หัวข้อ: }Preoder{Contract มาเฟีย (ป๋า-มิท) P.31

[P★RiTŸ]

แอบน้ำตาไหลเบาๆ
ชีวิตบัดซบจริงๆ

[punnicha]

 

[cavalli]

 

[uknowvry]

สู้ชีวิตค่อดดดด

[supizpiz]

โถ่อิหนูลูก สู้ๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คิดแล้ว ว่าพ่อกับแม่มิทนี่แหละ  ทำให้มิทต้องใช้ชีวิตแบบนี้
เอาใจช่วยมิท

[boonpa]

  เอาใจช่วยมิทเต็มที่

[ป้ากิ่งkingkarn]

ชอบมิทมากๆเลยค่ะ เป็นคนเก่งในหลายๆความหมายที่แอบชื่นชม
โดยเฉพาะเรื่องการรู้จักเอาตัวให้รอดเพื่อมีโอกาสได้ใช้ชีวิตตามที่คาดหวังไว้
ปัญหาเรื่องเงินทองดูจะเป็นเรื่องทั่วไป ใครๆก็มีปัญหานี้กันทั้งนั้น
ที่สำคัญคือวิธีแก้ปัญหา วิธีที่มิทใช้ก็เป็นวิธีปกติเห็นได้ทั่วไป
ที่น่าทำความเข้าใจคือวิธีการดูแลจิตใจและร่างกาย ให้ยังคงมีความสุขในการใช้ชีวิตได้ทุกๆวันอยู่
ชอบที่สุดคือมิท'รักตัวเอง' และมิทรู้ว่าตัวเองกำลัง'ทำอะไรอยู่'

ติดตามมาจากเฟย์ปอนด์ค่ะ อ่านไปอมยิ้มไป^^
ชอบการแทรกบทมิทตั้งแต่ในเรื่องนั้น ชอบที่ไม่ดูเยอะแต่ดูแล้วรู้ว่ารออ่านคู่นี้ต่ออีกนะ
การบอกนัยๆ ทำให้รู้สึกอยากอ่านขึ้นมาก
และขอบคุณจริงๆที่ไม่ผิดหวังเลยที่อยากอ่าน(มากกว่าคู่อื่นๆ)
คุณคนแต่ง เขียนเหมือนเล่าเรื่องจริงให้คนอ่านฟัง
ตั้งแต่เฟย์ปอนด์แล้วค่ะ อ่านไปก็แอบคิดเลยว่าเจ้าของมาเขียนเองใช่มะเนี้ย???555+
มิทก็เช่นกัน คุณทำให้เชื่อว่ามีตัวตนจริงๆ
วิธีเล่าเรื่องก็สนุก ใช้ภาษาได้กระชับ ไม่เยิ่นเย้อน่าเบื่อ
เพลิดเพลินกับการอ่าน และรอติดตามอยู่นะคะ

[Toon_TK]

ยอมแต่แรกก็จบแล้วลูก~

[นางฟ้าเชียงชุน]

ชอบมิท ตั้งแต่เรื่องของปอนด์ สู้ต่อไปนะมิท

[Silver Fish]

รอบที่4 เข้ากรง

   1 อาทิตย์

   1 อาทิตย์สำหรับการตัดสินใจเลือกเส้นทางชีวิตของตัวเอง ไม่ใช่สิ มันไม่ใช่การเลือกมันคือระยะเวลาในการทำใจก่อนเข้าไปเป็นสัตว์เลี้ยงอยู่ในกรงมากกว่า เงินที่ไนท์ให้มานับว่าเยอะพอสมควร ผมใช้ชีวิตสบายๆ ในช่วงหนึ่งอาทิตย์นี้โดยไม่ต้องดิ้นรนหาเงิน

   ผมไปเรียนตามปกติ ออกจากมหาลัยก็เล่นซ่อนแอบกับคนของลูเซียส ไม่มีวี่แววของไนท์ คงจะโผล่มาแบบตอนจบ อีกอย่างพ่อผมหายเฮดซะจนน่าแปลก ถ้าเป็นทุกทีได้เงินได้ของขนาดนั้นไม่กี่วันต้องตามมารังควานผมแน่ อันนี้เงียบกริบ เห็นเพียงแค่กลุ่มคนในชุดสูทด้อมๆ มองๆ อยู่แถวที่พักผม

   ไนท์รู้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับผมมากกว่าเพื่อนผมอีก คงจะเป็นฝีมือเขานั้นแหละ นิสัยแบบที่ไม่น่าจะเป็นมาเฟียจริงๆ เอ๊ะ ไม่สิ บางทีอาจจะไม่ต่างกันก็ได้มั้ง อาชีพเก่า อาชีพใหม่ แค่ใช้คนจำกัดความคนละอย่างเท่านั้นเอง

   “กูอาจจะหายตัวไปช่วงหนึ่งนะ ไม่มึงไม่ต้องห่วง”

   ผมพูดขึ้นกลางวง ระหว่างนั่งทานมื้อเที่ยงกันที่ร้านข้าวแถวมหาลัย ร้านอาหารตามสั่งทั่วไปนั้นแหละ สภาพเก่าหน่อย ร้านไม่สะอาดนักแต่มีเด็กนักศึกษามากินเพียบ ด้วยความที่มันราคาถูกแถมได้เยอะ คนทำก็ป้าร่างท้วมหน้ามันเยิ้ม เหงื่อซกเพราะความร้อน

   “อะไรวะ เพิ่งจะกลับมามึงจะหายหัวไปไหนอีก”

   ซันบ่นอุบพุ้ยข้าวเข้าปากความเร็วไม่ลด ขนาดมันกินจานที่สองแล้วนะ ตัวแม่งถึกกินจุ ริวนี่มันกินแบบเรื่อยๆ ข้าวแค่จานเดียวแต่ของกินเล่นหลังมื้ออาหารจะมีกี่อย่างอันนี้ไม่อาจทราบได้

   “มีเหตุนิดหน่อย”

   “มีเหตุๆ แม่งก็มีตลอดนั้นแหละ พวกกูถามจนขี้เกียจถามแล้วเนี่ยว่าตกลงอะไรของมึงกันแน่ ทำตัวลึกลับฉิบหาย”

   “เอาน่า โลกของมันกับเราอยู่คนละโลก บางทีมันอาจจะไปติดต่อยานแม่ก็ได้” ริวมึงเมากระเพรา? ผมหัวเราะกับคำพูดมัน ไอ้ซันทำหน้าเซ็ง คนอื่นมองมีแอบผวา ภายนอกมันดูท่าจะโหด เอาเรื่อง ซึ่งความจริงไปคนละทาง มันคุณชายผู้ร่ำรวยชอบทำตัวยาจก อารมณ์ร้อนแต่มีเหตุผล ออกจะใจดีมีเมตตาต่อสตรี เด็กและคนชรา ส่วนผู้ชายกวนตีนมากๆ มันซัดไม่เลี้ยงเหมือนกัน

   ที่ริวพูดมันน่าคิดนะ บางทีผมกับพวกมันอาจจะอยู่คนละโลกจริงๆ ก็ได้ แน่นอนว่ามึงไม่คิดดึงพวกมันมาฝั่งผมหรอก ปล่อยมันเป็นเด็กเรียนในคราบเด็กเหี้ยต่อไป

   “กูหายไปไม่นานหรอก ถ้ากลัวกูกลับดาวมึงจะโทรตามหรือให้กูอัพสเตตัสตัวเองลงโซเชียลก็ยังได้ แบบคนดังเลยเป็นไง ขี้ไม่ออก ตดเหม็นแค่ไหนก็อัพ” ผมกางมือสองข้างยักไหล่แบบกูดัง พวกมันพร้อมใจกันชูนิ้วกลางให้ผมอย่างพร้อมเพรียง

   “เออๆ จะกลับดาวไปกู้โลกที่ไหนก็เรื่องของมึง อย่าหายหัวเป็นพอ ต่อให้ตายกลายเป็นผีก็ต้องมาเข้าฝันกู จะได้ตามไปเก็บซากถูก”

   “ครับพ่อ” ผมแสร้งทำท่าสงบเสงี่ยมให้ไอ้ซัน ริวมันหัวเราะจนเกือบสำลักข้าวตาย ซันมันแทบปาช้อนใส่ ติดที่มันยังกินไม่อิ่มผมเลยรอดตัวไป

   ปากบอกไปแบบนั้นเอาเข้าจริงผมไม่รู้ว่าตัวเองจะถูกลูเซียสกักตัวนานเท่าไหร่ บางทีอาจจะไม่ได้โผล่หัวออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลยก็ได้ แบบตายแล้วถ่วงอ่าวจบประเด็น นี่ผมหวังเอากับไนท์ล้วนๆ เลย หมอนั้นน่าจะช่วยพูดให้ผมกลับมาเรียนตามปกติในเร็ววัน รวมถึงเรื่องมือถือไม่รู้จะโดนยึดรึเปล่า

    “เหม่ออะไรวะ” ริวถามโบกมือไปมาตรงหน้าผม ผมกดมือมันลงแล้วส่ายหัว มันอ้าปากอยากพูดอะไรบางอย่าง พอเห็นซันจ้องอยู่เลยหุบปากนั่งสงบตามเดิม ซันเหล่มองพวกเราสองคนสลับไปมา สีหน้ามันเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

   “มึงเป็นห่วงกันก็แสดงออกตรงๆ เลยก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจกู” เพื่อนผิวเข้มเปรยเรื่อยๆ ผมกับริวมองหน้ามันร้องฮะ

   “คือมึงรักกันคบกันกูไม่ว่า ต่อให้พวกมึงเป็นเกย์กูก็ไม่มีปัญหา เพราะพี่กูเองก็เป็น ดังนั้นไม่ต้องทำตัวมีลับลมคมใน” มันประสานมือทำสีหน้าจริงจัง บรรยากาศเกือบให้ ถ้าไม่มีแบ็คกราวเป็นร้านหารตามสั่งที่คนปล่อยสัตว์วิ่งพล่านทั่วร้าน ผมหลุดขำพรืด ไอ้ริวสีหน้ามันเหมือนถูกบังคับให้กลืนขี้ควาย

   “ทำไมมึงคิดงั้น” ผมถามตาวาว นึกสนุกเต็มกำลัง

   “กูเห็นมีอะไรเกี่ยวกับมึง ริวรู้คนแรกตลอด ชอบปิดเป็นความลับ มีอะไรก็รู้กันแค่สองคน กูรู้ที่หลังทุกที” เดี๋ยวๆ ประโยคนี้มันพูดเหมือนน้อยใจหรือใจจริงมันอยากจะสามพี? “ริวมันดูจะรักมึงมาก พอกูโมโหไม่พอใจอยากจะตามไปเค้นคอมึง มันห้ามกูสารพัด เข้าข้างมึงสุดๆ”

   ไอ้ริวทนซันพูดต่อไปไม่ไหว มันยกมือปางห้ามญาติ

   “กูว่ามึงเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว รู้ว่ามึงมันบื้อไม่คิดจะควายขนาดนี้”

   “เข้าใจผิดตรงไหน ดูพวกมึงดิ๊ กูอุตส่าห์พูดไม่ให้อึดอัดมาด่ากูอีก เรื่องแบบนี้มีแต่คนต้องการคนยอมรับ กูใจกว้างสุดๆ แล้วนะเนี่ย”

   “เข้าใจบ้าอะไรวะ กูกับมันไม่ได้...” ยกมือปิดปากริวไม่ยอมปล่อยให้มันพูดจบประโยค ทำตีหน้าซึ้งเนียนกอดซบไหล่ริว ซันมันหนังตากระตุกแบบพยายามจะทำใจยอมรับให้ได้ ผมเกือบจะหลุดขำแล้วเนี่ย โอ๊ยยย มึงแม่งแสนดีสุดๆ ใครได้เป็นผัวโคตรโชคดีเลย

   “ขอบคุณที่มึงเข้าใจพวกกูนะซัน แต่บังเอิญกูรักข้างเดียวว่ะ ริวมันยอมดูแลกูในฐานะเพื่อน” ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ ตาคมดุจสัตว์ร้ายตวัดมองริวแทน คนถูกจ้องสะดุ้งสบถยาวเหยียด

   “โอ๊ย! ไอ้เหี้ย เลิกเล่นกูขนลุก” ริวผลักผมออกทำท่าแขยง “มึงอย่าไปเชื่อมันซัน ดูตาแม่งก่อน พวกกูไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ ที่กูชอบมีลับลมคมในกับมัน เพราะมันไม่อยากให้มึงเป็นห่วงเลยให้กูช่วยปิดเรื่องงานที่มันทำ ซึ่งกูก็เล่าให้มึงฟังหมดแล้ว”

   เป้าหมายเปลี่ยนมาทางผมแทน ไม่กลั้นขำแล้วครับ หลุดหัวเราะดังลั่นแบบไม่เกรงใจใคร ซันมันชักสีหน้า ยกเท้าถีบผมใต้โต๊ะเกือบหงายหลัง ดีที่คว้าขอบโต๊ะไว้ทัน หัวเราะจนปวดท้องอ่ะคุณ เห็นอาการผมขนาดนี้ ซันเริ่มกระจ่างว่าถูกผมปั่นหัว ช้อนบินมาของจริง โยกหัวหลบแทบไม่ทัน

   ก่อนสายตาพวกเราสามคนจะมองตามช้อนร่วงตกบนโต๊ะด้านหลังผม ซันลุกพรึบ ไม่ใช่จะมีเรื่องนะ มันจะไปขอโทษเขา คนอื่นในร้านเข้าใจผิดมองมันหวาดๆ กระทั่งเจ้าของโต๊ะหันมาคราวนี้กลายเป็นไอ้ริวที่เงิบหนัก

   “พี่ธัน...”

   มันเพ้อออกมา อ่อ คนนี้รุ่นพี่ปีสาม ลุงรหัสไอ้ริวนี่หว่า พี่เขาหล่อแบบคนไทยผิวสองสี หน้าตาดีกันทั้งกลุ่ม ซันรีบยกมือไหว้ขอโทษ พวกพี่เขาไม่ว่าอะไรหันกลับไปกินข้าวกันต่อ ผมอยากจะเนียนไปทำความรู้จักอยู่นะ แต่อยากเสือกมากกว่าเลยนั่งอยู่กับที่มองริวกับลุงรหัสมันพูดคุยเสียงเบา

   “พี่ธัน ผมกับหมามิทไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ นะ ผมยังโสด ยัง... เอ่อ ซิงอาจไม่ แต่ผมโสดสนิทไม่มีใครจริงๆ”

   อือหือชัด น้ำเสียง คำพูดที่ริวมันแสดงออกมาชัดเจนว่าชอบรุ่นพี่ตรงหน้า มิน่าล่ะพักหลังมันไม่ตามติดชีวิตผมเหมือนอย่างเก่า ดูท่าการหนีมาเฟียที่ตามอย่างกับขี้ปลาทองทำให้ผมพลาดอะไรดีๆ ไปหลายอย่าง

   “เรื่องของมึง มาบอกกูไม” เสียงพี่ท่านดีมาก มันไม่ได้นุ่มหรือทุ้มแหบ บอกไม่ถูก รู้แต่ว่าฟังแล้วรู้สึกดีสบายใจ สำหรับริวตอนนี้คงไม่โออย่างแรง พี่ธันขมวดคิ้วมองมันแบบไม่เข้าใจจริงๆ ว่ามันจะสื่ออะไร จะบอกทำไม คือไม่มีความรู้สึกอื่นใดเจือปนนอกจากงง ริวนั่งหางตกหูลู่เลย

   “ครับ พี่ธันกินข้าวต่อเถอะ เดี๋ยวต้องไปเรียนอีก” มันบอกเสียงอ่อย เจ้าของชื่อพยักหน้าหันไปกินต่อไม่ได้สนใจมันอีก

   หลังมื้ออาหารซันตามพวกพี่ธันขึ้นตึกเรียนไปเพราะมันมีเรียนบ่าย ผมกับริวไม่มีและยังไม่อยากกลับ เลยนั่งเล่นกันอยู่ใต้คณะ

   “ยังไงๆ คายบอกกูมาให้หมด” ทางสะดวก สบโอกาสถาม ผมกอดคอล็อกไว้ ไม่บอกผมไม่ปล่อย มันรู้ดีถึงยอมเปิดปากเล่าง่ายๆ ส่วนหนึ่งมันคงอยากให้ผมช่วยมันคิดด้วยว่าจะเอายังไงดี ในสายตาทุกคนมองผมเป็นผู้ตื่น ผู้รู้ ผู้เบิกบานซะงั้น ผมแค่รู้มากหน่อยเดียวเอง

   มันเล่าให้ฟังว่า มันได้เจอพี่ธันคนนี้ตอนกินเลี้ยงสายรหัส มึงแอบหลงเขาตั้งแต่แรกเห็นเลยพยายามเนียนเข้าหาตลอดเอาเรื่องเรียนเข้ามาอ้าง ปัจจุบันมันสนิทเขาในระดับหนึ่ง อีกฝ่ายเป็นชายแท้ทั้งแท่งชอบผู้หญิง แถมมองมันเป็นน้องชายคนหนึ่ง มันเลยไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามนอกจากแอบรักข้างเดียวเงียบๆ

   “พี่ธันเป็นคนจริงจังมาก กูเลยไม่กล้า กลัวไปหมดเลยว่ะ”

   อาการหนักเพื่อนผม ไม่ถึงขั้นเพ้อไร้สติแต่ก็เกือบๆ ดูมันจะชอบมากจริงๆ พูดยากนะครับ บางคนอาจบอกว่ารักแรกพบมันไร้สาระ ยังไม่ทันรู้จักกันดี ผมเห็นว่าไอ้พวกที่ดูใจกันคบเป็นปี สุดท้ายต่างคนต่างไป มันไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ ของงี้มันขึ้นอยู่ที่ใจกับความรู้สึกของทั้งคู่ ปัจจัยอื่นเป็นแค่ส่วนเล็กเท่านั้น

   “ยิ่งกูได้คุย กูยิ่งชอบ ทำไงดีวะ”

   ดวงตามันหลุกหลิกไปมาแบบคนว้าวุ่น ถอนหายใจเฮือกๆ ระบายความอัดอั้น ผมตบบ่ามัน

   “ทำแบบที่มึงทำนี่แหละ ค่อยๆ ขยับความสัมพันธ์ไปทีละนิด อนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไงไม่รู้ แต่ทำไปดีกว่ามานั่งเสียใจภายหลัง ต่อให้ไม่สมหวัง อย่างน้อยๆ มึงก็ได้ทำอะไรลงไปบ้างล่ะวะ”

   “มันก็จริง แล้วตกลงมึงจะหายหัวไปไหนวะ” จบเรื่องตัวเองซักผมต่อเลย หนีตอนนี้ทันมั้ย ดูท่าแล้วคิดว่าไม่ทัน...

   “ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ แต่สักวันกูจะบอกมึงเอง บอกแน่ๆ กูสัญญา” ผมไม่อยากโกหกมันอีก มันเป็นห่วง หวังดีกับผมมาตลอด

   “เอาเถอะ ไม่รู้ว่าเรื่องมันหนักหนาใหญ่โตแค่ไหน กูเคารพการตัดสินใจของมึง อย่าทำอะไรเสี่ยงเกินตัวแล้วกัน มีไรให้โทรมาบอก อย่าหายไปเงียบๆ เป็นพอ”

   ริวปลงไม่คิดซักไซ้ เข้าใจว่าถ้าผมไม่คิดจะบอก ให้ตายยังไงไม่มีหลุดปากเด็ดขาด ผมพยักหน้ารับ ส่งเสียงอือในคอก่อนเปลี่ยนเรื่องคุยไม่ให้บรรยากาศมันอึมครึม

   เรื่องเพื่อนผ่านไป ถัดมาเป็นเรื่องของตัวเอง ผมต้องเตรียมตัวเตรียมใจเผชิญหน้ากับลาสบอส

   
   “ถึงเวลาขึ้นเข้ากรงแล้วเจ้าหนู”

   ถึงวันที่กำหนด คำทักทายแรกหลังจากไม่เจอหน้ากันร่วมอาทิตย์ช่างรื่นหูยิ่งนัก ผมอยากจะหยิบระเบิดมาขว้างใส่ให้มันรู้แล้วรู้รอด

   หนุ่มร่างสูงเพรียวดูปราดเปรียวยืนจับสายสะพายเป้หรี่ตามองชายต่างชาติในชุดสูทพร้อมลูกน้องและรถคันงามสีดำเงาวับ คนอื่นอาจมองว่ามันช่างหรูหราไฮโซ ในสายตาผม มันไม่ต่างจากมัจจุราชในชุดสูทเชื้อเชิญให้ผมเข้าสู่ลานประหารระดับห้าดาว ที่มีบริการทุกอย่างพร้อมแลกกับอิสรภาพและการถูกทรมานด้วยกาม

   แย่ชะมัด...

   “ยังทำใจไม่ได้ ขอเวลาอีก ตลอดชีวิตได้มั้ย” ผมถามด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ ไนท์คิ้วกระตุกยกมือให้ลูกสมุนมาล้อมผมอยู่ในซอยระหว่างมหาลัยกับหอพักที่ไม่ค่อยมีคนผ่าน มันเป็นทางลัดของผมเอง

   “อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน อยากจะไปดีๆ หรือให้เจ้านั่นมาลากด้วยตัวเอง ฉันขอเตือนก่อนเลยนะ ถ้าบอสเฮงซวยมันขยับตัวเมื่อไหร่ นายจะไม่ได้อะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว ทำได้แค่นอนอยู่บนเตียงเท่านั้น…” มีการเว้นช่วงให้ลุ้น ไนท์ทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก “คิดอีกที อาจจะไม่ใช่แค่บนเตียง คงทัวร์ทุกจุดในห้อง บอสมักมากนั่นมันไม่เลือกที่”

   ผมกลืนน้ำลายอึก มันเป็นคำขู่ที่เกิดขึ้นจริงผมเคยประสบมาด้วยตัวเองแล้ว ได้แต่จำยอมเดินทำหน้าปานโลกถล่มขึ้นรถไปนั่งข้างคนขับ โดยมีไนท์เป็นโชเฟอร์ เบาะหลังไม่มีคนแต่มีรถขับตามสองคัน ด้วยความตีนผีของไนท์ ขับนุ่มแต่เหยียบคันเร่ง ปาดซ้ายปาดขวา แซงชาวบ้านอย่างกับเล่นเกมรถแข่ง ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงที่หมาย ขอบคุณสวรรค์ ผมยังอยู่ครบ32

   ตึกสูงที่ผมพยายามไม่เฉียดใกล้ในรัศมีหนึ่งกิโลเมตร ดูภายนอกเหมือนตึกออฟฟิศกลางเมืองที่ให้เช่าเหมาชั้นทำบริษัท เนื้อในเป็นรังมาเฟียขนานแท้ ไนท์ขับรถเข้าจอดในตำแหน่งที่ถูกเว้นไว้ให้เขาโดยเฉพาะ ก่อนพาผมเข้าตึกขึ้นลิฟท์ส่วนตัวไปถึงชั้นบนสุด

   ดวงตาสีอ่อนตามสายเลือดอีกครึ่งในตัวเหม่อมองตัวเลขดิจิตอลบอกชั้นในลิฟท์ ตัวเลขเพิ่มขึ้นพอๆ กับความรู้สึกกดดัน คนประสาทไวอย่างไนท์รู้ได้ทันทีว่าเด็กที่พามากำลังเกร็งขนาดไหน เขาทำเพียงแค่ปรายตามองพยักหน้าให้ผมเดินตาม

   ขายาวเต็มไปด้วยพละกำลังยกถีบประตูให้เปิดออกอย่างมีมารยาท(?) เสียงดังปังสนั่นทั่วชั้น คนก่อเหตุเดินล้วงกระเปาเข้าไปประจันหน้าเจ้าห้องของแบบไม่กลัวเกรง ลูเซียสคล้ายจะชินกับวิธีเปิดประตูของคนสนิท แค่ละสายตาจากกองงานเลิกคิ้วมองก่อนก้มกลับไปใหม่

   “ตอนนี้ฉันยังไม่ว่าง มีอะไรค่อยคุยที่หลัง”

   เสียงพลิกหน้าเอกสารดังในห้องกว้าง มือขวามาเฟียถือวิสาสะเดินเข้าไปนั่งบนโต๊ะทำงานของบอส จนผมชัดสงสัย ความจริงสองคนนี้ไม่ใช่นายบ่าวแต่เป็นหุ้นส่วนที่มีฐานะเทียบเท่ากันรึเปล่า

   “แน่ใจนะที่พูดแบบนั้นออกมา นายเป็นคนเร่งให้ฉันหิ้วว่าที่อีหนูมาให้ไม่ใช่รึไง”

   น้ำเสียงยียวนไม่ทำให้บอสใหญ่สนใจเท่าคำว่า ‘อีหนู’ ดวงตาคมดุจพญาราชสีห์ตวัดฉับมองมาทางผมทันที ตอนแรกผมยืนอยู่ด้านหลังไนท์เขาเลยไม่เห็น มุมปากยกยิ้มถูกใจ

   “ขอบใจ ออกไปได้”

   ไนท์ยักไหล่กับการโดนไล่

   “เพลาๆ มือหน่อยแล้วกันเดี๋ยวจะตายซะก่อน” มือหยาบโบกลาออกจากห้องไปแถมยังช่วยปิดประตูล็อกอย่างรู้งานจนน่าตบรางวัลให้ด้วยฝ่าเท้า ผมไม่ขยับจากหน้าประตูแม้แต่ก้าวเดียว ดวงตาจ้องเขม็งระแวงระวังเต็มที่ ทั้งที่รู้ว่ามันไร้ประโยชน์ แค่ขนาดตัวก็กินขาด ไม่ต้องนับฝีมือกับประสบการณ์ชีวิตเลย

   “เธอตอนนี้อย่างกับลูกจิ้งจอกที่กำลังพองขนใส่ราชสีห์”

   ลูเซียสเปรยเรียบๆ ละความสนใจจากเอกสารบนโต๊ะโดยสิ้นเชิง มาถึงขั้นนี้แล้วผมไม่คิดหนีอีก เพราะลูเซียสใม่ปล่อยตัวผมไปแน่ๆ สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้คือข้อตกลง

   “ฉันต้องทำอะไรบ้าง” ผมเป็นฝ่ายถามก่อน บอสมาเฟียมีสีหน้าพึงพอใจเมื่อเห็นว่าผมยอมรับตำแหน่งที่ถูกยัดเยียดให้

   “ทำหน้าที่ของอีหนูที่ดี” เสียงหัวเราะในคอทำให้ผมขนลุกซู่ “เธอคงรู้อยู่แล้ว อีกโฉมหน้าหนึ่งของฉันคือนักธุรกิจ เรามาทำสัญญากันดีกว่า ฉันจะส่งเสียเธอเรียนจนจบพร้อมมอบเงินให้เธอใช้ในแต่ละเดือน”

   “เท่าไหร่” เรื่องเงินๆ ทองๆ ผมต้องละเอียดเป็นพิเศษ

   “หนึ่งหมื่น”

   “น้อยเกินไป” สำหรับใช้จ่ายของตัวเองและส่งเงินให้แม่ ผมต่อประโยคหลังในใจ “ฉันต้องการสี่หมื่น” เกือบครึ่งแสน ถือว่าเยอะมาก แต่ผมยอมเอาตัวเข้าแลกขนาดนี้ ขอโกยผลประโยชน์ให้เต็มที่หน่อยเถอะ ยิ่งได้เงินเยอะมากเท่าไหร่ การรักษาแม่ผมยิ่งมีโอกาสหายเร็วขึ้นมากเท่านั้น

   ร่างสูงใหญ่ดูจะไม่เห็นด้วย คิ้วเข้มเริ่มขมวด

   “อายุอย่างเธอมีอะไรต้องใช้เงินเยอะขนาดนั้น สองหมื่น พูดมากก็ไม่ต้องเอา” ลูเซียสทำจริง ผมเม้มปากผ่อนลมหายใจระบายความกดดัน

   “ได้ แล้วจะให้ฉันเริ่มทำหน้าที่อีหนูเมื่อไหร่” ประชดด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะต้องเป็นฝ่ายอ้าปากค้างซะเองกับคำตอบคนตรงหน้า

   “ตอนนี้ เธอต้องอยู่กับฉันที่นี่ ข้าวของจำเป็นฉันให้คนขนมาหมดแล้ว เวลาไปเรียนจะมีคนของฉันขับรถรับส่ง พร้อมการ์ดสามคนห้ามสลัดทิ้งเด็ดขาด ระยะเวลาการทำสัญญา จนกว่าฉันจะเบื่อเธอ” รวดเดียวบอกทุกอย่าง เขามีแต่วัยรุ่นใจร้อน ทำไมตาลุงตรงหน้าถึงใจร้อนแบบนี้ฮะ! เตรียมการตั้งแต่เนิ่นๆ ให้คนไปขนของผมมาก่อนตัวเจ้าของอีก ให้ตายสิ ที่คิดไว้ไม่มีผิด ลูเซียสไม่คิดปล่อยผมจริงๆ

   “เข้าใจแล้วครับป๋า” กัดฟันพูดถลึงตาจ้อง ลูเซียสยกยิ้มชอบใจ ตาแก่หื่นกาม ตัณหากลับเอ๊ย

   “ปรับตัวไว้ดีนี่ ว่าง่ายๆ ซะตั้งแต่แรกก็จบ ไปอาบน้ำแล้วมาหาฉัน” สั่งเสร็จก้มลงไปทำงานต่อ สาธุ ขอให้เหล็กแฟ้มหนีบเป็นบาดทะยักตายไปได้ยิ่งดี

   ผมหมุนตัวออกจากห้องทำงานเข้าห้องนอนเพื่ออาบน้ำตามคำสั่ง ถอดชุดนศ.ออกโยนลงตะกร้าเดินโทงๆ เข้าไปในห้องน้ำ ด้านในหรูเหมือนโรงแรมห้าดาวมีผ้าขนหนูกับเสื้อคลุมอาบน้ำเตรียมไว้ให้อยู่แล้ว แบ่งเป็นโซนแห้งเปียกชัดเจน ผมแช่น้ำนานเป็นชั่วโมงค่อยเสด็จสวมเสื้อคลุมหมายหาชุดใส่

   เปิดตู้เสื้อผ้าแบบบิลด์อินในห้องเปลี่ยนชุดไร้วี่แววของชุดตัวเองแม้แต่เส้นด้าย ทั้งหมดทั้งมวลมีแต่เสื้อของตัวใหญ่ของลูเซียสที่ไม่มีชุดนอนแม้แต่ตัวเดียว เพราะเจ้าตัวแก้ผ้านอนนุ่งลมห่มฟ้าเป็นเรื่องปกติ

   “ลูเซียส! ไหนนายบอกว่าเอาของฉันมาแล้วไง ไม่เห็นมีสักตัว” หาไม่เจอต้องถามเอากับเจ้าของห้อง ใบหน้าหล่อเข้มเงยมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ใช่แววตาประเมินดูถูก มันคือการลวนลามทางสายตาต่างหาก ต่อให้หน้าหนาโบกปูนเสริมเหล็กราดยางมะตอยมาจากไหน เจอแววตางี้เข้าไปรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

   “ฉันให้คนเอามาแค่ชีทกับหนังสือเรียน อยู่ในบนชั้นนู่น” ชี้ไปบนชั้นบริเวณหนึ่งจากชั้นหนังสือทั้งหมดในห้องทำงานเจ้าตัว หนังสือลูเซียสมีแต่ภาษาต่างประเทศดูเรียบๆ ดังนั้นปึกชีทกับหนังสือหลากสีภาษาไทยของผมโดดเด่นชัดเจนจนหาได้ไม่ยาก

   “พวกเสื้อผ้าของฉันล่ะ นายไม่เอามาสักตัวกระทั่งชุดนักศึกษา จะให้ฉันใส่ชุดคลุมอาบน้ำไปมหาลัยรึไง” ย่ำเท้าเข้าไปหาให้อีกฝ่ายมองหน้าไม่ใช่สะโพกกับขาอ่อน! ผมกำลังซีเรียสนะ แม้เป็นลูกครึ่งแต่ผมโตมาแบบคนไทย ไอ้เรื่องแก้ผ้าแบบเขาผมไม่ทำเด็ดขาด ยกเว้นเวลาจำเป็น...

   “ทิ้งไปหมดแล้ว ฉันไม่ชอบให้คนของฉันใช้ของที่คนอื่นให้” ลูเซียสย้ำเสียงหนัก ขนาดแค่เริ่มวันแรกตาลุงออกอาการเอาแต่ใจ ของพวกนั้นใช่ว่ามีคนซื้อให้อย่างเดียวซะเมื่อไหร่ หลายอย่างผมก็ซื้อเอง พูดไปลูเซียสก็ไม่ฟังช่างแม่งแล้วกัน วัยรุ่นเซ็ง!

   “อย่าเพิ่งหงุดหงิดไป เดี๋ยวฉันพาไปซื้อใหม่ เอาให้แพงกว่าเดิมก็ยังได้ ไม่ว่าจะเสื้อผ้า น้ำหอม มือถือ นาฬิกา...ทุกอย่าง ถ้าเธอต้องการ” เสียงทุ้มต่ำติดแหบกับภาษาไทยชัดแจ๋วกระซิบข้างหู

   สะโพกถูกลูบผ่านเสื้อคลุมทั้งที่ตัวเองยังนั่งเป็นเจ้าพ่อบนเก้าอี้ จู่ๆ วงแขนแกร่งตวัดรวบเอวดึงจนผมเซทิ้งตัวอยู่บนตัก มือหนาคว้าขาจัดท่าให้นั่งคร่อมหันหน้าเข้าหาอย่างชำนาญภายในเวลาไม่กี่วินาที ใบหน้าทั้งคู่อยู่ในระยะประชิดจนปลายจมูกแตะกัน

   “ยินดีต้อนรับสู่โลกของฉัน มิทรี่...”

   จบคำด้วยรสจูบร้อนฤทธิ์แรงเหมือนแอลกอฮอล์ที่อีกฝ่ายชอบดื่ม ริมฝีปากบดเบียดตักตวงจนฝ่ายรับหอบหายใจเริ่มทำหน้าที่เด็กป๋าอย่างเต็มภาคภูมิ

[นางฟ้าเชียงชุน]

ไม่อยากจะคิดถึงตอนป๋าหึงอีหนูเล้ยยยย
ลูเซียสยังไงก็อย่ารุนแรงกับมิทจนน้องมันช้ำหมดน้าาา 

[MayA@TK]

รอวันป๋ารักป๋าหลงหนูมิท

 

[❣☾月亮☽❣]

   อ้อนป๋าเยอะๆนะ

[boonpa]

  เข้ากรงจนได้มิท

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ป๋า ชอบมิทจริงจัง

[PiSCis]

 เบาๆมือหน่อยนะป๋าาาาา

[ormn]

 

[่jum]

 

[punnicha]

เบามือหน่อยนะป๋า

[mooping-7]

 . ป๋าเบาๆกับหนูมิทหน่อยนะ

[insomniac]

หนุกหนานมาก
รอให้ชินก่อน มิทต้องดื้อเงียบใส่แน่

[●GreenTEA●]

ป๋าดูแลมิทดีๆนะ

[cavalli]

 

[นางสาวกานาเลส]

แล้วมิทจะเอาตังไหนส่งให้แม่ละเนี่ยยย

[koikoi]

 

[Silver Fish]

รอบที่5 หน้าที่




   ผมทำหน้าที่ ‘เด็กป๋า’ มาได้สองอาทิตย์แล้ว มีสิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจคือ ไม่มีอีหนูคนไหนทำงานหนักเท่าผมอีก...

   ปัง!

   “ไอ้บอสเวร!!”

   ไนท์เปลี่ยนร่างเป็นยักษ์ใช้เท้าถีบประตูอย่างแรงตวาดเรียกบอสเป็นภาษารัสเซียด้วยความหัวเสีย ภาพที่เห็นตรงหน้ายิ่งทำให้ความโกรธพุ่งทะลุปรอท

   บนเตียงขนาดคิงไซส์ปรากฏร่างชายสองคนกำลังนอนหลับอุตุหลังเล่นกีฬาในร่มมาอย่างยาวนาน คนตัวใหญ่กอดคนที่แทบตัวแห้งหมดแรงตายจนเห็นเพียงหัวยุ่งๆ โผล่พ้นจากอ้อมแขนและผืนผ้าห่มหนาและอุณหภูมิในห้องที่เย็นจัดราวกับจะเปิดไว้เลี้ยงนกเพนกวิน

   “มีอะไร” เจ้าของห้องส่งเสียงถามปรือตามองอย่างหัวเสียเพราะถูกขัดจังหวะฝันหวาน

   “นี่แกเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยหรือไง? โดนเด็กมันสาด... อะไรนะ น้ำมัน...น้ำมันอะไรวะอาคม” คนด่าหาแนวร่วมเป็นบอดี้การ์ดที่เดินตามเข้ามาตามคำสั่งรองหัวหน้า เขาเป็นหนุ่มไทยร่างหนาผิวแทน ใบหน้าคมเข้มแบบคนไทย

   “น้ำมันพรายครับคุณไนท์” หนุ่มใหญ่ตอบเสียงนอบน้อม

   “เออ นั่นแหละ! น้ำมันพรายหรือไงหา?” ยังจะอุตส่าห์ต่อประโยคเดิมที่พูดค้างไว้ ก่อนด่ากราดต่ออีก “หลงขาอ่อนเด็กมันจนหน้ามืดตามัวงานการไม่ทำ”

   มือยกชี้หน้าหากไม่มีอาคมคอยรั้งไว้ได้มีรายการถีบบอสตกเตียงชัวร์ ส่วนคนฟังขมวดคิ้วอย่างรำคาญตอบหน้าตาย

   “ฉันไม่ได้หลงขาอ่อนเด็กมันซะหน่อย ฉันหลงสะโพกต่างหาก”

   “อ๊ากกกก! ฉันด่าให้นายสำนึกว้อย!!” ไนท์แทบพ่นไฟ

   “นายก็รู้ว่าต่อให้ด่ายังไงฉันก็ไม่สน แล้วจะเปลืองน้ำลายไปทำไม? เอาเวลาด่าฉันไปทำงานของวันนี้แทนฉันดีกว่า”

   บอสใหญ่ยักไหล่สุดชิว ไม่สำนึกเรื่องโยนงานใส่หน้าลูกน้องดื้อๆ เพราะมัวแต่ติดอีหนูงอมแงม ถึงงั้นหากเป็นเอกสารจำเป็น หรืองานสำคัญลูเซียสยังคงเป็นผู้เซ็นและตรวจทานอยู่ดี ไนท์ลูบหน้าพรืดถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทะเลาะกับเด็กโข่งอายุสามสิบ

   “น้ำครับคุณไนท์”

   อาคมช่างรู้ใจ เดินไปรินน้ำเปล่ามาส่งให้เจ้านายดื่มดับกระหายหลังตะคอกใส่บอสไปหลายยก ไนท์ไม่คิดปฏิเสธความหวังดี รับน้ำมาดื่มพยักหน้าให้เป็นเชิงขอบใจ

   “วุ่นวายจริง วันนี้ฉันจะกลับไปทำงานก็ได้” ลูเซียสพูดตัดรำคาญ ไนท์ผ่อนลมหายใจถลึงตาใส่เป็นเชิงว่าคุณมึงควรจะรู้ตัวเองตั้งนานแล้ว

   ผลคือลูเซียสเสด็จออกจากแท่นบรรทม ปล่อยอีหนูนอนหลับฟื้นกำลังต่อไป ส่วนตัวเองอาบน้ำเปลี่ยนชุดมานั่งทานมื้อเช้าฝีมือเชฟประจำตัว พอเสร็จนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่ง โต๊ะเบื้องหน้ากองสูงไปด้วยเอกสารเป็นตั้ง แม้บ้านเกิดเขาจะเป็นมาเฟียเต็มตัว แต่ที่นี่เขามาในมาดของนักธุรกิจเป็นหลัก พกลูกน้องผู้รับผิดชอบมาไม่กี่คนงานเลยเยอะจนน่าปวดหัว

   “นายเรียกอาคมมาทำไม”

   ลูเซียสพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีลูกน้องตัวแองอีกคนยืนหัวโด่อยู่ในห้อง ไนท์ที่กำลังยืนคุมบอสทำงานเองทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกได้ ช่างน่าเห็นใจอาคมที่ยืนเป็นรูปปั้นประดับด้วยรอยยิ้มจืดเจื่อน

   “ฉันจะให้อาคมเป็นคนดูแลมิท นายคิดว่าไง”

   ดวงตาคมดุตวัดมองลูกน้องคนสนิท นิ่งเงียบทำงานไปชั่วครู่จึงพยักหน้ารับ

   “ดีเหมือนกัน ช่วงนี้เสี่ยนั่นมันชักจะลามปามกับธุรกิจของฉันมากเกินไปแล้ว เรื่องมิทเป็นเด็กของฉันก็ไม่ได้ปิดบังอะไรด้วย”

   ที่ลูเซียสพูดไว้ไม่ผิด มิทน่าเป็นห่วงจริงเพราะเป็นเด็กที่ลูเซียสกำลังติดใจอยู่ช่วงนี้ ปกติเจ้าตัวนอนกับผู้หญิงและผู้ชายเป็นเรื่องธรรมดา แต่ไม่เคยมีคนไหนที่มาขึ้นตึกมานอนอยู่ในห้องพักส่วนตัวของตัวเอง คนนอกหากรู้เรื่องนี้ย่อมต้องใช้ประโยชน์จากมิทแน่ ไม่ว่าจะน้อยหรือมาก แค่ข้อมูลน้อยนิดหลุดไปก็สามารถสืบค้นปะติดปะต่อเป็นเรื่องสำคัญได้

   บอดี้การ์ดทั่วไปไม่น่าจะดูแลไหว อาคมเป็นหนึ่งในคนมือดีที่ลูเซียสและไนท์วางใจ การให้ไปดูแลมิทย่อมเป็นเรื่องเหมาะสม

   “เลือกทีมทำงานอีกสองคนเอาเองแล้วกัน”

   บอสใหญ่สั่งทับหลังเสร็จเอกสารไปอีกชุด อาคมโค้งกายรับ

   “ถ้างั้นผมขอเดฟได้มั้ยครับ” ภายนอกดูจริงจังแต่แฝงความกวนอย่างลึกล้ำ ลูเซียสปรายตามองทั้งคนขอและผู้ถูกพาดพิงที่กำลังเก็บจานเตรียมอาหารสำหรับมิทอยู่ห้องด้านนอก เสียงพูดคุยแม้จะไม่ดังแต่อยู่ในสถานที่เงียบกริบย่อมได้ยินไปถึงเดฟเป็นธรรมดา

   “ไม่ได้ นายจะเอาพ่อครัวส่วนตัวฉันไปไหนฮะ จะให้เดฟใช้กระทะกันกระสุนให้มิทรึไง”

   คุณป๋ารับมุกลูกน้องอย่างที่น้อยนักจะทำ ระดับอาคมรู้อยู่ว่าเวลาไหนควรหรือไม่ควร ยามบอสพูดถึงเด็กคนนี้น้ำเสียงจะผ่อนคลายต่างจากปกติ แล้วยังมุมปากประดับรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาบ่งบอกว่าเจ้าตัวอารมณ์ดีมากแค่ไหน มากซะจนไนท์นึกหมั่นไส้ อยากลักตัวอีหนูไปปล่อยจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าหลังจากนั้นบอสจะอาละวาดงอแงเหมือนเด็กที่โดนขโมยของเล่นล่ะก็นะ

   ในสายตาไนท์อาจจะเป็นแบบนั้น หาดเป็นคนอื่นคงเหมือนปีศาจร้ายกำลังอาละวาดมากกว่า

   “เข้าใจแล้วครับ ถ้างั้นผมขอเป็นไมค์กับหลง”

   “สองคนนั้นไปทำงานให้ลูเซียสยังไม่กลับไทยนี่” ไนท์เลิกคิ้วถาม เจ้าสองหน่อนั้นนับเป็นทีมเดียวกับอาคม จะบอกว่าสามคนที่ฝีมือดีที่สุดก็ไม่ผิดนัก

   “ใช่ครับ แต่อีกไม่กี่วันก็จะกลับมาแล้ว ระหว่างนั้นผมจะพาบอดี้การ์ดคนอื่นไปแทนชั่วคราว”

   “เข้าท่าดี คนหนึ่งเป็นหมอ อีกคนเป็นนักฆ่า รวมนายอีกเด็กฉันคงถูกคุ้มครองดีกว่าบอสอย่างฉันแน่”

   วาจาคล้ายจะประชด แต่สิ่งที่ลูเซียสคิดก็ความหมายตรงตัวนั่นแหละ อาคมทำเพียงแค่ยิ้มบาง ไม่อยากจะพูดเลยว่าลำพังคุณไนท์คนเดียวก็เหนือกว่าพวกเขาสามคนแล้ว นับรวมบอดี้การ์ดอีกทั้งตึก ยังไงบอสก็ยังได้รับการคุ้มครองอย่างแน่นหนารัดกุมที่สุดอยู่ดี

   หลังรับหน้าที่ อาคมขอตัวไปเลือกการ์ดที่จะติดตามมิทไม่รบกวนเวลาทำงานของบอสและรองหัวหน้า พอๆ กับเดฟที่ตามออกไปเมื่อจัดโต๊ะเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคุยกันถูกคอจนกระทั่งประตูปิดสนิท ลูเซียสยังคงปรึกษากับไนท์เรื่องธุรกิจที่ถูกคู่แข่งก่อกวนต่อ

   เสียงจากด้านนอกดังลอดเข้ามาภายในห้องเหมือนเสียงงุ้งงิ้งของแมลงอะไรสักอย่าง คนที่เพิ่งได้นอนไม่นานจำต้องละจากหมอนนุ่มด้วยความหิวโหย หนุ่มลูกครึ่งชันตัวลุกผ้าห่มร่นลงจนถึงเห็นเผยร่างเปลือยเปล่าที่มีแต่รอยจูบทั่วตัว ยิ่งช่วงสะโพกกับบั้นท้ายมีแต่รอยแดงจากมือหยาบกร้าน

   รู้สึกขัดปนแสบช่วงล่าง ยังดีที่ลูเซียสปราณี ไม่สักแต่จะกินจนร่างพัง ส่วนใหญ่จะลวนลามจนแทบไม่ได้พักมากกว่า

   ระหว่างผมกำลังทำกิจวัตรประจำวันของตัวเอง ผมขอเล่าหน้าที่ของอีหนูหน่อยแล้วกัน

   หนึ่งวันของผมคือ ตื่นเช้ามาในอ้อมแขนของลูเซียส อาบน้ำแต่งตัวทานมื้อเช้าฝีมือเดฟ ก่อนไปเรียนโดยมีบอดี้การ์ดเป็นคนขับรถไปรับไปส่ง บางครั้งมีแวบร่อนกับพวกซันบ้างเล็กน้อย แต่ต้องอยู่ในสายตาของการ์ดตลอดเวลา ห้ามกลับบ้านดึกจนผมรู้สึกพิลึกในใจชอบกล สมัยก่อนท่อนราตรีหาเงินเกือบทุกคืนนี่นะ

   พอกลับถึงตึกต้องเข้าไปรายงานตัวกับลูเซียสก่อนเป็นอันดับแรก ปล่อยให้ป๋าลวนลามจนหนำใจ ผมถึงมีเวลาว่างเป็นของตัวเอง รื้อหนังสือบนชั้นหนังสือของลูเซียสมาอ่านบ้าง บางครั้งก็ไปป่วนเดฟในครัว นั่งเล่นโน้ตบุ้คและมือถือที่คุณป๋าซื้อให้ใหม่เอี่ยมรุ่นล่าสุด

   ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของผมตอนนี้ ลูเซียสเป็นคนซื้อให้หมดทั้งสิ้น ยกเว้นพวกตำราเรียน

   พอลูเซียสทำงานเสร็จนั่งทานมื้อค่ำแล้วทำหน้าที่บนเตียง บางคืนลูเซียสมีงานติดพันหรือออกไปทำธุระข้างนอก ผมก็จะนอนเหมาเตียงคนเดียว

   จากที่ตกลงกันไว้ ลูเซียสจะโอนเงินเข้าบัญชีผมวันที่หนึ่งของทุกเดือน ลำพังสองอาทิตย์ผมใช้ไปแค่ไม่กี่พัน ส่วนใหญ่ลอบส่งไปให้แม่จนหมด โดยมีไนท์เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดถึงปิดบังลูเซียสได้จนถึงทุกวันนี้

   ตัวผมเองไม่รู้เหมือนกันว่าลูเซียสจะเบื่อผมเมื่อไหร่ หากวันนั้นมาถึงผมคงจะต้องกลับไปทำแบบเดิม ไนท์เองก็คงไม่ยุ่งกับเด็กอย่างผม

   ผมถอนหายใจ ไม่ว่าลูเซียสจะเบื่อผมตอนไหน ช่วงที่ยังชอบอยู่ต้องกอบโกยให้เต็มที่เพื่ออนาคตอันสดใส

   “เดฟทำอาหารไม่ถูกปากหรือไง ถึงได้กินไปถอนหายใจไป”

   เสียงที่ผมคุ้นจนไม่รู้จะคุ้นยังไงมาพร้อมสัมผัสจากมือหนาวางปุบนหัวผม ลูเซียสเป็นพวกมักมาก ลีลาดี มีอะไรแต่ละทีถึงใจจนแทบกลั้นใจตายก็จริง ถึงงั้นทุกครั้งลูเซียสไม่เคยเล่นแผลงๆ หรือทำผมเจ็บตัวเลยแม้แต่น้อย เว้นฟ้าเหลืองเพราะถูกรีดน้ำเกินขนาด ลำบากไนท์ต้องมาจับแยกผมไปอยู่อีกห้องวันหนึ่งเพื่อพักฟื้น หลังจากนั้นลูเซียสเลยเพลามือลงเยอะ คงหูแฉะจากการโดนไนท์เทศนา ช่างเป็นผู้ชายที่จู้จี้ขี้บ่นอย่างที่ลูเซียสบ่นอยู่เป็นประจำ

   “เดฟทำอาหารอร่อยอยู่แล้ว ทำของโปรดมาให้อีกต่างหาก นี่ผมคิดว่าจะไปขอเพิ่มอยู่”

   เปลี่ยนจากสรรพนามแทนตัวว่าฉันเป็นผมหลังรู้อายุที่แท้จริงของลูเซียส รุ่นพ่อ...

   “หรือที่มหาวิทยาลัยมีปัญหา” เจ้าตัวนั่งลงตรงข้าง ผมเดินไปที่บาร์รินเหล้ามาเสิร์ฟอย่างรู้หน้าที่ คุณป๋ายิ้มอย่างพึงพอใจ เด็กมันฉลาดช่างเอาใจแบบนี้ไงเขาถึงถูกใจนักหนา ไนท์มันไม่เข้าใจเลยสักนิด

   ผมว่าลูเซียสคงพักชั่วครู่หลังทำเอกสารจนตาแฉะ พี่ไนท์เองคาดว่ากำลังจัดเอกสารอยู่ในห้องทำงาน

   “ทุกอย่างปกติดีทุกอย่าง ผมกำลังคิดว่าถ้าลูเบื่อผมจะวางแผนใช้ชีวิตยังไงต่อไปดี”

   สิ้นคำลูเซียสวางแก้วเหล้านอกดีกรีสูงเลิกคิ้วมองอย่างพิศวง

   “จะรีบคิดไปทำไม ในเมื่อทุกวันนี้ฉันก็ยังพอใจในตัวเธออยู่”

   “มันก็ใช่ ก็แค่คิดเผื่อไว้เท่านั้น ไม่มีอะไรมากหรอก” แม้จะเปลี่ยนสรรพนามแทนตัว แต่ความห้วนของวาจายังคงเดิม ผมจะพูดสุภาพก็ต่อเมื่อลูเซียสอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ควรแหยมเท่านั้น

   “งั้นเอาแบบนี้ ต่อให้ฉันเบื่อเธอ ฉันจะส่งเสียให้เงินเธอตามปกติ ไว้โตพอทำงานได้ค่อยเอาเงินมาคืนฉัน แน่นอนว่ามีดอกเบี้ยหรือไม่ก็มาทำงานกับฉันซะ”

   ลูเซียสแบมือสองข้างราวกับว่าปัญหาแค่นี้ง่ายนิดเดียว กับเขามันง่ายสิ กับผมที่ไม่มีต้นทุนชีวิตอะไรเลยเนี่ยมันยาก! เอาเถอะ หลังจากอยู่มาสักพัก ผมพอจะรู้ว่าลูเซียสนั่นเอาแต่ใจมากแค่ไหน คนที่กล้าต่อปากต่อคำเห็นมีแค่ไนท์คนเดียว

   “เอาแบบนั้นก็ได้”

   ลูเซียสดูโอเคกับการตัดสินใจของผม ตูไม่มีทางเลือกนี่หว่า

   คุยไปกินไป ทานของคาวเสร็จตามด้วยของหวานคือวุ้นมะพร้าวหอมอร่อย ตั้งแต่รู้ว่าผมชอบมะพร้าว อาหารทุกมื้อแทบจะไม่ขาดสิ่งนี้เลย รู้สึกรักเดฟชะมัด

   “ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ” จู่ๆ ลูเซียสเปิดประเด็นขึ้นให้ผมละใบหน้าออกจากวุ้นมะพร้าวในลูก

   “อาคมเข้ามา” ไม่รู้ว่ามีตาติดไว้ที่ประตูหรือไง ถึงรู้ว่ามีคนอยู่ตรงประตูด้วย ทางนั้นพอลูเซียสเรียกก็เดินเข้าโค้งกายให้บอสส่งยิ้มมาทางผม ผู้ใหญ่ใจดีปรากฏตัวอีกคนแล้ว! ผมชักจะลังเลแล้วนะ หากแต่ละคนไม่สวมสูทดำปี๋และลูเซียสกับไนท์ที่ขู่จะเอาลูกตะกั่วยัดปากอีกฝ่ายสามเวลาหลังอาหาร ผมคงเข้าใจว่าลูเซียสเป็นนักธุรกิจธรรมดา

   “ผมเอาข้อมูลของการ์ดที่เลือกมาให้ดูครับ” ชายที่ชื่ออาคมส่งซองน้ำตาลให้บอส ลูเซียสพลิกกวาดตาดูเพียงชั่วครู่พลางแนะนำให้เรารู้จักกัน

   “เด็กฉันมิทรี่ นั่นอาคมจะเป็นคนขับรถและการ์ดของเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

   ผมยกมือไหว้ คุณอาคมยกมือรับ ตัวเขาให้อารมณ์เหมือนพ่อผู้เข้มงวด แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นใจดีต่อลูกๆ ยังไงชอบกล ตายล่ะว่า รอบตัวมีแต่หนุ่มใหญ่ ดีนะที่ผมยังเรียนอยู่ได้เจอเด็กวัยรุ่นให้ชีวิตกระชุ่มกระชวยบ้าง

   “สวัสดีครับคุณอาคม”

   “สวัสดี ไม่ต้องเรียกว่าคุณหรอกครับ เรียกพี่อาคมดีกว่า”

   เป็นคนอื่นนี้ผมคงเบ้ปากมองบนใส่ให้เรียกพี่ แบบพี่อาคมนี่ถือว่าเป็นข้อยกเว้นแล้วกัน ต่อให้เรียกพี่ก็ไม่ดูแย่เลยแม้แต่น้อย

   “ครับพี่อาคม”

   “อีกห้าวันจะมีมือดีอีกสองคนมาเพิ่ม ชื่อหลงกับไมค์ ไว้ให้อาคมแนะนำอีกทีแล้วกัน ช่วงนี้เธอก็ระวังหน่อยอย่าออกนอกลู่นอกทาง”

   ผมเลิกคิ้วมองป๋า สีหน้าเขาจริงจังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ ถึงได้เปลี่ยนเป็นการ์ดมือฉมังมาตามประกบผมพร้อมบอกให้ระวังตัวแบบนี้ ไม่เข้าใจ กะอีแค่เด็กเลี้ยงตัวเล็กๆ อริลูเซียสจะมาสนใจทำไม ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ช่วงแรกผมว่าง่ายยอมเชื่อฟังเพราะยังไม่อยากมีปัญหาและอยู่ในช่วงปรับตัว หลังจากนี้แหละสนุกแน่

   ในใจคิดแบบนั้น แต่สิ่งที่แสดงออกมาคือการพยักหน้าบ่งบอกว่ารับรู้แล้ว เชื่อเลยลูกปืนฆ่าคนได้ ลูเซียสกับอาคมเดาท่าทางผมออก ถึงได้จ้องกันซะขนาดนั้น

   “งานหนักหน่อยนะ เด็กคนนี้ไม่ปกติ”

   มีการสั่งพร้อมให้กำลังใจลูกน้อง เดี๋ยว เป็นคนดีมีเมตตาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ สองวันก่อนยังเห็นใช้กระบอกปืนตบลูกน้องหน้าหันอยู่เลย แล้วคำว่าไม่ปกตินั่นหมายควายว่ายังไงไม่ทราบ พี่อาคมเองก็อีกคน รับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ คอยดูเถอะจะได้เห็นดีกัน

[❣☾月亮☽❣]

ป๋าดูแลดีจัง. แบบนี้อีหนูมิทสู้งานสุดใจแน่นอน

[่jum]

ลูกปืนไม่มีตานะหนูมิท อย่าป่วนอาคมมากนักเลย 

[ormn]