เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 47 : หลังจีบให้รักษาไว้ดีๆ
หลังจากผมไปหาคุณแก้วแล้วเยียวยาแผลใจเรียบร้อยก็รู้สึกดีขึ้น หลังจากวันนั้นผมโทรไปหาไอ้ฟักที่คอนโดเพราะครั้งก่อนที่ผมกับมันคุยกันจบไม่ค่อยดี ผมไม่อยากให้ความรู้สึกนั้นค้างคาหรือสะสม มันไม่ดีต่อความรู้สึกของพวกเราทั้งคู่ มันเป็นคนที่ผมแคร์ฉะนั้นผมจะไม่ปล่อยให้เรื่องที่ผมกับมันคุยกันครั้งก่อนเรื้อรังเอาไว้
ผมซื้อเบียร์เข้าไปสองกระป๋องเป็นการง้อมันว่าผมไม่ได้มาตัวเปล่าๆ
พอผมมาถึงมันก็เดินมาเปิดประตูให้ ผมเห็นหน้ามันนิ่งๆเลยยกเบียร์จี้แก้มมัน
“อย่ามาเก๊กใส่กู”
“พ่อมึง” ไอ้ฟักทำเป็นด่า แต่สุดท้ายมันก็หลุดยิ้ม ที่แรกมันคงตั้งท่าว่าจะหายงอนยากๆหน่อยแต่สรุปพังตั้งแต่ผมเดินเข้าประตูมา นี่ไง เพื่อนมึงมันหล่อไง โกรธลงเหรอพัชระ “มาห้องกู ซื้อมาแค่สองกระป๋อง?”
“จริงๆป๋องเดียวก็เอาอยู่แล้ว”
“ถุย”
ผมมองไปรอบๆ “เดี๋ยวนี้มึงไม่เอาเด็กมานอนด้วยแล้วเหรอ”
“กูไปห้องเด็กแทน” ไอ้ฟักเดินไปเปิดหนังดู ผมนั่งลงหน้าโซฟา แล้วแกะกระป๋องเบียร์ก่อนจะจิบเบาๆแล้วส่งให้มัน
“สัตว์ ร้ายนะมึง” ผมแซ็วมัน “โดนเด็กซ้อมกลับมาไม่ต้องมาหากูนะ”
“อย่างกูน่ะเหรอใครจะตบตีลง” มันดื่มกระป๋องเบียร์ต่อจากผม
“เรื่องวันนั้นกูขอโทษที”
“อือ ไม่เป็นไร กูเข้าใจมึง”
“เค กูง้อมึงเสร็จละ กูกลับนะ”
“ส้นตีนเถอะ” ไอ้ฟักด่าผม ผมหัวเราะร่วน ชูมือไปทางมัน
“อะ ล้อเล่น”
“มึงให้เมียมึงเลียแผลใจเสร็จแล้วสิ”
“เรียบร้อย” ผมพยักหน้าแบบเท่ ๆ คูล ๆ แต่จริง ๆ แล้วในใจกำลังเก็บซ่อนความเขินอยู่ แต่จะไม่แสดงออกให้ไอ้ฟักเห็นว่าผมนั้นพ่ายแพ้ยับเยิน!
ผมเห็นโทรศัพท์ไอ้ฟังดัง เป็นข้อความเข้า มันปรายตามองเล็กน้อยแล้วปิดเสียงก่อนคว่ำหน้าลง
“กูเข้าใจมึงจริงๆ ตัดเรื่องเพศสภาพทุกอย่างออก วันนั้นกูแค่กลัวว่ามึงจะถูกทิ้งแล้วอกหักเป็นบ้าเป็นบออีก”
“ฟัก กูกับมึงก็โตแล้วนะ ความสุขอยู่ใกล้ๆก็รีบคว้าไว้เถอะ กูจนตอนนี้ก็ไม่กลัวอะไรแล้ว มีแต่กลัวว่าจะไม่ได้ทำ”
ไอ้ฟักนิ่งไปเมื่อฟัง มันนิ่งไปนานมาก รอยยิ้มค่อยๆหลุดมาทีละนิดเหมือนจะเข้าใจบางอย่าง
“กูพลาดที่ไม่กล้าคว้าตั้งแต่แรกนี่เอง”
“อืม” ผมพยักหน้า “หมายถึงเรื่องเหี้ยอะไร”
มันส่ายหน้า ยกเบียร์ดื่มเกือบหมด “หมายถึงว่าถ้ากูเก็บแต้มตั้งแต่สมัยมหาลัย ป่านนี้จะมีผู้ตั้งกี่คนที่อยู่ในคอลแล็กชั่นของกู”
“มึงแดกดาวคณะที่กูแอบชอบ มึงยังไม่พอใจอีกเหรอไอ้สัตว์!” ผมด่ามันอย่างหมั่นไส้ อดไม่ไหว ไม่ว่าคนไหนที่ผมชอบ จะเสร็จไอ้ฟักหมด!
ไอ้ฟักทำหน้าเหนือกว่า ย้อนคำพูดผม “ก็มึงไม่คว้าไว้เอง”
“ตอนนี้กูมีความสุขละ อดีตเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว”
“ส่วนอนาคตมึงก็จะมาร้องไห้ซบอกกู”
ผมกระดิกนิ้วเรียกมัน “มานี่ดิ กูจะตีปากมึง”
ไอ้ฟักหัวเราะ “ไว้พอมึงแก่ มึงก็ไม่พ้นกูหรอก คอยดู มีตอนไหนที่มึงพ้นกูบ้างไหม ถ้าไม่ใช่กูอีก”
“คนเราก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง สักวันมันก็ต้องแยกย้าย” ผมแก้ตัว คำพูดนี่มันตอนเมาในวงเหล้ามากๆ เพื่อชีวิตอะไรขนาดนี้
ไอ้ฟักเสือกฟังแล้วนิ่งไปอีกรอบ วันนี้มันช็อตบ่อยมากจนทำผมเป็นห่วง ผมหวังว่าที่ทำงานมันยังคงอยู่ดีไม่มีปัญหา หรือมันคงไม่ได้ทะเลาะกับเด็กมันมา
“มึงจะทิ้งกูเหรอ?”
“ใครบอก” ผมเลิกคิ้ว หันมาถามมัน
“เออ ช่างเหอะ”
“อะไรของมึงเนี่ย ช่วงนี้มึงค่อนข้างอ่อนไหวง่ายนะ เอะอะงอนกู ดราม่าตลอด”
ไอ้ฟักดูไม่ค่อยร่าเริง หมดอาลัยตายอยาก มันถอนหายใจเบาๆเกือบทุกนาที ทั้งๆที่ปกติมันจะไม่ทำอย่างนั้นเพราะกลัวความเครียดทำให้หน้าไม่เด้ง
“ต๊อบ”
“เออ ว่าไง”
“กู” มันมองหน้าผม คล้ายมีเรื่องจะพูดต่อตลอดเวลา แต่มันก็ติดอยู่ที่ปลายลิ้น มันหลุบตาลงก่อนจะเงยขึ้นอีกครั้ง มองผมอยู่นาน แต่ก็ยังไม่ทันได้พูด ไอ้ฟักพูดกลับไปกลับมาอยู่นาน อาการปากแข็งลิ้นแข็งกำเริบ “ถ้าสมมติวันหนึ่ง ก่อนหน้านี้”
ผมพยักหน้า “ก่อนหน้านี้?”
ไม่ทันไรหน้าห้องไอ้ฟักก็มีคนมาหา ผมมองมันอย่างสงสัย “ใครวะ”
ไอ้ฟักขมวดคิ้ว มันมองไปที่โทรศัพท์ก่อนจะตอบ บรรยากาศเมื่อครู่หายไปทันที “สงสัยเด็กกูน่ะ”
“มึงไม่ออกไปเปิดหน่อยเหรอ”
ไอ้ฟักมันเงียบๆ เหมือนไม่อยากตอบ
“มึงก็จะปล่อยเด็กมันรอแบบนี้อะนะ” ผมมองท่าทางไอ้ฟักแล้วขำ มีเด็กมาติดมัน มันก็ดันทำเป็นไม่ชอบ ทั้งๆที่เมื่อก่อนจำใจต้องบอกเลิกเด็กนั่นไปก็ฟูมฟายอยู่พักใหญ่ พอเด็กมันกลับมาง้อก็ดันเล่นตัวซะงั้น
“สรุปมึงไม่ชอบเด็กพายอะไรนั่นอะไรใช่มั้ย กูจะได้ไล่ให้เหมือนคราวก่อน ไอ้เด็กนี่ระรานเพื่อนกูอยู่ตั้งนาน เดี๋ยวกูปกป้องมึงเอง”
ไอ้ฟักเหมือนทนไม่ไหว ด่าออกมา “เสือก!”
ผมหัวเราะร่วน เห็นไอ้ฟักด่าผมกลบเกลื่อนความเขินก็สะใจดี ผมลุกไปเปิดประตู ตั้งนานเด็กนั่นก็ยังไม่ไป หน้าตาก็ดี บุคลิกก็โอเค ไอ้ฟักมันเล่นตัวทำไมผมยังสงสัยอยู่
พอเด็กมันเห็นผมก็ตกใจ ในแววตาเจืออารมณ์แปลกๆที่ผมมองไม่เข้าใจ ทำไมมันดูเหมือนโกรธผม หรือเป็นเพราะครั้งก่อนที่ผมเจอหน้ามัน ผมเคยต่อยมันไว้
“เอาล่ะๆ กูกลับละ” ผมหันไปบอกไอ้ฟัก ก่อนจะหันกลับมาตบไหล่พายเบาๆ “พายใช่มั้ย? ฝากเพื่อนพี่ด้วยนะ”
ผมวางมือไว้บนไหล่พายแล้วหันไปถามไอ้ฟัก “ก่อนหน้านี้มึงจะบอกอะไรกูนะ”
“ไม่มีอะไร” มันตอบห้วนๆ ไอ้ฟักหน้าเป็นตูดแล้ว ผมรู้สึกสนุก นานๆทีจะได้แกล้งมันคืน ผมเดินไปใส่รองเท้าเตรียมตัวกลับ
“มึงจะไปไหน” ไอ้ฟักขึ้นเสียงถามผม ดูไม่พอใจที่ผมทิ้งมันไว้ บรรยากาศก็ดูแปร่งๆขัดๆ มีอีกคนอยู่ด้วยแต่มันกลับไม่ทักทายเขาสักนิด
“กลับบ้านดิ”
“ไม่เอา” ไอ้ฟักพูดอย่างเอาแต่ใจ เหมือนมันไม่เป็นตัวเอง
“นี่ไง พายอยู่เป็นเพื่อนแล้วไง” ไอ้ฟักหน้านิ่งหน้างอ ผมบอกมันติดตลก “กูก็ต้องกลับไปหาแฟนกูมั้ย เขารอกินข้าวอยู่เนี่ย”
คราวนี้ไอ้ฟักปิดปากเงียบสนิท พายมองผมแค่เล็กน้อยที่เหลือเอาแต่จ้องไอ้ฟักตาไม่กระพริบ เหมือนหมาน้อยรอให้เจ้าของพากลับเข้าบ้านอย่างไรอย่างนั้น
ผมเห็นฟักมันมองหน้าพายก่อนจะเบนหนีออก ต่างคนต่างมองสลับกันไปมา ในแววตามีความรู้สึกหลายอย่างที่คนนอกไม่รู้เรื่อง แน่นอนว่าคนอย่างผมจะไม่อยู่เป็นก้างขวางคอ เรื่องของพวกมันจะเป็นยังไงต่อก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต เพราะยังไงถ้าไอ้ฟักเสียใจก็ยังมีผมอยู่ทั้งคน
บางคนรักที่จะได้ท่องเที่ยว เจอผู้คน ทำสิ่งต่างๆบนโลก หรืออาจจะแค่นอนอยู่เฉยๆ ความสุขไม่ใช่แค่เพราะว่าต้องรักใคร แต่เป็นเพราะรักสิ่งที่จะทำ แต่กับบางคนก็อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตัวเองต้องการคืออะไร
ส่วนตอนนี้ความสุขอยู่ตรงหน้าก็รีบๆคว้าไว้ ไม่เห็นต้องเล่นตัว
ผมยืนนิ่งๆให้คุณแก้วจับแต่งตัว แม้คุณแก้วจะไม่คิดมากแต่ผมเป็นฝ่ายขอร้องให้เธอทำให้ผม และคุณแก้วก็เต็มใจมากๆ
“ผมดูดีหรือยังครับคุณแก้ว”
“ดูดีแล้ว หล่อมากๆ” คุณแก้วมองผมทั่วๆ ก่อนจะยกมือสางๆผมให้ “ไม่ต้องทำผมหรอกเนอะ แค่นี้ก็หล่อแล้ว”
“ผมตื่นเต้น” หลังจากแต่งตัวเสร็จ ผมก็ขับรถพาคุณแก้วไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อผลไม้ไปฝากคุณแม่ของคุณแก้ว
เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เจอคุณแม่ยายแล้ว!
หลังจากซื้อของเสร็จ ผมขับรถพาคุณแก้วไปที่บ้านของแม่ คุณแก้วแต่งกายปกติไม่ได้แต่งหน้า เธอแค่รวบผมขึ้น มัดไว้เป็นจุกด้านบน ให้ปอยผมคลอกรอบหน้าเล็กน้อย
กลับกลายเป็นผมที่สั่นมาก แถมยังตื่นเต้นจนเกร็ง ผมยืนอยู่หน้าบ้านคุณแก้วถือถุงผลไม้สองถุงอย่างกล้าๆกลัวๆ เป็นคุณแก้วที่จับมือผม ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
“คุณแม่แก้วไม่ดุเลย”
“ผม…เป็นครั้งแรกเลยที่ผมมาเจอคุณแม่ของแฟน”
คุณแก้วพยักหน้า เธอชอบประโยคนี้ของผม “แล้วก็จะเป็นแฟนคนเดียวด้วย”
“คุณต๊อบไม่ต้องกลัว แก้วอยู่ทั้งคน” คุณแก้วหอมแก้มผมให้กำลังใจ
ผมใจละลายกับรอยยิ้มนั้น ผมรู้สึกปลอดภัยและมีกำลังใจเหมือนมีคนคอยเคียงข้างเราที่จะก้าวเดินพร้อมเจอเรื่องต่างๆที่เข้ามา
บรรยากาศภายในบ้านอบอุ่นมาก ผมรับรู้ได้ถึงความอบอุ่น แตกต่างจากที่คิดไว้ เป็นเพราะความสัมพันธ์ของผมกับคุณแก้วทำให้ผมกลัวว่าจะไม่ถูกยอมรับแต่กลับกลายเป็นตรงกันข้ามทุกอย่าง
ไม่มีความกดดัน ไม่มีเรื่องบาดหมางช้ำใจระหว่างครอบครัว มีเพียงความรักที่พร้อมจะเข้าใจและยอมรับ
“คุณแม่สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ คุณแก้วเข้าไปหาแม่ของเธอ ที่โต๊ะทานข้าวมีอาหารวางไว้อยู่มากมาย
ผมเห็นแม่คุณแก้วกำลังทำอาหารอยู่ คล้ายว่าที่อยู่บนโต๊ะยังไม่พอสำหรับมื้อนี้ รอยยิ้มของคุณแม่เหมือนคุณแก้วไม่มีผิด
“หนูต๊อบใช่มั้ยลูก แก้วเขาเล่าเรื่องของเราให้แม่ฟังตลอดเลย มานั่งสิมา ไหนแม่ขอดูหน้าหน่อยซิ แล้วกินอะไรกันมาหรือยัง”
คุณแก้วยิ้มให้ผม ราวกับว่ากำลังยื่นมือมารับผมให้ก้าวเดินไปพร้อมกับเธอ
ผมเห็นภาพนั้น คล้ายกับเห็นวันแรกที่ผมได้พบเธอ วันที่เราเริ่มรู้จักกัน วันที่ลองผิดลองถูกเรียนรู้เพื่อเรียนรู้กันและกัน
พวกเราพูดคุยกัน ระหว่างนั้นมีรอยยิ้มมีเสียงหัวเราะ มื้อนั้นอร่อยมากเป็นมื้อที่ดีที่สุดอีกมื้อหนึ่งที่ผมไม่อาจลืม เป็นครอบครัวหนึ่ง ไม่มีอะไรแตกต่าง เป็นเช่นที่หลายๆคนเป็น
“คุณแม่ชอบคุณต๊อบมาก แก้วแอบโม้ไว้เยอะ”
“คุณแก้วเอาผมไปพูด ต้องชมผมดีๆนะครับ”
“จริงๆแล้วแก้วชอบนะแต่งชุดผู้หญิงสนุกดี แต่ว่าที่ชอบกว่าการแต่งตัวเนี่ยก็คือคุณต๊อบ”
ผมคิดไปต่อว่าหากวันนั้นผมไม่เปิดใจยอมรับ ละทิ้งอคติ แต่กลับกันหากผมละทิ้งโอกาสเพียงเพราะกรอบที่ใครไม่รู้มากำหนด ชีวิตของผมคงไม่ได้พบกับความสุขที่ผมตามหามานานอย่างวันนี้
“คุณต๊อบรู้มั้ย จริงๆแล้วก่อนหน้านี้เราเคยเจอกันนะ”
“หื้อ? จริงเหรอครับ”
“อืม คุณต๊อบเคยช่วยแก้วตอนเด็กๆ”
“เอ๋? เมื่อไร ตอนไหนครับ”
“นานมาแล้ว”
“จริงหรือเปล่าครับ เอ้ย ตอนไหน ทำไมคุณแก้วไม่บอกผมเลย” ได้ยินดังนั้นผมก็ยิ่งสงสัย เป็นเพราะในชีวิตผมไม่น่าจะเจอคนน่ารักๆอย่างคุณแก้วได้บ่อยๆ ทำไมผมจำไม่เห็นได้!
“คุณต๊อบจำไม่ได้สินะ ฮึ”
“เดี๋ยวๆ คุณแก้วอย่าเพิ่งงอนผม เล่าให้ผมฟังก่อน เล่าให้ฟังนะครับ”
“ไม่บอกหรอก คุณต๊อบลืมแก้วแล้ว แก้วแอบชอบคุณต๊อบมาตั้งนานแต่ใครบางคนกลับลืมแก้ว”
“อะ แอบ แอบชอบผม?”
“ใช่ แอบชอบมานานแล้ว” คุณแก้วหันกลับมาก่อนจะกอดผมไว้ไม่ทันตั้งตัว
หัวใจผมเต้นดังตึกตัก ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผมไม่คิดว่าตัวเองจะมีคนแอบชอบมาก่อน มันน่าเหลือเชื่อมาก ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ
แต่มันก็เป็นไปแล้ว
คุณแก้วแก้มแดงมาก ราวกับว่าเธอกำลังสารภาพรักกับผม ยิ่งทำให้ใบหน้าของเธอน่ามอง ดูน่ารักไปหมด
ผมทนไม่ไหว อยากจะตายตรงนั้นให้ได้
“งั้นตอนนี้ถือว่าจีบติดแล้วนะครับ หายกันนะ”
ผมชูนิ้วก้อยแทรกขึ้นมาตรงหน้าระหว่างที่ถูกกอดไว้ “ดีกันนะ”
คุณแก้วอมยิ้ม จูบผมเบาๆ
“คุณต๊อบยังไม่เคยบอกรักแก้วเลย”
“ผมกลัวพูดมากๆจะไม่พิเศษน่ะครับ”
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นเกี่ยวเลย แก้วชอบฟัง”
“ก็เห็นเขาฮิตไม่พูดคำว่ารักกัน พูดแล้วเชยไม่ใช่เหรอครับ”
“ถ้ามัวแต่กลัวว่าพูดแล้วจะไม่เท่ เก็บเอาไว้ไม่ยอมบอก ชีวิตเราก็มีอยู่เท่านี้ ถ้าไม่พูดตอนนี้คุณต๊อบจะเก็บไว้ไปพูดตอนไหน รอให้แก้วแก่ก่อนเหรอ หื้อ?”
“ผมจะทำตัวเป็นพระเอกสักหน่อย เท่ๆขรึมๆ ไม่บอกรักแสดงออกที่การกระทำแบบนี้ไม่ดีเหรอครับ”
“ตัดประโยคแรกออก ส่วนแสดงออกที่การกระทำคุณต๊อบก็ทำให้แก้วเห็นแล้วนะ เหลือแค่แก้วอยากฟังคำพูดหวานๆ จากปากหวานๆของคนที่แก้วรักให้ชื่นใจแค่นี้เอง”
“เล่าเรื่องเมื่อก่อนให้ผมฟังด้วยนะ”
“ไม่เล่าถ้าไม่พูด” คุณแก้วกระซิบ น้ำเสียงของเธอติดจะล่อลวงอยู่ไม่น้อย
ผมกลั้นหายใจ เรียกขวัญกำลังใจสุดความสามารถ เป็นเพราะเวลานี้คุณแก้วช่างไม่มีเค้าโครงความอ่อนหวานเลยนอกจากความหล่อ!
แต่ว่าผมหลงกลคุณแก้วไปแล้ว ทุกอย่างในสายตาของผมไม่สามารถพิจารณาอะไรได้แล้ว นอกจากยอมเธอทั้งหมด
ผมทำเป็นชูสามนิ้วพูดจาขึงขัง “ไม่ว่าคุณแก้วจะต้องการอะไร จะอยากช็อปปิ้งเสื้อผ้ารองเท้าเครื่องสำอางอีกกี่ชิ้นผมก็จะหามาให้ ไม่ว่าคุณแก้วจะแต่งตัวยังไงก็สวยที่สุดในใจของผม”
คุณแก้วหลุดหัวเราะ หอมแก้มผมจนช้ำ กลิ่นหอมๆจากกายของเธอปนอยู่ในรอบกายผมผสมกันจนแยกไม่ออก
“ต้องไม่เจ้าชู้ด้วย” คุณแก้วจิ้มนิ้วลงมาที่จมูกผม ผมรีบพยักหน้าเห็นด้วยที่สุด
“ใช่ครับ ใช่ๆ ผมไม่เคยเจ้าชู้มองคนอื่น”
“แต่ถ้าคนอื่นมองคุณต๊อบ คุณต๊อบก็ต้องโดนลงโทษนะ”
“เอ้า ไม่เอา คุณแก้ว ไม่ยุติธรรม แล้วถ้าเกิดมีคนอื่นมามองคุณแก้วล่ะครับ”
“ก็ไม่มีวันที่คนอื่นจะเข้ามาได้” คุณแก้วโน้มลงก่อนกระซิบ “เพราะแก้วรู้ว่าใจตัวเองว่าอยู่ที่ใคร”
ผมแกล้งไอ เฉไฉไม่ให้หูตัวเองแดงไปกว่านี้ คุณแก้วจับติ่งหูผมเล่นอย่างรู้ทัน นิ้วของเธออุ่นมากพอๆกับอ้อมกอด
“ผมจะยอมเป็นพ่อบ้านตัวเล็กๆหาเงินมาให้คุณแก้วใช้ทุกบาททุกสตางค์ ต่อให้ลิปทุกสีเหมือนกันหมดแต่คนละยี่ห้อ แต่ถ้าคุณแก้วชอบ ผมก็จะซื้อให้ทุกแท่ง”
ผมท่องคำปฏิญาณอย่างเคร่งขรึมจริงจัง พยายามเกร็งหน้าเอาไว้ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องซีเรียส ต่างจากคุณแก้วที่ยังคงหัวเราะไม่หยุด แต่แววตาของเธอมีความสุขมาก
“คุณแก้วเป็นแม่นกน้อยของผม”
“เอาอีก”
“เป็นนางฟ้า”
รอยยิ้มของคุณแก้วกว้างขึ้น แม้ผมจะเป็นฝ่ายบอกความในใจ แต่ในความเป็นจริงผมกำลังอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆของคุณแก้ว
เธอหอมแก้มผมจนตาลาย ทุกครั้งที่ผมพูด คุณแก้วจะหอมแก้มผมมาหนึ่งที
“เป็นคนที่น่า…รัก”
ผมพูดต่อ
“รักนะครับ”
“พูดอีกสิ”
“รักคุณแก้ว”
“อือฮึ”
“รักที่สุด”
เพราะคำพูดดีๆที่มาจากใจ
ไม่ว่าจะพูดอีกสักกี่ครั้ง…ยังไงก็พิเศษ
ไม่มีเรื่องเลวร้ายเสมอไป ไม่มีสิ่งใดตายตัวหรือรับประกันได้นอกจากจะลงมือทำ
อย่างที่คุณแก้วเคยบอกผม ไม่ว่าจะเป็นผมหรือคุณ ฉันหรือเธอ ทุกคนต่างเพียงต้องการความรัก
แค่เพียงคนสองคน
พอได้ลองเข้าไป ผมถึงได้รู้ว่าไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่คิด ถ้าหากกลัวไปก่อนบางครั้งก็คงน่าเสียดาย
…ที่จะต้องพลาดสิ่งดีๆอีกมายมายที่ชีวิตนี้จะได้เจอ
END
[28/12/2560]
จริงๆเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ภาพวาดคลุงเขียนช่วงอยากฆ่าตัวตาย โรคซึมเศร้ารุมหนักๆมาหกเจ็ดปี ทุกวันคิดอยู่ตลอดว่าจะตายยังไงดี วางแผนเป็นขั้นๆถึงขั้นว่าระหว่างตาย หลังตายแล้ว สภาพเราจะเป็นยังไง วิธีไหนไม่ทรมานบ้าง แต่อีกใจก็พยายามบอกตัวเองให้ทนอีกนิด มีชีวิตอยู่อีกนิด มีเรื่องหลายเรื่องที่ยังทำไม่สำเร็จ อยู่ต่ออีกหน่อยนะเผื่อดี แต่มันไม่ดีหรอก 555 เป็นแบบนี้ตลอด อยู่ไปทรมานไป
แต่เวลาเขียนเรื่องนี้แล้วเหมือนได้เยียวยาตัวเอง ระหว่างเขียนก็รู้สึกว่าตัวละครแต่คนมีชีวิต ไม่อยากทิ้งพวกเขาไว้ ทำให้ยังอยู่มาได้ทุกวันนี้ ขอบคุณระหว่างทางที่มีกำลังใจมาเติมให้ตลอด ไม่อย่างนั้นคงไม่จบ หลายครั้งก็ไม่รู้อย่างไหนจะจบก่อนระหว่างนักเขียนกับนิยาย 5555
คุณฟักเป็นตัวละครที่มาแจมแล้วเห็นมุมอื่นมากขึ้นที่อาจจะไม่เห็นในเรื่องของตัวเอง เพราะปากแข็งยิ่งกว่าซิกแพ็กน้องพาย ส่วนพาร์ทของคุณแก้วมีแน่ๆ อิอิ
ภาพวาดคลุงขอบคุณมากที่เดินร่วมทางกันมาจนถึงตอนสุดท้าย ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และกำลังใจที่ให้มาตลอด ฮุยเล่ฮุย
บางคนไม่มีล็อกอินในเล้า ถามถึงแท็กทวิตภาพวาดคลุงแปะให้ด้านล่างน้า ขอบคุณมากๆที่ส่งกำลังใจ รักทุกคน
แท็ก #บอกแล้วใช่ไหมก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
ปล. ในเล่มเนื้อเรื่องจะสมบูรณ์มากขึ้นเพราะรีไรท์ทั้งหมด มีอะไรจะอัพเดตในเพจนะขร่ะ
https://www.facebook.com/withmydreamhttps://twitter.com/withmydreamgg
หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562] (อ่าน 418164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก