เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 8 : ไอ้ควาย
ระหว่างที่ผมงงๆมึนๆ คุณแก้วเปิดประตูออกมาพอดี ผมจึงรีบเก็บซองจดหมายเข้าตู้ แล้วชะเง้อมองคุณแก้วอยู่หน้าบ้าน เธอยิ้มสดใสให้ผม แล้วรั้วก็ค่อยๆเปิด ผมเลยรีบไปขึ้นรถเพื่อขับเข้าข้างใน
ผมเกลียดเวลามีเรื่องรบกวนใจหรือปิดบัง แต่กรณีผมไม่ใช่คนปิดบังหรือเปล่า ทำไมต้องรู้สึกรนๆเองวะ
คุณแก้วลงมารับผม ใบหน้าแต่งอ่อนๆ ยกเว้นสีปากที่จัดจ้าน วันนี้คุณแก้วทาปากสีแดง แต่ยังคงแต่งตัวด้วยกระโปรงโปร่งๆยาวๆ เธอดูสวยไปหมดเลย
“คุณต๊อบรอนานมั้ยคะ”
ผมเหม่อมองคุณแก้วเหมือนควายบื้อ แพ้อากาศร้อนๆในประเทศ คุณแก้วถามอีกครั้งผมถึงได้สติ “อะ อ่อ ไม่หรอกครับ”
“แก้วขอโทษค่ะ พอดีแก้วแต่งตัวอยู่ ไม่คิดว่าคุณต๊อบจะมาเร็วขนาดนี้”
ผมหัวเราะแห้งๆ จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าซื้อกุหลาบมาฝากเธอ ผมเข้าไปในรถแล้วหยิบช่อดอกไม้ออกมายื่นให้คุณแก้วเก้ๆกังๆก่อนจะโกหกคำโต "ผมแวะซื้อระหว่างทางครับ" แวะเวอะอะไร จงใจแต่แรก
คุณแก้วขอบคุณเสียงหวาน เธอดูชอบมาก
ผมเดินตามคุณแก้วเข้าไปในบ้าน มองแผ่นหลังสวยๆกับชุดๆสวยแล้วก็บ้านสวยๆด้วยแววตาเหม่อลอย เหมือนบางอย่างเคลือบแฝง น้ำตาลไม่ทันจะหวาน มดจะขึ้นแล้วเหรอวะ
ปากผมมันคันๆ มุบมิบอยากจะถามแต่ก็กลัวคำตอบ สุดท้ายเลยได้แต่เงียบๆหงิมๆ
ผมมองไปรอบๆบ้าน ก็เห็นแต่คุณแก้ว
“เดี๋ยวแก้วเปิดแอร์แปบนะ จะได้ไม่ร้อน คุณต๊อบดื่มน้ำมั้ยคะ”
พอได้ยินเสียงคุณแก้วผมก็สะดุ้ง
ผมปาดเหงื่อเล็กน้อยแล้วตอบ “ดีครับดี”
ผมนั่งลงที่โซฟา ก่อนจะมองไปรอบบ้านอีกครั้ง มือลองหยิบๆแง้มๆหนังสือกับกระดาษเล็กๆน้อยๆที่วางอยู่ข้างโต๊ะ เป็นนิตยสารเสื้อผ้าความสวยความงามกับเศษกระดาษเหมือนจดธรรมดาทั่วไป
คุณแก้วกลับมาอีกครั้งพร้อมกับน้ำเปล่า ผมขอบคุณเธอแล้วดื่มจนหมดแก้ว คุณแก้วดูตกใจนิดหน่อยก่อนจะหัวเราะ “คุณต๊อบร้อนหรือเปล่า ทำไมเหงื่อออกเยอะจัง ให้แก้วเร่งแอร์มั้ย”
“มะ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็น่าจะเย็นแล้วแหละ” อ้อ กูเหงื่อออก น้ำเป็นเม็ดๆไหลจากหน้าผากผมก่อนจะกลิ้งหลุนๆลงตามคาง “เอ่อ คุณแก้วครับ มุ้ง”
“อ๋อ อยู่ด้านหลังค่ะ เดี๋ยวแก้วพาไปดู มันหลุดออกมาเลยค่ะ แก้วเหวี่ยงแรงไปหน่อย” คุณแก้วลุกขึ้นแล้วนำไป
พอเดินผ่านครัวเข้าไป หลังบ้านคุณแก้วจะเป็นประตูชั้นหนึ่งก่อนเป็นมุ้งด้านใน ผมนึกขึ้นได้เลยออกไปหยิบเครื่องมือที่รถ พอกลับเข้ามาก็มานั่งติดมุ้งใหม่ให้คุณแก้ว เธอยืนมองผม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เป็นกำลังใจที่ดี “คุณต๊อบเก่งจังเลยค่ะ” อย่าแปลกใจถ้าหูผมแดง
สักพักผมได้ยินเสียงเครื่องปั่น เธอกำลังทำอะไรสักอย่างในครัว ผมไม่ได้ชะเง้อมองมาก
หลังผมติดมุ้งเสร็จ มันแค่แปบเดียวเพราะว่าตัวมุ้งไม่ได้ติดเหล็กหรืออะไรแบบนั้น ผมเห็นไม้กวาดวางอยู่ใกล้ๆเลยกวาดพื้นให้คุณแก้วแล้วปิดประตูเพราะเดี๋ยวแอร์ออก
“คุณต๊อบไม่ได้ต้องกวาดก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแก้วทำเอง ขอบคุณมากนะคะ” เธอร้องขึ้นมาเมื่อเห็นผมจับไม้กวาด
“กวาดเสร็จแล้วครับ” ผมหัวเราะ ไม่ได้หรอกครับ ต้องฝึกเอาไว้ งานบ้านงานเรือนทำให้เห็นว่าต๊อบไม่ใช่ผู้ชายขี้เกียจ ทุกวันจะช่วยเหลือภรรยา คุณแก้วมีความสนใจไหมครับ
เธออมยิ้ม
ผมเห็นดอกกุหลาบที่ผมให้เธอใส่อยู่ในแจกันเรียบร้อยสวยงามก็รู้สึกตื้นอกตื้นใจ
“น้ำสตอเบอรี่ค่ะ คุณต๊อบดื่มได้มั้ยคะ”
“ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
คุณแก้วยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เธอโน้มลงเล็กน้อยก่อนจะเท้าคางไว้เหมือนจะรอดูผม ผมนั่งตรงเก้าอี้สูงๆที่อยู่ตรงข้าม แล้วดื่มน้ำชื่นใจให้คุณแก้วดู
ผมรู้สึกประหม่านิดหน่อยกับสายตาของคุณแก้ว หรือจริงๆแล้วเธออยากกินน้ำสตอเบอรี่ปั่นด้วยเหมือนกัน จ้องจนผมรู้สึกผิดรู้สึกเขิน คุณแก้วหิวก็อย่าฝืนสิครับ
“อื้อ อ่ะ” ด้วยความที่มันเปรี้ยว ผมเช็ดมุมปากอย่างเก้อๆ ไอ้ห่าต๊อบ มึง ขนาดดูดหลอดยังดูดเลอะ แถมเสือกมาเลอะต่อหน้าต่อตาสาวที่ชอบด้วย!
คุณแก้วอมยิ้ม หัวเราะคิกคักแล้วหยิบทิชชู่เช็ดให้ที่มุมปาก ผมตัวแข็งๆปล่อยให้คุณแก้วทำตามใจจนเสร็จ “คุณต๊อบก็ กินเลอะเทอะเหมือนเด็กเลย แก้วทำอร่อยขนาดนั้นเลยใช่มั้ยคะ”
มันมีความรู้สึกบางอย่างที่ผมก็บอกไม่ถูก ผมเกาหัวอย่างเขินๆแล้วก็หลบตาคุณแก้ว พยักหน้าโง่ๆ “คุณแก้วทำอร่อยมากครับ”
วู้ว
วู้วๆ
แน่นหน้าอก เหมือนตัวจะแตกเว้ย
แต่แล้วผมก็คิด เมื่อตอนที่อยู่หน้าบ้านคุณแก้ว ผมมองคุณแก้วอย่างลึกซึ้ง เหมือนจะค้นหาความจริงใจในดวงตาสวยๆคู่นั้น คุณแก้วยิ้มอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าผมจ้องเธอเหม่อๆ
“คุณต๊อบซื้อดอกไม้ที่ไหนเหรอคะ สวยจังเลย” เธอแตะนิ้วลากตรงไหล่ผมช้าๆ ผมกระพริบตา นึกแล้วก็ตอบเป็นเรื่องเป็นราวทันที
“ตรงแถวบ้านน่ะครับ มันเป็นร้านดอกไม้ครับ ถ้าคุณแก้วชอบ วันไหนผ่านอีกผมจะซื้อมาฝากนะครับ” แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกแปลกๆ หนาวๆร้อนๆ เหมือนไข้กลับ ผมเสยผมเป็นการเปลี่ยนเรื่องและปกปิดแววตานิดนึง “เอ่อ คะ คุณแก้วอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่เหงาเหรอครับ”
พยายามจะไม่สะท้านออกหน้าออกตา เวลาทำอะไรมีลับลมคมในหรือไม่โปร่งใสในใจผมมักจะออกอาการดูออกง่ายมาก ไอ้ฟักบอกว่าผมโกหกไม่เป็น ผมแค่ไม่ชอบโกหกก็เลยไม่เคยฝึกฝน พอจะทำครั้งหนึ่งมันก็เลยสั่นไปหมด ไม่เป็นธรรมชาติ แค่นั้นเองอ่ะ
“ตอนนี้ก็มีคุณต๊อบอยู่ด้วยแล้วนี่คะ”
ใครก็รู้ว่าหน้าตาต๊อบต้องดูโง่มากแน่นอน ปากดูดน้ำเข้าอึกใหญ่จนเกือบได้ยินเสียงซู๊ดๆ คุณแก้วหลุดหัวเราะ เธอกัดริมฝีปาก นิ้วหยิกแก้มผมเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว “ทำไมถึงได้น่ารักแบบนี้หื้อ”
ผมเริ่มกลับมามีสติสัมปชัญญะ ทำท่าจะหยิกคุณแก้วคืนเพื่อไม่ให้เสียเชิงเสือ เธอรีบหลบ บุ้ยปากน้อยๆ “ไม่เอา เดี๋ยวเครื่องสำอางแก้วหลุด”
“คุณแก้วขี้โกงอ่ะ”
“ขี้โกงอะไร คุณต๊อบไม่ได้แต่งหน้าสักหน่อย”
เธอดูงอนๆ ทำให้ผมนึกถึงไอ้ฟัก ถ้าผมจับหน้ามัน มันจะตบทันทีไม่มีท่าทีน่ารักน่าชังแบบคุณแก้วตอนนี้หรอก คุณแก้วทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลยครับ
คุณแก้วก็รู้ว่าผมไม่กล้าทำร้ายให้คุณแก้วเสียใจหรอกครับ
“จ้องทำไมคะ”
“วันนี้คุณแก้วก็สวยมากเลยครับ”
“คุณต๊อบทำแก้วตกใจมากเลยรู้หรือเปล่า” เธอวนๆไหล่ผมเล่น ก่อนจะจิ้มแก้มผมด้วย “แก้วเกือบแต่งหน้าไม่ทันแหนะ”
“ผม ผมขอโทษ ขอโทษนะครับ” ผมพูดเสียงอ่อน ก่อนจะจับมือคุณแก้วปลอบๆอย่างลืมตัว
จู่ๆคุณแก้วก็หัวเราะ “คุณต๊อบ จริงจังเชียว แก้วไม่ได้โกรธหรอกค่ะ” ทว่าต่อมาน้ำเสียงคุณแก้วก็ปรับเป็นนุ่มๆช้าๆกว่าเดิม เธอสบตา เหมือนจะล้อเล่นแต่ก็ไม่ “แต่วันหลัง ต้องบอกแก้วก่อนนะคะว่าถึงไหนแล้ว…”
“คะ ครับ”
มีรังสีขนลุกแปลกๆพัดทะลุตัวผมไป พอคุณแก้วยิ้มสดใสให้ผมก็มองซ้ายมองขวาเล็กน้อยเหมือนงงๆ คุณแก้วลากเสียงหยอกๆ “เด็กดีมาก”
ขณะเดียวกันผมพยายามบอกให้สมองสลัดความไม่ดีทิ้ง ผมมองคุณแก้วอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆกุมมือเธอไว้โดยไม่พูดอะไร ผมกำลังเหม่อและเซื่องซึมเหมือนถูกทำร้ายจิตใจอย่างรุนแรง
คุณแก้วยิ้ม คิ้วเรียวเลิกขึ้น เธอกุมมือผมตอบ ใบหน้าแฝงความอ่อนโยนสุดๆ
เหมือนน้ำท่วมปาก จะถามก็ไม่ได้ ใจมันค้างคาอยากจะรู้ความจริงให้กระจ่างแก่ใจแต่ก็ไม่กล้าพอ คุณแก้วยกหลังมือแตะหน้าผากผม เธอดูเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าผมเงียบลงกว่าปกติ อาการราวกับโดนยาเบื่อ
“คุณต๊อบไม่สบายหรือเปล่าคะ” มือนุ่มๆของคุณแก้วอย่างห่วงใย ผมรู้สึกรุนแรงกว่าเดิม
“ผม ผมเอ่อ คุณแก้วห้องน้ำไปทางไหนนะครับ”
“ตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายค่ะ ระวังลื่นนะคะ เดินดีๆนะ พื้นมันเพิ่งขัดมา”
“ขอบคุณครับ”
คุณแก้วมองมาอย่างเป็นห่วง
หลังจากผมเข้าไปในห้องน้ำ ก็รู้สึกอ่อนแรง เกือบจะทรุดลงกับพื้น
เรี่ยวแรงอันน้อยนิด ผมค่อยๆเปิดก๊อกน้ำแล้วก็ล้างหน้าล้างตา
ต๊อบ ถึงมึงจะขี้เหร่นิดหน่อย ฐานะทางบ้านกลางๆ พี่ชายเรียนเก่ง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องป๊อด เชี้ย ที่พูดมาทั้งหมดมันเกี่ยวเนื่องกันยังไงวะ โอเค ผมตั้งสติ เป่าปากไล่ลมปิ้วๆ ผ่อนลมหายใจเพื่อไม่ให้ตัวเองบ้าบอตายไปก่อน ผมพยายามตั้งสติและบอกตัวเองว่าอย่าด๋อยให้มาก
ดวงคนมันจะพบเจอก็ไม่มีผีตัวใดห้ามได้ จังหวะที่ผมเงยหน้าขึ้น ผมก็พบบางสิ่งที่อยู่วางอยู่ในตู้ข้างกระจกพอดิบพอดีกับระดับสายตา
นั่นมัน
ผมร้องเฮ้ย ก่อนจะก้มหน้าลงอีกรอบแล้วเงยหน้าดูอีกที ใจมันผสมไปด้วยความงง ความแปลกใจ ความตกใจ เชี้ย อะไรเนี่ย สารพัดฟีลลิ่ง ผมยกมือกุมคางก่อนจะลูบลงช้าๆ วินาทีถัดมาผมเปิดน้ำล้างหน้าตัวเองเป็นบ้าเป็นหลัง
คุณแก้วร้องอย่างตกใจ “คุณต๊อบ ตายแล้ว ทำไมเปียกอย่างนั้นล่ะคะ”
ผมยืนเคว้งราวกับมีกล้องแพลนรอบตัวตอนเหมือนบ้านเพิ่งจะล้มละลาย ผมขอโทษนะป๊า ที่จู่ๆแช่งบ้านตัวเอง ต๊อบแค่เปรียบเปรย ผมหอบหายใจสั่นๆ ทั้งยังหน่วงในอก เหมือนตอนที่รู้ว่าการเอาของขวัญไปให้ผู้หญิงคนแรกสมัยวัยสิบสี่แล้วเธอไม่ไยดี แผ่นหลังผมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ หยดน้ำไหลจากปอยผม สภาพไม่ต่างจากเพิ่งวิ่งมาสองกิโลเมตร
“ผะ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณแก้ว”
“คุณต๊อบ เกิดอะไรขึ้นคะ”
สีหน้าเธอทั้งสับสน งุนงง และไม่เข้าใจที่จู่ๆผมก็เปลี่ยนไปกะทันหันแบบนี้ คุณแก้วยังไม่ทันจะพูดอะไร ผมก็รีบหันหลัง กำปั้นกุมปาก หยดน้ำตาเหมือนจะไหลเป็นละอองๆพร้อมความผิดหวัง ทิ้งให้คนที่รักร้องเรียกอยู่ด้านหลังเพียงลำพัง
“เปิดประตูโว้ย”
“ใครโว้ย”
ผมตะโกนเหมือนผีตายซากอยู่ในผ้าห่ม หน้าต่างปิดม่านมิดชิด รอบๆกายมีขวดน้ำอัดลมหายขวด เนื่องจากอยากเหล้า เศร้ามากแต่ไม่อยากดื่ม ผมเลยกินน้ำอัดลมแทน หนวดเคราขึ้นครึ้ม หนวดล่างที่อุตส่าห์ตั้งใจเล็มตอนไปเดตกับคุณแก้วก็ขึ้นเยอะกว่าเดิม ผมกระอัก รู้สึกเจ็บ อย่า อย่าพูดถึงเธอ!
ผมยกมือแตะๆกับอก
ได้ยินเสียงข้างในลึกๆกำลังร่ำไห้
“เพื่อนมึงไงไอ้ห่า”
ไอ้ฟักเปิดประตูเข้ามา สงสัยมันได้กุญแจจากแม่ผมมาแล้ว แล้วมันตะโกนหาพระแสงอะไรวะ มันนั่งลงบนเตียงแล้วก็ตบบนผ้าที่ผมใช้ป้องกันตัวเองจากแสงแดดสองสามทีแรงๆ “อะไร”
“…”
“เป็นเหี้ยอะไร แม่มึงโทรไปตามกูว่ามึงไม่ยอมออกจากห้องมาสามวัน โทรมาก็ไม่รับ”
“กูรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง” ผมพูดยานๆ “กูซึมแต่เดี๋ยวกูก็จะเป็นหนักขึ้น”
“ออกมา”
“ฟักอย่า” ผมพยายามยื้อผ้าห่มไว้ ไอ้นี่ก็แรงเยอะจริง “ฟักกูขอร้อง”
“สภาพทุเรศลูกตากูมาก มึงไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย อายุเท่าไรแล้ว แปดสิบกูไม่มาอยู่ดูมึงแบบนี้หรอกนะ” มันโยนผ้าห่มผมไปอีกฝั่งของเตียง ผมนอนแผ่ปล่อยให้เสื้อเลิกขึ้นเห็นพุงตัวเอง กางเกงบอลก็สั้นจนไข่โผล่
“มึงจะอยู่ยันแปดสิบเลยเรอะ”
“ไม่ กูกะจะตายสักหกสิบกว่าๆ กำลังดี กูไม่อยากแก่”
“ฟัก”
“ว่า”
“กูจะนอน”
“ไม่ได้ นอนอีกนิดนึงเขาเรียกตายแล้วอย่างมึงน่ะ” มันด่า หน้าตาดูมีน้ำมีนวลต่างกับผมลิบลับ ปากนี่ชมพูมาเชียว เออ ถึงปากมันจะชมพูอยู่แล้ว แต่ทำไมวันนี้มันดูลื่นๆวะ “ทำไม อกหัก ผู้หญิงทิ้ง อะไร ว่ามา เวลากูเป็นเงินเป็นทอง ไม่ได้ว่างตลอดมีสมบัติพ่อสมบัติแม่เหมือนมึง”
ตาพร่า พอถูกสะกิดไอ้เรื่องที่เราไม่อยากจำก็ผุดขึ้นมาอย่างง่ายดาย ผมคราวญคราง ก่อนจะกลิ้งไปทับขาไอ้ฟักแล้วกอดไว้แน่นๆ ผมครางเรียกชื่อมัน “ฟากกกก”
“นี่มึงแดกไปตั้งแต่วันไหน?” มันใช้ตีนเขี่ยขวดเปล่าที่เกลื่อนพื้นห้องผม
ผมเงียบ ไม่ตอบ หลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง
“กะ กูว่าคุณแก้วเขามีเรื่องปิดบังกูว่ะ”
“เหรอ”
เหมือนเรื่องที่ผมพูดไม่ได้สลักสำคัญสักนิด ไอ้เพื่อนชั่ว
“…กูเจอจดหมายหล่นอยู่หน้าบ้านคุณแก้ว แล้วกูก็เจอเจอ ชะ ชื่อผู้ชาย…”
“แล้ว”
“…ทั้งบ้านมีแค่กูกับคุณแก้ว กูไปซ่อมมุ้งให้เขา เสร็จแล้วกูก็เข้าห้องน้ำ แล้วกูก็…”
“ก็”
“กู”
“ลีลา” ไอ้ฟักตบแขนผมดังเพี้ยะ
“มันเจ็บมั้ย สัด” ผมลูบแขนตัวเองเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวนอนเอาหัวไถตักมัน “กูเจอ”
ผมกลั้นใจ
ยกมือกุมปากอย่างไม่รู้ตัว ราวกับว่ากำลังพูดถึงเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต
“…กะ กูเจอเครื่องโกนกับครีมโกนหนวดในห้องน้ำบ้านคุณแก้ว…”
ขณะที่โลกกำลังถล่มทลาย
ไอ้ฟักเลิกคิ้ว
ส่วนผมกำลังทำหน้าเศร้าโศกขั้นสุด
“…กูมีทฤษฎีที่ทำให้เชื่อได้ว่าคุณแก้ว เขา เขา มีผัวแล้ว…”
หัวใจกำลังแตกสลายไปต่อหน้าต่อตา
“ส่วนกู มัน มันก็เป็นแค่ชายชู้!”
แล้วก็ร้องไห้โฮ
“ไอ้ธีรพัฒน์อะไรนั่น จะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่ผัวคุณแก้ววะ!”
TBC
[13/05/2559]
หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562] (อ่าน 418252 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก