หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59)

[mild-dy]

 

[Mura_saki]

ปรบมือให้กับพี่ธามค่ะ
กล้ามากกกกมากกว่านี้ก็ยังได้ เริ่ด!!!!!

 

[Wordslinger]

จริงๆ ถ้ามั่นคงกันทั้งสองฝ่าย คิดว่าคุณเมธีก็ไม่ได้น่ากลัวเลยนะ ยัยผู้จัดการนิดนั่นก็แค่ทำตามหน้าที่ของตัวเอง ทั้งสองคนค่อยเป็นค่อยไป รักกันเงียบๆ ก็น่าจะทำให้ทุกอย่างออกมาดี แต่...คุณเมธีก็คงไม่ยอมให้ลูกชายคบกับผู้ชายด้วยกันสินะ เอาล่ะ...แซคเอ๋ย จงสู้ให้มากๆ นะลูก ความอดทนจะช่วยเจ้าได้

ขอบคุณมากๆ นะคะคุณเวสต์

ป.ล. นิธาน ร้อนแรงแม้ตอนมีคนอื่นอยู่ด้วย แล้วอย่างนี้แซคจะไปไหนรอดคะ

ป.ล. รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

[Pakeleiei]

ในความไม่เจอกันก็ยังมีความโหยหาความหวานละเลียดปนอยู่
 

[PrimYJ]

พี่ธามสุดนอดมาก สู้ๆนะหมาแซค

[บูมเบส]

หนีไปด้วยกันเลย

[Sky]

ธามทำไมเท่ห์ขนาดนี้ กรี๊ดมาก //ปาใจใส่รัวๆ

[AeRoMoZa]

กรี๊ด พี่ธาม พอจะน่ารัก ก็น่ารักมากเลยอ่า ฮือ สงสารทั้งคู่ แต่คิดว่าเดี๋ยวแซคต้องเจอศึกหนักจากพี่หม่อนรึเปล่า เพราะพี่นิดพูดแบบนั้น พี่หม่อนต้องคุยกับแซคต่อแน่ รอลุ้นๆ

[Yundori]

โหพี่ธามแมนๆเลยอ่ะ
แบบโนแคร์โนสน คือรุกมากจริงๆ
ส่วนตาหนูแซคนี่เหมือนเด็กเสี่ย
แอบหนีมาดูแลหัวใจงี้ 5555555
ตราบใดที่ยังมีพี่หม่อน แซคก็ทำได้อ่ะ
อยากปิดความลับกันนัก ก็ต้องทนรับไป

[labelle]

ธามแน่มากค่ะ นึกว่าจะไม่สู้ซะแล้ว
แซคทำให้ตัวให้จริงจัง สมกับเป็นคนที่ถูกรั้งนะ

เมธัสรู้ตอนไหน วงแตกแน่

[Ain]

หม่อน เหมือนมาทำหน้าที่เพื่อนเฉยๆ
ไม่ทุกข์ไม่ร้อน เย็นชาเกินไปแล้ว
แอบเขินตอนเขาจูบกัน
 

[oaw_eang]

มาปล้ำเจ้ไปพลางๆ แก้ขัดไปก่อนก็ได้นะค้า  แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์

[why yyy]

ขอบคุณ

[shoi_toei]

เริศไปอีกกกก

[GenZ]

แนะนำให้ถอดเสื้อเดินออกไปนะแซ็ค ฮ่าๆๆๆๆ
พี่ธามสตรองไว้นะ เราเอาใจช่วย
พี่เวสต์รักษาสุขภาพด้วยนะก้าบบบบบ

[chacogothicW]

พี่ธามรุกขนาดนี้ปล้ำแซคเถอะค่ะ ฮืออออออ

[Snowermyhae]

ลำไยพี่นิด เราจะขอต่อยแทนแซคเอง 555555555555

[sb_ng]

ตอนนี้พี่ธามเอาใจไปเลยค่าาาา ชัดเจนนนน ดีงามมม
ดูฉากเลิฟซีนวนไปค่ะพี่นิด 5555555
ชอบที่แซคธามไม่ยอมแพ้ทั้งคู่ โดนกีดกันก็พยายามหาทางจนได้
เชื่อใจกันไว้แบบนี้แหละ พ่อตาต้องเข้าใจซักวัน
อีกไม่นานพี่หม่อนคงได้รู้ความจริง ขอให้ผ่านไปด้วยดี ฮือออ

[-west-]

C h a p t e r 1 8





เอาเข้าจริง ต่อให้ผมไม่ได้อยู่กับนิธานตามลำพังอย่างพี่นิดห้าม สุดท้ายข่าวเรื่องผมก็ออกมาอยู่ดี ต้นเรื่องไม่ใช่ผม แต่เป็นธาราธรณ์ที่เมาเละ อาละวาดจนเกิดเป็นข่าวใหญ่ว่าสาเหตุเพราะอกหักจากแฟนสาวที่เป็นดาราดังในวงการ อีกทั้งภาพหลุดตอนพระเอกหนุ่มไปดักรอหน้าคอนโดฯ ฝ่ายหญิง เอะอะมะเทิ่งจนยามต้องลากตัวออกมาข้างนอกแถมยังโดนคนแถวนั้นเป็นปาปารัชซี่จำเป็นจับภาพได้อีก

แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น?

ข่าวที่สร้างเป็นกระแสอู๋ธามก่อนหน้านี้ก็ล่มสลาย ยิ่งธาราธรณ์ไม่มาเยี่ยมนิธาน แต่กลับเป็นผมกับเมธัสที่นักข่าวเห็นกันคาตาการเชื่อมโยงก็ชัดเจน ต้นสังกัดนิธานวิ่งปิดข่าวกันให้วุ่น แต่ท้ายที่สุดเพจเฟซบุ๊กที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับข่าววงในของดาราก็เอาภาพที่นิธานจูบกับผมครั้งแรกมาเทียบกันกับวันที่ผมเข้าไปเยี่ยมนิธานในโรงพยาบาล โน้มนำไปในเชิงว่าแฟนคลับถูกสับขาหลอก ตามด้วยชื่อผมที่กลายเป็นแฮชแท็กอันดับต้นๆ ในทวิตเตอร์ คำที่ถูกค้นหาผ่านกูเกิ้ล ไม่นับรวมกับเฟซบุ๊กที่พี่มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์กบังคับให้ใช้ชื่อนามสกุลจริงถูกแอดเฟรนด์มาถล่มทลาย ชั่วพริบตา เพียงข้ามคืน ภาพถ่ายที่ผมเปิดเป็นสาธารณะก็มีจำนวนยอดไลค์พุ่งสูง แต่คอมเมนต์กลับไม่เกี่ยวข้องกันกับเนื้อหาของภาพโดยสิ้นเชิง


“อยู่ๆ ก็โป๊ะแตก” ไอ้เดี่ยวพูดแล้วหมุนเก้าอี้มาหา นัยน์ตายิ้ม “ดังแล้วโว้ย พี่เรา”

“หุบปากไปน่า”

“โดนขุดประวัติด้วยแซค เหยื่อเก่าออกมาโพสต์กันหลายคนอยู่นะ”

“พูดจริง?” ผมตั้งค่าแก้ไขความเป็นส่วนตัวทันทีหลังจาก notification เด้งเตือนรัวๆ แทบจะปิดอินเตอร์เน็ตเลยด้วยซ้ำ เหยื่อเก่าที่ไหนวะ เยอะจนนึกภาพไม่ออกเลยว่าเขี่ยใครทิ้งแบบแย่ๆ ไปบ้าง


“นี่แอบไปดักรอคอนโดฯ พี่ธามด้วยเหรอ มีคนเห็น มีรูปด้วย”

ถึงจะไม่ชัดเท่าไหร่แต่มองปราดเดียวก็รู้ว่าผมแน่ แสดงว่าโดนตามมานาน เพียงแต่เพิ่งมาอัดเล่นข่าวกันพร้อมหลักฐานเต็มมือขนาดนี้


“แม่ง เซ็งว่ะ แค่นี้ก็ติดต่อพี่ธามยากฉิบหายแล้ว”

“เดี๋ยวข่าวก็ซา”

“ผมถึงอยากให้พี่นิดแถลงข่าวไงว่าผมคบกับพี่ธามอยู่ ถ้าไม่รอให้คนสืบก็คงไม่ใหญ่โตไปขนาดนี้”

“ทำไงได้ เขาก็คิดว่าเอาอยู่น่ะสิ”

“ดันมามีเรื่องตอนพี่ธามไปถ่ายแบบที่จีนด้วย”

“ทางนั้นก็ยังเงียบๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ รอดูไปก่อนก็ได้ ต้นสังกัดคงไม่ปล่อยให้เรื่องราวใหญ่โตนักหรอก”

ผมถอนหายใจ ทำอะไรไม่ได้นอกจากกุมขมับ สักพักพี่จิ๊บก็เดินเข้ามาในออฟฟิศ หน้าตาหงิกงอ กระดิกนิ้วเรียกผมเข้าไปคุยในห้องทำงานส่วนตัว บอกตรงๆ เลย ตั้งแต่ทำงานมาพี่จิ๊บไม่เคยเรียกใครเข้าไปคุยแบบนี้ จะด่าก็ด่าให้ได้ยินกันหมด เป็นทีมงานเล็กๆ กับหัวหน้าโผงผาง เปิดเผย แต่จบแค่ตอนนั้น ไม่มีกระแหนะกระแหนเอากลับมาด่าซ้ำหรือขุ่นเคืองกันแต่อย่างใด


“ครับพี่”

“เห็นข่าวแล้วใช่ไหม”

“เห็นแล้ว”

“คิดจะทำยังไงต่อ”

หญิงสาวเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วมองผมด้วยสายตาประเมิน พร้อมกับกอดอกแน่น รอฟังคำตอบ


“ผมว่า...มันเรื่องส่วนตัวน่ะครับ”

“แซค ฉันไม่เคยว่าแกเลยนะถ้าแกจะคบใคร ถ้าจริงจังฉันก็ดีใจด้วยด้วยซ้ำ แต่ไม่ใช่คนนี้ ฉันเตือนแกไปหลายครั้งแล้วว่าไม่ใช่คนนี้”

“อาจจะน้ำเน่านะพี่ แต่การรักใครสักคนมันเลือกได้ด้วยเหรอครับ”

“ก็ถ้าแกไม่เข้าไปยุ่งกับเขาแต่แรกมันก็ไม่เกิดเป็นความรักอะไรแบบนี้หรอกนะ”

“ผมไม่คู่ควรที่จะมีความรักเหรอพี่จิ๊บ”

เราสบตากัน เป็นครั้งแรกที่ผมกับหัวหน้ามีโอกาสพูดคุยกันด้วยเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องงาน แต่เครียดและจริงจังกว่าครั้งไหนๆ

“คุณเมธีต่อสายตรงมาหาพี่ ขอให้จบเรื่องนี้ให้ไวที่สุด”

“เขาไม่เคยสนใจพี่ธามเลยด้วยซ้ำ”

“แกไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับเมียคนอื่น ต่อให้เป็นเมียเก็บก็เถอะ”

ผมลืมไป เรื่องพ่อนั่นเป็นความลับ และถึงเวลานี้คุณเมธีก็ยอมที่จะปล่อยให้ลูกชายตัวเองแปดเปื้อนไปด้วยความเข้าใจผิดๆ อย่างนี้แทนที่จะยอมรับว่านิธานเป็นเพียงผลพวงต่อความเข้าใจผิดเมื่อครั้งอดีตเท่านั้น

ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมนิธานถึงรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวขนาดนี้

ขนาดที่พ่อก็ยังไม่กล้ายอมรับว่าไม่ใช่แค่มักมากตามประสาผู้ชาย แต่กลับสะเพร่าและปัดการแสดงความรับผิดชอบอย่างหน้าไม่อายมาตลอดนับตั้งแต่วันที่นิธานลืมตามา


“แซค พี่ขอร้องจริงๆ อย่าเอาความเดือดร้อนมาให้พวกเรา แกก็เป็นหนึ่งในพวกเรา เรื่องแค่นี้ทำได้ไหม”

“ผมจะอยู่นิ่งๆ ไม่ก่อเรื่องไปมากกว่านี้แล้วกัน”

“ดี อืม เจเรมี่ถามหาด้วยน่ะ”

“เย็นนี้ผมจะเข้าไปหามัน”

“ถ้าจะเมาก็ไปเมาที่ร้านเจม ที่นี่ปลอดภัยมากกว่าที่อื่น”

ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนเดินออกจากห้องทำงานมาโดยมีสายตาเป็นห่วงของเดี่ยวกับหวานคอยมองมาห่างๆ





“ยูก็รู้อยู่แล้วว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้”

แสงไฟสีส้มเหลืองของบาร์ไม่ได้ช่วยเยียวยาจิตใจที่ห่อเหี่ยวของผมให้ชุ่มชื้นขึ้นมาได้ เสียงดนตรีสดบรรเลง เบียร์หนึ่งทาวเวอร์ผมซัดไปคนเดียวเกินครึ่ง ผมไม่ต้องการใคร แค่อยากนั่งดื่มให้เรื่องในหัวเบาบางลงบ้างสักนิดก็ยังดี


“ติดต่อพี่ธามได้หรือเปล่า”

“ไม่ได้เลย ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล”

“แล้วจะเอาไง ถอยป่ะ”

“ไม่รู้จะสู้ทางไหนว่ะ แต่ปล่อยพี่ธามไว้คนเดียวไม่ได้ กูเข้าไปอยู่ในใจเขาแล้ว เข้าใจป่ะวะเจม ใจที่เขาไม่เคยให้โอกาสใครเข้าไปจะให้กูปล่อยมือได้ยังไง”

“นี่นึกถึงแต่ว่าเขาจะอยู่ยังไง ไม่ได้นึกว่าสภาพตัวเองตอนนี้เป็นแบบไหนบ้างเลยเหรอ” มันวางยำรวมมิตรตรงหน้า ผมไม่ได้สั่ง แต่เป็นของแถมจากทางร้าน “กินอะไรนอกจากเบียร์บ้างเถอะ”

“เออ ขอบใจ”

“ว่าแต่ ไม่แปลกเหรอที่จู่ๆ ก็เป็นข่าว ทั้งๆ ที่ผู้จัดการส่วนตัวทางนั้นบอกว่าต้นสังกัดปิดข่าวมาตลอด”

“ก็แปลกน่ะสิ ถึงจะเริ่มจากที่ไอ้พี่อู๋ก็เถอะ มันก็ไม่ได้หมายความว่าพี่อู๋มีแฟนเป็นผู้หญิงแล้วจะจูบพี่ธามไม่ได้ป่ะวะ นักข่าวจะเล่นว่าพี่อู๋คบควบยังได้เลย แต่เสือกหันมาเล่นกู”

“รูปยูที่ไปเป็นสตอล์กเกอร์ที่คอนโดฯ ธามอีก”

“เออ เห็นรูปกูขับรถพี่ธามด้วย โคตรนานแล้วนะเรื่องนั้น ตั้งแต่ช่วงที่พี่ธามไปนิวยอร์ก”

“เหมือนมีคนสั่งให้สะกดรอยตามเก็บภาพเลยว่ะ”

“ตอนนั้นพ่อพี่ธามยังไม่รู้เรื่องกูกับลูกชายเขาเลย”

“แต่พี่หม่อนรู้” ผมเงยหน้าขึ้นมองมัน รู้ความหมายที่แฝงในคำพูดนั้น เจเรมี่ไหวไหล่ ทำหน้าราวกับไม่ได้หลุดพูดอะไรออกมา “แค่บอกเฉยๆ”

“คิดว่าพี่หม่อนทำทุกอย่างเพื่อให้กูคบกับนิธานอย่างเปิดเผยแล้วพ่อเขาจะได้ถอยเหรอวะ”

“ก็เป็นไปได้ไม่ใช่เหรอ ถ้าเขาคิดว่าพ่อตัวเองกิ๊กกับเพื่อนตัวเองจริง ระดับของรัฐมนตรีคงไม่ยอมเป็นสามีลับๆ ให้พี่มาทับรอยแล้วใช้เมียร่วมกัน จริงไหม ยิ่งถ้าพี่ธามรักพี่ด้วยแล้ว ยังไงพี่ก็ชนะ”

“แต่ชนะในสภาพไหนก็อีกเรื่อง”

“ชนะที่หมายถึงได้ตัว ได้ใจพี่ธามมา แต่อย่างอื่นสะบักสะบอม ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย”

ผมรินเบียร์จากทาวเวอร์ วันนี้เจเรมี่ไม่ห่วง พรุ่งนี้เป็นวันหยุดมันเลยปล่อยให้ผมเมาได้เต็มที่ “คืนนี้ไปค้างด้วยนะ พี่ธามคงไม่โผล่มาแหกอกผมใช่ป่ะ”

“นี่ก็แปลก พี่ธามแม่งมองออกได้ไงวะว่ามึงเคยชอบกู”

“ก็ตอนนี้ยังชอบอยู่ไง คนที่คิดเหมือนๆ กันน่ะ ดูกันยากเสียที่ไหน” ไอ้เด็กเวรพูดหน้าตาย มองผมยิ้มๆ แล้วเอามือมาลูบคาง “ยังเปลี่ยนใจมาชอบผมกลับได้นะ”

“ให้กูไปคบไอ้เหลือดีกว่า”

“ผมไม่ถือเรื่องเซ็กส์หรอกนะจะบอกให้ ได้พี่สักครั้งก็ดี ที่คาๆ ใจจะได้จบๆ ไป”

“ฝังใจกับรักแรกขนาดนั้นเลย”

“ก็นิดนึง” เจเรมี่ยักคิ้วยวน ไม่จริงจังนัก ผมรู้ว่ามันกวนประสาทไปอย่างนั้น ผมมองมันเป็นน้อง แต่นั่นไม่สำคัญเท่าตอนนี้ผมรักนิธานจริงๆ แล้ว “คืนนี้ถ้าเมาขอจับทีดิ อยากรู้ขนาด”

“อยากจับก็มาจับ แลกกะถีบ”

“ไม่มีอารมณ์ขันเลย”

“ดูหน้ากูด้วย”

“ก็ดูอยู่นี่ไง” เจเรมี่พูดกลั้วหัวเราะ แล้วเอาแก้วเบียร์ไปรินให้หลังจากผมซดไปจนหมด “หนวดขึ้นครึ้มอย่างกับโจร ผมเป็นพี่ธามนะ ไม่เอาพี่หรอก พูดเลย”




แสงจากดวงอาทิตย์ตอนสายร้อนจัดจนแม้แต่แอร์คอนดิชั่นที่เปิดไว้ในห้องนอนก็ไม่อาจสู้ได้ เมื่อคืนผมเมาเละ จำอะไรไม่ได้ มาถึงบ้านก็อาศัยเจเรมี่อีกเหมือนเคย มองมันที่นอนคุดคู้ใส่เสื้อผ้าตัวเดิมเหมือนผมแล้วก็เดาว่าคงแบกมาจนหมดแรง

นับถือใจจริงๆ ว่ะ ทั้งๆ ที่ให้นอนบนโซฟาก็ได้ แต่กลับช่วยมาจนถึงห้องนอน

เจเรมี่หลับตาพริ้ม มันมานอนที่บ้านทีไรส่วนใหญ่แล้วตื่นสายกว่าผมตลอด อาจเพราะเจ้าตัวทำงานดึก เวลางานเลยไม่เหมือนคนทั่วไป มันเป็นน้องที่ดี แต่ถึงแม้บางครั้งผมก็อยากจะลองคิดเกินเลยบ้างแต่ก็ทำใจไม่ได้ เห็นมาตั้งแต่เด็กๆ ถึงอายุไม่ห่างกันเท่าไหร่แต่ภาพจำคือเด็กชายเจเรมี่ขี้โวยวายที่แกล้งทีไรก็สนุกทุกครั้ง ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ต้องมานั่งปรับทุกข์ขอความช่วยเหลือจากมันมาก่อนในชีวิต


 “เจม”

“ฮื่อ”

“เดี๋ยวกูออกไปเซเว่น ที่บ้านไม่มีของกิน”

“อือ” มันตอบแบบขอไปที แล้วยกแขนขึ้นมาปิดตากันแสงที่สาดเข้ามาจากม่านที่ไม่ได้ปิดไว้ ผมดีดปากแดงๆ ของมัน เจ้าตัวก็พลิกตัวคว่ำหน้าหนี มีเสียงบ่นงึมงำไล่ให้ผมไปตายในลำคอ


“เดี๋ยวปิดม่านให้”

“หุบปากแล้วไสหัวไปไวๆ เลย จะนอน”




หน้าหนังสือพิมพ์มีข่าวบันเทิงของนิธานพาดหราเกือบทุกวันในช่วงสัปดาห์นี้ ผมไม่เข้าใจว่าพี่นักข่าวไม่เบื่อกันบ้างหรือไง แต่ดูเหมือนจะสนุกและแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ผมบังเอิญเห็นขณะที่รอคิวยาวเหยียดในมินิมาร์ต เป็นปาปารัชซี่จับภาพของนิธานกับนางแบบจีนที่เดินแบบด้วยกันหน้าโรงแรม นิธานใส่หมวกแม้จะเป็นเวลากลางคืน ตามทางที่เปลี่ยวและไม่มีคน หญิงสาวกับเขาควงแขนคู่กันมากระทั่งหายลับเข้าไปด้านในทั้งคู่ ผมลังเลใจครู่หนึ่งกว่าจะตัดสินใจซื้อหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นกลับมาพร้อมนมและขนมปังก่อนถึงคิวจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์พอดี

ผมวางของกินง่ายๆ สำหรับมื้อเช้าบนโต๊ะ หยิบฟ็อกกี้ขึ้นมาพ่นสวนมอสในขวดโหลที่ช่วยกันจัดกับนิธานตามกิจวัตร ไอ้เหลือนอนแทะกระดูกปลอมที่ซื้อมาฝากเมื่อหลายวันก่อนบนพรมเช็ดเท้า ก่อนที่ผมจะนั่งอย่างว้าวุ่นใจเพียงลำพังขณะที่เปิดรายละเอียดของเนื้อข่าวอ่าน

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นแค่เรื่องที่ปรุงแต่งขึ้น แต่กลับยินยอมเสพมันเพียงเพราะผมไม่รู้วิธีว่าจะติดต่อนิธานได้ยังไง ระยะห่างของเราไม่ใช่แค่ผมโทรหาไม่ได้ แต่มันหมายถึงอีกฝ่ายอยู่ไกลถึงต่างประเทศ แม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม


“แซค”

เสียงตึงตังดังมาจากชั้นบน สายพอที่จะทำให้เจเรมี่ตื่นแล้ว มันถือโทรศัพท์ลงมา หน้าตาบูดบึ้งไม่ชอบใจ “เป็นคนดังตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”

“อะไร”

“หน้าเพจกอซซิปมีข่าวที่เราออกจากบาร์แล้วขึ้นรถกลับบ้านมาด้วยกัน นึกว่าจะเล่นแต่เรื่องพี่ธามเสียอีก”

“คนทำข่าวนี้ต้องการจะให้กูกับพี่ธามตีกันไง” เนื้อข่าวในหนังสือพิมพ์ก็ด้วย บอกว่านิธานมีท่าทีสนิทสนมกับเพ่ยจี นางแบบสาวตั้งแต่วันแรกที่ไปถึง เพ่ยจีไปรับนิธานที่สนามบินและออกไปที่บาร์ด้วยกันเกือบทุกคืน มีเมื่อคืนเท่านั้นที่นายแบบจากฝั่งไทยไม่กลับโรงแรมตัวเอง แต่หายขึ้นไปในโรงแรมกับผู้หญิงคนนั้น “เชี่ย แต่หงุดหงิดจริงว่ะ”

“อ้าว รู้ว่าแค่ข่าวหลอกยังหงุดหงิดอีกเหรอ”

“มันก็น่าหงุดหงิดไหมล่ะ”

“ใจเย็นน่า ใครมา”

เสียงรถจอดหน้าบ้านที่ค่อนข้างเงียบ แต่ที่ทำให้ผมกับเจเรมี่รู้คือเสียงปิดประตู เมธัสเคยมาที่นี่หนึ่งครั้ง และผมค่อนข้างแปลกใจเมื่อเขาจำได้และกำลังยืนสอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างด้วยสีหน้าค่อนข้างไม่สบอารมณ์นัก


“เจมไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวไปรับแขกแป๊บ”

“ใครวะ”

“พี่หม่อน”

“อ้อ ตัวร้าย”

“พูดมาก ขึ้นไปอาบน้ำไป”

เด็กหนุ่มเบะปากแต่ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี ผมออกมารับเมธัสที่สวมเสื้อเชิ้ตรีดคมกริบกับกางเกงสแล็กส์ เขาไม่ได้สวมสูท แต่ดูก็รู้ว่าเป็นชุดที่จะใส่สูททับอีกที


“มาแต่เช้าเลยพี่”

“สายๆ มีประชุมน่ะ เห็นข่าวหรือยัง”

“เพิ่งซื้อหนังสือพิมพ์มาอ่านเลย”

“รู้ไหมว่าใครสร้างข่าวพวกนี้”

“นักข่าวก็อาจจะเป็นคนทำข่าวไปเองก็ได้” ผมตอบกลางๆ ท่าทางนิ่งเย็นของอีกฝ่ายชวนให้ระแวดระวัง เมธัสหลับตา เขาน่าจะมีข้อมูลอะไรมากกว่าผม


“เป็นคำสั่งของพ่อที่จะปิดข่าวนายกับธาม แล้วก็จะให้นายสองคนเข้าใจผิดกัน”

“พี่รู้?”

“พี่ก็มีสายของพี่แล้วกัน แซค นายต้องยื่นคำขาดกับธามว่าจะเดินเกมตามคำสั่งของพ่อพี่หรือเลือกนาย ให้มันเลือกเดี๋ยวนี้”

“พี่ธามอาจจะแค่ทำให้พ่อพี่ตายใจเฉยๆ ก็ได้ พี่หม่อน ผมว่า...”

“รู้เรื่องมาตลอดใช่ไหมแซค”

“พี่หม่อน ใจเย็นดิ”

“เข้าข้างกันแบบนี้เพราะจะปอกลอกพ่อพี่อีกแรงสินะ”

“ผมไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้น มันเป็นเรื่องของพี่ธาม แต่พี่ธามกับคุณเมธีไม่ใช่อย่างที่พี่คิดแน่ๆ มันไม่ใช่เรื่องชู้สาวหรอก”

“งั้นบอกมาสิว่ามันเรื่องอะไร งานวันเกิดธาม พ่อกูก็โผล่ไปหามันที่ห้องไม่ใช่หรือไง!”

“วันนั้นผมก็อยู่ด้วย แต่ผมพูดไม่ได้”

“ทำไมถึงพูดไม่ได้ ใครๆ ก็ช่วยกันปิดบังแบบนี้ มึงไม่เข้าใจเหรอแซคว่าความรู้สึกกูมันแย่แค่ไหนที่ต้องมองหน้าไอ้ธาม กูเป็นเพื่อนสนิทมัน มีมันเป็นเพื่อนแค่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กแต่มันกลับตอบแทนกูด้วยวิธีนี้! ที่กูช่วยมึงก็เหมือนกัน สุดท้ายก็เสียแรงฟรี”

“พี่ไม่ได้จะช่วยผมหรอก” เรื่องนี้ผมรู้มานานแล้ว เพียงแต่ไม่อยากพูด “พี่แค่หลอกใช้ผมให้ขจัดเสี้ยนหนามในใจพี่เท่านั้นเอง”

“ไอ้แซค”

“ผมขอบคุณมากที่พี่ช่วยมาตลอด และผมก็ยืนยันคำเดิมว่าพี่ธามไม่ได้มีเจตนาไม่ดีกับพี่ เรื่องความสัมพันธ์ของคุณเมธีกับพี่ธามก็เหมือนกัน ผมว่าพี่หม่อนไปถามเอากับพ่อพี่เองน่าจะได้เรื่องกว่า ในเมื่อพี่ก็มีข้อมูลในมือมากพอที่จะเค้นให้เขาพูดอยู่แล้ว”

เมธัสมองหน้าผม สีหน้าโกรธจัด


“ผมรู้ว่ามันยากที่พี่กับพ่อจะเปิดใจคุยกันแบบนั้น พี่อาจรู้สึกเหมือนโดนทั้งพ่อทั้งเพื่อนหักหลัง แต่เชื่อผมเถอะ พี่ธามทำไปเพราะเขาก็ไม่มีทางเลือก คนที่มีทางเลือกจริงๆ คือคุณเมธีตั้งแต่ต้นต่างหาก”

ผู้มาเยือนยังคงจ้องตาผมนิ่ง ยังไม่ทันได้เข้ามาในบ้านเขาก็กลับขึ้นรถไป เมอร์เซเดสคันหรูถูกสตาร์ตเครื่องแล้วเหยียบจนมิดไมล์ เหลือเพียงผมที่ยืนกังวลใจเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเมธัสและนิธานตามลำพัง







TBC



อีก 5 ตอนจบแล้วววว
อดทนนนน
พี่หม่อนเริ่มแผลงฤทธิฺแล้วค่ะ แต่ดราม่าไม่มากหรอก นี้ดเดียว พระนายเขาเข้าใจกันนี่เนอะ เลิฟเลิฟ
ตอนนี้อยู่ทีมเจเรมี่ คนแอบรักก็ได้เป็นแค่คนแอบรัก โถ ลูกสาวแม่ เห็นใจนางจัง
เจอกันพุธหน้าน้าาาา

[aloney]

พี่ธามมาแต่ชื่อ...

[jannie]

พี่หม่อนน่าจะรับความจริงได้นะ เดาว่าน่าจะเป็นตัวช่วยด้วย ^^

[XVIII.88]

คุณเมธีนี่ บอสชัดๆ แต่ว่าแย่มาก ถึงจะเข้าใจเหตุผลก็เถอะแต่ว่ามันแย่ๆ ที่ทำกับลูกตัวเองแบบนั้น 

[shoi_toei]

น่าลำไยอิตาเมธี เหอ ๆ

[wikawee]

 :angry2:เอาจริงกฌสงสารหม่อนนะ ทีทต้องมาทนรับสภาพแบบนี้

แต่ทางออกที่ดีที่สุด หม่อนน่าจะถามพ่อตัวเองไปตรงๆเลย

ตอนนี้คนที่กดดันที่สุดก็คือแซคกับธาม

เรื่องนี้ตัวร้ายไม่ใช่มครที่ไหนหรอก นอกจากลุงเมธี

ลูกแท้ๆยังทำให้ทุกข์ใจ ส่วนลูกอีกคนก็ปิดบังเค้าไว้ไม่ให้ออกมา

เรื่องนี้คนที่สมควรถูกโกรธถูกเกลียดมากที่สุดก็ลุงเมธีนั้นแหละ   

[alternative]

เจมน่ารัก
คุณเมธีเฮงซวย

[G-NaF]

เอ้าจบตอนเฉยเลยกำลังลุ้นมันเลย 

[Pakeleiei]

ตอนนี้ไม่เจอพี่ธามเลยยยยยยคิดถึง

[twinmonkey0311]

 

[iceman555]

 

[THiiCHA]

เห้อ ความผิดพลาดของผู้ใหญ่.... 
สงสารเด็กๆ ต้องทนอยู่กับความทุกข์ใจในสิ่งที่ตนไม่ได้ก่อ 
..... ลำบากไปถึงว่าที่ลูกเขย อิแซคเรานี่ซวยมหาศาลโดนทั้งขึ้นทั้งร่อง - -"