NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิด
Chapter 17
“จอมทัพ มึงจะไปไหนอะ”
เตวินที่เห็นเพื่อนเดินหิ้วถุงขนมกับน้ำเต็มถุงก้าวฉับๆไม่สนใจเขาที่ยืนอยู่ข้างๆก็ถามอย่างสงสัย เพื่อนตัวดีแค่หันมามองแล้วเบือนหน้าหนีไปเฉยๆซะอย่างนั้น อ้าวไอ้นี่ ถามดีๆ..ไม่ตอบอีก เขาเข้าไปสะกิดไหล่เพื่อนแรงๆ แล้วถามอีกครั้ง “จะไปไหน?”
จอมทัพกันมาขมวดคิ้วใส่เล็กน้อย “ไปหาใบไม้”
“ที่ไหน?”
จอมทัพขมวดคิ้วใส่เพื่อนอีกครั้ง ถามมากจังวะคนยิ่งรีบๆอยู่ หลังกินข้าวเสร็จเขาว่างๆอยู่เลยโทรหาน้อง ก่อนจะรู้ว่าน้องนั่งทำงานอยู่ที่ห้องสมุด รีบเขียนงานส่งอาจารย์ตอนบ่าย เขาเลยถามว่ากินข้าวหรือยัง น้องบ่นงุ้งงิ้งมาตามสาย แล้วบอกว่ายังไม่กินข้าว ตบท้ายด้วย “พี่จอมทัพ ผมหิวจังเลยครับ” ด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนผมแทบพุ่งตัวไปซื้อของกินให้น้องไม่ทัน แน่นอนว่าคนที่ไม่เคยใจร้ายกับน้องอย่างผมต้องรีบไปหาอย่างโดยด่วนเลย
“หอสมุด” จอมทัพว่า เตวินที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถามขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น
“เพื่อนน้องสองคนไปด้วยปะ” จอมทัพก็หันไปมองเพื่อนที่ตื่นเต้นผิดปกติ แต่ก็เบือนหน้าหนีอย่างไม่สนใจอีกครั้ง
“อยู่ด้วย”
“งั้นกูไปด้วย”
พูดเสร็จก็รีบเดินตามเพื่อนพร้อมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี จอมทัพที่เห็นเพื่อนเป็นแบบนั้นก็นึกใคร่สงสัยขึ้นมาไม่ได้ ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ มันก็เป็นอย่างนี้ตั้งนานแล้ว หน้าตาดีแต่บางทีก็ทำตัวบ้าๆบอๆ แค่บอกว่าเพื่อนน้องอยู่ด้วยจะอารมณ์ดีไปถึงไหน
_______________________________________
“ใบไม้ ฉันรู้แล้วยัยคนนั้นเป็นใคร” เสียงเอมมาลินที่ดังขึ้น ว่าพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้ใบไม้ดู คนตัวเล็กที่ก้มสนใจกับหนังสืออยู่ก็เงยหน้ามองเพื่อนแล้วละสายตาไปมองหน้าจอโทรศัพท์ แม๊กซ์ที่เห็นก็อดจะแขวะตามประสาไม่ได้
“งานเยอะขนาดนี้ยังจะไปตามยุ่งเรื่องชาวบ้านอีก” เอมมาลินได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้นก็เท้าเอวใส่ ถลึงตามองอย่างหาเรื่อง
“อะไร ฉันก็รอทำส่วนก็ฉันอยู่ ก็ทำเร็วๆสิจะได้ทำให้สักที นี่อุตส่าห์เดินวุ่นไปหาหนังสือให้แล้วนะ”
“นี่ แล้ว....”
“พอๆ แล้วตกลงเธอเป็นใครล่ะ” ใบไม้ที่เห็นเพื่อนทั้งสองคนเริ่มจะตั้งท่าปะทะฝีปากกันก็ยกมือขึ้นห้าม แล้วถามเรื่องที่พูดค้างไว้ทันที เอมพอได้ยินก็สะบัดหน้าใส่แม๊กซ์เล็กน้อย แม๊กซ์ที่เห็นก็เลิกคิ้วมองกวนๆ ใบไม้ก็ถอนหายใจแล้วเอ่ยเร่งเพื่อนอีกครั้ง “ว่าไงล่ะ”
“อะแฮ่ม ฉันไปให้เพื่อนที่รู้จักกันที่อยู่คณะอื่นสืบให้” ใบไม้พยักหน้า อย่างคุณหนูเอมมาลินเพื่อนเยอะ คนรู้จักเยอะ อาจจะเรียกได้ว่าสายเยอะ จนเขายกให้เป็นทีมสืบคุณภาพกับแม๊กซ์เพราะรายนั้นก็เพื่อนเยอะพอควร ต่างจากผมลิบลับเลยล่ะ TT
“ชื่อนุช ชลธิชา ธีระรัตนชัย เรียนปี4 ศิลปกรรม ออกแบบดีไซน์ อ่อๆ เป็นเคยดาวคณะด้วย ก็...สวยอยู่ พอจะเป็นได้” เอมว่าพลางชี้นิ้วไปมาแล้วกรอกตา ผมก็ได้แต่ขำเบาๆกับท่าทางของเพื่อน “อืม...ข้อมูลละเอียดยิบเลยแฮะ ครอบครัวก็ทำธุรกิจรีสอร์ท ก็รวยใช่เล่น ดูกระเป๋าที่เธอใช้สิ แหม...ฉันก็มีนะ ไม่เห็นต้องมาหิ้วโฉบไปโฉบมาแบบนี้เลย”
“ก็เขาคงห่วงสวย ไม่เหมือนเธอหรอก”
เสียงแม๊กซ์พูดขึ้นมาทำให้ผมต้องพยักหน้ารีบเห็นด้วย ให้อธิบายคนอย่างเอมว่ายังไงดีล่ะ รายนั้นก็..เสื้อตัวใหญ่กว่าตัวหน่อย กระโปรงพีทคลุมเข่า ไว้ผมหน้าม้าถักเปียไม่ก็รวบเกล้าเป็นหางม้าไว้ แต่งหน้าบางๆ ใส่รองเท้าผ้าใบ แน่นอนว่าระดับคุณหนูเอมมาลินราคาก็คงไม่ปกติอีกเช่นเคย ส่วนกระเป๋านั้น....จำได้ว่าเป็นย่ามชาวม้งที่ซื้อมาตอนไปเที่ยวเชียงใหม่กับคณะเมื่อปีที่แล้ว สายชิลพอสมควร...
“เชอะ ฉันก็สวยนะ” เอมพูดพร้อมกับม้วนผมตัวเองไปมา ส่วนแม๊กซ์น่ะเหรอทำหน้าเมื่อยใส่แล้วพยักหน้าเบาๆแบบ เอาที่เพื่อนสบายใจเถอะ ผมก็อดจะขำไม่ได้ เอมที่เห็นอย่างนั้นก็ยู่ปากใส่ก่อนจะพูดต่อ
“ผลการเรียนติดโปรมาแล้วรอบหนึ่ง แฟนปัจจุบันก็....อ่อไม่สิ แฟนเก่า...เหมือนพึ่งเลิกไปเมื่อต้นเดือนก่อน หนุ่มไฮโซมหาลัยเอกชน นี่...มีรูปกับพี่จอมทัพด้วยนะ โพสเมื่อปีก่อน เห็นว่าคบกันมาเกือบปีนี่แหละ”
เอมมาลินพูดเสร็จก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ดู ตอนนั้นเหมือนพี่จะผมยาวกว่านี้เลยแฮะ ใบหน้าและดวงตาคมที่ดูนิ่งๆนั้นก็มีเสน่ห์เหมือนตอนนี้ ผมกวาดสายมองไปรอบๆภาพ คนกดไลค์ก็เยอะ เมนท์ก็เยอะ ก่อนจะผมจะเบ้ปากใส่ทันทีที่เห็นสเตตัส “รักที่สุด” ของเธอ และมือพี่ที่โอบไหล่เธอไว้
“ชิ คงจะรักกันน่าดู”
“หึงล่ะสิ หึๆๆๆ” แม๊กซ์ที่อยู่ตรงข้ามกันก็หัวเราะพร้อมส่งสายตาล้อเลียน ผมทำหน้ายุ่งใส่ พอหันไปมองเอมก็ต้องรีบสะบัดหน้าหลบเพราะรายนั้นก็มองมาอย่างล้อเลียนเหมือนกัน นี่คงคิดจะแท๊กทีมซ้ำเติมเขาอีกใช่ไหม
“ก็คงอย่างนั้นแหละแม๊กซ์ ดูสิ โอบไหล่ใกล้ชิดกันน่าดู” เอมมาลินเหล่ตามองเพื่อนที่ทำเป็นสนใจกับงานตรงหน้าแต่แววตาขัดใจกับปากที่เม้มแน่นนั่นก็ช่างเรียกเสียงหัวเราะให้ใบไม้ได้ค้อนใส่วงโต “แต่ๆๆ....คงไม่รักเท่าน้องใบไม้หรอกเนอะ เช้าถึงเย็นถึง เห็นหน้าน้องใบไม้ปุบก็ฉีกยิ้มปั๊บ ทำตาหวานใส่น้องมดแทบขึ้น ฮิฮิ”
เอมมาลินว่าก่อนจะหันไปตีมือกับแม๊กซ์แล้วก็หัวเราะเบาๆกันอย่างสะใจ ตัวก็สั่นเทิ้มเพราะต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้ นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในห้องสมุดคงอ้าปากกันหัวเราะเสียงดังแล้วล่ะสิ คอยดูนะจะฟ้องพี่!
“เปล่าหึงสักหน่อย มีสิทธิที่ไหนเล่า” ใบไม้บ่นงึมงำกับตัวเองเบาๆ ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่สักหน่อย จะไปถึงอะไรเขา
“คุยอะไรกันอยู่ครับ”
เสียงพูดที่แทรกมาดังขึ้น ใบไม้เงยหน้ามองก็พบกับพี่เตวินที่นั่งลงข้างแม๊กซ์พร้อมส่งยิ้มมาให้ และเสียงเลื่อนของเกาอี้ที่ดังขึ้นด้านข้างก็ทำให้คนตัวเล็กต้องหันไปมองก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นจอมทัพทรุดตัวนั่งลงข้างพร้อมส่งยิ้มมาให้เหมือนกัน แต่อยู่ดีๆ คนตัวเล็กก็หุบยิ้มฉับพร้อมสะบัดหน้าใส่จอมทัพ ทิ้งให้ร่างสูงได้แต่เลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ
“พี่ซื้อขนมมาให้”
“..........”
ไร้เสียงตอบรับ จอมทัพมองคนตัวเล็กที่ตั้งอดตั้งใจเขียนงานตรงหน้า ไม่แม้จะหันมาตอบหรือพยักหน้าเลยด้วยซ้ำ เมื้อกี้ยังดีอยู่ เอมมาลินและแม๊กซ์ที่รู้สาเหตุก็ได้แต่นั่งกลั้นขำจนตัวสั่น เรียกความสงสัยจากคนมาใหม่ทั้งสองอีกเป็นเท่าตัว
“มีขนมปังไส้หมูหยองที่เราชอบด้วยนะ หิวหรือยังพี่แกะให้เอาไหม”
จอมทัพขยับตัวเข้าใกล้ใบไม้ขึ้นอีก แล้วก้มหน้าลงพูดใกล้คนตัวเล็กอย่างเรียกร้องความสนใจ ก็ได้รับแต่ความเงียบ พร้อมกับคนตัวเล็กที่ขยับหนีออกไปเมื่อรับรู้สึกถึงความใกล้ชิดนั้น จอมทัพที่ไม่เข้าใจก็หันไปเลิกคิ้วถามเพื่อนทั้งสองคนของใบไม้
“คงจะหึงพี่จอมทัพมั้งคะ” เอมมาลินเหลือบตามองเพื่อนที่นั่งเม้มปากแน่นเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆพูด คำตอบนั้นเรียกทั้ง สายตาขำขันจากแม๊กซ์ ค้อนวงโตของใบไม้ กับสายตาไม่เข้าใจของเตวินและจอมทัพ
จอมทัพเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กที่หันไปค้อนใส่เพื่อนเมื่อพูดจบอย่างมีพิรุธ แล้วก็ต้องยกยิ้มออกมา ไม่รู้หรอกว่าน้องหึงอะไร แต่มันก็รู้สึกดีมากนี่ที่น้องหึงผม คงต้องง้อหน่อยล่ะมั้ง ไม่งั้นงอนประท้วงอดอาหารอย่างที่เห็นแบบตอนนี้อีกแน่ๆ
“คนดี หึงอะไรพี่ล่ะหืม” จอมทัพว่าพร้อมก้มไปพูดใกล้ๆ พลางยกมือลูบกลุ่มผมนิ่มมืออย่างแผ่วเบาๆ “บอกพี่ได้ไหม พี่จะได้อธิบายถูกไง” น้ำเสียงอบอุ่นกับลมหายใจที่กระทบที่ใบหูก็เรียกริ้วสีแดงขึ้นมาบนแก้มใสๆไม่ได้ ใบไม้ย่นคอหนีเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจร้อนที่เข้าใกล้มาอีก
ส่วนอีกสามคน ก็ก้มลงกับงานและโทรศัพท์อย่างตั้งอดตั้งใจ เปิดทางให้ทั้งสองคนได้สร้างโลกสีขมพูขึ้นมา แต่หูก็ยังเงี่ยฟังอยู่อย่างอยากรู้อยากเห็น เอมมาลินก็อดจะยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาบิดแรงไม่ได้ โอ๊ย!! มีการคนดงคนดี ลูบหัวลูบหางกันไปอีก....เอมมาลินคนนี้จะฟินตายอยู่แล้วค่ะ
“พี่ทำอะไรให้หึงล่ะ บอกพี่หน่อยนะ...นะครับคนดี” คำพูดสุดท้ายก็ทำให้ใบไม้ทนไม่ไหว หับหน้าแดงจัดของตัวเองมาค้อนใส่คนข้างๆวงโต ก่อนจะผงะออกอย่างรวดเร็วเมื่อใบหน้าคมแทบจะเข้ามาแนบชิดกับหน้าของตัวเอง ก...ใกล้เกินไปแล้ว
“ป...เปล่าครับ”
“ชิ เปล่าที่ไหน หึงชัดๆ” เสียงเอมที่แทรกเข้ามาก็เรียกค้อนจากใบไม้อีกครั้ง กับจอมทัพที่หันมามองเพื่อนคนตัวเล็กอย่างสงสัย เอมมาลินยกยิ้มบางๆ แล้วยกโทรศัพท์ที่มีรูปจอมทัพกับเธอคนนั้นขึ้นให้ดู “รูปนี้ไงคะ ใบไม้หึงมากๆเลยค่ะ”
“เอม!” ใบไม้ว่าเสียงดัง พร้อมพยายามไปปิดหน้าจอมือถือของเพื่อน ทำไมต้องบอกด้วยเล่า! เรื่องน่าอายแบบนี้ อายพี่แย่เลย เรามีสิทธิหึงพี่ที่ไหนเล่า
“ชู่ว..เบาหน่อย ทั้งสองคนน่ะรู้จักมีมารยาทบ้าง นี่ห้องสมุดนะ” แม๊กซ์ที่เห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะว่าขึ้นมา
“หึๆ...ดุจังเลยนะน้องตากวาง” เสียงของเตวินที่ดังขึ้นมาก็เรียกความสงสัยจากทุกคนอีกครั้ง น..น้องตากวาง?
“นี่พี่เตวิน...ผมบอกกี่ครั้งว่าให้เลิกเรียกแบบนั้นสักที” แม๊กซ์ว่าอย่างหงุดหงิด พร้อมกันไปตะวัดตามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ดุอีกแล้ว... ไม่เหมาะกับตากวางน่ารักๆแบบนี้เลยนะ” จอมทัพที่นั่งสังเกตเพื่อนมานานก็อดจะเลิกคิ้วมองไม่ได้ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากออกมาบางๆ
ใบไม้ยกมือขึ้นเท้าคางพลางจ้องสังเกตใบหน้าเพื่อนอย่างละเอียด อืม..ก็หน้ามนอยู่แฮะ ตาคล้ายตากวางแบบที่พี่เตวินพูดจริงด้วย ก็ดูน่ารักเหมือนกันนะเนี่ยเพื่อนเรา แล้วก็ต้องหรี่ตามองเมื่อเอมมาลินหยิบขวดน้ำขึ้นมาเปิด แต่แม๊กซ์ก็แย่งไปเปิดให้แต่แล้วพี่เตวินดันแย่งขวดน้ำในมือไปเปิดเองอีกต่อหน้าต่อตาแบบนั้น..... หรือว่า.....จะเป็นรักสามเส้า?? โอ้วว...ไม่นะ
“สนใจเรื่องของเราก่อนสิ”
เสียงกระซิบที่ดังขึ้นข้างหู พร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนก็ทำให้ใบไม้ต้องหันไปมองอย่างตกใจ ก่อนจะต้องยกมือขึ้นมากุมแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อข้างนั้น เมื่อปลายจมูกโด่งของอีกคนเฉียดมาโดนแก้มของตัวเอง ไม่รู้แกล้งหรือไม่ได้ตั้งใจจริงๆกันแน่ แต่คนร้ายกาจอย่างพี่ผมคิดว่าคงตั้งใจแกล้งให้เขินอีกแหงๆ
“ตกลงหึงพี่เรื่องนั้นเหรอ?”
จอมทัพก้มลงไปใกล้ๆ ช้อนคางมนขึ้นมามอง แก้มที่ขึ้นริ้วสีแดงก็เรียกรอยยิ้มจากมุมปากหยักได้ น่ารักอีกแล้วเห็นไหม เมื่อกี้จะว่าจะตั้งใจก็ไม่ถูกสะทีเดียว แก้มนุ่มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ และจากที่ได้ลิ้มลองมันไปแล้วทีหนึ่ง แน่นอนว่ามันเป็นดอกไม้ชั้นดี ที่ล่อผึ้งอย่างผมให้ไปดอมดมใกล้ๆ ก่อนใบไม้จะเบือนหน้าหนี หลบตาอีกคน จอมทัพที่เห็นอย่างนั้นก็เลื่อนเก้าอี้เข้าใกล้ๆอีก พร้อมยกแขนแข็งแรงขึ้นไปโอบไหล่เล็กๆของใบไม้
“พี่เลิกกับเขานานแล้วนะ” ใบไม้ยังไม่ตอบ ยังคงเขียนงานลงกระดาษอย่างตั้งอดตั้งใจไม่สนคนข้างๆเลยสักนิด เอาจริงๆก็ไม่ได้งอนหรอก...แค่เห็นพี่ง้อแล้วดูน่ารักดี สารภาพเลยก็ได้ว่าชอบที่โดนพี่ง้อ
จอมทัพเงยหน้าไปมองเพื่อนอย่างขอความช่วยเหลือ ก้มมองคนตัวเล็กข้างๆทีหนึ่ง แล้วขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด เวลาง้อนี่เขาต้องง้อกันยังไงวะ?
ขายาวๆใต้โต๊ะเข้าสะกิดเพื่อนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ เตวินเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อนเงียบๆ ก่อนจะเลิกคิ้วถาม แล้วก็ต้องกรอกตาใส่เพราะจอมทัพก็ยังเงียบอยู่อย่างนั้น มึงคิดว่ากูอ่านพลังจิตมึงออกรึไงวะ จะถามอะไรก็ไม่ถาม
“มีอะไร?”
“กูต้องง้อน้องยังไงดี”
คำพูดของจอมทัพทำให้ทุกคนต้องหันขวับมามองทันที แม๊กซ์กับเอมหันไปหัวเราะคิกคัก ส่วนใบไม้ก็แก้มแดง อ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น น...นี่มันใช่เรื่องที่ต้องถามต่อหน้าไหมเนี่ย ผมทั้งอึ้งทั้งเขินขนาดนี้พี่ก็ยังทำหน้านิ่งๆไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก มีใครที่ไหนถามว่าง้อยังไง แล้วมาถามต่อหน้าด้วยเนี่ยนะ
“ตอบดิ เร็ว...น้องงอนอยู่เนี่ย”
จอมทัพยื่นเท้าไปเขี่ยเพื่อนยิกๆอีกครั้ง เตวินมองเพื่อนแบบเหนื่อยๆแล้วยกมือกุมขมับตัวเอง นี่มึงจะรู้เรื่องอะไรบ้างเนี่ย จะง้อเขาดันมาถามต่อหน้าเขาอีก ดูจากหน้าแล้วไม่ได้แกล้งน้องหรอก คงไม่รู้สึกอะไรมากกว่า ทีหยอดเขาจีบเขาก็พูดได้พูดดีอย่างกะคนละคน ทีจะง้อเขาดันไม่รู้จะง้อยังไง มาถามหน้าตาเฉยๆอีก ไอ้นี่...
“คิดเองดิวะ ปกติก็ทำน้องเขาเขินได้เขินดี ทีงี้ทำไม่เป็นอีก” จอมทัพก็ยังนั่งนิ่งมองมาแล้วขมวดคิ้วอยู่ โอ๊ย..มันเป็นเวรกรรมอะไรที่มีเพื่อนเป็นคนอึนๆอย่างมันเนี่ย “มึงก็จะพูดจะทำอะไรดีๆให้น้องสิวะ เรื่องแบบนี้ต้องถามอีกใครเขาพูดกัน” หารู้ไม่สิ่งที่ตัวพูดมาก็ยิ่งเหมือนซ้ำเติมเพิ่มความเขินให้ใบไม้ขึ้นไปอีก
จอมทัพได้ยินแบบนั้นก็นั่งนิ่งไปสักพัก ก่อนจะหันมาเปิดกระเป๋าตัวเอง แล้วคว้ากระดาษออกมาอยู่กับโลกส่วนตัวเงียบๆคนเดียว ใบไม้เหล่มองจอมทัพที่ดูตั้งอกตั้งใจทำเหลือเกินก็แอบยิ้ม เอาจริงๆถ้าพูดง้อเขาหน่อยก็ยอมแพ้แล้ว ไม่ต้องถึงขนาดมาทำขนาดนี้หรอก
“พี่ให้...”
ผ่านไปสักพักก็มีเสียงทุ้มที่พูดอยู่ข้างหู พร้อมกับกระดาษสีขาวธรรมดาอันเล็กๆที่พับเป็บรูปร่าง ยื่นมาวางไว้ตรงหน้า มือเล็กหยิบมันขึ้นมาดูพลางรูปมันเบาๆ กลั้นยิ้มจนแก้มเมื่อยหมดแล้ว พี่จะรู้ไหมว่าตัวเองทำอะไรลงไป กระดาษที่พับเป็นรูปหัวใจอันเล็ก สีขาวธรรมดาไม่มีลวดลายอะไร แต่มันก็มีค่ากว่านั้น เพราะพี่ตั้งใจทำให้
จอมทัพที่เห็นใบไม้ยิ้มขึ้นมาก็ยกยิ้มตาม “อย่างอนพี่เลย ตอนนี้พี่สนใจแต่เราเดียวนะ” พูดเสร็จก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวกลมเบาๆ
ส่วนใบไม้ก็เม้มปากกลั้นยิ้มอย่างเต็มที่ หยิบหัวใจกระดาษที่พี่พับให้ใส่กระเป๋าเงินของตัวเอง แล้วก็หยิบกระดาษของตัวเองขึ้นมาพับบ้าง แล้วส่งให้จอมทัพด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“ผมเก็บหัวใจของพี่ไว้แล้ว พี่ก็ต้องเก็บหัวใจของผมไว้ด้วยนะ” ใบไม้เหลือบตามองคนข้างๆก่อนจะเผยยิ้มออกมาอย่างเก็บไวไม่อยู่ จอมทัพหยิบหัวใจกระดาษขึ้นมาดูก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาน้อย แล้วกดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มของใบไม้
“ได้สิ จะเก็บไว้อย่างดีเลย”
_____________________________________
เตวินมองเพื่อนของหัวใจสร้างโลกส่วนตัวชีชมพูกับคนตัวเล็กข้างๆก็พลอยจะหมั่นไส้ขึ้นไปอีก ในฐานะที่เป็นเพื่อนสนิทของมัน แล้วมารับรู้พฤติกรรมที่เรียกได้ว่า “หวานเวอร์” ของเพื่อนก็รู้สึกเหม็นหน้ามันขึ้นมาเบาๆ
ทีตะกี้มาทำเป็นขอคำปรึกษาอย่างนั้นอย่างนี้ ใครจะเป็นคิดเล่า ดูที่มันทำสิ...มันชักจะหวานจนเลี่ยนไปแล้ว รู้สึกน้ำตาลในเลือดขึ้นยังไงก็ไม่รู้ หวานมันทุกวัน คุยโทรศัพท์ก็หวาน ต่อหน้าก็หวาน ชักจะมากเกินไปแล้ว ตอนแรกก็ดูผิดวิสัยคนพูดน้อย คนเงียบๆอย่างมันอยู่หรอก
ตอนนี้น่ะเหรอ??...มืออาชีพไปแล้ว ดูท่าจะชอบอดชอบใจไม่น้อยด้วยที่ทำน้องเขินเอาเขินเอาทุกวัน ไอ้เราก็คนโดดเดี่ยว บางทีก็อยากมีโมเมนท์คู่บ้างให้หัวใจกระชุ่มกระชวย
“น้องตากวาง....อยากได้หัวใจไหม เดี๋ยวพับให้”
วินาทีนั้นทั้งโต๊ะเงียบลงทันทีอย่างพร้อมเพรียง แม๊กซ์หันขวับมองอย่างตื่นตะลึง แล้วรีบถอยกรูดออกไปจนสุดโต๊ะ เอมมาลินกับใบไม้ก็อ้าปากค้างไปแล้ว ส่วนจอมทัพก็ยกยิ้มมุมปาก แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ
_________________________________________
Talk : คู่พี่จอมทัพกับน้องใบไม้ก็หวานตามประสาค่ะ มีการมาแลกหัวจงหัวใจกัน
ส่วนอีกอันนี่ยังไง? ใครชอบใครกันแน่? ต้องติดตามกันด้วยนะคะ
แน่นอนว่านิยายเราไม่ดราม่าน้ำตาแตกแน่ๆ ไม่มีหร๊อก รักของเราสามคน
ต้องขอโทษเกี่ยวกับคำผิดอีกทีนะคะ เรามานั่งอ่านย้อนหลังแล้วเจอคำผิดเยอะมาก
บางทีเราก็พิมพ์ตกพิมพ์ขาด แบบมือพิมพ์ตามสมองไม่ทันอะไรแบบนั้น
ขอบคุณทุกคนและทุกคอมเมนท์นะคะ
หัวข้อ: เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป #นิยายเรื่องนี้(ไม่ใช่)สายเถื่อน :Ch.30 P.18 [12/2/60] END (อ่าน 151382 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก