NOTE : ขอภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 4
เช้า วันนี้อากาศสดใส ท้องฟ้าโปร่ง แสงแดดอ่อนๆ กับlสายลมเบาๆพลิ้วไหวพาให้โมบายอันน้อยที่แขวนอยู่ที่ระเบียงขยับกระทบกัน เบาๆ อากาศวันนี้ไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงสดใสตามแต่อย่างใด ร่างบางนอนมองโมบายที่ขยับไหวไปมาด้วยดวงตาที่เลื่อนลอย คล้ายจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ พลันเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมา ก่อนมือบางจะยื่นมือออกไปปิดแล้วกลับมาซุกตัวนอนต่อเหมือนเดิม
น่ามหัศจรรย์.. วันนี้ใบไม้ตื่นก่อนนาฬิกาปลุกเสียอีก....
ย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อคืน
ใบไม้ เปิดประตูออกไปแล้ววางถุงขยะไว้หน้าห้อง พอเงยหน้าขึ้นมา ก็ได้แต่ทำปากพะงาบๆ ทำหน้าอึ้งๆหลังจากได้สบตากับเจ้าของห้องที่อยู่ห้องตรงข้าม ใจที่พึ่งสงบได้ไม่นานก็สั่นไหวอีกครั้ง และใจสั่นมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า! พอตั้งสติได้เจ้าตัวก็ปิดประตูใส่หน้าคนหล่อๆที่ตัวเองชื่นชมทันที
จะใครอีกล่ะครับ ผู้ชายคนนั้นก็คือพี่จอมทัพไง!!!
ฮึก ฮืออ.. ไม่รู้สวรรค์เข้าข้างหรือทำร้ายกันแน่ที่ส่งพี่จอมทัพมาอยู่ห้องตรงข้าม จะดีมันก็ดีมากๆนะ แต่หัวใจดวงน้อยๆดวงนี้จะหัวใจวายวันไหนก็ไม่รู้น่ะสิ!
หลัง จากเข้ามาในห้องก็รีบปิดไฟแล้วโดดลงเตียงซุกกับผ้าห่มทันที แต่ก็ไม่ได้นอนหรอกนะ ตากลมๆเบิกค้างไว้อย่างนั้น บ้างก็ทำหน้าเขิน ซุกกับหมอนพลางดึงทึ้งผ้าห่มของตัวเองระบายความเขินที่พุ่งพล่านขึ้นมาและ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหยุดสักที
เห็น ทีว่าคืนนี้คงไม่ได้นอนแน่ๆ ถึงแม้จะมีองค์ประกอบครบชุดที่เหมาะสมอย่างยิ่งแก่การนอน ทั้ง หมอนนุ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ แอร์เย็นๆ แต่ใบไม้ก็นอนไม่หลับ!
กลับมา ณ เหตุการณ์ปัจจุบัน
หลัง จากที่คนตัวเล็กปิดนาฬิกาปลุกไปสักพักก็กลับมานอนเปื่อยเหมือนเดิมแบบไม่รู้ จะทำยังไงดีกับชีวิตเมื่อคืนผมได้นอนไปนิดเดียวเอง เช้ามาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วก็นอนไม่หลับ จนกระทั่งนาฬิกาปลุกแล้วถึงได้รู้ว่า ถึงเวลาที่ต้องลุกขึ้นไปเรียนแล้ว แต่ง่วงมากๆ ถ้าวันนี้ไม่เข้าเรียนแล้วยัยเอมต้องบ่นแล้วแม๊กซ์ต้องพ่นคำร้ายกาจออกมาอีก แน่ๆ เอาไงดี ตาจะปิดอยู่แล้ว TT
กว่า ใบไม้จะตัดสินใจได้ ตากลมๆก็ค่อยพร้อยหลับไปเสียก่อนแล้ว หลังจากแพ้ความง่วงที่โจมตีเข้ามาอย่างหนัก เพราะมัวแต่คิดถึงคนห้องตรงข้ามทั้งคืนจนนอนไม่หลับ แต่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่เป็นใจในการนอนของใบไม้สักเท่าไหร่...เสียง โทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงก็ดังขึ้นมาทันทีที่คนร่างบางกำลังเข้าสู่ภาวะ หลับลึก ใบไม้สะดุ้งสุดตัวตื่นขึ้นมาแล้วทำหน้ายุ่งเมื่อเห็นว่าใครโทรมากวนการหลับ อันเป็นความสุขที่สุดของคนขี้เกียจอย่างใบไม้
เพื่อนบ้าเอ๊ย! โทรมาตามตลอดเลย!!
“ว่าไงเอม...”
/นี่ แม๊กซ์../ นั่นทำให้คนที่กำลังงัวเงียอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที สติที่หายไปกลับมาครบถ้วนเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนอีกคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ด้วย กันแต่เช้าแบบนี้
“ไม ใช้โทรศัพท์เอมอะ”
/..ออกมากินข้าวเช้ากัน/ ห๊ะ! ชักแปลกๆนะคู่นี้ ญาติดีถึงขนาดชวนกันมากินข้าวได้ด้วยเหรอ ถ้าตีกันแล้วใครจะห้ามมวย
“ไม่มีการชวนนะ”
/คิดว่าคนอย่างนายน่าจะยังไม่ตื่น/ อะ..ไอ้เพื่อนเลวว
/เช้านี้เข้าเรียนด้วยล่ะ เพื่อนบอกวันนี้มีควิซ ห้ามขาด ห้ามสาย/
ตัดฉับ! ยังไม่ทันจะอ้าปากด่าเพื่อนตัวดี เจ้าตัวโย่งก็วางสายใส่เขาไปแล้ว! ใบไม้ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวอยู่คนเดียว สะบัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเตรียมตัวออกไปเรียนทันที
_____________________________________________________________
“ใบไม้ว่าไง”
ร่าง สูงวางโทรศัพท์ลงแล้วเงยหน้ามองเอม เพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย ตะกี้ยัยนี่ใช้ให้โทรศัพท์ไปปลุกใบไม้ที่คงกำลังนอนอุตุอยู่ที่ห้อง พูดเสร็จก็เอาโทรศัพท์ยัดใส่มือทันทีแล้วก็ก้มลงไปกินข้าวของตัวเองอย่างไม่ สนใจอะไร
“ผู้หญิงอะไร๊ กินข้าวเต็มปากแล้วยังจะพูดออกมาอีก”
พูด แล้วก็ส่ายหัวเบาๆอย่างหน่ายๆกับท่าทางตะกละตะกลามอย่างเห็นได้ชัดของเพื่อน ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะไม่ห่วงภาพลักษณ์ความเป็นกุลสตรีของตัวเองสักเท่าไหร่ เจ้าตัวเล่นยัดข้าวเข้าไปเต็มคำจนแก้มป่องออกมาอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงนั่งเงียบกินข้าวต่อไปไม่สนใจสายตาฟาดฟันที่ส่งมาจากคนที่นั่งอยู่ ฝั่งตรงข้าม
“ชิ ใบไม้ว่าไง”
หลัง จากที่เพื่อนตัวโย่งไม่สนใจที่จะมาทะเลาะด้วยก็ต้องสงบจิตสงบใจให้นิ่ง ดิ้นเต้นไปคนเดียวเดี๋ยวแม๊กซ์มันก็ชนะอะดิ ต้องนิ่งค่ะ ต้องนิ่งเข้าไว้ มันนิ่งมาเราก็ต้องนิ่งกลับ ดิ้นไปเป็นคนบ้าแล้วเจ้านั่นจะเก็บเอามาโจมตีเปล่าๆ ยกนี้เอมมาลินต้องชนะ!
“รู้แล้ว” แค่นี้?
“แค่ นั้นเหรอ?” ร่างสูงที่รวบช้อนหลังจากกินข้าวเสร็จก็มองตรงมานิ่งๆพลางเลิกคิ้วขึ้น มากวนๆ แล้วเอ่ยคำที่ทำให้ความอดทนของเอมมาลินที่เจ้าตัวพยายามอดทนอดกลั้นขาด สะบั้นออกมาทันที
“อืม ใครเขาจะพูดมากเหมือนเธอล่ะ”
“อะ..ไอ้แม๊กซ์! แก!...” ว่าแล้วร่างบางก็ลุกขึ้นมาถกแขนเสื้อตัวเองเตรียมขย้ำหัวเพื่อนทันทีอย่างไม่สนสายตาคนรอบข้าง
“ไปละนะ อิ่มแล้ว”
แต่ ยังไม่ทันที่จะลงมือแก้แค้นคนปากร้าย ร่างสูงที่เป็นเป้าหมายของการแก้แค้นในครั้งนี้ก็ลุกขึ้นแล้วก้าวฉับๆออกไป ทันทีไม่สนใจเพื่อนที่กำลังดิ้นพล่านเต็มไปด้วยความโมโห
“นี่! นี่!! รอด้วย!” เอมกระวีกระวาดเก็บของแล้วเดินตามคนที่ขายาวกว่าอย่างไม่ยอมแพ้ วันนี้ต้องแก้แค้นให้ได้! ไม่ยอมหรอก เดี๋ยวนี้แพ้มาหลายตาแล้ว
“ไอ้โย่ง! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
แม๊กซ์ ที่เดินนำไกลแล้วก็ปรายตามามองเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ ร่างบางที่รีบเดินตามอยู่ข้างหลัง พอเห็นอย่างนั้น ร่างบางก็รีบซอยเท้าเร็วขึ้นเพื่อให้ตามคนที่ขายาวกว่าทัน แล้วก็ตกใจรีบเบรกขาตัวเองทันที เมื่อเพื่อนขายาวที่เดินนำหน้าอยู่ดีๆก็หยุดเดินกะทันหันแล้วหันหน้ามามอง เธอ ก่อนจะหลุดขำเพราะเห็นท่าโซเซของเพื่อนที่เกือบล้ม พอเอมตั้งหลักได้แล้วก็ตวัดตา ค้อนใส่เพื่อนทันที
“อะไร!? จะหยุดก็บอกก็กล่าวกันบ้างสิ ฉันเกือบล้มนะ!” ร่างบางเงยหน้ามองคนที่สูงกว่าตัวเองมาก พลางเขย่งเท้าใส่อย่างไม่ยอมแพ้
“กินน้ำส้มไหม?”
“ห๊ะ?...” อะไรของมันอะ?
เอม ขมวดคิ้ว เพ่งมองหน้าแม๊กซ์ดีๆ พยายามจับผิดสายตาร้ายๆว่ามีแผนกลั่นแกล้งตนเองหรือเปล่า แต่ก็พบว่าไม่มีก็ได้แต่มองงงๆ ไอ้นี่มันจะมาไม้ไหนวะ ปรับอารมณ์ไม่ทัน เดินหนีฉับๆ อยู่ดีๆก็หันหลังมา ถ้าเบรกไม่ทันก็คงล้มหัวทิ่มพื้นโรงอาหารไปแล้ว
“กินน้ำส้มไหม ชอบกินหลังกินข้าวไม่ใช่เหรอ”
“อ..อืม กิน”
เจ้า ตัวก็ได้แต่ตอบรับอย่างงงๆ เอมมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ หลังจากที่ตอบคำถาม เพื่อนขายาวก็พยักหน้าให้หนึ่งทีแล้วเดินหนีไปที่ร้านขายน้ำ และก็กลับมาพร้อมกับน้ำส้มคั้นสดเย็นๆในแก้วพร้อมหลอดสีชมพูที่ใส่มาให้เธอ ด้วย แบ๊วได้ใจอะ! เอมรับมางงๆ เห็นอย่างนั้นแล้วแม๊กซ์ก็หันหลังกลับแล้วเดินออกไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว อะไรของมันวะ!
“เอ้า รีบตามมาสิ เดี๋ยวสายนะ ชักช้าอยู่ได้” แม๊กซ์หันมาปรายตามองเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้คนที่ดูเหมือนงงๆอยู่ก็แยกเขี้ยวใส่ทันทีแล้วรีบเดินตามหลัง ไป จะใจดีก็ใจดีให้สุดได้ไหมไอ้โย่งเอ๊ย!!....
เห็นทียกนี้ก็ได้ผู้ชนะแล้ว....
_________________________________________________________________________
วันนี้ ถึงตอนเช้าจะอากาศสดใสยังไง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่แบบนั้นทั้งวัน ตกบ่ายเมฆฝนก็เริ่มตั้งเค้าขึ้นมา ก่อตัวต่ำจนฟ้ามืดไปหมด ใบไม้ที่นั่งเท้าคางมองออกไปทางหน้าต่างพอเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ภาวนาให้ อาจารย์ปล่อยเร็วๆ ถ้าไม่รีบปล่อยในเวลานี้แล้วล่ะก็ ได้ติดแหงกอยู่ในอาคารจนถึงหัวค่ำไม่ก็ต้องวิ่งลุยฝนออกไปกันแน่ๆ
วันนี้ ใบไม้นั่งคั่นกลางระหว่างเอมและแม๊กซ์ เพราะดูเหมือนว่าวันนี้เพื่อนทั้งสองคนตั้งท่าจะกระโดดเข้าหากันอยู่ตลอด เวลาตั้งแต่เช้าแล้ว ในฐานะกรรมการ ต้องทำหน้าที่ตัวเองอย่างเคร่งครัดเพื่อไม่ให้ข้าวของและทรัพย์สิน ของมหาวิทยาลัยต้องพังทลายลงไปเพราะฝีมือเพื่อนตัวแสบทั้งสองคน
ไอ้ คู่นี้ทะเลาะกันทีไรก็เดือดร้อนคนอื่นทุกที ขวดน้ำบ้างล่ะ กระดาษบ้างล่ะ ปากกาบ้างล่ะ ของพวกนี้เป็นอาวุธชั้นดีที่ใกล้ตัวพร้อมหยิบจับขึ้นมาทำลายล้างฝ่ายตรงข้าม ได้เสมอ แต่ถึงจะมีผมนั่งคั่นกลาง ทั้งสองคนก็ยังทะเลาะกันได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ผม มองเท้าของทั้งสองคนที่เขี่ยกันไปกันมาอย่างไม่มีใครยอมแพ้ ร่างบางเงยหน้ามองเอมที่ตอนนี้เขม่นใส่คู่ต่อสู้อยู่ ฝ่ายแม๊กซ์ก็แค่ยิ้มกวนๆใส่ คู่ต่อสู้ก็ดูเหมือนจะโมโหขึ้นไปอีก คนที่อยู่ตรงกลางได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ไอ้สองคนนี้เป็นเพื่อนกันได้ไง เพราะสองคนนี้รู้จักกันก่อนที่ใบไม้จะรู้จักทั้งสองคนเสียอีก
นี่ขนาดอาจารย์เลิกคลาสแล้ว สองคนนี้ยังจะมาแข่งกันอีกว่าใครจะได้ออกประตูก่อน ดูสิ! เล่น กันเป็นเด็กไปได้ ผมไม่รู้จะทำยังไง ห้ามก็ไม่ฟัง พูดออกไปคงโดนเจ้าแม๊กซ์สวนกลับมาให้หน้าหงายป่าวๆน่ะสิ คอยเป็นกรรมการห้ามทัพก็พอละ
เราเดินลงบันไดมาจากชั้น3อย่าง ไม่รีบเร่ง พลางคุยกันว่าเย็นนี้จะไปกินอะไรกันดี แล้วจะมีสองคนที่ตกลงกันไม่ได้ ก็จะเป็นประจำแบบนี้ทุกทีแหละ ผมเดินอยู่ข้างหลังตามไปแบบเอื่อยๆ วันนี้ง่วงมากๆเพราะเมื่อคืนได้นอนน้อยจริงๆ สัมผัสได้ว่าตาเป็นแพนด้าไปหมดแล้ว ว่าแล้วก็คิดถึงคนที่อยู่ห้องตรงข้ามที่เป็นต้นเหตุให้ผมมีสภาพเป็นแบบนี้ เช้านี้ก่อนเปิดประตูห้องออกมา ก็อยากให้อีกคนเปิดประตูออกมาเหมือนกัน ก็ไม่รู้สิ แค่อยากเห็นหน้าเองง
ผม เงยหน้ามองเอมที่อยู่ดีๆก็มาสะกิดที่ไหล่ แถมยังทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่อีกต่างหาก แล้วเพยิดหน้าไปอีกทาง แล้วพบว่า... พี่จอมทัพอยู่ตรงนั้น TT แม๊กซ์กำลังคุยอยู่กับพวก พี่ๆเดอะแก๊งค์เสื้อชอปที่ดูเหมือนจะสนิทกับแม๊กซ์มากๆหลังจากที่ได้ไป สังสรรค์กันคราวนั้น ยัยเอมพยายามดึงแขนผมให้เดินตามไป แต่มันทำได้ยากเหลือเกิน ก็ขาผมมันแข็งไปหมดแล้วน่ะสิ!
สายตาผมก็เอาแต่ไปจับจ้องใบหน้าคมๆ ที่มีเสน่ห์มากๆ ทั้งสันกราม สันจมูก ปากเรียว ตาคม อะ เอาเป็นว่ามันมีเสน่ห์หมดละกันน่า! พี่ เขากำลังอมยิ้มน้อยๆกับเรื่องสนุกที่เพื่อนๆกำลังคุยกันอยู่ โอ๊ยย วันนี้คือหล่อมาก ผมเซตเสยขึ้นไปด้านหลังโชว์รอยไถข้างกับต่างหูสีดำเรียบๆ แต่ดูจะเสริมความหล่อให้หล่อลากมากขึ้น ไม่ไหวจริงๆนะ ตายแน่ๆ ถ้าได้สบตาคงต้องเขินจนเก็บความรู้สึกไม่ได้แน่ๆ ทำไงดี ทำไงดี..
“เอม ฉัน..ฉัน ขอไปก่อนได้ไหม” ผมดึงแขนเอมไว้ทันที วินาทีนี้ต้องเผ่นก่อนเป็นอันดับแรก พูดไปก็ยกเล็บขึ้นมากัดอย่างประหม่า เอมเห็นอย่างนั้นก็ยกไหล่ขึ้นแล้วถอนหายใจออกมาอย่างแรง
“นี่ โอกาสมาแล้วไง อยากเจอพี่เขาไม่ใช่เหรอ” อย่าทำหน้าเอือมใส่ได้ไหมขอร้อง TT
“ใครว่าอยากเจอ ไม่มี๊!” ไม่มี๊! จริงๆนะ เขาป่าวว ป่าวเล๊ยย
“อย่ามาเสียงสูง..” ผมเบะปากใส่หนึ่งทีกับเสียงจับผิดของเพื่อน
“นะ นะ ฉันหัวใจวายตายแน่ๆ วันนี้หล่อมาก” ผมบีบมือเอมเบาๆอย่างขอร้อง เอมเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่พ่นลมหายใจแล้วพยักหน้าแกนๆใส่ ผมเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มร่า รีบแอบเดินหนีออกมาทันที พร้อมพลางตัวกับผู้คนที่เดินสวนกันไปมา
แต่ดูเหมือนใบไม้คงจะลืมไปว่าเพื่อนตัวเองแสบแค่ไหน
“ใบไม้!! ไปไหนอะ” ยัยเอม!!!!
ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่ยัยคุณหนูทันทีที่ทำเสียแผน แถมยังวางแผนทับมาแกล้งกันอีกต่างหาก! ยัย เพื่อนตัวดีที่ตะโกนเรียกผมเสียงดังยิ้มให้อย่างสะใจ แล้วเดินไปรวมกลุ่มกับพวกแก๊งค์เสื้อช็อป ที่มองผมกันเป็นตาเดียว พวกพี่ๆยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกผิด เลยค่อยๆเดินเข้าไปรวมกลุ่มแล้วกล่าวคำทักทายไป ไม่กล้าและเลี่ยงที่จะสบดวงตามีเสน่ห์นั่นเป็นอัดขาด
“จะกลับหอแล้วเหรอ” แม๊กซ์หันมาถาม ผมก็เลยพยักหน้าไปเบาๆ
“พวกพี่จะไปเตะบอลกัน ไปป่าวๆ เพื่อนน้องทั้งสองคนก็ไปนะ”
พี่ เตวินเป็นคนชวนผมไปนั่นเอง ไปเตะบอลที่สนามเล็กๆในร่มแถวๆตรงข้ามหอ เจ้าตัวยิ้มร่าแล้วพยักหน้าสนับสนุนพร้อมกับเพื่อนๆ ส่วนยัยเอมโดนชวนไปเตะบอลอย่างนี้ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว แถมพี่เตวินคงเป็นคนชวนด้วย ไม่มีพลาด แต่เพื่อสวัสดิภาพที่ดีของจิตใจของผม ผมเลยส่ายหัวแล้วปฏิเสธไปทันที จะให้ไปนั่งดูร่างแข็งแกร่งของพี่เขา เล่นบอลจนเหงื่อยโซมกายไม่ได้หรอก เดี๋ยวหัวใจวายตายกันไปพอดี คิดแล้วก็เขิน
“ขอบคุณครับ แต่ผมขอกลับหอดีกว่า เมื่อคืนผมไม่ค่อยได้นอน ขอโทษด้วยนะครับ”
“อ่อ ไม่เป็นไรๆ” พี่เตวินขวัญใจสาวๆยังยิ้มร่าโปรยเสน่ห์เหมือนเดิม แต่ถึงยังไง ผมไม่ก็ไม่สามารถลืมพี่เตวินคนขี้เมาได้หรอก จำไปอีกนานเลย
“กลับหอกลับจอมทัพสิ มันก็จะกลับหอเหมือกัน”
อะ..อะไรนะ......
อยู่ ดีๆเสียงหนึ่งก็พูดขึ้นมาทำให้ผมตัวแข็งไปทันที แล้วละสายตาไปมองคนตัวสูงที่หันมามองทางผมเหมือนกัน เพื่อนๆทุกคนก็ฝากฝังผมไว้ให้กลับหอกับพี่ พี่ก็พยักหน้าตอบรับคำฝากฝังทันที
“ดูแลน้องด้วยนะ!” ใครเป็นคนพูดเนี่ยยยยย หัวใจจะทำงานหนักตายอยู่แล้ว อย่าให้มันเป็นไปมากกว่านี้อีกเลย เดี๋ยวความดันขึ้นหัวใจวายตายซะก่อนน แต่ดูเหมือนคำขอของใบไม้จะไม่ไปถึงสวรรค์ ร่างสูงหันมามองใบไม้ พยักหน้าให้เพื่อนเล็กน้อย แล้วตอบว่า
“ได้ เดี๋ยวจะดูแลอย่างดี”
5.....
4....
3...
2..
1..
...
ตู้มมมมมมมมม!!!!!
ดูเหมือนจะมีใครบางคนที่สติหลุดไปแล้ว...แก้มใสที่ขึ้นสีแดงจัด ความร้อนขึ้นเห่อบนหน้า ร่างบางนิ่งค้าง ตัวแข็งไปทันที
ผลการแข่งขันสำหรับคู่นี้
ฝ่ายจอมทัพน็อคคู่ต่อสู้ไปได้ภายในยกเดียว....
TBC
__________________________________________________________________________
Talk : เจอแบบนั้นเข้าไป ใครก็น็อค 555555555
ตอนแรกบอกไว้ว่าตั้งใจจะอัพวันเว้นวัน แต่วันนี้มาอัพเพราะฉลองไม่นกบัตรคอนเสิร์ตค่ะ XD
พรุ่งนี้ยังอัพต่อเหมือนเดิมค่ะ เจอกันตอนหน้า
ขอบคุณทุกคอมเมนท์และทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
