ตอนที่ 21 ♥ ครึ่งแรก: เข้มแค่ไหนถามใจเธอดู-ข้าวเจ้า-
“ให้”
“อะไร” ผมมองถุงกระดาษใบเล็กที่โต๊ะส่งมาให้
“แบ่งกัน”
“โต๊ะ!!” ผมอุทานดังลั่นเมื่อเปิดถุงดูเห็นเป็นกล่องถุงยางอนามัยสองกล่อง
“ซื้อมาเยอะ”
“แล้วเอามาให้เจ้าทำไม เจ้าไม่ได้ใช้”
“เผื่อไว้ไง เผื่อพี่สกายตกมัน พกไว้ไม่เสียหาย”
“โอ๊ย” ผมหยิบหนังสือปาใส่เพื่อนตัวดี กะจะให้เฉียดๆ ดันโดนหัวเข้าเต็มๆ
“รังแก จะฟ้องพี่เหนือ”
“ตามใจ แต่ช่วยเลิกแซวเรื่องพี่สกายที ทำคนอื่นเข้าใจผิดเปล่าๆ”
“คนอื่นไหนวะ เขาเข้าใจถูกกันทั้งนั้นว่าพี่สกายจีบเจ้า ถ้าจะมีคนเข้าใจผิดก็เจ้านั่นแหละ
ถามจริงเหอะ เจ้าไม่ชอบพี่สกายเลยเหรอ”
ผมคิดไม่ตกว่าจะตอบคำถามโต๊ะดีไหม เลยมีแต่ความเงียบอยู่รอบๆ ตัวพวกเรา
"เจ้าก็รู้สึกดีกับพี่สกายใช่ไหม” โต๊ะเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจัง ไม่มีอาการทะลึ่งทะเล้นอีก
“โต๊ะคิดว่าพี่สกายจีบเราจริงๆ เหรอ”
“จริง”
“เจ้าหมายถึงจีบแบบเอ่อ..โต๊ะกับพี่เหนือนะ ไมใช่แบบที่เล่นสนุก อยากเอาชนะ หรือแค่ขำๆ”
“อืม โต๊ะก็ไม่แน่ใจ แต่เท่าที่เห็นช่วงนี้พี่สกายก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนกับใครเลยนี่ ปกติต้องมีสาวควงตลอด
เจ้าติดเพราะเรื่องนี้เหรอ อย่างนี้ก็แปลว่าชอบพี่สกายอยู่ใช่ไหม”
“หือ?” ผมไม่รู้ว่าทำไมโต๊ะถึงได้สรุปได้เร็วและถูกต้องนัก
“โธ่ อย่ามาปิดให้ยาก ถ้าคนมันไม่มีใจ เจ้าคงตอบไปแล้วว่าไม่ได้ชอบ ไม่มาย้อนถามแบบนี้หรอก
แถมคำถามออกแนวกลัวๆ ไม่มั่นใจในตัวเอง เหมือนคนแอบรัก....”
“เหี้ย!! เจ้าแอบรักพี่สกายเหรอ”
“อยู่ๆ ทำไมฉลาดขึ้นมา” ผมไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่สิ่งที่พูดคงให้คำตอบโต๊ะได้ดี เพราะมันเลิกเก๊กหน้าจริงจัง
กลับมาหูตาลุกเหมือนเดิม
“เมื่อไหร่ ตอนไหน พี่สกายรู้หรือเปล่า เจ้ามีความลับเหรอ ทำไมไม่บอกพวกโต๊ะ”
“ไม่ต้องถามเยอะ ไม่ตอบ” ผมผลักหัวโต๊ะออก เมื่อมันทำท่าคุกคามเข้ามา
“อะไรวะ โต๊ะมีอะไรยังเล่าหมด”
“นั่นมันโต๊ะ นี่มันเจ้า”
“ก็จริง” โต๊ะพยักหน้าเข้าใจ โต๊ะเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย เรียกว่าไม่รู้จักคำว่าซับซ้อนเลยดีกว่ามั้งทั้งชีวิต
“จะบอกเดซี่กับส้มไหม”
“อย่าเลย แต่ถ้ามาถามจะบอก”
“ถ้าพวกมันมาถามโต๊ะล่ะ ให้ตอบได้ไหม” ผมพยักหน้าอนุญาต
“แล้วอย่างนี้เจ้าจะเอายังไง ลุยเลยสิ ไหนๆ ดอกฟ้าก็โน้มลงมาหาแล้ว เดี๋ยวเกิดเปลี่ยนใจเอื้อมไม่ถึงนะ”
“โต๊ะว่าเราเป็นหมาวัดเหรอ”
“เฮ้ย!! เปล่าๆ เจ้าไม่เหมือนหรอก ต้องเรานี่ผอมๆ แห้งๆ เหมือนเด็กอดอยาก หุ่นเจ้าเป็นไม่ได้หรอก”
“ว่าเราอ้วน”
“ไอ้เจ้า มึงนี่อย่ามาหาเรื่องเบี่ยงเบน กูรู้ทัน” ถ้าเมื่อไหร่โต๊ะมันขึ้นกูมึงกับผม ไม่แปลว่ามันตื่นเต้นก็แปลว่ามันเหลืออดกับ
ผมแล้ว
“ตกลงจะตอบไหมว่าแล้วจะเอายังไง”
“ไม่เอายังไง” ผมยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าจะเอายังไง
ทุกวันนี้ก็คิดแค่ว่า ยึดที่ยืนของตัวเองเอาไว้ให้มั่น อย่าก้าวไปใกล้กว่านี้จะได้ไม่ต้องถอยไปไกลกว่านี้ทีหลัง
“ได้ไงวะ เสียดายของดีๆ “ โต๊ะทำท่าคิดหนัก นี่เป็นสาเหตุสำคัญที่ผมไม่อยากให้ใครรู้ คนเดียวยังขนาดนี้ ถ้าครบสาม
ผมคงรับมือไม่ไหว
“เอางี้พรุ่งนี้ไปหาเหล้าดื่มกัน ใกล้สอบแล้วด้วย เดี๋ยวไม่ได้เที่ยว”
“คิดจะทำอะไร” ผมหรี่ตามอง พยายามกดสายตาปรามเพื่อน
“เปล๊า” ถ้าเสียงจะขึ้นสูงขนาดนี้ก็อย่ามาขอให้ผมเชื่อเลย
“กลับห้องดีกว่า จะไปโทรหาที่รัก” โต๊ะดูลัลล้าจน่ากลัว ผมเริ่มคิดว่าพรุ่งนี้การไปเที่ยวกับโต๊ะอาจเป็นความคิดที่ผิด
“โทรแต่เรื่องตัวเองนะ ไม่ต้องเอาเรื่องเจ้าไปคุย” ถึงรู้ว่าโต๊ะคงไม่ขายผม แต่ต้องดักทางเรื่องอื่นไว้ด้วยครับ
บอกตรงๆ ผมกลัวโต๊ะวางแผนการประหลาด ก็ดูแต่ละแผนที่โต๊ะคิดจะใช้กับพี่เหนือ ใครจะใจเย็นอยู่ได้
“รู้แล้วๆ”
“เดี๋ยวโต๊ะ” ผมเรียกเอาไว้เมื่อโต๊ะจะเปิดประตู
“หือ?”
“เอาคืนไปด้วย” ผมยื่นถุงกระดาษส่งคืนให้
“ไม่ต้องๆ กูพกไม่ได้แล้ว ตอนนี้กูแอ๊บใสๆ อยู่ มึงเก็บไว้เถอะ กูเสียดายตังค์”
ผมมองเพื่อนเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก คือไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่าครับ ความมั่นใจของโต๊ะเต็มเปี่ยมจนน่ากลัว
ดังนั้นโต๊ะอยากเชื่ออะไร ถ้ามันไม่ผิดมากก็ปล่อยไปเถอะ พูดไปก็ทะลุหูซ้ายออกหูขวามันอยู่ดี
ที่นี่เข้าใจผมหรือยังครับ ว่าเพราะอะไรถึงไม่ไว้ใจความคิดของโต๊ะ
“นึกยังไงของมึงชวนมาร้านนี้วะคะ เสียงก็ดัง คนก็เยอะ ขนาดกูชอบเบียดยังไม่ชอบ” เดซี่บ่นอุบเมื่อโต๊ะพาเข้าร้าน
“เอาน่ากูพามาท้าพิสูจน์” พวกผมมาถึงตั้งแต่หัวค่ำ ร้านจึงยังเปิดเพลงช้าๆ ทำให้ยังคุยกันได้สะดวกไม่ต้องตะโกน
“ท้าพิสูจน์อะไรของมึง” ส้มจ้องหน้าโต๊ะพยายามคาดคั้นเอาคำตอบ
“วันนี้พวกพี่เหนือเขามีเลี้ยงวันเกิดสายรหัสกันที่นี่”
“เหี้ยโต๊ะ หลอกกูมาเฝ้าผัวเหรอ”
“ใช่ที่ไหน กูพาไอ้เจ้ามันมาพิสูจน์ต่างหากว่าพี่สกายมีใครหรือเปล่า วันนี้พี่สกาย พี่ต่อก็มาด้วย นี่กูไม่ได้บอกพี่เหนือนะ
ว่าจะมา”
ผมเอะใจในคำพูดของโต๊ะ จึงหันไปมองหน้าส้มกับเดซี่สลับกันไปมา
“รู้กันแล้วเหรอ”
“เออ แต่กูไม่โกรธหรอกที่มึงไม่บอก กูรู้จักมึงดี” ส้มตอบรับว่าสิ่งที่ผมคิดถูกต้อง
“โต๊ะ” ผมหันไปหาตัวต้นเหตุ
“เจ้าบอกเองว่าถ้าพวกมันถามให้บอกได้”
“บังเอิญจริงนะ เจ้าบอกเมื่อคืน วันนี้ถามพอดีเลย” ผมประชดอย่างหมั่นไส้ ความจริงทำใจไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“ใช่บังเอิญมากค่ะ เช้านี้โต๊ะมาบอกกูว่า มึงถามกูเรื่องเจ้ากับพี่สกายสิ กูเลยถามแล้วมันก็ตอบ”
ผมไม่แปลกใจกับสิ่งที่เดซี่เล่าสักนิด คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าโต๊ะคงอยากหาคนมาช่วยเรื่องความรักของผม
“เดซี่ ขายกูทำไมวะต่อไปมีอะไรแม่งไม่เล่าให้ฟังแล้ว”
“ขอให้จริงค่ะ กูก็อยากหูโล่งเหมือนกัน”
“พอๆ เลิกเถียงกัน แล้วมึงจะทำไรโต๊ะ” ส้มถามในสิ่งที่ผมอยากรู้ ทำให้ผมไม่ต้องถามออกไปเอง
“ไม่ทำไร กูไม่ได้มีแผนแค่มานั่งดูเฉยๆ”
“เหี้ยโต๊ะ กูไหว้ล่ะมึงช่วยปรึกษากูก่อนได้ไหม ไม่ใช่อมพะนำไว้สุดท้ายไม่มีอะไรสักอย่าง”
“อ้าว ก็นี่ไง กูมานี่ก็ไม่ได้บอกพี่เหนือไว้ ไม่มีใครรู้ว่าเรามา ถ้าพี่สกายจีบไอ้เจ้าเล่นๆ วันนี้ก็ต้องควงใครมาบ้างแหละน่า
เคยเห็นพลาดที่ไหน หรือไม่ได้ควงมาก็ต้องมีถูไถกับคนในนี้ให้เห็นบ้าง เราก็ซุ่มกันดีๆ”
“คุณโต๊ะคะ?”
“ครับคุณเดซี่”
“ถ้ามึงซุ่มพี่สกาย แต่ได้พี่เหนือแทนล่ะคะ มึงใช้สมองคิดบ้างไหม”
“คิดแล้ว”
“คิดว่า?” ผมเป็นคนถามขึ้นเอง
“กูจะชวน 3P แม่งเลย อย่างพี่เหนือต้องหาได้ ขาวสวยหมวยอึ๋มแน่นอน”
“สาธุ กูจะรอดูคนปากดี น้ำตาไม่ตกคราวนี้กูยกให้หมดกระเป๋าเลย”
“นั่นพี่ทัช พี่เต้ มาด้วยเหรอวะ” ส้มสะกิดเรียกให้ทุกคนหันไปมอง
“ใช่ พี่เหนือบอกว่าน้องรหัสแกเป็นแฟนพี่เต้”
“อ้าว งี้กูไม่บ่นแล้วค่ะ มีอาหารตาอาหารใจ เลิกซุ่มไหมคะ ไปแจมแม่งเลย”
“เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนนะมึง ไม่ได้ วันนี้เราต้องช่วยกันสังเกตการณ์ ห้ามแรด” โต๊ะทำหน้าขึงขัง
ถามใจผมตอนนี้ ผมอยากลากทุกคนกลับบ้านให้หมด กลัวลุ้นกันจนเกิดเรื่อง ที่สำคัญผมไม่อยากเห็นด้วย
“มาแล้วๆ” โต๊ะพูดเสียงดัง จนผมกลัวจะโดนเห็นกันตั้งแต่เริ่มต้น โต๊ะที่นั่งหลบอยู่หลังเสาต้นใหญ่ ถือว่าเป็นจุดบอด
ปกติคงไม่มีใครอยากนั่ง ถ้าโต๊ะไม่เต็มจริงๆ
“เดี๋ยวนะมึง นั่นน้องพีทไม่ใช่เหรอวะ ไม่ได้อยู่วิศวะมาได้ไง” ส้มชี้ไปทางสาวน้อยกางเกงสั้นจู๋ที่เดินเข้ามานั่งโต๊ะ
เดียวกับพี่เหนือ
“ไหนๆ มุมกูไม่เห็น” โต๊ะยื่นหน้าออกไปมอง
“เออว่ะ แต่นั่งอยู่กับหลานรหัสพี่เหนือนะ เพื่อนกันหรือเปล่าวะ”
“เฮ้ยเจ้างานนี้ไม่นับว่าพี่สกายพามานะ” โต๊ะรีบหันมาเป็นทนายแก้ต่างให้
“อืม”
“ไม่เอา อย่าหงอยสิวะ” ส้มเลื่อนเก้าอี้มาชิดผม ยกมือขึ้นโอบไหล่
“ไม่ได้หงอย อย่าจับผิด” ผมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเพื่อบดบังใบหน้าเอาไว้
”เหี้ย พี่เหนือมองมา” โต๊ะแทบจะลงไปซุกอยู่ใต้โต๊ะ แทนที่จะนั่งอยู่เฉยๆ ทำลับๆ ล่อๆ ผมว่าเดี๋ยวพี่เหนือก็เห็นเข้าจนได้
“มึงก็นั่งดีๆ” ส้มได้แต่ส่ายหัวกับพฤติกรรมของเพื่อน
“โต๊ะ เจ้าว่าไหนๆ มาแล้ว เราก็เที่ยวของเราเถอะ อย่าไปสนใจโต๊ะพี่เขาเลย”
“แต่กูอดมองพี่เหนือไม่ได้มึงก็รู้” โต๊ะพูดได้ตาละห้อยมากครับ เพราะหน้าตามันเป็นแบบนี้แหละส้มถึงชอบถีบมันบ่อยๆ
“ มึงเป็นแฟนพี่เหนือแล้ว มึงยังไม่ลดละเลิกเป็น STALKER อีกเหรอคะ”
“เลิกทำไม แต่ก่อนกูอยู่ห่างๆ ถ่ายรูปก็ยากทำอะไรก็ยากกูยังทำเลย ตอนนี้ทำได้ง่ายนิดเดียวกูจะเลิกทำไมวะ”
อึ้งครับ อึ้งกันทั้งกลุ่ม ตรรกะของโต๊ะ มีใครเถียงมันได้ไหมล่ะว่าไม่ถูก
“ค่ะ กูผิดเองไม่ควรถามมึงเลย กูยอมแพ้”
“ ส้มแก้วนี้กูขอเข้มๆ เลยนะ กูต้องการแอลกอฮอล์ ไม่งั้นกูทำใจเป็นเพื่อนกับมันไมได้” เดซี่ยืนแก้วเหล้าตัวเองที่เพิ่ง
ยกกระดกรวดเดียวหมดแก้วหลังจากเจอคำตอบโต๊ะเข้าไป ส้มรีบเทเหล้าใส่แก้วให้ไม่ยั้ง ผมเลยยื่นออกไปให้อีกคน
“ขอเข้มๆ ด้วย เจ้าก็รับไม่ได้เหมือนกัน”
“เหี้ย อีเด็กนั่นมันไม่ลากพี่สกายเข้าห้องน้าให้หมดเรื่องหมดราวไปเลยวะ ถูขนาดนั้นกูคงตั้งไปทั้งตัวแล้ว”
เดซี่สบถออกมา เมื่อผ่านไปแค่ชั่วโมงกว่า น้องพีทก็แทบจะขึ้นไปขี่พี่สกาย
ผมพยายามจะไม่มอง ปกป้องตัวเองให้มากที่สุด แต่พอมีใครพูดอะไรที สายตามันก็อดหันไปไม่ได้
“กูไม่ได้เข้าข้างพี่สกายนะเจ้า แต่กูว่าพี่มันดูนิ่งๆ นะ ถ้าอ่อยขนาดนี้คนมันจะเล่นด้วย จับขึ้นนั่งตักล้วงนมไปแล้ว”
“ส้มก็พูดเกินไป มากันตั้งเยอะใครจะทำอะไรแบบนั้น เขาอาจไปต่อกันทีหลังมากกว่า”
“คิด คิดแต่อะไรไม่เข้าท่า เรื่องยังไม่เกิดอย่ามองในแง่ร้าย” ส้มที่คงมึนๆ เพราะเหล้าที่ยิ่งชงยิ่งเข้ม ใช้นิ้วจิ้มหัวผมแรงๆ
“กูพูดจริงนะ ถ้าเป็นกูกูให้พี่สกายผ่าน กูว่าพี่มันแม่งจีบมึงจริงๆ ว่ะ”
“เออ กูก็เห็นด้วยค่ะ มึงจำวันที่เราไปผับพร้อมพวกพี่ไม่ได้เลย นั่นก็คนเยอะ ยังไม่สนิทกันเท่าไหร่เลย
พี่มันยังยืนล็อคมึงไว้กับโต๊ะ แขนงี้กั้นไว้ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม”
“ตอนนั้นมันอยู่ในเกม”
“ไอ้เจ้าอย่ามาทำมึนใส่กูค่ะ เกมเทคแคร์มันไม่ต้องเล่นกันขนาดนั้นมั้ง อย่างกับคนขี้หวง ใครใกล้มึงมองตาขวาง
จริงไหมโต๊ะ” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากโต๊ะ พวกผมหันไปมองหน้า เห็นโต๊ะกำลังจ้องไปทางกลุ่มพี่เหนือเขม็ง
“เหม่อไปไหน” ส้มเอามือผลักเบาๆ ให้โต๊ะได้สติ
“มึงดู มึงดู” โต๊ะชี้มือไปทางโต๊ะพี่เหนือ
“กูก็บอกมึงแล้วว่ามาอย่างนี้ต้องมีเห็นบ้างแหละ พี่มันหล่อระดับไหน เหลือบไรต้องมาอยู่แล้ว
มึงจะโมโหไปทำไม กูไม่เห็นพี่มันจะสนใจใคร ปล่อยๆ ไปเถอะ”
“นั่นเมียกู” โต๊ะลุกพรวดขึ้น พวกผมไม่คิดว่าโต๊ะจะเมาเร็วขนาดนี้เลยไม่มีใครทันระวัง
“เหี้ยโต๊ะ” ไม่ทันแล้วครับ โต๊ะเดินไปหากลุ่มพี่เหนือ ลืมไปแล้วเรื่องต้องซ่อนตัว
“ตามไปเร็ว” ไม่ต้องรอให้ส้มพูดจบ พวกผมรีบหยิบกระเป๋าวิ่งตามโต๊ะไป
“พี่เหนือ” ผมเข้าไปดึงไว้ไม่ทัน โต๊ะถึงตัวพี่เหนือเสียก่อน
“โต๊ะ มายังไง” พี่เหนือส่งยิ้มให้แฟนตัวเอง ดึงแขนเข้าไปยืนใกล้ๆ
“มากับพวกนี้” โต๊ะหันมาชี้พวกผมที่ยืนเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนคนทำอะไรผิดมาอยู่ด้านหลัง
“ทำไมไม่บอกพี่จะได้ไปรับ”
“พวกผมเดินมาทักเฉยๆ ครับ ขอตัวกลับโต๊ะก่อน” ผมส่งยิ้มกวาดไปรอบๆ ก่อนรีบดึงแขนโต๊ะ
กลัวจะหลุดคำประหลาดออกมา
“ใช่ค่ะ ขอให้สนุกกันนะคะ..ไปโต๊ะ” เดซี่เข้ามาช่วยล็อคแขนอีกข้าง
“ไม่ กูจะอยู่กับเมีย”
“เหี้ย!!” ต้องนับถือความไวปานจรวดของเดซี่ ที่ตะโกนคำคล้ายคลึงกันด้วยเสียงอันดังเพื่อกลบเกลื่อนเสียงของโต๊ะ
แต่เพราะเป็นคำที่รังสรรค์มาดีเกินไป จึงถูกสายตาทั้งหมดจ้องมอง
“พี่ทัชก็มาด้วยเหรอคะ เดซี่เพิ่งเห็น สวัสดีค่ะ” ในที่สุดตัวเหี้ยก็หาที่ลงได้ นั่นคือพี่ทัชนั่นเอง
“ฮ่าๆ เห็นพี่แล้วตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ดีที่เป็นพี่ทัชครับ เพราะพี่แกเป็นคนอารมณ์ดีอยู่แล้ว
“พี่ทัชอย่าไปโกรธน้องมันเลย แวนโก๊ะก็ชอบอุทานคำนี้เหมือนกัน” พี่เหนือเอามือขยี้ผมของโต๊ะท่าทางเอ็นดูแฟนตัวเอง
ช่างไม่รู้เลยว่าหายนะกำลังจะมา
“ย้ายมานั่งโต๊ะเดียวกัน” พี่เหนือบอกมากกว่าจะถาม แต่พวกผมไม่สามารถให้มันเกิดขึ้นได้จริงๆ เพื่อสวัสดิการของพี่เหนือเอง
“ไม่เป็นไรครับ ไม่อยากกวนพวกพี่” ผมเป็นคนออกตัวแทนคนอื่นๆ
“ไม่เอาจะนั่งนี่”
“โต๊ะ” ผมบีบแขนมันแน่น ไม่รู้จะทำยังไงให้มีสติ
“ดีแล้วนั่งนี่เถอะ” เสียงที่กระซิบชิดหูดังมาจากด้านหลัง ผมมัวแต่เป็นห่วงเรื่องโต๊ะจนลืมอีกคนหนึ่งไป
“ไม่เป็นไรครับ ใช่ไหมส้ม เดซี่”
“ค่ะ” “ใช่ค่ะ”
“พี่สกายเขาอยากกลับก็ให้กลับไปค่ะ โต๊ะเราคนพอดีๆ แล้ว จะได้ไม่เบียดกัน” คงไม่ต้องให้ผมบอกว่าเป็นเสียงของใคร
“ไม่เบียดหรอก เดี๋ยวเจ้านั่งกับพี่ก็ได้”
“นั่นสิ โต๊ะนั่งกับพี่” พี่เหนือออกความคิดเห็นอีกคน
“เมย์พี่ขออนุญาตให้แฟนพี่กับเพื่อนๆ นั่งด้วยนะ”
“ได้ค่ะ พี่เหนือเลี้ยงอยู่แล้วนี่ ตามใจเจ้าภาพเลย” เจ้าของวันเกิดหันมายิ้มให้พวกผม
เรื่องพี่เหนือกับโต๊ะหลังกลับจากค่ายก็คงรู้กันทั้งคณะวิศวะฯแล้วมั้งครับ จึงไม่มีใครทำท่าแปลกใจ
“แต่..” ผมพยายามสบตากับเดซี่และส้มเพื่อหาทางออก
“คนไม่อยากนั่งเขาไม่มาทำเป็นอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่หรอก ไม่รู้จะเล่นตัวทำไม ไม่อยากนั่งจริงก็ไปสิ”
“แหม น้องพีทนี่ฉลาดนะคะ รู้ด้วยว่าพี่เล่นตัว เป็นคนไทยนี่คะ ง่ายๆ ใส่พานถวายพี่ทำไม่ได้หรอกค่ะ”
ผมต้องรีบปล่อยแขนจากโต๊ะไปจับแขนเดซี่แทน แต่ละคนดื่มกันไปไม่ใช่น้อย ตั้งแต่ชวนกันชงเข้มๆนั่นแหล่ะ
“งั้นนั่งด้วยกันครับ มาพี่ช่วยจัดที่ให้” โชคดีที่พี่ทัชลุกขึ้นขัดเสียก่อน
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ” ผมว่าสถานการณ์มันยิ่งแย่กว่าเมื่อกี้อีก
“นั่งเถอะเจ้า เดี๋ยวส้มไปขอให้พนักงานย้ายของที่โต๊ะมาให้” คนเดียวที่ผมคิดว่าจะพอช่วยกันได้ ดูท่าจะของขึ้นเหมือนกัน
“นั่งค่ะ” เดซี่ลงนั่งก่อนใคร เมื่อพี่ทัชดึงเก้าอี้ตัวเองให้
“จะหนีอีกแล้วเหรอ” เสียงกระซิบที่ได้ยินกันแค่สองคนทำเอาผมสะดุ้ง
“เปล่าครับ ผมเกรงใจ”
“นั่งกับพี่” มือแข็งแรงจับข้อมือผมให้เดินตาม ถึงพยายามยื้อเอาไว้ก็ดูเหมือนไม่มีผลอะไรเลย
ตอนนี้กลุ่มผมนั่งแตกกันไปคนละทาง นี่เพิ่งสี่ทุ่ม หนทางยังอีกยาวไกล ผมได้แต่ปวดสมอง
จะคุมสติตัวเองกันอยู่ไหม ใครจะก่อเหตุก่อน
ผมไม่อยากฟันธงแต่รู้ว่าคืนนี้ต้องมีสักเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ ผมน่าจะเชื่อตัวเองให้มากกว่านี้
ไม่ควรปล่อยให้โต๊ะลากมาได้เลยจริงๆ คุณพระคุณเจ้าช่วยข้าวเจ้าด้วยเถอะ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
คำผิดเดี๋ยวมาแก้นะคะ พิมพ์เสร็จลงให้เลย กลัวจะรอกันเลยยังไม่ได้ตรวจค่ะ
ครึ่งหลังพรุ่งนี้^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1274204 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก