เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 4 : ปากแดงๆกับลูกอมหวานๆ
ผมไปส่งคุณแก้วที่บ้าน ยังดีที่ผมเป็นคนดูซกมกทุกอย่างยกเว้นรถที่สะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่ขายหน้าคุณคนสวย แอบมีเกร็งๆบ้าง นอกจากครอบครัวกับไอ้ฟักที่ได้นั่งเบาะซ้ายแล้ว คนพิเศษอื่นๆก็ยังไม่เคยมีเลย
คุณแก้วคนแรกเลยนะครับ
ผมรีบหุบยิ้ม เดี๋ยวคุณแก้วจะสงสัย พยายามไม่หัวเราะโง่ๆด้วย หันกลับเก๊กหล่ออย่างสุดความสามารถ ค่ำๆมืดๆอย่างนี้ถ้าหน้าตาไม่ได้อย่างแบรด พิตต์ ก็อย่าไว้หนวดจะดีกว่า ต๊อบจะเป็นโจรมาก
แถมก่อนหน้านี้ผมยังไปคิดในทางไม่ดีกับคุณแก้วอีก
บ้ามากๆ
ผมรีบปัดสิ่งนั้นทิ้งจากหัวโดยเร็วและห้ามคิดถึงมันอีก ไม่ได้ หยุดนะต๊อบ
เธอออกจะสวยขนาดนี้!
คุณแก้วบอกทางผมเรื่อยๆ ถ้าคุณแก้วตัวเล็กกว่านี้หน่อยผมอาจจะรวบคุณแก้วอุ้มไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงๆนี้ แต่ด้วยความที่คุณแก้วสูงไป(นิดนึง) แถมก็ยังเป็นเพิ่งคนรู้จักกัน จะให้ไปทำอย่างนั้นมันก็ออกจะเกินไป อีกทั้งการข้อเท้าแพลงก็ไม่ได้เรื่องใหญ่มาก แม้จะโคตรเจ็บก็เถอะ
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ชอบที่คุณแก้วเป็นคุณแก้วทั้งหมดเลยไม่เกี่ยงไม่งอนครับ
“คุณแก้วยังเจ็บมากอยู่มั้ยครับ” ผมถามเป็นพักๆด้วยความเป็นห่วง วันนี้ผมออกจะภูมิใจอยู่ไม่น้อยที่ได้แสดงความเป็นสุภาพบุรุษต่อหน้าหญิงงามได้สำเร็จ
“ยังเจ็บอยู่ค่ะ”
กว่าผมจะพยุงคุณแก้วมาถึงจุดนี้ได้ก็รู้สึกเหนื่อยหอบไปทั้งกายและใจ ไม่กล้าออกแรงหรือเดินเร็วมากเพราะกลัวว่าจะสะเทือนไปถึงคุณแก้วทำให้เธอยิ่งเจ็บ
“แก้วซุ่มซ่ามเอง” เธอหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะกล่าวโทษตนเอง
“ไม่หรอกครับ อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น คุณแก้วไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วครับ” ผมส่ายหน้าก่อนจะหัวเราะคลอไปด้วย คุณแก้วถูกเสมอครับ
คุณแก้วเอียงอาย ผมรีบหุบปากเหมือนพวกชอบละเมอเพ้อพกหลุดปากออกไปบ่อยเกิน แล้วที่น่าอายกว่าคือหน้าผมเสือกแดงกว่าคุณแก้ว!
การขึ้นรถมากับคนแปลกหน้ามันเป็นอะไรที่อันตรายมากโดยเฉพาะกับฝ่ายผู้หญิง แต่คุณแก้วก็ยอมขึ้นมา ผมจึงต้องรีบสร้างคะแนนและทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย มันไม่ง่ายนะเว้ยที่ผู้หญิงจะยอมให้ไปส่งบ้าน หรือพูดอีกอย่างก็คือไอ้ต๊อบผู้นี้นับตั้งแต่สมัยวัยละอ่อนมันไม่เคยจะได้ไปรับไปส่งหญิงสาวที่ไหนเลยนอกจากเพื่อนรักของมันที่นอกจากจะไม่ใช่สาวสวยแล้วยังเสือกหล่อระบาดราวเชื้อกามโรค ไอ้พัชระ!
คุณแก้วยิ้ม ก่อนจะมองไปทางกระจกซ้าย ผมแอบเหล่ๆทำเป็นมองอย่างอื่นทว่าจริงๆแล้วกำลังเพ็งเล็งตักคุณแก้ว เชี้ย ไหนมองห้ามคิดไงต๊อบ แต่แล้วจู่ๆคุณแก้วหันกลับมา ผมจึงรีบแสร้งกลับไปมองข้างหน้าอย่างเดิมเกือบไม่ทัน แถมยังต้องมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก มันยากที่จะตอแหลในเวลานิดเดียวนะโว้ยย
แต่ผมแวบๆนะว่าคุณแก้วแอบยิ้ม เสียงหัวเราะคิกคักดังน้อยๆ ผมรู้สึกร้อนไปทั้งคอยันแก้มสองข้าง นั่งคอแข็งตัวตรงมองไปทางถนนอย่างไม่คิดจะวอกแวกอีก ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นด้วย เพราะคุณแก้วนั่งไขว่ห้าง แล้วยังต้องมาเขินฟรีอีกต่างหาก!
บ้านคุณแก้วอยู่ในหมู่บ้าน ขับเข้าไปไม่ลึกมากก็ถึง เป็นบ้านหลังไม่เล็ก ซึ่งดูก็รู้ว่าบ้านคุณแก้วน่าจะมีตังค์
ตายห่า
รั้วบ้านยังกดดันขนาดนี้
ถ้าเกิดวันไหนบ้าน‘ฝ่ายหญิง’เขาอยากจะเจอว่าที่ลูกเขยขึ้นมาจะวางตัวยังไงวะเนี่ย
คงจะไม่เกิดตำนานรักเศร้าสะเทือน บ้านพ่อตาแม่ยายขัดขวางความรักระหว่างคนหนุ่มสาวหรอกนะ
พอมาถึง ก็เกิดความเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง อึ้งห่าอะไรไอ้ต๊อบ เอ็งควรสร้างความมั่นใจเดี๋ยวนี้โว้ย
“สักครู่นะคะ” คุณแก้วหยิบรีโมตขึ้นมา พอกดปุ๊บ รั้วก็ค่อยๆเปิดเอง ผมรีบหุบปากอ้ำๆอึ้งๆแล้วขับรถเข้าไปในบ้านก่อนจะกลับรถหันไปทางประตู กระทั่งปิดสนิทแล้วเธอจึงค่อยหันกลับมายิ้มให้ผม
ผมยังไม่รู้จะพูดอะไร มันเป็นความเงียบในความเขินอายแบบผู้ชายน่ารักคนหนึ่งจะมีได้ไม่บ่อยต่อหญิงสาวที่ตัวเองหมายปอง
“คุณแก้ว อ่า เอ่อ” ผมเงอะงะๆ พอดูว่าแผนการพูดจาหล่อๆจะไม่ได้ผล ผมหมายถึงผมมันหน้าบางขี้ม่านไปเอง ผมรีบลงจากรถก่อนจะไปเปิดประตูให้คุณแก้วแล้วค่อยๆยื่นมือเข้าไปพยุงเธอไว้
คุณแก้วขอบคุณเสียงหวาน มันดูเหมือนเธอจะทำผมละลายกลายเป็นน้ำตาลเหลวให้ฝูงมดรุมทึ้ง
คุณแก้วจะทึ้งจะอะไรผมผมก็ไม่ว่าสักนิดเลยครับ
ตอนนี้ดึกมากแล้ว อีกทั้งคุณแก้วก็เป็นสาวเป็นนาง สวยด้วย แถมน่ารักอีกต่างหาก ฉะนั้นผมจึงไม่ควรอยู่นาน เดี๋ยวคุณแก้วจะเสียหายเอาได้
คิดจะรักใคร อย่างแรกคือต้องให้เกียรติกันก่อน
ใครได้ต๊อบเป็นแฟนรับรองว่ายิ่งกว่าเจ้าหญิงดิสนีย์อีก
ผมสังเกตรอบๆ บ้านคุณแก้วสวยมาก สวยไม่ต่างจากเจ้าของบ้านเลย สวนหน้าบ้านมีไฟเปิดอยู่ ทำให้บรรยากาศเหมือนพวกร้านอาหารที่ไอ้ฟักชอบลากผมไปกินและแพงสัด
ไม่ดิต๊อบ
อย่าพูดคำหยาบ
ตอนนี้ผมต้องเป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยน แล้วก็มีความเป็นผู้นำ เป็นผู้ใหญ่ แต่ก็แอบเย้ายวนใจสาวเล็กสาวใหญ่เห็นแล้วต้องกรี๊ดกร๊าดตามกัน แต่ที่แน่นอนที่สุด ผมจะหวั่นไหวแค่กับคุณแก้วคนเดียว
เชี้ย
หล่อมาก
การอายุมากขึ้นดีอย่างหนึ่งคือผมไม่จำเป็นต้องเหนียมอายเท่าเมื่อก่อน(ถึงแม้นี่จะพยายามไม่เขินแล้ว) ทำอะไรก็รีบทำก่อนจะไม่มีแรงเว้ย!
“คุณต๊อบ”
โอย
ผมรีบบอกให้ตัวแข็ง อย่าตัวอ่อน อย่าออเซาะ คุณแก้วก็! อย่าทำอะไรๆให้ต๊อบมันใจสั่นเล่นนักสิเอ๊อะ
คุณแก้วแตะแขนผมไว้ ก่อนจะค่อยๆก้าวช้าๆ ผมพยายามจะช่วยเธอโดยที่กันตัวเองไม่ให้ถูกเนื้อต้องตัวอีกฝ่ายมาก เพื่อไม่ให้เป็นการทำลุ่มล่าม หรือดูฉวยโอกาสแบบพวกบุรุษไม่ดีเขาทำกัน คุณแก้ว ผมไม่ใช่คนอย่างนั้นเลยนะครับ
บริสุทธิ์ใจล้วนๆ
“อ่ะ”
จังหวะที่คุณแก้วกำลังขึ้นบันไดลายหินอ่อนเตี้ยๆซึ่งดูแพงอลังการตรงหน้าประตูบ้าน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผมปล่อยให้เธอค่อยๆเดินเองเพราะคิดว่าการที่ผมจะเข้าไปมากกว่านี้ดูจะเป็นอะไรที่ไม่งามนัก
ทว่าพอเห็นว่าคุณแก้วมีท่าทีไม่ไหว จากมือที่กำลังปล่อยก็รีบเข้าไปช่วยพยุงอีกครั้ง “คุณแก้วระวังนะครับ”
“…ขอบคุณค่ะ” คุณแก้วมีสีหน้าไม่สู้ดี ผมไม่รู้จะทำยังไงจึงค่อยๆจูงเธอไปจนถึงหน้าประตูจนได้ เธอวางรองเท้าไว้ ก่อนจะหากุญแจบ้าน เนื่องจากข้อเท้าแพลงทำให้ตอนเดินลงมาจากรถคุณแก้วต้องถอดส้นสูงออก
ผมเผลอมองเท้าขาวๆของคุณแก้ว
ขนาดตีนเขายังดูดีกว่าหน้ากู
เชี้ย
จู่ๆมีอารมณ์กับเท้านี่ผิดปกติหรือเปล่าวะ
อ๊ากกก
ตอนนี้อะไรเกี่ยวข้องกับคุณแก้วผมเหมือนบ้าบอคุมหัวใจไม่อยู่หมดเลย!
ผมรีบเก็บสายตา นับหนึ่งสองสาม เป้าหมายคือหนึ่งพัน แล้วก็พยายามนึกถึงสิ่งดีงามเพื่อยึดเหนี่ยวจิตใจเข้าไว้ ถ้าไม่เกรงใจคุณแก้วป่านนี้คงตบหน้าตัวเองสักทีเพื่อเรียกสติ
“พู่วว…”
พอคุณแก้วหันมามองอย่างสงสัยผมก็รีบยิ้มกลบเกลื่อน กลั้นหายใจสักแวบกระทั่งคุณแก้วไขประตูได้ ผมจึงค่อยๆลอบผ่อนลมหายใจอีกรอบ
“อ่า”
“เอ่อ”
ผมกับคุณแก้วพูดขึ้นมาพร้อมกันกระทั่งสบตาพร้อมกันอีกด้วย อย่างไม่ได้นัดมาก่อน ผมพูดอย่างติดเขินๆ มือไม้เกร็ง
“คุณ คุณแก้วอย่าลืมหาน้ำแข็งมาประคบไว้นะครับ”
“โอเคค่ะ” เธอยิ้มรับ คุณแก้วจับขอบประตู ภายในบ้านมืด ดวงตาคู่สวยจับจ้องมาที่ผมอย่างมีประกาย “คุณต๊อบหิวน้ำหรือเปล่าคะ?”
ผมเลิกคิ้วอย่างงงๆ เหมือนกับว่าจะไม่คาดคิดถึงคำถามเช่นนี้มาก่อน “อ่อ ไม่ครับ ไม่เป็นไร”
แล้วก็เงียบ โดยที่มีคุณแก้วมองผมอย่างหวานเยิ้ม “เอ่อ อ่า คุณ คุณแก้วอยู่บ้านคนเดียวเหรอครับ”
คุณแก้วพยักหน้า แล้วทำไมผมเหมือนต้องเงยหน้าคุยนิดๆอีกแล้ววะ พอมายืนเทียบกันอย่างนี้โดยไม่มีรองเท้า คุณแก้ว ก็ ก็ สูงกว่าผมนิดหน่อย
อ๋อ
เป็นเพราะระดับพื้นตรงตัวบ้านกับด้านนอกมันไม่เท่ากัน
“ผมจะรอจนกว่าคุณแก้วจะปิดประตูเรียบร้อยแล้วครับ” ผมกล่าวกับเธอยิ้มๆ ต้องให้รู้ว่าส่งถึงบ้านปลอดภัยจริงๆต๊อบคนนี้ถึงจะวางใจ
“ถ้าแก้วไม่ปิด คุณต๊อบจะยืนอยู่อย่างนี้ทั้งคืนหรือเปล่าคะ” คุณแก้วพูดเนิบๆ เหมือนจะไม่มีอะไร แต่ก็ดูมีอะไร เธอยืนสง่า พิงขอบประตู ผมสลวยดูเย้ายวนแปลกๆ ผมแอบกลืนน้ำลาย แล้วยังมีกลิ่นหอมละมุนนี่อีก
“คุณแก้ว” ผมเรียกชื่อเธอ ด้วยเพราะเป็นห่วงข้อเท้าอีกฝ่ายยังเจ็บ “อย่าแกล้งผมสิครับ”
พูดไปหน้าก็ดำไป
“เข้ามาดื่มน้ำก่อนนะคะ…นะนะ” คุณแก้วยื่นมือมา เธอเอียงคอนิดๆ มือเขี่ยๆแตะๆอยู่ตรงหัวไหล่ผม ทีเล่นทีจริง
อ๊อย
ดูแล้วถ้าผมปฏิเสธคุณแก้วอาจจะเสียหน้าได้ ฉะนั้นการที่ผมยอมเดินเข้าไปไม่ใช่เพราะฉวยโอกาส แต่เป็นเพราะต้องการรักษาระดับหัวใจของคุณแก้ว เป็นพยานด้วยนะครับ!
ผมยื่นแขนให้คุณแก้วพยุงตัวเดิน พอเข้าไปไฟก็เปิด ผมตรงดิ่งไปทางโซฟาเพื่อให้เธอนั่งพักก่อน “ตู้เย็นอยู่ตรงไหนครับ”
“ตรงไปตรงมุมแล้วเลี้ยวซ้ายค่ะ” คุณแก้วเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบ ผมแตะมือเธอเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่าขอแขนคืนสักครู่ ผมรีบตรงไปห้องครัวคุณแก้ว แขนยังรู้สึกอุ่นๆจากสัมผัส หยุดๆๆ อย่าฟุ้งซ่าน
ผมล้วงกระเป๋า แล้วก็รู้สึกดีที่พกผ้าเช็ดหน้ามาด้วย ในตู้เย็นมีน้ำแข็งอยู่ ผมกะเทาะออกมาสามสี่ก่อนเล็กๆแล้วค่อยใช้ผ้าม้วนไว้
“คุณแก้ว ขออนุญาตนะครับ” พอกลับมา ผมลงไปคุกเข่าตรงหน้าคุณแก้วอีกครั้งอย่างไม่ถือตัว ผมยกเท้าคุณแก้วมาดู มันบวมขึ้นมากแล้วจากตอนแรกๆ เห็นเป็นรอยช้ำเขียวๆจริงๆ “ประคบไว้นะครับ”
ผมเงยหน้าบอกเธอ คุณแก้วเหมือนจะนิ่งอึ้งไป เธอยิ้มๆ ก่อนจะทัดผมช้าๆ นิ้วเกลี่ยใบหน้าไปมา แก้มสีชมพูระเรื่อ “คุณต๊อบจะทำให้แก้วเขินไปถึงไหนคะ”
“หื้อ” ผมช็อก “หะ อะ เอ่อ อ่า ผม ผม แค่เป็นห่วงคุณแก้วครับ”
เธอหัวเราะน้อยๆ “…ขอบคุณค่ะ ขอบคุณนะคะ…” คุณแก้วกล่าวช้าๆ ริมฝีปากสีหวานคลี่ยิ้มจนผมเหมือนจะตาลาย คุณแก้วค่อยๆโน้มตัวลง มือนุ่มๆแตะลงกับมือผมก่อนจะลากๆช้าจนไปถึงผ้าที่ผมประคบไว้ให้เธออยู่ เหมือนมีความรู้สึกจี๊ดๆ จั๊กจี้หน่อยๆ ปลายนิ้วผมชาไปหมด
ผมค่อยๆดึงมือตัวเองออก คุณแก้วก้มประคบข้อเท้าต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือผมจะคิดมากไปเอง นี่กูหมกหมุ่นใช่ไหมเนี่ย!
ดวงตากึ่งยิ้มกึ่งคมถูกบดบังจากขนตายาวๆ
“ถะ ถ้าอย่างนั้น ผมกลับก่อนนะครับ คุณแก้วก็อย่าเพิ่งเดินมาก ห้ามใส่ส้นสูงด้วยครับ”
“คุณต๊อบดุมาอย่างนี้ แก้วคงต้องทำตามอย่างเคร่งครัดแล้วค่ะ” คุณแก้วหัวเราะ ดวงตาคุณแก้วเหมือนจะเจิดจ้าอยู่ตลอดเวลา แถมยังคมวาบด้วย
ผมค่อยๆลุกขึ้น นั่งไม่กี่นาทีแต่เหมือนนานนับชั่วโมง ตะคริวจะแดก เกร็งไปหมด ผมโค้มตัวนิดๆ กำลังจะบอกลาเธอ แต่ทว่าคุณแก้วกลับคว้าข้อมือผมไว้ก่อนจะดึงลงมาและ
จูบ!
ผมล้มลงบนโซฟาอย่างไม่ทันตั้งตัว จูบของคุณแก้วไม่ได้อ่อนหวาน แต่มันกลับลึกล้ำ กลิ่นหอมจากกายและลิปสติกทำผมมึนงง คุณแก้วโน้มตัวครึ่งนึงทับผมไว้ขณะที่ยังคงขย้ำริมฝีปากผมอย่างจริงจัง
ผมมือไม้อ่อน หน้ามืดตาหลับปี๋ เห็นแต่เป็นจุดดำๆ สมองมึนงง รู้สึกเหมือนผ่านการตายไปสองร้อยรอบผ่านการขึ้นสวรรค์มาสามร้อยครั้งแล้วก็มาเกิดใหม่
นี่มันศึกการต่อสู้ของลิ้น ลิ้นชัดๆ!
ปัญหาเดียวคือลิ้นผมแม่งตายห่าไปแล้ว แม่งไม่สู้เลย สมยอมสุดๆ!
ริบบิ้นที่ผูกคอขาวๆของคุณแก้วหลุดลงมา คุณแก้วดึงมันและขว้างไว้แถวๆนั้นโดยที่ริมฝีปากยังทาบทับผมไม่หยุด
จนผมตายอีกรอบ คุณแก้วถึงค่อยๆละริมฝีปากออกอย่างละเมียด
สภาพผมคือนอนแผ่ ตาลาย มองอะไรไม่ชัดเจนอีกเลย นอกจากใบหน้าคุณแก้ว แก้มทั้งสองข้างร้อนเห่อ รอบๆปากเปรอะลิปสติก ผมนอนหอบอยู่อย่างนั้นอีกประมาณห้านาที โดยที่สายตายังคงค้างอยู่จุดเดิม
คุณแก้วหัวเราะเสียงดัง จนรีบกลั้นไว้ แต่ก็ดูเหมือนจะทำได้ไม่นาน เธอแก้มแดงเปล่งปลั่ง ดวงตาวาววับประหลาดๆ มือขาวๆกุมลำคอ ใบหน้าเอียงน้อยๆ ดูยั่วยวนราวกับกุหลาบแรกแย้ม
ผมขนลุกขนชัน ยันขนบนขนล่าง ทุกส่วนลุก!
เดตกันสองวัน
สมัยเด็กๆมันต้องจับมือก่อนหรือเปล่าวะ!
นี่เพิ่งรู้ว่าสองวันก็จูบได้ด้วย!
กว่าผมจะตั้งสติ พอรวบเศษสมองได้ทันผมก็กระเด้งขึ้นราวกับถูกเปิดปุ่มทำงานกะทันหัน ผมลุกขึ้นตรงแด่ว ก่อนจะเงอะๆงะๆหันไปคุยกับคุณแก้ว
“บะ บ๊ายบาย นะ ครับ”
ผมโบกมือแง้วๆ เหมือนหมีควายที่ทำตัวคิกคุยังไงไม่รู้ แถมยังเป็นหมีควายเมายาพ่นแมลงด้วย เชี้ยยย
“บ๊ายบายค่ะ” เธอโบกมือตอบกลับมา เลียนแบบผมเป๊ะ แต่ดูน่ารักกว่ามาก คุณแก้วกำมือ แตะริมฝีปากเล็กน้อยราวกับจะกลั้นหัวเราะ
ผมเดินไปทางประตู พยายามจะไม่หันกลับมา แต่ก็เสือกเผลอแอบเอี่ยวคอไปมองนิดๆ
“คุณต๊อบค่ะ”
“ครับ ครับ” ผมรีบหันควับ เดี๋ยว ผู้หญิงเรียกทีเดียวมึงรีบเลยนะไอ้ต๊อบ ความเก๊กหล่อหายหมด! (หายตั้งแต่ถูกเขากระชากลงไปเมื่อกี้แล้ว)
ผมพยายามจะไม่เซ ไม่สั่น ขาแข็งๆเข้าไว้ ทั้งๆที่หน้าแดงก่ำยันหูสองข้าง เปิดเผยไตให้เขารู้หมดเลย ไอ้ต๊อบ มึงงง!
“ฝันดีนะคะ” คุณแก้วนั่งอยู่ตรงโซฟาเหมือนเดิม สวย น่ารัก ทุกอย่างคือดี ดวงตาเธอมองผมอย่างลึกซึ้ง มันมีดวงดาวในตาคุณแก้วสักล้านดวงได้ อีกทั้งยัง
ปากน่าจูบมากๆ
มึงได้ไปแล้ว อย่าโลภ ไอ้ห่า!
“ฝะ ฝันดีครับ”
ลับหลังผมรอยยิ้มคุณแก้วกดลึกกว่าเดิม
พอออกจากบ้าน ปิดประตู ผมยืนเหมือนหุ่นอยู่อย่างนั้นก่อนจะร้องออกมาแบบไร้เสียง ทำมือคว้าชัย กระโดดโลดเต้นไม่อายหมา โดยไม่คิดมาก่อนว่าหน้าบ้านเขาจะมีกล้องวงจรปิดบ้างเปล่า แถมเหมือนตอนนั้นที่โซฟา ผมจะทับรีโมตด้วย เป็นแท่งๆมันดันขา ไม่ทันสังเกต ผมคงต้องขับรถกลับบ้านและพยายามจะไม่ให้เกิดอุบัติเหตุตายก่อนได้เมีย ดอกไม้ในสวนคุณแก้วดูจะบาน ออกดอกสะพรั่ง อะไรก็ดูดีไปหมดเลยเว้ย!
แต่ประเด็นคือผม ผม จูบ เอ๊ย ถูกคุณแก้วจูบ!
“…เยส…”
“เยส! เยส! เยส! เยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!”
เสร็จต๊อบแน่ครับโผ๊มมม
TBC
[19/04/2559]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
