C h a p t e r 1 9
สามทุ่มสิบหกนาทีผมอยู่ที่บ้าน นั่งแก้งานผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ โดยมีบุญเหลือที่กินมื้อเย็นจนอิ่มอืดและวิ่งไล่งับยุงจนเหนื่อยนอนหงายผึ่งพัดลมท่าทางน่าเกลียดอยู่ใกล้ๆ
หลังจากนิธานออกจากโรงพยาบาลตอนนั้นก็โดนยึดโทรศัพท์ มีบอดี้การ์ดคุมตัว มีชีวิตอยู่ไม่ต่างจากนักโทษ อีกทั้งยังมีปัญหากับเพื่อนสนิท ผมก็ไม่ต่างอะไรจากแฟนคลับทั่วไป ไม่มีวิธีติดต่อ ทำได้เพียงอดทนและรอให้อีกฝ่ายหาช่องทางโทรกลับมา เจเรมี่ยังคงยุกึ่งหยอกว่าถ้ามันเป็นนิธานจะไม่กลับมาหาผมแน่ๆ แต่พอดื่มหนักก็ดันมาปลอบใจช่วยผมหาช่องทางติดต่อนิธาน ต่อให้ไม่เข้าท่าเลยสักวิธีก็ตาม
บอกตรงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องอดทนรอจนถึงเมื่อไหร่ อาจเป็นอารมณ์เดียวกับไอ้เหลือเวลาโดนผมทิ้งไม่กลับบ้านโดยที่ไม่บอก หรือพยายามบอกมันแล้วแต่หมาก็ยังไม่สามารถรับรู้และแปลภาษาคนได้อยู่ดี
กระนั้น...ผมก็ยังรอ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่ผมกำลังรีทัชรอยตีนกาที่เกิดจากการยิ้มของเจ้าของร้านอาหารที่ได้ลงในนิตยสารปักษ์หน้า ไม่ปรากฏชื่อคนโทร เมื่อรับสายแล้วก็ได้ยินเสียงลมหายใจอยู่พักใหญ่
“ฮัลโหลครับ แซคพูดครับ”
“...อืม”
“พี่ธาม? เอาเบอร์ใครโทรมาพี่”
“เด็กในโรงแรมน่ะ คงโทรได้ไม่บ่อย ปกติบอดี้การ์ดกับพี่นิดคุมตัวแจ”
“พี่โอเคหรือเปล่า”
“ไม่รู้ว่ะ” เขาสารภาพตามความจริง เพราะถ้าเป็นผมก็คงตอบไม่ได้เหมือนกันว่าตัวเองรู้สึกยังไง “ทำอะไรไม่ได้เลย”
“เสียงพี่ไม่ค่อยดีนะ”
“ป๋าไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับนายใช่ไหม”
“เขาแค่คุยกับพี่จิ๊บให้ผมเลิกยุ่งกับพี่” นั่นเป็นสิ่งที่เราต่างรู้ว่าเกิดขึ้นแน่ “ตอนนี้พี่อยู่ไหน”
“ภูเก็ต”
“เสียงพี่แย่มากอ่ะ พี่คุยกับพี่หม่อนหรือยัง”
“อืม หม่อนโทรมา คุยกันได้ต่อเมื่ออยู่กับพี่นิด”
ผมกำโทรศัพท์แน่น รู้สึกเหมือนเขากำลังจะร้องไห้ หรือไม่ก็อาจจะร้องไห้อยู่ก็ได้ “ทะเลาะกันเหรอ”
“ฉันเพิ่งรู้ว่ามันส่งคนตามมาพักใหญ่แล้ว ไม่คิดว่ามันจะระแวงฉันกับป๋าขนาดนี้”
“ให้ผมบอกเรื่องที่คุณเมธีเป็นพ่อพี่กับพี่หม่อนไหม”
“ไม่ต้อง ขอร้อง...มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก”
“มันต้องดีดิ พ่อมีเมียน้อยมันไม่เจ็บเท่าเมียน้อยของพ่อเป็นเพื่อนเราหรอกนะพี่ธาม ถ้าพี่จะอธิบาย...”
“ฉันไม่กล้าสู้หน้ามัน!”
สำหรับคนนอกคงมองว่าเป็นเรื่องง่าย แต่กับนิธานแล้วคงยากแสนยาก ผมนิ่งเงียบ เคารพในการตัดสินใจทุกอย่าง ปัญหาของเขา และนี่เป็นวิธีแก้ปัญหาที่เขารับผลของมันได้ แม้อยากยื่นข้อเสนอมากมายเท่าไหร่ แต่ท้ายที่สุดก็ต้องให้นิธานเป็นคนเลือกเอง
“พี่เป็นยังไงบ้างตอนนี้”
ผมกำโทรศัพท์ไว้แน่น ไม่มีเสียงตอบกลับ แต่กลายเป็นเสียงสูดลมหายใจคล้ายสะอื้น ผมอยากเจอเขาตอนนี้ เดี๋ยวนี้ “ผมอยู่ข้างพี่เสมอนะ”
“ฉันรู้ แล้วมันก็ทำให้ฉันคิดถึงนายมากๆ”
“พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้นะครับ”
“เป็นเด็กดีนะแซค ฉันจะหาทางทำให้เราได้เจอกัน”
“พี่จะทำอะไร”
เขาไม่พูดอะไรสักอย่าง สายตัดไปแล้ว ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองร้องไห้ก็เมื่อรสเค็มปร่าของน้ำตาซึมไหลผ่านร่องจมูกลงมายังริมฝีปากหยักด้วยความคิดถึงและความห่วงหา ผมกังวลใจว่าสภาพจิตใจของนิธานจะเป็นอย่างไรในเมื่อเจ้าตัวยังยิ้มแย้มออกรายการวาไรตี้ได้เป็นปกติดี
ผมเกลียดอาชีพของเขาที่มันทำให้เจ้าตัวกลายเป็นคนละคนกับเนื้อแท้
ผมเกลียดตัวเองที่เอาแต่เฝ้ารอโดยไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง
เกลียดทุกอย่างที่เป็นแบบนี้ และผมจะไม่ปล่อยให้นิธานโดดเดี่ยวและถูกจองจำอีกต่อไป
“ทำงานไวกว่าปกตินะแซค ประหลาด”
พี่จิ๊บทักหลังจากผมเซฟงานลงเอ็กซ์เทอนอลให้ล็อตใหญ่ เมื่อคืนผมนั่งทำยันสว่าง มีเวลางีบไม่เกินหนึ่งชั่วโมงก่อนจะออกมา เดดไลน์วันศุกร์นี้ แต่ผมส่งล่วงหน้าก่อนถึงสามวัน
“ผมจะลาพักร้อนสักสามวัน”
“เมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้”
“เดี๋ยว กะทันหันไปไหม”
“ผมเคลียร์งานให้แล้วนี่ไง ช่วงนี้ก็ไม่มีงานถ่ายด้วย”
“จะไปไหนวะ”
“เรื่องนี้ผมต้องขอให้พี่ช่วยว่ะพี่จิ๊บ” เจ้าของชื่อเลิกคิ้วขึ้น “ผมอยากรู้ตารางงานของพี่ธามช่วงสองสามวันนี้ พี่สืบให้หน่อยดิว่าพี่ธามพักที่โรงแรมอะไร วงในพี่เยอะอ่ะ”
“โอ้โห อีแซค คิดว่าฉันจะช่วย?”
“พี่ ผมไม่ไหวแล้วว่ะ” ให้คุกเข่าขอร้อง ตัดโบนัสเลยก็ได้ “ผมว่าพี่ธามไม่โอเคอ่ะ ผมต้องเจอเขาจริงๆ”
“ทำไมไม่ถามคุณเมธัสล่ะ”
“พี่หม่อนโกรธผมอ่ะดิ”
“ถ้าเป็นเรื่องธาม ฉันก็โกรธแก” พี่จิ๊บเหยียดริมฝีปาก ถอนหายใจยาว “เอาจริงใช่ไหม”
“โคตรจริงเลยพี่”
“บอกไว้ก่อนนะว่าไม่อยากจะยุ่งเลย รีบไปเคลียร์ให้มันจบแบบกระจ่างสักทีเถอะ เห็นแกไม่เป็นอันทำงานแบบนี้ฉันก็ไม่ชอบ บรรยากาศในออฟฟิศห่อเหี่ยวหมด แต่รู้ใช่ไหมแซค มันเป็นไปไม่ได้”
“ผมรู้” แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมรับ แค่รับปากให้พี่จิ๊บสบายใจเฉยๆ เท่านั้น
“งั้นเอางานล็อตเก่าไปแก้อีกหน่อย บ่ายนี้จะให้คำตอบ”
“ขอบคุณครับ”
มาถึงโรงแรมแล้ว ยังไงต่อวะ
สายวันพุธ ผมเดินทางมาถึงโรงแรมที่พี่จิ๊บบอกโดยสวัสดิภาพ โลเกชั่นที่ถ่ายเป็นทะเลในแถบนี้ คาดว่าเดินไปเดินมาน่าจะพอเจอกันได้บ้าง หรือไม่ อย่างน้อยถ้าโทรกลับไปหาเบอร์ที่นิธานใช้โทรหาผมวันก่อนน่าจะได้ข้อมูล แต่ทุกอย่างเงียบไปหมด ที่ชายหาดไม่มีตั้งกอง และแม้แดดจะดีแต่กลับไม่เห็นทีมงานสักคน
ยังไม่ถึงเวลาเช็กอิน ผมฝากของไว้แล้วไปเดินเล่นที่ริมหาด โชคดีที่เป็นโรงแรมใหญ่ประจวบกับไม่ใช่ช่วง high season เลยมีห้องว่างให้พัก ลมร้อนระอุพัดโชย รู้สึกแสบผิวและเหนียวตัวพอสมควร ผมพกกล้องมาด้วย ถ่ายบรรยากาศรอบๆ อย่างคนไม่มีอะไรทำ กระทั่งรถตู้ป้ายทะเบียนกรุงเทพฯ คันหนึ่งขับผ่านไป แล้วแล่นเข้ามาจอดบริเวณหน้าโรงแรม หนึ่งในคนที่ลงมาแม้มองจากตรงนี้ก็จำได้ว่าเป็นทีมงานที่คุ้นหน้า ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งแต่ยังหลบมุมไม่แสดงตัว กระทั่งพี่นิดลงมาจากรถแต่กลับไม่มีเงาของนิธานก็ยิ่งว้าวุ่นใจ ผมสาวเท้าเข้าใกล้จนเจ้าตัวรู้สึกได้ เขาหันหน้ากลับมา จมูกและตาแดงช้ำทำเอาผมชะงักงัน
“พี่...มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ”
“มายังไงน่ะแซค”
“พี่ธามล่ะครับ” ไม่มีเสียงตอบกลับ ผมมองหน้าคนอื่นแล้วถามกับผู้จัดการส่วนตัวซ้ำ “พี่ธามล่ะพี่นิด”
“อยู่โรงพยาบาล”
“เครียดอีกแล้วเหรอ”
พี่นิดร้องไห้ น้ำตาไหลไม่หยุด เขาจับมือผมไว้แต่สั่นไปทั้งตัว “มีน้องที่กองขับรถส่วนตัวมา ธามยืมกุญแจไว้ตั้งแต่เมื่อคืนบอกว่าเช้านี้จะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นบนเขากับพี่ แต่แอบออกจากห้องตั้งแต่ก่อนใครจะตื่น แล้วเมื่อคืนฝนตก ถนนลื่นมาก”
“พี่หมายถึง?”
“ธามขับรถแหกโค้ง ไม่สาหัส แต่...เราไปดูธามเถอะ เดี๋ยวพี่ขอจัดการอะไรนิดหน่อยแล้วจะรีบกลับไปที่โรงพยาบาล”
หัวใจผมถูกบีบให้เล็กฟีบ พยักหน้ารับรู้แต่ชาไปทั้งตัว ก่อนหันหลังกลับพี่นิดก็เรียกไว้ “ให้พี่ก้อนไปส่งนะแซค”
คนขับรถตู้ที่ยังยืนสีหน้าไม่สู้ดีอยู่ตรงนั้นพยักหน้า ผมไม่พูดอะไรต่อ เดินขึ้นไปนั่งข้างคนขับแล้วกำมือแน่น หัวใจเต้นรัว นิธานเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า ถ้าผมมาเร็วกว่านี้ หรือขึ้นเครื่องมาตั้งแต่เมื่อคืนจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นไหม ทุกอย่างตีรวนสับสนราวกับสติที่มีหลุดหาย กระทั่งถึงที่หมายก็บอกลาคนขับว่าขออยู่เฝ้านิธานและจะรอกลับพร้อมกัน ผมได้เลขห้องพักของนายแบบหนุ่ม สองขาก้าวเชื่องช้าก่อนจะเร่งฝีเท้าจนกลายเป็นวิ่งในที่สุด
“อุบัติเหตุไม่รุนแรงมาก แต่กระจกเข้าจุดสำคัญคือตา เบื้องต้นหมอผ่าเอาเศษกระจกที่กระเด็นเข้าตาออกแล้ว ส่วนแผลที่แขนกับที่หน้าหลังจากแผลแห้งแล้วก็สามารถผ่าตัดศัลยกรรมได้ ไม่มีปัญหา”
“หลังจากนี้ดวงตาจะยังมองเห็นปกติใช่ไหมครับ”
“ระหว่างนี้ก็ต้องระมัดระวังครับ ไม่ให้ตาติดเชื้อ อักเสบ หรือมีแผลเป็น เพราะถ้าแผลอักเสบลุกลามไปลึกอาจทำให้มองไม่เห็นได้”
“แล้ว...ถ้ามองไม่เห็น จะมีโอกาสกลับมามองเห็นอีกไหมครับ”
“อันนั้นต้องรอผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาจากผู้บริจาคครับ ขึ้นอยู่กับว่าร่างกายของผู้ป่วยแข็งแรงและมีผู้บริจาคเข้ามาเมื่อไหร่ โดยสถิติแล้วผู้ป่วยอายุน้อย กับสูญเสียการมองเห็นจากอุบัติเหตุจะได้รับการรักษาค่อนข้างเร็ว ในที่นี้ก็อาจจะเป็นปีๆ เหมือนกัน แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งกังวลไปถึงจุดนั้นเลยครับ หมอว่าดูแลผู้ป่วยให้มีความเสี่ยงน้อยที่สุดจะดีกว่า”
ผมพยักหน้ายืนฟังอาการของคนที่หลับสนิทบนเตียงหลังจากที่แพทย์เจ้าของไข้เข้ามาตรวจรอบเย็น พี่นิดกลับมาประมาณสองชั่วโมงหลังจากผมถึงโรงพยาบาลในช่วงสาย ผมโทรหาเมธัส ถึงจะมีเรื่องขัดเคืองใจกันอยู่แต่เขาก็รับปากว่าจะรีบบินมาหลังจากประชุมที่บริษัทเสร็จ
ทุกอย่างเงียบงัน พี่นิดเลี่ยงที่จะรับสายทุกสายยกเว้นของคุณเมธี ได้ยินว่าจะรีบมาเท่าที่ทำได้เหมือนกัน ผมไม่เข้าใจ แม้ตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ คนเป็นพ่อน่าจะทิ้งงานทุกอย่างมาหาลูกที่ประสบอุบัติเหตุแท้ๆ แต่ก็เปล่า
“ช่วงนี้เขาเป็นยังไงบ้างครับ”
หลังจากอยู่กันเพียงลำพังผมก็ถามขึ้น ผมทรุดตัวนั่งข้างเตียง เป็นครั้งที่สองแล้วที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมจับมือข้างที่ไม่มีผ้าพันแผลเอาไว้ ไม่มีเจตนาจะปลุกให้ตื่นแต่อยากให้นิธานรู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยวจนเกินไป บางทีชีวิตก็แค่ต้องการใครสักคนอยู่ข้างๆ เวลาที่เราหมดแรงเท่านั้น
“ธามเครียด เหม่อตลอด คงคิดถึงเรา”
“เวลาพี่ธามไม่สบายใจจะมาหาผม”
“พี่ขอโทษนะแซค”
“ผมรู้ว่าพี่ทำตามหน้าที่”
“เราทุกคนหวังดีกับธาม”
ผมพยักหน้าเข้าใจ ในที่นี้ไม่มีใครผิด เราทุกคนต่างเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้สถานการณ์ในตอนนั้น “คุณเมธีจะมาเมื่อไหร่ครับ”
“ยังไม่ได้บอก แต่พี่ว่าน่าจะคืนนี้”
“พี่หม่อนก็จะมาเหมือนกัน”
เราเงียบเสียงไปครู่หนึ่ง กลิ่นของโรงพยาบาลโชยตลบ นิธานได้รับยาสลบไปตั้งแต่ผ่าตัดเมื่อเช้ากอปรกับอาการอ่อนเพลียที่ก่อนหน้านี้โหมงานหนักทำให้เขาหลับยาว ดวงตาข้างหนึ่งปิดสนิทด้วยผ้าก๊อซ แขนและแก้มข้างขวาถูกพันด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์ชนิดเดียวกัน โชคดีที่ไม่กระทบกระเทือนถึงกระดูกและเอ็นที่จะเป็นผลในระยะยาว ผมเฝ้าลูบหลังมือไปมา ไม่อยากนึกถึงว่าเมื่อลืมตามาพบความผิดปกติของตัวเองแล้วจะรู้สึกอย่างไร
ผม...อยากแบ่งเบาความเจ็บปวดทรมานที่ว่าออกมาบ้าง
เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ ด้านนอกฟ้าครึ้มผิดกับตอนมาลิบลับ อากาศภาคใต้ก็แบบนี้ ฝนตกชุก แดดออกจัด ประเดี๋ยวประด๋าวดวงอาทิตย์ก็ลับไปหลังภูเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม ผมมีความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับอุบัติเหตุและโรงพยาบาลนัก ผมสูญเสียพ่อไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ พ่อผมเป็นเซลส์ เดินทางขับรถขึ้นเหนือลงใต้ ครั้งสุดท้ายที่เราจากลากันเป็นช่วงฤดูหนาว ผมอยู่ชั้นมัธยม กินข้าวที่บ้านหลังนั้นด้วยกันในตอนเย็น พ่อออกเดินทางตอนหัวค่ำ มันมักจะเป็นแบบนี้เสมอๆ พ่อพยายามถ่วงเวลาเพื่ออยู่กับครอบครัวให้มากที่สุด กระทั่งแม่ได้รับโทรศัพท์ในเช้าตรู่ของวันใหม่
ไม่มีแม้แต่โอกาสสั่งเสียด้วยซ้ำ
ต่อจากนั้นราวๆ ห้าปี ผมก็เสียแม่ไปจากอุบัติเหตุเช่นกัน แม่ออกไปตลาดตอนเช้าแล้วบู้ม คนขับยังไม่สร่างจากปาร์ตี้เมื่อคืน มีโอกาสอยู่ด้วยกันหลังจากนั้นแค่สองวัน แล้วทุกอย่างก็ว่างเปล่า
ผมฟุบหน้าลงบนเตียง
อาจจริงอย่างที่นิธานเคยว่า
‘การผูกพันกับอะไรเป็นความเจ็บปวดที่สุด’
ผมรู้สึกตัวตื่นเมื่อถูกลูบผมช้าๆ นิ่งอยู่พักใหญ่กว่าจะยอมลุกขึ้นมา นิธานกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงผู้ป่วย เห็นได้ชัดว่าตื่นก่อนผมนานแล้ว ปากยกนิดๆ เป็นองศาที่ชวนมอง ผมขยับตัว จับมือข้างที่มีเพียงสะเก็ดแผลเล็กๆ น้อยๆ มากุมแนบหน้า
“เป็นยังไงบ้าง”
“มาไวเกินไปไหม”
“ผมกะมาเซอร์ไพรส์อยู่แล้ว ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องเซอร์ไพรส์กว่า”
“ลางานเหรอ”
“พี่ธามบอกคิดถึง ผมจะทนไหวได้ไง”
“คนเจ้าชู้นี่ปากหวานตลอดเลยนะ”
“ที่ผ่านมาไม่ชัดอีกหรือไงว่าผมเลิกแล้ว เลิกจริงๆ” ผมทำหน้าย่นใส่คนป่วย เอาแก้มถูหลังมืออีกฝ่ายไปด้วย “ยังไม่ได้เคลียร์เลยนะว่าทำไมไปโผล่กับนางแบบจีนได้”
“เชื่อข่าวด้วยเหรอ”
“ก็ภาพพี่ธามจริงๆ”
เขายิ้มแต่ไม่อธิบาย เอาเถอะ ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอะไรผมก็เชื่อใจนิธานอยู่แล้ว “เจ็บแผลหรือเปล่าครับ”
“อืม นิดหน่อย”
“พี่ต้องดูแลตาให้ดีๆ นะ ไว้กลับกรุงเทพฯ แล้วผมไปอยู่ด้วยที่คอนโดฯ ดีไหม ที่บ้านกลัวจะสกปรกขนไอ้เหลือ”
“อย่างนี้ต้องอดเล่นกับหมาด้วยหรือเปล่า”
“แค่รอแผลหายสนิทเท่านั้นแหละครับ” ผมว่า เรามองตากัน ในนั้นมีร่องรอยของความสั่นไหว ผมเม้มปาก ดึงมือเขามาจูบตามข้อนิ้วจนถึงปลายเล็บ
“หม่อนมาแล้วนะ”
“เหรอครับ”
“นายโทรบอกเหรอ”
“ครับ” ผมยอมรับ “ตอนแรกไม่รู้ว่าอุบัติเหตุร้ายแรงขนาดไหนเลยโทรบอกพี่หม่อนตั้งแต่รู้ข่าว พี่...ไม่โกรธผมนะ”
“อืม” นิธานตอบรับในลำคอ ผมกวาดตามองอีกครั้ง ในห้องนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากผมและคนป่วย “ลงไปหาอะไรกินข้างล่างกับพี่นิดน่ะ”
“อ้อ ครับ” ผมรับคำ ไม่นานเกินรอประตูห้องผู้ป่วยพิเศษก็เปิดออก แต่คนที่ขึ้นมากลับไม่ใช่ทั้งสองคนที่ถูกพูดถึง ผมลุกขึ้นยืน กำหมัดแน่น เหลือบมองนาฬิกาเห็นเป็นเวลาทุ่มกว่าๆ
“คุณเพิ่งมาเอาตอนนี้ ทั้งๆ ที่พี่ธามรถคว่ำตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้น”
“มึงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงไม่สำคัญเท่าทำไมคุณถึงไม่มาถึงที่นี่ก่อนหน้าผมหรอกครับ”
“อย่าทะเลาะกันได้ไหม” นิธานพูดอย่างเหนื่อยล้า เขาล้มตัวลงนอนแล้วห่มผ้าขึ้นคลุมศีรษะ “ผมจะพักผ่อน”
“ออกไปคุยข้างนอก”
คุณเมธีกล่าวเสียงขรม ผมเดินตามเขาออกไป สาบานเลยว่าตอนนี้ใช้ความอดทนมากในการไม่ต่อยหน้าอีกฝ่ายให้สาแก่ใจ แต่ยังไม่ทันได้เปิดประตูห้อง แรงดึงจากประตูอีกฝั่งก็ถูกกระชากออกเช่นกัน เมธัสชะงัก เช่นเดียวกับคุณเมธี เขามองเลยไปด้านหลังเห็นพี่นิดกำลังยืนทำหน้ากระอักกระอ่วน
“ผมไม่แปลกใจเลยที่เจอป๊าที่นี่ แต่ดูป๊าแปลกใจที่เจอผม”
“ออกไปคุยข้างนอกเถอะครับ ผมอยากให้พี่ธามพัก”
แม้ไม่อาจรู้ได้ว่าคนในห้องจะได้พักตามความต้องการหรือกระวนกระวายที่ความลับจะถูกเปิดเผย แต่คุณเมธีเวลานี้เหงื่อแตกพลั่ก เราหลบกันมาที่บันไดหนีไฟที่ปลอดสายตาแฟนคลับและนักข่าว คาดว่ากว่าจะเข้าเขตโรงพยาบาลมาได้ก็คงต้องระแวดระวังพอสมควร คงไม่ดีแน่ถ้าเกิดมีเรื่องซุบซิบอื้อฉาวออกไป เขาปิดเรื่องมาได้ตั้งสามสิบปี ถ้าเรื่องวันนี้แดงคงไม่ต้องคิดว่าจะวุ่นวายมากแค่ไหน
“ป๊ามีอะไรจะบอกผมไหม”
“ก็ไม่มีอะไร มีประชุมแถวนี้แล้วได้ข่าวว่าธามเข้าโรงพยาบาลเลยแวะมาดู”
“เลิกโกหกสักที” เมธัสพูดเสียงเรียบ “ผมกับแม่รู้ตลอดว่าป๊ามีเมียน้อย รู้ไหม มันเป็นเรื่องธรรมดามากเลยที่เราจะต้องทำใจกับมันให้ได้ แต่ที่ผมทำใจไม่ได้ก็เพราะเมียน้อยของป๊าคือเพื่อนผมเอง”
“ไม่ใช่แบบนั้น!”
“งั้นมันแบบไหนล่ะครับ ผมก็แปลกใจนะว่าที่ผ่านมาทำไมถึงไม่เคยเอะใจเลย ถ้าผมใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เป็นต้นว่าวันนี้ป๊ามีประชุมที่ไหน แล้วมาโผล่เวลาที่ธามมันมีปัญหาหนักได้ยังไง ผมน่าจะเลิกเป็นควายตั้งนานแล้วว่าเพื่อนตัวเองแทงข้างหลัง อยากขึ้นตำแหน่งมาเป็นแม่ที่สองของผมเต็มทน”
“หม่อน ธามไม่ใช่คนไม่ดี”
“ทำไมผมจะคิดว่ามันไม่ดีไม่ได้ เพราะอะไร เพราะมันมีศักดิ์เป็นแม่ผมไปแล้วอย่างนั้นเหรอ”
“เพราะธามเป็นพี่ชายต่างหาก!”
ทุกอย่างเงียบกริบหลังจากประโยคนั้นจบลง คุณเมธีตัดใจสารภาพ เห็นชัดว่าเขามีความลังเลในทีแรกแต่เมื่อความอดทนสะบั้นลงความจริงก็ปรากฏ ผมไม่รู้ว่าภายใต้ดวงตานิ่งเรียบและทรงพลังคู่นั้นกำลังคิดอะไร เจ็บปวด อับอาย หรือแค่โกรธเกรี้ยว เมธัสอ้าปากค้าง ในขณะที่ผมกับพี่นิดซึ่งรู้ความจริงแต่แรกเริ่มทำเพียงมองสองพ่อลูกเปิดอกคุยกันเพื่อเป็นสักขีพยาน
“ป๊าหมายความว่า...”
“ป๊ากับคุณนาลินีมีความสัมพันธ์กันตั้งแต่ก่อนแต่งงานกับแม่เรา” เขาเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ลูกชายคนเล็กฟัง ถ้านิธานเป็นพี่ จะกล่าวว่าอีกฝ่ายเป็นน้องชายก็ไม่ผิด “ด้วยสภาพสังคม เราแต่งงานกันไม่ได้ ป๊าแต่งงานกับแม่ แต่ก็เลิกกับนาลินีไม่ได้ วันที่ป๊ารู้ว่าแม่เราท้อง ก็เป็นวันเดียวกับที่นาลินีบอกพ่อว่าท้อง เธอเป็นดาราดัง แต่ก็ยินดีเก็บธามไว้ ยอมแบกรับคำตราหน้าในสังคมยุคนั้นว่าท้องไม่มีพ่อ เลี้ยงดู ให้ความรักธามมาตลอด ธามเป็นเด็กที่น่าสงสารมาก ป๊าไม่อยากให้เราเกลียดพี่เขา”
“ป๊าพูดจริง?"
เขาถามซ้ำ เม้มริมฝีปากเข้าหากัน เมื่อไม่เห็นท่าทีลังเลของอีกฝ่ายเมธัสก็ต้องยอมรับโดยดุษณี
"ป๊าปิดเรื่องนี้มาตลอดได้ไง” ลูกชายมองพ่อตัวเองด้วยแววตาตัดพ้อ หรี่ตาลงเล็กคาดคั้นอย่างเอาคำตอบ “ธามรู้เรื่องทั้งหมดใช่ไหม”
“มีแค่ธาม นิด กับนาลินีเท่านั้นที่รู้ ไอ้เด็กนี่เพิ่งมารู้เมื่อไม่นานมานี้”
“ถึงแบบนั้นไอ้ธามก็ไม่เกลียดผมเลยที่ผมแย่งทุกอย่างไปจากมัน?”
“ผมบอกแล้วว่าพี่ธามรักพี่หม่อนมาก”
เราสบตากัน ในเวลานี้เมธัสทั้งสับสนและเคว้งคว้าง เขาดูตระหนกกับทุกสิ่ง เมธัสเม้มปากพลางกลอกตาไปมา ล้วงมือทั้งสองข้างเข้ากระเป๋ากางเกงตามลักษณะท่าทางที่ทำจนเป็นเอกลักษณ์
“พี่หม่อนเหมือนญาติคนเดียวของพี่ธาม เพราะคนที่เป็นญาติจริงๆ ก็ไม่เห็นจะดูแลอะไรนอกจากกักขัง บีบบังคับให้ทำตามใจชอบไปวันๆ”
ผมปรายตามองคนที่พาดพิงถึง คุณเมธีขบฟันแน่นจนสั่นไปทั้งตัวแต่ปราศจากซึ่งถ้อยคำแก้ตัวใดๆ
“ผม...”
ทุกคนในเวลานี้นิ่งงัน เราต่างปล่อยให้เมธัสเรียบเรียงความคิดที่แหลกละเอียด กระจัดกระจายให้เข้าที่เข้าทาง ไม่ว่าใครเจอความจริงที่คาดไม่ถึงเล่นงานก็คงช็อกไม่ต่างกัน
เขาต้องการเวลา และนี่เป็นปราการสุดท้ายที่จะตอบได้ว่าแท้ที่จริงแล้ว นอกจากผม นิธานยังมีใครพร้อมจะอยู่เคียงข้างกันอีกหรือไม่
ชายหนุ่มไม่พูดอะไรต่อจากนั้น เมธัสหลับตาลง ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินฝ่าวงล้อมของทุกคนไปเพียงลำพัง
TBC
อย่าโกรธอิพี่หม่อนเลยย ทุกคนในเรื่องนี้น่างสาร โดยเฉพาะอิแซคค ใช้ชีวิตดีๆก็โดนดึงเข้าดราม่าพ่อลูก 555555
นับถอยหลัง 4 ตอนแล้วอ่า
รู้สึกเหงาาา
หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59) (อ่าน 390689 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก