เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 46 : จงเขี่ยนกเอี้ยงที่เกาะแกะกับควายเรา
รอบนี้ไอ้ฟักเป็นคนขับรถ ผมกลัวตัวเองจะอารมณ์ร้อนเกินไปจึงเป็นฝ่ายนั่งแทนที่จะขับ ไอ้ฟักจะไปส่งผมที่บ้าน แต่ผมเปลี่ยนใจผมอยากไปหาคุณแก้วมากกว่า
ตลอดทางเงียบมาก ผมแทบไม่พูดอะไร ไอ้ฟักเองก็ไม่ได้ถาม ผมยังไม่หายจากการหงุดหงิดเรื่องก่อนหน้านี้ แต่ผมก็ไม่อยากใช้อารมณ์หรือแสดงออกแย่ๆออกมา
ผมไม่ค่อยได้แสดงออกว่าโกรธอย่างจริงจังมาก่อน ไอ้ฟักจึงดูเกร็งๆแต่มันก็ยังคงท่าทีสบายๆแค่ไม่พูดจาทำร้ายจิตใจหรือซ้ำเติมผมอย่างตอนปกติ
“ถ้ามีปีหน้าก็ไม่ต้องมาละ” ไอ้ฟักเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
“อืม”
“มึงไม่ต้องเก็บมาคิดมาก ความคิดแบบนั้นไม่มีค่าหรอก เสียเวลาชีวิตมึงที่ต้องเจอเรื่องดีๆอีกตั้งเยอะ”
ผมพยักหน้า สายตามองไปด้านนอกกระจก
“ต๊อบ”
“ว่า”
“จริงๆแล้วมึงถอนตัวไม่ขึ้นแล้วถูกต้องมั้ย”
จู่ๆไอ้ฟักก็ถามผมขึ้นมา สีหน้ามันเรียบเฉย มันทำเหมือนว่าไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไร ผมมองอย่างสงสัยว่ามันจะพูดเรื่องอะไร
“คุณแก้วของมึง ดูยังไงก็ผู้ชาย มึงโง่ดูไม่ออก หรือมึงชอบเขาไปแล้วจนหลับหูหลับตาไม่รับรู้ความจริงในข้อนี้?”
ผมขมวดคิ้วเถียงมันกลับ
“คุณแก้วเขาจะแต่งยังไง เขาจะเป็นอะไรยังไง กูก็ไม่เดือดร้อน คุณแก้วก็ไม่เดือดร้อน ไม่มีใครเดือดร้อน ทำไมกูจะต้องไปบังคับเขาด้วยว่ะ”
“มึงรับได้? มึงโอเค?”
“แล้วทำไมกูต้องไม่โอเค”
“มึงชอบผู้หญิง แต่ตอนนี้คุณแก้วของมึงไม่ค่อยมีส่วนไหนที่จะคล้ายผู้หญิง”
“มันเป็นเรื่องรสนิยม ความชอบส่วนบุคคล กูไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปคิดมากมายกว่านั้น ต่อให้คุณแก้วอยากจะไม่แต่งตัวเป็นผู้หญิง หรือวันไหนเขาอยากแต่งเป็นผู้ชาย กูก็พร้อมจะสนับสนุนเขา ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเสียหาย ฟัก มึงก็เป็นเกย์ มึงก็น่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้มากกว่ากูอีกนะ”
ไอ้ฟักเงียบลง มันไม่ตอบผม
“หรือโลกนี้มันต้องตายตัวตลอดวะ มันจะมีเปลี่ยนแปลงโค้งงอตามใจบ้างไม่ได้เลยใช่ไหม วันหนึ่งกูลุกขึ้นมาแต่งหญิงเล่นๆบ้าง กลายเป็นว่ากูก็ต้องเป็นกะเทยแบบนี้เหรอวะ” ผมถามมันกลับ “ทำไมมึงถึงดูไม่ค่อยชอบคุณแก้ว มึงไม่โอเคกับคุณแก้วของกูตรงไหน”
มันมองหน้าผมสักพักก่อนตอบ “เปล่า”
เสียงโทรศัพท์ไอ้ฟักดังขึ้น แต่มันไม่ได้รับ แค่กดตัดสายเงียบๆ
ผมกับมันเงียบไปตลอดทาง ผมกลับมาหัวเสียอีกครั้งไม่คิดว่าไอ้ฟักจะพาทะเลาะด้วยเรื่องนี้ ผมคิดว่ามันจะเข้าใจผม แต่เหมือนมันก็มีบางอย่างที่ปิดบังไว้
“มึงหวงกู ไม่อยากให้กูมีแฟน?” จู่ๆความคิดนี้ก็เข้ามาในหัวผม ผมพูดขึ้น
“กูแค่เป็นห่วงมึง”
ความโกรธที่เพิ่มขึ้นมาในทีแรกจางลง ผมถอนหายใจ ผมเข้าใจว่ามันเป็นห่วงผม ไม่อยากให้ผมต้องเสียใจเพราะที่แล้วมาผมมักอกหักถูกทิ้งมาตลอด สมัยมหาลัยก็เป็นมันอีกที่คอยดูแลผม
ต่างคนต่างมองไปคนละทาง ไอ้ฟักมองถนน ผมมองด้านข้างก่อนจะตอบมันเบาๆในลำคอ “อืม”
เมื่อถึงบ้านคุณแก้ว ผมลงจากรถ ก่อนจะมองหน้าไอ้ฟักเป็นเชิงทักทายให้มันกลับบ้านดีๆ แต่ระหว่างผมกับมันก็ไม่ได้พูดอะไรกันแม้กระทั่งลงจากรถมาแล้ว
ผมไลน์บอกคุณแก้ว ก่อนจะกดกริ่งหน้าบ้านของเธอ ไม่นานคุณแก้วก็ออกมารับผม
ทันทีที่ผมเห็นเธอ ความรู้สึกหนักหนาทั้งหลายก็ตีกลับขึ้นมาก่อนจะถูกกลบหายเข้าไปข้างใน
คุณแก้วจูงผมเข้าไปในบ้าน เธอยิ้มให้ผมด้วยความห่วงใย คุณแก้วแต่งกายธรรมดา แค่เสื้อโปร่งๆกับกางเกงขายาวโปร่งๆ ดูเป็นธรรมชาติ
“สนุกมั้ยคะ”
ผมไม่ได้ตอบเธอ เอาแต่มองคุณแก้วอยู่ตลอดไม่กระพริบตา
“พอเห็นคุณต๊อบบอกกำลังจะกลับแก้วเกือบโทรไปหาแล้ว แต่คุณต๊อบกลับมาเร็วจัง ไม่สนุกเหรอหื้ม”
ผมเงียบ ผมแค่รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดอะไรเท่านั้น
“คุณต๊อบเป็นอะไร?” คุณแก้วแปลกใจในท่าทีของผม เธอเข้ามาก่อนจะลูบแก้มผมเบาๆ “ทำไมตาแดงแบบนี้”
คุณแก้วยกมืออังหน้าผากผม ก่อนจะสำรวจว่าผมมีอาการเมาหรือน่าเป็นห่วงตรงไหน
ลำคอผมตีบตัน จู่ๆผมก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองใบหน้าของเธอ ดวงตาก็แดงก่ำเพราะอารมณ์ที่ตกค้างก่อนหน้านี้
คุณแก้วขมวดคิ้ว เธอจับให้ผมนั่งลง วางมือไว้บนตักผม ดวงตาทั้งคู่จดจ้องอย่างต้องการคำตอบและห่วงใย แววตาของเธอกำลังบอกว่าเป็นห่วงผมมากแค่ไหน
“ใครรังแกคุณต๊อบ”
“เปล่าครับ”
“ใครรังแกคุณต๊อบ” คุณแก้วจับใบหน้าของผมไว้ เธอสบตา
ผมส่ายหน้าอีกครั้ง คุณแก้วไม่ยอม เธอจับใบหน้าของผมแน่นขึ้น
“บอกมาครับใครทำให้คุณต๊อบของผมเป็นแบบนี้”
“ผม” ผมพยายามหาคำพูดให้เจอ “ผมแค่”
ใจผมเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มันอัดแน่นไปหมดจนผมไม่รู้จะเริ่มต้นที่ตรงไหน
เริ่มตรงที่ว่าเมื่อผมเห็นคุณแก้วถูกทำร้าย ผมก็รู้ตัวทันทีว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอไม่ธรรมดาเลย นับวันมันยิ่งลึกซึ้งจนแม้แต่ตัวผมเองยังแปลกใจ
ผมทนฟังไม่ได้หากใครมาว่าคุณแก้ว หากใครมาดูถูกเธอ เธอแสนดีขนาดนี้ เก่งขนาดนี้ เธอสวยขนาดนี้ เอาใจใส่ผมขนาดนี้ แล้วผมจะยอมให้คนอื่นมาว่าเธอทั้งๆที่ไม่รู้อะไรเลยได้ยังไง
หรือต่อให้เธอไม่สวย เธอจะเป็นอย่างไร ผมก็พร้อมยอมรับ ไม่ยอมให้ใครมาว่าร้ายเธอในทางแย่ๆ
“คุณแก้ว” ผมเรียกชื่อเธอ ก่อนจะมองคุณแก้วราวกับว่าผมไม่เคยมองเธอมาก่อน ผมแค่กำลังอยากมองคุณแก้วให้มากๆ อยากมองให้นานกว่านี้
คุณแก้วเองก็สบตาผม ทุกความรู้สึกกลั่นออกมาจากแววตาของเธอ สีหน้าและท่าทาง ไม่ว่าจะไออุ่นของฝ่ามือที่กำลังประคองแก้มของผมอยู่ ทั้งหมดนั้นเอาใจใส่และอ่อนหวานอย่างมาก
“แก้วอยากฟังทุกอย่างที่คุณต๊อบพูด”
เธอกำลังรอให้ผมเอ่ยออกมา ระบายให้เธอฟัง แบ่งปันเรื่องราวไม่ว่าจะดีร้ายให้เธอร่วมรับรู้ไปด้วยกัน
ผมหลุบตาลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
“วันนี้มีคนดูถูกคุณแก้ว ดูถูกผม”
แววตาของคุณแก้วกระเพื่อมไหว เธอกุมมือผมไว้ สอดปลายนิ้วเข้ามา ตั้งใจรับฟังทุกอย่าง
ผมกุมมือเธอตอบ ผมเล่าให้คุณแก้วฟังว่าจุดเริ่มต้นของเรื่องเป็นอย่างไร แต่บางคำที่มันดูถูกคุณแก้งรุนแรงเกินไป ผมเลี่ยงออกมา ผมไม่อยากให้เธอเสียใจกับคำพูดพวกนั้น
“ผมโมโหมากเลย” ผมพูด น้ำเสียงกลับราบเรียบ เสียงเบาไม่ได้ดังเป็นพิเศษหรือแสดงออกอย่างรุนแรง ทว่าในน้ำเสียงปนอารมณ์ความรู้สึกที่เก็บไว้ลึกๆ
“ตัวผมไม่ได้ดีขนาดนั้น ผมคิดว่าผมน่าจะชินกับการโดนดูถูกมาตลอด แต่ว่ามาวันนี้ มีคนว่าคุณแก้ว ล้อเลียนคุณแก้ว ดูถูกคุณแก้ว ผมโกรธจนเกือบควบคุมตัวเองไม่อยู่ ผม ผมตัวสั่นไปหมด ตอนนั้นผมนึกว่าผมจะเข้าไปต่อยมันซะแล้ว”
ผมกุมมือเธอแน่นขึ้น “แต่ผมก็ไม่ได้ทำ ผมไม่อยากให้คุณแก้วเห็นผมกลับมาด้วยสภาพที่ไปมีเรื่องกับคนอื่น ผมไม่อยากดูไม่ดีเพียงเพราะคนไม่ดีกับคำพูดแย่ๆของคนแบบนั้นมาทำร้ายเรา”
“ถ้าคุณต๊อบต้องเจ็บตัวเพราะแก้ว แก้วจะเสียใจมาก” คุณแก้วกอดผม เธอวางคางไว้บนไหล่ผม กระซิบบอกผมเบาๆ น้ำเสียงเธอเหมือนน้ำที่ชโลมความรู้สึกแย่ๆที่ทับถมอยู่ในใจผมให้หมดไป
“ดีแล้วที่คุณต๊อบเลือกที่จะไม่ทำร้ายตัวเอง ไม่อย่างนั้นแก้วคงเสียใจที่สุด”
ผมก้มหน้าลง โถมตัวทั้งหมดให้คุณแก้วประคองไว้ ราวกับผมเป็นแค่ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆที่คุณแก้วกำลังกอดอยู่ คุณแก้วเป็นที่พักใจให้ผมได้ชาร์ตพลังต่อ
ผมรู้สึกดีขึ้น แกล้งพูดกับคุณแก้วน้ำเสียงอ่อยๆติดตลก “ผมว่าพวกมันกลับนะครับ แต่ผมแค่ไม่ได้ต่อยแค่นั้นเอง คุณแก้วไม่เสียดายเหรอครับ”
“การเห็นคุณต๊อบเจ็บไม่ว่าจะส่วนไหน ร่างกายหรือตรงนี้” คุณแก้ววางมือบนหน้าอกผม “แก้วก็ไม่มีความสุข”
“ผมนึกว่าโลกเรามันจะเปิดกว้างแล้ว แต่จริงๆแล้วมันก็มีมุมแคบๆอยู่ทุกที่”
“คุณต๊อบว่าไม่ในสังคมไหนๆ การดูถูกกันกลายเป็นเรื่องปกติ ขนาดในเกย์ด้วยกันเองก็มี ตอนนี้ก็คงอยู่ที่เราแล้วว่าเราจะปกป้องตัวเองยังไง แล้วอะไรที่ไม่ดีเราก็ไม่ทำกับคนอื่น เราจะไม่เป็นคนแบบนั้น”
ผมซุกใบหน้าอยู่ที่ลำคอของคุณแก้ว วางแก้มไว้บนไหล่เธอ ตัวอ่อนยวบคล้ายคนไร้กระดูก คุณแก้วเห็นว่าผมอารมณ์ดีขึ้น เธอก็แกล้งโอบตัวผมไว้โยกไปโยกมาแล้วหัวเราะที่ผมแทบจะไม่ขยับตัว
“มือคู่นี้ไม่เหมาะกับไปต่อยคนแบบนั้นหรอก เหมาะที่จะมากุมมือแก้วมากกว่า” คุณแก้วยกมือผมไปหอมเบาๆ “แก้วหึงตายเลยนะ เอามือไปลูบหน้าใครก็ไม่รู้ มือนี้ลูบได้แต่แก้วเข้าใจมั้ยครับ”
ถ้าเป็นสมัยก่อน ผมอาจจะลงมือทะเลาะเบาะแว้งไปแล้ว แต่พอโตขึ้นอายุมากขึ้นผมกลายเป็นควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดี แม้อย่างนั้นก็เป็นไม่กี่ครั้งที่ผมโกรธแทบเปลี่ยนเป็นคนละคน
น้ำเสียงของคุณแก้วน่ารักมาก ผมแทบจะลงไปกระดิกหางกระดิกหูให้เธอดู
“วันนี้คุณต๊อบปกป้องแก้วด้วย น่ารักที่สุด” คุณแก้วทำเสียงเล็กๆเหมือนพูดกับเด็ก “ให้แก้วให้รางวัลเด็กดีนะ”
“ผมเหนื่อยมากเลย” ผมพูดเสียงอู้อี้อ้อนคุณแก้ว จมูกซุกอยู่กับกลิ่นหอมๆจากตัวเธอ คุณแก้วหัวเราะที่เห็นผมมุดเข้ามาไม่ยอมผละออก “ผมโดนรังแกครับคุณแก้ว”
ผมแกล้งฟ้องคุณแก้วให้คุณแก้วโอ๋ คุณแก้วหัวเราะคิกคักจนใบหน้าเป็นสีชมพูอ่อนๆ
“คุณต๊อบหิวหรือเปล่า ตอนที่ไปได้กินอะไรเยอะมั้ย” คุณแก้วลูบหัวผม มือตบเบาๆมาที่หลังผมเรื่อยๆเหมือนกำลังกล่อม
“ไม่หิวเลยครับ ผมกินไปแล้ว อาหารอร่อยดี เหล้าก็โอเค” ยกเว้นปากคนในนั้น ไม่น่าร่วมวงอย่างรุนแรง พอคิดแล้วผมก็เผลอหงุดหงิดอีก รีบเขี่ยมันออก
“ดื่มเยอะมั้ย ไหนให้แก้วดมซิ” คุณแก้วกดปลายจมูกเข้ามาที่แก้มผม เสียงดังจุ๊บๆหลายครั้งจนความแดงเปลี่ยนจากตามาที่ใบหน้าของผมแทน
“คุณแก้ว จั๊กจี้” ผมหลุดหัวเราะ พยายามหลบใบหน้าของคุณแก้ว แต่เป็นการหลบหลีกที่ไม่มีแรงผสมอยู่เลยแม้แต่น้อย
“คุณแก้วกินอะไรหรือยังครับ”
“กินแล้ว แก้วกะว่ารอคุณต๊อบมาก็จะจับคุณต๊อบอาบน้ำแต่งตัวแล้วนอนเลย”
“ผมไม่ได้หนีเที่ยวสักหน่อย” ผมพึมพำ แต่กลับรู้สึกดีมากที่คุณแก้วรอผมอยู่
“แล้วตอนนั้นคุณต๊อบว่าคนนิสัยไม่ดีพวกนั้นกลับว่ายังไงบ้างคะ”
ผมกระพริบตา ก่อนจะหันเหไปทางอื่นแล้วค่อยมองเธออีกครั้ง แต่สุดท้ายก็หันไปมองกำแพงข้างๆใหม่
เวลานี้ความรู้สึกไม่ดีทั้งหลายที่เกาะกินหัวใจผมหายไปหมดแล้ว ทว่าความรู้สึกอื่นกำลังเข้ามาแทนที่
คุณแก้วคลายอ้อมกอดให้ผมพูด เธอกดใบหน้าลงยิ้มๆ พยายามมองผมที่หลุบตาไปมาอย่างมีพิรุธ
“ผมบอกว่าจะ เอ่อ จะ อะแฮ่ม จะ จะ เอ่อ แบบว่า จะ จะล้อ”
“ล้อ?”
“จะ จะล้อเมียผมอีกนานมั้ย”
เสียงผมเบามาก แถมกัดฟันพูดลิ้นรัวๆแทบฟังไม่รู้เรื่องเหมือนกำลังคุยกับมด แต่คุณแก้วก็ยังได้ยินชัดแจ๋ว ไม่สิ ผมลืม เวลาผมเล่าให้คุณแก้วฟังน่าจะเปลี่ยนคำๆนั้นเป็นคำว่าแฟน บ้าเอ๊ย พลาด ความลนลานเป็นต้นเหตุ!
“อือหือ” คุณแก้วยิ้มจนดวงตาโค้งลง เธอหยิกแก้มผมก่อนแตะนิ้วลงบนปลายจมูก “เท่ที่สุด เท่มากๆ”
“แล้วผมก็บอกว่าพวกเขาไม่มีสิทธิ์มาดูถูกคนอื่น ก็แบบ ประมาณนี้แหละครับ ไม่พูดแล้ว เรื่องแย่ๆก็ปล่อยผ่านดีกว่า”
“ในเรื่องแย่ๆก็ยังมีเรื่องดีๆนะ” คุณแก้วจูบลงมาบนริมฝีปากผม “เรื่องดีๆที่ว่าแก้วมองคุณต๊อบไม่ผิดเลย”
ผมยิ้มเขินๆ หน้าแดงจนไม่รู้จะแดงอย่างไร
“แต่ว่าคุณต๊อบ ยังมีเรื่องหนึ่งที่ผิด”
“เรื่องไหนครับ”
“ประโยคที่คุณต๊อบบอกคนนิสัยไม่ดี มีผิดอยู่คำนึงนะครับ”
ผมบ่นงุบงิบ หน้าดำไปครึ่งหนึ่ง ดำเพราะเขิน เขินล้วนๆ
“แค่นี้ก็ให้ผมไม่ได้ ผมน่าจะปล่อยให้ตัวเองโดนรังแกไปซะ ใช่ซี่”
ชีวิตต๊อบมันช่างน่าสงสารจริงๆ!
“มีงอนแก้วด้วย น้องทุยมีงอนแก้ว” เธอดึงแก้มผมจนยืด ผมขมวดคิ้วกับคำเรียกใหม่ของคุณแก้ว
“คุณแก้วเปรียบผมเป็นตัวอะไรครับ กระต่ายเหรอ”
“ใช่แล้ว กระต่ายน้อยน่ารักตัวอวบๆ ส่วนแก้วก็เป็นนายพราน” คุณแก้วจุ๊บปากผมแรงๆหลายครั้งอย่างหมั่นเขี้ยว ตอนนี้ผมไม่ได้มึนเพราะเหล้าหรือเวียนเพราะอารมณ์โกรธ แต่เป็นเพราะริมฝีปากนุ่มๆที่ระดมเข้ามาไม่หยุดหย่อนของคุณแก้ว!
คุณแก้วจุ๊บผมอยู่หลายครั้ง ดังจุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ ไม่หยุด รู้ตัวอีกทีเธอก็โน้มลงเหนือกายผม ส่วนผมก็จมลงไปกับโซฟา
“ผม ผมยังไม่ได้อาบน้ำ” ผมเมามาก ไม่แน่ใจว่าตัวเองถูกชกไปกี่หมัด แต่เมามาก มึนมาก แล้วก็หอมมาก ปากผมคล้ายจะเปื่อยๆนุ่มๆเพราะถูกคุณแก้วใช้ลิ้นนวดติดๆกัน
ลิ้นผมมีรสหวานๆของลิปมันจากริมฝีปากของคุณแก้ว เธอสอดปลายลิ้นเข้ามาให้รางวัลผมอย่างสาสมใจ สาสมใจคุณแก้วชัดๆ
“แก้วต้องให้รางวัลก่อน รางวัลสำคัญกว่าอาบน้ำนะคะ”
คุณแก้วพูดเสียงทุ้มๆแต่ดันพูดคะขา มันทำให้หัวใจผมเต้นรัวผิดปกติมาก บ้าที่สุด!
“มีหลายรางวัลมาก เป็นรางวัลพ่อหมีแสนดี แก้วให้คุณต๊อบหมดเลย”
ผมถูกรุมทึ้ง ทุกครั้งที่คุณแก้วถอดเสื้อออก ตาผมเหมือนเห็นแสงสว่างจ้าๆที่ทำให้ไม่สามารถทนมองต่อได้ ต้องหรี่ตาลง ยกมือบดบัง
คุณแก้วกดปลายจมูกที่ปลายคางของผม ก่อนจะกัดเบาๆที่ลำคอเป็นการฝากรอยเอาไว้ ไม่วายยังบีบแก้มผมอีก
คุณแก้วเลื่อนใบหน้าลง สัมผัสที่หน้าอกผมเบาๆ ลิ้นของเธอตวัดก่อนจะเม้มทำเอาผมแทบตาย ผมหอบหายใจ อยากจะขัดขืนคุณแก้วแต่ก็ไม่กล้า ไม่นานคุณแก้วก็เลื่อนลงอีก ไปหยุดที่หน้าท้องของผม และลิ้นของเธอก็ซุกซนอยู่ตรงนั้นอยู่ตรงนี้ ก่อนจะต่ำลงอีก…ต่ำลงอีก!
“ไหนพูดใหม่สิ ประโยคที่คุณต๊อบบอกคนนิสัยไม่ดีว่ายังไงนะครับ?”
อย่าว่าแต่จะให้พูด ในเมื่อคุณแก้วงับอยู่ที่ส่วนนั้นของผม ทั้งมือทั้งปากยังบีบๆกำๆ แค่หายใจปกติผมยังทำลำบาก!
คุณแก้วกลายร่างแล้ว ฮือๆๆ
นางฟ้าของผมกลายเป็นนายพรานตัวใหญ่ ๆ ถอดขนถลกหนังกระต่ายป่า ไม่คิดจะเหลือให้ใครเลยแม้แต่กระดูก!
TBC
[27/12/2560]
https://www.facebook.com/withmydreamhttps://twitter.com/withmydreamgg
หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562] (อ่าน 421789 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก