NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 3
กว่าจะสังสรรค์กันเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนเข้าให้แล้ว แทบทุกคนก็เมาหัวราน้ำทั้งๆที่ตอนแรกตกลงกันว่าจะไม่มีแอลกอฮอล์มาเกี่
ยวข้องแท้ๆ สุดท้ายก็สั่งเหล้าโซดามากินกัน ก่อนจะสั่งเพิ่มมาอีก จนเมากันเกือบหมดอย่างนี้
ผมกับเอมยืนมองสภาพแต่ละคนที่ดูแทบไม่ได้เลยอย่างไม่รู้จะทำยังไง
เราตกลงกันว่าให้คนที่ไม่ได้ดื่ม หรือดูมีสติครบถ้วนที่สุดให้พาเพื่อนที่ไปทางเดียวกันกลับไม่ก็พาเพื่อนตัวเองไปด้วยจนทยอยกลับกันหมด
แม๊กซ์ที่ไม่ค่อยเมาเพราะดื่มน้อยตกลงว่าจะเป็นคนพาเมทตัวเองกลับเอง ก่อนไปก็เห็นด้วยว่าแม๊กซ์ยักคิ้วใส่หนึ่งทีก่อนจะเพยิดหน้าไปทางคนตัวใหญ่ที่กำลังพยุงเพื่อนตัวเองอยู่
ส่วนผมกับเอมรับหน้าที่พาพี่จอมทัพ พี่เตวินและพี่เต็งหนึ่งที่ผมจำได้ว่าอยู่ในเดอะแก๊งค์เสื้อชอปไปส่งที่หอ และสิ่งที่น่าตกใจก็คือ จอมทัพ! อยู่! หอ! เดียว! กับ! ผม! ให้ตายเถอะ! เรียนมาปาเข้าไปเกือบ2ปีแล้ว ทำไมอยู่มาตั้งนานไม่เคยเห็นเลย
ผมมองพี่จอมทัพที่พยายามยัดพี่เตวินเข้าไปในรถก่อนเขาจะอุทานอย่างหัวเสียเมื่อเตวินโวยวายออกมาเสียงดัง ณ จุดนี้ เอมได้แต่กอดอกแล้วส่ายหัว รับไม่ได้กับสภาพของคนในดวงใจที่กรี๊ดมาตั้งแต่ปีหนึ่ง
"เดี๋ยวช่วยครับ" สุดท้าย ผมตัดสินใจเข้าไปช่วยพี่เค้าพยุงพี่เตวินเข้าไปในรถ จนแล้วจนรอดคนเมาไม่ได้สติก็เข้าไปนั่งอยู่ในรถจนได้
"ขอบคุณ"
"ไม่เป็นไร เห็นพยุงตั้งนาน พี่เค้าก็ทำท่าจะล้ม เดี๋ยวจะบาดเจ็บเอานะครับ" แน่นอน ผิวหนังของท่านเดวิดต้องไม่ระคายเคืองด้วยผลพวงจากคนขี้เมาแน่ ผมรับไม่ได้
"เป็นห่วงเหรอ"
คนตัวเล็กกว่านิ่งไปหลังจากได้ยินสิ่งที่ร่างสูงพูด ก่อนที่ใบหน้าหวานจะแดงร้อนขึ้นมาในรอบที่ล้านของวัน
"คะ..คือ..."
"หึ.." ร่างสูงไม่รอคำตอบ หัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะส่งรอยยิ้มมุมปากที่ทำตัวเล็กกว่าหน้าแดงกว่าเดิม แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ ทิ้งให้ใบไม้ที่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นให้ยืนหน้าแดงอยู่คนเดียว
"ใบไม้ ไปกันได้แล้ว"
เสียงเอมปลุกสติผมที่หายไปพักนึงให้กลับคืนมา ผมสะบัดหัวน้อยๆก็จะเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างๆกับเอมที่รออยู่แล้ว
ผมนั่งตัวเกร็งไปตลอดทาง เอมคุยกับผมบ้าง มีเสียงคนเมาแทรกขึ้นมาบ้าง แต่ความจริงก็มีแต่ผมกับเอมที่คุยกันอยู่สองคน พี่จอมทัพก็นั่งเงียบอยู่ข้างหลังโดยที่ผมก็ไม่กล้าหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างหลังเหมือนกันว่ากำลังทำอะไรอยู่ จะยิ้มอยู่แบบที่ทำเป็นประจำหรือเปล่านะ
เพียงแค่คิดว่าหน้าหล่อจะมีรอยยิ้มกระชากใจประดับอยู่บนหน้า ใจผมก็เต้นรัวขึ้นมาทันที
ถึงตาจะดุ เวลามีไรหนวดขึ้นจะดิบเถื่อน แต่พอยิ้มทีไร ก็บาดใจทุกที
เฮ้อออ ทำไงดี ผมควรปรึกษาหมอเรื่องหัวใจดีมั้ย
Em’s part
เอมที่กำลังหันมาคุยกับเพื่อนก็หัวเราะเบาๆออกมาทันทีเมื่อเห็นใบไม้ นั่งหลับตาพริ้ม กำมือแน่น แก้มก็แดงแจ๋ นี่แสดงว่ากำลังตกอยู่ในพวังสีชมพูที่มีคนข้างหลังอยู่ในนั้นแน่ๆ
เพื่อนคนนี้เคยเป็นแบบนี้ที่ไหน รู้จักกันมาตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง ใบไม้ก็ดูเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง ที่ไม่ได้มีอะไรมาก หน้าตาก็ดีแต่ออกไปทางน่ารัก ผลการเรียนปานกลาง นิสัยดี รักสัตว์ รักธรมมชาติ รักน้ำ รักปลา รักซากุระสุดๆ รักการอ่านหนังสือการ์ตูนและรักการนอนเป็นชีวิตจิตใจ บอลก็เตะไม่เป็น ตัวเอมเองเป็นผู้หญิงแท้ยังเตะบอลเป็นเลย ใบไม้นี่สมฉายากระต่ายน้อยมากๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
พอมองกระจกหลังก็เห็นอยู่ว่าพี่จอมทัพกำลังลอบมองเพื่อนตัวเองอยู่เหมือนกัน ดูท่าคู่นี้อาจจะไปได้สวย ไม่รู้สิ แค่คิดเข้าข้างเพื่อนตัวเองนิดหน่อย แต่เห็นคนที่เพื่อนสนใจก็แอบมองพื่อนอยู่แบบนี้มันก็น่าจะเป็นไปได้ใช่มั้ยล่ะ แค่คิดว่าใบไม้มีแฟนก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว ฮิฮิ
แต่พอเห็นคนที่ตัวเองเป็นแฟนคลับอันดับหนึ่ง อย่างพี่เตวินเมามายแบบไม่เหลือภาพลักษณ์ที่ดีแบบนี้ก็แอบถอนหายใจเบาๆ นึกขำอยู่หน่อยๆที่ได้เห็นด้านอีกด้านของเขา ตอนเมาได้ที่ก็ลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้ ถอดเสื้อเหวี่ยงแล้วร้องเพลงตามที่ร้านเปิดตอนนั้นก็ได้แต่สายหัว คนโปรดของคนเกือบทั้งมหาลัยกำลังหลุดมาด และดูไม่ได้สุดๆ รู้งี้น่าจะถ่ายคลิปเอาไปแชร์ลงเพจจริงๆ
“ใบไม้…” เงียบ ….........
"ใบไม้... " ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกในขณะนี้ ฉันหันไปมองเพื่อนเล็กน้อยแล้วพบว่าเพื่อนกำลังจมเข้าไปอยู่ในภวังค์สีชมพูอย่างหนัก ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดเสียงดังกว่า
"นี่ ใบไม้!" ได้ผล ใบไม้สะดุ้งตัวขึ้นมาทันที แล้วทำหน้าเหรอหราหันซ้ายทีขวาที นี่แอบเป็นเอามากนะเพื่อนนะ
"ห๊ะ...ห๊ะ..ถ..ถึงแล้วเหรอ"
"ยังง..แค่จะถามว่าพรุ่งนี้ไปเรียนไหวมั้ย จะตื่นรึเปล่า"
"ไหวแหละ แต่ไม่รู้จะตื่นรึเปล่าเนี่ยสิ แหะๆ" อีหรอบเดิม นิสัยที่แก้ไม่หายของใบไม้
"งั้นพรุ่งนี้ยังไงเดี๋ยวโทรตามละกัน อย่าตื่นสายล่ะ" ถามว่ามีกี่ครั้งที่ต้องโทรตามเพื่อน ไม่สิ กี่ครั้งมากกว่าที่ไม่โทรตาม
"ได้ๆ เดี๋ยวกลับถึงห้องแล้วจะตั้งนาฬิกาปลุกเลยสัญญา" ใบไม้ว่าพลางทำตากลมๆใส่แล้วส่งนิ้วก้อยมาให้ด้วยอย่างน่ารัก แต่พอมองกระจกหลังแล้วได้แต่ยิ้มในใจ หึ ฉันเห็นนะไอ้พี่จอมทัพ ฉันเห็นนะว่าแอบยิ้มน่ะ
"โอเค ถึงละขึ้นห้องดีๆ"
รถหรูจอดรถเทียบริมฟุตบาททันทีที่ถึงหอของใบไม้ จอมทัพกล่าวขอบคุณก่อนจะหิ้วปีกเพื่อนที่เมาไม่ได้สติกับเต็งหนึ่งที่เหมือนจะช่วยแต่ความจริงก็เกือบเอาตัวเองไม่รอดเหมือนกัน
"กลับคอนโดดีๆนะครับ คุณหนู"
ได้ยินแบบนั้นคุณหนูผู้น่ารักก็ค้อนใส่เพื่อนทันที มือควานหาของจะประทุษร้ายเพื่อนแต่ไม่ทันเสียแล้ว ใบไม้ยิ้มให้อย่างล้อเลียนก่อนจะหัวเราะเสียงดังแล้วรีบวิ่งลงไปจากรถทันที เมื่อไหร่จะเลิกเรียกแบบนี้เนี่ยยย !!
"นี่!! เลิกเรียกฉันว่าคุณหนูสักที!"
"ได้ทีฉันนะจะล้อให้แก้มร้อนจนระเบิดไปเลยคอยดูเถอะใบไม้"
_________________________________________________________
ใบไม้หัวเราะออกมาอย่างขบขันหลังจากที่ล้อยัยคุณหนูได้สำเร็จ แอบสะใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของเอมตามหลัง พอดีว่าเอมไม่ค่อยชอบให้เรียกคุณหนู ด้วยเหตุผลว่าดูอ่อนปวกเปียก แล้วเหมือนเป็นเด็กน้อยอยู่ แถมเพื่อนในคณะก็ชอบห้ามปรามไม่ให้เอมทำนู่นทำนี่เมื่อเข้าร่วมกิจกรรมอยู่เสมอเพราะคิดว่าเอมมีนิสัยคุณหนูมากๆเลยน่ะสิ ยัยคุณหนู เอ๊ย ยัยเอมก็เลยเอ่ยปากห้ามเรียกเธอว่าคุณหนูอย่างเด็ดขาด
ใบไม้เดินเข้าหอตามหลังพี่จอมทัพไปเล็กน้อยเพราะสามคนนั้นยังหิ้วปีกคนเมาอยู่เลยทำให้เดินไปไหนได้ไม่ไกลนัก เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินพี่เขาบ่นให้พี่เตวินอย่างหัวเสียที่แบบเอิ่มม...เมาหมดสภาพมากๆ เห็นแล้วก็ส่ายหัวไปถอนหายใจไป
เมื่อเดินไปถึงลิฟท์ ร่างบางก็กดลิฟท์ค้างไว้เพื่อให้หนึ่งคนเมา หนึ่งคนแบก หนึ่งคนสติไม่ครบถ้วนเข้าไปก่อนที่ตัวเองจะเข้าไปทีหลัง พอจะถามว่าอยู่ชั้นไหนแต่เห็นใบหน้าหงุดหงิดสุดๆของจอมทัพ ใบไม้ก็ได้แต่ยืนตัวลีบชิดกับผนังลิฟท์อย่างๆหวาดๆ ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจพี่จะฆ่าผมมั้ยครับ TT
คนที่ทำตัวกลมกลืนกับผนังลิฟท์หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจถามออกไปเบาๆ
"เอ่อ..พี่ครับ..ชะ..ชั้นไหนครับ"
"ชั้น4 ขอบคุณ" จอมทัพหันมาตอบห้วนๆก่อนจะที่ทุกคนในลิฟท์จะตีตัวออกห่างคนเมาทันทีเมื่อทำท่าจะอ้วกออกมา
"เหี้ยเอ้ย!!...อย่าพึ่งออกมานะมึง"
ใบไม้ยืนตัวลีบเข้าไปอีก ทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มๆตวาดเสียงดังใส่เพื่อน หูยย คือแบบ แอบน่ากลัวนะ ตาเรียวดูที่ดุอยู่แล้วก็ดุเข้าไปใหญ่ คิ้วขมวดกันเป็นปม กรามขบแน่นอย่างเห็นได้ชัด เฮ้ออ แต่ก็ดูดีเนาะ...
เอ้ย.. ไม่ใช่ละ ใช่เวลามาชื่นชมมั้ยเนี่ย ต้องมาลุ้นกันดีกว่าว่าพี่เตวินนี่จะอ้วกออกมากลางลิฟท์หรือเปล่า
ใบไม้แอบขำเบาๆ เมื่อเห็นร่างสูงพยายามจับมือของคนเมามาปิดปากตัวเองไม่ให้อ้วกออก ส่วนเต็งหนึ่งเพื่อนอีกคนจากมึนๆก็กลายเป็นว่าสติกลับมาแบบเกือบๆครบถ้วน กำลังควานหาถุงในกระเป๋าย่ามของตัวเองอย่างร้อนรน
แน่ล่ะตอนนี้ทุกคนสแตนบายคอยหลบสิ่งไม่พึงประสงค์กันหมดแล้ว
เมื่อลิฟท์เปิดออก จอมทัพก็พาเพื่อนที่เมาไม่ได้สติออกจากลิฟท์ทันที โดยที่เต็งหนึ่งหันมาขอบคุณใบไม้สั้นๆ แต่สองเสียงที่เสียงดังออกมาพร้อมกันก็ทำให้ใบไม้เงยหน้ามองทันที ก่อนที่ลิฟท์จะปิดลง ใบไม้ก็เห็นพี่เตวินขวัญใจของสาวๆเกือบทั้งมหาลัยอ้วกออกมากลางทางเดิน พร้อมกับเสียงก่นด่าเพื่อนทั้งสองคน
"เหี้ยย!! / "เหี้ยยย!!"
โอ๊ยย ยัยเอม ตอนฉันนี้เกลียดพี่เตวินของแกเป็นบ้าเลย TT
ผมขึ้นมาถึงชั้น 7 ชั้นที่ผมอยู่ ผมยังได้ยินเสียงโวยวายของพวกนั้นที่ดูท่าจะวุ่นวายกันน่าดู ควรลงไปช่วยมั้ยอ่า เค้าจะหาว่าใบไม้สอดรู้สอดเห็นรึเปล่า เฮ้อ แต่ช่างเหอะ ถ้าไปแล้วเกิดทำเงอะๆงะๆไม่ถูกใจพี่เขาขึ้นมามีหวังเค้าคงถูกจับทุ่มลงพื้นแน่ๆ บรึ๋ยยยย
แต่ก็ถือเป็นความโชดีอย่างหนึ่งนะที่อยู่แค่ชั้น 4 ถ้าไปอยู่ชั้นสูงนะมีหวังอ้วกออกมากลางลิฟท์แน่ๆล่ะ แต่แอบเสียดายนิดหน่อยนะที่เราไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกัน แล้วอยู่ห่างกันตั้ง 3 ชั้น ตอนแรกก็แอบหวังลึกๆนะว่าจะอยู่ชั้นเดียวกันหรือเปล่า แต่ก็คงเป็นไปได้น้อย อะไรจะบังเอิญแบบนั้น ไม่มีทางหรอก
ผมไขกุญแจเข้าห้อง ปิดประตู เปิดไฟ เปิดแอร์ ก่อนจะโยนทุกสิ่งทุกอย่างลงบนโต๊ะแล้วล้มตัวนอนบนเตียงทันที วันนี้เป็นครั้งแรกที่หัวใจทำงานหนักมากจริงๆแบบไม่เคยเป็นมาก่อน และก็ยังไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไงดี แต่ก็นะคงอาจจะทำได้แค่ตามกรี๊ดแบบที่เอมทำนั่นแหละ เพราะบางที...พี่เค้าอาจมีแฟนอยู่แล้วก็ได้ วิศวะหล่อๆแบบนี้คงไม่เหลือรอดเป็นชายโสดจนถึงตอนนี้อยู่แล้วแหละจริงมะ ฮืออ อยู่ดีๆก็รู้สึกหม่นๆยังไงไม่รู้สิ...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนจะกดรับทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรมา เอมมาลินนั่นเอง เจ้าเดิม มีเพื่อนอยู่แค่นี้แหละ คงโทรอัพเดทข่าวสาร
“ว่าไงเอม ถึงห้องยัง”
/ถึงละ ฝั่งนู้นเป็นไง/ หึเป็นไงน่ะเหรอ…
“วุ่นวายชะมัด นี่รู้มั้ยว่าพี่เตวินของแกน่ะอ้วกออกมากลางทางเดินด้วย แย่ๆ” นึกถึงภาพที่พี่เตวินปล่อยสิ่งไม่พึงประสงค์ออกมาก็รู้สึกขมๆคอยังไงไม่รู้ ป่านนี้จะจัดการอะไรเสร็จรึยังนะ
/นี่!! อย่ามาว่าพี่เตวินนะเว้ยย!/
“ก็จริงนี่หว่า พี่เตวินนี่ทำพี่จอมทัพลำบากมากเลยรู้มั้ย เค้าต้องคอยหิ้วปีกคนขี้เมาแล้วยังต้องพยายามไม่ให้อ้วกออกมาในลิฟท์ แล้วคงต้องมาจัดการเก็บกวาดเศษอ้วกของพี่เตวินแน่ๆ เห็นมะ ลำบากสุดๆ แย่ แย่มาก”
/หือออ เข้าข้างกันเข้าไป อย่าให้ถึงทีฉันใบไม้/
“จะรอดู...ตอนขึ้นลิฟท์พี่เค้าดูหงุดหงิดมาก น่ากลัวอะ แต่ก็ดูดีมากเลยนะเอม” ว่าแล้วใบหน้าใสๆก็เห่อขึ้นสีจัดทันที แล้วก็นอนตีขาในอากาศไปมาอย่างเขินๆ
/ชอบความรุนแรงเหรอจ๊ะ ฮ่าๆๆ/
“บ้า ใครจะไปชอบแค่เห็นว่าตอนดุๆก็ดูดีไปอีกแบบแค่นั้น” คว้าตุ๊กตาเสือมากอดก่อนจะซุกลงไป พี่เค้าเหมือนเสือมากเลยนะ ตอนดุแบบนั้นเหมือนเสือมากเลย ว่าแล้วก็กอดตุ๊กตาแน่นๆ แก้เขิน
/ฮิฮิ แล้วนี่รู้ปะว่าอยู่ชั้นไหน/
“ชั้นสี่มั้ง เห็นบอกให้กดชั้นสี่”
/ทั้ง3คนเลยเหรอ/
“อือฮึ”
/อยู่3คนเบียดกันตาย หอแกก็แค่นั้น แกก็ชวนพี่จอมทัพมาแชร์ห้องกับแกสิ ไหนๆก็อยู่คนเดียวทั้งที ฮ่าๆๆๆๆๆๆ/ พูดจบเอมก็หัวเราะเสียงดังทันที ใบไม้เม้มปากแน่น ก่อนจะรู้สึกถึงไอร้อนที่พุ่งออกมาเห่อบนหน้า
“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ!!”
/เขินอะดิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ/
“พูดไม่รู้เรื่อง แค่นี้แหละ ไม่คุยด้วยแล้ว!”
พอวางโทรศัพท์ลง ร่างบางก็ดีดดิ้นไปมาบนเตียงทีอย่างเก้อเขิน โอ๊ยย นี่เขินจริงจังนะ ทำไมเพื่อนบ้าต้องพูดแบบนี้ก็ไม่รู้ หน้าร้อนไปหมดเลย
ใบไม้ลุกขึ้นไปห้องน้ำเอาน้ำล้างหน้าเพื่อดับความร้อนบนใบหน้าทันที พอเงยหน้ามองกระจกก็ตกใจกับใบหน้าแดงก่ำของตัวเอง ถ..ถ้าเกิดเรามาอยู่ด้วยกันจริงๆ…. บ้า! บ้าไปแล้ว ไม่มีทางหรอก! ยกมือขึ้นมากุมแก้มตัวเอง ขาก็ย้ำพื่นแรงๆไปมาอย่างสุดจะทน เลิกคิดนะใบไม้ เลิกคิดแบบนั้นเดี๋ยวนี้นะ!
หัวกลมสะบัดแรงๆพยายามขจัดความคิดฟุ้งซ่านออกตัวเองออกไป ก่อนจะชำระร่างกายให้เรียบร้อย เพื่อเตรียมเข้านอน เมื่ออกจากห้องน้ำมือเล็กก็คว้าถุงขยะที่เต็มแล้วข้างโต๊ะเขียนหนังสือ ผูกให้แน่นก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อวางไว้หน้าห้องให้แม่บ้านมาเก็บตอนเช้า แต่ในขณะนั้นเอง…
หัวใจที่หยุดสั่นไหวไปสักพักก็ทำงานขึ้นมาอีกครั้ง ทันทีเมื่อได้สบตากับคนห้องตรงข้าม เสียงเปิดประตูข้างหลังทำให้คนที่กำลังไขกุญแจห้องอยู่หันหลังไปมอง และแล้วโลกของใบไม้ก็หยุดหมุน
เป็นไปไม่ได้น่า!!..
ไม่มีทาง!!....
นี่มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว!!...
TBC
___________________________________________________________________
Talk : อยู่หอเดียวกันด้วยแหละ
ปูเรื่องขนาดนี้ตอนต่อไปคงพอเดากันออก 5555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
