พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Sisne ที่ 08-06-2016 15:27:10

หัวข้อ: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Sisne ที่ 08-06-2016 15:27:10
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

********************************************************************************************

#อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย


เรื่องสั้นเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากแฮชแท็ก #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย จากทวิตเตอร์ค่ะ


ติดตามอ่านแล้วรู้สึกว่าชอบมากเลยคันไม้คันมืออยากจะแต่งนิยาย แต่ก็ไม่ได้มีประสบการณ์อะไรมากมาย เลยแต่งออกมาเป็นเรื่องสั้น ความสั้นยาวของตอนแล้วแต่จะคิดออกค่ะ(โดนตบ)
 

ยังไงนักอ่านคนไหนที่อ่านแล้วติชมกันมาได้เลยนะคะ จะนำไปปรับปรุงและพัฒนาฝีมือต่อไป

ฝากนัก(หัด)เขียนคนนี้ไว้ในร่องอก เอ้ย อ้อมอกด้วยค่ะ  :o8:



-Sisne-


********************************************************************************************

อ่อยครั้งที่ #1


“อืมมมม…คุณพีท”



ผมนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนที่กำลังส่งยิ้มกลับมาให้ผมพร้อมกับขยับริมฝีปากเปล่งเสียงนุ่มทุ้ม มโนภาพถึงกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อเชิร์ตราคาแพงที่คงจะกำยำล่ำสันเหมาะกับหุ่นแบบคนสุขภาพดี ยามที่ร่างสูงเป่าลมหายใจรดใบหน้ามันทำเอาเลือดในกายของผมเดือดพลุ่งพล่าน



“อา…” …เสร็จ



สุดท้ายก็จบลงที่เมียน้อยทั้งห้าได้แก่ โป้ง ชี้ กลาง นาง ก้อย ในการปลดปล่อยลูกๆนับล้านของตัวเอง


.


.


.


.


.


.


.


.



“เป๊กเช็คตรงนี้ให้ผมหน่อยนะครับ เสร็จแล้วเอาไปวางไว้ในตะกร้าหน้าห้องได้เลย”



“ได้คร้าบบบบ” ผมยิ้มแล้วรับเอกสารมาจากคุณ ’พีท’ หรือ ‘พีรพล’ หัวหน้าแผนกที่สาวๆในออฟฟิตหมายปอง เจ้าตัวทั้งหล่อ ทำงานเก่ง เป็นกันเองกับคนในที่ทำงานมากๆ เขามักจะแทนตัวเองว่าผมและเรียกคนอื่นๆด้วยชื่อเล่นเสมอ  ถึงแม้จะไม่ได้เป็นลูกคนร่ำรวยแต่ก็มีฐานะที่ดีพอสมควร แต่ก็ยังไม่เห็นมีวี่แววว่าเจ้าตัวจะมีเจ้าของหัวใจสักที



คุณพีทหัวเราะเบาๆ คนๆนี้ทำอะไรก็ดูดีไปซะหมด ผมมองตามแผ่นหลังกว้างจนเขาเดินเข้าห้องทำงานไป เมื่อกี้หน้าใกล้กันมากจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเจ้าตัวเลย จะผิดไหมเนี่ย ถ้าเกิดผมก็อยากจะบอกว่าผมเป็นผู้ชายที่หมายปองในตัวเขาเหมือนกัน แถมยังเอาใบหน้าและรูปร่างของคุณพีทไปจินตนาการเวลาช่วยตัวเองอีก ทุเรศจริงๆ T_T



“เฮ้อ…” ผมถอนหายใจเบาๆ  จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีนะ ไอ้เราก็เคยจีบผู้หญิงอยู่หรอก แต่นี่เป็นผู้ชาย แถมยังตัวใหญ่และอายุมากกว่าเขาอีก แค่คิดก็รู้สึกว่าจะแห้วแล้วสิ



ผมสะบัดหัวไล่ความคิดพวกนั้นออกไปก่อนจะกลับมาสนใจเอกสารตรงหน้า ใช้เวลาไม่นาน ผมนำเอกสารทั้งหมดไปวางไว้บนตะกร้าหน้าห้องของคุณพีท พอดีกับเจ้าตัวที่กำลังเดินออกมาจากห้องทำงาน



“ผมกำลังจะออกมาเอาพอดี เป๊กเอาเข้ามาไว้ในห้องผมเลยครับ” เขาเปิดประตูออกกว้างให้ผมเดินเข้าไป แล้วเดินตามเข้ามา ผมวางเอกสารไว้บนโต๊ะแล้วขออนุญาตออกจากห้อง แต่คุณพีทเรียกผมไว้ซะก่อน



“เดี๋ยวเป๊กรอเอาเลยนะ ผมอ่านแล้วเซ็นต์แป๊ปนึง แล้วเป๊กเอาไปให้ฝ่ายแผนทีนะ นั่งรอที่โซฟาก็ได้”



“โหย ไม่เป็นไรหรอกครับคุณพีท ผมเกรงใจ ไปรอข้างนอกก็ได้ครับ” อยู่ในห้องกับคุณพีทสองคนผมก็ประหม่าแย่อ่ะดิ



“เอาน่า ไม่ต้องเสียเวลาเดินไปเดินมาหรอก นั่งรอในห้องผมเย็นๆนี่แหละ” โถพ่อคุณ พ่อช่างเป็นคนดี น้ำใจประเสริฐจริงๆ เห็นแก่ลูกน้องตาดำๆที่นั่งทำงานด้านนอกกับแอร์ที่เหมือนไม่ได้ล้างมาประมาณสามชาติเศษได้



“แต่ผมเกรงใจ…”



“งั้นผมขอสั่งเป๊กให้ไปนั่งรอที่โซฟาครับ จะขัดคำสั่งหัวหน้าเหรอ?” โอ๊ยยย คำพูดขู่เข็ญที่มาพร้อมกับรอยยิ้มนั่นคืออัลไล! ไอ้เป๊กอยากจะวิ่งออกไปกรี๊ดนอกห้อง คุณพีทน่ารักเกินไปแล้ว!



“แหะๆ โอเคครับ” ผมเดินไปนั่งรอที่โซฟามุมห้อง คุณพีทก็นั่งอ่านเอกสารไป ระหว่างรอผมไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกมส์เศรษฐีไปพลางๆแต่ปิดเสียงไว้นะครับ อิอิ



“เป๊กก็เล่นเกมส์เศรษฐีเหรอ?”



“แฮ่ ขอโทษด้วยครับคุณพีท ผมไม่ควรเล่นเกมส์ในเวลางาน T^T”



“เปล่าๆผมไม่ได้ว่าอะไร ผมก็เล่นเกมส์นี้เหมือนกัน ดีเลยจะได้มีเพื่อนส่งใบโคลเวอร์” คุณพีทหัวเราะเบาๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา



“เป๊กแอดไลน์ผมมาหน่อยสิ แล้วส่งใบโคลเวอร์มาให้บ่อยๆด้วยนะ” เขายื่นหน้าจอ QR Code ไลน์มาตรงหน้า ผมรีบปิดเกมส์ กดเข้าไลน์แล้วเอามือถือตัวเองไปสแกนทันที คืนนี้ผมต้องนอนฝันดีแน่ๆ ได้ไลน์คุณพีทมาด้วยอ่า ผมพยายามเก็บอาการตื่นเต้นดีใจ อยากวิ่งไปกรี๊ดดดดดด



“ฮ่าๆ โอเคครับ”



“นี่เอกสารครับ ฝากเอาให้คุณฝนฝ่ายแผนด้วยนะ” คุณพีทยิ้มให้ก่อนจะกลับไปที่โต๊ะทำงาน โอ๊ย ผมไม่มีสติแล้วววว ใจเต้นรุนแรง หน้าผมคงต้องแดงมากแน่ๆ พอรู้สึกตัวผมก็เดินออกจากห้องมาแล้วเอาเอกสารไปให้ฝ่ายแผน กลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที



ผมยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหู จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองที่มีโปรไฟล์ไลน์ของคุณพีทที่เพิ่งกดเพิ่มเพื่อนไปหมาดๆ รูปประจำตัวเป็นรูปที่คุณพีทถ่ายคู่กับสุนัขพันธุ์ปอมเปเรเนียน ผมกดเซฟรูปเขาลงมือถือทันที ใครจะหาว่าโรคจิตก็ช่างเหอะ ก็ผมชอบของผมอ่ะ!



[-พีท-]


ผมลอบยิ้มเมื่อร่างโปร่งของเป๊กเดินออกไปจากห้อง แก้มแดงหูแดงไปหมด ไม่รู้ว่าเขินหรือดีใจที่ได้ไลน์ผมไป ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าเจ้าตัวจะชอบผมหรือเปล่า แต่ผมว่าผมชอบเป๊กนะ



เจอกันตอนสมัยเป๊กเป็นเฟรชชี่ ส่วนผมก็อยู่ปีสี่ปีสุดท้ายคณะเดียวกัน แต่เป๊กคงจำผมไม่ได้หรอกเพราะเราไม่ได้เจอกันบ่อยๆ มีแต่ผมแหละที่แอบไปเจอเค้าที่ตึกเวลาเค้ามีเรียน หลังจากจบมาก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จนเมื่อสองเดือนที่ผ่านมาบริษัทรับพนักงานใหม่ และเป๊กเป็นหนึ่งในนั้น



หน้าตาเป๊กไม่เปลี่ยนแปลงมาก ยังดูเด็กเหมือนสมัยเฟรชชี่ทั้งๆที่ผ่านเวลานั้นมาหลายปี มองแว๊บเดียวก็จำได้แล้ว ผมดีใจมากที่ได้เจอเขา และเหมือนพรมหลิขิตจะเข้าข้างตรงที่เป๊กได้เข้ามาทำงานในแผนกที่ผมเป็นหัวหน้าอยู่ คราวนี้แหละผมจะได้จีบเขาอย่างเต็มที่ซักที



แต่จะให้ไปจีบแบบตรงๆก็กลัวเจ้าตัวจะตกใจจนรังเกียจผมไปซะก่อน ผมเลยคิดว่าจะลอง ‘อ่อย’ เขาดูก่อนละกัน



ผมส่งสติ๊กเกอร์ไลน์ไปหาเป๊ก ไม่นานก็ขึ้นคำว่า อ่านแล้ว ตามด้วยสติ๊กเกอร์ของอีกคนที่ส่งกลับมา



อ๋อ ผมมีความจริงจะบอกพวกคุณอย่างนึง แต่อย่างเพิ่งไปบอกเป๊กนะครับ


.


.


.


.


.


.


ผมไม่เคยเล่นเกมส์เศรษฐีหรอก : )

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: LapiN ที่ 08-06-2016 16:02:42
อัยยะ น่ารักอ่า :กอด1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: panitanun ที่ 09-06-2016 06:06:36
ร้ายกาจจนอยากเอาไปใช้บ้างค่ะ5555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 2
เริ่มหัวข้อโดย: Sisne ที่ 10-06-2016 21:25:07
อ่อยครั้งที่ #2



ตาฉันแล้ว!



ดับเบิ้ล!



ผมนั่งเล่นเกมส์เศรษฐีไปก็ยิ้มไป ผมว่าผมคงเริ่มบ้าแล้วแหละ เพราะหลังๆมาแค่มองชื่อแอพเกมส์เศรษฐีผมก็ยิ้มแบบหุบไม่อยู่แล้ว!



หลังจากวันนั้นที่ผมได้ไลน์ของคุณพีทมา ผมก็ขยันส่งใบโคลเวอร์ไปให้เขาทุกวัน แต่ผมแอบน้อยใจนะที่เขาไม่เคยส่งกลับมาให้ผมเลย T_T



ครืด ครืด
You have new massege!




โทรศัพท์ของผมสั่นขึ้นพร้อมกับแจ้งเตือยข้อความเข้าจากไลน์ ผมกดปิดเกมส์แล้วเปิดเข้าไปดูทันที



PiraPete
‘แอบเล่นเกมส์เวลางานเหรอครับ’ 10:18




อ๊ากกกก คุณพีท! เป็นคุณพีทที่ส่งข้อความเข้ามาหลังจากที่ผมส่งใบโคลเวอร์ผ่านทางเกมส์เศรษฐีไปไม่นาน ตั้งแต่วันที่ได้ไลน์มาก็มีแค่ผมที่ส่งใบโคลเวอร์ไปให้ไม่ได้คุยอะไรกันเลย ผมรีบพิมพ์ตอบกลับไป มือสั่นมาก โอ๊ยตื่นเต้น

 

PeckPeck
‘แหะๆ ขอโทษครับคุณพีท พอดีว่างแล้วอ่ะครับ’ 10:19



PiraPete
‘เหรอ’ 10:19
‘งั้นผมรบกวนอย่างนึงสิ’ 10:20



PeckPeck
‘อะไรเหรอครับ?’ 10:20



ผมพิมพ์ตอบพร้อมส่งสติ๊กเกอร์บราวน์กับเครื่องหมายคำถามไป



PiraPete
‘ช่วยไปซื้อกาแฟชั้นล่างให้หน่อยครับ’ 10:22
‘มอคค่าร้อน 2 แก้วนะ’ 10:22




ผมยิ้มกว้าง รู้สึกเขินมากกกก คุณพีทใช้ไปซื้อกาแฟ! อยากจะบอกว่าต่อให้ต้องเดินไปร้านกาแฟอีกสองช่วงตึกผมก็ยอมมมม

 

PeckPeck
‘ได้คร้าบบ’ 10:23



PiraPete
‘เอาเข้ามาให้ผมในห้องเลยนะครับ’ 10:23
ชอบคุณมากครับ’ 10:24



ชะ…ชอบ…



PiraPete
‘ขอโทษครับ พิมพ์ผิด’ 10:26
‘ขอบคุณมากครับ’ 10:26




แป่ว…



หัวใจที่กำลังจะพองโตเมื่อกี้เหี่ยวแฟ่บไปกับตาเลยครับพี่น้องครับ คนอย่างคุณพีทน่ะเหรอจะมาชอบผม คิดแล้วก็ละเหี่ยใจเหลือเกิน ชีวิตมันเศร้าครับ รีบไปซื้อกาแฟดีกว่า


.


.


.


.


.


ผมถือถุงใส่มอคค่าร้อนสองแก้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องคุณพีท เคาะประตูสองสามครั้ง แล้วเปิดเข้าไปเมื่อได้ยินคุณพีทขานรับ



“ได้แล้วครับคุณพีท”



“มาไวจังครับ นี่ครับค่ากาแฟ ไม่ต้องทอนนะ”



“ไม่ได้หรอกครับคุณพีท! เดี๋ยวผมทอนเงินให้ดีกว่า เกรงใจน่ะครับ” ผมรีบปฏิเสธเมื่อคุณพีทยื่นเงินมาเกินจำนวนราคากาแฟจริงๆ



“ไม่ต้องๆ ถือว่าเป็นค่าเหนื่อยและค่าเสียเวลาไง” โหยยย ไม่เหนื่อยเลยครับ ไม่เสียเวลาด้วย บอกแล้วว่าเดินไปอีกสองช่วงตึกผมก็จะไป เพื่อคุณพีทเลยนะเนี่ย



“แต่…”



“ผมไม่อยากออกคำสั่งนะ รับไว้เถอะครับ” ว่าแล้วก็เอาเงินมายัดใส่ในมือผมไว้ คือแบบ มืออุ่นมากเลยอ่า เอ้ย ไม่ใช่ ><



“ขอบคุณมากครับ งั้น…ขอตัวก่อนนะครับ” ผมโค้งตัวลงก่อนจะเดินออกจากห้อง



“เดี๋ยวครับเป๊ก”



กึก!

“ครับ?”



“เอากาแฟไปด้วยครับ”



ห้ะ?



“เอาไปทำไมครับ?” คืองง…



“เอาไปเททิ้งให้หน่อย…ล้อเล่นครับ เอาไปดื่มสิ ซื้อมาสองแก้วผมกินคนเดียวไม่หมดหรอก” มีการเว้นคำพูดค้างไว้ให้ตกใจเล่น แต่ผมตกใจจริงนะเว้ย!

 

“ถ้ารู้ว่ากินไม่หมดแล้วสั่งซื้อมาสองแก้วทำไมล่ะคร้าบคุณพีท” ผมถาม



“ซื้อให้เป๊กไง”



ซื้อให้เป๊กไง…



ซื้อให้เป๊กไง…



อ๊ากกกกกกกกกก อยากระเบิดตัวเองให้หายไปจากตรงนี้ เสียงละมุนมากเลย เขินนนนน



“หะ…ให้ผม…เหรอครับ?”



“ครับ อุตส่าห์ลงไปซื้อมาให้ ชอบมอคค่ารึเปล่าครับ?”



“ชะ…ชอบ ชอบครับ ชอบมากครับ” ชอบคุณพีทด้วยครับ งื้อออออ



“ขอบคุณมากนะครับ” ผมถือแก้วมอคค่าร้อนออกมา วางไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะนั่งลงแล้วมองแก้วมอคค่าอยู่อย่างนั้น นึกกลับไปเหตุการณ์ไม่กี่นาทีก่อนหน้าก็ทำเอาแก้มร้อนผ่าว แถมยังยิ้มไม่หยุดจนถึงตอนนี้



คุณพีทรู้ได้ยังไงอ่ะว่าผมชอบมอคค่า ใจเราช่างตรงกันจริงๆ(มโนขั้นสุด) ผมยกแก้วมอคค่าขึ้นมาจิบ ทั้งๆที่มันเป็นกาแฟชั้นล่างที่ผมซื้อบ่อยๆจนเริ่มเบื่อ แต่วันนี้รสชาตมันถึงได้อร่อยกลมกล่อมขนาดนี้ แอร๊ย >< แก้วนี้ผมจะไม่ทิ้งเด็ดขาด มอคค่านี่ก็ต้องเหลือเก็บไว้ใส่ตู้เย็น คุณพีทอุตส่าห์ซื้อให้ผมเลยนะ เก็บไว้มองเวลาช่วยตัวเองก็น่าจะดี…

 

เฮ้ยไม่ๆๆๆๆ ผมไม่ได้เป็นไอ้หื่นโรคจิตแบบนั้นนะ! เชื่อผมสิ T_T




(-พีท-)



ช่วงนี้ผมยิ้มบ่อยเกินไปจนบางทีผมก็รู้สึกกลัวว่าตัวเองจะเป็นบ้าเหมือนกัน….



ทุกครั้งที่ไลน์ของเป๊กส่งข้อความมาเกี่ยวกับเกมส์เศรษฐีก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้แล้ว และยิ้มบ่อยๆด้วยเพราะเจ้าตัวดันส่งมาทุกวัน ไม่รู้ว่าน้อยใจรึเปล่าที่ผมไม่ได้ส่งใบโคลเวอร์กลับไป ก็ผมไม่ได้เล่นนี่นา ฮ่าๆๆ



วันนี้ผมทักไลน์ของเป๊กไปเป็นครั้งแรก แผนนี้คิดได้เมื่อคืนครับ ส่วนผลที่ออกมาก็ดูน่าประทับใจ



ผมว่าเป๊กเขินผมแหละ…



ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา เปิดไปที่หน้าแชทที่คุยกับเป๊กไว้



PiraPete
‘มอคค่าอร่อยมั้ย?’ 11:11



PeckPeck
‘อร่อยมากครับ ขอบคุณนะครับคุณพีท’ 11:15




เป๊กตอบกลับมาพร้อมกับสติ๊กเกอร์มูนร้องไห้แล้วยกนิ้วโป้ง



รู้นานแล้วแหละว่าเขาน่ะชอบกินมอคค่า ตอนสมัยเรียนผมเห็นเค้าไปซื้อที่แถวๆหน้ามหาลัย เมื่อไหร่ก็มอคค่าตลอด



ผมมองแก้วมอคค่าที่เริ่มจะเย็นแล้วถอนหายใจ จำเป็นจะต้องยกขึ้นมาดื่มให้หมดอย่างเสียไม่ได้



ปกติผมดื่มเอสเปรสโซ่นี่...





*******************************************************************************************

มาแล้วค่า ฝากติชมด้วยนะคะ ><



หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 3
เริ่มหัวข้อโดย: Sisne ที่ 20-06-2016 20:20:53
อ่อยครั้งที่ #3



เจ็ดโมงเช้าวันจันทร์…



ผมเดินเข้ามาภายในบริษัทอย่างอารมณ์ดี ทักทายทุกคนตั้งแต่ รปภ. ป้าแม่บ้าน น้องนักศึกษาฝึกงาน หรือแม้แต่หมาหน้าประตูทางเข้า ก็คนมันมีความสุขอ่ะ



ไม่ใช่อะไรหรอก แค่เมื่อคืนคุณพีทส่งข้อความมาบอกผมว่าฝันดี คือจะไม่ฟินขนาดนี้เพราะมันเป็นข้อความเสียงไง!



ผมหย่อนกายลงบนเก้าอี้หมุนก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดแอพพลิเคชั่นสีเขียวที่รู้สึกว่าช่วงนี้จะติดมันมากเกินไปแล้วเลื่อนดูข้อความของคุณพีทจนถึงข้อความเสียงอันล่าสุด ก่อนจะกดไอค่อน Play บนหน้าจอ



‘ฝันดีครับ’



กดอีกรอบ



‘ฝันดีครับ’



อีกครั้งนึง



‘ฝันดีครับ’



งื้ออออออออออออ เขินอ่าาาาาาาาาา



แก้มผมร้อนเห่อไปหมด เดาเอาว่าหน้าคงแดงด้วย ดีนะผมมาเช้า บริษัทผมเข้างานแปดโมงครึ่งครับ แต่ผมมักจะมาก่อนเสมอเพราะกลัวรถติด ช่วงเวลานี้ยังไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นคงตกใจที่เห็นผู้ชายนั่งดิ้นเป็นสาวแตกแถวๆนี้


.


.


.


.


.


แปดโมง…



คนเริ่มทยอยเข้าบริษัทมากขึ้น ปกติเวลานี้คุณพีทก็จะเดินผ่านโต๊ะผมแล้วเข้าห้องทำงานไปแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่เห็นวี่แววของเขาเลย



แปดโมงยี่สิบห้านาที…



ร่างสูงในชุดเชิร์ตสีเหลืองอ่อนกับกางเกงสแล็กดำพร้อมกับกระเป๋าโน๊ตบุ๊คใบใหญ่กึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านโต๊ะทำงานผมไป ผมมองตามแผ่นหลังกว้าง คุณพีทเกือบมาสาย…



เขาเดินออกมาจากห้องพร้อมบอกเลขาว่าจะลงไปสแกนนิ้วมือก่อนแล้วขึ้นมาเซ็นต์เอกสารที่จะต้องส่งก่อนเก้าโมง



“รถติดเหรอคะวันนี้” เลขาหน้าห้องถามหลังจากคุณพีทเดินกลับมา



“ครับ ผมสายเองด้วยแหละ นาฬิกาปลุกมันไม่ค่อยดี เลยเกือบตื่นไม่ทันแล้ว” คุณเลขาก็แซวเขาอีกนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน


.


.


.


.


.


แปดโมงครึ่งวันอังคาร…



วันนี้คุณพีทมาถึงตรงเวลาเป๊ะ เพราะไปสแกนนิ้วมือมาก่อนแล้ว ไม่วายถูกคนอื่นๆในแผนกแซวอีกว่าหัวหน้ามาสาย



แปดโมงสี่สิบวันพุธ…



คนตัวสูงเพิ่งเดินผ่านโต๊ะทำงานผมไป วันนี้มาสายจริงจังเลยแหละ… สามวันแล้วที่คุณมาถึงที่ทำงานสายกว่าปกติ ทั้งๆที่เขามักจะมาก่อนเวลาเข้างานประมาณครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ



“สามวันติดเลยนะคะคุณพีท นาฬิกาปลุกยังไม่ดีอีกเหรอคะ” คุณเลขาหน้าห้องเอ่ยทักขำๆ คุณพีทยิ้มเอามือเกาท้ายทอยแก้เก้อ



“นั่นสิครับ ที่ถ้าไม่มีแจ็กพอตเห่าปลุกนะ สิบโมงเห็นๆเลย ฮ่าๆ”



ผม(แอบ)ฟังทั้งคู่สนทนากันอยู่ห่างๆ เหตุผลของคุณพีทคงจะเป็นเพราะนาฬิกาปลุกไม่ค่อยดี…



แต่ถ้ามันไม่ค่อยดีแล้วทำไมไม่รีบเอาไปซ่อมหรือซื้อใหม่ล่ะ?



“เป๊ก”



“คะ…ครับ ครับ” ผมที่กำลังนั่งคิดอะไรงงๆอยู่ถึงกับสะดุ้งเพราะคุณพีทเดินมาหาผมที่โต๊ะทำงาน



“เหม่อไรอยู่เนี่ย เก้าโมงมีประชุมไม่ใช่เหรอครับ เตรียมเอกสารรึยัง?” เอ่อ…จริงด้วย



“อ๋อ เอกสารผมเอาไปวางไว้ในห้องประชุมตั้งแต่เช้าแล้วครับ” วันนี้มีประชุมแผนกครับ แล้วผมก็ได้รับหน้าที่ในการจัดเอกสารการประชุม ทำเสร็จเมื่อคืนแล้วตอนเจ็ดโมงครึ่งมาถึงที่ทำงานผมก็เอาไปวางเรียงไว้ตามเก้าอี้เลย มาถึงจะได้ไม่ต้องเสียเวลาแจก



“โอเคครับ เจอกันห้องประชุมนะ” เขายิ้มให้ผมก่อนจะเดินผ่านไป



อา…ใจเต้นแรงชะมัดเลย


.


.


.


.


.


สิบเอ็ดโมงครึ่ง…



การประชุมสิ้นสุดลง คนเริ่มทยอยออกจากห้อง ส่วนผมจะต้องเก็บเอกสารทั้งหมดก่อน



“ให้รอไหมเป๊ก?” เพื่อนร่วมงานในแผนกผมถาม ปกติผมจะไปกินข้าวกลางวันกับเขานั่นแหละ



“ไปซื้อก่อนเลยเดี๋ยวตามไป เอาเหมือนเดิมนะ” เขารับคำก่อนจะเดินออกไป  ผมตามเก็บเอกสารทุกอย่างไปวางทิ้งไว้ที่โต๊ะทำงานแล้วเดินไปรอลิฟต์



“ไปกินข้าวเหรอครับ” คุณพีทเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าลิฟต์ข้างๆผม ร่างกายผมรู้สึกร้อนวูบวาบยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก หัวใจมันเต้นแรงโดยอัตโนมัติทุกที



“ครับ…” ตอบแค่นี้มันจะดูตัดบทไปรึเปล่าอ่ะ พอคิดได้ผมเลยถามตอบกลับไป “คุณพีทละครับ?”



“เหมือนกันครับ ไปพร้อมกันเลยเนอะ”



ติ๊ง!



ประตูลิฟท์เปิดออกพอดี  คุณพีทเดินเข้าไปก่อนแล้วตามด้วยผม เห็นว่าไม่มีใครจะเข้ามาแล้วจึงกดปุ่มปิดประตู



ตึกๆ ตึกๆ



ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว อยู่กับคุณพีทสองคนในลิฟต์! ทำอะไรดีๆๆๆ ใช่ๆๆๆ ชวนคุย! แต่คุยอะไรดีอ่ะ ตอนนี้ตื่นเต้นมากเลย ผมยืนเกร็งจนตัวเองรู้สึกได้



“ช่วงนี้คุณพีทมาถึงที่ทำงานสายจังนะครับ” เฮ้ยยยยย! พูดอะไรออกไป!! พูดยังกับต่อว่าคุณพีทอย่างงั้นแหละ ฮือออ ไม่ใช่นะๆๆ มันตื่นเต้นจนไม่ได้กลั่นกรองคำพูด T_T



“แย่เลยเนอะ เป็นหัวหน้ากลับมาสาย”



“คือๆๆผมไม่ได้จะว่าอะไรคุณพีทนะครับ ผมสงสัยเฉยๆเพราะว่าปกติคุณพีทมาก่อนเวลาตลอด” ผมรีบโบกมือแก้ตัวออกไปอย่างรวดเร็ว



“ผมนอนดึกน่ะครับช่วงนี้ ตอนเช้าเลยตื่นไม่ค่อยจะไหว”



“อ๋อ…” อยากจะถามต่อว่าทำไมนอนดึก แต่ผมไม่กล้าพอ เดี๋ยวจะหาว่าผมสอดรู้ T_T



“ว่าแต่…เป๊กมาทำงานเช้ามากเลยนี่ครับ เห็นมาก่อนผมตลอดเลย”



“ก็…ครับ ผมไม่อยากเจอรถติด”



“งี้วันหลังคงต้องให้เป๊กไลน์มาปลุกผมแล้วสิ”



ห้ะ?!



ติ๊ง!



ประตูลิฟต์เปิดออกร่างสูงพึมพำเบาๆว่าถึงแล้วจึงก้าวเดินออกไปก่อน ผมที่ยังยืนงงอยู่พอได้สติก็รีบตามออกมา



“คุณพีท…เมื่อกี้…ว่าไงนะครับ ผมได้ยินไม่ค่อยถนัด”



“อ๋อ ผมบอกว่าอยากให้เป๊กช่วยไลน์มาปลุกหน่อย เห็นว่าเป๊กมาทำงานเช้า ส่วนผมก็ไม่อยากมาสายแล้วน่ะ อายคนในแผนก” คุณพีทว่ายิ้มๆ



“เอ่อ…จะดีเหรอครับ” ก็ดีใจนะที่อย่างน้อยคุณพีทก็เห็นในคุณงามความดี(?)ของผมในการมาเช้า แต่มันจะเป็นการรบกวนคุณพีทรึเปล่า



“ถ้าเป๊กไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ ผมถามดูเฉยๆ” ทำไมต้องทำเสียงหงอยอย่างนั้นด้วยอ่า



“สะดวกครับสะดวก!” เพื่อคุณพีทผมทำได้อยู่แล้ว!



“ขอบคุณครับ”



โอ๊ย ตาพร่าไปหมดแล้ว เจอออร่าความหล่อะลุรอยยิ้มขอบคุณของคุณพีท ผมนี่อยากจะมุดตัวลงไปกรี๊ดดังๆ



“แต่ถ้าผมไม่ได้อ่านไลน์ โทรมาแทนก็ได้นะครับ”



ห้ะ!? (อีกแล้ว)




ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ ร่างสูงที่เดินข้างๆก็แบมือออกมา



“ขอโทรศัพท์หน่อยครับ จะกดเบอร์ให้”



“เอ่อ ครับๆ”



ผมปลดล็อกโทรศัพท์ตัวเองแล้วยื่นไปให้คนตรงหน้า คุณพีทพิมพ์ตัวเลขสิบหลักก่อนจะกดโทรออก ได้ยินเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเขาแล้วจึงกดวาง



“นี่เบอร์ผมนะ โทรมาผมว่าชัวร์กว่าเยอะ” คุณพีทยื่นโทรศัพท์คืนมา พร้อมกับบอกว่าเค้าขอตัวไปกินข้าวก่อน ผมเดินถือโทรศัพท์มาตลอดทางจนมาถึงโต๊ะที่เพื่อนผมนั่งทานข้าวอยู่



“จะแดกโทรศัพท์แทนข้าวเลยไหม?” ทำไมต้องประชด!



ผมจิ๊ปากก่อนจะนั่งลงทานข้าวโดยที่ตักของผมมีโทรศัพท์ที่โชว์เลขสิบหลักและชื่อของคนที่ผมแอบชอบอยู่ ซึ่งเขาเป็นคนบันทึกไว้เอง



'พีท <3'







(-พีท-)



หกโมงเช้าวันพฤหัสบดี…



เมื่อคืนผมรีบอาบน้ำและเข้านอนเร็วมากกว่าปกติ เหตุผลเพราะว่าผมอยากให้พรุ่งนี้เช้ามาถึงเร็วๆ



ผมว่าผมคงเริ่มบ้าจริงๆแล้วแหละ กับอีแค่อยากจะได้เบอร์ของเป๊กมาผมถึงกับต้องลงทุนไปทำงานสายถึงสามวัน! เพื่อจะได้มีข้ออ้างบอกให้เค้าช่วยโทรมาปลุกผมหน่อย



ตอนผมเซฟเบอร์มือถือของตัวเองลงไปในโทรศัพท์ของเขาก็เลยพิมพ์ชื่อตัวเองพร้อมใส่ไอค่อนรูปหัวใจไปด้วย



คิดแล้วก็อายตัวเอง ทำตัวเป็นวัยรุ่นหัดรักไปได้!



ติ้ง! ติ้ง!



เสียงข้อความไลน์ดังขึ้นสองครั้ง แต่ผมไม่คิดจะหยิบขึ้นมาดู



ผ่านไปประมาณสิบนาที



ครืด~ ครืด~



ผมยกยิ้มเมื่อเห็นชื่อของเบอร์ที่โทรเข้ามา



‘เป๊ก <3’




******************************************************************************************
รู้สึกว่าลงผิดบอร์ด T_T ใครรู้ว่าต้องทำยังไงบอกหน่อยนะคะ
มีคำผิดท้วงได้เลยค่า
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 2
เริ่มหัวข้อโดย: Pithchayoot ที่ 20-06-2016 20:31:15
ขอบคุณนะคะ

อ่านแล้วรู้สึก ผ่อนคลายจังเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 3
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 20-06-2016 23:30:07
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven

แต่งได้น่ารักมากกกก   อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียนมอปลาย

เราก็พยายาม แต่ อ่อยไม่เป็น 

โสดจน จบ มหาวิทยาลัยเลย อ่ะ

:hao5:

พรุ่งนี้มาลงต่อนะ....#พีท‘เป๊ก <3
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 3
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 21-06-2016 09:00:40
งื้ออออออ น่ารักจัง
นี่มันhow to สำหรับคนโสดชัดๆ
ขอยืมมุกพี่พระเอกไปใช้หน่อยนะคะ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: Sisne ที่ 23-06-2016 20:42:35
อ่อยครั้งที่ #4



@ห้าง P



ผมเดินไปมาอยู่บริเวณหน้าโรงหนังของห้าง P นานพอสมควร ทั้งๆที่บ้านผมอยู่ไกลจากห้างนี้มาก แต่ก็อุตส่าห์ขับฝ่ารถติดบรรลัยในตอนสายของวันเสาร์มาถึงจนได้



เพราะอะไรน่ะเหรอ…



ย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อวานวันศุกร์



ผมกำลังเดินเข้าไปหาเลขาหน้าห้องของคุณพีทเพื่อนส่งเอกสารการประชุม พอดีเห็นคุณพีทกำลังคุยกับคุณเลขาอยู่ผมเลยไม่อยากจะเข้าไปขัดจังหวะและหยุดรออยู่ใกล้ๆ เลยบังเอิญไปได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนเข้า ผมไม่ได้แอบฟังเลยนะ แค่บังเอิญได้ยินจริงๆนะ!



‘พรุ่งนี้ตอนห้าโมงเย็นมีกินเลี้ยงกับหัวหน้าแผนกอื่นและบอร์ดบริหารนะคะ ส่วนตอนเช้าไม่มีคิวอะไรแล้วค่ะ’



‘โอเคครับ ผมว่าจะไปดูหนังที่ห้าง P ตอนสิบเอ็ดโมงซะหน่อย หนังเข้าตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้ว ยังไม่มีเวลาไปดูเลย’




แล้วบังเอิญว่าวันเสาร์ผมไม่มีอะไรจะทำก็เลยอยากจะมาซื้อของที่ห้าง P สักหน่อย พอเดินผ่านโรงหนังก็เลยเดินดูรอบฉาย ดูหนังเข้าใหม่ ดูอะไรเรื่อยเปื่อยแค่นั้นเอง!



โอเค ผมไม่แถแล้วก็ได้ ผม…อยากมาเจอคุณพีท



บอกตามตรงว่านอกจากเสื้อเชิร์ตกางเกงสแล็กและรองเท้าหนังสีดำ ผมก็ไม่เคยเห็นคุณพีทในชุดธรรมดาเลย ตั้งใจว่ากะจะมาเห็นคุณพีทในโหมดวันหยุดสุดสัปดาห์แค่นั้นก็พอ



ตอนนี้เวลาสิบโมงครึ่ง ผมสังเกตเห็นร่างสูงของคุณพีท เขาสวมเสื้อยืดคอปกสีขาวยี่ห้อที่มีตราจระเข้อยู่ที่อกกับกางเกงยีนส์สีดำและรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินที่มีมีอักษรตัว N ปักไว้ ผมที่ไม่ได้เซตถูกปล่อยลงมาเป็นหน้าม้าไม่ได้ทำให้ออร่าความหล่อลดน้อยลงไปเลย ยิ่งทำให้ดูอ่อนกว่าวัยมาก มองเผินๆนึกว่าเด็กมหา’ลัย งี้แหละครับ คนหล่อ ทำอะไรก็ดูดีไปหมด



ผมไม่รู้ว่าผมมองคุณพีทนานแค่ไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตัวสูงสังเกตเห็นผมตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีคุณพีทเดินก็เดินยิ้มกว้างเข้ามาใกล้มากขึ้นจนมาหยุดอยู่ตรงหน้า



“อ้าวเป๊ก มาทำอะไร ดูหนังเหรอ?” คุณพีทถามอย่างอารมณ์ดี โอ๊ย อย่ายิ้มเยอะได้มั้ยครับ หัวใจจะวาย แค่นี้ก็เหมือนสติจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่แล้ว



แต่ประเด็นของผมคือแค่แวะมาซื้อของและมาเห็นหน้าคุณพีทเฉยๆนะ เรื่องดูหนังน่ะผมไม่ได้คิดเลย



“ครับ”



“บังเอิญจังเลยเนอะ ผมก็มาดูหนังเหมือนกัน เป๊กดูเรื่องอะไร?”



“เอ่อ…อ๋อ…เรื่องนั้นครับ” ผมเลิกลั่กไม่รู้จะตอบยังไงดี เลยชี้ไปที่โปสเตอร์หนังฝรั่งแนวผีสยองขวัญ อย่างคุณพีทน่าจะชอบดูแนวซูเปอร์ฮีโร่ที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้มากกว่า



“เฮ้ย เหมือนกันเลย เนี่ยผมรอภาคสองนานมากเลย เข้าตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วเพิ่งจะว่างมาดู”



ห้ะ! คุณพีทชอบดูหนังผีหรอกเหรอวะ!



“แล้วเป๊กมาคนเดียวเหรอครับ ซื้อตั๋วรึยัง?”



เอาไงดีวะ ตอนแรกก็กะจะเนียนขอตัวไปซื้อตั๋วแล้วเฟดตัวออกอย่างเงียบๆ ใช่ๆๆต้องรีบบอกขอตัวไปซื้อตั๋วก่อน



“ยังครับ ผมขอ…”



“งั้นไปซื้อด้วยกันเลยดีกว่า แล้วดูด้วยกันเลยนะครับ” ห้ะ?!



ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยคคุณพีทก็พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับแตะข้อศอกผมให้เดินไปต่อแถวซื้อตั๋วด้วยกัน



เดี๋ยวนะๆๆ



“คะ…คุณพีทหมายถึง ไปซื้อตั๋วด้วยกันเฉยๆใช่มั้ยครับ?” ผมถาม



“ซื้อตั๋วแล้วดูด้วยกันไง ไหนๆก็มาดูเรื่องเดียวกันแล้ว”



“ผมกับคุณพีท…สองคน?” ผมชูนิ้วประกอบ คุณพีทพยักหน้า



“ใช่ครับ ดูเรื่อง… รอบสิบเอ็ดโมงสิบ สองที่ครับ” ว่าจบก็หันไปพูดกับพนักงานขายตั๋ว จ่ายเงินเสร็จเราก็เดินออกมาแล้วเขาก็ยื่นตั๋วหมายเลขที่นั่ง A6 มาให้



ผมอยากจะลองหยิกตัวเองแรงๆดูให้แน่ใจว่านี่คือความจริงไม่ใช่ความฝัน นี่ผมกำลังจะได้ไปดูหนังกับคุณพีทจริงๆเหรอเนี่ย?



“เอ่อ…ค่าตั๋ว” ผมหยิบกระเป๋าเงินออกมา แต่คุณพีทพูดห้ามไว้



“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเลี้ยง”



“ไม่เอาครับๆ ผมเกรงใจ”



“งั้น…ครั้งนี้ผมลี้ยงเป๊กก่อน ไว้ครั้งหน้าเป๊กค่อยเลี้ยงผม โอเคมั้ย?”



“เอางั้นเหรอครับ”



“อื้ม ตามนั้นแหละ เก็บกระเป๋าตังไปเลย” คุณพีทดึงกระเป๋าเงินผมไปแล้วหย่อนในกระเป๋ากางเกงสามส่วนของผมตามเดิม



“ก็ได้ครับ…”



คุณพีทยิ้มกว้างก่อนเราทั้งคู่จะเดินไปซื้อป๊อปคอร์นและน้ำ ซึ่งผมก็ไม่ได้ออกเงินอีกตามเคยเพราะคุณพีทบอกว่าให้ผมเลี้ยงครั้งหน้า



สิบเอ็ดโมงสิบสิบนาที…



ผมกับร่างสูงเข้าไปในโรงหนังเมื่อพนักงานประกาศให้เข้าได้ คุณพีทเดินนำเข้าไปก่อนแล้วนั่งลงที่ที่นั่งหมายเลข A7 ส่วนผมนั่งลงที่ A6



ผมนั่งหลังตรงเพราะรู้สึกเกร็งมาก เหลือบตาไปมองคุณพีท รายนั้นเอนหลังลงกับเบาะพร้อมกับเอาแขนวางไว้อย่างสบายๆ



ตึกๆ ตึกๆ



หัวใจผมเต้นเร็วและแรงขึ้นก่อนเข้าโรงหนังซะอีก ทั้งที่ในโรงแอร์เย็นมาก แต่ผมกลับรู้สึกว่าใบหน้าร้อนไปหมด



ดูหนังกับคุณพีท! นั่งข้างๆกับคุณพีท!



มันรู้สึกอึกอัดบอกไม่ถูก ทั้งเขินทั้งดีใจปนกันไปหมด ผมกำมือของตัวเองบนหน้าตักแน่น พยายามหายใจเข้าออกช้าๆ



ผมสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเบาๆที่แผ่นหลัง เป็นคุณพีทที่แตะมือลงมา



“ทำไมไม่นั่งเอนลงล่ะครับ ปวดฉี่เหรอ?” เขาถามผมยิ้มๆ ผมรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ



“เปล่าครับๆ แหะๆ” ผมหัวเราะแก้เก้อแล้วค่อยๆเอนตัวลงกับเบาะ แต่ก็ไม่รู้จะเอามือไปวางตรงไหนดีเลยจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำเป๊ปซี่ขึ้นมาดูดแก้เขิน จังหวะเดียวกับคุณพีทที่เอื้อมมือมาทางแก้วของผม มือของเขาวางอยู่บนมือผมก่อนที่คุณพีทจะรีบชักมือกลับ



“อ้ะ ขอโทษครับ ผมลืมไป นึกว่าของผม” เขาขอโทษก่อนจะหันไปหยิบแก้วฝั่งของตัวเอง



ผมพึมพำบอกเข้าว่าไม่เป็นไรแล้วยกแก้วเป๊ปซี่ของตัวเองขึ้นมาดูด ไออุ่นจากมือของคุณพีทยังติดอยู่ที่มือของผม คิดแล้วก็รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา



ผมไม่ได้ดูหนังผีมานานมาก และความจริงแล้วผมค่อนข้างกลัวผีพอสมควร มีบางฉากที่ผมพยายามเอากล่องป๊อปคอร์นมาบังตาตัวเองไว้ แต่พอตอนที่ผีโผล่มาผมก็สะดุ้งหนักมากไปหน่อยจนป๊อปคอร์นกระเด็นออกมานอกกล่องจนคุณพีทหลุดขำออกมา



“…เหรอครับ ….ได้นะ” คุณพีทพูดอะไรสักอย่างแต่ผมฟังไม่ค่อยถนัดเพราะเสียงในโรงค่อนข้างดัง



“อะไรนะครับ? ผมไม่ค่อยได้ยิน” ผมโบกมือทำท่าประมาณว่าไม่ได้ยินแล้วขยับหัวเข้าไปใกล้คุณพีทอีกหน่อย แต่คุณพีทดันเอี่ยวตัวมาแล้วกระซิบใกล้ๆหู ลมหายใจร้อนๆเป่าลงมาจนต้องย่นคอเล็กน้อย



“กลัวมากเหรอครับ ซบไหล่ผมก็ได้นะ”



ฉ่า…



ผมเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรง หน้าร้อนมากเหมือนจะระเบิดออกมาให้ได้



ผมไม่รู้ว่าคุณพีทพูดจริงหรือแค่หยอกเล่นเพราะเห็นว่าผมกลัวมาก แต่คำพูดของเขาทำเอาผมดูหนังเรื่องนี้แทบจะไม่รู้เรื่องเลย



เพราะมัวแต่คิดถึงลมหายใจอุ่นๆและไหล่แกร่งที่ศีรษะผมกำลังแนบอยู่…



[-พีท-]



ผมโคตรมีความสุขเลย…



หนังผีตรงหน้าแทนที่จะทำให้ผมรู้สึกกลัว แต่ผมกลับมีความสุขเอามากๆ



คงเป็นเพราะคนที่นั่งตัวสั่นแล้วซบหัวอยู่ที่ไหล่ผมมั้ง



ผมทำใจไว้ประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าเป๊กอาจจะไม่มา วันนั้นที่ผมพูดกับเลขาผมก็ตั้งใจให้เค้าได้ยิน ก็พูดไปงั้นแหละ เพราะยังไงผมก็อยากจะมาดูหนังอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าเป๊กจะมาจริงๆน่ะสิ! แถมยังดูเรื่องเดียวกับที่ผมอยากดูอีกด้วย



ใจตรงกันเลยนะเนี่ย…



ผมเนียนเอนศีรษะลงบนกระหม่อมของอีกคน เจ้าตัวคงไม่รู้สึกตัวหรอกเพราะมัวแต่พะวงหนังที่ฉายตรงหน้าอยู่





แผนการอ่อยของผมสำเร็จไปอีกขั้นแล้วแหละ ทุกคนว่ามั้ย? : )




*******************************************************************************************

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์เลยนะคะ แค่มีคนอ่านก็ดีใจแล้ว <3
ตอนนี้เหมาะกับเพลง 'ตั้งใจให้บังเอิญ' ของคุณเป้ จักรพงศ์ มากเลยค่ะ ลองไปฟังกันดูน้า
ฝากติชมด้วยค่า ><


หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 23-06-2016 21:23:35
น่ารักมาก
คุณพีทขี้อ่อยมากเลย
เป็กน่ารักสุดๆ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 24-06-2016 01:17:00
คุณพีทขี้อ่อย และสำเร็จทุกทางเลย 555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: panitanun ที่ 24-06-2016 03:58:34
โหหหหหคุณพีทททเนียนมากค่ะมีการไม่ตอบไลน์รอเป๊กโทรมาขอซูฮกเลยย555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 24-06-2016 08:27:58
พระเอกขี้อ่อยนี่น่ารักกก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 24-06-2016 14:34:39
อ่อยมาอ่อยกลับ ไม่โกงงงงงง

คุณพีทเนียนมากกกก ยอมมมมม
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 25-06-2016 09:22:32
ตกลงนี่เป็กอ่อยพีทช่ะ?

เป็กอ่อยเนียนเนอะ ฮ่าฮ่าฮ่า
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 25-06-2016 13:09:15
 :impress2:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 25-06-2016 14:20:30
คุณพีทอ่อยแรงมากค่ะ แจกอ้อยเป็นไร่เลยเชียว
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 25-06-2016 21:34:40
พีทนายเนียนมากกก สกิลอ่อยขั้นสูงป่ะเนี่ย เป๊กไม่รู้ตัวเลยยยยยย  :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 5
เริ่มหัวข้อโดย: Sisne ที่ 27-06-2016 19:24:37
อ่อยครั้งที่ #5



ช่วงบ่ายสองของวันอยู่ๆฝ่ายบุคคลก็ส่งคนเข้ามาประกาศภายในแผนกของผมว่าให้ทุกคนเข้าไปกรอกข้อมูลส่วนตัวให้เป็นปัจจุบันที่สุดในเว็บไซต์ของบริษัท แต่เหมือนว่าทุกแผนกจะได้รับข่าวสารเดียวกันทำให้ทุกคนเข้าใช้งานพร้อมกันจนระบบมีปัญหา เอาง่ายๆคือเว็บล่มนั่นเองครับ



ทางฝ่ายบุคคลเลยแก้ปัญหาโดยการให้ทุกคนไปกรอกข้อมูลในแผนกคอมพิวเตอร์แทน เพื่อไม่ให้เข้าใช้งานกันมากเกินไปแต่ข้อเสียคือต้องเสียเวลาเดินไปกรอกข้อมูล แต่กว่าจะกรอกเสร็จก็นานพอสมวรถึงแม้จะมีคอมพิวเตอร์หลายตัว เพราะคนรอต่อคิวเยอะ ผมพยายามลองเข้าระบบด้วยโน๊ตบุ๊คของตัวเองดู แต่ก็ไม่ได้ซักที คงจะต้องไปกรอกที่คอมพิวเตอร์ของบริษัทแทนแล้วแหละ



แต่ไว้พรุ่งนี้ก็ได้มั้ง แค่กรอกข้อมูลเอง ฝ่ายบุคคลคงไม่ได้รีบร้อนอะไร



“เป๊ก”



ผมหันไปมองหน้าคุณพีทกับคื่นอื่นๆที่กำลังเดินออกจากแผนกไป พลันทำเอาหน้าร้อนเห่อเมื่อนึกถึงเหตุการณ์สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา



ไม่ได้เขินนะครับ แต่อาย…



อายตรงที่ตัวเองเป็นผู้ชายแท้ๆดันไปซบไหล่ผู้ชายด้วยกันในโรงหนัง ทำเหมือนตัวเองเป็นแฟนเค้าอย่างนั้นแหละ! อ๊ากกก หงุดหงิดตัวเอง



“ไปกรอกประวัติส่วนตัวรึยัง?”



“ยังเลยครับ ว่าจะไป…”



“ไปพร้อมกันเลยมั้ย ผมกำลังจะลงไปพอดี” ทำไมไม่ชอบฟังผมพูดให้จบอ่า T_T



กำลังจะบอกว่าจะไปวันพรุ่งนี้ แต่ๆๆคุณพีทมาชวนแบบนี้ผมก็เขินนะ(เขาก็ชวนทุกคนในแผนกนั่นแหละ)



“เอ่อ…ครับ”



ผมหยิบปากกามาด้ามนึงเหน็บตรงกระเป๋าเสื้อไว้เผื่อจะต้องใช้เขียน ก่อนจะเดินตามหลังคุณพีทไป



โชคดีที่คอมพิวเตอร์ยังว่าง ผมเลยให้คุณพีทเข้าไปกรอกก่อน ส่วนผมรอต่ออยู่ด้านหลัง



“เป๊ก อ่านตรงนี้ให้หน่อยได้มั้ยครับ ผมมองไม่ค่อยเห็น”



“คุณพีทสายตาสั้นเหรอครับ?” ผมถาม



“อืม ผมลืมหยิบแว่นมาด้วย”



ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้หน้าจอมากขึ้นแล้วอ่านคำที่คุณพีทเอาเม้าส์ชี้ค้างไว้ ได้กลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้เป็นประจำทำเอาผมรู้สึกเขินแปลกๆ จะว่าไปแบบฟอร์มก็ทำออกมาตัวหนังสือเล็กจริงๆ ผมที่ว่าสายตาปกติยังแทบจะอ่านไม่ได้



“วันเกิดครับ” เขากดเลือกวันในปฏิทินเป็นวันที่ 24 กรกฎาคม 25XX



ผมรีบบันทึกวันนี้ไว้ในหัว



“อันนี้ล่ะครับ?”



“สถานภาพครับ” คุณพีทครางอ๋อ ก่อนจะกดคลิกตัวเลือก ‘โสด’ ลงไป



จริงรึเปล่านะ…



“แล้วตรงนี้ล่ะ?” ผมมองตามเม้าส์



“ตรงนี้ให้พิมพ์ที่อยู่ครับ”



คุณพีทพิมพ์ที่อยู่ของตัวเองลงไป ผมยังคงจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ เผื่อว่ายังมีตรงไหนที่เขามองไม่ค่อยเห็น คือผมไม่ได้อยากจะแอบมองหรือจงใจมองเลยนะ(ถึงจะอยากทำมากก็เหอะ) แต่ที่อยู่ของคุณพีทมันคุ้นๆจัง…



‘ห้อง 1209 คอนโด S ซอย K ถนน P แขวง PW เขต PW กรุงเทพมหานคร 1XXXX’




นั่นมันคอนโดในซอยถัดจากบ้านผมเลยนี่เฮ้ย!!!



“ขอบคุณมากครับ” ร่างสูงที่นั่งอยู่หันมายิ้มขอบคุณ แต่ผมยังไม่ได้ผละออกไปจากจอคอมพิวเตอร์ ลมหายใจอุ่นๆเลยรดอยู่บนแก้มผมเต็มๆ



โอ๊ย เขินนนนนนนนนนนน



ผมพึมพำว่าไม่เป็นไรครับเบาๆ ก่อนจะกลับไปยืนรอข้างหลังตามเดิม ในหัวยังคงคิดอยู่ว่าคุณพีทอยู่คอนโดใกล้บ้านผมมากๆ เดินถัดไปอีกซอยไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงแล้ว



อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ นี่มันพรมลิขิตชัดๆ!



คุณพีทลุกขึ้นแล้วผายมือให้ผมเข้าไปใช้ต่อ ผมนั่งกรอกข้อมูลไปเรื่อยๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คความเรียบร้อยก่อนจะกดบันทึกแล้วลุกออกมา เห็นคุณพีทพูดกับหัวหน้าแผนกคอมพิวเตอร์ว่าไปก่อนนะแล้วรีบสาวเท้าเดินมาข้างๆผม



“ผมนึกว่าคุณพีทขึ้นไปแล้ว” หลังกรอกข้อมูลเสร็จไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่นะเนี่ย



“แวะคุยกับหัวหน้าฝ่ายคอมฯนิดหน่อยครับ รอเป๊ก”



ผมรีบหันควับไปยังคนพูด คุณพีทยิ้มหล่อกลับมา



“รอกลับขึ้นไปพร้อมกันไง”



“อ๋อ…ครับ”



ตึกๆๆ ตึกๆๆ



หัวใจ…เต้นแรงอีกแล้ว



ทำไมคุณพีทใจดีจัง ยิ่งเขาทำแบบนี้ มันยิ่งทำให้ความรู้สึกของผมชัดเจนมากขึ้น เหมือนกับลาวาที่มันกำลังเดือดอยู่ในอก



ได้แต่หวังว่ามันคงจะไม่ระเบิดออกมา เพราะไม่อย่างนั้นผมอาจจะไม่สามารถมองเสี้ยวหน้าของคุณพีทผ่านมุมจากการเดินข้างๆเขาได้อีกแล้ว…




[-พีท-]



ต้องขอบคุณการแก้ปัญหาของฝ่ายบุคคลวันนี้จริงๆครับ



ความจริงกะอีแค่กรอกข้อมูลส่วนตัว ไว้วันอื่นค่อยไปกรอกก็ได้ครับ ฝ่ายบุคคลเขาไม่ได้กำหนดเวลาซะหน่อย



แต่ไหนๆมันมีโอกาส ’อ่อย’ มาถึงตรงหน้าแล้ว ถ้าไม่รีบใช้คงเสียดายแย่ อย่างน้อยแค่เล็กๆน้อยๆก็ยังดี



เป๊กเป็นคนใจดีและขี้เกรงใจ ข้อนั้นผมรู้ดี เวลาชวนเขาไปไหนมักไม่ค่อยปฏิเสธ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน



ผมไม่ได้หวังอะไรมากมายจากการที่เขาจะรู้วันเกิดหรือที่อยู่ผม แต่ก็หวังว่าโชคชะตาจะทำให้เราสองคนได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นจากข้อมูลพวกนี้อีกสักหน่อย



ผมคงไม่เห็นแก่ตัวไปใช่มั้ย…



ผมตั้งใจรอจนเป๊กกรอกข้อมูลเสร็จแล้วเดินขึ้นลิฟต์ไปพร้อมกัน คนข้างๆผมใบหน้าขึ้นสีแต่แววตากลับฉายความกังวลออกมา



ไม่รู้ว่าเป๊กจะดีใจรึเปล่าที่ผมใจดีกับเขาแบบนี้ หรืออาจจะอึดอัดที่ผมทำอะไรตามใจโดยที่ไม่ถามเจ้าตัวสักคำ



แต่ที่ผมทำไปทั้งหมด ก็เพราะว่าชอบเป๊กจริงๆนะ…







********************************************************************************************
เรื่องนี้จะเล่าในมุมของเป๊กเป็นส่วนใหญ่นะคะ อยากให้ทุกคนเห็นว่าโดนอ่อยแบบไม่รู้ตัว(หรือเอ๋อ)แบบเป๊กจะเป็นยังไง ส่วนคุณพีทจะโผล่มาบอกความในใจตอนท้ายสั้นๆเบาๆ
ตอนนี้มาหน่วงนิดๆ หลังจากมุ้งมิ้งกันมาตั้ง 4 ตอน5555555 ขอบคุณทุกคอมเมนต์มากๆเลยนะคะ
มีคำผิดท้วงได้เลยค่า  :mew1:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 5
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 27-06-2016 21:43:49
ชอบความเนียนแต่อ่อยแรงของคุณพีทจริงๆ

แต่เป๊กก็ยังคงไม่รู้ตัวสินะ ฮาาาาา
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 5
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 27-06-2016 22:22:21
อ่อยแรงมากค่ะคุณพีท
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 5
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 28-06-2016 08:41:15
มีโอกาสเป็นต้องอ่อยเลยนะคะ คุณพีททท  :m12: :m12: :m12:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 5
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 28-06-2016 13:11:04
มากกว่านี้อีกนิดก็คือ เอาตัวเองผูกโบว์ไปยืนตรงหน้าเป็กแล้วล่ะพีท

....เอ...หรือทำอย่างนั้นเป็กก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดี  เพราะมันเอ๋อ!
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 5
เริ่มหัวข้อโดย: panitanun ที่ 28-06-2016 16:04:09
โห้เนียนจริงๆ5555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 5
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 28-06-2016 16:48:56
คุณพีทคะ เนียนไปอีกกก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 5
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 28-06-2016 20:48:44
เอ่อ หัวหน้าค่ะ รถอ้อยคว่ำ หรอค่ะ?
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 5
เริ่มหัวข้อโดย: Nighttime ที่ 29-06-2016 20:37:18
สนุกมากเลยค่า มุ้งมิ้งสุดๆ :impress3:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Sisne ที่ 02-07-2016 19:26:49
อ่อยครั้งที่ #6 Part [1/2]






วันเสาร์ที่ 24 กรกฎาคม 255X
@ล็อบบี้ คอนโด S



ผมนอนคิดมาประมาณสองคืนกับอีกครึ่งวันว่าผมควรจะทำอะไรในวันนี้ดี ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินไปซื้อเค้กแล้วพาตัวเองมาอยู่ที่คอนโด S ได้ยังไง ถ้าวันนี้ไม่ใช่…



วันเกิดของคุณพีท…



มันจะไม่ยุ่งยากขนาดนี้ถ้าวันเกิดคุณพีทตรงกับวันธรรมดา ผมคงเอาไปให้เขาที่บริษัทแล้วกล่าวอวยพรเล็กๆน้อยๆ จากนั้นก็เก็บคำขอบคุณของเค้ามากรี๊ดในใจเงียบๆ ผมถือโอกาสให้เขาแทนคำขอบคุณตั้งแต่ที่ผมเข้าไปทำงานในบริษัท คุณพีทก็เป็นคนที่ช่วยเหลือผมมาตลอด



ตอนแรกคิดว่ากะจะให้เป็นเค้กวันเกิดล่วงหน้าเมื่อวันศุกร์ แต่แบบนั้นมันก็ไม่ใช่เค้กวันเกิดจริงๆน่ะสิ ผมถึงมานั่งคิดไม่ตกอยู่ที่ล็อบบี้ของคอนโดเค้านี่ไงครับ



ตอนนี้เก้าโมงกว่าๆ คุณพีทจะตื่นรึยังนะ…



ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดหารายชื่อของคุณพีทที่เขาเมมไว้ให้ผมเองในโทรศัพท์ กำลังจะกดโทรแต่อีกใจนึงก็บอกให้ผมหยุดมือที่จะกดเอาไว้ก่อน



ถ้าโทรไปแล้วจะเป็นการรบกวนคุณพีทรึเปล่า…



ผมตัดสินใจเปลี่ยนไปกดแอพพลิเคชั่นสีเขียวแทน



ลองไลน์ไปถามดูก่อนดีกว่า



PeckPeck
‘สวัสดีครับคุณพีท’ 9:14
‘ตื่นแล้วรึยังครับ?’ 9:15




ผมเดาว่าคุณพีทคงกำลังจับมือถืออยู่แน่ๆ เพราะผ่านไปไม่ถึงยี่สิบวินาทีข้อความของผมก็ขึ้นสถานะ Read



PiraPete
‘ยังครับ’ 9:16

พร้อมกับส่งภาพโคนี่นอนห่มผ้าห่มมา



นอนหลับแล้วทำไมยังตอบไลน์ได้อยู่วะ…



หรือเสียงแจ้งเตือนมันดังจนไปรบกวนการนอน?



ไม่ได้ๆๆๆ เมื่อคืนคุณพีทอาจจะทำงานจนดึกดื่นแล้วเพิ่งได้นอนก็ได้ ต้องให้คุณพีทพักผ่อนเยอะๆ



PeckPeck
‘จริงเหรอครับ งั้นนอนต่อเถอะครับ ขอโทษที่รบกวน’ 9:18




ผมถอนหายใจเบาๆ มองเค้กช็อคโกแลตในกล่องที่อุตส่าห์เตรียมมา ถามว่าทำไม เพราะว่าผมชอบเค้กช็อคโกแลตครับ ตอนไปซื้อมันมีหลายแบบเลือกไม่ถูกเลยซื้อของที่ตัวเองชอบมา ไม่ได้รู้อะไรเลยว่าคุณพีทจะชอบเค้กช็อคโกแลตรึเปล่า T_T



ผมทำใจจะเดินกลับบ้าน ถ้าไม่มีเสียงแจ้งเตือนไลน์ดังมาซะก่อน



PiraPete
‘ล้อเล่นครับ’ 9:20
‘ตื่นนานแล้ว’ 9:20
‘คนหลับที่ไหนจะตอบไลน์เร็วขนาดนั้น’ 9:21




ผมยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะรีบพิมพ์ตอบกลับไป



PeckPeck
‘คุณพีทลงมาที่ล็อบบี้หน่อยได้ไหมครับ’ 9:22
‘ผมมีของจะให้’ 9:23




PiraPete
‘ว่างครับ’ 9:25
‘ของอะไรเหรอ?’ 9:26
‘แล้วตอนนี้เป๊กอยู่ไหนครับ?’ 9:26




PeckPeck
‘ผมอยู่ที่ล็อบบี้คอนโดคุณพีทครับ’ 9:27




คุณพีทอ่านไม่ตอบ แต่โทรเข้ามามือถือผมเลย!



Rrrrrrrrrrrrrrrr



(เป๊กอยู่คอนโดผมเหรอ?) เขาถามทันทีที่ผมรับสาย



“คะ ครับ” ผมตอบไม่เต็มเสียง กลัวคุณพีทจะโกรธที่ผมมาวุ่นวายถึงคอนโดเขา



“แต่ถ้าคุณพีทไม่สะดวกเดี๋ยวผมฝากของไว้ที่ล็อบบี้ก็ได้ครับ ขอโทษที่รบกว…”



(ไม่ๆๆๆ รอแป๊ปนะเดี๋ยวผมลงไป)



ติ๊ด!



“อะ…อ่าว” จู่ๆคุณพีทก็ตัดสายไป



ประมาณห้านาทีผมเห็นร่างสูงในชุดออกกำลังกาย ตามใบหน้าคุณพีทมีเหงื่อเม็ดเล็กๆเกาะอยู่ เขายิ้มเมื่อเห็นผมพร้อมกับเดินเข้ามาหา



“หวัดดีครับ มาได้ไงเนี่ย?” คุณพีททัก



“คือ…ผมขอโทษที่มารบกวนนะครับ เอ่อ…นี่ครับ” ผมยื่นกล่องเค้กไปตรงหน้า



“สุขสันต์วันเกิดครับคุณพีท มีความสุขมากๆนะครับ แล้วก็…ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยครับ”



พูดจบใจผมก็เต้นแรงขึ้นๆ ผมก้มมองกล่องเค้กในมือไม่กล้ามองหน้าคุณพีท เพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าหน้าผมมันแดงมากแค่ไหน



คุณพีทรับกล่องเค้กไปจากมือ



“ขอบคุณมากนะ…วันนี้เป๊กอวยพรวันเกิดผมคนแรกเลย” ผมยังคงก้มหน้าอยู่ ปากก็กลั้นยิ้มไว้ คนแรกเลยเหรอ…ฟังแล้วทำไมเขินจัง



“เป๊กจะต้องไปทำอะไรต่อรึเปล่าครับ?” คุณพีทถามขึ้น ผมส่ายหน้าเบาๆ



“ไม่มีครับ คงจะกลับบ้าน”



“งั้น…ขึ้นไปกินเค้กช่วยผมหน่อยได้มั้ยครับ?” ผมเงยหน้ามาสบตาคุณพีทแล้วเบิกตากว้าง ร่างสูงตรงหน้าส่งยิ้มมาให้เป็นคำถาม



“ผมคนเดียวกินไม่หมดหรอก เป๊กซื้อก้อนใหญ่มาขนาดนี้ ดูสิ” คุณพีทว่าพลางก้มมองกล่องเค้กขนาดสองปอนด์ในมือ



“มะ ไม่เป็นไรครับคุณพีท ผมเกรงใจ เค้กนี่กินไม่หมดก็เก็บใส่ตู้เย็นไว้กินวันหลังก็ได้ครับ” หลังจากที่ผมอึ้งไปสักพักก็รวบรวมสติพูดปฏิเสธออกไป



“ไม่ต้องเกรงใจๆ ถือว่าขึ้นไปช่วยผมจุดเทียนวันเกิดไง ผมยังไม่ได้อธิษฐานกับเป่าเทียนเลย นะ ไปกัน” ว่าจบก็ดันหลังผมให้เดินไปยังลิฟต์ก่อนจะกดหมายเลยชั้น 12 ลงไป



ผะ ผมกำลังจะได้เข้าไปในห้องคุณพีท!!!



สองต่อสองด้วย!!!



วิ่งไปกรี๊ดบนดาดฟ้าตอนนี้ทันมั้ยเนี่ย! อ๊ากกกกกกกก








[-พีท-]



วันนี้เป็นวันเกิดผมครับ



ตอนเช้าผมตื่นไปทำบุญที่วัดใกล้ๆ แล้วก็มาออกกำลังกายที่ยิมของคอนโด ขึ้นห้องมาไม่นานผมก็ได้รับข้อความจากเป๊กว่าเขามีของจะให้ แล้วตอนนี้ก็อยู่ที่คอนโดผมแล้วด้วย



ผมอึ้งไปแป๊ปนึงก่อนจะดึงศอกร้องเยส!อย่างดีใจ หลังจากวางสายผมก็รีบลงไปหาเขาทันที เจ้าตัวเอาเค้กช็อคโกแลตของโปรดของตัวเองมาให้ เป๊กชอบอะไรที่เป็นช็อคโกแลตอยู่แล้ว เคยถามจากเพื่อนเขาตอนสมัยเรียน



ผมรู้อย่างเดียวคือต้องชวนเป๊กเข้าห้องให้ได้ (ไม่ได้จะทำอะไรนะ อย่าคิดลึกสิครับ) อย่างอื่นไว้ค่อยคิดทีหลังตอนเราอยู่ในห้องสองคนละกัน : )















*******************************************************************************************
มาแล้วค่าาา ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ มีคำผิดท้วงได้เลยค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: taran ที่ 02-07-2016 20:26:11
คือดีอะ ค่อย ๆ อ่อย แล้วก็รุ้สึกว่าจะได้ผลดีด้วย รอต่อไปเนี้ย เนียนพาขึ้นห้องแล้ว
จะอ่อยยังไงต่อนะ ^_______________^
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 02-07-2016 20:58:58
ทำไมรู้สึกสงสารเป๊กนิดๆก็ไม่รู้ ตามคุณพีทให้ทันนะเป๊ก  :try2: :try2:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 02-07-2016 21:04:14
เป๊กโดนคุณพีทอ่อยแรง
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 02-07-2016 21:55:42
โอ้ยอยากด้ายยย อยากได้ผชแบบคุณพีท อยากได้ผช.ที่อ่อยเราก่อน
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 02-07-2016 22:06:17
ดูเหมือนเป๊กก็ยังไม่รู้ตัว และไม่คิดจะคิดอะไรเข้าข้างตัวเองด้วย

มีความใสๆ ฮาาาาา
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-07-2016 23:16:00
เป็กจะถูกกินแทนเค้กไหม

อยากไปเป็นจิ้งจกในห้องพีท อิอิ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 03-07-2016 02:19:04
 :L2: :pig4:

เป็กกกกกก ตะเองเพ้อเจ้อเหมือนเค้าเลย
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 03-07-2016 02:54:18
 :pig4:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 03-07-2016 11:59:03
คุณพีทร้ายยยย 555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: peaceminus1 ที่ 04-07-2016 10:43:27
มีความอ่อยเนียน 55555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 04-07-2016 12:51:12
คุณพีทเป็นพวกชอบวางแผนป่ะเนี่ย
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [1/2]
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 04-07-2016 14:10:06
แง้ ชอบบบ น่ารักจังค่ะะะะ
รอมาต่อน้าา
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Sisne ที่ 08-07-2016 21:43:35
อ่อยครั้งที่ #6 Part 2/2




@ชั้น 12 คอนโด S



ติ้ง!



ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับผมและคุณพีทพากันเดินออกมาจนถึงหน้าห้อง 1209



โอ๊ยยยย ตื่นเต้นมากๆๆๆ คุณพีทเสียบคีย์การ์ดปลดล็อคก่อนจะผลักประตูเดินเข้าไปก่อนแล้วผายมือเชิญผม



ผมเดินเข้าไปภายในห้องก็ต้องแปลกใจ คือห้องเรียบร้อยมากกกกก(ดูดีกว่าห้องผม) เดินเข้าไปเจอโซฟาตัวใหญ่ มีทีวีจอแบนติดอยู่ข้างฝา ซ้ายมือเป็นเคาท์เตอร์ครัวและมีโต๊ะทานข้าวอยู่ใกล้ๆ ส่วนขวามือมีประตูอยู่ให้เดาว่าคงจะเป็นห้องนอน



“แม่บ้านเพิ่งทำความสะอาดไปเมื่อวานเองครับ ปกติรกกว่านี้น่ะ” เหมือนคุณพีทจะเดาความคิดผมออกว่าห้องเรียบร้อยไม่เหมือนสภาพห้องรกๆแบบชายโสด(อย่างผม)อยู่ ผมเกาท้ายทอยแก้เก้อแล้วหัวเราะ ก่อนจะบอกคุณพีทว่าเดี๋ยวจะเอาเค้กไปใส่จานให้ แต่คนตัวสูงบอกให้ผมไปนั่งรอที่โต๊ะทานข้าวแทน เขาพูดว่าผมเป็นแขกจะให้แขกมาเอาเค้กใส่จานให้เจ้าบ้านได้ไง ผมเลยต้องยอมไปนั่ง



เค้กช็อคโกแลตหน้าตาน่าทานถูกวางลงบนโต๊ะ ผมนึกขึ้นได้ว่าตอนซื้อผมหยิบซองเทียนวันเกิดมาด้วย ผมเดินไปเอาเทียนมาปักไว้รอบๆเค้ก ขอไฟแช็คมาจุดไฟเสร็จเรียบร้อย



“ต้องร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ด้วยรึเปล่าเนี่ย” คุณพีทถามยิ้มๆ



“เออ…ไม่ต้องหรอกมั้งครับ”



“’งี้ผมก็อธิษฐานไม่ได้สิ ปกติเขาต้องร้องเพลงอวยพรวันเกิด อธิษฐาน จากนั้นก็เป่าเทียน”



“ผมต้องเป็นคนร้องเหรอครับ?”



คุณพีทพยักหน้า



ผมเกาท้ายทอยอย่างอายๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยร้อง แต่ปกติเวลาร้องเพลงนี้ส่วนใหญ่เขาร้องกันกับเพื่อนตั้งหลายคนให้เจ้าของวันเกิด ไม่ใช่โซโล่ร้องเดี่ยวแบบนี้นี่หว่า



ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เหลือบไปมองคุณพีทที่กำลังจ้องหน้าผมเหมือนกำลังรอฟัง



“ฮะ แฮปปี้เบิร์ด…เดย์ทูยู…” เสียงเพี้ยนๆของผมออกมาจากลำคอแห้งผาก ทั้งอายทั้งเขิน คือร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้คนที่ชอบสองต่อสองแบบนี้เป็นคุณคุณไม่เขินรึไงเล่า! งือออออ



เพลงอวยพรวันเกิดสองรอบจบไป คุณพีทยิ้มกว้างก่อนจะหลับตาลงอธิษฐาน จากนั้นก็เป่าเทียนให้ดับภายในลมหายใจเดียว



“มา กินเค้กกัน” ร่างสูงตัดแบ่งเค้กส่วนนึงใส่จานเล็กๆยื่นให้ผมก่อน จากนั้นถึงตัดแบ่งในส่วนของตัวเอง



“อร่อยมั้ยครับ?” ผมถามขึ้นหลังจากคุณพีทตักกินเค้กไปหนึ่งคำ



“อร่อยดีครับ” คุณพีทพยักหน้ายิ้มรับ ทำให้ผมโล่งใจมาก



“คือผมไม่รู้ว่าคุณพีทชอบเค้กแบบไหนเป็นพิเศษเลยเลือกแบบที่ผมชอบมา…ผมเลยกลัวว่าจะไม่ถูกใจน่ะครับ”



“เป๊กชอบอะไรผมก็ชอบหมดแหละ”



ผมเบิกตากว้างหันไปมองคนที่พูดอะไรแปลกๆออกมา



Rrrrrrrrrrrrrr

โทรศัพท์ของคุณพีทดังขึ้น ร่างสูงจึงลุกไปกดรับสาย ทิ้งให้ผมนั่งทบทวนประโยคเมื่อกี้เงียบๆคนเดียว



‘เป๊กชอบอะไรผมก็ชอบหมดแหละ’



แล้วถ้าเกิดผมชอบคุณพีท…คุณพีทจะชอบผมบ้างรึเปล่าครับ



ผมสะบัดหัวไล่ความคิดที่เห็นแก่ตัวออกไป อยากจะโขกหัวตัวเองลงกับโต๊ะ คิดอะไรเข้าข้างตัวเองไปได้ ได้ใกล้คุณพีทแค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว



คนตัวสูงเดินกลับมาพร้อมกับโทรศัพท์ เขาเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่และน้องสาวโทรมาอวยพรวันเกิด



“คุณพีทมีน้องสาวด้วยเหรอครับ?”



“อื้ม แต่ห่างกันหลายปีนะ ยังเรียนม.ปลายอยู่เลย”



ผมพยักหน้าก่อนจะตักเค้กเข้าไป วันนี้ได้รู้เรื่องของคุณพีทเพิ่มมาอีกตั้งหนึ่งอย่างแหนะ



“แล้วเป๊กมีพี่น้องรึเปล่าครับ?”



“มีพี่ชายหนึ่งคนครับ ห่างกันสองปี”



“อ๋อ…”



จากนั้นก็เหมือนเข้าสู่โหมดเดธแอร์ ไม่มีใครพูดอะไรต่อจนผมรู้สึกอึดอัดอยู่หน่อยๆ อยากจะหาเรื่องอะไรมาพูดทำลายความเงียบแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี จนเป็นคุณพีทที่เป็นคนพูดออกมา



“เป๊กชอบกินเค้กช็อคโกแลตใช่มั้ยครับ”



“ครับ”



“แล้วรู้มั้ยว่ากินเค้กช็อคโกแลตเวลาไหนจะอร่อยที่สุด” ผมนิ่งคิดไปสักพัก ก่อนจะตอบออกไป



“ไม่รู้ครับ”



คุณพีทไม่พูดอะไรต่อแต่ตักเค้กช็อคโกแลตในจานของตัวเองแล้วยื่นช้อนเข้ามาใกล้กับริมฝีปากของผม



“เวลามีคนป้อนครับ”



ผมนิ่งค้าง หัวใจที่เต้นปกติกลับเต้นแรงขึ้นมาทันที คุณพีทยกช้อนขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงให้ผมรับเค้กช็อคโกแลตเข้าไปในปาก ผมค่อยๆเผยอริมฝีปากก่อนที่ช้อนของคุณพีทจะส่งเค้กช็อคโกแลตเข้ามา



“อร่อยมั้ย?” เขาถาม



“อร่อยครับ…อร่อยมาก” เสียงของผมแผ่วลงราวกับกระซิบตอบ แต่อยู่ด้วยกันแค่สองแบบนี้ไม่มีทางที่คุณพีทจะไม่ได้ยิน



คนตรงหน้าเพียงแค่ยิ้มตอบกลับมาก่อนเราทั้งคู่จะลงมือทานเค้กกันจนหมด โดยผมอาสาล้างจานเองซึ่งคุณพีทก็ไม่ได้ขัดอะไร



คุณพีทเดินไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากล็อกเกอร์ด้านล่างทีวี



“ดูหนังกันมั้ยเป๊ก ผมเช่ามาแล้วยังไม่มีเวลาดูเลย ไหนๆวันนี้ก็ว่างแล้ว พรุ่งนี้ต้องเอาไปคืนแล้วด้วย”



โครม!



เสียงจานตกลงบนซิงค์ดังโครมเพราะผมปล่อยให้มันหล่นออกจากมือเนื่อจากตกใจ ดีนะเป็นจานพลาสติก T_T โอเอ็มจี! คุณพีทชวนดูหนัง! ครั้งนี้ไม่ได้ตีเนียนแกล้งทำเป็นเจอกันแบบที่โรงหนังครั้งแล้ว แต่คุณพีทออกจากชวนเองเลยด้วย!



“ระ…เรื่องอะไรเหรอครับ” เจ้าตัวไม่ตอบแต่เดินเข้ามาหาผมที่ล้างจานอยู่แล้วยื่นกล่องดีวีดีมาให้ดู



‘The Conjuring คนเรียกผี’



เอ่อ…



จะดีเหรอ…



“เห็นเค้ารีวิวว่าสนุกดี”



สนุกกับผีอ่ะดิครับ T_T



ถึงผมจะกลัว แต่ตอนนี้มีโอกาสได้อยู่กับคุณพีทต่ออีกหน่อย ผมไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก



ผมพยักหน้า(ทำเหมือน)เห็นด้วย ก่อนคุณพีทจะเดินออกไปพร้อมบอกว่าจะไปรอที่โซฟา ผมล้างจานเสร็จก็เดินไปนั่งลงตรงริมสุดของโซฟาตัวยาว ส่วนคุณพีทนั่งอยู่ตรงกลาง ตรงโต๊ะมีพวกของกินเล่นและน้ำวางไว้เรียบร้อย



“ไปนั่งทำไมตั้งริมนู้นละครับ ขยับมานี่สิ เดี๋ยวสายตาก็เสียหรอก” เขาตบเบาะข้างๆตัวเบาๆเป็นเชิงเรียก ผมกระดึ๊บตัวเองไปอยู่ตรงกลางอีกนิดแต่ก็เว้นระยะห่างเอาไว้ ใกล้มากไม่ดีครับ ผมใจสั่น



แล้วก็ได้สั่นจริงๆเมื่อคุณพีทขยับเข้ามาชิดจนไหล่ของเราสองคนสัมผัสกัน เขาเพียงแค่ขยับเข้ามาเพื่อยื่นขนมให้เท่านั้น



“อร่อยนะ” ซองมันฝรั่งทอดยี่ห้อดังรสชาตใหม่ถูกยื่นมาตรงหน้า

“ให้ป้อนอีกมั้ย?” คุณพีทถามเชิงหยอกล้อ ผมนี่แทบลำสักน้ำลาย



“มะ…ไม่ต้องครับ แหะๆ เกรงใจ” ผมหยิบมาชิ้นนึงก่อนจะตอบกลับไป



ความจริงอยากจะบอกไปว่า เอาเลยยยยย ป้อนเลยยยย ก็กลัวจะดูแรดไป (Sisne: ถุยยย)



“ขอบคุณ…ครับ” เสียงของผมขาดช่วงเพราะเมื่อผมหันหน้าไปหาคุณพีทหวังจะขอบคุณ ใบหน้าของคนที่ผมแอบชอบดันอยู่ใกล้มากจนจมูกของเราสัมผัสกัน และผมรู้สึกว่ามันแย่ตรงที่ผมยังนิ่งอยู่อย่างนั้นแทนที่จะถอยตัวเองออกมา



ที่บอกว่าแย่…ก็เพราะว่าหัวใจผมมันเต้นแรงเกินไป



จนกลัวว่าคุณพีท…จะได้ยิน



ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคุณพีทแตะนิ้วหัวแม่มือลงมาตรงมุมริมฝีปาก



“เศษขนมติดปากครับ ตอนแรกคิดว่าไม่ใช่ เลยขยับมาดูใกล้ๆ” เขายิ้มให้ก่อนจะถอยออกไปกดรีโมตทีวี หนังก็เริ่มเล่นขึ้นมา



เรานั่งดูนั่งกันไปเงียบๆ แต่บอกตรงๆว่าหนังตรงหน้าไม่ได้เข้าหัวผมเลย เพราะมัวแต่คิดถึงสัมผัสตรงที่ริมฝีปากเมื่อครู่ นึกแล้วก็ทำเอาหัวใจผมเต้นแรงขึ้นไปอีก มันรู้สึกเขิน ตื่นเต้น แล้วก็งงหน่อยๆ



คือเมื่อกี้…ผมยังไม่ได้กินขนมเลยนะ…





[-พีท-]



ผมมีความสุขอีกแล้วครับ วันเกิดปีนี้มันดีจริงๆ



ตอนแรกแค่คิดยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน่อยให้อีกคนตกใจเล่น แต่พอเห็นริมฝีปากแดงๆนั่นมันทำให้ผมรู้สึก…อยากจูบ



ถ้าเกิดเป๊กไม่หันมาจนจมูกเราสัมผัสกัน ผมว่าผมคงหยุดตัวเองไม่ได้แน่ๆ



ไม่รู้จะหาอะไรมาอ้างให้เราได้อยู่ด้วยกันนานอีกหน่อยเลยชวนเขาดูหนัง ผมรู้นะว่าเขาไม่ชอบหนังแนวนี้เท่าไหร่ แต่เขาก็ยอมตกลงดูเป็นเพื่อนผม กลัวเขาปฏิเสธแทบแย่ ถ้าเขาทำล่ะก็ผมหมดมุขที่จะยื้อเลยนะเนี่ย



คนข้างๆนั่งตัวเกร็งจนผมอดไม่ได้ที่จะแตะมือลงไปบนแผ่นหลังนั้นเบาๆก่อนจะบอกว่าให้เอนตัวลงมาพิงโซฟา เป๊กทำตามที่บอก ส่วนผมก็เอาแขนวางพาดบนโซฟาไว้คล้ายกับกอดคอเค้าอยู่กลายๆ



แล้วเราสองคนก็ดูหนังกันไปเงียบๆจนจบ เสร็จแล้วผมก็อาสาจะไปส่งเขาที่บ้าน แต่เจ้าตัวบอกว่าไม่เป็นไร ผมเลยลงไปส่งที่ด้านล่าง แล้วเป๊กก็กลับออกไป



ผมเดินยิ้มกริ่มกลับเข้าไปในห้อง ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ของเป๊กที่โซฟา เขาทำตกไว้แล้วก็เหมือนจะไม่รู้ตัว ส่วนผมก็ไม่ได้บอกอะไร เพราะผมตั้งใจไม่บอกต่างหาก



เอาเป็นว่าผมเก็บไว้ให้ก่อนละกัน



เจอกันอีกทีที่ห้องนี้นะครับเป๊ก : )









*******************************************************************************************
ขอโทษที่หายไปหลายวันค่ะ T_T มาต่อให้แล้ววว มีคำผิดท้วงได้เลยนะคะ ^^
เรื่องนี้คาดว่าจะจบตอนที่ 8 ค่ะ อย่างที่บอกว่ามันเป็นเรื่องสั้น(ที่ลงผิดบอร์ดด้วย ฮือ)
ถ้าเกิดไม่มันมือจนเกินไปก็ไม่เกิน 10 ตอนแน่นอนค่ะ ขอเวลาไปตกลงกับตัวเองก่อน555

ขอบคุณมากๆสำหรับคอมเมนต์และตามอ่านกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ ^^
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 08-07-2016 22:07:37
คือคุณพีทอ่อยแรงมากกกกก

แต่น้องเป๊กก็ยังคงไม่รู้สึกตัว ฮาาาา
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 08-07-2016 22:26:37
 :pig4:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: powvera ที่ 08-07-2016 22:31:39
คุณพีทขี้อ่อย    แต่ก็ชอบนะ   อิอิ

 :hao3:    :hao3:   :mew1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 08-07-2016 22:32:41
คุณพีทอ่อยแรงอ่ะ อ่อยตลอดเลยนะ เป๊กรีบๆรู้สึกตัวเถอะก่อนจะโดนจับกินแบบไม่รู้ตัว :hao7:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 08-07-2016 22:48:32
เอ๊ะ ตั้งใจทำตกรึป่าวน้าาาา  :hao3:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 09-07-2016 01:06:04
คุณพีทอ่อยเนียนมาก
แต่เรื่องกระเป๋าสตางค์นี่
เป๊กอ่อยหรือทำร่วงจริงๆ จ๊ะ

 :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 09-07-2016 03:29:59
โอ๊ยตายพ่อคนเจ้าเล่ห์ 555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 09-07-2016 03:32:14
คุณพีทเจ้าเล่ห์5555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 09-07-2016 06:53:05
อ่อยขนาดหนัก  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Nighttime ที่ 09-07-2016 09:15:46
 :hao7: :-[ คุณพีท...
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: panitanun ที่ 09-07-2016 12:10:00
ร้ายกาจยิ่งนักกก5555555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 09-07-2016 13:14:02
เป๊กหัวใจวายไปแล้วมั้ง
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 09-07-2016 14:21:31
แหม่ งานอ่อยมาเต็มมมมม  :hao3:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 6 Part [2/2] จบพาร์ท P.2
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 11-07-2016 10:25:15
คุณพีทมีแผนการตลอด
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Sisne ที่ 13-07-2016 22:05:04
อ่อยครั้งที่ #7





กึก!



เช้าวันอาทิตย์แสนสดใส(ไปหมด) เหลือแต่ความร้อนระอุและแสงแดดในเวลาสิบโมง เจ้าของบ้านอย่างเป๊กที่กำลังจะออกไปหาซื้อน้ำอัดลมเย็นๆที่เซเว่นหน้าปากซอยถึงกับชะงักอยู่ที่ประตูรั้วหน้าบ้าน



ลืมหยิบกระเป๋าตังค์มา…



ว่าแล้วก็กลับไปค้นในกระเป๋าเอกสาร ในห้องนอน ในห้องนั่งเล่น ใต้เก้าอี้ แม้แต่ในตู้เย็น(?) เห้ยไม่มี!



เอาไปลืมไว้ที่ไหนนะ นึกๆๆๆ



เมื่อวานไปที่ห้องคุณพีทแล้วเผลอทำตกไว้รึเปล่าวะ ตอนลุกออกจากโซฟาไม่ได้หันกลับไปดูด้วย



พอคิดได้ผมก็เลยจะลองไลน์ไปถามคุณพีทดู ช่างพอดีกับคุณพีทที่กำลังโทรเข้ามาหาผม



Rrrrrrrrrrrrrrrr



‘พีท <3’



งื้ออออ เห็นทีไรก็เขินอ่ะ!



“สะ สวัสดีครับคุณพีท”



(ฮัลโหลเป๊ก เมื่อวานลืมอะไรไว้รึเปล่า) ซื้อหวยให้มันถูกแบบนี้สิ ว่าแล้วต้องทำตกไว้แน่ๆ



“กระเป๋าสตางค์ใช่มั้ยครับ”



(ช่ายยย มีตังค์กินข้าวมั้ยเนี่ย) คุณพีทพูดกลั้วหัวเราะทำเอาคนฟังยิ้มตาม



“สงสัยคงต้องกินข้าวกับน้ำปลาแล้วแหละครับ” ผมรับมุข



(โห น่าสงสารจัง ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง)



“เลี้ยงไหวเหรอครับ ผมกินเก่งนะ”



(ไหวสิ) ปลายสายเงียบไปพักนึง (เลี้ยงได้ตลอดชีวิตเลยนะครับ)



“…”



จบประโยคนั้นทำเอาผมนิ่งค้าง หัวใจพลันก็เต้นแรงขึ้นมา ความจริงมันควรจะเป็นการพูดเล่นหยอกล้อกันมากกว่า แต่ทำไมคุณพีทต้องทำน้ำเสียงจริงจังขนาดนั้นด้วย…



(เป๊กสะดวกเข้ามาเอาที่คอนโดเลยมั้ยครับ หรือจะให้ผมเอาไปให้) จู่ๆคุณพีทก็เปลี่ยนเรื่องจนผมตามแทบไม่ทัน



“เอ่อ…ผมไปเอาเองดีกว่าครับ ไม่อยากรบกวนคุณพีท”



(โอเคครับ งั้น…ผมจะรอนะ)



ผมรับคำก่อนจะกดวางสาย รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาที่จะได้ไปคอนโดคุณพีทอีกครั้ง









@ล็อบบี้ คอนโด S



ผมมาถึงที่นี่ภายในสิบห้านาทีโดยการเดิน รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยเพราะอากาศร้อนมากกก ใบหน้าขาวซีดของผมคงจะแดงเห่อ ผมนั่งรอคุณพีทอยู่ที่ล็อบบี้ เพราะผมไลน์ไปบอกว่าผมมาถึงแล้ว มือก็พัดโกยลมใส่หน้าไปมาถึงแม้จะเปิดแอร์ก็เหอะ



“เป๊ก!” เสียงเข้มดังมาจากทางด้านหลัง ผมหันไปมองแล้วลุกขึ้น “รอนานยัง?”



“ไม่เลยครับ ผมเพิ่งมาถึง” วันนี้คุณพีทแต่งตัวสบายๆ เสื้อยืดสีเทาของแบรนด์รองเท้ายี่ห้อดังกับกางเกงเลยเข่าขึ้นมาสีน้ำเงินและรองเท้าแตะธรรมดา แค่นี้ก็ยังดูหล่อเลย



คุณพีทยิ้มโล่งอก ก่อนจะสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เดาว่าคงจะหยิบกระเป๋าสตางค์ของผมออกมา แต่เหมือนจะไม่เป็นตามคาดเพราะคุณพีทตะปบมือไปทั่วกางเกงแล้วตอนนี้



“เป๊ก…ผมลืมหยิบลงมาด้วยแน่ๆเลย” ร่างสูงว่าพลางเอามือกุมขมับ “ผมเอาวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว พอเป๊กไลน์มาผมก็รีบลงมา เลยลืมหยิบมาด้วย ขอโทษนะ”



“ไม่ๆ ไม่เป็นไรครับ” ผมรู้สึกผิดแทนคุณพีทซะจนอยากจะขึ้นไปเอากระเป๋าตังค์เองแล้วให้คุณพีทนั่งพักแทน แต่จะให้ผมเข้าไปอีกรอบมันก็ดูจะเป็นไปไม่ได้ ผมไม่มีข้ออ้างอะไรจะเข้าไปในห้องเขาได้อีกนี่หว่า



“งั้นเดี๋ยวเป๊กขึ้นไปเอากับผมเลยมั้ยครับ ไปกินอะไรเย็นๆก่อน ดูดิ เหงื่อออกเยอะเลย หน้าแดงด้วย” ไม่พูดเปล่าคุณพีทยังเอื้อมมือมาเกลี่ยเม็ดเหงื่อตรงหน้าผากผมออกให้ด้วย



อุณหภูมิในร่างกายผมสูงขึ้นไปอีกคงไม่ใช่เพราะอากาศร้อนแน่ๆเพราะอยู่ในห้องแอร์ คงเป็นเพราะการกระทำของคนตรงหน้าที่ทำให้แก้มของผมมันร้อนขนาดนี้



ผมไม่อยากจะรบกวนคุณพีทจริงๆ แต่ปากมันดันไม่ทำตามความคิดนี่สิ



“ครับ”









@ห้อง 1209 ชั้น 12 คอนโด S



ผมมาอยู่ในห้องนี้กับคุณพีทอีกแล้ว



เขินอ่ะ!

พยายามกลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถมากๆครับ คุณพีทให้ผมไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว เอ…แล้วกระเป๋าสตางค์ผมอยู่ไหนวะ ไหนคุณพีทบอกว่าลืมไว้บนโต๊ะกินข้าวไง



ผมสงสัยอยู่ได้ไม่นานคุณพีทก็เดินมาพร้อมกับน้ำผลไม้เย็นเจี๊ยบ ผมขอบคุณก่อนที่จะรับดื่ม



“ใกล้เที่ยงแล้ว เป๊กรอกินข้าวด้วยกันเลยนะ” ห้ะ!



“มะ ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ”



คุณพีทถอนหายใจ



“เกรงใจอีกละ งั้นผมบังคับดีกว่า นั่งรออยู่นี่นะครับ”



“เฮ้ย ดะ เดี๋ยว…” คุณพีทวิ่งเข้าครัวไปแล้วครับ



คือ…จะให้ผมนั่งรอ…อย่างเดียว?



ผมเป็นลูกน้องคุณนะ!



คิดได้แล้วผมก็เดินตามคนตัวสูงที่เข้าไปเมื่อครู่ เห็นคุณพีทกำลังลงมือทอดอะไรสักอย่างอยู่ สำหรับคนที่ทำเป็นแต่มาม่าและไข่เจียวอย่างผมมองไม่ออก



“ให้ผมช่วยอะไรหน่อยเถอะครับ ผมไม่อยากนั่งเฉยๆ” ผมเสนอหน้าเข้าไปบอก อย่างน้อยล้างผักก็ยังดี



“งั้นขยับมาใกล้ๆหน่อยครับ”



ผมทำตามโดยไปยืนข้างๆคุณพีท แต่คนข้างๆก็ไม่พูดอะไรให้ผมยืนอยู่อย่างนั้น



“คุณพีทจะให้ช่วยอะไรครับ?”



“ก็ช่วยอยู่นี่ครับ”



“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ยืนรออยู่เฉยๆเองเนี่ย



“ช่วยเป็นกำลังใจไง”



ฉ่า…



ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นเสียงน้ำมันที่เดือดในกระทะหรือเสียงจากใบหน้าของผมเอง



มันร้อนไม่ต่างกันแน่ๆ



“เอ้อ กระเป๋าตังค์” ไม่ทันให้ผมได้เขินนานมากไปกว่านี้ คุณพีทก็พูดขึ้นเหมือนนึกได้



“วางอยู่ตรงหน้าคอมฯในห้องนอนผมนะครับ เป๊กเข้าไปหยิบเลย เดินตรงไปก็เจอประตูเลยนะ” พูดจบก็หันไปทอด(อะไรก็ไม่รู้)ต่อ



“โอเคครับ” ผมเดินออกมาไปยังประตูห้องนอนของคุณพีท โอ๊ย ตื่นเต้น! นี่ผมจะได้เข้าไปในห้องนอนของคนที่ผมชอบเลยนะ ไพรเวทสุดๆ ยืนสงบสติตัวเองที่ประตูก่อนจะเปิดเข้าไป



แม้แต่ในห้องนอนก็ยังสะอาดสะอ้าน ในห้องเรียบๆมีเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่อย่างแต่งด้วยโทนสีเทา ดำ ขาว



แล้วก็กลิ่นของคุณพีทเต็มไปหมดเลย…



ฟืดดดดดดดดดด



จะหาว่าผมโรคจิตก็ว่าเถอะ ขอสูดหน่อยละกัน



ผมเห็นคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะอยู่ทางซ้ายมือ ตรงข้างแป้นพิมพ์นั้นมีกระเป๋าสตางค์ของผมวางอยู่ ผมเดินเข้าไปหยิบมันใส่กระเป๋ากางเกง



เหมือนคอมพิวเตอร์จะเปิดค้างไว้เนื่องจากเจ้าของยังไม่ได้ปิดมัน หน้าจอแสดงเว็บไซต์ชื่อดังอย่าง facebook แบบที่ยังไม่ได้ออกจากระบบ



เป็นเฟสบุ๊คของคุณพีทเอง



ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูอะไรเลยนะ ก็หน้าจอมันเด่นซะขนาดนั้น



แต่ขอดูชื่อเฟสหน่อยละกัน ผมยังไม่ได้เป็นเพื่อนกับคุณพีทในเฟสบุ๊คเลยอ่ะ แหะๆ



‘Pirapol Kueakarnjana’



ผมจดจำมันไว้อย่างง่ายดาย ชื่อเฟสบุ๊คเป็นชื่อจริงของเจ้าตัว



“เจอมั้ยครับเป๊ก”



เฮือก!



ผมสะดุ้งโหยง เพราะคนตัวสูงดันมาพูดยืนอยู่ข้างหลัง ตกใจหมด! ดีนะคุณพีทไม่เข้ามาตอนที่ผมกำลังทำท่าสูดกลิ่นของเค้าในห้อง ไม่งั้นคุณพีทต้องหาว่าผมโรคจิตแน่ๆ



“จะ เจอแล้วครับ”



“นึกว่าหาไม่เจอเลยเข้ามาตาม ป่ะ กินข้าวกัน” หัวหน้าแผนกดันไหล่ของผมให้ออกจากห้องไปยังโต๊ะกินข้าว คุณพีทเปิดทีวีไว้ด้วย เป็นช่องรายการเพลงวัยุร่นซึ่งกำลังเปิดเพลงสมัยใหม่ที่ผมไม่รู้จัก



บนโต๊ะอาหารมีทอดมันปลากราย(ที่ผมสงสัยว่าคุณพีททอดอะไร)และเต้าหู้ทรงเครื่องพร้อมกับจานข้าวสองใบและน้ำผลไม้รวมสองแก้ว



นี่มันของโปรดผมเลย…



เราสองคนนั่งลงตรงข้ามกัน เอาตรงๆนะคือผมเขินมากกกกกกก วันก่อนที่มากินเค้กว่าเขินแล้ว แต่วันนี้เขินมากกว่าอีก



“คุณพีททำกับข้าวเก่งจัง ผมทำเป็นแค่มาม่ากับไข่เจียวเอง” ผมชมคนตรงข้ามหลังจากลงมือกินอาหาร มันเป็นทอดมันปลากรายและเต้าหู้ทรงเครื่องที่อร่อยที่สุดตั้งแต่ผมกินมาเลย ต้องเป็นเพราะคนทำแน่ๆ อิอิ



“ผมก็ทำเป็นไม่กี่อย่างหรอกครับ แต่ก็ดีใจพี่เป๊กชอบ” พูดแล้วทำไมต้องมองด้วยสายตาวิบวับขนาดนั้นด้วยละครับ!



“เอ่อ…แล้ว คุณพีททำกินเองบ่อยมั้ยครับ” ผมหาเรื่องพูดแก้เขินแล้วก้มลงกินข้าวหลบสายตาคนตรงข้าม



“ก็ไม่บ่อยนะ นานๆที”



“อ๋อ…” แล้วเราสองคนก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย นั่งพูดคุยเคล้ากับเสียงเพลงจากในทีวี หลังจากนั้นจะเป็นคุณพีทมากกว่าที่ชวนคุย เพราะผมมัวแต่เขินอยู่



“แล้ววันนี้ทำไมคุณพีทถึงทำสองเมนูนี้ล่ะครับ” ผมถามพลางยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นมาดื่มหลังจากข้าวในจานของผมหมดเกลี้ยงแล้ว



“ผมชอบครับ”



อ๋อ…



“แล้วก็คิดว่าถ้ามีแฟนก็อยากจะทำให้แฟนกิน”



แค่กๆๆๆๆ



“ขะ ขอโทษครับ แค่กๆ” ผมสำลักน้ำผลไม้รวมที่กำลังดื่มลงคอ คือตกใจ! เมื่อกี้คุณพีทพูดอะไรออกมา!



‘ถ้ามีแฟนก็อยากจะทำให้แฟนกิน’



แต่ผมกับคุณพีทเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะ…



หรือคุณพีทแค่ซ้อมไว้เฉยๆ?



เผื่อวันนึงถ้ามีแฟนจริงๆขึ้นมาจะได้รู้ว่าควรทำยังไงรึเปล่า?



แค่คิดแบบนั้นทำไมในอกมันถึงได้ปวดหน่วงแปลกๆอย่างนี้นะ…



สัมผัสเบาๆตรงริมฝีปากทำเอาผมชะงัก กระดาษทิชชู่จากมือของคุณพีทกำลังเช็ดคราบน้ำผลไม้ที่ริมฝีปากของผมออกให้



ตึกๆ ตึกๆ



บางทีผมก็รำคาญหัวใจตัวเองเวลาเต้นแรงจริงๆ มันทำให้ผมรู้สึกเบลอไปหมด



“เลอะหมดแล้ว” คุณพีทยิ้ม



“ขอบคุณครับ” ผมพึมพำตอบกลับไปเบาๆ ใจยังเต้นแรงอยู่ หน้าคงแดงมากด้วยแน่ๆ กลัวคุณพีทจะดูออกจริงๆว่าผมคิดอะไรอยู่



ผมชอบคุณพีท แต่มันแทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่คนอย่างคุณพีทจะมาชอบผู้ชายเอ๋อๆกะโหลกกะลาแบบผม แล้วผมก็รู้ตัวดีว่าควรจะหยุดความรู้สึกเอาไว้แค่นี้



“เป๊ก”



แต่ถ้าจะให้ตัดใจเลย ผมทำมันตอนนี้ไม่ได้หรอก



“เป๊กครับ” คุณพีทเพิ่มเสียงให้ดังกว่าเดิม



“ห้ะ เอ่อ…ครับ?”



“ทำไมเงียบไปล่ะ คิดอะไรอยู่หืม?”



‘คิดว่าเธอเป็นคนน่ารักดี มีใครมาด้วยหรือเปล่า ถ้าไม่มี…’



พอคุณพีทพูดจบเพลงท่อนนี้ก็ดังขึ้นมา มันก็ตรงกับความคิดผมอยู่นะ



คุณพีทน่ารักแล้วก็ใจดีขนาดนี้ ทำไมถึงยังไม่มีแฟน



“ผมคิดว่าทำไมคุณพีทถึงยังไม่มีแฟนครับ” แล้วผมก็พูดออกไปตามที่คิด อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ



“เหรอ…แล้วทำไมเป๊กถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?” คนตรงหน้าเอามือท้าวคางถามเหมือนอยากรู้



“ก็…คุณพีทเป็นคนดี”



“อืม…แค่นี้เองเหรอ?”



“เท่…”



“อ่าฮะ มีอีกมั้ย?” คุณพีทอมยิ้ม



“ใจดี…”



“…”



“…น่ารัก”



พรืดดด



คุณพีทหลุดขำออกมา



“น่ารัก ผมเนี่ยนะ?” คุณพีทเอามือชี้ตัวเอง ยังหัวเราะอยู่



ผมพยักหน้า แล้วก้มหน้าซ่อนความอาย



“ผมไม่ได้เป็นคนดีหรือใจดีขนาดนั้นหรอก คนเรามันไม่ได้มีแค่ด้านดีเสมอไป”



“ก็คุณพีทใจดีกับผม…”



“ความจริงแล้วผมใจร้ายจะตาย” เขาพูดทั้งที่ยิ้มอยู่



ผมส่ายหน้าไม่เชื่อ



“ผมยังไม่มีแฟนหรอก มีแต่คนที่ชอบ” จู่ๆร่างสูงก็เปลี่ยนเรื่อง ผมนี่รีบเงยหน้าขึ้นมาเลย



“แล้ว…ทำไมคุณพีทไม่บอกชอบเขาไปล่ะครับ”



“ผมไม่รู้ว่าเค้าจะชอบผมเหมือนกันรึเปล่าน่ะสิ”



“น่าจะบอกไปนะครับ…คนดีๆแบบคุณพีท คงไม่มีใครปฏิเสธหรอก” พูดไปผมก็หน่วงในใจเอง



“อืม…เอางั้นก็ได้ครับ” พูดจบร่างสูงก็เข้าไปหยิบโทรศัพท์ในห้องนอนออกมา จากนั้นปิดทีวี แล้วกลับมานั่งที่เดิม



“เดี๋ยวผมจะโทรหาคนที่ผมชอบแล้วบอกเค้าตอนนี้เลยนะ เป็นกำลังใจให้ผมด้วย” เขาพูดแล้วยิ้มอีกแล้ว



ผมเองก็ยิ้มเหมือนกัน



ทั้งที่ข้างในตอนนี้มันเจ็บไปหมด



นี่เขาจะโทรบอกชอบคณที่เขาชอบต่อหน้าผมเนี่ยนะ?



ผมเริ่มรู้สึกแล้วแหละ ว่าคุณพีทน่ะใจร้ายจัง…



แค่คิดขอบตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา คนตรงหน้ายกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู ส่วนผมก็นั่งมองเงียบๆ



Rrrrrrrrrrrrrrrr



ผมสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้นมา ผมหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วสังเกตหน้าจอชัดๆ



ชื่อคนโทรเข้าทำเอาใจผมเต้นแรง…



‘พีท <3’






[-พีท-]



ผมไม่ได้เตรียมใจมาบอกความรู้สึกต่อเป๊กในวันนี้เลยนะ



เมื่อวานที่ผมไม่โทรไปบอกเค้าทันทีว่าเป๊กลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ เพราะผมอยากให้เค้ามาที่นี่อีก ตั้งใจแค่ว่าอยากเห็นหน้า อยากมีเวลาอยู่ด้วยกัน ผมเห็นแก่ตัวเนอะ…ไม่ถามเป๊กสักคำว่าเขาอยากมาเจอรึเปล่า เขาคงอึกอัดแต่ก็พูดอะไรไม่ได้เพราะผมเป็นหัวหน้าเค้าและอีกอย่างคือเป๊กน่ะขี้เกรงใจเอามากๆ



ผมคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าเป๊กน่ะก็คงจะชอบผมอยู่เหมือนกัน แต่การที่เขาพูดออกมาว่าให้ผมบอกชอบคนที่ชอบ ทำเอาผมคิดว่าเขาอาจจะกำลังตัดใจ ซึ่งผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น



ถ้าอ่อยแล้วยังไม่รู้ตัว ผมก็คงต้องบอกไปตรงๆแล้วแหละ



เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ
















*******************************************************************************************
ครบแล้ววววววว(กรีดร้อง) มันยังไม่มีอะไรนะแค่เข้าห้องเฉยๆ นิยายเรื่องนี้ใสๆค่ะ(เหรอ)55555555555555555 ตอนหน้าจบแล้วนะคะ ขอบคุณทุกคอมเมนต์และนักอ่านที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้มากๆเลย เลิ้บบบ <3 (กอด)

ปล.ขอบคุณเพลง ฉันคิด - Chilling Sunday ค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [25%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 14-07-2016 00:37:40
 :L2: :pig4:

อ้าาาาาย นักเขียนมาพาเราเข้าห้องกับ  สองคนนี้ก่อนนนนนน อย่าเพิ่งตัดดดด ดดด ดดดดด
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [25%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 14-07-2016 01:00:19
ทำไมนักเขียนทำกับเราแบบนี้คะ?
ยั่วให้อยากแล้วจากไป กรี๊ดดดดด
เข้าห้องรอบสองมันสมควรต้องมีอะไรต่างจากเดิมนะคะ อิอิ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [25%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 14-07-2016 14:02:52
“งั้นเดี๋ยวเป๊กขึ้นไปเอากับผมเลยมั้ยครับ"


คนอ่านคิดนะคะคุณพีท


 :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [25%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 14-07-2016 20:18:15
 :pig4:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Sisne ที่ 14-07-2016 20:38:43
อัพครับแล้วค่า เป็นกำลังใจให้คุณพีทคนขี้อ่อยกันด้วยนะคะ :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 14-07-2016 20:53:29
คุณพีทเดินหน้าเต็มที่

 :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: powvera ที่ 14-07-2016 21:13:57
คุณพีทเดินหน้ารุกน้องเป๊ก เต็มที่ไปเลย

 :hao7:   :hao7:   o13   o13
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 14-07-2016 21:18:08
แอร๊ยยยยย อ่อยแล้วไม่รู้ตัวก็ต้องบอกไปเลยเนอะ ถูกแล้วๆๆๆๆ เป็นกำลังใจให้คุณเป๊กนะคะ

ว่าแต่พีทจะช๊อคไปก่อนหรือเปล่าเนี่ย? ฮาาาา
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 14-07-2016 21:49:55
เป็กเอาเครื่องช่วยหายใจไหม?

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: felixia ที่ 14-07-2016 23:12:26
โอ๊ยยย จะจบแล้วหรอ เง้ออ  เสียดายยยย อยากอ่านต่อ
คือมันน่ารักมาก คุณพีทอ่อยแรงมากจริง
กรี๊ดอะ >_<
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 14-07-2016 23:14:40
ง่าาาาา จะจบแล้วหรอ ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยยยยยย  :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 15-07-2016 00:16:20
ค้างงงงงง่าาาา
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 15-07-2016 02:14:41
จะจบละเหรอ ขอสัก10ตอนได้ไหม :ling1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 15-07-2016 08:17:47
 o13 :-[
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 15-07-2016 09:37:10
คุณพีท เดี๋ยวเป็กช็อคตาย 5555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ooomukooo ที่ 16-07-2016 19:13:17
 :katai4: กรีดร้อง
ค้างมากค๊าาาาาาา  :katai1:
มาต่อเร็วๆน่ะค่ะ  :m15:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งที่ 7 [100%] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 17-07-2016 20:30:16
ไม่เอาใสๆ ขอขุ่นๆได้ไหม
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Sisne ที่ 18-07-2016 20:53:48
#อ่อยครั้งสุดท้าย




Rrrrrrrrrrrrrrrrr



เสียงโทรศัพท์ผมดังไม่หยุดเพราะผมยังไม่ได้รับสาย



ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



เหมือนเสียงหัวใจของผมมันดังแข่งกับเสียงเรียกเข้า ทั้งเร็วและแรงจนหายใจไม่ออกรู้สึกเหมือนจะเป็นลม



คุณเป๊กบอกจะโทรหาคนที่ชอบ…



ผมงั้นเหรอ?...



Rrrrrrrrrr



เสียงเรียกเข้าดังอยู่อีกเพียงครู่เดียวก็ดับไป



ทำเอาหัวใจผมกระตุกวูบ



"คนที่ผมชอบเขาไม่ยอมรับสายน่ะครับ" คุณพีทยิ้มเศร้า แล้วลดมือลงวางโทรศัพท์ไว้ “เขาคง...ไม่อยากคุยกับผมแล้ว"



"ช่วย…"



"..."



"ช่วยโทรมาอีกครั้งได้มั้ยครับ"



“…”



“ผมขอร้อง”



ผมอยากจะแน่ใจอีกครั้งว่ามันเป็นความจริง เมื่อกี้คุณพีทอาจจะโทรผิด หรือแบบว่ามือลั่นเผลอไปกดที่ชื่อผมก็ได้ ผมไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองมากเพราะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่คนอย่างคุณพีทจะมาชอบผม



เราสองคนนิ่งไปสักพัก ก่อนคุณพีทจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วแนบหูอีกครั้ง



Rrrrrrrrrrrrrrrrr



เสียงเรียกเข้าแบบเดิมกับที่ผมได้ยินเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าดังขึ้น พยายามเอื้อมมือที่มันสั่นน้อยๆไปกดรับสาย



ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยเนี่ย…



(...)



"..."



(สวัสดีครับ) คุพีทกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ แต่ด้วยความที่เราอยู่ใกล้กันมากจนเหมือนเจ้าตัวกำลังคุยกับผมตัวต่อ ตาคมจ้องมองมาทางผม



(เจ้าของเบอร์นี้ชื่อเป๊กรึเปล่าครับ?) คนตรงหน้าถามราวกับไม่รู้



“…ครับ” ผมก็ดันบ้าจี้ตอบกลับไป



(แสดงว่าโทรไม่ผิด) คุณพีทพูดยิ้มๆ ก่อนจะกระแอมแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆเหมือนเรียกกำลังใจ



(ตอนผมอยู่ปีสี่ที่มหา’ลัย T ผมเจอกับเป๊กตอนที่เพิ่งเข้ามาเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆ ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ เห็นว่าน่ารักดี หลังจากนั้นก็เอาแต่มองเป๊กมาตลอดจนผมเรียนจบ)



ผมนิ่งค้างเบิกตากว้าง นะ…นี่เราสองคนเคยเจอกันตั้งแต่ตอนผมเรียนมหา’ลัยแล้วเหรอ



(แต่เป๊กคงจำผมไม่ได้หรอก ปีสี่ก็ไม่ค่อยมีเรียนแล้ว แต่ถ้าว่างๆหรือวันไหนที่เป๊กมีเรียนแล้วผมก็มีเรียนเหมือนกัน ก็จะไปแอบมองบ่อยๆ ผมมองจนรู้ว่าเป๊กชอบกินอะไร ชอบซื้อกับข้าวร้านไหน ชอบดื่มอะไร เหมือนโรคจิตเลยเนอะ) เขาพูดกลั้วหัวเราะ



(หลังจากเรียนจบผมก็ไปทำงาน แล้วเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จนพอเป๊กมาทำงานที่เดียวกัน)



“…”



(ผมดีใจมากเลยนะ ที่ผ่านมาผมยังไม่มีใคร…เพราะผมยังคิดถึงเป๊กอยู่)



มือของผมจิกลงบนหน้าขา ส่วนอีกข้างก็กำโทรศัพท์ไว้แน่น



(แต่ผมไม่รู้จะว่าจะเริ่มเข้าหาเป๊กยังไงดี จะจีบเลยก็กลัวว่าเป๊กจะกลัวแล้วเกลียดผมไปเลย เพราะงั้นผมก็เลยลอง…เอ่อ อ่อยดูก่อน ว่าเป๊กจะมีปฏิกิริยายังไง แต่ก็เหมือนว่าเป๊กเองก็จะยังไม่รู้ตัวนะ…)



ผมนิ่งค้าง พลางคิดทบทวนตั้งแต่ที่ผมได้เจอกับคุณพีท นั่นคือการอ่อยเหรอเนี่ย!



(งั้นผมจะพูดตรงๆเลยละกัน)



ตึกๆ ตึกๆ



ผมหลับตาเม้มริมฝีปากแน่น มือเท้าจิกเกร็งไปหมด



(เป๊กครับ)



ผมจะได้ฟังคำๆนั้นจริงๆใช่มั้ย…








(ผมชอบเป๊กนะ)








เสียงทุ้มเปล่งออกมาอย่างหนักแน่น สิ้นเสียงนั้นทำเอาผมมือไม้อ่อนไปหมดเลยเผลอปล่อยโทรศัพท์ตกลงที่ตักตัวเอง พยายามหายใจเข้าลึกๆหวังจะให้หัวใจมันเต้นช้าลง



ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ



แต่ตอนนี้หัวใจเหมือนจะหลุดออกมาจากอกเลย…



‘ผมชอบเป๊กนะ’




เสียงของคุณพีทยังดังก้องอยู่ในหัวผมตลอดเวลา คิดแล้วก็ตารื้นขึ้นมาซะอย่างนั้น มันดีใจอ่ะ เหมือนใจเราตรงกันสักที อยากวิ่งไปบนดาดฟ้าแล้วตะโกนดังๆ



คุณพีทชอบผมโว้ยยยยยยยยยย คุณพีทชอบผมมมมมมมมมมมม



แต่ตอนนี้ผมทำได้แค่ยิ้มออกมากว้างๆแค่นั้น



คุณพีทวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เขาวางสายไปแล้ว ผมเหลือบมองคนตรงหน้า เอ่อ…เห็นหูคุณพีทแดงด้วย



“ผมบอกไปหมดแล้วนะ…แล้วเป๊กล่ะครับ”



“…”



“ที่ผมชอบเป๊ก…เป๊กรังเกียจรึเปล่า?”



“ไม่ครับ! ไม่ ผม…”



“…”



“ผมก็…”



“…”



“ชะ ชอบ…ชอบคุณพีท…เหมือนกันครับ”



“จริงนะ”



ผมพยักหน้า



คุณพีทไม่พูดอะไรต่อ เขาลุกขึ้นออกไปนับกระดาษรีไซเคิลข้างๆโซฟามาส่วนนึง จากนั้นก็เดินเอามาวางไว้บนโต๊ะกินข้าวตรงหน้าผม



“เป๊กช่วยนับให้ผมหน่อยครับว่าครบสิบแผ่นรึเปล่า” ผมมองแผ่นกระดาษอย่างงงๆก่อนจะเริ่มนับแบบออกเสียงเบาๆ



“…แปด เก้า สิบ”



“คบมั้ยครับ?”



“ครบครับ”



“คบแน่นะ?”



“ครับ ครบครับ”



“งั้นคบแล้ว ก็ห้ามเลิกนะครับ”



ผมนิ่งไป สมองกำลังประมวลผลอยู่ว่าคำพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง



พอคิดได้ก็รู้สึกว่าแก้มมันร้อนๆขึ้นมายังไงก็ไม่รู้



“คุณพีท มะ ไม่ต้องอ่อยแล้วมั้งครับ”



“อ่าว ขอโทษครับ ลืมไปว่าไม่ต้องอ่อยแล้ว” เขาพูดไปยิ้มไป “แล้วสรุป…คบมั้ยครับ?”



ผมเขินมากกกกกกก นี่มัวแต่ก้มหน้าลงจนหัวจะมุดใต้โต๊ะได้อยู่แล้ว



“…ครับ”



“อันนี้จริงๆแล้วนะ”



ผมพยักหน้าสองสามครั้งยืนยัน คุณพีทลุกขึ้นมาแล้วดึงมือผมให้ลุกขึ้นตามก่อนจะสวมกอดผมไว้แน่น



“นั่งแล้วมันกอดไม่ถนัด”



ผมอมยิ้มอยู่กับแผ่นอกกว้างแล้วเอื้อมมือไปเกาะเอวคนตัวสูงไว้ หัวใจของผมเต้นแรงพอๆกับของคุณพีทเลย



“เป็นแฟนกันแล้วนะครับ” ผมพยักหน้า



“อุตส่าห์อ่อยไปตั้งนาน ถ้าผมไม่บอกเป๊กจะรู้ตัวมั้ยเนี่ย”



“ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่ครับ…มันดูเนียนเกินไป” คนที่กำลังกอดผมอยู่หัวเราะ



“ต่อไปไม่อ่อยแล้ว จะทำจริงๆเลย”



“ทำอะไรเหรอครับ?”



“ก็…”



ฟอดดดดดดดด



“…”



ผมเบิกตากว้างอ้าปากค้าง คุณพีทหอมแก้มผม! โอ๊ยตายยยยยย



“อ้าวนิ่งเลย”



“คนฉวยโอกาส” ผมว่าแล้วขืนตัวจากอ้อมแขน แต่คุณพีทกอดแน่นไม่ยอมปล่อย แถมยังก้มลงมาหอมหน้าผากอีกด้วย ผมเลยเอามือปิดหน้าไว้ก็ยังตามมาจุ๊บหลังมืออีก มันเขินนะ!



“โทษฐานที่ปล่อยให้ผมอ่อยนานเกินไป ต่อจากนี้จะโดนแบบนี้ทุกวันเลยนะครับ”



ผมขอให้คุณพีทกลับไปอ่อยผมแบบเดิมดีกว่า



ทำแบบนี้ทุกวันผมหัวใจผมจะวายตายมั้ยเนี่ย!







[-พีท-]




ผมโคตรดีใจเลยที่เป๊กก็คิดแบบเดียวกับผม ถึงจะมาชอบผมทีหลังก็เถอะ แต่สุดท้ายเราสองคนก็ได้เป็นแฟนกันจริงๆ



ผมเดินไปส่งเป๊กที่บ้านของเขาซึ่งห่างจากคอนโดของผมไม่ไกล วันจันทร์ผมเลยขับรถไปขับเป๊กที่บ้าน เจ้าตัวดูตกใจเกือบจะไม่มาด้วยกันแล้ว แต่พีทซะอย่าง เจอลูกอ้อนผมเข้าไปเป๊กปฏิเสธไม่ได้หรอกครับ สุดท้ายก็ต้องไปด้วยกันแล้วก็กลับพร้อมกันเป็นอย่างนี้มาแล้วสัปดาห์นึง



นึกขอบคุณตัวเองที่ตัดสินใจเข้าหาเป๊ก ไม่ทำตัวป๊อดเหมือนตอนเรียนมหา’ลัย ไม่อย่างนั้นมันจะไม่มีทางมีวันนี้ได้เลย



สำหรับคนที่กำลังแอบชอบใครอยู่ หาโอกาสบอกเค้าไปเถอะนะครับ ไม่แน่เค้าคนนั้นอาจจะกำลังคิดแบบเดียวกับคุณอยู่ก็ได้ ขอให้ทุกคนสมหวังกับความรักนะครับ











อ่อ แล้วถ้าเกิดใครอยากจะลองใช้แผนอ่อยของผมดูก่อนก็ได้นะ ผมไม่หวง : )

 


-END-

















แถมท้าย




“คุณพีทครับ ผมมีเรื่องจะสารภาพ”



“อะไรเหรอ?”



จู่ๆเป๊กก็พูดขึ้นมาในตอนหัวค่ำของวันเสาร์ เราสองคนนั่งเล่นอยู่ที่โซฟาคอนโดผม ซึ่งผมขอร้อง(แกมบังคับ)ให้เขามานอนด้วยกัน เรานั่งดูทีวีกันอยู่จนไปเจอรายการเกี่ยวกับพวกสุขภาพ พิธีกรกำลังพูดถึงการช่วยตัวเองส่งผลดีอย่างไร



“ถ้าผมบอก…คุณพีทห้ามโกรธผมนะ”



“แล้วมันเป็นเรื่องอะไรล่ะครับ”



“สัญญาก่อน”



“ทำตัวไม่น่าไว้ใจ” เป๊กหน้ามุ่ย



“งั้นไม่บอกแล้วครับ”



“อ้ะๆ สัญญาๆ บอกมาเถอะ ผมไม่โกรธหรอก…มั้ง”



เป๊กมองค่อน แก้มเนียนแดงระเรื่อ เจ้าตัวสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมา



“คือ…ผมอ่ะ”



“…”



“เวลาผม…แบบนั้นอ่ะ…ผมนึกถึงคุณพีทตลอดเลย”



“ไอ้ ‘แบบนั้นอ่ะ’ มันคืออะไรเหรอครับ” ผมขยับตัวเข้าไปใกล้เป๊กเรื่อยๆ



“ก็…แบบที่ในทีวีบอกไงครับ ตะ แต่ผมไม่ได้ทำนานแล้วนะ”



“แล้วทำไมไม่ทำล่ะ หรือไม่มีคนช่วย?”



“มะ ไม่ใช่ คือ…”



“งั้นให้ผมช่วยดีกว่าเนอะ” ว่าจบผมก็แตะมือลงบนเป๊กน้อยผ่านกางเกงนอนของเขา



“เฮ้ย มะ…ไม่เอาครับคุณพีท…อ้ะ อื้อ”



//ตัดภาพไปที่บนเพดาน//













*******************************************************************************************
จบแล้ววววว ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามเรื่องสั้นเรื่องนี้นะคะ ทุกคอมเมนต์มันดีต่อใจเรามากเลย ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องสั้นที่สนุกอะไรมากมาย อย่างน้อยมีคนอ่านแล้วอมยิ้มตามก็พอใจแล้วค่ะ ตอนแถมท้ายนี่ทำมาสนองนี้ดตัวเอง ข้ามไปก็ได้ค่ะ55555 ยังไงขอให้ทุกคนโชคดีกับความรักแบบคุณพีทและเป๊กนะคะ ชอบใครก็บอก ไม่กล้าบอกก็อ่อยเลย อิอิ

แล้วพบกันใหม่ค่ะ ^^

-Sisne-
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 18-07-2016 22:40:47
เหมือนการสารภาพของเป๊กจะเข้าทางคุณพีทสุดๆ ไปเลยเนอะ ฮาาาาา
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 18-07-2016 22:48:43
อ๊ากกกกกก เขิลมากกกกก
พี่พีทอ่อยเนียนอ่ะ 5555


อยากอ่านต่ออีกเลยอะ เสียดายจบแล้ว
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 18-07-2016 22:59:32
เป็นการบอกชอบที่เก๋มาก

ตอนส่งท้ายคืออะไร? มือไวไปนะพีท!

ขอบคุณ Sisne สำหรับเรื่องอ่อยเนียน ๆ อันแสนน่ารัก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 18-07-2016 23:11:46
5555 โธ่ คุณพีทเสียเวลาอ่อยตั้งนาน เป๊กยังไม่รู้ตัวอีกนะ นี่ถ้าไม่บอกตรงๆจะรู้มั้ยเนี่ยยยยย  :laugh:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 18-07-2016 23:29:21
ขอบคุณจร้า สนุกดีค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 18-07-2016 23:40:46
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 19-07-2016 01:11:16
คุณพีทคนเนียนจริงๆๆๆๆๆๆๆ

น่ารักกกกกกกกทั้งคู่ สนุกกกกก มาเขียนตอนใหม่ด้วยก็จะดีนะจ้ะ55555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-07-2016 01:14:37
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: kao9x ที่ 19-07-2016 03:05:19
มีความเขินแรง พีทอ่อยแต่ละทีแดดิ้นมาก จิกหมอนขาด.
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 19-07-2016 04:06:03
เขินอ่ะะะะ. น่ารักมากกกกกก
อยากให้มีอ่อยครั้งพิเศษแถมท้ายอีกหน่อยจังงง
จบเรื่องสั้นแล้วไปเปิดเรื่องยาวเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้น้าาาา
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 19-07-2016 06:54:32
ขอบคุณนะคะคุณพีท

ที่ทำให้รู้ว่าการอ่อยแรงเป็นยังไง

แต่ทั้งที่อ่อยขนาดนี้แล้วน้องเป๊กก็ยังไม่รู้ตัวอีก

นิยายสนุกและน่ารักมากค่ะ o13
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: felixia ที่ 19-07-2016 08:33:17
กรี๊ด อย่าเพิ่งแพนกล้องไปเพดาน กลับมาก๊อนนนนน 555
จบซะแล้ว อยากอ่านตอนพิเศษจุงงงงงงง
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ฝัullล้วlv ที่ 19-07-2016 10:00:17
เนียนจนหยดสุดท้ายจริงๆ :hao7:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ แต่งจะดีกว่านี้ถ้าเปลี่ยนมุมกล้องตอนสุดท้าย  :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Coffeeblack ที่ 19-07-2016 10:54:30
ถึงจะเป็นเรื่องสั้นแต่ก็สนุกมากๆ

อ่านไปเขินไป >////<

พีท เป๊ก น่าร๊ากกกกก

 :mew1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 19-07-2016 13:42:28
กรี้ดดดดเขินน5555
พีทนี่อ่อนแรง อ่อยจริงจัง อ่อยเนียนด้วยย
เนียนขนาดที่เป๊กไม่รู้ตัวเลยค่าา5555
เหมือนเป๊กทำอะไรก้เข้าทางพีทไปหมดเลย
ร้ายกาจจอะ ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจมาก55555
สนุกค่ะ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 19-07-2016 14:12:30
 :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 19-07-2016 14:30:07
แผนการอ่อยสำเร็จ ลุล่วง  :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Lemon_Tea ที่ 19-07-2016 15:30:42
แผนสำเร็จแล้วสิน่า
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 19-07-2016 17:36:59
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ แบบนี้ต้องฉลอง
คุณพีทอ่อยเป๊กสำเร็จแล้ว

ถ้าไม่เป็นการรบกวน
ขอตอนพิเศษแบบหวานๆ
ของคุณพีทกับเป๊กด้วยนะคะ

 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 19-07-2016 18:14:07
 :laugh: พี่พีชอ่อยจนสำเร็จ เป็นการอ่อยที่เราชอบมาก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 19-07-2016 21:52:35
 :-[
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 19-07-2016 22:37:25
น่ารักมากเลยค่ะ  ขอตอนพิเศษต่อสักหน่อยนะคะ  อยากรู้พีทจะรุกยังไง
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 20-07-2016 08:21:58
เขินแรงมาก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 20-07-2016 10:08:04
คุณพีทนี่อ่อยได้เนียนมาก 555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: thanatphon ที่ 20-07-2016 12:37:40
เขินหนักมากกกกกก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 20-07-2016 14:27:53
ชอบๆๆ ตลกดีอ่ะ ทั้งพีททั้งเป๊กเลย
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 20-07-2016 18:22:27
ไอ้มุกคบแล้วห้ามเลิกนี่
ไม่หล่อทำไม่ได้จริงๆ5555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 22-07-2016 08:14:21
มีอ่อยแบบพิเศษไหมคะ
อยากอ่าน
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: room ที่ 22-07-2016 09:57:45
อ่านจบแล้วแบบทำหน้างี้เลย :z1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 22-07-2016 14:40:11
จะมีตอนพิเศษแถมไหมหนอออ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 22-07-2016 19:25:30
ฮ่าๆ น่ารัก เนียนๆ ได้อีกนะคุณพีท เนียนจนน้องเป๊กไม่รู้ตัวเลย ^^
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 22-07-2016 20:29:23
แหมฉากตัดไปเพดานคนอ่านเลยต้องฟินกันเองสินะ เศร้า
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 25-07-2016 16:02:08
 เขินๆๆๆ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 25-07-2016 20:21:54
กรี๊ดดด สนุกมากกก ชอบมากเลยค่า
คุณพีชอ่อยแรงอะ 555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 25-07-2016 22:36:49
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 25-07-2016 23:35:57
เขินนนนนน เป็นการอ่อยที่ละมุนมากกกกกกกก :m3: :m1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Noonnaja ที่ 26-07-2016 10:26:41
เขินแรงงงงง   :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 26-07-2016 11:52:13
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 25-07-2018 23:13:10
THANK YOU  :mew1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Morgen ที่ 27-07-2018 22:16:04
 คุณพีท อ่อยเนียมากๆๆๆ น่ารักๆๆ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 28-07-2018 11:40:07
 :hao7:
น่ารักจังเลย น้องก็งงๆ พี่นี่รุกยับ แง้ ชอบๆๆๆ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: VIRIDIAN ที่ 29-07-2018 09:09:29
ไม่ไหวแล้ววววว ใจเต้นแรงไปโหม้ดดดดดด ไฟไหม้หน้าแล้ว ฮือ ถ้าเจอแบบคุณพีทบ้างอิฉันต้องตาย ผู้ชายไรอ่อยเก่งเว่อ บร้าบอมาก ฮือออ น้องเป๊กจะยังไงต่อเนี่ย แงงงงงง ไม่ไหว๊ ใจบางเป็นกระดาษแล้ว คนเขียนเขียนน่ารักมาก จะเป็นลม ขอยาดมหย่อยค่ะ เจอคนอ่อยกันดิฉันใจจะวายยยยยยย แงงง
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 30-07-2018 16:20:30
น่ารักมากค่า 555

ขอบคุณคนเขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-08-2018 05:19:15
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: มะยองมะแยง ที่ 11-08-2018 22:01:31
น่ารักมากกกก ขอบคุณนะคะ :mew1: ขอตอนพิเศษซักตอนเถอะน้า  :impress2:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 12-08-2018 02:15:38
อ่อยกันไปกันมาแต่คุณพีทร้ายสุดชนะขาดรอย  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: p2w1990 ที่ 12-08-2018 05:08:48
อ่อยจนเลือดกำเดาไหลแล้วมั้งครับเนี่ย :ling1: :really2:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 16-08-2018 09:27:49
เรายิ้มไม่หุบเลยขอบอก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Maxkung ที่ 16-08-2018 15:22:39
โอย ใจเต้นแรงมาก เหมือนกับตอนที่แอบชอบใครซักคน

งื้อออออออออออออออออออออออออออ :monkeysad:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 02-09-2018 09:08:31
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2: :katai2-1: o13 o18 :man1: :z2: :m4: :จุ๊บๆ: :oni1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 16-09-2018 13:22:15
ฮื่อออออ คุณพีททำไมขี้อ่อยแบบนี้ละคะ ทำเอาเขินไปหมดเลย เป๊กก็ซื่อจังหนูลูก ทำคนอ่านลุ้นรู้ไหมคะ เนื้อเรื่องน่ารักมากเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 06-10-2018 14:20:43
ให้คะแนนความอ่อยเนียน ๆ เต็มเลยค่ะ  :mc3:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: ongard25 ที่ 06-11-2018 18:24:04
อ่อยเก่งจริงๆเลยพ่อคุณ 5555555 สนุกดีคะ o13
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: lostinthelight ที่ 08-04-2019 17:38:17
เขินคุณพีทมากฟสหากสหวหว ไม่ไหวแล้วค่า เขินมากๆๆๆๆ :katai1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: sk_bunggi ที่ 14-11-2019 21:52:16
มาอ่อยๆให้ฟินแบบสั้นๆ อิอิ  :katai2-1: