มนุษย์แฟนเด็ก
37
มีความหนูจะเป็นเด็กดี
หลังจากโดนยั่วแบบไม่รู้ตัว ทิวากาลก็เข้าไปอาบน้ำต่อจากเด็กแก้มกลม ก่อนจะออกไปหามื้อเย็นทานกันที่ร้านอาหาร โดยมีคุณสุริยะเป็นเจ้ามือ ดีล่ะ ทริปนี้ไม่เสียสักบาท หึหึ หันมองคนข้าง ๆ เจ้าเด็กแก้มกลมอารมณ์ดีเพราะอาหารอร่อยถูกปาก กินได้เยอะกว่าปกติ(ปกติก็กินเยอะอยู่แล้ว) มันกินน่าอร่อยจนทิวากาลไม่อยากห้าม เวลามองปากเล็ก ๆ งับอาหาร แก้มกลม ๆ บวมป่องเพราะจุของกินไว้ภายใน เคี้ยวหยับ ๆ เหมือนเด็ก มันก็น่าเอ็นดูจนเขามองเพลิน
แต่หากจะปล่อยให้กินเยอะแบบนี้คงไม่ดี
“เตี้ยอย่ากินเยอะ”
“อะไรอ่า~~”
“เดี๋ยวก็กินของหวานไม่ได้”
“กินได้! เรามีกระเพาะแยก” ยังจะเถียงอีก คนอื่น ๆ ก็ไม่ห้ามกันเลย พี่สาวกับพี่ชายก็พากันเทคแคร์ด้วยการตักอาหารให้ไม่หยุดหย่อน พ่อกับแม่ของเขายิ่งแล้วใหญ่ ถามบ่อยครั้งว่าต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่า เพียงแค่เจ้าเด็กแก้มกลมเอ่ยปาก มือหนาก็กระดิกเรียกพนักงานมารับออเดอร์
“มึงจะห้ามน้องทำไมวะ” มิคแทรกถาม มือก็ตักต้มยำใส่ถ้วยใบเล็กแล้วส่งให้กับเบสท์ที่นั่งข้าง ๆ
“แดกเยอะเดี๋ยวก็ปวดท้อง”
“ไม่ปวด... เราก็กินเยอะบ่อย ๆ เราไม่ปวด”
“อย่าดื้อดิ อิ่มแล้วก็พอสิวะ บอกอะไรก็ฟังบ้าง” ลูกหมูหน้ามุ่ยเมื่อโดนดุ วางช้อนส้อมลง เอื้อมหยิบกระดาษมาเช็ดมือและยกน้ำขึ้นดื่ม ก้มหน้าคางชิดอก ขอบตาร้อน ๆ เหมือนน้ำตาจะไหล โกรธทิวาเล่า!!! โป้ง!!!
“น้องอยากกินให้กินดิ มึงจะไปห้ามทำไม”
“น้องยังไม่อิ่มเลยมึงไม่เห็นเหรอ ชับบี้กินต่อเลยลูก อย่าสนใจมัน”
ทิวากาลถอนหายใจเฮือก ให้ท้ายกันเข้าไปเถอะ
และกลางดึกคืนนั้น... ลูกหมูขยับไปมาเมื่อรู้สึกไม่สบายตัว พับเข่าเข้าเพื่อนอนขด มือเล็กเลื่อนไปกุมที่หน้าท้องเอาไว้ ใบหน้าเหยเกเพราะอาการปวดที่เข้าจู่โจม แพขนตาชื้นไปที่ด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อออกมาเล็กน้อย ฝืนลืมตาขึ้นมาในความมืด เวลาตอนนี้คงอยู่ช่วงกลางดึก โดยปกติจันทร์เจ้าจะหลับสนิทไม่ตื่นมาแบบนี้ แต่มันต้องเป็นเพราะอาการปวดท้องนี้แน่ ๆ เลย...
ฮือ ปวดจัง ปวดมาก ๆ เลย
เพ่งมองคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ทิวายังหลับอยู่ อยากปลุก แต่อีกใจก็ไม่อยาก หนาวก็หนาว ท้องก็ปวด ทรมานจะตายแล้ว ฮือ ถ้าทิวารู้ว่าปวดท้องต้องโดนดุแน่เลย ทำยังไงดี... ทนหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวก็เช้าแล้ว
เมื่อคิดแบบนั้นจึงหลับตาลงอีกครั้ง ทว่าผ่านไปหลายนาทีก็ไม่มีท่าว่าจะหลับ ลูกหมูงอตัว ซุกหน้ากับหมอนใบใหญ่ กดฝ่ามือกับหน้าท้องไว้แน่น
“ฮึก” หลุดเสียงสะอื้นออกมาหลังจากรู้สึกถึงสัมผัสบางเบาที่ศีรษะ ขยับเข้าไปซุกต้นแขนแกร่งของคนนิสัยไม่ดี ทิวากาลรวบเด็กแก้มกลมเข้าไปกอด เขารู้สึกตัวตื่นเมื่อสักครู่ เพราะการขยับตัวของเด็กข้าง ๆ
“เป็นอะไร?” เอ่ยเสียงแหบพร่าเพราะยังง่วง
“ปะ ปวดท้อง ฮือ”
กูว่าแล้ว
มือหนาเอื้อมไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง ระหว่างรอไฟเปลี่ยนระดับความสว่างเขาจึงขยับตัวขึ้นนั่ง ขมวดคิ้วมองเด็กแก้มกลมที่นอนตัวงอเป็นกุ้งลวกผ่านความสลัว มือเล็กของเด็กที่ไม่ได้วางอยู่หน้าท้องกำผ้าห่มไว้แน่น บนแก้มนิ่มมีคราบน้ำตาอยู่เล็กน้อย
“บอกแล้วไม่ฟัง เป็นยังไงล่ะ”
“ฮือ”
“เป็นไงบ้าง ไหวหรือเปล่า?” ถามพลางเสยกลุ่มผมที่ปรกใบหน้าของเด็กแก้มกลมออก เห็นแบบนี้จะดุก็ดุไม่ลง เล่นบทโหดใส่เดี๋ยวได้ร้องไห้งอแงยิ่งกว่าเดิม
“ไม่ ไม่ไหว ฮือ”
“ลุกขึ้นนั่งหน่อย ได้หรือเปล่า”
ศีรษะกลมส่ายไปมาเป็นคำตอบ ร่างสูงพรูลมหายใจเบา ๆ ขบริมฝีปากอย่างคิดหนัก เขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่เคยเป็นด้วยสิ แถมยังไม่เคยต้องมาดูแลใคร จะไปเคาะประตูให้แม่มาช่วยดูก็เกรงใจ เวลาแบบนี้ใคร ๆ เขาก็พักผ่อนกัน ขยับพิงหลังกับหัวเตียงก่อนช้อนศีรษะของเด็กงอแงมาหนุนตัก ลูกหมูขยับซุกหาความอุ่น มือเล็กขยุ้มเสื้อของทิวากาลเอาไว้แน่น ระหว่างนั้นร่างสูงคว้าโทรศัพท์มือถือออกมากดค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต มืออีกข้างลูบผมนุ่มปลอบประโลม
ยาลดกรดเหรอวะ แล้วที่บ้านจะมีหรือเปล่า นี่เขาต้องหาน้ำขิงให้มันดื่มด้วยไหม
“เตี้ย กินยาป่ะ” เด็กน้อยไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ “เดี๋ยวมานะ ไปเอายามาให้”
“ไม่ ไม่ ไม่เอา ฮือ อย่าทิ้งนะ”
“ไม่ได้ทิ้ง จะไปเอายามาให้กิน จะได้หายไง”
“อยู่กับเรา”
“เตี้ยครับ อย่าดื้อ อยากหายปวดท้องไหม?”
“ฮึก หนูเป็นเด็กดี หนูไม่ดื้อ”
“เป็นเด็กดีก็ต้องเชื่อฟังพี่ ไม่ต้องร้องนะ ไปแป๊บเดียวเอง”
“ไปด้วย...”
“นอนรออยู่นี่ ขยับมากได้หรือไงเล่า ทำไมถึงบอกอะไรไม่ฟังเลย”
“ฮือ ทำไมต้องดุด้วย หนูเสียใจ”
“ถ้าไม่อยากให้พี่ดุหนูก็อย่าดื้อ เข้าใจใช่ไหมครับ?” ปรับเสียงให้อ่อนลง โน้มไปจูบหน้าผากมนหนึ่งที ค่อย ๆ ยกศีรษะเด็กงอแงไปหนุนหมอน ขณะที่กำลังขยับลงจากเตียงมือเล็ก ๆ ก็ยื่นมากำชายเสื้อของเขาเอาไว้
“ไม่ให้ไป...”
“พี่จะไปเอายามาให้”
“หายแล้ว ไม่กินยา พี่อยู่กับหนู อยู่กับหนูสิ ฮึก” ย่อตัวนั่งคุกเข้าลงข้างเตียง เอื้อมมือไปเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลเปรอะแก้มเนียน เด็กน้อยรีบขยับเข้าหา ใช้ตากลมโตช้อนมองอย่างเว้าวอน ทิวากาลใจอ่อนยวบ แต่ก็พยายามฝืนไม่ตามใจ
“พี่ไปไม่นานครับ หนูนับเลขรอเลย พี่มาถึงก่อนหนูนับจบแน่ ๆ”
“นับถึงเท่าไหร่?”
“หนึ่งล้านดีไหม?”
“ฮือออ แค่ก ๆ” ทิวากาลมองดุทันทีเมื่อเด็กแก้มกลมไอขึ้นมา “แสบคอ ฮึก หนูแสบคอ”
“ปวดตรงไหนบ้าง บอกพี่หน่อยครับ”
“ตรงนี้...” ฝ่ามือขาววางทาบบนหน้าอก ริมฝีปากเบะคว่ำ น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
“ปวดมากไหม?”
“เยอะ ปวดเยอะ ๆ ฮือ ไม่เอา ไม่อยากปวด ไม่ชอบ จะฟ้องหม่ามะ” จันทร์เจ้างอแงหนักขึ้นจากอาการปวดท้องและหน้าอกทั้งยังรู้สึกแสบที่ลำคอ นอกจากนั้นแล้วสาเหตุที่งอแงก็ยังมาจากการที่ต้องตื่นกลางดึก เพราะรู้สึกง่วงแต่ไม่สามารถนอนหลับได้
“กรดไหลย้อนน่ะสิ ลุกขึ้นนั่งก่อนเด็กดื้อ”
“หนูไม่ดื้อไง หนูเป็นเด็กดีนะ”
“ยังจะเถียงอีก เด็กดีที่ไหนกันนี่มันเด็กดื้อชัด ๆ” คาดโทษเด็กดื้อพร้อมช่วยประคองให้นั่งพิงหัวเตียง ทิวากาลไม่พูดอะไรอีก ออกจากห้องไปเพื่อไปที่ชั้นล่างและค้นหายาไปให้เด็กงอแงทาน
พอมาเป็นแบบนี้เขาทั้งห่วงทั้งหงุดหงิด บอกอะไรก็ไม่ฟัง เป็นยังไงล่ะ ดื้อดีนัก มื้อเย็นก็ทานไปเยอะจนเขายังไม่อยากเชื่อ ไม่รู้เพราะอยากกินจริง ๆ หรือเพราะเกรงใจที่มีคนตักใส่จานให้เลยต้องทาน กลับจากร้านอาหารมาที่บ้านพักก็ยังมากินต่ออีก วิ่งเล่นเป็นเพื่อนกับไลลาแล้วยังไง มันย่อยมากขนาดไหนกันเชียว ก่อนจะขึ้นห้องนอนยังไม่วายคว้าผลไม้มาทานปิดท้าย ไหนจะดื่มนมก่อนนอนอีก
ผลมันก็เป็นแบบนี้ไง
เริ่มจะโมโหละ ยาแม่งอยู่ตรงไหนวะ!!
“ทำอะไรวะ?” หันไปมองต้นเสียง เป็นทินกรที่เข้ามาถาม เขาตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำ และเกิดคอแห้งขึ้นมาจึงลงมาหาน้ำดื่ม และก็ได้มาเห็นน้องชายยืนทำหน้าหงุดหงิดขณะรื้นค้นตู้ยาสามัญ
“หายาลดกรด”
“มึง?”
“แก้มกลม” ตอบเสียงเรียบ ตวัดตามองพี่ชายอย่างไม่สบอารมณ์ ไอ้เหี้ยนี่ก็หนึ่งหน่วยสนับสนุนให้เด็กน้อยของเขากินเยอะ
“น้องเป็นอะไร?”
“ท้องอืด กรดไหลย้อน ... เพราะพวกมึงยุให้มันกินเยอะ เป็นไงล่ะไอ้สัด ตื่นมาร้องไห้งอแงเนี่ย”
ทินกรกะพริบตาปริบ ๆ เกาหัวแกรก ๆ “ความผิดกูเหรอ?”
“เออ!!” ตอบเสียงกระแทก “มึงมาหายาดิ๊!”
“พาลนะมึง หลบ ๆ โง่จริง แค่ยาลดกรดก็ไม่รู้จัก เอาไป!” ทินกรว่า เขาเข้าไปหาแค่ไม่นานก็ได้สิ่งที่ต้องการมา โยนให้ทิวากาลไปถือ ร่างสูงรับมาพิจารณา ขณะที่กำลังจะไปหาน้ำก็เห็นเงาตะคุ่มอยู่ที่บันไดพอดี ขายาวรีบสืบเข้าไปใกล้ สอดแขนโอบร่างนุ่มนิ่มมาชิดกาย
“ลงมาทำไม?”
“พี่ไปนาน”
“ไม่ถึงห้านาทีเลย จะลงมาทำไมก็ไม่รู้”
“มึงไปเอายาให้น้องกิน บ่นทำซากอะไร” ทินกรไล่ และเข้าไปประคองลูกหมูแทนน้องชาย “น้องจันทร์เจ้าเป็นยังไงบ้างครับ”
“ปวดตรงท้อง ตรงอก แล้วก็แสบคอด้วยคับ...” เบะปากเป็นเส้นโค้งหลังพูดจบ ดันทินกรออกก่อนเดินไปทางที่ทิวากาลเดินเข้าไป
“กินนี่จะได้ไปนอน”
รับสิ่งที่ทิวากาลส่งให้มามองแล้วเบะปาก หากยังมีอาการง่วงงุนอยู่ลูกหมูจะงอแงเพิ่มขึ้นจากปกติ แต่ถ้าหากป่วยด้วย จากแค่อาการงอแงเรียกความสนใจ จะกลายเป็นงี่เง่า
“หายแล้ว ไม่กิน”
“อย่าดื้อ กินเข้าไป”
“ฮื่อออ”
ทิวากาลไม่ใจอ่อน กอดอกกดดัน จ้องหน้าให้รู้ว่าเขาเอาจริง ลูกหมูเบะปาก น้ำตาล่วงเผาะผ่านแก้มอย่างน่าสงสาร กลั้นใจกรอกยาเข้าปากแล้วส่งแก้วน้ำคือให้กับคนนิสัยไม่ดี หันไปซบอกของทินกรที่อยู่ข้าง ๆ พอดี ทิวากาลมาเจอก็รีบดึงเด็กแก้มกลมออกแล้วกอดเอาไว้เอง
“มึงไปนอนได้แล้วไป” ไล่พี่ชายเสียงหงุดหงิดและมองตาขวาง ทินกรหัวเราะ คิดหาเรื่องแกล้งให้ทิวากาลดิ้น
มือหนาส่งไปวางบนศีรษะกลมแต่ทิวากาลก็ปัดออก ลูกหมูเอียงหน้ามองทินกรตาแป๋ว
“หายไว ๆ นะครับ พรุ่งนี้พี่พากินอะไรที่ย่อยง่าย ๆ”
“ฮื่อ พี่กร~”
“ไอ้เหี้ย! แค่ตอนนี้ก็ให้ย่อยก่อนเถอะ ไปนอน!!”
“หึหึ พี่ก่อนนะ ฝันดีครับตัวเล็ก”
“ไอ้สัด!!” ทิวากาลรีบด่าเมื่อจู่ ๆ ทินกรก็ก้มลงไปหอมแก้มเด็กแก้มกลมของเขา ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบ กดศีรษะกลมให้ซบออกและใช้วงแขนกักเอาไว้ไม่ให้ทินกรได้ทำอะไรอีก ฝ่ายพี่ชายก็หัวเราะพอใจกับท่าทางของน้องก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าขึ้นบันไดไป
หลังจากที่ทินกรไปแล้วทิวากาลจึงก้มมองเด็กน้อยที่ซบอยู่กับอก ร่างสูงใช้มือทั้งสองข้างโอบแก้มยุ้ยของแฟนเด็กขึ้น จันทร์เจ้าแหงนหน้ามองตาปรือ ความง่วงเริ่มเข้าจู่โจมอีกครั้ง ทิวากาลมุ่นคิ้ว เกลี่ยมือบนผิวแก้มบริเวณที่ถูกทินกรขโมยหอมด้วยความหงุดหงิด นี่ก็ยืนนิ่งให้มันหอมเฉย แม่ง!
“หนูง่วง”
จากจะบ่นจำต้องกลืนลงคอไปหมด ร่างสูงพยักหน้า เดินไปปิดไฟทั้งที่มีเด็กแก้มกลมเกาะเป็นตุ๊กแก ก่อนจะพาขึ้นไปบนห้องนอน และเพียงไม่นานเจ้าเด็กดื้อก็หลับพริ้ม เข้าสู่ห้วงนิทราไป โดยทิ้งให้ทิวากาลนอนลืมตาในความมืดคนเดียว ชายหนุ่มพลิกตัวนอนตะแคง ส่งนิ้วไปแตะปลายจมูกเล็กเบา ๆ หลับได้โดยไม่งอแงแบบนี้อาการปวดท้องคนทุเลาลงแล้ว ค่อยหายห่วงได้หน่อย
ขยับเข้าไปใกล้เล็กน้อย แนบริมฝีปากที่หน้าผากมนแล้วผละออก สอดแขนไปรองให้เด็กแก้มกลมหนุนแทนหมอน รั้งเข้ามาซบอก แล้วกอดเอาไว้ ก่อนจะหลับตาลงตามอีกคนไป
“เฮ้ย!!” ทิวากาลร้องตกใจ หลังจากออกมาจากห้องน้ำกลับพบว่ามีคนมานอนอยู่บนเตียงของเขาแถมยังกอดเด็กแก้มกลมของเขาไว้อีก ผู้บุกรุกตวัดตามองเจ้าของห้องด้วยความไม่สบอารมณ์ ฝ่ามือเรียวลูบศีรษะเด็กน้อยที่กำลังหลับพริ้มเป็นการกล่อม
“อย่าเสียงดัง”
“คุณเพลิงฟ้ามาได้ไง?”
“ถามไม่คิด ก็ต้องขับรถมาสิ” ทิวากาลกลอกตา เออ เอาเถอะ เขาไม่แปลกใจแล้วว่าเด็กตัวนิ่มของเขานั้นมันได้รับการถ่ายทอดการกวนตีนมาจากใคร “ทำไมเจเจยังไม่ตื่นอีก?”
“เมื่อคืนนอนดึกครับ” เขาตอบ ก่อนอธิบายเพิ่มเติม “เจเจของคุณทานอาหารไปเยอะมาก ช่วงกลางดึกก็ปวดท้อง ตื่นมาร้องงอแง นอนอีกทีก็เกือบเช้าแล้ว”
เพลิงฟ้าย่นคิ้ว หน้าเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่ชอบเลยที่เจเจต้องป่วยหรือเจ็บด้วย แม้จะโตมาลุยขนาดไหนก็เถอะ
“อือ...” และแล้วเวลาที่เพลิงฟ้ารอคอยก็มาถึง เปลือกตาสีอ่อนของเจเจค่อย ๆ ปรือขึ้น ร่างโปร่งระบายยิ้ม โน้มไปจูบหน้าผากมนหนึ่งทีแล้วผละออกมา ส่วนลูกหมูที่ลืมตาขึ้นมาก็งงเล็กน้อย ก่อนจะเบิกตาโต ความง่วงหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อเห็นว่าใครที่นอนกอดตนเองอยู่
“พี่ฟ้า!!!!”
“เด็กขี้เซา~”
“ฮือ พี่ฟ้ามาได้ยังไง หนูคิดถึงพี่ฟ้าที่สุดเลย”
“พี่ฟ้าก็คิดถึงหนู” เพลิงฟ้ารัดวงแขนโอบกอดร่างนุ่มนิ่มของเจเจ หอมแก้มนิ่มทั้งสองของไปฟอดใหญ่
เขารับรู้จากเจเจมาว่าจะมาเที่ยวทะเลหลังสอบเสร็จ และบังเอิญว่าเพลิงฟ้าต้องมาทำงานที่จังหวัดเดียวกันนี้พอดีจึงถือโอกาสแวะมาหาเสียเลย ตั้งแต่เจเจเข้าเรียนมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ แม้จะคุยโทรศัพท์หรือวีดีโอคอลกันบ้างแต่มันจะไปเหมือนเจอตัวจริงได้อย่างไร กอดก็ไม่ได้ หอมก็ไม่ได้ แล้วที่สำคัญนะ พอเจเจมีแฟนก็แทบจะลืมเขา อะไรก็ทิวา ทิวา จนเพลิงฟ้ารำคาญไปหมด
คนแมนโคตรเซ็ง
“อะแฮม!” ทิวากาลกระแอมไอหลังจากยืนมองเด็กแก้มกลมกับเพลิงฟ้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียง แม้ทั้งคู่จะเป็นครอบครัวเดียวกันแต่เขาก็อดหวงเจ้าเด็กสติไม่ดีนั่นอยู่ดี
“ยังไม่ไปอีกเหรอ?”
“ผมเป็นเจ้าของห้องนะครับ!”
“แล้วไง?”
ว้อยยยยยยย! ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ตั้งแต่เริ่มวันใหม่ด้วยวะ สัมผัสได้ถึงความประสาทเสียที่จะได้ประสบพบเจอในภายภาคหน้า
ฉิบหายเหอะ
“เตี้ย ไปอาบน้ำ”
“ไม่เอา เราอยากนอนกอดพี่ฟ้า”
ทิวากาลหน้าบึ้งกับคำตอบ เพลิงฟ้ายกยิ้มพอใจ ยักคิ้วเย้ยเจ้าของห้อง หอมแก้มนิ่มของเจเจไปอีกฟอด
“ออกไปสิ คนเขาจะนอนกัน ไร้มารยาทจริง ๆ”
“...... นี่มันห้องผมไหม บ้านผมด้วย ทำไมผมต้องออกไป”
“เพราะฉันไล่” เพลิงฟ้าพูดด้วยใบหน้าเฉยเมย ตะกองกอดเจเจไว้แนบอก ลูกหมูชำเลืองมองเจ้าของห้อง คนนิสัยไม่ดีหัวเสียพอสมควรเลย พอได้สบตากันลูกหมูก็ชิงหลบก่อน ซุกอกพี่ฟ้าเป็นเกราะกำบัง...
ปัง!! “งื่อ...”
“หึหึ ไปล้างหน้าเร็ว เดี๋ยวพี่ฟ้าพาไปทานข้าว”
“ครับผม”
“แล้วเรามีเรื่องต้องคุยกัน” กลืนน้ำลายเอือกทันทีเมื่อพี่ฟ้าเอ่ยจบ แบบนี้พี่ฟ้าต้องรู้แล้วแน่เลย ฮือ ทำยังไงดี
“พี่ฟ้าจ๋า~” ลูกหมูวิ่งเข้าไปหาพี่ฟ้าที่ยืนอยู่ทะเลอยู่ริมหาดหลังจากทานข้าวเสร็จ
“หายปวดท้องแล้วใช่ไหมครับ?”
วางมือทาบกับหน้าท้องก่อนพยักหน้าหงึก ๆ “หายแล้วคับ หนูไม่เป็นอะไรแล้วน้า พี่ฟ้าอย่าดุหนูเลยนะ เมื่อคืนก็โดนทิวาดุแล้ว หนูสำนึกผิดไม่ทันแล้วนะคับ”
“พี่ฟ้าไม่ได้ดุเลย”
“แต่ตาพี่ฟ้าดุนี่นา หนูกลัวแล้ว หนูจะร้องไห้เลยนะ พี่ฟ้าอยากเห็นหนูร้องไห้เหรอคับ?”
เพลิงฟ้าแบบกลอกตาเล็กน้อยกับความเจ้าเล่ห์ของลูกหมู แล้วดู ดูการใช้ตากลม ๆ นั่นช้อนมองเขาสิ ใครมันจะพูดอะไรออกวะ!!!
“เจเจครับ เงียบแล้วฟังพี่” ลูกหมูเม้มปากทันทีเมื่อพี่ฟ้าบอกเสียงเข้ม “ทำไมต้องทำแบบนั้นครับ? พี่ฟ้าไม่ห้ามถ้าเจเจชอบทาน แต่ทานเยอะจนตัวเองต้องปวดท้องแบบนั้นมันใช่เรื่องไหม?”
“หนู... หนูไม่ได้ตั้งใจจะปวดท้อง”
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ ทานแค่พออิ่มก็พอแล้วนะ”
“.....ก็ตอนนั้นทุกคนตักให้หนูนี่นา หนูเลยทานหมดเลย...”
“ถ้าหนูอิ่มแล้วก็บอกเขาสิ คนไม่สบายคือหนูนะ”
“งื่อ...” ดุนศีรษะกับอกพี่ฟ้า ยกแขนกอดเอวก่อนแหงนหน้าขึ้นมอง “วันนี้พี่ฟ้าจะอยู่กับหนูใช่ไหม?”
“เปลี่ยนเรื่องเลยนะ” บีบแก้มเจเจอย่างมันเขี้ยว “อยู่ครับ แต่พี่ฟ้าไม่แน่ใจว่าจะอยู่ได้ทั้งวันหรือเปล่า”
“พี่ฟ้าจะไปไหน?”
“ทำงานไง พี่ฟ้ามาทำงานนะ”
“แต่นี่วันเสาร์ วันนี้หยุดนะ”
“วันหยุดของพี่ แต่มันเป็นวันว่างของลูกค้า”
“พี่ฟ้าก็อย่านัดลูกค้าวันเสาร์-อาทิตย์สิ ให้เวลาหนูบ้าง หนูคิดถึง น้าเจ้าก็ไม่ค่อยอยู่ หม่ามะ ป๊าป่ะช่วงนี้ก็ยุ่ง เจ้าเด็กปีศาจก็อยู่ไม่ติดบ้านเลย จ๋าจ้าก็ไปเรียนพิเศษ หนูเหงา”
“พี่ฟ้าไม่ได้นัดเอง ลูกน้องจัดตารางพลาดต่างหาก” แอบบ่นไปเล็กน้อยก่อนหรี่ตามองเด็กที่บอกว่าเหงา “หนูเหงาด้วยเหรอ มีแฟนแล้วจะเหงาอะไร”
“ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย... พี่ฟ้ายกเลิกนัดไม่ได้เหรอ?”
“ถ้ายกเลิกแล้วพี่ฟ้าจะเอาเงินจากไหนมาซื้อขนมให้เจเจล่ะ?”
“งื่อ เดี๋ยวหนูซื้อเอง หนูจะเลี้ยงพี่ฟ้าด้วย”
“โห จริงเหรอ!?” เพลิงฟ้าเบิกตาโต ทำเสียงตื่นเต้น “เจเจมีเงินเหรอ หืม?”
“หนูไม่มี หนูจะยืมน้าเจ้าก่อน คิคิ” เพลิงฟ้าหัวเราะ ขยี้ผมลูกหมูอย่างเอ็นดู เจ้าเด็กป่วนเอ๊ย!
“เข้าบ้านไหม ดูเหมือนแฟนเจเจจะเป็นบ้าแล้ว”
ลูกหมูหันไปมองด้านหลัง เห็นทิวากาลยืนกอดอกทำหน้าบึ้งอยู่ เด็กแสบฉีกยิ้มให้พี่ฟ้า รัดแขนกอดเอวพี่ฟ้าแรง ๆ ก่อนจะปล่อยออกแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาทิวากาล
“พี่ทิวา!”
“.........”
“อ้าว เงียบทำไมอ่ะ? พี่ฟ้า ทิวาไม่คุยกับหนู” ฟ้องพี่ฟ้าที่เข้ามาหาพอดี
เพลิงฟ้ายกแขนโอบไหล่เจเจ “ไม่คุยก็ไม่คุยสิครับ” ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านโดยทิ้งทิวากาลไว้คนเดียว ไม่เปิดโอกาสให้เจเจได้ง้อ หึหึ
“น้องจันทร์เจ้า เป็นยังไงบ้างลูก พี่กรบอกว่าหนูปวดท้อง”
เมื่อเข้ามาในบ้านคุณรัตติกาลก็รีบเข้ามาถาม เพราะทินกรบอกเธอเมื่อเช้าว่าจันทร์เจ้าตื่นมากลางดึกเพราะปวดท้องเนื่องจากทานอาหารมากเกินไป
“หนูไม่เป็นอะไรแล้วครับ ... นี่พี่ฟ้าครับ”
“สวัสดีครับ” เพลิงฟ้าค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นการทักทาย
“โอ๊ะ! คุณเพลิงฟ้านี่นา สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ คุณมาศ”
“มาศรู้จักเหรอลูก?”
“คุณเพลิงฟ้าเป็นสถาปนิกที่ออกแบบรีสอร์ทให้เราค่ะแม่”
“ตายจริง ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ เชิญนั่งก่อนค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“พี่ฟ้า หนูออกไปเล่นข้างนอกนะครับ”
“อืม อย่าซนนะเจเจ”
“หนูขอสามพันห้า หนูจะเป็นเด็กดี~”
“ถ้าจะเป็นเด็กดีสามแสนห้าพี่ก็ให้”
TBCไงล่ะ กินเยอะจนเป็นเรื่องเลย
ขอโทษที่มาช้าค้าบ และก็อาจมีคำผิดอยู่ด้วย .__.
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
บั๊บบัย ♥
EDIT : อัพความจริงใจด้วยนะคะ แปะ ๆ ฝากติดตามด้วยครับ
• ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • 
หัวข้อ: [END]「มนุษย์แฟนเด็ก」แจ้งข่าวรวมเล่ม P.1 (อ่าน 576997 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก