NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 18
ผมนั่งมองเพื่อนตัวเองแล้วก็อดไม่ได้ที่ขำออกมา คู่กัดตัวยงอย่างแม๊กซ์และเอมมาลิน..ดูท่าจะขอพักยกชั่วคราว เพราะตอนนี้แม๊กซ์หันไปทะเลาะกับพี่เตวินเสียแล้ว แม๊กซ์นั่งจ้องเขม็งพี่เตวินที่นั่งตรงข้ามอย่างไม่พอใจ ส่วนพี่เตวินนั้นก็แค่นั่งเท้าคางแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีเท่านั้น
“ไม่เห็นต้องโกรธเลย พี่แค่พับหัวใจให้เอง” เตวินว่าขำๆ แล้วเหล่มองหัวใจกระดาษที่พับให้น้องตากวางของตนที่โดนแม๊กซ์ขยำอยู่ในมือ “อย่าบีบแรงนักสิ หัวใจพี่มันเจ็บปวดนะรู้ไหม”
จบคำพูด แม๊กซ์ก็มอบสายตาเชือดเฉือนมามากกว่าเดิม มือของเพื่อนที่กำแน่นจนเห็นเส้นเลือดใบไม้ก็กลัวว่าเจ้าตัวจะขาดสติลุกขึ้นมาตะบันหน้าพี่เตวินจริงๆ ใบไม้ลูบแขนตัวเองเบาๆอย่างขนลุก คู่นี้ตีกันมาตั้งแต่ห้องสมุดแล้ว
เราทำงานเสร็จกันตอนบ่ายสาม วิ่งไปส่งงานกันแล้วกลับมานั่งรอพี่เลิกเรียนที่ห้องสมุดต่อ พี่กลับมาพร้อมกับแก๊งค์เสื้อช็อปกลุ่มเดิม ทุกคนกำลังพูดคุยอย่างอารมณ์ดีก็ต้องเงียบไปเมื่อพี่เตวินโพล่งเรียกแม๊กซ์ออกมาเสียงดัง พร้อมจับอะไรบางอย่างยัดลงไปในมือแม๊กซ์ พอแบมือออกมาดูเท่านั้นแหละ...หัวใจกระดาษสีชมพู...ได้เรื่องสิ ผมรีบปรี่เข้ามากอดแขนเพื่อน ส่วนเอมก็กางแขนกั้นระหว่างพี่เตวินกับแม๊กซ์ไว้
จนตอนนี้เราก็ออกมานั่งกินข้าวกันข้างนอกกลุ่มใหญ่ ทั้งสองคนก็ดูเหมือนจะไม่เลิกทะเลาะกันสักที ไม่สิ...ดูเหมือนแม๊กซ์จะทะเลาะกับพี่เตวินมากกว่า อีกคนนี่ดูอารมณ์ดีปรีดามากที่กวนเพื่อนเขาได้ ไม่รู้จะต่อยกันตอนไหนเพราะพี่เตวินก็ช่างกวนประสาทเพื่อนตัวเองเหลือเกิน
เอมมาลินที่เห็นแม๊กซ์โมโห ก็ห่วงสวัสดิภาพของพี่เตวินขึ้นมา ใบหน้าของพี่เตวินจะไม่ต้องมาได้รับบาดเจ็บจากคนปากร้ายอย่างนี้แน่ๆ ในฐานะที่เป็นแฟนคลับอันดับหนึ่ง ดีกรีแอดมินเพจ ต้องปกป้องพี่เตวินให้ได้อย่างสุดชีวิต
“แม๊กซ์ อย่าโมโหไม่รู้เรื่องสิ พี่เขาอุตส่าห์พับหัวใจให้ แกก็โมโหใส่พี่เขาอยู่นั่นแหละ ใช่ได้ที่ไหน” เอมมาลินบ่นเสียงแข็ง แม๊กซ์ที่โมโหแค่ไหนก็ได้แต่ตวัดตามอง แล้วฮึดฮัดอย่างไม่พอใจเท่านั้น
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่โกรธแม๊กซ์หรอก” เตวินฉีกยิ้มกว้างให้เอมหนึ่งที หญิงสาวได้แต่กุมแก้มตัวเองเขิน ส่วนแม๊กซ์ที่เห็นอย่างนั้นก็ฮึดฮัดออกมาอีกครั้ง เตวินขำออกมาเล็กน้อยกับท่าทางของแม๊กซ์ ยื่นมือไปกุมมือแม๊กซ์ที่กำอยู่แน่น แล้วส่งยิ้มอบอุ่นให้ “อย่าโกรธพี่เลย เพื่อนน้องพี่ก็ต้องยิ้มให้สิ โอ๋ๆ...ไม่เป็นไรนะ”
“น...นี่....” ยังไม่ทันที่แม๊กซ์จะกล่าวคำร้ายๆออกมา เอมมาลินที่อยู่ข้างก็ก็ตีลงบนแขนสีน้ำผึ้งของแม๊กซ์อย่างแรง
“อย่าพูดคำหยาบคายออกมานะ! นิสัยไม่ดี! พี่เขาอุตส่าห์ทำให้ยังจะไปโกรธเขาอีก” แม๊กซ์ได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วฉับ ปาของในมือลงไปตรงหน้าหญิงสาวทันที
“ก็ไม่อยากได้!..ถ้าอยากได้นักก็เอาไปสิ!!”
ทุกคนที่ได้ยินเสียงแม๊กซ์ก็หยุดพูดทันทีแล้วหันมามองเป็นตาเดียว พูดเหลือบมองพี่เล็กน้อยแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ตีกันอีกแล้วคู่นี้!...ตีกันจนได้ เอมก็ปกป้องพี่ในดวงใจสุดตัว ส่วนอีกคน...ดูท่าทางแม๊กซ์ก็ลงยากด้วย หัวเสียมาตลอดแบบนั้น
“เอ๊ะ!!...ก็พี่เขาให้แก...ฉันจะไปอยากได้ทำไม!”
“ก็เห็นบ่นอยู่นั่นแหละ...นึกว่าอยากจะได้..ก็ให้ไปแล้วก็หยุดพูดสักที!”
“นี่แกอย่ามาพูดอย่างนี้นะโว้ย!!!.....”
“จ...ใจเย็นกันหน่อยสิ...”
เตวินที่นั่งทำอะไรไม่ถูกอยู่นานก็ลุกขึ้น พยายามพูดห้ามทั้งสองคนไว้...แต่ก็ไม่ได้ผล ถอนหายใจแล้วลูบหน้าตัวเองเบาๆ ไอ้เราก็นึกแกล้งหยอกเล่นๆ แค่เห็นหน้าบูดๆแบบนั้นแล้วก็ดูน่ารักดี ไม่คิดว่าเพื่อนสองคนจะต้องมาทะเลาะกันแบบนี้ เตวินหันไปขอความช่วยเหลือจากใบไม้ คนตัวเล็กเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มแหยๆให้แล้วลุกขึ้นเดินมาหาเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งข้างกันเพื่อห้ามทักทันที
“หยุด...หยุดก่อน...ค่อยๆพูดกันสิ”
“ไม่ค่อยแล้วใบไม้ ดูที่แม๊กซ์มันพูดสิ ปากเสียที่สุด!”
“อะไรวะ...ฉันก็อยู่ของฉันดีๆ ก็มีเธอนั่นแหละที่มาหาเรื่องก่อน” แม๊กซ์ว่าอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็แกเอาแต่จ้องหาเรื่องพี่เตวินนี่หว่า”
“ก็นั่นมันเรื่องของฉัน..เธอมายุ่งทำไม!”
สุดท้ายผมก็ยืนกุมขมับถอนหายแรงๆอยู่ตรงนั้น ปกติจะเป็นแม๊กซ์ซะมากกว่าที่ยอมลงให้ ไปก็หยอกไปเล่นๆให้เอมสู้ไม่ได้เสร็จแล้วก็เดินหนีไปปิดการสนทนา แต่มาตอนนี้ต่างคนต่างไม่ยอมลงกันเลย...ไม่รู้เป็นเพื่อนกันมายังไงเหมือนกันที่มาเถียงกันบ่อยๆขนาดนี้ได้ และมันก็จบด้วยที่แม๊กซ์ยอมลงให้เอมเหมือนเดิม เจ้าเพื่อนตัวดีคว้ากระเป๋าขึ้นแล้วเดินหนีไปโดยมีเอมบ่นไปตามหลัง
“เอม..พอได้แล้วน่า แม๊กซ์อุตส่าห์ยอมให้แล้วยังจะว่าเพื่อนตามไปอีก”
“มันยอมให้ที่ไหน..คนอย่างมันน่ะนะ....”
“เอม!...พอได้แล้ว..นี่ไม่รู้เลยเหรอว่าแม๊กซ์ยอมให้ตลอดน่ะ” หญิงสาวได้ยินอย่างนั้นก็อ้าปากเตรียมตัวจะเถียง ใบไม้ยกมือขึ้นห้ามทันที “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แม๊กซ์ยอมให้แกตลอด แล้ววันนี้แกก็เห็นว่าเพื่อนอารมณ์เสีย ยังจะไปแหย่ให้โกรธอีก” เอมทำหน้ามุ่ยใส่
“ก็มันจะหาเรื่องพี่เตวินนี่...”
“แต่ก็ยังไม่ทันได้หาเรื่อง?...จริงไหม?” ผมเห็นเอมเงียบไปเลยพูดต่อ “เพื่อนก็ยังไม่ได้พูด...ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลย แม๊กซ์โมโหก็จริงแต่ก็ยังควบคุมได้...พี่เตวินยังไม่โกรธอะไรเลย..มีแต่แกที่ไปโมโหเขา ไปแหย่ให้แม๊กซ์โมโหเข้าไปอีก”
“เรื่องแค่นั้นไม่เห็นจะต้องโมโหเลย...พี่เตวินแค่พับหัวใจให้ทำไมต้องโมโหด้วย”
“เอม..แต่ละคนจะคิด...จะชอบอะไรไม่เหมือนกันนะ แกอาจจะชอบแต่เพื่อนอาจจะไม่ชอบก็ได้ เข้าใจเพื่อนหน่อยนะ” สุดท้ายเอมมาลินก็ค่อยๆพยักหน้าเบาๆ ปากอิ่มของเพื่อนเม้มแน่นแล้วพึมพำว่าขอโทษ ผมได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่ยิ้มออกมา “ส่วนรายนั้นก็เดี๋ยวฉันก็ต้องตักเตือนเหมือนกันไม่ต้องเป็นห่วง”
“พี่ขอโทษด้วยนะ” เตวินที่นั่งเงียบมานานก็เอ่ยปากขอโทษ ไม่คิดว่าการกระทำของตนจะต้องทำให้เพื่อนทะเลาะกันแบบนี้
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เตวินไม่ผิดหรอก” เตวินมองหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะก้มหัวแล้วยิ้มให้เล็กน้อยอย่างขอโทษ แอดมินเพจแฟนคลับเขาเอง...ทำไมถึงรู้ ก็แหม่...เตวินซะอย่างเก่งอยู่แล้ว
“มึงก็ไปกวนประสาทน้องเขาอยู่นั่นแหละ เป็นกูนะต่อยมึงหน้าแหกไปแล้ว” แทนที่อยู่อีกฝากโต๊ะก็อดจะกล่าวซ้ำเติมเพื่อนตัวเองไม่ได้ มันไม่ได้หวานน้ำตาลขึ้นจนเลี่ยนแบบจอมทัพจีบใบไม้หรอกนะ ดูหน้าตาแล้วคำพูดของเพื่อนเขาไปจะได้รู้ว่ามันน่ะกวนประสาทแค่ไหน
“กูแถมตีนให้ด้วย” เป็นพี่จอมทัพที่พูดออกมาด้วยบหน้านิ่ง ผมแอบขำเบาๆ ก็มีมุมแกล้งเพื่อนเหมือนกันแฮะ
“น้องเขาก็ดูแมนๆนะ มึงเอาจริงดิ” ส่วนอีกคนก็อดจะถามขึ้นมาไม่ได้ แหม่...เห็นมันตั้งใจพับหัวใจอยู่นานสองนาน นึกว่าจะเอาไปให้สาวที่ไหน พอเห็นคนรับเท่านั้นแหละ ถึงกับมองหน้ากันให้พรึบ! เตวินที่เห็นเพื่อนสบประมาทตัวเองก็อ้าปากเถียงทันที
“เอาจริงดิวะ คนอย่างกูอะ...” พูดพลางตบอกตัวเองดังปุบปุบ “ไม่คิดเล่นๆเว้ย จริงจัง...ดูหน้าด้วย..นี่จริงจัง”
เอมมาลินกับใบไม้ได้แต่หันหน้ามองกันแล้วทำหน้าหวาดๆ เอมมาลินหันมากระซิบรอดไรฟันถาม “แกว่า...ใครอยู่บนอยู่ล่างวะ” ใบไม้ได้ยินก็หน้าแดง หันไปตีเพื่อนเบาๆ
“บ้า..พูดอะไรน่าอาย...ฉันไม่รู้หรอก เดายากอะ”
“คิกคิก...ใครจะไปเดาง่ายเท่าพี่จอมทัพกับน้องใบไม้เล่า” ใบไม้ได้แต่นั่งเม้มปากหน้าแดง หันมาค้อนใส่เพื่อนวงโต “พี่อยู่บนน้องอยู่ล่าง ฮิๆๆๆ” โอ๊ย...คิดภาพเอมมาลินคนนี้ก็เป็นสุขใจ
“ใครว่า...ฉันอยู่บนต่างหาก” ใบไม้พูดเสร็จเอมก็กรอกตาใส่พลางเบ้ปากไปด้วย ย่ะ...แล้วฉันจะคอยดู สภาพอย่างแกนี่พี่เขาเหวี่ยงทีเดียวก็ลอยแล้ว
“ระวังโดนน้องเขากระทืบมาละกัน ท่าทางดูสูงกว่ามึงขนาดนั้น”
“หึ...สูงกว่าแล้วไง ไม่พ้นคนอย่างกูอยุ่แล้ว” ว่าพลางกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างมาดมั่น ดูแล้วมั่นอดมั่นใจเหลือเกินจนเพื่อนต้องเบ้ปากใส่ จอมทัพที่นั่งข้างๆก็ยกมือตบบ่าเพื่อนเบาๆ
“กูบอกมึงแล้วว่าเล่นของยาก”
“จอมทัพเพื่อนรัก....ระดับเตวินซะอย่าง ไว้ใจได้แน่นอน”
แม๊กซ์....ท่าทางแกอาจจะไม่รอดว่ะ
_____________________________________________
จอมทัพเห็นคนข้างๆ เดินไปร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีก็ต้องยกยิ้มตาม มือของเรากอบกุมกระชับกันแล้วแกว่งไกวไปมา ค่อยๆเดินซึมซับบรรยากาศยามเย็นที่วันนี้ดูจะดีเป็นพิเศษ ดีพอๆกับคนข้างๆผมนั่นแหละ
“ไปอารมณ์ดีจากไหนมา” ผมถามคนข้างๆ แล้วใบไม้ก็หันเอียงคอถามแล้วก็ยิ้มให้
“ก็....ลองคิดว่าแม๊กซ์มีคนดูแลแล้วก็รู้สึกดี” ใบไม้เห็นคนข้างๆเลิกคิ้วมองก็พูดต่อ “จริงๆบ้านแม๊กซ์อยู่ต่างจังหวัด มาเรียนอยู่ที่นี่คนเดียว...คงต้องรู้สึกเหงาบ้างแหละ มีคนคอยดูแลก็คงจะดี”
“อย่างเตวินน่ะเหรอ” ใบไม้พยักหน้า จอมทัพได้แต่แค่นหัวเราะออกมา “คิดภาพมันไปดูแลใครก็ตลกชอบกล” ใบไม้ได้ยินก็ทำหน้ามุ่ยใส่ ตีลงบนแขนแข็งแรงเบาๆ
“พี่ก็ไปว่าเพื่อน...” จอมทัพก็หัวเราะเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นกอดคอคนข้างๆ มืออีกข้างก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
อย่างเตวินน่ะมองออกง่ายจะตาย หลังๆมานี่เขาก็สังเกตมันว่าชอบหายไปคุยโทรศัพท์ ก้มหน้าก้มตาแชทบางทีก็หัวเราะคนเดียวจนเพื่อนคิดว่ามันเป็นบ้า วันนี้ที่ไปห้องสมุดถึงได้รู้คำตอบ เตวินที่เดินตามหลังอยู่ดีๆก็เดินลิ่วนำหน้าไปดูตื่นเต้นมากกว่าเขาไปหาน้องเสียอีก เสร็จแล้วก็นั่งลงข้างๆเด็กที่มันเรียกว่า “น้องตากวาง” แล้วส่งยิ้มหยอกล้อให้ แล้วก็เห็นอีกว่าแม๊กซ์ก็ตวัดตามองใส่ ตอนแรกนึกว่าเพื่อนจะชอบเอมมาลินเด็กสาวน่าตาน่ารักคนนั้นด้วยซ้ำ เห็นว่าแย่งขวดน้ำมาเปิดให้ แต่ตอนหลังไอ้เตวินมันมากระซิบให้ฟัง
แย่งมาเปิดขวดให้เพราะกลัวน้องตากวางของมันเจ็บมือ...... เหตุผลน่าปวดหัว อะไรจะเป็นห่วงขนาดนั้น ใครๆก็เปิดขวดได้... เรื่องแค่นี้ผมไม่ทำให้ใบไม้หรอก ...จ..จริ...
“พี่ครับ ผมเปิดขวดน้ำไม่ได้...” น้องที่ไปเอาขวดน้ำมาจากไหนไม่รู้ส่งมาให้ผมพร้อมกระพริบตาปริบๆ อย่างออดอ้อน ผมเห็นแบบนั้นก็ยิ้มขึ้นมา พลางคว้าขวดขึ้นมาเปิดให้ ก็...น้องอ้อน ก็ต้องทำตามน้องสิ ใครจะไปทนไหว จริงไหม? “มือแดงด้วย”
น้องว่าจบเท่านั้นแหละ ผมก็ต้องหันขวับไปมอง จับมือเล็กๆขึ้นมาดู แล้วจ้องมือที่ขึ้นรอยแดงๆอย่างไม่ชอบใจ ไอ้ขวดเวร...จะทำอะไรมาแน่นขนาดนั้นวะดูดิ...มือน้องแดงหมด
“เจ็บไหม” ผมลูบมือน้องเบาๆอย่างเป็นห่วง จะเจ็บมากไหมเนี่ย...น้องแค่ยิ้มให้แล้วตอบว่าไม่เป็นไรครับตามเคย “ทีหลังไม่ต้องเปิดเองแล้วนะ...เดี๋ยวพี่เปิดให้”
รู้สึกที่พูดไปทั้งหมดตอนแรกเข้าตัวเองยังไงก็ไม่รู้สิ.....
และหลังจากที่เปิดขวดให้ผมก็นั่งสังเกตมันตลอดเวลาพลางคิดหาทางง้อน้องด้วย บางทีหางตาก็แอบเห็นมันหันไปยิ้มให้แม๊กซ์ ตอนเอาหัวฟุบหลับก็เอาหัวไปซุกใกล้ๆเขาอีก นั่นแหละตอนนั้นถึงได้รู้ว่าชอบใคร เขาบอกไปแล้วว่าเล่นของยาก...ขนาดตัวก็พอสูสีกัน...มวยไม่เป็นรองใครจริงๆ
เสร็จแล้วหยอกให้เขาได้อารมณ์เสียตลอด ต้องชื่นชมแม๊กซ์จริงๆที่มีความอดทนสูงไม่ต่อยหน้าตากวนประสาทของเพื่อนเขาไปเสียก่อน ถึงในใจก็แอบให้มันโดนต่อยก็เถอะนะ ถ้าเป็นผมคงเอาหมัดตะบันหน้าไปสักสองสามที แถมตีนให้มันไปกินอีกฟรีๆ น่าจะพอสาแก่ใจ...ผมรักเพื่อนจริงๆครับ...
เมื่อเดินมาถึงหน้าลิฟท์ในหอ คิ้วคมก็ต้องเลิกมองคนข้างๆเมื่อใบไม้ส่งขวดน้ำมา พร้อมส่งยิ้มให้ จอมทัพยิ้มตอบพลางลูบหัวกลมเบาๆแล้วรับเข้ามาดูดอึกหนึ่ง มือกดลิฟท์รอให้น้องเข้าไปก่อน ความใกล้ชิดก็ทำให้สังเกตเห็นว่าอยู่ดีๆแก้มใสของคนข้างๆก็แดงขึ้นมาสะอย่างนั้น จนจอมทัพต้องหัวเราะแผ่วๆออกมา เขินอะไรอีกล่ะ...ว่าแต่ตอนนั้น...
“ตอนนั้นคุยอะไรกับเอมเหรอ...เห็นหน้าแดงใหญ่”
“ตอนไหนเหรอครับ”
“ที่ร้านอาหารน่ะ กระซิบกระซาบกันแล้วเราก็หน้าแดงซะอย่างนั้น” ตอนที่คุยกันเรื่องเตวินมันน่ะแหละ ถึงหูจะสนใจฟังเพื่อน แต่ตาก็เหลือบไปเห็นแก้มใสที่เขาชอบขึ้นสีแดงก่ำล่อตาล่อใจแบบนั้น แล้วตอนนี้ก็มาแดงก่ำแบบนั้นตอนนั้นอีก ใบไม้อึกอักพลางกรอกตาไปมาอย่างหาทางรอด จอมทัพที่เหมือนพอจะรู้ตัวก็กระชับแขนเข้าไปที่เอวของใบไม้
“ค..คือ...เอ่อ...ไม่มีครับ..อ่า...ใช่...ไม่มีอะไร..ค..ครับ” จอมทัพหรี่ตามองคนที่พยายามหลบหน้าแล้วยกยิ้มมุมปากขึ้นมา
“โกหก...ริอาจโกหกพี่เหรอ หื้ม?”
จอมทัพดันร่างบางติดพนังลิฟท์ ร่างกายที่แทบจะแนบชิดกันก็ทำให้ใบไม้ยกมือขึ้นมาวางไว้ที่อกกว้างพยายามดันคนร่างสูงออกไป มือที่วางไว้บนเอวก็ดูจะกระชับแน่นขึ้นไปอีก รอยยิ้มมุมปากหยักที่ยกยิ้มขำๆที่เห็นแก้มแดงจัด ก็กลายเป็นการแสยะยิ้มสำหรับไบไม้ขึ้นมา
ใบไม้เหลือบตามองคนด้านบนอย่างหวาดๆก็ยกเล็บขึ้นมากัด จอมทัพที่เห็นอย่างนั้นก็ดึงมือข้างนั้นออกมาพร้อมจูบลงบนปลายนิ้วที่ใบไม้เอาไปกัด ให้แก้มใสๆนั่นต้องแดงจัดและเห่อร้อนมากขึ้นไปอีกเท่าตัว
“บอกมาเร็ว...ไม่งั้นจะโดนลงโทษอีกนะ คดีเก่ายังไม่เคลียร์เลย” สัญญาว่าจะดูแลกันแท้ๆ...สุดท้ายก็หนีหายไปซะอย่างนั้น ใบไม้ที่เห็นลิฟท์เปิดก็รีบดันจอมทัพออก พุ่งตัวออกไปจากลิฟท์อย่างโดยเร็ว โดยมีจอมทัพเดินมาพร้อมกับเสียงหัวเราะน่าขนลุกในลำคอ พร้อมพูดอย่างคาดโทษ “โดน...เด็กดื้อต้องโดนทำโทษแน่”
ใครจะไปบอกพี่กัน...จะเรื่องอะไรเสียอีกล่ะ ก็เรื่องใครอยู่ล่างอยู่บนไง น่าอายจะตาย ขืนบอกไปพี่ก็เอามาล้ออีกนั่นแหละ ผมรีบซอยเท้าจนถึงหน้าห้อง รีบเปิดกระเป๋าคุ้ยหากุญแจทันที แต่เหมือนฟ้าเล่นตลกอีกแล้ว ทำไมถึงหากุญแจยากขนาดนี้นะ อยู่ไหนเนี่ย!!...
“จับได้แล้ว...” เสียงกระซิบที่ดังข้างหูทำให้ผมต้องสะดุ้งและตัวแข็งค้างไปทั้งตัว จอมทัพจับคนตัวเล็กพลิกเข้ามาหาตัวเอง แล้วดันให้แผ่นหลังของใบไม้ชิดไปกับประตูทันที พลางก้มลงเข้าหา เป่าลมร้อนใส่แก้มแดงๆจนเจ้าคนร่างเล็กต้องสะดุ้ง “เร็ว...ถ้าไม่บอกถูกลงโทษนะ...”
“ค...คือ....”
“คืออะไร” พูดพร้อมขยับตัวให้แนบชิดกับคนตัวเล็กเข้าไปอีก ใบไม้หลับตาปี๋ แล้วเงียบไปสักพักจนจอมทัพต้องเตือนอีกครั้งด้วยการแนบหน้าผากลงให้ปลายจมูกคลอเคลียกันเข้าไปอีก “เร็วสิ...”
“คือ...เรา...คุยกันว่า...”
“ว่า....” ลมหายใจร้อนบนแก้มต้องทำให้ใบไม้ตัดสินใจพูดออกไป
“ค...ใคร..เอ่อ...อยู่ล่างอยู่บน...” ได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็ยกยิ้มมุมปาก เสียงหัวเราะแผ่วทำให้ใบไม้ลืมตาแล้วค่อยๆเหลือบตามองคนด้านบน ที่ทำสายตาเป็นประกายจนใบไม้ต้องรีบหันหนี มือเล็กผลักคนด้านบนออกแล้วหันมายุ่งวุ่นวายกับการหากุญแจอีกครั้ง
“แล้วเราล่ะใครอยู่ล่างอยู่บน...” เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ใบไม้ต้องมือสั่นขึ้นไปอีก หัวใจเต้นรัวจะตายอยู่แล้ว พี่ปล่อยผมไปสักที! “หืม....”
ใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก็รีบส่ายหัวแรงๆ ปฏิเสธ แล้วหันมาหากุญแจอีกครั้ง ทำไมหาไม่เจอ สุดท้ายก็ต้องทนทนไม่ไหวคนตัวเล็กต้องนั่งยองๆลงกับพื้น เทของออกจากกระเป๋าให้หมด โดยมีจอมทัพคอยกอดอกมองพร้อมยกยิ้มอยู่แบบนั้น... แล้วใบไม้ก็ต้องถอนลมหายใจออกมาอย่างแรง...ไม่มีกุญแจ!! เขาจำได้ว่ามีกุญแจ!! เมื่อตอนเที่ยงยังคว้าออกมาจากกระเป๋าอยู่เลย....
“เจอไหม?....” เห็นหัวกลมส่ายหัวเอื่อยๆแบบนั้นก็ต้องกลั้นขำ จะไปเจอได้ไง...เมื่อตอนเที่ยงมีคนเฟอะฟะหยิบกุญแจออกมาแล้วตกพื้น เจ้าของก็ดูท่าทางจะไม่สนใจใยดี เขาเลยเก็บเอาไว้ให้เท่านั้นเอง
“ผม...ด...เดี๋ยวผมจะไปนอนกับแม๊กซ์” ใบไม้กอดกระเป๋าพลางเหลือบตามองจอมทัพสุดท้ายก็ต้องก้มหลบตาเป็นประกายของจอมทัพอีกครั้ง
“ไปนอนได้ไง...แม๊กซ์มีเมทนะลำบากเปล่าๆ” จอมทัพพูดจบใบไม้ก็ต้องยกเล็บขึ้นมากัดดวงตาส่ายไปมาล่อกแล่กอย่างใช้ความคิด
“ง...งั้น...ผม..จะไปนอนกับเอม”
“เอมเป็นผู้หญิงนะ...ไม่คิดว่าพี่จะหึงบ้างเหรอ” ใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก็ค้อนพร้อมเบะปากใส่จอมทัพทันที ไม่เหลือตัวเลือกให้เขาบ้างรึไง แล้วจะไปนอนไหนล่ะทีนี้
“แล้วผมจะไปนอนที่ไหนล่ะครับ” ได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็ยิ้มมุมปาก เดินกอดอกเข้ามาหาใบไม้ที่ต้องหลบตากับสายตาที่ไม่น่าไว้ใจอย่างยิ่ง
“นอนห้องพี่ไง....” ว่าพร้อมเสียงหัวเราะหึหึในลำคอให้คนตัวเล็กต้องทำหน้าอยากจะร้องไห้ทันที
สวรรค์ครับ ...ทำไมช่างเล่นตลกกับหัวใจดวงน้อยๆของใบไม้คนนี้เหลือเกิน
________________________________
Talk : พี่คิดจะทำอะไรคะะ เดี๋ยวนี้พี่เพิ่มสกิลความร้ายกาจขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
สำหรับเตวินนี่พี่แกก็บ้าๆบอๆค่ะ หล่อหน้าตาดีแต่กวนตีนเก่งไรงี้
ขอบคุณทุกคนและทุกคอมเมนท์นะคะ
ปล.อยากทวงนิยาย อยากจิกทึ้งไรท์ให้มาต่อก็ไปทวงได้ในแท๊ก #เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป นะคะ
เพราะสองสามวันนี้วันหยุดไปเที่ยวต่างจังหวัดพิมพ์ค่อนข้างลำบากหน่อย
อาจจะแอบเลทบ้างอะไรบ้าง 55555 เนอะ อย่าว่ากันนะะะ
หัวข้อ: เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป #นิยายเรื่องนี้(ไม่ใช่)สายเถื่อน :Ch.30 P.18 [12/2/60] END (อ่าน 152775 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก