ตอนที่ 21 ♥ ครึ่งหลัง : เข้มแค่ไหนถามใจเธอดู22.25 น.ผ่านไปยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่ผมเครียดเหมือนเจอประกาศเตือนภัยแผ่นดินไหว แล้วต้องนั่งรอลุ้นว่า
มันจะเกิดขึ้นจริงหรือเปล่า (ที่ผมกลัวที่สุดคือโต๊ะ และคิดว่าแผ่นดินไหวอย่างโต๊ะคงขึ้นไปสูงถึงสิบริกเตอร์ )
ผมนั่งอยู่ข้างส้ม มีพี่สกายยืนอยู่ข้างหลัง โต๊ะนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมีพี่เหนือยืนกำกับอยู่ เยื้องๆ ไปเป็นเดซี่
ที่เหลือมีพี่ทัช พี่ต่อ น้องเมย์ น้องพีท เพื่อนน้องเมย์ และสายรหัสพี่เหนืออีกสองคน
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจจากคนที่นั่งข้างๆ ทำเอาผมต้องหันไปมอง
“กูแม่งเสียใจจริงๆ”
“เป็นอะไรส้ม” ผมถามผู้หญิงคนเดียวของกลุ่ม
“มึงคิดดูนะเจ้า ตอนกูเข้ามาปีหนึ่ง กูมันสาวห้าวไม่ชอบจับกลุ่มกับผู้หญิงด้วยกัน กูเลยมาจับกับพวกมึง
เป็นดาวในหมู่เดือน”
“อืม มึงเคยบอกแล้ว”
“เฮ้อ” ส้มยังคงถอนใจอย่างต่อเนื่อง เหมือนกลุ้มใจอะไรนักหนา
“แล้วมึงดูตอนนี้สิ ทำไมมันกลายเป็นดาวสี่ดวง เดือนกูหายเกลี้ยงวะ แถมผู้ชายหล่อๆ มีกี่คนแม่งพวกมึงก็คาบไปแดกหมด
ไม่เหลือให้กูกันมั่งเลย ทำไมชีวิตกูเศร้าอย่างนี้”
“ส้ม!!” ผมแทบจะเอามือไปอุดปากเพื่อนไว้ กลัวคนอื่นจะได้ยิน
“หึหึ”
“ทานพี่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้ตัว” คนตัวสูงด้านหลังโน้มตัวลงมาชิด จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดอยู่ริมหู
“อย่าเข้าใจผิดครับ ส้มไม่ได้หมายถึงพี่สกาย” ผมรีบแก้ตัวเป็นพัลวันก่อนที่มันจะเข้าตัว
“จริงเหรอ”
“ส้มครับ เมื่อกี้ส้มหมายถึงพี่ด้วยหรือเปล่า” ผมตกใจไม่คิดว่าจะลงทุนไปเอาคำตอบกับเพื่อนผม
“หือ?” ไอ้เพื่อนตัวดีผมมองหน้าพี่สกายงงๆ
“ที่ส้มพูดเมื่อกี้หมายถึงพี่หรือเปล่า” คนขี้แกล้งยังพยายามถามซ้ำ จะเอาคำตอบจากคนเมาให้ได้
โอ๊ย ผมอยากจะบ้าตาย ผมลืมไปได้ยังไง ว่าก่อนเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ มันมักจะมีการไหวเล็กๆ เตือนนำมาก่อน
ความแรงไม่มาก ผมตีให้สี่ริกเตอร์ แต่ก็ทำเอาผมสั่นใช้ได้
“พี่สกาย” เสียงเรียกแทรกข้ามา เป็นเสียงที่ผมไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจดีที่ได้ยิน
“มานั่งกับพีทดีกว่าค่ะ” น้องพีทลุกขึ้นยืน แตะเก้าอี้ตัวที่ตัวเองนั่งอยู่เป็นเชิงเชิญชวน
“พีทนั่งเลยครับ ขอบคุณมาก”
“จะยืนให้เมื่อยทำไมคะ ตรงนั้นมีแต่ผู้ชายไม่สนุกหรอก มานั่งกับสาวๆ ทางนี้ดีกว่า”
“มาเลยค่ะพี่สกาย มีคนคิดถึงจะแย่แล้ว” น้องปุ๊กเพื่อนของเมย์กับพีทช่วยสนับสนุนอีกแรง
“แล้วกูไม่ใช่ผู้หญิงหรือไงวะ” เสียงเอาเรื่องปนหาเรื่องของส้ม ทำให้ผมต้องรีบแตะแขนยั้งเพื่อนเอาไว้
ยังไงนั่นก็เพื่อนน้องเมย์เจ้าของวันเกิดถือว่าเป็นแขกรับเชิญ จะว่าไปพวกผมต่างหากที่ไม่ได้รับเชิญ
ผมเห็นพี่สกายไม่ตอบแค่ส่งยิ้มไปให้ ตัวยังปักหลักอยู่ที่เดิม ผมเลยหันไปสะกิดเรียก
“พี่สกายไปนั่งกับสาวๆ ได้นะครับ พวกผมนั่งกันเองได้”
“ใจร้าย”
“อะไรนะครับ” ผมเห็นปากได้รูปขยับเหมือนพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่ได้ยินเสียง เลยต้องถามซ้ำอีกครั้ง
“พี่บอกว่าใจร้าย” คนตัวสูงถือโอกาสเข้ามาชิด ยื่นหน้ามาจากด้านหลัง
“ พูดดีๆ ก็ได้ยินครับ ไม่ต้องกระซิบ” ผมเอามือผลักหน้าที่ใกล้จนใจสั่นออก
“เพลงมันดัง พี่ขี้เกียจตะโกน”
“แต่ผม..”
“พี่สกายคะ”
คนที่ยืนชิดลอบถอนใจ ผมรู้สึกได้ถึงลมที่เป่าลงมา
“ครับ” หน้าที่อยู่ใกล้ขยับออก เจ้าของหันไปมองคนเรียก
“เร็วๆ สิคะ มานั่งด้วยกัน”
“ไม่เป็นไรพีท นั่งกับเพื่อนไปเถอะ”
“เตี้ย”
ผมทำเป็นไม่ได้ยิน ก็บอกแล้วว่าไม่ชอบให้เรียกแบบนี้
“เตี้ยลุกขึ้นยืนสิ”
เรื่องอะไรล่ะครับ สละที่ให้ผมแล้ว ไม่ทันไรมาทวงคืน
“ไม่ลุกดีๆ พี่อุ้มนะ” เสียงขู่เบาๆ ดังอยู่ข้างหู ผมรีบกระเด้งตัวลุกแทบไม่ทัน เท่านี้น้องพีทกับเพื่อนก็จ้องผมตาขวางแล้ว
ขืนให้พี่สกายอุ้มอีกคงศพไม่สวยกลับบ้าน
คนขู่จะเอาที่คืนยิ้มพอใจก่อนลงนั่งแทนผม
“พี่ได้ที่นั่งแล้ว พีทสนุกกับเพื่อนๆ ต่อเลย ไม่ต้องห่วง มา..เตี้ย” พี่สกายดึงแขนผมที่ยืนอยู่ข้างๆ
ลากไปยืนอยู่ด้านหน้าเก้าอี้ที่ถูกดึงออกห่างจากโต๊ะ แล้วแขนแข็งแรงก็ยึดผมเข้าชิดตัว กลายเป็นผมนั่งอยู่ตรงกลาง
ระหว่างขาของคนตัวสูง มีมือที่ไม่ยอมปล่อยทำเนียนกอดอยู่ที่เอว
“ผมไปนั่งกับโต๊ะก็ได้ครับ” ผมรีบขยับตัวออก แต่มือที่เอวกลับรั้งแน่นยิ่งขึ้น
“ฝั่งโน้นโต๊ะข้างๆ มีแต่คนเมาห้ามไป นั่งนี่”
“แต่มันนั่งไม่สบาย” ที่นั่งมันมีนิดเดียวครับ เลยดูเหมือนผมกำลังยืนพิงอกพี่สกายอยู่มากกว่า
“งั้นก็ขึ้นมานั่งบนตักพี่” ไม่พูดเปล่าคนตัวโตกว่าทำท่าจับเอวผมยกขึ้น
“พี่สกาย!!” ผมดิ้นขลุกขลัก ยังไงก็ไม่ยอมขึ้นไปนั่งบนนั้น อายคนอื่นเขา ไหนจะน้ำหนักตัวผมอีก
ทับลงไปขาได้เดี้ยงกันพอดี ไม่รู้เลยหรือไง
“ไม่เอาก็เลิกดิ้น”
“พี่สกาย น้องพีทมองอยู่ครับ” ผมรีบบอก เมื่อหันไปเห็นสายตาจิกกัดนั้นเข้า
“ก็ปล่อยให้มองไป ไม่เกี่ยวกับเรา”
“ช่าย ไม่เกี่ยวกัน” เพื่อนที่ควรจะช่วยผม กลับสนับสนุนคำพูดของพี่สกาย
“นั่งไปเลย ถ้ามึงไม่นั่งเดี๋ยวกูนั่งเอง”
“งั้นส้มมานั่ง” ผมรีบบอก ไม่ชอบให้ใครมองครับ
“เมื่อกี้พี่บอกว่ายังไง ถ้าไม่นั่งดีๆ พี่จะจับนั่งตัก เลือกเอา”
“พี่สกาย ผมไม่สนุกนะครับ ไม่ชอบให้ใครเข้าใจผิด”
“เข้าใจผิดอะไร”
“ก็ที่พี่สกายทำอยู่นี่ มันเหมือน..เหมือน..” ผมพูดเองกลับไปต่อไม่ได้เอง เมื่อสักครู่ความโมโหทำให้โพล่งออกมา
แต่ตอนนี้กลับอยากเอาคืนทั้งหมด
“เหมือนเป็นแฟนกัน..ใช่ไหม”
“.....” ใช่ครับมันคือคำที่ผมคิดจะพูดออกไป แต่ตอนนี้ไม่กล้าแล้ว
“ก็มองถูกแล้วนี่ พี่บอกแล้วว่าเจ้าเป็นแฟนพี่”
“ อะไรวะเจ้า มีแฟนทำไมไม่เคยบอกกู” ส้มที่คอยเงี่ยหูฟังทุกคำโหวกเหวกโวยวายออกมา เป็นเวลาเดี๋ยวกับร้าน
พักวงดนตรีสด มาเปิดเพลงเบาๆ แทนพอดี
“มึงว่าอะไรนะส้ม ใคร ใครมีแฟนคะ” เดซี่ได้ทำการช่วยขยายข่าวต่อจนได้ยินกันทั้งโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย
ผมมีความเชื่อเกินเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าเป็นความตั้งใจของทั้งคู่
“ข้าวเจ้าไง เป็นแฟนกับพี่สกายไม่ยอมบอกเพื่อน”
“ไม่จริง!!” น้องพีทลุกขึ้นยืน จ้องเขม็งไปที่ส้ม
“พี่อย่ามาพูดให้พี่สกายเสียหาย ขอโทษพี่สกายเดี๋ยวนี้”
“อ้าวน้อง ไม่รู้อะไรอย่ามาทำเป็นพูด น้องไม่เชื่อก็ถามพี่สกายเอาเองว่าใช่ไหม”
ผมใจหายวาบ ทุกอย่างไปเร็วมาก ตอนนี้ทั้งโต๊ะหันกลับมาสนใจเรื่องเดียวกันไม่ได้แยกกันคุยอีกต่อไป
“พี่สกาย ไม่จริงใช่ไหมคะ คิดกันมาได้ว่าพี่สกายจะชอบเกย์ หยีจะตาย”
“น้องคะ เกย์อย่างพวกพี่แล้วทำไม อย่างน้อยเพื่อนพี่ก็ได้คนที่น้องอยากได้ปะวะ”
“เดซี่ใจเย็นๆ “ พี่ทัชจับแขนเดซี่ให้นั่งลง เมื่อเพื่อนผมลุกขึ้นประจันหน้ากับน้องพีท
“พี่กับข้าวเจ้าไม่ได้เป็นแฟนกัน”
คำตอบจากปากคนที่ทุกคนรอคอยทำให้ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งโต๊ะ ก่อนที่จะดังขึ้นด้วยเสียงหัวเราะปนความสะใจ
ของน้องพีท
“ไม่น่าหาเรื่องหน้าแตกกันเลยนะคะ” คนที่กำชัยชนะยังพยายามตอกย้ำคนอื่น
“ฟังให้จบก่อนพีท ข้าวเจ้าไม่ได้เป็นแฟนพี่ก็จริง แต่พี่กำลังจีบอยู่ครับยังไม่ติด คนอะไรใจแข็งเป็นบ้า”
“พี่สกาย” เสียงหัวเราะเปลี่ยนคีย์กลายเป็นเสียงครางเหมือนคนไม่เชื่อหูตัวเอง
“ฝากน้องๆ ช่วยเชียร์พี่หน่อยนะ จีบติดจะไม่ลืมบุญคุญเลย”
ผมอยากฟาดคนพูดสักป๊าบนึง รู้ทั้งรู้ว่าเขาชอบตัวเองก็ยังไปพูดให้น้องเขาช้ำใจ
“พูดเล่นพูดจริงคะพี่สกาย ล้อเล่นแบบนี้ไม่ขำนะคะ เพื่อนปุ๊กเสียใจแย่”
“สกายมันไม่ล้อเล่นเรื่องแบบนี้หรอก แต่ไม่ต้องเสียใจ พี่ยังว่างอยู่” พี่ต่อพยายามพูดให้บรรยากาศดีขึ้นมากกว่าจะเสนอตัวจริงๆ
“ได้ยังไงคะ เดซี่จองอยู่ก่อนเห็นๆ เสียใจด้วยนะคะน้องๆ คนนี้ก็ของพวกพี่ค่ะ”
ไอ้เพื่อนผมก็กะจะทะเลาะกับน้องฝั่งโน้นไม่ปล่อย ผมที่ควรเป็นเจ้าของเรื่องกลับไม่ได้พูดอะไรสักคำ ได้แต่มองคนโน้นที
คนนี้ที
“หนีไม่ได้แล้วนะ” เสียงทุ้มของคนข้างหลัง บวกกับมือที่เกลี่ยอยู่บนแขน เรียกร้องให้ผมหันกลับไปมอง
“พยานเพียบ ต้องยอมให้พี่จีบแล้วล่ะ”
“เรื่องของพี่ครับ ไม่เกี่ยวกับผม แล้วผมก็ไม่ได้หนีใครด้วย” ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกอะไรนะครับ แต่มันคงเป็นกลไกป้องกัน
ตัวเองของผม เรื่องมันเกิดเร็วมากจนผมไม่มีเวลาคิด ผมจะไม่ผลีผลามกระโจนลงไปเป็นอันขาด
“ใช่ เจ้าไม่ได้หนีใคร เจ้าหนีแค่ตรงนี้” พี่สกายยื่นมือมาแตะลงบนอกข้างซ้ายของผม
“เจ้าหนีแค่หัวใจตัวเอง”
“ไม่ใช่นะ ผม...”
“ฮัลโหล อย่าหวานกันอยู่สองคนค่ะ ทั้งโต๊ะเขาจะตีกันตายเรื่องคุณทั้งคู่แล้วนะคะ ช่วยให้ความสนใจหน่อยค่ะ”
เดซี่โบกมือไปมาอยู่ตรงหน้าผม เรียกร้องความสนใจ
“พี่สกายไหนๆ ก็พูดกันแล้ว ผมถามจริงๆ เหอะ พี่จริงจังกับเพื่อนผมหรือเปล่า”
“โต๊ะ" ผมเขม่นตามองเพื่อน อยู่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมมือไปปรามได้
“เจ้าอยู่เฉยๆ โต๊ะจะจัดการเอง” โต๊ะทำท่าคุกคามพยายามจะเอาคำตอบจากพี่สกาย
“พี่โต๊ะนั่นแหล่ะควรอยู่เฉยๆ วันนี้วันเกิดเมย์มันนะ มาทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของงานได้ยังไงคะ “
“น้องเมย์ พี่ขอถามคำถามพี่สกายสองสามคำถามได้ไหม” โต๊ะหันไปถามน้องเมย์ไม่สนใจคนพูด
“ได้ค่ะพี่โต๊ะ ตามสบายเลย บอกแล้วว่างานนี้แฟนพี่โต๊ะเป็นคนจ่ายตังค์ “ ผมว่าในกลุ่มนี้ น้องเมย์ดูน่ารักที่สุดแล้ว
“ว่ายังไงครับพี่สกาย” โต๊ะเริ่มหันมาขู่เข็ญเป้าหมายต่อ
“เหนือ ทำไมวันนี้แฟนมึงดุนักวะ”
“เมา นี่มีเรื่องต้องเคลียร์เหมือนกัน แต่เชิญมึงก่อน”
“ไม่ต้องครับ พี่เหนือเดี๋ยวผมพาโต๊ะกลับเลยดีกว่า ท่าจะเมาเยอะแล้ว”
ผมอยากตัดปัญหาเมื่อเห็นว่าประเด็นยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวผม อีกอย่างผมเกรงใจเจ้าของงานด้วย
“ไม่ต้องหรอกเจ้า เดี๋ยวพี่พากลับเอง มีเรื่องต้องคุยกัน” ผมเห็นตาวาวๆ ของพี่เหนือแล้วนึกเป็นห่วงโต๊ะขึ้นมา
“วงดนตรีขึ้นเล่นแล้วครับ” ผมค่อยหายใจโล่งหน่อย คิดว่าพอเสียงดังก็คงรอดตัว
“ไม่ได้ ไม่ได้ ตอบมาเลย ที่บอกว่าจีบ พี่จริงจังกับเพื่อนผมหรือเปล่า”
“จริงจัง” พี่สกายสอดมือเข้ามาประสานกับมือของผม
“ จีบจริงจัง ชอบจริงจัง อยากเป็นแฟนจริงจัง แค่นี้พี่จริงจังพอไหมโต๊ะ”
“โอ๊ย กูอิจฉา อย่าทำให้ตาร้อนไปมากกว่านี้เลยค่ะ สงสารคนไร้คู่บ้าง”
“มาคู่กับพี่ได้นะเดซี่ เสียงสายรหัสพี่เหนือแซวบ้าง หลังจากนั่งกระดกเหล้าฟังน้องคุยกันเพลินราวกับกำลังดูละครกัน
“ไม่เป็นไรพี่ตั้ม แถวนี้มีให้เลือกพอแล้ว” ผมเดาไม่ออกว่าพี่ทัชพูดจริงพูดเล่น เพราะหน้าพี่แกยิ้มตลอดเวลา
แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ผมควรสนใจตอนนี้ คนที่นั่งอยู่ข้างหลังผมนี่ต่างหาก ที่ผมกำลังกังวล
“ตอบโครตถูกใจเลยพี่ งี้เพื่อนผมดีใจตาย”
แย่แล้วครับ ผมลืมแผ่นดินไหวขนาดสิบริกเตอร์!!
“ดีใจอะไร เจ้าเฉยๆ เดซี่ดูโต๊ะมันด้วย เมารั่วแล้ว” ผมขอความช่วยเหลือจากคนที่นั่งฝั่งเดียวกัน
“พีทกลับก่อนนะคะ ไม่รู้จะนั่งไปทำไม ปุ๊กกลับ”
“อย่าเพิ่งสิ” น้องเมย์เรียกเพื่อนเอาไว้
“ไม่ล่ะ ดื่มต่อไม่ลง ไม่อยากนั่งกับพวก....” สายตาเหยียดๆ ที่มองมาทางผม ไม่ต้องต่อให้จบประโยคก็รู้
“อ้าว ทำไมล่ะน้องพีทไม่อยากนั่งกับพวกพี่เหรอ” พี่ทัชทำเนียน รับเอาคำพูดนั้นเข้าตัวเสียเอง
“ไม่ใช่นะคะ พีทมาก็เพราะอยากมาแจมกับพวกพี่ แต่ตอนนี้เห็นจะไม่ไหวค่ะ พี่ทัชก็ระวังนะคะ นั่งข้างกะเทย
เดี๋ยวผู้หญิงหนีหมด ใครเอาไปพูดเสียชื่อแย่”
“น้องคะ พี่จะบอกอะไรให้ จะด่าใครแยกให้ออกด้วยค่ะ อย่างพี่เขาเรียกเกย์ควีนไม่ใช่กะเทย ไม่สวยก็พออย่าบวกโง่ด้วยสิคะ”
“เอ๊ะ อี..”
“พีท ถ้าอยากกลับก็กลับ ถ้าไม่กลับก็นั่งลง จะพูดจาอะไรคิดบ้าง” พี่เหนือพูดเสียงเรียบหน้านิ่ง ไม่เหมือนเดซี่เพื่อนผม
ที่ทำท่าเหนือกว่าได้น่าเกลียดมาก
“ปุ๊กกลับ” คนที่ดูท่าจะยังไม่อยากกลับ ถูกลากหลุนๆ ออกไปด้วย ผมมองตามแล้วอดสงสารเจ้าของวันเกิดไม่ได้
“น้องเมย์พี่ขอโทษนะ” ผมกำลังจะพูด แต่โต๊ะชิงตัดหน้าไปก่อน
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ เมย์ต่างหากต้องขอโทษ เพื่อนเมย์เสียมารยาทก่อน”
“ไม่เป็นไรๆ ผิดทั้งสองฝ่าย พี่ก็ไม่ควรลากเพื่อนมายุ่ง แต่หึงเมียหนักไปหน่อย เลยอดมาไม่ได้”
“หะ!!..อะไรนะคะ???” น้องเมย์ตะลึงตาค้าง แต่แค่นั้นยังน้อยครับ แม้แต่ผู้ชายแมนๆ ในโต๊ะยังเหวอกันไปหมด
พวกผมหน้าซีด ไม่คิดว่าโต๊ะจะโพล่งออกมา
“เหี้ยโต๊ะ” เดซี่มีสติก่อนใคร กำลังจะกำราบเพื่อนแต่ต้องชะงัก
เมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างหลังโต๊ะ ยกมือขึ้นแตะปากตัวเองเอาไว้ เป็นสัญญาณว่าให้เงียบ ไม่ต้องพูดอะไรออกมา
ทุกคนมองเห็นกันหมด ยกเว้นโต๊ะที่นั่งอยู่ด้านหน้า
“อ่า....ฮ่าๆๆๆๆ น้องโต๊ะสุดยอด พี่ยกนิ้วให้” พี่อาร์ทปู่รหัสถึงกับต้องยกนิ้วขึ้นปาดน้ำตา หัวเราะงอหาย
“โอ๊ยกูขำ เหนือมึงเจอของแปลกเข้าให้แล้วล่ะ”
“นี่เหรอเรื่องที่มึงอยากเคลียร์ กูก็ว่าเรื่องอะไร เคลียร์เบาๆ นะมึง”
ผมอดไม่ได้ต้องฟาดแขนคนพูด
“โอ๊ย ฟาดพี่ทำไม อยากเคลียร์กับพี่บ้างเหรอ ได้นะครับน้องข้าวเจ้า” สายตาวิบวับส่งมาบอกให้รู้ว่าเคลียร์เรื่องอะไร
“อย่ามาทำเป็นหัวเราะครับ พี่สกายกับผมมีเรื่องต้องคุยกัน”
“ได้” คนตอบตกลงดันตัวผมให้ลงจากเก้าอี้ ก่อนจะลุกตาม ผมมองหน้าพี่สกายงงๆ กำลังจะถามอีกฝ่ายก็พูดขึ้นเสียก่อน
“น้องเมย์แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะครับ มีความสุขมากๆ กูกลับก่อนนะมีเรื่องต้องเคลียร์เหมือนกัน”
“เออ ไปเถอะ เดี๋ยวพวกกูก็กลับแล้ว”
“ไปข้าวเจ้า” มือใหญ่จับข้อมือผมไว้ อีกมือก็หยิบกระเป๋าผมขึ้นสะพาย
“เดี๋ยวๆ ผมไม่ได้จะคุยเดี๋ยวนี้ครับ”
“ไม่ต้องรอแล้ว คุยมันตอนนี้แหละ” คนที่จูงแขนผมอยู่ จะลากออกไปให้ได้
“ผมจะกลับกับโต๊ะ”
“ให้สกายไปส่งเถอะ โต๊ะจะกลับกับพี่”
“ช่าย โต๊ะจะกลับกับพี่เหนือ” ดูมันครับ ผมล่ะโครตเกลียดเวลาที่โต๊ะเมา มันจะดูปกติมากเว้นอย่างเดียวคือสติยั้งคิดไม่มี
“งั้นผมกลับกับพี่เหนือด้วยคนครับ” ก็ผมหอเดียวกับโต๊ะนี่ครับ ขอติดรถไปด้วยจะเป็นไรไป
“พี่ไม่ได้พาไปส่งที่หอ” พี่เหนือตอบเรียบๆ แต่ผม เดซี่ ส้ม ตาลุกโพลง
“เหี้ยโต๊ะ โดนดีแล้ว” ส้มพึมพำออกมา แต่ผมได้ยินเพราะอยู่ใกล้กัน
“งั้นลงตัว ไปเถอะ” พี่สกายพยักหน้าให้ผม ก่อนลากผมติดมือออกไป น้ำหนักผมช่วยอะไรไม่ได้เลย แม้จะทำขาแข็ง
ขืนตัวเอาไว้ก็ไม่เป็นผล
“อยากคุยอะไรกับพี่ครับ” พี่สกายขยับหันหน้ามาทางผม เมื่อจอดรถเยื้องๆ กับหอผมเรียบร้อยแล้ว
จากร้านมาถึงนี่เราไม่ได้คุยอะไรกันเลย พี่สกายตั้งใจขับรถ ผมก็ตั้งใจมองออกไปนอกหน้าต่าง
ผมนึกว่าคงไม่ถามแล้วเพราะเห็นเงียบมาตลอดทาง
“ข้าวเจ้า”
“พี่สกายไม่ควรพูดออกไปแบบนั้น”
“แบบไหนครับ” คนพูดปรับเบาะ ก่อนเอนตัวลงพิงตะแคงข้างหันมามองผม ท่าทางสบายๆ ยิ่งทำให้ผมขัดใจ
“ก็แบบที่พูดไปต่อหน้าคนอื่นเมื่อกี้ไงครับ”
“แล้วเจ้าจะชอบเหรอถ้าพี่ตอบว่าพี่ไม่จริงจังกับเจ้า” ผมสะอึก นั่นสินะครับ ถ้าพี่สกายตอบแบบนั้นผมคงเสียใจมาก
“พี่สกายไม่ควรพูดว่าจีบผมตั้งแต่แรก เรื่องจะได้ไม่ยาวมาขนาดนี้”
“ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้น ในเมื่อพี่จีบเจ้าจริงๆ”
“ผม..”
“เจ้าไม่ชอบผู้ชาย?”
“ครับ” ผมตัดสินใจโกหกออกไปคำโต
“พี่ก็เหมือนกัน” ผมสบตาคนที่กำลังมองมา ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพยายามจะบอกอะไร
“แต่พี่ชอบเจ้า”
“พี่สกายแน่ใจเหรอครับว่าคิดดีแล้ว”
พี่สกายไม่ตอบผมในทันที เอาแต่จ้องมาพร้อมถอนใจเบาๆ ก่อนปรับเบาะขึ้นมานั่งตัวตรง
“ทำไมเจ้าถึงไม่มั่นใจพี่ขนาดนี้ พี่เคยตอบเจ้าไปแล้ว วันนี้ก็ตอบโต๊ะไปแล้ว แต่เหมือนเจ้าไม่ได้ยินมันเลย”
“ ผมไม่ได้ไม่มั่นใจพี่”
ผมไม่มั่นใจตัวเองต่างหากครับ ผมทำใจไม่ได้เวลาตัวเองยืนอยู่ข้างพี่สกาย เวลาที่คนรอบๆ ตัวมอง
ถ้าผมตกลงพี่สกายต้องถูกหัวเราะแน่ๆ
“แล้วเพราะอะไร เจ้าช่วยตอบพี่ได้ไหม พี่จะได้รู้ว่าต้องทำยังไง”
“ไม่ต้องทำยังไครับ พี่สกายก็อยู่ของพี่สกายไป ผมก็อยู่ของผม”
“เจ้าไม่ชอบพี่เลยเหรอ ไม่คิดจะพิจารณาพี่สักนิดเลยเหรอครับ” ผมสบตาที่มองมาเหมือนกำลังตัดพ้อนั่น
“ให้โอกาสพี่ได้ไหม”
“ผม..”
“นะครับ พี่ไม่ขออะไรมาก ขอแค่ให้โอกาสพี่ก่อน เจ้าจะชอบไม่ชอบพี่ ถึงตอนนั้นพี่จะยอมรับฟังแต่โดยดี แต่อย่าเพิ่งตัดสินพี่ตอนนี้”
“ถ้าผมให้แล้วผมไม่ตกลง พี่สกายจะฟังผมใช่ไหมครับ”
“ครับ”
“งั้น..” ผมทบทวนไปมาอยู่ในใจ หวังว่าการตัดสินใจนี้จะไม่ทำให้ผมเจ็บหนักในภายหลัง
“ก็ได้ครับ”
“ข้าวเจ้า” คนตัวโตทำท่าดีใจ ดึงผมเข้าไปหา
“ขอบคุณครับผม”
“อะ!! พี่สกาย!!”
ผมเรียกเสียงหลง เมื่อริมฝีปากร้อนประทับลงมาบนขมับ
“ขอนิดเดียว เป็นการประกันว่าเจ้าให้พี่แล้ว”
“เกเร” ผมรีบถอยตัวออกจนหลังติดประตู
“แล้วห้ามพูดแบบนี้อีกนะครับ ให้เห่ยอะไรกัน พูดเต็มๆ ประโยคก็ได้”
“ครับผม ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่ครับ”
“อื้อ” ผมอดหน้าแดงไม่ได้ เมื่อเห็นอีกคนทำหน้าดีใจจนหน้าบาน
“ผม..ผมขึ้นห้องแล้วนะครับ”
“ไม่ชวนพี่ขึ้นไปเหรอครับ”
“พี่สกายยยยย”
“ฮ่าๆๆ ครับผม ค่อยเป็นค่อยไปใช่ไหม” พี่สกายเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ ผมเห็นว่าไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นจึงไม่ได้ห้าม
“พรุ่งนี้พี่มารับนะครับ ต่อไปไม่ต้องขับรถเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมต้องไปกับโต๊ะ”
“เรื่องนั้นพี่จัดการเอง อยู่เฉยๆ เข้าใจไหมครับ สารถีคนนี้จะขับรถให้”
“มากไปแล้ว” ผมบ่นอุบ เริ่มคิดว่าตัดสินใจผิดหรือเปล่า
“น้อยไปต่างหาก รีบขึ้นไปเถอะ ก่อนพี่อดใจไม่ไหวจะเร่งเดินเครื่องเร็วกว่านี้”
ไม่ต้องให้เตือนซ้ำ ผมรีบเปิดประตูรถมือไม้สั่น
“ฝันดีครับ” ผมชะงัก หันกลับมามองคนที่ส่งยิ้มมาให้
“ฝันดีครับ”
“ถ้าได้ goodnight kiss ถึงจะฝันดี”
โครมมมมม
นั่นคือเสียงกระแทกประตูของผม ยังได้ยินเสียงหัวเราะลอดตามออกมา ผมรีบเดินลิ่วขึ้นตึกไม่หันกลับไปมองอีก
กลัวอีกฝ่ายจะเห็นว่าผมหน้าแดงขนาดไหน
ผมไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกคิดผิดที่ตอบออกไปแบบนั้น ลึกๆ มันก็ห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่ไหว ถึงจะบอกว่าไม่ได้ ไม่ควรก็ตามที
เอาเถอะ ถึงวันนั้นผมจะปฏิเสธออกไป พี่สกายควรได้ยืนกับคนที่คู่ควร ผู้หญิงที่เป็นหน้าเป็นตาให้ได้ เป็นที่ยอมรับ
ไม่ใช่ผิดเพศอย่างผม การใช้ชีวิตอยู่ในสังคมไม่ใช่เรื่องยากแต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
จนกว่าจะถึงวันนั้น ผมต้องท่องเอาไว้ อย่าใกล้กว่านี้ จะได้ไม่ต้องไกลกว่านี้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
**เมื่อวานไม่ได้ลงนะคะ คนเขียนป่วยหวัดกิน สมองตื้อพิมพ์ไม่ออก วันนี้ก็เหมือนกัน อ่านแล้วติดๆ ขัดๆ ขอโทษด้วยนะคะ
เดี๋ยวชดเชยให้ตอนอื่นน้า
**ตอนหน้าไม่ต้องบอก คงรู้กันนะคะว่าเกี่ยวกับใคร^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1274330 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก