เรื่อง : Feel คนเจ้าอารมณ์
คู่ที่ 4 : #นาคินทร์อนุชา
เขียนโดย : +Memew+
+CHAPTER 13 : ออกเดินทาง
ผมเดินเข้าไปหานาคินทร์ที่ยืนรออยู่
“มีอะไรหนักใจหรือเปล่าครับ หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว”
ผมจ้องหน้านาคินทร์ ยิ้มให้นิดหนึ่ง
“ไม่มีอะไรหรอก เจ้าตัวแสบซื้อเสื้อมาให้”
นาคินทร์หลุบตามอง หัวเราะนิด ๆ
“คุณหนูชยันต์เป็นคนมีน้ำใจเสมอ”
แส่ล่ะไม่ว่า
ผมก้าวขึ้นรถที่นาคินทร์เปิดให้ วางถุงกระดาษไว้เบาะหลัง นิ่งคิดนิดหนึ่ง
“นี่ ได้ข่าวว่าพวกแม่ ๆ เขาฝากของไปให้แม่นาคินทร์เยอะเลยเหรอ”
“ครับ หนูแดงว่างั้น”
ผมนิ่งคิด งั้นผมก็น่าจะซื้อไปฝากบ้างน่ะสิ เพราะไงผมก็ถือว่าเป็นเจ้านายของนาคินทร์ อีกอย่างเป็นคนไปเยี่ยมท่านเองไม่มีอะไรฝากอะไรเลยก็แย่
ที่สำคัญ…
นั่นคือแม่ของนาคินทร์ ก็เปรียบเสมือนแม่ของผมด้วยน่ะสิ
แอบรู้สึกแปลก ๆ แฮะ คิดแล้วก็ร้อนวูบวาบในอก กระดากนิด ๆ อายหน่อย ๆ ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าพวกท่านจะมองผมแบบไหนถ้ารู้ความจริง คนรุ่นเก่ารับเรื่องพวกนี้ยากด้วย
แต่ก่อนจะไปถึงแม่ เอาลูกชายเขาให้ได้ก่อนไหม ยังไม่รู้เลยว่าคิดยังไง ดีไม่ดี เขาอาจไม่ได้ชอบผมเกินเลยไปกว่าเจ้านายลูกน้องอย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้า
“คุณหนูครับ”
แล้วทำยังไง ถึงจะทำให้นาคินทร์ชอบผมได้นะ ถ้าเขาบอกรักผมก่อน ผมก็พร้อมจะตอบรับทันที แต่ถ้าให้ผมบอกก่อน เขาอาจลาออกไปเองก็ได้
“คุณหนู”
ผมเม้มปากแน่น
“คุณหนูครับ”
ผมสะดุ้งเฮือก มองคนที่ขยับเข้ามาชิดด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ไม่สบายหรือเปล่า” หัวคิ้วเข้มขมวดหนัก อังหลังมือกับหน้าผาก “ตัวก็ไม่ร้อน รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวหรือเปล่าครับ เมื่อวานตากฝนมาตั้งสองรอบ”
ผมจ้องหน้าคนพูด หัวใจพองโตขึ้นมา ผมจับมือนาคินทร์มาอังซอกคอผมไว้ หลับตาลง หวังซึมซับความห่วงใยนั้นเข้าไปในหัวใจ
“คุณหนู…” นาคินทร์เรียกเสียงแผ่ว
“โทษที” ผมรีบปล่อยมือคนตัวสูงออก “มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”
“จะเล่าให้นาคินทร์ฟังไหม”
ผมยิ้มอ่อนโยนให้
“ไม่หรอก แค่มีนาคินทร์อยู่ใกล้ ๆ ฉันก็รู้สึกดีแล้ว”
นาคินทร์มองหน้า ขยับดึงเข็มขัดมากดล็อกให้
“นาคินทร์พร้อมดูแลคุณหนู ไม่ว่าจะที่ไหนเมื่อไหร่ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะง่ายหรือยาก ไม่ว่าจะในตอนนี้หรือในอนาคต”
ผมยิ้มละมุน พยักหน้าไปข้างหน้า
“งั้นทำหน้าที่สารถีได้แล้ว พอดีฉันคิดเรื่องอื่นกับเรื่องที่เราจะกลับต่างจังหวัดกันนั่นแหละ คนอื่นเขาซื้อของฝากไปฝากแม่นาคินทร์กันหมด เหลือแค่ฉันนี่แหละ ซึ่งจริง ๆ ฉันต้องเป็นคนคิดถึงมันเป็นคนแรก”
“คุณหนูเอาตัวคุณหนูไปแล้วนี่ครับ”
“ตัวฉันสร้างประโยชน์ให้พ่อกับแม่นาคินทร์ได้ที่ไหนเล่า เอาไปขูดมะพร้าวรึไง”
นาคินทร์หัวเราะ สตาร์ทเครื่อง กดเลื่อนเกียร์ไปไว้ตำแหน่งเดินหน้าหันมามองหน้าผม
“ขูดได้ครับ ถ้าคุณหนูจะลอง”
ผมแค่ต้องการเปรียบเทียบ ไม่ได้จะไปนั่งขูดมะพร้าวจริง ๆ สักหน่อย
“ที่บอกว่าเอาตัวคุณหนูไปคือ ครอบครัวคุณหนูมีพระคุณกับครอบครัวนาคินทร์มาก แค่ให้เกียรติไปเยี่ยมนี่ก็ถือว่าบุญของแม่นาคินทร์แล้ว”
“นั่นคือของฝากทางจิตใจ แต่ฉันก็อยากได้ของฝากที่เป็นชิ้นเป็นอัน หยิบจับใช้ได้ ระลึกถึงได้ทุกเมื่อ”
“ต่อให้ไม่มีอะไรเป็นวัตถุ บางสิ่งแค่นึกถึงก็สร้างความสุขให้ได้แล้วละครับ”
นาคินทร์หันมามองตา ผมนิ่งไป
นาคินทร์พูดแบบนี้มีความหมายอะไรรึเปล่านะ
คงไม่หรอก…
“เอาเป็นว่า เย็นนี้เราไปหาซื้อของฝากกัน พรุ่งนี้แพ็คของแล้วนี่”
“ไม่อยากให้คุณหนูลำบากเลย”
“ไม่หรอก งั้นตามนี้”
นาคินทร์ถอนหายใจแรง
“ครับ คุณหนูจะออกข้างนอกทั้งวันเลยใช่ไหม แล้วข้าวเที่ยง…”
“ออกยาวเลย ข้าวกล่องของฉันก็ให้คนงานไปละกัน”
นาคินทร์พยักหน้า
“กับข้าววันนี้คงอร่อยน้อยลง”
“ทำไม”
ผมหันไปขมวดคิ้วถาม หรือว่าฝีมือหนูแดงตก
“ไม่มีคุณหนูทานด้วย อาหารรสชืดยังไงแปลก ๆ”
คนพูดไม่ได้หันมามอง ผมพยายามบังคับไม่ให้หัวใจพองโต แต่ตอนนี้ถ้ารถเกิดชนกันขึ้นมา ผมคงมีถุงลมนิรภัยใช้แน่ ๆ เพราะตอนนี้หัวใจผมมันพองโตจนแทบจะคับอกแล้ว
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่อมยิ้ม
“ไม่นานหรอกน่า ย้ายแผนกก็ได้กินด้วยกันแล้ว”
“คงยาก เพราะงานนาคินทร์ใกล้เสร็จแล้ว”
ผมใจหายวูบ จริงสิ ลืมไปเลย เพราะกำหนดนาคินทร์มาทำสวนแค่เดือนเดียว ถ้างานเสร็จเร็ว นาคินทร์ก็ไม่ได้มาทำอีก เขาคงไม่ได้มาส่งผม เราคงไม่ได้กินข้าวด้วยกันตอนเที่ยง คงไม่มีโอกาสใช้เวลาด้วยกันแบบนี้ ยกเว้นผมจะไปหาเขาเองที่โรงเลื่อย
“นาคินทร์สัญญาแล้วใช่ไหมว่าจะคอยดูแลฉันตลอด”
“ครับ”
“งั้นนาคินทร์ต้องทำตามสัญญานะ ห้ามผิดสัจจะเด็ดขาด ต่อให้งานของนาคินทร์เสร็จ นาคินทร์ก็ห้ามทอดทิ้งฉันเด็ดขาด”
นาคินทร์หันมามองตาผม
“ครับ นาคินทร์สัญญา”
พอถึงที่ทำงาน ผมแยกย้ายกับนาคินทร์ เดินเข้าลิฟท์ไป ระหว่างทางเดินไปแผนกโซ่เดินมาคล้องคอ
“เมื่อกี้เห็นมากับใครเหรอ หล่อดี”
ผมหันไปมองคนถาม
“คนขับรถน่ะ”
โซ่ตาโต ผมหัวเราะ
“ลูกพี่ลูกน้อง เราอยู่บ้านเดียวกันเลยมาด้วยกัน”
“โธ่ เกือบเชื่อละ นี่บอกตามตรงนะ เห็นผิวพรรณนายแล้วถ้าบอกว่าเป็นลูกคนรวยนี่เชื่อเลยนะ”
โซ่พยักหน้ามาที่ผิวผม ผมแสร้งยักคิ้วที
“เอาไว้หลอกสาว”
มันจิ้มหัวผมจนโยกไปไกล ผมหัวเราะร่วน กอดคอโซ่แน่น
“เอาล่ะ หัวหน้าแผนกเรามาแล้ว รีบไปกันเถอะ เดือนนี้ต้องหาคอมมิสชั่นเยอะ ๆ”
ผมหันไปมอง
“ทำไม”
“อยากซื้อของให้แม่”
ผมมองหน้าคนพูด ไม่พูดอะไร กอดคอกันไปหาหัวหน้าแผนกหน้าดุคนนั้น
เรื่องอื่นผมอาจหัวช้า แต่เรื่องงานละก็ผมหัวเร็ว หัวหน้าลองให้ผมลุยงานเองดู สงสัยเสน่ห์เมตตาในตัวผมจะเยอะหรือไม่ก็เพราะคนที่เราติดต่อเป็นผู้หญิง คุยไม่กี่คำก็ได้ดีลแล้ว ก่อนการตกลงจะเสร็จสิ้น ผมลากโซ่เข้ามาช่วยคุย
“โห อนุชา ได้ลูกค้าคนนี้คนเดียว ค่าคอมมิสชั่นนายเยอะกว่าคนทั้งแผนกทำมาตลอดทั้งเดือนซะอีก ตอนแรกพี่ก็คิดว่าเขาจะเอาแค่ล็อตเดียวอย่างที่แล้ว ๆ มา แต่นี่เหมาปีกันเลยทีเดียว”
ผมโบกมือ
“ผมขอยกค่าคอมมิสชั่นทั้งหมดให้โซ่นะ เพราะได้โซ่ช่วย ไม่งั้นก็ไม่สำเร็จหรอก เพราะงั้นให้โซ่เถอะ”
โซ่หันขวับมามอง
“เดี๋ยวอนุชา เรายังไม่ได้ช่วยอะไรเลย”
“ช่วยสิ ช่วยเยอะด้วย เอาไปเถอะ ไม่ค่อยเดือดร้อนหรืออยากได้ค่าคอมมิสชั่นเท่าไหร่ อยากทำงานให้ได้เยอะ ๆ มากกว่า”
พี่หมีตบไล่ผมป้าบ
พี่เขาคงจะตบเบาแล้วล่ะ แต่สำหรับผมคืออุ้งตีนหมีดี ๆ นี่เอง
“ดี ๆ ได้คนแบบนี้มาทำที่แผนก แผนกเราคงรุ่ง”
ผมหัวเราะ โซ่ทำหน้าปุเลี่ยน ผมตบหน้าขาโซ่เบา ๆ
“อย่าคิดปฏิเสธนะ ถ้าคิดว่าเป็นเพื่อนกัน”
“ทางนี้ต้องพูดมากกว่า”
“เอาน่า อย่าคิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้ เอาละ ลุยไหนกันต่อ”
ผมพูดอย่างนึกสนุก
ตอนเที่ยงเรากินข้าวกันข้างนอก ระหว่างทางไปติดต่อลูกค้า ได้ยินเสียงมือถือดังเบา ๆ พอเห็นชื่อคนโทรผมรีบกดรับทันที
“นาคินทร์”
“ทานข้าวรึยังครับคุณหนู”
“กำลังกินเลย นาคินทร์ล่ะ”
“ยังครับ”
“ทำไม” ผมขมวดคิ้ว
“ไม่ค่อยหิว”
ผมยกนาฬิกามอง
“นี่คือคำสั่ง กินเลย กินให้หมด”
“แต่มันไม่หิว”
“นาคินทร์” ผมพูดเสียงเบา เพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน “ตอนนี้ฉันกำลังกินข้าวอยู่นะ ต่อให้ฉันนั่งอยู่กับคนอื่น ฉันก็คิดเสมอว่าฉันนั่งกินอยู่กับนาคินทร์นะ”
ปลายทางนิ่งไป เขาจะหาว่าผมบ้าไหมนะ
“ผมรู้สึกหิวขึ้นมาละ”
ผมหัวเราะ
“กินให้หมดนะ แล้วเจอกันตอนเย็น”
“ครับ ทานให้อร่อย นาคินทร์คิดถึงคุณหนูเสมอ”
ปลายทางตัดสายไป หัวใจผมพอง มันพองไปหมดจนแทบจะอิ่มให้ได้
“อะไรอนุชา คุยกับใคร หน้าแดงแป๊ดเลย สาวเหรอ”
พี่หมีหันมาแซว ผมนั่งอึดอัด
“เปล่าครับ รีบกินเถอะ”
ผมนั่งยิ้ม นับวันนาคินทร์ยิ่งทำให้ผมรู้สึกมีความสุขจริง ๆ
[....40%...]
ผมกลับเข้าออฟฟิศเลทเวลาเลิกงานไปเกือบชั่วโมง ผมยกนาฬิกามอง นาคินทร์คงรอแย่ ผมเดินเข้าลิฟท์ มุ่งตรงขึ้นไปยังชั้นบนสุด ผมค่อย ๆ เปิดประตู ตอนแรกคาดเดาเอาว่านาคินทร์คงกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานอยู่ แต่พอขึ้นไป ข้างบนเงียบมาก เงียบจนไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ แต่ไฟยังเปิดอยู่แปลว่าคนน่าจะยังอยู่
หรือนาคินทร์จะเข้าห้องน้ำ ผมกวาดมองไปรอบ ๆ จนเห็นร่างของใครบางคนนอนหลับอยู่บนหญ้าเทียม ผมยิ้ม นาคินทร์เอาผ้าขนหนูผืนเล็กปิดหน้าไว้ หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ผมย่องเงียบเข้าไปใกล้ คุกเข่าลงข้าง ๆ ไม่ได้ปลุก แต่หันไปเด็ดยอดหญ้าที่ขึ้นบนกระถางต้นไม้มายอดหนึ่ง เกลี่ยเบา ๆ บนต้นแขนคนตัวสูง
นาคินทร์ขยับยกหนี แต่ยังไม่ตื่น ผมอมยิ้ม ขยับไต่สูงไปที่แก้ม นาคินทร์ขยับพลิกหน้าหนี ผมเกลี่ยยอดหญ้าต่ำลงมาที่ลำคอ นาคินทร์ตบมันหมับเหมือนตบแมลงสักตัว ผมกลั้นขำ รีบดึงหญ้าออก กลับไปเกลี่ยแก้มต่อ
มือของคนที่กำลังหลับอยู่คว้าหมับที่มือผมพร้อมยอดหญ้า ดึงผ้าออกมอง ทำหน้าตะลึงนิด ๆ ที่เห็นผม
“คุณหนู”
มือใหญ่กำมือผมแน่น มองมือผมที่ถือยอดหญ้าอยู่
“แกล้งผมเหรอครับ”
“เปล่า”
ผมปฏิเสธหน้าตาย นาคินทร์หัวเราะหึ ๆ ยกตัวนั่งทั้งที่มือยังจับมือผมไว้อยู่
“นี่ปล่อยได้แล้ว”
“ปล่อยอะไรครับ”
“ปล่อยมือไง”
“มือใคร”
“มือฉัน”
“ไหนครับ”
“ก็นี่”
ผมตอบพร้อมพยายามดึงกลับ
“มือคุณหนูที่ไหน นี่มันตัวอะไรก็ไม่รู้ มาไต่ผมตอนหลับ ผมกำลังจะจับมันไปขัง”
“บ้ารึไง นี่มันมือฉัน”
“อ้าว คุณหนูบอกเองนี่ว่าไม่ได้แกล้งผม เพราะงั้นนี่ก็คงไม่ใช่มือคุณหนูหรอก”
เจอกลับแบบนี้ ผมอ้าปากพะงาบ ๆ ใช้มืออีกข้างต่อยอกกว้างไปป้าบใหญ่
“เออ ยอมรับก็ได้ว่าแกล้ง”
นาคินทร์หัวเราะปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ
“หิวรึยังครับ”
“หิวมาก”
หิวจริง ๆ ครับ อุตส่าห์ไม่กินอะไรกับคนที่แผนกเพราะต้องการกลับมากินกับนาคินทร์
“งั้นรีบไปกันเถอะ จะกินอาหารร้านเดิม หรือจะเลือกร้านใหม่”
“มีร้านหนึ่ง คนในแผนกแนะนำให้ไปทาน เลยกะจะมาชวนนาคินทร์ไปกินด้วยกันนี่แหละ”
“ครับ งั้นไปกันเถอะ”
ผมพยักหน้า เดินเคียงไปด้วยกันง่าย ๆ นาคินทร์ดับไฟ เดินเคียงกันไปตามทางเดิน เพราะเวลานี้มันก้ำกึ่งระหว่างมืดกับสว่าง ผมไม่ดูทางสะดุดเข้ากับอะไรสักอย่างจะล้ม วงแขนแกร่งรองรับผมไว้ ผมยืนนิ่ง เงยหน้ามอง ยิ้มให้นาคินทร์นิด ๆ
“ขอบใจนะ นาคินทร์นี่มือไวเสมอจริง ๆ”
นาคินทร์ทำหน้าลำบากใจ
“นั่นเป็นคำชมหรือเปล่าครับ มันฟังดูแม่ง ๆ ยังไงพิกล”
ผมหัวเราะ
“ชมสิ”
นาคินทร์พยักหน้า ผมเดินใจเต้น สัมผัสนั้นอบอุ่นจริง ๆ
ใช้เวลาไม่นานเราก็มาถึงร้านอาหารที่ว่า ผมหยิบเมนูมาเปิด ตอนแรกจะทำนิสัยเหมือนเดิม คือมาร้านไหนครั้งแรกจะสั่งแหลก แต่พอนึกถึงคำพูดของนาคินทร์ ผมเลือกเมนูที่อยากกินที่สุด แล้วสั่งมาแค่สามอย่างเท่านั้น นาคินทร์มองหน้า
“แค่นี้เหรอครับ”
“แค่นี้แหละ เดี๋ยวคุณพ่อนาคินทร์ต่อว่าเอาอีก”
ผมอมลมนิด ๆ
นาคินทร์ยิ้มในดวงตา
“คนที่สมควรโดนต่อว่าคือผมมากกว่าที่บังอาจไปพูดกับเจ้านายแบบนั้น”
“แต่ก็ดีแล้วล่ะ นาคินทร์จะได้ไม่เป็นโรคเสียดายกินจนพุงยื่น ไม่อยากให้นาคินทร์กลิ้งได้เหมือนกัน”
นาคินทร์หัวเราะ เพราะอาหารสั่งไปน้อย จึงมาเร็ว จะว่าไปแล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรถ้าจะทำ ผมกินเหมือนที่นาคินทร์สอนคือกินข้าวหมดจาน กับข้าวเกลี้ยงฉาด นาคินทร์มองยิ้ม ๆ ผมยกนาฬิกามอง
“แล้วเราจะซื้ออะไรไปฝากแม่นาคินทร์ดี ท่านต้องการอะไรบ้าง”
นาคินทร์นิ่งคิด
“ผมยังไม่รู้เลยว่าพวกคุณท่านฝากอะไรไปให้ท่านบ้าง เอาเป็นว่า คุณหนูอยากให้อะไรก็ให้เถอะครับ น้ำใจ ได้อะไรท่านก็ดีใจหมดแหละ”
ผมนิ่งคิด
“งั้นเอาของที่สามารถใช้ในบ้านได้ละกัน สำหรับคนสูงอายุ”
นาคินทร์พยักหน้า
“คิดว่าขึ้นไปแล้วจะเจอนาคินทร์ทำงานอยู่ซะอีก”
“ไม่อยากตัวเลอะมาก คุณหนูต้องพาไปเดินซื้อของ ไม่ได้เอาเสื้อมาเปลี่ยนด้วย”
ผมหันไปมอง
“คิดไกลนะเนี่ย”
นาคินทร์หัวเราะ ผมพานาคินทร์เข้าซูเปอร์มาร์เก็ตก่อน เลือกซื้อข้าวของเครื่องใช้ในบ้านแหละ อะไรที่คนต่างจังหวัดจำเป็นต้องใช้จริง ๆ นาคินทร์แวะซื้อเสื้อผ้าให้พ่อกับแม่คนละสองชุด ผมด้วย ตอนแรกผมจะซื้อให้สักคนละห้าชุด แต่โดนปรามเลยเหลืออยู่แค่สองชุดเหมือนกัน
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ขอซื้อของเข้าห้องด้วย นาคินทร์อยากได้อะไรเพิ่มเติมที่ห้องไหม เลือกไปเลยทีเดียว”
นาคินทร์นิ่งคิด หันมามองผม
“แล้วมีอะไรที่คุณหนูอยากใช้ในห้องผมไหมครับ”
ผมมองคนพูดงง ๆ
“เอ้า มาถามฉันทำไม ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของห้องนะ”
นาคินทร์มีสีหน้าอึดอัด
“ของที่นาคินทร์ต้องการน่ะไม่มีหรอก เพียงแต่นาคินทร์เป็นห่วงคุณหนู เวลาที่มาห้องนาคินทร์ อาจต้องการใช้อะไรแล้วไม่มี ก็เลือกไปไว้ได้เลยครับ”
ผมหน้าร้อนผ่าว แอบอมยิ้มอยู่ในที ให้อารมณ์สามีภรรยาซื้อของเข้าบ้านดี
“งั้นเดินดูไปเรื่อย ๆ ละกัน ถ้าขาดอะไรก็หยิบ ๆ เอา ให้คิดตอนนี้คิดไม่ออกจริง ๆ”
“ครับ”
สรุปแล้วก็ไม่ได้อะไรหรอก เป็นของฝากถึงพ่อแม่นาคินทร์เป็นหลัก ได้เต็มรถเข็นเลย ผมเดินไปจ่ายเงินคนเข็นคือนาคินทร์ ผมยืนเคียงอยู่กับตัวสูง ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าเราสองคนเป็นคู่ชีวิตกันจริง ๆ รู้สึกพองโตในหัวใจยังไงพิกล
ไม่รู้ว่านาคินทร์จะคิดแบบเดียวกันไหม
ระหว่างที่เราสองคนกำลังยืนรอคิวคนข้างหน้าที่ซื้อของเยอะกว่าเรามาก นาคินทร์หยิบกล่องสี่เหลี่ยมที่ลวดลายเป็นรูปผลสตรอว์เบอร์รีขึ้นดู มันวางอยู่บนชั้นตรงเคาน์เตอร์จ่ายเงินนั่นแหละ นาคินทร์คงไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมรู้แล้ว เพราะอ่านภาษาอังกฤษหน้ากล่องออก ผมหน้าแทบไหม้ นาคินทร์ทำหน้างง ผมรีบจับมันวางลงที่เดิม ดึงนาคินทร์ออกมาห่างจากจุดนั้น
“อะไรครับ ถ้าเป็นขนม จะซื้อไปฝากหนูแดง กล่องน่ารักดี หนูแดงชอบอะไรที่เป็นสตรอว์เบอร์รีด้วย”
“ไม่ใช่หรอก”
ผมอ้อมแอ้มบอก นาคินทร์ทำหน้างงกว่าเดิม คนที่ยืนต่อคิวเราหัวเราะคิก เขาคงรู้ว่านาคินทร์ไม่รู้ หน้าผมแทบไหม้ ไม่ได้อายที่นาคินทร์ไม่รู้ แต่อายเพราะถ้านาคินทร์รู้แล้วจะคิดยังไงต่างหาก
“แล้วอะไรล่ะครับ”
นาคินทร์ถามอย่างอยากรู้หันไปมอง คนที่กำลังให้พนักงานคิดเงินอยู่อมยิ้ม
“ขนมสำหรับผู้ใหญ่น่ะคุณ ไม่ได้เอาไว้กิน แต่เอาไว้ใช้ทำอย่างอื่น”
นาคินทร์ทำหน้างงกว่าเดิม ผมว่าหนูแดงน่าจะสอนพ่อเรื่องนี้บ้างนะ ผมหน้าร้อนผ่าว
“ไม่ได้ให้เขาใช้กับคุณบ้างเหรอ”
คนตรงหน้าถามมาอีกรอบ ผมอ้าปากพะงาบ ๆ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
พนักงานหัวเราะคิก ผมรีบหันมาหยิบของวาง กว่าจะหลุดพ้นออกมาจากตรงนั้นได้ โดนทั้งพนักงานทั้งคนด้านหลังมองใหญ่ ส่วนเจ้าประคุณตัวดีนี่ไม่รู้ไม่ชี้อะไรบ้างเลย
แต่จะว่านาคินทร์ก็ไม่ได้ เพราะไอ้กล่องที่นาคินทร์หยิบมันเหมือนกล่องขนมสำหรับเด็กจริง ๆ จะเข้าใจผิดก็ไม่แปลก นาคินทร์ไม่เก่งภาษาอังกฤษด้วย
“คุณหนูไม่สบายหรือเปล่าครับ หน้าแดง ๆ”
“เปล่า ฉันสบายดี”
ผมตอบกลับพยายามปรับสภาพให้เป็นปกติที่สุด
“นี่ นาคินทร์ ถามหน่อย”
“ครับ”
“ตั้งแต่แต่งงานมา เคยคุมกำเนิดบ้างไหม”
นาคินทร์มองหน้าผมงง ๆ
“ไม่นี่ครับ”
“อ้าว แล้วทำไงให้มีหนูแดงแค่คนเดียว ทั้งที่ก็แต่งงานอยู่กินกับมะลิมาหลายปี”
นาคินทร์ยิ้มเศร้า
“สภาพร่างกายมะลิไม่ค่อยสมบูรณ์มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว พอมีหนูแดงอาการก็หนักขึ้น ต่อให้รักและต้องการขนาดไหน นาคินทร์ก็ไม่ทำร้ายคนที่รักเพราะความต้องการส่วนตัวหรอก ถึงตอนนี้ก็ยังพยายามอยู่…”
“งั้นนาคินทร์ก็ต้องช่วยตัวเองมาตลอดน่ะสิ”
นาคินทร์ส่ายหน้า
“ตอนมะลิป่วย นาคินทร์ไม่มีอารมณ์ในเรื่องแบบนั้นหรอกครับ มีแต่ความกังวล จนมะลิจากไปหลายปีถึงกลับมาเป็นปกติ แต่นาคินทร์ก็ไม่ค่อยจะอะไรกับมันมากนักหรอก ส่วนใหญ่จะเอาไปลงที่งานมากกว่า”
“นี่”
ผมเรียก หันไปมองด้วยสีหน้าจริงจัง เม้มปากแน่น
“ตอนก่อนเรามีอะไรกัน” พูดไปแล้วก็อาย นาคินทร์มีสีหน้าอึดอัดไม่ต่าง “นาคินทร์เคยบอกว่าเคยโดนยาแบบที่ฉันโดนมาก่อน โดนได้ไง ที่ไหน ใครทำ”
อันนี้ผมอยากรู้จริง ๆ ครับ
“ผมว่า…”
“ฉันอยากรู้” ผมพูดด้วยเสียงจริงจัง นาคินทร์ทำหน้าอึดอัด
“สมัยก่อน เคยมีคนขอร้องให้นาคินทร์ไปช่วยทำสวนให้ นาคินทร์ก็ไปทำ หลังจากนั้น เขาก็เอาของกินมาให้ หลังกินไปได้ไม่นาน นาคินทร์ก็รู้สึกร้อนรุ่ม ความต้องการสูงสุด ๆ แทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธอจู่โจมนาคินทร์ทันที เกือบเสร็จแล้วเหมือนกัน โชคดีว่าสมัยก่อนหนูแดงเป็นโรคหวงพ่อ ไปตามกลับบ้าน พอเห็นลูกจิตใต้สำนึกมันกลับคืนมาบ้าง นาคินทร์รีบกลับบ้านพร้อมหนูแดง นาคินทร์ไล่ให้ลูกเข้าไปอยู่ในบ้านใหญ่ ส่วนนาคินทร์ก็เข้าห้องปิดประตู กว่าจะหายก็เกือบวัน ห้องเละไม่เป็นท่า”
ผมอึ้งฟัง
“โชคดีนะ ที่หนูแดงไปช่วยทัน”
“ครับ โชคดีมาก”
นาคินทร์ถอนหายใจแรง
“เอ่อ อันนั้นออกจะส่วนตัวไปหน่อย นาคินทร์จะตอบก็ได้ไม่ตอบก็ได้นะ คิดซะว่าเราผู้ชายเหมือนกัน คุยกัน”
นาคินทร์มองตา พยักหน้า
“นอกจากมะลิแล้ว ไม่นับคืนนั้นกับฉันด้วย นาคินทร์เคยนอนกับใครอีกไหม”
นาคินทร์ส่ายหัว ผมแอบดีใจนิด ๆ ที่ได้ยินแบบนั้น
“ดึกแล้ว เรากลับกันเถอะ”
ผมเสเปลี่ยนเรื่องทันที พากันกลับบ้าน
เหลียวมองท้องฟ้า สว่างโร่เลย คืนนี้คงไม่มีฝน ไม่มีข้ออ้างขอไปนอนกับนาคินทร์แล้ว
เรากลับถึงบ้านกันเกือบห้าทุ่ม ไม่คิดว่าแค่การไปซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้จะทำให้เสียเวลาขนาดนี้ นาคินทร์บอกให้ผมเข้าบ้านไปก่อน ที่เหลือเขาจะจัดการเอง ผมทำตามเพราะไม่มีอะไรต้องจัดการอยู่แล้ว หิ้วข้าวของส่วนตัวที่ซื้อติดมือมาด้วยขึ้นห้อง อาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาข้างนอก เปิดหน้าต่าง เผื่อจะเห็นคนตัวสูงออกมาเดินเตร่ให้เห็น ไฟในโรงเลื่อยมืดมิด นาคินทร์คงหลับไปแล้ว ผมถอนหายใจเบา ๆ ปิดหน้าต่าง เปิดแอร์ทิ้งตัวลงนอน
เตียงผมมันกว้างเกินไปจริง ๆ นั่นแหละ
ผมหยิบมือถือมากด ผมไม่กล้าโทรไปรบกวนนาคินทร์จึงเลื่อนไปที่ปุ่มข้อความกดเมสเสจส่งไป
‘ราตรีสวัสดิ์’
แล้ววางลง นอนคว่ำหน้าจ้องมือถือ ดูว่าจะมีข้อความอะไรส่งกลับมาไหม ไม่มีข้อความแต่เสียงมือถือผมแผดจ้าขึ้น ผมรีบคว้ามากดแนบหูทันที
“นาคินทร์” ผมเรียกอัตโนมัติ “คิดว่าหลับไปแล้วซะอีก”
“ยังครับ เพิ่งจัดของเสร็จ กำลังจะอาบน้ำ”
ผมลุกจากเตียงเดินไปเปิดหน้าต่าง ยิ้มทันที เพราะที่นั่น คนตัวสูงยืนเท่โบกมือให้นิดหนึ่ง
[80%]
มีต่อ >>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54278.msg3483718#msg3483718.
.
e-book :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
