เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 7 : ไม่ใช่ว่าต๊อบไม่สู้
หัวผมโล่งมาก แถมยังเหมือนกับว่าใบไม้ที่กำลังหล่นหยุดค้างอยู่บนอากาศ จากนั้นพอรู้ตัวอีกทีมันก็ถึงพื้นแล้ว
ตอนแรกผมว่าจะไม่เขินจริงๆ ไม่รู้สึกไรเลย แต่ต่อมาพอเห็นใบหน้าคุณแก้ว ดวงตาคู่หวานที่กำลังอยู่ตรงนี้ ผมถึงได้กลับมามีชีวิตอีกรอบและเหมือนกับว่ามีความร้อนสีแดงวิ่งไล่ขึ้นมาจากปลายเท้าเติมเต็มแก้มทั้งสองข้าง
เมื่อกี้ผมพูดไรไปวะ
แต่ว่ามันก็พูดออกไปแล้ว
คุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง ตั้งแต่สมัยหัวยังเกรียน ความกล้ามากสุดก็คือโดดเรียนคาบครูวราภรณ์
บักห่าต๊อบ!
มึง มึง มึงงงงง
ปากคุณแก้วเผยอน้อยๆ กลิ่นไอบางอย่าง หอมๆอุ่นๆ เสียงน้ำพุ แสงสีที่ทำให้มันดูลงตัว
คุณแก้วหลุดหัวเราะน้อยๆ เธอยกมือกุมปาก ก่อนจะหน้าแดงไปหมด ดวงตาเธอเปล่งประกาย ริมฝีปากเอ่ยเบาๆ “งั้นตอนนี้…เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะ”
เราทั้งคู่หัวเราะ จากนั้นก็มองไปที่น้ำพุ เสียงน้ำไหล ผมกุมมือคุณแก้วไว้อยู่
ไม่เคยรู้สึกอัดแน่นไปด้วยความสุขขนาดนี้เลย
เหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ มิน่าใครๆถึงได้ใฝ่หากันจัง มันรู้สึกดีมากมายขนาดนี้นี่เอง
ผมค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆคุณแก้ว แล้วก็ยกมือคุณแก้วมาแตะปากช้าๆ ก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถวนี้ไม่มีคน จับมือถือแขนแบบนี้ถ้ามองอีกมุมคุณแก้วก็กำลังจับมือถือแขนไอ้ต๊อบอยู่เหมือนกันครับ
“คุณต๊อบ”
คุณแก้วเรียกชื่อผม แต่ก็ไม่ได้ดึงมือกลับ ผมอมยิ้มแก้มแทบแตก ก่อนจะทำหน้าทะเล้นๆเหมือนไม่รู้ไม่ชี้อีก
“คุณแก้วจะเอาคืนผมก็ได้ครับ”
จุ๊บๆคืนเลยครับ
ต๊อบ นี่มึงคิดอะไรออกไปเนี่ย
ช่างสมกับเป็นสุภาพบุรุษ
คุณแก้วเปลี่ยนมาเป็นกุมมือผมแทน ใบหน้าสวยๆโน้มลง นิ้วกับมือนุ่มๆฝ่ายนั้นกลับกลายเป็นกำลังบีบผมเบาๆแต่มันรู้สึกประหลาดๆแบบที่ผมบอกไม่ถูก ผมเริ่มเป็นฝ่ายหลบตาซะเองแถมขนแขนเสือกลุกด้วย นิ้วโป้งคุณแก้วกดวนเบาๆ ผมคอแห้งผาก พยายามจะไม่กลับไปสั่น เดี๋ยวทำไมมันกลายมาเป็นอีหรอบนี้วะ
“แก้วเอาคืนแน่” คุณแก้วยิ้มๆ “ถึงตอนนั้นคุณต๊อบหนีไม่พ้นแล้วนะคะ”
เฉยเลย
อยู่ดีๆก็มีแฟนเฉยเลย
ผมมึนๆไปส่งคุณแก้วที่บ้าน ยังเมากลิ่นรักไม่หาย อนุภาพช่างแรงกล้าอย่างน่ากลัว พอถึงหน้าบ้าน รถจอดอยู่ เกิดความเงียบแปบนึง จากนั้นเราก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน ผมชะงักเลยให้คุณแก้วพูดก่อน มือไม้ก็ไม่รู้จะวางไว้ไหนดี เขินไปหมดเลยครับ ราวกับรักแรก
“คุณต๊อบจะเข้าไปดื่มอะไรก่อนมั้ยคะ”
คำถามเดิมกับครั้งที่แล้ว แต่เนื่องจากสมองผมโล่งมาก ทว่าอีกมิติของมันก็เต็มไปด้วยความปั่นป่วน ผมไม่รู้จะตอบยังไง เพราะความจริงผมอยากอยู่กับคุณแก้วนานๆ แต่ถ้าผมอยู่กับคุณแก้วสองต่อสอง ชายกับหญิง มันก็ออกจะดูไม่งามอยู่ดี ถึงเราจะคบกันแล้วเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน แต่มันยังดูเร็วไปนิดหน่อย ความเป็นสุภาพบุรุษกับใจจริงกำลังตบตีกันอยู่ภายใน ขณะที่ผมกำลังประสาทแดกตาย จึงได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ
“คะครับ”
ผมตอบคุณแก้ว แต่แล้วรอบกายก็เงียบอีก กระทั่งผมหันไป ถึงได้เห็นคุณแก้วก็กำลังมองมา ผมรีบหลบตา มองเฉียงๆแทน ดูทุเรศมาก ไอ้เชี้ยต๊อบ ทำไมมึงไม่ทำตัวให้เป็นธรรมชาติ เกร็งอยู่ได้ โคตรจะไม่คูล ความต๊อบหล่อในตอนที่อยู่หน้าน้ำพุหายไปไหนหมด ฮือๆๆๆ
ผมสลัดความเพ้อพกของตัวเองทิ้งแล้วรีบลงไปเปิดประตูให้คุณแก้วเป็นการแก้สถานการณ์ คุณแก้วขอบคุณเบาๆ ผมยื่นแขนให้เธอจับไว้ พอคุณแก้วลุกขึ้นแต่แล้วเธอกลับกระชากแขนผลักผมจนตัวติดกับรถ คุณแก้วทาบริมฝีปากลงมา
นะ นี่ผมถูกคุณแก้วจูบก่อนอีกแล้วเรอะ
อั๊ย
แผ่นหลังผมติดกับรถแข็งๆยังไม่เท่ากับการที่คุณแก้วเบียดกายหอมๆทับกันอยู่ คุณแก้วจูบผมแบบเอาเป็นเอาตายทำให้ผมนึกถึงหนังฝรั่งที่เคยนั่งดูกับไอ้ฟัก ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะมีประสบการณ์แบบนั้นกับเขาด้วย รู้สึกจั๊กจี๊ ดอกไม้ติดกระโปรงคุณแก้วจิ้มแถวๆเอวอีกละ คือสีกับเป้าต๊อบครับ
ผมขาอ่อน คุณแก้วขยุ้มคือเสื้อผมจนกระดุมสองเม็ดบนหลุด ริมฝีปากสีสดเม้มคลึง ไม่เว้นว่างให้หายใจ คุณแก้วเป็นผู้หญิงที่โคตรเซ็กซี่ที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเจอ
ผมหอบหายใจ เสียงริมฝีปากแยกจากกัน จากนั้นคุณแก้วก็กระชากผมไปจูบอีก เธอดึงผมให้ถอยหลัง ผมทำไรไม่ถูก ในหัวคิดไรไม่ออก เหมือนโดนเหวี่ยงไปมาเป็นวุ้นโง่ๆไร้แรง ผมเดี๋ยวขมวดคิ้วมุ่นเดี๋ยวก็เคลิ้ม คุณแก้วเหมือนจะยกผมลอยได้ยังไงไม่รู้ หรือไม่ก็ผมกำลังเพ้อรสจูบคุณแก้วอยู่
กระทั่งถอยยังไงไม่รู้ ผมกำลังจะล้มตรงขั้นบันได แต่คุณแก้วคว้าเอวผมไว้ทันก่อนจะผลักผมชิดกำแพง ผมได้ยินเสียงไขกุญแจ ในขณะที่เรายังคลอเคลียกันอยู่ ผมไม่ทันได้คิดว่าทำไมคุณแก้วแรงเยอะจังครับ
“อื้อ”
ผมเหมือนจู่ๆก็กลิ้งไปที่โซฟา จู่ๆคุณแก้วก็ล้มแหมะทับต๊อบแต๊บไว้
เดี๋ยว
ข้ามขั้น
นี่มันโคตรจะข้ามขั้น
คุย จูบ จับมือ แล้วก็ล้มแหมะๆ
ทฤษฎีไรวะเนี่ยยย
ผมรู้ว่าทุกอย่างมันสามารถยืดหยุ่นได้ ตะแต่ว่า ผมรู้สึกร้อนขา ขาพอง แล้วก็หนักนิดหน่อย แบบว่าคนตัวสูงก็น้ำหนักเยอะอย่างนี้แหละเนอะ
ผมเมากลิ่นกายหอมๆ กลิ่นลิป เคลิ้มไปพักใหญ่กระทั่งตั้งสติได้อีกทีคือตอนที่คุณแก้วละเมียดริมฝีปากผมช้าๆแล้วค่อยผละออก ผมนอนแผ่ภาพไม่ต่างจากวันนั้น ผมคุณแก้วสยายเป็นลอน ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาหวานหยด เธอเหมือนแม่เสือสาวสักตัวที่เห็นเหยื่อ เดี๋ยว แล้วทำไมผมกลายเป็นเหยื่อ
ผมได้สติแล้วพลิกคุณแก้วลงใต้ร่างก่อนจะหอบหายใจ มองร่างนวลเนียน ผมกลืนน้ำลายยากลำบาก คุณแก้วไม่ได้มีท่าทีตกใจ แต่กลับมองผมด้วยแววตาล้ำลึก เหมือนตกอยู่ในมนต์เสน่ห์
ผมค่อยๆโน้มลง คุณแก้วหลับตาช้าๆ ผมมองริมฝีปากคุณแก้ว จากนั้นก็เลื่อนขึ้นไป ผมจูบเบาๆที่เปลือกตาคุณแก้ว เธอดูตกใจ เมื่อลืมตาขึ้น ใบหน้าฉายแววมึนงง
ผมนั่งดีๆ ก่อนจะประคองคุณแก้วขึ้นแล้วจัดเสื้อผ้าให้เธอ นิ้วเกลี่ยเส้นผมนุ่มๆทัดไว้ข้างหูคุณแก้ว ก่อนจะยิ้ม ผมกุมมือนั้นแล้วจูบหลังมือเธอช้าๆ
“ผมอยากให้เกียรติคุณแก้ว” ผมสบตาเธอ “ผมจริงจังนะครับ”
จากการรัดฟัดเหวี่ยงเมื่อครู่ ผมเชื่อว่าเกินครึ่งมันต้องไปไกลกว่านี้แล้ว และไอ้ฟักก็คงด่าผมว่าไอ้โง่ แต่ว่า
“…แก้วขอโทษค่ะ…แก้ว…” คุณแก้วพูดเสียงเบาหวิว เธอกระพริบตาถี่ๆเหมือนจะไล่หยดน้ำ
“ไม่ครับ คุณแก้วไม่ผิดอะไรเลย” ผมพูดอย่างอ่อนโยนและจริงใจที่สุด ผมไม่อยากให้คุณแก้วรู้สึกไม่ดี
คุณแก้วโถมตัวเข้าหาผม เธอซบที่อก กายสั่นน้อยๆ ผมอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกไปครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆวางมือบนไหล่ปลอบเธอไว้ ต๊อบ คุณมันพระเอก
“คุณ คุณแก้วไม่โกรธผมนะครับ”
“แล้วคุณต๊อบไม่ได้รังเกียจแก้วใช่มั้ยคะ” เสียงเธออู้อี้ ผมกลับรู้สึกเอ็นดู เหมือนจะลอยทะลุเพดานได้อยู่แล้ว
“ไม่ครับ” ผมพูดเสียงอ่อน ไม่อยากให้คุณแก้วคิดว่าผมรังเกียจเธอ ผมไม่เคยมีความคิดอย่างนั้นเลย
“แก้วก็ไม่โกรธค่ะ”
“โอ๋ ไม่ร้องนะคะ” ผมพูดเสียงหวานๆ แกล้งหยอกให้เธอรู้สึกตลก พอขำแล้วบรรยากาศน่าจะสดใสขึ้นมาบ้าง คุณแก้วหัวเราะน้อยๆ จะว่าไปคุณแก้วตัวแน่นกว่าที่เห็นเหมือนกันนะ “ดูสิ หน้าเปื้อนหมดแล้วครับ”
ผมเช็ดหน้าให้คุณแก้ว เครื่องสำอางเธอเลอะนิดหน่อย ในที่สุดเธอก็ระบายยิ้มออกมา “แก้วไม่เคยเจอผู้ชายแบบคุณต๊อบเลย”
“ละ แล้วชอบหรือไม่ชอบครับ”
ผมทำหน้าเหลอหลาเมื่อคุณแก้วหัวเราะ เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือผมไปแล้วเช็ดที่แก้มผมคืน ก่อนจะถูๆเหมือนหมั่นไส้ ผมโอดโอยเบาๆ สีชมพูๆติดผ้า แปลว่าหน้าผมคงไม่รอดพ้นริมฝีปากคุณแก้วสักจุด ผมเริ่มกลับมาติดอ่างแล้วก็หน้าแดงแปร๊ด
คุณแก้วหยิกแก้มผม แต่เธอไม่ตอบ ผมเลยไล่เบี้ยเอาคำตอบให้ได้ “คุณแก้ว” ผมพูดเสียงอ้อนๆ
ผมกุมแก้มข้างที่ถูกหยิกไว้เหมือนว่าเจ็บมาก ความจริงส่วนที่เจ็บคือส่วนล่างไปกว่านั้นหน่อย แต่เราจะไม่พูดถึงมันกันนะครับ ด้วยความที่ตอนนี้ผมเป็นพระเอก จากนั้นเธอก็ไล่ผมกลับ
“แต่คุณแก้วเอาคืนผมแรงนะครับ ผมแค่จูบมือคุณแก้วเบาๆเอง” ผมงึมงำอยู่หน้าประตู หน้าไหม้ๆสุกๆ พอมีแฟนแล้วก็สามารถมีข้ออ้างในการติ๊งต๊องได้
คุณแก้วกระชากเอวผมเข้ามาด้วยแรงอันน่าตกใจ ผมนิ่งค้างไปห้าวินาที เธอหอมแก้มผมฟอดใหญ่ แต่เล่นทำผมเข่าอ่อนอีกรอบอย่างไม่รู้สาเหตุ หน้าตาผมเหมือนหมางงหาทางกลับบ้านไม่ถูก
คุณแก้วหัวเราะน้อยๆ น้ำเสียงพูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไร “ถ้าแก้วเอาคืนจริงๆ คุณต๊อบไม่มายืนตรงนี้หรอกค่ะ”
(ทำไมมึงโง่อย่างนี้วะ)
ไม่ผิดอย่างที่คิดไว้จริงๆ
“กูให้เกียรติคนที่กูรักกูผิดตรงไหนเนี่ย”
(โง่ ควาย ไร้สีสัน)
ไอ้ฟักด่าผมรัว หลังจากวันนั้นที่ผมขอคุณแก้วเป็นแฟน ผมเล่าให้มันฟังนิดหน่อยแต่ข้ามหลายฉากไปมาก แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้ถามซอกแซกจนเหมือนมานั่งอยู่ในเหตุการณ์อย่างนี้วะ!
ผมกลอกตาใส่มันบ้าง หลังจากที่มันชอบทำใส่กันดีนัก ไอ้ฟักคงกำลังบุ้ยปากไปมา เวลามันไม่พอใจหรือหงุดหงิดบางอย่าง แล้วคิ้วมันก็จะหยิก ปากจะแปลกๆ ชอบตอแหลทำเป็นยิ้มไง พอโมโหมากๆยิ้มไม่ออกล่ะสิมึง ผมนึกสารรูปหน้ามันออก
“มึงไม่ต้องเอานิสัยมึงมาตัดสินกูเลย กูจริงจังของกู”
ความรักไม่ได้หมายความว่าจะต้องมีแต่เรื่องแบบนั้นหรือเปล่าวะ
เออ
ต๊อบเป็นคนที่ดีกว่านั้นไง
วันนั้นสภาพผมหลังจากกลับบ้านไป ดูไม่จืดจริงๆ ทำงานทั้งคืนยังไม่หนักเท่านี้เลย
ผมหัวเราะ หน้ามุดฟุบกับโต๊ะ ก่อนจะเงยขึ้นมาใหม่ แล้วพยายามไม่ให้แก้มมันยึกยือตามความคิดแปลกๆ ทะลึ่ง ไอ้ต๊อบ ไอ้เชี้ย
คุณแก้วร้อนแรงออกปานนั้น
“เฮ้ย ไปซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”
(อาทิตย์หน้าได้มั้ย ช่วงนี้กูยุ่งหน่อย)
“เออ เค ได้”
(มึงจะซื้อทำไม ไอ้ขยะที่อยู่ในตู้มึง เริ่มตาสว่างขึ้นมาบ้างแล้วเหรอ)
“ขยะเหี้ยไร กูแค่ เอ่อ กูอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้าง ตัวเก่าๆมันก็เก่าๆแล้วแค่นั้นแหละ”
ไม่ได้ครับ ในเมื่อเมีย เอ่อ หมายถึง แฟนผมออกจะสวยขนาดนี้ ผมก็อยากดูดีไม่ให้คุณแก้วน้อยหน้าใคร เด็ดดอกฟ้าทั้งทีก็อยากจะเป็นหมาวัดที่น่ารักน่ากอด
ผมได้ยินไอ้ฟักมันถอนหายใจ ชิชะ เห็นเพื่อนมีความสุขไม่ได้หรอกมัน
“ยังไงคุณแก้วก็เป็นผู้หญิง เขาจะเสียหาย”
ไอ้ฟักหัวเราะหึประชดประชันไม่เลิกผมเลยด่ามันปิดท้ายว่าไอ้สัดแล้ววางสายทันที ไปเคลียร์กับเมียเก่าให้รอดก่อนเถอะมึง
ช่วงนี้ผมอาจจะดูไม่ค่อยมีการมีงานทำนิดนึงเพราะกำลังชอบเหม่ออย่างหนัก ย้ำคิดย้ำทำสุดๆ
ไอ้ฟักเป็นคนแรกที่มันรู้ว่าผมมีแฟน
ไว้รออีกหน่อยผมค่อยบอกครอบครัวทีเดียว
ถ้ามันไปได้ดีนะ
มันต้องไปได้ดีดิวะ
“ไปไหนอีกแล้วต๊อบ” พอลงจากบ้าน ผมก็เจอด่านแรก โธ่ แม่ พ่อรู้เลยเนี่ย
“พ่อสวัสดี แม่สวัสดี” ผมยกไหว้เหมือนรีบๆ “ไปข้างนอกครับ”
“จะกลับกี่โม่ง” แม่ถาม ผมใส่รองเท้า แล้วทำตัวรีบๆเข้าไว้ ไม่สบตา มองหาของแบบเร่งๆ
“อย่าให้มันดึกมาก” พ่อพูดเรียบๆเวลาอยู่ต่อหน้าแม่พ่อจะเก๊กดุหน่อย
“ครับ ครับ ไปแล้วนะครับ ผมเอารถไปนะ ขอบคุณมากครับบ”
ผมออกจากบ้านตรงไปซื้อดอกกุหลาบสด นั่งเลือกอยู่สองชั่วโมง แถมเพิ่งรู้ว่าดอกไม้ราคาเป็นพันกันทีเดียว ไม่เป็นไรเพื่อคุณแก้วแล้วล่ะก็ ต๊อบจะให้คุณแก้วเป็นเจ้าหญิงครับ สัญญาแล้วก็จะทำให้ได้
การจูบกันไม่ได้ทำให้ผมกับคุณแก้วมีช่องว่างเข้าหน้ากันไม่ได้อะไรแบบนั้นนะครับ
ผลข้างเคียงมีแค่ผมนอนกระสับกระส่ายบ่อยขึ้นนิดหน่อย
เอาอีกแล้วนะมึง เชี้ยต๊อบ!
ผมจะไม่ดมมันเพราะกลัวมันตาย แต่ผมรู้ว่ามันต้องหอมมากแน่นอน ตอนกำลังจะออกรถ คุณแก้วก็โทรมาพอดี ผมรีบกดรับ
“ครับคุณแก้ว”
(คุณต๊อบคะ มุ้งหลังบ้านแก้วมันหลุดออกมา ทำยังไงดีค่ะ แก้วทำไม่เป็น)
ผมมองกุหลาบสลับกับพวงมาลัยรถ แล้วก็กำมือแน่นร้องเยสอยู่สองที เข้าทางอะไรแบบนี้
“ครับ อ่า งั้น คุณแก้วอยู่บ้านใช่มั้ยครับ ผมอยู่ข้างนอกพอดี เดี๋ยวผมแวะเข้าไปดูให้นะ”
(คุณต๊อบทำเป็นเหรอคะ แก้วรบกวนหรือเปล่า)
“ไม่รบกวนเลยครับ”
ผมพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ผมขอคุณแก้วว่างสายเพราะจะขับรถ กระทั่งไปถึงหน้าบ้านคุณแก้วผมจึงทักเธอไปอีกครั้ง แต่รออยู่สักพักคุณแก้วยังไม่ตอบกลับหรือลงมาเปิดสักที จะให้ผมบีบแตรก็ยังไงอยู่ เพราะในหมู่บ้านเงียบมากแถมยังดูส่วนบุคคลเหลือเกิน
ผมลงจากรถ กดโทรหาคุณแก้วอีกครั้ง ยืนชะเง้อคออยู่หน้ารั้วบ้าน
“อ่ะ”
ฉิบหาย
เชี้ย ไปเหยียบของเขาเฉย สัด ต๊อบ
ผมยกเท้าขึ้น เผลอเหยียบซองจดหมายขาวๆ ดีไม่เป็นรอยตีน เพราะรองเท้าใหม่เอี่ยมแกะกล่อง ผมมองซ้ายมองขวา มองไปในบ้านก็ยังไม่เห็นคุณแก้วจึงรีบหยิบซองขึ้นมา มันหล่นอยู่ใกล้ๆตู้ไปรษณีย์พอดี สงสัยตอนมาสอดไว้คงสอดไม่ดีเท่าไร
ผมไม่ได้ละลาบละล้วงใดๆทั้งสิ้นแต่ตามันเห็นไปเอง ผมกระพริบตาปริบๆก่อนคิ้วจะเริ่มขมวดลงเล็กน้อย มันก็แค่ซองจดหมายค่าเน็ตค่าโทรศัพท์ธรรมดาๆ แต่ประเด็นคือ
‘เรียน คุณธีรพัฒน์…’
นี่มัน
ชื่อผู้ชายไม่ใช่เหรอวะ
TBC
[7/5/2559]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
