ตั้งแต่อ่านนิยายเรื่องนี้มาร้องไปกี่รอบแล้วนะ
และตั้งแต่ที่อ่านเจอส่วนที่กล่าวถึงยายช่วงเเรกๆและอาการป่วยของยาย
ในฐานะคนที่พอมีความรู้ทางด้านนี้และวิธีการรักษาคนนึงรู้ได้ทันทีว่าต้องจบแบบนี้แน่ แต่ ภาวนาตลอดขอให้เป็นแค่นิยายที่เป็นนิยายอย่ามีความจริงใดๆมาอ้างเพื่อความสมจริงเลย เราว่านักอ่านทุกท่านที่อ่านจะรู้สึกถึงความรักของยายได้โดยไม่ต้องบรรยายหรือสร้างอารมณ์ใดเลยอ่านแล้วรู้สึกได้เอง
และในที่สุดนิยายก็ไม่เป็นแบบที่เเอบหวังคุณยายจากไปในที่ๆจะมีความสุขตลอดไปแล้วไม่เจอกับความเจ็บใดๆอีกแล้วรักคุณยายค่ะ
และในส่วนของโอ๊ตและพี่กุณนั้นเราว่าเป็นใครๆก็เจ็บเจ็บทั้งสองคน
เพราะสิ่งที่แต่ละคนคิดและต้องเจอต่างกัน
ในมุมพี่กุณคือคิดว่าตัวเองดีไม่พอที่จะให้น้องมันมารักดีไม่พอที่จะเป็นคนสำคัญ
ในมุมของโอ๊ตนั้นน้องมันแค่กลัวการจากลาที่จะเกิดขึ้นแต่ใครเจอภาวะแบบนั้นก็เสียศูนย์ทุกคน พี่กุนต้องเข้าใจมันดิ
ส่วนเรื่องความน้อยใจตรงนี้ที่พี่กุณมีต่อโอ๊ตไปแปลกเพราะไม่มีใครรู้ความคิดขอใครได้ถ่องแท้จริงๆไม่แปลกที่พอเจออะไรที่กระทบจิตใจจะมองทางลบแต่อย่างไรก็แล้วแต่่านไปให้ได้นะค่ะความรักจะไม่ยั่งยืนถ้าคนสองคนพร้อมจะปล่อยมือกัน
ความรักจะไม่มั่นคงถ้าใครสักคนไม่จริงจัง
สู้ๆๆๆค่ะรออ่านตอนต่อไปค่ะ
