NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 11
เอมมาลินนั่งท้าวค้างมองเพื่อนที่นอนเปื่อยๆเป็นคนคิดไม่ตกอยู่บนเตียงตัวเองอย่างปลงๆ วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่ใบไม้มาขออาศัยอยู่ห้อง สองวันก่อนอยู่ดีๆก็มีเสียงเคาะประตูตอนสามทุ่ม เปิดออกไปก่อนจะเจอใบไม้ที่กอดกระเป๋าใบเล็กยืนอยู่หน้าห้อง และหน้าตาก็ดูไม่ดีเอาซะเลย เห็นแบบนั้นแล้วก็ต้องเปิดประตูให้เข้ามา
จากประสบการณ์การเป็นเพื่อนมาเกือบ 2 ปี ก็พบว่าใบไม้เป็นคนคิดมากสุดๆ เจ้านั่นสามารถคิดนู่น คิดนี่ โยงนู่น โยงนี่ได้ตลอด เป็นพวกคิดเองเออเอง จนบางทีก็กลายเป็นกระต่ายตื่นตูม ชอบวิตกกังวล และหน้าตาที่ดูรู้สึกแย่เอามากๆก็ทำให้นึกกลัวว่าเพื่อนอาจจะคิดสั้นขึ้นมา เพราะอย่างนี้เอมมาลินก็ไม่สามารถแข็งใจไล่เพื่อนได้สักที
ใบไม้ที่นอนขดอยู่ในผ้าห่มนิ่งๆมาครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้แล้ว เรียนเสร็จก็ตรงมาที่ห้องทันที ถึงแม้แม๊กซ์จะบอกว่าวันนี้มีนัดกินข้าวกับเดอะแก๊งค์เสื้อช็อปและเพื่อนๆ แทนที่เจ้านี่จะตื่นตกใจเขินหน้าแดง ตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่หน้าดุคนนั้น แต่กลับสjายหัวเอื่อยๆหันมาจูงมือเอมมาลินแล้วเดินออกไปทันที ถึงแม้จะโดนเพื่อนทั้งขู่ ทั้งบังคับแต่ก็ไม่ยอม
ต้องมีอะไรแน่ๆ ปล่อยให้เก็บไว้คนเดียวอย่างนี้มานานแล้วนะ เค้นเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ ใจแข็งเป็นพิเศษเชียว ทั้งที่ปกติจี้จุดไปนิดเดียวก็ตอบออกมาแล้วแท้ๆ สายสืบคุณภาพอย่างเอมมาลินก็ไม่สามารถปล่อยทิ้งไปได้แล้ว
“ใบไม้” เงียบ.....
“............”
“นี่ใบไม้!”
“หืม” เสียงตอบเอื่อยๆแบบนั้นก็ทำให้หญิงสาวต้องส่ายหัวเบาๆ
“นี่ก็จะสามวันแล้วนะที่แกมาอยู่ห้องฉันเนี่ย”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับ” พรุ่งนี้กลับ? ได้ข่าวว่าจะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ อ๋อ เพราะจะกลับบ้านถึงบอกว่าพรุ่งนี้จะกลับแล้ว ไม่มีทางโผล่หน้าไปที่หอตัวเองเลยสินะ
“ตอนบอกป๊ากับแม่ว่ามีผู้ชายมานอนอยู่ที่ห้อง แม่แทบหัวใจวายตาย ป๊าถามฉันเสียงดังเลยว่าไอ้หมอนั่นเป็นใคร”
“ท่านคงกลัวได้ลูกเขยแบบไม่ทันตั้งตัว”
“อย่างแกน่ะเหรอจะมาปล้ำฉันได้ พอบอกว่าเป็นแกเท่านั้นแหละ แม่แทบจะมาหาที่คอนโดเพื่อโอ๋แกอยู่แล้วนะ แกนี่มันลูกรักแม่ฉันจริงๆ”
“ฮิฮิ เพราะฉันเป็นเด็กดีไง” เห็นเพื่อนยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมาก็รู้สึกเบาใจ มันคงไม่หนักหนาอะไรเท่าไหร่ แค่ต้องคิดเยอะเท่านั้นเอง
“คงจะอย่างนั้น ป๊าก็อยากได้ลูกชายแบบแม๊กซ์ ส่วนแม่ก็อยากได้ลูกชายแบบแก ช่วยไม่ได้จริงๆที่มีฉันแค่คนเดียว”
“อย่าน้อยใจไปเลยน่า ท่านรักแกจะตายไป เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าท่านมาพูดกับฉันว่ายังไง”
“มาขอแกเป็นลูกเหรอใบไม้”
“โถ่...ก็รู้อยู่แล้วนี่ยังจะมาแกล้งไม่รู้อีก”
“รู้แล้วน่า ท่านบอกว่าเพราะพวกแกทั้งสองคนดูแลฉันดี เป็นเพื่อนที่ดี เลยรักพวกแกมากๆไง”
“ยังจะมาทำน้อยใจอีกนะ ตัวแปรอยู่ที่แกทั้งนั้นแหละ”
นี่คงจะดีขึ้นแล้วถึงได้พูดต่อล้อต่อเถียงออกมา จี้จุดได้นิดหน่อยคงจะเปิดปากพูด แม๊กซ์ก็ส่งคำขาดมาว่าต้องรู้ให้ได้ ชิ ทำไม่ได้เลยต้องมาบังคับคนอื่นน่ะสิ เธอนั่งมองเพื่อนที่นอนลืมตาเงียบๆแบบนั้นสัก ก่อนจะย้ายตัวเองไปนั่งบนเตียงข้างๆใบไม้ แล้วยกมือขึ้นลูบกลุ้ผมดำขลับนั่นเบาๆ
ใช้ไม้แข็งไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้อ่อน
“เราเป็นเพื่อนกันนะใบไม้”
“อืม จะสองปีแล้ว”
“ใช่ เพราะงั้นเพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ แกรู้สึกไม่ดีก็ต้องบอกฉันกับแม๊กซ์รู้ไหม จะได้ช่วยกันเก็บไว้คนเดียวแบบนี้มันไม่ดีนะ”
“ฉัน...ต้องคิด..”
“ยังต้องคิดอะไรอีกเหรอ สภาพแกตอนนี้ก็แย่พอแล้วนะ ต้องให้แย่กว่านี้อีกเหรอ ถ้าแกกลับบ้านไปพรุ่งนี้ด้วยสภาพแบบนี้พ่อกับแม่ของแกจะว่ายังไง”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก”
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นไรจริงๆ”
“แน่สิ...” เสียงอ่อยขนาดนี้ยังจะมาบอกว่าแน่ นี่ส่องกระจกดูหน้าตัวเองบ้างไหมเนี่ย
“ใบไม้ แกดูแลฉันดี แต่ฉันจะปล่อยให้แกเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ คิดถึงฉันกับแม๊กซ์บ้างสิว่าพวกเราจะเป็นห่วงแกขนาดไหน”
“..........”
“ระบายมาเถอะ พวกเราจะได้ช่วยกันแก้”
ใบไม้เงียบไปพักหนึ่งแล้ว หญิงสาวก้มมองเพื่อนที่กระพริบตาปริบๆ ซุกหน้ากับหมอนแล้วมองออกไปด้านหน้าเงียบๆ สักพักก็ระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเริ่มพูดออกมาเบาๆ
“พี่น่ะ....” พี่ไหนล่ะ พี่สาวคนไหน? แกมีพี่สาวตั้งสี่คนนะใบไม้ ที่งอแงอยู่นี่แสดงว่าทะเลาะกับพี่สาวเหรอ แต่คงไม่ใช่หรอก พี่สาวใบไม้รักแล้วก็ตามใจเจ้านี่จะตาย
“พี่สาวเหรอ ทะเลาะกับที่บ้านมาเหรอ”
“เปล่า....”
“แล้วใคร” เอาจริงๆคงจะเหลืออยู่คนเดียวแล้วล่ะ พอเดาได้ว่าใคร
“พี่จอมทัพน่ะ” โป๊ะเช๊ะ ใช่เลย ไปทำอิท่าไหนมาล่ะเนี่ย หรือว่าจะคืนดีกับแฟนเก่าคนนั้น? บ้า เห็นบอกโดนพี่จอมทัพว่ากลับไปด้วย หรือจะมีแฟนใหม่แล้ว? อืม อันนี้น่าคิด
“พี่เขาทำไม เขาทำอะไรแก? เขาทำร้ายแกเหรอ?! ใช่จริงๆใช่ไหม!! ไม่ได้การล่ะ ฉันจะฟ้องป๊ากับแม่ ป๊าต้องมาจัดการแน่!!”
“เอ๋?! เปล่านะ!” ใบไม้ตาลีตาเหลือกลุกขึ้นมาจับแขนเพื่อนที่ทำท่าจะกดโทรศัพท์โทรหาที่บ้าน
“เปล่า แล้วทำไมแกสภาพแบบนี้!! ไหนดูสิ เขาทำร้ายแกตรงไหน” พูดจบก็เลิกชายเสื้อใบไม้ขึ้นทันที ใบไม้ที่ตกใจได้แต่พยายามปัดแขนเพื่อนออกไป เอมมาลินก็เปลี่ยนเป้าหมายไปดึงคอเสื้อเพื่อนลงทันที ก็ไม่มีรอยนี่หว่า นึกว่าจะโดนพี่เขาปล้ำมาซะอีก
“ก็บอกว่าเปล่าไง....อย่าดึงคอเสื้อสิ!”
“นึกว่าจะมีรอยแบบนั้นที่คอซะอีก พี่จอมทัพของแกก็ไม่ทิ้งหลักฐานไว้เลยนะ แล้วฉันจะเอาผิดยังไงล่ะทีนี้”
“บ้า! รอยอะไรกันเล่า ไม่มีทั้งนั้นแหละ!”ตากลมหลุบตาต่ำหลบสายตาคาดคั้นของหญิงสาว
“ไม่มีก็ไม่มีสิ เสียงดังทำไมล่ะ” เอมมาลินที่นั่งมองเพื่อนกอดตัวเองไว้แน่นก็นึกขำ อะไรจะหวงเนื้อหวงตัวขนาดนั้น แล้วหน้าแดงก่ำนั่นอีก คงต้องมีอะไรแน่ๆ
“ใบไม้ หน้าแดงแล้ว ต้องมีอะไรแน่ๆ”
ใบไม้ได้แน่เม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกว่าเพื่อนคงจับผิดตัวเองได้แล้ว เอมมาลินนั่งลงกับพื้นข้างเตียงแล้วท้าวคางมองเพื่อนพลางทำหน้ากดดันใส่ รอคอยการพูดของเพื่อนอย่างใจจดใจจ่อ เห็นอย่างนั้นใบไม้ก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ
“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”
“คือว่า คือ...เฮ้อ... วันนั้นน่ะ...”
_____________________________________________
“อ๋อ แกเลยหนีเขามาใช่มะ แกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ” ว่าแล้วก็เขกหัวเพื่อนไปทีหนึ่ง ใบไม้ได้แต่ลูบหัวตัวเองเบาๆแล้วเบะปากใส่เพื่อน “ไม่ต้องเลยนะ อย่ามาค้อนใส่ฉันนะ”
“ทำไมเล่า ฉันไม่ผิดสักหน่อย พี่เขาทำแบบนั้นทำไมล่ะ” ใบไม้สะบัดหน้าใส่เพื่อนแล้วซุกลงกับหมอนเบือนหน้าหนีเพื่อนทันที
“นี่ขนาดนี้แล้ว แกก็ยังจะไม่รู้เรื่องอะไรอีกนะ”
“จะให้รู้อะไรล่ะ พี่น่ะชอบแกล้งฉัน เขาคงคิดว่ามันสนุกดีที่แกล้งฉันได้ แต่..แต่..ทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไม...ท..ทำไมต้องทำเหมือนกับว่าฉันง่ายขนาดนั้น เห็นว่าฉันชอบพี่ก็เลยแกล้งแบบนั้นได้เหรอ ทำอะไรกับฉันก็ได้งั้นเหรอ ฉันก็อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้นี่ เรารู้จักกันแค่ไม่กี่วันเองนะ พี่ก็คงคิดเล่นสนุกกับฉันไปเท่านั้นเองนั่นแหละ ฮึก...”
โอเค นี่แหละที่อยากรู้ แบบนี้นี่เอง คงคิดไปไกลขนาดนั้น ถ้าคิดแบบใบไม้ก็คิดได้ แต่ตัวเอมมาลินเองก็มั่นใจกับสายตาตัวเองเหมือนกัน มองคนไม่ผิดหรอก พี่จอมทัพเนี่ยแหละดูแลเพื่อนตัวเองได้ แต่ใบไม้คงจะยังไม่มั่นใจอะไรเลยทั้งตัวเองแล้วก็พี่จอมทัพ จิตใจคงสับสนน่าดู
คิดได้อย่างนั้น หญิงสาวก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ จะพูดอะไรก็พูดไม่ออก เพราะเรื่องแบบนี้ก็เป็นเพื่อนที่ต้องตัดสินใจเอง แม้เธอจะมั่นใจในตัวพี่จอมทัพมากแค่ไหน แต่กลับใบไม้กลับไม่คิดเช่นนั้น เรื่องแบบนี้ก็ต้องให้เวลาทั้งสองคนจริงๆนั่นแหละ มันก็เร็วไปเหมือนกันถ้าจะให้ตัดสินใจอะไร
ใบไม้ที่ไม่เคยมีน้ำตาให้เห็นเลย กำลังนั่งร้องไห้เช็ดน้ำตาป้อยๆ เก็บไว้กับตัวเองมาตลอดสามวันพอได้ระบายออกมาก็คงจะทนไม่ไหวสินะ แล้วนิสัยชอบคิดมากแบบนี้ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่เป็นหนักกว่านี้
“ใบไม้...ไม่เป็นไรนะ ค่อยๆคิดนะ อย่าเอาอะไรที่ยังไม่เกิดขึ้นมาตัดสิน ค่อยๆเป็นค่อยๆไป อย่าคิดมากไปกว่านี้เลย ”เอมมาลินยกมือตบไหล่เพื่อนเบาๆสองสามที
“ก็อยากจะคิดแบบนั้นหรอกนะ ฮึก.. แต่พี่เขาค่อยๆเป็นค่อยๆไปอย่างที่แกบอกเมื่อไหร่เล่า” เออว่ะ ก็จริง การกระทำของพี่จอมทัพก็ดูจะก้ำกึ่งไปสักหน่อย ดูท่าพี่เขาคงจะขี้อ่อย มือไว ใจเร็ว แต่ปากหนักสินะ
“นั่นแหละน่า อย่าคิดเยอะเลย ตอนนี้แกก็มีความสุขดีอยู่พี่เขาแกล้งให้ท่ามาให้แกแบบนี้ แกก็รุกหน้าจีบเขาไปเลยสิ คงจะติดกับแกง่ายขึ้น”
“บ้า ใครจะไปทำแบบนั้นกัน แกนี่ผู้หญิงประสาอะไร พูดออกมาได้” ใบไม้หน้าแดงก่ำ หันมาค้อนใส่หนึ่งทีอย่างเคืองๆ แต่เธอก็คิดนะว่า เธอพูดไปขนาดนี้เพื่อนต้องแอบเก็บเอาไปคิดบ้างแหละ
“อ้าว คนอุตส่าห์แนะนำ ถ้าแกไม่ชอบก็บอกพี่เขาไปสิว่าไม่ชอบ พี่เขาคงเข้าใจแกแหละ นะ”
“ก็ ไม่ได้รังเกียจสักหน่อย” ใบไม้ก้มงุดลงกับหมอนทันที เพื่อหลบซ่อนแก้มแดงของตัวเอง แน่นอน ไม่สามารถหลบสายตาอย่างเอมมาลินได้หรอก
“แสดงว่าชอบ”
“เปล่า แค่..ก็..ก็..แค่เขินน่ะ”
“แกก็ปัดป้องเขาหน่อยสิ ไม่ใช่เขาทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็เขินเขาหน้าแดงแจ๋”
“ก็...ก็...ก็คนมันเขินนี่ โดนขนาดนั้นก็ต้องเขินกันบ้างแหละ ไม่โดนบ้างให้มันรู้ไปสิ”ว่าแล้วใบไม้ก็แลบลิ้นใส่เพื่อน หญิงสาวได้แต่ทำหน้าปลงๆ ใช่สิ พรหมลิขิตของฉันยังไม่ได้มาเหมือนแกนี่
“เออ ฉันไม่รู้หรอก แต่อย่าคิดมากอีกนะ แล้วห้ามเก็บไว้คนเดียวด้วย เข้าใจไหม?” เอมมาลินส่งสายตาดุๆแล้วยกนิ้วขึ้นมาชี้เพื่อน ใบไม้ก็พยักหน้าเล็กน้อยพลางเช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วย “เข้าใจก็ดี แล้วอีกอย่าง เลิกหลบหน้าพี่จอมทัพสักที”
“เปล่าหลบสักหน่อย”
ใบไม้ตอบไม่เต็มเสียง เป็นอีกครั้งที่เอมมาลินต้องถอนหายใจ นี่ขนาดไม่หลบนะ ขนข้าวขนของมานอนห้องฉันคืนนี้ก็คืนที่สามแล้ว ถ้าเกิดสองคนนั้นจับพลัดจับพลูกันขึ้นมา เจ้านี่งอนพี่เขามีหวังต้องมาหลบห้องเราอีกแน่ เดาอนาคตได้เลยเราต้องเตรียมที่นอน หมอนผ้าห่มไว้เลย มาชัวร์
“ไม่หลบก็กลับห้องตัวเองได้แล้ว” ใบไม้หันมาค้อนใส่ หญิงสาวก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ถึงสายตาของเพื่อน
“ก็...ก็...ยังไม่พร้อมนี่ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านแล้ว อย่าพึ่งไล่เค้านะ นะ..น้า นะเอมนะ” ตากลมโตของใบไม้ส่งสายตามาให้อ้อนๆ กระพริบตาปริบๆใส่ ไอ้นี่ พี่จอมทัพมาเห็นมีหวังฉันคงได้เป็นเป้าให้พี่เขาจัดการแน่ แล้วคิดว่าฉันจะใจอ่อนกับลูกอ้อนของแกงั้นเหรอ
“น้า...นะ..ให้เค้าอยู่ก่อนนะ..”
“เฮ้อ ก็ได้!! แต่.... หลังหยุดยาวนี้ฉันหวังว่าแกจะมั่นใจในตัวเองได้แล้วนะ เข้าใจ๊?”
“ฮิฮิ เข้าใจๆ เอมนี่เป็นเพื่อนที่แสนดีสุดๆเลยเนอะ” ตากลมของใบไม้ยี๋ลงแล้วหัวเราะคิกคัก เอมมาลินทำหน้าปลงมองเพื่อนที่นอนกลิ้งบนเตียง ตีขาไปมาอย่างอารมณ์ดี จนได้ ต้องตามใจอีกจนได้ ได้แต่หวังว่าใบไม้คงจะไม่คิดมากอีก
“ไม่ต้องมายอฉันหรอก ฉันไม่หลงกลแกหรอกน่า ไปอาบน้ำได้แล้วไป!”
“ขี้เกียจอะ นอนเลยไม่ได้เหรอ” เอมย่นจมูกใส่ ก็เข้าใจอะนะว่าเพื่อนตัวเองรักการนอนแค่ไหน แต่ถึงขนาดขี้เกียจอาบน้ำก็มากไป
“แกเป็นอย่างนี้ตลอดเลยปะ”
“ก็….เอาจริงๆเหรอ?” ใบไม้หันมาชำเลืองมองเพื่อนเล็กน้อย หญิงสาวตรงหน้าขมวดคิ้วขึ้นมากับท่าทางของเพื่อน อย่าบอกว่าเป็นตลอด? “ก็..คือ..มันก็บ่อยนั่นแหละ แต่ก็ไม่บ่อยหรอก”
“จะบ่อยหรือไม่บ่อย เอายังไง”
“ก็….ก็...อาทิตย์นึงก็...สักสามวันได้มั้ง” พูดเสร็จก็สะดุ้งขึ้นมาทันทีก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหูมองเพื่อนที่ตีหน้ายักษ์ ยืนเท้าเอวมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“สามวัน!!? สามวันเลยเหรอ!!?? ทำไมแกซกมกอย่างนี้นะ!!” ใบไม้ได้แต่ยิ้มแหยๆให้เพื่อนแล้วหัวเราะออกมาแห้งๆ
“แหะๆ...ก็ไม่เป็นทุกอาทิตย์หรอก แต่...แต่...ฉันอาบน้ำตอนเช้าทุกวันนะ”
“ไม่ได้!! ต่อใบนี้แกต้องอาบน้ำทุกเช้า! ทุกเย็น! ทำอย่างนั้นไม่ได้แล้วนะ!”
“ทำไมล่ะ??” เอมมาลินได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วฉับ อ้าปากเตรียมพูด เห็นอย่างนั้นใบไม้ก็พูดสวนขึ้นมาทันที “ก็...ก็..บางทีอ่านหนังสือดึก ดูซีรี่ย์ดึก มันก็ตีสองแล้ว เดี๋ยวก็ตื่น อาบน้ำตอนเช้าไปเลยดีกว่าไม่ดีเหรอ??”
“ไม่ได้!!! แกต้องปฏิวัติตัวเอง ต่อไปนี้ห้ามทำแบบนั้นอีกแล้ว แกจะมีแฟนแล้วนะใบไม้ อย่าทำตัวซกมก หยุดปลอยปละละเลยตัวเองสักที!”
“ฉันโสดนะ! ฉันไม่ได้จะมีแฟนสักหน่อย” ใบไม้เงยหน้าขึ้นมาเถียงเพื่อนเสียงใส หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจแล้วกรอกตาใส่เพื่อน “ทำไมต้อทำหน้าอย่างนั้นเล่าก็จริงนี่”
“เชื่อฉันสิ แกเสร็จพี่จอมทัพแน่ๆ” พูดเสร็จก่อนจะกระโดดหลบหมอนที่เพื่อนปาใส่ แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อเห็นใบไม้เบะปาก น่าแดงก่ำ มือก็บิดผ้าห่มบนตักไปมา “แกเสร็จเขาแน่ ไม่เชื่อรอดูเลย”
“บ้า!! พูดจาน่าเกลียด พี่เขาไม่ได้ชอบฉันหรอก ฉันบอกแกแล้ว” ได้ยินอย่างนั้นเอมมาลินก็ถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนเตียงกับเพื่อน จับไหล่เพื่อนให้หันมาสบตากับตัวเอง
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าคิดเองเออเอง หยุด! ฟังฉัน” นิ้วเรียวยกขึ้นมาชี้เพื่อนทันทีที่ทำท่าจะเถียงขึ้นมา “อย่าคิดเองเออเอง อย่าวิตกกังวลไปก่อน มันทำให้แกหมดความมั่นใจ แล้วตอนนี้ถึงพี่เขายังไม่ได้ชอบแกก็ไม่เป็นไร ต่อไปนี้แกก็ต้องทำให้เขาชอบแกสิ”
ใบไม้ช้อนตามองเพื่อนเล็กน้อย จะให้เขาทำไงล่ะ ตัวเขาก็เป็นแบบนี้ ถ้าจะให้ไปอ่อยเหยื่อ ให้ท่าแบบนั้น สาบานเลยว่าไม่ทำแน่! ไม่มีทางซะหรอก แล้วถ้าจะให้เปลี่ยนนิสัยตัวเอง ไม่เป็นตัวของตัวเองก็คงทำไม่ได้ เอ่อ..ยกเว้นเรื่องอาบน้ำไว้เรื่องหนึ่ง
“จะให้ฉันทำไงล่ะ” ได้ยินอย่างนั้นแล้วเอมมาลินก็ยกยิ้มขึ้นมา ใบไม้แอบที่จะขนลุกไม่ได้ “คงไม่ได้พาฉันไปทำอะไรแปลกๆใช่ไหม ไปทำเสน่ห์ไม่เอาด้วยหรอกนะ”
“ใช่ ทำเสน่ห์”ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็ตาโตขึ้นมา “ไปทำเสน่ห์จากตัวแกไงล่ะ” ว่าแล้วเอมมาลินก็ลุกขึ้นลากเพื่อนไปที่ห้องน้ำทันที ใบไม้ได้แต่รั้งแขนตัวเองไว้ด้วยความไม่เข้าใจ
“แกจะทำอะไรอะ ฉันไม่ทำหรอกนะ!” ใบไม้พยายามจะยันขาตัวเอง จับขอบประตูไว้แน่นเพื่อไม่ให้หญิงสาวผลักตัวเองเข้าไปในห้องน้ำได้ จะไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ จนแล้วจนรอด เอมมาลินก็พาเพื่อนเข้ามาในห้องน้ำจนได้ ด้วยความทุลักทุเลจนหญิงสาวหอบออกมาเล็กน้อย ก่อนจัะท้าเอวตีหน้าดุใส่ยืนขวางใบไม้ที่ทำท่าจะวิ่งออกจากห้องน้ำ
“ถอดเสื้อออกเดี๋ยวนี้!”
“ไม่!! จะบ้าเหรอ!! แกจะให้ถอดเสื้อทำไม! ฉันไม่ทำอะไรทั้งนั้นแหละ!!”
“ได้ ไม่ถอดฉันถอดให้ก็ได้” ว่าแล้วเอมมาลินก็ก้าวเข้ามา ยื่นมือจะแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาที่ใบไม้สวมอยู่ทันที
“เฮ้ย!! ไม่ทำนะ! แกจะทำอะไรน่ะ!” ใบไม้ถอยกรูดจนชิดกับฝาผนัง กอดตัวเองไว้แน่น ตากลมๆเบิกขึ้นอย่างตกใจจากการกระทำของเพื่อน ฮืออ ทำไมเอมต้องบังคับขู่เข็ญด้วย “บ...บอกมาสิว่าจะทำอะไร ท...ทำแบบนี้ฉันกลัวนะ” เอมมาลินได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน
“ฉันไม่ปล้ำแกหรอกน่า มานี่!!”
“แล้วจะทำอะไรเล่าบอกสิ”
“จะขัดผิวให้ มานี่เลย!!” พูดเสร็จก็ก้าวเข้ามาดึงแขนเพื่อนให้มานั่งที่ชักโครกทันทีใบไม้ได้แต่มองเพื่อนที่ยืนเลือกกระปุกอะไรบางอย่างบนบาร์วางของอย่างหวาดๆ “ถอดเสื้อ”
“ไม่ถอดได้ไหมอ่า” เอมมาลินเท้าเอวใส่อีกครั้ง เห็นอย่างนั้นใบไม้ก็ได้แต่จำใจค่อยๆแกกระดุมเสื้อตัวเองออก “ใสเสื้อกล้ามได้ไหม”
“ได้ ถอดกางเกงออกด้วย” พูดเสร็จก็ไม่สนใจดวงตาที่เบิกกว้างของเพื่อนที่มองมาอึ้งๆ ก่อนจะเดินไปคว้าเอาผ้าขนหนูมาคลุมช่วงล่างให้ “เร็วสิ! กางเกงเปียกฉันไม่ซักให้หรอกนะ” ว่าแล้วก็เดินไปคว้าฝักบัวแล้วเปิดราดตัวเพื่อนทันทีที่เห็นใบไม้จัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว
“อูย เจ็บ..เบาหน่อยสิ” ใบไม้พูดทั้งที่พยายามดึงแขนออกจากการกอบกุมของเพื่อนที่เอาอะไรไม่รู้ว่าถูแขนของตัวเอง หน้าผมก็มีอะไรไม่รู้มาทาไว้ แล้วเอมก็เอาอะไรสากๆมาถูตัวเขาเบาๆ ถึงมันจะเบาแค่ไหนแต่ก็เจ็บอยู่ดีนั่นแหละ ยัยนี่แรงน้อยซะที่ไหน “บอกให้เบาหน่อยไง”
“เอ๊ะ ก็เบาแล้วไง” ใบไม้ยู่ปากใส่นิดหน่อยก่อนจะทำหน้าบึ้งเหมือนเดิม หญิงสาวเห็นอย่างนั้นก็อดจะส่ายหัวให้ไม่ได้ “นี่มันสครับขัดผิว บนหน้าแกก็ที่พอกหน้า แกต้องดูแลตัวเองได้แล้วนะ จะปล่อยให้หน้าโทรมผิวโทรมไม่ได้แล้ว ที่ทำอยู่นี่คือการเพิ่มเสน่ห์ให้แกไง อย่ามาค้อนใส่นะ”
“รู้แล้วน่า” ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็หันกลับไปทำหน้าบึ้งเหมือนเดิม แต่ก็ยังปล่อยให้เพื่อนมาวุ่นวายกับตัวเองอย่างจำใจ ก็ใช่น่ะสิ จำใจมากๆ!! เขาเป็นผู้ชายนะใครเขาอยากจะมาทำแบบนี้กันเล่า ไม่เห็นจำเป็นต้องมาทำแบบนี้เลย ชอบบังคับที่สุด!
“รู้แล้วก็ดี ฉันจะให้สครับกับที่พอกหน้าไปนะ อ่อ มีมาส์กหน้าด้วย สครับแกก็ขัดวันเว้นวัน หรือสามวันครั้งก็ได้ พอกหน้ากับมาส์กหน้าก็เหมือนกัน ฉันจะให้แกไป ต้องทำเป็นประจำนะ เข้าใจไหม??”
“เข้าใจน่า”
“ดี อ่อๆ ยังมีอีก” ใบไม้หันขวับไปมองหน้าเพื่อนทันที นี่ยังไม่พออีกเหรอ! “โลชั่นทาผิว ฉันมีกลิ่นหอมๆอยู่ อืม...แล้วก็อะไรอีกนะ ครีมอาบน้ำ แล้วก็น้ำหอม ทีนี้แหละ พี่จอมทัพไม่รอดแกแน่ๆ เชื่อฉันสิ”
ใบไม้ได้แต่ถอนหายใจออกมา หน้ามุ่ยลงกับลิสต์รายการเกี่ยวกับของสวยๆงามๆต่างๆของเพื่อน ดีนะยัยนี่ไม่ให้บีบีมาทาหน้า ถ้าแบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก แต่เอาแป้งเด็กทาอยู่ทุกวันก็ดีแค่ไหนแล้ว ผมต้องทำตามจริงๆใช่ไหม?? ทำแล้วพี่จะชอบเหรอ?? ถ้าพี่ไม่ชอบล่ะ?? ก็เท่ากับว่าที่ทำมาสูญเปล่าน่สิ
“พี่จะชอบจริงๆเหรอ” ใบไม้เงยหน้ามองเพื่อนอย่างสงสัย และเอมมาลินก็ตอบกลับมาอย่างมั่นใจ
“แน่นอน เตรียมตัวมีแฟนได้เลย”
TBC_____________________________________________________
ตอบตอมเมนท์~~เราบอกไปเมื่อตอนที่แล้วว่าจะตอบตอมเมนท์ ไม่ว่าใครจะเมนท์มาว่ายังไงเราก็จะตอบ XD
คุณ TaecKhun Imagine Love คนนี้เราเห็นบ่อยมาก ติดตามมาตั้งอต่ตินแรกเลย ขอบคุณที่ติดตามเสมอนะคะ ขึ้นต้นชื่อด้วยแทคคุณ เลยจำได้ 55555 น้องชอบคิดไปเองจริงๆค่ะ คิดมาก คิดนู่นคิดนี่ คิดแบบที่คนอื่นไม่ค่อยคิด แต่ก็เพราะแบบนี้มันเลยยุ่งยากขึ้นเพราะแอบหนีมากบดานกับเพื่อนซะเลย
คุณ aommama เราอัพสม่ำเสมอนะ 555555 วันเว้นวัน สองวันครั้งบ้าง เย็นบ้าง บ่ายบ้าง แต่ขอบคุณที่รออ่านนะคะ
คุณ golove2 สกิลการแกล้งของพี่เพิ่มเลเวลแน่นอนค่ะ แล้วน้องก็ต้องแบกรับความเขินของตัวเองแบบนี้ไปอีกนาน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
คุณ warin แบบนี้คือรักเราใช่ไหมจ๊ะ เขิน~
คุณ poppycake เพราะพี่ขี้แกล้ง แล้วน้องชอบคิดมาก น่าตีทั้งคู่ค่ะ ขอบคุณค่ะ
คุณ minkey ไม่ถึงกับคว่ำหรอก แต่แจกเรียดราด แจกถี่มาก น้องรับไม่ทันค่ะ เลยหนีไปซะเลย
คุณ colorofthewind21 คนนี้เราก็เห็นบ่อย จำได้ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ พี่แจกอ้อยเยอะกว่านี้แน่นอนค่ะ รับรองว่ารับผิดชอบทั้งกายและใจ
คุณ ทฟเืนสรฟ ส่งจูบอย่างนี้รักเราอีกคนแล้วใช่ไหมคะ
คุณ nsai.ss คนนี้เราก็เห็นบ่อย ติดตามมาตั้งแต่ตอนแรกเลยใช่ไหมคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ถึงตอนนี้จะคิดไม่เหมือนกัน แต่ยังไงสุดท้ายก็ใจตรงกันอยู่ดี เนอะ 55555555 เชียร์คู่นี้ไปด้วยกันนะคะ
คุณ Pakeleiei ใบไม้น่าตีมากค่ะ ชอบคิดเองเออเอง แบบนี้ต้องให้พี่จัดการ 55555
คุณ brookzaa พี่ชอบแกล้ง น้องเลยต้องขอมาทำใจหน่อย
คุณ MSeraph คนนี้เราก็เห็นบ่อยเหมือนกัน ขาเดา แล้วก็เดาถูกด้วย 55555555555 นิยายเราก็ใสๆ(มั้ง) ปมน้อย ไม่ต้องเครียดหาปมอะไรเลย
ค่ะ เดาได้คือเราไม่แปลกใจ เราชอบด้วย 555555 ติดตามต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
Talk : งานหลบหน้าก็มาค่ะ เอมก็ยังคงเป็นตัวชงของคู่นี้
จริงๆตอนนี้สั้นมาก เมื่อคนก็มานั่งแก้ ก็ยาวขึ้นมาหน่อยนิดนึง แต่ก็ยังดี
ไม่มีสาระอะไรมาก นอกจากจะหาทางพิชิตใจพี่จอมทัพให้ได้
ขอบคุณทุกคนนะคะ
หัวข้อ: เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป #นิยายเรื่องนี้(ไม่ใช่)สายเถื่อน :Ch.30 P.18 [12/2/60] END (อ่าน 151054 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก