มนุษย์แฟนเด็ก
34
มีความเศร้าจะตายอยู่แล้ว
เมื่อกลับมาที่โต๊ะสมาชิกก็เหลืออยู่ไม่กี่คน มีแต่คนรู้จักที่คุ้นหน้า
“น้องจิ๋วไปไหนมา?”
“ไปห้องน้ำครับ”
“พี่นึกว่ากลับแล้ว นี่จริงใจก็ไปไหนไม่รู้”
จันทร์เจ้ายิ้มแห้ง “จริงใจกลับไปแล้วคับ บอกว่าปวดหัว”
“พี่กาลเห็นอีภัค มันบอกจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ยังไม่เห็นมาเลย”
“ไม่เห็นนะ พีทไม่โทรไปถามล่ะ” ก่อนตอบทิวากาลแอบมองคนที่นั่งข้าง ๆ ก่อน
“แบบนี้มันชิ่งแน่เลย อาจจะตกผู้ไปแล้วสักคน แล้วก็มาทิ้งพีทเนี่ยนะ!” พีทบ่นเพื่อนสนิทพลางกดมือถือส่งข้อความไปด่าด้วย ทว่าผ่านไปหลายนาทีก็ไม่มีวี่แววว่าจะอ่านพีทจึงเลิกสนใจ นี่น้องจริงใจก็หาย ไปด้วยกันหรือเปล่าวะ คิดแบบนั้นแล้วจึงแอบชำเลืองมองแฟนของรุ่นพี่ซึ่งเป็นพี่ชายของน้องจริงใจ จันทร์เจ้ากัดปากแน่น สายตาไม่ได้มองที่ใคร...
“เมื่อกี้ตอนมึงไม่อยู่มีสาวมาหย่อนเบอร์ไว้ด้วยครับเพื่อน เอาไป!” รถถังส่งกระดาษสามสี่ใบให้ทิวากาล เขารับมาแต่ไม่ดูด้วยซ้ำ ขยำมันเป็นก้อนแล้วโยนทิ้งไป
“เด็ดกว่านั้นมีคนมาขอเบอร์น้องชับบี้นะคะ ทำเป็นเล่นไป” ชมพู่เอ่ยขึ้นบ้าง ทิวากาลหันมองตาขวางทันที
“ใครครับ หล่อไหม?”
“หล่อ แต่พี่ชอบคนบ้าน ๆ ไม่งั้นจะอ่อยแล้วค่ะ”
“น้ำหน้าอย่างมึงน่ะนะชอบคนบ้าน ๆ อีแรด” มิคว่า
“เออ กูนี่แหละชอบคนบ้าน ๆ บ้านรวยน่ะมึงรู้จักไหม!”
“รู้เลยนะคะว่าเป็นคนแบบไหน” ฟินน์กับพีทพูดขึ้นพร้อมกัน ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะ เพราะไม่ได้นัดกันไว้ ดูเหมือนว่าเบสท์กับฟินน์จะคุยกันถูกคอกับพี่พีทมากเลยแฮะ
“ถึงจะชอบคนบ้าน ๆ แต่พี่ก็ชอบคนที่นิสัยนะคะคุณน้อง”
“นิสัยหล่อ นิสัยรวย นิสัยสูง นิสัยชอบเปย์ ใช่ไหมคะ?”
“อย่ามารู้ทันเจ้สิพีท!”
“เขาเรียกว่าผีเห็นผี”
“ไอ้ห่าต้น!!” ชมพู่แหว
“พี่ต้นพูดแบบนี้เดี๋ยวพีทจับทำผัว”
“กลัวแล้วครับ อย่าทำอะไรพี่เลย” ต้นแกล้งทำเสียงสั่นและพนมมือยกขึ้นเหนือศีรษะ
“เวฟกันไต้ฝุ่นไปไหนหรอพี่มีน?”
“ไอ้เวฟมันไปเต๊าะสาว ส่วนไต้ฝุ่นกลับไปละ มีเด็กงอแง”
จันทร์เจ้าพยักหน้ารับรู้ ยกน้ำขึ้นดื่ม หันไปหาทิวากาลและจิ้มไหล่แกร่งให้คนตัวสูงหันมามอง
“มีอะไร?”
“เราไปนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์นะ”
“ไปทำไม”
“ขอเราอยู่คนเดียวสักพักนะครับ”
“คิดมากเรื่องน้องเหรอ?”
“นิดหน่อย จริง ๆ มีปัญหากับตัวเองมากกว่า พี่ให้เราไปเถอะนะ”
“เฮ้อ ก็ได้ ดูแลตัวเองด้วย ใครเข้ามาคุยก็ไม่ต้องคุย แล้วอย่าดื่มอะไรจากใครนะ”
“อือ พี่จะดื่มเยอะ ๆ ก็ได้นะ เดี๋ยวเราขับรถให้” ขยี้ศีรษะกลมเบา ๆ ก่อนปล่อยให้คนตัวเล็กเดินออกไป ทิวากาลมองตามไม่ละสายตา อดเป็นห่วงไม่ ยอมปล่อยไปทั้งที่ใจไม่อยากเลยด้วยซ้ำ
“ไอ้หมูมันจะไปไหนอ่ะพี่กาล”
“เคาน์เตอร์บาร์” ทิวากาลตอบเรียบ ๆ ก่อนยกเหล้าขึ้นดื่ม สายตาเขายังมองไปที่ตำแหน่งของเด็กแก้มกลม ดีที่ตอนนี้ไม่มีใครเข้าไปวอแวเด็กน้อยของเขา แต่มันก็ไม่แน่...
จันทร์เจ้าถอนหายใจออกมาเคาะนิ้วกับเคาน์เตอร์บาร์ไม่เป็นจังหวะ ใจตอนนี้อยากจะโทรไปถามจริงใจให้รู้แล้วรู้รอด หรือไม่ก็ไปเจอหน้าตรง ๆ เลย แต่อีกใจก็อยากรอ รอว่าน้องจะบอกหรือเปล่า จันทร์เจ้าไม่ได้จะห้ามถ้าหากจริงใจจะมีแฟนหรือชอบใคร มันเป็นสิทธิ์ของน้อง แค่ไม่เข้าใจ ทำไมน้องถึงไม่บอก ไม่เล่าอะไรให้ฟังบ้างเลย ถึงแม้เจ้าเด็กปีศาจนั่นจะเป็นคนที่ไม่ชอบเล่าอะไรให้คนอื่นฟังอยู่แล้วก็เถอะ มันอดน้อยใจไม่ได้นี่ ทั้ง ๆ ที่มีอะไรเราก็เล่าให้ฟังทุกอย่างแท้ ๆ
“รับเครื่องดื่มอะไรไหมครับ?”
จันทร์เจ้าสบตากับบาร์เทรนเดอร์ที่ส่งยิ้มมาให้ นิ่งคิดไปสักพักก่อนจะตอบกลับ “มีเครื่องดื่มที่ไม่เน้นแอลกอฮอล์ไหมครับ ต้องขับรถ ไม่อยากเมา”
“สนใจเป็นค็อกเทลหรือพันซ์ดีครับ?”
“อ่า...”
“ท่าจะลำบากใจนะ สำหรับค็อกเทลที่ไม่เน้นแอลกอฮอล์มาผมมี cosmopolitan และ mojito แนะนำครับ ส่วนพันซ์นั้นมีทั้งแบบผสมแอลกอฮอล์และไม่ผสมแอลกอฮอล์” คุณบาร์เทรนด์เดอร์ส่งยิ้มมาให้หลังพูดจบ ให้เดามันคงเป็นยิ้มการค้าเพื่อบริการลูกค้าอย่างแน่นอน
“เอาเป็น mojito แล้วกันครับ”
“รอสักครู่นะครับ”
ลูกหมูพยักหน้าก่อนหมุนเก้าอี้ออกพิงหลังกับเคาน์เตอร์บาร์ แหงนหน้าขึ้นไปมองตำแหน่งโต๊ะที่ทิวากาลนั่งอยู่ ก็เห็นคนนิสัยไม่ดีกำลังมองมา แถมยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกด้วย จันทร์เจ้ายิ้มหวานส่งไปให้ แต่ทิวาก็ยังไม่หายขมวดคิ้วสักที มือขาวยกขึ้นเสยผมด้านหน้าขึ้น ก่อนเท้าศอกทั้งสองข้างกับขอบเคาน์เตอร์ สายตายังมองไปที่ทิวากาลอยู่ จึงไม่ได้เห็นเลยว่าว่ามีใครหลายคนมองมาที่ตนด้วยสายตาพราวระยับมากแค่ไหน
“น้องแม่งโคตรยั่ว” ต้นพูดขึ้น เพราะเขาเองก็มองจันทร์เจ้าอยู่เหมือนกัน มองตามสายตาของเพื่อนสนิทด้วยความสงสัยว่ามันมองอะไรอยู่ แล้วก็แจ็คพ็อตได้เห็นตอนเด็กน้อยของเพื่อนเสยผมขึ้นพอดี เรียกความกระหายจากพวกหื่นกามได้อย่างดี เขายังงงอยู่เลยว่าไอ้กาลมันกล้าปล่อยให้น้องจันทร์เจ้าไปนั่งที่บาร์คนเดียวได้อย่างไร
“แฟนกูไอ้สัด!”
“ทำหวง แล้วปล่อยไปทำไมวะ”
“มันมีเรื่องให้คิด เลยขออยู่คนเดียว”
“ฉิบหาย”
“ดูอะไรกันวะพวกมึง” รถถังยื่นหน้าเข้ามาบ้าง เมื่อต้นชี้ไปที่จันทร์เจ้ารถถังก็เบิกตาโตเสียงอย่างนั้น “กูยังยืนยันคำเดิมว่าคอน้องแม่งขาวและน่าซุกสัด ๆ”
“เกินไปแล้วพวกมึง เดี๋ยวกูให้จ่ายเอง”
“ทำไมมึงปล่อยน้องชับบี้ของกูไปคนเดียววะ มึงดูตัวผู้มองดิ”
“เฮ้ยพี่! มีคนทักน้องจิ๋วแล้วอ่ะ ยื่นแก้วให้ด้วย!”
ไอ้สัดเอ๊ยไม่ต้องเสี้ยม กูเห็นแล้วโว้ย!!
ทิวากาลบีบแก้วในมือแน่น ขณะที่จ้องมองเด็กแก้มกลมและไอ้ปลาดุกที่เข้าไปทักคนของเขา เขาแทบจะพุ่งไปข้างล่างแล้วหากเด็กแก้มกลมไม่ดันแก้วจากมือไอ้ห่านั่นออก
“ขอโทษครับ ผมไม่สะดวก”
“พี่ตั้งใจสั่งมาให้น้องเลยนะครับ ไม่ดื่มสักหน่อยเหรอ?”
จันทร์เจ้าปรายตามองผู้ชายตรงหน้าและหลุบมองแก้วทรงเตี้ยที่บรรจุน้ำสีสวยอยู่ มือเล็กยกสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นและบอกออกไปเสียงเรียบ
“ผมมีของผมแล้ว ไม่รบกวนคุณหรอกครับ”
“ใจร้ายจังนะครับ” จันทร์เจ้าไม่ตอบโต้ “โอเค ไม่ดื่มก็ไม่เป็นไร งั้นพี่ขอนั่งตรงนี้ด้วยได้ไหมครับ”
จะถามทำไมในเมื่อนั่งลงไปแล้ว น่ารำคาญจัง
“สวัสดีครับน้อง ชื่ออะไรเหรอครับ? มาคนเดียวหรอ พี่ขอนั่งด้วยคนนะ”
จันทร์เจ้าหลับตาพ่นลมหายใจ ตอบคำถามคนที่เข้ามานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ อีกด้านด้วยความเงียบ
“คนนี้กูเจอก่อน มึงอย่ามายุ่ง”
“แล้วทำไม กูก็ถูกใจ”
รำคาญ รำคาญมาก ๆ คนยิ่งอารมณ์ไม่คงที่ยังจะมาก่อกวนอีก จันทร์เจ้าลุกขึ้นยืนและจะเดินหนี กลับขึ้นไปหาทิวาดีกว่า
“จะไปไหนน้อง พี่อยากคุยด้วย อยู่คุยกันก่อนสิครับ” สะบัดแขนออกจากการจับกุมขออีกฝ่ายและส่งสายตามองอย่างไม่พอใจ ถึงจันทร์เจ้าจะชอบสกินชิพ แต่ก็ไม่ชอบที่มีคนไม่รู้จักมาแตะเนื้อต้องตัวแบบนี้
“อ้าว พี่พูดด้วยดี ๆ ทำไมหยิ่งใส่กันแบบนี้ล่ะครับ”
“อย่ามาจับ”
“อย่าหวงตัวไปเลยน่า”
“ออกไป!”
“หืม พูดอะไรนะครับ?” พวกคนฉวยโอกาสโน้มใบหน้าลงมาใกล้ จันทร์เจ้าเบี่ยงตัวหลบด้วยความขยะแขยง เงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนก็ไม่พบทิวาแล้ว ทิวาอยู่ไหน ช่วยเราด้วย
“ออกไปครับ”
“อย่าเล่นตัวไปเลยน่า ไปกับพี่คืนนี้ดีกว่า มาคนเดียวไม่ใช่เหรอ” จันทร์เจ้ากัดฟันอดทน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ไม่มีใครสนใจมองมาที่ตรงนี้เลย...
“ตัวหอมจังเลย...”
พลั่ก!
ไม่ให้พวกคนฉวยโอกาสพวกนั้นได้สัมผัสกับผิวแก้มหรือซอกคอ จันทร์เจ้ารวบรวมแรงผลักอกให้ออกห่าง ตากลมมองพวกเขาอย่างวาวโรจน์ อย่ามาทำให้เราโกรธนะเจ้าพวกบ้า!
“บอกว่าอย่ามายุ่ง!!”
“พูดดี ๆ ไม่ชอบ ชอบความรุนแรงหรอวะ” ไอ้คนที่หนึ่งพูด “เฮ้ยมึง จัดการเด็กนี่ด้วยกันเหอะว่ะ”
“เออ เอาดิ ท่าจะฤทธิ์เยอะ”
จันทร์เจ้าตัวสั่น ไม่ใช่เพราะกลัว แต่โกรธมาก ๆ มือขาวกำหมัดแน่น ก่อนง้างขึ้น ขณะที่กำลังจะปล่อยใส่หน้าหนึ่งในพวกมันก็ถูกคว้าไว้ก่อน กำลังจะโวยวายหากแต่พอหันเป็นเห็นคนคุ้นเคยก็สงบลง
“ไอ้กาลกำลังมา” พี่มิคบอก เมื่อเห็นรุ่นน้องทำหน้างงจึงอธิบายเพิ่มเติม “มันโดนผู้หญิงดึงไว้เลยมาได้ช้า อยู่กับไอ้ต้นก่อนนะ”
ต้นรับร่างรุ่นน้องตัวเล็กมาโอบเอาไว้ จันทร์เจ้าเองก็เกาะแขนพี่ต้นแน่น
“พวกมึงเป็นใครวะ อย่าสะเออะมายุ่งกับเด็กกู”
“เด็กมึง? ฮะฮะ ตลกว่ะ น้องเขามากับกู”
“มึงอย่ามามั่ว พวกกูเจอเด็กนั่นอยู่คนเดียว จะมากับพวกมึงได้ไง!”
“เรื่องของมึง ต้นมึงพาน้องไปข้างบนไป”
“อย่าเอาเด็กกูไปนะพวกมึง!!” หนึ่งในนั้นพุ่งเข้ามากระชากแขนจันทร์เจ้าเอาไว้ เด็กน้อยเซไปตามแรงดึง ยื่นมือออกไปรีบคว้าหาที่ยึด
“ปล่อยมือสกปรกของมึงออกจากคนของกูเดี๋ยวนี้” จันทร์เจ้าแทบร้องไห้เมื่อเห็นว่าคนมาใหม่คืนใคร ทิวากาลบีบข้อมือของคนที่คว้าแขนจันทร์เจ้าเอาไว้เต็มแรงจนหน้ามันเหยเกและเมื่อมันคลายแรงออกเขาก็ผลักมันทันที
“มึงพาแก้มกลมไปข้างบน เดี๋ยวกูจัดการเอง”
ทิวากาลสั่งเสียงเหี้ยม สายตายังจ้องไปที่ไอ้สวะสองคนที่บังอาจมาแตะต้องคนของเขา มันน่าโมโห เขารีบลงมาตั้งแต่ที่เด็กแก้มกลมลุกขึ้นแล้วโดนไอ้พวกเหี้ยนี่จับเอาไว้แล้ว และเขานึกเกลียดที่มีใบหน้าแบบนี้ ทำให้พวกสาว ๆ ที่เดินผ่านจับเขาเอาไว้และชวนไปนั่งที่โต๊ะด้วยจนน่ารำคาญ มันทำให้เขามาหาเด็กแก้มกลมได้ช้า แต่ยังโชคดีที่มิคกับต้นมาช่วยไว้ทัน ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าเวลาเพียงไม่กี่นาทีที่เขามายังไม่ถึงนั้น เด็กน้อยของเขาจะถูกลากไปที่ไหน
“สาระแนจริงนะพวกมึง!! เด็กนั่นเป็นของกูแท้ ๆ”
“มึงสิสาระแน นั่นแฟนกูไอ้สัด!!” ทิวาประกาศกร้าว พร้อมกับซัดกำปั้นใส่ใบหน้าของที่พูด ผู้คนบริเวณรอบ ๆ ส่งเสียงฮือฮาร้องกรี๊ดและขยับตัวออกห่าง
“ไอ้สัด! มึงกล้าชกกูเหรอ มึงรู้ไหมกูลูกใคร”
“นี่มัน พ.ศ. ไหนแล้ว หมดยุคกูลูกใครแล้วไอ้เหี้ย!! ถ้าเก่งแต่ปากก็รีบไสหัวไปให้พ้นตีนกู!!”
“เหอะ! แล้วมึงเก่งมากหรือไงวะ!” มันยังปากเก่งตะโกนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ส่วนผู้ชายอีกคนเผ่นแหนบหายไปตั้งแต่เห็นหน้าทิวากาลแล้ว ถ้าหากรู้ว่าทิวากาลเป็นใครมันคงไม่กล้าต่อกร เพราะใครก็รักชีวิตตัวเองกันทั้ง
“ก็พอตัว อยากลองไหมล่ะ”
“จะขนาดไหนกันวะ” ทิวากาลยิ้มเหยียด สืบเท้าเข้าไปใกล้ โดยมีมิคยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลัง ไอ้กาลออกโรงเองแบบนี้ชะตามึงขาดแล้วให้ปลาสลิด!
“อย่ามีเรื่องกันครับ!!!” เสียงของการ์ดตะโกนก้อง ตอนนี้เสียงเพลงถูกปิดไปแล้วเพราะเหตุการณ์ชุลมุน
“จะตีกันก็อย่ามาตีกันในร้านกู”
“ไอ้ห่านี่มันหาเรื่องผม!!” ไอ้ปลาสลิดรีบฟ้อง ผู้มาพร้อมกับการ์ดซึ่งเป็นเจ้าของร้านเลิกคิ้วมอง
“ต้องขอโทษด้วยที่ทำร้านของพี่วุ่นวาย พอดีผมกะจะสั่งสอนพวกปากเก่ง กำลังจะลากมันออกไปหลังร้านพอดีพี่”
“อ้าว กาลเองเหรอวะ มีเรื่องอะไรกัน” ทิวากาลยกยิ้มมุมปาก ชำเลืองมองคู่กรณีที่ตอนนี้กำลังหน้าซีดเผือด หึ แค่พวกไก่อ่อน
“มันลวนลามแฟนผม”
“เด็กนั่นมันอ่อยกู!!!”
ตุบ!!!
ทิวากาลถีบคนพูดไปกระแทกกับเคาน์เตอร์ทันที กล้าดียังไงว่ากล่าวหาเด็กแก้มกลมของเขาแบบนั้น ไม่อยากตายดีใช่ไหมมึง!
“มึง!!!” มันตะเบ็งเสียงอย่างโมโห ขณะที่ง้างหมัดกำลังจะชกหน้าทิวากาลกลับนั้น มันก็โดนร่างสูงชิงชกไปก่อน ทิวากาลกำคอเสื้อมันเอาไว้แน่น มองมันด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะเหวี่ยงอีกฝ่ายใส่กับขอบเคาน์เตอร์บาร์พร้อมกับกดศีรษะของมันเอาไว้
“อย่ามาพูดพล่อย ๆ กับคนของกูถ้ามึงยังไม่อยากตาย”
“เฮ้ย ๆ ใจเย็นกาล”
“หึ ขอใช้ที่หลังร้านพี่หน่อยแล้วกันนะ เดี๋ยวจะเรียกเด็กมาเคลียร์ให้หลังจัดการมันเสร็จ”
“เออ อย่าเอามันถึงตายล่ะ ไอ้เด็กนี่มันก็เรียนที่เดียวกับมึง พ่อมันใหญ่เลยทำกร่างไปทั่ว ฝากเผื่อกูด้วย หมั่นไส้มานานละ”
“หึ” ทิวากาลแสยะยิ้มร้ายราวปีศาจก่อนจะลากคอคนที่อยู่ในกำมือออกไปทางด้านหลัง เมื่อตัวปัญหาถูกลากออกไป ดีเจประจำผับก็กลับมาทำหน้าที่และกู้สถานการณ์ให้กลับมาครื้นเครงดังเดิม
“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก” ชมพู่ลูบศีรษะกลมเรียกขวัญกำลังใจให้กลับเข้าร่าง จันทร์เจ้าเองก็ยิ้มไม่ออก ใจยังสั่นตุบ ๆ ความกลัวแล่นเข้ามาแม้เพียงเล็กน้อยแต่ก็คือความกลัว ถึงมีทักษะการต่อสู้ แต่หากโดนลากไปจริง ๆ ก็คงสู้ผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าตัวเองตั้งสองคนไม่ได้ ต้องขอบคุณพี่ต้นกับพี่มิคที่เข้าไปได้ทันเวลา... และทิวาด้วย
“เฮ้ย! เป็นไงบ้างวะ!!” เวฟวิ่งหน้าตื่นเข้ามา จันทร์เจ้าสั่นหน้า แต่มีนก็จัดการเล่าเรื่องให้ฟัง “มันอยู่ไหน! กูจะไปกระทืบมัน กล้ามาทำน้องหมูของกูได้ยังไง!”
“อวดเก่งไอ้ห่า ให้พี่กาลจัดการไปเถอะ”
“จัดการที่ไหนวะ กูอยากไปดู”
“หลังร้านครับ” ต้นเป็นคนบอก เวฟพยักหน้าหงึกหงักแล้ววิ่งไปที่หลังร้าน ขอให้ทันเห็นช็อตเด็ดทีเหอะ!!
“สักวันมันจะตายเพราะความเสือก”
“อืม” รามินทร์รับคำอย่างเห็นด้วยกับคนรัก "เป็นไงบ้าง มานี่ดิ๊”
“โอ๋เราหน่อย” กางแขนออกให้เพื่อนกอดปลอบ รามินทร์เบะปาก แต่ก็ดึงเพื่อนสนิทเข้ามาเกยอยู่บนตัก จันทร์เจ้าซุกหน้ากับอกของรามินทร์ โอบแขนกอดเอวสอบของเพื่อนเอาไว้ มืออีกข้างที่ยกกอดคอก็เอื้อมไปจับกับมือพี่มีนด้วย
“เพื่อนหรือลูกวะ” รามินทร์บ่นและทำหน้าเบื่อ
“น้องจิ๋วต้องตกใจมากแน่เลย”
“สาระแนไปนั่งคนเดียวเองไหมล่ะ ต้องโดนบ้างจะได้จำ”
“มินทร์น่ะ! อย่าว่าน้องสิ” รามินทร์กลอกตารำคาญ อะไร ๆ ก็น้องจิ๋ว เดี๋ยวผลักให้ตกจากตักเลยดีไหม
ทิวากาลเดินกลับเข้ามาด้านในพร้อมกับมิคหลังจากที่จัดการคนที่กล้ามาต่อกรกับเขา คิ้วเข้มขมวดมุ่นมองคนที่หลับคอพับซบอกเพื่อนสนิท ถ้าไม่ใช่เพื่อนที่รู้จักกันมานานพนันได้เลยว่าเขาเข้าไปกระชากพวกมันออกจากกันแล้วซัดอีกคนให้หมอบแน่ที่บังอาจมากอดเด็กแก้มกลมของเขาแบบนี้
“เป็นไงบ้างมึง!?” รถถังรีบถาม
“เละ” มิคตอบสั้น ๆ ทิวากาลแสยะยิ้ม คนที่พอรู้สรรพคุณทิวากาลอยู่แล้วก็ทำหน้าแหยงขนลุกขนพอง ส่วนคนไม่รู้ก็งงกันไป
“ตายไหมวะ”
“ไม่ตาย แต่น่าจะนอนโรงพยาบาลนานอยู่ กูยังงงตอนจะโทรศัพท์ ไม่รู้จะตามกู้ภัย หรือแอมบูแลนซ์ดี เหอ ๆ”
“โหดขนาดนั้นเหรอวะ งี้น้องจิ๋วเจองานหยาบดิ”
“อยู่กับน้องชับบี้ไอ้ห่ากาลเป็นงานละเอียดจ๊ะน้องมีน”
“อ๋อ ลำเอียง”
“หึ” ทิวากาลแค่นหัวเราะ บอกให้มีนนท์ลุกออกเพราะจะเข้าไปหาเด็กแก้มกลม “เตี้ย”
“มันหลับลึก ไม่ตื่นหรอก” รามินทร์บอก
“พี่กาลพาน้องจิ๋วกลับเหอะ ที่นี่เสียงดัง”
“เออ เสียงดังขนาดนี้ทำไมมันยังหลับได้วะ?” เบสท์ถามอย่างสงสัย นั่งคุยกันอยู่ดี ๆ หันมาอีกทีก็หลับไปแล้ว
“นี่ถือว่าเก่งที่ยาวมาจนจะเที่ยงคืนกว่าแบบนี้ ปกติสี่ทุ่มก็สลบแล้ว ฝืน ๆ หน่อยก็ห้าทุ่มเที่ยงคืน เขานอนไว” มีนอธิบาย
“แล้วมึงจะกลับเลยหรือเปล่า?”
“เออ เอาการ์ดกูไว้ จัดการด้วยแล้วกัน กูไปล่ะ” จัดท่าให้ลูกหมูขึ้นขี่หลังโดยมีรามินทร์กับมีนช่วย เมื่อออกมาถึงรถก็ได้รุ่นน้องเปิดประตูให้ ไอ้เด็กมีนบอกถ้าน้องจิ๋วกลับมันก็จะกลับ จึงออกมาพร้อมกับเขา เออเรื่องของมึง
ทิวากาลพาเด็กแก้มกลมมาที่คอนโด กะว่าจะให้นอนที่นี่ เพราะมันก็ดึกแล้วไม่อยากไปรบกวนเพลิงฟ้าหรือเจ้าชีวัน หากจะไปที่ส่งที่บ้านเจ้าตัวระยะทางก็ไกลเกินไปกลัวจะขับรถไม่ไหว นอนที่คอนโดนี่แหละดีที่สุด คืนนี้เขาจะได้มีคนกอดด้วย หึหึ
เทศกาลแห่งการสอบคืบคลานเข้ามาใกล้ เหล่านักศึกษาต่างวุ่นวายกับการอ่านหนังสือจนไม่มีเวลาว่างไปทำอะไรหรือแม้แต่พักผ่อน และจันทร์เจ้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน หนังสือ สมุดโน้ตและชีทถูกวางเกลื่อนห้องไร้ระเบียบ อยากจะเลิกอ่านแล้วออกไปวิ่งเล่นแต่ก็ทำไม่ได้ ไม่อย่างนั้นได้ตายแน่ ๆ ไม่รู้ป่านนี้เบสท์กับฟินน์จะเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้ติดต่อไปเลย
เฮ้อ... เบื่อจังเลยน้า
พักสักหน่อยดีกว่า...
พลิกตัวนอนหงาย คว้าโทรศัพท์มือถือมาเปิดเครื่องและตุ๊กตาสีขาวตัวนิ่มมากอดเอาไว้ เมื่อแสงสว่างของหน้าจอปรากฏเสียงการแจ้งเตือนต่าง ๆ ก็ดังเข้ามาระงม เลื่อนปลายนิ้วเปิดดูทีละรายการ บางอันก็ตอบบางอันก็ข้ามไป อย่างเช่นข้อความที่ถูกส่งมาจากคนแปลกหน้า ถูกคุกคามโจ่งแจ้งแบบนั้นจันทร์เจ้าก็ไม่โอเค
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ถูกกล่าวถึงในโลกออนไลน์เลยแล้วก็เหยียดยิ้มออกมา ผ่านคืนงานเลี้ยงวันเกิดทิวากาลไปได้หนึ่งวันก็มีรูปภาพถูกโพสต์ลงในโซเชียลมีเดียโดยคนโพสต์สร้างบัญชีขึ้นมาใหม่ รูปภาพขณะที่จันทร์เจ้าโดนฉุดแขนโดยผู้ชายสองคนนั้นทำเอาพวกเราหัวร้อนกันเป็นแถว โดนเฉพาะพี่ฟ้า รูปว่าแย่แล้ว คำบรรยายยิ่งต่ำตมกว่าหลายเท่า
‘สุดฉาว เด็กบริหารปีหนึ่งแฟนเด็กรุ่นพี่ร่วมคณะนัวผู้ชายกลางผับถึงสองคน!!! สงสัยแค่แฟนคนเดียวจะไม่ถึงใจ จึงต้องล่าผู้ชายมาช่วยสนองทีเดียวสองคน!! แหม เห็นหน้าใส ๆ แต่ร้ายใช่เล่นนะคะ’ เหอะ! ไม่รู้คนทำกินอะไรเป็นอาหารถึงได้สิ้นคิดแบบนั้น นอกจากรูปตอนโดนฉุดแล้วยังมีรูปตอนที่ไอ้สาระเลวพวกนั้นก้มหน้าลงมาใกล้ จากมุมกล้องยิ่งช่วยให้มันสอดคล้องกับคำบรรยาย มันเหมือนว่านัวเนียกันอยู่จริง ๆ ทั้งที่มันไม่ใช่ แม้รูปที่ถ่ายในผับจะมืดแต่เมื่อปรับแสงแล้วก็ทำให้เห็นหน้าคนในรูปได้ จากรูปโง่ ๆ พวกนั้นทำให้จันทร์เจ้าโดนด่าเสีย ๆ หาย ๆ
อยากจะปล่อยผ่านแต่กรณีนี้ใครมันจะไปยอมกัน เมื่อมีคนที่อยู่ในเหตุการณ์มาแสดงความเห็นว่ามันไม่ใช่แบบนั้น ความจริงคือจันทร์เจ้าจะโดนฉุดและไม่นานหลังจากนั้นก็มีผู้ชายสามคนมาช่วย ซึ่งนั่นก็คือทิวา พี่ต้นและพี่มิค และคนนั้นก็โพสต์รูปใส่ไว้ในช่องคอมเมนต์ด้วย ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันถึงได้รู้จักพวกเรา
ทั้งยังมีพี่แอดมินเพจจันทิวาที่เห็นเหตุการณ์ก็ออกมาช่วยโพสต์แก้ข่าว ทว่าเมื่อมันไม่ใช่ความจริง พวกนักเลงคีย์บอร์ด ด่าตามกระแส ด่าเอาสนุกก็ไม่เห็นจะโผล่มาขอโทษสักคน เก่งแค่ในที่ของตัวเอง น่าสมเพช แต่ไม่ถึงวันทุกอย่างก็เงียบไป ไม่รู้เหมือนกันว่าคนนิสัยไม่ดีจัดการยังไง...
Teamchantiwa with
Tiwakan Thanaphunmaethi and
Chantiman Jj จะสอบแล้วตั้งใจอ่านหนังสือกันนะคะ แอดมินไม่มีเวลาไปหาโมเมนต์เพราะจมอยู่กับชีทจนจะได้เสียกับมันอยู่แล้ว ฮือ ต้องการกำลังใจ + สู้นะแอดมิน
+ ต้องการจันทิวาาาาาาา
+ จะตายแล้วค่ะซิส
+ ดรอปไหมแอด เดี๋ยวเราดรอปเป็นเพื่อน TwT Chantiman Jj สู้ ๆ นะครับ ✌
Teamchantiwa ขอกำลังใจเป็นรูปเซลฟ์ฟี่ชิค ๆ ได้มุ้ย
Chantiman Jj *แนบรูปยิ้มกว้างชูสองนิ้ว*
Teamchantiwa กรี๊ด! กำลังใจพุ่งปรี๊ด ขอบคุณค่า รีโพสต์แป๊บ อิอิ
+ จันทร์เจ้าโคตรน่ารัก ไม่มีสติอ่านหนังสือแล้วโว้ย
+ ตอนเด็ก ๆ แม่ให้กินอะไรอ่ะลูก ทำไมน่ารักขนาดนี้
+ อยากได้มาเล่นที่บ้านจังเลย ที่ไหนมีพร้อมส่งวะ นี่พร้อมโอนสุด หงั่กกกกกก Tiwakan Thanaphummaethi ไปอ่านหนังสือเตี้ย
Chantiman Jj Chantiman Jj ไม่อ่านแล้วเหนื่อย
Tiwakan Thanaphummaethi งอแง
Chantiman Jj อยากกินไอศกรีมจังเลยครับ
Tiwakan Thanaphummaethi เด็กห่าเอ๊ย เดี๋ยวไปรับ
Teamchantiwa อย่ามาจีบกันให้ลูกเพจอิจฉาตาร้อนค่ะ!
Chantiman Jj Tiwakan Thanaphummaethi + ง่อววววว มีลงมีไล่ไปอ่านหนังสือ เป็นห่วงน้องทำไมไม่ติวให้เลยล่ะคะ
+ ขอน้ำมาดับไฟในตาหน่อยมนุษย์ ไม่ไหวแล้ว อิชชี่
+ ตอนนี้ไม่มีสติอ่านหนังสือย่างสมบูรณ์แบบ จันทิวาของกูวววววววว
+ แม่ขาหนูแอบรักแฟนคนอื่น ฮึก อยากได้เขา แต่ก็อยากให้เขาได้กัน กี้ดดดดด ลูกหมูหัวเราะขณะอ่านคอมเมนต์ ก่อนกดล็อกเครื่อง ลุกจากเตียงเข้าไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะยังใส่ชุดนอนตั้งแต่ตื่น เก็บชีทกับสมุดโน้ตเครื่องเขียนอื่น ๆ และคอมพิวเตอร์พกพาใส่กระเป๋า ไหน ๆ ก็จะเจอคนนิสัยไม่ดีทั้งที ให้ทิวาติวให้เสียเลย ไม่ต้องอ่านเองด้วย คิคิ
“ไปไหนวะ” ไอ้เด็กปิดเทอมร้องถาม ในมือมีจานเค้กและปากก็คาบช้อนอยู่
“กิน’ติม” อยากตอบกลับว่าเสือกเหมือนกัน แต่เห็นว่าเป็นน้องเลยให้เกียรติ ยังเคืองจริงใจอยู่ เจ้าเด็กปีศาจไม่ยอมเล่าให้ฟังเลยว่าระหว่างเจ้าตัวกับพี่ภัคมันเป็นมายังไง ลูกหมูเองก็ไม่ได้ถาม
“อ่านหนังสือจบแล้วแหงะ?”
“พักบ้างดิ จริงใจไม่ออกไปไหนหรือไง เบื่อขี้หน้า”
“พาล ๆ เดี๋ยวเอาเค้กละเลงหน้า จะไปไหนก็ไปเลยไป”
“ชิ!” ก็ไม่อยากคุยด้วยนักหรอก เคืองโว้ย! เคือง เคืองงงง!!
“แรดนี่หว่า มีผู้ชายมาหาถึงบ้าน ใช้ได้ ๆ” จริงใจพูดประชดเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามาในบ้าน
“ไม่ไป reading café เหรอ?” งง ทิวาถามใคร ถามจริงใจสินะ แล้วทำไมจริงใจต้องไปด้วยอ่ะ
“ก็แย่ละ” น้องกลอกตา เบะปากใส่ทิวาแล้วชิ่งหนีขึ้นบ้านไปเลย
“ไม่เจอสองสามวันอ้วนขึ้นป่ะวะ”
“งุ้ย! ไปไกล ๆ เลย”
“หึหึ ขี้งอนว่ะ” ค้อนใส่คนตัวสูง ทิวากาลยกยิ้ม เดินเข้าไปใกล้ เด็กแก้มกลมก้าวถอยหลังแต่หนีไม่พ้น โดนรวบไปกอด
“อือ ปล่อย”
“ดูดิ อ้วนขึ้นแน่เลย กอดไม่มิดแล้วเตี้ย”
“คิดถึงเราก็บอก ไม่เห็นต้องมาหาเรื่องว่าเราเลย”
“มั่นหน้าจริง ๆ”
“ความจริงล่ะสิ เรารู้ทันหรอก”
“หึ”
“ทำอะไรก็ดูสถานที่บ้างเหอะ ยืนกอดกันกลมกลางบ้านขนาดนี้ หน้าไม่อาย” แอบจิปากเมื่อเสียงทุ้มแหบของเจ้าเด็กปีศาจดังค่อนแขวะ เจ้าเด็กนั่นลงมาพร้อมกับชุดใหม่และกระเป๋าคาดหลังหนึ่งใบ
“สาระแน”
“จันทร์เจ้า!!” จริงใจตวาดเสียงดัง แทบจะเข้าไปตบปากพี่ชาย แต่ก่อนไม่เห็นเคยพูดแบบนี้กับเขา พอมีแฟนเข้าหน่อยก็ปีกกล้าขาแข็ง
แลบลิ้นใส่น้องก่อนถาม “จะไปไหน”
“สาระแน” ตอบกลับไปด้วยประโยคเดียวกัน เห็นหน้าโง่ ๆ ของพี่ชายแล้วสะใจดีว่ะ เด็กปีศาจยื่นมือไปผลักศีรษะของพี่ก่อนจะเดินผิวปากออกนอกบ้าน เกือบจะอารมณ์ดีละ ถ้าไม่เห็นสายตากับยิ้มกาก ๆ ของแฟนพี่ชาย
jjindahouse อยากจะบอกว่ารักฉันรักเธอ อยากจะบอกให้รู้ให้เข้าใจ
*แนปรูปไอศกรีม*
“ทำไมถึงชอบกินนัก?”
“ไม่ได้ชอบ รัก” ตอบแล้วยกยิ้ม ตักไอศกรีมเข้าปากแล้วพูดต่อ “อาหารแทบไม่เคยทำร้ายเราเลยนะ เจ็บสุดก็แค่ไม่อร่อย เราเลยรักมัน แล้วจะรักมันไปตลอดโดยไม่มีเงื่อนไข!!”
ยิ้มแฉ่งจนตาหยีเมื่อพูดจบ เราออกจะมีปรัชญา ทำไมทิวาทำหน้าอ่อนใจแบบนั้นเล่า!!!
“ลุกขึ้นมาอ่านดี ๆ อย่ามัวแต่ห่วงกินได้ไหม” เจ้าตัวกระเปี๊ยกหน้ามุ่ยเมื่อโดนดุ โยนคุกกี้เข้าปากชิ้นสุดท้ายก่อนยอมลุกขึ้นนั่งมาอ่านหนังสือแต่โดยดี หลังจากกินไอศกรีมเสร็จทิวากาลก็พาเด็กแก้มกลมมาที่ห้องเพื่อที่จะช่วยติวให้ตามคำขอร้องอ้อนวอนของไอ้เด็กห่า ทว่ามาถึงกลับตรงเช้าครัวแล้วรื้อหาขนมออกมากินและเปิดทีวีดูการ์ตูนโดยไม่สนชีทที่วางเกลื่อนเลยสักนิด เดิมทีห้องเขาก็ไม่ได้มีขนมของกินปัญญาอ่อนหรอก นับตั้งแต่มีแฟนเด็กก็จำเป็นต้องมีไว้ ไม่อย่างนั้นเจ้าเด็กแก้มกลมจะงอแงไม่ยอมมาห้องเขา
“ยากจัง ไม่เข้าใจเลย”
“อย่าตอแหล มาอ่าน เดี๋ยวตอนสอบก็ทำไม่ได้”
“ทำไมพี่ใจร้ายกับเราแบบนี้ ฮือ เศร้า เศร้าจะตายอยู่แล้ว”
ทิวากาลปรายตามองเจ้าเด็กที่โอดครวญไม่อยากอ่านหนังสือ ขอให้เขาช่วยติวให้แท้ ๆ ยังจะมางอแง ทำอย่างกับเขาไปลากให้มาอ่านงั้นแหละ ทำไมอยู่คนเดียวอ่านได้ พอมาอยู่กับเขาแล้วมันดื้อ น่าจะฟาดให้ก้นลาย
“อย่างอแง”
“เปล่าสักหน่อย งื่อ ๆ”
“ปัญญาอ่อน”
“อะไรอ่า ทำไมพอเป็นแฟนแล้วใจร้ายกับเรา อ๋อ เบื่อเราแล้วใช่มะ ใช่ซี่! เราง่ายเองนี่ ฮือ เศร้า เศร้าจังเลย”
“เพ้อเจ้ออะไรเตี้ย มาอ่านบทนี้ให้จบ!”
“ฮือ ๆ ไม่อาววว ไม่อ่าน หิวงะ หิวจัง หิวจังเลย~~”
ทิวากาลถอนหายใจเฮือกใหญ่ บอกเขาทีว่านี่มันเด็กที่เรียนในระดับอุดมศึกษาแล้ว ไม่ใช่ชั้นประถม เผลอ ๆ เด็กประถมยังมีสติดีกว่าอีกมั้ง
“อย่าหาเรื่องอู้”
“แง เศร้า เศร้าจะตายแล้วววววว~~”
“…….”
“อ่านก็ได้”
“ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถาม อ่านเสร็จจะพาไปกินของอร่อย”
“เย้!!! ทิวากาลน่ารักที่สูดดดดด~”
ต้องให้เอาของกินมาล่อ ไอ้เด็กเวร!
TBC
; w ;
หัวข้อ: [END]「มนุษย์แฟนเด็ก」แจ้งข่าวรวมเล่ม P.1 (อ่าน 559731 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก