เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 3 : บทจะฟูก็ฟู
“คุณแก้วหิวมั้ยครับ อยากทานอะไรมั้ย”
พอออกมาจากห้องน้ำด้วยความที่ผมไม่อยากกลับเร็ว ผมจึงชวนคุณแก้วไปหาอะไรทานต่อ
“อือ” คุณแก้วหยุดคิดเล็กน้อย เรายืนอยู่ตรงกลางห้างคนพลุกพล่านแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกรำคาญใจเลย เธอยกนิ้วแตะริมฝีปากจิ้มลิ้มๆ ใบหน้าน่ารักกำลังนึก ผมลอบกลืนน้ำลาย แต่ก็ละสายตาไม่ได้ ถ้าเกิดจู่ๆห้างถล่มตอนนี้ตายไปผมก็ไม่เสียดายชีวิตเลย!
“กินสเต็กดีมั้ยคะ?” คุณแก้วตอบอมยิ้มให้ผม
ผมน่ะหรือจะปฏิเสธได้ ในเมื่อมีสาวสวยเอียงคอมองด้วยรอยยิ้มหวานๆปานนั้น!
ก็คนมันอยากอยู่กับคุณแก้วนานๆอ่ะ
ผมไม่รู้ตัวว่ายิ้มตลอดทาง ไม่ได้ทำหน้าตาบูดๆโหดๆแบบเมื่อก่อน ปากมันไปเองเว้ย เวลาอารมณ์ดี หน้าตาจะดีตามก็ไม่เห็นแปลก
ผมให้เกียรติคุณแก้วอย่างมากที่สุด โดยการไม่ทำลุ่มล่ามกับเธอ แม้มือจะคันยิบๆ อยากเดินให้เธอควงแขนโอบเอวคนสวยอะไรแบบนั้น ความอดทนนี้เองที่วัดสปิริตความเป็นลูกผู้ชายในตัวคุณ อดทนไว้ต๊อบ ยังไงหากไม่มีอะไรผิดพลาด การได้คุณแก้วโดยความสมัครใจรักใคร่ปองดองมันดีกว่าเห็นๆ ถ้าเกิดผมตบะแตกขึ้นก่อน สิ่งดีๆที่ว่านั่นอาจจะไม่เกิดขึ้นเลยก็ได้!
ต๊อบ
มึงนี่มันครบเครื่องสมบูรณ์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
ผมเดินยืดอกสุดๆ ภูมิใจมากจนเก็บอาการไม่อยู่ ควงคนสวยๆแบบนี้ใครๆก็ยินดีทั้งนั้น ความกระดี๊กระด๊านี่เองที่ทำให้พลังสิงสถิตอยู่กับร่าง หน้าด้านขึ้นมากอย่างไม่น่าเชื่อ!
หากนำไปเล่า ไอ้ฟักเองก็คงมองผมด้วยสายตาเวทนา มันน่ะคิดกับผมในแง่ร้ายเกินไป ผมอยากจะโทรตามไอ้ฟักให้มันมาเห็นด้วยเบ้าตามันเองเสียตอนนี้จริงๆ ว่าเพื่อนมึงทำได้แล้วนะโว้ยยย
ระหว่างเดิน เราผ่านพวกแผงเครื่องสำอางกับร้านขายครีมอาบน้ำ ผมเองสังเกตเห็นว่าคุณแก้วให้ความสนใจไม่น้อย ตามประสาผู้หญิง ผมแก้มแดง เชี้ยต๊อบ แก้มแดงทำไมวะ เดี๋ยวยิ่งดำหรอก
ตาคุณแก้วเป็นประกาย ดูออกชัดเจนเวลามองอะไรที่ชอบ
“คุณแก้วแวะดูก็ได้นะครับ” ผมพยายามปรับเสียงไม่ให้สั่น ไม่ให้เธอเห็นความเขินอายบ้าๆบอๆ
“คุณต๊อบไม่รีบใช่มั้ยคะ?” คุณแก้วถามผมอย่างไม่แน่ใจ แต่ดูเธออยากจะให้ผมตอบว่า
“ไม่เลยครับ”
คุณแก้วยิ้มกว้าง “ไปค่ะ” เธอรีบแตะมือผมแล้วจูงเบาๆไปดูอย่างดีใจ เห็นได้ชัดว่าคุณแก้วรักสวยรักงามและดูแลตัวเอง
ถ้างั้นการดูแลลูกตัวน้อยๆก็ไม่น่าจะใช่เรื่องยากเลย
ไม่
ไม่ๆๆๆ
ไอ้ต๊อบ มึงเอาอีกแล้วนะ!
อย่าวาดฝันไปไกลขนาดนั้นสิ! ใจเย็นเพื่อน!
ผมรู้สึกลายตานิดหน่อยตอนเดินเข้าไป แถมยังเมากลิ่นพวกนั้นด้วย ไอ้พวกนั้นน่ะ เครื่องสำอางครีมแล้วก็ห่าอะไรอีกเยอะแยะพอมารวมตัวกันเหมือนระเบิดเวลาจริงๆ ผมว่ากลิ่นของแก้วคุณคือหอมพอดีที่สุดแล้ว
คุณแก้วไม่ค่อยพูดเท่าไร ส่วนมากเธอจะยิ้มเป็นคำตอบ ผมเดาเอาว่าเป็นเพราะเสียงของเธอ
แต่ผมรับได้หมดนะครับคุณแก้ว
“กลิ่นนี้หอมนะครับ” ผมอยากใส่ใจเธอมากๆ และอยากมีส่วนร่วมเพื่อให้เธอซาบซึ้งใจและรู้สึกว่าผมไม่ได้เบื่อหน่าย ผมจึงพยายามชวนเธอคุยในเรื่องที่เธอชอบอย่างตั้งใจ
ถึงจะจีบไม่เก่ง
คารมไม่ดี
รูปไม่หล่อ
แต่เรื่องการเอาใจใส่ไม่เป็นรองใครเลยนะครับ
คุณแก้วหันมา เธอชะงัก ใบหน้าเราอยู่ใกล้กันมากเกินงาม จากความมั่นใจเมื่อครู่ลดหายเหมือนแก้วรั่ว น้ำไหลออกพรวดพราด ผมหลบตา ก่อนจะลูบผมโง่ๆแล้วหัวเราะโง่ๆด้วย เชี้ยย
“อ่อ” คุณแก้วยิ้ม ก่อนจะโน้มลงมาดมขวดแชมพูที่ผมถืออยู่ แพ็กเกจดูหรูหราฉิบหาย “กลิ่นนี้แก้วใช้อยู่ค่ะ”
ความร้อนแล่นแปร๊ด
แปร๊ดๆ
ผมรู้สึกเหมือนหน้าจะสุก ไอ้ต๊อบบ มึงจะเขินบ่อยไปหรือเปล่าวะ เขินพร่ําเพรื่อ เขินเกินงบประมาณ!
คุณแก้วเหมือนจะไม่รู้ว่าผมแทบตายอยู่ตรงหน้าเธอ ยังไม่พอ “คุณต๊อบค่ะ แก้วยืมมือหน่อยนะคะ”
คุณแก้วหยิบลิปสติกตัวทดลองขึ้นมาสามแท่ง ปาดลงมาที่ข้อมือผมอย่างละครั้ง เป็นเฉดสีต่างๆที่ผมมองออกอยู่อย่างเดียวคือสีชมพู
คุณแก้วแตะนิ้วที่ริมฝีปาก ทำหน้าครุ่นคิด ขณะมองสีต่างๆบนข้อมือชายชาตรี “สวยหมดเลยครับ”
“คุณต๊อบว่าสีไหนดีคะ”
ผมขมวดคิ้วทันที หน้าตาค่อนข้างงุนงง ถ้าเลือกไม่ถูกใจเธอจะโกรธกูไหมวะ
สีชมพู สีชมพู สีชมพู
ไอ้ห่า
สีชมพูทุกอันเลย
ผมแอบเหล่ปากสวยๆของคุณแก้ว
น่าจูบมาก
“เอ่อ อ่า อันนี้ครับ” ผมจิ้มไปสักอัน แต่แม่ง สีมันเหมือนกันๆไม่ใช่เหรอวะ แต่ว่าถ้าไม่ถูกใจคุณแก้ว ระดับหัวใจเธอจะลดลงไหมเนี่ย
“โอเคค่ะ” คุณแก้วหยิบลิปสติกแท่งหนึ่งจากชั้นวาง ความจริงแล้วพนักงานแอบมองเราอยู่พอสมควรแต่ผมเพิ่งสังเกตเห็นนี้แหละ ผมควักเงินออกมา แท่งหนึ่งก็ไม่น่าจะแพงมากมั้ง
“หือ คุณต๊อบ ไม่เป็นไรค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผม เอ่อ” นั่นไง ดันคิดคำไม่ออก ถ้าคุณแก้วปฏิเสธ แต่ผมอยากซื้อให้ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นไรกัน แถมยังดูยาจกกว่าด้วย อีกทั้งยังเพิ่งรู้จักกันไม่ทันไร แบบไหนดูน่าเกลียดกว่ากันวะ ระหว่างจ่ายให้กับคุณแก้วจ่ายเอง ผมควรจะหาเหตุผลดีๆสักเหตุผลเพื่อให้เธอรู้สึกดีดิ
“งั้นผมถือว่าซื้อให้เป็นของขวัญคุณแก้วได้มั้ยครับ” ผมให้เงินพนักงานไปแล้วก่อนจะหันมาบอกเธอ คุณแก้วอมยิ้ม พยายามจะไม่เขิน ความดีใจฉายชัดในแววตาของเธอ ผมไม่ใช่เพราะได้ของฟรี แต่เป็นเพราะต๊อบผู้นี้ต่างหาก!
“งั้นมื้อค่ำนี้ แก้วเลี้ยงนะคะ”
“ได้ครับ แต่”
“แต่?”
“ความจริงผมอยากจะเก็บไว้ให้คุณแก้วเลี้ยงคืนในวันอื่น”
“วันอื่น?” คุณแก้วพูดซ้ำ ก่อนเธอชะงักไปนิดหนึ่งราวกับนึกบางอย่างได้ เธอหัวเราะมือยกกุมปาก แก้มทั้งข้างแดงเปล่งปลั่ง
วันอื่นไงครับคุณแก้ว เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้คุณแก้วได้เจอผมแค่วันสองวันกันเล่า!
คารมไอ้ต๊อบเริ่มพัฒนา ไอ้ฟัก ไอ้เพื่อนยาก เอ็งคงไม่รู้สินะว่าเพื่อนเอ็งทำผู้หญิงเขินเป็นแล้วโว้ยยยย
“เงินทอนค่ะ”
ผมรับเงินทอนแล้วกำลังจะเดินออกไปพร้อมคุณแก้ว แต่จู่ๆคุณแก้วก็หันขวับไปมองทางพนักงานหญิง ที่เหมือนจะได้ยินพวกเราคุยกันทว่าเธอกลับมีสีหน้าตะลึงบางอย่าง แต่ผมไม่ทันได้สังเกต คุณแก้วจากที่อารมณ์ดีมากเหมือนรอยยิ้มเธอจะหยุดลงไปเฉยๆ
“คุณแก้ว ร้านนั้นน่าจะอยู่ชั้นสองใช่มั้ยครับ”
“ใช่ค่ะ” คุณแก้วตอบ เธอกลับมายิ้มน้อยๆเพื่อคุยกับผม แต่เสียงดูแหบลงไปมากจนผมเป็นห่วงอยากจะประทานน้ำให้เธอสักแก้ว
ผมหันกลับไปมองข้างหลังแวบหนึ่งอย่างสงสัย ผู้หญิงนี่เข้าใจยากกันจริงเว้ย
เราเลือกร้านหนึ่งที่อยู่ชั้นสอง ผมเลือกหามุมดีๆจากนั้นค่อยให้คุณแก้วเป็นฝ่ายตัดสินใจ ผมคิดว่าผู้หญิงแม้จะต้องการผู้นำที่ดีแต่อีกนัยหนึ่งก็คงต้องการคนเอาใจเหมือนกัน
ผมสั่งสเต็กพริกไทยดำ ส่วนคุณแก้วกินสลัดทูน่า ผมแทบไม่จับโทรศัพท์เลยแต่กลับรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมากจนอยากจะหยุดเอาไว้สักพัก แต่แล้วมันก็เข้าอารมณ์อึมครึม ผมรู้สึกเหมือนหมดมุกจะชวนเธอคุยอีกแล้ว อ๊ากๆ
“คุณแก้วทานน้ำเย็นมั้ยครับ” ที่ผมถามเพราะว่าคุณแก้วอาจจะเป็นหวัดอยู่ ผมจะได้ไม่สั่งให้เอาน้ำแข็งน้ำเย็นมา
คุณแก้วชะงักไปนิดหนึ่งก่อนตอบ “ทานน้ำธรรมดาดีกว่าค่ะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ก่อนจะสั่งพนักงาน
“คุณแก้วบอกว่าร้านคุณแก้วตัดเดรสเองเหรอครับ?” ระหว่างรออาหาร ผมก็นึกย้อนไปตอนแรกก่อนจะเข้าดูหนัง คุณแก้วบอกผมตอนที่เราบ๊ะจ๊ะๆกัน
“ใช่ค่ะ เป็นร้านเล็กๆ มีหน้าร้านแล้วก็ขายทางออนไลน์ด้วยค่ะ”
“เก่งจังเลยครับ มีกิจการตั้งแต่อายุไม่เท่าไรเอง สวยจริงๆครับ” ผมตอบตาหวานเยิ้มเหมือนติดยา “อะ เอ่อ ชุดน่ะครับ เอ่อ อ่า แล้วพอจะมีชุดประมาณคุณแม่ผมใส่ได้มั้ยครับ”
“มีค่ะ หลายแบบเลย ถ้าคุณต๊อบอยากจะให้ของขวัญคุณแม่ก็ลองพาท่านมาลองวัดไซส์ดูก็ได้ค่ะ” คุณแก้วตอบ ความอ่อนหวานแฝงทั่วทุกที่จนผมรู้สึกได้ แม้มือซ้ายจะวางอยู่บนโต๊ะ แต่มือขวาผมกำลังบิดนิ้วไปมาอยู่ข้างใต้อย่างเก้อเขิน
ตัวจะแตก!
ทำอย่างกับเป็นสาววัยแรกแย้ม
ตั้ง สติ ต๊อบ!
ผมจะไม่ถามคุณแก้วเรื่องนัดเดตออนไลน์อะไรแบบนั้น เอาไว้ถามคลอเคลียหลังจากเราคบกันแล้วดีกว่า แต่ตอนนี้ผมจะใส่ใจคุณแก้วแบบให้สำลักความเขินกันไปข้าง (ถึงแม้ดูจะเป็นผมมากกว่าที่กำลังสำลักเอง)
“แล้วนี่คุณแก้วกลับยังไงครับ”
“เดี๋ยวคงกลับแท็กซี่ค่ะ ถ้ารถเมล์คนเยอะเกินไป”
“อ้าว คุณแก้วไม่ได้ขับรถมาเหรอครับ”
“แก้วไม่ขับรถค่ะ แก้วค่อนข้างกลัวถนนนิดหน่อย” คุณแก้วพูดพลางทำหน้าอ่อนใจ เหมือนเธอจะผวากับถนนจริงๆไม่ได้พูดเล่น
“งั้นให้ผมไปส่งดีกว่าครับ มันดึกแล้ว คุณแก้วเป็นผู้หญิง กลับคนเดียวอันตราย”
คุณแก้วสบตาผม เธออมยิ้ม เธอดูแปลกใจในหลายๆอย่างที่ผมทำให้ อาจจะเป็นเพราะคุณแก้วดูเป็นหญิงแกร่ง สมัยใหม่ ทำอะไรเองแบบนั้นหรือเปล่า อีกอย่างผมเป็นพวกเสมอต้นเสมอปลาย นี่ไม่ช่วงโปรโมชั่นแล้วหมดไปแน่นอน คุณแก้ว เชื่อในต๊อบนะครับ
“เอ่อ หรือถ้าคุณแก้วยังไม่สะดวกใจ”
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่แบบนั้นเลย” คุณแก้วหัวเราะน้อยๆ เธอรีบคลายความกังวลในใจของผมให้ทันที “…ขอบคุณนะคะ…”
หัวใจผมเต้นดังเป็นระลอก
ต้องแอบผ่อนลมหายใจช้าๆเพื่อควบคุมไม่ให้สั่นอีกแล้ว
ผมว่ามันยังเร็วไปหน่อย แต่ความประทับใจครั้งแรกๆของเราก็ไม่เลวทีเดียว
หัวใจผมพองๆ
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เมียสวยขนาดนี้จริงๆ
หลังจากทานอาหารเสร็จ พวกเรานั่งคุยกันอยู่สักพักเพื่อให้อาหารย่อย ถ้าลุกเดินเลยคงจุกน่าดู อย่างแรกที่ผมชอบจริงๆคือการที่คุณแก้วเองก็ไม่กดโทรศัพท์เล่นเลย เราเลือกที่จะคุยกันมากกว่า ผมรู้สึกว่าเหมือนได้รับการเอาใจใส่เช่นกัน
“ไม่เอาน่ะ ให้แก้วเลี้ยงคืนเถอะ”
“แต่”
“ก็ไม่ได้หมายความว่าวันหน้าคุณต๊อบจะเลี้ยงแก้วคืนไม่ได้นี่คะ”
ผมหลบสายตาเธอ ตากลอกจากซ้ายไปขวาขวาไปซ้ายอย่างเขินๆ นิสัยแก้ไม่หาย เวลาผมเหมือนโดนจับทีไรจะเป็นแบบนี้ตลอด
หลุมรักลึกไปแล้ว
โดนคุณแก้วเล่นคืนแล้วไง
“คุณแก้วชอบดูหนังเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ แก้วว่าสนุกดีออก อาจจะเพราะเหงาๆด้วย พยายามหาอะไรทำนอกจากงาน ไปๆมาๆก็จบด้วยการมาดูหนังคนเดียวทุกที”
“แต่วันนี้แล้วก็วันนั้น คุณแก้วไม่ได้มาคนเดียวนี่ครับ”
เชี้ย
อ๊าก
ดิ้นตายเถอะไอ้ต๊อบ
นี่มันใช่บทสนทนาที่ควรจะคุยกับคนเพิ่งรู้จักแน่เหรอวะ! อีกแล้วนะมึง!
ผมพยายามจะเลียนแบบไอ้ฟัก ผมเคยเห็นมันจีบผู้หญิงมาก่อน มันมักจะวางตัวสุภาพแต่ก็แอบเล่นมุกตลกๆ อมยิ้มอะไรของมันไปแต่แสนจะโคตรธรรมชาติ!
อยากทำได้แบบนั้นบ้างโว้ยยย!
คุณแก้วไม่ค่อยถามเรื่องส่วนตัวผมเท่าไร อาจเป็นเพราะเธอไม่อยากจะละลาบล้วงผม ส่วนผมก็ไม่อยากเล่ามากเท่าไรเช่นกันเพราะคิดว่าอาจจะดูกลายเป็นอวด ผู้หญิงหรือใครๆก็ไม่ชอบคนขี้อวดทั้งนั้น รออีกนิดน่าจะเหมาะกว่า
คุณแก้วดูผู้ดีมากตั้งแต่หน้าตาจรดการแต่งกาย ฉะนั้นไอ้เงาะอย่างผมจะให้ไปทำตัวหยาบคายอย่างนั้นได้ยังไงกัน มันต้องเลียนแบบไอ้ฟักเป๊ะๆนั่นแหละ
สุภาพและตลก!
“คุณต๊อบทำเกี่ยวกับช่างเครื่องเหรอคะ?”
อ้าว เวรกรรม ไม่สิ เธอถามเกี่ยวกับผมเพราะต้องการรู้จักผมมากขึ้นกว่านี้ก็น่าจะถือเป็นสัญญาณที่ดีเว้ย!
“เป็นอู่น่ะครับ ผมเป็นลูกคนเล็ก แล้วก็ชอบพวกนี้มาตั้งแต่เด็กๆก็เลยพอทำได้บ้างครับ”
แววตาคุณแก้วดูเป็นประกาย เธอทัดผมไว้ที่ข้างหูช้าๆ ก่อนจะเท้าคางไว้แล้วโน้มเข้ามาเล็กน้อยอย่างสนใจ “คุณต๊อบเป็นลูกคนเล็กเหรอคะ”
“ครับผม อ่า พี่ชายผมเป็นหมอครับ รายนั้นเขาเรียนเก่งเลยแหละ”
“อย่างนี้ที่บ้านก็หวงคุณต๊อบน่าดู” คุณแก้วยิ้มแฝงบางอย่างที่ผมมองแล้วงงนัก รู้สึกประหลาดๆแต่ไม่เข้าใจว่ามันแปลกยังไง
“ไม่หรอกครับ เขาปล่อยผมจะตาย ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วครับ อีกอย่างผมค่อนข้างเป็นเด็กดีนะ เห็นอย่างนี้ก็เถอะ” ผมยิ้มอวด พ่อไม่น่าหวงแล้ว มีแต่จะเอาไปยกให้ผู้หญิงบ้านไหนก็ไม่รู้ กลัวว่าลูกจะไม่มีเมีย
“จริงค่ะ แก้วว่าคุณต๊อบน่ารักจริงๆ” คุณแก้วคลี่ยิ้ม ดวงตาคู่สวยสบกันชนิดที่ว่าจะเอาให้ตายกันไปข้าง เธอมองผมเหมือนจะสำรวจทุกซอกมุม ผมยกมือแสร้งเกาคอเกาหัวไปอย่างงงๆ
เอ…ผมรู้สึกขนลุกขนชัน แอร์มันหนาวเกินไปแล้วหรือเปล่า
“เอ่อ เช็กบิลเลยดีมั้ยครับ อ่า เดี๋ยวคุณแก้วจะกลับบ้านดึก”
“โอเคค่ะ” คุณแก้วหัวเราะเบาๆ เธอคลี่ยิ้มอีกก่อนตอบตกลง ผมพยายามจะไม่วางมือไว้บนคออีกเพราะมันทำให้ผมดูประหม่าจนเกินไป ขณะลุกขึ้นจู่ๆคุณแก้วก็สะดุด เธอเสียหลักล้ม แต่ดีที่ยังนั่งลงไปทัน แต่ท่วงท่าดูผิดจากปกติ “โอ๊ย”
แม้เสียงคุณแก้วจะใหญ่มาก แต่ว่าที่ผมเป็นห่วงเธอจนลืมคิดถึงเรื่องอื่น “คุณแก้ว!”
คุณแก้วมีสีหน้าเจ็บปวด ผมรีบอ้อมไปดูเธอ
“เหมือนขาจะแพลง”
“ตรงไหนครับ…ขออนุญาตนะครับคุณแก้ว”
ผมคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ก่อนจะค่อยๆดูที่ข้อเท้าคุณแก้ว ไม่สนใจว่าคุณแก้วกำลังมีสีหน้าตกตะลึงแค่ไหน คุณแก้วใส่ส้นสูงด้วย แล้วยังมาข้อพลิกอีก ทำให้เจ็บมากก็ไม่แปลก อีกทั้งจะเดินทีคงลำบากไม่น้อย
“คุณต๊อบ”
“พอเดินไหวมั้ยครับ มันเริ่มจะเห็นรอยช้ำๆแล้ว ขออนุญาตนะครับ” ผมประคองเท้าคุณแก้วขึ้นมาดู ก่อนจะบีบเบาๆ คุณแก้วกัดริมฝีปาก ไม่ยอมร้องออกมา แต่ผมรู้ว่าเธอคงเจ็บจุดนี้แน่ๆ
ผมกำลังพะวงกับอาการและเท้าคุณแก้ว พอเห็นเงียบไปจึงเงยหน้าขึ้น คุณแก้วมองผมด้วยแววตาลึกซึ้งอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาคลอเล็กน้อย ขนตางอนพยายามกระพริบช้าๆ ก่อนจะตอบ “พอเดินไหวค่ะ” เสียงเธอแหบมาก
แต่ระหว่างที่ผมลองนวดๆให้เธอ ใบหน้าผมมันปะทะเข้ากับหน้าตักคุณแก้ว แต่ผมแปลกใจที่มัน
นูนว่ะ
โดยปกติ…
ผมรีบมองหน้าคุณแก้ว สลับกับมองตรงตักคุณแก้วอีกครั้ง
คุณแก้วยังมีสีหน้าซาบซึ้งใจไม่เปลี่ยน แถมดูท่าว่าผมจะจีบเธอผ่านจากหัวใจสีน้ำเงินเป็นแดง
“อ๊ะ” คุณแก้วร้องเบาๆ
“อะ เอ่อ ลอง ลุกดูก่อนนะครับ” ผมจึงหันมาสนใจอาการเธออีกครั้ง แม้จะมีเรื่องค้างคาใจ คิ้วผมขมวดลงอย่างคนกำลังงงจัดมาก
ผมพยุงคุณแก้วลุกขึ้น ผมก็มองอีกรอบหนึ่ง พอคุณแก้วหันมามอง ผมจึงแสร้งทำไม่มีอะไร ก่อนจะแอบถอนหายใจโล่งอกและด่าตัวเองหนึ่งทีแทนคำขอโทษแก่คุณแก้วที่มีจิตคิดสัปดน
ปัดโธ่
ก็แค่ดอกไม้ที่ติดตรงตกแต่งกระโปรง มันเลยดูเยอะๆฟูๆ
ผมค่อยๆประคองเธออย่างอ่อนโยนที่สุด
คุณแก้วกอดแขนผมแน่นตอนเดิน
โดยที่สีหน้าเจ็บปวดลอบเปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มจางๆ
TBC
[13/4/2559]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
