หัวข้อ: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]

[Sisne]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

********************************************************************************************

#อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย

เรื่องสั้นเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากแฮชแท็ก #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย จากทวิตเตอร์ค่ะ


ติดตามอ่านแล้วรู้สึกว่าชอบมากเลยคันไม้คันมืออยากจะแต่งนิยาย แต่ก็ไม่ได้มีประสบการณ์อะไรมากมาย เลยแต่งออกมาเป็นเรื่องสั้น ความสั้นยาวของตอนแล้วแต่จะคิดออกค่ะ(โดนตบ)
 

ยังไงนักอ่านคนไหนที่อ่านแล้วติชมกันมาได้เลยนะคะ จะนำไปปรับปรุงและพัฒนาฝีมือต่อไป

ฝากนัก(หัด)เขียนคนนี้ไว้ในร่องอก เอ้ย อ้อมอกด้วยค่ะ 

-Sisne-

********************************************************************************************

อ่อยครั้งที่ #1


“อืมมมม…คุณพีท”



ผมนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนที่กำลังส่งยิ้มกลับมาให้ผมพร้อมกับขยับริมฝีปากเปล่งเสียงนุ่มทุ้ม มโนภาพถึงกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อเชิร์ตราคาแพงที่คงจะกำยำล่ำสันเหมาะกับหุ่นแบบคนสุขภาพดี ยามที่ร่างสูงเป่าลมหายใจรดใบหน้ามันทำเอาเลือดในกายของผมเดือดพลุ่งพล่าน



“อา…” …เสร็จ



สุดท้ายก็จบลงที่เมียน้อยทั้งห้าได้แก่ โป้ง ชี้ กลาง นาง ก้อย ในการปลดปล่อยลูกๆนับล้านของตัวเอง


.


.


.


.


.


.


.


.



“เป๊กเช็คตรงนี้ให้ผมหน่อยนะครับ เสร็จแล้วเอาไปวางไว้ในตะกร้าหน้าห้องได้เลย”



“ได้คร้าบบบบ” ผมยิ้มแล้วรับเอกสารมาจากคุณ ’พีท’ หรือ ‘พีรพล’ หัวหน้าแผนกที่สาวๆในออฟฟิตหมายปอง เจ้าตัวทั้งหล่อ ทำงานเก่ง เป็นกันเองกับคนในที่ทำงานมากๆ เขามักจะแทนตัวเองว่าผมและเรียกคนอื่นๆด้วยชื่อเล่นเสมอ  ถึงแม้จะไม่ได้เป็นลูกคนร่ำรวยแต่ก็มีฐานะที่ดีพอสมควร แต่ก็ยังไม่เห็นมีวี่แววว่าเจ้าตัวจะมีเจ้าของหัวใจสักที



คุณพีทหัวเราะเบาๆ คนๆนี้ทำอะไรก็ดูดีไปซะหมด ผมมองตามแผ่นหลังกว้างจนเขาเดินเข้าห้องทำงานไป เมื่อกี้หน้าใกล้กันมากจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเจ้าตัวเลย จะผิดไหมเนี่ย ถ้าเกิดผมก็อยากจะบอกว่าผมเป็นผู้ชายที่หมายปองในตัวเขาเหมือนกัน แถมยังเอาใบหน้าและรูปร่างของคุณพีทไปจินตนาการเวลาช่วยตัวเองอีก ทุเรศจริงๆ T_T



“เฮ้อ…” ผมถอนหายใจเบาๆ  จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีนะ ไอ้เราก็เคยจีบผู้หญิงอยู่หรอก แต่นี่เป็นผู้ชาย แถมยังตัวใหญ่และอายุมากกว่าเขาอีก แค่คิดก็รู้สึกว่าจะแห้วแล้วสิ



ผมสะบัดหัวไล่ความคิดพวกนั้นออกไปก่อนจะกลับมาสนใจเอกสารตรงหน้า ใช้เวลาไม่นาน ผมนำเอกสารทั้งหมดไปวางไว้บนตะกร้าหน้าห้องของคุณพีท พอดีกับเจ้าตัวที่กำลังเดินออกมาจากห้องทำงาน



“ผมกำลังจะออกมาเอาพอดี เป๊กเอาเข้ามาไว้ในห้องผมเลยครับ” เขาเปิดประตูออกกว้างให้ผมเดินเข้าไป แล้วเดินตามเข้ามา ผมวางเอกสารไว้บนโต๊ะแล้วขออนุญาตออกจากห้อง แต่คุณพีทเรียกผมไว้ซะก่อน



“เดี๋ยวเป๊กรอเอาเลยนะ ผมอ่านแล้วเซ็นต์แป๊ปนึง แล้วเป๊กเอาไปให้ฝ่ายแผนทีนะ นั่งรอที่โซฟาก็ได้”



“โหย ไม่เป็นไรหรอกครับคุณพีท ผมเกรงใจ ไปรอข้างนอกก็ได้ครับ” อยู่ในห้องกับคุณพีทสองคนผมก็ประหม่าแย่อ่ะดิ



“เอาน่า ไม่ต้องเสียเวลาเดินไปเดินมาหรอก นั่งรอในห้องผมเย็นๆนี่แหละ” โถพ่อคุณ พ่อช่างเป็นคนดี น้ำใจประเสริฐจริงๆ เห็นแก่ลูกน้องตาดำๆที่นั่งทำงานด้านนอกกับแอร์ที่เหมือนไม่ได้ล้างมาประมาณสามชาติเศษได้



“แต่ผมเกรงใจ…”



“งั้นผมขอสั่งเป๊กให้ไปนั่งรอที่โซฟาครับ จะขัดคำสั่งหัวหน้าเหรอ?” โอ๊ยยย คำพูดขู่เข็ญที่มาพร้อมกับรอยยิ้มนั่นคืออัลไล! ไอ้เป๊กอยากจะวิ่งออกไปกรี๊ดนอกห้อง คุณพีทน่ารักเกินไปแล้ว!



“แหะๆ โอเคครับ” ผมเดินไปนั่งรอที่โซฟามุมห้อง คุณพีทก็นั่งอ่านเอกสารไป ระหว่างรอผมไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกมส์เศรษฐีไปพลางๆแต่ปิดเสียงไว้นะครับ อิอิ



“เป๊กก็เล่นเกมส์เศรษฐีเหรอ?”



“แฮ่ ขอโทษด้วยครับคุณพีท ผมไม่ควรเล่นเกมส์ในเวลางาน T^T”



“เปล่าๆผมไม่ได้ว่าอะไร ผมก็เล่นเกมส์นี้เหมือนกัน ดีเลยจะได้มีเพื่อนส่งใบโคลเวอร์” คุณพีทหัวเราะเบาๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา



“เป๊กแอดไลน์ผมมาหน่อยสิ แล้วส่งใบโคลเวอร์มาให้บ่อยๆด้วยนะ” เขายื่นหน้าจอ QR Code ไลน์มาตรงหน้า ผมรีบปิดเกมส์ กดเข้าไลน์แล้วเอามือถือตัวเองไปสแกนทันที คืนนี้ผมต้องนอนฝันดีแน่ๆ ได้ไลน์คุณพีทมาด้วยอ่า ผมพยายามเก็บอาการตื่นเต้นดีใจ อยากวิ่งไปกรี๊ดดดดดด



“ฮ่าๆ โอเคครับ”



“นี่เอกสารครับ ฝากเอาให้คุณฝนฝ่ายแผนด้วยนะ” คุณพีทยิ้มให้ก่อนจะกลับไปที่โต๊ะทำงาน โอ๊ย ผมไม่มีสติแล้วววว ใจเต้นรุนแรง หน้าผมคงต้องแดงมากแน่ๆ พอรู้สึกตัวผมก็เดินออกจากห้องมาแล้วเอาเอกสารไปให้ฝ่ายแผน กลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที



ผมยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหู จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองที่มีโปรไฟล์ไลน์ของคุณพีทที่เพิ่งกดเพิ่มเพื่อนไปหมาดๆ รูปประจำตัวเป็นรูปที่คุณพีทถ่ายคู่กับสุนัขพันธุ์ปอมเปเรเนียน ผมกดเซฟรูปเขาลงมือถือทันที ใครจะหาว่าโรคจิตก็ช่างเหอะ ก็ผมชอบของผมอ่ะ!



[-พีท-]


ผมลอบยิ้มเมื่อร่างโปร่งของเป๊กเดินออกไปจากห้อง แก้มแดงหูแดงไปหมด ไม่รู้ว่าเขินหรือดีใจที่ได้ไลน์ผมไป ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าเจ้าตัวจะชอบผมหรือเปล่า แต่ผมว่าผมชอบเป๊กนะ



เจอกันตอนสมัยเป๊กเป็นเฟรชชี่ ส่วนผมก็อยู่ปีสี่ปีสุดท้ายคณะเดียวกัน แต่เป๊กคงจำผมไม่ได้หรอกเพราะเราไม่ได้เจอกันบ่อยๆ มีแต่ผมแหละที่แอบไปเจอเค้าที่ตึกเวลาเค้ามีเรียน หลังจากจบมาก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จนเมื่อสองเดือนที่ผ่านมาบริษัทรับพนักงานใหม่ และเป๊กเป็นหนึ่งในนั้น



หน้าตาเป๊กไม่เปลี่ยนแปลงมาก ยังดูเด็กเหมือนสมัยเฟรชชี่ทั้งๆที่ผ่านเวลานั้นมาหลายปี มองแว๊บเดียวก็จำได้แล้ว ผมดีใจมากที่ได้เจอเขา และเหมือนพรมหลิขิตจะเข้าข้างตรงที่เป๊กได้เข้ามาทำงานในแผนกที่ผมเป็นหัวหน้าอยู่ คราวนี้แหละผมจะได้จีบเขาอย่างเต็มที่ซักที



แต่จะให้ไปจีบแบบตรงๆก็กลัวเจ้าตัวจะตกใจจนรังเกียจผมไปซะก่อน ผมเลยคิดว่าจะลอง ‘อ่อย’ เขาดูก่อนละกัน



ผมส่งสติ๊กเกอร์ไลน์ไปหาเป๊ก ไม่นานก็ขึ้นคำว่า อ่านแล้ว ตามด้วยสติ๊กเกอร์ของอีกคนที่ส่งกลับมา



อ๋อ ผมมีความจริงจะบอกพวกคุณอย่างนึง แต่อย่างเพิ่งไปบอกเป๊กนะครับ


.


.


.


.


.


.


ผมไม่เคยเล่นเกมส์เศรษฐีหรอก : )

[LapiN]

อัยยะ น่ารักอ่า

[panitanun]

ร้ายกาจจนอยากเอาไปใช้บ้างค่ะ5555555

[Sisne]

อ่อยครั้งที่ #2



ตาฉันแล้ว!



ดับเบิ้ล!



ผมนั่งเล่นเกมส์เศรษฐีไปก็ยิ้มไป ผมว่าผมคงเริ่มบ้าแล้วแหละ เพราะหลังๆมาแค่มองชื่อแอพเกมส์เศรษฐีผมก็ยิ้มแบบหุบไม่อยู่แล้ว!



หลังจากวันนั้นที่ผมได้ไลน์ของคุณพีทมา ผมก็ขยันส่งใบโคลเวอร์ไปให้เขาทุกวัน แต่ผมแอบน้อยใจนะที่เขาไม่เคยส่งกลับมาให้ผมเลย T_T



ครืด ครืด
You have new massege!



โทรศัพท์ของผมสั่นขึ้นพร้อมกับแจ้งเตือยข้อความเข้าจากไลน์ ผมกดปิดเกมส์แล้วเปิดเข้าไปดูทันที



PiraPete
‘แอบเล่นเกมส์เวลางานเหรอครับ’ 10:18



อ๊ากกกก คุณพีท! เป็นคุณพีทที่ส่งข้อความเข้ามาหลังจากที่ผมส่งใบโคลเวอร์ผ่านทางเกมส์เศรษฐีไปไม่นาน ตั้งแต่วันที่ได้ไลน์มาก็มีแค่ผมที่ส่งใบโคลเวอร์ไปให้ไม่ได้คุยอะไรกันเลย ผมรีบพิมพ์ตอบกลับไป มือสั่นมาก โอ๊ยตื่นเต้น

 

PeckPeck
‘แหะๆ ขอโทษครับคุณพีท พอดีว่างแล้วอ่ะครับ’ 10:19



PiraPete
‘เหรอ’ 10:19
‘งั้นผมรบกวนอย่างนึงสิ’ 10:20



PeckPeck
‘อะไรเหรอครับ?’ 10:20



ผมพิมพ์ตอบพร้อมส่งสติ๊กเกอร์บราวน์กับเครื่องหมายคำถามไป



PiraPete
‘ช่วยไปซื้อกาแฟชั้นล่างให้หน่อยครับ’ 10:22
‘มอคค่าร้อน 2 แก้วนะ’ 10:22



ผมยิ้มกว้าง รู้สึกเขินมากกกก คุณพีทใช้ไปซื้อกาแฟ! อยากจะบอกว่าต่อให้ต้องเดินไปร้านกาแฟอีกสองช่วงตึกผมก็ยอมมมม

 

PeckPeck
‘ได้คร้าบบ’ 10:23



PiraPete
‘เอาเข้ามาให้ผมในห้องเลยนะครับ’ 10:23
‘ชอบคุณมากครับ’ 10:24



ชะ…ชอบ…



PiraPete
‘ขอโทษครับ พิมพ์ผิด’ 10:26
‘ขอบคุณมากครับ’ 10:26



แป่ว…



หัวใจที่กำลังจะพองโตเมื่อกี้เหี่ยวแฟ่บไปกับตาเลยครับพี่น้องครับ คนอย่างคุณพีทน่ะเหรอจะมาชอบผม คิดแล้วก็ละเหี่ยใจเหลือเกิน ชีวิตมันเศร้าครับ รีบไปซื้อกาแฟดีกว่า


.


.


.


.


.


ผมถือถุงใส่มอคค่าร้อนสองแก้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องคุณพีท เคาะประตูสองสามครั้ง แล้วเปิดเข้าไปเมื่อได้ยินคุณพีทขานรับ



“ได้แล้วครับคุณพีท”



“มาไวจังครับ นี่ครับค่ากาแฟ ไม่ต้องทอนนะ”



“ไม่ได้หรอกครับคุณพีท! เดี๋ยวผมทอนเงินให้ดีกว่า เกรงใจน่ะครับ” ผมรีบปฏิเสธเมื่อคุณพีทยื่นเงินมาเกินจำนวนราคากาแฟจริงๆ



“ไม่ต้องๆ ถือว่าเป็นค่าเหนื่อยและค่าเสียเวลาไง” โหยยย ไม่เหนื่อยเลยครับ ไม่เสียเวลาด้วย บอกแล้วว่าเดินไปอีกสองช่วงตึกผมก็จะไป เพื่อคุณพีทเลยนะเนี่ย



“แต่…”



“ผมไม่อยากออกคำสั่งนะ รับไว้เถอะครับ” ว่าแล้วก็เอาเงินมายัดใส่ในมือผมไว้ คือแบบ มืออุ่นมากเลยอ่า เอ้ย ไม่ใช่ ><



“ขอบคุณมากครับ งั้น…ขอตัวก่อนนะครับ” ผมโค้งตัวลงก่อนจะเดินออกจากห้อง



“เดี๋ยวครับเป๊ก”



กึก!

“ครับ?”



“เอากาแฟไปด้วยครับ”



ห้ะ?



“เอาไปทำไมครับ?” คืองง…



“เอาไปเททิ้งให้หน่อย…ล้อเล่นครับ เอาไปดื่มสิ ซื้อมาสองแก้วผมกินคนเดียวไม่หมดหรอก” มีการเว้นคำพูดค้างไว้ให้ตกใจเล่น แต่ผมตกใจจริงนะเว้ย!

 

“ถ้ารู้ว่ากินไม่หมดแล้วสั่งซื้อมาสองแก้วทำไมล่ะคร้าบคุณพีท” ผมถาม



“ซื้อให้เป๊กไง”



ซื้อให้เป๊กไง…



ซื้อให้เป๊กไง…



อ๊ากกกกกกกกกก อยากระเบิดตัวเองให้หายไปจากตรงนี้ เสียงละมุนมากเลย เขินนนนน



“หะ…ให้ผม…เหรอครับ?”



“ครับ อุตส่าห์ลงไปซื้อมาให้ ชอบมอคค่ารึเปล่าครับ?”



“ชะ…ชอบ ชอบครับ ชอบมากครับ” ชอบคุณพีทด้วยครับ งื้อออออ



“ขอบคุณมากนะครับ” ผมถือแก้วมอคค่าร้อนออกมา วางไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะนั่งลงแล้วมองแก้วมอคค่าอยู่อย่างนั้น นึกกลับไปเหตุการณ์ไม่กี่นาทีก่อนหน้าก็ทำเอาแก้มร้อนผ่าว แถมยังยิ้มไม่หยุดจนถึงตอนนี้



คุณพีทรู้ได้ยังไงอ่ะว่าผมชอบมอคค่า ใจเราช่างตรงกันจริงๆ(มโนขั้นสุด) ผมยกแก้วมอคค่าขึ้นมาจิบ ทั้งๆที่มันเป็นกาแฟชั้นล่างที่ผมซื้อบ่อยๆจนเริ่มเบื่อ แต่วันนี้รสชาตมันถึงได้อร่อยกลมกล่อมขนาดนี้ แอร๊ย >< แก้วนี้ผมจะไม่ทิ้งเด็ดขาด มอคค่านี่ก็ต้องเหลือเก็บไว้ใส่ตู้เย็น คุณพีทอุตส่าห์ซื้อให้ผมเลยนะ เก็บไว้มองเวลาช่วยตัวเองก็น่าจะดี…

 

เฮ้ยไม่ๆๆๆๆ ผมไม่ได้เป็นไอ้หื่นโรคจิตแบบนั้นนะ! เชื่อผมสิ T_T




(-พีท-)



ช่วงนี้ผมยิ้มบ่อยเกินไปจนบางทีผมก็รู้สึกกลัวว่าตัวเองจะเป็นบ้าเหมือนกัน….



ทุกครั้งที่ไลน์ของเป๊กส่งข้อความมาเกี่ยวกับเกมส์เศรษฐีก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้แล้ว และยิ้มบ่อยๆด้วยเพราะเจ้าตัวดันส่งมาทุกวัน ไม่รู้ว่าน้อยใจรึเปล่าที่ผมไม่ได้ส่งใบโคลเวอร์กลับไป ก็ผมไม่ได้เล่นนี่นา ฮ่าๆๆ



วันนี้ผมทักไลน์ของเป๊กไปเป็นครั้งแรก แผนนี้คิดได้เมื่อคืนครับ ส่วนผลที่ออกมาก็ดูน่าประทับใจ



ผมว่าเป๊กเขินผมแหละ…



ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา เปิดไปที่หน้าแชทที่คุยกับเป๊กไว้



PiraPete
‘มอคค่าอร่อยมั้ย?’ 11:11



PeckPeck
‘อร่อยมากครับ ขอบคุณนะครับคุณพีท’ 11:15



เป๊กตอบกลับมาพร้อมกับสติ๊กเกอร์มูนร้องไห้แล้วยกนิ้วโป้ง



รู้นานแล้วแหละว่าเขาน่ะชอบกินมอคค่า ตอนสมัยเรียนผมเห็นเค้าไปซื้อที่แถวๆหน้ามหาลัย เมื่อไหร่ก็มอคค่าตลอด



ผมมองแก้วมอคค่าที่เริ่มจะเย็นแล้วถอนหายใจ จำเป็นจะต้องยกขึ้นมาดื่มให้หมดอย่างเสียไม่ได้



ปกติผมดื่มเอสเปรสโซ่นี่...




*******************************************************************************************

มาแล้วค่า ฝากติชมด้วยนะคะ ><

[Sisne]

อ่อยครั้งที่ #3



เจ็ดโมงเช้าวันจันทร์…



ผมเดินเข้ามาภายในบริษัทอย่างอารมณ์ดี ทักทายทุกคนตั้งแต่ รปภ. ป้าแม่บ้าน น้องนักศึกษาฝึกงาน หรือแม้แต่หมาหน้าประตูทางเข้า ก็คนมันมีความสุขอ่ะ



ไม่ใช่อะไรหรอก แค่เมื่อคืนคุณพีทส่งข้อความมาบอกผมว่าฝันดี คือจะไม่ฟินขนาดนี้เพราะมันเป็นข้อความเสียงไง!



ผมหย่อนกายลงบนเก้าอี้หมุนก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดแอพพลิเคชั่นสีเขียวที่รู้สึกว่าช่วงนี้จะติดมันมากเกินไปแล้วเลื่อนดูข้อความของคุณพีทจนถึงข้อความเสียงอันล่าสุด ก่อนจะกดไอค่อน Play บนหน้าจอ



‘ฝันดีครับ’



กดอีกรอบ



‘ฝันดีครับ’



อีกครั้งนึง



‘ฝันดีครับ’



งื้ออออออออออออ เขินอ่าาาาาาาาาา



แก้มผมร้อนเห่อไปหมด เดาเอาว่าหน้าคงแดงด้วย ดีนะผมมาเช้า บริษัทผมเข้างานแปดโมงครึ่งครับ แต่ผมมักจะมาก่อนเสมอเพราะกลัวรถติด ช่วงเวลานี้ยังไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นคงตกใจที่เห็นผู้ชายนั่งดิ้นเป็นสาวแตกแถวๆนี้


.


.


.


.


.


แปดโมง…



คนเริ่มทยอยเข้าบริษัทมากขึ้น ปกติเวลานี้คุณพีทก็จะเดินผ่านโต๊ะผมแล้วเข้าห้องทำงานไปแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่เห็นวี่แววของเขาเลย



แปดโมงยี่สิบห้านาที…



ร่างสูงในชุดเชิร์ตสีเหลืองอ่อนกับกางเกงสแล็กดำพร้อมกับกระเป๋าโน๊ตบุ๊คใบใหญ่กึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านโต๊ะทำงานผมไป ผมมองตามแผ่นหลังกว้าง คุณพีทเกือบมาสาย…



เขาเดินออกมาจากห้องพร้อมบอกเลขาว่าจะลงไปสแกนนิ้วมือก่อนแล้วขึ้นมาเซ็นต์เอกสารที่จะต้องส่งก่อนเก้าโมง



“รถติดเหรอคะวันนี้” เลขาหน้าห้องถามหลังจากคุณพีทเดินกลับมา



“ครับ ผมสายเองด้วยแหละ นาฬิกาปลุกมันไม่ค่อยดี เลยเกือบตื่นไม่ทันแล้ว” คุณเลขาก็แซวเขาอีกนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน


.


.


.


.


.


แปดโมงครึ่งวันอังคาร…



วันนี้คุณพีทมาถึงตรงเวลาเป๊ะ เพราะไปสแกนนิ้วมือมาก่อนแล้ว ไม่วายถูกคนอื่นๆในแผนกแซวอีกว่าหัวหน้ามาสาย



แปดโมงสี่สิบวันพุธ…



คนตัวสูงเพิ่งเดินผ่านโต๊ะทำงานผมไป วันนี้มาสายจริงจังเลยแหละ… สามวันแล้วที่คุณมาถึงที่ทำงานสายกว่าปกติ ทั้งๆที่เขามักจะมาก่อนเวลาเข้างานประมาณครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ



“สามวันติดเลยนะคะคุณพีท นาฬิกาปลุกยังไม่ดีอีกเหรอคะ” คุณเลขาหน้าห้องเอ่ยทักขำๆ คุณพีทยิ้มเอามือเกาท้ายทอยแก้เก้อ



“นั่นสิครับ ที่ถ้าไม่มีแจ็กพอตเห่าปลุกนะ สิบโมงเห็นๆเลย ฮ่าๆ”



ผม(แอบ)ฟังทั้งคู่สนทนากันอยู่ห่างๆ เหตุผลของคุณพีทคงจะเป็นเพราะนาฬิกาปลุกไม่ค่อยดี…



แต่ถ้ามันไม่ค่อยดีแล้วทำไมไม่รีบเอาไปซ่อมหรือซื้อใหม่ล่ะ?



“เป๊ก”



“คะ…ครับ ครับ” ผมที่กำลังนั่งคิดอะไรงงๆอยู่ถึงกับสะดุ้งเพราะคุณพีทเดินมาหาผมที่โต๊ะทำงาน



“เหม่อไรอยู่เนี่ย เก้าโมงมีประชุมไม่ใช่เหรอครับ เตรียมเอกสารรึยัง?” เอ่อ…จริงด้วย



“อ๋อ เอกสารผมเอาไปวางไว้ในห้องประชุมตั้งแต่เช้าแล้วครับ” วันนี้มีประชุมแผนกครับ แล้วผมก็ได้รับหน้าที่ในการจัดเอกสารการประชุม ทำเสร็จเมื่อคืนแล้วตอนเจ็ดโมงครึ่งมาถึงที่ทำงานผมก็เอาไปวางเรียงไว้ตามเก้าอี้เลย มาถึงจะได้ไม่ต้องเสียเวลาแจก



“โอเคครับ เจอกันห้องประชุมนะ” เขายิ้มให้ผมก่อนจะเดินผ่านไป



อา…ใจเต้นแรงชะมัดเลย


.


.


.


.


.


สิบเอ็ดโมงครึ่ง…



การประชุมสิ้นสุดลง คนเริ่มทยอยออกจากห้อง ส่วนผมจะต้องเก็บเอกสารทั้งหมดก่อน



“ให้รอไหมเป๊ก?” เพื่อนร่วมงานในแผนกผมถาม ปกติผมจะไปกินข้าวกลางวันกับเขานั่นแหละ



“ไปซื้อก่อนเลยเดี๋ยวตามไป เอาเหมือนเดิมนะ” เขารับคำก่อนจะเดินออกไป  ผมตามเก็บเอกสารทุกอย่างไปวางทิ้งไว้ที่โต๊ะทำงานแล้วเดินไปรอลิฟต์



“ไปกินข้าวเหรอครับ” คุณพีทเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าลิฟต์ข้างๆผม ร่างกายผมรู้สึกร้อนวูบวาบยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก หัวใจมันเต้นแรงโดยอัตโนมัติทุกที



“ครับ…” ตอบแค่นี้มันจะดูตัดบทไปรึเปล่าอ่ะ พอคิดได้ผมเลยถามตอบกลับไป “คุณพีทละครับ?”



“เหมือนกันครับ ไปพร้อมกันเลยเนอะ”



ติ๊ง!



ประตูลิฟท์เปิดออกพอดี  คุณพีทเดินเข้าไปก่อนแล้วตามด้วยผม เห็นว่าไม่มีใครจะเข้ามาแล้วจึงกดปุ่มปิดประตู



ตึกๆ ตึกๆ



ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว อยู่กับคุณพีทสองคนในลิฟต์! ทำอะไรดีๆๆๆ ใช่ๆๆๆ ชวนคุย! แต่คุยอะไรดีอ่ะ ตอนนี้ตื่นเต้นมากเลย ผมยืนเกร็งจนตัวเองรู้สึกได้



“ช่วงนี้คุณพีทมาถึงที่ทำงานสายจังนะครับ” เฮ้ยยยยย! พูดอะไรออกไป!! พูดยังกับต่อว่าคุณพีทอย่างงั้นแหละ ฮือออ ไม่ใช่นะๆๆ มันตื่นเต้นจนไม่ได้กลั่นกรองคำพูด T_T



“แย่เลยเนอะ เป็นหัวหน้ากลับมาสาย”



“คือๆๆผมไม่ได้จะว่าอะไรคุณพีทนะครับ ผมสงสัยเฉยๆเพราะว่าปกติคุณพีทมาก่อนเวลาตลอด” ผมรีบโบกมือแก้ตัวออกไปอย่างรวดเร็ว



“ผมนอนดึกน่ะครับช่วงนี้ ตอนเช้าเลยตื่นไม่ค่อยจะไหว”



“อ๋อ…” อยากจะถามต่อว่าทำไมนอนดึก แต่ผมไม่กล้าพอ เดี๋ยวจะหาว่าผมสอดรู้ T_T



“ว่าแต่…เป๊กมาทำงานเช้ามากเลยนี่ครับ เห็นมาก่อนผมตลอดเลย”



“ก็…ครับ ผมไม่อยากเจอรถติด”



“งี้วันหลังคงต้องให้เป๊กไลน์มาปลุกผมแล้วสิ”



ห้ะ?!



ติ๊ง!



ประตูลิฟต์เปิดออกร่างสูงพึมพำเบาๆว่าถึงแล้วจึงก้าวเดินออกไปก่อน ผมที่ยังยืนงงอยู่พอได้สติก็รีบตามออกมา



“คุณพีท…เมื่อกี้…ว่าไงนะครับ ผมได้ยินไม่ค่อยถนัด”



“อ๋อ ผมบอกว่าอยากให้เป๊กช่วยไลน์มาปลุกหน่อย เห็นว่าเป๊กมาทำงานเช้า ส่วนผมก็ไม่อยากมาสายแล้วน่ะ อายคนในแผนก” คุณพีทว่ายิ้มๆ



“เอ่อ…จะดีเหรอครับ” ก็ดีใจนะที่อย่างน้อยคุณพีทก็เห็นในคุณงามความดี(?)ของผมในการมาเช้า แต่มันจะเป็นการรบกวนคุณพีทรึเปล่า



“ถ้าเป๊กไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ ผมถามดูเฉยๆ” ทำไมต้องทำเสียงหงอยอย่างนั้นด้วยอ่า



“สะดวกครับสะดวก!” เพื่อคุณพีทผมทำได้อยู่แล้ว!



“ขอบคุณครับ”



โอ๊ย ตาพร่าไปหมดแล้ว เจอออร่าความหล่อะลุรอยยิ้มขอบคุณของคุณพีท ผมนี่อยากจะมุดตัวลงไปกรี๊ดดังๆ



“แต่ถ้าผมไม่ได้อ่านไลน์ โทรมาแทนก็ได้นะครับ”



ห้ะ!? (อีกแล้ว)




ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ ร่างสูงที่เดินข้างๆก็แบมือออกมา



“ขอโทรศัพท์หน่อยครับ จะกดเบอร์ให้”



“เอ่อ ครับๆ”



ผมปลดล็อกโทรศัพท์ตัวเองแล้วยื่นไปให้คนตรงหน้า คุณพีทพิมพ์ตัวเลขสิบหลักก่อนจะกดโทรออก ได้ยินเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเขาแล้วจึงกดวาง



“นี่เบอร์ผมนะ โทรมาผมว่าชัวร์กว่าเยอะ” คุณพีทยื่นโทรศัพท์คืนมา พร้อมกับบอกว่าเค้าขอตัวไปกินข้าวก่อน ผมเดินถือโทรศัพท์มาตลอดทางจนมาถึงโต๊ะที่เพื่อนผมนั่งทานข้าวอยู่



“จะแดกโทรศัพท์แทนข้าวเลยไหม?” ทำไมต้องประชด!



ผมจิ๊ปากก่อนจะนั่งลงทานข้าวโดยที่ตักของผมมีโทรศัพท์ที่โชว์เลขสิบหลักและชื่อของคนที่ผมแอบชอบอยู่ ซึ่งเขาเป็นคนบันทึกไว้เอง



'พีท <3'







(-พีท-)



หกโมงเช้าวันพฤหัสบดี…



เมื่อคืนผมรีบอาบน้ำและเข้านอนเร็วมากกว่าปกติ เหตุผลเพราะว่าผมอยากให้พรุ่งนี้เช้ามาถึงเร็วๆ



ผมว่าผมคงเริ่มบ้าจริงๆแล้วแหละ กับอีแค่อยากจะได้เบอร์ของเป๊กมาผมถึงกับต้องลงทุนไปทำงานสายถึงสามวัน! เพื่อจะได้มีข้ออ้างบอกให้เค้าช่วยโทรมาปลุกผมหน่อย



ตอนผมเซฟเบอร์มือถือของตัวเองลงไปในโทรศัพท์ของเขาก็เลยพิมพ์ชื่อตัวเองพร้อมใส่ไอค่อนรูปหัวใจไปด้วย



คิดแล้วก็อายตัวเอง ทำตัวเป็นวัยรุ่นหัดรักไปได้!



ติ้ง! ติ้ง!



เสียงข้อความไลน์ดังขึ้นสองครั้ง แต่ผมไม่คิดจะหยิบขึ้นมาดู



ผ่านไปประมาณสิบนาที



ครืด~ ครืด~



ผมยกยิ้มเมื่อเห็นชื่อของเบอร์ที่โทรเข้ามา



‘เป๊ก <3’




******************************************************************************************
รู้สึกว่าลงผิดบอร์ด T_T ใครรู้ว่าต้องทำยังไงบอกหน่อยนะคะ
มีคำผิดท้วงได้เลยค่า

[Pithchayoot]

ขอบคุณนะคะ

อ่านแล้วรู้สึก ผ่อนคลายจังเลยค่ะ

[bradpitt]

แต่งได้น่ารักมากกกก   อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียนมอปลาย

เราก็พยายาม แต่ อ่อยไม่เป็น 

โสดจน จบ มหาวิทยาลัยเลย อ่ะ



พรุ่งนี้มาลงต่อนะ....#พีท‘เป๊ก <3

[นางฟ้าเชียงชุน]

งื้ออออออ น่ารักจัง
นี่มันhow to สำหรับคนโสดชัดๆ
ขอยืมมุกพี่พระเอกไปใช้หน่อยนะคะ

[Sisne]

อ่อยครั้งที่ #4



@ห้าง P



ผมเดินไปมาอยู่บริเวณหน้าโรงหนังของห้าง P นานพอสมควร ทั้งๆที่บ้านผมอยู่ไกลจากห้างนี้มาก แต่ก็อุตส่าห์ขับฝ่ารถติดบรรลัยในตอนสายของวันเสาร์มาถึงจนได้



เพราะอะไรน่ะเหรอ…



ย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อวานวันศุกร์



ผมกำลังเดินเข้าไปหาเลขาหน้าห้องของคุณพีทเพื่อนส่งเอกสารการประชุม พอดีเห็นคุณพีทกำลังคุยกับคุณเลขาอยู่ผมเลยไม่อยากจะเข้าไปขัดจังหวะและหยุดรออยู่ใกล้ๆ เลยบังเอิญไปได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนเข้า ผมไม่ได้แอบฟังเลยนะ แค่บังเอิญได้ยินจริงๆนะ!



‘พรุ่งนี้ตอนห้าโมงเย็นมีกินเลี้ยงกับหัวหน้าแผนกอื่นและบอร์ดบริหารนะคะ ส่วนตอนเช้าไม่มีคิวอะไรแล้วค่ะ’



‘โอเคครับ ผมว่าจะไปดูหนังที่ห้าง P ตอนสิบเอ็ดโมงซะหน่อย หนังเข้าตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้ว ยังไม่มีเวลาไปดูเลย’



แล้วบังเอิญว่าวันเสาร์ผมไม่มีอะไรจะทำก็เลยอยากจะมาซื้อของที่ห้าง P สักหน่อย พอเดินผ่านโรงหนังก็เลยเดินดูรอบฉาย ดูหนังเข้าใหม่ ดูอะไรเรื่อยเปื่อยแค่นั้นเอง!



โอเค ผมไม่แถแล้วก็ได้ ผม…อยากมาเจอคุณพีท



บอกตามตรงว่านอกจากเสื้อเชิร์ตกางเกงสแล็กและรองเท้าหนังสีดำ ผมก็ไม่เคยเห็นคุณพีทในชุดธรรมดาเลย ตั้งใจว่ากะจะมาเห็นคุณพีทในโหมดวันหยุดสุดสัปดาห์แค่นั้นก็พอ



ตอนนี้เวลาสิบโมงครึ่ง ผมสังเกตเห็นร่างสูงของคุณพีท เขาสวมเสื้อยืดคอปกสีขาวยี่ห้อที่มีตราจระเข้อยู่ที่อกกับกางเกงยีนส์สีดำและรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินที่มีมีอักษรตัว N ปักไว้ ผมที่ไม่ได้เซตถูกปล่อยลงมาเป็นหน้าม้าไม่ได้ทำให้ออร่าความหล่อลดน้อยลงไปเลย ยิ่งทำให้ดูอ่อนกว่าวัยมาก มองเผินๆนึกว่าเด็กมหา’ลัย งี้แหละครับ คนหล่อ ทำอะไรก็ดูดีไปหมด



ผมไม่รู้ว่าผมมองคุณพีทนานแค่ไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตัวสูงสังเกตเห็นผมตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีคุณพีทเดินก็เดินยิ้มกว้างเข้ามาใกล้มากขึ้นจนมาหยุดอยู่ตรงหน้า



“อ้าวเป๊ก มาทำอะไร ดูหนังเหรอ?” คุณพีทถามอย่างอารมณ์ดี โอ๊ย อย่ายิ้มเยอะได้มั้ยครับ หัวใจจะวาย แค่นี้ก็เหมือนสติจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่แล้ว



แต่ประเด็นของผมคือแค่แวะมาซื้อของและมาเห็นหน้าคุณพีทเฉยๆนะ เรื่องดูหนังน่ะผมไม่ได้คิดเลย



“ครับ”



“บังเอิญจังเลยเนอะ ผมก็มาดูหนังเหมือนกัน เป๊กดูเรื่องอะไร?”



“เอ่อ…อ๋อ…เรื่องนั้นครับ” ผมเลิกลั่กไม่รู้จะตอบยังไงดี เลยชี้ไปที่โปสเตอร์หนังฝรั่งแนวผีสยองขวัญ อย่างคุณพีทน่าจะชอบดูแนวซูเปอร์ฮีโร่ที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้มากกว่า



“เฮ้ย เหมือนกันเลย เนี่ยผมรอภาคสองนานมากเลย เข้าตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วเพิ่งจะว่างมาดู”



ห้ะ! คุณพีทชอบดูหนังผีหรอกเหรอวะ!



“แล้วเป๊กมาคนเดียวเหรอครับ ซื้อตั๋วรึยัง?”



เอาไงดีวะ ตอนแรกก็กะจะเนียนขอตัวไปซื้อตั๋วแล้วเฟดตัวออกอย่างเงียบๆ ใช่ๆๆต้องรีบบอกขอตัวไปซื้อตั๋วก่อน



“ยังครับ ผมขอ…”



“งั้นไปซื้อด้วยกันเลยดีกว่า แล้วดูด้วยกันเลยนะครับ” ห้ะ?!



ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยคคุณพีทก็พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับแตะข้อศอกผมให้เดินไปต่อแถวซื้อตั๋วด้วยกัน



เดี๋ยวนะๆๆ



“คะ…คุณพีทหมายถึง ไปซื้อตั๋วด้วยกันเฉยๆใช่มั้ยครับ?” ผมถาม



“ซื้อตั๋วแล้วดูด้วยกันไง ไหนๆก็มาดูเรื่องเดียวกันแล้ว”



“ผมกับคุณพีท…สองคน?” ผมชูนิ้วประกอบ คุณพีทพยักหน้า



“ใช่ครับ ดูเรื่อง… รอบสิบเอ็ดโมงสิบ สองที่ครับ” ว่าจบก็หันไปพูดกับพนักงานขายตั๋ว จ่ายเงินเสร็จเราก็เดินออกมาแล้วเขาก็ยื่นตั๋วหมายเลขที่นั่ง A6 มาให้



ผมอยากจะลองหยิกตัวเองแรงๆดูให้แน่ใจว่านี่คือความจริงไม่ใช่ความฝัน นี่ผมกำลังจะได้ไปดูหนังกับคุณพีทจริงๆเหรอเนี่ย?



“เอ่อ…ค่าตั๋ว” ผมหยิบกระเป๋าเงินออกมา แต่คุณพีทพูดห้ามไว้



“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเลี้ยง”



“ไม่เอาครับๆ ผมเกรงใจ”



“งั้น…ครั้งนี้ผมลี้ยงเป๊กก่อน ไว้ครั้งหน้าเป๊กค่อยเลี้ยงผม โอเคมั้ย?”



“เอางั้นเหรอครับ”



“อื้ม ตามนั้นแหละ เก็บกระเป๋าตังไปเลย” คุณพีทดึงกระเป๋าเงินผมไปแล้วหย่อนในกระเป๋ากางเกงสามส่วนของผมตามเดิม



“ก็ได้ครับ…”



คุณพีทยิ้มกว้างก่อนเราทั้งคู่จะเดินไปซื้อป๊อปคอร์นและน้ำ ซึ่งผมก็ไม่ได้ออกเงินอีกตามเคยเพราะคุณพีทบอกว่าให้ผมเลี้ยงครั้งหน้า



สิบเอ็ดโมงสิบสิบนาที…



ผมกับร่างสูงเข้าไปในโรงหนังเมื่อพนักงานประกาศให้เข้าได้ คุณพีทเดินนำเข้าไปก่อนแล้วนั่งลงที่ที่นั่งหมายเลข A7 ส่วนผมนั่งลงที่ A6



ผมนั่งหลังตรงเพราะรู้สึกเกร็งมาก เหลือบตาไปมองคุณพีท รายนั้นเอนหลังลงกับเบาะพร้อมกับเอาแขนวางไว้อย่างสบายๆ



ตึกๆ ตึกๆ



หัวใจผมเต้นเร็วและแรงขึ้นก่อนเข้าโรงหนังซะอีก ทั้งที่ในโรงแอร์เย็นมาก แต่ผมกลับรู้สึกว่าใบหน้าร้อนไปหมด



ดูหนังกับคุณพีท! นั่งข้างๆกับคุณพีท!



มันรู้สึกอึกอัดบอกไม่ถูก ทั้งเขินทั้งดีใจปนกันไปหมด ผมกำมือของตัวเองบนหน้าตักแน่น พยายามหายใจเข้าออกช้าๆ



ผมสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเบาๆที่แผ่นหลัง เป็นคุณพีทที่แตะมือลงมา



“ทำไมไม่นั่งเอนลงล่ะครับ ปวดฉี่เหรอ?” เขาถามผมยิ้มๆ ผมรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ



“เปล่าครับๆ แหะๆ” ผมหัวเราะแก้เก้อแล้วค่อยๆเอนตัวลงกับเบาะ แต่ก็ไม่รู้จะเอามือไปวางตรงไหนดีเลยจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำเป๊ปซี่ขึ้นมาดูดแก้เขิน จังหวะเดียวกับคุณพีทที่เอื้อมมือมาทางแก้วของผม มือของเขาวางอยู่บนมือผมก่อนที่คุณพีทจะรีบชักมือกลับ



“อ้ะ ขอโทษครับ ผมลืมไป นึกว่าของผม” เขาขอโทษก่อนจะหันไปหยิบแก้วฝั่งของตัวเอง



ผมพึมพำบอกเข้าว่าไม่เป็นไรแล้วยกแก้วเป๊ปซี่ของตัวเองขึ้นมาดูด ไออุ่นจากมือของคุณพีทยังติดอยู่ที่มือของผม คิดแล้วก็รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา



ผมไม่ได้ดูหนังผีมานานมาก และความจริงแล้วผมค่อนข้างกลัวผีพอสมควร มีบางฉากที่ผมพยายามเอากล่องป๊อปคอร์นมาบังตาตัวเองไว้ แต่พอตอนที่ผีโผล่มาผมก็สะดุ้งหนักมากไปหน่อยจนป๊อปคอร์นกระเด็นออกมานอกกล่องจนคุณพีทหลุดขำออกมา



“…เหรอครับ ….ได้นะ” คุณพีทพูดอะไรสักอย่างแต่ผมฟังไม่ค่อยถนัดเพราะเสียงในโรงค่อนข้างดัง



“อะไรนะครับ? ผมไม่ค่อยได้ยิน” ผมโบกมือทำท่าประมาณว่าไม่ได้ยินแล้วขยับหัวเข้าไปใกล้คุณพีทอีกหน่อย แต่คุณพีทดันเอี่ยวตัวมาแล้วกระซิบใกล้ๆหู ลมหายใจร้อนๆเป่าลงมาจนต้องย่นคอเล็กน้อย



“กลัวมากเหรอครับ ซบไหล่ผมก็ได้นะ”



ฉ่า…



ผมเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรง หน้าร้อนมากเหมือนจะระเบิดออกมาให้ได้



ผมไม่รู้ว่าคุณพีทพูดจริงหรือแค่หยอกเล่นเพราะเห็นว่าผมกลัวมาก แต่คำพูดของเขาทำเอาผมดูหนังเรื่องนี้แทบจะไม่รู้เรื่องเลย



เพราะมัวแต่คิดถึงลมหายใจอุ่นๆและไหล่แกร่งที่ศีรษะผมกำลังแนบอยู่…



[-พีท-]



ผมโคตรมีความสุขเลย…



หนังผีตรงหน้าแทนที่จะทำให้ผมรู้สึกกลัว แต่ผมกลับมีความสุขเอามากๆ



คงเป็นเพราะคนที่นั่งตัวสั่นแล้วซบหัวอยู่ที่ไหล่ผมมั้ง



ผมทำใจไว้ประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าเป๊กอาจจะไม่มา วันนั้นที่ผมพูดกับเลขาผมก็ตั้งใจให้เค้าได้ยิน ก็พูดไปงั้นแหละ เพราะยังไงผมก็อยากจะมาดูหนังอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าเป๊กจะมาจริงๆน่ะสิ! แถมยังดูเรื่องเดียวกับที่ผมอยากดูอีกด้วย



ใจตรงกันเลยนะเนี่ย…



ผมเนียนเอนศีรษะลงบนกระหม่อมของอีกคน เจ้าตัวคงไม่รู้สึกตัวหรอกเพราะมัวแต่พะวงหนังที่ฉายตรงหน้าอยู่





แผนการอ่อยของผมสำเร็จไปอีกขั้นแล้วแหละ ทุกคนว่ามั้ย? : )




*******************************************************************************************

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์เลยนะคะ แค่มีคนอ่านก็ดีใจแล้ว <3
ตอนนี้เหมาะกับเพลง 'ตั้งใจให้บังเอิญ' ของคุณเป้ จักรพงศ์ มากเลยค่ะ ลองไปฟังกันดูน้า
ฝากติชมด้วยค่า ><

[TheWanFah]

น่ารักมาก
คุณพีทขี้อ่อยมากเลย
เป็กน่ารักสุดๆ

[♠DekDoy♠]

คุณพีทขี้อ่อย และสำเร็จทุกทางเลย 555

[panitanun]

โหหหหหคุณพีทททเนียนมากค่ะมีการไม่ตอบไลน์รอเป๊กโทรมาขอซูฮกเลยย555555

[buathongfin]

พระเอกขี้อ่อยนี่น่ารักกก

[BAKA]

อ่อยมาอ่อยกลับ ไม่โกงงงงงง

คุณพีทเนียนมากกกก ยอมมมมม

[alternative]

ตกลงนี่เป็กอ่อยพีทช่ะ?

เป็กอ่อยเนียนเนอะ ฮ่าฮ่าฮ่า

[warin]

 

[colorofthewind21]

คุณพีทอ่อยแรงมากค่ะ แจกอ้อยเป็นไร่เลยเชียว

[arij-iris]

พีทนายเนียนมากกก สกิลอ่อยขั้นสูงป่ะเนี่ย เป๊กไม่รู้ตัวเลยยยยยย 

[Sisne]

อ่อยครั้งที่ #5



ช่วงบ่ายสองของวันอยู่ๆฝ่ายบุคคลก็ส่งคนเข้ามาประกาศภายในแผนกของผมว่าให้ทุกคนเข้าไปกรอกข้อมูลส่วนตัวให้เป็นปัจจุบันที่สุดในเว็บไซต์ของบริษัท แต่เหมือนว่าทุกแผนกจะได้รับข่าวสารเดียวกันทำให้ทุกคนเข้าใช้งานพร้อมกันจนระบบมีปัญหา เอาง่ายๆคือเว็บล่มนั่นเองครับ



ทางฝ่ายบุคคลเลยแก้ปัญหาโดยการให้ทุกคนไปกรอกข้อมูลในแผนกคอมพิวเตอร์แทน เพื่อไม่ให้เข้าใช้งานกันมากเกินไปแต่ข้อเสียคือต้องเสียเวลาเดินไปกรอกข้อมูล แต่กว่าจะกรอกเสร็จก็นานพอสมวรถึงแม้จะมีคอมพิวเตอร์หลายตัว เพราะคนรอต่อคิวเยอะ ผมพยายามลองเข้าระบบด้วยโน๊ตบุ๊คของตัวเองดู แต่ก็ไม่ได้ซักที คงจะต้องไปกรอกที่คอมพิวเตอร์ของบริษัทแทนแล้วแหละ



แต่ไว้พรุ่งนี้ก็ได้มั้ง แค่กรอกข้อมูลเอง ฝ่ายบุคคลคงไม่ได้รีบร้อนอะไร



“เป๊ก”



ผมหันไปมองหน้าคุณพีทกับคื่นอื่นๆที่กำลังเดินออกจากแผนกไป พลันทำเอาหน้าร้อนเห่อเมื่อนึกถึงเหตุการณ์สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา



ไม่ได้เขินนะครับ แต่อาย…



อายตรงที่ตัวเองเป็นผู้ชายแท้ๆดันไปซบไหล่ผู้ชายด้วยกันในโรงหนัง ทำเหมือนตัวเองเป็นแฟนเค้าอย่างนั้นแหละ! อ๊ากกก หงุดหงิดตัวเอง



“ไปกรอกประวัติส่วนตัวรึยัง?”



“ยังเลยครับ ว่าจะไป…”



“ไปพร้อมกันเลยมั้ย ผมกำลังจะลงไปพอดี” ทำไมไม่ชอบฟังผมพูดให้จบอ่า T_T



กำลังจะบอกว่าจะไปวันพรุ่งนี้ แต่ๆๆคุณพีทมาชวนแบบนี้ผมก็เขินนะ(เขาก็ชวนทุกคนในแผนกนั่นแหละ)



“เอ่อ…ครับ”



ผมหยิบปากกามาด้ามนึงเหน็บตรงกระเป๋าเสื้อไว้เผื่อจะต้องใช้เขียน ก่อนจะเดินตามหลังคุณพีทไป



โชคดีที่คอมพิวเตอร์ยังว่าง ผมเลยให้คุณพีทเข้าไปกรอกก่อน ส่วนผมรอต่ออยู่ด้านหลัง



“เป๊ก อ่านตรงนี้ให้หน่อยได้มั้ยครับ ผมมองไม่ค่อยเห็น”



“คุณพีทสายตาสั้นเหรอครับ?” ผมถาม



“อืม ผมลืมหยิบแว่นมาด้วย”



ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้หน้าจอมากขึ้นแล้วอ่านคำที่คุณพีทเอาเม้าส์ชี้ค้างไว้ ได้กลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้เป็นประจำทำเอาผมรู้สึกเขินแปลกๆ จะว่าไปแบบฟอร์มก็ทำออกมาตัวหนังสือเล็กจริงๆ ผมที่ว่าสายตาปกติยังแทบจะอ่านไม่ได้



“วันเกิดครับ” เขากดเลือกวันในปฏิทินเป็นวันที่ 24 กรกฎาคม 25XX



ผมรีบบันทึกวันนี้ไว้ในหัว



“อันนี้ล่ะครับ?”



“สถานภาพครับ” คุณพีทครางอ๋อ ก่อนจะกดคลิกตัวเลือก ‘โสด’ ลงไป



จริงรึเปล่านะ…



“แล้วตรงนี้ล่ะ?” ผมมองตามเม้าส์



“ตรงนี้ให้พิมพ์ที่อยู่ครับ”



คุณพีทพิมพ์ที่อยู่ของตัวเองลงไป ผมยังคงจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ เผื่อว่ายังมีตรงไหนที่เขามองไม่ค่อยเห็น คือผมไม่ได้อยากจะแอบมองหรือจงใจมองเลยนะ(ถึงจะอยากทำมากก็เหอะ) แต่ที่อยู่ของคุณพีทมันคุ้นๆจัง…



‘ห้อง 1209 คอนโด S ซอย K ถนน P แขวง PW เขต PW กรุงเทพมหานคร 1XXXX’



นั่นมันคอนโดในซอยถัดจากบ้านผมเลยนี่เฮ้ย!!!



“ขอบคุณมากครับ” ร่างสูงที่นั่งอยู่หันมายิ้มขอบคุณ แต่ผมยังไม่ได้ผละออกไปจากจอคอมพิวเตอร์ ลมหายใจอุ่นๆเลยรดอยู่บนแก้มผมเต็มๆ



โอ๊ย เขินนนนนนนนนนนน



ผมพึมพำว่าไม่เป็นไรครับเบาๆ ก่อนจะกลับไปยืนรอข้างหลังตามเดิม ในหัวยังคงคิดอยู่ว่าคุณพีทอยู่คอนโดใกล้บ้านผมมากๆ เดินถัดไปอีกซอยไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงแล้ว



อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ นี่มันพรมลิขิตชัดๆ!



คุณพีทลุกขึ้นแล้วผายมือให้ผมเข้าไปใช้ต่อ ผมนั่งกรอกข้อมูลไปเรื่อยๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คความเรียบร้อยก่อนจะกดบันทึกแล้วลุกออกมา เห็นคุณพีทพูดกับหัวหน้าแผนกคอมพิวเตอร์ว่าไปก่อนนะแล้วรีบสาวเท้าเดินมาข้างๆผม



“ผมนึกว่าคุณพีทขึ้นไปแล้ว” หลังกรอกข้อมูลเสร็จไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่นะเนี่ย



“แวะคุยกับหัวหน้าฝ่ายคอมฯนิดหน่อยครับ รอเป๊ก”



ผมรีบหันควับไปยังคนพูด คุณพีทยิ้มหล่อกลับมา



“รอกลับขึ้นไปพร้อมกันไง”



“อ๋อ…ครับ”



ตึกๆๆ ตึกๆๆ



หัวใจ…เต้นแรงอีกแล้ว



ทำไมคุณพีทใจดีจัง ยิ่งเขาทำแบบนี้ มันยิ่งทำให้ความรู้สึกของผมชัดเจนมากขึ้น เหมือนกับลาวาที่มันกำลังเดือดอยู่ในอก



ได้แต่หวังว่ามันคงจะไม่ระเบิดออกมา เพราะไม่อย่างนั้นผมอาจจะไม่สามารถมองเสี้ยวหน้าของคุณพีทผ่านมุมจากการเดินข้างๆเขาได้อีกแล้ว…




[-พีท-]



ต้องขอบคุณการแก้ปัญหาของฝ่ายบุคคลวันนี้จริงๆครับ



ความจริงกะอีแค่กรอกข้อมูลส่วนตัว ไว้วันอื่นค่อยไปกรอกก็ได้ครับ ฝ่ายบุคคลเขาไม่ได้กำหนดเวลาซะหน่อย



แต่ไหนๆมันมีโอกาส ’อ่อย’ มาถึงตรงหน้าแล้ว ถ้าไม่รีบใช้คงเสียดายแย่ อย่างน้อยแค่เล็กๆน้อยๆก็ยังดี



เป๊กเป็นคนใจดีและขี้เกรงใจ ข้อนั้นผมรู้ดี เวลาชวนเขาไปไหนมักไม่ค่อยปฏิเสธ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน



ผมไม่ได้หวังอะไรมากมายจากการที่เขาจะรู้วันเกิดหรือที่อยู่ผม แต่ก็หวังว่าโชคชะตาจะทำให้เราสองคนได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นจากข้อมูลพวกนี้อีกสักหน่อย



ผมคงไม่เห็นแก่ตัวไปใช่มั้ย…



ผมตั้งใจรอจนเป๊กกรอกข้อมูลเสร็จแล้วเดินขึ้นลิฟต์ไปพร้อมกัน คนข้างๆผมใบหน้าขึ้นสีแต่แววตากลับฉายความกังวลออกมา



ไม่รู้ว่าเป๊กจะดีใจรึเปล่าที่ผมใจดีกับเขาแบบนี้ หรืออาจจะอึดอัดที่ผมทำอะไรตามใจโดยที่ไม่ถามเจ้าตัวสักคำ



แต่ที่ผมทำไปทั้งหมด ก็เพราะว่าชอบเป๊กจริงๆนะ…







********************************************************************************************
เรื่องนี้จะเล่าในมุมของเป๊กเป็นส่วนใหญ่นะคะ อยากให้ทุกคนเห็นว่าโดนอ่อยแบบไม่รู้ตัว(หรือเอ๋อ)แบบเป๊กจะเป็นยังไง ส่วนคุณพีทจะโผล่มาบอกความในใจตอนท้ายสั้นๆเบาๆ
ตอนนี้มาหน่วงนิดๆ หลังจากมุ้งมิ้งกันมาตั้ง 4 ตอน5555555 ขอบคุณทุกคอมเมนต์มากๆเลยนะคะ
มีคำผิดท้วงได้เลยค่า 

[BAKA]

ชอบความเนียนแต่อ่อยแรงของคุณพีทจริงๆ

แต่เป๊กก็ยังคงไม่รู้ตัวสินะ ฮาาาาา

[♠DekDoy♠]

อ่อยแรงมากค่ะคุณพีท

[arij-iris]

มีโอกาสเป็นต้องอ่อยเลยนะคะ คุณพีททท 

[alternative]

มากกว่านี้อีกนิดก็คือ เอาตัวเองผูกโบว์ไปยืนตรงหน้าเป็กแล้วล่ะพีท

....เอ...หรือทำอย่างนั้นเป็กก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดี  เพราะมันเอ๋อ!

[panitanun]

โห้เนียนจริงๆ5555555

[colorofthewind21]

คุณพีทคะ เนียนไปอีกกก

[ketekitty]

เอ่อ หัวหน้าค่ะ รถอ้อยคว่ำ หรอค่ะ?

[Nighttime]

สนุกมากเลยค่า มุ้งมิ้งสุดๆ

[Sisne]

อ่อยครั้งที่ #6 Part [1/2]






วันเสาร์ที่ 24 กรกฎาคม 255X
@ล็อบบี้ คอนโด S



ผมนอนคิดมาประมาณสองคืนกับอีกครึ่งวันว่าผมควรจะทำอะไรในวันนี้ดี ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินไปซื้อเค้กแล้วพาตัวเองมาอยู่ที่คอนโด S ได้ยังไง ถ้าวันนี้ไม่ใช่…



วันเกิดของคุณพีท…



มันจะไม่ยุ่งยากขนาดนี้ถ้าวันเกิดคุณพีทตรงกับวันธรรมดา ผมคงเอาไปให้เขาที่บริษัทแล้วกล่าวอวยพรเล็กๆน้อยๆ จากนั้นก็เก็บคำขอบคุณของเค้ามากรี๊ดในใจเงียบๆ ผมถือโอกาสให้เขาแทนคำขอบคุณตั้งแต่ที่ผมเข้าไปทำงานในบริษัท คุณพีทก็เป็นคนที่ช่วยเหลือผมมาตลอด



ตอนแรกคิดว่ากะจะให้เป็นเค้กวันเกิดล่วงหน้าเมื่อวันศุกร์ แต่แบบนั้นมันก็ไม่ใช่เค้กวันเกิดจริงๆน่ะสิ ผมถึงมานั่งคิดไม่ตกอยู่ที่ล็อบบี้ของคอนโดเค้านี่ไงครับ



ตอนนี้เก้าโมงกว่าๆ คุณพีทจะตื่นรึยังนะ…



ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดหารายชื่อของคุณพีทที่เขาเมมไว้ให้ผมเองในโทรศัพท์ กำลังจะกดโทรแต่อีกใจนึงก็บอกให้ผมหยุดมือที่จะกดเอาไว้ก่อน



ถ้าโทรไปแล้วจะเป็นการรบกวนคุณพีทรึเปล่า…



ผมตัดสินใจเปลี่ยนไปกดแอพพลิเคชั่นสีเขียวแทน



ลองไลน์ไปถามดูก่อนดีกว่า



PeckPeck
‘สวัสดีครับคุณพีท’ 9:14
‘ตื่นแล้วรึยังครับ?’ 9:15



ผมเดาว่าคุณพีทคงกำลังจับมือถืออยู่แน่ๆ เพราะผ่านไปไม่ถึงยี่สิบวินาทีข้อความของผมก็ขึ้นสถานะ Read



PiraPete
‘ยังครับ’ 9:16
พร้อมกับส่งภาพโคนี่นอนห่มผ้าห่มมา



นอนหลับแล้วทำไมยังตอบไลน์ได้อยู่วะ…



หรือเสียงแจ้งเตือนมันดังจนไปรบกวนการนอน?



ไม่ได้ๆๆๆ เมื่อคืนคุณพีทอาจจะทำงานจนดึกดื่นแล้วเพิ่งได้นอนก็ได้ ต้องให้คุณพีทพักผ่อนเยอะๆ



PeckPeck
‘จริงเหรอครับ งั้นนอนต่อเถอะครับ ขอโทษที่รบกวน’ 9:18



ผมถอนหายใจเบาๆ มองเค้กช็อคโกแลตในกล่องที่อุตส่าห์เตรียมมา ถามว่าทำไม เพราะว่าผมชอบเค้กช็อคโกแลตครับ ตอนไปซื้อมันมีหลายแบบเลือกไม่ถูกเลยซื้อของที่ตัวเองชอบมา ไม่ได้รู้อะไรเลยว่าคุณพีทจะชอบเค้กช็อคโกแลตรึเปล่า T_T



ผมทำใจจะเดินกลับบ้าน ถ้าไม่มีเสียงแจ้งเตือนไลน์ดังมาซะก่อน



PiraPete
‘ล้อเล่นครับ’ 9:20
‘ตื่นนานแล้ว’ 9:20
‘คนหลับที่ไหนจะตอบไลน์เร็วขนาดนั้น’ 9:21



ผมยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะรีบพิมพ์ตอบกลับไป



PeckPeck
‘คุณพีทลงมาที่ล็อบบี้หน่อยได้ไหมครับ’ 9:22
‘ผมมีของจะให้’ 9:23



PiraPete
‘ว่างครับ’ 9:25
‘ของอะไรเหรอ?’ 9:26
‘แล้วตอนนี้เป๊กอยู่ไหนครับ?’ 9:26



PeckPeck
‘ผมอยู่ที่ล็อบบี้คอนโดคุณพีทครับ’ 9:27



คุณพีทอ่านไม่ตอบ แต่โทรเข้ามามือถือผมเลย!



Rrrrrrrrrrrrrrrr



(เป๊กอยู่คอนโดผมเหรอ?) เขาถามทันทีที่ผมรับสาย



“คะ ครับ” ผมตอบไม่เต็มเสียง กลัวคุณพีทจะโกรธที่ผมมาวุ่นวายถึงคอนโดเขา



“แต่ถ้าคุณพีทไม่สะดวกเดี๋ยวผมฝากของไว้ที่ล็อบบี้ก็ได้ครับ ขอโทษที่รบกว…”



(ไม่ๆๆๆ รอแป๊ปนะเดี๋ยวผมลงไป)



ติ๊ด!



“อะ…อ่าว” จู่ๆคุณพีทก็ตัดสายไป



ประมาณห้านาทีผมเห็นร่างสูงในชุดออกกำลังกาย ตามใบหน้าคุณพีทมีเหงื่อเม็ดเล็กๆเกาะอยู่ เขายิ้มเมื่อเห็นผมพร้อมกับเดินเข้ามาหา



“หวัดดีครับ มาได้ไงเนี่ย?” คุณพีททัก



“คือ…ผมขอโทษที่มารบกวนนะครับ เอ่อ…นี่ครับ” ผมยื่นกล่องเค้กไปตรงหน้า



“สุขสันต์วันเกิดครับคุณพีท มีความสุขมากๆนะครับ แล้วก็…ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยครับ”



พูดจบใจผมก็เต้นแรงขึ้นๆ ผมก้มมองกล่องเค้กในมือไม่กล้ามองหน้าคุณพีท เพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าหน้าผมมันแดงมากแค่ไหน



คุณพีทรับกล่องเค้กไปจากมือ



“ขอบคุณมากนะ…วันนี้เป๊กอวยพรวันเกิดผมคนแรกเลย” ผมยังคงก้มหน้าอยู่ ปากก็กลั้นยิ้มไว้ คนแรกเลยเหรอ…ฟังแล้วทำไมเขินจัง



“เป๊กจะต้องไปทำอะไรต่อรึเปล่าครับ?” คุณพีทถามขึ้น ผมส่ายหน้าเบาๆ



“ไม่มีครับ คงจะกลับบ้าน”



“งั้น…ขึ้นไปกินเค้กช่วยผมหน่อยได้มั้ยครับ?” ผมเงยหน้ามาสบตาคุณพีทแล้วเบิกตากว้าง ร่างสูงตรงหน้าส่งยิ้มมาให้เป็นคำถาม



“ผมคนเดียวกินไม่หมดหรอก เป๊กซื้อก้อนใหญ่มาขนาดนี้ ดูสิ” คุณพีทว่าพลางก้มมองกล่องเค้กขนาดสองปอนด์ในมือ



“มะ ไม่เป็นไรครับคุณพีท ผมเกรงใจ เค้กนี่กินไม่หมดก็เก็บใส่ตู้เย็นไว้กินวันหลังก็ได้ครับ” หลังจากที่ผมอึ้งไปสักพักก็รวบรวมสติพูดปฏิเสธออกไป



“ไม่ต้องเกรงใจๆ ถือว่าขึ้นไปช่วยผมจุดเทียนวันเกิดไง ผมยังไม่ได้อธิษฐานกับเป่าเทียนเลย นะ ไปกัน” ว่าจบก็ดันหลังผมให้เดินไปยังลิฟต์ก่อนจะกดหมายเลยชั้น 12 ลงไป



ผะ ผมกำลังจะได้เข้าไปในห้องคุณพีท!!!



สองต่อสองด้วย!!!



วิ่งไปกรี๊ดบนดาดฟ้าตอนนี้ทันมั้ยเนี่ย! อ๊ากกกกกกกก








[-พีท-]



วันนี้เป็นวันเกิดผมครับ



ตอนเช้าผมตื่นไปทำบุญที่วัดใกล้ๆ แล้วก็มาออกกำลังกายที่ยิมของคอนโด ขึ้นห้องมาไม่นานผมก็ได้รับข้อความจากเป๊กว่าเขามีของจะให้ แล้วตอนนี้ก็อยู่ที่คอนโดผมแล้วด้วย



ผมอึ้งไปแป๊ปนึงก่อนจะดึงศอกร้องเยส!อย่างดีใจ หลังจากวางสายผมก็รีบลงไปหาเขาทันที เจ้าตัวเอาเค้กช็อคโกแลตของโปรดของตัวเองมาให้ เป๊กชอบอะไรที่เป็นช็อคโกแลตอยู่แล้ว เคยถามจากเพื่อนเขาตอนสมัยเรียน



ผมรู้อย่างเดียวคือต้องชวนเป๊กเข้าห้องให้ได้ (ไม่ได้จะทำอะไรนะ อย่าคิดลึกสิครับ) อย่างอื่นไว้ค่อยคิดทีหลังตอนเราอยู่ในห้องสองคนละกัน : )















*******************************************************************************************
มาแล้วค่าาา ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ มีคำผิดท้วงได้เลยค่ะ ^^

[taran]

คือดีอะ ค่อย ๆ อ่อย แล้วก็รุ้สึกว่าจะได้ผลดีด้วย รอต่อไปเนี้ย เนียนพาขึ้นห้องแล้ว
จะอ่อยยังไงต่อนะ ^_______________^

[arij-iris]

ทำไมรู้สึกสงสารเป๊กนิดๆก็ไม่รู้ ตามคุณพีทให้ทันนะเป๊ก