CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: nigiri-sushi ที่ 15-03-2016 20:12:16

หัวข้อ: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 15-03-2016 20:12:16

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



...




สวัสดีจ้า  :mew1:


เปิดเรื่องใหม่ ในหมวด Sins

ที่ผ่านมา มี Envy, Lust, Sloth และ Wrath จบไปแล้ว

เรื่องนี้คือเรื่องที่ 5 (สถิติ 2 ปี เขียน 1 เรื่อง เออะ..... :z3:)

มี 2 คู่ โดยจะเริ่มจากคู่แรกก่อน ตามด้วยคู่คุณไผ่ เพราะเรื่องมันต่อเนื่องกัน

ขอฝากไว้ด้วยนะขะร้าบบบ

 :o8:



สารบัญ
ขอบคุณคุณ dekying kukkig กับคุณ basanti มากๆจ้า ^^

Prologue (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3333027#msg3333027)
Chapter 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3333228#msg3333228)
Chapter 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3333504#msg3333504)
Chapter 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3336470#msg3336470)
Chapter 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3340506#msg3340506)
 Chapter 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3344717#msg3344717)
 Chapter 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3375148#msg3375148)
 Chapter 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3391754#msg3391754)
Chapter 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3396087#msg3396087)
Chapter 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3409490#msg3409490)
Chapter 10  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3411725#msg3411725)
Chapter 11  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3414373#msg3414373)
 Chapter 12  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3422872#msg3422872)
 Chapter 13  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3424050#msg3424050)
 Chapter 14  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3426910#msg3426910)
 Chapter 15  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3428435#msg3428435)
 Chapter 16  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3432554#msg3432554)
 Chapter 17  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3435075#msg3435075)
Chapter 18  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3438598#msg3438598)
Chapter 19  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3443071#msg3443071)
 Chapter 20  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3445827#msg3445827)
 Chapter 21  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3450580#msg3450580)
 Chapter 22  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3467065#msg3467065)
 Chapter 23  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3461315#msg3461315)
 Chapter 24  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3467065#msg3467065)
 Chapter 25  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3472636#msg3472636)
 Chapter 26  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3473374#msg3473374)
 Chapter 27  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3477794#msg3477794)
 Chapter 28  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3483974#msg3483974)
 Chapter 29  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3486325#msg3486325)
 Chaper 30  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3490550#msg3490550)
 Chaper 31  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3505163#msg3505163)
 Chaper 32  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3510799#msg3510799)
 Chaper 33  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3513222#msg3513222)
 Chapter 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3515291#msg3515291)
 Chapter 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3517973#msg3517973)
 Chapter 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3520314#msg3520314)
 Chapter 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3523455#msg3523455)
 Chapter 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3524395#msg3524395)
 Chapter 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3527356#msg3527356)
 Chapter 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3528423#msg3528423)
 Chapter SP Because you loved me  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3521743#msg3521743)
 Chapter SP บันทึกปีใหม่ของอ้น  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3549278#msg3549278)
 Chapter 41  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3537731#msg3537731)
 Chapter 42  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3562549#msg3562549)
 Chapter 43  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3597349#msg3597349)
 Chapter 44  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3611039#msg3611039)
 Chapter 45  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3617805#msg3617805)
 Chapter 46  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3626166#msg3626166)
 Chapter 47  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3635618#msg3635618)
Chapter48 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3646715#msg3646715)
Chapter49 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3669525#msg3669525)
Chapter50 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3688140#msg3688140)
Chapter51 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3688148#msg3688148)
Chapter52 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3691742#msg3691742)
Chapter53 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3699330#msg3699330)
Chapter54 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3702204#msg3702204)

หัวข้อ: Sins : Greed -- [Prologue] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 15-03-2016 20:17:50

Sins : Greed

Prologue

‘กฎ’ การเป็นเด็กในอุปการะของ ‘กนธี สิงหนาท’ มีแค่ไม่กี่ข้อ

หนึ่ง..ความสัมพันธ์คือการแลกเปลี่ยนระหว่าง ‘ร่างกาย’ กับ ‘เงิน’

สอง..อยู่ในที่ของตนเอง ไม่ล้ำเส้นของแต่ละฝ่าย

สาม..ซื่อสัตย์ อย่าโกหก หรือคิดหักหลังกัน

สัญญาที่เอ่ยปากเปล่านี้ ไม่มีระยะเวลาสุดท้ายตายตัว ให้ถือว่าการละเมิดกฎ ถือเป็นจุดสิ้นสุดความสัมพันธ์

นอกจากนี้ ต่างคนต่างสามารถเป็นอิสระจากกันและกันได้ ในทันทีที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องการแยกตัวออกไปเพื่อมีชีวิตใหม่กับคนนอก

พูดให้สั้นลงอีก..ก็คือพวกเขาจะเลิกลากัน เมื่อ ‘มีใจ’ ให้กับใครอื่น

ถึงตอนนั้น..ให้ถือว่าอดีตที่ผ่านมา..เป็นเพียงอากาศธาตุ

 

..........................................................................

ร่างสูงโปร่งก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ ช่วงตัวท่อนบนที่เปลือยเปล่ามีหยดน้ำเกาะพราว ผิวกายขาวโพลนเย็นวาบเมื่อสัมผัสลมจากแอร์ที่เปิดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืนโดยตรง
   
“พี่กุนต์..” เสียงนุ่มนวลจากคนร่วมห้องอีกหนึ่งทักขึ้น “ผมบอกแล้วว่าอย่าเดินเปลือยแบบนี้ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะครับ”
   
กนธี..หนุ่มใหญ่วัยเกือบสี่สิบปีรับผ้าขนหนูผืนนุ่มมาจากมือคู่ควงอายุน้อยของตน เขายิ้มให้ก่อนพึมพำขอบใจ
   
“ยังไม่ไปเรียนอีกหรือไงเจ้าวิทย์” เขาเช็ดผมที่เปียกให้แห้งหมาด “เข้าห้องสายเดี๋ยวอาจารย์บ่นหรอก”
   
“วันนี้ผมมีเรียนบ่ายครับ อาจารย์แคนเซิลคลาสตอนเช้า” ไววิทย์ตรงเข้ามาเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงสแล็คสีดำมาให้ “ถ้าพี่กุนต์ว่าง..เราไปกินเบอร์เกอร์คิงก่อนผมเข้าเรียนดีไหม”
   
กนธีหัวเราะ ลูบท้องตัวเอง “ขอผ่านเถอะ กินเบอร์เกอร์แต่เช้า กระเพาะพี่รับไม่ไหวหรอก”
   
“ว้า..ผมว่าจะขอเป็นเจ้ามือแท้ๆ” เด็กหนุ่มอมยิ้ม “ฉลองที่ผมสอบวิชาหลักได้เกรดเอทุกตัวเลย”
   
คนฟังยิ้ม คิดแล้วก็รู้สึกดีตามไปด้วย..เพราะคนออกค่าหน่วยกิตให้คือเขา

“แบบนี้ต้องให้ของขวัญ..นาฬิกาสักเรือนเป็นไง? คราวก่อนเห็นมองตาละห้อยเลยนี่”
   
ไววิทย์เดินเข้ามาโอบกอดเจ้าของห้องไว้ กดปากจูบข้างใบหู “พี่กุนต์ของผมน่ารักที่สุดเลย..ขอบคุณนะครับ”
   
“เออ..ไม่ต้องมาทำปากหวานหรอกไอ้เสือ” กนธีพาดผ้าเช็ดตัวไว้บนเตียงที่ยังมีรอยยับย่นจากกิจกรรมเมื่อคืน “เย็นนี้ค่อยไปแล้วกันนะ สายๆพี่มีนัดลูกค้า ยังไงช่วงเช้า วิทย์ก็ไปเดินเลือกเรือนที่เราชอบไว้ก่อน พี่เสร็จงานแล้วจะแวะไปรับที่คณะ ค่อยไปจ่ายให้ตอนนั้น”
   
เด็กหนุ่มยิ้มดีใจ หอมแก้มอีกคนดังฟอด “ผมรักพี่กุนต์จัง”
   
คนฟังพยักหน้ารับรู้ ไววิทย์มักพูดคำรักติดปาก แต่เขาไม่ใช่เด็กๆที่จะมาหลงละเมอไปกับประโยคหวานหู
   
..‘เงิน’ ต่างหาก..ที่ทำให้ไววิทย์รักเขา..
   
แต่คนอย่างกนธีไม่แคร์ความจริงข้อนั้น เขาไม่สน..ตราบใดที่พวกเขายังแลกเปลี่ยนกันด้วยผลประโยชน์ทางร่างกายเป็นสำคัญ..ตราบใดที่ไววิทย์ยังรักษากฎระหว่างกันเอาไว้อย่างซื่อสัตย์ เขาก็พร้อมจะดูแลและรับผิดชอบอีกฝ่ายให้เต็มความสามารถ
   
“แล้ววันนี้พี่กุนต์นัดลูกค้าที่ไหนหรือครับ” ไววิทย์ช่วยกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้อย่างเอาใจ
   
“ปราจีนบุรี”

กนธีมักเดินทางออกต่างจังหวัดเรื่อยๆ เขาทำงานด้านอสังหาริมทรัพย์ ที่ดินหลายแปลงที่เคยกว้านซื้อไว้ บางแหล่งรอราคาดีดก็ขายทิ้ง บางแหล่งก็ทำโครงการบ้านจัดสรรขาย ที่ไหนสวยๆ บรรยากาศดีๆ อยู่ในแหล่งท่องเที่ยว เขาเก็บเอาไว้รอทำเป็นรีสอร์ทในอนาคต นอกจากนั้น เขายังคอยเป็นนายหน้าซื้อขายที่ดินและบ้านให้กับคนรู้จักในแวดวงสังคมของตนอีกด้วย 
   
“แล้วแบบนี้จะกลับถึงกรุงเทพกี่โมงครับเนี่ย”
   
“มาทันนัดตอนเย็นแล้วกันน่า” กนธียิ้ม “มีเวลาเหลือเฟือให้เราควงสาวไปดูหนังได้สักสองเรื่องก่อนพี่กลับ”
   
ไววิทย์ทำจมูกย่นใส่ “พี่กุนต์แซวผมเรื่องนี้อีกแล้ว”
   
“ก็แค่แซว” นัยน์ตาสีอ่อนมีประกายล้อเลียน   

“แซวบ่อยๆ แปลว่าหึงผมแน่เลย” ไววิทย์แหย่ “เรื่องผู้หญิงที่พักนี้พี่กุนต์เห็นบ่อยๆหรือเปล่าครับ ถ้าพี่ไม่เชื่อใจ ผมพามาแนะนำกับพี่กุนต์ก็ได้ แต่จะให้บอกว่าอะไรดีน้า..” เขามองเจ้าเล่ห์ “บอกว่าพี่กุนต์..เป็นเมี..”
   
“พอเลยๆ” กนธีตัดบท ผลักหัวเด็กที่ตั้งท่าจะเข้ามาคลอเคลียแล้วจัดการเปลี่ยนเรื่อง “เออ..สร้อยสวารอฟสกี้ที่เคยฝากพี่ซื้อให้น้องสาวเรา..เธอใส่แล้วเป็นไงบ้าง ชอบหรือเปล่า ไม่เห็นมาเล่าให้ฟังบ้างเลย”
   
“ยัยนั่นชอบมากครับ” เขายิ้มร่า “ฝากขอบคุณพี่กุนต์ใหญ่ ผมบอกให้โทรมาคุยโดยตรงก็ไม่ยอม ไม่รู้อายอะไร”
   
“ไม่เป็นไรหรอก..ถ้าชอบก็ดีใจ” กนธีแต่งตัวเสร็จแล้วรับกระเป๋าเอกสารที่ไววิทย์ยื่นให้พร้อมกับกุญแจบีเอ็มรุ่นล่า ก่อนจะออกไปทำงาน เขานึกขึ้นได้เลยหันมาถาม “เราอยากได้ของฝากอะไรจากอเมริกาไหม พอดีญาติพี่จะเดินทางเสาร์นี้ ถ้าไม่หนักมากก็หิ้วมาให้ได้”
   
ไววิทย์ทำท่านึกอยู่ครู่หนึ่งก็ขอเป็นรองเท้ากีฬาสักคู่ “ถ้าพี่กุนต์ไม่ว่า ผมขอถามน้องด้วยได้ไหมครับว่าอยากได้อะไรหรือเปล่า”

กนธีพยักหน้ารับ ยืนรออยู่หน้าประตูระหว่างที่อีกฝ่ายโทรหาน้องสาว

“นี่..พี่กุนต์เขาถามว่าอยากได้ของฝากอะไรจากอเมริกาไหม ญาติพี่กุนต์จะไปเสาร์นี้” ไววิทย์พูดรัวเร็ว และก็ได้คำตอบเป็นเครื่องสำอางสองอย่าง คือพาเลทอายแชโดว์ MAC กับแป้งฝุ่นแบรนด์ Chanel 
   
“น้องวิวแต่งหน้าด้วยหรือ” 
   
“พักนี้เพิ่งมาหัดแต่งครับ” ไววิทย์ยิ้ม ทำท่าจะควักเงินออกมา แต่พี่กุนต์บอกปัด..ซึ่งเขาก็รู้ดีอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ‘ของฝาก’ ก็คือ ‘ของขอ’
   
“อืม..เอาแบบไหนก็ส่งภาพเข้าไลน์พี่แล้วกัน” กนธีไม่ซักไซ้ให้มากความ “เย็นนี้เจอกันนะ”
   
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
   
เจ้าตัวยิ้มรับ เดินออกมาจากห้องชุดของคอนโดใจกลางเมืองโดยมีไววิทย์ยืนส่งจนลับตา
   
คล้อยหลังกนธี ไววิทย์โทรหาน้องสาว สั่งว่าหลังจากนี้ ถ้าพี่กุนต์ชวนคุยเรื่องเครื่องสำอางว่าใช้แล้วเป็นยังไงบ้างเหมือนกับที่ถามเรื่องสร้อยคริสตัล ให้มันเออออไปตามท้องเรื่อง
   
“อย่าทะเล่อทะล่าบอกว่าไม่ได้ฝากซื้อล่ะ”
   
‘เอาอีกแล้ว..อะไรๆก็อ้างหนู..ส่วนบุญนี่ไม่ค่อยจะได้กับเขาบ้าง..’
   
“หุบปากแล้วทำตามที่พี่บอกเถอะ..” เขาด่า สีหน้าบอกบุญไม่รับ “คราวหน้าค่อยว่ากัน อยากได้อะไรก็ไลน์มา”

‘งวดนี้ไปไถอะไรเขาอีก’

“MAC กับ Chanel ของแค่ไม่กี่พัน แค่นี้ไม่ระคายกระเป๋าเขาหรอก” ไววิทย์กดตัดสายทิ้งก่อนจะนัดหมายสาวร่วมคณะอีกคนที่กนธีบอกว่าเห็นอยู่กับเขาบ่อยครั้ง

เด็กหนุ่มยิ้มมุมปาก เขากำลังติดพันผู้หญิงคนนั้น ของฝากเล็กๆน้อยๆก็ถือเป็นสิ่งซื้อใจ คำตำหนิจากน้องสาว เขาฟังแล้วผ่านเลย ในเมื่อทำมาหลายครั้งแล้ว ทำไมจะทำอีกไม่ได้

“เช้านี้ไปดูหนังกันนะ” เขาชวนเธอ สำรวจเงินที่พี่กุนต์ให้ไว้ติดตัวร่วมสองพันกว่าว่ายังอยู่ดี “เดี๋ยววิทย์เลี้ยงเอง ฉลองที่ได้เกรดเอทุกตัว”

ข้างฝ่ายกนธี หลังจากก้าวเข้าลิฟท์ เขาเอามือถือออกมาเลื่อนหาเบอร์ที่บันทึกไว้ ปลายสายเป็นเด็กสาววัยรุ่นที่เป็นน้องสาวของไววิทย์ เขาเคยเจออยู่ครั้งสองครั้ง เพราะเธอไม่ได้อยู่ในกรุงเทพ

‘เอ่อ..พี่กุนต์มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ’
   
“ไม่มีอะไรด่วนหรอกน้องวิว” กนธีพูดยิ้มๆ “พอดีพี่จะถามว่าแป้งของ MAC ที่เราฝากซื้อ ถ้าจะเปลี่ยนเป็นของ Chanel แทน น้องวิวโอเคไหม พี่ไม่แน่ใจว่าเพื่อนพี่จะเสร็จธุระของมันตอนไหนน่ะ กลัวไม่มีเวลาไปให้เรา ยังไงถ้าน้องวิวไม่มีปัญหา พี่จะได้บอกมัน”
   
เด็กสาวอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะอ้อมแอ้มตอบ ‘ได้ค่ะ..หนูไม่ซีเรียส’
   
“สรุปทั้งสามอย่างที่ฝากมา ถ้าเพื่อนพี่ว่าง พี่จะให้มันวิ่งไปเอาให้ตามออเดอร์เดิมของเรา แต่ถ้ามันยุ่งจริงๆก็เอาของ Chanel ไปก่อนแล้วกันนะครับ แล้วถ้าพี่แวะไปเอง พี่จะซื้อมาให้ใหม่”
   
‘เอ่อ..ยังไงก็ได้ค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจพี่กุนต์จะแย่’ 
   
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก” กนธีพูดอย่างใจดี “โอเค แค่นี้นะครับ พี่จะบอก ‘เพื่อน’ ให้” ฟังเธอพูดขอบคุณเบาๆก่อนที่เขาจะวางสายไป
   
รอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าคลายลงในตอนนั้น
   
..หากถามว่า เมื่อไรกันที่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเด็กในอุปการะจะสิ้นสุด..
   
..ก็ต้องตอบว่าคงจะเป็นตอนที่เด็กพวกนั้น ‘เลี้ยงไม่เชื่อง’ นั่นแหละ..







-- to be continued





เค้าจะพยายามอัพ แม้ความเร็วจะประมาณหอยทากติดอยู่บนถาดกาวดักหนูก็ตาม....

 :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed
เริ่มหัวข้อโดย: Pithchayoot ที่ 15-03-2016 20:24:25

ขอบคุณครับ

///  รอติดตามน๊าาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Prologue] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 15-03-2016 20:24:33

โหย ดูแนวโน้มแล้วจะหนักหน่วงตั้งแต่ต้นเรื่องเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Prologue] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: AppleA- ที่ 15-03-2016 20:36:44

ว้ายยยยย แซบมากค่า
เปิดหน้ามาไม่คิดว่าจะได้เจอเรื่องใหม่ของคุณ nigiri ด้วย
ว่าแต่พี่กุนต์นี่ฝ่ายรับหรือคะ  ดูแมนไปอีก >w<
พวกเด็กเลี้ยงไม่เชื่องนี่เชือดมันทิ้งไปเลยค่ะ
เปย์มาไม่น้อยทำแบบนี้กับเราได้อย่างไร
คุ้นๆพล็อตนี้ที่เคยลงในเพจใช่ไหมคะ
บอกตรงๆคนแบบบนี้พี่กุนต์ไม่ต้องไปสนใจนะคะ
หล่อ และรวยมากอย่างพี่ต้องหาใหม่ได้ดีกว่าแน่นอนค่ะ
ติดตามนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องใหม่ค่ะ
ป.ล.รักพี่หมูมากนะคะ
ป.ล2 รอคุณไผ่ค่ะ 55555
ป.ล.3 เพิ่งเคยเมนท์ในนิยายของคุณ nigiri ครั้งแรกด้วย ฝากตัวด้วยนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Prologue] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 15-03-2016 20:45:33

น่าติดตามมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Prologue] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 15-03-2016 21:30:46

น่าจะมีการดัดหลังเด็กเลี้ยงไม่เชื่องพวกนี้ด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Prologue] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 15-03-2016 21:33:32

มาตามอ่าน   :hao6:   เรื่องราวท่าจะวุ่นวายน่าดู   :serius2: :serius2: :serius2:

ปล.  รักพี่หมู  คิดถึงพี่หมู   (ส่วนเฮียดิน  ทิ้งลงทะเลไปเลย )

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Prologue] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: soul love ที่ 15-03-2016 21:36:26

เข้ามากรี๊ดสิคะ จะรออะไร...
รออ่านต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Prologue] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 15-03-2016 21:36:40

 :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Prologue] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 15-03-2016 21:46:07

 :hao7:  รอตอนต่อไปเลยจ้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 15-03-2016 21:58:05

Chapter 1

ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดสีชาทอดมองคนคุ้นเคยที่อยู่ในชุดนักศึกษา สีหน้าเขานิ่งเรียบ แทบไม่แสดงความรู้สึกตอนที่เห็นเด็กหนุ่มยื่นของในมือไปให้ผู้หญิงอีกคน
   
“โง่จริงๆวิทย์..” กนธีหัวเราะหึ มองสัญลักษณ์ของแบรนด์เครื่องสำอางทั้งสองเด่นหราอยู่ข้างถุง คงจะกลัวคนอื่นไม่รู้ว่ามีปัญญาซื้อของราคาแพง

..ของ..ที่มาจากเงินที่เขาให้..
   
เมื่อเช้าเขาได้ของฝากมาจากญาติ..พสิษฐ์เพิ่งกลับจากอเมริกาเมื่อวาน เขาอุตส่าห์ขับรถไปรับและส่งต่อให้ไววิทย์ กนธีลองหยั่งเชิงดูแล้วว่าจะให้เขาแพ็คส่งไปรษณีย์ไปให้น้องวิวเลยไหม แต่ไววิทย์ปฏิเสธ อ้างว่ากลัวเขาจะลำบาก
   
กลัวลำบาก..หรือกลัวจะไม่ได้เอามาให้คู่ชื่นคนใหม่กันแน่
   
กนธีถอนหายใจเนือยๆ เปิดประตูรถแล้วก้าวลงมาด้วยท่าทางเฉยเมย..แม้ในใจจะเจ็บแปลบอยู่บ้างยามที่เห็นสร้อยคอคริสตัลบนลำคอขาวผ่องของเด็กสาวคนนั้นสะท้อนกับประกายแดดเป็นแสงระยิบ
   
..ให้ตายเถอะวะ..ดวงเขานี่มันซวยบรม..เลี้ยงเด็กกี่คนก็ถูกหักหลังหมดทุกราย..
   
ไววิทย์กำลังคุยกับอีกฝ่ายอย่างออกรสตอนที่เขาก้าวเข้าไปหา เธอคนนั้นหันมาเจอเขาก่อน รอยยิ้มสดใสถูกส่งมาให้ ตามด้วยการทักทายอย่างคนไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไร
   
“อ๊ะ! สวัสดีค่ะพี่กุนต์..”
   
ประโยคเดียว..ทำเอาไววิทย์ยืนแข็งทื่อไปในทันที
   
กนธียิ้มจาง สถานะของเขากับไววิทย์ไม่เป็นที่เปิดเผยมานานแล้ว ไม่แปลกที่เธอจะไม่รู้ว่าเขากับเด็กนี่มีความสัมพันธ์กันอย่างไร และเจ้าวิทย์เองก็คงไม่กล้าแย้มปากกับสาวที่มันกำลังจีบว่าตัวเองเป็น ‘เด็กในอุปการะ’ ของผู้ชายด้วยกัน ดังนั้น..เมื่อวิทย์หันมาเจอเขา เด็กมันถึงหน้าซีดเผือด
   
“พี่..กุนต์” ปกติแล้วไววิทย์อาจจะหาข้อแก้ตัวได้ ถ้าในเวลานี้ ผู้หญิงข้างๆเขาจะไม่ถือถุง MAC กับ Chanel เด่นชัดเต็มสองตา พ่วงด้วยสร้อยคอของสวารอฟสกี้ที่เขาอ้างว่าอยากได้ จะเอาไปฝากน้องสาว
   
กนธีไม่โวยวาย ไม่ต่อว่า หรือชกไววิทย์สักหมัด เขานิ่งสงบ ยิ้มบางๆตามวิสัย แม้แต่พฤติกรรมแต่ละอย่างก็ดูราบเรียบได้อย่างเหลือเชื่อ แต่ก็ไม่แปลกหรอก เพราะเขาเป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร..ใจดีกับทุกคนแม้อีกฝ่ายจะใจร้ายกับเขามากแค่ไหนก็ตาม

..ใช่..ใครๆก็รู้ว่าเขาใจดี แม้ในเวลาที่จับได้คาหนังคาเขาว่าถูกทรยศ..
   
อาจจะเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้คาดหวังความภักดีจากเด็กพวกนี้เท่าไรนัก..เขาถึงเจ็บไม่มาก
   
..ที่มาแสดงตัว ก็เพราะว่าไม่อยากเป็นควายให้ถูก ‘ไถ’ ต่อเท่านั้นเอง..
   
“น้อง..ชื่ออะไรนะครับ” เขาถามเธอเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่ชวนเด็กคุย
   
เธอตอบเขามา แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะจดจำนัก จากนั้นเธอก็พูดขอบคุณที่เขาช่วยเป็นธุระซื้อของให้ โดยระหว่างที่พวกเขายืนคุยกันด้วยสีหน้าสบายๆ ไววิทย์กลับอยู่ไม่สุข และแสดงท่าทางน่าสงสารจนเขารังแกไม่ลง
   
“ถ้ามีอะไรอยากฝากอีกก็บอกได้เลยนะ ญาติพี่ไปต่างประเทศบ่อย หรือบอกผ่านวิทย์มาก็ได้” กนธียิ้มให้ ยกมือรับไหว้ของเธอก่อนจะหันมาทางไววิทย์ “ขอคุยธุระหน่อย”
   
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง มือชื้นเหงื่อตอนบอกสาวที่ตามจีบว่าให้เข้าห้องไปก่อน เธอเดินเข้าคณะไปอย่างไม่สงสัยอะไร ไม่เอะใจด้วยซ้ำเมื่อไววิทย์ก้าวเข้าไปนั่งในรถคู่กับญาติผู้ใหญ่ที่เขาเคยพูดให้ฟัง
   
“ผม..” ไววิทย์อึกอัก ถูกจับได้คราวนี้ เขาไม่ค่อยแน่ใจบทลงโทษนัก แต่บางที..เขาอาจจะหาทางอ้อนให้พี่กุนต์หายโกรธได้ “คือ..คือว่า..”
   
“นอนกับเธอหรือยัง” กนธีถาม
   
คนฟังชะงัก “อ..อะไรนะครับ”
   
“ถามว่านอนกับเธอไปหรือยัง” เขาปรายตามอง “ไม่ได้จะว่าอะไร รู้ว่าห้ามยาก แต่ก็แค่จะเตือนให้ระวัง ใช้ถุงยางด้วยทุกครั้ง ผู้หญิงกับผู้ชายน่ะไม่เหมือนกันนะ ถ้าพวกเธอพลาด ชีวิตวัยเรียนจะเกิดอะไรขึ้น รู้บ้างหรือเปล่า”
   
ไววิทย์นิ่งเงียบอย่างไม่เข้าใจอยู่ครู่ก่อนจะยิ้มออกมาได้ เขาถอนหายใจคล้ายโล่งอก

“เปล่าครับ..ผมสาบานว่ายังไม่ได้ทำอะไร แค่..แค่รู้สึกอยากคุยด้วย ก็เลย..” เขายกมือไหว้พี่กุนต์และกราบที่ไหล่ลาด “ขอโทษนะครับ..หลังจากนี้ไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว จะพยายามห่างออกมา”
   
“ไม่เป็นไร..” กนธีบอกปัด “คนอย่างพี่ ไม่เคยลดตัวไปแย่งอะไรกับใคร”
   
ไววิทย์หน้าชา
   
“เย็นนี้กลับไป อย่าลืมเก็บข้าวของของเราด้วย”
   
“พี่กุนต์..” เด็กหนุ่มคราง สีหน้าคาดไม่ถึง
   
“ส่วนนี่..” กนธียื่นซองสีน้ำตาลให้ “เงิน ‘ค่าตัว’ เดือนสุดท้าย..พี่ให้สามหมื่น คงพอให้เราจ่ายค่าเช่าห้องได้นะ”   
   
“พี่หมายถึง..” เขาลนลาน “ผม..ผมยังไม่ได้เตรียมใจ”
   
“นายน่าจะเตรียมใจมานานแล้ว..ตั้งแต่ตอนที่คิดละเมิดกฎของเรา” กนธีดึงภาพถ่ายในช่องเก็บของหน้ารถออกมา เป็นภาพเด็กของเขา เพิ่งลงมาจากคอนโดของฝ่ายหญิงตอนห้าทุ่มกว่า วันที่ที่กำกับ ตรงกับวันที่ไววิทย์บอกว่าจะกลับดึก เพราะมีทำรายงานกับเพื่อนๆที่หอสมุด
   
ไววิทย์พูดไม่ออก..กนธีให้คนตามสืบเขาตั้งแต่เมื่อไรกัน
   
“ลงไปจากรถเถอะ..พี่นัดลูกค้าไว้” กนธีออกปากไล่กลายๆ
   
“พี่กุนต์..ผมขอโทษ..ให้โอกาสผม..”
   
“อย่าเลย..วิทย์” เขามองนิ่ง “ถือเสียว่า เราหยุดตอนนี้ เพราะวิทย์กำลังจะจริงจังกับผู้หญิงคนนั้น จำข้อตกลงของเราข้อสุดท้ายไม่ได้หรือไง..” กนธีทวนถาม “ถ้าวิทย์อยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน วิทย์ก็ต้องจบกับพี่ จากนี้ไป วิทย์ต้องยืนด้วยตัวเอง ไม่มีพี่คอยช่วยเหลือเรื่องเรียน เรื่องเงิน เรื่องที่อยู่ หรือเรื่องความสุขสบายทั้งหลายนั่นอีกแล้ว..”
   
“แต่..” ไววิทย์สับสน

เขารั้งไว้..ไม่ใช่เพราะหลงรักกนธี แต่เป็นเพราะอีกฝ่ายคือ ‘ความสะดวก’ ที่หาจากไหนไม่ได้อีกแล้วในชีวิต อยู่กับกนธี ได้ทั้งเงินทอง ความเป็นอยู่หรูหรา ข้าวของแบรนด์เนม อาหารการกินดีๆทุกมื้อ แล้วยังเรื่องเซ็กซ์..ที่แม้จะทำเพื่อเอาใจ แต่เขาก็ได้ของตอบแทนทุกครั้งที่ปลดปล่อยความใคร่ให้กันและกัน
   
“ไปเถอะ..” กนธีไม่ใจอ่อน เขา ‘เขี่ย’ เด็กที่เลี้ยงไม่เชื่องทิ้ง ง่ายพอๆกับการยื่นหมูปิ้งสักไม้ให้หมาข้างทางกินนั่นแหละ “ถ้าไปตอนนี้..วิทย์ยังพอจะเป็นน้องชายของพี่ได้”
   
ไววิทย์มีสีหน้าหม่นลง เขายกมือไหว้คนข้างกายอีกครั้งแล้วค่อยๆเปิดประตูรถลงมา เดินคอตกเข้าคณะไป
   
กนธีไม่ได้หันไปมอง ชายหนุ่มนั่งนิ่งอยู่ในรถร่วมสิบนาที พอจะสตาร์ทเครื่องก็เหลือบเห็นพวงกุญแจรูปหมี สีประจำเดือนเกิดที่เขาเคยซื้อให้ไววิทย์ และฝ่ายนั้นก็เอาไปห้อยติดกระเป๋าเป้ไว้ตลอด วางสงบนิ่งอยู่ตรงเบาะด้านข้างคนขับ พอเห็นแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเองก็ยังเก็บเจ้าหมีที่ไววิทย์ซื้อให้เป็นการแลกกันเอาไว้ด้วย
   
..วางทิ้งไว้แบบนี้ หรือคิดจะเอาไว้ขอร้องให้เขายกโทษ?..
   
..ฝันกลางวันหรือไง..
   
กนธีดึงตุ๊กตาตัวจิ๋วออกมา นั่งมองหมีคู่เงียบเชียบ แต่แทนที่ดูแล้วจะคิดถึงคนให้ กลับยิ่งเพ่งยิ่งน่าสมเพชในความบ้าบอของตนที่ทำตัวเหมือนเด็กแรกรุ่น
   
“ปัญญาอ่อน..” เขาหัวเราะแผ่ว มองหาถังขยะ แล้วก็เจอว่ามันตั้งอยู่ข้างๆสนามกีฬากลางแจ้งที่มีพวกนักศึกษาชายกำลังเล่นบาสกันอยู่
   
ชายหนุ่มลงจากรถอีกครั้ง เดินตรงไปแล้วโยนหมีตัวจ้อยทั้งสองทิ้ง จังหวะที่หันหลังกลับ ลูกบาสที่ตกจากแป้นก็กลิ้งมากระทบ เขาก้มลงมอง ใช้ปลายเท้างัดมันขึ้นมาแล้วรับเอาไว้ด้วยมือเดียว พอดีกับที่ใครคนหนึ่งวิ่งเหยาะๆมาหา
   
“ขอบคุณที่เก็บให้ครับ” เสียงทุ้มนุ่มนวลดังอยู่ใกล้แค่คืบ
   
กนธีมองผ่านแว่นกันแดด ภาพแรกที่เห็นคือช่วงบ่ากว้างและแผ่นอกกำยำภายใต้เสื้อกีฬาที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดเหงื่อ เขาเงยมองส่วนสูงที่มากกว่าของอีกฝ่ายไปหยุดชะงักอยู่ที่ใบหน้านั้น
   
แสงแดดที่จัดจ้าของช่วงวันทำให้สายตาเขาพร่าเลือน 
   
ดวงตาคมกล้าที่เขาจับจ้องมีสีน้ำตาลเข้ม ทั้งสวยและโดดเด่น แพขนตายาวที่ประดับอยู่ทำให้นัยน์ตาคู่นั้นดูอ่อนหวานและเว้าวอนอยู่ในที เมื่อรวมกับโครงหน้าได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากสีอ่อนของวัยหนุ่ม ยิ่งทำให้ใจคนมองกระหวัดนึกถึงใครบางคน
   
“ศรัณย์..” กนธีครางแผ่ว
   
เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงข้ามเลิกคิ้วเล็กน้อย “ครับ?”
   
คนอายุมากกว่าถอดแว่นกันแดดออก และเมื่อถอยหลังหลบแสงที่ส่องกระทบโดยตรง เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ เขาผิดเพี้ยนไปเอง..เพียงแค่ว่าเครื่องหน้าของอีกคนมีส่วนละม้าย หรืออย่างน้อยก็ทำให้คิดถึงคนๆนั้นที่อยู่ไกลแสนไกล
   
“ขอโทษครับ..ผมทักผิด” กนธียิ้มจาง ดวงตาเศร้าหมอง “คุณหน้าตาคล้ายคนรู้จักของผมคนหนึ่งน่ะ”
   
“อ้อ..” เขาพยักหน้ารับ ยิ้มเล็กน้อยแต่ก็ทำให้เห็นรอยบุ๋มตรงข้างแก้มขณะมองไปที่ลูกบาสในมือผู้ชายตรงหน้า “ขอคืนด้วยครับ”
   
“อา..โทษที” เจ้าตัวยื่นให้ พอดีกับที่ได้ยินเสียงตะโกนจากเพื่อนของอีกฝ่าย
   
“ไอ้โอ๊ต! ไปกวนอะไรเขา รีบมาต่อเกมเร็ว!”
   
กนธีหัวเราะแผ่ว ผงกหัวให้เด็กหนุ่มที่หันมาขอบคุณอีกครั้งก่อนที่ร่างนั้นจะวิ่งเหยาะๆกลับเข้าสนามบาสไป เขามองตามอย่างเผลอตัว ความมีชีวิตชีวาของคนอายุน้อยที่เต็มไปด้วยพละกำลังขณะขับเคี่ยวกันในเกมกีฬาอย่างไม่ยอมแพ้ท่ามกลางแดดร้อนผ่าวแบบนี้ ซ้ำยังดูไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย ทำให้เขานึกอิจฉาเล็กๆ
   
กนธียืนมองเพลิน เขาเห็นร่างสูงใหญ่ของฝ่ายนั้นชู้ตลูกบาสจากตำแหน่งสามแต้มลงห่วงอย่างแม่นยำก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะชอบใจด้วยดวงตาเป็นประกาย เพื่อนๆฝ่ายตรงข้ามร้องโอดครวญ บ้างก็ชูนิ้วกลางด่าจนคาดเดาได้ว่า เด็กนั่นคงจะเป็นคนจบเกมด้วยสามแต้มสุดท้าย
   
“ขี้แพ้อย่าชวนตีเว้ย” เสียงที่แหบพร่าไปตะโกนกลับ แยกย้ายกับเพื่อนด้วยการเดินมาที่กองกระเป๋าที่วางไว้ข้างสนาม เขาก้มลงหยิบขวดน้ำที่ร้อนระอุเพราะอยู่กลางแดดขึ้นมายกดื่ม

ในจังหวะนั้นเอง ที่กนธีเผลอสบตากับเด็กนั่นอีกครั้ง

‘โอ๊ต’ ยิ้มกลับมาให้เขาเพียงน้อย

..ใจกระตุกวูบไหว..
   
กนธีเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน เขารีบเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัย สตาร์ทเครื่องและขับรถคันใหม่ของตนออกไปจากที่จอดพร้อมกับที่เผลอเหลือบมองเด็กหนุ่มอย่างไม่ทันห้ามตน
   
ฝ่ายนั้นเดินลับหายเข้าไปในอาคารด้านหลัง ใจคนมองรู้สึกเบาโหวง
   
..เหมือนมากจริงๆ..เหมือนกับศรัณย์จนทำให้เขาไขว้เขว..
   
กนธีรู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจเมื่อพาลกระหวัดคิดถึงอดีตคนรักที่เรียกได้ว่าเป็น ‘รักแรก’ และ ‘รักแท้’ เพียงหนึ่งเดียวของเขา ชายหนุ่มไม่อยากกลับคอนโดตอนนี้ เขาไม่ได้มีนัดกับลูกค้าอย่างที่อ้างกับไววิทย์ สุดท้ายจึงเปลี่ยนใจไม่ขับออกนอกมหาวิทยาลัย แต่หาที่จอดเอาตรงซองว่าง ล็อกรถแล้วเดินเอื่อยเฉื่อยไปหาอะไรกินในโรงอาหารของคณะแถวนั้นแทน
   
จะว่าไปแล้ว กนธีก็เป็นศิษย์เก่าที่นี่เหมือนกัน แต่จะให้เรียกว่าเป็นรุ่นพี่ก็คงกระดากปาก เรียกว่ารุ่นอา รุ่นลุง ยังพอทำเนา อย่างกับเด็กหนุ่มเมื่อครู่ ถ้าเขาทำสาวท้องตั้งแต่เขาอายุ 18-19 ก็คงจะมีลูกรุ่นเดียวกับเจ้านั่นแล้ว
   
“รับอะไรดีคะคุณ” ป้าขายอาหารที่เขาไปยืนมองเมนูกับข้าวตามสั่งออกปากทัก
   
“ผัดคะน้า ไม่ใส่เนื้อสัตว์ครับ” กนธีเป็นพวกมังสวิรัติ แต่ก็ไม่ได้เคร่งครัดนัก บางทีก็เลือกแต่ปลากับไก่มากินแทนสัตว์ใหญ่ด้วยถือเรื่องสุขภาพเป็นสำคัญ..ก็เขาอายุจะสี่สิบแล้ว จะให้ตามใจปากคงไม่ไหว
   
หลังจ่ายเงินและมองหาโต๊ะ เขาก็เจอที่นั่งตรงริมทางเดิน ถามเอากับเด็กๆที่กินข้าวใกล้เสร็จว่ามีใครจองไว้หรือไม่ก็พบว่ายังว่าง ชายหนุ่มเลยวางจานและผละไปซื้อน้ำดื่ม แต่เมื่อกลับมาอีกที โต๊ะที่เมื่อครู่ยังมีกลุ่มชายหญิงนั่งอยู่ ตอนนี้กลับมีชายคนหนึ่งเข้ามาแทน ฝ่ายนั้นลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นเขา
   
“วิทย์..” กนธีมุ่นหัวคิ้ว เขาลืมไปว่านี่ติดพักเที่ยง คณะแถวนี้มีโรงอาหารที่เดียว และเขาก็มีสิทธิ์เจอไววิทย์ตอนไหน เมื่อไหร่ก็ได้..ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่น่ารำคาญที่สุดของวัน
   
“พี่กุนต์” ไววิทย์เดินมาหา แต่อีกฝ่ายยกจานข้าวและตั้งท่าจะหนี เขาเลยคว้าข้อมือไว้ “คุยกันหน่อยนะครับ เรื่องเมื่อเช้าผมอธิบายได้”
   
“ความจริงก็คือความจริง ตาพี่ไม่ได้บอด สมองประมวลผลได้ตามปกติ เพราะฉะนั้น..ไม่ต้องอธิบาย ขี้เกียจฟังเรื่องโกหกซ้ำๆ”
   
คนฟังส่ายหัว “ผมไม่ได้จริงจังกับเธอ ผมจริงจังกับพี่นะ”
   
“พูดให้ถูกคือจริงจังกับเงินของพี่มากกว่า” กนธีมองหาโต๊ะว่างที่อื่น แล้วก็เจอเก้าอี้ยาวที่อยู่ถัดไปสามแถว พอดีเลย..มีคนนั่งอยู่ด้วย ไววิทย์จะได้แทรกเข้ามาไม่ได้
   
ชายหนุ่มหันหลังกลับ ทั้งตัวเกือบชนเข้ากับคนที่เดินมาด้านหลัง ดีแต่เขายั้งขาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นไม่จานข้าวของใครสักคนต้องกระเด็นไปอยู่บนพื้นแน่ “ขอโทษครับ..”
   
“ไม่เป็นไรครับ” เสียงคุ้นหูดังอยู่เหนือหัว
   
เขาสัมผัสได้ว่าใจเต้นแรงตอนที่หันไปมอง..เด็กคนนั้นนั่นเอง
   
“อ้าว..น้อง” เขามองเสื้อที่อีกคนใส่ เป็นเครื่องแบบเสื้อโปโลสีขาว ปกส้มของเด็กวิทยาศาสตร์การกีฬา
   
ร่างสูงของคนอายุน้อยกว่ายิ้มเล็กน้อย “บังเอิญจังนะครับ มาทานข้าวที่นี่หรือครับพี่”
   
ไววิทย์เข้ามาแทรก “พี่กุนต์..ผมยังพูดไม่จบ ยังไงเราไปคุยกันที่อื่นเถอะครับ”
   
“พี่จะกินข้าว” กนธีปรามเสียงต่ำ เดินเลี่ยงออกไปแต่ไววิทย์ยังตื๊อ
   
บุคคลที่สามมองตาม เห็นแววความอึดอัดนั้นออก เลยออกปากชวนอีกฝ่าย “ถ้าไม่มีโต๊ะ ไปนั่งกับผมไหมครับ”
   
คนถูกชวนชะงัก เหลือบมองไววิทย์ที่แสดงท่าทีฉุนเฉียวก่อนจะรู้สึกใจชื้นขึ้น ตอบตกลงทันที
   
ไววิทย์ยอมล่าถอยง่ายๆ เพราะกลุ่มที่พี่กุนต์เข้าไปนั่งด้วยเป็นเด็กอีกคณะ ถึงอย่างนั้น ความโมโหก็ทำให้เขาแกล้งเดินเฉียดคู่ขาของตนแล้วแสร้งว่ากระทบให้เจ็บใจ “เจอคนใหม่แล้วอยากเขี่ยผมทิ้งก็พูดมาตรงๆได้นะ”
   
กนธีมองตามแผ่นหลังของเด็กที่ตนเคยเกื้อหนุนแล้วนึกหงุดหงิด..มันโยนความผิดให้เขาเสียอย่างนั้น

ดี! เขาเชิญออกไปจากชีวิตแบบคนมีอารยธรรม แต่มันกลับไม่ชอบ..เดี๋ยวเย็นนี้จะจัดการเขี่ยไอ้คนเลี้ยงไม่ซื่อ ชนิดที่ว่าโยนเสื้อผ้ามันออกไปกองริมถนนให้สมกับปากที่พาจนเลย
   
กนธีเคี้ยวก้านผักคะน้ากรุบๆด้วยความโมโห ปกติเขาใจเย็น แต่เวลานี้มันโกรธจริงๆ
   
..โกรธแบบเงียบๆ ทำได้แค่เอาคิ้วผูกกัน..นั่นแหละ กนธี สิงหนาท..
   
“อร่อยหรือครับ” เสียงนุ่มๆของเด็กตรงหน้าดังขึ้น ดึงสติของคนที่ก้มหน้าก้มตากินผัก “ผมไม่ชอบคะน้า มันขม”
   
คนฟังเงยหน้ามอง ในจานอีกฝ่ายเป็นพะแนงเนื้อ..เขาไม่กินเนื้อมาสิบห้าปีแล้วมั้ง “คะน้ามีแคลเซียมนะ”
   
“ดื่มนมกับกินปลาเล็กๆเอาก็ได้ครับ” ทางนั้นคลี่ยิ้ม..เห็นลักยิ้มที่ชวนมอง “ผมว่าผมเคยเห็นพี่ขับรถมาแถวนี้บ่อยๆนะ..บีเอ็มสีดำคันนั้นของพี่ใช่ไหม”
   
“เอ่อ..พอดีเพื่อนรุ่นน้องพี่..คนเมื่อกี๊น่ะ” กนธีปกปิดความสัมพันธ์ “เขาเรียนสหเวช”
   
“อย่างนั้นหรือครับ” คนฟังไม่ได้ถามอะไรต่อ “ว่าแต่..พี่ชื่ออะไรครับ ผมชื่ออินทัช..แต่ชื่อเล่น คิดว่าพี่คงได้ยินที่เพื่อนผมเรียกแล้วล่ะมั้ง”
   
“กนธี เรียกพี่กุนต์ก็ได้”
   
“พิกุล?”
   
“พี่..กุนต์” กนธีหัวเราะออกมา “เรา..โอ๊ตใช่ไหม ถ้าจำไม่ผิด”
   
“แม่ผมเรียกว่าข้าวโอ๊ต แต่ถ้าจะให้ดี เรียกโอ๊ตดีกว่าครับ สองพยางค์แล้วน่ารักๆแบบนั้นมันน่าขนลุก” อินทัชหยิบขวดน้ำของกนธีมาแกะพลาสติกแล้วเปิดฝาออกให้
   
“ขอบคุณครับ” เขายิ้ม “อินทัชนี่แปลว่าอะไรหรือ”
   
“เกิดจากผู้ยิ่งใหญ่” เด็กหนุ่มส่ายหัว “พ่อผมตั้งให้น่ะ..แล้วชื่อพี่ล่ะครับ กุนต์..กนธี”
   
“กนธีแปลว่าทะเล มหาสมุทร” เขาถึงได้ทำตัวใจป้ำและกว้างขวางเหมือนน้ำในทะเลอย่างไรเล่า “ส่วนกุนต์ แปลว่าทวน หรือศร..คนละเรื่องเลยใช่ไหมล่ะ”
   
อินทัชหัวเราะ ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย “ตอนแรกที่เห็น นึกว่าพี่มาลงเรียนปริญญาโทที่นี่เสียอีก”
   
“อีกปีเดียวจะสี่สิบแล้วครับ แก่เกินเรียนแล้ว ขอลา..”
   
“แล้วพี่ทำงานอยู่ในมหา’ลัยนี้ด้วยหรือเปล่าครับ ผมเห็นพี่บ่อยมากจริงๆ หรือว่ามาส่งเพื่อนของพี่อย่างเดียวเลย”
   
กนธีรู้สึกว่าเขาทำตัวว่างงานเหลือเกิน “เปล่าหรอก..พี่เป็นฟรีแลนซ์น่ะ เอ้อระเหยได้”
   
“ดีจัง..ผมน่ะ นอกจากเรียนทุกวันแล้ว วันเสาร์อาทิตย์ยังต้องไปทำงานต่อ เหนื่อยเป็นบ้า”
   
คนฟังสนใจขึ้นมาทันที “ทำงานพิเศษหรือ ที่ไหนล่ะ”
   
อินทัชชั่งใจอยู่พักก็หยิบนามบัตรออกมาจากเป้ข้างตัว เป็นการ์ดสีน้ำเงินเข้ม ตัวอักษรเคลือบสีเงิน เขียนว่า ‘Vin Santo’ มีเวลาเปิด-ปิด ระบุสถานที่เป็นลานกว้าง ชั้นบนสุดของตึกระฟ้าใจกลางกรุง
   
“เราทำงานในเลานจ์?” กนธีผิดคาดนิดๆ
   
“ผมเป็นบาร์เทนเดอร์” อินทัชเล่า “เฉพาะคืนวันจันทร์ถึงพฤหัสน่ะครับ..ส่วนศุกร์ถึงอาทิตย์ ผมเล่นดนตรีให้แขกฟัง ถ้าพี่สนใจจะมาก็บอกผมได้นะ” เขาดึงเศษกระดาษขึ้นมาจดเบอร์โทรให้
   
“พี่ไม่ดื่มเหล้า” เขาพึมพำ
   
“มีอาหารด้วย ไม่ก็ไปนั่งฟังเพลง” อินทัชยิ้มจาง ดูมีเสน่ห์ล้นเหลือ “ค่าเมมเบอร์ห้าพัน..แต่ถ้าคนในอย่างผมแนะนำเข้าไปก็ลดสิบเปอร์เซ็นต์”
   
กนธีไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะจ่ายเงินพันเพื่อไปนั่งในที่ที่เขาไม่เคยเข้าไปเหยียบทำไม
   
“นี่คืนวันศุกร์ซะด้วย” เด็กหนุ่มพูดลอยๆ “ไปนะครับ..ผมจะจองโต๊ะไว้ให้”
   
“อืม..ลองดูก็ได้” เขายอมง่ายๆ
   
..ถูกเด็กหลอกเสียแล้วกระมัง..
   
“แล้วเจอกันครับ มาตอนสี่ทุ่มนะ..ผมขึ้นเวทีช่วงนั้น”
   
“ครับ..” เขารับคำอย่างมึนงง
   
หลังจากแยกย้ายกับอินทัช กนธีก็เพิ่งได้สติว่าตกปากรับคำเด็กเอาไว้แล้ว เขาประหม่าเล็กน้อย นอกจากจะเป็นมังสวิรัติ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เขาก็ไม่ได้แตะ นานๆทีจะมีดื่มไวน์บ้าง แต่เหล้านี่ขอผ่าน
   
“บ้าเอ๊ย..” ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมากดไปยังเบอร์ที่โทรออกบ่อยที่สุด รอไม่นาน ปลายสายก็รับ

‘ไง..พี่กุนต์’

“ไอ้ไผ่..คืนนี้ไปนั่งเลานจ์เป็นเพื่อนพี่หน่อย”

‘หือ? เหล้าก็ไม่กิน จะไปนั่งเคี้ยวถั่วลิสงหรือไง’

“ไอ้เด็กเปรต” เขาหัวเราะ ต่อให้เจ้าไผ่อายุห้าสิบ เขาก็จะด่ามันไอ้เด็กเปรตยันวันตายนั่นแหละ “นะ..ไปด้วยกันหน่อย พี่ไม่เคยเข้า ไม่รู้ต้องทำยังไง”

‘ไม่ต้องอ้อน..จ่ายค่าเครื่องดื่มให้ผมด้วย เดี๋ยวขับไปให้’

“งกว่ะ”

‘ขอบคุณที่ชม’

.......................................................................

เรื่องนี้ ไม่ค่อยดราม่านะเออ 555+ เบาๆ สบายๆ // ว่าแต่ พี่หมูมายังงายยยย 5555555+

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: taroni ที่ 15-03-2016 22:02:43

เข้ามาติดตาม :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: AppleA- ที่ 15-03-2016 22:18:04

โอ๊ยพี่กุนต์คะ  ตอนแรกน้องก็กะว่าจะไม่เกลียดเด็กวิทย์อะไรมาก
แต่นอกจากจะไม่ยอมรับว่าตัวเองผิดหวังจะไปเกาะพี่กุนต์ต่อ
ยังมาว่าพี่กุนต์ได้เด็กใหม่อีก  มันน่าซัดจริงๆ
เกลียดนางแรงมากบอกเลย
แล้วคนที่ชื่อโอ๊ตคนนี้จะไว้ใจได้ไหมคะเนี่ย ฮื้อๆๆ 
ยิ่งมีหน้าตาคล้ายกับรักแรกพี่กุนต์อีกเป็นพี่ชายหรือพ่อเปล่าหว่า
หวังว่าจะไม่ดราม่ามากนะคะคุณ nigiri
แต่ดราม่าก็ดีค่ะ ดราม่าแนวๆนี้ชอบค่ะ 55555 แต่ถ้ามาแนวอบอุ่นหัวใจก็ดีค่ะชอบเหมือนกัน
ป.ล.พี่ไผ่มาแล้ววววววววว แล้วพี่หมูจะมาไหมน้าาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 15-03-2016 22:18:10

เจอ sins ใหม่นี่ตกใจเบยยยยย  o22

ว่าแต่ว่า...เป็นหอยทากแล้วยังโดนกาวดักหนูอีกเร้อออ  :เฮ้อ:

แต่เค้าก็รอนะ  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 15-03-2016 22:31:42

เจิมมมมมมมม ชอบแนวพี่กุนต์อ่ะ แลดูละมุนแน่ๆ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 15-03-2016 22:33:07

เข้ามากรี๊ดเรื่องใหม่ของคุณข้าวปั้น 

เป็นแฟนคลับซีรี่ย์นี้ทุกเรื่องเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: JARKISREAL ที่ 15-03-2016 22:49:11

Sins เปิดตัวอีกเรื่องแว้วว จุดพลุ !

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Mom2maM ที่ 15-03-2016 22:55:20

ตกใจ

ลุงนึกว่าคุณข้าวปั้นจะลงแค่ที่เพจกับเด็กดีซะแล้ว

ลงที่เล้าแล้วลุงปลื้มมาก เพราะอ่านจากเล้าสมาร์ทโฟน
สบายตากว่าอ่านจากเด็กดีเยอะเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 15-03-2016 23:02:09

ข้าวโอ๊ตนี่จะใช่สำหรับพี่กุนต์ไหมนะ
คุณไผ่กวนมาก555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 15-03-2016 23:40:17

มาลงชื่อจองไว้ก่อน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 16-03-2016 00:14:07

เรื่องไม่ดราม่านี่ ขอยังไม่เชื่อนะคะ
แต่เปิดเรื่องมาน่าติดตามมากเลย
สารภาพว่าชอบเคะสไตล์พี่กุนต์มากก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 16-03-2016 00:18:26

เย้ิ เปิดเรื่องใหม่แล้ว ขอให้ข้าวโอ๊ตเป็นคนที่ใช่นะ อย่ามาหรอกพี่กุนต์อีกเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 16-03-2016 00:50:53

ชะอุ๋ยยย เรื่องใหม่

จะคงคอนเซ็ปดราม่าไหมน้า ........ เตรียมตับไตไส้พุงไว้ให้หน่วงแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 16-03-2016 00:52:50

เข้ามาเกาะ คึคึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: DLuciFer ที่ 16-03-2016 01:05:06

ชูป้ายไฟเรื่องใหม่คุณข้าวปั้น กรี๊ดดดดดดดดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.1] -- 15/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: YADA ที่ 16-03-2016 01:25:01

กรี๊ด.ด...... เรื่องใหม่  o13 :hao6: :hao6:

พี่พิกุลแซ่บง่ะ หลงรักลุง เอ๊ะพี่หรือลุงสรุป  :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 16-03-2016 01:31:29

Chapter 2

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น กนธีที่กำลังรื้อสัมภาระส่วนตัวของไววิทย์มากองเลยชะงัก เขาเดินไปมองตรงตาแมว แต่เพ่งอย่างไรก็ไม่เห็นอะไรนอกจากสีดำสนิท เหมือนถูกฝ่ามือใครสักคนปิดอยู่ เรียวคิ้วขมวดมุ่น..ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร
   
เขาปลดล็อค อ้าปากทักญาติผู้น้องที่ชอบกวนอารมณ์ตลอด “ไอ้หมาไผ่”
   
พสิษฐ์ยืนยิ้ม ในมือถือพวงมาลัยดอกดาวเรือง พอคนพี่เลิกคิ้วแทนคำถาม เขาก็โยนให้

“ซื้อมาแสดงความยินดีที่เลิกกับแฟนเด็กคนล่าสุดน่ะ”
   
“แสดงความเสียใจไม่เป็นหรือยังไง” กนธีส่ายหัว หยิบหนอนดาวเรืองที่ติดมาบนกลีบดอกออกทิ้งถังขยะ
   
ร่างสูงใหญ่ของคนอายุน้อยกว่าเดินไปนั่งเอกเขนกบนโซฟากลางห้องเหมือนเป็นคอนโดของตัวเอง แน่ล่ะ..เขาเข้านอกออกในห้องพี่กุนต์บ่อยเสียยิ่งกว่าแฟนคนไหนๆของหมอนี่อีก
   
พสิษฐ์กับกนธีเป็นญาติสนิทกัน พ่อของอีกฝ่ายกับแม่ของเขาเป็นพี่น้องคลานตามกันมา ป้าสะใภ้ของพสิษฐ์เสียชีวิตไปร่วมสิบปีแล้ว ส่วนคุณลุงก็แต่งงานใหม่ไปกับแหม่มฝรั่งตั้งแต่พี่กุนต์ยังวัยรุ่น คุณหญิงวรรณรี มารดาเขาเลยเป็นผู้ดูแลกนธีมาโดยตลอด กระทั่งหลานโตพอที่จะใช้ชีวิตของตัวเอง พี่กุนต์ถึงได้แยกออกมาอยู่คอนโดต่างหาก นานๆทีจะกลับบ้านใหญ่ที่ดูเงียบเหงา แต่ส่วนมากเวลาว่างจัดๆหรือโสดสนิทมักจะมาขลุกอยู่ที่บ้านของเขาแทน
   
“เตรียมเตะตูดโด่งแล้วหรือ” พสิษฐ์ปรายตามองกองเสื้อผ้าของไววิทย์
   
“เก็บหนังสือกองนี้เสร็จก็เรียบร้อย เดี๋ยวช่วยพี่ขนลงไปฝากล็อบบี้หน่อยนะ” กนธียังใจไม่แข็งพอที่จะโยนข้าวของส่วนตัวของอดีตเด็กเลี้ยงไม่เชื่องไปไว้ข้างถนน
   
“คนนี้คนที่สี่แล้วนะพี่กุนต์..พอซะทีเถอะ โสดๆแบบนี้ก็ไม่ตายเสียหน่อย”
   
“อะไรของแกวะ”
   
“ตั้งแต่ไอ้รัณย์ไม่อยู่..” พสิษฐ์เปรย “ผมว่า..พี่ใช้หัวใจเปลืองไปหน่อยมั้ง”
   
กนธีหันขวับมามอง สีหน้าติดจะไม่พอใจ “ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดดีกว่า”
   
คนฟังส่ายหัว ยกมือยอมแพ้ “โอเค..ไม่พาดพิง ไม่กล่าวถึง ไม่ลามปามก็ได้” เขาลุกขึ้นยืน หยิบกระเป๋าของไววิทย์มาถือทั้งสองใบ “เจอกันข้างล่างนะ”
   
คนอายุมากกว่าอือออรับ ก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสารการเรียนของเด็กในอุปการะใส่ลังกระดาษ
   
“ตั้งแต่ไอ้รัณย์ไม่อยู่..ผมว่า..พี่ใช้หัวใจเปลืองไปหน่อยมั้ง”
   
..เปล่าเลย..ไม่ใช่สักนิด..

กระบอกตาเขาร้อนผ่าว มองไปยังกรอบรูปที่ตั้งไว้ข้างโต๊ะรับแขก..มันเป็นรูปถ่ายของเขากับอดีตคนรักตอนที่ไปเที่ยวสวิสเซอร์แลนด์ด้วยกัน ศรัณย์ทำเรื่องบ้าๆอย่างขุดหิมะให้เป็นหลุม แล้วก้มลงกระซิบ บอกคำว่ารักเขา ก่อนจะฝังกลบมันไว้เหมือนเด็กๆ 

“เออ..เพี้ยนดี” เขาหัวเราะ
   
“ผมจะทำแบบนี้ทุกที่ที่เราไปด้วยกัน เวลาพี่กุนต์หนีมาเที่ยวคนเดียว จะได้นึกถึงเรื่องเพี้ยนๆของผมเป็นอย่างแรก”
   
“ถ้าไม่อยากให้หนีเที่ยวคนเดียวก็สัญญาซะ..” เขาโยกหัวอีกฝ่าย “ว่าจะอยู่ข้างๆพี่..ไม่ว่าพี่จะไปไหนก็ตาม”
   
ศรัณย์ยิ้มตาปิด “สัญญาครับ..”
   
“โกหก..” กนธีหัวเราะหึ “เด็กอะไร..ไม่รักษาสัญญาที่พูดไว้”
   
เขาเดินไปหยิบกรอบรูปขึ้นดู กุหลาบขาวที่ตัดใส่ไว้ในแก้วคริสตัลเริ่มแห้งเหี่ยว
   
“พรุ่งนี้จะเอามาเปลี่ยนให้ใหม่นะครับ..”

ตั้งแต่ศรัณย์จากไป..ต่อให้เขาหาใครต่อใครเข้ามา
   
..‘หัวใจ’ ของเขา ก็ยังคงอยู่ที่ศรัณย์คนเดียว..
 
.

.

.



สองทุ่มครึ่ง พสิษฐ์พาญาติผู้พี่ออกมาจากคอนโดก่อนที่ไววิทย์จะเลิกเรียนภาคค่ำ เสื้อผ้า ข้าวของส่วนตัวของเด็ก พวกเขาขนลงมากองไว้ที่ล็อบบี้ ฝากพนักงานที่สนิทกันเอาไว้และกำชับให้ขอกุญแจกับคีย์การ์ดสำรองคืนมาให้ได้ กนธียังอุตส่าห์ใจดี ทิ้งค่าแท็กซี่ไว้สองร้อยในซองเอกสารปิดผนึกร่วมกับเช็คเงินสดที่จ่ายเป็น ‘ค่าตัว’ เดือนสุดท้าย
   
“หมดจากคนนี้แล้วก็เลิกเลี้ยงต้อยสักทีนะพี่กุนต์” พสิษฐ์เตือนกึ่งแหย่ เขามองกระจกส่องหลังแล้วเปิดไฟขอเข้าเลนกลาง “เด็กที่ไหนมันจะมาจริงใจกับพวกเรา”
   
“พูดเหมือนตาแก่อายุสี่สิบไปได้” กนธีเคาะนิ้วลงกับขอบประตูรถขณะที่กดเลือกเพลงสากลมาฟัง
   
“ถามจริงๆ..คราวนี้เสียใจหรือเปล่า”
   
“นิดหน่อย..มันชาๆที่หน้า แล้วก็หนึบๆบนหัว คล้ายว่ามีเขางอกมานาน” เขาทำนิ้วงอแล้วกวักยึกๆข้างศีรษะ
   
พสิษฐ์หัวเราะเฝื่อน “หัดมองหาคนที่อายุใกล้ๆกันบ้าง ไม่ต้องสนใจแต่คนอายุน้อยกว่าได้ไหม”
   
เขารู้ดี ว่ากนธีเลือกเด็กพวกนั้น เพราะทุกคนมีบางอย่างที่คล้ายคลึงกับศรัณย์..คนรักเก่า
   
คนที่หนึ่ง..เป็นเด็กที่มาจากจังหวัดเดียวกันกับศรัณย์ คนที่สอง..เรียนมหาวิทยาลัยคณะเดียวกันกับศรัณย์ คนที่สาม..ดูท่าทางน่าสงสาร ตัวคนเดียวเหมือนกับศรัณย์ และคนล่าสุด..มีลักษณะนิสัยช่างเอาใจ ขี้อ้อน..เหมือนกับศรัณย์
   
..เขาไม่รู้ว่าคนต่อไปจะเหมือนกับศรัณย์ในแง่ไหน..
   
“อายุน้อยกว่าแล้วทำไมล่ะ” กนธีย้อนถาม
   
“พวกเด็กหนุ่มๆ..รู้ๆกันอยู่”
   
“ก็ไม่ได้หวังจะคบกันจนวันตายอยู่แล้ว” คนฟังเสมองออกนอกหน้าต่าง “มีคนดูแล คอยตามใจ คอยเป็นเพื่อนเวลาเหงาๆ แล้วก็แลกเปลี่ยนกันเรื่องเซ็กซ์..แค่นี้ก็จบ ผู้ชายมันมีแค่นี้แหละ”
   
“คิดซะแบบนี้ เมื่อไหร่จะเจอความรักดีๆ คนเรามีทัศนคติแบบไหน มันก็ดึงดูดคนมีทัศนคติแบบเดียวกันให้เข้ามาหานะพี่กุนต์” พสิษฐ์ทำตัวเป็นคุณตาแก่ๆสอนหลาน
   
“ก็ช่างหัวมันสิ”
   
“สักวันจะถูกเด็กฆ่าปาดคอเอา..ไม่กลัวหรือไง ยิ่งเปย์หนักอยู่ด้วย”
   
“รู้จักห่านทองคำไหม” กนธีหันมามอง พูดยิ้มๆ “เด็กพี่ทุกคนรู้ดี..ถ้าห่านตัวนั้นยังมีชีวิต มันก็จะออกไข่ทองคำให้ได้เรื่อยๆ แต่ถ้าพวกมันปาดคอห่านแล้วควักท้อง..มันก็จะไม่มีวันได้อะไรเลย”
   
“โอเคครับ” พสิษฐ์ยอมแพ้ “พ่อห่านทองคำของผม..”
   
พวกเขามาถึงตึกระฟ้าใจกลางเมืองด้วยเวลาไม่นานนัก บนอาคารสูงสามสิบชั้นบนถนนสุขุมวิท มีสกายเลานจ์ ชื่อว่า Vin Santo เปิดตั้งแต่สามทุ่มครึ่งจนถึงตีหนึ่ง
   
พสิษฐ์เสิร์ชหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต ที่นี่รับแต่เมมเบอร์ชั้นสูง ล้วนแล้วแต่เป็นคนในแวดวงไฮโซ มีห้องวีไอพีทั้งหมดห้าห้อง สำหรับเจรจาธุรกิจและจัดเลี้ยงเป็นหมู่คณะ ช่วงกลางคืน เป็นเวลาสังสรรค์ของบรรดาพวกกระเป๋าหนัก ที่นี่เน้นกิน ดื่มและฟังเพลง ไม่มีเรื่องค้าบริการเข้ามาเกี่ยวข้อง
   
“สงสัยเราจะมาเร็วไป” กนธีขยับเสื้อสูทให้เรียบร้อย “ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม”
   
“ถั่วลิสงน่ะหรือ”
   
“เป็นอะไรกับถั่วลิสงนักหนา” เขาผลักหัวคนข้างกาย เจ้าไผ่โวยนิดๆเพราะเขาทำทรงผมหล่อๆของมันยุ่งเหยิง
   
“ก็พี่กุนต์เวลาเคี้ยวข้าว ชอบอมข้าว เหมือนกระรอกยัดฝักถั่วตุนไว้ในกระพุ้งแก้มไง”
   
“ท่าทางจะน่ารักพิกล” กนธีทำท่าเหนื่อยหน่าย
   
“พี่กุนต์น่ารักสำหรับผมอยู่แล้วน่า” พสิษฐ์ยื่นแขนให้ควง “มื้อนี้เลี้ยงข้าวผมด้วยนะ..ค่าชม”
   
กนธีเหยียดปาก “ขออภัยที่หยาบคาย..กวนส้นตีนนะแกน่ะ”

ร่างสูงหัวเราะ กอดคอพี่ชายเดินลงบันไดวนมาชั้นล่างของเลานจ์ที่เป็นห้องอาหารอิตาเลียน ใช้ชื่อว่า Vin Santo เหมือนกัน ระหว่างนั้น มีสายโทรเข้าจากไววิทย์เป็นระยะ แต่กนธีตัดทิ้งตลอด หนักเข้าก็จัดการปิดมือถือเสียเลย

“พี่ว่าเด็กคนนี้มันจะยอมเลิกราโดยดีไหม” พสิษฐ์ถามขณะดื่ม Vin Santo ไวน์รสหวานของทัสกานีและเป็นตัวเลือกขึ้นชื่อของทางร้าน
   
“เห็นใจดีแบบนี้ แต่ถ้ารำคาญขึ้นมา พี่ก็ไม่เอาไว้ให้รกตาหรอก” กนธีตัดบทด้วยการเขี่ยมีทบอลไปให้อีกฝ่าย “กินเนื้อให้หน่อย แล้วก็ห้ามแย่งสลัด..พี่จอง”
   
สามทุ่มครึ่ง เริ่มมีผู้คนทยอยมาเรื่อยๆ แขกบางคนเลือกที่นั่งด้านในอาคารซึ่งเป็นฝั่งที่กั้นพื้นที่ด้านนอกด้วยกระจกใส จิบไวน์และฟังเพลงบรรเลงคลาสสิค ส่วนพสิษฐ์กับกนธี มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาแนะนำตัวหลังจากที่พวกเขาเข้าไปสมัครเมมเบอร์
   
“สวัสดีครับ..ผมชื่อปาลิน เป็นเพื่อนของอินทัช” เจ้าตัวยิ้มแย้ม อวดเขี้ยวซี่เล็ก “โอ๊ตบอกผมไว้แล้วว่าคุณกนธีจะมา ผมเลยขออนุญาตทำการ์ดวีไอพีไว้ให้ก่อนครับ รบกวนช่วยเซ็นชื่อตรงนี้” ว่าพลางยื่นเอกสารให้ด้วยท่าทีอ่อนน้อม
   
กนธียิ้มรับ เขาสมัครคนเดียว แต่เจ้าไผ่ไม่เอาด้วยเพราะไม่คิดจะมาบ่อยนัก

ค่าดื่มของที่นี่นับว่าอยู่ระดับต้นๆ เฉพาะเปิดขวดสองพันบาท เมมเบอร์คิดดื่มละสองร้อย คนทั่วไปจะจ่ายแพงกว่า เป็นสามร้อยบาท หากมาในวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ จะคิดทีเดียวยี่สิบดื่ม ไม่นับรวมค่าทิปที่พวกคนในสังคมระดับนี้จะจ่ายกันเป็นเรื่องปกติ
   
“ขอบพระคุณครับท่าน” ปาลินกระพุ่มมือไหว้ก่อนจะค้อมตัว เชิญแขกสองคน “ไม่ทราบว่าจะเลือกเป็นโซนห้องแอร์ หรือโซนด้านนอกดีครับ”
   
“อินทัชบอกว่าเขาจะขึ้นเล่นดนตรีคืนนี้” กนธีว่า “ขอโต๊ะที่ใกล้เวที หรือวิวสวยหน่อย แยกจากแขกคนอื่น แล้วก็ไม่เอากลิ่นบุหรี่ได้ไหม”
   
ปาลินยิ้มรับ พาเดินไปด้านนอกที่เป็นชั้นดาดฟ้าของตึกสูง เลือกที่นั่งแถวที่สาม เยื้องกับเวทีการแสดงเล็กน้อย แต่สามารถมองเห็นได้ทั้งกลุ่มนักดนตรีและวิวตึกสูงของยามค่ำคืนที่เห็นแสงไฟระยิบระยับตัดกับท้องฟ้าสีเข้มด้านบน

กนธีนั่งลงกับโซฟาหวายสีดำ เบาะหนาที่ปูไว้ให้บรรยากาศสบายๆ มีหมอนอิงให้เอนตัว ด้านข้างโต๊ะเป็นกระจกนิรภัยหนา ปลูกดอกบัวสวรรค์เป็นทิวแถว หลังสุดเป็นบาร์เหล้า มีบาร์เทนเดอร์สี่ถึงห้าคนคอยให้บริการ

เด็กหนุ่มคุกเข่าลง วางเมนูอาหารและเครื่องดื่มบนโต๊ะกลางก่อนจะจุดเทียนหอมทั้งสามแท่งให้ผ่อนคลายไปกับสายลมอุ่นๆของช่วงฤดู “อีกสักครู่ บริกรจะมารับออเดอร์นะครับ เชิญทุกท่านพักผ่อนตามสบาย Vin Santo ยินดีต้อนรับครับ”

พสิษฐ์มองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินจากไปจนกนธีต้องเอาหมอนตบหัว

“คิดอะไรอยู่วะ”

“จะบ้าหรือพี่กุนต์” เขากุมหัวป้อย “แค่คิดว่าเด็กคนนั้นอายุสักเท่าไหร่กัน หน้าตาเหมือนเพิ่งจะพ้นวัยมัธยมมาหมาดๆ”

“คิดจะต้อยเด็กหรือไง” คนพี่แหย่ “ไอศูรย์ ภาษยวัตคนนั้น..ไม่จีบต่อแล้วหรือ”

พสิษฐ์แทบจะสำลัก นึกถึงคราวที่เขาต้องแบกคุณหมูที่เมาไวน์ไปส่งถึงบ้าน ก็เพราะรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้พี่กุนต์เห็นเข้า จะต้องถูกล้อไปอีกครึ่งปีแน่ แต่นี่ขนาดไม่ได้สนิทสนมกันเปิดเผย พี่กุนต์ยังอุตส่าห์รู้เรื่องจนได้

“เขามีแฟนแล้ว” ชายหนุ่มเปิดเมนูผ่านๆ

“ชั่วนี่หว่า..คิดแย่งแฟนคนอื่น”

“พูดมาก เดี๋ยวจับโยนลงจากดาดฟ้าซะเลย” พสิษฐ์ขู่ “คุณหมูเป็นเพื่อน ผมไม่ได้คิดเกินเลย อย่าเพิ่งแซวไป”

“เรื่องของแก พี่ไม่เกี่ยว” กนธีหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบริกรที่มารอรับ

.

.

.


อินทัชเตรียมตัวอยู่หลังเวที เขากำลังเช็กเสียงกีต้าร์ของตนตอนที่ปาลิน..เพื่อนสนิทที่รู้จักกันตอนมาทำงานที่นี่เดินเข้ามาหา เด็กหนุ่มพยักพเยิด ถามว่าคืนนี้เพื่อนจะขึ้นเวทีด้วยไหม

ปาลินส่ายหัว เขาเองก็เล่นดนตรีเป็น แต่ไม่ค่อยถนัดนัก ส่วนใหญ่จะร้องเสียมากกว่า แต่คืนนี้เสียงไม่ค่อยมี เลยคิดว่าจะเสิร์ฟและคอยบริการแขกอยู่ด้านล่างแทน

“ระวังพวกไอ้เฒ่าด้วยล่ะ” อินทัชปราม

ที่นี่ไม่มีการขายบริการก็จริง แต่เรื่องเด็กที่คอยนั่งรินเครื่องดื่มและเอาใจแขกนั้นยังคงมีตามปกติ ส่วนใหญ่แขกดีๆก็มักจะเคารพกฎที่ว่าไม่มีการไปต่อกันข้างนอก แต่ก็มีบ้างที่แขกบางคนเอาแต่ใจ คิดว่ามาร่วมดื่มแล้วต้องได้ตอดเล็กตอดน้อย หรือซื้อตัวไปค้างคืนด้านนอกได้ด้วยการทุ่มเงินหนักๆ

“อืม..ระวังอยู่แล้ว”

ปาลินเป็นเด็กใหม่ เพิ่งมาทำที่นี่ได้ห้าเดือนกว่า เขายังเรียนอยู่ชั้นปีที่หนึ่ง คณะศิลปกรรม มีพี่ชายเพียงคนเดียวคอยส่งเสียค่าหน่วยกิต แต่ห้าเดือนก่อน พี่ตกงานเพราะไปล่วงรู้ความลับทางบัญชีที่ไม่ดีนักของบริษัท ทางนั้นคิดจะซื้อใจด้วยการยัดเงินใต้โต๊ะ แต่พี่ชายไม่เล่นด้วยเลยชิงออกมาดื้อๆ ทำให้การเงินไม่ค่อยคล่องเหมือนแต่ก่อน เขาเลยแอบพี่มาทำงานพิเศษ หวังจะแบ่งเบาภาระ

“แล้วก็อย่าไปวนกับแขกเยอะไปจนเมานะ เอาโต๊ะเดียวพอ” อินทัชลอบมองไปหน้าเวที “คุณป้าแถวแรกนั่นน่ะ..อ้อนๆหน่อย เดี๋ยวก็ได้ทิปแล้ว”

ปาลินยิ้มเฝื่อน เขาก็ละอายอยู่บ้าง ที่ต้องเอาใจคนอื่นในขั้นที่เรียกได้ว่า ‘เสแสร้ง’ เพื่อแลกเงิน แต่ทำอย่างไรได้เล่า บางที..แค่ยอมให้หอมแก้ม เขาก็ได้ค่าขนมมาหนึ่งพันแล้ว แต่ถ้าอยากได้หนักๆในครั้งเดียว ต้องเลือกโต๊ะผู้ชายที่มีอายุหน่อย หาคนที่มองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย เพียงเท่านั้นก็จะรู้ว่าแขกมีรสนิยมอย่างไร ให้จับนิดๆหน่อยๆ ขั้นต่ำที่ได้มาโดยตลอดคือสองพัน ไม่มีน้อยกว่านี้

มะรืนนี้ต้องจ่ายค่าหน่วยกิตสองหมื่นแปด เขามีเงินเก็บอยู่สองหมื่นแล้ว คืนนี้กับพรุ่งนี้ หารวมกันให้ได้อีกสักหมื่น เผื่อเหลือเผื่อขาด เท่านี้ก็รอดไปอีกเทอม

“เราไปก่อนนะโอ๊ต..”

ปาลินช่วยดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้า อินทัชสวมเสื้อเชิ้ตพับครึ่งแขน กางเกงยีนส์สีดำเข้ารูปกับช่วงขาสูงเพรียว หมอนี่ดูดีเสมอเวลาแต่งตัวแบบผู้ใหญ่ คิดว่าถ้าได้ใส่สูทผูกไท อยู่ในชุดทำงานจะต้องได้ใจสาวๆแน่นอน

“สู้ๆล่ะ”

อินทัชพยักหน้ารับ ยกกีต้าร์ขึ้นสะพายบ่าก่อนจะเดินขึ้นเวที

จากตรงนี้..เขาเห็น ‘แขก’ รายใหม่ของเขา

..กนธี สิงหนาท..ไฮโซตระกูลดัง กระเป๋าหนัก มีที่ดินและทรัพย์สินอีกมาก..

เขายิ้มทักอีกฝ่าย ในหัวนึกไปถึงค่าเมมเบอร์ห้าพัน คนในแนะนำ แขกได้ลดสิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนคนแนะนำ..ก็ได้ค่าหัวเป็นโบนัส..หัวละพัน ไม่นับรวมเรื่องค่าทิป ถ้าเขาร้องเพลงได้ถูกใจ และไม่นับรวมค่าดื่ม กับค่าเอาใจตัวต่อตัว

..เขาหาเงินง่ายๆด้วยวิธีนี้เอง..

 

...............................................................................

ปาลิน......ร่างอวตาร เอ้ย ร่างเกิดใหม่ของคนเก่า  :really2:
มีแต่พี่ชาย / พี่ชายลาออกจากงาน / ชอบวาดรูป

 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 16-03-2016 01:53:07

ฝันชัดๆ 555 ดีใจมาก และยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ หนูอ่านพี่หมูรอพี่มานานแล้ววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 16-03-2016 02:18:47

ปักธง รอติดตามนะคะ

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: AppleA- ที่ 16-03-2016 02:22:31

ปักไว้ก่อนะคะ  พรุ่งนี้เช้าจะมาอ่านและเม้นใหม่นะคะ วันนี้ไม่ไหวแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: กฤษณ์ ที่ 16-03-2016 02:27:15

คิดไว้แล้วว่าต้องไม่ธรรมดา ปลาไหลเรียกพี่ อะไรจะเชิญชวนให้เข้าเมมเบอร์ได้ง่ายขนาดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 16-03-2016 02:30:48

มาแล้วววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: nontanan ที่ 16-03-2016 03:06:34

คิดถึงเหลือเกินนนนนนนนนนน จำไอพี่ไผ่ได้ละ ตอนนั้นเกลียดไปพักใหญ่ ข้อหามาแทรกแซงความรักของพี่หมูและพี่ดิน แต่ตอนนี้ผมเชียร์พี่ไผ่กับปาลินอ่ะ สัมผัสพลังงานซัมติงได้ลางๆ555555 สู้ๆครับ :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 16-03-2016 03:08:27

กลัวสปีดการอัพเรื่องจะเท่ากับระดับสลอธคลาน อยากจะรอให้จบก่อนก็ดูจะไม่ไหว เห้อมมมมม ยังไงก็รอตอนต่อไป อยากรู้ว่าใครจะแพ้ใจตัวเองก่อน (ภาวนาให้เป็นโอ๊ต เราต้องการเคะสตรอง ยืดหยัดได้ ไม่หวั่นแม้วันมามาก 5555555555)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 16-03-2016 09:28:30

คุณไผ่พูดถูก คนแบบเดียวก็จะดึงดูดพวกเดียวกัน
กนธีเอาเงินฟาดหัวคนอื่น ก็ไม่แปลกใจที่จะโดนหลอก
คนแบบนี้ใครจะมาจริงใจด้วย พวกเอาแต่ใจตัวเอง
เชียร์คู่คุณไผ่ดีกว่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 16-03-2016 10:00:20

ไม่อยากจะเชื่อว่าดราม่าไม่เยอะ. มีแนวโน้มโอ๊ตจะชอบปาลิน.  แต่สนใจเงินของพี่กนธี. เรื่องจะเป็นยังไงนะ. ติดตามค่ะ. ต่อบ่อยๆ นะคะ. ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 16-03-2016 10:06:43

ว๊ายยยยยพี่ชื่อปี้หมูด้วยยยยยย ว่าแล้วไอโอ๊ตอะไรเนี่ยไว้ใจไม่ได้ ท่าทางพี่กุนต์จะโดนหลอกกินเงินจากไอเด็กนี่อีกแล้วล่ะม๊างงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 16-03-2016 10:12:08

เวลาพี่กุนต์อยู่กับพี่ไผ่น่ารักดีนะ ให้ความรู้สึกถึงครอบครัว(ก็เขาเป็นญาติกันนิ)
โอ๊ตดูจะร้ายนะ จะใช่พระเอกของพี่กุนต์หรือเปล่า
ว่าแต่รักแรกและรักแท้ของพี่กุนต์ที่ว่าจากไปคือไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้วเหรอ หรือว่าแค่เลิกกัน
รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 16-03-2016 10:56:44

งะ ทำไมสงสารกุนต์ รีบหาคู่ที่จริงใจให้พี่แกหน่อย พวกหลอกลวงไม่เอา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 16-03-2016 11:48:46

หลังจากการรอคอยอันนานแสนนานก็ได้อ่านเสียที
อิตาโอ๊ตนี่ใช่พระเอกมั้ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 16-03-2016 13:33:43

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 16-03-2016 13:52:57

นี่จะไม่ดราม่าจริงหรอ??

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: chaweewong19841 ที่ 16-03-2016 14:11:52

อยากอ่านต่อแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 16-03-2016 14:17:16

เอาใจช่วยพี่กุนต์..ให้ค้นพบรักแท้ไวๆ!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Gnaap ที่ 16-03-2016 14:20:59

 :hao7: เรื่องใหม่มาแล้วววว
เกาะขอบจอรอ  o13 o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 16-03-2016 18:36:02

ยังคง fc พี่กุนต์เหมือนเดิมค่ะ
ชูป้ายเชียร์ต่อไป พี่จะคู่กะใครก็ได้ แต่พี่อย่าเศร้าอีกเลยน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: LoveRead ที่ 16-03-2016 20:23:49

ทิชชู่พร้อม ผ้าเช็ดหน้าพร้อม
รอคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 16-03-2016 20:52:32

สนุกชวนติดตามจังครับ
อยากให้เรื่องนี้โทนเบาๆ ดราม่าพอกรุบกริบ
แต่ก็แล้วแต่คนเขียนนะครับ อ่านหมด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 16-03-2016 21:24:31

เรื่องใหม่ก็ยังแซ่บอยู่นา
เรื่องนี้พระ นาย คือแบบดูท่าจะแรงทั้งคู่
แต่คุณกุนต์น่าจะมีแต่ความรักซื่อๆอ่า
สงสารถ้าจะเจอแต่คนปอกลอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: PPink ที่ 16-03-2016 21:41:11

ตายแล้วววววววง เรื่องที่ห้ามาแล้วววว!!!!!
จากนี้การเข้าเล้าทุกวันจะมีแต่เรื่องคื่นเต้น5555555555555

เปิดมาพี่กุณฑ์ของน้อง นายเอกก็แซ่บเลยทีเดียว
ถ้าเทียบแล้ว ดีกรีเพิ่มมาเรื่อยๆ ในแต่ละเรื่องสินะคะ5555

ดี่ไผ่ก็มา!! โอ้ย กรี๊ดแตกมากๆ
พี่จะมาทำอะไรในเรื่องนี้น้า น่าจะตัวเด่นด้วย ล่อลวงน้องปาลินของเรารึเปล่า5555

ลุ้นสุดคือพระเอก(รึเปล่า?) น้องโอ๊ตวิทย์ฯกี
ร้ายแน่ๆ รู้สึกได้55555555 กลัวใจเหลือเกินว่าจะร้ายขนาดไหนกัน

ปล. จะบอกว่าคณะเราคือ 1 ใน 3 โรงอาหารแถวนั้นนี่ไม่พูดถึงหละ
พอสถานที่คุ้นเคย ภาพจินตนาการมาเต็มมาก555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 16-03-2016 21:42:08

สนุกมากๆเลยค่ะ o13
รอลุ้นว่าพี่กุนต์กับโอ๊ต  ใครจะรักใครก่อนกัน

ก็เข้าใจโอ๊ตนะที่ตอนนี้ทำเพื่อตัวเองเพื่อเงิน  เพราะยังไม่ได้รักพี่กุนต์
ตกลงโอ๊ตเป็นพระเอกใช่ไหมค่ะ :mew2:

เราไม่อยากให้พี่กุนต์ถูกหลอกอีก  อยากให้เจอรักแท้อีกครั้ง
ได้อ่าน2ตอนเลย  ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Taohoo ที่ 16-03-2016 21:43:39

 :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 16-03-2016 21:58:19

แค่เริ่มก็หน่วงหัวใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: lalitalx ที่ 16-03-2016 22:48:04

อ้ากเผลอไปแล้วว่าจะรอให้จบก่อนค่อยอ่าน โดนล่อลวงจนได้ >< อิอิ ต้องนั่งรอจนลืมแน่นอน แต่ก็ยินดีจะรอพี่กุนต์  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 16-03-2016 23:09:33

อุต๊ะ เลิศมากค่าา  :katai2-1:

รู้ว่าจะโดนหลอกแต่ก็ยังอยากเปย์ เด็กๆมันดีย์ เอาไปเลยค่ะ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 17-03-2016 00:22:48

คู่กรณีเปิดตัววววววว แล่วๆๆๆๆ

รอหอยทากบนกาวดักหนูมาต่อนะ  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 17-03-2016 02:43:35

กนทีนี่ก็โตพอฉลาดพอที่จะรู้ว่าเด็กพวกนี้หาไม่ได้ง่ายๆหรอกที่จะจริงใจ
คิดว่านางก็ขอเพียงแค่ให้เคารพกฏ(กันและกัน)ก็พอแล้ว
อย่างไววิทย์นี่ก็คิดว่าไม่ได้เสียใจอะไรแค่รำคาญหรือหงุดหงิดที่อีกฝ่ายทำเหมือนว่าตัวเองโง่มากกว่า   แต่โอ๊ตนี่มาแบบไม่ธรรมดา กนทีอาจจะตกหลุมดังโครมถึงรู้ว่ามีโอกาสเสี่ยงแต่ห้ามใจตัวเองไม่ได้   การรู้ทั้งรู้แต่ก็ห้ามใจไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เจ็บ  ตรงกันข้ามน่าจะเจ็บเพิ่มด้วยซ้ำ   ถ้าแฟนเก่าเสียไปแล้วนี่พี่เราก็เป็นคนที่มั่นรักมากๆเลยนะ   โอ๊ตนี่ชัวร์ว่าร้ายแน่ๆเลย   

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: basanti ที่ 17-03-2016 08:08:48

:mc4: ไม่ดราม่า..เราไม่นอน!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: neverFall ที่ 17-03-2016 09:43:10

พอคนเขียนบอกว่าปาลินคือร่างอวตาร ผมเดาเลยว่าพี่กุนต์คู่กับปาลินแน่ๆ

 ส่วนเรื่องของโอ๊ตคงจะมาแบบวิทย์แต่น่าจะหนักกว่านั้น เพราะท่าทางโอ๊ตดูร้ายมากเลย พี่กุนต์คงจะได้ช่วยเหลือปาลินแน่ๆแต่ติดที่ว่าไปสานสัมพันธ์กับโอ๊ตก่อนแล้ว โอ๊ตคงพยายามปอกลอกพี่กุนต์แน่ๆแต่เขาเทใจไปทางปาลินแล้ว


ปล.มโนเอาเองล้วน

เนื้อเรื่องน่าติดตามครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 17-03-2016 10:43:30

พอเจอขึ้นต้นด้วยหมวด Sins แล้ว คนอ่านจะต้องสตรองใช่ไหมค่ะ ??
5555555555555555555555555555555

ปาลิน......ร่างอวตาร เอ้ย ร่างเกิดใหม่ของคนเก่า

ประโยคข้างต้น ทำให้คิดว่า ปาลินน่าจะคู่กับพี่กุนต์หรือเปล่า
แต่มันมาสะดุดอยู่ตรงนี้ " พสิษฐ์มองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินจากไป "
รอต่อไปค่ะ
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 17-03-2016 11:34:37

นึกว่าตาฝาดดดดดด  o22 คิดถึงจุง :L2: :mc4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 17-03-2016 14:34:54

 :mc4: :mc4: :mc4: เพิ่งเข้า นึกว่าหายไปแล้ว :mew1: :mew1: :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 17-03-2016 16:40:22

พี่ไผ่มาแล้วววว

กุนต์จะได้เจอคนดี ๆ ไหม
โอ๊ตท่าทางจะร้าย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 17-03-2016 18:09:09

ทำไมรู้สึกว่าพี่กุนต์เป็นคนที่น่าสงสารจัง ขอให้พี่กุนต์เจอใครซักคนที่จริงใจไม่มาปอกลอกเร็วๆ นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 17-03-2016 22:15:47

 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 17-03-2016 22:48:15

รอออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.2] pg.1 -- 16/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 17-03-2016 23:54:33

เรื่องรักใสๆ?
แค่ชื่อเรื่องก็มีแววน้ำขุ่นมาแต่ไกล

พี่กุนต์จะแบ่งใจให้ใครได้ไหมนะ หนุ่มน้อยแต่ละคนน่ากลัวจริง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 19-03-2016 01:05:17

Chapter 3

ผู้คนรอบด้านเงียบลงเมื่อไฟด้านหน้าเวทีดับ กนธีหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงกีต้าร์เป็นท่วงทำนองของเพลงสากลเก่าในแบบอคูสติก แขกทุกคนปรบมือต้อนรับพร้อมกับที่สปอร์ตไลท์สีนวลส่องสว่าง
   
ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนนั่งอยู่บนสตูลสูง ช่วงขาเพรียวยาวไขว่ห้าง มีกีต้าร์โปร่งวางบนตัก ปลายนิ้วพลิ้วไหว ไล่ไปตามสาย ใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนวัยดูเรียบนิ่ง คล้ายกับอยู่ในภวังค์ของเสียงเพลง
   
“It's late in the evening; she's wondering what clothes to wear.” เสียงทุ้มต่ำ ฟังนุ่มนวลจนน่าหลง “She puts on her make-up and brushes her long blonde hair.”    

กนธีปรบมือให้พร้อมกับแขกคนอื่น พสิษฐ์เหลือบมองคนด้านข้าง
   
“ให้มันน้อยๆหน่อย”
   
“วุ่นวายน่า” พี่กุนต์เขม่นน้อง

“And then she asks me, Do I look all right?” ดวงตาคมกล้าปรายมองก่อนจะวกมาหยุดที่โซฟาตัวหนึ่ง รอยยิ้มบางส่งไปให้ชายหนุ่มอีกคน จับจ้องไม่วางตาขณะร้องคลอ “And I say, Yes, you look wonderful tonight.”

ตอนแรกพสิษฐ์ไม่ได้ใส่ใจจะมองคนที่ชวนพี่กุนต์มาเป็นเมมเบอร์ที่นี่นักหรอก แต่ก็อยากรู้อยู่ดี ว่าอะไรเป็นตัวดึงดูดให้พี่กุนต์หลงตามมาได้ง่ายดายขนาดนั้น
   
แสงไฟข้างเวทีฉาบไล้อยู่บนโครงหน้าสะอาดเกลี้ยงเกลา ดวงตาของเด็กหนุ่มเป็นสิ่งที่โดดเด่นที่สุด..ดูคมคาย ลึกล้ำ และหวานซึ้งในคราวเดียว เมื่อรวมกับคิ้วเข้มหนา จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากบางได้รูป ก็นับว่าเป็นคนที่ดูดีอย่างหาตัวจับยาก และพสิษฐ์คงไม่แปลกใจเลย ถ้าพี่กุนต์จะตกบ่วงที่แสนดึงดูดนั่นเข้าไปแล้ว

แต่สิ่งที่ทำให้เขาหยุดนิ่งไปครู่ ก็คือทุกองค์ประกอบของใบหน้าที่ได้เห็น..มีส่วนคล้ายคลึงกับใครบางคน ชนิดที่มองเพียงครั้งเดียวก็พาลทำให้ใจกระหวัดคิดไปได้ทันที

..เขาเกลียดเรื่องบังเอิญทั้งหลายในโลกนี้..เกลียดจริงๆ..

อินทัชฮัมทำนองเพลงคลอไปกับเสียงกีต้าร์ระหว่างที่ก้มหัวให้สุภาพสตรีสูงวัยที่ลุกเอากุหลาบมาให้เขา..หล่อนกรีดนิ้วเป็นสัญลักษณ์ว่าอยากให้ลงมาหาหลังจากเพลงจบ

ในบางครั้ง..พวกผู้หญิงที่เปลี่ยวเหงาเหล่านี้ อาจจะแสดงท่าทีที่มากกว่าการอยากให้เขามานั่งดื่มเป็นเพื่อน อย่างเช่น..ยื่นเงินให้ห้าพัน..แลกกับการไปเดทสองต่อสองตอนเลิกงาน หนักเข้าก็จ่ายสดสองหมื่น..แลกกับการขึ้นเตียงเพียงหนึ่งครั้งในโรงแรมห้าดาว หรือไม่ก็เสนอการเลี้ยงดูแบบลับๆ ปรนเปรอทางเพศให้พวกหล่อนอยู่ลับหลังสามีตัวจริง

อินทัชไม่เคยตอบตกลงใคร..เขาไม่ได้ขายตัว

เขาอาจจะทำได้ทุกอย่างเพื่อเงิน อย่างตีสองหน้า ยิ้มการค้าเพื่อเรียกแขก เอาอกเอาใจทั้งที่เนื้อแท้เขาเป็นคนแข็งกระด้าง แต่สิ่งที่เขาไม่คิดจะทำ..ก็คือขายบริการ

..ถึงอย่างนั้น..เขาก็ลบภาพลักษณ์พวกนี้ออกไปไม่ได้..

“I feel wonderful because I see the love-light in your eyes.” เด็กหนุ่มยิ้มจาง เสี้ยวลึกในใจเจ็บแปลบ เวทนากึ่งสมเพชสิ่งที่ตนทำอยู่ จนต้องหลับตาลง ปล่อยความคิดล่องลอยไปกับเสียงเพลงที่ช่วยเยียวยาความรู้สึก “And the wonder of it all is that you just don't realize....how much I love you.”

“พี่กุนต์..” พสิษฐ์หันมาทางกนธี เห็นสายตาที่แสดงความนิยมชมชอบอยู่ภายใน เขาพยายามอ่านความคิดของพี่กุนต์ และยิ่งมั่นใจมากขึ้นเมื่อเจ้าตัวไม่ละสายตาไปจากเด็กนั่นเลย

“ว่าไง” กนธียกไวน์ขึ้นจิบ

“ถามจริงๆเถอะ พี่กุนต์คิดจะเอาเด็กมาแทนที่ไอ้รัณย์อีกแล้วใช่ไหม” พสิษฐ์ท้วง “พี่คิดว่าถ้าไอ้รัณย์รู้ ว่าพี่เที่ยวหาใครต่อใครมาเป็นตัวแทนมัน..ไอ้รัณย์จะดีใจไหม”

“เปล่าสักหน่อย พี่จะทำแบบนั้นทำไม” เขาตีหน้าเรียบ
   
ถ้าพสิษฐ์จะตีความว่าการที่เขาคบหากับคนอายุน้อยกว่าและมีส่วนคล้ายกับศรัณย์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง คือการสรรหาใครอื่นมาแทนที่ความรักครั้งเก่า..น้องมันก็คิดผิดไปถนัด 

เขาแค่ถูกเด็กพวกนั้นดึงดูดให้เข้าหาด้วยส่วนเหมือน แต่ไม่เคยคิดจะถือความสัมพันธ์ฉาบฉวยแบบนั้นเป็นเรื่องจริงจัง ไม่เคยคิดจะเปิดใจเพื่อเริ่มต้นชีวิตอีกหน..สิ่งที่เขากับเด็กใหม่มีร่วมกัน ตั้งอยู่บนพื้นฐานของการแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรมดี มีกฎเป็นตัวควบคุม มีเงินเป็นสื่อกลาง และไร้ซึ่งปฏิสัมพันธ์ทางความรู้สึก

..แต่กับศรัณย์..มันไม่ใช่..

สิ่งที่เราใช้เงินแลกมา กับสิ่งที่เราใช้ใจแลกไป..มันต่างกันมากนัก

“จะคิดยังไงก็แล้วแต่ รู้เอาไว้ว่าในโลกนี้ ไม่มีใครแทนที่ศรัณย์ได้..ไม่มีสักคน”
   
“แล้วพี่กุนต์ตามมาถึงที่นี่ทำไม ตกลงจะเอายังไงกับเจ้าเด็กคนนี้”
   
กนธีไม่ตอบ มองสบตากับอินทัช บริกรคนหนึ่งเข้ามาแทรก ยื่นกุหลาบสีแดงเข้มให้หนึ่งดอก
   
“คุณโอ๊ตฝากให้ผมมาเรียนคุณกนธี ว่าขอบคุณที่มาฟังเพลงครับ..”
   
ชายหนุ่มพยักหน้า รับกุหลาบดอกนั้นมาแล้วก้มลงสูดกลิ่นเจือจางของมัน   

“I say, My darling, you were wonderful tonight.” อินทัชละมือที่ดีดกีต้าร์พร้อมกับทอดเสียงอ่อนลง เสียงนุ่มนวลกังวานไปในความเงียบสงบของยามค่ำคืน “Oh my darling..” ดวงตาคมกล้าจับจ้องกนธี ยิ้มให้บางเบา “you were wonderful tonight.”

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง เด็กหนุ่มก้มหัวรับ คืนนี้เขาตั้งใจจะร้องแค่สองเพลงแล้วเข้าไปเทคแคร์เมมเบอร์ใหม่ แต่เพราะไม่อยากลงไปนั่งกับคุณป้าคนที่เพิ่งส่งสัญญาณมาให้ ถึงได้จงใจลากเพลงยาวต่อเนื่อง

อย่างไรเสีย เขาก็ไม่ได้ละเลยแขกคนพิเศษ เพราะทุกนาที เขามองหน้ากนธี สิงหนาทไม่วางตา

“สถานที่แบบนี้ ทำงานแบบนี้ อย่าหาว่าผมมองไม่ดีเลย” พสิษฐ์เตือน “หมอนั่นสนแต่เงินของพี่เท่านั้นแหละ จะต่างจากคนที่แล้วมาตรงไหน”

“เขาชื่อโอ๊ต” กนธีบอก คอแห้งผากเล็กน้อยเพราะสายตาที่จ้องกัน

“จะชื่ออะไรก็ช่าง..แต่อย่าไว้ใจให้มากนักนะ” เขาส่ายหัว “อยากถูกสวมเขาเป็นคนที่ห้าหรือไง”

“ก็ต้องดูกันต่อไป” กนธีวางดอกไม้ลงกับโต๊ะกลาง หัวเราะแผ่ว “พี่แค่มามอง..ไม่ได้มาจอง”

อย่าคิดว่าเขาหาเรื่องใส่ตัว และไม่ใช่ว่าเป็นพวกไม่เข็ดหลาบ..เขาก็แค่ไม่ได้แคร์มากนัก

..หากจะมีอะไรเกิดขึ้นในอนาคต เขาก็คาดหวังแต่เพียงว่า..

..นั่นต้องเป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม..

.

.

.


ห้าทุ่มครึ่ง..พสิษฐ์ประคองตัวญาติผู้พี่ที่คอตกจากไวน์สองขวดออกมา พี่กุนต์ยังพอเดินได้ แต่ก็ดูมึนๆจนเซไปเรื่อย
   
“ใครจะบ้าเท่าพี่เนี่ย” เขาบ่น “เสียค่าเมมเบอร์เพื่อเหล้าที่ไม่ได้กิน”
   
“ตาแก่เอ๊ย..พูดมากเดี๋ยวป๋าอ้วกใส่เลย” กนธีว่าเสียงอ้อแอ้
   
“ครับป๋า! ป๋าแต่กับเด็กหนุ่มๆ ไม่เคยป๋ากับน้องชายบ้าง”
   
พนักงานของทางร้านเข้ามาช่วยพยุงตัวลูกค้า พสิษฐ์ส่ายหัวปฏิเสธ แค่ไหว้วานให้ไปช่วยกดลิฟต์ กนธีตัวเบานิดเดียว ไม่ได้ลำบากอะไรเขานัก
   
“จะกลับแล้วหรือครับ” อินทัชที่มีเวลาพักครึ่งเข้ามาทักทาย
   
พสิษฐ์ชะงัก หันมองเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยมีไมตรี เขาไม่ได้ดูถูกคนที่ด้อยกว่าหรือทำอาชีพแบบนี้ แต่เขาคงไม่ชอบใจ ถ้าเจ้าโอ๊ตอะไรนี่จะเข้ามาหลอกพี่กุนต์ของเขา “อืม..”
   
“ถ้าไม่รังเกียจ ผมจะไปส่งที่รถนะครับ”
   
“ไม่ไปเทคแคร์แขกหรือไง” เขายืนเต็มความสูง ใช้สายตานิ่งๆมองอีกฝ่าย

อินทัชยิ้มอย่างไม่ยี่หระ เขามองออกว่ากำลังถูกเขม่น แต่แล้วไงเล่า..พนักงานกระซิบว่าคนเป็นเมมเบอร์คือกนธี สิงหนาท ไม่ใช่คนที่กำลังยืนคุยกับเขา คนนอกน่ะ อาจเสียเงินมากกว่า แต่ก็คงมาไม่บ่อย สมาชิกของเลานจ์ต่างหากที่มีแรงจ่ายได้ไม่อั้น เรื่องเอาใจลูกค้าเพื่อกินยาวๆ เขาถนัดนัก

“ผมร้องเพลงจบแล้ว วันนี้ไม่ได้นั่งกับแขกครับ เลยมาช่วยดูแลเมมเบอร์”

“เอาเถอะ ไม่ต้องมาช่วยเป็นธุระหรอก ผมดูแลเขาเอง” พสิษฐ์ตัดบท จับหัวของพี่กุนต์ที่เจ้าตัวกำลังปรือตามองและยิ้มทักเด็กหนุ่มให้หันมาซบไหล่..มันน่านัก! ตาแก่ขยันยั่ว!

“น้องโอ๊ต..” กนธียิ้มตาปิด “พี่ลืมกุหลาบ..”

พสิษฐ์ถอนหายใจ ไอ้กุหลาบล่อหลอกเจ้ากรรมดอกนั้นน่ะหรือ ยังอุตส่าห์นึกขึ้นได้อีก

อินทัชหัวเราะในลำคอ “รอสักครู่นะครับ ผมจะไปหยิบมาให้”

ร่างสูงของคนอายุน้อยกว่าหันหลังกลับไปที่ดาดฟ้าของอาคาร แขกคนอื่นๆยังนั่งกันอยู่เต็ม ส่วนใหญ่แล้วถ้าไม่ถึงเที่ยงคืน ไม่ค่อยมีใครกลับก่อน

อินทัชสวนกับผู้ชายสามคน เขาจำได้ว่าเป็นสมาชิกระดับวีไอพี แต่ไม่ค่อยได้เห็นหน้าเท่าไร

“กลับแล้วหรือครับ ขอบพระคุณที่มานะครับ” เขาพูดแบบนกแก้วนกขุนทองอย่างที่ผู้จัดการสอนมา

ผู้ชายหน้าตาดีในชุดสูทยิ้มรับ เขาเปิดกระเป๋าเงิน ยื่นให้สองพัน “ร้องเพลงเพราะดี”

เด็กหนุ่มไหว้นอบน้อม “ขอบพระคุณครับ..คุณรชต”

เจ้าสัวยังหนุ่มเดินผ่านไป ยกมือโบกให้อย่างไม่ถือสา มีชายอีกสองคนที่อยู่ในตระกูลภาษยวัตเดินตามหลัง ไม่ได้หันมามองเขาแม้เพียงเศษเสี้ยว สามคนนั้นอยู่ในโลกของตัวเอง..โลกแห่งความสุขสบายและเงินทองที่กองล้นเหลือ

อินทัชก้มดูแบงค์พันสองใบในมือ กำมันแน่น..ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

..แม้เขาจะต้องการเงิน แต่อีกใจก็ไม่อยากจะข้องเกี่ยวกับคนที่ตีค่าทุกอย่างด้วยเงิน..

แต่ช่างมันปะไร..ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรมดี

อินทัชก้าวยาวๆไปที่โต๊ะของกนธี สวนกับปาลินที่มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เขามองผ้าเช็ดหน้าผู้ชายในมือของเพื่อน ปาลินถือเอาไว้ สายตามองไปตรงทางออกที่พวกภาษยวัตเพิ่งจะเดินผ่านเมื่อครู่

“มีอะไรหรือเปล่า” เขาหยิบกุหลาบที่ฝากพนักงานมาให้กนธี มันวางอยู่ตรงโต๊ะกลาง

“ผู้ชายคนนั้นให้ผ้าเช็ดหน้าเรา” ปาลินพึมพำ “คนที่เดินตรงกลางน่ะ”

“รชต ภาษยวัต เจ้าของกิจการโรงแรม” อินทัชบอก ไม่แปลกที่เพื่อนจะไม่รู้จัก เพราะเจ้าสัวรชตไม่ได้มาบ่อย ล่าสุด..ก็เมื่อหกถึงเจ็ดเดือนที่แล้วเห็นจะได้ “หลงเสน่ห์เขาหรือไง แล้วทำไมต้องทำหน้าซีดด้วย”

“เดี๋ยวเราเล่าให้ฟังทีหลัง” ปาลินดูกังวล “ตอนนี้ได้แต่หวังว่าคนๆนั้นจะไม่เห็นเรา..”

“ใคร”

“คุณภวินท์ ภาษยวัต..” ร่างเล็กพูดอย่างหมดแรง “เขาเป็นเพื่อนกับพี่ศร..ถ้าพี่รู้ว่าเราแอบมาทำงานกลางคืน ต้องแย่แน่ๆ..”
   
อินทัชลูบหัวเพื่อนปลอบใจ “อย่าเพิ่งคิดมาก พวกเราไม่ได้มาทำเพราะอยากทำสักหน่อย มันจำเป็น สนคิดว่าจะไปหางานที่เงินดีแบบนี้ได้จากที่ไหนอีก ไม่เหนื่อย ไม่เสียเวลาเรียนด้วย”
   
“อืม..” ปาลินพยักหน้าหงอยๆ มองกุหลาบในมืออีกคน “ของใครหรือ”
   
“คุณกนธีลืมเอาไว้ เดี๋ยวเราเอาไปให้เขาก่อน สนไปรอในห้องพนักงานนะ คืนนี้รอกลับพร้อมกัน”
   
อินทัชบอกไว้แล้วรีบกลับไปที่ลิฟต์..แต่เขาก็ไม่เจอกนธีแล้ว
   
เด็กหนุ่มหัวเราะหึ โยนกุหลาบทิ้งลงถังขยะแถวนั้นเอง

.

.

.


พสิษฐ์พากนธีมาขึ้นรถ ในขณะที่คนอายุมากกว่าก็บ่นงอแงเรื่องที่ว่าเขาไม่ยอมรอรับดอกไม้จากอินทัช
   
“อยากได้นักจะขับไปซื้อให้ที่ปากคลองตลาด” เขาประคองพี่ชายให้นั่งข้างคนขับ กว่าจะจับยัดตัวเข้าไปได้ก็ลำบากเอาการ..ยากกว่าตอนพาคุณหมูที่เมาไม่เป็นท่ากลับบ้านเสียอีก “อย่าดื่มอีกนะพี่กุนต์!”
   
“อือๆ..ไม่ดื่มแล้ว ไม่ดื่ม” กนธีเอนตัวลงบนเบาะ หันหน้ามาทางน้อง หลับตานิ่ง
   
พสิษฐ์ส่ายหัว สตาร์ทเครื่องแล้วขับกลับบ้าน ป่านนี้แล้ว รถไม่ค่อยติดนัก แค่ยี่สิบนาที เขาก็กลับมาถึงคอนโดของพี่กุนต์ กำลังคิดว่าจะต้องแบกคนหลับขึ้นลิฟต์ท่าไหน ก็พอดีเจอเด็กคนล่าสุดของพี่มานั่งรออยู่ตรงบันไดตึก
   
ชายหนุ่มขับรถไปด้านหน้า ลดกระจกลงเมื่อไววิทย์หันมามอง
   
“กลับไปซะ” เขาบอกคนที่ทำท่างง แน่ล่ะว่าไววิทย์ไม่เคยเห็นหน้าเขา เพราะกนธีไม่ได้พาเขามาแนะนำ
   
จะว่าไปแล้ว พี่กุนต์ก็โหดร้ายเอาเรื่อง หมอนี่ไม่เคยเปิดเผยเรื่องส่วนตัวของตนเองให้คนร่วมเตียงรับรู้ ไม่เคยพาคู่ควงไปให้ทางบ้านรู้จัก ไม่เคยพาออกงานหรือเล่าให้ใครฟัง มีสถานะเป็นได้แค่เด็กในอาณัติ ไม่มีตัวตน ไม่เป็นที่รู้จักของใครๆ จะมีก็แต่เขาเท่านั้น ที่ร่วมรับรู้ว่าพี่กุนต์เลี้ยงเด็กไว้ใช้งานโดยเห็นจากภาพถ่ายและคำบอกเล่าที่ไม่เคยปิดบังกัน
   
พี่กุนต์มีคนรักเปิดเผยอยู่คนเดียวคือศรัณย์ เป็นคนที่ได้รับความเคารพและให้เกียรติในฐานะคู่ชีวิต
   
..นอกนั้น..คือทางผ่าน..
   
“คุณคือ?” ไววิทย์คาดเดา “ญาติพี่กุนต์หรือเปล่าครับ”
   
“ไม่ต้องอยากรู้หรอก เอาเป็นว่ากลับบ้านไปซะ กุนต์ฝากของเอาไว้ที่ล็อบบี้ เห็นแล้วใช่ไหม” เขาถามทั้งที่เห็นสัมภาระหลายอย่างวางกองอยู่ข้างตัว รู้สึกสงสารขึ้นมานิดๆ..แต่ให้ทำอย่างไรได้ล่ะ
   
“ผมอยากคุยกับพี่กุนต์” ไววิทย์หน้าเศร้า “ให้โอกาสผมอีกครั้งได้ไหม”
   
“โอกาสของน้องมันหมดไปแล้ว อย่าลืมว่าน้องไม่ได้ทำผิดแค่ครั้งเดียว คนอย่างกุนต์ ไม่เคยตัดสินใครผ่านๆ เขาทนรอให้น้องมาสารภาพเอง แต่น้องไม่ทำ ยังหลอกเขา เอาเงินเขาไปให้ผู้หญิงคนอื่น พี่ช่วยอะไรน้องไม่ได้หรอก”
   
“แต่..”
   
“ครั้งสุดท้ายนะ..ไปจากชีวิตกุนต์ซะ พี่คบกับเขามาเป็นสิบกว่าปี รู้ดีว่ากุนต์ไม่กลับมาเอาน้องแน่ เพราะฉะนั้นก็ว่าง่ายๆ เชื่อฟังกุนต์ครั้งสุดท้าย ยังพอมีทางให้เข้าหน้ากันติดเวลาน้องเดือดร้อนขึ้นมาจริงๆ” พสิษฐ์แนะนำ “กุนต์ใจดีนะ แต่ถ้าเขาเกลียดน้องขึ้นมา พี่ไม่รับประกัน”
   
ไววิทย์คอตก ยกมือไหว้ผู้ชายตรงหน้าแล้วก้มหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย มีลังหนังสืออีกใบที่ต้องเอากลับ เขาคงต้องไปขอนอนกับเพื่อนสักคืน วันรุ่งขึ้นค่อยหาห้องเช่าใหม่อยู่ เงินของกนธียังเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกให้เขาได้อีกหลายเดือนถ้าอยู่อย่างประหยัด
   
พสิษฐ์สงสารขึ้นมาเลยเรียกรปภ.ให้ช่วยโบกแท็กซี่ให้เด็ก เขายื่นแบงค์พันให้ไววิทย์อีกใบ เป็นค่ารถ ค่าข้าว หรือจะใช้เช่าโรงแรมเล็กๆนอนไปสักคืนก็ยังได้ ไม่ก็ถือเป็นค่าปลอบใจที่โดนขู่จนสลดขนาดนี้

ช่วยไม่ได้นี่นา..พี่ชายเขา..เขาก็รักเหมือนกัน
   
“เสียฤกษ์แล้ว..พากลับไปนอนที่บ้านผมดีกว่า” ชายหนุ่มพึมพำกับคนเมา ออกรถโดยไม่ได้รอดูว่าไววิทย์จะได้ขึ้นแท็กซี่หรือยัง เผื่อเด็กมันเปลี่ยนใจตามตื๊อขึ้นมาอีกที พี่กุนต์จะได้ไม่ต้องมานั่งลำบากปฏิเสธ
   
กนธีปรือตาข้างหนึ่งขึ้นมอง ยกมือมาผลักหัวน้อง “เรียกกุนต์เฉยๆ ลามปาม..”
   
“อ้าว..ยังไม่หลับอีกหรือ เห็นกรนเป็นโรงสีข้าว”
   
“ฮึ! กวนตีนนะแกน่ะ” กนธีบ่นอุบ เขาเคยนอนกรนเสียที่ไหน “หนาวอ่ะ..”
   
พสิษฐ์ดึงเสื้อกันหนาวที่ถอดพาดพนักคนขับมาคลุมให้ระหว่างรถติดไฟแดง กนธีเอาหน้าซุก กอดเสื้อแนบอกพลางสูดกลิ่นน้ำหอมที่ติดบนเสื้อ
   
“Bvlgari Pour Homme Soir” เขาพูดเสียงเบา “ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมที่แกใช้นี่”
   
เจ้าของรถกระแอมแก้เก้อ “อะไร..เป็นหมาหรือ”
   
“คนใช้ต้องดูท่าทางติดหรู เป็นหนุ่มสุภาพบุรุษ เนี้ยบ ไฮโซ..” กนธียิ้มมุมปาก “คุณไอศูรย์คนนั้นใช่ไหม”
   
“ผมเกลียดพี่กุนต์”
   
“แต่พี่รักแกนา..” เขาหัวเราะในลำคอ ง่วงจนตาแทบปิด “มีกิ๊กก็ไม่บอกพี่บอกเชื้อ”
   
“เพื่อน!” พสิษฐ์ยืนยัน
   
“เออ..เพื่อนก็เพื่อน” กนธีหลับตา แต่ไม่วายพึมพำ “เมื่อไหร่จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักทีล่ะไผ่..”
   
“ดูแลคนแก่อย่างพี่กุนต์ก็เหนื่อยแล้ว”
   
“อือๆ..” คนฟังหาวหวอด “บางที ที่แกยังไม่มีแฟน อาจจะเพราะว่าแกน่ะดีทุกอย่างเลย ดีเกินไป..เทคแคร์ทุกคนตั้งแต่หมาหน้าปากซอย ยันคุณหญิงคุณนายที่รู้จักกัน”
   
“ขอบคุณนะ” พสิษฐ์หัวเราะ
   
“แต่จำไว้นะไผ่..ถ้าแกมีแฟนแล้ว แกจะมาเที่ยวดูแลใครต่อใครเรี่ยราดอีกไม่ได้ ไม่มีใครอยากให้แฟนตัวเองดีกับคนอื่นไปทั่วหรอก ตำแหน่งคนพิเศษน่ะ ให้คนรักของเราคนเดียวก็พอนะ”
   
พสิษฐ์นิ่งเงียบไปครู่ก่อนจะเหลือบตามองพี่ชาย “พูดมากจังวันนี้”
   
“นั่นสิ..” กนธีครางเบาๆ จากนั้นก็เอามือปิดปาก “ไผ่”

“อะไรลุง”

“อยาก....อ้วก” เขาทำท่าจะขย้อน

เจ้าของเบนซ์ คาบริโอเลตตาโต “เฮ้ย! อย่านะพี่กุนต์ กลืนลงไป!!”
   
“แหวะ...”

.

.

.


กว่าพสิษฐ์จะขับรถพาคนเมากลับบ้าน และทำความสะอาดจอมอ้วกให้หอมกรุ่นเหมือนก่อนหน้าก็ปาเข้าไปตีหนึ่ง ร่างสูงใหญ่อุ้มพี่ชายที่หลับไม่รู้เรื่องขึ้นเตียง เขาอาบน้ำให้แล้ว จับแปรงฟันด้วย ชุดนอนก็เอาเสื้อเขานั่นแหละ เหลือแต่ชั้นในที่เขาไม่ให้ยืมเด็ดขาด
   
“นอนดีๆนะพี่กุนต์” เขาตบหมอนให้มันฟูก่อนวางตัวกนธีลงไป
   
พอถึงเตียงนุ่มๆได้ กนธีก็คว้าหมอนข้างมากอด หลับแบบสบายใจ
   
พสิษฐ์ส่ายหัว ปิดไฟในห้อง เหลือแต่โคมข้างหัวเตียงแล้วกลับไปจัดการตัวเองบ้าง พอเสร็จเรียบร้อย วกเข้าห้องนอนอีกที พี่กุนต์ก็กลิ้งไปอีกด้าน จะตกเตียงอยู่รอมร่อ เขาเลยต้องพลิกตัวพี่ให้หันกลับมา สอดตัวลงใต้ผ้านวมผืนใหญ่แล้วดึงกนธีมานอนข้างกัน
   
คนตัวเล็กกว่ายกสองแขนขึ้นกอดผู้ชายตัวโตแน่น เอาหน้าซุกลงแผ่นอกแข็งแรง
   
“รัณย์..กอดพี่ที”
   
พสิษฐ์นิ่งเงียบ ได้แต่ลูบหลังมือของพี่กุนต์อย่างปลอบใจ
   
ในความมืด เขานอนลืมตา คิดถึงเรื่องราวครั้งเก่า
   
ศรัณย์..เป็นเด็กที่มาทำงานพิเศษในบริษัทอิมพอร์ตเอ็กซ์พอร์ตของครอบครัวเขา แค่เด็กเดินเอกสารธรรมดา รับทำงานจิปาถะ ขยันขันแข็ง ช่วยเหลือทุกคนอย่างดีทั้งที่อยู่แค่มัธยมปีที่สี่ ตอนนั้นเขาไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้ว ปิดเทอมถึงจะกลับมาบ้าน แต่ก็มักได้พบศรัณย์ทุกครั้ง เพราะมารดาค่อนข้างเอ็นดูจนจ้างให้มาช่วยงานเล็กๆน้อยๆ จะได้ไม่ต้องวิ่งวนไปมาในบริษัท คอยเป็นลูกไล่ให้พวกพนักงานแกล้งแหย่
   
ศรัณย์ได้พบกับพี่กุนต์ครั้งแรกตอนที่ฝ่ายนั้นมาหาแม่ของเขาที่บ้าน มันมาสารภาพว่าปลื้มพี่กุนต์ตั้งแต่แรกเห็น พี่กุนต์เป็นคนน่ารัก ใจดี ไม่ถือตัว แถมยังช่วยสอนการบ้านให้ด้วย หลังจากนั้นก็ยังอาสาจะเป็นติวเตอร์ให้ เพื่อที่ศรัณย์จะได้สอบเอนทรานซ์เข้าคณะที่หวังได้สำเร็จ
   
การคบหากันของทั้งคู่ เขาได้รู้ผ่านจดหมายที่กนธีเขียนมาเล่า เป็นความใกล้ชิดของครูจำเป็นกับลูกศิษย์ที่อายุห่างกันถึงสิบสองปี พอศรัณย์เข้ามหาวิทยาลัยได้ตามใจอยาก ขึ้นปีหนึ่ง วันปฐมนิเทศ มันก็ทำใจกล้า ขอพี่กุนต์เป็นแฟน
   
จบจากมหาวิทยาลัย ศรัณย์ได้เข้าทำงานในบริษัทของครอบครัว ช่วยงานที่บ้านมากกว่าเขาที่เป็นลูกแท้ๆ แต่ไปเอ้อระเหยอยู่เมืองนอกได้เป็นสิบปี เขารับรู้การคบหากันอย่างเปิดเผยของคนทั้งสอง ที่บ้านก็ไม่มีใครขัด เพราะกนธีเป็นผู้ใหญ่ ตัดสินใจอะไรได้เองโดยคนอื่นไม่จำเป็นต้องยุ่งเกี่ยว
   
ศรัณย์คบกับพี่กุนต์มาได้ห้าปี กำลังตั้งใจเก็บเงิน อยากจะซื้อบ้านเป็นของขวัญวันเกิดให้คนรัก และถือเป็นการขอร่วมชีวิตกันกลายๆ คนที่น่าสงสาร ซื่อสัตย์ รักเดียวใจเดียวและไม่เคยปริปากขอพึ่งเรื่องเงินทองจากกนธี ก็ต้องจากไปไกล
   
หมอนั่นขับรถกลางดึกเพื่อไปรับพี่กุนต์กลับบ้าน มันเป็นปาร์ตี้ของกลุ่มคนมีเงิน และกนธีก็เมาเกินกว่าจะขับรถกลับบ้านไหว ศรัณย์ที่หลับไม่ลงเพราะคนรักยังไม่กลับเลยออกจากบ้านตอนตีสามไปหาพี่กุนต์
   
รถของศรัณย์ ชนเข้ากับรถอีกคันที่เพิ่งจะกลับมาจากการเที่ยวกลางคืนจนพังยับเยิน คิดว่าคนขับอีกฝั่งคงหลับใน และตัวศรัณย์เองก็ไม่ได้มีสติสมบูรณ์นัก ก่อนหน้านั้น เขากินยาแก้แพ้เพราะไม่ค่อยสบายเท่าไร แต่ก็เป็นห่วงกนธีว่าจะต้องค้างคืนนอกบ้าน เลยฝืนไปหา
   
ตั้งแต่ศรัณย์เสียชีวิต กนธีทำใจไม่ได้ถึงหนึ่งปีเต็มจนไม่ยอมอยู่เมืองไทย แต่มาอาศัยอยู่กับเขาที่แคลิฟอร์เนีย
   
“ถ้าพี่ไม่งี่เง่าขอให้รัณย์ขับรถมารับ เขาคงไม่ตาย”
   
กนธีไม่ยอมแตะต้องเหล้าอีกเลย หากต้องเข้าสังคมก็แค่ยกขึ้นจิบ คงเพราะยังรู้สึกผิดต่อเรื่องที่เกิดขึ้น

เดือนหน้า..จะครบรอบวันตายของศรัณย์เป็นปีที่สาม ตอนแรกพสิษฐ์เข้าใจว่ากนธีใช้ชีวิตใหม่ได้แล้ว แต่ก็ไม่ใช่ พี่ชายไม่ได้เปิดใจเพื่อรับใครเข้ามา จะมีก็แค่แลกเปลี่ยนความสัมพันธ์กันไปวันๆ
   
ชายหนุ่มถอนหายใจ ก้มมองคนในอ้อมกอดที่นอนหนุนแขนเขาอยู่ พสิษฐ์ลูบหัวญาติผู้พี่แผ่วเบา และกนธีก็ยิ้มในความฝัน..เขาอยากให้พี่กุนต์ยอมทิ้งอดีต ยอมเปิดรับคนใหม่ เริ่มคบหาใครสักคนอย่างจริงจัง ไม่ใช่มีคู่ควงฉาบฉวยเพียงไม่นาน เผื่อว่าจะเจอคนที่ดีพอจะเป็นคู่คิดให้ได้..เมื่อนั้นเขาคงเบาใจและหมดห่วง
   
“แต่ก็ช่างเถอะ..” เขายิ้มจาง กดจูบบนหน้าผากของคนหลับสนิท “ระหว่างนี้..ผมจะดูแลพี่เองนะ..พี่กุนต์”
   
   

...........................................................................

อ๊ะ หอยทากเริ่มสปีดอัพ  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: azure ที่ 19-03-2016 01:18:11

พอรู้เบื้องหลังของกุนแล้วเศร้ามาก :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 19-03-2016 01:27:48

ใจจะขาด

รักกันมานาน แล้วต้องตายจากกันเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุกลาย ๆ


ปล. คุณน้อย คิดถึงคนนี้ที่สุด!  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 19-03-2016 01:32:27

กุนไม่เหนน่าสงสารเลย
มีแต่ทำตัวเองทั้งนั้น
งี่เง้าจนแฟนตาย แทนที่จะเป็นบทเรียน
กลับยิ่งทำตัวแย่ เอาแต่เงินฟาดหัว
คิดว่าเลิกเหล้าแล้วจะช่วยอะไรเหรอถ้าไม่เลิกนิสัยแย่ๆ
ไม่แปลกใจที่จะมีแต่คนเข้ามาหลอก
แล้วนิสัยงี้คงจะมีใครมาจริงใจด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 19-03-2016 01:35:32

ปรมมือรัวๆ ให้กับความดี ความหล่อ ความโครตพระเอกของนุ้งไผ่ โถพ่อยอดขมองอิ่มของป้า ส่วนนังโอ๊ตถ้าคิดไม่ซื่อ จะมาปอกลอกคุณกุนต์ของฉันก็ไปไกลๆ ตอนนี้มีคุณน้อยด้วยย ตัวละครใหม่โผล่เพียบ เขาเป็นใครกันหว่า :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: anga ที่ 19-03-2016 01:37:14

 :sad11: :m15: :monkeysad:เศร้าจุง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: กฤษณ์ ที่ 19-03-2016 01:44:30

สาเหตุมาอย่างนี้ โทษตัวเองรัวๆแน่ๆเลย
หวังว่าพระเอก(?)เราจะช่วยได้นะ.. ไม่รู้ว่าเป็นใคร ยังไม่มั่นใจ แต่ขอให้ช่วยได้..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: JARKISREAL ที่ 19-03-2016 01:46:41

งู้ยยย คิดถึงน้อยหน่าาาเลย ออกมานิดๆหน่อยๆเอง
ปมอดีตของกุนต์น่าเศร้านะคะ ทำตัวปิดหัวใจแบบนั้น  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dark_Noah ที่ 19-03-2016 02:14:00

นี่ถ้าไม่นึกถึงว่าที่นายเอกสุดเอาแต่ใจจอมพยศของคุณไผ่นะจะเชียร์คุณไผ่เป็นพระเอกแทนเลย ฮึ่ม  :m16:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 19-03-2016 02:52:14

พี่น้องคู่นี้น่ารักดีจัง อ่าน Chapter 2-3 ทำให้เข้าใจว่าคุณไผ่รักและเป็นห่วงพี่กุนต์มากแค่ไหน แต่เอะ! คุณไผ่นี้ตอนแรกๆ ก็แอบคิดอะไรๆ หน่อยๆ กับพี่หมูเหมือนกันใช่ไหม ท่าทางมันฟ้อง พอดีพี่หมูมีแฟนแล้ว คนดีแบบคุณไผ่เลยเป็นเพื่อนแทน  :hao3:

ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าใครจะมาเป็นพระเอกของพี่กุนต์ ถ้าเป็นโอ๊ตคงปวดตับน่าดู เพราะท่าทางจะเป็นคนมีปมในใจไม่น้อยเลย

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 19-03-2016 03:41:01

อดีตรักครั้งเก่าพี่กุนต์น่าสงสารมากคับ รักมากเลยฝั่งใจโทษตัวเอง
ถ้าเป็นโอ๊ตจริงก็หวังว่าโอ๊ตไม่มาหลอกพี่เค้าเลยคับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 19-03-2016 03:56:18

เข้ามาติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 19-03-2016 05:58:52

น้ำตาไหลพรากกกก ใจจะขาด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 19-03-2016 07:23:31

สงสารจังครับ
ฝั่งโอ๊ตเองก็น่าจะมีปมไม่น้อย
ถึงตอนต้นจะเข้าหากันด้วยประโยชน์ของแต่ละฝ่าย แต่ก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนเป็นความจริงใจไม่ได้นี่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 19-03-2016 07:27:09

เศร้าแทนกน :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 19-03-2016 07:31:18

บรรยากาศพี่น้องน่ารักมากอ่ะ. สงสารศรันย์สงสารคุณกุนต์  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 19-03-2016 09:02:34

นึกไม่ออกก่อนหน้านี้ ปาลินเคยโผล่มาในเรื่องไหนนะ หรือเราต้องกลับไปไล่อ่านตอนพิเศษ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: NINEWNN ที่ 19-03-2016 09:15:15

เชียร์คุณไผ่เป็นพระเอกแทนเลยได้ไหมเนี่ย...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 19-03-2016 09:28:52

มีอีกคู่รึเปล่านอกจากพี่กุนกะคุณไผ่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: bigbeeboom ที่ 19-03-2016 09:47:11

สงสัยเหมือนด้านบนด้วย ปาลินนี่ใครน้า
โอย นายเอกน่าสงสารอ่ะ รู้สึกผิดยากที่จะรับได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 19-03-2016 09:50:37

 :z3: มาช้าไปไหม จู่ๆมาเจอตอนที่ 3 แล้ว แต่แหม่ะตัวละครน่าจะมาครบแระ ที่แน่ๆตระกูลภาษยวัตอีก 2 คนที่มากับเจ้าสัวน้อย นั่นคือผู้ใด โดยเฉพาะ คุณภวินท์ ภาษยวัต อุ้ย ๆๆๆตระกูลนี้มีมาให้แซ่บอีกแล้ว
หวังว่าน้องอินทัชของเราคงจะไม่ใช่หนุ่มชาวไร่คนนั้นของพี่ไผ่นะคะ :katai1:
ส่วน คุณพี่กุนต์ ความสุขที่แลกมาด้วยเงินมักจะมาคู่กับความโดดเดี่ยวและเย็นชา รอวันที่ใช้ใจแลกเพื่ออนาคตของคุณพี่นะคะ

แวะเอาสารบัญมาฝากข้าวปั้นจ้า  :กอด1:
 Prologue  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3333027#msg3333027)
 Chapter 1  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3333228#msg3333228)
 Chapter 2  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3333504#msg3333504)
 Chapter 3  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3336470#msg3336470)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 19-03-2016 09:51:19

สงสารพี่กุนต์แล้วแบบนี้จะมีความสุขได้ยังไง ในเมื่อยังโทษตัวเองอยู่แบบนี้

หวังว่าโอ๊ตจะไม่มาปอกลอกพี่กุนต์ของเรามากจนทำให้พี่กุนต์ต้องเจ็บนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 19-03-2016 10:23:47

น่าสงสารพี่กุนต์นะ
แต่อย่างว่า เดาไว้แล้วว่ารันย์ต้องตายแล้ว
เฮ้อ สงสารก็แต่คนที่อยู่นี่แหละ
จะไปหาคนที่ดีแบบนั้นได้ที่ไหน
ที่เข้ามาในชีวิตพี่กุนต์ก็มีแต่เรื่องเงินนี่แหละ
ถึงพระเอกคนใหม่จะเข้ามาก็สงสารเขาอยู่ดี
พี่กุนต์ไม่ลืมรันย์ง่ายๆ และไม่เปิดใจง่ายๆเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 19-03-2016 12:33:28

ฮื้ออออ สงสารรรแต่ไผ่กับพี่กุนต์นี่น่าจิ้นมากค่ะ ดูแลดีเว่อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 19-03-2016 15:32:50

สกุล ภาษยวัต มาทั้งหมดเลยไหมนั่น
น้องโอ๊ต ดูเหมือนมีปมกับคนรวย

อยากรู้หอยทากกินอะไรเปนอาหาร
จะบำรุงเยอะๆ เผื่อมันจะหันมาวิ่ง
555555555555555555555555555555555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 19-03-2016 15:58:37

สงสารพี่กุนต์

แอบจิ้นพี่ไผ่พี่กุนต์ได้มั้ย  เคมีเข้ากั๊นเข้ากัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 19-03-2016 19:17:57

โอ่ยยย  :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 19-03-2016 20:23:13

พี่ไผ่คนดีศรีสยาม น่ารักมุ้งมิ้ง ยกพี่กุนต์ให้พี่ไผ่ไปเถอะคุณข้าวปั้น พี่หมูกับคุณน้อยยังเคยได้กันเลย งั้นคู่นี้ก็คู่กันได้ ฮ่าๆๆๆๆ  :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 19-03-2016 21:16:37

น้องไผ่ คงรักและผูกพันกับพี่มากนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 19-03-2016 21:41:13

อยากจะเชียร์ให้คุณไผ่กับพี่กุณต์ได้กันเหลือเกินค่ะ 555555555
แหมมม มันก๊าวใจจจจ
พี่กุณต์น่ารักมาก รู้สึกเอ็นดูเหมือนตัวเองเป็นคุณไผ่ซะเอง ถถถถถถถ
ส่วนนังเด็กอินทัชเนี่ยยย ดูไม่น่าไว้ใจเลยนะคะะะะะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 19-03-2016 23:20:13

อ่าน Sins มาทุกภาคเจ้มจ้นมากจริงๆ
ในที่สุดภาคใหม่ก็มาา ฮื่ออ ปลื้มปริ่มน้ำตาจะไหล
กราบขอบพระคุณคนแต่งที่ทำให้มีอะไรดีๆอ่าน

พี่กุนต์น่าสงสารอ่ะ
น้องโอ้ตเป็นเด็กดีนะลูก
อย่าหลอกพี่กุนต์อย่างคนอื่นเค้าเลยน้าเจ้ขอร้อง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 20-03-2016 00:23:02

ผิดไหม?ถ้าจะจิ้น ไผ่กุนต์  // อิไผ่นี่สุภาพบุรุษตัลลอด

 ดูจาก 3 ตอน speed ยังคงน่าชื่นใจอยู่ #อย่าหลอกให้เขาตายใจนะ ตะเอ๊งงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 20-03-2016 07:00:37

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 20-03-2016 07:42:30

พี่ไผ่ยอดคนดี  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: soul love ที่ 20-03-2016 11:26:07

หน่วงดีแท้หนอ.....
ปล. คิดถึงลูกหมูอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 20-03-2016 13:34:12

ชอบไผ่มากๆเลยค่ะ  เหมาะสมที่จะเป็นพระเอกจริงๆ  แล้วใครจะเป็นผู้โชคดีคนนั้นนะ :mew3:
รัณย์น่าสงสารจัง  เราร้องไห้เลยที่รัณย์ไม่ได้อยู่ดูแลพี่กุนต์ต่อไปแล้ว :mew6: 
สงสารพี่กุนต์ไม่อยากให้โทษตัวเองเลย :hao5:
โอ๊ตจริงใจจริงจังกับพี่กุนต์เถอะนะ :ling1:
สนุกมากๆเลยค่ะ  เข้มข้นตั้งแต่ตอนแรกๆเลย  o13  ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยนะคะ :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 20-03-2016 19:44:07

ขอให้เจอรักดีๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.3] pg.3 -- 19/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Inamning ที่ 20-03-2016 20:38:11

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 23-03-2016 01:00:27

Chapter 4

กนธีตื่นตั้งแต่ตีสี่แต่ยังไม่ยอมลุกไปไหน เขานอนนิ่ง หันหลังให้ญาติผู้น้องที่กอดเอวเขาไว้หลวมๆ
   
เจ้าไผ่มันเป็นคนขี้ห่วง ช่างดูแล เที่ยวเทคแคร์ชาวบ้านไปทั่ว คิดว่าเมื่อคืนเขาคงเผลอละเมออะไรออกมาให้น้องได้ยิน มันถึงได้กกเขาเหมือนแม่ไก่ฟักไข่ทั้งคืน
   
ชายหนุ่มพลิกตัวนอนหงาย เหม่อมองเพดานสีนวล
   
พสิษฐ์ทำเสียงในลำคอ คล้ายกับว่าจะผงกหัวขึ้นดูพี่ชายที่ขยับตัวเล็กน้อย พอเห็นว่าพี่กุนต์ยังหลับตาก็เลยนอนต่อ ร่างสูงใหญ่เอาหน้าซุกเข้ามาที่ไหล่ลาด วางคางเกยบ่า กอดคนตัวอุ่นเพราะความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศ
   
กนธียกมือขึ้นกุมปลายนิ้วของคนข้างกายไว้ สัมผัสอุณหภูมิร้อนผ่าว ใจหวนคิดถึงครั้งสุดท้ายที่มีคนกอดก่ายเขาแนบแน่น..ไม่ใช่กอดแค่เพียงให้ตัวได้ใกล้ชิด แต่เป็นกอดที่ถ่ายทอดความรัก ความหวงแหน ความหลงใหลและรักใคร่ต่อกันและกัน เป็นกอดที่แสดงถึงความสัมพันธ์ที่ไม่มีข้อแม้หรือเงื่อนไขใดๆมาเป็นตัวแปร
   
..เดือนหน้าก็จะครบสามปีแล้ว..สามปีที่ไม่มีหัวใจ..
   
หยดน้ำร้อนผ่าวร่วงลงจากปลายหางตา เขาอยากจะหลับอีกครั้งเผื่อได้เห็นใครสักคนผ่านจินตนาการ..นานแล้วที่ไม่ได้ฝันถึงศรัณย์ เขาไม่ได้ลืม แต่ก็ไม่ได้ฝันถึง อาจเพราะพยายามสั่งตัวเองให้อยู่ให้ได้ แม้ไม่มีกัน

แต่เพราะได้เจออินทัช..คนที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับคนรักเก่าอย่างน่าตกใจ ความทรงจำเก่าเก็บจึงถูกกระตุ้นเตือนอีกหน
   
กนธีหลับตาลง ได้ยินเขาบอกกันว่า ความฝันตอนเช้ามืดอาจจะกลายเป็นเรื่องจริง
   
ถ้าเขาฝันว่าได้เจอศรัณย์..บางทีตื่นขึ้นมา ศรัณย์อาจจะยังอยู่กับเขาเหมือนเคย
   
......
   
“รับเด็กใหม่มาหรืออาวรรณ”
   
คุณหญิงวรรณรีที่กำลังดื่มชาหันมามอง หลานชายคนโปรดยืนอยู่ข้างกระจกบานเลื่อนห้องรับแขก มือเลิกม่าน มองผ่านแดดจัดจ้าในช่วงบ่ายไปหยุดอยู่ที่ใต้ร่มเงาของต้นปีป
   
“อ้อ..” หล่อนชะเง้อดู “นั่นศรัณย์..เป็นเด็กส่งเอกสารในบริษัทน่ะ เขามาทำงานพิเศษช่วงปิดเทอม อาเห็นขยันเลยเอ็นดูกว่าเพื่อน นี่ก็ชวนมาช่วยงานที่บ้าน จะได้ไม่หนักแรงไป”
   
“ขยันจริงแหละ” กนธียิ้ม มองข้างตัวเด็กหนุ่มที่มีหนังสือเรียนวางเป็นตั้ง “หนังสือกองโตจัง เป็นกุนต์นะ เอาไปต้มแล้วกินดีกว่า เรื่องอะไรจะมานั่งอ่าน สอบได้เป็นเรื่องตลก สอบตกเป็นเรื่องธรรมชาติ”
   
“จ้ะ..พ่อเด็กเกเร” หล่อนหัวเราะ “ถ้าว่างๆ ก็ไปสอนน้องบ้างสิ เห็นว่าต้องรีบอ่านเตรียมตัวไว้สอบแข่งขันน่ะ เด็กมันไม่มีทุนไปเรียนพิเศษเหมือนคนอื่นเขา อาจะจ่ายให้ก็ไม่เอา ขี้เกรงใจ..ถือเสียว่าช่วยกันเอาบุญ”
   
กนธีพยักหน้าหงึก เขาค่อนข้างมีเวลาเยอะอยู่แล้ว อย่างวันนี้ก็เอาเอแคลร์ทดลองทำมาให้อาวรรณตรวจทาน หลังจากที่งวดก่อนถูกคุณอาลากตัวไปเรียนคอร์สเบเกอรี่ของวีรสุด้วยกัน
   
“แอบเปิดเตาใช่ไหม” คุณหญิงกุมขมับ ยกเอแคลร์ที่รูปร่างเหมือนจานบินขึ้นส่อง และเพราะมันแบนราบเรียบจนบีบไส้ไม่ได้ ตัวครีมวานิลลา เลยต้องแยกไว้ต่างหาก จะกินก็จุ่มเอา
   
“ก็มันสุกไม่ทั่วทั้งสองชั้นนี่ กุนต์เลยเปิดเตา ยกถาดสลับกัน” กนธีหัวเราะร่วน แต่เป็นแบบนี้ก็ดี อาวรรณจะได้ไม่บังคับเขาไปเรียนทำขนมเป็นเพื่อนอีก คว้าตัวใครไม่ได้ ล็อคคอเขาไปด้วยทุกที
   
“แต่ก็มีสไตล์ไปอีกแบบนะ บิออก จุ่มครีม แล้วก็เข้าปาก”
   
“โหย..อย่าแซวสิครับ” เขาย่นจมูก คว้าจานขนมมาถือ “เอาไปแบ่งป้าๆในครัวบ้างดีกว่า มีวาสนานะเนี่ย ได้กินเอแคลร์จานบิน สภาพพิลึกพิลั่นหนึ่งเดียวในโลกของผม”
   
คุณหญิงวรรณรีขบขัน โบกมือไล่หลานชาย กนธีเลยปลีกตัวไปแหย่พวกแม่บ้านที่รู้จักคุ้นเคยกันดี ได้แกล้งตั้งแต่สาวใช้ยันคนครัวแล้วก็ชอบใจ วกออกมาในสวน จะไปหาคนขับรถของคุณอาบ้าง บังเอิญเหลือบเห็นเด็กหนุ่มคนเดิมยังนั่งอ่านหนังสือท่าทางขะมักเขม้นเลยเข้าไปหา
   
“น้องๆ” เขายื่นจานขนมให้ “กินสิ เอามาแบ่ง”
   
ศรัณย์เงยหน้าจากชีทเรียน กะพริบตาปริบ “ครับ?”
   
“ชอบขนมหวานหรือเปล่า” กนธีหยิบแป้งเอแคลร์ขึ้นมาบีบเล่น “สภาพทุเรศ แต่รสชาติอร่อยนะ พี่ตั้งใจว่าในอนาคตพี่จะไปเป็นเชฟทำขนมแหละ”
   
คนฟังนิ่งคิดอยู่สักพักก็หลุดหัวเราะพรืด พอตั้งหลักได้ก็ขอโทษที่เสียมารยาท แต่สีหน้าจริงจังกับรูปร่างขนมที่ดูยังไงก็ห่างไกลจากคำว่าเชฟอยู่หลายขุม ทำให้เขายั้งไม่อยู่
   
กนธียิ้ม “หัวเราะได้แล้ว”
   
ศรัณย์ทำหน้างง “อะไรหรือครับ”
   
คนอายุมากกว่านั่งยองๆลงตรงหน้า “พี่เห็นน้องอ่านหนังสือดูเครียดๆ อากาศร้อนแบบนี้ กลัวเส้นเลือดในสมองจะบึ้มออกมาซะก่อน เลยมาชวนคุยน่ะ แต่ที่จะให้กินขนมก็จริงจังนะ ลองดูๆ”
   
เด็กหนุ่มยิ้มรับ ยกมือขึ้นไหว้ “ขอบพระคุณครับ”
   
“ไม่ต้องๆ ยังไม่อยากแก่” กนธีบอกปัด นั่งลงบนพื้นสนามหญ้า “อ่านวิชาอะไร ยากไหม”
   
“ภาษาอังกฤษครับ ผมไม่ค่อยถนัดก็เลยรู้สึกว่ายาก”
   
“ไหน..ขอดูหน่อย” เขาชะโงกไปมอง “แกรมม่าร์น่ะหรือ ที่บ้านพี่มีหนังสือเยอะเลย ยังไงจะเอามาให้นะ แล้วถ้าช่วงนี้ไม่ได้ไปไหน พี่จะมาช่วยสอนให้ ของแบบนี้จิ๊บๆ”
   
ศรัณย์งุนงงหนักขึ้นไปอีก “เอ่อ..เกรงว่าจะรบกวน..” เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นพนักงานแผนกไหนของบริษัท อาจจะรบกวนเวลาทำงานประจำได้
   
กนธียิ้มตาปิด “เฮ้ย..ไม่รบกวน พี่น่ะลอยไปลอยมาเป็นสัมภเวสี อาวรรณบอกว่าหัดทำประโยชน์เพื่อส่วนรวมบ้าง นี่ถ้ายังเร่ร่อนไปเรื่อย อาวรรณจะส่งไปเก็บขี้วัว”
   
“อาวรรณ? คุณหญิงวรรณรีน่ะหรือครับ” ศรัณย์ตาโต
   
“ช่าย..ทำไมหรือ”
   
คนอายุน้อยกว่าตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นหลานชายของเจ้านาย เขาแนะนำตัวว่าชื่อกนธี สิงหนาท แต่จะเรียกว่าพี่กุนต์ก็ได้เพื่อความเป็นกันเอง
   
ศรัณย์มองคุณกนธีที่นั่งคลุกกับพื้นหญ้า หยิบเอแคลร์รูปร่างประหลาดมากินทั้งที่มือเปื้อน ท่าทางพี่กุนต์ดูเป็นมิตร ใจดี หัวเราะเก่ง ยิ้มแต่ละครั้ง พลอยทำให้โลกเขาสดใสตามไปด้วย เขาไม่ค่อยเจอคนมีฐานะที่ทำตัวติดดินนักหรอก แม้ว่าคุณหญิงวรรณรีจะเป็นคนเรียบง่าย แต่ก็ไม่ได้สบายๆแบบคุณกนธี จนเขาแอบเก็บเป็นความประทับใจเมื่อแรกพบเอาไว้ตามลำพัง
   
......

   
“กนธีแปลว่าอะไรหรือครับพี่กุนต์” ศรัณย์เงยหน้าถามติวเตอร์ส่วนตัวของเขาที่เมตตา สละเวลาส่วนตัวมาสอนภาษาอังกฤษแบบไม่คิดเงินสักบาท
   
กนธีเอาไม้บรรทัดตีหน้าผากเด็ก ความสนิทสนมมีมากขึ้นเรื่อยๆตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่าน “บอกไปกี่ครั้งแล้วไม่รู้จักจำ ถามอีกจะเตะก้านคอเลยไอ้รัณย์”
   
“จำครับ แต่อยากถาม” เขาพึมพำ “อยากให้รู้..ว่าชื่อพี่กุนต์มีความหมายสำหรับผมเสมอ”
   
เจ้าของชื่อแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน “เรียนๆๆ จะสอบอยู่มะรืนนี้แล้ว”
   
ศรัณย์หัวเราะ ความรู้ภาษาของเขา เรียกได้ว่าติดลบ ตามเพื่อนไม่เคยทัน แต่พี่กุนต์ก็เคี่ยวเข็ญจนกลายเป็นของง่าย วิชานี้ ถ้าได้คะแนนดีจะช่วยดึงคะแนนรวมขึ้นอีกเยอะ ได้ยินมาว่าใช้ตัดคู่แข่งออกได้มากโข
   
“พี่กุนต์จะค้างที่นี่เลยไหมครับ นี่ก็ดึกแล้ว” เขาเงยมองนาฬิกาข้างผนัง สี่ทุ่มกว่า พี่กุนต์อุตส่าห์มาติวให้ถึงอพาร์ทเม้นท์ของเขา อันที่จริงก็ไม่อยากรั้งให้ต้องมานอนอุดอู้ในห้องเก่าๆ แต่อีกใจก็เป็นห่วง ไม่อยากให้กลับคนเดียว “หรือจะให้ผมไปส่งที่บ้านดีครับ”
   
“พรุ่งนี้มีเรียนเสริมตอนเช้าไม่ใช่หรือไง ไม่ต้องห่วงพี่หรอกน่า” กนธีหาวหวอด “นอนที่นี่ก็ได้ มาค้างตั้งกี่ครั้งแล้วล่ะ ทำมาถามเหมือนพี่ไม่เคยมานอนด้วย”
   
“เคยครับ เคยบ่อย แต่ยิ่งบ่อย..ก็ยิ่งทำใจลำบาก” ศรัณย์พูดเสียงเบา
   
ใครอีกคนเลิกคิ้ว “พูดอะไรน่ะ”
   
“เปล่าครับ งั้นเดี๋ยวทำเออร์เรอร์ครบห้าสิบข้อ ผมจะหยุดแล้ว พี่กุนต์ไปอาบน้ำก่อนได้เลย”
   
“โอเค..” กนธีคว้าผ้าเช็ดตัวของศรัณย์เข้าห้องน้ำไป ฮัมเพลงอารมณ์ดี
   
เด็กหนุ่มมองตามหลัง รู้สึกปั่นป่วนในหัวอก ใกล้กันมากขึ้นเท่าไร..ก็ยิ่งห้ามความคิด ความหลงใหลของตนเองได้ยากขึ้นทุกที พี่กุนต์คงไม่รู้ ว่าเขาแอบละเมิด ลักลอบจูบแก้มเจ้าตัวทุกครั้งที่ได้นอนด้วยกัน
   
..รักเข้าเต็มหัวใจเสียแล้ว..
   
คืนนั้น ศรัณย์นอนไม่หลับ ได้แต่พลิกตัวไปมาอยู่ข้างล่างเตียง ห้องเขามีแต่เตียงเดี่ยว ถ้าพี่กุนต์มาค้าง ศรัณย์จะเสียสละให้เพื่อนรุ่นพี่นอนบนฟูกเสมอ ต่อให้พี่กุนต์ทั้งลากทั้งดึงให้มานอนด้วยกันก็ไม่ยอม ไม่ใช่ว่าเขาเกรงใจ แต่เขากลัวว่าจะเผลอทำเรื่องไม่ดีกับพี่กุนต์ต่างหาก เลือดเนื้อที่รุ่มร้อนของช่วงวัย ทำให้เขากักเก็บความรู้สึกได้ลำบากมากขึ้นทุกที
   
..กลัวจะถูกเกลียด..
   
ศรัณย์ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า กระทั่งตีหนึ่งกว่า อากาศร้อนอบอ้าวทำให้เขาลุกขึ้นมา พัดลมในห้องส่งเสียงกึงๆ เขาเหลือบมองไปทางกนธีอย่างนึกห่วง กลัวจะร้อนจนไม่สบายตัว เลยหันพัดลมไปจ่อปลายเท้าและดึงผ้าห่มที่อีกฝ่ายถีบร่วงไปตรงปลายเตียงขึ้นมาคลุมอกให้ หากไม่สบายไปคงจะแย่
   
ในแสงสลัวของยามค่ำคืน กนธีหลับตานิ่งสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ แสงจันทร์นอกหน้าต่างฉาบไล้อยู่บนโครงหน้าได้รูป ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย เห็นไรฟันขาวสะอาด
   
ศรัณย์ไม่ทันห้ามปรามตัวเองตอนที่โน้มตัวลงไปใกล้ ทาบปากลงไปบางเบาด้วยใจที่เต้นระรัว รุนแรงจนแทบหลุดออกมานอกอก สัมผัสนั้นเหมือนปุยนุ่นที่ทาบผ่าน แผ่วหวิว..เกือบเสมอเท่าสายลม

กนธียังหลับไม่รู้เรื่อง ในขณะที่ใครอีกคนผละออกมาด้วยหัวใจที่ถูกบีบรัดด้วยความสุข

เขาจูบพี่กุนต์..จูบแรกที่ได้แตะต้องเรียวปากนุ่ม จูบที่เฝ้าฝันถึงมาตลอดเวลา จูบที่ไม่สามารถทำได้ในเวลาที่อีกคนมีสติ
   
..ถ้าอยากจะครอบครองคนๆนี้..เขาต้องแลกด้วยอะไร..
   
......

   
‘คุณไผ่..เคยเจออะไรที่อยู่สูงกว่าเรา แต่อยากคว้าให้ถึง ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าจะเอื้อมถึงหรือเปล่าครับ ผมว่าผมเจอแล้ว..และผมก็เฝ้าอยากจะได้มาตลอดสามปี แต่ไม่รู้เลย ว่าหากเอื้อมไป สิ่งๆนั้นจะยิ่งลอยหายไปหรือเปล่า ห่างกันแค่นี้ก็ปวดใจพอแล้ว ให้ห่างไปมากกว่าที่เป็นอยู่ ผมคงต้องตายแน่..ปล. ผมหมายถึงคณะวิศวะที่ผมอยากจะเข้าน่ะครับ ไม่มีอะไรมาก’
   
จดหมายบ้าบอ เขียนส่งไปหาลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้านาย ศรัณย์ค่อนข้างสนิทกับคุณพสิษฐ์ แม้ว่าจะไม่ได้พบกันบ่อย แต่ทุกครั้งที่คุณไผ่กลับมาบ้าน ก็จะได้เจอเขาเสมอ ยิ่งอายุเท่ากัน ก็ยิ่งคุยกันได้ง่ายมากขึ้น
   
หนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้น จดหมายจากคุณไผ่ก็ถูกส่งกลับมา
   
‘อ่านดูแล้ว ไม่รู้สึกว่าเป็นสิ่งของเลยสักนิด ของสูงที่ว่ามันดิ้นได้ด้วยใช่ไหม ที่ศรัณย์กลัว คงเพราะคิดว่าถึงคู่แข่งจะไม่มากเท่าคณะที่อยากได้ แต่สิทธิ์ที่จะเอื้อมไปแล้วถูกผลักกลับ มันมีมากกว่า ยังไงก็ตาม..ขอบอกว่าคนๆนั้นไม่ได้โง่นะ ทำอะไรเอาไว้บ่อยๆ คิดว่าเขาไม่รู้หรือ วงจรการนอนหลับมีตั้งหลายช่วง บางที..เวลานั้นเขาอาจจะไม่ได้หลับลึกทุกครั้งก็ได้ และที่เขาไม่ลุกขึ้นมาตะบันหน้า มันเพราะอะไร -- บอกได้แค่นี้ (ถ้าไม่ลองเอื้อม จะคว้าถึงหรือวะเพื่อน)’
   
จดหมายฉบับนั้น..ทำให้ศรัณย์ตัดสินใจดึงตัวกนธีเอาไว้ และพูดเสียงหนักแน่น
   
“วันที่ผมสอบเข้าวิศวะได้ ผมมีเรื่องจะสารภาพกับพี่กุนต์”
   
กนธีรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว “มั่นใจหรือว่าจะสอบติด”
   
“ไม่มั่นใจหรอกครับ แต่คุณไผ่บอกว่า ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ ทั้งเรื่องสอบแล้วก็..เรื่องนั้นด้วย”
   
“ไอ้ไผ่...” กนธีได้แต่ก่นด่าน้องในใจ มันคงจะเอาจดหมายที่เขาเขียนไปเล่า เรื่องที่ศรัณย์แอบจูบเขาตอนหลับมาเล่นต่อแน่ๆ และที่น้องมันกล้าพูดยุแบบนั้น ก็เพราะพสิษฐ์รู้ดีอยู่แล้ว ว่าเขาเองก็ ‘มีใจ’
   
ศรัณย์สอบติดคณะที่หวัง ในวันปฐมนิเทศ เขารวบรวมความกล้าที่เกือบจะฝ่อลงไปอีกครั้งเพื่อบอกความในใจกับกนธี
   
“เป็นแฟนกับผมนะครับพี่กุนต์”
   
“ข้ามขั้นตอนไปหรือเปล่า” กนธีกระแอมแก้เก้อ
   
“ไม่นี่ครับ” ศรัณย์มึนงง
   
“ความรู้สึกสิ..ความรู้สึก”
   
“อ้อ..” เด็กหนุ่มหัวเราะ เกาท้ายทอยอย่างเขินๆ “ผม..รักพี่กุนต์ครับ”
   
“พูดหน้าตายเลยนะเว้ย” คนฟังเสียอีก..ที่หน้าร้อนจนจะระเบิดให้ได้
   
“ไม่หน้าตายหรอกครับ ผมอายมากตอนนี้” ศรัณย์ยิ้ม “แต่เพราะว่าซ้อมมาตลอดสามปี..ก็เลย..ไม่ตื่นเต้นมาก”
   
หัวใจของคนที่บอกว่าไม่ตื่นเต้น..กลับดังรัวจนฝ่ามือที่ถูกดึงมาวางทาบไว้สัมผัสได้อย่างง่ายดาย
   
“พี่กุนต์ล่ะครับ..คิดยังไงกับผม”
   
กนธีแพ้ทางคนขี้อ้อน “มีแฟนแก่คิดดีแล้วหรือไง ถึงตอนนี้จะยังไม่มาก แต่อนาคตต้องเอาอายุรัณย์บวกไปอีกสิบสองปีถึงจะได้อายุพี่นะ ฉลองแซยิดเร็วกว่าด้..” เขาพูดไม่ได้เพราะอีกฝ่ายปิดปากไว้
   
“อายุไม่ใช่ปัญหาครับ ความรู้สึกของพี่กับผมต่างหาก..ที่เป็นตัวตัดสิน”
   
“หึ..จะคอยดู”
   
“หมายความว่ายังไงครับ” ศรัณย์ทำท่าละห้อย “ไม่ตกลงหรือครับ”
   
“ไม่ใช่เว้ย..พี่หมายความว่าจะคอยดู” กนธีหลุดรอยยิ้ม “คือ....ลองคบกันดูก็ได้”
   
ศรัณย์เบิกตากว้าง ทวนถามอีกครั้ง..และอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจ เมื่อคำตอบยังคงเดิม เขาก็แสดงปฏิกิริยาตื่นเต้นดีใจเหมือนเด็กๆ คนมองได้แต่หัวเราะ ทั้งตัวถูกดึงไปกอดแน่น ก่อนจะกลายเป็นรสจูบแบบอ้อยอิ่ง
   
“ผมสัญญา..จะไม่ทำให้พี่เสียใจที่ยอมเลือกผมเป็นแฟน”
   
“อืม..” กนธีพยักหน้า

“จะไม่ทำให้พี่ต้องร้องไห้ จะไม่ปล่อยให้พี่ต้องเหงา ต้องอยู่คนเดียว หรือรู้สึกว่าถูกทิ้งเด็ดขาด”
   
“อืม..”
   
“พี่อาจจะยังไม่เชื่อผม เพราะผมดูเป็นเด็กที่ยังไม่มีอะไรพร้อมสักอย่าง แต่ขอให้มั่นใจในตัวผม..ศรัณย์คนนี้จะทำทุกอย่างให้พี่มีความสุข ให้พี่รู้สึกว่าโชคดี ที่ได้คบกับผม..”
   
คนอายุมากกว่าส่งเสียงในลำคอ “อย่าลืมสัญญานะ”
   
“แน่นอนครับ..” ศรัณย์ยิ้ม “ผมเป็นของพี่..ทั้งชีวิต”
   
......




“รัณย์..”

กนธีสะดุ้งตื่นอีกครั้งตอนแปดโมงเช้า เขาลืมตาโพลง นึกไม่ออกว่าตัวเองอยู่ที่ไหนไปชั่วขณะ กระทั่งปรับสติได้ ถึงค่อยๆระลึกว่าอยู่ในบ้านของญาติผู้น้อง

ชายหนุ่มเหลียวมองด้านข้าง พสิษฐ์ไม่ได้นอนอยู่ด้วยกันแล้ว คงจะตื่นไปตั้งแต่หกโมงกว่าตามวิสัย เขาถอนหายใจหนักๆ ยกมือ
ขึ้นลูบใบหน้าตัวเองก่อนจะพบว่ามีร่องรอยเปียกชื้นเต็มไปหมด

“ให้ตาย..” กนธีพึมพำ ยกปลายนิ้วขึ้นดู

..ร้องไห้..แม้แต่ในความฝันเชียวหรือ..

..ฝันว่าอะไรนะ..ใครทวงถามอะไรใคร..

“อย่าลืมสัญญานะ”
   
“ผมเป็นของพี่..ทั้งชีวิต”

เขานั่งเงียบอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็หัวเราะแผ่วเบา..หัวเราะทั้งที่ไม่มีอะไรน่าขำ จนกลายเป็นการหัวเราะทั้งน้ำตา

“ไม่ต้องยกให้ทั้งชีวิตก็ได้..” กนธีกอดเข่าตัวเอง ซุกหน้าอยู่ในอ้อมแขนของตน “ไปเป็นของคนอื่นก็ได้..”

..ขอแค่ยังอยู่..แค่ยังมีลมหายใจ..

..แค่ให้เขาได้รับรู้ถึงการมีตัวตน ได้เฝ้ามองความสำเร็จของศรัณย์..

..ถึงจะไม่ได้รักกัน..ก็ยอม..

.

.

.

 


แปดโมงครึ่ง กนธีล้างหน้าล้างตา อาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของพสิษฐ์แล้วเดินเนือยๆลงมาด้านล่าง ได้ยินเสียงเจ้าไผ่บ่นอะไรอยู่คนเดียวตั้งแต่หัวบันไดแล้ว

“อ้าว..พี่กุนต์” พสิษฐ์หันมามอง “ตื่นแล้วหรือพี่ หิวหรือยัง ป้าเขาทำข้าวต้มไว้ให้ เอาน้ำผลไม้แก้แฮงค์ไหม”
   
“แค่ไวน์สองขวด ยังโอเคอยู่” เขานวดขมับที่ปวดตุบๆ ไม่ได้เมาค้างหรอก แต่ร้องไห้หนักไปหน่อย “แล้วตะกี๊บ่นอะไรครับ งึมงำๆเหมือนหมีกินผึ้ง”
   
ร่างสูงทำหน้าเหม็นเบื่อ ส่งจดหมายให้พี่ชายดู “ไอ้ตึ๋งหนืดนั่นไง”
   
“ใครวะ ตึ๋งหนืด?” กนธีรับน้ำส้มคั้นมาจากแม่บ้าน ยิ้มขอบคุณแล้วยกดื่ม รสเปรี้ยวๆกับความเย็นสดชื่นนี่ทำให้ตาสว่างได้ทันที
   
“เจ้าของวัวที่ผมขับรถไปชนไง” พสิษฐ์งุ่นง่าน “เขาส่งจดหมายมา” ชี้ให้ดูเอกสารสำคัญ พ่อเล่นติดแสตมป์หน้าซองราคาไม่กี่บาท ไม่ลงทะเบียนด้วย เกิดหายไปก็หายลับกันพอดี
   
“อ้อ..คุณไผท” เขานึกออกแล้ว “พี่ยังเก็บนามบัตรเขาไว้อยู่เลย ทำไมหรือ”
   
“เขาส่งเอกสารค่ารักษาพยาบาลวัวมาให้”
   
“อ้าว..ก็ถูกต้องแล้วนี่ เราชนวัวเขา เราก็ต้องจ่ายค่ารักษา”
   
“ค่ารักษาน่ะใช่ แต่มันไม่เกี่ยวกับค่าแรงจ้างคนงานมาอุ้มวัวเข้าคอก ค่าน้ำมันรถเข้าตัวเมืองไปรับสัตวแพทย์ ค่าโทรศัพท์คุยปรึกษาเคสกับสัตวะ ค่าเสียเวลากับค่าเสียหายที่ไม่ได้รีดนมวัว ค่าพิธีเรียกขวัญวัวที่ตกใจจน..” พสิษฐ์เบ้หน้า “เต้าตัน..”
   
“เต้าตัน?” กนธีหลุดหัวเราะ
   
“เออ..เขาบอกว่าวัวเขาตกใจจนเต้าตัน ผลิตนมไม่ได้ และเขาก็เสียหาย ซึ่งผมต้องรับผิดชอบ”
   
“คุณไผทก็เป็นคนตลกดีนะ” คนฟังขำจนน้ำตาเล็ด “เขาแค่ส่งมาแหย่หรือเปล่า”
   
“จริงจังเลยล่ะครับ!”
   
กนธียิ้ม “เอาที่พี่ก็ได้ ถ้าไผ่ไม่อยากจ่ายล่ะก็”
   
“ผมผิด ผมยอมรับ แต่บางอย่างก็เกินไปนะ” พสิษฐ์หน้าหงิก “แต่ก็เอาเถอะ ผมจะจ่ายเองตามที่เขาเรียกเก็บมาก็แล้วกัน คนอะไรวะ..เกิดมาไม่เคยเจอ เหนียวยิ่งกว่าตังเม เค็มยิ่งกว่าทะเลรวมกันทั้งโลกซะอีก!”
   
คนเป็นพี่ขำคึ่กๆ

“แล้ววันนี้พี่กุนต์จะไปกับผมไหม” ชายหนุ่มหันมาชวน “จะไปจ่ายให้เสร็จๆเลย เดี๋ยวพี่แกคิดดอกเบี้ยจ่ายช้าอีก”

“โอนไปก็ได้นี่ หรือไม่อยากเสียค่าธรรมเนียมต่างจังหวัด..ติดเชื้อเค็มจากคุณไผทมาแล้วหรือ”

“เปล่า..ผมจะแวะไปดูที่ด้วย ไม่รู้พวกคนงานถางต้นไม้ถึงไหนแล้ว” พสิษฐ์หมายถึงที่ดินผืนที่กนธียกให้เขาทำไร่ทำฟาร์มและปลูกบ้านไว้อีกหลัง อะไรก็ดี..เว้นแต่ที่ดินผืนนั้นดันอยู่ติดกับไร่ของคุณไผทจอมหนืด

..แต่ก็เอาเถอะ..กว้างขนาดนั้น คงไม่เดินมาชนกันตรงข้างรั้วหรอก..

“อา..ไม่ล่ะ พี่ปวดหัวนิดหน่อย ว่าจะกลับไปนอนต่อที่ห้อง ช่วงบ่ายนัดลูกค้าไปดูคอนโดตรงซอยหลังสวนด้วย ยังไงแกก็ขับรถดีๆแล้วกัน”

“ไหวไหม ให้ผมไปส่งหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไร” กนธีโบกมือ “ถึงแล้วโทรบอกด้วยนะ”

พสิษฐ์มองตามเจ้าของแผ่นหลังเล็กที่เดินลากขาไปที่โต๊ะอาหารอย่างห่วงใย


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 23-03-2016 01:01:22

.

.

.


กนธีรับฝากจากคนรู้จักที่อยู่ในแวดวงเดียวกันให้ช่วยหาลูกค้ามาซื้อห้องในโครงการคิวเฮ้าส์แถวหลังสวน เพราะเจ้าของเดิมจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ เขาค่อนข้างมีคอนเนคชั่นเยอะ เลยได้คนสนใจไม่ยาก คราวนี้เป็นชาวออสเตรเลียนที่หอบหิ้วเอาครอบครัวมาใช้ชีวิตเกษียณในไทย

เขาพาลูกค้าเดินชมบริเวณคอนโดแทบทุกตารางเมตร เสนอให้เห็นถึงความสะดวกสบายในย่านใจกลางเมือง สามารถเดินทางได้สะดวกรวดเร็ว มีห้างสรรพสินค้าหลายที่ มีโรงพยาบาลในละแวกใกล้เคียงสองโรงพยาบาล ตัวโครงการก็หรูหรา ใหญ่โต มีระบบความปลอดภัยที่ดี มีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง สระว่ายน้ำ ซาวน่า ฟิตเนส จากุสซี่ สนามเด็กเล่น คลับเฮ้าส์ และสวนหย่อมร่มรื่น ราคาเริ่มต้นตอนขายกันแรกๆคือสิบสี่ล้าน ยูนิตที่เขารับฝากมาราคาสูงเอาเรื่อง เพราะอยู่ชั้นบนๆ เป็นห้องแบบพูลวิลล่า เนื้อที่ประมาณสามร้อยห้าสิบตารางเมตร ทำเลสวย มองออกไปเห็นวิวเมืองได้กว้างไกล 
   
ฝรั่งผมทองกับครอบครัวดูจะพอใจเอามาก ค่าเงินที่ต่างกัน พอมาอยู่ไทยแล้ว พวกเขาก็สามารถซื้อชีวิตสะดวกสบายและมีระดับได้ไม่ยาก ดังนั้นเพียงแค่คุยกันไม่กี่ครั้ง กนธีก็สามารถทำการขายห้องที่ว่าได้อยากไม่ลำบากอะไร
   
เขารับสามเปอร์เซ็นต์จากราคาขาย ในบางครั้งเจ้าของอาจตั้งราคาต่ำ เขาก็จะพูดคุยและทำการประเมินราคาซื้อใหม่ในระดับที่ตลาดยอมจ่าย ส่วนมากคนฝากขายมักพอใจกับราคาที่ตัวเองตั้งไว้แล้ว ส่วนต่างที่เพิ่มมาเป็นผลตอบแทนงามๆสำหรับค่าเหนื่อยของเขา
   
ค่านายหน้าครั้งนี้ กนธีสามารถนั่งๆนอนๆโดยไม่ต้องทำอะไรได้อีกหลายเดือน เพราะเขามันตัวคนเดียว ไม่ได้ติดหรู และไม่ได้ฟุ่มเฟือยมากอยู่แล้ว แต่ก็นั่นแหละ เขามักจะไปเจอลูกค้าและผู้ว่าจ้างอย่างน้อยอาทิตย์ละสองครั้ง เขาทำเพื่อฆ่าเวลา การเจอผู้คนมากๆทำให้ไม่เหงา ไม่ฟุ้งซ่าน ได้ช่วยคนรู้จักที่อยู่ในแวดวงการซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ ได้เที่ยวไปทั่ว แถมยังได้ค่าขนมมาให้เด็กๆผลาญเล่นอีกด้วย
   
จบจากไววิทย์ กนธีคิดว่าน่าจะเลิกวุ่นวายกับการอุปการะเด็กสักที ทักษะการเลือกคู่ควงชั่วคราวของเขามันค่อนข้างแย่เอาการ หรือไม่ก็เป็นเพราะเขาไม่เจียมสังขารเอง ชอบสนใจแต่คนอายุน้อยกว่า
   
..แต่อีกใจก็เถียง..ว่าเขาไม่ได้คิดจริงจังแต่แรก..จะไปแคร์อะไรให้มากความ..
   
ชายหนุ่มไปส่งลูกค้าที่ห้างเซ็นทรัลชิดลม ตกลงกันเรื่องวันที่จะทำการซื้อขาย และโอนกรรมสิทธิ์เรียบร้อย จากนั้นก็เตร่ไปเรื่อย เข้าห้างนั้น ออกห้างนี้ แช่แอร์เย็นๆกระทั่งหัวค่ำ เลยตัดสินใจขับรถกลับคอนโดของตน
   
อย่างไรก็ตาม เขาเกิดเปลี่ยนใจกะทันหันเมื่อเหลือบเห็นนามบัตรสีน้ำเงินเข้มตรงแผงไมล์ ตัวอักษรสีเงินพิมพ์ไว้ว่า ‘Vin Santo’ อะไรสักอย่างทำให้เขาคิดอยากจะกลับไปที่เลานจ์นั่นอีกรอบ ทั้งที่ไม่คิดจะดื่มเหล้า
   
..ค็อกเทลเบาๆสักแก้ว คงไม่ทำให้ผิดความตั้งใจ..

.

.

.





อินทัชมองใครบางคนตั้งแต่ฝ่ายนั้นก้าวเข้ามา รอยยิ้มพอใจผุดขึ้นบนมุมปาก วันนี้เป็นวันเสาร์ เขาร้องเพลงเหมือนเคย แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ขึ้นเวที เพราะคุณกุนต์ดูจะมาไวกว่าปกติ
   
“สวัสดีครับ” เขาเข้าไปหา “ได้ที่นั่งหรือยังครับคุณกนธี”
   
เจ้าของชื่อหันมาทางต้นเสียง หายใจติดขัดเล็กน้อยกับใบหน้าอีกฝ่าย เขาเตือนตัวเองว่า..ไม่ใช่

“คุณอินทัช” กนธีเรียกเด็กหนุ่มเสียเต็มยศ “อินทัช..พี่จำชื่อได้”

..อินทัช..ไม่ใช่ศรัณย์..

“เรียกโอ๊ตดีกว่าครับ ชื่อจริงมันทางการเกินไป” เขาผายมือไปทางโซฟาตัวที่ว่าง “วันนี้คุณกนธีมาคนเดียวหรือครับ แล้วคุณผู้ชายคนเมื่อวาน..”

“เขาไม่ว่างน่ะ แล้วก็..เรียกว่าพี่กุนต์แล้วกัน” เจ้าตัวเอนลงพิงพนัก บริกรเข้ามายื่นเมนูให้

อินทัชขออนุญาตนั่งเป็นเพื่อน แนะนำอาหารและเครื่องดื่ม “ทานอะไรมาหรือยังครับพี่กุนต์”

“ทานมานิดหน่อย เอาออเดิร์ฟมาก็ได้ เอาค๊อกเทลอะไรดีที่ไม่แรงนัก พี่ไม่ดื่มเหล้าน่ะ”
   
“เอาม็อกเทลไหมครับ ไม่มีแอลกอฮอล์ วันนี้ดูท่าว่าพี่กุนต์จะต้องขับรถกลับคนเดียว ถ้าไม่ดื่มเหล้า โดนค็อกเทลไปสองสามแก้วก็มึนแล้วล่ะครับ” อินทัชยิ้มจาง เปิดเมนูน้ำผลไม้ให้เลือก
   
“นี่อะไร ชื่อแปลก” กนธีอ่าน “Virgin Pinacolada?”
   
“ก็คล้ายๆกับน้ำสับปะรดล่ะครับ เอาเนื้อกับน้ำสับปะรดมาผสมน้ำเชื่อม ครีม นมข้นหวาน กับมาลิบูไซรัป ปั่นรวมกับน้ำแข็ง แค่นั้นเอง รสเปรี้ยวๆหวานๆ ดื่มตอนอากาศร้อน ผมว่าสดชื่นดี” 
   
คนฟังพยักหน้าหงึก “เอาอันนี้ก็ได้”
   
อินทัชรับออเดอร์แล้วตั้งท่าจะลุก แต่คนด้านหลังคว้าชายเสื้อเขาเสียก่อน เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว หันมาอย่างสงสัย
   
กนธีกระแอมแก้เก้อ เขาพลาดจริงๆที่ดึงตัวอีกฝ่ายไว้แบบไม่คิด
   
“คือ..จะถามว่าร้องเพลงกี่ทุ่ม” เขาเกาแก้มตัวเอง “พี่อาจจะอยู่ไม่ดึกน่ะ”
   
“สี่ทุ่มเหมือนเดิมครับ พี่กุนต์รีบกลับหรือ” อินทัชถามอ่อนโยน
   
“ไม่รู้สิ..” เขาพึมพำ “นั่งคนเดียวมัน..เหงา”
   
“อ้อ..” คนอายุน้อยกว่าคลี่ยิ้มจาง การนั่งกับแขกก็คือหนึ่งในงานของเขา เพียงแต่ส่วนใหญ่จะไม่ได้รับเงินกันโดยตรง จะหักจากค่าดื่มที่คิดดื่มละสองร้อย เหมาทีเดียวครั้งละสิบถึงยี่สิบดื่มมากกว่า ส่วนทิปก็แล้วแต่จะให้ “ยังไง..ผมยังไม่ขึ้นเวทีตอนนี้ ผมมานั่งเป็นเพื่อนพี่กุนต์ก่อนดีไหมครับ”
   
“เสียเวลางานหรือเปล่า” กนธีเงยหน้ามอง แสงไฟจากอาคารด้านหลังในช่วงเวลากลางคืนเป็นฉากหลังที่ดูสวยงามแปลกตา เขารู้สึกว่าอินทัชมีเสน่ห์ล้นเหลือเวลาที่ใช้สายตานิ่งเรียบมองกัน
   
“ไม่หรอกครับ” อินทัชว่า “นี่ก็เป็นหนึ่งในงานเหมือนกัน”
   
คนฟังพอจะเข้าใจได้เพราะคำตอบค่อนข้างชัดเจน ถ้าเป็นงาน ก็ต้องเสียเงิน ไม่ใช่การมานั่งเพราะมีน้ำใจอยากจะคุยเป็นเพื่อนคนแก่ขี้เหงาหรอก “ที่นี่คิดตามค่าดื่มใช่ไหม แล้วถ้าพี่ไม่ดื่ม จะต้องทำยังไงไม่ให้โอ๊ตเสียงาน”
   
ร่างสูงหัวเราะชอบใจ “วันแรกของการมาคนเดียว ไม่คิดเงินก็ได้ครับ”
   
“ใจดีจัง”
   
“แต่วันถัดๆไป นั่งเฉยๆไม่ได้นะ..ผมคิดค่ามอง คิดค่าคุยด้วย” ดวงตาสีเข้มหรี่ลง ดูหยอกเอิน
   
กนธีอมยิ้ม มองตามแผ่นหลังของเด็กมหาวิทยาลัยที่ตัวสูงใหญ่เกินอายุ อินทัชเดินไปที่บาร์ สั่งม็อกเทลให้แขก บาร์เทนเดอร์ตรงนั้นก็เป็นเพื่อนเขา มันแซวว่าใครจะป๊อปเท่าคุณอินทัชเป็นไม่มี ได้คนใหม่ๆมาอยู่เรื่อย
   
“ระวังมีเรื่องกันเพราะแย่งตัวนะเว้ย”
   
“ไม่หรอก” อินทัชเท้าแขนกับขอบเคาน์เตอร์ เขามีกฎส่วนตัวหลายอย่างในการบริการแขก เมื่อไรก็ตามที่แขกเริ่มมีท่าทีว่าจะก้าวล้ำเส้นที่เขาวางไว้ เขาก็จะยุติการเข้าไปยุ่งเกี่ยว
   
การหลอกล่อให้แขกติดใจในอัธยาศัย จนอยากพูดคุยและดึงตัวเขาไปนั่งด้วยบ่อยๆเป็นเรื่องที่ดี เพราะยิ่งเวียนหลายโต๊ะ เขาก็ได้เงินมากตาม แต่การที่แขกเริ่มทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เริ่มบงการชีวิต คิดจะผูกมัด ผูกขาดเอาเขาไปครองคนเดียว ไม่ใช่เรื่องสนุกเลย เขาเคยถูกพักงานไปเดือนหนึ่งเพราะผู้หญิงสองคนทะเลาะกันเรื่องคิวบริการของเขา ตอนนั้นเขาเล่นแรงไป ทำให้พวกนั้นคิดว่าเขาจงใจจีบ เรื่องมันเลยจบไม่สวยนัก
   
..แต่เอาเข้าจริงก็น่าจะคิดกันได้บ้างว่าการหาความรักจากสังคมกลางคืน..มันเป็นไปไม่ได้..
   
..ไม่มีความจริงใจเกิดขึ้นในบรรดาผู้คนเหล่านี้หรอก..
   
อินทัชรับสมูทตี้มาจากเพื่อนแล้วกลับมาที่โต๊ะ กนธีนั่งเหม่อลอยอยู่ตามลำพัง กระทั่งเขาเข้าไปนั่งด้วย ทางนั้นถึงได้สติ หันมารับน้ำผลไม้ไปดื่ม
   
“อร่อยดี” เจ้าตัวยิ้ม เอาส้อมพลาสติกเขี่ยสับปะรดหั่นแว่นที่ตกแต่งขอบแก้ว
   
“คุณคนนั้นเขาไม่ว่าง ไปไหนหรือครับ ทำไมปล่อยพี่กุนต์มาเที่ยวเอง” อินทัชชวนคุย
   
“ไปธุระต่างจังหวัดน่ะ ไม่รู้จะค้างหรือเปล่า” กนธีเคี้ยวสับปะรดตุ้ยๆ “เห็นเราว่าวันธรรมดาเป็นบาร์เทนเดอร์ด้วยหรือ ดูท่าจะรู้เรื่องเครื่องดื่มดี ร้องเพลงก็ได้ เล่นกีฬาก็เก่ง เรียนมหาวิทยาลัยมีชื่อ ถนัดหลายอย่างเลยนะเนี่ย”
   
“รู้อย่างเป็ดมากกว่าครับ” คนพูดถ่อมตัว

“แล้วทำไมมาทำงานนี้ล่ะ จันทร์ถึงพฤหัสเป็นบาร์เทนเดอร์ ศุกร์ถึงอาทิตย์ร้องเพลง ดูแลแขก ไม่เหนื่อยแย่เลยหรือ เป็นพี่นะ..ยอมแพ้ตั้งแต่วันแรกๆแล้ว”

อินทัชเอนตัวลงพิงพนักโซฟา ท่าทางสบายๆ “อยากได้คำตอบแบบดูดี หรือคำตอบที่จริงใจครับ”

“มีงี้ด้วย” กนธีขบขัน “เอ้า..ลองคำตอบดูดีก่อนแล้วกัน”

“เพราะว่าผมรักงานบริการ อยากสร้างความสุขให้กับแขกทุกคนที่มา ให้เขาได้มีช่วงเวลาที่สบายใจ ได้ดื่ม ได้สังสรรค์ ได้ทำให้เขาหายเหนื่อยแล้วก็ผ่อนคลายด้วยเสียงเพลง”

“สวยงามมาก” คนอายุมากกว่าหัวเราะ

“ส่วนคำตอบที่จริงใจ..” อินทัชยิ้ม “ผมอยากได้เงินครับ..งานนี้ไม่เหนื่อย แถมเงินดีเป็นบ้า” 

กนธีหัวเราะชอบใจมากกว่าเก่า

ปกติอินทัชไม่ได้พูดคุยลึกซึ้งกับพวกแขกนัก แต่ไม่รู้ทำไมถึงอยากจะบอกเล่าแบบตรงไปตรงมา อาจจะเป็นเพราะสัมผัสได้ว่า กนธีเป็นคนง่ายๆ ไม่ต้องเฟคให้มากความ และก็ดูท่าจะเป็นคนที่ไม่ได้ตัดสินใครเพียงผิวเผินด้วย หรือไม่ก็เป็นเพราะว่า..ไม่มีใครสนใจจะถามไถ่ถึงเหตุผลและความจำเป็นของเขามาก่อน

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ตั้งใจขยันทำงานเก็บเงินน่ะดีแล้วล่ะ น่าภูมิใจมาก ถ้าพี่มีลูกรู้จักทำงานหารายได้ตั้งแต่ยังเรียน พี่ก็เบาใจ” กนธียกแก้วขึ้นดื่ม เปรี้ยวจนต้องหยีตา

อินทัชเลิกคิ้ว “ผมว่าพ่อแม่ส่วนใหญ่น่าจะผิดหวังนะครับ ที่ลูกเลือกทำอาชีพกลางคืน”
   
“หือ..ทำไมล่ะ” คำถามนั้นจริงใจ ไม่ได้เสแสร้ง “งานกลางคืนเป็นงานสุจริตเหมือนกันไม่ใช่หรือ ไม่ได้ไปขายยาเสพติด หรือฆ่าคนตายสักหน่อย หรือว่าเราทำ”
   
“ยังไม่อยากไปเที่ยวห้องกรงครับผม” เขาส่ายหัวยิ้มๆ
   
“ดีๆ วัยรุ่นน้อยคนที่จะคิดได้ สู้ๆเข้าไว้นะ”
   
อินทัชรู้สึกอุ่นในใจ อย่างน้อยคำพูดของคนๆนี้ ก็ทำให้ความรู้สึกของเขาที่หนักอึ้งมาตลอดคลายลงได้บ้าง ถ้ามีตัวเลือกเยอะกว่านี้ เขาก็อยากจะเปลี่ยนจากคนกลางคืนที่คอยบริการแขกไปวันๆ มาเป็นการใช้ความสามารถ ใช้สมองหาเงินบ้าง..หากว่ากลับบ้านนอกและมีใครถามไถ่ เขาจะได้พูดเต็มปากเต็มคำได้อย่างภาคภูมิ ไม่ใช่หลบเลี่ยง พูดไม่เต็มเสียงแบบทุกวันนี้
   
“อืม..แล้วเราได้เดือนละเท่าไรล่ะ หวังว่าคำถามนี้จะไม่ล้ำเส้นเกินไป” กนธีเขี่ยน้ำแข็งที่ปั่นไม่ละเอียดเข้าปาก เคี้ยวดังกรุบๆจนต้องปรามตัวเองเพราะกลัวฟันแท้จะเปราะหัก เขาไม่อยากไปหาทันตแพทย์เกินโควต้าที่วางไว้
   
“บาร์เทนเดอร์นี่ตกวันละห้าร้อยครับ สี่วันก็สองพัน ทำตั้งแต่เปิดร้านจนถึงปิดร้านตอนตีหนึ่ง แต่วันธรรมดาปิดเร็วครับ แขกไม่ค่อยอยู่ดึก สักเที่ยงคืนก็เงียบแล้ว..” อินทัชเล่าแบบไม่ปิดบัง “ส่วนที่ขึ้นร้องเพลง ผมได้ค่าจ้างจากผู้จัดการครั้งละหนึ่งพัน ทิปต่างหาก ระหว่างที่ผมร้อง ใครจะให้เท่าไรก็แล้วแต่ ส่วนนั้นให้เอาไปแบ่งกันเองในวง หรือถ้าร้องเดี่ยว ผมก็ฮุบหมด ส่วนใหญ่ที่นี่จะทิปไม่เคยต่ำกว่าสองร้อยบาทครับ..รวยๆกันทั้งนั้น คืนหนึ่ง เฉพาะทิปผมได้อย่างน้อยสองพัน ร้องสามวันรวมค่าจ้างขั้นต่ำก็เก้าพันแล้วครับ”
   
กนธีหัวเราะอารมณ์ดี เขาชอบความจริงใจของเด็กคนนี้ชะมัด
   
“รายได้อีกทางคือค่าดื่ม พอได้มา เราก็ลงกองกลาง แล้วหารกัน แต่ถ้าแขกคนไหนอยากจะทิปพิเศษ ยัดใส่มือคนที่นั่งด้วยก็ตามสะดวกเลย ผมฮุบคนเดียวตามเคย” อินทัชเล่าหน้าตาย “สรุปว่าอาทิตย์ไหนแขกน้อย พวกผมก็ได้ประมาณหนึ่งหมื่น แต่ถ้าแขกเยอะ ทิปหนัก ก็สองหมื่นนิดๆ”
   
“รายได้ดีนะ ตกเดือนละสี่หมื่นอัพ” กนธีพึมพำ “แต่ว่าต้องกลับตีหนึ่งตีสอง โอ๊ตไหวหรือ มีเรียนทุกเช้าด้วยนี่”
   
“เรียนสิบโมง บางทีก็เรียนบ่ายครับ ผมเลือกตัวที่ไม่เช้ามาก แต่ก็ยอมรับว่าบางทีหลับคาคาบเลย”
   
“เป็นนักกีฬา พักผ่อนน้อยๆจะดีหรือ”
   
“ถ้าเก็บเงินได้มากกว่านี้ ผมก็ว่าจะร้องเพลงเฉพาะวันหยุดอย่างเดียวแล้วล่ะครับ” อินทัชเล่าเรื่อย “ถ้าพี่กุนต์มาทุกวัน ผมก็คงเก็บเงินได้เร็วขึ้นนะครับ”
   
“จุดประสงค์ชัดเจนจริงๆ” กนธีหัวเราะอีกครั้ง

คิดว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กที่น่าสนใจดี เขาไม่ค่อยเจอคนตรงๆหรอก ส่วนใหญ่อยากได้เงินก็มาทางอ้อมกันทางนั้น อ้างแต่ความจริงใจจอมปลอม พ่นคำว่ารักมาได้แบบไม่อายเพื่อจะขอสิ่งแลกเปลี่ยนเป็นเงิน ถ้าอยากได้ขนาดนั้น มาขอเขาตรงๆ ไม่ต้องโกหกว่ารัก แล้วลับหลังไปมีคนอื่นยังดีเสียกว่า
   
อินทัชยิ้มมุมปาก ดูนาฬิกาข้อมือ “ผมจะขึ้นร้องเพลงแล้ว อยากฟังเพลงอะไรไหมครับ”
   
“เอ..” กนธีครุ่นคิด “รู้จักเพลงประกอบหนังเก่าเรื่องหนึ่งไหม The Godfather ที่ Al Pacino แสดงน่ะ พอดีลืมชื่อเพลง” เขาเกาหัวแกรก “หรือพี่เสนออะไรที่ดึกดำบรรพ์เกินวัยของโอ๊ตหรือเปล่า”
   
“Speak Softly Love ที่ Andy Williams ร้องใช่ไหมครับ” อินทัชลุกขึ้นยืน “ผมชอบเหมือนกันเลย คืนนี้ลองฟังเวอร์ชั่นกีต้าร์ดูแล้วกันนะครับ”
   
“อา..โอเค” เขามองตามเด็กหนุ่มอย่างนึกทึ่ง
   
..น่าประทับใจจริงๆ..

................................................................................

เปิดตัว คุณผัดไทย  :mc4:

อย่ากลัวมาม่าาา เรื่องนี้ Feel Good เค้าไปศึกษามาแล้ว 55555+

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: puengmimsweety ที่ 23-03-2016 01:02:04

กรี๊ดดดดดดด มาแว้วๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: autopilot ที่ 23-03-2016 01:13:19

อ๊ายๆๆๆๆๆๆ พี่กุนต์  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: puengmimsweety ที่ 23-03-2016 01:16:14

feel good นี่ไว้ใจได้หรอ 555 ตกลงใครพระเอกอ่ะ อยากรู้ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 23-03-2016 01:37:25

Feel Good ?

คนที่ยังอยู่กับความรัก ความรู้สึกผิด มันน่าเศร้านะ

รอฟ้าหลังฝน เอ...หรือฝนยังไม่ตกนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 23-03-2016 01:38:18

นิยายตระกูล Sins ไม่เคยทำให้ผิดหวัง  :katai2-1:

ว่าแต่ Feel good to be drama หรือเปล่า 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: กฤษณ์ ที่ 23-03-2016 01:45:11

เรามาเดากันว่า จบวันนี้ไปจะหมดไปกี่บาทนะคะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 23-03-2016 01:47:31

เราไม่กลัวมาม่า แต่เรากลัวของดองงงงง 555555555

ปล. ชื่อคุณผัดไทยนี่ เขียน >> ผไท งี้ป่ะคะ หรือตั้งใจเขียน ไผท ไว้เป็นชื่อเฉพาะจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 23-03-2016 02:26:55

อยากบอกคนแต่งว่า อย่ามาฟีลกู้ด55555555555 เราจะไม่หลงกล
พาร์ทศรัณย์หน่วงแรง คือเค้าแฮปปี้กัน แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วอะ พัง  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 23-03-2016 03:08:31

จริงหราาาาาาาาา
ไม่มาม่าจริงดิ   เราแคปเก็บไว้เป็นหลักฐานแล้วนะ !! 
ฟีลกู้ดนะ ฟิลกู้ดดดด 5555555555


 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 23-03-2016 03:49:47

Feel good  นิยามนี้ของคุณข้าวปั้นขอแปลว่า*สะใจ*ได้ไหมคะ? (แปลได้อารมณ์มารมากๆ)

อ่านตอนนี้แล้วเราคิดว่าพี่กุนต์ไม่ได้โหยหาความรักนะ  เพราะว่านางมีศรันย์อยู่ในใจตลอด  ไม่ต้องฝันถึงก็รู้ว่าสถิตย์อยู่ไม่หายไปไหน    ที่พี่กุนต์โหยหาคือความใกล้ชิดทางกาย ความอบอุ่นของเลือดเนื้อ   ไม่ใช่แค่เซ็กส์แต่เป็นการมีตัวตนของอีกฝ่ายที่อยู่ใกล้ๆ ขนาดคิดว่ามีคนอื่นก็ไม่เป็นไรแค่ขอให้มีตัวตนเท่านั้นก็พอ  การเลี้ยงเด็กอย่างไววิทย์ของพี่กุนต์เลยเป็นอะไรที่ตอบโจทย์ได้พอดี   เราถึงเคยเมนท์ว่าพี่กุนต์ไม่ได้อะไรมากกับการที่ไววิทย์ไปเอาคนอื่น  น่าจะประมาณรำคาญมากกว่าที่ไม่รักษากฏที่มีระหว่างกัน

มาถึงตอนที่มีพี่กุนต์คุยกับโอ๊ตแรกๆเราคิดว่าโอ๊ตร้ายน่าจะหลอกให้พี่กุนต์หลงรักอะไรแบบนี้   แต่พออ่านตอนนี้แล้วเรากลับคิดไปในอีกแบบ  โอ๊ตคล้ายศรันย์มากทำให้พี่กุนต์สนใจโอ๊ต  เข้าไปคุยด้วยเพราะสนใจใคร่คุยไม่ใช่เพราะอารมณ์ดำกฤษณา  จึงทำให้โอ๊ตรู้สึกดีด้วย   ถ้าสองคนนี้เข้ามาใกล้กันมากขึ้น   อาจจะเป็นโอ๊ตที่ต้องการมากกว่าที่พี่กุนต์ให้ได้   เพราะสำหรับพี่กุนต์โอ๊ตคือเงาซ้อนของศรันย์ที่พี่กุนต์อาจจะอยากได้แค่ตัวตนแต่ไม่อยากได้ *ใจ* ของโอ๊ตหรือเปล่า   

อย่าอะไรกับเรามากนะเราก็มโนไปตามเรื่องเนอะ   แต่การบรรยายของคุณข้าวปั้นนี่แต่ละคำที่ออกมาสร้างอิมแพ็คให้คนอ่านรู้สึกหนักหน่วงมากๆค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 23-03-2016 05:36:58

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 23-03-2016 07:10:16

พี่กุณน่าสงสาร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 23-03-2016 07:27:44

อ่านนิยาย Nigiri-SuShi ไม่ดราม่า ไม่ Hard core ถือว่าอ่านผิดเรื่อง แล้วที่บอก Feel good นี่คือระ? หลอกให้ตายใจชิมิ อย่าๆ คนอ่านสตรอง บอกเลย  :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 23-03-2016 07:51:46

feel good ของคุณข้าวปั้นนี่จะเชื่อได้ซักแค่ไหนเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-03-2016 08:11:11

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: StillLoveThem ที่ 23-03-2016 09:22:15

-โอ๊ต ก็ดูเป็นคนตรงๆจริงใจดีนะ น่าจะทำให้พี่กุณลืมใครบางคนได้เร็วขึ้น
    -คุณไผ่น่าคู่กับคนเลี้ยงวัวซึ่งเป็นพี่ชายปาลินหรือเปล่าหนอ
    -เดาจากเรื่องคุณหมูที่คุณไผชอบไป ตจว. บ่อยๆค่ะ
    -สนุกค่ะ ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านอีกแล้ว**[/size] :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 23-03-2016 10:21:01

เราจะเชื่อว่า feel good
เพราะคุณนักเขียนไปศึกษามาแล้ว
5555555555555555555555555555555555
แลดูเชื่อมั่น
 :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 23-03-2016 10:31:53

เคมีแลดูเข้ากันนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 23-03-2016 11:26:43

กรี๊ด คุณผัดไท(ไผท)ของคุณไผ่โผล่มาแล้ว(แค่ชื่อ)...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 23-03-2016 12:49:33

รอตอนต่อไปนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 23-03-2016 13:11:06

จะรอดูว่า feel good จริงมั๊ย 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 23-03-2016 13:24:59

อย่างน้อยๆก็เริ่มต้นด้วยความจริงใจกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: DLuciFer ที่ 23-03-2016 15:12:35

อ้างจาก: Freja ที่ 23-03-2016 03:49:47  

Feel good  นิยามนี้ของคุณข้าวปั้นขอแปลว่า*สะใจ*ได้ไหมคะ? (แปลได้อารมณ์มารมากๆ)

อ่านตอนนี้แล้วเราคิดว่าพี่กุนต์ไม่ได้โหยหาความรักนะ  เพราะว่านางมีศรันย์อยู่ในใจตลอด  ไม่ต้องฝันถึงก็รู้ว่าสถิตย์อยู่ไม่หายไปไหน    ที่พี่กุนต์โหยหาคือความใกล้ชิดทางกาย ความอบอุ่นของเลือดเนื้อ   ไม่ใช่แค่เซ็กส์แต่เป็นการมีตัวตนของอีกฝ่ายที่อยู่ใกล้ๆ ขนาดคิดว่ามีคนอื่นก็ไม่เป็นไรแค่ขอให้มีตัวตนเท่านั้นก็พอ  การเลี้ยงเด็กอย่างไววิทย์ของพี่กุนต์เลยเป็นอะไรที่ตอบโจทย์ได้พอดี   เราถึงเคยเมนท์ว่าพี่กุนต์ไม่ได้อะไรมากกับการที่ไววิทย์ไปเอาคนอื่น  น่าจะประมาณรำคาญมากกว่าที่ไม่รักษากฏที่มีระหว่างกัน

มาถึงตอนที่มีพี่กุนต์คุยกับโอ๊ตแรกๆเราคิดว่าโอ๊ตร้ายน่าจะหลอกให้พี่กุนต์หลงรักอะไรแบบนี้   แต่พออ่านตอนนี้แล้วเรากลับคิดไปในอีกแบบ  โอ๊ตคล้ายศรันย์มากทำให้พี่กุนต์สนใจโอ๊ต  เข้าไปคุยด้วยเพราะสนใจใคร่คุยไม่ใช่เพราะอารมณ์ดำกฤษณา  จึงทำให้โอ๊ตรู้สึกดีด้วย   ถ้าสองคนนี้เข้ามาใกล้กันมากขึ้น   อาจจะเป็นโอ๊ตที่ต้องการมากกว่าที่พี่กุนต์ให้ได้   เพราะสำหรับพี่กุนต์โอ๊ตคือเงาซ้อนของศรันย์ที่พี่กุนต์อาจจะอยากได้แค่ตัวตนแต่ไม่อยากได้ *ใจ* ของโอ๊ตหรือเปล่า   

อย่าอะไรกับเรามากนะเราก็มโนไปตามเรื่องเนอะ   แต่การบรรยายของคุณข้าวปั้นนี่แต่ละคำที่ออกมาสร้างอิมแพ็คให้คนอ่านรู้สึกหนักหน่วงมากๆค่ะ

อ่านนิยายหลายเรื่องตรงกับคุณ Freja ชอบที่วิเคราะห์หลายๆเรื่องเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 23-03-2016 15:26:45

ก็จะคอยติดตาม ว่าจะFeel good ได้ถึงขนาดไหน จะกู๊ดๆสู้ Wrath ได้ป่าววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 23-03-2016 15:31:48

โถ.. พี่กุณต์คนดีของน้อง  :hao5:

อ่านแล้วสงสารจังเลยค่ะ
ถ้าตอนนี้ศรันต์ยังอยู่พี่กุนต์คงจะไม่ต้องร้องไห้แบบนี้
ศรันต์เป็นเด็กน่ารักมากเลย เข้าใจเลยว่าทำไมพี่กุณต์ถึงรัก
พอมาเจอเจ้าเด็กอินทัชก็เลยเหมือนโดนหมัดฮุกกลางใจไปเลย ฮืออออ

จะฟีลกู๊ดจริงๆ ใช่มั๊ยคะเนี่ย? กร้ากกกกกกกก


ปล.คุณผัดไทยนี่ความเค็มคู่ควรกับคุณรชตจริงๆ เลยนะคะ อย่าให้เจอกันเชียว 555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 23-03-2016 17:15:17

น้องโอ๊ตตต จะเข้ามารักษาใจของพี่กุนต์ได้ไหมหนอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 23-03-2016 19:47:41

 o13
 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 23-03-2016 20:47:31

เราเชื่อว่าเรื่องนี้ฟีลกู๊ด  อ่านแล้วสนุกมีความสุขจังค่ะ
แค่คู่ของคุณไผ่กับไผทก็ทำเราเฮฮามากๆเลยค่ะ  ถ้าเจอตัวไผทตัวเป็นๆคงตลกน่าดู  คู่นี้ต้องลุ้นสนุกแน่เลย555

ส่วนคู่พี่กุนต์กับน้องโอ๊ตก็ดูพูดคุยกันตรงๆ  เข้าใจกันดีด้วย  รอลุ้นว่าคู่นี้จะเกิดเป็นความรักเมื่อไหร่ค่ะ

ส่วนพี่กุนต์กับศรัณย์  เราซาบซึ้งกับความรักของทั้งสองคนมากๆ  นำ้ตาเราไหลออกมาอีกแล้วค่ะ
เราเชื่อเลยว่าพี่กุนต์จะมีรัณย์อยู่ในใจตลอดไป และเชื่อว่ารัณย์จะต้องยินดีแน่ๆถ้าพี่กุนต์จะมีคนดีมารักและดูแลพี่กุนต์แทนตนได้

อินมากๆ ชอบการบรรยายและบทสนทนา  อ่านสนุกอ่านเพลินจริงๆ ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 23-03-2016 21:14:44

feel good ก็ feel good จะ(พยายาม)เชื่อก็ได้555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: KaorPaor ที่ 23-03-2016 21:53:32

ว้าววววว พึงเห็นที่นี่ ดีใจจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 23-03-2016 22:03:35

Feel good....สินะ

ออกตัวล้อฟรีขนาดนี้ ฉันจะทำอะไรได้ นอกจากก้มหน้าก้มตาอ่านไปอย่างจำนน

พลาดเข้ามาแล้ว ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองว่า จะรอให้จบค่อยมาตามเก็บ ก็พลาดเลยแล้วกัน

พี่กุนต์คนดี มาให้กอดสักที อ่านแล้วรู้สึกว่า คนคนนี้ต้องการอ้อมกอดจริง ๆ

แล้วความโลภนี้เป็นของใคร?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 23-03-2016 22:25:51

ทำไมมีความรู้สึกว่ามันไม่ฟีลกู๊ด 555555
ตราบใดที่พี่กุนต์ยังมีรันย์
คนใหม่ก็จะเข้ามาแบบไม่สุดอ่ะ
จะเดินหน้าก็ไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ทัน แบบนี้รึเปล่า
สงสารล่วงหน้าไว้ก่อนเลย 55555
แต่รันย์นี่แบบดีอ่ะ เหมือนเด็กๆซื่อๆคนนึง น่าเอ็นดู
น่าเสียดาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: PPink ที่ 24-03-2016 00:28:08

Keyword ที่เป็นปมถ้าคู่นี้รักกันจริงๆต้องเป็นเรื่องของศรัณย์แน่ๆ รู้สึกได้แบบนั้น

ปล. ไม่เชื่อคำว่า feel good แล้วจ้า บรั้ยบัยส์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 24-03-2016 00:33:27

รู้ไหมที่เธอบอกเรื่องนี้ไม่ดราม่า ชั้นไม่เชื่อเล๊ยยยยยยย บอกไม่ม่าม่าทุกเรื่อง ม่าจนอืดเต็มชาม ปล.คิดเงินแม้กระทั่งค่าเต้าตันคุณไผทนี่ก็เหลือเกิน 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: แดนเหนือ ที่ 24-03-2016 05:15:08

อ๊ายยยยยยย ใครก็ได้ช่วยไปเอาหอยทากออกจากกาวดักหนูที เดี๋ยวยกสกูตเตอร์ให้ด้วยเอ้า จะได้มาเร็วๆ รอกินมาม่าค่าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 24-03-2016 07:52:20

เห็นจ้าวปั้นบอกเรื่อง ไม่เศร้า แล้วดีใจเพราะกุนต์พบความสูญเสียและเศร้ามาก ไม่อยากให้กุนต์ต้องเสียใจมากไปกว่านี้ :mew1:า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 24-03-2016 10:42:33

เราสงสัยว่าว่า Feel Good จะเป็นจากคู่คุณไผ่แน่ๆ นี่แค่ ศรัณย์..เราก็   :monkeysad:  แล้วอ่า 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 24-03-2016 11:03:13

ตามมาเพราะจะเสพย์ดร่ามาเลยนะ

แต่เอาเถอะ  แบบไหนเจ้ก็ฟิน

วัวแก่ กะ หญ้าอ่อนๆ  มันฟินดีนักแล

ปล. ศรันย์เสียแล้วหรอ  สงสารพิกุลจังเบย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 24-03-2016 14:00:37

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Sirada_T ที่ 24-03-2016 15:36:28

กลัวfeel badจังงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: shinachan ที่ 24-03-2016 16:36:42

ต้องการอ่านต่อค่ะ.......♥ หูยยยย ยอมรับว่าติด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 24-03-2016 23:15:02

ชอบคนแบบโอ๊ตนะ ตรงดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 25-03-2016 00:23:02

จำไม่ได้ว่า ปอลิน คือใคร ; O ; //แต่คุ้นๆอยู่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 25-03-2016 12:44:55

 :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 25-03-2016 14:58:03

รออ
สงสารกุนต์ อ่านเเล้วก็เศร้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: basanti ที่ 25-03-2016 17:40:33

ขออนุญาตทำสารบัญให้คุณข้าวปั้นนะ  :o8:

Prologue (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3333027#msg3333027)
Chapter 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3333228#msg3333228)
Chapter 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3333504#msg3333504)
Chapter 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3336470#msg3336470)
Chapter 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3340506#msg3340506)

To be continued...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 27-03-2016 00:17:14

เป็นกำลังใจให้พี่กุนต์คับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.4] pg.4 -- 22/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 27-03-2016 01:32:54

เราชอบบบบบบ รออ่านนะ สายเปย์เด็ก อารมณ์เหมือนแก่มาก 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 28-03-2016 01:22:38

Chapter 5

สองอาทิตย์เต็มๆที่กนธีแวะเวียนไปหาใครบางคน จากที่ไม่เคยใช้ชีวิตช่วงกลางคืนเกินสี่ทุ่ม กลายเป็นว่าเขากลับถึงบ้านหรือคอนโดของตนราวเที่ยงคืนมาเรื่อย เขาไม่ได้ทำอะไรมากมายเลย ก็แค่ไปนั่งแกร่วอยู่ในเลานจ์ มองอินทัชจากหน้าเคาน์เตอร์บาร์ จ้องท่าทางและการเคลื่อนไหวของเขา ฟังเสียงนุ่มๆของเด็กหนุ่มเวลาพูดคุยกับลูกค้าทุกคน
   
สองอาทิตย์ที่ว่า กนธีทำได้แค่ดื่มน้ำผลไม้ปั่น ในขณะที่อินทัชเชี่ยวชาญการผสมเหล้า คิดแล้วก็น่าสงสาร สุดท้ายก็ไม่ได้ค่าดื่มจากเขาจนได้ แต่ถ้าค่าทิปจากเพลง เขาไม่เคยเบี้ยว
   
คืนนี้กนธีสั่งเวอร์จิ้นโมจิโต้ รสชาติแบบน้ำสไปรท์ผสมน้ำมะนาว ทั้งเปรี้ยวและหวาน มีกลิ่นของใบสะระแหน่เพิ่มความสดชื่น มะนาวฝานซีกที่ตกแต่งบนขอบแก้วก็ช่วยให้ตาสว่างได้ดีระหว่างที่มองอินทัชผสมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
   
เด็กหนุ่มสวมเชิ้ตแขนยาวสีเข้ม ผูกเนคไทผ้าไหมทับด้วยเสื้อนอกสีดำพอดีตัวเน้นบ่ากว้างและแผ่นอกตึงแน่นช่วงขาเพรียวยาวสวมกางเกงสแล็คเรียบกริบ เรือนผมตัดซอยรับกับโครงหน้าได้รูป ผิวขาวเนียนและรูปลักษณ์สะอาดสะอ้าน ดูดีภายใต้การแต่งกายแบบผู้ใหญ่ ทุกอย่างช่วยขับให้รูปร่างของอีกฝ่ายดูสง่ามากยิ่งขึ้น
   
เขามองอีกฝ่ายผสมเตกิล่า เหล้าหวานสีฟ้าบลูคูราโซ่ น้ำมะนาว น้ำเชื่อม และน้ำแข็งสี่ถึงห้าก้อนลงในกระบอกเชค เขย่ากระทั่งความเย็นได้ที่ถึงเทเอาแต่น้ำลงในแก้วที่ถูมะนาวและโรยเกลือไว้ก่อนหน้า แขกที่สั่งเป็นหญิงสาวที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง

“บลูมาร์การิต้าครับ” อินทัชยิ้มให้เธอ

กนธีคนแก้วของตัวเองไปมา เท้าคางมองแก้วต่อไปที่แขกสั่ง..ยินโทนิค ดูไม่มีอะไรเท่าไร แค่ใส่น้ำแข็ง เทเหล้ายินกับโทนิคลงไป แต่งสีด้วยน้ำมะนาวกับบลูคูราโซ่ ประดับมะนาวฝานก็เสร็จแล้ว

อินทัชเดินไปเสิร์ฟ จากนั้นก็เตรียมอีกเมนู สาวออฟฟิศตรงกลางโต๊ะสั่งพิ้งค์เลดี้ เป็นส่วนผสมของเหล้ายิน เหล้าหวานแบบใสทริปเพิลเซค น้ำมะนาวและเรดไซรัป เขย่าและรินเฉพาะน้ำลงแก้วค็อกเทล แต่งด้วยลูกเชอร์รี่แดง

“เอาล่ะ..” หนุ่มอ่อนวัยที่ทำงานมือเป็นระวิงได้เวลาพักหายใจตอนที่เสิร์ฟไวท์รัสเซียนให้กับแขกคนสุดท้าย
   
กนธีเลิกคิ้วเมื่ออินทัชเดินมาหยุดตรงหน้า คนตรงข้ามพับแขนเสื้อเชิ้ตตัวยาวขึ้นไปเหนือข้อศอก เท้าโต๊ะ มองด้วยสายตาคู่สวยที่ดูยียวนเล็กน้อย
   
“ผมคิดค่ามองตลอดสองชั่วโมงนี้ วินาทีละยี่สิบบาท”
   
“โอ้โห..โดนเข้าไปตั้งแสนสี่” กนธีเบ้หน้า เคี้ยวใบสะระแหน่เล่น “ล่มจมในพริบตา”
   
“พี่ทำผมเกร็งมากๆ รู้ตัวหรือเปล่า” เด็กหนุ่มพูดทีเล่นทีจริง “แทบก้าวขาไม่ออกแน่ะ”
   
“อะไรกัน แค่มองเอง” เขาเสไปดูแก้วแต่ละแบบที่วางเรียงราย ขวดเหล้าสารพัดและส่วนผสมมากมายชวนให้มึนงงอยู่ตรงชั้นวางด้านหลังบาร์
   
“โดนจ้องเอาๆแบบนี้ ผมก็เขินเป็นนะพี่” อินทัชยิ้ม มองแก้วม็อกเทลที่ว่างเปล่าของลูกค้า “เอาเพิ่มไหมครับ”
   
กนธีหัวเราะแห้งๆ “กลิ่นสะระแหน่ยังค้างในปากอยู่เลย”
 
 “ผมไม่เพี้ยนทำโมจิโต้ให้อีกแก้วหรอกครับ เดี๋ยวทำน้ำส้มคั้นให้นะ” เขารินน้ำเปล่าให้ดื่มไปก่อนอย่างรู้ใจ
   
คนอายุมากกว่าอมยิ้ม เท่าที่รู้จักและพูดคุยกันมาสองอาทิตย์ อินทัชเป็นเด็กที่กวนอารมณ์ ชอบแหย่ หัวแข็ง ดื้อรั้นในบางเวลา แต่ที่แน่ๆคือรู้จักการวางตัว มีกาลเทศะ และรู้ว่าอะไรควรเล่นหรือไม่ควรเล่นตอนไหน กับพวกผู้หญิง อินทัชจะสุภาพ ช่างเอาใจแต่ก็มีขอบเขต กับพวกผู้ชายที่วางท่า เขาก็จะพลิกนิสัยให้เงียบขรึม บริการด้วยความเป็นมืออาชีพ สำหรับคนที่แสดงท่าทีเอ็นดู หรือเป็นแขกประจำ เขาจะเข้าหาง่ายขึ้นและพูดจาเป็นกันเอง
   
“เอาใจเก่งแบบนี้ มีคนมาจีบเยอะไหม” กนธีถามเหมือนผู้ใหญ่ชวนเด็กคุย
   
“เอาที่ไหนล่ะครับ ถ้าเป็นคณะก็ยากหน่อย มีแต่ผู้ชาย” อินทัชส่ายหัว “แต่ถ้าเป็นที่นี่..พี่ต้องคอยเช็กเรทติ้งของผมเอง” เขายักคิ้วให้อย่างล้อเลียน
   
“ป๊อปแน่ๆ” เจ้าตัวหัวเราะ ดูจากรูปร่างหน้าตาและอัธยาศัย จะรอดพ้นไปได้สักกี่มื้อเชียว “มีแฟนหรือยัง”
   
“โสดครับ” เขาตอบเรียบๆ ผสมเหล้ายินกับดรายเวอร์มุทเพื่อทำมาร์ตินีก่อนจะเสิร์ฟให้แขกคนใหม่
   
“ทำไมถึงโสดล่ะ ยังไม่อยากมีแฟนหรือ วัยรุ่นทั่วไปเห็นมีกันให้ควั่ก”

“ความสัมพันธ์มันจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากกับอาชีพที่ทำอยู่ครับ” เขาพูดอย่างไร้อารมณ์ “อีกอย่าง..ผมไม่ชอบการถูกผูกมัดด้วยสัญญาระหว่างคนสองคน คนอย่างผมจะไม่สัญญากับใคร ถ้ารู้ว่าทำไม่ได้”
   
“แต่การมีแฟนก็ช่วยให้เรามองโลกสดใสขึ้นนะ” กนธียิ้มน้อยๆ 
   
“ผมเข้าใจครับ ไม่ได้บอกว่าไม่มีแฟนแล้วจะไม่ได้ชอบใคร” เขาพึมพำ

คนฟังเลิกคิ้ว ทำท่าสนอกสนใจ “หมายความว่า..?”

“ความรักความชอบ เก็บเอาไว้ในใจก็พอครับ..ไม่ต้องแสดงออกก็ได้”

“โอ้..” กนธีเหลียวมองรอบตัว “เป็นพนักงานในนี้ หรือว่าลูกค้าคนไหนหรือเปล่า”

“อย่างหลังตัดทิ้งได้เลยพี่” อินทัชขำ “ผมมีกฎไม่ยุ่งกับลูกค้า”

“ขนาดนั้นเชียวหรือ”

เด็กหนุ่มเพียงแต่ยิ้มรับ

“แล้วถ้าลูกค้ามาจีบ โอ๊ตจะทำยังไง” กนธีสงสัย “ไล่ไปไกลๆก็ไม่ได้ คุณผู้จัดการคงไม่โอเค”

“ผมก็แค่ถอยห่างออกมา รักษาระยะระหว่างกันให้มากขึ้นก็พอครับ”

อินทัชมีข้อตกลงกับตัวเองอยู่ในใจว่าจะต้องระวังเรื่องความใกล้ชิดที่มีกับลูกค้าทุกคน ใครที่มีพฤติกรรมก้าวร้าว เขาจะไม่เข้าไปยุ่ง ใครที่ตื๊อขอซื้อตัวหรือหวังเรื่องเซ็กซ์ เขาจะไม่เข้าไปตอแย และใครก็ตามที่มีทีท่าว่าจะมาชอบพอ อยากพัฒนาความสัมพันธ์ในแบบคู่รัก เขาก็จะไม่บริการต่อเช่นกัน

“รู้ได้ไงว่าคนๆนั้นจะมาจีบ” วันนี้กนธีช่างซักมากเป็นพิเศษ

“เซ้นส์หลงตัวเองของผมมันจะกระซิบบอกเองครับ” อินทัชว่าหน้าตาย แล้วก็ทำให้คนฟังขำออกมาได้

“มันต้องมีอย่างอื่นบ้างสิ”

คนถูกถามครุ่นคิดเล็กน้อย “สัญญาณแรก..คือคนที่ขยันมาบ่อยๆ จงใจมาเจอกันแทบทุกครั้ง”

กนธีสำลักน้ำเปล่าแค่กๆ อีกฝ่ายเลยยื่นทิชชู่ให้ “ที่พี่มาบ่อย..” เขาแก้ตัว “เพราะว่าม็อกเทลที่นี่อร่อยมาก”

“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” อินทัชยิ้มตอนส่งน้ำส้มคั้นให้ “แต่ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่สมัครเมมเบอร์เอาไว้ทั้งที่ไม่ดื่มเหล้า แล้วก็มาทุกวันไม่เคยขาด..เพื่อดื่มน้ำผลไม้..กับน้ำเปล่าสองสามแก้วทุกคืน”

กนธีหัวเราะครึกครื้น นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกสบายๆแบบนี้กับคนแปลกหน้าที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่ถึงเดือน
   
“จริงๆก็ไม่ได้มาดื่มอย่างเดียวนะ ที่มาบ่อยก็เพราะว่าเพลงเพราะ หาฟังยากจะตาย”
   
“ไม่ยากหรอกครับ เขียนชื่อหรือเนื้อเพลงให้ใครก็ได้ เขาก็ร้องให้พี่ฟังได้แล้ว” ร่างสูงบุ้ยใบ้ไปที่เวทีกลางดาดฟ้า เป็นนักดนตรีอีกคนที่มาร้องแทนเขาในวันธรรมดา

กนธีพยักหน้าหงึกๆ อมเกล็ดน้ำแข็งจนมันละลาย “งั้น..โอ๊ตช่วยไปบอกน้องเขาได้ไหม ว่าพี่อยากฟังเพลงดังของ Simon & Garfunkel ที่เขาแต่งขึ้นมาตอนอยู่ในห้องน้ำ แต่ชื่อเพลงอะไร พี่ก็ดันลืมอีกแล้ว”
   
“The Sound of Silence” อินทัชยิ้ม “เล่นยากนะครับเนี่ย..ผมว่ารอผมร้องให้ฟังดีกว่านะ”
   
“ของสี่เต่าทองด้วย” กนธีไม่เคยจำชื่อไว้เลยสักเพลง “ที่ร้องว่า..There are places I remember. All my life, though some have changed”
   
“Some forever, not for better. Some have gone and some remain.” เสียงนุ่มๆร้องต่อ “All these places have their moments. With lovers and friends I still can recall. Some are dead and some are living. In my life, I've loved them all”
   
“ใช่เลย..” คนฟังปรบมือให้
   
“In My Life ของ The Beatles ครับ ผมก็ชอบเพลงนี้ ฟังแล้วอุ่นๆเย็นๆดี”
   
กนธีครางในลำคอ “แปลกใจมากที่เด็กคราวลูกฟังเพลงสากลรุ่นพ่อ นี่เป็นหนึ่งในงาน หรือว่าเป็นรสนิยมส่วนตัว”
   
“ผมชอบอะไรเก่าๆน่ะครับ” อินทัชกระซิบ “ผมคิดว่าอะไรที่ผ่านเวลามา มันดูคลาสสิคและมีเสน่ห์ดี”
   
“รวมถึงคนด้วยหรือเปล่า”
   
“โธ่..” เด็กหนุ่มหัวเราะชอบใจ “ขอยกเว้นคนแล้วกันครับ..ผมอยากมีแฟนวัยเดียวกันมากกว่า”
   
“พี่ก็ว่างั้น แค่ชอบของเก่าก็แปลกแล้ว ถ้ามาชอบคนแก่ยิ่งแปลกกว่าเดิม” เขาเอาหลอดเขี่ยเนื้อส้มขึ้นมากิน “ตั้งแต่เจอเด็กๆมา มีอยู่รายเดียวที่เห็นว่าชอบคนแก่..ตลกชะมัด”
   
กนธียิ้มจาง คำพูดของใครคนหนึ่งยังคงก้องอยู่ในความทรงจำ
   
“มีแฟนแก่คิดดีแล้วหรือไง”
   
“อายุไม่ใช่ปัญหาครับ ความรู้สึกของพี่กับผมต่างหาก..ที่เป็นตัวตัดสิน”
   
อินทัชมองคนที่เงียบไป เขาเลยชวนคุย “ใครหรือครับ”
   
กนธีไม่ตอบ ได้แต่ชี้นิ้วขึ้นไปด้านบน อินทัชมองตาม เห็นเพียงแต่ผืนฟ้ากว้างสีน้ำเงินเข้มเหมือนผืนกำมะหยี่ คืนนี้เมฆลอยหายไปตามแรงลม ท้องฟ้าเปิดเห็นพระจันทร์ดวงกลมโต
   
ร่างสูงวกกลับมามองคนที่ก้มหน้านิ่งอย่างไม่เข้าใจ
   
“พี่กลับก่อนนะ” จู่ๆ กนธีก็ตัดบทสนทนาแล้วควักเงินออกมาจ่ายดื้อๆ “ขอบคุณสำหรับชื่อเพลง เอาไว้จะเปิดฟังคืนนี้”
   
“พรุ่งนี้ผมลาหยุดนะครับ” อินทัชบอก “แต่เลานจ์ยังเปิดตามปกติ”
   
“โอเค..ไว้เจอกัน” เจ้าตัวหยิบเสื้อนอกมาสวม ยกสองมือกอดอกก่อนจะเดินจากไป
 
อินทัชมองตาม เขารู้ว่าอากาศบนดาดฟ้ามันเย็นจริง แต่ไม่ถึงกับหนาวแน่ และท่าทางแบบนั้นก็ไม่ได้เหมือนกับคนที่ร่างกายต้องการความอบอุ่นแต่อย่างใด
   
..เหมือนกับคนที่กอดตัวเองเพื่อเรียกกำลังใจกลับคืนมามากกว่า..
   
เด็กหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้ง เขากำลังครุ่นคิด
   
กนธีมาที่นี่ติดกันสองสัปดาห์แล้ว เขาคิดว่าอีกฝ่ายจงใจมาเพื่อเจอเขา พรุ่งนี้อินทัชไม่ได้ลาหยุดอย่างที่บอก แต่ถ้ากนธีไม่มา ก็แปลว่าสิ่งที่เขาคิดมันถูกต้อง เขาจะปล่อยต่อไปอีกสักพัก เมื่อไรที่พี่กุนต์มีท่าทีจะติดเขาแจ ตอนนั้นเขาคงต้องถอยออกมาเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องยุ่งยาก
   
ที่เขายังไม่เข้าใจก็คือกนธีไม่ได้แสดงความต้องการโจ่งแจ้งว่าจะเข้ามาหา ทางนั้นเพียงแต่นั่งมองเฉยๆและชวนเขาพูดคุย แต่สายตาที่จ้องเขา เหมือนมองเลยผ่านไปยังคนที่ไม่มีตัวตนอยู่ ณ ตรงนี้
   
..ไม่แน่ว่าบางที พี่กุนต์อาจกำลังใช้เขาเป็นตัวแทนของใครสักคนอยู่ก็ได้..

.

.

.



กนธีกลับมาถึงคอนโดตอนห้าทุ่มตรง เขาซื้อห้องไว้ที่ดิแอดเดรสชิดลม ใจกลางเมืองแบบนี้เดินทางง่าย ถึงจะรถติดน่ารำคาญเป็นส่วนใหญ่ แต่เวลาไปห้างหรือใช้รถไฟฟ้าไปมาก็สะดวกดี
   
ชายหนุ่มกดลิฟท์ขึ้น ห้องที่ซื้อไว้อยู่ตรงมุมตึก ขนาดสองห้องนอน อันที่จริงอยู่คนเดียว ไม่จำเป็นต้องใช้ที่มากนัก แต่เขาเผื่อไว้สำหรับญาติ หรือเพื่อนคนอื่นที่ค่อนข้างสนิทเวลามาค้างด้วย
   
อีกอย่างหนึ่ง ที่นี่เป็นที่ที่เขาใช้อยู่กับคู่ควงชั่วคราว ไม่เคยมีเด็กคนไหนได้ไปบ้านเขามาก่อน 
   
บ้านที่เขาเคยอยู่กับพ่อและแม่..อยู่กับศรัณย์ เป็นสถานที่ที่มีความทรงจำมากมาย..เฉพาะคนสำคัญเท่านั้น เขาถึงจะชักชวน
ตอนใช้คีย์การ์ดเปิดเข้าไป เขาเห็นแสงไฟบริเวณห้องนั่งเล่นเลยรู้ว่ามีคนอยู่ ไม่ต้องเดาก็บอกได้ว่าเป็นญาติผู้น้องอย่างพสิษฐ์ที่เขาให้สิทธิ์ในการเข้าออกที่นี่ได้เต็มที่   
   
“พี่กุนต์! โทรไปไม่รับสาย” พอเจอหน้า พสิษฐ์ก็โวย
   
กนธีเลิกคิ้ว มองผู้ชายตัวโตในชุดผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลแก่ ตรงโต๊ะอาหารมีหม้อสุกี้ขนาดย่อมกับผักสดและเนื้อสไลซ์วางเรียงราย “อะไรล่ะนั่น”
   
“แวะมากินข้าวด้วยไง” พักนี้พสิษฐ์ไม่ค่อยว่าง แต่ก็หาเวลามาอยู่เป็นเพื่อนพี่กุนต์ “แล้วพี่ไปไหนมา ผมโทรหาตั้งแต่สามทุ่ม ปิดมือถือทำไม”
   
“แบตหมด ไม่ได้เอาพาวเวอร์แบงค์ไป”
   
“สรุปไปไหนมา ลูกค้าที่ไหนนัดดึกดื่น”
   
ชายหนุ่มหัวเราะ มันซักไซ้เหมือนเป็นพ่อ เขาถอดเสื้อนอก โยนไปพาดที่เก้าอี้ก่อนจะเดินผ่านหน้าน้อง แต่ไอ้ไผ่คว้าแขนไว้ ดึงตัวเขาเข้าไปหาแล้วก้มลง ทำจมูกฟุดฟิดแถวหน้า เล่นเอากนธีมึนตึ้บ
   
“กินเหล้ามาหรือเปล่า ขอดมหน่อย”
   
เขาเลยพ่นลมใส่หน้ามันเข้าให้ “มีแต่สมูทตี้ทั้งนั้นเว้ย”
   
พสิษฐ์หรี่ตามอง “ไปที่นั่นมาอีกแล้วหรือไง”
   
“มันว่างๆน่ะ” กนธีพับแขนเสื้อขึ้น จัดการกดปุ่มต้มน้ำที่หม้อสุกี้แล้วหยิบผักมา ตั้งท่าจะฉีกไว้รอ แต่เจ้าไผ่ลากแขนไปล้างมือก่อน เชื่อน้องมันเลย..จัดการให้ทุกอย่างกระทั่งความสะอาดของนิ้ว 
   
“อย่าสะบัดน้ำลงพื้นนะ เดี๋ยวลื่น” พสิษฐ์ปรามคนที่ไม่ยอมใช้ผ้าเช็ด

พี่กุนต์เป็นคนง่ายๆ หมายรวมถึงมักง่ายสุดๆด้วย ตั้งแต่เข้าห้องมานี่ รองเท้าก็ถอดสะเปะสะปะ เสื้อผ้าถอดทิ้งไว้ตามรายทาง ข้าวของหายบ่อยเพราะห้องทำงานรกเป็นรังหนู บางทีอาบน้ำแล้วไม่เช็ดตัว นอนทั้งที่หัวยังไม่แห้ง

ที่เขาพยายามมากินข้าวด้วย ก็เพราะว่าพี่กุนต์ไม่ค่อยใส่ใจกับแหล่งที่มาของอาหารนัก ปกติถ้าไม่ได้ซื้อมาจากห้าง ก็จะเลือกเอาร้านข้างทาง เรียกได้ว่าเจอร้านไหนก็ร้านนั้น แล้วเลือกกินแต่ผัก วางใจได้ที่ไหนว่าล้างสะอาดดี เขาเคยเจอพี่กุนต์เอาแตงกวามากินแบบจริงจังแทนข้าวเย็น แถมไม่ปอกเปลือกด้วย อย่างวันนี้ถ้าไม่มาหา ก็คิดว่าพี่กุนต์คงรื้อตู้เย็นเอาเต้าหู้ญี่ปุ่นมานึ่งกินกับซีอิ๊วแล้วเข้านอน

พสิษฐ์นึกขอในใจ ให้พี่ชายได้เจอคนที่รักจริงและมาดูแลความเป็นอยู่ของตาแก่นี่เสียที

กนธีเดินไปเด็ดต้นอ่อนทานตะวันที่เขาเพาะไว้ตรงระเบียงมาเข้าปาก เจ้าไผ่มองแล้วส่ายหัวเพราะเขาลืมเอาไปล้างก่อน แค่ปัดๆดินออกก็จบ ปลูกเองจะกลัวอะไร “แล้วโครงการของแกที่ทำกับกิ๊กรูปหล่อคนนั้นไปถึงไหนแล้ว”
   
“บอกว่าเพื่อน!” 
   
“เออ..เพื่อนก็เพื่อน” เขาขำคนที่ปฏิเสธเสียงแข็ง ปกติไผ่มันจะดูนิ่งๆ ใจเย็น มีมาดสุขุมนุ่มลึก แต่เฉพาะคนสนิทเท่านั้นถึงจะรู้ว่าไส้ใน ไม่ได้ ‘คูล’ อย่างที่เห็นหรอก
 
“ไปได้เรื่อยๆ ไม่มีปัญหาอะไร” พสิษฐ์เล่าเรื่องงานที่กำลังทำอยู่กับไอศูรย์ ภาษยวัตให้พี่ฟัง แต่เขารู้ว่ากนธีฟังหูซ้ายทะลุออกหูขวาเพราะท่าทางไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไรนัก..อาจจะเพราะใจลอย คิดถึงใครบางคน
   
ร่างสูงลอบถอนหายใจ ตักเนื้อปลากับไก่ใส่จานพี่กุนต์ ส่วนเนื้อวัวเขากินเอง “ร่างกายคนเราต้องได้โปรตีนบ้างนะ แล้วนี่..เต้าหู้ไข่ กินซะ”
   
กนธีพยักหน้าหงึก พึมพำขอบใจน้อง “นึกยังไงชวนกินสุกี้”
   
“ฉลองที่เด็กเลี้ยงไม่เชื่องของพี่กุนต์ไปจากชีวิตของพี่เสียทีไงล่ะ” พสิษฐ์ยิงตรง “แต่ก็ไม่รู้จะมีคนใหม่ที่นิสัยสูสีกับคนเก่าเข้ามาแทนตอนไหน..หาคนรักแบบจริงจังได้แล้วนะ อายุมากขึ้นทุกทีแล้ว”
   
คนฟังหัวเราะคึ่กๆ “แกก็หาให้พี่สิ”
   
คนน้องทำหน้าเหนื่อย คิดว่าเขาไม่เคยลองมาก่อนหรือไง เป็นพ่อสื่อน่ะมันยาก โดยเฉพาะสื่อรักให้กับคนที่ปิดใจมาร่วมสามปีอย่างพี่ชายตัวเอง เขาอยากให้พี่กุนต์เริ่มต้นใหม่ได้แล้ว ไม่ได้บอกให้เอาใครมาแทนที่แล้วลืมศรัณย์ แต่คนเราสามารถมีรักใหม่โดยเก็บความรู้สึกดีๆของรักเก่าไว้ได้ เขาแค่อยากให้พี่สามารถก้าวผ่านอดีต แล้วใช้ชีวิตปัจจุบันแบบที่สามารถมองเห็นอนาคต ถ้าเป็นแบบนั้น เขาคงเบาใจไปมาก

“พูดเรื่องนี้ก็นึกได้ วันเสาร์ที่จะถึง ไอ้หมอบีมันชวนผมไปเที่ยวเกาะสีชัง ไปด้วยกันไหม”   

“หมอบีไหน” กนธีเคี้ยวสาหร่ายกรุบๆ

“หมอบี นฤเบศร์..เพื่อนผมน่ะ ที่เคยพาพี่กุนต์ไปดูหนังแล้วพี่ก็หลับในโรง จำไม่ได้หรือ” พสิษฐ์กุมขมับ หน่วยความจำของพี่กุนต์มันน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย เพื่อนเขาคนนี้เป็นอีกรายที่เขาวางใจ มันเองก็ดูท่าว่าจะโอเคกับพี่ชายเขา แค่ขอลองคุยดูก่อน มีแต่พี่กุนต์นี่แหละที่ตัดโอกาสทิ้งตั้งแต่เจอหน้ากัน เรื่องเลยจบแค่ตรงนั้น

..มีอย่างที่ไหน คนชวนออกเดท พี่กุนต์ดันหลับทั้งวัน..

“อ้อ..นึกออกแล้ว” กนธีดึงเปลือกกุ้งออกแล้วตั้งท่าจะทิ้งลงบนโต๊ะ แต่เจ้าไผ่ดันจานเปล่ามาให้ใส่

“ไปไหม เสาร์นี้”

“ไม่ว่าง” เขาพึมพำ “วันเสาร์..ครบปีที่สาม”

พสิษฐ์เงียบไปครู่ ทุกๆปีที่ถึงวันครบรอบวันตายของศรัณย์ พี่กุนต์จะไปทำบุญที่วัด ปัดกวาดที่เก็บกระดูกและขับรถไปสถานที่ที่คนทั้งคู่เคยไปด้วยกันเพื่อรำลึกความหลังครั้งเก่า พี่กุนต์ไม่เคยชวนเขาไปด้วย เพราะต้องการใช้เวลาตามลำพัง ปีนี้ เขาลองเสนอทางเลือกอื่น เพื่อให้พี่กุนต์ก้าวออกมาจากวงจรชีวิตเดิมๆ แต่ก็ถูกปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิดซ้ำ

“รู้หรือเปล่าว่าผมเป็นห่วงพี่แค่ไหน”

กนธียิ้มจาง “พี่สัญญาว่าจะดูแลตัวเอง” เขาคีบเนื้อใส่จานอีกฝ่าย “รีบๆกิน พี่ง่วงแล้ว คืนนี้จะนอนที่นี่ไหม”

“อืม..ขอค้างด้วยคนแล้วกัน”

เจ้าของห้องไม่ว่าอะไร ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินต่อ พสิษฐ์ลอบถอนหายใจ ตอนแรกเขาอยากจะให้พี่กุนต์ได้คุยกับนฤเบศร์ คราวนี้ไม่ใช่การจีบ แต่เป็นไปในแบบกัลยาณมิตรที่ช่วยเหลือเพื่อน เพราะมันเป็นจิตแพทย์ น่าจะเข้าใจอดีตที่ยังบีบรัดพี่กุนต์ไม่ปล่อยได้ง่ายกว่าใคร แต่ก็คงต้องคิดหาวิธีอื่นเสียแล้ว

ความรู้สึกผิดและการไม่ยอมให้อภัยตัวเอง คือสิ่งที่ทำให้พี่กุนต์ย่ำอยู่กับที่ ถอยหลังไม่ได้..ก้าวต่อก็ไม่เป็น

ถ้าหากปล่อยให้นานเกิน..ก็คงจะจมลึกลงไปทุกที

.

.

.


[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 28-03-2016 01:25:32

.

.

.


พสิษฐ์ตื่นตั้งแต่หกโมงเป็นกิจวัตร เขาจัดการตัวเองแล้วทำอาหารเช้าทิ้งไว้ให้พี่กุนต์ที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง ปกติพี่กุนต์ไม่ใช่คนตื่นสายจนแดดแยงหน้า แต่ก็มีบ่อยครั้งที่งัวเงียปิดนาฬิกาแล้วนอนต่อ วันนั้นก็จะหลับยาวไปถึงสิบเอ็ดโมงกว่า ข้าวเช้าไม่ต้องกินกัน รวบเป็นมื้อเที่ยงได้พอดี
   
เขาทำแกงจืดผักสารพัดอย่าง ใส่กระดูกหมูสามสี่ชิ้นพอให้น้ำซุปหอมเพราะพี่กุนต์ไม่กินเนื้อ ในหม้อเลยมีแต่ผักกาดขาว กะหล่ำปลี แครอท หัวไชเท้าลอยฟ่อง เอาบร็อคโคลี่มาผัดแบบไม่ใส่เนื้ออีกอย่าง เสร็จแล้วก็เอาเต้าหู้ญี่ปุ่นไปนึ่ง ราดซอสโชยุ ซอยต้นหอมและเอาปลาแห้งตัวเล็กตัวน้อยโรยหน้าเสริมแคลเซียมให้คนสูงวัย

พสิษฐ์ยกกับข้าวไปตั้งไว้ที่โต๊ะ เอาฝากล่องครอบปิดก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องนอนของพี่ชาย เมื่อคืนเขานอนอีกห้อง ไม่ได้เข้าไปร่วมเตียงด้วย “พี่กุนต์..” เขาเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ

ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไปด้านใน ม่านยังปิดมืด เห็นเงาอีกฝ่ายนอนขดอยู่ในผ้านวมเหมือนตัวบุ้ง แอร์เปิดทิ้งไว้เย็นเฉียบ คงจะลดอุณหภูมิแล้วลืมปรับกลับ เลยนอนมันทั้งอย่างนั้นยันเช้า

“ให้มันได้แบบนี้สิ ไอ้ลุงกนธีนี่” เขาบ่น หยิบรีโมตมาปิดแอร์ เปิดเป็นพัดลมให้แทน นอนตัวเย็นทั้งคืนมันดีเสียที่ไหน “พี่กุนต์ ผมทำข้าวเช้าไว้ให้แล้วนะ เดี๋ยวจะออกไปธุระ นัดไอ้หมอไว้”

กนธีส่งเสียงเครือคราง ยกมือโบกปัดๆแล้วเอาผ้าห่มขึ้นคลุมโปง พสิษฐ์ส่ายหัว ก้าวขึ้นเตียงไปจับให้พี่นอนหงาย ไม่ใช่งอก่องอขิงผิดรูปกระดูกแบบนั้นก่อนจะดึงผ้าที่ปิดหัวลงมาทาบตรงช่วงอกแทน

“แบบนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง”

เขาไม่เคยแย้ง ที่พี่สรรหาใครมาดูแลชีวิตความเป็นอยู่ จะแย้งก็ตรงที่ว่าต้องหาให้มันดีๆหน่อย จะได้อยู่กันยาว แต่ก่อนเขาก็สนใจประวัติและที่มาที่ไปของคนพวกนั้นอยู่บ้าง หากตอนนี้..จะเป็นใครก็ตามเถอะ..ขอแค่มีความจริงใจ และเต็มใจจะดูแลพี่กุนต์..อย่างน้อยให้ได้ครึ่งหนึ่งของที่เขาทำก็พอ

พสิษฐ์นัดเพื่อนเอาไว้ที่ร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง เขารู้จักกับนฤเบศร์ตอนเรียนอยู่แคลิฟอร์เนีย ส่วนมันก็เรียนแพทย์ที่นั่น ต่างฝ่ายต่างอยู่ในสมาคมนักเรียนไทยแต่ไม่เคยรู้จักเป็นการส่วนตัว กระทั่งเจอกันครั้งแรกในร้านอาหารไทย นั่งอยู่โต๊ะติดกัน และสั่งผัดไทยมากินเหมือนกัน ถึงได้มีโอกาสพูดคุย

ตอนนี้นฤเบศร์ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลเอกชน มันเป็นหมอด้านจิตเวช ซึ่งเขาก็ว่าดี เพราะในไทยควรจะให้ความสำคัญกับการเจ็บป่วยทางใจมากพอๆกับทางกาย

เมื่อพสิษฐ์ไปถึง เขาก็เห็นมันมารออยู่ก่อนแล้ว กำลังนั่งกินเค้กชาไทยกับหลานชายตัวกลม

“เอาหลานมาเป็นพยานการนัดเดทกับฉันด้วยหรือวะ” ร่างสูงสัพยอกเพื่อน

นฤเบศร์เงยหน้ามอง ดวงตาสีเข้มหลังแว่นกรอบดำหรี่ลงพร้อมกับเหยียดปากใส่อีกฝ่าย “เดทกับแก? ขยะแขยงว่ะ”

“ทำไม? รูปหล่อพ่อรวย ถูกหวยเป็นพักๆอย่างฉันนี่น่ารังเกียจตรงไหน” พสิษฐ์หันไปรับไหว้เด็กชายวัยประถม “หวัดดีครับน้องฟ้า ทำไมวันนี้มาเที่ยวกับอาบีได้ล่ะครับ”

“อาบีบอกจะพาหนูมากินเค้กฮะ” เด็กชายฟ้าปรเมศวร์ฉีกยิ้ม

“พอดีบ่ายนี้ฉันนัดคุยกับผู้ปกครองของเพื่อนเจ้าฟ้าเอาไว้น่ะ เลยพาหลานติดมาด้วย” นฤเบศร์ว่า ยกกาแฟขึ้นจิบ “เอาอะไร? เอ็กซ์เพรสโซ หวานน้อยเหมือนเดิม?” เขาหันไปสั่งกับพนักงานให้

“ขอจูบที..รู้ใจจริงๆ”

“ถ้าเป็นพี่กุนต์พูด ฉันจะไม่ว่าสักคำ” เขากลอกตาเนือยๆ ไอ้ไผ่มันกวนอารมณ์เสมอต้นเสมอปลาย “แล้วว่าไง ที่ชวนไปเที่ยวเกาะสีชัง แต่แกนัดออกมาเจอก่อนแบบนี้ ท่าทางจะแห้ว”

พสิษฐ์หัวเราะเฝื่อน “ครั้งที่แล้วฉันชวนแกให้ไปกับพี่กุนต์แต่ไม่ได้เล่าอะไร สุดท้ายคราวนั้นแกเลยต้องกลับไปแบบงงๆ ขอโทษทีว่ะเพื่อน..ทุกวันนี้ฉันรู้สึกว่าพี่กุนต์ยังไม่พร้อมจะมีคนใหม่ แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะพร้อมอีกครั้ง”

นฤเบศร์รับฟัง เขาไม่ได้ซีเรียสนักกับการถูกปฏิเสธ เพราะเดทครั้งนั้นก็เป็นแค่การพูดคุยกันทั่วไป ไม่ใช่ว่าหลงรักแล้วก้าวเข้าไปจีบแบบจริงจัง พอไอ้ไผ่แนะนำมา เขาก็ลองทำความรู้จัก เพราะเท่าที่เคยเห็น อีกฝ่ายนิสัยน่ารัก เป็นกันเอง และมีอัธยาศัย จะไม่เหมือนคนอื่นก็ตรงที่ดูก๊องๆไปหน่อยเท่านั้นเอง

“แฟนเก่าเขาเสียไปแล้วใช่ไหม” ตอนที่เจอกัน น่าจะเป็นปีที่แล้ว

“จะครบสามปีวันเสาร์นี้แหละ” พสิษฐ์บอก “ฉันเลยนัดแกมา มีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย”

นฤเบศร์หันมองหลานที่หาวหวอด เลยอนุญาตให้ฟ้าปรเมศวร์ไปเล่นชิงช้าตรงสนามเด็กเล่นข้างๆร้านกาแฟได้ พอดีตรงนี้เป็นกระจกใส เขาเลยคอยมองหลานได้สะดวก “ถ้าจะไปไหน ต้องมาบอกอาบีก่อน ตกลงไหมครับ แล้วถ้ามีคนไม่รู้จักมาชวนไปที่อื่น ฟ้าต้องพูดว่า..”

“อาบีไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้าฮะ” ร่างเล็กตอบ พอคุณอาพยักหน้ารับก็ตะเบ๊ะแข็งขันก่อนจะผลักประตูร้านออกไปด้านนอก

พสิษฐ์มองตามเจ้าตัวน้อยแล้วยิ้มเอ็นดู

“แกอยากปรึกษาเรื่องอะไร” อีกคนถาม

“เรื่องพี่กุนต์”

นฤเบศร์ไม่ได้แสดงความคิดเห็นระหว่างที่เพื่อนพูดถึงเรื่องของกนธีกับอดีตคนรัก พอฟังจนจบถึงพอจะเข้าใจได้ ว่าทำไมฝ่ายนั้นถึงไม่เปิดโอกาสใหม่สักที และที่พสิษฐ์ห่วง ก็เพราะพี่ชายดูเหมือนจะมองหาแต่คนที่คล้ายกับศรัณย์

“เขาฝังใจว่าเขาทำให้ศรัณย์ตาย” พสิษฐ์บอก “ฉันคุยกับเขากี่ครั้งแล้วว่ามันไม่ใช่”

“ความรู้สึกผิดมันเกิดขึ้นได้กับทุกคนที่มีคนใกล้ตัวตายไปแล้ว อย่างบางคน รู้สึกผิดกับพ่อแม่เพราะตอนเขามีชีวิตอยู่ไม่ได้ดูแลให้ดี ปล่อยปละละเลยตามยถากรรม บางคนมีคนใกล้ชิดฆ่าตัวตายแต่ก่อนหน้านั้นไม่ทันได้ใส่ใจสัญญาณที่คนตายบอกมาอ้อมๆ แม้แต่การทะเลาะกันเรื่องทั่วไป วันต่อมาฝ่ายตรงข้ามเกิดตายกะทันหัน มันก็รู้สึกผิดได้ แต่ไอ้ตัว Guilt นี่จะค้างในใจนานแค่ไหนก็แล้วแต่เรื่องราวของแต่ละคน หนักเบาต่างกัน” นฤเบศร์อธิบาย “ที่สำคัญคือ คนเป็นก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ทั้งที่มีเสี้ยนตำใจอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้แหละที่เป็นหน้าที่ของพวกฉัน”

“ส่งพี่กุนต์มาหาแกเลยดีไหม” เขาถอนหายใจ

“จะบอกว่า ถ้าตัวอีกฝ่ายไม่ได้เดือดร้อน ทรมานกับความรู้สึกนี้ หรือพยายามอยากจะหลุดพ้นจากมัน เราก็ทำอะไรได้ยาก ขืนบังคับมาหา ดีไม่ดีจะตั้งการ์ดหนักกว่าเก่าอีก”

“แล้วจะให้ทำยังไง ฉันก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก ปกติเขาก็ร่าเริงดี แต่ลึกๆในใจ เขาคงรู้สึกแย่ ยิ่งวันครบรอบวันตายของศรัณย์ เขายิ่งปลีกตัวไปอยู่คนเดียวจนฉันเป็นห่วง” พสิษฐ์ว่า

“คนเรานะ ต่อให้เป็นคนไม่ค่อยพูด ก็ใช่ว่าจะรู้สึกไม่เป็น ถ้าเขามีโอกาสได้เล่า ได้ระบายเรื่องในใจ ได้เห็นว่ามีคนอื่นเข้าใจเขา ยังไงก็ดีขึ้นได้”

“นี่แหละที่ยาก กับฉันที่เป็นน้อง เขายังไม่ปริปากพูดเลย”

นฤเบศร์เขย่ากาแฟในแก้วของตน “แกบอกว่า คนใหม่ที่เขาเจอ หน้าเหมือนแฟนเก่าเขาด้วยหรือ”

“อืม..คล้ายกันจนน่าตกใจ หน้าตา รูปร่าง แถมช่วงอายุก็ใกล้ๆกันตอนคบกับพี่กุนต์ด้วย”

“แบบที่ Luke Evans คล้ายกับ Orlando Bloom หรือ Liam Neeson เหมือนกับ Ralph Fiennes ทั้งที่คนละพ่อคนละแม่สินะ..โลกเราก็แปลกดี มีเรื่องบังเอิญแบบนี้เยอะแยะเสียด้วย”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรวะ”

“แค่นึกถึง dynamic บางอย่างเวลาทำ group therapy น่ะ อย่างกลุ่มที่ช่วยเยียวยาความรู้สึกของญาติที่มีคนใกล้ชิดฆ่าตัวตาย สมาชิกอาจจะรู้สึกกับใครบางคนในกลุ่มเป็นพิเศษ เหมือนมองว่าเขาคล้ายๆคนที่จากไป แต่ไม่ได้เกี่ยวกับหน้าตานะ เอาแค่ว่ามันเป็นความรู้สึก อย่างเช่น แม่ที่ลูกฆ่าตัวตายสำเร็จ อาจจะรู้สึกพิเศษกับสมาชิกเด็กอีกคนที่อายุใกล้เคียงกับลูก ในขณะเดียวกัน เด็กที่มีแม่ฆ่าตัวตาย ก็อาจจะรู้สึกบางอย่างกับสมาชิกกลุ่มที่เป็นผู้หญิง และอายุใกล้ๆกับแม่ตัวเอง”

นฤเบศร์พูดยาวเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าไม่เข้าใจ “ส่วนหมอกับคนไข้ก็มีประเด็นของ Transference กับ Countertransference เหมือนกัน ทำนองว่าแต่ละฝ่ายอาจจะเอาความรู้สึกต่อคนสำคัญในอดีตมาลงที่คนในปัจจุบัน....ทำไมแกทำหน้าแบบนั้นล่ะ”

พสิษฐ์ส่ายหัว คลึงคิ้วที่ดูท่าจะผูกกันแน่น “ที่แกพูดมา..ฉันไม่รู้เรื่องเลย”

นฤเบศร์หัวเราะในลำคอ เขาขยับแว่นตาที่สวมอยู่

“ฉันกำลังเล่าว่าคนที่รู้สึกผิดน่ะ สิ่งที่จะช่วยเขาได้ ก็คือการมีคนเข้าใจ และยกความรู้สึกนั้นออกไปจากตัวเขา ฉันเคยทำกลุ่ม เด็กผู้หญิงที่แม่เขาฆ่าตัวตายมาเล่าว่าตัวเองรู้สึกผิดที่ละเลยแม่ ช่วยแม่ไม่ทัน จนชีวิตทุกวันนี้จมอยู่กับการโทษตัวเอง สมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มที่มีลูกแล้วก็พูดปลอบใจ แชร์มุมมองในฐานะที่เป็นแม่คนหนึ่ง ว่าแม่ทุกคนรักลูก อยากให้ลูกดำเนินชีวิตต่อไปและให้อภัยอดีตที่ผ่านมา หากว่าเด็กคนนี้จะสามารถก้าวผ่านมันไปได้ เชื่อว่าแม่ของเด็กเองก็จะต้องดีใจแน่..พอฟังแล้ว เธอร้องไห้เลย แต่หลังจากนั้นก็รู้สึกดีขึ้น”

“หืม?” คนฟังเลิกคิ้ว “แกหมายความว่า..”

“ถ้าพี่กุนต์กำลังมองเด็กที่ชื่ออินทัช เป็นตัวแทนของศรัณย์ เราก็น่าจะขอร้องให้เขาช่วยได้ใช่ไหม”

.

.

.



พสิษฐ์มาที่ Vin Santo ตามลำพังตอนห้าทุ่มกว่า เขาเช็กดูแล้ว วันนี้กนธีไม่ได้มาที่นี่ พี่ชายบอกว่าขี้เกียจ อยากจะนอนแต่หัววันสักคืน เขาเลยไม่ถามเพิ่มแล้วถือโอกาสขับรถมาที่เลานจ์เพื่อจะขอคุยกับอินทัชโดยเฉพาะ
   
“แล้วอินทัชจะช่วยได้จริงหรือวะ ไม่ใช่ไปเปิดแผลพี่กุนต์แล้วกลบไม่มิด อาการหนักกว่าเดิมนะ”
   
“ฉันจะบอกเขาเองว่าต้องพูดทำนองไหน ถ้าแกไม่สบายใจ ฉันจะอยู่ด้วยแล้วกัน” นฤเบศร์เสนอ “แกมีหน้าที่ไปคุยกับเด็กให้แน่ใจว่าเขาพร้อมจะร่วมมือกับเราแน่ ของแบบนี้ต้องมาจากใจ ครึ่งๆกลางๆ ทำส่งๆไม่ได้ผลนะ”
   
พสิษฐ์ถอนใจยาว ครั้งสุดท้ายที่เจอ เขาทำไม่ค่อยดีนัก พอต้องมาขอให้เด็กช่วยเหลือมันก็เลยกระดากเล็กน้อย
   
“ขอโทษครับ ผมอยากจะคุยกับคนที่ชื่ออินทัช” เขาถามหาจากเด็กหนุ่มคนเดิมที่จำหน้าได้
   
ปาลินยิ้มให้ “อยู่ตรงบาร์ครับ เดี๋ยวผมพาไป”
   
“ไม่เป็นไรครับ เห็นเขาแล้ว ขอบคุณมากนะ” พสิษฐ์แยกตัวออกมา เดินตรงไปที่บาร์เหล้าตรงดาดฟ้าอาคาร
   
เด็กหนุ่มตัวสูงกำลังผสมเหล้าทำเครื่องดื่ม พอเหลือบเห็นใครบางคนก็ยิ้มให้ เหลือบมองด้านหลังอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ คิดเดาเอาเองว่าคุณกนธีคงจะเปลี่ยนใจมาตอนห้าทุ่มเศษ

อินทัชเชิญแขกให้นั่งหน้าเคาน์เตอร์ “สวัสดีครับ..” เขาเสิร์ฟแก้วล่าสุดให้คนอื่นแล้วหันมาทักทาย “เหมือนจะไม่ได้เจอกันตั้งแต่วันนั้น แล้วคุณกนธีล่ะครับ..” ถึงจะบอกไปว่าวันนี้ลาหยุดแล้วไม่หยุดจริง แต่เขาก็มีข้อแก้ตัวไว้เยอะแยะ

“ไม่ได้มาหรอก ผมมาคนเดียว” พสิษฐ์เปิดเมนูผ่านๆ “ขอวอดก้าสไปรท์”

บาร์เทนเดอร์หนุ่มรับออเดอร์แล้วลงมือทำให้ทันที เขาผสมวอดก้า น้ำมะนาวกับสไปรท์ลงในแก้วร็อค แต่งด้านบนด้วยมะนาวฝาน “เชิญครับผม”

แขกของร้านยกเครื่องดื่มขึ้นจิบพอเป็นพิธี “คุณเลิกงานกี่โมง”

อินทัชเงียบไปครู่ “ตีหนึ่งครับ มีอะไรหรือเปล่า”

พสิษฐ์เห็นหน้าเด็กแล้วเกือบหลุดหัวเราะ นี่คงคิดเดาไปไกลว่าเขามา ‘หิ้วตัว’ แน่ๆ “ผมมีธุระอยากจะไหว้วานคุณหน่อย แต่ก็ไม่ขอรบกวนเวลาคุณฟรีๆ มีค่าตอบแทนเล็กน้อยด้วยครับ”

“ธุระอะไรหรือครับ” คนฟังขมวดคิ้ว “ถ้าไม่เป็นความลับราชการชนิดท็อปซีเคร็ท ก็คุยตอนนี้เลยก็ได้”

ชายหนุ่มขบขัน “วันเสาร์นี้ ถ้าคุณกนธีมาที่นี่ ผมอยากจะให้คุณช่วยดูแลเขา”
   
“เรื่องแค่นี้เอง ผมดูแลแขกทุกคนอยู่แล้ว”
   
พสิษฐ์ส่ายหัว “ไม่ครับ..ผมขอเป็นกรณีพิเศษ..และผมก็จำเป็นจะต้องพาคุณไปคุยกับเพื่อนผม คุณจะได้รู้ว่าตอนดูแลคุณกนธี คุณมีหน้าที่อะไรบ้าง”

อินทัชนิ่งคิดไปอึดใจ “ผมอยากรู้ลักษณะงานคร่าวๆ”

“ดูแล รับฟัง เข้าใจ และทำหน้าที่เหมือนเป็นตัวแทนของคนๆหนึ่ง”   

“ใครครับ”

“ศรัณย์..คนรักเก่าของคุณกนธี” พสิษฐ์บอก “ผมอยากให้คุณช่วยดูแลคุณกนธี โดยใช้ความรู้สึกของศรัณย์เป็นที่ตั้ง ให้คุณคิด..และโต้ตอบเหมือนนั่งอยู่ในใจของศรัณย์”

“แล้วคุณศรัณย์ไปไหนครับ ทำไมต้องเป็นผม” อินทัชขมวดคิ้วมุ่น

“เขาเสียชีวิตไปจะครบสามปีแล้ว..วันเสาร์นี้ครบรอบวันตายของเขา”

คนฟังเงียบกริบ นึกถึงใบหน้าเศร้าสร้อยและคำบอกใบ้ที่ชี้ขึ้นไปบนฟ้า..เป็นแบบนี้นี่เอง

“คุณคิดว่าทำไหวไหม ค่าจ้าง..แล้วแต่คุณจะเรียก”

“เท่าที่ฟังมา ไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ” อินทัชพูดเสียงเรียบ “ผมขอห้าหมื่น..”

“ตกลง”

เด็กหนุ่มหรี่ตามอง “เขาสำคัญกับคุณมากขนาดนั้นเลยหรือครับ”

“ใช่” พสิษฐ์ตอบสั้นๆ ทิ้งนามบัตรเอาไว้ “พรุ่งนี้ ถ้าคุณว่างช่วงเที่ยง มาเจอผมที่หน้าตึกนี้ เราต้องคุยกันก่อน”

อินทัชเก็บนามบัตรลงกระเป๋าเสื้อ งานแค่วันเดียว ได้ห้าหมื่น ทำไมเขาจะปฏิเสธเสียล่ะ

“แล้วเจอกันครับ”

................................................................................

ขอบคุณทุกความคิดเห็นกั๊บ อิๆ ...น้ำมันเครื่องชั้นดี น่าชื่นใจจริงๆ

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 28-03-2016 01:47:19

ไม่ใช่วันเดียวอะดิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 28-03-2016 01:58:48

อูยยยย เรื่องเริ่มจะเข้มข้นแล้วสิ จะเป็นยังไงต่อหนอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 28-03-2016 02:29:40

 
+ 1 ให้เพราะคนเขียนอธิบายเรื่อง Guilt ในแง่ของหลักจิตวิทยาได้ดีมากค่ะ     

ปรบมือให้รัวๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 28-03-2016 03:14:05

 เริ่มสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอพลังงานบางอย่างแล้ว  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 28-03-2016 04:35:10

ฮือออออ อ่านเท่าไหร่ก็รู้สึกว่าไม่พอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 28-03-2016 05:10:57

เรื่องเดินไปในทิศทางที่ถูกใจมากครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 28-03-2016 05:48:34

สัมผัสได้ถึงกลิ่นมาม่า ลอยมาเบาๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 28-03-2016 07:02:01

แน่ใจนะว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 28-03-2016 07:10:10

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 28-03-2016 07:16:07

ขอให้นู๋อินช่วยลุงกุนต์ได้ที่เถอะ :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 28-03-2016 08:00:59

วันเดียวห้าหมื่น !!
อินทัชนายหน้าเลือดไปไหม พอพี่กุนต์หาย อินทัชได้กลายเป็นเศรษฐีพอดี ฮา
เอ๊ะหรือว่าเฉพาะแรกที่คุณไผ่นัด ได้ห้าหมื่น วันถัดไปที่เจอพี่กุนต์ก็เป็นราคาอื่น (รู้สึกว่าบางทีเรื่องที่สนใจก็แอบไร้สาระ ฮา)
หวังว่าบาดแผลในใจของพี่กุนต์จะดีขึ้นนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 28-03-2016 08:54:07

หากความสัมพันธ์โอ๊ตและกุนต์จะพัฒนาเกินไปกว่าผู้รับจ้างและตัวแทน กุนต์จะมองโอ๊ตแล้วเห็นเป็นโอ๊ตแล้วใช่ไหม? เริ่มจะสงสารโอ๊ตรอแล้วสิ // มโนไปลิบเลย เขาเพิ่งจะรับงานกันแก!!  :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: NINEWNN ที่ 28-03-2016 09:12:20

เอาล่ะเว้ยยยย จบการเกริ่นนำแล้ว
เตรียมตั้งการ์ดรับความเข้มข้นแล้วค่ะ
พร้อม!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 28-03-2016 09:33:48

มา สาดมาเลยย เรารอตอนต่อไป อรั๊ยยย
โอ้ตจะทำให้พี่กุนต์ปล่อยวางเรื่องศรันย์ได้มั้ย คงไม่ใช่ภายในวันเดียวแน่ๆ
พี่กุนต์อาจเกิดการต่อต้าน หรืออะไรที่ทำให้เรื่องมันแย่กว่าเดิม
ว้อย5555 ทำไมนึกเรื่องในแง่ดีไม่ออกเลย ถถถถ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 28-03-2016 10:03:59

โอยยยยยยยยยย
ดีมาก พล็อตดีกับใจมากกกก
ชอบมากกกก แต่หลังจากที่คุณข้าวปั้นยืนยันความฟีลกู้ด ก็ดูจะไม่มีคนเชื่อเลยนะคะ 55555
แต่เราเชื่อ เราขอให้มันฟีลกู้ด
น้องอินทัชคงหน่วงหน่อยที่ต้องเป็นตัวแทนคนอื่น แต่แบบต้องสู้นะ ดูแลพี่กุนต์หน่อยยยยยยย
อ่อยยยยย เราชอบมากจริงๆอ่ะ อ่าน 5 ตอนรวดคือแบบ พีคคคคคคคค
มาต่อไวไว นะคะ รออยู่^______^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 28-03-2016 10:04:23

คุณไผ่นี่รักพี่มากเลยยยยย!!!!


รอ...ด้วยใจจดจ่อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 28-03-2016 10:14:51

มีแอบกลัวว่าจะพัวพันกับคำว่าเพราะหน้าที่จริงๆ  :ling3:
กว่าจะถึงวันหวานตับไตเราคงสะเทือนกับนิยาย Feel Good เรื่องนี้แน่ๆ แต่.....พร้อมค่ะ เราจะสตรองไปด้วยกัน

สารบัญค่ะ  :กอด1:
 Chapter 5  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3344717#msg3344717)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 28-03-2016 11:48:14

ทำไมเรารู้สึกถึงกลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกลเลยล่ะ อยากรู้จริงว่าใครจะตกหลุมที่ขุดนี้ก่อนกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 28-03-2016 12:14:59

เอาใจช่วยพี่กุนต์ สู้ๆนะ  :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 28-03-2016 13:04:24

โอ้ยยเตรียมร้องไห้ก่อนสงสาร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 28-03-2016 13:43:02

ใกล้แล้วววว  :hao5: :call: :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 28-03-2016 15:39:02

คุณไผ่จะหาเรื่องให้พี่กุนต์เจ็บหนักกว่าเดิมไหมนั่น
แลเห็นความดราม่ามาแต่ไกล ..
 :ling2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ordkrub ที่ 28-03-2016 16:08:16

ลุันจัง
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 28-03-2016 16:59:44

ฟิลกู้ดจริงๆใช่ไหมเนี่ย  :really2:
ยังไงก็ช่วยดูแลพี่กุนดีๆหน่อยนะ
ทีมพี่กุน :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 28-03-2016 17:29:17

แน่ใจใช่มั้ยเนี่ย ว่าฟีลกูด ศึกษามาถูกต้องใช่มั้ยยยยย
รออ่านติดขอบเว็บเลยเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 28-03-2016 17:50:01

เตรียมร้องไห้  ต้มมาม่ารอเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: StillLoveThem ที่ 28-03-2016 20:12:06

 -คุณไผ่นี่น่าจะเป็นแม่ศรีเรือน
-คุณไผ่ทำแบบนี้จะดีต่อคุณกุณไหมหนอ
-เล่นกับความรู้สึก มันเล่นยากอยู่นะ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 28-03-2016 21:14:44

จะม่าไหมถ้าพี่กุนต์รู้ว่าที่โอ๊ตเข้าหาเพราะไผ่จ้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 28-03-2016 21:19:22

พี่กุนต์กับโอ๊ตดูเข้ากันดีจัง  พูดคุยถูกคอกันด้วย 
พอทั้งคู่อยู่ด้วยกันแล้ว  เราอ่านไปอมยิ้มไปด้วยเลย  เสียดายที่ยังไม่ได้รักกัน

เราคิดว่าเรื่องนี้พระเอกคือศรัณย์  ไม่มีใครมาแทนได้เลย 
แต่ก็รอลุ้นว่าพระเอกที่จะอยู่ในใจพี่กุนต์อีกคนที่มีตัวตนเพื่อจะมาดูแลพี่กุนต์ของเราคือใครค่ะ555

จะผิดไหมถ้าเราก็แอบเชียร์คุณหมอด้วย555  ดูคุณหมอจะเป็นคนอบอุ่นใจดี รักเด็ก ชอบช่วยเหลือด้วย
และท่าทางคุณไผ่จะเชียร์เพื่อนคนนี้สุดใจเลย  ส่วนโอ๊ตตอนนี้ยังคงทำอะไรๆเพื่อเงินอยู่เลย  คุณไผ่ก็รับรู้ไปแล้วด้วย

อยากให้พี่กุนต์เลิกโทษตัวเองสักที  พอพี่กุนต์คิดถึงหรือพูดถึงรัณย์ทีไร  นำ้ตาเราก็ไหลทุกทีเลย
อินมากๆ นักเขียนแต่งเก่งมากค่ะ  สนุกมากอยากอ่านอีก  ขอบคุณมากๆนะคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 28-03-2016 21:21:12

โอ้ยย งือ เดาทางไม่ถูกเลย คุณกุนต์จะผ่านเรื่องพวกนี้ไปยังไงนะ ทั้งๆที่ตอนนี้โอ๊ตเองก็ดูมีอะไรบางอย่างมากๆเลย มันยากไปหมด ไม่มีอะไรง่ายเลยซักอย่าง เราชอบคุณกุนต์นะ มีความเข้าใจโลกดีอย่างประหลาด แต่สงสารที่ไม่สามารถหลุดพ้นจากการเฝ้าโทษตัวเองได้
รอๆๆๆนะคะ สนุกมากเลยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 28-03-2016 22:14:19

จะช่วยพี่กุนต์ได้ไหมนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 28-03-2016 23:47:03

ใครจะตกหลุมรักก่อนกันนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 29-03-2016 00:28:55

ไม่รู้จะสงสารใครก่อนดี
เราเข้าใจความปรารถนาดีของไผ่นะ
แต่บางทีถ้าพี่กุนต์ไม่ต้องการ
ไผ่ก็ไม่ต้องดิ้นรนขนาดนี้ก็ได้ สงสารอ่ะ
แบบถ้าพี่กุนต์เผลอชอบขึ้นมาจริงๆ แล้วเขาไม่ชอบนี่ก้
เฮ้ออออ ละถ้าเขาชอบก็ชอบไม่เต็มปากเพราะรับเงินมาอีก
 :hao7: ร้องไห้รอเลยได้ไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: JARKISREAL ที่ 29-03-2016 01:22:47

อินทัชชชชช หน้าหนูเวลาโดนเข็มจิ้มที เลือดคงไหลปรี๊ดด ออกมาแน่ๆ หน้าเลือดอะไรเบอร์นั้น ~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 29-03-2016 01:29:05

ถถถถถถถถถถถถถ
ก่อนอื่นเลย คุณไผ่คนคูลๆ ไม่มีอยู่จริงสินะคะ
ตัวจริงคือเกรียนมากและกวนประสาทชาวบ้านเค้าไปทั่ว
ฮือออออออ แต่อบอุ่น อ่อนโยน ใจดีแบบนี้ แพ้แรงค่ะ แงงงงงงงงง /โบกป้ายไฟ

นี่ถ้าไม่ติดว่าคุณข้าวปั้นเคยบอกไว้ว่าคุณไผ่คู่กับคุณผัดไทยก็จะเชียร์ให้ได้กับพี่กุนต์จริงๆ นะคะเนี่ย กร้ากกก

แต่เอาจริงนะ ไปขอให้อินทัชทำแบบนี้ ถ้าเกิดพี่กุณต์รู้เรื่องขึ้นมาจะเป็นยังไงเนี่ย?
รู้สึกหวั่นใจจังเลยค่ะ ; - ; เหมือนจะได้ต้มน้ำลวกเส้นมาม่าอย่างบอกไม่ถูก
สงสารพี่กุณต์ อยากเป็นคนดูแล สมัครได้ที่คุณไผ่เลยรึเปล่าคะ? 5555555555

ิอยากอ่านต่อมากเลยอ่ะ รู้สึกว่ายิ่งอ่านเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่พอ
ขอทุกวันเลยได้ม้อยยยยยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 29-03-2016 02:09:52

มาเจอแบบนี้พลิกอีกแล้วนะ  จากอันเก่าที่เราเมนท์มา   มาแบบนี้มีท่าทางว่าไผ่ยื่นฆ้อนให้โอ๊ตพังเกราะกำแพงหัวใจพี่กุนต์เองเลย ตอนก่อนหน้านั้นเพราะโอ๊ตไม่รู้เรื่องศรันย์
แต่มาตอนนี้โอ๊ตรู้เรื่องศรันย์ ยิ่งไผ่มาขอให้โอ๊ตดูแลพี่กุนต์เป็นพิเศษ  เกรงว่าพี่กุนต์จะเปิดใจให้ผิดคน  เพราะว่าโอ๊ตไม่ได้สนใจพี่กุนต์เกินปกติเลย   พี่กุนต์รักศรันย์มากแต่อย่าลืมว่าศรันย์ตายไปแล้ว  กอดความทรงจำมันไม่อุ่น  แล้วโอ๊ตมีเลือดเนื้อ กอดได้ให้ความอบอุ่นได้ทั้งทางใจและทางกาย   ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปทางไหน
ใครจะนอกใจหรือทำร้ายใคร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: BBellza ที่ 29-03-2016 03:31:56

อ่านแช้วติดงอมติดแงม

พรุ้งนี้เข้าว่าเม้นให้นะคับ

วันนี้เอากำลังใจไปก่อนนะคับ. เดาทางไม่ถูกเลยยย ฮื่อออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: sweetsky ที่ 29-03-2016 07:25:17

ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่ อินทัช จะทำสำเร็จไหมนะ?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: YADA ที่ 29-03-2016 11:44:45

อ้าวววว... เป็นตัวแทน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 29-03-2016 16:28:44

ยิ่งอ่านยิ่งสนุกค่ะ
ชอบโอ๊ต  ตรงที่ชัดเจนดี
คบกันโดยผลประโยชน์  ตรงๆ  ไม่หลอกลวง
แต่การช่วยบำบัดครั้งนี้
จะทำให้เห็นใจพี่กุลต์รึเปล่าคะเนี่ย
ลุ้นๆรอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: uke283 ที่ 29-03-2016 17:52:20

ลุ้นมากค่ะ อยากอ่านต่อเลยยยย

คุณไผ่ดีเนอะ รักพี่กุนต์มากอ่ะ โครตจะเป็นผู้ชายอบอุ่น(รึเปล่า) 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Sugarpuncha ที่ 29-03-2016 20:44:15

พี่กุนน่ารัก คนแก่ที่ไม่ชอบดูแลตัวเองก็ต้องมีเด็กมาคอยดูแลซินะ เราหวังว่าโอ๊ตจะคอย ดูแล เข้าใจ รับฟัง และเป็นคนหนึ่งที่รักพี่กุนจริงๆ ไม่ใช่แค่หน้าที่ หรือเพื่อเงิน ส่วนพี่กุนโอ๊ตกับรัณย์คนละคนกันนะคะ พี่กุนต้องอยู่กับ ปัจจุบันเนอะ ไม่ได้ให้ลืมแต่คนเราต้องก้าวต่อไปสู้ๆนะพี่กุน
ปล.คนเขียนบอกจะได้กันมันไม่ง่าย :hao5: แต่ต้องได้สักวันใช่มั้ยคะ ㅋㅋㅋ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: PPink ที่ 29-03-2016 23:27:53

ชอบที่พี่แพรเอาจิตวิทยามาผนวกด้วย~~~ เค้าจำได้ว่าพี่แพรเรียนจิตวิทยามา5555555
ตอนนี้ลุ้นแล้วล่ะว่าใครจะตกหลุม(รัก) ก่อนกัน ระหว่างพี่กุนคนดีกับเด็กแสบอินทัช

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 30-03-2016 00:08:05

สงสารพี่กุนต์จัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 30-03-2016 00:08:45

สงสารพี่กุนต์จัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 30-03-2016 00:09:51

สงสารพี่กุนต์จังเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 30-03-2016 00:32:51

รอให้ถึงวันเสาร์

ใครกันนะที่จะเปลี่ยนไป

คนที่จมกับรักเก่า หรือคนที่ไม่อยากมีรัก ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 30-03-2016 01:07:23

 :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: zadsong ที่ 30-03-2016 09:44:45

เข้ามาอ่านทีเดียวเลย 5 ตอน สงสารพี่กุณแฮะ อินทัชนี่มันน่าเงินจริงเชียว ได้กลิ่นความเป็บปวดคละคลุ้งเบาๆ   :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 30-03-2016 10:15:22

 :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 30-03-2016 16:38:11

อ่านเรื่อยๆ อยากอ่านอีก สนุกดี ^^

เอิ่ม...แล้วแน่ใจนะว่าไม่มาม่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: KimT ที่ 30-03-2016 17:26:18

 :z13: :really2: :z13: :z13:  อร้ายยยย ชอบๆมาต่อไวๆเน้อออ   

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 30-03-2016 20:15:43

อ่านจาก ch.1 - 2
ปาลินนี่มันคือใคร เหมือนใครกันนะ  พิกุล...เอ้ย พี่กุนต์นี่รักเดียวใจเดียวสินะ.... มองที่คุณไผ่ทองเล่ามา 555555
แค่มีพูดถึงพี่หมูก็ใจเต้นละ //เพ้อมากว่า หุ่นจะเป็นไง บักดินจะแรงตกรึยัง?!!!กร้ากกกกกกกก

อินทัชก็หาเงินเลี้ยงตัวเอง เข้าทางพี่กุณต์เลย อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: BBellza ที่ 30-03-2016 20:39:08

เขามารอที่ท่านัำทุกวันนะตัว

แอบบมาทวงนิยาย ฮื่ออเขาอยากเจอกุลแล้ววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 30-03-2016 21:16:48

Ch.3
ลูกพี่ลูกน้องจะสนิทกันก็ไม่แปลกอ่ะนะ มองจากตัวเองแบบว่า เป็นสาวละยังถอดผ้าอาบน้ำให้กันได้ล่ะ อิอิ

แต่ว่า พระเอกแลเป็นคนดีอยู่นะ ดูใจแข็ง เย็นชาด้วย(แต่คงไม่ตายด้าน  กร้ากกกกก มีแต่หื่นหำหดพระเอกพี่แพร์ อุ๊บบบบ)..มองความเป็นจริงอ่ะนะ  หลงเลยงี้ อินทัช

สงสารอดีตพี่กุณต์ออกนะ เป็นเราก็โทษตัวเอง ทำใจลำบาก ..เหงามากยังไง ก็รักใครจริงจังได้ยากขึ้นเป็นธรรมดาแหละนะ แต่ก็ไม่ได้มองว่าพี่กุณต์มีเงินจะฟาดหัวใครก็ได้ แต่เพราะไม่ใจอ่ะ หมายถึงไม่จริงจังลงใจ เลยใช้เรื่องเงินเป็นข้อตกลงแทนเพื่อเยียวยาความรู้สึก??//พอเถอะ มั่วละ

ยิ่งอ่านละก็ยิ่งรู้ว่า ไม่ดราม่า ...น้อยซะที่ไหน!!#_#
ใครต่างก็ทำ ๆๆๆ เพื่อเงินกัน เพื่อความอยู่รอด
....ชีวิตนิสิต × คุณพี่ใจป๋า มันช่างเป็นของเข้ากันนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 30-03-2016 21:35:48

ืืจะได้ผลจริงๆหรอ พี่กุนต์จะไม่แย่กว่าเดิมใช่มั้ย ?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 30-03-2016 21:58:06

Ch.4
คุยกันตรงๆ  งี้แหละ ยาวนาน คงทน...จนสึก //กัดกัน...ผิดๆๆๆๆ 55555555

เอาละเริ่มต้นคุยกันเบาๆ แล้ว ต่อไปจะเริ่มกันไงต่อ ..มาหากันบ่อยขึ้น กลายเป็นเจอนอกรอบ

...อ่านเรื่องศรัณย์ แล้วน้ำตาคลอเบ้า น่าเศร้าชะมัด..คิดๆ เลิกกันไปยังดีกว่านะ แบบว่าจุดจบยังมี แต่ตายจากกันไปงี้ ทรมานชิบโป้งชี้กางนางก้อย..
.....คุณไผ่ไปเจอคุณไผทแล้ววววว โคตรฮาจี้ตรงบอกเล่าค่าใช้จ่ายมาก ยอมแล้วท่านนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 30-03-2016 22:54:36

โอ๊ตไง จะใครล่ะ ที่เย็นชาๆ หน้าตายอ่ะ 555555555555555
คุณไผ่รักพี่ก็ดีใจมากๆ อ่ะ
ชอบคุณไผ่กด 1 รักเลยกด 2 //กดทั้งหมดรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กรั้กกกกกกกกก

นี่มัน..แผนพิชิตใจ เปลี่ยนคนให้เป็นคน ..เห๊ยยยยยย
ทำเพื่อใคร ทำเพื่อเงิน  ..โอเคอ่ะ ชัดเจนตรงๆ ดีมาก กล้าขอกล้าให้ ถ้าทำได้ให้ล้านนึง #ผิดดดดด (ไร้สาระตลอดศก)

รอดูการเข้าไปนั่งในใจคนรักเก่าไม่หวาดหวั่นไหวแล้วววค่าาาาา สนุกมากกกอ่ะ  ออกเล่มวันไหนดี //ใจเย็นๆ  =-=

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 31-03-2016 19:54:13

ศรัณย์ใครจะแทนได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 31-03-2016 23:39:04

 แววดราม่า หม่น หน่วง มาแต่ไกล  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 01-04-2016 05:06:42

อิจทัชจะจัดการเรื่องนี้ยังไงล่ะเนี่ย
เอาใจช่วยทุกคน
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะข้าวปั้นนน ><

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 02-04-2016 02:28:12

รู้สึกงสารพี่กุนต์มากๆ เมื่อไหร่จะมีใครมาดูแลหัวใจพี่กุนต์สักทีน้า
ไม่รู้ที่เราเดาไว้ในใจจะใช่รึป่าวน้า จะรอติดตามนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 02-04-2016 20:07:08

โอ้ย  เรื่องราวน่าติดตาม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 03-04-2016 00:13:19

อ่านแล้วหน่วงๆ ติดตามกันยาวๆเลยเนาะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 03-04-2016 10:47:02

 แววดราม่า หม่น หน่วง มาแต่ไกล  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: akajinkame ที่ 03-04-2016 19:37:39

น่ารักมากมายเลยค่า สงสารพี่กุน คุณรชตะโผล่มานิดเดียว จากเรื่องนั้นนิด เรื่องนี้หน่อย พอให้คิดถึง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 03-04-2016 20:35:03

มารอพี่กุนต์
ฮืออ คิดถึง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lady-Rabbit ที่ 03-04-2016 23:38:52

อาาา เริ่มแล้วๆๆๆ  :mew3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 12-04-2016 19:51:18

ดันๆๆ คิดถึงแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 25-04-2016 22:01:26

หายไปไหนนน จะครบเดือนแล้ว  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 26-04-2016 00:11:20

โอม จงมาๆๆๆ
 :amen: :amen: :amen:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 26-04-2016 00:42:47

โอม จงมาๆ
ด้วยคน 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: shcheribrand ที่ 26-04-2016 14:10:59

มาต่อเถอะน้าา คิดถึงพี่ไผ่5555


;''สงสารกณธีจังเลย พึ่งตามมาอ่านๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 26-04-2016 14:17:46

ร้อรอร้อรอด้วยคนนะ :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 27-04-2016 08:01:30

ช่วยรอ :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 27-04-2016 22:25:36

แง้...ขอโทษจ้าา ขอมาแจ้งเลื่อนการอัพก่อนน้า
พอดีเมษานี่หายหัว ไปช่วยงานเพื่อนที่งานหนังสือ ต่อด้วยสงกรานต์ ต่อด้วยภารกิจปั่นเรื่องสั้น

เมื่อส่งต้นฉบับแล้ว จะกลับมาอัพน้า /บก.จิกแรง แส้เฆี่ยนเอาเทียนลน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: YADA ที่ 27-04-2016 22:32:05

รอค่ะ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 03-05-2016 23:38:03

ข้ามเดือนแล้วน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: yamapong ที่ 05-05-2016 11:38:08

Feel good ของข้าวปั้นหรอ ฮอลลลล จะเชื่อได้หรอ เรื่องที่เค้าเชื่อว่า feel good นี่มีแดดดี้เรื่องเดียวเองนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 08-05-2016 00:03:38

เบ้ปากมองบน o22
อย่าบอกนะว่าจะดองเค็มไม่น้า
กลับมาก่อน อย่าทิ้งพี่กุนไปอย่างนี่เราไม่ยอม :m31: :m31:
ไม่ได้อ่านพี่กุนแล้วรู้สึกนอนไม่อิ่มกินข้าวไม่อร่อย :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.5] pg.6 -- 27/3/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 08-05-2016 17:26:23

เฮร้ยยย ถ้าถึงจุดๆหนึ่งแล้ว คนที่่เศร้าใจ
เป็นอินทัชนะ โอยยย เผใป็นกำลังใจอย่างเดียวเลยค่ะ

รอๆ ขอบคุณนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: blanchet ที่ 08-05-2016 20:48:15

สงสารพี่กุนมากๆ อินทัชอย่าทำให้พี่กุนเสียใจนะ
ถึงตอนนี้จะยังไม่คิดอะไรก็เหอะ อยากให้พี่กุนกลับมาอยู่กับปัจจุบันไวๆ
สู้ๆนะคะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 08-05-2016 20:48:47

Chapter 6

เช้าวันเสาร์ กนธีตื่นตั้งแต่เช้ามืด เขาลุกขึ้นมาทำกับข้าวเพื่อไปใส่บาตรให้ทันเพล เป็นของง่ายๆอย่างผัดผักบุ้งกับฟักทองผัดไข่ที่ศรัณย์ชอบ
   
ปกติแล้วเขาไม่ได้ทำอาหาร แค่เคยลุกมาทำอะไรตอบแทนคนรักบ้าง เพราะส่วนใหญ่แล้ว หน้าที่เข้าครัวจะเป็นของศรัณย์ เจ้านั่นไม่ค่อยอยากให้เขาพึ่งร้านอาหารข้างนอก หรือกินแต่กับข้าวสำเร็จในซุปเปอร์มาร์เก็ตนัก
   
ลงมือทำครั้งแรก กนธีเกือบทำไฟไหม้ครัว ก็เพราะผัดผักบุ้งไฟแดงที่หวิดจะทำเอาเขากับศรัณย์โดนไฟครอกตายนั่นแหละ หลังจากเสียผักบุ้งไปเกือบกระบุง ศรัณย์ก็สอนเขาทำได้สำเร็จ มันเป็นเมนูที่อีกฝ่ายชอบ รสชาติที่ทำออกมา ค่อนข้างจืด พอๆกับฟักทองผัดไข่ที่เละบ้างแข็งบ้าง แต่ก็เป็นรสของ ‘ครอบครัว’

“รู้ไหมว่ารสมือพี่กุนต์เนี่ย เหมือนที่พ่อผมเคยทำให้กินเลย” ศรัณย์ยิ้มให้
   
“พี่ว่าคุณพ่อของรัณย์ต้องทำอร่อยกว่านี้นะ” กนธีปาดเหงื่อ เขามันไม่เหมาะกับงานบ้านจริงๆ เอแคลร์จานบินเมื่อตอนครั้งแรกที่เจอกัน ศรัณย์ยังไม่ได้บทเรียนอีกหรือไง
   
“รสแบบนี้แหละ จืดๆเค็มๆ พ่อทำให้แม่กินครั้งแรก ตอนแม่ผมแพ้ท้อง แม่อยากกินแต่ผัดผักบุ้งกับผัดฟักทอง” ดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย “ไม่ได้อร่อยมากมายหรอกครับ..แต่มันคือรสของความพยายามและความใส่ใจที่พ่อทำให้แม่ ผมก็เลยติดรสชาติแบบนี้มา..”
   
กนธียิ้มรับ ลูบหัวคนรักอายุน้อยของตนอย่างเอ็นดู ศรัณย์กุมมือเขาไว้ รั้งมาแนบแก้มก่อนจะจูบแผ่วเบา 
   
“ถึงตอนนี้ พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้ว ผมขออาศัยกินของโปรดจากฝีมือพี่กุนต์แทนแล้วกันนะครับ”
   
“อย่าทำหน้าเศร้าสิ” เขาปลอบ “เอาเป็นว่าถ้าไม่เบื่อ อยากกินเมื่อไรก็บอก..จะพยายามไม่ทำไฟไหม้”
   
ศรัณย์หัวเราะ “อย่าทิ้งผมเสียก่อนล่ะ ห้ามไปทำให้ใครกินด้วย ไม่ยอมจริงๆ”
   
กนธีหลับตานิ่ง หยุดความคิดที่นึกถึงเรื่องอดีต เขาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในครัวอย่างเหงาหงอย

..ในห้องที่กว้างขวาง..กลับมีแต่เขาเพียงคนเดียว..
   
กนธีเหม่อลอยอยู่พักใหญ่ก็ดึงสติตัวเองกลับมา จัดแจงทำของที่ค้างไว้ให้เสร็จก่อนจะตักกับข้าวใส่ทัฟเปอร์แวร์ หิ้วไปกับตะกร้าผลไม้และชุดสังฆทาน เขาไปถึงวัดทันเพล เลยได้ถวายอาหารและกรวดน้ำให้อดีตคนรัก
   
เสียงพระสวดทำให้จิตใจคนฟังสงบลง ดวงตาแห้งผากทอดมองสายน้ำที่ตนรินลงสู่ถาดรอง
   
เขาขออุทิศบุญที่ได้ทำในครั้งนี้ให้กับศรัณย์..คนที่เข้ามาในชีวิต และทำให้รู้จักกับความสุข คนที่ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน..เขาก็สัญญาว่าจะระลึกถึงอยู่เสมอ
   
กนธีเอาน้ำไปเทลงโคนต้นไม้ใหญ่ เก็บข้าวของเข้ารถแล้วใส่เงินลงในตู้ปัจจัย สมทบทุนสร้างโบสถ์ ชำระหนี้สงฆ์
   
วัดนี้เป็นวัดที่อยู่ค่อนมาทางนอกเมือง ไม่ค่อยมีญาติโยมมากเท่าวัดใหญ่ๆในกรุงเทพ ที่รู้จักก็เพราะศรัณย์ชวนมา เจ้านั่นเป็นคนชอบทำบุญ ถ้าไม่ได้คบกัน เขาก็คงไม่ถูกดึงมาทางศีลทางธรรม
   
หลังจากทำบุญเสร็จ เขาก็เอาไม้กวาดมาทำความสะอาดลานวัดที่มีใบโพธิ์ร่วงลงมาเกลื่อนกลาด วันนี้เขามีแผนจะขับรถไปชลบุรี ไม่อย่างนั้นจะเข้าไปล้างห้องน้ำที่เขาร่วมสมทบทุนสร้างต่อ ศรัณย์บอกว่าทำแล้วได้บุญมาก
   
เขาไม่ได้หวังให้ตัวเองมีบุญเยอะๆหรอก..หวังแค่ว่าสิ่งที่ทำจะช่วยส่งผลไปยังคนที่เขารักเท่านั้นเอง
   
ตอนกวาดลานโล่งไปจนถึงเจดีย์ที่บรรจุกระดูก กนธีหันไปมองรูปถ่ายขาวดำของศรัณย์ เขายิ้มให้คนในนั้น
   
“ปีที่สามแล้วเนอะ” เสียงสั่นเครือพึมพำ “มาบ่อยๆแบบนี้ เบื่อหน้ากันหรือยัง..”
   
สายลมเอื่อยเฉื่อยพัดมา กนธีหลับตาลง รู้ว่าดูบ้าบอที่พูดอยู่คนเดียว แต่ให้ทำอย่างไรได้..ในเมื่อเขาคิดถึงศรัณย์สุดหัวใจ วันคืนที่ผ่านมาโดยไม่มีอีกฝ่าย มันทรมานยิ่งกว่าความทุกข์ครั้งไหนๆ
   
“พี่มีชีวิตใหม่แล้วนะ ไม่ได้นอนซม เข้านอนทั้งน้ำตา ตื่นมาทั้งน้ำตาอีกแล้ว” เขาก้มหน้ากวาดพื้นต่อ “ตอนนี้กินได้ นอนหลับ เที่ยวบ้าง ทำงานบ้าง แล้วก็..หากิ๊กไปวันๆ รัณย์อนุญาตใช่ไหม”
   
แน่ล่ะ..มันคือการบอกเล่า เพราะไม่ว่าจะถามอะไรไปมากแค่ไหน สิ่งที่ได้กลับมา
   
..ก็มีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้นเอง..
   
“เจ้าไผ่มันก็คิดถึงรัณย์ แต่พี่ไม่ให้มันมา ก็ปีหนึ่งพี่จะมาที่นี่สักหน เลยไม่อยากให้มีคนอื่น ไม่อยากให้มันห่วงด้วยว่าผ่านมาสามปีแล้ว..แต่พี่ก็ยัง..” เขายิ้มจาง “รักแต่รัณย์..”
   
ชายหนุ่มคุกเข่าหน้าเจดีย์ ปัดเศษดินและถอนต้นหญ้าเล็กๆที่ขึ้นเกะกะ จุดธูปหนึ่งดอกขึ้นไหว้    
   
“ศรัณย์คนดี..พี่มาทำบุญให้ครั้งนี้ หวังว่าจะไปถึงเรานะ” เขาพูดเสียงเบา “ถ้ารัณย์ยังนึกถึงพี่ ก็อดทนรอพี่หน่อย สักวันเราคงจะได้เจอกันอีก”
   
เขาปักธูปลงกระถางกระเบื้อง ลูบลงรูปถ่ายของคนที่จากไปพลางระบายยิ้มอยู่ตามลำพัง
   
“แล้วพี่จะมาใหม่นะครับ..”

.

.

.



อินทัชมาถึงที่ร้านตอนประมาณสองทุ่ม ก่อนนี้เขาไปเจอผู้ว่าจ้างรายใหม่มา คนหนึ่งคือคุณพสิษฐ์ที่อ้างว่าเป็นญาติผู้น้องของคุณกนธี อีกคนเป็นเพื่อนของฝ่ายนั้น ชื่อนฤเบศร์ ถึงจะไม่ได้แนะนำว่าทำอาชีพอะไร แต่ดูท่าทางการพูดจากับเนื้อหาที่บอกเล่า เขาเดาว่าเป็นหมอแน่ๆ
   
“ผมอยากทำความเข้าใจใหม่ ฟังครั้งก่อนยังงงๆอยู่” อินทัชออกปากถามทันทีที่เจอหน้า “สรุปว่า ผมต้องทำตัวเลียนแบบ หรือพูดง่ายๆคือแอคติ้งเป็นคุณศรัณย์ใช่ไหม”
   
“ไม่ใช่ครับ” นฤเบศร์พูดแก้ “ผมอยากให้คุณทำตัวตามปกติ ไม่ต้องแสดงบทสมมติเลียนแบบใคร แค่ให้คุณโต้ตอบด้วยใจ เข้าใจความรู้สึกคุณกนธีเหมือนเข้าไปนั่งในใจเขา แต่ไม่ต้องมากขนาดนั่งร้องไห้หรือเศร้าตามไปด้วย และหากว่าคุณอยู่ในสถานะของศรัณย์ แฟนคุณจมอยู่กับความรู้สึกผิด คุณจะคุย จะให้กำลังใจคุณกนธียังไงบ้าง คือไม่ใช่พูดปลอบไปลอยๆ ผ่านๆแบบคนนอก..ผมย้ำแบบนี้ เพราะมันต่างกัน ระหว่างพูดด้วยใจ กับพูดแค่ให้มันจบเรื่องไป”
   
“โอเค..” เขาพยักหน้า “อันดับแรกคือมี empathy ไม่ใช่ sympathy”
   
นฤเบศร์เลิกคิ้ว ประหลาดใจไม่น้อย
   
“คณะผมอยู่ใกล้ๆคณะจิตวิทยา” อินทัชเล่า “พอจะจับจุดได้แล้วล่ะครับ..พูดแบบบ้านๆก็ เอาใจเขามาใส่ใจเรา แล้วก็ support เขาในฐานะคนใน ไม่ใช่คนนอก”
   
“คุณหัวไวมาก”
   
เด็กหนุ่มไม่ได้ว่าอะไร “คุณบอกชัดๆแบบนี้ดีแล้วล่ะครับ เพราะปกติ ผมไม่ค่อยใส่ใจความรู้สึกคนอื่นนักหรอก พวกกระด้างน่ะ..ปลอบใครไม่เป็น แต่ถ้ารู้จุดประสงค์แล้ว ผมก็จะพยายามเต็มที่”
   
อินทัชถอนหายใจแผ่ว ตอนแรกเขาค่อนข้างมั่นใจ แต่พอก้าวขาเข้าร้านมา ก็เริ่มกังวลนิดๆ เขาคิดไม่ออกว่าจะเริ่มเข้าหาพี่กุนต์ด้วยวิธีไหน จู่ๆจะให้เดินไปตบไหล่ บอกว่า ผมเข้าใจพี่ มันก็คงแปลกพิกล โดยเฉพาะถ้าทางนั้นไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะอยากให้มีใครเข้ามาพูดคุยด้วย
   
..ถ้ากนธีไม่ปล่อยความรู้สึกในใจออกมา เขาก็เข้าหาไม่ได้..
   
อินทัชชั่งใจอยู่พักหนึ่งถึงได้โทรออกหาพสิษฐ์ รออึดใจ อีกฝ่ายก็รับสาย “คุณอยู่ไหนครับ”
   
‘ห้องอาหารด้านล่าง ผมกับหมอไม่อยากให้พี่กุนต์เห็น..’
   
“ผมขอถามอะไรเพื่อความแน่ใจหน่อย” อินทัชเดินไปทางห้องพักพนักงาน “แผลตกสะเก็ดที่ข้างในยังไม่หายดี ในกรณีที่แผลมันเปิดออกมา..แล้วผมห้ามเลือดไม่ทัน คนที่จะช่วยคือคุณหมอใช่ไหม”
   
‘ใช่ครับ..เขาจะรอที่นี่ ถ้าคุณอยากได้ความช่วยเหลือก็โทรมา’
   
“ได้ยินแบบนี้ก็สบายใจ” เขาพึมพำ “เรื่องสุดท้าย..คุณคิดว่าถ้าเปรียบความรักของสองคนนั้นกับเพลง มันจะเป็นเพลงอะไรได้บ้าง”
   
ปลายสายนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบ เขาพยักหน้ารับรู้แล้วกดวางสายไป
   
..ตอนนี้เขาก็แค่รอเวลาเท่านั้น..
   
ตอนที่เปิดประตูห้องพักเข้าไป อินทัชเจอเพื่อนสนิทอยู่เพียงลำพัง

“สน..” เขาเรียกคนที่นั่งเหม่ออยู่ตรงโต๊ะยาวแต่ปาลินไม่มีทีท่าว่าจะได้ยิน เพราะเจ้าตัวกำลังขมวดคิ้วมุ่นกับเครื่องคิดเลขและสมุดจดบันทึกรายรับรายจ่ายตรงหน้า “คุณลูกสน..” เขาเรียกชื่อเล่นเต็มยศของอีกฝ่าย

ปาลินหันมามอง ท่าทางดูอิดโรย มือข้างหนึ่งกำทิชชู่เอาไว้ จมูกแดงเรื่อเพราะฤทธิ์ไข้หวัดที่เป็นมาร่วมสี่ห้าวันแล้ว “หือ..โอ๊ตเรียกเราใช่ไหม”

“ก็ใช่น่ะสิ” อินทัชนั่งหมิ่นๆบนขอบโต๊ะ ขยี้หัวเพื่อนจนยุ่งเหยิง “ดูโทรมชะมัดเลยนะเรา”

“แย่เลยเนอะ” ปาลินหัวเราะเฝื่อน จามฟึดออกมาครั้งหนึ่งด้วยคัดจมูก เพื่อนตัวสูงเลยส่งทิชชู่ให้อีกแผ่น “ขอบคุณครับ”

“ไปพักเถอะ คืนนี้ขอพี่เขากลับก่อนก็ได้ ไม่ไหวก็อย่าฝืน แล้วนี่กินข้าวกินยาหรือยัง”

“กินแล้ว ค่อยยังชั่วขึ้นมาบ้าง แต่ง่วงสุดๆเลย” เขาถอนหายใจ ก้มหน้ากดเครื่องคิดเลขใหม่

“คิดวุ่นวายอะไรอยู่ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว ค่าหน่วยกิตก็จ่ายไปแล้วนี่”

“พรุ่งนี้เขาเรียกเก็บเงินรุ่นน่ะ คือ..เราค้างจ่ายมาสามงวดแล้ว คราวนี้เลยเบี้ยวไม่ได้ เดี๋ยวที่คณะจะมีกิจกรรมหลายอย่าง ต้องเตรียมงานบายเนียร์รุ่นพี่ เป็นค่าจองโรงแรมกับจัดงานด้วย..” ปาลินหน้าหมอง “ที่คิดเยอะเพราะเราต้องแบ่งไปจ่ายค่าอุปกรณ์วาดรูป ไหนจะเรื่องที่บ้านอีก พี่ศรคนเดียวไม่ไหวหรอก”

อินทัชพยักหน้ารับรู้ “เอาที่เราก่อนไหม”

“โอ๊ตมีหรือ” ปาลินถามอย่างเกรงๆ “เอ่อ..แต่อันที่จริง..เราไม่อยากรบกวน”

“เรารับงานคนๆหนึ่งมา วันเดียวเขาจ่ายตั้งห้าหมื่น นี่เขาโอนมัดจำมาแล้วสองหมื่นห้า” เด็กหนุ่มเล่าให้ฟัง “เรายังไม่มีเรื่องต้องใช้ตอนนี้ สนก็เอาไปจ่ายก่อน มีเมื่อไรค่อยคืน จะได้ไม่ต้องฝืนทำงานเกินตัวไง”

ปาลินมองเพื่อนอย่างซึ้งใจ “ถ้าอย่างนั้น..เราขอรบกวนนะ ภายในอาทิตย์หน้า เราจะเอามาคืนให้”

“ไม่ต้องรีบหรอก ไม่คิดดอกเบี้ย” อินทัชยิ้มจาง “เอาล่ะ..เบาใจแล้วก็ไปขอพี่เขากลับบ้านก่อนดีไหม” เขาแตะหน้าผากเพื่อนแล้วรู้สึกว่ายังมีไข้รุมๆ

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราของีบสักสิบห้านาที ยังมีเวลาก่อนลูกค้าจะมา” ร่างเล็กยิ้มตาปิด “ขอบคุณนะโอ๊ต..”

อินทัชพึมพำรับคำ มองตามปาลินที่เดินเนือยๆไปยังโซฟายาวในห้อง มุมนี้มีไว้สำหรับให้พวกพนักงานมาพักผ่อน บ้างก็อาศัยนอนหลับก่อนเข้างานกะดึก

พอหัวแตะบนหมอน ปาลินก็หลับไปอย่างรวดเร็ว ดูก็รู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน

ร่างสูงของเพื่อนรุ่นเดียวกันมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน ความเงียบปกคลุมอยู่ในห้อง มีเพียงเสียงของเข็มนาฬิกาที่ดังแว่ว กับเสียงของเครื่องปรับอากาศที่เปิดไว้เย็นพอตัว

อินทัชหยิบเสื้อกันหนาวมาคลุมให้อีกฝ่าย ลูบปอยผมสีอ่อนที่ตกระอยู่บนใบหน้าได้รูปแผ่วเบา

ภายใต้แสงนีออน เด็กหนุ่มคุกเข่าลงข้างโซฟา โน้มตัวลง และแตะริมฝีปากลงกับแก้มอุ่น..เฉียดผ่านเรียวปากของฝ่ายตรงข้ามไปเพียงผิวเผิน

..เขาชอบปาลิน..

ถึงปากจะบอกว่าเป็นคนกระด้าง ไม่สนใจใคร แต่ความรู้สึก ‘รัก’ เขาก็สัมผัสกับมันมาแล้ว

.

.

.


[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 08-05-2016 20:49:06

.

.

.


กนธีขับรถกลับมาจากชลบุรีโดยใช้ความเร็วไม่มากนัก พอถึงกรุงเทพก็เป็นเวลาประมาณสามทุ่มครึ่ง ตอนแรกเขาว่าจะกลับไปนอน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ขับไปที่ Vin Santo
   
ทั้งที่บอกตัวเองว่าจะต้องยิ้มให้ได้ในวันที่ไม่มีใครบางคนอยู่ข้างกัน แต่วันนี้..เขาขออ่อนแอสักวัน

ตั้งแต่เมื่อเช้า เขาพูด เขาคุย สร้างภาพเหมือนว่าศรัณย์ยังมีชีวิต และในตอนนี้ เขาขอแค่ได้มองหน้า..คนที่คล้ายคลึงกับศรัณย์ เขาคงจะมีความสุข
   
ที่จริง เขาควรจะทำใจรับความสูญเสียได้เร็วกว่านี้ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนใกล้ชิดจากไป แต่เพราะมันยังมีอะไรบางอย่างค้างคา เขาถึงยังติดอยู่ที่เดิม

ถ้าเป็นไปได้..กนธีก็อยากจะขอซื้อเวลาสักหนึ่งชั่วโมง ยื้อให้ศรัณย์กลับมา ให้เขาได้พูดคุยสิ่งที่อยู่ในใจ

..และเพื่อจะได้บอกคำว่า ‘รัก’ เป็นครั้งสุดท้าย..

“สวัสดีครับ คุณกนธี” ปาลินตรงเข้ามาหาแขกของทางร้าน

เจ้าของชื่อยิ้มให้ สังเกตเด็กหนุ่มที่ดูกระตือรือร้นมาต้อนรับทั้งที่ตาปรือปรอย จมูกแดงเรื่อเหมือนเป็นหวัด

“ไม่สบายหรือเปล่าครับ ดูเพลียๆนะ”

ปาลินหัวเราะแหะ “นิดหน่อยครับ วันนี้เลยไม่ขอเสิร์ฟอาหาร จะอยู่คิดบิลแทน” จะให้เขาเดินใส่ผ้าปิดปากเดินไปทั่วก็คงดูไม่ดี “เอ่อ..พอดีผมจองที่ไว้ให้คุณแล้ว”

กนธีหันไปมองโต๊ะวีไอพีที่จัดไว้ริมระเบียงของอาคารสูง จากตรงนั้นจะมองเห็นเวทีได้ชัดเจนเพราะยกพื้นขึ้นมาอีกระดับ มีต้นราชาวดีกั้นเป็นสัดส่วนทำให้แยกออกมาจากโต๊ะอื่น ที่นั่งเป็นโซฟาหวายยาว คั่นด้วยโต๊ะกลาง บรรยากาศโดยรอบดูสบายและเป็นส่วนตัว
   
“ผมไม่ได้โทรมาก่อนนี่นา” เขาถามอย่างประหลาดใจ
   
“โอ๊ตบอกให้จองเผื่อไว้น่ะครับ เพราะคุณกนธีเป็นแขกประจำของที่นี่”
   
คนฟังครางในลำคอ เขาเหลือบมองไปตรงลานด้านหน้าโดยอัตโนมัติ เด็กคนนั้นยังไม่ขึ้นร้องเพลง อินทัชนั่งอยู่ตรงซุ้มกุหลาบขาวด้านข้างเวทีและกำลังเล่นเปียโนเป็นทำนอง Rainy Days and Mondays ของ The Carpenters
   
“น้องเขาเล่นเปียโนเป็นด้วยหรือ” เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
   
“เป็นบางวันครับ” ปาลินยิ้ม “ปกติพี่อีกคนจะเล่น แต่วันนี้ทางนั้นลาหยุด โอ๊ตเลยเล่นเอง”

“เขาน่าจะเล่นบ่อยๆนะ..เพราะมาก”

“เขาบอกว่าไม่ค่อยถนัดน่ะครับ”

“ไม่จริงหรอกมั้ง” กนธีเดินตามเด็กอีกคนไปที่โต๊ะโดยไม่รู้ว่าใครอีกคนเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขา
   
ปาลินยื่นเมนูให้แขกก่อนจะรอรับออเดอร์ น่าแปลกที่วันนี้คุณกนธีที่ดื่มแต่น้ำผลไม้ กลับสั่งเปิดไวน์แดง Pix Merlot ปี 2000 มาขวดหนึ่งโดยไม่เลือกอาหารมาทานด้วย
   
“ขอโทษทีนะ..กินไม่ค่อยลง” คนอายุมากกว่ายิ้มจาง “เอาแค่นี้แล้วกัน ถ้าจะสั่งอะไรเพิ่มแล้วจะเรียก”
   
อีกฝ่ายรับคำ แอบมองใบหน้าขาวที่ซีดเซียวแล้วอยากถามไถ่อาการ ขนาดเขาเป็นหวัด ยังดูไม่ซึมเศร้าแบบนี้เลย
   
ปาลินกลับมาอีกครั้งเพื่อเอาไวน์มาเสิร์ฟพร้อมกับลอบพิจารณาคนที่นั่งไขว่ห้าง เอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางผ่อนคลาย เขาเท้าคางมองวิวของตึกสูงอย่างเหม่อลอย 

กนธี สิงหนาทเป็นผู้ชายหน้าตาดี ไม่ได้หล่อเหลาในแบบไทยแท้ แต่กระเดียดไปทางเชื้อจีน อาจจะด้วยผิวที่ขาวสะอาด เกลี้ยงเกลา เครื่องหน้าทุกอย่างได้รูปเหมาะเจาะ ดวงตากลมสวย มีสีน้ำตาลอ่อนปนและจะยิ่งอ่อนลงมากเมื่อถูกแสง จมูกที่โด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบาง ทุกอย่างดูลงตัว เมื่อบวกกับรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าอยู่เสมอทำให้เป็นคนที่น่าเข้าหา หากไม่บอกอายุก็คงไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ใกล้จะสี่สิบแล้ว
   
เป็นผู้ใหญ่ใจดีที่มีบุคลิกคล้ายสายน้ำไหลเอื่อยๆ เสียงของเขานุ่มทุ้ม ฟังรื่นหู เมื่อได้ใกล้ชิดจะให้บรรยากาศของพี่ชายที่ไม่เคยไว้ตัว ทั้งยังชอบลงมาเล่นกับน้องๆแบบเป็นกันเอง
   
“ถ้าต้องการอะไรเพิ่ม เรียกผมได้เลยนะครับ” ปาลินบอกอย่างนอบน้อม
   
กนธีพยักหน้า ทิปให้หนึ่งร้อยบาทและกลับไปสู่ภวังค์ของตนเองอย่างเก่า
   
เสียงเปียโนยังคงบรรเลงต่อ เขาถูกดึงดูดความสนใจให้เผลอไปกับท่วงทำนองหวานซึ้งของบทเพลง The Sound of Silence ที่เคยเปรยไว้กับอินทัชว่าอยากจะฟัง ไม่รู้ว่าเป็นเพียงความบังเอิญ หรือเด็กหนุ่มจงใจจะเล่นให้ ถึงอย่างนั้น กนธีก็ไม่ได้สงสัยมากนัก เพราะเขากำลังใช้เวลาส่วนตัวนี้รำลึกถึงความหลังเก่าเก็บ
   
ศรัณย์เคยพยายามเล่นกีต้าร์เพราะรู้ว่าเขาชอบฟังเพลง โดยเฉพาะเพลงสากลเก่าที่หาฟังการเล่นสดๆในคอนเสิร์ตได้ยากแล้ว ตอนนั้นคนที่น่าสงสารนั่นฝึกหนักเสียจนนิ้วบวมแดง กระทั่งเขาที่นึกเอ็นดูต้องบอกให้พอ
   
“ซื้อแผ่นมาฟังกับฟังสดๆมันต่างกันนี่ครับ พี่กุนต์ก็บอกเองไม่ใช่หรือ”
   
“แค่ตั้งใจทำเพื่อพี่ เท่านี้ก็ดีใจแล้ว ขอรับไว้แต่ความคิดของรัณย์ก็แล้วกัน”
   
ศรัณย์ถอนหายใจ “อย่างน้อยเล่นได้สักเพลงก็น่าจะดี ถ้าไม่ได้อันนี้ จะลองเปลี่ยนไปดีดเปียโนดูบ้าง”
   
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
   
“ผมอยากให้พี่กุนต์มองผมแบบที่มองพวกนั้น” เขาหมายถึงวง Santana วง The Eagle นักร้องคู่หูอย่าง Simon กับ Garfunkel และ Bee Gees “ตาเป็นประกายเกินไปไหมครับ ไม่เก็บความชอบเลย”
   
กนธีหัวเราะ “เพี้ยน”
   
“ครับ..เพี้ยน” ศรัณย์วางกีต้าร์ เขาเป็นคนร้องเพลงไม่ได้เรื่อง ดังนั้น..แค่การบรรเลงทำนอง ขอพยายามสักหน่อยเถอะ “ผมบอกพี่แล้ว..ว่าผมขี้หึง กับนักร้องก็หึงครับ ไม่มีข้อยกเว้น”
   
เขายิ้ม “ไม่ได้ครึ่งของพี่หรอก..”
   
“เรื่องอะไรครับ เรื่องเพี้ยน? หรือว่า..เรื่องที่ขี้หึง”
   
“ทั้งสองอย่าง”
   
กนธียิ้มให้กับเรื่องราวในอดีตที่ดูจะเลือนลางไป ระยะหลังนี้ เขาพยายามจะทบทวนแต่ช่วงเวลาที่มีความสุข แม้ว่าในความเป็นจริง การคบหากันของเขากับศรัณย์จะไม่ได้เป็นอย่างที่เขาฝันไว้ตลอดเวลา
   
มีเสียงปรบมือดังมาจากลูกค้าของเลานจ์ เขาหันมอง เห็นว่าอินทัชเล่นเปียโนเสร็จแล้ว เด็กหนุ่มเดินลงมาหาแขกเพื่อรับทิป เขาเองก็อยากจะให้ แต่วันนี้ยังไม่มีอารมณ์คุยกับใคร
   
..แค่อยากจะมองใบหน้านั้น และดื่มดำกับความทรงจำสีจางก่อนที่จะกลับสู่ความเป็นจริง..
   
ไวน์แดงพร่องลงไปครึ่งขวด ในท้องที่ว่างเปล่ามีแต่แอลกอฮอล์ขมปร่า ลิ้นเขาไม่รู้รสความนุ่มละมุนขององุ่นแดงที่หมักบ่มไว้ในถังไม้โอ๊ค รู้แต่ว่าอยากจะดื่ม..โดยไม่มีเหตุผล และมันทำให้หวนคิดถึงความทรมานเมื่อสามปีที่แล้ว

..เขากิน นอน และหายใจ แบบไร้ความหมาย..
   
เสียงกีต้าร์ดังขึ้น เพลงหนึ่งถูกร้องขึ้นมา กนธีไม่ได้ใส่ใจ กระทั่งเพลงนั้นจบลง แขกปรบมือ และเพลงที่สองขึ้นตามด้วยทำนองที่คุ้นเคย เขาถึงได้ชะงักนิ่ง
   
..เพลงนี้..   

ร่างสูงใหญ่ของคนอ่อนวัยนั่งอยู่กลางเวที ปลายนิ้วเรียวพลิ้วไปตามสาย ดวงตาคู่สวยหลุบต่ำลงมองกีต้าร์ที่วางพาดกับตัก ใบหน้าหล่อเหลานั้นโน้มลงใกล้ไมโครโฟนก่อนจะกระซิบเสียงนุ่มละมุนออกมา

“Though we gotta say goodbye for the summer. Darling, I promise you this. I'll send you all my love everyday in a letter.” เขาเงยหน้าขึ้น มองผ่านแขกนับสิบคนไปยังโต๊ะวีไอพีด้านหลัง “Sealed with a kiss”

หยดน้ำตาร้อนผ่าวร่วงลงเงียบเชียบ หูที่รับฟังได้ดีเหมือนจะอื้ออึง

ศรัณย์ที่ล้มเลิกจากการเล่นกีต้าร์ ใช้เวลาถึงปีกว่าในการเรียนเปียโนกับพสิษฐ์ และเพลงแรกที่เขาร้องในวันคล้ายวันเกิดของกนธีก็คือเพลงนี้

“Yes it's gonna be a cold, lonely summer. But I'll fill the emptiness” ศรัณย์ที่น่าสงสารทุ่มเทสุดตัวในการร้องเพลงให้ถูกคีย์ “I'll send you all my dreams everyday in a letter…..Sealed with a kiss”

กนธีเบือนหน้าหนี ริมฝีปากที่เม้มแน่นสั่นริก

“I'll see you in the sunlight.” คนรักเขายิ้มกว้าง “I'll hear your voice everywhere.”

“I'll run to tenderly hold you” อินทัชทอดเสียงอ่อนลง และในความคิดของคนฟัง เสียงของศรัณย์เทียบคนๆนี้ไม่ติดเลยด้วยซ้ำ “But darling you won’t be there.”
   
..แต่กนธีก็ซ้อนทับคนทั้งสองเข้าด้วยกันอย่างแนบสนิทไปเสียแล้ว..

ชายหนุ่มยกหลังมือขึ้น ปิดบังใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา

เพลงนี้มีความหมายมากกว่าแค่ศรัณย์ได้เล่นเปียโนครั้งแรกในวันเกิดของเขา แต่มันเป็นเหมือนเรื่องราวเก่าๆที่เป็นจุดเริ่มต้น ตอนนั้น..พวกเขาต่างแอบชอบอีกฝ่ายแต่ไม่กล้าพูด เขายอมรับในตัวศรัณย์..แต่ไม่คิดคาดหวังเพราะรู้ดีว่าคนที่อายุน้อยกว่ามีสิทธิ์ที่จะเลือกคนอื่นเข้ามาได้อีกมากมาย ในขณะที่ศรัณย์คิดเทียบตัวเองกับเขาว่าด้อยกว่าในทุกทาง

ความรู้สึกที่อัดอั้น ถูกระบายผ่านทางจดหมาย และคนที่มีโอกาสได้รับรู้ก็คือพสิษฐ์ พวกเขาคิดว่าหมอนั่นอยู่ไกล คงไม่มีทางแย้มพรายความลับนี้ให้อีกฝั่งฟังได้แน่ ใครจะรู้..พสิษฐ์จะแอบยุยงให้ศรัณย์เดินหน้า ในวันที่พวกเขาตัดสินใจคบกัน พสิษฐ์กลับมาเมืองไทยและยื่นถุงที่ใส่จดหมายทั้งของเขากับศรัณย์มาให้

“ให้ตายเถอะ..จะจีบกันก็ไม่รู้จักพูดกันเอง ระบายใส่คนกลางอยู่ได้” พสิษฐ์ทำหน้ายียวน “คนนั้นพร่ำแบบนี้ คนนี้พรรณนาแบบนั้น หนุ่มโสดอย่างผมขนลุกเป็นบ้า”

“ไอ้เด็กเปรต!” เขาหน้าร้อนจัด

“อะไรคือ..ผมอยู่ต่ำกว่า ไม่กล้าหวังสูง แต่ถ้าคลาดไปจากคนนี้ต้องตายแน่” พสิษฐ์ยกจดหมายศรัณย์มาแกล้งอ่าน จากนั้นก็หยิบจดหมายอีกใบมาเปิด “ส่วนนี่ก็..แค่ได้อยู่ใกล้ๆก็ดีแล้ว ไม่กล้าหวังให้เขามาชอบ รัณย์ยังเด็ก..คงไม่สนคนอายุมากกว่า”

จำได้ว่าเขากระโดดล็อกคอญาติผู้น้อง บีบคอมันอย่างแรงจนเจ้านั่นแทบลงไปกลิ้ง

“สรุปว่าไอ้ที่ส่งๆมาไม่เคยถามสารทุกข์สุกดิบน้องชายเลย พี่กุนต์ก็เอาแต่พูดถึงศรัณย์ และศรัณย์ก็เอาแต่พูดถึงพี่กุนต์ ส่วนนายไผ่ก็เป็นตู้จดหมายจำเป็น!”

“โธ่..คุณไผ่อย่าน้อยใจไป” ศรัณย์เองก็หน้าแดงจัด

พสิษฐ์กอดอก หัวเราะหึๆ “ใจตรงกันแล้วนี่ ทีหลังเขียนหากันโดยตรงเลยนะ แล้วอย่าลืมจูบปิดผนึกไปด้วยล่ะ”

“ไอ้ไผ่! ไอ้เด็กปากมาก!” 

“เคยฟังไหม Sealed with a kiss”

กนธีเช็ดน้ำตาอีกครั้ง พอดีกับที่เสียงทุ้มต่ำร้องท่อนสุดท้าย

“I'll send you all my love everyday in a letter” ปลายนิ้วที่ดีดเพลงขยับช้าลง “Sealed with a kiss”

มีเสียงปรบมือจากแขกดังขึ้นอีกครั้ง เขากะพริบตาถี่ ไล่ความทรงจำในอดีตที่กลั่นออกมาเป็นหยดน้ำ

อินทัชยังไม่ลงจากเวที เขาก้มหัวขอบคุณลูกค้าของเลานจ์

ดวงตาสีเข้มมองเลยผ่าน จับจ้องอยู่ตรงที่นั่งริมระเบียง เขารู้สึกได้ว่าพี่กุนต์กำลังบังคับตัวเองสุดความสามารถ แต่เขาจะไม่ปล่อยเวลานี้ให้ผ่านไปเฉยๆ

“ผมเชื่อว่าทุกคนมีความรัก” อินทัชยิ้มจาง สะกดคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน “ในเวลาที่ความรักหอมหวาน ก็เปรียบได้เหมือนเพลงรักที่หวานซึ้ง ความทรงจำในช่วงเวลานั้นเป็นสิ่งที่มีค่า”

กนธีหันมามอง ดวงตาสั่นไหวอย่างไม่เข้าใจ

“แต่ความรักที่แท้จริง ไม่ได้มีแต่ช่วงที่เป็นสุข ในเวลาที่ความรักถึงทางตัน และต่างฝ่ายต่างต้องปล่อยมือ ไม่ว่าจะหมดรักแล้ว..หรือต้องจากไปทั้งที่ยังรัก มันก็ทรมานด้วยกันทั้งนั้น..” เขาพึมพำ “คืนนี้ เรามาลองเปิดใจและสัมผัสความเจ็บปวดที่ว่าดู..มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดหรอกครับ”

คนฟังกำมือแน่น ฟันขาวขบริมฝีปากล่างจนสั่นริก

“เพลงนี้ค่อนข้างเศร้านะครับ แต่อย่ากลัวน้ำตาของตัวเอง อย่ากลัวที่จะร้องไห้..อย่ากลัวที่จะปลดปล่อยความทุกข์ ความเหงาออกมา..ปล่อยความรู้สึกไปกับเพลง เหมือนทิ้งตัวลงแม่น้ำ..ยอมให้กระแสน้ำพัด จนกว่าจะถึงจุดหมาย..” เขาพูดแฝงความนัย “ผมจะอยู่ข้างๆคุณ”

“มาฟังกันอีกสักเพลงนะครับ” อินทัชเปลี่ยนท่านั่งให้ถนัดขึ้น นิ้วเรียวยาวดีดกีต้าร์ “My Love is Gone from Me”

กนธีอยากจะลุกหนีออกไป แต่สองเท้าของเขากลับไม่ขยับ หูยังทำหน้าที่ได้ดีเหมือนเคยเมื่อเนื้อเพลงที่แสนเศร้าของรสชาติความรักที่จากไปถูกร้องออกมา

“Like a dream taken from the dreamer. Like a streamer sailing out to sea. Like the sinking sun when day is done.” อินทัชจงใจมองที่แขกคนสำคัญ “My love is gone from me”

กนธีปล่อยน้ำตาร่วง วันคืนที่เขาสูญเสีย มันไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกนั้น

..Like the stars vanished from the heaven..

..Like the red leaves falling from the trees..

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ไม่ว่าจะมองอะไร

..ทุกสิ่งทุกอย่าง..เหมือนขาดวิญญาณ..

..แห้งแล้ง เดียวดาย ไร้ซึ่งจิตใจ..

..Like the winter storm can come no more..

..My love is gone from me.. 

ร่างที่นั่งนิ่งสั่นไหว มือทั้งสองกำแน่น จิกปลายเล็บลงกับฝ่ามือ ขณะที่น้ำตาไหลไม่หยุด

“Where are the days we used to know. Roaring the hill and the shore”

ภาพในวันนั้นฉายชัด เขาดื้อรั้น ทำตัวโง่เง่า ไม่ฟังคำทักท้วงของศรัณย์ ไม่สนที่อีกฝ่ายเป็นห่วง สนแต่อยากจะเอาชนะ เขาไปงานเลี้ยง จงใจดื่มเหล้า จงใจโทรหาศรัณย์ เขาอยากให้คนรักสนใจเขามากกว่าที่เป็น

“When will I find true love again. Never, never more”

..ใช่..เขาไม่มีวันพบเจอความรักที่แท้จริงได้อีก..ไม่มีวัน..

..ถ้าไม่ใช่เพราะเขา..ศรัณย์ก็ไม่ต้องมาตายแบบนั้น!..

กนธีตัวสั่นเทา เขาควบคุมร่างกายไม่อยู่ จากการร้องไห้โดยไม่มีเสียง..เขารู้สึกว่ากำลังสะอื้น 

เขาเกลียดตัวเอง..เกลียดที่วันนั้น เขาหันไปบอกเพื่อนด้วยสายตาของคนชนะ

“ศรัณย์มาแล้ว..เขากำลังขับรถมา”

“เขาเป็นคนของฉัน ต้องเชื่อฟังฉัน ไม่ว่าจะสั่งอะไร เขาก็พร้อมทำตามทุกอย่าง”

“อย่าว่าแต่ต้องอดนอน ขับรถมารับตอนตีสามทั้งที่เป็นไข้เลย ให้ศรัณย์ต้องเจ็บ ต้องเสี่ยงเพื่อฉัน เขาก็ทำ”

“Like a dawn, painting in the shadow. Like a wild bird suddenly set free Like the April days that slip away” อินทัชดีดกีต้าร์ท่อนสุดท้าย “My love is gone from me”

เสียงปรบมือจากแขกทุกคนดังขึ้น หากใครอีกหนึ่งไม่สามารถรับรู้ได้

กนธีร้องไห้รุนแรง ฝ่ามือกำแน่น..เหมือนกำลังลากเอาความรู้สึกผิดที่ผูกกันเป็นโซ่ขึ้นมาแล้วขยุ้มเอาไว้จนเลือดไหลโซมมือ

..เขามันโง่เง่า..โง่สิ้นดี..
   
สมใจไหม..ที่ทำให้ศรัณย์ได้พิสูจน์ความรัก เพียงเพื่อจะเอาชนะเพื่อนของตนที่ปรามาสมา เขาถูกคำพูดไร้สาระแทงลงกลางใจ คำพูดที่ว่าความรักของเขาอยู่รอดมาถึงวันนี้ได้ ก็เพราะซื้อศรัณย์ด้วยเงิน
   
“ที่เขาเอาใจ ไม่คิดหรือว่าเขาทำไปเพราะหน้าที่”
   
“ศรัณย์ไม่เคยขอเงินจากฉัน” เขาหงุดหงิด โวยวายเพราะเหล้าเข้าปาก “เขามีศักดิ์ศรีมากพอ!”
   
“หลอกตัวเองหรือเปล่า”
   
“เป็นแค่คนนอก..ไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดดีกว่า” เขาข่มอารมณ์ แต่ก็รู้ดีไม่น้อยว่าเรื่องนี้มันเหมือนหนามยอกอก
   
ก่อนมาที่งาน เขาทะเลาะกับศรัณย์ด้วยเรื่องบ้านที่เจ้านั่นไปแอบซื้อ เรื่องผู้หญิงที่ส่งข้อความมาหาแฟนของเขา เรื่องที่อีกฝ่ายปฏิเสธ ไม่ยอมรับความช่วยเหลือให้ได้เลื่อนตำแหน่งในบริษัท

เขาแค่อยากเป็นคนที่ศรัณย์พึ่งพาได้มากที่สุด อยากเป็นไม้ใหญ่ให้อีกคนได้อาศัย นั่นเพราะเขาคิดไปไกล ว่าเมื่อถึงเวลาที่ศรัณย์หมดรัก อย่างไรก็คงไปไหนไม่พ้น ในเมื่อเขายังมีประโยชน์..ยังมีหลายสิ่งให้ตักตวง

เขาหวังลึกๆในใจ แอบคิดอยู่ตามลำพังว่าอยากจะให้ฐานะ เงินทอง ตำแหน่งหน้าที่การงาน..เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวความสัมพันธ์นอกเหนือไปจากความผูกพันทางร่างกายและจิตใจ

“ทำใจเถอะ..มีแฟนเด็กกว่าก็เป็นแบบนี้ ปัญหาน่ะมันมาอยู่แล้ว แค่จะมาช้าหรือเร็ว” ทางนั้นหัวเราะ “มีสติหน่อย..คิดดูดีๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเราซื้อเขาไว้ เขาจะยอมอยู่ใต้อาณัติหรือ”

“เงียบ!” ต่อให้เขาอยากใช้เงินเหนี่ยวรั้งศรัณย์แล้วจะทำไม มันเป็นเรื่องของเขา!

ถึงจะเป็นความวาดหวังในใจ แต่เขาก็ไม่คิดจะให้ใครรู้ เพราะสุดท้าย..เขาก็อยากให้ ‘ความรัก’ เป็นเหตุผลแรก ที่ทำให้ศรัณย์เลือกเขา มันเป็นเหมือนปมที่ขัดแย้ง..ถึงได้เกลียดที่ถูกพูดแทงใจดำ
   
“เมาแล้ว เรียกคนขับรถมารับสิ หรือจะเรียกเด็กของตัวเองมารับดี” เสียงขบขันกระเซ้ากลับ “ตีสาม..ไม่อยู่บ้านแบบนี้ เขาอาจจะไปกกคนอื่นอยู่ก็ได้ หรือไม่ก็ไม่มีใจจะมารับใครบางคน..ก็ไม่ได้รักนี่นะ”
   
“ไม่มีทาง! เขาอยู่ที่บ้าน นอนอยู่ เรื่องอะไรฉันต้องให้คนไม่สบายถ่อมาถึงนี่เพื่อพิสูจน์คำยุของคนอื่น”
   
“ไม่กล้าก็บอกมา..”
   
เขาโกรธจัด เมามายจนไม่คิดหน้าคิดหลัง หยิบมือถือและต่อสาย
   
“มารับหน่อย..ทำเพื่อพี่ได้ไหมรัณย์”   
   
การเฝ้ารอในวันนั้น..คือการเฝ้ารอไปตลอดกาล
   
กนธีไม่รู้ตัวว่าร้องไห้หนักแค่ไหน รู้แต่ว่าในช่วงเวลาที่สับสน ความทรงจำทุกอย่างพร่างพรู มีอ้อมกอดแข็งแรงของใครคนหนึ่งโอบรัดมา 

แผ่นอกกว้างให้ความรู้สึกอบอุ่น ฝ่ามือคู่นั้นสัมผัสเขาแผ่วเบา ปลายนิ้วอีกฝ่ายไม่ได้เช็ดน้ำตาให้ แต่กลับสอดเข้ามา ค่อยๆคลายมือของเขาที่กำแน่น ใช้รองปลายเล็บที่จิกเกร็งเหมือนกำลังลงโทษตัวเอง

ใครคนเดิมเปิดปากกระซิบข้างหูขณะประคองตัวเขาให้ลุกขึ้นยืน

แม้จะแตะต้องนุ่มนวล แต่ก็เป็นหลักที่มั่นคง 

“ไปกับผม..”

.................................................................................

ผิดไปแล้ววว ผิดไปแล้ววว แต่ก็ยังยืนยัน ว่าฉัน..ตั้งใจ    :katai5:

หายหัวไปเขียนเรื่องสั้น ฮือออ ขอโทษก๊าบบบ

ต่อตอนหน้าน้าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dark_Noah ที่ 08-05-2016 20:58:44

พุ่งเข้าเสียบ ย้ากกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: blanchet ที่ 08-05-2016 21:12:23

ฮือออ สงสารพี่กุน คุณนิกิริเป็นคนที่เขียนแล้วเราอินมากๆๆๆๆ
คือมันรู้สึกร้าวไปด้วยเลย โมโหอินทัชหน่อยๆ อย่าไปแอบชอบปาลินเส่ะ
ถึงจะรู้ว่าไม่ผิดก็เหอะ555 แต่ตอนนี้เข้าข้างพี่กุนสุด อินทัชต้องชอบพี่กุนเท่านั้นน
รอนะคะ :3123:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 08-05-2016 21:12:53

เศร้า สงสารพี่กุณ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 08-05-2016 21:14:42

 :sad4: ดราม่าเบอร์นั้น ฝังใจ แอบรัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 08-05-2016 21:20:45

กรีดและบาดมากเลยค่ะ เหมือนความทุกข์ที่พี่กุณมียังสดใหม่อยู่เลย เพลงก็ช่าง.... ฮือ...
ประโยคสุดท้ายนั่นก็เท่มาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 08-05-2016 21:25:46

ในความเศร้ามันเจือไปด้วยความลึกซึ้งของความผูกพัน
นี่เป็นมุมหนึ่งของความรักที่ไม่ค่อยได้ถ่ายทอดผ่านนิยายวายกันสักเท่าไหร่
สุดยอดมากๆ ครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-05-2016 21:26:56

ร้องไห้เป็นเพื่อนพี่กุนต์ :sad4: :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 08-05-2016 21:31:04

โอ๊ยยยยยย น้ำตาไหลเลยอ่ะ สงสารพี่กุนอ่ะ แล้วก็ค้างไปอีก ไปกับผมเนี่ยจะพาพี่เขาไปไหนจ๊ะโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: YADA ที่ 08-05-2016 21:51:34

สงสารรรรรร.... น้ำตาซึมๆตาม 

:mew4: ตอนไปหาศรัณย์


เห็นเพลง sealed with a kiss
นี่น้ำตาไหลเลย  :sad4: ร้องได้นะ (รุ่นๆ เหอะ!)

เราคล้ายๆพี่กุนแหละ ชอบฟังเพลง
แล้วก็ร้องไห้กับเพลงเก่าๆ เห้อออออ :serius2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 08-05-2016 21:52:00

สงสารพี่กุนย์. อินทัชคงไม่มาหลอกพี่กุนย์นะ :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: benbencoffee ที่ 08-05-2016 21:56:51

มาถึงก็ทำเราเสียน้ำตา.. แต่ดีใจนะคะที่กลับมา
ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 08-05-2016 22:10:24

สงสารศรันย์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 08-05-2016 22:20:32

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:


ขนาดทำใจไว้แล้วก่อนอ่าน แต่น้ำตาก็ซึมตั้งแต่ย่อหน้าแรกเลยค่ะ
ฮือออออออออออออออออ สงสารพี่กุนต์คนดีของน้อง
อยากกอด อยากปลอบว่าไม่เป็นไรนะคะคนดี TvT

เม้นท์ไม่ออกบอกไม่ถูก แต่อ่านแล้วจุกในใจจังเลย ; - ;
พี่กุนต์ถึงจะบอกว่ามีชีวิตใหม่แล้วแต่ก็แบกรับความเจ็บปวดเอาไว้มาตั้งสามปี
วันนี้แผลเก่าโดนซ้ำเลือดใหญ่ซิบเลย ฮืออออออออออออออออออ

แล้วไอ้ประโยคไปกับผมตอนสุดท้ายเนี่ย..
นังเด็กอินทัชชชชชชชชชชชชชชชช #กรีดร้องงงงงงงงงงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 08-05-2016 22:21:24

งืมมมมมมมม :hao5:
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก โอ๊ยทำไมมันรวดร้าวได้ขนาดนี้ :m15: :m15:
เข้าใจเลยว่าทำไมพี่กุนเป็นได้ขนาดนี้ โอ๋น้า :mew2:
มันไม่ง่ายเลยจริงๆที่จะยอมรับว่าพรุ่งนี้ไม่มีเขาอยู่แล้ว
ขอให้พี่กุนเจอรักครั้งใหม่ ที่ดีกว่า ไม่ว่ากับใครก็ตาม :hao4:  :hao4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lookwa1007 ที่ 08-05-2016 22:21:48

อยากจะร้องไห้ สงสารพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: yunchun ที่ 08-05-2016 22:26:15

คุณพระ น้ำตามาค่ะ ตอนเดียวเท่านั้น ปรกติจะอ่านซึมซับทั้งเรื่องแล้วมาพีค น้อยเรื่องอีกต่างหาก
อันนี้ตอนเดียวว ร้องไห้เพราะศรันย์+พี่กุนเลย :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 08-05-2016 22:27:51

 :m15: :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 08-05-2016 22:31:02

แทบจะร้องไห้ไปกับพี่กุนต์
ชื่อเรื่องจะหมายถึงใครกันนะ
รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: ~tai~ ที่ 08-05-2016 22:41:14

 อ่านจบ...ไม่รู้ทำไมตาบวมเลย... :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 08-05-2016 22:50:23

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกน้ำตาปริ่ม สงสารพี่กุนกะรันมาก ทำไงดี ไม่อยากให้ใครมาแทนรันเลย มันแทนกันไม่ได้หรอก ยิ่งอินทัชรักปาลินแล้ว ยิ่งเข้าไปใหญ่
#อยากให้ไผ่เป็นนพระเอกอะ แลดูอบอุ่น รู้ทางพี่กุนด้วย มโนไปไกลละ มาต่อไวๆนะคนเขียนที่รัก :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: basanti ที่ 08-05-2016 22:55:55

จำได้นะเออว่าคุณข้าวปั้นเคยบอกไว้ว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยดราม่า เบา ๆ สบาย ๆ  :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 08-05-2016 23:27:41

 :sad11: :sad11:

นึกถึงคนรักที่จากไปแล้วมันกลั้นน้ำตาได้ยากจริงๆ และยิ่งเราเป็นหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ไม่มีเขาอยู่ข้างๆด้วยแล้ว ... ฮืออออ พี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 08-05-2016 23:28:50

รวดร้าว

แผลนี้ไม่หายง่าย ๆ เวลาแค่นี้ทำได้แค่เจือจางมันเล็กน้อยเท่านั้นเอง

ไอ้เพื่อนเลวที่ยุให้หวาดระแวงนี่มันใจร้ายที่สุด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 08-05-2016 23:30:04

โอ้ยยย ฆ่าฉันเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 09-05-2016 00:04:50

สงสารพี่กุนน :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Cupcake ที่ 09-05-2016 00:16:55

เขียนได้ดีมากเลยค่ะ เศร้าสุดๆ
 :sad11:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 09-05-2016 00:56:23

โอ้โห อินแบบสุดๆอ่ะ  :hao5:
แบบไม่ไหวแล้ว เหมือนเห็นเรื่องราวเป็นฉากๆ
เบื้องหลังการตายของศรัณย์เป็นอย่างนี้นี่เอง
พี่กุณเลยไปไหนไม่ได้ ติดอยู่กับความรู้สึกผิดตลอดเวลา
แล้วยังมาอินทัชที่ชอบปาลินอีก
ถ้าสองคนนี้เป็นพระ นาย คงไม่ได้รักกันแบบง่ายๆแน่
ก็คิดอยู่แล้วว่าเรื่อง ซิน นี่มันดราม่าทั้งหมด  55555
แต่คือชอบมากกกกอ่า มันอ่านแล้วได้อารมณ์ ได้ความเศร้า
รับรู้ความรู้สึกของตัวละครผ่านตัวหนังสือเลย พีคมากกก  o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Mom2maM ที่ 09-05-2016 00:57:34

รอตอนต่อไป
อยากรู้ว่าในความเป็นจริง
ศรัณย์ยังคงเป็นคนมั่นคงกันกนธีจริงๆ
หรือว่าสมองของกนธีบังคับให้จดจำว่าศรัณย์ยังรักกับตัวเองอยู่
เพราะอาจจะรู้สึกผิดที่ตัวเองมีส่วนทำให้ศรัณย์ตาย

#บ้านที่ซื้อและข้อความจากผู้หญิงเป็นสิ่งที่น่าสนใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 09-05-2016 01:36:02

นี่เพิ่งตอนที่6เองนะ :sad4:
นิยายเบาๆ สบายๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 09-05-2016 02:03:21

สงสารทุกคนเลยศรัณย์และพี่กุณต์
ไม่รู้ว่าอินทัชจะมาทำให้พี่กุณต์ดีขึ้นหรือจะแย่ลงกันแน่ กลัว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 09-05-2016 02:45:24

โอยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 09-05-2016 04:32:23

นิยายแห่งปีแน่นอน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 09-05-2016 06:58:22

งืออออออ มันดีแล้วใช่ไหมวิธีนี้? เอาอีกคนมาเพื่อเป็นตัวแทนของอีกคน .... งานนี้ต้องมีคนเจ็บอ่ะ ขอเถียงค้านคุณหมอกับพี่ไผ่หน่อยเหอะ  :z10:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 09-05-2016 07:49:03

โอ้ยโหย น้ำตาพรากเลยจ้าาาา สะเทือนจิตขนาดนี้

สงสารทุกคนเลย ให้ตายเหอะ

เหมือนจะเห็นดราม่ามาลางๆื

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 09-05-2016 09:21:25

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 09-05-2016 09:31:32

เศร้าไปอีกกก  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 09-05-2016 10:32:29

 :hao5: 'Sealed with a Kiss' ต่อด้วย 'My Love Is Gone from Me' โอ๊ยยยยย สงสารพี่กุนต์ ทั้งรัก ทั้งรู้สึกผิด ถ้าพี่กุนต์จะต้องคู่กับโอ๊ต ก็ไม่อยากให้ต้องช้ำใจอีกแล้วล่ะ แต่โอ๊ตที่ชอบสนนี้สิ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 09-05-2016 10:57:27

มันเศร้ามาก ฮืออิ เราร้องไห้ตามกุนต์เลย
เรื่องมันเป็นอย่างนี้เอง
ตอนที่กุนต์ไปหารันย์เราก็ร้อง บ่อน้ำตาแตกง่ายเหลือเกิน
แต่ตอนอ่าน มันรู้สึกได้ถึงความคิดถึง ความโหยหา
ฮือออ เศร้าาาา รออ่านต่อนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 09-05-2016 11:52:20

อินทัชชอบปาลินแบบนี้ พี่กุนต์รักศรัณย์ขนาดนี้ แล้วสองคนจะรักกันได้ยังไง เรื่องจะดำเนินยังไง โอ้โหหหหหห คิดไม่ถึงไปอี๊กกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 09-05-2016 13:38:07

เศร้ามาก น้ำตาจะไหล

สงสารพี่กุน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 09-05-2016 16:41:36

จะไปไหนกันจ๊ะ

ถ้าพี่กุนหวั่นไหวกับโอ๊ตขึ้นมาจะทำยังไงล่ะเนี่ย
นอกจากจะคล้ายรัณย์แล้วยังจะมาทำดีใส่อีก
 :ling3: :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 09-05-2016 16:58:52

รักศรันย์จัง เป็นคนรักที่ดีที่สุด สงสารพี่กุน ที่ต้องคอยโทษตัวเองตลอดเวลา  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 09-05-2016 17:06:52

 :sad4:  :hao5:  :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 09-05-2016 18:43:40

ทำเอาน้ำตาซึมเลย..สงสารพี่กุน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: PPink ที่ 09-05-2016 20:58:46

โอ้ยยยย อ่านแล้วอินกับพี่กุนสุด น้ำตาไหลพรากมากๆ
เข้าใจความรู้สึกแบบ sympathy เลย ฮือ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: soul love ที่ 09-05-2016 22:02:40

มันน่าเศร้าก็ตรงที่ คนที่ยังอยู่ต้องจมอยู่กับบาปที่เกาะกินใจ
มันเศร้า!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 09-05-2016 22:22:55

ไหนน่ารักใสๆ ฮืออออออ
สงสารพี่กุนต์ แฟนตายแบบนี้ จะออกจากความรู้สึกผิดได้ยังไง
ไม่ให้คิดได้ยังไง ไม่ให้ร้องไห้ได้ยังไง
โฮววววว โอ๊ตต้องช่วยให้ได้นะ พี่กุนต์ต้องการคนที่จะพาออกจากความทุกข์นี้ให้ได้จริงๆอ่ะ
กอดดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 10-05-2016 23:41:16

โอ๊ตชอบปาลิน แต่ถูกจ้างให้กล่อมใจพี่กุน พี่กุนต้องชีช้ำเพราะรักอีกแล้วสินะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 11-05-2016 13:59:37

เวลาไม่ได้ช่วยพี่กุนต์เลย มันฝังใจยากจะลืมจริงๆ นี่ถ้าหากว่าแผนที่ทุกคนทำโดยที่ดึงโอ๊ตมาแบบนี้แล้วพี่กุนต์รักคนที่เขาไม่ได้รักตัวเองขึ้นมาจะเป็นยังไงนี่  :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 11-05-2016 16:18:54

กนธีไม่รู้ตัวว่าร้องไห้หนักแค่ไหน รู้แต่ว่าในช่วงเวลาที่สับสน ความทรงจำทุกอย่างพร่างพรู มีอ้อมกอดแข็งแรงของใครคนหนึ่งโอบรัดมา 

แผ่นอกกว้างให้ความรู้สึกอบอุ่น ฝ่ามือคู่นั้นสัมผัสเขาแผ่วเบา ปลายนิ้วอีกฝ่ายไม่ได้เช็ดน้ำตาให้ แต่กลับสอดเข้ามา ค่อยๆคลายมือของเขาที่กำแน่น ใช้รองปลายเล็บที่จิกเกร็งเหมือนกำลังลงโทษตัวเอง

ใครคนเดิมเปิดปากกระซิบข้างหูขณะประคองตัวเขาให้ลุกขึ้นยืน

แม้จะแตะต้องนุ่มนวล แต่ก็เป็นหลักที่มั่นคง 

“ไปกับผม..”


"ใครนะ?"

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 11-05-2016 17:23:20

 :hao4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 11-05-2016 21:46:51

เห้อ มองไม่ค่อยเห็นทางที่จะเป็นนิยายรักสดใสเลยนะคะ
พี่กุนต์ก็รักเก่าไม่เคยลืม ความรู้สึกผิดยังเกาะกินเต็มๆ
ส่วนอินทัชก็แอบรักเพื่อนร่วมงาน ดูท่าไม่ได้สนใจพี่กุนต์ทางชู้สาวสักกะติ๊ด
ถ้าถึงวันที่อินทัชทำให้พี่กุนต์ปล่อยวางอดีตได้จริงๆ
แต่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเกิดตกหลุมรักข้างเดียวส่วนอีกคนไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันขึ้นมานี่
นึกถึงตอนจบแบบแฮปปี้เอนด์ดิ้งไม่ออก 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: i_lost in.. ที่ 12-05-2016 02:46:45

 :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 12-05-2016 04:51:34

น้ำตาไหลเป็นทางเลยค่าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 12-05-2016 07:15:15

ไม่ได้อิน แต่มันเศร้าจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 12-05-2016 07:30:51

เสียน้ำตาให้กุนต์กับศรันย์อย่างเนื่องนอง :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 13-05-2016 22:58:07

แบบเชียร์ให้พระเอกไม่ใช่โอ๊ตนะ
ถ้าเป็นโอ๊ตต้องได้สงสารพี่กุนต์แน่ๆอะ
เพราะโอ๊ตก็รักปาลิน ถ้าพี่กุนต์เกิดชอบโอ๊ตขึ้นมาคือแย่
เหมือนตอนแรกคนแต่งจะวางบทให้พระเอกคือเด็กที่คบหวังจะเอาเงินพี่กุนต์
จะเป็นเด็กโอ๊ตคนนี้หรือเปล่า ถ้าใช่ ก็ขอให้รักพี่กุนต์ด้วยเถอะ
ไม่อยากเป็นโรคไต ผมร่วง เพราะกินมาม่า

ปล. ไปเม้นผิดเรื่องมาตั้งแต่วันไหนไม่รู้ รู้สึกอับอายยยย :ling2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.6] pg.9 -- 8/5/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 23-05-2016 14:07:49

มาต่ออีกหน่อยเหอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 01-06-2016 01:30:51

Chapter 7

อินทัชพากนธีไปยังสระว่ายน้ำของอาคาร สูงขึ้นไปอีกชั้นหนึ่งจากตรงเลานจ์ ยังพอได้ยินเสียงเพลงดังแว่วมาแต่ก็ไม่รบกวนนัก ผู้คนในสระดูบางตา ส่วนใหญ่ใช้ฟิตเนส ด้านนอกที่เป็นบริเวณกลางแจ้งเลยค่อนข้างเงียบสงบ
   
เขาจูงมือคนที่หยุดร้องไห้ไปยังที่นั่งริมสระ จากตรงนี้มองผ่านกระจกใสเห็นวิวตึกสูงใจกลางเมือง แสงไฟจากอาคารส่องสว่าง ท้องฟ้าคืนนี้ค่อนข้างกระจ่างใส เมฆบางลอยเรื่อยไปตามแรงลม

กนธีนั่งลงตามแรงกดแผ่วเบาที่หัวไหล่ เขาพอจะบังคับตัวเองให้สงบลงได้แล้ว น่าตลก..ที่คราวนี้เขาคุมตนไม่อยู่ นับจากเรื่องราวที่สูญเสียศรัณย์ เขายังไม่เคยเผลอหลุดความอ่อนแอแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นเลย

“นี่ครับ” อินทัชยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

อีกฝ่ายรับมา ไม่ได้ใช้ตามที่คนตรงข้ามเสนอ แต่นั่งมองมันอยู่อย่างนั้น

ลมอุ่นๆของช่วงฤดูพัดมาวูบหนึ่ง กลิ่นหอมเย็นของดอกลีลาวดีที่ปลูกไว้ในกระถางให้สัมผัสบางเบา ไม่หนักอึ้งเหมือนช่วงแรกที่เสียใจอย่างหนัก

“พี่ขอโทษ..” ในที่สุด กนธีก็เปิดปาก เขาก้มหน้านิ่ง บนใบหน้าเหลือเพียงคราบน้ำตา และกำแพงที่ขวางกั้นความรู้สึกเอาไว้ก็กำลังจะกลับมากร้าวแข็งอีกครั้ง “ช่วยลืมภาพเมื่อครู่นี้ไปหน่อยเถอะนะ..”

อินทัชมองคนที่ตั้งท่าจะลุกขึ้นยืน “คนๆนั้น..สำคัญมากใช่ไหมครับ”

เจ้าตัวหยุดนิ่ง ไม่หันมามอง

“เขาที่อยู่บนฟ้า” เด็กหนุ่มเงยหน้ามองด้านบน “ชื่ออะไรหรือครับ”

กนธียิ้มจาง “ศรั...”

เมื่อพูดชื่อนี้..เขาก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกในคอ มือเริ่มสั่น เปลือกที่กำลังห่อหุ้มหัวใจมีรอยร้าวขึ้นอีกหน มันเหมือนสายน้ำที่ไหลแรง แต่เขาไปปิดก๊อกกะทันหัน เมื่อมีอะไรกระทุ้งเข้าอีกก็พร้อมจะปล่อยให้ทะลักทลายออกมา

“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว..ช่วยนั่งเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหมครับ” อินทัชพูดเสียงอ่อนโยน

เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้ยอมนั่งลงเหมือนเดิม อาจจะเป็นเพราะว่าเขาเองก็เปิดเปลือยความอ่อนแอของตนเองให้เด็กคนนี้รู้ไปแล้ว จะมีประโยชน์อะไรกับการแข็งใจทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

กนธีนั่งเงียบ เขาไม่มีอะไรจะคุย ได้แต่เหม่อมองดูระลอกน้ำที่ไหวกระเพื่อมอยู่ในสระ แสงจากสปอร์ตไลท์สะท้อนผิวน้ำเป็นสีเหลืองนวล

“เพลงที่ผมร้องวันนี้..จริงๆผมก็ร้องให้คนๆหนึ่งเหมือนกันนะ” อินทัชพึมพำ “ทุกๆคนมีคนที่รัก..ได้เจอคนที่ทำให้รัก แล้วก็ต้องจากคนที่รัก..ดูเป็นเรื่องธรรมดา แต่ส่วนใหญ่มันก็ยากที่จะทำใจ”

เขายังคงมองนิ่ง ไม่ได้โต้ตอบอีกฝ่าย

“พี่รู้ไหมว่า..ผมก็มีคนบนฟ้าอยู่หนึ่งคน”

กนธีเงยหน้า จับจ้องที่ดวงตาเศร้าสร้อยของเด็กหนุ่ม

“แม่ผมเอง” อินทัชยิ้มจาง

“พี่..” เขาอึกอัก “เสียใจด้วยนะ” หมอนี่ยังเด็กอยู่แท้ๆ ต้องเสียคนใกล้ชิดขนาดนี้ไปแล้วหรือ

“เรื่องมันนานมาแล้วครับ แต่เวลาคิดขึ้นได้ มันก็รู้สึกทุกข์เหมือนกันนะ”

กนธีนิ่งฟัง อินทัชเล่าว่าเขาเป็นคนจังหวัดน่าน พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เขายังเด็ก พ่อออกจากบ้านไปอยู่กับภรรยาคนใหม่ ทิ้งแม่ เขา และน้องชายอีกสองคน พอแม่เลิกกับพ่อก็ไปอยู่กับยาย พวกเขามีกันเพียงแค่นั้น

“ช่วงที่ผมเรียนมัธยม แม่ไม่สบายครับ” เขาก้มลงมองฝ่ามือตัวเอง “ตอนนั้นเราไม่มีเงินติดตัวนัก เพราะแม่เป็นคนทำงานหนักคนเดียว ผมอาศัยทุนนักกีฬาเรียน เวลาว่างก็หาเงินจากการส่งของชำตามบ้าน ใครใจดีก็ให้ค่าแรงเพิ่ม แต่บางวันก็ส่งของฟรี ไม่ได้อะไรเลย แต่พี่รู้ไหม ผมไม่ได้เป็นเด็กดีนักหรอก บางครั้งเงินที่ผมได้มา ผมก็คิดว่า เราทำงานเหนื่อย ทำไมต้องเอาไว้กองกลาง ให้แม่ ให้ยาย ให้น้องใช้ด้วย พอคิดแบบนั้น ครั้งไหนที่ได้เงินมา ผมก็แอบเอาไปซื้อขนมกินคนเดียวจนหมด นานๆครั้งถึงจะเอามาให้แม่”

สุดท้าย..เงินที่พวกเขามีอยู่ก็ไม่พอที่จะใช้จ่าย ไหนจะค่ารักษาพยาบาลยาย ค่าเรียนของน้องอีกสองคนที่ยังเล็ก เหลือมาก็แทบไม่พอกิน จนแม่มาเจ็บป่วยเพิ่ม เขาเองก็ยังไม่รู้

มีวันหนึ่ง อินทัชเก็บเงินได้ห้าสิบบาท แทนที่เขาจะเอาไปให้ครู เขากลับเห็นเงินนั่นแล้วตาวาว เอาไปซื้อขนมกินจนอิ่ม และซื้อข้าวเกรียบมาฝากน้องคนละถุง

ตอนที่มาถึง เขาเห็นแม่นอนงอตัว ร้องโอดโอยอยู่ตรงบันไดเรือน เขารีบประคองแม่ไปที่อนามัย ทางนั้นตรวจเบื้องต้นแล้วแต่ตอบอะไรไม่ได้ อุปกรณ์การรักษาก็มีไม่เพียงพอจึงบอกให้เขาไปโรงพยาบาลในตัวเมือง แต่รถของทางอนามัย เจ้าหน้าที่เอาไปใช้ตรวจคนตามบ้าน ต้องเรียกสามล้อไปต่อ

มีคนเจ็บโผล่มาอีกหนึ่ง เจ้าหน้าที่ก็มีกันอยู่แค่นั้น อินทัชเลยต้องช่วยเหลือตัวเอง เขาให้แม่นั่งรอที่อนามัย ตัวเองออกไปเรียกรถสามล้อตรงปากซอย คนขับรถเห็นเขาเนื้อตัวคลุกฝุ่นก็คิดว่าคงจะมาโดยสารฟรี พวกนั้นถามหาเงินก่อนเพื่อน

..น่าเจ็บใจที่ในตัวมีอยู่เพียงห้าบาท..ไม่พอสำหรับค่ารถ..

..ห้าสิบบาทเมื่อเช้า ถ้าเขาไม่ได้ใช้ไป ก็คงไม่ต้องวิ่งโร่ ไหว้ขอความช่วยเหลืออย่างน่าสมเพช..

ในที่สุด มีผู้ชายใจดีอาสาพาไป อินทัชพาแม่ไปโรงพยาบาล หมอให้นอนค้างคืน ตรวจอาการอะไรหลายอย่างเรียบร้อยแล้วก็บอกให้ผู้ป่วยกับญาติรับรู้

“แม่ผมเป็นมะเร็งปากมดลูก” อินทัชเล่า “แม่ไม่ยอมรับการรักษา บอกผมว่าไปกินยาหม้อเอาก็ได้ หายเหมือนกัน ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันร้ายแรงแค่ไหน แม่บอกว่าอะไรก็ยอมตามนั้น”

กนธีเงียบกริบ

แม่ของเขาทนทรมานจากความเจ็บปวดอยู่นาน กระทั่งมะเร็งเริ่มลามหนักขึ้น แกนอนงอตัว คอยทุบท้อง ร้องครวญครางทั้งวันทั้งคืน ได้แต่สั่งให้เขาไปเอายาแก้ปวดมาบรรเทาแต่มันก็ไม่ช่วยอะไร

อินทัชตัดสินใจพาแม่ไปรักษาอีกครั้ง พวกเขามีบัตรสำหรับคนไข้ที่ไม่มีเงิน แต่เงื่อนไขที่ต้องยอมรับก็เป็นเรื่องยาก

“หมอบอกว่า ถ้าใช้สิทธิ์บัตรนี้ ก็ต้องเป็นไปตามลำดับ รอคิวฉายแสงประมาณสามเดือนเพราะคนเยอะมาก..” เขาบอก “แต่ถ้ามีเงินประมาณสองหมื่น..ก็ลัดคิวเข้าไปรักษาวันนี้ได้เลย” 

กนธีมองเห็นความเจ็บปวดที่หลงเหลืออยู่ของอีกฝ่าย

“พี่รู้คำตอบใช่ไหม..” อินทัชน้ำตาคลอ “เราไม่มีเงิน..แม่ต้องรอ..ทั้งที่ตอนนั้นแกเป็นระยะสุดท้ายแล้ว”

“โอ๊ต..” เขาลูบหลังมือคู่นั้น

“ทุกวันนี้ผมหาเงินได้เดือนละเกินสี่หมื่น..” เขาหัวเราะอย่างสมเพชตน “ถ้าเพียงแต่วันนั้น..ผมมีเงินแค่ครึ่งเดียวของตอนนี้..ผมก็คงจะช่วยแม่ได้ ถึงแกจะไม่หายขาด ถึงจะเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็ยังดีกว่ายืนอยู่เฉยๆ มองแม่ค่อยๆตายอย่างทรมาน..อย่างน้อยผมก็จะได้รับรู้ ว่าผมพยายามเต็มที่แล้วเพื่อช่วยแม่”

กนธีลูบบ่ากว้างอย่างปลอบประโลม ความทุกข์ของเขา..เมื่อได้ฟังความทุกข์ของคนอื่นแล้ว มันก็ดูจะเบาบางลงไป ไม่ได้ดูยิ่งใหญ่เหมือนแบกโลกไว้ทั้งโลกอีก

“ผมอยู่กับความรู้สึกผิดที่ช่วยคนที่ผมรักไม่ได้มานาน มีแต่เวลาที่ช่วยได้” อินทัชมองหน้าของอีกฝ่าย “และผมก็รู้ดี ว่าเวลาที่เราโทษตัวเอง..มันทรมานแค่ไหน ผมถึงไม่อยากให้พี่เป็นแบบผม”

เขามองใบหน้าของเด็กคนนี้ ความรู้สึกอาทรอุ่นวาบขึ้นในใจ อินทัชเป็นคนที่เผชิญกับอะไรมามาก ไม่ได้เป็นเด็กที่เอาแต่เที่ยวเล่น ไร้สาระไปวันๆ ทุกการกระทำของเขามีความหมายเสมอ และนั่นคือเหตุผลที่อินทัชต้องการเงินมากมายไว้เป็นหลักประกันในชีวิต

..เขาเองเสียอีก..ที่หว่านเงินของตนอย่างไม่รู้คุณค่าอะไรเลย..

“คนสำคัญของพี่..ชื่อศรัณย์..”

กนธียินยอมที่จะเปิดภาพความสัมพันธ์ในทุกแง่มุมที่ไม่เคยเล่าให้พสิษฐ์ฟังกับเพื่อนใหม่คนนี้ด้วยหลายเหตุผล

หนึ่ง..อินทัชได้เห็นความอ่อนแอของเขาไปแล้ว และไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบังมันอีก

สอง..เขาไม่จำเป็นต้องรักษาภาพพจน์ใดๆกับเด็กคนนี้ แต่กับพสิษฐ์..ที่เป็นทั้งน้องของเขาและเป็นเพื่อนกับศรัณย์ เขารู้สึกว่ายังอยากจะให้น้องมองเขาในภาพที่ดีต่อไป

และสาม..อินทัชเป็นเหมือนเพื่อนที่ช่วยแชร์ความทุกข์ เรื่องอะไรก็ตามที่ได้แลกเปลี่ยนกัน ก็เหมือนได้ช่วยเยียวยาจิตใจซึ่งกันและกันในแบบที่แต่ละคนต่างเข้าใจอีกฝ่าย ซึ่งไม่ใช่คนนอกทุกคนจะมาเข้าใจได้ 

“ตอนที่พี่เริ่มคบกับรัณย์ พวกเราไม่ได้มองถึงความต่าง เรามองเห็นแต่คนสองคนที่ใจตรงกัน เห็นแต่ช่วงเวลาที่มีความสุข เหมือนน้ำที่เชี่ยวแรง ยิ่งไม่มีใครห้าม เราก็ยิ่งไม่มองออกไปให้ไกล ไม่มองให้ลึกถึงข้อจำกัดของอีกฝ่าย”

เขาอาจจะเป็นคนใจดี เป็นกันเอง ไม่ถือตัวในสายตาของศรัณย์ แต่นิสัยเสียของเขาก็มีเยอะ เขาเป็นคนไม่ค่อยมั่นคง มักจะคิดมาก ชอบตีความหลายอย่างในแบบของตน ลึกๆแล้วมีความไม่มั่นใจในตัวเอง บางครั้งก็เอาแต่ใจ ทั้งยังเป็นพวกยึดติดที่สุด อาจจะเพราะการเสียแม่ไปในช่วงที่อายุน้อย ทั้งพ่อก็มีครอบครัวใหม่ จะมีก็แต่อาวรรณรีคนเดียวที่เขาพอจะพึ่งพาได้ น้องชายอย่างพสิษฐ์ก็อยู่ไกล พอศรัณย์เข้ามา ก็เหมือนจะเป็นเสาหลักให้กับไม้เลื้อยที่จิตใจไม่ค่อยแข็งแรงนักอย่างเขา

ในขณะที่ศรัณย์ เป็นคนที่เจียมตัว แต่ก็มีทิฐิในแบบของตนเอง เขาทำงานตั้งแต่อายุน้อยก็เพราะเป็นคนทะเยอทะยาน มีจุดยืนที่ชัดเจน เรื่องอะไรที่เขายอมได้ เขาก็ยอม เรื่องอะไรที่ศรัณย์คิดแล้วว่าจะไม่ทำตาม เขาก็จะยืนยันเสียงแข็งโดยไม่ฟังเหตุผล นอกจากนี้ ศรัณย์เป็นคนมีปมด้อยในเรื่องของฐานะและต้นตระกูล การที่ได้เป็นแฟนกับกนธีก็ถูกคนอื่นมองในทางลบอยู่แล้ว นั่นเหมือนหนามแทงใจที่ทำให้ศรัณย์มักจะทำตัวแข็งข้อ ยืนกรานในความคิดของตนเพื่อแสดงภาวะของความเป็นผู้นำ มันไม่ใช่เรื่องที่ผิด..กนธีรู้ว่าศรัณย์อยากจะสร้างตัวเป็นไม้ใหญ่ แยกตัวเป็นเอกเทศ โดยมีกนธีคอยอาศัยพึ่งพิง ไม่ใช่ต้องหลบอยู่ใต้เงาของคนรักไปจนชั่วชีวิต

“คนอื่นมองว่าเรารักกันมาก” กนธียิ้มจาง “แต่ในความเป็นจริง..นั่นแค่ช่วงแรกเท่านั้น หลังจากนั้นมันก็สามวันดี สี่วันไข้ คนสองคนต่างกัน ทั้งอายุ ฐานะ ครอบครัว มันก็เป็นธรรมดาที่ต้องทะเลาะกัน”

เขายอมรับว่าความรักของพวกเขายังคงเหมือนเดิม ไม่มีเรื่องของมือที่สาม แต่สิ่งที่ทำให้ขัดแย้ง ก็คือเรื่องของทัศนคติของแต่ละฝ่าย นิสัยส่วนตัว และการที่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงทิฐิของตน

ศรัณย์มีความฝันที่จะเป็นวิศวกร แต่ในทันทีที่เรียนจบคณะที่เจ้าตัวพากเพียรเข้าไปศึกษา กนธีก็จัดการพูดคุยกับญาติผู้ใหญ่ของตนซึ่งก็คืออาวรรณรี เพื่อจะหาที่ทำงานให้คนรักและยื่นตำแหน่งหัวหน้าให้โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตั้งตัว ในตอนแรก ศรัณย์ยืนกรานไม่ยอมรับตำแหน่งในบริษัทส่งออกของสิงหนาท เพราะไม่ใช่สายงานที่เขาเรียนจบมา ทั้งตัวเองก็ไม่ทันได้มีประสบการณ์มาก่อนแต่ด้วยความเกรงใจและเห็นแก่ความรู้สึกของกนธี เขาเลยจำยอมทำตามด้วยความอึดอัด

แน่นอนว่าปัญหาที่ตามมาก็คือคำนินทาและคำดูถูก ศรัณย์ต้องอดทนต่อคำพูดลับหลังที่ว่าเขาอาศัยเส้นสายของผู้บริหารขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งสำคัญ จากเด็กเดินเอกสาร ไต่เต้าขึ้นอย่างรวดเร็ว และมันก็ลามไปกระทั่งเรื่องที่ว่าเขา ‘ขายตัว’ เพื่อจะแลกกับผลประโยชน์ เขาต้องพิสูจน์ความสามารถของตนเองอยู่นานปี กว่าจะทำให้ทุกคนเชื่อถือในตัวเขาได้ แต่ในระหว่างนั้น เขาก็ทะเลาะกับกนธีมาหลายต่อหลายหนด้วยเรื่องความหวังดีที่เสียดแทงใจจากคนรัก

ไม่เพียงแต่เรื่องงานที่กนธีจัดการให้โดยไม่ถามความสมัครใจ แม้แต่การกินอยู่หลับนอน กนธีก็จะมีส่วนในทุกเรื่อง เขาไม่ได้เข้ามาบงการชีวิตของศรัณย์ แต่เขายินยอมพร้อมใจที่จะ ‘อำนวย’ ความสะดวกในทุกๆเรื่อง จ่ายเงินให้กับทุกๆอย่าง ในสายตาของกนธี เขาก็แค่เป็นผู้ดูแล เป็นผู้ปกครอง แต่ในสายตาของคนอื่น กนธีคือเศรษฐีหนุ่มที่เปย์หนักเพื่อเอาใจ ‘คู่ขา’ วัยเด็ก

ต่อให้ศรัณย์มั่นคงและหนักแน่นแค่ไหน คำพูดที่ลอยเข้ามากระทบหู ก็ทำให้เก็บเอามาเป็นอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจได้เช่นกัน และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ทะเลาะกันโดยตรง แต่ศรัณย์ก็ตั้งใจว่าจะต้องเป็นที่พึ่งพาให้กนธีได้ในสักวัน

นอกจากนี้ ในการใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่วันใดก็วันหนึ่ง ต้องมีเรื่องความหึงหวงเข้ามาเป็นตัวแปร

ศรัณย์นั้นแม้จะรู้ว่ากนธีเลือกเขา แต่ก็ไม่วายเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น ความหึงหวงของเขาไม่ได้แสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้ง แต่จะเป็นลักษณะของคนที่คิดมาก มองว่าตนไม่มีค่าพอ ทั้งยังเก็บเอาเรื่องของคนนอกมาตอกย้ำความด้อยกว่า สุดท้ายก็บีบบังคับ ผลักดันตนให้ทะเยอทะยานมากขึ้นเพื่อจะควงคู่กับกนธีได้อย่างไม่อายใคร

กนธีเองก็เคยบอกไว้แล้วว่าต่อให้ศรัณย์หวงเขามากแค่ไหน ก็สู้ความรู้สึกอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของที่เขามีต่ออีกฝ่ายไม่ได้ พื้นฐานของกนธีเป็นคนยึดติด ไม่มั่นคง และไม่มั่นใจในตัวเอง เป็นธรรมดาที่เขาจะปลูกฝังความหวาดระแวงอยู่ลึกๆ  ยิ่งศรัณย์เป็นคนหน้าตาดี เก่ง ขยันทำงาน อัธยาศัยดี เป็นสุภาพบุรุษ ทั้งยังอยู่ในตำแหน่งหัวหน้า คุณสมบัติพวกนี้ก็เพียงพอที่จะดึงดูดใครต่อใครให้เข้ามาหาได้มากแล้ว มันจึงไม่แปลกเลยที่กนธีจะอยู่ไม่สุขบ่อยๆ

บ่อยครั้งที่พวกเขาทะเลาะกันด้วยเรื่องของบุคคลอื่น ในโลกนี้มีบุคคลบางจำพวกที่ต่อให้รู้ว่าคนของเรามีแฟนแล้ว แต่ก็ยังอยากจะเข้ามาเป็นมือที่สาม ถึงแม้ศรัณย์จะไม่ได้เล่นด้วย แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรให้มันเด็ดขาดลงไป กนธีรู้สึกเหมือนถูกหยามน้ำใจเมื่อพบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเพียรพยายามเข้าหาคนรักของเขาอย่างโจ่งแจ้ง

เขาเคยเตือนเธอแล้วให้อยู่ห่างจากศรัณย์ แต่ในเมื่อเธอไม่ฟัง เขาก็สั่งให้คนรักจัดการเลิกโปรเจ็คที่ทำร่วมกับฝ่ายนั้น หรือไม่ก็ย้ายเธอไปแผนกอื่น ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกันอีก แต่ศรัณย์ที่ยึดเอาความบริสุทธิ์ใจเป็นหลักก็ไม่ได้ทำตาม เขาเป็นคนหัวรั้น อะไรที่มองว่าไม่ถูกต้อง ก็ไม่คิดที่จะทำตามโดยไม่ผ่านการไตร่ตรอง

เมื่อคำสั่งไม่ได้ผล กนธีก็จัดการขอย้ายงานของศรัณย์โดยพละการ เขาจัดการให้คนรักได้ตำแหน่งที่สูงกว่าแต่เป็นแผนกอื่นก็เพื่อตัดไฟตั้งแต่ต้นลม และเพื่อจะแสดงอำนาจของตนเองว่าอยู่เหนือผู้หญิงคนนั้นในทุกๆทาง ถ้าเธอยังคงยืนกรานจะเข้ามาแทรกแซงชีวิตพวกเขา กนธีจะทำให้เรื่องมันเด็ดขาดลงไปโดยไม่สนใครหน้าไหนอีก

ศรัณย์มองว่ากนธีใช้แต่อารมณ์ เขาปฏิเสธการเลื่อนตำแหน่ง การทะเลาะกันครั้งนั้น ทำให้กนธีเผลอหลุดคำพูดลำเลิกความดีของตนเอง ไม่ว่าจะเรื่องงาน เรื่องบ้าน หรือเรื่องชีวิตที่เขาให้อีกฝ่าย ศรัณย์ที่ทิฐิสูงมากพออยู่แล้ว เมื่อถูกพูดแทงใจก็ผลุนผลันออกไปอยู่เองตามลำพัง ช่วยตอกย้ำความไม่มั่นคงทางใจของกนธี ยิ่งเมื่อกนธีมารู้ว่าศรัณย์แอบซื้อบ้านไว้หลังหนึ่ง เขาก็ยิ่งระแวงหนัก 

เขาไม่รู้ว่าการที่คนรักมีความลับกับเขาในเรื่องนี้ มันจะนำไปสู่ความลับในเรื่องอื่นๆหรือเปล่า และความตั้งใจที่จะมีที่อยู่เป็นของตัวเองโดยไม่ปริปากบอกกันสักคำ มันหมายถึงสัญญาณของการเลิกรากันใช่หรือไม่

ในความเป็นจริง ศรัณย์แอบเอาเงินส่วนตัวไปผ่อนบ้านหลังนี้ไว้เพราะอยากเซอร์ไพรส์คนรัก เขาแค่อยากจะขอให้กนธีย้ายออกจากบ้านหลังใหญ่..เพื่อมาใช้ชีวิตอยู่กับเขาในบ้านจัดสรรหลังกะทัดรัดที่มาจากความอุตสาหะของตนเอง แต่เขาไม่ได้บอกเล่าความตั้งใจนี้ให้กนธีฟัง จะเล่าก็แต่พสิษฐ์ที่เป็นเพื่อนสนิท

กนธีรักศรัณย์สุดหัวใจ และเขาพร้อมที่จะทำทุกอย่าง ยกให้ได้ทุกอย่าง เพียงเพื่อให้ศรัณย์ยังอยู่ด้วยกัน ถึงเขาจะเอาแต่ใจ แต่เขาก็พร้อมที่จะง้องอนเพื่อให้คนรักกลับมา
   
ความสัมพันธ์ของพวกเขาสามวันดี สี่วันไข้อย่างที่กนธีนิยาม ทะเลาะกันครั้งหนึ่ง ขอคืนดีกันครั้งหนึ่ง จากนั้นก็วนเข้าวงจรเดิมๆ ทุกครั้งที่เคลียร์เรื่องหนึ่งลงไป มันจะต้องมีเรื่องใหม่เข้ามา ถึงอย่างนั้นก็ไม่ต่างไปจากหัวข้อเก่าๆ การหวังดีไม่เข้าเรื่อง การเข้าไปก้าวก่าย เรื่องความหึงหวง และเรื่องที่ต่างคนต่างอยากจะเป็นที่พึ่งพาของอีกฝ่าย ทั้งยังขุดคุ้ยเอาเรื่องในอดีตขึ้นมาพูดต่อได้ไม่รู้จักจบสิ้น ยิ่งมีตัวยุยงจากผู้ไม่หวังดีที่ริษยาชีวิตของคนอื่น ความรักที่มีข้อแตกต่างมากมายก็สั่นคลอน
   
เพียงแต่ว่า..มันยังไม่ทันถึงจุดแตกหัก เพราะศรัณย์มาจากไปเสียก่อน

..ด้วยความโง่เง่าของเขาเอง..

..เขาฆ่าศรัณย์..

“พี่ควรจะรู้..ควรรู้มานานแล้ว” กนธีปล่อยน้ำตาไหลเงียบเชียบ “ศรัณย์รักพี่คนเดียว..รักพี่ที่สุด แต่ความรักของพวกเรา มันไม่ได้ช่วยให้เรามีความสุข เราสองคน..อ่อนไหวเกินไป”

..โง่เง่าเกินไป..กับการใช้ชีวิตคู่..

อินทัชดึงมือฝ่ายตรงข้ามมากอบกุมเมื่อรู้สึกได้ว่ากนธีเริ่มตัวสั่นอีกครั้ง เขาไม่ทัก ไม่ท้วง ไม่ถาม หรือออกความเห็นใดๆ ไม่ตัดสิน ไม่วิจารณ์..ทำเพียงแค่รับฟัง และเข้าใจ

“ผมรู้ว่าพี่เองก็รักเขามาก..” เด็กหนุ่มพึมพำ “รักมาก..ยิ่งรู้สึกผิดมาก”

กนธีหลับตานิ่ง เขาพยักหน้า น้ำตามากมายร่วงลงไม่หยุด ถึงอย่างนั้นก็พยายามจะยกหลังมือขึ้นปัดมันออกผ่านๆ พยายามฝืน..เพื่อทำตัวเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องนี้

อินทัชรั้งข้อมือข้างนั้นไว้ “ร้องไห้ออกมาเถอะครับ..ไม่มีใครโทษว่าพี่อ่อนแอ ไม่มีใครตรงนี้จะมาสั่งให้พี่เข้มแข็ง” เขากระซิบ “ผู้ชายอย่างพวกเรา..มันก็ต้องมีวันเศร้าๆแบบนี้บ้างเป็นธรรมดา”

“ขอโทษ..” กนธีพูดเสียงเครือ “ขอโทษนะ”

คนฟังเข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังพูดขอโทษเขา..แต่เมื่อลองคิดดูดีๆแล้ว กนธีอาจจะกำลังพูดผ่านไปยังใครอีกคนที่ซ้อนทับอยู่บนใบหน้าของเขาคนนี้ก็ได้

“ขอโทษ..ที่พี่ทำให้รัณย์รู้สึกแย่..ทำให้รัณย์อึดอัด”

อินทัชเงียบไปครู่

“ขอโทษ..ที่ไม่เคยทำให้รัณย์มีความสุข” กนธีน้ำตาไหล

“พี่กุนต์..” ร่างสูงกอดปลอบคนตรงหน้า เขารั้งร่างกนธีเข้ามาหา

“พี่ทำร้ายรัณย์..” เขายั้งตัวเองไม่อยู่ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตั้งใจพูดกับใคร ทั้งยังไม่รู้ตัวเลย..เมื่อตนเองยกมือขึ้นมาพนม “ยกโทษให้พี่ด้วย..ยกโทษ..”

อินทัชรู้สึกเสียดแทงใจกับภาพตรงหน้าจนลำคอแห้งผาก เขารับรู้อารมณ์ ความเศร้าโศก ความรู้สึกผิดที่เหนี่ยวรั้งคนๆหนึ่งเอาไว้ รับรู้อย่างลึกซึ้งเมื่อมองใบหน้าที่มีแต่น้ำตาของความเจ็บปวด

เขาปรามตัวเอง ให้เพียงแต่เข้าใจ..ไม่ใช่ร่วมรู้สึกจนเผลอทำให้ตนเองดำดิ่งไปด้วย

“จะเลิกรักพี่ก็ได้..จะโกรธ จะเกลียดพี่ก็ได้..พี่แค่อยากให้รัณย์รู้..ว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ไม่เคยคิดร้ายกับรัณย์..”

ฝ่ามืออุ่นกุมปลายนิ้วเย็นเยียบนั้นไว้แผ่วเบา “ผมรู้ว่าพี่กุนต์กำลังโทษตัวเอง รู้ว่าพี่จมอยู่กับเรื่องวันนั้นมานานแค่ไหน..รู้ว่าพี่เสียใจ..เหมือนพี่เป็นต้นเหตุให้เขาจากไป”

เขาเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

“แต่พี่กุนต์รู้ไหมครับ..หากว่าวันนี้ศรัณย์ยังอยู่ ผมเชื่อว่าเขาจะต้องบอกพี่..” อินทัชพูด “ให้อภัยตัวเองเถอะครับ”

กนธีร้องไห้

“ศรัณย์ไม่ได้อยู่กับพี่เพราะจำใจอยู่ ไม่ได้อยู่แบบไม่มีความสุข เขาไม่มีเหตุให้ต้องฝืนทน ในเมื่อเขาเองก็ไม่คิดจะเอาอะไรจากพี่กุนต์อยู่แล้ว แต่ที่เขาอยู่ ก็เพราะว่าเขา ‘รัก’ พี่ และเขาก็ ‘มีความสุข’ ที่ได้อยู่กับพี่ แต่ในความสัมพันธ์ เราคงขอให้มันมีแต่เรื่องดีๆเกิดขึ้นไม่ได้ ในทุกๆครั้งที่เราโกรธกัน มันคือการได้เรียนรู้กันมากขึ้น และพวกเราก็ได้รู้ว่าถึงแม้อีกฝ่ายจะมีเรื่องไม่ดีเข้ามา มีข้อบกพร่องแค่ไหน แต่เราก็ยังอยู่ด้วยกัน..เพราะว่าเรารักกัน”

หยดน้ำตาร้อนผ่าวไหลลงไม่หยุด

“ศรัณย์อยู่ตรงนี้ อยู่ในใจของพี่กุนต์ ไม่เคยไปไหน” อินทัชวางมือลงบนอกด้านซ้าย สัมผัสเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะ “ผมรู้ว่าเขาไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดพี่เลยสักวัน..เขารับรู้ได้แน่..ว่าพี่ไม่มีวันทำร้ายเขา”

กนธีพยักหน้าทั้งน้ำตา

“ยกโทษให้ตัวเองได้ไหมครับพี่กุนต์” อินทัชถาม ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยดน้ำใสบนแก้มออก “ศรัณย์คงไม่สบายใจ ที่เห็นพี่กุนต์โทษตัวเอง เขาคงอยากให้พี่ลุกขึ้นยืน และมีชีวิตที่ดีต่อไป..เพื่อเขา..เพื่อคนที่พี่รัก..”

คนฟังกัดปากตนเองแน่น มือที่กำไว้ค่อยๆคลายลงเมื่ออีกฝ่ายสอดนิ้วเข้ามาลูบคล้ายจะปลอบประโลม

“ความรักครั้งนั้น..จะอยู่ในใจพี่เสมอ”

.

.

.



[ต่อข้างล่างจ้า]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 01-06-2016 01:44:47

.

.

.



อินทัชนั่งกุมมือกนธีอยู่เงียบๆเป็นเวลานาน กระทั่งสระใกล้จะปิด เขาถึงค่อยๆประคองตัวอีกฝ่ายออก ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะเผลอหลับไป โต๊ะด้านข้างมีไวน์ที่พร่องลงไปอีกกว่าครึ่งขวด กนธีเป็นคนสั่งมาดื่มเองโดยมีเขานั่งมองเงียบๆ

คืนนี้นับว่ายาวนาน กนธีพรั่งพรูทุกสิ่งทุกอย่างในใจออกมา จะด้วยเพราะเขาเป็นผู้ฟังที่ดี หรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มีส่วนช่วยกระตุ้นให้อดีตที่ถูกกดเก็บไว้ปะทุออกมาก็ตาม อย่างน้อยก็นับว่าเป็นผลดีที่ทำให้กนธีได้ระบายความรู้สึกอัดอั้นออกมาได้บ้าง 
   
“คุณพสิษฐ์” เขาต่อสายหาผู้ว่าจ้างที่คงจะรออยู่ด้วยความกังวล “ผมคุยกับเขาเสร็จแล้วนะครับ”
   
อินทัชไม่แน่ใจว่าเขาทำดีพอแล้วหรือยัง แต่ที่มั่นใจก็คือ เขาพูดกับอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่หวังดี อยากให้พี่กุนต์มีความสุข และก้าวออกมาจากความรู้สึกผิดในอดีตได้

หลังจากนี้ หมอนฤเบศร์จะเป็นคนรับช่วงต่อ ในเรื่องของจิตใจที่ซับซ้อน ต้องเป็นหน้าที่ของคนที่รู้ดีกว่า ตัวเขาแค่ช่วยเปิดทาง เหมือนกับละลายกำแพงสูงของกนธีให้บางลงเท่านั้น

กับคนบางคน ถ้าได้เปิดปากเล่าเรื่องราวที่อัดแน่นในใจสักครั้ง คราวต่อไปก็จะพูดออกมาง่ายขึ้น เมื่อได้ระบายความเจ็บปวด เรียนรู้ที่จะเปลี่ยนความคิด หาทางรับมือกับความรู้สึก แผลที่มีก็จะบรรเทาลงและหายได้ในที่สุด ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์และตัวบุคคล บางคนมีความเชื่อผิดๆมานานปี บางคนต่อต้าน บางคนเข้าใจได้ช้า บางคนแค่ชี้แนะไม่เท่าไรก็ปลดล็อคตัวเองได้อย่างรวดเร็ว

เขาคิดว่ากนธีน่าจะเป็นอย่างหลัง..เป็นคนฉลาดที่หลีกเลี่ยงความรู้สึก จะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่าย

‘ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง’

กนธีขยับตัวเล็กน้อยอยู่ในอ้อมกอดของเขา
   
“เขาหลับไปแล้ว..คิดว่าคงจะเมาไวน์”

“ใค..ร..” คนหลับส่งเสียงในลำคอ พยายามจะปรือตามอง

อินทัชเบาเสียงลง ข้อตกลงของเขากับคุณพสิษฐ์ พี่กุนต์ไม่ได้รับรู้ด้วย และคงจะไม่ดีแน่ ถ้ากนธีรู้ว่านี่คือสิ่งที่พวกเขาสามคนพูดคุยกันไว้ก่อนแล้ว แม้ว่าการช่วยเหลือครั้งนี้จะมาจากความจริงใจ แต่การว่าจ้างด้วยเงินก็อาจจะทำลายความรู้สึกดีๆลงได้อย่างง่ายดาย เขาจะไม่ใช่เพื่อนที่เข้าใจความรู้สึก แต่จะกลายเป็นเพื่อนที่มาพูดเพราะหวังค่าตอบแทนทันที

..ถ้ากับความตั้งใจแรก เขาเอาเงินเป็นที่ตั้งอยู่แล้ว..

..แต่ตอนนี้มันไม่ใช่..

อินทัชถอนหายใจ ก้มลงมองคนที่ซบหน้าแนบบ่า

“ถ้าคุณไม่รังเกียจ..ผมจะช่วยดูแลเขาก่อน ไม่อย่างนั้นมันคงจะแปลกๆที่คุณบังเอิญมารับเขากลับไปได้ เพราะผมไม่มีเบอร์ของคุณ และมือถือของเขาก็มีรหัสล็อคเอาไว้ ผมคงไม่มีปัญญาค้นเจอเบอร์คุณในเครื่องเขา”

‘เอาแบบนั้นหรือ..’ ปลายสายยังลังเลอยู่บ้าง

“ผมคิดออกแค่นี้แหละครับ พรุ่งนี้เช้า เดี๋ยวผมบอกให้เขาโทรหาคุณแล้วกัน”

‘ถ้าอย่างนั้นก็..ขอรบกวนหน่อยนะ’ พสิษฐ์ว่า ‘เงินอีกครึ่งหนึ่ง เดี๋ยวผม..’

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว” อินทัชแทรกเสียงเบา “ผมไม่ขอรับเงินค่าจ้าง”

‘หมายความว่ายังไงกัน’

เด็กหนุ่มทอดสายตามองคนน่าสงสารที่หลับลึก

..คราบน้ำตานั้น..เขาไม่อยากประเมินค่าเป็นเม็ดเงิน..

..เขาทำไม่ลง..

“พรุ่งนี้ผมจะคืนเงินครึ่งแรกให้คุณ ถือเสียว่าผมทำให้เขาด้วยใจ..”

พสิษฐ์เงียบกริบ

“แค่นี้ก่อนนะครับ..แล้วค่อยเจอกัน รับรองว่าผมจะดูแลเขาอย่างดี ถ้าไม่ไว้ใจ จะขับตามไปดูถึงบ้านผมก็ได้ ไม่ว่ากัน” เขาพูดแล้วกดตัดสายไป

กนธียังคงหลับตานิ่ง ไม่รู้เรื่องอย่างเคย

อินทัชถอนใจแผ่ว

..ทำตัวเป็นพระเอกทำไมกันนะเรา..




.........................................................................................




Talk :

:hao5:  ดูเวลาที่อัพล่าสุดแล้ว อนาถใจเหลือหลายยย หลังจากนี้จะหวานๆแล้ว อิๆๆ ไม่มีดราม่าาา  :hao7:

จริงๆไม่ได้จะเอาเรื่องปมในอดีตของพี่กุนต์มาเขียนเสียหลายตอนขนาดนี้ แต่คิดไปคิดมา คนคู่นี้ควรจะมีอะไรเชื่อมโยงกันไว้บ้างแหละเนาะ มันจะได้มากกว่าความรักแบบทั่วไปประเภท ถูกใจนิสัย เห็นหน้าตาแล้วชอบอะไรงี้ เผื่อจะดูลึกซึ้งขึ้นบ้าง (หรือเปล่า 555+)

แต่บางทีก็ต้องระวัง ถ้าในคนป่วยทั้งคู่ แล้วมีความเห็นอกเห็นใจกัน ก็ต้องอยู่ในสายตานิดนึง เพราะว่าอาจทำให้อาการแต่ละฝ่ายแย่ลง เป็น pathology love ได้

เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นเรื่องสมมติเน่อ 555+ จริงๆ บางทีการให้คำปรึกษาใคร ถ้ารู้หลัก ไม่ต้องรอจิตแพทย์ก็ได้ ไม่ต้องเป็นนักจิตวิทยาก็ได้ แค่ฟังอย่างตั้งใจ ฟังอย่างใส่ใจ อีกฝ่ายก็รู้สึกดีแล้ว ไม่ใช่ฟังไปหาวไปอะไรงั้น 555+

นักจิตวิทยาเก่งๆ บางทีไม่ต้องทำอะไรเลย จะมีออร่าความอบอุ่นแผ่ออกมาวิ้งๆ จากสีหน้า ท่าทาง น้ำเสียง เขาแค่นั่งเฉยๆ เราก็รู้สึก สัมผัสได้ แล้วก็นั่นแหละ สะอื้นฮักๆ พูดเองอะไรเองออกมาหมดเลย // ลองมาแล้วเลยรู้ อิๆ

แอบลาไปสอบ ฮือออ สอบวันที่ 19 มิ.ย. เมื่อเสร็จแล้ว จิมาปั่นน้าา

อยากเขียนตอนกุ๊กกิ๊กแล้วอ่ะ  :hao6:


ขอขอบคุณที่ติดตามจ้าาา






 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 01-06-2016 01:57:50

กรี๊ดดดดดดดด คุณคนเขียนมาอัพแล้ววว
ชอบประเด็นเรื่องจิตวิทยาอ่ะ ดูเป็นนิยายที่อ่านแล้วได้ความรู้ดี
เราเข้าใจเรื่องหลักการฟังด้วยใจมาบ้าง อ่านแล้วอินอ่า
สงสารพี่กุนต์จัง เบื้องหลังฉากหน้าที่สวยงาม
มันก็มีปัญหา อุปสรรคเยอะมากจริงๆ
ชอบที่ในที่สุดอินทัชก็ไม่เอาเงิน คือเราเดาว่ามันจะดราม่าตรงนี้แหละ
แต่ประเด็นคืออินทัชเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว จะเปลี่ยนมาเป็นพี่กุนต์
คงยาก และพี่กุนต์เองก็คงคิดหนักเหมือนกัน ติดตามต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 01-06-2016 02:05:08

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 01-06-2016 02:14:05

มาแล้ววววววววววววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: BBellza ที่ 01-06-2016 02:31:07

ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดดดดดดดดดด

ในที่สุด ก็มาอัปแล้วววว
คนอ่านจะลงแดงแล้ววววว
คิดถึงมาก เป็นกำลังใจให้คนเขียน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 01-06-2016 05:54:23

โฮ่ยยย พ่อพระเอกของแท้เลยจ้าาา
มีความอบอุ่น สู้ๆนะมันต้องดีขึ้นแน่นอน

ขอบคุณนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 01-06-2016 06:11:37

เศร้าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 01-06-2016 06:38:43

พั่กุนต์คงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างที่ได้บอกเล่าเรื่องความอัดอั้นออกไปแบบนี้ หวังว่าต่อจากนี้จะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นกับพี่กุนต์บ้างนะ ส่วนอินทัชคิดดีแล้วแน่หรือที่จะไม่รับค่าจ้างอ่ะ แต่ก็คงดีนั่นแหละเพราะถ้าพี่กุนต์รู้ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้ก็คงเสียไปแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 01-06-2016 06:56:55

เอาจริง ตอนแรกอ่านไปก็กังวล ไม่อยากให้โอ๊ตเข้ามาแบบเป็นตัวแทนใคร ถึงจะเพื่อรักษาก็เหอะ กล้วมันจะเป็นภาพซ้อนระยะยาว (เพราะดูแล้วก็น่าจะเป็นโอ๊ตนี่ละมั้งพระเอก) แต่พอออกมารูปนี้ ก็โอเคนะ เหมือนช่วยรับฟังกัน แชร์กัน หัวอกเดียวกัน ดีจัง

เห็นแววจะหวานมาลิบๆละ ค่อยยังชั่วเนอะ :katai2-1: หมดแล้วม้างดราม่า. #หรออออ ตอนที่ 7 เองน้าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 01-06-2016 08:41:13

 :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 01-06-2016 08:57:03

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 01-06-2016 10:18:46

แล้วปาลินของเค้าอ่ะ จะไปคู่กะใคร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 01-06-2016 12:06:17

ดราม่าเข้ามาค่ะ!!! ฉันพร้อมมม :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: imAWESOMEz ที่ 01-06-2016 12:52:26

นั้มตาา  :sad11:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 01-06-2016 14:49:44

 :heavenB  อยากอ่านหวานๆแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 01-06-2016 16:29:43

โอ๊ย พาร์ทเปิดใจ  :ling3:
อยากกินน้ำตาลแล้ว เตรียมชูป้ายไฟ  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 01-06-2016 16:45:41

งือออออ ตอนหน้าขอมุ้งมิ้งบ้างค่ะ สงสารพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 01-06-2016 17:41:50

เศร้าจัง สงสารทั้งรันย์ทั้งพี่กุน 
เราว่าแล้วว่าโอ๊ตไม่ใช่คนไม่ดี เชียร์โอ๊ตนะ  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minerva ที่ 01-06-2016 18:20:26

น้ำตาไหลพรากๆ คู่นี้ช่วงแรกซึ้งจริงๆ รอติดตามต่องับบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 01-06-2016 19:19:00

บวกเป็ดให้กับการตัดสินใจเล่าความหลังของพี่กุนต์
ฮือออ เข้าใจคำว่ารักกันอต่ไปด้วยกันไม่ได้ป้ะ
ร้องงงงง น้องโอ๊ตต้องช่วยน้าาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 01-06-2016 20:27:58

ดีใจจจจจจจจ

 :hao5: :hao5: :hao5:

อ่านตอนนี้น้ำตาซึมอีกแล้ว
ฮืออออ ขอบคุณอินทัชที่เข้าใจพี่กุนต์
ทำตัวเป็นพระเอกแบบนี้ดีแล้วลูก พี่เค้าจะได้เปย์ให้หนัก #เดี๋ยวๆๆ

อยากอ่านฉากหวานๆ แล้วค่ะ >_<
แต่ๆๆๆ ยังเหลือประเด็นที่อินทิชชอบปาลินอยู่นี่นาาาาา
ง้อวววววววววววว

คุณข้าวปั้นสู้ๆ นะคะ รออ่านตอนต่อไปค่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 01-06-2016 22:07:53

น้ำตาคลอเลยจ้า   :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 02-06-2016 01:46:06

โอ๊ตคงไม่ได้หวั่นไหวง่ายๆ เพราะคงรักปาลินมากอยู่
และดูเป็นคนมั่นคง ไม่ยุ่งกับลุกค้า และมีกำแพงจำกัดในการการมีความรัก

รอวันที่โอ๊ตรักพี่กุนย์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-06-2016 08:27:18

รู้สึกว่ามันเป็นจริงเลย
รักกันมากแหละ แต่คนมันก็แตกต่าง กว่าจะหาจุดลงตัวได้ก็ต้องผ่านช่วงเวลาปรับตัวแสนยากไปให้ได้

ขอให้ปล่อยความรู้สึกผิดได้สีกทีเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 02-06-2016 09:56:54

งานนี้อินทัชทำได้ดี
รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 02-06-2016 11:30:55

ความจริงทั้งสองคนมีรักที่ไม่อาจจับต้องได้เหมือนกันทั้งคู่ คนหนึ่งรักคนที่ตายจากอีกคนรักคนที่ยังมีชีวิตอยู่ นี่น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นของรักที่สมหวังในครั้งนี้เนาะ   :mew1:

สารบัญค่ะ
 Chapter 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3344717#msg3344717)
 Chapter 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3375148#msg3375148)
 Chapter 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3391754#msg3391754)

 :กอด1: +  :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 02-06-2016 17:36:33

เค้ารอตอนต่ออยู่นะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: blur ที่ 03-06-2016 02:04:31

ดราม่าไม่ดราม่าไม่กลัว แต่อ่านให้มาต่อบ่อยบ่อยยยย 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: เมืองจีน ที่ 04-06-2016 10:17:38

มารออ่านตอนกุ้กกิ้กแล้วค่ะ!!!!  :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 04-06-2016 11:12:06

 :hao7: :hao7: :hao5: สนุกมากเลย รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 04-06-2016 12:10:54

สงสารศรัณย์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 04-06-2016 13:22:37

..ทำตัวเป็นพระเอกทำไมกันนะเรา..

เด็กน้อยเริ่มหวั่นไหวแล้ว
พี่กุลก้วออกมาจากอดีตได้หรือยังคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 04-06-2016 14:50:34

ร้องไห้มาพอแล้ว รอตอนหวานๆ กุ๊กกิ๊กๆนะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 05-06-2016 14:21:40

ฮรือออออ พี่กุนต์ให้อภัยตัวเองเถอะน้า เจ็บปวดง่ะ TAT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 05-06-2016 19:19:54

ติดตามอ่านอีกเรื่องนึงของคุณข้าวปั้นนะคะ สนุกมากเหมือนเดิมค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.7] pg.11 -- 1/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 05-06-2016 20:24:23

ข้าวปั้นมาที อินได้ทุกเรื่อง
ตอนล่าสุดสงสารพี่กุนต์จัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 07-06-2016 01:16:49

Chapter 8

กนธีตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวเล็กน้อย อันที่จริงอากาศกำลังดีจนเขาอยากจะหลับต่อ แต่เสียงพัดลมที่ครางหึ่งเหมือนใกล้จะพัง กับสัมผัสนุ่มๆแถวจมูก ทำให้เขาต้องปรือตามองอย่างเสียไม่ได้
   
ภาพแรกที่เห็นทำเอาเขางุนงง มันเป็นเพดานไม้สีเข้ม กับพัดลมติดเพดานรุ่นเก่าเมื่อสมัยหลายสิบปีที่แล้ว
   
ระหว่างที่กำลังไล่เรียงความคิด อะไรบางอย่างก็ปัดผ่านหน้าไป กนธีมุ่นคิ้ว หรี่ตามองตาม
   
..แมว..
   
ชายหนุ่มกะพริบตาปริบ เอียงหน้าไปทางที่มันเดินนวยนาดผ่านไปยังประตูที่เปิดแง้ม แต่แล้วแทนที่จะเจอแมว เขากลับหยุดกึกเมื่อได้เห็นเด็กชายตัวน้อย..น่าจะอยู่วัยประถมกำลังนั่งขัดสมาธิ เอาเตารีดไถบนกางเกงสแล็คสีดำท่าทางคล่องแคล่ว พอเจ้าหนูเห็นเขานอนมอง รอยยิ้มกว้างระคนเก้อเขินก็ผุดขึ้นเป็นการทักทาย
   
“ตื่นแล้วหรือครับ”
   
กนธีค่อยๆยันตัวขึ้น เขาเหลียวมองรอบตัว มันเป็นห้องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ทั้งผนังและพื้นเป็นฝาไม้กระดานทั้งหมด มีปฏิทินโป๊เปลือยของแม่โขงฉบับสิบปีก่อนแขวนไว้ เพดานกลางห้องมีไซมงคลดักเงินดักทองที่ฝุ่นจับจนดำห้อยอยู่ ประตูไม้มีทองคำเปลวติดแน่น พ่วงด้วยอักขระอาคมเขียนด้วยชอล์กขาวซึ่งดูจะเลือนไปตามสมัย ส่วนข้าวของในนี้ก็มีไม่กี่อย่าง เช่น ทีวีเครื่องโตที่ล้าสมัยไปแล้ว โต๊ะเครื่องแป้งไม้ ตู้เสื้อผ้า กับเตียงเหล็กที่เขานอนอยู่
   
“พี่ชาย..” เสียงเล็กๆเรียกซ้ำ “ดื่มน้ำไหมครับ”
   
เขาหันกลับมา เด็กน้อยที่รีดผ้าอยู่เมื่อครู่ปรากฏตัวด้านข้าง ในมือประคองแก้วใบใหญ่เอาไว้ ดูท่าจะรินน้ำมาเสียเต็มปริ่ม
   
กนธียิ้ม นึกขึ้นได้ว่าเสียมารยาทเสียแล้ว “ขอบคุณครับ..”
   
เจ้าหนูฉีกยิ้ม จากนั้นก็เดินกลับไปนั่งจุ้มปุ๊ก จัดการรีดผ้าต่อ กนธีมองเงียบๆ ไล่สติระลึกว่าที่นี่คือที่ไหน และเขามานอนบนเตียงนี้ได้อย่างไร
   
มีเสียงผู้คนโหวกเหวกจอแจดังมาจากด้านนอก ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ เสียงพูดคุยต่อรองราคาของ คิดว่าน่าจะเป็นโซนตลาดหรือแหล่งค้าขายที่มีคนอยู่กันหนาแน่น กนธีหันมองออกไปทางหน้าต่าง คะเนจากความสูงของต้นมะม่วงด้านข้าง เหมือนว่าตรงนี้จะเป็นชั้นสอง..ดูสภาพแล้ว เดาว่าที่นี่คงเป็นบ้านไม้สองชั้นที่ทำเป็นห้องเช่าตามชุมชนทั่วไป
   
..แต่ถ้าอยากรู้ก็อย่ามัวแต่เดา ถามเลยดีกว่า..
   
“หนู..” เขาเรียกเด็กชายที่ฉีดน้ำในขวดฟึ้ดๆ “ช่วยบอกพี่..เอ่อ..ลุง..” มันระคายปากชอบกลถ้าจะลดอายุตัวเอง “บอกลุงหน่อยได้ไหมว่านี่มันที่ไหน”
   
ร่างเล็กจ้อยเงยหน้าขึ้น “ตลาดหลังวัดตะพานครับ”
   
กนธีพยักหน้ารับ ก้าวขาลงจากเตียงแล้วชะเง้อมองออกไปข้างนอก..ภาพแรกที่เห็นคือเมรุเผาศพ ชัดเจนเต็มสองตาเลยทีเดียว แต่ก็โอเค..ถ้าอยู่แถวนี้ ก็แปลว่าเขายังอยู่ในโซนใจกลางเมือง
   
ยังไม่ทันได้พูดอะไร ประตูไม้ก็เปิดอ้าออก ร่างสูงใหญ่ของเด็กหนุ่มที่คุ้นเคยโผล่หน้าเข้ามา มือข้างหนึ่งหิ้วถุงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ อีกข้างจับจูงเด็กตัวอ้วนกลม แก้มยุ้ยเป็นพวงมาด้วย
   
กนธีเลิกคิ้ว มองอินทัช สลับกับมองเด็กทั้งสองคนที่หน้าตาถอดแบบอีกฝ่ายมาแทบจะเป็นแพทเทิร์นเดียวกัน ตอนนี้เขารู้แล้วแหละว่านอนอยู่บ้านโอ๊ต แต่ว่าเด็กสองคนนี้เป็นใครกัน
   
“ลูกชาย?”
   
อินทัชหัวเราะขณะหยิบโต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยออกมากาง “น้องชายครับ ผมมีน้องสองคน เมื่อคืนก็เล่าให้ฟัง”

กนธีปวดหัวจี๊ด เขาค่อยๆทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้มานอนที่ห้องนี้ พอไล่เรียงเหตุการณ์และเห็นภาพเมื่อคืนผุดเป็นฉากๆ เขาก็อดรู้สึกอับอายไม่ได้ แต่คิดใหม่อีกทีก็ช่างมันเถอะ..นานๆจะมีคนเห็นเขาร้องไห้เป็นเผาเต่า มันก็ตลกดี

อีกอย่าง ได้พูดได้คุยออกไปเยอะแยะ มันทำเอาเขาตัวเบาโหวงเหวงเลยทีเดียว

“ยังไงก็ตาม..ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ”
   
อินทัชส่ายหัว “ตื่นแล้วจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” เขาบุ้ยใบ้ไปที่ผ้าเช็ดตัว ตรงตู้เสื้อผ้ามีเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงบอลเนื้อลื่นแขวนไว้ “ผมเลือกตัวใหม่ๆมาให้ แต่ก็เคยใส่มาครั้งสองครั้งแล้ว ยังไงถ้าไม่รังเกียจ จะใช้ก่อนก็ได้นะครับ”
   
กนธียิ้มตาปิด เขาเหนียวตัวแทบแย่ ทั้งน้ำหูน้ำตาน้ำมูกน้ำลาย เกินจะรับตัวเองจริงๆ “รบกวนอีกทีนะ”
   
“ห้องน้ำรวมนะครับ อยู่ด้านล่าง ไม่ค่อยสะดวกแต่ก็สะอาดพอใช้”
   
คนฟังพยักหน้ารับ มองตามแขกวีไอพีของที่ร้านอย่างประหลาดใจเล็กน้อย กนธีเดินอ้อมพวกเขาที่นั่งอยู่กับพื้นแบบมีมารยาท ไม่วายลูบหัวน้องชายทั้งสองของเขาอย่างเอ็นดู ถ้าเป็นพวกเศรษฐีมีเงินคนอื่นที่เคยเจอมา พวกนั้นแทบจะเดินเตะคนที่อยู่ต่ำกว่าด้วยซ้ำ และถ้าเป็นผู้ดีคนอื่น คงไม่ยอมใช้เสื้อผ้าร่วมกับใครแน่
   
“ผมซื้อข้าวต้มปลามาฝาก เจ้านี้ทำอร่อย มากินด้วยกันนะพี่” อินทัชชวน
   
“โฆษณาถึงขนาดนี้ ต้องลองซะแล้ว” กนธีหยิบผ้าขนหนูขึ้นพาดบ่า เห็นขัน ยาสีฟัน แปรงสีฟันอันใหม่ กับสบู่ก้อนเล็กที่ยังไม่แกะห่ออยู่ในถุงเซเว่นก็ยิ้มบาง
   
“ระวังตะขาบนะฮะ” น้องชายคนเล็กของอินทัชยิ้มอวดฟันหลอ “พี่โอ๊ตเอารองเท้าแตะตีตายไปเมื่อคืนตัวนึง”
   
ชายหนุ่มหัวเราะ ทำนิ้วโอเคเป็นการรับรู้ “ว่าแต่..พวกหนูชื่ออะไรกัน”
   
“คนรอง..ไอ้อ้น อยู่ป.สี่” อินทัชตอบแทนน้องที่ยัดปาท่องโก๋เข้าไปเต็มปาก “ไอ้ตัวเล็กนี่..อุ้ม กำลังเรียนอนุบาลสาม เกิดมาก็ไม่เจอหน้าพ่อแล้ว” เขาโยกหัวน้องเล็กอย่างรักใคร่
   
“โอ๊ต อ้น อุ้ม” กนธีจะพยายามเรียกไม่ให้สลับ “โชคดีจังที่มีพี่ชายใจดีแบบนี้”
   
“มีกันแค่สามคนพี่น้อง กับยายอีกคนที่น่าน ต้องรักกันไว้มากๆ” อินทัชบอกก่อนจะหันมาเร่ง “เดี๋ยวข้าวต้มเย็นหมดนะครับ”
   
“ถ้าช้า เดี๋ยวน้องอุ้มจะแย่งพี่ชายกินนะ” อ้นหัวเราะ
   
“ไปแล้วๆ ยังไงก็เหลือปลาไว้ให้ลุงขี้เมาชิ้นหนึ่งแล้วกัน”
   
คล้อยหลังกนธี อ้นกับอุ้มก็หันมายิ้มแป้นให้พี่ชาย
   
“พี่คนนั้นชื่ออะไรอ่ะพี่โอ๊ต ใจดีจังเลย”
   
“อ้นก็ถามเขาเองสิ”
   
“ไม่เอาอ่า..อ้นเขิน” เด็กชายพ่นลมแก้มป่อง
   
“เขินอะไรวะ”
   
“ไม่รู้..เขินพี่ชายใจดี เหะๆ”

“เลิกพูดมากแล้วกินข้าวได้แล้ว” อินทัชหัวเราะ เขาตักเนื้อปลาจากส่วนของเขาไปใส่ถ้วยของน้องสองคน “กินเยอะๆ โตเร็วๆ”
   
น้องอุ้มแบ่งปลาชิ้นหนึ่งกลับไปให้พี่ “พี่โอ๊ตให้พวกหนูเยอะ พี่โอ๊ตกินบ้าง”
   
อ้นเห็นก็พยักหน้า ตักปลาคืนพี่อีกคน “อ้นกินเยอะแล้ว พี่โอ๊ตยังไม่กินเลย”
   
“เป็นพี่ต้องเสียสละให้น้อง เรื่องแค่นี้สบายมาก” อินทัชขยี้หัวเด็กๆ “ไม่ต้องมาทำเป็นฮีโร่ กินเข้าไป! กินขิงด้วย!”
   
เสียงพูดคุยในห้องดังเล็ดลอดออกมาข้างนอก ใครบางคนที่ยังไม่ไปไหนไกลได้แต่ยิ้มจาง

.

.

.



กนธีนั่งขัดสมาธิกับพื้น กินข้าวเช้าแบบง่ายๆที่อินทัชซื้อมาให้โดยมีเด็กน้อยสองคนนั่งมองเขาตาไม่กะพริบ
   
“เอ่อ..อ้นกับอุ้มไม่อิ่มหรือเปล่า” สี่ลูกตากลมป๊องมาจ้องเอาๆแบบนี้ เล่นเอาเขาทำอะไรไม่ถูกเลย
   
เด็กๆส่ายหัว พากันหัวเราะร่วนอย่างชอบอกชอบใจ นานๆทีจะมีเพื่อนพี่โอ๊ตมาที่ห้องเช่า สองพี่น้องเลยเห่อแขกคนใหม่เป็นพิเศษ
   
“พี่ชายชื่ออะไรครับ” อ้นถาม จ้องอีกฝ่ายที่กินขิงเผ็ดๆได้อย่างหน้าตาเฉย
   
“เรียกพี่เลยหรือ” กนธีขบขัน “เรียกลุงก็ได้นะ ไม่ว่ากัน..ลุงชื่อกุนต์”
   
“ไม่เห็นจะแก่เลย จะเรียกลุงได้ไงอ่ะ”
   
..ปากหวานงี้..เป็นลูกเป็นหลาน ลุงรักตายเลย..
   
“เรียกอากุนต์ก็ได้ กระดากน้อยหน่อย”
   
อินทัชที่มารีดผ้าต่อจากเจ้าอ้นฟังแล้วอดขำไม่ได้ “ให้มันเรียกพี่นั่นแหละครับ จะได้ไม่งง”
   
“เอ้า..พี่กุนต์ก็พี่กุนต์” กนธียิ้ม หันมองน้องอุ้มที่เท้าคางมองเขา ทุกครั้งที่เขาตักผักชีกับต้นหอมเข้าปาก น้องอุ้มจะขมวดคิ้วเป็นโบว์พร้อมกับทำสีหน้าเหมือนอมบอระเพ็ดไว้    
   
“น้ำฮะ” อุ้มยกแก้วให้อีกฝ่าย
   
“ขอบคุณครับผม” เขายกขึ้นมาจิบพอเป็นพิธี เพราะนี่ก็เป็นครั้งที่แปดแล้วที่น้องอุ้มยื่นแก้วให้ เขาไม่อยากให้เด็กเสียความตั้งใจเลยแทบจะกินข้าวคำน้ำคำกันเลยทีเดียว
   
“ระวังพี่กุนต์ท้องแตกนะอุ้ม” อินทัชปรามเมื่อน้องน้อยตั้งท่าจะส่งแก้วน้ำให้เป็นครั้งที่เก้า
   
“ท้องแตกแบบลูกโป่งเลยเหรอพี่โอ๊ต” เด็กชายทำตาโต
   
กนธีหัวเราะ เห็นความไร้เดียงสาของเด็กแล้วอารมณ์ดี เขากินข้าวจนเกลี้ยงก่อนจะมองซ้ายมองขวา หาว่าจะเอาไปล้างตรงไหนได้ มานอนเตียงคนอื่นแล้ว ยังใส่เสื้อ และให้เจ้าบ้านเลี้ยงข้าวอีก อย่างน้อยชามสามสี่ใบนี่ เขาก็ควรจะล้างให้เป็นการตอบแทน
   
“ไม่เป็นไรครับ วางไว้เถอะ เดี๋ยวเจ้าอ้นมันล้างเอง”
   
“ไม่ดีมั้ง ยังเด็กอยู่เลย” ตอนตื่นก็ตกใจพอตัวแล้วที่เด็กวัยกระเตาะรีดผ้าเป็น แต่ดูจากการเลี้ยงดูน้องของโอ๊ตก็เดาได้ไม่ยาก ว่าพี่ชายคงจะสอนให้เด็กๆพยายามพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด แต่เขาก็ยังคิดว่างานบางอย่างมันเกินขีดความสามารถของน้องๆอยู่ดี
   
“อ้นล้างได้ๆ” อ้นกระตือรือร้น “ล้างจานเรื่องจิ๊บๆ”
   
“พี่ช่วยถือนะ” กนธีรวบรวมชามมากองรวม ยังดีที่ว่าเป็นเมลามีน แต่ถ้าตกแรงๆทีก็แตกได้เหมือนกัน “เอาไปล้างตรงไหนครับ”
   
“ข้างล่างครับ เดี๋ยวอ้นพาไป” เด็กชายกุลีกุจอไปเปิดประตู
   
บ้านเช่าที่นี่มีหลายห้องติดกัน ห้องน้ำที่ใช้เป็นห้องน้ำส่วนรวม มีอยู่หลายห้องจะได้เพียงพอกับความต้องการของผู้เช่า มีการแยกชายหญิงและแยกห้องสุขากับห้องอาบน้ำไว้ต่างหาก ตรงหน้าบ้านจะเป็นลานปูนกว้างๆ ส่วนซักล้างเป็นอ่างปูนยาว มีก็อกน้ำหลายหัวเหมือนในโรงเรียน
   
อ้นหยิบกะละมังใบเล็กในห้องติดมาด้วย พอถึงตรงลานปูนก็ต่อสายยางเข้ากับก๊อก เปิดลงกะละมัง ร่างเล็กชูมือขอชามที่พี่กุนต์ถือมาแม้ว่าคนเป็นผู้ใหญ่จะขอทำเอง เจ้าหนูก็ไม่ยอม
   
“พี่กุนต์เป็นแขกครับ ให้แขกทำไม่ได้” อ้นนั่งยองๆกับพื้น เคาะเศษข้าวใส่ถุงพลาสติกและล้างน้ำเปล่ารอบหนึ่ง
   
กนธีได้แต่เกาหัวแกรก เขากลายเป็นผู้ช่วยเด็ก บีบน้ำยาล้างจานลงสก็อตไบรท์ และคอยล้างน้ำเปล่าตอนน้องถูชามเสร็จแล้ว จากนั้นก็รวบรวมมาถือให้ทั้งชามทั้งช้อน

อ้นทำความสะอาดกะละมังจนหายมันก็เอามาหนีบไว้ที่แขน ชวนพี่กุนต์กลับขึ้นห้อง

“น้องอ้นเก่งมาก” กนธีชมอย่างจริงใจ “นอกจากรีดผ้า ล้างจาน อ้นทำอะไรได้อีกครับ”

“อ้นคลุกข้าวให้แมว” เด็กชายฉีกยิ้มกว้าง “แล้วก็กวาดพื้น ถูพื้น ซักผ้า พับผ้าด้วยครับ”

“รู้สึกว่าตัวเองเป็นมนุษย์ไร้ประโยชน์เลยทีเดียว” ลุงละอายใจเหลือเกิน

ขากลับขึ้นมาชั้นสอง กนธีเห็นผู้หญิงวัยกลางคนยืนเท้าเอวอยู่หน้าห้อง ส่งเสียงบ่นไม่หยุด โดยที่ผู้เช่าอย่างอินทัชได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายต่อว่า ฟังๆแล้วดูเหมือนจะเป็นเรื่องแมว

“มีคนมาบอกว่าพวกเธอแอบเลี้ยงแมวไว้หรือ ป้าบอกแล้วว่าห้ามเอาอะไรมาเลี้ยง”

กนธีนึกขึ้นได้ว่าตอนนอน มีแมวตัวหนึ่งเอาหางปัดผ่านหน้าเขาไป ไม่รู้มันหลบไปไหนแล้ว รู้แกวจริงๆ

“ขอโทษทีครับ” อินทัชประนีประนอม “มันเป็นแมวจรท้องแก่ พอดีให้ข้าวไว้ มันเลยมาอาศัยคลอดลูก เดี๋ยวโตแล้วก็คงจะไปเอง”

“ให้อาหารมันทุกวันแบบนี้มันคงจะไปไหนได้หรอก มันลำบากนะเธอ กลิ่นฉี่กลิ่นขี้มันรบกวนชาวบ้านเขา แถมมันยังไปฟัดหนูทิ้งไว้เรี่ยราดบนทางเดิน แล้วตอนดึกๆยังขึ้นไปวิ่งบนหลังคาอีก ส่งเสียงโครมคราม กวนคนจะนอน”

กนธีโอบไหล่น้องอุ้มที่ก้มหน้าสลดเพราะพี่ชายถูกดุ เขาขยี้หัวปลอบใจน้อง

“ยังไงก็เถอะ ช่วยเอาไปปล่อยวัดด้วยแล้วกัน ป้าก็ไม่อยากว่าอะไรพวกเธอนักหรอก แต่กฎต้องเป็นกฎนะ”

“ขอโทษอีกทีนะครับ”

เจ้าของบ้านเช่าพยักหน้ารับ พอหล่อนคล้อยหลังไป เจ้าแมวสีส้มนมห้อยย้อยแบบแมวแม่ลูกอ่อนก็กระโดดตุบเข้ามาทางหน้าต่าง พอเห็นน้องอุ้มก็รีบวิ่งมาแทรก คลอเคลียออดอ้อน ส่งเสียงร้องขอกินข้าว

“แกงส้ม..แกงส้มมาหาอ้นเร็ว” เจ้าตัวกวักมือเรียก เตรียมจะพาแมวหนี เพราะพี่โอ๊ตตั้งท่าจะดุอีกแล้ว

อินทัชส่ายหัว เขามองน้องชายอย่างคาดโทษ “อ้น..พี่เตือนเราแล้วใช่ไหมว่าถ้าป้าเขารู้มันจะแย่”

“พี่โอ๊ตอย่าดุพี่อ้น” น้องอุ้มมายืนกางแขน ช่วยปกป้องพี่คนรอง เด็กชายร้องเรียกเหมียวๆ ไอ้แกงส้มเลยหันมาถูไถตัวกับสีข้างของน้องแทน

“ก็..ก็มันมีลูก” อ้นแย้ง “ลูกแกงส้มยังตัวเท่ามดอยู่เลยนะพี่โอ๊ต ทิ้งไม่ได้หรอก”

อินทัชกุมขมับ แม่แมวท้องแก่ที่เจ้าอ้นเอามาให้ข้าวให้น้ำ เมื่ออาทิตย์ก่อนเพิ่งจะคลอดลูกถึงสี่ตัว ไอ้แสบตั้งชื่อเสร็จสรรพ เป็นตระกูลถั่วทั้งนั้น ตอนนี้แม่มันเลี้ยงไว้ในซอกเก็บของหลังบ้าน อาศัยอาหารที่น้องชายเขาให้ทั้งสามเวลาเป็นตัวสร้างน้ำนมให้ลูกที่ตัวแคระแกร็นของมันกิน เขาก็ไม่อยากจะใจดำ เอามันไปปล่อยทั้งครอกหรอก แต่ป้าเจ้าของบ้านสั่งมาแบบนี้ ถ้าไม่ทำอะไรก็คงเดือดร้อนพอตัว

“ไม่น่าเก็บมาตั้งแต่แรก” เขาถอนหายใจ

“อ้นขอโทษครับ” น้องอ้นเข้ามาเกาะขาพี่ชายตัวโต “แต่ว่า..ถ้าจะเอามันไปปล่อย ให้มันโตกว่านี้ได้ไหมครับ”

น้องอุ้มเข้ามาอ้อนพี่โอ๊ตเป็นการช่วยพี่อ้นด้วย “สงสารแกงส้มน้า~”

กนธียืนฟังอยู่นาน ปัญหาอยู่ที่เจ้าของบ้านเช่าไม่ยอมให้เลี้ยงแมว และน้องๆก็สงสารพวกมันเกินกว่าจะเอาไปปล่อยวัดอย่างที่ป้าแกบอกมาได้

“ถ้าเอาไปไว้วัดคงจะลำบากทั้งแมวทั้งพระ ยังไงจะฝากพี่เลี้ยงให้ไหมล่ะ” เขาเสนอ “เดี๋ยวให้แม่บ้านดูแลให้” เอาไว้บ้านใหญ่ก็ได้ มีสนาม มีบริเวณให้มันวิ่งเล่น รั้วรอบขอบชิด ทำกระบะทรายไว้ให้ก็ไม่ไปรบกวนใครที่ไหนหรอก

สายตาสามคู่หันมามองที่แขกคนใหม่เป็นตาเดียว กนธีหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นประกายความหวังจากอ้นกับอุ้ม

“พี่แน่ใจหรือ” อินทัชลังเล “เลี้ยงแมวห้าตัว ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะครับ”

“น่าจะง่ายกว่าเลี้ยงคน..”

เด็กๆเอียงคอมอง งงว่าการเลี้ยงคนคืออะไร กนธีเลยกระแอมแก้เก้อ บอกว่าเล่นมุก

“แล้วถ้าอ้นฝากพี่กุนต์เลี้ยง อ้นจะขอไปเยี่ยมแกงส้มกับลูกๆบ้างได้ไหมครับ” น้องอ้นส่งสายตาวิงวอน

“อ้น..มากไปแล้ว” อินทัชปราม “รบกวนเขาเกินไปหรือเปล่า”

กนธีโบกมือปัดๆ “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ อ้นกับอุ้มจะไปเมื่อไรก็ได้ แต่โทรบอกพี่ก่อนแล้วกันนะ พี่จะได้มารับ” 

“พี่กุนต์..” เด็กหนุ่มรู้สึกว่าพวกเขากวนใจอีกฝ่ายมากเกินไป

“โอ๊ตช่วยพี่ไว้มาก เรื่องรับฝากแมวน่ะจิ๊บจ๊อย” กนธียิ้ม

อินทัชอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากเมื่อคืนเขารับเงินแล้วพี่กุนต์รู้ทีหลัง อีกฝ่ายคงจะไม่มารู้สึกดีอยู่แบบนี้แน่

“ขอบคุณพี่ชายสุดหล่อมากๆครับ” อ้นยิ้มอวดเขี้ยวซี่เล็ก

“พี่ชายใจดีม้ากมาก” น้องอุ้มทำท่าเขิน

“ถ้าให้ทิปค่าชมจากพวกเราทุกครั้ง พี่คงหมดตัวแน่” กนธีหัวเราะ ก้มลงรับเจ้าแกงส้มจากน้องอุ้มที่ยื่นส่งให้

แกงส้มส่งเสียงคราง มันเอาหัวถูไถกับบ่าเจ้าของคนใหม่อย่างรู้งาน ปกติแล้วกนธีก็ไม่ได้เป็นคนรักสัตว์นักหรอก แต่มาเจอลูกอ้อนของมันแล้ว อดใจอ่อนยวบไปด้วยไม่ได้

“จะเอาไปวันนี้เลยหรือครับ” อินทัชเกรงใจไม่น้อย “สะดวกพี่หรือเปล่า”

“ไม่เป็นไร ขากลับเดี๋ยวเรียกน้องชายมารับ” เจ้าแกงส้มนี่เดี๋ยวรอสักพักคงจะต้องพาไปทำหมัน ถ้าออกลูกมาเป็นโขยงอีกมันจะดูแลกันยาก ส่วนพวกลูกแมวคงต้องรอให้โตก่อน เขาจะเป็นธุระจัดการให้เอง

“ผมคงไม่ได้ไปส่งที่บ้านนะครับ วันนี้ยังต้องเข้างาน”

“ปัดโธ่..พี่จำทางกลับบ้านได้น่า” กนธีขำ เขาวางแกงส้มลง เอาไว้เดี๋ยวจะกลับแล้วค่อยพาไปด้วย “ว่าแต่..เวลาโอ๊ตไปทำงาน พวกเด็กๆอยู่ยังไงล่ะ” เท่าที่ดูเวลางานก็ปาเข้าไปครึ่งคืนแล้ว กว่าจะกลับถึงห้อง ตีสองตีสาม เด็กๆอยู่กันตามลำพังมันอันตรายเหมือนกันนะ ห้องเช่าแบบนี้ ใครๆก็เข้าได้
   
“ผมจ้างเพื่อนข้างห้องที่ไม่ได้ทำงานให้ช่วยดูอ้นกับอุ้มน่ะครับ” อินทัชเล่า “ฝากให้เขาดูแลเรื่องข้าวเย็น แล้วก็ให้พวกตัวแสบเข้านอน ตอนเช้า ถ้าผมไปส่งน้องเข้าเรียนทันก็จะพาไปเอง แต่ถ้าวันไหนผมมีเรียนเช้าก็ต้องจ้างวินไปแทน”
   
“เหนื่อยหน่อยนะ” กนธีชูนิ้วโป้งให้กำลังใจพลางมองน้องน้อยสองคนที่ยืนออเรียงกัน นึกเอ็นดูเด็กๆ ทั้งที่ตัวแค่นี้ แต่ก็เก่ง เอาตัวรอดได้ ไม่มีซนหรืองอแงให้พี่ชายต้องหนักใจเลย
   
มีเสียงเรียกเข้าจากมือถือ เขาหยิบขึ้นมาดู เห็นว่าเจ้าไผ่โทรมาแต่แบตขึ้นสีแดง เหลือแค่สิบเปอร์เซ็นต์
   
“ว่าไงไผ่..” กนธีรับสาย “มือถือพี่แบตจะหมด ยังไงเดี๋ยวแกโทรเข้าเบอร์..” เขาหันไปถามอินทัชก่อนจะบอกเบอร์มือถือของอีกคนให้ พอพูดเสร็จ โทรศัพท์เขาก็ดับพอดี
   
รอไม่ถึงอึดใจ พสิษฐ์ก็โทรเข้าหาอินทัช เด็กหนุ่มเลยส่งมาให้คุยแล้วต้อนน้องๆที่ยืนหูผึ่ง เหมือนจะรอฟังให้ออกไปด้านนอก ดูเหมือนว่าอ้นกับอุ้มจะถูกใจกนธีเข้าให้แล้ว ขนาดพี่กุนต์อ้าปากหาว ไอ้แสบสองตัวยังมองตาไม่กะพริบด้วยความชื่นชมเลย
   
‘พี่กุนต์อยู่ไหน’ พสิษฐ์ถาม ‘หายไปทั้งคืนแบบนี้ หัดพกที่ชาร์จโทรศัพท์ติดตัวไว้บ้างได้ไหม ผมเป็นห่วงนะ’
   
“เอาน่า..ยังอยู่ดีมีสุขครบสามสิบสอง ไม่ตายง่ายๆหรอก พี่มันหนังเหนียว” กนธีเกาหัวแกรกๆ “ตอนนี้พี่อยู่บ้านของโอ๊ต ในซอยวัดตะพานน่ะ” เล่าแล้วก็รอฟังว่าเจ้าไผ่มันจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

‘แล้วไง เมื่อไรจะกลับ จะให้ผมไปรับหรือจะมาเอง’

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย น่าแปลกที่พสิษฐ์ไม่ซักไซ้ไล่เรียงเรื่องนี้เลย “แกมีธุระอะไรแถวดินแดงหรือเปล่า ถ้าไม่สะดวก ยังไงพี่เรียกแท็กซี่ก็ได้ แถบนี้รถมันติด กว่าจะไปกว่าจะกลับอีก”

‘ไม่มี แต่ไปรับได้’

“เออ..เมื่อเช้ามีใครโทรเข้าเบอร์ที่ห้องหรือเปล่า” ตอนไผ่โทรมา เขาเพิ่งสังเกตเห็นเบอร์ลูกค้า ถ้าวันนี้ไม่ได้นัดคนรู้จักไปดูคอนโดในแถบ MRT เขาก็คงจะยังไม่กลับตอนนี้หรอก
   
‘ผมยังไม่ได้เข้าไปเลย เดี๋ยวพี่กุนต์กลับไปก็เช็กเองแล้วกัน’ 
   
“อย่างนั้นหรือ” คนฟังหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด ‘ยังไม่ได้เข้าไป’ ก็แปลว่าไผ่มันไม่ได้มาจากคอนโดของเขา แล้วมันรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่อยู่ที่ห้องซ้ำยังหายไปทั้งคืน จู่ๆจะโทรมาโวยวายถามว่าเขาอยู่ไหน มันประหลาดเกินไป 

“งั้นไม่เป็นไร พี่จัดการเอง”

‘โอเค..อีกยี่สิบนาทีเจอกัน’

กนธีพยักหน้ารับก่อนจะตัดสาย เขารู้แล้วว่าไผ่ไม่ได้มาจากบ้านของมันด้วย ถ้าจะเดินทางกลางเมืองภายในยี่สิบนาที รวมกับที่รถติด แปลว่ามันจะต้องอยู่ในรัศมีไม่ไกลนัก เรียกว่าอยู่ในแถบนี้ก็ยังได้ แต่มันก็ยังปฏิเสธว่าไม่มีธุระแถวดินแดงอยู่ดี

การที่ไผ่ไม่ได้ไปที่ห้องเขา แต่รู้ว่าเขาไม่ได้กลับไปนอนที่นั่น ซ้ำร้ายยังไม่มีทีท่าแปลกใจเลยด้วยที่เขามาปรากฏตัวที่บ้านเช่าของโอ๊ต ทำให้เขาตีความว่า มันรับรู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ว่าเขามานอนค้างที่ไหน กับใคร

..Sealed with a kiss คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ..

“ไอ้เด็กเปรต” กนธีหัวเราะหึ ต่อให้เจ้าไผ่จะอายุมากแค่ไหน มันก็เป็นเด็กเมื่อวานซืนสำหรับเขาอยู่ดี
   
ชายหนุ่มเอามือถือมาคืนเจ้าของ เขาออกปากขอยืมเสื้อยืดกับกางเกงบอลขาสั้นที่ใส่อยู่ จากนั้นก็ขอตะกร้าสำหรับใส่แมวทั้งห้าตัว เขาจะวานพสิษฐ์เอาไปส่งให้ที่บ้านใหญ่ของเขาก่อน เย็นนี้ค่อยแวะไปดูมัน
   
“ถ้าไม่สะดวกยังไง พี่รีบบอกผมนะครับ ผมจะลองหาบ้านให้พวกมันดู” อินทัชกำชับ
   
“บ้านพี่นี่สะดวกที่สุดแล้วแหละโอ๊ต รับรองว่ามีข้าวให้กิน มีบ้านให้นอน มีทีวีให้ดู วันไหนถูกหวยจะเลี้ยงแซลมอนด้วย”
   
อ้นกับอุ้มหัวเราะชอบใจ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าแซลมอนรสชาติอย่างไรก็ตาม
   
กนธีหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมา เขาหยิบแบงค์พันขึ้นมาสองใบ มองหน้าเด็กหนุ่มที่ยืนตรงหน้าตน
   
“อย่าหาว่าพี่เสียมารยาทเลยนะ แต่มาใช้เตียง ใช้น้ำใช้ไฟ มากินของฟรี พี่ขอชดใช้ค่าเสียหายหน่อยเถอะ”
   
อินทัชขมวดคิ้ว เขาไม่ยอมรับเงินสองพันจากอีกฝ่าย “ไม่ต้องหรอกครับ นี่ไม่ใช่เวลางานของผม”
   
“อย่างน้อยๆ ก็เก็บไว้เป็นค่าขนมของน้องๆ”
   
น้องอุ้มเอื้อมมือเหมือนจะหยิบ แต่อินทัชคว้าแขนไว้ก่อน
   
“ขอบคุณพี่กุนต์มาก แต่อย่าเลยครับ ผมไม่อยากให้น้องผมเคยนิสัย คนเราอดจนชิน ยังดีกว่ากินจนเคย เงินสองพันบาทไม่ได้หากันได้ง่ายๆ เขาต้องรู้จักความลำบากมากกว่านี้ ถึงจะมีสิทธิ์จับเงินเป็นพัน”
   
กนธีนิ่งงัน บางทีเขาก็ตามความย้อนแย้งในตัวเองของอินทัชไม่ทัน แต่ในเมื่ออีกฝ่ายปฏิเสธ ยืนยันว่าไม่รับเงิน เขาก็จะไม่ฝืนบังคับ มันก็จริงอย่างที่โอ๊ตบอก เด็กๆต้องรู้จักคุณค่าของเงิน ต้องรู้ว่ามันไม่ได้หยิบยื่นให้กันแบบง่ายๆ ถ้านี่คือวิธีเลี้ยงดูของหมอนี่ เขาก็จะไม่แย้งอะไร
   
มีสายโทรเข้าอีกครั้ง เป็นพสิษฐ์ที่โทรมาเรียกให้เขาออกไปยืนรอหน้าปากซอยได้แล้ว เพราะซอยนี้เข้ามาลำบาก สองข้างทางขายของกันเยอะ เรียกได้ว่าแทบจะต้องแหวกตลาดเข้ามากันเลย
   
“ไว้เจอกันนะครับ” กนธียิ้ม เอาตะกร้าใส่แมวที่เด็กๆไปหามาให้ขึ้นอุ้ม เจ้าแกงส้มนอนขดตัว มีลูกอีกสี่ตัวนอนซุกอก หลับปุ๋ยอย่างไม่งอแงอะไรเลย “ไปก่อนนะโอ๊ต ขอบคุณมากที่ช่วยเหลือ”
   
“ไม่เป็นไรครับ” อินทัชเดินลงไปส่งด้านล่าง “ออกไปตามซอยนี้นะครับ เดินผ่านตลาดไปเรื่อยๆจนออกถนนใหญ่นะ ถ้ายังงง เดี๋ยวผมให้อ้นไปส่ง”
   
“ไม่เป็นไรๆ พี่ไม่หลงหรอก มีปากก็ถามคนเขาได้” คนเป็นผู้ใหญ่กว่าตะเบ๊ะ “ไปแล้วครับ ไว้เจอกัน”
   
พวกเด็กทั้งสามคนโบกมือให้ กนธียิ้มรับ เดินอุ้มแมวห้าตัวไปยังจุดที่นัดเจอญาติผู้น้อง
   
พสิษฐ์จอดรอหน้าปากซอย เบนซ์คาบริโอเลตสีดำแทบจะขวางทางมิด เขาเปิดไฟกะพริบเป็นการบอก
   
“ไผ่..” กนธีเคาะกระจก น้องมันเลยปลดล็อคให้ เขาเอาแมวไปไว้เบาะหลังแล้วขึ้นไปนั่งคู่มันด้านหน้า
   
พสิษฐ์หันมอง “แมวใครน่ะ”
   
“เขาฝากเลี้ยง ไม่งั้นมันถูกเอาไปปล่อยวัดแน่ พี่เลยว่าจะฝากแกเอาไปไว้บ้านใหญ่หน่อย”
   
“อืม..วันนี้ไม่มีธุระที่ไหน จะไปให้แล้วกัน” เขาออกรถ ตรงดิ่งไปยังคอนโดของพี่ชาย
   
“แกจะไม่ถามหน่อยหรือว่าทำไมพี่ถึงไปนอนบ้านโอ๊ตมา” กนธีหันมองน้อง ยกยิ้มมุมปาก
   
พสิษฐ์นิ่งไปครู่ “เออ..แล้วไปทำไม”
   
“จริงๆแกน่าจะรู้เหตุผลอยู่แล้วนี่”
   
คนฟังมุ่นหัวคิ้ว
   
“แกจ้างโอ๊ตด้วยเงินเท่าไรกัน..ไผ่”
   
พสิษฐ์ถึงกับอึ้ง ไม่ทันได้โต้ตอบจนกนธีจับทางได้ถูกต้อง
   
“Sealed with a kiss ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ” เขายิ้ม “My love is gone from me ก็ด้วย มันไม่ประจวบเหมาะกันขนาดนั้นหรอก..จริงไหม”
   
“พี่กุนต์..” เขาแทบจะขับรถไม่ตรงทาง
   
“แกต้องเตรียมคุยกับโอ๊ตเรื่องของศรัณย์อยู่นานแค่ไหนนี่..แล้วหมอบีของแกคนนั้น มีส่วนด้วยหรือเปล่า”
   
พสิษฐ์เงียบ โต้ไม่ถูก “ผม..”
   
“เฮ้ย..ไม่ต้องทำท่าอึ้งขนาดนั้น พี่ไม่ได้ต่อว่า” กนธีส่ายหัวระอาพลางยิ้มจาง “ขอบคุณในความหวังดีของแกกับทุกคนนะ..พี่ซึ้งใจจริงๆ นี่ลงทุนขนาดมาแกร่วแถวบ้านของโอ๊ตก่อนเวลาด้วยสินะ”
   
เขาถอนหายใจ หลอกอะไรพี่กุนต์นี่มันช่างยากเย็นจริงๆ ถูกจับทางได้หมด อันที่จริง..อยากบอกว่าเขาขับรถมาส่งอินทัชที่บ้านนี้เอง เขาถึงได้รู้ว่าบ้านเช่าเจ้านั่นอยู่ในตรอกซอกซอยไหน 
   
“ไม่มีอะไรจะสารภาพแล้ว..พี่กุนต์รู้เองหมดแล้ว ยังไงผมก็ต้องขอโทษพี่ด้วยที่ทำอะไรลงไปโดยพลการ” ช่วงที่รถติด คนเป็นน้องหันมา มองลึกลงในดวงตาของพี่ชาย “ถึงเรื่องทั้งหมดพวกเราจะคุยกันไว้แล้วก็ตกลงจ้างอินทัชเอง แต่ผมอยากบอกพี่ว่า เด็กคนนั้นเป็นคนดีคนหนึ่งเลยนะ”
   
“ยังไง”
   
“เขาไม่ยอมรับเงินสักบาท เขาบอกว่าอยากช่วยพี่” พสิษฐ์เล่า “ทำเอาผมละอายขึ้นมาเลยแหละที่เคยนึกไม่ดีกับเขาไว้”
   
กนธีเงียบกริบ “เอาเถอะ..” เขาตบบ่ากว้าง “ขอบคุณนะไผ่ที่คิดถึงความรู้สึกของพี่มาโดยตลอด พี่เอง ถ้ารู้จักเล่าให้แกฟังตั้งแต่แรก แกก็คงไม่ต้องมาห่วงถึงขนาดนี้ แต่ทำยังไงได้ พี่ยังอยากให้แกมองพี่ในรูปที่ดีที่สุดต่อไป..ไม่ใช่คนบ้าบอที่ไม่มีวุฒิภาวะ แล้วก็เอาแต่ใจสุดๆคนนั้น”
   
พสิษฐ์ยิ้มบาง “ต่อจากนี้ มีอะไรก็สัญญากับผมได้ไหม อย่ากลัวที่จะเล่า..พี่ก็รู้ ผมไม่เคยตัดสินพี่”
   
กนธีพยักหน้า “สัญญา..” เขายอมตกลง “หลังจากนี้คงจะต้องพึ่งแกหลายอย่าง..รวมทั้งหมอบีด้วย”

เขาคิดว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว ควรจะลองคุยกับเพื่อนของเจ้าไผ่ต่อไป เพื่อที่ว่าปลายเท้าที่ติดหล่ม จะได้ก้าวพ้นจากโคลนของความรู้สึก และก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้อย่างมีความสุข
   
..เป็นกำลังใจให้พี่ด้วยนะ..ศรัณย์..



...........................................................................................



เขียนไปหลับไป คร่อก.....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 07-06-2016 01:44:07

 :z13: :z13:
จิ้มข้าวปั้น
จากตอนที่แล้ว..
เราก็อยากอ่านซีนหวานๆ กุ๊กกิ๊กๆ เหมือนกันนะ คิกๆๆ
มาในตอนนี้ เหล่าเด็กๆ และน้องแมวก็น่ารักมาก อินทัชสอนไว้ดีเลย ตอนแรกเรานึกว่าจะมาม่าถ้ากนธีรู้เข้าว่าอินทัชถูกจ้างมา ปรากฏว่าดันรู้เร็วกว่าที่เราคาดแถมไม่มาม่าเลย ดีจัง  :-[
ขอซีนหวานๆ อีกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: กฤษณ์ ที่ 07-06-2016 01:52:37

สอนน้องน่ารักมากเลยอ่ะ ถ้ามีไวก็ไม่รู้จักค่าของเงิน สอนดีสุดๆ
ในที่สุดก็จะก้าวต่อไปข้างหน้าแล้วสินะพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 07-06-2016 02:03:19

มีความสุขสันต์ครอบครัวพ่อแม่ลูกมากค่ะ #ผิด
ตอนนี้น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก >_<

นึกว่าพี่กุนต์จะโกรธคุณไผ่กับอินทัชแล้ว ฮืออออออ
ดีใจที่พี่กุนต์กำลังจะพยายามก้าวผ่านความเจ็บปวดของตัวเองนะคะ
พี่กุนต์ต้องทำได้ค่ะ สู้ๆ นะคะ

เรารอเชียร์ เย้  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minerva ที่ 07-06-2016 02:16:45

อบอุ่นนน อบอุ่นเหลือเกินนนนนน  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-06-2016 02:24:12

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 07-06-2016 05:16:25

คงต้องไปหาเพลง sealed with a kiss มาฟังบ้างแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 07-06-2016 05:23:28

สารภาพว่าข้ามตอนที่แล้วเพราะไม่อยากอ่านดราม่า แต่ชอบบรรยากาศตอนนี้มากกกกก มันอบอุ่น แลดูเป็นครอบครัว พี่ว่าเวิร์คคคคคค  o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 07-06-2016 05:51:59

เลี้ยงต้อยย อยากเลี้ยงต้อยเหลือเกิน  โอ้ยยย #มีความล่อลวงเด็ก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 07-06-2016 06:57:00

ขอให้กุนต์เริ่มต้นได้อย่างมีความสุข

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 07-06-2016 07:04:43

น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 07-06-2016 08:22:07

เขียร์โอ๊ต :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 07-06-2016 10:12:23

ดูท่าพี่กุนต์คงเป็นตาลุงหน้าอ่อนขวัญใจเด็ก ๆ สินะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 07-06-2016 10:52:09

อินทัชดูแลน้องๆได้ดีจริงๆ อบอุ่นด้วย น่ารักมากกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 07-06-2016 11:16:24

เด็ก ๆ > พี่ชาย
แมว ๆ > อ้อน
เด็ก + แมว = โอ็ตอ้อนพี่กุนต์

อร๊ายยยยยย ฟินนน  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 07-06-2016 11:22:25

เมื่อสมควรแก่เวลาก็เลิกหยุดพัก  แล้วก็ออกก้าวดินเสียที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-06-2016 11:29:41

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 07-06-2016 11:41:56

เชียร์โอ๊ต สุดใจเป็นกำลังใจให้

สู้ๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 07-06-2016 12:04:02

ทุกอย่างจะผ่านไป
การโทษตัวเองไม่ทำให้อะไรดีขึ้น
แต่เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาเก็บไว้แค่คิดถึงก็พอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Satang_P ที่ 07-06-2016 12:45:48

 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 07-06-2016 14:53:41

สมเป็นพี่กุนต์ 
ฉลาดมากตัวแปรนิดเดียวแต่กลับเดาเกมออกหมดทุกอย่างเลย
เราชอบความอ่อนโยนแบบผู้ใหญ่กับความไม่ถือตัวของพี่แกนะ 
เห็นรวยๆแต่ติดดินนิสัยเป็นกันเองมากจริงๆ 
ปล. ตอนนี้แล้วคนอ่านตกหลุมรักเด็กๆอย่างน้องอ้นกะอุ้มแบบฉุดไม่อยู่
+1 เทใจให้หมดหน้าตักเลย 55555555555
 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 07-06-2016 15:02:06

ง่ายๆ แต่ละมุน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 07-06-2016 15:47:36

งื้ออออ เริ่มต้นใหม่ด้วยดีเถอะนะพี่กุนต์ อินทัชก็ดูแลพี่กุนต์ดีๆนะ แยากจจะรู้ว่าอินทัชจะเปลี่ยนใจมาเป็นพระเอกให้พี่กุนต์ได้ยังไง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 07-06-2016 18:35:26

พี่กุนต์ยอมรักษาแล้ว ..ดีจัง  // เด็กและแมวเป็นพ่อสื่อที่ดีเสมอ จะหวานละๆ #หวัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: wed4th ที่ 07-06-2016 19:37:29

ผิดคาดแฮะ คิดว่าพี่กุนต์จะโกรธคุณไผ่กับโอ๊ตเสียอีก
เป็นกำลังใจให้ทั้งพี่กุนต์และคนเขียนค่า >___<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 07-06-2016 19:58:54

จริงๆน้องๆโอ้ตน่ารักมากกกกกกกกก
อยากให้พี่กุนต์รับไปเลี้ยงเลยอ่ะ
 ดีนะ ที่โอ้ตไม่รับเงิน ถ้ารับนี่แบบ สงสารพี่กุนต์เลย
และพี่กุนต์คือฉลาดอ่ะ ชอบบบบ ชอบคนแบบนี้
ยิ่งมาอยู่กับแมวต้องมุ้งมิ้งมากแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 07-06-2016 19:59:54

พี่กุนต์ตอนนี้ดีมากกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 07-06-2016 22:24:40

เป็นกำลังใจให้พี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 07-06-2016 23:25:49

ตอนต่อไปมาไวๆนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 07-06-2016 23:51:11

พี่กุนต์คือดีงามกับใจอ่ะ แต่ที่อยากให้เลี้ยงต้อยคือคนไม่ใช่แมวววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 08-06-2016 00:13:21

 :-[ โอ๊ย เด็กๆน่ารักจัง พี่กุนต์เลี้ยงต้อยเลย 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 08-06-2016 01:08:08

อ่านแล้วใจตุ๊มๆต่อมๆ กลัวมาม่า ขอให้ชีวิตพี่กุนต์เรียบๆรื่นๆไปในทางที่ดีนะ ที่ผ่านมามันเลวร้ายพออยู่แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 08-06-2016 01:17:02

ฮึกกกกก
พี่กุนต์รู้ ดีใจที่รู้นะ จะได้ไม่เป็นปมดราม่าทีหลัง
จะได้รักกันได้แบบไม่ต้องกลัวปมอะไร
แงงงงง้ พี่กุนต์สายเปย์
ขนาดกะเด็กน้อยยังเปย์ความคิ้วท์ใส่รัวๆ
น้องมันยังรู้สึกได้เลย โอ้ยยย ชอบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 08-06-2016 07:07:43

 :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 08-06-2016 11:06:16

 :hao5:   :hao5: โง้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เอาใจช่วยกุนต์โอ๊ตให้ได้รักกันเร็วๆ อยากจะบอกว่าตอนนี้นอกจากเนื้อเรื่องมันอบอุ่นละมุนแล้ว นี่ถึงกับต้องไปหา Sealed with a kiss กับ My love is gone from me ฟังกันเลยทีเดียว แล้วไงล่ะทีนี้เพลงก็เพราะอีกตะหากชอบบบบบบบบบ เพลงเศร้าๆ เหงาๆ แต่เพราะ  :mew1:  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 08-06-2016 12:38:39

ตอนนี้ดูเงียบสงบไม่มีดราม่า แต่เราไม่เชื่อหรอกนิยายตระกูลsinsทำเราเสียน้ำตาไปหลายบ่อ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 08-06-2016 17:52:08

เด็กๆน่าร้ากกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 08-06-2016 20:13:37

อ่านยาวรัวๆเลยค่ะ
ลุ้นมาว่าเรื่องจะไปทางไหน แต่อ่านมาถึงตอนนี้
บอกเลยค่ะว่ารีบมาต่อนะ

เข้าใจกุนต์ เพราะเสียไปตอนที่ทำตัวแย่
สงสารศรัณย์ที่อยู่บอกรักนานกว่านี้ไม่ได้

กุนต์รู้แล้วว่ามีแต่คนห่วง รู้ว่าตัวเองมีส่วนไม่ดี
รีบแก้ไขนะ มีคนรอช่วยอยู่

โอ๊ตก็อินมากค่ะ จากที่หลงรักเพื่อน
จะเปลี่ยนใจมารักกันไหมน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 09-06-2016 23:34:38

 :katai2-1:
ทำถูกแล้วพี่กุนต์ ^_^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 10-06-2016 16:43:52

น้องๆ ของโอ๊ตน่ารักกันจัง ส่วนพี่กุนต์ก็ฉลาดรู้ทันไผ่ไปหมดคนไม่ต้องอธิบายอะไรเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 11-06-2016 03:49:26

สมแล้วที่อาบน้ำร้อนมาก่อน

ชอบแบบนี้จริงๆ
รู้ทันทุกเรื่อง รวมถึงรู้ด้วยว่าที่เขาทำให้เพราะรักและหวังดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 11-06-2016 19:11:37

กลับมาอบอุ่นแล้ว หยุดความดราม่าแล้ว เย้ๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 12-06-2016 09:58:00

ก็นะ ต้องทำให้เปิดใจเข้าหากัน มีเรื่องนำพากันก่อน แล้วค่อย..จึ๊กๆ บลาๆ
อีก 7 วันนะพี่แพร์ 555555 มาอัพภายในเดือนนี้นะ นี่คือคำ....ขอร้อง หาใช่คำสั่งไม่ กร้ากกกกก
เนื่องจากอยากอ่านตอนกุ๊กกิ๊กแล้วเช่นกัน ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 12-06-2016 10:35:05

จากตอนนี้กับตอนที่แล้ว ทำให้รู้สึกดีกับโอ๊ตขึ้นเยอะเลย  :katai2-1:  น้องอ้น น้องอุ้ม แล้วก็ครอบครัวเหมียว จะเป็นตัวช่วยทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพี่กุนต์กับโอ๊ตพัฒนาขึ้นแน่ๆ

ชอบน้องอ้นกับน้องอุ้ม เด็กๆ น่ารัก  ^_^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 12-06-2016 18:57:05

เค้ามีเรื่องต้องเจอกัน พึ่งพากันมากขึ้นนอกจากไปเป็นลูกค้าแล้วว
เดี๋ยวต้องมีไปบ้าน พาเด็กๆไปเยี่ยมแมว อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 12-06-2016 19:27:17

อินทัช เด็กดี ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 12-06-2016 21:07:29

พี่กุนต์น่ารักมากเลยค่ะ ชอบความสบายๆ ไม่ถือตัวของพี่กุนต์จังงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 16-06-2016 01:06:56

เพิ่งหาตัวคุณไผ่เจอ 55555
ตามๆๆๆๆๆๆๆ

อ้าว คู่คุณไผ่ยังไม่มา แหะๆ

ขอกลับไปอ่านใหม่ก่อน :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.8] pg.12 -- 7/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 23-06-2016 02:23:25

ชื่อเรื่องว่าโลภ คงไม่ใช่สามพีใช่มั้ยคะนี่ แต่บทลูกสนยังออกไม่เยอะเลยนะ งืมๆๆๆ รอลุ้นต่อไปฮะะ  :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 25-06-2016 19:32:53

Chapter 9

อินทัชยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู วันนี้คาบบ่ายเลิกเร็วกว่าปกติชั่วโมงหนึ่งเพราะอาจารย์มีธุระ เขาเลยว่าจะไปรับน้องๆที่เลิกเรียนตอนบ่ายสาม ส่งเจ้าอ้นกับเจ้าอุ้มที่บ้าน หาข้าวหาน้ำให้พวกมันกินเสร็จแล้วถึงจะอาบน้ำแต่งตัว นอนสักงีบค่อยไปทำงานต่อ
   
พูดเรื่องทำงาน..จะว่าไป พักนี้เขาไม่ค่อยเห็นกนธี สิงหนาทมาที่เลานจ์ทุกคืนเหมือนเคย ประมาณสัปดาห์หนึ่งถึงจะโผล่มาแค่ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ มานั่งดื่มน้ำผลไม้แล้วก็ฟังเพลงด้วยสีหน้าที่สดชื่นขึ้นกว่าแต่ก่อน
   
คุณพสิษฐ์เคยโทรมาบอกเขา ว่าตอนนี้พี่กุนต์มีนัดคุยกับหมอนฤเบศร์ทุกอาทิตย์ และทุกครั้งที่จบไปหนึ่งเซซชั่น ทางนั้นก็จะได้อะไรหลายอย่างกลับมา ได้เปลี่ยนแปลงความคิด และเรียนรู้ที่จะอยู่กับอดีตด้วยความสุข ซึ่งสิ่งเหล่านี้อาจจะไม่เกิดขึ้นเลย ถ้าพี่กุนต์ไม่ลองเริ่มที่จะเปิดใจพูดคุยกับเขาในคืนนั้น
   
กำแพงใจ..ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหน หากมีคนเจาะช่องเข้าไปได้ การจะสร้างบานประตูเพื่อเปิดให้ถึงจิตใจก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกแล้ว
เขาเองก็รู้สึกดีเหมือนกันที่ได้ช่วยใครคนหนึ่งเอาไว้ แม้จะเป็นแค่การนั่งฟังเฉยๆก็ตาม
   
อินทัชยืนรอรถเมล์อยู่พักใหญ่ แดดแรงขึ้นเรื่อยจนหยดเหงื่อผุดซึม กระทั่งแผ่นหลังเขาชุ่มโชกเพราะความร้อนอบอ้าวของช่วงวัน เขามองคนมีเงินที่นั่งอยู่ในรถเก๋ง ต่อให้ด้านนอกจะร้อนระอุสักแค่ไหน ก็ยังมีแอร์เย็นฉ่ำและเพลงเพราะๆนั่งฟังในช่วงที่การจราจรติดขัดน่าหงุดหงิด

ถ้าเลือกได้..เขาก็อยากเกิดมามีฐานะเหมือนคนพวกนั้นเหมือนกัน ได้นั่งรถของตัวเองมันย่อมดีกว่าโหนรถเมล์อยู่แล้ว พอกลับบ้านไปก็ได้นอนสบายๆบนโซฟา เปิดแอร์เย็นๆ ดื่มเหล้าดื่มเบียร์ ดูทีวีและหลับไปบนเตียงอุ่น

อินทัชแค่นยิ้ม เขาทำทุกอย่าง ยอมทำงานให้มาก ขยันเก็บเงินให้เยอะ ก็เพื่อจะทำให้น้องๆไม่ลำบาก

คิดแล้วอดสงสารอ้นกับอุ้มไม่ได้ เอาไว้การเงินเขาอยู่ตัวมากกว่านี้ เขาจะย้ายไปหาห้องเช่าใหม่ มีแอร์สักตัว มีเตียงใหญ่ๆ ให้น้องๆได้นอนกลิ้งเล่น จะได้ไม่นอนจมเหงื่อแบบทุกคืนในห้องเช่าโกโรโกโสนั่นอีก
   
ขณะยืนทอดถอนใจ บีเอ็มสีดำขลับก็เข้ามาจอดเทียบ เขาไม่ทันได้มองด้วยซ้ำว่ากระจกที่นั่งข้างคนขับลดลง ก่อนที่ใบหน้าของใครคนหนึ่งจะชะโงกมา เขาเลิกคิ้ว มองแว่นกันแดดสีชาที่อีกฝ่ายสวม
   
“จะไปไหนโอ๊ต..พี่ไปส่งไหม”
   
“พี่กุนต์..” อินทัชมองคนขับ “มาทำอะไรแถวนี้ครับ”
   
รอยยิ้มอ่อนโยนระบายอยู่บนเครื่องหน้าได้รูป “ไว้ค่อยคุย ขึ้นรถสิ เดี๋ยวคันหลังด่าพ่อหรอก”

อินทัชมองด้านหลัง พอเห็นว่ารถพี่กุนต์อยู่ในเลนรถเมล์เลยตัดสินใจก้าวขึ้นรถ ทางนั้นหันกลับไปมองถนน ขับออกไปและเปิดไฟเลี้ยวเข้าเลนกลาง

แอร์ในรถยนต์คันโก้เย็นฉ่ำอย่างที่คิด ทั้งยังมีเสียงเพลงเก่าฟังสบายเปิดคลออยู่ด้วย กนธีเหลือบมองคนที่ยังมีเหงื่อท่วมตัวแล้วเพิ่มความเย็นให้ อินทัชพยายามนั่งให้หลังพิงเบาะน้อยที่สุดเพราะกลัวเบาะหนังราคาแพงจะเปื้อน

กนธียิ้มจาง เขาดูออกว่าเด็กหนุ่มค่อนข้างเกร็ง “ทำตัวตามสบายนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณครับ” อินทัชเงียบไปครู่

“กำลังจะไปไหนล่ะ”

“ว่าจะไปรับน้องที่โรงเรียนครับ”

“อ้นกับอุ้มเรียนที่ไหนหรือ” เจ้าของรถชวนคุย

“โรงเรียนพญาไทครับ”

“อ้นอยู่ประถมสี่ อุ้มอยู่อนุบาลสองใช่ไหม ถ้าจำไม่ผิด”

“ใช่ครับ ปีหน้าอุ้มก็เข้าป.หนึ่งแล้ว” อินทัชเล่า

“อ้าว..ไม่มีอนุบาลสามหรือ”

“ไม่มีครับ อนุบาลสองแล้วก็ป.หนึ่งเลย”

กนธีเรียนโรงเรียนเอกชน เขาเข้าตอนอายุสามขวบกว่า มีตั้งแต่อนุบาลหนึ่งถึงสาม เพิ่งจะรู้ว่าของรัฐบาลมีอนุบาลหนึ่งถึงสอง แต่ก็รับเด็กเข้าตอนอายุสี่ขวบ พอขึ้นชั้นประถมหนึ่งก็อายุหกขวบเท่ากันอยู่ดี

“แบบนี้ก็ต้องส่งน้องชายสองคนเรียนด้วยสินะ..ขยันจริงๆ” เขาชมอย่างจริงใจ เพราะตอนที่อายุเท่ากับอินทัช กนธีไม่ได้ทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันเลย “เห็นบอกว่ามีคุณยายอีกคนด้วยใช่ไหม อายุท่านเท่าไรแล้วล่ะ”

“หกสิบห้าแล้วครับ ที่จริงคนบ้านนอกน่าจะแข็งแรงกว่านี้ แต่ยายผมมีโรคประจำตัวเยอะ แกเป็นเบาหวานตั้งแต่สมัยสาวๆ พอเป็นมานาน มันก็มีโรคไตแทรกด้วย นี่ก็ฟอกไตทุกอาทิตย์มาเป็นสิบปีแล้ว”

“อา..เหนื่อยหน่อยนะ” กนธีพึมพำ ฟอกไตครั้งหนึ่ง ไม่ได้ใช้เงินน้อยๆเลย

“ต้นปีก่อน เพิ่งจะผ่าตัดหัวเข่าเทียมไป” อินทัชส่ายหัว “ดื้อน่าดูเลยล่ะครับ แกกลัวหมอน่ะ แต่ก็ต้องบังคับ ไม่อย่างนั้นแกจะเดินไม่ได้”

“แล้วแบบนี้ใครดูแลล่ะ” เขาจำได้ว่าพ่อของโอ๊ตไปมีครอบครัวใหม่ ส่วนแม่ก็เสียชีวิตไปแล้ว

“ผมจ้างคนแถวบ้านให้ช่วยดูครับ”

กนธีพยักหน้ารับ เขาไม่แปลกใจเลย ที่เด็กที่หาเงินได้ราวห้าหมื่นกว่าบาทต่อเดือน กลับยังอาศัยอยู่ในบ้านเช่าซอมซ่อ ก็เพราะว่าอินทัชยังมีครอบครัวให้รับผิดชอบอีกมาก ไหนจะค่าเรียนน้องๆ และค่ารักษาพยาบาลของยาย ไม่รวมค่าจ้างดูแล ด้วยเจ้าตัวไม่สามารถกลับไปที่น่านบ่อยๆได้

“นี่..ถามจริงเถอะ”

อินทัชหันไปมองคนด้านข้าง

“เคยมีวันไหนรู้สึกท้อบ้างไหม”

“มีสิครับ” เขาหัวเราะ “แต่ก็แค่นั้นแหละ ผมล้มไม่ได้..ไม่อย่างนั้นทุกคนจะแย่กันหมด เลยบอกตัวเองว่าจะหยุดพักเป็นครั้งคราวบ้างก็ไม่เป็นไร แต่อย่าก้าวถอยหลังหรือหยุดเดินก็พอ”

“นั่นสินะ..”

“อีกอย่างนะครับ..งานแค่นี้ ไม่เห็นจะลำบากอะไรเลย ผมไม่ได้ไปเดินแบกปูนแบกทรายเสียหน่อย ถ้าท้อบ่อยๆก็คงทุเรศน่าดู..ผมเชื่อว่าสักวัน ผมต้องได้อะไรดีๆกลับมาถ้าผมพยายามมากพอ แต่ถ้าไม่ได้อะไรมาเลย ผมก็คงเสียใจนิดๆ แต่ไม่ได้ให้คุณค่ากับมันมาก ถ้ายังไม่ตายก็พยายามใหม่ได้ครับ ความพยายามของคนเรามันไม่มีจุดสิ้นสุดหรอก”

ให้ตายเถอะ กนธีสบถในใจ ถ้าเขาเจอเด็กอย่างอินทัชเร็วกว่านี้ เขาคงสมัครใจที่จะรับดูแลไปจนกว่าจะปีกกล้าขาแข็งและเดินออกไปได้ด้วยตัวเอง และเขาจะไม่เสียใจเลยที่ได้ใช้เงินของตนเพื่อเด็กที่มีความคิดความอ่าน ทั้งยังเป็นผู้ใหญ่อย่างที่อินทัชเป็น

..ไอ้สี่คนก่อนหน้านั้น มันเทียบอินทัชไม่ติดฝุ่นเลยแม้แต่น้อย..

“พี่กุนต์..” อินทัชเรียกคนที่เงียบไป “พี่เปิดที่ปัดน้ำฝนทำไม”

กนธีเพิ่งได้สติเลยบิดมันกลับที่เดิม นึกด่าตนเองที่คิดอะไรไม่เข้าเรื่อง

เด็กหนุ่มหัวเราะ สนใจเพลงที่เปิดคลอแผ่วเบาแทน “summer kisses winter tears เหมาะกับอากาศช่วงนี้จังเลยนะครับ ยกเว้นตรงวินเทอร์นี่แหละ..”

คนฟังขบขัน “พี่ชอบท่อนนี้ The fire of love, the fire of love can burn from afar and nothing can light the dark of the night like a falling star.” เขาเคาะนิ้วกับพวงมาลัย มือข้างหนึ่งวางพาดขอบประตูด้านข้าง “Summer kisses winter tears, like the stars they fade away. Leaving me to spend my lonely nights with dreams of yesterday.”

อินทัชเงียบไปอึดใจหนึ่ง “เรื่องคุณศรัณย์..พี่โอเคแล้วใช่ไหม”

“อืม..” กนธีว่า “เรื่องเก่าๆก็คือ dreams of yesterday นั่นแหละ ไม่ได้จางหายไปไหน..และจะยังอยู่ในใจเสมอ”

“ผมดีใจด้วย”

ชายหนุ่มลอบมองคนที่อ่อนวัยกว่ามาก เขายิ้มจางเมื่อนึกถึงคำพูดของน้องชาย 

“ถึงเรื่องทั้งหมดพวกเราจะคุยกันไว้แล้วก็ตกลงจ้างอินทัช แต่ผมอยากบอกพี่ว่า เด็กคนนั้นเป็นคนดีคนหนึ่งเลยนะ เขาไม่ยอมรับเงินสักบาท เขาบอกว่าอยากช่วยพี่”

..เขาติดหนี้เด็กคนนี้มากมายเหลือเกิน..

กนธีไม่ได้เล่าว่าเรื่องที่อินทัชคบคิดกับพสิษฐ์ในคืนนั้น เขาจับได้แล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรนี่นา เจ้าไผ่ก็น่าขัน มันกลัวเขาจะโกรธ ตลกชะมัด..เขาไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นนะ เขารู้ว่าใครรักและหวังดีกับเขา ใครกันที่ยอมทำเรื่องที่เสี่ยงต่อการถูกเขาโกรธเพราะมีความห่วงใยเป็นที่ตั้ง คนอย่างเขาไม่ใช่เด็กน้อยที่ต้องโกรธไร้สาระตอนถูกหมอบังคับกินยาเสียหน่อย พวกที่โวยวายต่อว่าคนที่ทำอะไรให้เราด้วยความรักน่ะ..เพี้ยนสุดๆ

รู้เอาไว้เถอะ คนพวกนี้แหละ จะเป็นกลุ่มสุดท้ายในโลกที่โอบกอดเราไว้ ตอนที่เราไม่เหลืออะไรเลย ถึงพวกเขาจะดูวุ่นวายกับเราไปสักหน่อย แต่ต้องหัดมองให้ทะลุ เดี๋ยวจะเห็นถึงความห่วงใยที่แท้จริงได้เอง

“ยังไงก็ตาม..ขอบคุณโอ๊ตมากนะ”

“ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบ “แล้วก็..ระดับภาษาน่ะ กับคนอายุน้อยกว่า ใช้ขอบใจก็พอครับ”

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ขอบคุณนี่แหละ..สุภาพดี จะแบ่งชั้นกันไปทำไม”

อินทัชเหลือบมองใบหน้าที่ระบายยิ้มอ่อนโยน

..ผู้ชายคนนี้..ไม่เหมือนคนอื่นๆที่เขาเคยพบเจอมา..

“ว่าแต่..” กนธีเกาหัวแกรกๆ “โรงเรียนพญาไทนี่ไปทางไหนล่ะเนี่ย”

“โธ่..พี่กุนต์”

.

.

.



เพราะว่ากนธีขับรถหลง กว่าจะวกกลับมาที่ถนนศรีอยุธยาอีกครั้งก็เลยเป็นตอนที่โรงเรียนเลิกแล้ว วันนี้โอ๊ตโทรบอกคนรู้จักที่เขามักจะวานให้มารับน้องกลับบ้าน ว่าเขาจะเป็นคนไปเอง ทางนั้นเลยไม่ได้ออกมาจากบ้านเช่า
   
อินทัชให้พี่กุนต์จอดรออยู่ตรงถนน เขาลงไปหาอ้นกับอุ้มที่ยืนจูงมือกัน รออยู่ข้างกำแพงด้วยสภาพเหงื่อแตกพลั่ก

“อ้น..อุ้ม” เขาเรียกน้องชาย “พี่มารับแล้ว”

“พี่โอ๊ตมา~” อ้นไม่รู้ว่าวันนี้พี่ชายจะเป็นคนมารับ เด็กชายแค่ยืนรอพี่ข้างห้องตามปกติ

น้องอุ้มฉีกยิ้มแก้มกลม โผเข้ากอดขาพี่คนโตด้วยความดีใจ เพราะนานๆทีพี่โอ๊ตถึงจะมารับที่โรงเรียน

อินทัชนั่งยองๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกเช็ดเหงื่อให้น้องๆ “ไหน..หัวล้านเหม็นเขียวหรือเปล่า”

อ้นยื่นหัวให้พี่ดม พี่โอ๊ตก็หอมฟอด จากนั้นก็หันไปจูบเหม่งของน้องอุ้มต่อ

“รอนานไหมไอ้ตัวแสบ”

“ไม่นาน” อ้นส่ายหน้า “นี่ๆ..วันนี้อ้นมีเรื่องจะเล่าด้วยแหละ”

“ขึ้นรถก่อน เดี๋ยวพี่กุนต์รอนาน”

อ้นกับอุ้มเอียงคอมอง แต่ไม่ได้ถามอะไรออกไป เพราะพี่ชายคว้าแขนไปคนละข้างแล้วจูงให้เดินตาม ภาพทั้งหมดที่สามพี่น้องกระทำต่อกันไม่ได้เล็ดลอดไปจากสายตาของผู้ชายอีกคนที่นั่งยิ้มอยู่ตามลำพังเลย

พอเด็กๆเห็นรถเก๋งคันโต สีดำสวยแวววับ เปิดออกมามีแอร์เย็นเจี๊ยบพัดปะทะหน้าก็ทำตาโตด้วยความทึ่ง

“อู้หู..”

“อย่ามัวแต่อ้าปากค้าง น้ำลายหกแล้ว” อินทัชจับให้เจ้าอ้นปิดปาก บอกให้มันขึ้นไปนั่งด้านหลังแล้วถึงจะหิ้วปีกเจ้าอุ้มตามไปอีกคน ส่วนตัวเขาก็กลับมานั่งข้างพี่กุนต์ตามเดิม

กนธีถอดแว่นกันแดดออก ชายหนุ่มรีบหันมาหาเด็กๆที่เข้ามายืนเกาะเบาะ ส่งเสียงร้องท่าทางตื่นเต้น

“พี่กุนต์มา~”
   
เขายิ้มให้ ออกปากพูด “ตาแก่ขอโทษน้า~ ตาแก่หง่อมแล้ว ก็เลยหลงทางคร้าบ”

“เย้! พี่กุนต์มารับ~” น้องน้อยแต่ละคนได้ฟังเสียที่ไหน

อินทัชปรามไอ้น้องตัวแสบทั้งสองให้นั่งที่ “อย่าซนนะ ไม่งั้นพี่กุนต์ไล่ลงจากรถจริงๆด้วย”
   
“โอ้โห..ขู่น่ากลัวจัง” เจ้าของรถหัวเราะ เขาเหลือบมองกระจกหลัง “นั่งดีๆนะเด็กๆ เดี๋ยวจะพาซิ่ง”

อ้นกับอุ้มเลยรีบปีนกลับขึ้นไปบนเบาะ นั่งกันสงบเสงี่ยม เตรียมตัวให้อีกฝ่าย ‘ซิ่ง’ ซึ่งล้อก็หมุนไปได้ประมาณหนึ่งไฟแดง จากนั้นก็ติดแหง่กอยู่กับที่ ไม่ขยับไปไหนอีกร่วมครึ่งชั่วโมง

ปกติกนธีคงนึกเหนื่อยหน่ายที่ต้องมาติดอยู่กลางถนนแบบนี้ แต่เพราะว่ามีเด็กน้อยคอยชวนคุยจุกจิกข้างหู เขาเลยแอบนึกในใจ ขอให้รถติดต่อไปอีกสักชั่วโมงก็น่าจะดี

“พี่กุนต์ตั้งใจมารับอ้นกับอุ้มหรือครับ” อ้นยิ้มแฉ่ง ดวงตาเป็นประกาย

“ใช่แล้ว~”

อินทัชหัวเราะหึๆ พี่กุนต์นี่หลอกเด็กเก่งชะมัด “ไม่ต้องพูดเอาใจพวกมันก็ได้ครับ”

“ไม่ได้พูดเอาใจ อันที่จริง..วันนี้พี่จงใจขับผ่านแถวมหา’ลัยของโอ๊ตด้วย” กนธียิ้ม เหลือบมองคนที่ทำท่าประหลาดใจ “ก็คิดอยู่หรอกนะว่าถ้าได้เจอก็คงดี”

“อยากเจอผมทำไมครับ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว

“ถ้าเจอโอ๊ตก็จะได้หาเรื่องไปเจออ้นกับอุ้มไง” เขาหัวเราะ “ถ้าอยากเจอโอ๊ตคนเดียว ไปหาที่เลานจ์ก็ได้ แต่พี่อยากเจอเด็กๆ อยากเล่าเรื่องแมวเหมียว”

อุ้มทำเสียงครืดๆในลำคอเลียนแบบแกงส้ม เรียกเสียงหัวเราะจากกนธี

“แกงส้มกับถั่วทั้งสี่เป็นยังไงบ้างครับพี่กุนต์” อ้นกระตือรือร้นน่าดู

“ถั่วทั้งสี่..” คนเป็นผู้ใหญ่อดขำไม่ได้ “แกงส้ม ถั่วแดง ถั่วเขียว ถั่วแปป แล้วก็ถั่วงอก สบายดีครับ ตอนนี้พวกถั่วๆ ลืมตาแล้ว คลานกันต้วมเตี้ยม พุงกลมเป็นลูกชิ้น น่าจับกลืนมากเลย”

อุ้มหัวเราะก๊าก “พี่กุนต์กินแมว”

“ไม่หรอก..พี่ชอบกินเด็ก” พูดแล้วก็ไอค่อกแค่กกับมุกห่วยบรมของตัวเอง

“นี่ๆ อ้นมีเรื่องจะอวดแหละ” เด็กชายปีนกลับขึ้นเบาะแล้วรื้อกระดาษที่พับจนยับย่นในกระเป๋าออกมาโชว์

อินทัชหันมอง เห็นคะแนนสิบเต็มสิบเขียนไว้ด้วยตัวสีแดงก่อนเพื่อน “สอบวิชาอะไรล่ะเรา”

“เปล่าน้า..อันนี้เรียงความ” อ้นยิ้มยิงฟัน “คุณครูให้เขียนในห้องครับ หัวข้อ ฮีโร่ของผม”

“อื้อหือ..อ่านให้พี่กุนต์ฟังหน่อยได้ไหม อยากรู้จังเลยว่าอ้นเขียนว่าอะไร”

“ได้ครับได้” อ้นตื่นเต้น

อุ้มชูมือหรา “หนูอ่านให้ฟังนะ”

“น้องอุ้มยังอ่านไม่ออก เอาไว้น้องอุ้มโตกว่านี้ก่อน น้องอุ้มค่อยเขียนแล้วอ่านเอง วันนี้ให้พี่อ่านก่อนนะ” อ้นกระแอมสองที ยืดอกอย่างภาคภูมิใจเมื่ออ่านออกเสียง “ฮีโร่ของผม..ก็คือพี่ชายของผมครับ”

อินทัชเงียบกริบ กนธีที่นั่งฟังได้แต่ยิ้ม

รถยังคงติดแช่อยู่ที่เดิมไม่ขยับ แต่พวกเขาไม่มีใครสนใจ ต่างคนต่างตั้งใจฟังเสียงเล็กๆพูดเจื้อยแจ้วถึงความในใจที่มีต่อ ‘พี่ชายคนดี’

“ผมชื่ออ้น มีพี่ชายชื่อโอ๊ต มีน้องชายชื่ออุ้ม ผมอยู่ที่บ้านเช่ากับพี่และน้อง พวกเรามาจากจังหวัดน่าน พี่ชายเป็นคนพาพวกเรามาอยู่กรุงเทพครับ” อ้นพูดเสียงดังฟังชัด “พวกเราไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ มีแค่ยายคนเดียว พอมากรุงเทพ พี่ชายของผมเลยเป็นที่พึ่งให้ผมกับน้อง พี่โอ๊ตอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว เรียนไปด้วย ทำงานพิเศษไปด้วย พี่ทำงานหนัก ทำงานดึกทุกคืน กว่าจะกลับมาถึงห้อง ผมกับอุ้มก็หลับไปนานแล้ว บางครั้งตอนเช้า พี่ก็ตื่นไม่ทันพวกผมไปโรงเรียน ผมกับน้องต้องขอให้พี่ข้างห้องเป็นคนพามาส่ง แต่ผมไม่น้อยใจพี่โอ๊ตหรอกครับ ผมรู้ว่าพี่เหนื่อยเพื่อพวกเรา เงินที่พี่หามาได้ พี่ส่งไปให้ยาย แล้วก็เอามาจ่ายค่าห้อง จ่ายค่าอาหาร จ่ายค่าเรียนให้ผมกับน้อง พี่โอ๊ตสัญญากับพวกเราไว้ก่อนที่จะมากรุงเทพ ว่าถึงแม้เราจะมีกันแค่สามคน แต่พี่ก็จะให้ทุกๆอย่าง และเป็นทุกๆอย่างให้พวกเราเอง”

อินทัชหันมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่กนธีรู้ดีว่าเด็กหนุ่มกำลังซ่อนไอร้อนผ่าวที่ขอบตาต่างหาก

“หลายครั้งที่ผมอยากได้ของเล่น อยากอยู่โก้ๆแบบเพื่อนคนอื่นบ้าง แต่ผมก็พยายามเข้าใจว่าที่มีอยู่ทุกวันนี้ก็ดีแล้ว ถึงจะไม่ได้มีเหมือนคนอื่นเขา แต่พวกผมยังมีพี่ชายคนดีที่หนึ่งอยู่ทั้งคน พี่โอ๊ตทำทุกอย่าง ยอมลำบากให้น้องสบาย ยอมอดให้น้องอิ่ม ยอมทุกข์ให้น้องมีความสุข แล้วจะให้ผมกับน้องงอแงกับพี่โอ๊ตได้ยังไงล่ะครับ”

อุ้มพยักหน้าหงึกหงัก เห็นด้วยกับพี่อ้น

“พี่โอ๊ตเป็นคนชอบเสียสละเพื่อน้องๆ ตอนแรกที่มาอยู่บ้านเช่า พวกเราไม่ค่อยมีเงินครับ พี่โอ๊ตยอมไม่กิน เพื่อให้พวกผมได้กิน พี่โอ๊ตบอกว่า พี่โอ๊ตเป็นคนโต พี่คนโตต้องดูแลน้องให้สุขสบาย ผมเลยจำไว้ แล้วก็ทำกับน้องอ้น เหมือนที่พี่โอ๊ตทำกับผม ตอนนี้ พวกเราสบายขึ้นแล้วครับ แต่พวกเราก็ยังเสียสละให้กันและกัน ถ้าก๋วยเตี๋ยวถุงหนึ่งมีลูกชิ้นห้าลูก พวกเราจะกินกันคนละลูก อีกสองชิ้น ผมกับอ้นจะขอให้พี่โอ๊ตกินแทน เพราะแต่ก่อน พี่โอ๊ตยอมไม่กินลูกชิ้นเพื่อพวกเรา ถึงตอนนี้ พวกเราต้องดูแลพี่โอ๊ตบ้างแล้วครับ”

อินทัชเคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีวันร้องไห้ให้น้องเห็น

..แต่ถ้าน้ำตาจะซึมออกมาเพราะความสุข..คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง..

“พี่โอ๊ตครับ..จริงๆกระดาษแผ่นนี้ เขียนบรรยายสิ่งที่พี่โอ๊ตทำให้พวกเราไม่หมดหรอกครับ ผมเคยสงสัย เพลงที่ร้องว่า จะเอาโลกมาทำปากกา และเอานภามาแทนกระดาษ เอาน้ำหมดมหาสมุทรแทนหมึกวาด ประกาศพระคุณไม่พอ..มันแปลว่าอะไร แต่วันนี้ ผมรู้แล้วว่าเพลงนั้นมีความหมายยังไง ถึงจะเป็นเพลงที่พูดถึงพ่อกับแม่ แต่ในชีวิตพวกเราไม่มีพ่อแม่อยู่อีกแล้ว เมื่อไหร่ที่ได้ยินเพลงนี้ ผมขอนึกถึงพี่โอ๊ตแทนแล้วกันนะครับ” อ้นยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง “สุดท้ายนี้..พวกผมสัญญาว่าจะเป็นน้องที่ดีและเชื่อฟังพี่โอ๊ต จะไม่ทำให้พี่ลำบากใจ และผมอยากบอกว่า พี่โอ๊ตคือพ่อ คือแม่ คือพี่ คือครู คือฮีโร่ในดวงใจของผมกับน้องอุ้มตลอดไปไม่ว่าพวกเราจะอายุเท่าไหร่ก็ตาม”

กนธีรู้สึกลำคอแห้งผากเมื่อมองน้องอ้นโผล่หน้าเข้ามากอดรัดพี่ชายคนโต อินทัชถอนหายใจ เขาหันไปกอดน้องทั้งสองคน ตบหลังเบาๆโดยไม่โต้ตอบอะไรออกมาสักคำ

“มาทำซึ้งอะไรกันตอนนี้วะ” อินทัชส่ายหัว ยิ้มบางอย่างนึกระอา

“พี่โอ๊ตเขินหรือ” อ้นหัวเราะ “อ้นก็เขินนะ”

“หนูก็เขิน”

กนธีลูบหัวเด็กๆด้วยความเอ็นดู พอดีกับที่ไฟเขียววาบขึ้น เขาเลยออกรถ

“พี่ชอบเรียงความของน้องอ้นมากเลย” เขาพูดด้วยความจริงใจ “มิน่าล่ะ..คุณครูถึงให้คะแนนเต็ม”

อ้นแก้มแดงเรื่อ “ขอบคุณครับ”

“แบบนี้ต้องฉลองหน่อยไหม”

“ฉลองอะไรครับพี่กุนต์” อินทัชมองคนด้านข้าง

“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว โอ๊ตเข้าทำงานกี่ทุ่ม”

“สองทุ่มครึ่งครับ ร้านเปิดสามทุ่มครึ่ง” เขาตอบ “มีอะไรหรือเปล่าครับ”

กนธียิ้มเผล่ “จะขออนุญาตโอ๊ต พาพวกเราไปเลี้ยงมื้อเย็น แล้วก็กินไอติมกัน..ดีไหมครับ” ประโยคหลังเขาหันมาถามเด็กๆ และก็ได้แรงสนับสนุนเป็นเสียงปรบมือ โห่ร้องด้วยความดีใจแทบจะทันที

“ผมว่า..” อินทัชคิดจะปฏิเสธ แต่เห็นแววตาละห้อยของน้องๆแล้วแทบจะขยับปากไม่ได้เลยทีเดียว

“น่า..ไม่นานหรอก” กนธีเสนอ “ให้พี่ได้ตอบแทนเรื่องวันนั้นบ้างเถอะนะ ยังไงก็ใช้เวลาไม่นาน ไม่เกินหนึ่งทุ่มหรอก แล้วเดี๋ยวพี่จะพาเด็กๆไปส่งที่บ้าน แล้วไปส่งโอ๊ตที่ทำงานให้ด้วยเลย สารถีกนธีพร้อมรับใช้ครับ!” เขาตะเบ๊ะ

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้พี่” เด็กหนุ่มหัวเราะ “เอาเถอะครับ..ตามใจพี่กุนต์เลย”

อ้นกับอุ้มชูมือไชโย “เย้~”





[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 25-06-2016 19:33:11

.

.

.


หลังจากตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย ได้ความว่าน้องๆอยากลองกินสุกี้เอ็มเค กนธีเลยขับรถพาเข้าห้าง สั่งอาหารชุดใหญ่มาเสียเต็มโต๊ะ ไม่ว่าอ้นกับอุ้มจะชายตามองอะไร เขาก็กดสั่งให้ตามนั้น ถึงแม้อินทัชจะคอยปราม เขาก็ยังขอโอกาสให้ได้ทำอะไรอย่างเต็มที่เพื่อทุกคนสักครั้งหนึ่ง
   
“ทำไมถึงมีแต่ลูกชิ้นลอยเต็มหม้อไปหมดเนี่ย” อินทัชกุมขมับ ลูกชิ้นกุ้ง ลูกชิ้นปู ลูกชิ้นรักบี้ ลูกชิ้นหมู ลูกชิ้นปิงปอง ลูกชิ้นเจ้าทะเล ลูกชิ้นเอ็มเค “ปีศาจลูกชิ้นหรือ” สงสัยพวกเขาพี่น้องจะมีปมเกี่ยวกับลูกชิ้น ไม่รู้เจ้าอ้นมันจะฝังใจอะไรนักกับการเสียสละลูกชิ้นให้น้องๆกินอย่างที่เขาเคยทำมาก่อน
   
“เอาเถอะๆ..นี่อาจจะเป็นการแสดงความรักด้วยลูกชิ้นก็ได้นะ” ลุงดีใจเหลือเกินที่ในถ้วยมีแต่ลูกชิ้นเต็มไปหมด เหมือนในถ้วยของพี่โอ๊ต เพราะแปลความได้ว่าหลานๆก็รักลุงเหมือนกัน

..เอาวะ..วันนี้ขอเป็นสัตว์กินเนื้อ มังสวิรัติช่างมัน..

“พี่กุนต์กินไข่ไก่สดอ่า” อุ้มที่นั่งกับพี่โอ๊ตทำท่าขนพองสยองเกล้า มองเจ้ามือที่เอาเนื้อหมูจุ่มลงน้ำไข่ จิ้มน้ำจิ้มเผ็ดๆแล้วก็เอาเข้าปาก เคี้ยวกร้วมด้วยท่าทางมีความสุข

“อ้นอยากลองบ้าง”

“กินแบบธรรมดาไปเลยอ้น” อินทัชปรามน้อง คีบหมี่หยกไปใส่จานให้ ตามด้วยเนื้อเป็ดย่าง “ระวังหม้อร้อนนะ อยากกินอะไรก็บอก พี่ตักให้เอง”

อ้นพยักหน้าหงึกๆ ส่วนอุ้มเอาแต่ดูดน้ำปั่น มองพี่กุนต์เคี้ยวผักคะน้าขมปี๋ตาไม่กะพริบ ในสายตาของอุ้ม ฮีโร่ก็คือคนที่กินผักเหม็นๆได้ทั้งที่ทำหน้ามีความสุขแบบนี้นี่แหละ

“ถ้าเห็นพี่กินต้นอ่อนทานตะวันสดๆแล้วจะร้องว้าว” กนธีฉีกยิ้ม “เท่ระเบิดระเบ้อเลยแหละ..ผู้ชายกินผักเนี่ย”

“กินไส้อ่อนหมูสิเท่กว่าเยอะ” อินทัชคีบไส้ที่ต้มจนเปื่อยใส่ถ้วยคนตรงข้าม

ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง ลองเอาตะเกียบเขี่ยแล้ว มันหยุ่นๆดึ๋งๆชอบกล ปกติเขาก็ไม่กินเนื้อเท่าไร เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงเครื่องในเลย “เสียสละให้น้องอ้นแล้วกันครับ” คีบไปใส่ถ้วยน้องอ้นที่นั่งอยู่ข้างเขา

อินทัชยิ้ม “งั้นทานหัวใจกับเซี่ยงจี๊แทนแล้วกันนะครับ” เขาคีบไปให้ “ผมยอมเสียสละของโปรดให้เลยนะ”

“เสียสละแบบนี้ พี่เกรงใจ~”

เด็กๆหัวเราะเฮฮา ผลัดกันตักอาหารให้กันและกันจนอิ่มตื้อ สรุปว่ามื้อนั้นไม่ได้ไปกินไอศกรีมต่ออย่างที่วางแผน เพราะสุกี้ล้นออกมาจุกตรงคอหอย แต่กนธีสัญญาเอาไว้ว่างวดหน้าจะพาไปกินไอศกรีมอร่อยๆแน่นอน

กว่าพวกเขาจะทานมื้อเย็นเสร็จก็หกโมงกว่า ยังพอมีเวลาเหลือ อินทัชที่นึกอะไรขึ้นมาได้เลยขอแวะไปแผนกของเล่นเด็กโดยออกปากฝากน้องชายทั้งสองไว้กับกนธี

“ช่วยจับไอ้ตัวแสบไว้หน่อยครับ อย่าให้พวกนี้ตามผมไปนะ..ผมมีภารกิจแห่งชาติต้องทำ” เขากระซิบ “ปิดเป็นความลับให้ผมด้วยนะ”

กนธีมองตามอย่างงุนงง แต่ในเมื่ออินทัชขอมาแบบนั้น เขาก็ทำตาม

“อ้น..อุ้มไปกับพี่กุนต์ตรงนั้นดีกว่า ไปดูหุ่นยนต์ทรานส์ฟอร์เมอร์กัน” เขาจูงเด็กน้อยแก้มกลมเป็นกระติกให้เดินตาม มืออีกข้างจับจูงน้องอ้นไปด้วย “อยากได้อะไรกันหรือเปล่า บอกพี่กุนต์ได้นะ”

อ้นกับอุ้มส่ายหัว พี่โอ๊ตสอนว่าอย่าอยากได้อะไรพร่ำเพรื่อ ถ้าไม่ใช่โอกาสสำคัญหรือเทศกาลงานอะไรก็ไม่ควรจะใช้เงินฟุ่มเฟือย เด็กๆขอแค่ได้เดินมอง แล้วก็ลูบๆคลำๆของสักครั้งสองครั้งก็พอใจแล้ว

“ว่าแต่..พี่โอ๊ตหายไปกับกองของเล่นแล้วมั้ง” กนธีชะเง้อหาพี่ชายของเด็กๆ

อ้นหัวเราะคิกคัก “พี่โอ๊ตไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้น้องอุ้มครับ” เด็กชายทำท่ากระซิบ

“หืม?” เขาเลิกคิ้ว นั่งยองๆลงฟังภารกิจแห่งชาติ ซึ่งดูเหมือนว่าความลับนั้นจะแตกตั้งแต่ก้าวเท้าออกไปหาเลย

“เสาร์หน้าวันเกิดน้องอุ้มครับ”
   
กนธีหันมองเด็กน้อยวัยอนุบาลที่เดินเมียงมองตรงบ่อเลโก้ มีเด็กคนอื่นๆกำลังนั่งต่อมันเล่นท่าทางสนุก
   
“วันเกิดน้องอุ้มหรอกหรือ” เขาลูบปลายคาง “เสาร์หน้าใช่ไหมครับ”
   
“ใช่คร้าบ”
   
“อา..ดีเลย” กนธียิ้ม “เสาร์หน้าถ้าไม่ได้ไปไหน พี่กุนต์จะแวะไปหาที่บ้านนะ โอเค้?” เขาทำนิ้วเป็นวงให้เด็ก “ไปดูลูกแมวกัน กำลังตัวกลมเลย พวกถั่วๆคงคิดถึงอ้นกับอุ้มน่าดู แล้วหลังจากนั้น..อยากไปเที่ยวทะเลไหม”
   
“จริงหรือครับ” อ้นร้องไชโย! “ไปครับ ไปๆๆๆ”
   
เจ้าตัวหัวเราะชอบใจ เกี่ยวก้อยสัญญากับน้องอ้น
   
พอกนธีลุกขึ้นยืน เขาก็เห็นอินทัชเดินมาพอดี เด็กหนุ่มซ่อนถุงกระดาษไว้ด้านหลัง..ซึ่งดูยังไงก็ไม่ได้มิดเอาเสียเลย กลับยิ่งดูมีพิรุธมากกว่าเสียอีก
   
“ช่วยถือหน่อยได้ไหมครับ ผมไม่อยากให้น้องเห็นก่อนเวลา”
   
กนธีหัวเราะในลำคอ รับมาถือเอง ทั้งที่ลอบขำอยู่ในใจ
   
“กลับบ้านกันเถอะเด็กๆ พี่โอ๊ตต้องไปทำงานต่อเนอะ” เขาออกปากชวน
   
อ้นกับอุ้มอยากจะเดินห้างต่อ แต่ก็ไม่เคยงอแงกับพวกผู้ใหญ่อยู่แล้ว อีกอย่าง..พอหนังท้องตึง หนังตาก็เริ่มหย่อน พอเข้ารถได้ ยังไม่ทันขับไปถึงไหน สองหน่อก็ผล็อยหลับ กรนคร่อกอยู่ตรงเบาะหลังนั่นเอง
   
อินทัชหันมองน้องๆแล้วถอนหายใจ “หลับซะแล้ว”
   
“คงจะเหนื่อยน่ะ” กนธียิ้มเอ็นดู เขาหรี่แอร์ลง บอกให้โอ๊ตเอาเสื้อนอกของเขาไปห่มให้น้อง
   
“พี่กุนต์ดูรักเด็ก” เขาชวนคุย
   
“ทำไงได้ล่ะ..พี่ไม่มีลูก และคง..จะไม่มีวันมีด้วยล่ะมั้ง” เขามองถนนด้านหน้า คิดอะไรเรื่อยเปื่อย “โอ๊ตก็รู้นี่นา..ว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง”
   
อินทัชพยักหน้ารับ
   
“กลัวหรือเปล่า” กนธีหัวเราะเฝื่อน นึกถึงมุก ‘กินเด็ก’ ที่เขาเล่นแบบงี่เง่าเมื่อตอนกลางวัน “พี่เอ็นดูอ้นกับอุ้มจริงๆนะ ไม่ได้แฝงจุดประสงค์เลวร้ายอะไร”
   
“ผมยังไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้นเลยครับ”
   
“ก็..กลัวว่าจะรังเกียจไง”
   
“จะเป็นแบบนั้นได้ไงล่ะพี่กุนต์” อินทัชส่ายหัว
   
“ถ้าอย่างนั้น..พวกเราพอจะเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม” กนธีหันมาถาม
   
“เศรษฐีแบบพี่กับยาจกแบบผมน่ะหรือ”
   
“มีกฎหมายห้ามไม่ให้คบค้าสมาคมกันหรือไง”

“ไม่มีครับ” เด็กหนุ่มยิ้ม “ถ้าพี่เห็นว่าคบกับคนไม่มีอะไรอย่างผมแล้วโอเค..ก็ตามนั้น”

“เย็นชาจังเล้ย” กนธีบ่นอุบ พอรถติดไฟแดง เขาก็ยื่นมือมาหา “ฝากตัวด้วยนะ”

อินทัชมองปลายนิ้วเรียวยาว ก่อนที่เขาจะเอื้อมไปสัมผัสมือพี่กุนต์แผ่วเบา

..อุ่นๆ..แล้วก็นุ่มด้วย..

..ให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก..

“วันนี้..ขอบคุณนะครับ” เขาพึมพำ “แล้วก็ขอโทษด้วยที่ปล่อยให้เด็กๆเอาแต่ใจ” ค่าสุกี้น่ะสองพันกว่าบาท เกือบสามพันเลย เขาดึงดันจะจ่าย แต่พี่กุนต์ห้ามเด็ดขาดว่าไม่ต้อง

“อย่าคิดมาก สำหรับพี่..มิตรภาพสำคัญกว่าเรื่องเงินๆทองๆ” กนธียิ้ม “ว่าแต่โอ๊ตเถอะ ทำงานโต้รุ่งไหวไหม”

“ตอนแรกก็ว่ารับน้องแล้วจะกลับไปนอนที่ห้อง แต่ไม่เป็นไรครับ พลังใจมาเต็ม”

“พลังลูกชิ้น” เขาหัวเราะ

“ใช่ครับ..พลังลูกชิ้น”

กนธีมองกระจกหลังอีกครั้ง เห็นว่าน้องๆยังหลับสบาย “เสาร์หน้า พี่จะขออนุญาต ถ้าไม่ได้ไปไหน ช่วงเช้าพี่ขอไปหาที่บ้านเช่าได้ไหม เผื่อว่าเด็กๆอยากจะไปเยี่ยมเจ้าสี่ถั่ว”

“น่าจะไม่ได้ไปไหนครับ พอดีเป็นวันเกิดอุ้มด้วย ผมลางานล่วงหน้าไว้แล้ว”

“อา..วันเกิดน้องอุ้ม” เขายิ้ม “แล้ววางแผนหรือยังว่าจะไปกินข้าว หรือฉลองวันเกิดน้องที่ไหนต่อ”

“ถ้าไม่เข้าห้างก็ซื้อเค้กมากินในห้องนั่นแหละครับ ผมซื้อรถบังคับวิทยุที่อุ้มอยากได้เอาไว้แล้ว” เขาบุ้ยใบ้ไปที่ถุงของเล่นที่เพิ่งซื้อมา

“น้องคงดีใจมาก” กนธีนึกเอ็นดู “ยังไง..เสาร์หน้า..หลังจากไปเยี่ยมแมวแล้ว ถ้าโอ๊ตไม่รังเกียจ จะไปต่างจังหวัดกับพี่ไหมล่ะ”

“ต่างจังหวัด?”

“พี่จะไปดูคอนโดที่เกาะล้านน่ะ แล้วทีนี้ เจ้าของเขาก็ให้พักฟรี คือถ้าไปคนเดียวมันก็เหงาพิลึก..เพราะงั้น..” กนธีหัวเราะแก้เก้อ “ไปด้วยกันไหม ไปกันหมดเลยนี่แหละ พาน้องๆไปเที่ยวทะเลด้วย”

อินทัชนิ่งคิด “ผมขอถามความเห็นอ้นกับอุ้มก่อนได้ไหม”

“ได้สิ” คนชวนดูรื่นเริงกว่าเก่า

..เพราะคำตอบก็คือ ‘ตกลง’ อยู่แล้ว..

..................................................................................

กลับมาแย้วววว จะพยายามปั่นๆ อิๆ
อ่านมาถึงตอนที่ 9 ก็จะเป็นแนวเรื่อยๆมาเรียงๆ ไม่มีดราม่ารุนแรงจ้า ยิ่งคู่คุณไผ่นี่ออกแนวเฮฮาด้วยซ้ำ  :hao7:

ปล. จริงๆคำว่า Greed หมายถึงคุณไผท 555555+ แต่จะใช้กับโอ๊ตก็พอได้ โอ๊ตมันทำทุกอย่างเพื่อเงิน  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pithchayoot ที่ 25-06-2016 20:01:39

โอ๊ยยย  มีความครอบครัว
ขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 25-06-2016 20:05:56

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minerva ที่ 25-06-2016 20:09:03

อาาา ความรู้สึกอบอุ่นนี่มันนนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 25-06-2016 20:23:32

 :mew2:พี่กุนรุกๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 25-06-2016 20:26:12

ได้น้ำตาเลยตอนอ่านเรียงความ มาเร็วกว่านี้ได้ม๊ายยยย อยากไปเกาะล้านแล้ว #เท้าคางรอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 25-06-2016 20:28:27

น้องอ้นกับน้องอุ้มน่ารักมากกก..อ่านเรียงความน้องอ้นแล้วน้ำตาซึมเลย โอ๊ตเป็นพี่ที่ดีมากเหมือนพ่อเหมือนแม่เป็นคนที่อบอุ่นมากๆเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 25-06-2016 20:40:20

เอร้ยยยย คือดีอ่ะ อบอุ่นมากกก

ยิ่งตอนเรียงความของน้องอ้นนะ

น้ำตาร่วงง บอกเลยค่า ตอนหน้าไปทะเล

สนุกแน่ ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 25-06-2016 20:48:25

ที่แท้หมายถึงคุณผัดไทของคุณไผ่หรอกเหรอเนี่ย... แต่ว่าตั้งแต่อ่านมาคุณผัดไทโผล่มาแต่ชื่ออ่ะ เมื่อไหร่ตัวจะมาด้วยหนอ
ดูท่าเรื่องราวต่อจากนี้น่าจะสดใสอยู่นะ ก็มีทั้งเด็ก(ดี) มีทั้งลูกแมวเลยนี่นา
พี่กุนต์น่ารัก... เป็นคนแก่ที่ชอบเด็กแบบจริงจัง ฮา
รอตอนต่อไปค่ะ (อยากอ่านตอนต่อไปเร็ว ๆ จังเลย  :mew2: )

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 25-06-2016 20:55:52

เรื่อยๆไม่รีบร้อนแบบนี้กำลังดีเลย :mew1:
น้ำหยดใส่หินทุกวันหินยังกร่อน นับภาษาอะไรกับหัวใจ
เชียร์ค่ะ ให้เขาได้กัน มันต้องเป็นแบบนั้นใช่ไหม
พี่กุนกินเด็ก เรื่องแบนี้รับได้ :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 25-06-2016 21:07:45

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 25-06-2016 21:29:47

มีทั้งเด็กเล็ก เด็กโต ลูกแมว และลุงใจดี

มุ้งมิ้งสุด ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 25-06-2016 21:36:33

อ้นกะอุ้มน่ารักมาก. โอ๊ตเป็นพี่ที่ดีจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: imfckwn ที่ 25-06-2016 21:38:32

ดราม่าไม่รุนแรงแน่นา กำลังกลัวเลย 5555  ชอบๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 25-06-2016 23:31:48

ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ
พี่กุนต์ดูชอบโอ้ตนะ แต่โอ้ตก็มีคนที่ชอบนี่นา
แต่คนที่โอ้ตชอบอาจจะไม่ได้ชอบโอ้ต
คนอยู่ใกล้อย่างพี่กุนต์มีสิทธิมากกว่าอยู่แล้ว
น้ำตาไหลเลยตอนน้องอ่านเรียงความ
โอ้ตโคตรเด็กดี ตอนแรกก็งงว่าได้เงินตั้งเยอะ
ทำไมไม่ไปอยู่ห้องดีๆ ตอนนี้เข้าใจแล้ว
มาเป็นเด็กพี่กุนต์ดีๆ ก็ไม่ต้องทำงานหนักแล้วนะโอ้ต 5555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 26-06-2016 00:07:10

ไม่มีดราม่ารุนแรง.......  o18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 26-06-2016 00:33:43

ครอบครัวสุขสันต์มาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 26-06-2016 01:17:21

จะบอกว่าเคยอ่านเรื่องนี้นานมาแล้ว
เพราะอ่านเรื่องพี่หมูกับไอ้ดินก่อนแล้วชอบเรื่องนั้นมากกกกกกกที่สุด
เลยตามอ่านเรื่องอื่นๆด้วยอ่ะ

แต่ตอนนั้น อ่านเร่่องนี้แล้วไม่ชอบเลย เลยหยุดอ่าน
แต่พอมาตอนนี้อ่านใหม่ ความรู้สึกเปลี่ยนเลย
สนุกอ่ะ ชอบมากกก ที่ตัดสินใจมาอ่านใหม่เพราะอยากลุ้นคู่คุณไผ่ค่ะ

อ่านเรียงความน้องชายโอ๊ตแล้วอินเลย
สงสัยพี่กุนต์จะสมหวังเพราะมีเด็กช่วยแน่ๆ 5555 :laugh:

ลุ้นคู่คุณไผ่ต่อเคอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 26-06-2016 01:17:30

ร้องไห้ตอนอ่านเรียงความ
ฮืออออ ดีอ่ะ
น้องอ้นของพี่!!! น่าร้ากกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lyralyn ที่ 26-06-2016 02:09:01

มีความละมุนนี ชอบบบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 26-06-2016 04:20:09

ใครคือ คุณไผท ง่ะ

พี่กุนต์นี่หน้าอ่อนกว่าวัยมั้ยนะ ทำไมดูลุ๊งลุง ที่พี่ว่าตัวเองว่าตาแก่นี่นึกภาพแล้วจั๊กจี้ไงไม่รู้นะคะ

ไม่ค่อยเชื่อใจคนเขียนที่บอกว่าไม่มีดราม่ารุนแรงเท่าไหร่ น่า ต้องทีนิดนึงล่ะน่า ใช่มั้ยคะ  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 26-06-2016 06:23:41

ตอนนี้ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย
พี่กุนต์น่าสงสารมาก
สามหนุ่มก็สู้ชีวิตเหลือเกิน
เรื่องนี้ดีงามตรงที่คนดีๆ มาเจอกัน เติมเต็มให้กันและกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: homnoi ที่ 26-06-2016 09:42:17

อินทัชเธอสัมผัสมือกนธีแล้ว เธอโดนของแล้วแหละ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 26-06-2016 10:05:45

คุณไผท = คุณไผ่... คนเขียนพิมพ์ผิดจร้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyMine104 ที่ 26-06-2016 10:24:22

น่ารักกกกอยากขยันให้ได้ครึ่งนึงของโอ๊ต555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-06-2016 11:07:33

ครอบครัวสุขสันต์ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiw ที่ 26-06-2016 13:16:24

นี่มันครอบครัวสุขสันต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 26-06-2016 15:11:44

เรื่องนี้จะเป็นดราม่าแบบไหนอ่ะ หรือว่าไม่มีเราจะดีใจมากเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 26-06-2016 17:51:17

โอ๊ยยย  อยากอ่านตอนไปเกาะล้าน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 26-06-2016 19:18:02

 :katai2-1:มีความครอบครัว :katai2-1:
รักพี่กุนธ์ รักโอ๊ต รักอ้น รักอุ้ม และที่สำคัญ รักข้าวปั้นที่สุด มว๊วฟฟฟฟ o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 26-06-2016 19:32:55

ได้อ่านเรียงความของน้องอ้นแล้วน้ำตาซึมเลย แบบว่าน้องเป็นเด็กดีมาก น่ารักมากเลย ส่วนความสัมพันธ์ของพี่กุนต์กับโอ๊ตดูเหมือนค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไปดีค่ะไม่ต้องรีบร้อนอะไรค่อยๆ ดูกันไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 26-06-2016 21:59:31

โอ๊ตเป็นคนดีใช้ได้เลยนะเนี่ยยยย จริงใจดี.. ก็นะ ได้อารมณ์มิตรใหม่ที่ยังไม่รู้พิษสง มันก็ฟิลกู๊ดดดดดด
นานวันไป...ทุกความสัมพันธ์ ต้องมีความแตกต่างหรือมีปัญหาหรือความลำบากใจเข้ามา..ทั้งนั้น แต่ในส่วนของความรู้สึกนั้นอะไรยังไง..


รอตอนต่อไปค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ปล.ชอบพี่กุนต์นะ น่ารักดี อ่านแล้วนึกถึงอาจารย์ที่ปรึกษาสมัยเรียนม.ปลายตัวเองชะมัด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 27-06-2016 07:47:08

ตอนที่อ้นอ่านเรียงความ นี่นั่งน้ำตาซึมตามไปด้วย  :hao5:
เด็กๆ น่ารักมากกก  :-[
ตลกที่พี่กุนต์บอกชอบกินเด็ก นั่นมุกหรือเปลือกหอย 5555555
อินทัชเป็นพี่ชายที่อบอุ่นมากกก รักกก
ปล.เราก็จบอนุบาล 2 แล้วขึ้นป.1 เลยเหมือนกัน 55

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 27-06-2016 10:13:24

ฟังเรียงความน้องอ้นไปก็น้ำตาไหลไป งือออ...
สามพี่น้องนี่แหละนะคือทองเนื้อเก้าจริงๆ รู้คิด รู้อยู่ รู้ทำ ทั้งเด็กเล็กเด็กหนุ่มเลย
ใครมีลูกมีหลานแบบนี้เป็นอะไรที่มีสวรรค์อยู่ในใจจริงๆเลย
ขอเถิดนะ ขอเถิด ขอว่า...กลับจากทะเล หวังว่าคงมีอะไรที่ดีๆเข้ามมาในชีวิตทั้งของพี่กุนต์และพี่น้องสามคนนี้นะ
ไม่อยากเห็นชีวิตปากกัดตีนถีบแบบสุดๆ ของสามพี่น้องอีกต่อไปล่ะเหนื่อนแทนเหลือเกินนน....
(กลัวว่าโอ๊ตจะเป็นอะไรไปก่อนที่ต้นกล้าอ่อนๆสองต้นจะยืนหยัดได้ด้วยตนเองน่ะ)
และก็อยากเห็นแสงอันเรืองรองผ่องใสในใจของพี่กุนต์มันเริ่มเปล่งประกายขึ้นอีกครั้ง
คงไม่เป็นการขอมากจนเกินไป..นะ...นะ ...นะ :m13:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 27-06-2016 11:35:47

น้ำตาไม่รู้มาจากไหนไหลเป็นปี๊บกับเรียงความนั้น น้องๆน่ารักที่สุดเลย  :กอด1:  :กอด1:  :กอด1:
พร้อมแล้วค่า ป่ะเถ่อะไปเที่ยวกันแอบซุกกระเป๋าไปด้วย
สารบัญค่า
Chapter 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3396087#msg3396087)
Chapter 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3409490#msg3409490)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 27-06-2016 16:04:25

ยิ่งอ่านก็ยิ่งมีความรู้สึกว่า
ครอบครัวสุขสันต์นี่ดีจังเลยน้า >_<
มีความพ่อแม่ลูกรุนแรงมากค่ะ
จากตอนแรกไม่ค่อยปลื้มอินทัช แต่ตอนนี้รู้สึกหวั่นไหวขึ้นทุกที
ฮืออออออออ เราว่าเราเข้าใจพี่กุนต์นะคะ ก๊ากกกกกกกก

ว่าแต่เดี๋ยวจะไปลองกินสุกี้แบบพี่กุนต์มั่งงงง
ชุบไข่แบบนั้นยังไม่เคยกินเลย ต้องลองงง

อยากไปทะเลตอนหน้าแล้วววววววววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.9] pg.13 -- 25/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 28-06-2016 14:31:25

รอดูความสัมพันธ์
ที่อาจจะพัฒนาในไม่ช้านี้ ?
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 28-06-2016 20:16:02

Chapter 10

พสิษฐ์กึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟา มือกดรีโมตเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อย ถ้าเป็นแต่ก่อน เจ้าของห้องคงตบหัวเขาแล้วสั่งให้หาช่องไหนสักช่องและดูเข้าไป แต่ตอนนี้เจ้าคนๆนั้นกลับนั่งสไลด์ไอแพดเล่น ท่าทางอารมณ์ดี
   
“เบื่อคนมีความรัก” คนเป็นน้องหยอกเข้าให้
   
กนธีกำลังหาข้อมูลเกี่ยวกับการเลี้ยงแมววัยเด็ก เลยไม่ทันได้สนใจฟัง
   
“เบื่อคนมีความรัก!!”
   
ชายหนุ่มหันไปมอง เลิกคิ้วอย่างงุนงง “อะไรนักหนา ไอ้ไผ่ลู่ลม..เบื่อนักก็กระโดดตึกไปซะ”
   
พสิษฐ์หน้าหงิก มองคนที่ก้มหน้าอ่านบทความท่าทางตั้งใจ “เออ..ผมมันหมาหัวเน่า”
   
“อืม..ไม่มีสำนวนว่าแมวหัวเน่าด้วย” กนธีคลิกเข้าเว็บสัตว์เลี้ยง “งั้นเป็นหมาหัวเน่าน่ะถูกต้องแล้ว”
   
..น้องชายคนดีอยากบีบคอพี่ชะมัด..
   
“นี่..ถามจริงเถอะ” เขาลุกจากโซฟา เดินไปบิดขี้เกียจแถวระเบียงคอนโด “จบจากเด็กชื่อไววิทย์ ตอนนี้กำลังจะได้เด็กใหม่ชื่ออินทัชใช่ไหม”
   
“โดดตึกไปเลยไป” กนธีโบกมือปัดๆ “พี่ยังไม่ทันได้คิดอะไรถึงขั้นนั้นเลย มาชี้โพรงให้กระรอกทำไมวะ”
   
“นั่นไง!” พสิษฐ์ขยี้หัว “ผมอุตส่าห์ดึงไอ้หมอบีกลับมา ทำไมพี่กุนต์ทำงี้เนี่ย”
   
“อย่าลืมจรรยาบรรณระหว่างผู้บำบัดกับคนไข้สิ อย่างน้อยก็รอ terminate case ไปแล้วสักสองปีดีไหม” เขาดูคลิปวีดีโอลูกแมวร้องแง้วๆ อา..ให้ตายสิ คิดถึงฝ่าเท้านุ่มๆกับเล็บอ่อนๆของเจ้าสี่ถั่วเป็นบ้า
   
“อย่ามาอ้าง ต่อให้ปิดเคสไปสักห้าปี พี่ก็ไม่เอาไอ้หมอมัน”
   
“เออ..พี่ว่าจะซื้อเบาะเจลให้แมวนอนดีไหม” กนธีเปลี่ยนเรื่อง “แกงส้มชอบขุดเบาะผ้าออกมาเรื่อยเลย ไม่รู้ร้อนหรือเปล่า”

เขาเอาแมวทั้งหลายใส่กรงไว้ เพราะเวลาคนไปยุ่งมากๆ แกงส้มมันชอบคาบลูกหนี เขากลัวว่าไปแล้วจะไปลับ เลยต้องขังตัวไว้ กรงที่ไปซื้อมาค่อนข้างใหญ่ สบายพอสมควร พื้นตะแกรงเขาก็เอาผ้ามาปูสามชั้น ทับด้วยเบาะอีกชั้น แต่ช่วงที่อากาศร้อน พวกแมวคงจะอึดอัดเพราะต้องเอากรงไว้ในบ้าน ลมเลยไม่โกรก ถ้าไว้ข้างนอก ยุงก็จะกัดอีก 
   
“ถ้าเล็บมันเจาะลงเบาะจะอันตรายนะ กลัวเจลมันไหล แล้วแม่กับลูกมันจะเลียเข้าไป” พสิษฐ์พึมพำ หลงเปลี่ยนเรื่องตามพี่ชายไปด้วย
   
“ไม่งั้นก็ไปซื้อกรงใหม่แบบมีมุ้งลวดปิด แล้วเอาไว้นอกบ้าน ลมในสวนเย็นดี” ตอนซื้อกรงซี่ใหญ่ กนธีซื้อด้วยความคิดที่ว่า อยากจะไปนั่งมองลูกแมวบ่อยๆแค่นั้น ถ้ามีมุ้งลวดคงจะมองไม่ถนัด แต่ไม่ได้คิดถึงเรื่องการใช้งานเลย
   
“ฝนตกทำไง”
   
“อุ้มแกงส้มกับสี่ถั่วมาเข้ากรงเล็ก เอาเข้าบ้าน”
   
พสิษฐ์หัวเราะ กับเรื่องของคนอื่น พี่กุนต์ชอบทำอะไรง่ายๆให้ซับซ้อนและยุ่งยาก ไม่เหมือนการใช้ชีวิตของตัวเองที่ค่อนข้างมักง่ายเลย
   
“ผมว่า พี่ยกห้องให้พวกมันสักห้อง เอาที่มีหน้าต่าง มีมุ้งลวดติดกันยุง แล้วปล่อยแกงส้มออกมาจากกรง ให้มันนอนบนพื้นกระเบื้องก็ได้ ทำห้องอนุบาลเด็กอ่อนให้เลย หมดเรื่องไป ไม่ต้องซื้อกรงใหม่ ไม่ต้องยกเข้าๆออกๆ ไม่ต้องกลัวแมวร้อนด้วย แถมเป็นส่วนตัวอีกต่างหาก”
   
กนธีดีดนิ้วเป๊าะ “เยี่ยม..ให้รางวัลเป็นผักบุ้งที่เพาะเองหนึ่งตะกร้า”
   
“ที่เพาะไว้ในห้องน้ำ ผมไม่เอานะ!!” พสิษฐ์ทำหน้าขยะแขยง “ทีหลังก็เพาะเห็ดฟางซะด้วยเลยสิ..” เสียราคาคอนโดดิแอดเดรสชิดลมชะมัด พี่กุนต์จะทำเกษตรกรรมในห้องพักแล้ว
   
“มีแต่เห็ดนางฟ้าน่ะ เอาไหม” เขาค้นหัวเชื้อออกมาโชว์
   
คนน้องถอนหายใจ สุดท้ายก็ได้แต่หัวเราะหึๆ หันมองนาฬิกาแล้วเห็นว่าทุ่มกว่าแล้ว “กลับดีกว่า พรุ่งนี้มีคนจะไปเที่ยวทะเล อยู่นานเดี๋ยวจะรบกวนเวลานอน”
   
กนธีเอาถุงเชื้อเห็ดนางฟ้าไปวางที่เดิม “โทษทีที่ไม่ได้ชวน เอาไว้วันหลังนะ”
   
“เอาเถอะ..น้องคนนี้มันที่โหล่อยู่แล้วนี่” พสิษฐ์คว้าเสื้อนอกมาพาดบ่า “ขับรถดีๆนะพี่ อย่าหลับในล่ะ”
   
“ไผ่..” คนที่รู้สึกผิดเล็กน้อยเรียกอีกฝ่ายที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป
   
ร่างสูงหันกลับมา คาดเดาว่าพี่คงจะชวนเขาไปด้วย
   
..อยากไปเหมือนกันนี่นา..ไม่ได้เที่ยวทะเลกับพี่กุนต์นานแล้ว..
   
“แกนี่มันหัวล้าน ขี้ใจน้อยจริงๆเลยว่ะ” กนธีหัวเราะหึ “กินกาวิสคอลแล้วไปนอนนะไอ้น้อง”
   
“พี่กุนต์!”

......


เช้าวันรุ่งขึ้น กนธีที่ค่อนข้างจะตื่นเต้นรีบขับรถไปรับสามพี่น้องตามที่นัดแนะกันไว้ ตอนที่ถึงหน้าปากซอย เขาเห็นอินทัชยืนจูงน้องอ้น มืออีกข้างสะพายกระเป๋าเป้ใบยักษ์ เดาว่าคงจะมีเสื้อผ้าสำหรับเล่นน้ำและสัมภาระจิปาถะของน้องๆอัดแน่นอยู่เต็มใบ ส่วนน้องอ้นก็จูงมือน้องอุ้มอีกต่อหนึ่ง
   
..น่ารัก..น่ารักกันมากๆ..
   
กนธีขับรถเข้าไปจอดเทียบ ปลดล็อคและลดกระจกลง “ขึ้นมาเลยเด็กๆ”
   
อินทัชสวัสดีคนอายุมากกว่า ตามด้วยน้องชายอีกสองคนที่ยกมือธุจ้ากันหน้าสลอน
   
“เดี๋ยวพาแวะไปเยี่ยมแกงส้มก่อนนะแล้วค่อยไปทะเลกัน ได้ค้างทั้งคืน ไม่ต้องรีบ” กนธีหันมาบอก

อ้นกับอุ้มดูจะตื่นเต้นพอๆกับคนชวน กนธีดีใจเพราะทั้งชีวิตไม่เคยมีเด็กๆล้อมหน้าล้อมหลังแบบนี้มาก่อน เขาเป็นคนที่ชอบให้มากกว่ารับ เลยค่อนข้างมีความสุขเป็นพิเศษเมื่อได้ทำอะไรบางอย่างลงไป แล้วได้เห็นอีกฝ่ายดีใจด้วยความไร้เดียงสาแบบไม่มีการปรุงแต่ง ในขณะที่อ้นกับอุ้มเอง นอกเหนือจากพี่โอ๊ตก็ไม่เคยมีใครที่ดูอบอุ่น ใจดี คอยห่วงใยเอาใจใส่และทำดีกับพวกเขาถึงขนาดนี้มาก่อน เจ้าหนูทั้งสองเลยหลงรักกนธีได้ไม่ยาก

“ขอบคุณที่ชวนมานะครับ” อินทัชพูด “พวกผมมันเด็กดอย เกิดมายังไม่เคยเที่ยวทะเลเลย”

“ไม่เป็นไรๆ ยังไงถ้ามีโอกาสจะชวนบ่อยๆ”

กนธีขับรถพาพวกเด็กน้อยไปที่บ้านใหญ่ของเขา บ้านหลังนี้มีแค่พ่อแม่ ญาติพี่น้อง และคนนอกอย่างศรัณย์ที่เคยมา หากจะพูดถึงเด็กในอุปการะคนอื่น เขาไม่เคยบอกเล่าด้วยซ้ำว่าที่พักสำหรับครอบครัวอยู่ที่ไหน

อ้นกับอุ้มตาลุกวาวเมื่อรถคันงามมาจอดอยู่ตรงประตูรั้วเหล็กดัด เมื่อพี่กุนต์กดรีโมตเปิด มันก็เลื่อนออกเองโดยไม่ต้องมีคนมาช่วย ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนสวนวิ่งเหยาะๆตามมากระทั่งรถเลี้ยวผ่านแนวสวนร่มรื่นไปจอดนิ่งอยู่หน้าบ้าน

อินทัชพาน้องลงมายืนรอ เขาหันมองโดยรอบ พี่กุนต์ดูจะชอบต้นไม้เอามาก

สวนสไตล์ทรอปิคอลจัดได้กลมกลืนกับตัวบ้านหลังโตที่เป็นปูนผสมไม้สักทอง พรรณไม้เขตร้อนชื้นและสปริงเกอร์ที่ฉีดน้ำตลอดเวลาให้บรรยากาศเย็นสบาย ด้านข้างเห็นบ่อน้ำที่ขุดเป็นแนวยาว วนไปตลอดความกว้างของพื้นที่ข้างบ้าน มีสะพานไม้ทอดผ่านไปยังสวนมอสที่ปลูกไว้ตามกำแพงศิลาแลงกับภาชนะดินเผาที่วางลดหลั่นกัน

น้องอุ้มดูจะชอบเป็นพิเศษเมื่อเห็นปลาคาร์ฟว่ายอยู่ในสระ อ้นมองศาลาไม้ที่มีชิงช้าแขวน ใกล้ๆกันเป็นชั้นน้ำตกหิน ละอองน้ำที่ตกกระทบลงในบ่อกระเซ็นเป็นฝอย เกาะพราวอยู่บนใบเฟิร์นและต้นเดหลี ปลาดูดตัวสีดำเมื่อมว่ายเชื่องช้าไปตามพื้นข้างใต้ บริเวณขอบบ่อตกแต่งด้วยก้อนหินน้อยใหญ่ มีสปอร์ตไลท์ให้ความสว่างในเวลากลางคืน

“มันจะรู้สึกชื้นๆหน่อยนะ” กนธียิ้มจาง “ครอบครัวพี่ชอบต้นไม้น่ะ อย่างสวนก็จะกินบริเวณสองเท่าของตัวบ้าน ด้านหลังมีสระว่ายน้ำด้วยนะ แต่คนละสระกับบ่อปลา”

อ้นหัวเราะครึกครื้น ตอนแรกนึกว่าจะต้องลงไปจับปลาเสียแล้ว

“เอาไว้วันหลัง เด็กๆมาว่ายน้ำที่บ้านพี่สิ”

สระว่ายน้ำของเขาทำเป็นทรงฟรีสไตล์ อยากจะให้มันกว้าง มันคดโค้ง หรือเลี้ยวยาวไปตรงไหนก็ตามใจอยาก ถ้าทำขึ้นรูปเป็นสี่เหลี่ยมหรือมีกรอบบังคับ มันขัดกับการใช้ชีวิตอิสระของเขาเอง รอบๆสระ กนธีสั่งให้ลงต้นไม้เอาไว้จนร่มรื่น ด้านบนมีซุ้มไม้ระแนง ปลูกพวงชมพูและม่านบาหลี สำหรับการลงว่ายน้ำช่วงกลางวัน

อ้นกับอุ้มดีใจจนอยู่ไม่สุข เด็กๆขออนุญาตวิ่งสำรวจพื้นที่โดยลืมเรื่องของแกงส้มไปเลย

อินทัชรับน้ำเย็นจากแม่บ้านที่เอามาเสิร์ฟตรงโต๊ะไม้ในสวน กนธีให้คนชงน้ำแดงหวานๆให้น้องสองคน แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวซนจะจูงมือกันไปนับปลาคาร์ฟในบ่อเสียแล้ว

“พี่กุนต์อยู่ที่นี่คนเดียวหรือครับ”

“ปกติอยู่คอนโดน่ะ..ที่นี่มันใหญ่ไป อยู่แล้วเหงา” กนธีหัวเราะเฝื่อน “พี่มันคนขี้เหงา พอศรัณย์ไม่อยู่ พี่สำนึกผิดได้แค่ปีสองปี เข้าปีที่สามก็หาคนมาอยู่เป็นเพื่อน”

คนเป็นผู้ใหญ่นั่งนับนิ้ว มีคนนั้นคนนี้ผ่านเข้ามา รวมไววิทย์ก็เป็นคนที่สี่เข้าไปแล้ว

“มันไม่ใช่พฤติกรรมที่น่าเลียนแบบหรอกนะ แล้วก็โดนหักหลังเสียจนชิน แต่พี่ก็ยังไม่เข็ด” เขาดื่มน้ำเปล่าไปอึกหนึ่ง “คนแรกเนี่ย..ยังไม่ทันจะครบเดือน เด็กมันก็ขอเลิกก่อน บอกว่าต้องกลับไปต่างจังหวัด ที่ไหนได้..มันไปทำสาวท้องไม่ยอมบอกกล่าว” กนธีหัวเราะ “คนที่สอง..มีแฟนอยู่แล้วเป็นสาวออฟฟิศแต่ก็ยังโกหก พี่มารู้ก็เพราะว่ามันหาทางเลี่ยงพี่อยู่ตลอดเวลาที่คบกัน คนที่สาม..มันหาคนมาอุปการะพร้อมกันสองคน รถไฟชนกันดังโครม”

อินทัชครางในลำคอ

“คนที่สี่..รายล่าสุดที่เพิ่งเด้งไป นั่นแอบจีบสาวมหาลัย ชอบเล่นมุกอ้อน เอาเงินเอาของไปให้น้องสาว”

“ผมไม่ชอบคนแบบนั้น” เด็กหนุ่มว่า “คนที่มีคนรักอยู่แล้ว..แต่ทรยศ”

เพราะพ่อเขาเป็นคนทรยศคนนั้น ครอบครัวของเขาถึงต้องล้มลุกคลุกคลาน แม่ต้องลำบากหาเช้ากินค่ำ ในขณะที่พ่อไปหลงระเริงกับผู้หญิงคนใหม่แล้วไม่กลับมาเหลียวแลพวกเขาสามพี่น้องอีก

..เขาสาบานกับตนเองว่าจะไม่มีวันทำตัวซ้ำรอยสันดานมักมากของพ่อ..

“น่า..มันก็เรื่องธรรมดา” กนธีถือสาหาความเสียที่ไหน “อีกอย่าง..ไม่ได้คบกันแบบคนรักหรอก มันเป็นข้อตกลงร่วมกันน่ะ พี่ช่วยดูแลเขา เขาดูแลพี่ แต่เมื่อไรที่ผิดกฎก็ทางใครทางมัน เพียงแต่มันน่ารำคาญที่ไม่ยอมมาพูดกันตรงๆ ต้องให้จับได้ รอจนเขาบนหัวพี่งอกออกมาสองมิลก่อน”

อินทัชหัวเราะในลำคอ “ยังไงก็แล้วแต่..ผมว่าพี่กุนต์คงต้องระวังเรื่องประวัติคนพวกนั้นหน่อย”

“หมายถึงประวัติอาชญากรรม หรือประวัติทางเพศ” อายุปูนนี้แล้ว ไม่ต้องมานั่งอายเรื่องเซ็กซ์หรอก ผู้ชายด้วยกันก็พูดมันตรงๆนี่แหละ “อย่างแรกพี่ตรวจสอบนะ อย่างที่สอง ก่อนจะคบกัน พี่บังคับตรวจเลือดทุกคน โหดไหม” เขาหัวเราะ “พอคบกัน มันก็ต้องเซฟตัวเอง ค่าถุงยางน่ะมันถูกกว่าค่ายาต้านเชื้อ”

อินทัชเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม คิดตามจนคิ้วขมวด

“เฮ้ๆ..พี่ไม่ได้มั่วนะ สองคนแรกพี่ไม่ได้มีอะไรด้วย คนที่สามก็..ไม่รู้สิ ยังไม่อยากให้ใครมาซ้ำรอย ก็เลยขอเป็นคนทำ” กนธีขบขัน “เพิ่งจะมายอมก็คนที่สี่นี่แหละ แต่พี่มันแก่แล้ว เดือนละครั้งยังพอเลย”

คนฟังสำลักโขล่ก ใบหูร้อนผ่าวเมื่อได้ยินคำพูดตรงตัวจากอีกฝ่าย

“มันเรื่องธรรมชาติ อย่าไปคิดมาก” เขายิ้ม แต่แล้วก็นึกอะไรได้เมื่อเห็นท่าทางอีกฝ่าย “อย่าบอกนะว่ายังไม่เคย”

อินทัชเสมองทางอื่น ไม่ปฏิเสธคำถามนั้น

ตายห่า..กนธีครางในใจ เขาพูดอะไรที่มันล่อลวงเด็กเกินไปหรือเปล่า

“ผมแค่คิดว่า..” เขามองน้ำตกที่ไหลเรื่อย “อยากจะมีอะไรกับคนที่ผมรัก..ไม่ใช่แขกของร้าน หรือใครก็ได้”

ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง เขาคิดว่าหาเด็กผู้ชายที่มีความคิดแบบนี้ ในสังคมสมัยนี้ได้ยากเต็มที

“ถ้าเป็นลูกเป็นหลานจะยกสมบัติให้หมดเลย”

“ค่าเวอร์จิ้นของผมน่ะหรือครับ”

กนธีหัวเราะชอบใจ

..แล้วแบบนี้เขาจะดื่มเวอร์จิ้นโมจิโต้ยังไง ไม่ให้นึกถึงความบริสุทธิ์ของเจ้าโอ๊ตกันล่ะนี่..

อ้นกับอุ้มที่สำรวจรอบบ้านจนพอใจวิ่งกลับมาหาผู้ใหญ่ทั้งสอง ตอนนี้เพิ่งจะนึกถึงลูกแมวออก

“พี่กุนต์คร้าบ..อยากเจอแกงส้มแล้วอ่ะ”

“ไปครับไป” กนธีลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนก้มลงจูงมือเด็กคนละข้าง “มาๆ..ตาแก่จะพาทัวร์บ้าน”

อินทัชมองตามแล้วได้แต่ยิ้มระอา

กนธีพาเด็กวัยกระเตาะไปนั่งมองลูกแมว ดูแกงส้มให้นมและเลียลูก กระทั่งพวกสี่ถั่วหลับ ถึงได้บอกว่าได้เวลาเดินทางไปทะเลแล้ว อ้นกับอุ้มยังมีพลังงานเหลือเกินขีดจำกัดเลยชวนพวกผู้ใหญ่คุยเจื้อยแจ้วตลอดทางไปชลบุรี ยิ่งตอนที่ต้องโดยสารเรือใหญ่ข้ามฟากไปยังบนเกาะ เด็กๆที่เพิ่งเคยเห็นทะเลเป็นครั้งแรก ถึงกับดีใจจนนั่งไม่อยู่สุข

“หนูได้กลิ่น” อุ้มทำจมูกฟุดฟิด “เกลือ..กลิ่นเกลือ!”

กนธีหัวเราะท่าทางไร้เดียงสา เขาตบม้านั่งให้เด็กชายปีนมานั่งข้างกัน ส่วนน้องอ้น อินทัชพาไปยืนเกาะรั้ว ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกที่ได้มาเที่ยวพัทยาเป็นครั้งแรก

“ชอบไหมครับคนเก่ง” เขาลูบปอยผมชื้นเหงื่อบนหัวเหม่งของน้องอุ้ม

แทนคำตอบ อุ้มกลับโผเข้ากอด เอาหน้าซุกแนบท้องแบบไม่บอกกล่าว มือน้อยๆกระพุ่มขึ้นไหว้ขอบคุณ กนธีหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ก่อนที่ความใสซื่อจากตัวเด็กชายจะแผ่ออกมาทำให้เขารู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ

“ถ้าชอบ เอาไว้วันหลังจะพามาอีกครับ” เขาขยี้ผมนุ่มลื่น กลิ่นแชมพูลอยฟุ้ง

อินทัชจูงมืออ้นเดินกลับมา เขาเห็นเจ้าอุ้มเล่นลูกอ้อนแล้วนึกมันเขี้ยว “ปะเหลาะพี่กุนต์หรืออุ้ม”

“พี่กุนต์ใจดี” อุ้มยิ้มเผล่ เห็นฟันหลอไปข้าง

กนธีหัวเราะ พอดีมีสายเข้า เป็นเพื่อนเจ้าของคอนโดที่จะฝากขายห้อง เมื่อวันก่อนเขาโทรหา บอกว่าจะพาน้องๆไปด้วย เลยจะฝากให้ช่วยหารีสอร์ทที่อยู่ติดทะเล เพราะมีสี่คน เบียดเสียดกันอยู่ห้องเดียว เด็กๆอาจจะอึดอัดได้ ทางที่ดีก็เช่าเป็นบ้าน หรือบังกะโลที่ดูใหม่หน่อยไปเลยดีกว่า

‘ผมหาแล้ว ที่อยู่ติดทะเลเต็มหมดเลยคุณกุนต์’ ทางนั้นว่า ‘แต่ถ้าเป็นรีสอร์ทเดิมที่คุณเคยมาพักครั้งก่อนนู้น พอดีเมื่อเช้ามีแขกเพิ่งเช็กเอาท์ เอาเป็นหลังนี้ได้ไหมครับ’

คนฟังนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบตกลง “ฝากด้วยนะครับ เดี๋ยวอีกสักพักถ้าเรือเทียบท่า ผมจะโทรบอก รบกวนคนของรีสอร์ทมารับหน่อย”

อินทัชที่สาละวนจับน้องสองคนให้เลิกตื่นเต้นหันมามอง “มีอะไรหรือเปล่าพี่”

“เราจะพักที่รีสอร์ทกัน” กนธีบอก ยิ้มน้อยๆ “พี่เห็นว่าเด็กๆคงจะอึดอัด คอนโดมันพื้นที่จำกัดน่ะ เลยจะหาบ้านเป็นหลัง น้องจะได้วิ่งเล่นกันสะดวก พอดีที่พักมันเต็ม แต่ตอนนี้เขาหาให้ได้แล้ว”

“ผมว่ามันจะเปลืองเปล่าๆนะ”

“ไม่เป็นไรน่า พี่เองก็ไม่ได้มาเกาะล้านนานแล้ว” เขาหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม หันมองท้องฟ้าสีครามที่เป็นประกายระยิบระยับเมื่อแดดส่องลงมา “พักผ่อนบ้างก็ดี”

อ้นยิ้มแฉ่ง “พี่กุนต์หล่อ”

กนธีเลิกคิ้ว “จริงหรือ..ไม่มีค่าชมนะคราวนี้”

“หล่อกว่าพี่โอ๊ต” น้องอุ้มหัวเราะร่วน

อินทัชเขกหัวน้องคนเล็ก “ได้ใหม่ลืมเก่า”

“กินผักเยอะๆนะ จะได้หล่อแบบนี้”

“กินผักแล้วจะหล่อจริงหรือพี่โอ๊ต” อ้นทำคิ้วผูกโบว์

“อันนั้นพ่อแม่ให้มา แต่ถ้าอยากหน้าเด็กแบบพี่กุนต์ก็ต้องกินผัก” อินทัชตอบ มองน้องอุ้มที่ทำหน้าหยึย “ใครไม่กินผักจะหน้าแก่ รู้หรือเปล่า”

“แต่พี่กุนต์บอกว่าพี่กุนต์ชอบกินเด็ก” อ้นสงสัยจริงๆนะ วันนั้นได้ยินแว่วๆด้วย

“กินผักแล้วหน้าเด็ก ถ้ากินเด็กก็ต้องหน้าผักสิพี่โอ๊ต” อุ้มปรบมือชอบใจ
   
กนธีสำลักน้ำลายตัวเองค่อกแค่ก โชคดีที่เรือเข้าเทียบท่าแล้ว ประเด็นนี้เลยตกไป

รีสอร์ทที่คนรู้จักของกนธีเลือกมาให้ เป็นรีสอร์ทกลางเก่ากลางใหม่ โชคดีที่เจ้าของเพิ่งรีโนเวทไปเมื่อปีที่แล้ว เขาเองก็ไม่ได้มาเสียนาน ตั้งแต่ตอนที่..ศรัณย์พามาเดทกันสองต่อสองเป็นครั้งแรก
   
เป็นเรื่องน่าตลกเล็กน้อยที่แม้แต่บ้านหลังที่ได้มา..ก็ยังเป็นหลังเดียวกันกับเมื่อครั้งอดีต
   
กนธีมองกุญแจในมือ ยิ้มเฝื่อนให้ประชาสัมพันธ์ เธอผายมือเชิญให้เขาเข้าไปที่พัก มีเด็กยกกระเป๋าหิ้วของตาม
   
มันเป็นวิลล่าหลังไม่ใหญ่นัก แต่รีโนเวทขึ้นมาแล้วก็สวยกว่าเดิม ตัวบ้านก่อปูน เปลี่ยนสีจากเหลืองนวลเป็นสีขาว ปลูกดอกเฟื้องฟ้าขึ้นเป็นทิวแถวบนระเบียงเหล็กดัด ในนั้นมีสองห้องนอน สองห้องน้ำ ห้องโถงกลางมีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน สระว่ายน้ำด้านหลังมีการปรับปรุงใหม่ จากพื้นสีเขียวเป็นพื้นสีฟ้า และเพิ่มสระน้ำวนเข้าไปด้วย
   
กนธียืนมอง..เขาจำภาพที่ตนเองจูบกับคนรักในสระตรงหน้าได้
   
วันนี้ อดีตไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดอีกแล้ว แต่มันช่างสวยงาม..และเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น
   
“พี่กุนต์..” อินทัชโผล่หน้ามา
   
เขาหันมอง นิ่งไปเล็กน้อยเพราะใบหน้าของอีกฝ่ายสานทับกับคนในความทรงจำ แต่เขายังคงมีสติรู้ตัวตลอดเวลา ว่าเด็กสองคนนี้ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“พี่จะนอนห้องไหนครับ พี่เป็นเจ้ามือ เลือกก่อนเลย” อินทัชพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ห้องเล็กทางขวามือก็ได้” เขายิ้ม “ห้องใหญ่โอ๊ตนอนกับน้องๆเถอะ มีห้องน้ำในตัวจะได้สะดวกหน่อย”

“พี่เคยมาที่นี่แล้วหรือ” เด็กหนุ่มถาม เขายังไม่เห็นพี่กุนต์เดินเข้าบ้านเลย เห็นแต่ว่าเดินอ้อมไปที่สระว่ายน้ำแล้วก็ยืนจ้องความว่างเปล่าอยู่นานพอตัว

“เคยแล้ว” เขาพึมพำ

“กับคุณศรัณย์?”

กนธียิ้มจาง “โอ๊ตเป็นเด็กฉลาดนะ”

อินทัชคิดไว้แล้วเชียว “ถ้าพี่ไม่สะดวกใจ ผมว่าเราขอย้ายไปนอนที่คอนโดของคุณคนนั้นไหม”

“ไม่นี่ พี่ปกติดี”

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าทำหน้าเศร้าสิครับ” เขาพูดราบเรียบ ดวงตาคมปลาบจ้องมอง “ถ้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้บ่อยๆ กินผักกี่กิโลก็ไม่ช่วยให้หน้าเด็กลงนะ”

“ปัดโธ่..”

“หรืออยากจะกินเด็กช่วยอีกแรง..ผมจะได้ไม่ขัดศรัทธา” อินทัชยิ้มล้อ

“เจ้าโอ๊ต!”

.

.

.


[ต่อด้านล่างจ้า]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 28-06-2016 20:16:31

.

.

.

นานมาแล้วที่กนธีไม่ได้ทำตัวกระชากวัยแบบที่กำลังทำอยู่ วันนี้เขาได้ปลดปล่อยอย่างเต็มที่ ตั้งแต่ขอยืมมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง ขับพาเด็กๆไปเที่ยวเลียบชายหาดจนผมเผ้ารุงรังเป็นสิงโต ทั้งยังเหนียวหนืดด้วยไอเกลือ จากนั้นก็ยืมคันเบ็ดของรีสอร์ทมาตกปลาหมึก แต่เขาคงเป็นพวกทำบาปไม่ขึ้น เพราะเหวี่ยงแหทีไร เหยื่อกระเด็นกลับมาติดบนหัวตัวเองทุกคราวไป
   
หมดจากการตกปลาหมึกที่ได้มาแค่ถังว่างเปล่า เขาก็ชวนอินทัชไปพายเรือเล่น เขาให้น้องอ้นนั่งด้วย ส่วนอีกฝ่ายเป็นคนดูน้องอุ้ม หลังจากที่พายวนไปวนมาอยู่ในเขตน้ำตื้นเพราะห่วงความปลอดภัยของน้องน้อยอยู่นาน เขากับอินทัชก็ตัดสินใจพายเรือแข่งกันโดยฝากให้เพื่อนเขาที่แวะมาหาช่วยดูแลเด็กๆ
   
กนธีน่าจะหัดปรามตัวเองว่าถึงแม้เขาจะออกกำลังบ่อยแค่ไหน แต่จะให้สู้เด็กหนุ่มที่ได้ทุนนักกีฬาของมหาวิทยาลัยคงไม่ได้ เขาเลยหมดแรง นอนตายซากอยู่บนเรือกระทั่งอินทัชพายกลับมาดู แต่แทนที่จะช่วย เจ้าหมอนั่นกลับเอาไม้พายเขี่ยเรือเขาลอยออกไปตามกระแสคลื่น
   
“จับปลาหมึกไม่ได้ ไม่ให้กลับนะครับ”

..ดูเอาเถอะ..พอสนิทกันมากขึ้นก็เริ่มกวนอารมณ์อย่างที่คาด..
   
จบจากการพายเรือ กนธีที่ยังมีแรงฮึดก็มาเล่นเกมยักษ์วิ่งไล่จับเด็กตามคำชวนของอ้นกับอุ้ม อินทัชว่าจะปรามให้เล่นกันแค่พอสมควร แต่เห็นว่าทุกคนกำลังสนุกเลยได้แต่นั่งมอง 

ระหว่างนั้น เด็กหนุ่มเห็นคนอายุมากกว่าวิ่งเสียเต็มเหนี่ยว ลงท้ายเลยสะดุดขาตัวเองลงไปกลิ้งกับเนินทรายอยู่สองรอบ ล้มป๊าบใส่พื้นเสียงดังจนเขาตกใจ พอเห็นพี่กุนต์ลุกขึ้นมาวิ่งได้อีกครั้งแบบหน้าตาย เขาถึงหลุดหัวเราะตัวโยน
   
..ถ้ากระดูกหักไปจะทำยังไงเนี่ย..
   
หลังจากมองพี่กุนต์วิ่งเล่นกับน้องชายเขาจนเหนื่อยแทน อินทัชก็ชิงเข้าไปอาบน้ำในบ้านก่อน เขาสระผมด้วยเพราะหัวเหนียวมาก แต่ยังไม่ได้เป่าให้แห้ง เลยว่าจะเดินตากลมทะเลอีกรอบ
   
“ไปอาบน้ำแล้วกินข้าวกันเถอะครับ” พูดพลางเอาผ้าขนหนูเช็ดผมเปียกซ่กของตนไปพลาง
   
กนธีมองคนที่เดินออกมาทั้งที่สวมกางเกงเลขายาวตัวเดียว เจ้าเด็กนี่ก็ดูดีเอาเรื่อง ทั้งเครื่องหน้าและรูปร่างอย่างนักกีฬา ช่วงตัวสูงใหญ่กว่าคนในวัยเดียวกัน เห็นว่าชอบเล่นบาสเก็ตบอลตั้งแต่เด็ก กระดูกเลยโตไวกว่าเพื่อน
   
“ไป..อ้น อุ้ม เข้าไปอาบน้ำเลย” คนเป็นพี่ออกมาต้อนน้องๆก่อนจะหันมาทางเจ้ามือของวัน “พี่กุนต์ล่ะครับ จะอาบน้ำ หรือว่าจะซักแห้ง”
   
..ฟังเด็กมันแหย่แล้วจั๊กจี้รูหูชะมัด..
   
“ว่าจะดองเค็มแบบนี้แหละ อร่อยนะ” อบทรายมาหมาดๆ รสชาติคงดีพิลึก
   
“ไปอาบน้ำเถอะพี่ ผมขอร้อง” อินทัชส่ายหัว “ไม่อย่างนั้นตัวพี่คงมีรสแบบจับฉ่าย”
   
“แล้วมันเหม็นหรือหอมล่ะเนี่ย”
   
เด็กหนุ่มยักไหล่ ตอบหน้าตาย “ไม่รู้สิครับ ยังไม่เคยลองกิน”
   
กนธีรู้สึกใจกระตุกหน่อยๆ เพราะพาลคิดว่าสิ่งที่เด็กยังไม่ได้ ‘ลองกิน’ คือตัวเขา ไม่ใช่จับฉ่าย..ถึงมันจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ
   
..แต่ว่าอะไรที่เปื่อยๆแบบโดนตุ๋นมานาน มันก็อร่อยดีนา..
   
คนพาเที่ยวใช้เวลาในการอาบน้ำสระผมประมาณห้านาที เร็วเสียจนเด็กๆร้องแซวว่าวิ่งผ่านน้ำ กนธีอาสาพาไปกินมื้อเย็นที่ร้านริมทะเล เขาจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงซีฟู้ดให้ทุกคนท้องแตกตายเลย
   
“ไปมอเตอร์ไซค์หรือเดินไปดีครับ” อินทัชจับน้องชายปะแป้งที่แก้มเสียขาววอกทั้งคู่
   
“ไปเรือสิ เฟี้ยวเงาะ”
   
“ศัพท์โบราณรุ่นไหนน่ะพี่กุนต์” เขาเลิกคิ้วงุนงง “แล้วเมื่อตอนบ่ายที่ลอยอยู่ในเรือ ยังดื่มด่ำกับทะเลไม่พอหรือครับ แข็งแรงดีจังเลยนะ”
   
กนธีหัวเราะครึกครื้น “น่าๆ..ถ้ากลับกรุงเทพไปก็ไม่ได้พายเรือแล้วนะ พี่อยากเล่นให้เต็มที่”
   
“ถ้างั้น อ้นไปนั่งกับพี่กุนต์ แล้วอุ้มมานั่งกับพี่เหมือนเดิม” เขาบอก จัดการเข็นเรือลงไปในน้ำ อุ้มน้องๆขึ้นไปนั่งประจำที่ทีละคนก่อนหันมาหาคนด้านหลัง “มาสิครับ..”
   
กนธีหลุบตาลงมองฝ่ามือใหญ่ที่ยื่นมาหา รู้สึกว่าทรายใต้ฝ่าเท้าจะร้อนวาบขึ้นเล็กน้อย
   
“เอ้า..” เขาวางอะไรบางอย่างลงในมืออีกฝ่ายแทน
   
อินทัชมองอย่างมึนๆ “นี่มัน..” เขาดูเปลือกหอยสีเทาปนดำ ผิวขรุขระเป็นทางยาว   

“หอยจุ๊บแจง”
   
คนฟังถอนหายใจ “หอยแครงต่างหากครับ ไปเก็บมาทำไมเนี่ย” มองตามคนที่ก้าวขึ้นเรือไปด้วยตัวเอง พี่กุนต์หัวเราะชอบใจ พลอยทำให้เขายิ้มตามไปด้วย
   
..แข็งแรงขึ้นแล้วจริงๆ..
   
อาหารทะเลมื้อนี้เป็นมื้อที่อร่อยที่สุด นับจากเมื่อหลายปีก่อนหน้าที่ได้มากินกับศรัณย์ ถ้าไม่นับรวมการใช้ชีวิตกับพสิษฐ์ กนธีก็ไม่ได้หัวเราะอย่างเต็มความรู้สึก ไม่ได้สดชื่นและมีความสุขแบบนี้มานานแล้ว
   
อินทัชสั่งหอยแครงลวกมาให้ เพราะอยากจะสอนให้คนแก่กว่ารู้จัก ว่าอันไหนหอยจุ๊บ อันไหนหอยแครง กนธีเลยขอให้น้องอ้นช่วยแงะให้กิน และแน่นอนว่าเขาขอพักการกินผักไปก่อนชั่วคราว
   
“อ้นสงสัยจังครับ” เด็กชายขมวดคิ้วน้อยๆมองอาหารในหม้อไฟ “ต้มโคล้ง โป๊ะแตก ต้มยำ มันต่างกันยังไงอ่ะ”
   
“พี่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน” กนธีเกาหัวแกรก “แต่ถ้าถามว่า เห็ดฟาง เห็ดนางฟ้า เห็ดหูหนู เห็ดเข็มทอง เห็ดหลินจือ เห็ดเออรินจิต่างกันยังไง พี่เชี่ยวชาญนะ”
   
“พี่กุนต์ชอบกินเห็ดหรือครับ” อินทัชรู้เข้าเลยตักเห็ดใส่ถ้วยเสียจนลอยฟ่อง แออัดกันเป็นแพมาให้
   
“พี่ชอบกินผักทุกชนิด”
   
“หยึย” น้องอุ้มทำหน้ามู่ทู่ เจ้าหนูกำลังวางแผนจะตักแครอทในจานยกให้พี่กุนต์อยู่พอดี
   
“กินเข้าไปเลยอุ้ม ถ้าเลือกกินจะโตได้ยังไง” พี่โอ๊ตของน้องๆพูดเสียงดุ จากนั้นถึงจะเห็นพี่กุนต์แอบเขี่ยเนื้อปลากะพงออกจากถ้วย “พี่กุนต์ครับ..นานๆทีกินเนื้อสัตว์บ้างก็ดีนะ”
   
กนธีทำคอหด “คร้าบ..”
   
หลังจากกินเสร็จ อินทัชยืนยันขอเป็นคนจ่าย กนธีคิดว่าถ้าไม่ยอมไปบ้าง อีกฝ่ายคงจะต้องท้าให้งัดข้อกัน ใครชนะได้จ่ายแน่ๆ ถึงเขาจะชอบกินคะน้าที่มีแคลเซียม แต่กระดูกก็คงไม่แข็งแรงเท่าเด็กหนุ่มๆ เขาเลยยอมลงให้
   
ออกจากร้านอาหาร น้องอุ้มเหลือบไปเห็นร้านขายห่วงยางก็กระตุกแขนเสื้อพี่โอ๊ต ชี้มือให้ดู
   
“อยากได้อะไร..หืม” อินทัชหยิบเม็ดข้าวออกจากหัวน้อง ไม่รู้มันกินยังไง กระเด็นขึ้นมาได้
   
“หนูอยากได้เป็ดเหลือง” อุ้มทำตาเป็นประกาย เจ้าหนูจ้องห่วงยางอันยักษ์ที่มีหัวเป็นเป็ดตาไม่กะพริบ
   
“เอาไปทำอะไร”
   
“เอาไปเล่นในสระว่ายน้ำฮะ”
   
“แล้วจะมีโอกาสได้ใช้กี่ครั้ง” อินทัชนั่งยองๆลงถามน้อง “พี่สอนอุ้มว่ายังไงครับ”
   
“จะซื้ออะไรต้องดูความจำเป็น ถ้าใช้ได้ไม่เกินห้าครั้ง ก็ไม่ต้องซื้อครับ” อ้นช่วยตอบแทนน้อง
   
อุ้มทำปากเบะ พอรู้คำตอบพี่โอ๊ต เลยหันไปหาที่พึ่งอีกคนคือพี่กุนต์ เด็กชายโผเข้ากอดขา ซบหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น กนธีเห็นแล้วใจอ่อน แต่เขาจะทำให้คำสอนของอินทัชกลายเป็นเรื่องไม่สำคัญไม่ได้ ดังนั้น เมื่อเขามองตาอีกฝ่ายแล้ว เด็กหนุ่มส่ายหัวเป็นการปฏิเสธ เขาเลยได้แต่ยืนเฉยไปอีกคน
   
“ฮืออ..หนูอยากได้เป็ดเหลือง”
   
“เอาอย่างนี้ไหมครับ” กนธีเสนอเพราะใจอ่อนยวบเยียบ “ถ้าราคาต่ำกว่าโป๊ะแตกหม้อนั้น พี่กุนต์จะขอพี่โอ๊ตซื้อให้ แต่ถ้าราคาสูงกว่า อุ้มอาจจะไม่ได้เป็ดเหลืองตอนนี้นะครับ”
   
น้องอุ้มคิดอยู่สักพักก็ยอมพยักหน้า พี่กุนต์เลยจูงมือไปถามราคาจากคนขาย ตรงนี้ กนธีขอให้อินทัชเคารพสิทธิ์ของน้องคนเล็กด้วย เขาคิดว่าผู้ใหญ่ไม่ควรจะโกหกว่าราคาแพงเพื่อที่จะได้ไม่ต้องซื้อให้เด็ก ในเมื่อทำข้อตกลงกันแล้วก็ถือว่าพบกันคนละครึ่งทาง อีกอย่าง..นี่ก็เป็นวันพิเศษ วันเที่ยวครั้งแรกของเด็กๆด้วย เขาไม่อยากให้น้องเสียใจนัก
   
“ราคาอันนี้น่ะหรือ” เจ้าของร้านพลิกเป็ดเหลืองยักษ์ไปมา “หกร้อยบาทจ้ะ” สรุปว่าแพงกว่าโป๊ะแตกจริงๆ
   
น้องอุ้มน้ำตาคลอ อ้นเลยกอดน้องชายปลอบใจ
   
“เลือกเอาอย่างอื่นที่ราคาต่ำกว่าสามร้อยได้ไหมครับ” กนธีลูบหัวเล็ก “พี่ให้อ้นกับอุ้มเลือกได้คนละหนึ่งอย่าง ถือว่าเป็นของขวัญจากพี่กุนต์ แต่ว่าพอกลับไปกรุงเทพแล้ว ถ้าไม่ใช่โอกาสพิเศษแบบนี้ พวกหนูจะต้องเชื่อฟังพี่โอ๊ตนะ”
   
อ้นไม่อยากได้อะไรเลยส่ายหัวดิก ส่วนน้องอุ้มก็หวังแต่เป็ดเหลืองจนไม่สนใจลูกบอลชายหาดลายกระต่าย เด็กชายน้ำตาร่วงเผาะๆด้วยความผิดหวัง กนธีก็ได้แต่ลูบหัว เขารู้ว่าน้องอุ้มเสียใจ แต่เพราะว่าเป็นเด็กดีกับพี่ชายมาโดยตลอด เลยไม่แสดงท่าทีอาละวาดงอแงแบบเด็กคนอื่น
   
อินทัชเกือบจะใจอ่อนให้แล้ว แต่เขายังยืนยันว่าไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องมีห่วงยางเป็ด
   
“งั้นพี่ซื้อลูกบอลไปเล่นที่บ้านลูกหนึ่งแล้วกัน” คนเป็นผู้ใหญ่ควักเงินจ่ายไป หวังว่าพอน้องหายเสียใจ พวกเขาจะได้เล่นสระว่ายน้ำหลังบ้านพักกัน
   
น้องอุ้มร้องไห้กระซิกๆ แต่พอเงยหน้าไปเห็นพี่โอ๊ตยื่นมือมาหา เด็กชายก็จับปลายนิ้วพี่ไว้ ให้พี่โอ๊ตอุ้มขึ้นหลัง ถึงแม้จะเสียใจและผิดหวังแค่ไหน แต่ก็ไม่ยอมแสดงพฤติกรรมให้พี่ลำบากใจเลย
   
“กลับกันนะครับอ้น” กนธีหันมาจูงเด็กน้อยอีกคนที่เดินตามต้อยๆ
   
พวกเขาพายเรือกลับมาที่วิลล่าหลังเดิม อินทัชให้อ้นคอยดูน้องอุ้มจนกว่าน้องจะเลิกร้องไห้ ส่วนเขาก็ไปทำโอวัลตินให้น้องดื่มก่อนนอน ในขณะที่กนธี พอถึงที่พัก กลับหายตัวไปเสียเฉยๆ กระทั่งอินทัชคิดจะออกตามหา พี่กุนต์ก็โผล่มาพอดี
   
“เอาอะไรมาน่ะครับ” เขามองกิ่งต้นก้ามปูในมืออีกฝ่าย มันมีอยู่สองกิ่ง กิ่งหนึ่งมีใบไม้ติดอยู่หรอมแหรม อีกกิ่งหนาเป็นพุ่ม ดูท่าจะหนักเอาการ “พี่ไปปีนต้นไม้มาหรือไง” ตามตัวดูมอมแมมไปหมด
   
“ฮ่ะๆ พี่จะเอามาเล่านิทานให้เด็กๆฟังนะ”
   
อินทัชมองตามอย่างงุนงง เขาเห็นกนธีเข้าไปขอร่วมวงกับอ้นและอุ้ม เลยจัดการปิดทีวี แต่ยังยืนสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ
   
“พี่กุนต์จะเล่านิทานให้ฟังครับ มีใครอยากฟังไหม” กนธีรอจังหวะน้องอุ้มอารมณ์ดีขึ้นแล้วพูดขึ้นมา
   
อินทัชยื่นแก้วโอวิลตินให้อ้น ส่วนน้องอุ้มชอบกินนมหมีน้ำผึ้งแช่เย็น เขาเลยหยิบมาให้เผื่อว่ากินอะไรหวานๆจะได้สดชื่นขึ้นมาหน่อย เจ้าตัวแสบเลยรับไปดูดจ๊วบพลางพยักหน้ารับ
   
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีคนจีนสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ทั้งสองนั่งเรือสำเภามาจากจีนแผ่นดินใหญ่ หนีความอดอยากไปตายเอาดาบหน้า พวกเขามีแค่เสื่อผืนหมอนใบ ไม่มีเงินติดตัวกันเลย” กนธีนั่งกับพื้นอย่างไม่ถือตัว มุมนี้เขาจะได้เห็นหน้าเด็กๆได้ชัดขึ้น “คนจีนคนหนึ่งมีลักษณะผอม พี่จะเรียกว่า จีนผอม ส่วนอีกคนเป็นหนุ่มตัวอ้วน พี่จะเรียกว่าจีนอ้วน”
   
“ตอนที่มาถึงเมืองไทย จีนผอมกับจีนอ้วนก็นึกดีใจ คุยกันว่า ที่นี่อุดมสมบูรณ์ เราคงจะรอดตายแน่ๆ ต่างคนก็ต่างจะแยกย้ายกันไปทำมาหากิน แต่ก่อนจากกัน เพื่อนทั้งสองได้ทำข้อตกลงกันว่า ถ้ามีเงินไม่ถึงร้อยชั่ง..”
   
“ชั่งคืออะไรครับพี่กุนต์” อ้นทำคิ้วผูกโบว์
   
“เอ่อ..เอาเป็น ห้าพันบาทแล้วกัน” กนธีสมมติค่าของเงินใหม่ “พวกเขาตกลงกันว่า ถ้ามีเงินสะสมไม่ถึงห้าพันบาท ห้ามกินเนื้อสัตว์ เพราะว่าสมัยนั้น เนื้อสัตว์มีราคาแพงมากครับ”
   
อุ้มฟังอย่างตั้งใจ ไม่กินเนื้อสัตว์ก็เหมือนพี่กุนต์เลยสินะ
   
“จีนผอมแยกตัวไปทำการค้า เขาทำตามสัญญาที่คุยกันไว้อย่างเคร่งครัด อุตส่าห์ยอมอดทน เอาปลาทูมาต้มกินกับใบมะขาม กินกับข้าวเปล่า จนกระทั่งสะสมเงินได้เกินห้าพันบาท เขาถึงยอมจ่ายเงิน ซื้อเนื้อสัตว์มาทำอาหารกิน”
   
“แล้วจีนอ้วนล่ะฮะ” อุ้มทำหน้าสงสัย
   
“ตอนแรกๆ จีนอ้วนก็ทำตามสัญญา แต่มีอยู่มาวันหนึ่ง จีนอ้วนไปตลาด เจอเนื้อเป็ดที่เอามาขายราคาถูกกว่าเนื้อปลา เพราะว่าเป็ดเป็นโรคตาย จีนอ้วนเลยลองซื้อมาปรุงอาหารกิน ด้วยความที่คิดว่า ที่เพื่อนห้ามไม่ให้ซื้อเนื้อสัตว์ก็เพราะว่ามันราคาแพง แต่นี่เจอราคาถูกมากๆ ซื้อมากินก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”
   
อินทัชยิ้มจาง เขารู้แล้วว่าพี่กุนต์ตั้งใจจะเล่าอะไร
   
“แล้วมันอร่อยไหมครับ” อ้นน้ำลายสอตามไปด้วย
   
“อร่อยมาก” กนธียิ้ม “จีนอ้วนลองกินเนื้อเป็ดที่เป็นโรคตายแล้วรู้สึกติดใจมาก พอติดใจก็หาโอกาสไปซื้อเนื้อเป็ดที่เป็นโรคมากินบ่อยๆ แต่พอเวลาผ่านไป ก็สงสัยว่า ถ้าได้กินเป็ดที่เขาฆ่าสดๆ รสชาติจะเป็นยังไงนะ”
   
“หนูว่ามันน่าจะอร่อยกว่า” อุ้มตอบ
   
“ใช่แล้วครับ เป็ดที่เขาฆ่าสดๆมันอร่อยกว่า จีนอ้วนเลยควักเงินไปซื้อเป็ดมากินอยู่เรื่อย พอกินเป็ดบ่อยๆก็เกิดเบื่อ ลองเปลี่ยนไปกินเนื้อหมู พอเห็นว่าหมูอร่อยก็กินมาตลอด พอเบื่อหมูก็หันไปกินเนื้อไก่ สุดท้ายจีนอ้วนเลยกินครบทั้งหมูเป็ดไก่..ทั้งที่ยังสะสมเงินไม่ถึงห้าพันบาท เพราะฉะนั้น อะไรเกิดขึ้นรู้ไหมครับ”
   
“ไม่มีเงินเหลือครับ” อ้นเป็นคนตอบ “เพราะพี่กุนต์บอกว่าเนื้อสัตว์มันแพงมาก”
   
“เก่งมากครับ จีนอ้วนทำงานไป กินแบบฟุ่มเฟือยไป ท้ายที่สุด เงินก็หมด ที่ค้าขายมาก็ไม่ช่วยอะไรเลย พอเงินหมด จีนอ้วนเลยต้องไปขอพึ่งจีนผอม ที่ตอนนี้กลายเป็นเศรษฐีไปแล้ว”
   
“อู้หู” น้องอุ้มร้อง
   
“จีนผอมพอรู้เรื่องว่าเพื่อนผิดสัญญาก็ไม่ได้ต่อว่า จีนผอมยกข้าวสารให้จีนอ้วนหนึ่งกระสอบ ให้เพื่อนไปอาศัยอยู่ในกระท่อมหลังบ้าน และบอกเพื่อนว่า..” กนธีดัดเสียง “เพื่อนเอ๋ย..จากนี้ไป ขอให้เพื่อนทำกับข้าวกินเอง โดยเอาปลามาต้มกับใบมะขาม แต่ให้เด็ดใบมะขามจากต้นเล็กก่อน” เขายกกิ่งไม้ที่มีใบหรอมแหรมให้ดู
   
“จีนอ้วนทำตามที่เพื่อนบอก กลับมาขยันทำงานเหมือนเดิม เงินที่ได้ก็แบ่งมาส่วนหนึ่ง ซื้อปลามาต้มกับใบมะขามทุกวัน..ทุกวัน” ชายหนุ่มเด็ดใบไม้ทิ้งทีละใบให้ดู “กินแบบเดิมเกือบเดือน ใบมะขามก็หมดต้น” ตอนนี้กิ่งไม้ในมือกนธีก็เหลือแต่กิ่งเปล่า ไม่มีใบเสียแล้ว

“หวา..แล้วจะทำยังไงอ่ะครับ” อ้นลุ้นตามไปด้วย

“จีนอ้วนเลยไปบอกจีนผอม จีนผอมก็บอกให้จีนอ้วนเปลี่ยนไปเด็ดใบมะขามต้นใหญ่ ต้นของมันสูงเท่าตึกสองชั้น แผ่กิ่งก้านสาขาไปกว้าง ยาวถึงฝั่งนู้น” เขาชี้มือ “จีนอ้วนทำตาม เด็ดใบมะขามกินต่อไป ทุกวัน..ทุกวัน” เขาเด็ดใบทิ้งให้ดู “แต่ปรากฏว่า ผ่านไปหนึ่งเดือนก็แล้ว สองเดือนก็แล้ว สามเดือน สี่เดือน ใบมะขามก็ยังไม่หมดต้น เพราะพอกิ่งนี้หมด ไปเด็ดกิ่งอื่น ยังไม่ทันจะหมด กิ่งเดิมก็แตกใบใหม่ออกมาให้เด็ดกินไม่รู้จักจบจักสิ้น”

“หลังจากนั้น จีนผอมก็มาหาจีนอ้วน ถามว่า..เด็ดใบมะขามต้นใหญ่กิน เป็นยังไงบ้างล่ะเพื่อน” กนธียิ้มให้เด็กๆที่นั่งฟังตาแป๋ว “จีนอ้วนตอบตามความจริงว่า..เด็ดกินเท่าไรก็ไม่หมดสักที กินจนหน้าจะกลายเป็นใบมะขามอยู่แล้ว”

เด็กๆหัวเราะก๊าก อินทัชที่นั่งฟังเงียบๆอยู่นานก็พลอยขำไปด้วย

“จีนผอมเลยพูดว่า..นี่แหละเพื่อนเอ๋ย..มะขามต้นเล็กนี้ก็เหมือนกับเพื่อน ใบยังขึ้นไม่ทันไร ก็ถูกเด็ดใช้เด็ดกินเสียก่อนแล้ว มันถึงได้งอกใหม่ไม่ทัน เหมือนกับเพื่อนที่ยังเก็บเงินได้ไม่เท่าไร เพื่อนก็ชิงใช้หมดเสียก่อน มันจะมีอะไรเหลือล่ะ” เขาเล่าเสียงนุ่ม “ส่วนมะขามต้นใหญ่นี่ก็คือเราเอง กินได้เท่าไรก็ไม่หมด เหมือนที่เราประหยัด อดออมให้มีเงินเยอะก่อนถึงจะใช้จ่ายฟุ่มเฟือย เมื่อเรารวยแล้ว เหมือนมะขามที่มีใบนับไม่ถ้วน จะใช้เงินอย่างไรก็ยังมีเหลือ”

“เมื่อจีนอ้วนเข้าใจความหมายที่เพื่อนรักสอนแล้ว จีนอ้วนก็ลาจากจีนผอมไปตั้งตัวค้าขายใหม่ คราวนี้เขาสัญญาว่าถ้ามีเงินไม่ถึงห้าพันบาท จะไม่ยอมฟุ่มเฟือยเด็ดขาด” กนธียิ้ม “นับจากนั้นมา จีนอ้วนก็ขยันทำงานจนมีเงินใช้จ่ายสบายมือ กลายเป็นเศรษฐีไปอีกคน ถึงตอนนี้ เขาจะกินหมู เป็ด หรือไก่ เขาก็มีเงินเหลือพอแล้ว..แฮปปี้เอนดิ้งครับ”

น้องๆปรบมือแปะๆ กนธีเล่าเสียคอแห้ง ไม่รู้ว่าเด็กทั้งสองคนจะเข้าใจความหมายหรือเปล่า เขาเลยชูกิ่งไม้ทั้งสองกิ่งขึ้นมาตรงหน้าอ้นกับอุ้ม และบอกให้ลองมองดู

“อ้นกับอุ้ม จากนิทานที่พี่เล่า พวกหนูบอกพี่กุนต์หน่อยครับว่าอยากจะได้กิ่งไม้ฝั่งไหน” เขายื่นให้ “กิ่งที่ไม่มีใบ หรือกิ่งที่มีใบเยอะ เด็ดเท่าไรก็ไม่หมด”

อ้นกับอุ้มชี้ไปยังกิ่งที่มีใบเยอะพร้อมกัน ทำเอากนธีชื่นใจเหลือเกิน

“นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนเราต้องขยันเก็บเงินครับ รวยแล้วค่อยว่ากันเนอะ แต่รวยแล้วจะฟุ่มเฟือยตลอดก็ไม่ได้นะครับ พี่กุนต์ก็พอมีเงินนะ แต่พี่กุนต์ยังกินผักอยู่เลย เหมือนจีนผอมกินใบมะขามจนหน้าเป็นมะขาม”

อินทัชหัวเราะเบาๆ

“อ้นจะขยัน ทำงานเก็บเงิน จะได้มีเงินเยอะๆเหมือนใบมะขามบนต้นใหญ่ครับ” อ้นโตกว่าเลยเข้าใจได้ง่ายกว่า

น้องอุ้มฟังนิทานแล้วก็เข้าใจเหมือนกัน เด็กชายเลยพยักหน้ารับ พอเงยหน้าเห็นพี่โอ๊ตมองอยู่ เจ้าหนูก็ก้าวลงจากโซฟา โผเข้ากอดพี่

“หนูขอโทษที่ดื้อฮะ”

“เปล่า..อุ้มไม่ได้ดื้อสักหน่อย อุ้มแค่ร้องไห้เพราะเสียใจ” อินทัชลูบหัวน้อง “ในชีวิตเรา ไม่ได้มีอะไรสมหวังไปทุกอย่างหรอกนะอุ้ม มันมีบ้างที่ต้องฝืนใจ ต้องผิดหวัง แต่ทุกครั้งที่รับความผิดหวังได้ อุ้มจะโตขึ้นอีก..เชื่อพี่สิ”

เด็กๆพยักหน้าหงึกหงัก กนธีมองแล้วอดยิ้มไปด้วยไม่ได้ ถึงตอนนี้ น้องๆเริ่มขยี้ตากันแล้ว คงจะง่วงกันเพราะตอนเย็นใช้พลังงานไปเยอะ เขาเลยชวนไปแปรงฟันแล้วเข้านอน ตอนเช้าจะได้ตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน
   
อินทัชจูงมืออ้นกับอุ้มเข้าไปในห้อง ส่วนกนธีเอาถ้วยโอวัลตินที่วางค้างอยู่บนโต๊ะรับแขกไปล้างให้ที่ซิ้งค์ จากนั้นก็กลับมากวาดใบไม้ที่เขาเด็ดทิ้งเสียเกลื่อนพื้น
   
ชายหนุ่มเปิดประตูกระจกออกไปข้างนอก สายลมเย็นรื่นยามดึกพัดผ่าน กลิ่นไอเกลือลอยอวลอยู่โดยรอบ หาดตรงนี้เป็นหาดส่วนตัว เลยไม่มีเสียงจอแจวุ่นวายของนักท่องเที่ยว
   
กนธีเดินลุยผ่านหาด เอากิ่งไม้และใบไม้ไปกองอยู่ใต้ต้น เขาบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อยหันไปมองท้องทะเลช่วงกลางคืนที่มีคลื่นสาดเข้าหาฝั่งเป็นระลอก เสียงซัดครืนของมันฟังแล้วให้ความรู้สึกเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก
   
แสงไฟของฝั่งแผ่นดินใหญ่สะท้อนอยู่ลิบๆ แสงไฟจากบ้านพักด้านหลังเองก็ให้ความอบอุ่น เขาวางมือทาบกับกิ่งต้นก้ามปูริมหาด สายตาสอดส่อง หาร่องรอยบางอย่างกระทั่งเจอมัน..รอยสลักด้วยมีดพับยังคงเห็นอยู่เจือจาง
   
..ศรัณย์..กนธี..
   
เขายิ้มอย่างหงอยเหงา ไล้ปลายนิ้วลงกับรอยขรุขระนั่นก่อนจะเอนตัวลงซบลำต้นใหญ่โตของมัน
   
“คิดถึงนะรัณย์..” กนธีพึมพำกับความว่างเปล่า “พี่ลุกขึ้นยืนและเดินต่อแล้ว แต่พี่ไม่ได้ลืมรัณย์นะ ในใจของพี่..ยังรักรัณย์คนดีเสมอ”
   
ชายหนุ่มยืนพิงต้นก้ามปู หลับตาและฟังเสียงเกลียวคลื่นที่ม้วนตัวเป็นระลอกอยู่นาน กระทั่งฝ่ามืออบอุ่นวางแผ่วเบาลงบนไหล่ เขาหันมามอง เห็นอินทัชยืนอยู่ด้านหลัง ช่วงตัวสูงใหญ่บดบังแสงไต้ที่ปักไว้บนหาด
   
“เข้านอนเถอะครับ” เสียงทุ้มต่ำบอก “เดี๋ยวตื่นไม่ทันดูพระอาทิตย์ขึ้นนะ”
   
กนธีพยักหน้ารับ มองมือที่ยื่นมาหา เขาลังเลอยู่นิดหนึ่ง
   
“ไม่ต้องมองหาหอยแครงที่พี่คิดว่าเป็นหอยจุ๊บแจงหรอกครับ” อินทัชพูด “ผมขอมือพี่..ไม่ต้องยื่นอย่างอื่นมาให้”
   
กนธีหัวเราะเฝื่อน “เดินเองได้น่า ไม่ล้มหรอก พี่หลักดี”
   
“ครับ..ไม่ล้ม สองป๊าบเมื่อตอนกลางวันนั่นไม่ได้เรียกว่าล้ม” เด็กหนุ่มพูดเสียงเรียบแต่ประโยคกวนอารมณ์

แต่ก่อนที่กนธีจะเสยหมัดเข้าปลายคางเขา อินทัชก็ชิงพูดต่อ

“ผมไม่ได้กลัวว่าพี่จะล้มครับ แค่ในบางเวลา มีเพื่อนเดินจับมือกันอยู่ข้างๆ..มันก็อุ่นใจดีไม่ใช่หรือ”
   
กนธีนิ่งไปครู่ก่อนจะหลุดยิ้มออกมา เขายื่นปลายนิ้วไปแตะมือคนที่ลดแขนลงมาอยู่ข้างลำตัวแทน อินทัชเลยจับมือเขาไว้หลวมๆ ไม่มีความหมายอื่นใดแอบแฝง

“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยสอนอ้นกับอุ้มแทนผม” อินทัชพึมพำ “นิทานของพี่สนุกดี”
   
“พี่เคยอ่านในหนังสือนิทานโบราณสอนใจน่ะ ก็เลยเอามาเล่าต่อ เนื้อหาไม่เป๊ะหรอก จำได้ลางๆประมาณนี้ เอาไว้จะให้ยืมอ่านนะ เป็นเรื่องที่ดีมากเลย เอาไว้สอนเด็กๆก็น่าจะดี”
   
“ผมขี้เกียจอ่าน” คนฟังยิ้ม “ไว้ว่างๆ..พี่กุนต์ช่วยเล่าให้อ้นกับอุ้มฟังน่าจะดีกว่า”

กนธีเหลือบมองคนด้านข้าง รู้สึกอุ่นซ่านในใจอยู่วูบหนึ่ง แต่แล้วก็ต้องปัดมันทิ้ง

“ยังไม่ง่วงเลย..เดินเล่นบนหาดด้วยกันหน่อยได้ไหม”
   
“ได้ครับ..ยังไงคนขับรถกลับกรุงเทพก็ไม่ใช่ผม”
   
ไอ้เด็กกวนโอ๊ย.. เขานึกด่าอยู่ในใจ
   
..แต่แบบนี้ก็สนุกดี..อยากให้กวนอารมณ์บ่อยๆเหมือนกัน..



...........................................................................................





นิทานที่พี่กุนต์เล่า เค้าอ่านมา แต่จำชื่อผู้แต่งไม่ได้จ้า มันโบราณจริงๆ แต่สนุกทุกเรื่อง  :mew1:

ปล . ขอบคุณ คุณ sirin_chadada สำหรับคำผิดจ้า 55555+ แก้แย้วๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 28-06-2016 20:41:30

 :z13:
ละมุนเบาๆ  :-[
แต่กลัวอินทัชจะคิดมากเรื่องที่จะไม่ทำตัวแบบพ่อตนเองอ่ะ ที่บอกว่าจะไม่ทรยศคนที่รัก จะมีมาม่าเรื่องปาลินรึเปล่าหว่า =[]=;
กนธีใจดีกับเด็กๆ จริงๆ เลย เคะแก่นี่มันก๊าวใจดีจริงๆ  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 28-06-2016 20:45:39

เที่ยวทะเลให้สนุกน้าน้องอ้น-น้องอุ้ม ชอบเด็กน้อยสองคนนี้น่ารักมากกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 28-06-2016 21:01:10

กินเด็กหน้าผัก ฮ่าฮ่าฮ่า

อ่านความคิดโอ็ตตอนนี้แล้วรู้สึกว่าพี่กุนต์หงำเหงือกมากกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 28-06-2016 21:04:41

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 28-06-2016 21:06:27

พี่กุนต์น่ารักมาก (ก.ไก่ล้านตัว) เด็ก ๆ ก็น่ารัก เป็นเด็กดีกันจริง ๆ เชียว

“ไม่ต้องมองหาหอยจุ๊บแจงที่พี่คิดว่าเป็นหอยแครงหรอกครับ” อินทัชพูดหน้าตาย “ผมขอมือพี่..ไม่ต้องยื่นอย่างอื่นมาให้”
น่าจะเป็น
“ไม่ต้องมองหาหอยแครงที่พี่คิดว่าเป็นหอยจุ๊บแจงหรอกครับ” อินทัชพูดหน้าตาย “ผมขอมือพี่..ไม่ต้องยื่นอย่างอื่นมาให้”

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: KaorPaor ที่ 28-06-2016 21:27:47

นิทานสนุกมากค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 28-06-2016 22:15:29

ไม่มีให้กินทั้งผักทั้งเด็ก เลยหน้าผี 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 28-06-2016 22:27:09

อบอุ่นมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 28-06-2016 22:36:34

ชอบนิทานที่พี่กุนต์เล่าจัง และในค่ำคืนนี้ดูเป็นบรรยากาศแบบครอบครัวที่อบอุ่นมาก
เรารู้สึกว่า ขณะนี้ฝ่ายโอ๊ตกับน้องๆ และพี่กุนต์ต่างก็เติมเต็มในส่วนที่อีกฝ่ายขาดให้กันและกันอ้ะ
ชอบบบบบ...จ้ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 29-06-2016 00:18:18

โอ๊ตเลี้ยงน้องมาดีมากกกก o13
ทำให้ทั้งอุ้มและอ้นถึงยังเด็กแต่รู้ว่าพี่ชายเหนื่อยเพื่อหนูมามาก
พยายามไม่งอแง ทั้งๆที่ความเป็นเด็กมันย่อมมีตามธรรมชาติ
คือนึกภาพออกที่อุ้มเบะปากอยากร้องเพราะอยากได้ของ
แต่ก็ไม่งอแง ตัดใจได้ รักเด็กๆเลย :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 29-06-2016 00:46:01

มิตรภาพเริ่มต้นด้วยดี  ขอให้เป็นมิตรภาพที่ยั่งยืนยาวนาน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 29-06-2016 01:16:10

เป็นมิตรภาพที่สวยงามมาก เด็กๆน่ารักมาก โอ๊ตสอนน้องได้ดีจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 29-06-2016 01:26:17

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-06-2016 02:18:53

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 29-06-2016 02:31:24

ฮือออออออออ ดีกับใจ
อบอุ่นเหลือเกิน TvT

มีแววว่าหลังจากนี้ไปนอกจากโอ๊ตจะต้องดูแลน้องชายแล้ว
ยังต้องมาดูแลตาแก่โก๊ะกังคนนี้ด้วยนะคะ 55555555555
พี่กุนต์น่าเอ็นดูมากอะ อายุปูนนี้แล้วถึงจะหน้าเด็กแต่ก็ระวังกระดูกกระเดี้ยวด้วยนะคะ
อย่ากระชากวัยบ่อย คนอ่านเป็นห่วง ถถถถถถถถถถถถถถ

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น
ความเวอร์จิ้นของโอ๊ตนั้นทำไมเรารู้สึกว่ามันก๊าวใจเหลือเกิน กร้ากกกกกก  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 29-06-2016 03:08:19

อยากกินเด็กบ้างง เจ้าตัวเล็กสองหน่อน่ารักจังเลยค่ะ

ขำหอยจุ๊บแจงของพี่กุนต์5555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 29-06-2016 08:48:41

รู้สึกถึงความอ่อยของอิโอ๊ตต
คือไม่ได้ตั้งใจใช่มั้ย?? 5555
บอกอยากกินเด็กจะไม่ขัดศรัทธางี้ จับมืองี้~

พี่กุนต์ทำไมน่ารักงี้ งื้อออ น่าปล้ำ น่าเอ็นดู

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 29-06-2016 11:36:06

ไม่อยากกินผัก อยากกินเด็ก
55555555555555555555555555555555
มาแบบเรื่อยๆเอื่อยๆ
พี่กุนธ์ ใจกระตุกบ่อยไปนะ
ระวังจะหลงเด็กไม่รูตัว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: basanti ที่ 29-06-2016 11:39:53

ตอนใหม่มาแว้ววว ช่วงนี้คุณข้าวปั้นฟิต ขอบคุณนะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 29-06-2016 12:47:13

อบอุ่นจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 29-06-2016 14:30:20

ละมุน  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 29-06-2016 18:48:26

พี่กุณน่ารักอะ อรมณ์เหมือนคุณแม่เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 29-06-2016 21:18:51

อ้างจาก: boboman ที่ 28-06-2016 20:41:30  

แต่กลัวอินทัชจะคิดมากเรื่องที่จะไม่ทำตัวแบบพ่อตนเองอ่ะ ที่บอกว่าจะไม่ทรยศคนที่รัก จะมีมาม่าเรื่องปาลินรึเปล่าหว่า =[]=;

คิดเหมือนเม้นนี้เลยอ่ะ อ่าน Sins ทุกเรื่อง พอเจอคำพูดแบบนี้ก็ทำให้สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง 55555 หรือเราคิดมากไปเอง  :katai4:
ปล. ถ้ามาต่อบ่อยๆแบบนี้จะกดบวกให้ทุกวันเลย 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 29-06-2016 23:30:21

ตอนนี้น่ารักกกก อบอุ่นอ่อนโยนมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 30-06-2016 05:00:22

อ่าน sins the series อย่าไปกลัวอะไรทั้งนั้น
เพราะคุณต้องสตรองเท่านั้น จึงจะผ่านดราม่าอันซับซ้อนของนิยายชุดนี้ไปได้ 55555+

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 30-06-2016 08:28:56

นิทานดีค่ะ ตอนนี้อบอุ่นใจแบบเบาๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 30-06-2016 16:36:58

มีความเป็นครอบครัว.... งือออออ อบอุ่นจัง เขากำลังจะ landing กันแล้วเหรอ? เรา.... ไม่มีอะไรต้องระแวงใช่ไหม? (จะไม่คิดแบบนี้ถ้าไม่ใช่นิยายคุณข้าวปั้น)

ฉันสตรอง! มาเถอะแบบไหนรับได้หมด ชอบจังเรื่องนี้  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 01-07-2016 02:17:43

'กินผักหน้าเด็ก กินเด็กหน้าผัก'

ตล๊กกกกกกกกกกก  :laugh: :laugh:

พี่กุนต์หวั่นไหวแล้วหรอ ไม่เอานะพี่อย่าเพิ่งซี่ ดูท่าทีโอ๊ตก่อนนน แงงงงง ไม่อยากไห้พี่เศร้าอีกเลย  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 01-07-2016 16:57:06

พี่กุนต์คนกินผัก!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.10] pg.15 -- 28/6/59
เริ่มหัวข้อโดย: targetsii ที่ 01-07-2016 19:45:45

น่ารักอ่ะะะ ตอนนี้อบอุ่นๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 02-07-2016 14:11:39

Chapter 11

เด็กชายตัวน้อยยืนอยู่ข้างกำแพงโรงเรียน มือข้างหนึ่งจับจูงน้องตัวจ้อยวัยอนุบาลไว้แน่น ทุกๆเย็นหลังเลิกเรียน จะมีพี่ข้างห้องที่พี่โอ๊ตจ้างไว้มารับกลับบ้านเช่าเสมอ วันนี้ก็เหมือนกับทุกวัน จะแตกต่างกันบ้างก็ตรงที่ว่าจะมาช้ากว่าเวลานัดมากน้อยแค่ไหน แต่เรื่องมาตรงเวลานั้น เป็นไปได้ยาก
   
“อ๊ะ..มาแล้วอุ้ม” อ้นโบกมือไหวๆให้พี่อีกคนที่เดินหัวฟูมาแต่ไกล วันนี้พี่เขามาหลังโรงเรียนเลิกประมาณครึ่งชั่วโมง
   
“ว่าไงพวกเรา” พี่ข้างห้องอ้าปากหาว เกาพุงแกรกๆ “เหงื่อซ่กเลยนะ วันนี้กลับแท็กซี่ไหมล่ะ”
   
อ้นกับอุ้มส่ายหัว เพราะว่ามันเปลืองเงินสุดๆ
   
“กลัวอะไร เดี๋ยวก็เบิกกับพี่ชายเราได้นี่ ไปแท็กซี่นั่นแหละ พี่นั่งวินมอเตอร์ไซค์มา ร้อนจะตาย” ไม่รอคำตอบจากเด็กก็เรียกรถโดยสารทันที
   
พอขึ้นรถได้ พี่ที่มารับก็ผล็อยหลับไปทันที ปล่อยให้เด็กสองคนนั่งคุยกันเองอยู่ร่วมชั่วโมงเพราะรถติดหนัก กว่าจะมาถึงห้องเช่า ค่ามิเตอร์ก็ขึ้นหลักร้อยไปแล้ว
   
“เสียดายเงินจัง” อ้นพึมพำ เดี๋ยวพี่เขาก็จะไปขอเงินพี่โอ๊ตเพิ่ม พี่โอ๊ตก็ต้องทำงานหนักต่อไป
   
“บ่นอะไรนักหนา เป็นเด็กเป็นเล็ก” คนพามาขมวดคิ้ว พาเด็กสองคนขึ้นไปส่งที่ห้องโดยไม่ได้ช่วยถือกระเป๋าที่หนักอึ้งเลยแม้แต่น้อย “จะไปนอนแล้วนะ หิวข้าวก็ออกไปหาซื้ออะไรกินเองล่ะ” ว่าแล้วก็เดินงัวเงียกลับเข้าห้องไป
   
อ้นพยักหน้ารับ พอเข้าห้องของตัวเองได้ก็ปิดประตูล็อกกลอนแบบที่พี่โอ๊ตสอน จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า รวบรวมชุดที่ใช้แล้วของน้องอ้นและพี่โอ๊ตมาใส่กะละมัง ถ้าหากว่ารีบซักและตากตอนกลางคืน ลมแรงๆก็พอจะช่วยให้แห้งได้
   
“พี่อ้น..หนูหิวข้าว” น้องอุ้มที่นั่งแปะอยู่บนพื้นทำตาละห้อย เด็กชายแคะกระปุกหมูออกมานับเหรียญ
   
กระปุกอันนี้ อุ้มกับพี่โอ๊ตช่วยกันสอยดาวได้จากงานกาชาด พี่โอ๊ตจะให้เงินอุ้มไว้ติดตัววันละห้าสิบบาท ส่วนพี่อ้นจะได้วันละหนึ่งร้อยบาท น้องสองคนจะได้กระปุกหมูคนละอัน เงินที่เหลือจากการใช้จ่ายแต่ละวัน พี่ให้เอามาเก็บไว้ ค่อยๆสะสมทีละเล็กทีละน้อย พอครบหนึ่งพัน พี่โอ๊ตจะพาไปฝากกับธนาคารทุกเดือน นอกจากนี้ พี่โอ๊ตเองก็คอยฝากเงินเข้าบัญชีให้คนละห้าพันอยู่เป็นประจำด้วย พอโตขึ้นมา จะได้มีทุนรอนเป็นของตัวเองต่อไป
   
“พี่จะทำทุกอย่าง ไม่ให้อ้นกับอุ้มลำบาก..เชื่อใจพี่นะ”
   
“หนูอยากกินราดหน้าจังเลย ขอกินได้ไหมพี่อ้น”
   
ราดหน้าแถวนี้มีเจ้าเดียว เป็นเจ้าอร่อย ขายห่อละสี่สิบบาท แต่ให้มาแค่น้อยนิด ถ้ากินให้อิ่มก็ต้องกินคนละสองห่อ อย่างพี่โอ๊ตนี่ต้องกินสามห่อถึงจะอยู่ท้อง แต่ถ้าซื้อมาเจ็ดห่อ ก็จะเป็นเงินถึงสองร้อยแปดสิบบาท
   
“เดี๋ยวพี่ซื้อให้อุ้มกินสองห่อแล้วกัน” อ้นเป็นพี่ชายคนกลาง ต้องคอยคำนวณรายจ่ายให้ดี “พี่โอ๊ตก็น่าจะอยากกินด้วย แต่ว่ากว่าจะกลับมาก็ตีสองแล้ว มันจะบูดไหมนะ”

“ถ้ามีตู้เย็นก็ดีเนอะพี่อ้น” น้องอุ้มยิ้ม “แล้วก็มีไอ้เครื่องที่เอาไว้อุ่นร้อนๆด้วย”

“มันแพงนะ ไม่ดีหรอก”

“อือ..แพงจริงๆด้วยแหละ” น้องอุ้มนั่งนับเหรียญต่อไป หนูน้อยยื่นแบงค์ยี่สิบให้พี่ชายสองใบ “หนูกินแค่ห่อเดียวพอ แค่นี้ก็อิ่มแล้ว”

“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวคืนนี้ อุ้มก็ท้องร้องโคร่กๆ”

“ฮื้อ..ห่อเดียวก็อิ่ม หนูขอกินนมน้ำผึ้งอีกกล่องก็ได้ฮะ”

อ้นพยักหน้ารับ แต่เด็กชายไม่เอาเงินจากน้อง เจ้าตัวผลักกลับไปให้น้องอุ้มเก็บไว้ในกระปุก เวลาแบบนี้ เป็นพี่ก็ควรจะเสียสละและดูแลน้องมากกว่า

“พี่อ้นอย่ากินมาม่านะ พี่โอ๊ตสั่งห้าม” อุ้มร้องบอกพี่คนกลางที่กำลังจะเปิดประตูออกไป

“แต่ว่ามันอร่อยนี่นา” แล้วก็ถูกด้วย..ห่อละหกบาทเอง
   
“พี่โอ๊ตห้ามกิน พี่โอ๊ตบอกว่ากินเยอะๆ เดี๋ยวเป็นโรคไตแบบยาย”
   
“ก็ได้ ไม่กินก็ได้” วันนี้อ้นจะซื้อกับข้าวถุงละสิบบาท มากินกับข้าวเปล่าถุงละห้าบาท ถึงจะน้อยหน่อยแต่ก็ดีแล้ว กินเยอะไปเดี๋ยวจะตัวกลม “พี่ไปซื้อข้าวให้ก่อน อุ้มปิดประตูดีๆ ถ้าพี่ไม่มาเรียก ห้ามเปิดนะ รู้หรือเปล่า”
   
อุ้มตะเบ๊ะรับ “ซึมแซ่บ!”
   
อ้นฉีกยิ้ม รีบออกมาจากห้องเช่า แต่ตอนที่กำลังจะวิ่งลงบันได เด็กชายก็ชะงักกึกกับผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงที่นั่งริมระเบียงชั้นสอง ทางนั้นตวัดตามามอง ท่าทางดุมาก ทำเอาอ้นไม่อยากเดินผ่านเลย
   
อ้นทำเป็นมองไม่เห็น วิ่งตึงๆผ่านหน้าฝ่ายนั้นไป แต่อ้นยังรู้สึกตลอดเวลาว่าเขาจ้องอ้นอยู่
   
ตอนกลับมาที่ห้องอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นดันมานั่งขวางตรงทางขึ้น อ้นคิดว่าเขาคงเป็นผู้เช่าคนใหม่ เพราะห้องที่สาม ถัดจากห้องของพี่ที่พี่โอ๊ตจ้างยังว่างอยู่ หน้าตาเขาไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย ดูตาขวางๆ ไว้หนวด แล้วก็มีกลิ่นสาบแปลกๆ
   
อ้นไม่มีทางเลือกเลยต้องหอบของพะรุงพะรัง ก้มหัวผ่านคนเป็นผู้ใหญ่ตามที่พี่สอน
   
“เดี๋ยว..ไอ้หนู” ชายคนนั้นเรียก กดบุหรี่ที่มีกลิ่นชอบกลลงกับพื้นบันได
   
อ้นเห็นแล้วแอบกลัวเล็กๆ..เดี๋ยวไฟก็ไหม้หรอก
   
“เอ็งอยู่ห้องไหนน่ะ ชื่ออะไร” เขาชวนคุย
   
“อยู่..” อ้นลังเล ไม่อยากยุ่งกับคนแปลกหน้า แต่ใจหนึ่งก็คิดว่ามีมิตรไว้น่าจะดีกว่ามีศัตรู “อยู่ห้องริมสุดครับ”
   
“ชื่อล่ะ” ผู้ชายตัวใหญ่ถามอีกครั้ง
   
“ชื่อ..ชื่ออ้นครับ”
   
“เออๆ..ชื่อน่ารักดี” เขาพึมพำพลางหรี่ตามอง “น้าเพิ่งย้ายมาใหม่นะ เรียกว่าน้าพันก็ได้”
   
“ครับ สวัสดีครับน้าพัน” อ้นยกมือไหว้ ตั้งท่าจะเดินหนีอีกครั้ง แต่น้าพันเรียกไว้
   
“ไปซื้ออะไรมาเยอะแยะล่ะเรา กินหมดหรือไง หืม..”
   
“หมดครับ”
   
“เอ็งอยู่กับใครล่ะ” พันยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องกลัวหรอกนะ น้าไม่ได้ใจร้ายสักหน่อย นี่น้าเพิ่งจะย้ายมาที่นี่ ยังไม่รู้จักใครเลย เจอเอ็งคนแรกนี่แหละ ไอ้ข้างห้องก็หลับอุตุ เลยมาชวนเอ็งคุย เห็นเด็กๆแล้วมันเอ็นดู”
   
อ้นตอบไปว่าอยู่กับพี่ชายและน้องชาย แต่ไม่ได้บอกว่าพี่โอ๊ตมักจะกลับดึก
   
“อ้อๆ..เก่งนี่นา เลี้ยงน้องเองด้วย” เขายิ้ม ยื่นหมากฝรั่งให้หนึ่งแผง “อยากกินไหม น้าให้”
   
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวฟันผุ” ที่จริงแล้ว พี่โอ๊ตสอนว่าไม่ให้รับของกินจากคนแปลกหน้าต่างหาก
   
พันหัวเราะชอบใจ “เออ..ไม่กินก็ไม่กิน ว่าแต่..เอ็งจะออกไปหน้าปากซอยอีกไหม น้าอยากจะวานอะไรหน่อย”
   
อ้นส่ายหัวดิก น้าพันได้คำตอบแล้วก็ยักไหล่

“พอดีว่าจะฝากซื้อของหน่อยน่ะ แต่ไม่ใช้งานฟรีหรอกนะ มีค่าจ้างให้”

ร่างใหญ่ล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อ เอาแบงค์พันออกมานับทีเป็นสิบใบ อ้นเห็นแล้วต้องเหลียวมองรอบด้าน กลัวคนอื่นจะมาปล้นแก ในขณะที่กำลังยืนหันซ้ายหันขวาอยู่นั้น น้าพันก็ยื่นแบงค์ร้อยมาให้ใบหนึ่ง

“เอ้า..น้าให้”

“ครับ?” อ้นงุนงง “ให้ผมทำไมหรือครับ”

“ก็เห็นเป็นเด็กดีไง เลี้ยงน้องเป็นด้วย เด็กดีๆหายากนะ ไอ้เด็กแถวบ้านน้ามันขี้เกียจมาก ไม่เก่งแบบเอ็งหรอก”

อ้นรู้สึกดีใจขึ้นมานิดหนึ่งที่มีคนชม แต่ให้เงินเยอะแบบนี้ อ้นรับไว้ไม่ได้

“เอาไปเถอะน่า เงินแค่ร้อยเดียว น้ารวย” น้าพันหัวเราะ “เดี๋ยวส่งขนมนิดหน่อยก็ได้เงินเป็นปึกแล้ว เอ็งรู้ไหม เห็นท่าทางแบบนี้ แต่ว่าน้าเป็นพ่อครัวนะ ขนมใส่ไส้ที่น้าทำ อร่อยสุดๆ อย่าให้โม้”

อ้นร้องอ๋อ คุยไปคุยมา น้าพันก็ใจดีเหมือนกัน ไม่ได้ดูโหดแบบหน้าตาเลย

“ว่าแต่..ช่วงนี้น้ากำลังอยากได้ลูกจ้าง เอ็งพอจะแนะนำใครมาช่วยส่งขนมให้น้าได้ไหม”

เด็กชายกะพริบตาปริบ “ส่งขนมใส่ไส้หรือครับ ส่งที่ไหนครับ”

“อืม..ยังไม่รู้เลย เอาไว้น้าหาคนซื้อได้ก่อน ถามไว้เผื่อๆน่ะ ยังไงถ้าในซอยเขารับขนมที่น้าทำไปขาย ก็ส่งมันแค่ในซอยนี้แหละ” น้าพันลูบคางครุ่นคิด “แถวนี้มีใครขายขนมแบบรถเข็นบ้างไหม หรือพวกร้านน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋”

“ปากซอยมีครับ” อ้นบอก “มีอยู่สองสามเจ้าเลยครับ”

“โห..ดีใจจัง” พันยิ้มมุมปาก “ว่าแต่..เอ็งน่ะ อยากมาช่วยน้าส่งขนมไหม น้าให้ค่าจ้างเดินส่งครั้งละสองร้อยบาท”

อ้นรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินข้อเสนอนั้น ดูเป็นงานไม่หนัก แล้วก็น่าจะช่วยพี่โอ๊ตหาเงินได้อีกแรงหนึ่งด้วย

“สนใจไหม แค่เดินส่งเฉยๆเอง ช่วงเย็นหลังเลิกเรียนก็ได้..น้าทำเองเดินเองหมดไม่ไหวหรอก”

อ้นตกปากรับคำด้วยความดีใจ พูดคุยกับน้าพันอีกสองสามประโยคแล้วก็เดินกลับเข้าห้อง ตอนแรกเด็กชายคิดว่าถ้าพี่โอ๊ตกลับมาจะรีบบอกว่าได้งานพิเศษแล้ว แต่คิดไปคิดมา ถ้าบอกพี่โอ๊ต พี่ต้องไม่ยอมให้เขาทำงานแน่

..เก็บเป็นความลับนั่นแหละ..ดีแล้ว..

.

.

.


วันนี้กนธีแวะมาหาพวกเด็กๆที่บ้านเช่า ช่วงสายเขานั่งรถไฟฟ้าไปทำธุระเรื่องการโอนที่ดิน อยู่คุยกับลูกค้าครู่หนึ่งแล้วเลยนัดเจอกับพสิษฐ์ ให้มันขับรถมารับเขา ถือโอกาสชวนดื่มกาแฟ เดินเตร่อยู่สักพัก พอดีผ่านร้านนารายณ์ พิซเซอเรียแล้วนึกถึงอ้นกับอุ้มเลยแวะซื้อชุดใหญ่มาฝาก
   
“พี่ดูจะหลงเด็กสองคนนี้เข้าแล้วสินะ” พสิษฐ์หัวเราะหึๆ 

เขาเคยเห็นภาพอ้นกับอุ้มตอนไปทะเล พี่กุนต์เอามือถือถ่ายแล้วปริ้นท์ใส่กระดาษอาร์ตมันทำเป็นอัลบั้มรูป เห็นว่าตั้งใจจะเอามาให้สองพี่น้องเก็บเป็นที่ระลึก ‘ความทรงจำตอนไปเที่ยวทะเลครั้งแรก’
   
“พูดมากน่า” กนธีบอกให้น้องชายจอดรอเขาหน้าปากซอย “รอตรงนี้นะ ถ้าหัวปิงปองมาไล่ก็ขับวนไป”
   
“วนกลับบ้านไปเลย?”
   
“ถ้ากลับมาแล้วไม่เห็นแกล่ะก็..” เขาหรี่ตามอง “ตาย!”
   
“จ้า..จ้า” พสิษฐ์หัวเราะในลำคอ ช่วยหยิบถุงอาหารมาให้ “ครบไหมพี่ ซุปเปอร์ซีฟู้ดถาดใหญ่ ขนมปังกระเทียมกับหอยลายอบ ไก่บาร์บีคิวสองกล่อง..กลัวเด็กไม่อิ่ม สปาเก็ตตีขี้เมา..กลัวน้องเลี่ยน สลัดทูน่า..เพราะกลัวพี่ชายเขาหาว่าเอาแต่แป้งให้น้องกิน”
   
กนธีมองเขม่นน้องปากมาก “หยิบนั่นมาด้วย”
   
“เอ้า..ซุปเห็ด ซุปหอยลาย ซุปข้าวโพด..ทั้งหมดสามถ้วย ยังอยู่ดีไม่มีหก” พสิษฐ์ทวนออเดอร์
   
“รอตรงนี้นะ กลับมาไม่เจอ..โดนต่อย”
   
“ฮึ..หมาหัวเน่าก็งี้”
   
“หัวล้านขี้ใจน้อยด้วย” กนธีเหยียดปาก หอบถุงอาหารพะรุงพะรังแล้วเอาเท้ายันประตูรถปิด เล่นเอาเจ้าไผ่โวยวายที่เขาทำกับรถราคาแพงของมันเหมือนเตะรถกระป๋อง
   
ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ เดินแหวกฝูงชนที่จับจ่ายซื้อของกันอยู่ในตลาด ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว เขาได้แต่ขอว่าอ้นกับอุ้มจะยังไม่กินข้าว ไม่อย่างนั้นพิซซ่าที่ซื้อมาคงได้เป็นหมันแน่
   
ขณะกำลังเดินเข้าซอย กนธีเหลือบเห็นเด็กชายตัวน้อยหิ้วถุงขนมห่อใบตองเต็มสองมือผ่านไป กำลังจะร้องทัก ถามว่าน้องอ้นออกมาซื้ออะไร ก็บังเอิญเห็นเด็กเอาถุงที่ว่าไปเดินแวะส่งให้รถเข็นกับร้านขายอาหารตามรายทาง
   
กนธีแอบยืนหลบมุม มองน้องอ้นรับเงินจากร้านขายขนม ถึงแม้จะเป็นแบงค์ยี่สิบยับย่นใบเดียว..เจ้าตัวก็ยังยิ้มร่าจนเขาสัมผัสได้ถึงความภูมิใจ เขาเลยสังเกตการณ์ต่อ เห็นว่าบางร้านก็ให้ บางร้านก็ไม่ให้ แต่น้องก็ยังเอาถุงขนมไปส่งอย่างขันแข็งจนใกล้จะหมด ทำให้เขาเห็นรอยแดงของสายพลาสติกที่กดทับลงบนช่วงแขน..ท่าทางจะหนักเอาการ
   
กระบอกตาเขาร้อนผ่าว บางครั้งโชคชะตาก็ลำเอียงแบบนี้
   
คนบางคน คาบช้อนเงินช้อนทองออกมาตั้งแต่เกิด คนบางคนเกิดในสลัม บางคนนั่งกินนอนกิน บางคนทำงานสายตัวแทบขาด บางคนกินทิ้งกินขว้าง บางคนแม้แต่ข้าวเม็ดหนึ่งยังไม่มียาไส้
   
อ้นยกแขนเสื้อยืดตัวโคร่งขึ้นปาดเหงื่อ ยังมีถุงสุดท้ายที่ต้องส่ง ถุงนี้..น้าพันบอกว่าให้เอาให้รถเข็นขายขนมข้างวัด อย่าเอาไปปนกับเจ้าอื่น เพราะเจ้านี้เขาขอให้เพิ่มความหวานมากกว่าปกติ เขาจะมารอรับตอนห้าโมงครึ่ง อย่าผิดเวลา
   
อ้นยกถุงพลาสติกสีเขียวอ่อนขึ้นดู ถุงอื่นเป็นสีฟ้าอ่อน อ้นเลยไม่ลืมที่น้าพันกำชับ มองดูนาฬิกาในร้านโชว์ห่วย เห็นว่าใกล้จะห้าโมงครึ่งแล้ว
   
กนธีเห็นน้องอ้นวิ่งตุบๆกลับเข้าซอยไป เขาเลยแอบเดินตาม ตั้งใจว่าจะยังไม่โผล่ออกไปทัก เพราะไม่แน่ใจว่าน้องจะอายหรือเปล่า เขาอยากให้น้องเล่าออกมาเองด้วยความภูมิใจมากกว่า
   
น้องอ้นวิ่งเข้าไปในซอยข้างวัดที่ไม่ค่อยมีคนพร้อมกับถุงพลาสติกคนละสีกับถุงอื่น จู่ๆ..กนธีก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล เขาเกิดความไม่สบายใจอย่างรุนแรง แต่ไม่รู้ว่าความกังวลนี้เกิดจากอะไร
   
..สัญชาตญาณของคนแก่ล่ะมั้ง..
   
กนธีเดินปนไปกับชาวบ้านคนอื่น แต่ไม่วายเหลือบมองเข้าไปในซอยที่เริ่มมืด เขาเห็นพ่อค้าคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังรถเข็นขายขนมถาด ด้านบนมีพลาสติกใสคลุม เปิดได้เป็นบางช่องอย่างที่เคยเห็นเขาเข็นขนมมาขายกันเป็นชิ้นๆ มองผ่านตาแล้ว น่าจะมีพวกทองหยิบทองหยอด ขนมชั้น อะไรจำพวกนั้น
   
น้องอ้นส่งขนมใส่ไส้ไปให้ พ่อค้ารับไว้แล้วก็เอาเข้าไปเก็บใต้รถ..ทั้งที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่กนธีกลับรู้สึกไม่ดีเลย ดังนั้น..เขาเลยหยิบมือถือขึ้นมา หลบมุมตรงกำแพงด้านหนึ่ง แล้วกดถ่ายพ่อค้าขนมคนนั้นไว้
   
กล้องมือถือราคาแพงมันก็ดีแบบนี้ เห็นหน้าชัดเจนถึงจะมืดแค่ไหนก็ตาม
   
น้องอ้นวิ่งกลับออกมา เขายังไม่ได้ทัก อาศัยคนที่เดินไปมาในซอยใหญ่บังตัวไว้ ส่วนร้านรถเข็นนั่น เขาเห็นมีคนไปซื้อขนมเป็นชิ้นมากินเรื่อยๆ ไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไปจากปกติอีก
   
มันจะน่าสงสัยก็ตรงที่ขนมใส่ไส้มันมีกะทิ ได้มาตั้งหลายชิ้น ทำไมถึงไม่เอาออกมาขาย เอาไปซ่อนไว้ในรถเข็นทำไม หรือว่ามีคนสั่งแยกต่างหาก แล้วทำไมต้องมายืนหลบมุมข้างวัดด้วย ประหลาดวิสัยพ่อค้า
   
กนธีถอนหายใจเมื่อนึกได้ว่าคิดเยอะเกินไปแล้ว แต่เขาก็เป็นคนแบบนี้เอง ชอบหยิบเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิด ไม่อย่างนั้นเขาจะจับผิดไอ้พวกเด็กที่เคยเลี้ยงมาได้หรือ
   
..นับวันยิ่งเหมือนตาแก่พารานอยด์เข้าไปทุกที..
   
ชายหนุ่มเดินปนกับผู้คนเข้าไปในซอยบ้านเช่า ปัดความสงสัยทิ้งไปขณะขึ้นบันได จากนั้นก็เคาะประตู
   
“ดิ๊งด่อง..ผู้พันแซนเดอร์สมาแล้วคร้าบ..” พูดแล้วก็เกาหัว ผู้พันนั่นมันเคเอฟซีนี่หว่า
   
บานไม้ผุพังค่อยๆแง้มออกมา จากนั้นหัวเล็กๆสองหัวก็ผุดตาม..เหมือนเห็ดโคนสองหน่อ
   
“พี่กุนต์!!”
   
กนธีรู้แล้วว่าทำไมซานตาคลอสถึงอยากเอาของไปแจกเด็กๆ ก็ในเมื่อสิ่งที่ได้มามันคือรอยยิ้มใสซื่อ และความดีใจแบบสุดขีดที่ไร้การปรุงแต่งน่ะสิ
   
“พี่แวะเอาพิซซ่ามาฝาก อ้นกับอุ้มกินข้าวกันหรือยังครับ”
   
เด็กชายทั้งสองส่ายหัวดิก นัยน์ตาลุกวาวเมื่อเห็นเขาวางถาดอาหารลงข้างโต๊ะญี่ปุ่นที่น้องอุ้มนั่งทำการบ้านอยู่    “กินให้เต็มที่เลยนะ จริงๆพี่ว่าจะเอาน้ำอัดลมมาให้ แต่อย่าเลย เดี๋ยวพี่โอ๊ตบีบคอ”
   
อ้นหัวเราะชอบใจ เด็กชายโผเข้ากอดผู้ใหญ่ใจดีตรงหน้าเต็มแรง “คิดถึงพี่กุนต์จังเลย”
   
น้องอุ้มที่ไปเอาน้ำมาให้พี่กุนต์ยิ้มอวดฟันหลอ กนธีเลยลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู
   
“คิดถึงเด็กๆเหมือนกัน วันนี้เลยแวะมาหา เอาไว้เสาร์หน้าพี่จะมารับไปเล่นกับแกงส้ม เอาไหมครับ” เขามองเด็กๆที่พยักหน้าหงึก “แต่ตอนนี้รีบกินพิซซ่าก่อนเถอะ พี่ซื้อมาร้อนๆ นี่ก็เริ่มจะชืดแล้ว”
   
อ้นรีบวิ่งไปเอาจานมาแบ่ง น้องๆช่วยกันเก็บกวาดโต๊ะและเอาอาหารออกมาวางเรียง กลิ่นพิซซ่าลอยคลุ้ง หอมกรุ่นจนทำเอาท้องร้องโคร่ก
   
“ซื้อซอสมะเขือเทศกับซอสพริกมาให้ด้วย เผื่อซอสถุงไม่พอ” กนธีบอก มองอ้นกับอุ้มยิ้มๆ
   
“ขอบคุณครับพี่กุนต์” อ้นกระพุ่มมือไหว้เรียบร้อย ตัดแบ่งพิซซ่าชิ้นใหญ่ยื่นให้พี่กุนต์ก่อน
   
คนอายุมากกว่ายกมือปฏิเสธ เขาดูนาฬิกา..ป่านนี้ไอ้ไผ่คงโวยวายแล้ว
   
“พี่แค่แวะมาแป๊บเดียวเอง ยังไงก็ล็อกห้องให้เรียบร้อยรอพี่โอ๊ตนะครับ”
   
อ้นกับอุ้มร้องอย่างเสียดาย เด็กๆอยากให้พี่กุนต์กินพิซซ่าเป็นเพื่อน
   
“ถ้างั้น เอาไว้เจอกันวันเสาร์ อ้นขอเลี้ยงไอติมพี่กุนต์บ้างน้า”
   
กนธียิ้ม “พี่ขอรับไว้แต่น้ำใจอ้นแล้วกันนะ เก็บเงินไว้เถอะครับ แค่นี้ก็ดีใจแล้ว”
   
อ้นส่ายหัวดิก ลุกไปคว้ากระปุกหมูมาแงะให้พี่กุนต์ดู ทั้งที่มืออีกข้างยังถือปีกไก่บาร์บีคิวแน่น ส่วนน้องอุ้มนั่งสูดเส้นสปาเก็ตตี กินจนแก้มเปรอะ
   
“อ้น..จั๊บ..หาเงินได้แล้ว” เด็กชายเลียซอสที่ติดบนนิ้ว “แต่พี่กุนต์อย่าบอกพี่โอ๊ตนะ เดี๋ยวพี่โอ๊ตไม่ให้ทำ”
   
กนธีนั่งลงกับพื้นไม้กระดาน ตั้งใจฟังเรื่องที่เด็กเล่า
   
“อ้นช่วยน้าพันที่อยู่ห้องนู้นส่งขนมครับ น้าพันเพิ่งมาอยู่ได้ไม่กี่วัน เป็นพ่อครัวด้วย น้าพันจ้างอ้น” อ้นเล่าอย่างภูมิใจ “ให้ค่าจ้างเดินส่งครั้งละสองร้อยบาทเลย”
   
“หืม..ดีใจด้วยนะครับ อ้นเก่งจัง” เขาชูนิ้วโป้งให้ “ขนมอะไรหรือ ขายราคาเท่าไรล่ะ”
   
“ขนมใส่ไส้ห่อใบตองครับ ขายชิ้นละห้าบาท น้าพันเคยเอาให้อ้นกิน ก็อร่อยดี แต่อ้นไม่ค่อยชอบขนมหวาน”
   
..ขนมใส่ไส้ชิ้นละห้าบาท แต่ให้ค่าจ้างส่งสองร้อย..
   
..พ่อค้าที่ไหนมันจะใจดีขนาดนี้นะ..
   
กนธีแสร้งลูบท้องไปมา “พี่ชอบกินขนมนะ แล้วแบบนี้ทำยังไงถึงจะได้กินขนมที่น้องอ้นเป็นคนส่งล่ะ”
   
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่กุนต์มาอีกน้า..อ้นจะขอไว้ให้”
   
เขาพยักหน้ารับ “แล้วอ้นช่วยน้าพันทำขนมด้วยหรือเปล่าครับ หรือว่าส่งอย่างเดียว”
   
อ้นส่ายหัวหวือ “อ้นส่งอย่างเดียวครับ น้าพันบอกว่า น้าพันทำตอนเช้า พออ้นกลับมาจากโรงเรียน ก็มีขนมใส่ไส้ห่อใบตอง ใส่ถุงไว้รอให้อ้นส่งแล้ว” เด็กน้อยเล่า “อ้นส่งให้ร้านหนมปังหัวมุมนู่น ส่งให้ร้านน้ำเต้าหู้ ให้ร้านขายกับข้าวสองสามเจ้า แล้วก็มีรถเข็นขนมถาดข้างวัด”
   
“อืม..ดีจังๆ” กนธียิ้ม “เอางี้แล้วกัน อ้นไม่ต้องขอน้าพันหรอกครับ เดี๋ยวถ้าวันไหนพี่กุนต์มา พี่กุนต์จะแวะซื้อตามร้านที่อ้นไปส่งเอง เขาจะได้ขอขนมไปขายอีกเยอะๆ ดีไหม”
   
“พี่กุนต์ใจดีจังเลย”
   
“หนูทำดีต้องได้ดีนะ..เชื่อพี่” ชายหนุ่มขยี้หัวเด็ก “เด็กเก่ง เด็กขยัน เด็กกตัญญูอย่างอ้นกับอุ้ม เทวดาต้องคุ้มครอง อย่าท้อแท้นะครับ ลำบากไปบ้าง แต่สักวันมันจะดีขึ้นเอง”
   
อ้นยิ้มตาปิด ไหว้ขอบคุณพี่กุนต์
   
“ถ้าอย่างนั้น..พี่ไปก่อนนะครับ จานชามใช้แล้วไม่ต้องลงไปล้างนะ มันดึกแล้ว เดี๋ยวยุงกัด”
   
“ฝันดีครับพี่กุนต์” อ้นโบกมือบ๊ายบาย น้องอุ้มก็สวัสดีพี่กุนต์ด้วยทั้งที่มือยังถือพิซซ่าข้าง น่องไก่อีกข้าง
   
กนธีบ๊ายบายตอบ เขาปิดประตูให้แล้วเดินออกมา ขณะกำลังจะลงบันไดบ้านเช่า สายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายไว้หนวดเครา ยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียง เขาเหลือบมองครู่หนึ่งแล้วเดินผ่านอย่างไม่สนใจ
   
กลิ่นฉุนของบุหรี่ลอยมากระทบจมูก เขามีเพื่อนสูบบุหรี่ตั้งเยอะ แต่ไม่ใช่กลิ่นทำนองนี้
   
กนธีรู้สึกแย่ ใจมันกังวลอยู่ตลอดเมื่อเหลียวไปมองบ้านเช่าซอมซ่อ เขาเป็นห่วงเด็กๆ ห่วงว่าผ้าขาวที่บริสุทธิ์ มันจะถูกสภาพสังคมที่มีคนไม่ดีเข้ามาปะปน ย้อมจนเปื้อนคราบดำในวันหนึ่ง
   
เขาเดินเอื่อยเฉื่อยผ่านซอยข้างวัด รถเข็นขนมเจ้าเดิมออกมาขายในที่โล่งแล้ว กนธีไม่รู้ว่าตนเองนึกอย่างไร ถึงได้เข้าไปซื้อขนมชั้นใส่กล่องมาสองกล่อง
   
“ไม่มีตะโก้ ขนมถ้วย หรือขนมที่มีกะทิบ้างหรือ” เขาพึมพำ “เดี๋ยวนี้หากินยากจังนะ”
   
“ไม่มีครับ มันบูดง่ายเลยไม่ค่อยทำ”
   
กนธีพยักหน้ารับ จ่ายเงินแล้วเดินออกมาเหมือนกับลูกค้าปกติทั่วไป เขาแวะไปยังร้านค้าตามที่น้องอ้นบอก ซื้อขนมใส่ไส้มาเจ้าละสองถึงสามชิ้น ไม่ได้นึกอยากกินหรอก แต่มือมันไปเอง
   
“ไผ่..” เขาโทรหาน้องชาย “โทษทีที่ช้า พี่เสร็จแล้วนะ”
   
พสิษฐ์จอดรถรอจนแทบจะหลับ พอพี่กุนต์มาถึง เขาก็เหลือบเห็นขนมใส่ไส้ก่อนเพื่อน “กินอีกแล้ว!”
   
“แกนี่มันเหมือนพ่อจริงๆ” กนธีส่ายหัว ลงมือแกะขนมออกมาชิม รสชาติก็ทั่วไป ไม่ได้ดีอะไรมาก
   
“ไม่ยักรู้ว่าพี่กุนต์ชอบกิน”
   
เขาชูห่อใบตองขึ้นให้น้องดู “แกคิดว่าราคาเท่าไร”
   
“ห้าบาทสิบบาทมั้ง”
   
“พี่ซื้อจากร้านข้าวแกงราคาสิบห้าบาท” เขาบอก “ราคาขายส่งตามร้านห้าบาท”
   
“อืม..กำไรเยอะดี แต่มันบูดง่ายหรือเปล่า กว่าจะขายหมดอีก เสี่ยงจะต้องทิ้งมากกว่านะ”
   
“ขนมราคาห้าบาท แต่จ้างเด็กเดินส่งรอบละสองร้อยบาท” กนธีครุ่นคิด “เป็นแก..จะทำไหม”
   
“ถามในแบบพ่อค้า ค่าเดินนี่คงให้แค่ยี่สิบบาท ถ้าเมตตาก็สักห้าสิบ”
   
“นั่นสินะ” เขาพึมพำ
   
“มีอะไรหรือเปล่า”
   
“ไม่มีหรอก..หรืออาจจะมีก็ได้” กนธีตอบแล้วบอกปัด “ขับรถไปเถอะ พี่จะคุยธุระหน่อย”
   
เขาต่อสายหาคนรู้จัก อยากจะจ้างบริษัททำความสะอาดเข้าไปเคลียร์ข้าวของในอพาร์ทเมนท์ใกล้กับมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ห้องนี้เขาปล่อยทิ้งร้างมานานแล้ว..ทิ้งไว้ตั้งแต่เจ้าของย้ายเข้าไปใช้ชีวิตร่วมกับเขา
   
มันเป็นห้องของศรัณย์..คนรักของเขาอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เข้ามากรุงเทพ จนได้มาเจอเขา ได้รู้จักกัน เขาเองก็ไปสอนพิเศษศรัณย์ที่ห้องนั้นบ่อยๆ กระทั่งเจ้านั่นสอบติดคณะที่ชอบในมหาวิทยาลัยที่ใฝ่ฝัน

มันเป็นห้องที่..มีเรื่องราวมากมายระหว่างเขากับอีกฝ่าย
   
..ห้องที่..ไอ้เด็กตัวแสบมันลักลอบจูบครูจำเป็นครั้งแรก..
   
ชายหนุ่มยิ้มจาง นึกทีไร..เขาก็คิดถึงอดีตคนรักทุกคราวไป
   
หลังจากที่ศรัณย์ย้ายออกมา กนธีขอซื้อห้องต่อจากเจ้าของแล้วเปิดให้เด็กมหาวิทยาลัยมาเช่าด้วยราคาถูกๆ พอศรัณย์เสียชีวิตไป เขาก็รอให้เด็กคนสุดท้ายอยู่จนครบสัญญา จากนั้นจึงปิดตายห้องนั้น ไม่เปิดให้ใครมาเช่าอีก
   
เขาต้องการจะรักษาความทรงจำที่มีศรัณย์อยู่ในทุกๆที่เอาไว้
   
แต่ตอนนี้ กนธีคิดว่า ห้องของศรัณย์น่าจะมีประโยชน์กว่าการปล่อยให้รกร้าง อย่างน้อยๆ หากอินทัชยอมย้ายมาอยู่ห้องนี้แทนบ้านเช่าหลังเก่า มันจะสะดวกในการดูแลเด็กๆมากกว่าด้วยอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยที่อินทัชเรียน ทั้งเรื่องสภาพแวดล้อมเองก็ดูปลอดภัยกว่ามาก แต่เรื่องเดินทางไปโรงเรียนของอ้นกับอุ้มคงต้องคุยกันอีกที เพราะหากออกจากบ้านเช่า ก็ต้องจ้างคนดูแลคนใหม่แทน
   
..เขาเองก็พอจะช่วยเหลือได้แค่นี้แหละนะ..
   
พสิษฐ์ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด เขาเลยออกปากถาม “จะเปิดห้องของไอ้รัณย์ขึ้นมาให้เช่า? ทำใจได้แล้วหรือ”
   
กนธีเอนหลังพิงกับเบาะ หลับตาลงพลางยิ้มน้อยๆ
   
“สามปีแล้วไผ่..ถึงเวลาเดินต่อแล้ว”




.......................................................................................

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 02-07-2016 14:27:24

อ้นถูกหลอกไปเป็นเด็กส่งยาป้ะเนี่ย ขนมใส่ไส้ยา มั้ยอ่ะ โอ้ยยย ชีวิตมันโหดร้ายไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ordkrub ที่ 02-07-2016 14:47:54

หวังว่าคงช่วยน้องออกจากวงจรได้ทัน

เอาใจช่วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 02-07-2016 15:27:32

ชีวิตน้องอ้นโหดร้ายไปไหม

ไม่ได้จะโทษอินทัชนะ เข้าใจว่าภาระค่าใช้จ่ายเยอะ แต่ตัวเองก็หาเงินได้เยอะ

แทนที่จะย้ายไปอยู่ในที่ๆปลอดภัยกว่านี้ กลับให้เด็กตัวเล็กๆสองคนอยู่ในห้องเช่าสลัม

ก็ไม่แปลกหรอกที่น้องอ้นจะเจอแบบนั้น  สงสารเด็ก

อินทัชคงไม่ยอมรับข้อเสนอพี่กุนต์แน่ๆ ถ้าไม่มีเรื่องน้องอ้นแดงขึ้นมา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 02-07-2016 15:30:11

โอ้ยยย กลัวใจ คือน้องอ้นเด็กดีไง

มาเจอผู้ใหญ่แบบนี้ พี่กุนต์ต้องจัดการค่ะ

แต่ก็เรื่องห้องอีก. ขอให้โอ๊ตยอมนะ เพื่อน้อง

จะได้ปลอดภัย

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 02-07-2016 15:36:11

เด็กๆ ถูกหลอกให้ส่งยาแหงเลยอ่ะ เลวมาก -_-^  :angry2: :z6:
รอพี่กุนต์มาจัดการ แล้วมันใส่ไส้ทุกอันป่ะเนี่ย รึว่าแค่ที่ส่งให้คนขายข้างวัด คือแบบน้องอ้นกะพี่กุนต์ชิมไปแล้ว =[]=;
รีบๆ ย้ายออกให้ไวเลย พี่ข้างห้องก็ทิ้งๆ ขว้างๆ มากอ่ะ สงสาร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 02-07-2016 15:58:51

ห่วงน้องอ้นกับน้องอุ้มจัง..น้องอ้นต้องส่งยาแน่ๆเลย. พี่โอ๊ตจะรู้มั๊ยเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 02-07-2016 16:18:12

หวังว่าพี่กุนต์จะช่วยทันนะ
ลุ้นอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 02-07-2016 16:28:15

เดินต่ออย่างเข้มแข็งนะค่ะ
ช่างสังเกตุมาก
น่าส่งสารเด็กจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 02-07-2016 17:12:26

พี่กุนต์ควรบอกให้น้องบอกพี่โอ๊ตนะคะ คือจะเรื่องเล็กเรื่องน้อยก็ไม่ควรสนับสนุนให้น้องปิด.. เดี๋ยวมันจะติดเป็นนิสัย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 02-07-2016 17:14:06

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 02-07-2016 17:29:29

อ่านตอนนี้แล้วเห็นภาพตาม
สงสารน้องอ้นกับน้องอุ้ม
นี่ขนาดยังเรียนประถมยังคิดได้ขนาดนี้เลย
พี่กุนต์รีบพาเด็กๆออกจากที่นี่เร็วๆนะ
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-07-2016 18:10:28

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 02-07-2016 19:22:57

ขอคำอวยพรของกุนต์ที่ให้น้องอ้นก้บอุ้มเปนจริงในเร็ววัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 02-07-2016 20:09:56

พี่กุนต์เหมือนพ่อพระ ชอบสัญชาตญาณพี่กุนต์มาก
ช่วยน้องอ้นด้วยนะพี่กุนต์ มันไม่ชอบมาพากลแน่นอนแบบนี้
เฮ้อออ อินทัชนะอินทัชชชชช ยอมพี่กุนต์ไปอยู่ที่ใหม่นะ
คือไม่ได้ว่าจะเลี้ยงหรืออะไร
ถ้าน้องอ้นถูกจับ อนาคตพังเลยนะ สงสาร  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 02-07-2016 21:46:16

เขาเรียก ยาบ้าบันดาล 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 02-07-2016 21:51:40

น้องอ้นลูก โดนหลอกแน่เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 02-07-2016 22:24:16

มีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย   :katai5:
เอ้า ยังไม่ได้เหรอกเป็นแฟนหรอ อ้อๆอนาคตไม่แน่ ฮ่าๆ :hao7: :hao7:
พี่กุนไม่ต้องพิธีการเยอะหรอกชวนขึ้นห้องเลย
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 02-07-2016 22:26:02

โอ๊ยย สนุก อยากอ่านต่อ
ขอบคุณคะที่มาแต่งนิยายดีๆให้อ่านอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 02-07-2016 22:30:07

ดีกว่าปล่อยให้น้องอ้นซวยซ้ำซ้อน
เด็กซื่อไม่ทันผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 02-07-2016 22:46:00

จะมีเรื่องอีกแล้ว กุนต์เซนต์ดีมากเลย หวังว่าจะช่วยน้องทันนะ เด็กน้อยน่าสงสาร
อินทัชก็หายจ้อย ไม่มีเวลาดูน้องใช่ไหม
อ้นอุ้มเป็นเด็กดี แต่แย่จังที่เจอคนไม่ดี

กุนต์เปิดใจเยอะเลย ดีจัง
อินทัช สักวันคงจะรักกุนต์เข้าให้ คงไม่ใช่แค่เพราะเงินนะ

ตลกไผ่ บ้าบอ น้อยใจไปได้ 5555 แต่เป็นคนดี อันนี้ปลื้มมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 02-07-2016 22:56:47

โอ้ยกลัวใจจจ  :hao5:
นี่สังหรณ์เหมือนกับพี่กุนต์ว่าอิตาลุงพันนั่นต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่นแน่!

โอ๊ตพาน้องๆ ย้ายไปอยู่ห้องเช่าของพี่กุนต์ก็น่าจะดี
ถ้าเป็นอพาร์ตเม้นท์อย่างน้อยก็น่าจะปลอดภัยกับเด็กๆ มากกว่านี้

อ่านแล้วแอบกลัวว่าตอนหน้าจะเกิดเรื่องจริงๆ ฮืออออออ ; - ;

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyMine104 ที่ 02-07-2016 23:00:21

ใช่แล้วพี่กุนต์ได้เวลาเดินต่อแล้วมีความสุขเผื่อรันด้วย
ป.ล.เนื้อเรื่องน่ารักมาก :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 02-07-2016 23:04:49

สงสารน้องงง อีหรอปนี้ยาแหงๆ ถ้าน้องรู้ความจริงจะรู้สึกแย่ขนาดไหนเนี่ย  :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 02-07-2016 23:14:28

ไม่ชอบมาพากลจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-07-2016 23:33:06

มันมีเงี่ยนงำจริง ๆ ด้วย

ช่วยเด็กน้อยให้ได้นะ ฮีโรกุนต์!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 02-07-2016 23:42:01

ไม่อาววววววว จะดราม่าอะไรแค่ไหนก็ได้ แต่อย่าให้เด็กน้อยต้องเจออะไรโหดๆเลยยยย

คือถ้าหาเงินได้ประมาณนึง ก็ไม่ควรจะมาอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้นะ คือตัวเองต้องทิ้งน้องเล็กๆไว้ให้อยู่เอง ไม่มีคนดูแล ควรเลือกที่อยู่ให้มันโอเคหน่อยมั้ย อะไรๆก็เกิดขึ้นได้นะ มัวแต่เก็บเงินจะเผื่อไว้ตอนโต ไม่คิดบ้างว่าถ้าไม่ดูแลให้ดีเผื่อไม่ได้โตไปใช้เงินที่เก็บมั่งล่ะเฮ้ย คือน้องเด็กน้อยอยู่เลย น่าจะคิดได้ว่ามันอันตรายนะ ให้อยู่แบบนี้ คือถ้าไม่ใช่นิยาย เด็กเล็กขนาดนี้ หน้าตาดี ไม่มีคนดูแล คงโดนอุ้มไปขายล่ะ ไม่เหลือหรอก แล้วอิข้างห้องที่ให้ดูให้อ่ะ โอ๊ตก็น่าจะดูรู้ป่าว ว่าไม่ได้เรื่อง เห้ออ คือก็ผ่านอะไรมาเยอะนะ น่าจะรอบคอบ คิดเยอะๆหน่อย

ห่วงอ้นกะอุ้ม สมัยนี้เด็กดีหายาก... (เป็นจริงเป็นจังล่ะ 555)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 02-07-2016 23:44:24

ฮื้อ พี่กุนต์น่ารักอ่า ตอนหยอกเด็กๆ
ว่ากินต้นอ่อนทานตะวันแล้วเท่ระเบิดระเบ้อ
ทำเอาเรายิ้มเลย หลังจากเสียน้ำตาให้กับเรียงความอ้น
โอ๊ต โคครเท่เลย โคตรใจหล่อเลย
อยากให้เป็นมิตรที่ดีต่อกันไปเรื่อยๆนะ
ยิ่งถ้าจะขยับสถานะ เรายิ่งเชียร์555555
รออ่านต่อค่าา เป็นกำลังใจให้นา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 02-07-2016 23:48:59

ว้ายยยย น้องน้อยถูกหลอกให้ส่งยาแน่เลย หวังว่าโอ๊ตจะรับความหวังดีแล้วย้ายออกมานะ ไม่งั้นน้องอ้นแย่แน่ๆ เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Racha023 ที่ 03-07-2016 00:04:30

เพิ่งมาตามอ่าน^^  :a5: ชอบน้องอ้นน้องอุ้ม อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย สงสารน้องงง :o12:
ขอบคุณค่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 03-07-2016 00:06:38

สภาพแวดล้อมน่ากลัวมากจริงๆ ฮืออ
แล้วน้องก็ไร้เดียงสามาก ขยันอยากช่วยพี่
ย้ายออกก็ดี แต่โอ๊ตจะยอมพี่กุนต์มั้ย
บางทีก็กลัวระ งานสบายได้เงินเยอะ
แต่แลกกับอะไรมากมาย ถ้าเกิดว่าติดความสบาย จะแย่เอามั้ยนาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 03-07-2016 00:13:28

ดราม่าในเรื่องนี้ มีช่องทางเข้ามาได้หลายทางจัง กำลังเบาใจกับช่องทางโน้น ก็มีเล็ดลอดเข้ามาทางช่องนี้ 55

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 03-07-2016 03:49:32

เด็กดีเทวดาคุ้ม

ถ้ายังไม่มีเรื่องวุ่นวาย คงไม่ยอมย้ายออกมาง่ายๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: imfckwn ที่ 03-07-2016 10:01:56

โดนหลอกให้ส่งยาแน่ๆ รีบเถอะ รีบย้ายออกเลย กุลช่วยน้องด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-07-2016 10:16:51

โอ๊ยยยยย สงสารน้อง พี่กุนต์เอาน้องออกมาให้ทันนะ อย่าเพิ่งให้เกิดเรื่อง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 03-07-2016 12:41:21

เราอยากได้พี่กุนธ์อะค่ะ 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 03-07-2016 23:56:35

 เอาแล้วไงน้องอ้นของเจ้มาอยู่กับเจ้ก็ได้เดี๋ยวเจ๊เลี้ยงเอง  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 04-07-2016 00:22:50

จะมีวันที่เขารักกันไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 04-07-2016 00:42:54

เราอ่านไปเครียดไปเลย น้องอ้นถูกไอ้คนเลวหลอกสินะ
โกรธอะ โกรธมาก แต่ทำไรไม่ได้ อ่านไปน้ำตาจะไหล
พวกเลว ฮือ  พี่กุนต์ ทำอะไรซะอย่างทีเถอะนะคะ
เราไม่อยากให้เด็กๆบริสุทธิ์ต้องมามีมลทินเพราะพวกเลวๆ
ฮืออ เราไม่อยากให้เรื่องไม่ดีเกิดกับน้องอ้น
จะทำยังไงดี กลัวตำรวจจะรู้เรื่อง กลัวน้องอ้นจะโดนไปด้วย
ฮือออออออออออออ เครียดดดดดส

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 05-07-2016 01:50:53

มีความอบอุ่นนน มีความน่ารักกกก

หลงรักอ้น อุ้ม แล้ววววววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: targetsii ที่ 05-07-2016 11:43:38

ตงิดๆตาลุงมาแต่แรกละ ไม่น่าจะใช่คนดีอ่ะ
ตอนบอกส่งขนมยังคิดว่าในห่อมีแต่ยาเลย นี่คงคิดเยอะไป 55555555
ขอให้โอ๊ตพาน้องๆไปอยู่ห้องนั้นเหอะ ห่วงเด็กๆ  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 05-07-2016 14:03:43

อย่าให้โลกนี้โหดร้ายกับคนดีๆแบบนี้เลย     :m5:  :m5:
สารบัญค่ะ
Chapter 10  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3411725#msg3411725)
Chapter 11  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3414373#msg3414373)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 05-07-2016 15:00:43

น้องอ้นโดนหลอกให้ไปส่งยาแน่เลยอ่ะ พี่กุนต์รีบช่วยเด็กๆเร็ว บอกโอ๊ตให้ย้ายที่อยู่เถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 06-07-2016 01:37:17

ย้ายจ้า ไป pg.18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 06-07-2016 01:54:47

 :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มตูดคนเขียนไว้ก่อน อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 06-07-2016 06:00:23

 :z2:รอๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 06-07-2016 06:17:49

ไม่อยากให้อ้นถูกหลอกเลย สงสาร ติดยาล่ะแย่ เป็นห่วงๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 06-07-2016 09:02:02

อ๊ากกกกกกกกกกกก

โมเมนต์ ครอบครัวหรรษา กะ ตาไผ่ขี้น้อยใจ :กอด1:


ขอบคุณ น้อง nigiri มากๆๆๆ ...มาปลอบใจในวันฝนพรำ

รอ part 12. 2 นะฮับ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 06-07-2016 11:56:24

มันอาจจะไม่ได้ยัดยา แต่มันผสมลงไปในขนมเลยรึป่าว กลัวมันจะหลอกเอาขนมผสมยาให้อ้นกินบ่อยๆจนติดแล้วเลิกไม่ได้ต้องกลายเป็นส่งยาให้มันไปตลอด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 06-07-2016 15:35:19

หรือนายพันจะไหวตัวทันเลยยังไม่ส่งรอบนี้หว่า?
รอๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 07-07-2016 01:07:24

นายพันร้ายกาจนัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: กฤษณ์ ที่ 07-07-2016 04:18:53

เด็กส่งยาแน่เลยแบบนี้ กลัวน้องจะถูกรวบตัวเข้า กลัวจะโดนโยนให้โอ๊ต กลัวน้องจะช็อค กลัวน้องจะขวัญเสีย
กลัวไปหมดเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 07-07-2016 14:54:36

นี่ก็ยังไม่วางใจเลยค่ะพี่กุนต์
นายพันดูมีอะไรน่าสงสัย
พี่กุนต์ก็อย่าเพิ่งวางใจง่ายๆ นะคะ >_<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 07-07-2016 17:05:20

น่าสงสัยว่าจะผสมยาลงในขนมเลยแน่ๆ หนูอ้นระวังตัวด้วยนะลูก กลัวแทนจริงๆ เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: blanchard ที่ 08-07-2016 07:03:51

มันอาจจะอยู่ชิ้นล่าง ๆ หรือเปล่า? พี่กุนต์หยิบชิ้นบนเลยไม่เจอ   :confuse:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 08-07-2016 14:45:50

มันต้องมีอะไรแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 10-07-2016 02:17:18

โอ๊ย ใจคอไม่ดีเลยอ่ะ กลัวน้องโดนหางเลขไปด้วยล้วนๆเลย กลัวจริงๆ น้องเป็นเด็กดี เป็นคนดี
แต่สภาพสังคมที่น้องอยู่มันพูดยากจริงๆนะคะ ไม่ใช่ว่าเด็กที่เกิดจากสลัมหรือชุมชนแออัดจะเป็นเด็กดีไม่ได้นะ
แต่ก็ต้องเข้าใจว่าสภาพแวดล้อมที่ดีกว่ามันย่อมทำให้คนเติบโตมามีคุณภาพมากกว่าอยู่แล้ว
ดูสิ มีทั้งคนขี้เกียจ คนไม่น่าไว้ใจ หลอกให้น้องเป็นเด็กส่งยา โอ๊ย อ่านไปกลัวไป รักเด็กๆตาม รักพี่กุนต์ด้วย อยากให้แจ้งตำรวจจริงๆเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 10-07-2016 04:46:20

อืออออ เอาไงต่อดีล่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 10-07-2016 11:27:14

เพิ่งมาอ่านค่ะ ชอบมากๆๆๆๆๆๆ
ติดตามม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 10-07-2016 12:29:45

ไม่น่าไว้ใจเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 10-07-2016 13:27:24

ส่งสารน้องๆจังค่ะ  เอาใจช่วยพี่กุนต์   :กอด1:คนเขียน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 10-07-2016 23:46:25

สงสารน้องงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 12-07-2016 02:50:19

รีบๆย้ายห้องเถอะพี่ น้องกลัววววว  :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ชมพูพาล ที่ 12-07-2016 20:03:40

สนุกมากค่ะ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 12-07-2016 20:33:03

เราว่ามันต้องรู้ทันแน่ๆ
หรือไม่มันอาจจะเป็นระบบของมัน
แบบ ไม่ได้ส่งทุกวัน สุ่มวันเอา
เราปักใจเชื่อแล้วว่าใช่55555555
นายพันอะไรไม่มีความน่าเชื่อถือสักทาง
แงงง เราเพิ่งจะรู้มีตอน12 พลาดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.11] pg.16 -- 2/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 12-07-2016 22:42:58

นี่มันชีวิตจริงชัดๆ เหมือนดูละคร ไม่ใช่อ่านนิยาย
สงสารลุง สงสารโอ๊ต สงสาร2อ อ่านแล้วน้ำตาร่วง
ทำไมคนดีดี ถึงไม่ได้เจอชีวิตดีดีบ้างนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 13-07-2016 12:44:50

Chapter 12

เช้าวันนี้ กนธีขับรถมาดักรอพวกเด็กๆอยู่หน้าปากซอย เขาติดเครื่องค้างไว้ขณะจอดเลียบฟุตปาธ กระทั่งเจ็ดโมงกว่า ถึงได้เห็นหนุ่มวัยรุ่นเดินอ้าปากหาวมาแต่ไกล ข้างหน้ามีเด็กเล็กสองคนเดินจูงมือกัน สะพายกระเป๋านักเรียนใบโต
   
ชายหนุ่มบีบแตรเบาๆ พร้อมกับชะโงกออกไปเรียก “อ้น..อุ้ม ทางนี้ครับ”
   
สองพี่น้องดีอกดีใจ รีบวิ่งหน้าตั้งมาทางเขา “สวัสดีคร้าบพี่กุนต์~”
   
กนธียิ้มให้ พยักพเยิดพลางปลดล็อก “ขึ้นมาสิ พี่จะพาไปส่งที่โรงเรียน”

เขาหันไปทางพี่เลี้ยงจำเป็นอีกหนึ่งคนที่ยืนเกาเอวตัวเองแกรกๆท่าทางเกียจคร้าน รู้ได้ทันทีว่าคือพี่ข้างห้องที่อินทัชจ้างให้มาดูแลน้องชาย สภาพแบบนี้ อย่าว่าแต่ดูแลคนเลย เต่าญี่ปุ่นสักตัวยังจะทำตายเสียเปล่า
   
“คุณมานั่งข้างหน้าไหม ให้น้องๆนั่งข้างหลัง” เผื่อเขาเบรคแรงๆ ไอ้จอมขี้เกียจนี่จะได้หัวโขกกระจกเป็นคนแรก
   
“อ้าว..ผมต้องไปด้วยหรือ” อีกฝ่ายถามอย่างงุนงง “มีคนมารับแล้วก็ไปกันเองได้เลยนี่ครับ ผมขอตัวดีกว่า” ปฏิเสธแล้วก็ตั้งท่าจะเดินกลับ แต่คนด้านหลังเรียกเอาไว้ก่อน
   
“ตอนเย็นคุณไม่ต้องไปรับแล้วกันนะ ผมจะรับน้องๆเอง” กนธีบอก ส่ายหัวระอาเมื่อฝ่ายตรงข้ามพยักหน้ารับคำ แบบไม่คิดจะตรวจสอบด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน เห็นแค่ว่าเด็กๆรู้จักก็ปล่อยทิ้งให้มาด้วยเลย
   
“รับทราบครับ บายครับ” ว่าพลางหาวหวอด
   
“อดหลับอดนอนช่วยข้างห้องทำขนมหรือคุณ” กนธีเอ่ยปากแซว “เห็นน้องอ้นบอกว่าขนมใส่ไส้ขายดีน่าดู” ว่าแล้วก็หันไปขยิบตากับเด็กน้อยที่ยิ้มเผล่ ท่าทางภูมิใจกับการทำงานเสริมของตัวเอง
   
เด็กหนุ่มปรือตามอง “ทำขนมอะไรครับ หมายถึงน้าพันน่ะหรือ ก็ไม่เห็นแกทำอะไรนี่ ใส่ไส้นั่นคนอื่นเขาเอามาส่งเป็นถุงๆเลย น้องอ้นเขาก็เดินส่งตามออเดอร์แกนั่นแหละ”
   
กนธีพยักหน้ารับ เอาเป็นว่าตอนนี้ข้อมูลสองฝั่งไม่ตรงกัน คนชื่อพันบอกกับน้องอ้นว่าตัวเองเป็นพ่อครัว ทำขนมตอนเช้า พอน้องกลับมาก็เจอขนมรออยู่ ตัวเองมีหน้าที่เดินส่งอย่างเดียว ในขณะที่ไอ้หนุ่มนี่บอกว่านายพันรับขนมมาจากแหล่งอื่นแล้วให้เด็กมาส่งต่อ..ไอ้จุดที่น่าคิดก็คือ ในเมื่อหมอนั่นไม่ได้ทำกับมือ ก็ต้องมีเวลาเดินส่งด้วยตัวเอง แล้วทำไมไม่ไปจัดการ ทำไมต้องมานั่งจ้างเด็กเดินครั้งละสองร้อยให้เปลืองกำไรอันน้อยนิดที่ควรได้ 
   
เอาเป็นว่าข้อสงสัยนี้ถึงจะเล็กนิดเดียว แต่เขาก็จะทดไว้ในใจก่อนแล้วกัน
   
“กลับไปนอนเถอะคุณ ระวังชนหม้อข้าวเขาล้มคว่ำล่ะ” เขาบอกขำๆก่อนหันมาหาเด็กน้อยด้านหลัง “รัดเข็มขัดด้วยครับ ลุงขับซิ่งมากกก ห้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง”
   
อ้นกับอุ้มหัวเราะชอบใจ ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าห้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงที่ว่ามันซิ่งแค่ไหน
   
กนธีพาเด็กๆไปส่งที่โรงเรียนพญาไท อันที่จริงจากวัดตะพานไปยังถนนศรีอยุธยานี่ ถ้าถนนโล่ง ใช้เวลาห้านาทีก็ถึง แต่ถ้ารถติดมากๆก็เป็นอีกเรื่อง เขาเลยคิดหนักนิดหน่อย หากว่าอินทัชย้ายไปอยู่แถวปทุมวัน อ้นกับอุ้มอาจจะต้องตื่นเช้ามากกว่าปกติเพราะแถวนั้นรถหนาแน่นจัด ไหนจะมหาวิทยาลัย ไหนจะคนทำงาน
   
“เมื่อคืนพี่โอ๊ตถึงห้องกี่โมงครับ”
   
“หนูหลับไม่รู้เรื่องเลย” อุ้มเป็นคนตอบ
   
อ้นพยักหน้ารับ “พี่โอ๊ตมีกุญแจครับ เข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้ มาถึงก็นอนเลย ตอนอ้นอาบน้ำ พี่โอ๊ตยังนอนไม่รู้เรื่อง”
   
“อืม..แสดงว่าพวกเราไม่ได้ลงกลอนประตู แค่กดล็อกลูกบิดสินะ” มันอันตรายจริงๆด้วยนั่นแหละ

ชีวิตในกรุงเทพมันไม่เหมือนต่างจังหวัด ที่ที่มีคนอยู่หนาแน่น มันก็ต้องมีทั้งคนดีและไม่ดีปะปน หากเอาเข้าจริง ต่อให้เขาย้ายเด็กๆไปอยู่ห้องราคาแพงระยับ มีแต่คนมีฐานะเดินให้เกร่อ บางทีก็อาจจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นได้ อย่างข่าวรปภ.ย่องเข้าหาสาวในคอนโดนั่นปะไร การตัดสินว่าพื้นที่ชุมชนจะอันตรายกว่าคอนโดหรูใจกลางเมืองก็ดูจะอคติไปสักนิด แต่อย่างไรก็ตาม คดีความก็น่าจะมีเปอร์เซ็นต์เกิดขึ้นได้น้อยกว่าอยู่ดี

“อ้นกับอุ้มอยากย้ายบ้านไหม” กนธีเปรยขึ้น “พี่มีห้องอยู่ห้องหนึ่ง ตอนนี้กำลังให้คนเข้าไปทำความสะอาดแล้วก็ตกแต่งห้องใหม่ อยู่ใกล้ๆที่เรียนของพี่โอ๊ตเลย ถ้าพวกเราสนใจอยากไปอยู่ พี่จะจัดการให้”

อ้นกับอุ้มมองหน้ากัน ที่อยู่ทุกวันนี้ เด็กๆก็มีความสุขดี เพราะว่าตั้งแต่ย้ายมาจากต่างจังหวัดก็อาศัยบ้านเช่าตรงนี้มาโดยตลอด ป้าเจ้าของถึงจะปากจัด เข้มงวด แต่ก็ใจดีอยู่เหมือนกัน ส่วนเรื่องย้ายไปอยู่ที่ใหม่ ต้องให้พี่โอ๊ตตัดสิน

“พี่เสนอไว้ให้อีกทางแล้วกันนะครับ ถ้าตกลงอยากย้ายก็บอกพี่ได้นะ” อย่างไรเสีย ตอนนี้ก็ต้องรอเฟอร์นิเจอร์ชุดใหม่เข้ามาก่อน เขาเพิ่งจะสั่งรื้อข้าวของและทาสีห้องด้วย คงต้องใช้เวลาประมาณอาทิตย์ถึงสองอาทิตย์

“ย้ายไปอยู่กับพี่กุนต์ได้ไหมอ่า”

กนธีหัวเราะร่วน ถามแบบนี้ เดี๋ยวก็จัดการรับเป็นลูกบุญธรรมเสียเลย ตัวเขาเอง ถึงจะอยากมีลูกแต่ก็ใช่ว่าจะถูกชะตากับเด็กทุกคน แต่กับอ้นและอุ้ม มันรู้สึกรักและเอ็นดูอย่างน่าประหลาด ส่วนหนึ่งคงมาจากการที่น้องๆเป็นเด็กเล็กที่มีความคิดดี พูดดี ทำดีมากกว่าผู้ใหญ่บางคน และโดยพื้นฐานก็เป็นคนน่าสงสารอยู่ทุนเดิม เขาเลยนึกอาทร

ชายหนุ่มจอดรถหน้าโรงเรียน ปลดล็อกให้พลางบอก “โรงเรียนเลิกแล้วพี่จะมารับนะครับ ให้รอตรงป้ายโรงเรียน ถ้าเห็นคนขับรถที่หล่อน้อยกว่าพี่ก็ไม่ต้องตกใจไปล่ะ..หมาหัวเน่าที่บ้านพี่เอง” ไอ้ไผ่คงจามยกใหญ่

เด็กๆหัวเราะ กระพุ่มมือไหว้ขอบคุณแล้วถึงได้โบกมือลา

กนธีมองตามจนอ้นพาน้องอุ้มเข้าไปในเขตรั้ว มีคุณครูยืนรอรับเรียบร้อยแล้วจึงเบาใจ

วันนี้เขาไม่มีนัดกับลูกค้า เลยว่าจะขับรถไปซื้ออาหารสัตว์กับทรายแมวสักสองกระสอบ พวกลูกแมวเริ่มเดินได้คล่อง ตอนนี้ยังกินนมเก่งเหมือนเดิม กินแทบจะทุกๆสองชั่วโมง กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กิน ตื่นมาไม่เจอแม่ก็ส่งเสียงร้องงอแง ถึงเขาจะไม่ได้กลับบ้านใหญ่บ่อยๆ แต่ป้าแม่บ้านก็อัดคลิปวีดีโอส่งมาให้ทุกวันเลยรู้ว่าพวกมันโตแค่ไหนแล้ว

เสร็จจากบ้านใหญ่ เขาวางแผนกลับไปนอนเล่น ดูทีวีที่คอนโดจนกว่าโรงเรียนของเด็กๆจะเลิก ค่อยเอาเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้สักชุดสองชุดกับของใช้นิดๆหน่อยๆ เพราะตั้งใจว่าคืนนี้จะไปปิคนิค

..ที่บ้านเช่าของอินทัช..

......


อ้นกับอุ้มยืนงงเมื่อออกมารอหน้าโรงเรียนแล้วเห็นพี่กุนต์ในลุคใหม่ 

ปกติกนธีจะชอบใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาว สีอ่อนบ้าง สีเข้มบ้างกับกางเกงสแล็ค ไม่ก็ยีนส์พอดีตัว ถึงจะดูสบายๆด้วยการปลดกระดุมบนและชอบพับแขนเสื้อไว้ที่ข้อศอกแบบหลวมๆ แต่ก็ยังเนี้ยบและดูดีได้โดยไม่ต้องอาศัยแบรนด์เนมราคาแพงเกินความจำเป็น

แต่ตอนที่โผล่มารับเด็กๆอีกครั้ง เขาใส่เสื้อยืดคอย้วยกับกางเกงสีเขียวขี้ม้าขาสั้น ลากรองเท้าแตะแอดด้า ที่ดูขัดกว่านั้นคือเจ้าตัวลงมาจากรถเบนซ์คันงามที่มาจอดเทียบอยู่หน้าโรงเรียน

“เท่มั้ยล่ะ” กนธีก้มมองรองเท้าที่หมุดหลุดไปข้างหนึ่งแต่เขายังลากต่อได้

“พี่กุนต์จะไปไหนครับ”

“ไปเที่ยวแถวนี้แหละ”

อ้นจูงน้องมาขึ้นรถ เจอพี่อีกคนยิ้มให้เลยยกมือสวัสดี

“นี่หมาหัวเน่าที่พี่บอกเมื่อเช้า” เขาแนะนำตัวน้องชายให้เด็กๆรู้จัก “ชื่อไผ่ลู่ลม”

พสิษฐ์มองเขม่น “แค่ไผ่ก็พอ” วันนี้เขาถูกพี่ชายตัวเอ้โทรสั่งให้ไปรับที่คอนโด แล้วก็มารอเด็กน้อยเลิกเรียน ตามด้วยภารกิจไปส่งน้องๆถึงห้องเช่าเพราะวันนี้พี่กุนต์วางแผนจะไปนอนค้างที่นั่นด้วย

ตอนที่รู้เขาก็อึ้งไปพักใหญ่ คนอย่างกนธี แค่ยกแก้วขึ้นเฉยๆ พวกเด็กหนุ่มก็พร้อมใจจะเข้ามาออบริการอยู่แล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องไปป้อคนโปรดรายใหม่ถึงบ้านไม้ผุพังนั่นเลย

“คิดอะไรให้มันมีกุศลในหัวหน่อย” กนธีด่า “พี่บริสุทธิ์ใจล้วนๆ ไม่มีวาระซ่อนเร้นเว้ย!”

นึกว่าเขาจะเชื่อหรือ “ใกล้ชิดกันแบบนี้ คอยดูสักวันเถอะ รายที่ห้า..แน่นอน!”

“บอกน้องๆเขาหรือยังว่าจะขอไปค้างด้วย” พสิษฐ์หันมาถาม

อ้นกับอุ้มดีใจจนเห็นได้ชัด ยิ่งเห็นกระเป๋าใส่เสื้อผ้าของอีกฝ่าย ยิ่งดีใจหนัก

“พี่กุนต์จะมาค้างกี่วันครับ”

กนธีหัวเราะร่วน “คืนเดียวครับ แต่ยังไม่ได้ขอพี่โอ๊ตเลย พี่โอ๊ตจะยอมหรือเปล่า”

อุ้มทำหน้าขึงขัง “ถ้าพี่โอ๊ตไม่ให้ หนูจะให้พี่โอ๊ตไปนอนนอกห้อง”

พสิษฐ์ได้ยินแล้วก็นึกขำ เออ..ดี เข้าทางน้อง เต๊าะไปทางพี่ อีกไม่เกินเดือนหรอก รอดูก็แล้วกัน

“แล้วคุณอาไผ่จะมาค้างด้วยไหมครับ” อ้นฉีกยิ้ม

กนธีหลุดหัวเราะ มองไอ้ไผ่ที่ทำหน้าห่อเหี่ยว เด็กโกหกไม่เป็นหรอก เพราะว่าเขาหน้าเอ๊าะกว่าเลยได้เป็นพี่ แต่ไอ้ไผ่มันหน้าย่นกว่าเลยกลายเป็นคุณอา ของแบบนี้มันแข่งกันยาก

“คุณอาไม่ได้ค้างครับ แค่พาไปส่ง” ผู้ชายตัวโตสามคนนอนเบียดกัน มีเด็กน้อยอีกสอง มันคงตลกพิลึก

ภารกิจของพสิษฐ์จบลงแค่นั้น พอพาทุกคนมาถึงปากซอยวัดตะพาน พี่กุนต์ก็โบกมือไล่เขากลับ นัดแนะแค่ว่าพรุ่งนี้ตอนเช้าให้แวะมารับ

“ใช้งานเสร็จ ถีบหัวส่ง คนอะไรวะ”

“แกอยากได้ตัวปั๊มเด็กดีหรือไง บ่นเป็นตาแก่ไปได้ กลับไปได้แล้ว” เขาบุ้ยใบ้ ยืนรอจนไอ้น้องขี้น้อยใจของเขาขับรถออกไปแล้วถึงหันมาจูงเด็กๆกลับเข้าบ้านเช่า

อ้นกับอุ้มดูร่าเริงเป็นพิเศษ วันนี้เด็กๆไม่ต้องเหงาแล้ว เพราะว่าพี่กุนต์จะมากินข้าว มาคุย มาเล่น แล้วก็มานอนเป็นเพื่อนจนถึงตอนเช้าเลย

ตอนที่ขึ้นบันไดบ้าน กนธีเห็นผู้ชายหนวดเครารกเรื้อคนที่เขาเคยเจอเมื่อวานยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียง หมอนั่นปรายตามามองเขาอึดใจหนึ่ง จากนั้นก็จ้องไปที่เด็กๆ ชายหนุ่มเลยกระชับมืออ้นกับอุ้มเข้ามาโดยอัตโนมัติ

“น้าพัน” อ้นยิ้มทัก “ผมเพิ่งกลับจากโรงเรียน เดี๋ยวขอไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะครับ”

ตอนนี้กนธีก็จำได้แล้วว่าน้าพันของอ้นหน้าตาเป็นอย่างไร เขาทำทีเป็นยิ้มให้แล้วก้มหัวทักทายตามมารยาท

“พาเพื่อนมาเที่ยวบ้านหรืออ้น” พันมองกระเป๋าที่อีกฝ่ายสะพายอยู่

“ใช่ครับ คืนนี้พี่กุนต์จะมาค้างด้วย”

พันพยักหน้ารับ เสมองทางอื่น แต่พอทั้งสามเดินผ่านไป เขาก็หันมองตาม รู้สึกไม่ค่อยชอบใจนักที่มีคนนอกเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่ง ร่างใหญ่กลับเข้าห้องพัก ปิดประตูลงกลอนเสียสนิท

ข้างฝ่ายกนธี พอเข้าห้องของเด็กๆได้ก็เอากระเป๋าไปวางกองกับพื้น เขานั่งขัดสมาธิบนไม้กระดาน รับน้ำจากน้องอุ้ม..วอเตอร์บอยประจำบ้านมาดื่ม

“คืนนี้พี่กุนต์นอนบนเตียงนะครับ อ้นกับอุ้มจะนอนข้างล่าง”

“ไม่ดีหรอก พี่มากวน ขอนอนที่ฟูกนี่แหละ”

เตียงเหล็กในห้องนอนได้ประมาณสองคน หรือสามแบบเบียดๆ แต่ยังมีฟูกกลางเก่ากลางใหม่อยู่ด้วย เขามันคนง่ายๆอยู่แล้ว อาศัยแค่ฟูกก็หลับได้สนิท ไม่มีหมอนก็เอาเสื้อมาพับให้หนา ไม่มีผ้าห่มก็ใช้ผ้าเช็ดตัวได้ 

“แต่ว่าเตียงใหญ่กว่านะครับ นอนบนเตียงกับพี่โอ๊ตดีกว่า”

“ขอนอนฟูกเถอะ” แค่นี้ไอ้ไผ่ก็จินตนาการไปไกลสุดกู่แล้ว

“เป่ายิ้งฉุบฮะ” อุ้มเสนอ

ปรากฏว่ากนธีเป็นผู้ชนะ น้องอ้นเลยให้คนชนะนอนบนเตียง แต่กนธีบอกว่าชนะแล้วต้องได้เลือก ดังนั้น เขาจะนอนข้างล่าง อ้น อุ้ม กับพี่โอ๊ตนอนเตียงแทน หรืออุ้มจะมานอนเป็นหมอนข้างให้พี่กุนต์กอดก็ได้

“ฮื่อ..พี่กุนต์อ่ะ” อ้นทำปากยื่น เด็กชายเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปส่งขนมแบบทุกวัน “เดี๋ยวอ้นไปช่วยน้าพันก่อนนะครับ ส่งเสร็จแล้ว อ้นจะพาพี่กุนต์ไปกินข้าวแกงร้านอร่อยสุดๆ”

กนธีนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูด “พี่ว่าจะไปซื้อของที่ร้านค้าแถวนี้หน่อย เดี๋ยวออกไปพร้อมกับอ้นเลยก็ได้”

“ได้ครับ งั้นเดี๋ยวพี่กุนต์รอข้างล่างนะ อ้นไปเอาขนมแป๊บนึง” เด็กชายหันมากำชับน้อง “ถ้าพี่ไม่เรียก อุ้มอย่าเปิดประตูนะ ถ้าจะลงไปฉี่ก็ปิดให้สนิทแล้วรีบขึ้นมาล่ะ เดี๋ยวจะซื้อนมน้ำผึ้งมาให้”

อุ้มพยักหน้ารับ เด็กน้อยเอาโต๊ะญี่ปุ่นออกมากาง ทำการบ้านรอไปพลางๆ

กนธียิ้มน้อยๆ เขาทำตามที่อ้นบอกด้วยการลงไปนั่งรออยู่ที่เชิงบันได ถึงอย่างนั้น หูก็ยังคอยฟังการเคลื่อนไหวของคนด้านบน เขาได้ยินเหมือนว่านายพันจะเปิดประตูห้องออกมา ตามด้วยการบอกออเดอร์ว่าเจ้าไหนจะเอาถุงไหน

เหมือนเดิมกับที่เห็นวันนั้น..ทุกถุงเป็นสีเดียวกัน ยกเว้นถุงหนึ่งที่แตกต่างจากเพื่อน

..นี่แหละ..จุดประสงค์ที่เขามาวันนี้..

ชายหนุ่มทำเป็นนั่งแคะนู่นเกานี่ ทำตัวเรียบๆไม่ให้ส่อเจตนาชัดเกินไป กระทั่งน้องอ้นลงมาและแบกถุงขนมมาเต็มสองแขน เขาก็ยังทำเฉยเสีย ไม่ได้แสดงท่าทีจะเข้าไปช่วยถือ หรือใส่ใจเด็กอะไรมากมาย

“นี่..คุณน่ะ” พันเรียกคนแปลกหน้า “จะออกไปกับอ้นด้วยหรือครับ”

กนธีเกาคางแกรกๆ “จะไปซื้อทิชชู่ที่ร้านโชว์ห่วย มีอะไรหรือเปล่า”

“อ้อ..” คนฟังยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นฝากซื้อบุหรี่ด้วยซองหนึ่ง” เขายื่นแบงค์ร้อยให้ และอีกฝ่ายก็เดินขึ้นไปรับเงิน

คนทั้งสองมองหน้ากัน กนธียกเท้าขึ้นเกาหน้าขาตัวเองให้ดูวุ่นวายเข้าไว้ จากนั้นก็เดินลงบันไดไปแบบเนือยๆ

พ้นออกมาจากซอยบ้าน เขาก็หันมาทางน้องอ้นที่แบกถุงขนมตัวแอ่น “พี่ช่วยถือนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ อ้นถือได้”

“แขนแดงหมดแล้ว ให้พี่ช่วยเถอะนะ” กนธีดึงถุงที่น้องคล้องแขนไว้ด้านหนึ่งมาถือ แน่นอนว่ามันมีถุงต้องสงสัยที่เขาหมายตาเอาไว้ด้วย “เอาไปส่งที่ไหนบ้างครับ”

อ้นยิ้มตาปิด บอกร้านที่สั่งของเอาไว้ ส่วนใหญ่อยู่แถวปากซอย เป็นร้านในตึกแถวบ้าง เป็นรถเข็นบ้าง ส่วนเจ้าสุดท้ายก็รอรับอยู่ข้างวัดเหมือนเดิม นัดไว้เวลาเดิม ไม่ค่อยจะเปลี่ยนแปลงเท่าไร

กนธีพยักหน้ารับรู้ เขาช่วยถือของเดินไปส่งตามร้านที่ว่า หากในจังหวะที่น้องอ้นเผลอ เขาก็ล้วงมือลงในถุงสีประหลาด ลองสำรวจแต่ละห่ออย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็ฉวยเอาขนมใส่ไส้ที่มีใบตองหนา ห่อใหญ่และหนักกว่าเพื่อนออกมาได้สองชิ้น จากนั้นจัดการสลับกับอีกถุงหนึ่งโดยแอบทำสัญลักษณ์ด้วยการพับใบตองด้านบนให้หักทั้งสองอัน

“อ้นเอาไปส่งก่อนนะ เดี๋ยวพี่แวะซื้อของแล้วจะตามไปช่วย” เขาส่งถุงขนมทั้งหมดคืนให้เด็กและปลีกตัวออกมา

กนธีไม่ได้ไปไหนไกล เขาตามเด็กชายอยู่ห่างๆ พอถุงที่เขาสลับไว้ถูกส่งต่อให้ร้านขายข้าวแกงตามออเดอร์ที่ร้านสั่ง คล้อยหลังน้องอ้นได้ประมาณห้านาที เขาก็เดินไปหน้าร้าน หยิบขนมใส่ไส้ที่ใบตองถูกพับไว้มาสองห่อ จ่ายเงินตามปกติเหมือนลูกค้าคนหนึ่ง

ชายหนุ่มก้าวไปยังที่ลับตาผู้คน จัดการแกะห่อใบตองออกมาสำรวจเพื่อคลายข้อสงสัยของตนทันที

..แต่มันไม่มีอะไรสักอย่าง นอกจากขนมใส่ไส้ที่เละเทะเพราะเขาทั้งเขี่ยและบีบบี้จนเหลว..

กนธีขมวดคิ้วมุ่น ทั้งที่เขาเตรียมใจไว้แล้วกับการเจออะไรก็ตามภายใต้ใบตองที่พับทบกันจนหนา แต่กลับคว้าอะไรไม่ติดเลย ไม่มีอะไรนอกจากไส้ขนม..กับกะทิสีขาว

..หรือว่าเขาจะคิดมากไปเอง..

เขาถอนหายใจ สรุปว่าเรื่องนี้ เขาอาจจะหวาดระแวงไปเอง เพราะถ้าลงรูปแบบนี้ เขาก็ทำอะไรไม่ได้ จะให้เดินไปบอกตำรวจให้ตรวจค้น เพราะสงสัยว่านายพันจะจ้างให้เด็กส่งยาทั้งที่ไม่มีหลักฐาน มันคงแย่น่าดู ไอ้เรื่องจะมานั่งบีบขนมใส่ไส้จนกระจายเป็นร้อยห่อเพื่อหาข้อปรักปรำ และอาจต้องจ่ายค่าเสียหายชดเชยให้ถ้าไม่มีอะไรนั้น เขายังมีปัญญาจ่าย แต่ความรู้สึกของคนที่ถูกกล่าวหา คงแก้ตัวกลับไม่ได้อีก ตัวน้องอ้นเองก็อาจจะรู้สึกไม่ดีไปด้วย

..เอาเถอะ..ไม่มีก็คือไม่มี..

กนธีเบาใจขึ้นเปลาะหนึ่ง แม้จะยังไม่คลายความระแวงทั้งหมดลง

......



อาหารเย็นวันนี้เป็นข้าวเสาไห้หุงร่วน กินกับแกงป่าปลากรายรสจัดจ้าน ตัดความเผ็ดด้วยรสหวานของไข่พะโล้และหมูสามชั้นชิ้นเบ้อเร่อ กินกับผัดดอกหอมใส่ตับหมู
   
กนธีเคยกินอาหารที่อร่อยกว่านี้หลายเท่า แต่รสชาติของชีวิตไม่ได้มีเหมือนกันทุกครั้ง เขากำลังนั่งขัดสมาธิกับพื้น ใช้ช้อนสแตนเลสตักน้ำพะโล้มาราดข้าวในจานเมลามีนที่ใช้บ่อยเสียจนมีรอยแตก ปากเคี้ยวเอื่อย ตามองคู่สนทนา หูฟังเสียงเล็กๆสองเสียงที่ชวนเขาคุยด้วยท่าทางมีความสุข

อ้นเล่าถึงวิชาวิทยาศาสตร์ คุณครูให้การบ้าน เอาผักกะสังที่มีลำต้นใสไปทำการทดลอง โดยแช่ต้นที่ยังมีรากในน้ำแดง จากนั้นจดบันทึกการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นแล้วไปรายงานอาทิตย์หน้า
   
ส่วนอุ้ม เล่าเรื่องการปั้นดินน้ำมัน หัวข้อสัตว์เลี้ยงของผม
   
“หนูเลยปั้นแกงส้ม แล้วก็ถั่วๆสี่ตัวแหละ” เด็กชายคลานไปคว้ากระเป๋านักเรียนออกมา ในนั้นมีกล่องโฟมที่คุณครูอนุญาตให้เอาดินน้ำมันกลับมาอวดผู้ปกครองได้
   
กนธีรับมาดู ดินน้ำมันสีตุ่นๆถูกปั้นเป็นทรงเรียวรี มีทรงกลมแปะไว้ด้านหนึ่ง แล้วก็มีติ่งยื่นออกมาสี่จุด มีเส้นยาวๆติดอยู่ด้านหลังอีกอัน ไซส์ใหญ่แล้วก็เรียงไปเป็นตัวน้อยๆ
   
“นี่อะไรน่ะครับ” เขาอมยิ้ม ยกกล่องขึ้นมองจุดน้อยๆบนตัวแกงส้ม

“หมัดของแกงส้มฮะ เป็นสัตว์เลี้ยงของหนูเหมือนกัน”
   
ชายหนุ่มร้อง ‘อ้อ’ พยายามกลั้นหัวเราะแทบแย่ เขารับก้อนดินน้ำมันที่เหลือมาจากน้องอุ้ม น้องบอกว่า อยากเห็นพี่กุนต์ปั้นให้ดูเหมือนกัน เขาเลยคลึงดินให้เป็นรูปหมาไส้กรอก..ซึ่งมันก็คือทรงกระบอกธรรมดานั่นแหละ จากนั้นก็ติดหู ติดตาโปนๆ ติดขาสั้นป้อมเข้าไปอีกสี่ที่
   
“หมาหัวเน่าชื่อไผ่ครับ”
   
อีกด้านหนึ่ง..พสิษฐ์ถึงกับจามฟึดติดกันสามครั้ง
   
กินข้าวเสร็จ กนธีเก็บจานชามลงไปล้าง ส่วนอ้นกับอุ้มรับหน้าที่เอาผ้าขี้ริ้วมาถูพื้นให้สะอาด ช่วยกันลากฟูกนอนอันย่อมออกมาจากที่เก็บและปูผ้าเอาไว้ให้ หมอนมีอยู่สามใบ ผ้าห่มมีสองผืน ต้องแบ่งกันให้ลงตัว
   
“เอายังไงดีอ่ะพี่อ้น” อุ้มเกาหัวแกรก 
   
“พี่กับอุ้มใช้หมอนใบเดียว ผ้าห่มผืนหนึ่ง” อ้นตัดสินให้ “อีกใบของพี่กุนต์ แล้วก็เอาผ้าห่มให้พี่กุนต์ด้วย”
   
“เหลือหมอนใบเดียวของพี่โอ๊ต แล้วผ้าห่มอ่า”
   
“มีสามทางแหละ” อ้นฉีกยิ้ม “หนึ่ง..พี่โอ๊ตห่มกับพวกเรา สอง..พี่โอ๊ตไม่ต้องห่มผ้า”
   
ปกติแล้ว น้องเล็กสองคนจะนอนบนเตียง ส่วนพี่โอ๊ตนอนบนฟูก แต่คืนนี้พี่กุนต์ขอนอนข้างล่าง ถ้าอย่างนั้น พี่โอ๊ตก็ต้องขึ้นมานอนกับอ้นและอุ้ม หรือไม่ก็..นอนเบียดพี่กุนต์เอาเอง

“สาม..ห่มกับพี่กุนต์”
   
อุ้มพยักหน้าหงึกหงัก เพราะสองทางเลือกแรกมันลำบากนิดหนึ่ง “ใช่ๆ..ห่มกับพี่กุนต์ก็ได้เนอะ”
   
กนธีหอบเอาจานชามที่ล้างเสร็จแล้วกลับขึ้นมา เห็นเด็กๆนั่งปรึกษากันเลยออกปากทัก
   
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
   
อ้นกับอุ้มส่ายหัวดิกเพราะตกลงกันเรียบร้อยแล้ว

“พี่กุนต์จะอาบน้ำเลยไหมครับ” อ้นมุดเข้าไปรื้อผ้าเช็ดตัวออกมาให้

“พี่สะบัดเอาก็ได้” ปกติก็ไม่ได้ใช้ผ้าเช็ดตัวเท่าไรหรอก เขามันมักง่ายแบบไอ้ไผ่ว่านั่นแหละ

“เดี๋ยวขึ้นรานะครับ”

“ห๋า..” เขาก้มลงมองกลางหว่างขาตัวเองโดยอัตโนมัติ “ไม่มั้ง..”

อ้นหัวเราะชอบใจ ยื่นผ้าขนหนูผืนย่อมกับผ้าขาวม้าให้ มีขันอาบน้ำใบหนึ่งกับสบู่ก้อนใหม่ ส่วนแปรงสีฟันกับยาสีฟัน กนธีพกมาด้วย

“ในห้องน้ำไม่มีที่แขวนครับ พี่กุนต์ถอดเสื้อผ้าไว้ตรงนี้เลยก็ได้”

“โอเค..ว่าไงว่าตามกัน” ครั้งก่อนเขาก็ใช้พาดกับประตู เปื้อนหยากไย่หมด คราวนี้แก้ผ้ามันตั้งแต่ชั้นสองนี่แหละ

ร่างสูงโปร่งถอดเสื้อยืดออกทางหัว คว้าเอาผ้าขาวม้ามาพันเอวก่อนจะปลดกางเกงขาสั้นลงกองกับพื้น เขานั่งยองๆลงพับเสื้อผ้าใช้แล้วกับชั้นในที่ถอดออกให้เรียบร้อยก่อนเอาใส่กระเป๋าเป้เอาไว้ หันกลับมาอีกทีก็เห็นเด็กๆมองกันตาไม่กะพริบ

“ไหงทำหน้าอย่างนั้นล่ะ” กนธีหัวเราะ

“พี่กุนต์ขาวเหมือนเผือกเลย” อ้นทึ่ง 

“นึกว่าจะบอกว่าซีดเหมือนท้องปลาตาย” เขายิ้ม คว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่า

น้องอุ้มเอานมน้ำผึ้งมาเจาะกล่องดูด หลังจากนี้จะกินนมเยอะๆ เพราะอยากสูงแบบพี่กุนต์
   
ถ้าเทียบกันแล้ว พี่โอ๊ตสูงกว่าพี่กุนต์พอประมาณ แต่ตัวจะใหญ่กว่าเพราะเล่นกีฬาประจำ แถมสีผิวก็ออกแทนจากแรงแดด เด็กๆที่เคยชินกับพระเอกสมัยใหม่จะชอบคนลักษณะอย่างพี่กุนต์มากกว่า ตัวขาวๆ สูงๆ มีกล้ามเนื้อแต่ไม่เทอะทะ ไม่ผอมแบบไม้เสียบลูกชิ้น เวลาพี่กุนต์ใส่เสื้อเชิ้ตพอดีตัวจะดูดีมาก ไหล่ไม่หนาไม่บางเกิน ท่อนขาเพรียวยาวพอสวมกางเกงเข้ารูปแล้วเท่อย่าบอกใคร
   
ตอนอยู่ที่น่าน ฝาบ้านของยายมีโปสเตอร์รูปดาราฝรั่งติดไว้ด้วย เป็นไอ้หนุ่มแรมโบ้สะพายกระสุนปืนกล ทำหน้าตาถมึงทึง กับคนเหล็กที่ทำผมตั้งเกรียน ใส่แว่นสีดำ หน้าซีกหนึ่งเป็นเหล็กกล้า พี่โอ๊ตเล่าว่าตอนเด็กๆ พี่โอ๊ตเคยงอแง อยากได้แว่นดำกับมอเตอร์ไซค์ฮาเล่ย์ขนาดไม่ยอมกินข้าวเย็น ยายเลยเอ็ดเสียจนน้ำตาร่วงผล็อย

สมัยยังตัวน้อยๆ ทุกคนก็มีไอดอลเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น โดยเฉพาะกับเด็กๆที่ไม่มีตัวแบบจากคนเป็นพ่อ ดังนั้น ไม่ว่าใครที่ดูเท่ คนนั้นก็เป็นเหมือนตัวแทนของพ่อได้หมด ตอนนี้ไอดอลของเด็กๆไม่ใช่แรมโบ้หรือหุ่นยนต์ T800 อีกแล้ว แต่เป็นคนใกล้ตัวแทน นั่นก็คือพี่ชาย..และเพิ่มมาอีกหนึ่ง ก็คือพี่กุนต์

นอกจากพี่กุนต์จะรูปร่างหน้าตาเท่แล้ว นิสัยพี่กุนต์ยังเท่มากๆด้วย ทั้งใจดี ใจเย็น พูดเพราะ สุภาพ แล้วก็ชอบเอาใจ ดูแลเก่ง อยู่กับพี่กุนต์ทีไร รู้สึกปลอดภัย อบอุ่น สบายใจ แล้วก็มีความสุขเหมือนได้อยู่กับครอบครัวทุกที

“ขอค่ามองห้าบาท” กนธียื่นมือออกไปหาเด็กๆ
   
อ้นกับอุ้มหัวเราะชอบใจ ผลัดกันแปะมือที่รอรับอยู่
   
“พี่ไปวิ่งผ่านน้ำแป๊บเดียว เดี๋ยวมานะ”
   
ตอนที่เดินออกมาจากห้อง เขาเจอนายพันยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงเหมือนเคย กนธีนึกรำคาญใจ เขาไม่ชอบสายตาที่มองมา ติดที่ว่าครั้งนี้ ไอ้หมอนั่นมันยิ้มชอบกล
   
“คุณเป็นลูกค้าของเด็กนั่นหรือ”
   
กนธีมุ่นหัวคิ้ว..ลูกค้าอะไรของมันวะ “หมายถึงใคร”
   
“พี่ชายของเจ้าอ้นยังไงล่ะ” เขาปล่อยควันออกมาทางจมูก “เห็นว่าทำงานกลางคืน..ขายด้วยสินะ ตอนนี้เด็กมันยังไม่กลับหรอก คุณต้องรอสักตีสองตีสามนู่น”
   
ถ้าไม่กลัวคดีทำร้ายร่างกาย กนธีก็อยากซัดปากไอ้นี่สักหมัดเหมือนกัน
   
เขาได้แต่กระตุกยิ้มมุมปากแล้วเดินกอดขันพลาสติกลงบันไดไป
   
พันมองตามแผ่นหลังอีกฝ่าย เขาหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออก
   
“พักนี้ซาไว้ก่อน มีคนนอกเข้ามาป้วนเปี้ยน”
   
ร่างใหญ่กดมวนบุหรี่ลงกับขอบระเบียงก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง
   
พอกนธีอาบน้ำเสร็จก็เป็นคิวของอ้นกับอุ้ม เด็กๆจูงมือลงไปใช้ห้องน้ำด้วยกัน เห็นพี่น้องดูแลกันอย่างดีแล้ว เขาก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้
   
“รีบๆอาบเข้านะ ดึกแล้วเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาครับ” เขารื้อเสื้อยืดกางเกงขาสั้นออกมาสวม ปกติอยู่บ้านจะใส่ชุดนอนอย่างดี แต่มาอาศัยคนอื่นก็ต้องทำตัวง่ายๆเข้าไว้
   
อ้นกับอุ้มใส่ชุดนอนลายเป็ดเหลือง กนธีเห็นแล้วก็เข้าใจได้ว่าทำไมน้องอุ้มชอบเป็ดเหลืองนัก
   
“พี่กุนต์ทาแป้งฮะ” น้องอุ้มเอาแป้งท็อปคันทรีมาเทใส่ฝ่ามือผู้ใหญ่ตรงหน้า
   
“ทาให้พี่หน่อย” เขานั่งยองๆ ให้เด็กๆผลัดกันโปะแป้งลงแก้มเป็นรอยนิ้วมือเล็กๆ “ฮื่อ..หอมดี”
   
“พี่กุนต์จะไม่นอนบนเตียงจริงๆหรือครับ” อ้นถามอย่างเป็นห่วงตอนที่ปีนขึ้นไปบนฟูก
   
น้องอุ้มตบหมอนปุๆ จากนั้นก็สวดนะโมตัสสะตามที่พี่โอ๊ตสอน
   
“ไม่เป็นไร พี่นอนข้างล่างได้ เดี๋ยวก็เช้าแล้วแหละ” เขายิ้ม รอให้เด็กสองคนห่มผ้าเรียบร้อย “พี่ต้องปิดไฟไหม แล้วตอนพี่โอ๊ตกลับเข้ามาจะมองเห็นหรือเปล่า”
   
“พี่โอ๊ตดมกลิ่นเอาฮะ” น้องอุ้มหัวเราะคิกคัก
   
คนฟังหลุดขำ “โอเค..ถ้าอย่างนั้นก็..กู๊ดไนท์ครับทุกคน”
   
ชายหนุ่มขึ้นมาเอนหลังบนฟูกนอน อาศัยผ้าห่มที่น้องๆยกให้มาห่อตัว ในห้องมีเพียงพัดลมตัวเดียว โชคดีที่คืนนี้ลมค่อนข้างแรง ด้านนอกเองก็มีฝนตกปรอยๆ อากาศเลยไม่ร้อนนัก
   
มีเสียงกรนเบาๆจากน้องอุ้ม กับเสียงหายใจดังฟี้ของน้องอ้น เขาเลยยิ้มด้วยความเอ็นดู
   
..ชีวิตแบบนี้ บางทีก็สบายดีเหมือนกัน..
   
.

.

.


[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 13-07-2016 12:45:08

.

.

.



อินทัชกลับเข้ามาที่บ้านเช่าตอนตีสองครึ่ง ตาเขาแทบจะปิดอยู่แล้ว พี่คนหนึ่งลาหยุด เขาเลยต้องทำงานเพิ่มสำหรับสองคน ซ้ำร้าย คืนนี้ยังมีเรื่องที่เลานจ์นิดหน่อย แขกสองคนทะเลาะกัน ต้องไปขอร้องให้ใจเย็นๆ หามุมให้นั่งใหม่และเลี้ยงเหล้าฟรี จากนั้นก็ต้องรับมือกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ตามตื๊อเขามาหลายครั้ง การปฏิเสธอย่างสุภาพต้องใช้พลังงานเอามากทีเดียว
   
เด็กหนุ่มหาวหวอด ตาหรี่ปรือตอนที่ไขกุญแจเข้าห้อง เขาเบาเสียงฝีเท้าที่ย่ำกับพื้นไม้กระดานเพราะกลัวน้องจะตื่น ไม่ได้เปิดไฟเพราะเคยชินเสียแล้วกับทางเดินที่โล่งและเรียบจนไม่มีอะไร
   
อินทัชปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทิ้ง ถอดกางเกงสแล็คแล้วเหวี่ยงไปกองกับพื้น ควานหาบ็อกเซอร์ที่แขวนไว้กับตู้เสื้อผ้ามาสวมก่อนจะคลานขึ้นฟูกอย่างเหนื่อยล้า เงาตะคุ่มที่เห็นเลือนลางไม่ได้สร้างความประหลาดใจอะไร
   
บางครั้งน้องอุ้มจะละเมอลงมานอนกับเขาด้านล่าง คืนไหนเขามีแรงก็จะแบกน้องกลับขึ้นเตียง แต่คืนนี้เขาขี้เกียจจะขยับตัวเต็มที ขึ้นมานอนได้ก็ซุกหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ด้วยความอ่อนเพลีย
   
กลิ่นแป้งหอมเจือจางทำให้เขายิ้มเล็กน้อย ปลายจมูกโด่งกดลงบนแก้มที่อยู่ใกล้เพียงแค่คืบ
   
อินทัชไม่ได้เอะใจด้วยซ้ำว่าทำไมน้องอุ้มถึงได้ตัวโตกว่าปกติ เขาป่ายมือไปกอดรัดร่างที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่คิดจะลืมตาอีกแล้วตอนที่ขอแบ่งหมอนอีกครึ่งหนึ่งมาหนุนหัว และเพียงแค่ไม่ถึงนาที เด็กหนุ่มก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว
   
ทิ้งใครอีกคนให้นอนตัวแข็งทื่ออยู่กลางความมืดตามลำพัง
   
......



กนธีกึ่งหลับกึ่งตื่นตลอดไม่กี่ชั่วโมงที่เหลือก่อนแดดตอนเช้าจะลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ช่วงแรกที่อินทัชมาใช้หมอนใบเดียวกันและพาดแขนมาวางบนลำตัว เขาลองขยับเล็กน้อย แต่แทนที่คนด้านหลังจะรู้สึกตัว กลับสอดแขนเข้ามาใต้ราวคอและดึงเขาเข้าไปกอดแน่นกว่าเดิม ส่วนเจ้าตัวก็ยึดหมอนไปใช้เองทั้งใบ
   
สรุปว่าเขาต้องนอนหนุนแขนอีกฝ่ายกระทั่งเช้าวันใหม่ จะหลับก็หลับไม่สนิท เขาไม่ได้เขินอายเหมือนหนุ่มแรกรุ่นที่ไม่ประสากับความใกล้ชิดทางร่างกาย แต่กังวลว่าเด็กมันจะโดนเหน็บชากินแขนต่างหาก
   
ถึงจะไม่ได้ร้อนผ่าวเพราะถูกสวมกอด แต่หัวใจก็ยังคงเต้นแรงขึ้นในระดับหนึ่ง..นานมาแล้วที่ไม่ได้รับความอบอุ่น ไม่ได้พบเจอกับอ้อมกอดที่อ่อนโยนและแสดงเจตนาชัดเจนว่าอยากปกป้อง
   
..ถึงแม้ว่าอินทัชจะเข้าใจผิดว่าเขาเป็นน้องคนใดคนหนึ่งก็เถอะ..
   
แต่เขาก็นึกขอบคุณแขนคู่นี้จริงๆ..มันเหมือนแรงกระตุ้นที่บอกเขาให้รู้ว่า หัวใจที่เย็นชืดมานานของเขา ยังไม่ได้ตายด้าน และมันก็ยังคงต้องการสัมผัส..ที่แสดงถึงความรักและความอบอุ่นเหมือนกับคนทั่วไปเช่นกัน
   
กนธียิ้มจาง นอนมองหน้าคนที่หลับสนิทอยู่อีกครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆยกหัวออกจากท่อนแขนแข็งแรง เขานอนทับแขนขวาของอินทัช..หวังว่าหัวคงจะไม่หนักจนทำเอามือหมอนี่เป็นอัมพาตไปนะ
   
อ้นกับอุ้มเพิ่งจะงัวเงียตื่น ตอนนั้นกนธีกำลังคลานลงจากฟูกพอดี
   
“เมื่อคืนพี่โอ๊ตนอนกับพี่กุนต์หรือครับ” อ้นหาวหวอด
   
“เอ่อ..พี่โอ๊ตละเมอตกเตียงลงมาครับ” ไม่รู้จะโกหกเด็กไปทำไมเหมือนกัน แต่เขาว่ามันก็น่าจะฟังเข้าหูกว่าการบอกว่าผู้ชายตัวโตๆสองคนนอนเบียดกันทั้งคืนน่ะนะ “ไปโรงเรียนใช่ไหมครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อข้าวเช้าให้”
   
เขาเห็นอินทัชขยับเล็กน้อย แต่เพราะความง่วงถึงได้ไม่ลืมตาขึ้นมามอง สักพักเดียว แผ่นอกกว้างก็กลับไปหายใจสม่ำเสมอเหมือนเดิม
   
กนธีช่วยทำหน้าที่ของพี่ชายแทน ระหว่างที่เด็กๆไปอาบน้ำแต่งตัว เขาที่จัดแจงตัวเองเสร็จแล้วก็ออกไปหาซื้อของกินมาให้ มีรถเข็นขายโจ๊กเลยซื้อมาสามถุง กับปาท่องโก๋และน้ำเต้าหู้อีกถุงใหญ่ เขาแวะซื้อนมน้ำผึ้งให้น้องอุ้มด้วย อันที่จริงอยากจะให้เด็กๆกินนมไทยเดนมาร์กหรือจิตรลดาจะดีกว่า เพราะมันไม่ผสมอย่างอื่น ไม่ว่าจะน้ำตาลหรือนมผง เป็นนมสดแท้ล้วนๆ
   
ตอนที่กลับมา อ้นกำลังช่วยน้องแต่งชุดนักเรียน เมื่อคืนเด็กๆทำการบ้านและจัดตารางเรียนเรียบร้อยแล้ว ทุกเช้าเลยไม่ฉุกละหุก
   
“กินข้าวเช้าก่อนครับ มื้อเช้าสำคัญนะ ถ้าไม่กิน หัวจะไม่แล่น”
   
เด็กสองคนบอกขอบคุณพี่กุนต์และมานั่งล้อมวงที่โต๊ะญี่ปุ่น กนธีแกะโจ๊กออกเทใส่ชามให้ อ้นกับอุ้มขอแบ่งกันกินตามที่คาด เขาเลยเอาปาท่องโก๋ใส่ถ้วยน้องไปคนละตัว น้ำเต้าหู้อีกคนละครึ่งแก้ว ไม่หนักและไม่เบาท้องจนเกินไป
   
“พี่มีนมกล่องให้กินตอนกลางวันด้วยนะ” เขาเอาใส่กระเป๋าเด็กๆคนละกล่อง “นมน้ำผึ้งมันหวาน กินแล้วอย่าลืมบ้วนปากนะครับ”
   
อ้นกับอุ้มยิ้มแฉ่ง กินเสร็จก็รวบรวมจานชามมาวาง แต่กนธีบอกให้ปล่อยทิ้งไว้ เขาจะล้างให้เอง
   
“ไปกันเถอะ ถึงก่อนเวลาจะได้ไม่ต้องลน” วันนี้เขาไม่มีรถไปส่ง แต่จะนั่งแท็กซี่ไปเป็นเพื่อนถึงหน้าโรงเรียนเลย
   
หมดภารกิจตอนเช้า กนธีคิดว่ามันไม่ได้ยากเท่าที่คิด เพราะเด็กๆเชื่อฟังและว่าง่าย ไม่ต้องจับปูใส่กระด้งเหมือนลูกคนอื่นที่เคยเห็น ที่จะยาก..น่าจะเป็นเรื่องของผู้ใหญ่มากกว่า
   
กลับมาถึงห้อง อินทัชยังนอนไม่ตื่น เขาเลยฆ่าเวลารออีกฝ่ายด้วยการกินมื้อเช้า จากนั้นก็เอาถ้วยไปล้าง เก็บกวาดห้องและช่วยแยกผ้าสีกับผ้าขาวในตะกร้า แบ่งกองเสื้อที่ต้องรีดไว้รอน้องอ้น
   
เสียงกุกกักในห้อง ปลุกใครอีกคนที่หลับเป็นตายให้ตื่นขึ้นในที่สุด
   
อินทัชปรือตามอง ตาพยายามจะปรับสู้กับแสงที่ลอดผ่านม่านทึบเข้ามาจางๆ ในห้องไม่ได้เปิดไฟ ประตูแง้มไว้เล็กน้อยพอจะเห็นร่างของใครคนหนึ่งที่ง่วนกับการใช้ฝ่ามือดึงผ้าให้เรียบ แต่ยิ่งทำก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งยับกว่าเก่า
   
“พี่..กุนต์?”
   
“ไง..โอ๊ต” กนธียิ้มทัก “ขอโทษที..ทำให้ตื่นก่อนเวลาหรือเปล่า”
   
เด็กหนุ่มส่ายหัว แต่แล้วก็พยักหน้า เขาตื่นก่อนเวลาจริงๆนั่นแหละ วันนี้อาจารย์แคนเซิลคลาส เลยว่าจะงีบยาวสักหน่อย “มาได้ยังไง มาตอนไหนครับนี่”
   
“มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” เขาบอก “ไม่มีอะไรหรอก ว่าจะรอคุยธุระนิดหน่อยน่ะ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน”
   
อินทัชที่ตามยังไม่ทันได้แต่พยักหน้ารับอย่างมึนงง
   
“พี่อาจจะก้าวก่ายไปสักหน่อย แต่พี่คิดว่าแถวนี้มันไม่เหมาะกับการให้เด็กเล็กอยู่กันตามลำพัง แล้วก็ขอโทษด้วยที่จะต้องบอกว่า พี่ข้างห้องที่โอ๊ตจ้างให้ดูแลน้องๆน่ะ..โคตรห่วยแตก ขี้เซาทั้งวันอย่างกับตัวสล็อธ” กนธีบอกแบบตรงไปตรงมา “ทีนี้..พี่มีห้องอยู่แถวๆมหา’ลัยของโอ๊ต มันร้างมานานแล้ว เป็นอพาร์ทเมนท์ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ มีห้องน้ำในตัว จัดดีๆก็พอจะแบ่งโซนได้ ตอนนี้พี่กำลังตกแต่งใหม่ ยังไงถ้าโอ๊ตสนใจ พี่จะให้อยู่ฟ..”
   
“ไม่เอาฟรีนะครับ” อินทัชดักคอ
   
“โอเค..พี่จะให้เช่าในราคาที่ถูกกว่าคนอื่น” กนธีเปลี่ยนคำพูดทันควัน “ห้าร้อยบาทต่อเดือน..ตกลงไหม”
   
คนฟังหัวเราะแผ่วเบา นี่มันถูกกว่าห้องเช่าตอนนี้ของเขาเสียอีก ย่านใจกลางเมือง ขี้หมูขี้หมาห้องเปล่าๆไม่มีเฟอร์ ยังปาเข้าไปเดือนละสองพันบาทเลย
   
“ผมขอบคุณในความหวังดีของพี่จริงๆ” เขาพึมพำ “ความดีครั้งเดียวของผม ทำให้พี่ต้องตอบแทนกันถึงขนาดนี้เลยหรือครับ ผมว่าไม่จำเป็นเลย..”
   
“อย่าบอกนะว่าจะปฏิเสธ” กนธีนั่งมองเด็กหนุ่มตรงหน้า
   
อินทัชหัวเราะ “เปล่า..ผมอาจจะหัวแข็ง แต่ก็ไม่ได้ดื้อนะ”
   
“แล้วมันต่างกันยังไงล่ะนั่น”
   
“หัวแข็ง..ก็คือมีหลักเป็นของตัวเอง แต่อะไรที่สมควรต่อเหตุผล ผมก็ไม่ได้ดื้อดึงจนเกินไป ยังรับฟังและปรับตามได้” เขายิ้ม “ยังไงก็..ขอบคุณมากนะครับ ค่าเช่าห้าร้อยบาท ผมเอานะ ให้น้องได้อยู่ใกล้ๆด้วยจะได้สบายใจ”
   
กนธีพยักหน้า “ว่าง่ายกว่าที่คิดเหมือนกันนะเรา”
   
ร่างสูงเอนตัวพิงข้างเตียง ยิ้มละมุน เห็นลักยิ้มน้อยๆตรงข้างแก้ม “ก็ไม่ได้ว่ายากนี่ครับ”
   
คนอายุมากกว่าครางในลำคอ อดไล่สายตาไปตามช่วงลำตัวสูงใหญ่ที่เห็นอยู่เบื้องหน้าไม่ได้ เขาชอบผิวสีแทนของอีกฝ่าย ท่าทางแข็งแรงและดูไม่ขี้โรคเหมือนสีผิวซีดจางของเขา แนวบ่ากว้างและช่วงแขนที่มีมัดกล้ามเนื้อถูกเปิดเปลือยอย่างไม่คิดจะปัดป้อง ไล่ลงมาถึงแผ่นอกคร้ามแดด กล้ามหน้าท้องเรียงตัวสวย เว้าลงมาเป็นลอนได้รูปและผลุบหายลงใต้ร่มผ้าของกางเกงที่สวม ท่อนขาแกร่งพาดยาวออกมาอย่างสบายๆ อีกไม่กี่ปีก็จะโตเป็นชายหนุ่มเต็มตัว
   
“ถ้าจะจ้องต่ำกว่านี้ ก็ขอค่ามองด้วยครับ” อินทัชยิ้มน้อยๆ ยื่นมือออกมารอ
   
ถ้ากนธีเป็นพวกงาบไม่เลือก ก็จะโทษว่า ‘เด็กมันยั่ว’
   
“กินปาท่องโก๋แล้วไปนอนต่อซะ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “พี่จะกลับบ้านแล้ว ได้เรื่องยังไงจะโทรบอกอีกทีนะ”
   
“ห้าร้อยต่อเดือนนะครับ อย่าขึ้นราคานะ” อินทัชบอกคนที่ลุกขึ้นยืน
   
กนธีส่ายหัวพลางกลั้นขำ
   
..ตกลงว่ามันใจกว้าง หรือมันขี้งกกันแน่ล่ะเนี่ย..

“ว่าแต่..ถ้าพี่กุนต์มาตั้งแต่เมื่อวาน แล้วเมื่อคืนพี่นอนที่ไหนล่ะ” อินทัชขยี้หัวตัวเอง หันมองบนเตียง มีหมอนสองใบกับผ้าห่มผืนหนึ่ง “นอนกับอ้นหรือ”
   
กนธียิ้มเล็กน้อย “อ้นกับอุ้มนอนด้วยกัน”
   
เด็กหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง
   
..แล้วเมื่อคืน..เขานอนกอดใคร..
   
มีเสียงข้อความเข้า กนธีหยิบมาดู เห็นว่าเป็นตารางนัดของลูกค้าที่จะคุยงานกัน “พี่ไปก่อนนะ ไว้ค่อยเจอกัน แล้วก็..มะรืนนี้พี่มีนัดกับคนที่จะมาดูที่ดินแถวบางคล้า อาจจะอยู่จัดการธุระที่นั่นสักสองสามวันเลย มีอะไรก็โทรมาล่ะ”
   
อินทัชพึมพำรับ มองคนที่หยิบเป้แล้วเดินไปที่ประตู
   
“พี่กุนต์..”
   
“หืม..” เขาเลิกคิ้ว หันมาตามเสียงเรียก
   
“พี่เคยใช้แป้งท็อปคันทรีหรือเปล่า”
   
“ใช้เมื่อคืนนี่เอง”
   
อินทัชอึ้งไปอึดใจ จากนั้นก็หัวเราะหึ “ชัดเจนมากครับ”
   
“ชัดเจนอะไร” กนธีถามยิ้มๆ
   
“เปล่าครับ” เขาลุกขึ้นยืน เดินตามมารอปิดประตู
   
กนธีโบกมือลา กว่าเขาจะได้แวะมาอีกก็น่าจะเป็นอาทิตย์หน้า แต่ถ้าแวะมาบ่อยๆ อาจจะดูก้าวก่ายและน่ารำคาญไปสักนิด ใครๆก็อยากมีเวลาส่วนตัวกันทั้งนั้น การเว้นระยะห่างคือมารยาทในการรุกล้ำชีวิตคน
   
“เดินทางปลอดภัยนะพี่”
   
“แต๊งกิ้ว..”
   
อินทัชเท้าแขนกับวงกบประตู มองตามแผ่นหลังที่ค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆ
   
“พี่เคยใช้แป้งท็อปคันทรีหรือเปล่า”
   
“ใช้เมื่อคืนนี่เอง”
   
“บ้าเอ๊ย..” เขาเอาหน้าผากโขกบานไม้ “หอมไปฟอดใหญ่เลยเรา”
   
..ว่าแต่ 'แก้ม' ก็นิ่มดีเหมือนกัน..



..................................................................................




feel good ยัง feel good ม้ายยย 555555+

บอกแล้วว่าไม่ดราม่าาาา  :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 13-07-2016 13:35:08

มาม่าจะมาเมื่อไหร่ จะได้เตรียมตัว  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 13-07-2016 13:35:44

 :hao7: ลุ้นน้ำลายยืด 555
พี่กุนต์รักเด็กจริมๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 13-07-2016 13:44:27

อ๊ากกก ที่สุด  พี่กุนต์ ก็ได้ นอนกะ น้องโอ๊ต  ...แบบใสๆๆ :o8:

ปรบมือรัวๆๆ  ให้น้องอ้น น้องอุ้มที่วางแผนใช้ผ้าห่มเดียวกัน ทำดีมากก :กอด1:  กอด nigiri ด้วย



สุดท้าย ...ต้องรอ อีก  7 วันเลยหรา .Feel Good..แต่.นานจัง  :ruready

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 13-07-2016 13:50:46

 feel good แน่หรออออออออออ   :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 13-07-2016 13:57:26

ขอเข้ามาสมัครเป็นแฟนคลับพี่กุนต์ค่าาาาา  :-[ :-[
พี่กุนต์น่ารักมากเลย ชอบบบบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 13-07-2016 14:03:08

ตอนนี้ feel good ดีค่ะ พี่กุนต์โดนหอมแก้มด้วยล่ะ พี่กุนต์น่าจะบอกโอ๊ตด้วยนะเกี่ยวกับคนชื่อพันว่าไม่น่าไว้ใจยังไง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 13-07-2016 14:11:50

ไม่ดราม่าแน่เหรอออ... อย่าดราม่าเลยนะทำใจไม่ไหว สงสารน้องอ้นน้องอุ้ม
พี่โอ๊ตพูดง่ายกว่าที่คิด แต่อย่างไรก็ยังห่วงเด็กทั้งสองอยู่ดีแหละในช่วงที่พี่กุนต์ไม่อยู่
ขออย่าให้เกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดีกะเด็กทั้งสองเลยนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 13-07-2016 14:30:30

แหม่  ฝดใฝดีจริงๆ :hao7:
แบบนี้สิดีต่อหัวใจ ขอแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ
นายเอกไม่ดื้อด้าน พระเอกไม่โง่
เลิฟๆคะ :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 13-07-2016 14:41:25

คนชื่อพันนั่นคงจะขายขนมสอดไส้จริง ๆ ล่ะ ดูท่าระวังตัวมาก
แล้วช่วงก่อนจะย้ายไปล่ะ น้อง ๆ จะปลอดภัยไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 13-07-2016 14:42:24

กินเด็กอ่ะ มันเป็นอมตะนะ พี่กุณ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 13-07-2016 15:08:11

ตอนนี้มันก๊าวใจดีจริงๆ เลย  :hao6:
น่าร้ากกก พี่กุนต์ก็หื่นเหมือนกันนะเนี่ย  :laugh:
แต่พี่กุนต์ไม่อยู่ตั้งอาทิตย์นึง หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายแรงกับเด็กๆ นะ
อินทัชนี่นึกว่าจะไม่ยอมซะละ ดีเลย รีบย้ายออกเลยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 13-07-2016 15:23:44

โอ้ยยย,,ชอบอ่า ความรู้สึกแบบนี้ หยอดนิดๆจิตเบิกบานจ้าาา

ไม่ดราม่าตอนนี้แต่ดราม่าตอนอนาคตใช่มั้ย

รอตอนต่อไป ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 13-07-2016 15:52:56

อ๊ายยยย  ฟีลกู๊ดมากค่ะ  น่ารักจัง  ติดตามต่อไปค่ะ  ขอบคุณนักเขียนนะคะ  :กอด1: :L2: :3123:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 13-07-2016 16:47:25

น่ารักจังน้อออ
ชอบที่อินทัชแกเป็นคนง่ายๆ เอาไงเอางั้น
แต่กลัวช่วงที่พี่กุนต์ไม่อยู่
อีตาพันไรนี่จะทำอะไรน่ะสิอ่ะ
ยิ่งโอ้ตก็ไม่รู้อยู่ด้วย เฮ้อออออ
ความสัมพันธ์ของโอ้ตกับพี่กุนต์กำลังเข้าที่เข้าทางนะ
แต่คนที่โอ้ตชอบคนนั้นจะยังไง อะไรยังไง เปลี่ยนมาชอบคนแก่ไหมโอ้ต
ใจดี มีรถขับ มีบ้านให้ เปย์สุดๆ  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 13-07-2016 16:59:33

 :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 13-07-2016 17:33:38

เห้ออออออออ เราเบาใจมากเลย
โล่งใจที่อินทัชไม่ดื้ออะ
ดีที่ยอมรับความหวังดีของพี่กุนต์
หวังว่าช่วงรอย้ายบ้านจะไม่มีอะไรแย่ๆนะคะคนแต่ง55
เขินมาก ตอนหอมแก้มอพ
ถึงอินทัชจะไม่รู้ว่าเป็นพี่กุนต์ก็เหอะ
แต่คนอ่านฟินมาก555555555
รออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆน้า
เป็นกำลังใจให้นะคะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 13-07-2016 17:53:52

มีความเขินรุนแรงมากเลย  ฮืออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 13-07-2016 18:07:54

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 13-07-2016 18:11:11

ขอให้ฟีลกู๊ดแบบนี้ตลอดเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 13-07-2016 19:10:07

ทำไมน่ารัก
พี่ๆมีคู่แล้วน้องยังเหลือ
จองน้องๆนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-07-2016 19:36:04

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-07-2016 19:44:08

อ๊ายยยยยยย feel good มากค่าาาาาาาาา กรี๊ดดดดดดด # มโนว่าเหมือนอยู่ในคอนฯ  // โมเม้นท์ครอบครัวมากอ่ะ งือออออ  :-[  ตอนแรกคิดเหมือนพี่กุนต์กลัวว่าโอ๊ตจะงึ่เง่า คิดโน่นนี่ ไม่ยอมย้าย ดีค่ะดี เข้าใจง่ายดี // สังหรณ์ว่าพี่กุนต์จะโดนอิลุงพันเล่นก่อนจะทันได้พาน้องย้ายออกไปจุง โอวววววว ม่ายน้าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 13-07-2016 20:45:21

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 13-07-2016 20:46:22

 :oo1: อูยยยย มีความดีงาม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 13-07-2016 21:26:19

หวังว่าระหว่างที่พักใหม่พงไม่อกิดปัญหาอะไรับเแ็กๆน๊า :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 13-07-2016 21:55:14

น่าร๊ากกกก หลงรักโอ๊ตเข้าเต็มเปา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 13-07-2016 22:22:33

เริ่มมีใจให้คนแก่แล้วล่ะสิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 13-07-2016 23:09:10

รอดราม่า อย่างใจจดใจจ่อ  อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-07-2016 23:41:32

เย้ๆตามอ่านทันแล้ว สนุกมากเลย ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 13-07-2016 23:46:10

Feel gooddddddddd มากๆ 5555 :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: targetsii ที่ 14-07-2016 00:06:09

โอ๊ตมีความ(ว่า)ง่ายนะเนี่ย 55555555
แก้มหอมอย่างอื่นก็หอมเนอะพี่กุนต์ ฮิๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 14-07-2016 02:34:28

Feel good จ้ะ Feel good มากมาย >//////<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 14-07-2016 07:42:04

หอมไปเต็มปอดเลย 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 14-07-2016 08:13:26

โคตรจะฟิลกู๊ดดดดดด เลยฮ่ะะะะะะ
รอตอนต่อเปือยยยยยย...เอาไวไว ตามด้วยยำยำและมาม่า ข้นๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 14-07-2016 09:11:56

 :heaven นอนกอดกันหอมแก้มกัน ถึงจะเข้าใจผิดก็เถอะ อุ๊นอุ่น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 14-07-2016 13:01:58

 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 14-07-2016 13:02:24

ย้ายเนื้อหา รวบไปหน้า 20 จ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 14-07-2016 13:14:03

ฮื่ออออ สงสารน้องๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 14-07-2016 13:16:11

 :katai1: อร๊ากกกกกกกก น้องอ้น จนได้ลูก พี่กุนต์มาด่วนๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 14-07-2016 13:18:00

ว่าแล้วววววววววววววว  :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 14-07-2016 13:52:47

ว่าแล้วววว ม่ายยยเอาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 14-07-2016 14:01:15

นั่นไงงง   :katai1:
จนได้สิน่า พี่กุนต์รีบกลับมาช่วยน้องๆ เร็วเข้าา
ตอนนี้นี่มันจะหวานก็หวานไม่สุด ให้ตาย.. ทั้งเรื่องปาลินกะเรื่องตำรวจ  :serius2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 14-07-2016 14:08:06

นั่นไง!!! เอาตอนที่เหลือมาน้าาาา o18
จะทำยังไงกันล่ะทีนี้ แล้วอย่างนี้จะนับว่าประวัติเสียหรือเปล่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 14-07-2016 14:09:19

ว่าแล้ว ว่าแล้ว ว่าแล้ว ว่าแล้ว ว่าต้องมีวันนี้โอ๊ตรีบโทรให้พี่กุนต์ช่วยเร็วๆ พี่กุนต์รู้เรื่องต้องช่วยได้แน่ๆ
และอีกอย่างนะ ถ้าปาลินเป็นดั่งน้ำที่ดับกระหาย พี่กุนต์ก็อาจจะเป็นดั่งลมหายใจให้อินทัชได้มีชีวิตต่อก็ได้นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 14-07-2016 14:13:50

ฮืออออออ ซื้อหวยไม่แม่นแบบนี้บ้าง นี่ใจพะวงหวังให้น้องรอด ให้พี่กุนต์พาน้องออกไปก่อนจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
สุดท้ายก็ไม่ทันจริงๆ แต่หวังว่าพี่กุนต์จะกลับมาช่วยได้ทันเวลาอยู่นะคะ อย่างน้อยก็คงเรื่องจัดหาทนายให้ได้แหละ
แง สงสารน้องจริงๆนะ มากๆ น้องอุตส่าห์หวังทำตัวเป็นเด็กดี นี่มันแย่จริงๆเลย

ปล. แอบหนึบๆใจเลยค่ะว่าพี่กุนต์เป็นได้แค่แสงสว่างชี้นำทางแต่ไม่ใช่หยาดน้ำชโลมใจ .. ; _ ;
เราเริ่มอยากให้พี่กุนต์มองแต่คนที่สมฐานะกันแล้วแหละ อย่างที่ไผ่บอกจริงๆ คือมันเป็นไปได้ยากมากเลยกับการคบเด็ก
ยิ่งเด็กที่ไม่มีอะไรอย่างโอ๊ตงี้ ถึงพี่กุนต์จะได้เรียนรู้จากรักครั้งเก่ามาแล้วก็เถอะ แต่การจะให้วางใจมันเป็นเรื่องยากมากจริงๆนะ
เกิดรักขึ้นมาก็ไม่รู้ว่ารักเพราะเราเป็นตัวเรา หรือเพราะเราเป็นเราที่มีเงินมากมาย มีสิ่งดีๆมอบให้ตลอด
เพราะการที่เรารักใครซักคน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ก็อยากให้เค้ารักเราที่เราเป็นเรามากกว่าสิ่งที่เรามีนะคะ :-(

สงสารพี่กุนต์จริงจังมากตอนนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minerva ที่ 14-07-2016 14:23:52

แล้วๆๆๆๆ ในที่สุดก็จนได้...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: targetsii ที่ 14-07-2016 14:44:14

ไม่ทันซะและะะ น้องเด็กแบบนั้นรู้ไม่ทันคนเลวหรอกคุณตำรวจจ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 14-07-2016 15:25:22

ชิๆ อยู่ได้ถ้าขาดแสง แต่อยู่ไม่ได้ถ้าขาดน้ำ :fire:
ถ้าแกเป็นปลาน้ำเค้มแล้วดันเจอบ่อน้ำจืดแกจะตายมะ
น่าเบื่อ (เบ้ปากมองบน) :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 14-07-2016 15:37:08

โอ๊ตงานนี้เราว่าโอ๊ตต้องพึ่งแสงสว่างแล้วล่ะ
พี่กุนต์คนดี รีบไปช่วยเจ้าอ้นเร็วค่าาาาา  :serius2:
คุณข้าวปั้นสู้ๆนะคะ รออ่านอยู่ค่ะ  :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 14-07-2016 15:40:27

อ้างถึง

..ช่วงนี้เป็นขาขึ้น..ได้เงินไปเลี้ยงแมวแล้ว!..

พี่กุนทาสแมว

เดี๋ยวพี่กุนก็มา    เราคิดว่าน่าจะเป็นตัวพลิกผันให้โอ๊ตเข้าหาพี่กุนหรือเปล่า?
โอ๊ตชอบปาลิน เปรียบอีกฝ่ายเหมือนน้ำ  เข้าใจนะ   แต่เรามองว่าพี่กุนเข้าหาโอ๊ตกับเด็กๆด้วยเจตนาดี   ไม่ได้มองเป็นว่าจะกินเด็ก  อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้   พี่กุนชอบน้องๆของโอ๊ตจริงๆ  ถึงไม่มีโอ๊ตพี่กุนก็จะดูแลเด็กๆนั้นแน่ๆ

เรากลัวว่าตอนนี้จะทำให้โอ๊ตหันมามองพี่กุนอีกแบบหนึ่ง อาจจะเป็นจุดเริ่มใหม่ของสองคนนี้ก็ได้

พี่กุนมีภาพไอ้พันก็น่าจะช่วยน้องเขาได้อยู่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 14-07-2016 15:44:34

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ว่าแล้วพี่กุนต์ไม่อยู่ต้องเกิดเรื่อง ฮือออออ

 :hao5: :hao5: :hao5:

กลับไปหาแสงสว่างเดี๋ยวนี้เลยนะอินทัช!!

สงสารเด็กๆ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ;w;;;

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 14-07-2016 16:40:42

เดินมืดๆก็มีอุปสรรคแหละเพราะมองอะไรไม่เห็น
พระอาทิตย์อาจไม่ใช่แค่ให้ความอบอุ่น
แต่ทำให้สว่างมองเห็นอะไรมากขึ้นก็ได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 14-07-2016 16:44:03

เอร้ยยยย ,, กำลังดีอยู่แล้ว

ตำรวจมาปาดหน้าซะงั้นอ่ะ

โอ้ยยยสะเทือนจิต พี่กุนก็อยู่ต่างจังหวัด

ขอให้ผ่านไปด้วยดีน้าาา

เจอกันอีกครึ่งค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 14-07-2016 16:53:19

อ้างจาก: Freja ที่ 14-07-2016 15:40:27  

อ้างถึง

..ช่วงนี้เป็นขาขึ้น..ได้เงินไปเลี้ยงแมวแล้ว!..

พี่กุนทาสแมว

โอ๊ตชอบปาลิน เปรียบอีกฝ่ายเหมือนน้ำ  เข้าใจนะ   แต่เรามองว่าพี่กุนเข้าหาโอ๊ตกับเด็กๆด้วยเจตนาดี   ไม่ได้มองเป็นว่าจะกินเด็ก  อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้   พี่กุนชอบน้องๆของโอ๊ตจริงๆ  ถึงไม่มีโอ๊ตพี่กุนก็จะดูแลเด็กๆนั้นแน่ๆ

พี่กุนมีภาพไอ้พันก็น่าจะช่วยน้องเขาได้อยู่

เห็นด้วยเลยค่ะ ตอนอ่านถึงได้เงินไปเลี้ยงแมวนี่อดยิ้มไม่ได้เลย...พี่กุนต์น่ารัก~
เราก็คิดว่าพี่กุนต์ยังไม่ได้มองโอ๊ตในแง่นั้นหรอก คงจะแบบอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แต่ครอบครัวของโอ๊ต (โดยเฉพาะเด็ก ๆ) น่ารักเหลือเกิน เลยอดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วยเหลือพัวพันด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 14-07-2016 17:13:17

หื้อออออออออออ นั่นไงงงงงง!!!
เป็นอย่างที่เราคิดจริงๆด้วย
ฮืออ คนแต่งมาหลอกให้ตายใจแล้วก็ตลบหลังอะ
แงงง ทำไงดี น้องอ้นจะเป็นอะไรไหม
นี่โอ๊ตก็พลอยโดนร่างแหไปอีก
แงงงงงง เครียดดดดดดด
กลัวใจโอ๊ต กลัวโอ๊ตรับผิดแทนน้อง กลัว
โธ่ พี่กุนต์ จะช่วยไหวไหมเนี่ยะ ฮือ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 14-07-2016 18:16:49

 :z6:เดินคลำทางกลางความมืดไปเลยโอ๊ต เจ้เชื่อว่าโอ๊ตทำได้ ไปดื่ม"หยาดน้ำชโลมใจ"ให้สำลักตายไปเลย ฮึ๊ย!!!!! :katai1:
“คิดว่าจะไม่ถามถึงผมซะแล้ว” เขาพูดแหย่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 14-07-2016 19:09:21

ถึงจะเดินท่ามกลางความมิดได้ แต่สุดท้ายแล้วคนเราก็ไขว่คว้าหาแสงสว่างอยู่ดีโอ๊ต
แม้จะมีนํ้ามากเท่ามหาสมุทรก็ไม่ทำให้รู้สึกสบายใจเท่ามีแสงสว่างเพียงน้อยนิดในความมืดหรอก
ขอให้เรื่องน้องอ้นผ่านไปได้ด้วยดีเถ้ออออ เด็กเขาไม่รู้เรื่องนะคะคุณตำหนวดดดด :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 14-07-2016 19:35:10

หวังว่าจะไม่ดราม่าอย่างที่บอกนะคะ
พี่กุนต์อย่าพึ่งว่างใจเรื่องนายพันนะ
ดูไม่น่าปลอดภัย
ผ่านมาแล้ว 12 ตอน
พระนายพึ่งได้หอม แถมยังหอมแบบเข้าใจผิด
ขัดใจคุณผู้ชมเหลือเกินค่ะคุณกิตติ
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 14-07-2016 20:15:31

ช่วงที่พี่กุนต์ไม่อยู่หลายวัน ต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเด็กๆแน่เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 14-07-2016 21:19:31

ลมฟ้าสงบแบบนี้ อิคนอ่านใจบ่ดีเลยค่า กลัวมาม่า  :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 14-07-2016 22:07:42

ฟีลกู้ดมากค่ะ อย่าดราม่าเลย เดี๋ยวโอ๊ตอดหอมแก้มนิ่ม

กุนต์เป็นคนน่ารัก ช่วยน้องทุกอย่างเลย
ตัวเล็กสองคนก็น่ารักมากค่ะ ดูแลตัวเองได้ดี แต่โอ๊ตไว้ใจคนอื่นมากไปนะ
ดีที่กุนต์เข้ามาได้จังหวะมาก น้องอ้นจะได้ไม่เจอเรื่องแย่ไปกว่านี้

แล้วขนมใส่อะไรตรงไหนอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.12] pg.18 -- 13/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 14-07-2016 22:14:44

นึกว่าจะระเบิดตอนหน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 15-07-2016 02:04:21

Chapter 13

“ที่ดินตรงนี้เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า กินบริเวณทั้งหมดสี่ไร่” กนธีชี้บอกอาณาเขตให้ลูกค้าดู “ด้านหน้าติดกับแม่น้ำบางปะกง เห็นวิวคุ้งน้ำ ด้านหลังติดกับถนนหลัก เจ้าของฝากขายไร่ละล้านห้า ผมว่าราคาดี เหมาะกับการทำบ้านพักตากอากาศมาก”
   
ลูกค้าเป็นผู้มีอันจะกิน จำนวนเงินแค่นี้ถือว่าเล็กน้อย เขาถามเรื่องการเดินทางและความสะดวกสบายจากที่ดินไปยังแหล่งชุมชน ซึ่งฟังดูแล้วก็ไม่ได้กันดารไกลปืนเที่ยงนัก
   
“ค่าโอน เจ้าของยินดีออกคนละครึ่งนะครับ ถ้าคุณโอเคกับที่นี่ ผมจะคุยกับทางเจ้าของที่ดินให้”
   
“ผมกับภรรยาคิดว่าโอเคอยู่นะ กว้างไปสักหน่อยแต่ราคาก็รับได้”

“จะซื้อไว้ทำบ้านอยู่เองหรือเก็งกำไรต่อในอนาคตก็ได้นะครับ ของดีมีน้อย ถ้าถามผม..ผมเอา”

ทางนั้นขอเวลาปรึกษากันอีกครั้ง ไม่นานเกินรอก็ลงความเห็นตรงกันว่าจะคุยดู
   
กนธียิ้ม “ถ้าอย่างนั้นขอผมคุยกับทางเจ้าของสักครู่ ถ้าเขาว่างเย็นนี้จะได้นัดเจอกันเลย”
   
วันนี้เป็นวันที่สามที่เขามาค้างฉะเชิงเทรา ยาวกว่าที่ประเมินไว้เพราะลูกค้าติดธุระกะทันหัน ตอนแรกเขาก็นึกว่าทางนั้นจะเปลี่ยนใจ แต่สุดท้ายก็นัดหมายกันใหม่ได้ เขาเลยคิดว่าจะอยู่จนกว่าจะเดินเรื่องเสร็จ ของแบบนี้รีบดำเนินการให้เร็วที่สุดยิ่งดี เผื่อคนซื้อเปลี่ยนใจจะได้หลุดมือไปยากหน่อย
   
วางสายจากผู้ว่าจ้างรายนี้เสร็จ เขาก็รับสายเข้าใหม่ เป็นลูกน้องที่ช่วยดูแลบ้านพักตากอากาศในพัทยาใต้ กนธีได้ที่ดินมาผืนหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ไม่รู้จะทำอะไรเลยจ้างคนมาออกแบบ ทำเป็นวิลล่าสไตล์บาหลีร่วมสิบหลัง แต่ละหลังแยกตัวบ้านเป็นสองส่วน เชื่อมต่อกันด้วยห้องโถงกลาง มีส่วนรับแขกและครัวแบบบิลด์อิน บ้านมีห้าห้องนอน แต่ละห้องมีห้องน้ำในตัว แบ่งโซนพักสำหรับแม่บ้านและคนขับรถต่างหาก ด้านข้างมีสระว่ายน้ำ สวนหย่อมและลานจอดรถ ราคาขายบ้านพร้อมที่ดินอยู่ที่หลังละยี่สิบห้าล้าน ตอนนี้ขายเกือบหมดแล้ว เหลือหลังสุดท้ายที่ยังขายไม่ออก ได้แต่ปล่อยเช่าไปวันๆ ส่วนใหญ่คนที่มาพักจะเป็นครอบครัวใหญ่ มาทีเดียวเกือบสิบคน จ่ายคืนละหมื่นก็ถือว่าเป็นราคาที่รับได้
   
‘มีฝรั่งสนใจอยากจะขอซื้อวิลล่าหลังสุดท้าย จะขอนัดเจอคุณกุนต์ พอจะมีเวลาว่างให้ช่วงไหนบ้างครับ’
   
กนธียิ้มออก “อาทิตย์หน้าเขาโอเคไหม” เขาคุยธุระอีกเล็กน้อยก็วางไป
   
..ช่วงนี้เป็นขาขึ้น..ได้เงินไปเลี้ยงแมวแล้ว!..
   
“สีหน้าดูสดชื่นจังเลยนะคุณกุนต์ มีเรื่องอะไรดีๆสินะ” ลูกค้าหัวเราะระหว่างชวนกลับไปที่รถ พวกเขานัดคุยกันที่ร้านอาหารในตลาด
   
“นิดหน่อยครับ” กนธียิ้มเรื่อย ล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงออกมาปลดล็อคบีเอ็มคู่ใจ “เดี๋ยวผมขับนำ คุณตามมานะครับ”

ขับออกมาได้สักพัก ชายหนุ่มก็โทรหาใครบางคนที่อยู่กรุงเทพ เขารู้ว่าอินทัชมีเรียนตอนเช้า นี่ก็คงจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านแล้ว ไม่ได้เจอพวกเด็กๆอยู่หลายวัน เขาอยากรู้ความเป็นไปคร่าวๆสักหน่อย

“โอ๊ต..” กนธีหยิบบลูทูธมาใส่ “เป็นยังไงบ้าง สบายดีกันไหม”

ปลายสายมีเสียงซ่าเล็กน้อย ทางนั้นตอบกลับมาว่าสบายดีกันทุกคน

“พี่อยู่ฉะเชิงเทรานะ อยากได้ของฝากอะไรหรือเปล่า”

‘ข้าวหลามหนองมน’

“มุกนี้ไม่ผ่านครับ” เขาหัวเราะ เด็กมันกวนโอ๊ยจริงๆเลย

‘ไม่เอาหรอกพี่ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว รับฝากแมว หาห้องให้อยู่ ยังจะซื้อขนมมาฝากอีก’

“ไม่ได้ฝากโอ๊ต จะฝากให้อ้นกับอุ้ม” กนธียิ้มจาง รู้สึกว่าการขับรถออกต่างจังหวัดไม่ใช่เรื่องน่าเบื่ออีกต่อไป

‘จะจีบน้องชายผม ยังไงก็ต้องส่งส่วยผ่านทางคนพี่ก่อนนะ’

“ปัดโธ่..” เขาส่ายหัว อดกลั้นขำไม่ได้ “น้องอุ้มเด็กเกินไป ไม่ทันแกงหรอก”

‘ผมหมายถึงเจ้าอ้น..นี่พี่คิดจะเต๊าะยันไอ้อุ้มเลยหรือ!’

กนธีหัวเราะชอบใจ “สรุปไม่กินใช่ไหม..บางคล้านี่ ขนมเปี๊ยะตั้งเซ่งจั้วเขาขึ้นชื่อนะ”

‘ให้ฟรีก็เอาครับ’

คนฟังขบขัน “อ้นกับอุ้มกลับมาจากโรงเรียนแล้วใช่ไหม” เขาเหลือบมองนาฬิกา สี่โมงครึ่งแล้ว น่าจะกลับถึงบ้านได้สักพัก

‘น่าจะครับ..พอดีผมฝากตัวสล็อธข้างห้องให้ไปรับ’

กนธีหลุดหัวเราะ “แล้วโอ๊ตล่ะ..ทำอะไรอยู่”

......



อินทัชยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าเคาน์เตอร์ เพื่อนๆต่อแถวกันรับเงินค่าจ้าง แต่พี่กุนต์โทรเข้ามาก่อนเลยปลีกตัวออกมาคุย เด็กหนุ่มยิ้มกับปลายสาย ทอดเสียงอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว

“คิดว่าจะไม่ถามถึงผมซะแล้ว” เขาพูดแหย่ “วันนี้มาที่ทำงานเร็วหน่อยครับ..เงินเดือนออก เลยมารับทรัพย์”

‘โอ้โห..รวยแล้วก็เลี้ยงข้าวต้มปลาพี่สักถุงสิ’

ร่างสูงหัวเราะ พี่กุนต์นี่มักน้อยเป็นบ้า..ขอกินแค่ข้าวต้มต๊อกต๋อยถุงเดียวเอง

“ไปกินกุ้งเผากันดีกว่า..ครัวชิดกรุง แถวสามโคก ปทุม ร้านอยู่ริมเจ้าพระยาด้วย” อินทัชออกปากชวน อยากจะขอตอบแทนอีกฝ่ายด้วยกำลังที่พอจะมี “ไปด้วยกันนะครับ ผมเป็นเจ้ามือเอง แต่ว่าพี่ต้องขับรถให้”

‘ได้เลย..แล้วเจอกัน’ ปลายสายตอบตกลง ‘เดี๋ยวจะเข้าตัวตลาดแล้ว แค่นี้ก่อนนะ’

“ครับ..ขับรถดีๆนะพี่” เขากำชับ “ถ้าง่วงก็ซัดกาแฟไปสักแก้ว ไม่ไหวจริงๆก็หาที่นอนนะ”

‘คร้าบ~’

“แก่แล้วนะครับ อย่าซิ่งแบบวัยรุ่น”

‘เจ้าโอ๊ต~’

พี่กุนต์วางสายไปแล้ว เหลือแต่เขาที่ได้แต่หัวเราะแผ่วเบาอยู่ตามลำพัง

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แฟนโทรมาหรือโอ๊ต” เสียงของใครคนหนึ่งทักขึ้น

อินทัชเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง “เปล่า..” เขายิ้ม มองปาลินที่ก้มหน้านับเงิน “นับกี่ครั้งมันก็เท่าเดิม เป็นพวกย้ำคิดย้ำทำหรือไงเราน่ะ”

“ฮื่อ..ก็มันดีใจนี่” ปาลินหัวเราะจนตาปิด “เออ..เราจะคืนเงินโอ๊ต..ที่ยืมไปคราวนั้นน่ะ ขอโทษนะที่ผลัดมาหลายรอบ”

“ช้าหน่อยก็ได้ ไม่เป็นไร” เขายิ้ม มองใบหน้าอีกฝ่ายที่มีร่องรอยของความสุขชัดเจน

อินทัชกับปาลิน เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ พวกเขารู้จักกันในฐานะพนักงานของทาง Vin Santo อินทัชทำงานมาก่อนหน้านั้นแล้ว ส่วนปาลินเป็นเด็กที่เข้ามาใหม่ ความมีอัธยาศัยและความจริงใจของแต่ละฝ่ายทำให้พวกเขาสนิทกันอย่างรวดเร็ว อยู่ที่นี่..มีทั้งคนที่ทำดีต่อกันเสมอต้นเสมอปลาย และพวกที่หน้าอย่างหลังอย่าง ยิ่งอินทัชเป็นเบอร์หนึ่ง ได้ทิปหนักที่สุดจากบรรดาแขกที่มา เลยมีพวกที่นึกไม่ชอบใจอยู่พอสมควร

มีแต่ปาลินเท่านั้น ที่เขาพอจะไว้วางใจและคบหาได้โดยไม่ต้องคอยระวังตัว ปาลินสามารถเตือนเขา และเขาก็สามารถเตือนฝ่ายนั้นได้อย่างที่ใจคิด แต่ละฝ่ายสามารถพูดคุย ระบายอารมณ์และความอึดอัดเรื่องการบริการลูกค้าที่ชอบเอาตนเป็นใหญ่ถึงขั้นกดหัวพนักงานเพื่อแสดงฐานะที่เหนือกว่า เพราะถึงอย่างไร พวกเขาสองคนก็ยังเป็นแค่เด็กวัยรุ่น การที่ต้องพยายามรับมือและแสดงออกอย่างมีวุฒิภาวะตลอดเวลานั้นสร้างความเครียดให้ไม่น้อย แต่นี่คืองานบริการ ถึงจะเจ็บใจอย่างไรก็ยังมีหน้าที่ที่ต้องทำ ดังนั้น..การมีเพื่อนที่รู้ใจ สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง คือสิ่งที่ดีที่สุด

อินทัชเลือกที่จะคุยทุกสิ่งทุกอย่างกับปาลิน เพราะพวกเขามีโลก มีครอบครัวที่คล้ายคลึงกัน จะบอกเพื่อนที่มหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ เพราะส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่มีทุนรอนมาตั้งแต่เกิด อาชีพกลางคืนอย่างเขา ไม่ค่อยมีใครอยากยอมรับเท่าไร จะเลือกคุยกับเพื่อนคนอื่นที่ทำงานในเลานจ์เหมือนกันก็ไม่วางใจ เพราะอาจถูกดิสเครดิตกับลูกค้าได้ตลอดเวลา เพราะฉะนั้น ความผูกพันของพวกเขาทั้งสองคน นับว่ามากเกินกว่าเพื่อนร่วมงานตอนกลางคืน

พวกเขามีความห่วงหาอาทรซึ่งกันและกัน หากมีเรื่องอะไรที่พอจะช่วยเหลือกันได้ คนที่เหลือก็จะกระทำอย่างไม่ลังเล สำหรับปาลินแล้ว อินทัชไม่รู้ว่าเขาสำคัญกับฝ่ายนั้นแค่ไหน แต่สำหรับตัวเขาเอง ปาลินคือที่พึ่งทางใจ คือคนที่เขาสามารถอยู่ด้วยได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนตัวเอง คือคนที่เขาสามารถถอดหน้ากากและเปิดเปลือยเนื้อแท้ได้อย่างไม่ต้องกังวล

หากกนธีคือความอบอุ่น คือแสงอาทิตย์ที่เข้ามาในทางที่สลัวลาง ทำให้เขามองเห็นอนาคตได้ชัดเจนขึ้น

ปาลินก็คือหยดน้ำ..ที่แทรกซึมเข้ามาในความแห้งผากของชีวิต ทำให้เขาได้ชำระล้าง และมีเรี่ยวแรงในการเดินทางต่อไป

..เขาสามารถเดินกลางความมืดได้..แต่ไม่สามารถก้าวต่อ หากขาดหยาดน้ำที่ช่วยดับกระหาย..

“นี่..เหม่ออะไรอีกแล้ว” ปาลินโบกมือปัดๆด้านหน้า “เราคืนเงิน เอ้า..” เขานับธนบัตรในมือแล้วส่งให้อีกฝ่าย

“พรุ่งนี้..”

“หืม..” คนตัวเล็กกว่าเงยหน้ามอง

“พรุ่งนี้ทางร้านหยุด” อินทัชพึมพำ ไล่สายตาไปตามใบหน้าคนตรงข้าม เขาเอื้อมเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากให้อย่างเบามือ “ไปกินข้าวด้วยกันไหม..จะพาอ้นกับอุ้มไปด้วย”

“อยากเจอเด็กๆเหมือนกัน ไม่ได้เจอนานแล้ว” ปาลินยิ้มกว้าง “แต่ว่าขอเลื่อนเป็นครั้งหน้าได้หรือเปล่า พรุ่งนี้เรานัดภีมไว้ รายนั้นมันขี้งอแง งอนแล้วง้อยาก”

อินทัชลอบถอนหายใจ เขาน่าจะรู้อยู่แล้วว่าความสำคัญของเขาเป็นรองคนของปาลินเสมอมา เขาเป็นเพียงเพื่อนที่เจอกันแค่ช่วงหัวค่ำในแต่ละวัน ไม่ได้มีส่วนร่วมในชีวิตส่วนใหญ่ของปาลิน

“ฝากบอกภีมว่างอแงเป็นเด็กๆมันไม่ดีนะ” คำนี้ของปาลินเป็นตัวบอกกลายๆว่าสนิทสนมกับหมอนั่นมากแค่ไหน ไม่มีผู้ชายตัวโตๆที่ไหน ‘งอแง’ กับเพื่อนหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคิดเกินเลยไปมากกว่านั้น

เขาเคยเจอภีมครั้งหนึ่ง ขัดแย้งกับคำที่แสดงความเอ็นดูไปหลายเท่า มันเป็นคนพูดน้อย แสดงออกแต่ทางแววตา สีหน้าติดจะราบเรียบจนเกือบเฉยเมย ไม่ยินดียินร้ายกับอะไรสักอย่างในโลก ท่าทีเหมือนคนคิดอะไรในใจอยู่ตลอด เขาเห็นแล้วอดอึดอัดแทนไม่ได้ ไม่รู้ว่าปาลินเห็นดีและคบหาไปได้อย่างไร

เขาคิดว่าตัวเองน่าจะมีดีกว่า แต่ก็ต้องยอมรับว่ามาทีหลัง เขาไม่รู้ว่าปาลินกับภีมคบหากันหรือเปล่า ที่แน่ๆ..ภีมมองปาลินด้วยสายตาเดียวกับที่เขามอง แต่มันก็ไม่ใช่ธุระที่จะต้องถามเซ้าซี้ สิ่งที่ต้องสนใจในเวลานี้ คือการทำงานให้เต็มที่โดยมีปาลินคอยให้กำลังใจต่างหาก นอกเหนือจากเวลางาน ปาลินจะไปกับใคร เขาก็ไม่มีสิทธิ์ล่วงล้ำอีกแล้ว

เราดื่มน้ำได้ แต่จะครอบครองแหล่งน้ำทั้งหมดนั้นไม่ได้..เขารู้ดี

“คนตัวโตชอบขี้ใจน้อย” ปาลินส่ายหัว “โอ๊ตล่ะ..เป็นแบบนี้หรือเปล่า”

“ไม่รู้สิ แต่ที่แน่ๆ..เรามีเหตุผลนะ ถ้าเรื่องนั้นมันฟังแล้วสมเหตุสมผลน่ะ” อินทัชยิ้มจาง “แต่บางครั้งเราก็งี่เง่าเหมือนกัน..สนใช้คำว่า ‘งอแง’ แทน ‘งี่เง่า’ ใช่ไหม”

คนฟังหลุดขำก๊าก “อย่าให้ภีมมันได้ยินเชียวนะ”

“เอาเถอะ” อินทัชยิ้มมุมปาก ได้แอบด่าคู่แข่งหัวใจไปสักนิดก็พอหายงุ่นง่านได้บ้าง “เอาไว้วันหน้าไปกินข้าวกัน”

“ตกลงเลย”

ร่างสูงยกนิ้วโป้งให้ คนด้านหน้าทยอยไปรับเงินหมดแล้ว ในที่สุดก็ถึงตาเขาเสียที
   
มีเสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ ผู้จัดการที่กำลังทวนตารางเวลางาน และคำนวณทิปส่วนตัวของเขาเงยหน้าขึ้นจากบัญชีรายจ่ายเงินเดือนพนักงาน ฝ่ายนั้นทำท่าประหลาดใจเมื่อมองไปด้านหลัง
   
อินทัชหันตาม เห็นตำรวจสองนายเดินตรงมาทางนี้ พวกเพื่อนร่วมงานที่ยืนอออยู่ก็ส่งเสียงวิพากษ์กันไม่หยุด ไม่มีใครรู้ว่าเกิดเหตุอะไรขึ้น
   
“คนไหนชื่ออินทัช”
   
เด็กหนุ่มนิ่งอึ้ง “ผมครับ” หลังจากหายงุนงง ความหวาดกลัวก็แล่นลามเข้ามา เขานึกถึงน้องสองคนทันที “มีอะไรหรือเปล่า น้องผมเป็นอะไร!”
   
นายตำรวจหนุ่มมองหน้า
   
อินทัชร้อนรนจนอยู่ไม่สุข หัวใจเขาเหมือนถูกกระชาก เขาปล่อยเด็กๆไว้ที่บ้านเช่านั่น ถ้ามีเหตุอะไร..ชิงทรัพย์..ไฟไหม้ หรืออะไรก็ตาม เขาจะทำยังไง!
   
“ตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่ รีบๆบอกผมมาสิ!” เขาเสียงดังใส่ เกือบจะเป็นตะคอก และมือก็แทบจะดึงเครื่องแบบเจ้าพนักงานแล้วถ้าไม่ถูกห้ามไว้ก่อน
   
“น้องชายของคุณถูกควบคุมตัวอยู่ที่โรงพัก..ข้อหาส่งยาบ้า จับได้พร้อมหลักฐานตอนกำลังส่งมอบ” ทางนั้นบอก “แล้วเราก็พบยาเสพติดในห้องพักของคุณล็อตหนึ่ง เพราะฉะนั้น..ให้ความร่วมมือไปกับเจ้าหน้าที่ด้วย”

....................................................................

สี่โมงเย็น อ้นกับอุ้มกลับถึงบ้าน กิจวัตรประจำวันยังดำเนินไปเหมือนเดิม อ้นดูแลน้อง หาข้าวให้กิน บอกให้ทำการบ้าน ส่วนตัวเด็กชายเองก็อาศัยเวลาช่วงนี้ไปรับขนมจากน้าพันตามปกติ
   
“วันนี้ไม่ต้องเอาไปให้ลุงรถเข็นข้างวัดนะ” พันยิ้ม เขายื่นถุงที่แยกไว้ให้เจ้าอ้นคล้องใส่แขนด้านในสุด “ลุงเขาไม่ค่อยสบาย จะมีคนมารับแทน เป็นผู้ชายเสื้อสีน้ำเงิน ตัดผมสั้น ใส่หมวก เขาจะรออยู่ตรงประตูวัด เอาไอ้นี่ยื่นให้ บอกว่าน้าพันฝากส่ง แค่นั้นแหละ”
   
อ้นจำข้อมูลที่ได้รับไว้ในหัวพร้อมกับพยักหน้าหงึก น้าพันควักแบงค์ร้อยออกมาสองใบและยื่นให้เป็นค่าจ้างเหมือนทุกที เจ้าหนูยิ้มร่า พนมมือไหว้ขอบคุณด้วยความดีใจ
   
ถ้าพี่โอ๊ตรู้ว่าอ้นหาเงินได้ถึงพันบาทแล้ว จะต้องดีใจเหมือนกับอ้นตอนนี้แน่
   
ร่างเล็กหอบหิ้วถุงขนมพะรุงพะรังไปทางห้องตัวเอง กำชับน้องอุ้มด้วยข้อความเดิมๆ
   
“รอในห้องนะ พี่ส่งขนมแล้วจะรีบกลับมา”
   
น้องอุ้มฉีกยิ้ม “พี่อ้นสู้ๆ”
   
“ถ้าจะไปฉี่ ก็รีบๆลงแล้วรีบกลับมานะ ห้ามซนล่ะ”
   
“ซึมแซ่บ!”
   
อ้นยิ้มตาปิดให้ก่อนจะลงบันไดไปอย่างทุลักทุเล เด็กชายเดินเร่ส่งขนมสอดไส้ตามร้านค้าอย่างที่เคยทำ เหตุการณ์เป็นเหมือนกับทุกวัน ไม่มีอะไรแตกต่าง แต่อ้นไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกใครบางคนจับตามองอยู่
   
หลังจากส่งให้ครบทุกเจ้าแล้ว อ้นก็เดินกลับเข้าซอย และแวะไปยังเจ้าสุดท้ายที่น้าพันบอกว่าจะมีคนอื่นมารับแทน พอโผล่หน้าไป อ้นก็เห็นผู้ชายคนที่ตรงกับคำบอกของน้าพันทุกอย่าง ยืนกระสับกระส่ายอยู่ตรงธรณีประตูวัด
   
“น้าพันฝากส่งครับ” อ้นยื่นของให้ตามปกติ
   
“ครบไหม” ผู้ชายคนนั้นถาม นัยน์ตาล่อกแล่ก
   
“เอ่อ..มียี่สิบห่อ น่าจะครบนะครับ” เด็กน้อยชะโงกมองในถุง แต่อีกฝ่ายดึงกลับมาอย่างรวดเร็ว
   
“ช่างเถอะ บอกไอ้พันด้วยว่าได้รับแล้ว แค่นี้แหละ” เขาก้าวออกมาจากวัดพลางดึงหมวกแก๊ปปิดหน้า
   
“เฮ้ย! หยุด!” เสียงหนึ่งตะโกนลั่น
   
ในตอนนั้นเอง กลุ่มชายร่างใหญ่สองถึงสามคนก็ปรากฏตัวกะทันหัน อ้นตกใจ ผงะถอยมาก้าวหนึ่งเมื่อคนพวกนั้นตรงเข้าจับลูกค้าของน้าพัน พี่เขาหน้าถอดสี โยนถุงขนมใส่ไส้ทิ้งแล้วยกมือยอมแพ้แบบไม่มีต้นสายปลายเหตุ
   
“ผมเปล่า! ผมไม่ได้ทำ!” 
   
ชาวบ้านที่เดินไปมาหยุดยืนมองเหตุการณ์อยู่ด้านหลัง เสียงวิจารณ์ดังระงม

อ้นยังงุนงงอยู่ กระทั่งถอยมาชนเข้ากับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่สวมเครื่องแบบตำรวจ ร่างเล็กกะพริบตาปริบ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งยังตามเรื่องไม่ทันอีกด้วย
   
“ไอ้หนู..” ตำรวจนายนั้นจับแขนอ้นไว้ “หนูชื่ออะไร เป็นลูกหลานใคร ทำไมมาทำงานนี้”
   
อ้นงงหนัก สัญชาตญาณบอกให้เดินหนี แต่พอก้าวเท้าก็ถูกดึงไว้ทั้งตัว
   
“บอกพวกพี่ดีกว่าว่าใครใช้ให้ทำ หนูอย่าปกป้องคนผิด”
   
เด็กชายหันมองพี่คนเดิม กลุ่มคนที่มาใหม่เก็บถุงขนมขึ้นมาแล้วจัดการรื้อค้น ห่อใบตองทั้งยี่สิบห่อถูกฉีกกระจัดกระจายต่อหน้า จากนั้นคนหน้าตาน่ากลัวคนหนึ่งก็เดินมาทางอ้น ในมือถือซองพลาสติกเล็กๆมาด้วย
   
“ค้นเจอสิบเม็ดครับ ซ่อนไว้ใต้ฐาน ทับด้วยใบตองอีกชั้นหนึ่ง”
   
อ้นมองเม็ดกลมๆ สีแปลกตา ถึงแม้ว่าที่บ้านเช่าจะไม่มีทีวีดู แต่อ้นก็รู้ได้ในทันทีว่ามันคืออะไร
   
“ว่าไง..” พี่ชายคนเดิมเสียงเข้มขึ้น “ใครใช้ให้หนูเป็นสายส่งยาบ้า”
   
ดวงตากลมโตไหวริก ความผิดหวังพุ่งเข้าจู่โจม สมองน้อยๆเชื่อมโยงภาพในข่าวที่เคยได้ยิน ตำรวจจับกุมกลุ่มผู้ค้ายาเสพติด และพี่โอ๊ตก็สอนตลอดว่าห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือมั่วสุมกับคนพวกนี้เด็ดขาด
   
อ้นแตะแบงค์ร้อยสองใบในกระเป๋าเสื้อ น้ำตาร้อนผ่าวร่วงลงอาบแก้ม จากนั้น..อ้นก็ร้องไห้ ร้อง..และร้องไม่หยุด ร้องด้วยความเสียขวัญ ร้องด้วยความตกใจ ร้องด้วยความหวาดกลัว
   
“ดูท่าว่าจะไม่ได้เรื่อง ลองถามคนแถวนี้ซิว่าเจ้าหนูนี่เป็นลูกเต้าเหล่าใคร พักอยู่ที่ไหน”

ก่อนนี้ ตำรวจจับกุมชายคนหนึ่งได้ พบยาบ้าในตัวสองเม็ดโดยอ้างว่าเป็นผู้เสพจึงส่งตัวเข้ารับการบำบัด มีการสอบสวนได้ความว่าซื้อยามาจากชายคนหนึ่งแถวชุมชมนี้ การส่งต่อจะแอบยาไว้ใต้ห่อใบตองของขนม และมีสายส่งเป็นเด็ก ทางเจ้าหน้าที่เลยจัดทีมนอกเครื่องแบบมารอจับกุมพร้อมหลักฐาน

แต่น่าเสียดายที่คนที่จับได้ครั้งนี้ เป็นคนละคนกับที่ผู้เสพให้การ ลักษณะไม่ตรงกับที่บอก คิดว่าอาจจะมีการสับเปลี่ยนคนเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย แต่พฤติกรรมมีพิรุธหลายอย่าง ทางตำรวจเลยตัดสินใจเข้ามารวบตัว

“นี่มันน้องไอ้โอ๊ตไม่ใช่หรือ” กลุ่มคนที่ยืนมองเหตุการณ์พูด “ไอ้อ้นนี่หว่า..ไอ้อ้นที่อยู่บ้านเช่ายัยเจ๊”

เจ้าหน้าที่ได้ยินเลยเข้ามาสอบถามเพิ่มก่อนจะสั่งให้ลูกน้องเข้าไปตรวจสอบในบ้านพัก

......



อีกด้านหนึ่ง พันเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ทุกครั้งหลังมีการส่งยา จะต้องได้รับข้อความยืนยันว่าของถึงมือแล้ว แต่คราวนี้มันเงียบอย่างน่าแปลก
   
ช่วงที่มีคนอื่นเข้ามาป้วนเปี้ยน วันนั้นเขาไหวตัวทัน สับเปลี่ยนเอาขนมธรรมดาใส่เข้าไปแทน และระวังตัวอยู่สักพัก กระทั่งคนนอกออกไปถึงได้นัดหมายส่งใหม่อีกหน
   
..บางที ไอ้เด็กนั่นอาจจะทำอะไรมีพิรุธ..
   
ร่างใหญ่ขมวดคิ้ว ขว้างบุหรี่ที่สูบทิ้งลงพื้นแล้วหมุนตัวกลับเข้าห้อง เขาเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมพร้อมอยู่ตลอด เมื่อไรที่ผู้คนเริ่มระแคะระคายจะได้หาลู่ทางหนี และย้ายแหล่งส่งมอบไปเป็นที่อื่นแทน
   
“เฮ้ย..เห็นหรือเปล่า ซอยข้างวัดเขาจับคนส่งยาได้ว่ะ”
   
เสียงคนเช่าในบ้านพักพูดคุยกันดังลอดเข้ามา
   
“เออ..แว่วว่ามีเด็กด้วยนะ ได้ยินว่าไอ้อ้น แต่ว่ายังไม่เห็นกับตา ไม่รู้จริงหรือเปล่า คนเยอะมาก เข้าไปดูไม่ได้”
   
พันที่ยืนอยู่ด้านในสบถในลำคอ เขารีบรวบรวมขนมใส่ไส้แบบธรรมดาที่เหลือประมาณสิบกว่าอันแล้วโยนออกนอกหน้าต่าง ไปตกอยู่ในพงหญ้าด้านหลังบ้านเช่า จากนั้นจัดการลากเตียงออกมา มีแผ่นไม้กระดานอันหนึ่งที่เปิดแง้ม เขาเอาไว้ซุกห่อยาเสพติดที่มัดใส่ถุงพลาสติกเอาไว้
   
ชายวัยกลางคนรีบลงมืองัดมันขึ้นมา ลังเลว่าจะหนีไปทางไหนดี ป่านนี้พวกตำรวจอาจจะรู้แล้วก็ได้
   
“ไอ้เด็กโง่เอ้ย!” เขาหงุดหงิด ลอบมองผ่านช่องประตูที่เปิดแง้ม พวกคนเช่าลงจากบ้านไปแล้ว ทางสะดวกขึ้น แต่การที่วิ่งฝ่าฝูงชนโดยมีหลักฐานคาในตัวก็เหมือนการฆ่าตัวตายอย่างหนึ่ง
   
งานนี้..เขายอมเสียของ ดีกว่าติดคุก!
   
พันรีบออกมาพร้อมด้วยเป้เก่าๆใบเดียว ในตอนนั้น เขาก็เหลือบเห็นประตูห้องของเจ้าเด็กนั่นเปิดแง้มอยู่ น้องชายคนเล็กของพวกมันคงจะออกไปข้างนอก
   
“รับเคราะห์แทนกูก็แล้วกัน” เขาเปิดประตูแล้วจัดการโยนห่อยาเข้าไปใต้เตียง จากนั้นก็กระโดดลงมาจากชั้นสอง หลบหนีออกไปทางด้านหลัง ทำทีเดินสวนกลุ่มคนโดยไม่แสดงพฤติกรรมน่าสงสัย
   
น้องอุ้มที่เพิ่งจะกลับมาจากห้องน้ำ ทันเห็นหลังของผู้ชายคนหนึ่งแวบเดียว แต่เด็กน้อยไม่ได้สนใจ พี่อ้นกำชับว่าให้รีบเข้าห้อง ถ้าไม่จำเป็น อย่าออกมาถ้าพี่ไม่เรียก
   
“วันนี้พี่อ้นไปนานจัง..” เจ้าหนูบ่นงึม ชะเง้อรอพี่ชายคนกลางว่าจะกลับมาเมื่อไร
   
สักพักหนึ่ง มีเสียงเคาะประตูห้อง อุ้มดีใจ คิดว่าพี่มาหา
   
“พี่อ้น” เด็กชายร้องเรียก
   
แต่เสียงที่ตอบมากลับเป็นเสียงของคนอื่น “ไอ้หนู..เปิดประตูหน่อย”
   
น้องอุ้มมุ่นหัวคิ้ว ยืนลังเลด้วยความสับสน แต่แล้วก็มีเสียงของพี่อ้นเรียกหา
   
ทันทีที่เปิดประตูให้ ผู้ใหญ่สองคนก็ตรงเข้ามาด้านใน คนหนึ่งจูงแขนเล็กให้ไปอยู่กับพี่อ้นที่ยืนปาดน้ำตาไม่หยุด จากนั้นก็มีการรื้อค้น ตรวจห้องเช่าทุกซอกทุกมุมท่ามกลางคนอื่นๆที่มามุงดูกันแน่นขนัด
   
“พี่อ้น..พี่อ้นร้องไห้ทำไม” น้องอุ้มเริ่มตกใจไปอีกคน เด็กชายเกาะแขนพี่แน่น
   
“ไม่รู้..พี่ไม่รู้เรื่อง พี่ไม่ได้ตั้งใจ” อ้นน้ำตาร่วงผล็อย สะอื้นจนตัวสั่นเทา
   
ห้านาทีต่อมา ตำรวจพบห่อยาเสพติดซุกซ่อนอยู่ใต้เตียง ด้านในบรรจุยาบ้าจำนวนสามสิบเม็ด บุหรี่ยัดไส้กัญชา รวมทั้งยาไอซ์อีกสองถุงเล็ก
   
คนรอบด้านให้ข้อมูลว่าพี่ชายคนโตทำงานกลางคืนอยู่ที่เลาจน์ชื่อ Vin Santo ทางเจ้าหน้าที่เลยส่งคนไปที่นั่นเพื่อควบคุมตัวไว้อีกราย ตอนนี้หลักฐานชัดเจน ไม่สามารถปล่อยตัวไปได้
   
“ฉันเองไม่มีส่วนรู้เห็นนะ แต่ยินดีให้ความร่วมมือเต็มที่ ให้เป็นพยานอะไรก็เอา!” ป้าเจ้าของบ้านเช่าอกสั่นขวัญแขวน เพราะแกเองก็จะโดนหางเลขไปด้วยในฐานะเจ้าของที่พัก
   
คนเช่าคนอื่นวิจารณ์กันไม่หยุดปาก ส่วนพี่ข้างห้องที่เป็นคนดูแลเด็ก เพิ่งจะตื่นก็ตอนที่มีการตรวจค้นนี่เอง
   
“เราต้องขอสอบปากคำคุณด้วย”
   
เจ้าตัวหน้าซีดเผือด ยืนยันว่าไม่ได้รู้เรื่องนี้เลย “น้องอ้นเขารับของไปส่งเอง ผมไม่รู้เรื่องนะ”
   
“แล้วคุณเป็นพยานได้ไหม ว่าเด็กรับของมาจากใคร”
   
เขาชี้มือไปทางห้องด้านขวา “คนชื่อพัน..เป็นคนเช่ามาใหม่”
   
ตำรวจได้ข้อมูลผู้ต้องสงสัยอีกคน แต่พี่ชายของเด็กก็ยังอยู่ในข่ายผู้ค้ายาแม้จะไม่มีประวัติก่อคดีใดๆก็ตาม ส่วนห้องพักของนายพัน เข้าตรวจค้นแล้วไม่เจอวัตถุแปลกๆหรือห่อยาเสพติดเหมือนที่เจอในห้องของอินทัช
   
“ใครน่าสงสัยรวบตัวมาให้หมด อย่าปล่อยไป”

......



จากหลักฐานที่ตรวจเจอในห้องเช่า อินทัชแทบจะหาพยานมายืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองไม่ได้ เขาถูกเจ้าพนักงานนำตัวไปฝากขังไว้ก่อนชั่วคราว
   
“ผมไม่ได้ทำ! บอกไปกี่ครั้งแล้วว่าไม่ได้ทำ!” เด็กหนุ่มโกรธจัด ร้องเรียกให้ปล่อยตัวเขา
   
“มีคนมาประกันตัวไหมล่ะ” นายตำรวจคนหนึ่งบอก “ถ้าไม่มีก็นอนเล่นในนี้ไปก่อน จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าไม่ได้ทำจริงอย่างที่ว่า”
   
ดวงตาสีเข้มร้อนผ่าว น้ำตาของความคับแค้นใจไหลลงมา เขาค่อยๆทรุดตัวลงนั่งพิงลูกกรงอย่างหมดเรี่ยวแรง ตอนนี้สิ่งที่เป็นห่วงมากที่สุดคือน้องชายสองคน
   
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ปาลินเข้ามาที่โรงพัก สีหน้ากังวลและเดือดร้อนใจแทนอย่างถึงที่สุด เขาเข้ามาถามถึงหลักทรัพย์ที่จะใช้ประกันตัว เอาเพื่อนออกมาจากห้องขังก่อนเพื่อรอการสู้คดีในชั้นศาล
   
แต่จำนวนทรัพย์สินที่ทางเจ้าหน้าที่แจ้ง ปาลินฟังแล้วหมดปัญญาจะช่วยเหลือจริงๆ
   
“โอ๊ต..” เด็กหนุ่มน้ำตาคลอ กุมฝ่ามือใหญ่ “อดทนไว้นะ เราจะพยายามหาทางช่วย”
   
อินทัชเงียบกริบ เขาก้มหน้าลงซุกเข่า พึมพำเสียงแห้ง “เราห่วงน้อง”
   
“เราจะช่วยดูให้”
   
มีเสียงคนขึ้นมาที่โรงพัก ทางตำรวจเพิ่งจะพาตัวเด็กสองคนเข้ามา ทันทีที่บอกว่าพี่ชายอยู่ที่ไหน อ้นกับอุ้มก็วิ่งถลามาหา พวกเด็กๆร้องไห้โฮ ยื่นแขนเข้าไปจับตัวพี่คนโตผ่านซี่กรง
   
“พี่โอ๊ต..อ้นขอโทษ..ขอโทษครับ” อ้นสะอื้นตัวโยน “อ้นไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจ”
   
เพราะว่าอ้นยังเด็ก ตำรวจไม่เชื่อว่าเป็นการกระทำด้วยตัวเองเลยพุ่งเป้าใหญ่มาที่คนสั่ง อินทัชที่น่าสงสัยที่สุดเลยถูกคุมตัวไว้เพื่อป้องกันการหลบหนี
   
“อย่าร้อง..พี่ไม่เป็นอะไร” อินทัชยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้น้องชาย เขาลูบหัวน้องอุ้มที่ร้องไห้โฮไปอีกคน “ไม่ต้องเสียใจ พี่บริสุทธิ์ พี่เชื่อว่าตำรวจต้องหาคนผิดเจอ”
   
ปาลินกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เขากอดเด็กๆไว้กับตัว “โอ๊ตไม่ต้องห่วงนะ อ้นกับอุ้มไปอยู่กับเราก่อนได้”
   
ร่างสูงพยักหน้า มองอีกฝ่าย “สนเชื่อในตัวเราไหม”
   
“เชื่อสิ..เชื่อหมดใจว่าโอ๊ตไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
   
“ขอบคุณนะ..” เขาซบหน้ากับกรงขัง “ขอบคุณ..”
   
ปาลินบีบมือของเพื่อนสนิท “เราต้องหาใครสักคนมาช่วยนะ ใครก็ได้ที่มีเงินประกันตัว จะได้เอาโอ๊ตออกมาก่อน หรือใครที่พอจะคุยกับตำรวจชั้นผู้ใหญ่ได้ เราไม่ได้คิดจะหนี เราพร้อมสู้คดี”
   
อินทัชหัวเราะเสียงขื่น “คนระดับล่างอย่างเราจะรู้จักใครล่ะ..” เขาขบกรามแน่น “ไม่มีใครช่วยเราได้หรอกสน..ไม่มี..”
   
“แขกที่ร้าน..” ปาลินคิด..แล้วก็คิด “มีแขกคนไหนบ้าง” ทุกคนมีฐานะ หน้าตาทางสังคมอยู่ในกลุ่มชั้นสูง แต่จะมีใครยอมเสี่ยงชื่อเสียงเข้ามาช่วยเหลือพนักงานคนหนึ่งที่ไม่ได้ให้ผลประโยชน์ใดๆ “โอ๊ตมีแขกคนไหนที่สนิทด้วยสักคนไหม ใครก็ได้..เราจะหาทางติดต่อให้”
   
อินทัชส่ายหัว หากแต่เสี้ยวนาทีนั้น เด็กหนุ่มก็นึกขึ้นได้
   
“พี่กุนต์..”
   
“ใครนะ” คนฟังรู้สึกมีความหวังขึ้นมา
   
“คุณกนธี..” อินทัชบอก “กนธี สิงหนาท”




.............................................................................................




มีค่า..แค่เวลาเดือดร้อน.....RIP คนแก่   :laugh:

พิมพ์สดแบบเบลอๆตอนตีสอง อิๆ ผิดพลาดอันใด ช่วยดูให้ด้วยน้าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 15-07-2016 02:21:28

โอ๊ตแอบชอบปาลินใช่มั้ยอ่ะ
โอ้ยยๅ เอาหัวโขกกำแพง 3 ที   
มีค่าแค่เวลาเดือดร้อน จริงๆด้วยพี่กุนต์ของช้านนน ม้ายยยยยยยนะ !!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 15-07-2016 02:34:32

มีค่าแค่เวลาเดือดร้อนจริงๆ ด้วย
เข้าใจโอ๊ตนะ ที่ที่พึ่งสุดท้ายก็มีแต่พี่กุนต์จริงๆ
แต่ก็สงสารพี่กุนต์ด้วย จริงใจที่สุดแล้วคนนี้ ทั้งกับตัวเองและคนอื่น
แล้วดูสิ่งที่ต้องเจอสิ ไม่แฟร์เลย
ต่อให้พี่กุนต์รู้ว่าตัวเองต้องเจออะไร เตรียมใจไว้แล้ว ก็ยังคิดว่าไม่แฟร์อยู่ดี แงงง
(โธ่ ก็ฉันรักเขามาตั้งแต่เขายังเป็นแค่พล็อตไลน์อยู่ในเพจของคุณคนแต่งอยู่เลยแกร)

หมั่นไส้ความรู้สึกที่พระเอกเรามีให้ปาลินเหลือเกินนี่จะผิดมากมั้ยคะ 55555
วันไหนที่โอ๊ตรู้ตัวว่าขอยอมอดน้ำตายดีกว่าอยู่ในความมืดไปตลอดชีวิต
ขอให้ทรมานใจมากกว่าเราตอนนี้สัก 70 เท่าเลย ฮือออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 15-07-2016 02:39:45

ค้างสุดๆ ตอนต่อไปอีกนานแน่  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-07-2016 02:44:52

พี่กุนต์ช่วยน้องๆด้วยนะ :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 15-07-2016 02:57:47

เป็นธรรมดาที่จะพอเข้าตาจนแล้วคนเราจะคิดถึงคนที่สามารถช่วยได้
การที่โอ๊ตไม่ได้นึกถึงพี่กุนต์โดยทันทีก็บอกได้ว่าโอ๊ตไม่ได้มองพี่กุนต์เป็นแค่ผลประโยชน์   เราคิดว่าพี่กุนต์เองออกจะยินดีด้วยซ้ำที่โอ๊ตจะขอความช่วยเหลือ   เหมือนที่เราเคยเมนท์มาก่อนแล้วว่าพี่กุนต์กับโอ๊ตไม่ได้คบกันเชิงเพศ  ถ้าเราเป็นพี่กุนต์เราจะดีใจนะที่น้องนุ่งนึกถึงเวลาที่เดือดร้อน

ผ่านจากนี้ไปความสัมพันธ์ของสองคนนี้น่าจะใกล้ชิดกันมากขึ้น   มีโอกาสนำไปสู่การผูกพันธ์ทางกายได้ง่ายขึ้น   

อยากให้มองคนที่เจตนานะ  การที่โอ๊ตรักปาลินนั้นเรามองว่าไม่ผิด  โอ๊ตเองก็ไม่ได้หลอกพี่กุนต์ว่ารักพี่กุนต์    ในฐานะที่เป็นแสงอาทิตย์ที่อบอุ่นพี่กุนต์เป็นเหมือนพี่ชาย ญาติผู้ใหญ่ที่นำทางให้โอ๊ตไปสู่ทางออก  แล้วปาลินเป็นน้ำ  แต่ก็เป็นน้ำที่โอ๊ตได้แค่มองมานาน  ไม่มีใครผิดเพราะเจตนายังบริสุทธ์กันหมด

ยกเว้นว่าตำรวจจะหาแพะ  โอ๊ตน่าจะหลุดได้ไม่ยาก  ถุงยาเสพติดไม่มีลายนิ้วมือ  คำให้การเด็กก็ไม่น่าเปลี่ยน   พี่กุนต์มีรูปอิพัน  หนักสุดๆก็อาจจะต้องอาศัยอิทธิพลพี่กุนต์  แล้วโอ๊ตเป็นหนี้น้ำใจ  มโนค่ะ  เรามโน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 15-07-2016 05:06:23

ไอพัน เลวมาก
พี่กุนต์เอามันให้ตาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 15-07-2016 05:18:52

พี่กุนต์มาช่วยน้องด่วนๆเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 15-07-2016 05:47:16

มันเป็น"บุญคุณ"สินะ อืมๆๆๆๆๆๆๆ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 15-07-2016 05:53:50

โอ้ต!!! อย่าลืมตอบแทนบุญคุณนี้ ด้วยร่างกายล่ะ 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 15-07-2016 05:56:03

ฮือออออออออออออออ สงสารพี่กุนต์
ต้องทุ่มสักเท่าไร..โอ้ความร้ากกกก

เอาเถอะตอนนี้ยังไม่ได้รักกันช่วยเหลือตามท้องเรื่องของคนรู้จักกันระดับนึงไป
ต่อไปยิ่งมีเรื่องราววุ่นวายพัวพันเดี๋ยวก็ผูกพันกันไปในตัว กลายเป็นอะไรๆ ก็นึกถึงกันอยู่ดี เห้ออ....ตอนไหนกันล่าา~~ (คงอีกนาน) 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 15-07-2016 06:05:48

เราสงสารพี่กุน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 15-07-2016 06:29:52

สงสารเด็กๆ คงขวัญเสียน่าดู เราว่าพี่กุนต์ก็คงโทษตัวเองด้วยล่ะสงสัยแต่ยังหาหลักฐานไม่ได้ เลยทำให้เด็กๆ ต้องเป็นแบบนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 15-07-2016 06:30:50

พี่กุนต์มาพร้อมรูปเร็ว...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 15-07-2016 06:34:57

พี่ดุนต์จะกลายเป็น super hero ก็งานนี้แหละ!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 15-07-2016 06:40:46

นั่นไง นึกถึงพี่กุนต์ขึ้นมาทันที ก็คนดีอ่ะพี่กุนต์

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 15-07-2016 06:46:38

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 15-07-2016 07:08:22

คนเราจะเห็นค่ากันก็ตอนเดือดร้อนนี่แหละ พี่กุนต์มาช่วยโอ๊ตเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 15-07-2016 07:40:40

สงสารพี่กุนนนนนนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 15-07-2016 07:59:28

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pithchayoot ที่ 15-07-2016 08:03:29

พี่กุน !!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 15-07-2016 08:22:02

พี่กุนต์ ถ้าโผล่มานี่ ต้องร้อง หลบหน่อยนายเอกมาได้มั๊ย???

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 15-07-2016 08:53:09

พี่กุนต์ช่วยด้วยยยยย :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 15-07-2016 09:12:16

โอยยยย มีความค้างและความลุ้น รอค่ะ

เป็นกำลังใจให้ทั้งพี่กุนต์และโอ๊ต อ้น อุ้ม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 15-07-2016 09:12:49

เขาสามารถเดินกลางความมืดได้..
แต่ไม่สามารถก้าวต่อ หากขาดหยาดน้ำที่ช่วยดับกระหาย.

ประโยคข้างต้นนั้น โอ๊ตน่าจะติดคุกสัก 2 คืน
ข้อหาหมั่นไส้ -_-
สงสารอุ้มอ้น ในที่สุดก็โดนจนได้
เชื่อว่าพี่กุนต์ต้องช่วยเด็กๆได้แน่นอน
เงินที่ได้มาคงไม่ได้เลี้ยงแมวแล้วละ
น่าจะเลี้ยงคนมากกว่า
 :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 15-07-2016 09:17:51

 :hao5:  :hao5:  :hao5:  :hao5: สงสารน้องอ้น ไม่รู้ว่าจิตใจน้องจะเข้มแข็งต่อเหตุการณ์นี้ยังไง
น้องจะต้องจำว่าตัวเองเคยทำให้พี่ต้องเข้าคุกแน่ๆ ขอให้มีอะไรมาช่วยเยียวยาต่อจิตใจน้องในตอนนี้ด้วยเถ่อะ อะไรที่จะทำให้ลืมหรือบรรเทาให้เด็กคนนี้ได้ ความรักของพี่กุนต์กับพี่โอ๊ตจะทำให้น้องดีขึ้นหรือเปล่า โอ๊ยยย  :hao5:  :hao5:  :hao5:

แปะสารบัญค่ะ  :กอด1:
 Chapter 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3422872#msg3422872)
 Chapter 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.msg3424050#msg3424050)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 15-07-2016 09:28:15

เกิดเรื่องจนได้น้อออ   :hao4:

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-07-2016 09:33:34

โธ่ ชะตาชีวิต...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 15-07-2016 09:52:52

อยากอ่านต่อใจจะขาดดดดดดด

อยากให้ถึงตอนโอ๊ตเป็นฝ่ายรักฝ่ายตามพี่กุนต์บ้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Banarot ที่ 15-07-2016 09:53:03

เบื่อโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minnie~Moo ที่ 15-07-2016 11:01:09

 :hao5: สงสารน้องอ้น กับโอ๊ต
ไอ้เลวพันนี่มันจริงๆเลย โยนความผิดให้เด็กได้เฉยเลย  :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 15-07-2016 11:15:27

พี่กุนต์รู้ดีที่สุด ซวยจริงๆ อย่าฝากลูกหลานกับคนข้างบ้าน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 15-07-2016 12:24:28

พี่กุนนต์ ฮือ มีค่า แค่เวลาเดือนร้อนจริงๆ
แต่เราว่าพี่กุนต์ไม่คิด้ล็กคิดน้อยหรอก
พี่กุนต์มาช่วยโอ๊ตกับเด็กเร็วๆนะ
อยากให้ตำรวจจับคนร้ายจริงๆได้อะ
ไอ้เลวพันนั่นมันจะต้องไม่ตายดี เลววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 15-07-2016 13:39:18

โธ่ มีค่าแค่นี้เหรอเนี่ยยย

 :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 15-07-2016 13:39:46

โอ๊ยยยยยย สงสารพี่กุนต์ งือออออ  คนแก่มีค่าแค่ตอนเดือดร้อน แง้.....  :o12:

"..เขาสามารถเดินกลางความมืดได้..แต่ไม่สามารถก้าวต่อ หากขาดหยาดน้ำที่ช่วยดับกระหาย.." อิโอ๊ตชัดเจนมาก คือถ้าไม่มีปาลินนะ ก็ยังคิดสักวันความดีของพี่กุนต์จะทำให้โอ๊ตใจอ่อนได้ แต่นี่โอ๊ตมันบอกว่า แค่แสงสว่างมันไม่พออ่ะ พี่กุ้นนนนนน

สงสารเด็กๆเนอะ คิดไว้ก่อนเหมือนกันว่าจะเป็นแนวนี้แต่พอถึงตอนนี้จริงๆ ก็อดสงสารตามไม่ได้ ผ้าขาวถูกสังคมรอบข้าง ความเป็นอยู่ บีบคั้นให้เดินในทางที่ไม่รู้ว่าถูกหรือผิด เพียงเพราะเจตนาอยากช่วยพี่หาเงิน เอาจริงนะ เราว่าหากผ่านอีเว้นท์นี้ไป พี่กุนต์จะเป็นมากกว่าแค่แสงสว่าง จะเป็นผู้มีพระคุณมากที่สุดของโอ๊ตคนนึง โอ๊ตคงลำบากใจ เพราะคงรู้ว่าพี่กุนต์คิดยังไงกับโอ๊ต แถมมีพระคุณด้วย แต่ใจมันรักอีกคนอ่ะ จะทำไง???

คุณข้าวปั้น สมแล้วกับฉายา ไม่มาม่า เราไม่นอน ปรบมือๆ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 15-07-2016 14:23:00

 :hao5:  พี่กุนต์ต้องช่วยได้แน่ๆ แต่หลังจากนั้นดิ  :z3:

เสียใจถ้าทุกอย่างจะไม่ใช่เกิดจากความรัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 15-07-2016 14:48:14

โอ้  มาต่อเร็วมากเลยค่า  ขอบคุณนักเขียนนะคะ 
จริงๆ  น้องอ้นน่าจะพูดความจริงไปนะ   มาน้าพันจ้างมา  ให้ตำรวจช่วยกันหาตัว 
โอ๊ตเลยซวยเลย  ส่วนพี่กุนต์  หลบค่ะ พระเอกมา   :laugh: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 15-07-2016 14:57:43

โถ.. ฉันคงมีค่าแค่เวลาที่เธอเหงา #ผิดดดส์
 :hao5: :hao5: :hao5:

นายพันนี่มันน่าจับยัดตารางแบบไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดจริงๆ
ไม่นึกว่าจะชั่วขนาดยัดหลักฐานไว้ในห้องคนอื่นแบบนี้
เลวววววววววววววววววว

ฮืออออออออ
เอาจริงๆ สงสารโอ๊ตนะ ไม่ได้ทำความผิดอะไรเลยแท้ๆ
สงสารเด็กๆ ด้วย น้องมันก็ไม่รู้เรื่องอะไร แค่อยากแบ่งเบาภาระของพี่ชายเท่านั้นเอง โธ่ ลูกเอ้ยย ;w;;;

พี่กุนต์รีบมานะคะ ฮือออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 15-07-2016 15:15:31

งึ้ดดดดดดดดดดดด


 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:

อ้างถึง

ทางตำรวจเพิ่งจะพาตัวเด็กสองคนเข้ามา ทันทีที่บอกว่าพี่ชายอยู่ที่ไหน อ้นกับอุ้มก็วิ่งถลามาหา พวกเด็กๆร้องไห้โฮ ยื่นแขนเข้าไปจับตัวพี่คนโตผ่านซี่กรง
   
“พี่โอ๊ต..อ้นขอโทษ..ขอโทษครับ” อ้นสะอื้นตัวโยน “อ้นไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจ”
   
เพราะว่าอ้นยังเด็ก ตำรวจไม่เชื่อว่าเป็นการกระทำด้วยตัวเองเลยพุ่งเป้าใหญ่มาที่คนสั่ง อินทัชที่น่าสงสัยที่สุดเลยถูกคุมตัวไว้เพื่อป้องกันการหลบหนี
   
“อย่าร้อง..พี่ไม่เป็นอะไร” อินทัชยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้น้องชาย เขาลูบหัวน้องอุ้มที่ร้องไห้โฮไปอีก

 :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven

 ทำไม นะ ทำไม กว่าจะ พบความสุข ช่างทำร้ายจิตใจเหลือเกิน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: LapiN ที่ 15-07-2016 15:43:47

รู้ว่าต้องดราม่า แต่ก็ยังแอบสงสารพี่กุนต์อยู่ดี ข้าวปั้น ได้โปรดมาต่อเร็วๆ นะอ้อนวอน/กอดขา :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 15-07-2016 15:44:02

โหนายพัน...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 15-07-2016 16:45:22

ร้องเพลงให้พี่กุนต์รอเลย...
รู้ว่าเสี่ยง..แต่คงต้องขอลอง!!!


รอๆๆๆๆๆให้มาไวๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 15-07-2016 20:58:22

 :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 15-07-2016 22:58:58

สงสาร3พี่น้องอ่ะ โดยเฉพาะเด็กๆ  โอยยยยชีวิต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 15-07-2016 23:34:04

เป็นเรื่องเลยทีนี้  :katai1:
พี่กุนต์รีบมาช่วยเร็วว อิพันเลวอ่ะ มีโยนหลักฐานให้คนอื่นด้วย  :z6:
รอตอนหนัานะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 15-07-2016 23:53:32

ดราม่าสาดเข้ามาเลยค่ะฉันพร้อมมม :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 16-07-2016 01:44:35

สงสารพี่กุนต์ล่วงหน้า

ตอนนี้แอบสะใจอินทัช  เงินพอมี เงินเดือนก็เยอะ แต่เลือกที่จะให้น้องอยู่ในที่แบบนั้นเอง

จะด่าว่าเห็นแก่ตัวได้มั้ย 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 16-07-2016 02:37:39

พี่กุนต์ ช่วยด้วยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 16-07-2016 03:31:31

พี่กุนต์ ช่วยน้องด้วยฮืออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 16-07-2016 10:15:35

พี่กุนต์มาช่วยน้องหน่อยเร้ววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 16-07-2016 13:48:13

แอบสงสารพี่กุนต์
ตอนนี้โอ๊ตชอบปาลิน
เหมือนกุนต์จะมีค่าแค่ตอนเดือนร้อนจริงๆละมั้ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: targetsii ที่ 16-07-2016 15:21:48

เราว่าถ้าเดือดร้อนละไม่ขอความช่วยเหลือจากพี่กุนต์ พี่กุนต์จะโกรธมากกว่านะ อารมณ์แบบญาติพี่น้องเวลามีเรื่องเดือดร้อนอ่ะที่ต้องบอกกัน

ส่วนความรู้สึกของอินทัชที่มีต่อปาลินก็ไม่ได้ผิดอะไร เป็นเรื่องธรรมดา แต่แอบหมั่นนิดหน่อย 55555555

ไอ้พันเลวมากกกก ใส่ความเด็กอีก ใจทำด้วยอะไรห๊ะะะ /ตรบบบบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 18-07-2016 00:51:46

พี่กุนนนนนนนนต์ พี่มาช่วยเด็กๆเร็ว เด็กต้องการความช่วยเหลือ โดยเฉพาะเด็กโต ต้องจับไอพันให้ได้นะพี่ ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินตามหา  หรือนิยายเรื่องนี้จะต้องกลายเป็นแนวอาหลองปิ้งไก่ในป่าก็ต้องเอาตัวมันมาให้ได้!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.13] pg.20 -- 14/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 18-07-2016 02:19:21

อย่างน้อยก็ยังนึกถึงตาแก่ละว้าาาาา  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 19-07-2016 03:17:48

Chapter 14

ปาลินนั่งมองเด็กน้อยสองคนที่ดูเศร้าสร้อย เขาพาน้องชายของอินทัชกลับมาค้างด้วยที่บ้าน ส่วนโอ๊ตก็ถูกฝากขังไว้ก่อน เมื่อคืนไม่มีใครหลับได้สนิท ทั้งอ้น อุ้ม และตัวเขาเองด้วย
   
เมื่อคืนพี่ชายเขาไม่ได้กลับ ปาลินเลยไม่รู้จะปรึกษากับใครดี ได้แต่อยู่เป็นเพื่อนอ้นกับอุ้ม ช่วยดูแล หาอะไรมาให้กิน อาบน้ำแต่งตัวและพาไปนอนด้วยกันในห้อง 
   
ประมาณสิบโมงเช้า หลังจากกินข้าวกันแล้ว นิมมาน..พี่ชายของเขาก็กลับมาจากข้างนอก พี่ดูอ่อนเพลียและอิดโรย มาถึงก็เดินผ่านไปโดยไม่ทันได้สนใจอะไรจนเขาต้องเรียกเอาไว้ก่อน
   
“พี่ศร” ปาลินทัก “เมื่อคืนงานเยอะหรือครับ”
   
นิมมานหยุดฝีเท้า หันมามองอีกฝ่าย แต่ไม่ได้ตอบคำถามเมื่อเจอเด็กอีกสองคนนั่งหน้าเศร้าอยู่ที่โต๊ะอาหาร
   
“นี่อ้น แล้วก็อุ้ม” เขาแนะนำตัวเด็กๆให้รู้จัก น้องชายของเพื่อนสนิทลงจากเก้าอี้แล้วยกมือสวัสดีผู้ใหญ่อีกคน “เป็นน้องของโอ๊ต พี่ศรจำโอ๊ตได้ไหม”
   
เขาเคยพาโอ๊ตมาเที่ยวบ้านตอนวันหยุดงานอยู่ครั้งหนึ่ง พวกเขาตกลงกันว่า หากพี่ศรถามว่ารู้จักกันได้ยังไง ให้บอกว่าเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัย ไม่ใช่ในฐานะของพนักงานกลางคืนในเลาจน์ เพราะถ้าพี่ศรรู้เข้าว่าน้องแอบไปหาเงินด้วยวิธีนั่งดื่มกับแขก พี่คงจะไม่พอใจมาก พี่ศรเลยรู้จักโอ๊ตเท่าที่เขาอยากจะให้รู้
   
คนฟังพยักหน้า ยิ้มให้แล้วถามไถ่ “ทำไมถึงทำหน้าตาไม่สดชื่นกันเลยล่ะ”
   
ปาลินบอกให้น้องๆนั่งเล่นไปก่อน ส่วนตัวเขาขอเวลาพี่ชายครู่หนึ่งเพื่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
   
“ตอนนี้โอ๊ตถูกฝากขังอยู่ เมื่อเช้า ผมโทรไปหาคุณกนธี แต่เขาไม่ได้รับสาย เลยคิดไม่ตกว่าจะทำไงต่อ” เจ้าตัวพึมพำ “พี่ศรพอจะรู้จักใครที่ช่วยได้บ้างไหม”
   
นิมมานถอนหายใจ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย พอจะมีเพื่อนที่นามสกุลดังอยู่บ้าง แต่ก็ร้างลากันไปนานแล้ว ไม่ได้ติดต่อกันมากนัก เรื่องที่จะให้มาช่วยประกันตัวคนไม่รู้จักคงเป็นไปได้ยาก
   
“แล้ว..คุณภวินท์ล่ะ” ปาลินเลียบเคียง ทางนั้นเป็นภาษยวัต อาจจะพอมีลู่ทางช่วยเหลือได้บ้าง
   
“นั่นสินะ” เขาครุ่นคิด หยิบมือถือมาไล่หาเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนรุ่นพี่ “พี่จะลองคุยดูให้นะ แต่ของแบบนี้ก็รับปากยากหน่อย เพราะพี่วินท์เองก็ไม่เคยรู้จักโอ๊ตมาก่อน ถ้าเขาปฏิเสธ เราก็โกรธเขาไม่ได้นะ เป็นสิทธิ์ของเขา”
   
“อืม..ผมเข้าใจ” ที่นึกถึงทางนั้น ปาลินเองก็เกรงใจเหมือนกัน ไหนจะความลับเรื่องที่เขาทำงานกลางคืน เขาเองก็เคยขอให้พี่วินท์ปกปิดให้แล้ว ยังจะมาเรื่องนี้อีก ไม่รู้ว่าทางนั้นจะยอมช่วยไหม
   
ยังไม่ทันที่นิมมานจะได้กดโทรศัพท์ เสียงเรียกเข้าที่มือถือของปาลินก็ดังขึ้น
   
‘เมื่อชั่วโมงก่อน..คุณโทรมาเบอร์นี้ใช่ไหมครับ’
   
ร่างเล็กยิ้มอย่างมีความหวัง “คุณกนธี..”

......



กนธีเสร็จธุระเรื่องการโอนที่ดินแล้ว เจ้าของพอได้เงินก็แบ่งค่านายหน้าให้เขา จัดการโอนเข้าบัญชีตามที่ตกลงกันไว้ ชายหนุ่มเลยเดินตัวหนักกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าที่ทำการ
   
ถ้าเป็นแต่ก่อน กนธีคงจะเที่ยวต่ออีกสักวัน แต่ตอนนี้คิดอยากจะซื้อของฝากกลับไปให้เด็กๆมากกว่า
   
“เอาล่ะ..ขนมเปี๊ยะของดีบางคล้าอยู่ตรงไหนล่ะนี่” เขาหยิบมือถือขึ้นมาจะเปิดแอพพลิเคชั่นนำทาง แต่เหลือบเห็นสายเข้าที่ไม่ได้รับประมาณสามสาย พอดีเขาทำธุระเรื่องที่ดินเลยปิดเสียงไว้
   
กนธีกดโทรออกไปยังเบอร์ล่าสุดขณะปลดล็อครถแล้วเข้าไปนั่ง
   
“เมื่อชั่วโมงก่อน..คุณโทรมาเบอร์นี้ใช่ไหมครับ” เขาสตาร์ทเครื่อง ถอยรถออกจากที่จอด
   
‘คุณกนธี..’ ทางนั้นดูดีใจมาก สังเกตได้จากน้ำเสียง
   
“ครับ..ใช่ครับ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้รับ พอดีผมติดงานอยู่ ไม่ทราบว่าจากไหนครับ” เขาใส่บลูทูธ
   
‘ผม..ปาลินครับ ปาลินที่เป็นพนักงานของ Vin Santo เป็นเพื่อนของอินทัช’
   
กนธีร้อง ‘อ้อ’ ปาลิน..เด็กน้อยตัวจ้อยที่เจ้าไผ่มันมองตามนั่นเอง “ครับผม..มีอะไรหรือเปล่า”
   
‘ผมจะขอรบกวน อยากได้ความช่วยเหลือจากทางคุณกนธี คือตอนนี้..’ ปลายสายดูร้อนรน ‘โอ๊ตเขาถูกตำรวจจับไปฝากขังไว้ก่อน ข้อหาขายยาเสพติดครับ’
   
ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง ยอมรับว่าคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ อินทัชที่เขารู้จักมาตลอดไม่ใช่คนที่จะทำอะไรผิดกฎหมายเลยแม้แต่น้อย
   
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง”
   
‘ตำรวจเล่าว่าโอ๊ตให้น้องชายส่งขนมที่มียาบ้าซ่อนอยู่ พอเข้าไปตรวจในบ้านพักก็เจอห่อยาบ้า บุหรี่ยัดกัญชากับยาไอซ์ซ่อนอยู่ใต้เตียง’
   
กนธีสบถในลำคอ
   
..เวรเอ๊ย..ฟังแค่นี้เขาก็รู้เรื่องแล้ว!..
   
ความทรงจำวันนั้นวนกลับ ที่เขารู้สึกแปลกๆว่ากลิ่นบุหรี่ที่ลอยมาไม่เหมือนปกติ ก็เพราะมันมีกลิ่นของกัญชาผสมอยู่นี่เอง จะว่าเขาไม่เอะใจก็คงไม่ได้ เพราะเกิดมา กนธียังไม่เคยได้สูบกัญชาเลยสักปลายนิ้ว
   
แต่มันน่าเจ็บใจที่ตอนนั้นเขาหาหลักฐานชัดเจนไม่ได้
   
“เอาล่ะ..คุณฟังผมนะ” เขาตั้งสติ บอกอีกฝ่าย “ตอนนี้น้องอ้นกับน้องอุ้มอยู่กับใคร”
   
‘อยู่กับผมที่บ้านครับ’
   
“โอเค..คุณช่วยดูแลเด็กๆไปก่อน โดยเฉพาะน้องอ้น เขาคงรู้สึกผิดมากเพราะตั้งใจจะทำงานพิเศษ หาเงินไปช่วยพี่ชาย แต่เรื่องมาลงแบบนี้ น้องคงตกใจแล้วก็เสียใจไม่น้อยเลย คุณช่วยปลอบและคุยกับน้องหน่อยนะ”
   
‘ครับ ได้ครับ’
   
“ส่วนเรื่องของโอ๊ต ผมจะจัดการให้” กนธีบอก “ผมอยู่ฉะเชิงเทรา จะกลับเดี๋ยวนี้ บอกโรงพักแล้วก็ชื่อตำรวจที่รับผิดชอบคดีนี้มาให้หน่อย ส่งข้อความมานะ”
   
เขาบอกไว้แค่นั้นแล้วก็ตัดสาย อาศัยช่วงที่รถติดไฟแดงโทรหาพสิษฐ์
   
“ไผ่..พี่ขอเบอร์ท่านรองฯหน่อย มีเรื่องจะขอให้ท่านช่วย” กนธีมีเส้นสายและรู้จักคนในวงการนี้อยู่หลายคน แต่ที่จะโทรหาเป็นเพื่อนของบิดา มียศระดับพลตำรวจ “แล้วก็ติดต่อทนายของเราให้ที พี่กำลังจะเข้ากรุงเทพ แต่มีเรื่องด่วนนิดหน่อยเลยจะแวะไปโรงพักก่อน”
   
‘เกิดเรื่องอะไรขึ้น’
   
“อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลย ส่งเบอร์มาให้พี่ก็พอ เดี๋ยวเล่าทีหลัง แค่นี้นะ ขับรถก่อน” เขาตัดสาย มีเสียงข้อความจากปาลิน เขาเหลือบมองชื่อที่ฝ่ายนั้นส่งมา จากนั้นก็เป็นเบอร์โทรนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่จากญาติผู้น้อง
   
กนธีต่อสายทันที รออยู่สักพัก อีกฝ่ายก็รับ
   
“สวัสดีครับท่าน..ผม กนธี สิงหนาท” เขาแนะนำตัวอีกครั้ง ซึ่งทางนั้นเองก็ยังจำเขาได้ เพราะปีใหม่ที่ผ่านมา เขายังเอากระเช้าไปไหว้อยู่เลย
   
ชายหนุ่มทักทายตามมารยาทและถามไถ่ทุกข์สุขของคนอายุมากกว่าสักพักก็วกเข้าเรื่อง

“ผมมีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือ..”

......



อินทัชนั่งพิงผนังสีหม่น นัยน์ตาแห้งผาก ความมั่นใจในความบริสุทธิ์ของตนยังคงมีอยู่ แต่ความหวังที่จะหลุดพ้นออกไปได้นั้นเริ่มมอดลงทุกขณะ ถึงอย่างนั้น สิ่งที่เขาห่วงที่สุดก็ไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นความรู้สึกของน้องชายต่างหาก

เมื่อวานเขารู้เรื่องจากเจ้าอ้นเพราะน้องมาสารภาพ อ้นแอบทำงานพิเศษเพราะหวังจะหาเงินมาช่วยเหลือเขาอีกแรง ที่ไม่ยอมบอกเพราะกลัวเขาจะไม่ให้ทำ ซึ่งก็ถือว่าอ้นคิดถูกแล้ว ถ้าเขารู้ เขาจะไม่ยอมให้อ้นต้องลำบากเด็ดขาด

เขายอมลำบากคนเดียวพอ แต่จะไม่ยอมให้น้องมาเหนื่อยไปด้วย

ตอนนี้เขาคิดแค้นคนที่ให้ร้ายเขา โยนความผิดให้ทั้งที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อน แต่ที่แค้นที่สุด คือการที่มันหลอกใช้น้องชายของเขาให้ทำงานนี้ มันเห็นความไร้เดียงสาของเด็กคนหนึ่งเป็นอะไร..เป็นแค่เครื่องมือทำความชั่วอย่างนั้นเองหรือ

อินทัชกำหมัดแน่น บดกรามเป็นสันนูน คิดไม่ออกว่าถ้ามีโอกาสรอดพ้นออกไป เขาจะทำอะไรกับมันเป็นการตอบแทนดี

เด็กหนุ่มหลับตานิ่ง เงยหน้าพิงกำแพงด้านหลังอย่างอ่อนล้า

..ถ้าหากว่าชีวิตเขาจะไม่มาอับจนแค่นี้ ก็ขอให้มีทางออกดีๆด้วยเถอะ..

เจ้าหน้าที่เรียกชื่อเขา บอกว่ามีคนมาเยี่ยม อินทัชหันมอง เขายิ้มจางเมื่อเห็นว่าเป็นปาลินกับน้องๆ

“ว่าไงเรา..” เขายื่นมือออกไปลูบหัวเจ้าอ้นที่ยังตาแดงก่ำ “ซนกับพี่เขาหรือเปล่า”

ปาลินแตะมือเพื่อนแผ่วเบา “โอ๊ต..เราโทรหาคุณกนธีให้แล้วนะ เขารับปากว่าจะคุยให้”

อินทัชพยักหน้ารับ เขาไม่กล้าให้ความหวังตนเองเกินเหตุ ไม่รู้ว่าพี่กุนต์จะอยากเสี่ยงช่วยเหลือเขาหรือไม่ ถึงแม้ว่าฝ่ายนั้นจะบอกว่าพวกเขาสองคนเป็นเพื่อนกัน แต่อินทัชก็รู้ฐานะตัวเองดีอยู่เสมอ

ถ้าหาตัวคนผิดไม่ได้ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะมีชะตากรรมไปในทางไหน ถ้าถึงกับต้องขึ้นโรงขึ้นศาล เขาเองก็ไม่มีปัญญาจะหาทนายมาแก้ต่างอยู่แล้ว พี่กุนต์จะช่วยเขาถึงขั้นนี้จริงๆหรือ

น้องอุ้มจับมือพี่โอ๊ตแล้วซบหน้า แก้มกลมป่องแนบลงมาให้คนพี่ลูบปลอบใจ

“เชื่อในตัวคุณกนธีนะ” ปาลินบอก “เราฟังที่เขาพูด เรารู้สึกได้ว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ที่เชื่อใจได้”

“เรารู้ว่าเขาเชื่อใจได้” อินทัชพึมพำ “แต่เราก็รู้เหมือนกัน ว่าทุกอย่างมันมีขอบเขตของมันเอง เราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลย แค่คนทำงานในเลานจ์ที่เขาไปนั่งเท่านั้น”

คนฟังเงียบกริบ ได้แต่กอดน้องอ้นกับน้องอุ้มแน่นขึ้น

“นายอินทัช..” นายตำรวจคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

เจ้าของชื่อเงยหน้ามอง จ้องกุญแจที่อีกฝ่ายไขลูกกรง

“ออกมาได้แล้วไอ้หนู..”

อินทัชพูดไม่ออก ตำรวจนายนั้นเปิดประตูห้องขัง พยักพเยิดเรียก

“เส้นใหญ่นะเอ็ง..ระดับนายพลเลยนะที่สั่งให้ปล่อย”

ร่างสูงลุกขึ้นยืนอย่างมึนงง พอออกมาได้ น้องๆก็โผเข้ากอดขา ร้องไห้โฮกันทั้งคู่ เขาก้มลงกอดเด็กๆ ลูบหัวลูบหน้าอ้นกับอุ้มเป็นการปลอบใจ จากนั้นปาลินก็เข้ามาโอบไหล่พวกเขาสามคนไว้ด้วยกัน

“ดีใจด้วยนะโอ๊ต..ดีใจด้วย” ปาลินกอดเพื่อนแน่น “คุณกนธีเชื่อใจได้จริงๆ”

กระบอกตาของเขาร้อนผ่าว

..พี่กุนต์..

เพียงคืนเดียวที่ถูกกักขัง มันทำให้เขาหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเจอมา แต่ตอนนี้ ความโล่งใจไม่รู้มาจากไหน เขายิ้มออกมาทั้งหยดน้ำตาที่คลอเอ่อ

“อย่าเพิ่งไปไหน เข้าไปในห้อง รอญาติมา” ตำรวจคนนั้นบอก “เอ็งยังไม่พ้นข้อหานะ แต่ท่านฯบอกว่าคนรู้จักเขาขอให้เอาเอ็งออกมาก่อนแล้วจะตามมาประกันตัว”

อินทัชพยักหน้ารับ แค่นี้เขาก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว
   
..เขาเป็นหนี้พี่กุนต์อีกครั้ง..

......



กนธีมาถึงโรงพักประมาณบ่ายกว่า เขาขับโดยไม่พักเลยมาจากฉะเชิงเทรา พอถึงที่หมาย เขาก็เดินขึ้นไปพบกับตำรวจที่จัดการเรื่องคดีโดยไม่ได้เข้าไปทักทายเด็กๆ อีกอย่าง..เขาเห็นว่าอินทัชนั่งอยู่กับปาลินเลยได้แต่ยิ้มให้ ตอนนี้มีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าการพูดคุยเรื่องทั่วไป ก็คือการลากคอไอ้ชาติชั่วนั่นมาเข้าคุกให้ได้ ไม่อย่างนั้น เขาคงนอนไม่หลับไปตลอดชีวิต
   
“ผมมาประกันตัวน้องชายของผม” เขาบอก “แล้วก็มาให้การในฐานะพยานคนหนึ่งด้วย”
   
ทางเจ้าหน้าที่เตรียมจดบันทึก ส่วนกนธีก็ยื่นหลักฐานเป็นภาพถ่ายที่เขายังเก็บไว้ในมือถือ นับว่าความช่างระแวงของเขามีประโยชน์ขึ้นมาจริงๆ
   
“ผู้ชายคนนี้ คือคนที่น้องอ้นไปส่งขนมให้ตามคำสั่งของนายพัน วันนั้นผมรู้สึกว่าเขามีพฤติกรรมแปลกๆหลายอย่างเลยถ่ายรูปเก็บไว้” กนธีเล่า “เท่าที่รู้มา เขาจะรอรับของอยู่ข้างวัด และถุงที่ใส่ขนมก็มีลักษณะต่างจากถุงอื่น”
   
รองสารวัตรหนุ่มรับภาพมาดูแล้วให้ลูกน้องเอาไปขยายผล ตรวจสอบว่าเป็นใคร จะได้สอบสวนจากคนเสพยาที่จับได้เมื่อครั้งก่อนว่าคนที่ขายยาบ้าให้ใช่คนๆนี้หรือไม่
   
“ตอนนี้เราได้ข้อมูลมาส่วนหนึ่งแล้วเรื่องของผู้ต้องสงสัยอีกราย ถ้าทางคุณอยากให้การอะไรเพิ่มเติมก็เชิญได้เลย”
   
“คนที่จ้างให้น้องอ้นเอาขนมไปขายชื่อว่าพัน อยู่ห้องที่สาม นับจากห้องของอินทัช ที่ผมฟังจากเด็ก เขาเป็นผู้เช่ารายใหม่ อ้างว่าเป็นพ่อครัวแต่ไม่เคยทำขนมในบ้านเช่าเลยสักครั้ง ผู้กองถามจากเด็กข้างห้องของอินทัชได้ เขาบอกเองว่านายพันรับขนมมาจากที่อื่น แล้วก็มาจ้างน้องอ้นให้ส่งตามร้านครั้งละสองร้อยบาท”
   
ตำรวจอีกคนทำหน้าที่จดบันทึก พอได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้ารับว่าตรงกับเรื่องที่ฟังมา ทั้งเจ้าของบ้านเช่าคนข้างห้อง และคุณกนธี บอกเล่าตรงกันว่าคนที่จ้างเด็กไปส่งของชื่อ นายพัน
   
“ถ้าเด็กคนนั้นพร้อมแล้ว ให้เอาตัวมาคุยอีกคนก็แล้วกัน” เขาสั่งลูกน้อง
   
“ผมจำหน้าตาของมันได้นะ” กนธีบอก “สูงประมาณร้อยเจ็ดสิบ ผิวดำแดง กรามใหญ่ จมูกหนาใหญ่ ตาเรียวรี สองข้างไม่เท่ากัน มีรอยแผลเป็นตรงหางคิ้วด้านขวา ที่คางมีรอยบุ๋ม ไว้หนวดเครา ผมดำ ตัดสั้นเกรียน มีรอยสักภาษาเขมรที่ต้นคอ เป็นคนสูบบุหรี่จัด มีรอยดำที่ปาก แล้วก็รอยไหม้ของบุหรี่ที่นิ้วชี้กับนิ้วกลาง”
   
“ละเอียดมาก” ผู้กองยิ้ม ก่อนหน้านี้ที่ถามคนอื่น ตำรวจไม่ค่อยได้อะไรชัดเจนนัก
   
“ผมคิดว่าเขาสูบบุหรี่ยัดไส้กัญชา เพราะกลิ่นมันแปลกๆ แต่เขาใช้ยาบ้าด้วยไหม ผมไม่รู้ แต่ตอนเดินผ่าน ตัวเขามีกลิ่นสาบชอบกล”
   
“คนที่ใช้ยาบางคนจะมีกลิ่นเหงื่อที่เป็นลักษณะเฉพาะ ถ้าจับพวกเล่นยาบ่อย คุณจะรู้ได้เองจากตัวเขานี่แหละ”
   
“โอเคครับ อะไรที่เป็นประโยชน์ผมก็เล่าไปหมดแล้ว หลังจากนี้คงต้องพึ่งพวกคุณจริงๆ” กนธีพูด “น้องของผมบริสุทธิ์ ตรวจสอบประวัติเขาก็ได้ ถามใครดูก็ได้ว่าพวกเขาสามพี่น้องอยู่กันยังไงในบ้านเช่าหลังนั้น แค่แอบเลี้ยงแมวครอกหนึ่ง พวกเขายังไม่ค่อยจะกล้าเลยเพราะระเบียบของที่พักบอกเอาไว้ แล้วจะให้ขายยาเสพติด ความเป็นไปได้คือติดลบ”
   
“เรื่องนี้พวกเราจะหาหลักฐานเพิ่มเติมต่อ ถ้าไม่ได้ทำก็วางใจเถอะ ไม่มีการจับแพะหรอกครับ”
   
เขาพยักหน้ารับ “ลองตรวจสอบห้องพักของนายพันดูอีกทีเถอะครับ น่าจะได้อะไรเพิ่มขึ้น เห็นว่ายาซ่อนอยู่ใต้เตียงของอินทัช ผมว่ามีแต่คนโง่ที่จะซ่อนไว้ในที่ที่เจอได้ง่ายขนาดนั้น แล้วก็ถ้าหลักฐานยังสภาพดีอยู่ คุณลองตรวจหารอยนิ้วมือดูไหมล่ะ”
   
“ผมส่งคนไปตรวจซ้ำแล้ว วันนี้รบกวนแค่นี้ ถ้าคืบหน้ายังไงจะแจ้งไปนะครับ” รองสารวัตรบอกขอบคุณ
   
กนธีเดินออกมา น้องอ้นถูกเรียกตัวเข้าไปให้ปากคำเพิ่มเติม เขาเลยไปจัดการเรื่องการประกันตัวและเข้ามาสมทบกับพวกเด็กๆ ปาลินสวัสดีเขา ชายหนุ่มยิ้มให้ 
   
“วางใจนะ..พี่ไม่ปล่อยให้คนบริสุทธิ์ต้องติดคุกหรอก” กนธีให้ความมั่นใจ
   
อินทัชยกมือไหว้อย่างสำนึก แต่พี่กุนต์บอกปัด
   
“ต่อให้พี่ไม่ได้เป็นเพื่อนกับโอ๊ต แต่ถ้าพี่รู้และมีหลักฐานที่จะเอาผิด พี่ก็ทำแบบนี้เหมือนกัน”
   
พวกเขานั่งรออ้นประมาณครึ่งชั่วโมง เด็กชายก็ถูกปล่อยตัวออกมา
   
“ผมพาน้องๆกลับบ้านได้แล้วใช่ไหมผู้กอง” เขาถามอีกฝ่าย
   
“เชิญครับ ถ้าตามตัวคนผิดได้ ตอนนั้นจะบอกไปอีกที”
   
กนธียิ้มขอบคุณก่อนจะจูงมืออ้นกับอุ้มที่ยังซึมๆอยู่ไปขึ้นรถ ตามด้วยอินทัชและปาลิน
   
“กลับห้องเช่าไม่ได้แล้วนะโอ๊ต” เขาตัดสินให้ ตอนนี้อพาร์ทเมนท์ห้องนั้นก็ยังไม่เสร็จ เหลืออยู่ทางเดียว “ไปค้างกับพี่ที่คอนโดก่อนแล้วกัน เคลียร์เรื่องนี้แล้วค่อยย้ายออก”
   
อินทัชไม่ได้พูดแย้งอะไร เขานิ่งเงียบไปตลอดทาง
   
“แล้วปาลินล่ะ” กนธีมองกระจกส่องหลัง “ให้ผมไปส่งคุณที่ไหนครับ”
   
เด็กหนุ่มอึกอัก มีท่าทีเกรงใจ คุณกนธีดูเป็นพี่ชายใจดี แต่เวลาเครียดขึ้นมาก็ดูดุเอาเรื่องเหมือนกัน
   
“เอ่อ..ผมขอติดรถไปลงป้ายรถเมล์แล้วกันครับ เดี๋ยวไปเองได้ครับ”
   
“ไม่เป็นไร บอกที่อยู่มา ผมจะแวะไปส่งถึงบ้าน”
   
“แต่ว่า..”
   
“ผู้ใหญ่ช่วยเหลือ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ”
   
ปาลินยิ้มแห้ง บอกซอยบ้านไป จากนั้นทุกคนก็เงียบสนิท กระทั่งคุณกนธีพาเขาไปส่งถึงที่
   
“คุณก็ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าแวะไปที่บ้านเช่านั่นอีก เราไม่รู้ว่าพวกนั้นจะย้อนกลับไปหรือเปล่า การย้ายที่อยู่ใหม่เป็นทางที่ดีที่สุด เข้าใจไหม” กนธีบอกอย่างห่วงใย เด็กยกมือไหว้ และเขาก็รับไหว้อีกครั้ง
 
อ้นกับอุ้มนั่งกอดกันอยู่ตรงเบาะหน้า กนธีเห็นอินทัชนิ่งไปก็ได้แต่ถอนหายใจ ขนาดพากลับมาถึงคอนโดแล้ว เด็กๆก็ยังดูเศร้าซึม เขาสั่งอาหารญี่ปุ่นมาให้ทานเป็นการปลอบ สามพี่น้องก็ยังไม่ร่าเริงเหมือนเก่า

เขารู้ว่าเด็กหนุ่มรู้สึกสับสน เครียด ไม่แน่ใจ และระแวงกับทุกเรื่องเพราะยังไม่พ้นความผิดเสียทีเดียว ถึงแม้ตอนนี้จะถูกปล่อยตัวออกมาก่อน แต่ก็คงจะรู้สึกเหมือนว่าเท้าแหย่เข้าไปในตารางเสียข้างหนึ่งแล้ว แค่ว่าสุดท้ายจะต้องเข้าไปทั้งตัว หรือได้ออกมาแบบไร้มลทินอีกหน

ไม่มีใครยิ้มออกหรอกถ้าได้เจอเรื่องแบบนี้

“โอ๊ต..” เขาเรียก มองคนที่หันมาสบตากับเขา “ไปอาบน้ำ เอาเสื้อผ้าพี่ไปใส่ก่อน แล้ววันพรุ่งนี้พี่จะพาเข้าไปเก็บของ ย้ายมาอยู่กับพี่ชั่วคราว อาทิตย์หน้าห้องก็เสร็จแล้ว”
   
“ขอบคุณครับ” อินทัชลุกเดินเนือยๆไปตามคำสั่ง
   
กนธีลูบท้ายทอยตัวเอง เขาหันมายังเด็กน้อยสองคนที่นั่งเบียดกันบนโซฟา เขาเปิดการ์ตูนให้ดู แต่น้องอ้นไม่ได้สนใจเท่าไร เด็กชายคงจะยังรู้สึกผิดอยู่มาก
   
“อ้นครับ..เดี๋ยวพี่โอ๊ตอาบน้ำเสร็จ อ้นพาน้องอุ้มไปอาบนะ แล้วเด็กๆใส่เสื้อพี่กุนต์ไปก่อน ตัวใหญ่ไปหน่อยแต่ก็พอทนได้เนอะ”
   
อ้นพยักหน้าหงึก มองพี่กุนต์ที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
   
“พี่รู้ว่าอ้นรู้สึกไม่ดีที่เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ แต่น้องอ้นทำดีที่สุดแล้ว หนูเองมีแต่ความหวังดี ความปรารถนาดีให้กับพี่โอ๊ต ถ้าหนูรู้อนาคตล่วงหน้า พี่รู้ว่าหนูไม่ทำหรอก จริงไหมครับ”
   
“จริงครับ” อ้นตอบรับ
   
“การกระทำทุกอย่างอยู่ที่เจตนานะครับ ใครทำชั่วก็ให้มันรับผลกรรมของมันไป แต่พวกหนูเป็นเด็กดี ยังไงก็ต้องได้อะไรดีๆกลับมา ถึงคนอื่นไม่เห็น แต่พวกเราก็เห็น..และพี่ก็เห็น พี่เชื่อในตัวอ้นหมดใจนะ”
   
อ้นน้ำตาร่วงเผาะ โผเข้ากอดพี่กุนต์เต็มแรง น้องอุ้มเลยปีนลงจากโซฟามากอดไปด้วยอีกคน
   
กนธียิ้มจาง ลูบหัวลูบหลังปลอบโยน “เด็กดีของพี่..โอ๋นะครับ ไม่เป็นไรแล้วนะ ขวัญเอ๋ยขวัญมาครับ..”
   
อินทัชออกมาจากห้องน้ำ เขายืนมองพี่กุนต์อยู่เงียบๆ เห็นฝ่ายนั้นพูดปลอบและกอดน้องชายของเขาทั้งสองด้วยความอ่อนโยนเทียบเท่ากับพ่อคนหนึ่ง อันที่จริงต้องบอกว่าดีกว่าพ่อแท้ๆของพวกเขาด้วยซ้ำ
   
เด็กหนุ่มเลี่ยงไปใส่เสื้อผ้าที่เจ้าของห้องเตรียมไว้ให้ กลับมาอีกทีก็เห็นแต่พี่กุนต์อยู่คนเดียวในห้องรับแขกแล้ว
   
กนธีกำลังเก็บกวาดกล่องอาหารที่ทุกคนกินเสร็จไปทิ้ง เขาหันกลับมาโดยไม่รู้ว่าอินทัชมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไร ทั้งตัวเลยปะทะเข้าแต่ยังยั้งเท้าทัน
   
“โทษทีๆ..ไม่ทันได้ระวัง” เขาบอก
   
อินทัชดึงกล่องอาหารไปทิ้งให้เอง เขาเอาผ้าเช็ดโต๊ะมาทำความสะอาดให้

“พอแล้ว ไปพักเถอะ ที่นี่จ้างแม่บ้านไว้ ไม่ต้องซีเรียส”

ร่างสูงนิ่งไป “ผมไม่มีอะไรจะตอบแทนพี่” เขาพึมพำ “ทำได้..แค่รบกวนอยู่เรื่อย”

“นี่..” กนธีส่ายหัว เดินมานั่งบนโต๊ะหมิ่นๆ “กับบางเรื่องที่มันเหนือบ่ากว่าแรง ยังไงก็ต้องยอมพึ่งผู้ใหญ่บ้างนะ ไม่ต้องคิดมากหรอก”

คนฟังเงียบไปอีก กนธีเองก็เข้าใจ ถ้าลุกขึ้นมาหัวเราะสิ ถึงจะไม่เข้ากับสถานการณ์ ดังนั้นเขาเองก็ได้แต่ให้ความมั่นใจและปลอบโยนไปจนกว่าเรื่องจะคลี่คลาย

“ฟังพี่นะ..พี่อยากให้โอ๊ตทำใจให้สบาย ไม่ต้องห่วงเรื่องคดี หากว่าต้องขึ้นศาลสู้กัน พี่ก็ไม่กลัว” เขาพูดหนักแน่น “ข้อหาเล็กน้อยแค่นี้ คิดว่าทนายของสิงหนาทเป็นพวกปลายแถวหรือไง”
   
อินทัชยอมรับฟัง แต่ยังไม่คลายความตึงเครียดลง
   
“เวลานี้ คนที่ต้องการกำลังใจมากที่สุดก็คือน้องอ้น พวกเรามาเข้มแข็งเพื่อน้องอ้นดีไหม”
   
เด็กหนุ่มนิ่งงัน สุดท้ายก็หลับตาลง ยกมือขึ้นลูบหน้าเหมือนจะเรียกสติ “ผมขอโทษ..”
   
..เขาเผลออ่อนแอและท้อถอยไปชั่วขณะ..
   
“ไม่เป็นไรหรอก” กนธียิ้ม “คนเราก็มีวันที่ต้องหมดแรงแบบนี้เป็นธรรมดา เข้มแข็งได้ตลอดก็ไม่ใช่คนสิ”
   
อินทัชมองอีกฝ่าย สบตาลึกลงไปในความดีที่พี่กุนต์กระทำต่อเขา
   
“ทำไมพี่ถึงเชื่อใจว่าผมไม่ได้ทำ” เขาถาม “เราเพิ่งจะรู้จักกันไม่นาน ทำไมถึงเสี่ยงช่วยเหลือ พี่ไม่ระแวงบ้างหรือ ว่าผมอาจจะแอบขายยาจริง เอายาให้อ้นส่งต่อจริงๆ”
   
“ถ้าถามแบบนั้น พี่ก็คงไม่มีเหตุผลมาให้หรอก มันเป็นแค่ความรู้สึก” กนธีเอาลิ้นดุนปากอย่างครุ่นคิด “แต่ที่พี่เชื่ออย่างสุดใจ ก็คือโอ๊ตไม่มีวัน และไม่มีทางจะทำร้ายน้องๆแบบนี้แน่ มันไม่ใช่เรื่องสุดท้ายในโลกที่โอ๊ตจะทำ แต่เป็นเรื่องที่ต่อให้โลกล่มสลายลงไปต่อหน้า โอ๊ตก็จะไม่มีวันทำ”
   
อินทัชมองภาพตรงหน้าพร่ามัว เขาไม่รู้ว่าหยดน้ำตาร่วงลงมาเมื่อไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายตอนไหน ไม่รู้กระทั่งว่าเขาดึงพี่กุนต์เข้ามากอดเต็มอ้อมแขน จากนั้นก็ซบหน้าลงกับอก ปล่อยน้ำตาไหลลงมาโดยไร้แรงสะอื้น
   
กนธีนิ่งอึ้งไปครู่ แต่เมื่อตั้งตัวได้ เขาก็ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มๆของคนอายุน้อยกว่าแผ่วเบา
   
“พี่เป็นไม่กี่คนในโลกเฮงซวยใบนี้..ที่มองผม..ให้เกียรติผม และเคารพผมมากกว่าฐานะของเด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนหนึ่ง” เขาพูดเสียงแหบพร่า “แค่หนึ่งในไม่กี่คน..”
   
“โอ๊ต..” เขาขยับปากจะพูด แต่คนตรงหน้ากระชับอ้อมแขนเข้ามาที่เอว คุกเข่าลง ซุกใบหน้าที่อิดโรยแต่ยังหล่อเหลาลงมาอย่างเหนื่อยล้า
   
“ขออยู่แบบนี้..อีกสักพักได้ไหมครับ”
   
พวกเขากอดกันและกันในความเงียบงัน และหัวใจของใครบางคนก็ไหวคลอน
   
นานมาแล้ว ที่กนธีไม่ได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้..ความรู้สึกของการได้เป็นที่พึ่งพา ได้เป็นที่ต้องการ ได้เป็นหลักนำและคุ้มภัยให้กับใครคนหนึ่ง เขารู้สึกว่าตนเองมีความหมายต่ออีกฝ่ายมากกว่าแค่เรื่องความสะดวกสบายและเงินทอง
   
..นี่คือสิ่งที่เขาต้องการอยู่ลึกๆมาโดยตลอดไม่ใช่หรือ..







[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 19-07-2016 03:18:07

.

.

.



สองวันถัดมา ทางเจ้าหน้าที่แจ้งความคืบหน้าของคดีว่าสามารถจับตัวคนในภาพถ่ายที่กนธีให้มาได้แล้ว ผู้เสพให้การยืนยันว่าเป็นคนที่ขายยาให้จริง พอสอบสวนต่อก็ได้คำให้การสำคัญที่ซัดทอดไปยังผู้ขายอีกคนซึ่งก็คือนายพัน
   
มีหลักฐานเพิ่มเติมจากบ้านเช่า ตำรวจเจอมวนกระดาษที่มีเศษกัญชาตกอยู่ในห้องพัก และเจอที่ซ่อนยาเสพติดเป็นพื้นไม้กระดานที่หลุดออกมาเป็นช่อง ในนั้นมีเกล็ดยาไอซ์ตกหล่น แต่ไม่เจอหลักฐานแบบเดียวกันในห้องพักของอินทัช เมื่อส่งห่อยาไปพิสูจน์เพิ่มเติมเพื่อยืนยันความผิดก็ไม่พบลายนิ้วมือของคนอื่น นอกจากนายพันแต่เพียงผู้เดียว ทางตำรวจเลยขอหมายจับ
   
นายพันถูกตามล่าและจับได้ขณะซ่อนตัวอยู่ในบ้านเช่าอีกหลังแถวบึงมักกะสัน ตรวจสอบแล้วพบประวัติคดีทำร้ายร่างกาย คดีค้ายาทั้งในฐานะผู้เสพและผู้ขาย ซึ่งหากหลุดไปได้ครั้งนี้ นายพันเตรียมจะค้าเฮโรอีนเพิ่มอีกหนึ่งอย่าง
   
คดีนี้พิสูจน์ชัดเจนแล้วว่าอินทัชไม่ได้ทำความผิด ไม่มีหลักฐานมากพอจะตั้งข้อกล่าวหา
   
พอรู้เรื่อง กนธีก็ตั้งใจมารอดูหน้าผู้ต้องหาตัวจริง นายพันถูกจับใส่กุญแจมือขณะพาตัวมาขึ้นโรงพัก
   
“ขอบคุณผู้กองมาก” เขาบอกรองสารวัตรที่ทำงานได้รวดเร็วและไม่มองว่าเป็นเพียงคดีเล็กน้อย
   
“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ” ฝ่ายนั้นบอก
   
อินทัชยืนมองหน้านายพันอย่างโกรธแค้น เขากำหมัดแน่น จ้องคนที่ก้าวเท้าขึ้นบันไดมา และโดยไม่ทันยั้งคิด เขาก็ปราดเข้าไป หวังจะชกมันให้สมกับความผิด แต่ตำรวจแถวนั้นช่วยกันจับตัวเอาไว้ก่อน
   
“ไอ้สัตว์นรก!” เขาสบถคำหยาบ “มึงมันเลว! เด็กตัวแค่นี้มึงก็คิดหลอกใช้!!”   
   
กนธีเข้ามาจับบ่ากว้าง เพียงแค่ปลายนิ้วแตะ อินทัชก็รู้สึกใจเย็นลงได้
   
“อย่าไปถูกตัวมันให้เสียเปล่าเลยโอ๊ต” เขาบอก “มันไม่มีค่าคู่ควรหรอก”
   
นายพันถ่มน้ำลายลงพื้น ไม่ปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น
   
อ้นยืนอยู่กับน้องอุ้ม เด็กชายเงยหน้ามองผู้ใหญ่ตรงหน้าอย่างผิดหวัง ดวงตากลมโตสั่นระริก หยดน้ำตาคลอเอ่อ
   
“น้าพัน..” อ้นน้ำตาร่วง “น้าพันหลอกผมทำไม..”
   
ร่างใหญ่หัวเราะหึ “อยากโง่เอง ช่วยไม่ได้”
   
กนธีรู้สึกเดือดขึ้นมาแทน เขารู้ประวัติเน่าเหม็นของนายพันมาหลายอย่าง รู้กระทั่งว่าคนอย่างมันไม่มีใจจะมองใครว่าเป็นเพื่อนร่วมโลก ก็เพราะไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่นจากครอบครัว ไม่เคยถูกสอนให้เชื่อใจคน มันเป็นเด็กกำพร้าที่โตมาในสลัม ปากกัดตีนถีบ วิ่งราว ขโมยของและชกต่อยเพื่อเอาตัวรอด กระทั่งหันเข้าเส้นทางค้ายา
   
“ชีวิตคุณจะเลวระยำตำบอนอะไรก็แล้วแต่ มันไม่ใช่ภูมิหลัง ไม่ใช่ข้ออ้างให้ทำความผิด”

เขาเคยเจอคนเลวๆแบบนี้มามากแล้ว แต่ไอ้พันเลวกว่าตรงที่หลอกใช้เด็กคนหนึ่งเป็นเครื่องมือทำชั่ว

“คุณหลอกเด็กให้เข้ามาทำเรื่องแบบนี้ ยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า”

นายพันหันมามอง เขาจ้องอีกฝ่ายหัวจรดเท้าก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเคยเจอที่ไหน
   
“คนอย่างคุณควรจะก้มลงกราบเท้าเด็กที่ตัวแค่นั้น..แต่ก็คิดทำมาหากินด้วยแรงงานของตัวเอง ละอายแก่ใจบ้างไหม มองเขาสิ..กล้ามองตาเด็กที่คุณทำร้ายหรือเปล่า” 
   
พันบดกรามเป็นสันนูน ไม่คิดจะสบตาเด็กตัวน้อยที่ยืนเกาะขาพี่ชาย
   
“ถ้ายังมีความดีหลงเหลืออยู่บ้าง ก็ขอโทษเด็กคนนั้นซะ”
   
“ไม่ใช่เรื่องของมึง มาเสือกอะไรด้วย” มันพูดอย่างยียวน
   
กนธีโกรธจัด เขาลืมตัว กระชากคอเสื้ออีกฝ่ายด้วยความเดือดดาล
   
“ปล่อยเถอะครับคุณกุนต์ ให้เป็นหน้าที่ของพวกเราดีกว่า อย่าไปแลกเลย” รองสารวัตรปราม 
   
“พี่กุนต์!” อ้นน้ำตาร่วงผล็อย ส่ายหัวรัว “ไม่เอาแล้ว พี่กุนต์กลับบ้านกันเถอะ”
   
อินทัชสะกดกลั้นความโกรธของตน เขาจูงมือน้องๆคนละข้าง
   
“พอเถอะพี่กุนต์..คนอย่างมัน พูดไปก็ไร้ประโยชน์” 

“คนขายยา ประหารไปสักครึ่งหนึ่ง ประเทศคงสูงขึ้น” กนธียอมล่าถอย เขาสูดลมหายใจเข้าลึก “มันเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกเองได้ว่าจะทำตัวให้สูงกว่าสัตว์หรือเปล่า ในเมื่อทำระยำเอาไว้ โทษถึงตายเมื่อไรก็สมควรแล้ว”

นายพันกัดฟันกรอด “ปากดีนักนะมึง”

จังหวะที่กนธีเดินกลับ คนเบื้องหลังก็พุ่งเข้าหา สองแขนยกคล้องที่ช่วงคออย่างรวดเร็ว มันจับล็อคแล้วลากตัวมาปะทะ เจ้าหน้าที่ตำรวจไหวตัว ควักปืนออกจากซอง
   
หากตอนนั้น ร่างสูงโปร่งอาศัยความไว จับข้อศอกและไหล่ของไอ้พันแน่น เขาเบี่ยงตัว ก้มหัวลอดผ่านช่องว่างของแขนภายในเสี้ยววินาที เหวี่ยงคนตัวใหญ่กว่าล้มโครมลงพื้นเสียงดังสนั่น ชายหนุ่มตามติด เอาเข่ากระแทกเข้าที่ชายโครงเต็มแรงก่อนจับแขนที่ถูกล็อกด้วยกุญแจมือบิดไพล่ขึ้นจนกระดูกลั่นกร๊อบ 
   
“อย่า!” พันร้องอย่างตกใจ เขาคิดว่าจะถูกจับหักแขนเสียแล้วถ้าตำรวจอีกสองคนไม่กรูเข้ามา
   
กนธีขบกรามแน่น เขาถอยหลังออกมาก้าวหนึ่ง แต่ตอนที่เจ้าหน้าที่กำลังช่วยกันพยุงร่างผู้ต้องหา เขาก็พุ่งเข้าไปแล้วสวนหมัดหนักหน่วง ซัดโครมเข้าให้เต็มกำลังที่หน้าของมัน ไอ้พันถึงกับล้มทั้งยืน
   
“พอแล้วคุณกุนต์!” ผู้กองรีบห้ามก่อนที่อีกฝ่ายจะเลือดขึ้นหน้ามากกว่านี้
   
ดวงตาสีอ่อนมองอย่างหมายหัว ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยซ่อนความเดือดดาลคุกรุ่น
   
“เย็นนี้ยังมีแถลงข่าวจับกุมผู้ค้ายา ทำแบบนี้นักข่าวจะเห็นชัด”
   
กนธีหันมอง ควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเอง “ถ้าซ้อมจนซี่โครงหักคงไม่เป็นไรใช่ไหม” เขามองหน้ามัน ไอ้พันดูปริวิตก “ไม่ได้อยู่บนหน้า..นักข่าวไม่เห็นอยู่แล้ว”
   
อินทัชเข้ามาจับตัวพี่กุนต์ไว้ เด็กๆดูตกใจไม่น้อย “พี่กุนต์..ไม่เป็นไรครับ”
   
คนที่ถูกเรียกยอมรามือ น้องอ้นกับน้องอุ้มเข้ามากอดแขนเขาคนละข้าง
   
“กลับบ้านกัน..กลับบ้านนะ”
   
กนธีปรับลมหายใจให้เป็นปกติ เขามองหน้าไอ้พันที่ถูกโยนเข้าไปในห้องขัง หากว่ามันก่อเรื่องขึ้นมาอีกแล้วมีการลั่นกระสุนออกไป คราวนี้คงไม่ได้ตายดี
   
อินทัชวางมือบนไหล่ลาด “กลับเถอะครับ”
   
เขาหลับตานิ่ง ก่อนจะพยักหน้ารับ เดินตามเด็กหนุ่มที่เลื่อนมือลงมากอบกุมมือเขาไว้แน่น
   
กนธีเปิดรถ เข้าไปนั่งตรงที่คนขับ อินทัชก้าวเข้ามานั่งด้านข้าง ฝ่ายนั้นหันมองเขาอย่างเป็นห่วง
   
“พี่ไหวหรือเปล่า ขับได้ใช่ไหม”
   
“ไหวสิ” เขาส่ายหัว “ขอโทษที..ฟิวส์ขาดไปหน่อย เด็กๆอย่ากลัวพี่กุนต์นะ..”
   
อ้นกับอุ้มส่ายหัวดิก ถึงจะตกใจแต่ก็ไม่เคยคิดจะกลัวอีกฝ่ายแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม พอตั้งสติได้ น้องทั้งสองคนก็ดูจะปลาบปลื้มกับท่าทีของพี่กุนต์ในวันนี้เอามาก
   
“พี่กุนต์เท่จังเลย..เท่ที่สุด” อ้นจำภาพที่อีกคนเหวี่ยงน้าพันลงไปนอนกองได้แม่นยำ ทั้งที่ตัวเล็กกว่าแท้ๆ
   
กนธีหัวเราะเฝื่อน ขับรถพาทุกคนกลับคอนโด
   
“ไม่ยักรู้ว่าพี่ทำแบบนั้นเป็น” อินทัชยิ้มจาง รู้สึกโล่งไปหมดเหมือนยกภูเขาออกทั้งลูก
   
“ก็..เคยเรียนมา”
   
“หูว..” น้องอุ้มทำตาโต “หนูอยากเรียนบ้างจังเลย”
   
“น่าสนใจนะ” กนธีหัวเราะ “เอาไว้จะแนะนำโรงเรียนให้”
   
“ไปหัดมาตอนไหนครับ” อินทัชหันมามอง
   
“เป็นสิบปีแล้ว..ไม่ได้ตั้งใจไปเรียนหรอก แค่อยากหนีคอร์สทำขนมกับวีรสุของอาน่ะ ก็เลยไปสมัครเล่นๆ” เขาขบขัน ถอนหายใจออกมายาวเกือบจะพร้อมกันกับคนด้านข้าง
   
รถติดไฟแดง พวกเขาเงียบกันไปครู่หนึ่งก่อนที่กนธีจะพึมพำขึ้น
   
“จบเรื่องแล้วนะ”
   
อินทัชยิ้มให้ พวกน้องๆเองก็ยิ้มออกมาได้ พวกเขาจับมือกัน ให้กำลังใจกันอีกครั้ง
   
เด็กหนุ่มมองมือที่วางบนเกียร์ เขาไม่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองคิดอะไรถึงได้วางฝ่ามือทับลงไปแผ่วเบา
   
กนธีหันมามอง ดูตื่นเล็กน้อย
   
“ขอบคุณนะครับ..” เขาพูดอย่างจริงใจ และมันก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริง
   
..เขาเป็นหนี้บุญคุณอีกฝ่ายมากมายเหลือเกิน..
   
กนธีนิ่งไปอึดใจก่อนจะพยักหน้า เขาหันกลับไปมองถนน รู้สึกร้อนวูบกับสัมผัสที่จับต้องกัน แม้ว่าอินทัชจะปล่อยเขาแล้วก็ตาม
   
..หัวใจ..ทำไมถึงเต้นแรง..




..................................................................................






เรื่องนี้ พี่กุนต์เป็นรุกนะ  :hao7:

ความสูงไม่มีผลในแนวราบ / ซะเมื่อไหร่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 19-07-2016 03:40:54

กรี๊ดๆๆๆ พี่กุนต์นี่เป็นบุคลิกตามที่ใจเราชอบเป๊ะเลย

ท่าทางพี่กุนต์จะตกหลุมโอ๊ตเสียแล้ว  น้องมันซาบซึ้งนะพี่   พี่กุนต์ห่างหายจากความรักมานานเกินไป   ไปกอดอ้นกับตัวเล็กแทนเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 19-07-2016 03:57:31

ช่างขยันทำพี่กุนต์หลงจริ๊งจริงงงงง  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: pandorads ที่ 19-07-2016 04:04:42

เจอประโยชน์ที่ว่า "เรื่องนี้พี่กุนต์เป็นรุกนะ" แล้วแอบตกใจ

พอเจอประโยคมาแล้วค่อยสบายใจหน่อย  แต่แหมพี่กุนต์เท่จังเลยน้าตอนนี้เนี่ย  :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 19-07-2016 05:45:23

โถพี่กุนต์ จะตกหลุมรักเด็กอีกแล้วหรือ
สงสารนะ โอ้ตยังไม่ได้รักพี่กุนต์เลย
เห็นเป็นผู้ใหญ่ที่ไว้ใจและเชื่อใจได้
แต่ก็นะ ความใกล้ชิดก็ต้องนำพาสักวัน
พี่กุนต์ทำดี ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน
อะไรดีๆก็ต้องตามมาแน่นอน เราเชื่อ และรอออต่อไป
น้องอ้นกับอุ้มเองก็ต้องเป็นเทวดานำพารักนะจ๊ะเด็กๆ
ตอบแทนพี่กุนต์ 55555555  :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 19-07-2016 07:00:36

 :katai2-1: พี่กุนต์เท่มาก หลงเด็กเข่าไปอีกสินะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 19-07-2016 07:04:58

พี่กุนต์... เริ่มมีใจให้แล้วสินะ
ตอนนี้ยังใสใส อีกหน่อยความหน่วงจะมาหรือเปล่า
ยังไงคุณข้าวปั้นก็อย่าทำร้ายจิตใจพี่กุนต์มากนักเลยนะคะ
จาก FCพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 19-07-2016 07:05:11

โธ่ พี่กุนต์หวั่นไหวกับเด็กซะแล้ว แต่ก็ว่าไม่ได้อ่ะเพราะพี่กุนต์ก็ห่างหายกับเรื่องความรักมานานมันคงต้องมีกันบ้างล่ะเนอะ แต่กว่าจะสมหวังนี่ล่ะซิไม่รู้ว่าพี่จะต้องเจ็บเยอะหรือเปล่านี่ละซิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 19-07-2016 07:13:44

กำลังนึกไปถึงตอนที่คบกันแล้วโอ๊ตก็จะคิดว่าที่เป็บแบบนี้เพราะตนเหมือนศรันย์
ส่วนกุนต์ก็จะคิดว่าที่โอ๊ตดีกับตนเพราะบุญคุณ :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 19-07-2016 07:40:47

ไม่อยากให้พี่กุนต์หลงรักโอ้ตเลย...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 19-07-2016 07:59:04

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: DLuciFer ที่ 19-07-2016 08:06:48

โอ้โห พี่กุนต์ เคะราชินีเลยค่ะ  :katai2-1: o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 19-07-2016 08:14:01

ถ้าการหนีวีรสุจะทำให้เก่งขนาดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 19-07-2016 08:31:48

พี่กุนจารุกได้งายยย 5555
ขนาดปี้หมูรุกมาตลอดยังไม่รอด
กุน=หมู เหมือนกันขนาดนี้ #ย้อเย่นน้าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-07-2016 08:37:36

พี่กุนย์เท่สุดๆ~
เริ่มแอบมีหวั่นไหวกันบ้างเนอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 19-07-2016 08:46:27

โอ๊ยยยยย พี่กุนนนนนต์ หล่อ รวย อ่อนโยน ใจดี เข้มแข็ง พึ่งได้จริงๆ  //  ดูเหมือนพี่กุนต์ก็พอมองเห็นความรู้สึกของโอ๊ตที่มีให้ปาลินนะ  พี่กุนต์เป็นผู้ใหญ่กว่า คงไม่ออกอาการโฉ่งฉ่าง คงอยู่ดูแลไปอย่างห่วงๆ คงไม่อยากให้โอ๊ตลำบากใจ เจ็บก็ทนเอา งือออออ อดทนนะพี่กุนต์ คู่แล้วไม่แคล้ว พี่กุนต์เป็นนายเอกของคุณข้าวปั้น ต้องสตรองค่ะ มงนี้ไม่ได้ได้มาง่ายๆ คุณค่าที่พี่กุนต์คู่ควร :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 19-07-2016 08:49:15

พี่กุนต์จ๋าาาาาา เค้าเป็นfc :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 19-07-2016 08:59:16

พี่กุนต์เปนรุก O_O จิงดิ  เข้าใจว่ามาตลอดว่าเปนเพะนะนี่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 19-07-2016 09:48:51

ตอนแรกพี่กุนต์เป็นคนห้ามอินทัชเองไม่ใช่เรอะ กลายเป็นว่าพี่แกใส่เองเลย 555555
นายโอ๊ต! ขยันมาทำให้พี่กุนต์หวั่นไหวอีกแล้ววว  ถ้าไม่รับผิดชอบนะ -_-^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 19-07-2016 10:03:47

สงสารเด็กๆ แต่พี่กุนต์เท่มากเลย ชอบนิสัยพี่กุนต์อ่ะ มันดีงามจริงๆ  o13
พี่กุนต์คงเริ่มหวั่นไหวกับโอ๊ตแล้วสินะ ส่วนโอ๊ตก็คงไปนึกถึงแต่เรื่องหนี้บุญคุณล้วนๆ  จะเป็นไงต่อไปกันนะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 19-07-2016 10:10:57

หญ้าอ่อนอ่อยให้กินมากค่ะ บอกเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 19-07-2016 10:20:13

กรี๊ดดดดดด ,, ใจเต้นแรงไปพร้อมๆกับพี่กุนต์

ถึงแม้จะมีเรื่องแย่ๆ แต่ก็ยังอบอวลไปด้วยความอบอุ่นอ่า

ชอบบบ ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 19-07-2016 10:20:47

เฮ้ย พี่กุนต์เป็นรุก  :a5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 19-07-2016 11:00:11

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 19-07-2016 11:09:33

ฮืออ ดีใจมาก เราโล่งใจมากๆเลยที่จับตัวไอ้พันได้
พี่กุนต์สุดเท่เลย เฟี้ยวเงาะมาก55555
ไม่น่าห้ามกันเลยอะ น่าจะให้กระดูกซี่โครงหักก่อน
เอาละ สิ่งที่เรากลัวต่อไปก็คือ..
พี่กุนต์เป็นฝ่ายรู้สึกก่อนจริงๆสินะ
พอรู้สึกก่อน ก็เตรียมตัวเจ็บก่อนได้เลย
ยิ่งโอ๊ตยังมั่นคงในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อไผ่อะ
เรื่องมันยิ่งยาก.. ในหัวโอ๊ตตอนนี้
ก็คงแค่รู้สึกดี และที่มากกว่านั้นก็คือคำว่าบุญคุณ
เห้อ เห้อ เห้ออออออ
แต่อย่างน้อยเรื่องร้ายๆก็ผ่านไปแล้ว

ปล.เค้าพลาดมากกกก เมื่อคืนเค้านอนดึกนะ
ฮือ ทำไมไม่เข้ามาดูในเล้าว่าเรื่องนี้อัพเนี่ยะะ
ชักดิ้นชักงอมาก555555 
ขอบคุณนะคะ รออ่านต่อค่า เป็นกำลังใจให้นะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 19-07-2016 11:12:23

ไม่ดราม่านะ แต่อ่านความหลังของกุนกะศรัน ร้องไห้น้ำตาแตกทุกตอน 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 19-07-2016 11:24:17

ขอโทษข้าวปั้นไว้ก่อนนะคะ.......เหี้ย!!!!!!!!!! พี้กุนต์โคตรเท่ห์  :heaven เรื่องนี้ยอมเลย ยอมให้พระนายไม่ต้องได้กันเลย ถ้าโอ๊ตจะตอบแทนบุญคุณด้วยการเอาตัวเข้าแลก :oo1:แต่ไม่เคยรู้ถึงความรู้สึกของพี่กุนต์ที่มีต่อโอ๊ตก็ขอให้หยุดความคิดไว้แค่นั้นเถอะนะ ตอบแทนด้วยการเป็นเด็กดี เรียนให้จบ มีหน้าที่การงานที่ดีทำ ส่งน้องอ้นน้องอุ้มเรียนจนจบก็พอ ถือว่าพี่ขอนะโอ๊ตนะ :z3:
"อย่าเล่นกับความรู้สึก ถ้าเราไม่เคยรู้สึกถึงมัน"

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 19-07-2016 11:29:21

มีความพ่อแม่ลูก โอ๊ตอุ้มลูก พี่กุนต์ก็ไฝว้เพื่อลูก
ว่าแต่พี่กุนต์ดูจะหวั่นไหวซะแล้ว
เอาจริงๆก็ชอบมาตั้งแต่แรกแล้วหรือเปล่า ถึงได้คอยช่วยเยอะขนาดนี้
ถ้าหลงรักแล้วแย่แน่ๆ เพราะโอ๊ตชอบปาลิน อีกอย่างคือ รู้สึกว่าโอ๊ตไม่ได้คิดอะไร
นอกจากเห็นพี่กุนต์เป็นผู้มีพระคุณคนหนึ่ง ที่ต้องตอบแทน

แล้วคุณ ภวินทร์เนี่ย พระเอกของปาลินสิน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: caramel ที่ 19-07-2016 11:35:14

คำว่า เรื่องนี้ พี่กุนต์เป็นรุกนะ คือกำลังช็อค พอซะเมื่อไรมายิ้มทันที  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 19-07-2016 11:38:57

เห็นนุ่มนิ่มอ่อนโยนมาตลอด พี่กุนต์ก็โหดนะจ้ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: p.spring ที่ 19-07-2016 11:39:18

ไอ้ดิน แกโดนเขี่ยทิ้งแล้ว ชั้นยกให้พี่กุนต์ไปที่สองรองจากเฮียหมูเเล้ว
ได้แต่หวังลึกๆ ให้พี่กุนต์เป็นสามี  :hao6:  พอเจอคำว่าซะเมื่อไหร่ แห้วทันทีเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 19-07-2016 11:45:10

_เฮ้อออ..โล่งใจที่ เรื่องจบลงด้วยดี สงสารทั้งโอ๊ต น้องอ้นและน้องอุ้มเลยนะเด็กดี
ไม่อยากให้พี่กุนต์หลงรักโอ๊ตเลย เพราะโอ๊ตไม่ได้ชอบพี่กุนต์แต่ชอบคนอื่นอยู่
ไม่อยากกินมามาม่าาาาา...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 19-07-2016 12:42:58

ฮั่นแน่ พี่กุนหวั่นไหวจนได้ :hao7:
แต่ดูท่า เด็กมันยังไม่สนใจน้า
ถึงอย่างนั้นเราก็ยังเชื่อมั่นในมนเสน่ห์คนแก่ของข้าวปั้น
มั่นใจ อีกไม่นานโอ๊ตต้องติดบ่วงพี่กุนแน่นอน
ช้าๆแต่ชัวร์ :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 19-07-2016 13:05:48

เอาแล้วไง
พี่กุนต์เริ่มหวั่นไหวกับเด็ก
แต่เด็กมันยังไม่รู้ตัว
เมฆฝนตั้งเค้ามาแต่ไกล
เราต้องเตรียมร่มให้พร้อม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 19-07-2016 13:25:17

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 19-07-2016 13:28:25

พี่กุนต์เท่ห์มากกกกกก :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 19-07-2016 13:49:00

ไม่จริง พี่กุน เคยรุกแต่กับเด็กตัวแทนคนที่สาม ท่านั้นเพราะทำใจให้ซ้ำรอย น้องศรัณย์ไม่ได้ เราจำได้ๆ อย่ามา..คนเขียนขา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 19-07-2016 13:58:35

วิอ่านไปถึงช่วง..
 'เด็กหนุ่มนิ่งงัน สุดท้ายหลับตาลงยกมือขึ้นลูบหน้า...' // ลูบตามอิโอ๊ตทำไมวะเรา 555555555555
อินจัดเครียดตามมัน

ปล.หลงรักนายเอกจังอ่ะ #ทีมพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 19-07-2016 14:13:48

ฮือออออออออออออออออออ
พี่กุนต์ขาาาาาาาาาาาา พ่อพระเอกคนดีย์ของน้องงงง
น้องรักพี่กุนต์เหลือเกินนนนนนนนนนนน TvT
เมื่อไหร่ที่อินทิชทำให้พี่กุนต์เสียใจหันมาทางนี้นะคะ น้องจะปลอบพี่กุนต์เองงง

ตอนนี้เท่มากกก ฉากเหวี่ยงนายพันลงไปกองกับพื้นนี่แบบ.. อินทัชเป็นใครรรรร 55555555

แถมมีความคืบหน้าในเรื่องหัวใจแล้วนะ
ฮอลลลลล พี่กุนต์เริ่มหวั่นไหวกับเด็กมันแล้วสินะคะ
ยิ่งมาอยู่คอนโดเดียวกันแบบนี้ตายๆๆๆ สังหรณ์ใจว่าพี่กุนต์จะต้องมีเรื่องมาให้หัวใจเต้นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แน่ๆ

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ TvT
ึคุณข้าวปั้นมาพรุ่งนี้เลยได้ม้อยยยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 19-07-2016 14:18:41

พี่กุนต์อย่างเท่  ได้ทั้งบู๊และบุ๋น ไอดอลเลยคนนี้
 
กรี๊ดๆ ชูป้ายไฟให้พี่กุนต์ 
 o13 o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 19-07-2016 14:26:21

พี่กุนต์รุกจริงดิ ลุ้นๆ :katai1:

รอตอนต่อไปค่าาา :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 19-07-2016 14:30:26

คนเขียนฝึกมาจากที่ไหน ทำไมถึงเขียนได้เก่งขนาดนี้เนี่ย

เขียนกี่ภาคๆ ก็ปังหมดเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 19-07-2016 15:26:30

ว๊ายยยยอยากได้พี่กุนต์เป็นพี่ชายยยย เป็นพี่พอนะสามีไม่เอา ให้พี่กุนต์ไปเป็นเมียอินทัชคนเดียวอ่ะดีแล้ว เราไม่อยากได้ขอพิพาทกรณีสามีเราเป็นเมียเขาาาาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ordkrub ที่ 19-07-2016 16:24:30

เฮ้อออ
คลี่คลายไปหนึ่งเปลาะ
ลุ้นมาหลายวัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 19-07-2016 19:03:48

กรี๊ดดดดดด พี่กุนต์ของน้องงงงงง แมนที่สุด เท่ที่สุด แอร๊ยยยยย
มิเสียแรงที่น้องรักและทุ่มเทให้มาตลอด 5555555

สงสารน้องอ้น น้ำตาคลอเลยตอนพี่กุนต์บอกให้ไอ้พันก้มกราบน้องอ้น
คนจะแมน แมนที่ใจที่ใช่ใบหน้าจริงๆ โคตรพระเอกเล้ยยย

รอคุณข้าวปั้นต่อไป สู้ๆ นะคับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 19-07-2016 20:56:01

ขอบคุณคนแต่งค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 19-07-2016 23:16:36

อินกับเรื่องนี้มาก เป็นนิยายที่ดีจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 20-07-2016 09:13:51

จะไปทางไหนกันต่อคู่นี้ :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 20-07-2016 09:26:19

โอ๊ต ถ้าไม่คิดไรอย่ามาทำให้พี่กุนต์หวั่นไหวนะ
สงสารพี่กุตต์อ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 20-07-2016 13:37:03

พี่กุนต์ หล่อเก่ง อบอุ่น มีความละเอียดรอบคอบมากเลย โอ๊ตโชคดีที่รู้จักกับพี่กุนต์นะเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.14] pg.22 -- 18/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 20-07-2016 16:06:20

ตอนนี้พี่กุนต์ หล่อ เท่ ใจดี  น่ารักมากกก

อินทัชถ้าแกทำพี่กุนต์เสียใจ ฉันจะสาปแช่งแก!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 20-07-2016 19:30:59

Chapter 15

พวกเด็กๆอยู่ที่คอนโดของกนธีล่วงเข้าวันที่สี่แล้ว หลังจากเคลียร์เรื่องวุ่นวายเรียบร้อย กนธีก็พาอินทัชออกจากห้องเช่า เก็บข้าวของที่มีน้อยนิดมากองไว้ในห้องโถงของเขาก่อน อีกไม่เกินสามวัน หลังจากเฟอร์นิเจอร์ของเอสบีเอาของมาส่งก็คงจะย้ายเข้าอพาร์ทเมนท์เก่าของศรัณย์ได้
   
กนธีสั่งรื้อข้าวของให้กลายเป็นห้องโล่ง ออกแบบและตกแต่งสไตล์มินิมอลโทนสีไม้อุ่นๆ สั่งทาสีผนังเป็นสีขาว ปูพื้นด้วยไม้ลามิเนต ซื้อเตียงเดี่ยวสองชั้นแบบรางเลื่อนมาวางไว้ชิดฝั่งหน้าต่าง ปลายเท้าเป็นโต๊ะหนังสือสำหรับเด็กๆ ถัดไปเป็นโซฟาเดี่ยวกับโต๊ะกลาง วางติดกับชุดโต๊ะกินข้าวขนาดเล็ก ฝั่งตรงข้ามโซฟาเป็นชุดวางทีวีกับชั้นหนังสือ 

เดี๋ยวนี้พวกเฟอร์นิเจอร์จัดชุดขายกันเยอะแยะ พอรวมค่าตกแต่งห้องน้ำใหม่แล้วทั้งหมดก็ไม่ได้เป็นราคามากมายเลย หากวันไหนที่อินทัชไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาก็ยังเปิดให้นักศึกษารายอื่นๆเช่าต่อได้
   
อินทัชลาเรียนและลางานต่อเนื่องมาหลายวันเพราะเรื่องคดียาเสพติดที่ว่า หลังจากเคลียร์เรื่อง คืนนี้เด็กหนุ่มเลยจะกลับไปทำงานตามปกติ กนธีไม่ได้ไปนั่งคุยด้วยเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่ถ้าวันไหนนึกอยากฟังเพลงก็จะแวะไปสักหน
   
ระหว่างนี้ วันที่อ้นกับอุ้มไปเรียน กนธีจะเป็นธุระคอยไปรับไปส่งให้ เรื่องบ้านที่พัทยาใต้ที่นัดลูกค้าไว้ เขาก็ขอเลื่อนออกไปอีกหน่อย นับว่ายังไม่ผิดแผนเสียทีเดียว
   
จิตใจของเด็กๆเข้ารูปเข้ารอยแล้ว เขาสอนว่ามันเป็นช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต แต่ไม่ใช่ทั้งหมด ไม่มีทางที่ท้องฟ้าจะสดใสเหมือนกันทุกวัน บางครั้งอาจจะมีพายุบ้าง มีลมแรงบ้าง วนเวียนกันไป แต่ท้ายที่สุด มันก็จะมีวันสงบเหมือนกัน
   
น้องอ้นยังคงอยากช่วยพี่โอ๊ตหาเงิน แต่อินทัชไม่เต็มใจที่จะให้น้องออกมาลำบาก แต่ถ้าเมื่อไรที่อ้นขึ้นชั้นมัธยม อินทัชจะยอมให้ไปทำงานพิเศษให้เป็นหลักแหล่ง ระหว่างนี้ กนธีช่วยหาทางออกง่ายๆให้เด็กชายก่อน
   
“เพาะผักขาย” เขานั่งยองๆลงพูดกับเด็ก ชูเมล็ดผักในซองขึ้นมาให้ดู “อ้นปลูกผัก พอโตแล้วก็เอาไปขายไงครับ”
   
อ้นฉีกยิ้ม จะว่าไปแล้ว ในห้องของพี่กุนต์ก็ปลูกผักหลายๆอย่างไว้ในพื้นที่จำกัด เพาะถั่วงอกกับผักบุ้งในตะกร้า เพาะเห็ดผ่านก้อนเชื้อในถุงพลาสติก เพาะต้นอ่อนทานตะวันของโปรดของพี่กุนต์ในกระบะ และยังมีการปลูกผักไฮโดรผ่านทางรางสีขาวตรงระเบียงด้วย ไม่นับรวมต้นพริก สมุนไพรไทยเล็กๆน้อยๆในกระถาง รวมทั้งหัวแครอทกับหัวไชเท้าที่พี่กุนต์ตัดและแช่น้ำเอาไว้ให้รากงอก
   
“อ้นอยากปลูกอะไรครับ”
   
“ต้นอ่อนทานตะวันครับ” อ้นยิ้มเขิน “อ้นจำได้ว่าพี่กุนต์ชอบกิน อ้นจะปลูกให้พี่กุนต์”
   
กนธีหัวเราะชอบใจ “ได้ๆ..พี่ตามใจอ้น แล้วพอมันโต อ้นก็เอามาขายให้พี่นะ พี่ไม่ไว้ใจคนอื่นปลูก เดี๋ยวฉีดยาฆ่าแมลง” เขาลูบหัวเด็ก “แล้วถ้ามันมีเยอะมาก พี่จะเอาไปฝากร้านสลัดของคนที่รู้จักกันขายให้ ดีไหม..”
   
อ้นพยักหน้ารับ เด็กน้อยรับเมล็ดทานตะวันจากพี่กุนต์ไปแกะซองและเริ่มต้นทำตามคลิปวีดีโอเรื่องการปลูกผักด้วยตนเอง ส่วนน้องอุ้มก็อยากช่วยพี่ๆหาเงินบ้าง พี่กุนต์เลยเสนองานเล็กๆให้ทำก็คือรดน้ำต้นไม้ที่ระเบียง ได้เงินค่าขนมต้นละยี่สิบบาท
   
“พี่กุนต์บอกแบบนั้น เดี๋ยวไอ้อุ้มมันก็หัวหมอ นับต้นอ่อนทานตะวันของพี่ทุกต้นหรอก” อินทัชส่ายหัว เขาเห็นไอ้แสบมันเพ่งกระบะเพาะตาเป็นประกาย กองนั้นนี่ได้เกือบร้อยต้นเลยนะ ถ้ามันไปนับถั่วงอกกับผักบุ้งอีก เป็นล่มจมกัน
   
กนธีหัวเราะ “เอาต้นใหญ่ๆนะครับ เดี๋ยวพี่ล้มละลาย”
   
วันนี้เป็นวันหยุด ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า อินทัชเลยชวนอีกฝ่ายไปหาซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตมาทำมื้อเที่ยงเพราะต้องอาศัยคีย์การ์ดกับลายนิ้วมือกนธีในการผ่านเข้าออก เขาไม่ได้ทำอาหารเก่งนักหรอก แต่บางอย่างก็ทำได้อร่อยพอตัว สมัยอยู่น่าน เขาต้องเป็นคนหาอาหารให้น้องกิน จะซื้อเขาบ่อยๆก็สิ้นเปลือง เลยอาศัยทำเป็นหม้อใหญ่กินได้หลายวันแทน
   
“ผมทำน้ำพริกปลาทูเป็น พี่กุนต์กินเผ็ดได้ใช่ไหม” เขาเอาผักสดมาเยอะแยะ
   
“กินได้ ชอบมากด้วย” กนธียิ้ม วันนี้เขามีนัดกับหมอบีช่วงบ่ายเลยว่างตอนเช้าเหมือนกัน “ให้พี่ช่วยอะไรไหม”
   
อินทัชขอยืมผ้ากันเปื้อนอีกฝ่ายมาใช้ เขาไม่ปฏิเสธที่พี่กุนต์จะมาเป็นผู้ช่วย
   
“ลวกผักให้หน่อยได้ไหมครับ เหยาะเกลือลงไปด้วยจะได้สีสดๆ”
   
คนที่ชอบพังครัวอย่างกนธีพยักหน้ารับ ลงมือต้มน้ำและเอาเกลือป่นใส่ ระหว่างนั้นก็ยืนมองพ่อครัวจำเป็นเอาครกหินใบน้อยที่เขาซื้อจากอ่างศิลามาใช้ ครัวในคอนโดเป็นแพนทรี ไม่เหมาะกับการทำอาหารหนักๆหรือควันเยอะ อินทัชเลยเอาครกลงไปวางกับพื้น หาผ้ามารองไม่ให้หน้ากระเบื้องเป็นรอย
   
“เอาพริกกี่เม็ดดีพี่”
   
“สาม..หรือสี่ก็ได้” เขายื่นตะกร้าเครื่องตำให้ “พี่ชอบกินปลาทู..เมี่ยงปลาทูก็ชอบ”
   
“ผมทำอร่อยนะ” เด็กหนุ่มลงไปนั่งขัดสมาธิ
   
กนธีกลั้นยิ้ม มองอินทัชตำพริกด้วยท่าทางขะมักเขม้น จะว่าน่าเอ็นดูก็ใช่ แต่ถ้าถามหาความเท่..เรียกว่าติดลบ แต่อย่างไรก็ตาม..นับว่าเมนูนี้น่าดึงดูดกว่าเอ้กเบเนดิกต์ของไอ้ไผ่ เขากินมื้อเช้าแบบนั้นมานานจนจะอาเจียนเป็นไข่อยู่แล้ว
   
“หัวเราะอะไรพี่กุนต์” อินทัชเงยหน้ามอง
   
“เปล่า แค่คิดถึงน้องชายนิดหน่อย” เขาเอาที่คีบสแตนเลสหนีบกะหล่ำปลี กระเจี๊ยบ และผักบุ้งลงไปในน้ำร้อน
   
“คุณพสิษฐ์น่ะหรือ” เขารู้ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ว่าเป็นพี่เป็นน้องกันตอนที่ฝ่ายนั้นมาว่าจ้าง แต่ไม่รู้ลึกไปกว่านั้นว่ามีสายเลือดฝั่งไหนร่วมกันหรือเปล่า “ผมว่าหน้าตาเขาออกแนวลูกครึ่งฝรั่งนะ”
   
“เจ้าไผ่เป็นลูกของอาพี่ แม่ไทย พ่อออสเตรีย แต่ออกมาเป็นพสิษฐ์..ครึ่งผีครึ่งคน”
 
เจ้าของชื่อที่อยู่ห่างออกไปอีกหลายสิบกิโลจามสามครั้งติด
   
อินทัชหัวเราะ เพราะมัวแต่ฟังพี่กุนต์ เขาเลยลืมเอามือป้องพริก มันกระเด็นขึ้นมาโดนตา “แสบ..”
   
“อ้าว..รีบมาล้างเร็ว” กนธีหลีกทางให้ เขาช่วยเปิดน้ำที่ซิงค์ล้างจาน “อย่าขยี้นะ”
   
เด็กหนุ่มเอามือรองแล้ววักขึ้นมาล้าง ลืมตาในน้ำอีกครั้งก็รู้สึกว่าพอจะทุเลาได้บ้าง
   
“ขอดูหน่อย” เจ้าของห้องดันตัวอีกฝ่ายไปแถวแสงไฟ หยิบเอาแว่นสายตามาใส่ “ก้มลงมาที พี่เตี้ยกว่าโอ๊ต”
   
ร่างสูงโน้มหน้าลงใกล้อย่างเชื่อฟัง กนธีขยับเข้าไปหา ใช้ปลายนิ้วที่ล้างแล้วแตะแถวเปลือกตาอีกฝ่าย อินทัชยืนนิ่ง หลุบตามองคนเบื้องหน้า เขาเผลอกลั้นลมหายใจเมื่อสบเข้ากับแก้มที่เคย ‘หอม’ ไปฟอดใหญ่เมื่อครั้งก่อน
   
แป้งท็อปคันทรีน่ะ..หอมดี
   
แต่ว่าแป้งจริงๆมันก็แค่หอม..ไม่ได้ ‘นิ่ม’ เสียหน่อย
   
กนธีรู้สึกร้อนวูบแบบแปลกๆเมื่อเห็นนัยน์ตาสีเข้มจ้องเขาเงียบเชียบ ชายหนุ่มละมือออก เกาแถวหัวคิ้วอย่างเก้กัง ความรู้สึกทำอะไรไม่ถูกแบบนี้..มันเกิดขึ้นครั้งสุดท้ายเมื่อไรกันนะ
   
“มันแดงหรือเปล่าครับ” อินทัชถาม
   
“ก็..ปกติดี” เขาตอบ ถอดแว่นออกวางบนเคาน์เตอร์ เสมองไปทางอื่นเมื่ออีกคนยังยืนเฉย
   
“ผมไม่เคยเห็นพี่ใส่แว่น” คนตัวสูงกว่ามองเลนส์ที่สะท้อนกับแสง “สายตาสั้นเท่าไรครับ”
   
“พี่น่ะหรือ” กนธีหันนิ้วโป้งชี้ตัวเอง “สายตายาวต่างหาก..สายตาสั้นมันของคนอายุน้อย พี่แก่แล้ว ปลายปีนี้ก็สี่สิบเต็ม”
   
อินทัชหลุดยิ้ม เห็นรอยบุ๋มข้างแก้ม และกนธีก็มองเพลิน
   
เสียงน้ำเดือดปุดๆ คนรับหน้าที่ลวกผักดันทำผักเละไปเสียแล้ว
   
“โธ่..” พ่อครัวแสนห่วยบ่นงึม “โจ๊กผัก”
   
“ยังกินได้ครับ แค่เสียวิตามินไปนิดหน่อย” อินทัชหลุดขำ เขาคีบผักลวกที่เปื่อยจนคอพับคออ่อนขึ้นมาแช่น้ำเย็น จะได้ไม่สุกไปมากกว่านี้ “เอาไว้ครั้งหน้าผมจะทำคะน้าฮ่องกงราดน้ำมันหอยให้พี่นะ”
   
“พี่ชอบกินผักคะน้า..”
   
“ผมจำได้” เขาเรียงกะหล่ำปลีใส่จาน “ตอนเจอกันครั้งแรก พี่สั่งผัดคะน้า ไม่ใส่เนื้อสัตว์”
   
กนธีนิ่งไป คำพูดประโยคสั้นๆ แต่กลับทำให้เขาใจเต้นแรง
   
อินทัชไม่ได้พูดจาโอ้โลม ใช้คำหวาน หรือพูดเอาอกเอาใจอื่นใด และเขาก็ไม่ใช่คนที่ได้ยินคำพรรค์นั้นแล้วจะทำให้ไขว้เขวได้ เพียงแต่นี่เป็นครั้งแรก..นับจากศรัณย์ ที่เขาฟังคำเหล่านี้แล้วทำให้รู้สึกอุ่นซ่านในใจขึ้นมา
   
มันคือคำพูดที่แสดงถึงความเอาใจใส่..โดยไม่ใช่การใส่ใจแบบจอมปลอมหรือขอไปที
   
ให้ตายเถอะวะ เขาคราง
   
..รู้สึกถูกใจเด็กคนนี้ขึ้นมาจริงๆแล้ว..
   
“พี่ต้องช่วยอะไรอีกไหม” กนธีถามแก้เก้อ
   
“ไม่เป็นไรครับ ไปนั่งเถอะ เดี๋ยวผมทำเสร็จแล้วจะยกออกไปให้”
   
เขาพยักหน้ารับ ออกไปนั่งรอในห้องรับแขก อ้นกับอุ้มเข้ามาดูทีวีเป็นเพื่อน กนธีชอบเปิดเรื่อง The Good Dinosaur ให้เด็กๆดู นอกจากจะสนุกแล้วยังได้ข้อคิดเล็กๆไว้สอนอีกด้วย
   
“พอถึงเวลาที่เหมาะสม ทุกคนก็จะมีรอยเท้าที่ยิ่งใหญ่เป็นของตัวเอง” เขาบอกน้องอ้นกับน้องอุ้ม ลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู “เพราะฉะนั้น ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆใช้ชีวิต เข้าใจไหมครับ”
   
มื้อเที่ยง พวกเขานั่งกินข้าวด้วยกัน นานมาแล้วที่กนธีไม่ได้สัมผัสกับความสุขแบบเรียบๆที่เกิดขึ้นโดยไม่ต้องซื้อหา รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะสดใส สีหน้าชอบอกชอบใจเวลาเล่าเรื่อง มุกตลกขำขันจากการ์ตูนที่ดู การผลัดกันตักอาหารให้แต่ละฝ่าย และกลิ่นหอมของอาหารทำสดใหม่ที่มาจากความเอาใจใส่ ทำให้เขาถึงกับยิ้มไม่หุบ
   
เขาเคยวาดฝันกับศรัณย์ ว่าถ้าใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสักพักแล้ว ถ้าอะไรๆอยู่ตัว เขาอยากจะขอรับลูกบุญธรรมมาสักคนสองคน หรือไม่ก็ฝากญาติอุ้มบุญให้ เขาอยากสัมผัสกับคำว่า ‘ครอบครัว’
   
..แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความฝันที่มาไม่ถึง..
   
ตอนนี้ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาต่างหากที่เป็นความจริง

..เพียงแต่ ‘ครอบครัว’ ตรงหน้านี้ ไม่ใช่ของเขา..
   
กนธีรู้สึกตันในลำคอจนต้องยกน้ำขึ้นดื่ม อาทิตย์หน้า เด็กๆก็ต้องย้ายออกไปแล้ว และเขาก็ต้องนั่งกินข้าวคนเดียวในห้องกว้างแต่ว่างเปล่าอีกครั้ง
   
..ความเหงาและอ้างว้างมันอยู่ที่ใจของเราจริงๆ..
   
“พี่อิ่มแล้วนะ” ชายหนุ่มวางช้อนส้อม น้ำพริกปลาทูฝีมืออินทัชอร่อยมาก ถึงผักที่เขาลวกจะเละเทะไปหน่อย แต่ก็ยังอร่อยอยู่ดี พอมีไข่เจียวโหระพาและแกงจืดเต้าหู้ไข่ร้อนๆแล้ว เขาเผลอกินไปถึงสองจานเลย
   
“พี่กุนต์มีนัดใช่ไหมครับ”
   
กนธีพยักหน้า เอาจานไปวางที่ซิ้งค์และเข้าห้องน้ำไปแปรงฟัน เขาแปรงทุกครั้งหลังอาหาร ถ้าอยากให้ฟันแท้อยู่ด้วยกันไปนานๆล่ะก็ มันต้องดูแลรักษากันหน่อย เขาอายุจะสี่สิบแล้ว ยังไม่เคยทำฟันปลอมสักซี่ มีอุดด้วยเรซินสีเหมือนฟันบ้าง แต่ยังไม่เคยเจอร้ายแรงขนาดต้องรักษารากหรือครอบฟัน
   
“พี่นัดจิตแพทย์เอาไว้” เขาบอกตามความเป็นจริง “เจอกันทุกอาทิตย์น่ะ”
   
อ้นฟังอย่างสงสัย “ทำไมพี่กุนต์ต้องไปหาจิตแพทย์ครับ จิตพี่กุนต์ไม่สบายหรือ”
   
“อ้น..เสียมารยาทนะเรา” อินทัชปราม
   
“ไม่เป็นไรหรอก” กนธีขบขัน คำถามซื่อๆแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน “พี่กุนต์มีเรื่องในใจเยอะครับ เลยไปคุยกับคุณหมอ”
   
“อ้นเคยได้ยินเขาบอกว่าคนไปหาหมอจิต คือคนบ้า แต่พี่กุนต์ไม่ได้บ้านี่นา”
   
“เจ้าอ้น” พี่ชายคนโตดึงหูน้องจนยืด “พูดแบบนี้ได้ยังไง”
   
กนธีหัวเราะ โบกมือปัดๆ เขาหยิบเสื้อนอกมาคล้องแขนแล้วลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้า น้องอุ้มนั่งละเลียดเยลลี่ เลยไม่ได้สนใจเรื่องที่ผู้ใหญ่คุยกันนัก
   
“จิตแพทย์ไม่ได้รักษาแต่คนบ้านะครับ จิตแพทย์มีงานเยอะแยะ เพราะว่าคนทุกคนมีส่วนของร่างกาย แล้วก็จิตใจ ถ้าร่างกายป่วย เราก็ต้องหาหมอ แล้วถ้าจิตใจป่วย เราจะทิ้งมันได้ยังไง ถูกไหม”
   
อ้นพยักหน้าหงึกหงัก
   
“คุณหมอบีที่พี่กุนต์ไปหารักษามาเยอะแล้วครับ คนแก่นอนไม่หลับ คนหนุ่มสาวที่ซึมเศร้า วิตกกังวล บางคนก็มีอาการทางสมอง เห็นภาพหลอนต้องกินยา หรือคนอย่างพี่กุนต์ที่ไม่ได้เป็นโรคอะไร แต่มีเรื่องไม่สบายใจก็ไปหาได้เหมือนกัน เขาเรียกว่าเป็นการบำบัดทางจิตใจครับ มีทั้งแบบบำบัดเดี่ยว แล้วก็บำบัดกลุ่ม บางครั้งคนที่คุยด้วยก็เป็นจิตแพทย์ บางครั้งก็เป็นนักจิตวิทยา”
   
อ้นร้อง ‘อ๋อ’ เข้าใจขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่ทั้งหมด
   
“อย่างตอนที่อ้นไม่สบายใจ ร้องไห้ อ้นก็คุยกับนักจิตวิทยาได้นะ”
   
“หูย..เท่จัง”
   
กนธีขยี้หัวเด็ก “นั่นแหละครับ พี่กุนต์จะบอกว่าร่างกายคนเรามีวันอ่อนแอได้ จิตใจเราก็อ่อนแอได้เหมือนกัน ไม่เว้นว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เป็นเรื่องธรรมดาของการใช้ชีวิตนะ ไม่มีใครไม่เจอปัญหาหรอกครับ”
   
อ้นตะเบ๊ะรับ พี่กุนต์อธิบายง่ายดี เอาไว้เวลามีหัวข้ออาชีพในอนาคต อ้นอาจจะเขียนลงไปในเรียงความว่าอยากเป็นจิตแพทย์ก็ได้
   
กนธียิ้มน้อยๆ เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู ฝากให้อินทัชช่วยดูแลห้อง เขากลับมาก่อนเวลาเข้างานของอีกฝ่ายอยู่แล้ว “พี่กลับมาแล้วจะขับไปส่ง ระหว่างนี้ก็นั่งเล่นกับน้องไปก่อนนะ ฝากด้วยครับ”
   
อินทัชกำลังจะปิดประตูตามหลังแต่แล้วก็นึกขึ้นได้ เรียกคนที่ก้าวออกไป “ตอนเย็นอยากกินอะไรครับ” ยังมีวัตถุดิบทำกับข้าวเหลืออยู่อีกเพียบ ระหว่างรอพี่กุนต์ เขาจะได้ทำให้
   
กนธีนิ่งคิด “ยำเห็ดเข็มทอง”
   
“โอเค”
   
“ต้มยำเห็ดนางฟ้า ผัดเห็ดฟางใส่แครอทกับหน่อไม้ฝรั่ง แล้วก็เห็ดหอมสดผัดน้ำมันหอย”
   
อินทัชขำ “อยากกินตระกูลเห็ดสินะ..ได้เลยครับ”
   
กนธีฝากเงินเอาไว้จำนวนสองพัน “อยากได้อะไรเพิ่มก็โทรบอกแม่บ้านให้เขาไปซื้อมาให้ก็ได้ เบอร์แปะอยู่ตรงตู้เย็น” บางทีเขาขี้เกียจจะออก ก็จ้างคนทำความสะอาดช่วยเป็นธุระให้
   
ร่างสูงพยักหน้ารับ มองตามแผ่นหลังอีกฝ่าย
   
“ขับรถดีๆนะพี่ แล้วก็..” เขายิ้มให้ “รีบกลับมากินข้าวเย็นด้วยกันนะ”
   
ฟังแบบนี้แล้ว..ใจใครอีกคนก็ไหววูบขึ้นอีกจนได้

......



“ครั้งก่อนที่เจอกัน คุณพูดให้ผมฟังว่าคุณรู้สึกแย่กับตัวเอง เพราะคุณมองว่าตลอดเวลาที่คบหากับคนรัก คุณไม่เคยทำให้เขามีความสุข” นฤเบศร์เปิดเซซชั่นด้วยการทักทาย พูดคุยเรื่องทั่วไปสักพัก แล้วตามด้วยการทบทวนเนื้อหาก่อนหน้า
   
กนธีนั่งนิ่ง “ใช่ครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยดี แล้วก็โทษตัวเองที่จัดการความสัมพันธ์ไม่ได้”
   
“คำว่าจัดการความสัมพันธ์ไม่ได้ของคุณคืออะไร”
   
“คือผมควบคุมมันไม่ได้ ทำให้มันไปตลอดรอดฝั่งไม่ได้ สามวันดี สี่วันไข้ ทะเลาะกันเรื่อย” เขาถอนหายใจ “ผมก็แค่คิดว่า..มันน่าจะมีความสุขสิ เราน่าจะหัวเราะ คุยกันได้ทุกเรื่อง เปิดใจกัน มีแต่รอยยิ้ม อะไรทำนองนี้”
   
นฤเบศร์พยักหน้า “แล้วในความเป็นจริง คุณมองว่าความสัมพันธ์ของคนทั่วไปเป็นยังไงครับ มันควบคุมให้มีแต่ความสุขอย่างที่คุณคิดได้ไหม”
   
กนธีหัวเราะเฝื่อน “เป็นไปไม่ได้หรอก ยังไงก็ต้องมีวันทะเลาะกันอยู่แล้ว”
   
“เวลาที่คู่รักทะเลาะกัน คุณมีความคิดเห็นว่ายังไง”
   
“มันก็มีทั้งข้อเสียกับข้อดีนะครับ” เขาคิด “ข้อเสีย มันก็รู้สึกแย่ทั้งสองฝ่ายอยู่แล้ว ส่วนข้อดี ก็คือหลังจากเลิกทะเลาะแล้วใจเย็นลง เราก็ได้เห็นมุมมองของอีกฝ่ายมากขึ้น อย่างศรัณย์..เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดว่าเขาอึดอัดอะไร ผมเลยจัดการให้หมดทุกอย่าง พอเขาระเบิดลง ผมถึงจะรู้ว่า อ้อ..ที่ผ่านมาคิดแบบนี้เองสินะ”
   
“แปลว่า การทะเลาะกันของคู่รักก็ไม่ได้มีแต่เรื่องแย่เสียทีเดียว ใช่ไหมครับ”
   
“ใช่..ไม่ได้มีแต่ข้อเสียครับ ถ้าเราผ่านไปได้ก็จะสามารถเข้าใจในตัวอีกฝ่ายมากขึ้น มองเห็นความแตกต่างของกันและกัน เปิดใจรับความคิดที่ต่างกันมากขึ้น..แค่ว่าต้องคุมอารมณ์ให้ดี ไม่ระเบิดใส่กัน ไม่ด่าหยาบๆ ขุดต้นตระกูลมาสรรเสริญ”
   
นฤเบศร์ยิ้ม “เอาไว้เราจะคุยเรื่องการจัดการกับอารมณ์ตอนหลัง จะรับรู้ยังไง จะแสดงออกยังไง จะลดระดับ ผ่อนคลาย ระบายมันยังไงโดยไม่ให้กลายเป็นการเก็บกดและสะสมเหมือนแม็กม่าใต้ภูเขาไฟที่รอวันปะทุ”
   
กนธีส่งเสียงตอบรับในลำคอ
   
“กลับมาเรื่องที่เราคุยกันเมื่อครู่ คุณคิดว่าพอจะสรุปความคิดของคุณตอนนี้ได้อย่างไรบ้าง”
   
“ผมคิดว่า..เราควบคุมความสัมพันธ์ให้เป็นอย่างที่เราต้องการตลอดไม่ได้ และถึงจะควบคุมไม่ได้ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ตามธรรมชาติมันก็มีทั้งสุขและทุกข์ปนกัน ผลัดกันไป ผลัดกันมา ไม่มีอะไรถาวร จะทะเลาะกันบ้างก็เป็นเรื่องปกติ เพราะการใช้ชีวิตร่วมกันมันก็เหมือนลิ้นกับฟันนั่นแหละ”
   
“คุณเป็นผู้รับบริการที่เปลี่ยนแปลงแนวคิดของตัวเองได้ไวมาก” นฤเบศร์ชม “กลับไปที่หัวข้อคราวที่แล้ว ตอนที่คุณบอกผมว่า คุณ ‘ไม่เคย’ ทำให้คุณศรัณย์มีความสุข ผมถามคุณว่า มีเหตุการณ์อะไรที่ช่วยสนับสนุนความคิดนั้นของคุณ คุณยังตอบผมทันทีไม่ได้ ผมเลยให้ไปคิดเป็นการบ้านมา แล้ววันนี้..”
   
กนธีก้มหน้าลง มองมือที่ประสานกันอยู่บนโต๊ะ “ก่อนหน้านี้ผมคิดว่า การทะเลาะกันคือเหตุการณ์ที่มาสนับสนุน แต่เอาเข้าจริง..มันก็ไม่ใช่ เพราะอย่างที่คุยกัน การทะเลาะเป็นเรื่องธรรมดา มันเลยไม่เกี่ยว”
   
“มีอย่างอื่นไหมครับ เหตุการณ์อะไรบ้างที่เป็นรูปธรรม”
   
ชายหนุ่มหลับตานิ่ง คิดใคร่ครวญหาช่วงเวลาที่เขามองว่า ศรัณย์ไม่มีความสุขเมื่อได้อยู่กับเขา
   
จะว่าไป ถึงจะทะเลาะกันเรื่อย แต่พวกเขาก็ผลัดกันง้องอน และกลับมาพบกันคนละครึ่งทางเสมอ ศรัณย์ไม่เคยมีคนอื่น ไม่เคยนอกใจ นอกกาย ไม่เคยคิดตีตัวออกห่าง แค่เว้นระยะในช่วงที่มีปัญหากัน แล้วก็กลับมาใหม่ ศรัณย์ไม่เคยพูดออกมาว่าเบื่อ ว่ารำคาญ ไม่เคยบอกว่าไม่มีความสุข กระทั่งบ้านหลังนั้นที่หมอนั่นซื้อไว้ ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับความคิดที่จะขอเลิกรากัน แต่เป็นความคิดที่อยากจะขอร่วมชีวิตกับเขา และขอเป็นผู้นำครอบครัวของเราต่างหาก

“คำตอบก็คือ..ผมคิดไปเอง ตัดสินไปเองทั้งนั้น..” ไม่มีอะไรจะมายืนยันได้สักอย่าง มันเป็นแค่ความฟุ้งซ่าน ปะติดปะต่อเรื่องราวโดยไร้หลักฐานแล้วดึงเข้ามาหาตัวเอง โทษแต่ตัวเองมานานจนจมอยู่กับบ่อโคลนที่ขุดขึ้นกับมือ

..เขาก้าวลงไป ดำดิ่งอยู่ในความรู้สึกผิดที่สร้างขึ้น โดยไม่มีใครผลักเขาลงไปสักคน..

“วงจรความทุกข์ของคุณ ก็คือความคิด” นฤเบศร์ยิ้มจาง “เมื่อคุณคิด มันจะส่งผลต่ออารมณ์และการกระทำของคุณ ดังนั้นถ้าเราเปลี่ยนแปลงความคิดตรงนั้นได้ อารมณ์และการกระทำของคุณก็จะเปลี่ยนเช่นกัน”

“แปลว่าผมต้องคิดใหม่ใช่ไหมคุณหมอ” กนธีถาม

“ใช่ครับ..และผมก็จะเป็นผู้ช่วยที่เดินไปพร้อมๆกับคุณ จะไม่ตัดสิน จะไม่สั่ง ไม่วิจารณ์ ไม่บอกให้คุณทำตาม แต่จะกระตุ้นให้คุณได้คิด และหาทางออกได้เอง”

คนฟังยิ้ม “ผมเข้าใจแล้ว”

......



นฤเบศร์จบเซซชั่นการบำบัดครั้งนี้หลังเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เขาสรุปเนื้อหาที่คุยกัน และนัดเจอกันอีกครั้งอาทิตย์หน้า ความจริงก็คือ คุณกนธีเป็นผู้รับการบำบัดที่เข้าใจอะไรได้รวดเร็ว เปลี่ยนแปลงแนวคิดของตัวเองไปสู่รูปแบบที่ดีได้ไวกว่าคนอื่น
   
“ขอบคุณคุณหมอมาก” กนธีคล้องเสื้อนอกไว้ที่แขน เขาเดินออกมาจากห้องตรวจโดยมีอีกฝ่ายตามมาส่งที่ประตู “อันที่จริง ถ้าไม่ติดสถานะของหมอกับคนไข้ ผมก็อยากจะขอเลี้ยงกาแฟสักหน่อย”
   
นฤเบศร์หัวเราะ เขามีขอบเขตระหว่างสองฝั่งที่ต้องรักษา ถ้าเขาสนิทกับคุณกนธีมากกว่านี้สักหน่อย เขาก็คงไม่รับเคสเหมือนกัน มีข้อควรระวังระหว่างผู้บำบัดกับผู้รับบริการที่เคยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิด หรือลึกซึ้งต่อกันมาก่อน แต่ว่าเขากับอีกฝ่ายแค่เจอกันครั้งเดียวในรูปแบบเพื่อน เลยยังพอจะอะลุ้มอล่วยได้อยู่
   
“แล้วเจอกันครั้งหน้านะครับ”
   
กนธียิ้มรับ รู้สึกว่าคุณหมอเป็นคนน่ารักดี ตอนนั้นเขาเองก็เสียมารยาทที่ทำเพิกเฉย ไม่น่าเชื่อว่าเคยไปดูหนังด้วยกันครั้งหนึ่ง กลับมาเจอกันอีกครั้งจะกลายเป็นคนไข้ของอีกฝ่ายไปเสียได้
   
เขาเดินออกมาจากแผนกจิตเวชในโรงพยาบาลเอกชน บางคนก็มองแปลกๆ แต่เขาไม่สนใจหรอก ตอนอยู่ต่างประเทศ คนที่มีฐานะมักจะมีจิตแพทย์ หรือนักจิตวิทยาประจำครอบครัวกันทั้งนั้น เป็นเรื่องปกติ สามัญธรรมดา ไม่มีใครมาตีตราว่ามาจิตเวชแล้วต้องเป็นบ้าไปเสียทุกคน แต่ถึงประสาทหลอนขึ้นมาจริงๆแล้วจะแปลกอย่างไร มันเป็นเรื่องของสารเคมีในสมองที่แปรปรวน ก็ต้องกินยาเหมือนป่วยทางกายนั่นแหละ
   
กนธีมองนาฬิกาข้อมือ เพิ่งจะบ่ายสองกว่า เขาคิดว่าจะแวะห้าง ซื้อนมกล่องกับของขบเคี้ยวที่ไม่มีโซเดียมมาตุนไว้ในคอนโด ตอนที่นั่งดูการ์ตูนกับเด็กๆจะได้มีอะไรกิน
   
มีสายแปลกๆโทรเข้ามาตอนเข้าลงมาที่ลานจอดรถ เขารับสาย คิดว่าคงจะเป็นลูกค้ารายใหม่
   
‘สวัสดีครับ..ไม่ทราบว่าใช่คุณกนธี สิงหนาทหรือเปล่า’
   
“ใช่ครับ” เขาสตาร์ทรถ เปลี่ยนมาใส่บลูทูธ “จากไหนครับ”
   
‘ผมเอง..’ ปลายสายพูดเสียงนุ่ม ‘ไผทครับ..เราเคยเจอกันตอนที่น้องของคุณขับรถชนวัวผม’
   
กนธีร้อง ‘อ๋อ’ ในใจ..ไอ้ตึ๋งหนืดของเจ้าไผ่
   
เขาเกือบหลุดหัวเราะ แต่ยังตั้งสติทัน
   
“คุณไผท..” เขากลั้นขำ “เป็นยังไงบ้างครับ ขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้โทรไปเลย”
   
‘ผมหรือ..สบายดีครับ เรื่อยๆตามสภาพ’
   
..เปล่า..เขาถามถึงสุขภาพของแม่วัวต่างหาก..
   
กนธีถอยรถออกจากที่จอด นึกภาพโคบาลหนุ่มวิ่งไล่วัวไปทั่วไร่    

“อ๋อ..ครับ ดีใจที่คุณสบายดี เอ่อ..หวังว่าน้องชายผมจะจัดการเรื่องนั้นเรียบร้อยแล้วนะ” เต้าของวัวคุณ..คงหายตันแล้วใช่ไหม เขาอยากถามแบบนี้ แต่ต้องอุบเอาไว้
   
‘เรียบร้อยแล้วครับ ต้องขอบคุณมากที่ช่วยเป็นธุระให้’
   
“โทรมาหาผม มีอะไรอยากให้รับใช้หรือเปล่าครับ บอกมาได้เลยนะ”

หรือว่าจะขายไร่ที่อยู่ติดกัน? เขาโอเคอยู่แล้ว ไหนๆเขาก็ยกที่ดินของตัวเองให้เจ้าไผ่ไปแล้ว ได้ที่ดินคุณไผทมาจะได้ขยายอาณาเขต แล้วก็เอามาขายต่อ ฟันกำไรจากน้องชายตัวเอ้เสียเลย

‘โธ่..พูดอะไรอย่างนั้นครับ ผมไม่กล้าใช้คุณหรอก’ ปลายสายว่า ‘พอดีนึกขึ้นได้ว่าคุณรู้จักที่ทางเยอะ ผมเพิ่งซื้อกิจการร้านอาหารในกรุงเทพมาจากคนรู้จัก ทีนี้เกิดอยากได้คอนโดสักห้องเวลาลงจากปากช่องมาดูร้าน เลยมาขอคำแนะนำครับ’

“เรื่องแค่นี้เอง ผมยินดีเสมอ คุณอยากได้ที่ไหนล่ะ”

‘ผมอยากได้คอนโดริมน้ำ ร้านอาหารที่ได้มาเป็นที่ริมน้ำอยู่แถวเจริญกรุง..ผมเลยอยากได้ห้องใกล้ๆกัน จะได้ประหยัดค่าเดินทางน่ะ’ ทางนั้นว่า ‘สเปคที่อยากได้เป็นห้องมือหนึ่ง ขนาดสองห้องนอน สองห้องน้ำ มีห้องกลางกับส่วนรับแขก มีพื้นที่ครัว ขอห้องริมตัวอาคาร เห็นวิวแม่น้ำแล้วก็มีระเบียงกว้างๆด้วยครับ’

กนธีพยักหน้าอยู่คนเดียว “ให้ราคาสูงสุดเท่าไรครับ”

‘สองแสน’

คนฟังแทบจะเหยียบเบรค “ส..สองแสน?” เอาห้องเก็บของไปก่อนไหมพี่

‘ฮ่าๆๆ ผมเล่นมุกน่ะครับ โธ่..ผมรู้ราคาคอนโดริมน้ำอยู่หรอกน่า’

“ฮ่ะๆๆ” กนธีหัวเราะเฝื่อนๆ ผสมโรงไปด้วยอีกคน “ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละครับ ระดับคุณไผทนี่ สิบล้านกำลังสวย..หรือน้อยไปครับ สักสิบห้าล้านดีไหม”

‘ห๊ะ?’ จากนั้น..ปลายสายก็เงียบไปครึ่งนาที

“ผมเล่นมุกน่ะครับ” ชายหนุ่มหัวเราะคึ่กๆ “เอาเป็นว่า บอกราคาที่รับได้มาเลยครับ ผมจะหาให้”

‘ไม่เกินสองล้านครับ ผมเชื่อว่าของถูกและดียังมีในโลก’

กนธีอยากเอาหัวโขกพวงมาลัยเหลือเกิน คอนโดริมน้ำแถวเจริญกรุงแบบสองห้องนอนในราคาไม่เกินสองล้าน? ช่วงหลายปีที่ผ่าน ราคาขายคอนโดมิเนียมริมแม่น้ำเจ้าพระยาในแถบที่นิยมถูกปรับขึ้นไปกว่าสิบเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้เปิดตัวตารางเมตรละแสนกว่าทั้งนั้น แล้วเขาจะไปหาจากไหนมาให้ล่ะนี่

“เอาเป็นว่า..ผมจะพยายามนะครับ คุณใช้เบอร์นี้ใช่ไหม แล้วถ้าคืบหน้ายังไง ผมจะโทรหานะ”

‘ขอบคุณมากครับ’ แล้วอีกฝ่ายก็วางสายไป

เขาโยนมือถือไปไว้บนเบาะด้านข้าง ตบหัวตัวเองเรียกสติปุๆ

..นี่ไม่ใช่ทะเลเรียกพี่แล้ว..

..แต่เป็นเดดซีเรียกพ่อต่างหาก!..

.

.

.


[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 20-07-2016 19:31:17

.

.

.


หลังมื้อเย็นตระกูลเห็ด อินทัชเป็นคนเก็บกวาดโต๊ะอาหาร   เขาพาน้องๆไปอาบน้ำ จากนั้นก็ดูแลความสะอาดในห้องแม้ว่ากนธีจะบอกว่าไม่ต้องทำ พอทุ่มครึ่ง เขาก็ไปจัดแจงตัวเอง แต่งตัวรอเวลาเข้างานตอนสองทุ่มครึ่ง
   
“คืนนี้พี่อยากไปฟังผมร้องเพลงไหม” เขาถามระหว่างที่กลัดกระดุมเสื้อเชิ้ต
   
กนธียืนพิงพนักโซฟา กำลังแย่งเม็ดมะม่วงหิมพานต์คั่วเกลือจากเด็กๆมากินพร้อมกับหัวเราะฉากที่สปอตกับอาโลกินผลไม้เน่าและเมากลิ้ง

เขารู้สึกว่าอินทัชถามอะไรบางอย่าง เลยหันมามองพลางเลิกคิ้ว “โอ๊ตว่าอะไรนะ”

“เปล่าครับ” อินทัชส่ายหัว ยิ้มน้อยๆ ยื่นแบงค์พันสองใบที่ได้เมื่อตอนกลางวันให้แทน “คืนครับ..ผมไม่ได้ใช้ซื้ออะไร”

กนธียิ้ม รับเงินกลับมา คิดในใจว่าเด็กคนนี้ซื่อสัตย์ดี จะแอบเก็บเงินไว้บางส่วนแล้วอ้างว่าซื้อผักซื้อหมูมาเพิ่มก็ได้ ถ้าบอกว่าเอามาทำอาหารแล้ว เขาเองก็ไม่รู้หรอก แต่อินทัชเลือกที่จะคืนแทน

“จะไปแล้วหรือ” เขามองอีกฝ่ายแล้วหันดูเวลา “ทุ่มกว่าแล้วนี่..โอเค ไปกัน” เขาโยนเม็ดมะม่วงเข้าปากก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถ “เด็กๆจะไปกับพี่หรือเปล่า ไปนั่งรถเล่นแล้วก็ส่งพี่โอ๊ตเข้าทำงานด้วย”

อ้นกับอุ้มลังเลนิดๆเพราะการ์ตูนกำลังสนุก แต่พี่กุนต์บอกว่ารอเปิดใหม่อีกครั้งก็ได้

กนธียิ้ม ปิดไฟในห้องแล้วต้อนน้องๆออกไปรอตรงทางเดิน จัดการล็อคประตูด้วยรหัส ระหว่างกำลังยืนรอลิฟท์ เขาเหลือบมองอินทัชที่พยายามพับแขนเสื้อขึ้นแต่ทำอย่างไรก็ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย

“มานี่สิ พี่ทำให้”

อินทัชนิ่งไปครู่ก่อนจะยื่นแขนให้ พี่กุนต์ช่วยพับทั้งยังดึงจนเรียบกริบ จากนั้นก็เงยหน้ามองเนคไทที่เขาคล้องคอไว้ลวกๆ ร่างสูงเลยขยับเข้าไปหา ก้มหัวเล็กน้อยเพื่อให้คนตรงหน้าสอดไทตรงปกหลัง

พวกเขายืนใกล้กัน ตัวแนบชิดจนอินทัชได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆจากเรือนผมสีเข้ม

“เมื่อหลายปีก่อน..” กนธีพึมพำ ผูกไทให้อย่างคล่องมือ “พี่ทำให้ศรัณย์ทุกวัน”

เด็กหนุ่มไม่ได้โต้ตอบอะไร เขาเพียงแต่ยิ้มบาง ความคิดในเสี้ยววินาทีหนึ่งบอกมาว่า ที่พี่กุนต์ดีกับเขา อาจจะเพราะใบหน้านี้..คล้ายคลึงกับคุณศรัณย์ก็ได้

เสียงลิฟท์ดังขึ้น พวกเขาก้าวเข้าไปและกดลงชั้นจอดรถ กนธีหันไปคุยกับเด็กๆโดยมีอินทัชยืนเงียบอยู่ข้างหลัง

ใช้เวลาไม่นาน กนธีก็ขับมาถึงอาคารที่อีกคนทำงานอยู่ อ้นกับอุ้มดูตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน ทุกคนโบกมือให้พี่โอ๊ตและให้กำลังใจ

“เอ่อ..ผมเลิกงานตอนตีหนึ่ง กว่าจะถึงก็คงตีสอง” อินทัชไม่แน่ใจว่าเขาจะเข้าห้องไปได้อย่างไร

“โทรบอกพี่ เดี๋ยวลงไปรับ”

“ตีสองเลยนะครับ” เขาเกรงใจไม่น้อย

“จะกลับเช้าก็ได้ พี่ตื่นได้ตลอด” กนธีแหย่ “หรือจะยิงใยแบบสไปเดอร์แมนแล้วปีนขึ้นมาชั้นสิบสี่ก็ไม่ว่า”

“ฮิ้วว~ พี่โอ๊ตยิงใย” เด็กๆร้องแซวเลยถูกพี่เขกหัวไปคนละที

“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้น ผมไปทำงานก่อนนะ” เขาลงจากรถแล้วยืนรอส่งจนพี่กุนต์ขับออกไป เห็นว่าเพิ่งจะสองทุ่ม เลยจะพาอ้นกับอุ้มไปกินนมกับหมูสะเต๊ะก่อน

ร่างสูงกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นดาดฟ้า เซ็นชื่อเข้างานก่อนเวลาเล็กน้อยและเข้าไปเตรียมตัวในห้องพักพนักงาน

ในห้องมีเพื่อนๆนั่งคุยกันอยู่ พอเห็นเขาเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันก็พากันหันมามอง อินทัชได้แต่ถอนหายใจ พวกนั้นหยุดการพูดคุยแล้วจับจ้องเขาเหมือนไปทำอะไรผิดมา

แต่ก็นั่นแหละ..ตอนที่ตำรวจมาที่นี่ ทุกคนก็เห็นกันหมด

“โอ๊ต..” ปาลินที่เพิ่งเข้ามาออกปากทัก “เป็นยังไงบ้าง ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม”

อินทัชพยักหน้ารับ “โอเค..พี่กุนต์ช่วยทุกอย่างเลย”

“เขาเป็นคนดีจัง” ร่างเล็กยิ้ม “อ้าว..วันนี้ใครพับแขนเสื้อกับผูกไทให้ล่ะ” ปกติจะเป็นเขาที่ทำให้ตลอดเพราะว่าโอ๊ตน่ะทำไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร พับเองทีไรยับยู่ยี่ทุกที

“พี่กุนต์” เขาตอบ “พักนี้ย้ายไปอยู่กับพี่เขาชั่วคราว รอห้องใหม่แถวปทุมวันเสร็จ พี่กุนต์หามาให้ ค่าเช่าเดือนละห้าร้อยเอง โชคดีใช่ไหมล่ะ”

“โห..อะไรจะขนาดนั้น” ปาลินทำตาโต แต่แล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ “นี่ๆ..ดูท่าเขาก็เอ็นดูโอ๊ตอยู่นะ แล้วโอ๊ตล่ะ คิดยังไง”

“คิดยังไงคืออะไร”

“ก็คุณกนธีน่ะทั้งหน้าตาดี ใจก็ดี เป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นสุดๆ แถมยังเอ็นดูอ้นกับอุ้มด้วย” เขาเลียบเคียงพลางเอาศอกกระทุ้งเพื่อน “ไม่ลองจีบดูหรือ หมายถึงจีบจริงๆ ไม่ใช่จีบเรื่องงาน”

“พูดอะไรน่ะ” อินทัชส่ายหัว หยิบเสื้อนอกในตู้เหล็กมาสวม “ไร้สาระชะมัด”

“เอ้า! ไร้สาระอะไรกัน นิสัยเขาน่ารักจะตาย”

“เขากับเรามันคนละระดับนะสน” เด็กหนุ่มส่ายหัว “แล้วอีกอย่าง..เราก็มีเหตุผลส่วนตัวที่สำคัญกว่าด้วย”

ปาลินมุ่นหัวคิ้ว “เหตุผลอะไรหรือ”

อินทัชหันมามองเพื่อน สบตาอีกฝ่ายนิ่ง

..เขาชอบปาลินน่ะสิ..แล้วจะให้ไปจีบพี่กุนต์ได้ยังไง..

“ช่างเถอะ พูดไปสนก็ไม่เข้าใจหรอก”

“แล้วกัน!”

ถึงเวลาเข้างาน อินทัชออกไปทักทายแขกที่คุ้นหน้าแล้วรอขึ้นเวที พอสี่ทุ่ม เขาก็หยิบกีต้าร์คู่ใจออกไป คืนนี้เขาเลือกเพลง Careless Whisper ของ George Michael ตามด้วย It Must Have Been Love ของ Roxette และ Wind of Change เพลงดังของ Scorpions

เสียงปรบมือของคืนนี้ยังดังเหมือนเคย อินทัชตั้งใจทำงานเสมอ ทั้งหมดก็เพื่อ ‘เงิน’

“โอ๊ต..” บริกรคนหนึ่งเดินมาหา ยื่นกระดาษที่พับเป็นแผ่นเล็กๆให้ “ขาประจำคนนั้นฝากมา”

อินทัชคลี่ออกดู แขก VIP ที่มาฟังเพลงแทบจะทุกเสาร์อาทิตย์ตลอดหนึ่งเดือนมานี้นั่งอยู่ตรงหน้า เธอขอเพลง I Don’t Like To Sleep Alone และฝากกุหลาบมาให้เขาดอกหนึ่ง

ร่างสูงยิ้มจาง ค้อมหัวให้หญิงสาว พูดจาเอาใจสักเล็กน้อยตามหน้าที่จากนั้นก็ร้องเพลงนี้ให้เธอเป็นพิเศษ พอร้องจบ เธอก็ฝากบริกรให้มากระซิบว่าอยากจะนั่งคุยกับเขา ทั้งยังฝากทิปพิเศษมาให้สองพัน

อินทัชวางกีต้าร์ไว้หลังเวทีและกลับเข้าไปหาเธอ

“สวัสดีครับ” เขานั่งบนโซฟา ชงเครื่องดื่มที่วางไว้บนโต๊ะกระจกเป็นการเอาใจ “แปลกใจจัง วันนี้คุณดื่มแรงกว่าปกติ” เขามองวิสกี้ที่รอผสม

“จำได้ด้วยหรือ ช่างสังเกตจังนะ” เธอยิ้มพราว “อยากเปลี่ยนบรรยากาศนิดหน่อยน่ะ”

เขายิ้มรับ จุดเทียนอโรม่าให้และนั่งคุยเป็นเพื่อน

ยิ่งดึก ลมยิ่งแรง อากาศยิ่งหนาว แขกคนสำคัญห่อไหล่เล็กน้อย เขาเลยหยิบเสื้อนอกที่เธอวางพาดไว้มาคลุมให้อย่างเอาใจ หญิงสาวดูจะเมาเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดจารู้เรื่องตามปกติ นับว่าคอแข็งเอาการ

ท่ามกลางเสียงเพลงและเสียงปรบมือ เธอเอนตัวลงมาซบบ่ากว้าง อินทัชนั่งนิ่ง ไม่ได้รู้สึกอะไรกับริมฝีปากอ่อนนุ่มที่ซุกเข้ามาแถวๆต้นคอ หน้าที่ก็คือหน้าที่ เขาไม่เคยมีอารมณ์แบบนั้นกับแขกอยู่แล้ว

“นี่..” เธอพึมพำ “รู้หรือเปล่าว่าฉันเทียวไปเทียวมาตั้งเดือนเพราะอะไร”

อินทัชมองมือที่วางบนหน้าขาเขาอย่างมีความหมาย ปลายเล็บทาสีสดเขี่ยแผ่วเบา

“เพราะว่าอาหารที่นี่อร่อย” เขาเล่นลิ้น สอดมือเข้าไปรับปลายนิ้วเรียวที่เริ่มซุกซน

“อาหารน่ะงั้นๆ” เธอหัวเราะ ริมฝีปากสีสดกระซิบข้างหู “แต่ฉันว่า ‘เธอ’ นั่นแหละ..ที่น่าอร่อยกว่า”

เด็กหนุ่มลอบถอนหายใจ เขามองไปทางปาลินที่เดินเสิร์ฟอาหาร อีกฝ่ายไม่ได้สนใจมองเขาแม้แต่น้อย ยังทำงานของตนเองตามปกติ

“คุณคิดอย่างนั้นหรือครับ” เขาหันมอง จับมือที่ไล้บนแผงอกไว้เบาๆ “รู้สึกเป็นเกียรติจังครับ”

“ฉันอยากได้เพื่อนคุย”

“ผมยินดีคุยกับคุณจนกว่าจะตีหนึ่ง” อินทัชบอก “แต่อันที่จริง..ซินเดอเรลล่าต้องรีบกลับก่อนเที่ยงคืนนะครับ”

“ม่าย..” เจ้าหล่อนส่ายหัว “ไม่อยากได้เพื่อนคุยแบบนั้น”

เขาเงียบไปครู่ พยายามโยงเรื่องออกนอกหัวข้อสุ่มเสี่ยงแต่ก็ไม่วายโดนจนได้

“ถ้าอยากนอนคุยกับเธอ..คิดคืนเท่าไรกัน หืม..พ่อหนุ่มน้อย..สามหมื่น ยอมหรือเปล่า”

“ผมว่าคุณเมาแล้วนะครับ”

“อย่างนั้นหรือ” เธอหัวเราะ จากนั้นก็ถอยออกไป ทำเอาใครอีกคนโล่งอก “วันนี้อาจจะเมา งั้นรอวันหน้าตอนไม่เมาก็ได้ ฉันจะมาเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะใจอ่อน”

“ผม..” เขานิ่งไปเมื่อนิ้วเรียวยาวทาบบนปาก

“ฉันรู้ๆ..เพื่อนๆบอกว่าเธอน่ะ..ยาก” หญิงสาวขบขัน “แต่ว่าฉันมันขี้ตื๊อเสียด้วย”

“อ้อ..ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลองตื๊อดูนะครับ เพราะผมน่ะ..ใจแข็งเป็นบ้า”

เธอยิ้มมุมปาก ยกแก้วเหล้าขึ้น “ฉันจะรอ”

อินทัชโล่งใจขึ้นมาอยู่บ้างที่วันนี้เธอยอมล่าถอย แต่ถ้าคราวหน้ายังมีเหตุการณ์แบบนี้ เขาเองคงต้องเลี่ยงขึ้นมาจริงๆ ถึงแม้ว่า ‘ค่าตัว’ คืนละสามหมื่นอย่างที่เธอเสนอ มันจะดูยั่วยวนก็เถอะ

..แต่เขายังไม่มีนโยบายขายบริการ..

อินทัชนั่งกับแขกสาวกระทั่งเธอเรียกคนขับรถมารับ เขาประคองไปส่งที่ลิฟท์ จากนั้นก็กลับเข้ามาทำงานต่อ กำลังจะเข้าไปคุยกับแขกอีกรายเพื่อสะสมทิปให้มากขึ้นก็พอดีมีคนมาตาม บอกว่าผู้จัดการร้านเรียกหา

ร่างสูงเดินไปตามคำสั่ง เคาะประตูเพื่อขออนุญาต

“ผู้จัดการเรียกผมหรือครับ”

“อืม..ใช่” ทางนั้นเงยหน้ามอง ปิดแฟ้มในมือแล้วถอนหายใจออกมา “เมื่อครู่นี้ มีแขกวีไอพีของเราสองสามรายเรียกผมไปคุย”

อินทัชรู้สึกได้โดยสัญชาตญาณว่าเรื่องที่เจ้านายกำลังจะพูดไม่ใช่เรื่องดีแน่

“เขาถามว่า..ที่นี่มีพนักงานที่พัวพันกับเรื่องยาเสพติดใช่ไหม แล้วเรามีมาตรการจัดการยังไง” ทางนั้นดูลำบากใจ “ผมเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าใครเอาเรื่องนี้ไปคุยต่อแถมยังเอาไปฟ้องแขกอีก ลำพัง..ถ้าเรื่องนี้มันอยู่แค่ในกลุ่มพนักงาน ผมก็พอจะทำเฉยได้แม้ว่าจะรู้สึกแปลกๆอยู่บ้างที่มีตำรวจบุกมาถึงที่นี่ตอนกลางวัน แล้วมาบอกว่าเด็กของผมขายยา แต่ในเมื่อเรื่องรั่วไปถึงหูของแขกผู้ใหญ่แล้ว..มันก็สุ่มเสี่ยง..”

คนฟังยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนพื้นที่ยืนไหวสั่น เขาไม่ประหลาดใจเลยที่มีคนคาบเรื่องนี้ไปพูดต่อ ปกติเขาก็มีศัตรูพอควรอยู่แล้ว เรื่องแย่งทิป แย่งแขกกัน ทั้งที่จริงๆแล้วเขาไม่ได้แย่งใคร แค่แขกเรียกเขาไปนั่งด้วยเองต่างหาก

..ไอ้พวกขี้แพ้ชวนตี..

“โอเคที่ว่าคุณรอดข้อกล่าวหามาได้แล้ว ย่อมแปลว่าคุณบริสุทธิ์ แต่ถ้ามาคิดดีๆ คุณเข้าใจเรื่องที่เราเป็นเลาจน์ชั้นสูงไหม พนักงานทุกคนต้องได้รับการคัดเลือกอย่างดี ไม่มีข่าวคาว ไม่มีประวัติเสีย ไม่มีเรื่องคดีความอะไร เพราะมันจะส่งผลต่อชื่อเสียงของร้าน” ผู้จัดการโคลงหัว “อันที่จริงผมก็เสียดาย คุณเองก็เป็นเบอร์หนึ่งของที่นี่ หาเมมเบอร์ดีๆมาได้มากกว่าใคร แล้วก็ทำงานดีมาโดยตลอด แต่ว่า..”

“คุณอยากจะไล่ผมออกหรือครับ” อินทัชถามตรงๆ

อีกฝ่ายถอนหายใจหลายครั้ง “ผมไม่อยากไล่คุณออกหรอกคุณอินทัช เห็นแก่ว่าคุณเป็นพนักงานที่นี่มานาน”

“หมายความว่า..?”

“ผม..อยากให้คุณสมัครใจลาออกเอง มีเวลาให้คุณเตรียมตัวถึงสิ้นเดือนนี้”




................................................................................






การกลั่นแกล้งคน เป็นงานฟีลกู้ดของเราาา  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 20-07-2016 19:52:53

โอ๊ตไม่ผิดน้าาา ไม่ๆๆๆๆๆ ไม่เอาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 20-07-2016 20:12:37

ตบเข่าฉาด!! ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีผลกับที่ทำงานของโอ๊ต
ในที่สุดคุณผัดไท(ของคุณไผ่)ก็โผล่มาแล้ว (พี่กุนต์จะหาของดีราคาถูกให้พ่อคุณได้ไหมนี่ ฮา) กำลังจะเริ่มมีบทบาทแล้วสินะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 20-07-2016 20:30:32

มีปัญหากับที่ทำงานซะแล้ววว จะเป็นไงต่อล่ะเนี่ย  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 20-07-2016 20:34:22

ออกเลย...หาที่ใหม่ จบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 20-07-2016 20:36:55

พี่กุนต์ทำดีทุกอย่าง แต่อีกคนมีใครอยู่ในใจแล้ว โอ๊ตไม่ผิด แต่ก็อดสงสารพี่กุนต์ไม่ได้ อยากให้มีคนดีๆ รักแค่พี่กุนต์จัง โอ๊ต...เป็นคนดีพอสมควรนะ แต่ปล่อยโอ๊ตไปเหอะ บทพระเอกอย่าให้โอ๊ตเลย เกรงใจ !!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 20-07-2016 20:37:54

อดทนนะโอ๊ตนะ ตอนนี้หน้าฝน มรสุมยังมีเปนระลอก :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 20-07-2016 20:38:25

ไปทำงานกะพี่กุนต์เลย มันอยากให้ออกก็ออกเลย.  :m16:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 20-07-2016 20:41:27

โอยยยยย ชีวิต โอ๊ตเอ๊ยยยยย  :ling1:

เครียดแทน คราวนี้แม้แต่พี่กุนต์ก็จะช่วยได้เหรอ
ในเมื่อเป็นเรื่องของแขกคนอื่นแบบนี้
เครียดเล้ยยยย รู้สึกว่ายิ่งโอ๊ตมีปัญหามากเท่าไหร่
พี่ี่กุนต์ก็จะยิ่งแสนดีมากขึ้นเท่านั้น แล้วถ้าพี่กุนต์ที่แสนดีของเราต้องเจ็บเนี่ย...
เราจะเกลียดโอ๊ตแค่ไหนกันนะ 555555

รอต่อไปค่ะ คุณข้าวปั้นฮึดมากๆ ลงถี่มากๆ เรารักมากนะ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 20-07-2016 21:01:55

ชอบตอนที่คุยกับจิตแพทย์มากๆเลย

อ่านแล้วได้แง่คิดอะไรหลายๆอย่าง

//อินทัชจะตกงานแล้ว หัวใจเค้าว่าง มาวิ่งเล่นในนี้ได้นะ :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 20-07-2016 21:02:35

 :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 20-07-2016 21:11:20

อื้อหือ,,ไอ่คนนิสัยไม่ดี เหมือนที่โอ๊ตพูดนั่นแหละ ขี้แพ้ชวนตี

อยากกระโดดถีบขาคู่เลย ให้ตายเหอะ

ไม่เป็นไรนะโอ๊ต โอ๊ตเก่งมีความสามารถ หางานใหม่ได้สบายอยู่แล้ว

เงินอาจจะมากกว่าที่นี่ก็ได้นะ สู้ๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 20-07-2016 21:18:54

โหยยยย ทำไมคุณข้าวปั้นแกล้งโอ๊ตเยอะเหลือเกิน
เห้ออ สงสารเด็กมันมั่งเหอะค่ะ5555
แต่เอ๊ะ ไม่แน่นะ การที่โอ๊ตออกจากงานคราวนี้
อาจจะดีก็ได้ อืมม.. หนึ่ง ห่างจากปาลิน
สอง.. ความสัมพันธ์กับพี่กุนต์อาจจะพัฒนา
คึคึ เราขอคิดในแง่ดีไว้แล้วกันนะคะ
ปล.เม้นตอนที่แล้วเราจำชื่อเล่นของปาลินผิดละ อายจัง แฮ่
มีความสุขมากเลยย คนแต่งมาต่อสม่ำเสมอแบบนี้
ฮืออ หลังน้ำตาแห่งความสุข
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 20-07-2016 21:19:09

เดี๋ยวพี่กุนต์ก็ช่วยโอ๊ตเอง โอ๊ตอย่าเครียดนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 20-07-2016 21:26:28

พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรกจริงๆ ช่วงนี้
ติดคุกเพราะถูกยัดข้อยามียาเสพติดไม่พอ ยังจะถูกบังคับออกจากร้านอีก
ซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรขนาดนี้อินทัชชชช

 :hao5: :hao5:

สงสารเลยค่ะ
แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วออกจากงานมาให้พี่กุนต์เปย์ดีกว่า #ผิดดดดดดส์

ยังไงต่อดีละทีนี้ ฮืออออออ
ถ้าออกกจากงานแล้วจะเงินที่ไหนมาจ่ายค่าห้องพี่กุนต์ จะเอาเงินที่ไหนมาส่งเสียตัวเองกับน้อง
โอ้ยยยย นี่เครียดแทนนนนนนนนน

พี่กุนต์ซุปเปอร์แมนรีบมาเร้วววววววววววววววววววววว TvT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 20-07-2016 21:29:14

โอ๊ตตตตตตตตต  ซวยซ้ำซวยซ้อน
โอยยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 20-07-2016 21:35:34

 :katai1: “พูดอะไรน่ะ” อินทัชส่ายหัว หยิบเสื้อนอกในตู้เหล็กมาสวม “ไร้สาระชะมัด”  ถถถถถถถถถถถ จ๊ะ ไร้สาระก็ไร้สาระ  :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 20-07-2016 21:38:02

นี่ว่าโอ๊ตเหมือนหลอกตัวเอง บางทีอาจหวั่นไหวกับพี่กุนต์บ้างแล้ว
แต่ยึดติดว่าตัวเองชอบปาลินอยู่ แล้วก็คิดย้ำตลอดว่าพี่กุนต์เห็นตัวเองเป็นตัวแทนของศรันย์
แถมยังคิดถึงเรื่องฐานะ ความเหมาะสมตลอดเวลา
กว่าโอ๊ตจะรู้ตัวจะสายไปไหมนะ ต้องทำร้ายพี่กุนต์ไปเยอะแน่ๆ

นั่งต้มน้ำรออยู่หน้าหม้อเลยค่ะ :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 20-07-2016 21:41:25

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: targetsii ที่ 20-07-2016 22:09:57

ขำคุณผไทหาของดีราคาถูก งานยาก 555555555
มาเหนื่อยใจแทนโอ๊ตต่อ งานเข้าตลอดเว ช่วงนี้ดวงตกหรอคะ แก้ดวงตกได้ด้วยการกินคนแก่นะ  :hao6: /หลักไหนฟ่ะ
พี่กุนต์หวั่นไหวซะแล้นนน เป็นความรู้สึกอบอุ่นที่หน่วงนิดนึง ฮรึก  :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 20-07-2016 22:26:47

เอาละสิ พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกจริงๆโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 20-07-2016 22:32:50

ออกก็ดี งานแบบนี้ก็ไม่น่าทำอยู่แล้วป่าว ให้ร้านมันเจ๊งไปเลย
แต่ก็นะ เด็กยังเรียนไม่จบจะไปหางานอะไรที่จะได้สี่ห้าหมื่น พี่กุนต์ช่วยหน่อย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 20-07-2016 22:59:30

แหงะ น้องโอ๊ตใจเย็นๆนะครับ ค่อยหาทางออกมีพี่กุนต์อยู่ทั้งคน เดี่ยวพี่เขาช่วยหางานใหม่ให้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 20-07-2016 23:08:58

โชคร้ายไม่เคยมาครั้งเดียว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 20-07-2016 23:10:02

ออกมาเลี้ยงผักให้พี่กุนต์เถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 20-07-2016 23:15:56

ออกเองคงไม่ได้อะไร
ไล่ออกได้ชดเชยนะโอ๊ต


จริงๆถ้ามีน้ำใจ ไม่เห็นแก่ตัว แม้ลูกจ้างจะสมัครใจออก ผจก.ก็ควรให้นะเพราะใจคอตัวเองก็รุ้อยุ่แล้วว่าเด็กบริสุทธิ์ ไม่ได้ผิดอะไร และเค้าก็ทำประโยชน์หาเมมเบอร์เรียกแขกให้ตั้งเยอะ

โอ๊ตค่าใช้จ่ายเยอะ คงแย่ถ้าตกงาน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 20-07-2016 23:21:37

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 20-07-2016 23:40:38

ป๋าก็มีอยู่กลัวอะไร, ปัญหาอย่างเดียวคือ ปาลินนี่แหละ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 21-07-2016 00:40:12

 :fire:ใคร ใครมันเป็นคนปล่อยข่าว ขอให้กรรมมันตามสนองพวกขี้อิจฉา พวกปากเปาะมันทุกคนเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 21-07-2016 08:05:43

ต้มน้ำรอนานแล้วนะ เมื่อไหร่คนเขียนจะเอามาม่ามาใส่สักที อิอิ :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-07-2016 10:02:18

ออกมาก็ดีนะโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 21-07-2016 10:12:36

เกิดเป็นตัวเอกของนิยายคุณข้าวปั้น บอกแล้ว ชีวิตมันไม่ง่ายยยยยยย

เลิกไปเลยก็ดีนะโอ๊ต แต่ถ้ายังเสียดายรายได้ก็แค่หาที่ใหม่ โอ๊ตเป็นซุปตาร์ขนาดนี้ หาที่ใหม่ทำได้สบายๆ อยู่แล้ว แต่ๆๆๆๆๆ อย่าบอกว่าจะคิดขายคืนละสามหมื่นให้อิเจ๊นะ ถึงเป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไรมากก็เหอะ เดี๊ยนเสียดาย เก็บไว้รอเดี๊ยนเถอะ 55555 #ไม่มีเปย์แต่กล้าขอ

ใจเย็นๆโอ๊ต ลองปรึกษาพี่กุนต์ดูก่อน เผื่อได้ข้อคิดหรือทางออกอะไรดีๆ ...

น้ำที่โอ๊ตเก็บไว้กินให้ชุ่มชื่นและประทังชีวิต ไม่รู้จะพอต้านทานปัญหาต่างๆที่เข้ามาของโอ๊ตช่วงนี้ไหม? เปิดใจหน่อยไหมโอ๊ต บางทีดวงอาทิตย์ก็อาจจะไม่ได้ให้แก่แสงสว่างและความอบอุ่น เพียงเท่านั้นนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 21-07-2016 11:53:45

สบายๆค่ะฟิลกู๊ด เหลือเกิน
ไม่เป็นเนอะแค่ตกงาน ป๋ากุนต์เรารวยซะอย่าง
5555555555555555555555555555555
สงสัยจะเป็นปีชงของโอ๊ต
ตอนหน้าคงต้อง "แก้" เคล็ดสะเดาะเคราะห์
 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 21-07-2016 15:52:32

_ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไปนะโอ๊ต สู้ๆ อย่างไรก็ต้องปรึกษาพี่กุนต์นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 21-07-2016 17:24:55

กลัวโอ๊ต ทำพี่กุนต์เสียใจจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 21-07-2016 17:28:30

พี่โอ๊ตสู้สู้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 21-07-2016 19:52:29

เออนะ รุมเร้าเกินไปไหมชีวิต โอ๊ตคงเซ็งมาก ท้อด้วย คือไม่ยุ่งกับใครแต่ก็มีคนอยากจะยุ่งเนาะ
กุนต์น่ารักมากเลยค่ะ อย่าพึ่งไปหลงโอ๊ตนะ ตอนนี้น้องยังไม่ปลื้มกุนต์แบบนั้น

อ้นอุ้มน่ารักมากค่ะ เด็กน้อยเรียนรู้ไว เข้าใจง่าย พี่กุนต์เจอแล้วหลงรักมาก

ขอถามค่ะ กุนต์เป็นรุก จริงหรอคะ จริงจังใช่ไหม จะได้เปลี่ยนจิ้นทัน 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 21-07-2016 20:50:26

โอเค โอ๊ต...ไปลาออกจากงานซะ
 แล้วไปอยู่เกาะสักพักนะ
 เกาะนั้นก็  ...คื้อออออออออ กนธี//หลบรองเท้า!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 21-07-2016 21:24:23

โอ้โห ผีซ้ำด้ำพลอยจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ☥ŹeMî☠kändä☥ ที่ 22-07-2016 00:04:39

ตอนแรกว่าจะไม่อ่าน เพราะกลัวจะน้ำตานองและเจ็บปวดหัวใจแบบพี่หมู
แต่สุดท้ายก็หลวมตัวมาอ่านจนได้.... ติดอีกแล้ว ติดงอมแงม ; - ;
หลงรักพี่กุนต์ไปหมดหัวใจแล้วค่ะ ช่วยเขียนให้โอ้ตนางไปได้ดีกับคนอื่นแล้วส่งพี่กุนต์มาทางนี้ได้ไหมคะ?   :กอด1:
อ่านแล้วมีแต่เคืองโอ้ต อยากจะเห็นวันที่โอ้ตทรมานดับดิ้นเพราะพี่กุนต์ไม่สนใจแบบเม่นทะเลสักเรื่องนึงของข้าวปั้น (กอดพี่หมู)
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ต่อไป  :L2:
ปล. feel goods ของข้าวปั้นหมายถึงหลังผ่านพ้นมาม่าชามยักษ์ไปแล้วใช่ไหมคะ?   :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 22-07-2016 02:42:25

ช่วงมรสุมชีวิตของโอ๊ตป่ะเนี่ย สู้ๆคับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 22-07-2016 06:33:06

อาจถึงเวลาแล้วโอ๊ต ที่นายจะได้เป็นเด็กเลี้ยงของจริง 55555555
หยอกๆน้าา พี่กุนต์คงไม่ทำเหมือนคนอื่นๆหรอก คงได้อยู่กับพี่กุนต์ไปยาวๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 22-07-2016 09:21:41

สารเลวววววววว ทำกับอินทัชเยี่ยงนี้ได้อย่างไรรรรรรร ขอร้านเจ๊ง ขอให้ร้านน้ำไม่ไหล ขอให้ร้านไฟไหม้ ขอให้เปลี่ยนจาเลาจ์เป็นเล้าาาาาาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 22-07-2016 12:24:57

ฟีลกู้ด.. >> -__-
เป็นเรื่องอีกแล้วววว ใครมันบังอาจคาบข่าวไปบอกเนี่ยยย
งั้นไปทำงานช่วยพี่กุนต์แทนเหอะ
มันจะหวานก็ไม่สุดสักที T^T เรื่องปาลินยังไม่ทันจะเคลียร์เลย
แต่ตอนนี้ขำคุณไผทอ่ะ เค็มขนาดนี้ คุณไผ่ขะขัดการยังไงน้อ :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 22-07-2016 17:29:06

สงสารโอ้ตนะเอาจริง ที่ทำงานคงมีคนหมั่นไส้เยอะ
พอได้โอกาสก็มีคนมาเหยียบย่ำ และโอ้ต้องก็หางานที่ได้เงินเท่านี้แทบไม่มี
กลัวว่าโอ้ตจะถูกเหล่าคุณนายมาล่อลวงให้ไปขาย
เข้าใจเหมือนกันถ้าโอ้ตจะไม่อยาดพึ่งพาพี่กุนต์
ดูไม่ใช่วิถีทางของลูกผู้ชายถ้าต้องขอความช่วยเหลืออยู่เรื่อย
แต่ตอนนี้อยากให้พี่กุนต์ช่วยนะเอาจริง สงสาร
อย่างน้อยผู้ใหญ่อย่างพี่กุนต์ก็ไว้ใจได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.15] pg.24 -- 20/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 25-07-2016 03:54:34

พี่กุนต์คนแมน รุกใช่มั้ยคะนี่ :hao6:

นังโอ๊ตคนอ่อนแอ อ้อยพี่กุนต์อยู่ได้เริ่มหมั่นไส้ละ 555555

ติดตามตอนต่อไปค่าาาา  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 25-07-2016 19:23:00

Chapter 16

วันนี้เป็นวันย้ายเข้าอพาร์ทเมนท์ของเด็กๆ กนธีรู้สึกเหงานิดหน่อย เขาช่วยเก็บข้าวของแล้วขับรถไปส่งที่ห้อง พอรถวิ่งเข้าไปจอดด้านหน้า เขาก็เห็นปาลินยืนรออยู่ตรงทางเข้าตึก
   
“อ้าว..มาช่วยเพื่อนหรือ” กนธีดับเครื่องแล้วลงมาทักเด็กหนุ่ม
   
ปาลินกระพุ่มมือไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้า เขารู้จากโอ๊ตว่าจะย้ายห้องเลยมาช่วยขนของ เห็นว่าที่นี่ไม่มีลิฟท์ ส่วนห้องก็อยู่ชั้นสี่ คงต้องขึ้นลงหลายรอบหน่อย
   
“ดีเลย กำลังคิดว่าจะจ้างรปภ.ให้ช่วยยก พี่เห็นจะไม่ไหว กระดูกกระเดี้ยวไม่ค่อยแข็งแรง” เขาคลำเอวตัวเองป้อยๆ
   
อินทัชส่ายหัวยิ้มๆ พี่กุนต์ชอบพูดเกินไป คนกระดูกไม่แข็งแรงคนนี้ วันก่อนยังทุ่มคนตัวใหญ่เทอะทะอย่างไอ้พันลงไปนอนกองเลย แล้วไม่ใช่กระดูกข้อนิ้วหรอกหรือที่ใช้ซัดมันจนเลือดโชกหน้าน่ะ
   
“ถ้างั้นขนของลงก่อน เดี๋ยวพี่จะเอารถไปจอด” กนธีเปิดท้ายรถให้ ส่วนมากก็มีพวกเสื้อผ้า หมอน ผ้าห่ม โต๊ะพับได้ พัดลมตัวเล็ก ข้าวของเครื่องใช้จิปาถะ แล้วก็ลังใส่หนังสือเรียน
   
อ้นประคองกระบะเพาะต้นอ่อนทานตะวันลงมา รากมันเริ่มงอกให้เห็นแล้ว เด็กชายนั่งลุ้น มองอยู่ทุกวัน
   
“ขึ้นไปกันก่อนนะ อยากกินน้ำอะไร พี่จะซื้อมาให้ หน้าปากซอยมีกาแฟเจ้าหนึ่งอร่อยมาก ขายมาตั้งแต่รุ่นพ่อ” ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่ามีอะไรอยู่ตรงไหน ในเมื่อให้หลับตาเข้าซอยยังจำได้เลย “เอ้า..ใครกินอะไรว่ามาครับ”
   
ปาลินยิ้มเก้อเขิน ช่วยแบกของไปวางที่บันไดทางเข้า อินทัชเห็นแล้วเลยตอบแทน
   
“ผมกับน้องกินนมเย็นด้วยกันก็ได้ ส่วนสนเอาชาเย็นครับ”
   
“สามคนจะไปแบ่งกันดูดทำไม เดี๋ยวอร่อยแล้วต้องลงมาซื้อเองนะ” เขาหันไปถามเด็กๆ น้องอ้นอยากกินโอวัลตินเย็น ส่วนน้องอุ้มขอกินนมเย็น “โอ๊ตล่ะ..ลองกาแฟเย็นไหม อร่อยนะ”
   
อินทัชพยักหน้ารับ เขายิ้มเล็กน้อยแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย บอกให้น้องๆวิ่งตามพี่สนไปก่อน ส่วนตัวเขาเองได้แต่ยืนมองหน้าพี่กุนต์นิ่งๆ ท่าทีอ้ำอึ้งเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด
   
“มีอะไรหรือเปล่า”
   
เด็กหนุ่มถอนหายใจ ส่ายหัวเนือยๆ “กาแฟ..เอาเข้มหน่อยก็ได้ครับ คืนนี้ทำงาน”
   
กนธีมองสีหน้าเหน็ดเหนื่อยแล้วตบบ่ากว้างแผ่วเบา “โอเค..ขึ้นไปจัดของแล้วก็นอนเอาแรงซะ”
   
อินทัชมองตามแผ่นหลังอีกฝ่าย เขาระบายลมหายใจยาวก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปตามลำพัง
   
ห้องที่พี่กุนต์หามาให้ ดีกว่าห้องในบ้านเช่าหลายเท่า ก่อนหน้านี้เขาเคยมาที่นี่แล้วแต่ไม่ได้ขึ้นมาดูห้อง พี่กุนต์แค่พามาทำเอกสาร ที่นี่มีอยู่หกชั้น ส่วนใหญ่ปล่อยเช่า บางห้องก็ขายขาด คนซื้อจะปล่อยเช่าต่อก็ได้ แต่จะต้องให้ผู้เช่ามาแจ้งตัวตนว่าจะย้ายเข้ามา ในนี้จะมีนิติบุคคลคอยดูแลเรื่องอาคาร น้ำไฟ และคอยตรวจสอบคนเข้าออกที่ไม่ใช่คนใน ถึงจะไม่ได้เคร่งครัดนัก แต่ก็นับว่าสภาพแวดล้อมดีกว่าในซอยเก่ามาก
   
ตอนที่ขึ้นไปถึงด้านบน อ้นกับอุ้มกำลังตื่นเต้นกับห้องใหม่ เขามองแล้วก็ยิ้ม ไอ้แสบสองตัวจองเตียงบน ส่วนเขาก็นอนเตียงล่างเหมือนเดิม เวลาไม่ใช่ก็เลื่อนรางกลับเข้าที่ จะได้ประหยัดพื้นที่ห้อง
   
“หูย..มีห้องน้ำด้วย ห้องน้ำสวยจัง” อ้นเดินสำรวจบริเวณ
   
ตรงหน้าต่างมีประตูออกไปที่ระเบียง ตรงนั้นมีพื้นที่กว้างพอประมาณ พี่กุนต์ให้ปูกระเบื้องลายไม้และจัดสวนเล็กๆให้ อ้นเลยเอากระบะต้นอ่อนทานตะวันไปวางบนโต๊ะไม้ใกล้กับคอมเพรสเซอร์แอร์
   
“ดีจัง ดูสบายกว่าห้องเก่าเยอะเลยโอ๊ต” ปาลินยิ้ม ช่วยเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ตรงหน้าห้องน้ำ
   
อินทัชมองความสะดวกสบายทั้งหลายที่ได้รับ ในห้องมีตู้เย็นขนาดเล็กไว้แช่ของได้นิดหน่อย มีเตาไมโครเวฟ ทีวี แอร์ เครื่องทำน้ำร้อน เห็นว่าพี่กุนต์เคยทำเป็นห้องเช่าให้นักศึกษา แต่ไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้
   
“นี่เดือนละห้าร้อยจริงๆหรือ”
   
“เอาเข้าจริงก็คงหลายพัน แต่พี่เขาใจดีกับพวกเรามากน่ะ” อินทัชพูด มองฟูกนอนใหม่เอี่ยมที่ฝ่ายนั้นซื้อมา
   
น้องอุ้มลงไปกลิ้งอยู่กับโซฟาในห้อง ดูท่าจะชอบเอามาก
   
“อย่าทำห้องรกนะ แล้วก็ห้ามทำสกปรก ห้ามเขียนอะไรบนกำแพงด้วย” เขาปรามน้อง “นี่ไม่ใช่ห้องของเรา พี่กุนต์เขายังต้องเอาไปปล่อยเช่าต่ออีก”
   
อุ้มตะเบ๊ะรับ นั่งแบบสงบเสงี่ยมเรียบร้อยแทน
   
“แล้วพวกน้องๆไปโรงเรียนยังไง” ปาลินถาม
   
“ปากซอยมีวินมอเตอร์ไซค์ ไว้จ้างไปส่งอ้นกับอุ้มได้ พรุ่งนี้เราว่าจะไปคุย”
   
ปาลินกับอินทัชลงไปขนของขึ้นมาอีกสองรอบก็ครบ พวกเขาช่วยกันหิ้วลังพลาสติกใส่หนังสือของสามพี่น้องที่หนักกว่าเพื่อน พอขึ้นมาถึงชั้นสี่อีกทีก็หอบเบาๆ
   
“เอ้า..ลุกขึ้น จะได้ยกเข้าห้อง” ปาลินกระตุ้นเพื่อนที่นั่งพักหน้าห้อง
   
อินทัชเอนศีรษะพิงกำแพงด้านหลัง หน้าตาไม่ค่อยยิ้มแย้มสมกับที่ได้ห้องใหม่ ปาลินเลยออกปากถาม
   
“มีอะไรหรือเปล่า ดูไม่ค่อยดีเลย” เขายื่นมือออกไปแตะหน้าผากเพื่อน
   
ร่างสูงหลับตานิ่ง ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่จากข้อมืออีกฝ่าย
   
“โอ๊ต..”
   
“อืม..” เขาถอนหายใจ จับข้อมือเล็กแล้วกำไว้หลวมๆ “เหนื่อย..หมดแรง บางทีก็ไม่อยากทำอะไรเลย”
   
ปาลินขยับเข้าไปใกล้ วางมือลงบนไหล่หนาอย่างให้กำลังใจ อินทัชไม่ได้ลืมตาขึ้นมอง เขาเพียงแต่แตะปลายนิ้วคนข้างกายไว้ บีบกระชับบางเบา
   
“คืนนั้น..มีคนบอกว่าผู้จัดการเรียกโอ๊ตเข้าไปคุยหรือ”
   
อินทัชไม่ตอบ แต่ปาลินไม่ยอมปล่อยให้เพื่อนเก็บเรื่องไม่สบายใจไว้คนเดียว
   
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” เจ้าตัวมองอย่างกังวล “เกี่ยวอะไรกับที่ตำรวจมาวันนั้นไหม”
   
เพื่อนสนิทของเขาถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อคิดได้ว่าปกปิดไปก็ไร้ประโยชน์ อย่างไรเสียอีกคนก็ต้องรู้อยู่ดี เลยจำใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ปาลินมุ่นหัวคิ้ว พอรู้ว่ามีคนปากโป้ง เที่ยวดิสเครดิตอินทัช เขาก็โกรธเอามาก

“อย่าให้เรารู้นะว่าเป็นใคร” ปาลินคิดอย่างคั่งแค้น เพื่อนเขาไม่เคยไปมีเรื่องบาดหมางกับคนอื่น มีแต่คนอื่นนั่นแหละที่มีดีไม่เท่า แล้วหาทางจะกดคนสูงกว่าเพื่อหาที่ให้ตนเอง

“เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ทำอะไรไม่ได้หรอก” อินทัชพึมพำ “เรามีเวลาถึงสิ้นเดือน..ต้องหางานใหม่ให้ทัน”
   
“แล้วจะไปทำที่ไหน”
   
“ลองมองๆไว้แล้ว แต่วุฒิเราแค่ ม.หกเอง งานมันเลยแคบ แล้วยังเรื่องเวลาอีก หาพาร์ทไทม์ตอนเย็นหรือตอนกลางคืนไม่ค่อยได้” อินทัชลืมตาขึ้น เหม่อมองไปไกล “แต่ก็ยังดีที่ต้นเดือนหน้าจะปิดเทอมแล้ว ทำอะไรได้เต็มที่หน่อย”
   
หลังจากสอบไฟนอลจะมีหยุดยาวอีกเกือบสามเดือน เขาพอจะใช้เวลาว่างช่วงนี้หางานทำในตอนกลางวันได้ โชคดีที่มีเงินเก็บหลักแสน แต่ถ้าคิดคำนวณเรื่องค่าใช้จ่าย มันก็พอที่จะอยู่ต่อไปได้ไม่นานนัก
   
“ขอให้พี่กุนต์ช่วยได้หรือเปล่า” ปาลินเสนอ
   
อินทัชส่ายหัว “เราไม่ได้หยิ่งหรืออีโก้สูงขนาดจะไม่ขอความช่วยเหลือใครนะ แต่เรารบกวนเขาบ่อยมากทั้งที่เพิ่งจะรู้จักกัน..ถ้าเรากวนเขาบ่อยๆ เขาจะมองเรายังไงล่ะ”
   
“มันก็จริง..”
   
“เราอยากพยายามด้วยตัวเองก่อน ไม่ไหวจริงๆ จะขอให้เขาช่วยหางานให้ ไอ้ที่จู่ๆจะงอมืองอเท้า นิดๆหน่อยๆก็เรียกหา มันดูเหมือนเด็กอมมือไป ถ้าเป็นเราก็คงไม่อยากช่วยไอ้คนที่ไม่คิดจะลองทำอะไรเองก่อนหรอก”
   
ปาลินหัวเราะอย่างระอา “เอาไงก็เอา..เราจะช่วยหาประกาศรับสมัครงานด้วยอีกแรงนะ เผื่อย้ายตามโอ๊ตไปด้วยเลย”
   
“อยู่ที่นี่แหละดีแล้ว จะออกไปลำบากทำไม”
   
“ไม่มีโอ๊ต เราก็ไม่มีเพื่อนรู้ใจแล้ว ทำไปก็ไม่มีความสุขหรอก”
   
อินทัชมองเพื่อนสนิท เอื้อมมือไปโยกหัวอีกฝ่าย
   
“ลุกได้แล้ว ไปเก็บของแล้วจะได้เตรียมตัวทำงานคืนนี้” ปาลินบอก “ตักเงินให้เต็มคราบเลย มีทิปเท่าไรลงกระเป๋าตัวเองให้หมด ไม่ต้องเข้าส่วนกลางหรอก หึ..”
   
“ร้ายนะเรา”
   
“ในเมื่อไม่มีความดี จะทำไม่ดีนิดหน่อย ก็ไม่เห็นเป็นไร”
   
คนฟังหัวเราะ ลุกขึ้นยืนไล่ความเมื่อยขบแล้วช่วยกันลากกล่องหนังสือเข้าห้องไป

......



สองทุ่มครึ่ง เด็กหนุ่มทั้งสองคนมาทำงานตามปกติ อินทัชวางแผนไว้ว่า ภายในสิ้นเดือน เขาต้องหาเงินให้ได้มากที่สุดเพื่อเป็นทุนสำรอง หลังจากนี้เขาจะไม่ไปช่วยชงเครื่องดื่มอีก แต่จะร้องเพลงและนั่งกับแขกอย่างเดียว โชคดีที่พี่นักดนตรีสนิทกับเขาพอประมาณ พอรู้ต้นสายปลายเหตุจากอินทัชเลยจะช่วยจัดคิวให้ทุกวัน

คืนนี้ ปาลินเองก็ทำหน้าที่เพื่อนที่ดี คอยยุแขกหลายโต๊ะให้เรียกอินทัชไปนั่งด้วย คิดว่าเพื่อนเขาน่าจะหาเงินได้หลายพัน ทำต่อเนื่องไปตลอดระยะเวลางานที่เหลือ ก็น่าจะได้หลายหมื่น
   
อินทัชขึ้นเวที เปิดด้วยเพลง Hotel California ที่เขาเคยใช้หัดเล่นกีต้าร์ครั้งแรก และดูท่าว่าแขกทั้งหลายจะชอบเอามาก เขาถึงได้ทิปเต็มไปหมด
   
“ขอบคุณมากครับ” อินทัชก้มหัวให้ ยิ้มน้อยๆ “ท่านไหนอยากได้เพลงอะไร เขียนใส่กระดาษบอกมาได้เลยนะครับ”
   
ปาลินเป็นคนรับโน้ตขอเพลง ทั้งยังเป็นคนเก็บทิปที่ได้มาพร้อมกับกระดาษด้วย เขาจงใจไม่เอาไปใส่กล่องทิปรวม ในเมื่อแขกชอบใจเพื่อนเขา โอ๊ตก็ควรจะได้ทั้งหมดไม่ใช่หรือ
   
“หนู..” หญิงสาวที่เป็นแขกขาประจำเรียก “บอกเขาว่าฉันอยากฟัง How can I tell Her ของ Lobo ถ้าร้องได้ถูกใจ ฉันให้สองพัน”
   
ร่างเล็กวิ่งหน้าตั้งมากระซิบบอกเพื่อนที่เวที อินทัชยิ้มแล้วมองสาวคนเดิม เธอยังคงถือคติตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกจริงๆ แต่เขาเองยังไม่ใจอ่อนตามไปด้วยง่ายๆ
   
“ต่อกันด้วยเพลงนี้นะครับ..ให้คุณผู้หญิงข้างหน้าของผม” เขาเริ่มดีดกีต้าร์ตามทำนองเพลง “She knows when I’m lonesome and she cries when I’m sad. She’s up in the good times. She’s down in the bad. Whenever I’m courage, she knows just what to do. But girl she doesn’t know about you.”
   
ดวงตาเรียวรีที่จ้องมองแสดงความชื่นชม เธอหยิบค็อกเทลสีสดในแก้วขึ้นจิบโดยไม่ยอมละสายตาไปจากเด็กหนุ่มตรงหน้า
   
“How can I tell her about you. Girl...please tell me what to do. Everything seems right whenever I’m with you........” เขาทอดเสียงนุ่ม “So girl won’t you tell me, how to tell her about you.”
   
ปาลินเดินไปบริการโต๊ะถัดไป มีแขกบางคนยื่นทิปให้ เขาเลยยกมือไหว้อย่างนอบน้อม เด็กหนุ่มนับเงินแล้วนึกดีใจ เลยหันไปชูนิ้วโป้งให้กำลังใจเพื่อนสนิทที่ร้องเพลง อินทัชหันมาแล้วยิ้มให้เขาเช่นกัน
   
..คืนนี้น่าจะได้ไม่ต่ำกว่าห้าพัน..
   
เขาเอาเครื่องดื่มมาบริการให้แขก จากนั้นก็เดินไปเก็บโต๊ะริมที่เพิ่งทานอาหารเสร็จ เช็ดให้เรียบร้อยและยกถาดไปไว้ในครัวแล้วเดินวกเข้าห้องน้ำไปล้างมือในส่วนของพนักงานชาย
   
ในนั้น ปาลินเจอเพื่อนพนักงานด้วยกันยืนล้างมืออยู่ เขามองหน้า แต่ไม่ได้ทักอีกฝ่ายเพราะไม่ค่อยถูกชะตานัก หมอนี่เป็นพวกขี้อิจฉา และถ้าจะให้นึกคาดเดาว่าใครที่เป็นคนคาบเรื่องของอินทัชไปบอกแขก เขาพนันว่าเป็นไอ้คนนี้นี่แหละ
   
“ไง..เดินวนเสียรอบเลยนะ” อีกฝ่ายออกปากทักก่อน “ได้ทิปมาเท่าไรล่ะ”
   
“เยอะ..แขกของเราใจดี คิดว่ากว่าจะหมดคืนก็ได้มาหลายพัน” เขาตอบส่งๆ แกล้งพูดให้มันอิจฉาเล่น “แล้วนายล่ะ..ได้มากี่ร้อย”
   
คนฟังเหยียดปาก รู้สึกหงุดหงิดแต่พยายามระงับอารมณ์ไว้
   
“ก็ไม่ค่อยเยอะนักหรอก แต่ไม่เป็นไร เรายังมีเวลาอีกนาน อยู่รับทิปได้จนกว่าจะเบื่อ ในเมื่อไม่ได้ถูกผู้จัดการไล่ออกแบบไอ้คู่หูของนาย”
   
ปาลินหันมอง กำหมัดแน่น “รู้เรื่องนี้ได้ยังไง” เขาไม่คิดว่าโอ๊ตจะเอาเรื่องนั้นไปเล่าให้คนไม่สนิทฟัง และไม่คิดเหมือนกันว่าทางเจ้านายจะออกมาป่าวประกาศ เพราะเพื่อนเขายังไม่ทันได้ส่งใบลาออกอย่างเป็นทางการเลย
   
“อ้าว..หรือไม่จริง? ทำเรื่องงามหน้าไว้ จริงๆผู้จัดการไม่น่าจะปล่อยผ่านนี่นา” ฝ่ายนั้นยักไหล่ “แต่จะว่าไป ถึงโดนไล่ออกแล้วจะทำไมล่ะ ถ้าเก่งจริงก็ไปหางานใหม่ซะสิ เอ..หรือไม่เดือดร้อนเพราะว่ามีรายได้จากการค้ายาอยู่แล้ว”
   
ปาลินกัดฟันกรอด มองด้วยดวงตาโกรธจัด
   
“นายใช่ไหมที่เป็นคนเอาเรื่องนี้ไปบอกแขก”
   
“ถ้าเราบอกแล้วจะทำไมหรือ” เขาหัวเราะ “ยังไงแขกก็รู้ไปแล้ว..”
   
ร่างเล็กพยายามปรับลมหายใจที่พลุ่งพล่านของตน เขามองคนที่เดินออกไป ไม่อยากโต้เถียง แต่แล้วเลขหนึ่งถึงสิบที่นับในใจก็มีอันได้หยุดอยู่แค่สามเพราะได้ยินเสียงฮัมเพลงไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเพื่อนร่วมงาน
   
ปาลินก้าวยาวๆเข้าไปหา เขาก็กระชากคอเสื้อของมัน เจ้านั่นหันกลับมาอย่างงุนงง และโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันคาดคิด เขาก็ง้างหมัดชกเข้าสุดแรงจนมันเซถอย ล้มกระแทกพื้นเสียงดังโครม
   
“เชี่ยเอ๊ย..” คนตัวใหญ่กว่ายกหลังมือขึ้นเช็ดจมูก เลือดกำเดาไหลเป็นทาง “วอนตีนซะแล้วมึง!”
   
ปาลินไม่หลบ เขายอมแลกกันอีกหมัด ถ้าโดนเรื่องทะเลาะวิวาท ยังไงโทษก็เบากว่าทำร้ายร่างกาย
   
“มึงเริ่มก่อนเองนะ!” มันเงื้อกำปั้นสูง
   
ตอนนั้นเองที่ฝ่ามือของใครคนหนึ่งคว้าหมับเข้ามาที่แขน แรงจากด้านหลังนั่นมากพอที่จะหยุดทุกการกระทำให้ชะงัก ตัวต้นเหตุหันไปมอง ตั้งใจจะเปิดปากด่าคนที่เข้ามาขัด แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเป็นแขกวีไอพี
   
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทยืนนิ่ง ดวงตาคมกริบมองเด็กทั้งสองคน
   
“ที่นี่คัดพนักงานยังไง ถึงได้จ้างคนที่ชอบใช้ความรุนแรงมาบริการแขก”
   
“ผมเปล่านะ! ไอ้นี่มันชกผมก่อน!”    
   
ชายหนุ่มใช้สายตานิ่งเย็นมอง มือกำแขนอีกคนแน่นขึ้นไปอีกจนฝ่ายตรงข้ามนิ่วหน้า แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กเมื่อวานซืนกลัวจนต้องล่าถอยไปเอง พอถูกปล่อยก็รีบสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว
   
ปาลินก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าสบตาคนเบื้องหน้า
   
“ขอบคุณนะครับ..คุณภวินท์”
   
ภวินท์เพียงแต่ยืนเฉย ไม่ตอบรับคำขอบคุณ ปาลินยืนเก้กัง ทำตัวไม่ถูกโดยเฉพาะเมื่อมีนัยน์ตาสีเข้มจ้องมอง ถึงจะไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆบนสีหน้าเฉยชานั้น แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายมองเขาติดลบไปแล้ว
   
“เอ่อ..ผมขอตัว” เขาค้อมตัวเมื่อเดินผ่านคนอายุมากกว่า
   
“ทำตัวให้ดีหน่อยปาลิน” เสียงเย็นชาพูดขึ้น “อย่าให้พี่ชายของนายต้องผิดหวังไปมากกว่านี้”
   
ร่างเล็กชะงัก ได้แต่พึมพำรับคำแล้วรีบเดินออกไป ความรู้สึกย่ำแย่ไม่รู้มาจากไหน เพียงแค่ถูกตำหนิด้วยคำไม่กี่ประโยค เขาก็รู้สึกตันขึ้นมาในลำคอ
   
“สน..” อินทัชเพิ่งลงจากเวที เขาได้ยินว่าเพื่อนพนักงานถูกปาลินต่อยเลยรีบตามหา “มานี่..ทำอะไรลงไปน่ะ”
   
ภวินท์ก้าวออกมาจากทางเดินไปห้องน้ำพนักงาน เขาเห็นเด็กหนุ่มอีกคนดึงแขนปาลินไว้แล้วลากตัวไปทางห้องพัก แขนข้างนั้นโอบรอบไหล่ สีหน้าแสดงความกังวลตอนที่พูดคุยกัน
   
ชายหนุ่มเหยียดริมฝีปาก ไม่คิดสนใจอีกแล้วเดินกลับไปยังห้องรับรองแขกตามเดิม
   
อินทัชลากแขนปาลินไปที่ห้องพนักงาน เขาจับตัวอีกฝ่ายสำรวจว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า
   
“เราไม่ได้โดนทำอะไร เราต่างหากที่ไปชกมัน” เจ้าตัวหัวเราะ

“ทำไมใจร้อนแบบนี้นะ”

“ก็มันเลือดขึ้นหน้านี่” เขายักไหล่ “อย่างมากก็ถูกไล่ออก ข้อหาทำร้ายร่างกายเพื่อนร่วมงาน”

“สน..” อินทัชถอนหายใจ “หัดคิดให้มากๆก่อนทำได้ไหม”

“ก็มันเป็นคนเอาเรื่องของโอ๊ตไปบอกแขก ต่อยหมัดเดียวยังน้อยไ..” ปาลินนิ่งอึ้งเมื่อทั้งตัวถูกอีกฝ่ายลากไปกอด อ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดจนตัวเขาแทบจมหายลงไปกับแผ่นอกหนา “โอ๊ต..”

อินทัชก้มหน้าลง ปลายจมูกซุกลงกับกลุ่มผมนุ่ม ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายนั้นทำให้ใจเขาเต้นแรง

“ขอบคุณนะ..ที่อยู่ข้างเรา”

ปาลินเงยหน้ามอง เพื่อนสนิทยังกอดกันแนบแน่น เขาเลยได้แต่ยกมือขึ้นโอบแผ่นหลังกว้างโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก พวกเขากอดอีกฝ่ายอยู่เงียบๆอย่างนั้นร่วมนาที กระทั่งมีเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาถึงได้ผละออก

“เอาล่ะ..ไอ้ตัวแสบ” อินทัชบิดจมูกเชิดรั้น “เราไปทำงานก่อน ส่วนนายก็นั่งอยู่ในนี้จนกว่าจะอารมณ์ดีขึ้น แล้วอย่าไปต่อยใครไม่เลือกอีกล่ะ”

“รู้แล้วน่า” ปาลินยิ้ม ชูนิ้วโป้งให้ “สู้ๆนะ..”
   
“อืม..” เขายิ้มตอบ จัดแจงตัวเองแล้วออกไปบริการแขกตามเดิม

......



อินทัชกลับถึงห้องพักตอนตีสอง เขาไขกุญแจเข้าไปอย่างเงียบเชียบ มีแสงจากสายไฟประดับที่พี่กุนต์ซื้อมาให้อ้นกับอุ้มแต่งห้องเป็นตัวให้ความสว่าง 

เขายิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงตอนกลางวันที่พี่กุนต์กลับมาพร้อมกับเครื่องดื่มสารพัด แล้วก็เอาสายไฟที่ห้อยหลอด LED ทรงกลม พันด้วยเส้นไหมพรมหลากสีมาให้น้องๆของเขา จากนั้นผู้ใหญ่กับเด็กก็ช่วยกันแขวนไว้ตรงขอบหน้าต่าง

“ไม่ยักรู้ว่าพี่เป็นคนโรแมนติก” เขาออกปากแซว

พี่กุนต์หัวเราะ “เปล่า..พี่เห็นว่าโอ๊ตกลับดึกๆแล้วไม่กล้าเปิดไฟเพราะกลัวน้องจะตื่นใช่ไหม พี่เลยซื้ออันนี้มาให้ เปิดแล้วมันเป็นแสงสีนวลๆ เสียบไว้ตลอดคืนก็ไม่รบกวน โอ๊ตก็จะได้มองเห็นด้วยไง”
   
เขาไม่ทันคิดว่าอีกฝ่ายจะนึกถึงเขาขนาดนี้
   
อินทัชยิ้มจาง ล็อกกุญแจห้องแล้วถอดรองเท้าไว้ตรงทางเดิน แสงสีเหลืองนวลเหนือเตียงส่องให้เห็นน้องชายทั้งสองคนที่นอนหลับอุตุ กอดกันตัวกลม ห่มผ้ามิดถึงคอ แอร์คงจะเปิดไว้เย็นเกิน เขาเลยปิดแล้วเปิดพัดลมแทน
   
ดึกดื่นป่านนี้ แต่เขายังนอนไม่หลับ พออาบน้ำเสร็จให้หัวมันเย็นลง เขาก็มานั่งคำนวณค่าใช้จ่ายที่โต๊ะหนังสือ เปิดไฟหลอดเล็ก แสงจะได้ไม่แยงตาน้องๆ
   
ถึงแม้จะตัดภาระเรื่องค่าเช่าห้องออกไปได้บ้าง เขาก็ยังมีเรื่องอื่นๆต้องจ่ายแบบเลี่ยงไม่ได้ แต่ละวัน จะมีค่ากินมื้อเช้ากับมื้อเย็นประมาณสองร้อย เงินที่ให้น้องไปใช้จ่ายที่โรงเรียน อ้นหนึ่งร้อย อุ้มห้าสิบ และเงินในส่วนของเขาเองอีกสองร้อย เท่ากับว่าเฉพาะส่วนนี้ ก็ปาเข้าไปเดือนละหมื่นหกแล้ว รวมค่าห้อง ค่าน้ำค่าไฟ เฉลี่ยแล้วหนึ่งพัน เป็นหมื่นเจ็ด
   
เขายังต้องจ่ายค่าวินมอเตอร์ไซค์ทุกวัน ทั้งเช้าและเย็น ค่าข้าวของเครื่องใช้บางอย่างในบ้าน ค่าโทรศัพท์ ค่ารักษาพยาบาลที่ส่งให้ยายเดือนละหมื่น ทั้งค่าหมอ ค่ายาเบาหวาน แล้วยังค่าฟอกไต รวมกับเงินค่าจ้างคนดูแลยายอีกหลักพัน และเมื่อถึงเวลาแต่ละเทอม เขาก็ต้องจ่ายค่าเล่าเรียนให้น้องชายสองคน ค่าชุดนักเรียนใหม่ ค่าหนังสือ และอะไรอีกมากมาย ส่วนตัวของเขาเอง แม้ว่าปีหนึ่งจะได้ทุนจากมหาวิทยาลัย แต่ขึ้นปีสอง เขาอาจจะไม่ได้อีก เท่ากับว่าต้องเตรียมเงินไว้สำรองอีกเยอะ
   
อินทัชฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เขายังไม่ถึงกับเดือดร้อนก็จริง แต่ก็ต้องวางแผนล่วงหน้าให้ดี เขาเพิ่งจะปลดหนี้จำนวนแสนต้นๆจากสมัยที่แม่ยังอยู่ได้ เลยไม่ต้องการซ้ำรอยเดิม
   
เด็กหนุ่มเปิดสมุดบัญชี คำนวณว่าหากไม่ได้งานในเร็ววันนี้ จะพออยู่พอกินไปได้อีกนานแค่ไหน แล้วถ้างานที่หาได้ ทำให้รายได้น้อยลงกว่าเก่าเกินครึ่ง เขาจะต้องทำอย่างไรต่อ
   
เขาถอนหายใจ จัดการลิสต์รายชื่อแต่ละที่ที่จะไปสมัครงาน เงื่อนไขที่ฝ่ายนั้นต้องการและจำนวนเงินค่าจ้าง พอเทียบกับงานเก่าแล้ว เขาต้องพยายามทำใจกับเงินที่ลดน้อยลงมาครึ่งหนึ่ง อยู่ที่เลาจน์ เขาก็แค่ร้องเพลง เสิร์ฟอาหาร นั่งกับแขก แล้วถ้ายอมทำตามความต้องการของแขกบางคน ให้จับบ้าง จูบบ้างนิดๆหน่อยๆ เขาก็ได้เงินมาง่ายๆแล้ว
   
อันที่จริง ถ้าเขายอมไปกับแขกตั้งแต่ช่วงแรกๆที่ทำงาน ป่านนี้คงสบายไปแล้ว กับเพื่อนบางคนก็ยอมลาออกไปเป็นเด็กเลี้ยงของคนมีเงิน เจอกันอีกทีก็เห็นว่าอยู่ดีมีความสุขกว่าเก่ามาก
   
เขาส่ายหัว พยายามปัดแรงจูงใจแบบนั้นออกไป แต่แล้วก็พาลคิดไปถึงคำพูดของหญิงสาวที่ตามตื๊อ

“ถ้าอยากนอนคุยกับเธอ..สามหมื่น ยอมหรือเปล่า”

แค่คืนเดียว..ได้สามหมื่น เป็นเงินที่มาแบบง่ายๆ ไม่ต้องทำอะไรนักหนาเลย

..ก็แค่..ขายบริการ..

อินทัชถอนหายใจ เขาเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมานับเงิน คืนนี้เขาหาได้ประมาณหกพัน หนึ่งในนั้น มีเงินสองพันที่เขาได้จากการร้องเพลง How can I tell her ให้กับแขกสาวคนเดิม ไม่ต้องสงสัยก็รู้ว่าเธอรวยแค่ไหน แค่ร้องเพลงให้เพลงเดียวยังได้ทิปหนักขนาดนี้

แสงไฟสีขาวจากโต๊ะส่องให้เห็นเบอร์โทรศัพท์ที่เขียนด้วยดินสอบนเนื้อธนบัตร มีรูปหัวใจอันน้อยอยู่ด้านข้าง

อินทัชหัวเราะ กำลังจะลบเบอร์ของเธอทิ้งเพื่อความเป็นส่วนตัวของอีกฝ่าย แต่แล้วไม่รู้คิดอย่างไร ถึงได้จดเบอร์ของเธอเอาไว้ตรงปฏิทินเล่นๆ
   
..ใครจะไปรู้ เผื่อว่าวันหนึ่ง เขาอาจต้องการเงินสามหมื่นต่อคืนขึ้นมา..
   
ร่างสูงปิดไฟ เดินเนือยๆไปตรงเตียงล่างที่เจ้าอ้นกับอุ้มจัดไว้ให้แล้ว เขาล้มตัวลงนอนก่ายหน้าผาก มีเสียงขยับตัวเล็กน้อยจากอ้น เขาหันไปมอง เห็นน้องเพิ่งจะลืมตา ปากน้อยๆอ้าหาวเสียกว้าง
   
“พี่โอ๊ตไม่ง่วงหรือ” อ้นนอนตะแคง ตากลมโตจ้องพี่ชาย
   
“กำลังจะนอน แล้วทำไมเรายังไม่นอนล่ะ” เขาลูบหัวเล็ก “พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่หรือไง”
   
“นอนแล้วตื่นแล้ว เห็นพี่โอ๊ตนั่งกลุ้มอยู่ที่โต๊ะตั้งนาน มีอะไรอ่ะ”
   
เขาส่ายหัว ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้น้องมากังวลไปด้วย “เปล่า..”
   
“เหนื่อยหรือครับ” อ้นยื่นมือมาลูบแก้มพี่ “เหนื่อยก็พักได้นี่นา”
   
อินทัชยิ้ม เขามักได้กำลังใจจากน้องๆเสมอ “อืม..หายเหนื่อยแล้ว”
   
“หยุดสงกรานต์อาทิตย์หน้า กลับไปหายายไหมพี่โอ๊ต”
   
เขานิ่งคิด อันที่จริงไม่อยากใช้เงินพร่ำเพรื่อนัก แต่ว่าในหนึ่งปีจะมีหยุดยาวแค่ครั้งเดียว แล้วยายก็แก่แล้ว ไม่เห็นลูกหลานนานๆ แกคงจะน้อยใจ อีกอย่าง..ถือว่ากลับไปหนุนตักยาย พักเอาแรงเสียหน่อย มีกำลังใจแล้วจะได้กลับมาสู้ต่อ
   
“กลับก็ได้..พรุ่งนี้บอกอุ้มด้วยนะ”

......................................................................................

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 25-07-2016 19:23:19

.

.

.


อินทัชกำลังอ่านหนังสือสอบ ช่วงหยุดยาวเขาจะได้นอนขี้เกียจได้เต็มที่ ตอนนี้เขากำลังคิดว่ากลับไปน่าน เขาจะไม่ทำอะไรเลย ถือว่าชาร์จแบตให้ตัวเอง แล้วค่อยลุยกันใหม่ตอนกลับมากรุงเทพ
   
หลายวันที่ผ่านมา เขาลองหางานที่มีกำหนดเวลาและจำนวนเงินพอจะรับได้ ส่วนใหญ่ถ้าเป็นงานในออฟฟิศจะเจอฟูลไทม์ ซึ่งเขามีเวลาแค่สามเดือน ยังไม่ทันได้ผ่านโปรอะไรเลย ซ้ำต้องไปเทรนใหม่อีก ถ้าเป็นพนักงานในร้านอาหารที่อาศัยแค่การบริการ เงินเดือนจะได้ประมาณหนึ่งหมื่นกว่า เรียกว่าลดฮวบลงอย่างเห็นได้ชัด แต่อินทัชก็คิดว่าควรจะคว้าเอาไว้ก่อน แล้วค่อยไปหางานรอบดึกทำเพิ่ม อาจจะเป็นพวกร้านเหล้า คาราโอเกะ หรือตามสถานบันเทิงที่เปิดตอนกลางคืน คงต้องเหนื่อยสองเท่า แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ก็จะหาเงินได้ไม่พอกับค่าใช้จ่าย
   
อย่างไรก็ตาม ช่วงนี้เขาพยายามทำสมาธิเพราะใกล้จะสอบเต็มทีเลยจำเป็นต้องแบ่งเวลาให้ได้
   
เด็กหนุ่มวางชีทเรียนจองโต๊ะอาหารเอาไว้แล้วเดินไปสั่งข้าวเที่ยง เขาหยุดยืนอยู่ที่ร้านอาหารตามสั่ง ไม่รู้นึกอย่างไร ถึงได้คิดอยากจะลองกินผักคะน้าขึ้นมา 
   
“คะน้าหมูกรอบครับป้า” เขาสั่งแล้วหยิบเงินขึ้นมาจ่าย ยืนรอสักพักก็ได้อาหารปรุงเสร็จใหม่ๆ
   
ตอนที่เดินกลับมา เขาสวนกับใครบางคนที่อยู่อีกคณะหนึ่ง ไม่ได้เห็นหน้านานแล้วตั้งแต่คราวนั้น
   
“ไง..” ไววิทย์ยกยิ้ม “เด็กใหม่ของคุณกนธี”

อินทัชขมวดคิ้ว วางจานข้าวบนโต๊ะแล้วหันมาเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้าม “มีอะไรจะคุยกับผมหรือไง”
   
“เปล๊า” ทางนั้นแบมือสองข้างออก ทำท่าไม่แยแส “พอดีวันก่อนเห็นขึ้นรถไปกับพี่กุนต์ ก็ว่าหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหน พอเห็นวันนี้เลยนึกได้..เลยอยากมาทักทายรุ่นน้อง..”
   
“ผมกับคุณอยู่ปีหนึ่งเหมือนกัน ไม่มีใครเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง” เขาตอบเสียงนิ่ง
   
“ไม่ต้องมาทำเนียนหรอกน่า” ไววิทย์เหยียดปาก “ของแบบนี้เรารู้ๆกันอยู่ ไงล่ะ..เขาให้เดือนละเท่าไร”
   
อินทัชยืนเฉย เขารู้แล้วว่าไอ้หมอนี่คือ ‘เด็กคนที่สี่’ ของพี่กุนต์
   
“ผมได้เท่าไรแล้วจะทำไมหรือครับ” ร่างสูงหัวเราะหึ “คุณจบไปแล้วก็จบสิ ต้องอยากรู้เรื่องคนอื่นด้วยหรือไง”
   
ไววิทย์ดูไม่สบอารมณ์ “ก็ไม่ได้อยากรู้นักหรอก แค่จะมาเตือนในฐานะรุ่นพี่ว่าระวังจะถูกเขี่ยทิ้ง” เขายิ้มมุมปาก “พี่กุนต์จ่ายหนักก็จริง แต่เขารักใครไม่เป็นหรอก เพราะงั้น..ไม่ต้องหวังสูงอยากจีบ แล้วถ้าเขาเจอคนใหม่วันไหนนะ เตรียมตัวเก็บกระเป๋าไว้ได้เลย”
   
“น่าแปลกนะ..” อินทัชส่ายหัว “คุณอยู่กับพี่กุนต์มานานกว่าผม แต่กลับไม่รู้จักนิสัยเขาเลย”
   
“อะไรวะ”
   
“คนอย่างพี่กุนต์ ไม่เขี่ยใครทิ้งก่อนหรอก ถ้าเด็กคนนั้นของเขามันเลี้ยงได้เชื่องพอ” เขาว่าเยาะ “หมามันยังรู้จักกระดิกหางให้คนที่ยื่นลูกชิ้นให้เลย แล้วคนที่กินของจากคนหนึ่ง แต่กลับไปกระดิกหางให้ผู้หญิงคนอื่น..มันจะต่ำกว่าหมาแค่ไหนกันล่ะครับ”
   
ไววิทย์อ้าปากค้าง “มึงว่ากูหรือวะ!” เขาตั้งท่าจะเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อ แต่เพื่อนของอินทัชที่นั่งอยู่ที่โต๊ะลุกพรวดกันขึ้น ทุกสายตาเริ่มหันมามอง
   
“อย่าดีกว่า” อินทัชเตือน “คุณชกผมหนึ่งหมัด ผมจะเอาคืนให้หนักกว่าสองเท่า แลกกันไหม..”
   
อีกฝ่ายชะงักทั้งที่ยังหัวเสีย เอาเข้าจริง เขาก็ไม่กล้ามีเรื่องไม่ว่าจะในหรือนอกมหาวิทยาลัย
   
“คุยด้วยดีๆไม่ฟัง เรื่องของมึงแล้วกัน!” ไววิทย์เดินออก แต่ยังไม่วายจงใจชนไหล่คนตรงหน้า 
   
อินทัชพรูลมหายใจอย่างระอา เขากลับไปนั่งที่โต๊ะ เพื่อนๆถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาส่ายหัวปฏิเสธ
   
“หมาบ้าเห่าใบตองแห้งน่ะ สนใจก็เปลืองเวลาเปล่าๆ กินข้าวเถอะ” เขาตักผักคะน้าขึ้นมาเคี้ยว
   
..ขม..พี่กุนต์ชอบกินเข้าไปได้ยังไงกัน..
   
ระหว่างกินข้าว เขาหยิบมือถือขึ้นมาไล่ดู ไม่รู้ทำไมถึงหยุดอยู่ที่ไลน์ของใครคนหนึ่ง เขามีเบอร์โทรของพี่กุนต์ มันเลยแอดไลน์ขึ้นอัตโนมัติ แต่พวกเขาไม่เคยคุยกันผ่านตัวอักษรเลย
   
อินทัชไม่รู้จะเริ่มทักอย่างไร เลยถ่ายรูปคะน้าก้านแข็งส่งไปให้ ตามด้วยอีโมชั่นร้องไห้
   
‘โอ๊ตหรือ?’
   
เขายิ้มโดยไม่รู้ตัว และเพื่อนก็พากันสะกิดมอง เขาเลยชูนิ้วกลางด่าให้มันเลิกสนใจ
   
‘ทักทายตอนเที่ยงครับ..วันนี้กินผักคะน้า ขมมาก’
   
‘555+ หวานเป็นลม ขมเป็นยา ของดีกินยาก’ ทางนั้นตอบกลับ

‘พี่กินข้าวหรือยัง อยู่คอนโดหรือ’

‘เปล่า อยู่สตาร์บั๊คส์ พารากอน วันนี้เลิกเรียนกี่โมง ถ้าเลิกไวก็มานั่งด้วยกันสิ’

อินทัชไม่ได้ตอบไลน์ แต่เขาเงยหน้าถามเพื่อนเพื่อความแน่ใจ “บ่ายนี้แคนเซิลคลาสใช่ไหมวะ”

“เออ..ถามทำไม จะไปเจอแฟนล่ะสิ” เพื่อนๆแซว “มีแฟนไม่บอกเพื่อนเลยไอ้ห่า”

“เป็นพี่เป็นน้องกันเว้ย” เขาขี้เกียจจะเถียงกับมัน พูดไปก็เรื่องยาว "อายุห่างกันเกินรอบ"

“โอ้โห..เดี๋ยวนี้ริกินคนวัยทำงานหรือ” พวกมันโห่ฮา “แต่ก็ดีนะเว้ย คบกันแบบผู้ใหญ่ ไม่ต้องมีเรื่องงี่เง่า งอแง พวกผู้หญิงอายุยังน้อยน่ะ เอาใจยาก บางทีก็ง้องแง้งน่ารำคาญ”

อินทัชไม่ได้ตอบอะไร เขาพิมพ์ไลน์กลับไปสั้นๆ

‘อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันครับ’

......



กนธีมีนัดกับเพื่อนใหม่ที่พารากอน เขาถือโอกาสมาเดินเล่นฆ่าเวลาไปพลางๆ จากนั้นก็มานั่งรอเวลาที่ร้านกาแฟ สั่งชาเขียวมาแก้วหนึ่งกับมัฟฟินแล้วนั่งแช่ไปเรื่อย
   
ตอนที่เขาได้ไลน์จากโอ๊ต เขากำลังใส่แว่นสายตา เล่นเกมหาของในเฟซบุ๊คเกี่ยวกับวัตถุในคดีฆาตกรรมอย่างเมามัน เสียดายที่ต้องมีพลังงานชีวิตถึงจะเลื่อนขึ้นด่านถัดไปได้ เขารีเควสขอพลังงานจากไอ้ไผ่ จนมันจะบล็อกเฟซบุ๊คเขาอยู่แล้ว
   
‘อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันครับ’
   
กนธียิ้ม อันที่จริง เขานัดเจอเพื่อนที่พารากอน เพราะกะว่าคุยธุระเสร็จ จะหาเรื่องแวบไปแถวมหาวิทยาลัยของโอ๊ต แต่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ฝ่ายนั้นถึงได้ทักมาก่อน ไม่น่าเชื่อว่าอินทัชจะมีมุมของเด็กวัยรุ่น อย่างถ่ายภาพสะเปะสะปะมาชวนคุย ชายหนุ่มเลยถ่ายเม็ดช็อกโกแลตส่งกลับไปให้
   
เขาว่ามันเริ่มประหลาดเต็มที..อาการแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้ว ตอนที่เขากำลังคบหากับเด็กแต่ละคน อย่างตอนที่ยอมห้อยตุ๊กตาหมีที่ไววิทย์ซื้อมาฝากนั่นไง
   
กนธีคิดว่า..เขาคงชอบอินทัชขึ้นมาจริงๆ แต่ชอบถึงระดับไหน มากแค่ไหน เขายังไม่แน่ใจ
   
คนอย่างเขา ไม่ใช่พวกที่ชอบอะไรแล้วต้องเอาให้ได้ ทุกอย่างขึ้นกับความสมัครใจของอีกฝ่าย ถ้ายินยอมด้วยก็คุยกันง่ายขึ้น ความสัมพันธ์หลังจากนี้ ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยน
   
เขาชอบที่จะเป็นต้นไม้ใหญ่ให้พึ่งพิง พร้อมที่จะให้ร่มเงาอย่างเต็มที่ ขอเพียงอีกฝ่ายรดน้ำพรวนดินให้เหมาะกับความต้องการ ไม่เฉไฉ เอาใจออกห่าง อยู่ภายใต้กฎข้อบังคับที่เขาให้ เท่านั้นก็พึ่งพากันได้ยาวนานแล้ว
   
เขาไม่รู้ว่าอินทัชจะมีใจเอนเอียงมาสักแค่ไหน แต่ของแบบนี้ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ ส่วนใหญ่..พอเริ่มรู้ตัวว่าถูกใจใคร เขาจะไม่บอกโต้งๆ แต่จะอยู่ในที่ของตนเองจนกว่าฝ่ายนั้นจะเดินมาหา
   
..เท่าที่ผ่านมา..ก็ไม่นานเกินรอ..
   
“พี่กุนต์..” อินทัชปรากฏตัวขึ้นด้านข้าง หอบหายใจเล็กน้อยเพราะวิ่งมา
   
กนธียิ้มบาง “ไม่เห็นต้องรีบ ห้างยังไม่ปิดในไม่กี่นาทีนี้หรอกน่า” เขาบุ้ยใบ้ให้นั่งลงฝั่งตรงข้าม “อยากกินอะไรไปสั่งเลย เอ้า..” เขายื่นเงินให้
   
เด็กหนุ่มมองแล้วส่ายหัว “กินมาแล้วครับ”
   
“วิ่งมาขนาดนี้ ไม่หิวน้ำหรือไง” เขาลุกไปซื้อโกโก้เย็นกับน้ำเปล่ามาให้ “นั่งพักเหนื่อยก่อน”
   
อินทัชพึมพำขอบคุณ ตอนที่คิดจะมาเจอพี่กุนต์ เขาก็ไม่ทันได้นึกเหมือนกันว่าจะมาเจอทำไม รู้แค่ว่าอีกคนอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยของเขาเท่านั้นก็ตรงมาหาเลย..แต่ไหนๆก็มาแล้ว น่าจะลองถามเรื่องงานด้วย
   
“มีอะไรอยากจะคุยหรือเปล่า” กนธีเดาท่าทางออก    
   
“ผม..” เขาไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี พอจะเล่าตั้งแต่เรื่องที่ถูกผู้จัดการขอให้ออก ก็นึกสมเพชตัวเองขึ้นมาเสียอย่างนั้น “เอ่อ..พี่ยังอยากกินกุ้งเผาอยู่ไหม”
   
คนอายุมากกว่าเลิกคิ้ว งุนงงไปชั่วครู่ “อะไรนะ?”
   
อินทัชนวดคลึงหว่างคิ้วของตน “ขอโทษครับ..ขอตั้งสติใหม่”
   
“อืม..ใจเย็นๆ นั่งหายใจไปก่อนค่อยว่ากัน”
   
“ผมตั้งใจจะถามว่า..ที่ตกลงเรื่องจะเลี้ยงข้าว ผมขอเลื่อนไปก่อนได้ไหม” เขาถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ในรอบสัปดาห์ “คือ..ผมกำลังจะย้ายงานใหม่” เขาเลี่ยงคำว่า ถูกขอให้ลาออก “อะไรๆเลยยังไม่ลงตัว แต่ผมก็ไม่ลืมสัญญาหรอกนะครับ”
   
“ที่จริงพี่ก็อายุขนาดนี้แล้ว กินกุ้งเผาไปอาจจะตายเร็วก็ได้ คอเลสเตอรอลทั้งนั้น” กนธีหัวเราะ “เอาเป็นว่า ถ้าพร้อมเมื่อไร พี่ขอแค่คะน้าฮ่องกงราดน้ำมันหอยสักจานก็พอแล้ว”
   
อินทัชยิ้มเฝื่อน “ขอโทษครับ..” เขานี่มันเด็กจริงๆ ไม่ได้เรื่องเลยสักอย่าง
   
“แล้วไปไงมาไงล่ะ ทำไมถึงจะย้ายงาน” เขาเขี่ยน้ำแข็งในแก้วขึ้นมาอม “ย้ายแล้วจะไปทำอะไร”
   
“กำลังหาอยู่ครับ อาจจะทำร้านฟาสต์ฟู้ดก็ได้” เขามองฝ่ามือของตนเอง ลูบไปแล้วก็รู้สึกว่ายังนุ่มอยู่ ไม่ได้หยาบกร้านจากการทำงานหนัก ดังนั้น..ถ้ายังไม่ต้องลงไปเป็นจับกัง ยังไม่เหนื่อยแทบขาดใจ แปลว่าเขายังไหวอยู่
   
“ผิดวิสัย” กนธีส่ายหัว “พี่รู้ว่ารายได้จากร้านฟาสต์ฟู้ดสู้งานที่เราทำทุกวันนี้ไม่ได้หรอก คงมีอะไรแน่ๆใช่ไหม”
   
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง ท่าทางอ่อนล้าแต่ก็ยังพร้อมที่จะเดินต่อ
   
“ถ้าไม่อยากเล่า พี่ก็จะไม่ถาม แต่พี่ว่าถ้าจะย้ายงานทั้งที่ อย่างน้อยก็ต้องให้ได้เงินที่มันมากกว่าห้าหมื่นต่อเดือนสิ จริงหรือเปล่า”
   
“ตอนนี้ยังหาไม่ได้ครับ”
   
กนธีพยักหน้ารับ เขาพอจะเข้าใจอะไรได้แล้ว เกิดเป็นผู้ชายก็ลำบากแบบนี้ จะเอ่ยปากขอให้ใครช่วย มันมักพ่วงมาด้วยทิฐิและศักดิ์ศรีเสมอ การเป็นผู้หญิง บางทีอาจง่ายกว่า แค่เปิดขวดน้ำสักขวด ยังยื่นให้คนอื่นช่วยได้โดยไม่ต้องคิดตะขิดตะขวงเลย
   
ชายหนุ่มมองเด็กอ่อนวัยที่นั่งแกะพลาสติกขวดน้ำดื่มท่าทางเหม่อลอย เขาเลยโน้มตัวเข้าไปหา ดึงมาฉีกออกให้และหมุนฝาดังกริ๊ก เสียบหลอดและส่งกลับ
   
“โอ๊ตเรียนวิทยาศาสตร์การกีฬาใช่ไหม” เขาครุ่นคิด “พอจะมีเวลาว่างอาทิตย์ละสองวันหรือเปล่า ช่วงเย็นก็ได้”
   
“ถ้าช่วงปิดเทอม ผมว่างทุกวัน”
   
“เพื่อนพี่เขาอยากได้ครูสอนว่ายน้ำให้ลูกชายกับลูกสาวฝาแฝดของเขาน่ะ คนโตป.สาม ส่วนฝาแฝดก็ป.หนึ่ง” กนธีพูดยิ้มๆ “สอนสามคน เขาให้ครั้งละสามพัน แต่ต้องไปสอนที่บ้านเขา สอนไปเรื่อยๆจนกว่าเด็กจะว่ายเป็น แต่ต้องบอกก่อนว่าเด็กเรียนมาหลายครั้งแล้วแต่ว่ายไม่ได้สักทีเพราะว่าซนมาก เราคิดว่าทำไหวไหม”
   
“ผมอยากทำครับ” อินทัชดูสนใจขึ้นมา “เรื่องเด็กซน คิดว่ารับมือได้”
   
“เยี่ยม” เขาหัวเราะ “ขออาทิตย์ละสองวัน เย็นวันเสาร์กับอาทิตย์ได้ไหม”
   
“ได้ครับ” เด็กหนุ่มรู้สึกใจชื้นขึ้น เขาขอรับงานพิเศษอันนี้ไว้ก่อน ถ้าเด็กเลิกเรียนเมื่อไรค่อยหาลู่ทางต่อไป
   
“แล้วก็..ช่วงปิดเทอมนี้ ลูกค้าของพี่ที่มีโรงเรียนอนุบาลเอกชนเขาเปิดคอร์สซัมเมอร์ กำลังหาครูพละไปสอนกรีฑาน่ะ อย่างมากก็วิ่งผลัด วิ่งแข่ง แอโรบิค หัดวอร์มร่างกายแล้วก็คูลดาวน์ ทำนองนี้ ถ้าสนใจก็เอาประวัติมา เรื่องอื่นพี่จัดการให้เอง” 
   
อินทัชรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เขายกมือไหว้ขอบคุณ
   
“ที่จริงรายได้รวมกันก็ยังไม่เท่าของเดิมที่หาหรอกนะ แต่ค่อยเป็นค่อยไปก็แล้วกัน พี่จะช่วย..” กนธีบอก “รู้แบบนี้ก็เลิกทำคิ้วขมวดได้แล้ว เรื่องบางอย่างเครียดไปก็ไม่ช่วยหรอก”
   
เขายกมือขึ้นแตะหัวคิ้วของตัวเองอย่างไม่รู้ตัวจนคนอายุมากกว่ายิ้มด้วยความเอ็นดู   
   
“อ้าว..” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง “ไม่ยักรู้ว่าคุณกนธีมีแขก”
   
เจ้าของชื่อหันไปมอง ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ยิ้มให้ เขาดูสะอาดเกลี้ยงเกลาเมื่อตัดผมสั้นรองทรง โครงหน้าได้รูปยิ่งโดดเด่นโดยเฉพาะเมื่อเห็นห่วงเงินเนื้อหนาที่เจาะอยู่ตรงติ่งหูทั้งสองข้าง เขาสวมเชิ้ตเนื้อดี เข็มขัดหนังและกางเกงยีนส์สีดำของลีวายส์ยิ่งขับให้ช่วงขาเพรียวยาวดูสูงสง่า รองเท้าหนังแท้สีเข้มตามรูปแบบที่ชอบทำให้ดูสบายๆ กลิ่นน้ำหอมสปอร์ตของ Dolce & Gabbana เข้ากันได้ดีกับผิวกายสีแทน 

กนธีลุกขึ้นยืน จับมือทักทาย “คุณไผท”

อินทัชนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาลุกขึ้นยืนเพราะตรงที่นั่งอยู่มีเก้าอี้แค่สองตัว ในเมื่อพี่กุนต์บอกว่ารอเพื่อนมา และไม่ได้คิดจะย้ายโต๊ะ เขาก็ควรจะไปได้แล้ว
   
“ถ้าอย่างนั้น..ผมขอกลับก่อนนะครับ” เขาก้มลงหยิบแก้วโกโก้ที่พี่กุนต์ซื้อให้มาถือ
   
กนธีพยักหน้ารับ “ถ้าได้เรื่องแล้วพี่จะติดต่อไปนะ กลับดีๆล่ะ”
   
เด็กหนุ่มเดินออกมาจากร้านกาแฟ เขาก้าวผ่านกระจกใสด้านข้าง เหลือบมองผู้ชายที่มาใหม่
   
..แค่เพื่อนจริงๆอย่างนั้นหรือ..
   
กนธีเพิ่งได้มีโอกาสเจอไผทเป็นครั้งที่สอง ก่อนหน้านี้เขามีเหตุให้รู้จักกัน จากเรื่องที่เจ้าไผ่ขับไปชนวัวของอีกฝ่าย ตอนนั้นคุณไผทโวยวายเสียแทบจะฆ่าน้องชายเขา ตอนแรกเขาก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้หนุ่มตัวเลอะเทอะดินโคลน ไว้หนวดและปล่อยผมรุงรังที่ขี่ม้าตามมาดูเหตุการณ์คือใคร เพิ่งจะรู้ว่าเป็นเจ้าของไร่ก็ตอนที่มีการแนะนำตัว พอมาเปลี่ยนลุคเป็นหนุ่มเมืองกรุงแล้ว นับว่าดูดีอย่างหาตัวจับยากจริงๆ
   
“คุยกันต่อก็ได้นะครับ ผมไม่รีบ” ไผทนั่งลงฝั่งตรงข้าม
   
“อ๋อ..ไม่เป็นไรครับ น้องชายผมมาคุยเรื่องอยากจะเปลี่ยนงานใหม่ ตอนนี้เขาทำงานพิเศษอยู่แต่ว่าเวลามันดึกเกิน ไม่ดีกับสุขภาพน่ะครับ ผมเลยลองมองๆที่อื่นไว้ให้” กนธีพูดให้เรื่องฟังดูดีขึ้น
   
“ยังเรียนอยู่เลยนี่” เขาดูจากแบบฟอร์มที่สวมอยู่ และต่อให้กนธีจะบอกว่าเป็นน้องชาย เขาก็รู้ดีว่าไม่ใช่ นอกจากหน้าตาไม่เหมือนกันแล้ว ถ้าเป็นญาติพี่น้องของสิงหนาท คงไม่มีทางมาทำงานพิเศษหรอก
   
เรื่องที่คนตรงหน้าเขามักมีคู่ควงวัยเด็ก ทำไมเขาจะไม่รู้..สงสัยก็แต่ว่ายังไปไม่ถึงขั้นไหนต่อไหนกัน เพราะแว่วมาว่าหากกนธีรับดูแลใคร เด็กคนนั้นก็จะสบายไปอีกนาน งานการไม่ต้องทำ รอรับเงินและคอยเอาใจอย่างเดียว
   
“เพิ่งจะเรียนปีหนึ่ง แต่อีกไม่กี่เดือนก็ขึ้นปีสองแล้ว”
   
“เขาหางานอะไรอยู่” ไผทถาม “สนใจอยากมาทำที่ร้านอาหารของผมไหม”
   
กนธีที่กำลังดื่มน้ำเลิกคิ้วขึ้น “จริงหรือเปล่าคุณไผท”
   
“เรียกว่าไทก็ได้” เขายิ้ม “เขาทำอะไรได้บ้างล่ะคุณกนธี”
   
เจ้าของชื่อหัวเราะ “กุนต์ครับ..ผมชื่อเล่นว่ากุนต์”
   
“โอเค..คุณกุนต์”
   
“น้องผมเล่นดนตรีได้ กีต้าร์ เปียโน ร้องเพลงเพราะมาก ที่เก่าเขาเป็นบาร์เทนเดอร์ด้วย แล้วก็เล่นกีฬาเก่งทุกชนิด แต่อันหลังคงไม่เกี่ยว”
   
“อ้อ..ถ้าอย่างนั้นก็มาร้องเพลงที่ร้านอาหารได้ เริ่มงานตอนหกโมงถึงแค่สี่ทุ่ม ตอนนี้ผมยังไม่ได้จ้างใครไว้” เพราะว่าเปลือง.. ไผทคิดในใจ “ถ้าเขาโอเคที่จะมาเป็นนักร้องนักดนตรีเดี่ยวๆที่ร้าน ผมก็โอเค”
   
“ขอบคุณมาก ยังไงผมจะลองคุยกับเขาดูนะครับ” กนธียิ้ม ดึงเอกสารออกมาจากกระเป๋า “คุยเรื่องคอนโดของคุณกันดีกว่า..ผมเกรงว่า..”
   
“ไปดูหนังกัน”
   
คนฟังนิ่งงัน “อะไรนะครับ”
   
ไผทยิ้ม อวดฟันขาววับ เห็นเขี้ยวซี่เล็กดูแล้วชวนให้นึกถึงตัวแทสเมเนียนเดวิลในลูนี่ย์ตูนส์ 
   
“ผมอยากดูหนัง แต่ไม่มีเพื่อนไปด้วย วันนี้เลยชวนคุณกุนต์ออกมา”
   
“ไม่อยากดูคอนโดแล้วหรือครับ” เขางงเล็กน้อย
   
“ยังไม่ใช่ตอนนี้” ไผทลุกขึ้นยืน ขืนอยู่นานแล้วไม่สั่งสตาร์บั๊คส์ อาจถูกมองว่าขี้งกได้..แต่เขาก็งกจริงๆนั่นแหละ
   
กนธีหัวเราะ เก็บเอกสารไว้ที่เดิมแล้วลุกตาม “อยากดูเรื่องอะไรครับ”
   
“Lights out”
   
“โอ้..หนังผี” เขาก็สนใจอยู่เหมือนกัน สมัยก่อนเขาชอบชวนคู่ควงไปดู เวลาเห็นเด็กสะดุ้ง มันชวนให้อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่ยักเจอช็อตโผเข้ามาซบอกแบบคู่อื่นเลย ทำเอาเขาเบื่อไปพักใหญ่
   
“ผมน่ะกลัวผี แต่ก็อยากดูนะ”
   
“จริงหรือครับ” เขาถามยิ้มๆ “โชคดีที่ผมไม่กลัว”
   
“ถ้าป๊อปคอร์นกระจายก็ขอโทษล่วงหน้าแล้วกัน”
   
กนธีหัวเราะ เขาว่าคุณไผทดูตลกดี ทั้งเป็นธรรมชาติ แล้วก็เข้าหาได้ง่ายด้วย
   
“แต่ว่าป๊อปคอร์นถังหนึ่งตั้งสองร้อยกว่านะ กระจายไปครึ่งก็เหลือร้อยบาทแล้ว”
   
“โธ่..คุณกุนต์”
   
ชายหนุ่มทั้งสองเดินคู่กัน และพูดคุยเรื่องไร้สาระไปตลอดทาง

.....................................................................................

 :hao7:  เปิดตัวคุณไผท

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 25-07-2016 19:42:14

ปักก่อนอ่าน  :z13:
-----
ปาลินเริ่มเข้ามามีบทเรื่อยๆ พอนางโผล่มาทุกครั้งรู้สึกเศร้าแทนพี่กุนต์ทุกที  :ling1:
แล้วคุณไผทจะเข้ามามีบทกับพี่กุนต์หรือกับไผ่ แต่คุณไผทกับพี่กุนต์โผล่มาแปปเดียวเคมีก็พุ่งเข้าหากันเลยอะ จิ้นอีกคู่ได้ไหมพระเอกสำรอง 5555 :katai4:
โอ้ยยยยยยยยย ไม่ชอบเลยเวลาต้มน้ำเดือดแต่ไม่มีมาม่า อิอิ  o18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 25-07-2016 19:57:42

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก นี่จิ้นคุณผไทร่างเคะไว้ค่าาาาา ตายแล้วๆๆๆๆ

แต่เป็นความเข้าใจผิดที่ฟินม๊ากกกกกกกก ชอบบบบบ ชอบแบบนี้จังเลยยยย
เปลี่ยนพระเอ๊กกกกก เปลี่ยนเลยค่า เปลี่ยนตอนนี้ หนูจะเอาคุณผไทให้พี่กุนต์ ฮื๊อออออออออออ

ตายแล้วๆๆ คุณผไทออกถึงสามนาทีมั้ยคะ ทำไมดิฉันหน้าร้อน ดิฉันเขินนางมากเลย
ผู้ชายอะไรเหมือนแทสเมเนี่ยนเดวิล ฮื้ออออ ชอบคนฟันเขี้ยวอ่ะ
บ้าจัง เขินเลย
ไม่ยกพี่กุนต์ให้ใครแล้วนะคะ ให้คุณผไทคนเดียว ยอมมมม XDDD

ปล. คุณข้าวปั้นฟิตจริงๆ ล่วย ขอแบบนี้ไปจนถึงตอนจบเลยนะคะ สาธู๊

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 25-07-2016 19:58:19

ก่อนหน้านี้เจ้าไผ่ทำนายไว้ว่าไม่เกินกี่เดือนนะ อินทัชได้ตำแหน่งเด็กคนที่ 5 แน่ๆ
จะรอดูว่าแม่นแค่ไหน 5555555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 25-07-2016 20:05:01

เฮ้อ....หน่วงจัง สงสารโอ๊ตด้วย
จะเกิดอะไรต่อไปนะ...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 25-07-2016 20:13:09

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 25-07-2016 20:13:54

 :katai2-1: เดี๋ยวค่ะทคุณผไทปิ๊งพี่กุนต์หรา อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 25-07-2016 20:19:14

ว๊าววว คุณไผท จะจีบนางเอกรวย อย่างกสิคะ ไม่ดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 25-07-2016 20:31:06

ไม่คิดว่าคุณไผทจะเป็นหนุ่มชาวไร่เต็มตัวขนาดนี้ :ling2:
โอ๊ต อยากหางานก็รีบหน่อยเดี๋ยวตำแหน่งมันจะเต็ม
เงินดีงานสบายใช่ว่าจะหาง่ายนะ :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 25-07-2016 20:34:35

ไม่ได้เกลียนปาลินนะ แต่อยู่ทีมพี่กุนอ่ะ แง้ๆๆ โอ๊ตห้ามทำให้พี่กุนเสียใจนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 25-07-2016 20:48:14

คุณไผทค่อนข้างระวังค่าใช้จ่ายอย่างนี้แล้วจะจ้างโอ๊ตเท่าไรอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: feelinlove ที่ 25-07-2016 20:49:46

แอร๊ะ คุณผัดไทยผิวแทน ปกติเคะของพี่ข้าวปั้นต้องตัวขาวหยวกนี่นา 55555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 25-07-2016 20:56:39

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 25-07-2016 21:07:09

โอ๊ตห้ามไปเอาสามหมื่นกับเจ้คนนั้นนะ
โอ๊ตต้องเก็บซิงไว้ให้พี่กุนต์คนแรก เข้าใจมั้ย? #ผิดดดดดดดดส์
แต่โอ๊ตนี่รู้สึกจะศัตรูรอบด้านจริงๆ เลยลูก - -"
ทั้งคนที่ทำงาน ไหนจะเด็กเก่าพี่กุนต์อีก ถถถถถถถถถถถ

แต่ถึงยังไงตอนนี้พี่กุนต์ของน้องอบอุ่นใจดีผู้ใหญ่มากมาย ลุคพระเอกมากค่ะ! >_< /โบกป้ายไฟแรงมาก

อยากอ่านตอนต่อไปแหล่ววววววววววววววว



ปล. คุณไผทนี่เมะหรอคะะะะะะะะะะ
ทำไมรู้สึกเหนือความคาดหมายยยย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 25-07-2016 21:24:46

พี่กุนต์ห้ามหวั่นไหวกับคุณไผทเด็ดขาดนะ :m17:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 25-07-2016 21:29:31

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 25-07-2016 21:33:24

คุณผไท! กรุณาเล็งโฟกัสให้แม่นค่ะ คุณไผ่ก็คุณไผ่ อย่ามาหาตัวเลือกเอาไว้บิดราคาแข่ง พี่กุนต์เขามีคุณไผ่ (เอาไว้ส่งเกมส์ กับเอาไว้หลอกด่า 5555) อยู่คนเดียว อย่าทำให้เขาร้าวฉานกันนะคะ ไม่ดี ไม่ดี << ส่ายนิ้วชี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 25-07-2016 21:42:23

เดี๋ยวนะ ไผท คุณต้องการอารายยยย

มีมาชวนดูหนัง คุณพระ เจตนายริสุทธิ์ป่ะค่ะคูณณณ~

โอ๊ต สู้ๆน้าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 25-07-2016 21:45:58

เดี๋ยวนะพี่กุนต์อย่าลืมถามค่าแรงที่จะให้โอ๊ตไปร้องเพลงที่ร้านอาหารของคุณไทด้วยนะเผื่อเขากดค่าแรงพี่กุนต์จะได้ช่วยพูดด้วยยิ่งงกๆ อยู่นะนั่น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 25-07-2016 21:47:11

ขอเถอะนะ ท่านโชคชะตา ท่านพรหมลิขิต ท่านเทพเจ้าอะไรก็แล้วแต่ ได้โปรดเลิกเล่นสนุกกับชีวิตของน้องโอ๊ตได้แล้ว
อิฉันเหนื่อยแทนน้องเขามากกกกก.... อะไร น้องเขาเพิ่งอยู่ปีหนึ่งเอง เล่นให้แบกภาระเสียเต็มทั้งตัวขนาดนั้น
ให้น้องเขาได้บรรเทาเบาบางบ้างเถอะ
  และอิฉันก็เริ่มสบายใจไปกับพี่กุนต์ผู้แสนดีของน้องๆแล้วนะ โรคทางใจของพี่กุนต์กำลังหายวันหายคืนน่ะ
ว่าแต่ว่า ในชีวิตจริงของคนเราน่ะ  จะทำยังไงดีน้าาาา ถึงจะให้เด็กๆเยาวชนไทยสมัยปัจจุบัน
ขอซัก 70เปอร์เซ็นล่ะกัน ให้เป็นคนสู้ชีวิตมีความรับผิดชอบสูง
มีพฤติกรรมอันพึงประสงค์แบบน้องโอ๊ต เราชอบเด็กแบบน้องโอ๊ตนะ
ว่าแต่ว่าคุณไผทเนี่ย ....จะอะไรยังไงน้อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: oniisanbaka ที่ 25-07-2016 21:47:57

ทำไมชอบสองพี่น้องกุนต์ไผ่จัง5555ให้ความรู้สึกคนพี่ชอบแกล้งน้องคนน้องก็ชอบสปอยล์คนพี่ โอ้ย น่ารักกก ส่วนสน เมื่อไหรเธอจะหาคู่ให้ตัวเองย่ะ โอ๊ตมันจะได้ตัดใจจริงๆจังๆ โว๊ะ ใสซื่อจริงคนนี้
ส่วนคุณไผท จะงกเงินไว้รอแต่งเมียเข้าบ้านเหรอคะ จะจีบพี่กุนต์นี่ต้องใจปล้ำนะคร้าบบ แหม่ แต่โผล่มาได้เป๊ะมากเลย เผื่อจะสะกิดใจโอ๊ตบ้าง มีแววๆ 555
ติดตามต่อคร้าบบ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :L1: :L1:  :3123::L1: :L1: :3123: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 25-07-2016 21:51:12

คุณไผทจะงกอะไรขนาดนั้น งกแบบนี้แล้วจะจ้างน้องโอ๊ตเท่าไหร่ล่ะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 25-07-2016 22:01:46

โฮรรร คุณผัดไทเสน่ห์เหลือล้นมาก
เสียแต่เค็มไปหน่อย5555555555555555
ดูเข้ากับพี่กันต์ได้ดีเลย
ชิ สงสารโอ๊ตนะ แต่ก็หมั่นไส้นางอะ
บอกไม่ถุก55 นี่กลัวใจโอ๊ตมาก
อย่าได้คิดขายตัวเชียว ถ้าจะขายขายให้พี่กุนต์นี่มา
เห็นว่าเรื่องนี้อัพทีไรเราใจเต้นตึกตักทุกที คึคึ
ตื่นเต้นกับทุกตอนเลย
จะรออย่างใจจดใจจ่อนะคะ จุ๊บๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 25-07-2016 22:25:12

โอ๊ตสู้ๆน๊า แต่อย่าไปนอนคืนละสามหมื่นนั่นเลยนะ พี่ขอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 25-07-2016 22:34:57

ตายแล้วๆโอ๊ตเหมือนจะหึงนิดๆรึป่าว
เมื่อไหร่โอ๊ตจะเป็นเด็กในสังกัดพี่กุนต์สักทีน๊า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 25-07-2016 22:52:53

 :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 25-07-2016 23:31:01

เดี๋ยวๆนายผัดไท เอ้ย!ไผท พี่กุนต์ไม่ใช่เนื้อคู่นายอย่ามาเนียนชวนเดท เด๊ะปั๊ดขโมยวัวเลย!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: spsygk ที่ 26-07-2016 02:20:57

โอ๊ตเริ่มคิดละ
พี่กุลก็อ่อยเบาๆ  o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 26-07-2016 02:59:56

เรื่องนี้มีหลายเส้นเรื่องนะ
ถ้ามี side story คืออาจจะหลายคู่เลย
ชอบความสัมพันธ์ของคุณไผทกับพี่กุนต์
ดูเข้ากันได้ดีเหมือนรู้แกวกัน
ดูท่าอีกไม่นาน พี่กุนต์ต้องได้รับดูแลอินทัชแน่ๆข่า
ไม่นานเกินรอจริงๆ ส่วนสนอะไรนั่นช่างเถอะ
เขามีตัวจริงของเขาอยู่แล้วคุณภวินท์ไรนั่นก็มาอีก หุหุ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 26-07-2016 03:01:37

บทจะได้งานก็ได้กันดื้อๆงี้เลยวุ้ย ที่เครียดมาทั้งคืนคืออัลไลน่ะนังโอ๊ตตตต

คุณผไทมาแปบเดียวแต่รู้สึกอยากยกพี่กุนต์ให้ทั้งตัวเลยค่ะ55555

พระเอกทำหน้าที่หน่อยสิ อะไรที่มันกิ้บก้าวหัวใจคนแก่น่ะ เร่งหน่อยๆ  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-07-2016 03:01:53

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 26-07-2016 03:47:10

ไม่ชอบโมเม้นต์ปาลิน โอ๊ตเลย  แม้จะรู้ว่าไม่คู่กันก็เถอะ

แต่เชื่อว่าต้องมีสักตอนที่พี่กุนต์เสียใจเรื่องปาลิน

เห้อ

โอ๊คจะขายจริงเหรอ ขายให้พี่กุนต์ดีกว่า 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 26-07-2016 05:23:19

ปาลินนี่คือมาแล้วหน่วงมาก
คือรู้ว่าไม่ได้อะไร แต่แค่อยู่ข้างอินทัชก็รู้สึกหวั่นไหวชิบหาย
พลังสร้างความร้าวฉานสูงมาก มาแบบยอมใจ
ฮือออ ทั้งคู่เริ่มนึกถึงกันและกันแล้วอ่ะ
จริงๆมันอาจจะไม่ได้เริ่มจากความรัก แต่การช่วยเหลือเกื้อกูลมันก็ทำให้ผูกพันนะ
แงงงงง ไผทนี่ยังไง แต่เดี๋ยวยกให้คุณไผ่จัดการ
คือใสๆคิ้วท์ไม่ดราช่ะ ฮอลลล ไม่ไว้ใจเธอเลย นกร.
ฮึ้บบบบบ อ่านไปสตรองว์ไป ทำใจเผื่อตลอดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 26-07-2016 08:19:55

คุณไผทขี้งกจริงๆ

จิ้นกุนต์กับไผทเลยนะเนี่ย555

รอตอนต่อไปค่าาา :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-07-2016 09:12:48

คุณไผท~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-07-2016 09:23:08

พี่กุนต์เป็นเทวดาประจำตัวโอ๊ตจริงๆ  ช่วยได้ทุกเรื่อง:katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 26-07-2016 11:35:31

ปาลีก็น่าสงสาร อาจต้องตกงาน ตามโอ๊ตไปติดๆ เพราะถ้าอยู่ต่อ อาจโดนแกล้ง



ดีแล้วที่โอ๊ตบอกพี่กุนต์เรื่องตกงาน พี่กุนต์จะได้คิดช่วยและหางานให้



คุณไผท นี่เกลือเรียกพี่ จริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 26-07-2016 12:19:45

ชีวิตต้องสู้จริงๆ
เห็นโอ๊ตคำนวนค่าใช้จ่ายแล้ว เงินเดือน 15,000 อยู่กันได้ไงนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 26-07-2016 13:01:45

ชอบคุณผไทจางงงงงง
55555
จะมาเป็นอะไรๆกับคุณไผ่ของพี่กุนต์รึเปล่าน้า?
 :hao7: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 26-07-2016 13:14:55

เปิดตัวคุณไผทแซ่บดีค่ะ ชอบๆ เอาอีก 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: shinachan ที่ 26-07-2016 14:22:14

รอรอ รอตอนต่อไปค่ะ *0***** จิกหมอน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 26-07-2016 16:04:05

ผไท เข้าหาน้องผ่านทางพี่อ๊ะป่าวเหอะ~
แต่ถ้าเป็นตามที่ผู้เขียนเคยเกริ่นๆ ไว้..
ผไท น่าจะเป็นตัวสร้างดราม่าชามใหญ่ที่สุดในเรื่องหล่ะนะ T-T

กลัวจะแบบกิ๊กพี่ กั๊กน้อง ก๊อกเพื่อน อ่ะซี้...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 26-07-2016 19:31:40

โอ๊ตมีความหึงหวงรึเปล่า ?
พี่กุนต์กับคุณผัดไทจะแค่เพื่อนจริงๆหรือมากกว่านั้น
ต้องรอติดตามตอนต่อไปค่ะน้องโอ๊ต

ปล.อยากให้อัพทุกวันค่ะ
 :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 26-07-2016 20:24:01

แกกกกก มันผิดจากที่จินตนาการไว้มาก ตอนแรกคิดไว้ว่าคุณผไทนี่จะตัวขาวๆ เคะๆ ตามฉบับเคะขี้โวยวาย แต่มันไม่ใช่อ่ะ พอมาเจองี้นี่เปลี่ยนความคิดเลย หรือว่าไผ่ของเราจะเป็นฝ่ายรับกันนะ 555555 คุณผไทนี่ให้บรรยากาศคาวบอยสุดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mokupirin ที่ 26-07-2016 21:08:40

ว๊ากกก ชอบจริงจัง :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 26-07-2016 22:09:09

คุณผไทแซ่บไป ไม่รู้ว่าจะมาเป็นคู่แข่งโอ๊ตหรือจะเข้าทางพี่ต่อยอดไปหาไผ่  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 26-07-2016 23:58:59

เออเนาะ พอขาลงก็ลงจริงลงจัง ยังดีที่มีพี่กุนต์
แล้วโอ๊ตจะมากกว่าปลื้มกุนต์ตอนไหน ทำไมต้องรีบมาหาด้วย ใจลึกๆคิดแล้วสินะ

คุณไผทคะ กลับไปทางเดิมเหอะนะ

กุนต์เป็นคนดี แต่ก็มีความร้าย แบบนี้แหละดีงามค่ะ โตแล้วจะได้ดูแลต้องได้  5555

ปาลินก็ยังไม่รู้ต่อไปค่ะ ว่าโอ๊ตชอบมากกว่าเพื่อน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Tifa ที่ 27-07-2016 00:16:15

ชอบ Sins part นี้มากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไป ใสๆ (แต่ไม่รู้จะใสได้อีกกี่ตอน 555)

แต่จริงๆก็ชอบทุก part นะคะ บางอันก็เครียนจนกลัวเส้นเลือดจะแตก บางอันก็ฟินจิกหมอน

ติดตามอยู่เสมอนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 27-07-2016 00:19:25

เอ  ถ้าจำไม่ผิด  ผไทไขว้กะไผ่นี้นา

แต่ดูเคมีจะเข้ากะกุนต์มาก

ไหนจะภวินท์ กะ ปาลิน (+พี่ชายของปาลินอีก)

อุ้ย  ท่าทางะอีกยาวไกลลลลลลลล

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 27-07-2016 01:21:48

เอ๊ะ คุณผไทนี่ชักจะยังไงๆอยู่นะเนี่ย แต่ชอบอ่ะออกมาตอนนี้ดึงความสนใจไปหมดเลย 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 27-07-2016 12:19:10

เหมือนโอ๊ตจะมีใจเอนเอียไปทาง พี่กุนต์บ้างแหละ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 27-07-2016 18:17:41

พี่กุนต์คืออิมเมจใครนะ ....ทำไมลืม 55555
แต่คุณไทนี่ อิมเมจพี่ติ๊กงั้นเหรอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 28-07-2016 01:57:10

 :z10:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 28-07-2016 08:19:37

คือขำลุคคุณไผทมา แลดูเมะโคตร 55555555
ยังงี้ต้องเจอพ่อหนุ่มลูกครึ่งซึ่งตัวใหญ่กว่าสินะ  :hao6: คุณไผ่ปรากฏตัวซิ
โอ๊ตน่าจะเริ่มเอนเข้าหาพี่กุนต์ทีละนอดละนะ แต่ยังไม่รู้ตัว ส่วนพี่กุนต์รู้ตัวเร็วมาก แก่ประสบการณ์ ก๊ากก :hao7: ตอนอ่านตอนนั้นพี่กุนต์ดูร้ายกาจขึ้นมาทันทีเลยอ่ะ 55555555
มาต่อไวๆ น้าข้าวปั้นนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.16] pg.25 -- 25/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 28-07-2016 08:31:21

ความรู้สึกของโอ๊ตกึ่งๆ อยู่ระหว่างผู้มีพระคุณแต่ยังไม่ได้ถึงขั้นชอบแต่ก็พร้อมปกป้องเมื่อมีคนมาว่าร้ายให้พี่กุนต์
ส่วนพี่กุนต์ได้หวังว่าคงไม่ล้อเล่นกับเจ้าโอ๊ตก่อนที่จะรู้ใจตัวเองจริงๆ
ตอนนี้แลดูเหมือนหนทางที่จะมาลงเอยกันได้ยังอีกยาวไกลจัง  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 28-07-2016 19:03:44

Chapter 17

“เอาแค่เสื้อผ้าก็พออุ้ม ของเล่นไม่ต้องเอาไป” อินทัชบอกน้องชายคนเล็กที่กำลังจะเอารถบังคับวิทยุมาใส่กระเป๋าเป้
   
อ้นช่วยม้วนเสื้อของพี่แล้วรูปซิปปิด สำรวจว่ายังต้องเอาของจำเป็นอะไรไปอีกบ้าง
   
“ไปได้แล้ว รถออกสองทุ่ม” เขามองนาฬิกา จากกลางเมืองไปหมอชิตสอง ช่วงนี้รถอาจจะติดได้ อย่างน้อยไปให้เร็วหน่อยจะได้ทัน
   
อินทัชซื้อตั๋วรถโดยสารกรุงเทพ-ทุ่งช้าง แล้วแวะลงที่อำเภอปัว บ้านเกิดของเขา ใช้ระยะเวลาเดินทางตอนกลางคืน ถึงปลายทางช่วงเช้า หลังจากนั้นค่อยขอให้คนแถวบ้านช่วยมารับ
   
เด็กหนุ่มสำรวจปลั๊กไฟ ต้อนน้องๆออกมาแล้วล็อกกุญแจห้อง อ้นกับอุ้มดูจะตื่นเต้นที่ได้กลับบ้าน
   
ตอนที่นั่งอยู่บนรถแท็กซี่ เขาโทรบอกปาลินว่าจะไม่อยู่ช่วงสงกรานต์ ทางนั้นเองก็มีแผนจะไปพักผ่อนกับพี่ชายเหมือนกัน เพราะว่าทางร้านหยุดยาว เปิดอีกทีก็หลังเทศกาลเลย
   
‘เดินทางปลอดภัยนะโอ๊ต’ ปาลินบอก
   
“ขอบคุณครับ..เราก็ด้วย อย่าซนจนเป็นไข้ล่ะ”
   
‘โตแล้วน่า ยังไงก็อย่าลืมของฝากนะ’ อีกฝ่ายทวง ‘เราอยากได้ภาพกระซิบรัก ซื้อมาให้หน่อยนะ’
   
“อ้อ..ปู่ม่านย่าม่าน วัดภูมินทร์” อินทัชหัวเราะ “รู้ไหมว่าปู่บอกอะไรย่า”
   
‘ไม่รู้อ่า’
   
“ความรักของน้องนั้น พี่จะเอาฝากไว้ในน้ำก็กลัวเหน็บหนาว จะฝากไว้กลางท้องฟ้าอากาศกลางหาว ก็กลัวเมฆหมอกมาปกคลุมรักของพี่ไปเสีย” ร่างสูงยิ้ม เสียงนุ่มนวลเล่าคำกลอน “หากเอาไว้ในวังในคุ้ม เจ้าเมืองมาเจอก็จะเอาความรักของพี่ไป เลยขอฝากเอาไว้ในอกในใจของพี่ จะให้มันร้องไห้รำพี้รำพันถึงน้อง..ไม่ว่ายามพี่นอนหลับหรือสะดุ้งตื่น”
   
‘หวานมาก..’ ปาลินชอบใจ
   
“อาจารย์สมเจตน์ วิมลเกษมท่านแต่งเอาไว้ จริงๆเป็นภาษาเหนือ แต่แปลแล้วซึ้งดีนะ”
   
‘จำได้ขนาดนี้ ท่องไว้รอจีบใครใช่ไหม’
   
อินทัชขบขัน “คงงั้นมั้ง”
   
‘โหย..แล้วลุยหรือยัง’

“จีบไปแล้ว” เขาผลักหัวเจ้าอ้นที่ทำท่าทางอยากรู้อยากเห็น

‘ห๊ะ! เก็บเงียบเลยนะ ไม่ยอมบอกกันเลย’

“บอกไปแล้วไง” บอกเมื่อครู่นี้นี่แหละ เขายิ้มน้อยๆ ตัดบทแค่นั้น “วางแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย”

‘ปัดโธ่..ทำเป็นมีความลับ’ ปาลินบ่น ‘โอเคๆ บายคร้าบ~ โชคดีนะ เดินทางปลอดภัย’
   
อินทัชวางสาย กำลังจะเก็บมือถือลงเป้ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าน่าจะบอกใครบางคนด้วย เขาเลยส่งไลน์ไปหาพี่กุนต์ บอกว่าจะกลับน่านช่วงสงกรานต์ เผื่อว่าฝ่ายนั้นไปหาที่ห้องแล้วไม่เจอ
   
เด็กหนุ่มรอไลน์ตอบกลับจากอีกคน กระทั่งถึงหมอชิต ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเจ้าตัวจะเปิดอ่านข้อความ จนถึงเวลารถออก ไม่รู้เขานึกอย่างไร ถึงได้กดโทรหา
   
เสียงรอสายดังอยู่ร่วมนาที แต่ไม่มีใครรับ เขาเลยกดวางและโทรอีกครั้ง แต่ก็ยังเหมือนเดิม เลยตัดสินใจเก็บมือถือ คิดว่าถ้าพี่กุนต์เห็นก็คงจะโทรกลับมาเอง

......



เสียงหวดแร็กเก็ตผ่านอากาศดังกลางความเงียบ ลูกเทนนิสตกกระทบพื้นอีกฝั่งแล้วกระดอนขึ้น ร่างสูงโปร่งก้าวไปรับ ตีโต้กลับไปยังอีกฟากของสนาม
   
ไผทขยับเข้าหา หยดเหงื่อผุดพราวขึ้นทั่วใบหน้าตอนที่เหวี่ยงไม้รับลูก มันข้ามผ่านตาข่ายไปตกลงคอร์ทในร่ม เขาจงใจตีเบี่ยงไปซ้ายทีขวาทีเพื่อหลอกล่อกนธีให้วิ่ง เผื่อว่าอีกคนจะหมดแรงและยอมแพ้ให้เขาเสียที
   
“แกล้งผมหรือ” ชายหนุ่มหัวเราะ วิ่งไปรับแล้วหวดกลับสุดแรง
   
ไผทตีวืด เสียคะแนนไปอย่างง่ายดาย “โธ่..ไม่ออมมือให้เลยคุณกุนต์”
   
กนธีเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กตรงม้านั่งมาเช็ดหน้า เขาอดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นไผทดูหมดเรี่ยวแรง “อะไร คุณอายุน้อยกว่าผมนะ ลุกขึ้นมาต่อให้จบเซ็ตเร็ว”
   
“ก็ได้” ไผทวิ่งเหยาะๆกับที่ “ถ้าคุณแพ้บ้าง เลี้ยงเบียร์ผมนะ”
   
“ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์”
   
“ก็ขอให้เลี้ยง ไม่ได้ขอให้ดื่ม”
   
กนธีหัวเราะชอบใจ โยนผ้าที่เปียกชุ่มไปวางทับกระเป๋ากีฬา ไม่ทันได้สนว่าโทรศัพท์มือถือสั่นครืด เขาวิ่งเข้าสนาม รับลูกเทนนิสมาและเป็นฝ่ายเสิร์ฟ
   
เกมหลัง ไผทแรงดีขึ้นจนผิดสังเกต หรือไม่ก็แกล้งทำแพ้เขามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว หมอนั่นตีโต้มาหลายลูก เขารับพลาดไปเยอะ กนธีเลยฮึดกลับ ทำสกอร์ขึ้นมาสูสี แต่ก็ต้องยอมลงให้กับลูกสุดท้ายที่อีกฝ่ายหวดโต้ เขามองแล้วว่าออกแน่ แต่ปรากฏว่าลูกเทนนิสกระดอนลงพื้น เฉียดเส้นข้างด้านในสนามไปเพียงนิดแต่ก็ยังลงในกรอบอยู่ดี
   
“เย้! เบียร์!” ไผทชูมือ ทำท่าดีใจ
   
กนธียอมแพ้ เดินตัวเปียกซ่กกลับมาจับมือฝ่ายตรงข้าม “โอเค..สัญญาต้องเป็นสัญญา คุณอยากดื่มที่ไหน”
   
“ขอแอร์เย็นๆกับเบียร์วุ้น มีกับข้าวอร่อยๆด้วยจะดีใจมาก”
   
เขาส่ายหัวยิ้มๆ “คุณนี่เหมือนเด็กเลย”
   
ไผทยิ้มอวดเขี้ยว แสงไฟจากเสาด้านบนส่องกระทบกับต่างหูเงินเป็นประกาย เรือนผมสีเข้มเปียกลู่ไปตามหยดเหงื่อ เสื้อกีฬาชุ่มโชก แนบกับรูปร่างสูงใหญ่

“ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นคนแก่นี่ครับ” เขาถอดผ้าพันมือออก รับแร็กเก็ตจากคุณกุนต์มาถือพลางชะโงกหน้าเข้าใกล้ “หรือคุณคิดว่าผมแก่..”

กนธีชะงักเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอม The One สปอร์ตที่ไผทใช้มันให้ความรู้สึกเซ็กซี่อย่างน่าประหลาด

“เปล่า” เขาขำ “ที่จริงก็ยังดูเด็ก”

“แน่ล่ะ..ผมน่ะแค่สามสิบเอง” ชายหนุ่มเอาผ้าสีขาวที่กนธีวางพาดกระเป๋าขึ้นมาเช็ดหน้า

“ผิดผืนแล้วคุณไท” กนธีชี้ไปที่ผ้าขนหนูของอีกคน “ที่คุณใช้น่ะมันของผม”

ไผทยักไหล่ ยื่นผืนของเขาที่ยังไม่ได้ใช้มาให้ “คุณเอาผืนใหม่ไป ส่วนของคุณ..ผมไม่ถือ”

คนฟังหัวเราะในลำคอ รู้สึกแปลกๆกับกิริยาสนิทสนมแบบง่ายดาย เรียกได้ว่าไม่มีเส้นขอบเขตหรือตั้งการ์ดอะไรเลย แต่เขาก็ไม่ได้คิดมาก สมัยอายุยังน้อย เขาก็เข้าหาคนอื่นได้ง่ายๆเหมือนกัน

กนธีหยิบเป้ขึ้นสะพาย เดินตามไผทไปที่ห้องอาบน้ำ

วันนี้ตอนเย็น คุณไผทเป็นคนโทรชวนเขาออกมาเล่นเทนนิส กนธีเป็นเมมเบอร์ของสปอร์ตคลับอยู่แล้วเลยพามาที่นี่ ตอนแรกตั้งใจจะเล่นแค่พอประมาณ ไม่รู้เลยว่าสู้กันเอาเป็นเอาตายตอนไหน 

“ปวดไปหมด คืนนี้หลับเป็นตายแน่” ชายหนุ่มนวดข้อมือขวาของตน ตอนสนุกเขาเองก็ไม่ได้บันยะบันยังเลย

“คุณเล่นเก่งเหมือนกันนะ” ไผทยิ้ม ยกผ้าขึ้นยีผมของตน

“พอไปได้ครับ” กนธีเปิดล็อกเกอร์ ยัดกระเป๋าที่มีของมีค่าเข้าไป ส่วนพวกเสื้อผ้าที่เอามาเปลี่ยนเขาแยกไว้ด้านนอกแล้ว “ผมชอบเล่นกีฬาในร่ม แต่กลางแจ้งก็อยากเล่นนะ ตอนวัยรุ่น ผมน่ะอยากขี่ม้ามาก..แต่พอเจอข่าวคริสโตเฟอร์ รีฟ ตกจากหลังม้าแล้วเป็นอัมพาตตอนปีเก้าห้า อาผมก็สั่งห้ามเด็ดขาดเลย ถ้ากล้าขัดคำสั่ง เป็นได้โกรธกัน”

“ถ้าระวังหน่อยก็ไม่อันตรายหรอกครับ เราไม่ได้ขี่ผาดโผน” ไผทถอดเสื้อออก เห็นกล้ามเนื้อกระชับได้รูปใต้ผิวสีแทน “เอาไว้วันไหนผมจะสอนให้..อยากลองไหมล่ะ”

กนธีเลิกคิ้ว “พูดจริงหรือเปล่า”

“จะโกหกทำไมล่ะครับ” ไผทหัวเราะ หยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาพันเอวแล้วถอดกางเกง โยนใส่ล็อกเกอร์ “คุณไปเที่ยวไร่ผมสิ จะสอนทั้งวันเลย”

“โอเค..” คนอายุมากกว่ายิ้มจางก่อนคว้าขวดแชมพูกับสบู่เข้าห้องอาบน้ำไป

ไผทมองตามช่วงขาเพรียวยาวใต้กางเกงวอร์ม เขาเอียงคอ สนใจสะโพกตึงแน่นเวลาอีกฝ่ายเดิน เพื่อนใหม่ของเขาดึงม่านมาปิด เสียงน้ำจากฝักบัวเปิดซู่ สายน้ำกับฟองของแชมพูไหลมาตามผิวเนื้อขาวแล้วไหลวนลงท่อ

“รีบๆมาอาบสิคุณไท เดี๋ยวก็ไม่มีที่นั่งหรอก”

“จะไปกินที่ไหนหรือครับ” เขาก้าวเข้าไปใช้ห้องอาบน้ำที่อยู่ติดกัน

“The Deck ท่าเตียน ตรงข้ามวัดอรุณน่ะ เคยไปไหม”

“ไม่เคย” เขาปลดผ้าเช็ดตัวไปพาดรางผ้าม่าน เปิดฝักบัวแล้วแหงนหน้าขึ้นรับสายน้ำเย็นสดชื่น “แพงไหมนี่”

“พอควรครับ ส่วนมากฝรั่งชอบไปนั่ง..คุณแคร์หรือ”

ไผทบีบโฟมมาล้างหน้า “ถ้าบอกว่าแคร์ คุณจะว่าผมขี้งกไหมล่ะ”

กนธีหัวเราะ หยิบสบู่มาถูตัว “ขึ้นอยู่กับว่า คุณแคร์เรื่องค่าใช้จ่ายแบบไหน อย่างสบู่ก้อนละแปดสิบในพารากอน กับก้อนละสิบกว่าในบิ๊กซี ผมเห็นด้วยที่ว่าเราใช้ก้อนละสิบบาทก็พอ..แปดสิบน่ะแพงไป ใช้ก้อนละสิบไม่ได้แปลว่าขี้งก แต่มันคือประหยัดและมัธยัสถ์”

อีกหนึ่งหนุ่มหัวเราะเสียงต่ำ สบู่ก้อนละสิบบาท เขายังอุตส่าห์เก็บเศษมารวมกัน ล้างให้สะอาดแล้วละลายในน้ำร้อน ทำเป็นสบู่เหลวต่อเลย

“แต่ถ้าอะไรก็ตามที่เราจำเป็นต้องจ่าย แต่คุณคิดว่าไม่สมควรจ่าย อันนั้นผมถึงจะมองว่าขี้งก” 

“เช่น?”

“อย่างเราต้องกินข้าวสามมื้อ แต่คุณไม่อยากเสียเงิน ก็เลยรวบกินมันมื้อเที่ยงมื้อเดียว แล้วเอาน้ำเปล่าลูบท้องตอนมื้อเย็นน่ะ ไม่พูดถึงคนที่ไม่มีเงินนะครับ พูดถึงคนที่มีความสามารถพอจะจ่าย แค่ไม่อยากจ่าย”

ไผทหัวเราะ เท้ามือกับขอบผนัง “ผมชอบคุณจัง..เป็นคนที่เข้าใจอะไรได้ง่ายดี แล้วก็ไม่ตีความด้านเดียวด้วย”

กนธีขำ ปิดน้ำแล้วเอาผ้ามาเช็ดตัว “จะถือว่าเป็นคำชมสำหรับมิตรภาพของเพื่อนใหม่นะครับ”

ใครอีกคนยิ้มมุมปาก..เพื่อนก็น่าสนใจ แต่สถานะอื่นน่ะน่าดึงดูดกว่า

..สี่สิบกับสามสิบ..ไม่ใช่ปัญหาหรอก..


      

.........................................................................................

   


แดดตอนเช้าเริ่มทอขึ้นเหนือยอดไม้ มองไปยังท้องฟ้าสีสด เห็นแนวขุนเขาทอดตัวผ่านเป็นเงาอยู่ไกลๆ ตัดกับเส้นขอบฟ้าที่มีกลุ่มเมฆลอย ไอหมอกหนาแน่นค่อยจางลงและหายไปกับสายลมเมื่อแดดแรงขึ้น 

รถบขส.ที่จะไปยังทุ่งช้างแวะส่งผู้โดยสารที่อำเภอปัว อินทัชพาน้องๆที่เพิ่งจะตื่นได้เกือบชั่วโมงก่อนลงมารอคนรู้จัก จากตรงนี้ พวกเขาต้องนั่งรถเข้าไปต่อ
   
น้องอุ้มงัวเงีย ปกติเด็กชายตื่นเช้า แต่เมื่อคืนกึ่งหลับกึ่งตื่นตลอดเลยนอนได้ไม่เต็มอิ่ม 
   
อากาศช่วงเช้ากำลังสบายแม้จะเป็นหน้าร้อน สายลมอบอุ่นของฤดูพัดมาปะทะหน้า เด็กหนุ่มสูดกลิ่นอายบ้านเกิดที่คุ้นเคยด้วยความสุข เขาหันมายิ้มให้น้องๆ เจ้าอ้นดูจะดีใจมากที่ได้กลับมา
   
“พรุ่งนี้เราสรงน้ำพระ รดน้ำดำหัวยายแล้วไปไหว้แม่กันนะ” เขาขยี้หัวเด็กๆก่อนหยิบมือถือออกมา จะโทรบอกคนที่นัดแนะกันไว้ พอดีเหลือบเห็นสายที่ไม่ได้รับเมื่อประมาณห้าทุ่มครึ่ง ตอนนั้นเขาปิดเสียงและหลับไปบนรถแล้ว
   
..พี่กุนต์โทรมา..
   
อินทัชยิ้ม ตั้งใจไว้ว่าเดี๋ยวเข้าบ้านแล้วค่อยโทรหาฝ่ายนั้นอีกที
   
รอไม่นานนัก คุณลุงที่รู้จักมักคุ้นกันดีก็ขับรถกระบะมารับ แกทักทายอย่างเป็นกันเอง ถามสารทุกข์สุกดิบตามประสาคนบ้านเดียวกัน
   
“โตขึ้นเยอะเลยนี่หว่าไอ้แสบสองตัว” ลุงหัวเราะร่า “ไป..ยายพวกเอ็งคิดถึงจะแย่แล้วมั้ง บ่นอยากเจอ กินไม่ได้นอนไม่หลับ ผอมเป็นไม้แล้วนั่น”
   
อ้นกับอุ้มยิ้มตาปิด เด็กสองคนปีนขึ้นไปนั่งท้ายกระบะพร้อมกับพี่โอ๊ต ตอนที่รถวิ่ง เด็กชายเอาหน้าลู่ลม หลับตาพริ้ม สูดกลิ่นความเงียบสงบและกลิ่นหญ้าตามแนวดิน

ช่วงนี้เป็นฤดูร้อน ชาวบ้านปลูกพืชทดแทน ต่อเมื่อถึงฤดูฝนจะเป็นหน้านา พอเริ่มโตจะเห็นเป็นยอดเขียวชอุ่ม ไล่เรียงกันเป็นทิวแถว ย่างเข้าหน้าหนาว ต้นข้าวออกรวง เมื่อท้องแก่ ตลอดเส้นทางจะกลายเป็นสีทองอร่ามจนสุดแนวหุบเขา จากนั้นก็รอการเก็บเกี่ยวไม่เกินเดือนเมษา วนเวียนเป็นวิถีชีวิตไปตลอดปี

กระบะคันเก่าผ่านถนนที่ทอดคดเคี้ยว บ้านของอินทัชอยู่หลังวัดปรางค์ มีชื่อเสียงในหมู่นักท่องเที่ยวเรื่องต้นดิกเดียม เขาเคยเห็นกับตามาครั้งหนึ่ง พอนึกแล้วก็คิดว่าถ้ามีโอกาส จะพาปาลินมาดูต้นไม้อารมณ์ดีแห่งเดียวในไทยบ้าง เจ้านั่นคงจะชอบใจน่าดู

ลุงขับมาจอดตรงหน้าบ้านไม้เก่าสองชั้น สีของมันคร่ำคร่าแต่ยังแข็งแรงดี อินทัชอุ้มน้องๆลงจากท้ายรถ ยกมือไหว้แกเป็นการขอบคุณ

“อยู่กี่วันล่ะ หมดสงกรานต์เลยไหม”

“ใช่ครับ” เขายิ้ม “เดี๋ยวพรุ่งนี้ว่าจะพาน้องไปทำบุญที่วัดพร้อมกับยายด้วย”

“เออ..ดีๆ แล้วยังไงค่อยเจอกัน ลุงไปรับป้าแกก่อน” ชายชราตบบ่าเด็กหนุ่มแล้วขับรถจากไป

เสียงล้อที่บดกับพื้นถนนเรียกให้หญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากบ้าน แกชะโงกหน้ามองแล้วยิ้มดีใจ ไม่รู้มาก่อนว่าเด็กๆจะมาเพราะอินทัชนึกอยากจะเซอร์ไพรส์ยายของตน

“ป้า..สวัสดีครับ” อินทัชยกมือไหว้เพื่อนบ้านที่เขารบกวนเป็นธุระเรื่องดูแลยาย ระหว่างที่เขากับน้องไปอยู่กรุงเทพ “เป็นไงกันบ้าง สบายดีไหมครับ”

“เรื่อยๆตามประสา” แกยิ้ม “เข้าบ้านก่อน ยายเอ็งยังนอนไม่ตื่นเลย”

ร่างสูงถอดรองเท้า ตามด้วยอ้นกับอุ้มที่วิ่งถลาไปหาญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ชั้นล่างของบ้านมีเตียงขาสิงห์ อินทัชซื้อฟูกนอนมาให้ยายใช้ แกเคยมีปัญหาเรื่องข้อเข่า เลยไม่ได้ขึ้นไปนอนชั้นสองมานานแล้ว อาศัยกางมุ้งอยู่ด้านล่างแทน

“ยาย..” เขาเรียก เห็นเงาตะคุ่มนอนตะแคงอยู่ในมุ้ง ลมหายใจสม่ำเสมอ

“เมื่อคืนกว่าจะนอนก็ตีหนึ่งตีสองน่ะ” คนดูแลบอก “เห็นบ่นว่าอึดอัด ปวดท้องอะไรของแก เลยเอายาแก้ท้องอืดให้กิน กินแล้วก็ยังไม่ค่อยดีขึ้นหรอก พลิกไปพลิกมาตลอด หายใจไม่ค่อยสะดวกด้วยมั้ง”

อ้นกับอุ้มทำท่าจะปลุก แต่เขาห้ามไว้ก่อน ปกติแล้วยายตื่นเช้า แต่อาจจะด้วยอายุมากขึ้น หรือตัวโรคอะไรก็ตาม เขาคิดว่าให้แกพักผ่อนเยอะๆจะดีกว่า

อินทัชมองสำรวจจากนอกมุ้ง แสงด้านนอกเล็ดลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามา เขาเลยเดินไปปิด ตั้งใจให้ยายหลับเต็มที่ เดี๋ยวตื่นแล้วค่อยคุยกันก็ได้ “อ้น..อุ้ม ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะได้กินข้าวกัน”

เด็กๆตะเบ๊ะรับ ชวนกันขึ้นไปบนห้องนอนเก่า ส่วนของห้องน้ำจะสร้างต่อจากตัวบ้าน ถัดมาอีกข้างจะเป็นครัวไทยที่ค่อนข้างโล่ง ก่อผนังจากอิฐมอญสูงประมาณแค่เอว มีลูกกรงเหล็กเก่าๆกันขโมยเชื่อมไปถึงหลังคา เวลาทำอาหารกลิ่นแรง ลมจะตีออก จากห้องครัวมองออกไป เห็นวิวทุ่งนาทอดยาวเป็นแนวไปถึงเทือกเขาได้

“เออ..ป้าเก็บค่าเช่าทำนางวดล่าสุดเอาไว้ให้” แกควักเงินออกมาจากกระป๋องเหล็ก

“ขอบคุณครับ” อินทัชยิ้ม “ผมเอาเข้าบัญชีนะ เอาไว้เป็นค่ารักษาของยาย”

บ้านของอินทัชมีที่นาอยู่สามไร่แต่ไม่ได้ทำเอง อาศัยปล่อยเช่าให้คนมาใช้ที่ พอสีเป็นข้าวสารได้กี่ถัง ก็หักเงินตามราคาที่ตกลงกันไว้ หากปีไหนผลผลิตไม่ดี เขาก็เก็บค่าเช่าในราคาถูกลง ถือว่าช่วยคนกลุ่มเดียวกัน

อินทัชไม่ได้วางแผนว่าจะอยู่กรุงเทพไปตลอดชีวิต เขาพยายามเก็บเงิน เมื่อได้จำนวนที่มากพอ จะขอแบ่งซื้อนาของคนรู้จักที่อยู่ใกล้กันเพื่อขยายที่ดินและทำเกษตรกรรมต่อ วิถีชีวิตแบบนี้มันน่าอยู่มากกว่าในเมือง

ที่นี่เป็นบ้านเกิดของเขา..แต่กรุงเทพไม่ใช่

เขาก็แค่ไปอยู่แค่ชั่วคราว มีชีวิตแค่ชั่วคราวเท่านั้น

อินทัชออกมาคุยเรื่อยเปื่อยกับคนรู้จัก จากนั้นอีกฝ่ายก็ขอตัวกลับไปดูบ้าน อีกประมาณสองชั่วโมงจะกลับมา เขาเห็นว่ายายยังหลับสบายเลยไปจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยบ้าง ตอนที่อาบน้ำเสร็จ อ้นกับอุ้มนั่งเล่นกันเงียบๆอยู่ตรงห้องกลาง

“พี่จะออกไปซื้อข้าวให้ พวกเรารอในบ้านนะ ถ้ายายตื่นก็หาอะไรให้กินด้วย ป้าแกต้มข้าวเอาไว้ในครัวแล้ว”

เด็กหนุ่มเปิดเป้ หยิบกระเป๋าสตางค์กับมือถือขึ้นมา ตอนนี้ถึงเพิ่งนึกได้ว่าตั้งใจจะโทรหาพี่กุนต์

เขาต่อสาย รอสักพักก็มีคนรับ “พี่กุนต์..”

‘ครับ?’ เสียงทุ้มพร่าเหมือนคนเพิ่งจะตื่นนอนกรอกมา ‘จะคุยกับคุณกุนต์หรือ’

“คุณ..พสิษฐ์?” เขาว่าไม่ใช่..เพราะเขาเคยคุยกับคุณพสิษฐ์มาหลายครั้งแล้ว

‘ไม่ใช่ครับ’

อินทัชเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้ยังไม่เก้าโมงดี เขาไม่คิดว่าพี่กุนต์จะนัดลูกค้าเช้าขนาดนั้น

‘เดี๋ยวคุณค่อยโทรมาใหม่ได้ไหม คุณกุนต์ยังไม่ตื่นน่ะ พอดีเมื่อคืนดื่มกันมา’

คนฟังขมวดคิ้ว “พี่กุนต์ไม่ดื่มแอลกอฮอล์” ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ในเมื่อเจอกันแต่ละหน เจ้าตัวดื่มน้ำผลไม้ตลอด และน้อยคนนักที่จะรู้ ว่าเหตุผลของการไม่แตะต้องเหล้าคืออะไร

‘ก็ไม่นี่..ดูไม่ได้รังเกียจอะไร’ ทางนั้นว่าเสียงกลั้วหัวเราะ ‘เอาเป็นว่าตอนนี้เขายังนอนอยู่ คุณชื่ออะไร เดี๋ยวผมรอเขาตื่นแล้วจะบอกให้’

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวสายๆโทรใหม่ได้” เขาบอกปัด

‘คุณ..ไท’ มีเสียงแทรกเข้าจากปลายสาย ‘สายเข้าหรือ’

อินทัชนิ่งงัน ถ้าใกล้กันถึงขนาดนี้ และพี่กุนต์เพิ่งจะตื่น

..ก็แปลว่าสองคนนั้น..อยู่บนเตียง..

เด็กหนุ่มถอนหายใจ..เขาพลาดเสียแล้วที่โทรมาผิดเวลา

“ขอโทษที่รบกวนครับ ยังไงฝากบอกเขาด้วยว่าช่วงสงกรานต์ผมกลับบ้านที่น่าน ขอบคุณครับ” บอกแล้วตัดสายทันที ส่วนมือถือก็วางทิ้งไว้บนหลังตู้ไม้

“อ้าว..อ้นยังไม่ได้คุยกับพี่กุนต์เลย” น้องคนกลางประท้วง
   
อินทัชส่ายหัว “เอาไว้ทีหลังแล้วกัน ตอนนี้เขาไม่ว่างคุยหรอก”
   
..เพราะเขาอยู่กับคนของเขา..
   
“งั้นเดี๋ยวพี่โอ๊ตก็โทรไปอีกรอบสิ”
   
อินทัชปฏิเสธ หยิบกระเป๋าเงินแล้วคว้าจักรยานคันเก่าออกไปนอกบ้าน

“ถ้าเขาอยากคุยเมื่อไร เขาก็คงโทรมาหาเอง”

.

.

.


[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 28-07-2016 19:04:35

.

.

.




กนธีนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงหลังกว้าง เขายกมือขึ้นกุมขมับ ปวดหัวจี๊ด เป็นเพราะว่าเมื่อคืนดื่มเบียร์ไปสองแก้ว ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่เป่ายิ้งฉุบกับคุณไผทแพ้ เลยต้องดื่มตามคำท้า
   
“ไหวไหมครับ” ไผทยืนยิ้ม มองคนที่เพิ่งจะปรือตามอง
   
“ให้ตาย..” เขาพึมพำ รับน้ำเปล่ามาจากอีกฝ่าย “ผมว่าผมดื่มนิดเดียว แต่คุณดื่มเยอะจนแทบจะเมาพับเลยไม่ใช่หรือ ทำไมตอนเช้ามันกลับกันแบบนี้ล่ะ”
   
“เพราะผมคอแข็งกว่าคุณล่ะมั้ง”

“อืม..ไม่เอาแล้วนะ ห้ามชวนดื่มแล้ว” กนธีพรูลมหายใจ

หลังออกจากสปอร์ตคลับตอนสามทุ่ม เขาก็พาคุณไผทไปนั่งชมวิวพระปรางค์วัดอรุณต่อที่ The Deck ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เขาพอจะรู้จักคนในนั้นอยู่บ้างเลยขอโต๊ะตรงระเบียง คุณไผทดูจะชอบเอามากเพราะไม่ค่อยได้ลงมากรุงเทพบ่อยนัก
   
พวกเขาเพิ่มความสนิทสนมกันค่อนข้างรวดเร็ว อาจเพราะคุยถูกคอ และเป็นวัยผู้ใหญ่เหมือนกัน ดังนั้น เมื่อคุณไผทที่ดื่มค่อนข้างเยอะเกิดเมาจนถามทางกลับไปยังบ้านญาติที่ฝ่ายนั้นมาอาศัยชั่วคราวไม่ไหว กนธีที่ยังประคองสติได้ตามปกติเลยเป็นฝ่ายพามาค้างคืนที่คอนโดและให้ใช้ห้องนอนอีกห้องไปก่อน
   
“อาบน้ำไหมครับ จะได้สดชื่น” ไผทมองคนบนเตียง อดเอื้อมมือไปจับปอยผมที่ยุ่งเหยิงนั่นไม่ได้
   
..นุ่มเหมือนขนแมว..
   
“เมื่อกี๊ใครโทรมาหรือ” กนธีลุกขึ้นแล้วพับผ้าห่ม “มีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า”
   
“ขอโทษด้วยที่ถือวิสาสะรับให้ พอดีเดินผ่านห้องคุณแล้วได้ยินเสียง กลัวคุณจะนอนไม่เต็มอิ่มน่ะ” ไผทบอก “หน้าจอขึ้นเป็นชื่อ อินทัช นะ”
   
คนฟังหันไปมอง “เมื่อวานตอนเราเล่นเทนนิสกัน เขาโทรมาสองรอบ ผมโทรกลับไปตอนห้าทุ่มกว่า เขาไม่รับ เลยคิดว่าคงจะนอนไปแล้ว เมื่อเช้าก็โทรมาอีกหรือครับ” เขาไม่รู้ว่าเด็กๆเจอปัญหาอะไร
   
“ไม่ด่วนหรอก เขาฝากบอกว่า ช่วงสงกรานต์เขาไม่อยู่ กลับบ้านที่น่าน”
   
“อ้อ..” ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่ว
   
“แล้วหยุดยาวนี่คุณมีแพลนไปไหนบ้าง” ไผทถาม
   
“ยังไม่มีครับ” ตอนแรกกนธีคิดว่าจะชวนพวกเด็กๆไปเที่ยวต่างจังหวัด แต่ในเมื่อพวกนั้นกลับบ้านก็ถือว่าเหลือเวลาว่างอีกเยอะ ส่วนไอ้ไผ่..เขาปล่อยมันไปป้อคุณชายไอศูรย์ดีกว่า
   
“ถ้าอย่างนั้น..” แขกหนุ่มรูปหล่อยิ้ม “ไปเที่ยวกับผมไหมล่ะ”

......




อินทัชกลับเข้ามาในบ้าน มือถือถุงกับข้าวของโปรดเจ้าอ้นกับอุ้มมาด้วย ตอนที่เขามาถึง ดูเหมือนว่ายายจะตื่นแล้ว น้องๆช่วยกันเก็บมุ้ง พับตลบขึ้นและถอดเชือกไปเหน็บข้างผนัง
   
“โอ๊ต..” ยายยิ้มให้ กวักมือเรียกให้อีกฝ่ายเข้าไปหา
   
แสงไฟเลือนลางในบ้านไม่เพียงพอ อินทัชเดินไปเปิดหน้าต่างให้กว้างขึ้น พอได้เห็นหน้ายายชัดๆ เด็กหนุ่มก็น้ำตาคลอ เขาเดินเข้าไปหา คุกเข่าลงตรงหน้าและกอดหญิงสูงวัยที่นั่งอยู่บนเตียงไม้
   
“ยาย..ผมขอโทษที่ไม่ได้มานาน” เขากราบลงบนตักแก ช่วงปีใหม่ร้านไม่ได้ปิด เขาเลยไม่ได้กลับน่าน ทั้งที่ยายก็อุตส่าห์โทรหา อยากให้เขากับน้องกลับมาเยี่ยมด้วยซ้ำ
   
“ไม่เป็นไรๆ” แกลูบหัวหลานสามคนอย่างเอ็นดู “งานหนักไหม เหนื่อยไหมลูก”

อินทัชกอดแกแน่น เพียงแค่คำถามสั้นๆ กระบอกตาเขาก็ร้อนผ่าว ในความเป็นจริงแล้ว อินทัชก็เป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆใช้ชีวิตของตนอย่างมีความสุขตามช่วงอายุ เขากลับถูกความจำเป็นบีบบังคับให้ก้าวกระโดดขึ้นเป็นผู้ใหญ่เร็วกว่าปกติ ภาระที่แบกไว้ค่อนข้างหนัก เกินกำลังที่เขาตัวคนเดียวจะรับไหว แต่เพราะว่า ‘ภาระ’ นั้น คือสิ่งที่เขาพร้อมจะวางไว้บนบ่าด้วยความเต็มใจ เขาถึงไม่เคยคิดปริปากบ่นเลย

“ถ้าเหนื่อยมาก..ก็กลับมาบ้านเราสิลูกเอ้ย”

อ้นกับอุ้มเข้ามากอดยาย แล้วนั่งเบียดกับพี่โอ๊ตไปด้วย มือนุ่มนิ่มจับตัวที่สั่นเทา น้อยครั้งที่น้องๆจะได้เห็นพี่ร้องไห้ออกมา แต่คิดว่าครั้งนี้คงจะเหลือฝืนเต็มทน

อินทัชแนบหน้ากับตักยายให้มือแห้งกร้านลูบหัวปลอบใจ เขาอยากเล่าเรื่องทั้งหมดให้ญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวฟัง อยากเล่าทุกเรื่องที่ไปเผชิญมา แต่ก็ไม่ต้องการให้ยายมาเป็นกังวลตามไปด้วย

“ผมเหนื่อยนะ..แต่หยุดไม่ได้หรอก ทั้งยาย ทั้งอ้น ทั้งอุ้ม ผมอยากทำเพื่อทุกคน”

แกถอนหายใจ เช็ดน้ำตาให้หลานชายคนโต “ยายอยู่ทุกวันนี้..เป็นภาระของเอ็งจริงๆ”

“ยายอย่าพูดแบบนี้ ถ้าไม่มียาย พวกผมจะอยู่กันยังไง”

อินทัชจับมือแก เขาจูบหลังมือที่มีร่องรอยของเส้นเลือดปูดโปน เนื้อตัวยายเป็นสีคล้ำเพราะอาการของโรค แผลแห้งตกสะเก็ดเป็นหย่อม ผิวเหี่ยวย่นไม่สวยงาม ผมสีดอกอ้อบางแทบติดหนังหัว เห็นกระดูกไหปลาร้าและท่อนแขนที่ผอมลีบ..ไม่เจอกันตั้งแต่เมษาปีที่แล้ว เขาไม่คิดว่ายายจะผอมลงได้ขนาดนี้

“ยายกินข้าวกินยาบ้างหรือเปล่า ไปหาหมอตามนัดไหม”
   
“ไปตลอด ไม่ต้องห่วงหรอก” แกยิ้ม ดูอ่อนเพลียและไม่ค่อยมีแรง “แต่ช่วงนี้ยายกินอะไรไม่ค่อยลง มันตันๆตื้อๆเหมือนท้องอืด”
   
“แล้วเรื่องล้างไตล่ะ” เขาเป็นห่วง

ปกติยายล้างไตทางหน้าท้องวันละสี่ครั้งโดยให้คนดูแลแกคอยช่วย ใช้วิธีใส่น้ำยาผ่านทางสายพลาสติกที่หมอฝังเอาไว้ให้ จากนั้นก็แช่ทิ้งในช่องท้องประมาณสี่ชั่วโมงถึงจะปล่อยทิ้ง อาศัยว่าซื้อถุงน้ำยามาได้เลยทำให้ไม่ต้องเดินทางไปโรงพยาบาลบ่อย แค่ต้องรักษาความสะอาดให้ดี คอยระวังเรื่องการติดเชื้อ

ก่อนหน้านี้หลายปี อินทัชคิดจะบริจาคไตให้ แต่พอพูดให้ยายฟัง แกก็ไม่ยอมท่าเดียว แกว่าแกแก่แล้ว ต่อให้ได้ไตใหม่ ยืดอายุได้สักสิบปี แกก็ไม่ได้ทำตัวมีประโยชน์กับลูกหลานอยู่ดี เขาไม่อยากยอมรับเหตุผลที่แกว่า แต่ยายก็ไม่ยอมรับความหวังดีจากเขาเหมือนกัน
   
“ทำปกติทุกวัน” แกลูบคลำบริเวณท้อง เกาตามผิวหนัง “แต่ไม่รู้มันยังไงนะ มันปวดบ่อย”
   
“ยายอย่าเกา” เขาเลิกเสื้อของแกขึ้นดู เห็นหน้าท้องเป็นรอยโป่งพองของเส้นเลือด ทั้งยังบวมแปลกๆ ผิดกับลำตัวที่ดูผอมลงเห็นได้ชัด “ไปหาหมอเถอะยาย ผมพาไปนะ”
   
“เปลือง” แกบ่น “ไปต้มน้ำขิงมาให้สักแก้ว เดี๋ยวก็หายปวด คนแก่ก็งี้แหละ ท้องอืดท้องเฟ้อ”
   
อินทัชถอนหายใจ เขาลุกไปในครัว เอาขิงผงมาชงกับน้ำร้อน ส่วนอ้นกับอุ้มก็ช่วยกันตักข้าวต้ม เพราะป้าคนดูแลแกบอกว่าช่วงนี้ยายกินข้าวได้น้อย ท้องอืดเหมือนอาหารจะย่อยยาก เลยทำของนิ่มๆให้กินแทน
   
ยายยังไม่ทันได้กินข้าว แกก็คว้ากระโถนมาอาเจียนเสียก่อน หลานๆต้องช่วยกันลูบหลัง
   
“ไปหาหมอเถอะ อย่าดื้อเลยยาย” อินทัชประคองตัวแกลงนอนหลังจากเอาน้ำเปล่าให้บ้วน เขาลูบตามเนื้อตัว เหมือนแกจะมีไข้ด้วย เพลียด้วย เลยไม่รู้ว่าเป็นอะไรกัน
   
“ไปพรุ่งนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ยายอยากไปไหว้พระ ไปวัดเสร็จค่อยไปโรงหมอ”
   
“สัญญาแล้วนะ ห้ามเบี้ยวด้วย” เขากำชับ
   
ยายยิ้มตาปิด ส่งเสียงในลำคอเป็นการตอบรับ

.......................................................................................

 :katai4:  เค้าจะพยายามอัพ สัก 2-3 วันทีน้า อิๆ
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นจ้าา  :mew1:

ตอนนี้ เขียนถึงบ้านเกิดของเจ้าโอ๊ตแค่ไม่กี่บรรทัด แต่ก็ต้องขอขอบคุณสาวแพร่ คุณ Mamoii Tangmoz กับสาวน่าน คุณ Fay Tunlada  ที่มาให้ข้อมูลเรื่องการทำนากับการเดินทางจากกรุงเทพไปน่านด้วยน้าา จุ๊บๆๆ

ในเว็บนี่ยังมีบางจุดที่ต้องแก้ แต่ว่าเค้าลืมตอน 555+ เลยแก้เฉพาะในเวิร์ดแทนจ้า

ตอนที่หาอำเภอให้โอ๊ต คืออยากให้มันกลับมาทำนา ทำเกษตร ปลูกผัก  เพราะคนบางคนเอาห้องในคอนโดปลูกผักไปแระ /จะจีบเขาก็ต้องมีสมบัติหน่อยเซ่  :beat:

แล้วก่อนหน้านี้ก็เขียนไปว่า ตอนแม่ไม่สบาย โอ๊ตพาแม่ไปอนามัย แล้วไป รพ. ต่อ ก็เลยหาว่า อำเภอไหนมี รพ.สต. และ รพ. อยู่ใกล้เคียงกัน เลยมาลงเอยที่ปัว /สวยด้วยแหละ 555+ อยากไปเที่ยว

มาที่การบรรยาย เนื่องจากว่า เขียนให้กลับมาช่วงสงกรานต์ แต่ว่าปกติเขาทำนาช่วงหน้าฝน เลยจะบรรยายทุ่งนาเขียวชอุ่มไม่ได้ ฮาา เลยขอข้อมูล ก็ได้สาวๆในเฟซมาช่วย เห็นบอกว่าหน้าร้อนเขาจะปลูกพวกข้าวโพด หอมแดง ถั่ว อะไรแบบนี้แทน หน้าฝนเริ่มปลูกข้าว พอหน้าหนาว ข้าวก็จะเหลืองไปทั่วนา เก็บเกี่ยวกันไม่เกินเมษา

เรื่องการเดินทาง ก่อนนี้หาข้อมูลในเน็ต แล้วเขียนให้ขึ้นหมอชิต 2 มาลงที่อำเภอเมืองน่าน แล้วต่อสองแถวสีฟ้าเข้าปัว แต่ได้สาวน่านช่วยแก้ไขให้ บอกว่ามีรถไปลงปัวด้วย คือเหมือนเป็นทางผ่าน ส่วนสองแถว จะไปแหล่งใหญ่ๆมากกว่า อย่างบ่อเกลือเป็นต้น เลยเสนอให้เอาคนมารับ ดังนั้น ลุงจากไหนไม่รู้เลยโผล่มานั่นเอง 555555

หากมีข้อมูลไรผิดพลาด ช่วยบอกเค้าด้วยน้า จะได้แก้ไขจ้า

ปล.1 โรคไตน่ากลัวจริงๆนะเออ เดี๋ยวนี้ถ้าสื่ออะไรออกมาได้ ก็อยากจะเขียนให้ระวังกัน 5555+ ตอนเค้าฝึกงานที่ รพ.แถวอนุฯ เจอผู้ป่วยโรคไตทั้งนั้นเลย เห็นแล้วกลัวขึ้นมาทันที ระวังเรื่องการกินกันด้วยน้าาา ฟอกไตบ่ใช่ถูกๆเน่อออ

ขอบคุณ คุณ Jibbubu สำหรับข้อมูลด้วยจ้า  :hao5: แก้ไขเรื่องล้างไต ถ้าผ่านหน้าท้องทำทุกวัน ถ้าที่แขนทำอาทิตย์ละ 2-3 ครั้งได้ ขอบคุณค้าบบ //ตอนนั้นประมาณ 30 เคส เค้าเจอแต่ฟอกผ่านเส้นเลือดแขน มีเด็กมาคนเดียว ฟอกทางหน้าท้อง น้องน่าสงสารมากก คือวัยเด็กอ่ะเนอะ เจ็บป่วยแบบนี้มันทรมานใจ -- คุณ Jibbubu รักษาสุขภาพด้วยน้า สู้ๆจ้าา  :กอด1:
 

(Talk ยาวประมาณ 1 หน้าเอสี่ 555+)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 28-07-2016 19:23:46

โธ่น้องโอ๊ต...  นังคุณผัดไทยร้ายอ่ะะะะ :katai1: พี่กุนต์ง้อด่วน
ห่วงยายของเด็กๆจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 28-07-2016 19:27:05

โธ๋เอ๊ย ไอ้เรารึก็คิดว่าเสร็จคุณผัดไทไปละ (พี่กุนต์บอกฉันก็ไม่ได้ฟรีขนาดนั้นป่ะวะ XD)

คุณข้าวปั้นเก่งอ่ะ เขียนยังไงให้เรารู้สึกได้ว่าต่อให้พี่กุนต์เสร็จคุณผไท เราก็ไม่คิดมากนะ
คนมันเข้ากันได้ เอ็นจอยเรื่องคล้ายๆ กัน คุยภาษาเดียวกัน แถมพระเอกของเรื่องเอง ก็ดูจะสุขสำราญอยู่กับการป้อเพื่อนร๊าก
ทั้งที่ปกติเราจะค่อนข้างถือเรื่องพระเอกนายเอกมีอะไรกับคนอื่นมากๆ แท้ๆ
แต่เรื่องนี้เรายอมรับได้สุดๆ เลย พี่กุนต์โตแล้ว ไม่ใช่คนไม่มีความคิดอยู่แล้วด้วย

ว่าแต่โอ๊ตเนี่ย อะไรยังไง เห็นนั่นก็คิดถึงปาลิน เห็นนี่ก็คิดถึงปาลิน
แต่พอมีคนรับโทรศัพท์แทนพี่กุนต์ ดันทำเป็นคอแข็งขึ้นมาเชียว อะไรค้ำคอเหรอพ่อคุณ? //เบะปาก

ปล. ข้าวปั้นรีเสิร์จหนักมาก สู้ๆ นะคะ รอตอนต่อไปใจจดใจจ่อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 28-07-2016 19:27:43

เริ่มแกะซองมาม่าแหล่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 28-07-2016 19:30:54

ต่างคน ต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง จะมารักกันได้ยังไง มองไม่เห็นทางที่จบแบบมีความสุข  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 28-07-2016 19:38:04

อยากรู้ว่าโอ๊ตมีหวงสักนิดนึงบ้างไหม
แบบ ดูโอ๊ตแบบเหมือนเหวี่ยงนิดๆหรือคิดไปเอง55
พี่กุนต์กับคุณผไทนี่สนิทกันเร็วจังแหะ
ดูท่าคุณผไทจะรุดหน้าจีบพี่กุนต์ซะด้วย
แถมโอ๊ตยังคิดจะเริ่มรุกจีบปาลินอีก โอย
นี่มันอะไรกัน แล้วเขาสองคนจะได้กันตอนไหนละะ
โอยย ปวดหัว5555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mokupirin ที่ 28-07-2016 19:40:01

อ๊ากกก 30กะ40 เราว่าไม่สู้ 20กะ40หรอก :hao3:
ผัดไทรึจะสู้อินทัช 555 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 28-07-2016 19:58:18

เหนื่อยก็กลับมาบ้านเรา ... ประโยคนี้เป็นประโยคต้องห้ามสำหรับเด็กบ้านนอกอย่างเราเลย ได้ยินเมื่อไหร่น้ำตาไหลทันที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: oniisanbaka ที่ 28-07-2016 20:06:30

เย้ปปปต้องยุให้หึงกว่านี้อีก หุๆ เค้าจะได้รุ้ใจกันเร็วๆครับ ก่อนที่ตาอินจะจกพุงปลาไปกิน ฮึ่มๆ พ่อปลาเค็มเดินได้ งกเกิ๊นนน ยังงี้จะกล้าเจียดสมบัติมาขอไหมเนี่ย ติดตามต่อคร้าบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 28-07-2016 20:06:50

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 28-07-2016 20:07:29

มีลางสังหรณ์ว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นซักอย่างกับคุณยายแน่ๆ

คุณไผทนี่ก็รุกเร็วเหลือเกิน จะตีแต้มได้แล้วไหมเนี่ย

พ่อพระเอกเราก็ดูจะเริ่มสองจิตสองใจ หวั่นไหวกับเค้าละนะ ต้องขอบคุณคุณไผทแท้ๆเลย

ทำไมเราแอบเชียร์คุณไผทจังเลย 555 ชอบคนรุกไวหรืออะไรงง พี่กุนต์ก็มีความน่ารักตลอด จะไม่ให้ใครเค้ามาหลงได้ไงเนี๊ยะ รอว่าเมื่อไหร่พ่อพระเอกเราจะมาหลงเยอะๆซักทีนะ

ปล. อ้นกับอุ้มยังน่ารักเหมือนเดิมค่ะ แถมอ่านแล้วรู้สึกอยากไปเที่ยวน่านเหลยยยยย

รอตอนต่อไปนะ เค้าจะรออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 28-07-2016 20:11:44

ดราม่าต่อไป ยายตายป้ะ โอ้ตชีวิตโคตรรันทดอ่ะ เศร้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 28-07-2016 20:16:17

น่าสงสารชีวิตเด็กๆจริงๆ  มรสุมชีวิตประเดประดัง เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้สู้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 28-07-2016 20:23:15

อ่านแล้วอยากจะเชียร์คุณไผทรุกจีบพี่กุนต์
แล้วปล่อยอินทัชกับคุณไผ่กลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลยค่ะ ก๊ากกกก
เคมีเข้ากันดีจริงๆ เลยคู่นี้ >___<

ตอนนี้แอบน้ำตาซึมตอนอินทัชกลับมากอดยาย
ถึงจะแอบหมั่นไส้ตอนจีบปาลิน แต่จริงๆ อินทัชเป็นเด็กดีมากๆ เลยนะ ;w;;;
อายุเท่านี้แต่ต้องแบกรับอะไรไว้หลายอย่างมาก ถ้าเป๋าหนักแบบพี่กุนต์ก็จะเปย์เป็นการปลอบใจ #ผิดดดส์

ว่าแต่โทรไปเจอคุณไผทรับสายนี่เข้าใจไปถึงไหนนนน
แหมมม มีมาบอกถ้าเขาอยากคุยก็คงโทรกลับมาเอง
โถๆๆๆ /ลูบหัวเกาคาง

เชียร์ให้คุณผไทรุกพี่กุนต์เยอะๆ นะคะ เผื่อเด็กแถวนี้มันจะดิ้นขึ้นมาบ้างอะไรบ้าง แล้วเราจะคอยดู!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 28-07-2016 20:31:56

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 28-07-2016 20:42:11

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 28-07-2016 20:55:41

น้องโอ๊ตมีโมเม้นท์หึงเบาๆแบบไม่น่าจะรู้ตัว
ยังอยากให้ยายอยู่เป็นกำลังใจให้โอ๊ตไปเรื่อยๆก่อนนะคนแต่ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 28-07-2016 20:59:30

คุณกุนต์จะรู้ไหมน๊าว่าทำให้โอ๊ตเข้าใจผิด
ไม่รู้ว่าคิดไปถึงไหนแล้ว เรื่องมันเศร้าจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 28-07-2016 21:07:34

อินทัชเป็นเด็กดีมากๆเลย และเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับน้องๆได้   
น่าสงสารที่ต้องแบกรับอะไรๆไว้หลายๆอย่าง สู้ๆนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 28-07-2016 21:11:22

กลัวว่าตอนหน้ายายจะเป็นอะไรไปจัง
อนึ่ง เคมีของคุณผไทกับพี่กุนต์เข้ากันมาก เปลี่ยนคู่ด่วนๆ ค่ะ
จะว่าไป พี่กุนต์อยู่กับใครนางก็เคมีเข้ากันไปหมดเนอะ อยู่กับน้องชายตัวเองยังจับจิ้นเลย ฮาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 28-07-2016 21:33:07

สนับสนุนให้คุณผไทรุกหนักๆ โอ๊ตจะได้รู้สึกตัวบ้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 28-07-2016 21:49:40

งืม โอ๊ตเมื่อไหร่จะตกหลุมรักพี่กุนต์สักที
เดี๋ยวก็โดนคนอื่นโฉบไปรับประทานหรอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 28-07-2016 21:57:16

ข้าวปั้นถ้าฟอกทางหน้าท้องต้องทำทุกวันนะจ๊ะ แต่ถ้าเป็นการฟอกทางเส้นเลือดที่แขนหรือคอจะฟอกได้อาทิตย์ละ 2-3 ครั้งค่ะ พอดีเราเป็นอยู่อ่านแล้วมันขัดๆ อยู่นิดนึง อ่านตอนนี้แล้วเห็นชัดเลยว่าโอ๊ตเป็นเด็กดีมากกกกกก แล้วดูยังไงพี่กุนต์เราก็คงเป็นได้พี่ชายยังไงยังงั้นเลย รู้สึกหมั่นใส้ปาลินเล็กน้อยตอนโอ๊ตหยอดไป อะไรจะใสปานนั้นไม่รู้ว่าโอ๊ตจีบหรือรู้แต่ไม่สนกันแน่เนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 28-07-2016 22:11:25

บ๊ะ! คนมีวัยนี่มันแซ่บแท้น้อ ใคร ๆ ก็หลงเสน่ห์

โรคไตน่ากลัวจริง ๆ แล้วก็การดูแลรักษาตัวแพงมากกกกกกก

หาความรู้แล้วก็ดูแลสุขภาพกันด้วยเน้อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 28-07-2016 22:13:40

กลัวใจโรคคนแก่ของคุณยายจังเลยยย

จริงๆคุณไผทกับพี่กุนต์ก็ดีนะเนี่ย...แต่เรารู้อยู่แล้วว่ายังไงเขาก็ไม่ใช่คู่กันนี่สิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 28-07-2016 22:29:41

ไผ่อยู่ไหน
รีบมาจัดการกับนายตึ๋งหนืดให้ไว 5555555555
 
// ฮัดเช้ย ไผ่จามสามทีติด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 28-07-2016 22:59:01

คู่นี้......ต่างตอบแทนกัน.......สินะ เฮ้อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 28-07-2016 23:00:12

ดูเหมือนพี่กุนต์ก็มีความสำคัญกับโอ๊ตนะ หุหุ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 28-07-2016 23:03:30

ค่ะ คือโอ๊ตบอกแล้วแต่ปาลินไม่รู้ตัวเลย
โอ๊ตยังไม่สะเทือนเรื่องพี่กุนต์ใช่ไหม แต่สงสารโอ๊ต
ต้องเจออะไรแบบดราม่าพอดีเลยไหม คิดล่วงหน้า

พี่กุนต์เพลินนะคะ ให้เข้ามานานเกินไปละนะ
ขนาดบอกว่าโอ๊ตกลับบ้านก็ยังเฉยน่ะ
ไม่ไหวจะเคลียร์ จะสนิทกันง่ายขนาดนั้น
ไผทกลับบ้านไปเหอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 28-07-2016 23:08:23

ชั้นเชียร์ ไผท~
ชั้นว่าเขาเหมาะกันดี >///<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 28-07-2016 23:11:46

หึงเขาก็บอกกกก มาทำเป็นงอนนะคนเรา 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-07-2016 23:20:52

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 28-07-2016 23:33:49

ยาย Q_Q
พี่กุนต์ช่วยด้วย โฮร่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 29-07-2016 00:07:44

ทายถูกด้วยที่คุณไผทอะไรนั่นจะจีบพี่กุนต์

จีบไม่ติดหรอกย่ะ เพราะพี่กุนต์เป็นของโอ๊ต

//จะไม่มาม่าใช่ไหม เหมือนมีลางแปลกๆว่ายายจะเสีย :monkeysad:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-07-2016 00:20:26

โอ๊ตไม่อยู่คุณไผทรุกหนักแล้ว!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 29-07-2016 01:08:44

เรารู้สึกได้ว่าอิโอ๊ต มีความรู้สึก ตอนที่เข้าใจว่า "เค้ามีคนของเค้า"

รู้ว่าข้าวปั้นใส่ความหมายลงไปในทุกตัวอักษรอ่ะ ไม่ใช่ลวกๆ

โอ๊ตแกแอบเหวี่ยงเบาๆว่ะ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 29-07-2016 02:13:38

ขออย่าให้เป็นแบบที่คิดเลยคับ แค่นี้ก็สงสารโอ๊ตจะแย่แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 29-07-2016 02:16:23

จะยังไงก้นเนี่ย ต่างคนต่างอยู่กันอยู่เลย เมื่อไหร่จะได้ใกล้ชิดกันซะที

ชีวิตโอ๊ตน่าสงสารมากอะ คือนางก็เป็นวัยรุ่นนะ แต่ความรับผิดชอบสูงมาก  ใจสู้มากๆ //หันมามองตัวเอง  :ling2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 29-07-2016 02:46:51

ต้องพายายไปหาหมอเร็วๆน้า เป็นห่วง
ตอนแรกก็คิดว่าอีคุณไผทนี่รุกหนักจัง
ดีใจที่ไม่ได้นอนห้องเดียวกัน
แต่โอ้ตเข้าใจผิดไปละไง
เฮ้ออออ แต่โอ้ตเองก็ไม่ใช่ว่าจะชอบพี่กุนต์แบบนั้น
คือความสำคัญของสนยังไงมาก็มาก่อนเสมออยู่แล้ว
พี่กุนต์เองก็โนแคร์ โนสน เหมือนกัน
ดีไม่ดี อีตาไผทนี่ได้เข้ามามีบทบาทแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 29-07-2016 11:42:23

คุณไผทอ่อยมาก ก๊าวมากฮรืออออออออน้ำตาจะไหล
จากที่คิดก่อนหน้านี้ว่านางจะเป็นเคะบ้านไร่ขี้เหนียวขี้โวยวายคนนึงมาต่อกรกับไผ่
พอเปิดตัวคือแบบ คุณไผทคะ คุณเกิดมาเพื่อเป็น ผ ของไผ่สินะคะ :hao5:
ดีกับใจมาก มีความอ้อย มีความแอ๊วพี่กุนต์ งือ
เชียร์ไผทกุนต์แปป55555555 รักโอ๊ตนะ สัมผัสได้ถึงความหึงและน้อยใจไม่รู้ตัว
สังเกตได้ว่าโอ๊ตเหมือนจะยึดติดและคิดไปเองว่ายังชอบปาลินอยู่
แต่ใจนี่คิดถึงแต่พี่กุนต์ พูดเรื่องพี่กุนต์ แอบยิ้มกับเรื่องของพี่กุนต์
พอเห็นเขาอยู่กับชายอื่นก็หวั่นไหวแล้ว แค่แอบน้อยใจนี่ก็ชัดเจนขึ้นแล้ว
ถือเป็นพัฒนาการของโอ๊ต แต่ตัวโอ๊ตก็ไม่ยอมรับง่ายๆแน่
เหมือนโอ๊ตคิดตลอดเวลาเรื่องฐานะ ความแตกต่าง หลายๆอย่าง ปิดกั้นตัวองสุดๆ
เพราะฉะนั้นยกพี่กุนต์ให้คุณไผทละกัน ท่ดๆๆๆ :o8:
ส่วนคู่คุณภวินท์กับปาลิน โผล่มานิดๆก็ทำให้รู้สึกหวั่นไหวแล้วฮือ
เหมือนมีอะไรในใจทั้งสองคน ปาลินก็คิดกับโอ๊ตแค่เพื่อนอยู่แล้ว แต่กับคุณภวินท์นี่แปลกๆ
ส่วนคุณภวินท์นี่ต้องเป็นผู้ชายใจร้ายคนนึงแน่ๆ แต่มองตอนปาลินโดนชายอื่นลากไปแล้วคิดนี่ก็ยังไงอยู่
เพื่อนพี่ชายที่คิดไม่ซื่อกับน้องเพื่อนสินะ เอ๊ะหรือคิดไม่ซื่อกะเพื่อน ทำไมต้องกลัวสนทำพี่ผิดหวัง :a5:
ที่แน่ๆรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว รอเรื่องของคุณไผทกับไผ่ไม่ไหวเช่นกัน รู้สึกถึงศึกชนกล้าม
คุณไผทของน้องกร๊าวใจเหลือเกิน ถึงพี่ไม่ใช่พระเอกของพี่กุนต์ พี่ก็เป็นพระเอกในดวงใจของหนูค่ะ
(คุณไผทนี่ทำเอานึกถึงไผ่ตอนจีบ(?)พี่หมูเลยแฮะ แต่คนนี้อยากได้พี่กุนต์อย่างแรงกล้ามากกว่า)
(ไผ่นี่นึกว่าเป็นเมะมาตลอดตอนเรื่องของพี่หมู พอคุณไผทโผล่มาเท่านั้นแหละ ไผ่จะกลายเป็นพี่หมู2ซะแล้วสินะ ตอนเรื่องของน้อยพี่หมูก็เหมือนไผ่ในเรื่องพี่หมู แต่พอมาเรื่องของตัวเองแล้ว... ตอนแรกกะเชียร์ให้ไผ่แกล้งคุณไผทสุดเคะ(ในจินตนาการ)ให้สนุก แต่ตอนนี้คงต้องบอกให้ คุณไผทแกล้งคนสวนคนใหม่หนักๆเลยค่ะะะะ ฮรื้อกร๊าวเหลือเกิน)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 29-07-2016 12:25:24

กรี๊ดดดด อยากเปลี้ยนพระเอก คุณไผทกับพี่กุนต์มีเคมีที่เข้ากันมากกกก :haun4:
โอ๊ตก็ปล่อยให้งมงายกับปาลินไปเถอะเชอะ!! ว่าแต่ดราม่าต่อไปคุณยายจะสิ้นชีพใช่ไหม  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 29-07-2016 17:40:26

30 กับ 40 รึจะสู้ 20 กับ 40
ไม่ได้หรอกคุณผัดไผ
พี่กุนต์เป็นของอ้นกับอุ้มแล้ว
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดี
ที่โอ๊ตรู้สึกอะไรบ้าง แสบๆคันๆใช่ไหมตอนรู้ว่าคุณผไทอยู่กับพี่กุนต์
ถึงมันจะนิดหน่อยก็เถอะ
เหมือนยายโอ๊ตจะไม่ดีขึ้นเลยค่ะ สังหรณ์แปลกๆ

รอตอนต่อไปอีก 2-3 วันค่ะ
 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 30-07-2016 00:53:48

ยายอาการไม่ค่อยดี ถ้าติดเชื้อจะดูแลยากนะ

ยายอย่าดื้อนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 30-07-2016 01:17:58

ดูจากท่าทางยายแล้ว ได้มีดราม่าแน่เลย

คุณผไทตกลงจีบพี่กุนต์จริงๆซินะ เป็นตอนที่ไผ่ไปจีบหมูแน่ๆเลย ต่อไปจะเป็นยังไงน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 30-07-2016 09:03:38

คุณผัดไทขา รุกผิดโค๊นนนนนน  :z3:
ส่วนตอนต่อไปสงสัยต้องมีตุนทิชชู่ไว้  :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 30-07-2016 10:28:40

พี่กุนต์ไปเที่ยวกับผู้บ่าวซะแล้วอ่ะ โอ๊ตอย่านอยล่ะ นานๆ กลับบ้านทีช่างพี่กุนต์ไปก่อยเนอะ ..
ิแต่อยากให้พี่กุนต์โทรมาอีกที หากมีเหตุการณ์แย่ๆ เกิดขึ้นอยากให้โอ๊ตนึกถึงอีกจัง 55555 แบบว่า พี่เข้ามาในวันที่ผมแย่เสมอ จะไม่รักได้ไง ว่าไปนั่น

ที่บ้านทำนาปีเลยช่วยไม่ได้ แล้ววิธีการทำภาคเหนือดินจืดๆ อย่างนั้น ต่างกับฉะเชิงเทราแถวแม่น้ำบางปะกงชะมัดอ่ัะ ดินเค็ม 5555555
อ่านที่เคยลงในเพจ ตอนที่โอ๊ตกับพี่กุนต์ แจ๊ะๆ ..เอ้ะ
บางทีรู้สึกโอ๊ตอ่ะชอบพี่กุนต์อยู่แต่เพราะรู้ตัวว่าแตกต่างกันเกินเลยบอก นึกถึงปาลินอะไรงี้ //มะนาวไปเรื่อยเปื่อยอ่ะ

อยากอ่านนนนต่อจังเลยยยย ชักงอมแงม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 30-07-2016 13:42:46

โอ๊ตเอ้ยย~~ ถ้ายังไม่เคลียร์ความรู้สึกตัวเอง แล้วเอาแต่แอบหยอดปาลิน มีหวังมีพี่กุนต์หลุดมือไปแน่ๆ ดูท่าคุณไผทก็รุกหนักเหลือเกิน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 30-07-2016 14:49:28

ดูอาการยายแล้ว กลัวดราม่าจัง  :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 30-07-2016 23:23:27

 ถ้าเราจะห้าม ไม่ให้คุณทิ้งไผท มาหาโอ้ต ตอนที่คุณยาย ป่วยหนัก หรือตาย จะยังห้ามทันอยู่ไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 31-07-2016 14:10:57

ข้อมูลแน่นมาก นับถือ (_ _)
คุณผัดไทยนี่อ้อยมากอ่ะ 5555 แต่ก็ดีนะ อย่างอินทัชนี่ ถ้าจะรู้ตัวได้ต้องหาคนมากระตุ้นให้หึง 5555 แต่อ่านแล้วรู้สึกหน่วงเล็กๆ ปนสะใจที่เห็นอินทัชรู้สึกอะไรมั่ง 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 31-07-2016 15:56:56

ดีใจที่มีคุณผไท มาเป็นคู่แข่งโอ๊ต พี่กุนต์จะได้ไม่ดูของตายของโอ๊ตเกินไป

แอบเชียร์ผไทนะเนี้ย ดูเคมีเข้ากับพี่กุนต์มาก

ส่วนโอ๊ตดราม่ายายแน่นอน ถ้ารักปาลินนักก็คบกับปาลินไปเลย ชิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vermouth ที่ 31-07-2016 22:04:56

เปลี่ยนใจเชียร์คุณไผทได้ไหมคะเนี่ย มีความแซ่บ มีความอ่อย มีความทุ่มเท เคมีกับพี่กุนต์ก็ดีเหลือเกิน เข้ากันดีสุดๆ
ไม่เหมือนโอ๊ตหรอก อะไรๆ ก็คิดถึงแต่ปาลิน ฮึ่มๆ // จริงๆ โอ๊ตก็ไม่ได้ผิด แต่คนอ่านหมั่นไส้เอง 55555
แต่โอ๊ตก็แอบมีออกอาการเบาๆ เหมือนกัน ตั้งแต่ไลน์ไปรายงาน พอเค้าไม่อ่านก็โทรไปแทนงี้
ยิ่งตอนคุณไผทรับโทรศัพท์แทนนี่ หึงก็บอกว่าหึงเหอะ มีแอบเหวี่ยงนะเรา 5555 สะใจจริงๆ
โอ๊ตอาจจะเริ่มชอบๆ พี่กุนต์แล้วก็ได้ แต่มันคงอยู่ลึกมากๆ ประกอบกับยังฝังใจว่าชอบปาลินอยู่
ในระหว่างนี้ขอให้คุณไผทรุกพี่กุนต์ให้หนักเลยนะคะ เผื่อเด็กมันจะได้รู้ตัวกับเค้าขึ้นมาบ้าง ฮี่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 01-08-2016 13:22:33

ตอนนี้ได้เห็นอีกด้านหนึ่งของโอ๊ต  รอตอนต่อไปค่ะ ขอบคุณนะคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: ordkrub ที่ 01-08-2016 16:04:41

สงสัยจุดหักเหชีวิตโอ๊ตใกล้มาถึงแล้วมั้ง ทุกอย่างเหมือนประดังมาหมด
สู้ สู้!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 01-08-2016 20:06:22

ไต่ระดับความพีคขึ้นไปเรื่อยๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 01-08-2016 21:20:27

แวะมารอค่า :really2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.17] pg.27 -- 28/7/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 01-08-2016 22:50:57

น้องอ้น น้องอุ้ม ง่วงนอนแล้วนะฮะ  :mew6:


แต่ ยังมีความรอ พี่กุนต์โทรมา


พี่โอ๊ตเข้าใจผิด  งอนใหญ่แล้วๆๆ น้าาาาา พี่กุนต์   :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 01-08-2016 23:46:53

Chapter 18

   
สงกรานต์ที่น่าน คล้ายๆกับประเพณีปี๋ใหม่เมืองของจังหวัดทางเหนือ ในวันมหาสงกรานต์หรือวันสังขารล่อง  ชาวล้านนาเชื่อว่าปู่ย่าสังกรานต์จะล่องแพมาตามน้ำและนำสิ่งไม่ดีมาด้วย ชาวบ้านเลยยิงปืน จุดประทัดเป็นการปัดเป่า   นอกจากนี้จะทำความสะอาด ปัดกวาดบ้านเรือน แต่งกายด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ ที่วัดสวนตาลมีพิธีสะเดาะเคราะห์สืบชะตาเมือง กับแห่นางสงกรานต์ และประกวดซุ้มเล่นน้ำวัฒนธรรมที่ถนนข้าวแต๋น
   
วันที่สอง คือวันเนาหรือวันเน่า เป็นวันตระเตรียมสิ่งของเพื่อไปทำบุญในวันเริ่มปีใหม่ มีการขนทรายเข้าวัด ชาวบ้านมีความเชื่อว่าวันนี้ห้ามทะเลาะ ห้ามด่าทอกัน ไม่อย่างนั้นปากจะเน่า 

ส่วนในวันที่สาม วันพญาวัน คือวันเริ่มปีใหม่ไทย เป็นวันทำบุญตักบาตร สรงน้ำพระสงฆ์ ทำทานขันข้าว อุทิศส่วนกุศลให้แก่บรรพบุรุษ และนำอาหารคาวหวานไปมอบให้ผู้เฒ่าผู้แก่ที่ตนเคารพ ส่วนในอำเภอเมืองมีมีพิธีบวงสรวงเสาหลักเมืองกับทำบุญสืบชะตา 

วันที่สี่ วันปากปี เป็นวันเถลิงศก มีขบวนแห่บั้งไฟไปยังวัดสวนตาลเพื่อบูชาถวายพระเจ้าทองทิพย์ ยังมีวันปี๋ใหม่ ที่ชาวบ้านจะนำดอกไม้ น้ำอบน้ำปรุงไปรดน้ำญาติผู้ใหญ่ในหมู่บ้าน และใช้เวลาร่วมกันในครอบครัว

หกโมงเช้า อินทัชเรียกน้องๆให้ตื่น อ้นกับอุ้มรีบอาบน้ำแล้วไปปลุกยาย เด็กๆนัดแนะกันว่าจะพายายไปทำบุญ พวกเขาถือเอาฤกษ์ความสะดวกเป็นที่ตั้ง ยายมีสีหน้าสดชื่น อาจเพราะหลานๆมาอยู่กันพร้อมหน้า แกใส่เสื้อผ้าฝ้าย นุ่งซิ่นลายน้ำไหลที่หลานชายคนโตซื้อมาฝาก   

“ยายจ๋า..ปะแป้งหน่อย” น้องอุ้มเอาดินสอพองละลายน้ำ ใช้นิ้วเล็กๆแปะที่แก้มของยาย

แกหัวเราะร่า จับไอ้ตัวน้อยมาจูบหน้าผาก วันนี้ยายมีเรี่ยวแรง ไม่อ่อนเพลียเหมือนทุกวัน
   
หลังจากคนดูแลมาช่วยใส่น้ำยาล้างไตให้แล้ว คนรู้จักในละแวกบ้านก็ขับรถมารับพาทุกคนไปวัดปรางค์ อินทัชประคองยายให้เดิน อีกข้างมีอ้นกับอุ้มคอยช่วย
   
ยายเข้าไปไหว้พระ ถวายดอกไม้ธูปเทียนอาหารคาวหวาน ถวายเครื่องสังฆทานและผ้าไตร พอพระท่านสวดบทกรวดน้ำจบ อ้นก็เป็นคนเอาไปเทที่โคนต้นไม้ ทุกอย่างไม่ได้มีพิธีรีตองมากนัก
   
“เดี๋ยวไปโรงพยาบาลใช่ไหม ลุงจะพาไป”
   
“รบกวนด้วยครับ” อินทัชบอก เขาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านใกล้เคียงที่มารับเขากับน้องเมื่อวาน
   
ขาไป อ้นกับอุ้มนั่งในรถกับยายและพี่โอ๊ต เพราะกลัวว่าจะถูกสาวๆสาดน้ำจนเปียก แต่ขากลับ เด็กๆมีแผนแล้วว่าจะไปนั่งโต้ลมตรงท้ายกระบะ ล่อให้พวกผู้ใหญ่สาดน้ำเล่น
   
ลุงพาพวกเขามาส่งที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ยายมีประวัติการรักษาอยู่ที่นี่ ปกติถ้าต้องมาพบหมอ หรือเอาหยูกยาสารพัดโรคของแก ก็จะได้ลุงคนนี้คอยเป็นธุระให้อย่างไม่หวังผลตอบแทน อินทัชก็ได้แต่ช่วยค่าน้ำมันเท่าที่แกจะยินยอม
   
“อ้นพาน้องไปหาอะไรกินแล้วนั่งรอพี่นะ” อินทัชกำชับ เขาเป็นคนไปเดินเรื่องและนั่งรอหมอตรวจ
   
เพราะว่าเป็นช่วงเทศกาล ไม่มีแพทย์เฉพาะทางออกตรวจที่แผนกผู้ป่วยนอก เด็กหนุ่มเลยพายายไปที่คลินิกพิเศษนอกเวลา นายแพทย์ที่รับเคสคล้ายว่าจะจบมาหมาดๆ ท่าทางยังหนุ่มแน่น เขาทำการซักประวัติ สอบถามอาการเจ็บป่วยเพิ่มเติม บางเรื่องอินทัชก็ยอมรับว่าไม่รู้ ต้องให้ป้าที่คอยดูแลยายตอบแทน
   
“แกบ่นว่าแน่นท้อง หายใจลำบากจ้ะ” ป้าที่อินทัชจ้างเล่าให้หมอฟัง “ปวดท้องเรื่อย แล้วก็กินข้าวได้น้อย พักหลังนี่นอนทั้งวัน บ่นว่าเพลีย บางวันก็อ้วก ดูสิเนี่ย..ผอมจนกระดูกโปนแล้ว”
   
คุณหมอพยักหน้ารับ “ปวดท้องหรือยาย เจ็บตรงไหน ชี้ได้หรือเปล่า”
   
ยายพยักหน้าหงึก วางมือบนท้องด้านขวา “ปวดตรงนี้จ้ะ บนๆ”
   
หมอใช้มือคลำเจอก้อนบริเวณตับ เคาะดูท้องที่โตขึ้นร่วมกับอาการทางกายอื่นๆ
   
“ขอดูตาขาวหน่อยยาย” เขาบอกให้แกหันมา “ตาเหลืองนะ เป็นเบาหวานมานานกี่ปีแล้วครับ”
   
อินทัชยืนกระสับกระส่าย เป็นกังวลขึ้นมา เขารู้ว่ายายเป็นเบาหวานมานาน แล้วมันก็ส่งผลต่อไต แต่เพิ่งรู้ตอนนี้ว่ายายมีเรื่องตับแข็งพ่วงมาด้วย
   
“เท่าที่ดูเบื้องต้น ท้องที่โต อาจเพราะมีน้ำในช่องท้อง เป็นอาการที่เกิดตามมาได้จากโรคตับ” หมอบอก “ยังไงผมต้องส่งตรวจเพิ่มเติมอีกที จะนัดวันมาอัลตร้าซาวด์ให้ ส่วนวันนี้ขอเก็บเลือดหน่อยนะยาย เดี๋ยวญาติพาไปที่ห้องเจาะเลือดนะครับ ผลเลือดจะยังไม่ได้นะ ต้องรอส่งตรวจห้องแล็บอีกที”
   
ยายยกมือไหว้หมอ อินทัชเลยให้ป้าที่ดูแลพาออกไปก่อน ตัวเขาถามหาข้อมูลเพิ่มเติม
   
“น้ำในช่องท้องนี่อันตรายหรือเปล่าครับ”
   
“ถ้าน้ำมีปริมาณมาก มันก็อาจทำให้ท้องโตขึ้น อืดแน่นท้อง แต่ว่าไม่ได้อันตรายร้ายแรงถึงขั้นจะเสียชีวิต ตรงนี้เรารักษาตามอาการได้ คือเจาะระบายน้ำออก ที่ต้องระวังคือสาเหตุที่ทำให้เกิดภาวะท้องมานมากกว่า ยังไงผมขอดูผล แล้วจะแจ้งญาติอีกทีครับ”
   
อินทัชถอนหายใจ บอกขอบคุณอีกฝ่ายแล้วเดินออกมาจากห้องตรวจ
   
“เป็นอะไรเจ้าโอ๊ต ทำหน้ายุ่งเลย” ยายทัก “โรคคนแก่ เอ็งอย่าใส่ใจจนเก็บมาเครียด รู้ไหม..”
   
ร่างสูงนั่งยองๆลงจับรถเข็นที่ยายนั่ง “ผมมียายคนเดียวนะ..จะไม่ให้เครียดได้ไง”
   
“อยู่มาปูนนี้ ตายก็ไม่เสียดายแล้ว” แกหัวเราะ
   
อินทัชยิ้มเฝื่อน ปลอบใจตัวเองว่าไม่มีอะไรให้ต้องห่วง ถ้าถึงมือหมอแล้ว ยังไงก็ต้องมีหนทางรักษา

กว่าจะเข้าคิวและเก็บเลือดเสร็จ อ้นกับอุ้มก็ถึงกับเผลองีบหลับคาเก้าอี้ตัวยาว อินทัชเห็นว่ายายเพลียมากแล้วเลยบอกน้องๆไปว่าวันนี้คงไม่ได้พาเล่นน้ำ เอาไว้วันมะรืนเขาจะเข้าอำเภอเมืองอีกที พาอ้นกับอุ้มมาดูงานแห่บั้งไฟที่วัดสวนตาลแล้วก็จะถือโอกาสแวะมาฟังผลเลือดด้วย

เด็กหนุ่มโทรหาลุงแถวบ้าน ให้แกขับรถมารับยายหน้าอาคาร จากนั้นก็ขับไปส่งป้าคนดูแลที่บ้านแก

พอกลับมาถึงบ้านหลังเก่า ยายก็ผลัดซิ่นตัวสวยให้อ้นเอาไปเก็บไว้ในตู้ มันเป็นหนึ่งในของไม่กี่ชิ้นที่แกหวงแหน เพราะสมบัติของยายมีไม่มาก โชคดีที่ไม่มีหลานสาว แต่ถึงอย่างนั้นก็อดคิดถึงหลานสะใภ้ไม่ได้

“โอ๊ตเอ้ย..เจ้าโอ๊ต” ยายเรียกหาหลานคนโต “ไขกุญแจ..หยิบเอากล่องในลิ้นชักให้ยายหน่อย”

อินทัชทำตาม เขาเอากล่องไม้เก่าคร่ำมาให้ ยายเปิดออกแล้วหยิบกำไลเงินวงเล็ก มันไม่ได้แวววาวเหมือนครั้งแรกที่ยายได้มาจากตา แต่ถ้าใช้น้ำยาขัดเสียใหม่ ก็จะออกมาสวยเหมือนเดิม

“เอ้า..เอาไว้ให้แฟนเอ็ง” แกวางใส่มือ “มันไม่ได้มีราคาเท่าไรหรอกนะ แต่มันก็มีค่าในความทรงจำยายเสมอ”

เด็กหนุ่มหัวเราะ “อะไรกันยาย..อย่าเพิ่งมาแบ่งมรดกตอนนี้”

อ้นนั่งพับผ้าอยู่ข้างเตียง ส่วนอุ้มไม่ได้สนเครื่องเงินชิ้นเดียวของยายเท่ากับการเป่ากบเล่นคนเดียว

“ยายมีของให้เอ็งแค่นี้แหละ เงินที่เอ็งส่งมาให้ ยายพยายามไม่ใช้ อยู่ในสมุดบัญชีนะ” แกทำท่าจะรื้อตะกร้าใส่ของจุกจิกตรงหัวเตียง แต่หลานชายดึงข้อมือไว้ก่อน

“ก็ส่งมาให้ใช้ จะเก็บทำไมล่ะ” เขาท้วง “ไม่เอาแล้ว เลิกคุย ยายยังอยู่กับพวกผมอีกนาน”

“ถ้างั้นก็เก็บไอ้นี่ไว้ก่อน” แกยิ้ม เห็นร่องรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า “วันไหนรักใครขึ้นมาจริงๆ ก็เอาให้เขา”

อินทัชเงียบกริบ

“ถ้าใครเห็นคุณค่าของมันมากกว่าราคาขาย..แปลว่าคนๆนั้นรักเอ็งอย่างจริงใจ” ยายลูบหัวอย่างปรานี “เขาจะรักเอ็งที่ตัวตนและความดี ไม่ใช่เรื่องฐานะเงินทอง”

เขาดึงมือยายมาทาบแก้ม “ใครรักผม ก็ต้องรักครอบครัวผมด้วย”

“ยายหวังว่าจะอยู่ทันเห็นสะใภ้นะ” แกหัวเราะร่า

“โธ่..ยาย” เขาส่ายหัว “ไม่พูดแล้ว ยายมานั่งนี่ดีกว่า”

อ้นเห็นพี่โอ๊ตประคองยายมานั่งที่เก้าอี้ก็ลุกขึ้นไปเทน้ำอบใส่ขัน ส่วนน้องอุ้มรับหน้าที่หยิบพวงมาลัยมะลิหอมที่พี่ชายซื้อมาจากหน้าโรงพยาบาล สามคนพี่น้องคลานเข้าไปกอดญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่

“ขอให้ยายสุขภาพแข็งแรง หายวันหายคืน อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของพวกผมตลอดไป” อินทัชตักน้ำในขันรดลงฝ่ามือที่รองรับ ก่อนจะเอาพวงมาลัยลงกราบที่เท้าของแก “อะไรที่ผมเคยทำให้ยายเสียใจ ที่ดื้อ หัวแข็ง เถียงยายบ่อยๆ ผมกราบขอโทษ..ยายยกโทษให้ผมด้วยนะ”

“ไม่เคยถือโทษเอ็งเลย” ยายวางมือลงบนหัว “ยายอวยพรให้เอ็งมีแต่ความสุข ความเจริญ ทำอะไรก็ประสบความสำเร็จ ผลจากความกตัญญูของเอ็ง จะทำให้เอ็งได้เจอกับสิ่งดีๆ มีคนดีๆเข้ามาในชีวิตนะลูกนะ”

อินทัชถอยหลังออกไป เจ้าอ้นคลานเข่าเข้ามาให้พวงมาลัย

“ยายจ๋า..ยายอยู่กับพี่โอ๊ต กับอ้น กับน้องอุ้มไปนานๆนะ ยายต้องแข็งแรง รอดูอ้นเรียนสูงๆ จบสูงๆนะยาย”

“ตัวแสบ มานี่มา..ขอยายกอดหน่อย” แกขำ “ขอให้เอ็งเรียนเก่งๆ ทำอะไรก็สำเร็จไปหมด ได้เป็นเจ้าคนนายคนนะลูก”

น้องอุ้มเข้าไปไหว้ยายเป็นคนสุดท้าย เด็กชายยิ้มเผล่ โถมเข้ากอดรัดอีกฝ่าย “หนูรักยายจ้ะ” 

“ยายก็รักเอ็ง..มา..ขอหอมให้ชื่นใจ” ยายหอมแก้มฟอด “ขอให้เจ้าอุ้มตัวน้อยของยายมีความสุข มีแต่คนรัก คนเอ็นดู ทำอะไรก็ดีทุกอย่าง แล้วอย่าดื้ออย่าซนกับพี่ๆเขา เข้าใจไหม”

อุ้มฉีกยิ้ม เงยหน้าให้ยายหอมแก้มยุ้ยเป็นพวงทั้งซ้ายขวา

หลังรดน้ำดำหัว หลานๆช่วยกันเก็บบ้าน หาข้าวหาน้ำ เอายาให้ยายกิน นั่งล้อมวงพูดคุยถึงชีวิตที่กรุงเทพ ยายดูมีความสุข สีหน้าสดชื่นอิ่มเอิบ ลืมอาการเจ็บป่วยไปชั่วขณะ เหมือนได้แรงใจการอยู่ต่อจากรอยยิ้มของหลานสามคน

อินทัชหันมองนาฬิกา “นอนเถอะยาย สี่ทุ่มแล้ว นอนดึกเดี๋ยวเพลียกว่าเก่า” เขาเอาสายมุ้งไปแขวนข้างหน้าต่าง ปัดที่นอนไล่มดไล่แมลงและหมุนพัดลมไปจ่อตรงปลายเท้าของแก

“คืนนี้ใครจะนอนกับยายบ้าง”

อ้นกับอุ้มชูมือ แต่เตียงยายแคบนิดเดียว อ้นเลยให้น้องอุ้มไปนอนก่อน

“อยากฟังยายเล่านิทาน” อุ้มพูดอ้อน

“เอาเรื่องเอื้องผึ้งจันทน์ผาไหม” ยายตบเบาะ “นานมาแล้ว..มีสาวงามคนหนึ่ง ชื่อเจ้าเอื้องผึ้ง....”

อินทัชยิ้ม มองน้องอุ้มที่ปีนขึ้นไปนอนขดตัวอยู่ข้างยาย เขาปิดไฟตรงห้องกลาง เหลือไว้หน้าห้องน้ำ จากนั้นก็จูงน้องชายคนรองขึ้นไปนอนบนห้อง เจ้าอ้นหาวปากกว้าง น่ากลัวแมลงวันจะบินเข้า

“คราวหน้า ชวนพี่กุนต์มาเที่ยวบ้านเราดีไหมพี่โอ๊ต”

อินทัชเลิกคิ้ว “ทำไมถึงเป็นพี่กุนต์ล่ะ”

“แล้วทำไมต้องเป็นคนอื่นอ่า” อ้นเกาหัวแกรกๆ

คนเป็นพี่ไม่มีคำตอบจะให้ ได้แต่ขยี้หัวยุ่งเหยิงของไอ้ตัวแสบ

“ชอบพี่กุนต์มากเลยนะเราเนี่ย อะไรๆก็พี่กุนต์” เขาแสร้งพูด ทำท่าน้อยใจ

“พี่โอ๊ตไม่ชอบพี่กุนต์หรือ” อ้นถามอย่างพาซื่อ

อินทัชชะงัก คิดไม่ออกไปชั่วขณะ สุดท้ายก็ตีความได้ว่า ‘ชอบ’ ของอ้น ไม่ได้มีอะไรอื่นแอบแฝง

“ชอบสิ” เขายิ้ม “พี่กุนต์ใจดี มีบุญคุณกับพวกเรามาก ทำไมจะไม่ชอบล่ะ เขาน่ะ..เหมือนพี่ชายคนโตของพวกเราเลยใช่ไหม”

“ฮื่อๆ..อ้นชอบพี่กุนต์มากเลย รักเลยแหละ” เด็กชายปีนขึ้นเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน ดึงผ้ามาคลุมถึงคอ “พรุ่งนี้โทรหาพี่กุนต์ได้ไหม”

อินทัชนิ่งไปอีก ประสบการณ์คราวก่อนที่โทรไปผิดจังหวะแล้วพบว่าฝ่ายนั้นอยู่กับคนอื่น มันทำให้เขาไม่ค่อยกล้าติดต่อไปแบบพร่ำเพรื่อเท่าไร ถึงแม้พี่กุนต์จะใจดี ไม่ถือตัว และให้เวลากับพวกเขาสามพี่น้องมากมาย แต่ก็ไม่ควรจะลืมว่าทางนั้นก็ต้องมีชีวิต มีช่วงเวลาส่วนตัวเป็นของเขาเองเหมือนกัน

“เอาไว้จะไลน์ไปหานะ”

“เอาแบบเห็นหน้าด้วย” อ้นหมายถึงวีดีโอคอล

“เยอะไปอ้น” เขาดีดหน้าผากเหม่ง “นอนได้แล้ว ถ้าตื่นสายจะไม่โทรหาพี่กุนต์ให้”

เจ้าตัวเล็กหัวเราะ พอหัวถึงหมอนได้ไม่เกินนาทีก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้พี่ชายนอนพลิกไปพลิกมาอยู่สักพักถึงจะหลับลง

................................................................................................

   



ช่วงเมษา แต่อากาศไม่ได้ร้อนอบอ้าวนัก ท้องฟ้าดูครึ้ม เมฆลอยต่ำคล้ายฝนจะตก เรือด่วนเจ้าพระยาแล่นทวนน้ำ โต้กับกระแสลมและคลื่นแรง
   
กนธีใช้เวลาช่วงสงกรานต์มาเที่ยวกับไผท เขายืนอยู่ข้างเรือ พาดแขนกับราวเหล็กด้านหลังขณะยิ้มรับลมแรงที่ตีหน้าตอนเรือวิ่ง ชายหนุ่มขยับแว่นกันแดดเมื่อเห็นแสงอาทิตย์จ้าขึ้น
   
“ลมดีจังนะคุณกุนต์” ไผทยืนอยู่ด้านข้าง แต่งตัวเหมือนนักท่องเที่ยวต่างชาติ
   
เขาสวมเสื้อยืดสีขาว ทับด้วยเชิ้ตลายดอก ใส่แว่นกันแดดและหมวกสาน ที่คอคล้องมะลิสาย ท่อนล่างเป็นกางเกงขายาวเนื้อโปร่ง ลากรองเท้าหนีบเพราะมีแผนจะไปเดินสาดน้ำตามถนนยอดฮิต
   
กนธียิ้มให้ “ตอนนี้ท่าวังหลังปิดซ่อม เขาจะจอดที่ท่ามหาราช เราจะข้ามไปไหว้พระวัดระฆังก่อน หรือว่าจะไหว้ที่วัดพระแก้วก่อนดี”
   
โปรแกรมวันนี้ ไผทบอกว่าอยากจะไหว้พระเก้าวัด แต่ไม่อยากไปตามทัวร์ที่เขาจัด เพราะเสียเงินโดยใช่เหตุ มะงุมมะงาหราไปนั่นแหละ ประหยัดกว่า
   
“ผมขอดูแผนที่ก่อน” เขาเกิดและโตที่ปากช่อง เรื่องสถานที่เที่ยวในกรุงเทพต้องยอมแพ้จริงๆ
   
“ไม่ต้องหรอกน่า” กนธีดึงแผนที่ของอีกฝ่ายลง เคาะที่หัวตัวเอง “อยู่ในนี้หมดแล้ว”
   
ไผทหัวเราะ “คุณนี่นักเที่ยวสินะ”
   
“ผมต้องเอนเตอร์เทนลูกค้านี่นา แล้วถ้าพูดถึงเส้นทางตามแม่น้ำล่ะก็..แหล่งล่าสมบัติของผมเลย” เขายักคิ้วให้
   
คนฟังขบขัน พับแผนที่เก็บแล้วผายมือให้อีกฝ่ายเป็นผู้นำ “เอาเลยครับ วันนี้ทั้งวัน ผมยกให้คุณ”
   
ระหว่างทางเดินเรือ มีสถานที่สำคัญเก่าแก่มากมาย กนธีชี้ให้เพื่อนใหม่ของตนดูพร้อมกับเล่าความเป็นมา ไผทยกกล้องดิจิตอลขึ้นถ่าย และมีอยู่หลายครั้ง ที่เขาแอบเอาคนด้านข้างเข้ามาในเฟรมด้วย
   
กนธียังเล่าเรื่อย พูดถึงที่ทำการไปรษณีย์ จากนั้นก็คุยเรื่องของใช้เก่าแก่สมัยหลายสิบปีที่แล้ว
   
“ถ้าคุณชอบ ลองซื้อหนังสือเอนก นาวิกมูลมาอ่านสิ”
   
ไผทฟังหูทวนลม เขายิ้มรับขณะจับจ้องคนเบื้องหน้าผ่านแว่นกันแดดสีเข้ม อีกคนไม่รู้ตัวว่าเขาไล่มองตั้งแต่เส้นผมที่ปลิวตามแรงลม สังเกตเรียวคิ้วที่รับกับดวงตา ดูสันจมูกที่โด่งตรงกับเรียวปากโค้งได้รูป สนใจกระทั่งปลายลิ้นสีชมพูอ่อนที่แลบเลียริมฝีปากเมื่อรับรู้ได้ว่ามันแห้งผากเพราะแรงลม
   
“..ไท..คุณไท..”
   
เจ้าของชื่อเลิกคิ้ว “ครับ?”
   
“หลับในหรือคุณ” กนธีหัวเราะ “ข้างหน้าก็จะเป็นท่าเตียน เราจะเข้าวัดโพธิ์ก่อนไหม”
   
“ได้ครับ..ตามใจคุณ”
   
กนธีเดินไปรอตรงทางขึ้น เขาคล่องกว่าคนด้านหลังที่ดูจะเมาเรือเล็กน้อย คุณไผทเหมือนจะเก้กัง ตอนที่เรือหันท้ายเข้าเทียบ ด้านข้างปะทะกับล้อยางบนโป๊ะ เรือเอียงไปครู่หนึ่ง และไผทก็เซถอย
   
“ระวังนะ” คนอายุมากกว่าคว้าเข้าที่ไหล่อีกฝ่าย ดึงเข้ามาใกล้ตัวเขาที่ยืนมั่นคงกว่า
   
“มึนนิดๆ คนอยู่กับป่าเขา ไม่ค่อยขึ้นเรือน่ะคุณ” ไผทบ่น “ไม่ใช่ว่าผมแก่นะ”

“อายุแค่สามสิบอย่าร้อนตัวน่า” กนธียิ้มเล็กน้อย เขาก้าวขึ้นฝั่งก่อนแล้วยื่นมือมาให้จับ

ไผทยกยิ้มมุมปาก ประสานนิ้วเข้ากับฝ่ามืออุ่นนุ่มแล้วถือโอกาสเดินควงกระทั่งพ้นตลาด
   
ที่วัดโพธิ์ กนธีพาไผทไปไหว้พระและถ่ายรูปคู่กับยักษ์ในตำนาน ตอนแรกไผทคิดว่ายักษ์จะตัวใหญ่สองสามเท่าของคน แต่พอยืนใกล้ๆแล้วก็ขนาดเท่าตัวเรานี่เอง
   
“จากตรงนี้เราเดินเลาะไปวัดพระแก้วได้นะ คุณไหวหรือเปล่า” เขาถามคนที่กระพือเสื้อยืดไปมา
   
ไผทพักยก ดื่มน้ำมะพร้าวและขูดเนื้อกินจนแทบจะถึงกะลา เขาพยักพเยิดรับคำชวนก่อนจะถอดเสื้อนอกลายดอกมาพาดบ่า คุณกุนต์มองแล้วอมยิ้ม เขาเลยถามอย่างสงสัย
   
“ใส่เสื้อบางขนาดนั้นมาเล่นน้ำสงกรานต์” กนธีขำ “ถ้าไม่หนาวตาย ก็ต้องถูกสาวๆลวนลามเละเทะแน่” 
   
“อ้อ..ผมจงใจน่ะ” เขาฉีกยิ้มให้ “คุณชอบสีผิวของผมไหม..บ่มด้วยแดดบ้านนอกมาหลายปีเลยนะ”
   
คนฟังหัวเราะร่วน “ผมไม่ทันสังเกตสีผิวคุณหรอก แต่ผมติดใจฝ่ามือคุณมากกว่า”
   
“มีอะไรหรือครับ” ไผทยกมือขึ้นมา
   
“คุณทำงานหนัก” กนธีมองฝ่ายตรงข้าม “หนักมากๆ..ถึงขั้นมือแตก และมันก็บอกถึงความพยายาม ไม่ยอมหยุดพักของคุณ มันถึงได้มีรอยลึกขนาดนี้..หนังกำพร้าบนมือคุณหลุด ตาย แตกแห้ง เพราะสิ่งที่คุณฝืน” 
   
คนฟังนิ่งงัน สักพักก็ยิ้มร่า คว้าปลายนิ้วคุณกุนต์มาจับ “แต่ผมชอบมือคุณมากกว่า มันนุ่มดี”
   
“ไม่หรอก..ผมว่ามือของคุณให้ความรู้สึกที่ดีกว่า..มันสื่อถึงความไม่ยอมแพ้ของคุณน่ะ”
   
ไผทเงียบกริบ เพราะว่าเขายังสวมแว่นกันแดด คุณกุนต์เลยมองไม่เห็นว่าเขามองเจ้าตัวด้วยสายตาที่เหลือเชื่อแค่ไหน
   
“ผมยอมรับ เคารพและนับถือคนที่มีความพยายามครับ” กนธียิ้ม “สิ่งนี้เท่านั้นที่จะทำให้ความสำเร็จที่ได้รับมีคุณค่าอย่างแท้จริง ไม่ใช่มาจากครอบครัวสร้างให้”
   
“ให้ตาย..” ชายหนุ่มคราง ซ่อนมือไว้ด้านหลังตัวเอง “ผมคิดมาตลอดว่ามือผมมันน่าอาย ก็เพราะว่าผมเริ่มต้นจากคนที่ติดลบ..บางครั้งผมก็คิดว่า ถ้าเลือกเกิดได้ ก็อยากเกิดมาเป็นคุณชายบ้านทรายทองมากกว่า”

กนธีหัวเราะ “อย่าอายเลยครับ ถ้าจะบอกใครๆว่าคุณมาถึงทุกวันนี้ได้ด้วยความอุตสาหะของตัวเอง”
   
“โอเค..ผมจะจำไว้นะ” ไผทยิ้มรับ “แต่ยังไงก็ตามเถอะ..ช่วยแนะนำโลชั่นดีๆสำหรับทามือให้ผมด้วย”
   
อีกคนกลั้นขำตัวโยน จากนั้นก็เดินคุยกับคนข้างกายไปกระทั่งถึงวัดพระแก้ว
   
ไหว้พระฝั่งท่าช้างเสร็จ กนธีก็พาไผทข้ามฟากไปทางวัดระฆัง เดินเตร่ตามตลาดวังหลังที่มีของขายจิปาถะ จากนั้นก็ต่อเรือด่วนไปขึ้นท่าพระอาทิตย์ หาเรื่องเอ้อระเหยไปเล่นน้ำสงกรานต์ที่ถนนข้าวสาร
   
อันที่จริง กนธีไม่ชอบที่ที่มีคนพลุกพล่านนัก เขาต้องคอยเดินหลบนักท่องเที่ยวที่เบียดเสียด พวกฝรั่งนุ่งน้อยห่มน้อย เปลือยท่อนบน ใส่กางเกงขาสั้นเดินฉีดน้ำตลอดทั้งซอย เสียงเพลงเปิดดังกระหึ่ม หนุ่มๆสาวๆเต้นกันเหมือนปลดปล่อยตัวตนเต็มที่
   
กนธียิ้มเฝื่อน ยอมให้คนรอบข้างปะแป้ง นี่แค่เดินเข้ามาไม่กี่นาที เขาก็เปียกไปถึงกางเกงในเสียแล้ว
   
ชายหนุ่มมองไปด้านหน้า เห็นไผทท่าทางมีความสุข คนๆนี้เป็นพวกเปิดเผย อยากจะยิ้มก็ยิ้ม อยากพูดก็พูด พอนึกคึกขึ้นมาก็เต้นแร้งเต้นกาตามเสียงเพลง คลาดจากเขาแวบเดียว ไผทไปซื้อปืนฉีดน้ำมายิงเล่นเรียบร้อย
   
“มันไม่เล็กไปหรือ” เขามองปืนอันจิ๋วทำจากพลาสติกใสไซส์ประมาณฝ่ามือ..นี่มันของเล่นเด็กชัดๆ
   
“แค่ยี่สิบบาท ผมว่าโอเคแล้ว” ไผทหัวเราะพลางควงกระบอกหมุนติ้ว จากนั้นก็ฉีดฟึ้ดใส่แก้มอีกฝ่าย

กนธีหยีตาเพราะน้ำกระเด็นใส่ แต่เขายังหัวเราะอารมณ์ดีเหมือนเคย

“โทษที..แป้งเข้าตาหรือเปล่า” ไผทควักผ้าเช็ดหน้าที่ชุ่มโชกไปด้วยน้ำออกมา คลี่ออกและเช็ดรอยเปื้อนบนใบหน้าคนตรงข้ามให้อย่างเบามือ

..คนอะไร จะสี่สิบแล้วแก้มยังนุ่มอยู่เลย..

“แก้มนิ่มมากครับ” เขาพูดชัดเจน เล่นเอาคนฟังผงะ “ใช้อะไรหมักล่ะเนี่ย”
   
“แก้มคนนะคุณไท ไม่ใช่เนื้อวัว” กนธีขำก๊าก เขาจะมองไปว่าเป็นการเล่นมุกใหม่แล้วกัน
   
ไผทยกยิ้ม “อยากกินสเต็กขึ้นมาเลย..”
   
“ถ้าหิวแล้ว เราไปหาอะไรกินกันไหม”
   
“หาร้านนั่งก็ดีเหมือนกัน เดินมานานชักจะปวดหลัง” ไผทบ่น “แต่ผมยังไม่แก่นะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด”
   
กนธีส่ายหัวยิ้มๆ “เพิ่งสามสิบ..จะรีบร้อนตัวไปไหนครับ”


.

.

.


[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 01-08-2016 23:47:13

.

.

.


วันนี้อินทัชมาพบหมอเพื่อจะฟังผลตรวจเลือดแทนยาย เขาอยากจะมาด้วยตัวเอง ก่อนที่จะต้องกลับกรุงเทพเพราะหมดวันหยุด ส่วนวันที่หมอนัดมาอัลตร้าซาวด์ คงต้องวานให้ป้าคนดูแลช่วยจัดการให้ 

เด็กหนุ่มมากับน้องทั้งสองคน วางแผนไว้ว่าหลังจากคุยกับหมอเสร็จ จะพาเด็กๆไปดูแห่บั้งไฟที่วัดสวนตาลต่อ

“พี่โอ๊ตๆ ไหนว่าจะโทรหาพี่กุนต์ไง” อ้นทวง

น้องอุ้มหูผึ่ง ปีนมาด้านหลังแล้วเอาแขนคล้องคอพี่ “โทรหาพี่กุนต์เหรอ~”

เขาผลักหัวเจ้าอ้นตัวแสบ มันตื๊อเขาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว “เอาไว้คุยกับหมอเสร็จก่อน เดี๋ยวหมอก็เรียก”

“พี่โอ๊ตก็เข้าไปหาหมอสิ อ้นกับอุ้มจะคุยกับพี่กุนต์” 

อินทัชขยี้หัวอ้นอย่างมันเขี้ยว เขาควักมือถือขึ้นมา เกิดความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ถ้าสองคนนั้นไม่ได้ตัวติดกัน พี่กุนต์ก็ควรจะอยู่คนเดียวสักที

เด็กหนุ่มเลื่อนไลน์ขึ้นลงอย่างเหม่อลอย จากนั้นก็กดเข้าหน้าสนทนาที่มีข้อความเก่าๆ กำลังกดพิมพ์ตัวอักษรทักทาย แต่แล้วก็มีภาพสวัสดีวันสงกรานต์เด้งขึ้นมาก่อน ทำเอาเขาชะงัก

‘อ่านเร็วดีแฮะ’ พี่กุนต์พิมพ์มาแบบนั้น..ก็แน่ล่ะ เขากำลังจะพิมพ์ไปหาน่ะสิ มันถึงขึ้น Read ได้ไว

‘มาเที่ยวถนนข้าวสาร ตอนนี้นั่งกินข้าวพักเหนื่อย’

อ้นกับอุ้มชะโงกหน้ามาดู ตื่นเต้นจนบอกให้พี่โอ๊ตพิมพ์ตอบไวๆ

“รู้แล้วน่า..ใจร้อนจริง” เขาหัวเราะ กดแป้นตามคำสั่งน้อง

‘คนเยอะไหมครับ ผมไม่เคยไปเที่ยวตรงนั้นเลย’

กนธีส่งภาพถ่ายบรรยากาศรอบด้านมาแทนคำตอบ ดูแล้วมีแต่พวกฝรั่งกับชาวจีน ทั้งผู้ชายผู้หญิง แออัดเบียดเสียด บางคนดื่ม บางคนกิน ข้างนอกร้านก็กำลังเล่นกันครื้นเครง หัวหูเปียกซ่ก ดูไม่จืดทุกคน

‘พี่ไปเล่นกับเขาด้วยหรือ’

‘เดินผ่านเฉยๆ แต่เปียกเป็นหมาตกน้ำทั้งตัวเลย’

อินทัชหัวเราะ ‘เซลฟี่มาหน่อยครับ’

ทางนั้นตอบกลับ ‘ไม่เอาหรอก พี่ไม่ชอบถ่ายรูปตัวเอง’

อ้นทำเสียงบู้ “เปิดวีดีโอๆ”

‘ไอ้อ้นกับไอ้อุ้มอยากคุยกับพี่กุนต์ ขอวีดีโอคอลนะครับ’ อินทัชตอบกลับ

ไม่ต้องรอนานพี่กุนต์ก็คอลมา เขากดรับ แต่ยังไม่ทันได้เปิดปาก ไอ้อ้นก็เข้ามาแทรกกลางก่อน พอกันกับน้องอุ้มที่ปีนมาเบียด เจ้าเด็กเรื่องเยอะสองคนยื่นหน้าเข้าไปจ่อโทรศัพท์ ฉีกยิ้มกว้างจนแทบจะถึงรูหู

“พี่กุนต์~” 

อินทัชหัวเราะในลำคอ ให้น้องอุ้มนั่งตักแล้วชวนอีกฝ่ายคุยไร้สาระไปเรื่อย

“อ้นมาหาหมอกับพี่โอ๊ต มาฟังผลตรวจให้ยาย พี่กุนต์เล่นน้ำสนุกไหม คราวหน้าอ้นอยากชวนพี่กุนต์มาเที่ยวสงกรานต์ที่นี่ด้วย” เด็กชายฝอยเป็นคุ้งเป็นแคว “อ้นจะพาพี่กุนต์เที่ยว พี่กุนต์ชอบดูนาข้าวหรือเปล่า นาข้าวเขียวๆ สวยมากเลยนะ”

“ให้หนูพูดบ้าง” น้องอุ้มเอาหัวดัน ยิ้มร่าใส่ “พี่กุนต์~ เดี๋ยวพวกหนูจะไปดูบั้งไฟ พี่กุนต์มาเที่ยวกัน”

“ช้าๆหน่อย พี่กุนต์ฟังไม่ทันแล้ว” เขาปรามพวกมัน

ทางนั้นหัวเราะชอบใจ พยายามตอบคำถามเด็กให้ครบ

“พี่กุนต์กินอะไร” อุ้มเอียงคอมอง

‘กินสลัดประสาคนหล่อครับ’

อินทัชหัวเราะพรืด

อ้นคุยบ้าง “ไปเที่ยวคนเดียวหรือครับ เหงาหรือเปล่า”

‘ไม่เหงาหรอกครับ’ พี่กุนต์ยิ้มให้ผ่านภาพ ‘พี่มากับเพื่อน’

อินทัชมองผ่านหัวน้อง เห็นผู้ชายอีกคนยื่นหน้าเข้ามาในกล้องแล้วยิ้มทัก เขาจำได้ว่าเป็นคนๆเดียวกับที่เจอที่สตาร์บั๊คส์ พารากอน

‘ลูกใครเนี่ย แก้มยุ้ยเชียว’ เสียงบุคคลที่สามพูดขึ้น

ภาพเคลื่อนไหวเห็นแขนข้างหนึ่งพาดมาบนไหล่กนธีแสดงความสนิทสนม ซ้ำยังยื่นหน้าเข้ามาเบียด พยายามจะมีส่วนร่วมในเฟรมกล้องจนอินทัชได้แต่ขมวดคิ้ว..เขาไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะกับคนที่ไม่รู้จักแบบนี้

ยังไม่ทันไร ผู้ช่วยหมอก็มาเรียก อินทัชบอกให้อุ้มลงจากตัก

‘อ้าว..พี่โอ๊ตจะไปไหนครับ’

เจ้าของชื่อชะงัก พี่กุนต์ไม่ได้ถามน้องๆเขา แต่ถามเขาโดยตรง ซ้ำยังเรียกเขาว่า ‘พี่โอ๊ต’ ด้วย

..แปลกๆ..แต่ก็ฟังแล้ว..อบอุ่นดี..

“หมอเรียกไปฟังผลแล้ว แค่นี้ก่อนนะพี่” เขายิ้มให้เล็กน้อย จากนั้นก็กดตัดสายตอนที่ร้านเปลี่ยนเป็นเพลงเต้นดังกระหึ่ม แต่อะไรก็ไม่น่ารำคาญเท่ากับการได้เห็น ‘เพื่อน’ พี่กุนต์ เริ่มร้องเพลงเสียงหลงหรอก

..เสียงแบบนั้น..ฟังแล้วเพราะตรงไหน..

“อะไรอ๊าา~ ยังคุยไม่หมดเลย” อ้นบ่น

“ยุ่งจริงเรา พี่เขาอยู่กับเพื่อน ไม่เห็นหรือไง” เขาผลักหัวมัน “อ้นกับอุ้มนั่งรอพี่นะ พี่ไปคุยกับหมอแป๊บเดียว” เขาส่งมือถือให้น้องแบ่งกันเล่นเกม พวกแสบตะเบ๊ะรับ นั่งไกวขาอยู่หน้าห้องตรวจ

อินทัชเดินตามผู้ช่วยหมอ นายแพทย์ที่ดูแลเคสรับไหว้จากเขาก่อนจะเปิดแฟ้มคนไข้
   
“มีอะไรน่าห่วงหรือเปล่าครับ” เขาชิงถามก่อน
   
“จากที่ฟังอาการ ตรวจร่างกายแล้วก็ดูผลเลือด..” อีกฝ่ายมีท่าทางหนักใจ ดูค่า Alpha fetoprotein ที่สูงกว่าปกติ “ผมสงสัยว่าคุณยายเป็นมะเร็งตับ” 
   
เด็กหนุ่มนิ่งอึ้ง “อะไรนะครับ..”
   
“ยังไงผมขอรอดูผลอัลตร้าซาวด์อีกที ถ้าผลออกมาคอนเฟิร์มกันก็จะส่งตรวจการทำงานของตับ แล้วก็คุยเรื่องวิธีรักษา”
   
อินทัชแทบจะฟังไม่รู้เรื่องเลย เขารู้สึกว่าพื้นใต้ฝ่าเท้าเย็นเยียบ

“เป็นมากน้อยแค่ไหนครับ ไม่มากใช่ไหม..” เขาถามด้วยความหวัง
   
“ส่วนใหญ่เราจะตรวจพบมะเร็งตับตอนที่เริ่มมีอาการแล้ว ก็คือเป็นระยะที่สามหรือสี่..”
   
อินทัชนั่งเงียบ ในหัวอื้ออึง ความหวาดกลัวเหมือนเมื่อคราวแม่ของเขาตายจากไปหวนกลับมาอีกครั้ง
   
“แล้ว..ต้องรักษายังไงครับ”

“มีทั้งให้ยาเคมีบำบัดและผ่าตัด ขึ้นอยู่กับจำนวนก้อน การแพร่กระจาย ชนิดของเซลล์มะเร็ง การตอบสนองต่อการรักษาของผู้ป่วย..” หมอบอก “แล้วก็ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของคุณยายว่าพร้อมมากน้อยแค่ไหน เท่าที่ดูจากประวัติ....คุณยายมีเรื่องโรคเบาหวานและไตด้วย คงต้องประคับประคองตามอาการไป”
   
“หมายความว่ายังไงครับ รักษาไม่ได้หรือ” อินทัชหมดเรี่ยวแรง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเสียงพูดได้ยังไง “มีโอกาสหายหรือเปล่าครับ”
   
“อย่างที่บอกญาติ เราต้องพิจารณาเรื่องความพร้อมทางร่างกายของคุณยาย ถ้าสามารถรับยาได้ ก็ต้องดูการตอบสนองต่อเคมีบำบัดด้วย ส่วนผลการรักษา..มีผู้ป่วยหลายคนรักษาโรคมะเร็งหายนะครับ สำคัญคือกำลังใจ”
   
“แล้วถ้าไม่หาย...” เขาถามเสียงพร่า “หมอบอกผมได้ไหม..ว่ายายมีเวลาเหลืออีกมากน้อยแค่ไหน”

“ผมระบุเรื่องระยะเวลาไม่ได้หรอกครับ ในผู้ป่วยบางรายรู้ตัวว่าเป็นมะเร็งก็ไม่มีแรงสู้ ไม่ยอมรักษาตัว หมดกำลังใจ มันก็จะส่งผลกับการใช้ชีวิต” คุณหมอตอบ “บางรายรู้ตัวแต่ไม่ยอมแพ้ ดูแลสุขภาพ มองโลกในแง่ดี ทำจิตใจให้สงบก็อยู่ได้นานเป็นหลายปี บางรายญาติพี่น้องรู้พื้นฐานจิตใจผู้ป่วยดีเลยไม่ยอมบอกว่าเป็นอะไร พอผู้ป่วยไม่เสียกำลังใจ ก็เป็นการยืดระยะเวลาไว้ได้นานเหมือนกัน”

อินทัชพยักหน้า ในหัวเขากลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด คุณหมอพูดอีกหลายอย่าง ทั้งยังซัพพอร์ทคนเป็นญาติด้วย แต่นาทีนี้ อินทัชยอมรับว่าเขาอ่อนแอจริงๆ

เด็กหนุ่มก้าวออกจากห้อง เจ้าอ้นกับเจ้าอุ้มเงยหน้าขึ้นมอง ยิ้มเผล่

“เป็นไงบ้างพี่โอ๊ต ยายแข็งแรงดีใช่ม้า~”

เขากลั้นหยดน้ำตาเอาไว้ รู้สึกเหมือนกำลังนับถอยหลังช่วงเวลาบางอย่าง แต่เมื่อได้มองหน้าน้องๆ เขาก็รับรู้ได้ว่า น้องและยาย คือครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวที่เขามี และเขาจะต้องรักษาไว้อย่างเต็มที่ จะไม่ยอมซ้ำรอยเดิมเหมือนคราวแม่ของเขาเอง

“ยายแข็งแรงดี” อินทัชพึมพำ ยิ้มจาง “แค่ว่าเป็นโรคตับนิดหน่อย ต้องรักษาตัว”

“เหรอๆ..ดีจัง”

เขาลูบหัวเด็กๆ ข่มใจให้สงบ “จะเป็นอะไรไหม ถ้าพี่ไม่ได้พาไปเที่ยวงานแล้ว”

“อ้าว..” น้องอุ้มทำคิ้วผูกกัน

“พี่โอ๊ตหน้าซีด” อ้นสังเกต “ไม่สบายหรือครับ”

เขานั่งยองๆ น้องอุ้มเอามือมาทาบหน้าผาก “รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ”

“กลับก็ได้ ไม่เป็นไรครับ” อ้นบอก “ใช่มะ..น้องอุ้ม บั้งไฟเนี่ย เอาไว้ปีหน้าก็ยังมีเนอะ”

อุ้มไม่งอแง ได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก อินทัชเลยลูบหัวน้องๆ

“กลับกันเถอะ..พี่มีเรื่องจะคุยกับยายด้วย”

ตอนที่มาถึงบ้าน ยายอยู่กับคนดูแล พอเห็นเขามา ป้าก็ปลีกตัวไปทำกับข้าว อินทัชเลยเข้าไปนั่งคุยกับยาย เขาฝืนยิ้ม แสร้งทำเป็นว่าไม่ได้ฟังอะไรแย่ๆมา เล่าก็แต่เรื่องสุขภาพที่ไม่ค่อยแข็งแรงกับอาการโรคตับแข็งของยาย

“ให้มันจริงนะ” แกหัวเราะเห็นเหงือก “จะได้มีชีวิตยาวๆ อยู่ดูหลานสะใภ้สามคน”

อินทัชขบฟันแน่น กระบอกตาร้อนผ่าว

“ยาย..” เขานั่งนิ่ง มองร่มไทรของตนที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวในชีวิต “ยายอยากไปอยู่กรุงเทพกับพวกผมไหม”

แกส่ายหัว “จะไปอยู่ยังไงเล่า ภาระพวกเอ็งเปล่าๆ”

“หมอบอกว่าโรคตับของยายมันจะทำให้สุขภาพแย่ลงน่ะ” เขาโกหกคำโต  “ถ้ายายต้องไปหาหมอบ่อยขึ้น แล้วใครจะดูแล เดี๋ยวผมกับน้องก็ต้องกลับแล้ว”

“ไม่เป็นไร ให้ป้าเขาช่วยดูก็ได้”

“ยายอย่าดื้อเลย” อินทัชพูดอย่างจริงจัง “ไปอยู่กรุงเทพกับพวกผมนะ ให้โอกาส..” เขาเสียงเครือ “ให้โอกาสผมได้ดูแลยายบ้าง จะได้พายายไปหาหมอ หาข้าว..หาน้ำให้กิน ได้คุยกันทุกวัน ไม่ต้องรอเจอกันแค่งานเทศกาลไง”

ยายเงียบไป แกเองก็อยากอยู่กับหลานตลอดเวลาเหมือนกัน ถ้าจะให้พูด..อายุปูนนี้ สุขภาพแบบนี้ แกยังไม่รู้เลยว่าจะมีชีวิตอยู่ถึงวันครอบครัวครั้งหน้าหรือเปล่า ไม่มีใครล่วงรู้ถึงอนาคตได้หรอก

“ที่จริง..ยายอยากอยู่จนถึงวันที่ได้เห็นพวกเอ็งรับปริญญาทุกคนเลย” แกพึมพำ มองหลานทั้งสามคน “แต่ถ้าหวังมากเกิน..เอาแค่ช่วงนี้ก็ได้เนอะ มีคนแก่ไปอยู่ด้วยก็อย่ารำคาญยายล่ะ”

อินทัชมองหน้าแก เขายิ้มออกมาได้

..แค่ได้อยู่ใกล้กัน..เท่านั้นก็น่าจะพอแล้ว..

..........................................................................................

อินทัชนั่งเงียบอยู่ในห้องพักพนักงาน ตั้งแต่กลับมาจากน่าน เขาก็รู้สึกได้ว่าตัวเองเครียดขึ้นกว่าเก่าหลายเท่า ตอนนี้ยายยังอยู่ที่บ้าน เขายังต้องจัดการเรื่องอะไรหลายอย่างกว่าจะสามารถพาแกลงมาที่กรุงเทพได้
   
เขาโทรคุยกับป้าที่ดูแลยาย เล่าให้ฟังเรื่องที่ไปพบหมอมา จากนั้นก็ไหว้วานให้แกช่วยเป็นธุระพายายไปอัลตร้าซาวด์ตามนัด ผลที่ได้ เขาขอให้แกเก็บไว้เป็นความลับ ห้ามบอกยาย ซึ่งแกก็ทำตามอย่างดี
   
เป็นอย่างที่หมอสงสัย ผลตรวจออกมาชัดเจนว่ายายมีก้อนมะเร็งอยู่ในตับ เขาคิดว่าหมอค่อนข้างแน่ใจอยู่แล้ว แต่ประวิงเวลาพอให้ญาติได้ทำใจและหาทางรับมือ

ในขณะที่เรื่องนี้ยังวุ่นวาย เรื่องที่กังวลอีกอย่างก็เพิ่มขึ้น อีกประมาณสองอาทิตย์ เขาก็จะพ้นจากสภาพพนักงานของที่นี่แล้ว แม้ว่าจะมีงานใหม่ที่พี่กุนต์หาให้รองรับอยู่สองงาน แต่พูดถึงค่าตอบแทน นับว่าเทียบกันไม่ค่อยจะได้เลย

เขาหาข้อมูลการรักษาตัวของผู้ป่วยมะเร็ง นับว่าต้องใช้เงินเยอะเอาการ เขามีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่ถ้าจะรอให้ใช้เงินจนร่อยหรอ ไม่เหลือไว้ยามฉุกเฉินเลย เห็นว่าจะผิดแผนเกินไป เขาต้องพยายามมากกว่านี้

เด็กหนุ่มคำนวณค่าใช้จ่ายที่จำเป็น ตัดทอนเรื่องไร้สาระลง อย่างเช่น เดือนหน้าเขาจะตัดอินเตอร์เน็ตในมือถือของตนทิ้ง ค่าโทรศัพท์ก็จะลดลงมาพอสมควร บอกให้น้องๆระวังเรื่องการใช้น้ำใช้ไฟ เซฟค่ากินระหว่างวัน หากลดรายจ่ายได้วันละหนึ่งร้อย ทั้งเดือนก็จะมีเงินเพิ่มอีกสามพัน แต่ประหยัดอย่างเดียวไม่พอ เขาต้องหาลู่ทางทำเงินเพิ่มด้วย

วันก่อน อินทัชเจอประกาศรับสมัครผู้ช่วยวิจัยของอาจารย์ในมหาวิทยาลัย เขาเลยติดต่อไป เป็นงานเก็บข้อมูลและพิมพ์ดาต้าในโปรแกรม จ่ายค่าแรงตามจำนวนชุด เขาเลยรับมาทำ นอกจากนี้ยังรับสอนพิเศษให้เด็กวัยมัธยมต้นแถวอพาร์ทเมนท์ด้วย 

..จะได้เงินมากหรือน้อย นาทีนี้เขาไม่เกี่ยง..

มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้น เขาหันไปดูมือถือของตนที่วางทิ้งไว้ด้านข้าง หน้าจอเป็นชื่อพี่กุนต์ เขามองอย่างเลื่อนลอย ใจหนึ่งไม่ยอมรับสายในตอนนี้ เพราะเผลอขบคิดหาวิธีว่าจะลองพึ่งพาฝ่ายนั้นดูอีกสักครั้งหรือไม่

อีกครั้ง และอีกครั้ง ไม่จบไม่สิ้น เหมือนเข้าหาเพื่อผลประโยชน์ ไม่เคยตอบแทนอะไรอีกฝ่าย มีแต่จะรบกวนและหาเรื่องไปให้ช่วย

เขาถอนหายใจ เสียงนั้นหยุดไป แต่เปลี่ยนเป็นการส่งข้อความทางไลน์แทน

บนหน้าจอมีเมสเสจขึ้นค้าง

‘ทำงานอยู่หรือ’

อินทัชไม่ได้พิมพ์ตอบ ไม่ได้ปลดล็อคเพื่อจะอ่านในไลน์ด้วยซ้ำ

‘พี่จะไปคุยเรื่องที่ดินที่สุโขทัยสี่วัน..อยากได้อะไรก็เมลมานะ’

ข้อความที่พี่กุนต์ส่งมามีแค่นั้น เขาได้แต่จ้องมองด้วยหัวสมองที่ว่างเปล่า

เขาไม่ได้หยิ่ง ไม่ได้ยโส ไม่ได้โง่แล้วอวดเก่งอะไร แต่ ณ ตอนนี้ ที่เขาพอจะดิ้นรนไปเองได้ เขาก็จะลองทำดูก่อน หวังแค่ว่าจะพึ่งพี่กุนต์เป็นทางเลือกสุดท้าย

ในเมื่อฝ่ายนั้นให้ความเป็นเพื่อนกับเขา เขาก็อยากทำตัวให้เหมือนเพื่อนคนหนึ่ง

ไม่ใช่เป็นไม้เลื้อย ที่เห็นหลักให้ยึดเกาะก็ถลาเข้าไปหา สูบเลือดสูบเนื้อเหมือนกาฝาก

..เขาไม่อยากถูกพี่กุนต์มองว่าไม่ต่างอะไรจากเด็กพวกนั้น ที่เข้าหาเจ้าตัวเพราะมีผลประโยชน์แอบแฝง..

“โอ๊ต..” ปาลินเข้ามาตาม เห็นอินทัชนั่งอยู่ตามลำพังเพราะต้องรอขึ้นเวที เขาตรงเข้าไปแตะบ่าเบาๆ “หน้าเครียดชะมัดเลย คืนนี้ร้องเพลงไหวไหม”

“ไหว” อินทัชเงยหน้าขึ้น ถอนหายใจ “ตอนนี้ให้ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

คนฟังบีบมือบนไหล่กว้าง เขารู้เรื่องที่ยายของเพื่อนเป็นมะเร็ง รู้ว่าเพื่อนเครียดแค่ไหน แต่ก็ช่วยอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้ เขาได้แต่ให้กำลังใจ คอยยืนอยู่ข้างๆ และเสนอเรื่องเงินให้หยิบยืมไปก่อนอย่างที่อินทัชเคยช่วยเขามา

ปาลินยัดเยียดซองที่บรรจุเงินสดใส่มืออีกฝ่าย “เรามีสองหมื่น..เอาไปใช้ก่อนนะโอ๊ต”

อินทัชส่ายหัวแล้วส่งกลับ “ตอนนี้เรายังพอมี เรายังมีทางหาเงินได้อยู่บ้าง แต่ถ้าเข้าตาจนขึ้นมาตอนไหน วันนั้นคงต้องพึ่งสนแล้วจริงๆ”

“เอาไปสำรองไว้ก่อนเถอะ ค่าใช้จ่ายโอ๊ตเยอะกว่าเรา..จริงๆนะ” เขาดึงมือเพื่อนให้รับไป “มีแล้วค่อยคืน ตกลงไหม”

ร่างสูงมองคนเบื้องหน้าด้วยสายตาที่เอ่อล้นไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง เขาพยักหน้ารับ

“ขอบคุณนะ..” อินทัชลุกขึ้นยืน กอดปาลินไว้แนบอก “ไม่ว่าจะตอนไหน เมื่อไร สนก็ไม่เคยเดินหนีเราเลย”

..แล้วจะให้รู้สึกเป็นอื่นไปได้อย่างไร..

ปาลินลูบแผ่นหลังกว้าง “ไปทำงานเถอะ..ทำใจให้สบาย เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน”

อินทัชยิ้มจาง เขาสำรวจตัวเองอีกครั้งก่อนจะขึ้นเวที

คืนนี้ แขกยังคงเยอะเหมือนเดิม เสียงปรบมือยังดังเหมือนเดิม และเขาก็ยังร้องเพลง เทคแคร์แขก เอนเตอร์เทนผู้คนตามหน้าที่ของตนเช่นเดิม ต่อให้ภายในใจจะกังวล เจ็บปวด ท้อแท้ หรืออ่อนล้าแค่ไหน เขาก็ยังฝืนทนต่อ

แขกสาวคนเก่า ฝากบริกรเอากุหลาบมาให้พร้อมกับทิปจำนวนสองพันที่เขาร้องเพลงได้ถูกใจเธอ

อินทัชก้มหัวลงเล็กน้อย ร้องเพลงต่ออีกสามเพลง จากนั้นก็ลงไปพูดคุยกับเจ้าหล่อน

“ไม่ได้เจอหลายวัน ไปเที่ยวสงกรานต์ที่ไหนมาหรือเปล่าครับ” เขาถาม ชงเครื่องดื่มให้

“ฮ่องกง” เธอยิ้มพราว “ไปช็อปปิ้งมานิดหน่อยน่ะ ซื้อกระเป๋าเล่น หมดไปหลายแสน..แล้วเธอล่ะ”

เด็กหนุ่มยอมรับว่าใจหนึ่ง เขาก็อิจฉาคนมีเงินที่จ่ายและซื้อสิ่งที่ตัวเองต้องการได้โดยไม่ต้องคิดอะไรให้มากมาย

“กลับบ้านไปเยี่ยมยายครับ” เขาพึมพำ เผลอมองเทียนอโรม่าบนโต๊ะอย่างเหม่อลอย

ลมเย็นพัดมาวูบหนึ่ง พาเอากลิ่นน้ำหอมเจือจางลอยอวลอยู่รอบตัว หญิงสาวข้างกายโน้มหน้าเข้ามาใกล้ เล็บที่เคลือบน้ำยาสีใสแตะลงบนท่อนแขนแข็งแรง อินทัชหันมามอง จ้องลึกลงในดวงตาของเธอ

“ตามตื๊อมานานแล้วนะ” เธอกระซิบ “ใจแข็งเกินไปหรือเปล่าพ่อหนุ่มน้อย”

อินทัชนิ่งเงียบ มองผ่านใบหน้าของอีกฝ่ายไปยังโต๊ะด้านหลัง ปาลินนั่งคุยกับแขกผู้ชายคนหนึ่ง ท่าทียิ้มแย้มเอาใจ บริการเครื่องดื่มและนั่งคุยเป็นเพื่อนอย่างที่เขาเองก็ทำ..ทุกอย่างทำไปเพราะหน้าที่ และทำไปก็เพื่อ ‘เงิน’

..พวกเขาต้องการเงินเหลือเกิน..ในชีวิตนี้ ยังต้องดิ้นรนอีกมากนัก..

เขาทอดถอนใจ หลับตาลงอย่างคิดอะไรได้ในที่สุด

“นี่..” เธอเอนตัวเข้าไปซบบ่า “อย่าใจร้ายกับฉันนักเลยน่า”

อินทัชลืมตาขึ้น ก้มลงมองสาวสวยที่ซุกหน้าอยู่แนบอก เขาจับปลายนิ้วซุกซนที่กำลังลูบไปตามหน้าขาของเขาไว้พลางเคล้าคลึงแผ่วเบา สาวเจ้าเงยมอง

“ลองตื๊อดูอีกครั้งสิครับ” เขายิ้มให้ ราวกับจะหยั่งเชิงยั่วเย้า“บางที..ผมอาจจะใจอ่อน”

“แน่ใจหรือเปล่า”

“ลองดูสิครับ”

เธอหัวเราะ สลับขาไขว่ห้างอย่างมีชั้นเชิง “ออกไปเดทกับฉันเถอะ..จะจ่ายค่าเสียเวลาให้สองหมื่น”

“คราวก่อนบอกว่าสามหมื่นนี่ครับ”

“ยังพูดไม่จบเลย” เจ้าหล่อนเอียงคอมอง ปัดผมยาวสยายไปด้านหลัง “ถ้าอยู่เป็นเพื่อนฉันจนถึงเช้า ฉันให้สี่หมื่น”

อินทัชยิ้มจาง เขาไม่ได้ตอบรับอะไร เพียงแค่เลื่อนมือลงมาวางที่เอวคอด แฝงนัยความหมายที่รู้กัน 

“ผมเลิกงานตีหนึ่ง คุณรอได้ไหม”

เธอเลิกคิ้วคล้ายประหลาดใจ “อย่าหลอกให้ฉันดีใจเก้อนะ”

“ไม่หรอกครับ” เขาตอบ “ไม่ใช่กับครั้งนี้แน่”
   

.........................................................................................

 :hao7: ตอนหน้า nc

//เดี๊ยวว อย่าเพิ่งเขวี้ยงเกิบ 5555+
//เดี๋ยวตอนหน้า พี่กุนต์ก็จะมาแบบหึงโหด ตามไปลากตัวไอ้โอ๊ตมาแล้วชกๆๆ ขึงกะเตียง จับกดซะ....
//เชื่อก็ออกลูกเป็นเต่า 5555+


ปล. อีดิทเรื่องฟอกไตตอนที่แล้ว ล้างทางหน้าท้องต้องทำทุกวันกั๊บ 555+ ไอ้นี่เอาไปปนกะทางแขนเฉย ขอบคุณคุณ Jibbubu มากๆจ้า ^^ รักษาสุขภาพด้วยน้าา สู้ๆๆค้าบบ

ปลล. ใครเจอคำผิด มีข้อมูลอะไรที่ผิดๆ แจ้งเค้าด้วยน้าาา

**มีแก้ไขเหตุการณ์เล็กน้อยคร้าบ ต้องขอขอบคุณคุณหมอ Kanta Riensavapak มากๆๆๆน้าา ที่ช่วยดูเรื่องข้อมูลการพบหมอ อาการ การรักษา ให้จ้าา คุณหมอบอกว่าช่วงเทศกาล จะไม่มีแผนก OPD จะเป็นคลินิกพิเศษ เลยส่งอัลตร้าซาวด์วันเดียวกันบ่ได้ ต้องรอนัดมาวันเวลาราชการ ก็เลยแก้ไขตรงนี้จ้า แล้วก็แนะนำเข้า รพ.จังหวัดด้วย (เค้าให้ไป รพช. 55+) เค้าเลยถามขั้นตอนพบหมอไปซะแหลกลาญ แต่คุณหมอใจดีม๊ากก ตอบละเอียดยิบมาเลย 555+ รบกวนคุณหมอยันเที่ยงคืนอ่ะ ขอบคุณมากๆจ้าา  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 02-08-2016 00:00:03

แงแงแงแง   

พี่กุนต์ โผล่มาคุย กะ น้องอ้น นิดดียว   

แถมพานายผัดไทยมาแจมด้วย ...น้อยใจแทน นายโอ๊ต แล้วนะ :mew4:


คุณข้าวปั้น บอกว่าไม่มี ดราม่าอะไร  ก้อ เชื่อได้ไหมเนี่ย     :mew2: เราสงสารคุณยาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 02-08-2016 00:17:03

เราเชื่อนะ เรายอมออกลูกเป็นเต่า 
เราว้อนอยู่เลย 5555555555
อย่างน้อยมันก็ดีกว่าให้พี่โอ๊ตขายบริการให้ยัยป้าขึ้นคานไม่มีปัญญาหาสามี
 :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 02-08-2016 00:20:17

โอยยย ว่าแล้ววว ว่าคุณยายต้องเป็นอะไรซักอย่างแน่ๆ

โอ๊ตจะไปนอนกับยัยผญนี่แหล่วววว พี่กุ๊นต์ รีบกลับมานะคะ

มีความลุ้นอะไรเบอร์นี้ ได้แต่นั่งรอตอนหน้าต่อไปปปป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 02-08-2016 00:35:03

ไม่เอานะโอ๊ตไม่เอา อย่าไปนอนกับนังชะนีให้ระคายปิก๊ะจูนะไม่เอาาาาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 02-08-2016 00:53:46

สุดท้ายโอ๊ตก็แพ้อำนาจเงิน

ไม่ได้ผิดหวังในตัวโอ๊ตนะ เข้าใจว่าอำนาจเงินมันหอมหวาน ยิ่งการได้มาง่ายๆแบบนี้

 ง่าย เงินเยอะ ไม่เสียอะไร แม้ว่าจะเสียศักดิ์ศรีนิดหน่อยก็ตาม

ยิ่งเจอมรสุมกระตุ้นก็ไม่แปลกหรอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 02-08-2016 00:55:29

โอ๊ตตตตตต เลี้ยวมาเป็นเด็กพี่กุนต์ดีกว่าาาาาา  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 02-08-2016 01:46:11

ทำอะไรก็คิดหน้าคิดหลังให้ดีนะ

พี่กุนต์ที่บอกว่าเด็กที่สนใจมักเข้าหาเอง รายนี้ขอพิเศษเข้าหาเองได้เปล่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 02-08-2016 01:50:02

โอ๊ตตตตตต คิดดีๆก่อนที่จะทำอะไรนะบ้างสิ่งบ้างอย่างมันทำไปแล้วก็แก้ไขไรไม่ได้
ชีวิตยังไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นกันต่อไป สู้ๆนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 02-08-2016 01:59:21

พี่กุนต์ให้เงินดีกว่านะ ไปเสนอขายดูสิ :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 02-08-2016 02:00:47

อินทัช คิดดีๆ เด็กเลี้ยงใครหรือเปล่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 02-08-2016 03:03:25

โถ เราเข้าใจความจำเป็นของโอ้ตนะ
แต่ก็ยังไม่อยากให้ขายอยู่ดีอ่ะ
มันดูแบบ ไม่รู้สิ. ทำครั้งนึงคงไม่รู้สึกดีไปตลอดชีวิต
ไม่ว่ายังไงก็คงรู้สึกตัวเองไร้ค่าบ้างอ่ะ
แต่เข้าใจเหมือนกันว่ายายก็ต้องดูแล ครอบครัวหนึ่งเดียวด้วย
พี่กุนต์ขา เลิกตัวติดกับคุณไผทแล้วมาหาโอ้ตหน่อยเถอะ
สงสารพ่อหนุ่มน้อยจริงๆ
อาจจะหายไปก่อนจะเสร็จพี่นะค้าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 02-08-2016 03:16:27

อ่านควบสองตอน ตอนที่แล้วด้วยค่ะ
พออ่านจบตอนที่แล้ว เราก็สงสัยไว้ก่อนเลยว่ายายโอ๊ตเป็นมะเร็งหรือเปล่า
อาการเหมือนทวดกับยายเราเลยค่ะ
พอมาอ่านตอนล่าสุดก็ใช่จริงๆ
เราพูดตรงๆ เราสงสารโอ๊ตมากนะ
ภาวะหลายอย่างบีบบังคับให้โอ๊ตต้องหาทางหาเงินมา
คือจะมองว่าสิ่งที่คิดจะทำมันไม่ดีก็ใช่
แต่ถ้าเเลกด้วยชีวิตของคนที่รัก เราว่าจะเลือกโอ๊ตตัดสินใจแบบนี้ก็ไม่ผิดหรอก
คนเราอยากใช้ชีวิตให้ถูกทำนองครองธรรมอยู่แล้ว แต่ความจำเป็นบางครั้งก็ทำให้เราต้องเลือกเนอะ
เอาใจช่วยโอ๊ตนะ อยากให้หาคนเลี้ยงให้ถูกคน /อ่าว เดี๋ยวๆ 55555555555
ชอบนิยายเรื่องนี้ของคุณข้าวปั้นมากๆ เลยค่ะ รออ่านอยู่นะคะ  :o8: :L2:

ปล.ยังรักพี่กุนต์เป็นที่ 1 เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือสงสารโอ๊ตด้วย เอาเป็นว่าได้กันเถอะค่ะ เราขอ /เดี๋ยวๆ อีกรอบ 5555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 02-08-2016 03:55:05

สงสารโอ๊ต ทำไมชีวิตถึงได้มีแต่อุปสรรคแบบนี้เนี่ย แล้วเมื่อไหร่จะมีความสุขกับเขาซักที ข้าวปั้นแค่ไปเดทอย่างเดียวไม่ได้เหรอ ไม่เอาไม่ให้โอ๊ตไปนอนกับคนอื่นซิ แต่ก็นะตอนนี้อะไรๆ โอ๊ตก็คงยอมแหละที่ทำตอนนี้ก็เพื่อยาย ถ้าไม่เข้าตาจนจริงๆ โอ๊ตคงไม่ยอมทำแน่ๆ เฮ้ออออออ สู้ต่อไป ชีวิตมันต้องดิ้นร้นกันต่อไป

ปล. ขอบคุณค่ะข้าวปั้น เราเป็นมา 13 ปีแล้วค่ะ เป็นตั้งแต่เพิ่งเรียนจบใหม่ๆ เลย ตอนนี้เราแข็งแรงดีค่ะ ฟอกทางแขนอยู่ค่ะ ไม่เคยทำทางหน้าท้องนะคะ สมัยนั้นเขาให้ทำแขนอย่างเดียวเลยค่ะ ข้าวปั้นก็รักษาสุขภาพนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 02-08-2016 05:24:47

ทำไมชีวิตของโอ๊ตมันน่าสงสารจัง  ย่ิงกว่านางเอกในละครหลังข่าว
ถ้าจะขายให้นางชะนี. เจ๊ว่าสู้ไปเป็นเด็กคุณกุนต์ดีกว่า
 :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 02-08-2016 05:50:55

อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจความรู้สึกของคนที่มีความจำเป็นจนต้องขายบริการเลย มันต้องใช้เงิน แล้วก็ไม่มีทางไหนที่จะหาได้เยอะ ง่าย และรวดเร็วเท่ากับทางนี้อีกแล้ว สู้ๆ นะโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 02-08-2016 06:09:45

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 02-08-2016 06:11:13

ชีวิตโ๊อ๊ตรันทดจังเลยยย รับไม่ได้จริงๆ
อ่านแล้วเครียด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 02-08-2016 06:38:28

ว๊ากกกก~~ ไม่นะโอ๊ตทำงี้ได้ไง พี่กุนต์ก็ไม่อยู่ด้วย ชักจะไปกันใหญ่แล้วววว~~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 02-08-2016 06:49:18

เข้าใจโอ๊ตนะ ไม่โกรธเลยถ้าจะตัดสินใจทำแบบนั้น (แต่เชื่อว่าพี่กุนต์มาแน่555) เวอจิ้นน่าจะยังอยุ่ที่พี่กุนต์
นี่เชื่อว่าโอ๊ตชอบพี่กุนต์แล้วนะ ตอนน้องอ้นถามว่าไม่ชอบพี่กุนต์เหรอ คือถ้าไม่ได้คิดเกินเลยนี่ โอ๊ตไม่ต้องชะงักเลยนะ เพราะก็ไม่ได้มีความสัมพันชั้นชู้สาวอะไร แต่โอ๊ตดันคิด
แล้วตอนนี่โอ๊ตก็อคติกับผไทไปแล้วเรียบร้อยด้วย ทำไรก็ขัดหูขัดตา ฮาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 02-08-2016 06:54:16

ไปเหอะโอ๊ต สี่หมื่นอ่ะ ตอนนี้เราหน้ามืดอะไรๆ ก็ทำได้หมด
 ...คาใจเรื่องเดียว โอ๊ตทำเป็นใช่ไหม 5555555555555555555555 //คือโสดซิงไง เกิดสาวเจ้าคาดหวังสูงถึงลีลาถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดไรงี้
//มันคือสัญชาตญาณเนอะเรื่องนี้สบายๆ อยู่ละ //เหรออออ

พี่กุนต์จะหึงอะไร แค่บังเอิญไปเห็นแล้วรอสอบสวน//อย่างพี่กุนต์แค่มองก็พอละ ไม่ต้องพูดหรอก ดูออก 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-08-2016 07:12:21

สิ่งที่โอ๊ตตัดสินใจทำ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพายายมาอยู่หรือรับจ๊อบต่อคืนนี้  เราชื่นชมนะ โอ๊ตไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง ไม่ได้อยากได้เงินเอาไปเปลี่ยนมือถือใหม่อะไรอย่างนั้น ทำไปเลยโอ๊ตอย่าไปสนคำพูดคนหรือแคร์ใคร? ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนและครอบครัวเราอยู่ได้ #อินอิน  #อยากจะมีสัก 5 หมื่นจะจิกตามองชะนีแรง แล้วควงแขนโอ๊ตเดินเชิดออกมา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 02-08-2016 07:27:21

สงสารโอ๊ต  :hao5:
จะร้องไห้ตามแล้วอ่ะ TT

ตอนหน้าพี่กุนต์จะโผล่มาสินะ  :hao6:
รีบมาลากตัวโอ๊ตก่อนที่ชะนีคนนั้นจะมาเอาไปนะ  :katai1:
รอ NC ของโอ๊ตกะพี่กุนต์ตอนหน้าอยู่ กร๊ากกกก  :hao7:
มาต่อไวๆ นะค้าข้าวปั้นนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 02-08-2016 07:30:48

น้ำตาคลอ มันต้องมีวิธีแก้ปัญหาที่ดีกว่านี้สิโอ๊ต
อย่าเพิ่งเลือกทางนี้เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 02-08-2016 07:33:31

น่าสงสาร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 02-08-2016 07:52:40

ทางเลือกของชีวิตคน มันมีไม่มากจริงๆ โอ้ต สู้ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 02-08-2016 08:11:51

สงสาร :hao5:

ถ้าชีวิตจะลำบากขนาดนี้ :monkeysad:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 02-08-2016 08:14:18

“ให้โอกาสผมได้ดูแลยายบ้าง จะได้พายายไปหาหมอ หาข้าว..หาน้ำให้กิน ได้คุยกันทุกวัน ไม่ต้องรอเจอกันแค่งานเทศกาลไง”
    สะเทือนใจก็คำพูดของน้องที่บอกยายประโยคนี้แหละ  อ่านปุ๊ป น้ำตาทะลักเลย  ไม่ว่าน้องจะตัดสินใจอย่างไร จะไม่ว่าน้องเลย ในเมื่อทางเลือกไม่ได้มีเยอะเหมือนคนอื่น แต่ภาระที่แบกไว้มันรอไม่ได้ น้องจะทำอะไรก็ไม่ว่า ขอให้ผ่านช่วงเลวร้ายนี้ไปด้วยดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 02-08-2016 09:23:19

ชอบนิยายของผู้แต่งทุกเรื่อง แต่เราไม่ชอบแนวนายเอกผ่านผู้ชายมาหลายคนแบบนี้อ่ะ
แถมเป็นฝ่ายเสียเปรียบตลอด เรื่องนี้เลยขอบาย แต่เสียดายอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 02-08-2016 09:31:53

พี่กุนต์รีบกลับมาด่วนๆ เด็กพี่จะโดนชะนีงาบแล้วนะ  :serius2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: PCRYA_OK ที่ 02-08-2016 10:09:58

เรายอมออกลูกเป็นเต่า
ไม่อยากให้โอ๊ตทำแบบนี้ แต่ก็นะชีวิตจริงอาจโหดร้ายและไม่มีทางเลือกให้เรามาก
ไม่นะโอ๊ต...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-08-2016 10:10:06

ไม่น๊าาาาาาา

โอ็ตต้องเสียซิงให้พี่กุนต์เท่านั้น!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 02-08-2016 10:10:29

บอกพี่กุนต์จิ น้องโอ๊ต นะๆ  อย่าเป็นคนอื่นจิ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-08-2016 10:29:28

เอาจริงหรือโอ๊ต!?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 02-08-2016 11:18:42

จะเป็นไงต่อเนี่ยยยย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว มาเร็วๆน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 02-08-2016 11:33:20

เราว่าแค่โอ๊ตฝืนมาได้ขนาดนี้ก็นับว่าสุดยอดมากแล้วแหละค่ะ เพราะโอ๊ตเองเป็นผู้ชาย เอาจริงๆมันไม่ได้เสียหายเท่าผู้หญิง
แล้วแบบ มันได้เงินเยอะมาก เวลาเร็วมาก แต่น้องก็ยังยอมจะแบบ มองผ่านไปไม่ทำ จนกระทั่งวันที่มันถึงที่สุดแล้วจริงๆ
นับถือใจน้องมากกกก มะเร็งใช้เงินเยอะมากค่ะ มากจริงๆ
แต่ขอให้พี่กุนต์มาช่วยมาคุยกับน้องให้ได้ทันเวลาทีเถอะนะคะ

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 02-08-2016 11:36:18

โอ้ยยยยย,,เราไม่โอเค อยากให้ได้กันพี่กุนนนน (ทำไมเอาแต่ใจ)

สงสารชีวิตโอ๊ตจับใจเลย อะไรจะรุมเร้าขนานน้านนน

สู้ๆน้าาา อย่าลืมนะ ยังมีพี่กุนคอยช่วยเหลือ

ออกตัวเชียร์คู่นี้เต็มที่อ่ะ รอตอนต่อไปอย่างตั้งมั่น

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 02-08-2016 11:51:03

พี่กุนต์ไม่อยู่ ทางสะดวก ดูทรงแล้วน่าดราม่าต่อเนื่อง
ทำแล้วอย่ารู้สึกว่าตัวเองด้อยค่านะโอ๊ต

เขาเรียกว่า วันสังขารล่อง ค่ะ ไม่ใช่สงกรานต์ล่อง คล้ายกับวันส่งท้ายปีเก่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 02-08-2016 12:25:34

จริงๆ ตั้งแต่ที่รับรู้เรื่องราวชีวิตของโอ๊ต ก็เห็นใจนางมาตลอด
เด็กผู้ชายอายุเท่านี้ ปัญหาเยอะแยะขนาดนี้ มันน่ากลายเป็นเด็กเลี้ยงใครไปตั้งนานแล้ว
แต่โอ๊ตใจแข็ง มุ่งมั่น มีขอบเขต มีวินัยกับตัวเองอยู่ตลอดกับเรื่องพวกนี้
ยังไม่อยากให้น้องมันต้องมาพลาดเพราะการตัดสินใจในช่วงที่จิตใจกำลังเป๋ แต่ต้องทำเป็นเข้มแข็งแบบนี้เลย

ไม่ได้คิดถึงใครเลย ไม่ได้คิดถึงว่าพี่กุนต์จะไม่ชอบใจหรืออะไร
เรารู้ เราเชื่อว่าทุกคน รวมถึงพี่กุนต์ ก็รู้ ว่าต่อให้โอ๊ตหน้ามืดยอมยัยเจ้นั่นไปจริงๆ โอ๊ตก็ไม่ได้เลวร้าย
แต่เราสงสารตัวโอ๊ตเอง ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ โอ๊ตจะมองตัวเองยังไง จะยังเคารพตัวเองได้เหมือนเดิมมั้ย ห่วงนาง ;_;
โอ๊ตแกต้องสู้นะ จะเป็นยังไงก็ยังอยากเห็นโอ๊ตกลับมายืนได้ แล้วก้าวต่อด้วยตัวเองอีกครั้งนะ

ยายจะมาอยู่กับโอ๊ตแล้ว อย่างน้อยเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้โอ๊ตก็ยังมียายคอยปลอบใจคอยลูบหัวล่ะเนาะ
ไม่มีใครอยากให้ยายเป็นอะไรไปสักคนนะข้าวปั้นนนน มียายอยู่ อย่างน้อยโอ๊ตก็มีหลักใจที่เป็นคนในครอบครัว
ยายเองก็ยังอยากดูความสำเร็จของหลาน อยากให้แกชื่นใจก่อนจะไป อย่าเพิ่งทิ้งกันนะยายจ๋า ;_;

แพ้นิยายมีมีซีนครอบครัว ตอนนังโอ๊ตเบลอ เรานี่ปริ่มแล้ว จะร้อง ฮือออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 02-08-2016 12:51:55

รอ 2 วันนานเกินไป ขอเย็นนี้เลยได้ไหม
555555555555555555
มีความลุ้นยิ่งกว่าหวยรัฐบาลเมื่อวานเสียอีก
เอ็นซี แบบไหน
 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 02-08-2016 13:39:11

อ๋าาาาาาาาาา ตอนหน้ามี nc ซะด้วยอ่า :hao7: :hao7:
โอ๊ตเสร็จผู้หญิงคนนั้นแน่นวลลลลลลลลลลลลล :katai1: :katai1: :z3:
คุณกุนต์เข้าร้านคืนนี้หน่อย พลีสสสส

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 02-08-2016 14:13:16

สารภาพว่าอ่านตอนนี้จบแล้วแทบกรี๊ดค่ะ
 :katai1: :katai1: :katai1:

เจ็บปวดเหลือเกินนนน เจ็บปวดทำไมไม่รู้แต่ไม่อยากให้โอ๊ตไปกับคนอื่นเลย แงงงงงง

นี่มันปีชงของโอ๊ตรึเปล่า พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกมากๆ ซวยซ้ำซวยซ้อนมีเรื่องเข้ามาได้ตลอด ฮือออ
โอ๊ตต้องอดทนนะ เชื่อว่าหลังจากที่เรื่องร้ายๆ ผ่านเข้ามาจะต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น
(อย่างน้อยๆ เรื่องดีๆ เรื่องนึงก็คือพี่กุนต์เนี่ยแหละ เชื่อสิ!!)

เดี๋ยวคุณยายมาอยู่กรุงเทพแล้วก็จะได้เจอหลานสะใภ้เองค่ะ /มองพี่กุนต์

รอตอนหน้าแทบไม่ไหวแล้วววววว ใจจะขาดดดด แงงง


อยากบอกว่าชอบตอนโอ๊ตมันไม่พอใจที่ 'เพื่อน' พี่กุนต์โผล่เข้ามาในโทรศัพท์เหลือเกินนนน
ก๊ากกกกกกกกกกกกกก หึงก็บอกว่าหึงสิ เอ๊! เด็กคนนี้!! เดี๋ยวเจอคุณไผทรุกกว่านี้แล้วจะหนาว อิอิ


ปล.ชอบเวลาพี่กุนต์เรียกโอ๊ตว่าพี่โอ๊ตจังเลยยยยยย อบอุ่นและดีกับใจเหลือเกินนนน TvT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 02-08-2016 16:38:11

 :katai1: แค่โอ๊ตยังไม่ให้ใจพี่กุนต์ก็พอนะ อย่าถึงกะได้กับชะนีเพื่อเงินเลย เริ่มจะหน่วงหนัก ใสใสไปไหนกัน ไม่รวมคุณผไทอ้อยพี่กุนต์เหลือเกินอีกต่างหาก :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 02-08-2016 17:49:53

เอ่ออ ไม่เอา nc ของเจ๊ช่างตื๊อนะ ไม่อยากให้พี่กุนต์ใช้เงินแลกเซ็กส์กับโอ๊ตเลย แล้วเมื่อไหร่เค้าจะรักกานน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 02-08-2016 18:01:41

อ้างจาก: lovenadd ที่ 02-08-2016 08:14:18  

“ให้โอกาสผมได้ดูแลยายบ้าง จะได้พายายไปหาหมอ หาข้าว..หาน้ำให้กิน ได้คุยกันทุกวัน ไม่ต้องรอเจอกันแค่งานเทศกาลไง”
    สะเทือนใจก็คำพูดของน้องที่บอกยายประโยคนี้แหละ  อ่านปุ๊ป น้ำตาทะลักเลย  ไม่ว่าน้องจะตัดสินใจอย่างไร จะไม่ว่าน้องเลย ในเมื่อทางเลือกไม่ได้มีเยอะเหมือนคนอื่น แต่ภาระที่แบกไว้มันรอไม่ได้ น้องจะทำอะไรก็ไม่ว่า ขอให้ผ่านช่วงเลวร้ายนี้ไปด้วยดี

เราก็เป็น อ่านฉากนี้แล้วร้องงงงงงไห้หนักมาก :o12:

คิดถึงคุณยาย  :mew6:

เราคงเหมือนน้องอุ้มตัวน้อยๆๆๆ ได้แต่กอดและดูแลคุณยาย อยู่ห่างๆๆ


คืนนี้ คุณข้าวปั้นจะมาลงตอนที่ 19 ใช่ไหม  เรารุ้ว่าคุณข้าวปั้นใจดีๆๆ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 02-08-2016 18:24:48

พี่กุนต์อยู่ไหนน มารับตัวเด็กเกเรกลับบ้านด่วนๆ 
 
 
โอมมม จงมาต่อ มาต่อ มาต่อ คืนนี้เลย .... เพี้ยง !! 
 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 02-08-2016 18:32:38

สงสารโอ๊ต ต้องทนทำงานหนัก  ทำทุกอย่างเพิ่อคนที่รัก  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 02-08-2016 19:44:25

ยัง ยัง ยังไม่เลิกเล่นกับชีวิตของโอ๊ตเลยนะท่านเทพเจ้าท่านโชคชะตา
 สนุกมากใช่ไหม จะบีบจะกดดันให้โอ๊ตยอมเป็นเด็กขาย...ให้ได้ใช่ไหม
งือออ.. :mew6:.ป้าสงสารโอ๊ดจัง
.....กลัวจัง กลัวโอ๊ตต้องยอมเอาตัวเข้าแลกกับเงินสี่หมื่น เพราะความจำเป็นบังคับ  ..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 02-08-2016 20:05:18

เอ้อ ทำแบบนี้พี่กุนต์รู้เข้าโดนด่าตาย  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-08-2016 20:23:15

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: krouy ที่ 02-08-2016 21:19:38

งื้ออออ ทำไมเราอยากพี่กุนต์ได้กับคุณไผท พออยู่กับโอ๊ตมันเหมือนเล่นเครื่องเล่นอ่ะแต่กับคุณไผทด้วยความอายุและมีความเป็นผู้ใหญ่เลยดูละมุนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 02-08-2016 21:46:18

นึกอยุ่ว่า โอ๊ตจะมาทางนี้ด้วยเหตุอะไร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 02-08-2016 23:19:12

nc นี่ของโอ๊ตกับขุ่นป้าใช่ไหมคะ555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 03-08-2016 00:19:38

หดหู่มากกับเรื่องของคุณยาย
แกคงทรมาณพอดู กับการเจ็บป่วยจากโรคที่รุมเร้า
แต่ก็ไม่อยากให้หลานเป็นห่วง
สงสารโอ๊ต เสาหลักของครอบครัว
อายุแค่นี้แต่ก็ยังต้องแบกรับอะไรหลายๆอย่าง
ไม่แปลกเลยที่ตอนนี้โอ๊ตจะคิดแบบนี้
เห้อ ก็ให้มันเป็นไปหมุนไป ครั้งนี้เราจะไม่เดาอะไร55
สงสารอ้นกับอุ้มด้วย น้องยังเด็กยังไม่รู้อะไร
ถ้ายายจะเสียจริงๆ เด็กๆจะเป็นยังไงน้อ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้น้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 03-08-2016 00:34:19

โอ๊ต!!! ทำไมไม่จำเดือดร้อนเรื่องเงินใส่ชุดนศ.มาหาพี่(กุน)
เดยะตีตายเลย เลิกงานแล้วกลับบ้านไปเลยนะ :m16:
เดี๋ยวยายรอหรอก ถือว่าเจ้ขอ อย่าทำแบบเน่
มันไม่ดีต่อใจเจ้เลย :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 03-08-2016 00:43:13

เศร้ากับครอบครัวโอ๊ต สู้ๆ อย่ายอมแพ้นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: lukYRKM ที่ 03-08-2016 05:34:26

เข้าใจโอ๊ตนะ เวลาที่เข้าตาจนจริงๆ มองไปทางไหนก็ดูมืดไปหมด จะพึ่งพาแต่กุนต์มันก็ดูน่าเกลียดเกินไปเพราะความจริงไม่ได้เป็นอะไรกัน ทั้งๆ ที่ความจริงกุนต์สนใจแต่โอ๊ตก็ทำเป็นไม่รู้ เพราะอย่างนี้เลยจะขอความช่วยเหลือตลอดคงไม่ได้มัยคงไม่ต่างกับเด็กคนอื่นของกุนต์จริงๆแแหละ
สำหรับเราไม่โทษความคิดชั่ววูบของโอ๊ตหรอก แต่เราแค่กลัวว่าถ้ามีครั้งแรกแล้วมันจะมีครั้งต่อไป แต่จะดีสุดถ้าโอ๊ตไม่ไปกับนาง  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 03-08-2016 09:22:31

เอาล่ะเหวยยยยย  งานนี้เจ้าโอ๊ตเอาจริงนะนั่น  :katai1:

แต่หากว่าพี่กุนต์มาทันแล้วทำข้อตกลงในการพาโอ๊ตออกไปแทนผู้หญิงคนนั้น นี่กลัวว่าต้องมีมาม่าเพราะเรื่องเหมือนกับการซื้อขายแทนความรู้สึกดีๆ ที่กำลังเกิดในใจของทั้งคู่จริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ติชิลา ที่ 03-08-2016 16:50:05

อืมมมมม จะว่าไปก็เข้าใจโอ๊ตนะที่ไม่กล้าขออะไรกุนต์
แฟนก็ไม่ใช่ รักกัน(ชนิดรับรู้กันทั้งคู่)หรือก็เปล่า
ไอ้จะไปขอโน่นขอนี่ ทุกวันนี้ก็กวนเขาอยู่เยอะแล้ว
แถมพ่อคุณก็รักเกียรติ รักศักดิ์ศรีของตัวเอง เคารพตัวเองเยอะอยู่
สู้ๆ น้า งื้ออออออออ

ปล. ปกติไม่ค่อยตามเรื่องที่ยังไม่จบ เรื่องนี้เล่นเอาอ่านรวดเดียวเลยอะ TwT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: iAlexiajang ที่ 04-08-2016 08:16:39

กรี๊ดดดดดด พี่กุนต์ต้องรีบกลับมาแล้วนะคะงานนี้...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 04-08-2016 20:53:00

คิดมาหลายวันแล้ว โชคชะตามักจะทำร้ายคนดีๆอยู่เรื่อยๆ แต่อย่างน้อยก็อยากจะให้ยายได้มาอยู่กับโอ๊ต และน้องๆ ให้พวกเขาได้ดูแลยายทดแทนบุญคุณยายบ้าง เพื่อที่พวกเค้าจะได้มีความทรงจไว้ให้ระลึกถึง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 04-08-2016 22:20:05

 :sad4:

 พี่กุนต์ มาไวไว นะฮะ 

  :hao5:

  น้องอ้น น้องอุ้ม ง่วงแล้ววววววววววววว

 :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven   

 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 04-08-2016 23:57:36

ย้ายไปหน้า 32 จ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 05-08-2016 00:27:34

ว้ายๆ ทำไมย่อแรกเราอ่านแล้วเขิล :-[
อร้ายยย เด็กหนุ่มมันดีอย่างนี้นี่เอง ฮ่าๆ :haun4: :haun4:
หุ่นน่าเซี๊ยะ แต่ถ้าจะให้แนะนำเก็บซิงไปชิงโชคกับพี่กุนดีกว่านา
ท่าทางจะได้รางวัลใหญ่อยู่ละ :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 05-08-2016 00:48:30

 :hao6: :hao6: :hao6:ตะตะตะตะตะลึงตาโต โอ้วโน้วววววววววว โอ๊ต 9 นิ้วปะ !!!!!!!!! :z2: :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 05-08-2016 01:13:56

 ถอนหายใจอย่างโล่งอก
 
พี่โอ๊ตกลับบ้านนะ อ้นกับอุ้มรออยู่   

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 05-08-2016 01:25:40

นี่ประเมินยัยเจ้นั่นสูงไปอ่ะ

นี่คิดไปว่า สุดท้ายเจ้ดูออกว่าโอ๊ตเดือดร้อนและไม่สบายใจที่จะขายตัว เจ้ซึ่งถูกชะตาอยุ่แล้วก็เลยใจป้ำแค่นั่งคุยแล้วก็ให้40,000 โดยไม่ต้องมีอะไรกัน

ที่ไหนด๊ายยยยยยยย

ตกลงพี่กุนต์คิดว่าอิไทเข้าหาด้วยจุดประสงค์ใด ?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 05-08-2016 01:43:34

อะโห อิเจ๊นั่นก็เป็นเมียน้อยเขาอีกที
เราก็นึกว่าไฮโซไฮซ้อที่ไหน โถ่เอ้ย
เราอ่านแบบไม่ละเอียดมาก
จะรออ่านอีกทีแบบเต็มๆนะคะ ดีใจจังๆที่เข้ามาดู
-----------
เราอดใจไม่ไหวแหละ ฮือออ
ทำไมเราชอบโมเม้นระหว่างพี่กุนต์กับไผ่จังเลยอะ
โคตรชอบตอนที่ไผ่หยอกพี่กุนต์อะ น่าร้ากก555
ขำอะ จะบอกรักดีๆก็ไม่ได้นะ ต้องแซะพี่เขาด้วย
ตอนนี้เราชอบพี่กุนต์อันดับ1 ไอ้ลอย2 ไผ่ตีคู่มาติดๆ
อาจจะชิงตำแหน่งได้เร็วๆนี้5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 05-08-2016 02:37:26

โอ๊ตไม่เปิดโอกาสให้พี่กุลเลย ปิดกั้นตัวเองทำไมมม
เสียจัยยย :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 05-08-2016 04:08:07

กรี๊ด ค้างงงงง  :ling1:
ตอนไคลแมกซ์ยังไม่มา งั้นเราก็จะรอต่อไป  :hao7:
ก็ยังดีที่โอ๊ตรอดมาได้ จะโทรหาพี่กุนต์เปล่าเนี่ย
คุณไผ่กะคุณผัดไทยหนีกันไม่พ้นหรอกก 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 05-08-2016 05:34:22

คุณไผ่กะผไท ท่าทางจะมัน มวยถูกคู่แน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 05-08-2016 06:15:37

 :monkeysad: :monkeysad: สงสารสู้สู้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 05-08-2016 06:40:56

และแล้วโอ๊ตเองก็ได้รู้ความจริง~~~~~
ฮุฮุ ในที่สุดความภูมิใจในตนเองยังคงมีอยู่ ไม่ได้ทำผิดต่อใคร โล่งอก ไม่อย่างงั้น..ได้เงินมาแต่ไปเอาเมียไผ แถมเป็นน้อยอีก กรรม..55555555

พี่กุนต์ก็อายุมาก คิดมากตามอายุ แต่ก็นะสุดท้ายคนเราก็ต้องการคนที่อยู่ร่วมกันได้แบบยอมรับตัวตนกันจริงๆ ไม่มีเงี่ยนไข
*เงื่อน

รออออจ้ะะะ ตีกลองรัวๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 05-08-2016 07:50:38

หัวเรื่องไม่เปลี่ยนอ่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 05-08-2016 09:34:59

"ท่าน" ที่ว่านี่เป็นใครก็ไม่รู้ล่ะ แต่ตอนนี้ท่านมีบุญคุณกับหนูมากค่ะ
ขอบคุณนะคะที่นึกอยากจะมาหานางเอาคืนนี้  :call:
โอ๊ตเอ๋ย ฟาดเคราะห์ไปนะแก กลัวแต่พี่กุนต์จะรู้น่ะสิ
พี่กุนต์ก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้โอ๊ตลำบากเพราะยายป่วย แงงงง กลัวพี่กุนต์เข้าใจโอ๊ตผิดง่ะ

สองสามตอนมานี้โอ๊ตได้ความเป็นพระเอกคืนมาโขเลย 55555
เพราะพี่กุนต์ก็ลัลล้ากับเพื่อนใหม่ ส่วนโอ๊ตก็น่าสงสาร ได้คะแนนเห็นใจไปเต็มๆ
แอบหมั่นไส้นิดเดียวตรงคิดถึงปาลิน แต่ไม่รู้จักคิดถึงพี่กุนต์ซะบ้างนี่แหละ ชิ
โอ๊ตไม่ผิด เราแค่หมั่นไส้ XD

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 05-08-2016 09:47:41

และในที่สุดไข่เค็มก็ถูกพอกด้วยเกลือสมุทร เข้ากั๊นนนนเข้ากันนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 05-08-2016 10:39:31

โอ่ยยยยยย
หายใจโล่งมากค่ะครึ่งนี้ หลังจากวิตกมาหลายวัน
พี่กุนต์รู้ว่าคุณผไทจะจีบ แต่ห้ามพี่กุนต์รู้สึกดีไปกับเขาด้วยนะ
สงสารอ้นกับอุ้มมัน 55555555555555 เกี่ยว ?
รอที่เหลือนะคะ คืนนี้จะมาไหม
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ติชิลา ที่ 05-08-2016 10:52:28

โอ๊ยยยย มันใช่

จุดพลุดีใจน้องโอ๊ตยังไม่โดนใครกิน  :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: imAWESOMEz ที่ 05-08-2016 13:59:28

ดันน :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 05-08-2016 20:03:39

เริ่มอยากเปลี่ยนคู่ละ พี่กุนต์กับคุณผไทเคมีเข้ากันตลอดดดด กรี๋ดดดดด แถมตอนนี้โอ๊ตกับพีกุนต์ก็ไม่มีอะไรเพิ่มเติมเลยอ่าถ้าไม่ติดอ้นกับอุ้มคงเลิกติดต่อกันไปตั้งแต่นิยายตอนแรกๆแล้ว 55555 โอ๊ตก็เพ้อถึงปาลินมากขึ้นทุกวันๆ ถ้าไม่ใช่ช่วง hard time หรือมีอะไรต้องคิดต้องแก้ก็ไม่มีบทพี่กุนต์อยู่เลยอ่า พี่กุนต์ก็ถูกคิดถึงเป็นคนสุดท้ายเสมอ   :เฮ้อ:
นิยาย Feel good จริงๆ 55555 :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 05-08-2016 21:20:28

 :hao5:

โอ้ยยยย

อ่านตอนนี้แล้วช่วงแรกที่โอ๊ตไปกับเจ๊คนนั้นอิชั้นกำก้านมะยมแน่นมาก
ถึงกับกลั้นหายใจอ่าน ภาวนาขอให้พี่กุนต์โทรมา แต่สรุปพี่กุนต์ไม่โทรมา แต่เป็นผัวเจ๊แทน ขอบคุณค่ะ /กราบบ 5555
ยังไงก็อยากให้คนแรก(และคนสุดท้าย)ของโอ๊ตเป็นพี่กุนต์อยู่ดี
เด็กหนุ่มเนื้อแน่นกล้ามฟิตขนาดนี้เร้าใจคนแก่ดีแท้น้อออออออ >_<
(แต่จำได้ พี่กุนต์เคยบอกว่าแก่แล้ว หลายรอบไม่ค่อยไหว #เดี๋ยวๆๆๆ)

อ่านจบแล้วอยากเข้าไปลูบหัวโอ๊ตแล้วบอกว่าไม่เป็นไรมากๆ
ชีวิตเราความจำเป็นมันต่างกันเนอะ ;-; เข้าใจความรู้สึกโอ๊ต มีครอบครัวอีกสามชีวิตให้ต้องดูแล
คือมันหนักเกินไปสำหรับเด็กอายุแค่นี้จริงๆ โอ๊ตทำดีที่สุดแล้วแหละ
นี่เอาใจช่วยอยู่ (ถึงจะแอบหมั่นไส้บ้างอะไรบ้างเป็นบางครั้ง 5555555555)


รออีกครึ่งนึงที่เหลืออออ
เค้าคิดถึงคุณไผ่ม๊ากกก มากกกก
คนดีย์ของบ่าววว น้องรักพี่กุนต์ โผล่มาทีนึงก็กวนตีนคนพี่เค้าตลอด ช่างน่ายกสมบัติให้จริงๆ 555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 05-08-2016 22:41:59

ตายแล้ว ทำไมไม่เลือกไปซบอกพี่กุนต์
เทอจะมากินหญิงไม่ได้นะโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 05-08-2016 23:08:27

มานั่งรอ :really2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: NUBTANG ที่ 05-08-2016 23:13:16

เอ้ยยย ตัดฉับมากกก รอครับบบ รอออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 06-08-2016 00:47:09

รออีกครึ่งที่เหลือค่าาาาาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mokupirin ที่ 06-08-2016 21:52:22

 :ling1: รอค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 07-08-2016 23:16:10

เกือบไปแล้วนังโอ๊ตตตตต โอ้ยยยยย พี่กุนต์รีบกลับม๊าาาาาา  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.18] pg.29 -- 1/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 07-08-2016 23:54:57

 พี่กุนต์ มาไวไวน้าาาา~   น้องอ้น น้องอุ้ม คิดถึงมากมากๆๆๆ 

กลับมาอ่านอีกที   มีบทน้องอุ้มมาเพิ่ม ด้วย  เย้ๆๆๆ  :กอด1:


 ฉากนี้ ยิ่งอ่าน ก้อ สะเทือนใจเหลือเกินนน  :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:

อ้างถึง

เด็กหนุ่มก้าวออกจากห้อง เจ้าอ้นกับเจ้าอุ้มเงยหน้าขึ้นมอง ยิ้มเผล่

“เป็นไงบ้างพี่โอ๊ต ยายแข็งแรงดีใช่ม้า~”

เขากลั้นหยดน้ำตาเอาไว้ รู้สึกเหมือนกำลังนับถอยหลังช่วงเวลาบางอย่าง แต่เมื่อได้มองหน้าน้องๆ เขาก็รับรู้ได้ว่า น้องและยาย คือครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวที่เขามี และเขาจะต้องรักษาไว้อย่างเต็มที่ จะไม่ยอมซ้ำรอยเดิมเหมือนคราวแม่ของเขาเอง

“ยายแข็งแรงดี” อินทัชพึมพำ ยิ้มจาง “แค่ว่าเป็นโรคตับนิดหน่อย ต้องรักษาตัว”

“เหรอๆ..ดีจัง”

เขาลูบหัวเด็กๆ ข่มใจให้สงบ “จะเป็นอะไรไหม ถ้าพี่ไม่ได้พาไปเที่ยวงานแล้ว”

“อ้าว..” น้องอุ้มทำคิ้วผูกกัน...

  “ น่าสงสารอ๊าา~  .... น้องอุ้ม อดดูบั้งไฟ เลย

  :m15: :m15: :m15: แต่ที่สงสารหนักกว่า คือ พี่โอ๊ต ต้องแบกรับภาระทุกอย่างไว้คนเดียว.....รอ พี่กุนต์มาเป็นพระเอกขีม้าขาว นาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 08-08-2016 01:52:09

Chapter 19

“ดื่มอะไรไหม”

อินทัชนั่งนิ่งอยู่ตรงโซฟา ไม่ปริปากพูดหรือชวนอีกฝ่ายคุยสักคำตั้งแต่ออกจากเลานจ์ ขึ้นรถมากับเธอ กระทั่งตามเข้ามาถึงห้องชุดในคอนโดระดับไฮเอนด์

เขามองโต๊ะกลางด้านหน้า คล้ายกับสนใจดอกไม้พลาสติกในแจกันมากกว่าเพื่อนร่วมห้อง

..เขาไม่ได้บอกน้องชายว่าคืนนี้คงไม่ได้กลับ..

..อ้นกับอุ้มจะงอแงหรือเปล่า..

“นี่..” แขกสาวเดินเข้ามาหา เธอเปลี่ยนรองเท้าส้นสูงเป็นสลิปเปอร์ลายกระต่ายสีชมพู “เป็นอะไรไปจ๊ะ..ไม่สบายหรือไง” มือเรียวสวยแตะปลายคางคนอ่อนวัยกว่าให้เงยขึ้น

อินทัชมองอีกฝ่าย แต่แล้วก็หลุบตาลงต่ำ เสมองภายในห้องแทน มันตกแต่งอย่างเรียบง่าย ดูแล้วไม่เหมือนห้องของผู้หญิงที่มักจะเน้นของกระจุกกระจิก แต่กลิ่นอายที่มาจากน้ำหอมราคาแพงก็บอกว่าเธอเป็นเจ้าของห้องจริงๆ

“ถ้าไม่ดื่มอะไร งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” เธอผละจากเขา เดินเข้าไปที่วอล์คอินโคลเซ็ทและหยิบเสื้อคลุมมาสวม “เปิดทีวีดูไปก่อนก็ได้..ไม่ต้องรีบหรอก เรามีเวลาทั้งคืน”

เขานิ่งเงียบ มองแก้วไวน์ที่เธอรินมาให้อย่างเหม่อลอย

อันที่จริง อินทัชรู้ดีว่าเป็นผู้ชายมันไม่เสียหาย หากว่าเราจะมีความสัมพันธ์ชั่วครั้งชั่วคราวกับคนที่ไม่ใช่คู่รัก แต่เขาก็ยังรู้สึกอดสูใจไม่ได้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องทำเรื่องพรรค์นี้..ก็เพื่อเงิน

เสียงสายน้ำจากฝักบัวดังกระทบพื้นแว่วมาเมื่อเขาเดินเข้าไปแถวห้องน้ำ ตอนนั้นใจหนึ่งกำลังลังเล คิดอยู่ว่าจะปล่อยให้เรื่องดำเนินจนถึงตอนจบ หรือกลับออกไปในตอนนี้เลย

แต่เขาต้องการเงิน..ซ้ำยังต้องการอย่างมากด้วย

ประตูห้องน้ำเปิดออก อินทัชชะงักเมื่อหญิงสาวก้าวออกมา เธอสวมชุดคลุม ไม่ใส่บราเซียร์ ซ้ำยังผูกสายคาดเอวไว้หลวมๆ ทุกครั้งที่ก้าวเดิน รอยแหวกของผ้าจึงเปิดเปลือย คล้ายจงใจกระตุ้นเร้ากัน

“จะอาบน้ำหรือ ไปสิ..” เธอเช็ดปลายผมที่เปียกชุ่ม “ฉันจะรอที่เตียงนะ”

อินทัชเงียบ ได้แต่ยืนมองคนที่หันหลังให้ เธอปลดเสื้อคลุมออก ทิ้งลงไปกองตรงข้อเท้าโดยไม่มีท่าทีเขินอายใดๆ เขาเองเสียอีกที่อดหน้าร้อนผ่าวไม่ได้เมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าของผู้หญิงที่เจริญพันธุ์เต็มที่

ดวงตาสีเข้มเผลอไล่มองทรวดทรงอ่อนช้อยของสรีระเพศตรงข้าม เธอปล่อยผมให้ยาวสยายถึงกลางแผ่นหลังขาวเนียน เขามองเรื่อยตั้งแต่ช่วงเอวคอด ลงมาถึงสะโพกอวบอิ่มที่ผายออก กระทั่งขาเพรียวยาวไปจนข้อเท้ากลมกลึง

“อย่ามัวแต่จ้องอย่างเดียว” เธอหัวเราะคิก ก้าวขึ้นไปแล้วเปิดผ้านวม ซุกตัวลงตรงกลางพลางเท้าหัว ใช้สายตามองเย้ายวน “ถ้าไม่อาบน้ำก็มาตรงนี้”

อินทัชเกิดความละอายแก่ใจขึ้นมาชั่ววูบหนึ่งเมื่อรับรู้ได้ว่าตัวเองมีปฏิกิริยาเล็กน้อยกับการปลุกเร้าด้วยท่าทางของเธอ ตอนนั้นเขานึกถึงหน้าของใครบางคน..ที่เขาแอบชอบ มันเป็นเหมือนปราการด่านสุดท้าย ก่อนที่เขาจะทำอะไรลงไป

เขารู้สึกผิด..เหมือนกำลังนอกใจ

แต่เพราะว่าปาลินไม่ได้มีใจให้เขา..แล้วมันจะเป็นแบบนั้นไปได้อย่างไร

อย่างมากถ้ารู้เรื่องคืนนี้..ปาลินก็คงจะผิดหวังที่เขาตัดสินใจ ‘ขายตัว’ แลกเงิน

แต่คงไม่ได้เจ็บปวด และไม่ได้รู้สึกอื่นใดกับความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนที่เขาทำ

“เรื่องคืนนี้..” อินทัชพึมพำ “อย่าบอกใครได้ไหมครับ”

เธอเลิกคิ้ว จากนั้นก็หัวเราะเสียงใส “อะไรกัน..กลัวว่าจะรั่วไปถึงหูของแฟนหรอกหรือ โธ่เอ๋ย..พ่อคนน่าสงสาร” สาวเจ้าพลิกตัวลงนอนคว่ำ “วางใจเถอะ..ฉันไม่ปากโป้งหรอก”

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ “ถ้าอย่างนั้นผมขอไปอาบน้ำก่อน..”

“ไม่ต้องแล้วก็ได้ ฉันไม่ถือ” เธอยิ้ม “ไปหยิบถุงยางตรงลิ้นชักล่างสุดในตู้เสื้อผ้ามาก็พอ”

เขาเดินไปทำตามคำบอกอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็มาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง เธอบอกให้ถอดเสื้อออก เขาเลยปลดกระดุมเชิ้ตแล้ววางพาดไว้กับเก้าอี้ด้านหลัง

คนอายุมากกว่าไล่สายตามองรูปร่างของอีกคนอย่างชื่นชม เขามีรูปร่างสูงใหญ่แม้จะยังโตไม่เต็มที่ ช่วงบ่ากว้างและแขนแข็งแรงให้ความรู้สึกร้อนซ่าน แผ่นอกล่ำสันรับเข้ากับกล้ามเนื้อหน้าท้องที่กระชับได้รูป ผิวสีแทนของนักกีฬาเมื่อทาบเกี่ยวกับผิวเนื้อขาวจัดคงให้อารมณ์ระอุพล่าน

เธอมองท่อนขาเพรียว และจ้องเงาสะท้อนจากกระจกสูงท่วมหัวด้านหลัง มองสะโพกเคร่งครัดที่อยู่ใต้กางเกงสแล็ค สงสัยว่าตอนที่เขาขับเคลื่อนตัวเองด้วยความร้อนแรง เธอจะต้องกระหวัดปลายเท้าไว้ตรงไหน เขาจะเข้ามาลึกจนเธอหวีดร้องไม่เป็นศัพท์หรือไม่ และเขาจะฉุดรั้งกันขึ้นไปถึงความชุ่มฉ่ำในชีวิตแห้งผากของเธอได้มากน้อยเท่าไร 

สี่หมื่น..แลกกับความหฤหรรษ์ในยามค่ำคืน เธอไม่นึกเสียดายหรอก

..ใช่เงินของเธอเองเสียเมื่อไร..

เธอยิ้มมุมปากขณะลุกขึ้นนั่ง ผ้านวมที่คลุมร่างหลุดเลื่อนลงไปกองที่เอว จากนั้นก็คุกเข่าลงและจัดการปลดเข็มขัดกางเกงของอีกฝ่ายออก อินทัชขมวดคิ้ว วูบไหวในช่องท้องเมื่อจ้องมองคนที่ใช้ฟันรูดซิปกางเกงให้

“ตอบฉันซิหนุ่มน้อย..” เธอยิ้มยั่ว ล้วงมือเข้าไปสัมผัสเนื้อผ้าของชั้นในอย่างไว้เชิง “เธอเคยมีอะไรกับใครมากี่คนแล้ว”
   
เขาเริ่มมีปฏิกิริยา ปวดแปลบกลางลำตัวเมื่อนิ้วเรียวลูบไล้ให้ “ยัง..ไม่เคยครับ”
   
หญิงสาวชะงัก มีท่าทีประหลาดใจ จากนั้นก็หัวเราะคิก
   
“ตายแล้ว..ไม่เคยมีอะไรกับแฟนเลยหรือ”
   
อินทัชเงียบ เขาไม่ได้เป็นคนดี ขนาดที่จะปล่อยแฟนของตัวเองให้อยู่รอดปลอดภัยโดยไม่ทำอะไรหรอก แต่เพราะว่าปาลินไม่ใช่แฟนของเขา แล้วจะเคยมีความสัมพันธ์กันได้อย่างไร
   
“โถ..ไม่เป็นไรๆ” เธอค่อยๆปลดกางเกงเด็กหนุ่มลงมา “ให้ฉันสอนวิธี ‘ขึ้นครู’ ให้เองนะจ๊ะ”
   
“ถ้าผมทำไม่ถูกใจก็ขอโทษด้วย”
   
“เด็กหนุ่มๆน่ะประสบการณ์น้อย ครั้งแรกอาจจะขลุกขลัก แต่ก็มีดีตรงที่..ความอึด” เธอยิ้ม เอานิ้วเกี่ยวขอบชั้นในออกให้ “ผ่อนคลายเข้าไว้..ไม่ต้องอายหรอกจ้ะ เอาความกดดันทั้งหมดของเธอมาลงที่ฉันนี่..”
   
อินทัชมองคนที่ถอยหลังไปนั่งบนเตียง เธอเลิกคิ้ว ยกมือขึ้นปิดปากแล้วทำตาโตตอนที่มองสำรวจร่างกายเปลือยเปล่าของเขา เจ้าหล่อนทำทีขวยอายเหมือนสาวไม่ประสา แต่ดวงตากลับจ้องไม่ยอมละ
   
“ให้ตาย..” เธออุทาน เหลือบมองกล่องถุงยางบนโต๊ะด้านข้าง “ไอ้นี่มันเล็กไป..”
   
เขาชะงัก ถ้าไม่มีถุงยาง เขาก็คงไม่รับงานนี้ เพื่อความปลอดภัยทั้งเขาและเธอ
   
เด็กหนุ่มก้มลง จะหยิบชั้นในมาสวม “ผมเห็นร้านเซเว่นอยู่หน้าปากซอย ยังไงก็ต้องใช้..” พูดไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็คว้าเข้าที่แขนแล้วลากเขาล้มลงบนฟูก เขาต้องเอามือยันพื้นโดยอัตโนมัติเมื่อสัมผัสได้ว่าท่อนล่างกำลังเบียดเสียดกัน
   
ปฏิกิริยาของร่างกายเริ่มปะทุขึ้นเมื่อแผ่นอกแนบชิดกับทรวงอกอวบ ผิวเนื้อร้อนผ่าวทาบเกี่ยว มันเร่งเร้าและสะกิดความต้องการเหมือนกับประกายไฟตกลงบนน้ำมัน
   
“ช่วงนี้ปลอดภัย” เธอกระซิบ ขบปากลงบนติ่งหู “เธอไม่เคย และฉันก็สะอาดนะ..”
   
อินทัชพยายามจะลุกขึ้น เขาไม่เห็นด้วยกับข้อนี้ แต่เธอเอาแขนคล้องคอเขาไว้ ลากมือลูบไล้ไปตามช่วงบ่า
   
“เดี๋ยวครับ..”
   
“จูบก่อน” เธอท้วง สอดนิ้วเข้าขยุ้มท้ายทอยและรั้งใบหน้าอ่อนเยาว์ลงมาใกล้ เปิดปากขบเม้มบนปลายจมูกโด่งเป็นสัน ลากลิ้นโลมเลียเรียวปากล่างของเด็กอายุน้อยกว่า ผิวเนื้อที่ตึงแน่น ให้ความรู้สึกถึงความเป็นชายทั้งเนื้อทั้งตัวนั่นเร้าอารมณ์จนหวามไหว
   
อินทัชขัดขืนได้ไม่นานก็คล้อยตาม เขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ความรุ่มร้อนของวัยหนุ่มทำให้ร่างกายเริ่มตอบโต้ไปตามสัญชาตญาณ
   
เขาก้มลงกดจูบบนซอกคอนวลเนียน กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆล่อลวงให้เขาสูดดม ฝ่ามือใหญ่ลากผ่านต้นขาอวบอิ่ม สูงขึ้นไปยังทรวงอกและกอบกุมมันไว้ เธอครวญครางเมื่อเขาลากริมฝีปากลงมาครอบครอง
   
มือข้างหนึ่งของเธอจิกลงบั้นเอวของเขา เรียวขาแยกออกกว้างเป็นการเชิญชวน อินทัชลังเล เขามองไปที่กล่องถุงยาง คิดว่าอย่างน้อยก็น่าจะลองใส่ดูก่อน
   
“ทำไมคุณถึงมีถุงยางอยู่ในห้องตั้งเยอะ” จู่ๆเขาก็ฉุกคิดขึ้นได้ ยันตัวขึ้นเหนือร่างเล็กบาง “หรือว่า..”
   
เสียงริงโทนมือถือแผดดัง คนทั้งคู่หันขวับไปมอง นายจ้างของเขาถึงกับชะงัก แต่เพียงไม่นานเท่านั้นก็หันมาวุ่นวายกับเขาใหม่ เธอพยายามกอดจูบ เหนี่ยวรั้งให้เขาร่วมเล่นไปด้วย
   
“มีคนโทรมา” เขากระซิบ “อาจจะเป็นธุระด่วน”
   
หญิงสาวจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด คว้าเสื้อคลุมมาสวมแล้วลุกออกจากเตียง อินทัชเลยถอยตาม เขาคว้าชั้นในมาสวมอีกครั้งและใส่กางเกงให้เรียบร้อยตอนที่เธอเดินหัวเสียไปรับสาย
   
“ตีสองแล้ว..บ้าหรือเปล่าโทรมาป่านนี้” เธอสบถ มองหน้าจอก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นก็กดรับ ทำเสียงอ่อนเสียงหวานพลางหันมาจุ๊ปากให้เขาเงียบ “ว่าไงคะ..ที่รัก”
   
อินทัชตัวเย็นเฉียบ เพิ่งจะได้คำตอบว่าทำไมเธอถึงได้มีกล่องถุงยางไซส์เดียวกันในตู้เสื้อผ้า
   
“อะไรนะคะ” เธอดูตกใจ “กำลังมา? ไหนคุณบอกว่าคืนนี้ไม่มาไง”
   
เด็กหนุ่มรู้สึกถึงเหตุการณ์ที่ไม่สู้ดี เขารีบคว้าเสื้อมาสวมตอนที่เธอทำใจดีสู้เสือ ตอบรับเสียงอ่อนกับปลายสาย
   
“ค่ะ..ได้ค่ะ พอดีฉันนอนอยู่ ตกใจที่คุณมาเอาป่านนี้..ตีสองกว่าแล้ว..” เธอเดินวนไปมาเหมือนหนูติดจั่น “ได้ค่ะ ยังไม่นอนต่อ จะรอคุณที่ห้องนะ..”
   
อินทัชกลัดกระดุมเสื้อเมื่อเธอปราดเข้ามาหา
   
“ท่านจะมา” เธอลนลาน “รีบออกไปเร็วเข้า ถ้าท่านรู้ว่าฉันเอาเธอมานอน ฉันโดนดีดออกจากทำเนียบอนุแน่”
   
เด็กหนุ่มฟังอย่างตกใจ ที่เลวร้ายกว่าการมีอะไรกับเมียคนอื่น ก็คือการมีอะไรกับเมียน้อยของคนอื่นนี่แหละ
   
เขาส่ายหัว คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายข้างแล้วเดินออกจากห้องในทันที
   
“รีบๆเข้า แล้วอย่าเดินผ่านล็อบบี้นะ ไปออกด้านหลังเลย เข้าใจไหม!” เธอรีบร้อน “ฉันจะติดต่อไปทีหลัง ระหว่างนี้ห้ามมาหาฉันที่นี่ เรื่องเงินเอาไว้ค่อยเคลียร์”
   
อินทัชมองเธออย่างดูแคลน แต่ให้ทำอย่างไรได้ เขาเองก็ใช่ว่าจะดีนัก
   
หลังจากที่หลุดออกมาจากคอนโดหรูนั่นได้สำเร็จ เขาก็เดินทอดน่อง เตร็ดเตร่อยู่ข้างถนน ใบหน้าได้รูปแหงนมองบนท้องฟ้า ในเมืองหลวงไม่ค่อยมีดาวให้เห็น อาจเพราะแสงไฟจากตึกกลบเกลื่อนมันไปจนหมด
   
มีรถเบนซ์คันงามแล่นผ่านไปและเลี้ยวเข้าซอยที่คอนโดนั่นตั้งอยู่ เขาเหลือบมอง ไม่เห็นว่าใครขับเพราะฟิล์มค่อนข้างทึบ แต่ก็เผลอหยุดยืนอยู่ข้างเสาไฟ เหมือนคนเพิ่งจะทำความผิดอะไรมา
   
พอรถคันนั้นแล่นผ่าน เขาก็ตั้งสติได้และเดินต่อ จู่ๆ อินทัชนึกอยากจะหัวเราะขึ้นมาเสียอย่างนั้นเอง
   
..เขาก็แค่..ขบขันทางเลือกของตนเหลือเกิน..

.

.

.




“เลิกนั่งเล่นไลน์สักทีน่า” พสิษฐ์ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงด้านข้างกระดิกเท้าไปมา
   
ตั้งแต่พี่กุนต์มาถึงโรงแรมก็แชทไร้สาระอยู่ตลอด เขาว่าแชทไปหัวเราะไป ไม่น่าจะคุยกับลูกค้า อันที่จริง ดูเหมือนพี่กุนต์จะมาเล่นเยอะเอาช่วงหลังๆ ตั้งแต่ที่ ‘ไอ้ตึ๋งหนืด’ เข้ามายุ่มย่ามในชีวิต
   
“สรุปว่าเลิกคั่วกับเด็กมหา’ลัย มาสนใจไอ้หนุ่มบ้านไร่ทะเลเรียกพ่อแล้วใช่ไหม”
   
“กินแลคตาซอยแล้วไปนอนไป” กนธีส่ายหัว “จริงๆคุณไทก็ไม่ได้เค็มนะ เขาแค่รู้จักใช้เงิน”
   
พสิษฐ์ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อหู “ไปเที่ยวกันไม่กี่วัน พี่ถูกเขาเป่าสมองขนาดนี้แล้วหรือ!”
   
“ล้างสมองเว้ย”
   
ชายหนุ่มเซฟภาพ ราตรีสวัสดิ์ แล้วส่งให้ไผท พร้อมกันนั้นก็ส่งเข้าไลน์ของอินทัชด้วย ของคุณไผทนั้นขึ้นว่า Read แทบจะทันที แต่ของอินทัช คิดว่ากว่าจะได้อ่านก็คงจะเช้าอีกวัน ตอนนี้หมอนั่นคงกำลังทำงานอยู่
   
กนธีวางโทรศัพท์ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง วันนี้เขามาดูที่ดินในจังหวัดสุโขทัยที่จะมีคนขายให้ เลยถือโอกาสชวนพสิษฐ์นั่งรถมาเป็นเพื่อน ระหว่างทาง เขาเล่าให้ฟังเรื่องที่มีเพื่อนใหม่เป็นคุณไผท
   
ตอนที่เจ้าไผ่รู้ว่าฝ่ายนั้นอยากได้คอนโดสเปคสูง แต่มีงบให้แค่ไม่เกินสองล้าน มันก็ก่นด่า ซ้ำยังช่วยตั้งนิคเนมให้คุณไผท เป็น ‘ไอ้ตึ๋งหนืด’ ‘ไอ้เดดซี’ และ ‘ไอ้เกลือสมุทร’ อีกต่างหาก
   
โดยสรุป เขาหาคอนโดในราคานั้นให้ไม่ได้ เขาเลยถามว่าจะเพิ่มงบประมาณได้ไหม คุณผัดไทยเลยขอลดสเปคลงแทน และเขาก็หาให้ได้ภายในเวลาไม่นาน ถือว่าบรรลุวัตถุประสงค์แต่โดยดี
   
“แกต้องเข้าใจเขานะไผ่” กนธีอธิบาย “คุณไทลำบากมาก่อน เขาเริ่มต้นจากติดลบด้วยซ้ำ แทบจะกัดก้อนเกลือกิน”
   
“ถึงได้เค็มทุกอณูลมหายใจยังไงล่ะ” พสิษฐ์หัวเราะหึ ยังนึกขุ่นใจกับข้อหาที่ว่าไปทำแม่วัวของเจ้านั่น ‘เต้าตัน’   

คนเป็นพี่ส่ายหัว “คนเราเวลาขาดอะไร โตขึ้นเขาก็ต้องโหยหาสิ่งนั้นเป็นธรรมดา ไม่แปลกหรอกที่เขาจะกลัวมาก แล้วก็ไม่อยากกลับไปยากจนเหมือนเดิมอีก สิ่งที่แกต้องโฟกัส ก็คือความพยายามลุกขึ้นยืนของเขาต่างหาก”
   
พสิษฐ์ครางในลำคอ “พี่นี่มันเทวดาลงมาเดินดินชัดๆเลยพี่กุนต์”
   
กนธีเตะหมอนใส่น้องชาย “หัดมองคนในแง่ดีแบบไม่มีเงื่อนไขบ้างสิเว้ย!”
   
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” เขาหัวเราะ “จริงๆผมก็ว่าเขาเป็นคนตลกดีน่ะนะ ไม่น่ามีพิษภัย ไม่น่าใช้สิบแปดมงกุฎ” เขาลูบปลายคางครุ่นคิด “แต่มันก็น่าสงสัยอยู่นา..ทำไมเขารุกเข้าหาพี่เร็วขนาดนี้ มาจีบหรือเปล่า..”
   
“ถ้าอินโนเซ้นท์สักหน่อย ก็คงจะทำท่าไม่เชื่อแล้วก็ถามว่า แก่ปูนนี้ ยังมีคนมาจีบอยู่อีกหรือ..” กนธียิ้มมุมปาก “แต่บังเอิญพี่รู้ตัวว่ะ ว่าคนแต่ละคนที่เข้ามาหาพี่ เขามาด้วยจุดประสงค์อะไร”
   
คนฟังหรี่ตามอง “หมายความว่ายังไง สรุปมาจีบจริง?”
   
“ระดับพื้นผิวมันบอกว่าอย่างนั้น..ระดับลึกลงไปยังไม่ชัดเจน แต่ให้เดาก็คงไม่ยาก” เขาหัวเราะ “แต่ถามจริงๆเถอะ จะมีสักกี่คนที่สนใจตัวพี่..เพราะพี่เป็นพี่จริงๆ ไม่ใช่สนใจเพราะความเป็นสิงหนาทที่พ่วงมาด้วยเงินในบัญชีกับทรัพย์สินส่วนตัวอีกเป็นพะเรอ”
   
พสิษฐ์นิ่งเงียบ วูบหนึ่ง เขาคิดว่ายังสัมผัสความเศร้าสร้อยของพี่กุนต์ได้อยู่บ้าง
   
..ยังอาลัยรักศรัณย์ไม่เปลี่ยน..
   
“พี่กุนต์..” เขาถอนหายใจ แต่แล้วก็ยิ้มเผล่ “ผมไง..ผมรักพี่ที่พี่เป็นพี่ ถึงจะแก่ สายตายาว มักง่าย สกปรก รกรุงรัง ทำอาหารสุนัขไม่รับประทานยังไง..ผมก็ยังรักนะ ไหน..มาให้น้องชายกอดที” ร่างสูงอ้าแขนออก คลานเข่าบนฟูก
   
กนธีเตะหมอนอีกใบใส่หน้ามัน ไอ้ไผ่หงายท้องกลิ้งแทบตกเตียง
   
“แกนั่นแหละไม่น่าไว้ใจที่สุด! เอาที่ดินปากช่องของพี่ไปฟรีแล้วยังไม่ยอมเสียค่าโอนอีก ไอ้ไข่เค็ม!”
   
“อย่าพี่! มันเข้าคู่กับไอ้ตึ๋งหนืดเกินไป!” เขาโวยวาย ทำท่าขนลุก
   
“กลัวมากนัก คอยดูเถอะวะ” กนธียิ้มเหี้ยม “หนีกันไม่พ้นแน่”
   
“!!!”

.................................................................................................

อินทัชละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์เพราะเพ่งมาประมาณชั่วโมงกว่า เขาหยุดพักการพิมพ์ข้อมูลของกลุ่มตัวอย่างลงในตารางเอ็กซ์เซล เด็กหนุ่มนวดคลึงหว่างคิ้ว ปวดกระบอกตาเล็กน้อยเพราะปกติแล้วไม่ได้จ้องหน้าจอคอมฯนานขนาดนี้
   
วิทยานิพนธ์ของอาจารย์ทำกับกลุ่มตัวอย่างประมาณสี่ร้อยคน เป็นเด็กในมหาวิทยาลัย กระจายตามคณะต่างๆ เขาเป็นคนรับจ้างเก็บข้อมูลและเอาดาต้ามากรอก ก่อนหน้านี้ก็ใช้เวลาที่พอมีเดินไปตามมหาวิทยาลัย สุ่มคนตามสะดวกและขอความร่วมมือให้ช่วยตอบแบบสอบถามจำนวนห้าสิบข้อ บางคนก็ไม่ว่าง บางคนปฏิเสธ ทำให้ต้องเสียเวลาในการเก็บมากขึ้น
   
ตอนนี้เขาเก็บได้ประมาณร้อยกว่าคนแล้ว เลยใช้เวลาหลังเลิกเรียนทยอยพิมพ์ข้อมูลลงตารางก่อน จากนั้นค่อยก๊อปปี้ไปลงโปรแกรม SPSS ที่ใช้คำนวณค่าสถิติ
   
อินทัชกลับมามองหน้าจออีกครั้ง เขาตั้งใจจะพิมพ์ให้เสร็จก่อนไปทำงาน พอหันมองกระดาษคำถามก็ต้องถอนหายใจ คนๆนี้ไม่ตั้งใจตอบคำถาม เอาแต่วงคำตอบเดียวยาวลงมา นับว่าข้อมูลชุดนี้ไม่น่าเชื่อถือ
   
ถ้ากลุ่มตัวอย่างมีประมาณสี่ร้อยคน ก็ต้องเก็บเผื่อมาเยอะพอควร เอาไว้สำรองในกรณีที่มีมิสซิ่งจำนวนมาก หรือผู้ตอบไม่ตั้งใจตอบ เขาเลยได้แต่ถอนหายใจ นวดคลึงต้นคอของตนเองอย่างเพลียๆ
   
กำลังมองปึกกระดาษอีกห้าสิบคนที่ยังไม่ได้พิมพ์ เขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีสัมผัสเย็นเจี๊ยบแตะเข้าที่หน้า
   
“เฮ้..” ปาลินปรากฏตัวขึ้นด้านข้าง ยิ้มให้พลางส่งกระป๋องกาแฟสำเร็จรูปมา “เอาหน่อยไหม”
   
อินทัชที่กำลังล้าหลุดยิ้ม รู้สึกอุ่นซ่านในใจทุกครั้งที่ได้เจออีกฝ่าย “ขอบคุณ” เขาเอื้อมมือไปรับ แต่ปาลินยื้อกลับ ส่งขวดซุปไก่สกัดมาให้แทน
   
“เอานี่เถอะ โด๊ปหน่อย พักนี้ดูไม่ได้เลย” ปาลินลากเก้าอี้มานั่ง แอบเอาเครื่องดื่มใส่เป้เข้ามาในหอกลาง
   
คนฟังหัวเราะแผ่วเบา รับมาเปิดขวดแล้วดื่ม จากนั้นคนข้างกายก็ส่งน้ำเปล่าให้
   
“เหลืออีกเยอะไหม” ปาลินชะโงกหน้ามอง “เออ..ที่ฝากเราเก็บ เราไปเดินแถวคณะมาให้แล้วก็เลยไปฝั่งตึกวิทย์ด้วย ได้มาตั้งเจ็ดสิบกว่าคนแน่ะ..”
   
อินทัชไม่รู้จะขอบคุณอีกฝ่ายอย่างไรดี ปาลินอาสามาช่วยโดยไม่ขอรับเงินส่วนแบ่งแม้แต่น้อย เขาเองต่างหากที่ไม่ประเมินศักยภาพตัวเอง ขอเป็นคนเก็บข้อมูลทั้งหมดทั้งที่น่าจะรู้ว่าทำคนเดียวมันต้องใช้เวลามาก
   
“พิมพ์เลยดีไหม ของโอ๊ตเหลือกี่คน”
   
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราค่อยๆทำไป” เขาแย้ง แต่ปาลินก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
   
“เอ้า..แบ่งให้เท่าๆแล้วมาแข่งกัน” เจ้าตัวถกแขนเสื้อ “ใครเสร็จทีหลัง เลี้ยงโจ๊กสามย่านซะเลย”
   
อินทัชหัวเราะ หันกลับมาทำงานของตนเองต่อ
   
เสียงรัวแป้นพิมพ์ดีดดังต่อเนื่อง อินทัชยอมรับว่าสายตาค่อนข้างล้า กว่าจะเสร็จเอกสารส่วนที่เหลือ ปาลินก็นำหน้าไปไกลเสียแล้ว
   
เด็กหนุ่มยังคงกรอกข้อมูลต่อไปเรื่อยๆ ในห้องสมุดค่อนข้างเงียบ นิสิตแต่ละคนเริ่มทยอยกลับ กระทั่งตรงห้องคอมพิวเตอร์เหลือแต่เขากับปาลินเท่านั้น
   
คนด้านข้างเงียบเสียงไปสักพักแล้ว อินทัชที่เพิ่งจะกดเซฟข้อมูลชุดสุดท้ายเลยหันไปมอง เห็นเจ้าตัวนั่งกอดอก ก้มหน้าลงต่ำ หลับตานิ่ง ไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไร
   
เขายิ้มบาง เปิดข้อมูลประมาณหกสิบชุดที่ปาลินพิมพ์ให้ก่อนหันมามองคนที่เริ่มจะตัวเอียงไปด้านข้าง เขาแอบหัวเราะ เอื้อมมือหวังจะประคองช่วงคออีกคนให้ตั้งตรง
   
ระยะที่ห่างแค่เพียงฝ่ามือทำให้ใครบางคนชะงัก เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าก้มหน้าลงไปใกล้แนวแก้มของอีกฝ่ายตั้งแต่เมื่อไร รู้เพียงว่าความรู้สึกอุ่นอวลในอกเมื่อคนๆนี้อยู่ใกล้กัน มันผลักดันให้เขากระทำ
   
ปลายจมูกแตะผ่านผิวเนื้อขาว สัมผัสแผ่วเบาคล้ายปุยนุ่นพลิ้วผ่าน อินทัชผละออกมาตอนที่ปาลินขยับตัว เขากลับมานั่งที่ตัวเอง กลบเกลื่อนสีหน้าและอารมณ์ที่เผลอไผลเมื่อคนด้านข้างปรือตามอง
   
“เสร็จแล้วหรือ” ปาลินหาวหวอด บิดขี้เกียจอย่างง่วงเหงา
   
“อืม..” เขาเก็บกระดาษสองปึกใส่ถุง “ขอบคุณมากนะที่มาช่วย”
   
“ตกลงว่าเราทำเสร็จก่อนนะ” ว่าแล้วก็ฉีกยิ้ม “เลี้ยงเลย เอาโจ๊กหมูใส่ไข่พิเศษสองชาม!”
   
อินทัชหัวเราะ เก็บข้าวของแล้วกดชัทดาวน์เครื่องคอม “ไปสิ..กินสักสาม สี่ ห้าชามเลยก็ไม่ว่า”
   
“เอาแบบไม่ใส่ผัก”
   
“ตลกแล้ว คนอะไรไม่กินผัก รู้หรือเปล่าว่ากินผักแล้วหล่อนะ” เขาหัวเราะ “เท่ระเบิดเลยแหละ”
   
ปาลินขำ “นี่เอามุกนี้ไว้หลอกน้องอุ้มใช่ไหม”
   
อินทัชชะงักไปนิด ไอ้ประโยคที่ว่านั่นเหมือนขึ้นมาในหัวอัตโนมัติ เขาแทบจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าติดคำพูดแบบนี้มาจากพี่กุนต์ตั้งแต่เมื่อไร อาจเพราะว่าเมื่อตอนบ่าย เขาได้ไลน์ภาพฟักทองมาจากฝ่ายนั้น ตามด้วยข้อความบอกว่ากำลังเดินทางกลับ เขาเลยส่งมะเขือเทศไปให้ และบอกว่าขอให้ขับรถปลอดภัย ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ 
   
..คนกินผักคนนั้น..ป่านนี้จะกลับมาถึงกรุงเทพแล้วหรือยังนะ..

เด็กหนุ่มได้แต่ยิ้มจาง หยิบเป้มาพาดบ่าและเดินคล้องคอเพื่อนสนิทของตนออกไปจากห้องสมุด
   
หลังออกจากสามย่าน อินทัชพาปาลินแวะไปที่ห้อง จะได้อาบน้ำแล้วเตรียมตัวเข้างานตอนกลางคืนด้วยกัน

ตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่แถวมหาวิทยาลัย ปาลินก็แวะเวียนมาเสมอเพราะอพาร์ทเมนท์หลังนี้อยู่ใกล้กว่าบ้าน ในตู้เสื้อผ้าของอินทัช มีชุดฟอร์มพนักงานของปาลินแขวนไว้กับชุดลำลองอีกตัวสองตัว พวกเด็กๆเองก็คุ้นเคยกับเพื่อนสนิทของพี่ชายมากขึ้น

“น้องอ้นทำอะไร..” ปาลินนั่งยองๆลงดูน้องชายของเพื่อนที่จดบันทึกอยู่หน้ากระบะเพาะต้นไม้ “ต้องวัดส่วนสูงด้วยหรือครับ การบ้านที่โรงเรียนหรือ”

อ้นหันมาฉีกยิ้ม “วิชาวิทยาศาสตร์ ให้สังเกตการเติบโตของต้นมะขามครับ”

“ต้นมะขามตอนอายุน้อยๆหน้าตาแบบนี้นี่เอง” เขาอมยิ้ม

“อ้นปลูกต้นอ่อนทานตะวันด้วยครับ เอาไว้กินได้ อ้นจะเก็บให้พี่สนนะ”

ปาลินหัวเราะ ขยี้หัวน้องคนกลางอย่างเอ็นดู พอหันมาด้านหลังก็เจอน้องอุ้มยืนยิ้มให้ เจ้าตัวน้อยเพิ่งจะเปลี่ยนปลอกหมอนของตัวเองเสร็จ เพราะเมื่อคืนหลับน้ำลายยืด เป็นคราบเปื้อนเต็มไปหมด

“แล้วอุ้มล่ะ อุ้มปลูกอะไรครับ”

“หนูไม่ได้ปลูกอะไร” เด็กชายยิ้มยิงฟัน “หนูไม่ชอบกินต้นไม้”

“ต้นไม้กินไม่ได้ทุกต้นนะครับ อย่างต้นมะขามก็กินไม่ได้” เขาขบขัน เขี่ยพุงกลมป่องเป็นการหยอก “กินมากกว่านี้ก็เป็นลูกหมูแล้วนา”

อินทัชเปิดประตูห้องน้ำออกมา เขาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย เหลือแค่กระดุมเสื้อที่ยังไม่ได้ติด เด็กหนุ่มพยักพเยิดบอกให้เพื่อนเข้าไปอาบน้ำ

“อ้น อุ้ม กินข้าวแล้วกินนมคนละกล่องนะ” เขาก้มลงยีหัวน้อง “พี่จะไม่ซื้อนมน้ำผึ้งให้กินแล้ว น้ำตาลเยอะ พี่กุนต์บอกว่าให้กินไทยเดนมาร์กหรือว่านมจิตรลดาแทน นมจืดกินยาก แต่ควรจะกินมากกว่านมหวาน”

ปาลินที่กำลังรื้อเสื้อผ้าออกมาจากตู้แอบอมยิ้ม พออินทัชหันไปเจอเลยถามว่าเป็นอะไร

“กับคุณกนธี..สนิทกันมากเลยหรือ”

คนถูกถามนิ่งไปครู่หนึ่ง “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”

“ก็พักนี้น่ะเราได้ยินชื่อ ‘พี่กุนต์’ เรื่อยเลยนี่”

อินทัชเงียบอยู่อึดใจ “วันนี้พูดไปครั้งเดียวเอง”

“แล้ววันอื่นๆล่ะ” ปาลินมองเจ้าเล่ห์ “พี่กุนต์ช่วยหาห้อง พี่กุนต์ช่วยหางาน พี่กุนต์จะขับรถมาส่ง พี่กุนต์ซื้อของมาให้ พี่กุนต์ให้อ้นปลูกผัก พี่กุนต์ให้กินนมจืด ไม่นับเรื่องอย่างอื่นที่ไม่มีคำว่าพี่กุนต์นำ แต่เนื้อหาน่ะ..มาจากพี่กุนต์แน่ๆ เช่นว่า กินผักแล้วหล่อ”

“ไปอาบน้ำเลย” เขาผลักหัวอีกฝ่ายในขณะที่น้องๆหัวเราะก๊าก

“ชอบเขาแล้วหรือเปล่า” ปาลินแหย่ “เขาเป็นคนดีขนาดนี้ อย่าปิดกั้นตัวเองนักสิ”

อินทัชถอนหายใจ โยนผ้าขนหนูผืนใหม่ให้ “เขาเป็นเหมือนผู้ปกครองของเรา..เหมือนพี่ชายคนโต เราพึ่งพาเขาบ่อย มันก็เป็นธรรมดาที่เราจะเผลอพูดถึงเขานี่นา”

“ชอบก็บอกมาน่า~”

“ถ้าไม่ไปอาบน้ำตอนนี้ ก็จะช่วยถอดเสื้อผ้าให้” เขาขู่เสียงเรียบ

ปาลินเลยวิ่งฉิวเข้าห้องน้ำ “ไปแล้วๆ พูดแทงใจดำแค่นี้ต้องดุด้วย!”

อินทัชมองประตูที่ปิดดังปึงแล้วก็ส่ายหัว เขาไม่ปฏิเสธที่ว่าพี่กุนต์เป็นคนดี..ซ้ำยังดีต่อครอบครัวเขาเหลือเกิน ถ้าหากว่าเขายังไม่ได้รู้สึกอะไรกับใคร คนๆนี้ก็อาจจะเป็นคนแรกที่เขาเผลอใจให้

..แต่เพราะว่า เขามองแต่ปาลินไปแล้ว..เขาจะมองพี่กุนต์ในแง่นั้นได้ยังไง..

..คนเราน่ะ..ให้ชอบใครสองคนพร้อมกัน มันเป็นไปไม่ได้หรอก..

.

.

.





[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 08-08-2016 01:53:02

.

.

.



หลังออกจากอพาร์ทเมนท์ อินทัชขอแวะเข้าไปโอนเงินที่ตู้อัตโนมัติ เขาดูยอดเงินคงเหลือในบัญชี อดรู้สึกหนักใจไม่ได้ ลำพังถ้าไม่มีเรื่องรักษาพยาบาลของยาย คงจะพอยืดเวลาให้เขากับน้องอยู่กันได้สบายๆ
   
เด็กหนุ่มหยุดคิด เขาไม่อยากนึกถึงตอนที่ไม่ได้จ่ายค่ารักษาหลักหมื่นให้แก เพราะนั่นย่อมหมายถึง วันที่ยายไม่ได้อยู่กับพวกเขาสามพี่น้องอีกแล้ว..เขาไม่ต้องการให้ถึงวันนั้น ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นไปได้ยาก แต่อย่างน้อย เขาก็จะทำทุกทางเพื่อจะยืดเวลาของความสูญเสียออกไปให้ไกลที่สุด

ขอแค่กำลังใจที่มีเพียงหนึ่งเดียวนี้จะยังคงอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร เป็นที่พักพิงในวันที่เขาเหนื่อยล้า

..ให้ลำบากแค่ไหน ให้เสียศักดิ์ศรีเท่าไร..เขาก็ยอม..

“เรียบร้อยแล้วหรือ” ปาลินมายืนคอย

อินทัชพยักหน้ารับ เขาโทรออกหาป้าคนดูแลเพื่อจะบอกว่าโอนเงินไปให้แล้ว

ทุกๆครึ่งเดือน เขาจะโอนเงินไปให้แก เป็นค่าใช้จ่ายทั่วไป ค่ายาค่าหมอ ค่าจ้างดูแลคนป่วยกับค่าน้ำมันรถที่พายายเข้าไปโรงพยาบาลในตัวเมือง นอกเหนือจากนั้น ถ้ามีอะไรต้องจ่ายเป็นพิเศษ ป้าก็จะให้หลานถ่ายรูปบิลมาเบิกกับเขา อินทัชก็จะรีบไปจัดการให้ในทันที

แต่ก่อนเขาไม่เดือดร้อนเท่าไร หากตอนนี้ค่อนข้างติดขัดอยู่บ้าง เพราะอีกแค่ไม่ถึงอาทิตย์ เขาก็ต้องออกจากงานแล้ว

นึกถึง ‘งาน’ เมื่อสองสามวันก่อนที่เขาเกือบจะได้ค่าจ้างสี่หมื่น อินทัชก็อดรู้สึกเสียดายไม่ได้ แต่มาคิดอีกที เขาก็โล่งใจไม่น้อยที่ยังไม่ได้ก้าวเท้าเข้าไปเป็นชู้ของเมียน้อยคนอื่นเขา

..คนเรา..ดูผิวเผินแค่ภายนอกไม่ได้จริงๆ..

พวกเขาสองคนเข้าทำงานตรงตามเวลา วันนี้อินทัชไม่ได้ขึ้นร้องเพลง เพราะเสียงไม่ค่อยจะดีนัก เลยอาศัยแวะไปตามโต๊ะ ชงเครื่องดื่ม พูดคุยเอาใจแขกเพื่อจะเก็บค่าดื่มตามปกติ

ตอนที่ไปสั่งเปิดไวน์ให้แขกผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเดินสวนกับคู่กรณีที่ปาลินบอก ว่ามันเป็นคนเอาเรื่องยาเสพติดไปเป่าหูแขก อินทัชไม่ได้สนใจจะมองด้วยซ้ำ เขาถือว่าตนเองมีดี ไม่จำเป็นต้องลดตัวลงไปทะเลาะกับใคร มันเสียอีกที่ต้องร้อนรนอยู่ไม่สุขเพราะอิจฉาเขาจนต้องเอาตัวมาแข่งขัน มาเปรียบเทียบกันตลอด

“เหลือเวลาอีกไม่กี่คืนแล้วสิ” หมอนั่นพูดเยาะ “ผู้จัดการก็ใจดีจังนะ อุตส่าห์ยืดเวลาให้ตั้งเกือบเดือน”

อินทัชไม่ได้ฟัง เขามองว่า พวกหมาเห่าใบตองแห้งนั้น มันมักจะเห่าจนกว่าเสียงแหบนั่นแหละ

“ได้ข่าวว่าเริ่มรับแขกแล้วหรือ” มันยังพูดต่อ “คราวก่อนไปกับคุณผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ สงสัยจะห่วยแตก ลีลาไม่เอาอ่าว เธอเลยหนีหาย ไม่ยอมมาที่นี่เลย”

อินทัชไม่ได้เจอผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่วันที่เขาไปกับเธอ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ขอแค่ไม่ใช่เรื่องทำร้ายร่างกายกันก็พอ เธออาจจะต้องระวังตัวมากขึ้น ต้องคอยเอาใจสามีแก่ หรือไม่ก็ถูกจับตามองอยู่ เลยไม่ได้มาอีก

“ถ้าทำกับผู้หญิงไม่รอด ลองไปเป็นเด็กของเสี่ยสักคนไหมเล่า จะช่วยแนะนำให้”

ปาลินเดินสวนเข้ามา จงใจเอาตัวกระแทก มันหันมาชักสีหน้า กำหมัดแน่น

“งวดก่อนมีแขกมาช่วยเลยรอด งวดนี้คิดว่าจะรอดหรือไง”

“ก็เอาสิวะ คนมีมือมีตีน ไม่ให้ทำฝ่ายเดียวหรอก”

อินทัชขยับเข้ามาขวาง เขาจับไหล่เพื่อนสนิทเอาไว้ ส่ายหัว “ไปทำงานเถอะ..”

ปาลินหงุดหงิด แต่ก็ยอมถอยโดยดี ครั้งที่แล้วที่ชกมันไป ไอ้หมอนี่ไม่กล้าเอาไปฟ้องผู้จัดการเพราะกลัวจะถูกหางเลขไปด้วย เขาเลยรอดหวุดหวิด โชคดีที่ไม่มีพยานว่าเขาต่อยมัน จะมีก็แต่คุณภวินท์..ที่ดูเหมือนจะเอนมาทางเขามากกว่า

เด็กหนุ่มเหลียวมองห้องวีไอพี รู้สึกหงอยเหงาเล็กน้อยที่ไม่เห็นคนๆนั้น

อินทัชเอาไวน์ไปให้แขกแล้วแยกตัวออกมาเมื่อเพื่อนของลูกค้าเข้ามาที่โต๊ะ เขามองหาแขกรายใหม่ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าหาใคร บริกรคนหนึ่งก็เข้ามากระซิบ บอกว่าโต๊ะวีไอพีในห้องกระจกเรียกหาเขา

“แขกจะทานอะไรหรือเปล่า” เขาถาม

“เขาบอกว่าอยากนั่งคุยกับนายน่ะ”

เขาเลิกคิ้ว ปกติไม่ค่อยมีผู้ชายสนใจเขานัก อาจเพราะรูปร่างที่ไม่น่าจะตรงสเปคในแง่นั้นเท่าไร ส่วนใหญ่คนที่เรียกเขาไปนั่งด้วยมักจะเป็นผู้หญิงวัยทำงาน ส่วนบรรดาผู้ชาย ถ้าไม่เรียกเด็กสาวๆ ก็มักจะเป็นหนุ่มน้อยที่น่าเอ็นดูกว่า

“สวัสดีครับท่าน” เขายกมือไหว้อีกฝ่าย “มีอะไรให้ผมรับใช้หรือเปล่าครับ”

“มาชงเหล้าให้หน่อย” ชายแก่คราวพ่อตบเบาะ ใช้สุ้มเสียงแข็งกระด้างสั่ง “มานั่งตรงนี้ด้วย”

อินทัชนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะค้อมหัวเล็กน้อย จังหวะที่เดินเข้าไปใกล้โซฟา เขาเหลือบมองออกไปนอกห้องส่วนตัว เลยทันได้เห็นสายตาสะใจจากคู่แค้นของตน ก็พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง

เอาเถอะ..ใช้รูปร่างหน้าตาแลกกับเงิน มันจะเสียหายมากแค่ไหนกัน

เขาจัดการชงเครื่องดื่มให้แขกคนสำคัญพลางถามว่าอยากฟังเพลงอะไรไหม จะได้เปิดแผ่นเสียงให้

“คิดคืนเท่าไร”

อินทัชขมวดคิ้ว เกือบทำสีหน้าไม่ดีออกไปแล้วแต่ยังยั้งทัน “หมายความว่าอะไรครับ”

“ค่าตัวของนาย..คิดเท่าไร” เขาดึงกระเป๋าเงินออกมา นับแบงค์พันแล้ววางบนโต๊ะสองใบ “นี่ค่าชงเหล้า กับค่าเรียกมานั่งด้วย แต่ฉันไม่อยู่นานหรอก..เพราะฉะนั้นก็รีบๆเรียกเงินมา เราจะได้ออกไปต่อกัน”

เด็กหนุ่มกำหมัดแน่น ความรู้สึกโกรธพลุ่งพล่าน เขาอาจจะทำงานที่โดนดูถูกได้ง่าย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยินดีให้แขกใช้คำพูดส่อเสียดตัดสินกันแบบนี้

..แต่ให้ทำอย่างไรเล่า ตั้งแต่ที่เขาไปกับผู้หญิงคนนั้น..

..เขามันก็เป็น ‘เด็กขาย’ ดีๆนี่แหละ..

“ถ้าแค่ไปเที่ยวเฉยๆ ผมคิดสองหมื่น” อินทัชตอบเสียงเรียบ

“ฉันไม่โง่เอาเด็กไปนั่งรถเล่นด้วยโดยไม่ทำอะไรหรอกนะ” เขามองกวาด “คิดค่าบริการอย่างอื่นมาซิ”

“ผมไม่ได้..”

“ร่วมข้างหลัง..ต้องจ่ายเท่าไร”

อินทัชขบกรามกรอด มันไม่ได้ฟังที่เขาพูดแม้แต่น้อย “ขออภัยครับ ผมไม่ได้มีหน้าที่ตรงนี้”

“โก่งค่าตัวเหมือนที่เพื่อนนายพูดไว้จริงด้วย” หมอนั่นยิ้มเยาะ “แล้วถ้าจะให้ทำหน้าที่นี้ให้ได้ล่ะ ว่าราคามา..”

เขามองหน้าอีกฝ่าย “ผมไม่รับงานชั่วคราว ผมรับแบบถาวร คุณต้องเซ็นสัญญามา ขอบ้านหนึ่งหลัง รถหนึ่งคัน เงินสดห้าแสน”

คนฟังนิ่งอึ้ง จากนั้นก็หัวเราะ “คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน เรียกร้องเหมือนเป็นดารา”

“ผมบอกคุณแล้วไงครับว่าไม่ทำ แต่คุณจะถามให้ได้ ผมเลยตอบเท่าที่ผมคิด” อินทัชลุกขึ้นยืน “ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณที่มาใช้บริการ”

เด็กหนุ่มก้าวไปที่ประตูห้อง ยังไม่ทันได้เปิด คนด้านหลังก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

“ฉันให้ห้าหมื่น..แค่ใช้มือให้ก็พอ”

อินทัชชะงัก หันกลับมามอง เสี้ยววินาทีแรก เขารู้สึกขยะแขยงเหลือทน แต่เพียงอึดใจต่อมา จำนวนเงินที่มากกว่าครั้งนั้นก็กลายเป็นตัวล่อลวงชั้นดี

“ใจป้ำขนาดนี้ นายยังจะไปหาราคาดีๆได้จากไหนอีก หืม..” ฝ่ายนั้นยิ้มเยาะ

เขาเงียบกริบ สุดท้ายก็ปรับสีหน้าของตนให้ราบเรียบ

“ที่นี่ไม่เป็นส่วนตัว แล้วผมก็ยังไม่เลิกงาน..”

“รถฉันจอดอยู่ใต้ตึก” 

.

.

.


.

.

.


อินทัชไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่..บางที เขาอาจจะไม่ได้คิดอะไรเลยก็ได้ตอนที่เดินตามผู้ชายวัยกลางคนมาที่ลิฟท์
   
ระหว่างทางมีแต่ความอึดอัด เขาเลือกที่จะไม่พูดคุยอะไรและข่มใจปรามตัวเองให้ยอมลดศักดิ์ศรีและทิฐิลง ยอมก้มหัวทำอะไรแค่นี้ไม่กี่นาที เขาก็ได้เงินมาห้าหมื่น มันใช้เป็นค่ารักษาพยาบาลให้ยายได้ตั้งเท่าไร
   
..แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น เงินก้อนนี้ได้มาง่ายกว่าทำงานอย่างอื่นทั้งวันเสียอีก..
   
ทำงานแบกดินแบกทราย ค่าจ้างยังได้แค่สามร้อย เขายอมลดตัว ทิ้งความเย่อหยิ่งของตนเพื่อแลกกับการซื้อเวลา แลกกับการได้เงินมาอย่างง่ายดาย มันจะยากตรงไหนกัน
   
อินทัชมองคนตรงหน้าปลดล็อครถ จากนั้นชายร่างอ้วนท้วนก็ย้ายตัวเองขึ้นไปนั่งตรงเบาะหลัง พื้นที่ระหว่างเบาะมีมากพอที่เขาจะก้าวเข้าไปคุกเข่าตรงหน้าอีกฝ่ายได้อย่างสบายๆ
   
“ลังเลอะไร..ทำสิ”
   
เขาขบฟัน ค่อยๆเอื้อมมือออกไปรูดซิปกางเกง กลั้นใจ หลับหูหลับตา บริการ ปรนเปรอให้ด้วยอุ้งมือของตน เขารู้สึกย่ำแย่เมื่อได้ยินเสียงครางแหบต่ำ เสียงสูดปากฟังดูหยาบโลน สะโพกหนาใหญ่เริ่มเคลื่อนไหว ซ้ำยังกระตุกสั่นเมื่อเขาเร่งจังหวะเพื่อให้พ้นช่วงเวลาเลวร้ายนี้โดยเร็ว
   
“ใกล้แล้ว..” หมอนั่นครางต่ำ “เร่งมือเข้า..เร็ว!”

กระบอกตาของเขาร้อนผ่าว อดสูใจจนเกินทน

“อ้าปากซิ..”

อินทัชเงยหน้ามอง คาดไม่ถึง

“ให้เพิ่มอีกสองหมื่นถ้าใช้ปาก”

เขาฟังคำพูดแสลงใจด้วยหยดน้ำตาของความคับแค้น เด็กหนุ่มไม่ยินยอมให้ตัวเองคิดมากไปกว่าที่เป็นอยู่ เขาหลับตาลง กดความน้อยเนื้อต่ำใจในโชควาสนาของตนลงลึก

อินทัชข่มความคลื่นเหียน ยินยอมเปิดปาก ให้อีกฝ่ายกระแทกตัวตนเข้ามาไม่ยั้ง เขาพยายามหายใจทางจมูก แต่กลิ่นของความโสมมก็เข้ามาแทรก

มันคือกลิ่นอายของเหงื่อ กลิ่นสาบของผู้ชายเจ้าเนื้อตัวใหญ่ กลิ่นของความสกปรก หมักหมมด้วยเหงื่อไคล ความอับชื้น และของเหลวที่คั่งค้างตามร่องรอย ลิ้นต้องมารับรสความฝาดเฝื่อนของน้ำที่คาวคลุ้ง ผสมรวมไปกับสัมผัสหยาบกระด้างของผิวเนื้อ

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมา เขาหายใจไม่ออก หัวถูกขยุ้ม เส้นผมโดนกำแน่น รสขมปร่าทิ่มแทงจนถึงลำคอ เขาอยากอาเจียน ตั้งท่าจะขย้อน แต่กลับต้องเก็บกลืนความขื่นขมลงไป

..เพื่อเงิน..ท่องเอาไว้..เพื่อเงิน..

“ห่อปากหน่อย เก็บฟันซะไอ้หนู”

อินทัชร้องไห้ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย เขาไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีในตนเองอีกแล้ว เขาถูกใช้เป็นเครื่องมือปลดเปลื้องอารมณ์ ไม่ใช่ในฐานะมนุษย์ด้วยซ้ำ เป็นเพียงแค่ช่องทางที่สะดวกต่อการเรียกหา

ชายแก่ขยับตัวเองเร็วขึ้น สูดปากด้วยความเมามันในอารมณ์ เขากระหายอยาก สนใจในตัวไอ้หนุ่มนี่มานานร่วมเดือน มองมันทุกครั้งที่ขึ้นเวที เขาอยากรู้ว่า ปากที่ใช้ร้องเพลง ถ้ามันใช้อมของเขา จะให้ความรู้สึกอย่างไร

“ดี..ดีมาก ใช้ลิ้นบ้างสิ”

อินทัชผละออก แต่กลับถูกกระชากคอกลับมาใหม่ มันยัดเยียดตัวเองเข้ามา เหมือนพยายามจะร่วมรักกับปากเขา เด็กหนุ่มพยายามอ้าให้กว้าง พยายามให้สัมผัสของลิ้นกับอวัยวะนั่นแตะต้องกันน้อยลง หากยิ่งฝืน ยิ่งต่อต้านก็เจ็บปวดจนชาไปทั้งกราม

“จะออกแล้ว!”

เขาตื่นตกใจ เพราะว่าผละหนีกะทันหัน ฟันเลยขบเข้ากับส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่าย

“โอ๊ย! ไอ้เหี้ยเอ้ย!”

กำปั้นหนาหนักซัดเข้ามาที่ใบหน้า เขามึนงง ชาวูบจนทำอะไรไม่ถูก

“เป็นไอ้ตัวชั้นต่ำแล้วยังจะทำโง่เง่าอีก!” มันตะคอก “มึงจะเอาไหมเงินน่ะ!”

หากเป็นช่วงเวลาอื่น เขาคงไม่ยอมให้กดขี่ แต่เพราะว่าเหตุการณ์มันสายเกินไปแล้ว ดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาถึงทำได้แค่การยกมือไหว้ขอโทษ ‘แขกวีไอพี’

“ขอโทษครับ..ผมไม่ระวังเอง”

“มึงอย่ากล้ากับกูนะ อ้าปาก!”

อินทัชทำตามคำสั่ง แต่เพราะไม่ทันใจ เขาถึงได้ถูกกระชากผมขึ้น ตามด้วยการกดกระแทกเข้ามาจนสุด

มันครางเสียงหลงหลังจากสอดใส่เข้าออกในโพรงปากของเขาอย่างรุนแรงอีกร่วมนาที จากนั้นก็ปลดปล่อยของเหลวลื่นเมือก กลิ่นหยาบช้าเหม็นเปรี้ยวเข้ามาในลำคอ

อินทัชสำลัก เขาไม่ทันตั้งตัวแม้กระทั่งตอนที่ถูกฝ่าเท้าข้างหนึ่งเหยียบลงบนบ่า มันรูดรั้งส่วนกลาง เกร็งกระตุกและหลั่งรดน้ำเชื้อลงสู่ใบหน้าเขา ราวกับว่าภาคภูมิใจที่ได้กระทำ

ประตูรถถูกเปิดออก และเขาก็โดนโยนออกมาทั้งตัว

ไอ้แก่นั่นแต่งตัวเรียบร้อย ปรายตามองคนบนพื้นที่คล้ายกับจะยังรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้

“ห่วยแตก..ไปเที่ยวซ่องยังได้บริการดีกว่านี้” มันหัวเราะหึ หยิบเงินออกมานับ “แต่ก็ช่างเถอะ จะให้ค่าแรงก็แล้วกัน”

อินทัชนอนนิ่ง ตัวคลุกอยู่บนพื้น ความเจ็บปวดกัดกินจากก้นบึ้งเมื่อเงินปึกหนึ่งถูกโยนใส่หน้า เขาหันมามอง ทำทีเพิกเฉยต่อความอับอายที่โดนดูหมิ่น เด็กหนุ่มหยิบเงินมานับ

“คุณให้ไม่ครบ!” เขาท้วงคนที่เดินออกไป

“กูให้สามหมื่นก็บุญหัวแล้ว! ไม่ต้องมาเรียกร้อง จะไปไหนก็ไป!”

คนฟังกำหมัดแน่น เขายั้งตัวเอง ปรามโทสะร้ายกาจของตนเอง เขาจะเข้าไปทำร้ายมันตอนนี้ก็ได้ กู้คืนศักดิ์ศรีของตนกลับมาก็ย่อมได้ แต่ถ้าทำแล้ว..เขาก็คงไม่พ้นข้อหาทำร้ายร่างกาย

ตำรวจคงถาม ทำไมต้องทำร้ายผู้ชายคนนั้น และเขาคงต้องตอบ..เพราะว่าหมอนั่นให้เงินไม่ครบตามที่ตกลง

..เงินค่า ‘ใช้ปากทำรัก’ ให้กับชายแก่คราวพ่อ..

อินทัชหลับตานิ่ง ใช้ฝ่ามือเช็ดธนบัตรใบละพันปึกนั้นให้สะอาด เก็บใส่กระเป๋าเสื้อแล้วใช้แขนเช็ดหน้าลวกๆ ยันตัวเองขึ้นด้วยสภาพที่ไร้อารมณ์ไปยังห้องน้ำรปภ.ที่อยู่ใต้ตึก

เขาล้างหน้าล้างตา รู้สึกเจ็บแถวโหนกแก้มที่ถูกชก ตอนนี้มันเริ่มเป็นจ้ำสีแดงช้ำแล้ว

มองคนในกระจก แล้วเขาก็หัวเราะเสียงหยัน

“อินทัช..แปลว่าอะไรหรือ”

“เกิดจากผู้ยิ่งใหญ่ครับ”

..ยิ่งใหญ่เหลือเกิน..ยิ่งใหญ่เทียบเท่ากับผงธุลีดิน..

เขาทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพงอับชื้นด้วยเชื้อรา เริ่มต้นร้องไห้อย่างคับแค้นใจ ร้องไห้..จนความเจ็บแค้นและน้ำตามันแห้งเหือดไปเอง

นานเท่าไรไม่รู้ เขาปล่อยเวลาให้ไหลเรื่อย กระทั่งมีเสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นครืด

อินทัชหยิบมันออกมา เปิดดูอย่างเลื่อนลอย บางที..ปาลินอาจจะโทรตาม

..แต่หน้าจอกลับเป็นชื่อของใครคนนั้น..

..แสงอาทิตย์ในชีวิตมืดดำของเขา..

..ทำไมนะ..ทำไมพี่ถึงได้ยื่นมือเข้ามาหา..ในช่วงเวลาที่ผมต้องการใครสักคนเสมอ..

“พี่..กุนต์”

.

.

.



กนธีนั่งดูรายการตอนดึกอยู่ที่โซฟา เขากลับถึงห้องสักพักแล้ว กำลังคิดจะนอน แต่นึกขึ้นมาได้ว่าซื้อทองม้วนสดมาฝากเด็กๆ เลยตัดสินใจไลน์หาอินทัช ฝ่ายนั้นไม่ได้ตอบกลับ เลยลองโทรหาอีกสักครั้ง ถ้าหากว่ายังไม่รับอีก เจ้านั่นอาจจะยังทำงานอยู่ ทองม้วนสดกล่องนี้ก็คงต้องลงท้องเขาคนเดียวแน่ๆ
   
รออยู่สักพัก ปลายสายก็กดรับ กนธียิ้มออกมาได้
   
‘พี่..กุนต์’
   
เขานิ่งไปอึดใจ น้ำเสียงอีกฝ่ายดูไม่สู้ดีเอาเสียเลย “โอ๊ต? ไม่สบายหรือเปล่า”
   
อีกฝ่ายไม่ตอบ กนธีเลยถามย้ำ “ไม่ได้ทำงานหรือ ทำไมมันเงียบๆ”
   
‘อยากเจอ..’ อินทัชพูดสั้นๆ เสียงสั่นพร่า
   
“อยู่ที่ไหน พี่จะไปหา” เขาลุกพรวด หยิบกุญแจรถที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะอาหาร เจ้านั่นบอกว่ากำลังจะเดินออกมา “จะไปไหน อยู่ตรงนั้นก่อน รอพี่แป๊บเดียว” เขาบอกอย่างร้อนใจ เสียงของเด็กมันไม่ดีเลย
   
..ทำไมนะ..เราถึงต้องเจอกัน ในสถานการณ์ที่เลวร้ายอยู่เสมอ..
   
กนธีขับรถไปถึงตึกสูงระฟ้าที่อินทัชทำงานภายในเวลาไม่นานนัก แต่เขายังไม่ทันได้เลี้ยวรถเข้าไปจอด ก็เห็นเงาร่างหนึ่งนั่งนิ่งอยู่ตรงฟุตปาธ เขาขับเข้าไปเทียบ ไม่ยอมบีบแตร แต่ลดกระจกลงแล้วเรียกชื่อ
   
“โอ๊ต..ขึ้นมา”
   
อินทัชเงยหน้ามอง “พี่กุนต์..”
   
เขาใจหาย มองใบหน้าซีดเซียว แสงไฟข้างถนนส่องเข้ามา เห็นร่องรอยถูกทำร้ายบนแนวแก้ม
   
“กลับห้องเถอะ..พี่จะพาไปส่ง”

เด็กหนุ่มส่ายหัว “ผม..ไม่อยากให้น้องๆเห็น”

กนธีสงสารอีกฝ่ายจับใจ “ถ้าอย่างนั้นก็ไปค้างห้องพี่ อ้นกับอุ้มคงหลับแล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วง”

อินทัชยอมขึ้นรถมากับคนตรงหน้า พอก้าวมาได้ เขาก็หันหนีออกนอกหน้าต่าง

“อย่ามองผม”

“ทำไม..”

“ผม..สกปรก” เขาอับอาย..ตามตัว เสื้อผ้า เส้นผม มีกลิ่นของไอ้ชาติชั่วนั่น เขาล้างแล้ว..แต่ก็เอาออกไม่หมด

กนธีเอื้อมมือไป หวังจะลูบหัว แต่อินทัชผละหนี

“อย่าจับ!”

“โอ๊ต..” เขาพูดเสียงอ่อน แตะช่วงบ่ากว้างให้หันมา “ไม่เป็นไรนะ..ไม่เป็นไร”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนเทียบเท่ากับพี่ชายคนหนึ่ง เรียกร้องให้อินทัชหันไปหา เขาปลดปล่อยความอ่อนแอ ซบหน้าลงกับไหล่ลาด ปล่อยให้พี่กุนต์ลูบหลัง ลูบบ่าปลอบประโลม

“ผมอยากได้เงิน..ผมเลยไปขายตัว” เขาพูดเสียงขื่น “ครั้งแรก ผมขายให้ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ว่าสามีเธอมาก่อน”

กนธีนิ่งเงียบ รับฟังอย่างไม่ตัดสินใดๆ

“ครั้งนี้ ผมยังไม่เข็ด” อินทัชหัวเราะเยาะตนเอง “มันบอกว่า ถ้าผมใช้มือให้ มันจะให้ห้าหมื่น แต่ถ้าใช้ปาก มันจะให้เพิ่มอีกสองหมื่น มันหลั่งเข้ามาในปากผม หลั่งใส่หน้าผม แล้วโยนเงินมาให้สามหมื่น”

“โอ๊ต..” เขาเจ็บแปลบไปทั้งใจ

“ทำไมต้องโกหก สามหมื่นเป็นแค่เศษเงินของมัน แต่สำหรับผม..มันมีค่ามาก ผมผิดหรือไง ผมก็แค่..” เขาร้องไห้ “ผมแค่อยากได้เงิน..”

“อยากได้เท่าไร” เขาถามแผ่วเบา “ทำไมไม่มาหาพี่”

“พี่เป็นเพื่อนผม..” อินทัชพูดเสียงพร่า

กนธีเจ็บปวดหัวใจเมื่อมองลึกลงในดวงตาอีกฝ่าย เขาแตะรอยช้ำที่ขึ้นเป็นปื้นบนใบหน้า

“อยากได้เงินไปทำอะไร หืม..”

“ให้ยาย..ให้น้อง..”

“ต้องจ่ายค่าอะไรบ้าง”

อินทัชหลับตานิ่ง “ตอนนี้..แค่อยากได้ค่ารักษายาย..ยายเป็นมะเร็ง”

กนธีลูบหัวอย่างอาทร “อายุแค่นี้ ทำไมต้องมารับผิดชอบขนาดนี้นะ” น้ำตาที่ไหลลงมา มันไม่ได้เกิดขึ้นง่ายนัก และเขาเองก็สัมผัสได้ว่ามันจะต้องกลั่นตัวมาจากความกดดัน อึดอัด แค้นเคืองในใจ

“ร้องซะให้พอ..อย่ามัวแต่เข้มแข็งอยู่เลย”

อินทัชซบหน้าลงกับบ่า ปล่อยหยดน้ำตาจนชุ่มเสื้อที่พี่กุนต์สวม

“แล้วเงยหน้ามาตอบพี่..” เขาพึมพำ “จะให้โอกาส..พี่ได้ดูแลโอ๊ต ดูแลน้องๆ ดูแลยายของเราได้ไหม”

เด็กหนุ่มมองคนตรงหน้า แววตานั้นไม่ได้ล้อเล่น เขาคิดว่าตนเองเข้าใจ แต่ก็ยังอยากถาม

“หมายความว่ายังไงครับ”

“พี่ชอบอะไรหลายอย่างในตัวเรา” กนธีบอก “ได้ดูแลคนที่ชอบ พี่ไม่เดือดร้อนหรอกนะ”

“พี่กุนต์..”

“พี่ไม่ได้ต้องการอะไรเลยโอ๊ต..ไม่มีอะไรมากเลย” เขาเช็ดน้ำตาให้ “ถ้าเราเองคิดจะทำเรื่องอย่างนั้นอีกกับใครก็ได้ที่ไม่รู้จัก..ให้คนๆนั้นเป็นพี่ จะไม่ดีกว่าหรือไง”

“พี่จะบอกให้ผมเป็นเด็กของพี่หรือ” อินทัชผละออกมา “ผมไม่ได้คิดถึงพี่ในแง่นั้น..”

“มันเป็นแค่การแลกเปลี่ยน” กนธีไม่ได้ตอบคำถามที่ว่า “หากว่าโอ๊ตดูแลพี่..พี่ก็จะดูแลทุกอย่างของเรา”

คนอายุน้อยกว่ามีท่าทางสับสน
   
“ไม่ต้องรีบตอบก็ได้ พี่ให้เวลาคิด..คิดได้เมื่อไร ค่อยมาบอก” เขาหันกลับมามองถนน เข้าเกียร์และขับออกไป
   
ท่ามกลางความเงียบ ไม่มีใครพูดคุย รถเก๋งคันงามแล่นฝ่าท้องถนนในยามค่ำคืน แสงไฟตามร้านรวงยังเปิดสว่าง รถติดไฟแดงสักพักก็ได้ไปต่อ อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงคอนโดของคนข้างกายแล้ว
   
อินทัชเอนตัวซบเบาะหนัง นาทีนี้เขาอ่อนแอ อยากไขว่คว้าหาหลักยึดที่ยื่นเข้ามา

“หากว่าโอ๊ตดูแลพี่..พี่ก็จะดูแลทุกอย่างของเรา”

“พี่กุนต์ครับ..” เขาเรียกอีกฝ่าย

กนธีไม่ได้หันมามอง “ว่าไง”

“ผม..ตกลง”

.............................................................................................

อู้มานาน กลับมาล้าววว  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 08-08-2016 02:10:09

สะเทือนใจตอนนี้มากค่ะ
แต่พออ่านถึงตอนท้ายนี่กรี๊ดเลย พี่กุ้นนนนนนต์
พี่กุนต์เท่มากๆ ชัดเจนมาก รักพี่กุนต์เลยค่ะ /ควักหัวใจให้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 08-08-2016 02:32:16

สะเทือนใจมากๆคับ ยิ่งตอนโอ๊ตกับผู้ชายคนนั้นยิ่งอยากจะร้องไห้
 :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: AppleA- ที่ 08-08-2016 02:41:40

ความเจ็บปวดนี้   ฮื้อสงสารโอ๊ตจริงๆนะ
แบบมันบรรยายไม่ถูกเลย  นี่คือนิยามฟีลกู๊ดของคุณข้าวปั้นหรือคะ ฮื้อออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-08-2016 03:08:04

 :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 08-08-2016 03:11:55

เป็นอีกตอนที่อ่านไปแล้วแทบกรี๊ด  :hao5: :hao5: :hao5:
สงสารโอ๊ตมาก คือรู้สึกเจ็บปวดตามไปด้วยจนต้องอ่านแบบผ่านๆ ว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นตอนไปกับอิตาลุงนั่น
ปกตินี่ต้องละเลียดอ่านทีละบรรทัดเพราะไม่อยากให้จบตอนเร็วๆ  คุณข้าวปั้นทำให้เค้ารู้สึกสะเทือนใจตามโอ๊ตไปด้วยจริงๆ นะ
T__T นี่อยากยื่นมือไปลูบหัวปลอบแล้วกอดแรงๆ มาก อยากจะโอ๋ว่าไม่ว่าเป็นไรนะ พี่กุนต์อยู่นี่แล้ว
คนนี้แหละคือแสงสว่างที่จะทำให้โอ๊ตเดินต่อไปได้ ที่เหลือคือโอ๊ตต้องเข้มแข็งและห้ามดูถูกตัวเองนะ
ลุกขึ้นมาดูแลน้องกับยายต่อ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป สู้ๆๆ TvT


อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ

ไม่ไหวกับใจแล้ว ฮือออออ
ตอนนี้พี่กุนต์ป๋าเหลือเกินนน รักกกกกกกกกกกกกก TvT
พี่กุนต์ดีมาก ฮีลมากกก เยียวยาโอ๊ตแล้วมาเยียวยาคนอ่านด้วยนะคะ เก๊าจะรอออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: sincere13 ที่ 08-08-2016 04:40:39

โอ้ยยยย เกลียดเวลานังคุณอินทัชนางไปก้อร้อก้อติกกับคุณสน เกลียดมากกกก เหมือนนางนอกใจและไม่จริงใจกับคุณพี่กุนต์ เซงอะ สลับคู่เหอะ ให้คุณกุนต์คู่กับพ่อหนุ่มไผท นังอินทัชก้ปล่อยไปชายเลกับสนซะ  :katai1: :katai1: อ่านแล้วอึดอั้ดดด อึดอัดสมกับเป็นนิยายฟีลกู้ดจริงๆค่ะ ให้ตายเต้อะ สงฝสารพี่กุนต์ เจอใครก็ไม่มีใครจริงใจ เส้า :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 08-08-2016 04:52:28

โอ้ว....อิโอ้ต ตั้งแต่ต้นมาถึงตอนนี้ ฉันเครียดตามแกไปเท่าไหร่แล้วเนี่ย...

พี่กุนต์อ่ะะะะะ ชอบอะไรหลายอย่างในตัวอิโอ๊ต
แล้วต่อไปชอบมากกว่านี้ล่าาา ดราม่าาาาาาาาา

ฮือออออออ วิ่งไปหยิบพี่หมูมาอ่านต่อ//อ่านซ้ำๆ //ถึงตอนทะเลาะกันประตูพังแล้วพี่ถ่อยเราก้ไปสงบสติอารมณ์หลังจากน้อยใจเมีย ใน'คู่แข่ง'

ไหนว่าเรื่องนี้ไม่ม่าไง ฮือออ ชีวิตพระเอก...........〒_〒
//ดีๆ เป็นประสบการณ์ไว้เล่าให้กันฟัง ..อ้าวว 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 08-08-2016 05:20:20

โธ่เอ๋ย   โอ๊ตเอ๊ย

เอาเถอะ  ทุกอย่างอยู่ที่เจตนา  คิดดี ทำผิดวิธี แต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะเป็นผลลบไปหมด   เรียนรู้จากความผิดพลาด ความเน่าเหม็นของสังคม ความจริงของชีวิต   แล้วก็เรียนรู้ที่จะรักตัวเองให้มากขึ้น   ที่โอ๊ตเจอก็เหมือนกับดักที่ใครต่อใครหลายๆคนเจอมาแล้ว   เงินที่ได้มาง่าย ใช้เวลาไม่นาน แต่เต็มไปด้วยความขมขื่นและชิงชังตัวเอง
สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ตัดสินว่าโอ๊ตเป็นคนเลว   

คุณข้าวปั้นแต่งได้บีบคั้นความรู้สึกมากๆค่ะ   เรียลด้วยเพราะถ้าเป็นนิยายขายฝันพี่กุนต์ก็คงจะอุปการะครอบครัวของโอ๊ตทั้งหมด  แต่นี่พี่กุนตฺยื่นขอเสนอที่สมน้ำสมเนื้อให้โอ๊ต  จุดพลิกผันของความสัมพันธ์ระหว่างโอ๊ตกับพี่กุนต์   

กับปาลินนั้นเป็นรักแรก  ไม่มีใครลืมรักแรกได้ลงแต่ก็ไมไ่ด้หมายความว่าคนเราจะต้องฝังใจ   ไม่ใช่ทุกคนที่สมหวังกับรักแรกเสมอไป

เปรียบเทียบแล้วเราว่าเหมือนพี่กุนต์กับโอ๊ตกำลังเริ่มปลูกต้นไม้ด้วยกัน เริ่มจากการเพาะต้นอ่อนเลยทีเดียว   ไม่เหมือนคนอื่นที่พี่กุนต์ไปเดินเลือกเอา

ขอบคุณมากค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 08-08-2016 05:30:05

สงสารโอ๊ตมากเลยยย
แต่พี่กุนต์เลือกถามในเวลาที่เหมาะสมมากเลยยย
รอตอนต่อไปนะคะะะข

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 08-08-2016 05:33:31

โอ้ยยย เครียด สงสารน้องโอ้ต นี่ถ้ามีเงินเท่าพี่กุนต์ นังน้องโอ้ตไม่รอดหรอก เหอๆๆๆ  ตกลงไปซะดีแล้วววว กินคนแก่นี่ อายุยืนนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 08-08-2016 05:44:32

ชีวิตของโอ๊ตทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้ ดีนะที่มาเจอพี่กุณฑ์
ต่อไปชีวิตของโอ๊ตคงจะดีขึ้น สู้ๆนร้าาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Aueizii ที่ 08-08-2016 05:56:11

อ่านฉากบนรถแล้วรู้สึกจะอ้วกตามโอ๊ต พี่กุนธ์มาช่วยเอาไว้ตลอดเลย เรื่องนี้คงไม่ดราม่ามากใช่ไหมคะ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 08-08-2016 06:08:32

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 08-08-2016 06:42:22

ชอบคุณภวินท์ล่ะสิสน หึหึหึ เค้าไม่มาก็หน้าจ๋อย เฮ้ออออออ!!!!
ตอนหน้าคนแก่กะเด็กซิงเค้าจะได้ผูกสัมพันธ์กันไหมคะข้าวปั้นขาาาาา รอๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 08-08-2016 06:42:31

นั่นสิโอ๊ต ทำไมเป็นพี่กุนต์ไม่ได้ พี่กุนต์ดีกว่าใครเป็นไหนๆ คนที่มายืนอยู่ข้างเราเสมอเวลาที่เราอ่อนแอหาไม่ได้ง่ายๆ นะ เปิดใจมองคนอื่นบ้าง อย่ามัวแต่จมปลักกับคนที่ไม่มีวันหันมามองเราสิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: lukYRKM ที่ 08-08-2016 06:43:43

สงสารโอ๊ต :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 08-08-2016 07:03:41

อูยยยยยยย เจ้มจ้น ลุ้นระทึกมากง่ะ ได้แต่รอตอนต่อไปปปป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 08-08-2016 07:13:36

อ่านตอนนี้แล้วขยะแขยงอิลุงบ้ากามนั่นจริงๆ เลย  :serius2: :beat: :z6:
สงสารโอ๊ตมากอ่ะ แต่พี่กุนต์รู้เรื่องแล้วนะ ในที่สุดโอ๊ตก็เป็นเด็กของพี่กุนต์อีกคนหนึ่งสักที  :hao7: ทิ้งท้ายไว้อย่างค้างคามากกก nc นี่จะมาตอนหน้าใช่มั้ย T.,T รออยู่นะคะ ก๊ากกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Gnaap ที่ 08-08-2016 07:17:20

วรั้ยยยย เด็กพี่กุนต์ :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 08-08-2016 07:41:35

โอ๊ยยยยยย สงสารโอ๊ต แต่ว่านะโอ๊ตคิดถูกแล้วล่ะที่ตกลงอยู่กับพี่กุนต์จะได้ไม่ต้องเจอกับคนเหี้ยๆ แบบนั้นอีก จะได้ไม่โดนดูถูกกดขี่แบบนั้นอีก จะได้ไม่ได้ทำเลยน่าอดสูแบบนั้นอีก อยู่กับพี่กุนต์เราว่าพี่กุนต์ไม่บังคับหรอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 08-08-2016 07:55:31

 :sad4: :sad4: :sad4: สงสารโอ๊ต

แต่พี่กุนต์ มาทันเวลาพอดี  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 08-08-2016 08:02:39

อินทัชค่ะ จริงอยู่ว่าเรารักคนสองคนพร้อมกันไม่ได้ ดังนั้นตัดใจจากปาลินเถอะ แล้วมารักพี่กุนต์คนเดียว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 08-08-2016 08:19:16

 :sad4: โอ๊ตตตตตตตต คือแบบว่ารันทด
แล้วๆ จะดราม่าต่อเนื่องเพราะพี่กุนต์ยื่นข้อเสนอมาแล้ว มันคือเส้นบางๆ และน่าจะเป็นทิฐิในใจโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 08-08-2016 08:24:51

 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 08-08-2016 08:53:29

รู้สึกว่า ต่อไปพี่กุนต์จะต้องเสียใจ เพราะโอ๊ตเชื่อฝังหัวว่ารักปาลิน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 08-08-2016 08:58:27

 :monkeysad: :hao5: :monkeysad: :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 08-08-2016 09:04:05

เอาแล้วๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 08-08-2016 09:24:22

สงสารโอ๊ตมาก  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 08-08-2016 09:41:35

"ถ้าต้องทำให้ใครที่ไม่รู้จัก ทำให้พี่กุนต์ดีกว่า " มันมีทางเลือกที่ไม่ต้องทำไหมวะ? แต่ก็แหละนะ พี่กุนต์เป็นใคร? โอ๊ตเป็นอะไรกับพี่กุนต์? เท่าที่ช่วยมาก็มากจนตอบแทนไม่ไหวแล้ว  ชีวิตมันบัดซบเนอะโอ๊ต เข้มแข็งไว้

อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกอินมาก เพื่อนเราก็เป็นคล้ายๆโอ๊ตนี่แหละ รอและเอาใจช่วยมันอยู่ว่าเมื่อไหร่มันจะเจอคนแบบพี่กุนต์สักที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 08-08-2016 09:44:30

 :hao5:  :hao5: เจ็บปวดไปกับโอ๊ตจริงๆ
ยิ่งย้ำกับตัวเองว่าคนเราจะชอบใครสองคนพร้อมกันไม่ได้นี่ ไม่อยากคิดถึงตอนที่พี่กุนต์รู้ว่าคนที่โอ๊ตรักไม่ใช่ตัวเองนี่มันจะทำให้ความสัมพันธ์แย่ลงหรือเปล่าแต่โลกมันกว้างนะโอ๊ต บางทีความรู้สึกที่ให้กับปาลินอาจจะไม่ใช่รักแบบนั้นก็ได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 08-08-2016 10:15:57

พี่กุนต์เท่ระเบิด....ใจหล่อมาก!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 08-08-2016 10:31:16

โถ โอ๊ต เส้นทางของคนขาย ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบหรอก นะ ด้านมืดของมนุษย์มีมากมาย
โอกาสที่จะได้เจอคนดีๆอย่างพี่กุนต์มันน้อยมากนะโอ๊ต รับความสุขเข้ามาเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 08-08-2016 10:49:04

สงสารโอ๊ตมากๆ เป็นการเรียนรู้ชีวิตที่โหดร้ายจริงๆ
พี่กุนต์มาช่วยในเวลาที่โอ๊ตแย่ทุกๆครั้ง
ก็หวังว่าโอ๊ตจะไม่ทำร้ายความรู้สึกของพี่กุนต์ที่มีต่อโอ๊ต
เพราะฝังใจกะรักแรก ไม่อยากให้พี่กุนต์ต้องเจ็บอีกครั้ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 08-08-2016 10:53:24

โอ๊ตรอดจากผู้หญิงคนนั้นก็มาตำตาแก่คนนี้อีก
น่าสงสาร โอ๋ๆไม่เป็นไรนะพี่กุนต์มาช่วยแล้ว

ย้อนไปเมื่อตอนที่ 13
หากกนธีคือความอบอุ่น คือแสงอาทิตย์ที่เข้ามาในทางที่สลัวลาง ทำให้เขามองเห็นอนาคตได้ชัดเจนขึ้น
ปาลินก็คือหยดน้ำ..ที่แทรกซึมเข้ามาในความแห้งผากของชีวิต ทำให้เขาได้ชำระล้าง และมีเรี่ยวแรงในการเดินทางต่อไป
..เขาสามารถเดินกลางความมืดได้..แต่ไม่สามารถก้าวต่อ หากขาดหยาดน้ำที่ช่วยดับกระหาย..

แสงอาทิตย์อย่างพี่กุนต์มักมาในช่วงเวลาที่โอ๊ตไม่เหลือใครเป็นที่พึ่งให้ได้ตลอด
แล้วอย่างงี้จะยังต้องการหยดน้ำอยู่อีกเหรอ ?

ต่อไปพออยู่ใกล้กันมากขึ้น พี่กุนต์ก็จะยิ่งตกหลุมลึกลงไปเรื่อยๆ
เป็นธรรมดาของคนมีอายุหัวใจไม่ค่อยแข็งแรง ภูมิต้านทานมันน้อย
  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 08-08-2016 11:02:01

ชีวิตโอ๊ตรันทดจริงๆ  เห้อ สงสารก็สงสาร หมั่นไส้ก็หมั่นไส้ 5555

ที่สงสารที่สุดคือพี่กุนต์  พี่กุนต์คือคนดี อยากให้เจอคนดีๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: NUBTANG ที่ 08-08-2016 11:21:58

โอ๊ตควรตัดใจจากปาลินได้แล้ว มองพี่กุนต์ในแง่ใหม่เถอะ ไม่ใช่ว่าเพื่อเงิน แต่เพราะพี่กุนต์ดีขนาดนี้ มันมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆหรอ?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 08-08-2016 12:02:38

โอ้ยยย,,ชีิวิตโอ๊ตโคตรดราม่า ตอนชะนีนึกว่าจะรอดแล้วเชียว พอ

มาเจอคนนี้ คุณพระ!! มันหนักกว่ามากกกกกก


โอ๊ตลูก โอ๊ตยึงมีพี่กุนต์จริงๆนะ สู้ๆๆๆๆ

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 08-08-2016 12:15:00

บีบคั้นหัวใจจริง ๆ
การที่คนคนหนึ่งซึ่งสู้ด้วยหนึ่งสมองสองมืออย่างเต็มกำลังจะตัดสินใจหาทางสบายมันไม่ได้ทำแล้วไม่รู้สึกรู้สาอะไร

พี่กุนต์จ๋าาาาาา อยากไปซบอกร้องไห้ออดอ้อนพี่กุนต์บ้าง อะไรจะน่ารักน่าฟัดขนาดเน้!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 08-08-2016 12:31:21

 :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: hormonesyj ที่ 08-08-2016 14:05:05

อ่านจนตาแฉะเลย พี่กุนต์ของน้องงงง โอ๊ตลูก มาเป็นเด็กพี่กุนต์เถอะนะคะ พี่กุนต์รักใครรักจริงนะ อย่าทำแบบนั้นอีกเลยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 08-08-2016 14:45:29

ร้องไห้เลย ตอนโอ้ตกะอีแก่
โอ้ยยแบบ สะเทือนใจอ่ะ เข้าใจโอ้ต
สังคม อำนาจ เงิน มันก็แบบนี้ทั้งนั้นแหละเนาะ. ชีวิตหนอ
พี่กุนต์คือเจ้าชายขี่ม้าขาวที่แท้จริง
แต่โอ้ตอ่ะ ชอบปาลินขนาดนั้น
ไม่รู้เลยว่าจะชอบพี่กุนต์ไหมแล้วถ้าชอบ พี่กุนต์อาจจะไม่รักด็ได้
เพราะพี่กุนต์ก็ไม่ตัดใจจากศรัณย์เหมือนกัน
พี่กุนต์ดีเกินกว่าจะได้เศษใจเหลือจากใครนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: shinachan ที่ 08-08-2016 14:59:50

สะเทือนใจแต่ก็อยากอ่านต่อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 08-08-2016 15:01:24

โอยยยยย   หน่วงมากๆถึงที่สุดเลยตอนนี้ สงสารโอ๊ตมากเลย :katai1:
พี่กุนต์ปลอบโอ๊ตทีน๊าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 08-08-2016 15:20:53

นั่งร้อง โอ๊ย โอ๊ตลูก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 08-08-2016 15:59:09

วะฮ่าๆ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง :laugh:
วันที่เราลอยคอ รอคอย ยอมเป็นของพี่กุนแต่แรกก็ไม่ลำบากแล้วหนู
โถ่ๆ ชอบความลำบากอะไรเบอร์นั้น :katai3:
อะไรที่เสียไปแล้วก็ปล่อยมันไป มาให้กุนโอ๋นี่
เข้าสู่โหมดดี๊ด๊า พี่กุนจะได้ลงจากคานอยู่ใกล้ไม่เกินเอือม ฮ่าๆ :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 08-08-2016 16:03:26

ช่วงพี่กุนต์ไปลัลล้าก็ทำน้องเคว้งไปพักนึง ตอนนี้ยิ่งเคว้งหนัก
ต้องขอบคุณทองม้วนสดนะ ที่ทำให้กุนต์อยากโทรหาน้อง
คนเราช่วงเวลาจิตตก ทำได้ทุกอย่างจริงๆ เข้าใจโอ๊ต กดดันตัวเองทุกอย่าง แล้วต้องมาเจอเรื่องเครียดต่อเนื่อง ทำใจยาก

พี่กุนต์มาถูกเวลาแล้ว ดีใจจัง หวังว่าโอ๊ตจะเข้าใจความหวังดีนี้นะ เพราะตอนนี้กุนต์ก็เข้าใจแล้วว่า โอ๊ตไม่คิดเรื่องนั้นด้วย
ให้มันผ่านไปด้วยดีนะคะ อยากเห็นเค้าสวีทกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-08-2016 17:41:08

ชีวิตมันจริงเกินไปเนาะโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 08-08-2016 18:05:27

ในที่สุดดดดด
ในที่สุดดดดดดดด
 :hao5: :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: จั๊กหล่ะ ที่ 08-08-2016 18:55:38

ในที่สุดก็ถึงวันที่โอ๊ตจะเป็นเด็กพี่กุนต์ซะที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Kimdodo ที่ 08-08-2016 19:30:54

พี่กุนต์ของน้องงงงงงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 08-08-2016 19:34:57

เค้าร้องไห้อ่ะ สงสารโอ๊ต
แต่เชื่อว่าโอ๊ตเลือกถูกแล้ว อย่างน้อยพี่กุนต์ก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: autopilot ที่ 08-08-2016 20:31:02

ร้องหนักมากกกกกก
ถถถถถ น้องโอ๊ตตตตตต มาหาพี่กุนต์เถิดดด มามะๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 08-08-2016 21:17:59

ฮืออออออ นี่ขนาดเชื่อใจพี่กุนต์มาตลอด ว่าต่อให้น้องมันตกต่ำแค่ไหนพี่กุนต์ก็จะเข้าใจ
แต่พอพี่กุนต์เข้าใจน้องจริงๆ ก็ยังน้ำตาแตกอยู่ดี โฮฮฮฮฮฮ พ่อพระของหนู~~
โอ๊ตเอ๊ยยย ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย T______T
ชีวิตเด็กคนนึงที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวเนาะ โลกแม่มโหดร้ายอ่ะะะ

เม้นท์ไม่ออกเลย เค้าเสียใจ เค้าสงสารนังโอ๊ต แงงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 08-08-2016 21:22:38

พี่กุนต์ แมนๆคุยกันมากๆเลยฮะ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 08-08-2016 21:40:25

กรี๊ดดดดดดด  ฟหดเสวงวรทเะแหฟหะสนส
น้ำตาจิไหล โอ๊ตทำไมเป็นเด็กดีอย่างนี้ ซื่อและบริสุทธิ์มากๆ :mew6:  พี่กุลก็โคตรเท่ โอ๊ตดูแลพี่กุลดีๆนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 08-08-2016 22:36:16

เขาสองคนตกลงปลงใจกันแล้ววววว ถึงโอ๊ตจะไม่รู้ตัวก็เถอะ ฮรืออออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 08-08-2016 22:59:11

ฮู่เลย์ ฉลองในที่สุดก็ตกลง :z2:
อยากอ่านต่อแล้วอ่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 08-08-2016 23:58:11

โอ้ยยยย อยากอ่านต่อแล้ววว  เริ่มฉีกซองมาม่า อิอิ :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 09-08-2016 00:10:32

ใจสะอื้นเลยสงสารโอ๊ตมาก ไอ้เสี่ยตัณหากลับนั่นขอให้รถคว่ำตาย พี่กุนนนนนนนนนนนต์ดูแลโอ๊ตให้มากๆนะ ใจโอ๊ตร้าวมากเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 09-08-2016 00:59:49

ม่ายยยย กำลังไปได้ดีกับไผทเลยอ่าา ฮือๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 09-08-2016 02:03:34

โอ้ยยยยยยยยยยย พี่กุนต์คนแมนนนนนนนน กรีสสสสสสสสสสสสสสสส  :katai4: :katai4: :katai4:

สงสารโอ๊ตมากๆอะ การที่ผู้ชายคนนึงที่รักษาศักดิ์ศรีมากๆคนนี้ ต้องมาทำอะไรแบบนี้ คือแบบ โฮ้ยยยยยย มันน่าอดสู น่าอนาจใจยิ่งนัก  :katai1:

แต่ตอบตกลงเป็นเด็กพี่กุนต์แล้ว นึกอนาคตไม่ออกเลยอะ ไม่รู้จะออกมาแนวไหนเลย ทำไมรู้สึกทั้งสองจะไม่ได้คู่กันเลยอะ คือแบบ โมเม้นต์มุ้งมิ้งไม่เห็นมาเลยอะ  :hao4:

เสียดายพี่กุนต์แปลกๆ อยากให้คู่คุณผไท แต่กลัวไผ่ไม่มีคู่  :hao7:

ที่โอ๊ตโอนตังค์ก็รู้สึกแปลกๆ แบบ ป้าจะโกงมั้ยวะ ไรงี้ กลัวทุกตัวอักษรเลย ฮืออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 09-08-2016 08:04:10

 :katai1: :katai1: :ling1:
สงสารโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 09-08-2016 13:38:39

อยุ่กับพี่กุนต์กติกาเป็นยังไงนะ ดูแลกันแต่ไม่ผูกมัดเหรอ หรือแบบไหน ยังงงๆ
 เดี๋ยวคงเก็ตมากขึ้นในตอนต่อๆไป ตอนนี้พี่กุนต์ยังปล่อยวางได้หากโอ๊ตจะมีใคร หรือใจจะยังรักปาลิน
 แต่ต่อไปในใจพี่กุนต์จะเจ็บปวดมั้ยเมื่อรักโอ๊ตเข้าจริงๆแล้ว ถึงจะเทพบุตรแค่ไหนแต่คนก็มีหัวใจนะ
  ตอนนี้แอบเบื่อปาลินมีบทบาทเยอะมาก 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 09-08-2016 15:15:28

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 09-08-2016 16:27:19

แล้วโอ๊ตก็จะมองพีกุนเป็นแคทีพึงทางเงินอยางเดียวหรือเปลา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ordkrub ที่ 09-08-2016 17:44:16

พี่กุนต์อยากช่วย โอ๊ตล้าเต็มที
แต่ปัญหาคือเมื่อเวลาผ่านไป ความรู้สึกของสองคนจะมองเรื่องการอุปะการะเป็นเพียงแค่การแลกเปลี่ยนแค่นั้นโดยไม่กระทบความรู้สึกที่เป็นเพื่อนกันได้หรือ
ถ้าพัฒนาไปเป็นคู่ใจกันได้ก็ดีไป แต่ถ้าไม่ แม้กระทั่งความรู้สึกดีๆต่อกัน ความรู้สึกเป็นเพื่อนก็จะหมดไปด้วย
ลุ้นกับทั้งคู่ต่อไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 09-08-2016 18:48:37

โธ่เอ๋ย! โอ๊ต...เอ๊ย..ทำไมนะ ทำไม อะไรๆหนักๆมืดๆดำๆมันถึงได้ประดังประเดเข้าหาโอ๊ตแบบนี้

หวังว่า พี่กุนต์จะเป็นผู้มมาให้แสงสว่าง และช่วยขจัดความมืดๆดำๆให้ออกจากโอ๊ตนะ 
ช่วยด้วยเถอะพี่กุนต์ ช่วยเด็กดีมีกตัญญูให้ผ่านวิกฤต ก่อนที่เด็กคนนี้จะทรุดจนเดินต่อไปไม่ได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 09-08-2016 21:58:06

 :pig4: :pig4: :3123: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 09-08-2016 22:41:08

ไผท กลายร่างแน่ๆ ตอนท้ายๆ คนนี้น่าจะเป็นดราม่าที่พีคที่สุดของเรื่องนี้ ตามชื่อเรื่องเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 09-08-2016 23:16:44

เอาใจช่วยโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 10-08-2016 01:23:02

โอ้ยย พี่กุนต์เท่มาก มากแบบมากๆ อ่ะ
ฮืออออ ทำไมมมม
แล้วโอ๊ตก็ตกลง ไหนหวานๆ ไม่ม่า
ใช้ปากไปทีนึง รู้เรื่องเลย ถถถถถถถ
ขอให้ดูแลกันไปเรื่อยๆนะ กอดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 10-08-2016 21:15:11

อ่านต่อนนี้จบ ความรู้สึกคือ อกเหมือนถูกบีบอัดจนแน่น หายใจแทบไม่ออก พึ่งรู้ว่าการเอาใจไปใส่กับตัวละคร มันได้อารมณ์ขนาดนี้เลย  รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อครับผม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: askmes ที่ 10-08-2016 23:55:58

รอติดตามม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.19] pg.32 -- 7/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 11-08-2016 00:40:57

สะเทือนใจมาก สงสารโอ๊ต มันคือความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับจริงๆ มันหนักหนามากจริงๆ เราแทบทนอ่านฉากนั้นไม่ได้เลย
อ่านข้ามๆเพราะทนไม่ไหว สงสารมากๆ เราเชื่อว่าในสังคมต้องมีคนที่กล้ำกลืนฝืนทนเพื่อเงินจริงๆ แค่คิดก็น้ำตาไหลตามแล้ว

เราว่าจริงๆแล้วโอ๊ตรักพี่กุนต์นะ แต่แบบ ฝังใจว่าตัวเองชอบสนไง เลยไม่รู้ใจตัวเองซะที
ลองคิดกลับกันถ้าสนเป็นคนโทรมา โอ๊ตจะอ่อนแอใส่ไหม จะยอมเล่ารึเปล่า
คนจะรักกัน สำหรับเราคือไม่ใช่แค่สิ่งดีๆภายนอก แต่มันคือทุกสิ่งที่อยู่ข้างในของกันและกันต่างหาก
ทั้งด้านดี ด้านไม่ดี วันที่เข้มแข็ง วันที่อ่อนแอ คนที่คอยอยู่ข้างๆในวันนั้น คนที่เราอยากให้อยู่ พร้อมจะให้เค้าเห็นด้านแย่ๆของเรา
มันสถานะของคนรักนะ ไม่ใช่แบบที่โอ๊ตคิดกับสนหรอกจริงๆ

รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.34 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 11-08-2016 23:21:32

มารออ่านก่อนไปเที่ยววันแม่ครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.34 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 11-08-2016 23:29:15

วันที่อัพแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.34 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 11-08-2016 23:32:37

อัพหัวเรื่องแล้วเนื้อเรื่องหายไปไหนพี่ข้าวปั้น  :katai4: :katai4: :katai4:
มาต่อด่วนนน อย่าให้ดีใจเล่นๆ  :hao7: :hao7: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.34 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Babyboys ที่ 11-08-2016 23:32:57

รอๆ ~~ :ling1: :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.34 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 11-08-2016 23:34:14

 :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.34 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 12-08-2016 00:08:46

มาแต่หัว นี่กระสือใช่ไหมคะ กรี๊ด

ปล.คิดถึงพี่กุนต์ค่ะ เอาพี่กุนต์ของน้องมาให้น้องยลเถอะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.34 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 12-08-2016 00:08:56

Chapter 20

‘กฎ’ การเป็นเด็กในอุปการะของ ‘กนธี สิงหนาท’ มีแค่ไม่กี่ข้อ

หนึ่ง..ความสัมพันธ์คือการแลกเปลี่ยนระหว่าง ‘ร่างกาย’ กับ ‘เงิน’

สอง..อยู่ในที่ของตนเอง ไม่ล้ำเส้นของแต่ละฝ่าย

สาม..ซื่อสัตย์ อย่าโกหก หรือคิดหักหลังกัน

สัญญาที่เอ่ยปากเปล่านี้ ไม่มีระยะเวลาสุดท้ายตายตัว ให้ถือว่าการละเมิดกฎ ถือเป็นจุดสิ้นสุดความสัมพันธ์ นอกจากนี้ ต่างคนต่างสามารถเป็นอิสระจากกันและกันได้ ในทันทีที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องการแยกตัวออกไปเพื่อมีชีวิตใหม่กับคนนอก

พูดให้สั้นลงอีก..ก็คือพวกเขาจะเลิกลากัน เมื่อ ‘มีใจ’ ให้กับใครอื่น

ถึงตอนนั้น..ให้ถือว่าอดีตที่ผ่านมา..เป็นเพียงอากาศธาตุ




กนธีกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง สายตาอ่อนโยนทอดมองคนที่นอนตะแคงอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ ใบหน้าได้รูปซบอยู่บนหมอน ลมหายใจสม่ำเสมอบอกว่าเจ้าตัวกำลังหลับสนิท หากไม่นับเรื่องรูปร่างและอุปนิสัยที่ค่อนข้างเกินวัยตนเองแล้ว เด็กหนุ่มตรงหน้าก็เหมือนวัยรุ่นธรรมดาที่เพิ่งจะผ่านช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อมาไม่นานนี่เอง
   
เขาเอื้อมมือออกไป ปัดปอยผมสีดำเข้มที่ยาวปรกหน้าผากให้อย่างเบาแรง ปลายนิ้วเรียวยาวทาบลงบนศีรษะแล้วลูบแผ่ว สัมผัสนั้นอบอุ่นเทียบเท่ากับคนในครอบครัว
   
อินทัชสะดุ้งตื่น หันขวับมามองคนด้านหลัง เมื่อเห็นว่าเป็นกนธี ถึงได้ถอนหายใจยาว
   
“พี่กุนต์..” เขาทิ้งหัวลงบนหมอนอีกครั้ง ยกมือป้องแสงที่เล็ดลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา “กี่โมงแล้วครับ”
   
“สิบโมงแล้ว”
   
ร่างสูงลุกพรวด “ผมมีเรียนเช้า!” ยังไม่ทันจะได้ก้าวลงจากเตียง พี่กุนต์ก็คว้าแขนไว้ก่อน
   
“ใจเย็นโอ๊ต..นี่มันวันเสาร์ครับ”
   
เจ้าของชื่อนิ่งอึ้ง พอตั้งสติของตนได้ก็ต้องยกมือขึ้นกุมขมับ เขานี่มันบ้าบอจริงๆ
   
อินทัชถอนใจอีกครั้ง ลูบหน้าแรงๆให้หายมึน จากนั้นถึงได้เงยหน้าขึ้น “ผมต้องไปดูน้อง..”
   
กนธีอมยิ้ม พยักพเยิดไปนอกห้องนอน พอตั้งใจฟังก็ได้ยินเสียงพูดคุยของอ้นกับอุ้มเรื่องของกิน เจ้าตัวน้อยเถียงกันว่าอะไรอร่อยกว่า ระหว่างไข่ดาวกับไข่เจียว..แต่ที่แน่ๆ พี่กุนต์ทำไข่ไหม้ทั้งสองใบ
   
“พี่ทำอาหารเช้าให้เด็กๆ พอดีเผลอหันไปต้มไส้กรอก ไข่เลยไหม้” เขายักไหล่ “แต่ว่าไปซื้อข้าวต้มมาชดเชยให้แทนแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
   
“น้องผมมาได้ยังไงครับ”
   
“เมื่อเช้าพี่ไปรับมาเอง เห็นโอ๊ตยังหลับเลยไม่อยากปลุก” เขาลุกขึ้นยืน “ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำเถอะ ถ้าวันนี้ไม่มีอะไรทำก็ไปเก็บของมาไว้ที่นี่นะ ห้องที่เราอยู่ก็ปล่อยให้คนอื่นเช่าแทนแล้วกัน”
   
อินทัชมุ่นหัวคิ้วเหมือนยังตามไม่ทัน
   
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าเมื่อคืนเราคุยอะไรกันไว้”
   
เขาเงียบไป ประโยคที่พูดคุยกับอีกฝ่ายไหลย้อนเข้ามา 

“จะให้โอกาสพี่..ได้ดูแลโอ๊ต ดูแลน้องๆ ดูแลยายของเราได้ไหม”

“ผม..ตกลง”
   
อินทัชหันไปมอง “ขอโทษครับ ผมเบลอไปหน่อย” พอรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในสถานะอะไร เด็กหนุ่มก็อดเกร็งขึ้นมาไม่ได้ เขายังทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องวางตัวอย่างไร
   
ให้เป็นเหมือนอย่างเพื่อนก็ไม่ใช่ พี่น้องก็ไม่เชิง ทั้งยังห่างไกลจากคำว่าคู่รัก แฟน หรือคนรู้ใจ
   
..แล้วเด็กที่ถูกอุปการะ แลกเปลี่ยนกันด้วยเงิน..จะต้องแสดงออกแบบไหนกัน..
   
“ทำใจให้สบายเถอะ คิดเสียว่าตั้งแต่นี้ไป โอ๊ต อ้น แล้วก็อุ้ม เป็นคนของพี่” กนธีบอก “พี่จะดูแลครอบครัวเรา เหมือนครอบครัวของพี่ มีอะไรเดือดร้อน อยากให้ช่วย บอกพี่มาเลย ไม่ต้องเกรงใจ ถือว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน  เราเองก็ดูแลพี่ตามสมควร ไม่ต้องทุ่มเทให้เกินความสามารถ พี่น่ะเป็นคนเลี้ยงง่าย ไม่ลำบากโอ๊ตมากนักหรอก”
   
อินทัชเพียงแต่รับฟัง
   
“ในส่วนของเราสองคน พี่ก็มีกฎระหว่างกันให้ทำตาม พี่ขอพูดตรงๆแบบไม่อ้อมค้อมก็แล้วกัน” กนธีอธิบาย “ข้อหนึ่ง..ความสัมพันธ์ของเราไม่ใช่คู่รัก เพราะฉะนั้น ไม่ต้องกลัวว่าจะต้องลำบากใจ พี่จะไม่ยุ่งเรื่องความรู้สึกของเรา มันเป็นแค่การแลกเปลี่ยน พี่ต้องการคนดูแลพี่ เรื่องกินอยู่หลับนอน แล้วก็เรื่องบนเตียง ถ้าโอ๊ตตกลงทำให้พี่ได้ สิ่งที่พี่จะตอบแทนโอ๊ต ก็คือเงินเดือนประจำ และการรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างของเรา”
   
“ข้อสอง..ถึงความสัมพันธ์เราจะใกล้ชิดกันแค่ไหน แต่พี่ก็ยังเคารพขอบเขตระหว่างกัน จะไม่มีใครล้ำเส้นใคร  ไม่เข้าไปก้าวก่ายวุ่นวายในส่วนที่อีกคนไม่อนุญาต พี่จะเว้นพื้นที่ส่วนตัวไว้ให้ จะได้ไม่ต้องอึดอัดกันทั้งคู่”
   
อินทัชพยักหน้ารับ พยายามทำความเข้าใจ
   
“ข้อสาม..สำคัญที่สุด” กนธีกำชับ “พี่ขอความซื่อสัตย์ อย่าโกหก หรือหักหลังพี่”
   
เด็กหนุ่มเงยหน้ามองอีกฝ่าย
   
“มีอะไรให้พูดกันตรงๆ อยากเป็นอิสระ อยากแยกตัวออกไป หรือเจอคนใหม่ที่รักมากกว่า ก็ให้เดินมาบอก พี่ไม่ใช่คนใจร้าย มีเหตุผลมากด้วยซ้ำ ถ้าอยากจะไป พี่ก็จะอนุญาต ขอแค่อย่าโกหกให้พี่จับได้เป็นพอ”
   
“วางใจเถอะครับ” อินทัชบอก “ผมจะไม่มีวันทำแบบนั้นกับพี่แน่”
   
กนธีพอใจเมื่อได้ยินคำตอบจากปาก “ทีนี้..พี่มีคำถาม” เขามองคนอายุน้อยกว่า “พี่จำได้ ว่าโอ๊ตเคยเล่าว่าโอ๊ตยังไม่มีแฟน เพราะฉะนั้น พี่ถึงชวนให้โอ๊ตมาอยู่ด้วย แต่พี่ก็จำได้เหมือนกัน ว่าโอ๊ตมีคนที่ชอบแล้ว..”
   
ร่างสูงเงียบไปอึดใจ “ผมชอบคนๆหนึ่งอยู่ แต่เป็นแค่ความรู้สึกข้างเดียว”
   
“มีโอกาสพัฒนาไหม”
   
“ผมไม่รู้” เขาส่ายหัว “แต่ผมสัญญา ว่าวันไหนที่ความสัมพันธ์ของผมกับเขามีทีท่าว่าจะมากกว่าเพื่อน ผมจะบอกพี่เป็นคนแรก จะไม่แอบคบกับใครลับหลังพี่เด็ดขาด เรื่องที่ผมจะไม่มีวันทำ..ก็คือการทรยศกับคนที่มีบุญคุณ”
   
กนธียอมรับในความซื่อสัตย์ทางคำพูดของอีกฝ่าย อินทัชนับว่าเป็นคนที่ตรงไปตรงมา และอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง หากเป็นเด็กคนอื่น อาจไม่ยอมรับว่ามีคนที่ชอบ และอาจจะตอบว่าไม่มีโอกาสพัฒนาแน่เพื่อเอาใจเขา
   
..เรื่องของเรื่องก็คือไม่มีใครคาดเดาอนาคตได้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น..

..ดังนั้น คำตอบว่า ‘ไม่รู้’ ก็นับว่าถูกต้องแล้ว..   
   
“ผมตอบเท่าที่ผมคิด” อินทัชบอก “ผมมีคนที่ชอบอยู่ในใจ ถ้าพี่อยากรู้ว่าผมชอบใคร ผมก็จะเล่าให้ฟัง”
   
“ข้อที่สอง..” กนธียิ้ม “โอ๊ตยังมีพื้นที่ส่วนตัวเสมอ”   
   
“แล้วพี่แคร์หรือเปล่า ถ้าผมจะยังชอบเขาต่อไป”
   
“พี่ไม่แคร์ว่าโอ๊ตชอบใคร หรือรู้สึกอะไรกับใครเป็นพิเศษ พี่สนแค่ว่า โอ๊ตจะทำตามกฎของพี่ และให้เกียรติพี่ อย่างที่พี่ให้เกียรติโอ๊ต” ชายหนุ่มยิ้มจาง “ยุติธรรมดีไหม”
   
“ยุติธรรมครับ”
   
“ดีแล้ว” เขาเดินเข้ามาใกล้ “ถ้าอย่างนั้น..เราก็มาเริ่มต้นกันด้วยสถานะใหม่นะ”
   
อินทัชมองฝ่ามืออ่อนนุ่มที่ยื่นมาตรงหน้า เขาจับเอาไว้ สัมผัสความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากปลายนิ้ว
   
..นับจากนี้ไป เรื่องราวระหว่างกันคงจะไม่เหมือนเดิม..

..................................................................................................

“ไม่ผิดไปจากที่บอก” พสิษฐ์ที่กำลังวิ่งอยู่บนลู่เอ่ยปากกับคนด้านข้าง “ในที่สุดก็พาเด็กมันมาจนได้”

ร่างสูงใหญ่เหลือบมองพี่ชายที่ปรับความเร็วเป็นการเดินต่อเนื่อง ใบหน้าได้รูปมีหยดเหงื่อผุดซึม ผิวเนื้อขาวขึ้นสีแดงเรื่อเพราะออกกำลังกายมาครึ่งชั่วโมง

“เออ..ก็ไม่ผิดไปจากคำทำนายของหมอดูอย่างแกหรอก” กนธีตอบอย่างไม่ยี่หระ เขายกผ้าขนหนูที่คล้องคอขึ้นมาเช็ดหน้า จากนั้นก็เริ่มวิ่งเหยาะๆอีกครั้ง

“มีอย่างที่ไหน ไปบอกชอบเด็กมันก่อน” พสิษฐ์ถอนหายใจ

คนฟังหัวเราะ “ก็พี่ชอบโอ๊ต จะให้บอกว่าเกลียดหรือไง”

“หัดทำตัวให้ยากๆหน่อยสิครับเสี่ย!”

“ไม่เห็นจะเกี่ยวกับยากหรือไม่ยากตรงไหนเลย” กนธีบอก “ที่จริงทุกคนที่ผ่านมา พี่ก็ชอบนะ ถ้าไม่ชอบจะรับดูแลได้หรือไง เพียงแต่ว่าจะชอบมากหรือชอบน้อย มันต่างกันตรงนั้นแหละ”
   
“คนนี้อยู่ระดับไหน”
   
“เอ็นดูกว่าคนอื่น..รับหนึ่งคน ได้ลูกแถมอีกสอง” เขายิ้ม “เด็กมันพยายามให้พี่เห็น ไม่ได้งอมืองอเท้า แถมตรงไปตรงมา ใช่ก็บอกใช่ ไม่ใช่ก็บอกไม่ใช่..คนแบบนี้พี่ชอบ คุยกันง่ายดี”
   
“แน่ใจนะ..ว่าไม่ได้เกี่ยวกับหน้าตาของหมอนั่น..คล้ายไอ้รัณย์อย่างกับอะไร”
   
กนธีส่ายหัว “นาทีแรก พี่อาจจะถูกดึงดูดให้เข้าหาเขาด้วยเรื่องนั้น แต่พี่ก็รู้ตัวเองดีว่าไม่ได้เอาใครมาเป็นตัวแทนรัณย์ พี่เอ็นดูโอ๊ตที่เป็นโอ๊ต ไม่ได้มองเขาเป็นเครื่องมือแก้ความโหยหาอดีต”
   
พสิษฐ์ไม่ได้โต้ตอบอะไร เขามองพี่ที่ค่อยๆลดความเร็วลู่และหยุดวิ่งในที่สุด พี่กุนต์ก้าวลงมา
   
“ขอบคุณแกมากที่เป็นห่วงความรู้สึกของพี่ แต่คนเราป่วยได้ก็ต้องหายได้ มันเป็นข้อดีของจิตใจมนุษย์” เจ้าตัวตบบ่ากว้าง “พี่พร้อมจะหลุดจากเรื่องเก่าๆแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าจะเลิกรักศรัณย์ พี่ชอบโอ๊ตก็จริง แต่เป็นในแง่ของเด็กที่พี่รับดูแล ไม่ได้มองเขาในแง่ของคนรัก..พี่ไม่ใจเร็วขนาดนั้น”
   
“จะมีโอกาสพัฒนาไหม”
   
“ไม่มีใครเดาอนาคตได้หรอกไผ่” กนธีหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่ม ปิดฝาแล้วส่งต่อให้น้องชาย “เอาเป็นว่า..ถ้าวันไหนพี่คิดจริงจังกับความสัมพันธ์นี้ขึ้นมา พี่จะบอกแกคนแรก..”
   
“รู้ใช่ไหมว่ามันมีโอกาสเสียมากกว่าได้” พสิษฐ์ท้วงอย่างเป็นห่วง “เด็กนั่นมีคนที่เขาชอบอยู่แล้วนะ แล้วอีกอย่าง อายุของพี่กับเขาก็ห่างกันมาก ช่องว่างตรงนี้ ไม่ใช่ว่าพี่กุนต์ไม่เคยเจอมาก่อน”
   
“ถึงได้บอกไงล่ะ ว่าถ้าคิดจริงจังขึ้นมาเมื่อไร จะบอกแกคนแรก” กนธียิ้ม “แกจะได้ปรามพี่ ให้หัดเตรียมใจเอาไว้ผิดหวังบ้าง”
   
หลังแยกกับพสิษฐ์ที่ฟิตเนส กนธีก็ไปรับอ้นกับอุ้ม เด็กๆจะมายืนรอเขาหน้าโรงเรียนเหมือนเดิม แตกต่างกันที่ว่า หลังจากนี้ เขาจะทำหน้าที่เสมือนผู้ปกครองคนหนึ่ง คอยไปรับไปส่งที่โรงเรียนให้ทั้งเช้าและเย็น หากวันไหนต้องไปต่างจังหวัดก็จะให้คนขับรถมาทำแทน อ้นกับอุ้มเลยไม่ต้องรอพี่ข้างห้อง ไม่ต้องโดยสารรถประจำทาง ไม่ต้องนั่งวินมอเตอร์ไซค์ตากแดดตากลมจนเหงื่อไหลเหมือนแต่ก่อน
   
“พี่กุนต์มา~” น้องอุ้มยิ้มตาปิด ปีนขึ้นไปนั่งเบาะหลัง ส่วนพี่อ้นนั่งด้านหน้า
   
“หิวกันหรือยังครับ” กนธีส่งแซนด์วิชทูน่าให้ “กินรองท้องหน่อยดีไหม”
   
“ขอบคุณคร้าบ”
   
น้องอุ้มบิขนมปังโฮลวีทแล้วเห็นมะเขือเทศ เด็กชายทำหน้าเบ้ อยากจะเขี่ยทิ้ง แต่ก็เกรงใจพี่กุนต์ พี่ชายใจดีอุตส่าห์ทำให้เองกับมือ เจ้าหนูไม่กล้าเอาผักทิ้ง เลยได้แต่หลับหูหลับตากินเข้าไป
   
“โอ้..วันนี้น้องอุ้มของพี่กินมะเขือเทศกับผักกาดหอมด้วย” กนธีเหลือบมองกระจกส่องหลัง เขาล้วงช่องเก็บของกุกกัก จากนั้นก็เอาตัวปั๊มรูปดาวออกมา “ไหนๆ สมุดบันทึกเด็กกินผักอยู่ไหน พี่กุนต์จะปั๊มคะแนนให้”
   
อ้นหัวเราะ มองน้องชายคนเล็กเอาไดอารี่เล่มน้อยส่งให้พี่กุนต์ วันนี้ได้สองดวง เพราะกินผักไปสองอย่าง
   
“อ้นชอบกินกะหล่ำปลี” พี่คนกลางเล่า “พี่โอ๊ตเคยเอาใบกะหล่ำมาฉีกครับ แล้วก็เอาหมูสับกับแครอทวางสลับกันเป็นชั้น พอเอาไปตุ๋นก็ออกมาเป็นซาลาเปาผักไส้หมูสับ อร่อยแล้วก็หวานมากเลย”
   
“น่ากินจัง” กนธียิ้ม “บอกพี่โอ๊ตทำให้พี่กินหน่อยได้ไหม”
   
“ได้คร้าบ” 
   
ชายหนุ่มมองเด็กๆอย่างเอ็นดู เขาชวนคุยและถามเรื่องที่โรงเรียน อยากรู้จักเพื่อนๆของเด็กๆ อยากรู้ว่าชั้นประถมกับชั้นอนุบาลมีเรียนวิชาอะไรบ้างในแต่ละวัน ขาดเหลืออะไรตรงไหนที่เขาพอช่วยได้ จะได้ทำให้
   
“ตอนปิดเทอม คุณครูจัดทัศนศึกษาครับ” อ้นเล่า เจ้าตัวดูตื่นเต้น “ใครจะไปก็ได้ คุณครูไม่บังคับ อ้นอยากไปมากเลย แต่ว่าอ้นยังไม่ได้เล่าให้พี่โอ๊ตฟัง คิดว่าพี่โอ๊ตคงไม่อยากให้ไป”
   
“หืม..แล้วไปที่ไหนครับ ต้องค้างคืนหรือเปล่า”
   
“ไม่วันเดียวครับ เที่ยวที่เมืองโบราณ”
   
“เมืองโบราณที่สมุทรปราการใช่ไหม” กนธีพึมพำ “ไม่ไกลเท่าไรนะ ถ้าอ้นอยากไป พี่จะคุยกับพี่โอ๊ตให้”
   
อ้นมีท่าทีเกรงใจ ซ้ำยังอึกอักเหมือนลังเล
   
“คือว่า..คุณครูเก็บค่าทัศนศึกษาคนละหกร้อยครับ..” เด็กชายก้มลงมองกระดาษแจ้งรายละเอียดที่เพิ่งหยิบมาจากกระเป๋านักเรียน “อ้นไม่อยากขอพี่โอ๊ต..”
   
“โธ่..” กนธีลูบหัวเด็กด้วยความอาทร “เรื่องแค่นี้ พี่จ่ายให้เอง”
   
อ้นส่ายหัวดิก “ไม่เอาครับ..ไม่เป็นไรครับ”
   
“ทัศนศึกษาไม่ได้จัดขึ้นมาบ่อยๆ แถมเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่เหมือนเที่ยวกับครอบครัว ความสนุกมันต่างกัน เพราะฉะนั้นก็คว้าโอกาสไว้เถอะครับ ถือว่าซื้อประสบการณ์”
   
“พี่กุนต์ใจดีจังเลย” อ้นกระพุ่มมือไหว้ผู้ใหญ่ข้างกาย “ขอบคุณมากๆนะครับ”
   
“มีอะไรก็เล่าให้พี่ฟังได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ อ้นกับอุ้มก็เหมือนน้องชายของพี่นั่นแหละ” เขาหันมาบอก
   
อุ้มยิ้มเผล่ ปากเปื้อนซอสมะเขือเทศ พี่กุนต์เลยเอาทิชชูเช็ดให้
   
“พี่โอ๊ตบอกว่า พี่โอ๊ตโชคดี ไม่ต้องไปทำงานตอนดึกแล้ว เพราะว่าพี่กุนต์จ้างไว้แทน” อ้นพูดอย่างพาซื่อ “อ้นขอบคุณพี่กุนต์แทนพี่โอ๊ตด้วยครับ..ขอบคุณครับ~”
   
กนธีได้แต่ยิ้มจาง รับไหว้จากเด็กๆ เขาไม่ได้บอกเล่าอะไรต่อว่าทำสัญญาว่าจ้างอะไรเอาไว้

หลังจากที่ทำข้อตกลงระหว่างกัน อินทัชก็กลายเป็นคนของกนธีไปโดยปริยาย เด็กหนุ่มย้ายออกจากอพาร์ทเมนท์เพื่อมาใช้ชีวิตร่วมกับอีกฝ่าย อ้นกับอุ้มดูจะดีใจเอามาก เด็กๆไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยว่าเพราะอะไร จู่ๆพี่กุนต์ถึงให้พวกเขามาอยู่ด้วย ทั้งสองรู้แค่ว่า ณ ตอนนี้ นายจ้างคนใหม่ของพี่โอ๊ต ก็คือพี่กุนต์
   
กนธีเป็นเหมือนผู้ปกครองที่คอยดูแลทุกอย่าง ค่าใช้จ่ายที่เป็นของเด็กสามคน เขาเป็นคนรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว อินทัชไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องของค่ากินค่าอยู่ ค่าเล่าเรียน หรือรายจ่ายจำเป็นอื่นๆอีกต่อไป
   
อินทัชออกจากงานที่ Vin Santo ก่อนกำหนดไม่กี่วัน กนธีให้เงินเดือนเด็กของเขาต่างหากอีกเดือนละสามหมื่น เงินจำนวนนี้ อินทัชสามารถเก็บเข้าบัญชีไปใช้จ่ายฟุ่มเฟือยส่วนตัวได้ตามสบายโดยไม่ต้องแบ่งส่วนออกมารับผิดชอบครอบครัวอีก และหากว่าอยากได้เพิ่ม ขอเพียงบอกความจำเป็นมา กนธีก็พร้อมจะจ่ายให้โดยไม่คิดเสียดาย

ถึงแม้ว่ารายได้แค่นี้อาจจะไม่เท่าตอนที่ทำงานในเลาจน์ แต่อินทัชก็ไม่ต้องอยู่ดึกดื่นจนล่วงเข้าวันใหม่ ไม่ต้องคอยก้มหน้าบริการใคร ไม่ต้องฝืนใจถูกกระทำเหมือนวัตถุบางอย่าง เขามีหน้าที่อย่างเดียว คือดูแลกนธีให้เต็มความสามารถของตนเอง

กนธีไม่ได้เป็นคนที่ดูแลยาก เขาต้องการเพียงเพื่อนพูดคุย คนที่คอยจัดการเรื่องชีวิตประจำวัน รู้ว่าเขากินอย่างไร นอนอย่างไร ช่วยดูความเรียบร้อยของทุกอย่าง เป็นเหมือนเลขาส่วนตัว คอยเตือนเรื่องงาน จัดตารางนัดหมายลูกค้า รับโทรศัพท์แทน หรือช่วยจัดเตรียมเอกสาร นอกเหนือจากนั้น อินทัชแทบไม่ต้องแตะต้อง อย่างคอนโดที่อยู่ทุกวันนี้ กนธีก็จ้างแม่บ้านไว้ทำความสะอาดเป็นประจำ เรื่องซักรีดเสื้อผ้าก็แค่รับมาส่งให้กับร้านตามวัน
   
“ถึงห้องแล้ว อ้นกับอุ้มไปอาบน้ำก่อนนะครับ กินข้าวเย็นแล้วค่อยอ่านหนังสือก็ได้ ถ้าท้องหิว หัวจะไม่แล่นนะ ยังไงถ้ามีวิชาไหนไม่เข้าใจ พี่จะช่วยดูให้” กนธีบอก “พี่ซื้อขนมมาให้กินรองท้องตอนดึกด้วย แต่กินแล้วต้องรับปากว่าจะแปรงฟัน ห้ามนอนทั้งหวานๆนะ”
   
เขายกห้องเล็กให้พวกน้องๆใช้ ห้องนั้นมีเตียงสองหลัง ห้องน้ำในตัว อยู่กันสามคนได้อย่างไม่อึดอัด ส่วนตัวเขาก็นอนห้องตัวเองเหมือนเดิม สำหรับพื้นที่อื่น อย่างห้องรับแขก ห้องครัว ทั่วทุกตารางนิ้ว เขาให้ทุกคนร่วมกันใช้ได้ตามสบาย จะนั่ง นอน ดูหนังฟังเพลง เอกเขนกแค่ไหนก็ไม่จำเป็นต้องเกร็ง เขาอยากให้เด็กๆรู้สึกว่าที่นี่ก็เป็น ‘บ้าน’ เช่นกัน
   
ตอนกลับมาถึงห้อง อินทัชก็รออยู่ก่อนแล้ว ช่วงนี้เป็นการสอบปลายภาคเลยไม่มีคลาสเรียน เวลาที่หยุดจึงใช้ไปกับการทบทวนและอ่านวิชาบังคับ นอกเหนือจากนั้นก็จะเป็นการสอบปฏิบัติเกี่ยวกับกีฬา
   
“พี่โอ๊ตสวัสดีครับ” อ้นทัก

“พี่โอ๊ตสวัสดีฮะ” น้องอุ้มทำเป็นลิงหลอกเจ้า เลยถูกพี่สั่งให้ทำตัวดีๆ 

เจ้าตัวน้อยสองคนวิ่งปรู๊ดเข้าไปอาบน้ำตามที่พี่กุนต์บอก เสร็จแล้วจะได้ออกมากินข้าวเย็นพร้อมกัน
   
“ขอบคุณที่ไปรับอ้นกับอุ้มให้นะครับ” เด็กหนุ่มปิดประตูตามหลังเจ้าของห้อง

กนธียิ้ม หิ้วทัฟเปอร์แวร์เปล่ามาวางที่เคาน์เตอร์ครัว ดูเหมือนว่าอินทัชกำลังเตรียมทำอาหาร ปกติเขากินง่ายอยู่ง่าย โยนผักดิบ ผลไม้นิดหน่อย ราดสลัดน้ำใสใส่ลงไปก็จบ จะให้นั่งเคี้ยวมะเขือเทศเป็นมื้อเย็นตะกร้าหนึ่งก็ทำได้ แต่เวลามีคนดูแลแล้ว เขาก็หวังให้เป็นเมนูที่ดีกว่าปกติขึ้นมาสักนิด อย่างน้อยเป็นกับข้าวง่ายๆ ไข่ต้ม ไข่ตุ๋นก็ยังพอว่า อย่าถึงขนาดล้างแตงกวาสดแล้วเอามาตั้งให้เขากินเป็นมื้อดึกเลย   

“อ่านอะไรอยู่” กนธีมองปึกกระดาษบนโต๊ะ เห็นแวบๆเป็นข้อมูลเรื่องประเภทของน้ำมันที่ใช้ในการทำอาหาร เขาหยิบมาเปิดคร่าวๆ เห็นรายละเอียดของน้ำมันแต่ละชนิด ทั้งน้ำมันจากสัตว์และน้ำมันพืช “ซับซ้อนจัง”

อินทัชหัวเราะ “ตอนแรกผมก็งง แต่อ่านแล้วเดี๋ยวก็เข้าใจเอง”

จะว่าไปแล้ว ที่คอนโดมีน้ำมันมะกอกกับน้ำมันรำข้าว กนธีเห็นคนอื่นใช้ เขาก็ใช้ตาม ไม่ได้สนใจอะไรนักหรอก

“น้ำมันมะกอกแบบเอ็กซ์ตร้าเวอร์จิ้น มีประโยชน์ที่สุด ใช้ทำน้ำสลัดหรือกินสดจะดีที่สุดครับ แต่ไม่ควรถูกความร้อนเพราะจุดเกิดควันของมันต่ำ จะเป็นสารก่อมะเร็งได้ พวกเอ็กซ์ตร้าไลท์ ใช้กับอาหารที่ต้องผ่านการทอดนานๆ อย่างทอดปลา หมู ไก่ แต่ว่าถูกสกัดกลิ่น สี รสออกไปหมด ไม่ค่อยจะได้สารอะไรเท่าไร ส่วนโอลีฟออยล์ เป็นน้ำมันลูกครึ่งระหว่างสองอย่างแรก ใช้กับอาหารที่ผัดเร็วๆ พวกผัดผัก หรืออาหารฝรั่ง พาสต้า สเต็ก” 

“ปวดหัวจัง” กนธีมุ่นหัวคิ้ว “แล้วไอ้มะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูกที่พี่ซื้อมาเป็นแบบไหนน่ะ”

“เอ็กซ์ตร้าเวอร์จิ้น” อินทัชหัวเราะ “ตอนหยิบนี่ไม่ได้ดูใช่ไหมครับ”

“ไม่ได้สนใจน่ะสิ แต่ก็ยังไม่เคยทอดอะไรนานๆนะ พี่ไม่ค่อยกินของทอด”

“ดีแล้วล่ะครับ ลดไขมันลงบ้าง จะได้ดีกับสุขภาพ” เด็กหนุ่มพึมพำ

กนธีพยักหน้า เปิดดูผ่านๆ เห็นน้ำมันอีกสารพัดแบบ ทั้งทำจากถั่วเหลือง ปาล์ม มะพร้าว มะกอก ดอกทานตะวัน รำข้าว และงา แต่ละอย่างมีข้อดีข้อเสียต่างกันไป แหล่งข้อมูลส่วนใหญ่มาจากนักโภชนาการ หรือหมอตามโรงพยาบาล ซ้ำยังหามาจากหลายๆที่ แผ่นสุดท้ายมีโน้ตเขียนด้วยลายมือหวัดๆเป็นการสรุปด้วย

“ที่ไม่ควรซื้อ คือน้ำมันหมู น้ำมันปาล์ม ข้อเสียมันมากกว่าข้อดี ส่วนไอ้ตัวน้ำมันถั่วเหลืองนี่ตกยุคไปแล้วครับ ผมว่าเอาน้ำมันมะกอกกับรำข้าวดีกว่า”

“นี่วิชาเรียนของเด็กวิทย์กีฬาหรือ” เขาวางปึกกระดาษลง “หรือกำลังจะทำรายงานส่งอาจารย์”

อินทัชส่ายหัว “ข้อมูลใช้ดูแลพี่กุนต์ยังไงล่ะครับ”

กนธีนิ่งอึ้ง เหลียวมองกองเอกสารตั้งเดิม “ห๊ะ?”

“วันนี้ผมอ่านหนังสือสอบแล้วเบื่อๆ เลยมารื้อครัวดู มีอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด บางอันก็เก่าจนหมดอายุ บางอันก็ไม่เคยเปิดใช้ บางอันก็ดูไม่เหมาะกับการทำอาหาร ผมเลยจัดการทิ้งเรียบร้อย ลิสต์ของที่ต้องใช้จริงๆใหม่แล้วด้วย”

“ไม่ได้ทิ้งก้อนเชื้อเพาะเห็ดของพี่ใช่ไหม” เห็ดฟางนี่ของโปรดเลยนะ ทิ้งไปเขาคงน้ำตาตกในแย่

อินทัชหัวเราะ “ยังอยู่ดีครับ ผมแค่ดูเครื่องปรุงอย่างเดียว ขอโทษที่ทำให้ตกใจ”

กนธีอดยิ้มไปด้วยไม่ได้ “เปล่า ไม่ได้ตกใจหรอก แค่อึ้งนิดๆ ว่าเป็นคนแก่มันต้องดูแลเยอะขนาดนี้เลยหรือ”

“สำหรับคนแก่ทั่วไปก็ใช่ครับ” เขาพูดตรงไปตรงมา “แต่กับพี่กุนต์ น่าจะต้องดูแลสองเท่า”

“อะไรว้า~”

อินทัชมุดเข้าไปหยิบถุงเกลือหนักหลายกิโลออกมาจากตู้เก็บของ “นี่อะไรครับ”

“เกลือทะเลน่ะ ซื้อมาสองปีแล้ว ตอนไปสมุทรสาคร” กนธีเกาแก้ม “สงสารลุงขายข้างทาง ก็เลยซื้อมาเป็นที่ระลึก มันบูดหรือว่าขึ้นราไปแล้วหรือเปล่า”

“ชื้นจนเกาะเป็นก้อนไปแล้ว” เขาขำ “ทิ้งนะครับ”

“ทุบให้ละเอียดแล้วเอามาพอกไข่ได้ไหม..ทำเป็นไข่เค็ม”

“ซื้อกินง่ายกว่านะพี่”

“เอามาขัดตัวก็ได้” เดี๋ยวเอาไปถูให้อ้นกับอุ้ม จะได้ผิวใสแจ๋วไปเลย

คนฟังหันมามอง “พี่กุนต์แก้มนุ่มอยู่แล้ว..ไม่ต้องขัดหรอก” เขายกถุงเกลือไปวางตรงทางเดิน “เอาไว้ใส่บ่อปลาที่บ้านก็แล้วกัน”

..บอกให้เอามาขัดตัว ไม่ใช่ขัดแก้ม!..

กนธีร้อนวูบที่หน้าไปชั่วขณะ ประโยคบางอย่างอาจจะเรียบง่ายแต่ก็ส่งผลกับความรู้สึกได้พอตัว เจ้าเด็กนั่น..พูดมาได้หน้าตาเฉย ซ้ำยังใช้โทนเสียงระดับเดียวกับบอกให้เอาเกลือไปเทลงบ่อปลาด้วยซ้ำ

..ไม่รู้หรือไงว่าเขาเผลอกลั้นหายใจไปสามวินาที..


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.34 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 12-08-2016 00:09:25

.

.

.


กนธีปลีกตัวมาอาบน้ำตอนที่อินทัชกลับเข้าไปง่วนในครัว เขาถามแล้วว่าต้องช่วยอะไรหรือเปล่า แต่อีกฝ่ายจัดการเองได้ พอเขาออกมา กำลังเช็ดผมที่เปียกโชกของตนก็ได้กลิ่นหอมของไข่เจียวโหระพาฟุ้งเข้ามาถึงห้องนอน
   
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ นึกถึงหนังสือของสำนักพิมพ์แสงแดดเกี่ยวกับเมนูอาหาร ทั้งเมนูมังสวิรัติ เมนูปลาและพวกเมนูคลีนฟู้ดที่อินทัชไปซื้อมาเมื่อวาน เห็นบอกว่าลดราคาเป็นกระบะใหญ่ก็เลยเอามาอ่านเล่นๆ
   
จะว่าไปแล้ว เด็กคนอื่นที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครใส่ใจเขามากขนาดนี้มาก่อน อย่างดีสุดก็แค่ไปหาซื้อของที่เขาชอบมาให้กินโดยใช้เงินของเขาเอง และอย่างเลวร้ายสุด ก็คือตัวเองกินอิ่มแล้วลืมนึกถึงเขาไปเลย
   
กนธีเอาชุดนอนมาสวม หยิบเสื้อคลุมมาทับอีกชั้นก่อนจะเดินลากสลิปเปอร์ลายไข่กุเดทามะที่พสิษฐ์ซื้อมาฝากไปหยิบมือถือที่ชาร์จแบตทิ้งไว้ เขามองเวลา คิดว่าคุณนฤเบศร์น่าจะหมดเคสแล้ว
   
“สวัสดีครับหมอบี ผมขอรบกวนเวลาสักหน่อยได้ไหมครับ”
   
ปลายสายตอบกลับด้วยความยินดี เขาเลยขอคำปรึกษาเกี่ยวกับหมอฝ่ายกาย เพราะคนที่เขาพอจะรู้จักส่วนใหญ่ ไม่ค่อยมีใครอยู่ในแวดวงสุขภาพนัก
   
“คือคุณยายของน้องผมท่านป่วย หมอวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งตับ ตอนนี้ท่านอยู่ที่น่านครับ ผมคิดว่าจะพามารักษาที่กรุงเทพ อยากให้เป็นโรงพยาบาลเอกชนมากกว่า จะได้สะดวกทั้งทางคนป่วยแล้วก็ญาติด้วย” เขาเล่าให้ฟังคร่าวๆ “พอจะมีคำแนะนำอะไรให้ไหมครับ เช่นว่า คุณหมอที่เก่งด้านมะเร็งตับ หรือว่าโรงพยาบาลที่บริการดี”
   
อินทัชจัดโต๊ะเสร็จแล้วและกำลังจะเดินมาเคาะห้องของพี่กุนต์ บังเอิญได้ยินเสียงพูดคุยดังเล็ดลอดออกมา เขายอมรับว่าเสียมารยาทที่แอบฟัง เพราะบทสนทนานั้นเกี่ยวข้องกับยายของเขาโดยตรง
   
“ผมคิดว่าจะรับท่านมาพักที่บ้านผมก่อนครับ แล้วจะจ้างพยาบาลส่วนตัวมาดูแล ที่จริงคุณยายยังไม่ทราบว่าตัวเองป่วยเป็นอะไร น้องเขาไม่อยากให้บอก กลัวท่านเสียกำลังใจแล้วจะทรุดกว่าเก่า ท่านเป็นหลายโรคด้วย สุขภาพก็ไม่ค่อยแข็งแรง..คือเรื่องค่าใช้จ่ายผมไม่เกี่ยง หากว่าต้องแอดมิทจะอยู่นานเท่าไรก็ได้ ขอแค่ได้รับการรักษาที่ดีที่สุดเป็นพอ”
   
เด็กหนุ่มยืนนิ่ง กระบอกตาเขาร้อนผ่าว มันเป็นความรู้สึกปนเประหว่างความซาบซึ้งกับความอุ่นซ่านในอก เรื่องหนักหนาที่แบกรับไว้มาตลอด กังวลจนเครียด จะกินหรือนอนก็แทบไม่รู้สติ ตอนนี้เหมือนถูกใครคนหนึ่งเดินเข้ามาด้านข้างแล้วช่วยประคองเอาไว้ ซ้ำยังสู้อุตส่าห์ดึงน้ำหนักไปทางตนเองมากกว่าทั้งที่ไม่ได้ประโยชน์อะไรกับการให้ความช่วยเหลือในครั้งนี้เลย 
   
กนธี สิงหนาท เป็นคนดีที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมา..อะไรที่รับปากกันไว้ คนๆนี้ไม่เคยบิดพลิ้วหรือผิดคำ

อินทัชรู้สึกในทันทีนั้นว่าเขาเลือกที่จะ ‘เชื่อใจ’ ถูกคนแล้ว

ประตูห้องนอนใหญ่ถูกเปิดออก กนธีชะงักเมื่อเห็นเจ้าโอ๊ตมายืนอยู่ตรงหน้า
   
“อ้าว..มีอะไรหรือเปล่า” เขาเพิ่งวางสายได้สักครู่ กำลังคิดว่าจะมาเรียกไปคุยด้วย
   
อินทัชยิ้มน้อยๆ “กับข้าวเสร็จแล้วครับ เลยจะมาเรียก”
   
“ไปสิ หิวเป็นบ้าเลย วันนี้ยกเวทด้วย” เขาลากรองเท้าสีเหลืองอ๋อยออกไปที่โต๊ะอาหาร อ้นกับอุ้มหันมามองเป็นตาเดียว “ชอบหรือเปล่า นี่กุเดทามะ ไอ้ไผ่หัวเน่ามันซื้อมาให้พี่กุนต์ใส่ ถ้าไม่ใส่มันจะงอน เลยเอาใจมันหน่อย”
   
อ้นหัวเราะก๊าก ในขณะที่น้องอุ้มดูจะสนอกสนใจเอามาก
   
“นี่ตัวอะไรฮะ”

อุ้มนั่งยองๆลงมอง กนธีเลยนั่งตาม ถึงจะเป็นเด็ก เขาก็ไม่ชอบยืนค้ำหัวใคร

“น้องไข่ขี้เกียจครับ ขี้เกียจทั้งวันเลย พี่กุนต์เห็นแล้วง่วงตาม”

“น้องไข่ทำหน้าแบบนี้” อุ้มเอานิ้วมาดึงตาให้เป็นขีดแล้วทำปากเผยอเลียนแบบ

กนธีหัวเราะชอบใจ ขยี้หัวอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู “ไปกินข้าวกัน ไหนดูซิ พี่โอ๊ตทำอะไรให้หม่ำ”

อินทัชเดินตามมาที่โต๊ะ เขาตักข้าวให้พี่กุนต์ก่อน ตามด้วยตัวเองและน้องๆตามลำดับอาวุโส

“ทำคนเดียวเลยหรือ เก่งจัง” คนอายุมากกว่ายิ้ม นอกจากไข่เจียวโหระพา ยังมีปลากะพงผัดกับเห็ดเออรินจิและคื่นฉ่าย เต้าหู้ไข่ทอดราดน้ำแดง มีหมูสับ แครอท กับเห็ดหอมซอย เด็กๆน่าจะชอบ

“ผมก็ทำอะไรคนเดียวมาตลอดอยู่แล้ว” อินทัชบอก “ต้องพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด”

..แทบจะไม่มีใครมาช่วยพยุงหรือเดินเคียงข้างเลย..

..จนกระทั่งวันนี้ ถึงได้มาเจอกัน..

กนธียิ้มจาง ตักเต้าหู้ไข่ให้พ่อครัวอายุน้อย “หลังจากนี้ก็ไม่ตัวคนเดียวแล้วนะ”

อินทัชเงยหน้ามอง สบดวงตาคู่นั้นที่ดูอ่อนโยนเหลือเกิน

“พี่พร้อมจะอยู่ข้างโอ๊ต” เขายิ้มให้ “เหมือนตะเกียบยังไงล่ะ” ว่าแล้วก็ชูอาวุธในมือขึ้น

“นั่นมันช้อนกับส้อมครับ”

อ้นกับอุ้มหัวเราะก๊าก รู้หรอกน่าว่าพี่กุนต์เล่นมุก

“โอเค~ เหมือนโหระพาในไข่เจียวก็ได้ เนอะ..” กนธีพยักพเยิดกับเด็กๆ

“อ้นจะเป็นเต้าหู้หลอดให้พี่โอ๊ตเอง”

“หนูก็จะเป็นพริกในน้ำปลาเหมือนกัน”

อินทัชเลิกคิ้ว..ไม่ได้เกี่ยวอะไรกันเลย แต่ก็อดขำไม่ได้

..มื้อนั้นเป็นมื้อแรกที่เขากินได้อิ่มที่สุด..ทั้งยัง..รู้สึกอบอุ่นเป็นที่สุด..

หลังมื้อเย็น อินทัชเก็บจานชามไปล้าง ส่วนอ้นกับอุ้มได้พี่กุนต์ช่วยสอนหนังสืออยู่ตรงห้องรับแขก กนธีช่วยทบทวนบทเรียนให้ก่อนสอบ พอเห็นว่าครบชั่วโมงแล้วก็ให้เด็กๆพักสายตา 

เขาเน้นที่ความเข้าใจ เพราะมองว่าการยัดเยียด ตะบี้ตะบันฝืนท่องจำมากเกิน ไม่ได้ช่วยให้เกิดผลดี ตอนสมัยเขายังเรียน เขาเองก็ใช่ว่าจะตั้งใจ ออกจะขี้เกียจด้วยซ้ำ แต่เพราะว่าทั้งเรียนและเล่นอย่างมีความสุข แบ่งเวลาได้ดีพอ บาลานซ์ชีวิตทั้งสองฝั่งได้ลงตัว เขาเลยได้ผลการเรียนที่ดีมาโดยตลอด

“ดูการ์ตูนดีกว่า นี่เพิ่งจะทุ่มครึ่งเอง” เขาเดินไปหยิบขนมปังสังขยามาจากตู้เย็น มีนมสดขวดใหญ่ที่ซื้อมาจากร้านมนต์ เผื่อว่าเด็กๆหิวขึ้นมาตอนกลางคืนจะได้กินกัน
   
อินทัชรับมาก่อนเอาไปอุ่นไมโครเวฟ เขาบอกว่าเสร็จแล้วจะยกไปให้
   
“ขอบคุณครับ” กนธีกลับมาที่โซฟา ตบเบาะปุๆให้อ้นกับอุ้มขึ้นมานั่งด้วยกัน
   
เขาเปิดการ์ตูนของ Pixar เรื่อง Inside Out ให้ดู เพราะว่าเนื้อหามันดีมากๆ
   
อินทัชยืนมองผู้ใหญ่หนึ่งกับเด็กสองที่นั่งล้อมวงดูทีวีแล้วได้แต่ยิ้มบาง อ้นกับอุ้มดูมีความสุข นานมาแล้วที่เขาไม่ได้ใช้ชีวิตตอนกลางคืนร่วมกับน้องๆ เขาต้องทำงานตอนที่ทุกคนหลับและกลับมาเมื่อเข้าวันใหม่อยู่เสมอ มันคือความจำเป็นที่ต้องดิ้นรน เขารู้ว่าอ้น อุ้มเหงาแค่ไหน น้องพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่เพื่อไม่ให้เขาลำบาก แต่บางทีเขาก็ลืมไปว่า น้องยังเด็ก อายุไม่เท่าไรเอง ทนมาได้จนทุกวันนี้ก็นับว่าเก่งมากแล้ว
   
“กำลังร้อนๆเลยครับ” เขาเอาจานขนมปังมาตั้งให้ที่โต๊ะ อุ่นนมสดให้น้องคนละแก้ว ส่วนพี่กุนต์เป็นน้ำเปล่า
   
“มานั่งดูด้วยกันสิโอ๊ต” กนธีขยับที่ให้
   
“ยังเก็บครัวไม่เสร็จครับ ดูกันไปก่อนเถอะ” เขากลับไปเช็ดเคาน์เตอร์ ทำความสะอาดให้เรียบร้อยและถือโอกาสล้างผัก เตรียมเครื่องที่จะต้องใช้ทำมื้อเช้าไว้ทีเดียว เก็บใส่ถุงถนอมอาหารไว้ในช่องผักก็ยังรักษาความสดได้
   
เสียงพี่กุนต์คุยกับอ้นและอุ้มดังแว่วมาเป็นระยะ เขาตั้งน้ำใส่หม้อ หยิบสมุนไพรจีนเก๋ากี้ลงไปต้มพอประมาณ กลิ่นหอมของมันอวลขึ้นมา พอได้ที่แล้วก็ปิดเตาไฟฟ้า เทน้ำและตักเนื้อของมันใส่กาน้ำชา
   
“อะไรนั่น” กนธีนั่งแทะถั่วปากอ้า รอบตัวมีเศษเปลือกถั่วหล่นกระจาย
   
“ผมเอาเก๋ากี้มาต้ม ใช้บำรุงสายตาครับ” เขาชี้บนหน้า มองที่แว่นสายตาของพี่กุนต์
   
“โอ้..ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มดูเซอร์ไพรส์ เขารับแก้วมาจากอีกฝ่ายแล้วทำจมูกฟุดฟิด “หอมดี”
   
“กินเนื้อมันด้วยนะครับ ผมใส่ไม่ค่อยเยอะ ถ้าใส่มากไปมันจะเปรี้ยว แล้วที่เหลือผมจะทำซุปเยื่อไผ่ให้”
   
“ไอ้นี่เขาเรียกกอลจิเบอร์รี่สินะ ตั้งชื่อเสียเป็นลูกครึ่งเลย..อาเก๋ากี้” กนธียื่นให้เด็กๆดม จากนั้นก็ให้ผลัดกันชิม “เด็กๆก็กินด้วยกันสิ พี่โอ๊ตบอกว่าบำรุงสายตา”
   
อินทัชขำ “ไม่ต้องหาเพื่อนครับ ของพี่ทั้งกานั่นแหละ ดื่มให้หมดนะ”
   
“ปวดฉี่กลางดึกทำไง”
   
“ลุกมาฉี่สิครับ หรือจะให้ผมตั้งนาฬิกาปลุกทุกๆสองชั่วโมง ไปสะกิดถึงเตียง”
   
“ยังไม่แก่ขนาดนั้นเว้ย” กนธีโวยวาย เด็กๆไม่ช่วยเขาเลย หัวเราะก๊ากด้วยความชอบใจเต็มที่อีกต่างหาก
   
อินทัชนั่งยิ้ม เขามาร่วมวงดูการ์ตูนด้วย รู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่ไม่ต้องออกไปทำงานกลางดึก แต่มันก็สบายอย่างบอกไม่ถูก อย่างไรก็ตาม เขาไม่อยากทิ้งรายได้ทางอื่นเสียทีเดียว ยังคงวางแผนรับงานสอนเด็กว่ายน้ำกับกรีฑาที่พี่กุนต์หามาให้อยู่ดี
   
อนาคต..อะไรก็ไม่แน่นอน ต่อให้พี่กุนต์บอกว่าหลังจากนี้ พวกเขาทุกคนเป็นเหมือนคนในครอบครัว แต่นั่นก็เป็นเพียงสถานะของเด็กในอุปการะเท่านั้น ถึงแม้จะไม่มีระยะเวลาสุดท้ายตายตัว ถึงเขาจะไม่ผิดสัญญา ไม่แยกตัวออกไป แต่ข้อตกลงนี้ก็สิ้นสุดลงได้ ถ้าพี่กุนต์เจอคนอื่นที่พอใจมากกว่าเขา
   
แต่กว่าจะถึงตอนนั้น..เขาขออยู่กับปัจจุบันที่มีแต่ความอุ่นใจแบบนี้ดีกว่า
   
หลังจากการ์ตูนจบ อ้นกับอุ้มที่หาวกันหลายต่อหลายรอบก็เดินจูงมือกันเข้าไปนอน กนธีให้อินทัชตามไปดูน้องๆ ส่วนเขายังไม่ง่วง เลยว่าจะออกไปนั่งอ่านหนังสือ รับลมเล่นที่ระเบียงสักหน่อย
   
ชายหนุ่มกำลังอ่านนิยายสืบสวนสอบสวน เขานั่งพิงเก้าอี้นวมตรงลานกว้าง ลมเย็นตอนกลางคืนพัดแรง เสียงโมบายเปลือกหอยดังแว่วไปกับสายลม กลิ่นดอกราชาวดีลอยมา ดมแล้วชื่นใจ
   
อินทัชเคาะกระจกบานเลื่อน กนธีเลยหันไปมอง เขาถอดแว่นสายตาวางที่โต๊ะ
   
“น้องๆหลับกันแล้วหรือ” เขาเริ่มล้าแล้วเหมือนกัน พอกินอิ่มจัด หนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน เอาเป็นว่าอีกห้าบทสุดท้ายคงต้องตามอ่านต่อพรุ่งนี้
   
“หลับแล้วครับ” เด็กหนุ่มทอดสายตามองวิวใจกลางเมือง แสงไฟตามตึกสูงส่องสว่าง แต่ก็ยังพอมองเห็นดาวบนท้องฟ้าได้บ้าง
   
“วันนี้น้องอ้นมาขอไปทัศนศึกษากับเพื่อนๆ ที่โรงเรียนเขาจะพาไปเมืองโบราณช่วงปิดเทอม โอ๊ตคิดว่ายังไง”
   
“ก็ไม่ได้คิดว่ายังไง ถ้ามันไม่ไกล ผมก็โอเค”
   
“ดีจัง..อ้นคงดีใจมาก เพราะว่าน้องไม่กล้ามาขอโอ๊ตโดยตรง”
   
เขาขมวดคิ้ว “ผมก็ไม่ได้สั่งห้ามหมดแบบไม่มีเหตุผลเสียหน่อย”
   
“นั่นสินะ” กนธีหัวเราะร่วน “โอเคแล้วแหละ..โอ๊ตก็ไปนอนได้เลย ไม่ต้องซีเรียสกับงานบ้านนักหรอก พี่ไม่ได้จ้างเรามาเป็นคนใช้นะ”

“ผมรู้” เขาตอบ มองคนที่ลุกขึ้นยืนแล้วเอาน้ำเปล่าในแก้วไปเทใส่โคนต้นแก้วพวงดวงใจ
   
“เออ..พี่ลืมบอก” กนธีลิดใบแห้งเหลืองตามต้นไม้ที่ปลูก “พรุ่งนี้เราโทรหาคุณป้าที่ดูแลนะ แล้วก็ฝากคุยกับคุณยายด้วยเลย บอกว่าพี่จะส่งคนไปรับท่านมากรุงเทพ ท่านสะดวกเมื่อไรก็บอกพี่ได้ จะจองตั๋วเครื่องบินให้ เซฟเวลาเดินทางหน่อย ท่านจะได้ไม่เหนื่อยจนเกินไป”
   
อินทัชพึมพำรับคำ มองแผ่นหลังของอีกฝ่าย พี่กุนต์ก้มๆเงยๆสำรวจอาณาจักรของตนเองเหมือนกับมดงาน
   
“พี่คุยกับคนรู้จักแล้ว เขาแนะนำคุณหมอคนหนึ่งมาให้ เป็นอาจารย์หมออยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนของศิริราชน่ะ ยังไงพี่จะฝากเคสของคุณยายที่นี่แล้วกันนะ”
   
“โรงพยาบาลเอกชนเลยหรือครับ” อินทัชอดเกรงใจไม่ได้ “มันไม่ใช่ถูกๆ”
   
“ไม่เป็นไรน่า บอกแล้วไงว่าโอ๊ตเป็นคนของพี่” กนธีบอก “อีกอย่าง..รายได้ของที่ปิยมหาราชการุณย์เนี่ย เขาเข้าศิริราชด้วยนะ พี่เองก็สนใจเหมือนกัน เอาไว้ป่วยขึ้นมาไปหาหมอที่นั่นดีกว่า”
   
เขาปัดมือที่เปื้อนดิน กลิ่นแก้วพวงดวงใจหอมแรงกว่าราชาวดีหลายเท่า ขนาดปลูกไว้ริมระเบียงอีกด้าน
   
ช่วงแขนแข็งแรงของคนเบื้องหลังยื่นเข้ามา ฝ่ามือคู่นั้นจับราวระเบียง คร่อมร่างของใครอีกคนเอาไว้ ลำตัวสูงใหญ่ขยับเข้าใกล้ แผ่นอกแนบชิดกับคนตัวเล็กกว่า
   
กนธียืนนิ่ง รับรู้ถึงสัมผัสร้อนผ่าวที่ต้นคอ
   
“ขอบคุณนะครับ” อินทัชโน้มลง กอดเอวอีกฝ่ายไว้หลวมๆ “ขอบคุณจริงๆ”
   
เกือบนาที..ใครอีกคนถึงได้สติ การขอบคุณครั้งนี้ทำเอาเขาหยุดหายใจไปชั่วขณะได้เหมือนกัน
   
“ไม่เป็นไร..” กนธียิ้ม ตบหลังมือเด็กหนุ่มเบาๆ “อย่าคิดมากเลย”
   
อินทัชยังไม่ขยับไปไหน เขายืนนิ่ง ทั้งยังไม่ยอมปล่อยแขนที่กอดอีกฝ่ายด้วย
   
“เป็นอะไรหรือเปล่าโอ๊ต..”
   
“พี่กุนต์..” เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น “จะเรียกใช้ผมไหม”
   
กนธีงุนงง “ไม่มีแล้ว..ไปนอนเถอะ แล้วก็อย่าเรียกว่า ‘ใช้’ เลย เรียกว่าวานให้เราดูแลพี่จะดีกว่านะ”
   
อินทัชส่ายหัว เขาเงียบไปอึดใจ เหมือนยังลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ยอมเอ่ยปาก
   
“ผมหมายถึง..เรื่องนั้น”
   
คนฟังนิ่งงัน เขาพลิกตัวกลับ หันมามองดวงตาสีเข้มที่เหมือนจะมีแววสับสนเล็กน้อย พอเข้าใจว่าความหมายที่ว่าคืออะไร เขาก็ได้แต่ยิ้มจาง อดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้
   
“ไปนอนเถอะ ไม่ต้องคิดมากหรอก”
   
อินทัชยังไม่แน่ใจนักว่าต้องทำอะไรต่อไป 
   
“พี่ไม่ได้เอาตัวโอ๊ตมาเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์นะ” กนธีตบบ่ากว้าง เห็นสีหน้าเหมือนกำลังเตรียมตัวเตรียมใจ จะยอมเสียความบริสุทธิ์ให้เขาแล้วก็ทั้งขำทั้งสงสาร “เรื่องเซ็กซ์น่ะ..พี่ไม่เคยฝืนใจใครอยู่แล้ว”
   
“ผมก็..ไม่ได้ฝืน” เขาพึมพำ
   
..ก็แค่..อาจจะรู้สึกผิด..ต่อ ‘คนในหัวใจ’ เท่านั้นเอง..
   
กนธีได้แต่มองอย่างเอ็นดู เจ้าหมอนี่เป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ ซ้ำยังถามอะไรแบบทื่อๆเสียด้วย ไม่มีลีลาอะไรเป็นพิเศษเลย เหมือนกับว่าเมื่อได้รับมอบหมายหน้าที่ ก็พร้อมจะทำตามคำสั่งอย่างซื่อสัตย์จนกว่าจะครบออเดอร์
   
..มันก็ไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้นเสียหน่อยนี่นา..
   
“เอาเป็นว่าพี่จะทำ ตอนที่เราสองคนอยากทำด้วยกัน พี่จะไม่ทำ เพียงเพราะว่าพี่อยากทำอยู่คนเดียว” กนธียิ้มมุมปาก “ไปนอนได้แล้ว พี่ก็จะนอนแล้วเหมือนกัน” เขาเดินผ่านหน้าเด็กหนุ่ม เปิดประตูระเบียงและเข้ามาด้านใน
   
อินทัชนิ่งไปสักพักก่อนจะเดินตาม เขารอให้พี่กุนต์เข้าห้องไปก่อน พอประตูบานนั้นกำลังจะปิดลง เขาก็พูดขึ้น
   
“ฝันดีนะครับ”
   
“อืม..ฝันดี” คนอายุมากกว่าพยักหน้ารับ “หลับให้สบายนะ คิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านอีกหลัง”
   
“ขอบคุณครับ”
   
“พี่ยินดีต้อนรับพวกเราเสมอ”
   
อินทัชยืนอยู่คนเดียวกลางห้องรับแขก พอพี่กุนต์เข้าห้องไปแล้ว เขาก็เดินสำรวจปลั๊กไฟและเตาในห้องครัวอีกครั้ง จากนั้นถึงเดินไปยังห้องนอนแขกที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องนอนใหญ่
   
อ้นกับอุ้มนอนอยู่บนเตียงหลังเดียวกัน เขาเข้าไปห่มผ้าให้น้อง ปรับแอร์ไม่ให้เย็นเกินแล้วเข้านอนบ้าง ตอนแรกยังไม่ง่วง แต่พอหัวถึงหมอนก็ค่อยๆเคลิ้มไปจนได้ 
   
คืนนั้นเขาอุ่นใจจนหลับได้สนิทเป็นครั้งแรกในรอบหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา
 

...........................................................................................

แน่ะ....หวังซัมติงอินอะกอแบมบูล่ะซี ยางงงงงงงง มันต้องค่อยเป็นค่อยไป ไม่ผลีผลาม 55555
แต่มีครั้งแรกเมื่อไหร่ เครื่องฟิต สตาร์ทติดง่ายทุกตอน 5555+

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.34 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 12-08-2016 00:11:01

 :z13: :z13: :z13: จิ้มตูด
-----------------
ย้ำจังเลยนะอีเรื่องที่ห้ามโกหก ห้ามหักหลัง  :katai4:  :ling3:  :ling1:
โอ๊ตก็นะตอนแรกอยากเห็น NC คู่นี้ตอนนี้แต่พอโอ๊ตบอกว่ารู้สึกผิดต่อปาลิน รู้สึกผิดต่อคนในหัวใจ แล้วคือบั้บ :z3: :z6: :katai1:
พี่กุนต์นี่นางฟ้ามาก โอ้ยยยยยยยย ดีแบบดีมากไม่อยากให้พี่กุนต์เจอเรื่องเสียใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 12-08-2016 00:33:45

ให้ความรู้สีกอบอุ่นในการดูแลของพี่กุนต์ โอ๊ตต้องดูแลพี่กุนต์ดีๆ น๊า :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 12-08-2016 00:36:02

งือออออออ รอครั้งแรกด้วยความหวังเต็มหัวใจ~ 55555

ไม่อยากจะไว้ใจข้าวปั้นเลย ตอนนี้มันอบอุ่นละมุนละไมจนไม่น่าเชื่อ  :laugh:
โอ๊ตจะไม่ต้องลำบากอีกแล้ว
เขาอยู่ด้วยกันน่ารักเนาะ เหมือนคุณพ่อคุณแม่คุณลูก
พี่กุนต์เป็นพ่อ ละโอ๊ตเป็นแม่นะ XD พระเอกอะไร๊ พ่อศรีเรือนจริงๆ พ่อคุณ
พี่กุนต์แพ้คนประเภทเดียวกับเราเลย ฮือ คนที่ตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ของตัวเองอย่างจริงจัง
ตรงไปตรงมา ด้วยหน้าซื่อๆ เนี่ย มันน่าเอ็นดูที่สุดเลยค่ะ

ว่าแต่ นี่ตอน 20 แล้ว ยังไม่รักกันจริงๆ จังๆ เลย 5555
ให้ตายเถอะะะ ขั้นกว่าของคำว่า ค่อยเป็นค่อยไป สินะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 12-08-2016 00:48:58

ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป นะโอ๊ต จากนั้นก็จะเริ่มหลงรักพี่กุนต์ช่ายมะ  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 12-08-2016 00:53:29

เค้าลุ้น

พี่กุนต์น่ารัก พี่กุนต์สนใจรับเลี้ยงน้องไหมคะ น้องทานไม่เปลืองนะคะ--

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 12-08-2016 01:06:58

รู้สึกอิ่มเอิ่มมากคับ อะไรก็ดูดีไปหมดนี่กลัวใจคนแต่งมาก
ไม่รู้จะมีเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรกันอีก
แต่ก็ช่างเถอะ มาเก็บเกี่ยวความสุขในช่วงนี้กันดีกว่า
ค่อยๆดูทั้งคู่ช่วยกันปลูกต้นรักไปด้วยกันดีกว่าเนอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 12-08-2016 01:09:00

พี่กุนต์มีความคนดีศรีสยามอะไรเบอร์นี้คะ

ปล. ฉากกอดหลวมๆคุณข้าวปั้นนี่ทำเราใจเต้นมากอ่ะ  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: LapiN ที่ 12-08-2016 01:13:44

ขอแบบพี่กุนต์ 1 คน ห่อให้ด้วยค่ะ
เทพบุตรจริงๆ โอ็ตชีวิตนี้คงหายั่งงี้ไม่ได้แล้วหล่ะ คว้าไว้เลยเหอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 12-08-2016 01:22:29

 :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-08-2016 01:23:45

เรารู้สึกว่าโอ๊ตกำลังเริ่มตกหลุมหลงรักความดีของพี่กุนต์ทีละน้อย
เป็นการเริ่มต้นที่ดีมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 12-08-2016 01:29:23

พี่กุนต์ป๋ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รักกกกกกกกกกกกกกกกก /ปาหัวใจใส่คนแก่

 :-[ :-[ :-[

โอ๊ตพ่อบ้านพ่อเรือนมากค่ะ ความจริงแล้วก็เป็นเด็กหนุ่มซื่อๆ คนนึงเนอะ
ตอนถามเรื่องนั้นนี่ก็อดเอ็นดูตามพี่กุนต์ไม่ได้ โถถถถถ พ่อหนุ่มน้อยวัยกำลังขบเผาะ 55555555555555

มาเป็นเด็กพี่กุนต์แล้วดีเนอะ อยากให้โอ๊ตมีกำลังใจแล้วก็ยิ้มได้เยอะๆ กินอิ่มนอนหลับไม่ต้องมีเรื่องอะไรให้คิดมากอีก
พี่กุนต์ป๋าขนาดนี้ ใจดีขนาดนี้ นี่ว่าโอ๊ตก็เริ่มชอบพี่กุนต์บ้างแล้วแหละ แต่ด้วยความที่เป็นคนมั่นคงกับความรู้สึกของตัวเอง
ส่วนตัวนี่ชอบความหนักแน่นและความตรงไปตรงมาของโอ๊ตนะ เพราะอนาคตรู้เลยว่าถ้าโอ๊ตได้รักพี่กุนต์แล้วโอ๊ตจะรัก
คนนี้ๆ แบบจริงจัง แต่ระหว่างนั้นก็กลัวว่าความเถรตรงของโอ๊ตนั่นแหละจะทำให้พี่กุนต์อกเดาะ
เรื่องปาลินนี่คุณไผ่เตรียมเช็ดน้ำตาคนแก่ได้เลย ฮือออ ;-;


แต่ก็รอตอนเค้าได้กันไวๆ #เดี๋ยวววว
ชอบบรรยากาศในครอบครัวแบบนี้จังเลยเน้ออออ >__<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 12-08-2016 01:30:16

แอบหวังว่าจะมีอะไรไปกอพสิษฐ์(ไผ่) ตึง โป๊ะ :z6:
โหว พี่กุนนี่ใจเย็นดีจริงๆเลย
อะๆ แต่ตอนนี้จะปล่อยไปก่อนไม่งอแงๆ :hao4:
เราหยังรู้ได้ว่า ว่ามันน่าจะเผ็ซมากเลยค่ะคุณกิตติ
 :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 12-08-2016 01:30:59

ตอนต่อๆ ไป เอะอะ สปาร์ค สปาร์ค เลยสินะคะ  :hao3:

ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นซะทีนะ โอ๊ต~ ไม่ต้องอดหลับอดนอน ฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่เป็นตัวเอง (เป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบสูงมาก)

ถ้าพี่กุนต์เผลอรักเด็กก็รักไปเลยค่ะ  ถ้าโอ๊ตเผลอรักพี่กุนต์ก็รักไปเลยจ้า  :กอด1:
ไผ่ไม่ต้องเตือนใจนะ แต่ให้เตือนว่าพี่กุนต์รู้สึกยังไงก็พอ 5555 (ฝากเอาตัวเองไปขวางนายไผทด้วย :hao7:)


//ขอบคุณค่า~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 12-08-2016 01:42:32

แม่ขาหนูอยากได้หนังสือ!!!!!!!!!!! :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 12-08-2016 01:47:18

ดีใจกับโอ๊ต เรื่องร้ายๆหมดไปเสียที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: sincere13 ที่ 12-08-2016 01:51:53

แว้บมากรี้ดพี่กุนนนต์  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 12-08-2016 01:53:39

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-08-2016 02:02:00

มีครั้งแรกสักทีเถอะ เราจะได้ฟินบ่อยๆ  :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 12-08-2016 02:04:57

อ้างจาก: nigiri-sushi ที่ 12-08-2016 00:09:25  

   
“ผมก็..ไม่ได้ฝืน”
..ก็แค่..อาจจะรู้สึกผิด..ต่อ ‘คนในหัวใจ’ เท่านั้นเอง.. 

 อ่านสิ่งที่โอ๊ตคิดแล้วถึงกับเอาหัวโขกกำแพง
จิตใจยึดติดอยู่ที่ปาลินจนคนอ่านรู้สึกสงสารพี่กุนต์ 
( ถึงพี่แกจะชิล และให้อิสระทั้งตนเองและโอ๊ตก็ตาม ) 
แต่มันแบบ อ๊ากกกก บอกไม่ถูก ใครบอกชอบก่อนคนนั้นเสียเปรียบจริงๆด้วยสินะ 
รู้สึกตอนนี้แต้มความรู้สึกตกที่นั่งลำบากอยู่ที่ 1-0 
คนอ่านลุ้นกันจนเกร็ง  55555555
 
ปกติเป็นคนไม่เวิ่นเว้อขอ nc นะ มีก็ดีไม่มีก็ได้  แต่เรื่องนี้นี่แทบจะกรีดร้องลุ้นทุกตอน
เพราะปย. ที่พี่กุนต์บอกว่าจะทำตอนที่เราสองคนอยากทำด้วยกันนี่แหละ 
อยากให้วันนั้นมาถึงไวๆ วันที่ทั้งสองคนเริ่มเปิดใจให้กัน   
พี่กุนต์เท่ห์มาก หล่อ รวย สปอร์ต ใจดี รักเด็ก คุณสมบัติขนาดนี้หวั่นไหวบ้างก็ได้นะโอ๊ต 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 12-08-2016 02:34:34

หูย~ ~ ตอนนี้ละมุนเหมือนนอนอุ่นอยู่บนผ้านวมหนานุ่มเลย

หลงรักพี่กุนต์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
โอ็ตก็น่าเอ็นดู เป็นคนซื่อตรงอย่างไม่น่าเชื่อ อยู่กับพี่กุ่นต์แล้วเป็นเด็กน้อยเลย
ไอ้ที่ล่อลวงให้แขกหลงจนทิปหนัก ๆ นี่คืออีกคนใช่ไหม?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 12-08-2016 02:40:20

นอกจากรอให้โอ๊ตรักพี่กุนต์ ก็รอเขามีอะไรกันครั้งแรกนี่แหละะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 12-08-2016 02:54:42

พี่กุนต์โคตรแมนนนนน จริงๆพี่เป็นเมะใช่มั้ยคะ  :hao7:

อยากจะเป็นเด็กในอุปการะพี่กุนต์อีกคนจังเลย หนูปลูกผักได้นะ เสียแต่หนูเป็นผู้หญิง แงงงงงงงงงง  :sad4:

รอเครื่องฟิต สตาร์ทครั้งแรก  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 12-08-2016 04:18:11

เย่ๆ คุณข้าวปั้นมาต่อแล้ววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 12-08-2016 05:13:54

หึหึ รอวันที่ใจนายเปลี่ยนอินทัช

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 12-08-2016 05:54:26

ดีแล้วค่ะ อย่าเพิ่งรีบมีเลย ไม่งั้นมันจะดูเหมือนพี่กุนต์มีโอ๊ตไว้เพื่อเรื่องอย่างว่า ค่อยเป็นค่อยไปค่อยเรียนรู้ซึ่งกันและกันก็ดีค่ะ เพราะตอนที่มีอะไรกันมันจะได้ฟินแบบสุดๆ   

ปล.พี่กุนต์ค่ะรับหนูไว้เลี้ยงอีกซะคนได้มั้ยค่ะเนี่ย อิจฉาโอ๊ตนิดๆ จริงๆ พี่กุนต์ดูแลจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายและอื่นๆ อย่างดีเลย รวมทั้งน้องๆ ของโอ๊ตด้วยอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 12-08-2016 06:05:13

โอ้ยยยยย แทบจะมุดทั้งตัวเข้าไปในกอไผ่ ..... วาร์ปเวลาไปตอนพี่กุนกับนุ้งโอ๊ตอยากทำเลยได้มั้ย 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 12-08-2016 06:16:38

พี่กุนต์อบอุ่นมากกกก..ดูแลโอ๊ตแถมลูกมาอีกสอง
ดีใจกะโอ๊ตนะที่ไม่ต้องดิ้นรนโดดเดี่ยวอีกต่อไป
มีพี่กุนต์มาเป็นคู่คิดให้ด้วย...
กลัวในอนาคตจังเลยว่าไม่โอ๊ตหรือพี่กุนต์จะมีใครเข้ามาในชีวิต
ที่ทำให้ต้องจบกันไป กลัวดราม่า..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 12-08-2016 06:32:22

พี่กุนตัวทำไมทำตัวน่ารักขนาดนี้ อิอิอิ
อยากให้โอ๊ตมีใจให้พี่กุนต์ไวๆ จัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 12-08-2016 07:30:06

พี่กุนต์นี่ คนดีศรีน้องโอ๊ตจริงๆๆ

มีความลุ้นให้เครื่องติด พอเครื่องติดเครื่องก็เดินไปเรื่อยๆจนรักกัน

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 12-08-2016 08:13:01

เราจะไม่คาดหวัง nc จากข้าวปั้นแล้ว เชอะะ -^- 5555555555
แลเห็นเค้ามาม่ามาแต่ไกล -_-;;

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 12-08-2016 08:23:59

 :กอด1: หวานๆ เรื่อยๆดีจรุง
โอ๊ตเอาใจใส่ดีมาก เสียเรื่องติดในหัวใจอะเนอะ อีกไม่นานๆๆ พี่กุนต์สายเปย์ขนาดนี้ เลิฟๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 12-08-2016 08:30:47

โอ๊ยยยย พี่กุนต์
อบอุ่นมากๆเลย
ละมุนมากๆ

รอเครื่องสตาร์ทติดง่ายค่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 12-08-2016 08:45:38

ดีใจกะโอ๊ต พี่กุนต์เป็นคนดีจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 12-08-2016 09:00:33

ตอนนี้ละมุน จนลืมไผทไปชั่วขณะ ~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: papanoy ที่ 12-08-2016 09:02:39

พี่กุนต์อบอุ่นมากกกกก ละมุนสุดๆ
น้องโอ๊ตเคลิ้มไปกับความดีของพี่กุนต์แล้วสิ
             :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-08-2016 09:16:25

โอ๊ตดูแลดีมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 12-08-2016 09:23:12

ป๋ากุนต์ เสี่ยของแท้พ่อเอ้ยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 12-08-2016 09:36:24

พี่กุนนนนนน  เค้าอยากได้แบบพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 12-08-2016 09:56:42

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 12-08-2016 10:20:37

รักพี่กุนต์ ขอแบบพี่กุนต์สักคนสิ :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 12-08-2016 10:47:51

ใครจะสตาร์ทติดก่อนกันล่ะเนี่ย หุหุ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 12-08-2016 12:06:56

เรารู้สึกว่าเรื่องนี้อ่ะ feel good จริงๆละ
หลังจากนี้คืออุปสรรคที่ต้องร่วมกันฟันฝ่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 12-08-2016 13:37:01

พี่กุนต์น่ารักที่สุดเลย  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 12-08-2016 13:43:47

ลุ้นตัวโก่ง คิดว่าจะอิอิกันซะอีก เสียดายจุง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 12-08-2016 14:06:48

พี่กุนต์น่ารัก มีความตลก มีความลงตัว มีความยอมน้องมาก
แก่แล้วนะ ใจเต้นบ่อยไม่ดีนะพี่กุนต์ 555

พี่กุนต์ดูแลน้องๆ ได้ดีมากเลย และทำดีต่อหน้าและลับหลัง ไม่มีขาดตกบกพร่อง

โอ๊ตคงมีอึดอัดบ้าง แต่ดูเหมือนจะปรับตัวได้ง่ายกว่าที่คิด
อยู่กับพี่กุนต์แล้วอุ่นใจ โอ๊ตก็อย่าคิดมากไปเลยนะ  โอ๊ตมีความซื่ออะ มีถามด้วย 5555

น้องอุ้มอ้นน่ารัก มีความฮา แกล้งพี่ให้อารมณ์ดีได้เรื่อยๆ เลย

ไผ่ เดาไม่ผิดหรอกเนาะ ต้องมีวันนี้ใช่ไหม

ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ รอวันนั้น วันที่เค้าเป็นหนึ่งเดียวค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 12-08-2016 14:43:53

 :impress2: อิจฉาโอ๊ตมากกก อยากเป็นเด็กพี่กุนต์จัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 12-08-2016 19:47:20

ตกลงรับโอ๊ตมาดูแลจริงๆใช่ไหมพี่กุนต์
ทำงานบ้าน ทำกับข้าว
แหม่ะ เหมือนมีเมียเลย
  :a5:

ปล.อยากช่วยเก็บหอยจังเลยค่ะ รีบ
55555555555555555555555555555555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 12-08-2016 19:58:18

รักความป๋าของพี่กุนต์มากกกก
มันแบบ ใครได้เป็นเด็กพี่กุนต์คือโชคดี
ใครทำร้ายพี่กุนต์คือโง่ไปเลยอ่ะ
ชอบความแฟร์ที่พี่กุนต์ แต่ไม่รู้ใครจะตกหลุมใครก่อน
ีพี่กุนต์น่ะชอบโอ้ตอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าโอ้ตจะชอบไหม
เพราะยังรักสนทั้งใจแบบนี้ ยากก็ยากเลย
แต่น้ำหยดลงหินยังกร่อน อยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ต้องกร่อนบ้างล่ะ
สนน่ะ เขามีชะตาคู่กับคนอื่นจ่ะโอ้ต หันมาดูแลพี่กุนต์ดีกว่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 12-08-2016 20:08:04

เย๊ๆๆๆๆ ในที่สุดยายก็จะได้รักษาดีๆ สักที
อยากให้แกแข็งแรง อยู่เป็นญาติผู้ใหญ่ให้โอ๊ตไว้ขอพี่กุนต์ร่วมชีวิต //...คิดไปโน่นนนนนนน

เอาเถอะ อยู่ๆ มันก็จะผูกพันกันไปเอง เรียนจบเมื่อไหร่จะยกเลิกข้อตกลงทิ้งแล้วคบจริงจังเลยครับ //โอ๊ตไม่ได้คิดไว้ 5555

ฟิน.... ไปอ่านดินหมูต่อฟ่า //ชอบตอนกว่าเราจะรักกันได้สุดๆ อ่านไป3 ครั้งละ 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 12-08-2016 20:26:29

คึคึ เราเป็นคนนึงที่รอฉากนั้น5555
แต่ที่รอก็เพราะอยากรู้ว่าเรื่องมันจะนำไปถึงเรื่องนั้นยังไง
อ่านไปยิ้มไป อบอุ่นใจแทนโอ๊ต
แต่ว่ากฎของพี่กุนต์นี่ เห็นแววเจ็บช้ำมาแต่ไกล
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
อยากรู้จริงจัง ว่าเขาจะเข้าเรื่องแบบนั้นอีท่าไหน
เพราะดูโอ๊ตไม่ได้คิดอะไรกับพี่กุนต์แบบนั้นเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mokupirin ที่ 12-08-2016 20:29:37

งื้อออ เหมือนอากาศหนาวแล้วเอาผ้ามาห่ม อุ่นใจสุดๆ  :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 12-08-2016 23:16:31

ว๊าววว เป็นเด็กพี่กุนต์นี่เหมือนขึ้นสวรรค์จริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 13-08-2016 00:34:03

โอ้ยยยยย ดีทุกอย่างแต่ทำไมหวั่นใจ ฮลลลล
คือว่า กฎที่ชัดเจนมันก็ดีนะ เข้าใจทั้งสองฝ่าย
แต่เรากลัวเวลาที่ใครอยากล้ำเส้น แต่ันพูดออกมาไใ่ได้นี่สิ ฮือออ
นั่นต้องเป็นอะไรที่ดราม่ามากแน่ๆเลยอ่ะ
มีอะไรพูดกันนะ ใครจะรักใครบอกเลย อย่ากลัวผิดกฎ ฮึกก
แล้วแบบพี่กุนต์ดีมาก ดีมากๆ ฮืออ กอดดดด
อยากให้รักกันซะที เพราะจะได้เครื่องฟิต อร๊ายยย เขินนนนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 13-08-2016 10:31:37

เมื่อไหร่จะได้กัน บ้า!! พูดอะไรออกไป 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 13-08-2016 15:20:27

เอาใจช่วยโอ๊ตกับกุนครับ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 13-08-2016 15:49:19

ขอ Ch. 21 โดยด่วนค๊าาาา
 :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nokori ที่ 13-08-2016 18:06:45

จากความติดตามพี่ข้าวปั้นและเซ็ตบาปมานาน...
จากชื่อเรื่องแล้ว ... ไม่แฮปปี้เอนฯแน่ๆ ฮื่อ
แต่น้องเสพติดความดราม่าของนิยายเซ็ตนี้อยู่เหมือนกัน
ติดตามและรอคอยเสมอค่ะ
 :heaven

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 13-08-2016 21:16:16

Finnnn

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ordkrub ที่ 13-08-2016 22:01:56

ชอบในคำตอบของกุนต์
อย่างน้อยก็ทำให้โอ๊ตรู้สึกดีกับการตัดสนใจของตน
เรียกความมั่นใจของตนกลับมา
ลุ้นกับทั้งคู่ต่อไป :)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 13-08-2016 22:04:46

พี่กุนต์น่ารัก เอาใจช่วยทั้งคู่ :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 14-08-2016 01:05:55

รอให้เครื่องสตาร์ท รอเวลาที่โอ๊ตเปลี่ยนใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 14-08-2016 16:36:23

วันนี้จะมาไหมน้า~ :m22:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mokupirin ที่ 14-08-2016 17:05:21

//ส่อง :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 14-08-2016 23:55:37

มาต่อได้แล้วววววววว  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 15-08-2016 08:00:39

“ผมก็..ไม่ได้ฝืน”
..ก็แค่..อาจจะรู้สึกผิด..ต่อ ‘คนในหัวใจ’ เท่านั้นเอง..

หมั่นไส้นังโอ๊ต ถ้ารู้สึกผิดแล้วมากอดพี่กุนต์ของฉันทำไม
เหวี่ยงค่ะเหวี่ยง
 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: imfckwn ที่ 15-08-2016 09:14:56

รอวันที่ทั้งคู่เปิดใจ ... ชอบอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.34 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 15-08-2016 12:44:31

ทำไมพี่กุนต์ดีแบบนี้ นางฟ้าชัดๆ อยากให้โอ๊ตรักพี่กุนต์อะ สงสารพี่กุนต์ ฮืออ ;-; ตอนที่โอ๊ตบอกหรือนึกถึงปาลิน ย้ำว่ารักปาลิน นี่แบบเจ็บหัวใจแทนพี่กุนต์เลย ทำไมล่ะ ทำไม ทำไมไม่รักพี่กุนต์ล่ะ ถ้าไม่รักนี่จะเป็นผัวพี่กุนต์แทนละนะ /เดี๋ยวว5555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: lucifer_p ที่ 15-08-2016 13:02:04

โอยยยยย อ่านแล้วชอบมากๆๆๆๆค่ะ
ชอบความค่อยเป็นค่อยไป ความมีใครอีกคน ความจะรักกันเมื่อไหร่แบบี้มากกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 16-08-2016 01:38:55

Feel good สไตล์คุณข้าวปั้น ก็ยังทำเอาเราหน่วงในอกทุกตอนอยู่ได้สิหน่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: gang ที่ 16-08-2016 12:58:59

ขอบคุณนะครับ เนื้อเรื่องสนุกดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 16-08-2016 13:08:44

 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 16-08-2016 17:45:53

Chapter 21

ช่วงบ่าย แดดร่มลมตก ด้านนอกดูครึ้มฟ้าครึ้มฝน หลังจากที่กนธีให้อ้นกับอุ้มกินข้าวแล้ว เขาก็ชวนน้องสองคนมานั่งดูทีวีตรงห้องรับแขก จบหนังแนวผจญภัยไปหนึ่งเรื่อง น้องอุ้มรื้อเอาสมุดระบายสีมานั่งทำ น้องอ้นเห็นแล้วก็อยากแจมด้วย กนธีเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขามี Secret Garden กับ Amour Greece ที่แถมสีไม้ Staedtler เคยซื้อไว้นานแล้วแต่ยังไม่มีเวลานั่งทำ เลยจัดการไปค้นสมุดภาพทั้งสองเล่มที่หมกไว้ในห้องทำงานมาร่วมวงกับเด็กๆ
   
“โอ้โห..ลุงตาลายเลย” เขาเกาหัวแกรก ลายเส้นดูละเอียดยิบเหลือเกิน ไม่ใส่แว่นแล้วตาพร่าไปหมด
   
“ยากจังเลยครับ” อ้นชะโงกหน้ามามอง “ถ้าให้อ้นทำนะ เละแน่ๆ”
   
“ให้พี่ทำก็น่าจะเละเหมือนกัน” กนธีหันซ้ายหันขวา “ใครเห็นแว่นพี่บ้าง ตะกี๊ยังว่าเจอแวบๆ”
   
น้องอุ้มหัวเราะครืน ชี้ให้ดูที่คอเสื้อยืด พี่กุนต์เหน็บไว้แล้วลืมสนิท
   
“สงสัยต้องกินกิงโกะ” ชายหนุ่มก้มดูภาพบนกระดาษขาว ปอยผมหน้ายาวปรกหน้าผาก เกะกะลูกตา เขาเลยไปหยิบเอาหนังยางรัดของมามัดเป็นจุกชี้โด่เด่ จะได้วิสัยทัศน์โล่ง เหมาะกับการใช้สายตา
   
ผู้ใหญ่หนึ่ง เด็กสอง นั่งล้อมโต๊ะกลางหน้าทีวี ที่พื้นปูพรมขนแกะเลยนั่งได้สบาย กนธีเปิดเพลงบรรเลงเบาๆ ทำให้ช่วงเวลาว่างของวันไหลไปเรื่อยอย่างไม่รีบร้อน
   
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง กนธีเพิ่งระบายได้แค่ยอดโดมสีฟ้า หน้าต่างสองบานกับประตูไม้ เงยหน้าขึ้นมาอีกที อ้นกับอุ้มก็เอาหน้าซบโต๊ะ ผล็อยหลับคาสมุดไปเสียแล้ว
   
เขาหัวเราะเบาๆ อุ้มน้องอ้นเข้าไปนอนในห้อง จากนั้นก็มาแบกน้องอุ้มอีกคน เปิดแอร์ให้คลายร้อน เด็กชายสองคนพลิกตัวนอนก่ายกัน กรนฟี้ไปกับความเงียบของยามบ่าย
   
กนธียืนมอง เขายิ้มน้อยๆก่อนจะก้มลงห่มผ้าให้ กลิ่นโลชั่นนมถั่วเหลืองโทฟุติดอยู่กับผิวเด็ก ต้องอดใจไม่ให้งับแขนแทบแย่
   
อินทัชเพิ่งกลับจากสอบ ตอนที่มาถึงคอนโด เขาได้ยินแต่เสียงเพลง พอเดินเข้ามาในห้องถึงทันเห็นพี่กุนต์กำลังคลี่ผ้านวมออกมาห่มให้น้องชายเขา สายตาที่ทอดมองอ่อนโยนเทียบเท่ากับคนในครอบครัว
   
เขาเผลอตัวยิ้มตามไปกับภาพนั้น
   
“อ้าว..กลับมาตอนไหน” กนธีหันมาเจอ เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาทางอีกฝ่าย “อย่ากวนน้องนะ กำลังหลับกลางวัน”
   
“ยอมให้นอนตอนนี้เดี๋ยวก็ปวดหัวหรอกครับ” เขาบอก มองจุกเด้งๆบอกศีรษะคนอายุมากกว่าแล้วกลั้นขำ “กินข้าวกันหรือยัง ผมซื้อสลัดกุ้งมาฝากพี่ด้วย”
   
“กินแล้วน่ะสิ เก็บไว้ตอนเย็นได้ไหม ขอบคุณมากนะ” กนธีเดินลากรองเท้าไข่ไปที่ห้องรับแขก “สอบเป็นยังไงบ้าง ยากหรือเปล่า”
   
อินทัชส่ายหัว วันนี้สอบภาคปฏิบัติ ถือเป็นเรื่องง่ายกว่าสอบข้อเขียนเสียอีก “ขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
   
“แล้วกินข้าวหรือยัง”
   
“ยังครับ”
   
กนธีหันไปมอง เห็นแต่สลัดกุ้งของเขากล่องเดียว “แล้วไม่ได้ซื้อของตัวเองมาด้วยหรือ”
   
“ลืมครับ..” เด็กหนุ่มพึมพำ “พอดีเห็นกองผัก เลยนึกถึงพี่คนแรก”
   
ดูมัน! ‘กองผัก’ พูดซะเสียหาย “ของน้องๆล่ะ”
   
“ถ้าพี่กุนต์กินแล้ว ผมก็ไม่ทำข้าวเย็น ของผมกับน้องเดี๋ยวกินมาม่าก็ได้พี่ ไม่ซีเรียส”
   
“เฮ้ย ไม่ได้..อยู่กับพี่แล้วกินมาม่า เสียชื่อเสียง” เขาลุกเดินไปทางครัว ถลกแขนเสื้อ ทำท่าแข็งขัน “เดี๋ยวลุงลงมือเอง”
   
อินทัชหัวเราะ คว้าแขนคนตรงหน้าไว้ก่อนที่พี่กุนต์จะพังครัวเป็นลำดับถัดไป
   
“ขอเถอะครับ..ไปนั่งเล่นไอแพดแล้วปล่อยสงครามโลกให้หยุดแค่ครั้งที่สองพอ”
   
กนธีหรี่ตามอง อยากตบกะโหลกไอ้เด็กนี่จริงๆ แต่เขาก็เห็นด้วยนะ นอกจากผัดผักบุ้งของโปรดศรัณย์แล้ว เขาก็ไม่ควรทำกับข้าวอย่างอื่นอีก
   
“งั้นโทรสั่งข้าวกล่องฟูจิมากินนะ” เขาบอก “กินมาม่า รู้ถึงไหน อายถึงนั่น เด็กพี่แต่ละคนกินกาแฟสตาร์บั๊คส์ จะปล่อยโอ๊ตกินมาม่าได้ยังไง”
   
อินทัชคลายรอยยิ้มลง ถึงแม้ว่าทุกวันนี้จะสุขสบาย มันก็ยังมีจุดเล็กๆในใจบ้าง ว่าเขาได้กลายมาเป็น ‘เด็กเลี้ยง’ ของคนรวยเข้าเสียแล้ว แต่จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อเขามีความจำเป็น และอีกอย่าง พี่กุนต์ก็ไม่เคยทำให้เกิดความรู้สึกอึดอัด ไม่เคยกดดัน ดูถูกดูแคลน หรือบีบบังคับให้เขาทำในสิ่งที่ไม่อยากจะทำ

ถ้าไม่คิดถึงกฎที่ควบคุมพวกเขาให้อยู่กับที่กับทางของตัวเอง และไม่นึกไปถึงวันสิ้นสุดความสัมพันธ์ระหว่างกัน อินทัชก็แทบจะรู้สึกได้ว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของอีกฝ่าย..เป็นครอบครัวของพี่กุนต์อย่างแท้จริง

..ไม่มีเด็กขายตัวที่ไหนถูกให้ความสำคัญถึงขนาดนี้หรอก..
   
เขาควรนึกไว้ตลอดเวลาว่าตัวเองโชคดีที่ได้เจอพี่กุนต์
   
“ผมโทรคอนเฟิร์มกับป้าที่ดูแลยายแล้วนะครับ ว่าพรุ่งนี้พี่กุนต์จะให้คนไปรับที่บ้าน แกแค่ส่งยายขึ้นรถก็พอ”
   
กนธีพยักหน้า “ถ้าป้าเขาสะดวกจะนั่งรถไปด้วยกันถึงที่สนามบินก็ได้ คุณยายขึ้นรถกับคนไม่รู้จักอาจจะเกร็งๆ อย่างน้อยก็ให้คุ้นชินกันก่อน แล้วเดี๋ยวขากลับจะบอกให้เด็กมันขับไปส่ง ส่วนคุณยาย พี่ฝากลูกน้องคอยดูแลตอนนั่งเครื่องแล้ว ขอวีลแชร์สำหรับผู้สูงอายุให้แล้วด้วย ไม่ต้องห่วงนะ”
   
อินทัชยิ้ม “ขอบคุณครับ”
   
“ไปอาบน้ำไป พี่จะสั่งฟูจิให้”
   
“เดี๋ยวหิวแล้วค่อยสั่งก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องอุ่น” เขาบอก ยิ้มเมื่อเจ้าตัวพยักหน้ารับ
   
ตอนที่อินทัชออกมาอีกที พี่กุนต์ก็ปิดเพลงไปแล้ว ฝ่ายนั้นกำลังนั่งเลื่อนเกมผลไม้ด้วยใจจดจ่อ ท่าทางเคร่งเครียดดูขัดแย้งกับกิจกรรมที่ทำ
   
“เดดอีกแล้ว! ชีวิตหมด” กนธีบ่นอุบ “ไอ้ไผ่..ส่งหัวใจมาเดี๋ยวนี้ ไอ้หมาหัวเน่า”
   
ร่างสูงขบขัน เขาเข้าไปนั่งใกล้ๆตอนที่พี่กุนต์ส่งไลน์ไปข่มขู่ญาติผู้น้อง
   
“เล่นในไหนครับเนี่ย”
   
“เกมในเฟซน่ะ”
   
อินทัชหยิบมือถือขึ้นมา “ผมมีไลน์พี่แล้ว แต่ยังไม่เคยมีเฟซเลย ขอหน่อยสิครับ”
   
กนธีหันมามอง “เออ..จริงด้วย ให้โอ๊ตส่งหัวใจให้พี่ก็ได้”
   
คนฟังสะอึกนิดหน่อย
   
“ส่งชีวิตน่ะ” เขาหัวเราะ “บางเกมก็เรียก energy บางเกมก็ life แต่ฟาร์มฮีโร่มันเป็นรูปหัวใจ”
   
“โอเคครับ” เขาพึมพำ หาชื่อพี่กุนต์แล้วกดแอดไป
   
“ส่งมาๆ”
   
อินทัชขำ “ใจเย็นครับ ติดเกมเป็นเด็กๆเลยนะพี่”
   
“ผู้ใหญ่บางคนยังต่อกันดั้มกับกันพลาอยู่เลย..ไอ้ไผ่นี่ต่อจิ๊กซอว์ห้าพันชิ้น งานอดิเรกมัน”
   
“ผมอยากสะสมการ์ตูน” เด็กหนุ่มว่า “เอาไว้ซ่อมบ้าน ทำห้องดีๆ ผมจะทำตู้หนังสือ กว้านซื้อการ์ตูนตอนเด็กมาเก็บ..ถ้าเขายังไม่เลิกผลิตไปก่อน”
   
กนธียิ้ม “ส่งมายัง”
   
“โธ่..รอแป๊บครับ” อินทัชคิดว่าถ้ายังไม่ส่ง ‘หัวใจ’ ให้พี่กุนต์ เขาคงจะถูกตื๊อไม่หยุดแน่ พอกดให้เรียบร้อย เจ้าตัวก็กลับไปหมกมุ่นกับเกมผลไม้ต่อ ส่วนเขาก็ได้โอกาสสำรวจเฟซบุ๊กอีกฝ่ายเล่น
   
ดูเหมือนว่าพี่กุนต์จะไม่ค่อยอัพเดทเรื่องราวชีวิตตัวเองเท่าไร ภาพถ่ายก็มีน้อยจนนับรูปได้ ทั้งที่เดินทางออกจะบ่อย ไปต่างประเทศเป็นเรื่องปกติ ส่วนใหญ่จะใช้เฟซกดไลค์เพจทำเกษตรกรรม ปลูกผักออร์แกนิค หรือเพจสุขภาพไว้ตามข้อมูลมากกว่า เรื่องจะมาถ่ายรูปอาหารดีๆ ไวน์แพงๆ กาแฟแก้วเป็นร้อย หรือชีวิตไฮโซบนกองเงินกองทอง เรียกว่าไม่มีเลย
   
อินทัชกดเข้าไปดูอัลบั้มภาพ มีภาพถ่ายเก่าๆกับครอบครัวบ้างแต่ก็ไม่เยอะ ส่วนใหญ่จะเป็นภาพแท็กมาจากคุณพสิษฐ์ ที่ชอบเอารูปถ่ายสมัยพี่กุนต์ยังเด็กมาสแกนแล้วอัพโหลดขึ้นโซเชียลเล่นๆ เขาว่า..ตอนนั้นพี่กุนต์ก็ดูน่ารักดี
   
เด็กหนุ่มมองคนข้างกายที่เมามันกับการเล่นเกม จุกน้ำพุบนหัวสั่นไหวเล็กน้อย
   
..แต่อย่างว่าแหละ พี่กุนต์เองก็เป็นคนน่ารักมานานแล้ว..
   
ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่คนสองคนขยับมานั่งใกล้กัน ห่างเพียงเล็กน้อยจนอินทัชได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวอีกฝ่าย
   
“โลชั่นหรือโคโลญจน์ครับ..แปลกดี กลิ่นนมๆ เหมือนเป็นขนม”
   
“อ้อ..” กนธียกแขนตัวเองขึ้นดม “โทฟุ นมถั่วเหลืองน่ะ พี่เห็นน้องอุ้มผิวแห้งเป็นขุย เลยซื้อมาทาให้”
   
“ทาให้ไอ้อุ้ม แล้วทำไมกลิ่นมาติดบนตัวพี่กุนต์ได้ล่ะครับ” เขาขำ
   
“น้องก็ทาให้พี่น่ะ จะได้เท่าเทียม” เขาตอบ “มันเหม็นหรือ?”
   
“เปล่าครับ” อินทัชไม่ได้บอกสิ่งที่คิดไว้ออกไป

..กลิ่นนี้มันน่ากัดแล้วก็น่าเคี้ยวที่สุดต่างหาก.. 

คนอายุมากกว่ากลับไปจดจ้องไอแพดอีกครั้ง “ว่าแต่เราไม่อ่านหนังสือหรือ”
   
“จะอ่านเดี๋ยวนี้แหละครับ” เขาหยิบชีทที่ถือติดมือมาเปิด
   
พี่กุนต์ปิดเสียงเกม ผลไม้พวกนี้จะร้องทุกครั้งที่ทำแต้มได้
   
“เปิดไว้เถอะครับ เดี๋ยวไม่สนุก”
   
“แล้วจะมีสมาธิเรอะ”
   
“ผมสมาธิดี” อินทัชยิ้ม หยิบหมอนอิงมาสอดเข้าใต้แผ่นหลัง
   
กนธีเปิดเสียงขึ้นมาใหม่ แต่เบาลงกว่าตอนแรก ใครอีกคนนั่งมองสักพักก็หันกลับมาอ่านชีทเรียนของตนเอง
   
‘ฮุ..ว้า..ว้า’
   
อินทัชลอบขำ เงี่ยหูฟังเสียง ‘ฮึ้ย..ฮึ้ย’ ทุกครั้งที่คนด้านข้างทำแต้ม

‘กร๊อบ..กร๊อบ..อุ๊กี้กี้’
   
เขานั่งฟังเพลิน อ่านเข้าหัวบ้างไม่เข้าบ้าง เจอเวลาบ่ายคล้อย บวกกับแอร์เย็นๆเข้าไป ซ้ำยังเหนื่อยมาจากการสอบปฏิบัติ ไม่นานนัก..ชีทในมือก็ตกลงมาอยู่ข้างตัว
   
กนธีหันมามองเด็กหนุ่มที่นั่งหลับตรงโซฟา เขาชั่งใจว่าจะปลุกให้ไปนอนต่อในห้อง หรือจะปล่อยให้หลับตรงนี้เลย “โอ๊ต..” เขาลองจับบ่ากว้าง
   
อินทัชส่งเสียงในลำคอ คว้าหมอนข้างตัวมาหนุนหัว “ของีบหน่อยนะครับ สักครึ่งชั่วโมง ฝากปลุกด้วยนะ”
   
“โอเค..” เขาหันกลับไปสนใจเกมต่อ
   
ไม่ถึงสิบนาที เด็กหนุ่มก็พลิกตัวนอนตะแคงข้าง หันหน้าเข้าหาพนักโซฟา ปลายเท้าเหยียดยาวไปอีกด้าน และเพราะว่าหมอนอิงมันใบเล็กซ้ำยังอวบไป โดนแตะเข้าหน่อยเลยลื่นลงไปกลิ้งกับพื้น
   
กนธีก้มลง กำลังจะหยิบหมอนมาให้ แต่คนที่งัวเงียก็ควานมือหาก่อนแล้วขยับหัวตาม

อินทัชไม่ได้ลืมตา เขาขมวดคิ้วเพราะถูกขัดอารมณ์การนอน ฝ่ามือกร้านคว้าได้วัตถุนุ่มๆก็วางหัวลงไปโดยไม่ทันได้ใส่ใจ สัมผัสที่อบอุ่นมากกว่าทำให้หลับลึกไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
   
กนธีมองคนที่นอนหนุนตักอย่างอึ้งๆ
   
..อ้อนหรือเปล่านะ? หรือว่าแค่เผลอตัว..
   
ชายหนุ่มเงียบกริบ มองใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ซบอยู่บนขา ปลายจมูกโด่งซุกแนบหน้าท้อง เขาเผลอกลั้นใจกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น หัวใจเหมือนจะเต้นแรงกว่าเก่าในช่วงแรก แล้วถึงสงบลงได้ในตอนหลัง
   
อินทัชยังนอนเฉย ไม่มีการขยับเขยื้อนอื่นใดนอกจากลมหายใจสม่ำเสมอเท่านั้น
   
..คงจะเหนื่อยมากกว่า..
   
กนธีถอนหายใจ ลูบหัวอีกฝ่ายแผ่วเบา     

แดดยามบ่ายส่องเข้ามาในห้อง รอบด้านเงียบลงเมื่อไม่มีการพูดคุย เหลือแต่เสียงเกมเท่านั้นที่ยังดังแว่ว

.............................................................................

แปะ อิๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 16-08-2016 18:03:15

แปะ แสดงว่ายังเหลืออีกใช่ไหมค่ะ
นี่คือการปล้น ส่งนิยายที่เหลือมาให้หมด
แล้วอ้นกับอุ้มจะปลอดภัย
 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: sincere13 ที่ 16-08-2016 18:04:58

 :serius2: ปักกกกค่าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 16-08-2016 18:13:52

น่าร้ากกกกกก :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 16-08-2016 18:30:04

 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:

เราสัมผัสความหวาน ได้ในเกมส์ "ปลูกผัก" และ โลชั่นนมถั่วเหลืองโทฟุ . :-[.


อ่านบทนี้  แล้วอยากกินเด็ก. :hao6:  เอ๊ยยย ..กินผักขึ้นมาเลยเชียว


:กอด1:  มาต่อไวไวนาาาา ..กอดข้าวปั้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 16-08-2016 18:48:40

โอ้ยยยยคุณพระ!! อบอุ่นอะไรปานนี้ค่าาาาาา

แจกหัวใจรัวๆเลยจ้าาา,,  ถ้ากลิ่นมันทำให้น่ากัดน่าเคี้ยว

ก็ปฏิบัติเลยสิจ่ะ จะรออะไรล่าาา มีความสนับสนุนสุดตัว

อยากให้เครื่องสตาร์ทติดค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 16-08-2016 19:03:00

โอ๊ยยยย เขานอนหนุนตักกันด้วยยย น่ารักมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 16-08-2016 19:08:49

อันนี้คือจะมาต่อ หรือว่าจบแล้วคะะะ

ตอนนี้ก็หวานไปอี๊กกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 16-08-2016 19:11:19

นังโอ๊ตตตตตตตตตตต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 16-08-2016 19:18:29

หวานมากกกกก
บรรยากาศละมุนสุดๆ
่ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเนอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 16-08-2016 19:23:53

ใกล้เข้ามาอีกนิด ชิดๆเข้ามาอีกหน่อย  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 16-08-2016 20:10:47

ฮือออ พี่กุนต์น่ารักม้ากกกกก
ชอบความใกล้ชิดของทั้งคู่
รอที่เหลืออย่างใจจดใจจ่อค่าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 16-08-2016 20:13:42

บ่ายๆ หวานๆ อยากกินเต้าหู้ววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 16-08-2016 20:39:02

ป๊าดดด หวานแท้  :hao6:
โอ๊ตมีแอบคิดน่ากัดน่าเคี้ยวด้วยอ่ะ -.,- 55555
โมเมนต์หวานๆ มันดีต่อใจเราเหลือเกิน TT//

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 16-08-2016 21:18:20

มันดีต่อจิตใจจริมๆ>_

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 16-08-2016 21:20:22

วันนี้หวยออก และไม่ถูกหวยเลย กะไงถูก2ตัวจะหยุดงานไป One Y Day อยากไปเหมาพี่แพร์กลับบ้าน เอ้ย หนังสือกลับบ้านมานอนอ่านสักห้าเรื่องสิบเรื่อง ..เซงงงงงงงงงงงงงงง  มาอ่านนี่คาคั่งค้างใจกว่าผิดหวยอีกนะพี่นะ...2/3 หรือมาเต็มไวๆนะ 5555555 โห่..พี่กุนต์อย่าความดันขึ้นสูงซะก่อนนะ แค่หนุนตัก วอร์มให้เลือดลมเดินไปก่อน //แต่ในใจนี่คิด 21 ตอนเข้าไปละ อยากได้โมเม้นเซ็กซี่ของคนแก่ กร้ากกก 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 16-08-2016 21:53:06

โอ๊ตอ้อยว่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!! จิกหมอน ฮึ่มๆๆๆๆๆๆ :hao6: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 16-08-2016 22:09:21

 :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 16-08-2016 22:24:06

บรรยากาศสงบ พายุอย่าตั้งเค้ามาเลยนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 16-08-2016 22:33:26

ชอบบรรยากาศอุ่นๆละมุนๆในใจแบบนี้มากเหลือเกินค่ะะะะ แต่แบบ ถ้าละมุนมุ้งมิ้งก็ไม่สมเป็นนิยายของคุณข้าวปั้นสิเนอะ ; - ;
เลยต้องละมุนไปหน่วงไปเลย .. ขอเม้นย้อนความตั้งแต่ตอนโอ๊ตยอมเป็นเด็กพี่กุนต์เลยแล้วกันค่ะ
พอตกลงมาเป็นอีหรอบนี้ ท่าทางจะลงเอยกันได้ด้วยดียากกว่าเดิมจริงๆจังๆ เพราะหนึ่งเลยสถานะก็ไม่เหมือนเก่า
แบบเก่ามันยังพอมีหวังเพราะถือว่าเป็นคนที่เข้ามาด้วยความจริงใจ ไร้จุดประสงค์แอบแฝง เป็นเพื่อนกันจริงๆ
จะขยับไปมากกว่า มันก็เป็นไปได้ แต่พอมาลงที่เป็น "เด็กเลี้ยง" แล้วเนี่ย .. มันคงพูดยากจริงๆ ทั้งฝั่งพี่กุนต์เอง ฝั่งอินทัชเอง
ยิ่งมีคุณไผทมาด้วยอีก โอ๊ตก็ต้องนึกไปว่าพี่กุนต์เหมาะกับคนที่ใกล้เคียงกันทั้งอายุและฐานะมากกว่า
ส่วนพี่กุนต์เองก็เชื่อตามที่โอ๊ตพูดว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว อื้มหืม แค่เดาว่าจะรักกันยังไงก็ยากเย็นแสนเข็ญแทนแล้วค่ะ

มีเสี่ยเลี้ยงเนี่ย จะว่าสบายก็สบายนะคะ แต่ที่ขาดไปก็คืออิสระนั่นแหละ .. แล้วอีกอย่าง เรื่องมันผูกมัดกันขนาดนี้
ต่อให้โอ๊ตเป็นคนอยากเลิกไปเองก็คงไม่รู้จะทำยังไง ถ้าสมมติจะมีแฟนขึ้นมา แล้วค่ารักษายายล่ะ แล้วที่อยู่ล่ะ อ้นกับอุ้มล่ะ
คือมันแทบเป็นไปไม่ได้เลย แล้วอีกอย่างหัวใจของอ้นกับอุ้มเองอีก น้องยังเป็นเด็ก คงแยกแยะความรู้สึกไม่ได้เหมือนผู้ใหญ่
โอ๊ตตกลง เข้าใจกติกาดี แต่อ้นกับอุ้มล่ะ ? เกิดวันนึงต้องแยกไปจะไม่คิดถึงพี่กุนต์แย่หรอก

ปล. พอลองนึกภาพตามไปถึงได้เข้าใจว่าทำไมเมียน้อยเสี่ยถึงได้ชอบไปซื้อเด็กผู้ชายเลี้ยงต่ออีกรอบ
หรืออย่างคนเก่าๆของพี่กุนต์ที่หักหลัง ก็เพราะอยู่กับเสี่ยมันสบาย มีเงินมีทองให้ใช้ ขาดก็แต่อิสระ คนเราก็โลภ
ไม่ยอมได้อย่างเสียอย่าง จะอยากได้ทุกอย่างแทน นิสัยเสียจริงจังค่ะ กลับมาสงสารพี่กุนต์ไปอีก แต่เราเชื่อว่าโอ๊ต sincere พอนะ
คงไม่ทำให้พี่กุนต์ต้องเจ็บกับเรื่องหักหลังนอกใจอะไรหรอก แต่เรื่องอื่นๆนี่ก็ไม่แน่สิ เฮ้อออ ชอบพี่กุนต์จังค่ะ ชอบมากๆ
ไม่อยากให้พี่กุนต์ต้องเสียใจหรือเจ็บปวดกับอะไรอีกแล้วจริงๆนะ คนดีๆควรได้รับสิ่งดีๆตอบแทนนะคะ T _____ T

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 16-08-2016 22:43:19

โฮ้ยยยยยย มาต่อด่วนๆเลยยยยยย  :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 16-08-2016 23:42:12

" มีครั้งแรกเมื่อไหร่ เครื่องฟิต สตาร์ทติดง่ายทุกตอน "
^ ชอบตรงนี้555555555 ผมนี่รอเลยฮะ
 :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 17-08-2016 00:22:17

เอาล่ะเว้ย เอาล่ะเหวย ความละมุนค่อยๆคืบคลานเข้ามาทีละนิดและฟิทเจอริ่งกันในที่สุด ย่ะฮู้!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 17-08-2016 15:25:57

กรี๊ดดดดดดด

น่าร้ากกกกกกกก

ผูกจุก หนุนตัก

ดีกับใจเหลือเกินนนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 17-08-2016 19:12:29

เริ่มต้นด้วยความละมุน
เอาอีกค่ะ เอาอีก แค่นี้มันยังไม่พอ
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 17-08-2016 23:29:35

มาต่อแบบเงียบๆอีกแล้ว :katai4:
รีบมาต่อให้หมดเลยนะ  :ling1:
Feel good มากตอนนี้ หุหุ จะgoodได้นานแค่ไหน55555 :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 18-08-2016 10:58:17

 :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.20] pg.35 -- 11/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ChocoPop ที่ 18-08-2016 13:09:01

อ่านเรื่องนี้รวดเดียว 20 ตอน อื้อหือมาก..
ร้องไห้ สงสารและอบอุ่น ยิ่งตอนล่าสุดนี่... ถ้าไม่ติดว่ามีคนในใจของโอ๊ตแล้วอะไรๆก็ดูดี
แต่บอกตรงๆว่าแอบเชียร์ผัดไทด้วย (ถึงจะรู้ว่าสุดท้ายก็ต้องลงเอยกับไผ่ลู่ลมอยู่ดี 555)

เอาใจช่วยครับ อยากอ่านตอนที่ 21 ไว
ข้าวปั้นขยันอัพนะครับ มีคนคอยให้กำลังคู่นี้อยู่เพียบ :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 18-08-2016 14:31:08

Chapter 21

ช่วงบ่าย แดดร่มลมตก ด้านนอกดูครึ้มฟ้าครึ้มฝน หลังจากที่กนธีให้อ้นกับอุ้มกินข้าวแล้ว เขาก็ชวนน้องสองคนมานั่งดูทีวีตรงห้องรับแขก จบหนังแนวผจญภัยไปหนึ่งเรื่อง น้องอุ้มรื้อเอาสมุดระบายสีมานั่งทำ น้องอ้นเห็นแล้วก็อยากแจมด้วย กนธีเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขามี Secret Garden กับ Amour Greece ที่แถมสีไม้ Staedtler เคยซื้อไว้นานแล้วแต่ยังไม่มีเวลานั่งทำ เลยจัดการไปค้นสมุดภาพทั้งสองเล่มที่หมกไว้ในห้องทำงานมาร่วมวงกับเด็กๆ
   
“โอ้โห..ลุงตาลายเลย” เขาเกาหัวแกรก ลายเส้นดูละเอียดยิบเหลือเกิน ไม่ใส่แว่นแล้วตาพร่าไปหมด
   
“ยากจังเลยครับ” อ้นชะโงกหน้ามามอง “ถ้าให้อ้นทำนะ เละแน่ๆ”
   
“ให้พี่ทำก็น่าจะเละเหมือนกัน” กนธีหันซ้ายหันขวา “ใครเห็นแว่นพี่บ้าง ตะกี๊ยังว่าเจอแวบๆ”
   
น้องอุ้มหัวเราะครืน ชี้ให้ดูที่คอเสื้อยืด พี่กุนต์เหน็บไว้แล้วลืมสนิท
   
“สงสัยต้องกินกิงโกะ” ชายหนุ่มก้มดูภาพบนกระดาษขาว ปอยผมหน้ายาวปรกหน้าผาก เกะกะลูกตา เขาเลยไปหยิบเอาหนังยางรัดของมามัดเป็นจุกชี้โด่เด่ จะได้วิสัยทัศน์โล่ง เหมาะกับการใช้สายตา
   
ผู้ใหญ่หนึ่ง เด็กสอง นั่งล้อมโต๊ะกลางหน้าทีวี ที่พื้นปูพรมขนแกะเลยนั่งได้สบาย กนธีเปิดเพลงบรรเลงเบาๆ ทำให้ช่วงเวลาว่างของวันไหลไปเรื่อยอย่างไม่รีบร้อน
   
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง กนธีเพิ่งระบายได้แค่ยอดโดมสีฟ้า หน้าต่างสองบานกับประตูไม้ เงยหน้าขึ้นมาอีกที อ้นกับอุ้มก็เอาหน้าซบโต๊ะ ผล็อยหลับคาสมุดไปเสียแล้ว
   
เขาหัวเราะเบาๆ อุ้มน้องอ้นเข้าไปนอนในห้อง จากนั้นก็มาแบกน้องอุ้มอีกคน เปิดแอร์ให้คลายร้อน เด็กชายสองคนพลิกตัวนอนก่ายกัน กรนฟี้ไปกับความเงียบของยามบ่าย
   
กนธียืนมอง เขายิ้มน้อยๆก่อนจะก้มลงห่มผ้าให้ กลิ่นโลชั่นนมถั่วเหลืองโทฟุติดอยู่กับผิวเด็ก ต้องอดใจไม่ให้งับแขนแทบแย่
   
อินทัชเพิ่งกลับจากสอบ ตอนที่มาถึงคอนโด เขาได้ยินแต่เสียงเพลง พอเดินเข้ามาในห้องถึงทันเห็นพี่กุนต์กำลังคลี่ผ้านวมออกมาห่มให้น้องชายเขา สายตาที่ทอดมองอ่อนโยนเทียบเท่ากับคนในครอบครัว
   
เขาเผลอตัวยิ้มตามไปกับภาพนั้น
   
“อ้าว..กลับมาตอนไหน” กนธีหันมาเจอ เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาทางอีกฝ่าย “อย่ากวนน้องนะ กำลังหลับกลางวัน”
   
“ยอมให้นอนตอนนี้เดี๋ยวก็ปวดหัวหรอกครับ” เขาบอก มองจุกเด้งๆบนศีรษะคนอายุมากกว่าแล้วกลั้นขำ “กินข้าวกันหรือยัง ผมซื้อสลัดกุ้งมาฝากพี่ด้วย”
   
“กินแล้วน่ะสิ เก็บไว้ตอนเย็นได้ไหม ขอบคุณมากนะ” กนธีเดินลากรองเท้าไข่ไปที่ห้องรับแขก “สอบเป็นยังไงบ้าง ยากหรือเปล่า”
   
อินทัชส่ายหัว วันนี้สอบภาคปฏิบัติ ถือเป็นเรื่องง่ายกว่าสอบข้อเขียนเสียอีก “ขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
   
“แล้วเราล่ะ กินข้าวหรือยัง”
   
“ยังครับ”
   
กนธีหันไปมอง เห็นแต่สลัดกุ้งของเขากล่องเดียว “ไม่ได้ซื้อของตัวเองมาด้วยหรือ”
   
“ลืมครับ..” เด็กหนุ่มพึมพำ “พอดีเห็นกองผัก เลยนึกถึงพี่คนแรก”
   
ดูมัน! ‘กองผัก’ พูดซะเสียหาย “ของน้องๆล่ะ”
   
“ถ้าพี่กุนต์กินแล้ว ผมก็ไม่ทำข้าวเย็น ของผมกับน้องเดี๋ยวกินมาม่าก็ได้พี่ ไม่ซีเรียส”
   
“เฮ้ย ไม่ได้..อยู่กับพี่แล้วกินมาม่า เสียชื่อเสียง” เขาลุกเดินไปทางครัว ถลกแขนเสื้อ ทำท่าแข็งขัน “เดี๋ยวลุงลงมือเอง”
   
อินทัชหัวเราะ คว้าแขนคนตรงหน้าไว้ก่อนที่พี่กุนต์จะพังครัวเป็นลำดับถัดไป
   
“ขอเถอะครับ..ไปนั่งเล่นไอแพดแล้วปล่อยสงครามโลกให้หยุดแค่ครั้งที่สองพอ”
   
กนธีหรี่ตามอง อยากตบกะโหลกไอ้เด็กนี่จริงๆ แต่เขาก็เห็นด้วยนะ นอกจากผัดผักบุ้งของโปรดศรัณย์แล้ว เขาก็ไม่ควรทำกับข้าวอย่างอื่นอีก
   
“งั้นโทรสั่งข้าวกล่องฟูจิมากินนะ” เขาบอก “กินมาม่า รู้ถึงไหน อายถึงนั่น เด็กพี่แต่ละคนกินกาแฟสตาร์บั๊คส์ จะปล่อยโอ๊ตกินมาม่าได้ยังไง”
   
อินทัชคลายรอยยิ้มลง ถึงแม้ว่าทุกวันนี้จะสุขสบาย มันก็ยังมีจุดเล็กๆในใจบ้าง ว่าเขาได้กลายมาเป็น ‘เด็กเลี้ยง’ ของคนรวยเข้าเสียแล้ว แต่จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อเขามีความจำเป็น และอีกอย่าง พี่กุนต์ก็ไม่เคยทำให้เกิดความรู้สึกอึดอัด ไม่เคยกดดัน ดูถูกดูแคลน หรือบีบบังคับให้เขาทำในสิ่งที่ไม่อยากจะทำ

ถ้าไม่คิดถึงกฎที่ควบคุมพวกเขาให้อยู่กับที่กับทางของตัวเอง และไม่นึกไปถึงวันสิ้นสุดความสัมพันธ์ระหว่างกัน อินทัชก็แทบจะรู้สึกได้ว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของอีกฝ่าย..เป็นครอบครัวของพี่กุนต์อย่างแท้จริง

..ไม่มีเด็กขายตัวที่ไหนถูกให้ความสำคัญถึงขนาดนี้หรอก..

เขาควรนึกไว้ตลอดเวลาว่าตัวเองโชคดีที่ได้เจอพี่กุนต์
   
“ผมโทรคอนเฟิร์มกับป้าที่ดูแลยายแล้วนะครับ ว่าพรุ่งนี้พี่กุนต์จะให้คนไปรับที่บ้าน แกแค่ส่งยายขึ้นรถก็พอ”
   
กนธีพยักหน้า “ถ้าป้าเขาสะดวกจะนั่งรถไปด้วยกันถึงที่สนามบินก็ได้ คุณยายขึ้นรถกับคนไม่รู้จักอาจจะเกร็งๆ อย่างน้อยก็ให้คุ้นชินกันก่อน แล้วเดี๋ยวขากลับจะบอกให้เด็กมันขับไปส่ง ส่วนคุณยาย พี่ฝากลูกน้องคอยดูแลตอนนั่งเครื่องแล้ว ขอวีลแชร์สำหรับผู้สูงอายุให้แล้วด้วย ไม่ต้องห่วงนะ”
   
อินทัชยิ้ม “ขอบคุณครับ”
   
“ไปอาบน้ำไป พี่จะสั่งฟูจิให้”
   
“เดี๋ยวหิวแล้วค่อยสั่งก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องอุ่น” เขาบอก ยิ้มเมื่อเจ้าตัวพยักหน้ารับ
   
ตอนที่อินทัชออกมาอีกที พี่กุนต์ก็ปิดเพลงไปแล้ว ฝ่ายนั้นกำลังนั่งเลื่อนเกมผลไม้ด้วยใจจดจ่อ ท่าทางเคร่งเครียดดูขัดแย้งกับกิจกรรมที่ทำ
   
“เดดอีกแล้ว! ชีวิตหมด” กนธีบ่นอุบ “ไอ้ไผ่..ส่งหัวใจมาเดี๋ยวนี้ ไอ้หมาหัวเน่า”
   
ร่างสูงขบขัน เขาเข้าไปนั่งใกล้ๆตอนที่พี่กุนต์ส่งไลน์ไปข่มขู่ญาติผู้น้อง
   
“เล่นในไหนครับเนี่ย”
   
“เกมในเฟซน่ะ”
   
อินทัชหยิบมือถือขึ้นมา “ผมมีไลน์พี่แล้ว แต่ยังไม่เคยมีเฟซเลย ขอหน่อยสิครับ”
   
กนธีหันมามอง “เออ..จริงด้วย ให้โอ๊ตส่งหัวใจให้พี่ก็ได้”
   
คนฟังสะอึกนิดหน่อย
   
“ส่งชีวิตน่ะ” เขาหัวเราะ “บางเกมก็เรียก energy บางเกมก็ life แต่ฟาร์มฮีโร่มันเป็นรูปหัวใจ”
   
“โอเคครับ” เขาพึมพำ หาชื่อพี่กุนต์แล้วกดแอดไป
   
“ส่งมาๆ”
   
อินทัชขำ “ใจเย็นครับ ติดเกมเป็นเด็กๆเลยนะพี่”
   
“ผู้ใหญ่บางคนยังต่อกันดั้มกับกันพลาอยู่เลย..ไอ้ไผ่นี่ต่อจิ๊กซอว์ห้าพันชิ้น งานอดิเรกมัน”
   
“ผมอยากสะสมการ์ตูน” เด็กหนุ่มว่า “เอาไว้ซ่อมบ้าน ทำห้องดีๆ ผมจะทำตู้หนังสือ กว้านซื้อการ์ตูนตอนเด็กมาเก็บ..ถ้าเขายังไม่เลิกผลิตไปก่อน”
   
กนธียิ้ม “ส่งมายัง”
   
“โธ่..รอแป๊บครับ” อินทัชคิดว่าถ้ายังไม่ส่ง ‘หัวใจ’ ให้พี่กุนต์ เขาคงจะถูกตื๊อไม่หยุดแน่ พอกดให้เรียบร้อย เจ้าตัวก็กลับไปหมกมุ่นกับเกมผลไม้ต่อ ส่วนเขาก็ได้โอกาสสำรวจเฟซบุ๊กอีกฝ่ายเล่น
   
ดูเหมือนว่าพี่กุนต์จะไม่ค่อยอัพเดทเรื่องราวชีวิตตัวเองเท่าไร ภาพถ่ายก็มีน้อยจนนับรูปได้ ทั้งที่เดินทางออกจะบ่อย ไปต่างประเทศเป็นเรื่องปกติ ส่วนใหญ่จะใช้เฟซกดไลค์เพจทำเกษตรกรรม ปลูกผักออร์แกนิค หรือเพจสุขภาพไว้ตามข้อมูลมากกว่า เรื่องจะมาถ่ายรูปอาหารดีๆ ไวน์แพงๆ กาแฟแก้วเป็นร้อย หรือชีวิตไฮโซบนกองเงินกองทอง เรียกว่าไม่มีเลย
   
อินทัชกดเข้าไปดูอัลบั้มภาพ มีภาพถ่ายเก่าๆกับครอบครัวบ้างแต่ก็ไม่เยอะ ส่วนใหญ่จะเป็นภาพแท็กมาจากคุณพสิษฐ์ ที่ชอบเอารูปถ่ายสมัยพี่กุนต์ยังเด็กมาสแกนแล้วอัพโหลดขึ้นโซเชียลเล่นๆ เขาว่า..ตอนนั้นพี่กุนต์ก็ดูน่ารักดี
   
เด็กหนุ่มมองคนข้างกายที่เมามันกับการเล่นเกม จุกน้ำพุบนหัวสั่นไหวเล็กน้อย
   
..แต่อย่างว่าแหละ พี่กุนต์เองก็เป็นคนน่ารักมานานแล้ว..
   
ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่คนสองคนขยับมานั่งใกล้กัน ห่างเพียงเล็กน้อยจนอินทัชได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวอีกฝ่าย
   
“โลชั่นหรือโคโลญจน์ครับ..แปลกดี กลิ่นนมๆ เหมือนเป็นขนม”
   
“อ้อ..” กนธียกแขนตัวเองขึ้นดม “โทฟุ นมถั่วเหลืองน่ะ พี่เห็นน้องอุ้มผิวแห้งเป็นขุย เลยซื้อมาทาให้”
   
“ทาให้ไอ้อุ้ม แล้วทำไมกลิ่นมาติดบนตัวพี่กุนต์ได้ล่ะครับ” เขาขำ
   
“น้องก็ทาให้พี่น่ะ จะได้เท่าเทียม” เขาตอบ “มันเหม็นหรือ?”
   
“เปล่าครับ” อินทัชไม่ได้บอกสิ่งที่คิดไว้ออกไป

..กลิ่นนี้มันน่ากัดแล้วก็น่าเคี้ยวที่สุดต่างหาก.. 
   
คนอายุมากกว่ากลับไปจดจ้องไอแพดอีกครั้ง “ว่าแต่เราไม่อ่านหนังสือหรือ”
   
“จะอ่านเดี๋ยวนี้แหละครับ” เขาหยิบชีทที่ถือติดมือมาเปิด
   
พี่กุนต์ปิดเสียงเกม ผลไม้พวกนี้จะร้องทุกครั้งที่ทำแต้มได้
   
“เปิดไว้เถอะครับ เดี๋ยวไม่สนุก”
   
“แล้วจะมีสมาธิเรอะ”
   
“ผมสมาธิดี” อินทัชยิ้ม หยิบหมอนอิงมาสอดเข้าใต้แผ่นหลัง
   
กนธีเปิดเสียงขึ้นมาใหม่ แต่เบาลงกว่าตอนแรก ใครอีกคนนั่งมองสักพักก็หันกลับมาอ่านชีทเรียนของตนเอง
   
‘ฮุ..ว้า..ว้า’
   
อินทัชลอบขำ เงี่ยหูฟังเสียง ‘ฮึ้ย..ฮึ้ย’ ทุกครั้งที่คนด้านข้างทำแต้ม

‘กร๊อบ..กร๊อบ..อุ๊กี้กี้’
   
เขานั่งฟังเพลิน อ่านเข้าหัวบ้างไม่เข้าบ้าง เจอเวลาบ่ายคล้อย บวกกับแอร์เย็นๆเข้าไป ซ้ำยังเหนื่อยมาจากการสอบปฏิบัติ ไม่นานนัก..ชีทในมือก็ตกลงมาอยู่ข้างตัว
   
กนธีหันมามองเด็กหนุ่มที่นั่งหลับตรงโซฟา เขาชั่งใจว่าจะปลุกให้ไปนอนต่อในห้อง หรือจะปล่อยให้หลับตรงนี้เลย “โอ๊ต..” เขาลองจับบ่ากว้าง
   
อินทัชส่งเสียงในลำคอ คว้าหมอนข้างตัวมาหนุนหัว “ของีบหน่อยนะครับ สักครึ่งชั่วโมง ฝากปลุกด้วยนะ”
   
“โอเค..” เขาหันกลับไปสนใจเกมต่อ
   
ไม่ถึงสิบนาที เด็กหนุ่มก็พลิกตัวนอนตะแคงข้าง หันหน้าเข้าหาพนักโซฟา ปลายเท้าเหยียดยาวไปอีกด้าน และเพราะว่าหมอนอิงมันใบเล็กซ้ำยังอวบไป โดนแตะเข้าหน่อยเลยลื่นลงไปกลิ้งกับพื้น
   
กนธีก้มลง กำลังจะหยิบหมอนมาให้ แต่คนที่งัวเงียก็ควานมือหาก่อนแล้วขยับหัวตาม

อินทัชไม่ได้ลืมตา เขาขมวดคิ้วเพราะถูกขัดอารมณ์การนอน ฝ่ามือกร้านคว้าได้วัตถุนุ่มๆก็วางหัวลงไปโดยไม่ทันได้ใส่ใจ สัมผัสที่อบอุ่นมากกว่าทำให้หลับลึกไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
   
กนธีมองคนที่นอนหนุนตักอย่างอึ้งๆ
   
..อ้อนหรือเปล่านะ? หรือว่าแค่เผลอตัว..
   
ชายหนุ่มเงียบกริบ มองใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ซบอยู่บนขา ปลายจมูกโด่งซุกแนบหน้าท้อง เขาเผลอกลั้นใจกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น หัวใจเหมือนจะเต้นแรงกว่าเก่าในช่วงแรก แล้วถึงสงบลงได้ในตอนหลัง
   
อินทัชยังนอนเฉย ไม่มีการขยับเขยื้อนอื่นใดนอกจากลมหายใจสม่ำเสมอเท่านั้น
   
..คงจะเหนื่อยมากกว่า..
   
กนธีถอนหายใจ ลูบหัวอีกฝ่ายแผ่วเบา     

แดดยามบ่ายส่องเข้ามาในห้อง รอบด้านเงียบลงเมื่อไม่มีการพูดคุย เหลือแต่เสียงเกมเท่านั้นที่ยังดังแว่ว

……………………………………………………….........................

สอบวันสุดท้ายของภาคเรียน กนธีขับรถไปรับอินทัชถึงที่มหาวิทยาลัย ตั้งใจว่าเสร็จจากตรงนี้จะไปซื้อของเข้าห้อง และเลยไปยังสนามบิน เพื่อจะรับคุณยายของเจ้าโอ๊ตที่เดินทางมาจากน่าน
   
เขาจอดรถอยู่ข้างอาคาร ปิดแอร์และเปิดกระจก กลิ่นจากท่อไอเสียจะได้ไม่รบกวนคนละแวกนั้น
   
“ร้อนหน่อยนะเด็กๆ เดี๋ยวพี่พาไปกินไอติมอร่อยๆ”
   
อ้นกับอุ้มไม่เคยงอแง ผู้ใหญ่ว่าคำไหนก็คำนั้น เด็กชายเอาสมุดระบายสีติดมือมาทำด้วย
   
กนธีดูนาฬิกาข้อมือ อีกประมาณสิบนาทีก็หมดเวลาสอบ ระหว่างนั้นเขาเอาไอแพดออกมาเล่นเกมไปพลางๆ เมื่อวานเล่นติดอยู่ด่านหนึ่ง ทำอย่างไรก็ไม่ชนะเสียที ไม่รู้เพราะว่ามันยาก เพราะว่าขยับไม่ค่อยถนัด หรือเพราะว่าไม่ค่อยจะมีสมาธิเล่น ด้วยมีใครบางคนนอนหนุนตักอยู่ก็ไม่แน่ใจ 
   
เขาปล่อยให้อินทัชนอนอยู่แบบนั้นจนขาเริ่มจะชา เลยค่อยๆประคองศีรษะเด็กแล้วเอาหมอนสอดเข้าไปแทน เจ้านั่นบอกว่าจะงีบไม่นาน สุดท้ายก็หลับยาวกระทั่งหัวค่ำจนได้ พอตื่นขึ้นมาก็ต้องรีบอ่านหนังสือสอบ ไม่รู้ว่าวันนี้จะทำได้หรือเปล่า แต่อินทัชเป็นเด็กเรียนเก่งอยู่แล้ว หัวก็ดี คิดว่าไม่มีอะไรน่าห่วง
   
กนธีวางไอแพดกับพวงมาลัยรถ ตั้งหน้าตั้งตาเลื่อนฟองไข่มาชนกันให้กลายเป็นลูกสัตว์ประหลาดมีเขี้ยว
   
“ยังติดเกมไม่เปลี่ยนเลยนะครับ..พี่กุนต์”
   
เจ้าของชื่อชะงัก เขาหันไปมองด้านข้าง “วิทย์..”
   
ไววิทย์เห็นบีเอ็มคันเดิมจอดอยู่สักพักแล้ว ก่อนหน้านี้เขาได้ขึ้นมานั่งจนชิน หากตั้งแต่ถูกไล่ออกจากการเป็นเด็กของอีกฝ่าย เขาก็ไม่มีโอกาสได้สัมผัสชีวิตสบายๆแบบเดิมอีก รู้หรอกว่าเป็นความผิดของตัวเอง แต่ก็ยังอดพาลไม่ได้
   
“มารับเด็กใหม่หรือไงครับ”
   
กนธีไม่สนใจ เขาเลื่อนฟองไข่เล่นต่อ
   
“ไม่น่าเชื่อว่าพี่กุนต์จะหาคนใหม่ได้เร็วขนาดนี้” ไววิทย์เท้าแขนกับหลังคารถ มองผ่านไปยังเบาะหลัง เห็นเด็กสองคนนั่งระบายสีภาพ “เลี้ยงหนึ่งคน ได้แถมมาอีกสองหรือ”
   
“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็ไปเถอะ”
   
“อย่าใจร้ายกับผมนักสิครับ” เด็กหนุ่มยิ้ม “แค่อยากมาถามสารทุกข์สุกดิบ ชีวิตตอนที่ไม่มีผมเป็นยังไงบ้าง แย่ลงใช่ไหม มันคงดูแลพี่ไม่ดีเท่าที่ผมทำสินะ”
   
กนธีถอนหายใจ “หลงตัวเองนะเราน่ะ”
   
“ล้อเล่นน่ะครับ” ไววิทย์หัวเราะ “ผมรู้ครับว่าผมมันแย่ แต่อันที่จริงก็คงไม่แย่ไปเสียทุกอย่างใช่ไหมครับ ผมว่าผมเป็นคนเอาใจเก่งน้า..โดยเฉพาะกับเรื่อง..อย่างว่าน่ะ”

“วิทย์..” เขาส่ายหัว “กลับไปได้แล้ว”

“ไอ้เด็กใหม่คนนี้ของพี่มันสู้ผมได้หรือเปล่า..”
   
มีเสียงตบหลังคารถดังปัง! ไววิทย์หันขวับมามอง กนธีเองก็ถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ
   
อินทัชเพิ่งออกมาจากห้องสอบ เขาเห็นรถของพี่กุนต์ตั้งแต่ก้าวเท้าพ้นประตู แต่ที่เห็นชัดกว่าก็คือบุคคลไม่ได้รับเชิญ เด็กหนุ่มอารมณ์กรุ่น สาวเท้าเข้ามาแทรกจนทันได้ยินเรื่องงี่เง่าจากมัน
   
“ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของคุณ” เขาพูดเสียงต่ำ นัยน์ตาสีเข้มมองไม่ละ “ไปซะ”
   
ไววิทย์ยกสองมือขึ้นอย่างยอมแพ้ “ไปก็ได้..แค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย” เขาหันมาทางกนธี “แล้วเจอกันนะครับ”
   
อินทัชมองตามหลังอีกฝ่าย เขาไม่ชอบขี้หน้ามันด้วยเหตุผลอะไรหลายอย่าง ยิ่งคำพูดของมัน ยิ่งไม่เคยให้เกียรติใครสักคน ถ้าไม่ติดว่าไม่ควรมีเรื่องในมหาวิทยาลัย ไอ้หน้าตาแบบนั้นก็น่าจะซัดเข้าสักหมัดเหมือนกัน
   
“อย่าทำตาดุนักสิ” กนธีบอกอย่างอารมณ์ดี   
   
เด็กๆโผล่หัวออกมาที่หน้าต่าง ใจหายใจคว่ำกันเป็นแถบเพราะพี่โอ๊ตทำเสียงดังจนน้องสะดุ้ง
   
อินทัชอ้อมมาอีกฝั่ง เขาขึ้นมานั่งด้านข้างคนขับแล้วถอนหายใจ “ขอโทษที่ทุบรถพี่..”
   
“ไม่ถือสา” เขาขบขัน “เจ็บมือหรือเปล่า”
   
ร่างสูงยกฝ่ามือขึ้นดู มันแดงนิดๆ “ไม่ค่อยสะเทือนหรอกครับ ผมหนังหนา”
   
กนธีหัวเราะ เข้าเกียร์และขับออกไป ตอนจะพ้นประตูทางออก เขาเห็นไววิทย์ยืนมองอยู่ เจ้าตัวเลยลดหน้าต่างลงแล้วยักคิ้วข้างเดียวให้อย่างกวนโทสะ เด็กนั่นทำหน้าตาถมึงทึงด้วยความงุ่นง่าน
   
ตอนรถติดไฟแดง เขาหันมาชวนอีกคนคุย “เป็นไง..สอบได้ไหม”
   
อินทัชพยักหน้า “โอเคอยู่ครับ ยังไงก็ไม่ตก”
   
“ไปกินไอติมกันนะ จะได้แก้เครียด” กนธีบอก “แล้วเอารายการของที่จะต้องซื้อมาด้วยหรือเปล่า”
   
“เอามาครับ อยู่ในกระเป๋า” เขาพึมพำ มองหน้าคนขับ “พี่มารอนานหรือยัง”
   
“จบไปสามเกมน่ะ”
   
“แล้วมันมาวุ่นวายกับพี่นานแค่ไหน”
   
กนธีเลิกคิ้ว หยิบแว่นกันแดดมาใส่เพราะแสงจ้า “ก็..ไม่กี่นาทีก่อนที่โอ๊ตจะมาทุบหลังคาบีเอ็มพี่”
   
อินทัชส่ายหัว “ไหนบอกว่าไม่ถือสาไงครับ”
   
เขาหัวเราะร่วน “เถอะน่า..ไม่มีอะไรหรอก วิทย์ก็แค่มาทักทายน่ะ”
   
“ทักด้วยประโยคสองแง่สองง่ามน่ะหรือครับ” ที่เขาหงุดหงิด ก็เพราะว่าไอ้ไววิทย์ไม่ได้ให้ความเคารพพี่กุนต์เอาเสียเลย จะบอกว่าเขาเป็นเดือดเป็นแค้นแทน เขาก็ยอมรับ
   
..พี่กุนต์เป็นคนดี..สมควรจะได้รับสิ่งดีๆตอบกลับ..ไม่ใช่ต้องมาเจอเรื่องไม่ดีอย่างไอ้สันดานนั่น..
   
“ก็ได้แค่พูดนั่นแหละ”
   
“ถ้าเจอมันอีก เลี่ยงไม่คุยได้ไหมครับ หรือไม่เจอกันอีกเลยน่าจะดีที่สุด”
   
คนฟังหันมามอง “นี่พูดด้วยความรู้สึกแบบไหน?”
   
“เป็นห่วงครับ” อินทัชตอบอย่างตรงไปตรงมา “ผมไม่ได้พูดเพราะหึงหวงพี่หรอก ระหว่างเราไม่ใช่คนรัก ผมรู้ดี แล้วผมก็แค่ขอ..ไม่ได้สั่ง เพราะว่าก่อนหน้านี้ผมเจอมัน แล้วมันก็พูดไม่ค่อยดีนัก ผมเลยไม่อยากให้พี่ลงไปแลกกับคนเลี้ยงไม่เชื่องอย่างนั้น พี่เป็นใคร..มันเป็นใคร ถ้ามันไปพูดอะไรลับหลัง คนที่เสียก็คือพี่ไม่ใช่หรือ”
   
“อ้อ..” กนธีตอบรับในลำคอ ที่จริงเขาก็ไม่สนใจเสียงเล็กน้อยจากอดีตเด็กที่เขาเลี้ยงอยู่แล้ว ไม่ได้มีค่ามากพอขนาดนั้น “เข้าใจแล้ว จะไม่คุยกับเจ้าวิทย์อีกก็แล้วกัน”
   
คนฟังยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรอีกตอนที่พี่กุนต์ขับเข้าห้างแถวนั้น 
   
กนธีพาทุกคนไปนั่งกินไอศกรีมตามสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้าสองตัวน้อย อินทัชไม่ค่อยชอบของหวานนัก เลยยังเลือกไม่ได้ ส่วนน้องอ้นก็พลิกเมนูไปมา ไม่ลงตัวเสียที แต่ดูเหมือนว่าปัญหาจะไม่ได้อยู่ที่ความอยากกิน จุดใหญ่คือราคาต่างหาก
   
“หนูอยากกินนี่” น้องอุ้มเอานิ้วป้อมๆชี้ไปที่ภาพไอศกรีมถ้วยใหญ่ เสิร์ฟพร้อมบราวนีส์
   
“ไม่เอา..เกือบสองร้อยแน่ะ” อ้นกระซิบ “เอาถูกๆหน่อย”
   
“อย่าเอาถ้วยใหญ่นักอุ้ม เอานี่ก็พอ” พี่คนโตเลื่อนโปรโมชั่นให้ดู “หกสิบเก้าบาทก็กินไม่หมดแล้วมั้ง”
   
“หนูอยากกินอันนี้อ่า”
   
“เยอะไป แพงเกินด้วย”

กนธีนั่งยิ้ม “อยากกินอะไรก็สั่งเถอะครับ ไม่ต้องไปดูราคา ถ้าเหลือเดี๋ยวพี่ช่วยกิน” 
   
เขามองน้องอุ้มที่นั่งน้ำลายหก ตากลมป๊องจ้องโต๊ะอื่นที่ได้ไอศกรีมมาแล้ว แต่ของเด็กชายยังไม่ได้เลือกเลยสักรายการ เห็นแบบนั้นแล้วก็ทั้งเอ็นดูทั้งสงสาร “ที่มันดูแพง เพราะว่าเราจ่ายทีเดียวสองร้อยไงครับ แต่ว่าเราไม่ได้มากินกันบ่อยๆ สมมติว่าอาทิตย์หนึ่งมากินสักหน ก็เหมือนเราเก็บเงินวันละยี่สิบกว่าบาทมากินไอติมในห้าง ถือเสียว่าประหยัดมาตลอดหนึ่งอาทิตย์เพื่อจะได้ซื้อความสุขง่ายๆหนึ่งวัน ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ”
   
น้องอ้นทำคิ้วผูกปมอย่างไม่ค่อยเข้าใจ กนธีเลยหัวเราะ จัดการมัดมือชกสั่งเมนูที่แต่ละคนอยากกินให้เองเลย ของน้องอุ้มมีบราวนีส์ ส่วนน้องอ้นเป็นไอศกรีมเสิร์ฟพร้อมวัฟเฟิลที่เจ้าตัวนั่งมองกลับไปกลับมาบ่อยที่สุดนั่นเอง
   
“แล้วโอ๊ตล่ะ” เขาเล็งของตัวเองแล้ว แต่ยังลังเลอยู่
   
“ผมไม่ค่อยชอบไอติม” อินทัชบอก “อย่างมากก็ได้ไม่กี่คำ”
   
“งั้นพี่สั่งท็อปเลสห้าลูกมากินกับโอ๊ตแล้วกัน”
   
เด็กหนุ่มขำ “ตามใจครับ ผมช่วยไม่เยอะนะ”
   
กนธียิ้ม เขามันตัวกินไอศกรีมเลยแหละ “จะเลือกรสไหม” ถามคนข้างกายก่อนจะได้คำตอบเป็นการส่ายหัว บอกว่าตามใจเขาดีกว่า ชายหนุ่มเลยสั่งรสเดียวกันทั้งหมดห้าลูกเลย “เพิ่มกล้วยหอมกับฟรุ๊ตสลัดด้วย”
   
อินทัชเลิกคิ้ว “เอารสเดียวห้าลูก?”
   
“พี่มันคนรักเดียวใจเดียวน่ะ”
   
“ถ้าพิสูจน์ความรักได้ด้วยการสั่งไอติมก็ดีสิครับ” เขาขำ “แต่ถึงผมจะสั่งหลายรส ก็ไม่ได้แปลว่าผมหลายใจนะ”
   
กนธีมองยิ้มๆ “อย่าร้อนตัว”
   
อินทัชหัวเราะ พอพนักงานเอาไอศกรีมมาเสิร์ฟ เขาก็แย่งกินท็อปปิ้งก่อน พี่กุนต์เป็นคนใจดี ยอมยกกล้วยหอมคำสุดท้ายให้ เขาเลยตัดแบ่งครึ่งหนึ่ง จะได้กินกันคนละเสี้ยว
   
“ดูอนาถพิกล” กนธีเคี้ยวอ้อยอิ่ง
   
“เขี่ยอัลมอนด์ออกมาทำไมครับ” เด็กหนุ่มติงคนอายุมากกว่า มองอัลมอนด์ในไอศกรีมมอคค่าที่วางสุมกันอยู่ด้านหนึ่งของถ้วย บางเม็ดกระเด็นตกไปที่โต๊ะ “ที่กองๆไว้นี่ไม่ได้คายใช่ไหม”
   
“ถ้าคายแล้วยังไง..พี่โอ๊ตจะตีพี่กุนต์หรือ” เขาถามอย่างยียวน
   
อ้นกับอุ้มหัวเราะคิกคัก มองพี่โอ๊ตทำท่าขึงขัง
   
“จะดุครับ..คนอะไรเลือกกิน” อินทัชส่ายหัว ตักอัลมอนด์ที่พี่กุนต์ไม่ยอมกินมาเข้าปากเสียเอง “แล้วจะสั่งรสนี้มาทำไม เลือกกาแฟเตอร์กิชก็หมดเรื่อง”
   
“ขี้บ่น” กนธีมองเหล่ “สั่งมาให้พี่โอ๊ตกินอัลมอนด์แทนไ...” เขาหยุดพูดกะทันหันเพราะคนด้านข้างเอาช้อนไอติมตักอัลมอนด์เจ้ากรรมมายัดปาก “กรุบ..ฟัน..จะ..หัก..” ฟันไม่บางขนาดนั้นหรอก แต่กลัวที่อุดมันจะแตกน่ะสิ
   
อินทัชกลั้นหัวเราะ “ค่อยๆเคี้ยวครับ อย่าเคี้ยวแรง”
   
คนอายุมากกว่าขำตามไปด้วย อันที่จริง ผู้ชายสองคนมานั่งกินไอศกรีมถ้วยเดียวกันในที่สาธารณะก็แปลกพิกลอยู่แล้ว กินไปแบ่งกันไป ซ้ำยังมีป้อนอีก เขาว่าคงแปลกสุดๆเลยแหละ แต่ในเมื่อเด็กมันไม่ได้แคร์ แล้วเขาจะแคร์ทำไม
   
..รู้สึกเหมือนกลับไปเป็นวัยรุ่นอีกครั้งเลยแฮะ..
   

.

.

.



[ต่อด้านล่าง]



 :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 18-08-2016 14:31:25

.

.

.



ออกมาจากร้านไอศกรีม กนธีก็ชวนเด็กๆเข้าไปซื้อของในกูร์เมต์ น้องอ้นจูงมือน้องอุ้มเดินตาม ส่วนเขาเข็นรถ ให้อินทัชเป็นคนเลือกของตามรายการที่จดเอาไว้
   
“อยากกินขนมอะไรหยิบเลยนะครับ แต่ขอพี่ดูก่อนนะ ถ้าเป็นของหวานจ๋อย กินแล้วอ้วน พี่ไม่เชียร์นะ”
   
อ้นพยักหน้าหงึกหงัก เพิ่งเคยได้เข้าซูเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ขนาดนี้ ของกินของใช้ลานตาไปหมด
   
“เดินตามพี่กุนต์อย่าเถลไถลนะอ้น อุ้ม” อินทัชสั่งน้อง “จับชายเสื้อพี่กุนต์ไว้ดีๆ ถ้าหลงก็หลงแพ็คสาม เดี๋ยวพี่ไปหิ้วกลับที่จุดคนหายแล้วกัน”
   
“น้อยๆหน่อย” กนธีแกล้งเอารถเข็นชนขาอีกฝ่าย
   
เด็กหนุ่มหัวเราะอารมณ์ดี “ไปเอาน้ำมันก่อนครับ วันก่อนผมบอกว่ายังไงบ้าง จำได้หรือเปล่า”
   
“จำได้แต่เวอร์จิ้นๆ”
   
“เน้นจังนะครับคำนี้” อินทัชหัวเราะหึ “เอาเอ็กซ์ตร้าไลท์ไปอีกขวดแล้วกันนะพี่ เผื่อทอดไก่ทอดปลา แล้วก็เอาข้าวหอมมะลิถุงหนึ่ง ข้าวกล้องอีกถุงเอาไปผสมกัน”
   
“มันแข็งน่ะสิ ไม่ชอบกินข้าวกล้องเลย”
   
“ในหนังสือบอกว่าให้บีบมะนาว เดี๋ยวข้าวมันจะนุ่มเอง ข้าวกล้องมีวิตามิน ต้องฝืนใจหน่อยครับ”
   
“คร้าบๆ~”
   
“น้ำตาลทรายแดง ไม่เอาที่ฟอกขาว” เขาอ่านรายการ “เกลือป่น..เอาไปใช้แทนเกลือถุงเมื่อสองปีที่แล้ว” 
 
กนธีขำพรืด เข็นรถตามคนด้านหน้า อินทัชคอยบอกว่าในครัวอะไรหมดบ้าง พอหยิบครบก็วนไปที่แผนกของใช้ทั่วไป เอาของจำพวกสบู่ ยาสีฟัน ยาสระผม ทิชชู ถุงขยะ น้ำยาล้างจาน สก็อตไบรท์
   
“หมดแล้วครับ” ร่างสูงพึมพำ “อันนี้ส่วนของพี่ ของพวกผมเดี๋ยวแยกอีกบิล”
   
“แยกทำไม เอามารวมกันสิ” กนธีพูด “พี่บอกแล้วไงว่าเรื่องความเป็นอยู่ของพวกเรา พี่รับผิดชอบ”
   
“จ่ายเยอะไปแล้วครับ ผมไม่ได้มาอยู่เพื่อสูบเลือดสูบเนื้อพี่นะ เท่าที่ทำอยู่นี่ก็ยังไม่คุ้มเงินค่าจ้างเลย”
   
อ้นกับอุ้มเงยหน้ามองพี่ๆสองคนเถียงกัน ฟังแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจ ได้แต่เกาหัวแกรก
   
“พี่ให้มาดูแลพี่ไง มันเลยไม่มีอะไรมาก หรือต้องให้พี่ทำตัวยากๆ เอาแต่ใจหน่อย โอ๊ตจะได้รู้สึกว่าทำงานคุ้มเงิน หืม..” กนธีส่ายหัว “อย่าคิดมาก แล้วขาดเหลืออะไรก็เอามาใส่รถซะ”
   
“ถ้าอย่างนั้นก็ยกเลิกเรื่องให้แม่บ้านมาทำความสะอาดกับเรื่องซักรีดด้วย ผมจะทำให้เอง พี่จะได้ไม่เสียเงินหลายต่อ” อินทัชต่อรอง ไม่ยอมให้อีกคนเถียงก็ตัดบท “ซื้อน้ำยาล้างห้องน้ำ น้ำยาปรับผ้านุ่ม แล้วก็น้ำยาซักผ้าด้วยครับ”
   
“พี่โอ๊ตโคตรดื้อ” กนธีก้มลงฟ้องเด็กๆ “ขอพี่ตีสักแปะสองแปะได้ไหม”
   
“ได้ฮะ” น้องอุ้มขำก๊าก “เอาไม้บรรทัดเหล็กตีตูดเลย”
   
ชายหนุ่มขบขัน พออินทัชหันมามอง เขาก็ทำหน้าตาย เข็นรถตามต่อ
   
ได้ของจำเป็นครบ มีพวกของสดสำหรับทำอาหารอีกพอควร กนธีก็เข้ามาต่อแถว หยิบบัตรเครดิตออกมารอจ่าย คนด้านหลังเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ เลยออกปากฝากเด็กๆไว้ก่อน
   
“ลืมหยิบอะไรหรือ ไปเอามาสิ จะได้จ่ายพร้อมกัน”
   
อินทัชส่ายหัว “ของส่วนตัวครับ”
   
“ส่วนตัวก็จ่ายด้วยกันได้ ไม่เป็นไร”
   
“ไม่กี่สิบบาทหรอก ผมขอจ่ายเอง เดี๋ยวมาครับ” พูดแล้วก็เดินหนีไปตรงแผนกของใช้ ไม่รอให้ถูกท้วง
   
อินทัชลืมซื้อโฟมล้างหน้ากับมีดโกนหนวด มีลิสเตอรีนอีกอย่างที่ใช้บ่อยๆ ปกติเขาไม่ใช้น้ำหอม แต่โรลออนสำหรับผู้ชายก็เป็นของจำเป็นเหมือนกัน ยิ่งเล่นกีฬาบ่อย เหงื่อโซมตัว มันก็ต้องรักษาความสะอาดบ้าง
   
เด็กหนุ่มเดินเตร่ รอเวลาให้พี่กุนต์จ่ายเงินเสร็จ เขาจะได้จ่ายของตัวเองได้อย่างสะดวก กับเรื่องพวกนี้ ขอเขาออกเงินเองดีกว่า จะพึ่งพากระทั่งค่าน้ำยาบ้วนปากก็ทุเรศเกินไป
   
เขาเดินผ่านชั้นวางด้านหนึ่ง สองเท้าพลันหยุดกึก ไม่รู้คิดอะไรถึงได้ยืนมองเหมือนเจอของประหลาด
   
..ต้องใช้หรือเปล่านะ..
   
อินทัชครุ่นคิด กวาดสายตามองแต่ละยี่ห้อที่มีคำอธิบายสั้นๆ
   
“สี่สิบเก้ามิล..ห้าสิบสองจุดห้า..ห้าสิบสาม..ห้าสิบหก..อะไรวะเนี่ย” เขาจะไปรู้ได้ยังไง ไม่เคยใช้นี่ แต่ถ้าคิดถึงคราวที่ขึ้นห้องกับผู้หญิงคนนั้นแล้วเจ้าหล่อนบอกว่าของที่มีมัน ‘เล็ก’ ไป แปลว่าสามีของเธอคงจะใช้ขนาดเล็กสุดล่ะมั้ง
   
เขาถอนหายใจ เลือกไซส์กลางแบบบรรจุสามชิ้นมาหนึ่งกล่อง ตั้งใจเลือกที่มันปกติ ไม่มีอะไรพิสดาร ไม่มีกลิ่น ไม่มีลูกเล่นอื่นๆ เอาแค่ผสมสารหล่อลื่นก็พอ
   
กนธียืนรออินทัชอยู่ด้านนอก พอเห็นฝ่ายนั้นเดินออกมาพร้อมกับถุงของก็ยกมือบอกว่าอยู่ตรงไหน
   
“ซื้ออะไรมา เอาเงินที่พี่สิ” เขาควักกระเป๋าจะหยิบธนบัตร
   
“ของส่วนตัวจริงๆพี่” อินทัชไม่ยอมรับเด็ดขาด “ถ้าให้พี่จ่ายอันนี้ ผมก็หน้าตัวเมียเลยแหละ” ไม่มีผู้ชายดีๆที่ไหนให้คู่ของตนออกค่าใช้จ่ายในการซื้อถุงยางอนามัยหรอก..เป็นฝ่ายไปเอาเขา ยังจะให้เขาเสียเงินอีก คิดได้ยังไง 
   
“ห๊ะ? อะไรจะขนาดนั้นวะ ซื้อกางเกงในมาหรือไง”
   
“ทำนองนั้น” เขายิ้ม ไม่ยอมปล่อยถุงในมือ “ไปครับ หาข้าวกินแล้วไปรับยายดีกว่า”
   
กนธีถูกเด็กดันหลังให้เดินนำ เขาเลยไม่ได้หันมาสนใจอีก   
      
เที่ยวบินจากน่านมากรุงเทพจะแลนดิ้งประมาณบ่ายสามโมง กนธีขับรถมารอรับคุณยายของอินทัชที่ดอนเมือง เขาปล่อยให้เด็กๆลงจากรถก่อน ส่วนตัวเองเข้าไปหาที่จอดแล้วถึงตามมา
   
เขาเดินไปตรงผู้โดยสารขาออก มองหาอินทัชที่น่าจะอยู่แถวนั้นแต่ไม่เจอ เลยรออยู่ตรงเกท อีกประมาณสิบนาทีจะถึงเวลา พอดีมีไฟลท์อื่นลงก่อน บรรดาผู้คนทยอยออกจากเครื่อง บ้างก็มาตัวเปล่า บ้างก็เข็นสัมภาระกันวุ่นวาย
   
ผู้หญิงคนหนึ่งดึงรถลากท่าทางทุลักทุเล กระเป๋าสะพายตกจากบ่า ซ้ำล้อยังจะหักเสียอีก เขาเห็นแบบนั้นเลยเดินเข้าไปหา ถามอย่างสุภาพว่ามีอะไรให้ช่วยไหม
   
เธอเงยหน้ามอง ยิ้มเก้อเขิน “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลากไปได้”
   
“จะขึ้นรถที่ไหนครับ”
   
“เดี๋ยวเรียกแท็กซี่เอาค่ะ”
   
กนธีเห็นว่าทางออกไปหน้าอาคารอยู่อีกไกล เขาเลยก้มลงจับหูหิ้วแล้วยกกระเป๋าลากใบโตของเธอขึ้นมาอย่างสบายๆ “ผมช่วยนะ เชิญครับ” เขาผายมือให้เธอเดินนำ
   
หญิงสาวยิ้มเอียงอาย ชะลอฝีเท้าลงจนทิ้งระยะห่างระหว่างกันไม่มาก กลิ่นน้ำหอมเย็นๆจากช่วงตัวสูงโปร่งให้ความรู้สึกเคลิบเคลิ้ม เสียงทุ้มนุ่มหูน่าฟัง บวกรวมกับรูปร่างหน้าตาแล้วทำเอาใจสั่นได้ไม่ยาก
   
กนธีมาส่งถึงจุดเรียกรถแท็กซี่ แต่ไม่ได้ยืนเป็นเพื่อนเธอ “เดินทางปลอดภัยครับ”
   
เจ้าหล่อนตั้งท่าจะขอไลน์ แต่เพราะคนตรงหน้าเดินออกไปแล้ว เลยได้แต่นึกขัดใจ
   
ตอนที่กลับเข้ามาอีกที เขาเจออินทัชกับน้องๆยืนอยู่แถวรั้วกั้น กนธีเลยเดินเข้าไปหา
   
“ไอ้อุ้มหิวน้ำ ผมเลยไปซื้อให้” เด็กหนุ่มเล่า “แล้วไปไหนมาครับ เห็นถือของให้ใครก็ไม่รู้..คนรู้จักหรือ”
   
“ไปจีบสาวมา”
   
“ตลกน่า” อินทัชหันมามอง “ไหนว่ารักเดียวใจเดียวไง”
   
“ก็ยังไม่มีคนให้รัก เลยอิสระ เลือกได้ฟรีสไตล์” กนธีพูดยิ้มๆ
   
ร่างสูงใหญ่เดินเบียดเข้าหา พึมพำพอให้ได้ยินกันสองคน “จะรักใครก็ไม่ว่าหรอกครับ แต่อย่าเพิ่งลอยแพผมก็พอ ทิ้งผมตอนนี้ ทั้งผมแล้วก็ไอ้หัวเห็ดสองตัวนี่เคว้งเลยนะ..”
   
กนธีขำ ดึงอ้นกับอุ้มเข้ามายืนใกล้กัน ลูบหัวน้องสองคนอย่างเอ็นดู “งั้นทิ้งโอ๊ตได้แต่ไม่ทิ้งอ้นกับอุ้มก็โอเคใช่ไหม”
   
“ไม่โอเคเหมือนกันพี่”
   
อ้นหูผึ่ง เงยหน้ามองพี่กุนต์ “พี่กุนต์จะทิ้งอ้นหรือ”
   
อุ้มทำตาเหลือกตามไปด้วย “อะไรนะฮะ พี่อ้นบอกว่าอะไร”
   
กนธีหัวเราะเบาๆ ก้มลงนั่งให้ความสูงเสมอกัน “ไม่มีใครทิ้งใครหรอกครับ..เด็กๆเป็นเหมือนครอบครัวของพี่ ยังไงพี่ก็จะดูแลไปอย่างนี้แหละ ต่อให้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตาม..” ประโยคหลังเขาพึมพำกับตัวเอง
   
อินทัชยิ้มจาง มองคนที่ลุกขึ้นยืน “พูดเอาใจเด็กอีกแล้วนะครับ”
   
“พูดความจริง” กนธีบอก “พี่เป็นคนรักษาสัญญาเสมอ”
   
“ต่อให้เจอคนใหม่ที่รักมากกว่า?”
   
เขามองหน้าคนอายุน้อย “ที่ผ่านมา..พี่จะเป็นฝ่ายถูกทิ้งก่อนน่ะสิ”
   
“ไม่ใช่กับผม” อินทัชยืนยัน
   
คนฟังเพียงแต่ยิ้ม “แปดเดือน..”
   
“อะไรครับ”
   
“สถิติเด็กที่พี่เลี้ยงไว้นานที่สุด..ก็คือไววิทย์” กนธีเล่าโดยไม่ปิดบัง “อยู่กันมาได้แปดเดือน”
   
“ก่อนที่มันจะหักหลังพี่..ไปชอบคนอื่น แล้วก็ไปนอนกับคนอื่นด้วย”
   
“ก็ใช่..” เขาจับปกเสื้อนักศึกษาของอินทัชให้เรียบ “ของโอ๊ตอาจจะต่างออกไป ตรงที่พี่รับรู้ว่าโอ๊ตชอบใครบางคนอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น สัญญาที่เราคุยกัน ก็คือโอ๊ตจะไม่นอกลู่นอกทาง”
   
“เฉพาะทางกาย” อินทัชสรุป “แต่ผมยังชอบคนๆนั้นได้เหมือนเดิม”
   
“อืม..พี่ชอบเราก็ตรงนี้นี่แหละ คุยกันตรงๆ ทุบหัวกันตรงๆ มันถึงใจดี” กนธีหัวเราะ “ถ้าเส้นแบ่งของเราชัดเจนแต่แรก เราจะได้รู้ว่าก้าวก่ายแต่ละฝ่ายได้มากน้อยแค่ไหน..น่าจะอยู่กันได้ยาว”
   
..สิ่งที่เหลือก็คือ ต้องคอยห้ามใจ อย่าคิดจริงจัง..
   
“อันที่จริง ผมสารภาพตามตรงว่าอยากเป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อนกับพี่กุนต์มากกว่า” อินทัชบอก “มันดูเป็นความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนมากกว่า”

“เข้าใจเรื่องนั้น แต่โอ๊ตเองก็ต้องใช้เงินใช่ไหม พอดีพี่ไม่มีนโยบายดูแลเพื่อนพี่น้องที่ไหนด้วยสิ พี่เป็นคนเห็นแก่ตัวนะ มันต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกลับมา ถ้าโอ๊ตอยากให้พี่ดูแล เราก็ต้องดูแลพี่ตอบกลับ มันถึงจะเท่าเทียม”

เขาถอนหายใจ “ผมก็แค่คิดว่า..ถ้าไม่มีใครคาดหวัง ก็คงจะไม่มีใครผิดหวัง เปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าหากมีเรื่องไม่โอเคระหว่างเรา ผมกับพี่จะมองหน้ากันติดอีกไหม..เสียดายเรื่องดีๆที่ทำด้วยกันมา”
   
“เห็นพี่เป็นผู้ใหญ่ยังไง..ต่อให้พี่ผิดหวังจากเรามากแค่ไหน พี่ก็ยังยิ้มรับ ยังพูดคุยเป็นกันเองกับเราได้เสมอ ดูไววิทย์สิ พี่อาจจะโกรธมันช่วงแรกนะ แต่พอเวลาผ่านไป ถ้าเด็กมันรู้ความผิดตัวเอง รู้จักสำนึกแทนที่จะพูดประชดประชัน ถึงคราวเดือดร้อนจะมาขอให้ช่วย พี่ก็พร้อมช่วยอยู่แล้ว”    
   
“ไม่ให้ช่วยครับ เพราะตรงนี้เป็นที่ของผม” อินทัชพูดหน้าตาย “ผมมันหมาเห็นแก่ตัว..หวงที่”
   
กนธีหัวเราะ “พี่ช่วยเด็กของพี่ทุกคนนั่นแหละ..ต่อให้วันข้างหน้า เราจะเดินออกไปจากชีวิตพี่ ไปมีครอบครัวใหม่ ไปมีคนรักใหม่ พี่ก็ยังยินดีช่วยเหลือ เพียงแต่ว่าต้องมีลิมิตที่เหมาะสม..เพราะคนในอดีต ยังไงก็สำคัญไม่เท่าคนปัจจุบัน”
   
“พี่กำลังบอกว่าถ้าผมฉลาด ก็ต้องรู้จักสงวนสิทธิ์ของตัวเองเอาไว้ อย่าให้กลายเป็นอดีตใช่ไหม” อินทัชยิ้ม
   
“พี่รู้อยู่แล้วว่าโอ๊ตไม่โง่”
   
เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอ หันกลับไปมองที่เกทเมื่อได้ยินเสียงเจ้าอ้นส่งเสียง
   
“ยายมาแล้ว!”
   
กนธีเดินไปหาหญิงชราที่นั่งอยู่บนวีลแชร์สำหรับผู้สูงอายุ เขายิ้มทักลูกน้องที่รับหน้าที่ดูแลจนมาถึงกรุงเทพ ชายหนุ่มไหว้คุณยายของอินทัช แนะนำตัวเอง
   
“คุณยาย..ผมชื่อกุนต์ครับ เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของโอ๊ต”
   
“ไหว้พระเถอะคุณ” แกยิ้มรับ ยกมือจับแขนอีกฝ่าย “ขอบคุณมากนะจ๊ะ ที่อุตส่าห์ช่วยคนแก่ ช่วยหลานๆของฉัน” มือเหี่ยวย่นยกขึ้น ตั้งใจจะไหว้ขอบคุณ แต่คนอายุน้อยกว่ารีบจับห้ามเอาไว้
   
“ไม่เป็นไรครับ..ไม่เป็นไร ผมยินดี” กนธีรับหน้าที่เข็นวีลแชร์ให้แทน เขายื่นกุญแจรถให้ลูกน้องรับไป จะได้ขับมาจอดตรงทางขึ้นอาคาร
   
“เหนื่อยไหมยาย” อินทัชยิ้มให้อีกฝ่าย “บินปร๋อเลยใช่ไหม ชั่วโมงกว่าเอง”
   
“เกิดมาเพิ่งเคยขึ้น” แกหัวเราะอวดฟันหลอ
   
อ้นกับอุ้มเข้ามากอดยาย แกเองก็ลูบหัวลูบหน้า ทั้งกอดทั้งหอมหลานคนเล็กอย่างคิดถึง
   
“ระหว่างที่อยู่กรุงเทพ คุณยายไปพักที่บ้านของผมนะครับ” กนธีบอก “ผมให้เด็กเตรียมห้องเอาไว้แล้ว เห็นว่าคุณยายผ่าตัดหัวเข่า ผมเลยเลือกห้องชั้นล่างเอาไว้ อยู่ติดกับสวนด้วย แค่เปิดกระจกก็สดชื่นแล้วล่ะครับ”
   
“รบกวนด้วยนะจ๊ะพ่อคุณ..ไปไงมาไง ถึงได้มารู้จักเจ้าโอ๊ตมันล่ะเนี่ย มันรบกวนอะไรมากหรือเปล่า”
   
เขามองหน้าเด็กหนุ่ม ยิ้มขัน “ไม่เลยครับ แค่มีดื้อเป็นบางครั้ง”
   
อินทัชเลิกคิ้ว “ถ้าผู้ใหญ่อย่างพี่ไม่เกเร ผมก็คงไม่ดื้อกลับ”
   
“เจ้าโอ๊ต พี่เขาอายุมากกว่า เถียงเขาได้ไง” ยายดุ
   
“ไม่เป็นไรครับ สนิทกันแบบนี้แหละดีแล้ว” กนธีหัวเราะชอบใจ เขาเข็นรถมารอตรงประตูด้านหน้า “คุณยายพักผ่อนที่บ้านสักวันสองวันนะครับ แล้วเดี๋ยวคงจะต้องพาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล”
   
“ที่จริง ฉันหาหมอที่น่านก็ได้นะ มาถึงที่นี่ รบกวนคุณเปล่าๆจ้ะ”
   
“ไม่รบกวนหรอกครับ โอ๊ตอยากให้คุณยายอยู่ใกล้หลานๆ อีกอย่าง..โรงพยาบาลที่นี่ก็ทันสมัย เครื่องไม้เครื่องมือครบ สะดวกทั้งกับตัวคุณยายเองแล้วก็พวกผมด้วย” เขานั่งยองๆลงด้านข้าง ประคองแขนของแกไว้ “คุณยายอาจจะต้องไปหาหมอบ่อยหน่อย ถ้าต้องนอนค้างที่โรงพยาบาลก็ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะเลือกห้องพิเศษให้”
   
อินทัชยิ้มรับ มองพี่กุนต์ค่อยๆตะล่อมยายของเขาเหมือนหลอกล่อเด็ก
   
“ช่วงนี้ทุกคนปิดเทอม คุณยายอยู่บ้านผมไม่ต้องกลัวเหงานะ เด็กๆจะไปอยู่เป็นเพื่อน อยากไปไหนก็บอกคนขับรถ อยากกินอะไรก็บอกแม่ครัว ผมจ้างพยาบาลมาดูแลคุณยายแล้วด้วย รับรองว่าจะไม่ให้มีอะไรติดขัดเลยครับ”
   
“โธ่..พ่อคุณของยาย ช่วยคนแก่คนไร้ ขอให้เจริญๆนะจ๊ะ” แกพึมพำ น้ำตาซึมออกมา “โอ๊ตเอ้ย..” ยายเรียกหลานคนโต “คุณเขาเป็นคนดีขนาดนี้ เอ็งต้องช่วยงานเขาเยอะๆนะ อย่าทำให้เขาผิดหวังล่ะ”
   
กนธีเลิกคิ้ว ไม่รู้ว่าอินทัชไปโกหกอะไรคุณยายเอาไว้
   
“ผมเป็นลูกน้องของพี่..ไม่ใช่เพื่อนรุ่นน้อง” อินทัชแก้ เบาเสียงลง
   
คนฟังขบขัน จะเพื่อนหรือจะลูกน้องก็ไม่ต่างกันหรอก เพราะเป็นเรื่องโกหกทั้งคู่อยู่แล้ว
   
“เอาเป็นว่าระหว่างอยู่ที่นี่ ผมจะดูแลคุณยายอย่างดีในฐานะเจ้านาย..พ่วงด้วยเพื่อนของน้องโอ๊ตแล้วกันนะครับ” กนธีแหย่เด็ก “อย่าทำให้พี่ผิดหวังล่ะ”
   
อินทัชขำ เขาก้มลงกอดยายพลางหอมแก้มฟอด อ้นกับอุ้มก็เข้ามากอดด้วย
   
“อยู่กับพวกผมที่นี่นะยาย..” เขาจับมือแก บีบกระชับไว้แน่น “ไม่ต้องอยู่ไกลกันแล้วนะ”
   
ยายลูบหัวหลานๆ แกเช็ดน้ำตาป้อย เจ้าอุ้มร้องไห้งอแง ทำเอาอ้นน้ำตาร่วงตามไปอีกคน
   
กนธีมองภาพตรงหน้า เผลอยิ้มตามไปด้วย เมื่อเงยขึ้นมาก็เห็นอินทัชจ้องมองเขาอยู่ ดวงตาทั้งสองสบประสาน รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏขึ้นพร้อมกับคำพูดแผ่วเบาพอให้ได้ยินเพียงสองคน
   
“ขอบคุณนะครับ”     

.....................................................................................

ต่อนยอน ต๊ะ ต่อนย้อนน  :hao5:

พักนี้เฉื่อยหน่อยน้า พอนั่งพิมพ์ติดๆกันนานๆ มันจะปวดคอจ้า  :z10:

เรื่องนี้ยาวไหม...ก็ยาวนะเค้าว่า 555+ ออกแนวเรื่อยๆมาเรียงๆ

ไม่ดราม่านะ 555+ บ่ต้องกลัวว อาจมีนิดหน่อยพอกล้อมแกล้ม จะได้ไม่เลี่ยนเกิน อิๆ

อย่าไปสนใจคำว่า Sin เค้าแค่ไม่รู้จะตั้งชื่ออะไรเฉยๆ 5555+  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 18-08-2016 15:24:01

ละมุนละม่อม ต้อนเด็กกินโดยละม่อม โอ้ยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 18-08-2016 15:38:43

หวานกันไปทีละนิด  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 18-08-2016 15:43:05

อร๊าาาาาาา เขินนนน อ่าาาาาาาาาาา

ชอบที่โอ๊ตกับพี่กุนต์คุยกันอ่าาาาาาา เรียลมากก แบบว่า ถึงใจตรงอารมณ์และความคิดขณะนั้นดีมากอ่ะค่ะ ปลื้มมมอิโอ๊ตขึ้นมาสามสิบเปอร์
ส่วนพี่กุนต์แฟร์สุดๆ ฮ่าๆๆๆๆ ชอบจังเลย แต่..ชอบคนแต่งมากกว่า จีบบบ//พยายามเนียน กรั๊กๆๆๆ

นั่งอ่านซ้ำๆ รอเวลาเลิกงาน โดนทีมงานแซวว่า ทำหน้าฟินอะไร.......... พอๆ ปิดๆ จบๆ
รอตอนหน้าค่า  รอร์!!!!!!!!!!!! //คำราม 55555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 18-08-2016 15:48:02

 :sad4: :sad4:เราอ่านตอนนี้แล้วเราร้องไห้อะ!!!!!!! มันจุก มันอึดอัด มันหน่วง มันเศร้า มันอบอุ่น มันละมุนมาก คิดไปถึงตอนนที่สองคนต้องแยกจากกันแล่วใจจะขาด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 18-08-2016 16:06:22

ชอบพี่กุนต์จัง ค่อยๆตะล่อม ให้เวลาโอ๊ตได้ทำใจ แล้วอย่างนี้เด็กน้อยจะไปไหนรอด
 :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ordkrub ที่ 18-08-2016 16:21:43

ชอบใจกับคำพูดระหว่างโอ๊ตกับกุนต์เรื่องความสัมพันธ์ แต่กุนต์ตั้งกำแพงไว้ซะหนาเชียว มันจะทะลายลงมายังไงนะ
เอาใจช่วย
ลุ้นกันต่อไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: sincere13 ที่ 18-08-2016 16:22:12

ชัดเจนแจ่มแจ้งแดงแจ๊ แล้วถ้าวันไหนทีคุณพี่กุนต์นางคิดจริงจัลขึ้นมาคงเจบ เมื่อไหร่เขาจะรักพี่กุนต์เสียที  อ่านเรื่องนี้นี่ผลักไสไล่ส่งนังปาลินตลอดด ขนาดเขาไม่ได้ทำอะไรผิด โถ่ชีวิตตต  คุณผัดไทเถอะ น้องเชียร์ :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 18-08-2016 16:23:14

ทำไมเรารู้สึกว่าตอนนี้มันหวาน อบอุ่น น่ารัก และก็รู้สึกอึดอัดและได้ยินเสียงคนกำลังฉีกห่อมาม่าแบบช้าๆในเวลาเดียวกัน :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 18-08-2016 16:38:45

วุ้ยย สนิทกันมากขึ้นทุกทีๆ แล้ว กวนประสาทกันคล่องปากเชียว
แต่ก่อนนี่พี่อย่างงั้น เราอย่างงี้ ผมอย่างงั้นครับ อย่างนี้ครับ ดูเดี๋ยวนี้สิ
ชอบเวลาโอ๊ตทำตัวเอาแต่ใจ ดื้อๆ หน่อยพอน่ารัก ใส่พี่กุนต์อ่ะ สมอายุหน่อยพ่อคุณ
คุณผัดไทตกกระป๋องแป้งไปก่อนค่ะช่วงนี้ เดี๋ยวเราค่อยมาทำคะแนนกันใหม่ช่วงหลังดีมั้ย lol

ชอบความคิดโอ๊ตที่บอกว่าคนอย่างพี่กุนต์คู่ควรกับอะไรที่มันดีๆ ไม่ควรต้องมาเจออะไรแย่ๆ
ตรงใจเรามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นี่นายเอกฟิกตัวอย่างเลยนะ อยู่ง่ายกินง่าย ไม่งอแง ไม่เยอะ ไม่วีน
คนที่ฉลาดรู้ทันคนอื่น ส่วนใหญ่จะเจอแต่ประเภทอวดดีอยู่ในที แต่พี่กุนต์ไม่
ทั้งที่รุ้เท่าทันตลอด แต่ก็ขยันหาข้อดีของคนอื่นเจอตลอดเหมือนกัน แม้แต่ไววิทย์ ให้ตายเถอะ
แต่เก่งหาข้อดีใช่จะไม่เก่งหาข้อเสีย พี่กุนต์คือรอบด้านมากๆ #อวยคนแก่คืองานของเรา

ตอนนี้ฟิน แต่เราก็ยังฟินไม่สุด รีบดราม่า จะได้รีบฟินจริงๆ แบบใช้ใจไม่ใช่สมองสักทีเถอะข้าวปั้นจ๋าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 18-08-2016 17:22:23

 :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 18-08-2016 17:23:18

พี่กุนต์หว่านล้อมคนเก่งจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 18-08-2016 17:35:52

แง เจ้าโอ๊ตตัดความหวังคนอ่านบ้าง
กำลังฟินเลยนึกว่าหึงพี่กุนต์
ที่ไหนได้พูดออกมาตรงๆเลยว่าแค่ห่วง โถ่...
แต่ว่า ซื้อถุงยางแล้วเอาะ ข่นบร้าา
ซื้อมาแล้วต้องใช้นะจ๊ะ คึคึคึคึ
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 18-08-2016 18:22:46

เรื่อยๆผิดสิสัย sins มากๆ
มาตั้ง 20  ตอน พระนายยังไม่ได้กันเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-08-2016 18:29:53

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 18-08-2016 19:00:02

เอร้ยยยย มีความละมุนครอบครัวสุขสันต์

ชอบตรงที่มีความคืนหน้า การสตาร์ทเครื่อง ดีงามม

แต่แบบนี้ดีอ่ะ อยู่กันเป็นแบบครอบครัว

ปล. ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 18-08-2016 19:03:11

โฮ่วววว พี่กุณ นายเอกสายเปย์ เปย์หนัก เปย์ไว จ่ายไม่อั้น แนวนี้เพิ่งเคยเจอ รอเขาได้กัน รอวันดราม่า กรั้กๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 18-08-2016 19:05:42

อบอุ่นในความเอื้อเฟื้อของพี่กุนต์  พี่กุนต์น่ารักออกอย่างนี้  โอ๊ตอย่าพลาด :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 18-08-2016 19:17:51

ที่โอ๊ตตั้งใจซื้อคือตั้งใจจะใช้แล้วใช่มะ หวั่นไหวกับกลิ่นถั่วเหลืองล่ะซิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 18-08-2016 19:51:18

...ไม่มีผู้ชายดีๆที่ไหนให้คู่ของตนออกค่าใช้จ่ายในการซื้อถุงยางอนามัยหรอก..เป็นฝ่ายไปเอาเขา ยังจะให้เขาเสียเงินอีก คิดได้ยังไง ....

เฮ้ย! อินทัช พี่กุนต์อาจจะเป็นฝ่ายใช้กับนายก็ได้นะ

อย่าด่วนสรุปสิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 18-08-2016 20:08:38

เค้าเปิดตัวกับยายยายกันแล้ววว *-*

ไม่ใช่แม่น้องโอ๊ต จากแม่ยายเป็นยายยายแทนได้มั้ย XD

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 18-08-2016 20:20:16

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: จั๊กหล่ะ ที่ 18-08-2016 20:25:50

อยากอ่านตอนโอ๊ตใช้ถุงยางเร็วๆจุง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 18-08-2016 20:39:58

ชอบเรื่องนี้แบบสุดๆ   พี่กุนต์นี่คือผู้ใหญ่เจนโลกแต่ยังมองโลกในแง่ดี  มีเมตตา  มีคุณธรรม  ไม่แอ๊บ  กินอยู่สบายๆ เรียบๆ แต่ไม่ง่าย  รุปแบบของคนที่ใช้ชีวิตเป็น

ความอบอุ่นครั้งนี้มันจะตามติดในใจโอ๊ตไปจนวันตาย  เกิดมา 1 ชาติจะหาคนที่ดีกับเราขนาดนี้ได้ที่ไหน? หนึ่งในหลายร้อยล้านก็ว่าได้   ใจแลกด้วยใจ   รักพี่กุนต์มากๆเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 18-08-2016 20:47:13

เดี๋ยวเด็กมันได้หลงแน่ๆ ถ้าพี่กุนต์ยังเป็นแบบนี้
คือแบบ คนอะไร ดีเกินไปจริงๆ วิทย์โง่มากที่ทำแบบนั้น
ใครๆก็รู้ เป็นเด็กพี่กุนต์นี่ยิ่งกว่าถูกหวย
คงมีแต่โอ้ตแหละ ที่อาจจะยังไม่ชิน
เดี๋ยวชินแล้วรู้เรื่องเลย ฮี่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 18-08-2016 21:30:22

อบอุ่นแต่ก็ปนหน่วงๆ เนอะ รักที่คาดหวังอะไรไม่ได้ สงสารพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 18-08-2016 21:34:59

พี่กุนต์จิตใจดีและอบอุ่นมากๆเลย
โอ๊ตและน้องๆโชคดีนะที่ได้เจอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 18-08-2016 21:57:30

กำลังซาบซึ้ง ยายหลานเขาเจอกัน มาสะดุดกึ๊กตรง "ต่อนยอน ต๊ะ ต่อนย้อนนน" ครือไร? ข้าวปั้น มันคือะไร้? ปรับอารมณ์ไมถูกกันเลยทีเดียว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 18-08-2016 22:13:13

จะไม่มีดราม่าหนักจริงๆใชมั้ย ชอบบบบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 18-08-2016 22:17:29

รับน้องอ้นน้องอุ้มมาเลี้ยงเลยดีกว่าค่ะพี่กุนต์555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 18-08-2016 22:18:57

ชอบมาก มาแบบจุใจเหมือนไอศครีมของน้องอุ้ม
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักพี่กุนต์
อยากให้มาต่อทุกวันเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 18-08-2016 22:32:51

โอ๊ตยังไม่รู้ใจตัวเองอี๊กกกกกก

มีความสงสารพี่กุนต์อยู่

ดราม่าได้ค่ะ คุณข้าวปั้น แต่ขอจบในตอน 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 18-08-2016 22:44:25

เรื่อยๆแต่ดูมีอะไรทุกตอน  ชอบนะ

มาต่อไวๆนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 18-08-2016 22:56:33

คุณยายมาแล้ว โอยยยอ่านแล้วน้ำตาคลอออออ อยากเป็นเด็กในสังกัดพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 18-08-2016 23:15:24

 :-[  น่ารักกกกจัง โอ๊ตแรงงงงง ซื้อถุงยางไว้พร้อม :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 18-08-2016 23:31:15

ขอแบบพี่กุนต์สักคน พระเอกจริงๆ  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 19-08-2016 00:29:01

หวังว่า ถุงยาง จะไม่พามาม่าล็อตเล็ก มาให้ชิมนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 19-08-2016 00:58:43

โอ้ยๆๆๆๆ เหมือนจีบเหมือนยอดกันไปอีก
อ่านไปยิ้มไปเลยคับ หวานๆกันไปนานๆน้า
อย่าดราม่าบ่อยเลยคนอ่านจะช็อคตาย 5555u

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 19-08-2016 01:29:23

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Aueizii ที่ 19-08-2016 03:54:05

กลัวพายุถล่มมากค่ะ กลัวคำว่า sins  :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 19-08-2016 07:15:23

“ของส่วนตัวจริงๆพี่” อินทัชไม่ยอมรับเด็ดขาด “ถ้าให้พี่จ่ายอันนี้ ผมก็หน้าตัวเมียเลยแหละ” ไม่มีผู้ชายดีๆที่ไหนให้คู่ของตนออกค่าใช้จ่ายในการซื้อถุงยางอนามัยหรอก..เป็นฝ่ายไปเอาเขา ยังจะให้เขาเสียเงินอีก คิดได้ยังไง 

อ่านซ้ำตรงนี้หลายรอบ 555555
เดี๋ยวนะอิโอ๊ต ชัดเจนง่ายๆเลยนะว่าจะเป็นฝ่านเอาเค้า
แหมมม
เขินวุ้ย

ปาลินก็ยังคงมาแทรกให้ขัดใจแบบจี้ดๆอยู่เรื่อยๆ

เห็นด้วยกับคห.ข้างบนมาก พี่กุนต์คือผชที่เพอเฟคมากสำหรับเรา ไม่ใช่ว่าต้องเป็นพ่อบ้าน ทำอาหารได้ เล่นดนตรีเก่ง อะไรแบบนั้นนะ แต่หมายถึงนิสัย ความคิดความอ่าน ฉลาด มองโลกในแง่ดีแต่ไม่โง่ น่ารัก สุภาพ อ่อนโยน โฮะ

ชอบน้ำพุบนหัวพี่กุนต์ คงจะน่ารักน่าดู 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 19-08-2016 07:36:48

ต่อนยอนมากจริงๆ พวกเขายังไม่ได้แอ้มกันเลย ก๊ากกก  :hao7:
โอ๊ตซื้อขนาดกลางมางี้จะใช้ได้มั้ยเนี่ย  :hao6: หนุ่มเวอร์จิ้น 5555555
ฉากคุณยายอบอุ่นมากเลย ออกแนวรักซึมลึก  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 19-08-2016 11:23:06

ไอ้ที่ซื้อไว้นั่นน่ะ มั่นใจว่าจะได้ใช้ตอนหน้าแน่ๆ  ไม่รีบเนาะ ไม่รีบ   :hao6:  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 19-08-2016 11:28:31

ตอนดราม่า ก็ให้ต๊ะต่อนยอน เหมือนตอนฟินนะ
เดี่ยวมันไม่บาลานซ์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 19-08-2016 12:33:37

โง้ยยยยเขิน เขินตอนโอ๊ตซื้อถุงยาง >< จะได้ใช้มั้ยน้าา

แต่ก่อนอื่นต้องให้โอ๊ตลืมคนในใจก่อน สงสารพี่กุนต์

ขอย้ำอีกครั้ง ถ้าโอ๊ตไม่รักพี่กุนต์ นี่จะเป็นผัวพี่กุนต์แทนจริงๆ ด้วย555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 19-08-2016 13:15:42

โอ๊ตโชคดีที่ได้พี่กุนต์ช่วย :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-08-2016 14:42:11

พี่กุนต์คนดีที่หนึ่ง!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ติชิลา ที่ 19-08-2016 16:57:00

อ๊าาาาา น่ารักมาก

ว่าแต่... กำลังคิดว่าเรื่องถุงยางที่โอ๊ตแอบซื้อมาจะแตกเมื่อใด

 :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 19-08-2016 17:28:46

อะไรมีการซื้อ เตรียมพร้อม 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 19-08-2016 18:51:28

ซื้อแค่กล่องเดียว 3 ชิ้นมันจะพอเหรอนังโอ๊ต
เราว่าซื้อเก็บไว้อีกเถอะ
เผื่อฉุกเฉิน
 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 19-08-2016 21:51:48

โอ๊ตมีซื้อถุงยางด้วย แสดงว่าใกล้แล้วชิมิ 5555

พี่กุนต์ดีกับครอบครัวโอ๊ตมากอ่ะ ดูแล้วพี่กุนต์ดูเอนเอียงหาโอ๊ตแล้วนะ

เรื่องจะดราม่าตามคอนเซปSin ซินะ เตรียมตัวสงสารพี่กุนต์แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 20-08-2016 16:43:21

เพิ่งเข้าอ่าน สนุกมากๆเลยคะ ตอนที่โอ๊ตตกงาน ตอนที่โอ๊ตโทรไปหาพี่กุนต์แล้วอยู่กับคุณผไท ตอนที่รู้ว่ายายเป็นมะเร็ง ตอนที่ยอมขายตัว เขียนดีมากจริงๆคะ อ่านแล้วอินมากๆ รอตอนต่อไปคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 20-08-2016 19:56:03

ต่อนยอน ต๊ะ ต่อนย้อนน ไม่ไหว
เปลี่ยนมาฟัง 3 ช่าดีกว่าไหมค่ะเร้าใจกว่านะ
555555555555555555555
เมื่อไหร่เขาจะต่อนย้อนกัน
 :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 20-08-2016 23:58:06

ไม่ดราม่าก็ไม่ใช่คุณข้าวปั้นแล้ววววววววว

พี่กุนต์คนแมน พี่กุนค์คนเท่ ป๋ากุนต์ กรีสสสสสสสส บอกว่าเคะนี่ไม่เชื่อเลยย  :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 21-08-2016 00:17:41

โอ๊ต...เริ่มสั่นคลอนและตกหลุมพี่กุนต์ไม่รู้ตัว!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 21-08-2016 01:52:03

คุณกุนต์เป็นคนน่ารักมากๆเลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 21-08-2016 11:54:00

โอ๊ต แกหึงแต่แกก็เอาแต่คิดว่าตัวเองไม่รู้สึกอะไร เพราะชอบคนอื่นอยู่
เพลียใจจจจ แกหึงตั้งแต่ที่แกบอกไม่ชอบหน้าไววิทย์แต่ไม่รู้เหตุผลแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 21-08-2016 15:54:07

โอ๊ตมีการเตรียมพร้อมน่ะเรา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 22-08-2016 00:58:48

มาต่อได้แล้วข้าวปั้นนนนน  :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: gimini ที่ 22-08-2016 03:39:17

ละมุนมากกกกกกกกกก พี่กุนต์น่ารักที่สุด
อีกไม่นานโอ้ตต้องหลงรักพี่กุนต์แน่ๆ รอเขาได้กัน555555555 :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 22-08-2016 03:51:21

โอ้ยยยย ความอบอุ่นบังเกิด ดูแลยิ่งกว่าแฟน
มีหยอกล้อ มีแซว มีความฟินค่ะ

มีความเป็นไปได้ว่าหนทางสดใส
อ้นอุ้มก็น่ารัก กุนต์ดูแลเด็กน้อยดีมากเลย
แล้วโอ๊ตก็ทำตัวชินได้ดี ทำเนียนหยอกพี่ไปเหอะ ที่ว่าไม่คิดอะ ระวังนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 22-08-2016 09:53:49

หวังว่า พอถึงเวลาจริง จะได้ใช้
ไม่ใช่ว่าจะตกใจจนลืมไปนะ
พ่อหนุ่มน้อย
 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 23-08-2016 20:22:39

อยากให้หวานกันเรื่อยๆ อย่าม่านะเต้าไม่ชอบกิน  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 24-08-2016 00:02:20

อย่ารำคาญเค้าเลยน้า
แต่ว่า คิดถึงแล้วว :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 24-08-2016 16:26:32

.....ย้ายไปหน้า 41 จ้า  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 24-08-2016 16:38:17

เหยยยยยย โอ๊ตจะเจอคุณไผทแล้ว!!!
ระเบิดลงแน่นอนงานนี้ คริ ~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 24-08-2016 16:46:34

ขออีก 50% พลีสสสส หนูกุนต์น่ารักกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: sincere13 ที่ 24-08-2016 16:49:00

 :o8: ได้เสียกันแน่นอนนนค่าาาาาาาาาาาตอนนหน้าาา  :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 24-08-2016 17:19:24

หือออออ อินทัชคิดการใหญ่ แต่อย่าคิดอย่างเดียวนะลูก ทำด้วยๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 24-08-2016 17:42:43

ขออีก 50% ด่วนค่ะ โอ๊ตจะเจอคุณผัดไทแล้วสงสัยคงจะมีเรื่องวุ่นๆ เกิดขึ้นแน่ๆ เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: wan_sugi ที่ 24-08-2016 17:44:00

ตาหนูกุนต์ อิอิ น่ารักจริง ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 24-08-2016 18:34:49

น่ารักอ่าาาาาาา
อิโอ๊ต แม่งขี้แกล้งว่ะค่ะ เริ่มคิดลึกละอ่ะะะะ ใจเต้นเลยย
พี่กุนต์คนที่แสนล้านดี โอ๊ตอย่านอกใจนะ ..อ่อ ยังไม่ได้เลิฟกัน ใจร้อนจริงเรา ฮ่าๆๆ

รออีกห้าสิบเปอคร๊าบบบพี่กุนต์ เอ๊ยย พี่แพร์ อิ๊ย์ย์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 24-08-2016 18:45:02

ตลกพี่กุนต์อ่ะ.....โดนตลอด!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 24-08-2016 19:32:28

เจอนายผัดไทยเข้าไปโอ๊ตอาจจะโดนปลุกอารมณ์หวงก็ได้นะ

ถึงจะยังไม่รัก แต่พี่กุนต์ก็เป็นของโอ๊ต  คือในบรรดาคนที่ยังมีชีวิตอยู่โอ๊ตน่าจะใกล้ชิดพี่กุนต์มากพอตัว

ชอบฉากพี่กุนต์กับคุณยายมากๆค่ะ    เรียกอารมณ์ได้ดีจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 24-08-2016 20:10:22

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 24-08-2016 20:17:44

รักพี่กุนต์ 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 24-08-2016 21:30:46

โถ่ะๆๆๆมีแต่คนรุมรังแกพี่หนูกุนต์~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 24-08-2016 21:51:01

รักพี่กุนต์ด้วยคน ผลแห่งการเป็นเด็กดีของโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 24-08-2016 21:57:30

 :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 25-08-2016 01:28:15

ไอ้ที่เตรียมไว้เมื่อไหร่จะได้ใช้เสียที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 25-08-2016 02:06:08

โอ๊ยพี่กุนต์ของน้อง มาเป็นของน้องเถอะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 25-08-2016 04:34:30

รีบเอาถุงยางมาใช้ได้แล้วนะน้องโอ๊ตเดี๋ยวมันจะหมดอายุ อิอิ :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: lukYRKM ที่ 25-08-2016 08:21:47

เอ็นดูตาหนูกุนต์ของคุณยาย  :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 25-08-2016 10:12:39

ง่อวววว เขินตามพี่กุนต์เลย เด็กบ้าเอ้ย
นี่โอ๊ต จะทำอะไรก็รีบทำนะ
คนอ่านรออยู่555555555555
ที่เหลือเจอคุณเกลือเค็มใช่มะคะ
อะโห ถึงจะเคยคิดว่าคุณผไทดี
แต่ถ้ามาร้ายๆใส่โอ๊ต นี่ไม่เอานะฮะ
ชอบเข้าข้าวตัวเอกเสมอ55555

ปล.แต่ถ้าเป็นระหว่างโอ๊ตกับพี่กุนต์นี่
เลือกพี่กุนต์แบบไม่ต้องสงสัย
คึคึคึ รออ่านที่เหลือค่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 25-08-2016 11:28:59

หายไปนานจัง T T

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 25-08-2016 12:58:52

คิดถึงค่ะ.. มารอ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mokupirin ที่ 25-08-2016 15:21:21

รออีกห้าสิบ งื้อออออ ค้างค่ะอยากอ่านต่อ :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 25-08-2016 17:11:34

เข้ามาดูทุกครั้งที่ว่าง มาเถ๊อะ คิดถึง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 25-08-2016 17:52:14

มาต่อไวไวนะค่ะ  ชอบมากกกก  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 25-08-2016 18:53:27

เอาแล้วว โอ๊ตมันเริ่มคิดไปนู้นแล้วนะพี่กุนต์
พี่กุนต์พร้อมยังคับเนี่ย 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 25-08-2016 18:56:00

ไอ่โอ๊ตดูหมกมุ่นกว่าพี่กุนต์อี๊กกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 25-08-2016 20:18:40

มาสัปดาห์ละ 1 ตอนก็ยังดีค่ะ
จะได้มีกำลังใจรอตอนต่อไป
รอนานแล้วใจบ่ดี
ในเพจให้กดเลือกลุ้น <3 กับ :(
ใจก็เชียร์อยากให้ <3
แต่คิดว่าคงไม่ได้ต่อนยอน ต๊ะ ต่อนย้อนน ในตอนนี้
น่าจะเป็นตอนหน้า รออีก 50% ที่หลือค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.21] pg.38 -- 18/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 26-08-2016 01:14:08

อ้ากกกกกก มาต่อเร็วๆเลยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 26-08-2016 01:52:07

Chapter 22

เสียงเคาะประตูห้องหนังสือดังขึ้น กนธีเงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่ดิน เอ่ยปากอนุญาตให้เข้ามาได้ อึดใจต่อมาอินทัชก็โผล่หน้า เขาหันมองลอดแว่น ยิ้มทักทายอีกฝ่าย
   
“คุณป้าแม่ครัวทำข้าวเหนียวมะม่วงเสร็จแล้ว ผมเลยมาถามว่าพี่กุนต์จะทานที่ไหน ให้ยกมาในห้องหรือไปที่สวนข้างสระดีครับ”
   
“กินข้างนอกดีกว่า ชมนกชมไม้บ้าง” เขาปิดคอมพิวเตอร์ บิดขี้เกียจจนกระดูกลั่นกร๊อบ “นั่งนานๆแล้วปวดเอว”
   
“ตอนผมเด็กๆ ยายชอบให้เหยียบหลัง” อินทัชพึมพำ
   
“หยุดเลย” กนธียกมือห้าม “ถ้าโอ๊ตขึ้นมาเหยียบ พี่คงนอนเป็นผัก อัมพาตรับประทาน”
   
คนฟังหัวเราะ เห็นลักยิ้มข้างแก้ม “ผมแค่เล่า ไม่ได้บอกว่าจะเหยียบให้สักหน่อย..จะบอกว่าถ้าแค่นวดล่ะก็ไม่น่าเป็นอะไร”
   
“ถ้าว่างก็ลองได้นะ แต่ขอพี่กินเหนียวมะม่วงก่อน รอให้ย่อยสักชั่วโมงสองชั่วโมงค่อยว่ากัน กลัวนวดแรงแล้วอกร่องจะพุ่งออกจากกระเพาะอาหาร”
   
อินทัชกุมขมับ พี่กุนต์พูดเสียเห็นภาพชัดเจนเลย
   
เขาเดินตามคนอายุมากกว่าออกมาที่สวน พยาบาลส่วนตัวพายายออกมานั่งรับลมได้สักพักแล้ว ส่วนสาวใช้ก็กำลังช่วยกันจัดโต๊ะที่ซุ้มไม้ ของว่างช่วงบ่ายเป็นข้าวเหนียวมะม่วงกับน้ำอัญชันปลูกเองตรงข้างรั้ว
   
“คุณยาย” กนธียิ้มทัก “ร้อนไหมครับ ถ้าร้อนผมจะให้เด็กเอาพัดลมมาเปิด”
   
ยายยิ้มร่า อวดฟันหลอเหมือนน้องอุ้ม “ลมเย็นแล้วจ้า”
   
ชายหนุ่มช่วยประคองให้แกมานั่งข้างกัน แม่บ้านเอาถ้วยมีฝาปิดมาเสิร์ฟ เขาเปิดออก ได้กลิ่นซุปลูกเดือยหอมอ่อนๆ “คุณยายทานสักหน่อยนะครับ ผมอ่านหนังสือมา ลูกเดือยมีประโยชน์หลายอย่างเลย บำรุงกระดูก ขับปัสสาวะ”
   
กนธีปรึกษากับคุณหมอเรื่องอาหารของผู้ป่วยไว้ล่วงหน้าแล้ว คุณหมอให้คำแนะนำมาว่าคนไข้ทานได้ตามปกติ เพียงแต่ให้ระวังและจำกัดบางตัว เขาเลยคุยกับพยาบาลและช่วยกันคิดเป็นเมนู พร้อมทั้งเขียนวิธีทำเอาไปให้แม่ครัว

อาหารของคุณยายจะต้องระวังจำพวกไขมัน เน้นพวกผักผลไม้ ลดการใช้เครื่องปรุงที่มีโซเดียม จำกัดปริมาณน้ำดื่มในแต่ละวันเพราะอาการบวมน้ำที่ท่านเป็น นอกจากนี้ คุณยายอาจจะทานได้น้อยลงในแต่ละครั้ง เขาเลยให้คอยสังเกต ปรับลดตามความเหมาะสม แต่ให้จัดเตรียมอาหารและของว่างไว้เป็นเวลาที่ถี่ขึ้น สักห้ามื้อในหนึ่งวัน
   
อย่างเมื่อเช้า เขาให้เตรียมข้าวต้มข้าวกล้องใส่เนื้อปลากะพง ใส่ขิงและขึ้นฉ่าย หลังจากนั้นก็เป็นน้ำเต้าหู้ ต่อด้วยมื้อเที่ยงเป็นข้าวกล้องกับอาหารประเภทผักกับปลา ลดเนื้อแดงลง ตามด้วยของว่างตอนบ่าย ก็คือซุปลูกเดือย ช่วงเย็นเป็นเมนูใกล้เคียงกัน ตบท้ายด้วยผลไม้เนื้ออ่อนที่ไม่หวานนัก
   
หากว่าได้รับผิดชอบความเป็นอยู่ของใครแล้ว กนธีก็อยากจะทำให้เต็มที่เหมือนกัน ยายของเขาเสียไปนานมากแล้ว ตอนนี้ยายของอินทัชจึงเหมือนญาติของเขาอีกคนไปโดยปริยาย 
   
อินทัชลอบมองคนตรงหน้าที่คอยดูแลญาติผู้ใหญ่ของเขาเหมือนเป็นครอบครัวตนเอง เขายิ้มบาง ดูพี่กุนต์เอาช้อนตักซุปขึ้นมา เลือกตรงผิวด้านบนที่พอจะคลายร้อนลงบ้าง
   
“ลองสักคำสองคำนะครับ” กนธีชักชวน ค่อยๆป้อนเข้าปากแก
   
“อร่อยจ้ะ” ยายพยักหน้า เคี้ยวเชื่องช้าด้วยฟันที่ยังเหลือ “นิ่มจัง ไม่แข็งเลยเนอะ”
   
“ให้เขาต้มนานหน่อยน่ะครับ ฟันผมเองก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงนักเหมือนกัน”
   
แกหัวเราะ “พ่อคุณยังหนุ่ม ยังหล่อ ดูดีขนาดนี้”
   
“โธ่..อย่ายอเลยครับ ผมลอยขึ้นไปติดบนต้นปีปแล้ว” 
   
อ้นกับอุ้มตามมาทีหลัง พอได้ยินเข้าก็หัวเราะชอบใจ น้องอุ้มเพิ่งจะเล่นกับแกงส้มและลูกๆเสร็จ พี่โอ๊ตเลยสั่งให้ไปล้างมือแล้วค่อยมากินขนมด้วยกัน
   
“ถ้าทานเสร็จ คุณยายจะพักผ่อนต่อก็ตามสบายเลยนะครับ ถึงมื้อเย็น ผมจะไปปลุก” กนธีบอก “ห้องนั้นนอนกลางวันได้ ไม่ร้อนแน่นอน”
   
“นั่งๆนอนๆในบ้านคุณ เกรงใจเหลือเกินจ้ะ”

“อย่าเกรงใจเลยครับ คนกันเอง” เขายิ้ม

เมื่อคืน กนธีพาครอบครัวของอินทัชมาค้างที่บ้านใหญ่ หลังจากแนะนำคุณยายและเด็กๆให้กับแม่บ้านและคนสวนรู้จักแล้ว เขาก็พาท่านไปดูบริเวณโดยรอบเป็นการสร้างความคุ้นเคยให้กับหญิงชราที่ยังเกร็งๆอยู่จนไม่กล้าขยับตัว
   
เขาขอให้ท่านคิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านหลังที่สอง หากมีเรื่องติดขัด ต้องการความช่วยเหลือหรืออยากได้อะไร ก็ให้เรียกหาเด็กรับใช้ได้ตลอดเวลา นอกจากจะมีพยาบาลส่วนตัวคอยดูแลแล้ว เขายังจ้างสาวใช้อีกคนที่ขยันขันแข็งกว่าใครเพื่อนโดยให้เงินพิเศษกว่าคนอื่น เธอจะได้คอยช่วยเหลือ เผื่อจะเปลี่ยนเวรกับคุณพยาบาล หรือเป็นมือเป็นไม้ให้อีกแรง

คนของเขาทุกคนไม่มีใครคิดแย้งหรืออิดออดกับภาระหน้าที่ที่เขาสั่ง ทุกคนรู้งานของตัวเองดี ดังนั้นเมื่อครอบครัวของอินทัชมาถึงที่บ้านใหญ่ บรรยากาศแวดล้อมโดยรอบทั้งสถานที่และคนในบ้านจึงเป็นไปอย่างปกติสุข มีการต้อนรับที่นอบน้อมและอบอุ่น ไม่มีใครหันมามองแขกของเขาด้วยสายตาประหลาดใจหรือวิพากษ์วิจารณ์เรื่องที่ไม่ใช่ของตน..แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกในรอบสามปี ที่เขาพาคนแปลกหน้าเข้ามาอยู่อาศัยที่บ้านแบบโจ่งแจ้งก็ตาม

“ผมลืมถามไป คุณยายบอกว่าห้องนอนหลับสบายดี แล้วห้องน้ำล่ะครับ สะดวกหรือเปล่า” กนธีป้อนซุปอีกคำให้แก “ผมว่าจะให้ช่างเอาราวมาติด เวลาลุกนั่งทำธุระจะได้ปลอดภัย ส่วนที่พื้น เดี๋ยวให้เด็กเอาแผ่นกันลื่นไปปูให้นะครับ”

“อย่าเดือดร้อนเลยจ้ะคุณ ฉันอยู่ได้ ไม่เป็นไรหรอกนะ” แกจับแขนเจ้านายของหลาน “อย่าให้ฉันทำให้คุณต้องเสียเงินเสียทองใช่เหตุเลย”

“ผมซื้อมาแล้วครับ” กนธียิ้ม “อนาคต ผมเองก็แก่ตัว ยังไงก็ต้องใช้เหมือนกัน เตรียมการไว้ก่อนไม่เสียหาย”

อินทัชกำลังตัดชิ้นมะม่วงอกร่องให้น้อง เขาไม่ได้เงยหน้ามองพี่กุนต์ แต่หูก็ได้ยินทุกอย่าง คำพูดแต่ละประโยคที่รับฟัง มันก่อให้เกิดความรู้สึกอุ่นอวลอยู่ในใจ

..คนๆนี้ ดีต่อครอบครัวของเขายิ่งกว่าใคร..

..แต่เขากลับตอบแทนความดีของพี่กุนต์ได้แค่นี้จริงๆ..

“ข้าวเหนียวมะม่วงอร่อยไหมเด็กๆ” กนธีหันมาชวนคุย “เคี้ยวตุ้ยแก้มบวมเลย”

อ้นฉีกยิ้ม เด็กชายขอให้พี่โอ๊ตเทน้ำกะทิเสียท่วมจาน “อร่อยมากเลยครับ”

น้องอุ้มปากไม่ว่างเพราะมัวแต่อมมะม่วงอยู่ อกร่องสุกกินกับข้าวเหนียวมูนใบเตยแล้วเข้ากันได้ดีจนน้องน้อยกินเพลิน ปกติแล้วของหวานก็พอจะได้กินกันอยู่บ้าง แต่เพราะว่าเป็นมื้อฟุ่มเฟือย ส่วนใหญ่เลยกินแต่อาหารหลักคือข้าวเสียมากกว่า นานๆทีได้กินขนม มันก็อร่อยและชื่นใจดี

“คุณกุนต์ไม่กินน้ำลูกเดือยหรือจ๊ะ กินกับยายสิ ยายกินไม่หมดหรอก” แกเปลี่ยนคำแทนตัวที่เรียกตนเอง

“เรียกกุนต์เฉยๆก็ได้ครับ มีคุณนำหน้าแล้วผมจั๊กจี้”

“งั้นยายเรียก..หนูกุนต์” แกยิ้ม “ตาหนูกุนต์..”

อินทัชแทบจะสำลัก เขามองพี่กุนต์ที่จมูกขึ้นสีแดงเรื่อเหมือนตัวโบโซ เขากลั้นขำ แต่หลุดหัวเราะออกมาหน่อยจนโดนพี่แกเตะขาอยู่ใต้โต๊ะ ดูเอาเถอะ ยายเขาเรียกเสียน่าเอ็นดูเลย

..หนูกุนต์?..หนูอะไร..ตัวใหญ่ขนาดนี้..

“คนแก่เวลาเอ็นดูลูกหลานจะชอบเรียกว่าตาหนูน่ะจ้ะ แต่เอ..ตอนนี้ก็ไม่เด็กแล้วนี่นะ หรือเปลี่ยนเป็น พ่อกุนต์..หลานกุนต์..”

“กุนต์เฉยๆแล้วกันครับคุณยาย” กนธียิ้มขัน “ผมหมดวัยน่าเอ็นดูแบบนั้นแล้ว จริงไหม..น้องข้าวโอ๊ต”

อินทัชรู้สึกว่าข้าวเหนียวมะม่วงจานนี้มันเฝื่อนคอสุดๆ “คุณหนูกุนต์ดื่มน้ำอัญชันสิครับ อร่อยดี”

“ไอ้ตัวแสบ..” คนอายุมากกว่ามองเขม่น

ยายหัวเราะชอบใจ “ดูเด็กๆสนิทกันจังเนอะ แบบนี้ยายก็เบาใจหายห่วง กลัวแต่ว่าเจ้าโอ๊ตจะไปรบกวนอะไรพี่เขา”

“ผมไม่กวนพี่กุนต์หรอกยาย หลานยายคนนี้เลี้ยงง่าย โตไว เชื่องด้วย”

“เชื่องนั่นใช้กับหมานะพี่โอ๊ต” อ้นกระซิบ

น้องอุ้มเงยหน้าขึ้น ปากเปรอะน้ำกะทิเป็นทาง “หนูว่ายน้ำท่าหมาเป็น!”

กนธีขบขัน ในเมื่อเรื่องเปลี่ยน เขาก็เปลี่ยนตามน้อง “พี่ว่ายท่ากบเป็นนะ แต่มันไม่เท่เลยเนี่ยสิ..”

“หนูกุนต์ว่ายท่ากบ..น่าดูพิลึกนะครับ” อินทัชแหย่ แล้วก็ต้องถูกเตะขาเป็นหนที่สอง

“อยากเล่นน้ำจังเลย” น้องอุ้มโอดครวญ มองสระตาละห้อย

“เอาสิครับ” กนธีอนุญาตอย่างใจดี “พี่จะได้หาฤกษ์เอาน้องเป็ดเหลืองมาลงน้ำเสียที”

อินทัชส่ายหัว สรุปว่าพี่กุนต์ไปสรรหาห่วงยางเป็ดเหลืองอันยักษ์มาจนได้ พอกินมื้อบ่ายกันเสร็จ กนธีก็ให้คนสวนเอาที่เป่าลมมาเป่าห่วงยางจนแข็งดีแล้วปล่อยลงน้ำ น้องอ้นน้องอุ้มไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงขาสั้นตัวเดียว พอเห็นแพยางกับเจ้าเป็ดตัวใหญ่ก็ทำตาโต ร้องอู้หูกันทั้งคู่

“โอ๊ตลงว่ายกับน้องสิ” กนธีบอก “สระมันลึกอยู่นะ ให้เด็กๆเล่นกันตามลำพังมันอันตราย”

อินทัชก้มลงมองตัวเอง “ผมไม่มีชุดว่ายน้ำ”

“ชุดว่ายน้ำผู้ชายมันก็คือกางเกงในตัวเดียวไม่ใช่หรือ” กนธีลดเสียงลง

เด็กหนุ่มหรี่ตามอง สุดท้ายก็วกเข้าไปเปลี่ยนเสื้อแล้วใส่เป็นกางเกงชายหาดขาสั้นตัวเดียวมาแทน เขาไม่กล้านุ่งแต่ชั้นในโชว์คนอื่น ที่นี่มีสาวใช้กับแม่บ้านตั้งเยอะแยะ

“แล้วพี่กุนต์ล่ะ” เขาหันมาถามตอนที่เดินลงน้ำ “มาว่ายด้วยกันสิครับ อย่าอ้างว่าไม่มีชุดว่ายน้ำนะ เพราะมันก็คือกางเกงในตัวเดียวเหมือนกัน”

กนธีหัวเราะในลำคอ “ไม่ล่ะ..พี่เพิ่งกินอิ่ม แล้วก็อยากคุยกับคุณยายมากกว่า”

เขาประคองยายของอินทัชลงจากซุ้มไม้ก่อนพาไปนั่งข้างๆสระ ด้านบนเป็นแผงปลูกไม้เลื้อย ตอนนี้แดดอ่อนแรงเลยไม่ค่อยร้อนเท่าไรนัก

“หาข้ออ้าง” เด็กหนุ่มท้วง

“พูดมากน่า ลงน้ำไป” เขาเตะข้อพับคนที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่ข้างๆ “เจาะยางเลย นี่แน่ะ”

อินทัชเข่าอ่อน เซตกลงน้ำดังตูมใหญ่ อ้นกับอุ้มที่ลอยคออยู่ที่ตื้นหัวเราะก๊าก ต่างฝ่ายต่างว่ายมาเกาะบ่าพี่โอ๊ต พอพี่ชายทะลึ่งพรวดจากน้ำได้ก็มองคนหาเรื่องอย่างหมายหัว

“ระวังตัวแล้วกัน” เขาขู่

กนธียักคิ้วกวนอารมณ์ คุณยายหัวเราะชอบใจกับท่าทีของเด็กๆ เขาเลยมานั่งคุยด้วย

“ขอบคุณมากนะจ๊ะที่เป็นธุระให้หลายเรื่อง ทั้งเรื่องยาย แล้วก็เรื่องเด็กๆ” แกจับแขนอีกฝ่ายไว้ “เห็นอย่างนี้ ยายก็นอนตายตาหลับ”

คนฟังนิ่งไปครู่หนึ่ง “อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ คุณยายยังแข็งแรงดีอยู่เลย”

“ยายรู้ตัวเองดี” แกยิ้มจาง มองหลานสามคนเล่นกันในสระ “จะมีชีวิตอยู่ถึงสงกรานต์ปีหน้าหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ มันเหนื่อยเหลือเกินพ่อคุณ เจ็บออดๆแอดๆ เป็นเหมือนภาระ เป็นตัวถ่วงชีวิตหลาน แต่ยังไม่อยากไป เพราะยังห่วงพวกมัน แต่เห็นแบบนี้แล้วก็วางใจ..”

“คุณยาย..” กนธีลูบฝ่ามือเหี่ยวย่นคู่นั้น “คุณยายไม่เคยเป็นภาระของหลานๆนะครับ คุณยายเป็นกำลังใจของทุกคนต่างหาก เป็นเหมือนต้นไม้ใหญ่คอยคุ้มภัยให้พวกเขา จะสุขจะทุกข์ พวกนั้นก็ผ่านกันไปได้เพราะยังมีคุณยายเป็นร่มเงาให้ เป็นแรงใจให้พวกเด็กๆได้มีกำลังเดินต่อ พวกเขารู้และมั่นใจครับ ว่าถ้าล้มลงวันไหน ก็จะมีมือคู่นี้ของคุณยายคอยรอประคองเสมอ ความรักความผูกพันในครอบครัวน่ะ..เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่มากเลยนะครับ”

แกน้ำตารื้น ยกมือขึ้นเช็ดหางตาลวกๆ

“เด็กๆพยายามเต็มที่เพื่อจะได้อยู่กับคุณยาย ตอนนี้มีโอกาสได้ใกล้กันแล้ว ใช้เวลาของครอบครัวร่วมกันให้คุ้มค่าดีกว่าครับ อย่าเพิ่งปล่อยมือจากสามคนนั้นเลยนะ”

ยายหันมามองคนตรงหน้า แกยิ้มทั้งน้ำตา มือหยาบกร้านจับปลายนิ้วอีกฝ่ายไว้

“คุณจ๋า..ขอบคุณมากที่ช่วยพูดปลอบคนแก่ ยายสัญญาว่าจะพยายามเพื่อพวกมันเหมือนกัน” แกพึมพำ “แต่ถ้าหากวันไหน ยายไม่ได้อยู่อีกต่อไปแล้ว คุณช่วยเหลือยายหน่อยได้ไหม ถือว่าเวทนาคนไร้เถอะนะ”

กนธีพยักหน้ารับอย่างไม่ต้องคิดซ้ำสอง

“ถ้ายายตายไป ยายขอฝากหลานสามคนไว้กับคุณด้วยได้ไหม ยายไม่ขอให้คุณรับเป็นภาระไปชั่วชีวิต จะไหว้วานไปจนกว่าพวกนี้จะเดินได้ด้วยตัวเองก็พอจ้ะ”

“ผมสัญญา..ด้วยเกียรติของตัวผมเอง” กนธีรับคำ คนอย่างเขาไม่เคยผิดสัญญากับใคร “ผมจะดูแลพวกเขาอย่างดี ทุกคนเป็นน้องชาย เป็นเหมือนครอบครัวของผม ต่อให้แยกจากกันไปไหน ผมก็จะคอยช่วยเหลือพวกเขาเสมอ”

ยายน้ำตาร่วง ยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณ แต่อีกคนรีบห้ามไว้ แกเลยได้แค่อวยพรประสาคนแก่

พยาบาลพิเศษเดินมา เธอกระซิบว่าได้เวลาพักผ่อนของคุณยายแล้ว กนธีเลยหันมาบอกให้

“ถึงมื้อเย็นจะให้เด็กไปปลุกนะครับ พักผ่อนเยอะๆ สุขภาพจะได้แข็งแรง คุณยายทำใจให้สบายนะ ไม่มีอะไรให้น่าห่วง มีผมอยู่ทั้งคน วางใจได้แน่นอน” เขาพูดให้ความมั่นใจ แกเองก็มีสีหน้าดีขึ้นอย่างชัดเจน

ชายหนุ่มมองตามพยาบาลสาวที่พาคุณยายกลับเข้าบ้าน เสียงเด็กน้อยเล่นน้ำกันเจี๊ยวจ๊าว เขาเงยมองพลางยิ้มตาม นานมาแล้วที่บ้านเขาไม่ได้มีบรรยากาศแบบนี้ ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าต่อให้มีบ้านหลังใหญ่ สวนกว้างขวาง บรรยากาศร่มรื่นแค่ไหน ก็เทียบกับความมีชีวิตชีวาและรอยยิ้มของสมาชิกในครอบครัวไม่ได้จริงๆ

พวกฝรั่งถึงมีคำว่า House กับ Home อย่างไรเล่า

เสียงมือถือที่วางไว้บนโต๊ะดังขึ้น กนธีหันไปหยิบขึ้นมาดู หน้าจอเป็นชื่อของคุณไผท ตั้งแต่แยกกันคราวสงกรานต์ คุณไผทก็กลับปากช่อง แต่ยังติดต่อกันมาทางไลน์เรื่อยๆ

“สวัสดีครับคุณไท” เขาออกปากทัก “โทรมาแบบนี้ แปลว่ามีธุระจะลงมากรุงเทพแน่เลย”

‘ถ้าผมไม่ไปกรุงเทพแล้วโทรหาคุณบ้างไม่ได้หรือ’

“ไม่คิดน่ะสิครับ เพราะมันเปลืองค่าโทร..” กนธีแซว ปลายสายหัวเราะเสียงดังเหมือนชอบอกชอบใจที่เขารู้ทันพฤติกรรม “ไม่ได้ว่าคุณงกนะครับ..รู้ว่าคุณประหยัดเฉยๆ”

‘พูดแบบนี้ผมเสียหายนะครับ ถ้ารู้กันไปทั่ว แล้วใครจะกล้ามาเป็นภรรยาผมล่ะนี่..ได้สามีขี้งก’

“ก็ต้องหาคนที่รับตัวตนของคุณได้ละครับ”

‘พูดเหมือนง่าย แต่ความเป็นจริง จะหาคนที่เข้าใจผมแบบคุณนี่ยากอยู่นา..’

กนธีหัวเราะ “มีความหมายแอบแฝงหรือเปล่า”

‘ไม่รู้สิครับ’ ทางนั้นพูดเสียงทีเล่นทีจริง ‘เอาล่ะ..เข้าเรื่องดีกว่า ตอนนี้ผมกำลังขับรถเข้ากรุงเทพ’

“มาดูร้านอาหารหรือครับ”

‘ผมอาจจะมาเพราะคิดถึงกรุงเทพก็ได้..’ ไผทหยอกเย้า

“ความคิดถึงของคุณนี่มีอิทธิพลมากกว่าค่าน้ำมันรถอีกหรือ”

‘โธ่..คุณกุนต์~’

กนธีหัวเราะ “โอเค..ไม่แหย่แล้ว เดี๋ยวคุณจะเปลืองค่าโทรเปล่าๆ โทรมาจะนัดเจอผมหรือครับ หรือว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้ เพียงสั่งเข้ามาตอนนี้ ผมจะเดลิเวอรี่ตัวเองถึงที่เลย”

‘ฮ่ะๆ งั้นเจอกันที่ร้านอาหารของผมก็แล้วกัน กินข้าวเป็นเพื่อนหนุ่มโสดไม่มีใครแลหน่อย’

“ถล่มตัวเองเกินไป” กนธียิ้ม “สักกี่โมงดีครับ”

‘ทุ่มครึ่งแล้วกัน’ ปลายสายตอบ แต่ก่อนที่จะวางไป อีกฝ่ายก็ทักขึ้น

“คุณไทจำเด็กที่ผมบอกว่าอยากจะฝากให้ร้องเพลงที่ร้านได้ไหมครับ” กนธีมองอินทัชที่ว่ายน้ำเล่นกับน้องๆ “ยังไงผมขอพาน้องเขาไปด้วยนะ”

‘แบบนี้ผมก็ไม่ได้กินข้าวกับคุณสองต่อสองน่ะสิ’

“ใช้คำได้เหมือนคู่เดทเลยครับ” กนธีขำ “ผู้ชายสองคนกินข้าวด้วยกัน ไม่สนุกหรอกคุณ ต้องไปเป็นแก๊ง”

‘พามาสิครับ เดี๋ยวลองให้เทสเสียงด้วยเลย ดูซิว่าจะร้องดีขนาดไหน’

คนฟังยิ้ม “แล้วเจอกันตอนทุ่มครึ่งครับ” เขากดวางสายแล้วทิ้งมือถือไว้บนโต๊ะ “โอ๊ต..”

เด็กหนุ่มหันมาตามเสียงเรียก เขาว่ายกลับมาที่ขอบสระ “ครับ?”

“เดี๋ยวเย็นนี้ไปด้วยกันหน่อยนะ คุณไผท เจ้าของร้านอาหารที่พี่เคยฝากโอ๊ตไว้ เขาชวนเราไปด้วย” กนธีก้มลงนั่งชันเข่าข้างหนึ่ง จะได้ไม่ยืนค้ำหัวเด็ก “โอ๊ตยังสนใจงานร้องเพลงอยู่ไหมล่ะ ถ้าไม่อยากทำแล้วก็บอกได้ ถ้าเอาแค่เรื่องเงิน พี่ว่าไม่จำเป็นนักหรอก แต่ถ้าอยากหาอะไรทำแก้เซ็ง พี่ก็จะให้อิสระตรงนี้”

“สนใจครับ” มีอะไรเขาก็ขอคว้าไว้ก่อน ถ้าเกิดว่าวันไหนไม่ได้อยู่กับพี่กุนต์แล้ว เขาจะได้มีหลักประกัน ไม่ว่าจะมีงานไหนเข้ามา เขาก็ตกลงทั้งนั้นแหละ

“โอเค..งั้นเล่นน้ำไปก่อนแล้วกัน พอใจแล้วค่อยไปเตรียมตัว” กนธีลุกขึ้นยืน ทำท่าจะเดินเข้าบ้าน

“พี่กุนต์..” อินทัชเรียก “ผมลืมบอกไปครับ”

“อะไรหรือ” เขาเดินเข้าไปหา

“......”

กนธีเลิกคิ้ว เจ้าโอ๊ตพูดอะไรงึมงำในคอ เขาได้ยินไม่ถนัด “ว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มก้มลงไปใกล้ขึ้น

ตอนนั้นเองที่อินทัชจับแขนคนด้านบนแล้วเหนี่ยวตัวฝ่ายตรงข้ามลงมา พี่กุนต์หล่นตูมลงน้ำ เปียกม่อล่อกม่อแล่กจนหัวหูดูไม่จืด เจ้าตัวสำลักโขล่กเพราะไม่ทันได้กลั้นหายใจ

อินทัชหัวเราะ เห็นไอจนจมูกแดงก็นึกสงสาร แต่เขาไม่ปลอบหรอกนะ “บอกแล้วว่าให้ระวังเอาไว้”

“ไอ้ตัวแสบ” กนธีมองอย่างหมายหัว แต่ไม่ทันได้โต้ตอบอะไรออกไป น้องอ้นกับน้องอุ้มก็ตีน้ำท่าหมาเข้ามากอดก่ายเขาเสียก่อน

“พี่กุนต์ว่ายน้ำกับหนูน้า” น้องอุ้มแหงนคอให้พ้นน้ำ พุ้ยมือสองข้างลอยตุ๊บป่อง

“เรียงเป็นหัวปลาเลย” เด็กหนุ่มขำ “เสียบไม้ย่างทีเดียวได้แพ็คสาม”

“หาเรื่องกันใช่ไหม”

“แล้วไงล่ะครับ” อินทัชเดินเข้าไปหา ช่วงตัวสูงใหญ่ทำให้อีกคนต้องเงยหน้ามอง “จะตีผมหรือ”

กนธีรู้สึกถึงใจที่เต้นแรงกว่าปกติ เขาหันไปสนใจน้องอ้นที่พยายามจะขึ้นไปนอนบนแพยาง กำลังจะว่ายไปหา อินทัชก็ยกแขนขึ้นกั้นก่อน

“ไหนล่ะ ไม่เห็นตีเลย ยืนรอให้ตีอยู่” เด็กหนุ่มกระเซ้า แบมือรอ

“ไม่ตีเว้ย หนังหนาแบบนี้ เจ็บมือ” เขาว่ายหนีไปอีกทางแล้วช่วยอุ้มน้องอ้นขึ้นไปนอนบนแพได้สำเร็จ “ระวังคว่ำนะครับ”

กนธีหันหลังกลับ แต่ทั้งตัวปะทะเข้ากับแผ่นอกกว้างที่ยืนซ้อนอยู่เบื้องหลัง เขาหยุดนิ่ง สายตาเสมอเท่าปลายคางคนอ่อนวัยกว่าเท่านั้น จะให้เงยหน้ามองก็นึกกระดาก จะเดินถอย เดี๋ยวเด็กมันก็จับจุดติด เลยได้แต่เสมองทางอื่น ถึงอย่างนั้นก็ยังสัมผัสได้ถึงผิวกายเปียกชุ่มที่เย็นฉ่ำจากหยดน้ำ

อินทัชหลุบตามองคนตรงหน้า เขาขยับเข้าไปใกล้จนเกาะแพของเจ้าอ้นได้ เท่ากับเบียดคนที่อยู่ด้านในจนลำตัวแนบชิดกันมากขึ้นอีก เด็กหนุ่มมองปลายผมที่ชุ่มโชก น้ำหยดเล็กๆร่วงลงบ่าลาด ทั้งเนื้อทั้งตัวของพี่กุนต์เปียกปอน เสื้อยืดสีอ่อนที่สวมแนบลู่ไปกับผิวเนื้อขาว ทาบติดแทบเป็นส่วนเดียวกัน

คนๆนี้..ที่จริงก็เหมือนพี่ชายใจดี ถ้าเขาไม่ได้อยู่ในสถานะของเด็กที่ถูกรับเลี้ยง ก็คงไม่มีวันมองเป็นอื่นไปได้ แต่พอมาอยู่ใกล้กันอย่างที่เป็นแล้ว เขาคิดว่าสถานะ ‘พี่น้อง’ ที่ขวางกั้นไว้ มันก็ไม่ได้มั่นคงเสียทีเดียว

ใช่แล้วแหละ..ถ้าเขายังยึดติดคำว่า ‘พี่ชายกับน้องชาย’ เขาคงไม่ได้เป็นฝ่ายเตรียมการก่อนหรอก

..เซ็กซ์กับพี่กุนต์..จะเป็นอย่างไรนะ..

“อึดอัด..” กนธีขยับตัว “อย่าเอาพุงย้อยๆมาชนหลังสิ”

อินทัชถอนหายใจ เขายกมือขึ้นเสยผมที่ปรกหน้าผาก “หมดกัน”

“อะไรหมด”

“เปล่าครับ” เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

“คิดอะไรอยู่ บอกมา” กนธีมองอย่างจับผิด

“กำลังคิดว่า..” เขาหลุบตาลงต่ำก่อนจะยกยิ้ม “หนูกุนต์เตี้ยจัง อายุสี่สิบทำให้กระดูกหดหรือยังไงนะ”

“ไอ้โอ๊ต~”

.

.

.




[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 26-08-2016 01:52:49

.

.

.


หกโมงกว่า กนธีขับรถพาอินทัชไปที่ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยาย่านเจริญกรุง ระหว่างทาง เขาเปิดเพลงของ Bee Gees ฟังไปด้วย และอินทัชก็ถือโอกาสฮัมตามอย่างอารมณ์ดี
   
“ชอบร้องเพลงจริงๆนะ” 
   
“หายเครียดดีครับ..ผมชอบเพลงนี้” อินทัชยิ้ม เคาะนิ้วกับประตูรถ “Smile an everlasting smile. A smile can bring you near to me. Don't ever let me find you gone. 'Cause that would bring a tear to me.”
   
กนธีฟังเสียงนุ่มรื่นหู เขานึกถูกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยิน ใครจะรู้เล่า ว่าหลังจากวันที่ได้เจอเด็กหนุ่มบนเวที อินทัชจะเข้ามาอยู่ใกล้ชิดเขาขนาดนี้
   
“Right now there'll be no other time. And I can show you how, my love” ร่างสูงร้องคลอ หันมามองคนด้านข้าง “Talk in everlasting words. And dedicate them all to me. And I will give you all my life. I'm here if you should call to me.”
   
กนธียอมรับว่าหวั่นไหวกับแววตาคู่สวยที่กึ่งเศร้าปนเว้าวอนของอินทัช แค่คำว่า My Love กับ I will give you all my life ก็ทำให้เขาแทบจะพ่ายแพ้ต่อน้ำเสียงออดอ้อนนั่นได้แล้ว

..ให้ตายเถอะ..เด็กมันก็แค่ร้องเพลง..

“You think that I don't even mean. A single word I say. It's only words, and words are all I have” อินทัชทอดเสียงลง “to take your heart away.”
   
คนอายุมากกว่าเสมองไปทางอื่น ปกติเขาก็ไม่ค่อยได้สนใจวิธีร้องเพลงจีบกันของวัยรุ่นอยู่แล้ว แต่มาเจอเข้าแบบนี้ เขาเป๋ไปชั่วขณะจริงๆ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าอินทัชร้องอย่างซื่อๆ ไม่ได้มีความหมายแอบแฝง แต่ใจมันก็สั่นคลอนตามไปด้วยจนได้
   
..ไม่ได้เรื่องเลย..มาเสียคนเอาตอนสี่สิบนี่เอง..
   
“เป็นไงครับ เพราะไหม” อินทัชยิ้มแก้มบุ๋ม “ห่างเวทีมานาน พี่ว่าคุณไผทเขาจะโอเคกับผมหรือเปล่า”
   
“แน่นอนอยู่แล้ว” กนธียิ้มรับ กลับมาตั้งสมาธิกับการขับรถใหม่
   
“ลีลาผมโอเคไหม ท่อนนี้ดีพอหรือยัง” เขาถาม “It's only words, and words are all I have......to take your heart away.”
   
“เออ..เพราะแล้ว ดีแล้ว ใจพี่เกือบจะปลิวตาม” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ

“หืม” อินทัชเลิกคิ้ว “พี่กุนต์ของผมใจอ่อนง่ายขนาดนี้เลยหรือ..แบบนี้ก็จีบไม่ยากสิ”
   
กนธีกระแอมแก้เก้อ อันที่จริงเขาก็ไม่ได้จีบง่ายหรอก แต่บอกไปก่อนหน้าแล้วว่า ‘ชอบ’ ถ้าคนที่ชอบมาทำอะไรแบบนี้ใกล้กัน มันจะไม่รู้สึกอะไรเลยได้ยังไง
   
น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน ประสาอะไรกับหัวใจอ่อนๆของคนเรา

อินทัชเข้ามาใกล้ชิด มาดูแล แสดงความจริงใจให้เห็น มาเปลี่ยนความหนาวเย็นให้กลายเป็นความอบอุ่น เปลี่ยนความจืดจางชืดชาให้กลายเป็นรสที่อ่อนหวานนุ่มนวลกว่าเก่า ด้วยเหตุนี้แล้ว เขาย่อมรู้สึกเอนเอียงตามไปเป็นธรรมดา

เขายอมรับจากใจจริงว่าชอบอินทัชมากกว่าเด็กคนอื่นๆที่เคยเลี้ยงดู..ชอบมากจนไม่รู้จะพูดอย่างไร

..ก็ได้แต่ปรามใจตัวเอง..

“ว่าไงล่ะครับ” อินทัชแหย่ “จีบง่ายหรือเปล่า”

“จีบไม่ยาก แต่ก็ไม่ได้ง่าย” กนธีว่ายิ้มๆ “ทำไม? เปลี่ยนใจจะจีบพี่หรือ”

อีกคนหัวเราะร่วน “แซวเล่นพี่”

เขาได้แต่ยิ้มขัน ผ่านไฟแดงข้างหน้าก็จะถึงแล้ว เลยบอกให้เด็กเลิกวอร์มเสียง เดี๋ยวจะแหบเสียก่อน

ตอนที่เลี้ยวรถเข้าไปจอด เขาเห็นคุณไผทยืนคอยอยู่ก่อนแล้ว พอดับเครื่องยนต์ได้สนิทดี ร่างสูงก็เข้ามาเปิดประตูรถให้ ไผทยิ้มกว้างอวดฟันขาววับตัดกับผิวเนื้อสีแทน ต่างหูแบบห่วงที่เคยใส่ ตอนนี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นจิวสีดำ ให้บรรยากาศผู้ชายตัวร้ายที่ซุกซน

“เชิญครับคุณกุนต์” ชายหนุ่มผายมือ “โต๊ะของเราอยู่ริมน้ำ ผมสั่งอาหารเอาไว้ให้แล้ว”

อินทัชเดินตามมาทีหลัง เขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนาด้วยซ้ำ อันที่จริงคือไม่ได้ถูกทักทายเลยมากกว่า ดังนั้นมือที่เตรียมจะยกขึ้นไหว้คนเป็นผู้ใหญ่เลยถือค้าง

กนธีหันมามองคนด้านหลัง เขาชะลอฝีเท้าเพื่อให้เด็กหนุ่มตามทัน พออินทัชเข้ามาใกล้ เขาก็ยกมือขึ้นโอบบ่ากว้างเอาไว้พลางเรียกไผทและแนะนำตัวแทน

“นี่โอ๊ตครับคุณไท” เขาบอก “แล้วก็นี่คุณไผท เป็นเพื่อนของพี่เอง”

อินทัชยกมือไหว้ มองคุณไผทที่พยักหน้ารับแล้วยิ้มให้เล็กน้อย

“น้องเขาอยู่ปีหนึ่ง กำลังจะขึ้นปีสองครับ ที่ผมเคยเล่าให้ฟังว่าเขาจะเปลี่ยนงาน”

“พอจำได้” ไผทยิ้มบาง “มาสิไอ้หนู..กินข้าวด้วยกัน”

อินทัชเลิกคิ้ว..เขาโตขนาดนี้ยังเรียกว่า ‘ไอ้หนู’ อีกหรือ

ที่โต๊ะอาหาร ไผทเชิญให้กนธีเข้าไปนั่งด้านในสุด ตามด้วยตัวเขาอีกคน ส่วนอินทัชถูกจัดที่ให้นั่งตรงข้ามคนเดียว ระหว่างมื้อค่ำมีแต่การพูดคุยของคนสองคน คนที่อายุน้อยที่สุดเลยได้แต่เขี่ยกับข้าวไปมาแล้วก็กินเงียบๆตามลำพัง นานครั้งถึงจะมีคำถามเกี่ยวกับตัวเขา ซึ่งก็มักจะเกิดขึ้นเพราะพี่กุนต์เป็นคนเปิดประเด็นก่อน

ต่อให้มองในแง่ดีแค่ไหน อินทัชก็รู้สึกได้ว่าเขาไม่เป็นที่สนใจของเจ้าของร้านเท่าไรนัก

“รสชาติอาหารเป็นไงครับ” ไผทพาดมือไปที่เก้าอี้ของคนข้างกาย “พ่อครัวชุดเดิมนะ คิดว่ามีอะไรต้องปรับปรุงไหม”

“อร่อยดีครับ แค่ว่าบางจานอาจจะจืดไปบ้าง แต่ถ้าเน้นลูกค้าฝรั่ง ผมว่ารสนี้ก็กำลังดี” กนธียกน้ำขึ้นดื่ม พอหมดแก้ว คุณไทก็รับไปตักน้ำแข็งและรินน้ำเปล่าให้เสร็จสรรพ

“ทานของหวานไหมครับ” ไผทยื่นเมนูให้

“ไม่ไหวแล้วคุณไท ท้องจะระเบิด”

“ถ้าอย่างนั้นผมสั่งผลไม้ให้ก็แล้วกัน” ชายหนุ่มบอกก่อนหันมาทางเด็ก “เอาอะไรเพิ่มไหมไอ้หนู”

อินทัชส่ายหัว เขาตอบในใจว่า ถ้าจะขออะไรเพิ่ม ก็คือขอให้หมอนี่เลิกเรียกเขาว่าไอ้หนูเสียที

กนธีรับผลไม้จานใหญ่มาจากพนักงานเสิร์ฟ เขากินแตงโมเข้าไปชิ้นหนึ่งแล้วถึงพูดเข้าเรื่องเพราะเห็นว่าอินทัชเริ่มจะหันไปสนใจแต่วิวแม่น้ำเจ้าพระยาอย่างเดียวแล้ว

“คุณไทบอกว่าสนใจเรื่องที่จะให้โอ๊ตมาช่วยร้องเพลงที่ร้านใช่ไหม” กนธีเกริ่น “น้องเขาเล่นดนตรีเก่งนะ เล่นกีต้าร์ได้ เปียโนก็ได้ เสียงเพราะมาก ปกติที่ผมเคยฟังจะเป็นเพลงฝรั่งยุคพวกเราเนี่ยแหละ”

“ยุคพวกเรานี่ยังไงหรือ”

“ยุคคนแก่” กนธีหัวเราะ

“ผมยังหนุ่มครับ” ไผทยักไหล่ “ใครจะไปยอมแก่..จริงไหมไอ้หนู”

อินทัชเคี้ยวเมล็ดแตงโมลงท้อง ที่จริงต้องคายออกมา แต่ถ้าเขาคาย เขากลัวจะกลายเป็นการพ่นทิ้ง

“เอาเป็นว่า เพราะหรือไม่เพราะ ต้องพิสูจน์” ไผทพยักพเยิด “เห็นเวทีตรงนั้นไหม ลองร้องเพลงโชว์หน่อย”

เด็กหนุ่มรับคำ เขาเดินตรงไปอย่างไม่อิดออด ตอนนี้มีแขกอยู่พอสมควร บางคนก็มองเขาว่าขึ้นไปทำอะไร พอเห็นว่าเขาลากเก้าอี้มานั่งด้านหน้า ยกไมค์ด้านข้างมาวางตามด้วยการหยิบกีต้าร์โปร่งขึ้นมาพาดตัก แต่ละคนก็หันมาให้ความสนใจ

อินทัชเคาะไมค์ดูว่าเสียงเข้า จากนั้นก็เทสเครื่องดนตรี ปรับสายให้เสียงไม่เพี้ยน

ปลายนิ้วยาวเริ่มดีดเป็นทำนองเพลง แขกคนอื่นที่กินข้าวละสายตาขึ้นมอง บางคนก็ปรบมือให้เมื่อจำเพลงได้

“It's late in the evening; she's wondering what clothes to wear.” เสียงทุ้มต่ำทอดอ่อนโยน ดวงตาหลับพริ้ม ปล่อยอารมณ์ตามเสียงเพลง “She puts on her make-up and brushes her long blonde hair.”    

กนธีนิ่งไปอึดใจ เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะร้องเพลงนี้

..เพลงเมื่อครั้งแรกที่ได้เจอกัน..

“And then she asks me, Do I look all right?” อินทัชยิ้มบาง เขาเงยหน้าขึ้น มองตรงมาที่ใครบางคน “And I say, Yes, you look wonderful tonight.”

ไผทกอดอก เหลือบมองเพื่อนใหม่ของเขาที่ยกน้ำขึ้นดื่ม หากสายตาไม่ละไปจากเด็กหนุ่มเลย

“We go to a party and everyone turns to see. This beautiful lady that’s walking around with me. And then she asks me, Do you feel alright?” เขายิ้มให้พี่กุนต์ “And I say, Yes, I feel wonderful tonight.”

กนธีรู้สึกร้อนบางๆที่หน้า หากถามว่าอะไรคือจุดเด่นในตัวอินทัช..ก็คงจะเป็นดวงตาคู่นั้นเอง

“I feel wonderful because I see the love light in your eyes. And the wonder of it all is that you just don’t realize....” นัยน์ตาสีเข้มดูคมปลาบ “....how much I love you”

ไผทเคาะนิ้วกับโต๊ะ สีหน้าเฉยเมย ผิดกับคนข้างตัว รู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อยที่คุณกุนต์สนใจเด็กคนนี้ชัดเจน จะว่าไป เจ้านั่นเล่นดี ร้องเพลงเพราะอยู่หรอก แต่เขาว่ามันขัดหูขัดตาพิกล

“I say, my darling, you were wonderful tonight.” อินทัชทอดเสียงอ้อน ละมือออกจากกีต้าร์ “Oh my darling.....you were wonderful tonight.”

มีเสียงปรบมือจากแขกในร้าน เขายิ้มรับ ก้มหัวให้และบอกขอบคุณ

ไผทลุกขึ้นยืน เขาเดินไปตรงเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม กนธีเห็นเลยตามไป อีกฝ่ายสั่งค็อกเทลให้เขาและชวนนั่งตรงเก้าอี้บาร์ เจ้าตัวรับ Daiquiri เหล้ารัมผสมกับมะนาวและน้ำตาลมาจากบาร์เทนเดอร์ ลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยกขึ้นดื่มเพื่อไม่ให้เสียมารยาท

อินทัชตามเข้ามาสมทบ คิดว่าอย่างไรเสียก็ไม่ได้ทำให้พี่กุนต์ขายหน้าแน่ หากยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม คุณเจ้าของร้านก็เปิดประเด็นขึ้นมาก่อนทันที

“นี่ร้องเพลงมานานแค่ไหนแล้ว”

เขานิ่งไปนิด “ประมาณปีกว่าครับ”

“นอกจากกีต้าร์ เปียโน มีอย่างอื่นอีกไหม” ไผทยกวิสกี้ขึ้นดื่ม

“สองอย่างครับ แต่ถ้ามีเวลาว่างก็ว่าจะหัดเพิ่ม”

“หัดเพิ่มก็ดีนะ จะได้มีความสามารถหลากหลาย ไม่น่าเบื่อจำเจ”

อินทัชมองพี่กุนต์ที่พยักหน้าให้ยิ้มๆ เขาเลยตอบรับในลำคอ อะไรที่พี่กุนต์เห็นด้วย เขาก็เห็นด้วยเหมือนกัน

“แล้วคืนนี้ผมร้องเป็นยังไงบ้างครับ” ว่ากันตามจริง เขามั่นใจในเสียงตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่ที่ถามแบบนี้ไปก็เพื่อมารยาททางสังคม

“ก็ว่าจะพูดอยู่..” ไผทกอดอกมอง มือข้างหนึ่งโคลงแก้วไปมา “ร้องมาตั้งปี..ประสบการณ์ก็น่าจะพอควร แต่เสียงมีแค่นี้หรือ”

คนฟังชะงักค้าง หันไปมองพี่กุนต์ที่ดูงุนงงอยู่บ้าง

“พี่ว่ามันเบา ไม่มีพลัง เหมือนแมวตัวน้อยไปหน่อย” เขายักไหล่ “แต่ก็โอเคนะ พอฟังได้”

อินทัชนิ่งไปอึดใจ จากนั้นสีหน้าคาดไม่ถึงก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึง เขาน่ะหรือร้องเพลงเหมือนแมว? ร้องแล้วแค่พอฟังได้? อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยว่ะ ถ้าให้นึกย้อนขึ้นมา เขามั่นใจว่าเขาร้องเพราะกว่าไอ้หมอนี่ตอนงานสงกรานต์ก็แล้วกัน นั่นน่ะ..เสือคำรามตอนบาดเจ็บ ไม่ใช่การร้องเพลงหรอก

“เพลงไม่ใช่แนวร็อคนี่ครับ ผมจะตะเบ็งก็คงประหลาด” เด็กหนุ่มตอบกลับ “ตอนร้องที่เก่า ผมก็เน้นร้องแนวป็อป ส่วนใหญ่มีแต่เพลงช้า มันเข้ากับบรรยากาศดี”

กนธีหัวเราะเบาๆ “อันที่จริง ถ้าอยากให้มีพลัง คงต้องไปฟังพวกโอเปร่านะคุณไท ในร้านอาหาร โทนเสียงแบบนี้ ผมว่าฟังแล้วอยากกินข้าวมากกว่า”

ไผทขำตาม “ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แค่คิดแล้วก็พูดตามความจริง”

อินทัชกดเสียง ‘หึ’ ให้อยู่แค่ในลำคอ

..เขาว่าไอ้หมอนี่ต้องไม่ชอบขี้หน้าเขาเป็นการส่วนตัวแน่นอน..

“โอเค..พี่อาจจะมีทัศนคติคับแคบไปหน่อย ขอโทษด้วยแล้วกัน” ร่างสูงยิ้ม ยกวิสกี้ขึ้นจิบอีก “ตกลงมาทำงานที่ร้านได้ ช่วงนี้ปิดเทอมสินะ มาทุกวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ก็แล้วกัน ส่วนใหญ่แขกจะมีเวลาช่วงวันหยุด ร้องประมาณหกโมงถึงสี่ทุ่ม ไหวไหม”

“ไหวครับ..”

“ตรงกับวันสอนเด็กๆ ไหวแน่นะ” กนธีท้วงขึ้น ถึงจะเป็นตอนกลางวัน คนละเวลากับงานร้องเพลง แต่เขากลัวอินทัชจะหักโหมไปจนหมดแรงเสียก่อน

ไผทเลิกคิ้ว “ขยันขนาดนี้เชียวหรือ”

“น้องเป็นคนขยันจริงครับ” ชายหนุ่มยิ้ม “ที่คุยกัน ช่วงกลางวันของวันศุกร์จะมีสอนพละ ส่วนวันเสาร์อาทิตย์จะสอนว่ายน้ำ คือผมรับงานพิเศษจากเพื่อนมา ทางนั้นเขาขอคนที่ไว้ใจได้ไปช่วยหัดให้ลูกๆว่ายน้ำเป็น แล้วก็อีกงานเป็นครูสอนพละชั่วคราวที่โรงเรียนอนุบาล โอ๊ตเขาเรียนวิทย์กีฬา เซ้นส์ทางนี้เยี่ยมยอดทุกอย่าง ผมก็เลยขโมยตัวมาใช้งานหน่อย”

อินทัชยิ้มบาง พี่กุนต์มักใช้คำพูดที่ให้เกียรติเขาเสมอ จะว่าไปแล้ว เล่าว่าเขาถูกไล่ออกจากงาน จนตรอกสุดๆขนาดหางานทำไม่ได้เลยต้องมาพึ่งพาและให้อีกฝ่ายช่วยเหลือ มันดูจะตรงกับความเป็นจริงเสียมากกว่า

“วันเดียวกันดีแล้วครับ เหลืออีกสี่วัน จะได้ดูแลพี่ได้เต็มที่” เขาพูดตรงไปตรงมา เพราะยังต้องแบ่งเวลาให้อีกคนด้วย ถึงจะได้งานใหม่ แต่เขาไม่ควรลืมหน้าที่หลัก แน่นอนว่าเขาเต็มใจจะทำเพื่อกนธีเสียยิ่งกว่าอะไร

คนถูกพาดพิงหน้าร้อนวูบ ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมา

ไผทหรี่ตามอง เขาสนใจสายตาของคนคู่นี้ที่มองกันและกัน คิดว่ามีคำตอบบางอย่างในใจเรียบร้อยแล้ว

“งั้นก็ตามนี้นะ เริ่มอาทิตย์หน้า เข้างานห้าโมงครึ่ง ร้องหกโมงถึงสี่ทุ่ม” เขาสรุป “ส่วนเงินเดือน ไม่มีประจำให้เพราะเป็นงานพาร์ทไทม์..เอาเป็นว่า..ให้สามร้อย”

กนธีหันไปมองคนด้านข้างอย่างเผลอตัว เขาอ้ำอึ้ง พอมองอินทัช ก็เห็นว่าเด็กหนุ่มเปลี่ยนสีหน้ากลับไปไม่สบอารมณ์เหมือนตอนที่ถูกทักเรื่องเสียง

“สามร้อยที่ว่านี่ยังไงครับ” อินทัชคิดว่าเขารักษามารยาทมาพอแล้ว เงินแค่นี้ได้แค่น้ำมะนาวแก้เสียงแหบไม่กี่แก้วเอง

พูดกันตามตรง ถ้าไม่เต็มใจจะจ้าง ถ้าจะหาเรื่อง ถ้าจะมองเขาอย่างมีอคติ ไม่ได้สนใจเด็กเมื่อวานซืนอย่างเขาตั้งแต่แรก ก็ควรจะจบกันไป คุยมาตรงๆเลยดีกว่า ไม่ต้องเกรงใจพี่กุนต์แล้วค่อยมาไล่บี้เขาแบบนี้หรอก

..เป็นผู้ใหญ่ประสาอะไรวะ!..

“ใจเย็นไอ้หนู..ชั่วโมงละสามร้อยต่างหาก” ไผทรู้ทัน “ใครจะใจร้ายให้แค่วันละสามร้อยล่ะ”

อินทัชไม่ได้ขำไปด้วย

“คุณไทชอบแกล้งเด็กหรือครับ” กนธีส่ายหัว “น้องผมขี้ตกใจนะ”

ร่างสูงหัวเราะแล้วหันมาทางคนด้านข้าง ทอดเสียงอ่อนลง “คือผมก็รู้ตัวว่าให้น้อยครับ ขอโทษด้วยที่ต้องจำกัดค่าใช้จ่ายพนักงาน ตอนนี้เป็นช่วงเปลี่ยนเจ้าของ อะไรๆก็ยังไม่ลงตัว ถ้ากำไรขึ้นเมื่อไร รับรองว่าค่าแรงขึ้นตามแน่”

กนธีได้แต่ยิ้มรับ “อันที่จริง ตอนนี้โอ๊ตเขาก็ไม่ได้สนใจค่าจ้างเท่าไรแล้ว แค่อยากมีอะไรทำไม่ให้ว่างเฉยๆ การร้องเพลงเป็นงานที่เขารักน่ะครับ..”

“อย่างนั้นหรอกหรือ” คนฟังยักไหล่ หมุนแก้วให้น้ำแข็งละลาย “หายากนะ..คนทำอะไรไม่สนใจเงินเนี่ย”

กนธีลอบถอนหายใจ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เขาขีดเส้นให้ชัดเจนสักหน่อยก็น่าจะดี

“แน่นอนอยู่แล้วครับ” ชายหนุ่มยิ้มจาง จิบเครื่องดื่มในมือแล้วหันไปกระซิบเพื่อนใหม่ “คุณไทก็น่าจะรู้ ‘เด็กของผม’ ทุกคนไม่เคยมีใครเจอปัญหาเรื่องเงินอยู่แล้ว”

ไผทหรี่ตามองไอ้เด็กเมื่อวานซืน สถานะปัจจุบันของมันชัดเจนจากปากของกนธีก็ตอนนี้เอง

ก้าง!!!! มันน่ากระทืบทั้งก้างทั้งกระดูกนั่นแหละ!

“หึๆ” เขาหัวเราะในลำคอ “งั้นก็ดีเลย ถ้าผมลดค่าจ้างเหลือชั่วโมงละสองร้อยก็ได้ใช่ไหม” เขายิ้มใสซื่อ

คราวนี้กนธีอึ้งกว่าเดิม เขาอุตส่าห์หาประเด็นพูดอ้อมค้อมให้ไผทรู้ว่าอินทัชคือใคร จะได้ไม่รังแกเด็กของเขามากนัก แต่ดูเหมือนจะหนักกว่าเดิม

“โธ่..ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้น ล้อเล่นต่างหากครับ ผมเป็นคนขี้เล่น คุณกุนต์ก็น่าจะรู้” ไผทยิ้มโชว์เขี้ยว

อินทัชนึกด่าในใจ...เล่นขี้น่ะสิ!

“จริงๆอยากให้ชั่วโมงเป็นพันเลยนะครับ” ฝันไปเถอะวะ!

เด็กหนุ่มเหยียดปากอย่างรู้ทัน...เชื่อมันก็บ้าแล้ว

“แต่กำไรยังไม่เข้าที่เข้าทาง ผมกำลังพยายามอยู่ จะเจ๊งไม่เจ๊งแหล่ เวลาดูแลก็น้อย อะไรๆก็ลำบาก” ไผทเคี้ยวน้ำแข็งกรุบๆ “น่าสงสารใช่ไหมล่ะครับ ผมคิดว่าคุณเข้าใจผมนะ”

อินทัชหัวเราะหึ คร้านจะฟังเลยเดินมายืนด้านหลังพี่กุนต์

กนธียิ้ม “บอกแล้วไงครับ ว่าเรื่องเงินไม่เป็นปัญหากับผม..กับโอ๊ต”

“ผมรู้ เรื่องนั้นก็ถือว่าจบกันไป ผมก็แค่ชี้แจงความจำเป็นในส่วนของผมว่ามีอะไรติดขัดตรงไหนบ้าง..บริหารคนเดียวก็เป็นแบบนี้แหละครับ” เขาพึมพำก่อนจะปรายตามอง “จะว่าไป..ตอนนี้ผมก็กำลังมองหาคนที่วางใจได้อยู่”

กนธีเลิกคิ้วเมื่อไผทมองเขายิ้มๆ

“ผมอยากได้หุ้นส่วน จะได้มาช่วยดูแลแทนตอนผมไม่อยู่กรุงเทพ”

“อ้อ..” เขาพยักหน้ารับ “แล้วตอนนี้หาคนที่ว่าได้หรือยังล่ะครับ”

ร่างสูงเท้าแขนกับขอบเคาน์เตอร์ “นั่นสิ..หาได้หรือยังก็ไม่รู้” ปากพูดแบบนั้น หากสายตาไม่ได้ละไปจากอีกคนเลย “จะมีใครให้เกียรติมาร่วมทุนกับไอ้หนุ่มบ้านนอกอย่างผมหรือเปล่านะ”

กนธีนึกขำ คนๆนี้ทำอะไรอ้อมค้อม ถ้าอยากจะชวนให้เขาหุ้น พูดตรงๆแต่แรกก็หมดเรื่อง

จะว่าไปแล้ว การทำร้านอาหารก็น่าสนใจดี ถึงแม้กำไรจะไม่ได้มากมายเท่าอสังหาริมทรัพย์ แต่การตอบตกลงก็เป็นโอกาสในการขยายธุรกิจ ได้แสดงให้เห็นว่าเขาเองก็มีกำลังมากพอ ไม่ได้นึกขลาดกลัวต่อการทำอะไรใหม่ๆที่ยังไม่เคยลอง ซ้ำยังแสดงขอบเขตการปกครอง ‘เด็กของตน’ กลายๆ

..ถือเสียว่าฆ่าเวลาเล่น..

เขามองอีกฝ่าย ยิ้มบาง “ให้ผมช่วยหาไหม”

“กำลังรอคำนี้อยู่เลย” ไผทชูแก้วขึ้น “เรามาดื่มแล้วคุยเรื่องนี้กัน..ดีไหมครับ”

อินทัชที่ฟังอยู่สักพักขยับเข้ามา ใช้ปลายนิ้วแตะข้อศอกคนข้างกายเบาๆ “พี่กุนต์..”

กนธีหันไปมอง ยิ้มให้ ตบหลังมืออีกฝ่ายเป็นเชิงรับรู้

“ดื่มไม่เยอะหรอก ไม่ต้องห่วง”

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว เขาไม่ได้กลัวเรื่องดื่มเยอะหรือไม่เยอะ แต่เขาไม่ค่อยสนับสนุนเรื่องการคุยธุรกิจกับไอ้หมอนี่เท่าไร แต่จะให้พูดอะไรได้ เขาก็แค่เด็กที่มีกฎระหว่างกันควบคุมอยู่ อะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัว นั่นถือว่าเกินหน้าที่ของเขาแล้ว

“ไปนั่งรอก่อนแล้วกันนะ เสร็จธุระเมื่อไรจะปล่อยตัวพี่กุนต์ไปให้” ไผทยกยิ้ม

อินทัชได้แต่มองเขม็ง สบตากับคนที่ลอบยักคิ้วให้เขาแบบยียวน

.

.

.



ห้าทุ่ม..ไผทขับรถมาส่งกนธีกับเด็กอีกคนถึงคอนโด เขายืนยันไม่ให้คุณกุนต์ขับรถกลับมาเองคนเดียวเพราะอีกฝ่ายดื่มไปหลายแก้ว สำหรับคนคออ่อน การดื่มค็อกเทลมันแย่ตรงที่ว่ารสชาติอร่อยและไม่รู้สึกเหมือนกำลังดื่มแอลกอฮอล์เท่ากับเหล้าเพียวๆ กว่าจะรู้ตัวว่าไม่ค่อยไหวก็ตอนที่มึนไปแล้ว
   
“พาคุณกุนต์ขึ้นไปคนเดียวไหวหรือเปล่า” เขาถามคนด้านหลัง
   
อินทัชเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เขาประคองตัวพี่กุนต์ลงมาและดึงแขนเจ้าตัวมาพาดบ่า พูดเสียงเรียบกับอีกฝ่ายโดยไม่คิดจะยกมือไหว้เพราะรู้ดีว่าไหว้ไป หมอนี่ก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว “ขอบคุณที่มาส่งครับ”
   
“พรุ่งนี้ค่อยไปเอารถคุณกุนต์กลับมาก็แล้วกัน จอดไว้ที่ร้านของพี่นั่นแหละ” ไผทบอก “แล้วเราน่ะ..อายุขนาดนี้แล้วก็หัดไปขับรถซะบ้างนะ เวลาคับขันขึ้นมาจะได้พึ่งพาได้บ้าง”
   
เด็กหนุ่มขบฟันแน่น มันไม่ใช่ความผิดของเขาที่ขับรถไม่เป็น ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่ได้มีฐานะดีพอจะหารถเก๋งมาขับได้ และเขาก็ไม่เคยไปรับจ้างขับรถให้ใครที่ไหน ถึงจะต้องหัดเอาไว้ล่วงหน้า
   
แต่เขาก็เถียงไม่ออกที่ครั้งนี้ต้องพึ่งพาคนอื่นจริงๆ
   
อินทัชปิดประตูรถ เขาพาพี่กุนต์เข้าคอนโดโดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคุณไผทจะขับออกไปตอนไหน แต่ก็ยังรับรู้ได้ว่าไอ้ลุงนั่นยังมองอยู่กระทั่งเขาเข้าไปถึงล็อบบี้
   
“โอ๊ต..” กนธีลูบหน้าตัวเอง “ขอโทษที..พี่เพลินไปหน่อย”
   
“คราวหน้าอย่าทำอะไรเกินตัวอีกนะครับ” เขาตำหนิอย่างตรงไปตรงมา “คืนนี้เราไม่ได้กลับบ้านใหญ่นะ ผมโทรไปบอกอ้นกับอุ้มแล้วว่าให้ไปนอนกับยาย”
   
“ขอโทษนะ”
   
อินทัชถอนหายใจ เขาพยุงตัวอีกฝ่ายมาใกล้กัน “ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
   
“ก็ว่าอยู่เมื่อกี๊”
   
กนธีหลับตานิ่ง รู้สึกเหมือนพื้นอ่อนยวบ “อยากนอนแล้ว..”
   
“ยังนอนไม่ได้ครับ ให้ถึงห้องก่อน” เขายืนรอลิฟท์ แต่กว่าจะได้ขึ้น พี่กุนต์ก็แทบจะยืนหลับคากำแพง
   
ร่างสูงส่ายหัว ตัดสินใจตวัดร่างกนธีขึ้นอุ้ม ถึงแม้จะเป็นผู้ชายเหมือนๆกัน ความสูงก็ไม่ได้ห่างกันมาก แต่เขาก็รับน้ำหนักพี่กุนต์ได้ไม่ยากนัก
   
“อื้อ..” กนธีปรือตามอง “ทำอะไร”
   
“อุ้มครับ” เขาพึมพำ มองคนแก่ขี้เมาอย่างนึกขัน
   
“หนักไหม”
   
“อายุสี่สิบ กระดูกพรุนไปแล้วล่ะมั้ง ผมเลยไม่หนักเท่าไร”
   
กนธีหัวเราะร่วน ตาปรือปรอยอีกครั้ง 
   
ตอนมาถึงห้อง พอเปิดประตูเข้ามาได้ พี่กุนต์ก็ดูเหมือนจะผล็อยหลับไปแล้ว อินทัชอุ้มคนอายุมากกว่ามาที่ห้อง ค่อยๆวางตัวลงบนเตียงแล้วผละไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้
   
“ไม่เอา..” กนธีหันหนี “หนาว..จะนอนแล้ว”
   
“อย่าดื้อครับ” เขาเช็ดไล่มาที่คอ เจ้าตัวก็ทำคอย่นเหมือนจะหดหนี “ผู้ใหญ่เกเร”
   
มือกร้านไล่เนื้อผ้าลงมา ติดตรงเสื้อเชิ้ต เขาเลยผละมาปลดกระดุมออกทีละเม็ด พอแหวกสาบเสื้อออก แผ่นอกขาวก็เด่นชัดอยู่กลางแสงสลัวจากโคมไฟ
   
อินทัชนั่งนิ่ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่กุนต์เมา แต่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นลึกเข้ามาถึงผิวเนื้อใต้ร่มผ้า อันที่จริง ถ้าเป็นก่อนหน้า เขาคงจะไม่ได้คิดอะไร แต่เพราะตอนนี้ สถานะของเขากับอีกฝ่ายมันเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม และในอนาคต..ไม่รู้ว่าวันไหน เขาก็จะต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับอีกฝ่าย เขาเลยอดหยุดชะงักไม่ได้
   
ใบหน้าได้รูปเอียงซบหมอน ปอยผมสีดำตกระอยู่บนหน้าผาก ดวงตาคู่นั้นปิดสนิท เรียวปากสีเรื่อเผยอหายใจเล็กน้อย เห็นไรฟันขาวสะอาดเรียงเป็นระเบียบ
   
เขานั่งมองกนธีอย่างเลื่อนลอย 

พี่กุนต์เป็นคนที่ใครๆก็อยากเข้าหา ไม่ว่าจะด้วยหน้าตา นิสัย หรือสิ่งดึงดูดภายนอก คืนนี้ เขาคิดว่ามองสายตาของคุณไผทออก คนที่ตัดสินเขาด้วยอคติแต่แรก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าไม่ชอบหน้ากัน ก็คงเพราะเห็นว่าเขาขัดขวางอะไรอยู่

ช่วยไม่ได้..ที่พี่กุนต์เลือกเขา

คนที่ใครๆก็นึกอยากได้คนนี้..ตัดสินใจเลือกเขา ให้เขาได้เข้ามาอยู่ใกล้ชิดกว่าใคร

อินทัชจ้องมองอยู่อย่างนั้น ในอกคับแน่นไปด้วยความรู้สึกวูบไหวก่อนที่อะไรบางอย่างจะดลใจให้ก้มลงอย่างเผลอตัว
   
กลิ่นหอมอ่อนๆตรงซอกคอนั้นทำให้เขาหลับตานิ่ง พยายามนึกทวนว่าได้กลิ่นนี้ที่ไหน ดูเหมือนว่าจะเป็นครีมโทฟุตัวเก่า เมื่อไล่ปลายจมูกขึ้นมาแถวริมฝีปาก เขาก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นหวานของค็อกเทลผลไม้ที่พี่กุนต์ดื่ม
   
อินทัชเคยลักลอบหอมแก้มปาลินตอนเพื่อนสนิทหลับ แต่ไม่เคยล่วงล้ำเกินกว่านั้น เขาคิดว่าตนเองไม่กล้า ขลาดเขลาเกินกว่าจะก้าวข้ามคำว่าเพื่อนรัก
   
แต่กับพี่กุนต์..สถานะของเขากับอีกฝ่ายชัดเจนอยู่ก่อนแล้ว
   
ปากร้อนผ่าวโน้มลงใกล้กว่าเดิม ดวงตาคมกล้าเหลือบมองคนที่หลับสนิท ความอยากรู้อยากเห็นในตัวบวกรวมกับจินตนาการของวัยหนุ่มเป็นตัวเร่งเร้า ความคิดของเขาพรึงเพริดไปไกลเพียงแค่นึกถึงฉากรักที่จะเกิดขึ้นในสักวันหนึ่ง
   
..มันจะให้ความรู้สึกอย่างไรนะ..กับการมีเซ็กซ์ครั้งแรก..
   
อินทัชรับรู้ได้ว่าหัวใจเต้นแรงขึ้น เมื่อหลับตาลง..แล้วกดปากลงสัมผัสกับปากอุ่นๆเบื้องหน้า
   
..เพียงแค่นั้น เขาก็มีปฏิกิริยากับพี่กุนต์เสียแล้ว..
   
ความเชื่อและความคาดหวังที่อยากจะมีอะไรกับคนที่ตนรักถูกสั่นคลอน ในความเป็นจริง ผู้ชายคนหนึ่งสามารถมีอารมณ์และมีความสัมพันธ์ทางกายกับใครก็ได้ หากว่าอีกฝ่ายเป็นที่พึงพอใจ
   
แต่ความผูกพันที่จะเกิดขึ้นหลังจากนั้น เป็นเรื่องของความรู้สึกล้วนๆ
   
เขาเองก็อยากรู้เหมือนกัน หลังจาก ‘ร่วมรัก’ กับพี่กุนต์ ความรู้สึกของพวกเขาจะเปลี่ยนไปจากเดิมมากน้อยแค่ไหน
   
ร่างสูงหายใจติดขัดตอนที่วางฝ่ามือลงบนแผ่นอกตึงแน่น เขาเผลอไล้ปลายนิ้วไปตามแรงยุยงในหัว

ดวงตาสีเข้มหลุบต่ำ จับจ้องยอดอกสีเรื่อที่ดุนผ่านเนื้อผ้าที่ปิดบังผิวเผิน มือใหญ่สอดเข้าไป ค่อยๆกอบกุมและเคล้นคลึงแผ่วเบา ใช้ปลายนิ้วโลมไล้อย่างเผลอตัว 
   
“อืม..” กนธีคราง ขมวดคิ้วมุ่น “รัณย์อย่าซน..พี่จะนอน”

อินทัชชะงัก
   
..ศรัณย์?..
   
เผลอมองเงาสะท้อนเลือนรางของตนหน้าทีวี

..เขา..คล้ายคลึงกับคุณศรัณย์..

เด็กหนุ่มนิ่งเงียบ สติที่พลั้งไปเหมือนถูกกระชากกลับมา สุดท้ายก็ได้แต่ซบหน้าลงกับหมอนใบเดียวกัน ทอดถอนใจอยู่ตามลำพังในห้องกว้าง พี่กุนต์ขยับตัวเล็กน้อย เพราะเขาทาบแขนทับเอาไว้
   
อินทัชปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ลุกขึ้นมาติดกระดุมเสื้อคนบนเตียงให้เรียบร้อยแล้วเข้าไปอาบน้ำ ใช้น้ำเย็นราดรดให้ตัวเองหายฟุ้งซ่านถึงจะกลับเข้ามาในห้อง
   
เขามองคนที่พลิกตัวนอนตะแคง จากนั้นก็ก้าวขึ้นเตียง สอดตัวลงใต้ผ้านวมก่อนดึงร่างพี่กุนต์เข้ามา ใบหน้าคมเข้มซบลงบนไหล่ลาดก่อนหลับไปด้วยกัน


   

.....................................................................................

 :hao6: ใครกดหัวใจ หื่นนะเราา 55555+

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 26-08-2016 01:57:48

กรี๋ดดดดดด พี่กุนต์ไม่น่าเลยยยยยย เกือบได้ใช้ถุงยางแล้วเชียว  :katai4:
ขนาดว่ามาแค่สั้นๆยังไม่ Full NC ยังขนาดนี้  :impress2: เราเชื่อใจในฝีมือของพี่ข้าวปั้น อิอิ :oo1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: sincere13 ที่ 26-08-2016 02:20:44

คุณไผทททททเผดจศึกเลยค่าาาาา  :katai4: อย่าไปยอมม กำจัดนังเสี้ยนหนามให้ได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 26-08-2016 02:34:39

อะโห่พี่กุนนนนนนนนนนนนนต์อุตส่าห์ลุ้นเยี่ยวแทบเหนียว
หมดกันๆ ไอ้ที่ลุ้นมา อะโห่ๆๆๆๆๆจะได้อยู่แล้วอะ จิ๊
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

ให้ไผ่มาเป็นหุ้นส่วนคุณผไทแทนเลยพี่กุนต์
จะได้มีเวลาจู๋จี้กับให้โอ๊ตป้อได้มากขึ้น 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 26-08-2016 02:38:17

ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ ฮืออออ
สงสารโอ๊ต  :katai1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-08-2016 02:59:50

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 26-08-2016 03:02:37

555ดีใจ พี่กุนต์เป็นของฉนย่โอ๊ต หล่อนยังไม่ได้แอ้มหรอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: lukYRKM ที่ 26-08-2016 03:30:34

พี่กุนตตตตตตต์  :ling1: :ling1: :ling1: เกือบแล้วเชียว  :mew5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 26-08-2016 03:31:39

สยิวนิดๆ

เอาจริงๆพี่กุนต์กับโอ๊ตนี้เป็นเรื่องที่เกินเอื้อมมากเลยนะ

เด็ก19กับผู้ชายอายุ40 

ไม่แปลกที่พี่กุนต์จะหวั่นไหว  แต่โอ๊ตทำพี่กุนต์เจ็บแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 26-08-2016 03:36:47

กุนต์ๆๆๆๆๆๆ พลาดแรงค่ะ ไม่น่าเลย

โอ๊ตกำลังจะเข้าหา ได้ยินแบบนี้น้องยิ่งถอยหรือเปล่า
อย่าถอยเลยนะ โอ๊ตอย่านอยด์ด้วย

ช่วงสวีทกัน เค้าน่ารักเนาะ กุนต์มองออก ออกตัวป่องโอ๊ตขนาดนี้ ยกนิ้วให้เลยค่ะ

ไทคะ อยู่ห่างๆนะ อย่าล้ำเส้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 26-08-2016 03:56:08

เสียดายโอกาส

แต่ก็อยากให้โอ๊ตรู้ว่าพี่กุนต์แยกแยะได้ ไม่ได้เป็นตัวแทนใคร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 26-08-2016 04:13:20

เรื่อยๆๆ มาเรียงๆๆ  คุณยายมาแล้วววว  ทำให้มีความครอบครัวสุขสันต์   :กอด1: โอ๊ต อ้น อุ้ม


แต่สุดท้าย กลับมาหน่วงๆหัวใจ

นึกว่าจะเป็นเพราะนาย ไผท  ขี้อิจฉา

...แต่กลับเป็นหัวใจของพี่กุนต์ เอง ที่ยังรัก ศรัณย์ ไม่เสื่อมคลาย :mew2:


สู้ๆๆ ต่อไปนะโอ๊ต ........//กำถุงยางแน่น :hao5:

 ปล นายไผ่ มาช่วยเร้วววว โอ๊ต สู้ความหนืด ไม่ไหวแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 26-08-2016 04:18:50

ดีนะหื่นอยู่แล้ว กดกี่ครั้งก็ค่าเท่าเดิม เอ้ะะะ 555555

ชอบช่วงเวลาที่ร้านอาหารจังฮ่ะ คุณไทออกตัวไปหน่อยไหม แหม่ะ อิโอ๊ตยังรับรู้ได้อ่ะ สงครามแย่งชิงคนแก่..เห้ยยย

ต่อไปพี่กุนต์สอนโอ๊ตขับรถเลย bmw 7-series ใหญ่จะตายทำไรได้ตั้งมากมาย ..เอ้ะะะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 26-08-2016 05:39:39

โอ้ยยย เกือบแล้ว เกือบแล้วเชียว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-08-2016 05:43:27

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 26-08-2016 05:59:58

โอ๊ยพี่กุนต์ทำเสียเรื่ิอง ไม่น่าละเมอออกมาเลย เคือง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 26-08-2016 06:14:01

ลุ้นจนหัวใจจะวาย แต่ก็ไม่มีอะไร  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 26-08-2016 06:51:05

 :z1:  อีกนิดเดียวเอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOBANG✖ ที่ 26-08-2016 07:01:31

ฮือออออ พอเห็นว่าอัพน้ำตาแทบไหลลลลล ดีใจมว๊ากกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 26-08-2016 07:16:56

กลัวตอนจบ  :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 26-08-2016 08:01:55

อุตส่าลุ้นนนนน ถถถถถ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 26-08-2016 08:03:35

อิชั้นรู้สึกเสพติดนิยายเรื่องนี้เหลือเกินค่ะคุณ
จำได้ลางๆว่าคุณข้าวปั้นบอก 2-3 วันจะมาที
นังโอ๊ตอย่ามาทำให้พี่กุนต์หวั่นไหวนะ
แอบขัดใจพี่กุนต์เรียกศรัณย์
แหม่ะ กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วเชียว
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 26-08-2016 08:06:17

 :katai2-1: ดีใจที่ลุ้รไม่ขึ้นพี่กุนต์เมาจรุง555
เบรคอารมณ์ชะงักเชียว
ส่วนคุณผัดไทนี่เมื่อไหร่พี่ไผ่จะมาเอาน้ำล้างเกลือ555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 26-08-2016 08:17:56

 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 26-08-2016 08:18:04

พี่กุนต์นะพี่กุนต์ ทำไมทำแบบนี้  :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 26-08-2016 08:39:54

อยากขอร้องอ :mew5:ย่าเพิ่งเปิดซองมาม่า :mew5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-08-2016 09:01:04

คุณไผทกระดูกชิ้นโต!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ติชิลา ที่ 26-08-2016 09:07:04

ทำไมได้กลิ่นหอมมาม่า
คิดไปเองเปล่าน้อ ขอให้คิดไปเองเห๊อะ ><

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 26-08-2016 09:07:32

แงงง ยากไปอีกกก
อยากจิ้มตาผไทอะ หมั่นไส้จังเลอ
แควะโอ๊ตอยู่ได้ เหอะะะ
แล้วเขาจะได้กันเมื่อไหร่น้อ
ดูหื่นมากเลย5555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 26-08-2016 09:43:45

โอ๊ต เก็บถุงยางไว้ที่กระเป๋าตังค์ หรือไว้ที่ไหน
เผื่อฉุกเฉิน เราแนะให้เอาไว้ที่กระเป๋าตังค์นะ
หัวใจสะออนขนาดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 26-08-2016 10:01:17

นังโอ๊ตเอ๋ย แกเสร็จพี่กุนต์แล้ว
คนที่แค่จะมีสัมพันธ์ทางกายกัน เขาไม่หยุดตอนได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อคนอื่นหรอกแก
หน้าคล้ายคนที่เขาชอบสิดี เขาจะได้สนอง เซ็กส์จะได้มีรสชาติ
แต่นี่ถึงกับชะงักกึก หยุดทุกอย่าง แล้วไปสงบอารมณ์ตัวเอง
ฉันว่าแกไม่ไหวละนะโอ๊ต //ตบบ่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 26-08-2016 10:09:32

รอพี่กุนต์เปิดใจอีกนิด โอ๊ตเข้าใจตัวเองอีกหน่อย เรื่องราวมันคงไม่ชะงักกลางทางแบบนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 26-08-2016 10:12:16

ลุ้นสุดๆเลย พี่กุนต์ทำเสียเรื่องซะนี่
อิผไทอย่าได้เข้าไปยุ่งไม่มีทางหรอกนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 26-08-2016 11:05:15

ถ่อววววววววว์พี่กุนต์โอ๊ตกำลังจะลักหลับพี่จะครางชื่อคนอื่นออกมาทำม๊ายยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 26-08-2016 11:41:13

เอาเลยพี่กุนต์ โปรยเสน่ห์ให้เต็มที่ ให้อิโอ๊ตมันเห็นว่าพี่กุนต์มีดีกว่าเป็นแสงสว่างให้ชีวิตมัน #เดี้ยนยังฝังใจกับคำนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 26-08-2016 12:00:20

ตอนสุดท้าย ลุ้นสุดๆ กลั้นหายใจเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 26-08-2016 12:06:13

โหหหหห นึกว่าจะเสร็จเด็กซะแล้ว
รอรอรอคอยวันนั้นอยู่นะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 26-08-2016 12:37:43

นั่นๆ รักเขาแล้วก็บอกเหอะ...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 26-08-2016 14:00:58

โอ้โหหห คือมีความหักมุมค่ะ นี่ลุ้นหนักหน่วงมากกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nighttime ที่ 26-08-2016 14:02:59

 :z1: :hao6: พี่กุน เกือบแล้วๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ice-cream ที่ 26-08-2016 15:21:27

พี่กุนนนนต์ อีกนิดเดียวเอง ต่างคนต่างเริ่มหวั่นไหวแล้วค่ะ คุณไผทนี่กวนนะ :angry2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 26-08-2016 15:34:24

เกือบ เกือบไปแล้วนะพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: imfckwn ที่ 26-08-2016 19:41:11

โอ้ย กุนต์ ไม่น่าทักเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 26-08-2016 19:55:39

ตาไผทนี่  อยากแต่งเมียรวยว่างั้น?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 26-08-2016 20:16:46

เอร้ยยยย ,, อีกนิดเดียวเองนะ ลุ้นตลอดเลยคู่นี้ แต่ก็เข้าใจพี่กุนต์

แต่แบบหมั่นไส้ผไทอ่ะ หยุดหยอดบ้างก็ได้จ้าาาาา

รอๆตอนหน้าๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 26-08-2016 20:20:39

ยิ่งได้อ่าน ได้เสพ ยิ่งกระหาย งื้อๆๆๆๆมาไวไวนะ ไวไว  ไม่ใช่มาม่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 26-08-2016 20:59:06

น้องโอ๊ตหวั่นไหวละเซ่ ก็พี่กุนต์น่ารักจะตาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 26-08-2016 21:16:04

สารภาพว่ารอเรื่องนี่จนกลับไปอ่านพี่หมูกะเถื่อนดินอีกรอบ

ชอบคนเขียนมากๆ อ่านเรื่องแล้วดำเนินง่ายดี

รอคอยเสมอครับ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Frankdar ที่ 26-08-2016 21:28:27

แอบสะใจโอ๊ต 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 26-08-2016 21:30:39

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 26-08-2016 22:03:25

ลุ้นจนตัวโก่ง
สุดท้ายโดนเบรคหัวทิ่ม
เมื่อไหร่จะได้แอ้มพี่กุนต์ละ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 26-08-2016 23:29:05

เป็นคนเขียนนิยายมืออาชีพจริงๆ
ไม่ใช่แค่เขียน แต่เป็นการบรรจงเขียนจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 27-08-2016 01:17:06

พี่กุนต์กำลังมาเลยช่วงนี้
ช่วงความสัมพันธ์ผลิบาน เป็นสัญญาณของดราม่า
ไม่ชอบอิคุณไทนี่ละ กลับไปเลยรำ
มาว่าโอ้ตอยู่ได้ โถ่ อยากให้พี่กุนต์เตะสักป๊าบ
พี่กุนต์คือคนจริงยิ่งกว่าจริง แบบรวยอ่ะ
ทำไม เด็กฉันไม่มีปัญหาแน่นอนงี้ เริ่ดๆอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 27-08-2016 06:21:41

โธ่พี่กุนต์อ่ะ จะละเมอว่าโอ๊ตให้เด็กมันชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้ เกือบได้อยู่แล้วนะพี่นะ!
คุณไผทนี่ยังไง จะไฝว้ช้ะ กัดได้กัดดี อย่างนี้ต้องให้ไผ่มาปราบจะได้ไม่ต้องไปกัดใครอีก อิอิ :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 27-08-2016 07:17:40

กรี๊ดด เกือบจะได้อยู่แล้วเชียวว!  :ling1:
พี่กุนต์ไม่น่าละเมอตอนนี้เลย TT โถ่ววว
ตาคุณไผทนี่ก็ร้ายจริงๆ เหมาะแล้วที่หาสามีให้นาง  :hao7:
อยากอ่านต่อแล้ว มาต่อไวๆ นะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 27-08-2016 07:43:45

 :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 27-08-2016 09:23:21

โอ้ยยยย...ลุ้นนนน...เผลอกลั้นใจตามไปด้วย!!!!

โอ๊ต....รุกต่อ...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 27-08-2016 10:55:18

ถึงกับย้อนไปอ่าน Sins Lust มา
พระนายเขาได้กันตอนที่เท่าไหร่ ไม่ค่อยจะหื่น
5555555555555555555555555555555
ในเพจบอกจะมาอีกทีวันศุกร์หน้า
คนอ่านลงแดงพอดีค่ะ ตรั๊ยยยแน่
 :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: kawoat ที่ 28-08-2016 13:12:55

ไผทนิสัยเด็กมากไม่ชอบเลย ตอนแรกก็นึกว่าน่ารักดีหนุ่มชาวไร่มาดแมน มาทีหยอก(อ่อย) แต่มาทำแบบนี้มันตลก มันดูเหยียดหยามมากทั้งๆ ที่ตัวเองก็เคยอยู่จุดต่ำสุดมาก่อนเหมือนกัน แทนที่จะเข้าใจและสนับสนุนกลับตั้งใจเพิกเฉย ไม่ทำตัวสมเป็นผู้ใหญ่ บ้าบอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 29-08-2016 00:53:51

พี่กุนต์ปกป้องโอ๊ตได้โคตรแมนเลยยยยย :katai2-1:

นังโอ๊ตแอบลวนลามพี่กุนต์ แอร้ยยย ถ้าพี่กุนต์รู้ทีหลังจะเสียดายแค่ไหนนะ  :hao6:

จริงๆ ถ้าพี่กุนต์ยิมร่วมธุรกิจกับคุณไท ได้ตามมาเฝ้าร้าน(เฝ้าโอ๊ต)ตลอดๆ แน่ๆๆเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 29-08-2016 00:59:46

โถ่โอ๊ต ดีแล้วที่ยังไม่ได้
เพราะในอนาคตแกต้องทำพี่กุนต์ของฉันเจ็บปวดร้องไห้แน่
รอต่อไป พี่กุนต์เล่นมันเลย ปล่อยให้อดอยากไป
พี่กุนต์คิดถึงรัณย์แต่ก็ชอบโอ๊ตมากละแหละ โอ๊ตก็ชอบพี่กุนต์ละเหอะ เกินกว่าคำว่าหวั่นไหวแล้ว
ถึงขั้นอยากจูบ อยากมีอะไรด้วยเนี่ย แต่คนกากๆอย่างโอ๊ตก็คิดไปอีกว่า
เพราะสถานะถึงทำให้รู้สึก แต่ใจยังรักสนคนเดียว ทั้งที่ความจริงดูยังไงก็เผลอใจให้พี่กุนต์มากกว่าปาลินแล้ว
ฮือ ไม่อยากกินมาม่าเลย :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Loogling ที่ 30-08-2016 03:40:07

รุกอีกสักนิด พี่กุนต์ไปไหนไม่รอดแล้วววววว :-[  :-[




รออยู่นะค่าาาา>.<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 30-08-2016 18:09:19

มาต่อเถอะะะ เค้ารอวันศุกร์ไม่ไหวแย้วววว  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 30-08-2016 18:11:52

............

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 30-08-2016 18:15:06

พูดถึงแล้วมาต่อเลย กรี๊ดดดดดด  :katai2-1:
-----------------------
กรี๊ดดดดดดดดด เขากำลังจะได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ววว กรี๊ดดดดดดดดดดด จูบกันแล้วววว กรี๊ดดดดดดดด ค้างหนักมากกกกกกกกก  :oo1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: สายรุ้งสีเทา ที่ 30-08-2016 19:06:24

 :z3:

พี่กุนต์ขาาาาาา น้องสัญญาจะทำหน้าที่คนอ่านอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่องสักบรรทัด พี่กุนต์ช่วยมาต่อให้อีกครึ่งมันสมบูร์ทีเถอะนะคะ

ถึงน้องโอ๊ตคนดี เดี๋ยวพี่ดูและคุณยาย เจ้าสองแสบให้ก่อน เอาเวลาไปสวีทททท ทำทุกหน้าที่ของเด็กพี่กุนต์ซะนะลูกนะ ใครเค้าจะเคาะประตูก็ปล่อยเค้าไป เราอย่าหยุด 555


คนที่ใจเต้นระรัวไม่ได้มีแค่คุณสองคนหรอกนะ

อิอิ

 :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 30-08-2016 20:10:14

แหม แหม น้องข้าวโอ๊ตตตตต ซิงไม่ใช่หราจ๊ะเราน่ะ หืมมมมมมม :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 30-08-2016 20:12:40

พี่เข้าใจคนที่อดอยากมานานป่ะ..
ลูบนิดลูบหน่อย อารมณ์ก็ขึ้นได้ ตื่นตัวยังไม่ทันไร หดเฉย....เฮ้อ 55555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 30-08-2016 20:21:08

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 30-08-2016 20:23:40

เลิกจ้างแม่บ้านทีนทีค่ะ พี่กุนต์ มาได้ถูกจังหวะเหลือเกิน
โอ๊ตจะกินพี่กุนต์แล้วนะ ป้านี่ลุ้นตัวโก่งเลย อยากให้ได้กัน
จะได้รักกัน ฮิ้ววววว

รอๆอีกครึ่งค่าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 30-08-2016 20:24:01

เมื่อไหร่หญ้าแก่จะถูกเคี้ยวเนี่ยยยย โอ้ยยย ลุ้นๆๆๆๆ 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 30-08-2016 20:39:29

โอ๊ยยย น่ารักไปอีกกกก :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 30-08-2016 21:00:31

ขัดใจ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ทำไมต้องมาส่งเสื้อตอนนี้  :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 30-08-2016 21:19:50

กรี๊ดด จูบของพี่กุนต์

นังโอ๊ตร้ายมากกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 30-08-2016 21:42:36

อุ้ยเขินนนนนนนนนโอ๊ตแทนพี่กุนต์  :o8:
อย่างนี้ต้องลองเลยคับ อย่ายอมๆเด็กมันท้าแล้ว  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 30-08-2016 21:55:57

เหวยๆๆๆๆจูบดูดดื่มด๊วบๆด๊าบๆกันแล้วเว้ยยยยย ไม่ได้ลักจูบตอนหลับด้วย อ๊ากกกกกกกก เหลือแค่ดึ๊บๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 30-08-2016 23:07:19

เหวยๆๆๆ มา่ก่อนกำหนด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 31-08-2016 01:54:51

ไหนไม่ม่า
นี่แค่เรียกชื่อ ก็ร้าวไปทั้งใจ ฮืออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 31-08-2016 02:00:54

โอ๊ตเรียกร้องหน้าที่สำคัญแล้วววววว 5555555

มาต่อเร็วๆน้าาาาา :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 31-08-2016 04:08:32

อิโอ๊ตใจแตกแล้ว!!!5555

ใกล้ได้กินเด็ก(หรือโดนเด็กกิน)พี่กุนต์
เอาใจช่วยลุ้นทั้งคู่ค่ะ!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 31-08-2016 07:17:55

 :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 31-08-2016 10:05:45

วัยรุ่นไฟมันแรง พี่กุนต์เตรียมตัวเตรียมใจนะ เดี๋ยวจะหัวใจวาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 31-08-2016 10:49:07

ฮือออ เขินมากกกก
จูบกันแล้ววว มือหงิกเลย จิกหมอนหนักมาก
โอ้ย เด็กเขารุกหนักมาก พี่กุนต์ก็รุกกลับบ้างนะคะ5555
รออีกที่เหลือ คึคึคึคึ ลุ้นมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 31-08-2016 11:31:45

 :katai3: นอนรอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ ครั้งแรกก็เงี๊ยะเนาะ ช้าหน่อย อุกรี๊ดดดด ><

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 31-08-2016 14:27:47

โอยยยยย เขิน เขินมากกกกกกก ;___; เขาจูบกันแล้วค่ะแม่
แถมโอ๊ตยังบอกอีกว่าอีกไม่นาน.. อีกไม่นานพี่กุนต์คนดีของน้องจะเสร็จโอ๊ตแล้วใช่มั้ย กิสส

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 31-08-2016 17:57:17

เอาเฮ้ยยย คิสแล้ววววววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 31-08-2016 22:51:26

เท่าที่ดู แนวโน้มดราม่าจะตกอยู่ที่โอ้ตมากกว่ากุน
ทั้งผไท ทั้งย่า ทั้งน้อง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: ราตรีสีน้ำเงิน ที่ 01-09-2016 01:52:26

:m10: :m10: :m10:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 01-09-2016 07:22:13

เด็กมันยั่ว พี่กุนต์จัดการสักทีเถอะ
55555555555555555555
คนอ่านรอไม่ไหวแล้ว
 :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 01-09-2016 09:19:45

เราว่าโอ๊ตเผลอใจให้พี่กุนต์ไปแล้วแหละแค่ยังไม่รู้ตัว ตั้งแต่ตอนซื้อถุงยางแล้ว
เพราะตอนที่ไปกับผู้หญิงคนก่อนก็ไม่เห็นมีความรู้สึกอับอายอะไรที่ต้องใช้ถุงยางของฝ่ายหญิงเลย
เหมือนไม่ได้เอะใจคิดถึงตรงนี้เลยอ่ะค่ะ แต่พอเป็นพี่กุนต์กลับมองเหมือนว่า ไปเอาเค้าแล้วยังให้เค้าจ่ายค่าถุงยางก็หน้าตัวเมีย
เหมือนไม่ได้มองพี่กุนต์ในฐานะผู้เลี้ยงดูหรือคนที่ซื้อตัวมา

รอแต่ตัวกระตุ้นค่ะะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 01-09-2016 09:26:36

งอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล

เมื่อไร พี่กุนต์ ข้าวโอ๊ต จะมาต่อฮับ

 :hao5: :hao5: :hao5:


ปลูก ต้นอ่อน ทานตะวันรอ จนโตแล้วนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 01-09-2016 09:48:20

โอ๊ตมีความกามอะฮือออออ :katai1:
แล้วแบบโอ๊ตก็ยังคงเอาแต่คิดว่าเป็นหน้าที่อะ ซึ่งแบบ :mew5:
ความจริงมันเป็นที่อารมณ์แกล้วนๆเลยโอ๊ตเอ้ยยยย
หลังจากได้กันแล้วคงมาเองตามธรรมชาติแล้วล่ะ คาดว่าโอ๊ตคงหลงพี่กุนต์ไปพักใหญ่เย
เห็นพี่กุนต์ทำอะไรก็คงคิดไปไกลซะหมด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Smirnoff ที่ 01-09-2016 19:49:58

มารอคนกินเต้าหู้ววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 01-09-2016 19:54:43

 :mew2: ...รอนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 01-09-2016 20:15:07

นังโอ๊ตชอบยั่วคนแก่ เกือบได้ใช้ถุงแล้วเชียว
ป้าซักรีดมาทำมายยยยย
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 01-09-2016 20:48:06

ฮรือออ จะลงแดงแล้วค่าา :ling3:  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.22] pg.41 -- 26/8/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 01-09-2016 21:31:46

ทำไมเจ้ซักรีดมาได้จังหวะขนาดนี้
เขากำลังกินลิ้นกันพอดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 02-09-2016 00:49:28

Chapter 23

สัมผัสหนักๆแถวช่วงเอวทำให้คนหลับสนิทต้องลืมตาตื่น กนธีเผลอกลั้นหายใจเมื่อภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าอ่อนเยาว์ของใครบางคนที่ร่วมใช้หมอนใบเดียวกับเขา
   
ชายหนุ่มกะพริบตาปริบ ค่อยๆไล่เรียงความคิดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น พอก้มลงมองชุดที่สวมก็เห็นว่ายังเป็นเสื้อตัวเก่า นั่นแปลว่าคนที่พาเขากลับมาถึงห้องก็คืออินทัช
   
..แต่ทำไมอีกฝ่ายถึงมานอนบนเตียงเดียวกันได้เนี่ยสิ..
   
แรงขยับตัวทำให้อินทัชตื่นตาม เขาปรือตามองก่อนจะเห็นพี่กุนต์นอนจ้องเขานิ่งๆเหมือนหนูแฮมสเตอร์ที่ตกใจจนได้แต่ทำตาโตใส่ อินทัชหลุดยิ้ม ยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ตกระบนหน้าผากให้อย่างเบามือ
   
“อรุณสวัสดิ์ครับ” เขาพึมพำ หลุบตาลงมองเสี้ยวหน้าอีกคนในระยะห่างเพียงไม่กี่คืบ
   
ที่ใกล้กันขนาดนี้ เพราะเตียงพี่กุนต์มีหมอนอยู่ใบเดียว แน่ล่ะว่าเขาแย่งมาใช้เสียครึ่งใบ
   
“ทำหน้าช็อกอะไรแบบนั้น” เขาโบกมือปัดผ่านหน้า “นี่ผมเอง..โอ๊ตไง”
   
กนธีทำเสียงฟึดขึ้นจมูก รู้สึกวูบวาบกับการที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจออินทัชอยู่บนเตียงตัวเอง จะว่าไป เขาก็ใช้เตียงร่วมกับเด็กๆมาตั้งสี่คนแล้ว เพิ่งจะมามีปฏิกิริยาทางร่างกายหนักกว่าเพื่อนก็คนที่ห้านี่เอง
   
..แย่ล่ะ..สงสัยเขาจะชอบอินทัชมากเอาการทีเดียว..
   
“ทำไมถึงมานอนบนเตียงพี่ได้” เขายันตัวขึ้นนั่ง ขยี้ผมอย่างงุนงง
   
เด็กหนุ่มลุกตาม นิ่งไปชั่วขณะจากคำถามที่เขาไม่มีคำตอบจะให้
   
..นั่นสิ..ทำไมเขาไม่กลับห้องตัวเอง..
   
“เมื่อคืน..” อินทัชพึมพำ “คุณไผทขับรถมาส่งที่คอนโด แล้วผมก็อุ้มพี่ขึ้นมาที่ห้อง เช็ดตัวให้...” จากนั้นก็คิดไปชั่ววูบหนึ่ง ว่าถ้ามีเซ็กซ์กับพี่แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่พี่ละเมอชื่อคนรักเก่าออกมา ก็เลยหยุด “ผมคงง่วงๆล่ะมั้ง ก็เลยมานอนด้วย ขี้เกียจเดินกลับห้องน่ะครับ”
   
“อ้อ..” กนธีหันไปมองหมอนเพียงใบเดียว “แล้วนอนสบายไหม”
   
“หลับๆตื่นๆตลอดคืน เพิ่งมาหลับจริงจังตอนเช้ามืดนี่เอง” เขาหาวหวอด
   
“เพราะพี่แย่งหมอนหรือ”
   
อินทัชขำ พี่กุนต์เป็นคนดีจริงๆ เขาต่างหากที่มาแย่งหมอน แต่พี่กุนต์กลับโทษตัวเองแทน “ไม่ใช่หรอกครับ”
   
..เพราะกลิ่นเต้าหู้ที่ตัวพี่ต่างหาก..
   
“มีหมอนอีกใบอยู่ในตู้เสื้อผ้า” กนธีลุกจากเตียง ยืนหันหลังให้เพื่อซ่อนร่องรอยแดงเรื่อที่จมูก “ถ้าคืนไหนจะมานอน ก็ใช้ได้นะ”
   
อินทัชอมยิ้ม เขาจะมองว่านั่นคือคำชวนได้ไหมนะ
   
“โอเคครับ” เขาลุกตามอีกฝ่าย “ไปอาบน้ำเถอะพี่ ผมจะทำข้าวเช้าให้”
   
กนธีพยักหน้ารับ หยิบเสื้อคลุมแล้วเข้าห้องน้ำไปโดยมีใครอีกคนมองตามไม่วางตา

......



ชีวิตเวลามีคนดูแลนี่ดีจริงๆ..กนธีคิดแบบนี้ตอนที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย นั่งกระดิกเท้าสบายๆอยู่ที่โต๊ะอาหารและมีเด็กเอาการเอางานอย่างอินทัชคอยจัดแจงสารพัดเรื่องให้
   
“เห็นแว่นตาของพี่หรือเปล่า” 

เด็กหนุ่มเงยหน้าจากเตาไฟฟ้า “เหน็บอยู่ที่คอเสื้อไงครับ”
   
คนถามรู้สึกเก้อเขิน เขาหยิบขึ้นมาสวมแล้วเปิดไอแพดขึ้นมาอ่านข่าวตามปกติ
 
“ดื่มนี่ก่อนครับ..พี่ใช้สายตาจ้องหน้าจอตลอดเลย”
   
กนธีชะโงกหน้ามองน้ำต้มเก๋ากี้ในถ้วยชา ตอนแรกเขาจิบแต่น้ำ แต่อินทัชบังคับให้กินเม็ดของมันด้วย
   
“เช้านี้มีอะไรกินบ้าง”
   
“ไข่ดาวน้ำ ไส้กรอกต้ม มะเขือเทศย่าง เบคบีนส์ ขนมปังโฮลวีทปิ้งแล้วก็สลัดผักน้ำใส” อินทัชตอบ “ผมพยายามลดน้ำมันลงเลยไม่เอามาใช้ทอดไข่กับไส้กรอก ส่วนขนมปังก็ใช้โฮลวีทแทนขนมปังขาว เพราะงั้นรสชาติอาจจะไม่อร่อยเท่า แต่ก็กินแล้วโอเคกว่านะครับ”
   
“ขอบคุณนะ” กนธีนั่งยิ้ม “ขอบคุณสำหรับความใส่ใจที่โอ๊ตมีให้พี่”
   
คนฟังชะงักมือไปพักหนึ่ง รู้สึกดีใจอยู่ลึกๆที่พี่กุนต์ชม ที่ผ่านมาในชีวิต เขาพยายามทำอะไรหลายอย่างให้ดีแต่ก็ไม่ค่อยจะมีใครเห็นถึงคุณค่าในสิ่งที่เขาทำนัก นอกเหนือไปจากยายกับน้อง แล้วก็ปาลิน
   
..พี่กุนต์เป็นคนล่าสุดที่มองเห็นความพยายามในทุกๆเรื่องของเขา..
   
“ขอบคุณเหมือนกันครับ” อินทัชยิ้มจาง
   
กนธีเงยหน้าขึ้นจากไอแพด “หืม? ขอบคุณอะไร”
   
ร่างสูงเดินมาเสิร์ฟอาหารเช้าถึงที่ รินน้ำส้มที่คั้นเองกับมือให้ด้วย เขาไม่เชื่อใจน้ำผลไม้ที่ขายกันให้เกร่อเพราะส่วนใหญ่มักมีน้ำตาลมาก ของแบบนี้ทำเองจะดีกว่า
   
“ขอบคุณที่พี่เข้ามาในชีวิตผม”
   
กนธีหน้าร้อนผ่าว เขามองสีหน้าจริงจังขณะพูด และทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าอินทัชไม่เคยมีความหมายแอบแฝง แต่เขาก็ยังอดใจเต้นตามไปด้วยไม่ได้

เขาได้แต่เขี่ยเบคบีนส์ไปมาเพื่อให้สมาธิจดจ่ออยู่กับกองถั่วตรงหน้า ก้มดูอีกทีมันก็สุมกันจนไหลลงมาเปื้อนโต๊ะแล้ว อินทัชเห็นเข้าก็หัวเราะ เดินเข้ามาใกล้และใช้ทิชชูกวาดลงถังขยะ

“อย่าเขี่ยของกินสิครับ..นิสัยไม่ดีเลย”

“ไม่ชอบกินถั่วนี่”

“ห้ามเลือกกินด้วย ไม่งั้นต้องจับป้อน”

กนธีระบายความร้อนบนหน้าด้วยการลอบถอนหายใจยาวเมื่ออินทัชเดินเลี่ยงออกไป

“วันนี้ว่างหรือเปล่า” เขาเอาส้อมจิ้มไส้กรอกแล้วละเลงด้วยซอสมะเขือเทศจนชุ่ม “พี่จะพาไปแนะนำตัวกับเพื่อนน่ะ ไปทำความคุ้นเคยกับลูกๆเขาก่อนแล้วกัน”

อินทัชนั่งลงด้านข้าง เขาไม่ทันได้สนใจฟังเพราะมัวแต่มองริมฝีปากได้รูปที่อ้าน้อยๆก่อนใช้ฟันกัดชิ้นไส้กรอก พี่กุนต์ค่อยๆเคี้ยว ไม่รีบเร่งนัก ที่จริงคือติดนิสัยชอบอมข้าวแบบคนละเลียดกิน เจ้าตัวเคยบอกว่าการเคี้ยวช้าๆ ค่อยๆถ่วงเวลาจะทำให้เรากินไม่เยอะ แต่เขาอยากบอกว่า พี่กุนต์ไม่ควรใช้วิธีนี้กับ..ไส้กรอก

“ผมเพิ่งรู้ว่าพี่ชอบซอสมะเขือเทศมาก” เขามองเหม่อ ดูพี่กุนต์เอามินิค็อกเทลจิ้มซอสแล้วดูด กัดแค่ส่วนปลายแล้วก็จุ่มซอสใหม่อีกหน กว่าจะหมดชิ้นหนึ่ง น่าจะอิ่มซอสมะเขือเทศไปก่อน

กนธีเลิกคิ้ว หยิบมะเขือเทศราชินีเข้าปาก กัดกร๊อบท่าทางน่าอร่อย สลัดผักจานนั้น เขากินคนเดียวจนหมด จัดการโฮลวีทอีกแผ่นก็อิ่มแปล้

“ว่าไง..” เขารับทิชชูจากคนข้างๆมาเช็ดปาก “วันนี้ไปกับพี่ไหม”

อินทัชนึกทบทวนคำถามอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้ารับ

กนธีลุกขึ้นยืน เอาจานชามใช้แล้วไปวางในซิ้งค์ “โอเค ออกสักสิบโมงกำลังดี” เขาเดินผ่านอีกคนไปที่โซฟา แต่เด็กหนุ่มรั้งตัวไว้

ร่างสูงลุกขึ้นยืน เขาเห็นพี่กุนต์ปลุกปล้ำกับแขนเสื้อเชิ้ตมาสักพักแล้ว “ผมทำให้”

อีกหนึ่งหนุ่มยืนนิ่ง ปล่อยให้คนตัวใหญ่กว่าพับแขนเสื้อให้อย่างเบามือ อินทัชโน้มตัวลง จับปกที่พับบิดเบี้ยวให้ตรง ช่วงนาทีที่ใบหน้าคมเข้มก้มต่ำ ปลายจมูกโด่งเฉียดผ่านด้านข้าง กนธีถึงกับยืนเกร็ง

แน่นอนว่าปฏิกิริยานั้นไม่ได้เกิดขึ้นกับกนธีคนเดียว

อินทัชได้กลิ่นแชมพูที่ติดบนปลายเส้นผม ทั้งยังเผลอสูดดมเอากลิ่นหอมอ่อนๆตามร่างกายของฝ่ายตรงข้ามด้วยความเผลอไผล “พี่ใช้โลชั่นโทฟุทุกวันเลยหรือ”

กนธีเงยหน้ามอง “อืม..มีอะไรหรือเปล่า” พอถูกทักบ่อยเข้า เขาก็กังวลนิดๆว่ามันจะทำปฏิกิริยากับผิวเขาแล้วส่งกลิ่นประหลาดออกมา เหมือนน้ำหอมนั่นแหละ เวลาถูกเหงื่อของคนเรา บางกลิ่นก็จะทำให้เกิดความรู้สึกวูบวาบ แต่บางกลิ่นก็แสนจะไม่เข้ากันเลย

“เปลี่ยนบ้างก็ได้นะ” อินทัชบอก

คนฟังถึงกับยกแขนตัวเองขึ้นดม “เหม็นเน่าหรือ” เขาเสียความมั่นใจสุดๆเลย

เด็กหนุ่มหัวเราะ “ผมหมายถึงว่า ถ้าพี่ยังใช้ต่อไป..” เขาก้มลงกระซิบ “ผมอาจจะมันเขี้ยว จนเผลอกัดเนื้อพี่เข้าสักวันน่ะสิ”

โลชั่นอะไร กลิ่นน่ากินชะมัด

กนธีหน้าร้อนวาบ เดินหนีไปทางอื่นแล้วบอกให้เด็กรีบไปกินข้าว จะได้ไปอาบน้ำแต่งตัว อินทัชได้แต่ยิ้ม เขากินเร็วกว่าพี่กุนต์หลายเท่า พออีกฝ่ายเล่นเกมจบไปหนึ่งตา เขาก็จัดการมื้อเช้าและล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ลืมบอกเลย พรุ่งนี้จะพาคุณยายไปหาหมอนะ พี่นัดไว้ให้แล้ว”

“รับทราบครับ” อินทัชตอบ เดินเลี่ยงเข้าห้องไป

กนธีเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเดือนนี้ยังไม่ได้เคลียร์ค่าใช้จ่าย เลยไปที่โต๊ะทำงาน จัดการนับเงินสดพร้อมกับบิลต่างๆแยกใส่ซองเป็นรายการจะได้ฝากให้อินทัชเอาไปจ่ายให้

ส่วนค่าเลี้ยงดูของเดือนนี้..เขาเกือบลืมไปเสียสนิท

ชายหนุ่มถือเงินสดสามหมื่นใส่ซองสีน้ำตาลเดินตรงไปที่ห้องนอนของอีกฝ่าย กำลังจะวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ประตูห้องน้ำก็เปิดออก เขาเหลียวมอง เห็นร่างสูงใหญ่เดินเช็ดหัวออกมา ท่อนล่างมีแค่ผ้าขนหนูผืนยาวพันไว้หลวมๆ หยดน้ำใสเกาะพราวอยู่บนแผงอกตึงแน่น ไหล่กว้างกำยำและช่วงแขนแข็งแรงมีมัดกล้ามสมส่วนแม้ร่างกายจะยังโตไม่เต็มที่นัก

เขานิ่งไปครู่ ไม่ต่างจากอินทัชที่ชะงักฝีเท้าเหมือนกัน แต่พอตั้งตัวได้ เด็กมันก็ยิ้มยั่ว

“จ้องนานไปแล้วพี่ ขอค่ามองด้วยครับ” ฝ่ามือใหญ่แบขอ

กนธีขบขัน ยื่นซองน้ำตาลให้ “นี่ไง..ตั้งใจเอามาให้พอดี”

อินทัชเลิกคิ้ว แกะออกดูก่อนจะเห็นว่าเป็นเงินปึกหนึ่ง “จะฝากซื้ออะไรครับ”

“ของโอ๊ต” เขาบอก “พี่ให้ค่าขนมเราเดือนละสามหมื่น..แต่ถ้ามีอะไรขาด หรือไม่พอใช้ก็ให้รีบบอก ไม่ต้องเกรงใจ”

คนฟังนิ่งเงียบ พอได้จับเงินที่มาจากการ ‘เลี้ยงดู’ เข้าจริง มันก็อดรู้สึกไหววูบในใจไม่ได้ แต่ก็เอาเถอะ..สิ่งที่ยังทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง ก็มีแค่ ‘ศักดิ์ศรี’ อันน้อยนิดเท่านั้นเอง

กับพี่กุนต์..เขาไม่จำเป็นต้องถืออีโก้ หรือความหยิ่งทะนงบ้าบออะไรนักหรอก กับคนๆนี้..เขาสมควรจะละวางตัวตนแล้วทำหน้าที่ให้สมกับความเอื้อเอ็นดูที่อีกฝ่ายเกื้อหนุนกันมามากกว่า

“ขอบคุณครับ” อินทัชยิ้มจาง เขายกมือไหว้คนอายุมากกว่า จากนั้นก็เอาซองเงินไปเก็บในลิ้นชัก

กนธีพยักหน้า ก้าวเท้าเดินออก แต่ฝ่ามือใหญ่รั้งตัวไว้

“มีอะไรหรือ”

ดวงตาสีเข้มหลุบต่ำ “วันก่อน..พี่บอกว่าอยากให้ผมนวดให้ใช่ไหม”

“หายปวดแล้ว” เขาตอบอย่างไม่คิดอะไร “ใส่เสื้อซะ เดี๋ยวไม่สบาย”

อินทัชจับข้อมือพี่กุนต์ไว้อีกหน ทางนั้นหันมองอย่างงุนงง

เด็กหนุ่มขยับเข้าใกล้ ผิวกายเย็นชุ่มทาบติดกับเสื้อเชิ้ตสีอ่อนของคนตรงหน้า กนธียืนนิ่ง ใจเต้นแรงกว่าเก่าเมื่อแขนกว้างโอบเข้าที่เอว เขาเงยหน้ามอง จ้องลึกลงในดวงตาอีกฝ่าย รับรู้และจับต้องได้ถึงประกายความรู้สึกบางอย่างที่สั่นไหวอยู่ในแววตา

“โอ๊ต..” เขาพึมพำเมื่อเด็กรวบตัวเข้าไปกอดแนบอก

“จะเรียกใช้ผมเมื่อไรครับ” เสียงทุ้มพร่ากระซิบถาม

กนธีร้อนผ่าวกับลมหายใจอุ่นจัดที่รินรดซอกคอ “ใช้อะไร..”

“ผมเพิ่งเคยเป็นเด็กเลี้ยงของใครสักคนแบบนี้” อินทัชสารภาพ “ผมทำงานทุกอย่างที่พี่บอกแล้ว..เว้นก็แต่เรื่องนั้น..” เขามองหน้าพี่กุนต์ “พี่ต้องบอกว่าผมควรทำยังไง ควรจะเข้าหาพี่เมื่อไร และต้องทำอะไรบ้าง”

กนธีทบทวนคำพูดอยู่ครู่หนึ่งก็ยิ้มบาง 

“ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติก็พอ..” เขาผละออก หากคนด้านหลังดึงตัวกลับมา

ใบหน้าได้รูปโน้มลง ปากร้อนผ่าวฉกจูบ บดริมฝีปากแนบแน่น เขานิ่งอึ้ง ไม่ทันได้ตั้งตัวตอนที่ถูกจับตรึงต้นคอไว้ แขนอีกข้างของอินทัชกระหวัดรอบเอว

ลำตัวคนสองคนแนบสนิท อุ้งมือกร้านเลื่อนขึ้นลูบไล้แผ่นหลังอีกฝ่ายก่อนจะละออกมาประคองเสี้ยวหน้าให้เอียงรับรสจูบหนักหน่วง เขาขบกัด ดูดดึงเรียวปากนุ่มเพียงภายนอก เพราะทำแค่นั้น..เขาก็พาลตื่นเต้นจนมือสั่นเสียแล้ว

กนธีหอบหายใจ เขาถูกจับให้เงยหน้า รอรับแรงกระตุ้นที่มาจากความอยากรู้อยากเห็น อยากลองลิ้มรส และอยากสัมผัสของเด็กวัยรุ่นที่กำลังเรียนรู้

“โอ๊ต..” เขาดันบ่ากว้างเบาๆ “พี่หายใจไม่ทัน..”

อินทัชยอมล่าถอยไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้มลงจูบใหม่ เสี้ยววินาทีเดียวที่ปลายลิ้นอุ่นสัมผัสกัน เพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น ความรู้สึกร้อนพล่านก็พลันแล่นปลาบจากปลายเท้า ความกระหายใคร่ได้เหมือนถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง

เขาโอบเอวคนตรงหน้าแน่น ดึงตัวเข้ามาชิดตอนที่รุกเข้าหา

กนธีหลับตานิ่ง สะกดกลั้นความหวามไหวเมื่อถูกซุกไซ้ตรงราวคอ ปลายจมูกซุกซนนั้นเหมือนจะยั่วเย้าให้เขาโอนอ่อนตาม

หากในขณะที่เด็กกำลังสอดมือเข้าใต้เสื้อเชิ้ต เสียงกดออดหน้าห้องก็ดังขึ้น กนธีผละออก ในขณะที่อีกคนยังอ้อยอิ่ง จับจ้องกันไม่วางตา

“ไม่รู้เจ้าไผ่มาหรือเปล่า” เขารีบจัดเสื้อตัวเองให้เรียบ

อินทัชหยิบเสื้อยืดมาสวม ตามด้วยชั้นในและกางเกงยีนส์ “นัดไว้หรือครับ”

“ไม่ได้นัด..เดี๋ยวพี่ไปดูก่อน”

“ผมไปเอง” เขาละสายตาที่จ้องมองผู้ใหญ่ตรงหน้าแล้วเดินไปดูตรงช่องตาแมว เห็นผู้หญิงวัยกลางคนยืนอยู่หน้าประตู เธอยืนรออย่างสงบ กำลังตั้งท่าจะกดออดซ้ำเมื่อไม่มีคนมาเปิด

..ท่าทางจะเป็นคนของร้านซักรีด เอาเสื้อผ้าของพี่กุนต์มาส่ง..

อินทัชถอนหายใจ เขาเปิดประตูแล้วรับชุดสูทกับเชิ้ตเนื้อดีของพี่กุนต์มาถือ

“ใครมาน่ะโอ๊ต” กนธีโผล่หน้าออกมามอง

“ร้านซักรีดพี่” เขาตอบ ยิ้มให้เธอแล้วปิดประตูเบาๆ “นี่พี่ยังไม่แคนเซิลเขาไปอีกหรือ”
   
“แคนเซิลทำไม” กนธีได้แต่ยืนงง มองเด็กเอาชุดของเขาไปเก็บในตู้เสื้อผ้า

“ผมบอกพี่แล้วไงครับว่าจะจัดการให้เองทุกเรื่อง” อินทัชมีเวลาเหลือมากพอที่จะซักรีดเสื้อผ้า ทำความสะอาด ทำอาหารและทำงานอีกสารพัดอย่างได้ “ที่ผ่านมา ยังทำงานไม่คุ้มค่าแรงเลย”

“ทำไมต้องคิดมากขนาดนี้” กนธียิ่งเผลอใจ เอ็นดูเด็กหนุ่มมากขึ้นไปอีก

“คิดมากแน่ครับ ผมเป็นคนจริงจัง” อินทัชบอก “มีหน้าที่กี่อย่าง ผมจะทำให้หมด”

..ในไม่ช้านี้แหละ..

สายตาที่จ้องกันทำให้คนอายุมากกว่าใจเต้นแรง ดวงตาคู่นั้นดำขลับ ทั้งยังสวยคมจนพาให้เขาหลงใหล ร่องรอยเปียกชื้นจากจูบร้อนพล่านเมื่อครู่ยังติดอยู่บนริมฝีปาก

“กับเรื่องบางอย่างถ้าไปโฟกัสว่าเป็นหน้าที่..จะทำได้ไม่ดีนะ” เขาพูดแก้เก้อ

นัยน์ตาสีเข้มมองอีกฝ่ายก่อนจะผุดรอยยิ้มจาง

“ก็ต้องลองดูครับ..ว่าจะดีพอไหม”

เสียงในอกซ้ายเต้นแรงเสียจนกนธีต้องนิ่วหน้า เขารู้ดีว่าคำพูดกำกวมพวกนี้หมายถึงอะไร แต่ที่น่าตลกมากกว่าก็คือ..เขาดันใจเต้นไปกับความหมายที่แอบแฝงเสียแล้ว

..............................................................................................

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 02-09-2016 00:49:58

.

.

.


ผลการตรวจร่างกายของคุณยายโดยละเอียดยืนยันว่าหญิงชราเป็นมะเร็งตับ อยู่ในระยะที่สามเข้าระยะที่สี่ การรักษาในผู้ป่วยทั่วไปมีทั้งการผ่าตัดและให้ยาเคมีบำบัด แต่หมอประเมินจากสภาพร่างกายและโรคประจำตัวที่รุมเร้าของแกแล้ว เสนอว่าควรจะต้องรักษาแบบประคับประคองตามอาการ
   

ในวันฟังผล อินทัชทำใจไว้เกินครึ่ง ระยะเวลาที่เหลือคือการนับถอยหลัง แต่กนธีก็ช่วยหาข้อมูลหลายทางเพื่อปลอบใจเด็กหนุ่ม ยังมีผู้ป่วยมะเร็งตับอีกมากที่ยืดเวลาได้เป็นหลายปี ขอแค่พบหมอสม่ำเสมอ ทำสุขภาพกายและใจให้แข็งแรง ระวังเรื่องอาหารการกิน มีกำลังใจที่จะต่อสู้กับโรค และมีญาติพี่น้องคอยดูแล เท่านี้ก็เป็นการช่วยได้มากแล้ว
   
วันนี้หมอนัดคุณยายมาเจาะน้ำออก เพราะแกมีอาการหายใจได้ลำบากจากภาวะท้องมานที่ทำให้เกิดน้ำรั่วซึมเข้าไปคั่งในช่องท้อง หลังกรีดผิวและสอดเข็มระบาย ใช้เวลาไปประมาณชั่วโมงกว่า คุณหมอก็เฝ้าดูอาการทั้งแรงดันเลือดและความสมดุลของเกลือแร่ 
   
กนธีขอให้คุณยายอยู่ใกล้มือหมอ อย่างน้อยก็คืนหนึ่งก่อนที่จะได้กลับบ้าน เขามองเรื่องความปลอดภัยของผู้ป่วยและความเบาใจของญาติมาเป็นอันดับแรก คุณยายเลยได้นอนพักค้างคืนที่โรงพยาบาลหลังการรักษา
   
เขาเลือกห้องพักแบบ Deluxe เป็นห้องเดี่ยว มีแค่เตียงผู้ป่วยกับโซฟาของญาติที่อยู่ถัดออกไป เพราะตั้งใจจะมาเฝ้าไข้เองและจะได้อยู่ใกล้คุณยายหากว่าท่านเรียกหา ส่วนพยาบาลพิเศษเขาให้หยุดพัก เพราะอยู่ที่นี่มีทั้งหมอและพยาบาลพร้อม
   
ตอนแรกอินทัชจะมาด้วย แต่เขาเห็นว่าเมื่อวานโอ๊ตก็วุ่นวายกับการสอนเด็กซนที่โรงเรียนอนุบาลไปแล้ว วันนี้วันเสาร์ มีสอนว่ายน้ำ กว่าจะเสร็จก็คงเหนื่อย เขาเลยบอกให้กลับคอนโดและนอนพักเอาแรงไว้สำหรับการสอนในวันอาทิตย์ เดี๋ยวพรุ่งนี้คุณยายก็ออกจากโรงพยาบาล ไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก มีเขาคนเดียวก็เหลือแหล่
   
กนธีพาท่านมาตั้งแต่ช่วงเช้า ให้คุณยายนอนดูทีวี ชมวิวแม่น้ำไปเรื่อย กระทั่งถึงเวลา พยาบาลก็พาตัวไป เขาใช้โอกาสนี้ลงไปหาซื้อของกินตอนเย็นที่ตลาดวังหลังแล้วนั่งเล่นเกมรอ ไม่เกินสองชั่วโมงคุณยายก็กลับมา ท่าทางดูอ่อนเพลียพอควร เขาเลยให้ท่านนอนพักเอาแรง ส่วนตัวเองนั่งกินสลัดอยู่ข้างๆเตียง
   
มีเสียงเปิดประตูห้อง กนธีกำลังเคี้ยวต้นอ่อนทานตะวัน มือถือรีโมทค้างข้างหนึ่ง อีกข้างถือช้อนที่เต็มไปด้วยลูกเดือยกับถั่วต้ม ตอนแรกเขานึกว่าเป็นพยาบาล เลยไม่ทันได้สนใจ   
   
ร่างสูงใหญ่เดินมาหยุดอยู่ด้านข้าง ตอนนี้เขาถึงได้เงยหน้ามอง

“เต็มปากเต็มคำเลยนะครับ” เด็กหนุ่มขบขัน มองใบเขียวๆที่แลบออกมาจากปากอีกฝ่าย “ระวังพันคอนะ”

กนธีสำลัก อินทัชเลยส่งน้ำให้ เขารับมาดื่มพร้อมกับเอาทิชชูเช็ดน้ำที่กระฉอกลงโต๊ะ

“มาได้ยังไง”

“มาแท็กซี่ครับ” เขาลากเก้าอี้มานั่งด้านข้าง
   
“บอกว่าไม่ต้องมาก็ได้ พี่ดูคุณยายคนเดียวสบายมาก แล้วพรุ่งนี้จะไปสอนไหวหรือ”

“ไหวพี่” เขามองยายที่หลับสนิทแล้วหันมาดูทีวีที่ไม่มีเสียง “ดูรู้เรื่องหรือครับ”
   
“มันเสียงดัง เดี๋ยวกวนคุณยาย ให้ท่านนอนเยอะๆหน่อย”

อินทัชยิ้มจาง เขาเองยังไม่คิดละเอียดขนาดนี้เลย “ยายหูตึง ไม่ค่อยได้ยินหรอกครับ” เขาเร่งเสียงให้ พี่กุนต์กำลังดู Transporter ภาค 3 มาแต่ภาพแบบนี้ ไม่เห็นจะสนุกตรงไหน
   
เด็กหนุ่มเท้าคางดูฉากรถสองคันขับตีคู่กันมา “รถสวยจัง”
   
“คันไหน? Audi A8 หรือ Mercedes E-class” กนธีเคี้ยวลูกเดือยหนึบหนับ
   
“ที่พระเอกขับ” คิดแล้วก็เจ็บใจที่คราวก่อนถูกคุณไผทไล่ให้ไปขับรถ มอเตอร์ไซค์ยังไม่มีสักคัน จะเอาปัญญาที่ไหนไปซื้อรถขับวะ
   
“Audi” เขากอดอกมอง “อยากได้หรือไงเรา..”
   
อินทัชหันมา “มันก็เท่ดีครับ แต่ผมยังขับรถไม่เป็น”
   
“ไปเรียนสิ ไม่ยากหรอก” กนธีพึมพำ “โอ๊ตเรียนไว้ก็ดีนะ เผื่อพี่ไปไหนมาไหนจะได้หิ้วตัวไปด้วย เกิดพี่ขับรถทางไกลไม่ไหว จะได้ขอเปลี่ยนมือ”
   
“ผมก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” เขาหันกลับไปดูทีวีต่อ สายตาแสดงความชื่นชมรถยนต์คันหรูตามประสาเด็กหนุ่มๆแบบที่ปิดไว้ไม่มิด “เอาไว้มีเงินสักสิบล้านยี่สิบล้านก่อน จะกลั้นใจซื้อมาสักคัน”
   
“ขนาดนั้นเลยหรือ” คนฟังหัวเราะ “ถึงกับต้องกลั้นใจ”
   
“ของสิ้นเปลืองนี่ครับ สินทรัพย์เสื่อมสภาพ ขายต่อก็ขาดทุน” อินทัชยักไหล่ “ผมก็พูดไปอย่างนั้นแหละ เก็บให้ถึงล้านยังลำบากเลย ฝันเฟื่องชะมัด”
   
กนธีเพียงแต่ยิ้ม ไม่ได้ออกตัวว่าอะไร ไม่ยื่นข้อเสนอใดๆให้ด้วยซ้ำ 

เขาอาจจะมีเงินเหลือใช้ก็จริง แต่ยังไม่บ้าซื้อของแพงหลักล้านให้เด็กในอุปการะหรอก ที่พูดขึ้นมาลอยๆก็เพราะว่าของพวกนี้มันเป็นตัวชี้วัดระดับความจริงใจจากคนแต่ละคนได้เหมือนกัน อยากจะรู้ว่าเจ้าโอ๊ตจะมีท่าทีอย่างไรหากพูดเรื่องรถขึ้นมา คำตอบในตอนนี้ก็คือ เด็กมันอยากจะเก็บเงินซื้อเอง และไม่ได้เอ่ยปากหยั่งเชิงเขาเหมือนเด็กบางคนที่เคยเจอ

เขาไม่ได้คิดว่าอินทัชจะเป็นพวกหน้าเงินแบบคนอื่นที่ผ่านมาหรอก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาได้ตัวน้องมาอยู่ด้วยทุกวันนี้..ก็เพราะเงินอีกเช่นกันที่เข้ามาเป็นปัจจัยแทรก 
   
มันต้องตามดูกันในระยะยาว อย่าเพิ่งด่วนคิดหรือตัดสินใจอะไรลงไป ถึงเขาจะชอบ จะเอ็นดู มีความปรารถนาดีต่ออินทัชมากแค่ไหน มันก็ต้องมีสติและมีขอบเขตในการ ‘ให้’ บ้าง
   
มีเสียงเคาะประตูอีกครั้ง คราวนี้มีคนเอาอาหารเย็นของคุณยายมาส่ง กนธีเลยรีบยกจานสลัดขึ้น เคลียร์พื้นที่ให้เขาวางถาดอาหารได้ พอดีกับที่คุณยายลืมตาตื่น
   
หญิงชราเห็นหน้าหลานแล้วก็ยิ้มร่า “โอ๊ต..”
   
“ยายโดนหมอเจาะพุงหรือ” อินทัชเข้าไปหา จับแขนแกไว้ “ฟีบเหมือนลูกโป่งถูกปล่อยลมเลยหรือเปล่า”
   
ยายหัวเราะชอบใจ แกหันไปขอบคุณคุณกนธีที่เข้ามาปรับเตียงให้สูงขึ้น
   
“คุณยายหิวหรือยังครับ ทานข้าวเลยไหม” เขาเข็นโต๊ะมาข้างเตียง
   
“อีกสักพักก็ได้จ้ะ ยายยังไม่ค่อยหิว” แกบอก “แล้วคุณกุนต์กินข้าวหรือยังจ๊ะ หาอะไรกินก่อนไหม”
   
“เรียบร้อยแล้วครับ ไปซื้อสลัดที่ตลาดมา อร่อยดีแต่ว่าไม่อยู่ท้อง เดี๋ยวสักทุ่มสองทุ่มจะลงไปซื้อต้มเลือดหมู” กนธีวางแผนกินตามรายทางไว้แล้ว 
   
ยายอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ต้องมาเป็นภาระให้เจ้านายของโอ๊ตคอยดูแล ไหนจะมานอนเฝ้า ไหนจะต้องมาหาอะไรกินเอง แล้วยังจะค่ารักษาพยาบาลอีก
   
“โอ๊ตลงไปซื้อให้คุณเขาหน่อยลูก”
   
กนธีรีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไรครับ ผมยังอิ่มอยู่ แค่ตะกละเป็นพิเศษเลยอยากกินล่วงหน้า”
   
อินทัชหัวเราะ “เดี๋ยวผมลงไปกินกับพี่กุนต์เองยาย ไม่ต้องห่วงหรอก”
   
“ไม่ต้องๆ อยู่เฝ้าคุณยายนั่นแหละ”
   
“ก็มีพยาบาลแล้วไง ใช่ไหมยาย” เขาหันมาบอก “ยายเห็นปุ่มข้างเตียงไหม มีอะไรก็กดเลย เดี๋ยวพยาบาลมาดูเอง”
   
“ไปเถอะ..ไม่ต้องห่วงยายหรอก ห่วงคุณกุนต์มากกว่า กลางค่ำกลางคืนเดินเตร่คนเดียวได้ไง ดูเอา พกเงินเป็นปึก” แกฟ้องหลาน
   
กนธีได้แต่ยิ้ม ส่วนอินทัชหัวเราะเฝื่อน เขาคิดว่าถ้ายายได้เห็นตอนพี่กุนต์ทุ่มไอ้พันลงไปนอนกอง ยายคงไม่กังวลแบบนี้
   
“คุยกันไปก่อนนะครับ ขอเข้าห้องน้ำก่อน” กนธีติดนิสัยต้องแปรงฟันทุกครั้งหลังกินข้าว ต่อให้จะมีมื้อย่อยในอีกชั่วโมงสองชั่วโมงข้างหน้า เขาก็ขอให้ปากสะอาดไว้ก่อนเป็นดี
   
คล้อยหลังใครอีกคน ยายก็กวักมือเรียกอินทัชเข้ามาหา
   
“คุณกุนต์ใจดีกับยายมากเลยโอ๊ตเอ๊ย” แกบอกหลาน “ดูซิ..โรงหมออะไร ดีอย่างนี้ แต่ละคนแทบจะอุ้มยายขึ้นตึก ห้องก็กว้าง อะไรก็ดีไปหมด นี่ต้องแพงมากเลยใช่ไหม”
   
อินทัชถอนหายใจ “พี่กุนต์ไม่ยอมให้ผมยุ่งกับค่าใช้จ่ายตรงนี้”
   
“เรารบกวนเขามากไปแล้ว แต่ยายเองก็ไม่มีปัญญาจะตอบแทนอะไรเขาเหมือนกัน” แกลูบหัวอีกฝ่าย “ต้องฝากเอ็งเป็นคนตอบแทนบุญคุณเขาแล้วแหละลูก ช่วยเหลือเขาให้มากกว่าที่เขาช่วยเหลือเรา ใครเขารู้จะได้ไม่มาหาว่าเราอกตัญญู”
   
“รู้แล้วยาย..” อินทัชจับมือยับย่นของแกมาแนบแก้ม “พี่กุนต์ดีกับครอบครัวของผมมาก ผมจะตอบแทนเขาให้ดีที่สุด”
   
แกยิ้มรับ “คุณเขาเอ็นดูเอ็งมาก..อย่าทำให้เขาผิดหวังล่ะ”
   
กนธีโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ คุณยายกำลังกินข้าวอยู่ เขาเลยไปรื้อเอาผลไม้ที่ซื้อเมื่อเย็นมาปอกให้ เป็นแอปเปิ้ลเขียวกับชมพู่ เพราะมีกลูโคสน้อยกว่าและมีเส้นใยมาก พอเหมาะกับผู้ป่วยโรคเบาหวาน
   
“ช่วยไหมครับ” เสียงทุ้มต่ำดังเหนือหัว
   
ชายหนุ่มชะงัก หยุดมือที่กำลังขะมักเขม้นปอกเปลือกแอปเปิ้ล “ไม่เป็นไร ไปนั่งเถอะ” พื้นที่เคาน์เตอร์ครัวไม่ได้กว้างมาก แถมซิ้งค์ก็มีแค่นี้ด้วย
   
“ขยับหน่อย ผมจะล้างชมพู่ให้”
   
..ไอ้เด็กกวนโอ๊ย พูดไม่เคยฟัง..
   
กนธีได้แต่หลีกทางให้ คนข้างกายหยิบชมพู่ออกมาจากถุงแล้วล้างทีละลูกอย่างใจเย็น ดวงตาสีอ่อนเหลือบมองมือที่เคลื่อนไหวไปตามการขยับ อินทัชมีนิ้วเรียวยาว เล็บเป็นสีชมพูอ่อน ตัดเรียบร้อยมีระเบียบและดูสะอาดสะอ้าน ถึงอย่างนั้น ลักษณะของสันมือก็ดูแข็งแรงตามแบบฉบับของผู้ชาย ไม่ได้ดูน่าทะนุถนอมเหมือนมือผู้หญิง
   
“ติดใจอะไรกับมือของผมหรือครับ”
   
คนอายุมากกว่าหยุดนิ่ง จากนั้นก็ตั้งใจปอกแอปเปิ้ลต่อไป “รู้ได้ยังไงว่าพี่มอง”
   
“ก็ผมจ้องพี่อยู่”
   
กนธีนับหนึ่งถึงสิบ แต่ก็ต้องยอมรับว่ากลั้นสีหน้าแบบนี้..มันเมื่อยเป็นบ้า
   
“ตลาดวังหลังมีอะไรกินบ้างครับ” อินทัชล้างเสร็จแล้วแต่ก็ไม่ยอมเดินไปไหน ยังคงยืนกอดอก มองพี่กุนต์ปอกเปลือกผลไม้ต่อด้วยท่าทางเชื่องช้าเหมือนตัวสล็อธก็ให้นึกขำ
   
..คนอะไร..อมอาหารเหมือนกระรอก..ใจเย็นเหมือนเต่า..

“ก็เยอะนะ ขายข้างทางตลอดฟุตปาธเลย” กนธีเอามีดเฉาะแอปเปิ้ลเป็นชิ้นใส่จาน

..อืดอาดแบบสล็อธ..กินผักทั้งชีวิตยิ่งกว่าหนอน..
   
“อยากกินอะไรล่ะ” 

..และหอม..เหมือนเต้าหู้..
   
อินทัชมองเหม่อ “เต้าหู้..”
   
“หือ?” เขาเลิกคิ้ว “เต้าหู้ทอดที่กินกับน้ำจิ้มหวานๆแบบน้ำจิ้มเปาะเปี๊ยะน่ะหรือ..มีขายหรือเปล่าก็ไม่รู้”
   
เด็กหนุ่มหันกลับมามองหน้าอีกฝ่าย “ผมไม่ได้อยากกินเปาะเปี๊ยะ”
   
“ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าโอ๊ตจะกิน พี่หมายถึงเต้าหู้ทอดน่ะ” กนธีวางมีดทิ้งให้ “ปอกดีๆ อย่าให้มีขนชมพู่ตกลงไปนะ พี่เอาแอปเปิ้ลไปให้คุณยายก่อน”
   
อินทัชพึมพำรับปาก เขามองตามแผ่นหลังอีกคนแล้วถอนหายใจ
   
..เป็นบ้าอะไรวะเนี่ยเรา..

หลังมื้ออาหาร พยาบาลเข้ามาปิดม่านและช่วยเช็ดตัวให้คุณยาย กนธีกับอินทัชเลยถือโอกาสลงไปหาของกิน สุดท้ายก็ไม่ได้ออกไปไกล ลงเอยที่โกลเด้นเพลซใต้อาคารนั่นเอง

“แล้วโอ๊ตจะกลับยังไง” เขามองนาฬิกาข้อมือ “เรือข้ามฟากหมดสองทุ่มนะ ถ้าจะกลับก็..”
   
“ผมจะอยู่เฝ้ายายด้วย” อินทัชบอก
   
กนธีงุนงง “เดี๋ยว..พรุ่งนี้เรามีสอนว่ายน้ำไม่ใช่หรือ แล้วจะเฝ้ายังไง ไม่มีที่ให้นอนหรอกนะ”
   
“นั่งหลับก็ได้”
   
“ไอ้รั้น” เขาดุ “ไม่ต้องห่วงคุณยายหรอก อยู่ใกล้มือหมอขนาดนี้ แล้วนี่ก็แค่เจาะน้ำในท้องออก ไม่ได้รักษาอะไรมาก”
   
“กลับตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วพี่ รถติดตายชัก”
   
กนธีถอนหายใจ “เลือกเองนะเว้ย อยากนั่งหลับหรือนอนพื้นก็เอาเลย พี่ไม่สละโซฟาให้”
   
เด็กหนุ่มหัวเราะร่วน แบมือทำท่ายอมแพ้ แต่อีกคนรู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้นึกยอมแพ้จริงๆหรอก คนอายุมากกว่าเลยได้แต่ส่ายหัวอย่างระอาปนเอ็นดู
   
“มาเลือกของกินเร็วๆ จะได้ขึ้นข้างบน” กนธีหยิบเอาข้าวกล่องอุ่นๆมาถือ เด็กมันเลยรับไปใส่ตะกร้า

อินทัชไล่สายตาดูนมขวดในตู้แช่เย็น แบบแปดร้อยมิลลิลิตรนี่เขากินครั้งเดียวก็หมด

“ไม่มีไทยเดนมาร์ก..”
   
กนธียิ้มขัน “ไทยเดนมาร์กมีแบบเป็นกล่อง ถ้าจะเอาไซส์นี้ กินยี่ห้ออื่นไปก่อนสิ”
   
“ก็พี่บอกให้กินสองยี่ห้อไม่ใช่หรือไง” เขาตอบ “ผมมันเป็นเด็กดี เดินตามผู้ใหญ่ หมาไม่กัด”

คนฟังมองเขม่น บทมันคิดจะเชื่อฟัง มันก็ทำตามเขาเสียอย่างนั้น แต่บทจะดื้อก็ดื้อเหลือเกิน น่าเอาไม้บรรทัดเหล็กตีก้นแบบที่น้องอุ้มบอกจริงๆ

“กินๆไปเถอะน่า แค่คืนเดียว มันไม่ทำให้เราสูงขึ้นกว่านี้หรอก”

“ก็จริงนะพี่..ถึงไม่กินก็ไม่เตี้ยลงเหมือนใครแถวนี้ด้วย”

กนธีทำหูทวนลม เดินไปหยิบธัญพืชแบบแท่ง เอาไว้กินเล่นตอนดูหนังรอบดึก อินทัชเลยหยิบเอาโฟร์โมสต์มาขวดหนึ่งแล้วเดินตาม

ตอนที่กลับขึ้นมาข้างบน พวกเขานั่งกินข้าวด้วยกัน ดูหนังเรื่องเดียวกันไปเรื่อย จะว่าไปแล้ว งานอดิเรกของเขาสองคนคล้ายกันไม่น้อย ชอบดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ หรือทำอะไรเงียบๆตามลำพังไม่ต่างกัน

เวลาคนที่มีรสนิยมเหมือนกันมาอยู่ด้วยกัน มันก็คือความสบายใจในรูปแบบหนึ่งโดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆออกมา

..ความสบายใจแบบนั้น หาได้ไม่ง่ายนักบนโลกใบนี้..

“พี่ว่า Terminator Genisys ทำออกมาได้โอเคนะ” กนธีเคี้ยวบาร์ธัญพืชไป พูดเรื่องหนังที่ฉายคืนนี้ไป

เขาเลื่อนม่านเข้ามาบังแสง คุณยายจะได้นอนพักผ่อนตามสะดวก

“ผมชอบภาคสองที่สุด” อินทัชนั่งขัดสมาธิอยู่ที่โซฟา “จริงๆมันก็จบสมบูรณ์แล้วนะพี่ หลังจากนั้นไม่ค่อยจะดีเท่าไร แต่ก็พอดูได้”

“เกิดทันหรือเรา” เขาหัวเราะ

“โธ่..ผมเป็นแฟน James Cameron”

“ดู Avatar หรือยัง”

“จะเหลือหรือครับ” อินทัชโยนถั่วลันเตารสวาซาบิเข้าปาก จากนั้นก็หยีตาเพราะความฉุน

“พี่ชอบ True Lies” กนธียื่นมือขอถั่วกินบ้าง

“ผมว่าพี่คงเป็นแฟนชวาร์เซเน็กเกอร์แน่ ดูเรื่อง Expendables ยังพี่ ภาคสองสนุกสุด..ผมชอบ Van Damme”

“ไม่ควรพลาดเรื่อง Hard target กับ Maximum Risk เรื่องหลังนี่ Natasha Henstridge สวยมาก” กนธีดีดนิ้วเมื่อเด็กบอกว่าดูเรียบร้อยแล้วและก็ชอบมากด้วย เขายื่นมือไปให้เชคแฮนด์โทษฐานที่เป็นคอเดียวกัน อินทัชเลยหัวเราะร่วน 

“สเปคเดียวกันแบบนี้ก็อยู่กันได้นาน” ชายหนุ่มขำ “หลานโอ๊ตกับลุงกุนต์”

อินทัชได้แต่ยิ้มน้อยๆ ขยำถุงถั่วที่กินหมดแล้วโยนใส่ถังขยะ เขาผละเข้าไปแปรงฟัน แต่ยังอยากดูหนังเลยมายืนแปรงจนฟองฟ่อดข้างๆพี่กุนต์พลางชี้ให้อีกฝ่ายดูฉากไคลแมกซ์

“หมดสภาพมากเจ้าโอ๊ต” กนธีส่ายหัว “ไม่เก๊กเลยนะ”

เด็กหนุ่มขำ แต่หัวเราะมากไม่ได้ เดี๋ยวยาสีฟันร่วงเข้าคอ

“ไปบ้วนให้เรียบร้อย เกิดหมอเข้ามาจะได้ไม่นึกว่าเรากินวิคซอลจนน้ำลายฟูมปาก”

อินทัชเดินกลับไปอย่างเชื่อฟัง พอทำธุระเสร็จก็กลับมานั่งดูหนังกับพี่กุนต์ต่อ

ตอนที่หนังจบ กนธีหันมาอีกที คนที่เหลือก็นั่งหลับคาโซฟาไปเสียแล้ว เขาเห็นก็นึกขัน ปิดทีวีและเดินไปหา ตอนแรกว่าจะปลุกให้นอนดีๆหน่อย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจค่อยๆประคองร่างสูงใหญ่ลงนอนกับหมอน

..ไอ้หมอนี่..หลับแล้วขี้เซาเรื่อย..

อินทัชขยับตัวเล็กน้อย แอร์ในห้องค่อนข้างหนาว เขาเลยเบาลงและเอาผ้าห่มมาคลุมให้ถึงอก

“เหนื่อยมาล่ะสิ” เขาลูบหัวอีกฝ่าย ไม่ได้ปลุกให้น้องมันไปอาบน้ำ เพราะคิดว่าสอนว่ายน้ำเสร็จก็คงจะอาบมาเรียบร้อยแล้ว “บอกให้กลับไปที่ห้องก็ไม่เอา รั้นจริง”

ดวงตาคู่นั้นปิดนิ่ง กนธีนั่งมองพลางยื่นปลายนิ้วไปแตะบนแพขนตายาวที่ทาบสนิท แผ่นอกของอีกฝ่ายเคลื่อนไหวสม่ำเสมอตามแรงหายใจ ไม่รู้ว่าเผลอหลับลึกไปตั้งแต่เมื่อไรกัน

เขามองใบหน้าคมเข้ม ไล่สายตาตั้งแต่เรียวคิ้วหนาที่รับกับนัยน์ตาสีดำขลับ ปลายจมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากได้รูปทำให้เครื่องหน้าของเด็กหนุ่มดูหล่อเหลา โดดเด่นกว่าใคร

อินทัชยังโตได้อีกมาก และยังดูดีกว่านี้ได้อีกมาก ขอเพียงอยู่ให้ถูกที่ถูกทาง และไม่โดนใครที่ไหนทำลายความใสซื่อบริสุทธิ์ของช่วงวัยไปเสียก่อน แน่นอนว่าการได้อยู่กับเขา เขาจะเป็นทั้งผู้ปกครองและผู้ปกป้องที่ดี และจะไม่มีวันทำร้ายจิตใจเด็กคนนี้ หรือเห็นเป็นเพียงเครื่องมือบำบัดความใคร่แบบที่อินทัชเคยโดนมาก่อนหน้าแน่

เขาอยากรักษารอยยิ้มของอินทัช อยากเห็นเจ้านี่ทำตัวง่ายๆ สบายๆ เป็นกันเอง และหลับไปอย่างไร้กังวล แบบที่กำลังเป็นอยู่..เท่านี้เขาก็รู้สึกพอใจแล้ว 

กนธีได้แต่ยิ้มอยู่ตามลำพัง เขาลุกออกมาให้เจ้าโอ๊ตหลับตามสบาย จากนั้นก็เข้าไปจัดการล้างหน้าแปรงฟัน แล้วถึงกลับมานั่งที่เก้าอี้ของตน เขาชะโงกมองคุณยายที่ยังหลับสนิทจึงค่อยมาเปิดไอแพดเล่นเกม

ประมาณเที่ยงคืน เขาเริ่มหาวแล้วหาวอีก แบตไอแพดก็เริ่มขึ้นขีดแดงเลยต้องเอาไปชาร์จ พอไม่มีอะไรทำเลยมานั่งพักสายตาที่เก้าอี้ ท้ายที่สุดก็ม่อยหลับไปตรงโซฟาเดี่ยวข้างหน้าต่างนั่นเอง

ในแสงสลัวเลือน กนธีครึ่งหลับครึ่งตื่น เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนยกตัวจนลอยขึ้น จากนั้นแผ่นหลังก็สัมผัสกับเบาะนุ่ม ไอเย็นตรงนี้ค่อนข้างมากจนเขาเผลอขดตัว แต่ไออุ่นของผ้าผืนยาวก็คลุมมาทาบปิดถึงอก

เขาลืมตาไม่ขึ้นเพราะฝืนไม่นอนมาร่วมชั่วโมง ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย

คืนนี้อากาศหนาว แต่ร่างกายใต้ผ้าห่มกลับอบอุ่น

ในความรู้สึกเลือนราง เขารับรู้ได้ว่ามีใครโน้มลงเหนือร่าง ท่อนแขนแข็งแรงเท้าอยู่ข้างศีรษะ กลิ่นหอมของโคโลญจน์ที่คุ้นเคยกรุ่นอยู่ที่ปลายจมูก ลมหายใจอุ่นๆรินรดอยู่ใกล้กัน
   
หัวใจเหมือนจะเต้นแรงขึ้นมาเมื่อริมฝีปากถูกทาบปิด แรกเริ่มแค่ขบเม้มแผ่วเบา แล้วถึงเปลี่ยนเป็นดูดดึง แผ่นอกตึงแน่นทาบทับ เนื้อต่อเนื้อแนบสนิท สัมผัสได้ถึงความอุ่นชื้นที่สอดเข้ามาในโพรงปาก เมื่อปลายลิ้นแตะต้องกัน ก็คล้ายกับว่ากระแสไฟจะแล่นปลาบลงไปถึงปลายเท้า
   
ความรู้สึกหวามไหวอุ่นอวลอยู่ในใจ ในห้วงความคิดที่สลับกันระหว่างความจริงกับความฝัน เขายอมเปิดปากให้คนๆนั้นล่วงล้ำ ลิ้นอุ่นร้อนแตะต้องอย่างเงอะงะ แล้วจึงค่อยดูดกลืน ราวกับเด็กที่เรียนรู้ได้รวดเร็ว
   
กนธีนิ่วหน้า ยกมือขึ้นขยำเสื้อของคนด้านบน ผละหนีออกหน่อยเพราะหายใจไม่สะดวก อีกฝ่ายล่าถอยไปครู่หนึ่งแล้วก้มลงบดเบียดริมฝีปากเข้ามาใหม่ และทุกครั้งที่เข้าหา ก็จะต้องสอดลิ้นเข้ามาสัมผัสอย่างคนอยากรู้อยากเห็น
   
นานเท่าไรไม่รู้ กระทั่งคนที่เคลิ้มหลับรู้สึกตัวตื่น เพียงแค่ยังไม่ได้ลืมตา ถึงอย่างนั้น หูก็ได้ยินเสียงจูบดังแผ่วเบาในความเงียบ เขาไม่รู้ว่ามันจะจบลงตรงไหน บางทีอาจมากกว่านี้ หรือบางทีอาจไม่มีอะไรเลย แต่อย่างน้อย เสียงเคาะประตูห้องก็ทำให้คนที่ลักจูบเขาอยู่สักอึดใจก่อนผละออกไปได้
   
มีเสียงพยาบาลเดินเข้ามา เขารู้สึกหน้าร้อนจัด รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีใครหันมามอง แต่ร่องรอยความเปียกชื้นบนปากก็เป็นตัวฟ้องร้องอย่างดีว่าเมื่อครู่มีใครกำลังทำอะไร
   
กนธีปรือตามอง ภาพแรกที่เห็นก็คืออินทัช..กำลังยืนกอดอก มองพยาบาลตรวจดูอาการของคุณยายอยู่
   
..ริมฝีปากของเด็กนั่นดูบวมแดง..และเปียกชื้นไม่ต่างกัน..
   
หัวใจเขายิ่งเต้นแรง ทั้งยังเป็นอย่างนั้นอีกสักพักกว่าจะสงบลง

......................................................................................

จริงๆว่าจะต่ออีกหน่อย แต่นี่ก็ 11 หน้าเอสี่แล้ว ตัดไปตอนหน้าก็ได้ อิๆๆ
เรื่องนี้โทนเรียบๆ ไม่ดราม่า ไม่มีอะไรสวิงมากเน่อ คลื่นลมสงบราบเรียบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 02-09-2016 01:14:06

เป็นคู่ที่แค่จูบก็ดูอีโรติกแล้วค่ะ จริงๆนะะะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ราตรีสีน้ำเงิน ที่ 02-09-2016 01:27:57

:pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 02-09-2016 01:34:21

ยิ่งอ่านยิ่งชอบ แอบเข้ามารอคนเขียนทุกวันเลย
 
พี่กุนต์น่ารักที่สุด ชอบน้องโอ๊ตเวอชั่นเลเวลอัพด้วย
 
ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว ใครตกหลุมรักก่อนคนนั้นชนะ โอเคนะ 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 02-09-2016 01:44:21

เจ้าโอ๊ตลักหลับพี่กุนต์แล้ววว
เอาวะๆ เริ่มพัฒนาไปเรื่อยๆละ สู้ๆเจ้าโอ๊ต

หายไวๆนะคับคุณยาย อยู่ดูความสำเร็จของหลานไปนานๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 02-09-2016 01:49:14

ว้าว คลื่นลมสงบราบเรียบบบ :katai1: :katai1: :katai1:
ที่แน่ๆคือโอ๊ตจะเกินกว่าคำว่าชอบพี่กุนต์ละ หวั่นไหวและหลงใหลไปซะแล้ว
มีแต่พี่กุนต์ในสายตา คิดเรื่องอะไรก็มีพี่กุนต์เข้ามาในหัวตลอด
อยากกินเต้าหู้คืออะรายยยยแกร๊
แล้วลักจูบตอนเขาหลับนี่มันเป็นหน้าที่ตรงไหนมิทราบบบ อยากทำก็บอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 02-09-2016 01:51:56

แหม ลักจูบด้วยนะ~~

 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 02-09-2016 02:17:46

อีโรติกมากกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 02-09-2016 02:39:01

เค้าจูบกันแล้ว  รอวันเค้าแซ่บกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 02-09-2016 04:21:12

ฮึ้ย /ชกกล้ามท้องอินทัช

พี่กุนต์ของเค้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 02-09-2016 05:18:36

แค่จูบก็ทำเอาฟินส์ไปสามโลก โอ๊ตน่ารักและหื่นขึ้นทุกวัน คนอ่านชอบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 02-09-2016 05:37:05

อ้ายยยยย.  คุณกุนต์โดนลักหลับ(ไม่ใช่ๆ)ลักจูบ
ทำไมน้องโอ๊ตน่ารักได้ขนาดนี้  :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 02-09-2016 06:24:25

แค่จูบก็เขินตัวบิดเหมือนนั่งอยู่ริงไซด์ติดขอบจอ 55555 ตอนต่อไป ลักหลับเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-09-2016 07:06:14

อ๊ายยยยย หวานจุง อิโอ๊ตตกหลุมเสน่ห์ลุงกุนต์แล้ว // กระดูกมันคนละเบอร์กันไอ้น้องงงง :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 02-09-2016 07:14:01

พี่กุนต์.. ดูดีอ่อนโยน จนนึกภาพไม่ออก
ไม่ว่าจะคิดถึงใคร ก็ยังรู้สึกว่าไม่ใช่..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 02-09-2016 07:14:20

โอ้ยยย ค่อยๆเตาะไปจ่ะ เตาะเรื่อยๆ ไม่นานก็จะได้มาเต็มๆ

แหมะ แ่านแล้วละมุนกับคู่นี้จริงๆ ถึงจะไม่หวือหวา แต่มันอบอุ่นนะ

แบบดูแล ห่วงใยซึ่งกันและกันน่ะ

เจอกันตอนหน้าจ้าาาา ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: followme ที่ 02-09-2016 07:26:57

ถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่นอ่านดูแล้วอาจจะฟีลกู๊ด  :o8:
แต่นิยายของข้าวปั้น ถ้าคลื่นลมสงบนี่สิน่ากลัว
ต้มน้ำร้อนรอหล่ะนะ (เลือกรสมาม่าก่อนว่าจะกินรสไหนดี แกะรอใส่ถ้วยพร้อมชงเต็มที่)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 02-09-2016 07:34:19

อมอาหารเหมือนกระรอก ใจเย็นเหมือนเต่า กินอาหารเหมือนหนอน ช้าเหมือนตัวสล๊อต เปนการชมที่ร่ารักน่าเอ็นดูแบบบอกไม่ถูกนะโอ๊ตนะ  ดูแลพี่กุนต์ดีๆน๊า :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 02-09-2016 07:44:46

หื้ออออ เด็กหื่นนนนนน
แอบลักหลับพี่กุนต์ด้วบเอาะะ
รู้สึกว่าจะสนใจทำหน้าที่ตรงนี้ดีจังเลยนะโอ๊ต55
นี่ขนาดแค่จูบเรายังม้วนตัวกลิ้งไปมาเลย
ไม่อยากจะนึกถึงฉากนั้นเลยค่ะ55555

ชอบบรรยากาศระหว่างโอ๊ตกับพี่กุนต์มาก
มันดูสบายๆ
แถมชอบเวลาที่โอ๊ตมองพี่กุนต์มาก
บรรยายซะพี่กุนต์น่ารักน่าฟัดมากแอบตลกด้วย55
ชอบมากกก TvT
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 02-09-2016 07:49:21

โกรธพยาบาลได้ไหม ขัดจังหวะอ่ะค่ะ 555555555555

คนแก่ น่ารัก เซ็กซี่ โอ๊ตก็เลยอยากกินสินะ รอตอนหน้าาาาาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 02-09-2016 07:54:00

 :o8: มันดีต่อใจ โอ๊ตนี่ขยันเรียนรู้และเร่งเร้า อิอิ
พี่กุนต์นี่ทำอะไรท่าทางน่ากินทั้งตัวจริมๆ :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 02-09-2016 07:57:33

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ashita ที่ 02-09-2016 08:44:51

สาบานกับเราซิว่าน้องข้าวโอ๊ตยังชอบปาลินอยู่

ชอบคนแก่เข้าแล้วซิ หลงคนแก่แล้วใช่ไหม
 :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ashita ที่ 02-09-2016 08:48:48

ชอบคนแก่เข้าแล้วซิ
หลงรักคนแก่แล้วน่ะซิ
ลืมปาลินไปซะเถอะ นายแค่ปลื้มเฉยๆ
 :mew4: :mew4: :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: CIndY59 ที่ 02-09-2016 09:12:20

อ่านไปก็เคลิ้มไป คู่นี้เขาน่ารักกันทั้งคู่เลย
เหมือนค่อยๆหลงรักกันไปทั้งคู่โดยไม่รู้ตัว
ตอนนี้อบอุ่นกันเหมือนครอบครัวมาก

แต่อ่านไปอีกใจก็ระแหวงไป แบบพะวงว่าจะร้องไห้ตอนไหน
ยิ่งรักมากก็ยิ่งกลัวมาก >.< ชอบซีรี่ย์นี้ทุกเรื่องเลยคะ อ่านวนหลายรอบเลย และตาบวมทุกรอบ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 02-09-2016 09:42:48

ตอนนี้นังโอ๊ตได้กำไรไป
จูบคนแก่ตั้ง 2 รอบ แหม่ะ ฉากจูบยังอิโรติกขนาดนี้
ไม่อยากจะคิดถึงขั้นตอนนั้นจะขนาดไหน
 o22 o22

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 02-09-2016 09:58:04

พี่กุนต์เสร็จเด็กแน่ๆ :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 02-09-2016 10:01:29

โอ๊ยยย นี่แค่จูบเร้อออ  นึกว่าเค้าได้กันแล้ววว ให้ตายยย เซ็กซี่อะไรเบอร์นี้เล่าพี่กุนต์ต๋าาา
(จริงๆ โอ๊ตเป็นคนทำ แต่เราจะไม่ชมคนทำ เรารักฝ่ายถูกกระทำ แอร๊ยย)
เป็นความรู้อยากเห็นที่ละมุนมากเลยโอ๊ต ไม่รุนแรงใส่พี่เขาจนน่าเกลียด
เธอดูแคร์พี่เขามากนะ เธอควรสำเหนียกตัวเองได้ไวๆ อยากจะไปช่วยเคาะหัว

เค้าติดใจ ว่ายายรู้มั้ยน้อว่าเจ้านายลูกน้องนี่เขาอยู่กันแบบไหน แต่แกอาบน้ำร้อนมาก่อน จะดูไม่ออกเชียวเหรอนั่น
ถ้ายายรู้ แล้วยายก็ยังเอ็นดู ยังชอบใจพี่กุนต์เหมือนเดิม ก็ดีเลย งุยยย

เรื่องนี้ถ้าเทียบกับที่ผ่านๆ มาของข้าวปั้น ก็ไม่หวือหวาจริงๆ แต่เราชอบมากกกกก
ไม่แสบสันต์ มีความเงาแค้นเหมือนพี่หมู แต่พี่กุนต์ก็มีความน่าเอ็นดูในแบบของแก หลงรักรอบที่ร้อย
เด็กมันดีจริงๆ ทำพี่เขาเขินสามเวลา ฟินมาก แต่ก็ยังไม่ที่สุด
ความคาใจนี่ยังไม่หมดไป ขนาดนางไม่มีบท ใจนี่ก็ยังนึกถึงปาลินตลอด แง่งงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 02-09-2016 10:10:55

สปาร์คกันขนาดนี้ถ้าได้กันสักครั้งคงยิ่งหวาน ยิ่งหวงสินะงานนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 02-09-2016 10:46:01

เด็กจ้องจะกินคนแก่  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 02-09-2016 11:09:52

จูบได้หวามไหวมากๆ เด็กน้อยอยากรู้อยากชิม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 02-09-2016 11:21:31

ช่วงนี้น้องอินทัชออกตัวแรงมากกกกกกกกกก
อยากรู้ อยากลอง อะไรขนาดนั้น
 :-[ :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 02-09-2016 11:37:56

อ่านไปกัดผ้าห่มไปล่ะ...แอร๊ยยย....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 02-09-2016 11:39:52

แค่จูบกันต้องทำให้เราเขินมากขนาดนี้เลยหรอ งื้ออ
>////<
เมื่อคืนเพิ่งดู Terminator Genisys มาเลยค่ะ คิดว่าคนเขียนต้องติดจานทรูแน่ๆ55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 02-09-2016 12:28:13

สุดยอดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 02-09-2016 13:04:14

ตอนนี้อ่านแล้วสบายใจมากๆเลย
คลื่นลมสงบราบเรียบเจงๆ
ถ้าพายุจะมาขอเป็นแบบเบาๆนะ
ไม่ชอบดราม่าาาาา กลัวหัวใจวายยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: sincere13 ที่ 02-09-2016 13:26:23

 :m25: โวโห้เจ้าเด็กใจกล้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-09-2016 14:31:32

โอ็ตน่ารักจริง ๆ นั่นแหละ

พี่กุนต์ดีจนสมควรได้รับการตอบแทนอย่างที่สุด

ว่าแต่....เจ้าข้าวโอ็ตทิ้งน้องอ้น น้องอุ้ม แล้วมานอนกกหนูกุนต์แบบนี้น่าตีนัก

ทั้งนอนกอด ทั้งขโมยจูบเขามันใช้ได้ที่ไหน?
มันต้องมากกว่านี้เซ่!
ฮึ่ย!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 02-09-2016 14:53:01

โอ้ตมันร้ายจังเลยยยยย
พี่กุนต์คือดีอ่า ชอบบบ ความเป็นผู้ใหญ่เต็มเปี่ยมมากๆ
ชอบบบบ ยายก็ไม่ต้องห่วงเลย
พี่กุนต์เอ็นดูโอ้ตเป็นอย่างดี
และสักพัก โอ้ตก็จะเป็นของพี่กุนต์โดยสมบูรณ์  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 02-09-2016 15:05:19

ถ้าพี่กุนต์ได้รู้ว่าเด็กหนุ่มแสนซื่อบริสุทธิ์
จ้องจะงาบพี่อยู่ตลอดเวลา
พี่กุนต์จะรู้ว่าอินทัชใสๆ ไม่มีอยู่จริงค่ะ!!!


>____________<


เด็กนี่มันร้ายขึ้นทุกตอนจริงๆ ฮือออออออออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: pinkypromise ที่ 02-09-2016 15:37:10

ฮือออ. อยากอ่านต่อ

เจ้าโอ้ตตตทำเป็นงั้นงี้ นี่ลักหลับ ลักตื่นตลอดเวลา

พี่กุนต์สู้กลับสิคะะะ สงครามลิ้น 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: balea ที่ 02-09-2016 16:44:52

โอ้วันนี้ได้อ่านแล้ว  หลังจากที่เข้ามาเปิดดูทุกวัน   มาทีก็อยากจะกรี๊ดให้สลบ  น้องโอ๊ตขา พี่เลือดกำเดาจะไหล ฟินได้อีกหลายวัน  ช๊อปชอบ :impress2: :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-09-2016 16:58:24

โอ๊ตดูติดใจในจูบพี่กุนต์นะเนี่ย~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-09-2016 17:06:25

เอะอะจูบ เอะอะจูบตลอดเลยโอ๊ต วัยกำลังอยากรู้อยากลองใช่มั้ย :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 02-09-2016 18:34:43

หวานนนนนนนนนน  :o8: :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 02-09-2016 19:02:55

พี่กุนต์ประมาทเกินไปแล้ว
ควรระวังตัวมากกว่านี้ โอ๊ตมันจะลักหลับเอา
ไม่ดีๆ มันต้องมีสติทั้งสองฝ่ายสิ
5555555555555555555555555
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ
 :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: จั๊กหล่ะ ที่ 02-09-2016 20:27:04

อร๊ายยยยยยยย แค่จูบยังฟินขนาดเนี่ยแล้ว...จะขนาดไหนเนี้ย!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 02-09-2016 21:04:54

ท่าทางโอ๊ตจะติดใจพี่กุนต์ซะแล้ว  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 02-09-2016 21:40:08

อิจหนักมาก เขินแรงมากค่ะ
กุนต์เอ้ยยย ดีนะไม่ตื่นแล้วลุกขึ้นมา ไม่งั้นอด 5555
โอ๊ตรุกหนักมาก คือเริ่มรู้สึกดีเลยเปลี่ยนใจ หรือแค่เคลิ้มน่ะ

น่ารักมากค่ะ ตอนนี้เค้าหวานกันมาก ฟิน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 02-09-2016 22:11:49

โอ๊ตนี่เดี๋ยวนี้หยอดได้หยอดใหญ่นะคะ 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 02-09-2016 22:43:03

 :-[ ว๊ายยยยยยย อร๊ายยยยย วุ๊ยๆๆๆ ตรูเขินสัส 555555 มันจริ๊งที่แค่จูบกันมันดูอีโรติกแฝงเร่าร้อน มันฟินมันดีงาม ทำดีมากโอ๊ตต รุกเลยๆ พี่กุนต์บอกว่าปล่อยตามธรรมชาติ อะเนี้ยล่ะ ธรรมชาติของโอ๊ตมันอ่ะ ฟีโรโมนพี่กุนต์จี้ต่อมหื่นโอ๊ตตตเข้าแล้ว 5555555 ละสายตาจากปากเป็นไม่ได้ จับจูบลักจูบ อยู่ใกล้เป็นต้องสูดดมกลิ่นตาย อาร๊ายยยยยยยยยยยย กัดริมฝีปากเลยตรู >////< 5555 //พี่กุนต์แสนดี เอาใจใส่ดูแลครอบครัวโอ๊ตดีมากๆ โคตรดีเลยจริงๆ ใจเย็นคิดเป็นผู้ใหญ่ ชอบอ่ะ ส่วนโอ๊ตก็ให้กลับไปเต็มที่เช่นกัน ทำต่อไปโอ๊ต ต่างคนก็ต่างหวั่นไหว ละเริ่มจะไหวแรงแล้วซะด้วย ยั่วเข้าไปรุกเข้าไป นัวเนียเข้าไปอี๊กกกกกกก 5555 หูยยยฟินค่ะ จะรอถึงวันที่ต่างคนต่างเพ้อหาใครไม่ได้อีกแล้ว ชอบบบบบบจัง ละถ้าโอ๊ตรู้ใจตัวเองว่าชอบว่ารักไม่อะไรกับปาลินแล้วละก็นะ จีบพี่กุนต์ไปเลย อย่าช้านะเว้ย พี่กุนต์เสน่ห์แรงนะเออ 5555 //อ๊างงงงงง อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว อยากจะรอให้อัพหลายๆตอนค่อยอ่าน แต่ก็หักห้ามใจไม่ได้ ก่อนหน้าอ่านรวดเดียว 22 ตอนก็เล้ยต้องได้ตามทุกครั้งที่อัพต่อจากนี้ 555555 สนุกกมากค่ะ ชอบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 02-09-2016 23:37:36

ฟสเมิวฟหวใิวฟฝแิใวหงกงงแ
น้องอินทัชผู้แสนขยัน อยากจะทำงานตามหน้าที่แล้วสินะ ฮอลลลลล
พี่ก็ยั่วจัง ยืนเฉยๆก็ยั่วแล้วค่ะ กรี๊ดดดดดด
เขินมากอะไรมาก ตอนหน้าอย่าให้พี่กุนต์รอด ขอร้องงงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 03-09-2016 00:13:59

หึๆๆๆๆ เรื่องมันราบเรียบเพราะซึนามิดูดน้ำทะเลออกไป เพื่อมาถล่มฝั่งอยู่รึเปล่าเอ่ยย 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 03-09-2016 01:11:37

ชอบเวลาโอ๊ตมองพี่กุนต์ ดูเอ็นดูคนแก่ 55555
ช่างเปรียบเทียบ ชอบแบมอง ชอบจินตนาการว่าพี่กุนต์เหมือนตัวนั้นตัวนี้ คือน่ารักอ่ะ ตลกด้วย 5555

อิโอ๊ตนี่ชักทำเกินหน้าที่ ในโรงพยาบาลยังไม่เว้น ลักจูบเค้าอีกกก

ละมุนอะไรเช่นนี้ รักเรื่องนี้จัง

รักพี่กุนต์ เป็นนายเอกที่ชอบมาก รักมาก ให้ตาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: kawoat ที่ 03-09-2016 01:15:45

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย เค้ารู้สึกเอาจูบมาก part นี้ชอบๆๆๆ  :hao6: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 03-09-2016 03:18:53

สงบแน่นะคะ
ไม่ใช่เพื่อนสนิทที่อินทัชคิดไม่ซื่อจะทำทะเลแปรปรวนนะ  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 03-09-2016 07:53:05

ทำไมเค้ายังไม่ได้กันคะ!!! :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 03-09-2016 10:14:15

 :m31:อยากพ่นไฟใส่คนซักรีด กับคุณพยาบาลมาก
นี่2ครั้งแล้วนะ ที่มีมารมาขัด  โอ๊ย ขัดใจๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 03-09-2016 11:15:57

พึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ค่ะ พี่กุนต์น่ารักมากกก โอ๊ตนี่ยังไง คงเต็มไปด้วยความอยากตอบแทน แต่ไปๆ มาๆ ถึงขั้นแอบจูบที่รพ.เลยเนี่ยนะ เริ่มหลงสเน่ห์พี่กุนต์แบบไม่รู้ตัวสินะ555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Guill ที่ 03-09-2016 13:34:34

แวะมาติดตามจ้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: antavvanp ที่ 03-09-2016 14:19:57

ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยค่ะ o13
รักพี่กุนต์โทฟุจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 03-09-2016 15:13:27

เขิลลลลลลลลล

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 03-09-2016 23:29:28

มานั่งรอวันละหลายรอบ..^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 03-09-2016 23:42:43

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: krouy ที่ 03-09-2016 23:47:38

นี้แค่จูบหัวใจเจ๊เกือบจะวายเลยตาหนูโอ๊ตตต โอยยยยเจ๊ขอยาดม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 03-09-2016 23:48:14

 :hao3:ได้ดูดปากพี่หนูกุนต์ไป2รอบอร่อยไม๊????? :impress2:
เราอร๊อยยยยยย อร่อยยยย แฮร่!!!! :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 04-09-2016 09:45:08

โอยยย เขินนนน  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ma Lullaby ที่ 04-09-2016 22:21:42

กัดหมอนลุ้นกันต่อไปค่ะ

เมื่อไรข้าวโอ๊ตจะยอมให้พี่กุนต์เคี้ยวสักทีคะลูก :hao6:

#แม่ยกคนใหม่5555 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Loogling ที่ 04-09-2016 23:31:25

ได้กันเถอะ ลุ้นจนเหนื่อยแล้ววววว :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 05-09-2016 03:10:48

แค่จูบแต่บรรยายได้ฟินไปสามโลก
ขนาดยังไม่เชี่ยวพี่เค้ายังเทใจให้ขนาดนี้
อีกหน่อยจะถลำใจให้น้องขนาดไหน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 05-09-2016 09:13:48

วันนี้จะมาไหมเอ่ย อิอิ อยากเห็นเค้าเป็นผัวเมียกันแล้ว :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 05-09-2016 10:18:17

ว๊ายยยยยลักจูบอีกแล้ว เอหรือจะเรียว่าลักหลับจูบ หรือลักจูบหลับดีวะ 5555 เอาเป็นว่าพี่กุนต์โดนลักหลับอีกแล้วววววววว เขินเว้ย!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 05-09-2016 11:24:59

ลุงงกุนต์กับหลานโอ๊ต เหมาะกั๊น เหมาะกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 05-09-2016 14:29:44

โอ๊ตรุกหนักมากก  :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minzero ที่ 05-09-2016 16:21:52

มีความฟินจนต้องทำการทุบผนังห้องตัวเอง :z3:  :z3: :katai1: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 05-09-2016 17:16:04

แอบมาส่องง.อิอิ  :m22:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 05-09-2016 19:08:34

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: chuxm ที่ 05-09-2016 20:36:18

อ่านไปจิกหมอนไป :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: NUBTANG ที่ 05-09-2016 20:55:24

โอ้ยย มาต่อด่วน..... มาต่อด่วนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 06-09-2016 11:33:39

กระดึ๊บๆๆ ขอมาแจ้งข่าวคราวนะ :impress3:

 :heaven :heaven :heaven


ข้าวโอ๊ต เริ่ม feel sentimental กับ พี่กุนต์แล้วนะ :กอด1:


ใคร รอไม่ไหว Version ฉบับเต็ม เข้าไป อ่านที่ หน้า facebook  ของข้าวปั้น nigiri ด่วนๆๆๆ   :L1:

https://www.facebook.com/NigiriSushiNovel/?fref=ts

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 06-09-2016 15:35:53

มันปริ่ม  :-[ มันล้นในใจดีจัง  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: catchy ที่ 07-09-2016 02:10:23

พี่กุนดีกับใจเหลือเกิน ทีแรกว่าจะรออ่านให้จบทีเดียว แต่คนหวีดกันเยอะจนทนไม่ไหว
อ่านเลยก็ได้วุ้ย ค้างก็ทนล่ะ แล้วมันก็ดีกับใจจริงๆ รักพี่กุนเหลือเกิน ทำไมถึงเป็นคนดีได้
ขนาดนี้ สักวันโอ๊ตจะต้องรักพี่กุนมากๆแน่ๆ ใครจะทนไม่รักพี่ได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 07-09-2016 20:35:07

คิดถึงโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 07-09-2016 22:09:34

แอบไปอ่านในเพจมาล่ะ >///<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: 111223 ที่ 08-09-2016 16:46:39

ยิ่งอ่านยิ่งติด เรียลมากๆเลย
ชอบทั่งคู่เลยอ่ะ ทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 08-09-2016 19:31:37

ในเพจบอกจะมาวันศุกร์
พรุ่งนี้.. วันศุกร์ค่ะ
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 08-09-2016 21:22:45

 :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 09-09-2016 18:39:58

วันศุกร์แล้วเน้อออออออ  จงมาจงมา  :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 09-09-2016 19:31:05

 :z10:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 09-09-2016 21:27:23

ชอบเรื่องนี้มาก
สังเกตหลายตอนไม่มีชื่อปาลินเลย(หรืออ่านไม่เคลียร์)
รู้สึกดีกับความสัมพันธ์ที่พัฒนา ขอให้ไม่ใช่แค่เซ็กส์นะโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 09-09-2016 21:28:37

คืนนี้จะได้เจอพี่กุนไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 09-09-2016 21:33:28

ศุกร์ที่ 9 เดือน 9 ปี 59
จงมีสุข มารอความสุข..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.23] pg.44 -- 2/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: catchy ที่ 09-09-2016 23:26:40

มารอพิ๊หนูกุนต์ :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 10-09-2016 01:27:28

Chapter 24

“คุณกุนต์เป็นอะไร ทำไมดูเหม่อๆ” ไผทวางแก้วกาแฟลงกับโต๊ะไม้พลางเอ่ยปากทัก ‘หุ้นส่วน’
   
กนธีละสายตาจากวิวเจ้าพระยาตอนบ่ายแก่ แดดเป็นประกายส่องลงผืนน้ำ สะท้อนเงาระยิบระยับ เขายืดตัวตรงก่อนจะพิงพนักเก้าอี้ด้านหลัง “เปล่าครับ..พอดีกำลังใช้ความคิด”
   
“โจทย์ที่ผมขอไอเดียของคุณ..ไม่น่ายากเกินความสามารถมั้ง”
   
คนฟังยิ้มจาง ใครจะบอกออกไปว่าเขาไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย

..นอกจากเรื่อง ‘จูบ’ เมื่อคืนของเขากับอินทัช..
   
กนธีขยับแว่นสายตาให้เข้าที่ เขากำลังอ่านเอกสารและดูบัญชีที่ผ่านมา วันนี้เขานัดเจอคุณไผท จะได้คุยเรื่องที่ตกลงทำธุรกิจร้านอาหารร่วมกัน ที่จริงก็ไม่ได้มีอะไรมาก ส่วนใหญ่เป็นเรื่องจุกจิกยิบย่อยมากกว่า เขาพิจารณาดูแล้ว ร้านเดิมค่อนข้างเก่า อยากจะรีโนเวทบางส่วนและเจาะกลุ่มลูกค้ากลางคืนมากขึ้น เลยอยากจะเพิ่มในส่วนของบาร์และดนตรี แทนที่จะเป็นร้านอาหารธรรมดาทั่วไป กินเสร็จแล้วกลับเลยเหมือนอย่างแต่ก่อน
   
“ผมว่าเราน่าจะรับพ่อครัวเพิ่ม อาหารไทยอย่างเดียวมันเรียบไป” กนธีเขียนลิสต์ลงในกระดาษ การมีเมนูที่หลากหลาย มีเครื่องดื่มสารพัดในตัวเลือกจะเป็นอีกอย่างที่ดึงดูดผู้คน
   
ไผทพยักหน้ารับ ถึงแม้จะยังไม่อยากทุ่มงบตรงนี้ แต่เขาก็คล้อยตามเพราะค่อนข้างวางใจในตัวอีกฝ่าย
   
“ถ้าปรับปรุงพื้นที่ริมระเบียง เพิ่มโต๊ะ ส่วนนี้จะรับลูกค้าเพิ่มได้” คนอายุมากกว่าเคาะปากกาลงแผนผังของร้าน “รื้อผนังตรงนี้ออก เปิดเป็นมุมกว้าง จะได้เห็นวิวแม่น้ำตอนกลางคืน โต๊ะริมน้ำส่วนใหญ่คนจะจองกันเยอะที่สุด ขอบรรยากาศดีๆ เพลงเพราะๆ มีอะไรให้ดื่มสักหน่อย เท่านี้ก็ดึงคนได้หลากหลายแล้ว ทั้งวัยรุ่น กลุ่มเพื่อน คู่รัก แล้วก็ครอบครัว”
   
ไผทกอดอกมองอีกฝ่ายพูดไปเรื่อย เขายิ้มน้อยๆ ดูท่าทีเป็นการเป็นงานของคนตรงหน้า
   
“ความเห็นของผมมีแค่นี้ คุณว่ายังไง มีอะไรจะเสริมไหม” กนธีถอดแว่นออก
   
“ผมชอบให้คุณใส่แว่น”
   
เจ้าตัวนิ่งอึ้ง “ผมใส่แว่นแล้วเกี่ยวอะไรกับร้านอาหารของเรา”
   
ไผทหัวเราะ “ร้านอาหารของเรา..ชอบคำนี้ชะมัด”
   
กนธีส่ายหัว ถึงอย่างนั้นก็อดยิ้มขันไม่ได้ “มีสมาธิหน่อยครับ เมื่อกี๊หาว่าผมเหม่อ..ตอนนี้คุณเหม่อเสียเองนะ”
   
“ผมไม่ได้เหม่อ” เขาบอก “ผมมองคุณอยู่ต่างหาก ถ้าสายตาโฟกัสที่ใคร ใช้คำว่าเหม่อไม่ได้ครับ”
   
คำพูดของไผทคล้ายคลึงกับใครบางคนเมื่อคืนราวกับนัดกันมา
   
“ติดใจอะไรกับมือของผมหรือครับ”
   
“รู้ได้ยังไงว่าพี่มอง”
   
“ก็ผมจ้องพี่อยู่”
   
กนธีกระแอมในลำคอ ทำเป็นฟังผ่านเลยไป เขาอายุขนาดนี้แล้ว ผ่านการเชิญชวนแบบนี้มานักต่อนัก เพราะฉะนั้นไม่มีอะไรมาทำให้ไขว้เขวได้ ถ้าเขาไม่ได้เริ่มชอบอีกฝ่ายก่อน
   
ดังนั้น..ประโยคเดียวกัน แต่ต่างคนพูดกัน ย่อมมีผลต่อเขาไม่เหมือนกัน
   
“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ใช่ไหมครับ ถ้าคุณไม่เสนออะไร ผมจะเผด็จการแล้วนะ”
   
ไผทยักไหล่ เขาอ่านท่าทีมองเมินของกนธีออก ดังนั้นเขาจะไม่รีบร้อนรุกเข้าหา ร่างสูงเลยปรับท่าทีให้เคร่งขรึม ตัดอาการไร้สาระและดูช่างตื๊อทิ้ง
   
“ตกลงตามที่คุณว่า เพียงแต่ผมอยากให้แผนของเราค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบร้อนทำโครมเสียทีเดียว”
   
กนธียิ้ม “โอเคครับ ทำทีละสเต็ป..ถ้าอย่างนั้นอันดับแรก....”
   
ไผทกลับมาสนใจเอกสารบนโต๊ะแทนใบหน้าของอีกฝ่าย การเว้นระยะห่างและรู้จักช่วงเวลาที่เหมาะสม ทำให้กนธีรู้สึกสบายใจที่จะเพิ่มความใกล้ชิดมากขึ้น
   
เป็นธรรมดาของคนเรา เวลาถูกใครไล่ตาม ก็มักจะขอเผื่อช่องว่างระหว่างกันเอาไว้เพื่อรักษาพื้นที่ส่วนตัว เขาเองก็ควรจะเคารพขอบเขตตรงนี้เป็นการให้เกียรติฝ่ายตรงข้ามด้วย
   
..เขาคิดว่าเขาแคร์คุณกุนต์..เพราะคนๆนี้ไม่เหมือนกับใครอื่นที่เขาเคยเจอมา..
   
หลังจากคุยธุระเสร็จ กนธีก็ขอตัวกลับบ้านเลย พวกเขาตกลงว่าจะแบ่งหน้าที่กันดูแล เมื่อไรที่ไผทไม่อยู่กรุงเทพ กนธีจะเข้ามาคุมงานแทน ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีอะไร แค่คอยดูความเรียบร้อยและแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
   
“กลับบ้านไปก็พักผ่อนด้วยนะคุณ” ไผทเดินมาส่งที่รถ “ดูท่าทางเหมือนคุณนอนไม่พอ”
   
กนธีนวดคลึงต้นคอตัวเอง ยิ้มบาง “เมื่อคืนนอนไม่หลับนิดหน่อยครับ”
   
..แน่ล่ะ..กว่าจะข่มตาได้อีกครั้งก็ปาเข้าไปตีสอง..
   
..เพราะอาการร้อนๆหนาวๆที่ถูกปลุกด้วย ‘รสจูบ’ ของใครบางคนนั่นแหละ..
   
“นอนตกหมอนหรือไง”
   
เขาส่ายหัว “เมื่อคืนไปเฝ้าไข้คุณยายของโอ๊ตมา โซฟามันเล็ก ผมเลยวางหมอนแนวตั้ง รู้สึกไม่ค่อยถนัดนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ..ขอบคุณที่ถาม”
   
ไผทไม่ได้สนใจประโยคหลังเท่ากับคำว่า ‘เฝ้าไข้คุณยายของโอ๊ต’
   
..สนิทกันถึงขั้นนี้เลยหรือไง..ทุ่มเทให้มากไปหรือเปล่า..
   
“คืนนี้ขอให้หลับสนิท แล้วก็หายปวดแล้วกันนะครับ” เขาส่งยิ้มให้ ช่วยเปิดรถอย่างสุภาพ
   
กนธียิ้มรับ บอกขอบคุณคนที่ปิดประตูให้เสร็จ จากนั้นก็สตาร์ทเครื่อง ขับออกไปจากลานจอดรถของร้านโดยมีใครอีกคนมองตามไม่วางตา

.

.

.


เย็นนี้กนธีไม่ได้กลับไปที่คอนโด เขามีนัดกับเด็กๆจะดูหนังด้วยกัน เมื่อช่วงเช้าหลังจากที่พาคุณยายกลับบ้านแล้ว เขาก็ไปส่งโอ๊ตที่บ้านเพื่อน ตอนนี้ได้เวลาเลิกสอนพอดี เขาเลยถือโอกาสไปรับเจ้านั่นด้วยเลย
   
อินทัชออกมายืนรอหน้าปากซอย พี่กุนต์จะได้ไม่ต้องขับรถเข้าไป เขาเพิ่งสอนว่ายน้ำเสร็จ กว่าจะจับปูใส่กระด้ง กว่าจะเข้าบทเรียนเล่นเอามือเท้าเกือบเปื่อย แต่พอเข้าขากับน้องๆได้ดีแล้วทั้งเด็กและผู้ใหญ่ก็สนุกมากขึ้น
   
การรับมือกับเด็กวัยกำลังซนไม่ใช่เรื่องยาก เขาเองมีน้องอยู่สองคนเลยพอจะคล่องกว่าคนอื่น อาศัยแค่มีความใจเย็นและเอ็นดูเข้าว่า งานนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากสักเท่าไร
   
บีเอ็มสีดำคันคุ้นตาแล่นเข้ามาจอดเทียบข้างถนน อินทัชยิ้มทักอีกฝ่ายเมื่อขึ้นมานั่งข้างกัน
   
“ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้ง” กนธีออกปากเมื่อเจอหน้า “ผ้าเช็ดตัวอยู่ไหน เช็ดซะ เดี๋ยวเป็นหวัด”
   
“ผมแข็งแรงกว่าที่พี่คิดเยอะนะ” เขาหัวเราะ ถึงอย่างนั้นก็ยอมรื้อผ้าขนหนูผืนเล็กออกมา เขาเช็ดไปบ้างแล้ว แต่รีบไปหน่อยเลยยังเปียกอยู่บ้าง
   
“แข็งแรงแค่ไหนก็ป่วยได้ อย่าประมาท” ชายหนุ่มบ่น อาศัยจังหวะรถติด ดึงผ้าที่เด็กมันคลุมหัวไว้เฉยๆมาถือ แล้วรั้งต้นคอให้ก้มลงใกล้ จัดการขยี้ผมอย่างไม่ออมแรงนัก

“เจ็บๆๆๆ” อินทัชครางอู้ “หนังหัวผมหลุดหมดแล้ว”

“เจ็บก็เช็ดเอง เอ้า!”

อินทัชหัวเราะ กลับมานั่งพิงเบาะแล้วยีหัวตัวเองช้าๆ ไฟเขียวพอดี พี่กุนต์เลยต้องหันไปขับรถ ระหว่างที่เขานั่งเช็ดผมไปเรื่อย สายตาก็ลอบมองคนข้างกายด้วยความเผลอตัว

“พี่ปวดคอหรือ” เขาเห็นพี่กุนต์คลึงต้นคอหลายครั้ง

“อืม..ปวดเมื่อยนิดหน่อยน่ะ จริงๆก็แทบจะทั้งตัว คนแก่ก็งี้ นอนขดบนที่แคบนาน กระดูกกระเดี้ยวก็ไม่ค่อยสมประกอบอยู่ด้วย”

อินทัชนึกถึงคนที่นอนห่อตัวอยู่บนโซฟา ตั้งแต่ที่เขาตื่นกลางดึกแล้วเจอพี่กุนต์นั่งหลับอยู่ พออุ้มฝ่ายนั้นไปนอน เขาเองก็กลับไปนั่งสัปหงกจนเช้า ตื่นขึ้นมาถึงได้เห็นว่าพี่กุนต์นอนตะแคงข้าง เอามือหนุนแก้ม ขดเป็นตัวเอสกับเบาะ แล้วจะไม่ให้ปวดเมื่อยไปหมดได้อย่างไร

“ถ้านอนหงายก็ไม่เป็นไรแล้ว” เด็กหนุ่มพึมพำ

กนธีได้แต่นึกอยู่ในใจ..ไม่ใช่ว่าตอนแรกเขานอนหงายหรอกหรือ..นอนอยู่แบบนั้นกระทั่งถูกเจ้านี่มัน..ลักจูบเอานั่นแหละ เขาเลยกึ่งหลับกึ่งตื่น ได้แต่เอาหน้าซุกผ้าห่มไปกระทั่งเช้า

“แต่ผมก็ขอบคุณนะครับที่พี่อุตส่าห์ไปนอนเฝ้าไข้ยาย” อินทัชยิ้มจาง “ดูแลดียิ่งกว่าหลานสะใภ้เสียอีก”

คนฟังแทบจะสำลัก “หาได้แล้วหรือไง หลานสะใภ้ที่ว่าเนี่ย”

“ผมก็พูดไปอย่างนั้นเอง”

กนธีขบขัน กลับมาตั้งใจขับรถต่อ ถนนขาออกนอกเมืองค่อนข้างโล่ง ส่วนขาเข้ารถเริ่มติดประปราย อาจจะเพราะกลับมาจากต่างจังหวัดกัน

กำลังขับกลับบ้าน เขาก็เหลือบเห็นรถคันหนึ่งเปิดไฟกะพริบจอดอยู่ข้างทาง มีผู้หญิงเดินกระสับกระส่ายเหมือนกำลังรออะไรสักอย่าง เขาเห็นว่านี่ก็เริ่มมืด เสาไฟแต่ละต้นก็ห่างกัน เลยตัดสินใจไปยูเทิร์นเอาข้างหน้าทั้งที่ขับผ่านมาแล้ว

“มีอะไรหรือครับ”

“ผู้หญิงคนนั้นรถเสียน่ะ พี่ว่าจะไปดูหน่อย”

อินทัชหันกลับไปมอง เขานั่งอยู่ฝั่งซ้าย ยังไม่ทันสังเกตเหมือนพี่กุนต์เลย

“พี่นี่ใจดีชะมัด” เขาบอก “แต่ถ้ามาคนเดียว อย่าลงไปดูสุ่มสี่สุ่มห้านะครับ”

กนธียิ้ม เขาเข้าไปจอดห่างๆ เว้นช่วงจากรถคันที่เสียประมาณหนึ่งและเปิดไฟท้ายกะพริบไว้เช่นกัน

“ตอนนี้มีโอ๊ตอยู่ด้วยไง..พี่ถึงวางใจ”

อินทัชนิ่งเงียบกับคำพูดแสดงความมั่นใจในตัวเขาแบบโจ่งแจ้ง เด็กหนุ่มได้แต่ถอนใจอย่างระอาเมื่อพี่กุนต์ปลดล็อกประตูแล้วเดินลงไปถามไถ่หญิงสาวตรงหน้า

..คนๆนี้..จะใจดีกับทุกคนเกินไปแล้ว..

..ในร้อยคน จะมีแบบพี่กุนต์สักคนบ้างหรือเปล่านะ..

“ขอโทษนะครับ..รถเป็นอะไรหรือเปล่า” กนธีออกปากถามเจ้าของที่ดูท่าทางเป็นกังวล

อินทัชตามลงมา เขาคอยมองหลังระวังรถที่แล่นผ่าน ยังดีที่การจราจรไม่หนาแน่นมาก และไม่ได้มีใครขับเร็วขนาดที่จะมองไม่เห็นรถสองคันที่จอดต่อกัน

“ยางรั่วน่ะค่ะ..สงสัยจะขับทับเศษแก้ว”

กนธีนั่งยองๆลงมอง เธอบอกว่าล้อหน้าทางซ้ายทับแก้ว พอเขาลองดู ก็เห็นว่าเป็นอย่างนั้นจริง

“มียางสำรองไหมครับ” เขาพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นมาแล้วดึงชายเสื้อออกนอกกางเกงให้ทะมัดทะแมงขึ้น “อุปกรณ์..ประแจขันน็อตกับแม่แรงอยู่หลังรถไหม”

“คิดว่ามีค่ะ” เธอตอบ “เดี๋ยวเปิดท้ายรถก่อนนะคะ”

อินทัชเดินมาดู เขาเลิกคิ้วเมื่อเห็นพี่กุนต์ควักแว่นสายตามาใส่พลางบอกให้เขาใช้มือถือเปิดไฟส่องที่ล้อ
   
“พี่จะทำอะไรน่ะ”
   
“เปลี่ยนยางให้คุณเขาน่ะสิ”
   
อินทัชอึ้งไป “ทำเป็นหรือพี่ รอช่างมาทำให้ไม่ดีกว่าหรือ”
   
“เปลี่ยนเองใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีหรอก แต่รอคนมาเนี่ย นานแน่” เขาหันมองหญิงสาวที่เดินมาหา “เจอไหมครับ”
   
“เจอค่ะ..คือคุณจะช่วยหรือคะ” เธอถามอย่างงุนงง เพราะนี่ก็จอดรถไว้ข้างทางแบบนี้มาสักพักแล้ว ไม่เห็นจะมีใครลงมาช่วยดู เพิ่งจะมีคุณผู้ชายคนนี้คนแรกนี่แหละ
   
“ผมทำเป็นครับ รับรองว่าขับไป ล้อไม่หลุด” กนธียิ้มขัน “โอ๊ตไปเอาของมาให้พี่หน่อย แล้วกลับมาฉายไฟให้ด้วย”
   
อินทัชทำตามอย่างว่าง่าย พอหิ้วยางรถกับอุปกรณ์มาวาง เขาก็ถอยมาก้าวหนึ่งเพราะตัวเองทำไม่เป็น ได้แต่มองพี่กุนต์เอาแม่แรงสอดเข้าข้างรถ จากนั้นก็เอาประแจสวมน็อต ขึ้นไปเหยียบให้มันคลาย

ชายหนุ่มผละออกมาโยกแม่แรงให้รถสูงขึ้นแล้วค่อยเอาน็อตออก ถอดล้อที่ยางรั่วมาวางด้านหลัง
   
“ส่งล้อใหม่มาที” เขาบอกเด็ก
   
กนธีคุกเข่ากับพื้นถนน ค่อยๆใส่ล้อสำรองเข้าไป หมุนน็อตและบิดไว้พอประมาณ จัดการไขแม่แรงลงแล้วก็ย้ำน็อตล้ออีกทีด้วยประแจ เขาใช้เท้าเหยียบเพื่อให้มันแน่นที่สุด
   
“เรียบร้อยครับผม” ร่างสูงโปร่งปัดมือที่เปื้อน ช่วยแบกล้อเก่าไปใส่ไว้หลังรถให้เรียบร้อย
   
“ขอบคุณนะคะ..ขอบคุณจริงๆ” หญิงสาวมองเขาด้วยท่าทีซึ้งใจ “ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี คือถ้าไม่รังเกียจ..” เธอเปิดกระเป๋าเงิน แต่ก็ดูลังเลเพราะเห็นบีเอ็มคันโก้ที่จอดซ้อนหลัง ราคารถของเขาแพงกว่าโตโยต้าที่เธอขับด้วยซ้ำ
   
กนธีรีบปฏิเสธเมื่อรู้ว่าเธออยากให้สินน้ำใจ “ผมขอแค่น้ำล้างมือก็พอครับ..ถ้าคุณมี”
   
สาวเจ้ายิ้มเก้อเขิน รีบเอาน้ำขวดในรถมาส่งให้ ผู้ชายคนนั้นผละไปล้างมือที่เปื้อนคราบแล้วเดินกลับมาหา
   
“ยังไงถ้าไม่แน่ใจ ขับไปอีกระยะจะมีปั๊มน้ำมัน ลองให้เด็กปั๊มเช็กดูครับ” เขาบอก “ผมคงต้องขอตัวก่อน เดินทางปลอดภัยนะครับ”
   
“เดี๋ยวก่อนค่ะ” เธอท้วง “คือ..ถ้าจะขอเบอร์ติดต่อ เผื่อว่าอยากจะเลี้ยงกาแฟสักแก้ว..”
   
“อย่ากังวลเลยครับ ไม่ต้องตอบแทนอะไรผมหรอก คนเราเห็นใครเดือดร้อนก็ควรเข้ามาช่วยโดยเฉพาะกับผู้หญิงตัวคนเดียวค่ำๆมืดๆแบบนี้” กนธียิ้มจาง “ผมกลับก่อนนะ ขับรถระวังๆนะครับ”
   
เธอยิ้มส่ง ทั้งยังตามมาขอบคุณถึงที่รถด้วย
   
ตอนกลับเข้ามา อินทัชหันมองคนที่หยิบทิชชูจากด้านหลังมาเช็ดเหงื่อบนหน้า ข้างนอกอากาศร้อนอบอ้าว แต่พี่กุนต์ก็ไม่บ่นสักคำ ยังเต็มใจช่วยเหลือเธออย่างดี
   
กนธีขับออกจากข้างฟุตปาธ รู้สึกสบายใจที่ไม่ยอมปล่อยผ่าน
   
“ผมว่านะ..ถ้าพี่ให้เบอร์คนทุกคนที่พี่ช่วยและยอมสานต่อ พี่อาจจะหาเนื้อคู่เจอแล้วก็ได้”
   
“เกี่ยวอะไรกัน” เขางุนงง เร่งแอร์ขึ้นอีก
   
อินทัชยิ้ม เท้าแขนกับขอบประตูรถ “สาวคนเมื่อกี๊ท่าทางถูกใจพี่มากเลย ผู้หญิงขอเบอร์ เขาก็อยากคุยต่อเหมือนกันนะ อุตส่าห์จะเลี้ยงกาแฟ พี่ก็ปฏิเสธซะงั้น”
   
“ถ้าบอกว่าจะเลี้ยงน้ำมะเขือเทศ พี่จะพิจารณา” กนธีขำ
   
“น้ำมะเขือเทศน่ะ ผมไปซื้อให้กินก็ได้”
   
“ว่าแล้วก็อยากกินน้ำส้มจัง ในตู้เย็นน่าจะยังมีส้มเหลือ” คนอายุมากกว่าอมยิ้ม หันมาหาอีกฝ่าย “เอาไว้กลับถึงบ้าน ให้โอ๊ตทำให้กินได้ไหม..พี่ชอบน้ำส้มคั้นของโอ๊ตมากเลย”
   
อินทัชนิ่งไปอีกอึดใจกว่าจะเรียบเรียงความคิดได้ เขาหัวเราะ นวดคลึงหว่างคิ้วอย่างปวดหัวนิดๆ

บางครั้งก็ขำตัวเอง ทุกวันนี้เขาไม่ค่อยจะได้เป็นผู้นำนัก ส่วนใหญ่มีหน้าที่ทำงานบ้านและทำกับข้าว ตอนพี่กุนต์ชมว่าเขาทำอาหารอร่อย มันก็รู้สึกดีอยู่หรอก แต่ไปๆมาๆ พอเริ่มทำอาหารรสถูกปากอีกฝ่าย แต่ไม่มีหน้าที่เท่ๆอย่างอื่นให้ทำ ขับรถก็ไม่ได้ เปลี่ยนล้อก็ไม่เป็น เขาเลยเคอะเขินไม่น้อย 
   
“รู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายภรรยาชะมัด..”
   
“หือ..บ่นอะไร” กนธีฟังไม่ถนัดเพราะกำลังหมุนหาคลื่นวิทยุช่องเพลงสากล
   
“เปล่าครับ” เด็กหนุ่มยิ้มจาง มองคนข้างกายที่ยกมือขึ้นเสยผม
   
เศษทิชชูติดอยู่ข้างแก้มพี่กุนต์ เขาเลยรอจังหวะรถติดแล้วเอื้อมมือไปดึงออกให้
   
“ดึงแก้มพี่ทำไม” กนธีมองเลิ่กลั่ก
   
“ผมดึงทิชชู ไม่ได้ดึงแก้มพี่”

“ไหนทิชชู”

อินทัชแบมือว่างเปล่า ก็เขาปัดมันออกไปแล้ว จะมีหลักฐานได้ยังไง “ถ้าผมอยากจับแก้มพี่ ผมขอตรงๆก็ได้ ไม่แกล้งจับแล้วมาโทษทิชชูหรอกน่า”

กนธีหน้าร้อนวูบ หันกลับไปมองไฟแดงพลางดูตัวเลขร้อยกว่าที่ค่อยๆลดลง

“ทีเมื่อคืน..ยังไม่ขอเลย”

..แน่นอนว่าอินทัชได้ยิน..

“เมื่อคืน..” เขาหลุบตาลงมองริมฝีปากอีกฝ่าย “ผมไม่ได้ขอ เพราะว่าพี่หลับไปแล้ว”

กนธีไม่ตอบ ทำเป็นหูทวนลม โชคดีที่ช่องนี้เปิดเพลงเพราะ เขาเลยชี้ให้ฟัง “Killing Me Softly ไม่ได้ฟังมานานแล้ว”

อินทัชไม่ได้สนใจเพลงเท่ากับสล็อธสูงอายุที่ดูจะเชื่องช้า มะงุมมะงาหรา และทำอะไรติดขัดหนักกว่าเก่าเมื่อถูกพูดจี้จุด..เป็นแบบนี้ก็น่าเอ็นดูดีเหมือนกันนะ

“ผมเพิ่งรู้ว่า ถ้าจะทำอะไรพี่ ต้องขอเป็นทางการเสียก่อน”

กนธีหน้าร้อนอีกครั้ง “มันก็ไม่ขนาดนั้น..”

เด็กหนุ่มอมยิ้ม ขยับเข้าไปใกล้ วูบแรกในใจ เขาอยากหยอกเอิน “แต่มันก็ดีเหมือนกันนะครับ จริงจังดี อย่างเช่นว่า..พี่กุนต์..ผมขอจูบพี่ได้ไหม แล้วพี่ก็ตอบว่า ได้สิ..”

คนฟังหันมองไปนอกหน้าต่างรถ

อินทัชมองใบหูที่ขึ้นสีแดงของอีกฝ่าย ความรู้สึกบางอย่างแล่นผ่านในใจ เรียกร้องให้เขาลองจับปลายติ่งหูนั้นดู..อยากรู้ว่าจะนุ่มนิ่มเหมือน ‘แก้ม’ ไหม แต่เพราะว่าพี่กุนต์หันมาก่อน เขาเลยไม่ได้ทำอย่างที่สงสัย

ที่จริงแล้ว..เขาเปลี่ยนโฟกัสสายตาจากใบหู..เป็นเรียวปากสีอ่อนแทน

“พี่กุนต์..” เขาพึมพำ

“อะไร”

“ผมขอลองจูบ..แบบที่พี่ไม่ได้หลับดู..จะได้หรือเปล่าครับ”

กนธีมองด้วยสายตาเหลือเชื่อ และอินทัชก็ลงความเห็นว่ามันคือสายตาของหนูแฮมสเตอร์เวลาตกใจ
   
“ก็พี่บอกให้ขอ ผมเลยขอไง”
   
“ไม่ต้องตรงไปตรงมาขนาดนั้น!”
   
“แปลว่าทำได้เลย?”
   
“ก็ไม่ใช่อย่างที่คิด..” คนอายุมากกว่าหลับตาลง
   
ให้ตายเถอะวะ..หัวใจเขาเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ กลัวว่ากว่าจะถึงคราวมีอะไรกัน..อาจจะหัวใจวายเฉียบพลัน ไม่วันใดก็วันหนึ่ง
   
“พี่กุนต์..” อินทัชเรียก
   
กนธีหันมอง ว่าจะแกล้งดุเด็กที่ซนไม่เข้าเรื่อง ตอนนี้รถติด มันไม่น่ามาแหย่เขาแบบนี้ แต่พอเอียงหน้าไปทางคนด้านข้าง ไอ้ตัวร้ายก็ชะโงกเข้าหาแล้วประกบปากลงอย่างไม่รีรอ
   
โชคดีเหลือเกิน..ที่รถคันนี้ติดฟิล์มค่อนข้างหนา
   
ชายหนุ่มหลับตานิ่ง ความตั้งใจหดหายเมื่อถูกขบปากเบาๆทั้งด้านบนและด้านล่าง ปากร้อนผ่าวเปิดออก จากนั้นก็เม้มลงอย่างอ่อนโยน เบาหวิวคล้ายกับปุยนุ่น
   
อินทัชล่าถอยไปอึดใจแล้วถึงเข้าหาใหม่ คราวนี้เขาค่อยๆแทรกลิ้นเข้าไปด้านใน วินาทีแรกโลมเล้าตามไรฟันขาวสะอาด แล้วจึงเริ่มไล้เลีย ซุกซนเหมือนกำลังตามหาเป้าหมาย พอปลายลิ้นแตะต้องลิ้นของอีกฝ่ายก็ตรงเข้าหยอกเย้า ยั่วอีกคนให้ตอบสนองกลับ
   
ความอุ่นชื้นและเปียกชุ่มกวัดกวาดซึ่งกันและกัน ใบหน้าทั้งสองเอียงหากัน และเสียงจูบก็ดังผะแผ่ว
   
..ไม่ต่างไปจากเสียงหัวใจที่เต้นรัวแรง..
   
พวกเขาจูบกัน กระทั่งตัวเลขบนไฟถอยลงมาถึงยี่สิบ และยังลดต่อไปเรื่อยๆ แต่ละฝ่ายเลยต้องผละออก
   
“คราวนี้..” อินทัชพึมพำ   

“คราวนี้อะไร..” คนถูกกระทำยกหลังมือขึ้นเช็ดปากของตน มันยังร้อนและชุ่มฉ่ำเหมือนเคย 
   
“จะถามว่า..คราวนี้ พี่หายใจทันหรือยัง”
   
กนธีหน้าร้อนจัด “เห็นเป็นหนูทดลองจูบหรือ”
   
“หนูกุนต์..” อินทัชยิ้มขัน “ผมอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับพี่..มันเลยต้องซ้อมบ่อยไงล่ะ”
   
อีกคนได้แต่มองถนน จมูกกลายเป็นสีเรื่อขึ้น
   
..เลี้ยงเด็กมาสี่คน..ทำไมเจ้าเด็กคนที่ห้าถึงทำให้เขาเหนื่อยได้ขนาดนี้นะ..
 
..อาจเพราะว่า ‘หัวใจ’ เต้นแรงบ่อย..แทบไม่ค่อยได้พักเลย..

.

.

.


“เย้~ พี่กุนต์มา” อ้นกับอุ้มวิ่งหน้าตั้งเข้ามารับ ตอนนี้เด็กๆเห่อพี่ชายคนใหม่ เลยหลงลืมพี่โอ๊ตไปเสียสนิท
   
“เออ..เรามันหมาหัวเน่า” อินทัชบ่น ช่วยหอบของลงมาจากท้ายรถ สาวใช้ของพี่กุนต์จะมารับแทน แต่เขาบอกปัด
   
กนธีขบขัน เขาหิ้วกล่องอันใหญ่เข้าบ้าน พอดีก่อนหน้าที่จะไปหาคุณไผท เขาแวะห้างแล้วซื้อของมาฝากเด็กๆนิดหน่อย ถือเป็นของขวัญต้อนรับ
   
“มาดูนี่เร็วอ้น..อุ้ม ไม่รู้ว่าพวกเราชอบไหม”
   
สองหน่อวิ่งเร็วปรื๋อตามพี่กุนต์ไปทางห้องรับแขก พี่กุนต์นั่งลงกับพื้นใกล้โต๊ะกระจก จากนั้นก็หงายกล่องกระดาษที่ด้านหนึ่งเป็นพลาสติกใสขึ้นมาให้ดู
   
“แต๊น!” กนธียิ้ม “เรือกับเฮลิคอปเตอร์”
   
เด็กๆส่งเสียงฮือฮา ลูกตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น มือน้อยๆลูบคลำเรือบังคับสีแดงแบบ Racing boat ยาวหนึ่งร้อยยี่สิบเซนติเมตร มีรีโมทบังคับเป็นแบบไกปืน ใช้เร่งเครื่องและเลี้ยวได้ตามใจ อีกอันเป็นเฮลิคอปเตอร์ขนาดใหญ่ ความยาวจากหัวถึงท้ายประมาณร้อยยี่สิบห้าเซนติเมตร หน้ากากเป็นพลาสติกพ่นสีน้ำเงินสวย โครงสร้างเป็นโลหะอัลลอย บังคับด้วยรีโมท เร่งได้ทั้งความแรงมอเตอร์และบังคับให้บินขึ้นลงหรือไปซ้ายขวา
   
อินทัชเท้าคางมองของเล่นที่พี่กุนต์สรรหามาปรนเปรอให้น้องชายของเขาแล้วได้แต่ส่ายหัว ถึงอย่างนั้นก็อดยิ้มตามท่าทางตื่นตะลึงของไอ้แสบสองตัวไม่ได้
   
“พี่ไม่รู้ว่าใครชอบแบบไหน เพราะฉะนั้น..แบ่งกันเล่นนะครับ” กนธีบอก “เอาไปชาร์จไฟก่อน พอเต็มแล้วก็เอาไปลุยกันเลย เล่นในสระว่ายน้ำนะ ถ้าลงบ่อปลาคาร์ฟ ปลาพี่จะตกใจตายกันหมด”
   
อ้นกับอุ้มโผเข้ากอดผู้ใหญ่ตรงหน้า ยกมือไหว้ขอบคุณอย่างเรียบร้อย ตั้งแต่เกิดมา สองพี่น้องยังไม่เคยได้แตะของเล่นราคาพันกว่าแบบนี้มาก่อน ถึงจะเกรงใจพี่กุนต์มาก แต่ก็ปกปิดความตื่นเต้นยินดีไว้ไม่มิดเหมือนกัน
   
“คราวนี้ก็มีครบ ทัพบก ทัพเรือ ทัพอากาศ” อินทัชถอนหายใจ “ถนอมให้ดีนะ ห้ามทิ้งขว้าง เล่นเสร็จก็ต้องเก็บ”
   
เด็กๆตะเบ๊ะรับ ต่างฝ่ายต่างแบกของเล่น วิ่งตัวปลิวไปอ่านคู่มือการเล่น
   
คล้อยหลังเจ้าสองตัว อินทัชก็หันมาทางคนด้านข้าง พี่กุนต์ยังมีกล่องของที่ยังไม่ได้แกะอยู่อีก ท่าทางหลังจากส่งยายกลับบ้าน เจ้าตัวจะไปช็อปปิ้งเพลิน
   
“นี่อะไรครับ”
   
“โมเดลรถไฟไทยน่ะ” กนธีหยิบแว่นมาสวม
   
“ละเอียดน่าดูเลย” เขาก้มลงมองดีเทลยิบย่อย โมเดลชิ้นนี้ไม่เหมือนของเล่นพลาสติกทั่วไป มันเก็บรายละเอียดตู้รถไฟอย่างชัดเจน ทั้งสี ทั้งเครื่องจักรแต่ละชิ้น

“ดูนี่สิ..ข้างในมองทะลุเห็นที่นั่งด้วย” กนธีมีท่าทางภูมิใจ

อินทัชมองตาม เขายิ้มมุมปากก่อนจะเบนสายตาไปยังใบหน้าของคนอายุมากกว่าที่ดูจะตื่นเต้นเหมือนเด็ก

“พี่กำลังสะสมทีละโบกี้ แล้วก็เก็บของแต่งไปด้วย ในอนาคต ถ้าไม่แก่ตายไปก่อน พี่จะสร้างทางรถไฟจำลอง ทำภูเขา ทำอุโมงค์ ทำต้นไม้”

เด็กหนุ่มขำ นัยน์ตาสีอ่อนคู่นั้นเป็นประกายวาววับเหมือนกลับไปเป็นเด็กวัยรุ่นอีกหน พี่กุนต์ลุกขึ้นยืน เดินไปทางตู้โชว์กระจกใสในห้องรับแขก เขาเพิ่งสังเกตว่าในนั้นมีโมเดลยานพาหนะชิ้นอื่นอยู่ด้วย แต่ดูท่าทางอีกฝ่ายจะชอบรถไฟเป็นพิเศษ
   
“ถ้าพี่ซื้อชินกันเซนผมก็เข้าใจนะ แต่รฟท. ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง มันน่าสนใจยังไงหรือ”
   
กนธีเปิดตู้กระจกออก ค่อยๆวางโมเดลลงไปอย่างระมัดระวัง “น่าสนใจตรงความเก่านี่แหละ คลาสสิคดี”
   
“เคยขึ้นรถไฟตู้ธรรมดาหรือยังครับ..จะได้รู้ถึงความคลาสสิคโคตรๆ” 
   
ชายหนุ่มหัวเราะ “ยังเลย ไม่รู้จะขึ้นไปไหน”
   
อินทัชอมยิ้ม “เอาไว้สักวัน..ผมจะชวนพี่นั่งรถไฟไปเที่ยวทะเล ผมว่าสนุกดีนะ”
   
“พรุ่งนี้เลยไหม”
   
“ยังครับ” เขาหลุดหัวเราะ “ใจเย็นๆ ทำใจร้อนเป็นวัยรุ่นไปได้”
   
กนธีเตะถุงพลาสติกใส่อีกฝ่าย “หาว่าพี่แก่อีกแล้วไอ้โอ๊ต”
   
“อะไรกัน พี่คิดไปเองต่างหาก” อินทัชขำ ก้าวหนีคนที่เตะแผ่นโฟมใส่เป็นประการต่อไป “ฝุ่นเยอะนะพี่”
   
“กินฝุ่นไปซะ! แก่กว่าแล้วไงวะ” เขางุ่นง่าน “เห็นแก่แบบนี้ แต่จริงๆยังวัยรุ่นเว้...” เสียงโวยวายหายไปในลำคอเมื่อฝ่ายตรงข้ามโน้มหน้าลงมาหา..ปากอุ่นร้อนประกบจูบอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
   
กนธียืนอึ้ง มองเจ้าโอ๊ตที่ผละออกไปตาไม่กะพริบ
   
ร่างสูงยิ้มจาง จ้องแฮมสเตอร์ขี้ตื่นด้วยความเอ็นดู เขาก้าวเข้าหา ช่วงตัวสูงใหญ่ยืนเบียด

“จะว่าไปก็ยังเด็กอยู่จริงๆด้วย” เสียงทุ้มต่ำพึมพำ ไล้ปลายนิ้วโป้งที่แก้มคนตรงหน้า “ทั้งที่แก้ม..” จากนั้นก็เลื่อนนิ้วลงมาลูบริมฝีปากอ่อนนุ่ม “แล้วก็ปาก..” ชะโงกหน้าเข้าไปจูบอีกครั้ง “นิ่มเหมือนเด็กแรกเกิดเลย..”
   
คนฟังรู้สึกหูอื้อ ตาลาย ก่อนที่ไอร้อนผ่าวจะพุ่งสูงในตัว
   
“ผมไปดูข้าวเย็นให้นะครับ..” อินทัชกระซิบ กดจูบเรียวปากอุ่นอีกครั้งด้วยความมันเขี้ยว ถือโอกาสขบกัดไปหน่อยเป็นการเย้าแหย่ “เลิกอึ้งได้แล้ว..จูบแค่นี้ทำช็อกไปได้”
   
..ถ้าทำมากกว่านั้น..ไม่สลบไปเลยหรือไง..
   
“ม..ไม่ได้ช็อกเว้ย” เขาแก้ต่าง แค่ตกใจต่างหาก ไม่คิดว่ามันจะจู่โจมเข้ามา
   
..ไหนบอกว่าจะขอก่อนไงล่ะ!..
   
“เอาน่า..ไม่ช็อกก็ไม่ช็อก แค่ไม่ชินใช่ไหมล่ะครับ” อินทัชยักไหล่ ค่อยๆถอดแว่นสายตาออกให้แล้วส่งคืนพี่กุนต์ “จูบบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินเอง”
   
กนธีมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินหายไปทางห้องครัว เขาผ่อนลมหายใจออกพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 10-09-2016 01:28:17

.

.

.



หลังมื้อค่ำพร้อมหน้าพร้อมตากัน คุณยายขอปลีกตัวไปพักผ่อน ส่วนอ้นกับอุ้มกำลังเห่อของเล่นใหม่ เลยขออนุญาตพี่กุนต์ไปเล่นเรือที่สระ กนธีให้สาวใช้ตามไปดูแลเด็กๆ ส่วนเขายืนเชียร์อยู่สักพักก็ปลีกตัวเข้าห้องโดยไม่ลืมกำชับว่าหลังจากน้องๆเล่นเหนื่อยแล้วก็ให้พาเข้านอนด้วย
   
เขาเข้าไปอาบน้ำสระผม ตอนออกมาด้านนอก กระจกขึ้นฝ้าขาวเพราะไอน้ำ กนธีใช้ฝ่ามือลูบให้มันหายพลางมองปลายผมที่ยาวระต้นคอ คิดว่าในวันสองวันนี้จะต้องไปตัดให้สั้นเหมือนเดิมสักที
   
เงาสะท้อนจากกระจกเผยให้เห็นผู้ชายวัยสี่สิบ ร่องรอยตามใบหน้าเริ่มชัดขึ้น ทั้งริ้วตรงหางตา เส้นบางๆแถวมุมปากที่เพิ่มเวลาหัวเราะ และบ่อยครั้ง เขาก็มักจะเจอผมขาวแซมขึ้นมาให้รำคาญใจเล่น
   
กนธีได้แต่ยิ้มขัน เขารักษาสุขภาพก็จริง กินผักผลไม้ ดื่มน้ำเปล่า ออกกำลังกาย พักผ่อนให้พอ แต่มันก็คงจะรั้งได้เท่านี้ นับวันตัวเลขยิ่งเพิ่มมากขึ้น ปลายปีนี้ เขาจะสี่สิบเต็ม ล่วงเข้าเดือนใหม่ก็จะกลายเป็นสี่สิบเอ็ด
   
..อีกหน่อยก็กลายเป็นคุณลุง..คุณตา..
   
นึกแล้วก็ต้องถอนหายใจเนือยๆ
   
ปูนนี้แล้ว..ลุงอย่างเขายังใจเต้นกับการหยอกล้อของเด็กหนุ่มอยู่ได้
   
“ตั้งสติหน่อยลุง” กนธีส่ายหัว วัยขนาดนี้ สายเกินไปจะมาเริ่มต้นใหม่แล้วล่ะมั้ง..และถึงจะปลอบใจตัวว่าไม่แก่เกินแกงอย่างไร การจะหาคนจริงใจอย่างวันเก่าๆ มันก็คงยากเต็มที
   
เว้นแต่จะคิดว่า ‘ขอให้ได้รักอีกสักครั้ง ตายไปก็ไม่เสียดาย’ แบบนั้นค่อยว่าไปอย่าง
   
เขามองตนเองอย่างขบขัน เลิกคิดฟุ้งซ่านแล้วหยิบเสื้อคลุมมาสวม เอาผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมที่เปียกโชก ขณะก้าวออกจากห้องน้ำ ปากก็พึมพำ “สังขารไม่เที่ยงแท้ ตีนกาสองเส้นวันนี้ก็ไม่เที่ยงแท้..ให้หมอขึงเดี๋ยวก็หาย” แต่อันที่จริง..มันจะย่นก็ให้ย่นไปตามธรรมชาติร่วงโรยเถอะ อย่าไปฝืนแรงโน้มถ่วงโลกเลย
   
“ตายไปเดี๋ยวก็เผา” เขาถอนหายใจ เดินกลับเข้าห้องนอนแล้ววางหมอนตั้งพิงหัวเตียง ตั้งใจจะเป่าผมและอ่านงานไปพลางๆ ผมแห้งเมื่อไรแล้วค่อยเข้านอน
   
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น กนธีเงยหน้าจากเอกสารที่ดิน เขากำลังนั่งนวดคอตัวเองเพราะเมื่อคืนไปนอนเฝ้าคุณยายของอินทัชมาแล้วโซฟามันค่อนข้างเล็ก นอนไม่ถนัดนัก
   
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนไล่ความเมื่อยขบ พอเปิดประตูออกก็เจออินทัชยืนอยู่ เด็กหนุ่มอาบน้ำ ใส่ชุดนอนเรียบร้อย ท่าทางจะเพิ่งสระผมมาเหมือนกัน คงเพราะวันนี้ไปแช่คลอรีนตั้งหลายชั่วโมง
   
ใจคนมองเต้นแรงอยู่ห้าวินาที พอปรามตัวเองได้ถึงจะสงบลงบ้าง
   
“อะไรหรือ” เขาหลุบตาลงดู อินทัชถือแก้วกระเบื้อง มีน้ำต้มอะไรสักอย่าง กลิ่นจะว่าหอมก็หอม แต่เดาได้เลยว่าขมแน่
   
“เห็ดหลินจือครับ ยาอายุวัฒนะของจีน” อินทัชพูดยิ้มๆ
   
กนธีหัวเราะ เขากำลังปลงตกว่าสังขารไม่เที่ยงแท้ จะตายวันตายพรุ่งก็ต้องทำใจ แต่ตอนนี้เด็กมันเอาสมุนไพรมายืดชีวิตให้เฉยเลย “จะได้ตายช้าหน่อยใช่ไหม” เขารับมาจิบ จากนั้นก็ตีหน้าปุเลี่ยน..ขมจริงๆพับผ่า
   
“ฝืนใจหน่อยพี่ หวานเป็นลม ขมเป็นยา เหมือนรสผักคะน้าที่พี่บอกผมไง”
   
..ก็ยังอุตส่าห์จำได้นะ..
   
เขายิ้มบาง กลั้นใจดื่มจนหมดแก้วแล้วส่งคืน แต่อินทัชยังไม่ขยับตัวไปไหน
   
“มีอะไรหรือเปล่า” เขาเหลือบมองนาฬิกา เห็นว่าสี่ทุ่มกว่าแล้ว เด็กมันยังไม่ไปนอนอีก
   
“จะไม่ชวนผม...เข้าห้องหน่อยหรือครับ”
   
กนธีชะงัก ไอร้อนผ่าวพลันแล่นวูบขึ้นมาสองข้างแก้ม
   
“มัน..ดึกแล้วนะ” เขาพึมพำ “คืนวันอาทิตย์ไม่มีบิ๊กซีนีม่า”
   
อินทัชเหลือบมอง “ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะเข้าไปดูหนัง”
   
กนธีกลั้นหายใจ เสียงในอกเต้นรัวแรง เขาได้แต่กระแอมเบาๆแล้วถอยหลังให้ ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา วางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะด้านข้างตอนที่เขางับประตูปิด
   
พวกเขาเงียบกันไปทั้งคู่ อินทัชกวาดมองรอบด้านก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่เตียงหลังใหญ่ ผ้าปูที่นอนยับย่น หมอนสองใบบนฟูกตั้งพิงเบาะหัวเตียงไว้ มีกองกระดาษวางกระจัดกระจาย แปลว่าพี่กุนต์ยังไม่นอน

“ผมเห็นพี่บ่นว่าปวดคอ..ก็เลยจะมานวดให้”

“อย่างนั้นหรือ” กนธีลอบถอนหายใจ แต่แล้วก็หลุบตามองมือของอีกฝ่าย “ไหนล่ะ..เคาน์เตอร์เพน”

อินทัชชะงัก แบมืออย่างจนมุม รู้สึกเคอะเขินที่หลงลืมไปเสียสนิท

“พี่น่าจะมีนะ..ขอไปหาก่อน” เขาเดินผ่านคนอายุน้อยกว่าแต่เจ้าโอ๊ตรั้งข้อมือไว้

เด็กหนุ่มจับติ่งหูคนตรงหน้าแล้วบีบเบาๆ “หูแดงแน่ะครับ..”

กนธีหันมาเผชิญหน้า เขาอาจจะเป็นผู้ใหญ่ที่ผ่านเรื่องพรรค์นี้มาพอสมควรแล้วก็จริง อาจจะพูดเรื่องบนเตียงได้อย่างไม่กระดากปากตอนยื่นข้อเสนอ แต่พอถึงเวลา ‘ปฏิบัติ’ มันก็ชวนให้เก้กังทุกทีไป

..แก่ขนาดนี้แล้ว ถึงความอายจะน้อยลง แต่จะให้อ้าแขนเชิญชวน บอกให้เข้ามาทำเลยก็ใช่เรื่อง..

“แดงมาถึงหน้าแล้ว” อินทัชทัก

“เงียบเถอะ” เขาขมวดคิ้ว ดุไอ้เด็กกวนอารมณ์ มันขยันปั่นหัวเขาเสียจริง “ลงไปเอาเคาน์เตอร์เพนมาไป”

กนธีหายใจติดขัดเมื่ออีกคนเดินเข้าหา แขนแข็งแรงรวบตัวเขาเข้าไปกอด เสียงพร่าต่ำกระซิบข้างหู

“เอาไว้ทีหลังได้ไหมครับ”

ใบหน้าคมเข้มโน้มต่ำ กนธีปิดตาลง ขณะพยายามควบคุมลมหายใจของตนเอง ปากอบอุ่นก็ทาบทับ เขายอมให้เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายจูบก่อน ทั้งยังเผลอแย้มปาก ยินยอมให้ฝ่ายตรงข้ามสอดปลายลิ้นเข้าโลมเลีย

ฝ่ามือกร้านสอดเข้าประคองต้นคอ เขาไม่อยากให้พี่กุนต์เงยหน้ามากเกินจนปวดกว่าเก่า ดังนั้นเลยค่อยๆรุกเข้าหา เจ้าตัวต้องก้าวถอยหลัง กระทั่งขาชนเข้ากับขอบเตียง

กนธีก้มลงมอง แก้มร้อนหนักกว่าเดิม แต่อินทัชจับหน้าให้หันกลับมาแล้วก้มลงจูบใหม่ เขาเอียงรับ เป็นฝ่ายจูบเด็กกลับไปบ้าง หากไม่ทำแบบนี้แล้วจะถูกหัวเราะเอาได้ว่าไม่สมอายุ

..ทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนแทบจะเกินกำลัง..

อินทัชค่อยๆประคองอีกฝ่ายลงนอนราบกับฟูก เขาตามติดลงมา คร่อมสองแขนเหนือร่างพร้อมวนเวียนจูบไม่ห่าง เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้ติดใจรสจูบของพี่กุนต์นัก จะว่าเป็นจูบแรก หรือเป็นจูบที่มีอารมณ์ร่วมไปด้วยก็ยังสงสัยอยู่

รู้แต่ว่า..ปากของพี่กุนต์ทั้งนุ่มทั้งอุ่น ให้ความรู้สึกเหมือนขนมที่เพิ่งออกจากเตา ทุกครั้งที่ประกบปากลงไปก็เหมือนกำลังถูกถ่ายทอดความร้อนมาให้ ทั้งยังทำให้เขาได้เรียนรู้ว่า..รสจูบที่คนเคยเปรียบว่าหวาน แท้จริงมันไม่ได้มีรสชาติ แต่มันมีแรงดึงดูดให้หลงจนหาทางออกไม่เจอต่างหาก

เด็กหนุ่มเกลี่ยปลายจมูกกับแก้มพี่กุนต์ นอกจากจะหลงจูบแล้ว เขายังหลงหอมแก้มคนๆนี้อีกด้วย แต่จะว่าไป..เขายังไม่ได้ทดลองสำรวจร่างกายส่วนอื่นเลยว่าจะดีกว่าที่ลิ้มลองมาแล้วมากน้อยแค่ไหน

แทบจะในทันทีที่คิด อินทัชไล่จูบจากเรียวปากนุ่มลงมาถึงต้นคอขาว ปากอุ่นร้อนขบเม้มไปเรื่อย ลามเลยมายังผิวเนื้ออ่อนที่โผล่พ้นสาบเสื้อคลุมออกมา ทุกครั้งที่กดปาก เขาจะได้ยินเสียงครางเครือของพี่กุนต์ ยิ่งทำให้นึกลำพอง

“คืนนี้ได้ใช้เต้าหู้หรือเปล่าครับ” เขาพึมพำ

กนธีปรือตามอง “เปล่า..”

“ไม่จริงหรอก” เด็กหนุ่มค่อยๆสอดมือเข้าไป แยกชุดคลุมสีขาวออกจากกัน เขายืดตัวขึ้นกระซิบ “ผมยังได้กลิ่นเต้าหู้ที่ตัวพี่อยู่เลย” มันอาจจะกลายเป็นกลิ่นกายของอีกคนไปแล้วก็ได้ และมันก็ทำให้เขาอดใจไว้ไม่อยู่ ต้องขบกัดและดูดคลึงอย่างเผลอตัว

“โอ๊ต..” กนธีนิ่วหน้า เจ็บแปลบที่ยอดอก

ดวงตาคมกล้าปรายมอง เส้นผมสีดำระอยู่แถวช่วงบน ใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียไม่ห่าง ฝ่ามือทั้งสองประคองแผ่นอกเรียบเนียนและบีบคลึงแผ่วเบา จ้องมองปลายยอดที่ขึ้นสีเรื่ออย่างสนอกสนใจ หนักเข้าก็ขบกัดเข้าให้อย่างมันเขี้ยว

“อือ..”

อินทัชฟังเสียงครางของคนใต้ร่าง ปฏิกิริยาบางอย่างดุนดันผ่านกางเกงนอน เขาปวดร้าว ชาไปทั่วหน้าขาเมื่อรับรู้ว่าความต้องการกำลังพุ่งสูง

เด็กหนุ่มก้มลงจูบอีกครั้ง ลากมือผ่านชายเสื้อแล้วปลดสายรัดออก ค่อยๆดันขาข้างหนึ่งที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นตั้ง เลื่อนปลายนิ้วผ่านผิวขาว สอดเข้าไปยังบางส่วนที่ลึกกว่า

“ไม่ได้ใส่ชั้นในนี่ครับ..”

“เงียบน่า..” กนธีสาบานว่าไม่ได้คิดเตรียมการมาก่อน เขาแค่ยังไม่ได้ใส่ชุดนอนต่างหาก

“ผมไม่ได้ว่าอะไร” อินทัชกระซิบ ดึงขอบกางเกงนอนของตัวเองลงเล็กน้อย “ผมก็ไม่ได้ใส่เหมือนกัน”

คนฟังร้อนวูบ เขาไม่รู้ว่าการไม่ได้ใส่ชั้นในของอีกฝ่ายเป็นเรื่องปกติธรรมดา หรือเป็นเรื่องที่ตระเตรียมเอาไว้แล้วกันแน่ 

อินทัชข่มใจให้เย็นลง เขาหลุบตามองคนที่นอนหอบหายใจถี่ เสี้ยวหน้าได้รูปเป็นสีเรื่อ ปากบวมแดงเพราะเขาจูบไม่หยุด แผ่นอกขาวเป็นรอยจ้ำเพราะเขาขบกัดอย่างย่ามใจ ขาข้างหนึ่งยกวางบนฟูก อีกข้างตกระอยู่ข้างเตียง ชายเสื้อคลุมเลิกรั้งถึงช่วงเอว แต่ยังปิดบัง ซ่อนบางส่วนไว้ภายใน

ถึงตอนนี้..เขาอยากรู้ว่าใต้ร่มผ้านั้นจะดึงดูดกันแค่ไหน

“พี่กุนต์ครับ..” เขากระซิบข้างหู “คืนนี้ผมพร้อมแล้ว..”

กนธีตัวร้อนจนแดงไปหมดแทบทุกตารางนิ้ว เขารับรู้ความพร้อมของเด็กหนุ่มตั้งแต่ที่ช่วงล่างทาบทับกันมา บางส่วนแข็งขืน ดึงดัน ดุนผ่านเนื้อผ้า ซ้ำยังร้อนระอุจนสัมผัสได้

“ผมขอมีเซ็กซ์กับพี่ได้ไหม..”

คนฟังใจเต้นแรง คำพูดตรงไปตรงมาทำให้เขายิ่งพลุ่งพล่าน ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องข่มใจ

“สวมถุงยางด้วยนะ..” มันเป็นคำอนุญาตกลายๆ

อินทัชนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาสบถในใจ เขาไม่ได้พกมันไปไหนมาไหนด้วยทุกที่ทุกเวลาสักหน่อย

“พี่มีสำรองไว้บ้างหรือเปล่า”

กนธีส่ายหัว

“ไม่มี?” เขาเลิกคิ้ว “แล้วที่ผ่านมา ถ้าเป็นเวลากะทันหันแบบนี้..พี่ทำยังไง”

“ถ้าที่คอนโดน่ะมี..แต่ที่นี่ไม่มี พี่ไม่เคยพาใครมาที่บ้าน” เขาพึมพำ

อินทัชเงียบไปเสี้ยววินาที “แล้วกับคุณ....” เขาเผลอหลุดปากจนได้

“กับรัณย์?” กนธียิ้มขัน “เขาไม่ได้ใช้หรอก”

“แล้วถ้าผม..ขอไม่ใช้บ้างได้ไหม” เขาอ้อน “ผมปลอดภัยนะ..พี่ได้ใบตรวจเลือดของผมแล้วนี่”

อีกคนพยายามปรับลมหายใจให้มั่นคงขึ้น ถึงอารมณ์จะเหนี่ยวรั้งนำพา แต่เขาก็ยังมีสติมากพอ
   
“พี่ไว้ใจโอ๊ต..แต่ว่า ทำให้ชินเป็นนิสัยเถอะ” เขาลูบหัวเด็กหนุ่ม “อีกอย่าง..ถ้าจะสัมผัสด้วยเนื้อต่อเนื้อน่ะ เก็บเอาไว้ทำกับคนรักจะดีกว่านะ”
   
อินทัชรู้สึกผิดหวัง แต่เขาก็เข้าใจในสิ่งที่พี่กุนต์กำลังสื่อ
   
“แล้วคืนนี้จะทำอะไรได้บ้าง” เขาถามตรงๆ ไม่ปิดบังว่าอยากร่วมรักกับอีกฝ่ายมากแค่ไหน
   
กนธีค่อยๆยันตัวขึ้นเพื่อจะขยับมาตรงกลางฟูก เขานอนราบไปกับเตียงอีกครั้งทั้งยังดึงคอเสื้อเด็กหนุ่มให้เข้ามาหา อินทัชล้มลงทาบทับ จงใจสอดตัวลงตรงกลางเผื่อว่าพี่กุนต์จะยอมใจอ่อน
   
..แต่คนตรงหน้ากลับใจแข็งกว่าที่คิด..

“พี่จะใช้มือให้”

ถึงคำตอบจะลดทอนความหวัง แต่เขาก็ยังคงตื่นเต้นเมื่อปลายนิ้วเรียวล้วงลงในกางเกงนอน มืออีกข้างช่วยดึงขอบยางลงไปไว้ที่สะโพกอย่างหมิ่นเหม่

ทันที่แตะต้อง บางส่วนก็ร้อนจัดกว่าเก่า กนธีไม่ได้ก้มลงมอง เขาได้แต่หลับตา ใช้จินตนาการระหว่างกันทดแทน เขาดึงให้อินทัชลงมาใกล้ คนอายุน้อยกว่าพยายามใช้แขนยันลำตัวเอาไว้ จะได้ไม่ถ่ายน้ำหนักลงมาทั้งหมด

“ไม่เป็นไร..ไม่หนักหรอก” เขาพึมพำ “จะกอดพี่เอาไว้ก็ได้”

อินทัชทำตามอย่างเชื่อฟัง เขาหอบหายใจ สองแขนกอดรัดร่างพี่กุนต์ไว้แนบอกเมื่ออุ้งมือนุ่มประคองตัวตนของเขาแล้วค่อยๆรูดรั้ง

มันเป็นความรู้สึกที่วูบวาบ หวามไหวรุนแรงกว่าการช่วยตัวเองหลายสิบเท่า ความตื่นเต้นทำให้หยดเหงื่อผุดซึมที่ขมับ เขาเสียวปลาบไปทั่วตัว ปลายเท้าจิกเกร็ง รู้สึกเหมือนกำลังไต่ขึ้นที่สูง ทั้งยังจะหล่นลงมาได้ทุกเมื่อ

“ดีไหม” กนธีกระซิบข้างหู กอดแผ่นหลังกว้างแล้วลูบไล้ปลอบโยน

เสียงทุ้มต่ำครางในลำคอ คิ้วเข้มขมวดแน่นเมื่อฝ่ามือนั้นเริ่มเคลื่อนถี่ เขาขบฟัน กระทั่งทนไม่ไหว สะโพกสอบจึงเริ่มขยับไปตามจังหวะกระตุ้นเร้า

“อึก..” อินทัชคราง กอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นกว่าเดิม มือของพี่กุนต์กอบกุมรอบเขา ทั้งร้อนทั้งนุ่ม ทั้งยังขนาดพอดี เมื่อหลับตา คิดวาดไปว่ากำลังสอดใส่อยู่ในร่างตรงหน้า เขาก็ยิ่งพองโต

กนธีหน้าร้อนผ่าว ตัวไหวคลอนไปตามจังหวะที่เด็กหนุ่มขยับเข้าหา ความรู้สึกอุ่นชื้น ลื่นร้อน เสือกไสเข้าใส่มือของเขาถี่รัว ถึงแม้เขาจะไม่ได้ร่วมรับรู้อารมณ์หวามซ่านนั้นไปด้วย แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้เหมือนกันว่าพฤติกรรมนี้ไม่ต่างจากการมีเซ็กซ์แบบสอดใส่เท่าไรนัก

“อยากเข้าไป..” อินทัชครางต่ำ กดจูบที่ใบหูเล็ก รู้สึกนัยน์ตาพร่าพราย เขากำลังจะระเบิด แต่ก็รับรู้เช่นกันว่ามันยังไม่เพียงพอ ยังอยากจะถ่วงเวลา ยังอยากจะสัมผัสให้ได้มากกว่าที่เป็น “ขอมากกว่านี้ได้หรือเปล่า แค่ข้างนอก..ขอใช้แค่ขาของพี่ก็ได้”

กนธีนิ่งอึ้ง ใจเต้นรัวกับคำขอ เจ้าเด็กนี่ไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่คิด อย่างน้อย เขาก็มั่นใจว่ามันต้องศึกษามาบ้างแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าออกปาก

“นะครับ..” เขากดจูบที่ปากบวมเรื่อ “สัญญา..จะไม่ใส่เข้าไปในตัวพี่แน่”

“เลิกพูดเรื่องน่าอายซะที” เขาเบือนหน้าหนี สุดท้ายเมื่อเห็นนัยน์ตาอ้อนวอนนั้นก็ใจอ่อนยวบ “อือ..ตามใจแล้วกัน”

อินทัชยิ้ม กัดเรียวปากล่างนั้นอย่างหลงใหล เขาขออนุญาตพี่กุนต์และประคองร่างอีกฝ่ายลงนอนคว่ำ ดวงตาคู่สวยจับจ้องที่สะโพกตึงแน่นใต้เสื้อคลุม

“ขอดึงขึ้นนะครับ..ผมต้องสัมผัสตัวของพี่”

กนธีเอาหน้าซุกหมอน พึมพำด่ามันในลำคอ..ไอ้เด็กเปรต

..หัวใจเขาแทบจะทะลุออกมาข้างนอกแล้ว..

ร่างสูงถอดกางเกงนอนออก เหลือเพียงแต่ท่อนบนที่ยังสวมเสื้อ เขาใช้แขนยันน้ำหนักพร้อมกับขยับเข้าใกล้คนข้างใต้อย่างไม่รีรอ มือข้างหนึ่งเลิกชายเสื้อคลุมขึ้น กระทั่งเนินเนื้อขาวสะอาดปรากฏต่อหน้า ท่อนขาเพรียวยาววางราบ แนบชิดกัน

อินทัชค่อยๆสอดตัวเองลงในช่องว่างระหว่างขาหนีบ รับรู้ได้ว่าพี่กุนต์เกร็งตัวขึ้นมาเล็กน้อย

“ขอขยับนะครับ”

กนธีกำมือแน่น ใบหูเป็นสีแดงจัดไม่ต่างอะไรกับมะเขือเทศสุก นอนคว่ำแบบนี้ เขามองไม่เห็นอะไร รู้แต่เพียงว่าบางอย่างที่สอดแทรกเข้ามาและเริ่มเคลื่อนไหว มันร้อนจัด ร้อนกว่าตอนอยู่ในอุ้งมือของเขาหลายเท่า ทั้งยังขยายตัวได้มากกว่าเก่า เพิ่มไปตามอารมณ์ของเด็กวัยรุ่น

เสียงทุ้มต่ำครางอยู่ข้างหู เขาเสียววูบในท้องน้อย บางอย่างเสียดสีเข้า..และออก จากเนิบช้า เปลี่ยนเป็นถี่รัว ขยับรุนแรง มากขึ้น และมากขึ้น กระแทกกระทั้นจนผิวกายกระทบกันดังลั่น เตียงทั้งหลังลั่นเอี๊ยด

กนธีอับอายจนได้แต่ซุกหน้ากับหมอน ความร้อนเหมือนไฟลวกกำลังสอดใส่เข้าออกอยู่ที่ช่วงขา เขากำผ้าปูที่นอน ฟังเสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงขาเตียงไหวสั่น เสียงครางต่ำในลำคอ

ทั้งร่างโยกคลอนตามแรงกระแทก ส่วนที่เสียดรั้งกันกำลังปลุกเร้าปฏิกิริยา เขาสอดมือลงไป หวังจะสัมผัสของตัวเองเป็นการช่วยลดทอนอารมณ์บ้าง แต่อินทัชดึงท่อนเอวให้ลอยขึ้นก่อน

ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง ทั้งตัวกระตุกวาบเมื่อฝ่ามือใหญ่เอื้อมเข้ามากอบกุมเขาไว้ อินทัชให้เขาช่วยปลดปล่อย แต่ก็ไม่ลืมที่จะช่วยปรนเปรอความรู้สึกของเขาเช่นกัน

“หันมาหน่อยครับ”

กนธีไม่ยอมทำตาม อีกคนได้แต่ขมวดคิ้ว ต้องก้มลงใกล้แล้วดึงใบหน้าให้หันมารับจูบ

“อือ..อื้อ..” ปลายลิ้นอุ่นสอดเข้ามา เชิญชวนให้เกี่ยวกระหวัดกันก่อนจะผละออก

เสียงครางของคนสองคนผสมปนเป ทั้งสองร่างสอดประสาน เคลื่อนไหวหนักหน่วงขึ้น ฝ่ายที่คุกเข่าอยู่บนเตียงเริ่มอ่อนแรง แต่ก่อนที่จะล้มลงไป คนด้านหลังก็กระแทกเข้ามาหนักๆสองสามครั้ง จากนั้นก็ปล่อยน้ำรักออกมาอย่างรุนแรง

อินทัชยังขยับอีกสักพัก เขาเสียดสีร่องสะโพก ให้ผิวเนื้อขาวรีดเร้นของเขาจนหมดทุกหยาดหยด ขณะที่มือก็ยังช่วยปลอบโยนให้ กระทั่งพี่กุนต์ปลดปล่อยตามมาอีกคน

สองร่างทรุดลงกองกับพื้นเตียง กนธีหอบหายใจถี่ เขานอนคว่ำหน้า เสื้อคลุมที่สวมยังติดอยู่กับตัวแต่ก็เปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวอุ่นร้อนเป็นรอย เจ้าตัวค่อยๆเอื้อมมือดึงชายเสื้อที่โดนถลกไปกองเหนือเอวลงมาปิดบังส่วนล่าง

อินทัชหายใจหนักๆ ดวงตาพร่าพรายไปด้วยความสุขสม นี่เป็นครั้งแรกของเขาที่ได้ทำแบบนี้ และเขาก็ยังรู้สึกว่าทำได้ไม่ดีนัก มันเร็วเกินไป..เขาเสร็จก่อนพี่กุนต์ด้วยซ้ำ

เด็กหนุ่มเหลือบตามองคนด้านข้าง เขาค่อยๆยันตัวแล้วพลิกขึ้นจูบบนหัวไหล่เปลือยที่ลอดผ่านเสื้อคลุมคอกว้าง

“ยังไม่พอหรือ” กนธีผงกหัวขึ้นมอง

“เปล่าครับ” เขายิ้มจาง เลื่อนมือล้วงเข้าไปใต้ชายเสื้อ สัมผัสท่อนขาเปลือยที่ยังร้อนจัดเพราะแรงเสียดสี พี่กุนต์เกร็งตัวเล็กน้อย “ผมแค่จะตรวจดูว่าทำพี่เลอะแค่ไหน”

กนธีหันหนี แก้มเป็นริ้วเลือด “ไม่เป็นไร..เดี๋ยวอาบน้ำใหม่ได้”

“ให้ผมทำให้นะครับ” เขาพักจนหายเหนื่อยแล้วผละไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำใส่กะละมังมาเช็ดตัวให้

“ไม่ต้องๆ พี่ทำเองดีกว่า” คนเป็นผู้ใหญ่รีบบอกปัดพร้อมกับดึงเสื้อคลุมลงมาตามเดิม “อาบน้ำใหม่..น่าจะโอเค”

..ก็เด็กมันทั้งเลีย..ทั้งกัดตลอดช่วงตัว แค่เช็ดคงไม่พอมั้ง..

“เอางั้นหรือครับ” อินทัชรู้สึกผิดเล็กน้อย “ผมทำให้พี่เดือดร้อน”

กนธีอยากเขกหัวมันนัก ถ้ารู้ว่าจะทำเขาเดือดร้อน มันจะดึงดันขอแต่แรกทำไม

“ผมขอโทษนะครับ..” เขาบอกคนที่พยุงตัวลงจากเตียง นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองคราบน้ำรักที่เขาฉีดพ่นรดท่อนขาเปลือย ถึงตอนนี้ มันค่อยๆไหลลงมาประจาน กระตุ้นให้เจ้าของร่างอับอายกว่าเก่า

“ขอโทษเรื่องอะไร” กนธีหันรีหันขวาง อาศัยจังหวะที่โอ๊ตไม่ได้มอง รีบดึงทิชชูมาซับ

..แต่เขาไม่รู้เลย ว่าทุกกิริยาถูกจับจ้องอยู่ตลอด..

“ขอโทษที่ผมลืมพกถุงยาง” อินทัชมองอีกฝ่าย พูดหนักแน่น “ครั้งหน้า..รับรองว่าไม่ลืมแน่”

กนธีร้อนวูบ รีบสาวเท้าเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูแน่นหนา เขายืนพิงผนัง ปรับลมหายใจให้มั่นคง

..แพ้สายตาแบบนั้นจริงๆ..ให้ตายเถอะวะ.. 

.........................................................................................

:hao7: อ่านเม้นแล้ว....หื่นนะตะเองงง 
อย่าเพิ่งเขวี้ยงไข่ซีนถุงยาง 55555+ เราควร safe sex ไว้นะก๊ะ /ทำหน้ามีมโนธรรม

จริงๆคือ ในอนาคต จะเขียนซีนที่ไอ้โอ๊ตควันออกหู ทะเลาะกันเสร็จก็บังคับปล้ำลุงแบบสดๆ  :impress2:
ตีนกาก็ตีนกาเหอะ ยังไงเนื้อก็ยังเด้ง ปั๋วเด็กก็ยังรักยังหลง
มันซาบซ่านจริงๆพับเผื่อยย   
//แอร๊ะ แม่บอกว่าห้ามเปิดเผยตัวจริงถ้าไม่จำเป็น   :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 10-09-2016 01:56:21

อ๊างงงงงงงงงงงงงงง

อ่านช่วงแรก ก้อมีแต่ จูบ จูบ แบบไม่ทันตั้งตัว เขินแทนพี่กุนต์เลยอ่ะ:-[

เราก้อนึกว่าใสๆๆ  ที่ไหนได้  แต่ก้อมีฉากที่รอคอย  :hao3:

 อ่านแล้วนึกว่าเป็นพี่กุนต์   o22   


 :heaven :heaven :heaven :heaven

งวดหน้า  อย่าขึ้ลืม นะ ข้าวโอ๊ต ... xoxo

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nighttime ที่ 10-09-2016 02:17:26

กรี้ดดดดอารัยกันค้าาา  :hao6: พี่กุนต์ โดนน้องจับชิมแล้วว  :z1:
แวะมาส่องก่อนนอน ไม่คิดว่าจะทันได้อ่านพอดี อิอิ ขอบคุณค่าา  :heaven

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 10-09-2016 02:21:58

 :jul1:  ตายอย่างสงบมาก

ตอนหน้าขอฟลูซีน พร้อมถุงยาง

รอฉากโอ๊ตปล้ำพี่กุนต์ด้วย 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: catchy ที่ 10-09-2016 02:25:17

กรี๊ดดดดดเด็กมันร้ายยยยยยย พิ๊กุนต์รึจะทันมัน
ตอนนี้เริ่นต้นด้วยจิกหมอนเพราะเขิน :o8:
ตามมาด้วยเลือดพุ่ง :pighaun: ขนาดยังไม่ได้กันนะงื่อออ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: wed4th ที่ 10-09-2016 02:47:47

เอาจริงๆนะ ไม่ทันได้เตรียมใจ
เปิดอ่านเข้ามาด้วยความรู้สึกตื่นเต้น อ่านจบเป็นบ้า
ใจเต้นมากกกกกกก และคิดว่าเป็นเพราะเขายังไม่ได้กันดี(?) มันเลยเต้นแรงขนาดนี้
เพราะส่วนตัวคิดว่าถ้าเขาได้กันฉึบๆเลยเนี่ย มันจะไม่เร้าใจขนาดเน้  :hao7:
ทึ้งหัวตัวเองเลยง่ะ เขิน 5555555
เป็นกำลังใจให้นะฮับ ♡ อาจจะเม้นท์งงๆวนๆบ้าง เพราะตอนนี้เขินไปหมด /บิดตัวเป็นเลขแปด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 10-09-2016 03:00:44

โอ๊ตอย่าคิดว่าพี่กุนต์เป็นตัวแทนของใครเชียวนะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 10-09-2016 03:13:47

ไอ้โอ๊ต!! แกลืมได้ไงเนี่ยของสำคัญ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: kawoat ที่ 10-09-2016 04:33:16

แอร๊ยยยยยยยยยยย ขนาดนี้แล้วครั้งหน้าไม่ต้องถุงเยิงถุงยางมันแล้วววว
เด็กมันร้าย มันเรียนรู้เร็ว  :hao7: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 10-09-2016 05:06:01

โอ้ตตตต ทำไมไม่พกถุงงง

แค่กๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: homnoi ที่ 10-09-2016 05:54:23

โอ๊ต รอบหน้าพกไปสักสามกล่องนะ เผื่อพี่ด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Loogling ที่ 10-09-2016 06:39:22

โถ่วววว
ลุงก็ยอมหน่อยไม่ได้ :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 10-09-2016 06:44:00

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOBANG✖ ที่ 10-09-2016 07:06:00

หนูกุนนนนนนนนนนนนนต์ ~

ทำไมใจแข็งแบบนี้ห้ะะะะ

ไม่เข้าใจคนรอหรือไงงง #ฉันเองค่ะ

รอศุกร์หน้าแบบใจจดใจจ่ออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 10-09-2016 07:30:57

โอ้ตตตต ทำไมไม่รู้จักเตรียมพร้อมมมม!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 10-09-2016 07:32:03

ยาวได้ใจมากค่ะ ตอนนี้
เสียเลือดกันเลยทีเดียว เฮือกกก
ทำไมนังโอ๊ตลืมพกถุง แกไม่รอบครอบเอาซะเลยนะ
แต่แค่นี้คนอ่านก็จะไม่ไหวแล้วค่ะ
 :haun4:  :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: กาลณัฐ ที่ 10-09-2016 07:37:32

 :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: สายรุ้งสีเทา ที่ 10-09-2016 07:41:04

 :serius2:

"ไอ้ตัวร้าย" ก็ชะโงกเข้าหาแล้วประกบปากลงอย่างไม่รีรอ
   
โอ๊ต เธอคือ ไอ้ตัวร้าย มาขอกินพี่กุนต์ของเราได้งาย

ถถถถถภ อย่าว่าแต่พี่กุนคนดีหายใจติดขัด เลาคนอ่าน ยังอ่านได้ทีละนิด ๆ พักไปสูดหายใจเข้าเป็นพัก ๆ เลย


รอวันโอ๊ต สด //จัดเลยๆๆ

รักนะ พี่กุน แต่จริง ๆ เลาทีมหื่น 5555

 :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 10-09-2016 07:43:53

ค่อยๆขยับ จากอยากลองจูบ ได้จูบแล้วติดใจ สุดท้ายเกินเลยแบบ  :hao7:

ต่อไปคงบ่อยๆ ถี่ๆ เด็กวัยรุ่นก็งี้ แรงเยอะ พี่กุนต์โดนแน่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 10-09-2016 07:51:33

โอ๊ตค่ะ ต้องเอ็นดู อ่อนโยน ดูแลและใส่ใจสล็อตสูงอายุลูกผสมแฮมสเตอร์ที่ขี้อายและตกใจง่ายแบบพี่กุนต์ให้ดีน๊ะคะ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 10-09-2016 07:52:46

ชอบคำว่าปั๋วเด็กกก รอพี่กุนต์ถูกเด็กกินวนไปค่ะ ><

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 10-09-2016 08:10:11

 :ling1:  ทำไมไม่ซื้อถุงยางติดตัวไว้เล่า ยืดอกพกถุงไง มาๆเดี๋ยวซื้อให้ยกกุลุดเลยยยยยยยยย  ปาดูเร็กซ์ใส่หน้ารัวๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 10-09-2016 08:15:32

 :haun4: แค่นี้ก็ฟิน โอ๊ตมิธรรมดา อิอิ รุก เร้า ดีจริมๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 10-09-2016 08:53:59

โอย...ใจเต้นรัวตามหนูกุนต์ไปติด ๆ
น้องข้าวโอ๊ตเป็นเด็กดี จะทำอะไรก็ขออนุญาตผู้ใหญ่ก่อน วุ้ย! น่ารักน่าหยิก

สารภาพว่า เรายังไม่อยากให้เขาได้กันจริง ๆ
แทะ ๆ เล็ม ๆ อ้าปากงับแก้มันเขี้ยวอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ ก็กิ๊วก๊าวใจดีนะ


ปล. 1 : ในฐานะคนที่อาศัยอยู่ในบ้านเรือนไทย ฝาบ้านไม้มันไม่เก็บเสียงนะจ๊ะ ห้องใกล้ ๆ ทำอะไรได้ยินหมด  :hao6:
ปล. 2 : อยากเล่นเรือกะเฮลิคอปเตอร์บ้างงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 10-09-2016 08:56:20

โอ๊ย โอ๊ตตต คือเอาจริงๆ โอ๊ตอยากทำเพราะเป็นพี่กุนต์ แล้วก็ไม่ใช่แค่อยากลองใช่มั้ย พี่กุนต์จะรู้สึกไงหว่า คือแบบตัวเองก็ชอบโอ๊ต แต่มันก็แบบ อธิบายไม่ถูก คือพอเสนอความช่วยเหลือ มีข้อแลกเปลี่ยน แล้วโอ๊ตมาทำงี้กะทันหัน มันคงรู้สึกแบบกึ่งๆ อะไรแบบนี้มั้ย คือไม่มีทีท่ามาก่อน ดังนั้นจะรู้สึกมั้ยว่าอาจเป็นแค่หน้าที่จากข้อตกลงกันอะไรงี้ แต่ตัวเองชอบอีกฝ่ายอยู่ ดังนั้นอาจรู้สึกแบบครึ่งๆ กลางๆ รึเปล่า

*editเพิ่ม จะบอกว่าตอนนี้อ่านไปแล้วเขินไป แล้วแบบอ่านจบวรรคจะค่อย เลื่อนลงมาอ่านต่อ แบบว่าเขินมากมาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 10-09-2016 09:07:42

ในอนาคต จับปล้ำสดๆ งั้นเหรอ
ก็นึกว่า ฟิลกูด โอ๊ตขอไม่ใช้พร้อมสารภาพเพราะคนที่ผมรักคือพี่ ไรงี้ 555555555
ตอนนี้ซาบซ่านดี ตื่นเต้น  คนนึงอยากลอง คนนึงโดนลอง555 //พี่กุนต์อย่าตีวินะ
ปล. เอาไงก็เอาๆ กันเยอะๆ เถอะ //นั่นน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 10-09-2016 09:30:53

คนอ่านก็นกไปพร้อมๆกับโอ๊ต 5555555 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 10-09-2016 09:37:53

ฮือออออ รุนแรงกับใจมาก
ใจเต้นตึกตักๆเลย โธ่ หนุ่มน้อย ลืมถุงได้ไงเนี่ยะ55
แต่ว่าตาโอ๊ตหื๊นหื่น จะตะครุบกินลุงเขาท่าเดียว
ซึ่งมันดีมาก คนอ่านชอบ5555
คุณข้างปั้นน่ะ ทำเราอยากอ่านฉากหึงเลย
หื้อ จินตนาการไปไกม
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 10-09-2016 09:39:29

ไม่ไหวแล้ววว :m25:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 10-09-2016 09:50:58

กรี๊ดดดดด ตอนนี้บอกให้เราได้รู้ว่า

" เจ้าโอ๊ตไม่ใสนะจ้าา " ร้อนแรงมากพ่อหนุ่ม

อกอีป้าจะะเบิด คือลุ้นมากกก ตอนนี้คืออยากอ่าน

ตอนที่โอ๊ตหึงอ่ะ แต่อย่าขืนใจพี่กุนต์ พี่กุนต์อายุเยอะแล้วว

รอๆๆ ขอบคุณนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 10-09-2016 09:58:47

โง้ยยยยยยยยยยยยย อีกนี๊ดดดดดเดียวเอ้งงงง  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 10-09-2016 10:01:57

อุต๊ะ ทีพี่หมูกับไอ้ถ่อยยังไม่ใช้เลยอ่ะ แต่เอาเถอะเรื่อง safe sex ก็สำคัญนะเราเข้าใจแต่แอบเสียดายแทนโอ๊ตอ่ะ
โอ๊ตคราวหน้าไปไหนมาไหนก็อย่าลืมพกนะ เพราะโอกาสมันจะมาตอนไหนเราก็ไม่รู้ เราควรพร้อมอยู่ตลอดเวลานะ
เราขอเตือนไม่งั้นอาจจะพลาดโอกาสงามๆ แบบนี้อีกก็ได้นะโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: →Yakuza★ ที่ 10-09-2016 10:12:56

อ่านละจะเป็นลมไปกับพี่กุณ ฮ่าาาาา โอ๊ตมันร้ายยยยย พี่กุณโครตน่าเอ็นดู

นี้เปิดมาดูทู้กกกกกวัน อยากให้หญ้าแก่ถูกกินไวไว ให้วัวน้อยมันหลงแบบหน้ามึดตามัวไปเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 10-09-2016 10:22:33

เอาเลยจ้า เชียร์ๆ
ปลุกปล้ำลุงแบบสดๆ ไปเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 10-09-2016 10:32:05

โง้ยยยยยย เขินจนหน้าร้อนไปหมดแล้ว
คู่นี้แค่จูบนี่ก็เขินแล้วอะ แล้วยิ่งมาทำแบบนี้ ฮืออ มันร้อนแรงมาก
ดีแล้วค่ะที่ safe sex ถ้าพี่กุนต์ยอมคงไม่ใช่พี่กุนต์แน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: gimini ที่ 10-09-2016 10:35:23

 มานั่งรอน้องโอ้ตกินพี่กุนต์  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 10-09-2016 10:42:37

โอ๊ยยยยย มันดีกับใจมากเลยจริงๆ
นี่ขนาดยังไม่...นะ
เลือดแทบหมดตัวเเล้ว :m25:
พี่กุนต์คะ เด็กมันหื่นค่ะ พี่ต้องปราบมันให้ได้นะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 10-09-2016 10:48:48

ตอนแรกกำลังจะบ่นเชียวว่าคุณไผททำคะแนนนำแกไปแล้วนะโอ๊ต
แต่มาเจอนังโอ๊ตทำแบบนี้คืออะไรรรรรรร
พี่กุนต์ตัวแดงจนสุกรึยังคะนั่น :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 10-09-2016 11:04:09

ไม่น่าลืมถุงยางเลยโอ๊ต :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 10-09-2016 11:34:42

น้องโอ๊ตมีฟามหื่นนนนน ป้าชอบ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 10-09-2016 11:39:03

 :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
รู้สึกหน้าแดง หูแดง
 :mew3: :mew3: :mew3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 10-09-2016 12:11:14

ไอ้เด็กนี่มันร้ายยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 10-09-2016 12:29:27

โอ๊ยยยยย เจ้าโอ๊ต ครางหน้าพกใาสักโหลเลยนะ จะได้ชดเชยกับรอบนี้ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 10-09-2016 12:56:14

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด  ขอเลือดด่วน
น้องโอ๊ต  เยี่ยมจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 10-09-2016 13:07:16

 :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 10-09-2016 13:30:28

หายไปนานแล้วก็มาแบบไม่ทันตั้งตัวเจรงๆๆๆ

มีความรู้สึกว่าโอ๊ตหื๊นหื่น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekeepstar ที่ 10-09-2016 14:13:15

กิ้สสสสสส นังข้าวโอ๊ตตตตตต แกมันร้ายนัก!
หลอกให้พิกุนต์คิดว่าแกเป็นเด็กใสๆ แต่ที่ไหนได้แกซ่อนเขี้ยวเล็บไว้
พอพิกุนต์เผลอก็เผยไต๋ออกมาแบบเต็มสตรีม
ดีที่แกพลาดลืมพกถุงมา ไม่งั้นมีหวังพิกุนต์น่วมแน่ๆ

แต่เราก็จะรอวันที่เป็นจริงนะ เอิ๊กๆ :hao6:
ขอบคุณมากๆนะคะคุณข้าวปั้นที่แต่งนิยายที่สนุกขนาดนี้
ใจจดใจจ่อรอวันศุกร์ที่จะมาถึง
ฮืออออ เป็นกำลังใจให้คุณข้าวปั้นมีแรงปั่นอย่างขยันขันแข็งค่ะ
 o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: NUBTANG ที่ 10-09-2016 14:43:35

เสียดายแทน... เสียดายยยยยย แต่แค่วันนี้ก็ฟินนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 10-09-2016 14:44:29

 :ling1:  โอ๊ตตตตตตตตตต แกลืมได้ไง ไม่เอาใจแม่ยกเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 10-09-2016 15:51:46

พี่กุนนนนนนนนนนนนต์ทำน้องดิ้นมาก
นึกว่าคืนนี้พี่แกโดนแน่ 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 10-09-2016 16:44:53

น่ารักมากกก ชอบพี่กุน รออ่านตอนต่อไปน้าาาา :mew1: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 10-09-2016 16:57:34

ที่สปอยไว้นี่อย่าลืมมานะคะคุณข้าวปั้น
เราก็ไม่ได้จะรออะไรหรอก
แค่เข้าบอร์ดมาทุกวันเพื่อรอเรื่องนี้เลย
 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
คราวหน้าโอ้ตมัดคอไว้เลยถุงน่ะ
อย่าให้คนแก่หนีรอดไปได้นะ  :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 10-09-2016 17:00:41

ไม่ดีต่อหัวใจเป็นอย่างยิ่ง  อิโอ๊ตมันรุกแร้ววว....พี่กุนต์เตรียมใจไว้เท้ออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 10-09-2016 17:20:14

แอร๊ยยยยยยย
นี่ทำไรไม่ได้นอกจากกรี๊ดดดดดด
ฮืออออ พบ้าาาาาา
ทำไมพี่กุนต์น่ารักขนาดนี้ ฮือออ
มิน่าล่ะ โอ๊ตถึงได้ร่ำๆจะเอา แงงงงงง ดีอ่ะ
นายไม่น่าลืมพกถุงยางเลยน่ะ
แต่เด็กมันเริ่มร้ายอ่ะพี่กุนต์ พอน้องชำนาญพี่กุนต์จะเป็นไงเนี่ย แอร๊ยยยยส์ ภาพมาเลย คึคึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 10-09-2016 17:57:28

ตอนนี้น้องโอ๊ตรุกหนัก ...แต่ว่าลืมพกถุงได้อย่างงัยเฮ้ออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 10-09-2016 18:04:49

อั้ง อัง อั่ง ..... อู้.........
คืบหน้าอย่างไวเลย โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 10-09-2016 18:28:42

โอ๊ตจะควันออกหูเมื่อไหร่คะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 10-09-2016 19:49:22

โอ๊ต แกไวไฟมาก ตอนแรกแกยังดูไม่อยากอยู่เลย พอได้จูบแล้วต่อมแกหื่นแกทำงานเร้อะ หวังจะฟัดลุงท่าเดียวเลย ฮือออ ลุงต้องฟิตนะ คราวหน้าเด็กมันไม่ลืมถุงยางแล้ว 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ►MoNkEy-PrInCe◄ ที่ 10-09-2016 19:56:34

โอ๊ยฟิน!!! มีความหลงคนแก่น่ารักมากใจกว่ายิ่งกว่ามหาสมุทรดีเลิศประเสริฐศรี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 10-09-2016 21:03:17

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 10-09-2016 21:21:24

ใสๆมากเลยน้องโอ๊ต
มารยาเข้าห้องได้หนึ่งครั้ง
หลังจากนี้พี่คงแพ้ทางน้องตลอด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-09-2016 23:55:07

โอ๊ตรุกหนักมาก!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 11-09-2016 00:58:57

ตกลงว่า  ไม่รู้สึกผิดต่อคนในหัวใจแล้วหรือไงอินังโอ๊ตตต 55555

โอ๊ยยย โคตรหื่น เอะอะจูบเอะอะรอคอยเวลาได้กินพี่กุนต์

ชอบนะที่ยังไม่มีอะไรกันง่ายๆ รู้สึกค่อยๆกระดึ๊บ ทีละสเตปแบบนี้คือมันทำให้รุ้สึกลุ้นมากกกกกกกกก มันจักจี้ งื้อออออออออ ชอบบบบบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 11-09-2016 01:11:38

คุณผไทยังไม่ตัดใจเลยนะเนี่ย จะเป็นยังไงเนี่ยถ้าโอ๊ตหึง

โอ๊ตรุกพี่กุนต์หนักมาก คราวหน้าโอ๊ตอย่าลืมพกถุงนะจ้า ต้องปลอดภัยไว้เสมอนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-09-2016 02:34:40

โอ๊ตตตตตต เธอลืมถุงยางได้ยังงายยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 11-09-2016 03:04:07

 :pighaun: อ่านไปก็วูบวาบไปกรี๊ดดด
มีความลุ้น โอ๊ตเอ๊ยฮือ เดี๋ยวโอ๊ตต้องรู้สึกแน่ว่าทีรัณย์ทำได้ ทำไมตัวเองจะไม่ได้
ยิ่งคิดว่าพี่กุนต์มองตัวเองเป็นตัวแทน พี่กุนต์รักรัณย์งี้
เวลารักใครก็อยากเป็นที่หนึ่ง อยากทำทุกอย่าง ใครทำอะไรไว้ก็อยากเหนือกว่า เชื่อเด้
รักพี่กุนต์แล้วโว้ยแต่แกต้องรู้ตัวช้าแน่ๆ เฮ้อออ
คราวหน้าอย่าลืมยืดอกพกถุงละกัน (ถึงคราวต่อๆไปไม่น่าจะได้ใช้ก็เหอะ)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 11-09-2016 08:37:16

ขนาดยังไม่ได้ใส่นะ....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: นิลกาล ที่ 11-09-2016 10:14:12

สนุมากเลยค่ะ  :hao6: :haun4: :z1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 11-09-2016 16:29:46

นี่เรียกสปอยหรือเปล่า 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 12-09-2016 01:46:54

อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ปั๋วเด็ก(ชอบคำนี้)ทำหน้าที่แล้ววววว5555555  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ว่าแต่พี่กุนต์ขา จะทนต่อไปได้อีกกี่น้ำคะพี่ หุหุหุ :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 12-09-2016 02:48:33

ช่ายยยยย โอ๊ตต้องขอโทษพี่กุนที่ลืมเอาถุงยางมา (ที่จริงต้องขอโทษคนอ่านต่างหาก เรารอฉากนี้มานานมาก โถ่ว หมดกัน  :ling1:)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: OJSG7 ที่ 12-09-2016 14:26:26

อ่านวันเดียว เปิดจ็อบยาวถึงตี 4 ตาแฉะเลยอะ 55555
ดีงามเหมือนเคย ติดตาม~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 12-09-2016 19:30:23

โอ่ยยยย จะมาลืมอะไรกันตอนนี้
มันน่านัก เกือบได้กันแล้วเชียว
5555555555555555555555
หื่นนนน
บรรยายได้ดีมากค่ะ เลือดจะหมดตัว
  :o8: :o8: :o8:


ปล.ตอน 25 มาวันไหนค่ะ ?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Loogling ที่ 13-09-2016 00:10:39

ลุ้นแล้วลุ้นอีก
คนแก่ก็ยังไม่เสร็จน้องโอ้ตสักที :z13: :z13:


รอตอนต่อไปค่าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 13-09-2016 06:55:28

 :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minzero ที่ 13-09-2016 11:30:46

อื้อหื้ออออ คือแบบอยากปาถุงยา----------//สัญญาณขาดหาย5555// ฉากแบบนี้เล่นเอานั่งกรี๊ดอยู่คนเดียว จนคนอื่นมองว่าบ้าแต่เรามิแคร์เพราะความฟินมันมีมากกว่าอิอิ :katai2-1: :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 13-09-2016 21:28:13

ไผทอย่าพยายามเลย

ว้ากกกก โอ็ตรุกหนักมาก ลุยเลยค่ะ
รอบหน้าพกด้วยนะ

พี่กุนต์น่ารัก ทำให้หลงได้ง่ายๆ แต่กระดูกไม่ค่อยดี
ออกแรงเยอะจะไหวหรอ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 13-09-2016 21:50:19

โอยยย เขินจังโว้ยย  :-[
มันกร๊าวใจมากก อ่านไปยิ้มไป ขวยไป 555555
รอตอนหน้า  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 14-09-2016 22:02:11

อ่านไปเขินไป เมื่อไรจะได้เสียกันจริงๆสักที  :hao6:

แต่อ่านตอนท้ายๆรู้เลยนิยายเรื่องนี้จะไปทางไหน Feel good แน่ๆ หึหึ :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 14-09-2016 22:12:17

 :o8: คึคึ ดีจัง โอ๊ตแม่มทำพี่กุนต์สมยอม
และแล้วคุณไผ่ก็โผล่555 หมาหัวเน่าจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 14-09-2016 22:14:38

กรี๊ดดด มาแว้วว ดีใจจจจจ
นี่ชอบไผ่กุนต์จริงๆนะ ไม่น่าเป็นพี่น้องกันเลย5555
ทางสะดวกแล้วสิโอ๊ต คึคึ
อยู่กันสองคน บรรยากาศเป็นใจอีก
พี่กุนต์ไม่รอดแน่ คึคึคึคึคึ
แต่ฉากหยอกล้อกัน จูบกันไปมานี่ไม่ทัมดา
หวานกันขนาดนี้  ไม่ใช่แค่เด็กเลี้ยงแล้วละ
ถ้าไม่มีใจมันจะหวานขนาดนี้หร๊อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 14-09-2016 22:16:42

อ๊ากกกกกกกกกกกกก
มาเท่านี้เราก็ดีใจแล้ว เฝ้ารอทุกวันจริงๆ
แม้ว่าตอนนี้มันจะหวานจนใจสั่นกับเด็กที่มันช่างขยันลวนลามพี่กุนต์เหลือเกิน
แต่ก็แอบมีให้หงุดหงิดใจที่อินทัชก็ยังชอบปาลินอยู่
เฮ้ออออออออออ
อย่าทำให้พี่กุนต์เสียใจน๊าาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 14-09-2016 22:22:06

มันดีต่อใจ ม๊าก มากกกกกกกก

บทหวานๆ ของ หนอนใบตอง พี่กุนต์  กะ น้องข้าวโอ๊ต  :กอด1:


ว่าแต่ นายไผ่ ฝากของมาเด็ดมากๆๆ

  ... อยากเห็น พี่กุนต์ ใส่ ชุดนอนลายไข่กุเดทามะ ฮันนีมุนที่เกาะช้าง จังเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 14-09-2016 22:26:10

โอ๊ย ดูนะ คนเรา หลงเมียแก่ ทิ้งกระทั่งน้องแล้วเนี่ย 5555555
อยากได้พี่เขาออกนอกหน้านอกตาเหลือเกินโอ๊ตเอ้ย
ตกลงใครเลี้ยงใครกันแน่เนี่ย ทำไมเด็กมันกระหายคนแก่ขนาดนี้

พยายามอ่านตอน 24 ซ้ำ
ก็ไม่เห็นแม้แต่สักแว้บในความคิดของโอ๊ตเลย ที่จะนึกไปถึงปาลิน
รักปาลินจริงๆ เหรอวะโอ๊ต รักแบบที่อยากกอด อยากร่วมเตียง
อยากฟัด อยากกัด อยากทำแบบที่ทำกับพี่กุนต์อะไรแบบเนี๊ยะ เคยคิดมะถามจริง?

แต่เดี๋ยวพอมีพาร์ทมาม่า ไอ้ปั๋วเด็กมันก็คงจะเลือกเพื่อนร๊ากกก ให้เมียแก่ช้ำใจอยู่ดีสินะ เฮ้อออ
คนอ่านก็ฟีลเดียวกับพี่กุนต์เลยค่ะตอนนี้ ฟินไปก็ต้องเบรกตัวเองไปด้วย จะได้ไม่ช้ำหนัก กุซิกๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 14-09-2016 22:40:29

รีเควสห้องเดี่ยวเตียงเดี่ยว
เพื่อความสุขของบรรดาป้าๆแฟนคลับ
น้องโอ๊ตกรุณาพกถุงไปด้วย ห้ามลืม 555555
 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minzero ที่ 14-09-2016 23:01:14

กรี๊ดดดดดด แม่ค่ะ!! เขาจะไปกุ๊กกิ๊กกันค่ะแม่(?) :katai4: :katai4: :hao7: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 14-09-2016 23:02:03

โอ๊ตเริ่มออกตัวแรงแซงทางโค้งแล้ว ชอบๆ
เป็นห่วงลุงขนาดนี้เมื่อไหร่จากคนรู้จักจะขยับเป็นคนรู้ใจละคับ  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 14-09-2016 23:23:31

อ๊ายยยยยยร ลุ้นตอนต่อไป  พี่กุนต์ต้องดูแลสุขภาพนะ แค่ข้างนอกตัวยังรุมๆ  ถ้าจัดเต็มเมื่อไร ฺ....  :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 15-09-2016 00:27:52

ใกล้แล้วใช่ไหมมมมมม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 15-09-2016 00:36:40

เอาจริงๆยังไงโอ๊ตก็ชอบพี่กุนต์ไปแล้วอ่ะ ที่มีให้ปาลินแค่ฝังใจว่าชอบคนนี้ เลยไม่ชอบคนอื่น ไม่หลายใจแค่นั้นเอง
ทั้งๆที่จริงในใจแบบไม่ได้รักไม่ได้คิดถึงอ่ะ ดูดิมาอยู่กับพี่กุนต์นานเท่าไหร่แทบไม่มีพาร์ทไหนพูดถึงเลย
ไม่แม้แต่จะเจอกันด้วยซ้ำ คือเอาจริงพี่กุนต์ก็ไม่ได้ห้ามเจอนะ แค่ห้ามมากกว่าเพื่อนเฉยๆ
ตอนนั้นโอ๊ตก็บอกไปแล้วว่าถ้ามีทีท่าจะมากกว่าเพื่อนก็จะบอก นี่ไม่แม้แต่ไปเจอมันแปลกมากกกกสำหรับคนที่แอบชอบอีกคนอ่ะ
อีกอย่างตอนที่หวานกันนี่น้ำตาลเชื่อมสุดอะไรสุด ชอบตอนจูบเสร็จแล้วฟัดแก้ม งับหูมากค่ะ 5555555555
คือถ้าไม่รักไม่เอื้อเอ็นดูก็คงไม่ได้อยากทำอะไรแบบนี้ไหมอ่ะ ถ้าทำตามหน้าที่ยังไงๆก็ไม่ใช่แบบนี้แน่ๆ

กลัวมาม่าเบา ฮืออออ ไม่อยากให้พิกุนต์เสียใจ ; ____ ;

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 15-09-2016 01:06:02

หวานมากกกกกกกก เหมือนแฟนกันเลย
คือพยามคิดตามว่าคนเราถ้าไม่ได้ชอบ จะทำแบบโอ๊ตหรือ ที่ว่าเดี๋ยวนัวเดี๋ยวหอมเดี๋ยวจูบด้วยความปราถนาจริงๆไม่ใช่ฝืนใจ
แค่ความใคร่หรือ หรืออะไร
ใจมันจะอยากทำมันก็น่าจะเพราะชอบแล้วด้วยมั้ย
ตอนมาอยุ่แรกๆก็เก้ๆกังๆ นึกถึงตอนจะมีอะไรกันก็ดูกระดากเพราะรู้สึกผิดต่อคนในหัวใจ แต่ตอนนี้จ้องแต่จะทำๆ โดยไม่ได้นึกถึงปาลินเลย

ที่ขปสปอยไว้ว่ามีอะไรกันครั้งแรก อิโอ๊ตนึกถึงปาลินตอนถึงจุดนี่ ยังมีอยุ่มั้ย มันไม่น่าจะมีแล้วนะ  จุดนี้ ขนาดตอนพี่กุนต์ใช่มือช่วยอิโอ๊ตยังจินตนาการเป็นได้ใส่ในตัวพี่กุนต์เลย (ไม่ต้องมีแล้วเถอะ สงสารพี่กุนต์อ่ะ T T )

ถ้าโอ๊ตยังยืนยันว่ารักปาลินนี่เหมือนให้ความหวังคนแก่แล้วขยี้ทิ้งเลย ดราม่าาาาาา

ยังมีฝังใจกับรักแรกอยุ่ดี เฮ้อ ตรงนี้ดราม่าอ่ะ
แต่ก็ชอบนะ ชอบดราม่ากรุบกริบ  พี่กุนต์ไม่ควรเสียใจแล้ว แต่นี่ก็อยากเห็นอิโอ๊ตร้องไห้จะเป็นจะตายตอนเป็นฝ่ายตามพี่กุนต์บ้าง  รอมาก ข้าวปั้นจัดให้หน่อยน้าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 15-09-2016 06:46:49

โอ๊ยยยย ตายแบบหาศพไม่เจอเลยค่ะ ฟินมากกกกกก
นี่ขนาดยังไม่ใช่เซ็กซ์แบบเต็มร้อยนะ โอ๊ตโคตรอ้อน ขออย่างนู้นอย่างนี้
แต่เรื่องที่ขอมีแต่กามๆทั้งนั้น 5555555  :hao7: รอวันพี่กุนต์ใจอ่อนให้โอ๊ตสดค่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Aimiya ที่ 15-09-2016 07:29:27

อินทัชเหมือนเด็กที่เจอประสบการณ์ใหม่ในชีวิต เจอคนที่ไม่คิดร้าย เจอแสงสว่างในชีวิตน้องมีความสุขก้ดีใจ แต่แอบห่วงพี่กุนต์อ่าาาา>< ใจคนเรามันห้ามกันยากกก เจอน้องเข้าหาแบบซื่อๆอย่างนี้พี่กุนต์จะรอดได้ไง ฮือออออ เรารักพี่กุนนนนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 15-09-2016 07:44:26

เบาหวานขึ้นตา  :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 15-09-2016 07:50:26

โอ้ยยยย จะได้นอนเตียงหรือได้นอนริมระเบียงกันน้าา ไปกันสองคนเนี่ยยย 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 15-09-2016 07:59:15

รอวันอิโอ๊ตหลงลุงมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 15-09-2016 08:51:21

โอ้ยยยย กรี๊ดมากกก มันดีต่อใจจริงๆ

โอ๊ตไม่ใสนะ พูดเลยยย มีการบอกไม่เอาร้องไไป

จะไปแค่ 2 คน พ่อคุณเอ้ย ไปทะเลคราวนี้

อย่าลืมเอาของสำคัญไปนะลูก ป้าลุ้นกับโอ๊ตทุกตอนจริงๆ

เจอกันอีกส่วนค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 15-09-2016 10:00:54

เด็กมันกำลังอยากรู้อยากลอง
พอได้ลองมันก็ติดใจ หึหึ
รอวันศุกร์ไม่ไหวล้าววววว
 :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 15-09-2016 13:28:48

ไม่แค๊บบบบบบบ ไม่แคบเตียงรีสอร์ทไม่แคบเลยพี่กุนต์ นอนสองคนท่าง่ายท่ายากสะด๊วกกกก ตีลังกาหกสูงยังได้เลยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 15-09-2016 13:29:17

ไม่แค๊บบบบบบบ ไม่แคบเตียงรีสอร์ทไม่แคบเลยพี่กุนต์ นอนสองคนท่าง่ายท่ายากสะด๊วกกกก ตีลังกาหกสูงยังได้เลยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: gimini ที่ 15-09-2016 21:24:39

เมื่อไรโอ้ตจะรักพี่กุนต์ละ ดีแสนดีขนาดนี้  น่ารักสุดๆอีกต่างหาก รักพี่กุนต์เถอะะะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 16-09-2016 00:25:30

โอ๊ตมาแรง แต่ก็แอบสะดุ้งที่โอ๊ตคิดว่าข้อตกลงไม่ได้รวมความรู้สึกทางใจ แต่ก็ดี ให้ค่อยๆ หลง ค่อยๆ รักพี่กุนต์นี่แหละ เอาแบบกว่าจะรู้ตัวก็ถอนตัวไม่ขึ้น555 ว่าแต่...ชุดนอนกุเดทามะเหมาะกับคนอายุ40เหรอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 16-09-2016 02:38:51

โธ่อิโอ้ต รู้ตัวซักทีเซ่ะะะ สงสารคนแก่  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 16-09-2016 11:02:37

อ่านแล้วป้าอยากเป็น ...ลุงบ้าง^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 16-09-2016 11:11:00

วันนี้ วันศุกร์ ขอให้สุขสมหวัง ทั้งลุงทั้งหลาน อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 16-09-2016 13:46:42

 :hao6: ลุงทำให้เด็กติดใจซะล้าวววววว มีเบิ้ลด้วยวุ้ย >>> ไปทะเลนี่ต้องให้พกถุงอ๊วกไปเป็นลัง<<<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 16-09-2016 19:11:08

ไม่ได้ไปเสม็ด จะได้เสร็จไหมนังโอ๊ต
นี่ฉันคิดอะไรออกไป ม่ายยย
 :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 16-09-2016 21:12:38

กรี๊ดด รอที่เหลือออ  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 16-09-2016 22:43:07

ทำไมโอ๊ตหื่นขนาดเนนนนน้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 17-09-2016 00:35:43

ข้าวปั้นจ๋าาาาาวันเสาร์แล้ว หายไปไหนนนน :katai4:  :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 17-09-2016 00:45:49

 :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 17-09-2016 01:24:58

Chapter 25

สองสามวันนี้ กนธีไม่ค่อยสบายนัก อาจจะเป็นเพราะว่าคืนก่อนมีเหตุให้เขาต้องอาบน้ำซ้ำถึงสามรอบ กว่าจะเสร็จรอบหลังก็ปาเข้าไปตีหนึ่งกว่า
   
หลังจากที่ ‘ยุ่ง’ กันครั้งแรกแล้ว เขานึกว่าเจ้าโอ๊ตจะกลับไปที่ห้อง แต่ปรากฏว่าเด็กมันขอมานอนด้วย เขาเลยไล่ให้ไปอาบน้ำ ส่วนตนเองก็มาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนที่เปื้อนรอยอะไรบางอย่างเป็นจุดๆแล้วขึ้นเตียงไปก่อน พอหัวถึงหมอนก็ผล็อยหลับ มาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนใครสักคนเข้ามา ‘วุ่นวาย’ แถวไหล่
   
จากแค่ปลายจมูกสัมผัส..กลายเป็นการขบกัดอย่างเคยตัว จากแค่จูบคอ กลับลามเลยมาจูบปาก ตามด้วยการกอดรัด ลูบไล้ โลมเลียแต่ละฝ่ายตามอารมณ์นำพา กระทั่งเลยเถิดไปซ้ำรอยเก่าอีกรอบ
   
หลังอาบน้ำรอบที่สาม กนธีกลับมาหลับเป็นตาย ตื่นอีกทีตอนตะวันสายโด่ง
   
ไม่รู้ว่าเพราะนอนดึก หัวไม่แห้งแล้วเผลอหลับ หรือเพราะตื่นเต้นเกินไปกันแน่ ถึงได้ทำให้ไข้ยังขึ้นจนกระทั่งตอนนี้
   
อ้นกับอุ้มเงยหน้ามองพี่กุนต์ที่ใส่แว่นตา สวมผ้าปิดปาก มีผ้าลายสก็อตผืนยาวพันอยู่รอบคอ พี่กุนต์นั่งขดอยู่บนโซฟาตัวยาว ทั้งร่างมีผ้านาโนเนื้อลื่นคลุมอีกชั้น ฝ่ายนั้นกำลังอ่านนิยายแปลแนวสืบสวนสอบสวนอย่างมีสมาธิ

เด็กๆหันมองหน้ากัน สงสัยว่าทำไมพี่กุนต์ดูเหมือนหนอนปลอกเป็นพิเศษ จะว่าไปวันนี้แดดไม่แรงนัก ในห้องรับแขกเปิดแอร์เย็นฉ่ำ แต่รู้ๆกันอยู่ว่ามันไม่ได้หนาวขนาดที่จะต้องเอาผ้ามาพันตัวจนหนานี่นา

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” กนธีเหลือบมองเจ้าหนูทั้งสองที่ยังจ้องเขาตากลม พูดเสียงอู้อี้หลังผ้าปิดปาก “หิวหรือเปล่า หรือว่าเบื่อแล้ว เอาแกงส้มกับสี่ถั่วเข้ามาเล่นในนี้ก็ได้นะ”

น้องอุ้มส่ายหัวหวือ สนใจพี่กุนต์จนมองตาไม่กะพริบ

“พวกผมสงสัยว่า พี่กุนต์ไม่ร้อนหรือครับ” อ้นขำ 
   
กนธีหัวเราะร่วน “พี่ไม่ค่อยสบาย เลยหนาวนิดหน่อย”
   
“ทำไมพี่กุนต์ไม่สบายฮะ” อุ้มเป็นห่วงนะเนี่ย
   
“พี่นอนดึกครับ” เขาโยนให้เหตุผลนี้ก็แล้วกัน เห็นสายตาจ้องมองของเด็กแล้ว รู้สึกร้อนตัวจนต้องดึงผ้าพันคอมาปิดถึงปลายคาง
   
“ทำไมพี่กุนต์ถึงนอนดึก”
   
กนธีนิ่งไปครู่ จะตอบว่า เพราะ ‘พี่โอ๊ตเข้ามาเกาะแกะ’ ก็กระไรอยู่ “เพราะว่าพี่ทำนั่นทำนี่ไปเรื่อย....”
   
“พี่กุนต์ทำอะไรตอนดึกๆอ่ะ” อุ้มเท้าคางมอง
   
“เอ่อ...”
   
อินทัชเดินเข้ามาในห้องรับแขก เขาเพิ่งเข้าครัวไปชงน้ำขิงร้อนๆมาให้กนธี พอได้ยินน้องชายคนเล็กกำลังไล่เบี้ยคนเป็นผู้ใหญ่จนเกือบจะจนมุม เขาก็เข้ามาเขกกะโหลกมัน
   
“พี่กุนต์ไข้ขึ้นเพราะเจ้าหนูจำไมแถวนี้แหละ” เขาเตะตูดน้องเบาๆ “ออกไปดูแกงส้มเร็ว ปล่อยไปเล่นในสวนสักพักแล้วใช่ไหม เดี๋ยวก็ลุยปลาคาร์ฟพี่กุนต์เละหรอก”
   
กนธีแก้ตัวแทนเด็ก “แกงส้มไม่กินปลาคาร์ฟเสียหน่อย”
   
“ใช่ๆ พี่โอ๊ตกินเองแล้วอย่ามาใส่ร้ายแกงส้มดิ” อ้นรีบสมทบ
   
“พี่ไม่กินปลาสด..” อินทัชขบขัน เขาส่งน้ำขิงให้พี่กุนต์ “เพราะพี่เป็นแมวที่กินแต่ปลาย่าง..”
 
เด็กๆเกาหัวแกรกไม่รู้พี่โอ๊ตจะสื่ออะไร ส่วนกนธีได้แต่เหลือบตามอง
   
“ไปตามหาแกงส้มได้แล้ว” เขาไล่น้อง “เร็วเข้า เดี๋ยวมันทำเลอะ”
   
อ้นกับอุ้มเลยต้องลุกยืนอย่างเกียจคร้าน เด็กสองคนจูงมือกัน “พี่กุนต์ไม่สบาย อย่าปล่อยไปเล่นนะพี่โอ๊ต”
   
“รู้แล้วน่า..เดี๋ยวพี่ดูแลปลาย่า..ดูแลพี่กุนต์เอง”
   
“เดี๋ยวๆๆ” กนธีเอื้อมมือจะกวักเรียกให้เจ้าตัวจ้อยทั้งหลายกลับมา แต่สองหน่อก็วิ่งปรื๋อออกไปแล้ว
   
อินทัชอมยิ้ม ถือโอกาสนั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน เขามองคนที่เอาผ้าห่มมาม้วนตัวแน่นขึ้นเพราะถูกเขาดึงผ้าออก ดูแล้วก็น่าขำ ทำตัวเหมือนอยู่เมืองหิมะก็ไม่ปาน
   
“ไม่ร้อนหรือไงครับ” เขายื้อผ้าพันคอออก
   
“เพราะใครล่ะ” กนธีหันหนี เปิดหนังสือหน้าต่อไปอ่าน ทำไม่รู้ไม่เห็นว่าเด็กมันกำลังเข้ามากวนประสาท
   
“ผมกัดแค่ที่คอเองนะ” เด็กหนุ่มพึมพำ “ไม่เห็นต้องห่มเป็นแหนมก็ได้นี่” ผ้าห่มนาโนลายใบตอง ใครสั่งใครสอนให้เลือกลายประหลาดมาใช้ 
   
“แหนมอะไรจะหล่อขนาดนี้” เขาบ่น “ไปไหนก็ไปน่า หนวกหู คนจะอ่านหนังสือ”
   
อินทัชยิ้มขัน ปากพี่กุนต์ไล่เขา แต่หูนี่แดงเถือกไปถึงไหน คนอะไรกลบเกลื่อนไม่เคยมิด ตีท่าวางหน้าขรึม เสร็จแล้วจมูกก็แดงเรื่อ แก้มกลายเป็นสีชมพู่มะเหมี่ยว..แบบนี้เรียกว่าเคืองกันจริง หรือเรียกว่า ‘เขิน’ กันแน่
   
“พี่กุนต์..” เขาเรียก แต่คราวนี้เจ้าตัวไม่หลงกลหันมา “พี่กุนต์โกรธผมหรือ”
   
“โกรธทำไม ไม่มีอะไรให้โกรธสักหน่อย” กนธีพูดเสียงอู้อี้ผ่านผ้าปิดปาก
   
“ถ้าไม่โกรธก็ดื่มน้ำขิงครับ” อินทัชส่งแก้วให้ ทำท่าจริงจัง

อีกคนเหลือบมอง ดูลำบากใจ “มันเผ็ด..”

“อย่าดื้อครับ” ดูแลคนอายุมากมันยากกว่าดูแลน้องสองคนอีก ดื้อก็ตีไม่ได้ หมั่นไส้ก็ฟาดไม่ได้ จะดุแต่ละทียังต้องเกรงใจ เกิดทีหลังมันลำบากอย่างนี้เอง

กนธีโดนเด็กว่าก็ต้องจำใจดึงผ้าปิดปากลง เขาใส่เอาไว้ จะได้ไม่แพร่เชื้อหวัดไปให้น้องอ้นกับน้องอุ้ม พอมือสัมผัสกับแก้วอุ่นๆก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมา จิบแล้วกระปรี้กระเปร่าขึ้นบ้าง ถึงแม้ว่าไข้จะไม่หนักมาก แต่ทำเอาพลังงานหดหายได้พอควร วันนี้เขาเลยขอจำศีลนิ่งๆในห้องรับแขกมาตั้งแต่เช้า

“เป็นไงบ้างครับ ไม่หวานไปใช่ไหม” อินทัชลงมือชงเองเลย

“อืม..กำลังดีเลย ได้น้ำตาลมาบ้างก็รู้สึกดีขึ้นเหมือนกัน” เขาพึมพำ ดื่มอีกสองอึกแล้ววางแก้วบนโต๊ะกลาง “คุณยายล่ะ เห็นท่านไปนั่งในสวน ได้เวลาพักผ่อนแล้วหรือเปล่า”

“ตอนผมไปชงน้ำขิง พี่พยาบาลพาไปนอนแล้วครับ” เขาตอบ “เหลือคนป่วยแถวนี้ ทู่ซี้นั่งตากแอร์อยู่ได้”

“ก็มันไม่ง่วงนี่”

“แล้วต้องทำยังไงถึงจะง่วงครับ” อินทัชเลิกคิ้ว สีหน้าดูกวนอารมณ์

กนธีมองเขม่น เขาดึงผ้าปิดปากขึ้นมาใส่ตามเดิม แถมยังกระชับผ้าพันคอให้แน่นขึ้นด้วย

“ทำแบบนี้คนจะสงสัยยิ่งกว่าเก่าอีกนะ”

“ก็คนมันไม่สบาย”

“ถึงว่า..แก้มแดงไปทั้งแถบ” อินทัชยกมือขึ้นอัง แหย่อย่างนึกคึก พี่กุนต์มีไข้จริง แต่แค่ตัวรุมๆ ไม่ได้ร้อนมากนัก ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากให้ไปนอนพักอยู่ดี “กินให้หมดแก้วแล้วเลิกนั่งขดแบบนี้สักที ผมจะได้พาไปนอน”

กนธียื้อผ้าห่มใบตองไว้ไม่ให้ไอ้เด็กเปรตมันดึงออก “ไม่เอา”

“ดื้อนี่อยากให้จูบใช่ไหมครับ”

“ใครบอกวะ”

“ผมจะนับถึงสามนะ” อินทัชหรี่ตามอง ดูคนที่จ้องกลับอย่างไม่กลัวเกรง “หนึ่ง..”

กนธีเอาผ้าห่มคลุมหัว

“สอง..”

เจ้าตัวหันหลังให้ ขดเป็นวงกลมลงไปกับเบาะ เถียงกับเจ้าโอ๊ตทำเอาไข้เขาจะขึ้นอีกรอบแล้ว

“สาม..” อินทัชไม่พูดมากไปกว่านั้น เขายื้อผ้าห่มใบตองออกแต่พี่กุนต์จับไว้แน่นเลยดึงหลุดมาได้แค่ส่วนบน เห็นแต่หัวดำๆผลุบโผล่ เด็กหนุ่มหัวเราะหึ ยกแขนขึ้นคร่อมร่างด้านหน้าแล้วกักไว้ตรงกลาง

“จะให้จูบใช่ไหม” เขาถามเสียงต่ำข้างแก้มอีกฝ่าย “หรือจะให้กัดคออีก..คราวนี้เอาให้พรุนเลย”

กนธีเอาหน้าจุ่มหมอน ในขณะที่หูเป็นสีแดงจัด มือที่ยึดผ้าห่มเอาไว้กับตัวสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นรุนแรง เห็นเขาทื่อแบบนี้ แต่จริงๆหูอื้อตาลายไปหมด ก็คนมันอายุมากนี่ จะให้ยิ้มละมุนละไมเป็นเด็กหนุ่ม มันก็ทุเรศสังขาร การเก๊กหน้าเอาไว้นี่แหละดีที่สุดและเท่ที่สุดสำหรับผู้ชายอายุสี่สิบ ใครเห็นเข้าจะได้ไม่มองว่าไก่อ่อน

..เมื่อยแก้มเป็นบ้า..กลั้นยิ้มจนเส้นประสาทชาไปสิบเส้นแล้ว..

“โธ่..เลิกแกล้งก็ได้ครับ” อินทัชสงสารพี่กุนต์จริงๆ “เงยหน้าเร็วพี่ เดี๋ยวหายใจไม่ได้” เขาผละออก ยกสองมือเป็นการยอมแพ้ รอนานอยู่ร่วมนาที กว่าพี่กุนต์จะยอมโผล่มา

กนธีลอบถอนหายใจ ขยับตัวเล็กน้อยเพราะเจ็บกระดูก

เสี้ยววินาทีที่ดึงผ้าห่มออกจากหัว ร่างสูงใหญ่ก็ก้มลงฉกจูบหนักหน่วง ผ้าปิดปากไม่เป็นอุปสรรค เพราะความร้อนที่ส่งผ่านมานั่นระอุยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เด็กหนุ่มเปิดปาก ขบเม้มผ่านเนื้อผ้า คล้ายจะบอกเป็นนัยว่าของแค่นี้มันขวางเขาไม่ได้นานหรอก

กนธีหลับตาแน่น ใจเต้นตึกตักเหมือนสมัยวัยรุ่น นานแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้..ถูกรุกไล่ด้วยความร้อนแรงของวัยหนุ่ม เขาผ่านมาหลายคน ดูออกว่าพฤติกรรมไหนฝืนใจ แบบไหนแกล้งทำ หรือเสแสร้งสองหน้าเพื่อขอเงินเป็นครั้งคราว

อินทัชจูบเขาเพราะอยากจะจูบ จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม จะเพราะไม่เคยมาก่อน หรือเพราะส่วนไหนในร่างกายเขาไปเร้าอารมณ์เด็กเข้า ปฏิกิริยาที่ฉายชัดออกมาก็คือความเป็นจริง ทุกอย่างเกิดขึ้นจากความปรารถนาที่ไม่ได้แสร้งทำ

..แบบนี้แล้วจะไม่ให้ชอบมากๆได้อย่างไร..

“อื้อ..” กนธีเริ่มหายใจไม่ออก แว่นที่สวมตกลงมากองตรงดั้งจมูก

อินทัชอมยิ้ม ผละออกเล็กน้อยแล้วค่อยๆดึงแว่นออกมา เขาเอื้อมไปวางไว้ตรงโต๊ะกลางแล้วโน้มลงใกล้ “คนดื้อต้องโดนแบบนี้ครับ” เขากระซิบ ใช้นิ้วเกี่ยวสายผ้าปิดปากแล้วดึงออกอย่างนุ่มนวล

“เดี๋ยวติดหวัดนะ”

“ผมแข็งแรงดี ไม่ติดง่ายๆหรอก” อินทัชบอก “ไม่ได้จูบมาสองวันแล้ว..จูบกับผมเถอะ”

..คิดจะขอให้ได้ทุกอย่างเลยสินะ ตรงไปตรงมาเกินไปแล้ว!..

..ไม่รู้หรือไง..ว่าลุงอย่างเขามันใจอ่อนง่าย..

กนธีหลับตาลงแทนคำอนุญาต เพียงเท่านั้น อินทัชก็ทาบปากลงมาอีกหน เด็กหนุ่มขบเม้มที่เรียวปากล่างแผ่วเบา แล้วเลยขึ้นมางับปากบน วนเวียนคลอเคลียอยู่กับความนุ่มนวลนั้น

ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าใต้ราวคอ ยกรั้งขึ้นมาและประคองให้ใบหน้าได้รูปเอียงรับรสจูบของเขาถนัดขึ้น ลิ้นอุ่นแทรกผ่านไรฟันขาวสะอาด ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดกันและกัน สัมผัสได้ว่าพี่กุนต์ตัวร้อนกว่าเก่าหลายเท่า

“ให้ผมดูดไข้ให้นะ” เขาพูดข้างกกหู “รับรองว่าคืนนี้หายป่วย..”

กนธีครางในลำคอ เขาขยุ้มอกเสื้อของโอ๊ตไว้แน่นตอนที่เด็กมันจูบรอบที่สาม เดี๋ยวนี้พอได้หัดบ่อยๆ อินทัชก็ดูจะคล่องขึ้น ไม่ทำให้เขาหายใจลำบาก ไม่ทำให้เขาสำลัก มีการค่อยเป็นค่อยไป มีลูกล่อลูกชน หยอกเย้าพอประมาณแล้วจบลงด้วยความจริงจัง ทั้งอุ่นละมุนและร้อนแรงในคราวเดียว

“หัวใจพี่กุนต์เต้นแรงจัง” อินทัชยิ้มขัน

“คนยังไม่ตาย มันก็ต้องเต้นแรงสิ” เขาตอบแก้เก้อ

“ตื่นเต้นก็บอกมาตรงๆสิครับ”

กนธีทำเสียงฟึดขึ้นจมูก

“ท่าทางแบบนี้แปลว่าเขินใช่ไหม” อินทัชทำเสียงฟึดเลียนแบบบ้าง “ผมจะได้ตีความพฤติกรรมคนเขินออก”

“ยุ่งน่า!”

“แบบนี้คือกลบเกลื่อนสินะครับ”

กนธีเอาเข่ากระแทกหลังเด็กมันไปหนหนึ่ง ไม่แรงหรอก แต่ก็ทำเอามันล้มหน้าคว่ำได้ เสียแต่ว่า ล้มแล้วถลามาทับเขา ซ้ำยังเอาปากประกบลงมาอีกนี่สิ ตอนแรกนึกว่ามันไม่ได้ตั้งใจ หากหลังจากที่ล้มแล้วล้มเลย ไม่ยอมลุก แถมจูบต่อได้อีก เขาก็ยอมเอาหัวเป็นประกัน ว่าเจ้าโอ๊ตมันจงใจเต็มประตู

“ถ้าติดหวัดจะขำให้ฟันหัก” เขาบอกตอนที่เจ้าโอ๊ตพักยก

“แล้วไม่ชอบให้จูบหรือไงครับ” อินทัชยักคิ้วกวนใจ

..ตักบาตร ใครเขาถามพระกันล่ะวะ..

“ว่าไงล่ะครับ” ยังแกล้งกระเซ้า “ชอบให้จูบไหม”

กนธีหรี่ตามอง ทำท่าขึงขัง “เดี๋ยวนี้กล้าแหย่หรือ” เขาดึงคอเสื้อมันลงต่ำ “คิดว่าหือกับพี่แล้วจะรอดไหมน้อง”

“หูย..กลัวจังเลย”

“กวนโอ๊ยนักนะ”

“แน่นอนครับ” อินทัชยิ้ม หอมแก้มอีกคนฟอดใหญ่ ตามด้วยการกัดปลายติ่งหูเบาๆ

กนธีหลุดหัวเราะ บางทีเขาก็ขี้เกียจจะเก๊กท่าเหมือนกัน ดังนั้นเขาเลยเป็นฝ่ายจูบตอบบ้าง

..ไม่ใช่อะไรหรอก ก็แค่การแก้แค้นที่ทำให้เขาใจเต้นไม่เป็นส่ำ..

..จะแพร่เชื้อใส่มันให้ไข้ขึ้นกันไปข้าง!..

เสียงกระแอมไอจากในห้องรับแขกทำให้คนสองคนบนโซฟาหันขวับไปมอง กนธีเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าพสิษฐ์เข้ามาในห้องตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เขารีบยันตัวขึ้น ยกหลังมือขึ้นเช็ดปากที่ยังชุ่มฉ่ำและร้อนผ่าว

อินทัชลุกขึ้นยืนแล้วหันไปจัดเสื้อผ้าพี่กุนต์จนเรียบ ผ้าพันคอที่เลื่อนตกลงไป เขาก็หยิบขึ้นมาคลุมให้ใหม่และจงใจดึงขึ้นมาปิดรอยจูบที่ทำเอาไว้เมื่อสองคืนก่อนให้ด้วย

“มาตั้งแต่ตอนไหนไผ่” กนธีรู้สึกอายขึ้นมา เขาเล่นจูบกับโอ๊ตกลางบ้านเหมือนเด็กแรกรุ่นที่ไม่รู้จักห้ามปรามตัวเอง

“สักพักแล้ว” พสิษฐ์มองพี่ชายด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เขารับไหว้จากอินทัช

“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะครับ” คนอายุน้อยที่สุดเดินออกจากห้องไป คุณพสิษฐ์จะได้คุยกับพี่กุนต์ได้อย่างสะดวก

คล้อยหลังเจ้าโอ๊ต พสิษฐ์ก็หัวเราะหึ เขาไม่อยากแซวพี่หรอก เพราะแค่อ้าปาก พี่กุนต์ก็เตรียมวางแผนฆ่าหั่นศพเขาแล้ว ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา เขาเพิ่งกลับมาจากนาโงย่า ช่วงที่ผ่านมีเวลาว่างเลยไปแบ็คแพ็คตามลำพัง ช่วงฤดูใบไม้ผลิ ซากุระกำลังบาน เลยได้ฤกษ์ลองกล้องใหม่ที่เพิ่งซื้อมาด้วย

“เอ้า..ฝีมือของผมเป็นยังไงบ้าง” พสิษฐ์รื้อภาพที่อัดลงแผ่นออกมาวางเรียงบนโต๊ะกลาง เขาไปเที่ยวสวนผลไม้โทโงคุซัง แล้วถ่ายภาพชิดาเระซากุระมาเพียบ มองเผินๆคล้ายม่านน้ำตกสีชมพูเรียงรายเป็นทิวแถว

“ห่วยแตก” กนธีบอก ดูภาพของมันแล้ว ต้องบอกว่าต้นไม้ช่วยไว้จริงๆ แสงสีกระจุยกระจายหมด หาโฟกัสไม่ได้ “ไปหัดมาใหม่ไป”

“โอ้โห..นี่คือคำชม?” คนเป็นน้องก่นด่า “มือใหม่หัดถ่ายเว้ย ให้กำลังใจกันซะบ้าง”

“ก็มันห่วย จะให้บอกว่าสวยหรือไง” เขายักไหล่

พสิษฐ์บ่นอุบ เลือกภาพที่สวยที่สุดออกมาแล้วเขียนข้อความให้พี่ชาย ‘สวัสดีฤดูใบไม้ผลิ ที่นี่คือสวนโทโงคุซัง ขอให้คุณลุงที่ได้รับภาพนี้อายุมั่นขวัญยืนเป็นตาแก่ที่แข็งแรงในอนาคต’ จากนั้นก็ยื่นส่งให้คนข้างกายแทนโปสการ์ดจากญี่ปุ่น

“ไม่ลงทุนเลยนะ โปสการ์ดน่ะ จะให้คลาสสิก ต้องส่งมาจากต้นทางสิ”

“เสียเงินน่า ยื่นให้กับมือก็คลาสสิกเหมือนกัน”

“ไอ้ไข่เค็ม” กนธีส่ายหัวอย่างระอาปนขบขัน “ขอบคุณครับน้องชาย”

พสิษฐ์ยิ้มบาง นึกขึ้นได้ว่าซื้อของฝากจากญี่ปุ่นมาให้พี่กุนต์ เลยค้นในถุงแล้ววางบนตัก

“อะไรน่ะ”

“เปิดสิ” เขาพยักพเยิด มองพี่ชายที่ค่อยๆแกะห่อของขวัญออก พอเปิดกล่องก็เห็นเป็นชุดนอน เสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาวลายไข่กุเดทามะ “เข้าคู่กับสลิปเปอร์ไข่เลยใช่ไหม”

กนธีตีหน้าปุเลี่ยน “แกอยากใส่เองแต่กระดาก เลยโบ้ยมาให้พี่ใส่สินะ”

“เฮ้ย..คนหวังดี กลายเป็นประสงค์ร้ายซะงั้น” เขาคลี่ชุดนอนออกมา “เห็นว่าน่ารัก เหมาะกับตาลุงยังเอ๊าะอย่างพี่ต่างหาก เอ้า! คืนนี้ก็ใส่ซะนะ”

“โอตาคุไข่ขี้เกียจหรือวะเนี่ย...”

พสิษฐ์หัวเราะ “มีกาชาปองด้วยนะ ไปบิดแย่งเด็กมา”

กนธีขำตัวโยน รับของจิ๋วที่ไอ้ไผ่ยื่นส่งให้ เขาจะเอาไปตั้งรวมกับโมเดลรถไฟไทยถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่างแล้วกัน

“กับกิ๊กเด็กเป็นยังไงบ้างพี่” เขาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ “ไปได้ด้วยดี หรือมีทีท่าว่าจะโยนทิ้ง”

“ก็..เรื่อยๆ” คนตอบหยิบน้ำขิงมาจิบ เขาปล่อยไว้จนเย็นชืดหมดแล้ว

“ไม่เรื่อยๆล่ะมั้ง” พสิษฐ์หัวเราะในลำคอ “จูบกันแทบจะกลืนปากขนาดนั้น”

กนธีถีบขาน้องไปเต็มแรง “เงียบน่า”

“ไม่ได้ว่าอะไร” เขายักไหล่ “อย่าหลงมากไปล่ะ..รู้ๆกันอยู่”

คนฟังนิ่งเงียบ เขาเองก็พยายามปรามใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ถึงจะห้ามไม่ค่อยอยู่ก็เถอะ เขารู้ดีว่าถ้าจะหลงไปมากกว่านี้ ก็ไม่ใช่เพราะหลงไปกับหน้าตา ความอ่อนวัยกว่า หรือเพราะการปรนเปรอทางกาย เขาชอบเด็กคนนี้เพราะความตรงไปตรงมา ความจริงใจที่มีให้กัน การไม่เสแสร้งแกล้งทำ การมีปฏิกิริยาต่อเขาอย่างซื่อสัตย์และเปิดเผยโดยไม่ได้ฝืนใจ  รวมทั้งเรื่องการดูแลเอาใจใส่อย่างเต็มที่ ทั้งหมดที่ผ่านเขาไม่เคยเจอในเด็กคนไหนมาก่อน

..อินทัชทำให้เขาไม่ต่างจากศรัณย์..

..เพียงแต่ว่า..อินทัชไม่ได้ ‘รัก’ เขาเหมือนศรัณย์เท่านั้นเอง..

เขาลอบถอนหายใจเมื่อความคิดมันฟุ้งซ่านมาถึงเรื่องที่ว่า ต่อให้ปากบอกว่าไม่สนเรื่องของจิตใจ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามนุษย์เราเป็นพวกได้คืบอยากจะเอาศอก และสิ่งที่มักทำร้ายกันมากที่สุดก็คือความคาดหวัง เพียงแค่ว่า ความคาดหวังของเขายังไม่ได้มากมายอะไรนัก แค่อยากให้โอ๊ตชอบเขาตอบกลับมาบ้างสักนิดก็ยังดี

..แต่เขาน่าจะรู้ ว่าอินทัชมีคนที่ชอบอยู่แล้ว..

..ความเป็นจริงเรื่องนี้ ทำเอาเขาห่อเหี่ยวลงไปได้พอตัว..

“เป็นอะไรไป..จี้ใจดำหรือไง” พสิษฐ์ถาม “ที่พูดให้ฟัง ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้พี่มีความสุขหรอกนะ แค่อยากเตือนให้ระวังใจเอาไว้บ้าง ผมมีความรู้สึกว่า พี่ชอบเด็กนั่นจริงๆ ชอบมากๆยิ่งกว่าคนอื่นที่ผ่านมา สังเกตแววตาก็รู้”

“อืม..” เขาพยักหน้ารับ “ก็ชอบมากจริงๆนั่นแหละ”

ร่างสูงยกมือขึ้นลูบปลายผมคนด้านข้าง “ไม่เป็นไร..อย่าทำหน้าหงอยสิ ผมแค่แตะเบรกให้นิดหน่อย พี่จะได้ไม่ขับเร็วจนแหกโค้ง แค่บอกให้ระวัง ไม่ได้เจาะยางจนแบน ปิดทางไปหมดนี่นา”

เขาหัวเราะ น้องมันช่างเปรียบเทียบจนเห็นภาพ

แต่ก็ยอมรับว่าในชีวิตเราบางครั้ง มันมักจะมีความเป็นไปสองฝั่งเสมอ ฝั่งหนึ่งคือเรื่องที่เรารับได้ และมีความสุขไปกับมัน ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง คือเรื่องที่เราไม่ค่อยอยากจะยอมรับเพราะมันทำให้เกิดทุกข์

กนธีผ่อนลมหายใจแล้วดื่มน้ำขิงอึกสุดท้าย

น้ำขิงแก้วนี้..เขาไม่ชอบรสเผ็ด แต่ก็ยอมรับว่าโอเคกับรสหวาน ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะสนใจรสไหนมากกว่ากัน จะบอกว่ามันมีรสเผ็ดนำแต่ก็ยังดีที่มีความหวานแทรก หรือจะบอกว่ามันหวานชื่นใจแต่น่าเสียดายที่มีรสเผ็ด มองแบบไหน ให้คุณค่ากับอะไรมากกว่า ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับความคิดของเรา

..จะมองว่า อินทัชไม่ได้รักเขา แต่อย่างน้อยน้องก็ดูแลเขาดี..

..หรือจะมองว่า อินทัชดูแลเขาดี เสียแต่ว่าเจ้านั่นไม่ได้รักเขา.. 

ความแตกต่างเพียงน้อยนิด แต่มีผลต่อจิตใจไม่เหมือนกัน จะเลือกการปลอบใจตัวเอง หรือทำลายความรู้สึกตัวเอง..มันก็ขึ้นอยู่กับเรา ที่แน่นอนกว่านั้น..ให้เลือกที่จะสนใจข้างใดข้างหนึ่งเป็นพอ

“เข้าใจแล้ว” กนธีพึมพำ ยิ้มออกมาได้

พสิษฐ์เลิกคิ้ว “เข้าใจว่า?”

“เข้าใจว่าได้แค่นี้ก็ดีแล้วแหละ” เขาวางแก้วลงกับโต๊ะ “มีความสุขกับปัจจุบันก็โอเค”

“พี่มีประสบการณ์ ผมว่าพี่น่าจะมองออกนะ ถ้าทางมันขรุขระ พี่ก็ควรหยุด แต่ถ้าทางมันเรียบ ไปได้ตลอดรอดฝั่ง พี่ก็ลุยเลยเป็นไง” พสิษฐ์ยิ้ม “ยังไงผมก็อยู่ข้างพี่เสมอ”

กนธีพยักหน้า “ขอบคุณนะ..หมาหัวเน่า”

“แล้วกัน! ไอ้ลุงปากบูดนี่!”

อินทัชเข้ามาในห้องรับแขกตอนที่คนสองคนกำลังแหย่กันเหมือนเด็ก เขาเอาน้ำเย็นมาให้คุณไผ่แล้วตั้งใจจะออกไปข้างนอก แต่พี่กุนต์เรียกให้นั่งด้วยกัน เขาเลยเลือกโซฟาเดี่ยวด้านข้างแล้วอยู่ในมุมของตนไปเงียบๆ

“เราเป็นไงบ้างล่ะโอ๊ต” พสิษฐ์หันมาชวนคุยหลังจากโดนพี่กุนต์ใช้หมอนตบหัวไปรอบหนึ่ง “ลุงดูแลดีไหม”

“ดีครับ..ดีมาก” เด็กหนุ่มตอบอย่างตรงไปตรงมา “ไม่เคยเจอใครดีเท่าพี่กุนต์มาก่อน”

กนธีอุตส่าห์ปรามตัวเองให้ยืนติดพื้น เด็กมันก็มาผลักให้เขาลอยขึ้นจนได้

“ถ้าเป็นแบบนั้น พี่ก็ฝากพี่กุนต์ด้วยแล้วกันนะ” พสิษฐ์ยิ้มให้ แต่สายตามองจ้อง เขารู้ว่าเจ้านี่เป็นคนดีใช้ได้คนหนึ่ง แต่จะดีกับใครก็ตาม ถ้าทำให้พี่เขาเสียใจ เขาก็ไม่ไว้หน้าเหมือนกัน

จะหาว่าเขาโอเวอร์โพรเท็กต์ก็ช่าง แต่เขามีพี่ชายอยู่คนเดียว เขาก็แค่อยากปกป้อง ดูแลให้เต็มที่

..คนอย่างพี่กุนต์ ไม่ควรจะต้องมาเจอเรื่องที่ทำร้ายจิตใจ..

..คนๆนี้ควรมีเรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตได้แล้ว..

อินทัชยิ้มรับ ได้แต่คิดในใจว่าคุณไผ่เองก็เอาเรื่องน่าดู แต่อีกฝ่ายไม่มีโอกาสได้ต่อยเขาหรอก เพราะเรื่องการทรยศ หักหลัง นอกกายไปมีคนอื่น รับรองว่าไม่ใช่สันดานผู้ชายอย่างเขาแน่

ข้อตกลงไม่ได้รวมไปถึงความรู้สึกทางใจ ดังนั้นเขาจะชอบใคร กฎระหว่างกันก็ไม่ได้ครอบคลุม

พสิษฐ์เบาใจลงไปเปลาะหนึ่ง วันนี้นอกจากจะเอาของฝากมาให้พี่กุนต์แล้ว เขายังมาคุยธุระด้วย

“เออ..เพื่อนผมมันเปรยมาว่าจะขายรีสอร์ทริมทะเลของมันที่เกาะช้าง มันถามผมว่าสนใจไหม ถ้าคนกันเองจะลดให้แต่ว่าขอเงินเร็วหน่อย เลยมาบอกพี่ก่อน เผื่อว่าอยากได้”

กนธีดูรูปถ่ายในมือถือที่เพื่อนของเจ้าไผ่ส่งเข้าไลน์มา เห็นแล้วก็นึกชอบใจ เขาทำเป็นบ้านหลังเล็กๆตั้งเรียงรายกันประมาณสิบหลัง มีห้องนอนกับห้องน้ำ มีดาดฟ้าด้านบน บรรยากาศเงียบสงบคล้ายกับมีหาดส่วนตัว

“อยากไปดูที่จริง” เขาขยายภาพดูโฉนดที่ดิน พื้นที่ไม่ค่อยเยอะนัก พอเหมาะกับการเอาเงินเย็นมาซื้อไว้ จะรอขายหรือจะทำรีสอร์ทต่อ เก็บไว้กินตอนแก่หง่อมก็ได้

“พรุ่งนี้มันว่าง ถ้าจะไปเดี๋ยวโทรบอกให้” พสิษฐ์ส่งไลน์บอกเพื่อน “เอาเบอร์มันไป ให้มันแชร์โลเคชั่นให้แล้วกัน”

“โอเค” กนธียิ้ม วันพรุ่งเขาก็คงอาการดีขึ้นแล้ว ที่จริงวันนี้ค่อยยังชั่วกว่าเมื่อวานมาก แต่ไข้เหมือนจะกลับมาเล็กน้อยเพราะมัวแต่เถียงกับเด็กนี่แหละ

ชายหนุ่มเหลือบมองโอ๊ต ลอบยิ้มขัน

..แต่แพร่เชื้อไปแล้ว เย็นนี้น่าจะหายไวขึ้น..

“พี่กุนต์จะไปไหนหรือครับ” อินทัชขมวดคิ้ว “ไข้หายแล้วหรือไง”

พสิษฐ์หันมามอง “เป็นไข้หรือ” เขาวางมือกับหน้าผากพี่ชาย รู้สึกว่าตัวรุมๆแต่ก็ไม่ได้มากนัก “ไปทำอะไรมา หัวไม่แห้งแล้วหลับเลย นอนถีบผ้า เปิดแอร์ทิ้งทั้งคืน หรือว่าออกไปเล่นน้ำฝน”

“คนนะเว้ย ไม่ใช่หมา” กนธีปัดมือน้อง “นอนดึกนิดหน่อยแค่นั้นแหละ”

อินทัชนั่งฟัง ดูเหมือนว่าคุณไผ่กับพี่กุนต์จะสนิทสนมกันมากเอาการ ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้ลักษณะนิสัยคนเป็นพี่ละเอียดขนาดนี้หรอก จะว่าไป..ก่อนหน้าเขาก็เคยคิดว่าทั้งคู่อาจจะคบหากันอยู่ เพิ่งมารู้ความสัมพันธ์ชัดเจนก็ตอนที่คุณไผ่มาว่าจ้างเขา

“ทำไมถึงนอนดึก”

“ถามเหมือนเด็กเลยไอ้หมาหัวเน่านี่” กนธีไม่ยอมเล่าเด็ดขาด “เอาเป็นว่าสบายหายห่วง พรุ่งนี้ขับรถไหว”

“ไม่ได้” พสิษฐ์กับอินทัชพูดพร้อมกัน และต่างฝ่ายต่างก็หันมองหน้ากัน

พสิษฐ์รู้ตัวว่าตอนนี้ไม่ใช่บทของเขา เลยยกมือยอมแพ้แล้วถอยฉากให้อีกฝ่ายแทน

“เลื่อนนัดเถอะพี่” อินทัชบอก “หรือไม่ก็ให้ผมไปด้วย”

กนธีเลิกคิ้ว “จะเปลี่ยนกันขับรถกับพี่หรือ”

เด็กหนุ่มเงียบไปครู่ เขายังขับรถไม่เป็นเลย จะเปลี่ยนมือได้ยังไง “นั่งไปเป็นเพื่อนไงครับ ขับนานๆ กลัวพี่จะหลับใน ให้ผมช่วยดูทางให้ก็ได้”

“เอ้ย..แต่พี่ขับไปเชียงใหม่คนเดียวก็เคยมาแล้ว อีกอย่าง..ถ้าเราไม่อยู่ ใครจะดูคุณยายล่ะ”

“ไปกี่วันครับ”

กนธีนับนิ้ว “ค้างคืนสองคืนก็พอ ไม่นานกว่านี้หรอก”

อินทัชยิ้ม “ทางนี้มีพยาบาลประจำ อ้นกับอุ้มก็อยู่ คนอื่นๆในบ้านก็มีเพียบ แค่สองคืนน่าจะดูแลยายแทนได้ แต่ทางพี่ไปตามลำพัง ขับรถด้วย ไปไกลด้วย ผมว่าผมไปเป็นเพื่อนพี่ดีกว่า”

พสิษฐ์เหลือบมองคนทั้งคู่แล้วได้แต่ยิ้มขัน พี่กุนต์ก็ดูท่าจะดีใจ ดังนั้นเขาคงไม่ต้องไปแทนแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นยืน บอกพี่ชายว่าเขามีธุระจะต้องไปต่อ คงไม่ได้อยู่กินข้าวเย็นด้วย

“เอาไงก็ว่ามาแล้วกัน จะให้จองกี่ห้องก็บอก” เขาพูด แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ “มาถึงขั้นนี้แล้ว ห้องเดี่ยว เตียงเดียวก็พอมั้ง”

“เงียบไปเลย” กนธีเตะน้องที่หัวเราะชอบใจดังบึ้ก ใบหูกลายเป็นสีแดงจัด

อินทัชมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไปจากห้องรับแขก พอเหลืออยู่กันตามลำพัง เขาก็เหลือบมองพี่กุนต์

“เอ่อ..พี่ว่าจะพาอ้นกับอุ้มไปด้วย” กนธีพึมพำ

“ให้พวกมันอยู่เป็นเพื่อนยายดีกว่าครับ” เขายิ้มบาง “เราไปกันสองคนก็พอ”

คนฟังร้อนผ่าวทั่วหน้า

..หวังว่าเตียง..คงจะไม่แคบเกินไป..



....................................................................................



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 17-09-2016 01:25:56

.

.

.


กนธีงัวเงียตื่นตอนเสียงนาฬิกาปลุกในมือถือดัง เขาปรือตามอง เอื้อมมือไปกดปิดแล้วดูเวลา เขาตั้งไว้ตีห้าครึ่ง ตั้งใจว่าจะออกเดินทางให้เช้าหน่อยเพราะไม่อยากขับเร็วมาก ค่อยๆไปเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบมันปลอดภัยกว่า
   
ตอนที่พลิกตัวนอนหงาย ไหล่ก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง เขาขยี้ตา ปรับให้เคยชินกับแสงสลัวของเช้ามืดก่อนจะเห็นว่ามันคือแผ่นอกแข็งแรงของใครบางคนที่ร่วมเตียงกันมาทั้งคืน
   
ระยะหลังนี้ อินทัชจะเข้ามานอนกับเขา ต่อให้อยู่คุยกับน้องหรือช่วยพยาบาลยายจนดึกดื่นแค่ไหน หากว่าเขาเผลอล็อกห้อง เจ้านี่ก็จะมาเคาะเรียก จนเขาต้องเปิดประตูทิ้งเอาไว้คล้ายกับการเชิญชวนก็ไม่ปาน
   
ตั้งแต่คืนที่สัมผัสกันและกัน พวกเขาสองคนก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ ซึ่งเขาเองก็คิดว่าดีแล้วที่ได้พักยกครึ่งทาง เพราะแค่นอนด้วยอย่างเดียวก็ทำให้เขาใจเต้นแรงได้แล้ว
   
อินทัชไม่ได้นอนกอดเขาเหมือนลูกลิงหรอก เพียงแต่เข้ามานอนด้วยเฉยๆ ใช้หมอนคนละใบ ผ้าห่มผืนเดียว ต่างฝ่ายต่างหลับแต่ยังสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากผิวกาย บางครั้งกนธีเป็นฝ่ายหันไปหา แต่ถ้านอนก่อนก็มักจะหันหลังให้ ส่วนเจ้าโอ๊ตนั้น ถ้าเด็กมันไม่นอนหงาย ก็มักจะนอนตะแคงมาทางเขา ไม่เคยหันไปทางอื่นนอกจากสองท่านี้
   
กนธีนอนลืมตามองใบหน้าอ่อนวัย ผิวของอินทัชเป็นสีคร้ามแดด เข้มกว่าสีน้ำผึ้ง แต่ไม่ถึงกับคล้ำ ผิวหน้าอีกฝ่ายตึงแน่นและเนียนละเอียด ไม่มีจุดตำหนิหรือริ้วรอย กระทั่งไรหนวดของเด็กวัยรุ่นก็เบาบาง แทบจะไม่มีให้เห็น เรียกว่าเป็นเด็กหนุ่มหน้าใสเหมือนหลุดออกมาจากโฆษณาโฟมล้างหน้าของผู้ชายอย่างไรอย่างนั้น
   
เขายิ้มจาง ยกมือลูบแก้มอีกฝ่ายแผ่วเบา ครั้งสุดท้ายที่แตะต้องใครสักคนด้วยความรักใคร่ชอบพอเป็นพิเศษ..ก็เมื่อตอนที่เขายังมีสถานะก้ำกึ่งระหว่างอาจารย์จำเป็นกับลูกศิษย์ต่างวัยอย่างศรัณย์นั่นแหละ
   
ความรู้สึกที่เขามีให้อินทัชมันมากกว่าความรู้สึกที่มีให้เด็กในอุปการะทั้งสี่คนที่ผ่านมา พวกนั้นเริ่มต้นด้วยผลประโยชน์และข้อตกลงว่าจะแลกเปลี่ยนอะไร จากนั้นความสัมพันธ์ก็ก้าวกระโดดกะทันหัน แตกต่างจากอินทัช ที่เขาได้รู้จักและช่วยเหลือในฐานะเพื่อนมาก่อน ดังนั้นมันเลยเป็นความผูกพันที่มากกว่าคู่ควงทั่วไป
   
บางครั้งกนธีรู้สึกสองจิตสองใจ ถ้าหากว่ายังเป็นเพื่อนเหมือนเดิม สถานะระหว่างกันอาจยืนยาวกว่านี้ แต่อีกใจ..เขาเองก็นึกชอบอินทัชจนอยากเข้ามาดูแล ถ้าหากว่าจะต้องปล่อยไปอยู่ในมือคนอื่น สู้ขอให้มาอยู่กับเขาไม่ดีกว่าหรือ
   
กนธีได้แต่ยิ้มจาง เรื่องมันดำเนินมากระทั่งตอนนี้แล้ว คิดย้อนไปจุดเริ่มต้นก็ป่วยการ สู้ดูแลกันและกันให้ดีที่สุด สร้างความทรงจำที่ดีที่สุดให้แต่ละฝ่ายยังดีกว่า
   
“พี่ชอบเรามากรู้ไหม..โอ๊ต” เขาพึมพำ ยันตัวขึ้นแล้วก้มลงจูบแก้มคนตรงหน้าอย่างนุ่มนวล “ชอบมากกว่าเด็กคนอื่นหลายเท่า..เราเป็นที่หนึ่งของพี่นะ”
   
อินทัชยังคงหลับลึกไม่รู้เรื่องรู้ราว ชายหนุ่มเลยได้แต่ยิ้มเอ็นดู เขาลุกจากเตียง คว้าเสื้อคลุมแล้วเข้าห้องน้ำไป

.

.

.


“โอ๊ต..ตื่น” กนธีเข้ามาปลุกคนหลับเป็นตายตอนหกโมง เขาส่ายหัวอย่างระอาปนยิ้มขัน ดูมันเถอะ..บอกว่าจะนั่งไปเป็นเพื่อน นาฬิกาปลุกรอบสองยังขี้เซาอยู่ได้ “เฮ้ย..ถ้าไม่ตื่นจะทิ้งไว้บ้านเลย”
   
อินทัชหยีตามองข้างหนึ่ง “กี่โมงแล้วครับ”
   
“เกือบเที่ยงแล้ว”
   
เด็กหนุ่มลุกพรวด แต่พอเห็นเวลาจริงก็ได้แต่เขม่นมอง “เดี๋ยวนี้หัดเป็นคนขี้โกหกหรือครับ”
   
กนธีหัวเราะชอบใจ เดินไปรูดม่านเปิด “ช่วยไม่ได้ เอาแต่หลับอุตุ ฝันยาวน้ำลายไหลย้อยแล้วนั่น”
   
อินทัชยกหลังมือขึ้นแตะปากตัวเองอย่างไม่มั่นใจนัก โชคดีที่มันยังแห้งสนิท “มั่วจริงๆเลยพี่น่ะ ผมตื่นสายเพราะฝันติดลมต่างหาก”
   
“ฝันว่าอะไร” เขาถาม “ฝันตอนใกล้รุ่งเขาว่าเป็นเรื่องจริงนะ”
   
“อย่างนั้นหรือครับ”
   
..จะบอกได้ยังไงล่ะว่าฝันอะไรลงไป..
   
“พี่ชอบเรามากรู้ไหม..โอ๊ต”
   
“ชอบมากกว่าเด็กคนอื่นหลายเท่า..เราเป็นที่หนึ่งของพี่นะ”

อินทัชเคยได้ยินพี่กุนต์บอกชอบเขามาแล้ว และเขาก็ไม่ได้ประหลาดใจอะไรนัก ก็ถ้าพี่กุนต์ไม่ชอบ คงจะไม่ชวนเขามาอยู่ด้วย ที่เขาไม่รู้และไม่แน่ใจก็คือ คำว่า ‘ชอบ’ ของอีกฝ่าย มันจริงจังมากน้อยแค่ไหน

แต่ในความฝัน เขาสัมผัสได้ว่าคำสารภาพนั้น..ค่อนข้างจริงจังเลยทีเดียว

เขาจำได้ว่าไม่ได้ตอบอะไรไป เพราะรู้ดีแก่ใจว่ายังไม่พร้อม

..ทำได้แค่ยิ้มรับและขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆของพี่กุนต์เท่านั้น..

อินทัชลุกขึ้นพับผ้าห่มมาวางกองไว้ปลายเตียง

“ว่าไงล่ะ ฝันอะไร เห็นตัวเลขไหม พี่จะได้เอาไปซื้อหวย”

“เห็นครับ..เลขสี่ศูนย์” เขาอมยิ้ม

“จริงดิ? เจ้าพ่อที่ไหนให้มาวะ”

“อายุของพี่ไง”

“ไอ้โอ๊ต~”

ร่างสูงหัวเราะร่วน เขาหยิบผ้าขนหนูมาพาดบ่าแล้วถอดเสื้อนอนออกต่อหน้าอีกคน พอกำลังจะปลดกางเกง พี่กุนต์ก็ไล่ให้เขาไปถอดในห้องน้ำ “ยังไม่ชินอีกหรือพี่”

กนธีพูดไม่ออกจริงๆ ใครจะชินได้ลงวะ เขาไม่ใช่พวกหมกมุ่นกับภาพนู้ดเสียหน่อย
   
“ถ้าไม่เข้าไปตอนนี้ จะช่วยถีบส่งให้”
   
“ไปแล้วคร้าบ”
   
ใช้เวลาแค่ยี่สิบนาที อินทัชก็อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เมื่อคืนเลือกเสื้อผ้าที่ต้องใช้สำหรับสองวันมาใส่กระเป๋าเป้แล้ว พี่กุนต์บอกว่าให้เตรียมกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามไปเผื่อด้วย เกิดอยากเล่นน้ำขึ้นมาจะได้มีชุดเปลี่ยน
   
“ผมเอาของไปเข้ารถเลยนะ”
   
กนธีพยักหน้ารับ เดินตามลงไปชั้นล่าง ตอนนี้เพิ่งหกโมงครึ่ง คุณยายกับเด็กๆยังไม่ตื่น แต่พวกแม่บ้านเริ่มทำความสะอาดและทำกับข้าวกันแล้ว เขาเห็นว่ายังเช้าไป กินตอนนี้ก็กินไม่ลงอยู่ดี เลยชวนเจ้าโอ๊ตไปหาอะไรกินกลางทาง
   
“ปั๊มน้ำมันเยอะแยะ เข้าเซเว่นซื้อข้าวกล่องหรือกินร้านข้าวแกงในปั๊มก็ได้เนอะ”
   
“ยังไงก็ได้ครับ” อินทัชเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างคนขับ
   
กนธีขับรถไม่เร็วมาก ปกติแล้วใช้เวลาประมาณสี่ถึงห้าชั่วโมงก็จะถึงจังหวัดตราด แต่เขากะว่าจะไปเรื่อยๆ สักบ่ายโมงก็น่าจะถึงท่าเรือเฟอร์รี่ จากนั้นค่อยข้ามฝั่งจากท่าเรืออ่าวธรรมชาติไปขึ้นที่อ่าวสับปะรดบนเกาะช้าง
   
ขับมาได้ประมาณสองชั่วโมง อินทัชสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มตาลอย เขาเลยเรียกให้แวะปั๊มน้ำมันเพื่อซื้อกาแฟ
   
“เป็นแบบนี้แล้วยังจะรั้นขับมาเองตามลำพังอีกนะพี่” เขาส่ายหัว ว่าแบบตรงไปตรงมา
   
กนธีหัวเราะ ขับรถเข้าไปจอดในซองแล้วยื่นเงินให้ “ซื้อที่อเมซอนก็ได้ เอาแบล็คคอฟฟี่ใส่น้ำผึ้ง”
   
“ไม่เอาเงินครับ ผมเลี้ยง”
   
ชายหนุ่มอมยิ้ม เด็กมันอยากเลี้ยงเขาก็ตามใจ “แวะกินข้าวเลยแล้วกัน ซื้อเสร็จแล้วไปเจอที่ร้านข้าวแกงนะ”
   
อินทัชพยักหน้ารับ เขาเข้าไปสั่งกาแฟดำให้พี่กุนต์แล้วแวะไปเซเว่นที่ตั้งอยู่ใกล้กัน นึกขึ้นได้ว่าควรจะซื้อยาแก้ไข้ไปติดไว้บ้าง เกิดพี่กุนต์ไข้กลับขึ้นมา งานนี้คงต้องพักค้างยาว
   
เขาเลือกซื้อขนมขบเคี้ยวสองสามห่อ น้ำผลไม้ กับนมกล่องไว้เผื่อเขากับพี่กุนต์สำหรับคืนนี้ เห็นจากภาพ รีสอร์ทค่อนข้างเงียบสงบ แทบจะปลีกวิเวกอยู่บนหาดส่วนตัว ไม่มีทั้งแสงสีเสียง จะเรียกว่าวังเวงยังได้ เกิดหิวขึ้นมาจะได้ไม่ต้องเดือดร้อน 
   
“รับอันนี้เพิ่มไหมคะ กำลังโปรโมชั่นนะ” พนักงานสาวแนะนำสินค้าตัวใหม่
   
อินทัชส่ายหัว เขากำลังยืนมองแผงหมากฝรั่งกับช็อกโกแลตตรงเคาน์เตอร์ พอเลื่อนสายตาไปมองฝั่งขวาก็นิ่งไปครู่หนึ่ง ตัดสินใจอยู่เสี้ยววินาทีแล้วเลือกหยิบอันที่เคยซื้อก่อนหน้านี้แต่ดันเผลอทิ้งไว้ที่คอนโดมาสองกล่อง
   
เด็กสาวดูจะยิ้มเล็กน้อย ท่าทางเธอเขินๆ แน่นอนล่ะว่าเขาก็โคตรเขินเหมือนกัน
   
..ได้ใช้หรือเปล่าไม่รู้ แต่เขาคิดว่ามีเก็บเอาไว้มันสบายใจกว่า..
   
ออกจากเซเว่น อินทัชเลือกที่จะใส่ถุงใบเล็กที่มีกล่องดูเร็กซ์อยู่สองอันลงไปในถุงขนม อย่างน้อยจะได้ไม่ประเจิดประเจ้อมากนักว่าเขาคิดเตรียมการอะไรอยู่
   
เขาเข้าไปรับกาแฟของพี่กุนต์แล้วเดินไปเจอที่ร้านอาหาร ทางนั้นกำลังรอกับข้าวตามสั่ง เป็นเมนูมังสวิรัติตามเคย พอเห็นเขาก็เดินมาถามว่าอยากกินอะไร
   
“เอาเหมือนพี่ก็ได้”
   
“ข้าวราดไข่ดาวผัดกะเพรานะ”
   
“น่าสนใจแฮะ” เขาเข้ามายืนด้านข้าง “ไม่เคยกินมาก่อนเลย คือเอาไข่ไปยีๆแล้วผัดหรือครับ”
   
“เอาไข่ดาวทอดสุกมาตัดเป็นชิ้นแล้วเอาไปผัดกับกะเพราแทนเนื้อสัตว์น่ะ” กนธีบอก รับกาแฟมาดูด “ค่อยยังชั่ว แบบนี้จะได้ตาสว่างหน่อย ขอบคุณมากนะที่เลี้ยง”
   
“ไม่เป็นไรครับ” อินทัชพึมพำ “ยังไงพี่ก็ต้องรับผิดชอบชีวิตผมเป็นการตอบแทนอยู่แล้ว”
   
“โธ่..” กนธีหัวเราะ
   
“ผมยังไม่อยากตายไปทั้งที่ยังไม่ได้ใช้เงิน แล้วก็ยังเวอร์จิ้นอยู่แบบนี้หรอก”
   
ประโยคหลังทำเอาคนฟังสำลักกาแฟค่อกแค่ก เดือดร้อนคนด้านข้างต้องช่วยลูบหลังให้
   
อาหารตามสั่งสองจานถูกเสิร์ฟ อินทัชเลยรับมาถือแล้วเดินไปนั่งโต๊ะ กนธีตามหลังมา เขาเหลือบมองถุงเซเว่นใบใหญ่ที่มีของกินเต็มไปหมด
   
“กลัวอดอยากหรือไง”
   
“ไม่ได้หรอกครับ เกิดหิวขึ้นมาจะหน้ามืดเอา” อินทัชเดินไปหยิบช้อนส้อมมาสองคู่แล้วก็ซื้อน้ำเปล่ามาเผื่อด้วย
   
“ซื้ออะไรมากินบ้าง” กนธีเหล่มองในถุง แต่เด็กมันหยิบไปวางบนเก้าอี้ข้างตัวก่อน
   
“คาลบี้ เลย์ โดโซะ แล้วก็ถั่วลันเตาวาซาบิ”
   
“โซเดียมทั้งนั้น แต่ก็เอาเถอะ นานๆที กินให้ไตพังกันไปข้าง” กนธีหัวเราะ “แล้วซื้อน้ำอะไรมาตุนบ้างล่ะ”
   
“น้ำมะเขือเทศของพี่ กับนมกล่องของผม”
   
คนอายุมากกว่าขำตัวโยน “ไม่ไหวเลย ทะเลมันต้องคู่กับขนมถุง น้ำอัดลมแล้วก็เหล้าปั่น”
   
“ใจแตก” อินทัชส่ายหัว “ทั้งที่ตอนเจอกันใหม่ๆ ไม่ยอมดื่มแอลกอฮอล์ด้วยซ้ำ คุณไผทสอนหรือไงครับ”
   
“ห๋า?” กนธีเคี้ยวกะเพราแก้มตุ่ย “ใครบอกเรา”
   
“เห็นอยู่กับเขาทีไรก็ดื่มทุกที ตอนอยู่กับผมไม่เห็นดื่มเลย” อินทัชเขี่ยใบกะเพราให้พี่กุนต์
   
“ก็..คุณไทชวนดื่ม” เขาพูดเสียงเบาเหมือนกำลังถูกดุ
   
“ปฏิเสธสิพี่ ถ้าเขาบังคับจับกรอก ผมจะขวางเอง” แล้วก็หาเรื่องชกสักหมัด..แก้ความหมั่นไส้
   
“นิดเดียวน่า ไม่ดื่มตลอดหรอก แค่เข้าสังคมกับตามมารยาทเท่านั้นเอง” กนธียิ้มให้ “เอาไว้เข้าเกาะช้างแล้วแวะซื้อ Breezer สักขวดสองขวดนะ เอาสับปะรดกับมะนาว ผสมกินเองไม่น่าจะอ้วก มีบาร์เทนเดอร์คนเก่งมาด้วยซะอย่าง”
   
“สุราเป็นเหตุให้เสียตัวได้นะครับ” อินทัชว่ายิ้มๆ
   
กนธีหน้าร้อนวูบ ถึงเด็กมันจะแซวแบบไม่คิดอะไร แต่เขานึกไปไกลแล้วจริงๆ
   
หลังกินข้าว เขาบอกให้เด็กมันเอาขนมไปเก็บในรถก่อน ส่วนตัวเองไปหาซื้อของกินเพิ่มในเซเว่น เขาเอาอัลมอนด์กระป๋อง น้ำอัดลมกับน้ำเปล่าขวดลิตรแล้วไปจ่ายเงิน พร้อมกันนั้นก็เอื้อมมือหยิบของบางอย่างที่อาจจะได้ใช้มาวางบนเคาน์เตอร์อีกสองกล่อง
   
พนักงานผู้หญิงอมยิ้มเล็กน้อย เขาเลยยิ้มกลับ ทำหน้ามึนเข้าไว้ แม้ว่าจะไม่เคยชินกับการมาซื้อถุงยางอนามัยด้วยตัวเองก็ตาม ให้ตายเถอะวะ..แก่ปูนนี้แล้ว รู้สึกไม่ค่อยเจียมสังขารชอบกล
   
ได้แต่ปลอบตัวเองว่าอย่าไปคิดมาก ถึงแก่แค่ไหน แต่ผู้ชายมันก็ทำเรื่องพรรค์นั้นได้ไปจนกว่าจะด้วนนั่นแหละ
   
“เอาซาลาเปาไส้ครีมสองลูกด้วยครับ” เขาหยิบสเปรย์กันยุงมาอีกขวดแล้ววางกองรวมกัน
   
ซาลาเปาน่ะกินเช้านี้ แต่ของที่เหลือมีไว้สำหรับตอนกลางคืน ซึ่งมันอาจจะแค่นั่งกินนั่งคุยแล้วต่างฝ่ายต่างเข้านอน หรืออาจลงเอยด้วยเซ็กซ์ครั้งแรกของเขากับเด็กก็ได้..ใครจะรู้
   
..เป็นฝ่ายเตรียมพร้อมแบบนี้..นึกแล้วก็น่าอายเหมือนกัน..
   
กนธีกลับออกมาพร้อมกับถุงเซเว่นสองถุงซ้อนกัน เขาเปิดประตูรถด้านหลังแล้ววางของไว้บนเบาะ จากนั้นก็โยนกล่องคอนด้อมเข้าไปในกระเป๋าเป้ด้วยความรวดเร็ว ก็แค่มีติดตัวเอาไว้..มันสบายใจดี
   
“ไม่สตาร์ทรถแล้วเปิดแอร์ล่ะ นั่งเหงื่อตกทำไม” เขาเข้ามานั่งตรงคนขับ ออกปากถามเด็กที่คาดเข็มขัดเรียบร้อย
   
“พี่อยากให้บีเอ็มของพี่พุ่งเข้าชนห้องน้ำด้านหน้าหรือ”
   
กนธีหัวเราะ “ไม่ยากหรอกโอ๊ต..เอาไว้กลับมา พี่จะส่งเราไปเรียนขับรถ”
   
“พี่กุนต์สอนผมเองไม่ได้หรือครับ” อินทัชคิดว่าคนที่ใจเย็นที่สุดในโลกและน่าจะสอนคนใจร้อนอย่างเขาได้ ก็มีแค่คนข้างกายคนนี้เท่านั้น
   
“พี่สอนไม่เป็น” เขายิ้ม ขับออกจากปั๊ม “ไปเรียนนั่นแหละดีแล้ว”   
   
กนธีขับต่อไปโดยมีอีกคนคอยชวนคุยเป็นระยะ เรื่องตลกบ้าง เรื่องไร้สาระ หรือนินทาน้องชายสองคนให้ฟังบ้าง สารพัดที่อินทัชจะขุดเอามาเล่าไม่ให้เขาง่วง ปกติแล้วถ้าเดินทางไปต่างจังหวัดตามลำพัง เขามักจะเปิดเพลงไม่ให้บรรยากาศเงียบ แต่วันนี้มีตุ๊กตาตัวโตคอยกระตุ้นไม่ให้หลับ เขาเลยอดรู้สึกมีความสุขมากกว่าปกติไม่ได้
   
“เมื่อคืนไอ้อ้นกับไอ้อุ้มโวยวายผม หาว่าหนีเที่ยวไม่ยอมชวน” อินทัชยิ้มระอา “บอกพวกมันว่าไปทำงานก็ไม่เชื่อ ดันสุมหัวกันมารื้อกระเป๋าผม พอเจอกางเกงว่ายน้ำก็กระโดดเอาหัวโหม่งท้องเลย”
   
กนธีหัวเราะชอบใจ “ก็เรามันใจร้ายเองนี่ พี่บอกว่าจะชวนมาก็ไม่ยอม”
   
“ถ้าพี่กุนต์มาเที่ยวก็ว่าไปอย่าง แต่นี่นัดคุยงานเอาไว้ ถ้าแบกพวกมันมาอีกก็จะเป็นภาระเปล่าๆ ให้อยู่ดูยายน่ะดีแล้ว”
   
“งั้นเอาไว้คราวหน้าก็ได้เนอะ ทะเลอันดามันสวยๆทั้งนั้น อยากพาไปเที่ยวอ่าวไร่เลย์ เกาะหลีเป๊ะ เกาะพยาม”
   
“ไอ้แสบสองตัวต้องดีใจมากแน่” อินทัชนึกภาพแล้วอดขำไม่ได้
   
“อยากไปที่ไหนก็บอก ถ้ามีเวลา พี่จะพาทัวร์”
   
เด็กหนุ่มหันมา ลอบมองเสี้ยวหน้าได้รูปแล้วได้แต่ยิ้มจาง เขาไม่รู้จะขอบคุณพี่กุนต์อย่างไรให้สมกับความดีที่อีกฝ่ายทำให้ ถึงแม้ว่านี่จะเป็นความสัมพันธ์ที่เกิดจากการแลกเปลี่ยนที่คนๆนี้มองว่ามันยุติธรรมดีแล้ว แต่เขาดูอย่างไร พี่กุนต์ก็เป็นฝ่ายขาดทุนอยู่นั่นเอง
   
เขาพยายามจะตอบแทนทุกอย่างให้สมกับที่พี่กุนต์ให้เขา แน่นอนว่าทุกสิ่งที่ทำ แม้จะเป็นกรอบที่ขีดมาแล้ว เป็นเรื่องที่กำหนดกฎเกณฑ์เอาไว้ว่าหน้าที่แต่ละอย่างที่คนตรงหน้าอยากได้จากเขามีอะไรบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยฝืนใจทำสักครั้ง เขาดูแลพี่กุนต์ด้วยความเต็มใจ ให้เวลา ให้แรงกาย ให้ความรู้สึกดีๆกลับไปโดยไม่เคยโกหกหรือแสดงละคร 
   
เขาให้ไม่ได้อย่างเดียว ก็คือ ความรักในแบบคู่ชีวิต
   
..ไม่ได้บอกว่าจะให้ไม่ได้ตลอดไป..ก็แค่ยังไม่ใช่เวลานี้..
   
..เวลาที่เขายังมีใครบางคนติดอยู่ในใจ..
   
ถึงจะใกล้ชิดพี่กุนต์มากแค่ไหน แต่เขาก็รู้ดีว่ายังมีปาลินอยู่เต็มอก เขาไม่ได้เป็นคนที่จะเลิกล้มความรู้สึกของตนง่ายๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทู่ซี้ดันทุรังอยากได้เพื่อนสนิทมาเป็นคนรักของตน แต่เขาก็ยังพอใจที่จะมีความสุขจากการแอบรักใครคนหนึ่งอยู่แบบนี้
   
และเพราะว่ายังชอบยังรัก ระยะหลัง เขาเลยพยายามติดต่อกับปาลินน้อยลง เพราะการที่เขากลายมาเป็นเด็กเลี้ยงของพี่กุนต์ ทำให้เขารู้สึกว่ามันคงไม่สมควร ถ้าเขาจะยังพูดคุยเล่นหัว ติดต่อนัดเจอกันลับหลัง ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าไม่ได้คิดกับปาลินแค่เพื่อน..เขาไม่อยากสร้างความรู้สึกลังเลหรือสองจิตสองใจให้ตัวเอง
   
ในชีวิตของเรา มันมีทั้งเรื่องที่อยากทำ เรื่องที่สมควรทำ และเรื่องที่ต้องทำ หากแยกแยะเป็นก็จะไม่มีปัญหา
   
ถ้าจะซื่อสัตย์ ก็ควรทำพฤติกรรมให้สม่ำเสมอทั้งต่อหน้าและลับหลัง เพราะการกระทำมันดังกว่าคำพูด เขาไม่อยากจะทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของพี่กุนต์ด้วยเรื่องหวาดระแวงเล็กๆน้อยๆ ความดีของพี่กุนต์ ไม่ควรจะต้องถูกสนองตอบด้วยเรื่องที่ชวนให้ขุ่นเคืองใจ
   
ในเวลานี้ เขาอยากจะสนใจและทุ่มเทให้พี่กุนต์มากที่สุด อะไรที่ทำให้ได้ก็จะทำให้ทั้งแรงกายและแรงใจแบบเต็มร้อย โดยไม่ไขว้เขว หรือเอาความรู้สึกที่มีต่อคนหนึ่งมาลงที่อีกคนหนึ่ง เพราะมันไม่ใช่พฤติกรรมของคนที่รู้บุญคุณ
   
กนธีรู้สึกว่าอินทัชลอบมองเขาอยู่สักพักแล้ว เลยกระแอมขึ้นมาเบาๆ
   
“หน้าพี่มีอะไรติดอยู่หรือเปล่า”
   
คนถูกถามเพิ่งจะรู้ตัวตอนนั้นเอง “เปล่าครับ” เขาหันมองไปอีกทาง
   
“แน่ใจหรือ อย่าให้จับได้นะว่าแอบด่าพี่อยู่”
   
อินทัชหัวเราะในลำคอ ดวงตาคมปลาบจ้องมอง
   
“ผมแค่กำลังสัญญากับตัวเอง..ว่าจะไม่ทำให้พี่เสียใจ”
   
กนธีสัมผัสได้ว่าใบหน้าเขาร้อนผ่าวขึ้นมา คำสารภาพแบบตรงๆเล่นเอาเขาทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ มือซ้ายข้างไหน มือขวาอยู่ทางไหน เกียร์เดินหน้าหรือถอยหลังก็ทำเอามึนงงได้ในเสี้ยววินาที
   
“พี่กุนต์..” อินทัชเรียก
   
“อ..อือ มีอะไร”
   
“พี่เปิดที่ปัดน้ำฝนอีกแล้ว..”
   
“......” 




............................................................................................




13 หน้าจ้า ที่จริงตั้งใจว่า ตอนนี้จะให้  :oo1: กันซะ แต่มันยังมีโมเม้นร่วมกันอีกหน่อย ไม่ได้มาเพื่อซั่มอย่างเดียว 555+ เลยขอตัดตอนไปขึ้นตอนใหม่น้า ฮืออออ

เจอกัน Ch.26 ค้าบบ

/ดาดฟ้า /ลมทะเล /ชายหาด /เสียงคลื่น /บรีซเซอร์ /ผ้าห่ม /และถุงย... แค่กๆๆๆ

 
ปล. ขอแก้ไขตอนนี้นิดนึงจ้า คุณ Xu Tp ทักว่า  7-11 ตามปั๊ม จะไม่ขายเหล้า (ไอ้นี่ไม่รู้เรื่อง 5555) เพราะงั้นให้พี่กุนต์ไปซื้อบนเกาะเอานะ อิๆๆ ขอบคุณมากคร้าบบบ ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 17-09-2016 01:58:25

 :z13:
 เตรียมผ้าซับเลือดไว้ตอนหน้า  :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 17-09-2016 02:35:16

โฮ!!!!!!!! :z3: :z3: :z3:เค้ายังไม่ซั่มกันอะค่ะแม่ขา :katai1: :katai1: กรีดร้องด้วยใจปวดร้าววววววววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Snowy-p ที่ 17-09-2016 02:37:42

ชอบไอค่อนของคนเขียนมากกกก เห็นภาพเลย :-[
รอตอนหน้าไม่ไหวละ  :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 17-09-2016 02:41:39

ใช้ให้หมดทุกกล่องเลยนะ เอิ้กๆๆๆๆ  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 17-09-2016 03:12:43

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 17-09-2016 03:16:20

รอตอนต่อไปปป
ต้องใช้ให้หมดเลยนะที่ซื้อๆ มากันน่ะ  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 17-09-2016 03:30:48

บอกแล้วว่าสองคนนี้น่ะเข้ากันดี
ขนาดพฤติกรรมซ่อนถุงยังคล้ายกันเลย ฉากนี้อ่านแล้วลั่นมาก 55555555
ล่วงเลยมาถึงตอนที่ 25 ได้เห็นพัฒนาการต่างๆแล้วเปรม
ยิ่งเวลาสองคนนี้เค้าคุยเล่นกัน ดูแลกันและกันแล้วรู้สึกดีต่อใจมากเลย
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆค่ะ
ปล. ตอนหน้านะ ตอนหน้า เรามีนัดกัน
 :hao3: :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 17-09-2016 04:55:44

ขอโวยวายๆ อยากได้ตอนหน้าแล้ววววว 5555555
ไอ้ที่ซื้อกันมาใช้ให้หมดๆไปนะคับกลับบ้านทีค่อยซื้อใหม่
รีบๆใช้เดี๋ยวจะหมดอายุซะก่อน  :hao6: :hao6:

พี่กุนต์น่ารักขึ้นทุกตอนเลย อยากได้พี่กุนต์มาไว้บ้านต้องยังไงคับ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: blanchard ที่ 17-09-2016 04:57:23

อ้างถึง

“ให้ผมดูดไข้ให้นะ” เขาพูดข้างกกหู “รับรองว่าคืนนี้หายป่วย..”

 :m3: :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 17-09-2016 05:20:45

ถุงยางตั้ง4กล่อง หึๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 17-09-2016 06:20:16

มอมเหล้าด่วนนนน 55555 จะได้ใช้ซักที หุหุ อุตส่าห์ซื้อ 4 กล่อง 1กล่องมี 3 ชิ้นป้ะ หรือ ชิ้นเดียว กร๊ากกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 17-09-2016 06:36:34

ต่างคนต่างซื้้ออ่ะ
มีเท่าไหร่ใส่ให้หมดนะ
ทุกที่ทุกท่าทาง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 17-09-2016 06:54:16

นี่แทบลืมปาลินไปแล้วนะนี่ อยากให้มุ่งตรงและรักพี่กุนต์

แต่โอ๊ตคนดีไง รักเดียวใจเดียว แต่ของแบบนี้ต้องใช้เวลาเนอะ

ป้ารอได้ คราวนี้มีพกไปคนล่ะสอง บันเทิงแน่จ้า

เจอกันตอน 26 วันศุกร์หน้าค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 17-09-2016 07:41:58

พี่กุนต์น่าแกล้งจริง ๆ นั่นแหละ

2x3x2= 12
ไม่รวมสด

โอย...ขอเลือดสำรองด่วน ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 17-09-2016 07:44:15

ไม่ใช่ว่าตอนหน้าถุงเล็กไปเลยต้องผลัดไปอีกตอนเหรอคะ 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 17-09-2016 08:05:46

โอ๊ตค่ะ ขยันหยอดขยันจีบอย่างนี้ รักเลยเถอะ ไม่ต้องแอบรักปาลิน มารักพี่กุนต์อย่างเปิดเผยดีกว่า :mew3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 17-09-2016 08:44:18

ช่วงที่โอ๊ตกับพี่กุนต์เหลือบมองไปเห็นดูเร็กซ์ แว๊บนึงมีภาพบางอย่างปรากฏในหัวว่า เห็นกล่องถุงยางมันเต้นได้ ยักย้ายส่ายเอว เด้งหน้าเด้งหลัง ทำสายตาเชิญชวนพร้อมพูดทั้งกับโอ๊ตและพี่กุนต์ว่า "มาหยิบชั้นไปสิ เห็นชั้นไหม มาหยิบชั้นไปเลย หยิบชั้นไปแล้วจะได้ขึ้นสวรรค์ ชั้นจะทำให้สวรรค์ของคุณแนบชิดเข้ามา ฉึกฉึก ลั้นลา~ ลั้นลาาาา~"

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 17-09-2016 08:44:46

คาดหวังนะ 555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 17-09-2016 08:48:56

 :katai2-1: 4กล่อง2วัน2คืนใช้ให้หมดนะก๊ะโอ๊ตอย่าให้เสียชื่อหนุ่มๆ อิอิ
พี่กุนต์สู้ไหวเชื่อดิ โอ๊ตนี่ทำให้หลงจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 17-09-2016 09:12:53

รอตอนหน้าด้วยใจจดจ่อ  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 17-09-2016 09:32:57

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 17-09-2016 09:36:05

 อย่าว่าแต่พี่กุนต์เลยที่ชอบโอ๊ตน่ะ เราเองก็ชอบโอ๊ตมาก
ชอบในแง่ที่เป็นเด็ก เป็นวัยรุ่นที่คิดได้คิดเป็นน่ะนะ โอ๊ตเป็นเด็กไอด้อลในแบบที่เราต้องการเลย
"...ในชีวิตของเรา มันมีทั้งเรื่องที่อยากทำ เรื่องที่สมควรทำ และเรื่องที่ต้องทำ หากแยกแยะเป็นก็จะไม่มีปัญหา..."
ความคิดนี้ก็ชอบอีกล่ะ
ว่าแต่ว่า คราวนี้ ทั้งบรรยากาศและอะไรๆหลายๆอย่าง คงทำให้ทั้งคู่เผยใจเผยความรู้สึก
และขยับใจขยับความรู้สึกให้ชิดใกล้กันมากขึ้นนะ โอ๊ตพยายามตัดใจจากปาลินเหอะ
เราสงสารพี่กุนต์ เราอยากให้คนดีๆแบบพี่กุนต์มีความสุขสมหวังในชีวิตรักซะที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 17-09-2016 09:59:05

1 2 ซั่ม 55555
นี่8นาดไม่ได้รักนะ แทบจะกินไปทั้งตัวละ
ซึนรึเปล่า โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 17-09-2016 10:11:29

อ๊าากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

รอ รอ รอ ว่าแล้ว ทำไมจะไปทะเลง่ายๆ ได้กัน  ก้อคงไม่ใข่ ฟีลกู้ด ของข้าวปั้น แนๆ


มัน ดูดีเกินไป :z13:


ตอนหน้าๆๆๆๆ อ้น อุ้ม ไม่อยู่ ไม่มาขัด  อย่าให้พลาด นะ น้องโอ๊ต  :hao3:

  แฮมสเตอร์ตาโต รออยู่  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 17-09-2016 10:31:48

เจ็บอ่ะ อ่านความคิดของโอ๊ตแล้วเจ็บอย่างบอกไม่ถูกเลย
ดีแล้วที่โอ๊ตแค่คิด ไม่อยากให้พี่กุนต์ได้ยินเหมือนที่เราได้ยิน
หรือจริงๆ พี่กุนต์ควรได้ยินก็ไม่รู้ แกจะได้ยั้งตัวเองได้มากกว่านี้อีกเยอะๆ
ไม่เผลอใจไปมากกว่าที่เป็นอยู่

ผไทก็ได้ ไผ่ก็ดี ขอใครก็ได้ช่วยแตะเบรกให้พี่กุนต์หนูหน่อยย ฮืออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 17-09-2016 10:36:39

ต่างฝ่ายต่างเตรียมพร้อมแล้ว ชอบความคิดของโอ๊ตนะ ดูแฟร์กับพี่กุนต์ดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 17-09-2016 10:41:49

กว่าจะถึงวันศุกร์หน้า คนรออ่านลงแดงพอดีค่ะ
มีการเตรียมความพร้อมทั้งสองฝ่าย
ง่ออออออออว์
งานนี้คนแก่คงไม่รอดแน่ๆ
 :jul1: :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 17-09-2016 10:47:48

ตายๆๆๆๆ พี่กุนต์ 2 กล่อง โอ้ตอีก 2 กล่อง  พอไหมเนี่ย อิอิอิอิ  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 17-09-2016 10:48:12

ชอบความคิดของโอ๊ตมากเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 17-09-2016 10:59:31

คะ คะ คะ ค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาางงงงงงงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 17-09-2016 11:10:54

อินทัชชชชยังชอบปาลินอยู่อีกหรอออ แน่ใจหรอออ
ตอนนี้ช่างก๊าววใจมาก พี่กุนน่ารัก พี่กุนไม่ควรเสียใจทั้งตอนนี้และอนาคต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 17-09-2016 11:24:51

ใจตรงกันจังนะ ซื้อถุงยางกันทั้งคู่เชียว เพิ่มยกได้เท่าตัวเลย

ขำพี่กุนต์เขินโอ๊ต ทำไรไม่ถูกตลอด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 17-09-2016 11:39:23

ิเตรียมการพร้อมทั้งสองคน แล้วจะไปไหนได้  :hao6:
ตลกอ่ะ จะใช้หมดไหมนั่นที่ซื้อๆไป
ไม่อยากให้พี่กุนต์เสียใจก็แล้วแต่นะโอ้ต
จะรักจะชอบสนยังไงก็ได้ แต่รีบๆเลิกชอบได้ละ
ทำคนแก่เจ็บนี่บาปหนานะ  :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Loogling ที่ 17-09-2016 12:59:14

พี่กุนต์มีความอยากเสียตัว5555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 17-09-2016 13:35:43

แน่ใจนะว่าที่ต่างคนต่างซื้อจะใช้พอ กลัวจะไม่พอเอานะ 555555555 :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: lukYRKM ที่ 17-09-2016 13:46:09

กว่าจะถึงประสบการณ์ครั้งแรกของโอ๊ต 5555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-09-2016 14:13:10

ต่างฝ่ายต่างเตรียมพร้อม~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 17-09-2016 14:28:22

2(3)+2(3)=12

ครั้งแรกของหนุ่มๆ มักจะมากกว่า 1 แต่จะถึงโหลหรือเปล่าน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 17-09-2016 15:18:49

โอ๊ตมั่นคงกับความรู้สึกที่มีต่อปาลินมาก
แต่เอาจริงๆ นะ ตอนนี้โอ๊ตไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังหลงพี่กุนต์แบบสุดๆ
เอะอะขอจูบ เอะอะขอกอด มาขอนอนด้วยอีกต่างหาก
นี่ไม่อยากจะคิดเลยว่าได้กันแล้ว ไอ่โอ๊ต(เลียนเสียงพี่กุนต์)มันต้องหลงเมียแก่แบบหัวปักหัวปำแน่ๆ ฮึ!

ถุงยางสี่กล่องนั่นถ้าใช้ไม่หมดไม่ต้องกลับมากันนะ!

งานนี้ต้องขอบคุณคุณไผ่ค่ะ 5555555555555 คิดถึงเหลือเกิน นานๆ จะโผล่มาที ทูนหัวของน้อง
ยุยงส่งเสริมให้เขาได้กันขนาดนี้ ขอบุญกุศลในคราวนี้ช่วยทำให้คุณผัดไทยว่าง่ายกับคุณไผ่นะคะ #เดี๋ยววว

รอตอนที่ 26 ไม่ไหวแล้วค่ะะะะ
ง่อววววววววววว >_<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: kawoat ที่ 17-09-2016 16:08:55

รอจ้าาา   :-[ :impress2:
/ดาดฟ้า /ลมทะเล /ชายหาด /เสียงคลื่น /บรีซเซอร์ /ผ้าห่ม /และถุงย...  :hao6: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minzero ที่ 17-09-2016 16:43:40

อ๋อยยย(?) รอฉากต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :hao7: บรรยากาศกินนม  เอ๊ย! กินลมของเด็กหนุ่มและคนแก่จะเป็นเยี่ยงไรน๊าา  ลุ้น :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 17-09-2016 17:40:59

ตอนหน้าคงต้องเตรียมผ้าไว้ซับเลือดแล้วล่ะซิ  :m25: :m25: :m25:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 17-09-2016 18:05:06

ต่างคนต่างเตรียมการเลยค่ะคราวนี้ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 17-09-2016 18:40:40

พึฟนเแลนอลาืลส้ขรกะค
โอ้ยยยยยย หวีดดดดดดดดดด
ดีมากอ่าาาา ฮือออ ฟีลกู้ดดดด
ยังไม่ได้รักตอนนี้ ปต่ไม่ใช่ตลอดไป ชอบฟีลเอาใจใส่ผูกพัน แล้วเดี๋ยวก็เป็นความรักที่มั่นคง
ฮึ้บบบบบบบบ
รักก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 17-09-2016 19:22:39

นึกว่าจะตอนนี้ซะแล้ววว
จริงๆโอ้ตเริ่มมีใจให้กุนต์ละนะ ยกให้พี่มาก่อน คิดว่าทุกวันนี้โอ้ตหลอกตัวเองว่าที่รู้สึกดีๆกับพี่เพราะเรื่องบุญคุณ แต่เราว่าโอ้ตเริ่มชอบพี่เค้าแล้ว เริ่มอยากลองแบบไม่ตะขิดตะข่วนใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 17-09-2016 20:35:23

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: tiamo1717 ที่ 17-09-2016 20:53:05

อยากให้ถึงตอนโอ๊ตรักพี่กุนต์ไวๆ จังเลย จะได้ชีช่ำกะหล่ำปลีกะเขาบ้าง ชิชะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 17-09-2016 23:30:54

โอ๊ตยังไม่รักพี่กุนต์ตอนนี้ ก็ใช่ว่าต่อไปจะไม่รักนี่นา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 17-09-2016 23:40:25

รอออออออออ  :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 17-09-2016 23:53:17

นังโอ๊ตตตตตตตตต  :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.25] pg.51 -- 17/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 18-09-2016 00:03:27

โอ๊ตเป็นเด็กที่ใฝ่ดีมากๆ ที่สามารถแยกแยะได้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ  สามารถยกเรื่องบุญคุณให้มาก่อนเรื่องความรู้สึกส่วนตัวได้ น้อยคนมากนะที่จะทำแบบนี้ได้

เราเข้าใจนะที่อ๊ตจะยังรักปาลินอยู่ เพราะนั่นแปลว่าโอ๊ตเป็นคนรักเดียวใจเดียวไม่ใช่คนหลายใจเพราะถ้าหากว่า โอ๊ตตัดใจจากปลาลินง่ายๆ เราก็คงอดคิดไม่ได้เหมือนกันนะ ว่าแล้วตอนรักพี่กุนต์ จะโลเลง่ายมั้ย

แต่เราก็เชื่อนะว่าตอนนี้น่ะโอ๊ตเองก็น่าจะรู้สึกดีกับพี่กุนต์เกินกว่าทำเพราะบุญคุณไปบ้างแล้วเพียงแต่ว่ายังฝังใจกับปาลินอยู่ เพราะก็ชอบมานาน

รักพี่กุนต์ พี่กุนต์เป็นเคะที่เรารักที่สุดตัวนึงเลยนะ
เค้าน่ารัก น่าเอ็นดู จิตใจดี และก็น่าสงสารไปพร้อมๆกัน

รออ่านตอนที่พี่กุนต์เสียใจแล้วโอ๊ตเป็นฝ่ายตามพี่กุนต์บ้าง (ชอบจริงๆดราม่าแบบนี้ 5555555)

หลังจากนั้นอิโอ๊ตแกต้องรักและดูแลอย่าให้พี่กุนต์เสียใจอีกนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 18-09-2016 00:20:45

Chapter 26

พวกเขาถึงรีสอร์ทตอนบ่ายโมงกว่า วันนี้แดดร่มลมตก ท้องฟ้าขมุกขมัวเหมือนใกล้จะมีฝน อากาศเย็นสบาย ลมทะเลพัดโกรก หอบเอากลิ่นไอบริสุทธิ์จากเกลียวคลื่นพัดเข้าหาฝั่ง
   
เจ้าของที่ออกมาต้อนรับ หลังจากพูดคุยแนะนำตัวแล้ว ทางนั้นก็พาไปที่ห้องพักสำหรับคืนนี้
   
“ไผ่บอกว่าพี่กุนต์จะมากับน้องอีกคน ยังไงถ้าไม่สะดวกจะให้เปิดบ้านอีกหลังก็บอกได้นะครับ” 
   
กนธียิ้มรับ เขาเดินตามหลังพลางมองสำรวจไปด้วย ส่วนต้อนรับแขกจะอยู่ด้านหน้าสุด ถัดไปเป็นบ้านหลังน้อยที่ตั้งเรียงรายเลียบชายฝั่ง พื้นที่สร้างรีสอร์ทยกสูงขึ้นจากระดับน้ำทะเลเกือบสองเมตร ด้านล่างเลยสร้างแนวเขื่อนกั้นไว้ไม่ให้หน้าดินถล่ม ถัดไปอีกหน่อยจะเป็นบันไดเดินลงไปยังชายหาดที่ทอดยาว แต่หาดตรงนี้ส่วนใหญ่จะเป็นก้อนกรวดและเศษหินมากกว่าเป็นเม็ดทราย

บริเวณหน้าบ้านเป็นสนามหญ้าสีเขียวสด มีแผ่นศิลาแลงปูเอาไว้แทนทางเดิน เพื่อนของพสิษฐ์เลือกบ้านหลังตรงกลางไว้ให้ เพราะมุมนี้จะเห็นพระอาทิตย์ขึ้นและตกกลางทะเลได้สวยที่สุด

“ยังไงก็พักผ่อนกันก่อนนะครับ เอาไว้เย็นๆเดี๋ยวผมจะให้เด็กมาเชิญ” เขาให้พนักงานของรีสอร์ทช่วยแบกสัมภาระมาไว้ที่ห้อง

กนธีบอกขอบคุณ เขาชอบบ้านหลังเล็กๆของที่นี่ มันใช้บริเวณไม่มากนัก อันที่จริงจะเรียกว่าเป็นห้องๆหนึ่งที่มีดาดฟ้าก็ยังได้ ผนังด้านนอกเป็นเนื้อไม้ ติดสปอร์ตไลท์หน้าบ้านสองดวงสำหรับให้แสงสว่างตอนกลางคืน ด้านข้างของตัวบ้านมีบันไดทอดยาวขึ้นไปบนดาดฟ้าโล่ง ข้างบนมีโต๊ะเตี้ยและเบาะวางเอาไว้ หลังคาที่สร้างคลุมอีกชั้นเป็นเพียงตับจาก ให้ความรู้สึกเหมือนกระท่อมบนชายฝั่ง

เลื่อนประตูกระจกสีขาวที่มีม่านทึบเพื่อความเป็นส่วนตัวเข้าไป จะเห็นเตียงหนึ่งหลัง ความกว้างประมาณห้าฟุต พอนอนสองคนได้สบาย ข้างกันเป็นโต๊ะทำงาน มีคอมพิวเตอร์และอินเทอร์เน็ตให้ใช้ มีตู้เย็นขนาดเล็ก ไม่มีทีวีกับโซฟา ในบ้านมีห้องน้ำในตัว ดูสะอาดสะอ้าน ไม่คับแคบชวนอึดอัดเกินไปนัก

รีสอร์ทแบบนี้ ดูเหมือนจะสร้างขึ้นมาเพื่อคู่รักมากกว่าการมาเที่ยวแบบครอบครัว เพราะดูขนาดบ้านแล้วไม่น่าจะอยู่กันได้เกินสามคน ถ้าหากว่าเขาคิดจะซื้อก็ต้องมีการปรับปรุงและขยายกลุ่มลูกค้าบ้าง เท่าที่เดินมาตั้งแต่หลังแรกจนหลังสุดท้าย เขาเห็นแขกมาเข้าพักไม่เกินสามหลังด้วยซ้ำ ทั้งที่ดีไซน์บ้านก็น่ารัก มีชายหาดส่วนตัว เงียบสงบไม่มีความวุ่นวาย

อินทัชวางเป้ของเขากับพี่กุนต์ไว้ชิดผนังด้านหนึ่ง คืนนี้งัวเงียตื่นมาจะได้ไม่เดินสะดุด

“เป็นไงโอ๊ต” กนธีหันมาถาม “พอนอนได้หรือเปล่า เขาบอกว่าเปิดบ้านอีกหลังให้ได้นะ”

“นอนได้พี่..ผมน่ะสบายมาก พี่นั่นแหละ สะดวกหรือเปล่า”

“หัวถึงหมอนก็ไม่รู้เรื่องแล้ว” 

อินทัชพยักหน้ารับพลางเอาถุงขนมไปคล้องหัวเก้าอี้ไว้ ขืนวางบนทางเดิน มดจะได้หามไม่ต้องหลับกัน

กนธีขยี้หัวเด็กหนุ่ม นึกเอ็นดูที่มันสนใจของกินออกนอกหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็เดินเล่นแถวนี้ไปก่อนนะ พี่ขอไปคุยกับทางเจ้าของนิดหนึ่ง ได้เวลาแล้วจะมาเรียกไปกินข้าว อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม ไม่กลัวผีนะ”

ร่างสูงมองเหล่ “เห็นผมเป็นเด็กน้อยหรือไง”

“ก็เด็กสำหรับพี่อยู่ดี” เขาหัวเราะร่วน เลื่อนประตูแล้วใส่รองเท้าแตะ “ถ้าจะไปไหนก็พกมือถือกับกระเป๋าเงินไปด้วยนะ” 

คนฟังยิ้มรับ พอคล้อยหลังพี่กุนต์ เขาก็รื้อเสื้อผ้าออกมาพาดกับราวไม้ มันจะได้ไม่ยับ จากนั้นก็หยิบนมกล่องกับน้ำผลไม้ออกมา ตามด้วย Breezer ของคนใจแตกอย่างพี่กุนต์ จะได้แช่เย็นไว้สำหรับคืนนี้

ของอย่างสุดท้ายที่เขาหยิบออกมาทีหลัง ก็คือดูเร็กซ์สองกล่องนั่นแหละ

“เฟเธอร์ไลท์ อัลติมา..บางกว่ารุ่นเดิม” อินทัชนั่งยองๆอ่านตัวอักษร ตอนหยิบเขาก็ไม่ได้ยืนเลือกเสียด้วย “หนึ่งกล่องบรรจุสามชิ้น” เอามาสองกล่องก็หกชิ้นสิวะ แล้วมันเก็บไว้ได้นานแค่ไหนเนี่ย

เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวา สุดท้ายก็เอาเก็บไว้ในเป้ตัวเองทั้งสองกล่อง

มีเสียงไลน์เข้า อินทัชที่จัดของเสร็จแล้วเลยผละมาหยิบมือถือไปดู..เป็นปาลินที่ทักมาหา

ระยะนี้เขาก็มีคุยกันบ้าง แต่ไม่บ่อยเท่าเดิมเพราะพยายามหลีกเลี่ยง ยิ่งต่างฝ่ายต่างทำงานพิเศษของตนไปตามปกติแล้วไม่ได้เจอกันทุกคืนเหมือนสมัยที่ยังอยู่ Vin Santo ก็เลยแทบจะไม่ได้พูดคุยกันมากนัก เขาเองก็ไม่อยากให้ทุกลมหายใจเข้าออกต้องระลึกถึงปาลินอยู่ตลอดเวลา เพราะแบบนั้นมันจะไม่ยุติธรรมกับพี่กุนต์ เอาแค่ยังรับรู้ว่าในใจชอบใครอยู่ก็เพียงพอแล้ว อย่าให้ถึงกับต้องเอาคนหนึ่งมาสวมรอยทับคนหนึ่งเลย มันไม่ดีกับทั้งสองฝ่ายหรอก

เขาปลดล็อกมือถือแล้วเปิดไลน์ออกอ่าน สักพักก็ขมวดคิ้วกับข้อความบอกเล่าจากอีกฝ่าย

‘ลาออกจาก Vin Santo แล้ว ตอนนี้รับสอนพิเศษให้เด็กแถวบ้าน ถ้ามีเพื่อนคนไหนอยากได้ภาพวาดไปแต่งบ้าน ก็บอกได้นะ เรารับทำ 55+’

อินทัชสัมผัสได้ถึงความเครียดผ่านตัวอักษร เขาเลยตัดสินใจโทรหา เพียงอึดใจเดียว ปลายสายก็กดรับ

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมลาออก”

‘ไม่อยากทำแล้ว ถึงเงินจะดีแต่ว่าระยะหลังแขกไม่ค่อยโอเค เพื่อนร่วมงานก็แย่ ไม่มีโอ๊ตอยู่..เราไม่สู้’

เขานิ่งเงียบไป “ขอโทษนะที่ทิ้งสนมา..”

‘ตลกน่า ไม่ใช่ความผิดโอ๊ตสักหน่อย โอ๊ตเองก็ไม่ได้อยากลาออกใช่ไหมล่ะ ความจำเป็นมันบังคับ ส่วนเราน่ะอยากออกแล้ว ฝืนไปก็ไม่ช่วยอะไร ไม่มีความสุข’

“แล้วจะไปทำอะไรที่ไหน หรือว่าพี่ศรไม่ให้ทำแล้ว”

‘ไม่นะ..เอาเป็นว่าพักนี้เขาแทบไม่ค่อยรู้อะไรเลยมากกว่า พอดีตอนนี้งานใหม่เขาดูยุ่งๆ บางทีก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน แต่ยอมรับว่าเงินเดือนดีมากเลย เจ้านายก็ใจดี ทำเอาพวกเราสบายขึ้นเยอะ แต่เราก็ไม่อยากรับฝ่ายเดียว เลยยังมองหางานอื่นเรื่อยๆน่ะ เพียงแต่ว่าไม่ต้องซีเรียสมากแบบแต่ก่อนแล้ว’

อินทัชพอจะโล่งใจขึ้นบ้างที่ได้ยินแบบนั้น “ตอนนี้เราสอนว่ายน้ำเด็กกับสอนพละคอร์สซัมเมอร์ที่โรงเรียนอนุบาลน่ะ เหลืองานร้องเพลงที่ร้านอาหาร จะเริ่มวันหยุดนี้”

‘โห..จริงดิ ร้านแถวไหน เขายังพอจะรับพนักงานใหม่หรือเปล่า’

“สนอยากมาสมัครหรือ” อินทัชถาม ใจหนึ่งก็ยินดี แต่อีกใจก็ไม่อยากจะใกล้ชิดกันมากนัก

‘ช่วงปิดเทอมมันว่างน่ะ ถ้าแค่ชั่วคราวก็อยากทำนะ ยังดีกว่าอยู่เฉยๆ’

“เรื่องนี้เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ต้องถามพี่กุนต์เอา เขาเป็นหุ้นส่วนของร้าน” เขาตอบกลับ “ยังไงเราจะลองถามให้ แต่เงินเดือนมันไม่ได้ดีมากนะ ต้องรอจนกว่าพี่กุนต์จะเข้ามาดูแลบัญชีแบบเต็มตัว แล้วก็ต้องรอเขาปรับปรุงร้านดึงลูกค้าเพิ่มด้วย ตอนนั้นคงได้ทิปเยอะขึ้น” เท่าที่พี่กุนต์เล่าให้ฟัง เขาคิดว่าอนาคตร้านนี้คงสดใสกว่ามีเจ้าของแบบคุณไผทคนเดียวแน่

‘อือ..ไม่เป็นไร เราทำได้ทุกอย่าง ขอให้ได้เงินเถอะ ยังไงก็ขอบคุณโอ๊ตมากๆ’ ปลายสายพูดเสียงร่าเริง ‘โอ๊ตเองก็อย่าทำงานหนัก ดูแลสุขภาพแล้วรีบๆจีบพี่กุนต์ซะทีนะ คนดีแบบนั้นเดี๋ยวหลุดมือไปหรอก’

อินทัชยิ้มระอา ยังไม่ทันได้ตอบอะไรก็มีเสียงเคาะประตูบานเลื่อน เขาเปิดม่านดู เห็นว่าเป็นพนักงานของรีสอร์ทมาเชิญให้ไปทานมื้อเที่ยงที่ค่อนมาจนถึงบ่ายแล้ว

“เราวางก่อนนะสน ได้เรื่องยังไงจะไลน์บอกอีกที”

‘ขอบคุณคร้าบ’

อินทัชรอให้อีกฝ่ายตัดสายไปก่อนแล้วถึงเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง เขาเดินตามพนักงานไปตรงส่วนกินข้าวที่สร้างเป็นกระท่อมไม้ริมน้ำ มองจากพื้นไม้ไผ่เห็นคลื่นทะเลซัดเข้าหาฝั่งเป็นระลอก ทั้งสี่ด้านไม่มีกำแพง เรียกว่าเปิดโล่งจนหมด ลมเลยพัดโกรกเย็นสบายตลอดเวลา

“มากินข้าวกันโอ๊ต” กนธีกวักมือเรียก เขาเลือกที่นั่งริมสุด มีเสาไม้รวกขวางไว้ไม่กี่ท่อน ต้องระวังไม่ให้พิงเต็มตัว ไม่อย่างนั้นได้กลิ้งลงทะเลไปแน่ “พี่จำได้ ตอนนั้นโอ๊ตบอกว่าชอบก้ามปูนึ่งใช่ไหม นี่สั่งมาโลครึ่ง กินให้หมดนะ”

อินทัชเลิกคิ้ว มองก้ามปูเนื้อแน่นขาวอวบเพิ่งนึ่งมาใหม่ๆส่งกลิ่นหอมฉุยในจานเปล มีกุ้งทะเลเผาอีกโลกว่า ปลาหมึกผัดผงกะหรี่ กับกะพงทอดน้ำปลา ทั้งหมดเป็นของโปรดเขาทั้งนั้น ส่วนจานตรงหน้าพี่กุนต์คือผัดผักดอกชมจันทร์

“พี่จำได้หมดเลยหรือว่าผมชอบอะไร”

“แน่นอน พักนี้กินกิงโกะด้วยน่ะ” กนธีหัวเราะ

“ความใส่ใจไม่ได้เกี่ยวกับความจำหรอกครับ” เด็กหนุ่มยิ้ม “ขอบคุณจริงๆนะพี่..ที่เอาใจใส่ผมขนาดนี้ ปกติมันต้องเป็นหน้าที่ผมไม่ใช่หรือครับ”

จมูกของอีกคนแดงเรื่อขึ้นมา โดนเด็กมันจับไต๋ได้ เสียมาดหมด

“เอาน่า..ผลัดๆกัน ต่างคนต่างดูแล” กนธีตักเนื้อปลาไปใส่จานอีกฝ่าย “กินๆๆ”

“พี่ก็กินด้วยนะ อย่าเอาแต่ตักให้ผม” เขาแกะกุ้งไปใส่จานพี่กุนต์บ้าง พอเหลือบเห็นเจ้าตัวยกโค้กมาดื่ม เขาก็พูดปรามเหมือนบอกเด็ก “อย่ากินบ่อยนะครับ กระดูกพรุนหมด”

“ขอวันเดียวนะ” กนธีฉีกยิ้ม

“กินอาหารทะเล คอเลสเตอรอลเพียบ กลับไปผมจะต้มชาดอกคำฝอยให้ หรือจะเอาน้ำกระเจี๊ยบดี”

“ไม่เอาเปรี้ยว ไม่เอาขม”

“งั้นก็ชาดอกคำฝอย” อินทัชตักปลาให้พี่กุนต์ “คนอะไรกินยากชะมัด”

กนธีหัวเราะ นั่งกินนั่งคุยกับอีกฝ่ายอยู่สองคนท่ามกลางลมทะเลตอนบ่ายคล้อย ชีวิตเรียบเรื่อยแบบนี้ เขามีความสุขจริงๆ

หลังมื้อบ่ายเกือบเย็น อินทัชไปเดินถ่ายรูปเล่นเรื่อยเปื่อย ส่วนพี่กุนต์นั่งดื่มกาแฟและคุยงานกับทางเจ้าของรีสอร์ท เขาไม่ได้เข้าไปฟังด้วย ได้แต่ป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้น พอไม่รู้จะทำอะไรก็เดินลงไปตรงหาด อัดคลิปวีดีโอ เก็บภาพเคลื่อนไหวและเสียงคลื่นไว้แกล้งน้องๆ

ฆ่าเวลาด้วยการเดินกลับไปกลับมา กระทั่งพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน เขาเลยปีนขึ้นมานั่งตรงสันเขื่อนแล้วถือโอกาสถ่ายรูปเอาไว้หลายช็อต แสงสีส้มเรื่อฉาบแดงคล้ำค่อยๆแผ่ขยายเป็นวงกว้าง ตัดกับท้องฟ้าสีม่วงเจือจางและปุยเมฆขาวหม่น กระทั่งขอบสีแดงหย่อนลงผืนน้ำ ความมืดก็เริ่มโรยตัว

ลมเย็นชื่นพัดอ่อน เสียงคลื่นสาดเข้าหาฝั่งดังแว่ว ทอดสายตาไปเบื้องหน้า เห็นแต่ความเวิ้งว้างและเส้นขอบฟ้าที่ดูไกลสุดลูกหูลูกตา มีเสียงนกร้องตอนบินกลับรัง รอบด้านของเขาไร้ผู้คน มันเงียบสงบ แต่ก็รู้สึกเหงาหงอยไปในคราวเดียว

..เขาไม่ชอบแบบนี้เลย..อยากให้มีใครสักคนอยู่ด้วยมากกว่า..

“พระอาทิตย์ตกดินที่นี่สวยดีเนอะ” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง

อินทัชหันไปมอง เขาไม่รู้ว่าพี่กุนต์มายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่กี่นาทีที่แล้ว ที่แน่นอนกว่านั้น ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวจากการปล่อยใจไปตามบรรยากาศกำลังถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกวูบไหวในอก

เด็กหนุ่มหลุบตามองพื้นหญ้าก่อนจะเงยขึ้นจ้องอีกฝ่าย เขาหลุดยิ้มจาง

ไม่ว่าเมื่อไร ไม่ว่าตอนไหน พี่กุนต์มักมาปรากฏตัวในเวลาที่เขารู้สึกว่าไม่มีใครอยู่ข้างๆเสมอ เป็นแบบนี้แล้ว มันจะไม่แย่เอาหรือ เหมือนกำลังถูกวางเงื่อนไขในชีวิต..ให้ขาดคนๆนี้ไม่ได้อย่างไรอย่างนั้น

“คุยงานเสร็จแล้วหรือครับ” เขานั่งเพลิน จ้องทะเลจนลืมเวลาไปเลย ตอนนี้บ้านแต่ละหลังเริ่มเปิดสปอร์ตไลท์กันแล้ว

“อืม..หิวหรือเปล่า” กนธีถือไอศกรีมกะทิในลูกมะพร้าวมาด้วย “พี่เอามาเผื่อ กินสิ”

อินทัชตบลงบนขอบปูนข้างตัวเป็นเชิงบอกให้พี่กุนต์นั่งด้วยกัน กนธีเลยขยับไปนั่งบนสันเขื่อน ห้อยขาลงไปด้านล่างแล้วกินไอศกรีมต่อด้วยท่าทางน่าอร่อย

“ดูเหงาๆนะเรา เป็นโรคไม่ถูกกับทะเล?”

“เป็นโรคไม่ถูกกับการอยู่ตามลำพังมากกว่าครับ” อินทัชเขี่ยเนื้อมะพร้าวอ่อนขึ้นมากิน

“เป็นหนุ่มขี้เหงาซะด้วย” กนธีเขี่ยถั่วลิสงไปใส่ถ้วยอีกฝ่าย “ขอเนื้อมะพร้าวได้ไหม แลกกับถั่ว”

คนฟังขบขัน “ปกติแฮมสเตอร์ต้องชอบถั่วสิ ทำไมมาขอแลกถั่วกับมะพร้าวแทนล่ะ”

อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “แฮมสเตอร์อะไรวะ”

อินทัชทำไม่รู้ไม่ชี้ เขาจะบอกได้ยังไงว่าแอบเปรียบเทียบพี่กุนต์เป็นสัตว์ตัวจ้อยสารพัดอย่างมาหลายครั้งแล้ว

“ให้ชิ้นเดียวนะครับ ผมก็ชอบเหมือนกัน” เขาแหย่ ตักเนื้อมะพร้าวไปใส่ไอศกรีมคนด้านข้าง

“โห..ชอบมะพร้าวมากกว่าพี่อีกหรือ พี่อุตส่าห์ชอบโอ๊ตมากกว่าถั่วเลยนะ”

อินทัชสำลักโขล่ก พี่กุนต์หัวเราะชอบใจที่ได้แหย่เขา ชอบเขามากกว่าถั่วที่เจ้าตัวมักเขี่ยทิ้งลงถังขยะเนี่ยนะ รู้สึกมีค่าอย่างไรชอบกล

“ผมชอบพี่มากกว่ามะพร้าว แต่ว่าของกินเนี่ย ต้องตีกันตายไปข้าง”

“ไอ้ขี้งก” กนธีเหลือบมองเนื้อมะพร้าวอย่างอาลัยอาวรณ์

“อ่ะๆ ยอมแล้วครับ” อินทัชได้แต่ส่ายหัว “จ้องแบบนี้ใครจะกินลง”

เด็กหนุ่มลอบมองคนที่กินไอศกรีมต่อท่าทางมีความสุข เขาชอบมองพี่กุนต์ ชอบที่จะได้เห็นคนๆนี้ร่าเริง พี่กุนต์เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เป็นคนที่ทำให้เป็นตัวของตัวเองได้โดยไม่ต้องพยายาม เป็นคนที่ใครๆก็อยากอยู่ใกล้ เพราะรอยยิ้มอบอุ่นและความสุขสงบที่ฉายชัดออกมาทางแววตาอีกฝ่าย

“เหมือนยุงจะเริ่มมาแล้ว เราเข้าบ้านดีไหม ไปอาบน้ำทายากันยุงแล้วค่อยไปนั่งเล่นบนดาดฟ้าดีกว่า”

“โอเคครับ พี่เข้าไปอาบก่อนเลย เดี๋ยวผมต่อ”

กนธีเอื้อมมือรับลูกมะพร้าวที่เด็กกินหมดแล้วไปทิ้งขยะให้ จากนั้นก็เดินตรงเข้าบ้านที่อยู่ด้านหลังพวกเขาเพียงไม่กี่ก้าว อินทัชตามมาติดๆ ถ้าเปิดประตูทิ้งไว้นาน เดี๋ยวยุงจะเข้าไปหามเอา

“เออ..จำได้ว่าเอาผ้าเช็ดตัวมาด้วย” เขารื้อกระเป๋าเป้ “หรือจะลืมวะ”

อินทัชขำ ส่งผ้าขนหนูของเขาให้แทน “ใช้ของผมได้ไหม..”

“ขอบคุณครับ” กนธีรับมาแล้วลุกขึ้นยืน เขาปลดกระดุมเสื้อหลวมๆก่อนจะเอาผ้าพันท่อนล่าง พอกำลังจะถอดกางเกงก็ชะงัก “เอ่อ..ถ้าพี่ใช้ก่อน จะรังเกียจหรือเปล่า”

เด็กหนุ่มงุนงง “ที่ผมยื่นให้ ก็เพราะจะให้พี่ใช้ก่อนนี่แหละ”

“คือถ้าพี่เช็ดทั้งตัวเนี่ย..จะเป็นอะไรไหม เช็ดหัวถึงขาอะไรแบบนี้ ถ้าไม่สะดวก พี่สะบัดเอาก็ได้นะ”

ร่างสูงกลั้นขำ พี่กุนต์พูดเสียเห็นภาพชัดเจน “เลิกคิดเยอะแล้วไปอาบน้ำครับ”

“พี่เช็ดข้างล่างด้วยนะ อย่าเอามาเช็ดหน้าล่ะ”

อินทัชผลักกนธีเข้าห้องน้ำ พออีกฝ่ายปิดประตูลง เขาก็เอาหัวชนกับผนัง รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาหน่อยเมื่อคิดภาพอีกฝ่ายใช้ผ้าเช็ดตัวของเขาลากไปตามผิวเนื้อเปล่าเปลือย

..ยังมาคิดว่าจะรังเกียจอะไรอีก ในเมื่อ ‘จูบ’ ไปทั้งตัวแล้ว..

“โอ๊ต” เสียงเรียกดังมาจากในห้องน้ำ

อินทัชเกือบสะดุ้ง เพราะเขายังไม่ได้ออกไปไหนไกล “ครับพี่”

“พี่ลืมหยิบสบู่ น่าจะอยู่ในช่องเดียวกับแปรงสีฟัน วานหยิบมาพร้อมกันเลย”

เด็กหนุ่มเดินกลับไปค้นกระเป๋า เป้ของพี่กุนต์มีสารพัดช่องไปหมด หาไปหามา เขาก็เจอเข้ากับกล่องอะไรบางอย่างที่คุ้นตาเหลือเกิน “เฮ้ย..” เขารีบพลิกดู ไม่แน่ใจว่าพี่กุนต์เห็นถุงยางในเป้เขาแล้วเอามาเก็บไว้เองหรือยังไง

..แต่เฟเธอร์ไลท์ ผิวเรียบ..มันคนละอย่างกับของเขานี่..

อินทัชรีบรื้อกระเป๋าของตัวเองดูอีกครั้ง มันต่างกันตรงที่ของพี่กุนต์เป็นแบบบาง..แต่ที่เขาซื้อคือบางยิ่งกว่าบางเสียอีก แล้วแบบนี้จะใช้ของใครล่ะ

“โอ๊ต..หาเจอหรือเปล่า”

เขารีบยัดกล่องถุงยางอนามัยใส่เป้ตามเดิม แต่พอเห็นว่าใส่สลับกันเลยต้องเปลี่ยนมาคืนที่เก่า ของเขาบางพิเศษ แต่ของพี่กุนต์บางปกติ..น่าปวดหัวชะมัด

ร่างสูงเคาะประตูห้องน้ำ รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงไปหมดเมื่อระลึกได้ว่าพี่กุนต์มีถุงยางติดไว้เพื่ออะไร

กนธีโผล่หน้าออกมาจากด้านใน เขาเลิกคิ้ว มองคนที่ไม่กล้าสบตา “เป็นอะไร ไม่สบายหรือ เป็นไข้หรือเมารถเมาเรือ”

“เมาความบาง”

“ห๊ะ?” เขายิ่งงงกว่าเก่า “เดี๋ยวพี่อาบเสร็จแล้วไปขอยาให้ไหม”

“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวก็หาย” อินทัชส่งสบู่ แปรงสีฟันกับยาสีฟันให้คุณลุงขี้ลืม

กนธีผลุบหัวกลับเข้าไป สักพักก็อาบเสร็จ ใส่เสื้อยืดกับกางเกงขายาวเรียบร้อย เขาเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ พอมาถึงเตียงก็เห็นว่าเจ้าโอ๊ตนอนแผ่อยู่

“ไม่สบายหรือเปล่า” เขาเอามือเย็นๆแตะบนใบหน้า รู้สึกว่ามันร้อนนิดหน่อย “หรือว่าติดไข้พี่”

อินทัชปรือตามอง เขาเผลองีบหลับไปสิบนาที พอเห็นว่าพี่กุนต์อาบเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นนั่ง “ตัวผมมันร้อนเป็นปกติอยู่แล้วครับ ไม่ได้เป็นไข้หรอก”   

“ถ้างั้นก็หายห่วง เอ้า! ผ้ามันเปียกไปหมด ขอโทษทีนะ” กนธีสะบัดสองสามครั้งแล้วส่งคืน “พี่เช็ดแต่ข้างบน ข้างล่างเดี๋ยวพี่เป่าพัดลมเอา”

คนฟังขบขัน รับผ้าเช็ดตัวคืนมาแล้วเอาพาดบ่า ตอนกำลังหยิบชุดนอน พี่กุนต์ไปยืนให้พัดลมเป่าจริงๆ เขาเห็นแล้วอายแทน ทั้งยังรู้สึกวาบหวามแปลกๆด้วยเมื่อพาลคิดจินตนาการไปว่า พี่กุนต์คงจะอาบน้ำจนสะอาดหมดจด..เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเขาแน่ๆ 

..รู้สึกตื่นเต้นยังไงชอบกล..

“อาบน้ำแล้ว มันก็ต้องนี่..” กนธีรื้อตู้เย็นกุกกัก “Breezer! Come to daddy!”

อินทัชนึกขำ พี่กุนต์หอบขวดแก้วกับถุงขนมกรุบกรอบเต็มมือ เจ้าตัวบอกว่าจะไปขอน้ำแข็งกับแก้วจากทางรีสอร์ท เดี๋ยวค่อยเจอกันบนดาดฟ้า

ตอนเขาอาบน้ำเสร็จแล้วตามขึ้นไปด้านบน พี่กุนต์กำลังปลุกปล้ำอยู่กับการผสมเครื่องดื่ม เทนั่นนิดนี่หน่อยมาชิมแล้วทำหน้าปุเลี่ยน เขาเลยได้แต่หัวเราะ เข้าไปนั่งข้างกันและลองผสมให้

“อร่อย!” กนธีนึกชอบใจ เขาเปิดห่อขนมออกมากินก่อนเพื่อน “คาลบี้นี่รสจัดกว่าฮานามิอีก”

อินทัชเพียงแต่ยิ้มรับ เขาล้วงข้าวเกรียบในถุงมากินบ้าง มันรสจัดจริงอย่างที่ว่า

คนอายุมากกว่านั่งชันเข่า เอนหลังพิงไปกับหมอนสามเหลี่ยมพลางเงี่ยหูฟังเสียงคลื่น กลางคืนแบบนี้สงบเงียบ ได้ยินแต่เสียงลมพัด เสียงน้ำทะเลซัดเข้าหาฝั่งเป็นจังหวะ แล้วม้วนตัวกลับลงสู่ผืนน้ำสีทึบ

“คืนเดือนหงายสินะ พระจันทร์ขึ้นเต็มดวงเลย” กนธีแหงนหน้ามองด้านบน ท้องฟ้าเป็นสีเข้มจัด เห็นกลุ่มดาวตัดกับพื้นสีดำที่แผ่กว้างออกไปสุดตาชัดเจน จันทร์สีเหลืองนวลปนส้มส่องแสงสว่างให้ความรู้สึกอุ่นอวลในใจ

“ท้องฟ้าที่น่านก็สวยเหมือนกัน” อินทัชเล่าให้ฟัง “บ้านผมอยู่ติดกับทุ่งนา ถ้าหากว่าพี่ไปยืนกลางที่โล่งแล้วเงยหน้ามอง จะเห็นดาวเต็มไปหมด ตอนดึกๆลมเย็นมาก อยากให้พี่ได้เห็นสักครั้ง”

“ถ้ามีโอกาสจะขอไปเที่ยวนะ” กนธียิ้ม สังเกตสีหน้าของเด็กหนุ่มแล้วรู้สึกได้ว่าเจ้าโอ๊ตน่าจะมีอะไรบางอย่าง “เป็นไข้หรือเปล่า แน่ใจนะว่าสบายดี”

อินทัชพยักหน้ารับ “ปกติครับ ไม่ต้องห่วง”

“อืม..สีหน้าไม่ค่อยสดชื่นเท่าไรเลยนะเรา” เขากระดกค็อกเทลขึ้นดื่ม “หรือว่ามีอะไรในใจ”

เด็กหนุ่มเงียบไป เขาโคลงแก้วในมือไปมา

“เฮ้..เราคุยกันได้นะ” กนธีเอาแก้วไปชนกับอีกฝ่าย “ดื่มเข้าไปอึกหนึ่งแล้วหายใจลึกๆ ถอนหายใจยาวๆ เสร็จแล้วบอกมาเลยว่าเป็นอะไร..พี่รับฟังได้ทุกเรื่องนะ”

“คือว่า..” อินทัชเกาท้ายทอย “เพื่อนผม..ปาลินน่ะครับ พี่จำได้ไหม” เขาหยุดเพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย พี่กุนต์พยักหน้ารับ “เขาลาออกจากงานแล้ว ตอนนี้กำลังมองหางานใหม่ แล้วเขาอยากมาสมัครที่ร้านอาหารของพี่กับคุณไผท”

“โธ่..เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวพี่กลับไปแล้วให้เขามาทำงานได้เลย” กนธีตอบรับในทันทีแบบไม่ต้องคิดซ้ำสอง “แต่เขาโอเคใช่ไหมเรื่องเงินเดือน คือมันต้องรอจังหวะดีกว่านี้ แล้วพี่รับรองว่าจะขึ้นเงินให้พนักงานทุกคน ขอให้ร้านอยู่ตัวก่อนนะ”

“เรื่องเงินไม่น่าเป็นปัญหาครับ” อินทัชพึมพำ อันที่จริงมันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เป็นเขาเองต่างหากที่อยากลดความใกล้ชิดระหว่างเขากับปาลินลง

อยู่ห่างกันเข้าไว้..มันน่าจะดีกว่า เขาไม่อยากให้ความรู้สึกที่มีต่อปาลินมันเข้มข้นขึ้นในระหว่างที่ยังเป็นเด็กของพี่กุนต์อยู่ เพราะแบบนั้นมันไม่ค่อยยุติธรรมต่อพี่กุนต์เท่าไร

“อือ..ถ้าอย่างนั้นก็ลงตัวนะ เริ่มงานได้เลย อยากมาทำวันไหนก็เอา เดี๋ยวปลายอาทิตย์นี้คุณไทก็กลับปากช่องแล้ว ให้น้องเขามาหาพี่โดยตรงก็แล้วกัน” กนธีดื่มเข้าไปอีกครึ่งแก้ว “ว่าแต่ปาลินนี่ชื่อเล่นอะไร พี่ยังไม่เคยถามเลย”

“ชื่อสนครับ..ย่อจากลูกสน”

“น่ารักดีวุ้ย” เขาอมยิ้ม “ดีแล้วแหละที่ออกจากงานที่นั่น เด็กๆแบบพวกเราน่ะ แต่ละคืนต้องเจอแขกไม่ซ้ำหน้า ที่ดีก็ดีไป แต่ถ้าเจอนิสัยแย่ มันก็พูดยากใช่ไหม แบบนี้พี่ว่าสบายใจกว่า ไม่ต้องกลับบ้านมืดค่ำดึกดื่นด้วย มันอันตราย น่าเป็นห่วงรู้ไหม”

อินทัชมองพี่กุนต์แล้วยิ้มบาง คนๆนี้ช่างห่วงได้หมด ต่อให้ไม่ได้รู้จักอีกฝ่ายอย่างสนิทสนมก็ตาม

..ทำไมถึงเป็นคนดีแบบนี้นะ..ยิ่งพี่ดีต่อผมมากเท่าไร ผมก็ยิ่งรู้สึกละอายมากขึ้นเท่านั้น..

“ขอบคุณนะครับที่ช่วยเหลือ ทั้งผม..แล้วก็เพื่อน” เขาพูดเสียงเบา “ผมจะเป็นเด็กดีของพี่..จะไม่ทำให้พี่รู้สึกแย่ที่เลือกผม”

กนธีอดประหลาดใจไม่ได้ที่วันนี้เจ้าโอ๊ตดูเป็นการเป็นงานเหลือเกิน

“มีเรื่องอื่นอยากพูดอีกไหม ไม่ต้องคิดมากนะ อะไรที่พี่ช่วยได้ก็จะช่วย”

อินทัชส่ายหัว “ไม่มีแล้วครับ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว” ที่เขาคิดมาก ก็เพราะรู้เรื่องที่เด็กของพี่กุนต์แต่ละคนทำเอาไว้ เขาอดนึกไม่ได้ว่า การที่ขอให้พี่กุนต์รับปาลินเข้าทำงาน มันจะเข้าข่ายการหาประโยชน์เพื่อพวกพ้องหรือเปล่า ยิ่งตัวเขาเองก็รู้สึกกับปาลินเกินกว่าเพื่อนด้วย แต่คิดดูอีกครั้ง มันก็ไม่ใช่การหลอกลวงขอเงินทอง แต่เป็นการของานทำต่างหาก

“อืม..ถ้าอย่างนั้นก็เลิกเอาคิ้วชนกันได้แล้ว ทำหน้าเหมือนตอนคิดไม่ตกว่าจะไปทำงานใหม่ที่ไหนเลย”

กนธีเอื้อมมือไปนวดคลึงหว่างคิ้วของเด็กให้อย่างนุ่มนวล เขายิ้มเล็กน้อย รู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษที่เด็กมาขอความช่วยเหลือ

“ผมทำหน้าเครียดขนาดนั้นเลยหรือพี่” อินทัชเพิ่งรู้ตัว เขาก้มหน้าลงให้พี่กุนต์นวดคิ้วให้

“เออน่ะสิ” ชายหนุ่มขบขัน เขาละมือไปลูบหัวอีกฝ่าย “จำไว้นะโอ๊ต..ทีหลังมีอะไรก็คุยกันเลย ไม่ต้องลังเล ไม่ต้องเกรงใจ เราก็เหมือนครอบครัวเดียวกัน..เข้าใจไหม”

คนฟังนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ ความรู้สึกอุ่นซ่านแผ่ขยายในอกกับคำว่า ‘ครอบครัว’

“ไหนๆก็คุยกันมาถึงเรื่องนี้แล้ว เรามาเปิดใจกันดีกว่า” กนธียกแก้วขึ้นดื่มพร้อมกับเคี้ยวน้ำแข็งกรุบๆ “ตั้งแต่มาอยู่กับพี่ โอ๊ตเป็นยังไงบ้าง ที่ผ่านมามีอะไรติดขัดอึดอัดใจไหม พี่ใช้งานหนักไป พี่เรียกร้องมากเกิน พี่ดูแลยาก หรือทำตัวอะไรไม่ดีให้เรารู้สึกแย่หรือเปล่า..คุยกันได้นะ”

อินทัชมองกนธีเหมือนคนบ้า ทุกคำถามที่พรั่งพรู มันบ่งบอกว่าพี่กุนต์ใส่ใจและแคร์ความรู้สึกของเขาอย่างแท้จริง

เด็กหนุ่มรู้สึกว่ากระบอกตาของเขากำลังร้อนผ่าว แค่รับเลี้ยง รับดูแล ให้ที่อยู่ที่กิน ให้ความเอื้อเอ็นดูทั้งเขาและน้องชาย ตลอดจนญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของเขา เข้ามารับผิดชอบความเป็นอยู่ ทั้งเงินเดือน ทั้งค่าเล่าเรียน ค่ารักษาพยาบาล นั่นก็มากจนเกินกว่ามากแล้ว คนๆนี้ยังจะมาเป็นห่วงเป็นใยความรู้สึก ยังยกให้เขาเป็นหนึ่งในครอบครัวอีก

ทำไมไม่ตักตวงหรือเรียกร้องจากเขาให้มากกว่าที่เป็น ทำไมไม่ลดทอนความสำคัญของเขาลงไปสักหน่อย

..ดีกับผมให้น้อยลงกว่านี้ได้ไหม..

..ถ้าชีวิตผมเคยชินกับการมีพี่อยู่..ผมจะทำยังไงต่อไปล่ะ..

“อ้าว..ถามแค่นี้ ร้องไห้เลย” กนธีตกใจ น้องมันไม่ได้สะอื้นตัวโยนหรือน้ำตาร่วงไม่หยุดหรอก เขาเห็นเพียงหยดน้ำที่คลอขึ้นแล้วเลือนหายไปก่อนจะไหลลงมาต่างหาก “มานี่ซิเรา..”

อินทัชถูกดึงให้เอนตัวลงซบกับไหล่ลาด เขาหลับตานิ่ง สูดลมหายใจเข้าลึก รับรู้กลิ่นกายนุ่มนวลที่เป็นลักษณะเฉพาะของพี่กุนต์ ทุกครั้งที่ความคิดหรือความรู้สึกมันวุ่นวาย สับสน เพียงแค่ได้อยู่ใกล้ ได้ฟังเสียงอ่อนโยน ได้รับสัมผัสแผ่วเบาและการปลอบประโลมที่หวังดีต่อกัน มันก็ทำให้ใจเขาสงบลงอย่างน่าประหลาด

“ถ้าพี่ทำอะไรไม่ดีลงไป โอ๊ตก็บอกพี่นะ..ไม่ต้องเก็บเงียบ ไม่ต้องเกรงใจ คิดเสียว่าพี่เป็นพี่ชายคนหนึ่ง ตำหนิได้ ดุได้ ว่าได้ถ้าพี่ทำผิด โอเคไหม”

เขาพยักหน้ารับ “พี่กุนต์ดีกับผมทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่ไม่ดีหรอกครับ” เสียงพร่าต่ำพึมพำ “ถึงจะดื้อไปบ้างบางครั้ง แต่ผมกลับคิดว่า..แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ”

กนธีหัวเราะเบาๆ ยีหัวเด็กมันด้วยความเอ็นดู

“ผมสัญญานะพี่..สัญญาจากใจ” อินทัชกระซิบ “ผมจะไม่มีวันหักหลังพี่ จะไม่ทำให้พี่ต้องเสียใจเหมือนกับครั้งก่อนๆที่พี่เคยโดนมา ผมไม่มีวันทำกับพี่แบบนั้น..ไว้ใจ วางใจในตัวผมนะครับ”

เขายิ้มบาง “อืม..พี่ไว้ใจโอ๊ต”


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 18-09-2016 00:21:05

.

.

.


ดวงตาสีอ่อนทอดมองอีกฝ่าย รอยยิ้มอ่อนโยนส่งให้กันและกัน อินทัชค่อยๆยันตัวขึ้น แต่ยังไม่ละสายตาออกมา

กนธีนิ่งเงียบ เขากำลังถูกนัยน์ตาคู่นั้นดึงดูดให้นิ่งเฉย ไม่มีใครพูดอะไรระหว่างกันอีก มีเพียงความเงียบที่ปกคลุม กับเสียงของเกลียวคลื่นที่ซัดเข้าสู่ชายฝั่งเป็นระลอก มันสาดซ่าแล้วลากตัวเองดังครืน ถอยห่าง กลับลงสู่ท้องทะเลก่อนม้วนตัวเข้าหาดอีกครั้ง และอีกครั้ง

ท่ามกลางแสงสลัวเลือน ใบหน้าคมเข้มโน้มเข้าหา กนธีหลับตาลงเมื่อริมฝีปากสัมผัสแตะต้องกัน

ปากอุ่นร้อนขบเม้มที่เรียวปากล่างแล้วเลื่อนขึ้นไปด้านบน ค่อยๆลากลิ้นโลมเลีย สอดเข้าไปในโพรงปากนุ่ม สัมผัสได้ถึงรสหวานและขมปร่าของเหล้าผสม ความหอมหวาน ความร้อนที่แอบแฝงจากปลายลิ้นเป็นตัวกระตุ้นเร้า

อินทัชเอียงหน้าเข้าหา เขาอยากจูบพี่กุนต์ให้มากกว่านี้ อยากถ่ายทอดความรู้สึกว่าเขามีความสุขแค่ไหนกับความใส่ใจดูแลที่อีกคนมีให้ และเขาก็จะมอบมันกลับไปอย่างซื่อตรง โดยไม่มีการดึงใครมาทับรอยใคร

จากจูบนุ่มนวล เริ่มร้อนผ่าวและหนักหน่วง เขาไล่ปากแตะจูบไปทั่วใบหน้าได้รูป ตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา ปลายจมูก แก้มทั้งสองข้าง และจบลงที่ปากอีกฝ่าย วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

กนธีครางในลำคอ เขายกมือขึ้น สอดปลายนิ้วเข้าไปในกลุ่มผมสีเข้ม ประคองใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนเยาว์ของอินทัชเพื่อจะจูบตอบ เขาขบเม้มริมฝีปากอุ่นจัด เป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปกระตุ้น ลิ้นหนาขยับโต้ ก่อนที่อุ้งปากนั้นจะดูดกลืนลิ้นเขาอย่างกระหาย ต่างฝ่ายต่างตักตวงจากกันและกัน

ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าใต้ตัวเสื้อ สัมผัสหน้าท้องเรียบลื่นแล้วกอบกุมแผ่นอกตึงแน่น ใช้ปลายนิ้วบดคลึง ขยี้ยอดอกตามแรงอารมณ์แล้วเปลี่ยนเป็นบีบเคล้น เคล้าขยำจนเต็มแรง

อินทัชไล่จูบลงมาที่ซอกคอ ปฏิกิริยาส่วนล่างของเขากำลังเพิ่มขึ้น มันปวดร้าวและชาปลาบอย่างเรียกร้อง เด็กหนุ่มกดจูบที่ปลายคาง จากนั้นก็ขบกัด โลมเลียที่ปลายติ่งหูอย่างลุ่มหลง

เขาไม่ได้ชอบกลิ่นโลชั่นเต้าหู้หรอก เขาชอบกลิ่นกายของกนธีต่างหาก

ฟันขาวขบกัด พี่กุนต์ไหวตัวเล็กน้อยเพราะถูกฝังเขี้ยวเต็มแรง อินทัชดูดกลืน จงใจทำรอยไว้โดยไม่ได้คิดว่าเช้าวันรุ่งขึ้น เจ้าตัวจะเดือดร้อนมากน้อยแค่ไหน เขาแค่อยากจะเอาแต่ใจสักหน่อยก็เท่านั้น

ร่างสูงไล่ริมฝีปากลงมา มือข้างหนึ่งค่อยๆถลกชายเสื้อของอีกฝ่ายและเลิกมันขึ้นมากองที่ราวคอ เขาก้มลงต่ำ เหลือบมองคนตรงข้ามสักนิดคล้ายเป็นการขออนุญาต แต่เมื่อการตอบรับมีเพียงเสียงหอบหายใจแผ่วเบาและใบหน้าแดงซ่าน เขาจึงไม่คิดจะถามย้ำรอบสอง

อินทัชครอบปากลงบนยอดอก ตวัดปลายลิ้นและดูดกลืนเนื้อสีอ่อนเต็มแรง เขาขบเม้ม ดูดคลึงสลับกันทั้งสองข้าง ทิ้งร่องรอยเปียกชื้นและร้อนซ่านเอาไว้ตอนที่ไล่ปากลงไปยังหน้าท้องแบนราบ

กนธีถูกประคองตัวให้นอนลง ชายเสื้อเลิกขึ้นมากองอยู่ตรงคอ เด็กหนุ่มแทรกลงกึ่งกลาง แทบจะทาบทับเขาไว้ทั้งร่าง สองแขนแข็งแรงคร่อมทับ ยันน้ำหนักเอาไว้ตอนที่ใบหน้าได้รูปโน้มลงคลอเคลีย

ปลายนิ้วยาวสอดเข้าใต้ขอบกางเกง ค่อยๆนวดคลึงและกอบกุมบางอย่าง กระตุ้นเร้ากันบางเบา

คนอายุมากกว่าหลับตาแน่น เขากลั้นเสียงครางเอาไว้เพราะตรงนี้เป็นที่โล่งแจ้ง ถึงจะไม่มีใครผ่านไปมา แต่เขาก็ยังกังวลอยู่นั่นเอง

อินทัชหายใจถี่ เขายืดตัวขึ้นจูบปากอีกฝ่ายตอนที่จับช่วงขาเพรียวยาวให้ตั้งชัน ค่อยๆสอดมือเข้าไปลูบไล้ผิวเนื้อใต้ร่มผ้า ถลกขากางเกงขึ้นสูงจนถึงหัวเข่า ละมาจูบปลีน่องขาวก่อนวกกลับไปบดเบียดริมฝีปากกันอีกครั้ง ระหว่างนี้ เขาค่อยๆสอดนิ้วกลางเข้าไปยังบางส่วนที่อุ่นชื้น

กนธีตะครุบมือซุกซนของเด็กเอาไว้ กระซิบเสียงพร่า “ลงไปข้างล่างเถอะโอ๊ต” 

พวกเขาแทบจะเดินไม่ตรงทาง อินทัชร้อนใจ เกือบจะตวัดร่างอีกคนขึ้นอุ้มแล้วก้าวข้ามขั้นบันไดที่ดูทอดยาวเหลือเกิน แทบจะทันทีที่ประตูบานเลื่อนปิดลง คนทั้งสองก็กอดจูบกันจนแทบจะกลืนกิน

กนธีถูกยกขึ้นนอนบนเตียง เขารู้สึกกระดากอาย เลยบอกให้เด็กปิดไฟ อายุขนาดนี้แล้ว ร่างกายของเขามันไม่ได้น่าชมนักหรอก

“ไม่เอา” อินทัชปฏิเสธอย่างแง่งอน “จะอายทำไมครับ”

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก เขาตวัดผ้านวมผืนใหญ่ออกคลุมร่างแล้วค่อยๆถอดกางเกงออก ดวงตาของเขาพร่าพรายระหว่างที่มองอินทัชก้มลงหยิบบางอย่างในเป้

“พี่มีนะ..” กนธีพึมพำ

“ผมก็มี” ร่างสูงอมยิ้ม หยิบกล่องแล้วล้วงมาซองหนึ่ง ฉีกมันออกด้วยฟัน

เขาถอดเสื้อออกทางหัว เปิดเผยร่างเปลือยท่อนบนที่ดูแข็งแกร่งกำยำอย่างนักกีฬา กล้ามเนื้อเรียงตัวสวย หน้าท้องเป็นลอนได้รูป ช่วงแขนและบ่ากว้าง ไล่เรื่อยลงถึงช่วงเอวสอบกับสะโพกตึงแน่นให้ความรู้สึกร้อนระอุ

กนธีหายใจติดขัดเมื่อเด็กหนุ่มปลดกางเกงนอนทิ้ง เจ้าโอ๊ตทำแบบนี้อีกแล้ว..มันไม่ได้สวมชั้นใน

“ไม่ได้ใส่ทุกคืนเลยหรือ”

“เฉพาะวันที่อยากมีเซ็กซ์ครับ”

คนฟังหน้าร้อนผ่าว เขาเกลียดคำพูดตรงไปตรงมาของมันพอๆกับที่รักนั่นแหละ

อินทัชเคยเรียนรู้การใส่ถุงยางอนามัยมาแล้ว แม้ว่าจะไม่เคยลองปฏิบัติจริงสักหน แต่ภาคทฤษฎี อย่างไรก็ไม่สู้วิธีปฏิบัติ เขาเลยต้องให้พี่กุนต์ช่วยดู

“แบบนี้ใช่ไหมครับ” เขาบีบส่วนปลายแล้วครอบมันลงไป ค่อยๆรูดเนื้อยางลงมาจนสุดความยาวของความกระหายอยากที่กำลังตั้งชัน

กนธีหน้าร้อนจัด หลังจากเออออไปกับเด็ก เขาก็เอื้อมมือไปปิดสวิทช์ไฟ ไม่เคยชินกับอะไรที่ชัดเจนต่อหน้าแบบนี้ เขามันแก่แล้ว จะให้หัวใจสูบฉีดเลือดบ่อยๆ คงจะไม่เข้าท่านัก

“ทำอะไรน่ะ” อินทัชก้าวขึ้นเตียง จับข้อมืออีกคนไว้ “ไม่ปิดครับ ผมสายตาไม่ดี”

อีกคนได้แต่หลับหูหลับตา เด็กจะเลิกผ้านวมขึ้น แต่เขาขอให้ปล่อยทิ้งไว้แบบนั้น

“เข้ามาในผ้าห่มนี่”

อินทัชทำตามแต่โดยดี เขาค่อยๆสอดตัวเข้าไปทาบทับ เนื้อต่อเนื้อเปลือยเปล่า เพียงเฉพาะส่วนล่างเท่านั้นที่เป็นผิวกายโล่ง พี่กุนต์ไม่ยอมถอดเสื้อออก

“ยกแขนหน่อยครับ” เขากระซิบ บังคับดึงเสื้อยืดอีกคน “แบบนี้มันไม่สะดวก”

“อะไร..” กนธีถาม แต่แล้วเสียงก็หลุดหายไปในลำคอเมื่อศีรษะได้รูปมุดลงใต้ผ้าแล้วฉกปากลงครอบแผ่นอกของเขาไว้ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดที่ไม่ยอมตวัดผ้านวมทิ้ง มองอะไรไม่เห็นแบบนี้ เขารู้สึกว่ามันเสียวซ่านมากกว่าเก่าหลายเท่านัก

เสียงครางเครือดังแผ่ว อินทัชเลื่อนตัวกลับขึ้นมาทาบ แขนข้างหนึ่งสอดเข้าใต้ราวเอวแล้วโอบกระชับตัวพี่กุนต์ให้แนบกัน เขาสอดเข้าใต้ข้อพับขา ดึงให้ตวัดมาวางบนสะโพกเขา

“เดี๋ยวก่อนนะ..” กนธีสูดลมหายใจ เขาเอื้อมมือลงไปข้างล่าง สอดนิ้วที่ตัดเล็บสั้นเข้าไปนวดคลึงตนเอง เตรียมให้พร้อมสำหรับความต้องการของเด็กวัยรุ่นที่เรียกร้องอยากแนบชิด

“ได้หรือยังครับ” อินทัชเร่ง

“เดี๋ยว..รอก่อน” เขาหายใจถี่ หน้าเป็นสีแดงจัด

“ผมอยากเข้าไป”

“รอหน่อย..” เขาปรับลมหายใจ พยายามผ่อนคลาย แต่ความตื่นเต้นก็ทำให้ยังตึงเครียดอยู่ดี “น่าจะได้แล้ว..” เขาพึมพำ “ค่อยๆเข้ามานะ..ช้าๆก่อน อย่าเพิ่งสุด”

อินทัชรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรง เขาประคองบางส่วน เสียดสี และดุนดันผ่านร่องสะโพกแล้วค่อยๆกดตัวเข้าไปทีละน้อย เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง หายใจแรงขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่าตัวตนของเขากำลังจมลงสู่ความคับแคบและร้อนพล่านที่พร้อมจะดูดกลืนลงไปจนสุดความปรารถนา

ดวงตาสีเข้มจ้องมอง สบประสานกับสายตาคนใต้ร่าง เขาหอบหายใจ นิ่วหน้าเมื่อตัวเองไหลลื่นเข้าไปอย่างเชื่องช้า ทุกการขยับสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุ ผิวเนื้อของพี่กุนต์เต้นตุบ ตอดรัดเขาจนแทบแหลกสลาย

อินทัชควบคุมตนเอง หยดเหงื่อผุดซึมขึ้นทั่วแผ่นหลังทั้งที่ในห้องเย็นเฉียบ เขาเลื่อนมือไขว่คว้าหามือของกนธี เมื่อเจอแล้วก็สอดนิ้วเข้าไปกอบกุม พี่กุนต์มองตาเขา ต่างฝ่ายต่างจ้องกันและกันเหมือนคนเสียสติ หัวใจคนทั้งสองเต้นรัวแรง

..เขากำลังอยู่ในตัวพี่กุนต์..

เขาจับมือเรียวไว้แน่น เจ้าตัวเองก็จิกนิ้วลงบนหลังมือของเขาตอนที่รับรู้ได้ว่ากำลังกลืนกินกันเข้าไปเพื่อประสานเป็นหนึ่งเดียว

กนธีครางแผ่ว จุกเสียดในช่องท้องเมื่อความร้อนจัดสอดใส่เข้ามาทีละน้อย เขาผ่อนคลายตัวเอง เปิดรับอินทัชเข้ามาอย่างเต็มใจ ทั้งยังมีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆ

..เขากำลังมีอะไรกับน้อง..

..ในที่สุดความสัมพันธ์ระหว่างกันก็แนบชิดขึ้นกว่าเก่า..

..หัวใจเต้นแรง รู้สึกดีจนแทบรั้งไว้ไม่อยู่..

“บ้าเอ๊ย..” อินทัชสบถ เขาล้มตัวลงกอดรัดพี่กุนต์แน่น ซุกหน้าลงกับซอกคอ ตอนที่สอดใส่เข้าไปจนสุด ตัวเขาก็เริ่มสั่นไม่หยุด “ผมจะออก..”

คนอายุมากกว่ายิ้มเอ็นดู ยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบหัว “ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งขยับ”

หากว่าเพิ่งจะเริ่มต้นร่วมรักแล้วเสร็จสมภายในนาทีแรก เด็กหนุ่มก็คงรู้สึกแย่ยิ่งกว่าแย่ ดังนั้นเขาเลยไม่ยอมทำอะไร ได้แต่นอนนิ่งๆ ปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ทั้งที่เสียงหัวใจเต้นรัวเหมือนมีคนตีกลองไม่หยุด

กนธีฝืนตัวเอง เขาอยากให้เด็กเริ่มขยับ แต่ก็ยอมทนต่อความวาบหวามนี้ ปล่อยให้การสอดประสานหยุดนิ่งอยู่ร่วมนาที เขาเองก็ห้ามใจไม่ไหว เผลอขยับรัดอีกคนอยู่เรื่อย และทุกครั้งมันก็ทำให้เจ้าโอ๊ตร้องคราง

“พี่กุนต์..แน่นชะมัด” อินทัชพึมพำ “ทั้งร้อน ทั้งแน่น รู้สึกดีจนจะตายให้ได้”

เขายอมรับว่าภูมิใจและรู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจพองโต ใครๆก็อยากเป็นที่หนึ่งของคู่ตนทั้งนั้น

“ไม่ไหวแล้ว ถ้าอยู่ต่อต้องแย่แน่” ร่างสูงค่อยๆยันตัวขึ้น “ผมจะทำแล้วนะ”

กนธีไม่โต้ตอบ เขาเสมองไปด้านข้างตอนที่ลำตัวใหญ่โตด้านบนถ่ายน้ำหนักลงช่วงแขนแข็งแรงที่คร่อมอยู่แถวศีรษะของเขา สะโพกแข็งแรงเริ่มขยับเนิบนาบ และมันก็เสียดรั้งโดนจุดอ่อนไหวภายในจนเขาต้องนิ่วหน้า

“มองผมสิพี่” อินทัชเรียกร้อง ตื่นเต้นจนเหงื่อไหลซึม

คนอายุมากกว่าหันกลับมา มองตาเด็กพร้อมกับพยายามควบคุมสีหน้าเสียวซ่านของตนเอง แต่พอการเคลื่อนไหวเริ่มเร็วขึ้น จากเชื่องช้าเปลี่ยนเป็นหนักหน่วง เขาก็สูญเสียการควบคุม

กนธีหลับตาแน่น หลุดเสียงคราง ทั้งยังกอดรัดแผ่นหลังกว้างจนแน่น เนื้อเปล่าเปลือยแนบชิด ผ้าผืนหนาเสียดสี ร่างทั้งสองเคลื่อนไหวตามแรงส่งอยู่ภายใต้ผ้านวมผืนใหญ่

อินทัชขยับต่อเนื่อง เร่งตัวเองหนักหน่วงอย่างยั้งไม่อยู่ ช่วงจังหวะหลังเหมือนเด็กน้อยที่ยังจับจุดไม่ติด ได้แต่ใช้เรี่ยวแรงกระหน่ำลงไม่ยั้งจนเตียงไหวคลอน กนธียอมรับว่าสามารถทำให้เขามีความสุขได้ แต่มันก็ยังรุนแรงเกินไปอยู่ดี

คนรองรับเป็นฝ่ายเจ็บตัว ความใหญ่โตเสียดรั้ง ลีลารักนั้นสร้างความสุขสม แต่ก็สร้างความเจ็บแสบเหมือนกัน หากเขาก็อดทนเมื่อทั้งร่างถูกกระแทกจนสุดอยู่สองสามครั้ง 

อินทัชกระตุกเฮือก ปลดปล่อยน้ำรักออกมาอย่างรุนแรงอยู่ภายใต้ปราการบางๆ เขาล้มฮวบลงทับพี่กุนต์ หอบหายใจเสียงดัง

“ขอโทษครับ..” เสียงทุ้มต่ำพูดอย่างสำนึกผิด เขารู้ว่าพี่กุนต์คงเจ็บ แต่เขาหยุดตัวเองไม่ได้ นอกจากนี้ มันยังน่าอายเหลือเกินที่เขาเสร็จสมอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าพี่กุนต์ทันได้รู้สึกหรือยังด้วยซ้ำ “ขอโทษจริงๆ”

กนธีค่อยๆปรับการหายใจให้เป็นปกติ เขาลูบแผ่นหลังกว้างปลอบใจ การร่วมรักครั้งนี้ใช้เวลาประมาณเกือบสิบนาที ถือว่าเร็วเกินไปสำหรับเด็กหนุ่ม แต่เขารู้ว่าน้องกลั้นไม่ไหว มันเป็นครั้งแรกของเจ้าโอ๊ต

“ผมมันห่วยใช่ไหม” เขาเป็นกังวล เงยหน้าขึ้นมอง “พี่คงไม่อยากมีเซ็กซ์กับผมอีกใช่หรือเปล่า”

“ใจเย็นๆโอ๊ต” กนธียิ้มเอ็นดู ใช้ปลายนิ้วโป้งเช็ดหยดเหงื่อบนสันจมูกโด่งให้แผ่วเบา “นี่เพิ่งจะครั้งแรก ไม่เป็นไรนะ พี่ไม่ถือหรอก”

“แต่ผมอยากทำให้พี่รู้สึกดี” เขามันแย่จริงๆ เอาแต่ตัวเองจนได้

เขาน่ะรู้สึกดีมาก มีความสุขจนโลกทั้งใบเหมือนดับวูบแล้วพลันสว่างโพลง มันเป็นจุดสุดยอดที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนแม้กระทั่งกับการช่วยตัวเอง การได้ใช้เนื้อต่อเนื้อแนบกัน สอดใส่ เสียดสี ขยับประสานไปพร้อมกันมันเป็นความรู้สึกที่ยากเกินบรรยาย แต่ขณะเดียวกัน เขามันก็แค่เด็กวัยรุ่นที่ไม่ประสา สร้างความรู้สึกดีให้กับคู่ไม่ได้เลย

“แค่นี้พี่ก็รู้สึกยอดเยี่ยมแล้ว” กนธีอมยิ้ม “เป็นครั้งแรกที่ได้ขโมยเวอร์จิ้นของเด็ก ภูมิใจชะมัด” สำหรับในฐานะของเด็กที่เขารับเลี้ยงน่ะนะ..ไม่ได้หมายรวมถึงคนรักหรอก

“ผมเป็นคนแรกจริงๆหรือ” อินทัชลังเล “แล้วคุณศรัณย์..”

คนฟังขยี้หัวชื้นเหงื่อ “จะเปรียบเทียบกับเขาทำไมเล่า คนละคนกันอยู่แล้ว”

“ก็เขาเป็นที่หนึ่งของพี่”

กนธีหัวเราะ “รู้แล้วจะได้อะไรล่ะ” ใช่แล้วแหละ..ศรัณย์เองก็มีเขาเป็นคนแรกเหมือนกัน เช่นเดียวกับที่เขามีศรัณย์เป็นคนแรก ประสบการณ์ครั้งแรกของคนสองคน มันไม่ได้วิเศษนักหรอก แต่ก็มีความสุขสุดๆ

..เพราะมันคือช่วงเวลาที่ความรักของพวกเขาได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน..

มันคือการเปลี่ยนแปลงนามธรรมให้ออกมาแบบรูปธรรม เป็นวิธีที่ง่ายดายและจับต้องได้มากที่สุด

อินทัชถอนหายใจ “ให้ผมแก้ตัวใหม่นะพี่” เขาค่อยๆถอดถอนตัวออกมา พี่กุนต์นิ่วหน้า เมื่อหลุดออกจากร่างของอีกฝ่าย มันก็เหมือนมีแรงดึงดูดเชิญชวนให้กลับเข้าหา จนเขารู้สึกได้ว่ายังต้องการไม่หยุด

เขาลงจากเตียง หยิบกล่องถุงยางที่เหลือออกมา กนธียันตัวขึ้นมองอย่างตกใจ

“ผมไม่อยากจะโทษไอ้บางเฉียบจนเหมือนไม่ได้ใส่นี่หรอกนะ ผมมันอดทนไม่ได้เอง พี่ยังไม่ทันเสร็จด้วยซ้ำ ผมก็ไปก่อนแล้ว” อินทัชพึมพำ “ยังไงก็ขอให้ผมแก้ตัวใหม่อีกหนได้ไหมครับ”

“เอ่อ..” กนธีพูดไม่ออก “ไม่ได้คิดจะแก้ตัวจนครบจำนวนที่มีอยู่ใช่ไหม”

“แค่มีสำรองไว้ครับ” เขาหัวเราะ ใช้ทิชชูจับขอบพลาสติกแล้วรูดมันออก สักพักหนึ่ง ตัวตนของเขาก็แข็งกร้าวขึ้นใหม่โดยใช้เวลาไม่นาน “พี่หายเจ็บหรือยัง มันบวมไหม ขอผมดูหน่อย”

“ไม่ต้องๆ” กนธีไม่ยอมให้เด็กเปิดผ้าห่มออก เขายังกระดากอยู่ 

“อย่าดื้อสิครับ..ผมจะดูหน่อย” เขายึดรั้งผ้านวมกับอีกฝ่าย จนสุดท้ายก็ดึงมันออกสำเร็จ

อินทัชประคองต้นขาเพรียวให้แยกออกกว้าง ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองช่องทางสีแดงก่ำเบื้องหลัง รู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาเมื่อเห็นว่ามันบวมร้อนเพราะถูกเสียดสีรุนแรง

“ปล่อยพี่นะโอ๊ต” กนธีแทบจะเอาหน้าซุกหมอน อายุปาเข้ามาจนสี่สิบ ยังไม่เคยมีใครมาจ้องเขาอย่างพิจารณาขนาดนี้เลย “ถ้าไม่ปล่อยพี่ถีบนะเว้ย”

แทนคำตอบ อินทัชกลับคุกเข่าลงข้างเตียงแล้วกดจูบที่ปลายเท้าอีกคนแทน กนธีชะงักกึก เสียวปลาบเข้ามาถึงกึ่งกลางลำตัว เขาตื่นตะลึง มองใบหน้าหล่อเหลาไล่จูบตั้งแต่นิ้วเท้า เรื่อยขึ้นมาถึงน่อง ต้นขา หน้าท้อง และลากไล้มายังหน้าอก วนเวียนแถวซอกคอแล้วประกบปากจูบหนใหม่

เขาถูกจูบจนหมดเรี่ยวแรง ไม่ทันรู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตอบสนองเด็กมันไปตอนไหน รู้แต่ว่าประคองเสี้ยวหน้าของอินทัชให้เอียงเข้าหาแล้วดูดคลึงปลายลิ้นอุ่นตอบกลับ

อินทัชเอื้อมมือหยิบถุงยางซองใหม่ เขาฉีกมันออกโดยไม่มอง แล้วอาศัยจังหวะที่จูบกับพี่กุนต์ สวมมันด้วยความคล่องแคล่วขึ้น จากนั้นเขาก็ปีนขึ้นเตียง คลอเคลียข้างซอกคอแล้ววกกลับเข้าไปจูบใหม่

คราวนี้เขาจะใจเย็นขึ้น ลดความตื่นเต้นลง

กว่ากนธีจะรู้ตัวว่าถูกสอดใส่เข้ามาอีกครั้ง ก็ตอนที่เด็กมันเริ่มขยับตัวแล้ว

“โอ๊ะ..” เขานิ่วหน้า เสียววาบในช่องท้องเมื่อถูกเติมเต็มจนล้น

อินทัชควบคุมตัวเองได้ดีขึ้น เขาสอดปลายนิ้วเข้ากุมมือพี่กุนต์ไว้ “ไปพร้อมกันนะครับ..ผมจะพยายาม”

กนธีพยักหน้ารับ เขาหลับตาลง เผลอกัดปากตัวเองเมื่อส่วนใหญ่โตร้อนจัดชนเข้ากับบางจุดที่ทำให้รู้สึกวาบหวามกว่าปกติ อินทัชเหมือนจะจับปฏิกิริยาไหวตัวของเขาได้ทัน เลยนึกรู้ขึ้นมา

“ตรงนี้หรือครับ” เขาลองผิดลองถูก กระทั่งรู้ว่าส่วนไหนที่พี่กุนต์จะรู้สึกเป็นพิเศษ

คนถูกถามหลุดเสียงคราง เจ้าโอ๊ตจงใจกระแทกที่เดิม จากนั้นก็เน้นย้ำ จากเรียบเรื่อย เปลี่ยนเป็นเร่งเร้า รุนแรง และถี่รัว

“อย่า..โอ๊ต..” กนธีพยายามกลั้นเสียง คราวนี้เขาจะถึงจริงๆ “ไม่ไหว..”

อินทัชหายใจถี่ เขาเพิ่มแรงเน้นหนัก แต่พยายามไม่ทำให้พี่กุนต์เจ็บ เขาจับจังหวะได้ รู้ว่าตอนไหนควรช้า ตอนไหนควรเร็ว และตรงไหนที่จะทำให้รู้สึกดีกันทั้งสองฝ่าย

“กอดผมสิครับ” เขาโน้มตัวลงใกล้ สอดแขนเข้าโอบรัดลำตัวขาวสะอาด อ้าปากขบกัด โลมเลียไปตามไรฟันขณะที่สะโพกสอบเคลื่อนไหวหนักแน่น เขาขยับตื้นๆแต่ถี่กระชั้น เร็วและแรงจนร่างข้างใต้ไหวคลอน

อินทัชร้อนวูบ กอดพี่กุนต์แน่นขึ้นอีกเมื่อใกล้จะถึงฝั่งฝัน เขาครางเสียงพร่า สุดท้ายก็ฉีดพ่นน้ำรักออกมาเป็นหนที่สอง และมันยังคงเอ่อล้นอยู่ภายใต้ถุงยางที่สวมใส่

กนธียังไม่ถึงจุด ความรู้สึกของเขากำลังไต่ระดับ แต่เด็กหนุ่มก็ยอมแพ้ไปก่อน ดังนั้นเขาเลยเอื้อมมือลงมาเพื่อปลอบโยนตัวเอง แต่อินทัชไม่ยอมให้ทำ เจ้านั่นปรนเปรอให้เขาด้วยฝ่ามือ

ร่วมนาที เขาถึงจะตามไปอีกคน เป็นการถึงจุดสุดยอดครั้งแรก

คนสองคนหอบหายใจ กอดรัดกันและกันจนแทบเป็นเนื้อเดียว อินทัชยังคงไม่พอใจ เขาจินตนาการไว้ว่าตัวเองจะต้องอดทน ทำได้นาน และช่วยให้พี่กุนต์สุขสมได้หลายครั้งติดกันในขณะที่เขาสามารถร่วมรักได้เป็นชั่วโมง

พระเอกหนังเอวีมันคงใช้เทคนิคช่วยสินะ หรือไม่ก็เป็นเขาที่ห่วยบรม

“เด็กดี..” คนอายุมากกว่าจูบแก้มอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู “เลิกขมวดคิ้วได้แล้ว ไม่เห็นจะต้องซีเรียสอะไรนักหนาเลย”

อินทัชนอนซบอกพี่กุนต์ รู้สึกย่ำแย่เหลือเกินที่ตนเองห่างชั้นเกินไป

“เอาน่า..พัฒนาการแค่นี้ก็ถือว่าไวมากจนพี่ตกใจแล้วนะ” กนธีปลอบโยน “ค่อยเป็นค่อยไปดีไหม..ไม่ต้องรีบร้อนหรอก”

เด็กหนุ่มพึมพำในลำคอ “ให้ผมลองอีกครั้งได้ไหม..”

“พอก่อนเถอะ” เขารีบปราม “พี่จะตายอยู่แล้ว เหนื่อยมาก”

“แต่ว่า..”

“แง่ดีของเด็กๆก็คือแรงดีนี่แหละ แต่พี่น่ะแก่แล้ว ปกติแทบจะมีอะไรกับคู่เดือนละครั้ง คืนนี้คืนเดียวมีไปสองครั้งมันเกินโควต้าแล้วนะ” กนธีคงไม่ไหวจริงๆ “ไฟแรงให้น้อยลงหน่อยเถอะ”

อินทัชไม่ได้ตอบรับอะไร เขาแค่ค่อยๆพลิกตัวลงนอนหงายแล้วเป็นฝ่ายดึงกนธีเข้ามานอนซบอกบ้าง อยากจะเป็นที่พึ่งพิงให้อีกฝ่ายได้สักครั้ง อย่างน้อยก็กับเรื่องบนเตียง

กนธีนิ่งเงียบ รู้สึกใจเต้นรุนแรงกับการถูกสวมกอดเอาไว้ทั้งตัว เขาวางมือลงบนแผ่นอกแข็งแกร่ง สัมผัสความร้อนและความอบอุ่นจนกระทั่งผล็อยหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน

..อย่าทำให้หลงไปมากกว่านี้เลย..


...................................................................................................







อึดน่ะอึดแน่ แต่พี่โอ๊ตมันแย่ที่เรือล่มปากอ่าว 55555555+   :hao7:

จากนี้ไป ไอ่โอ๊ตจะเป็นพระเอกคนแรกที่นกกระจอกไม่ทันกินน้ำ น้ำ น้ำ  :z6:

/ก็ตามความเป็นจริงอ่ะเนอะ ก๊ากกก

/รอดูหลังๆก่อนเต๊อะะ จะหาว่าพี่โอ๊ตม่ายเตือน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: wed4th ที่ 18-09-2016 00:29:06

"สุราเป็นเหตุให้เสียตัวได้นะครับ"

...   :ling1: :hao7:


กรี๊ดดด จะเม้นของตอนที่แล้ว ไม่เห็นว่ากำลังลงตอนใหม่ ขอโทษค่ะ T_T



“ไม่ได้ใส่ทุกคืนเลยหรือ”
“เฉพาะวันที่อยากมีเซ็กซ์ครับ”

เด็กบ้าาาทฟหหกวกวสกาำาแตไร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 18-09-2016 00:49:07

อิ๊ อ๊ะ พี่กุนต์กะโอ๊ต ต่อไปคงเกินเดือนละครั้งแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 18-09-2016 00:50:52

ทำไม๊ถึงรู้สึกเหมือนกับว่าเสียซิงไปกับโอ๊ต ไม่ก็กำลังพร่าซิงโอ๊ตมันเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Aueizii ที่ 18-09-2016 00:56:40

เรื่องจริงเลย 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 18-09-2016 01:17:25

ต่างคนต่างซื้อ ว้าว ใจตรงกัน55555555
ใช้หมดนี่คงตายกันไปข้าง(พี่กุนต์ฝ่ายเดียว)

เรื่องที่โอ๊ตจะมีอะไรกับพี่กุนต์แล้วคิดถึงปาลินนี่ถ้ามีก็ขอให้เป็นคิดถึงแบบ รู้สึกผิดต่อปาลินดีกว่า
ไม่เอาแบบคิดว่าพี่กุนต์คือปาลินเทือกนั้น ไม่อ๊าว

รออ่านตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 18-09-2016 01:21:31

ทำไมอ่านแล้วเขิน
อย่างนี้ต้องฝึกบ่อยๆแล้วโอ๊ต จะได้ชิน  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 18-09-2016 01:45:20

นะนะนะนกกระจอกไม่ทันกินน้ำ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 18-09-2016 01:47:10

อู่วววววววว.เด็กมันไฟแรงงง 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ice-cream ที่ 18-09-2016 01:49:17

อัพสองคืนติดเลย อ่านไปเขินไป ไม่ไหวแล้วววววววว :pighaun: โอ๊ตต้องฝึกบ่อยๆนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 18-09-2016 01:51:15

นังโอ๊ตตตต พี่กุนต์ไม่ไหวค่ะ จำ!
โอ้ยยยเด็กนี่มันร้ายเหลือเกินค่ะพี่กุนต์ ฮืออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 18-09-2016 01:56:31

เด็กๆมันแรงดีแบบนี้แหละน๊าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 18-09-2016 02:01:35

เป็นฉากมหัศจรรย์ที่น่ารักนะ ไม่หวือหวามาก แต่อ่านไปเขินไป เรื่องนี้เขาเน้น 'พัฒนาการ' จริงๆ ทั้งพัฒนาการด้านความรู้สึกและประสบการณ์ 55555555555555555  :o8: :-[

อ้างถึง

“ผมสัญญานะพี่..สัญญาจากใจ” อินทัชกระซิบ “ผมจะไม่มีวันหักหลังพี่ จะไม่ทำให้พี่ต้องเสียใจเหมือนกับครั้งก่อนๆที่พี่เคยโดนมา ผมไม่มีวันทำกับพี่แบบนั้น..ไว้ใจ วางใจในตัวผมนะครับ”

เขายิ้มบาง “อืม..พี่ไว้ใจโอ๊ต”

จากประโยคนี้ มีลางสังหรณ์ว่าจะต้องเล่นดราม่ากับจุดนี้แน่นอน อย่าหนักหน่วงมากนะ เรื่องนี้ฟีลกู้ดเน้อ 5555555

ปล. อ่านตอนนี้แล้วพี่กุนต์ให้ความรู้สึกเหมือนตาลุงแก่ๆ ที่สวมเสื้อฮาวายเลย ฮาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOBANG✖ ที่ 18-09-2016 02:03:30

กรี๊ดดดดดดดดดดด!!  :oo1:

โอ๊ตคะะะะะะะะะะ ครั้งหน้าขอให้อึดเป็นชั่วโมง
แล้วก็ขอให้พี่กุนต์โดนโอ๊ตกินเกิน 2 รอบนะคะะะะ >.<

เขินมากกกกกกกกกกกกกก แต่จะรอตอนโอ๊ตเก่งกว่านี้นะจุ๊ ~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 18-09-2016 02:45:52

ชอบเวลาพี่กุนต์เรียกโอ๊ตว่าเด็กดีจัง น่ารักมาก

ปล.ในที่สุดเขาก็ได้กันแล้วแก๊

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 18-09-2016 02:47:43

มีความตกใจในการอัพของคุณข้าวปั้นครั้งนี้มากกกกก

โอ๊ตนี่ก็รู้ใจตัวเองซักทีไหมมมม๊ ขนาดนี้และ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 18-09-2016 03:40:02

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 18-09-2016 04:07:41

คาดว่าหลังจากนี้โอ๊ตจะเปลี่ยนไป๋
ว่าแต่เอาปาลินมาใกล้ตัว
สุดท้ายโดนเข้าใจผิด
จะหัวเราะไม่ออกนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Kimdodo ที่ 18-09-2016 04:18:16

แง้ ทำไมต้องสะดุ้งตื่นละมาอ่านตอนนี้ อื้อหืออออออออออพี่กุนต์คนดีของน้องงงงงงงง ส่วนเจ้าโอ๊ตใจเย็นๆๆลูกหนูมีเวลาอีกนาน แต่ปาลินนี่สิพอมาทำงานไกล้กันแล้วจะเป็นไงต่อ รอกันต่อไปงับบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 18-09-2016 05:30:13

เด็กชายโอ๊ตน่ารักอะไรอย่างนี้ :mew1:  จะเรียกว่า เชอร์รี่บอยไม่ได้ละ
จะลองอะไรก็ดูสุขภาพพี่กุนต์ด้วยนะลูกนะ โอกาสหน้ายังมี (ยังเหลืออีกหลายชิ้น)

ได้ใกล้ปาลินก็ยั้ง ๆ ความรู้สึกตัวเองหน่อยนะ โอ๊ต  ช่วงนี้ยังไม่อยากมาม่า ขอป้าฟินต่ออีกนิดนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 18-09-2016 05:48:43

ถถถถ น้องโอ้ต!!!! นกกระจอกยังไม่ทันกินน้ำเลย ไปฝึกมาใหม่นะ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 18-09-2016 06:35:01

กรี๊ด พี่กุนต์ของน้องงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 18-09-2016 06:42:32

อยากจะรู้เพียง... ถ้าไม่มีเขาแล้วเราจะรักกันไหม...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 18-09-2016 07:03:54

อาาาาาา ขอเวลาเรียนรู้อีกสักพัก #โอ๊ตกล่าว

กับปาลินนี่ มันตัดไม่ขาดสินะ พี่กุนต์นี่ก็พ่อพระเกิ๊น งานพี่กุนต์มีเยอะแยะ เอาไปอยู่ที่ๆมันไกลหูไกลตาโอ๊ตหน่อยได้ไหม? วัยรุ่นอ่ะไฟมันสปาร์คเร็วนะ กันไว้หน่อยเถอะพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 18-09-2016 07:14:41

เว่ยยยย ตอนแรกคิดว่าตาฝาด
ตอนนี้มาเร็วทันใจมาก
ในที่สุดเขาก็ได้กัน
นังโอ๊ตทำดีมาก แต่เสียอย่างเดียวไวเกิ้นน
555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 18-09-2016 07:19:31

โอ๊ยยยยยย อ่านตอนนี้แล้วเราเขินอ่ะ บรรยายได้ดีมากกกกกกก จนเห็นภาพตามเลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 18-09-2016 07:30:23

อ๊าย ฟินส์เว่อร์ ยิ้มแก้มแทบแตก ตอนจูบเท้าแบบว่าเขินจนจิกหมอน
ยังเหลืออีก10ชิ้นให้โอ๊ตได้แก้ตัว หึหึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 18-09-2016 09:01:41

เด็กก็ตรงได้อีก กรี๊ดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 18-09-2016 09:05:17

 :haun4: กรีดร้อง น้องโอ๊ตแม่มเรียนรู้ อีกนิดๆ อิอิ พี่กุนต์ต้องฟิตร่างกายสู้เด็กหนุ่มนะก๊ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 18-09-2016 09:13:27

โอ๊ตรอแก้ตัวใหม่ ดูท่าพี่กุนต์ได้เปลี่ยนกิจวัตรเบาๆ จากเดือนละครั้งเป็นอาทิตย์ละ2-3ครั้งแทนแน่เลย อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 18-09-2016 09:29:32

 โอ๊ตค่ะ ต่อไปต้องฝึกฝนดีีๆ  และบำรุงพี่หนูกุนต์ดีๆ ด้วยนะคะ :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 18-09-2016 09:30:18

โอยโห้ย,เปิดหน้าเฟสมาเจอพี่กุนต์มาเสิร์ฟคือกรี๊ดมากก

ตอนนี้มันดีแก่ใจจริงๆ โอ๊ตเอ้ยป้าเข้าใจวาเด็กเพิ่งเริ่ม

ค่อยเป็นค่อยไปนะลูกอย่าเพิ่งโหม เดี๋ยวพี่กุนต์จะล้มหมอนนอนเสื่อไปเสียก่อน

คราวหน้าเอาให้มั่นนะลูก ป้าเชียร์ๆ ว่าแต่ชอบความคิดโอ๊ตจริงๆ

นางเป็นเด้กกตัญญูอ่ะ ถ้าจะให้สมบูรณ์ รักพี่กุนต์ไปเลยจ้าาาา

เจอกันตอนที่ 27 เร็วๆนี้ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: FOUR EYES ที่ 18-09-2016 09:32:05

น่อวว มีความร้อนแรง เขินนนน ขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 18-09-2016 09:42:12

ซื้อมารวม 4 กล่อง 12 ชิ้น จัดไปอย่าให้เหลือนะ 555+
สงสัยเกาะช้างฟ้าจะสีเหลืองแน่ๆ เลย
รอตอนต่อไปอย่างลุ้นๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 18-09-2016 09:42:52

สี่กล่อง ใช้ให้หมดเน้อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 18-09-2016 09:54:27

 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: OJSG7 ที่ 18-09-2016 10:00:50

สงสารพี่กุน คนแก่เอวจะเด๊าะ ไม 555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 18-09-2016 10:02:04

 :pighaun: :pighaun: :pighaun:
เขาได้กันแล้ว. อิอิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: sasa ที่ 18-09-2016 10:23:31

โอ๊ต ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็คล่อง 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 18-09-2016 10:28:52

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 18-09-2016 11:00:16

ทำไมอ่านแล้วขำ 55555  :hao7:
ครั้งแรกของนุ้งโอ๊ต เสร็จพี่กุนต์ซะแล้วสิ 5555555
ตลกโอ๊ตอ่ะ คึคึคึคึ
เดี๋ยวทำบ่อยๆ โอ๊ตก็เก่งขึ้นเองอ่ะแหละ  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: wiwari ที่ 18-09-2016 11:02:25

โอ๊ตเด็กน้อย ไม่เป็นไรนะฝึกบ่อยๆเดี๋ยวก็เก่งเอง :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 18-09-2016 11:13:09

 :mew3: เป็นปลื้มมากค่ะ พี่กุนต์เป็นของโอ๊ตแล้วววว
มีความน่ารัก เอาใจน่าดู มีปลอบน้องด้วย

โอ๊ตครั้งแรกนะ  ฝึกบ่อยๆ จะได้พร้อมกัน 5555

เมาความบาง 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 18-09-2016 11:50:02

เขาได้กันแล้วววววว  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 18-09-2016 12:14:10

ฝึกบ่อยๆเดี๋ยวก็เก่งเอง  :hao7:

ต่างคนก็ต่างหลงกันและกันแล้ว รออยู่ว่าจะมีเรื่องให้บรรจบกันยังไง กลัวดราม่ามาก แต่ก็ต้องการ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 18-09-2016 12:19:48

รู้สึกแฮ๊ปปี้เปรมปรีแทนพี่กุน เด็กมันพยายามมากเลย น่ารักๆ แต่แบบ ไม่น่าเชื่อว่าโอ้ตจะครั้งแรก 55555
แอบน้ำตาซึมตอนเปิดใจ โอ้ตคงรู้สึกผิดกับพี่กุนถึงร้องไห้ ปาลินก็รัก พี่กุนก็มีบุญคุณ ไม่อยากให้พี่กุนเสียใจ ฮืออออ  :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 18-09-2016 12:29:33

บรรยากาศของเรื่องตอนนี้ผู้เขียนๆได้งดงามประทับใจมาก และเป็นการปูพื้นไปสู่บทอีโรติกที่น่ารักอีกด้วย
บทอีโรติกตอนนี้เป็นอะไที่ดีงามมากๆในความรู้สึกของเรา เพราะทั้งคู่ต่างแคร์ความรู้สึกของกันและกัน
ไม่คิดแต่จะสนองอารมณ์ของตนฝ่ายเดียว
...พี่กุนต์จ๋า พี่ช่างเป็นคนที่จิตใจดีอะไรเช่นนี้
ดีในทุกๆอย่างทุกๆเรื่องเลย แม้กระทั่งเรื่อง...ครั้งแรกของโอ๊ตและการให้กำลังใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 18-09-2016 12:31:53

มีครั้งแรก ก็งี้อ่ะเนอะะะะ อย่าเศร้า
ไว้ครั้งต่อๆ ไป จะทำให้พี่กุนต์ต้องร้องขอชีวิตที่เหลือเพื่อลุกจากเตียง ออกไประเบียง กลับมาเรียบเคียงในห้องน้ำ เกาะข้างฝาเอียงๆ ..//โอ๊ตจะไม่หยุดถ้าพี่กุนต์ไม่ทรุด 5555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 18-09-2016 12:55:43

มาดูกันใครจะหลงใคร อย่าเพิ่งดราม่านะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 18-09-2016 13:01:04

ละมุนละไม
โธ่พี่กุนต์ ยังไม่หมดกล่องเลย เหนื่อยเสียแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 18-09-2016 14:48:04

ตอนดาดฟ้านี่ลุ้นว่าเค๊าจะได้กันมั้ย? ไม่น่าจะพกถุงขึ้นไป จะอดมั้ย พอพี่กุนต์ชวนขึ้นเตียงเท่านั้นแหละ

โอ้ยยยหวานละมุนละไมในตอนนี้มาก โอ๊ต ฉันว่าแกรักพี่กุนต์แบบไม่รู้ตัวไปแล้วนะ จองจะงาบพี่กุนต์อย่างเดียวแน่ๆต่อไปอ่ะ

เนื้อพี่กุนต์หวานมากมั้ย????  555555 รักกันหลงกันเยอะๆนะ ชอบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekeepstar ที่ 18-09-2016 15:04:59

เป็นตอนที่อ่านไปต้องหยุดหายใจเป็นพักๆ
จะเป็นลมกับความร้อนแรงที่เริ่มฝึกหัดของน้องโอ๊ต
นี่ขนาดยังไม่เป็นงานนะคะ ยังสามารถทำให้พี่กุนต์เหนื่อยได้
ถ้าเป็นงานเชี่ยวชาญจะขนาดไหน แค่คิดหน้าก็ร้อนแล้วว กิ้สสส :o8:

ทั้งนี้ทั้งนั้นกว่าน้องโอ๊ตจะเป็นพญาเหยี่ยว
จะต้องฝึกปรืออีกหลายกระบวนท่านัก
เกรงใจกระดูกสันหลังของพี่กุนต์จุงค่ะ
/ส่งอาหารเสริมแคลเซียมไปบำรุงล่วงหน้า

 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 18-09-2016 15:08:50

สงสารคนแก่ แหมก็นะอายุปูนนี้แล้ว :a5:
แต่เรามีความเชื่อว่าต่อไป
ถุงยางต้องใช้มากกว่า1กล่องละวะ :laugh: :laugh:
เด็กมันแรงดีขนาดนี้ ไม่งั้นเดี๋ยวเสียเชิงหมด
ส่วนเรื่องปาลินเราไม่วอรี่นะ เพราะยังตัวจริงก็อยู่ตรงนี้แค่โอ๊ตยังไม่รู้ :hao3:
ส่งกำลังใจเพื่อNCตอนต่อไป :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-09-2016 15:23:28

เอาน่าโอ๊ตฝึกบ่อยๆก็เก่งเอง อิๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: antavvanp ที่ 18-09-2016 15:51:44

 :sad4: มาเร็วมากเล้ยยยยย  ตกจาย 55555555555

โอ้ตดูเสียเซลฟ์เลยไปก่อนพี่กุนต์ตลอด5555 ใจเย็นๆนะนาย ยังมีเวลาฝึกกับคนแก่อีกเยอะ!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 18-09-2016 18:21:00

การที่โอ๊ตเอาปาลินมาทำงานใกล้ชิดกันกลัวจังว่าโอ๊ตจะทำให้พี่กุนต์เสียใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 18-09-2016 18:58:55

ในที่สุดเค้าก็ได้กันแล้วววว  ฮื้ออออออ 
กลัวใจโอ๊ตเรื่องที่เพืาอจะมาทำงานด้วยจังเลยอ่า
อย่าทำให้พี่กุนต์เสียใจน๊าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 18-09-2016 19:04:46

โอ๊ตเด็กดี~~
ฝึกบ่อย ๆ ก็เก่งเองแหละ
แค่รอบแรกก็หาจุดพี่กุนต์เจอแล้ว

พี่กุนต์น่ารักน่าฟัดมากกกกกกก อยากมีอย่างนี้บ้างอ้ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: กาลณัฐ ที่ 18-09-2016 19:15:01

นางคือพระเอกที่ใสที่สุดเท่าที่เคยอ่านนิยายของพี่ข้าวปั้นมา
โอ้ยยยย เหมือนอ่านคนแก่หลอกกินเด็ก 55555555555555
 :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 18-09-2016 20:33:23

รอวันที่น้องโอ๊ตหึงโหด ฮุฮุ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dolphins ที่ 18-09-2016 21:06:36

เป็น NC ที่อ่านแล้วไม่ได้รู้สึกร่วมไปกับพระ-นาย  :o8: เพราะลุ้นตลอดว่าไอ้โอ๊ตมันจะรอดไหม 555 ... ปรึกษาไอ้ถ่อยด่วนๆๆๆๆ
ปล.ชอบพี่กุนต์จังเลย คิดไม่ออกเลยว่าโอ๊ตมันจะกล้าทำให้เสียใจได้ยังไง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 18-09-2016 21:22:11

โอ๊ต ครั้งแรกถือว่าเก่งนะจริงๆ ชั้นลุ้นกะแกมากนังโอ๊ต เดี๋ยวคงขอฝึกเรื่ิอยๆสินะ >///< 
ฉากบนดาดฟ้านี่ทำน้ำตาไหลเลย อินมากค่ะ ชอบพัฒนาการในทุกๆด้านของคู่นี้มากๆ
กลัวดราม่ามากค่ะ แต่ก็อยากอ่าน 5555 อยากอ่านโอ๊ตสดกะลุง....55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 18-09-2016 22:54:01

 :oo1: วร๊ายยยย!!! อ๊างงงง!! เขามีไรกันแล้วววววววว  :impress2: แต่ก็นะ ยังฟินไม่สุด อิอิ เพราะครั้งแรกด้วย มันยังแปลกใหม่สำหรับโอ๊ต เป็นไปตามอารมณ์ของวัย อยากลองด้วยส่วน อีกส่วนก็อยากทำจริงๆด้วยใจจริง ทั้งสองต่างก็ตื่นเต้น แต่รู้สึกตื่นเต้นคนละแบบปะวะ 555 แบบได้ทำกับคนที่เราชอบกับทำเพราะ....... มันเลยยัง ..... รอให้โอ๊ตไม่มีปาลินในใจก่อนนะ ค่อยฟิน 55555555555 //มันก็โอเค มากเลยด้วย โอ๊ยดูแลพี่กุนธ์ดี อยากทำดีอยากบริการอยากทำให้ๆๆๆ แต่ก็นะ อยากให้ใจมาด้วยอ่ะ ง่ะ!!!! //พี่กุนธ์เก่งและฉลาดเพราะงั้นถ้าเจอปาลิน มองไปที่โอ๊ตแว่บนึงคงรู้แล้วละ (มั้ง) "โอ๊ตถ้าเจอใครที่รักและอยากอยู่ด้วยก็บอกพี่ได้นะ เราคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่โกหก ไม่ปิดบัง" พี่กุนธ์เคยกล่าวไว้ (?) ละต่อจากนี้พี่กุนธ์จะยิ่งรัดเข็มขัดเหยียบเบรคไว้หรือป่ะ ถ้าไม่ติดว่าโอ๊ตมีคนที่ชอบอยู่แล้วนี่นะ ไม่รัดเข็มขัดแน่นอน ละถ้าโอ๊ตยังสับสนอยู่ ......(ขอเตือน) เฮๆ หลังได้ปลดปล่อย จะทำให้ฟีโรโมนพี่กุนธ์พุ่งช๊ะ เอาดิมีแต่คนสนใจ ว่าไปละ ก็นะ 555555555 คราวนี้ละจะยังสับสนอยู่อีกไหม 555555 //ง่ะ อยาากอ่านต่ออ่ะ อยากรู้พี่กุนธ์รู้จะอะไรยังไง แต่ตรูนี้ บอกเลยเฟลไปด้วยแน่นอน เราชอบเขาก่อนด้วยอ่ะ ชอบมากดั๊วะ งื้ออออ รอตอนต่อไปคร้า  :pig4: :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ►MoNkEy-PrInCe◄ ที่ 18-09-2016 23:02:05

รอตอนต่อปุยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 19-09-2016 04:07:24

ได้กันแล้ว  กรี๊ดดดด

รอโอ๊ตพัฒนาฝีมือ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 19-09-2016 04:29:37

โอ๊ต...เด็กบ้า...!!!
ตลกตรงแพ้ความบางนี่แหละ!!!


เอ้าลุยต่อค่ะโอ๊ต!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 19-09-2016 07:05:51

ความอึดมันจะตามมาพร้อมประสบการณ์นะโอ๊ต 55

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 19-09-2016 08:04:08

โอ๊ตอ่าว ย่อมาจากโอ๊ตล่มปากอ่าว เห่ยๆๆๆๆๆเค้าได้กันแล้วเว้ยยยยย บร๊ะๆๆอยากจุดพลุฉลองขึ้นป้ายตัวโตๆที่หน้าปากซอยว่าพี่กุนต์กับโอ๊ตได้กันล้าววววว ถุงยางอ่ะรีบๆใช้ให้หมดนะเว้ยพอแกะออกจากกล่องอีกสองวันก็หมดอายุแล้ว (หลอกเด็ก)555555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 19-09-2016 09:30:02

แหม่
เราก็นึกว่าจะหมด 4 กล่อง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 19-09-2016 09:38:59

 

:o8: :o8: scene นี้ เราอ่านไป เขินไป :o8: :o8:   ดีต่อใจเหลือเกิน :o8:


 ยิ่งอ่าน เราแทบจะมุดผ้าห่มไปตามพี่กุนต์ ...เด๋ยวๆๆๆ  :o8:

// หยุดงานอีก 2 คืน .. ยังเหลือตั้งหลายกล่อง นะ ...ข้าวโอ๊ต :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 19-09-2016 09:41:23

 :hao7: งานนี้สงสารลุง ต่อไปคงต้องหาอะไรโด๊ปขนาดหนักนี่แค่เริ่มยกแรกนุงโอ๊ตยังเบิ้ลได้ทันที ผ่านโปรไปลุงแย่แน่ กรั๊ก ๆ ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ติชิลา ที่ 19-09-2016 11:22:40

อ้างถึง

“เดี๋ยวก่อนนะ..” กนธีสูดลมหายใจ เขาเอื้อมมือลงไปข้างล่าง สอดนิ้วที่ตัดเล็บสั้นเข้าไปนวดคลึงตนเอง เตรียมให้พร้อมสำหรับความต้องการของเด็กวัยรุ่นที่เรียกร้องอยากแนบชิด

“ได้หรือยังครับ” อินทัชเร่ง

“เดี๋ยว..รอก่อน” เขาหายใจถี่ หน้าเป็นสีแดงจัด

“ผมอยากเข้าไป”

“รอหน่อย..” เขาปรับลมหายใจ พยายามผ่อนคลาย แต่ความตื่นเต้นก็ทำให้ยังตึงเครียดอยู่ดี “น่าจะได้แล้ว..” เขาพึมพำ “ค่อยๆเข้ามานะ..ช้าๆก่อน อย่าเพิ่งสุด”

คือแบบ อ่านตรงนี้ปุ๊บในหัวเรา ตาโอ๊ตแปลงร่างเป็นมะหมาตัวเบ้งที่เจ้าของสั่งให้รอตอนเห็นอาหารน่ากินตรงหน้ายังไงก็ไม่รู้อะ

แบบ ยังไม่ได้อีกเหรอ หนูอยากกินแล้ว ไม่ได้อีกเหรอ นะๆๆๆ อะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 19-09-2016 12:19:44

ฮืออออออ
ชอบบบบบบบบบ ไม่เคยผิดหวังกับบทอัศจรรย์ (โถ คำโบราณ) ของนิกิริเลย
แงงง ละมุน ดีมาก ดีมากๆ ดีสะะะ
ค่อยๆไต่ระดับบบ พี่กุนต์ดีมากค่อยๆสอนน้อง
ครั้งแรกก็สอนไปก่อนเนาะ ครั้งหลังๆเราว่า โอ๊ตคงเป็นงานมากขึ้นอ่ะ
คึคึ โอยยย ไม่อยากจะคิดถึงวันที่เป็นงานแล้ว ๕๕๕๕
พี่กุนต์ต้องดูแลตัวเองดีดีไว้แล้วล่ะ กิกิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 19-09-2016 19:31:30

ใช้ของไม่คุ้มเลยนะโอ๊ต มันต้องครั้งละกล่องไปเลย
เดี๋ยวมันเสียหมดอายุก่อน
5555555555555555555555555
ต่อไป ถ้าปาลินมาทำงานด้วยใกล้ๆ
โอ๊ตหวั่นไหวยิ่งกว่าเดิมแน่
 :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ashita ที่ 19-09-2016 20:04:46

ต้องฝึกกับพี่กุนต์บ่อยๆ นะโอ๊ตจะได้อึดๆ ทนๆ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 19-09-2016 23:00:44

  :m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
เลือดหมดตัวววว ในที่สุดเค้าก็ได้เสียกันแล้วววววววววว

ปล. อิฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานมาม่าจากตอนนี้ หึหึ feel good

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 19-09-2016 23:09:36

ลูกเพจบางคนไม่รู้ว่า  อัพ 2 วันติดๆ กัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 20-09-2016 01:20:48

โอ้ตเอ้ยยยย โอยยยยย เอ็นดูเหลือเกิน
พี่กุนต์นี่ลุ้นแล้วลุ้นอีก หายใจไม่ทั่วท้อง
เป็นครั้งแรกที่อ่านแล้วตลกโอ้ตตต
คือแบบ โถ พ่อคุณ ไปฝึกมาใหม่นะ แหม่
แต่ดีแล้วที่อยากจะอยู่ห่างจากสน
เห็นโอ้ตสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะงี้
ถ้าทำตามสัญญาไม่ได้ พี่กุนต์เจ็บแย่เลย  :sad4:
ถ้าทำพี่กุนต์เจ็บ รับรองหมาหัวเน่าแน่ๆ ตาโอ้ตตต  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 20-09-2016 11:17:47

โอ๊ตจัดหนักจัดเต็มเลย  :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 20-09-2016 14:20:44

ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ ได้ว่างมาตามอ่านกับเขาสักที ฮืออ
พี่กุนต์ดีมากๆ ดีที่สุดในโลก ทำไมเป็นสัตว์กินพืช(ผิด) ที่ดีขนาดนี้
เป็นคนดี จิตใจดี อบอุ่น อ่อนโยน ทุกอย่างดีมาก ไม่รักได้ไง
อย่าว่าแต่ไอ้คุณผัดไทยเลย ใครๆก็หลง มีแต่เด็กเก่า 1-4 นั่นแหละ ไม่ได้เรื่องเลย
พี่กุนต์ดีขนาดนี้ ก็ไม่อยากให้โอ๊ตทำพี่กุนต์เสียใจ T^T หรือใครก็ตาม อย่าทำร้ายพี่กุนต์นะ
เราจะปกป้องพี่กุนต์เอง คุณข้าวปั้นอย่าใจร้ายนะคะ 555555555555
เสียตัวได้ แต่อย่าเสียใจ กรั่กๆๆๆ น้องโอ๊ตก็นะ วัยรุ่นไฟแรงเหลือเกิน ต่อไปก็พัฒนาความอึดเข้า
แต่ห่วงใยแคลเซียมพี่กุนต์ด้วย ฝากดูแลลุงเขาหน่อย ฮื้อออออ เขิลลลลล
พี่กุนต์เองก็ขี้เขินอยู่เรื่อย เด็กเข้าใกล้นิดนึงก็เขิน หูแดง จมูกแดง โดนจูบเอาๆไม่รู้ตัว
โอ๊ตต้องถามตัวเองให้แน่ใจแล้วล่ะ โอ๊ตคิดเกินเลยกับพี่เขารึยัง บว้าาาาาาาาาาาาาาา
รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 20-09-2016 21:18:57

 :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: lady_panko ที่ 21-09-2016 01:09:36

555555 เป็น nc ที่เรียลมาก

มีความไก่อ่อนอย่างน่ารัก นับเป็นพระเอกคนแรกในประวัติศาสตร์ที่เอ่อม.... อะไรนะ!!! นกกระจอกไม่ทันกินน้ำ 55555 กระจอก //โอตนอนกอดตัวเองร้องไห้

ไม่เป็นไรนะ ครั้งแรกของหนุ่มน้อย พอมี 2345678910 มันก็ดีเองงงง

หวั่นๆ ว่าจะมีมาม่าตามมาจากนี้ หลังจากที่คนอ่านได้สุขสม(?) กันถ้วนหน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 21-09-2016 02:11:02

ชอบโอ้ต ชอบโอ้ตที่ไม่ประสาเรื่องนี้5555
โอ้ตแยกแยะนะว่าปาลินนั่นแกชอบแบบเพื่อน (พยายามยัดเยียดความเพื่อนให้นาง5555)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 21-09-2016 13:25:48

พี่กุนนนนนนนนนนนต์คนดีของบ่าว
ทำไมช่างน่ารักและแสนดีได้ขนาดนี้เนี่ยยยยยยย  :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
รักมากอ่ะคนเนี๊ย เจ้าโอ๊ตต้องดูแลดีๆนะ
ไปฝึกมาดีๆด้วย  :oo1: ครั้งหน้าจะได้ไม่ทำให้พี่กุนต์เจ็บและไม่ล่มปากอ่าว  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: NUBTANG ที่ 21-09-2016 22:03:16

อีกนิด โอ๊ตคงรัก.. ได้อย่างเต็มหัวใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-09-2016 01:44:07

เพิ่งได้มาอ่านอยากกรี๊ดแปดตลบค่ะ สนุกมาก เด็กกรุบกรอบน่ากินสุด
พี่กุนคือความดีงามของโลกใบนี้ น่ารัก น่าใคร่ เป็นนายแสนที่ทั้งแสนดีและฉลาด
แน่นอนว่าโอ๊ตจะหลงรักในไม่นานนี้ รักแล้วก็จะหวง จะหึง จะมีความวุ่นวาย
ก็ได้แต่เอาใจช่วยทั้งสองคน ชอบตรงที่ความรักค่อยๆ ร้อยเรียงขึ้นมา
โอ๊ตรักพี่กุนที่ความดี ชอบที่มีเรื่องครอบครัวเข้ามาด้วย ความรัก ความผูกพัน
ถ้าต้องมีไรมากระทบจะขาดใจตายกันไหมคะ ขอแบบมีปัญหาบ้างแต่ก็ได้ลงเอยกันได้ไหมคะ
ไม่งั้นใจไม่ไหวแน่ รักน้องอุ้ม น้องอ้น คุณยาย มากเช่นกันค่ะ อ้อ ลืม ไผ่ด้วยค่ะ
ส่วนคุณไปท ออกแนวหมั่นไส้

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.26] pg.53 -- 18/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 22-09-2016 16:12:41

สนุกมากก รอตอนต่อไปน้าาาา :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 24-09-2016 01:21:29

Chapter 27

เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายฝั่งดังครืน อากาศตอนเช้ามืดกำลังเย็นสบาย ความชื้นจากทะเลเกาะกระจกบนผนังข้างเตียงเป็นฝ้าขาว
   
สองร่างที่ร่วมใช้ผ้าห่มผืนเดียวกันนอนก่ายเกย ช่วงเท้าที่โผล่พ้นชายผ้านวมถูกไอหนาวจากแอร์จับจนเย็นเฉียบ ต้องขยับเข้ามาซุกหาความอุ่นก่อนจะจบลงด้วยการสอดปลายเท้าเข้าใต้ท่อนขาแข็งแรง
   
กนธีบิดตัวอย่างเกียจคร้านแล้วเอาหัวมุดลงในอ้อมแขนของใครบางคน อุณหภูมิของอีกฝ่ายร้อนผ่าว เขารู้สึกเหมือนกับว่าได้ซุกอยู่ในโต๊ะโคทัตสึ โดยมีร่างใหญ่โตของอินทัชเป็นเครื่องทำความร้อนชั้นเยี่ยม
   
เปลือกตาที่ปิดอยู่เมื่อครู่ค่อยๆปรือมอง อาศัยแสงจากสปอร์ตไลท์ที่เปิดทิ้งไว้นอกบ้านสำรวจรอบตัว
   
กนธีนอนอยู่ด้านในสุด ถูกเบียดจนตัวแทบชิดกับกำแพง ด้านข้างเป็นร่างของเด็กหนุ่มอีกคนที่นอนหายใจสม่ำเสมอ มีผ้าห่มผืนหนาทับอยู่บนแผ่นอก อินทัชดูหลับสบายคล้ายจะชอบอากาศเย็น ทั้งที่เขาหนาวจนปวดกระดูก
   
เขานอนหนุนแขนเจ้านี่ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ได้ คลับคล้ายคลับคลาว่าในความฝัน เขาจะได้กอดรัดปลอกเนื้ออุ่นร้อนจนสมใจ ภายใต้ความแข็งแกร่งของเนื้อหนัง ยังมีความอบอุ่นและอ่อนโยน ดึงดูดให้เขานอนซุกจนผล็อยหลับไปอย่างมีความสุขตลอดคืน
   
ร่างที่เล็กกว่าขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเย็นแถวนิ้วเท้า เขาเบียดตัวเองเข้าหาอินทัชมากขึ้นพร้อมกับรับรู้ได้ว่าคนร่วมเตียงไม่ได้สวมอะไรเลย..เขาเองก็เช่นเดียวกัน
   
ผิวเนื้อแต่ละฝ่ายแนบชิด ให้ความรู้สึกดีมากกว่าสัมผัสกันผ่านเสื้อผ้า ความอุ่นซ่านแผ่ขยายขึ้นมาในใจอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเด็กคนไหนเมื่อนึกทวนว่าพวกเขาเพิ่งจะมีความสัมพันธ์กันครั้งแรกเมื่อคืนนี่เอง
   
อันที่จริง..รสชาติของเซ็กซ์หนแรกมันไม่ได้ดีนักหรอก เพราะว่าอินทัชยังเป็นเพียงเด็กวัยรุ่นที่ไม่มีประสบการณ์ ยังควบคุมอารมณ์และความต้องการของตนไม่ได้ ถึงอย่างนั้นเขาก็รับรู้ได้ถึงความใส่ใจที่จะสร้างความสุขให้แก่กัน
   
อินทัชยังไม่รู้จักการเล้าโลมในแบบอื่น ยังทำแค่ในส่วนที่พอจะคุ้นชินและไม่เคอะเขิน และยังตั้งหน้าตั้งตาวางเป้าหมายในอุดมคติว่าอยากจะทำให้เขา ‘เสร็จสมอย่างรุนแรง’ ได้ทุกครั้งที่ร่วมรัก พอล้มเหลวขึ้นมาเลยอดผิดหวังกับตัวเองไม่ได้ ซึ่งตรงจุดนี้ เขาก็นึกสงสารและมันเขี้ยวไปในตัว
   
คนเราน่ะ..บางครั้งแค่นอนกอดกัน จูบกัน สัมผัสกันและกัน มันก็เพียงพอแล้ว นั่นแหละคือเรื่องบนเตียงที่เขาต้องการ ไม่จำเป็นต้องทำให้เขาสำลักความสุขจากการร่วมสัมพันธ์แบบสอดใส่ทุกคราวไปหรอก
   
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ การที่หมอนี่มักจะตั้งใจทำทุกอย่างด้วยความมุ่งมั่นแรงกล้า เขาเลยอดเอ็นดูมันไม่ได้จริงๆ
   
กนธีนอนลืมตามองคนที่หลับสนิท เขายิ้มมุมปาก จ้องอีกฝ่ายอย่างพิจารณา สักพักหนึ่ง อินทัชก็พลิกตัวตะแคง หันหน้ามาทางเขาแล้วหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเหมือนเด็กน้อยต่อไป

เขาถือโอกาสสัมผัสใบหน้าเรียบเนียนของอีกฝ่ายแผ่วเบา จับต้องผิวเนื้อนุ่มมือด้วยความเอ็นดู

..เด็กผู้ชายอะไร..ขนตายาวชะมัด..

เขาใช้นิ้วเขี่ยเล่น คิดแผลงๆว่าเอากรรไกรตัดทิ้งเลย โอ๊ตมันจะโวยวายหรือเปล่า ก็ตาหวานแบบนี้ ทั้งสวยและคมเข้ม คนถึงได้เข้าหา ถ้าตัดขนตาทิ้ง อาจจะลดความหน้าตาดีลงไปประมาณ 0.0001%

ชายหนุ่มถอนหายใจ

..เขาหลงเด็ก..หลงกระทั่งขนตา..

กนธียันตัวขึ้นมอง ลูบหัวคนตรงหน้าเบามือ เช้ามืดแบบนี้ เขาอ่อนไหวเป็นพิเศษเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเจอคนนอนอยู่ข้างกัน

เขาก้มลงใกล้ แตะปากบนหน้าผาก เรื่อยลงที่ปลายจมูกโด่งเป็นสัน ไล่มาถึงแก้มสองข้าง และกดน้ำหนักที่ปากอุ่น อ้อยอิ่งตรงนั้นนานกว่าปกติจนต้องปรามตัวเอง

..พอแล้ว..เดี๋ยวน้องจะช้ำหมด..

กนธีผละออก แต่แล้วช่วงคอกลับถูกจับยึด

ไม่ทันได้พูดอะไร ฝ่ามือใหญ่ก็ออกแรงดึงเขาให้ก้มต่ำ ริมฝีปากร้อนผ่าวฉกจูบทั้งที่คนทำยังหลับตาเฉย

เขาฝืนแรงไม่ได้เลยต้องทิ้งน้ำหนักลงทาบบนช่วงตัวสูงใหญ่ อินทัชแข็งแรง ดูหนักแน่นเหมือนแผ่นหิน คงพอจะรับเขาไหวสักห้านาที

..จูบห้านาที..ยังไม่เคยทำกับเด็กคนไหนเลย..

พวกเขานอนกอดกัน ตัวก่ายเกยแทบเป็นเนื้อเดียว ปากบดเบียด สอดแทรกด้วยปลายลิ้นอุ่นชื้น ด้านนอกยังมืดสลัว มีเพียงเสียงคลื่นซัดครืน กับเสียงจูบที่ดังแว่วไปกับความเงียบสงบยามเช้า

ปากต่อปากดูดคลึง ลิ้นต่อลิ้นโลมเลีย ฟันขบกัด จูบกันและกัน เชื่องช้า..ไม่เร่งเร้า

“อรุณสวัสดิ์” อินทัชเพิ่งจะปรือตามอง เขายิ้มให้คนด้านบน

กนธียิ้มรับ จมูกขึ้นสีแดงตอนมองเรียวปากชุ่มฉ่ำ “อรุณสวัสดิ์”

“ลักจูบคนหลับ ไม่ดีเลยนะพี่”

เขาหัวเราะ เขาลักจูบแค่นาทีเดียว แต่คนหลับเอาคืนเสียห้านาทีกว่า

..ปากใครช้ำกว่ากัน ดูเอาเอง..

กนธีพยุงตัวขึ้น นอนชันคอแบบนี้ มีหวังปวดกระดูกแน่ แต่ดูเหมือนอ้อมแขนคู่นั้นจะรัดเอวไว้ไม่ปล่อย เขาอ้าปากจะบอก หากปฏิกิริยาบางอย่างข้างใต้ก็ทำเอาชะงักค้าง

เขาก้มลงมองแถวหน้าขาที่ทาบทับกันอยู่ พอมองอินทัช เด็กมันก็ยิ้มเขิน

“ผู้ชายสุขภาพดี คึกคักตอนตื่นนอนน่ะครับ”

“อ๋อ..เข้าใจ” เขายิ้ม “เข้าห้องน้ำไหม”

อินทัชส่ายหัว

“ทนไว้จะไม่แย่เอาหรือ” กนธีเป็นห่วง ก็วัยรุ่นนี่นะ ไม่ต้องไปเก็บไว้หรอก

เด็กหนุ่มจ้องมองคนบนตัว “ผมไม่ทน แต่ผมไม่อยากเข้าห้องน้ำ” พูดคล้ายเด็กงอแง ก่อนจบประโยคด้วยเสียงอ้อน “ยังมีถุงยางเหลือนะครับ”

กนธีสำลักขึ้นมาดื้อๆ เด็กมันไม่พูดเปล่า ยังจะเอามือมานวดคลึงช่วงเอวและเลยไปยังสะโพกของเขาด้วย

“ยังไม่ได้อาบน้ำ”

“ไม่เป็นไรหรอก เมื่อคืนผมเช็ดตัวให้พี่แล้ว สะอาดเอี่ยม”

..ถึงว่า..ไม่รู้สึกเหนียวเหนอะเลย..

กนธียิ้มตอบ รู้สึกขอบคุณที่ถูกดูแลดีขนาดนี้ แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าจะตอบแทนความดีของเจ้าโอ๊ตด้วยการอุทิศตัวให้เด็กมันได้เต็มอิ่มตั้งแต่ช่วงเช้า เขาคงไม่ต้องไปเดินเล่นที่ไหนกันพอดี

“เมื่อคืนทำไปแล้วสองรอบ ยังจะต่อได้อีก?”

“ก็..น่าจะทำได้ทุกวัน” อินทัชพึมพำ “ผมเล่นบาสได้ทุกวันนะ เพราะงั้นก็น่าจะมีเซ็กซ์ได้ทุกวันเหมือนกัน”

“ใจเย็นไอ้เสือ” เขาหัวเราะ พยายามจะพลิกตัวลงจากร่างของอีกฝ่าย แต่อินทัชยังจับไว้ไม่ปล่อย “น่า..ไม่ไหวจริงๆ ยังไงขอผลัดไปก่อนเถอะ”

“งั้นกินข้าวเช้าแล้วค่อยว่ากัน”

“นั่นก็เร็วไป” กนธีส่ายหัวระอา ถึงอย่างนั้นก็อดยิ้มไม่ได้

แน่นอนล่ะว่าเขารู้สึกดีที่เด็กมันมีปฏิกิริยาด้วย ไม่มีใครยิ้มออกหรอกถ้าเห็นคู่ของตนมองร่างกายแล้วบอกมาว่าหมดอารมณ์ ร้อยทั้งร้อยเวลาเร้าความรู้สึกฝ่ายตรงข้ามได้ ใครๆก็ต้องภูมิใจกันทั้งนั้น

..ถึงจะเกินโควต้า แต่เขาคิดว่าเขายอมได้อยู่นะ..

“ไม่ทำก็ได้” อินทัชบอกเสียงเบา ดูท่าทางผิดหวังแต่ก็ยอมอดกลั้นเอาไว้ “แต่อย่าเพิ่งลุกได้ไหม ผมขี้เกียจตื่นเช้า นอนเป็นเพื่อนหน่อยสิครับ”

กนธีรู้สึกว่าเรี่ยวแรงที่จะปฏิเสธมันหดหายไปหมด เขาล้มเลิกความตั้งใจที่จะลุกไปอาบน้ำแล้วออกไปรอดูพระอาทิตย์ขึ้น

..ช่างมันเถอะ พระอาทิตย์จะขึ้นหรือตกที่ไหน เมื่อไรก็เหมือนเดิม..

..แต่การใช้เวลาร่วมกันหลังจากมีอะไรกันครั้งแรก..มันมีแค่วันนี้วันเดียว..

เขายอมล้มตัวลงนอนในอ้อมกอดอบอุ่นอีกครั้ง รอยยิ้มดีใจทำเอาเขาตาพร่า อินทัชหันมาหา กอดเอวไว้หลวมๆ

“ขอตื่นสักสิบโมงแล้วกันนะครับ” บอกอย่างเกียจคร้าน “เรายังไม่กลับกันวันนี้ใช่ไหม” ที่จริงพรุ่งนี้เป็นวันสอนเด็กๆกระโดดข้ามรั้ว แต่มีอาจารย์อีกท่านมาขอแลกคาบ เขาเลยได้ไปสอนติดกันวันพฤหัสกับศุกร์หน้าแทน 

“พรุ่งนี้เช้ามืดค่อยกลับก็ได้ ตอนเย็นเราต้องเข้าร้านแล้วนี่” กนธีลูบแก้มอีกฝ่าย “หลับเถอะ พี่ก็จะนอนต่อเหมือนกัน” เขาพลิกตัวนอนหันหลังให้ ไม่ใช่ว่ากำแพงด้านหลังมันดึงดูดมากกว่าเด็กหรอก แต่เขาถนัดนอนตะแคงซ้ายมากกว่า “ไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

“แบบนี้ถนัดกว่าอีก” อินทัชขยับเข้ามานอนกอด แผงอกตึงแน่นสัมผัสกับแผ่นหลังเปลือยเปล่า ถ่ายเทความร้อนไปสู่อีกฝ่ายที่ดูเหมือนว่าจะแพ้อากาศเย็นเหลือเกิน “ให้เบาแอร์ไหมพี่”

“ไม่ต้องหรอก” เขาพูดเสียงค่อย “กอดให้แน่นหน่อย..ก็หายหนาวแล้ว”

แน่นอนว่าเขาได้ตามนั้นทันที

.

.

.



ตลอดทั้งวัน กนธีไม่ค่อยจะมีสมาธินัก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่กับอินทัชตลอดเวลา แต่เขาก็รับรู้ได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยมองอยู่เรื่อยไม่ว่าเขาจะก้าวไปทางไหน
   
อินทัชไม่ได่มาวุ่นวายหรือรบกวนอะไรมากไปกว่าที่เป็น ก็แค่เดินป้วนเปี้ยนอยู่ในลานสายตา เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่ ให้เขาเห็นอยู่บ่อยครั้งแค่นั้น
   
วันนี้เขายังคุยเรื่องงานและเดินสำรวจรอบรีสอร์ทเพื่อดูบริเวณที่อยู่ในโฉนดที่ดินแต่ไม่ได้นำมาใช้ประโยชน์ พูดเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวบนเกาะ รีสอร์ทคู่แข่ง เรื่องรายรับรายจ่ายที่ผ่านมาเพื่อดูว่าคุ้มที่จะลงทุนหรือไม่
   
ปัญหาอยู่ที่ทางเจ้าของไม่ได้ทำแพ็คเกจทัวร์หรือจัดโปรโมชั่นที่น่าดึงดูดมากพอจะสู้กับรีสอร์ทรายอื่นได้ แทบไม่มีการโปรโมตอะไรมากมาย มิหนำซ้ำยังเจาะลูกค้าได้เฉพาะกลุ่ม สถานที่อยู่ในจุดที่คนไม่ค่อยพลุกพล่าน ลูกค้าขาจรจึงแทบจะไม่ค่อยมี จะรับคนเต็มก็เฉพาะไฮซีซั่นเท่านั้น รายรับช่วงวันธรรมดาหรือไม่ใช่หน้าท่องเที่ยวเลยไม่ค่อยมากนัก พอขาดทุนก็ยากที่จะดำเนินต่อ สุดท้ายจึงตัดสินใจขายทิ้ง
   
พอพิจารณาดูแล้วว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่สถานที่ แต่เป็นการตลาดและมุมมองการทำธุรกิจ กนธีเลยตัดสินใจจะซื้อกิจการจากอีกฝ่าย อย่างน้อยๆถ้าไม่ได้ทำรีสอร์ท เขาก็ต้องการที่ดินมาไว้ในมือก่อนแล้วค่อยคิดหาทางทำกำไรต่อไป
   
“ถ้าตกลงตามนี้ เอาไว้เราค่อยนัดวันมาจัดการเรื่องโอนอีกที” เขาถอดแว่นสายตาออก เสนอตัวเลขในจำนวนที่พอเหมาะพอควร เขาไม่ใช่พวกพ่อค้าหน้าเลือดที่เห็นคนต้องการเงินแล้วจะฉวยโอกาสกดราคาลง
   
ทางเจ้าของรีสอร์ทยิ้มออกมาเพราะผลการพูดคุยเป็นไปได้ด้วยดี “น่าเสียดายที่พรุ่งนี้คุณกุนต์จะกลับแล้ว ไม่อย่างนั้นผมจะพาไปดำน้ำที่เกาะรัง”
   
“เอาไว้คราวหน้าผมจะมาใหม่ จะได้พาน้องเล็กมาด้วย พวกแกชอบทะเลมากเลย ถ้าได้ไปดำน้ำคงตื่นเต้นจนเป็นไข้แน่” กนธีนึกถึงอ้นกับอุ้มแล้วหลุดยิ้มออกมา

อีกฝ่ายยิ้มรับพลางเชิญไปที่โต๊ะกินข้าวเพราะนี่ก็บ่ายกว่าแล้ว

“เดี๋ยวผมขอไปตามน้องหน่อย คุณล่วงหน้าไปก่อนได้เลย”

เขาปลีกตัวออกมา จำได้ว่าเหมือนจะเห็นเจ้าโอ๊ตอยู่แถวชายหาด พอเห็นแผ่นหลังกว้างนั่งอยู่บนสันเขื่อนเขาก็เดินเข้าไปหา ไม่ได้ส่งเสียงทักเพราะอยากรู้ว่าเจ้าตัวกำลังก้มดูอะไรในมือถือ
   
“แชทกับสาวอยู่หรือ” กนธีแกล้งแซว
   
อินทัชเกือบทำโทรศัพท์หลุดจากมือ เขารีบกดปิดหน้าจอจนมืดสนิท “คุยงานเสร็จแล้วหรือพี่”
   
“ทำอะไรมีพิรุธ” เขาหรี่ตามอง ไม่ได้จะจับผิดหรอก แค่อยากแหย่เด็กเล่น
   
“ผมเปล่า”
   
“น่าสงสัย” เขาทำท่าขึงขัง “มีกิ๊กไม่บอก?”
   
อินทัชถอนหายใจ สุดท้ายก็ยื่นมือถือให้ พี่กุนต์ทำหน้างง 

“รหัสปลดล็อคคือ 2804” เขาเล่าหมดเพราะไม่มีอะไรจะปิดบัง

“เฮ้ย..บอกทำไม” กนธีพูดแล้วว่าเขาไม่คิดจะล้ำเส้นกัน เรื่องจะตรวจดูเนื้อหาข้อความหรือการแชทอะไรลับหลังไม่มีอยู่ในหัวเขาแต่แรก คนเราอาศัยแค่ความซื่อสัตย์ต่อกันก็เพียงพอ

“ก็พี่หาว่าผมมีคนอื่นนี่” อินทัชไม่เล่นด้วย หากจะให้บอกข้อดีที่มีอยู่ไม่มากนัก เขาก็พร้อมจะบอกได้อย่างเต็มปากว่าตัวเองเป็นคนซื่อสัตย์ต่อคู่ของตนแค่ไหน ขนาดปาลิน..เขายังคุยให้น้อยลงเลย ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ

จะชอบอยู่ในใจมันก็ทำได้ หากเขาต้องอยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด ปาลินอาจเป็นคนในอนาคตเมื่อเขากับพี่กุนต์เลิกราความสัมพันธ์กันไปแล้ว..แต่ตราบใดที่เขายังเป็นคนของกนธี สิงหนาท ณ ตอนนี้ของเขาก็คือพี่กุนต์ เขาต้องให้เกียรติคู่ของเขาทั้งต่อหน้าและลับหลัง

..พฤติกรรมของเราเอง..คนอื่นไม่รู้ แต่เราย่อมรู้อยู่แก่ใจตัว..

..อะไรควรทำไม่ควรทำ โตป่านนี้แล้วต้องแยกแยะเป็น..

“ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นก็ได้ พี่แหย่เล่น” กนธีส่งมือถือคืน “พี่ไม่เปิดหรอก พี่ไว้ใจโอ๊ต”

“2804” อินทัชยังย้ำตัวเลขเดิม

“ปัดโธ่” คนอายุมากกว่ายัดโทรศัพท์กลับไป แต่เด็กมันไม่ยอมรับ หนักเข้า เจ้าโอ๊ตก็หยิบคืนมาแล้วปลดล็อคให้เห็นต่อหน้าเลย “พี่ไม่ได้อยากรู้ซะหน่อย..”

“ไม่ได้ครับ ผมไม่ชอบให้ใครสงสัยอะไรในตัวผม วันนี้ต้องเคลียร์”

กนธียอมหยิบแว่นสายตาขึ้นมาสวม เขาก้มดูหน้าจอที่โอ๊ตเปิดค้างไว้ ดูเหมือนจะเป็นเว็บไซต์อะไรสักอย่าง พอเห็นว่ามันหาอะไรอ่าน ใบหูเขาก็กลายเป็นสีแดง

..วิธีร่วมรักของชายกับชาย..ทำอย่างไรให้อีกฝ่ายถึงจุดสุดยอด..

“.....”

อินทัชกดล้างข้อมูลที่เสิร์ชในกูเกิลก่อนจะเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงโดยที่อีกคนยังหูอื้อตาลายอยู่

“จริงๆยังมีหน้าอื่นอีก แต่ว่ามันเป็น AV” เขายักไหล่ “คือผมเป็นผู้ชาย ของแบบนี้ก็มีบ้าง พี่คงไม่หาว่าผมหมกมุ่น..ก็แค่อยากหาภาคทฤษฎีมาศึกษาด้วยตัวเองเท่านั้น”

กนธีนวดคลึงหว่างคิ้วของตัวเองอย่างไม่รู้จะโต้ตอบว่าอะไร มันพูดตรงเสียจนเขาอายแทน

“ไปกินข้าวกันเถอะ แล้วถ้าจะดูต่อก็ไปหาที่ที่มันมิดชิดสักหน่อยแล้วกัน” ก็เด็กวัยรุ่นนี่นะ..เขาคิดว่าเขาน่าจะเข้าใจช่วงที่ฮอร์โมนกำลังพลุ่งพล่านแบบนี้ ความอยากรู้อยากเห็นก็ต้องมีมากตามอยู่แล้ว

อินทัชไม่ได้เถียง เขาเดินตามคนตรงหน้าอย่างเชื่อฟัง ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายจับข้อมือพี่กุนต์ไว้

“อย่าคิดว่าผมจะมีคนอื่นลับหลังพี่อีกนะครับ..ผมไม่โอเค” เด็กหนุ่มมองนิ่ง “ถ้าเมื่อไรผมอยากไป ผมจะบอกพี่ตรงๆ ไม่มีการโกหกหรือพูดอ้อมค้อม เอาแบบประโยคเดียวจบ เคลียร์ชัดเจนกันไปเลย ตกลงไหมครับ”

กนธีพยักหน้ารับด้วยความมึนงง ปกติบทนี้เขาต้องเป็นฝ่ายดุมันว่าอย่าทำอะไรลับหลังเขาไม่ใช่หรือไง ทำไมดันกลายเป็นเด็กทำท่าดุเขาได้ล่ะนี่

“ขอบคุณครับ..” อินทัชโน้มตัวลงมาจูบบนหน้าผากอีกฝ่ายแผ่วเบา “รางวัลที่ว่าง่าย”

เจ้าตัวอ้าปากค้าง ขาแข็งไปชั่วขณะ ขนาดที่ว่าต้องรอให้คนที่เดินนำไปก่อนหันกลับมาฉุดแขน

..ไอ้เด็กเปรตนี่..มันร้ายจริงๆ!..

มาถึงโต๊ะอาหาร กนธีเกือบจะดูเมนูไม่รู้เรื่อง ต้องเหลือบมองคนตรงข้ามอยู่ตลอดเวลา แต่อินทัชก็ไม่มีท่าทีอะไรมากไปกว่าการสนใจรายชื่ออาหารที่อยู่ด้านหน้า

“เมื่อวานพี่สั่งของชอบผมไปแล้ว วันนี้ผมสั่งให้พี่บ้างนะ” เขาหันไปบอกเด็กเสิร์ฟ แต่ละอย่างเป็นเมนูผักทั้งนั้น อย่างต้นอ่อนทานตะวันผัดน้ำมันหอย ผัดผักรวมมิตรใส่กุ้ง แกงป่าปลาเห็ดโคน เห็ดหอมทอด..กับไข่ลวกสองฟอง

“เดี๋ยวนะ” กนธีงงหนัก “อย่างอื่นน่ะพอทำเนา แต่ไข่ลวกนี่กินยังไงตอนบ่าย” เมื่อเช้าก็เพิ่งกินไข่ดาว ไส้กรอกขนมปังปิ้งไป ตกบ่ายมาจะกินไข่อีกแล้วหรือนี่

“โด๊ป” อินทัชตอบสั้นๆ

คนฟังหน้าร้อนจัด

“เมื่อคืนพี่ดูดแรงผมจนหลับเป็นตายเลย”

“คนที่ยืนยันจะทำสองรอบคือเรานะ” กนธีแยกเขี้ยวใส่

“นั่นแหละพี่” เขายิ้ม ยกน้ำเปล่าขึ้นจิบ “เลยจะ..โด๊ป”

กนธีไม่ยอมแตะต้องไข่ลวก ต่อให้เด็กมันจะคะยั้นคะยอแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายเจ้าโอ๊ตก็ซัดคนเดียวเรียบสองฟอง ซึ่งเขาก็รู้สึกเสียใจตอนหลัง ว่าไม่น่าปล่อยให้มัน ‘โด๊ป’ อย่างเต็มที่เลย

“จะไปไหนครับ” อินทัชถามคนที่ลุกขึ้นยืนลูบหน้าท้องตัวเอง ดูป่องๆออกมานิดหน่อย..น่ารักดี

“ไปแปรงฟัน หลังกินข้าวต้องแปรงทุกครั้ง เดี๋ยวฟันผุ ค่าทำฟันปลอมแพงมาก” กนธีบ่น “ไม่ต้องตามมาหรอก ไปเดินเล่นที่หาดนั่นไป”

“ผมก็จะไปแปรงด้วย”

“ดีแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็ก รักษาฟันแท้ให้อยู่นานๆหน่อย” เขาพูดเรื่อยตามประสาคนอายุมากกว่า ส่วนเด็กมันก็เดินตามไม่ห่างกระทั่งถึงตัวบ้าน
   
กนธีเข้าไปก่อน เขาเป็นคนแปรงนาน แปรงละเอียด เขาชอบใช้ยาสีฟันดอกบัวคู่เพราะว่ามันหอมเย็นสดชื่นดี ยี่ห้ออื่นมีแป้งเยอะไปหน่อย แถมรสยังไม่จัดอีก
   
ตอนกำลังบ้วนปาก เขาได้ยินเสียงใครบางคนลงกลอนประตูดังกริ๊ก แต่ไม่ทันได้ใส่ใจ พอกำลังจะออกมาจากห้องน้ำก็นึกขึ้นได้ว่าควรบีบยาสีฟันเผื่อมันสักหน่อย
   
“ทำอะไรน่ะครับ แปรงของพี่อันสีเขียวไม่ใช่หรือ” อินทัชเท้าขอบประตูห้องน้ำ มองมาอย่างมึนๆ
   
“พี่เรียบร้อยแล้ว แค่ทำแปรงให้เราเฉยๆ”
   
เด็กหนุ่มนิ่งไปครู่ก่อนจะยิ้มรับ “ใส่ใจจัง”
   
“ก็ช่วยดูแลกันไง ไม่ต้องให้ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดรับอยู่ข้างเดียวก็ได้” เขาอมน้ำยาบ้วนปากซ้ำอีกรอบ ระหว่างนั้นก็ถอยออกมาให้เจ้าโอ๊ตใช้พื้นที่
   
“อมนานเดี๋ยวปากเปื่อยนะครับ” อินทัชมองกระจกเงา นึกขำคนอายุมากกว่าที่อมน้ำยาแก้มกลม
   
กนธีทำมือทำไม้ว่าแสบปากจนน้ำตาจะเล็ด ร่างสูงเลยหลีกทางให้
   
“เผ็ดเป็นบ้า” เขาบ้วนปากด้วยน้ำเปล่าอีกหลายครั้งกว่าจะหายแสบแล้วเดินออกมาใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ตากไว้ตรงราว
   
ตอนที่หันหลังกลับ ทั้งตัวก็ปะทะเข้ากับใครบางคนที่มายืนอยู่ด้านหลัง ช่วงแขนกว้างคู่นั้นโอบรัดลงมาที่เอว ปลายจมูกโด่งซุกลงตรงซอกคอ ลมหายใจหอมกรุ่นรินรดข้างแก้ม
   
“หมดธุระจำเป็นซะที..” อินทัชพึมพำ “เลิกผลัดผมได้แล้วครับ”
   
“ห๋า?” เขายังนึกอะไรไม่ออกด้วยซ้ำเมื่อถูกดึงไปที่เตียง
   
อินทัชยกคนที่ยืนมึนขึ้นไปนั่งกับฟูก กนธีเพิ่งจะเห็นว่าม่านถูกดึงมาปิดเสียแน่นหนา พอหันกลับมา เด็กมันก็ถอดเสื้อออกเรียบร้อยแล้ว
   
“เดี๋ย..” เขาร้องท้วง แต่เสียงแทบไม่หลุดออกมาเพราะคนตรงข้ามก้มลงประกบปากจูบ


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]




   

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 24-09-2016 01:22:04

.

.

.


รสหอมชื่นของยาสีฟันที่เพิ่งใช้ร่วมกันซาบซ่านอยู่ในโพรงปาก เป็นกลิ่นสะอาดที่เร้าอารมณ์ กระทั่งกลิ่นสบู่เหลวที่ติดเจือจางตรงซอกคอ ยังทำให้รู้สึกตื่นตัวได้ไม่ยาก
   
ฝ่ามือใหญ่ดันบ่าลาดให้อีกคนล้มลงนอนกับพื้นเตียง สอดนิ้วเข้าใต้ชายเสื้อก่อนเลิกขึ้นสูง โน้มลงขบกัด ลากปลายลิ้นแถวยอดอกแล้วดูดคลึง มืออีกข้างกอบกุมแผ่นอกตึงแน่น บีบเคล้นสลับกับจูบย้ำ
   
“โอ๊ต..หยุดก่อน” กนธีมองไปที่ประตู ต่อให้ปิดม่านมิดชิดแค่ไหน นี่ก็ยังเป็นกลางวันแสกๆอยู่ “รอคืนนี้..”
   
อินทัชกดจูบที่ติ่งหู เขายันตัวขึ้นเหนือร่างที่เล็กกว่า ปลดกระดุมกางเกงยีนของพี่กุนต์ ตามด้วยการรูดชั้นในลงให้
   
“พรุ่งนี้กลับตั้งแต่เช้ามืดไม่ใช่หรือครับ” เขากระซิบเสียงพร่า “ผมกลัวพี่จะนอนไม่พอ”
   
“งั้นก็รอกลับบ้านก่อนสิ..” กนธีเผลอกัดปากตัวเองเมื่อถูกเด็กงับลงบนช่วงอก เจ็บจี๊ดจนต้องนิ่วหน้า
   
“ผมคงแย่แน่ถ้าต้องรอถึงบ้านก่อน” เด็กหนุ่มโอดครวญ ขณะหอมแก้มซ้ายขวา เขาก็ปลดกางเกงของตัวเองลงไปกองที่ข้อเท้าด้วย “ผมไม่ฝืนใจพี่ก็ได้ แต่พี่จะไม่ยอมผมจริงหรือ”
   
คนฟังใจอ่อนยวบ ไม่รู้ตัวเลยว่าเด็กมันขอคำตอบจากเขาระหว่างที่สอดมือเข้าไปใต้ปลอกหมอนแล้วค่อยๆหยิบซองถุงยางที่มันเอาไปซ่อนไว้ตั้งแต่ตอนเช้าออกมา กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เขาก็เห็นว่าอินทัชสวมเครื่องป้องกันเรียบร้อยแล้ว
   
เขาเงยหน้าขึ้นไปมองหัวเตียง อยากจะอ้าปากถามว่าเอามาตอนไหน แต่ฝ่ามือที่จับท่อนขาข้างหนึ่งของเขาขึ้นวางพาดบ่า ทำเอาตาเขาพร่าพราย คิดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง
   
“โอ๊ต..เดี๋ยว..” กนธีเสียดแวบ จุกหน่วงในช่องท้องเมื่อบางอย่างค่อยๆดุนดันเข้ามา
   
อินทัชครางเสียงต่ำ เขาโน้มลง คล้ายกับจะดันให้ตัวอีกฝ่ายยกสูงขึ้น
   
“อื้อ!” ท่านี้..มันลึกเกินไป เหมือนจะเปิดเผยทุกส่วนให้ฝ่ายตรงข้ามล่วงล้ำเข้ามาได้หนักแน่นขึ้น กนธีรีบยกมือขึ้นดันบ่ากว้าง ปรามให้เบาลง “ช..ช้าๆนะ”
   
ร่างสูงใหญ่กดจูบที่ท่อนขาเพรียวยาวคล้ายจะปลอบโยน “ไม่ทำแรงหรอกครับ..แค่อยากให้รู้สึกดี”
   
คนฟังกัดปากจนซีด ยอมรับว่ามันทำให้เขารู้สึกไวกว่าปกติ บางอย่างที่ร้อนจัดค่อยๆเสียดสีเข้ามา กดโดนจุดไวสัมผัสที่ทำให้เขาตื่นตัวได้รวดเร็ว
   
กนธีขยุ้มผ้าปูที่นอนแน่นตอนที่ร่างด้านบนค่อยๆขยับโยก เขาหลับหูหลับตา พยายามไม่ฟังเสียงผิวกายที่กระทบกระแทกกันดังขึ้น ดังขึ้น จนเป็นจังหวะหนักหน่วง
   
ขาเตียงเหล็ดครูดกับพื้นดังเอี๊ยด สปริงใต้ฟูกโยกไหวตามแรงกระแทกกระทั้น เขาหน้าร้อนผ่าวจนต้องยกหลังมือขึ้นปิดบัง แต่อินทัชยื้อข้อมือไว้แล้วดึงปลายนิ้วขึ้นจูบ
   
“อย่าอายผมเลยพี่” เขาพูดเสียงแหบต่ำ “นี่ไม่ใช่ครั้งแรก..แล้วก็ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายระหว่างเราสักหน่อย”
   
..ไอ้เด็กเปรต..
   
กนธีนึกด่ามันในใจ ไม่รู้ว่าอินทัชมันมีเซ้นส์หรืออย่างไร พอเขามองอย่างหมายมาด เด็กก็เพิ่งแรงโหมขึ้นกว่าเก่า แต่ละครั้งเน้นย้ำลงตรงส่วนอ่อนไหวจนเขาเสียวซ่าน ปลายเท้าที่ลอยคว้างจิกเกร็ง หัวใจเต้นแรงจนเขายังสัมผัสได้
   
“ร้องออกมาก็ได้ จะกลั้นทำไมครับ”
   
เขาดิ้นเล็กน้อย แค่จะประท้วงให้มันรู้ว่านี่ตอนกลางวัน ถ้าใครผ่านไปมาแล้วได้ยินเสียงแปลกๆเข้า จะมองหน้าคนอื่นได้อย่างไร ถึงอย่างนั้น เขาก็อดยอมรับไม่ได้ว่าการทำเรื่องพรรค์นี้ในเวลาแบบนี้ มันสร้างความตื่นเร้าให้ได้มากแค่ไหน
   
อินทัชยกขาพี่กุนต์ลงก่อนจะก้มลงกอดรัด ผิวเปลือยเปล่าทาบทับกันและกัน ถ่ายเทความร้อนเข้าสู่ร่างข้างใต้ตอนที่เขาจงใจสอดแทรกตัวตนเข้าลึก เขายกปลายเท้าอีกฝ่ายให้สวมสอดอยู่เบื้องหลัง สะโพกสอบหยัดขึ้น ขยับถี่รัว
   
กนธีสอดแขนยึดแผ่นหลังฝ่ายตรงข้าม แนบหน้ากับบ่าแกร่ง เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ถึงอย่างนั้นก็ต้องหลุดเสียงครางออกมาเมื่อจังหวะรักถูกเร่งเร้า เสียงผิวกายกระแทกกระทั้นเริ่มดังระงม
   
“อือ..เบาๆโอ๊ต” เขาขยุ้มต้นคอชื้นเหงื่อ เสียวปลาบเข้ามากลางลำตัว บางอย่างเสียดสีกับหน้าท้องแข็งแรงจนมีปฏิกิริยาชัดเจน
   
อินทัชกดจูบข้างแก้ม ซุกปลายจมูกลงกับซอกคอแล้วสูดดมกลิ่นสบู่อ่อนๆ พี่กุนต์เอียงหน้ามาหา เขาเลยงับริมฝีปากล่างที่ดูเชิญชวนและยั่วอารมณ์ สอดลิ้นเข้ากวาดต้อนตามไรฟันขาวสะอาด
   
กนธีประคองต้นคอแข็งแรง เขาเปิดปากจูบอีกฝ่าย พอตั้งตัวได้ก็โต้ตอบกลับไป เขาดูดกลืนปลายลิ้นอุ่นชื้นที่กระหวัดเข้ามา หลับตาแน่นเมื่อเสียววาบภายในจนช่วงท้องหดเกร็ง
   
เด็กหนุ่มหยัดตัวขึ้น สองแขนคร่อมร่างเบื้องหน้า สะโพกแข็งแรงกระแทกหนักหน่วง เน้นย้ำตรงจุดบอบบางที่สุด หน้าขาเปล่าเปลือยกระทบกับผิวเนื้อขาวเป็นเสียงหยาบโลน เขาจงใจเร่งเร้า กระตุ้นเสียงครางจากคนใต้ร่าง ทั้งยังพอใจมากขึ้นเมื่อเห็นใบหน้านั้นบิดเบี้ยวด้วยความสุขสม 
   
หยดเหงื่อของคนสองคนไหลริน ช่วงตัวบดเบียด กลืนกินแทบเป็นเนื้อเดียว ขาเพรียวยาวก่ายเกย โอบรัดบั้นเอวสอบ เนินเนื้อแน่นตึงยกรั้งขึ้นรับแรงขยับไหว
   
ช่วงจังหวะที่เด็กหนุ่มเร่งรุนแรง กนธีก็หลุดเสียงร้อง ทั้งตัวกระตุกวาบ สั่นเทิ้มไม่เป็นท่า หัวใจเต้นรัวยิ่งกว่าครั้งไหน

เขาเกร็งแน่น เผลอขยุ้มปอยผมสีเข้มเมื่ออารมณ์พุ่งถึงขีดสุด สะโพกสั่นริก หลั่งรินความรู้สึกขั้นสุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พร้อมกันนั้น ภายในก็โอบรัดแน่นกว่าปกติ มันกลืนกืนถี่รัว รัดรึงจนคนด้านบนครางเสียงต่ำ

อินทัชปลดปล่อยตามมาภายในเวลาห่างกันไม่ถึงนาที เขาอดกลั้นต่อไปไม่ไหวเพราะพี่กุนต์ตอดรัดเขาหนักหน่วง ความคับแน่นที่เพิ่งเคยลิ้มลองทำเอาเขายอมแพ้ทั้งที่ใจอยากจะยืดเวลาออกไปมากกว่านี้

ร่างใหญ่ล้มลงทาบทับ หอบหายใจถี่พร้อมกับเงยหน้ามองอีกฝ่าย

“พี่เป็นยังไงบ้าง เจ็บหรือเปล่า” เขานอนซบอกพี่กุนต์ ฟังเสียงในอกซ้ายที่เต้นรุนแรง

“ไม่เจ็บ แต่ชาหนึบเลย” กนธียกมือขึ้นเสยปลายผมเปียกชื้นของตน เหงื่อเขาออกเต็มตัวไปหมด ชายหนุ่มค่อยๆดึงชายเสื้อที่ถูกเด็กมันม้วนขึ้นไปกองเหนืออกลงมาตามเดิม

“ให้ผมดูให้ไหม”

“หยุดเลยไอ้แสบ” เขาหัวเราะอย่างระอา มันหาเรื่องเขาได้ตลอดจริงๆ “ลุกหน่อยสิ..พี่หนัก”

“ขอนอนแบบนี้ก่อนได้หรือเปล่า” อินทัชหมายถึง..ให้เขาได้ดื่มด่ำ ค้างขังอยู่ในร่างอบอุ่นของพี่กุนต์อีกสักพักก็ยังดี เขายังไม่เต็มอิ่มเท่าไรเลย ไอ้เจ้านี่ก็ยังไม่สงบลงง่ายๆด้วย 

“แต่ว่า..” กนธีหน้าร้อนจัด สภาพเขาดูไม่ค่อยได้นัก อายุปูนนี้แล้ว กลับต้องมานอนท่าน่าอายโดยมีเด็กรุ่นลูกฝากฝังตัวตนอยู่ในร่างเขาหลังจากร่วมรักกันเสร็จหมาดๆ

..มันน่าดูเสียเมื่อไรล่ะ..

“ถ้าหนัก..พี่ก็นอนทับผมแทนสิ” อินทัชพูดแล้วจัดการพลิกตัวลงนอนข้างล่าง ตวัดคนที่เบากว่าขึ้นมาทับบนอกโดยไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายได้เป็นอิสระ

เขาไม่ปฏิเสธว่าชอบความรู้สึกที่ได้ล่วงล้ำเข้าไปภายใน ร่างกายของกนธีดึงดูดจนเขาหลงใหล อยากจะซุกตัวอยู่ในความอุ่นร้อนนั่นแทบทุกวัน

กนธีเสียวแปลบเมื่อบางส่วนยังเสียดแทงอยู่ข้างใน เขาถูกเติมเต็มจนล้น ซ้ำยังแทบจะสำลักด้วยซ้ำ

“น่ารักมากครับ” เด็กหนุ่มพึมพำ ก้มมองคนที่นอนซบเขาแล้วอมยิ้ม

คนฟังเงยขึ้น นึกเขม่นอยู่ในใจ “หยุดพูดเถอะน่า..”

ฝ่ายที่รอจังหวะอยู่แล้วถือโอกาสกดปากลงมา ประคองใบหน้าได้รูปนั้นขึ้นจูบ เขาดูดกลืนริมฝีปากอุ่นร้อน และแทรกลิ้นเข้าไปหยอกเย้าปลายลิ้นนุ่มที่พยายามหลบหลีก หากสุดท้ายก็ได้แต่ยอมให้เขาฉวยจังหวะลิ้มรส
   
กนธียอมให้เด็กมันจูบจนสมใจ เขาถึงค่อยๆถอดถอนตัวเองออกมาจากปราการแน่นหนาที่ตอกตรึงกันไว้
   
“อื้อ..” เขานิ่วหน้า รู้สึกวูบโหวงเมื่อถอยห่าง บางสิ่งยังคงแข็งกร้าวอยู่แม้จะปลดปล่อยออกไปแล้ว
   
“ครั้งเดียวไม่พอ แถมผมก็ฟื้นตัวเร็วด้วย” อินทัชรับสารภาพ รูดถุงยางออกทิ้งลงถังขยะ “ต้องลำบากพี่แล้วแหละ”
   
กนธีหรี่ตามอง เขายันข้อศอกขึ้นมองหน้า “ยังไม่ได้บอกว่าจะยอมช่วย”
   
อินทัชหัวเราะ ยืดตัวมาจูบปากพี่กุนต์อีกหน กระซิบติดริมฝีปากอ่อนนุ่ม “จะใจร้ายกับผมได้ลงหรือครับ”
   
อีกคนหลุดขำเมื่อถูกซุกไซ้ตรงราวคอ “ตะบี้ตะบันทำตั้งแต่ยังเด็ก เดี๋ยวก็เสื่อมสมรรถภาพตอนแก่หรอก”
   
“ก็ยังดีกว่ากลั้นไว้แหละครับ”
   
“ตะกละเอ๊ย” กนธีดึงแก้มเนียนใสจนยืด
   
พวกเขาหัวเราะพร้อมกัน ความสุขสมและอ่อนหวานแทรกซึมขึ้นในใจ ดวงตาสองคู่สบประสานก่อนที่ใบหน้าของแต่ละฝ่ายจะค่อยๆโน้มลงใกล้และเปิดปากจูบกันซ้ำไปมา วนเวียนอยู่อย่างนั้นไม่ยอมห่าง
   
“พี่กุนต์เป็นคนน่ารักมาก..รู้ตัวไหมครับ” อินทัชพูดให้ฟัง เขางับเรียวปากล่างนั้นด้วยความมันเขี้ยว
   
กนธียิ้มขัน ขยี้หัวเด็กอย่างหยอกเอิน “แล้วรักบ้างไหมเล่า”
   
“ฮ่ะๆ” เขาเพียงแต่หัวเราะแทนคำตอบ จงใจงับปลายจมูกสีแดงเรื่อเป็นการปลอบ “ถึงผมจะไม่ได้รักพี่ แต่เดี๋ยวก็มีคนอื่นรอต่อคิวอีกเพียบ..เชื่อสิครับ”
   
คนฟังยิ้มค้าง เจ็บเสียดเข้ามาในอกโดยที่ไม่ทันห้ามปรามตน พอรู้สึกตัว เขาก็ได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อน นึกด่าตัวเองที่ถามอะไรชวนคาดหวังออกไป คำตอบถึงได้ออกมาแบบนี้อย่างไรล่ะ
   
..ข้อตกลงเริ่มแรก พวกเราก็แลกเปลี่ยนกันแค่ทางกายอยู่แล้ว..

..ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องทางใจเลย..
   
กนธียิ้มบาง ลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างโดยมีเด็กลุกตามมาคลอเคลีย
   
“อยากมีอะไรกับพี่อีกรอบ” อินทัชอ้อน กอดเอวอีกคนไว้หลวมๆ
   
เขาส่ายหัว “พี่ไม่ไหวแล้ว..เอาไว้คราวหน้าเถอะ”
   
ยังไม่ทันที่คนขอจะได้ตอบรับอะไร เสียงมือถือของกนธีก็ดังขึ้น เขาทรงตัวด้วยความลำบากเล็กน้อยก่อนจะเดินลากขาไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอปรากฏเป็นชื่อของคนคุ้นเคย
   
“สวัสดีครับ” กนธียิ้มน้อยๆ “จะกลับวันนี้แล้วใช่ไหม”
   
อินทัชที่กำลังก้มรื้อเสื้อผ้าในกระเป๋าเงยหน้ามอง
   
เสียงที่ดังเล็ดลอดออกมาคือเสียงคุณไผท..คงจะโทรมารายงานตัวตามเคย
   
เด็กหนุ่มเหยียดปาก ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าหมอนั่นคิดอะไรกับพี่กุนต์..มันถึงได้กลั่นแกล้ง กันท่าเขาตั้งแต่ไม่กี่ครั้งที่ได้เจอกัน
   
กนธีเดินไปคุยธุระแถวโต๊ะคอมพิวเตอร์ “ไม่เป็นไรคุณไท รบกวนอะไรกัน ผมเป็นหุ้นส่วนของคุณ ร้านนั้นก็เป็นของผมเสียครึ่งหนึ่ง ผมไม่ทำเจ๊งหรอกน่า” เขาหัวเราะร่วน “กลับไปคราวนี้จะลงมากรุงเทพอีกเมื่อไรครับ”
   
อินทัชหยิบผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่า เขาเดินเข้าไปเปิดน้ำอุ่นในอ่างไว้รอ จะได้ให้พี่กุนต์ลงไปแช่ ถ้าไม่คลายกล้ามเนื้อที่หดเกร็งเสียตั้งแต่ตอนนี้ วันรุ่งขึ้นคงจะปวดยอกแน่
   
ตอนที่เดินออกมา ฝ่ายนั้นยังคุยไม่เสร็จ เขาไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องพูดธุระอะไรกันนานนักหนาเลย อยากกลับก็กลับไปสิวะ ใครเขาอยากรั้งให้อยู่หรือไง
   
เขาหรี่ตามอง ดูพี่กุนต์ที่หัวเราะทุกครั้ง เขาว่าคุณไผทน่ะชอบยิงมุกห่วยๆออกมา ไม่รู้ว่าพี่กุนต์เส้นตื้น อารมณ์ดีเกินเหตุ หรือหัวเราะไปตามมารยาทกันแน่
   
“อย่าลืมที่ผมบอกนะ ผมอยากได้ม้าสักตัว ขอตอนวันเกิดผมเลยได้ไหม ถ้าหาไม่ได้นะ ผมจะยึดไร่คุณ”
   
อินทัชเลิกคิ้ว..วันเกิดพี่กุนต์? วันไหนกัน เขาไม่เห็นรู้เรื่องเลย
   
“วันเกิดคุณผมก็ให้ บอกมาแล้วกันว่าอยากได้อะไร”
   
ร่างสูงถอนหายใจเหนื่อยหน่าย “พี่กุนต์ครับ..ผมเปิดน้ำอุ่นเอาไว้ให้ ถ้าไม่รีบน้ำจะเย็นหมดนะ”
   
กนธีหันมาหา ยิ้มรับแล้วแสดงมือว่าขออีกสองนาที แต่สามนาทีผ่านไป ปลายสายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะวาง คนที่รอนานเลยนึกพาลขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาโยนกระเป๋าเป้ลงกับเตียงดังโครม ทำเอาอีกคนต้องหันมามอง มีเสียงลอดจากคุณไผทออกมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น 
   
อินทัชไม่สบอารมณ์ นั่นเพราะว่าเขาไม่ชอบคุณไผทเป็นการส่วนตัว และไม่ชอบอย่างยิ่งที่หมอนี่จะมาดึงความสนใจของพี่กุนต์ไปจากเขา ไม่ใช่ว่าหวงหรือหึงอะไรหรอก
   
..เรื่องระหว่างเรามันไม่ใช่ความรักอยู่แล้ว..
   
กนธีขอตัดบทเพราะดูเหมือนว่าเวลาจะล่วงมาประมาณบ่ายสามกว่า หายเข้ามาในห้องนานๆ คนอื่นอาจจะสงสัย “ผมขอตัวก่อนนะครับคุณไท มีธุระต้องไปคุยต่อนิดหน่อย พอดีมาที่เกาะช้าง มาดูรีสอร์ทน่ะครับ”
   
‘แล้วเมื่อกี๊เสียงอะไร ไม่ใช่ว่าคุณล้มหรอกใช่ไหม’
   
“น้องผมทำของตกนิดหน่อยน่ะครับ” กนธียิ้มระอา “ขอโทษด้วยที่เด็กทำเสียงดัง”
   
‘น้องไหน?’
   
“น้องโอ๊ตน่ะครับ ผมพาเขามาเป็นเพื่อน”
   
ปลายสายเงียบไปอึดใจแล้วก็ตอบกลับมา ‘โอเค..คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ยังไงก็เดินทางกลับดีๆ ถ้าง่วงก็แวะหลับตามปั๊มก่อนได้นะ ระวังตัวด้วย ผมเป็นห่วง’
   
เขายิ้มรับ “เดินทางปลอดภัยเช่นกันครับ แล้วเจอกันเดือนหน้า”
   
‘ผมจะหาม้าเทศพันธุ์ดีๆไว้เป็นของขวัญวันเกิด..เพื่อคุณคนเดียวเลยนะ’
   
กนธีนึกขำ เขาก็แหย่คุณไผทไปอย่างนั้นเอง เขารู้อยู่แล้วว่าคุณไทน่ะค่อนข้างมัธยัสถ์ ไอ้เรื่องจะมาซื้อของขวัญราคาเหยียบแสนให้คนที่รู้จักกันไม่นาน คิดว่าต้องรอพระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกก่อน
   
“ผมไม่ยักรู้ว่าคุณไทเป็นคนพูดเก่ง” อินทัชพับเสื้อผ้าใช้แล้วลงกระเป๋า
   
“เขาเป็นคนอัธยาศัยดี อย่าไปถือสาเขาเลย”
   
“พี่อยากดีกับเขาก็ดีไป แต่ผมไม่โอเคที่จะจับมือแล้วยิ้มให้เขาแบบเป็นกันเอง”
   
กนธียิ้มเฝื่อน เกาหัวแกรกอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่เงียบเสียงเพราะจนใจจะโต้ตอบ เขาเดินมาหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กไปคล้องคอ กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ ท่อนแขนร้อนผ่าวก็กอดรัดช่วงเอวก่อน
   
“โกรธหรือเปล่า” อินทัชถามเสียงอ่อย รู้ตัวดีว่าพาล “ผมขอโทษที่เสียมารยาท ผมแค่ไม่ชอบขี้หน้าเขา”
   
“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร” กนธีตบหลังมืออีกฝ่าย “ถ้าเราไม่สะดวกใจ พี่ว่าเรายกเลิกงานร้องเพลงที่ร้านดีไหม ถ้าทำงานที่นั่น ยังไงก็เลี่ยงไม่เจอเขายากน่ะ”
   
“แล้วพี่จะเลิกเป็นหุ้นส่วนคุณไผทด้วยหรือเปล่า”
   
เขาเลิกคิ้ว “เลิกได้ยังไง ไม่ได้เล่นขายของสักหน่อย”
   
อินทัชนิ่งเงียบ “งั้นผมก็ไม่เลิก” เขายืนยัน “ไม่อยากถูกเขาด่าว่ามาเล่นขายของ จะขายขี้หน้ามาถึงพี่กุนต์ได้” อีกอย่าง..เขาไม่ชอบคุณไผท ยิ่งคนแบบนี้จะมาจีบพี่กุนต์ เขาไม่อยากยอมเลย
   
..จะหาทั้งที ก็ช่วยหาให้ดีกว่าคนๆนี้เถอะ..
   
“ตีกันเหมือนเด็กรุ่น” กนธีส่ายหัวอย่างขบขัน “ตามใจครับคุณ..อย่าให้ถึงกับยกขวดฟาดหัวกันก็พอ”
   
เด็กหนุ่มหัวเราะหึ มองตามแผ่นหลังของอีกฝ่ายโดยไม่แสดงความเห็นใดๆ

   

..............................................................................

ยังยืนยันน ว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าาา เชื่อเค้าจิ ฮือๆ  :hao5:
ถ้าเกร็งตัวรอรับดราม่า เดี๋ยวไม่ม่าแล้วจะผิดหวังนะ 5555+

เค้าเขียนโทนเรื่อยๆมาเรียงๆ คล้ายชีวิตประจำวันของคนสองคน อาจจะมีเรื่องนั่นนิดนี่หน่อยแทรกมาบ้าง แต่เพราะว่าพี่กุนต์ก็พูดตรงๆ มีเหตุผล โอ๊ตก็ตรงไปตรงมา เลยไม่ต้องห่วงเรื่องอะไรที่จะมาทำให้ผิดใจกัน ก็มีแค่เรื่อง ไม่ได้รัก นี่แล กรั้กๆๆ


:katai5:



ปล. ช่วงงานสัปดาห์หนังสือ น่าจะไม่ได้มาอัพเลยน้า เพราะว่าน่าจะโดนฉกตัวไปใช้แรงงานที่บูธ อิๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 24-09-2016 01:45:51

แงงงงงง
จำได้ว่าหลังจากได้กันครั้งแรกจะมาอีกเรื่อยๆ
ก็ไม่คิดส่าจะตื่นมาแล้วเอาอีก 55555
น้องโอ๊ตหื่นอ่ะ
แต่ตอบพี่กุนต์ไปแบบนั้น สะอึกแทนเลยยย
เด็กบ้าาา เอาใจช่วยพี่กุนต์ ให้น้องรักน้องหลงงง
^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 24-09-2016 01:50:07

มาแล้ววววววววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 24-09-2016 02:09:55

หลงพี่กุลเข้าแล้วรู้ตัวไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 24-09-2016 02:11:42

 เมื่อไหร่โอ๊ตจะรู้ใจตัวเองสักทีว่าตัวเองหลงคนแก่จนโรงงานผลิตถุงยางไม่ทันแล้ววว :katai4:
เรื่องนี้ไสย์ๆ Feel good ตามสไตล์ข้าวปั้น5555555  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 24-09-2016 02:21:43

ขอให้อนาคตโอ๊ตทั้งรักทั้งหลง โงหัวไม่ขึ้น
รู้สึกตัวอีกที ก็ให้ใจไปหมดแล้ว
คราวนี้พี่กุนต์จะได้กำชัยไว้ในมือบ้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 24-09-2016 02:42:50

ทำไมรู้สึกว่าโอ้ตเห็นแก่ตัว แต่ไม่ได้หมายถึงเห็นแก่ตัวในเรื่องการรับจากพี่กุนนะ แต่เห็นแก่ตัวในเรื่องของความรัก งงม้ะ คืออธิบายไม่ถูก 5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 24-09-2016 05:23:53

เราว่าโอ๊ตรักแต่ไม่รู้ตัวมากกว่า ต้องวานคุณไผทมาช่วยให้เค้าสมหวังกันแล้วล่ะ เอาแบบโอ๊ตหึงโหดตบจูบๆจนกล่องที่เหลือหมดเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 24-09-2016 05:39:55

อยากตบปากไอ่โอ๊ตมากเอาจริง
เบื่อความไม่รู้ตัว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MmBb ที่ 24-09-2016 05:52:46

เราเชื่อคุณนักเขียนว่าจะไม่ดราม่าเพราะดูแล้วมันคงจะหน่วงๆมากกว่าเพราะตัวโอ๊ตเองที่อาจจะยังไม่รู้ตัวว่ารักพี่กุนต์นี่หล่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 24-09-2016 05:57:21

หึงหรือเปล่าน้าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 24-09-2016 05:58:18

ทุกอย่างดีงาม เว้นประโยคนั้นของโอ๊ต ตอนนี้โอ๊ตเริ่มหึงพี่กุนแล้ว ยิ่งแนบชิดมากขึ้นมันก็จะยิ่งหึง
ส่วนหวงนี่เป็นมานานแล้ว มองตามตลอดนี่ก็เข้าขั้นหลงไปอีก หลง หวง หึง อาการเด็กค่อนข้างจะหนัก
แต่พี่กุนก็น่ารักจริงแหละ น่ารัก น่าหลง งื้ออออ ชอบอ่ะ อยากอ่านอีก

พูดจริงๆ ก็เรียกว่าเกร็งตัวรอดราม่าจริงค่ะ แต่ถ้าไม่มีหรือมีไม่มากก็จะดีที่สุด รักคู่นี้มากค่ะ

ขอบคุณค่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 24-09-2016 06:02:57

กว่าจะรู้ตัวว่ารักพี่กุนต์ โอ้ยยยยย คงต้องรอโอ้ตแก่ล่ะม้างงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 24-09-2016 07:18:58

เพราะมองแต่ปาลิน เลยไม่เหลือพื้นที่ให้มองใคร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 24-09-2016 08:20:01

เค้าม่าเพราะความคิดในหัวเจ้าโอ๊ตกับความเป็นคนดีตรงไปตรงมาของมันนี่แหละข้าวปั้นนนนน
เฮ่อออออออออออออออออออออออออออออออออออ (ถอนใจยาวแค่ไหนคิดดู)

แค่คำว่า ไม่ได้รัก นี่ก็ม่าจนไม่รู้จะม่ายังไง หน่วงใจตลอดเวลา กุซิก
พี่กุนต์แกก็ดี๊ดี สลัดเรื่องจี๊ดใจได้เร็วเป็นบ้า
อ่อ อีกอย่าง ชอบผัดไทก็ตรงนี้ เหมือนรู้เลยว่าพี่กุนต์กำลังอารมณ์ไม่โอเค
นางโผล่มาทุกครั้งที่พี่กุนต์กำลังแปล๊บๆ กำลังอึ้งๆ ทำเอาพี่กุนต์อารมณ์ดีการเมืองได้หน่อยนึง
ข้อดีตรงนี้ของผัดไทนี่ทำเอาอยากเปลี่ยนพระเอกตงิดๆ 5555555555

โอ๊ตก็ไปเป็นเมียคุณไผ่ปะ แบ่งกัน XDD

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 24-09-2016 08:21:02

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 24-09-2016 08:31:55

โอ๊ตมันร้ายย
คนหนุ่มก็งี้ เลือดมันร้อนรุ่ม
โธ่ ปากบอกไม่รักไม่ชอบ
แต่พอคุณไทโทรหาพี่กุนต์แล้วมาทำหวง
ระวังเถอะ พี่กุนต์หวั่นไหวกับคุณไทเมื่อไหร่จะสมน้ำหน้าให้
 :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: catchy ที่ 24-09-2016 08:50:44

อยากจะตีปากเจ้าโอ๊ตสักทีโทษที่พูดให้พี่กันต์เสียใจ :angry2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 24-09-2016 09:06:14

โอ๊ตเริ่มมีพัฒนาการ ใฝ่รู้ที่จะทำให้พี่กุนต์มีความสุข  แต่ต้องไปศึกษาเรื่องจิตวิทยาทางคำพูดเพิ่มเติมนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 24-09-2016 09:23:29

อิโอ๊ต....เดี้ยๆ ไม่รักช่ายป่ะ พี่กุนต์รับรักผไทเลยนะ หมั่นไส้คนบางคน  :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 24-09-2016 09:36:48

โอ๊ย รู้ว่าเด็กมันฮอร์โมนพุ่งพล่าน
แต่ถนอมคนแก่เขาหน่อยก็ดีนะโอ๊ต
ทำหลายครั้งดดี๋ยวพี่กุนต์จะแย่เอา คึ
เริ่มหวงแล้วละสิโอ๊ต อาจจะยังไม่รู้ตัวนะ
รออ่านตอนต่อไปค่าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 24-09-2016 09:41:04

โอ๊ตไม่น่าพูดเลยนะว่าไม่ได้รัก   สงสารพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 24-09-2016 10:00:50

อิโอ๊ตตต เกือบดีแล้วเชียว ดันมาทำล่มซะงั้น  :katai1:
แกหึงเขาแล้วยังไม่รู้ตัวอี๊กกกก :beat:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 24-09-2016 10:06:30

พออ่านถึงตอนที่พี่กุนต์ว่าโอ๊ตว่าตะกละนีืเริ่มเข้าใจคอนเซ็ปเรื่องขึ้นมานิดๆ เพราะทุก sins ของคุณ nigiri เรื่องมันจะคงคอนเซ็ปมาตั้งแต่เริ่มเลย พออ่านเรื่องนี้แล้วแทบลืมว่ามันอยู่ในเซ็ท sins พออ่านดีๆ ตัวละครเรื่องนี้ก็โลภทุกคนนะ แต่โอ๊ตกำลังโลภเป็นพิเศษ รู้สึกว่าอยากจะได้ทุกอย่างจากพี่กุนต์ ทั้งเซ็กส์และความสำคัญแต่กลับไม่มีอะไรมอบกลับสมน้ำสมเนื้อเลย พี่กุนต์ให้ทั้งเงิน ทั้งเซ็กส์ แล้วยังจะเริ่มให้ใจไปทีละนิดแล้ว โอ๊ตยังจะคิดถึงปาลินอยู่อีก จะได้มากไปไหมพ่อเอ้ย  ฉันเริ่มไม่ปลื้มแกและนังโอ๊ต :fire:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 24-09-2016 10:14:01

มันดีค่ะ ดีต่อใจมากๆ จนกระทั่งเจอคำตอบของโอ๊ตนั่นแหละ555555555
สะอึกแทนพี่กุนต์เลยค่ะ สงสาร เอาพี่กุนต์คืนมาเลยนะ
ไม่ยกพี่กุนต์ให้แล้ว เราจะดูแลพี่กุนต์เอง ชิ~
แต่เราคิดว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าหนักเหมือนเรื่องที่ผ่านๆ มาแน่ค่ะ แต่จะดราม่าตรงที่ความไม่รักเนี่ยแหละ ฮืออ ;___;

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 24-09-2016 10:27:02

ไม่รู้ตัวหรอก ต่างคนต่างหลงกัน :impress2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 24-09-2016 10:34:44

น้องโอ๊ตโคตรหลงพี่กุนต์ หลงหนักมากกกก หลงอะไรขนาดนั้น
เอะอะคลอเคลีย  ไหน ลองทบทวนตัวเองดีดีดิ๊ ไม่รักแน่หรอ
อย่ามาปิดกั้นตัวเองเล้ยยยยย หึงก็บอกว่าหึงครัช
ถ้ายังช้าและหวงก้างอยู่อย่างนี้ ระวังคุณผัดไทยไว้เลย ชิชะ
ปล.พี่กุนต์ตะล้าคคคคคคคค

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 24-09-2016 10:37:49

ไอ่โอ๊ตตตตตตต  ทำไมพูดออกมาแบบน้านนนนน
เกือบดีแล้วเชียว  ฮึ้ยยยยย
คุณกุนต์เอาคุณผไทมาช่วยทำให้คนหึงหน่อยเร้ววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Frankdar ที่ 24-09-2016 10:40:45

ไม่ได้รักหรอ โหยยย เดี๋ยวก็เชียร์คุณผไทเลยนี่  :m31: :m31:    แอบคิดถึงไผ่555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 24-09-2016 10:48:47

ไม่เคยเกลียดการพูดตรงๆของโอ๊ตเท่าตอนนี้มาก่อน
 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 24-09-2016 11:29:54

ดราม่าเพราะคำว่าไม่ได้รักนี่แหละค่ะ ฮือออออออ เจ้าโอ๊ตตตต รู้ตัวไวๆนะเว้ย สงสารพี่กุนต์
ชอบคุณไผทตรงนี้ มาทำให้นางออกอาการบ่อยๆนะคะ 555555
ตอนนี้ดีงามมากกกกค่ะ ฟินนนนน ฮือออออออ อยากจะให้สมนาคุณเป็นถุงยางร้อยกล่องแก่เจ้าเด็กเปรต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 24-09-2016 11:45:30

 +1 ให้ก่อนเลยรัวๆ
เข้าใจในทุกการกระทำของโอ๊ต ทุกอย่างสมเหตุสมผลแล้ว
ก็คนมันไม่รัก จะให้บอกรักก็ใช่ที่ ข้อตกลงก็ชัดเจนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ทุกครั้งเลยได้แต่นิ่ง ส่วนพี่กุนต์เรา นี่น่าสงสาร ดีออกขนาดนี้
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพี่กุนต์ต้องเสียใจอีกครั้งจะเป็นอย่างไร 
ว่ากันว่าคนที่หัวเราะดังที่สุดคือคนที่ร้องไห้ดังที่สุด   T T
 
ยิ่งโอ๊ตสัญญามั่นมากเท่าไหร่ 
เราก็ยิ่งหวั่นใจวันที่ใจโอ๊ตเอนเอียงไปทางปาลินมากเท่านั้น 
คุณข้าวปั้นบอกไม่มีดราม่า ( จริงหราาาา !?!?! )
เค้าก็ไม่ชอบดราม่า แต่ก็แอบรอฉากบาดหัวใจ  ( คนอ่านแลดูย้อนแย้งและโรคจิต 555 )
ก็แหมเผื่อสองคนนี้เค้าจะได้รู้ใจตัวเองกันสักที 
แต่กว่าจะถึงวันนั้น...
ขอชื่นชมความสัมพันธ์ที่ค่อยๆงอกเงยของสองคนนี้ระหว่างทางเพลินๆก่อน > /// <
รักคนเขียน รักพี่กุนต์ รักโอ๊ต รักอ้นอุ้ม รักหมาหัวเน่า รักตึ๋งหนืดด้วยก็ได้( นิดนึงพอ) 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 24-09-2016 11:51:54

พี่กุนต์อายุไม่น้อยแล้วน้าาา นึกถึงสังขารพี่เขาหน่อย :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 24-09-2016 12:11:29

โอ๊ตอ่ะ จะพูดตรงไปไหน  :serius2: :serius2: สงสารพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 24-09-2016 12:28:04

แหม่ ๆ ๆ ๆ
ได้สองจะเอาสองเป็นมาตรฐานสินะโอ๊ต

เด็กมันยังหลงผิดว่าอาการประทับใจปาลินมาก ๆ คือชอบจนรัก
เดี๋ยวให้มันรู้ตัวก่อนเถอะ พี่กุนต์คงไม่ได้หลับได้นอน เพราะมันขยะนทำให้ตื่นเต้นได้ตลอด

เห็นแววเหมือนจะวนมาซ้ำรอยศรัณย์เลย คือพอรู้ว่ารัก ก็ไปต่อไม่ถูก เพราะพี่กุนต์อายุมากกว่า และรวยกว่า

รอติดตามความหน่วง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 24-09-2016 12:34:41

โอ้ว จี๊ดดดดด เวลากุ๊กกิ๊ก มาพูดเรื่องรักๆ นี่มันแสลงใจ..จังงง พี่กุนต์ไม่ร้องนะคะ 555555555

เอาเลยยยย ซัดกันเลย ฟัดกันซะ กับคุณไทอ่ะโอ๊ต มันส์แน่ กร้ากกกก
ว่าแต่นังโอ๊ตจะทำอะไรให้พี่กุนต์ในวันเกิดละนี่ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: kimkidoy ที่ 24-09-2016 12:48:15

โอ๊ตหลงคนแก่หัวปักหัวปลำ หลงคนแก่หนักมาก
หลงแบบไม่รู้ตัว หลงแบบโงหัวไม่ขึ้นน :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 24-09-2016 12:52:15

เรื่องนี้ไม่มาม่าจริงๆนะ กลัวอ่านไปร้องไห้ไปจังเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 24-09-2016 12:55:44

หมั่นไส้อิตาโอ๊ตจัง

เดี๋ยวเชียร์คุณไผทหายเลยนี่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 24-09-2016 12:58:38

ไม่ดราม่าจริงๆนะค่ะ เค้าเชื่อได้ใช่มะ ชอบการเรียบเรียงเรื่องราวมากๆเลยค่ะ ยิ่งตอนที่เจอเรื่องเศร้าบีบหัวใจมากๆเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 24-09-2016 13:01:09

คราวนี้โอ๊ตไม่ล่มปากอ่าวเว้ย คราวนี้ถึทฝั่งฝันด้วยกันทั้งคู่ อิคุณเกลือทะเลนี่ก็ตามจิกพี่ฏุนต์จัง แต่ก็ดีนะเพราะมันจะทำให้โอ๊ตเริ่มหวงพี่กุนต์มากขึ้น และเริ่มที่จะรักโดยไม่รู้ตัวอีกด้วยแต่กว่าจะรู้ตัวคงทำพี่หนูกุนต์ของเราช้ำใจไปเยอะเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 24-09-2016 13:01:38

คราวนี้โอ๊ตไม่ล่มปากอ่าวเว้ย คราวนี้ถึทฝั่งฝันด้วยกันทั้งคู่ อิคุณเกลือทะเลนี่ก็ตามจิกพี่ฏุนต์จัง แต่ก็ดีนะเพราะมันจะทำให้โอ๊ตเริ่มหวงพี่กุนต์มากขึ้น และเริ่มที่จะรักโดยไม่รู้ตัวอีกด้วยแต่กว่าจะรู้ตัวคงทำพี่หนูกุนต์ของเราช้ำใจไปเยอะเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 24-09-2016 14:10:05

มันมาม่าตรงดคเหลือเกินแต่ไม่ได้รักนี่ล่ะค่าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: lady_panko ที่ 24-09-2016 14:13:42

เราว่าเพราะสถานะของการอุปถัมภ์นี่แหละที่ยังทำให้โอ๊ตยังคิดว่ามันเป็นหน้าที่ และก็ยังคิดถึงแต่ปาลินอยู่

โอ๊ตจะกลายเป็นแบบศรัณมั้ยนะ ที่ไปๆมาๆ จะพยายามยืนให้ได้เอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-09-2016 14:41:27

ขอให้โอ๊ตหลงรักพี่กุนต์ในเร็ววันทีเถอะ :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 24-09-2016 15:02:11

หวานแบบหน่วงๆ   :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 24-09-2016 15:28:16

โอ๊ตเลิกหลอกตัวเองได้ละว่าไม่ใช่ความรัก
อยากให้คุณไทช่วยทำให้นางรู้สึกซักทีเถอะค่ะ
มาลงกับพี่กุนต์หลายรอบมาก พี่เค้าไม่ใช่ของระบายอารมณ์นะะะ และยังบอกว่าไม่ใช่ความรักซักหน่อย เหยยย ดีละที่พี่บอกให้พอ สงสารรรร แงงงเราอิน55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 24-09-2016 16:12:47

บางทีโอ๊ตก็พูดตรงจนทำให้พี่กุนต์เสียใจโดยไม่รู้ตัวนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-09-2016 16:36:19

เด็กๆก็แรงดีงี้แหละพี่กุนต์ รอเขารักกัน~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 24-09-2016 16:56:22

อาการหวงเบาๆมาพร้อมกับหึงใกล้รักแล้วล่ะซิ นี่ตกลงใครแน่ที่ติดใครไม่ยอมให้พี่กุนต์อยู่ห่างสายตาเลยนะนุงโอ๊ต แล้วเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองสักทีเนีย :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 24-09-2016 17:28:11

หึหึ!! ไม่หวงไม่หึงเพราะรัก แต่หวง คือหวงก้างหวงเนื้อ คิดว่าได้แด_แล้วไง 5555 //แค่คุณไผทคนเดียวนะ ยังออกอาการขนาดนี้ แล้วยังมาบอกว่ามีคนอื่นรออีกเพียบ หึหึ!!!จะรอดูนะโอ๊ต เชื่อเขานะกุนธ์ เขาบอกให้เชื่อว่ามีคนรอจีบอีกเพียบ เปิดใจนะ คุยๆคนอื่นกันไป ก็รู้ว่าหลงเด็กมันเข้าไปเยอะก่อน แต่ก็นะ อ่าพูดมาแบบนั้น.... //จะผ่านความสับสนรู้ใจไปได้นั้น ต้องมีตัวช่วยกระตุ้น หึหึ!! //คุณไผทก็ไม่แย่เท่าไหร่หนิ รอให้ปาลินมาเห๊อะ หึ!!มองดูความอึดอัดลำบากใจของใครบางคนมันก็สนุกดีนะ 5555 //เริ่มมีประสบการณ์เซ็กส์มากขึ้นละ กำลังดี ฟินได้ๆ //รอตอนต่อไปเลยคะ สนุกกกกกกกกกก รอดูม้าพันธุ์ดี อิอิ!!! รอดูโอ๊ตหวงก้างหวงเนื้อต่อไป 5555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 24-09-2016 17:29:40

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 24-09-2016 17:34:37

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 24-09-2016 17:46:53

รักกัน รักกัน รักกันเร็วๆนะ
#รักพี่กุนต์มาก โอ๊ตอย่าทำพี่กุนต์เสียใจนะ
อ่านตอนนี้รู้สึกโอ๊ตหื่นมาก555  :hao7: :hao7: :hao3:
#รอดราม่า #ชอบคุณไผท

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 24-09-2016 17:58:19

ระวังจะหลงรักพี่กุนต์โดยไม่รู้ตัวละโอ๊ต
แล้วอย่ามาปฏิเสธละกันว่าไม่ได้ชอบพี่กุนต์แค่ผูกพันจะตบให้หน้าหงายเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 24-09-2016 18:01:36

น้องโอ๊ตนี่ขี้อ่อยจริงๆ พี่กุนต์ของป้าก็หวั่นไหวหมดสิคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 24-09-2016 18:05:36

สงสารพี่กุนต์ โอ๊ยหน่วงอ่ะ
อยากจะตบปากโอ๊ตจริงๆตอนพูดประโยคนั้น
โอ๊ตไม่รู้สึกรักจริงๆ หรือยังไม่รู้ตัวเพราะในหัว คิดแต่ว่า ในใจตัวเองมีปาลินอยู่ในนั้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 24-09-2016 19:32:46

อ้างจาก: nigiri-sushi ที่ 24-09-2016 01:22:04  

   
“พี่กุนต์เป็นคนน่ารักมาก..รู้ตัวไหมครับ” อินทัชพูดให้ฟัง เขางับเรียวปากล่างนั้นด้วยความมันเขี้ยว
   
กนธียิ้มขัน ขยี้หัวเด็กอย่างหยอกเอิน “แล้วรักบ้างไหมเล่า”
   
“ฮ่ะๆ” เขาเพียงแต่หัวเราะแทนคำตอบ จงใจงับปลายจมูกสีแดงเรื่อเป็นการปลอบ “ถึงผมจะไม่ได้รักพี่ แต่เดี๋ยวก็มีคนอื่นรอต่อคิวอีกเพียบ..เชื่อสิครับ”
   
คนฟังยิ้มค้าง เจ็บเสียดเข้ามาในอกโดยที่ไม่ทันห้ามปรามตน พอรู้สึกตัว เขาก็ได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อน นึกด่าตัวเองที่ถามอะไรชวนคาดหวังออกไป คำตอบถึงได้ออกมาแบบนี้อย่างไรล่ะ
   
..ข้อตกลงเริ่มแรก พวกเราก็แลกเปลี่ยนกันแค่ทางกายอยู่แล้ว..

..ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องทางใจเลย..
   

อื้อหือ พูดตรงๆมันก็ดีอยู่หรอกโอ๊ต
แต่ประโยคที่บอกว่าไม่รักมันตรงเกินไป -_-
สงสารพี่กุนต์ตกหลุมเด็กมันไปแล้วไง
ย้ายฝั่งมาเชียร์คุณผัดไททันไหม
เหมือนจะป๋า จะซื้อมงซื้อม้าเป็นของขวัญ
 :hao7:



ปล.ศุกร์หน้าจะลาใช่ไหมค่ะ  มาก่อนศุกร์ก็ได้
55555555555555555555555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 24-09-2016 19:39:11

ช่วงแรกนี่อย่างเขินเลย เด็กๆก็แข็งแรงอย่างนี่อ่ะเนอะ

พอมาเจอคำตอบของโอ๊ตนี่ ป้าแทบขว้างป้ายไฟเชียร์ทิ้งเลย

ขอให้รู้ใจตัวเองตอนที่พี่กุนต์จะหลุดมือ เป็นกำลังใจให้แล้วกันนะโอ๊ต

เจอกันศุกร์หน้า เมื่อคุณผไทมาค่ะ ขอบคุณนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 24-09-2016 19:54:55

ขอด่าคำเดียวกับพี่กุนต์เลยแล้วกันนะคะ...
ไอ้โอ๊ตตตตต ไอ้เด็กเปรตตตตตตตต
โอ้ยยยยเด็กมันร้ายมากเลยค่ะพี่กุนต์ พี่กุนต์ต้องเข้มแข็งนะ ฮือ

อาการหนักขนาดนี้แล้วยังบอกว่าไม่ได้รักอีกหรอโอ๊ต
หึงหวงเขาขนาดนี้แล้วววว  :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 24-09-2016 20:38:46

จะมาม่า ก็ไอ้เรื่องรักไม่รักนั่นแหละ

 :z6:   :z6:  :z6:  :z6:  :z6:

...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vermouth ที่ 24-09-2016 21:08:00

ขอเชียร์คุณไผทดีกว่าค่ะ หมั่นไส้เด็กเปรตโอ๊ตแล้ว 555555555 (เรียกตามพี่กุนต์ไปเลย)
จ้ะ ไม่รักก็ไม่รัก แล้วอะไรคือนัวเนียคลอเคลีย ดูต้องการพี่กุนต์ตลอดเวลา แถมมีพาลมีไม่พอใจตอนพี่กุนต์คุยโทรศัพท์กับคุณไผท
นี่เรียกไม่รักเหรอ โถ่ ถามที ถึงจะเป็นหน้าที่ แต่ถ้าใจไม่คิดอะไร จะอยากเข้าหาพี่กุนต์ตลอดเวลาขนาดนี้เลยไหม
นี่พี่กุนต์แทบไม่ได้เรียกอะไรด้วยซ้ำอะ เด็กนี่จะเริ่มก่อนตล้อด ดูว้อนท์ตลอดเลย 5555 โอยยยย
อยากให้พี่กุนต์หนีไปซบอกคุณไผท ไปขี่ม้ากันเก๋ๆ ให้เด็กมันดีดดิ้นตายอยู่ที่กรุงเทพฯ เผื่อจะรู้จักหัวใจตัวเองขึ้นมาบ้าง ฮึ่ม! // อินมากกกกก ฮ่าฮ่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 24-09-2016 21:16:33

โอ้ตนี่มันน่าตีจริงๆ ช่างพูดจา
ก็ดีแล้วที่พูดความจริง แต่สงสารพี่กุนต์อ่า
โอ้ตทำมาเป็นบอกว่าไม่ได้หึงนะ
แต่พฤติกรรมนี่เต็มๆ ถ้าไม่หึงหวงก็ไม่ต้องพาลจ่ะ
ถ้าพี่กุนต์หนีไปหาคุณผัดไทจริงๆ
มีหวังน้ำตาเช็ดหัวเข่าจ่ะโอ้ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 24-09-2016 22:19:44

ดีมาทั้งตอน ทำไมโอ๊ตต้องมาเบรคความฟิน แถมยังมาพาลอีก แต่ๆชอบคุณผไททำเด็กหวงก้างได้ หึหึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 24-09-2016 22:41:11

อาการจะออกหนักทั้ง 2 ฝ่ายก็ต้องที่ร้านอาหารสินะ ฝั่งพี่กุนต์มีคุณไผท ฝั่งเจ้าโอ๊ตมีปาลิน
สนุกแน่งานนี้ หรรษาร้านอาหารแน่นอน 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 24-09-2016 22:45:21

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 25-09-2016 00:59:25

โอ๊ตเห็นแก่ตัวและหลอกตัวเองมากอะ ว่าตัวเองไม่ได้รักพี่กุนต์ ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ดูการกระทำดิ้ ชอบก็ยังคิดว่าเพราะพี่กุนต์ดีด้วยต้องตอบแทน หึง ก็บอกว่าตัวเองไม่ได้รักแต่แค่ไม่ชอบขี้หน้าคุณผไท คืออออออ มโน คิดเองเออเองเบอร์นี้
สงสารพี่กุนต์ รักเขาเข้าแล้ว ส่วนอิโอ๊ตนี่ทั้งรักทั้งหลงพี่กุนต์ขนาดนี้ ไม่งั้นจะมาคลอเคลียขนาดนี้ไหมแก กับปาลินที่แกชอบยังไม่แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำเรื่องแบบนี้ เชียร์ให้พี่กุนต์ทิ้งแล้วหนีไปกับคุณผไท ไปเป็นหนุ่มชาวไร่เลย แฟนเจ้าของไร่ จบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 25-09-2016 02:40:10

โอ๊ต!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอ้โง่!!!!! :a5:แกมันโง่!!!!! :z3:ไอ้ผีบ้า!!!!! :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 25-09-2016 04:35:17

ประโยคที่พูดว่า ไม่ได้รัก นี่มันเจ็บจังเลย   :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 25-09-2016 08:21:30

5555 กุนต์เน่าแน่ โอ๊ตพลังม้า
ถ้าจะใช่ให้หมดขนาดนั้น ซื้อมาอีกไหม

มีหวง มีหึงนะ แต่ไม่ได้รัก พี่กุนต์ก็เศร้าไป
คุณไผทไม่ผิดนะ แต่ถอยไปเหอะ โอ๊ตหวงมากกกก บอกเลย

อยากอ่านตอนหน้าแล้วค่ะ 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 25-09-2016 11:21:48

ไม่รู้ตัวอีกและโอ๊ต เดี๋ยวคุณไทโฉบไปก็แย่กันพอดี :m31:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 25-09-2016 12:00:06

คุณข้าวปั้นคะ ถ้าศุกร์หน้าไม่ว่าง ก็มาวันจันทร์ อังคารก่อนก็ได้ค่ะ ลูกเพจไม่ว่าค่ะ ไม่ว่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 25-09-2016 14:20:45

เจ็บแว้บแทนพี่กุนต์เลยตอนที่ถามโอ๊ตว่าแล้วรักมั้ย งืออ ขอให้โอ๊ตทั้งรักทั้งหลงพี่กุนต์จนถอนตัวไม่ขึ้นเลย ชิ!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 25-09-2016 14:35:04

หวานปนหน่วง

ไม่มาม่าแค่หน่วงๆใช่มั้ยคุณข้าวปั้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 25-09-2016 18:55:49

ไม่หึง ไม่หวง จริงๆซินะ หึๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 25-09-2016 19:25:56

แหม ทำเป็นปากดี รู้ใจตัวเองเมื่อไหร่ทรนทุรายแน่เอง :laugh: :laugh:
พี่กุนนิ่งๆอย่างนี้ไว้สิดี เจ็บอย่าแสดงออกค่ะ ฮึบไว้ๆ
 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: shinachan ที่ 25-09-2016 20:27:52

อ่านไปแล้วสบถอิโอ๊ตๆไปตลอดเวลา......................................................โอ้ย อิโอ๊ต ทำดีค่ะทำดี 555+

แต่ปวดใจแทนพี่กุนตอนพูดแหย่เล่น แง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 26-09-2016 08:42:18

เรื่องนี้เรื่อยดีคะชอบบบ และก็อย่างที่เตือนเลย

พอฟีจกันครั่งนึงมันจะมาเรื่อยๆ ถถถถถถถถ


น้องโอ๊ตนี่ฟิตปั๋งเหลือเกินนนน สงสารลุงบ้างงงงง สังขารรรร


อ่านแล้วรู้สึกว่าน้องโอ๊ตหวงลุงเกินเหตุในหลายครั้ง

แต่น้องปักใจว่าตัวเองชอบแค่สน ในขณะที่ก็พยายามตัดใจ

เพื่อไม่ทำตัวให้เป็นการหักหลังลุง แคร์ในแง่ผู้มีพระคุณก็ดูเว่อร์ไปหน่อย

ถ้าน้อวไม่รู้สึกอะไรไปคะโยมจูบลุงก่อนทำไมตั้งหลายรอบ ถถถถถถ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 26-09-2016 10:18:02

โอ๊ตยังไม่รู้ตัวว่าทั้งรักทั้งหวงพี่กุนต์
ทำให้พี่กุนต์เสียใจไปด้วยเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Khan_htt ที่ 26-09-2016 10:47:40

เป็นกำลังใจให้พี่กุนต์ โอ๊ตนี่คงไม่รู้ตัวว่ารักคนแก่เข้าแล้ว :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 26-09-2016 11:51:05

คือตอนนี้ พี่กุนต์ชอบโอ๊ตมากๆเลยสินะ ยอมให้ขนาดนี้แล้ว
พอโอ๊ตหลุดพูดออกก็เจ็บจี๊ดเลย
นี่ก็จี๊ดไปกับพี่กุนต์ด้วยค่ะ ยิ่งโอ๊ตนี่เดาว่ายังไม่รู้ตัวเองแน่ๆที่เริ่มๆชอบพี่กุนต์แล้ว
เพราะเวลามีอะไรกันโอ๊ตก็ไม่ได้มีหน้าปาลินซ้อนทับกับพี่กุนต์นี่นา
เชียร์โอ๊ตค่ะ โอ๊ตสู้ๆ วันรุ่นมันคึกงี้แหละเนาะโอ๊ตเนาะ ทำบ่อยๆเดี๋ยวพี่กุนต์ก็ชิน 55555
คู่ปาลินนี่อยากรู้เลยค่า จะคู่กับใครคะ คนชื่อภีมหรือคนชื่อวินทร์กันนะ
จะมีคู่ปาลินแถมท้ายมั้ยนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekeepstar ที่ 26-09-2016 14:09:54

ก่อนอื่นเลยต้องขอตีปากน้องโอ๊ตหนึ่งที
โทษฐานที่ทำให้พี่กุนต์เสียความรู้สึกในการที่พูดไปแบบนั้น
/ฟาดดดดดดดด  :z6:

เริ่มมาก็ละมุนละไมดีอยู่หรอก แต่พออิโอ๊ตเปิดปาดพูดเท่านั้นแหละ
ความรู้สึกอบอุ่นหายวับไปกับตา
แต่พี่กุนต์ก็ตอบโต้เร็วทันควันเนอะ
เอาคืนกันเห็นๆ แต่พี่กุนต์คนดีของน้องคงไม่ได้ตั้งใจ
แค่จังหวะมันบังเอิญเป็นใจเฉยๆ
สมน้ำหน้าอิโอ๊ตแค่นี้แกยังหวงๆหึงๆ
ถ้าเขาไปเจอกันซึ่งๆหน้าแกจะไม่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยเรอะ

รอดูวันที่แกโยนลุงขึ้นเตียงเพระาโมโหหึงอยู่นะ อิ้ๆ

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 26-09-2016 14:51:28

ไม่รักแต่ทั้งหึงและหวง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 27-09-2016 02:05:08

 :mew3: เข้ามาอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ดันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 27-09-2016 13:34:18

หุหุ
รอให้คนซึนรู้ตัว
แต่ดูทรงแล้วอีกนาน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: FOUR EYES ที่ 27-09-2016 19:43:12

ไม่รัก ไม่รักเลยยยยย เนอะะ

รอค่ะๆ สู้ๆเด้ออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 29-09-2016 12:45:03

เรืองไผทนี่ บอกไม่หึงนี่อาจใข่ แต่ไม่หวงนี่ไม่ใช่แล้วล่ะ
หวงนี่ใช้ได้ทุกความสัมพัน และตอนนี้โอ๊ตก็หวงพี่กุนต์มากๆ ไม่อยากให้ใครมาดึงความสนใจไป

เมื่อไหร่โอ๊ตจะเลิกรักปาลินซักที เฮ้อ

นี่อยากให้มีดราม่าอ่ะ ทำนองว่ารู้ตัวช้า จนเสียพี่กุนต์ไปถึงคร่ำครวญ เป็นฝ่ายวิ่งตามง้อพี่กุนต์ไรงี้  อยากเห็น 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 29-09-2016 21:56:52

............

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 29-09-2016 22:16:38

 :z13:

ตอนนี้อ่านแล้วหน่วงในอกมาก TT
น้ำตาคลอมาเลย สงสารพี่กุนต์ แงงงง
อิโอ๊ต ไอ่บ้า กระทืบสักทีให้ตาสว่างดีม้าย  :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 29-09-2016 22:24:47

 :katai1:ทิ้งท้ายไว้อย่างนี้คืออัลไล
พี่กุนต์น้อ ไม่ประมานตัวเลยปกป้องโอ๊ต บี้หัวใจตัวเอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: autopilot ที่ 29-09-2016 22:38:10

ขอที่เหลือให้ฉันได้หมายยยยยย
ใจจิขาดรอนๆล้าววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 29-09-2016 22:53:18

กรี๊ดดดพี่กุนต์ของน้องงง พี่กุนต์คนหล่ออ คนแมนนน คนเท่ยย สุภาพบุรุษที่สุด โอ๊ยฉากล้มเอาตัวรับนี่ก้มลงกรี๊ดอัดหมอนแล้วดิ้นปัดๆ

มาเถอะค่ะพี่กุนต์ น้องพร้อมจะเป็นของพี่ทั้งใจเลยค่ะ กรี๊ดดดด

อิโอ้ต? โอ้ตเป็นใครคะ ไม่เห็นจะเห็นหัวเลย หึ ตอนนี้เห็นแต่พี่กุนต์กับน้องหลังอานเขาสวีทกันมุ้งมิ้งหรอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: papanoy ที่ 29-09-2016 22:54:39

         :m15:...... :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 29-09-2016 22:56:11

รักครึ่งแรกตอนนี้จังเลย ฮืออออ
รู้ตัวอีกทีร้องไห้ตามไปแล้ว

เอาล่ะว้า ก้อนหินมันก็สึกมันก็กร่อนได้
แล้วทำไมโอ๊ตจะโอนอ่อนให้พี่กุนต์ไม่ได้ล่ะน้ออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 29-09-2016 23:02:40

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 29-09-2016 23:19:53

เจ็บแทนพี่กุนต์  ไม่เรียกร้องเกินจำเป็น แต่ก็ปล่อยให้ความรู้สึกถลำลึกไป  :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 29-09-2016 23:26:32

จะเรียกว่าเป็นโมเม้นความสุขเล็กๆได้มั้ยนะ แต่ก็คงเป็นสุขแบบเจ็บๆของพี่กุนต์
ไม่เป็นไรนะพี่กุนต์เวลาจะเยียวยาทุกอย่าง เผลอๆทุกอย่างมันอาจจะดีกว่าเดิมก็ได้นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 29-09-2016 23:31:11

อินจัด อ่านแล้วน้ำตาไหล
ซึ้งใจในความเป็นพี่กุนต์  T T

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 30-09-2016 00:24:42

พี่กุนต์ทุ่มเทและพร้อมยอมรับผลทุกอย่างไม่ว่าสุขทุกข์ที่จะเกิด ขอให้ผลความรักความเอ็นดูใส่ใจของพี่กุนต์ ส่งให้พี่กุนต์มีความสุขใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 30-09-2016 00:36:14

นายเอกแห่งปีก็พี่กุนต์ของเรานี่แหละค่ะ คือความดี ความงาม ของโลกใบนี้ ดีใจที่ได้รู้จักพี่กุนต์
คนที่กุนต์รักเป็นที่โชคดีที่สุด ขนาดไม่รัก ยังทั้งดูแลและใส่ใจ ฮือ ไม่อยากให้พี่กุนต์เสียใจเลย
โอ๊ยก็พูดตรงดี ไม้บรรทัดเรียกพ่อ เป็นข้อดีของโอ๊ตนะ แค่บางทีมันไม่ถูกใจเรา
500 5000 ไรของนาง เรตติ้งตกสองตอนรวดจ้า แต่จอนท้ายนางกฌดูแลพี่กุนต์ดี ขอให้หลงรักปรักปรำ สาธุ อีผัวเด็ก
ตอนพี่กุนต์ยอมเจ็ยแทนแบบ ฮือ ทำไมเป็นคนดีแบบนี้ค่ะ ปลื้มไม่สิ้นไม่สุดค่ะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-09-2016 02:17:15

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 30-09-2016 03:39:09

เป็นไปได้ไหมว่า ถึงพี่กุนต์จะเป็นฝ่ายชอบก่อน แต่โอ๊ตจะเป็นฝ่ายที่ "รัก" ก่อน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 30-09-2016 06:05:49

ข้าวปั้นยั่วววววว!!! อีตาโอ๊ตนะ มือใหม่ไฟแรงจริงๆ เดะพี่กุนต์ก็ช้ำหมด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 30-09-2016 06:47:22

เจ็บแปร๊บบบบบบแทนพี่กุนต์ แต่ก็ต้องชมเจ้าโอ๊ตที่พูดตรงไปตรงมาไม่โกหกพี่กุนต์
น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน นับประสาอะไรกะใจคน ซักวันโอ๊ตมันจะรักพี่กุนต์แบบโงหัวไม่ขึ้น  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ming88 ที่ 30-09-2016 07:10:54

สงสารพี่กุนต์ตะหงิดๆ  :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 30-09-2016 07:37:43

อ่านแล้วแบบ เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน ถ้าจะเจ็บต้องเจ็บให้สุด

พี่กุนต์สู้ๆ ไม่ไหว หันมาทางเรา เราจะรับพี่กุนต์ไว้เอง

ส่วนโอ๊ต แล้วแต่โอ๊ตเลยลูก

ปล.แต่ก็อยากให้เขาทั้งคู่รักกันอ่าาาาา

เจอกันอีกครึ่ง เร็วๆนี้ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 30-09-2016 07:55:16

นี้สินะfeel good ที่เรารอค่อยกันมานาน 55555555  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 30-09-2016 08:21:30

ถามใจคนอ่านดูว่าต้องเข้มแข็งขนาดไหน  :hao5:
พี่กุนต์คนดีคงไม่ต้องถึงขนาดเจ็บเพื่อจบ นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 30-09-2016 10:18:49

เมื่อไหร่โอ๊ตจะรักพี่กุนต์กันนะ สงสารพี่กุนต์จัง  :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 30-09-2016 10:32:07

กอดดดดดดด พี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 30-09-2016 10:48:52

อยากโอ๋พี่กุนต์จังเลยอะ ทำไมต้องดีมากมายขนาดนี้ ;-;
โอ๊ตเหมือนแค่ชอบปาลินนะ ไม่น่าใช่รัก
ชอบที่เจอคนเหมือนๆ กันอะ ฟีลนั้นเลย
รอให้ถึงวันที่โอ๊ตรู้ใจตัวเองซักที..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 30-09-2016 11:14:42

พี่กุนต์คนดี ดีมากๆ ที่สุด ผัวแห่งชาติชัดๆ
ไม่อยากให้พี่กุนต์เจ็บปวด แต่เชื่อว่าสักวันอีตาเด็กโอ๊ตต้องคืนความสุขให้พี่กุนต์เป็นการชดใช้
555555555555555 โอ๊ตตอบคำถามพี่กุนต์ได้แทงใจคนฟังสุดๆ
อยากโอ๋พี่กุนต์ ตาแก่เข้มแข็งเหลือเกิน ฮือๆๆ
สงสัยต้องพาโอ๊ตมาทะเลบ่อยๆ ให้คลื่นซัด ให้หินกร่อนไวไว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minzero ที่ 30-09-2016 12:54:49

งื้อออละมุน :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 30-09-2016 13:38:13

อือหือ พ่อพระ พี่กุนต์เป็นมาโซหรือเปล่าเนี้ย ชอบเจ็บปวดเหลือเกิน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 30-09-2016 18:44:23

เริ่มไม่อยากให้พี่กุนต์คบโอ๊ตละ โอ๊ย ขอซักคนเหมาะสมและแสนดีให้พี่กุนต์ทีค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 30-09-2016 19:29:41

ตอนนี้พี่กุนต์ยังเจ็บแค่มดกัด
แต่ถ้าปาลินโผล่มาเมื่อไหร่
มดจะยิ่งตัวใหญ่ขึ้นค่ะ
 :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 30-09-2016 21:56:52

โอ้ยยยยยยย ค้างงงงงงงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 01-10-2016 00:27:47

อิโอ๊ตตตตตต แกรู้ทั้งรู้ยังทำร้ายจิตใจพี่กุนต์อีกหรือออออออ พี่กุนต์ๆเอาเห็บหมัดที่หาได้จากหมาหลังอานตัวนั้นใส่หัวอิโอ๊ตเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 01-10-2016 01:35:25

จะมายังอ่าาาา งื้ออ
คิดถึงพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 01-10-2016 01:37:58

พี่กุนต์คนแมนอีกแล้ววววว โอยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 01-10-2016 11:05:02

ไม่เอาโอ๊ตแล้วได้มั้ย ..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 01-10-2016 14:45:35

จะดราม่าก็เพราะโอ๊ตมันไม่รู้ใจตัวเองนี่แหล่ะ!!!55

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 01-10-2016 19:22:17

ทำร้ายจิตใจคนแก่เกินไปแล้วนังโอ๊ต
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 02-10-2016 01:23:25

โอ๊ตไม่ต้องโกหกหรอก แค่คิดก่อนพูดให้มากขึ้นหน่อยก็พอ บางเรื่องไม่จำเป็นต้องขยี้ให้อีกคนเจ็บมากก็ได้

อย่างเรื่อง5,000 -500 เราน้อยใจแทนพี่กุนต์จริงๆนะ
โอ๊ตไม่ทันคิด แต่ไม่ควรพลาดเลย ว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง

สงสารพี่กุนต์

คนเป็นฝ่ายรักก่อนนี่เสียเปรียบจังเลยเนอะ
ตอนนี้เจ็บหนักไปสิ  พออีกหน่อยอิโอ๊ตรักพี่กุนต์มันก็ได้รักจากพี่กุนต์ตอบอยู่ดี คนรักทีหลังนี่มีแต่ได้กับได้

ดังนั้นก่อนที่โอ๊ตจะเป็นฝ่ายสมหวัง

ขอให้ได้เอาคืนให้เจ็บหนักๆบ้างก่อนได้มั้ย

 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 02-10-2016 21:12:35

เมื่อไหร่พี่กุนต์จะสมหวัง สงสารพี่กุนต์   :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 02-10-2016 22:56:36

อ่านแล้วสงสารพี่กุนต์จับใจ รู้ว่าเรื่องของหัวใจ จะไปบังคับกะเกณฑ์อะไรใครได้ยาก แต่ก็อยาก... อยากเหลือเกิน...  เมื่อไหร่น้อ..... สงสารคนแก่เห้อ....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.27] pg.56 -- 24/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 02-10-2016 23:10:46

ตอนนี้เศร้าจังเลยค่ะคุณข้าวปั้นน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 03-10-2016 00:15:33

Chapter 28

แดดช่วงบ่ายคล้อยลง แสงสีส้มเรื่อตัดกับสีม่วงอมแดงบนท้องฟ้าสะท้อนลงคลื่นน้ำที่ไหวกระเพื่อม ลมพัดโกรกตลอดแนวชายฝั่ง ได้กลิ่นไอเกลือและกลิ่นอากาศบริสุทธิ์จากท้องทะเล
   
กนธีนั่งขัดสมาธิอยู่บนสันเขื่อน ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมในไอแพดกระทั่งผ่านไปได้ชั่วโมงกว่า
   
“พอได้แล้วครับ สายตาเสียหมด” อินทัชที่นั่งเงียบๆ มีหน้าที่คอยส่งหัวใจให้พูดท้วง “ถ้าจ้องหน้าจอนานๆติดต่อกันทุกวัน ผักบุ้งเป็นกระสอบก็คงจะเอาไม่อยู่”
   
เขากลั้นขำพลางบิดขี้เกียจ ปิดล็อกหน้าจอแล้วฝากเด็กเอาไอแพดไปเก็บไว้ในห้อง ตอนที่อินทัชเดินกลับมา เขาเห็นพี่กุนต์นั่งคลึงขาตัวเองอยู่ ได้ยินเสียงบ่นพึมพำว่าเหน็บกิน
   
“ผมนวดให้”
   
กนธีดึงขากลับ โบกมือปฏิเสธ “ไม่ต้องๆ พี่ทำเองได้” เขาไม่ชอบการชี้เท้าหรือขาไปที่ใคร คงเพราะเป็นคนโบราณล่ะมั้ง เลยมองว่าเท้าคือของต่ำ ต่อให้อีกฝ่ายเป็นลูกน้อง เป็นเด็กเล็ก หรือแม่บ้าน เขาก็ไม่เคยให้มาคุกเข่าบีบนวด
   
..เพราะฉะนั้นเลยอดจะอึ้งไม่ได้ ที่เจ้าโอ๊ตมันทั้งจูบเท้าและยกขาเขาขึ้นพาดบ่า..
   
คิดมาถึงตรงนี้ กนธีก็หน้าร้อนผ่าว เขาทรงตัวขึ้นยืนแล้วเดินง่อกแง่กลงไปที่หาดข้างล่าง อย่างน้อยก็ขอทำหน้าตาให้เป็นปกติสักหน่อย ประเดี๋ยวจะมองเด็กมันตาเยิ้มไปมากกว่าที่เป็น
   
บริเวณชายฝั่งด้านหนึ่งของรีสอร์ท ทางเจ้าของก่อแนวหินเอาไว้เป็นรูปสี่เหลี่ยม พอน้ำทะเลซัดเข้ามาก็จะขังอยู่ภายใน เป็นเหมือนสระว่ายน้ำตามธรรมชาติ เขาเล็งเอาไว้ว่าอยากจะไปนั่งแช่ตั้งแต่ขามาแล้ว
   
“พี่กุนต์จะไปไหน” อินทัชเดินตาม
   
“ไปนั่งเล่นตรงนู้น” กนธีบอก “อยากลงแช่น้ำ”
   
“เอามือถือออกมาจากกางเกงก่อนพี่ ไม่ต้องไปอาบน้ำให้มัน”
   
เขาหัวเราะร่วน เพิ่งนึกได้ว่ามีโทรศัพท์ในกระเป๋าเลยส่งให้อีกฝ่าย “ทำไมพักนี้ขี้ลืม”
   
“ผมบอกแล้วว่าพี่ต้องกินกิงโกะ” อินทัชย้อนกลับไปที่ห้องอีกครั้งพร้อมกับหยิบมือถือตัวเองไปวางไว้ตรงหมอนด้วย ถ้าพี่กุนต์ลงน้ำ เขาก็จะได้ลงเหมือนกัน
   
กนธีค่อยๆไต่ไปตามแนวหินที่ก่อเป็นทางเดินแคบ พอหย่อนตัวลงไปนั่ง หมาไทยหลังอานจากไหนไม่รู้ก็วิ่งฉิวเข้ามาแล้วกระโดดลงสระตาม มันทิ้งตัวเสียงดังตูม น้ำกระเด็นใส่หน้าเขาที่นั่งเล่นอยู่
   
ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ มองมันเดินวนเวียนในสระแล้วก็แช่ลงไปครึ่งหนึ่ง ท่าทางจะชอบทะเลเอามาก
   
“มาจากไหนล่ะเรา” เขาชวนคุย “เป็นหมาเลหรือไง เจ้าของอยู่ไหน”
   
อินทัชกลับมาเจอพี่กุนต์กำลังชวนหมาคุย เขาเลยอดยิ้มขันไม่ได้ ฝ่ายนั้นค่อยๆขยับเข้าหา จากนั้นก็ลงไปนั่งข้างกันได้สำเร็จ หนึ่งคนหนึ่งหมานั่งแช่น้ำท่าเดียวกัน น่าเอ็นดูไม่หยอก
   
“ขอมือหน่อย” กนธียื่นมือรอรับ ไอ้ปากมอมก้มลงดมแล้วหันกลับไปมองทะเลเหมือนเดิม “หยิ่งนะเรา”
   
“ถ้ามันบอกว่าไม่ได้หยิ่ง พี่จะวิ่งหนีไม่ทัน” อินทัชลุยน้ำตามลงมา เขาพูดยิ้มๆ “พี่กุนต์นี่ครบสูตรเลยนะ ใจดี สปอร์ต เอ็นดูเด็กและคนชรา แถมยังรักหมารักแมวอีก”
   
“ไม่ได้รักอะไรขนาดนั้น เลือกเอ็นดูเป็นบางตัวต่างหาก เอาเฉพาะตัวที่น่าสงสาร” คนอายุมากกว่าหัวเราะ “พอดีไอ้ตัวนี้มันเหมือนคุณกระถินที่พี่เคยเลี้ยงตอนเด็กๆน่ะ”
   
“คุณกระถินนี่พันธุ์อะไรครับ” เขาลองเดา “ไซบีเรียน? โกลเด้น? ลาบราดอร์?”
   
“หมาวัด” กนธียิ้ม “ไปทำบุญกับที่บ้านแล้วหลวงตาบอกว่ามีคนเอามันมาทิ้ง พี่เลยขอพ่อเลี้ยง ตอนนั้นเริ่มจะเป็นขี้เรื้อนแล้วแหละ ต้องเอาไปรักษานานเลย” เขาขยี้หัวไอ้ตูบที่นั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ด้านข้าง
   
อินทัชเลิกคิ้ว “ไม่น่าเชื่อนะว่าคนอย่างพี่จะเลี้ยงหมาวัดขี้เรื้อน”

“อ้าว..ทำไมล่ะ”

“ปกติถ้ามีเงิน ก็น่าจะซื้อหมาสวยๆมาเลี้ยงมากกว่าไม่ใช่หรือ”

“หมาวัดก็อยากมีบ้าน มีเจ้าของ มีคนเลี้ยงให้ดีเหมือนกันนั่นแหละ แล้วหมาไทยก็กตัญญูมากนะ เชื่องมากด้วย” เขาโอบมือรอบหลังเพื่อนใหม่ หันไปพยักพเยิด “จริงไหมหมาเล”

อินทัชลอบมองสีหน้ายิ้มแย้มของพี่กุนต์ เขาเผลอยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว

“ตอนนี้มันไปไหนแล้วล่ะครับ” เขาชวนคุย มองพี่กุนต์ก้มหน้าหาเห็บให้หมา

“ก็เลี้ยงจนมันแก่ตายไปเองน่ะ หลังจากนั้นก็ไม่ได้เลี้ยงอีกแล้ว เวลาใครตาย..พี่ทำใจไม่ได้หรอก” กนธีถอนหายใจ “บางทีพี่ก็คิดว่าหากผูกพันกับใครให้น้อย เวลาสูญเสียก็คงไม่เจ็บปวดมาก”

“แต่ในความเป็นจริง เราห้ามความผูกพันที่เกิดขึ้นไม่ได้หรอกครับ” อินทัชพึมพำ “จะรักจะชอบใครสักคน พี่ปรามตัวเองได้หรือไง”

คนฟังหันหน้ามามอง ชะงักไปนิดหนึ่ง

..มันก็จริง..ห้ามไม่ได้ ปรามไม่อยู่ ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย..

จะว่าไป ความรักมันทำให้เกิดความทุกข์แน่นอนอยู่แล้ว เพราะรักแล้วมักจะยึดติดและคาดหวัง ถ้าไม่รัก ไม่หวัง ไม่ยึด มันก็ไม่ทุกข์ เรียกว่าตัดไฟตั้งแต่ต้นลม แต่ในอีกมุมมองหนึ่ง เขาคิดว่าการที่เรารู้จักรักให้เป็น เรียนรู้ที่จะรับมือกับความทุกข์อย่างมีสติ แบบนี้ก็นับว่าเป็นการจัดการความรู้สึกแบบมีวุฒิภาวะเหมือนกัน

ให้มันเป็นไปตามธรรมชาติของโลกเถอะ..ฝนจะตก แดดจะออก จะตกหลุมรักรอบที่สิบ จะอกหักรอบที่ร้อย ใครจะอยู่ ใครจะไป ใครจะรักหรือไม่รัก มันก็คือเรื่องสามัญธรรมดา เจ็บนิดเจ็บหน่อยก็ปล่อยมัน ไม่มีใครตายเพราะหัวใจไม่ตรงกันหรอก ก็แค่อีกหนึ่งวันที่ต้องผ่านเลยไปในที่สุด

กนธีได้แต่ยิ้มบาง “Whatever will be, will be”

หมาทะเลของกนธีลุกจากน้ำแล้วสะบัดขนยกใหญ่ เขามองตามพลางยิ้มส่ง มันขึ้นจากสระก่อนจะวิ่งหายลับไปทางด้านหนึ่งของรีสอร์ท
   
ลมแรงพัดโกรก อากาศเย็นขึ้นเล็กน้อยแต่น้ำที่ขังอยู่ด้านในยังอุ่นอยู่ กนธีรู้สึกสบายเลยนั่งแช่ต่อ เขาทอดสายตามองเส้นขอบฟ้า เก็บภาพพระอาทิตย์ตกดินที่ค่อยๆลับหายลงไปกลางทะเล
   
“พี่ชอบดูตะวันตกดิน” เขาเปรย “รู้สึกเหงาหน่อยๆ แต่มันก็โรแมนติกดี เหมาะกับการมาเดทมาก”

อินทัชมองตามสายตาอีกฝ่าย “บรรยากาศยอดนิยมสำหรับคู่รัก”

“นั่นสินะ..” กนธีหัวเราะ “แล้วเราล่ะ..ถ้าพาแฟนไปเดท จะพาไปที่ไหน สำหรับพี่ก็ต้องทะเลนี่แหละ”

“จริงๆแล้วที่ไหนก็โรแมนติกได้ ถ้าพี่อยู่กับคนที่พี่รัก จะอยู่บนเขา อยู่ในน้ำ กลางทุ่งนา หรือว่าห้องเช่าแคบๆก็ตาม” เขาบอก “ขอแค่เป็นคนๆนั้น สถานที่ไหนก็ไม่สำคัญหรอกครับ”
   
“เรานี่ทำให้พี่แปลกใจอยู่เรื่อย”
   
“ยังไงครับ”
   
“ตอนแรกที่เจอ พี่ก็ว่าโอ๊ตดูเป็นคนเจ้าชู้ พวกเข้าหาคนอื่นก่อน ไปๆมาๆ..ไม่ใช่นี่หว่า โอ๊ตแค่ทำตามหน้าที่” กนธีพูด “หลังจากนั้นก็ดูเหมือนจะเป็นคนอ่อนโยน ช่างเอาใจ ชอบดูแล แต่พอนานเข้า..ก็รู้สึกว่าไม่ใช่แบบนั้นซะทีเดียว จะเรียกว่าเลือกปฏิบัติหรือเป็นการทำตามภาระงานดี”
   
“ผมเลือกคนครับ” อินทัชยิ้ม “ไม่ได้เป็นพวกเอาใจใครขนาดนั้น ติดจะไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ ถ้าจะดูแลใครก็ขอเฉพาะคนสำคัญเท่านั้นพอ”
   
“อย่างพี่นี่อยู่ในหมวดคนสำคัญ หรือหมวดทำตามหน้าที่ล่ะ” เขาไม่เคยเข็ดจริงๆ เพราะเป็นคนอยากรู้อะไรก็ถามกันแบบตรงไปตรงมา ไม่ต้องมานั่งคาดเดา
   
“ยอมรับว่าส่วนหนึ่งทำตามหน้าที่ ถ้าพี่ไม่ออเดอร์มา บางอย่างผมก็คิดเองไม่ได้หรอก” เขาตอบแบบไม่อ้อมค้อม “แต่ที่ต่างจากคนอื่น พี่กุนต์เป็นคนสำคัญในชีวิตผมนะ ทุกอย่างที่ทำ ถึงจะเป็นเรื่องที่พี่บอก แต่ผมก็ไม่เคยฝืนใจเลย”
   
กนธีหัวเราะอารมณ์ดี เขาเงียบไปสักพักก่อนจะพึมพำ

“เล่าเรื่อง ‘คนๆนั้น’ ของโอ๊ตให้ฟังหน่อยสิ”
   
อินทัชเลิกคิ้ว นิ่งอยู่อึดใจหนึ่ง “ทำไมจู่ๆถึงถามล่ะครับ”
   
“พี่อยากรู้จักคนสำคัญของเรา..คนที่ทำให้โอ๊ตพร้อมจะดูแลเขาจากใจจริง..ไม่ใช่ดูแลเพราะหน้าที่น่ะ”
   
“ที่ถามนี่ ไม่ใช่เพราะว่ากำลังน้อยใจใช่ไหมครับ” เขายกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมตรงข้างแก้มอีกฝ่าย 
   
กนธีไม่ตอบ ได้แต่นั่งยิ้ม มองเด็กหนุ่มที่ประสานสายตากลับมา
   
“ผมรู้จักเขาครั้งแรกตอนที่เขามาทำงานที่ Vin Santo” อินทัชเล่า ทั้งสายตาและน้ำเสียงอ่อนโยนจนใครอีกคนรู้สึกได้ “เราเหมือนกันและเข้ากันได้ดีในหลายๆเรื่อง ชีวิตครอบครัว ภาระหน้าที่ ความเป็นอยู่ กระทั่งมุมมอง หรือทัศนคติกับเรื่องบางอย่าง เขาเป็นกำลังใจให้ผม เป็นคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วไม่ต้องฝืนตัวเอง”
   
กนธีก้มดูฟองคลื่น เขาใช้อุ้งมือช้อนมันขึ้นมา เพียงเพื่อจะเห็นฟองอากาศนั้นเกาะตัวอยู่เพียงเสี้ยวอึดใจแล้วแตกสลายไปต่อหน้า
   
“เขาไม่มีพ่อแม่ มีแต่พี่ชาย ผมเองก็ไม่มีพ่อไม่มีแม่ มีแต่ยายกับน้องสองคน เขาเป็นน้องคนเล็กที่เอาการเอางาน รักพี่ แคร์พี่มาก เหมือนผมที่เป็นพี่คนโตทั้งรักทั้งห่วงไอ้อ้นกับไอ้อุ้ม ผมกับเขาสื่อถึงกันได้ เข้าใจดีว่าครอบครัวที่เหลืออยู่มันสำคัญแค่ไหน เหมือนเรามีเป้าหมายเดียวกันว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้เราทำเพื่อใคร”

อินทัชยิ้ม เหม่อมองไปที่เงาเลือนรางของชายฝั่งทะเล

“มองไปรอบตัว เพื่อนๆแต่ละคนแตกต่างจากผม ความคิด พฤติกรรมสวนทางกัน แต่มองไปที่เขา ผมเห็นเงาของผม..และผมก็คิดว่า คนๆนี้แหละ ที่เข้าใจผมมากที่สุด”
   
“นิสัยเขาเป็นยังไง” กนธีคิดว่าตอนนี้ก็เจ็บแปลบมากพอแล้ว เจ็บให้ลึกกว่านี้อีกหน่อยจะเป็นไร
   
“นิสัยดีแบบคนทั่วไป ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นนัก” อินทัชตอบ “แต่ที่ผมประทับใจเขาที่สุด..คือการที่เขาพร้อมจะให้และช่วยผมได้ทุกอย่าง แม้ในวันที่เขาไม่มี”
   
“คนให้จะมีหรือไม่มี แต่ถ้าเต็มใจให้เรา มันก็คือการที่เขาทำเพื่อเราอยู่ดีไม่ใช่หรือ” เหมือนกับคนร้อนตัว เลยต้องพูดแก้ ถึงเขาจะมีพร้อมหลายอย่าง แต่เขาก็ให้ทุกคนเพราะอยากช่วยเหลือจากใจจริง
   
“มันก็ใช่ แต่สำหรับผมความรู้สึกมันต่างกัน” อินทัชพูด “ถ้าคนๆหนึ่งให้เงินเราห้าพัน ในขณะที่อีกคนให้ห้าร้อย พี่คิดว่าใครทุ่มเทให้เรามากกว่า”
   
“คนแรก..”

“แต่ในความเป็นจริง คนที่ให้ห้าพัน อาจจะมีเงินอยู่ห้าล้าน ในขณะที่คนให้เราห้าร้อย เงินจำนวนนั้นมันคือทั้งเนื้อทั้งตัวของเขา เขายินดียกให้เราทั้งหมดต่อให้เขาจะไม่เหลืออะไรเลยก็ตาม เป็นแบบนี้..พี่จะรู้สึกกับใครมากกว่ากัน”
   
“เข้าใจแล้ว..” กนธีลอบถอนหายใจ “เป็นพี่ก็จะเลือกคนที่ให้เราจนไม่คิดถึงตัวเอง”

..น่าเสียดาย..ที่เขาเป็นฝ่ายที่ให้ไปห้าพัน..
   
สำหรับอินทัช เขายังให้ได้แค่นั้น แต่สำหรับศรัณย์..เขาจะเป็นฝ่ายที่ให้จนหมดตัว
   
“อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าผมเป็นพวกเรียกร้องเอาแต่ได้ จนอีกฝ่ายไม่เหลืออะไรให้ตัวเองเลย” เด็กหนุ่มอธิบาย “ผมแค่รู้สึกอบอุ่นกับสิ่งที่เขาอยากจะให้เท่านั้นเอง ขอแค่เอ่ยปาก ผมก็รู้ซึ้งถึงใจของคนพูดแล้ว”
   
“อืม..” นั่นคือคำตอบ ว่าคนที่ได้ ‘หัวใจ’ ของเด็กคนนี้ไป เป็นคนอย่างไร
   
..ไม่ใช่คนอย่างเขาแน่นอน..
   
อินทัชยกมือขึ้นแตะเสี้ยวหน้าได้รูปของคนข้างกาย “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ”
   
กนธีเลิกคิ้ว เขาไม่รู้หรอกว่าทำหน้าตาอย่างไร รู้แค่ว่ามันซึมลงนิดหน่อยก็เท่านั้น

เด็กหนุ่มเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “ไม่ใช่เข้าใจว่าผมเอาพี่ไปเปรียบกับคนที่ผมชอบนะ”
   
เขาเงยหน้ามอง “อ้าว..ไม่ใช่หรอกหรือ พี่ให้ห้าพัน ส่วนเขาคนนั้นของโอ๊ตให้ห้าร้อยไง”
   
“โธ่เอ๊ย..ใช่ที่ไหนกันล่ะครับ..” ร่างสูงส่ายหัว เขาตบหน้าผากตัวเองเพราะไม่ทันได้ฉุกใจ รู้แบบนี้ไม่พูดน่าจะดีกว่า “ผมแค่ยกตัวอย่างเล่นๆ แค่จะเทียบให้พี่เข้าใจว่าสำหรับผมมันแตกต่างกัน ถ้าทำให้พี่คิดมากก็ต้องขอโทษด้วย”
   
“อ้อ..” ฟังแบบนี้แล้ว กนธีก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมา แต่อย่างว่าแหละ..จะไปหม่นเศร้าอะไรมากนัก ในเมื่อเขาเอง ยังไม่ได้ให้ความรู้สึกกับอินทัชไปสักครึ่งหนึ่งของที่ให้ศรัณย์เลย
   
เราชอบเขาเท่าไร เขาก็ให้ตอบมาเท่านั้น ถึงแม้ว่าเขาจะให้เราน้อยกว่า แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของการได้เปรียบเสียเปรียบอะไร เพราะเรื่องของใจ มันไม่ใช่ตราชั่ง ไม่ต้องรู้สึกให้เท่ากันนักก็ได้
   
ถ้ายินยอมจะชอบเด็กคนนี้ต่อไปโดยที่ไม่ได้ ‘ใจ’ ตอบกลับมาเลย ก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเถอะ
   
..ฝืนมากนักก็เหนื่อย..
   
กนธีผ่อนลมหายใจออก ยกมือที่แช่น้ำอยู่นานขึ้นมาดู “เปื่อยซะแล้วแหละ”
   
“ขึ้นกันเถอะครับ ปากผมเริ่มจะสั่นแล้วเนี่ย” อินทัชเป็นฝ่ายลุกก่อน เขายื่นมือให้พี่กุนต์จับ
   
คนอายุมากกว่ามองฝ่ามือที่ส่งให้แล้วได้แต่ยิ้มเล็กน้อย จงใจปฏิเสธการให้ความช่วยเหลือนั่น ถ้าหากว่าปล่อยให้ตัวเองต้องพึ่งพาอินทัชอยู่ตลอดเวลากระทั่งเรื่องไม่เป็นเรื่อง อีกหน่อย..เขาคงจะรู้สึกขาดหมอนี่ไม่ได้จริงๆ
   
กนธียันตัวลุกขึ้นเองแล้วเดินลุยน้ำไปตรงขอบสระ น้ำเริ่มหนุนขึ้นสูงจนมองแทบไม่เห็นทางเดิน
   
“ระวังลื่นนะครับ” อินทัชเตือน เขาตามมาติดๆ
   
ไม่ทันขาดคำ เท้าเปล่าเปลือยที่เหยียบลงบนแนวหินก็ก้าวพลาด กนธีเสียหลักลื่นพรืด
   
อินทัชรีบคว้าตัวอีกฝ่ายไว้ เขาดึงแขนพี่กุนต์เต็มแรง แต่ตนเองกลับทรงตัวไม่มั่นคงพอ
   
ร่างทั้งสองล้มฟาดลงใกล้กับขอบสระ หากในเสี้ยววินาทีที่ตัวของเด็กหนุ่มจะกระแทกแง่งหิน กนธีก็ดึงเจ้าโอ๊ตเข้ามากอดไว้แน่นแล้วเป็นฝ่ายหันลำตัวด้านข้างของตนลงพื้นแทน

อินทัชเจ็บแสบที่ข้อศอก มันครูดกับเศษหินข้างใต้แต่ก็ไม่มากนัก เป็นเพียงจุดเดียวที่มีรอยแดง

เด็กหนุ่มรีบลุกเมื่อเห็นว่าเขาทับพี่กุนต์ทั้งร่าง “เจ็บหรือเปล่าครับ!”
   
“อา..เปียกหมดเลย” กนธีหัวเราะร่วน เขาชุ่มโชกเหมือนลูกหมาตกน้ำ
   
อินทัชสำรวจอีกฝ่าย เขานิ่วหน้าเมื่อเห็นแขนข้างหนึ่งของพี่กุนต์เป็นรอยบาดลึก เลือดไหลเป็นแนว เขาถอดเสื้อที่สวมออกมา จัดการกดห้ามเลือดเอาไว้ก่อน
   
“อะไร ทำไมต้องทำหน้าเครียด ของแค่นี้เลียเดี๋ยวก็หาย”
   
“ไม่ขำ” ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่น เขาก้มลงสอดแขนเข้าใต้ข้อพับขา ช้อนร่างที่เบากว่าขึ้นอุ้ม
   
“เฮ้ยๆ พี่เดินได้ ใช้ขาเดิน ไม่ใช่แขน” กนธีทุบหลังเด็กแรงๆ มันทำเกินกว่าเหตุอีกแล้ว “ปล่อย”
   
เขายอมวางคุณลุงหัวดื้อลงก่อน เพราะขืนอุ้มไปหนีไป คราวนี้จะได้ล้มหัวฟาดกันจริงๆ แต่พอพี่กุนต์เดินขึ้นฝั่งได้ เขาก็ตรงเข้าไปหา ไม่พูดพร่ำทำเพลง ตวัดตัวอีกคนขึ้นบ่าทันที
   
“ไอ้โอ๊ต~”
   
“ถ้าไม่หยุดรั้น ผมจะโยนลงน้ำรอบสอง”
   
กนธีหน้าร้อนผ่าว ตัวเขาก็ไม่ใช่ว่าเล็ก น้ำหนักไม่ได้น้อยเลยด้วย แต่เด็กมันจับอุ้มจับโยนเหมือนเบาเท่านุ่น
   
พอถึงห้อง อินทัชก็ผลักประตูเข้าไปแล้ววางตัวฝ่ายตรงข้ามลงกับเก้าอี้คอม
   
“รอก่อนนะพี่ เดี๋ยวผมไปขออุปกรณ์ทำแผลมาให้”
   
“ต้องเย็บไหม” กนธีเอาเสื้อของเด็กออก ก้มลงดูแขน
   
อินทัชนั่งยองๆ “ไม่ลึกขนาดนั้นครับ เลือดยังซึมอยู่นิดหน่อย พี่กดเอาไว้ก่อนแล้วค่อยไปล้างน้ำสะอาด เดี๋ยวผมกลับมา”
   
คนอายุมากกว่าพยักหน้ารับ นั่งห้ามเลือดอีกอึดใจก็เดินโผเผเข้าห้องน้ำ รอยบาดจากคมหินไม่ได้ยาวเท่าไร แค่เกือบครึ่งไม้บรรทัด ไอ้โอ๊ตดันทำซีเรียสหมือนเขาคอหักตายไปแล้วเรียบร้อย
   
กนธีล้างน้ำสะอาด สุดท้ายก็ตัดสินใจอาบน้ำให้เสร็จมันเสียเลย เปียกน้ำทะเลแบบนี้ ทั้งหัวทั้งตัวเขาเหนียวไปหมด ไหนจะทรายแล้วก็เศษกรวดที่ติดไปทั่วนี่อีก 
   
“แสบเหมือนกันวุ้ย” เขาพยายามล้างทรายที่ติดออก
   
มีเสียงเคาะประตูห้องน้ำ เขาก้มๆเงยๆล้างตัวเลยได้แค่ขานรับ แต่จำได้ว่าไม่ได้ออกปากอนุญาต ไอ้เด็กเปรตมันกลับผลักเข้ามาเสียอย่างนั้น จะโทษใครล่ะ ในเมื่อเขาไม่ได้ลงกลอนเอง
   
อินทัชชะงักไปครู่ เขาหยุดมองร่างเปลือยของอีกฝ่าย “ผมให้ล้างแผลไม่ใช่หรือ..แก้ผ้าทำไม”
   
“ออกไปๆ” กนธีไล่ คว้าผ้าขนหนูมาพันท่อนล่างแทบไม่ทัน ถึงจะมีอะไรกันมาสองหนแล้ว แต่เขายังไม่คุ้นชินกับการปล่อยตัวล่อนจ้อนให้คนอื่นมอง “เสร็จแล้วเดี๋ยวบอก”
   
“ให้อาบให้ไหม”
   
“แค่เจ็บแขน ไม่ได้แขนขาด”
   
อินทัชหัวเราะเบาๆ เขาเครียดจะตาย พี่กุนต์มาทำเป็นขำ เด็กหนุ่มออกไปรอด้านนอก เขาเองก็เปียกจนเริ่มสั่นเหมือนกัน แต่เพราะว่าอยากทำแผลให้เจ้าตัวก่อน เลยยังไม่ขยับไปไหน
   
กนธีเดินตัวเปียกออกมา บนบ่ามีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดเอาไว้ ผมชุ่มโชกจนน้ำหยดพราวตลอดทาง
   
“ระวังลื่นนะครับ” เขาบอก เป็นห่วงคนเลินเล่อที่สุด “เช็ดตัวให้แห้งแล้วมานั่งตรงนี้พี่ ผมทำแผลให้” คุกเข่าอยู่ข้างเตียงพลางตบฟูกนอน
   
กนธีทำตามอย่างเชื่อฟัง เขาหยิบกางเกงขายาวมาสวมแล้วนั่งลง เอียงแขนให้เด็กมันใช้ผ้าก็อซซับส่วนที่ยังเปียกชื้นให้แห้ง ดวงตาสีอ่อนจ้องมองอีกฝ่ายใช้แอลกอฮอล์เช็ดรอบปากแผลด้วยความนุ่มนวล
   
“แรงหน่อยก็ได้ พี่ไม่เจ็บ”
   
“ผมเจ็บแทน” อินทัชพึมพำ ใส่เบตาดีนลงไปแล้วปิดด้วยผ้าก็อซ
   
“รอยเท่าแมวข่วนเนี่ยนะ”
   
“นี่มันเสือตวัดครับ ไม่ใช่แมวข่วน” เขามองคนที่ไม่แสดงความรู้สึกทางสีหน้าเลยตอนที่ทำแผลให้
   
“นั่นก็เว่อร์ไป” กนธีส่ายหัว สรุปว่าเขาเบาใจเกินกว่าเหตุ และเจ้าโอ๊ตก็วิตกเกินความจำเป็น “โอเคแล้ว ขอบคุณมาก”
   
“พรุ่งนี้แวะเข้าโรงพยาบาลให้หมอดูหน่อยนะพี่”
   
เขาขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเด็กเลยพยักหน้ารับไปอย่างนั้นเอง ไปหาคลินิกใกล้บ้านไม่กี่นาทีก็เสร็จแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ สมัยเด็กๆเคยล้มฟาดกับขอบสระว่ายน้ำ ต้องเย็บหัวไปหลายเข็ม ดีที่มีผมบัง แม่บอกว่าเขาเบะปาก สะอื้นอยู่สองสามฮักแล้วก็เฉยสนิท
   
อินทัชรื้อเสื้อนอนตัวใหม่ของพี่กุนต์ออกมาจากเป้ “มาครับ เดี๋ยวจะปอดบวม” เขาใส่เสื้อก่อนจะติดกระดุมให้ทีละเม็ด ปกติพี่กุนต์ชอบใส่เสื้อยืดนอน แต่เขาคิดว่ามันคงลำบากตอนถอด เลยเลือกตัวนี้ให้
   
กนธียิ้มจาง มองคนที่เอาผ้าเช็ดตัวมาวางบนศีรษะเขาเป็นลำดับต่อไป เด็กมันพึมพำขออนุญาตแล้วเช็ดหัวเปียกโชกให้เหมือนเลี้ยงน้อง เขาหัวสั่นหัวคลอนเพราะแรงขยี้

ชายหนุ่มไม่ได้เงยหน้ามองฝ่ายตรงข้าม สายตาทั้งสองหลุบต่ำอยู่แค่ชายเสื้อเปียกชุ่ม

“ไม่หนาวหรือ”

“หนาว” อินทัชบอก “แต่ต้องจัดการพี่ก่อน”

กนธีหัวเราะในลำคอ เขาวางมือลงกับแผ่นอกกว้าง “ดีกับพี่แบบนี้..ไม่รู้สึกผิดกับคนที่เราชอบหรือไง”

คนฟังเงียบกริบ ชะงักการกระทำทั้งหมด สุดท้ายก็ขมวดคิ้ว ไม่เห็นจะเข้าใจกับคำถามประหลาดๆพรรค์นี้เลย

“แล้วตอนพี่ดีกับผม..พี่รู้สึกผิดกับคุณศรัณย์หรือเปล่า”

กนธีพูดไม่ออก นั่นสินะ..เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้นเหมือนกัน

อินทัชเห็นว่าผมพี่กุนต์แห้งพอแล้วเลยโยนผ้าเช็ดตัวไปไว้ตรงเก้าอี้คอม เขานั่งยองๆลง มองคนที่ก้มหน้าต่ำ 

ภาพก่อนหน้านี้หวนกลับเข้ามาในหัวเป็นฉาก..พี่กุนต์คว้าเขาแล้วกอดไว้ จงใจเอาตัวเข้าไปแทนเพื่อไม่ให้เขากระแทกกับขอบสระ ไม่อย่างนั้น คนที่เจ็บตัวจนเลือดไหลจะไม่ใช่พี่กุนต์ แต่ต้องเป็นเขาแน่นอน

การกระทำแบบนั้นเกิดขึ้นเร็วมาก เป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะมีเวลาคิดทบทวน เรียกได้ว่าทำโดยอัตโนมัติทั้งสิ้น

แปลความได้อย่างเดียว..คือกนธีพร้อมจะปกป้องและดูแลเขาอยู่ทุกลมหายใจ

“ทำเพื่อผมทำไมครับ” อินทัชเปรย “เจ็บตัวเพื่อผมทำไม”

“อะไรวะ” กนธีทำไม่รู้ไม่ชี้ “ละเมออะไรไอ้แสบ”

“อย่ามาทำหน้ามึนใส่” เขาจับแก้มพี่กุนต์แน่น พอเจ้าตัวหันหนี เลยต้องเพิ่มแรงบังคับ “ไม่คิดบ้างหรือไงว่าถ้าพี่เอาหัวลง บางทีอาจจะน็อคไปแล้วก็ได้ มันคุ้มหรือไงครับ”

“แล้วทำไมถึงจะไม่คุ้มล่ะ” เขาสวน “เจ็บตัวแทนคนที่ชอบ ใครๆก็ทำกันทั้งนั้น”

อินทัชนิ่งอึ้ง พี่กุนต์จ้องเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วเบนสายตาไปทางอื่น

เขาบอกแล้วว่าไม่ได้ประหลาดใจถ้าพี่กุนต์จะชอบเขา แต่ที่รู้สึกมากที่สุด ก็คงเพราะว่าความชอบของคนๆนี้ มันจริงจังกว่าที่คาด

“ขอโทษที่ทำให้พี่เจ็บ..” ในที่สุด เขาก็พูดขึ้น

“ก็ไม่ได้เจ็บเท่าไร” กนธียิ้มจาง

“ไม่ใช่ที่แขน ผมกำลังหมายถึง..” อินทัชอ้ำอึ้ง “แต่จะให้โกหก..ผมก็ไม่อยากทำ”

“อย่าคิดมากสิ” คนอายุมากกว่าโยกหัวเด็กหนุ่ม เอานิ้วนวดคลึงตรงหน้าผากที่ย่นเข้าหากันด้วยความเอ็นดู “ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย ไม่ว่าจะเรื่องไหน พี่ก็เป็นคนตัดสินใจทำเองทั้งนั้น”

เขายินดีรับดูแลอินทัช ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าน้องมีคนที่รักที่ชอบอยู่แล้ว

เขาจงใจถามความรู้สึก ทั้งที่รู้อยู่แน่ชัดว่าเด็กมันจะไม่โกหกหรือหลอกลวงเขา

เขาพร้อมใจจะปกป้องอีกฝ่ายจากทุกอันตรายที่เผชิญ ทั้งที่รู้ดีว่าสุดท้าย..เขาคงต้องเจ็บตัว

..ทุกอย่าง..ไม่มีใครบังคับ..เขายินดีทำด้วยตัวเอง..

..แล้วอินทัชจะมาขอโทษเขาทำไม..

“ยิ้มหน่อยไอ้เสือ” กนธียิ้มให้ดูเป็นตัวอย่าง “อย่าเดือดร้อนเพราะความคาดหวังของพี่ ไม่ต้องมาสนใจหรอก พี่จัดการความรู้สึกของตัวเองได้” น่าจะจัดการได้ล่ะมั้ง..คิดว่านะ

อินทัชหลับตาลง เอนหน้าซบแผ่นอกอุ่น

“พี่เป็นคนสำคัญของผมนะครับ..”

กนธียิ้มบาง ลูบหัวด้วยความอาทร “อืม..โอ๊ตก็เป็นคนสำคัญของพี่เหมือนกัน”

ร่างสูงกอดรัดเอวอีกคนไว้หลวมๆ สูดกลิ่นหอมละมุนจากผิวเนื้อขาว หัวใจอุ่นซ่านขึ้นมาเมื่อได้ใกล้ชิดและรับรู้ว่ายังมีใครคนหนึ่งมอบความรู้สึกให้เขามากมาย

คืนนี้ท้องฟ้าเปิด พระจันทร์ทอแสงนวลตา กลุ่มดาวนับร้อยสว่างไสวในทิศทางเก่า น้ำทะเลยังคงหนุนเนื่องขึ้นในตอนกลางคืน และเหือดหายไปในตอนกลางวัน เกลียวคลื่นสาดซัดเข้าหาฝั่งไม่เปลี่ยน สายน้ำเย็นเซาะลงแผ่นหินอย่างเคย

แตกต่างที่ความมั่นคงหนักแน่นของก้อนหินนั้น..กำลังค่อยๆกร่อนบาง

..เช่นเดียวกับใจคน..

............................................................................................

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 03-10-2016 00:16:51

นาฬิกาปลุกตอนตีห้าครึ่ง กนธีลุกอย่างเกียจคร้าน วันนี้เป็นวันกลับกรุงเทพ ถึงใจจะอยากอยู่ต่ออีกสักวันสองวัน แต่เขาก็มีหน้าที่ต้องกลับไปทำ ไหนจะเข้าร้านแทนคุณไผทเป็นครั้งแรก แล้วยังจะพาเจ้าโอ๊ตไปทำงานอีก หุ้นส่วนของเขาจะได้ไม่กล่าวหาเอาได้ว่าพาเด็กเส้นมาเดินเล่นไปมาแบบไม่จริงจัง ตัวเขาน่ะไม่แคร์หรอก แต่อินทัชนั่นแหละจะเสียหายเปล่าๆ
   
ชายหนุ่มหันไปทางคนที่ยังหลับตานิ่งด้วยความเอ็นดู เขาลูบปอยผมที่ปรกหน้าผากให้อย่างอ่อนโยน ดวงตาทอดมองใบหน้าคมคาย ก่อนจะไล่สายตาไปยังอ้อมแขนที่วางพาดอยู่บนฟูก หมอนอีกใบถูกผลักไปชิดขอบผนังอีกด้าน

เมื่อคืน..เขาใช้แขนข้างนี้นอนหนุน และหลับไปในอ้อมกอดของกันและกันด้วยความอุ่นใจ

“โอ๊ต” กนธีกระซิบข้างหู “วันนี้ออกเช้าหน่อยนะ แต่หลับไปก่อนก็ได้ พี่อาบน้ำเสร็จแล้วจะเรียก”

อินทัชปรือตาขึ้นมอง เขางัวเงียแต่ก็ยังไม่ลืมกำชับ

“ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำนะครับ”

“อืม” เขายิ้ม ค่อยๆลงจากเตียงแล้วคว้าเสื้อผ้าชุดใหม่เข้าห้องน้ำไป

อากาศตอนรุ่งสางกำลังเย็นสบาย ลมทะเลพัดเข้าหาชายฝั่ง ท้องฟ้าเริ่มมีแสงเรื่อเรืองขึ้นทางทิศตะวันออก กนธีนั่งบนสันเขื่อน รอดูพระอาทิตย์ขึ้น

แสงสีเหลืองทองค่อยๆแผ่ขยายขึ้นจากท้องน้ำ สะท้อนเงาลงบนท้องทะเลสีคราม คลื่นใสซัดเข้าหาหาด กระแทกโดนแนวหินเป็นเสียงครืนก่อนม้วนตัวกลับ ลากเอาเศษกรวดน้อยใหญ่ลงไปใต้ผืนทราย

อินทัชเลื่อนประตูตามออกมา เห็นแผ่นหลังอีกฝ่ายอยู่ไม่ไกล

กนธีรู้สึกตัวเมื่อมีผ้าผืนหนึ่งคลุมลงบนไหล่ เขาแหงนหน้ามองไปด้านหลัง เห็นรอยยิ้มอบอุ่นของใครบางคน

“น้ำค้างลง มายืนแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกครับ”

“อืม..” เขายิ้มบาง กระชับผ้าผืนนั้นเข้ามาแนบตัว “ขอบคุณนะ..”

..ไม่รัก..แต่ก็ดูแลยิ่งกว่าคนรัก..

..แล้วแบบนี้จะไม่ถลำลึกไปมากกว่าที่เป็นหรือ..

“หายเจ็บแขนหรือยังพี่” อินทัชนั่งลงด้านข้าง

“ไม่ได้เจ็บตั้งแต่เมื่อวานแล้...โอย..” เขาโอดเบาๆเพราะเด็กมันหยิกแก้มจนยืด ปัดโธ่..เนื้อเขาย้อยอยู่แล้ว ยังจะมาดึงให้หย่อนอีก

“ทีหลังเจ็บก็บอกว่าเจ็บสิครับ” เด็กหนุ่มตำหนิ “จะโวยวายหรือสบถด่า ก็ไม่มีใครว่าสักหน่อย ร้องไห้บ้างก็ได้นะ ทีผมยังร้องให้พี่เห็นตั้งหลายรอบ”

“มันไม่เท่..”

อินทัชหัวเราะ “พี่กุนต์น่ะ..เท่สำหรับผมเสมอแหละ”

กนธียิ้มรับ หันไปมองพระอาทิตย์ค่อยๆลอยตัวขึ้นสูงเหนือผืนน้ำ แสงแรกของวันสาดส่องไปทั่วบริเวณ เมฆขาวลอยนิ่ง ฝนฟ้าของช่วงฤดูแสนจะเป็นใจ ความหนาวเย็นของช่วงเช้ามืดถูกไออุ่นไล่หาย

“อา..ลืมไป” เขาหันไปหาคนข้างกาย “อรุณสวัสดิ์”

อินทัชเลิกคิ้ว จากนั้นถึงได้หัวเราะในลำคอ

กนธียิ้มน้อยๆ สบตาอีกฝ่ายอยู่ชั่วอึดใจ แต่ก่อนที่จะได้หันไปทางอื่น ปลายนิ้วเรียวยาวก็แตะลงบนแก้ม ลูบแผ่วเบาอย่างเอาใจใส่ ดวงตาคู่นั้นจับจ้อง ไม่ยอมละไปไหนคล้ายกับคนละเมอ

แสงสว่างที่ทอขึ้นจับกลุ่มเมฆฉาบไล้บนใบหน้าได้รูป นัยน์ตาคนตรงหน้าสะท้อนแดดเห็นประกายสีน้ำตาลเจือจาง ดูอ่อนโยนไม่ต่างจากรอยยิ้มที่มีให้..ในเสี้ยวนาทีนั้น ความอุ่นซ่านในใจก็วาบขึ้น

อินทัชไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาก้มลงจูบพี่กุนต์ตอนไหน

“อรุณสวัสดิ์ครับ” เขาพูดชิดติดริมฝีปากนุ่ม จูบอีกครั้งแล้วกดปากเข้ากับแก้มเจ้าตัว

จมูกของกนธีขึ้นสีแดงเรื่อ เขามองเด็กที่ขยับเข้ามา “เก็บของหรือยัง”

“เก็บตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว..ตอนพี่หลับ” เขาตอบ “สามวันสองคืน เร็วเหมือนกันนะ”

“เอาไว้มาใหม่ก็ได้น่า” เขายกมือถือขึ้นถ่ายรูปพระอาทิตย์ดวงกลมโต แสงยังไม่จ้ามาก พอจะมองได้โดยไม่แสบตานัก “เอาล่ะ..กลับกันได้แล้ว เดี๋ยวจะสายไปมากกว่านี้”

กนธีหาวหวอด พึมพำกับตัวเองว่าต้องแวะซื้อกาแฟตอนเจอปั๊มน้ำมัน

อินทัชรั้งข้อมือคนที่ลุกขึ้นยืน เขามองตาฝ่ายตรงข้าม ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรจนอีกคนต้องออกปากถาม “เรื่องเมื่อวานที่คุยกัน ทิ้งไว้ที่นี่ได้ไหมครับ”

คนฟังนิ่งไปนิดหนึ่ง “ทำไมล่ะ”

“ไม่อยากให้พี่เก็บเอามาเป็นอารมณ์”

กนธีหัวเราะแผ่ว “เห็นพี่เป็นคนยังไง พี่แยกแยะเป็นหรอกน่า”

“ทิ้งไปเถอะครับ” อินทัชขอ “ผมจะรู้สึกยังไงกับใคร..มันไม่สำคัญ เพราะตอนนี้..ผมเป็นของพี่คนเดียว”

ได้ยินแบบนี้แล้วอดไม่ได้ ต้องก้มลงจูบหน้าผากเด็กดีของเขาให้ชื่นใจ

“ขอบคุณที่แคร์ความรู้สึกกัน” กนธีขยี้หัวเจ้าโอ๊ต “กลับบ้านกันเถอะ”

พวกเขามาถึงกรุงเทพตอนประมาณเที่ยงกว่า กนธีเลยเข้าบ้านใหญ่ก่อน จะได้ไปทักทายคุณยายกับเด็กๆ เขาซื้อของฝากมาเพียบ ทั้งของกิน ทั้งผลไม้ ทำเหมือนจะเอาไปเลี้ยงทั้งกองทัพ
   
“นี่..ระกำหวานกับสับปะรดสีทอง” กนธีให้แม่บ้านเอาไปปอก จะได้ขึ้นโต๊ะเย็นนี้ “กุ้งแห้ง เอาไว้ทำข้าวต้ม กะปิ ปลาสามรส สละลอยแก้ว ทุเรียนกวน ทุเรียนทอด กินให้อ้วนเป็นลูกฟุตบอลกันไปข้างเลย”
   
พวกแม่บ้านหัวเราะกันคิกคัก เวลาคุณกุนต์ไปต่างจังหวัดมักจะมีของฝากติดไม้ติดมือมาเสมอ ไม่เคยลืมนึกถึงพวกเธอเลย เอาตั้งแต่คนสวน คนขับรถ คนใช้ จนถึงคนครัว ล้วนได้ของใช้ของกินกันถ้วนหน้า 
   
“ซื้องอบมาด้วย” กนธีใส่โชว์แล้วเดินไปมา “เอ้า..ให้คนละใบ”
   
พวกหล่อนวี้ดว้าย งอบน้ำเชี่ยวเป็นสินค้าขึ้นชื่อของตราด รูปแบบสวยและทนทานดี
   
“ของฝากคุณพยาบาลก็มีนะครับ” เขายิ้มให้ เอาผลไม้กับของทะเลแห้งใส่ถุงให้เธอ
   
อินทัชมองแล้วหลุดยิ้ม ไม่สงสัยเลยว่าทำไมพี่กุนต์เป็นที่รักของใครต่อใคร ไม่ใช่ว่าเจ้าตัวใช้เงินซื้อคน แต่เป็นเพราะการมีใจจะนึกถึงคนที่ทำงานให้โดยไม่คิดเล็กคิดน้อยว่าอีกฝ่ายเป็นแค่คนรับใช้หรือคนที่จ้างมาต่างหาก
   
“ของเด็กๆ มีพวกของที่ระลึกทำจากเปลือกหอยนะครับ” กนธีนั่งยองๆลง กอดอ้นกับอุ้มไปคนละหนุบสองหนุบ “พี่ซื้อฝากเพื่อนๆของเราด้วย พอเปิดเทอมก็เอาไปฝากเพื่อนนะ ผูกมิตรกันเอาไว้ จะได้ช่วยเหลือกัน”
   
“ขอบคุณคร้าบ” สองหน่อยกถุงออกไปรื้อดูของด้านใน
   
ยายนั่งยิ้ม ของฝากในจังหวัดไม่มีอะไรที่เหมาะกับแก อาหารที่พอจะกินได้ก็ส่งให้คนครัวโดยตรงเพื่อจะทำอาหารแต่ละมื้อให้แล้ว ผลไม้อื่นๆก็หวานเกิน หลานกุนต์ของแกเลยแวะห้าง ซื้อเชอร์รี่แดงนิวซีแลนด์กับสตรอว์เบอร์รี่เกาหลีมาฝากหลายกล่อง ซ้ำยังมีพวกน้ำสมุนไพรจากโครงการหลวงมาให้อีก
   
“มันแพงเกินไปนะตาหนู” แกได้ยินเจ้าโอ๊ตกระซิบราคาแล้วไม่กล้าเอาเข้าปากเลย
   
“นานๆซื้อทีครับ ไม่เป็นไรหรอก” กนธีไม่ได้กินอยู่แล้ว เขาชอบกินเงาะ มังคุดกับฝรั่ง ผลไม้เมืองไทยนี่แหละอร่อยสุด “เดี๋ยวให้เด็กเอาไปล้างให้ แล้วคุณยายทานหลังมื้อเย็นนะครับ”
   
“รบกวนอยู่เรื่อยเลยพ่อคุณเอ๊ย” แกยกมือไหว้ ทำเอาคนตรงหน้ารีบจับห้ามแทบไม่ทัน
   
กนธีหันมองนาฬิกา เห็นว่าบ่ายกว่าแล้วเลยเรียกให้อินทัชเข้าร้านกับเขา แต่ยังไม่ลืมหันมาบอกคนในบ้านให้ดูแลคุณยายกับเด็กๆให้ดี วันนี้ให้เปลี่ยนบรรยากาศออกไปทานข้าวในสวนบ้าง จะได้สดชื่น ไม่อุดอู้นัก
   
“ไม่อยู่กินด้วยกันหรอกหรือตาหนูกุนต์” ยายไม่เจอหน้าอยู่สามวันเลยคิดถึง สำหรับเจ้าโอ๊ตน่ะแกเบื่อหน้าแล้ว ตอนนี้เห่อหลานคนใหม่มากกว่า
    
“ผมต้องเข้าไปคุมร้านน่ะครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ” เขาจับแขนแก “เอาไว้พรุ่งนี้ผมกับโอ๊ตจะอยู่ทั้งวันเลย”
   
“พรุ่งนี้ว่ายน้ำกับหนูน้า” น้องอุ้มเข้ามาปะเหลาะ
   
“ระบายสีกับอ้นด้วย~”
   
อินทัชได้แต่ส่ายหน้า เขาเป็นหมาหัวเน่าเกือบจะสมบูรณ์แล้วเนี่ย
   
กนธีเกี่ยวก้อยสัญญากับเด็กๆแล้วปลีกตัวมาขึ้นรถ หน้าตามีความสุขจนคนที่เดินตามอดมันเขี้ยวไม่ได้
   
“ขอชื่นใจตามประสาคนแก่หน่อยเถอะ” เขาอมยิ้ม “สามปีแล้วโอ๊ต..ที่บ้านนี้ไม่ได้มีคนอยู่กันเยอะ ไม่ได้มีเสียงหัวเราะ ไม่ได้อบอุ่นอย่างที่เห็น”
   
อินทัชไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะรู้ว่าพี่กุนต์เหงาแค่ไหน ต่อให้มีเพื่อนมากมาย คนเหล่านั้นก็ทดแทนคำว่า ‘ครอบครัว’ ไม่ได้
   
เด็กหนุ่มกุมมือคนที่กำลังวุ่นวายอยู่ในรถ พี่กุนต์ชะงัก หันมามอง
   
“สามปีที่ผ่านมา ผมไม่รู้” เขาพึมพำ “แต่ตอนนี้ พี่มีพวกผมอยู่ด้วยนะ”
   
กนธีนิ่งไปอึดใจก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา “ขอบคุณนะครับ..พี่โอ๊ต”
   
อินทัชหัวเราะในลำคอ “ด้วยความยินดีครับ..หนูกุนต์”
   
“เดี๋ยวเตะให้น่วมเลยนี่” คนอายุมากกว่าทำหน้าขึงขัง กลบสีหน้าเก้อเขินของตน 
   
“เตะก็ส่วนเตะ อย่าทำหูแดงใส่สิครับ”
   
“เงียบน่า!”

.

.

.


ใช้เวลาไม่นาน กนธีก็มาถึงร้านอาหารที่ร่วมหุ้นกับคุณไผท อินทัชกำลังเตรียมเพลงที่จะร้องคืนนี้ เขาเปิดมือถือเลือกเพลงสากลและฮัมคลอ
   
ชายหนุ่มจอดรถในที่ประจำ พอดับเครื่องยนต์ ยังไม่ทันได้ปลดเบลท์ หน้าต่างด้านข้างก็ถูกเคาะ คนสองคนในรถชะงัก เพราะผู้ชายตัวโตที่มาทักทายถึงในลานจอดก็คือคนที่น่าจะกลับปากช่องไปแล้ว
   
“คุณไผท..”
   
อินทัชหน้าตึง รู้สึกหัวเสียขึ้นมาทันควัน แต่ต้องจำใจยกมือไหว้เพราะอีกฝ่ายอายุมากกว่า ทั้งที่ปกติแล้วตามนิสัยเขา คนแก่แบบไร้คุณภาพ คือเพิ่มแค่วัย วุฒิภาวะไม่ค่อยมี เขาไม่ยอมไหว้ให้เสียเวลาแน่ นี่เห็นแก่พี่กุนต์ต่างหาก
   
“ไหนว่ากลับแล้วไงครับ” กนธีล็อครถพลางยิ้มทักทาย   
   
“ผมไม่ได้บอกว่ากลับแล้วนะ” ไผทเล่นลิ้น “ผมแค่บอกคุณว่าจะกลับต่างหาก..แต่ว่าเกิดเปลี่ยนใจนิดหน่อย” ประโยคหลัง เขาปรายตามองเด็กหนุ่มที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ นั่นแหละ..จุดประสงค์ที่ทำให้เขายังอยู่
   
คิดว่าเขาไม่รู้หรือว่าสองคนนี้ไปทำอะไรกันที่เกาะช้าง คนรับเลี้ยงกับเด็กในอุปการะ ใช้เวลาร่วมกันสองต่อสอง..คงจะนอนกอดกันเฉยๆหรอก
   
ไผทชอบกนธี ชอบด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง และเขาก็ตั้งใจตั้งแต่คราวแรกที่ได้เจอกัน ว่าเขาจะต้องเข้าหาคนๆนี้ให้ได้
   
ตอนแรกที่รู้ข่าวพูดคุยวงในว่ากนธีชอบคบหาเด็กที่เพิ่งทำงานหรือยังเรียนมหาวิทยาลัย เขาเกือบคิดว่าตนแก่เกินไปแล้วเชียว หากมาคิดดูดีๆ ภาษีเขาเยอะกว่าไอ้พวกตัวเปล่าเล่าเปลือย เขาไม่ใช่พวกมาโพลนๆ ดังนั้น คุณกุนต์น่าจะสนใจเขาบ้าง เขาเลยตัดสินใจเดินหน้าทันที

..ไม่คิดเลยว่าช้าเกินไป..
   
ยังไงก็เถอะ ถ้าดูจากสถิติการคบหาของกนธีกับเด็กแต่ละคน เขาคิดว่าไอ้หมอนี่ก็คงจะสำคัญตัว ลอยหน้าลอยตาอยู่ข้างคุณกุนต์ได้ไม่นานนัก
   
“ทำไมล่ะครับ ห่วงร้านหรือ” กนธีนึกขัน เดินคู่กับอีกฝ่าย
   
“ไม่ได้ห่วงหรอก ผมวางใจอยู่แล้วเพราะมีคุณเป็นหุ้นส่วน” ไผทหัวเราะ “พอดีว่าไปได้ของดีมา อยากให้ช่วยดู” ผายมือไปทางห้องทำงานบนชั้นสอง 

กนธีหันมองอินทัชที่เดินตาม เขาพยักหน้าให้เด็กไปทำหน้าที่ของตน

“เดี๋ยวพี่ลงไปนั่งฟัง” เขายิ้มให้กำลังใจ “ทำงานวันแรก..สู้ๆนะ”

ไผททำทีว่าเพิ่งนึกขึ้นได้ “ไอ้หนูต้องไปร้องเพลงนี่นา ยังไงก็พยายามเข้าล่ะ อย่าทำเสียงหลงจนแขกวิ่งหนีไปก่อน ทำแขกหาย เงินเดือนลดแน่”

“คงมีให้ลดอยู่หรอก”  อินทัชเหยียดปาก พึมพำออกมา แต่พอพี่กุนต์มองปราม เขาก็คลายสีหน้าไม่พอใจลง ยิ้มให้ผู้ปกครองของเขาแล้วโน้มเข้าไปหา เปิดปากกระซิบ “ผมจะทำให้ดีที่สุด..เพื่อพี่นะ”

ไผทหรี่ตามอง เขารู้ว่าไอ้เด็กเวรนี่ตั้งใจยั่วอารมณ์เลยแสร้งพูด “เด็กมันแค่ไปร้องเพลง ไม่ได้ไปออกรบนะคุณกุนต์ ให้กำลังใจแบบนี้ผมอิจฉาจัง”

กนธีหัวเราะ เป็นฝ่ายเดินนำไปที่ห้องโดยไม่รู้ว่าเพื่อนใหม่ของเขาหันมาทางเจ้าโอ๊ต จงใจประกาศโจ่งแจ้งว่ากำลังรุกเข้าหาหุ้นส่วนของตน

ใครอีกคนได้แต่ข่มความหงุดหงิด มองตามคนสองคนแทบไม่วางตา

พอขึ้นมาถึงชั้นสอง ไผทก็เชิญให้กนธีนั่งที่โต๊ะทำงานและผละไปเปิดม่านหน้าต่าง จากตรงนี้มองลงไปจะเห็นระเบียงร้าน ตรงนั้นมีเวทีกลางแจ้งติดกับฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา

“คุณจะได้เห็นน้องมัน” เขาบอกเหมือนหวังดี แต่จริงๆแล้วจงใจให้มันมองขึ้นมาเห็นในห้องมากกว่า

กนธีนั่งยิ้ม มองคนที่เดินไปเปิดเซฟ “ของดีที่ว่าคืออะไรครับ”

ไผทหยิบกล่องพลาสติกสีขาวอันเล็กกว่าฝ่ามือออกมา ด้านในมีทับทิมดิบพม่าผ่านการเจียระไนแล้ววางอยู่บนสำลี คะเนจำนวนกะรัตน่าจะเอาเรื่อง

“ไปได้มาจากไหนครับเนี่ย” เขาไม่ได้เล่นอัญมณี แต่ก็รู้อยู่ว่าแพงแน่ พอหยิบขึ้นมาส่องกับไฟ จะเห็นแสงสะท้อนเป็นประกายรูปดาวเกินหกแฉก

“คนรู้จักที่แม่สอดเอามาขายให้ เดี๋ยวนี้หาไม่ได้แล้วนะคุณ”

“จะเอาไปทำอะไรครับ แหวนหมั้นสู่ขอสาวหรือ” กนธีแหย่ “เรื่องพลอยผมไม่สันทัด แต่ถ้าถามหาร้านเครื่องเพชร ผมพอจะบอกร้านได้อยู่”

ไผทหัวเราะ นั่งบนโต๊ะหมิ่นๆ “ชอบไหม”

กนธีนิ่งไปครู่ “อะไรครับ”

“ทับทิมเม็ดนี้น่ะ ชอบไหม..” เขายิ้ม “ผมซื้อให้คุณ”

“เฮ้ย..ผมรับไม่ได้” เขาวางมันลง “คุณจะให้เนื่องในโอกาสอะไรล่ะ”

“วันเกิดคุณไง”

“ยังไม่ถึงเลยครับ” กนธีส่ายหัว “มันแพงเกินไป แล้วผมก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรด้วย คุณเก็บไว้รอทำแหวนแต่งงานในอนาคตเถอะ”

“คุณไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่” ไผทยิ้มบาง “ว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิง”

คนฟังเงียบไปอึดใจหนึ่ง จากนั้นถึงได้กระแอมแก้เก้อ แน่ล่ะว่าเขารู้กระทั่งว่าคุณไผทกำลังเข้าหา เขาถึงได้เบี่ยงประเด็นให้อีกฝ่ายมองคนอื่น

“จะยังไงก็แล้วแต่เถอะ..ผมรับไม่ได้จริงๆ” เขาดึงเรื่องกลับมาที่เดิม

“ผมไม่ได้ชอบผู้หญิง” ไผทยังย้ำ “และถ้าคุณไม่ได้ปิดหูปิดตาเกินไป ผมคิดว่าผมบอกใบ้อะไรไปหลายอย่างแล้วนะ”

“คุณไท..” กนธีเงยหน้ามอง “พวกเราไม่ได้อายุน้อยๆกันแล้วนะ”

“แล้วไง?” ร่างสูงเอื้อมมือไปจับแขนอีกฝ่าย

กนธีนิ่วหน้า ยกมือห้าม “คุณไท..เอามือออกก่อน”

ไผทเพิ่งสังเกตว่าภายใต้เสื้อเชิ้ตแขนยาวนั้น มีรอยนูนที่น่าจะเป็นผ้าก๊อซปิดอยู่ เขาชะงัก “เป็นอะไร มีแผลหรือ ขอผมดูหน่อย”

“ไม่เป็นไรๆ” เขาหัวเราะเฝื่อน “แค่อุบัติเหตุนิดเดียว”

ตั้งแต่ถึงกรุงเทพ เขายังไม่ได้แวะเข้าไปหาหมอเลย แค่ทำแผลตามมีตามเกิดเมื่อช่วงเช้าไปเท่านั้น ผ่านมาหนึ่งวัน ดูเหมือนว่าตรงที่ฟาดกับก้อนหินจะม่วงช้ำ มีรอยเขียวเป็นจ้ำอยู่ด้วย

“คุณกุนต์อย่าดื้อ” ไผทดุ “หัวโค้งนี่มีคลินิก ผมจะพาไป”

“ค่อยไปแถวบ้านก็ได้ครับ” กนธีพึมพำ

“ดึงแขนเสื้อขึ้นหน่อย” เขาน่าจะเห็นแต่แรกว่าวันนี้เชิ้ตของคุณกุนต์ตัวใหญ่ผิดไซส์ เพราะถ้าใส่พอดีแขนมาก มันก็จะเสียดสีกับแผลไปด้วย

“คุณทำเป็นหรือ” เขายอมถลกแขนเสื้อขึ้น มองตามคนที่ผละไปรื้อค้นกล่องยาประจำบ้าน “ผมทำเองได้ ขอแค่กระจก”

“ผมเนี่ยแหละกระจก” ไผทกลับมาที่โต๊ะ “อย่าดูถูกไอ้หนุ่มบ้านนอกอย่างผมเชียวนา สมัยเด็กๆเนี่ย วีรกรรมหัวร้างข้างแตกตลอด”

“ผมไม่แปลกใจ” กนธีหัวเราะ “ดูท่าจะซนเอาเรื่องเหมือนกัน”

“ยิงนกตกปลา กัดกับหมา ด่ากับคน ผมกลัวที่ไหน” ไผทยักไหล่ ค่อยๆแกะผ้าก๊อซออก เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าแขนคุณกุนต์เป็นรอยช้ำวงใหญ่

“ผมเคยแค่หัวแตกเอง”

“ดีแล้วครับ เจ็บตัวไม่ใช่เรื่องสนุก” เขาลงมือทำความสะอาดให้อย่างเบาแรง “ถ้าเจ็บก็บอกนะคุณ ไม่ก็ชกผมเข้ามาได้เลย”

กนธีกลั้นขำ กำลังนึกภาพคุณไผทกัดกับหมาค้างอยู่

“เล่าได้หรือยังครับว่าไปทำอะไรมา”

“ลื่นล้มตรงแนวหินน่ะครับ เนี่ยแหละ..คนแก่ ขาไม่แข็งแรง”

“คุณไม่แก่สักหน่อย อายุมันแค่ตัวเลข” ไผทพึมพำ เช็ดแอลกอฮอล์รอบรอยกรีด “คนแก่ที่ไหนจะดูดีขนาดนี้”

“ยอผมก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกน่า” กนธีว่ายิ้มๆ

“คนอย่างผมไม่จำเป็นต้องยอใคร ก็แค่คิดอะไรแล้วพูดออกมาตามนั้น”

คนฟังได้แต่ยิ้มจาง คุณไทแทบไม่เว้นช่วงให้เขาเลย

“น่าเสียดายนะ ถ้าผมอยู่ด้วย ผมจะไม่ยอมให้คุณล้มลงไปแบบนั้น”

กนธีส่ายหัว “คนจะได้แผลมันก็ต้องได้ครับ คิดอะไรมาก”

“ก็บอกแล้วไง ถ้าผมอยู่ด้วย..” เขาเหลือบตาขึ้นมอง สีหน้าจริงจัง “ผมจะไม่ยอมให้คุณเจ็บตัว..จะดูแลคุณให้เต็มที่” ไม่เหมือนไอ้เด็กเมื่อวานซืนหรอก มันอยู่กับคุณกุนต์ประสาอะไร ทำให้เจ็บได้ขนาดนี้

“ขอรับน้ำใจไว้ก็แล้วกันนะครับ” กนธียิ้มให้

มีเสียงดนตรีดังแว่วขึ้นมา เขาหันไปมอง เห็นว่าอินทัชขึ้นร้องเพลงแล้ว ชายหนุ่มชูนิ้วโป้งให้กำลังใจ และก็ได้รอยยิ้มจากเจ้าโอ๊ตส่งกลับมา

ไผทหน้าบึ้งตึง แต่ยังคงตั้งอกตั้งใจทำแผลต่อไป

“วันเกิดคุณ..ถ้าว่างล่ะก็ ไปเที่ยวบ้านผมไหม”

กนธีหันกลับ “บ้านคุณ?”

“ที่ติดกับไร่คุณ” เขาค่อยๆแต้มยาลงไปเชื่องช้า ถ่วงเวลาให้ยืดยาว “มีแต่ผมลงมากรุงเทพ คุณไม่เห็นขึ้นไปเที่ยวปากช่องบ้างเลย”

“ผมกลัวแม่วัวของคุณจะผูกใจเจ็บน่ะ”

ไผทหัวเราะ นึกมาถึงตรงนี้ เขายังสบถด่าไอ้น้องชายตัวเอ้ของคุณกุนต์ไม่หาย มันตาบอดหรือไง วัวทั้งตัวดันชนเข้าเต็มรัก แต่อย่างว่า ใส่แว่นตาดำปึ้ดเหมือนรอจ้องสุริยคราสแบบนั้น เขาไม่แปลกใจที่มันจะเซ่อติดหมัด

“แม่เนื้อทองเขาคงให้อภัยแล้วล่ะครับ”

กนธีนึกขัน อดเอ็นดูชื่อแม่วัวของคุณไทไม่ได้ “ผมเคยมีหมาชื่อกระถิน”

“ผมก็เคยเลี้ยงปลากัดชื่อนายละมุนกับนางละไม”

ชายหนุ่มหัวเราะจนน้ำตาซึม “ยังมีตัวไหนอีกไหมครับ”

“ไก่ชน..” ไผทบอก “ชื่อคุณจงอยทอง ร้อยเวที”

“ชนะร้อยเวที?”

“แพ้ร้อยเวที เลยจับถอนขนลงหม้อทำต้มยำไปแล้ว” เห็นคุณกุนต์ตาโต เขาก็พูดแก้ “ล้อเล่นครับ..ยังอยู่ดีมีสุขจนแก่ตายไปเองนั่นแหละ”

“คุณซนน่าดูเลยนะ พ่อแม่ไม่ปวดหัวแย่หรือ”

“ไม่มีครับ” ไผทพูดเสียงเรียบ “ผมโตมากับมูลนิธิ โชคช่วยที่มีคนใจดีอุปการะเงินให้”

กนธีเงียบกริบ ไม่ได้พูดต่อกระทั่งอีกฝ่ายทำแผลให้จนเสร็จ พอจะผละออก เขาก็คว้าแขนเอาไว้ “ขอโทษที่ทำให้นึกถึงเรื่องเก่านะครับ”

ร่างสูงยิ้มจาง “คนเราทิ้งอดีตไม่ได้หรอกคุณ ผมมีวันนี้เพราะเรื่องเก่าๆมันช่วยผลักดัน และผมก็ภูมิใจไปกับมันมาก แค่ว่าไม่ได้เอาไปเล่าให้ใครฟังไปทั่ว แต่ถ้ามีใครถาม ผมก็พร้อมจะเล่าแบบไม่อาย”

“ผมชอบคุณก็ตรงนี้” เขาสัมผัสมือที่หยาบกร้านของคนตรงหน้า “ชอบคุณที่ความพยายาม”

“ชอบตรงอื่นบ้างไม่ได้หรือ” ไผทเท้าแขนกับขอบโต๊ะ ยื่นหน้าเข้ามาหา

“โธ่..คุณไท” กนธีหัวเราะกลบเกลื่อน เบนสายตาไปทางระเบียงริมน้ำ ถ้าเขาตาไม่ฝาด คิดว่าเห็นเจ้าโอ๊ตจ้องมาอยู่ก่อนแล้ว

เขาเป็นคนออกกฎเรื่องความซื่อสัตย์ ดังนั้น มันคงไม่ดีนักถ้าจะทำตัวให้น่าระแวงเสียเอง มันไม่ใช่เรื่องของความรักหรอก แต่มันคือเรื่องของการให้ความเคารพและการให้เกียรติคู่ในปัจจุบันของตนต่างหาก

“ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยทำแผลให้”

“ได้เสมอ”


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 03-10-2016 00:18:47

หลังแยกจากทั้งสองคน อินทัชก็ขึ้นเวที วันนี้เขาไม่ค่อยจะอยากร้องเพลงนัก แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ เด็กหนุ่มเลือกเพลงที่ฟังแล้วน่าจะเจริญอาหารที่สุด ในขณะที่คนร้องอย่างเขารู้สึกปวดท้องจนอารมณ์ขุ่นมัวตั้งแต่ก้าวเข้ามาในร้าน
   
ดวงตาคมกล้าปรายมองไปยังห้องกระจกบนชั้นสอง ตรงนั้นเป็นห้องส่วนตัวของผู้จัดการร้าน ปกติจะปิดม่านไว้ตลอด น่าแปลกที่วันนี้ ดูเหมือนว่าจะมีคน ‘จงใจ’ เปิดไว้อ้าซ่า
   
มีแขกยื่นขอเพลง เขายิ้มรับ ดึงความสนใจของตนกลับมาที่ลูกค้า เขาพูดทักทายก่อนจะเริ่มดนตรี วันนี้อากาศดี ไม่ควรทำให้ใจร้อนโดยใช่เหตุ
   
“I heard she sang a good song. I heard she had a style. And so I came to see her to listen for a while.”

เขาดีดกีตาร์ตามทำนองเพลง เสียงของมันแว่วหวาน ดังคลอไปกับสายลมอบอุ่นของช่วงเย็นย่ำ น้ำในเจ้าพระยาไหวเพื่อม
อินทัชยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงคลื่นลมทะเลที่ได้เจอ

“And there she was this young girl. Stranger to my eyes.” เขาหลับตาลง ทอดอารมณ์ตามดนตรี “Strumming my pain with her fingers. Singing my life with her words.”

“Killing me softly with her song. Killing me softly with her song. Telling my whole life with her words.” เขาทอดเสียงนุ่ม “Killing me softly with her song.” 

ปลายนิ้วเรียวยาวพลิ้วไหวไปตามเส้นสาย เสียงกีต้าร์โปร่งดังกังวาน แขกทุกคนหันมาฟังอย่างตั้งใจ ไม่มีใครพูดคุยกันสักคน

“I felt all flushed with fever. Embarassed by the crowd. I felt she found my letters. And read each one out loud” เสียงทุ้มต่ำร้อง

อินทัชลืมตาขึ้น ยิ้มให้แขก

“I prayed that she would finish. But she just kept right on.”

เงาของคุณไผทจากตรงหน้าต่างทำเอาเขาชะงักไปเสี้ยววินาที หมอนั่นจับแขนพี่กุนต์ พี่เขาดูจะเจ็บ หมอนั่นทำท่าตื๊อ กระทั่งเจ้าตัวต้องถลกแขนเสื้อ

“Strumming my pain with her fingers. Singing my life with her words.” เขาพยายามคุมสมาธิ แต่สายตาก็ไพล่ไปมองอยู่เรื่อย “Killing me softly with her song. Killing me softly with her song.”

คุณไผทหายไปจากหน้าต่าง ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกล่องยา คราวนี้ความไม่พอใจแล่นวาบ จะทำแผลให้? มันใช่หน้าที่หรือไงกัน!

“Telling my whole life with her words.” เขาข่มใจร้องให้จบเพลง “Killing me softly with her song.” 
   
อินทัชเห็นคุณไผทพูดไม่หยุด เห็นมันทำมือทำไม้เหมือนกำลังเล่าเรื่อง เห็นพี่กุนต์ยิ้ม หัวเราะ และโต้ตอบกลับไปราวกับสนิทสนมกันมานาน

..เขาเห็นความใกล้ชิดนั่น..ที่ทำให้รู้สึกขุ่นมัว..
   
ร่างสูงขมวดคิ้ว เขาเล่นผิดทำนองไปนิดหนึ่งแต่ยังกลบเกลื่อนได้
   
..แย่ชะมัด..เป็นแบบนี้คงไม่ไหวจริงๆ..
   
Killing me softly จบลง แขกในร้านปรบมือให้ พนักงานเสิร์ฟรับทิปและยื่นกระดาษขอเพลงจากลูกค้า ส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่หรือคนที่อายุเยอะแล้ว เพลงที่ขอเลยเป็นเพลงดังในอดีตที่เขารู้จัก
   
“เพลงต่อไป คุณผู้ชายทางโต๊ะริม” อินทัชดึงความสนใจกลับมา เขามองไปยังคุณปู่วัยหกสิบกว่าที่โบกมือให้ “มอบให้ภรรยาสุดที่รักของเขานะครับ” ทางนั้นยิ้มให้คุณยายที่มาดินเนอร์กันสองต่อสอง “Love me tender”
   
เขามีความสุขกับการร้องเพลง ทั้งยังไม่เคยคิดเลยว่ามันคือการทำงาน แต่วันนี้เขาไม่ค่อยจะลื่นไหลไปตามดนตรีเท่าไรนัก จะโทษใคร ถ้าไม่ใช่เพราะตัวการที่เขารำคาญน้ำหน้านั่น
   
อินทัชเอาหัวเป็นประกัน คุณไผทไม่ยอมกลับปากช่องตามที่โทรบอก เพราะจงใจจะอยู่รอเจอพี่กุนต์แน่
   
..เกลียดขี้หน้ามันเป็นบ้า..

.

.

.


หลังเลิกงานตอนสี่ทุ่ม กนธีรอรับอินทัชกลับบ้านด้วยกัน เด็กหนุ่มดูนิ่งเงียบ ไม่ค่อยพูดจานักตลอดทาง เขาขับรถตอนดึก บางทีก็อยากได้เพื่อนคุยบ้าง
   
“เป็นไง วันแรกโอเคไหม”
   
อินทัชพยักหน้ารับ “เรื่อยๆครับ ร้องผิดคีย์ไปนิด”
   
“อ้าว..” กนธีหัวเราะ “เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก ไมค์ยังไม่ชิน กีต้าร์ก็ไม่ใช่ของเรา” เขานึกขึ้นได้ “นั่นสินะ..ไปซื้อกีต้าร์คู่ใจสักตัวกันไหม”
   
“ไม่เป็นไรครับ”
   
ชายหนุ่มหันมามอง สัมผัสได้ถึงอารมณ์ตึงๆของอีกคน
   
“ง่วงหรือ นอนก่อนก็ได้ ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก”
   
อินทัชทำตาม เขากอดอก เอนหัวไปอีกด้านของเบาะ เสียงพูดคุยในรถเงียบลงไป กนธีเห็นน้องทำท่าเหมือนหนาวเลยเบาแอร์ให้และดึงเสื้อคลุมมาห่ม
   
เขาเปิดเพลงคลอแผ่วเบา เลือกคลื่นเพลงสากลเก่าๆ เขากับโอ๊ตชอบฟังเพลงแนวเดียวกัน สเปคเหมือนแบบนี้ ไปด้วยกันได้นาน
   
กนธีฮัมเพลงในลำคอ ช่วงที่รถติด เขาหันมามองคนข้างกาย เสื้อที่ห่มให้เลื่อนหล่น เขาเลยเอื้อมไปดึงขึ้นและปัดปอยผมบนหน้าผากให้เด็ก
   
อินทัชหันมา ดวงตาสีเข้มจ้องมอง ไม่มีวี่แววของคนเพิ่งตื่น
   
“ไม่ได้หลับหรอกหรือ” กนธียิ้ม “ไม่ต้องฝืนนะ วันนี้เดินทางเหนื่อย”
   
เด็กหนุ่มได้ยินคำพูดแสดงความห่วงใยก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ คนๆนี้มีแก่ใจถามไถ่เขาตลอด ทั้งที่วันนี้พี่กุนต์ต่างหากที่น่าจะเหนื่อยกว่าแต่เขากลับมองข้ามเสียนี่ อยากถามตัวเองเหมือนกันว่าจะขุ่นใจไปทำไมกับไอ้แค่กลิ่นน้ำหอมของคุณไผทที่ลอยอยู่รอบตัวพี่กุนต์
   
เขาควรจะสนใจและใส่ใจอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ต่างหาก ถ้าเขาไม่ลืมพาพี่กุนต์ไปคลินิก คุณไผทจะเข้ามายุ่มย่ามได้หรือ

“แวะโรงพยาบาลไหมครับ”   

กนธีเห็นว่าน้องมันดูโอเคขึ้นก็ใจชื้น “ไม่เป็นไร เปลี่ยนผ้าก๊อซแล้ว”

เขาคิดว่าเด็กคงจะเหนื่อย ถูกลากไปนู่นมานี่แล้วยังต้องทำงานบริการคนอื่นอีก รีบพากลับบ้านไปนอนจะดีกว่า

อินทัชฟังแล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นทันควัน “ทำแผลห่วยแบบนั้น ถูกวิธีหรือเปล่าก็ไม่รู้ พี่ไม่กลัวแผลอักเสบหรือไงครับ”

“ไม่หรอก คุณไทเขาทำเก่งอยู่” เขามองไฟเขียว “พรุ่งนี้ค่อยไปหาหมอ”
   
ร่างสูงอดงุ่นง่านในใจไม่ได้แต่ก็พยายามวางเฉย เขาทำได้แค่หุบปากของตนแล้วนั่งนิ่ง เพราะหากให้พูดอะไรออกมาตอนนี้ ได้ก่นด่าบุคคลที่สามแน่
   
..อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่..มีหรือจะไม่รู้จุดประสงค์มัน..
   
พวกเขาถึงบ้านตอนห้าทุ่มกว่า กนธีดูเพลียๆเพราะวันนี้ขับรถตลอดทั้งวัน พอจอดรถเรียบร้อย เขาก็แทบคลานขึ้นบันได
   
“พี่กุนต์..” อินทัชเข้ามาจับแขน “ไหวไหม”
   
“ยังโอเค แค่ง่วงตาจะปิดน่ะ” กนธีหัวเราะ “ไปเรา..ไปอาบน้ำ พี่จะนอนแล้ว ใช้ห้องแขกก็ได้ จะได้ไม่ต้องรอ”
   
เขาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ไม่อยากทำให้อีกคนเหนื่อยไปมากกว่านี้
   
กนธีหาวหวอด ปีนขึ้นบันไดแล้วเข้าไปจัดแจงธุระส่วนตัวด้วยความรวดเร็ว พอหัวถึงหมอน เขาก็ผล็อยหลับ แทบไม่รู้สึกเลยว่าฟูกนอนด้านข้างยุบลงมา พอปลายเท้าอุ่นๆแตะช่วงขา เขาถึงได้ปรือตาขึ้นมอง
   
“อ้อ..โอ๊ต..” เขาพลิกนอนตะแคง “ฝันดีนะ”
   
อินทัชมองคนที่หลับตานิ่ง เขาค่อยๆสอดตัวลงใต้ผ้าห่มแล้วก้มลงใกล้ อะไรบางอย่างดลใจให้จูบบนแก้ม คนอายุมากกว่าขยับเล็กน้อยแล้วหลับลึก
   
อันที่จริงคืนนี้..อินทัชตั้งใจว่าจะขอมีอะไรกับพี่กุนต์อีก แต่ติดที่พวกเขาเหนื่อยเกินไป เด็กหนุ่มเลยล้มตัวลงนอนซ้อนหลัง วางแขนกอดก่ายช่วงเอว ดึงตัวอีกคนเข้ามาชิดแผ่นอก กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่ทำให้ใจสงบลงอย่างง่ายดาย
   
“ฝันดีครับ..”

......................................................................................

หูยย ครั้งแรกที่ได้ 3 ท่อน ก๊ากกก

เค้าแอบเห็นชื่อพี่กุนต์กับเรื่องนี้ ขอบคุณน้าา  :hao5:  :-[   :o8: 

ปล. ฟัง Killing me softly ของ Andy Williams แล้วค้างในหัวมากก
ต้องลบด้วยเพลง พี่บุญน้อย ของพี่ก็อต จักรพรรณ์ /มันช่างย้อนแย้งเหลือเกิน

ปลล. เพื่อนเค้าบอกว่าอ่านนิยายเค้าแล้ว ตอนที่ยังไม่เจอตัว นึกว่าเป็นลุงแก่ๆเขียน /เดี๋ยวนะะะ  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 03-10-2016 00:34:13

พี่กุนต์ ๆ ๆ น่ารักอะไรเบอร์นี้

โอ๊ตยังเด็กนะ ต่อให้ปากกัดตีนถีบมาเรื่องงานมากมาย แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็อายุ 19-20 ปี ยังอ่อนด้อยประสบการณ์เรื่องความสัมพันธ์  ความละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกของคนอื่น และเรื่องงาบพี่กุนต์....เอิ่ม....

ดังนั้น พี่กุนต์ต้องสอนน้องนะ สอนจนแก่หง่อมกันไปเลย

ส่วนคุณไทคนเจ้าเล่ห์ปล่อยแกไปเถอะ เขี้ยวลากดินแล้ว 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: KaorPaor ที่ 03-10-2016 00:34:29

จิ่มไว้ก่อนนอน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: jungjiyoo ที่ 03-10-2016 00:37:52

ฮรือออออ คุ้มที่มารีเฟรชรอทุกคืนจริงๆ พิกุนต์มาแล้ววววววว ทูนหัวของบ่าว >\\\<   แอบชอบเวลาหึงค่ะให้เด็กหึงเยอะๆ  มันก๊าวใจดีเลื๊อเกินนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-10-2016 00:53:45

ตอนนี้ต่ผัดไททำดี ตรงที่ยังอยู่ให้เด็กหึงนี่แหละ หึๆๆๆ ซาดิสต์ชอบเห็นเด็กเจ็บปวด
ก็อยากปากแข็งเองนิ พอเห็รผัดไทปุ๊บ โอ๊ตรมเสียปั๊บ สะใจ ขำอ่ะขำ
ตอนเช้าบรรยากาศดีๆ โอ๊ตพูดเรื่องเมื่อวานไมว้า มันจี๊ดนะมันจี๊ดดดดดด พยายามจะลืมอยู่เนี่ย
แต่ที่จริงนางก็ดี พยายามจะลบล้าง แต่มันไม่ทันแล้วไง พี่กุนต์น่ะเขาดี ยอมรับได้ แต่คนอ่านไม่โอเคค่ะ
กร้ากกกก บางทีก็ขำในความอินของตัวเองนะ พรุ่งนี้จะได้อยู่บ้านกันมั้ยน้า จะมีตัวแทรกไหม
หอมแก้มตอนเค้าไม่รู้สึกตัวเขาเรียกว่ารักป่ะโอ๊ต
พี่กุนต์ซื้อของฝากทุกคนเลย น่ารักมากอ่ะ น่ารักที่สุด รักเธอ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 03-10-2016 01:00:04

กลับจากฮันนีมูน ชายทะเล สักทีสินะ   //กอดข้าวปั้น  :กอด1:
 

พี่กุนต์ เสน่ห์แรงจริงๆๆๆๆ  ใครๆ ก้อรัก ก้อหลง :o8:    ขอฉากหวานๆๆ service ได้อีกๆๆๆ นะ


ไอ่ โอ๊ตเอ๊ย   ตายแน่ๆๆ คู่แข่ง เอาจริงแล้ว ...คุณไผท รุกไม่ธรรมดาจริงๆๆ :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 03-10-2016 01:03:01

ไม่เอาโอ๊ตไม่เป็นหมาหวงก้างดิ
คุณผไทเค้าเริ่มชัดเจนขึ้นแล้วนะ โอ๊ตแกจะเอาไง สู้ไม่สู้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 03-10-2016 01:04:18

หุ้ย! หงุดหงิด แทนโอ๊ต คุณผไทอย่ามายุ่งกะพี่กุนต์นะ! ชิ! :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 03-10-2016 01:08:53

ไผทรุกแรง
โอ๊ตหึงตาลายแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 03-10-2016 01:21:27

โอ้ยยยยย...อยากเก็บพี่กุนต์เอาไว้..ไม่ให้โอ๊ตแล้ววว



ตกหลุมรักพี่กุนต์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 03-10-2016 01:21:59

สงสารคุณไผท แกคงชอบของแกจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 03-10-2016 01:26:52

พี่กุนต์นี่ชอบตั้งคำถามที่ทำให้ตัวเองเจ็บแฮะ ขยี้กันเข้าไปปปปปปป เจ็บแล้วต้องเอาให้สุดสินะ แง๊~
เอาเป็นว่าตอนนี้เอนเอียงไปทางคุณไผทสุด อยากเชียร์ให้รุกเต็มที่ โอ๊ตจะได้รู้ตัวสักที ฮึ่ม!!!! หมั่นไส้น้องมาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 03-10-2016 01:37:52

รำอิตาโอ๊ตจังค่ะตอนนี้ โอยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vermouth ที่ 03-10-2016 01:37:59

คุณไผทงานดีมากกก คือมีความชัดเจน มีความเจนจัด มีความ mature มันต้องอย่างนี้สิพ่อคุณ! (สเปกส่วนตัว หนุ่มอายุ 30+ ค่ะ 55)
ส่วนโอ๊ต เนี่ยอะนะอาการของคนไม่รัก? 555 อยากขำให้ฟันร่วง หึงเค้าขนาดนี้ แหม่ ชอบอ่านบทพระเอกขี้หึงแบบนี้จริงๆ ค่ะ มันดีต่อใจ ❤️

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 03-10-2016 01:38:24

ต้นๆตอนทำร้องไห้หนักมาก ทั้งเรื่องเงินห้าพันกับห้าร้อย เรื่องที่พี่กุนต์ปกป้องโอ๊ตจนเจ็บตัว เป็นอะไรที่จี๊ดในหัวใจและกินใจมากๆอีกตอนค่ะ
คำบรรยายนี่คือน้ำตาไหลพรากๆๆเลยค่ะ ㅠㅠㅠ
ชอบคุณไผทตรงนี้ อยู่ให้เจ้าเด็กเปรตมันหึง ชอบเห็นนางหึงหวง เอาอีกค่ะคุณไผท ทำดีแล้วค่ะตอนนี้ 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: kawoat ที่ 03-10-2016 02:13:35

เอาไงล่ะเด็กน้อย ถ้ายังรู้ใจตัวเองช้าต่อไปเรื่อยๆ อีกหน่อยได้อกแตกตายแน่ หึหึ
ขอบคุณที่มาต่อจ้า ยาวจุใจมาก  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 03-10-2016 02:21:39

มาเรื่อยๆ เลยย

อิโอ๊ตก็หึงจั๊งงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 03-10-2016 02:59:02

ทีมผไท 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 03-10-2016 03:22:21

โกรธโอ๊ตหนึ่งตอนถ้วน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 03-10-2016 04:28:40

ช่องว่างระหว่างวัยมีให้เห็นแน่นอน  ก็อิโอ๊ตมันเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนนิ พี่หนูกุนต์ต้องทำใจนะจุ๊ นะจิ๊ //มีผัวเด็ก  ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายยยยย นึกถึงเพลงนี้เลยตอนพี่กุนต์ล้ม 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 03-10-2016 05:03:03

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 03-10-2016 05:07:31

พี่กุนต์น่ารักแรง แอบเขินเบาๆตอนพี่กุนต์ดูแลโอ้ต นี่หมั่นไส้โอ้ตนะเนี่ย หึงก็บอกว่าหึงเซ่!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 03-10-2016 05:25:47

พี่กุนต์อะไรจะทำตัวน่ารักขนาดนั้น  ส่วนโอ๊ตจะรู้ตัวเองป่ะเนี้ยยยย ว่าตัวเองนะหึงพี่โอ๊ตอยู่

รักเขาแล้วแต่ไม่รู้ตัวหรือเปล่า น้องโอ๊ต :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 03-10-2016 07:06:40

นังข้าวโอ๊ตหึงละ หึหึ  พี่กุนต์นางในฝัน  สู้สู้นะโอ๊ตรู่ใจเร็วๆเดี๊ยวไม่ทันนายผัดไทนะ 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 03-10-2016 07:14:09

บางทีก็สะใจนะ ให้โอ๊ตมันหึงซะบ้าง พี่กุนต์เค้าเสน่ห์แรงนะยะเจ้าโอ๊ต  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 03-10-2016 07:18:10

ู คุณผัดไทรุกน่าดู รู้สึกดีใจที่โอ๊ตหวงพี่กุนต์  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 03-10-2016 07:36:04

หืมมมมมมมมมมมอ์
จุใจมากฮ่ะ อ่านจนหลับตื่นมาอ่านต่อ
อีกหน่อยโอ๊ตก็ลืมปาลินไปเอง
อีกหน่อยโอ๊ตก็หึงคุณไทนอกหน้าไปเอง
อีกหน่อยพี่กุนต์ก็เข้าใจว่าโอ๊ตรักได้เอง
อีกหน่อยพี่กุนต์ก็เข้าใจพลังรักของโอ๊ตได้เอง  แม่ม..ขี้ง่วน อุ๊บบบบ เอามือปิดปาก

เสียใจด้วยกับเพื่อนพี่ค่ะที่คนเขียนไม่ใช่ชายแก่แต่คือเพื่อนของคุณ 55555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 03-10-2016 07:40:41

อิโอ๊ตเด็กเหลือเกิน ปวดหัวแทนพี่กุนต์ ฉันชอบปู้ชายแบบคุณผไท มันช่างเร้ารื้อ สู้ชีวิตและหน้ามึนเหลือเกิน ขอโอกาสให้คุณผไทยด้วย :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-10-2016 07:55:46

'คนไม่รัก แต่ดูแลกันดีกว่าคนรัก' จะไม่หวั่นไหวได้ไง? เจ็บเนอะพี่กุนต์

บางทีก็อยากให้พี่กุนต์ใจแข็ง อย่าไปทำให้อิโอ๊ตมันรู้สึกว่าพี่กุนต์เป็นของตายแบบทุกวันนี้  กล้าดียังไง? รู้สึกดีกับคนให้ 500 มากกว่า ถามหน่อยว่า .. ถ้าวันนั้นโอ๊ตเลือกรับแค่ 500 จากคนนั้น ไม่รับ 5,000 ของพี่กุนต์ แกจะอยู่ดีกินดี น้องและยาย สบายอยู่แบบนี้ไหม อิโอ๊ต??  ขึ้นๆ พูดแล้วมันขึ้น

คิดได้ แต่ไม่ควรพูดออกมาป่ะวะ? โอ๊ต  :m16:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 03-10-2016 08:00:37

จะบอกว่า ถ้าเปลี่ยรมาเชียร์ คุณไทแทน คงไม่ว่ากันเนอะ หมั่นไส้เด็ก เบื่ออออ ตอนหน้าพี่กุนต์หนีเที่ยวไปเลยคนเดียว ทิ้งเด็กไว้ให้มันอยู่คนเดียวนี่แหละะะะะ เชอะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 03-10-2016 08:26:16

คุณไทใจป้ำผิดคาดนะเนี่ย ถึงขั้นจะให้ของจองตัวเลยรึ แหมๆๆๆๆ  ทุ่มทุนสร้างนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 03-10-2016 08:27:26

พี่กุนต์น่ารักอีกแล้ว  ใครๆก็หลง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 03-10-2016 09:00:58

 :katai2-1:หึหึ คุณผัดไทรุกให้รู้แล้วเว้ย กระตุ้นต่อมเด็กน้อยอย่างโอ๊ตได้ดี ปสก.ต่างกันแต่ความวินมันอยู่ที่ะี่กุนต์เนอะ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 03-10-2016 09:14:13

อ่านตอนนี้จบ o13  o13 ฟิลกู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดเฟร่อออออออออ สะใจเบา เบาโอ๊ตงุ่นง่าน คนดีๆย่อมมีแต่คนรักงี้แหล่ะเจ้าโอ๊ด
หน้าที่กับหัวใจ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้วงานนี้ต้องยกความดีให้คุณไผท

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 03-10-2016 10:09:07

ใส่แว่นดำปิ๊ดปี๋ราวกับว่ารอดูสุริยคราส นี่ถึงกับลั่น! 5555555555555555555555555555555 ไอ้โอ๊ต ไอโอ๊ต อิโอ๊ตตตตแกจะรู้ตัวไหมเนี่ย ว่าโดนพี่กุนต์กัดเซาะใจลึกเข้ามาเรื่อยๆแบบไม่รู้ตัวแล้วเนี่ย มัวแต่คิดว่ากับปาลินคือความรักที่ยกให้หมดใจแต่หารู้ไหมว่าบางทีกับปาลินเองอาจเพราะแค่โอ๊ตไม่มีใคร ดิ้นรนสู้เหมือนๆกัน ทำงานด้วยกัน ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน แต่มันก็อาจแค่ความผูกผันใกล้ชิดที่ไม่ใช่ความรัก แต่กับพี่หนูกุนต์มันคืบคลานกลายเป็นรักโดยไม่รู้ตัว กว่าจะรู้ตัวก็รักไปแล้วหมดทั้งใจหรืออาจจะรู้ตัวเมื่อสายไปแล้วก็เป็นได้~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 03-10-2016 10:15:48

โธ่ โอ๊ตตั้งแต่ได้พี่กุนต์แล้วนี่... เพลาๆ ลงบ้างก็ได้นะ พี่กุนต์เขาแก่แล้วให้พี่ได้พักบ้างนะคะน้องโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 03-10-2016 10:42:42

พี่กุนต์เป็นคนอบอุ่นจิตใจดีมากกกเลยยยย
คุณผไทรุกแรงนะ โอ๊ตจะสู้มั๊ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 03-10-2016 10:56:51

พี่กุนต์ๆๆๆๆๆ
อยากได้พี่กุนต์
ปล่อยไอ้โอ๊ตไปเลยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 03-10-2016 11:02:11

 :hao3: :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 03-10-2016 12:12:43

หึงเขา หวงเขาขนาดนี้ ยังจะมาปากแข็งว่าไม่รัก
ดูเอาเถิดคนเรา... รู้ตัวช้าไปป้ะพ่อคุณ
พี่กุนต์ของน้องเข้มแข็งนะคะ
แล้วก็บอกคุณไทให้ชัดว่า เราชอบเด็ก!!
เขาจะได้ตัดใจ เป็นกำลังใจให้พี่กุนต์ เลิฟฟฟฟ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 03-10-2016 12:41:47

โอ๊ต เจอ คู่แข่ง คุณไผท ไม่ธรรมดานะ  :mew5: :mew5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 03-10-2016 12:49:05

หึงเยอะๆนะจ๊ะน้องโอ๊ต อิอิ จะได้รุ้ใจตัวเองไวๆ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 03-10-2016 13:01:55

เม้นท์จากตอนที่แล้ว บอก จะรอดูโอ๊ตหวงก้างหวงเนื้อต่อไป จบตอนนี้เออได้เห็นจริงๆ กูว่าแล้วววววววว 555//คุณพี่ไผททำดีมากค่ะ แหย่โอ๊ตไปรุกพี่กุนต์ไป 555 โอเคต่างรับรู้ว่าสนใจ ถ้าพี่กุนต์ยึดว่าต้องซื่อสัตย์ ให้เกียรติเคารพกัน มันคือจะปิดกั้นไม่เปิดโอกาสให้ใครเลยอ่ะ (สมมติ)แล้วแบบนี้จะหาคนรักได้หรอ ที่บอกว่าอยู่ด้วยกันดูแลกันแต่สามารถมีคนรักได้แล้วโอกาสที่พี่กุนต์จะมีคนนั้นละ หรือว่าเพราะว่ารัก ชอบเขาไปแล้วเลยไม่คิดจะเปิดให้คนอื่น ถึงแม้ว่าเขาจะรักคนอื่นมากอยู่อะนะ ก็จะรักจะชอบคนเดียวข้างเดียว คือ ได้ไงอ่ะ ไม่ยอม เชียร์คุณพี่ไผทก่อนตอนนี้ 55555 //พี่กุนต์จะบอกว่าไม่อยากรับของเพราะไม่อยากให้ความหวังใช่มะ แต่ถึงไม่รับก็ไม่ลองเปิดโอกาสบ้างละ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ แต่ไม่ใช่ปิดกั้นแบบนี้ // พี่กุนต์อย่าค่ะ พี่กุนต์ชอบจนจะรักเขาไปมากแล้ว อย่าคิดว่าตัวเองยังไม่ให้ใจไป แต่ความคิดพี่ดีนะมุมมองความรักคิดจะยั้งปล่อยไปตามธรรมชาติ เออเพราะปล่อยไปนี้สิ ใจปล่อยไปชอบเขามากมายเลยอ่ะ ดูจากตอนนี้ //โอเคโอ๊ตก็ยังดูแลดีเหมือนเดิม ใจอยากทำหน้าที่ ยังไม่ใช่ ใจอยากทำด้วยใจ //รอปาลินมานะ 5555 //ยิ่งถ้าคุณพี่ไผทรุกมากขึ้น ยิ่งจะเห็นโอ๊ตอารมณ์เด็กมากขึ้น ใจยังสับสนมากมายขนาดนี้ ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ เด็กค่ะเด็ก //ขอบคุณค่ะที่มาต่อ รอปาลินมา คงสนุกพิลึก 55555 รอขำคุณพี่ไผทที่คิดว่าโอ๊ตมันหวงก้าง ทั้งที่ตัวเองก็มีคนที่รัก รอให้แหย่โอ๊ต รุกค่ะคุณพี่ไผท 555555 แต่คงสงสารพี่กุนต์มากขึ้นเพราะโอ๊ตจะกดทุกทีที่หวงก้วงอะดิ สงสารคุณพี่ไผทด้ย เขาได้ทั้งใจและกาย เย้ยกูได้อี๊กมึง 5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 03-10-2016 13:30:25

พยายามมองว่าโอ๊ตมันแค่หวงพี้กุนต์นะ แบบเด็กหวงของ คนหวงเพื่อน ไม่อยากให้โดนดึงความสนใจไปที่อื่น

แต่ตอนนี้เราว่าเราไม่ได้คิดไปเองอ่ะ ว่าโอ๊ตมันหึงนะ มันหึงพี่กุนต์ แต่มันไม่รู้ตัว แค่คิดว่าเพราะไม่ชอบขี้หน้าอีกคนเฉยๆ แต่เราว่ามันหึงแล้วนะ ปกตินางเป็นคนมีเหตุผล ตอนนี้มีงี่เง่า 5555

พี่กุนต์เป็นตัวละคนที่น่ารักมากๆเลย พูดหลายครั้งแล้วว่าเรารักพี่กุนต์จังเลย คือเป็นคนดี มีน้ำใจ อ่อนโยน มีเหตุผล อบอุ่น มีความเป็นผู้ใหญ่แต่ก็มีมุมเด็ก  น่าเอ็นดู

ตาไทนี่เวลาชอบใครก็ทุ่มอยู่นาา ไม่งกซักกะหน่อย

โอ๊ตมีความอ่อยอ่ะ ทั้งที่บอกไม่รักเค้า ทำให้เค้าสมหวังไม่ได้ก็อย่าอ่อยอย่าเรียกร้องsex นักสิ สงสารพี่กุนต์รู้มั้ย

นี่รอวันดราม่า ให้อีโอ๊ตอกแตกตาย วิ่งตามง้อพี่กุนต์!!

ชอบนักล่ะ 555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 03-10-2016 13:38:20

ครึ่งแรกนี่หมั่นไส้โอ๊ตมากเลย แต่นะ ครึ่งหลังฮีพูดดี ยอม ให้อภัย
ขี้หวง ขี้หึงเหลือเกินนนน แล้วคุณผัดไทยนี่ก็วอแวขั้นสุด แต่เชื่อว่าพี่กุนต์เอาอยู่ อิอิ
พี่กุนต์ที่ดี ฮือๆๆ ดีที่สุด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ALEXIS ที่ 03-10-2016 13:43:46

เพราะว่าพี่กุนต์เศร้า แต่ไม่ได้ร้องไห้ นี่เลยร้องไห้แทนพี่กุนต์ไปแล้ว
ร้องไห้หนักมาก ไม่รู้เป็นอะไร คือมันหน่วงๆแต่ไม่ถึงกับเศร้าขนาดนั้น
แต่รู้สึกว่าไอ้ความหน่วงนี้มันบีบหัวใจชะมัดเลย

ไอ้โอ๊ตนี่มันก็ greed สมชื่อเรื่องจริงๆ
พอมองจากมุมที่รู้ความรู้สึกของทั้งสองคนก็รู้สึกว่าโอ๊ตใจร้ายจัง
เออ เล่าถึงปาลินดูมีความสุขมาก พี่กุนต์นี่ก็หน้าชื่นอกตรมไปอีก
ยิ่งตอนเจ็บแทนโอ๊ตนี่แบบเพลง grenade ดังลั่นในหัวเลย
มีการบอกพี่เขาให้ลืมความรู้สึกทิ้งไว้ที่นี่
โอ้โห ถ้าลืมง่ายขนาดนั้น ป่านนี้เอ็งคงลืมว่าชอบปาลินไปแล้ว

ยิ่งมีข้อเปรียบเทียบเป็นคุณผไทก็ยิ่งแบบโอ้ยยยยยอิโอ๊ตตตตตต
เชียร์คุณไทสุด ชัดเจนดี เบื่อความไม่รู้ตัวเองของโอ๊ตเต็มทีแล้ว
รักเขาขนาดนั้น หึงเขาขนาดนั้น ยังบื้อคิดว่ารักคนอื่นอยู่อีก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 03-10-2016 13:50:22

โอ้ตตตต พลาดแระ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 03-10-2016 14:31:35

Feel good ยาวไปๆ  :katai4: กลิ่นไอของนิยายตระกูล Sins เริ่มเข้ามาครอบง่ำแล้ว
รอดูวันที่โอ๊ตจะได้ Feel good นะคะ  o18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 03-10-2016 14:42:11

ไม่รักไม่ต้องมาหวง โถเจ้าโอ๊ตไม่รู้ใจตัวเองเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 03-10-2016 15:21:08

เอาแล้วไง โอ๊ตเริ่มมีอาการล่ะ มันคันยุบยิบที่หัวใจใช่มั้ย

ฮ่าๆ อย่างนี้และดี จะได้รักกันเร็วๆ

เจอกันตอนหน้าค่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 03-10-2016 15:21:25

อิตาไผ-ทอ (ไผท) นี่อย่ามาจุดชนวนดราม่านะ
ตอนนี้ทั้งพี่กุนต์ทั้งโอ๊ตต่างก็เริ่มมีใจให้กันและกันล่ะ แม้โอ๊ตจะยังไม่ค่อยรู้ตัวนักก็เถอะ
กลัวจัง กลัวอิตาไผ-ทอจะมาทำให้เรื่องมันยากขึ้นไปอีก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-10-2016 15:43:47

ความรู้สึกจะค่อยๆชัดเจน...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 03-10-2016 17:18:41

อ้างแต่ว่าเพราะไม่ชอบขี้หน้าตาผัดไท จึงหวงพี่กุนต์
  อยากให้พี่กุนต์ได้คนที่ดีกว่านี้ แหม...

นี่อยากจะเห็นว่ามีผชคนอื่นมาจีบพี่กุนต์อีก

ดูซิจะยังอ้างว่าเพราะไม่ชอบขี้หน้าได้อีกมั้ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 03-10-2016 17:52:41

 :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 03-10-2016 17:54:36

พี่กุนต์เป็นคนดีมากๆ เลย อะ ลองเปิดใจคบไผทสิค่ะ
คนบางคนจะได้อกแตกตายไปเลย ไม่รักพี่กุนต์ดีนัก ฮึ !!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-10-2016 17:55:38

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Sugarpuncha ที่ 03-10-2016 18:10:31

เราจะรอดูจุดจบสายแข็งนะ เราจะรอวันนั้นสะบัดบ๊อบใส่อิโอ๊ตแล้วเดินกะแทกไห่ลไปกอดพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 03-10-2016 18:42:11

อยากให้พี่กุนต์ได้คนดีๆที่เหมาะสมกันอ่ะค่ะ ชอบพี่กุนต์มากจริงๆนะ คือแบบ เป็นคนดีอ่ะ
ทำให้เราอยากให้เค้าได้รับแต่สิ่งดีๆ เป็นตัวละครที่ทำให้เรารักจริงๆจังๆเลย คือตอนนี้ไม่อยากได้โอ๊ตละ เบื่อจริงๆ
เบื่อ 5555 เบื่อความทำให้พี่กุนต์เจ็บ เบื่อความไม่รู้ใจตัวเองซะที เบื่อทุกอย่างเลยอ่ะ
เสียดายที่คุณไผทก็แบบ ยังไงดี ขี้งกป่ะ 55555 เลยดูเหมือนจับพี่กุนต์งี้ เลยไม่อยากเลือกเหมือนกัน
อยากให้เจอคนที่สมน้ำสมเนื้อ สมฐานะกัน คือไม่ได้จนไปกว่ากันเท่าไหร่แล้วก็มีใจที่รักอยากดูแลพี่กุนต์จริงๆ จริงๆนะ
คือแบบ คบกับโอ๊ตไปเดี๋ยวก็มีเรื่อง - ตัวแทนคุณศรัณย์รึเปล่า - โอ๊ตเลิกรักปาลินรึยัง - เรื่องดราม่าเดิมๆแบบตอนที่คบคุณศรัณย์
ไหนจะสายตาคนนอกที่โอ๊ตคงจะแคร์อีก แบบปัญหามันเยอะมากเลยอ่ะ แล้วเราก็รักพี่กุนต์มากเลยอ่ะ 555555555555
เลยอยากให้พี่กุนต์ได้เจอคนดีๆที่ไม่ต้องทำให้เหนื่อยใจ

เหมือนฟีลพ่อแม่อยากให้ลูกได้คนดีๆ แต่ลูกดันไปรักคนที่เค้าจะทำให้ลูกเจ็บ แต่ตอนลูกรักเค้า ลูกก็ดันมีความสุขอีก
เลยเป็นอารมณ์แบบ ไม่ชอบคนนี้ อยากให้เลิกรัก แต่ก็ไม่อยากขัดความสุข แต่จะให้บอกว่าลูกรักใครก็จะรักด้วยก็ไม่ได้อีก
โอ๊ย ย้อนแย้งมากค่ะ ; ____ ; .. แต่สารภาพจากใจตอนนี้ไม่อยากให้โอ๊ตเป็นพระเอกแล้วเลย 555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 03-10-2016 18:45:13

พี่หนูกุนต์น่ารักมากกกก ฮือๆๆๆ
ตั้งใจว่าจะยังไม่อ่าน กลัวติด กลัวค้าง พอลองอ่านแก้เครียดตอนอ่านหนังสือสอบ
แล้วยังไงคะ หนังสือสอบตกเตียงไปเลยค่ะ 555555

พี่กุนต์สู้ๆ เข้มแข็งๆ วันนึงโอ๊ตจะต้องรู้ตัวแน่ๆ
อิน้องโอ๊ต แกก็อย่าช้า ชะล่าใจนะยะ คู่แข่งมาแรงเหลือเกินค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 03-10-2016 19:03:19

ถึงขนาดร้องผิดคีย์ รักหนูกุนต์เข้าแล้วรึเปล่าพี่โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: papanoy ที่ 03-10-2016 20:26:29

 โอ๊ตเอ้ยยยยย
      :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 03-10-2016 20:34:20

โอ๊ตมันรู้ตัวช้า ความรู้สึกช้าค่ะ
ต้องมีตัวกระตุ้น สิ่งเร้าอย่างคุณผไทมาช่วย
แต่สำหรับพี่กุนต์นั้นแล้ว บาางทีนะ บางทีพี่กุนต์
อาจจะรู้สึกกับโอ๊ตมากกว่าคำว่าชอบไปแล้วก็เป็นได้

 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 03-10-2016 21:44:10

พี่กุนต์คนดี พ่อพระเอกของน้องงงงง  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ช่วงแรกหน่วงมาก สงสารพี่กุนต์สุด
อยากกอด อยากปลอบ อยากจะบอกว่าไม่เป็นไรนะคะคนดี TvT

แต่อ่านตอนนี้แล้วหมั่นไส้คุณผัดไทยมากค่ะ
เราจะแช่งให้เป็นเมียคุณไผ่คอยดูสิ!!!

ถึงบางครั้งเราจะอยากฟาดไอ่โอ๊ต แต่เราก็เอ็นดูเด็กมันนะ
เพราะฉะนั้นเราทีมโอ๊ตค่ะ 555555555555555555
คุณไผ่รีบมาเอาคุณผัดไทยไปทียยยยยย์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 03-10-2016 21:46:12

สมน้ำหน้าอิโอ๊ตจริงๆ เลยย
เล่นตัวดีนักกก -^-
แต่ตลกคุณไผทอ่ะ นางแมนมากเลยนะ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 03-10-2016 22:30:20

มาอย่างยาวววว แต่ยังอยากอีกจุงงงง

โอ๊ด หึงนู๋กุนต์ละสิ หึ หึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 03-10-2016 22:31:07

ฮาคุณผไท แต่ละวิธีการของพี่แกนี่ขำมาก
ไม่รู้ทำไมเวลาเราอ่านฉากคุณผไทกับพี่กุนต์แล้วหน้าพี่คล้าวฉากเกี้ยวทองกวาวลอยมาทุกทีเลย 
ที่แน่ๆรู้สึกว่าตอนนี้ตึ๋งหนืดทำตัวมีประโยชน์ใช้ได้ 55555555
โอม จงหึง จงหึงๆๆๆๆๆๆ

ปล. นี่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยวันที่เจ้าโอ๊ตหึงแล้วฉุดกระชากลากถู
จับพี่กุนต์เหวี่ยงลงเตียงจับขึงพืดแล้วเชือดมากบอกเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 04-10-2016 18:16:38

คุณไทมาแรงมากกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 04-10-2016 21:45:12

รักผู้แต่งมากๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่าน :mew1:
รู้สึกชอบคุณไทอ่ะ ยั่วโมโหโอ๊ตให้สุดๆไปเลย
จะได้รู้ถึงของดีที่อยู่ในมือ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 05-10-2016 07:45:34

คุณไทรุกหนักมากกก
นังโอ๊ตเจอคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อดี มวยถูกคู่
นี่ขนาดยังไม่ได้รักนะ ยังหงุดหงิดขนาดนี้
แต่ถ้าโอ๊ตรักพี่กุนต์ขึ้นมาเมื่อไหร่นะ มันส์แน่

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ooboob ที่ 05-10-2016 14:54:20

 :hao5:ตอน 3 เศร้าจัง น้ำตาปริมเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 05-10-2016 15:40:48

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 05-10-2016 19:31:53

ปลื้มสามท่อนค่ะ

พี่กุนต์นอยด์ไปเลยอะ น่าสงสาร รักก็ไม่เต็มที่ แต่ใจชอบไปแล้ว
โอ๊ต ชอบพี่กุนต์แบบพี่แค่นั้นจริงหรอ กลับไปคิดใหม่นะ 
กุนต์จะเป็นคนดีไปไหน คือดีมาก แต่ดีแล้ว โอ๊ตจะได้เรียนรู้

แล้วคุณไผทคะ ทำแบบนี้ไม่ดีนะ ไม่แฟร์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 05-10-2016 23:47:27

รอลักหลับบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 06-10-2016 01:29:38

Chapter 29

สัมผัสหนักๆที่ทาบทับอยู่บนร่างทำให้กนธีขมวดคิ้วมุ่น อยากลืมตาขึ้นมองแต่ก็ฝืนความง่วงไม่ไหว ยังคงกึ่งหลับกึ่งตื่นตอนที่รู้สึกว่ามีใครสักคนเข้ามาวุ่นวาย
   
มืออุ่นสอดเข้ามาใต้เสื้อ ลูบแผ่วเบาแล้วเคล้นคลึงแผ่นอก กนธีหายใจติดขัด เปลือกตายังหนักอึ้งกระทั่งกระดุมถูกปลดออกทีละเม็ด
   
ร่างสูงใหญ่คลอเคลียอยู่เหนือตัว ใบหน้าได้รูปก้มต่ำ ปลายผมนุ่มระอยู่แถวต้นคอ รู้สึกถึงเรียวปากร้อนผ่าวที่แตะจูบข้างแก้มและลากเรื่อยลงมาถึงผิวเนื้อเบื้องล่าง ไอเย็นเฉียบจากแอร์ทำให้ต้องขดตัวเข้าหากัน
   
กนธีหนาวจนแทบสั่น คงเพราะไม่มีเสื้อปกปิด พอความร้อนจากร่างเปลือยด้านบนถ่ายทอดมา เขาก็เผลอซุกหน้าเข้าหาแล้วโอบกอดไว้แนบแน่น มันอุ่นสบายจนหลุดยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่
   
“พี่กุนต์..” เสียงนั้นเรียก
   
“อื้อ..” กนธีลืมตาไม่ขึ้น ได้แต่ครางรับ
   
“ผมอดทนมาทั้งคืนแล้ว” เขารอคำอนุญาตทั้งที่ปวดร้าวจนแทบระเบิด “เช้านี้..ขอกอดพี่ได้ไหม สัญญาว่าจะค่อยๆทำครับ”
   
คนอายุมากกว่าส่งเสียงตอบรับ “อือ..ได้สิ”
   
ใครอีกหนึ่งยิ้มสมใจ จมูกโด่งซุกไซ้ตรงซอกคอ ขบเม้มติ่งหูขาวแล้วจูบย้ำสองข้างแก้ม ฝ่ามือกร้านสอดเข้าใต้เอว ยกรั้งสะโพกตึงแน่นขึ้นก่อนจะดึงกางเกงนอนของอีกคนลง จับท่อนขาเพรียวแยกออกขณะสอดตัวลงกึ่งกลาง
   
เสียงหอบหายใจของคนสองคนดังแว่วไปในความเงียบ อากาศเย็นจัด ตัดกับความร้อนระอุที่ค่อยๆดุนดันเข้ามาภายใน มันแช่นิ่งสักพักถึงขยับเนิบ
   
กนธีครางแผ่ว โอบกอดแผ่นหลังกว้าง รู้สึกดีจนเผลอลูบไล้ไปทั่วตัวของอีกฝ่าย เขายังคงหลับตา เคลิบเคลิ้มไปกับความสุขที่ถูกป้อน
   
ชายหนุ่มเลื่อนมือลงกอบกุมบั้นเอวหนา เผลอขยุ้มแรงขึ้นเมื่อจังหวะเร่งเร้า เขากดสะโพกแกร่ง ดื่มด่ำกับความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวที่สอดรับกัน
   
เสียงทุ้มต่ำครางอยู่ข้างหู เขาร้อนวูบ เงยหน้ารับจูบลึกซึ้ง ความอุ่นชื้นเกี่ยวกระหวัด โลมเลียไปทั่วโพรงปาก เสียงจูบดังประสานไปกับการขยับกาย
   
ฟันคมกัดบ่าแข็งแรง หายใจถี่และเผลอครางไม่หยุด กล้ามเนื้อหน้าท้องเสียดสีกับผิวอ่อน บางอย่างเคลื่อนไหว สอดใส่เข้ามาจนจุกแน่น ลำตัวช่วงล่างประสานเข้าหาเป็นจังหวะ ได้ยินเสียงเนื้อต่อเนื้อกระทบกันดังก้องห้อง
   
กนธีนิ่วหน้า ถูกกอบกุมเอาไว้แล้วปรนเปรอให้อย่างเอาใจ ถูกล่วงล้ำต่อเนื่อง ทั้งยังมีจูบอ่อนหวานคอยป้อยอ ทำเอาหัวใจเต้นแรงทั้งที่ไม่ได้มองหน้า และเพราะอย่างนั้น เขาถึงสัมผัสตัวตนของฝ่ายตรงข้ามได้ชัดเจน
   
กลิ่นอายของการร่วมรักอบอวลอยู่รอบตัว ผิวเนื้อชื้นเหงื่อเสียดสี คนสองคนกอดรัด เกี่ยวพันเหมือนงู ปลายเท้าขาวยกไขว้ เรียวขาเกาะก่ายช่วงเอว
   
จังหวะรักถูกเร่งถี่ สะโพกสอบขยับรัว ร่างข้างใต้บิดเร่าก่อนจะกระตุกไหว ไออุ่นร้อนท่วมท้นออกมาเป็นระลอก ยิ่งกระตุ้นให้ภายในบีบรัดแน่น
   
เสียงพร่าต่ำครางชิดใบหู แขนแข็งแรงสอดเข้ากอดรัด หอมแก้มและกดจูบปากนุ่ม กระแทกตัวเน้นย้ำบางจุดที่คุ้นเคยจนอีกฝ่ายหลุดร้อง มือไขว่คว้ากันและกัน บีบกระชับ ประสานปลายนิ้วเมื่ออารมณ์ไต่ระดับขึ้นสูง
   
ร่างสูงสะท้านเฮือก ปลดปล่อยออกมารุนแรง ความต้องการพลุ่งพล่านออกมาเป็นหยาดหยด มันมากมายจนเขาชุ่มฉ่ำอยู่ภายในปราการกั้น
   
เขายังคงขยับแผ่วเบาอยู่สองสามครั้ง กระทั่งอ่อนตัวลงถึงได้ล่าถอย ดวงตาคมกล้าจับจ้องคนที่หอบหายใจ ทันทีที่ถอดถอนออกมา คนตรงหน้าก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง ไม่ทันระวังเลยว่านอนเปิดเปลือยต่อหน้ากันอยู่
   
เด็กหนุ่มมองร่องรอยบวมแดงที่มาจากการเสียดสีหนักหน่วงแล้วรู้สึกเก้อเขินแทน เขาปรับลมหายใจให้เป็นปกติแล้วค่อยๆประคองเรียวขาเปลือยลงวางราบ ผละไปเข้าห้องน้ำและเอาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้
   
กนธีนอนนิ่ง มีเพียงแผ่นอกที่ไหวเพื่อม ถึงอย่างนั้น มุมปากก็ยิ้มน้อยๆไปกับสัมผัสอ่อนโยนที่มาจากการเอาใจใส่

.

.

.



แดดช่วงสายส่องเข้ามาในห้องกว้าง กนธีรู้สึกตัวตื่น เขาป่ายมือไปข้างที่นอนโดยอัตโนมัติแต่พบเพียงฟูกเย็นชืด ดูเหมือนคนร่วมเตียงจะลุกออกไปนานแล้ว
   
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าแรงๆ ใบหูเป็นสีเข้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่าฝันอะไรเอาไว้ตอนใกล้รุ่ง เขาเปิดผ้าห่มออก ก้มดูกางเกงนอนของตนเองว่าเปียกชื้นหรือเปล่า อายุปูนนี้แล้ว ยังจะฝันว่าได้ปลดปล่อยจนชุ่มฉ่ำอีก
   
กนธีพรูลมหายใจ เนื้อตัวเขาแห้งสนิทดี น่าขำชะมัด ฝันนั้นเหมือนจริงเกินไป ทั้งเขาเองยังเบาสบายตัวเหมือนเสร็จสมไปแล้วหนึ่งรอบด้วยซ้ำ
   
มีเสียงเคาะประตู เขาหันไปมอง เห็นอินทัชโผล่หน้าเข้ามา ทั้งหูและหน้าเลยยิ่งเป็นสีเข้ม ในเมื่อผู้ร่วมความฝันนั้นไม่ใช่ใครอื่นไกลเลย 
   
“เป็นอะไรครับ หน้าแดงเชียว” เด็กหนุ่มเข้ามาหา ออกปากทักยิ้มๆ
   
“เปล่า” เขากระแอมแก้เก้อ ลุกจากเตียงแล้ววางขาลงพื้น ทันทีที่ทิ้งน้ำหนัก เข่าก็อ่อนยวบ ตัวแทบทรุดถ้าเจ้าโอ๊ตไม่เข้ามาพยุงแขนไว้ก่อน
   
“หน้ามืดหรือครับ” อินทัชตกใจ “พี่ตรวจความดันครั้งสุดท้ายเมื่อไร”
   
“ไม่ใช่ๆ” กนธีมึนตาม พอตั้งสติได้ก็รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องหน้ามืดหรอก

ดูเหมือนว่าขาเขาจะอ่อนเปลี้ยกะทันหัน ไม่ใช่เส้นยึดหรือกล้ามเนื้อมีปัญหา มันแค่มีอาการสั่นกึก ปวดเมื่อย แล้วยังเจ็บระบมตรงท่อนล่าง

อินทัชเริ่มรู้ตัวว่าลักษณะแบบนี้ สาเหตุน่าจะมาจากเขามากกว่า

“โอ๊ต” กนธีจ้องหน้า

“เอ่อ..” เขาเกาหัวแกรก หูเริ่มแดงตามไปด้วยอีกคน “อย่าเพิ่งโกรธนะครับ เรื่องนี้ผมอธิบายได้..” ไม่ได้ตั้งใจทำหนักหน่วงจริงๆ นี่ก็ยั้งไว้บ้างแล้ว

“ตอบมา..” หรี่ตามองคล้ายจับผิด “เมื่อคืนทำพี่ตกบันไดหรือเปล่า”

อินทัชนิ่งอึ้ง จากนั้นก็หลุดหัวเราะเสียงดัง พี่กุนต์ขมวดคิ้วมุ่น ตั้งท่ากล่าวหาเขาเต็มที่ ดูท่าว่าความทรงจำเจ้าตัวจะบันทึกถึงตอนขึ้นบันไดเท่านั้น
   
“วันนี้ผมจะซื้อใบแปะก๊วยสกัดแบบแคปซูลให้กิน” เขาพูดยิ้มๆ ประคองให้พี่กุนต์นั่งแล้วกระซิบข้างหู “จะได้จำได้..ว่าเมื่อเช้ามืดเรามีอะไรกัน”
   
กนธีเงียบไปครึ่งนาที สมองเขายังประมวลผลไม่ทัน พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แก้มก็กลายเป็นสีจัด รวมไปถึงปลายจมูกและติ่งหูด้วย
   
“พูดนิดเดียวต้องหน้าแดงขนาดนี้เลยหรือครับ” เด็กหนุ่มแหย่
   
“อ้อ..” คนอายุมากกว่าตีหน้ากลบเกลื่อน “งั้นแล้วไป..” เขาหันหลังกลับไปนอนคลุมโปงต่อ น่าอายชะมัด..แก้มร้อนเหมือนอังด้วยไฟเลย
   
ได้ยินเสียงคนด้านหลังหัวเราะในลำคอ ฟูกนอนข้างตัวยวบลง กนธียังมุดหัวอยู่ในผ้าห่ม ใจเต้นแรงกับไออุ่นจากร่างใหญ่โตที่ทาบทับลงมา
   
“ตื่นแล้วก็ลุกครับ อย่างอแง ไปกินข้าวเช้าได้แล้ว”
   
..งอแง? ใครงอแงวะ..
   
“เดี๋ยวลุก ขอนอนต่ออีกหน่อย”
   
“มุกนี้ไม่ผ่านพี่” อินทัชยิ้ม ดึงผ้านวมออกห่าง พี่กุนต์ยังยื้อยุดเลยโผล่ออกมาแค่ลูกตา “ยายรอกินข้าวกับพี่กุนต์ แกถามว่า หนูกุนต์ของยายไปไหน”
   
กนธียอมออกมาจากโปงในที่สุด เขาไล่เลือดออกจากหน้าเสร็จแล้ว
   
อินทัชนั่งยิ้ม มองคนที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะเสียดสีไปมาบนหมอน เมื่อเช้ามืดเขาลงแรงไปตั้งมาก ยังจำใบหน้าที่หลับตาพริ้ม ทั้งตัวไหวคลอนเพราะแรงส่งจากเขาได้อยู่ พี่กุนต์ตอนหลับไม่รู้เรื่อง..เร้าอารมณ์อย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
   
“ยิ้มอะไร” กนธีมองเขม่น ทรงตัวลุกขึ้นยืน 

เขาดึงผ้าปูให้เรียบ แก่จะตายแล้ว อย่าทำเป็นคุณชายในละคร ตื่นแล้วผ้าไม่พับ ที่นอนไร้ระเบียบรอแม่บ้านเก็บ แบบนั้นมันเด็กน้อย ไม่ใช่คนมีอายุ
   
อ้อมแขนแข็งแรงกอดรัดที่ช่วงเอว ปากอุ่นร้อนแตะจูบตรงซอกคอ
   
“ชอบเวลาได้กอดพี่แบบนี้จัง”
   
เขาตาพร่าเพราะคำกระซิบหวานหู ดูมันเถอะ..เจ้าโอ๊ตนี่ร้ายกว่าเด็กคนอื่นที่ผ่านมาจริงๆ มันชมเขาอย่างจริงใจ มีอะไรกับเขาด้วยความรู้สึกซื่อตรง แต่มันกลับไม่สามารถมองเขาในแง่อื่นได้ โหดร้ายกับจิตใจชะมัด
   
..แต่อย่างว่าแหละ..คนที่โลภมากก่อน คือเขาเองไม่ใช่หรือ..
   
คนที่เล่นนอกกติกา คาดหวังเกินปัจจุบันก็คือเขาคนนี้คนเดียว
   
กนธีได้แต่ยิ้มบาง “ไม่ต้องมาป้อแต่เช้า” เขาคลี่ผ้านวมออกแล้วดึงมุมเข้ามาพับ ในตอนนั้น..ฝ่ามือใหญ่ก็เข้ามาจับแขน ช่วยพับผ้าให้อีกแรง
   
อินทัชคลอเคลีย เขารู้สึกอยากกอด อยากอ้อนคนตรงหน้า ไม่รู้ทำไมถึงได้ชอบซุกหาไออุ่นจากพี่กุนต์ ชอบที่จะสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆอันเป็นเอกลักษณ์ จะบอกว่าเขาโหยหาความรักในแบบผู้ใหญ่เพราะขาดพ่อ ก็ยังไม่แน่ใจนัก

อยู่กับกนธี เขารู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย เชื่อมั่นและไว้วางใจ    เหมือนได้อยู่กับพี่ชายที่แสนดีที่เข้าอกเข้าใจเขาตลอดเวลา คนๆนี้ห่วงใย ปกป้องเขาตลอด ทั้งยังชอบปรากฏตัวขึ้นมาในเวลาที่เขาต้องการใครสักคน เป็นแบบนี้บ่อยครั้งจนเขาเกิดความรู้สึกเชื่อมโยงและเริ่มเคยชินไปแล้ว

เขานึกไม่ออก ว่าในวันที่ต้องแยกจากกัน เขาจะเป็นอย่างไร คนที่มาหลังจากเขา จะทำดีต่อพี่กุนต์หรือเปล่า..จะทำให้พี่กุนต์ของเขาเสียใจไหม

คิดแค่นี้ อินทัชก็ห่วงและหวงจนต้องกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นอีก

“เป็นอะไรน่ะเรา” กนธีตบหลังมือที่คล้องเกี่ยวตรงช่วงเอว

“เปล่าครับ” อินทัชยิ้ม “พี่ไปอาบน้ำเถอะ จะได้ไปกินข้าวพร้อมกัน”

ชายหนุ่มพึมพำรับ เขาหยิบเสื้อคลุมเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้เด็กช่วยจัดเสื้อผ้าชุดใหม่ให้บนเตียง ตอนนี้คนที่รู้ใจเขาที่สุดก็คือเจ้าโอ๊ตนี่แหละ

อินทัชเดินไปทางวอล์คอิน โคลเซ็ท ในนั้นมีชุดของพี่กุนต์แขวนเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ฝั่งหนึ่งจะเป็นเสื้อเชิ้ตทำงานกับกางเกงสแล็คแบรนด์ PIERRE CARDIN เสื้อสูทและเนคไทสำหรับออกงานของ Armani

อีกด้านของราวแขวนคือเสื้อโปโลสีพื้นเรียบง่าย เสื้อยืดเนื้อดีแบรนด์ Paul Smith, John Henry, Lacoste และ Camel มีพวกสเวตเตอร์ เสื้อโค้ทและเสื้อกันหนาวสำหรับไปต่างประเทศ กางเกงยีนส์ Lee กับ Wrangler และกางเกงขายาวทั่วไป ในลิ้นชักใช้เก็บถุงเท้า เสื้อกล้าม กับกางเกงชั้นใน Calvin Klein

แอคเซสเซอร์รีจำพวกเข็มขัดหนัง นาฬิกาข้อมือ เข็มกลัดเนคไทจะวางอยู่ในตู้กระจกกลางห้อง รองเท้าหนังคัทชูอยู่ในกล่องวางไว้ด้านล่าง ริมกระจกเป็นมุมแต่งตัว มีขวดน้ำหอมและโคโลญจน์ที่ใช้ประจำ 

อินทัชรู้อยู่แล้วว่าพี่กุนต์เป็นคนแต่งตัวดี ต่อให้อยู่บ้านเฉยๆก็ตาม และถึงแม้ว่าจะใส่เสื้อกล้ามห่านคู่กับกางเกงเจเจ ลากรองเท้าแตะช้างดาว เขาก็ว่าพี่กุนต์ยังคงดูดีอยู่นั่นเอง เพราะเครื่องประดับที่ดีที่สุดก็คือ..รอยยิ้ม

มีเสียงมือถือดังจากในห้องนอน อินทัชหยิบเชิ้ตโปโลกับกางเกงขายาวตัวหนึ่งไปวางให้ที่เตียง เขาหยิบโทรศัพท์ตรงโต๊ะขึ้นมาดู คิ้วเข้มขมวดมุ่น

..น้องวิทย์..

“ไอ้เวรนั่น” เขาหรี่ตามอง ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่กุนต์ยังบันทึกเบอร์ไว้

โดยไม่ทันคิดถึงกฎระหว่างกันว่าจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัว อินทัชจัดการกดตัดสายทันที เขาไม่เห็นความจำเป็นที่มันจะมาติดต่อพี่กุนต์ทั้งที่เลิกกันไปแล้ว

ไววิทย์โทรมาอีกครั้ง และเขาก็กดทิ้งเป็นหนที่สอง เด็กหนุ่มยืนรอว่ามันจะโทรครั้งที่สามไหม แต่ไม่เห็นมีมาอีก ก็ถ้ามันกล้าโทร เขาจะเป็นคนรับให้เอง

ประตูห้องน้ำเปิดออก กนธีเดินเช็ดหัวพลางลากสลิปเปอร์มาข้างเตียง เห็นอินทัชยืนจัดเสื้อผ้าให้เขา ท่าทางเอาใจใส่แบบนั้นทำให้อดไม่ได้ ต้องเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้จากเบื้องหลัง ใบหน้าเย็นชุ่มซบลงบนบ่ากว้าง

“พี่โอ๊ตคนดี” กนธียิ้มละมุน “ทำตัวเหมือนคุณภรรยาเลย”

อินทัชใจอ่อนยวบหลังจากนึกขุ่นเคืองอยู่หลายนาที เขาหันกลับมา จับคางพี่กุนต์แล้วก้มลงกัดปากล่างเบาๆ เจ้าตัวครางในลำคอ ทำเอาเขาตื่นเร้าจนต้องกดจูบแนบแน่นขึ้นอีก แขนข้างหนึ่งละมากอดเอว อีกข้างสอดรับตรงราวคอ อ้อมมือแตะแนวแก้มให้แหงนเงยขึ้น

กนธีขยุ้มต้นคอแข็งแรง สอดปลายนิ้วเข้าลูบไล้เส้นผมนุ่ม เอียงหน้าแล้วเป็นฝ่ายจูบตอบไปบ้าง เขาสอดลิ้นเข้าไปเย้าแหย่ หากพอจะผละออก คนตรงข้ามกลับตามติด ดูดกลืนเขาเข้าสู่โพรงปากร้อนระอุ

คนทั้งสองหอบหายใจ หลังจากตะกรุมตะกรามโต้ตอบกันและกันไปหลายนาที อินทัชก้มลงหอมแก้ม พี่กุนต์เองก็จูบหน้าผากเขาอย่างเอ็นดู

“เมื่อครู่เรียกผมว่าอะไรนะครับ” อินทัชกัดปลายจมูกโด่ง

“พี่โอ๊ตครับ..” เขาฉีกยิ้ม

“คำหลังน่ะ” ร่างสูงมองอย่างคาดโทษ

“อ้อ..คุณภรรยา” กนธีหัวเราะ ดึงแก้มเด็ก “ก็มันเหมือนนี่นา ทำอาหาร ซักรีดเสื้อ เตรียมชุดให้ ส่วนพี่ก็เป็นฝ่ายดูแล..จะเหลือก็แต่สถานะบนเตียง” เขามองด้วยความรักใคร่ “ให้พี่ลองเป็นฝ่ายกอดโอ๊ตบ้างดีไหม”

“ไม่มีทางเด็ดขาด”

“อ้าว..คิดก่อนค่อยตอบสิ”

“ไม่..มี..ทาง” อินทัชขยุ้มสะโพกพี่กุนต์แล้วดึงเข้ามาแนบชิดกับหน้าขาของเขา “ถ้าพี่จะกอดผม พี่ต้องตื่นตัวให้ได้ทุกครั้ง แล้วก็มีแรงทำสองรอบขึ้นไป”

“จะฆ่ากันใช่ไหม” กนธียอมแพ้ตั้งแต่เงื่อนไขแล้ว “นี่..จะบอกให้นะว่าของจริงเขาวัดกันที่ quality ไม่ใช่ quantity”

“จะบอกว่าผมมีดีแค่จำนวน แต่คุณภาพห่วยหรือ” อินทัชจ้อง

“เปล่านา..เราคิดไปเอง” เขารีบแก้ไขคำพูด แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว ทั้งตัวถูกเด็กมันอุ้มลงไปนอนหงายกับเตียง เจ้าโอ๊ตตรึงสองแขนเข้าไว้บนฟูก

ท่อนล่างของพวกเขาทาบทับ สะโพกสอบเคลื่อนไหวอย่างยั่วเย้า กนธีหน้าร้อนผ่าว รับรู้ได้ว่าเด็กกำลังตื่นตัวขึ้นมาจริงๆ
อินทัชยกขาข้างหนึ่งของพี่กุนต์ขึ้นวาง สอดมือเข้าลูบไล้โคนขาเพรียว

“ใครนะไม่ได้ใส่..ชั้นใน” เขาแกล้งแหย่ “จะเลียนแบบผมหรือครับ การไม่ใส่ชั้นในมันเป็นโค้ดลับของการอยาก ‘ร่วมรัก’ นะ”

“ไอ้โอ๊ต~” กนธีโวยวาย “ใครเขาใส่ลิงอาบน้ำวะ”

“ไม่รู้ล่ะ” เขากระตุกสายเสื้อคลุม “ในเมื่อไม่ใส่ก็ยอมให้จับกินซะดีๆ”

คนฟังหัวเราะร่วน ปล่อยให้เด็กมันกดจูบไปทั่วตัว ก่อนที่การหยอกเย้าแบบทีเล่นทีจริงจะกลายเป็นการกระตุ้นอารมณ์

พวกเขามองหน้ากัน ส่งยิ้มให้กัน จับจ้องกันและกัน จูบโต้ตอบแต่ละฝ่าย ปลดเปลื้องเสื้อผ้าแล้วร่วมสัมผัส แนบชิดเป็นหนึ่งเดียว

แดดของช่วงสายลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา กลิ่นอายของความสุขลอยวน เนื้อต่อเนื้อบดเบียด ผิวกายสอดรับ มือทั้งสองสอดประสาน เตียงทั้งหลังไหวคลอนเนิบนาบ แทรกไปกับเสียงครวญครางของคนทั้งคู่

มีไลน์เข้าจากไววิทย์ อินทัชเหลือบมอง ดีที่พี่กุนต์ไม่มีสติพอจะสนใจ ดังนั้นเขาเลยเอื้อมมือไปตรงหัวเตียง ค่อยๆหยิบมือถือแล้วซ่อนไว้ใต้หมอนอีกด้านขณะที่กระแทกกระทั้นตัวตนเข้าสู่ความอ่อนนุ่มของร่างข้างใต้

.

.

.



กนธีกับอินทัชลงมากินข้าวกับคุณยายตอนเกือบจะสิบโมง เขาขอโทษท่านยกใหญ่ที่ทำตัวเอื่อยเฉื่อย ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุได้แต่ยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง
   
“ไม่เป็นไรจ้า ยายกินไปบ้างแล้ว” พยาบาลจัดมื้อย่อยให้แกห้าถึงหกมื้อ เมื่อเช้าเป็นของเบาๆ โจ๊กปลาแซลมอนกับเต้าหู้นึ่งถ้วยเล็กพอให้รองท้อง
   
อินทัชรู้ดีอยู่แล้วว่ายายกินมื้อเช้าเรียบร้อย แค่รอจะกินมื้อสายเฉยๆ เขาเลยไม่ต้องรีบร้อนทำเวลานัก พอจะละเลียดเรื่องบนเตียงได้พักหนึ่ง
   
กนธีเข้ามานั่งที่โต๊ะ สาวใช้ตักข้าวให้ ของคุณยายมีข้าวไรซ์เบอร์รี่ ผัดดอกกะหล่ำ ปลานึ่งขิงชิ้นเล็ก และมีน้ำทับทิมกับชมพู่เสริม 

เมนูพวกนี้เขากับพยาบาลที่ดูแลคุณยายช่วยกันคิด ออกจะจืดไปบ้าง อาจไม่คุ้นปาก แต่ก็เป็นอาหารสุขภาพเหมือนกัน
   
“พอกินได้ใช่ไหมครับ” เขาถามอย่างเป็นห่วง เข้าใจอาการเบื่ออาหาร เขาเองพออายุมากขึ้นก็งดพวกฟาสต์ฟู้ด แกงกะทิกับของที่อุดมไขมันเหมือนกัน ทั้งที่ตอนวัยรุ่นชอบกินพิซซ่า ดื่มน้ำอัดลม ชากาแฟเป็นชีวิตจิตใจ
   
“กินได้จ้ะ คนเราอย่าไปหลงรสให้มาก มันก็อยู่ได้” แกยิ้มร่า เป็นคนแก่ที่น่ารัก ไม่เคยเอาแต่ใจหรือโวยวายให้ลูกหลานมาคอยปรนนิบัติเลย
   
กนธีช่วยดูก้างปลาให้คุณยาย ส่วนอ้นกับอุ้มกำลังถูกพี่โอ๊ตบังคับกินผัดฟักทอง สองหน่อหน้าเบ้ โดยเฉพาะน้องอุ้มที่ไม่ชอบผัก รู้สึกเหมือนถูกบีบให้กลืนยาขม พี่กุนต์เลยต้องหลอกล่อด้วยสมุดปั๊มดาว
   
“กินฟักทองได้สองดาว ครบสิบดาวได้รางวัลนะครับ”
   
น้องอุ้มอยากจะร้องไห้จริงๆ แต่พอลองแล้วก็กินได้แบบไม่ทรมานนัก
   
“พี่กุนต์ดื่มนี่ด้วย” อินทัชยกการ้อนแล้วเทน้ำต้มให้ “เห็ดสามอย่าง มีเห็ดหอม เห็ดหูหนูดำ กับเห็ดหูหนูขาว มันช่วยบำรุงตับไต”
   
“รสเหมือนซุปไก่ภาคพิสดาร” กนธีทำหน้าเบ้บ้าง
   
“ถ้ากินหมดจะปั๊มดาวให้ครับ ครบสิบดวง..” อินทัชยักคิ้ว “ได้รางวัล”
   
คนฟังหน้าร้อนผ่าว รางวัลของเขาที่ให้น้องอุ้ม กับรางวัลที่ไอ้พี่โอ๊ตจะให้เขา แน่นอนว่าความหมายคนละโยชน์แหง
   
“พี่กุนต์ครับพี่กุนต์” อ้นเรียกหา “วันจันทร์นี้ อ้นจะไปทัศนศึกษาแล้ว”
   
กนธีเพิ่งนึกได้ เขาลืมเสียสนิทเลย ครั้งก่อนน้องเดินกระมิดกระเมี้ยน เอาใบตอบรับมา เขาก็ให้อินทัชเป็นคนเซ็นและหักคอจ่ายเงินแทนไปแล้ว
   
“ไปเมืองโบราณใช่ไหมน้องอ้น” กนธีตื่นเต้นแทน “ให้พี่ตามไปด้วยได้ไหม จะได้พาน้องอุ้มไปเที่ยวด้วย รับรองว่าจะไม่ไปป่วน” แค่จะสตอล์กห่างๆ
   
“อยู่บ้านนั่นแหละครับ เด็กจะไปเที่ยว พวกเราเกี่ยวด้วยที่ไหน”
   
“คนแก่ไปทัศนศึกษาบ้างไม่ได้หรือไง” เขาเตะขาเจ้าโอ๊ตตุบๆ
   
เด็กหนุ่มหัวเราะ “ไม่ต้องไปห่วงมันมากหรอกพี่ ไอ้อ้นโตแล้ว ทำเป็นคุณพ่อที่ลูกยังเล็กไปได้” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็รู้สึกดีจริงๆที่พี่กุนต์ห่วงใย
   
“พี่กุนต์ไม่ต้องห่วงอ้นนะครับ อ้นดูแลตัวเองได้” เด็กชายฉีกยิ้ม
   
“อืม..ห่างหูห่างตาครั้งแรกมันก็กังวลนิดหน่อยน่ะ” เขาลูบปลายคาง “เอาเถอะ..ไว้เราไปเที่ยวกันเองบ้างเนอะ ไปกันให้หมดเลย อบอุ่นดี”
   
ยายมองหลานคนโตยิ้มๆ แกเห็นแบบนี้ นับว่าตายตาหลับแล้ว
   
.

.

.


[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.28] pg.60 -- 3/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 06-10-2016 01:30:30

.

.

.


หลังกินข้าวกันเสร็จ เด็กๆเอาหนังสือมาอ่าน กนธียังไม่สนับสนุนให้เล่นไอแพดหรือจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์นานๆ เรื่องดูทีวีก็เหมือนกัน ควรมีเวลารับข่าวสารแต่ก็ไม่ใช่นั่งดูตลอดวันเพราะจินตนาการจะถูกปิดกั้น วัยเด็กแบบนี้ควรออกไปสำรวจสภาพแวดล้อมข้างนอกมากกว่า อีกอย่างช่วงที่ร่างกายยังโตไม่เต็มที่ ไม่ควรอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน ต้องออกกำลังกายถึงจะดี
   
อ้นกับอุ้มมาขออนุญาตพี่กุนต์ลงเล่นน้ำ จะได้เอาเรือบังคับไปแล่นฉิวด้วย กนธีเลยตอบรับพร้อมกับไปนั่งมองอยู่ใกล้ๆ เขาไม่ปล่อยให้น้องสองคนลงน้ำกันตามลำพังโดยไม่มีผู้ใหญ่แน่
   
“โอ๊ตลงกับน้องสิ” เขาบอกขณะนั่งอ่านนิยายของฮาร์ลาน โคเบน โต๊ะด้านข้างมีหนังสือของเอ็ดการ์ อัลลัน โป วางอยู่ด้วย วันนี้ตั้งใจจะอ่านให้จบ
   
“ลงทำไมครับ พวกนี้มันว่ายน้ำเป็น” อินทัชลากเก้าอี้มานั่งด้านข้าง
   
“อย่าประมาทนะ วางใจมากไม่ได้”
   
ร่างสูงอมยิ้ม “ผมว่าเรื่องที่น่าห่วงคือคนที่เกือบล้มเมื่อเช้านี้ต่างหาก”
   
กนธีทำฮาร์ลาน โคเบนร่วงลงพื้น เขาต้องกระแอมแก้เก้อ ทำไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่ได้ยินแล้วก้มลงเก็บหนังสือมาอ่านต่อ
   
“พี่กุนต์..” อินทัชเรียก

“อย่ากวนน่า” เขาตาพร่าพราย หน้าร้อนไม่หายเพราะคำแหย่

“ผมแค่จะบอกว่า..” เขาขบขัน “พี่อ่านกลับหัวอยู่น่ะ”   

กนธีอยากบีบคอมันนัก สรุปว่าหนังสือสองเล่มนี้ เขาอ่านได้ไม่เกินสองบรรทัดก็ต้องยอมแพ้ สงสัยน่าจะอ่านจบประมาณปีหน้า
   
“ว่ายน้ำกับผมดีกว่า พี่ต้องออกกำลังกายบ้าง ไม่อย่างนั้นจะหน้ามืด เข่าอ่อนแบบตอนเช้าอีก” อินทัชยังแกล้งไม่หยุด
   
“ไม่ว่ายเว้ย” เขาปฏิเสธ “เรานั่นแหละลงไปเลย แล้วอย่าเผลอออกแรงจนไปสอนว่ายน้ำเด็กตอนบ่ายนี้ไม่ไหวล่ะ ระวังเสียงแหบด้วย จะเผลอร้องผิดคีย์อีก” เออ..มันกล้าแซวเขา เขาก็จะแซวมันเรื่องนี้นี่แหละ
   
อินทัชหัวเราะหึ พูดพึมพำ “อย่าอยู่กับคุณไทสิ ผมจะได้มีสมาธิ” เขาไม่ชอบขี้หน้าไอ้หมอนั่น นึกขึ้นมาทีไรพาลรำคาญใจขึ้นทุกที
   
“อะไรนะ” กนธีเลิกคิ้ว ไม่ทันได้ยิน
   
“เปล่าครับ” เขาส่ายหัว มองคนที่หยิบมือถือขึ้นมา “เล่นเกมอีกแล้ว”

กนธีหัวเราะคึ่กๆ ในเมื่ออ่านหนังสือไม่ได้ เล่นเกมต่อก็ยังดี แต่พอกดดูหน้าจอก็เห็นสายไม่ได้รับกับไลน์ที่ค้างเติ่งอยู่

“วิทย์..”
   
อินทัชจ้องไม่วางตา เขาเห็นข้อความบางส่วนแล้ว มันส่งมาอ้อนขอให้พี่กุนต์รับสาย น่าเสียดายที่เขาไม่รู้รหัส ไม่อย่างนั้นคงเข้าไปลบทิ้งแต่แรก
   
“เดี๋ยวพี่มานะ ดูน้องด้วย” กนธีลุกขึ้นยืน เดินไปทางซุ้มสร้อยอินทนิล
   
เขาต่อสายไปยังเบอร์คุ้นเคย ไววิทย์โทรมาติดกันแบบนี้ น่าจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คาด เด็กมันกำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน
   
‘พี่ครับ..เดือนกรกฎาผมต้องจ่ายค่าหน่วยกิตประมาณสองหมื่น ตอนนี้มีอยู่หมื่นกว่าแล้ว จะมาขอรบกวนอีกนิดหนึ่ง แล้วผมสัญญาว่าจะหามาคืน’
   
กนธีถอนใจ ที่จริงเวลาจบกันไม่ค่อยสวย เขาควรมีบทลงโทษเด็ดขาด เรียกว่าสะบั้นความสัมพันธ์กันไป แต่เอาเข้าจริง เขาก็ใจแข็งไม่พออยู่ดี เห็นแก่ว่าเด็กมันอยู่กับเขามานานเกือบปี เขาก็ควรเมตตามันอีกหน่อย ไม่มีใครอยากเป็นฝ่ายขอหรอกถ้ามีมากพอ ถือเสียว่าเห็นแก่เรื่องราวเก่าๆ
   
“ไม่เป็นไรวิทย์ ครั้งนี้พี่จ่ายให้แล้วกันนะ ส่งเลขบัญชีมาให้พี่ด้วย”
   
‘ขอบคุณครับพี่กุนต์..ขอบคุณจริงๆ’
   
กนธียิ้มจาง “พี่ช่วยได้เท่าที่จำเป็นนะ คงประคองเราตลอดไม่ได้ ถ้ายังเป็นคนของพี่ก็ว่าไปอย่าง พี่เองก็มีคนปัจจุบันให้ต้องดูแลมากกว่าคนในอดีต”
   
ปลายสายเงียบกริบ สุดท้ายก็พึมพำตอบรับอย่างแสนเสียดาย

‘ผมทราบครับ ผมจะโทษใครได้นอกจากตัวเอง’

“เรื่องเก่าๆก็ให้มันผ่านไปเถอะ เอาเป็นว่าส่งเลขบัญชีมาแล้วกัน เดี๋ยวพี่โอนไปให้เลย แล้วอย่าเอาเงินไปใช้สะเปะสะปะล่ะ พี่ไว้ใจนะว่าเราจะเอาไปจ่ายค่าเทอม ไม่ใช่เอาไปเที่ยวเล่นไม่เป็นสาระ”

‘ครับ ผมรับปากครับ ขอบคุณพี่มากนะ’

กนธีพึมพำรับก่อนจะวางสายไป ไววิทย์ส่งเลขบัญชีมาให้เร็วเหลือเชื่อ เขาเลยเข้าแอปพลิเคชั่นของธนาคารแล้วโอนเงินค่าเทอมไปให้ น่าตลกที่รออยู่ร่วมสิบนาที ก็ไม่มีไลน์บอกขอบคุณจากไอ้ตัวดีนั่นเลยสักคำ

ชายหนุ่มไม่อยากถือสา ได้แต่บอกตัวเองว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะช่วยเหลือคนที่ไม่เห็นคุณความดีของเขา พอเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงแล้วหันกลับ ทั้งตัวก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่มายืนด้านหลังตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

“พี่ไม่เคยเข็ดเลยสินะ” อินทัชยิงตรง “ทั้งที่มันทำกับพี่ขนาดนั้น”

“โอ๊ต..” เขาส่ายหัว “เราอย่าไปอะไรกับเขามากนักเลย คนที่ต้องโกรธคือพี่ต่างหาก เราจะเคืองแทนทำไม”

“เพราะว่าพี่ใจดีเกินไปน่ะสิ”

กนธีไม่รู้ว่านั่นคือคำชมหรือคำตำหนิ แต่เขาก็ขอน้อมรับไว้โดยดี

“พี่ทำแบบนี้กับทุกคน..กับโอ๊ตก็เหมือนกัน วันไหนที่เราเลิกกันไป ถ้าจากด้วยดี พี่ก็พร้อมจะช่วยเหลือเหมือนเดิม”

อินทัชขมวดคิ้ว นึกหงุดหงิดอย่างไรบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าเขาไม่โอเคที่พี่กุนต์ใจกว้างเกินไปทั้งที่ไม่เกี่ยวข้องกับอีกฝ่ายแล้ว หรือเพราะว่ามันขัดใจกับความดีไม่มีที่สิ้นสุดจนน่าโมโหกันแน่

เขารำคาญใจจริงๆ..มันติดค้างอยู่ในอกจนงุ่นง่าน

“เลิกกลุ้มแทนพี่ได้แล้ว ปล่อยน้องไว้ตามลำพังได้ไง เดี๋ยวตีเลย” กนธีเดินผ่านหน้าอีกฝ่าย แต่ยังก้าวไม่พ้นซุ้ม ข้อมือก็ถูกคว้าแน่น

อินทัชลากตัวคนตรงหน้ากลับมา ผลักให้แผ่นหลังชนกับเสาไม้

“ผมนี่แหละจะตีพี่ก่อน..คนหัวดื้อ” เขาขยับตัวเข้าแนบ “พี่ใจดีกับผู้ชายคนเก่า ผมว่ามันไม่ค่อยแฟร์กับผู้ชายคนใหม่อย่างผมเท่าไรเลยนะ”

กนธีหน้าร้อนวูบ อยากตีความพฤติกรรมนี้ว่าถูก ‘หึงหวง’ อยู่เหมือนกัน เสียดายที่ว่าน้องไม่เคยมองเขาเป็นอื่นเลย นอกจากผู้ปกครองคนหนึ่ง

แต่คนอย่างเขา ถ้าสงสัยแล้วไม่ถามก็คงไม่ใช่กนธีแน่

“พูดออกมาแบบนี้” เขามองหน้าเด็กหนุ่ม “หึงพี่หรือไง”

อินทัชชะงัก เผลอคลายมือที่จับแขนอีกฝ่ายออก พี่กุนต์จ้องเขาอยู่อึดใจจนเขาเผลอหลบตา พอเห็นแบบนั้น เจ้าตัวก็หัวเราะในลำคอ

“คิดอยู่แล้วเชียว..” หวังเกินความจริงก็จะเป็นแบบนี้แหละ

ร่างสูงยืนนิ่ง ในเสี้ยววินาทีที่อีกคนเดินผ่าน ในอกเขาก็วูบไหว และโดยไม่ทันคิดหาเหตุผล เขาก็คว้าไหล่ลาดไว้ ดันตัวกลับมาที่เดิม

ใบหน้าคมเข้มโน้มลงต่ำ เปิดปากจูบคนตรงหน้าในทันที เขาไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าทำไปเพื่ออะไร รู้แต่ว่าบางอย่างมันเรียกร้องมา

มือสองข้างของกนธีโดนจับรวบไว้กับอก เขายอมให้น้องจูบ ซ้ำใจง่าย โต้ตอบกลับไปไม่ต่าง เขาเอียงหน้ารับ เปิดปากให้ปลายลิ้นอีกคนล่วงล้ำ พร้อมกันนั้นต่างฝ่ายก็ต่างขบกัด ดูดคลึงเรียวปากของแต่ละคนอย่างเผลอตัว

ใต้ซุ้มสร้อยอินทนิล คนสองคนจูบกันเนิ่นนาน

อินทัชยอมล่าถอยตอนพี่กุนต์หอบหายใจ คราวนี้เขาลงแรงหนักหน่วง มันไม่ใช่การลงโทษ แต่เป็นการตอกย้ำความเป็นปัจจุบันของเขามากกว่า

กนธีก้มหน้าต่ำ สัมผัสได้ว่าปากเขากำลังร้อนผ่าวและบวมแดง แบบนี้จะออกไปหาน้องอ้นกับน้องอุ้มแล้วทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร

เด็กหนุ่มมองคนที่กัดปากครุ่นคิด เขานึกขำ อดเอ็นดูปนมันเขี้ยวไม่ได้ ต้องก้มลงเอาจมูกดุนดันให้เงยหน้าขึ้นแล้วงับปากล่างเข้าไปอีกครั้ง

“บวมหมดแล้ว..เดี๋ยวน้องสงสัย” กนธีปราม

“ไม่ทำก็ได้ แต่พี่ต้องสัญญามา” เขาต่อรอง “ไม่ติดต่อมันอีกได้ไหม” 

อันที่จริงกนธีก็ตั้งใจจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว แต่พอมาได้ยินเจ้าโอ๊ตออกอาการหวงห้ามอย่างที่เป็น มันก็อดดีใจไปด้วยไม่ได้จริงๆ

“หึงหรือไง” เขายังไม่วายหาเรื่องใส่ตัว

อินทัชสบถเบาๆ เขาก้มลงซบกับหัวไหล่พี่กุนต์ สูดกลิ่นหอมของสบู่ที่เจ้าตัวใช้เข้าเต็มปอด นับวัน..เขาชักจะเสพติดมันเสียแล้ว

“ว่าไงล่ะ..” กนธีแหย่

“ผมหวงพี่” เขาสารภาพเพราะนึกหาคำอื่นไม่ออก ในเมื่อไม่หึง มันก็มีคำใกล้เคียงอยู่ไม่มากหรอก “หวงพี่กุนต์สุดๆ..พอใจหรือยังครับ”

ใบหูคนฟังกลายเป็นสีแดงขึ้นอีกจนได้ ถ้าแดงมากกว่านี้ มันคงจะร้อนขึ้นด้วย อีกไม่เท่าไรก็คงสุกพอดี

เขายิ้มจาง กอดอินทัชไว้พร้อมกับจูบหน้าผากคนอายุน้อยกว่า

“พี่จะไม่ติดต่อวิทย์อีก..พี่สัญญา”

………………………………….....................................................

อัพก่อนศุกร์ อุอิ  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 06-10-2016 01:47:53

ย่องมาป๊ะพอดี คึคึ :z10: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 06-10-2016 02:08:54

กำลังจะนอนเลยตาสว่างเลย 5555555

ฟิน + สงสารสังขารคนแก่ :laugh:

จากเดือนละครั้ง เด็กพี่กุนต์คนนี้นี่อย่างน้อยวันละครั้งกันเลยทีเดียว :hao6:

ส่วนโอ๊ต นายควรจะรู้ใจตัวเองได้แล้วนะ :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-10-2016 02:12:38

กรี๊ด พี่กุนต์ของน้องง น่ารักน่ากิน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 06-10-2016 02:32:33

 :z6:โอ๊ย!!!!!!!!!!!!! ขัดใจอิแม่!!!!!!!!!! :katai1:หึงก็ยอกหึงดิวะไอ้โอ๊ต!!!!!!! กัดหูแม่ง :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 06-10-2016 02:45:21

พี่กุนต์ทำไมดีแบบนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 06-10-2016 03:25:11

พี่กุนต์ เด็กมันเริ่มสับสนกับตัวเองแล้ว ให้เวลามันหน่อยเนอะ
อยากเห็นมุมที่พี่กุนต์อ่อยโอ๊ตจริงๆ นิดเดียวก็ยังดีต้องน่ารักมากแน่ๆ 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 06-10-2016 05:08:45

อยากจะให้บรรดาเด็กๆพี่กุนต์ออกมาแสดงตัวให้หมดเอาให้โอ๊ตหัวปั่นหวงจนหลุดคำว่ารักออกมาซะที
บรรยากาศเหมือนข้าวใหม่ปลามัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 06-10-2016 05:40:27

จะรอวันที่น้องโอ๊ตของเรา รู้ใจตัวเอง
 :ruready :ruready :ruready

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 06-10-2016 05:55:13

พี่กุนต์เลี้ยงเรามั่งๆๆๆๆ 55555
อิตาโอ้ตนี่ลักหลับคนแก่ชัดๆ เห็นชัดเจนเลยจร้าาา นางแกล้งพี่กุนต์ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 06-10-2016 06:12:41

มาเร็วเคลมเร็วค่ะ วันศุกร์มาอีกนะคะ 5555

โอ๊ตไม่ได้หึงนะ แค่หวงมากไปหน่อย
ทำพี่กุนต์เคลิ้มนะโอ๊ต พาเหินฟ้าแล้วก็พาดิ่งได้เวลาเดียวกัน ระวังกุนต์จะหัวใจวายซะก่อนได้บอกรักนะ

โอ๊ตไม่ได้รักจริงหรอ ไปถามใจตัวเองใหม่ไหม

น้องอ้นกับน้องอุ้มน่ารักค่ะ  คุณยายก็น่ารัก  วิถีคนครอบครัวเดียวกัน  :mew3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-10-2016 06:18:11

 :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 06-10-2016 06:46:34

น้องโอ๊ตคะ ถ้ากลัวพี่กุนต์จะเจ็บหรือกลัวว่าคนที่จะมาแทนน้องโอ๊ตไม่ดี น้องก็อย่าไปจากพี่กุนต์ซิคะ อยู่ดูแลคนแก่แสนดีคนนี้ตลอดไปเลยก็ได้ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 06-10-2016 07:05:54

อัพแล้ว อิๆ
ขอกระตุ้น อีกค่ะ ตอนเย็นเอาคุณไทมากระตุ้นต่อ เอาให้ โอ๊ตกระอักเลือด 5555
คนอ่านก็ชักซาดิส จริงๆแค่หมั่นไส้แทนพี่กุนต์แหละ เฮ้อออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 06-10-2016 07:07:29

โอ้ยยยย.  อยากเจอคนแสนดีแบบพี่กุนต์.

พี่โอ๊ตไม่รักไม่รู้จะว่ายังไงแล้วเนี่ย

 :ling1:   :ling1:  :ling1:  :ling1:

.....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 06-10-2016 07:14:29

ไอ้โอ๊ตมันร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

หวงแล้วละซิ ชิชะ เอาให้หลงหัวปักหัวปำเลยพี่กุนต์  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Frankdar ที่ 06-10-2016 07:19:58

เห้อ  เมื่อไหร่นะโอ๊ต  หันมองกันจริงๆจังสักทีสิ  หวงพี่กุนต์ยิ่งกว่าปาลินอีกนะเดี๋ยวนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 06-10-2016 07:29:59

ถามใจตัวเองดูให้ดีๆ โอ๊ต อย่าเห็นแก่ตัวให้มากนัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: puna ที่ 06-10-2016 07:51:26

โอ้ยยย  พี่กุณ. ไม่ไหวแล้ว~ น่ารักกกกกกเกินไปแล้ว...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ติชิลา ที่ 06-10-2016 08:06:45

เปิดมาเห็นเล่นเอาเกือบกรี๊ดกลางออฟฟิศ น่ารักอ่าาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 06-10-2016 08:35:32

น้องกุนต์ของพี่โอ๊ต ต้องเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซน ไม่ทำให้พี่โอ๊ตหวงนะรู้มั้ย
กลัวใจตอนที่คนในใจของโอ๊ตกลับมาทำงานด้วยกัน  พี่กุนต์จะช้ำใจมั้ย :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 06-10-2016 08:36:39

แหม่ อิโอ๊ตเริ่มคิดจะปลูกไร่อ้อยเป็นของตัวเองบ้างแล้วสินะ มีลักหลับตอนย่ำรุ่งด้วย ส่วนไอ้วิทย์นี่ก็ปลิงไม่เลิก ทำพี่กุนต์เจ็บช้ำน้ำใจขนาดนั้น ยังหน้าด้านมาขอเงินเป็นหมื่นๆอีก หน้าด้านยิ่งกว่าแมงดาซะอีก ทำไมไม่ให้อีแฟนชะนีไปขายตัวเอาเงินมาให้ล่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 06-10-2016 09:12:29

พี่กุนต์เป็นคนดีมากกกก โอ๊ตระวังจะรู้ใจตัวเองต่อเมื่อของรักหลุดมือไปนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-10-2016 09:13:32

เจ้าโอ๊ตมันยังไม่รู้ตัวว่าขาดพี่กุนต์ไม่ได้แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 06-10-2016 09:13:53

พี่กุนต์จะน่ารักไปไหน
อยากได้
อยากบีบ
อยากขย้ำ
นี่คือรักนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 06-10-2016 09:32:05

พี่กุนต์นี่คือดีอะไรเบอร์นี้คะ  :กอด1:  :กอด1: 
ส่วนนุงโอ๊ต  :เฮ้อ: ย้ำเข้าไปนะไอ้ที่บอกว่าไม่รักน่ะ  :m31: นี่ถ้าวันที่รู้ว่ารักแล้วจะไม่เอาไปเปรียบว่าตัวเองเป็นแค่เด็กไม่มีอะไรเท่าเทียมเลยต้องปล่อยให้พี่กุนต์อยู่คนเดียวหรือเปล่าอีกนี่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 06-10-2016 09:37:56

 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 06-10-2016 09:39:50

.
.
.
 
โอ๊ตเริ่มเสพย์ติดพี่กุนต์แบบไม่รู้ตัว อิอิ   :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 06-10-2016 09:48:25

โอ๊ตอย่าทำให้พี่กุนต์เสียใจน๊า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: shinachan ที่ 06-10-2016 09:58:45

อิโอ๊ตนี่มันอิโอ๊ตจริงๆ

นึกถึงตอนอ่านแรกๆนี่เรียก น้องโอ๊ตๆ 555+

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 06-10-2016 09:58:56

 :katai2-1: ฟินมาก  :o8: อิโอ๊ตไม่รอดจากพี่กุนต์(พี่กุนต์ป่าวำม่รอดอะ555) ตกบ่วง ความดี ความน่ารัก อร๊ายยยยย รักพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-10-2016 10:05:56

โมเม้นต์แบบผัวเมียมากอ่ะ >.<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 06-10-2016 10:42:46

โอ้ยยยยยยยยยยยยย
ใจดีแบบนี้ ไม่ใช่ว่า จะเร่งปั่นตอนสุขสมให้หมด เพื่อแจกมาม่าต่อหรอกหรืออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 06-10-2016 10:47:23

ดีค่ะพี่กุนต์ เอาให้เจ้าโอ๊ตมันหึงมันหวงโดยไม่รู้ใจตัวเองบ่อยๆไปเล้ยยยยยย :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 06-10-2016 10:52:40

เมื่อไม่รักไม่ต้องหม่าหวงไม่ต้องมาหึง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 06-10-2016 11:02:33

มาอีกเยอะๆ นะค๊าาาา รอๆ ค่ะ ชอบพี่กุนต์จังเลย ยกตำแหน่ง นายเอกดีเด่น ให้เลยจร้า
ส่วนอิโอ๊ต ชั้นหมั่นไส้แก !!  :angry2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 06-10-2016 11:19:50

โอ้ตเริ่มละ จริงๆ
จะมาทำว่าไม่ชอบ ไม่รักนี่ เริ่มไม่ใช่ละ
ถ้าพี่กุนต์น่ารักขนาดนี้ ใครจะไปรอด
โถ ตาโอ้ตเอ้ยยยยย ทำมาเป็นไม่รู้ตัวนะยะ
หึงพี่กุนต์ก็บอกเขาไป เหอๆๆๆๆๆ
หมั่นไส้อิวิทย์จังเลยอ่ะ คนอะไรน่ารังเกียจ
พี่กุนต์ต้องเลิกใจดีได้แล้ว เดี๋ยวเด็กอกแตกตาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: papanoy ที่ 06-10-2016 11:38:55

ขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกนะเจ้าโอ๊ต
จะมึนไปอีกนานไหมเนี่ย
            :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 06-10-2016 11:45:06

โอ๊ตเหมือนคนตั้งระบบไว้ว่าชอบแค่ปาลินนะ
ทั้งๆที่ไม่ได้ชอบปาลินในแง่นั้นแล้วอะ
การกระทำโอ๊ตนี่มันเริ่มหลงพี่กุนต์แล้วชัดๆ นั่นมันเรียกหึงเว้ย
อ๋อยย เอาใจช่วยพี่กุนต์นะคะ  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 06-10-2016 12:24:43

อั๊ยย่ะ  แอบมาก่อน  แป๊บๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 06-10-2016 13:16:42

โอ๊ยย..เมื่อไรอิโอ๊ตจะรู้ใจรู้ความรู้สึกตัวเองซะที กึ๊กๆกั๊กๆอยู่นั่น
พี่กุนต์ก็ได้แต่เก็บงำความรู้สึกของตัวเองไว้ ด้วยความที่คิดว่าอิโอ๊ตไม่ได้คิดอะไรกับตัวเองเกินข้อตกลง
แล้วทีนี้มีทั้งคุณไผททั้งไววิทย์เข้ามาในเส้นทางล่ะ จะมีมาม่าชามมังใหญ่ไหมเนี่ย
ขอเทอะ(เถอะ)  อย่าให้มีเลยโนะ ถือเสียว่าเห็นแก่คุณยายที่กำลังป่วยแล้วก็อ้นกับอุ้มก็แล้วกันนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 06-10-2016 14:15:05

ตามทันแล้วจ้าาาาา 29 ตอนภายในสองวัน 5555555

ขอตัวกระตุ้นความรู้สึกโอ๊ตอีกเยอะๆ หึงก็บอกหึงเถอะ

แต่เดี๋ยวตอนที่ปาลินมาทำงานที่ร้านด้วยนี่จะเป็นไง เพราะฉะนั้นคุณไผทช่วยรุกจีบพี่กุนต์หนักๆเลยนะ อยากเห็นเด็กอารมณ์ระเบิด ฮุๆๆๆ แต่อย่าระเบิดรุนแรงนะคนแก่กระดูกกระเดี้ยวไม่ค่อยดีทะนุถนอมอ่อนโยนเยอะๆนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nighttime ที่ 06-10-2016 15:14:14

หึงหรือหวงถามใจ คุณดู555 "#เจ้าโอ๊ตผู้กว่าจะรู้ใจตัวเอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 06-10-2016 16:12:47

โอ๊ตเนี่ยะ นัวเนียคลอเคลียเหมือนลูกแมว
แต่หื่นเหมือนกระต่าย..
5555ระวังไว้เถอะโอ๊ต รู้ตัวช้าเกินไปไม่ดีนา
เดี๋ยวจะย้ายข้างไปหาคนอื่น หึหึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 06-10-2016 16:16:45

ปลงกับนังโอ๊ต ไม่พูดถึงละกัน เบื่อละ XD

แต่พี่กุนต์ค้าาาาาาาาา สักสี่ห้าพันน้องยังเข้าใจนะ แต่สองหมื่นให้คนเก่านี่มันไม่โอเคอ่ะ
เค้าเป็นไอ้โอ๊ตเค้าก็เครียดแทน มันไม่ควร มันต้องจบจริงๆ แล้วสิ พี่กุนต์ก็เอาแต่ครั้งหน้าๆ อยู่เนี่ย
มันไม่เหมือนใจดีหรอกในสายตาใครๆ มันเหมือนยังมีเยื่อใย
วันดีคืนดี ไอ้วิทย์โผล่หัวมาถึงบ้านก็ไม่ต้องแปลกใจเลยอีแบบนี้  :เฮ้อ:

ปวดหัวกับเด็กเก่าพี่กุนต์ ชอบให้มานะ ชอบให้ไอ้โอ๊ตหวงพี่
แต่ควรมาทั้งตัว ให้ไอ้โอ๊ตต่อยได้ถนัดๆ ไม่ใช่มาแต่เสียงแล้วก็ได้เงินไปแบบนี้ ไอ้ปลิง!
ผัดไทอยู่ไหนเนี่ย ต้องการตัวด่วนๆ เลยค่ะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 06-10-2016 16:21:52

เด็กบ้า หึงขนาดนี้ก็ไม่รู้ตัว
เพราะมันแต่ไปยึดติดว่าชอบสนรักสน
เอาจริงๆแล้วยังเหลือความรู้สึกนั้นมั้ยอ่ะ ไม่แล้วมั้ง
แค่คิดไปเองอ่ะ คนเราจะรักใคร 2 คนพร้อมกันได้ไง
โอ๊ตต้องคุยกับตัวเองเยอะๆอ่ะ ไม่งั้นถ้าพี่กุนต์เจ็บมากๆ จะยกให้คุณไผทนะ!!!
ฮอลลลล พี่กุนต์น่ารัก แงงงง อยากได้!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 06-10-2016 17:07:34

แหมมมมม หวงจ้ะหวง แต่ระวังจะพัฒนาเป็นหึงไม่รู้ตัวนะคะพี่โอ๊ตตตต
พี่หนูกุนต์น่าร้ากกกก อยากได้มาเป็นของตัวเอง 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 06-10-2016 18:39:22

อ่อ ถึงวันศุกร์อัพต่อสินะ ดีจังเลยยย...//หลบข้างเสา

เขา.....เนื้อต่อเนื้อกันแล้ววววว อ่าาาาาาา ใช่ไหมมม เข้าใจไม่ผิดใช่ไหมมมมมมมม
จู่ๆ ก็ทำไม่ทันตั้งตัว .... พี่กุนต์ต่อไปพรุนทุกวันแน่ๆ ไม่เช้าก็เย็นโอ๊ตปรนิบัติมิเคยขาด 5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 06-10-2016 18:40:42

 :o8:  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 06-10-2016 19:02:46

โอ๊ยยยยยยย

น่ารักน่าฟัดแบบแพ็คคู่

คุณไทมาเร่งปฏิกิริยาให้ว่องเลย!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 06-10-2016 19:25:45

โอ๊ตเอ๊ะอะก็ขอกอดตลอดเลย บ่อยไปละแก
ถนอมคนแก่บ้างเถอะ
555555555555555555
พี่กุนต์ค่ะ ตอนนี้ได้แค่หวงก็พอแล้วเนอะ
อีกหน่อยเดี๋ยวน้ำหยดลงหิน
ใจโอ๊ตมันก็จะอ่อนเอง
 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 06-10-2016 20:11:34

พี่กุนต์แสนดี ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก โอ๊ตเอ้ย หวงพี่เค้าขนาดนี้ยังไม่รู้ใจตัวเองอีก ฮึ่ยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 06-10-2016 20:12:12

ช่วงนี้ไฟกำลังร้อน ต้องช่วยกันสุมมมม ม่ะ มาอีกค่ะ ขอผู้คนใหม่มาจีบพี่กุนต์หน่อย ดูซิว่าโอ๊ตจะยังแค่ `หวง` อยู่มั้ยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 06-10-2016 21:50:21

คือตอนนี้ดีอ่ะ มีความอบอวลความรู้สึกของกันและกัน

โอยเฉพาะโอ๊ต เริ่มมีอาการแบบเป็นไปเอง ก็ใจมันเรียกร้องอ่ะ

อนาคตต้องมี พี่กุนต์ของโอ๊ตตต โอ้ยอิป้ารู้สึกปริ่มมากก

เจอกันตอนหน้าค่ะ ดีแก่ใจืคุณข้าวปั้นอัพเร็ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 06-10-2016 21:53:05

อ่านตอนนี้แล้วฟินไปตามๆกัน
ป้าดดดดๆ ได้ใจเจ้ไปเลยตอนนี้อ่านวนไปค่ะ
ต่อไปจะดราม่าแค่ไหนไม่กลัวเพราะเราได้ฟินละ
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 06-10-2016 22:49:40

หวง=หึง ป่าวจ้ะน้องโอ๊ดดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 07-10-2016 00:53:37

รำคาญโอ๊ต โว้ะ
ขัดใจหรือไม่พอใจความใจกว้างอะไรล่ะ ก็หึง แค่หึงนั่นแหละ
จะโกหกตัวเองอะไรนักหนา สงสารพี่กุนต์ล่วงหน้าเลยค่ะฮือ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 07-10-2016 00:55:02

พี่กุนต์คนดีของหนู~~~  :m1: :m1: :m1:
ช่างแสนดีและอบอุ่นอะไรเยี่ยงนี้  :-[
โอ๊ต! แกห้ามทำพี่กุนต์เสียใจเป็นอันขาดนะ!!  :m16:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vermouth ที่ 07-10-2016 00:56:26

ทำไมยังไม่เห็นตอนไหนที่พี่กุนต์จะเรียกร้องจากโอ๊ต เฮ้ย นี่พี่กุนต์ซื้อโอ๊ตมาไม่ใช่เหรอ ตอนแรกโอ๊ตยังแอบตะขิดตะขวงอยู่เลยไม่ใช่เร้อออ 5555555
นี่นึกว่าจะได้อ่านแนวแบบพี่กุนต์เป็นฝ่ายเรียกร้องเยอะๆ ส่วนเด็กโอ๊ตก็จำใจทำตามหน้าที่ ทำไปส่งๆ งี้ ที่ไหนด้ายยย โอ๊ต้ข้าหาตล้อดๆๆๆ จนพี่กุนต์ไม่ต้องเรียกร้องอะไร แถมไม่ได้พักไม่ได้ผ่อนเลยด้วย 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 07-10-2016 01:18:18

ตอนนี้ชัดกว่าตอนที่แล้วอีกว่ามันหึง ไม่ใช่แค่หวง ชัดมากตอนที่ลากไปจูบโดยที่ไม่รู้ว่าทำไปทำไม
ตอนที่แล้วนี่ยังอ้างว่าเพราะไม่ชอบขี้หน้าตาไผท

อยากรู้นักว่าถ้ามีผู้ชายคนอื่นๆเข้าหาพี่กุนต์อีก
โอ๊ตจะมีเหตุผลอ้างว่า หงุดหงิดเพราะไม่ชอบขี้หน้า มันหมดทุกคนเลยมั้ย


ปล.ชอบตอนนี้มากกก

ดีแก่ใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 07-10-2016 02:19:15

งืออออ ชอบตอนนี้ค่าา มีความก๊าวใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: kawoat ที่ 07-10-2016 02:48:39

เด็กมันร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย   :hao6: :hao7:
ขอบคุณที่มาต่อจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 07-10-2016 07:11:35

โอ๊ยยยยย อิโอ๊ตตตคนซื่อ(บื่อ) 55555555  อยู่ทีมอิโอ๊ตละกัน บื่อได้น่าเตะมว๊ากกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 07-10-2016 07:46:58

อีโอ๊ตหลงพี่กุนต์ยิ่งกว่าคนโดนของซะอีก เมื่อไหร่จะรู้สึกหะ คงต้องรอให้สายเกินไปปป หุหุหุ :beat:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 07-10-2016 08:53:50

โอ๊ต!!!!!!!!!! ทำไมแยกไม่ออกหึงหวงเนี่ย ถถถถถ

ทุบตายเลย มีคนจ้องจะงาบพี่กุนต์เพียบก็รู้ๆอยู่ โว๊ะ!

โอ๊ตจะเอาแต่หื่นไม่ได้นะลูกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 07-10-2016 14:15:20

หวงก็หวง คนไม่รู้ใจตัวเอง  :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 07-10-2016 16:04:52

เอาน่ะ ค่อยๆทีละคืบ
อีกนิดก็บอกได้ว่าหึงไม่ใช่แค่หวง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 07-10-2016 19:01:27

อีกไม่นานนังโอ๊ตจะต้องรู้ใจตัวเองแน่
ตอนนี้แค่หวง ตอนหน้าหึง
พี่กุนต์ดูแลคนรอบข้างดีมากก
ส่วนไอ้วิทย์แกยังจะกล้ามาขอเงินเขาอีกนะ
ดีหน่อยที่ทำให้โอ๊ตมันรู้สึกอะไรซะบ้าง

กินกิงโกะรอตอนต่อไปค่ะ
 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 07-10-2016 19:05:24

กุนต์จะเสียใจนะ โอ๊ตให้ความหวังอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 07-10-2016 20:11:18

สุขใจ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 07-10-2016 20:24:23

หวานแต่แอบหน่วงตลอดอะคู่นี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 07-10-2016 22:04:05

เพิ่งจะได้อ่าน รวดเดียว 29ตอนเลย อิอิ
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก.ไก่ล้านตัว  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 07-10-2016 22:08:11

ตาโอ๊ตนี่เหลือเกินจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ชานมปั่น ที่ 08-10-2016 01:28:13

หวงก็หวงจ่ะยัยโอ๊ตตตตตต

กับนายบ้านไร่ก็หวง กับเด็กเก่าก็หวง

หวงให้ตลอดรอดฝั่งล่ะ

กว่าจะรู้ตัวว่าตกลงไปในหลุมของพิกุนก็ช้าไปแล้วมั้งยัยเด็กน้อย

ระวังจะโงหัวไม่ขึ้นล่ะ โด๊ปๆเข้าาาาาา

..........………………………………………………………….

พึ่งมาเริ่มอ่านเมื่อวันพุธ ตามมาจากรีวิวนิยายในทวิต

เรื่องนี้สนุกมากกก เป็นฟีลกู๊ดที่ดราม่าพอกรุบกริบ

ตัวละครที่วางมาก็น่าสนใจที่คาแรกเตอร์ชัดเจน

แถมอ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่าใส่ใจในการหาข้อมูลประกอบการเขียนมาละเอียดมากๆๆๆ

แถมพิมแทบไม่มีผิด จัดเลย์เอ้าท์ให้อ่านง่ายอีก ชอบจัง~

ปล.ติดตามนะคะคุณนักเขียน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 08-10-2016 01:35:19

พี่กุนต์คือก็ยังเป็นพี่กุนต์เหมือนเดิม ที่เพิ่มเติมคือเคลิ้มไปกับป้อของโอ๊ตมากขึ้น 555!! //โอเค ที่กันวิทย์เพราะห่วงว่าจะมารบกวนทำให้พี่กุนต์ไม่สบายใจไรงี้ใช่ป่ะ ไม่นะดูแกจะแอบมีแต่ความแอบหึงและมีหวงด้วยเลยไม่พอใจซะยกใหญ่ หึหึ!!//ถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่ามันยังใหม่กับโอ๊ตไปอยู่หรือป่าว ความรู้สึกสัมผัสกายกันแบบนี้ โอ๊ตพูดได้เต็มปากขนาดนั้นว่ายังไม่....ก็จริงเพราะดูไม่ค่อยใจเต้นแรง(??)แต่ก็มีแอบเขินอยู่ อาจจะเป็นความชินหรืออะไร ความรู้สึกเหมือนให้เป็นพี่ชายอย่างที่บอกเลย แต่ก็นะต้องรอดูว่าถ้าเจอหน้าปาลิน จะใจเต้นแรงโหยหาขนาดไหนหรือจะไม่รู้สึกเท่าที่โอ๊ตคิด ถึงตอนนั้นจะบอกได้ว่าโอ๊ตรู้สึกยังไงกันแน่ ในความหวงนั้นมันมีความรักบ้างไหม รอดูโอ๊ตเจอปาลินค่ะ หึหึ!! เจ้าตัวดูไม่ออกหรอก ปาลินนั้นละจะบอกโอ๊ตเอง อยากรู้โอ๊ตจะบอกรักปาลินตอนไหนว่ะ ตอนที่ไม่รู้ใจหรือตอนที่รู้ใจตัวเอง รอค่ะรอปาลินมา ทีนี้ละสนุกเลย 55555 //ขอบคุณค่ะที่่มาต่อ รอตอนต่อไปเลยคะ รอเฮียผไทรุก อิอิ แต่กูชักจะรู้สึกสงสารเฮียแกจัง ก็พี่กุนต์รักโอ๊ตไปแล้ว แล้วแบบปาลินมาอีก เฮียแกยอมให้ใช้เป็น........วุ้ยยยยยยยย คิดไปไกลแล้วกู อินอีกละ 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 08-10-2016 03:53:21

มารอพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 08-10-2016 06:47:28

สองคนนี้น่ารักมากอ่ะ
ชอบๆแบบโอ๊ตหึงๆ
มาแบบจุใจแบบนี้ รักผู้แต่งที่ซู๊ดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 08-10-2016 07:39:23

อิโอ๊ตก็ยังไม่เลิกซึนอยู่ดี 5555
อาการชัดขนาดนี้แล้วนะะะ  :katai1:
แต่ปั๋วเด็กนี่ขยันทำการบ้านจริงๆ เลย หุหุ :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 08-10-2016 08:22:07

ตอนแรกก็ไม่ชอบคุณไผทนะ (ตอนนี้ก็ยังหมั่นไส้อยู่ ...ก็ไม่รู้จะพูดทำไม)
แต่พอมาคิดๆว่าเออ คุณไผทนี่มัน ตัวกระตุ้นชั้นดีเลยนี่หว่า มันยิ่งทำให้โอ๊ตหึงพี่กุนต์ยิ่งขึ้นๆ
แล้วพี่กุนต์ก็ได้รับรางวัล .....  :z1:ยิ่งขึ้นๆ โอ๊ตก็จะได้ยอมรับสักทีว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiw ที่ 08-10-2016 11:50:26

หวงนะ
ไม่ได้หึงแต่อย่างใด
พี่กุนต์ชอบถามให้ตังเองเจ็บจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 09-10-2016 02:02:14

ย้ายไปหน้า 66 จ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 09-10-2016 02:26:47

ย่องมาดึกมากกกกก
แงงงงง
สวีทวี้ดวิ้ว ครอบครัวสุขสันต์มาก
รู้ใจตัวเองซะทีโอ๊ตตตต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 09-10-2016 03:03:11

พี่กุนต์น่ารักมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 09-10-2016 03:10:50

 :z3:ไอ้โอ๊ตตตตตตต ดีดกีต้าร์จีบพีกุนต์ว่ะเฮ้ย!!!!  :z2: เปลี่ยนชื่อเป็นไอ้อ้อยเหอะถ้าจะอ้อยขนาดนี้  :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 09-10-2016 03:17:18

หมั่นไส้อิโอ้ตตตตต ลำไยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 09-10-2016 05:27:18

ชอบ ไอ้โอ้ตต~ ของพี่หนูกุนต์จัง น่ารัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 09-10-2016 06:49:45

โอ้ยยยย เดี๋ยวนี้จีบกันแทบทุกนาทีเลยน้า

คือดีอ่ะ จะได้รักกันกันเร็วๆไง ชอบๆ

เจอกันอีกครึ่ง ขอบคุณนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 09-10-2016 07:11:36

บรรยากาศมุ้งมิ้ง ดีต่อหัวใจคนอ่าน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 09-10-2016 07:12:37

เอะอะจูบ เอะอะหวานใสพี่ตลอด โอ๊ตรู้ตัวซิรู้ยังรู้ได้แล้ว!!
คนที่แอบชอบบางทีก็ควรมีไว้แค่แอบชอบ ถ้าได้มาคบมาใช้ชีวิตด้วยกันก็อาจจะไม่ใช่ ไม่คลิกก็ได้นา
นี่กลายเป็นครอบครัวสุขสันต์ พี่กุนต์เป็นคุณแม่ไปแล้ว
ไม่ใช่แค่ทำโอ๊ตหลงแบบไม่รู้ตัว น้องๆก็ติดพี่กุนต์กันงอมแงม
ดูแลเอาใจใส่จริงๆ ไม่ใช่แค่เลี้ยงด้วยเงินอ่ะ  :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 09-10-2016 08:23:39

 หวานหนักแบบนี้ เดี๋ยวดราม่าตามมาชัวร์

ปาลินไงจะใครล่ะ  T T

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 09-10-2016 08:48:27

ครอบครัวอบอุ่น  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 09-10-2016 09:13:06

ครอบครัวสุขสันต์  พี่กุนต์เป็นคุณลุงขี้ลืม  ส่วนโอ๊ตเป็นเจ้าเด็กโข่งขี้หวง  :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 09-10-2016 09:53:15

มีความสุขกันอะไรเบอร์นั้นนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 09-10-2016 10:31:37

โอ๊ย! เบาหวานขึ้นตา!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 09-10-2016 10:57:32

หวานเหลือเกินนน เมื่อไหร่จะ feel good กันสักทีนะ อิอิ :man1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 09-10-2016 12:04:58

ตอนนี้ครอบครัวอบอุ่นมากดีงาม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: KhongNaTee ที่ 09-10-2016 17:02:01

ชอบพี่กุนต์จัง เหมือนให้แต่ไม่ต้องการผลตอบแทน จะบอกว่าต้องแลกด้วยเซ็กส์ แต่เราว่ามันเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับสิ่งที่พี่กุนต์ทำให้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 10-10-2016 01:08:40

ไม่ใส่ชั้นใน คือ อยากร่วมรัก
ผ้าเช็ดหน้า คือ จูบ

จะมีรหัสอะไรอีกไหม??

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 10-10-2016 12:02:33

ดีนะคะที่กรุงเทพรถไม่ติด (เหรอ)
ไม่งั้นปากพี่กุนต์คงโดนจูบจนเปลื่อย
 :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ooomukooo ที่ 10-10-2016 12:23:26

รอตอนต่อๆไป  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 10-10-2016 23:34:46

หวานจริงจิ๊ง จูบกันทุกไฟแดง พี่กุนต์ทำไมน่ารักแบบนี้ ทั้งรักและใส่ใจอ้นอุ้ม
เล่านิทานก็น่ารัก คุยกับพนักงานก็น่ารัก คือความดี ความงาม ทุกอย่างค่ะ ชาบูวววว

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 11-10-2016 05:28:27

อ้อยเมืองไทยหมดแล้วรึยัง ทำไมมันมากองอยู่ที่นี่ที่เดียวเลยล่ะ  555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 11-10-2016 06:37:28

ครอบครัวสุขสันต์ค่ะ โอ๊ตก็หยอดตลอดไม่เผื่อเวลาให้พี่กุนต์ได้ทำใจบ้าง เดี๋ยวคนแก่จะหัวใจวายได้นะคะ เพราะเลือดมันสูบฉีดดีแบบนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 11-10-2016 19:40:59

จุบปล่อยเกินไปแล้วนังโอ๊ต
 ได้ทีแล้วเล่นใหญ่เลยนะ
พี่กุนต์น่ารักกับเด็กน้อยทั้งสองมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.29] pg.63 -- 6/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 11-10-2016 20:36:03

คิดถึงนานหลายวันแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 11-10-2016 23:41:16

หัวขึ้นวันนี้ แต่ไม่เห็นอัพ?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: anga ที่ 11-10-2016 23:42:42

 :katai1:อยู่หนายยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 11-10-2016 23:59:46

เลยวันแล้วว พี่หนูกุนต์เค้าล่ะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 12-10-2016 00:03:13

 :ling1:       พี่กุนต์ของหนูอยู่ไหน โดนโอ๊ตทำไรอยู่เปล่า  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: puna ที่ 12-10-2016 00:09:07

โอ๊ตปล่อยพี่กุนต์ออกมาก่อนได้ไหม  สัญญาจะคืนให้ :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 12-10-2016 00:09:25

มาจับจองพื้นที่รอชมพี่หนูกุนต์  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 12-10-2016 00:12:27

มันหลุดไปหน้า 67 เค้าขอดันไปเลยน้า  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 12-10-2016 00:15:24

Chapter 30

กนธีตื่นตั้งแต่ตีสี่เพราะวันนี้จะต้องส่งน้องอ้นไปทัศนศึกษา รถบัสจอดรออยู่หน้าโรงเรียน อาจารย์นัดเด็กๆเอาไว้ตอนเจ็ดโมงตรง บ้านของเขาอยู่นอกตัวเมืองเลยต้องเสียเวลาเดินทางพอสมควร
   
“เอาล่ะ มีอะไรขาดอีก” เขาตรวจดูความเรียบร้อยของเด็กชาย
   
อินทัชถูกปลุกให้ตื่นตาม เขานั่งหาวหวอด เท้าคางมองพี่กุนต์วุ่นวายอยู่นานแล้ว ทั้งตรวจสัมภาระและสำรวจข้าวของหลายรอบ ไม่แน่ใจว่าอาการย้ำคิดย้ำทำ เช็กนั่นทวนนี่ซ้ำไปมาจะเกิดในผู้สูงอายุทุกคนหรืออย่างไร
   
“ผ้าเช็ดหน้ามีแล้ว กระติกน้ำมีแล้ว” กนธีพูดทวน “กระเป๋าเงินยังอยู่ดี แล้วก็เบอร์โทรของพี่..ติดตัวไว้นะครับ มีอะไรให้รีบโทรบอก พี่จะไปหาทันที”
   
อ้นยิ้มเขิน พี่กุนต์ดูแลดีเหมือนพ่อเลย
   
“เสียดายที่อ้นไม่มีมือถือ” เขาครุ่นคิด “กลับมาค่อยไปซื้อมือถือกัน!”
   
“เยอะไปพี่” อินทัชเข้ามานั่งยองๆด้านข้าง “มันแค่ไปทัศนศึกษา ไม่ได้ไปออกค่ายแถวชายแดน ถ้าหลงแล้วไม่มีปากขอให้คนช่วยโทรตามครูตามพี่มัน ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เบอร์ของผมมันก็จำได้”
   
กนธีผลักบ่ากว้างของเจ้าโอ๊ตอย่างไม่พอใจ “ห้ามว่าน้อง”

อินทัชหัวเราะ เขากำลังจะกลายเป็นหมาหัวเน่าอีกคนแล้วสินะ
   
“ข้าวกล่องตอนเช้าเอาไว้กินบนรถมีแล้ว ของว่างติดตัวไว้เผื่อหิวอยู่นี่ น้ำเปล่าพร้อม” เขาตบกล่องทัฟเปอร์แวร์น้อยๆในเป้ใบเล็ก “เออ..พี่ให้เงินอ้นหรือยัง เอากระเป๋าตังค์ออกมาดูอีกทีสิครับ”
   
เด็กหนุ่มรั้งชายเสื้ออีกคนเอาไว้ เขาถอนหายใจ “เพิ่งจะเช็กไปนะพี่”
   
อ้นหัวเราะ ยกเช็กลิสต์รายการของจำเป็นสำหรับการไปทัศนศึกษาให้พี่กุนต์ดู มีตั้งแต่ดินสอ ปากกา ยางลบ สมุดจด หมวกบังแดด ครีมกันแดด ร่มพับคันเล็ก เสื้อกันหนาวไว้ตอนอยู่ในรถ ของกิน เงินสด ไปจนถึงเบอร์โทรศัพท์เวลาฉุกเฉิน ทุกอย่างทวนซ้ำไม่ต่ำกว่าสามรอบ

“พี่กุนต์ไม่ต้องเป็นห่วงอ้นหรอกครับ” เด็กชายเอามือประคองแก้มคนตรงหน้าไว้ “อ้นดูแลตัวเองได้จริงๆ”
   
“โอเค” กนธีทำนิ้วเป็นวงกลม ช่วยไม่ได้นี่นา เขาเพิ่งจะรู้สึกเหมือนได้มีลูกชายเป็นคนแรก พ่อที่ไหนก็ต้องตื่นเต้นทั้งนั้นเวลาลูกไปไกลหูไกลตา
   
“แค่เมืองโบราณ” อินทัชหาวอีกรอบ “ไว้มันไปแอฟริกาใต้ค่อยว่ากัน”
   
“เงียบไปเลย” เขาหันมองนาฬิกา “พี่โอ๊ตไปพาน้องอุ้มมาได้แล้ว ตีห้าครึ่งแล้ว เดี๋ยวไปไม่ทันตอนเจ็ดโมง” เมื่อวานตกลงกันว่าทุกคนจะไปส่งน้องอ้น งานนี้เลยต้องไปหิ้วปีกน้องอุ้มขึ้นมาจากที่นอนอีกคน
   
อินทัชเกาหัวแกรก เขาลุกยืนอย่างเกียจคร้านแล้วไปงัดไอ้อุ้มออกจากเตียง จับตัวเล็กป้อมขึ้นพาดบ่า พาไปที่รถของพี่กุนต์ก่อนให้มันนอนต่อ
   
กนธีที่ประจำตำแหน่งคนขับหันมาถามเด็ก “ผ้าเช็ดหน้ามีหรือยังครับ”
   
“ได้กินกิงโกะบ้างหรือเปล่าพี่” ร่างสูงส่ายหัว 
   
“เออ..ลืมกิน”
   
อินทัชหัวเราะ “สงสัยต้องป้อนให้ถึงปาก”
   
“พี่ไม่ได้ขี้ลืมนะ แค่ตื่นเต้น เลยไม่มีสมาธิต่างหาก” กนธีทำหน้าจริงจัง
   
“คร้าบๆ” เขากลั้นขำ
 
หนูกุนต์ของยายเวลาเขินก็จะเปิดที่ปัดน้ำฝนบ้าง อ่านหนังสือกลับหัวบ้าง พอไม่มีสมาธิก็ย้ำคิดย้ำทำ เขาคิดว่าเริ่มจะชินเสียแล้ว
   
..ชินกับความน่ารักที่เป็นธรรมชาติแบบไม่ได้ปั้นแต่ง..
   
“แล้วสรุปว่าน้องอ้นมีผ้าเช็ดหน้าหรือยัง” เมื่อครู่ยังไม่ได้คำตอบเลย
   
อินทัชเอาหัวโขกกระจกหน้าต่างข้างตัวอย่างนึกปลง
   
“อ้นมีแล้วครับ” เจ้าหนูยิ้มแก้มป่อง ลงมือกินข้าวเช้าที่พี่กุนต์ให้คุณแม่ครัวทำใส่กล่องมาให้ “อ้นเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อตลอดเลย ไม่ลืมแน่ๆครับ”
   
“โอเค” กนธีพยักหน้ารับ สตาร์ทเครื่องและถอยออกจากโรงจอดรถ
   
โชคดีที่รถไม่ติดเพราะออกแต่เช้าตรู่ น้องอ้นกินข้าวเสร็จ พี่กุนต์ก็ให้งีบเอาแรง เพราะถูกปลุกให้ตื่นในเวลาไล่เลี่ยกัน จะได้เดินเที่ยวอย่างสนุก ไม่ง่วงระหว่างวัน ส่วนน้องอุ้ม ตั้งแต่พี่โอ๊ตพาขึ้นรถก็ยังไม่ตื่นเลย
   
“รู้แล้วว่าลืมอะไร” กนธีเพิ่งนึกขึ้นได้ เขาบ่นตอนที่รถติดไฟแดงพลางหันมามองอินทัชที่นั่งหาว..ช่างเป็นพี่ชายที่สบายใจดีจริงๆ
   
“อะไรครับ” เด็กหนุ่มหรี่ตามอง ถ้าพูดซ้ำเดิมขึ้นมาล่ะก็..น่าดู
   
“ผ้า..” เขาชะงัก เสียงขาดหายเพราะคนด้านข้างชะโงกเข้ามา
   
อินทัชกัดปากพี่กุนต์เข้าหนึ่งหน..เป็นการทำโทษคนขี้ลืม
   
กนธีหน้าร้อนจัด เพราะมัวตะลึง เด็กมันเลยขยับมาใกล้แล้วเปิดปากจูบใหม่ คราวนี้ไม่ใช้การงับแล้วปล่อย แต่เป็นการขบแผ่วเบาแล้วคลึงเคล้าไปมา
   
“จะพูดว่าลืมผ้าเช็ดหน้าอีกไหมครับ”
   
เขารู้สึกว่าตอนนี้ปลายหูก็ร้อนตามไปด้วย อันที่จริงเขาไม่ได้พูดว่าลืมผ้าเช็ดหน้าสักหน่อย จะบอกว่าลืมเอาผ้าเย็นให้น้องต่างหาก เอาไว้ใช้เช็ดตัวเวลาเหงื่อออกจะได้สดชื่น แต่คิดไปคิดมา อยู่ข้างนอกตอนแดดเปรี้ยง จากผ้าเย็นมันก็ต้องกลายเป็นผ้าร้อนอยู่ดี ดังนั้นไม่บอกให้เจ้าโอ๊ตมันขำเขาหรอก
   
กนธีหันกลับไปมองถนน สายตาพร่าพราย “ไอ้เด็กเปรต..”
   
“ด่าได้ครับ แต่อย่าหูแดง” อินทัชแหย่

“ถ้าขี้ลืมแล้วจะทำไมล่ะ ก็คนมันแก่นี่” เขาบ่นในลำคอด้วยแก้มที่ร้อนวูบวาบ “ผ้าเช็ดหน้า ผ้าเช็ดหน้า ผ้าเช็ดหน้า”

“อะไรล่ะนั่น” ร่างสูงเขม่น นี่พี่แกตั้งใจกวนอารมณ์จริงๆใช่ไหม

“ผ้าเช็ด..”

อินทัชประกบปากจูบรอบที่สาม เขาตรึงต้นคอของอีกคนเอาไว้ “อยากโดนจนปากเจ่อก็พูดอีกสิ” กระซิบติดริมฝีปากนุ่ม

กนธีกลั้นยิ้ม แกล้งเก๊กหน้าจนเมื่อย “ผ้าเช็ดหน้..” เขาปล่อยให้เด็กมันจูบอีกครั้ง นัยน์ตาสีอ่อนหลุบลงมองใบหน้าอ่อนวัยด้วยความสุข

“เอาอีกไหม..” อินทัชถามเสียงพร่า ประคองต้นคอพี่กุนต์ไว้สองมือ

“ผ้าเช็ดหน้า..” กนธียิ้ม และเจ้าโอ๊ตก็ยิ้ม

เช้านั้น..พวกเขาจูบกันทุกๆไฟแดง กระทั่งถึงโรงเรียน

.

.

.




“นั่งรถดีๆ ห้ามลุกขึ้นมาเดิน ห้ามยื่นแขนออกนอกหน้าต่าง ห้ามเถลไถล เดินหลงออกจากกลุ่ม คอยตามติดคุณครูไว้ แล้วก็ถ้ารู้สึกไม่ดี ไม่สบาย ตัวร้อน ให้รีบบอกคุณครูแล้วโทรหาพี่ทันที เข้าใจไหมครับ” กนธีกำชับน้องอ้น
   
“เข้าใจครับ” อ้นพยักหน้ารับ
   
อินทัชยืนกอดอกมอง เขายิ้มมุมปากเมื่อเห็นพี่กุนต์ดูกังวลกว่าคนเป็นพี่ชายแท้ๆอย่างเขาเสียอีก มันทำให้รู้สึกว่าอีกฝ่ายห่วงใยครอบครัวเขาจริงๆ
   
ไอ้อ้นโตแล้ว เขามองว่ามันเป็นเด็กที่เอาตัวรอดได้คนหนึ่งแต่ในสายตาของผู้ใหญ่อายุสี่สิบอย่างพี่กุนต์ ความห่างของช่วงวัยทำให้มองน้องเขาเหมือนเด็กน้อยไม่ประสา คล้ายว่าเจ้าอ้นยังอยู่อนุบาลอะไรอย่างนั้น
   
น้องอุ้มที่ถูกปลุกให้ตื่นยืนขยี้ตายิกๆ เกาะขากางเกงพี่โอ๊ตอยู่ด้านข้าง เด็กชายหาวรอบหนึ่งแล้วชูนิ้วโป้งสั้นป้อมให้กำลังใจพี่อ้น
   
“ห้องหนึ่ง ขึ้นรถเลยค่ะ” เสียงคุณครูประจำชั้นประกาศ
   
กนธีจูงมือน้องอ้นไปส่ง เขาออกปากฝากเด็กไว้กับคุณครู
   
“โอเค” เขาลูบเส้นผมดำขลับด้วยความรักใคร่ ตามด้วยการหอมแก้มน้องไปฟอด “เดินทางปลอดภัย เที่ยวให้สนุกนะครับ แล้วตอนเย็นพี่จะมารอรับ”
   
อ้นหน้าแดงก่ำ ยกมือสวัสดีพี่ๆทุกคนก่อนจะขึ้นรถไป
   
กนธีเห็นเด็กๆทยอยขึ้นรถแล้วก็ถอยออกมา รถบัสสตาร์ทเครื่องทิ้งไว้ เขาเลยต้องพาน้องอุ้มกลับ จะได้ไม่ยืนดมควัน น้องอุ้มยิ้มอวดฟันหลอเมื่อเห็นพี่อ้นโบกมือบ๊ายบายให้จากหน้าต่าง เจ้าหนูอยากเที่ยวกับเพื่อนๆแบบนี้บ้าง
   
“วันนี้พี่ต้องเข้าไปดูร้าน แล้วพวกเราเอาไงครับ” 

ร้านเปิดตอนสิบเอ็ดโมง ยังมีเวลาเหลือเฟือ ถ้าโอ๊ตกับอุ้มอยากกลับไปอยู่เป็นเพื่อนคุณยาย เขาจะได้ขับไปส่งที่บ้าน
   
“หนูอยากไปดูร้านของพี่กุนต์” อุ้มปีนมานั่งตักพี่โอ๊ต
   
“ได้สิครับ” กนธียิ้ม “เดี๋ยวพี่จะแวะเข้าคอนโดก่อน สายๆเดี๋ยวค่อยเข้าร้าน ยังไงถ้าน้องอุ้มง่วงก็นอนต่อนะ”
   
น้องอุ้มพยักหน้าหงึก ยังไม่ทันไรก็หลับซบบ่าพี่โอ๊ตไปอีกรอบ
   
“เหมือนหมีโคอาล่า” กนธีขำ เอื้อมมือมาลูบหัวเด็ก “ถึงห้องกินข้าวเช้ากันก่อนแล้วหลับเอาแรงต่อสักงีบ พอเที่ยงก็แวะเข้าร้าน รอน้องอ้นกลับมาตอนสี่โมงแล้วเราไปหาอะไรกินกันในห้างดีไหม พี่อยากซื้อมือถือให้อ้นสักเครื่อง แล้วก็เราน่ะ..อยากได้อะไรก็ไปหาด้วยกันเลย จำได้ว่ายังไม่มีโน้ตบุ๊คนี่”
   
อินทัชมองพี่กุนต์ยิ้มๆ “ไม่เป็นไรครับพี่ มันยังไม่จำเป็น” ถ้ามีงานต้องพิมพ์ เขายังใช้คอมพิวเตอร์จากห้องสมุดของคณะหรือไปที่หอสมุดใหญ่ได้
   
“ไปดูก่อนแล้วค่อยปฏิเสธน่า”
   
จากโรงเรียนของน้องอ้นมาที่คอนโดใช้เวลาไม่นานนัก เรียกว่าน้องอุ้มยังหลับได้ไม่ถึงตื่นหนึ่งเลย อินทัชเลยรับหน้าที่อุ้มน้องขึ้นไปบนห้อง
   
“เอาล่ะ วันนี้พี่ขอลงมือเอง” กนธีพับแขนเสื้อขึ้น ท่าทางจริงจัง “มื้อเช้าแสนอร่อยจากใจคุณลุง..ผู้ที่ผัดผักบุ้งก็เกือบทำครัวไหม้”
   
“ขอร้องอย่าพังห้องเลยพี่ ผมขี้เกียจเก็บกวาด”
   
“บ๊ะ! ดูถูกกันนี่หว่า”

“แล้วผมดูผิดหรือเปล่าล่ะ” เขาให้ไอ้อุ้มนอนบนโซฟา ห่มผ้า เปิดแอร์เย็นฉ่ำเท่านี้ มันก็หลับไปแบบสบายใจแล้ว “จะทำอะไรครับ”

“ข้าวต้มหมูสับ” กนธีลงไปรื้อวัตถุดิบในตู้เย็นออกมา ดูเหมือนว่าของที่เน่าเสียได้จะถูกแม่บ้านเคลียร์ออกไปหมด เหลือแต่ของที่ยังเก็บไว้ในช่องฟรีซ

ช่วงที่ไม่ได้กลับคอนโด เขาจ้างแม่บ้านคนเก่าให้มาดูแลความสะอาดกับช่วยรดน้ำพรวนดินต้นไม้และพืชผักที่ปลูกไว้ ในห้องจึงเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนมีคนอยู่ทุกวัน แต่เขาคงต้องวางแผนใหม่ เพราะหลังจากนี้ต้องคอยคุมร้านแทนคุณไผท จะให้เดินทางไปกลับจากนอกเมืองมาถึงในเมืองทุกวัน เขาคงแย่แน่ ไหนจะต้องคอยมาเจอลูกค้าของตนเองอีก

“ไปนั่งพักเถอะครับ ผมทำให้เอง” อินทัชเข้ามาช่วย เขาตักข้าวสารในถุง มองพี่กุนต์ก้มๆเงยๆเลือกแครอทในช่องแช่ผักและมองประตูช่องฟรีซที่ถูกเปิดค้าง ใจคิดแวบหนึ่งว่าลุงแกต้องเอาหัวโหม่งแน่ เลยละมือไปปิด

“อ๊ะ! หัวนี้ยังใช้ได้” กนธีลุกพรวด เฉี่ยวประตูช่องแช่แข็งไปเส้นยาแดง

เด็กหนุ่มใจหายวูบ โชคดีที่เขาปิดทัน นึกแล้วก็น่าจับเขย่าคอนัก คนอะไรทะเล่อทะล่าได้ขนาดนี้ ขี้ลืม ต้วมเตี้ยม แต่บางทีก็ปุบปับจนตามไม่ทัน

..ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมต้องมีคนดูแลตลอดเวลา..

“แอบด่าอะไรพี่อยู่หรือเปล่า” กนธีขมวดคิ้ว ชูแครอทค้าง ไอ้โอ๊ตไม่ได้ดีใจไปกับเขาที่อุตส่าห์ค้นเจอผัก มันกำลังมองด้วยสายตาระอาปนขบขัน

“เปล่าครับ” อินทัชอมยิ้ม “ดีใจด้วยที่เจอคุณแครอท แล้วก็เสียใจด้วยที่ต้องประหารชีวิตมันส่งเข้าหม้อข้าวต้มเช้านี้”

กนธีหัวเราะ เขาหันไปปอกเปลือกแล้วหั่นเป็นลูกเต๋า “เออ..ช่วยละลายเนื้อหมูทีสิ แข็งจนปาหัวโอ๊ตแตกเลย”

“โหดร้ายมาก จะฆาตกรรมผมด้วยเนื้อหมูในฟรีซ”   อินทัชจับศีรษะตนโดยอัตโนมัติ “ไม่พอใจอะไรก็พูดตรงๆสิครับ ตายด้วยหมูสับไม่เห็นจะสวยเลย”

คนฟังขำคึ่กๆ “ไม่มีไม่พอใจหรอกครับคุณ มีแต่มันเขี้ยวเด็ก” พูดไปมือก็หั่นแครอทไป นึกขึ้นได้ว่ามีเห็ดหอมแห้ง เอามาลวกน้ำร้อนสักหน่อยก็ใช้ได้

“มันเขี้ยวอะไรผม” เขาเอาถุงหมูสับแช่น้ำจากนั้นก็จัดการต้มข้าว

“มันเขี้ยวเด็กหนุ่มๆ พลังงานเหลือเฟือเกิน” กนธีพึมพำ “เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวสะกิด จะแรงเยอะไปถึงไหน” เขาจะหยิบชามแต่ติดแขนเจ้าโอ๊ตที่กั้นขวางทางไว้

คนอายุมากกว่าเงยมอง ไอ้เด็กเปรตเลยถือโอกาสก้มลงงับปากจนได้

“มีปัญหากับจูบของผมหรือ” อินทัชแสร้งถาม ตรึงต้นคอพี่กุนต์แน่น

กนธีตาลาย ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆ ความดันเขาคงขึ้นแน่นอน “มีสิ..” เขาเก้อเขินจนหูแดงก่ำ “จูบพี่ให้มันน้อยๆหน่อย..” จูบทุกวัน..เหมือนได้กินน้ำเชื่อมติดต่อกันตลอดเวลา “กลัวเป็นเบาหวาน”

“เกี่ยวกันไหม” เขาอมยิ้ม แตะแก้มอีกฝ่ายแล้วงับเรียวปากนุ่มแผ่วเบา ใช้ปลายนิ้วไล้ผิวเนื้อลื่นมืออย่างลุ่มหลง “เดี๋ยวนี้มีอินซูลินแล้วพี่..”

กนธีกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้ม เขาหลับตาลง ปล่อยให้เด็กเข้ามาคลอเคลีย

ข้าวเช้ามื้อนั้นเลยได้กินกันตอนสาย

.

.

.



กนธีมาถึงร้านตอนสิบโมงกว่า ร้านยังไม่เปิดให้บริการ พนักงานแต่ละคนเห็นเขาก็ยกมือไหว้กันสลอน เขาเลยยิ้มรับแล้วชวนคุย
   
เขาเพิ่งเคยทำร้านอาหารเป็นครั้งแรก คิดว่ายังมีอะไรติดขัดและไม่รู้อีกมาก ดังนั้นแหล่งข้อมูลที่ดีที่สุดก็คือคำบอกเล่าจากปากของพนักงานเอง มีอะไรที่คนเป็นเจ้าของควรปรับปรุงเปลี่ยนแปลง อะไรควรแก้ อะไรดีแล้วควรสานต่อ พนักงานทำงานแล้วมีความสุขไหม ฝืนใจไหม ถ้าทุกคนพอใจ การบริการก็ย่อมดีตามไปด้วย เขาต้องให้ความใส่ใจและดูแลทุกคนพอๆกับการเทคแคร์ลูกค้า
   
“วันนี้ใครมีเวลาว่าง ช่วยเขียนคำแนะนำและข้อคิดเห็นใส่ลงกระดาษให้ผมหน่อยนะครับ ไม่ต้องลงชื่อก็ได้ คอมเม้นท์ในส่วนของร้าน การบริหาร แล้วก็ความรู้สึกที่ได้ทำงานที่นี่ ใครอึดอัดอยากระบายอะไรก็เต็มที่เลย”
   
กนธีเป็นคนยอมรับทุกความคิด เขาเปิดกว้างเสมอ
   
“เงินเดือนน้อยไป งานหนักไป เบื่อกับการทำหน้าที่ อยากย้ายตำแหน่ง เจ้านายไม่ยุติธรรม ถูกลูกค้าด่า เขียนมาได้เลย ไม่มีผลต่อโบนัส” เขายิ้มให้
   
ทุกคนหัวเราะ รู้ดีว่าคุณกุนต์เป็นเจ้านายที่ดีและเป็นกันเองแค่ไหน
   
“เขียนเสร็จแล้วพับใส่กล่องไว้ ผมจะมาตามอ่านทีหลัง อย่าลืมว่าไม่ต้องเกรงใจ ซัดให้เต็มที่เลย” กนธีหันมองนาฬิกา “เดี๋ยวจะสิบเอ็ดโมงแล้ว ไปเตรียมตัวกันเถอะครับ วันนี้ก็ขอฝากไว้ด้วยนะ ร้านของเราคงไปต่อไม่ได้ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไป เหนื่อยหน่อยนะครับ แล้วก็ขอบคุณมากจริงๆ”
   
พนักงานที่ยืนฟังปรบมือให้อย่างชื่นชม แต่ละคนแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน ที่จริงเจ้านายไม่ต้องมาพูดให้กำลังใจแบบนี้ก็ได้ จะมองว่ารับเงินเดือนแล้วต้องทำให้เต็มความสามารถก็ย่อมได้ แต่การเข้าถึงลูกน้องแบบที่คุณกุนต์ทำ มันเป็นผลดีทั้งในระยะสั้นและระยะยาว เรียกว่าเป็นการใช้ใจผูกใจ
   
“เอาล่ะ เราก็ไปแอบงีบหลับบ้างดีกว่าเนอะน้องอุ้ม” กนธีหันมาจูงมือเด็กที่นั่งฟังเขาพูดตาแป๋วเมื่อสักครู่
   
อุ้มเงยหน้ามองผู้ใหญ่ตรงหน้า “พี่กุนต์เท่จัง”
   
“หืม?” เขาเลิกคิ้ว มองแก้มกลมป่องแล้วต้องก้มลงฟัดให้หายอยาก
   
“ทุกคนมองพี่กุนต์หมดเลย หนูเห็นนะ ไม่มีใครไม่ฟังเลย”
   
อินทัชที่เดินตามหลังโยกหัวไอ้แสบเบาๆ “ก็พี่กุนต์เขาใส่ใจทุกคนไง”
   
“โตขึ้นหนูอยากเท่แบบพี่กุนต์” เจ้าอุ้มได้ที ยิ่งป้อใหญ่
   
กนธีหัวเราะชอบใจ “ทุกคนมีความเท่เป็นของตัวเองครับ น้องอุ้มที่ปกป้องแกงส้มกับสี่ถั่วเอาไว้ก็เท่เหมือนกัน ถ้าพวกนั้นไม่ได้น้องอุ้ม ป่านนี้จะเป็นยังไงก็ไม่รู้ หนูทำดีมากเลยครับ ติดนิดหน่อยที่เราไปละเมิดกฎของบ้านเช่ากับลืมปรึกษาพี่โอ๊ต แต่พี่ก็เห็นความตั้งใจดีของหนูนะ”
   
น้องอุ้มอายแก้มแดง เด็กชายโผเข้ากอดรัดขาพี่กุนต์ เอาหน้าซบแทบไม่ยอมเงยเพราะกลัวพี่ๆจะเห็นว่าอุ้มเขินแค่ไหน
   
“ขี้อ้อน” กนธียิ้มเอ็นดู เขาพาน้องขึ้นไปบนห้องทำงานชั้นสอง ตรงนั้นมีที่นั่งพักผ่อนสบายๆ เปิดทีวีให้น้องดูฆ่าเวลาก็ยังได้
   
“คุณไผทกลับปากช่องไปแล้วหรือครับ” อินทัชถาม วันนี้วันจันทร์ เขาไม่ต้องเข้างาน ที่ตกลงกันไว้คือร้องเพลงเฉพาะศุกร์ เสาร์ อาทิตย์
   
“อืม..เมื่อคืนเขาบอกว่ากลับวันนี้นี่แหละ ตอนเช้ามืด” เขาก้มลงหยิบน้ำผลไม้ในตู้เย็นให้น้องอุ้มและส่งนมกล่องไทยเดนมาร์กให้อินทัช
   
เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว “ทำไมตู้เย็นในห้องทำงานพวกพี่มีนมกล่อง?”
   
“คุณไผทชอบกินไทยเดนมาร์กเหมือนกัน”
   
อินทัชส่งคืนแทบไม่ทัน ไปกินเสบียงของไอ้คนขี้ตืดแบบนั้น เดี๋ยวมันคิดค่าเสียหายกล่องละสองร้อยจะทำอย่างไรล่ะ “ถามจริง..เขาแก่ขนาดนั้น ยังคิดว่าตัวเองจะสูงได้อีกสักกี่น้ำครับ มันไม่ช่วยแล้วแหละ”
   
กนธีสำลักน้ำเปล่าที่กำลังดื่ม “โกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติก่อนหรือ”
   
“ผมเป็นคนตรงๆและจริงใจครับ ไม่ชอบขี้หน้าใครก็แสดงออกมาเลย ไม่มีการทำสองหน้า” เขาเหยียดปาก “หมอนั่นตั้งแง่กับผมก่อนเอง ช่วยไม่ได้”
   
“ยังไงเขาก็เป็นเจ้านายนะ” กนธีส่ายหัวอย่างระอาปนขบขัน
   
อินทัชไม่โต้ตอบ เขาหยิบกีต้าร์ติดมือมาตั้งแต่ข้างล่างแล้ว คิดว่าถ้าไม่รบกวนพี่กุนต์เกินไปก็จะลองซ้อมมือดูหน่อย “ขออนุญาตนะครับ”
   
“เอาเลย ตามสบาย” กนธีนั่งที่โต๊ะทำงาน เขาเปิดหน้าต่างห้องเอาไว้ จะได้ดูร้านจากบนนี้ได้ จากนั้นก็เปิดสมุดบัญชีดูรายรับรายจ่าย
   
น้องอุ้มดูดน้ำผลไม้เสร็จก็มานั่งมองพี่โอ๊ตดีดกีตาร์ “ยากไหมอ่า”
   
“นี่น่ะหรือ” อินทัชยิ้มให้น้องคนเล็ก “ถ้าอุ้มหัดบ่อยๆก็ไม่ยาก”
   
“พี่โอ๊ตไม่เจ็บนิ้วหรือฮะ” 
   
“ตอนแรกเจ็บ แต่ตอนนี้ชินแล้ว ถ้าอยากเรียน เอาไว้โตกว่านี้ก่อน ตัวกะเปี๊ยกแบบนี้จะจับยังไม่ไหวเลยเรา” เขาโยกหัวน้อง “ไปดูทีวีไป”
   
“ไม่เอา หนูอยากคุยกับพี่กุนต์”

คนถูกพาดพิงเงยหน้าขึ้น แว่นสายตาตกลงมากองที่ดั้งจมูก เขายิ้มให้ “ว่าไงครับ อยากคุยอะไรกับพี่หรือ”

“อยากดูพี่กุนต์เขียนหนังสือ” น้องอุ้มปีนลงจากโซฟาแล้วเดินไปหา

กนธีหัวเราะ เขาแค่ตรวจบัญชีเลยไม่ได้ทำอะไรมาก ตอนแรกว่าเสร็จแล้วจะโทรไปติดต่อช่างแต่ละรายเพื่อคุยเรื่องการรีโนเวทร้าน แต่เอาไว้ก่อนก็ได้

“มาๆ นั่งตักพี่นี่ เดี๋ยวจะเล่านิทานให้ฟัง”

“อุ้มไปกวนพี่กุนต์หรือเปล่า” อินทัชปรามน้อง

“หนูเปล่ากวน” น้องอุ้มแลบลิ้นใส่

“พี่โอ๊ตเขาอิจฉาที่น้องอุ้มรักพี่กุนต์มากกว่าไง” กนธียักคิ้วให้อีกฝ่าย

“อิจฉามาก” ร่างสูงหัวเราะหึๆ จัดการเสิร์ชหาโน้ตเพลงในอินเทอร์เน็ต

กนธียกตัวน้องอุ้มขึ้นมานั่งตัก เขาพกหนังสือฝึกอ่านภาษาอังกฤษของอ็อกซ์ฟอร์ดเลเวลสองติดตัวมาด้วย เป็นเรื่อง Dracula บทประพันธ์ของ Bram Stoker ตั้งใจว่าจะเอามาอ่านและสอนน้อง ถึงจะยังรู้เรื่องไม่มาก แต่ก็อยากให้เคยชินกับภาษาที่สองตั้งแต่ยังเด็ก จะได้ไม่เกร็งเวลาใช้

“น้องอุ้มกลัวผีไหม”

“หนูไม่กลัว” เด็กชายส่ายหัวดิก

“อื้อหือ เก่งจัง งั้นวันนี้พี่กุนต์จะเล่าเรื่องผีให้ฟังนะ เป็นภาษาอังกฤษ แต่ไม่ยากเท่าไร” เขาเช็ดหัวเหม่งชื้นเหงื่อของน้องด้วยความรักใคร่

“พี่กุนต์ฮะ” อุ้มจับแขนอีกคนไว้ก่อน ทำท่ากระซิบ “หนูไม่กลัวผี แต่ว่าคืนนี้ขอเอาเป็ดเหลืองไปนอนกับพี่กุนต์ได้ไหม~”

“โอเคครับผม..” กนธีกลั้นขำจนตัวสั่น “เริ่มล่ะนะ พร้อมหรือยัง”

น้องอุ้มจ้องไปที่หนังสือตาแทบไม่กะพริบแทนคำตอบ

“In the spring of 1875. Jonathan Harker travels to Transylvania, on a business visit to the home of Count Dracula.” เขาอ่านให้น้องฟัง

ใครอีกคนในห้องเงี่ยหูฟัง เขาชอบสำเนียงอีกฝ่าย
   
“ในฤดูใบไม้ผลิของปี 1875 โจนาธาน ฮาร์เกอร์ เดินทางไปยังทรานซิลเวเนีย เพื่อติดต่อเรื่องธุรกิจที่บ้านของท่านเคานท์แดร็กคิวล่า”
   
“ทรานซิลเวเนียคือที่ไหนฮะ” น้องอุ้มไม่เห็นจะรู้จัก
   
“เป็นดินแดนในประเทศโรมาเนียครับ พวกฝรั่งเขาอยู่กัน” เขาอธิบายก่อนจะอ่านต่อจนจบหนึ่งพารากราฟและแปลเป็นท่อนๆ
   
อินทัชยิ้มจาง มองผู้ใหญ่กับเด็กเข้าขากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย ส่วนเขาก็ยังวุ่นวายกับการหาโน้ตเพลงและเช็กกีต้าร์ต่อ

“And every day he has more and more terrible things to write. Why does he see Count Dracula only at night?” กนธีก้มมองเด็กน้อยบนตักที่ทำคิ้วผูกโบว์ “Why can’t he see the Count in the mirror? And who are the three beautiful women, with their red mouths and long sharp teeth, that come to his room at night?”
   
น้องอุ้มเอานิ้วจิ้มภาพท่านเคานท์บนกระดาษ เจ้าหนูตัวจ้อยเงยหน้ามองผู้ใหญ่ข้างหลัง “คนนี้เป็นผีหรือฮะ”
   
“เก่งจังคนดี” กนธีอมยิ้ม “มาๆ..ตาแก่จะแปลทีละส่วนให้ฟังนะครับ”
   
อินทัชลอบมองเพลิน พี่กุนต์สอนไอ้อุ้มอย่างใจเย็น อ่านทวนใหม่ในแต่ละประโยคแล้วแปลเป็นภาษาไทย แต่ไม่ได้บอกคำศัพท์แบบชัดเจน ดูเหมือนว่าพยายามให้เจ้าอุ้มจับใจความสำคัญแล้วสร้างภาพในหัวขึ้นมาเอง
   
“ไนท์..ไนท์” น้องอุ้มคิดจนหัวคิ้วยุ่ง
   
“ตอนนี้เป็นเดย์ สว่างโล่งโจ้ง” กนธียิ้ม “จากนั้นก็จะเป็นไนท์..มืดๆ”
   
ไนท์ของพี่กุนต์ก็คือเวลากลางคืนนั่นเอง
   
“เมาท์..” ร่างเล็กครางเหมือนลูกแมว “ทีธ”
   
กนธีก้มหน้าลงให้เสมอไหล่น้อง เขาทำปากยื่นปากยู่ให้ดู “This is my mouth.” จากนั้นก็ยิงฟันขาววับ “This is my teeth.”
   
น้องอุ้มเอานิ้วแตะเรียวปากทั้งบนและล่างของพี่กุนต์
   
เขาหัวเราะ จับมือนุ่มนิ่ม “This is my lips.”

อินทัชละมือจากการปรับสายกีต้าร์ จู่ๆเขาก็ฮัมเพลงและร้องท่อนหนึ่งขึ้นมา “And in my dreams I’ve kissed your lips a thousand times.”
   
กนธีสะดุดลมหายใจตัวเอง เขาเงยหน้ามองคนที่ทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วตรวจสภาพเครื่องดนตรีต่อไป ไอ้หมอนี่มัน..กวนอารมณ์จริงๆ!
   
“พี่กุนต์จ๋า” อุ้มหัวเราะชอบใจ ชี้ไปที่ปลายหู “แดงแจ๊ดเลยอ่า”
   
“อากาศมันร้อนครับ” อ้างไปอย่างนั้นทั้งที่แอร์เย็นเฉียบ
   
อินทัชเลยพูดลอยๆ “โกหกเด็กจะดีเร้อ”
   
“ไอ้โอ๊ต~”

เขาหัวเราะในลำคอ ไม่สนใจว่าจะถูกเขม่นมองแค่ไหน ลงท้ายพอพี่กุนต์โวยวายอะไรไม่ได้ก็ต้องสงบปากคำแล้วคุยกับไอ้อุ้มต่อไป


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 12-10-2016 00:16:17

เวลาผ่านไปนานพอควร เสียงพูดคุยของผู้ใหญ่กับเด็กก็เงียบลง อินทัชเงยมองก่อนจะส่ายหัวระอา ทั้งพี่กุนต์ทั้งไอ้อุ้มสลบเหมือดคาโต๊ะทำงาน ไอ้อุ้มนอนฟุบไปกับหนังสือ ส่วนพี่กุนต์หลับคอพับคออ่อนอยู่ตรงเก้าอี้มีพนัก
   
เขายิ้มมุมปาก วางกีต้าร์ลงแล้วลุกไปหา เห็นพี่กุนต์นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวก็เกิดอยากแกล้ง แต่กลัวว่าจะตกใจเกินเลยได้แต่เอื้อมมือบีบจมูกไว้
   
กนธีสะดุ้งตื่น เพิ่งรู้ตัวว่าผล็อยหลับคาเก้าอี้
   
“ผมจะเอาไอ้อุ้มไปนอน” อินทัชกระซิบ ค่อยๆช้อนตัวน้องชายแล้วแบกไปวางบนโซฟา มันขดตัวเข้าหากัน หลับตาพริ้มเหมือนลูกแมว
   
“พี่หลับไปนานไหม” เขาหาวหวอด บิดขี้เกียจทีหนึ่ง
   
“ไม่แน่ใจครับ เห็นอีกทีก็หลับทั้งพี่ทั้งน้องไปแล้ว” เขาทรุดลงนั่งที่พื้นข้างโต๊ะกลาง หยิบกีต้าร์ขึ้นมาตั้งท่าจะซ้อมต่อ แต่พอเห็นอีกคนมองมายิ้มๆก็นึกขึ้นได้ “พี่ง่วงหรือเปล่า เบาะตั้งกว้าง มานอนกับไอ้อุ้มสิครับ”
   
กนธีพยักหน้ารับ วันนี้ตื่นไว ตอนเช้าตั้งใจจะงีบก็ไม่มีเวลา เพราะมัวแต่ไปวุ่นวายอยู่ในครัวกับไอ้เด็กเปรตนี่แหละ
   
ชายหนุ่มเดินไปหาคนทั้งสอง ค่อยๆแทรกตัวลงข้างน้องอุ้ม เพราะว่ากลัวจะเผลอพลิกตัวทับเด็กเลยเป็นฝ่ายข้ามเข้าไปอยู่ด้านในแทน
   
กนธีนอนตะแคงข้าง หลังชิดพนักพิง แขนข้างหนึ่งให้น้องอุ้มนอนหนุน อีกข้างกอดเด็กชายไว้ใกล้กัน เผื่อว่าดิ้นขึ้นมาจะได้ไม่ร่วงลงไปที่พื้น
   
“แล้วเราไม่ง่วงหรือ” เขาถามคนที่นั่งฮัมเพลง
   
“ไม่ครับ สบายมาก” อินทัชไล่ปลายนิ้วไปตามสาย ร้องคลอแผ่วเบา “ถ้าหนวกหูก็บอกนะครับ จะได้ไม่กวน”
   
“ไม่หรอก พี่ชอบฟัง”
   
เด็กหนุ่มยิ้มรับ ดีดเป็นทำนอง “You're my everything. The sun that shines above you makes the blue bird sing.” 

กนธีนอนยิ้ม รู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำ

“The stars that twinkle way up in the sky.” เขาหลับตาลง รอยยิ้มนั้นดูอ่อนโยนเมื่อปล่อยความรู้สึกไปตามเสียงเพลง “Tell me I'm........in love”

แสงสว่างจากม่านหน้าต่างเล็ดลอดเข้ามาด้านใน ทาบทับด้านหลังของร่างสูงข้างกาย คนตรงหน้าลืมตาขึ้น ยิ้มให้ใครอีกหนึ่งที่มองกัน

“When I kiss your lips, I feel the rolling thunder to my finger tips. And all the while my head in a spin. Deep with in.......I'm in love.”

กนธีรู้สึกอุ่นซ่านในอก สบสายตากับเด็กหนุ่ม เสียงนั้นอ่อนโยน แทรกซึมเข้าไปในใจ ทำให้เขาแทบหลอมละลาย โดยเฉพาะกับดวงตาที่จ้องมอง

“You're my everything and nothing really matters but the love you bring. You're my everything. To see you in the morning with those big brown eyes.”

“You're my everything. Forever and the day I need you close to me.” เขามองหน้าพี่กุนต์ ยิ้มให้คนที่ค่อยๆเคลิ้มไปกับเสียงเพลง “You're my everything. You never have to worry never fear….for I am near.” 

กนธีหลับตา ถึงอย่างนั้นริมฝีปากก็ยังคลี่ยิ้ม เสียงท่วงทำนองหวานยังคงดังแว่ว เสียงร้องนุ่มนวลคลอไปกับความอบอุ่นของช่วงวัน

เมื่อดวงตาคู่นั้นปิดสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ อินทัชก็วางกีต้าร์ลง เขาจับเจ้าอุ้มนอนให้ดี จะได้ไม่ทับแขนพี่กุนต์จนปวดเมื่อย
   
เขานั่งมองคนทั้งคู่ที่หลับไปด้วยกัน เป็นภาพความอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ตั้งแต่ที่ต้องดิ้นรนตามลำพัง ต้องแบกรับอะไรหลายอย่าง เขาก็นับคืนที่หลับอย่างสนิทใจได้น้อยมาก....กระทั่งได้มาเจอพี่กุนต์
   
พวกเขากินอิ่ม นอนหลับ มีความสุข รู้สึกปลอดภัย และไว้วางใจ
   
..จะหาใครที่ดีกับเขาและครอบครัวของเขาได้เท่านี้อีก..
   
ปอยผมสีดำปรกระหน้าผาก ฝ่ามือใหญ่เกลี่ยออกให้แผ่วเบา และโดยไม่ทันห้ามใจ เขาก็โน้มตัวลงใกล้แล้วแตะจูบลงบนเรียวปากอุ่น
   
อินทัชสัมผัสได้ถึงเสียงในอกที่มันเต้นแรงขึ้น
   

.

.

.



รถบัสปรับอากาศค่อยๆเคลื่อนที่เข้ามาจอดหน้าโรงเรียน เด็กๆทยอยลงมาทีละคนสองคน ต่างฝ่ายต่างไปหาผู้ปกครองที่ยืนรอรับก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
   
น้องอ้นโผล่หน้าออกมาจากประตูรถ กนธีที่ดักรออยู่รีบโบกมือเรียก
   
“ทางนี้ครับ” เขายิ้มมาแต่ไกล เข้าไปช่วยน้องหิ้วของ
   
เด็กชายยกมือสวัสดีพี่ๆ น้องอุ้มเองก็เข้ามาปะเหลาะขอของฝากเพราะเห็นพี่อ้นหิ้วถุงอะไรบางอย่างมาด้วย “เดี๋ยวรอขึ้นรถก่อน”
   
กนธีอมยิ้ม ปลดล็อครถให้เด็กๆขึ้นไปนั่ง “เป็นไงบ้าง วันนี้สนุกไหม”
   
“อ้นชอบมากเลย มีสถานที่จำลองเยอะแยะไปหมด สวยมากๆครับ” อ้นยังตื่นเต้นไม่หาย “เสียดายจัง อยากให้พี่ๆกับน้องอุ้มไปด้วย”
   
“เอาไว้พี่จะพาไปนะ” กนธีให้สัญญา เขาขับรถออกจากที่จอด “หมดแรงหรือยัง พี่จะพาไปกินข้าวในห้างแล้วก็จะแวะซื้อของนิดหน่อยน่ะครับ”
   
“อ้นไหวครับ สบายมาก ตอนนี้หิวนิดหน่อยแล้วด้วย”
   
อินทัชส่ายหัว “ไอ้ตะกละ เห็นนะว่าที่ปากยังมีคราบขนมติดอยู่”
   
เด็กๆหัวเราะชอบใจ น้องอุ้มกระตุกแขนเสื้อพี่ยิกๆ ยังสนใจของฝากอยู่
   
“เดี๋ยวให้พี่กุนต์กับพี่โอ๊ตดูก่อน น้องอุ้มเป็นเด็กต้องรอทีหลัง”
   
“โธ่..พี่ไม่ถือหรอก ให้น้องอุ้มก่อนก็ได้ รอจนตาละห้อยแล้วนั่น”
   
อ้นยิ้มกว้าง หยิบรถตู้สังกะสีกับจักรยานคันจิ๋วทำจากลวดดัดให้น้อง พอเจ้าตัวเล็กได้ของก็หันไปสนใจรถจำลองพวกนั้นทันที
   
อาศัยจังหวะรถติด เด็กชายรื้อของในถุงพลาสติกออกมาโชว์
   
“อ้นซื้อขวดพริกไทยมาฝากพี่กุนต์กับพี่โอ๊ตด้วยครับ” อ้นยื่นให้พี่ๆที่นั่งข้างกัน มันเป็นขวดเซรามิกสีขาวกับฟ้า ปั้นเป็นรูปคนกอดกัน
   
อินทัชเลิกคิ้วเมื่อน้องส่งให้พี่กุนต์คู่หนึ่ง “ไหนของพี่ล่ะ”
   
“พี่โอ๊ตตัวสีขาว พี่กุนต์ตัวสีฟ้า” อ้นเขินแก้มแดง รู้แบบนี้ซื้อมาสองคู่ดีกว่า แต่เพราะว่าไม่กล้าใช้เงินเยอะเลยหยิบมาแค่คู่เดียว
   
กนธียิ้มขัน แบ่งตัวสีขาวให้อินทัช ส่วนเขาก็เก็บตัวที่เหลือ “ขอบคุณมากนะครับน้องอ้น พี่ชอบมากเลยแหละ เดี๋ยวเอาไปไว้ในตู้โชว์”
   
“พี่จะเอาไปไว้ที่โต๊ะหนังสือ เอามาใช้แล้วกลัวแตก”
   
น้องอุ้มที่ละสายตาจากรถจิ๋วมามองอยู่สักพัก ขอแทรกขึ้นมากลางวง
   
“ทำแบบนั้นมันก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันสิฮะ” เจ้าหนูทำคิ้วผูกโบว์ “หนูเคยเห็นอ่ะ มันต้องเอามากอดกันไว้ กอดแล้วน่ารักกว่าน้า~”
   
กนธีเหล่มองคนข้างกายแล้วได้แต่ขบขัน ส่งกลับให้อินทัชจับประกบไว้เหมือนเดิม กลายเป็นคนสองคนกอดกันแน่นหนึบหนับ
   
“หนูบอกแล้วว่ากอดกันน่ารักกว่า”
   
อินทัชหัวเราะ ขยี้หัวน้องทั้งสองคนอย่างอารมณ์ดี “ทำไมถึงเลือกอันนี้มาฝากพี่กับพี่กุนต์ล่ะ” เขาพลิกมันไปมา ดูแล้วก็ตลก เป็นคนหัวล้านตัวกลม
   
“เพราะว่าอ้นชอบเวลาพี่ๆอยู่ด้วยกัน” อ้นฉีกยิ้ม “เหมือนอ้นมีพี่ชายสองคนเลย อ้นอยากให้พี่กุนต์กับพี่โอ๊ตอยู่ด้วยกันแบบนี้นานๆ”
   
กนธีอมยิ้ม “เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับพี่โอ๊ตแล้วละครับ”
   
“ขึ้นอยู่กับพี่ต่างหากว่าจะจ้างผมไว้นานแค่ไหน” อินทัชแหย่กลับ
   
“ไม่ๆ อ้นว่าพี่โอ๊ตต้องตั้งใจทำงาน พี่กุนต์จะได้ไม่ทิ้ง”
   
“ใช่แล้ว~ พี่โอ๊ตต้องขยันนะ!” น้องอุ้มสนับสนุน
   
กนธีสำลักออกมาครั้งหนึ่ง คำว่าตั้งใจทำงานของเด็กๆอาจไม่มีอะไร แต่กับเขาและเจ้าโอ๊ต มันมีความหมายมากกว่าหนึ่งแน่นอน
   
“พี่น่ะตั้งใจอยู่แล้ว” อินทัชมองคนด้านข้างท่าทางเจ้าเล่ห์ “ปกติก็ตั้งใจเกือบทุกคืน แต่พี่กุนต์ไม่ค่อยชอบให้พี่ขยันเท่าไร”
   
“เจ้าโอ๊ต!” ถ้าดึงพวงมาลัยออกมาล็อคคอมันได้ เขาคงทำไปแล้ว
   
“ไฟเขียวแล้วพี่” เด็กหนุ่มหัวเราะ อาศัยพี่กุนต์เผลอกระซิบพอให้ได้ยินกันสองคน “คืนนี้ถ้าอยากให้ทำงานก็บอกนะครับ..พร้อมเสมอ”
   
“เงียบไปเลย!”
 
พวกเขาแวะเข้าห้างสรรพสินค้า กนธีพาเด็กๆไปกินมื้อเย็นที่เอ็มเคสุกี้เพราะไม่ได้พามานานแล้ว อ้นกับอุ้มยังคงเป็นปีศาจลูกชิ้นเหมือนเคย ส่วนเขาก็เป็นราชากินผัก เท่สุดชีวิตในสายตาเด็ก ในขณะที่พี่โอ๊ตคือปอบกินเครื่องใน
   
“ลำเอียงนี่หว่า!” อินทัชโวยวาย แย่งลูกชิ้นไอ้สองแสบกิน “ทำไมพี่เป็นปอบอยู่คนเดียวแต่พี่กุนต์ได้เป็นคิงล่ะ”
   
“ก็พี่กุนต์ชอบกินผัก” อ้นหัวเราะ เหตุผลประหลาดดีแต่ก็พอถูไถ
   
“พี่โอ๊ตเขี่ยผักเขียวทำไม” น้องอุ้มจับผิด “เดี๋ยวพี่กุนต์ไม่ให้ดาวนะ”
   
“ไม่ชอบกินปวยเล้ง..” เขาคีบผักลวกไปใส่ถ้วยคนตรงข้าม
   
“พี่โอ๊ตเลือกกินแบบนี้ถึงได้ไม่หล่อไงล่ะ” กนธีหัวเราะ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับน้องๆ “แบ่งหมี่หยกมาบ้างเซ่ กินคนเดียวสองก้อนเลยหรือ”
   
“อุ้มอย่ากินแต่หนังเป็ด อ้วนจะตายอยู่แล้ว” อินทัชบอกระหว่างคีบหมี่หยกให้พี่กุนต์กระจุกหนึ่ง เล่นเอาเจ้าตัวมองเขม่น “อ้น! ไม่ต้องเขี่ยเห็ดหูหนูมาใส่ถ้วยพี่เลย” หันไปเล่นน้องคนกลางไม่ทันไร คนขี้แกล้งบางคนก็เอาตะเกียบคีบกุ้งจากจานเขาไปกินหน้าตาเฉย เหลือไว้แค่หาง “รวมหัวกันแกล้งนี่”
   
ทุกคนหัวเราะชอบใจ มื้อนั้นกินไปคุยไป หัวเราะหยอกล้อเฮฮา ต่างฝ่ายต่างดูแลกัน ยิ้มให้กันจนสัมผัสได้ถึงความสุขที่ฟุ้งกระจายอยู่รอบตัว
   
“มื้อนี้ผมขอจ่าย” อินทัชบอกตอนเรียกเก็บเงิน

ค่าอาหารรวมแล้วประมาณพันห้าร้อย ให้พี่กุนต์ตัวคนเดียวมาจ่ายให้พวกเขาอีกสามคนที่กินเป็นพายุ มันดูจะเอาเปรียบซ้ำซากไปเสียหน่อย
   
“ไม่” กนธีปฏิเสธแบบสั้นที่สุด
   
“ขอร้องอย่าดื้อครับ” เขาควักกระเป๋าเงินออกมาหยิบแบงค์พันสองใบ เงินที่พี่กุนต์ให้ เขายังไม่ได้เอาออกมาใช้ ที่มีติดตัวคือเงินสมัยทำงานที่เก่า
   
อ้นเห็นแบบนั้นก็อยากร่วมด้วย เด็กชายมีน้อย เลยขอแชร์ในส่วนที่พอจะทำได้ “อ้นมีหนึ่งร้อย อ้นขอจ่ายกับพี่โอ๊ตด้วยคน”
   
น้องอุ้มควักกระเป๋าลายเคโระออกมา ตอนนี้มีอยู่ยี่สิบบาทเพราะพกมาแบบเท่ๆ ที่เหลือจากที่พี่ชายให้อยู่ในธนาคารกับในกระปุกหมู
   
“หนูจ่ายด้วยๆ หนูจ่ายยี่สิบ หมดตัวเลย อิๆ”
   
กนธีอ้าปากจะท้วง แต่อินทัชมองอย่างขอร้อง เขาเลยพอจะเข้าใจว่าศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมันค้ำคออยู่ จะให้เป็นฝ่ายรับอย่างเดียวก็กระไร อีกอย่าง น้องๆมีความตั้งใจอยากจะช่วยแชร์ เขาเลยไม่ขัดน้ำใจ
   
“งั้นมื้อนี้ พี่ร่วมอีกห้าร้อย ให้พี่โอ๊ตเป็นเจ้ามือใหญ่ ช่วยกันกินช่วยกันจ่าย แบบนี้ดีไหมครับ” เขายิ้มให้เด็กๆ บิดจมูกเล็กไปอย่างมันเขี้ยว
   
อ้นกับอุ้มดีใจ อย่างน้อยก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาอีกสเต็ปหนึ่งแล้ว
   
ออกจากร้านอาหาร กนธีพาน้องๆไปแผนกไอที เขาต้องบอกกึ่งบังคับอยู่นานกว่าน้องอ้นจะยอมเลือกมือถือมาสักเครื่อง พอเลือกได้ก็หยิบเครื่องอันจิ๋วราคาไม่ถึงพัน เขาเห็นแล้วต้องจัดการมัดมือชก เลือกให้เองเสร็จสรรพ
   
“ใครๆก็ใช้ทัชสกรีนกันทั้งนั้น แล้วเอาที่กล้องมันความละเอียดสูงหน่อย เวลาอ้นไปทัศนศึกษาจะได้ถ่ายรูปสวยๆมาทำรายงานได้” เขาบอก “แอพอย่างอื่น อ้นโหลดแล้วถามพี่โอ๊ตเอานะ พี่แก่แล้ว ตามวัยรุ่นไม่ค่อยจะทัน”   
   
“ขอบคุณมากๆครับพี่กุนต์” เด็กชายยกมือไหว้ ท่าทางเกรงใจไม่น้อย
   
อินทัชไม่รู้จะพูดอะไรดี เพราะเขากำลังจะเป็นรายต่อไป
   
“พี่โอ๊ตล่ะ เลือกโน้ตบุ๊คได้หรือยัง” สมัยนี้คอมพิวเตอร์ถูกดี ไม่เท่าไรก็ซื้อได้แล้ว อินทัชมีติดตัวไว้จะได้เอาไปใช้ที่มหาวิทยาลัยได้สะดวก
   
เด็กหนุ่มมองราคาเป็นอันดับแรก เขาไม่ได้ต้องการสเปคสูงซับซ้อนอะไร ส่วนใหญ่ใช้แค่พิมพ์งานกับเข้าอินเทอร์เน็ตเท่านั้น
   
“แอปเปิ้ลไหม” กนธีเล็งอยู่เครื่องหนึ่ง “เห็นว่าไม่ค่อยมีปัญหาไวรัส”
   
“ไม่เอาพี่ แบบนี้แพงไป มันเกินความจำเป็นครับ” เขาไม่ได้มาตักตวงผลประโยชน์จากพี่กุนต์เสียหน่อย แค่นี้ก็เกรงใจมากพอแล้ว
   
“งั้นก็เลือกมา ชักช้าพี่จะเลือกให้เอง” เขาขู่ “เออ..เครื่องปริ้นท์ที่บ้านพี่มันตัวเก่า โอ๊ตไปดูแบบทรีอินวันสักเครื่อง ที่มันมีปริ้นท์ ก็อปปี้ สแกนน่ะ”
   
น้องอุ้มยืนมองพี่ๆเพราะยังไม่ถึงวัยจะใช้ของพวกนั้น แต่พี่กุนต์ซื้อให้พี่โอ๊ตกับพี่อ้นแล้ว พี่กุนต์ก็ไม่ลืมให้น้องอุ้มด้วย
   
“เด็กน้อยอยากได้อะไรครับ” กนธีนั่งยองๆลงคุยกับน้อง
   
อุ้มส่ายหัว แผนกนี้มีอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด
   
“เอาการ์ตูนไหม หนังสือหรือดีวีดี พี่ให้อุ้มเลือกเองเลย”
   
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้พี่กุนต์ ที่บ้านก็มีเต็มไปหมดแล้ว” อินทัชปราม ถ้าพี่กุนต์มีกฎต้องให้แบบเท่าเทียม แบบนี้คงจ่ายเงินอาน
   
“เอาน่า..นานๆมาที” เขายีหัวน้อง
   
“นานๆถี่น่ะสิครับ”

กนธีหัวเราะ บอกให้อุ้มไปหยิบการ์ตูนมาสักสองสามเรื่อง คืนไหนว่างจะได้นั่งดูด้วยกัน เจ้าตัวเล็กเลยเดินกระมิดกระเมี้ยนเพราะพี่ชายจ้องอยู่

ชายหนุ่มส่งเครดิตการ์ดให้พนักงานก่อนหันมาถามย้ำ

“แน่ใจนะว่าไม่อยากได้กีต้าร์ พี่จะซื้อให้”

อินทัชส่ายหัว “ผมเก็บเงินซื้อเองได้จริงๆพี่ ไม่รบกวนมากกว่านี้ครับ”

กนธียิ้มจาง ประโยคพวกนี้เขาได้ยินจากศรัณย์จนชิน..คนมักน้อยที่น่าสงสาร ไม่รู้ตัวเลยว่ายิ่งปฏิเสธ เขายิ่งเอ็นดูและยิ่งอยากให้มากขึ้นไปอีก

เด็กแต่ละคนที่ผ่านมา ขนาดเขาไม่เอ่ยปากว่าจะให้ ยังเข้ามาขอด้วยตัวเอง หากครั้งไหนเผลอตามใจ ยิ่งไม่มีคำว่าเกรงใจ เรียกว่าตักตวงได้เท่าไรก็เอาเท่านั้น เห็นประโยชน์ของตนมาที่หนึ่งและทิ้งเขาไว้เป็นที่สองเสมอ

มีอินทัชนี่แหละที่เหมือนกับศรัณย์เหลือเกิน
   
“มองผมตาหวานเชียว” ร่างสูงหัวเราะหึๆ “มีความนัยหรือเปล่า”
   
กนธีรีบกลบเกลื่อนสีหน้าของตน เขาแค่ซาบซึ้ง! ไม่ได้มองตาหวาน!
   
“เดี๋ยวพี่เอาของลงไปเก็บที่รถ แล้วเราแวะซูเปอร์อีกที่ก็เสร็จ ง่วงกันหรือยังครับ” เขาก้มลงถามน้องน้อยทั้งสอง
   
อ้นกับอุ้มยังพลังงานเหลือเฟือ แต่คืนนี้คงหลับเป็นตาย
   
พวกเขาลงไปช็อปปิ้งของใช้จำเป็นหลายอย่าง เครื่องครัวในบ้านใหญ่ก็หมดเป็นบางส่วน เขาเลยเลือกตามรายการที่แม่ครัวลิสต์มาให้ หยิบนั่นนิดนี่หน่อยก็เต็มรถเข็นแล้ว
   
“มีของคุณยายด้วยนะ” กนธีเตือน “ผ้าอ้อมผู้ใหญ่ สำลี คอตตอนบัท ทิชชู่ แล้วก็ผ้ายางกันลื่น พี่ว่าจะเอาไปปูหน้าห้องน้ำให้ท่าน”
   
“ขอบคุณนะครับ ผมยังคิดไม่ถึงเลย” อินทัชบอกกับคนด้านข้าง พี่กุนต์เป็นคนละเอียด บ่อยครั้งที่นึกถึงยายก่อนเขาจะนึกได้เสียอีก
   
“ยายของโอ๊ตก็เหมือนยายของพี่นั่นแหละ อย่าคิดมากเลย” เขาช่วยอีกฝ่ายดันรถเข็น มีอ้นกับอุ้มเดินตามติดเหมือนลูกแมว
   
ผ่านแผนกของใช้ไปตรงขนม กนธีหยิบของขบเคี้ยวมาใส่รถ เขาชอบเวลาที่ได้ดูหนังกับเด็กๆแล้วนั่งกินมื้อดึกด้วยกัน แบบนั้นมันมีความสุขมาก
   
“สบู่ที่ห้องเราหมดแล้วล่ะมั้ง” เขาพึมพำกับอินทัช
   
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วกับคำว่า ‘ห้องเรา’ คิดถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกเขินขึ้นมา
   
“ยาสระผมด้วยครับ” เขาหยิบกลิ่นที่ใช้ประจำมา ตอนนี้หัวของเขากับหัวของพี่กุนต์เป็นกลิ่นเดียวกัน ไม่บอกก็รู้ว่าอาศัยอยู่ด้วยกัน
   
“ครีมทาผิวหมดหรือยังน้องอุ้ม” กนธีลูบหัวเหม่งน้อง
   
อุ้มเป็นเด็กผิวแห้ง ยิ่งมาอยู่ในห้องแอร์ ตามแขนตามขาจะยิ่งแตกลาย บางครั้งน้องคันจนเกายิกๆ กนธีเลยหาซื้อครีมมาให้ทาบ่อยๆ
   
“หนูยังมีเต้าหู้ฮะ” เด็กชายเงยหน้าตอบแล้วยิ้มให้
   
“แก๊งเต้าหู้” อินทัชขำ สรุปว่าสามคนนี้เป็นพวกเต้าหู้เดินได้กันหมด
   
“อ้นล่ะครับ มีอะไรเอาเพิ่มไหม” กนธีหยิบแป้งเด็กแคร์ไปด้วยอีกอัน
   
“อ้นใช้กับน้องอยู่แล้วครับ ไม่มีอย่างอื่นแล้ว”
   
“โอเค..ถ้าอยากได้อะไรก็บอกพี่นะ” เขาดันรถเข็น เจ้าโอ๊ตเข้ามาช่วย พอผ่านโซนของใช้ผู้ชาย เด็กมันก็สะกิดเขา “ว่าไง”
   
“ถุงยาง..” อินทัชกระซิบ “ใกล้หมดแล้วนะพี่”
   
กนธีหน้าร้อนวาบ กระซิบกลับ “พูดเรื่องถุงยางต่อหน้าน้องได้ยังไงวะ”
   
“มันได้ยินกันที่ไหนล่ะ” เขาหัวเราะ น้องๆกำลังสนใจเจลแต่งผม มีเจ้าอ้นเป็นคนนำ ท่าทางมันอยากหล่อเต็มทีแล้ว “พี่จะเลือกหรือให้ผมเลือก”
   
“เอาอะไรก็เอามาเถอะน่า” จมูกเขากลายเป็นสีแดงอีกจนได้
   
“เอากล่องใหญ่เลย น่าจะถูกกว่า..มั้ง” อินทัชว่าจะลองเทียบราคาแล้วหารเฉลี่ยว่าตกชิ้นละเท่าไร แต่พี่กุนต์รีบหยิบมาใส่รถแล้วซุกไว้ล่างสุดก่อน 
   
“ไปกันได้แล้ว” เขาตั้งท่าจะเดิน
   
“เดี๋ยวพี่..ที่เอาไปมันแบบขรุขระนะ พี่ชอบแบบนั้นหรือ”
   
กนธีแทบทึ้งหัวตัวเอง เขารีบหยิบมายัดคืนเชลฟ์ “เอาแบบเรียบ!”
   
“บางปกติหรือบางเว่อร์ๆ..มีแบบชะลอการหลั่งด้วยแฮะ” 
   
“เอาแบบปกติก็พอ” เขาพูดเสียงเบา
   
“กลิ่นล่ะ”
   
“ไอ้โอ๊ต~” กนธีหน้าแดงจัด ผู้ชายสองคนมายืนถกกันเรื่องถุงยาง มันใช่เรื่องเสียที่ไหน ยิ่งมีเด็กเล็กอยู่ตรงนี้ด้วยแล้ว “เอากลิ่นบอระเพ็ดมา!”
   
“โบราณอ่ะ..” อินทัชบู้หน้า มันมีที่ไหนล่ะกลิ่นนั้น “วานิลาแล้วกัน”
   
..หลังจากนี้ ใครบางคนคงกินเค้กแบบไม่สนิทใจนัก..


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 12-10-2016 00:16:39

กว่าจะเสร็จจากเลือกซื้อของ กนธีก็รู้สึกเหนื่อยจนหมดแรง เรื่องซื้อของใช้ทั่วไปไม่ได้หนักหนาเท่าของส่วนตัวของผู้ชายหรอก สมัยมีเด็กคนอื่น เขาซื้อเองเลยไม่เดือดร้อน แต่พอมาถึงเจ้าโอ๊ต มันทำเอาเขาก้าวขาไม่ออกไปหลายที
   
พวกเขากลับถึงบ้านตอนสองทุ่มกว่า คุณยายเข้านอนแล้ว กนธีเลยให้เด็กๆไปอาบน้ำก่อน ยังไม่ดึกมากเท่าไร จะได้มาดูหนังด้วยกันที่ห้องของเขา
   
คืนนี้อ้นกับอุ้มนึกคึกเลยขอดูหนังผี กนธีเลยเปิดเรื่อง Insidious ให้ดู เล่นเอาเด็กๆต้องลากผ้าห่มมาคลุมโปง เหลือแต่ลูกตาโผล่มาอย่างเดียว
   
ฉากปีศาจโผล่มาด้านหลัง อ้นถึงกับสะดุ้งตกใจ ร้องเสียงหลง เอาตัวเบียดลงเบาะจนแทบจมหาย ส่วนน้องอุ้มหันหลังให้ทีวีไปนานแล้ว
   
“ไม่เจียม” อินทัชนั่งขำน้อง พี่กุนต์บอกแล้วว่ามันน่ากลัวก็ยังรั้น
   
“อย่าบอกว่าตอนโอ๊ตเด็กๆไม่เคยกลัวผี” กนธีเข้าข้างอ้นกับอุ้ม เขานั่งอยู่ริมโซฟา ตรงกลางเป็นเจ้าตัวน้อยทั้งสอง ประกบด้วยพี่โอ๊ตอีกด้าน
   
“ไม่กลัวครับ ผมคนเก่ง”
   
“พี่โอ๊ตมั่ว” อ้นโผล่มาเถียง “พี่โอ๊ตเคยกลั้นฉี่จนฉี่แตกเพราะไม่กล้าไปเข้าห้องน้ำคนเดียว อ้นจำได้นะ”
   
น้องอุ้มส่ายหัวดิก เด็กชายเกิดไม่ทัน
   
“อ้าว..ดิสเครดิตกันนี่หว่า” อินทัชหัวเราะ ผลักหัวไอ้อ้น
   
กนธีกลั้นขำ เสียงในจอตุ้งแช่ขึ้นมา เขาเลยเผลอสะดุ้งไปที เล่นเอาเด็กๆหัวเราะก๊าก ขนาดคนอายุสี่สิบยังกลัว ประสาอะไรกับน้องน้อย
   
“พี่กุนต์ๆ ถ้าอ้นหลุดไปโลกมืดแบบนั้น พี่กุนต์จะตามหาอ้นไหม”
   
อินทัชมองน้อง ส่ายหัวระอากับคำถามบ้าบอของมัน โตจะตายแล้วยังแยกแยะหนังกับเรื่องจริงไม่ออกอีก “อินไปแล้วไอ้บ๊อง”
   
กนธีพยักหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว “พี่จะตามหา!”
   
คนฟังกุมขมับ ทั้งพี่ทั้งน้องเพี้ยนพอกัน แต่เขาก็รู้สึกดีเหลือเกิน
   
“หนูขออยู่บ้านนะ หนูกลัว” น้องอุ้มไม่เอาด้วยหรอก
   
“แล้วถ้าผมหลุดไปบ้างล่ะ” อินทัชนึกอยากแหย่ขึ้นมา
   
“ไปเองได้ก็กลับเองได้สิฟะ” กนธียกมือกากบาท ไม่ตามเด็ดขาด
   
อ้นกับอุ้มหัวเราะฮาครืน พี่โอ๊ตกลายเป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว
   
หนังผีของคืนนั้นจบประมาณสี่ทุ่มกว่า น้องอุ้มผล็อยหลับคาโซฟา กนธีเลยอุ้มน้องขึ้นนอนบนเตียง ส่วนน้องอ้น เขาก็ชวนให้นอนด้วยกัน
   
“เบียดๆกันนี่แหละ อบอุ่นดี” เขาห่มผ้านวมให้เด็กๆแบบคลุมถึงขาเพราะรู้ดีว่าแต่ก่อน เด็กทุกคนจะกลัวผีมาดึงเท้าที่สุด
   
“พี่โอ๊ตนอนที่ไหนครับ” อ้นเงยหน้ามอง “นอนคนเดียวได้หรือ”
   
พี่ชายคนโตหัวเราะในลำคอ ไอ้พวกนี้ไม่รู้ว่าเขามานอนกับพี่กุนต์ทุกคืน คงจะคิดว่าเขาใช้ห้องใดห้องหนึ่งอยู่ตลอด
   
“ก็นอนด้วยน่ะสิ” อินทัชดูสภาพเตียงคืนนี้ เขาคงถูกเบียดตกแน่ “อ้นกับอุ้มกลัวผี พี่เองก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ”
   
กนธีเหล่มอง ก่อนหน้านี้ เด็กที่ไหนมันบอกว่าไม่กลัวผีนะ
   
“เย้..ดีจัง นอนด้วยกันสี่คน อุ่นใจดี” อ้นตบฟูกปุๆ “พี่โอ๊ตนอนขวานะ”
   
อินทัชเลิกคิ้ว เขาตั้งใจจะนอนติดกับพี่กุนต์ต่างหาก
   
“อ้นอยากนอนกลาง อ้นยังกลัวอยู่เลย” เด็กชายทำหน้าแหย
   
“เอ้า..หมอน” กนธีขบขัน ส่งหมอนให้อีกฝ่าย เขานอนทางซ้ายสุด ส่วนอินทัชนอนขวาสุด คั่นกลางด้วยน้องสองคน ดีที่เตียงใหญ่พอสำหรับคนสี่คน
   
อินทัชส่ายหัว ตอนนี้พวกเขาเหมือนครอบครัวที่มีลูกอ่อนงอแงอย่างไรชอบกล “เถิบไปหน่อยดิ๊ กางขามาทำไม” หมั่นไส้ไอ้อ้น น่าเตะตูดชะมัด
   
“ปิดไฟแล้วนะครับ” กนธีอมยิ้ม บอกน้องคนกลางที่ยังตาแป๋ว “ถ้ายังกลัวก็สวดมนต์ก่อนนอนนะ ขอพรให้หลับฝันดี”
   
“ผีฝรั่งที่ไหนจะฟังออก” ร่างสูงหัวเราะหึ
   
“เงียบน่า น้องกลัวอยู่เห็นไหม” เขาเอาหมอนข้างฟาดมันไปที
   
อ้นเอาหัวโหม่งพี่ที่หัวเราะแล้วนอนหันหลังให้

กนธีขึ้นเตียง เขานอนตะแคงหันมาทางน้องอุ้มที่หลับไม่รู้เรื่อง น้องอ้นยังพลิกตัวกระสับกระส่ายไปมาสักพัก จากนั้นก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ

ด้านนอกฟ้าแลบอยู่หนหนึ่ง จากนั้นฝนก็เทลงมา เด็กๆหลับสบาย เขาเองก็กำลังเคลิ้มได้ที่ ถ้าไม่ติดว่ามีมือของใครบางคนดึงผ้าห่มออก

“ผมเอง” อินทัชกระซิบข้างหู

กนธีผงกหัวมอง อาศัยแสงจากนอกหน้าต่างคอยช่วย “กลัวผีหรือไง”

“ผมแค่ลืมจูบราตรีสวัสดิ์น่ะ” เด็กหนุ่มยิ้มขัน

คนฟังหลุดยิ้ม หลับตาลงเมื่อคนตรงหน้าเท้าแขนลงข้างหมอนแล้วโน้มตัวลงมา อินทัชแตะจูบข้างซอกคอ ปลายจมูกโด่งสูดดมผิวเนื้ออุ่น ก่อนไล่จูบเชื่องช้าขึ้นไปยังปลายคาง จบลงที่ริมฝีปากอ่อนนุ่ม

เรียวลิ้นอุ่นชื้นสอดเข้ามาในโพรงปาก เขาแย้มรับ จูบตอบกลับไปด้วยหัวใจที่พองโตและเต้นรัวแรง แขนของเด็กหนุ่มสอดเข้ามากอดรัดช่วงเอว

กนธีครางเสียงแผ่ว เขาพลิกนอนหงาย สองมือลูบแผ่นหลังคนด้านบนอย่างเผลอตัว เจ้าโอ๊ตละปากออกมา กดจูบลามลงยังด้านล่างกระทั่งถึงช่วงอก

กระดุมเม็ดบนถูกปลดพร้อมกับฝ่ามืออีกข้างที่สอดเข้าจากชายเสื้อ

“เดี๋ยวน้องเห็น..” กนธีพึมพำ ยึดมือซุกซนเอาไว้

“ไปที่โซฟากันไหม” อินทัชชวนเสียงพร่า

“ตะกละเอ๊ย” เขาหยิกแก้มมันจนยืด “พรุ่งนี้เช้าสิ”

“พวกมันตื่นสายจะตาย” เขาต่อรอง “พี่ไม่ยอมให้ผมขยันอีกแล้ว”

กนธีหน้าร้อนผ่าว เขาค่อยๆลุกจากเตียง ระหว่างนั้นก็เหลือบมองอ้นกับอุ้มไปด้วย ฝ่าเท้าเปลือยวางบนพรม นิ่งไปนิดเมื่อน้องอุ้มขยับ แต่จากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบเหมือนเดิม มีเพียงเสียงฝนที่โปรยปรายตลอดเวลา

“ไปห้องข้างๆเถอะ” เขาออกปากชวน

อินทัชเดินตามติด พอเข้าไปอีกห้องได้ เขาก็รีบถอดเสื้อผ้าของตนเอง พี่กุนต์ยืนหันหลัง ปลดกระดุมเสื้อแบบเชื่องช้าไม่ทันใจ

“ต้องทำเวลาแล้ว” เด็กหนุ่มหยอก ยกตัวเบากว่าขึ้นนอนบนเตียง

กนธีหน้าร้อนเหมือนอังด้วยไฟ เขายกสะโพกขึ้นให้เด็กรูดกางเกงนอนออกจากตัว ไม่รู้มันหยิบถุงยางมาตอนไหน รู้แค่ว่าเป็นกลิ่นวานิลาที่เพิ่งซื้อมา

“เบอร์ห้าบ้าเห่อ” เขาติง ถูกกัดปากจนหลุดคราง

อินทัชยิ้ม คร่อมแขนทับร่างข้างใต้ “ถ้าใช้ไม่ดี จะได้ไม่เอาอีกไงครับ”

กนธีหัวเราะ หอมแก้มคนที่เข้ามาซบ ก่อนเต็มใจให้เด็กมันซุกไซ้เข้ามาหาไออุ่น แขนทั้งสองของเขากอดรัด โอบร่างนั้นไว้ด้วยความสุขยิ่งกว่าครั้งไหน

.

.

.



เสียงหอบหายใจดังก้องห้อง ร่างหนักๆถอดถอนตัวออกมาอย่างเบาแรง ฝ่ามือกร้านรูดเครื่องป้องกันออกแล้วห่อด้วยกระดาษ ทิ้งลงถังขยะด้านนอก
   
อินทัชกลับเข้ามารวบตัวคนที่นอนอ่อนเปลี้ยเข้ามากอดแน่น เขาจูบลงต้นคอชื้นเหงื่อ ทั้งที่เปิดแอร์ แต่พวกเขาก็ยังชุ่มทั้งร่างเพราะออกแรงหนักหน่วง

“วันนี้พอแค่นี้นะ เดี๋ยวตื่นไม่ไหว” กนธีปรามเด็กที่ดูจะคึกได้อีก

“ไม่รังแกไปมากกว่านี้หรอกครับ” เขาขบขัน จูบปลายคางอีกฝ่าย ไม่รู้นึกอย่างไรถึงได้ชวนคนนอนด้านข้างคุย “ปกติแล้วพี่ทำมากสุดกี่ครั้งต่ออาทิตย์”

กนธีครุ่นคิด ชูนิ้วขึ้นมา “ประมาณสองครั้ง”

อินทัชขมวดคิ้ว ลุกขึ้นมองหน้า “เด็กพวกนั้นมันยอมอดทน นอนร่วมเตียงกับพี่เฉยๆได้หรือ..พี่กุนต์ออกจะน่ารักขนาดนี้” เขายังทนไม่ไหว ใกล้ทีไรเป็นต้องการขึ้นมาทุกที ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน

เจ้าตัวหน้าร้อนจัด “อย่ามาป้อซะให้ยาก”

“พูดจริงครับ” อินทัชบอก ยิ้มให้คนข้างกายแล้วล้มตัวลงนอนใหม่ เขาวางแขนทับตัวเปลือยเปล่าไว้หลวมๆ คิดอะไรอยู่สักพักถึงได้ถามขึ้น “เวลาผมต้องการพี่บ่อยๆ พี่รู้สึกแย่ไหม”

“หือ..ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ” กนธีลูบปอยผมเปียกชื้นของเจ้าโอ๊ต ไม่แน่ใจว่าเผลอแสดงท่าทีต่อต้านหรือเปล่า แต่เท่าที่จำได้ เขาก็คล้อยตามทุกครั้ง

“คือ..ความต้องการของเราสองคนมันไม่เท่ากัน ผมรู้ตัวว่าผมมีอารมณ์บ่อย ทีนี้..บางทีถ้าผมอยากทำแต่พี่ไม่อยาก มันก็คงเหมือนฝืนใจ” อินทัชเกาหัวแกรก “ไม่อยากให้พี่รู้สึกว่าผมตักตวงจากพี่เสียคุ้ม ได้ทั้งเงินได้ทั้งตัวน่ะครับ”

กนธีหลุดขำ ไอ้เด็กเปรต..มันจะน่ารักไปถึงไหนนี่

“คิดมากน่า เราวินๆกันทั้งคู่” เขาปลอบใจด้วยการดึงตัวให้เด็กนอนหนุนแขน เจ้าโอ๊ตก็ช่างว่าง่าย มันจะหัวอ่อนเป็นพิเศษหลังจากร่วมรัก

ร่างสูงนอนซบแผ่นอกอุ่น ฟังเสียงหัวใจอีกคนที่เต้นดัง

“ผมน่ะวิน แต่พี่วินไหมไม่รู้ พี่บอกให้ปล่อยตามธรรมชาติ นี่ก็ธรรมชาติของผม แต่มันไม่ค่อยบาลานซ์กับธรรมชาติของพี่นี่” เขาพึมพำ “ที่จริงผมรู้ว่าถ้าอ้อนขอ พี่ก็ตามใจใช่ไหม แต่ผมแค่อยากให้พี่รู้สึกต้องการผมเหมือนกัน ไม่ใช่ผมเป็นฝ่ายอยากทำ เป็นฝ่ายเริ่มอยู่คนเดียว”

“โธ่..เด็กงี่เง่า” กนธีรู้สึกเอ็นดูจนอยากกอดให้หายมันเขี้ยว “พี่รู้สึกดีนะที่เราต้องการพี่ อย่างน้อยพี่ก็ไม่ใช่ตาลุงทู่ซี้ ตามตื๊อขอให้เด็กมานอนด้วย ถ้าคู่ของเราสนใจตัวเราขนาดนี้ มีใครที่ไหนไม่ดีใจบ้างล่ะ แปลว่าเสน่ห์เรายังพอจะกินได้บ้าง” เขาหัวเราะ “อีกอย่าง พี่ไม่ใช่ผู้หญิงนะ ไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยอะไรนักหรอก ที่ให้เพลาก็แค่จะบอกว่าช่วยสงสารสังขารพี่บ้างเถอะ”

อินทัชยิ้มขัน “พี่กุนต์ยังฟิตอยู่เลย”

“เออ..ฟิตมาก เอวจะเดาะ หลังเกือบหัก”

เขาหัวเราะ ยืดตัวขึ้นจูบริมฝีปากนุ่ม ดูเหมือนว่าที่พูดไปจะกระตุ้นให้พี่กุนต์รุกเร้าเขาตอบกลับมาบ้าง แบบนี้ถึงจะรู้สึกได้ถึงความเท่าเทียม

เด็กหนุ่มละออกมา ปล่อยให้อีกฝ่ายหายใจ

“ผมไม่เคยคิดว่าจะได้มานอนคุยเรื่องเซ็กซ์แบบเปิดเผยขนาดนี้”

กนธียิ้มบาง ลูบเสี้ยวหน้าได้รูป “มันเป็นเรื่องปกติทั่วไปของการใช้ชีวิต บางคู่ความต้องการไม่ตรงกันก็มีปัญหา ต้องไปหาเอาข้างนอก คุยกันตรงๆน่ะดีแล้ว พี่ชอบนะ แล้วโอ๊ตล่ะ ต้องการมากน้อยแค่ไหน พี่จะได้ปรับตัวเข้าหาเรา”

เขาคิดอยู่สักพักถึงบอก “สองวันครั้ง..หรือทุกวันก็ได้พี่”

กนธีบิดจมูกไอ้ตัวร้าย ดูมันเถอะ..ทำแบบนั้นเขาเหี่ยวเป็นลูกพรุนพอดี

“เบาหน่อยไอ้เสือ ถึงจะขยันน้อยกว่านี้ พี่ก็ไม่หักเงินหรอก” เขาแหย่

อินทัชยันตัวขึ้นมอง เขาแตะปลายนิ้วบนแก้มขาว พูดด้วยเสียงจริงจัง

“พี่ครับ..ที่ผมมีเซ็กซ์กับพี่ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินเลยนะ”

“อ่า..พี่ล้อเล่น” เขารีบบอกปัด

เด็กหนุ่มไม่เล่นด้วย “ผมยอมรับว่าตอนแรก ผมไม่เคยมองพี่ในแง่นี้จริงๆ มันออกจะเป็นหน้าที่ที่ต้องทำด้วยซ้ำ แต่มาตอนนี้..ผมอยากมีอะไรกับพี่ เพราะพี่เป็นพี่..เป็นคุณกนธีคนนี้ ไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน ไม่ใช่เพราะหน้าที่ และไม่ใช่เพราะว่าพี่เป็นคนใกล้มือ หรือสะดวกในการคว้ามานอนด้วย”

..ขี้โกง..ไอ้เด็กคนนี้มันขี้โกงจริงๆ..

กนธีรู้สึกว่าสายตาพร่าเลือน ทั้งแก้มก็ร้อนฉ่าเหมือนกลืนถ่านไฟ

“ถ้าผมเป็นคนแบบนั้น ผมคงนอนกับคนอื่นไปทั่วมานานแล้ว” เขาจูบข้างกกหู สอดปลายนิ้วเข้ากุมมือนุ่มไว้ก่อนกระซิบย้ำ “พี่ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของผมนะ เพราะว่าเป็นพี่กุนต์ต่างหาก ผมถึงอยากมีอะไรด้วย”

“ไอ้เด็กเปรต..” กนธีคราง “ขี้โกงชัดๆ”
   
พูดแบบนี้..แล้วจะไม่ให้เขาหลงไปมากกว่าเดิมได้หรือ
   
..ต้องห้ามใจอย่างไรถึงจะอยู่ล่ะ..
   
เขายกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ไม่ได้กลุ้มใจหรือกังวลหรอก ก็แค่บังแก้มที่เป็นสีแดงจัดของตนเท่านั้น “รู้สึกเหมือนกลับไปเป็นวัยรุ่นอีกครั้งเลย” สมัยอายุยี่สิบ เขาป๊อปน่าดู แต่ตอนนี้ เขาขอแค่คนๆเดียว แต่มีใจให้กันไปนานๆจะดีกว่า

“ทำไมครับ ตอนวัยรุ่นมีคนมาพูดแบบนี้ด้วยหรือ” อินทัชเลิกคิ้ว

“ฮ่ะๆ รู้สึกว่าตัวเองเป็นที่ต้องการอีกครั้งน่ะ มันช่วยไม่ได้นี่นะ..คู่ของเราดันไปมีคนอื่นลับหลังซ้อนกันสามคนสี่คน ความมั่นใจก็หดหายเป็นธรรมดา”

พวกนั้นมันงี่เง่า..อินทัชได้แต่คิดในใจ

เขารวบตัวกนธีมากอดไว้ คราวนี้ไม่ยอมนอนหนุนแขนเจ้าตัวแล้ว เขาอยากให้พี่กุนต์นอนซบอกเขาแทน

..แบบนี้จะได้รู้สึกเหมือนว่าปกป้องอีกคนได้..

..เขาไม่อยากเป็นเพียงแค่เด็กที่รอรับอยู่ฝ่ายเดียว..

“ผมไม่ได้เป็นคนดีเท่าไรหรอกนะ ไม่ใช่ผู้ชายที่เพอร์เฟ็กต์ แต่พี่เชื่อใจผมได้แน่นอน ว่าผมจะไม่มีวันโกหกหรือหักหลังพี่เด็ดขาด”

“อืม..พี่เชื่อ”

กนธียิ้มบาง รู้สึกถึงความอุ่นวาบในอก เขานอนซบอีกฝ่ายก่อนจะค่อยเคลิ้มไป ตั้งใจว่างีบหลับสักพักแล้วจะกลับห้องไปหาน้องๆ

..ตอนนี้ ขออยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นนี่สักครู่แล้วกัน..

ร่างสูงกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น หลับตาลงด้วยความรู้สึกอ่อนไหว

หัวใจคน..มันไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าก้อนหินอยู่แล้ว

เสียงฝนยังตกเรื่อย ต้นไม้ด้านนอกไหวโอนเอนไปตามแรงลม คนสองคนนอนกอดก่าย แนบชิดกันและกันแทบไม่เว้นที่ว่าง

โทรศัพท์มือถือของอินทัชที่วางไว้อีกห้องหนึ่งสว่างวาบ ข้อความจากใครบางคนแสดงตรงหน้าจอ
   
‘วันศุกร์นี้เราขอเข้าไปเจอพี่กุนต์กับโอ๊ตที่ร้านอาหารได้ไหม’
   
‘ถ้าได้ทำงานด้วยกันอีกครั้งก็ดีสิ..’
   
‘ยังไงก็ไลน์กลับมานะ..เราจะรอ’

......................................................................................

ลาาาาา หยุดดดด ตลอดงานสัปดาห์หนังสือน้าา ไปใช้แรงงานจ้า อิๆ  :hao7:

ขอฝากเอาไว้เท่านี้ก่อนน หมดงานแล้วจิมาต่อใหม่

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค้าบ ขอบคุณสำหรับรายชื่อโหวตด้วยน้าา  :hao5: /เป็นครั้งแรกที่มีชื่อเสนอเข้าหัวข้อนิยายประทับใจ 55555+ ไม่เคยถูกเสนอมาก่อน (เคยอยู่แต่หมวดเศร้า 555) เขิลล ขอบคุณมากค้าบบบ  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 12-10-2016 00:23:29

โอ้ยยย ใจร้ายอะ ขัดอารมณ์เค้ามากเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 12-10-2016 00:28:11

ดราม่าชามย่อมๆ มาแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 12-10-2016 00:31:28

 ต้น กลาง มาแบบอิ่มอกอิ่มใจ พอมาประโยคจบ  :katai1:

 เราอยากเตะปาลินขึ้นมาทันทีเลย TT

 งวดนี้เอามาม่ารดอะไรดี  :serius2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Resonance ที่ 12-10-2016 00:34:07

ดราม่าาาาาาาาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 12-10-2016 00:37:25

ปาลินรู้ตัวสักทีเถอะว่าเพื่อนชอบ

จะได้รู้ตัวว่าควรวางตัวยังไง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 12-10-2016 00:42:33

อ่านไปหน่วงไปตลอดเลยเรื่องนี้ ไม่เคยอ่านแล้วรู้สึกโล่งใจหายใจหายคอสะดวกเลยซักตอนค่ะ
ห่วงนั่นพะวงนี่ตลอด มันไม่หวานซึมเลยอ่ะ ฮือออ
นี่มัวแต่กลัวดราม่า ไม่รู้ทำไม คงเพราะรู้ๆอยู่มั้งคะว่ามันไม่ใช่ "รัก" แท้จริง
มันไม่เหมือนนิยายเรื่องอื่นๆที่รักก็คือรัก
แต่อันนี้มันเกิดจากการซื้อขายแลกเปลี่ยนกันสิ
ซ้ำร้ายโอ๊ตยังออกตัวตลอดว่าไม่ได้ชอบไม่ได้คิดกับพี่กุนต์เกินเลยเลยแม้แต่น้อย มันเลยแบบ เฮ้ออออออออ ทำใจให้อินกับความหวานละมุนไม่ลงอ่ะค่ะ TTTT

ปาลินก็มาเนี่ย โอ๊ยยยย น้ำตา
รอดูต่อไปค่ะ ; - ;

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 12-10-2016 01:00:32

นั่นไง ว่าแล้ววววววววววววว อ่านๆ ไปยังว่ามันหวานเกินไปจนชักระแวง ไม่ทันขาดคำ กลิ่นมาม่าฟุ้งมาเชียว
แล้วมันยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องเล่นกับความเชื่อใจและความซื่อสัตย์แน่ๆ ย้ำหนักย้ำหนาเนี่ย  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 12-10-2016 01:02:09

ได้เวลาเอาน้ำใส่หม้อแล้วสินะหุหุ FEEL GOOD IS COMING  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 12-10-2016 01:04:39

โอ๊ตตตต อยากมีอะไรกับพี่เขาเพราะอะไรลูกกกก

อร๊ายยยยยย พี่กุนต์โดนโกงไปเยอะเลยอะ อยากเห็นพี่กุนต์โกงกลับเยอะๆ

จะได้เท่าเทียมถถถถ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 12-10-2016 01:05:28

อะโห่เริ่มได้กลิ่นมาม่าลอยมาแล้วคับ
ยังหวานๆกันอยู่เลย อย่าพึ่งให้สะเทือนใจเลยนะ  :serius2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: tay028643904 ที่ 12-10-2016 01:10:39

โอ้ยยยยยยยย
อ่านวนสามร้อยรอบ รอให้มาอัป
แต่คุ้มค่าที่ีรอ ฟินสามโลกแปดโลกกกกกกก
คืนนี้นอนหลับสนิทละ :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 12-10-2016 01:12:07

อยากให้โอ๊ตรู้ใจตัวเองเร็วๆจัง สงสารพิหนูกุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 12-10-2016 01:18:38

เกือบจะหวานสุดแล้วเชียว  ถ้าไม่มีข้อความจากปาลิน :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: papanoy ที่ 12-10-2016 01:22:14

ในที่สุดก็มาจนได้ คุ้มกับการรอจนดึกดื่น  :pig4:
เริ่มเข้าโหมดดราม่าแล้วสิ เตรียมใจไว้สงสารพี่กุนต์  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 12-10-2016 01:51:32

สนมาาาาาา
โอยยยย
คือเพื่อนก็เพื่อนนะ อย่ามาสร้างความร้าวฉาน
แค่ไลน์เรายังเจ็บ การไลน์ทิ้งไว้เนี่ย เหมือนวางระเบิด
พี่กุนต์กะโอ๊ตยังไม่อ่าน แต่ตรูอ่านแล้ว
และต้องรอไปอีกครึ่งเดือน ถถถถ
เม เดอะ ฟอร์ซ บี วิท มี
พี่กุนต์สู้วววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 12-10-2016 02:06:46

กำลังจะลงตัว? แล้วเชียว ปาลินเข้ามานี่ สภานการณ์จะพลิกกลับไปจุดเดิมไหมนิ เฮ้อ....กว่าจะมีความสุข  ต้องหมดทิชชู่ไปกี่ห่อเนี่ย 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 12-10-2016 02:10:54

ชอบบรรยากาศครอบครัวสุขสันต์เราสี่คนพ่อแม่ลูกมาก
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง TvT
ตอนไปซื้อของเข้าบ้านนั่นก็ยังกะคู่แต่งงานใหม่
ขำมากตอนเลือกถุงยาง เขินแทนพี่กุนต์จนหน้าร้อนไปหมดเลยค่ะ!

ไอ้ตัวแสบมันร้ายจริงๆ /ฟาดๆๆๆๆๆ

แต่ข้อความของปาลินในตอนท้ายนี่ทำเอาใจหายแวบบบบบบ
เหมือนจะได้กลิ่นมาม่าหมูเบาน้ำขลุกขลิกเบาๆ มาแต่ไกล
คือรู้ว่าถ้าโอ๊ตพาปาลินไปทำงานด้วยพี่กุนต์ต้องเข้าใจแหละ
แต่กลัวลุงจะเห็นภาพเด็กสองคนอยู่ด้วยกันแล้วปวดใจเนี่ยสิ
แงงงงง /ฟ้องคุณไผ่ แต่ไม่ฟ้องคุณผัดไทยหรอกหมั่นไส้ 55555

รอตอนต่อไปนะคะ >_<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 12-10-2016 02:12:11

 :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 12-10-2016 02:38:38

มาแล้ววววววคนที่อยากให้มา มาสักที 55555 อะทีนี้ล่ะ โอ๊ตเฮ้ยยยย คนที่แอบรัก ไม่เจอหน้ากันนาน เจอที จะเป็นยังไงน๊า!! คึ!! //ตอนนี้ทั้งดูแลหยอกเย้าป้อหยอดคำหวานจุ๊บนั่นจูบนี้ตอดตลอดทุกที่ทุกเวลาแล้วยังพาไปสวรรค์อีก หูยยยยยยพี่กุนต์เคลิ้มไม่เบรคเลยไปไกลแล้วววใจ หลงไปอี๊ก 55555 //มีแอบใจเต้นแรงนะ อะๆ ทำเพราะอยากทำด้วยใจจริงๆ อยากลวนลามอยากสัมผัสตลอดเวลา หลงเข้าไปแล้วอะดิ ถ้ายังงั้นถึงเขามาก็ไม่น่าจะเขว้มาก/นาน เพราะใจมากว่าครึ่งแล้ว //ปาลิน(น่า)จะมองออกว่าอะไรยังไง ดูสิโอ๊ตจะบอกว่าไง หึหึ!!!!จะรอดูว่าจะบอกรักปาลินไหมตอนไหนหรือจะแอบไปยังงี้เพราะอีกคน แต่ถึงจะแอบหรือไรเขาก็ดูออกอยู่ดี แค่มองแววตาก็รู้แล้ว คุณพี่ผไทมาค่ะ กลับม๊า มาแหย่โอ๊ตหน่อย 5555555 รอดูท่าทีโอ๊ตก่อนแล้วค่อยเชียร์พี่ เขาเป็นพระเอกอะค่ะ 55555555555 //ครอบครัวหรรษา อ้นอุ้มน่าร๊ากกกกกกกกกกมากๆ ดูแลดีเสมอต้นเสมอปลาย จนชักอยากจะเจอป๋าแอนด์เปย์แบบพี่กุนต์แล้วนะนี้ มีไหมจะไปหา 555555555 //เริ่มสนุกละคะ ปาลินมา มาแบบซื่อๆมึนๆ แต่มีผลต่อความรู้สึกอีกหลายคน 5555 อยากรู้ว่าโอ๊ตจะทำไงจริงๆหว่ะ หน้าสั่นใจสั่นเลยไหมอึดอัดป่าว???? ไม่รู้ต้องรอตอนต่อไปเลยค่ะ 5555 รอออออคะรออออ ขอบคุณค่ะที่มาต่อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 12-10-2016 02:44:03

อยากเห็นพี่กุนต์หึง ให้โอ๊ตตามง้อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 12-10-2016 02:51:30

ปาลินมา ปาลินมา  :katai2-1: :katai2-1: มาม่า มาม่า มาม่า :hao6: :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 12-10-2016 03:02:59

รีบๆกลับมาน้าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-10-2016 03:06:14

กำลังหวานได้ใจ ปาลินโผล่มาทำไมเนี่ย  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 12-10-2016 03:28:22

ปาลินนี่ก็ซื่อมากกกกกกก โอ้ยสงสารพี่กุนต์จัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 12-10-2016 03:32:41

โอ้ยยยยยยย ปาลิน ขัดบรรยากาศสุดด ดราม่ากำลังจะมาแล้วใช่มั้ยคะะะ ทนรอไม่ไหวแล้ววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 12-10-2016 03:37:45

ความหน่วงกำลังมาสินะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 12-10-2016 03:59:59

โห้ย กำลังโรแมนติก ขัดใจข้อความมาก
โอ้ตมันน่ารักเนอะ พูดตรงและจริงใจดี เปิดใจคุยกันทุกเรื่องเลย
ถ้าผิดหูนิดเดียวคือเคลียร์เลย น่ารักดี เด็กมัรพิศวาสพี่กุนต์มาก เสน่ห์แรงจริงๆ พี่
มีความนัวสูง

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ming88 ที่ 12-10-2016 07:23:44

เค้าลางเริ่มมาเยือน  :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 12-10-2016 07:37:40

ต้มน้ำละ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 12-10-2016 07:49:16

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 12-10-2016 08:05:29

มาแล้วสินะ  เงาขมุกขมัวนี่  โอ๊ตอย่าทำให้พี่กุนต์เสียใจนะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 12-10-2016 08:48:08

หวานมาทั้งตอน แต่ทำไมกลับทิ้งท้ายไว้แบบนี้ล่ะข้าวปั้นนน :katai1:
มันจะไม่ค้างเลยถ้าไม่มีตอนท้ายของปาลิน  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nighttime ที่ 12-10-2016 09:01:42

ลมสงบ ก่อนพบคลื่นพายุใหญ่ :mew5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 12-10-2016 09:03:59

ชอบพี่กุนต์ที่เป็นคนอบอุ่นรักน้องอ้นน้องอุ้มอย่างจริงใจ
โอ๊ตเริ่มหวั่นไหวแล้ว แต่ยังไม่รู้ตัวเท่านั้นเองว่านี่คือรักกก
มาม่าเริ่มเสริฟ์แล้วววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 12-10-2016 09:24:35

ถ่อววววววว์ กำลังกินเค้กวนิลาดีๆดั๊นมีกลิ่นมาม่าหมูสับลอยมาซะงั้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: yun+jae@3@ ที่ 12-10-2016 09:36:03

เราว่าพี่กุนต์ รับปาลินมาทำงาน แล้วพอทำงานร่วมกัน คุณไผทต้องรู้ว่าโอ๊ตแอบชอบปาลิน คราวนี้ล่ะสนุก o18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: shinachan ที่ 12-10-2016 09:45:30

อ่าววววววววววว พายุกำลังจะมารึเปล่าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 12-10-2016 09:50:31

ปาลินมาแล้ววว 
ทำให้ได้อย่างที่สัญญานะโอ๊ต
ถ้าขืนทำพี่กุนต์ร้องไห้ คนอ่านจะลากพี่กุนต์ไปบวช 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 12-10-2016 09:56:30

ชอบที่จูบกันทุกแยกไฟแดงค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 12-10-2016 10:08:42

มาแล้วซินะคนที่อยู่ในใจนุงโอ๊ต เอาซิทีนี้จะได้รู้กันไปเลยว่าที่รู้สึกกับปาลินน่ะใช่รักแน่เหรอ บางทีสิ่งที่โหยหาจากปาลินอาจจะไม่ใช่รัก ตามที่คิดก็ได้  :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ashita ที่ 12-10-2016 10:11:11

บอกยายมาขอพี่กุนต์เถอะโอ๊ต รักพี่กุนต์เข้าแล้วซิ
ส่วนปาลินนี้ก็น่าสงสารเนอะ เป็นคนดีที่คนอ่านเกลียด ไม่ได้ทำอะไรเขาก็เกลียดอ่ะ 555+

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: april ที่ 12-10-2016 10:15:42

ปาลินมาอยู่ใกล้ๆทำให้โอ๊ตรู้ตัวเองเร็วขึ้นหรือเปล่าว่ารักพี่กุนต์ไปแล้ว โอ๊ตเองก็เป็นคนที่รู้จักแยกแยะว่าอะไรควรอะไรไม่ควร คงไม่ทำให้พี่กุนต์เสียใจ สัญญาแล้วนะเจ้าโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 12-10-2016 10:29:15

ปาลินเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วนี่
ขอบคุณมากๆนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.66 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 12-10-2016 12:05:03

ปาลินจะมาทวงทุกอย่างที่เป็นของปาลินคืน.. /ผิด555555555555
อย่างน้อยก็รู้ว่าโอ๊ตเริ่มรักพี่กุนต์ละ ไม่ค่อยหวั่นใจเรื่องปาลินเท่าไหร่
แต่กลัวความใจดีของโอ๊ตนั่นแหละ จะทำให้พี่กุนต์เข้าใจผิด งื้ออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 12-10-2016 12:38:33

เขาหวานกันอยู่ดีๆ เจอข้อความปาลิน..
ปาลินเธอต้องทำหน้าที่เชียร์พี่กุนต์ต่อไปนะ ห้ามคิดไม่ซื่อกับเพื่อนนะ!
ชอบโอ๊ตเวลามีอะไรคือพูดเลยให้เข้าใจ ผิดหูยังไงเคลียร์กันเลย
ครอบครัวตัวอ.แย่งกันจ่ายเงิน น่ารักกกก
หน่วงได้แต่อย่าหน่วงนานเนอะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Biwty... ที่ 12-10-2016 13:09:11

 :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 12-10-2016 13:29:55

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 12-10-2016 14:40:02

ยิ้มมาค่อนตอน ทิ้งท้ายปูทางดราม่ามากกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 12-10-2016 16:01:19

โอ๊ตหวั่นไหวเยอะๆ แพ้ความดีพี่กุนต์ได้แล้วจร้า ^^

ปาลินจะมาทำไม โว๊ะะะ ชั้นเกลียดเธอปาลิน !!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 12-10-2016 16:21:36

อิฉันต้องเตรียมต้มน้ำใช่มั้ยเจ้าคะ *ตั้งหม้อ*

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 12-10-2016 17:18:16

เข้าใจคำว่าทิ้้งบอมม์ล่ะ โอยยยย อ่านตั้งแต่แรกนี่แบบ

อบอุ่นมว๊ากกกกกกก คือดีย์ แต่ไม่เป็นไร

โอ๊ตพูดแล้วว่าเชื่อใจได้ รอๆ

เจอกันวันงานสัปดาห์หนังสือนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 12-10-2016 17:27:55

เป็นบรรยากาศครอบครัวที่น่ารักมากกก อบอุ่นมากๆเลย
ส่วนข้อความจากน้องปาลินนั้น จะมองว่าเป็นโอกาสในการทำให้โอ๊ตได้เข้าใจอะไรๆมากขึ้น แม้ระหว่างทางอาจจะมีน้ำตา โฮ่วววว (คิดไปเอง 555)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: kawoat ที่ 12-10-2016 18:00:35

โอ๊ยยยยยยยย มันดีต่อใจ ตั้งแต่เริ่มมาด้วยผ้าเช็ดหน้า อิอิ เขินแรง
กำลังไปได้ดีอยู่แล้วเชียว น้ำร้อนแล้ว แต่ไม่อยากกินมาม่าเลย มันไม่อร่อยยย
ขอบคุณที่มาต่อจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 12-10-2016 18:14:51

 :katai1:กำลังจะดีทุกสิ่งอย่างแล้วววววววววววว
อ๋อยยยยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 12-10-2016 19:34:05

ไม่ดราม่า เราไม่นอน!!! จัดมาเลยค่ะ ตอนนี้รู้สึกว่าไม่ใช่นิยายของคุณ nigiri มันดีเกินไป ตัวละครจะมีความสุขเกินไปแล้วค่ะ อิฉันหมั้นใส่ ต้องให้เขาทะเลาะกันบ้างนะค่ะ มันจะได้มีรส มีชาต  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 12-10-2016 19:51:41

ทุกคนตั้งหม้อน้ำให้เดือด รอ โยนมาม่าใส่หม้อนะจ๊ะ 
มีแวว  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 12-10-2016 20:46:59

เช้าตรู่ก็จูบกันทุกไฟแดง
สายนิด ๆ ก็นัวเนียคลอเคลียในครัว
บ่าย ๆ ก็ร้องเพลงจีบกัน
เย็นก็ครอบครัวสุขสันต์
ค่ำก็จี๋จ๋าซื้อของ
ดึกก็เนื้อแนบเนื้อ

อ่านแล้วเขินแทนที่กุนต์
โอ๊ตมันถอนอ้อยสอยลำไยทั้งประเทศมาหยอดพี่กุนต์เลยมั้งเนี่ย

*บึนปากใส่ไอ้เด็กหื่น*

ลูกสนกะคุณผัดไทมาเร่งปฎิกิริยาเร็ว ๆ เลย หมั่นไส้!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 12-10-2016 21:11:45

ปาลิน!! นี่หล่อนเป็นซอลหรอ!!! ทำไมต้องมาให้ความหวังห๊ะ  :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-10-2016 22:13:02

ไม่ดราม่าใช่ไหม?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 12-10-2016 23:43:44

พอเดาออกแล้วว่าดราม่าจะเป็นแบบไหน
หนีไม่พ้นอุ้มอ้น รู้ความสัมพันธ์แน่ๆ
แล้วจะลามมายาย ที่เริ่มลำบากใจแน่ๆ
กลายเป็นสองคนต้องลำบากใจ
จะวางตัวยังไง จะทำยังไง
แต่ชอบที่อินทัชเขามีพัฒนาการแล้วจ้าาา
อยู่ใกล้พี่กุนต์ใครจะไม่ตกหลุมรัก
ขนาดคนแต่งเองยังตกหลุมรักเลย

 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 13-10-2016 00:08:41

ดูเหนือดูใต้บ้างนังปาลิน ใช่เวลาไหม จะหายไปก็หายไปเลยสิ
จะแวบออกมาอีกเพื่ออออ อย่านะโอ๊ต เดี๋ยวคนแก่งอนนี่เรื่องใหญ่เลยนะ
ปาลินก็แค่ปาลิน ตอนนี้พี่กุนต์สำคัญกว่า น่าจะรู้ใจตัวเองได้แล้วนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 13-10-2016 10:08:46

ปัญหาไม่น่าใช่จากปาลิน เพราะหนูจะต้องเป็นนายเอกเรื่องต่อไป อิอิ น่าจะจากการชงของนายผัดไทยมากกว่า  ก็เดากันปายยยยย  รอคุณข้าวปั่นคนเดียวเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 13-10-2016 11:47:43

เมื่อได้เจอกับคนที่ทำให้เราหวั่นไหว มีเหรอที่จะไม่กลับไปหวั่นไหวอีกครั้ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 13-10-2016 12:23:45

โอ๊ตชัดเจนมาก สองวันครั้ง ทุกวันก็ได้ 5555
มีความหวง มีความหวาน แหย่เข้าไปค่ะ จะติดกับตัวเอง

กุนต์น่ารัก ทำยังไงก็แพ้ทางกัน เจอโอ๊ตน็อคไปหลายรอบ
กุนต์มีความบ้า 5555 เป็นคุณพ่อมือใหม่

กำลังสวีทเวอร์ กำลังเข้าใจ แต่เมสเสจนั้น คงจะไปนำพาความป่วงมาให้นะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 13-10-2016 13:13:55

พี่กุนต์เป็นคนฉลาด คิดว่าปาลินมาทำงานไม่นานพี่กุนต์ก็คงดูออกว่าคือคนที่โอ๊ตชอบ

แต่โอ๊ตก็ไม่ได้โง่นะ คิดว่าน่าจะฉลาดพอที่จะรู้ว่าควรวางตัวยังไง แต่ต่อให้ระวังแค่ไหนมันก็พลาดได้แล่ะ รอดราม่า หึหึ

โอ๊ตเริ่มรักพี่กุนต์แล้ว มีใจเต้นด้วย

ชอบที่โอ๊ตพูดเรื่องเซ็กซ์  มันเคลียร์ ถ้าไม่พูดบางทีพี่กุนต์อาจจะแอบคิดไม่ได้ว่า มีบ่อยๆเพราะอยุ่ใกล้ตัว คว้ามานอนง่ายรึเปล่า (นี่อ่านก็แอบคิด ถ้าคิดแบบไม่โลกสวยน่ะนะ) แต่พอโอ็ตพูด มันเคลียร์ มันโล่งใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 13-10-2016 15:15:52

มาม่ากำลังมา ความหน่วงจะบังเกิด  :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 13-10-2016 21:42:43

กำลังจะไปกันได้สวย
แต่แล้ว ปาลินก็กลับเข้ามาในชีวิตโอ๊ตอีก
พี่กุนต์จะปวดใจแค่ไหนกันนะ
ไม่อยากเห็นพี่กุนต์ทุกข์ใจอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Iceiceice ที่ 13-10-2016 23:06:58

รอๆๆๆๆ ปาลินมาทำไมเนี่ยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: kiolkiol ที่ 14-10-2016 13:03:56

 :o8: อ่านถึงตอน29ละค่ะ แอร๊ยยย พี่กุนต์ผู้ชายแบบพี่มีอีกไหม โอ้ยน่ารักเกินไปละค่ะ อบอุ่นอีกต่างหาก ได้สักคนจะตั้งใจเรียน :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: NUBTANG ที่ 17-10-2016 17:25:28

เกือบดีแล้วแต่...... อา...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Tenny ที่ 19-10-2016 14:06:26

ฮือออออออ พี่กุน...เจ้าโอ๊ต ขอหละถ้ายังไม่จริงจังกับพี่กุนจริงๆ ก็อยาาทำแบบนี้เลย อย่าให้ความหวังทั้งที่ยังรักปาลินอยู่ ไม่ยุติธรรมเลย...เกลียดนัก

พี่กุนสู้ๆนะ ไม่อยากให้เจ็บอีกแม้แต่นิดเดียว คนดีแบบนี้ พี่ไผทลองอีกสักยกดีมั้ยคะ เอาให้เจ้าเด็กโอ๊ตมันรู้ใจตัวเองสักที...ทำให้มันหึงพี่กุนนนน  :angry2: :z6: ปาลินขอหละ อย่าเช้ามายุ่งเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 19-10-2016 19:52:22

โอ๊ตมันเห่อจริงๆด้วย
เบาเครื่องลงหน่อยเถอะ สงสารพี่กุนต์
เดี๋ยวเอวจะเดาะเอาน้า
ปาลินมาแล้ววว
แค่เห็นชื่อก็คิดหนักแล้วอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 20-10-2016 21:42:17

..หนาวอกหนาวใจ อยากได้ความอบอุ่นจากพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 21-10-2016 14:26:15

เหมือนจะไม่หน่วงเลยค่ะ อยู่ๆ ปาลินก็โผล่ออกมา เดี๋ยวเจ้าโอ๊ตก็จะ เฮ้ย เราลืมปาลินไปได้ไงอะไรแบบนี้แน่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 21-10-2016 19:31:24

รอครับชอบทั้งสองเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: foammie ที่ 23-10-2016 08:34:44

 :z3: :z3: :z3: :z3:

เมื่อไรจะมาต่อซะที 

คิดถึงพี่กุนต์จะแย่ละ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 23-10-2016 19:12:03

พี่กุนต์คนดีที่หนึ่ง ดียังไงก็ดีอย่างนั้น
ถ้าพี่โอ๊ตเป็นหนักขนาดนี้ หลงพี่กุนต์กู่ไม่กลับแล้ว
ปาลินก็ปาลินเถอะ ฮือ โอ๊ตอย่าทำให้พี่กุนต์ผิดหวังนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: จั๊กหล่ะ ที่ 26-10-2016 23:37:35

หายไปนานแล้วนะ อยากอ่านจนใจจิขาดแล้วเน้อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปรียทรรศิกา ที่ 27-10-2016 16:45:11

 :z10: นานเกินไปแล้วเน้อ
ใจจะขาดแล้วเด้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 27-10-2016 16:53:40

ปาลินอย่าทำให้เราเกลียดนะ 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: kiolkiol ที่ 30-10-2016 09:50:34

เริ่มไม่โอเคกับปาลินแล้ววว ฮือออ พี่กุนต์ของน้องงง อย่าดราม่าเลยนะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: s-pattanan ที่ 30-10-2016 10:13:58

ชอบเจ้าโอ๊ต ชอบพี่กุนต์ คู่นี้ตั้ลร๊ากตั้ลลัก

อย่ามีดราม่าเลยนะ ลูกยังเล็ก อย่าเพิ่งตีกานน  :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 30-10-2016 19:13:08

ปาลินไม่รู้เหรอว่าโอ๊ตรู้สึกยังไงด้วย ?
ถ้าปาลินมา อย่าลืมเอาคุณผไทมาด้วย
จะได้เท่าเทียมกัน
 :hao7:

ปล. โอ่ยยย คิดถึงพี่กุนต์แล้วค่ะ
มาอัพตอนต่อไปเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: sun.bunny ที่ 30-10-2016 19:57:06

ปาลินจะมีเรื่องของตัวเอง คงไม่มาก่อไฟต้มมาม่าในนี้ใช่หมายยย //หันไปมองพี่หมู อ่อ อะไรก็เป็นไปได้ TT

จะต้มถังเช่ารอลุงอยู่ตรงนี้นะคะ 55 คิดถึงม้ากมาก :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปรียทรรศิกา ที่ 30-10-2016 21:59:24

คือ...
นานไปแล้วนะคะ
เง้ออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.30] pg.67 -- 11/10/59
เริ่มหัวข้อโดย: ChocoPop ที่ 01-11-2016 10:18:05

รอพี่กุนต์อยู่น้าาาาา  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 01-11-2016 22:39:00

ย้ายจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 01-11-2016 23:00:47

กรี๊ด.....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puna ที่ 01-11-2016 23:06:24

กรี๊ดดดดดดดดดดดอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 01-11-2016 23:10:15

น้องสนจะติดบ่วงสเน่ห์พี่กุนต์หรือป่าวเนี่ย 55555
เอาให้โอ๊ตกระอัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปรียทรรศิกา ที่ 01-11-2016 23:13:10

ว้าวววว
เราเม้นแรกหรือนี่ อิอิ
เข้าดูทู้กกวันเลย
หายไปนานมาก (ตัดพ้องอแง)
ขอบคุณที่มาทำให้เรื่องเศร้าเบาบางลง
ยิ้มได้เลย
ไอ้โอ๊ตมันงานดีเว้ยเฮ้ย เมื่อไหร่แกจะรู้ตัวสักที
ชั้นละหน่ายยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: autopilot ที่ 01-11-2016 23:14:07

มาแล้วววว
กรี๊ดดด กรีดร้องงงง
เบื่อตัวไรร กับคุณผัดไทททท

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 01-11-2016 23:16:06

เย้ !! มาแว้ววววว วันศุกร์มาอีกน๊าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 01-11-2016 23:17:29

คึคึ เด็กเริ่มเสียความมั่นใจ พี่กุนต์เสน่ห์แรงจริง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: caramel ที่ 01-11-2016 23:20:51

ในที่สุดก็มาาาาา   :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ice-cream ที่ 01-11-2016 23:23:16

มาแล้ววววววว
กลัวปาลินจะหลงเสน่ห์พี่กุนต์จังเลยค่ะ ส่วนโอ๊ตนี่ก็ยังไม่รู้ตัวซักที :angry2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 01-11-2016 23:23:23

พี่กุนต์มาปลอบประโลมใจน้อวแล้ว ฮือออ
อินทัชเริ่มหึงแบบออกตัวแรง
เราแอบกลัวความคิดเล็กคิดน้องทำให้ทะเลาะกันอ่ะ
ฮืออออ แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ดรานี่เนาะ (ทำตาใส)
รอตอนต่อไปนะคะ
พวกเราจะผ่านช่วงเวลานี้ไปด้วยกัน กอดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 01-11-2016 23:24:51

มาแล้ววววววววววววววว สั้นอ่ะ ไม่จุใจเลย5555555555 แต่ว่างั้นงี้ ถึงมาสัก 10 ตอนก็ยังไม่จุใจอยู่ดีทำเราเสพติดขนาดนี้ โว้วววววววววว :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 01-11-2016 23:55:07

อิโอ๊ตตตตต อิโง่ หึงหวงเค้าแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ขอให้ตาสว่างเร็วๆเถอะ อยากเห็นคนหึงโหด 5555555555 แล้วปาลินนี่มาดีใช่มั้ยคะ 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 01-11-2016 23:59:50

คาดว่าตอนหน้าพี่กุนต์จะไม่รอด โดนไอ้โอ๊ตจอมเจ้าเลห์หาเรื่องจับกดแน่ๆ  :oo1: หุหุ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 02-11-2016 00:05:00

แปลกนะ คนที่รักพระเจ้าอยู่หัว ทำอะไรออกมาก็ประณีต น่าชมน่ามอง แทบทุกคนเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 02-11-2016 00:22:16

เกมส์เปลี่ยนละ ถึงเวลาตาโอ๊ตมาร้อนรนแทน ทั้งหวงทั้งหึง มีปาลินมาเฟิร์มอีกคนว่าพี่กุนต์มีเสน่ห์ม้ากมาก
พักนี้คือเสน่ห์ระยิบระยับน่ารักน่าหลวไปหมดอ่ะค่ะ ดีต่อใจเหลือเกินคุณพี่กุนต์ของเรา
ในส่วนของปั๋วเด็กนั้นนน ยังไม่รู้จักคำว่ารัก นางต้องสับสนต่อไป โอ้ยยย ขำ สงสารปะปนนิดหน่อย
โอ๊ตเวลาอยู่กับพี่กุนต์คืแมองตาแทบไม่กระพริบ มองตลอด ตอนจะไปเที่ยวก็สั่งแล้วสั่งอีก
เอ๊ะ นี่ผัวหรือพ่อ งงๆ แต่ก็น่ารักดีเนอะ

ขอบคุณค่ะ คิดถึงมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 02-11-2016 00:22:39

โถ่ เจ้าโอ๊ต เจ้าเด็กคิดมาก
หลงพี่กุนต์เข้าเต็มเปาเลยสิเนี่ยะ
ทั้งกลัวโดนเขาทิ้ง กลัวเข้าใจผิด ชอบลวนลาม
อื้อหื้ออ ถ้าบอกว่าไม่คิดอะไรนะ บอกเลยไม่เชื่อ!
จะเอาส้อมจิ้มสักทีสองที โทษฐานทำตัวน่าหมั่นไส้
เราจะรอออนะคะ อาทิตย์ละสองวันพอได้ไหมคะ
ฮือออ (มีแอบต่อรอง) 
ขอบคุณนะคะ เรารออยู่ตลอดเลย เป็นกำลังใจให้ค่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 02-11-2016 00:22:44

หนูกุนต์มาแล้วววววววววว
ิคิดถึงมากเลย ฮืออออออ  :mew3:
โอ้ตนะโอ้ตตตต ต้องหลงพี่กุนต์มากกว่านี้
พี่กุนต์ออกจะน่ารัก น่าชังขนาดนี้
แฮมสเตอร์ของเค้า  :mew3:
เลิฟฟฟฟฟฟ ชอบตอนพี่กุนต์โดนแอ๊วอ่ะ
เหมือนย้อนกลับไปอายุสิบสี่ ไม่ใช่สี่สิบ 5555555
แต่พี่กุนต์ยังสดใส ยังเอ๊าะอยู่ ยังไงก็ไหว  :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-11-2016 00:51:28

ลูกสนน่ารักจริง ๆ อย่างที่คิด

พี่กุนต์ดื่มเลยค่ะ มาดื่มตอนก่อนเข้าห้องก็ได้ จะได้ไม่ต้องเสี่ยงตอนขับรถ

อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 02-11-2016 02:04:56

เอาเลยค่ะ พี่กุนต์ สนับสนุนให้เมาพับจนเพื่อนต้องขับรถมาส่งเลยค่ะ :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 02-11-2016 02:21:46

อินทีชเริ่มหวั่นๆบ้างละ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 02-11-2016 02:24:29

คือของบางอย่างนี่มันเป็นของที่อยากได้ค่ะ  เคยเห็นเคยมองเคยได้ใกล้ชิด
มาเจอของที่ได้มาในมือแล้วความที่เคยได้ก็กลัวสารพัดแล้ว

ดีนะที่วิทย์มาวอแว  จะได้รู้ว่ามีคนพร้อมเสียบทันที หลายคนด้วย
เอาจริงๆเรากลัวจะเป็นพี่กุนต์เสียอีกที่ถอยออกมาเพราะอยากได้มากกว่าที่โอ๊ตให้ได้
ไม่ก็กลัวว่าจะลืมศรันย์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-11-2016 03:36:48

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 02-11-2016 05:45:28

พี่กุนต์นารักจังเลย อินทัชโคตรกินปูนร้อนท้องเลยค่ะ5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 02-11-2016 06:08:26

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 02-11-2016 06:38:06

โอ้ตนี่ยิ่งเจ้าเล่ขึ้นทุกวัน แกถอดหนังแกะออกแล้วใช่มั้ย ไอ้หมาป่า 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: sun.bunny ที่ 02-11-2016 07:32:44

อย่างพี่โอ๊ตนี่กว่าจะเช้าจะหมดไปกี่น้ำ แนะนำให้พี่กุนต์ลองดีเลยค่ะ เราอยากรู้ 555

อ่านถึงตอนทีพี่กุนต์คิดจะยกร้านให้โอ๊ตแล้วอุ่นในใจ พี่กุนต์เป็นคนดีจัง รักพี่กุนต์

โอ๊ตนี่ก็เร็วทุกเรื่องนะ ช้าอย่างเดียวเรื่องความรู้สึกตัวเองเนี่ยยย -^- รู้ตัวได้แล้วเหวยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 02-11-2016 07:42:26

พี่กุนต์ขาาา ชอบพี่กุนต์ตรงจะเคะก็ได้เมะก็ดี  :ling1:

นายโอ๊ตก็เอะอะจะปล้ำลุงท่าเดียวเนาะ โอ๊ตนี่ชอบเขาทำไมจะซึนอะ

นี่เชียร์พี่กุนต์กับสนแล้วนะ 555555 ผิดๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 02-11-2016 07:46:53

ดื่มเหล้าสักแก้วสองแก้วไม่เป็นไรหรอกพี่กุนต์ :hao7: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 02-11-2016 07:52:48

กำลังเริ่มมาม่ารึเปล่านะ......

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-11-2016 08:43:35

หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 02-11-2016 08:53:08

เชียร์ให้ปาลินชอบพี่กุนต์ดีไหมเนี้ย
55555555555555555555
แต่ถ้าแบบนั้น โอ๊ตมันจะหึงใครกันหว่า


ปล.วันศุกร์นี้มาอีกใช่ไหมค่ะ
ตอนนี้แอบสั้น ?
 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: shinachan ที่ 02-11-2016 09:04:43

.ว่าแต่..จะลองดีด้วยการดื่มเหล้าสักแก้วสองแก้วดีไหมนะ..


อิพี่กุนต์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ดีค่ะดี 5555+ // แต่อย่าทำเลยนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 02-11-2016 09:17:59

เชียร์พี่กุนต์กินเหล้า  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 02-11-2016 10:49:02

สนมาแล้วววววว อย่ามาม่านะค่ะ//ขอบคุณที่มา Up ให้อ่านนะค่ะ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 02-11-2016 10:51:16

พี่กุนต์ลองดื่มสักแก้วสิ แก้วเดียวเบาๆพอ อยากเห็นบทลงโทษของโอ๊ต~ คึคึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 02-11-2016 10:51:55

เบื่อโอ๊ต อยากจะยุพี่กุนต์จีบทุกคนยกเว้นอิโอ๊ต  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 02-11-2016 10:54:02

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 02-11-2016 10:57:11

ลองสักแก้วสองแก้วก็ดีนะคะพี่กุนต์ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 02-11-2016 10:59:14

หมั่นใส้อิโอ๊ตเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองซักทีนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 02-11-2016 11:14:12

กรี๊ดดดดด กลับมาแย้ว หายไปนานเลย ;___;
ตอนนี้อยากให้ปาลินชอบพี่กุนต์จังเลย55555555
โอ๊ตนี่รักพี่กุนต์ละนะ แต่ยังไม่รู้ใจตัวเอง รีบๆ รู้ใจหน่อย สงสารพี่กุนต์คนดีของน้อง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 02-11-2016 11:16:53

รอๆๆๆครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 02-11-2016 11:54:02

ห่างกันอย่างนี้จะดีเหรอ มีทั้งมือที่3 4 5 6 :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 02-11-2016 12:36:02

คิดถึงพี่กุนต์ คุณลุงเสน่ห์แรงโดยไม่รู้ตัว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 02-11-2016 13:38:21

เรื่องมันดูดราม่าซับซ้อน ชอบกันซ้อนทับยังไงไม่รู้ 55
รู้แต่หมั่นไส้นังโอ๊ต ไม่รักแต่ก็กั๊กไว้คือไร??

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 02-11-2016 14:37:45

มีแววว่าอิโอ๊ตต้องหึง ไม่ใช่พี่กุนต์ที่หึง ปาลินนะเนี่ย555555555

แต่พี่กุนต์ก็ดีกับคนอื่นไปทั่วอะ กับทุกคนเลยยยย คนเจ้าชู้วววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 02-11-2016 14:53:21

พี่กุนต์นี่ขนาดปาลินยังหลง
ฮือออออ คนดี พ่อคุณทูนหัวของน้อง
แอบสมน้ำหน้าอินทัชเบาๆ โถๆๆๆ ไม่รักเนอะ
แต่ทำตัวเป็นหมาตัวโตๆ ที่กำลังกลัวว่าจะถูกเจ้าของทิ้งเลย ก๊ากกกกกกกก

นี่อยากอาสาเข้าไปมอมเหล้าพี่กุนต์จังเลยค่ะ >_<
อยากรู้ว่าถ้าโอ๊ตลงโทษจนถึงเช้าจริงๆ กระชายดำจะช่วยได้มั้ย แอร๊ยยยย

คุณข้าวปั้นจะกลับมาอัพทุกวันศุกร์แสดงว่าตอนต่อไปก็จะมาวันศุกร์นี้สินะคะ เย่ะห์  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 02-11-2016 15:11:59

อยากให้พี่กุนต์พลาดท่าเมาให้ไอ้โอ๊ตมันลงโทษจริงๆเลยยย
ชอบเนื้อเรื่องประมาณนี้นะคะ ไม่ปวดใจมากยังพอรับได้ ถือว่ายังโอเคคค
รอตอนต่อไปค่าาา  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 02-11-2016 15:38:11

โอ๊ตเอ้ยยยยยยย คิดแต่เรื่องพี่กุนต์นี่รู้ตัวบ้างไหม
นี่อยากจะยุให้พี่กุนต์ติดใจน้องสนบ้างจริมๆ พี่กุนต์แมนๆคูลๆ กรีดร้องงง

แต่ได้ว่าจะลองกินเหล้านี่น้าาา คนแก่เอ้ย หลงเด็กรุนแรง
เด็กก็หลงคนแก่ไม่รู้ตัวจริงๆเลย เฮ้ออออ
อิอิ รอตอนต่อไปค่าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 02-11-2016 16:27:51

อยากจิให้น้องสนหลงเสน่ห์พี่กุนต์ด้วยอีกคนจริมๆ  :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 02-11-2016 18:34:58

โอ๊ตเอ้ย เอ็งออกตัวแรงมากกกกก ดีๆ อย่างนี้แหละเจ้ชอบบบ

หึงบ่อยๆ จะได้รักเหนียวแน่นนนนน

ว่าแต่ไอ่เราเองก็หลงเรื่องนี้จนโงหัวไม่ขึ้นเหมือนกันจ้าาา

เจอกันวันศุกร์นะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 02-11-2016 18:47:46

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 02-11-2016 19:17:32

ลองดีๆๆๆๆๆๆๆๆ  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 02-11-2016 19:29:01

หนูกุนกลับมาแจกความฝดใฝ :mew1:
โอ๊ตนี่ไม่รู้ตัวเลยใช่มะว่าใช้คำพูดเหมือนคนเป็นแฟนกันอะ :hao7: :hao7:
ฮึๆ บอกแล้วให้ระวัง ของเขาแรง :hao6:
นี่ยังรอความพิษรักแรงหึงกระชากขึ้นเค้าเตอร์อยู่นะคะ :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 02-11-2016 20:10:37

พี่กุนต์กินเหล้าโล้ดดดดดดด
อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 02-11-2016 20:45:00

อยากให้พี่กุนต์ลองดื้อดูจังเลยค่ะ

อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 02-11-2016 20:53:45

พี่กุนต์กินเหล้านะ กินเถอะนะ พลีสสสสสส

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 02-11-2016 21:01:40

ยังไม่หายคิดถงพี่กุนต์เลย :ling1:
ขออีกได้ไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 02-11-2016 21:24:39

พี่กุนต์น่าจะรักษาสัญญาว่าไม่ดื่ม เอาเป็นว่ายุให้เพื่อนๆมอมเหล้าพี่กุนต์ละกันนะ :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: sun.bunny ที่ 02-11-2016 22:36:14

ยุให้พี่กุนต์กินเหล้าให้หนักเลยค่ะ อยากรู้ว่าจนเช้าไอ้โอ้ตจะหมดไปซักกี่น้ำ รวดเร็วทันใจแบบพี่โอ้ต น้องว่าเกิน10น้ำแน่ๆ  :hao3: ทำไมความรู้สึกเธอไม่เร็วแบบนี้บ้างห๊ะ
---cut---
พี่กุนต์เป็นคนดีมากกก ยิ่งอ่านยิ่งรักผู้ชายคนนี้ เป็นคนแก่ที่น่ากอดน่าฟัดที่สุด เข้าใจเจ้าโอ้ตเลยว่าทำไมขอพี่กุนต์วันหน สองวันหน :man1:
---cut 2---
เรื่องก่อนๆหน้าของคนเขียนค่อนข้างดราม่า(มาก) แต่พอมาอ่านแนวฟีลกู้ดแบบนี้ ก็เขียนดีมากๆๆเหมือนกันเลยค่ะ รักทุกเรื่องเลย อยากให้เขียนแนวนี้อีกเยอะๆ ปลอบปโลมจิตใจได้เยอะเลย (นี่อ่านเรื่องพี่กุ้งมานานแล้ว แต่ยังตราตรึงใจอยู่เลยค่ะ มาอ่านเรื่องนี้แล้วอยากให้พี่กุ้งได้แฮปเอนบ้างจัง 55)

รอตอนต่อไปนะคะ คนเขียนสู้ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.71 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 02-11-2016 23:37:19

ครึ่งหลังหลุดไปหน้า 2 ขอดันไปเลยน้า จะได้อยู่หน้าเดียวกันจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.71 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 02-11-2016 23:39:59

Chapter 31

กนธีปิดหน้าสมุดบัญชีลง สายตาล้าไม่น้อยเพราะพักผ่อนไม่พอ เขารู้อยู่แล้วว่าการไปๆมาๆระหว่างในกับนอกเมืองมันเสียเวลาโดยใช่เหตุ แต่ที่กลับบ้านใหญ่ทุกครั้งก็เพราะว่าอยากจะช่วยดูแลคุณยายกับเด็กๆ มีเขาอยู่ด้วย ทุกคนจะได้ทำทุกอย่างตามสบาย ไม่ต้องเกร็งมากนัก
   
อย่างไรก็ตาม ให้เป็นแบบนี้ไปนานต่อเนื่องเขาเองก็คงจะลำบาก เลยตั้งใจจะคุยกับอินทัชว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เขาจะกลับมาค้างคอนโด และคงเข้าบ้านแค่ช่วงวันหยุด ส่วนหน้าที่ของอินทัชที่ต้องมาคอยดูแลเขานั้น กนธีก็ไม่อยากให้มันต้องกังวล เอาเป็นว่าให้โอ๊ตได้ดูแลครอบครัวตามลำดับความสำคัญก่อนจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง เทียวไปมาระหว่างคอนโดเขากับบ้านใหญ่ให้เหนื่อยเปล่า สำหรับเขา..ได้เจอกันอาทิตย์ละสองวันก็ยังโอเค
   
วันนี้อินทัชไม่ได้มาร้านด้วย ที่จริงคือไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าโอ๊ตที่จะต้องตามติดเขาทุกวันหรอก เด็กมันพอใจอยากจะมา แต่เขาบอกให้ไปทำหน้าที่ของตัวเอง ถ้ามีเวลาว่างก็ให้ไปเรียนดนตรีหรือหัดขับรถให้เป็นเรื่องราว หมอนั่นเองก็ยอมเชื่อฟังโดยไม่โต้เถียง หลายวันมานี้อินทัชเลยดูแลคุณยายอยู่กับบ้านและฝึกเล่นกีต้าร์โปร่งตัวใหม่เอี่ยมที่เขาซื้อให้จนคล่องมือ
   
มีเสียงเรียกเข้า หน้าจอเป็นชื่ออินทัช กนธีที่ว่าจะแอบงีบเลยกดรับสาย
   
‘วันนี้กลับดึกไหมครับ ไอ้อ้นเพิ่งมาบอกว่าพี่กุนต์อยากกินซาลาเปาผัก ผมเลยทำไว้ให้ แล้วก็..คะน้าน้ำมันหอยที่สัญญาจะเลี้ยง ผมก็ทำให้แล้ว’
   
กนธีหัวเราะ ให้ตายดิ้น..เขารู้แล้วว่า การมีภรรยาที่เป็นแม่บ้านแม่เรือนคอยทำอาหารอร่อยๆ คอยรอรับเรากลับบ้านเนี่ย มันสวรรค์สำหรับสามีชัดๆ
   
“วันนี้ว่าจะเคลียร์บัญชีที่ร้านน่ะ แต่พี่จะพยายามไม่ให้เกินสามทุ่มนะ”
   
‘ให้ผมเอากับข้าวใส่ปิ่นโตไปให้ที่ร้านไหม’
   
เขายิ้มด้วยความเอ็นดู “ที่นี่ก็มีข้าวกิน”
   
‘แต่ไม่มีผมไง’
   
กนธีเอาหัวโขกโต๊ะตุบๆ ใบหูร้อนฉ่า ในใจสบถซ้ำไปมา ไอ้ขี้โกง ไอ้เด็กเปรต ไอ้เด็กไร้เดียงสา ไม่รู้จักทิ้งระยะห่าง ให้ความหวังกันไม่ยอมหยุด
   
“ไม่เป็นไร” เขาบังคับเสียงให้ปกติ “พี่ค่อยกลับไปกินกับโอ๊ตก็ได้”
   
‘โอเคครับ ผมจะรอ’ ปลายสายบอกก่อนจะวางไป ทิ้งให้ใครอีกคนต้องนั่งเหม่อลอย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ตามลำพัง
   
คืนนั้น กนธีถึงบ้านตอนสามทุ่มครึ่ง เขาโทรไปบอกอินทัชแล้วว่ากลับช้าเพราะรถค่อนข้างติด หมอนั่นบอกว่ายังรอเขากินข้าวด้วยกันอยู่ เล่นเอารู้สึกผิดขึ้นมาถนัด ดีที่อ้น อุ้มกับคุณยายทานมื้อเย็นกันไปก่อนแล้ว
   
ตอนที่ขับเข้ามาในเขตบ้าน เขาเห็นอินทัชยืนรออยู่ด้านหน้า ยังไม่ทันลงจากรถ เด็กมันก็เปิดประตูให้เสร็จสรรพพร้อมกับยื่นน้ำสีประหลาดมาให้
   
“ดื่มสิครับ” เด็กหนุ่มยิ้ม
   
กนธีเหลือบมอง รู้สึกว่ารอยยิ้มนั่นมันประหลาดชอบกล แต่เขาคิดว่าไอ้โอ๊ตคงไม่วางยาพิษเขาแล้วเอาหมอนกดหน้าให้ตายหรอก

“อึก..” เขาแลบลิ้นเลียปากเพราะมันยังร้อนอยู่ “รสเผ็ดๆ แต่ก็หวานดี ใส่น้ำตาลด้วยสินะ มันคืออะไรน่ะ..”
   
อินทัชหยิบกระเป๋าเป้ของพี่กุนต์ขึ้นพาดบ่า เห็นเจ้าตัวหยุดดื่มไปสองสามอึกก็ยิ้มมุมปาก ก้มหน้าลงกระซิบข้างหู “ถั่งเช่า”
   
กนธีเงยหน้ามอง เขาคิดว่าชื่อนี้มันคุ้นหูอยู่นะ
   
“กระตุ้นความต้องการทางเพศครับ”
   
“ไอ้โอ๊ต~”
   
“ผมล้อเล่น” ร่างสูงหัวเราะ รีบยกมือห้ามคนที่เตรียมจะเคาะแก้วลงหัว “กระชายดำต่างหากครับ สมุนไพรไทยธรรมดาๆสารพัดสรรพคุณ บำรุงร่างกายทั่วไป” เขาอมยิ้ม “พี่นี่แกล้งง่ายจัง ผมจะไปมีปัญญาซื้อถั่งเช่าได้ไง”
   
“มีไม่มีก็ห้ามซื้อ!” กนธียังไม่อยากโด๊ปไวอากร้าที่มาจากรากับหนอน
   
อินทัชหัวเราะในลำคอ เห็นหูพี่กุนต์ยังแดงอยู่เลยถือโอกาสจับเล่น คนอะไรน่าแกล้งชะมัด “ไม่ซื้อครับ..ผมไม่เสี่ยงหาของแปลกๆมาให้พี่กินหรอกน่า เอาแค่กระชายดำก็พอ..กระชายดำนี่ก็ดีแล้ว” ประโยคหลังเขาพึมพำกับตัวเอง
   
..เพราะมันก็มีสรรพคุณเพิ่มสมรรถภาพได้เหมือนกัน..
   
“ฮื่อ..” กนธีเดินหนีไอ้เด็กเปรต รีบดื่มจนหมดแก้วแล้วส่งคืน มันขยันหานั่นนี่มาบำรุงเขาจริงๆ รู้สึกเหมือนเป็นอาแปะใกล้ตายอย่างไรไม่รู้

“กินข้าวเลยไหมพี่ ผมจะไปจัดโต๊ะให้” 

“อืม..พี่ขอขึ้นไปอาบน้ำสักห้านาทีได้ไหม ถ้าหิวก็กินก่อนได้นะ”
   
“ห้านาทีนี่แก้ผ้าทันหรือครับ” ที่ถามไม่ได้เจตนาแซว แต่เขาเคยยืนมองตอนพี่กุนต์ถอดเสื้อผ้าแล้ว ปาเข้าไปนาทีกว่าเห็นจะได้ มะงุมมะงาหราอยู่นั่น
   
“ทันโว้ย” กนธีอยากเตะไอ้เด็กปากมากชะมัด เขาเดินหายขึ้นไปบนชั้นสองแต่ยังไม่วายกำชับ “ไม่ต้องรอพี่นะ กินไปก่อนเลย”
   
อินทัชตัดสินใจรอเพราะเขาเป็นคนกินเร็ว ส่วนพี่กุนต์ชอบอมข้าว แบบนี้ควรให้อีกฝ่ายกินก่อนสักครึ่งจานแล้วเขาถึงกินตาม จะได้เสร็จพร้อมกันพอดี
   
“ลุงต้วมเตี้ยม” เด็กหนุ่มยิ้มขัน จัดแจงเอากับข้าวไปอุ่นไว้รอท่า
   
ตอนที่ทำเสร็จ พี่กุนต์ก็เดินลงมาพอดี เขาหันมอง สะดุดตาที่สลิปเปอร์ไข่เหลืองอ๋อยก่อนเพื่อนจนต้องหลุดขำ พอเลื่อนขึ้นไปดูก็เห็นกางเกงผ้าซาตินเนื้อเป็นมันเงากับเสื้อยืดสกรีนคำว่า ‘เด็กปากช่อง’
   
อินทัชคิ้วกระตุก “อะไรน่ะครับ”
   
กนธีก้มลงดูรองเท้ากุเดทามะ “หือ..ไข่ไง..ก็คู่เก่านั่นแหละ”
   
“ผมหมายถึง..” เขาหรี่ตามอง “เสื้อที่พี่ใส่..”
   
“อ๋อ..เสื้อยืดที่ระลึกน่ะ” เขายิ้ม “เนื้อเบาดีนะ ใส่สบาย”
   
“ซื้อมาจากไหนครับ ไม่เคยเห็นในตู้เสื้อผ้าพี่เลย” เขาคอยหยิบชุดให้จนรู้หมดแล้วว่าพี่กุนต์มีเสื้อมีกางเกงกี่ตัว แต่ไอ้ตัวนี้รับรองว่าไม่เคยผ่านตา
   
“คุณไผทส่งพัสดุมาให้จากปากช่อง” กนธีนั่งลงบนโต๊ะ ซาลาเปาผักควันฉุยจนเขาท้องร้อง เอากะหล่ำปลีนึ่งพร้อมหมูแบบนี้ต้องหวานแน่ๆ
   
อินทัชคิดไว้แล้วว่าของที่กระตุ้นความจำคนใส่ มันต้องมาจากคนให้ที่มีจุดประสงค์แอบแฝง สรุปว่ามันไม่ยอมให้พี่กุนต์ลืมแม้กระทั่งตอนนอนเลยสินะ
   
“ว่าแต่..ไม่ชอบหรือ” กนธีเห็นเด็กเงียบไปก็นึกขึ้นได้ เขารู้ว่าเจ้าโอ๊ตไม่ชอบคุณไผท แต่ไม่คิดว่าจะไม่ชอบยันของที่ฝ่ายนั้นซื้อให้เขา
   
“เปล่า” ร่างสูงยักไหล่ ตีหน้าเรียบ “ก็เหมาะกับพี่ดี”
   
คนฟังถอนหายใจโล่งอก “แค่เสื้อเนอะ..แค่เสื้อ”
   
อินทัชนั่งลงด้านข้าง กินข้าวด้วยโดยไม่ชวนทะเลาะ ถึงอย่างนั้นเขาก็ตั้งใจไว้ว่าคืนนี้..ยังไงก็ต้องดึงเสื้อ ‘เด็กปากช่อง’ ออกจากตัวพี่กุนต์ให้ได้!
   
“เป็นยังไงบ้างครับ” เขาถามคนที่ดูมีความสุขกับการกินผัก
   
“อื้ม” กนธียิ้ม “รสชาติเยี่ยม คะน้านี่กรอบกรุบๆ ไม่เหนียว พี่ชอบมาก กะหล่ำซาลาเปาก็เปื่อยดี เคี้ยวไม่กี่ครั้งขาดแล้ว”
   
“พี่เป็นคุณตาไม่มีฟันหรือไง” เขากลั้นขำ ไม่รู้ว่าเผลอนั่งมองพี่กุนต์กินตั้งแต่เมื่อไร..ชอบอมข้าวแบบที่คิดจริงๆ แก้มตุ่ยเชียว “กระรอก..แฮมสเตอร์”
   
กนธีงุนงง พอเงยหน้ามอง เห็นเด็กมันจ้องอยู่แล้วทำแก้มพองลมใส่ล้อเลียนพฤติกรรมการกินของเขา ชายหนุ่มก็เกือบสำลัก

“คนเราเนี่ยนะ มันต้องค่อยๆเคี้ยว นอกจากจะทำให้อาหารละเอียด กระเพาะไม่ต้องทำงานหนัก ยังลดปริมาณอาหารลงด้วย จะได้ไม่อ้วนไง”

“ของหวานเป็นบัวลอยมะพร้าวอ่อน กินไหมครับ”

“กินครับ”

อินทัชขำพรืด นั่นไง..คนไม่อยากอ้วน เขาคิดแล้วกลั้นยิ้ม เพราะว่ากินเสร็จก่อนเลยเข้าครัวไปตักขนมมาให้พี่กุนต์ถ้วยหนึ่ง ตอนที่กลับมา เจ้าตัวยังกินไม่เลิก กินไปตาปรือไป คิดว่าถ้าหลับคาจานข้าวได้คงทำไปแล้ว

“พี่ดูเพลียๆนะ” เขาลากเก้าอี้มาใกล้กว่าเดิม ถือวิสาสะของคนกันเอง แตะหน้าผากอีกฝ่ายว่าเป็นไข้หรือเปล่า แต่ท่าทางจะเหมือนคนอดนอนมากกว่า

“นิดหน่อย” กนธีกินข้าวเกลี้ยงจาน ไม่เคยเหลือแม้แต่เม็ดเดียวเพราะรู้ดีว่ากว่าจะได้ข้าวแต่ละเม็ด ชาวนาต้องตรากตรำลำบากตั้งเท่าไร

“ช่วงนี้ก็นอนไวนี่ครับ” อินทัชเกาแก้ม “ผมไม่ได้มีอะไรกับพี่มาหลายคืนแล้ว จะอ้างว่าผมทำให้พี่ไม่ได้นอนก็ไม่ใช่นะ”

คนฟังสำลักน้ำเปล่า “ยังไม่ได้พูดแบบนั้นเลย พี่แค่ต้องขับรถทุกวันเข้าเมืองน่ะ เจอรถติดก็เพลียแล้ว ไหนจะกลับดึก ตื่นเช้าอีก”

“อ้อ” เขาพยักหน้ารับ “ถ้าอย่างนั้นก็รีบกินแล้วรีบขึ้นห้องเถอะพี่”

“โอเค” กนธียิ้มรับ ตักบัวลอยเคี้ยวแบบหนุบหนับอีกร่วมสิบนาที ถึงได้ถูกเด็กไล่ให้ขึ้นไปแปรงฟัน “ฝากด้วยนะ พี่ขึ้นก่อนล่ะ”

อินทัชจัดการเก็บโต๊ะ เอากับข้าวที่เหลือใส่ตู้เย็นแล้วตามพี่กุนต์ขึ้นไป พอเข้าห้องได้ก็ต้องถอนหายใจ กนธีมาก่อนเขาสิบนาทีได้ ตอนนี้ยังยืนแปรงฟันในห้องน้ำอยู่เลย นับว่าเป็นคุณลุงเต่าคลานจริงๆ

“พอแล้วครับ เดี๋ยวฟันสึกหมดหรอก” เขาเปิดน้ำใส่แก้ว ตั้งไว้ข้างอ่าง

กนธีหัวเราะ ทำฟองยาสีฟันฟ่อดฟุ้ง ต้องรีบบ้วนปากก่อนเผลอกลืน

“ผ้าเช็ดหน้าครับ” เด็กหนุ่มยื่นผ้าขนหนูให้ “ผมแห้งหรือยัง” เขาเอื้อมมือจับปอยผมข้างใบหน้าได้รูป “ยังหมาดๆอยู่ ไปรอที่เตียงครับ ผมจะเป่าให้”    

“โอเคครับ” คนอายุมากกว่าอมยิ้ม เดินลากรองเท้าไข่ไปนั่งรอบนเตียงอย่างเชื่อฟัง “เออ..พรุ่งนี้ใช่ไหมที่น้องสนจะมาหาพี่ที่ร้าน”

อินทัชชะงักไปครู่กับคำถามแบบกะทันหัน เขามองตัวเองในกระจกอยู่อึดใจแล้วตอบกลับ “ใช่ครับ..ผมบอกให้มาตอนเย็น..พี่สะดวกหรือเปล่า”

“ยังไงก็ได้ พี่ว่างทั้งวันแหละ”

เขาไม่ได้โต้ตอบอีก จัดการล้างหน้าแปรงฟันแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ พอออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงก็ชะงักฝีเท้าก่อนส่ายหัวระอาเมื่อเห็นพี่กุนต์สลบเหมือดคาหมอนไปแล้วเรียบร้อย ดูเอาเถอะ..ผมยังไม่แห้งดีเลยด้วยซ้ำ

เขานั่งลงด้านข้าง ประคองศีรษะอีกคนไว้บนตัก ค่อยๆเช็ดและเป่าพัดลมให้จนแห้งสนิท จากนั้นก็ใช้หวีไม้สางเส้นผมนุ่มลื่นให้อย่างเบามือ

“เอาล่ะ..เรียบร้อย” อินทัชอุ้มกนธีขึ้นไปนอนแบบเก่า ฝ่ายนั้นขยับตัวเล็กน้อยคล้ายจะละเมอตอนที่เขาห่มผ้าให้

นัยน์ตาสีเข้มทอดมองคนที่หลับสนิท แผ่นอกไหวขึ้นลงสม่ำเสมอ เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยปอยผมที่ปรกแก้มออก เผลอตัวไล้ปลายนิ้วลงริมฝีปากอุ่น

“พรุ่งนี้ใช่ไหมที่น้องสนจะมาหาพี่ที่ร้าน”

อินทัชถอนหายใจแผ่ว น่าแปลกที่รู้สึกเกร็งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด อาจเป็นเพราะไม่อยากให้พี่กุนต์ผิดหวังในตัวเขา

ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ เขาจะต้องระวังท่าทีที่แสดงออกต่อปาลินให้มาก

เด็กหนุ่มปิดไฟหัวเตียง สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มก่อนกระซิบกับคนข้างกาย

“ฝันดีครับ”

....................................................................................

ปาลินยืนลังเลอยู่หน้าร้านอาหารที่อินทัชส่งแผนที่มาให้ เพื่อนบอกให้เขามาตอนเย็น เพราะวันศุกร์แบบนี้ อินทัชจะต้องไปสอนเด็กก่อนแล้วถึงจะเข้าร้าน
   
บังเอิญเขามีธุระละแวกใกล้เคียง เลยตั้งใจจะแวะมาก่อน คิดว่าอย่างน้อยถ้าจะสมัครงาน ก็ไม่น่าโผล่มาตอนที่ร้านกำลังวุ่นวาย ถ้าจะให้ดี น่าจะเข้าไปสวัสดีคุณกนธีและพูดคุยแนะนำตัวกับเขาอย่างเป็นทางการอีกครั้ง
   
“คุณปาลินใช่ไหมครับ” พนักงานคนหนึ่งเข้ามาถาม พออีกฝ่ายตอบรับก็พูดต่อ “คุณกนธีเชิญให้ขึ้นไปพบบนชั้นสองครับ ขึ้นบันไดแล้วเลี้ยวซ้ายเลย”
   
ปาลินงุนงง แต่พอเงยหน้าเห็นกล้องวงจรปิดตรงหน้าร้านแล้วก็เข้าใจได้ เขาตื่นเต้นเล็กน้อย จัดเสื้อผ้าให้เรียบก่อนเดินขึ้นไปเคาะประตูห้องด้านบน
   
กนธีนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงาน พอเห็นปาลินก็ยิ้มกว้าง ลุกขึ้นมารับหน้า
   
“เชิญๆ เข้ามาเลย ไม่ต้องเกรงใจ” เขายกมือรับไหว้จากเด็ก บอกให้นั่งที่โซฟาและผละไปรินน้ำเย็นใส่แก้ว “เห็นโอ๊ตบอกว่าจะมาตอนเย็นนี่นา”
   
“ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มไหว้ขอบคุณ รู้สึกเกร็งเหมือนกันที่อีกฝ่ายให้การต้อนรับแบบเป็นกันเองขนาดนี้ “พอดีผมแวะมาทำธุระ เลยเข้ามาก่อนเวลา”
   
“ไม่เป็นไร พี่ว่างทั้งวันอยู่แล้ว เพิ่งเล่นเกมจบไปสามด่าน” กนธียิ้มให้ ยืนพิงโต๊ะด้านหลัง “พี่เรียกเราว่าลูกสนได้ใช่ไหม” ชื่อนี้น่ารักชะมัดเลย
   
ปาลินยิ้มเก้อเขิน “เรียกสนก็ได้ครับ”
   
“โอเค..น้องสน” เขาพยักหน้า “เราอยากทำอะไร เลือกได้ตามใจชอบ”
   
“ผมทำได้ทุกงานเลยครับ” ปาลินทำท่าขึงขัง “จะเป็นเด็กเสิร์ฟ เก็บโต๊ะ ทิ้งขยะ คนทำความสะอาด หรือว่าเป็นผู้ช่วยในครัวก็ได้ทั้งหมด”
   
กนธีรู้สึกเอ็นดูอีกฝ่าย ด้วยความที่เป็นเพื่อนอินทัช ซ้ำเขายังเป็นพวกอ่อนไหวกับเด็กที่ขยันเอาการเอางานแบบนี้เป็นพิเศษเสียด้วย
   
“เอาแบบนี้แล้วกัน..เรามาช่วยพี่ไหมล่ะ คอยเช็กสต็อค ดูของขาด ทำบัญชี เก็บสถิติ สำรวจความพอใจลูกค้าอะไรทำนองนี้ คือไม่อยากให้เดินเสิร์ฟเท่าไร นี่กำลังปรับเป็นร้านกึ่งบาร์ด้วย มันไม่ค่อยเหมาะกับเด็กอย่างเราหรอก”
   
ปาลินยิ้มกว้าง เขาทำได้ทุกอย่าง ขอแค่มีคนสอนงาน “ได้ครับผม”
   
“งั้นมาคุยเรื่องเงินเดือนกันนะ” กนธีเข้ามานั่งที่โซฟา “พอดีทางร้านอยู่ในช่วงปรับปรุง ถ้าอยู่ตัวแล้วก็คงมีค่าตอบแทนเพิ่ม แต่ตอนนี้เงินเดือนเราจะอยู่ที่หมื่นสอง ทิปจากแขกจะได้เป็นรายบุคคล ยกเว้นค่าเปิดขวดกับเซอร์วิสชาร์จ พี่จะเฉลี่ยให้ แบบนี้สนโอเคไหม”
   
“ได้แน่นอนครับ” ปาลินตอบรับ “ผมกังวลแค่ช่วงเปิดเทอม...”
   
“ไม่เป็นไร มาทำตอนเย็นก็ได้ งานมันไม่ต้องดูแลตลอดหรอก แค่สรุปรายการในช่วงวันให้ได้ก็พอ สนคอยรายงานให้พี่รู้ ที่เหลือพี่ทำต่อเอง”
   
“ขอบคุณมากๆครับคุณกนธี” เขากระตือรือร้น “ให้ผมเริ่มงานวันนี้เลยไหมครับ ยังไงต้องขอรบกวนคุณกนธีช่วยสอนผมด้วยนะครับ”
   
“เรียกพี่กุนต์ก็พอ” เจ้าของชื่อหัวเราะ “วันนี้เอาแค่แนะนำพนักงานคนอื่นกับเล่าการทำงานคร่าวๆแล้วกันนะ ถ้าเวลาเหลือพี่จะสอนงานให้”
   
ปาลินยิ้มดีใจ เขาโชคดีจริงๆที่ได้เจออีกฝ่าย เจ้านายใจดี เป็นกันเอง เปิดโอกาสให้มากมายขนาดนี้ หาไม่ได้ง่ายนักหรอก
   
“ว่าแต่เรากินอะไรมาหรือยัง นี่ก็บ่ายสามแล้ว ไปกินข้าวกับพี่นะ” กนธีมัดมือชก “เดี๋ยวโอ๊ตก็มาแล้วแหละ นั่งคุยกับคนแก่ไปก่อน”
   
“พี่กุนต์ไม่แก่สักหน่อยครับ” เขาชมอย่างเคอะเขิน “ออกจะดูดีแล้วก็เท่ขนาดนี้” เขายุอินทัชให้จีบไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ป่านนี้จะคืบหน้าบ้างหรือยังนะ
   
“น่า..พี่รู้สังขาร” กนธีหัวเราะ หยิบกระเป๋าเงินกับกุญแจรถแล้วออกจากห้อง “อยากกินเป็ดย่างกวางตุ้งร้านประจักษ์บางรัก โห..พูดแล้วท้องร้อง”
   
ปาลินเดินตามต้อยๆ พี่กุนต์ส่งมือถือแล้วฝากให้เขาดูแผนที่ว่าจะไปร้านที่ว่าได้ยังไง เด็กหนุ่มเข้าไปนั่งข้างคนขับด้วยท่าทางเก้กัง
   
“รัดเข็มขัดด้วย มานี่มา..” กนธีชะโงกไปดึงเบลท์ให้ ก้มๆเงยๆช่วยคนที่ยังดูประหม่า “เดี๋ยวโดนหัวปิงปองจับแล้วจะอดเป็ดย่าง”
   
คนอายุน้อยกว่านั่งตัวเกร็ง ตอนคุณกนธีเข้ามาใกล้ เขาได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ กระทั่งปลายเส้นผมที่เคลื่อนผ่านยังมีกลิ่นหอมเย็นที่ทำเอาใจอ่อนยวบ น้ำเสียงที่พูดอยู่ข้างหูก็ฟังนุ่มนวล แล้วยังรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลานั่นอีก
   
คุณกนธีอาจไม่รู้ตัว แต่ผู้ชายคนนี้เสน่ห์แรงจริงๆ ทั้งรูปลักษณ์ บุคลิกและนิสัย เขาอ่อนโยน สุภาพ เทคแคร์เก่ง อินทัชอยู่ใกล้โดยที่ไม่หลงได้อย่างไร
   
“เอาล่ะ..กินเป็ดย่างกันเถอะ เป็ดย่าง~” กนธีออกรถจากลานจอด
   
ปาลินกลั้นขำ “พี่กุนต์อยากกินมากเลยนะครับเนี่ย”
   
“นั่นสิ..พี่น่ะขากิน มีอะไรอร่อยขอให้บอก” เขายิ้ม “ขากลับซื้อฝากโอ๊ตด้วยดีกว่า ว่าแต่หมอนั่นจะชอบกินซาลาเปาหรือเปล่านะ”
   
“น่าจะไม่นะครับ” เขาคุ้นๆอยู่ “ผมเคยซื้อซาลาเปาวราภรณ์มาฝาก ไม่เห็นกินเลย แต่ถ้าน้องอุ้มจะชอบซาลาเปาไส้หมูแดงมาก น้องอ้นนี่ชอบขนมจีบ”
   
“โอ้..” กนธีไม่เคยรู้มาก่อน นับว่าเป็นข้อมูลใหม่ เขาจะได้ซื้อของกินได้ถูกใจเด็กๆ “สนดูสนิทกับโอ๊ตนะ รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไรนี่ เรียนคณะเดียวกันไหม”
   
ปาลินส่ายหัว เล่าเรื่องเกี่ยวกับอินทัชให้พี่กุนต์ฟังหลายอย่าง อาศัยที่ว่าเป็นเพื่อนกันมานานตั้งแต่เริ่มทำที่ Vin Santo
   
กนธีรับฟัง มีหลายมุมที่ไม่เคยรู้มาก่อนและคงต้องถามจากปาลินอีก เพราะการใช้ชีวิตด้วยกัน เขาไม่อยากให้อินทัชต้องปรับตัวอยู่ข้างเดียว
   
..เขาอยากจะเป็นฝ่ายเข้าหาอินทัชบ้าง..
    
.

.

.



อินทัชมาถึงร้านตอนห้าโมงเย็น พอรู้ว่าปาลินไปข้างนอกกับพี่กุนต์ เขาก็ได้แต่นิ่งอึ้ง เกิดทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาชั่วขณะ ไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันบ้าง
   
สักพักใหญ่ รถของกนธีก็เข้ามาจอด เขาที่ดักรออยู่รีบเดินไปหา พี่กุนต์ลงจากรถ มีปาลินช่วยหอบหิ้วถุงของกินลงมาพะรุงพะรังทั้งสองมือ
   
“ไปไหนกันมาครับ” เขาถามทั้งที่คิ้วขมวด
   
“พี่ชวนน้องสนไปกินเป็ดย่างบางรักมา” กนธียิ้ม อารมณ์ดีเพราะได้กินของอร่อย “ไม่ต้องน้อยใจนะ นี่ของฝาก” เขาชูขาหมูให้ดู “สนบอกว่าโอ๊ตชอบกินขาหมู พี่เลยซื้อของร้านตรอกซุงกับร้านเจริญแสงสีลมมาให้ลองชิม มีซาลาเปาไส้หมูแดงของน้องอุ้มกับขนมจีบให้น้องอ้นด้วย”    
   
“อ่า..ขอบคุณมากครับพี่” อินทัชมองปาลินที่ยืนฉีกยิ้มอยู่ด้านหลัง เขาส่ายหัวระอา แม้จะรู้สึกดีที่ปาลินยังจำเรื่องของเขาได้ แต่ให้พี่กุนต์มารับรู้จากปากคนที่เขาชอบ มันก็ชวนให้รู้สึกผิดปนกระอักกระอ่วนไม่น้อย
   
“เดี๋ยวพี่พาสนไปแนะนำตัวกับคนอื่นก่อน แล้วยังไงพรุ่งนี้ค่อยมาเรียนงานอีกที” กนธีเดินนำขึ้นชั้นสอง เขาซื้อของกินบางส่วนมาฝากพนักงานในร้านด้วย “โอ๊ตนั่งรอในนี้ก็ได้ ไป..น้องสน ลงไปข้างล่างกับพี่”
   
ปาลินหันมาชูนิ้วโป้งให้เพื่อนสนิท อินทัชพยักหน้ารับ เขารอลงไปร้องเพลงตอนหกโมง วันไหนที่มาเร็วก็ไปช่วยคนอื่นทำงานบ้างแล้วแต่จังหวะ
   
คล้อยหลังพี่กุนต์สักพัก มือถือของเจ้าตัวที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะก็มีไลน์เข้า ตอนแรกเขาไม่สนใจหรอก แต่เพราะมันดังติดกันเลยหันไปมอง
   
..คนบางคนมันก็ไม่หายหัวไปจากชีวิตของคนอื่นสักที..
   
‘อยากคุยกับพี่กุนต์ นี่ก็ใกล้วันเกิดพี่แล้ว เราเจอกันได้ไหม’
   
‘ถ้าไม่รังเกียจ ผมอยากขอเลี้ยงข้าวพี่สักมื้อ’
   
‘ผมจำได้นะว่าพี่ชอบกินอะไร’

‘เอาไว้นัดเจอกันที่ร้านโปรดของพวกเราไหมครับ’

อินทัชขมวดคิ้ว ไอ้ร้านโปรดที่ว่ามันคือร้านอะไรล่ะ แต่ที่น่าโมโหกว่านั้น ทำไมไอ้วิทย์มันไม่ไปตามทางของมันสักที ตื๊องี่เง่าอยู่ได้

มีเสียงกระแอมดังขึ้นด้านหลัง เด็กหนุ่มหันขวับ ชะงักไปครู่เมื่อเห็นพี่กุนต์ยืนมอง ฝ่ายนั้นยื่นมือขอโทรศัพท์แต่ไม่ได้มีท่าทีตำหนิที่เขาละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวทั้งที่ตกลงกันเอาไว้แล้ว

“มีอะไรหรือเปล่า” กนธีดูหน้าจอแล้วเข้าใจได้ เขาปลดล็อกเพื่อจะกดลบช่องสนทนาโดยไม่เข้าไปอ่านด้วยซ้ำ “เด็กคนนี้มันงอแงจริงๆ”

“งี่เง่าคืองี่เง่าครับ ไม่ใช่งอแง คำนั้นมันน่ารักไป” อินทัชแก้ให้

คนฟังหัวเราะ เลื่อนไลน์อ่านข้อความที่ค้างอยู่ “เออ..พี่ลืมบอก วันนี้พี่จะออกจากร้านเร็วหน่อยนะ พอดีเพื่อนชวนไปงานเลี้ยงวันเกิดน่ะ โอ๊ตกลับบ้านถูกไหม ถ้ายังไงมันดึกเกิน เราไปนอนคอนโดก็ได้แล้วพรุ่งนี้พี่จะไปส่ง”

“พี่จะไปส่ง?” เขางุนงง “ทำไมไม่ใช้คำว่า ค่อยกลับพร้อมกันล่ะครับ”

“คือ..พี่ว่าจะบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ช่วงนี้พี่จะพักที่คอนโดนะ”

อินทัชมุ่นคิ้วหนักกว่าเก่า “หมายความว่ายังไงครับ”

กนธีเกาแก้ม “พี่เดินทางไปกลับแล้วมันเหนื่อย ช่วงที่ร้านยังไม่อยู่ตัว พี่คงต้องมาดูแลทุกวัน เลยว่าจะไม่กลับบ้านใหญ่น่ะ อย่างมากก็กลับศุกร์ เสาร์อาทิตย์พอ” เขาอธิบาย “โอ๊ตก็อยู่กับคุณยาย อยู่กับน้องๆที่บ้านนั่นแหละ”

“แต่ผมต้องดูแลพี่...”

เขาโบกมือ “ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก อาทิตย์หนึ่งเจอกันสามวันก็พอ”

ฟังพี่กุนต์พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามปกติแล้ว อินทัชก็เริ่มลังเลว่าการแยกกันอยู่คือเรื่องปกติของความสัมพันธ์แบบนี้หรือเปล่า

เสียงไลน์ดังขึ้นอีกครั้ง กนธีก้มมองก่อนบ่นพึมพำ

“เจ้าวิทย์นี่..บล็อกซะเลยดีไหม”

อินทัชยืนนิ่ง คำพูดของไววิทย์ดังขึ้นมาในหัว

“แค่จะมาเตือนในฐานะรุ่นพี่ว่าระวังจะถูกเขี่ยทิ้ง”

“พี่กุนต์รักใครไม่เป็นหรอก ถ้าเขาเจอคนใหม่ เตรียมตัวไว้ได้เลย”

เขารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร “พี่กุนต์..” เรียกคนที่เอาแต่ก้มหน้าดูโทรศัพท์

“ว่าไง” กนธีไม่ได้ตอบไววิทย์หรอก เขาตอบเพื่อนในกลุ่มต่างหาก

“ถ้าผมทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ พี่ก็บอกผมได้นะครับ”

คนอายุมากกว่าเงยหน้ามอง ท่าทีมึนงงกับคำพูดซีเรียสของเด็ก

“พูดอะไรน่ะ ทำไมถึงคิดว่าพี่ไม่พอใจเรา”   

“ก็พี่จะย้ายกลับไปนอนคนเดียว” อินทัชพูดเสียงนิ่ง “พี่บอกว่าขับรถไม่ไหว ผมเข้าใจ แต่ไม่รู้ว่ามีเหตุผลอย่างอื่นอีกหรือเปล่าที่พี่ไม่ได้บอก”

“เฮ้ๆ ใจเย็นก่อนไอ้เสือ” กนธีจับบ่ากว้าง “พี่หมายความตามที่พูดจริงๆ ไม่ได้ไม่พอใจอะไร ออกจะพอใจ มีความสุขมากด้วยซ้ำที่ได้อยู่กับโอ๊ต”

อินทัชจะไปรู้ได้อย่างไรกัน พอเขาพาปาลินมาวันแรก พี่กุนต์ก็ขอแยกออกไปนอนคอนโดตามลำพังเลย ไหนจะมีเรื่องไววิทย์เข้ามาตื๊ออีก เขาเองก็ต้องเผลอคิดสะระตะไปบ้างเป็นธรรมดา

..ว่าแต่..ทำไมเขาถึงกังวลไปได้ขนาดนี้นะ..

อินทัชถอนหายใจ “ถ้าพี่บอกว่าไม่มีอะไรก็น่าจะตามนั้นแหละครับ”

กนธียิ้มระอา ลูบหัวเด็กน้อยของเขาเป็นการปลอบ “ที่พี่ให้เราอยู่บ้านใหญ่ เพราะอยากให้ดูแลคุณยายกับน้องๆให้เต็มที่ จะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง พี่เองยังดูแลตัวเองได้ แล้วเราก็ได้เจอกันตั้งสามวันเลยนะ”

ร่างสูงพยักหน้ารับ พี่กุนต์ห่วงเขาก่อนใครเสมอ

“ถ้าเราอยากมาเที่ยวที่ห้องวันไหนก็ตามใจ จะมาค้างก็ได้ พี่ไม่ว่า”

“โอเคครับ” อินทัชรับคำ “แล้วนี่พี่จะออกกี่โมง”

กนธียกนาฬิกาขึ้นดู “เดี๋ยวไปเลยก็ได้ ยังไงฝากเราดูร้านด้วย ฝึกเอาไว้ เผื่อได้เป็นเจ้าของร้านอาหารในอนาคต” เขาว่ายิ้มๆ
   
ชายหนุ่มตั้งใจเอาไว้ว่าหากคบหากับอินทัชได้ตลอดรอดฝั่ง ถ้าอีกฝ่ายยังเป็นเด็กดี ซื่อสัตย์และน่ารักสม่ำเสมอ เขาจะยกหุ้นร้านในส่วนของตัวเองให้ อินทัชจะได้มีโอกาสตั้งตัว ได้มีทรัพย์สินที่เป็นกอบเป็นกำบ้าง
   
อินทัชไม่ได้โต้ตอบอะไร เขาเพียงแต่ตอบรับภาระหน้าที่ที่พี่กุนต์ให้ ตอนนี้เรื่องที่เขาสนใจคือการไปงานเลี้ยงของพี่กุนต์มากกว่า ทำไมถึงมาบอกกะทันหัน ทั้งที่เมื่อวานก็มีเวลาคุยกันตั้งมาก
   
“ผมถามพี่ได้ไหมว่างานเลี้ยงที่ว่าเป็นยังไง” เขาชวนคุย “ปาร์ตี้วันเกิดธรรมดา หรือว่ามีอะไรที่ลึกลับกว่านั้น อย่าง..ปาร์ตี้ชุดนอน ชุดว่ายน้ำ ฟองสบู่ จับคู่ให้กัน หรือ Blind date”
   
กนธีกลั้นหัวเราะแทบแย่ เจ้าโอ๊ตนี่มันดูหนังมากเกินไปแล้ว “งานเลี้ยงธรรมดาครับ มีเหล้า มีเบียร์ มีบุหรี่ตามประสา แต่พี่จะดื่มให้น้อย โอเคไหม”
   
“อย่าดื่มเลยครับ ผมขอ พี่ต้องขับรถกลับนะ”
   
เขาพยักหน้า “โอเค ไม่ดื่มก็ไม่ดื่ม”
   
“ผมจะรอพี่ที่ห้อง” อินทัชบอก กำชับหนักแน่นอีกครั้ง “ถ้ากลับมาแล้วมีกลิ่นเหล้า รู้นะครับว่าจะโดนอะไร”
   
“จะเอาไม้บรรทัดเหล็กตีพี่สินะ” กนธีขำ “เสียใจ..ที่ห้องไม่มีไม้บรรทัด”
   
“ผมไม่ทำอะไรเด็กๆแบบนั้นหรอกครับ” อินทัชว่าเสียงเรียบก่อนก้มลงกระซิบ “ผมจะจับพี่กดกับที่นอน..แล้วมีเซ็กซ์ด้วยจนเช้าวันใหม่เลย”
   
คนฟังร้อนวูบทั่วหน้า มันพูดมาหน้าตาเฉย ทำเขาหูอื้อตาลายไปหมด
   
“พี่ไปก่อนล่ะ” กนธีเดินหนี ถ้าอยู่ต่อ หน้าเขาต้องระเบิดออกมาแน่
   
“เดี๋ยวครับ” อินทัชจับแขนอีกฝ่ายไว้ “ผมไว้ใจพี่นะ หวังว่าจะไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนจริงๆ ไม่ใช่ว่าไปหาไววิทย์”
   
“ของมันแน่อยู่แล้ว” เขาทำหน้าจริงจัง แต่แล้วก็ต้องหลบสายตาที่มองมา ไม่ได้มีพิรุธอะไรหรอก เล่นจ้องด้วยดวงตาคมปลาบแบบนั้น ใครจะทนได้
   
“ถ้าพี่โกหก..ผมจะจัดการให้หนักกว่าเรื่องแอบกินเหล้า..ตกลงนะครับ”
   
“ไม่โกหกครับ” กนธีสัญญา “ปล่อยได้แล้วพี่โอ๊ต”
   
อินทัชยิ้มบาง ไม่รู้นึกอย่างไรถึงได้ก้มลงจูบปากคนตรงหน้า เขาขยุ้มต้นคอฝ่ายนั้นไว้ บดเบียดริมฝีปากหนักหน่วงก่อนผละออก
   
“ขับรถดีๆนะครับ แล้วเจอกันที่ห้อง”
   
กนธีตาเบลอ ได้แต่พยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง
   
..เขาคงหลงอินทัชจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วจริงๆ..

..ว่าแต่..จะลองดีด้วยการดื่มเหล้าสักแก้วสองแก้วดีไหมนะ..



.

.

.


[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.71 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 02-11-2016 23:40:49

.

.

.



ปาลินนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะหลังเคาน์เตอร์ วันนี้เขายังไม่เริ่มงาน แค่มาคอยดูว่าคนในร้านทำอะไรกัน แต่ละฝ่ายมีหน้าที่อะไร และเขาจะช่วยตรงไหนได้บ้าง

เมื่อครู่พี่กุนต์พาเขามาแนะนำตัวกับคนอื่นและให้เขาอยู่คุยตามสบาย เห็นบอกว่าต้องไปงานเลี้ยงแล้วก็หายขึ้นไปด้านบน เขาเลยเดินสวัสดีและฝากตัวกับพี่ๆที่ทำงานมาก่อน พอครบทุกคนก็ปลีกตัวออกมานั่งแกร่วตรงนี้ จะได้ไม่เกะกะคนอื่น สักพักหนึ่งเขาเห็นพี่กุนต์ลงมาจากห้อง ไม่รู้สังเกตไปเองหรือเปล่าที่เห็นจมูกอีกฝ่ายเป็นสีแดงเรื่อ พอนึกขึ้นมาได้ว่าอินทัชอยู่ในห้องทำงานสองต่อสองกับพี่กุนต์ เขาก็อดคิดไปไกลไม่ได้จริงๆ
   
ระหว่างที่กำลังคิดว่า ถ้าสองคนนี้คบกัน เพื่อนของเขาจะเป็นฝ่ายกอดหรือฝ่ายถูกกอด ใครบางคนก็วางมือลงบนหัวแล้วขยี้ไปมา
   
“อ้าว..โอ๊ต” ปาลินไล่ความคิดที่ว่าอินทัชเป็นฝ่ายอยู่ข้างล่างแทบไม่ทัน “เป็นไงบ้าง ไม่เจอกันพักใหญ่เลย” เขาฉีกยิ้มกลบเกลื่อน ถ้าโอ๊ตรู้เข้าว่าถูกเขาจินตนาการไปถึงไหนต่อไหน เขาโดนเพื่อนเตะแน่
   
“อืม..สบายดีทุกอย่าง” อินทัชลากเก้าอี้มานั่ง ช่วยพนักงานเอาทิชชูใส่ลงในกล่อง ตามด้วยไม้จิ้มฟันแบบซอง “สนล่ะ โอเคดีไหม”
   
“เรื่อยๆ” ปาลินเล่า “ลาออกจากที่นั่นแล้วสบายใจดี ถ้าพี่รู้ว่าเราไม่ได้เป็นแค่คนเสิร์ฟ แต่ถึงกับมานั่งคุยกับแขก..เอ่อ..เป็นพวกเด็กดริ๊งค์น่ะ เขาคงไม่โอเค เพราะงั้นย้ายงานน่ะดีที่สุด”

“ดีแล้ว ถึงเงินจะน้อยกว่าก็ไม่เป็นไร” อินทัชพึมพำ “หากทำต่อไป..มันไม่ดีกับสนหรอก” เขาไม่อยากให้เพื่อนเจอแบบเขา เด็กหนุ่มไม่ได้เล่าว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก่อนหน้า ไม่อยากเล่าว่าช่วงนั้นเขาคิดจะขายบริการเพราะความจำเป็น และเพราะค่านิยมของสิ่งแวดล้อมมันหนุนนำ “โชคดีที่ได้ทำงานกับพี่กุนต์นะ”
   
“แล้วโอ๊ตล่ะ ตอนนี้ทำงานอยู่กับพี่กุนต์ด้วยใช่ไหม”
   
“อืม..ใช่ เป็นเหมือนคล้ายๆเลขาน่ะ” อินทัชบอก “ดูแลเรื่องส่วนตัวของเขา ถึงพี่กุนต์จะบอกให้คอยจัดตารางงาน ดูเอกสาร รับโทรศัพท์ แต่เอาเข้าจริงเขาก็ทำเองหมด เราดูแลชีวิตประจำวันเขามากกว่า อย่างทำอาหาร ทำความสะอาด จัดเสื้อผ้า..เตือนความจำ เพราะเขาขี้ลืม”
   
ปาลินยิ้มชื่นชมแบบปิดไม่มิด “พี่กุนต์น่ารักเนอะ”
   
“อือ..น่ารัก”
   
“แล้วรักหรือยัง” เขารุกถามเพื่อน
   
อินทัชนิ่งไปนิด จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วเอาทิชชูแผ่นที่ขาดขยำเป็นก้อนกลม ขว้างใส่หัวเพื่อนสนิท “จุ้นจ้านชะมัดเลย”
   
ปาลินหัวเราะ “เขาเป็นคนดีนี่นา ระวังจะถูกแย่งล่ะ”
   
“สนจะแย่งใช่ไหม ถ้าชอบก็ลองจีบดูสิ” อินทัชว่ายิ้มๆ “แต่ไปเพิ่มความสูงหน่อยนะ เอาระดับหัวเลยไหล่พี่กุนต์ เพราะเขาคงไม่รับรักจากเด็กประถม”
   
“อ๊ะ! พูดแบบนี้ด่ากันทางอ้อมนี่หว่า” น่าหงุดหงิดชะมัด เอาไม้จิ้มฟันแทงมันเลย “สูงกว่าแล้วไง เตี้ยกว่าก็มีหัวใจเว้ย!”
   
อินทัชยกแขนหลบเป็นพัลวัน เขาหลุดหัวเราะเต็มที่เมื่อลุกขึ้นยืนแล้วเอามือดันหัวปาลินเอาไว้ไม่ให้โดนประทุษร้ายได้ง่ายนัก ไอ้ตัวเล็กมันขู่แง่งๆใส่เขาเหมือนหมาเข้าไปใหญ่ อย่าได้เผลอล้อเลียนเรื่องส่วนสูงเลยเชียว
   
“ขอโทษๆ ลูกสนน่ารักแล้ว ลูกสนสูงแค่นี้กำลังดี ใครๆก็ชอบ” เขาพูดไปกลั้นขำไป ถูกปาลินเตะวืดไปหนหนึ่ง “ไม่พูดอีกแล้วครับ ฮ่ะๆๆ”
   
อินทัชเกือบลืมแล้วเชียวว่าการได้หัวเราะด้วยความสุขจากการอยู่ใกล้กับปาลินมันเป็นอย่างไร ถึงเขาจะเข้ากับคนอายุมากกว่าได้ดี แต่การได้เพื่อนที่อายุเท่ากัน ได้ทำอะไรที่อยู่ในวัยเดียวกันแบบไม่ต้องเกรงใจนัก มันก็ทำให้ผ่อนคลายและไม่เกร็งมากว่าจะถูกดุถ้าเผลอทำอะไรผิดเข้า
   
“หยุดหัวเราะแล้วขึ้นไปร้องเพลงไป” ปาลินบุ้ยใบ้ให้ดูนาฬิกา “ชิ่วๆ”
   
ร่างสูงหัวเราะหึ ดีดหน้าผากแล้วบีบจมูกเล็กจนขึ้นสีแดงแปร๊ด ปาลินโวยวายแต่ก็ไม่ได้ตอบโต้ “โอเค..อยากฟังเพลงอะไรล่ะ”
   
“เสียงยังดีเหมือนเดิมหรือเปล่าก็ไม่รู้”
   
“ดูถูกกันเดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” เขาโยกหัวเพื่อน “เอ้า! บอกมา”
   
“How deep is your love” ปาลินยิ้ม 

“เอาอีกแล้ว ทำอะไรซ้ำซากตลอดนะเรา”
   
“ก็ชอบนี่!” ตอนอยู่ที่ Vin Santo เวลาเขานึกครึ้มก็จะขึ้นไปร้องเพลงโดยมีอินทัชดีดกีต้าร์อยู่ข้างกัน ส่วนใหญ่แล้วเขามักเลือกเพลงที่ต้องมีคนช่วยประสานเสียง เพราะอยู่คนเดียวแล้วประหม่า ดังนั้นเพลงนี้เลยเป็นเพลงโปรด
   
“โอเคๆ” อินทัชขำ “ถ้าร้องเพราะถูกใจต้องเลี้ยงข้าวเรานะ”
   
“ไอ้ขี้งกเอ๊ย” ปาลินพึมพำ “กล้าขอก็กล้าให้!”
   
“งวดหน้าขอพี่กุนต์ร้องเพลงบ้างสิ ที่นี่สบายๆกว่าที่เดิมเยอะ ไม่ต้องเกร็งหรอก” เด็กหนุ่มออกปากชวน ผละไปหยิบกีต้าร์ที่พี่กุนต์เอาใส่รถแบกมาให้ประจำ ตัวนี้พี่กุนต์ซื้อให้ พาเขาไปเลือกเองกับมือ เขาฝึกจนคุ้นและคล่องแล้ว
   
“อืม..จะลองดู” ปาลินครุ่นคิด “ได้ขึ้นเวทีกับโอ๊ตอีก..ดีเหมือนกัน”
   
อินทัชมองสบตาอีกฝ่าย ความอุ่นอวลใจแทรกซึมจนเผลอยกมือขึ้นลูบหัวเพื่อนสนิทแผ่วเบา “เลิกงานแล้วรอกลับด้วยกันนะ เราจะไปส่งที่บ้าน”
   
“ได้เลย ตั้งใจทำงานนะ เราไปช่วยพี่ๆเขาก่อน” ชูนิ้วโป้งให้กำลังใจ
   
ร่างสูงยิ้มจาง รู้สึกมีความสุขมากกว่าที่เป็น บางครั้งบางคราว คนเราก็โลภมากแบบนี้นี่แหละ อยากมีทั้งคนที่เรารัก..และรักเราอยู่ใกล้กัน
   
แต่เอาเข้าจริง การคว้าอะไรไว้ทั้งสองมือมักทำให้เราสูญเสียฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดไป เพราะไม่มีใครที่หาความสุขจากการมีสองใจได้นาน

.

.

.



กนธีมาถึงงานเลี้ยงตอนทุ่มกว่า เจ้าภาพวันเกิดกำลังเฮฮาได้ที่ พอหันมาเจอเขา มันก็ดิ่งเข้ามาลากตัวไปร่วมวง เพราะนานๆทีเขาถึงจะโผล่มาแจมสักหน
   
“คุณชายมาแล้ว~”
   
“เออ..สุขสันต์วันแก่ ไม่มีของขวัญนะ บอกกะทันหันแบบนี้” เขายิ้มขัน ถูกจับนั่งตรงโต๊ะของเพื่อนเก่าสมัยเรียนหนังสือด้วยกัน
   
“ไอ้เปรตกุนต์ เขาไลน์ทิ้งไว้เป็นชาติแล้ว แม่งเพิ่งมาอ่านน่ะสิ”
   
“ไปถือสาคนรวยมัน วันๆเอาแต่นับทรัพย์ เป็นไงบ้าง รวยขึ้นอีกเท่าไร” ผองเพื่อนเข้ามารุมถามสารทุกข์สุกดิบ “วันนี้กินให้เต็มคราบ ป๋ากุนต์จ่าย!”
   
เสียงปรบมือดังลั่น กนธีเขกกะโหลกเพื่อนเต็มแรง
   
“วันนี้มากินฟรีครับ ตั้งใจจะไม่จ่ายอะไรเลยแม้แต่ของขวัญเพื่อน” เขายักไหล่เมื่อทุกคนโห่ไล่ “เฮ้ย! ใครลากมา บริการเสี่ยที”
   
“ครับๆ บริการมนุษย์ถ้ำหน่อย เดี๋ยวมันน้อยใจแล้วหนีกลับบ้าน”

ชายหนุ่มนั่งขำ วางแขนพาดพนักเก้าอี้แล้วตั้งท่าจะหยิบค็อกเทลดื่ม พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีคนคาดโทษไว้เลยได้แต่อมยิ้ม เปลี่ยนเป็นน้ำอัดลมแทน
   
“อายุเท่าไรแล้ววะเนี่ย” เขาหันไปถามเจ้าของวันเกิด
   
“แหม..ทำเป็นหนุ่มเอ๊าะ ก็สี่สิบเท่ากันทั้งฝูงนี่ละวะ!”
   
เพื่อนๆฮาครืน พวกเขาเรียนด้วยกันทั้งชั้น สนิทกันมากแบบไม่มีใครถือตัว กนธีฟังแล้วได้แต่ยิ้ม อีกไม่นานก็จะถึงคราวเขาแล้วเหมือนกัน
   
“ใครเป็นไงบ้าง อัพเดทที ลุงตามไม่ค่อยจะทัน” เขาชวนคุย
   
แต่ละคนบอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง อวดลูกเมียกันเป็นว่าเล่น คนนั้นได้เลื่อนตำแหน่งงาน คนนี้ได้เป็นหัวหน้า บางคนลาออกไปเป็นฟรีแลนซ์ บางคนได้ฤกษ์แต่งงานครั้งที่สอง บางคนก็เพิ่งหย่ากับคู่ชีวิต ที่มีลูกแล้วก็ส่งลูกไปเรียนเมืองนอกบ้าง กำลังจะจัดงานแต่งให้ลูกบ้าง ตาแก่บางคนก็กลุ้มใจเพราะลูกๆยังหาแฟนไม่ได้ เลยหันมาวางแผนจับคู่ให้ลูกหลานเกี่ยวดองกันเองในหมู่เพื่อน

กนธีได้แต่รับฟัง ยอมรับว่าสาเหตุที่ไม่ค่อยได้มางานเลี้ยงรวมแบบนี้ ก็เพราะมีแต่ตัวเขาที่ยังเป็นโสด ในขณะที่คนอื่นต่างมีลูกเมีย มีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์กันไปหมดแล้ว อีกไม่ช้าก็คงได้เป็นปู่ย่าตายายกัน

..ในขณะที่เขายังไม่ลงหลักปักฐานกับใครสักที..

“ฟังแต่เรื่องชาวบ้าน แล้วแกล่ะไอ้กุนต์..” เจ้าภาพยกแก้วเหล้าขึ้นชี้ “เมื่อไรจะเลิกเป็นหนุ่มโสดลอยชาย ไม่คิดแต่งงานกระจายทรัพย์บ้างหรือวะ”

กนธีหัวเราะ “ทำไม? จะยกลูกสาวให้?”

“ถุ้ย! ลูกกูเพิ่งสิบสองขวบ! ไอ้โลลิค่อน!!”

เขาหัวเราะชอบใจ “เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่ได้เดือดร้อนอะไรมาก”

ที่จริง เรื่องที่เขาไม่สนใจผู้หญิงก็เป็นที่สงสัยปนระแคะระคายในกลุ่มเพื่อนอยู่บ้าง เพียงแต่ไม่มีใครมาเค้นถามเอาคำตอบแบบให้ชัดเจนกันไป และที่สำคัญ ต่อให้เขาสนใจผู้ชาย พวกมันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม

“เอาแบบนี้ดิ” เพื่อนอีกคนพูด “แกอย่าเพิ่งรีบแต่งนะ รอลูกสาวฉันโตอีกสักสิบห้าปี เดี๋ยวจะเค้นคอให้มาสู่ขอ..งานนี้มรดกสิงหนาทจะไปไหนเสีย”

ทุกคนขำก๊าก ตอนนี้เด็กตัวน้อยที่ถูกพูดถึงเพิ่งจะอายุได้สิบขวบเอง

กนธีส่ายหัว “รออีกสิบห้าปี สามีอายุห้าสิบห้า เจริญล่ะพวก”

“เหย..แกออกจะหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยว หกสิบก็น่าจะยังไหวอยู่” เพื่อนๆยุส่ง “ไม่งั้นก็ให้เจ้าสาววางยา เอาหมอนกดหน้าผัวแก่ โป้งแปะเอาที่ดินมาเลย”

“ไอ้พวกเปรต” เขาหัวเราะชอบใจ ไม่เคยถือสาพวกมันอยู่แล้ว

“จะว่าไปไอ้กุนต์สมัยเรียนก็เสน่ห์แรงนะมึง” อีกคนพูดขึ้น

“เออ..คนเข้าคิวรอเพียบ แต่แม่งซื่อบื้อไง ไม่ค่อยรู้ตัวว่าใครแอบรัก”

กนธีได้แต่ยิ้ม จะให้ตอบว่า เออ..โทษที คนมันป๊อปก็ใช่เรื่อง อาจจะโดนรุมเตะคนละป๊าบสองป๊าบ ขอหาหมั่นไส้ข้ามชาติ

“แล้วตอนนี้ยังเสน่ห์แรงอยู่ไหมวะ หรือหง่อมแล้ว เรื่องมากเลือกเยอะ เลยแดกแห้ว ไม่มีใครเอา” นี่พูดด้วยความอิจฉาเรื่องในอดีตล้วนๆ

“ก็ไม่ค่อยจะมีใครเอาจริงๆนั่นแหละ” เขาเลื่อนมือหยิบวอดก้าสไปรท์ ขอลองสักหน่อยเถอะ นิดหน่อยคงไม่โดนดี “เพียงแต่ว่าไม่ได้ขาด ถ้าหาก็หาได้”

เพื่อนๆโห่ฮากันรอบวง ก่นด่าว่าไอ้กุนต์น่าหมั่นไส้ที่สุดแล้ว

“ช่วยหาเอาไหม น้องเมียฉันยังโสดนะเว้ย”

“จริงๆคนที่มางานวันนี้ก็เล็งไอ้กุนต์ไว้หลายคนนะ” คนหนึ่งพูดขึ้น “กิ๊กเก่ามันทั้งนั้น แต่ก่อนใครชวนคบ มันปฏิเสธเขาที่ไหนล่ะ ใจดี๊ใจดีเป็นที่หนึ่ง”

กนธีหันมองโต๊ะด้านหลังที่เพื่อนบุ้ยใบ้ไป เขายิ้มรับสาวๆที่พอคุ้นหน้ากันอยู่บ้าง อย่างที่มันพูดนั่นแหละ สมัยนั้นหากใครมาบอกว่าชอบ เขาก็คบด้วย แต่ต้องเรียกว่าคบเหมือนเพื่อนมากกว่า คอยเอาใจและดูแลเท่าที่เขาพร้อมจะทำ และที่แน่นอน คือไม่เคยเกินเลยหรือฉวยโอกาสกับผู้หญิงคนไหน

ส่วนใหญ่เขาจะถูกอีกฝ่ายตีตัวออกห่างก่อน เพราะคบกับเขาแล้ว ถ้าไม่รู้สึกว่าเหมือนได้พี่ชายมาคนหนึ่ง ก็จะคล้ายกับมีเพื่อนที่คอยตามใจเพิ่มอีกคน ไม่ได้เกิดความรู้สึกว่ามีคนรักเป็นของตัวเองเลย เขาเองก็คบไปอย่างนั้น ไม่เคยตอบโจทย์ในชีวิตเหมือนกัน..กระทั่งได้มาเจอกับศรัณย์ 

“เอาล่ะเว้ย งานนี้อาจมีได้เสีย..” พวกมันซุบซิบกันใหญ่เมื่ออดีตแฟนเก่าของกนธีลุกขึ้นมาหา จริงๆเรียกแฟนได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย เรียกว่าน้องสาวที่น่าเอ็นดูกับพี่ชายซื่อบื้อยังเหมาะกว่ามาก

“กุนต์..สบายดีไหม” เธอยิ้มทัก ยกแก้วขึ้นชน “เธอแต่งงานหรือยัง ไม่น่าจะนะ ไม่อย่างนั้นคงได้ข่าวแล้ว”

กนธีหัวเราะเฝื่อน เขาคงบอกไม่ได้ว่าใช้ชีวิตอยู่กับเด็กผู้ชายอีกคน

“ยังเหมือนเดิมน่ะ” เขายิ้ม ลุกขึ้นจากวงเพราะเพื่อนๆทั้งหลายมันตั้งท่าหูผึ่ง อยากจะฟังเสียเหลือเกิน ขี้เกียจจะสนองความสู่รู้ของพวกมัน

“เราก็ยังไม่ได้แต่ง” เธอเล่า “จริงๆต้องบอกว่าเพิ่งจะเลิกกับแฟนมาเมื่อต้นปี..คือผู้ชายมันไม่คลิก ลองใช้ชีวิตด้วยกันแล้วน่าเบื่อสุดๆ”

กนธีมองแก้วเหล้าในมืออีกฝ่าย ท่าทางจะเริ่มเมาแล้ว พอเห็นเธอตั้งท่าจะหยิบออนเดอะร็อคมาดื่ม เขาเลยยกมือกันไว้และยัดน้ำส้มให้แทน

“เอาอีกแล้ว ทำเหมือนเราเป็นน้องสาว” เธอพึมพำ “ทั้งที่ถ้าได้เป็นแฟนน่าจะดีกว่าแท้ๆเลย ตาบ้านี่! เรามันไม่ถูกสเปคเธอสินะ”

“ถ้าพูดถึงตอนนั้น ไม่ใช่ว่าไม่ถูกสเปคสักหน่อย” เขาโคลงหัว เดินนำไปที่สวนหลังบ้าน “อีกอย่าง..การดูแลและเป็นห่วง มันก็คือการกระทำที่บอกว่ามีความรู้สึกดีๆให้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ”

“ทำไมเพิ่งมาบอก” เธองอแง “ก็..ตอนนั้นน่ะ กุนต์ไม่เคยบอกชอบเราเลย ไม่เห็นหวง ไม่เห็นหึงเราด้วย ขนาดมีคนอื่นมาชอบเรา กุนต์ก็ไม่เห็นมีท่าทีอะไร คนซื่อบื้อ! เรายั่วเธอตั้งบ่อย เอาแต่ยิ้มอยู่ได้ ตอนเราประชดจะไปเที่ยวกับผู้ชายคนอื่น กุนต์ก็บอกแค่ว่าระวังตัวด้วย อย่าแต่งโป๊ อย่าดื่มเหล้า จบ! แค่นั้น! ทำไมไม่ทำแบบที่คนมีแฟนเขาทำกันล่ะ ห้ามบ้าง ดุบ้าง กำกับเราบ้างก็ได้” 

กนธีรู้สึกผิดขึ้นมาเพราะเขาก็เป็นแบบที่เธอบอกจริงๆ “ขอโทษนะ”

“ไม่ยกโทษให้!” เธอเบะปาก หูตาแดงก่ำ

“อย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวตาช้ำหมด” ชายหนุ่มเอื้อมไปแตะพวงแก้มขาว แค่นั้นก็ทำเอาคนตรงข้ามน้ำตาร่วงเผาะ โผเข้ากอดเขาทั้งตัว “นี่..โตๆกันแล้ว ต้องหัดตีความคำว่ารักใหม่ได้แล้วนะ”

“อะไรเล่า! ทำเป็นคนแก่ มาสั่งสอนกันอยู่ได้..ฮืออ”

กนธียิ้มบาง เขายืนพิงต้นไม้ ปล่อยให้สาวเจ้าซบหน้ากับอกเสื้อแล้วปล่อยน้ำตาเปียกชุ่มไปหมด ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบศีรษะเธอเป็นการปลอบ

“ก็แก่กันทั้งคู่นั่นแหละ รั้นไประวังจะโสดตลอดชีวิตนะ โอ๊ย..”

เธอกัดแขนเขาเต็มเหนี่ยว ส่วนกนธีก็เอาแต่หัวเราะชอบใจอย่างเคย

“ความรักไม่ใช่การที่เขาต้องได้ดั่งใจเราทุกเรื่องหรอกนะ..แต่มันคือการที่เรารักแล้วพร้อมที่จะเข้าหากันคนละครึ่งทาง พร้อมเข้าใจ รับได้ทั้งข้อดีข้อเสีย รักแล้วไม่ต้องตัวติดกัน ไม่ต้องมีแต่ความสุขก็ได้ ทุกข์บ้าง ระแวงบ้าง กังวลบ้าง ร้องไห้บ้าง ทะเลาะกันเป็นบางครั้ง แต่สุดท้ายเราก็ยังกลับมาหากัน คบกันและเข้าใจกันมากกว่าเดิม..นั่นแหละความรักแบบผู้ใหญ่”

กว่าเขาจะคิดได้ เขาก็เสียศรัณย์ไปแล้ว เพราะอย่างนั้น เขาถึงไม่อยากให้คนอื่นเสียใจเหมือนกัน

กนธีเช็ดน้ำตาให้เพื่อน พูดอย่างอ่อนโยน

“แต่ถ้าเธอให้ความรักใครไปแล้วเขาไม่เห็นค่า เธอก็เดินออกมา อย่ามัวเสียเวลา อย่าหลอกตัวเองไปวันๆ ให้โอกาสชีวิตได้เจอคนใหม่ แค่นั้นก็พอ”

หญิงสาวเช็ดน้ำตา “เราต้องกลับไปง้อแฟนไหมเนี่ย..รู้ไหมว่าคนนี้น่ะ ไทป์เดียวกับกุนต์เลย เราถึงหงุดหงิดแล้วก็กลัวไงล่ะ”

“แล้วกัน” กนธีขบขัน “ขอโทษที่ทำให้กลัวผู้ชายแบบนี้นะ แต่เชื่อเถอะว่าถ้าได้เป็นแฟนกันแล้วจะไม่ผิดหวัง” เขายักคิ้วให้ โฆษณาชวนเชื่อไปหน่อย

“ย่ะ!” เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ฉุดมือคนตรงข้ามกลับเข้าไปในงาน “ไปดื่มเป็นเพื่อนหน่อย ไม่เมาไม่เลิก! เย้~”

เขาตามอารมณ์สาวๆไม่ทันเลย เมื่อครู่ยังร้องไห้ แวบเดียวไม่พูดพร่ำทำเพลง ชวนมาดื่มกันต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เฮ้..เป็นผู้หญิงประสาอะไร ดื่มเบาๆหน่อย เมาแล้วใครจะมารับเนี่ย”

“ให้เธอไปส่งไงล่ะ ทำหน้าที่อดีตกิ๊กที่น่ารักเป็นหนสุดท้ายก่อนเราจะแต่งงานซะ! เราแต่งแล้วหมดโอกาสนะ” เธอขำคิก ดื่มจนหมดแก้วแล้วเซถอย

กนธีรีบเข้าไปประคอง รู้ว่าห้ามไม่ได้เลยได้แต่ยืนเป็นเพื่อน สุดท้ายคนที่หวังดีอย่างเขาก็ได้รับผลตอบแทนอย่างงาม คือถูกแฟนเก่าอาเจียนใส่จนเลอะเทอะไปทั้งตัว แถมคนก่อเหตุก็เมาฟุบ หลับคอพับคออ่อนคาโต๊ะไปเรียบร้อย

“รีเทิร์นไหมวะเนี่ย” แก๊งเพื่อนของเขาส่ายหัวก่อนมองร่องรอยบนเสื้อ

“ดูไม่จืด” ใครคนหนึ่งแซว พวกที่เหลือเลยรับส่งกัน

“สมน้ำหน้า อยากหล่อดีนัก”

กนธียิ้มขัน ถอดเสื้อนอกออกเหลือแต่เชิ้ตตัวใน งานเลี้ยงมีคนทยอยกลับบ้างแล้ว เขาเลยช้อนตัวหญิงสาวขึ้นอุ้มแล้วพาเข้าไปพักในห้องรับแขก   

“เอาไงดีวะ ให้นอนบ้านนี้ เมียกูเอาตายแหง” เจ้าภาพก็เริ่มเมาจนจะกลิ้งเหมือนกัน “ฝากไปค้างที่คอนโดได้ไหมวะไอ้กุนต์ ยังไงก็แฟนเก่ากัน”

“เก่าก็คือเก่าสิวะ ปัจจุบันไม่ใช่สักหน่อย” กนธีเอาผ้าชุบน้ำเช็ดคราบอาเจียนให้เธอ “แถมอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิง จะทำแมนแค่ไหนก็เสียหายได้นะ”

“โอย..ไอ้ห่า ไอ้พ่อพระ” เขาเกาท้องแกรกๆ 

“ฝากนอนกับลูกสาวได้ไหมล่ะ คุณภรรยาคงไม่ระแวงหรอกมั้ง เดี๋ยวคุยให้ก็ได้” กนธีเช็ดตัวเฉพาะข้างนอกให้จนสะอาด “แล้วตอนเช้าค่อยโทรหาที่บ้านเธอ ถ้าไม่มีคนมารับก็บอก จะขับมารับแล้วไปส่งให้เอง”

“ครับๆ แม่ง..มีผัวแบบนี้ใจดีที่หนึ่ง ชักอยากได้มึงเป็นผัวบ้างแล้วสิ”

“เมาแล้วก็ไปนอนไป” เขาหัวเราะ “เดี๋ยวขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะ” โชคดีที่หลังรถมีกระเป๋ากีฬาอยู่ ในนั้นมีพวกเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นติดไว้ เขาอาบน้ำให้เสร็จแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวใหม่ก็เรียบร้อย

เจ้าของบ้านโบกมือยิกๆ จากนั้นก็เดินเซกลับไปดื่มกันต่อ

กนธีจัดการสภาพตัวเองใหม่แล้วไปเคาะห้องคุยกับเมียเพื่อน เธอตกลงด้วยความยินดี เขาเลยอุ้มคนเมาไม่รู้เรื่องไปนอนกับเด็กสาวตัวน้อย

เด็กหญิงที่เข้านอนแต่หัวค่ำงัวเงียตื่น ตากลมป๊องจ้องผู้ชายตรงหน้า 

“ใครคะ..เทวดาเหรอ..” ขยี้ตายิกๆ “เทวดาล้อหล่อ”

“ขอโทษที่ทำให้ตื่นครับ” เขายิ้มเอ็นดู “อามาขอรบกวนฝากเพื่อนไว้หน่อยนะคนดี” เรื่องอะไรจะทำตัวแก่กว่าไอ้เพื่อนเวรล่ะ “แล้วก็เป็นผู้หญิง อย่ากินเหล้าจนเมาแบบนี้ล่ะ มันอันตราย” ได้ทีเลยสอนเด็กเข้าเสียเลย

“ได้ค่ะคุณอาเทวดา” หนูน้อยพยักหน้ารับแล้วตาปรือลงอีกรอบ

กนธีนึกขำ ดีจริงๆ..วันนี้ได้เป็นเทวดาสุดหล่อ

แม่ของเด็กยืนอยู่หน้าประตู เธอยิ้มรับคนที่ออกมาจากห้อง เขาขอฝากเพื่อนไว้อีกครั้งแล้วบอกว่าถ้าไม่มีคนมารับ ให้โทรตามเขาได้เลย

“ขอตัวกลับก่อนนะครับ” เขาบอกอีกฝ่าย

“คุณกุนต์..” เธอเรียกเอาไว้ ชายหนุ่มเลยหันมามอง “ถ้ายังโสด รอให้น้องอายุสักยี่สิบกว่า จะไปขอมาเป็นลูกเขยนะคะ”

กนธีหัวเราะเบาๆ รีบออกจากบ้านของเพื่อนแทบไม่ทัน

.

.

.



อินทัชนั่งอยู่หน้าทีวี กดเปลี่ยนช่องไปมาตั้งแต่กลับถึงห้องกระทั่งนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน คนที่น่าจะกลับมาได้แล้วก็ยังไม่โผล่
   
ประมาณเที่ยงคืนครึ่ง ประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดออกแผ่วเบา เขาเลยเดินไปรับ พี่กุนต์ยิ้มให้เมื่อเจอหน้า   

“อ้าว..นึกว่านอนไปแล้ว ยังนั่งรออยู่หรือ” กนธีถอดรองเท้าออก เดินผ่านหน้า “ไปนอนเถอะ พี่ก็จะนอนเหมือนกัน ง่วงชะมัด”

อินทัชไม่ตอบคำถาม เขาไล่สายตามองตามอีกฝ่าย “ทำไมใส่ชุดนี้ล่ะครับ” จำได้ว่าขาไปมันคนละตัวกัน แล้วมีเหตุอะไรให้ต้องใส่ชุดใหม่ล่ะ

กนธีงุนงง พอก้มลงมองตัวเองก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้ใส่ตัวเดิม

“อ้อ..คือ..” ยังไม่ทันได้เล่า อินทัชก็คว้าแขนเขาเข้าไปหาก่อน ปลายจมูกโด่งโน้มลงสำรวจแถวซอกคอ “เดี๋ยว..โอ๊ต..”
   
“กลิ่นสบู่?” เด็กหนุ่มหรี่ตามอง คิ้วขมวดทันควัน “ไปอาบน้ำที่ไหนมาครับ เสื้อผ้าก็คนละชุด สรุปว่ายังไง ไหนบอกไปงานเลี้ยง”
   
กนธีส่ายหัว มันถามเหมือนเป็นพ่อเขาเลย เห็นแล้วชวนมันเขี้ยวปนน่าแกล้งอย่างไรพิกล “ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่ไม่มีกลิ่นเหล้าก็พอแล้วนี่”
   
“ใช่ครับ ไม่มีกลิ่นเหล้า แต่นี่เหนือความคาดหมายมาก..มีกลิ่นสบู่” เขามองหน้า “ผมจำได้ว่ามันไม่ใช่กลิ่นเดียวกับที่พวกเราใช้ด้วยกัน”

..โอ้โห..ไอ้เด็กคนนี้มันพัฒนาไปอีกขั้นแล้ว..

กนธีเกาหัวแกรก “พอดีว่าเพื่อนพี่ดื่มจนเมาแล้วอ้วกใส่น่ะ พี่ก็เลยขอใช้ห้องน้ำแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อใหม่ซะเลย แค่นี้แหละ..ไม่มีอะไรหรอก”
   
อินทัชไม่ได้โต้ตอบ เขาเพียงแต่มองนิ่งๆ
   
“โอเคแล้วนะ พี่ง่วง จะไปแปรงฟันแล้วนอน” กินน้ำอัดลมมาเนี่ย ไม่รู้ฟันจะผุไหม อีกอย่าง..จะกลบเกลื่อนหลักฐานวอดก้าสไปรท์สองสามแก้วด้วย
   
ร่างสูงยอมปล่อยแขนอีกฝ่าย พอเจ้าตัวยังไม่ทันก้าวเดิน อุ้งมือใหญ่ก็คว้าเข้าที่เอวแล้วลากตัวมาปะทะกับแผ่นอก เขาจับใบหน้าได้รูป ก้มลงฉกปากจูบแล้วสอดลิ้นเข้าไปพิสูจน์สมมติฐาน
   
กนธีได้แต่นิ่งอึ้ง ปล่อยให้เด็กมันลามปามจนพอใจ พออินทัชถอนจูบออกมา หมอนั่นก็เลียปากตัวเองแล้วพึมพำ
   
“วอดก้าสไปรท์” นัยน์ตาสีเข้มจ้องมอง “ไหนบอกจะไม่ดื่มไงครับ”
   
เขาอ้าปากค้าง เชื่อมันเลย ไอ้เด็กเปรต!
   
“แค่..แค่ค็อกเทลเอง ไม่ได้ดื่มเหล้าสักหน่อย”
   
“วอดก้านี่ไม่ใช่เหล้าหรือครับ?”
   
กนธีเถียงไม่ออก ถึงจะแย้งว่าสไปรท์เป็นน้ำอัดลมก็เถอะ
   
อินทัชหัวเราะหึ เดินรุกเข้าหาแล้วสอดปลายนิ้วเข้ากุมต้นคอพี่กุนต์ก่อนดึงรั้งเข้าหาตัว แขนอีกข้างโอบรัดช่วงสะโพกใต้กางเกงกีฬา
   
“ถุงยางหมดแล้ว..ทำไงดีนะ” มันเป็นคำถามกำกวมระหว่าง จะให้ทำแบบไม่ใส่ถุงยาง หรือจะไม่ทำเพราะไม่มีถุงยางให้ใส่
   
คนฟังรีบบอก “พี่ยังมี” และนั่นก็คือคำอนุญาตกลายๆ
   
“มีพอจนถึงพรุ่งนี้เช้าไหมครับ”
   
กนธีถูกจูบจนเลิกต่อต้านไปเอง “พอครับ..”
   
อินทัชเลยจูงมืออีกฝ่ายเข้าห้องนอน ตามด้วยการปิดประตูแน่นหนา
   

................................................................................................

CUT SCENE บ้างอะไรบ้างเนอะ 555555555+  :oo1:

ในทวิต เค้าใช้แท็กนี้น้า #sinsgreed

/คนแก่เล่นแท็กเป็นล้าวววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 03-11-2016 00:00:32

ขอบคุณค่ะ  พี่กุณเสน่ห์แรงมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 03-11-2016 00:15:55

 เริ่มแล้ววว รักสามเส้าที่รอคอย 5555
โอ๊ตจะทำอะไร  คิดถึงใจพี่กุนต์บ้างนะ
จับปลาสองมือ สุดท้ายระวังจะไม่เหลืออะไรเลย 
 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-11-2016 00:18:17

ร้ายขึ้นทุกวันนะโอ๊ต พี่กุนต์นี่แก้ตัวไม่ทันนางจับพิสูจน์กลิ่นเรียบร้อย ร้ายจริงๆ ไม่คิดว่าพี่เขาจะเหน็ดจะเหนื่อย
ส่วนพี่กุนต์ก็มีถุงพอยันเช้า โอ้ยยยยย ความผัวเมีย สรุปพอกันค่ะ ภาพซูมไปที่โคมไฟหัวเตียง
เสน่ห์แรงขนาดแม่เด็กยังทาบทามไว้เป็นลูกเขยอ่ะคิดดู น่ารักแล้วรักไหมล่ะโอ๊ต ให้รีบบบบ
คิดจะจับปลาสองมือเดี๋ยวจะจับเชือดให้ พี่กุนต์ฉลาดจะตาย เดี๋ยวจะมาเสียใจทีหลังนะโอ๊ต

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: meeoldly ที่ 03-11-2016 00:18:58

 :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 03-11-2016 00:28:28

โอ๊ตหึงขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีกกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 03-11-2016 00:42:20

พอปาลินมาอยู่ใกล้ๆ กลัวใจโอ๊ตจริงๆ ต้องทำให้พี่กุนต์เสียใจแน่ๆ ขอเตรียมผ้าเช็ดหน้ารอ ฮือออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 03-11-2016 00:55:11

พี่กุนต์คนแมนอีกแล้ว ใจดีกับทุ้กกกคน

อิโอ๊ตนี่ยังไง เซงมัน หัวเราะกับอีกคน แต่มี...กับอีกคน เหนื่อยใจกับคู่นี้จริงๆ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 03-11-2016 01:00:48

รอดูคับว่าใครจะฟ้าเหลืองก่อนกัน   :laugh:  :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-11-2016 01:24:28

เดี๋ยวถ้าพี่กุนต์ถอดเสื้อแล้วโอ๊ตจะเห็นรอยกัดที่เพื่อนสาวฝากไว้ให้รึเปล่านะ :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 03-11-2016 01:35:50

อินทัชมีหวง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 03-11-2016 01:58:16

เอะอะจับกดๆ ทำเป็นชวนทะเลาะเพราะหวังจะไม่ใช้ถุงยางอะดิ โด่ววววว 55555 >//< //แต่มันคือหวงก้างอยู่ไง ต่างตอนอยู่กับปาลินมันคือความสุขความโล่งปลอดโปร่งแจ่มใสหายใจเต็มปอดเฟรชช!!! ก็อย่างว่าล่ะวัยเดียวกันแล้วยังเป็นคนที่ชอบด้วยปล่อยความรู้สึกเต็มที่เลย เสียดายพี่กุนต์น่าจะลืมของแล้วย้อนกลับมาเอา ล่ะเจอฉากนี้โอ๊ตสนหยอกกัน ใบหน้าของโอ๊ตยามนั้น ที่ไม่ค่อยได้เห็นมากนักหรือไม่เคยเห็นเลยว่ะ 555 หึหึ! (ชอบจั๊งชงให้ผิดใจกันเนี้ย บ้าป่ะกรู 5555) //ส่วนพี่กุนต์ก็แบบเปย์ไง เลยรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยมีคนเตือนแนะนำเหมือนมีพี่ชายว่างั้นต่างกันที่มีไรกันได้ด้วย หึหึ!! 555555 //พี่กุนต์ชอบโอ๊ตโอ๊ตชอบปาลิน ปาลินเชียร์โอ๊ตกุนต์  พี่กุนต์(จะ)รู้ว่าโอ๊ตชอบปาลิน มีคนมาจีบพี่กุนต์ โอ๊ตหวง เอาไงดี หวงของหรือหวงรัก ห่างกันสักพักจะรู้ใจ เบ้ยยยย 555555555555 //ละถ้าที่ขาดไม่ได้อยู่ไม่ได้มันเพราะรักหรือเพราะเซ็กส์ แล้วเพราะมันคือความเคยชินเป็นหน้าที่หรือป่าว เอาจริงๆนะโอ๊ต เอาที่ใจ อยู่ไปแบบนี้อึดอัดแทน อิอิ **เริ่มพูดไม่รู้เรื่องว่ะ งงๆ** 555555 //รอๆรอความแตก 55555 ให้รู้สึกว่าโอ๊ตรักพี่กุนต์ก่อนค่อยเชียร์ ตอนนี้หมั่นไส้ความหน้าระรื่นเจอคนที่ชอบ 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 03-11-2016 02:19:32

คุณเทวดาาาาาาา เอ็นดูววววววว :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 03-11-2016 03:12:44

โอ๊ยยยยย ดีใจก็ดีใจที่อัพ แต่ก็เสียใจที่เข้ามาอ่านแล้วค้าง ใจอยากจะรอให้จบก่อนแล้วค่อยมาอ่านเสียทีเดียวแต่ก็ทำไม่ได้อีก ย๊ากกกกกกกกกกกกก  :katai1: :katai1: :katai1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 03-11-2016 03:13:18

โอยเขินนน -///-
แต่มีแววส่อเค้ามาม่าาา
ปาลินน่ารักดีอ่ะ คนที่สมควรจะโดนด่าคือโอ๊ตคนเดียวเลย 5555555
พี่กุนต์นี่เสน่ห์แรงจริงๆ ชอบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Khan_htt ที่ 03-11-2016 03:34:51

เมื่อไหร่โออ๊ตจะรักพี่กุนต์จริงๆจังๆสักที นี่สงสารพี่กุนต์จะตายแล้ว
ไม่อยากจะคิดว่าถ้าคุณผไทกลับมาต้องบอกพี่กุนต์แน่ๆเรื่องโอ๊ตกับลูกสน ต้องเสียมๆอนาๆ

ปล.ดราม่าจะไม่มี? หนือไม่แรงใช่ไหม กลัวใจจจ :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 03-11-2016 05:40:43

 :mew1:สศช

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 03-11-2016 06:34:55

เราแก้เกมด้วยกาให้ปาลินชอบพี่กุนต์พี่กุนต์เอ็นดูปาลินแล้วเขาก็คบกันเองดีกว่าค่ะ เมินอิโอ๊ตไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 03-11-2016 06:48:46

อยากให้มีคนมารุมชอบพี่กุนเยอะๆ เอาให้หึงตายไปเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 03-11-2016 06:49:08

พี่กุนต์ดีจังงงงง ฮือๆ อยากแย่งอิโอ๊ต 55555

ไม่อยากให้ใครเจ็บปวดเลยจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 03-11-2016 07:06:05

โอ้ยยยยยยย 2 ตอน 2 วัน ดีต่อใจจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 03-11-2016 07:07:22

จะหวานได้ซักกี่ตอนนะ เอิ๊กๆ ปฐมบทของรักสามเศร้ากำลังมา เอ๊ะ หรือ สี่ ห้า เศร้า รวม ไววิทย์ กับ ผไท ไปด้วย
ไม่ต้องแย่งกันเข้ามาทีละคน 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 03-11-2016 07:29:31

จมูกดีเกินไปแล้ววว หมาโอ้ต!! 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 03-11-2016 07:35:16

คล้ายจะราบรื่น แต่ก็เหมือนหมอกควันกำลังสะสม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.69 -- 1/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: jannie ที่ 03-11-2016 09:44:46

แอบสงสัยว่าอินทัช ตอนนี้รักหรือแค่หวงพี่กุนต์ ส่วนปาลินนี่น่าจะมาเป็นตัวแปรหลักไปทางใดทางหนึ่ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 03-11-2016 09:48:52

แหม่ โอ๊ตนี่แค่นิดหน่อยก็เอา ฉลาดนะเนี่ย
พี่กุนต์สเน่ห์แรงเกิน  :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 03-11-2016 09:49:30

โอ๊ตจ๋าาา รีบๆรู้ใจตัวเองได้แล้วน้าาา สงสารพี่กุนต์ TT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 03-11-2016 10:26:55

ว๊ายยยเรารู้นะพี่กุนต๋ตั้งใจดื่มมาล่ะสิ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 03-11-2016 10:28:26

หวงทำไมไม่ได้รักพี่กุนต์ซักหน่อย
บู่วววว
 :hao4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 03-11-2016 10:33:12

พี่กุนต์น่ารัก...
ปาลินน่ารัก...
โอ้ตเลยโลภ อยากได้ไว้ทั้งสองคนสินะ...

คนโลภแบบนี้ไม่น่ารักเลย สงสารพี่กุนต์  :katai1:

รออ่านตอนต่อไปค่ะ  :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 03-11-2016 11:31:44

มาไวแบบนี้น่ารักกว่าพี่กุนต์ก็คนเขียนนี่แหละค่ะ
5555555555555555555555555

คนนึงก็ใจดี อีกคนก็มีใจ
โอ๊ตเลยอยากเก็บไว้ทั้งสองคน
 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 03-11-2016 11:37:22

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 03-11-2016 12:06:00

อยากให้โอ๊ตโดนกุลเมินบ้างจัง :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปรียทรรศิกา ที่ 03-11-2016 12:08:37

หูยยยย มีความผัวเมีย
พี่กุนต์ของน้อง ดีอะไรเบอนี้
คือมาไวแบบไม่ทันตั้งตัว แบบนี้ไม่นับนะ
วันศุกร์ต้องอัพอีกตามสัญญา
มีความกดดันคุณข้าวปั้น อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 03-11-2016 14:15:31

งู้ย ถ้าเป็นผู้ชายจะไปแย่งพี่กุนต์มาจากโอ๊ตละนะ ทั้งรักทั้งหลงพี่กุนต์ขนาดนี้ยังไม่รู้ตัว เอ๊ะ หรือหลอกตัวเอง
เอาจริงๆอยากเห็นโอ๊ตหึงพี่กุนต์กับปาลิน55555 ถึงเวลานั้นคงไม่รู้ว่าตัวเองหึงใครกันแน่
แต่จริงๆก็คงหึงพี่กุนต์นั่นแหละถ้า2คนนั้นอยู่ด้วยกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: WinterRose ที่ 03-11-2016 14:25:30

โอ๊ตมีความสุขมากมั้ย? สดชื่นดีมากมั้ยที่ได้หยอกล้อกับคนที่รักในที่ของพี่กุนต์?
แหม โอ๊ต เกลียดมันเนาะไววิทย์ หลอกเอาเงินพี่กุนต์ไปเปย์สาว ไปลัลล้ากับผู้หญิงอื่น
อยู่ต่อหน้าพี่กุนตืก็แสนดี พอลับหลังก็แอบไปหาสาวๆ ให้จิตใจกระชุ่มกระช่วย

แล้วตอนนี้ โอ๊ตต่างกับไววิทย์ตรงไหนเหรอคะ?

หรือตรงที่เตือนพี่กุนต์ก่อน? 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 03-11-2016 14:40:04

สุดท้ายคนโลภจับปลาสองมืออย่างโอ๊ตจะเหลือใครมั๊ย จะรอสมน้ำหน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 03-11-2016 15:42:39

หิวมาม่าจุงงง  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 03-11-2016 17:00:59

อาร๊ายยยยยยย

โอ๊ตทำตัวแบบเมียคุมผัวมาก ทั้งพิสูจน์กลิ่น สังเกตุชุด จับเวลา

คุณภรรยาชัด ๆ

พี่กุนต์ก็ผัวสุด ๆ ออกเที่ยว กลับดึก แอบดื่ม

สรุป ฉันรักลูกสน อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 03-11-2016 18:12:31

ทำไมต้องตัดรับไม่ด้ายยยยยยยย
โอ๊ต...ชอบคิดอะไรแบบนี้ยิ้ม วัยเดียวกัน หงุดหงิดจริง แล้วพี่กุนต์คืออะไรยะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 03-11-2016 18:13:51

ตื่นขึ้นมาจะลุกจากที่นอนไหวไหมพี่กุน :z13:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 03-11-2016 18:16:54

เบื่อนังโอ๊ตจริมๆๆๆๆ  แกจะเลือกใคร เอาให้แน่  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: onioniaom ที่ 03-11-2016 18:42:26

โอ๊ตรู้ใจตัวเองจริงๆสักทีเถอะ หวงเขาขนาดนั้นแล้วยังไม่รู้ตัวอีกกกกกกกก  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 03-11-2016 19:17:07

เปิดประตู รับเชิญ ปาลินเข้าสมาคม หนุ่มวายฮ่ะ
5555555555555 มีนั่งจิน ว่าใครรับรุก ฮ่าาา

โอ๊ตรุกหนักขนาดนี้ พี่กุนต์รับให้ไหวละกัน ไม่ไหวก็นอนเฉยๆ ไปนะ 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 03-11-2016 19:47:25

พี่กุนต์ อาจจะได้ทั้งผัวได้ทั้งเมียก็ได้นะ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: philosopher ที่ 03-11-2016 19:52:35

โอ๊ยยยย พี่กุนต์ของอิฉันจะน่ารักไปไหน โอ๊ตก็รู้ใจตัวเองซักทีนะฮ้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 03-11-2016 20:11:30

หมั่นไส้โอ๊ต
หวงทั้งๆที้ไม่ได้รัก
หมาหวงก้างอ่ะ
สงสารพี่กุนต์อ่ะ ฮืออออ
คนดีของน้อง :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 03-11-2016 20:24:20

หมั่นไส้นังโอ๊ตตตต~~ ทีตัวเองลั้ลลากับปาลินล่ะ
พี่กุนต์นี่น่าจะได้เป็นสามีแห่งชาตินะ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 03-11-2016 20:44:22

น้องโอ๊ตยังคิดไม่ซื่อกับปาลินอยู่หรอ
ปาลินเชียร์ขาดใจมากอ่ะ โอ๊ตคิดสิ คิด
กับพี่กุนต์นี่แหละที่เอาแต่คิดไม่ซื่อ เอะอะจับกดนะยะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 03-11-2016 20:57:07

 :angry2: :angry2: :angry2:
ดี๊ด๊ามากไหมไอ้โอ้ต
ไม่รู้รึไงว่าพี่กุนต์เสน่ห์แรงแค่ไหน
ลูกเล็กเด็กแดงใครๆก็อยากได้ทั้งนั้น
ยังจะมาทำเป็นวันทองสองใจนะ
เดี๋ยวปั๊ดนะโอ้ต พี่กุนต์เขาออกจะน่ารักขนาดนี้
 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 03-11-2016 21:01:08

คือพี่กะนต์คนดีมากกกกกกกก โอ้ยหลงพี่กุนต์เต็มๆ พูดเลย

พอปาลินมาอยู่ใกล้ๆ โอ๊ตหวั่นไหวเลยอ่า อย่างนี้ไม่ดีนะโอ๊ต

โอ๊ตขอสองไม่ได้นะลูก มันผิด เข้าใจนะค่ะ

จงซื่อสัตย์และรักมั่นแค่พี่กุนต์ค่ะ เชื่อเจ้นา

เจอกันตอนหน้าค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 03-11-2016 21:16:58

หมั่นไส้นังโอ๊ตตตตต  ทำอย่างกะสามี
แต่ไปยุให้เพื่อนจีบเค้าอีก วู้ววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 03-11-2016 22:19:17

โอ๊ตดูหวงมากกกก แบบไม่รู้ตัว นี่ไม่รู้จริงๆหรอว่าอาการแบบนี้มันไม่ใช่สำหรับคนไม่รู้สึกอะไีรต่อกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: vk_iupk ที่ 03-11-2016 22:45:21

ขอให้โอ๊ตช้ำใจที ลังเลอยู่นั่น
ให้มีคนมาจีบพี่กุนต์ เยอะๆๆให้โอ๊ตอกแตกตายไปเลย ^_______^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 04-11-2016 00:10:46

คนที่เรารัก กับคนที่รักเรา
มักจะไม่ใช่คนเดียวกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: kiolkiol ที่ 04-11-2016 07:18:45

เบื่อนังโอ๊ตมากค่ะ ต้องเลือกสักคนนะโอ้ต อย่าให้พี่กุนต์เสียใจจจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 04-11-2016 09:29:26

 :hao3:อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนซินะ...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: boy_nonny ที่ 04-11-2016 21:40:47

พี่กุนต์น่ารัก ปาลินก็น่ารัก  :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 04-11-2016 22:06:44

โอ๊ยยยยย อยากจะมุดเข้าอยู่ใต้เตียง
แอบเป็นห่วงพี่กุนพรุ่งนี้หลังจะเดาะไหม
 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 05-11-2016 07:45:12

โอ๊ตอย่านะ อย่าทำหวงแล้วไม่มีใจนะ บอกเองนะว่าจะไม่ทำให้เสียใจเรื่องมีคนอื่น
แถมปาลินมาอยู่ใกล้ให้โอ๊ตมโนง่ายอีก

พี่กุนต์น่ารัก คนอะไรคิดบวกตลอด รู้ทันชาวบ้านไปหมด 5555
ที่ดื่มมาคืออยากถึงเช้ากับโอ๊ตหรอ

โอ๊ต พี่กุนต์เซนส์แรงนะ ระวังล่ะ ไม่ใช่มัวแต่หวงเค้า แล้วไม่ระวังตัวเองล่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 05-11-2016 08:53:12

รู้สึกดีเวลามีคนที่เรารักและรักเราอยู่ใกล้ๆกันแบบนี้
หึๆ โลภมากระวังลาภหายนะจ๊ะคนดี ลาภใหญ่ด้วยที่จะหาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 05-11-2016 11:29:52

อดใจไม่ไหวต้องเข้ามาอ่าน แล้วก้อค้างงง555
 ไม่ผิดหวังเช่นเดิม สนุกทุกเรืีองจริงๆค่ะ
พี่กุนต์ช่างแสนดี ส่วนโอ๊ตมีหวงมีไม่พอใจ แต่ก้อยังรุ้สึกดีกับปาลิน เง้อออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: NUBTANG ที่ 05-11-2016 22:27:22

เป็นการหึงที่รุนแรง รู้ตัวที!

เข้าข่ายแบบ กุนต์ชนะทุกอย่างด้วยความดีจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 06-11-2016 16:09:11

เชื่อใจโอ๊ตนะ ปาลินดูท่าจะไม่ได้คิดอะไรกับโอ๊ตจริงๆ คงคิดแค่เพื่อน มันก็ไม่น่าจะมีมูลเหตุให้ความสัมพันธ์ของพี่กุนต์กับโอ๊ตร้าวฉานได้... แต่เราจะวางใจคุณข้าวปั้นได้หรือเปล่า 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 07-11-2016 11:30:59

พี่กุนต์แมนมากกกก
ขนาดสนที่พึ่งเจอยังหวั่นไหว
แล้วนังโอ๊ตมันเหลือรอดเรอะ
 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pajaree1202 ที่ 08-11-2016 05:09:00

อยากให้โอ้ตรู้ใจตัวเองกว่านี้จัง เฮ้อ กลัวแต่จะแย่เพราะคนที่เข้ามายุ่ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 08-11-2016 19:11:16

พี่กุนต์ขี้อ่อยไม่รู้ตัว555...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 09-11-2016 13:52:46

รอวันศุกร์ไม่ไหวแล้ววววว  :katai4: :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.31] pg.72 -- 2/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 09-11-2016 17:10:51

พึ่งได้เข้ามาอ่านสนุกมากเลย

+1เป็ดคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 10-11-2016 23:53:54

Chapter 32

อินทัชตื่นแต่เช้าทุกวันเพื่อมาดูแลยาย ถึงแม้ว่าพี่กุนต์จะจ้างพยาบาลส่วนตัวมาให้ แต่เขาก็ยังอยากจะอยู่ข้างๆและใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่ามากที่สุด
   
แต่ละวันเขาจะตื่นประมาณตีห้า หลังจัดแจงตัวเองก็จะไปช่วยแม่บ้านจัดเตรียมอาหาร เพราะพวกเขาเป็นเพียงผู้อาศัย ไม่ใช่เจ้าของบ้านแบบพี่กุนต์ จะให้มางอมืองอเท้ารอคนอื่นมาบริการ เห็นทีจะน่าเกลียด
   
อินทัชเอาเมนูอาหารที่ได้จากพยาบาลมาช่วยแม่ครัวทำ นอกจากนั้นก็เป็นพวกน้ำสมุนไพรหรือของกินที่บำรุงร่างกายของยายโดยไม่ขัดต่อโรค เขาจะจัดอาหารเป็นมื้อย่อย รอถึงเวลาแล้วก็จะเอามาให้หรือป้อนแกด้วยตัวเอง
   
หลังอาหาร เขาใช้เวลาพูดคุย เล่าเรื่องของตัวเองกับน้องๆตอนที่มาอยู่กรุงเทพกันตามลำพัง ไม่ก็ย้อนไปช่วงเก่าๆ ฟังยายเล่าเรื่องสารพัด บางครั้งก็นั่งดูอ้นกับอุ้มคุยกับยายเจื้อยแจ้ว พาแกเดินออกกำลัง สูดอากาศบริสุทธิ์ในสวน เมื่อถึงเวลาพักผ่อนก็จะพาแกเข้าไปนอนในห้อง บีบนวดให้แล้วแต่โอกาส
   
วันนี้เขาทำหน้าที่ของหลานชายคนโตเหมือนทุกวัน ยายนั่งอยู่ในสวน ดื่มน้ำขิงแก้ลมที่ตีขึ้น ส่วนเขาก็อ่านหนังสือเรื่องทศชาติชาดกให้ฟัง มีอ้นกับอุ้มนั่งหาวแล้วหาวอีกอยู่ด้านข้าง
   
อินทัชกำลังเล่าชาติที่สิบของพระพุทธเจ้า ถึงตอนที่นางจิญจมาณวิกาเดินเข้าเดินออกวัดพระเชตวันทั้งเช้าและเย็นเพื่อใส่ร้ายพระสมณโคดม

“พอล่วงเข้าสามถึงสี่เดือน นางจิญจมาณวิกาก็เอาผ้าพันท้องแสร้งเป็นหญิงท้องอ่อน ผ่านไปแปดถึงเก้าเดือน ใช้ไม้กลมผูก ทับด้วยผ้าให้ท้องนูนขึ้นมาเหมือนกับมีครรภ์แก่ เอาไม้คางโคทุบหลังมือหลังเท้าให้บวม..”

อ้นเท้าคาง ทำคิ้วขมวด “คนนี้ใส่ร้ายว่าท้องกับพระพุทธเจ้าหรือพี่โอ๊ต”

“ใช่..ฟังรู้เรื่องนี่เรา เก่งมาก” เขาขยี้หัวน้อง เล่าต่อกระทั่งจบเรื่อง “ได้ข้อคิดอะไรบ้าง บอกพี่กันหน่อย”

น้องอุ้มปาดน้ำลายทิ้ง ถึงจะสัปหงกแต่ก็ยังฟังอยู่ “โกหกแล้วไม่ดีฮะ”

“เยี่ยมมาก ให้หนึ่งคะแนน” อินทัชเอาตัวปั๊มรูปเต่าแปะลงสมุดบันทึกที่พี่กุนต์ทำให้เด็กๆ ถึงจะดูแล้วน่าขำ แต่ก็ใช้เวลาสอนน้องได้ดี “อ้นล่ะ”

“เวลามีคนว่าหรือใส่ร้ายเรา บางทีไม่ต้องไปเดือดร้อนก็ได้ เพราะว่าถ้าเราไม่ได้ทำ ความจริงก็จะปรากฏออกมาเองครับ” อ้นคิดได้ลึกซึ้งกว่าน้อง “ส่วนคนที่ว่าก็ต้องแพ้ภัยตัวเอง เหมือนนางจิญจมาณวิกาถูกธรณีสูบ”

ยายนั่งยิ้ม มองหลานๆคุยกันท่าทางรักใคร่กลมเกลียว

“แล้วอ้นก็คิดว่า..” เด็กชายพึมพำ “มนุษย์หนีไม่พ้นเรื่องนินทา ขนาดพระพุทธเจ้าที่มีความดีขนาดนั้น คนยังเอามาพูดลับหลังเลย”

“เก่งมาก น้องใครเนี่ย” อินทัชบิดจมูกเล็กจิ้มลิ้ม “เอาตัวปั๊มเต่าไหม”

“ไม่เอาอ่า..อยากให้พี่กุนต์หอมแก้มมากกว่า” อ้นเท้าคาง มองรูปเต่าก็นึกถึงพี่กุนต์อยู่เรื่อย เวลาอีกฝ่ายกินผักบุ้งนะ..เหมือนมากเลย

เด็กหนุ่มเลยเขกหัวไอ้ตัวแสบไปหนึ่งที โทษฐานน่าหมั่นไส้

“พักนี้ตาหนูไปไหนล่ะเจ้าโอ๊ต” ยายที่นั่งฟังอยู่นานถามขึ้นมาบ้าง “จะอาทิตย์แล้ว ยังไม่เห็นมากินข้าวกับยายเลย เบื่อคนแก่แล้วหรือ”

อินทัชส่ายหัว เข้ามานวดแขนยายปลอบใจ “พี่กุนต์มีงานทำครับ ช่วงนี้ที่ร้านกำลังให้คนงานมาตกแต่งใหม่ แต่เห็นบอกว่าพรุ่งนี้จะกลับบ้านใหญ่นะ”

“คิดถึงจัง” ยายดูเฉาไป “ว่าแต่เอ็งเถอะ มาอยู่กับยายทั้งวันแบบนี้ แล้วงานที่ต้องช่วยเขาล่ะ ไม่ไปทำหรือไง เขาจะว่าเอาได้นะว่าขี้เกียจ”

ร่างสูงหัวเราะ การที่เขาขยันเกิน ทางนั้นนั่นแหละที่ไม่ชอบ อดคิดไม่ได้ว่าหนีเขาไปนอนคอนโดเพราะอยากเลี่ยงการร่วมหลับนอนกับเขาหรือเปล่า

“ชวนตาหนูมาวันนี้ไม่ได้หรือ อย่างน้อยกินข้าวเย็นด้วยกันก็ยังดี”
   
“พรุ่งนี้ก็ได้เจอแล้วยาย” อินทัชขำ
   
“แต่ถ้าคืนนี้ยายหลับแล้วไม่ตื่นจะทำยังไงล่ะ” แกพูดเสียงเศร้า
   
คนฟังยิ้มระอา ยายงอแงเหลือเกิน แล้วดูทำท่าเข้า เอาความน่าสงสารเข้าสู้สินะ “ตกลงๆ..ผมไปตามพี่กุนต์ให้ก็ได้ แต่ไม่รับปากนะว่าเขาจะว่างมา”
   
อ้นกับอุ้มร้องเย้! ชูนิ้วโป้งให้ยาย แกก็ทำท่าโอเคตอบรับจนอินทัชนั่งงง ไม่รู้ไอ้แสบตัวไหนไปสอนภาษาวัยรุ่นให้ยายซะได้
   
“ถามตาหนูว่ากินจอผักกาดเป็นไหม ถ้าไม่กินเนื้อสัตว์ ไม่ใส่กระดูกหมูก็ได้” ยายยิ้มดีใจ อยากจะบอกสูตรของแกให้หลานทำ “ไม่มีถั่วเน่าก็ไม่ต้องใส่”
   
“พี่กุนต์เขาคนภาคกลางนะยาย กินไม่เป็นหรอกมั้ง”
   
“ทำไมน้อ ไม่มีหลานสาวสักคน จะยกให้ตาหนู ไม่คิดสินสอดสักบาท” แกบ่นงึมงำ “ได้เขยกรุงจะสอนให้กินอาหารเหนือ เอาให้ติดใจเลย”
   
อินทัชสำลัก ก่อนที่ยายจะพูดอะไรที่ฟังแล้วทำให้เขาหายใจสะดุดมากไปกว่านี้ เด็กหนุ่มก็สั่งให้น้องๆดูแลยาย ส่วนตัวเองเดินเข้าบ้านไปหยิบมือถือกับกระเป๋าเงินออกมา จัดการโทรเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่คอนโด ดิ แอดเดรส ชิดลม
   
วันนี้พี่กุนต์จะเข้าร้านช่วงบ่ายกว่า ตอนที่เขาไปถึงเป็นเวลาสิบเอ็ดโมง คิดว่าตามวิสัยแล้ว พี่กุนต์คงจะยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง เขาเลยแวะซูเปอร์มาร์เก็ต ซื้อของสดไว้ทำกับข้าวให้ นอกจากนั้นก็มีข้าวของเครื่องใช้ที่เขาเป็นคนสำรวจว่าขาดเหลืออะไรบ้าง อย่างสบู่ ยาสระผม ยาสีฟัน แป้งทาตัว โฟมล้างหน้า
   
ที่สำคัญกว่านั้น..ถุงยางอนามัยน่าจะเหลือไม่พอด้วย
   
อินทัชหยิบกล่องใหญ่แบบธรรมดา ไม่ต้องเล่นลวดลายมาใส่รถเข็น
   
คิดแล้วอดขำไม่ได้ คราวที่ไปเกาะช้างแล้วเขากับพี่กุนต์ซื้อชนกัน เขาข้องใจเลยถามว่าพี่กุนต์รู้ได้อย่างไรว่าเขาใส่ไซส์ไหน คำตอบที่ได้คือ คะเนเอาจากตอนที่เคย ‘ใช้มือ’ ให้เขา อินทัชได้แต่ส่ายหัว คนคนนี้ก็เชี่ยวชาญเหมือนกัน 
   
แต่ที่น่ากลัวกว่านั้น เหตุผลที่สองคือ พี่กุนต์ก็ซื้อตาม ‘ไซส์’ ของตัวเองด้วย เผื่อว่าเกิดมีการเปลี่ยนใจ เจ้าตัวก็คิดจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นมานำแทน
   
อินทัชคิดแล้วปวดสันหลังแปล๊บ..ไม่มีทางที่เขาจะยอมหรอก
   
ซื้อของเสร็จแล้ว เขาก็กลับคอนโด เด็กหนุ่มมีทั้งกุญแจและคีย์การ์ดสำรองเลยเข้าห้องได้อย่างง่ายดาย พอเปิดประตูเข้าไป เขาก็รู้สึกว่าห้องเงียบผิดปกติ มองในห้องรับแขกแล้วเป็นไปตามที่คาด เต่าต้วมเตี้ยมของเขานอนหลับคอพับคออ่อนอยู่ตรงโซฟา แว่นสายตาเอียงกะเท่เร่ บนอกมีหนังสือเล่มหนาวางคว่ำอยู่ ที่คั่นมีก็ไม่ใช้ นับว่าเป็นคนที่ทำอะไรง่ายๆตามใจจริงๆ
   
อินทัชเดินเข้าไปใกล้ หยิบหนังสือเรื่องมิสเตอร์เมอร์เซเดส ของสตีเฟ่น คิง ขึ้นมาวางบนโต๊ะกลาง เขาหาที่คั่นแล้วแต่ไม่เจอ เชื่อว่าอีกฝ่ายคงจะโยนทิ้งไปเรียบร้อย เลยใช้กลีบกุหลาบแห้งในถ้วยแก้วใบเล็กที่วางคาอยู่มาคั่นแทน
   
ดูเหมือนว่าพี่กุนต์กำลังจะเปลี่ยนดอกไม้ในแก้วแต่มัวทำอย่างอื่นก่อนเลยผล็อยหลับไป เขาเปิดตู้เย็นแล้วเจอกุหลาบขาวช่อเล็ก คิดว่าน่าจะซื้อมาเพื่อตัดใส่เลยมองหาแจกัน แต่ในห้องนี้ไม่มีเลยสักใบ แปลว่าพี่กุนต์ใช้แค่ดอกเดียวโดดๆ แบบตัดก้านออกแล้วแช่น้ำพอท่วมไม่กี่เซน
   
จะว่าอย่างไรดี..จะบอกว่าคนคนนี้เป็นผู้ชายโรแมนติกก็พูดไม่เต็มปาก กุหลาบหนึ่งดอกในถ้วยแก้ว จะสร้างความอ่อนหวานให้ห้องนี้ได้สักเท่าไรกัน
   
อินทัชกำลังมองหาที่วางถ้วยใบน้อย โต๊ะกลางดูจะไม่ใช่ที่เหมาะสม พอหันซ้ายหันขวา ดวงตาก็สบเข้ากับชั้นวางข้างทีวี ตรงนั้นมีแก้วเปล่าแบบเดียวกันวางอยู่อีกใบ เพียงแต่ว่าข้างในเป็นเทียนหอมที่ยังไม่ได้จุด

น่าแปลกที่เขาไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าบรรดาข้าวของที่วางเรียงกัน มันมีภาพถ่ายใบหนึ่งโชว์ไว้ในกรอบรูป เพราะความอยากรู้เลยเดินเข้าไปมอง

มันเป็นภาพของพี่กุนต์ที่ยืนยิ้มกว้าง กำลังชูก้อนหิมะอันเบ้อเริ่มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข ด้านข้างมีผู้ชายตัวสูงใหญ่คนหนึ่ง ใส่หมวกไหมพรม สวมสเวตเตอร์สีเข้มยืนกอดพี่กุนต์จนตัวแนบชิดกัน มุมขวาบนมีลายมือที่ไม่คุ้นตาเขียนไว้หวัดๆว่า always love you, till death do us part
   
ใบหน้าของผู้ชายคนนั้น..คล้ายคลึงกับเขาจริงๆ

อินทัชยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนมีบางอย่างเสียดแทงเข้าในอก เขาก้มลงมองกุหลาบในแก้วอยู่อย่างนั้นเกือบนาทีก่อนจะวางลงตรงหน้ารูป
   
“โอ๊ต?” เสียงงัวเงียของกนธีดังขึ้น เขาตื่นมาแล้วเห็นอินทัชยืนหันหลังให้ ฝ่ายนั้นกำลังมองอะไรบางอย่างตรงชั้นวางข้างทีวี “มีอะไรหรือเปล่า”
   
เจ้าของชื่อหันกลับมา คำเรียกนั้นทำให้หลุดจากความคิด

“โอ๊ต..” กนธีลุกขึ้นนั่ง เหลือบมองไปด้านหลังก็พอจะเข้าใจได้
   
อินทัชเงียบไปครู่หนึ่ง “ผมรู้แล้วว่าผมชื่อโอ๊ต”

..ใช่..เขาคืออินทัช..ไม่ใช่..ศรัณย์..
   
คนอายุมากกว่าชะงัก มองเด็กที่เดินผ่านหน้าไป เหมือนน้องจะมีอะไรอยู่ในใจเลยพูดสวนออกมาแบบนั้น เขายิ้มระอา เดินตามคนที่ง่วนอยู่ในครัว
   
สองแขนสวมกอดเข้าที่เอว กนธีวางคางเกยกับบ่ากว้าง แตะจูบข้างลำคอเด็กน้อยงอแงของเขาแผ่วเบา เป็นสัญญาณว่าพี่กุนต์จะง้อก่อน ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจว่าเจ้าตัวร้ายนี่น้อยใจเรื่องอะไรก็ตาม
   
“เป็นอะไรครับ..หืม” เขาถาม “พี่โอ๊ตโกรธอะไรพี่”
   
อินทัชถูกถามเข้าก็อ่อนยวบลง เขาหลับตา นึกด่าตนเองว่าเกิดเพี้ยนอะไรนักถึงได้โวยใส่พี่กุนต์ไปแบบนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นก็เพราะจู่ๆเขาคิดโง่ๆขึ้นมา พอนึกไปว่าที่ทำให้ทุกวันนี้ บางทีอาจถูกมองเหมือนเป็นเพียงตัวแทนของคนที่จากไป เขาก็รู้สึกพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ ในเมื่อเขาน่ะ..ต่อให้ชอบปาลิน ก็ไม่เคยมองพี่กุนต์เป็นตัวแทนของใครทั้งสิ้น ดังนั้นถ้าเขาจะต้องกลายมาเป็นเงาของคุณศรัณย์..มันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเลย
   
“ขอโทษครับ” เขาหันกลับมา ท่าทางสำนึกผิดและพร้อมให้พี่กุนต์ดุด่า “ผมแค่คิดว่า..พี่สนใจผมเพราะเหมือนคุณศรัณย์” 
   
กนธีนิ่งไป อันที่จริงวินาทีแรกที่เจอกันและตัดสินใจไปหาที่ Vin Santo เขาก็สนใจอินทัชเพราะเหมือนศรัณย์จริงๆ “ตอนนี้พี่ชอบโอ๊ตเพราะเป็นโอ๊ตนะ”
   
อินทัชเข้าใจได้ พี่กุนต์ไม่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ แค่ใช้การพูดเลี่ยง
   
แต่เขาจะอะไรนักหนากับเรื่องอดีต ทีตัวเขาเองยังไม่รักพี่กุนต์เลย ได้แต่เห็นแก่ตัว อยากให้พี่กุนต์มองที่เขาเป็นเขา ทั้งที่ให้ความรู้สึกรักตอบกลับไปไม่ได้ แต่ก็ยังอยากได้ความรู้สึกอีกฝ่ายกลับมา..ช่างโลภมากเสียจริง
   
“หายงอนนะ” กนธียิ้มให้ จูบหน้าผากเด็กหนุ่มไปครั้งหนึ่ง
   
อินทัชถอนหายใจ “พี่ครับ..จากนี้ไป ผมคงจะงี่เง่าอีกหลายครั้ง ผมเองไม่ใช่ผู้ชายใจเย็น หลายครั้งที่ใจแคบแล้วก็เอาแต่ตัวเอง แบบนี้แล้ว พี่จะ..”
   
คนฟังขยับตัวขึ้นจูบปิดปากที่พูดไม่หยุดของฝ่ายตรงข้าม
   
“ปล่อยตัวเราให้เป็นไปตามธรรมชาติ ไม่ต้องฝืนมัน คิดอะไร รู้สึกอะไร ไม่ต้องเก็บเอาไว้ บอกพี่ได้ทั้งหมด แสดงออกมาให้พี่เห็นทั้งหมดนะ” กนธีโยกหัวเด็ก เอาหน้าผากชนกันไว้ “พี่อยากเรียนรู้ทุกอย่างของโอ๊ต”
   
อินทัชรู้สึกถึงใจที่เต้นแรง เขาไม่คิดอะไรเลยตอนที่จับใบหน้าได้รูปให้เงยขึ้น เด็กหนุ่มก้มลงฉกจูบที่ริมฝีปากอุ่นร้อน เขาขบกัด ดูดคลึงเรียวปากนุ่ม ดุนลิ้นเข้าไปลิ้มรสคนที่พูดได้อ่อนโยนและเก็บกุมความรู้สึกเขาไว้อย่างนุ่มนวล
   
กนธีถูกยกตัวขึ้นวางบนเคาน์เตอร์กลาง ข้าวของที่อินทัชซื้อมาร่วงลงพื้นเมื่อเขาถูกดันให้นอนราบ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเด็กมันปลดกางเกงเขาลงตอนไหน รู้อีกทีก็ตอนที่ถูกจับแยกปลายเท้าออก มีร่างสูงใหญ่แทรกลงกึ่งกลาง
   
“โอ๊ต..เดี๋ยวก่อน” สงสัยว่าเขาคงไปพูดอะไรที่กระตุ้นเข้าให้
   
“ไม่ใช้ถุงยางได้ไหม” อินทัชถามเสียงพร่า รูดซิปลงและตามมากดจูบไม่หยุด เขาใช้ปลายจมูกดุนดันบนแก้มพี่กุนต์ ทั้งกอดทั้งหอม อยากจูบไปทั้งตัว
   
กนธีลำบากใจ ถ้าเขายอมครั้งหนึ่งก็คงต้องมีครั้งต่อไปแน่
   
“ใช้เถอะ..” เขาขอ
   
“ทำไมล่ะครับ” อินทัชยังตามอ้อน “พี่ไม่ไว้ใจผมหรือไง”
   
“ถ้าไม่ใช้..” กนธีหลับหูหลับตาถาม “ตอนสุดท้ายเราตั้งใจจะทำยังไง”
   
และอินทัชก็ตอบตรงๆ “อยากหลั่งในตัวพี่กุนต์”
   
คนฟังร้อนวูบ เขาต้องหักห้ามใจและยืนยันหนักแน่นกว่าที่เป็น ตอนนี้เด็กมันกำลังรอคำตอบทั้งที่ร่างกายส่วนล่างดูพร้อมเต็มที หากเขาพยักหน้าคำเดียว รับรองว่าหมอนั่นจะต้องสวมสอดเข้ามาทั้งแบบนั้นแน่
   
“พี่ต้องไปร้านตอนบ่าย” เขาหันมองนาฬิกาแต่ถูกจับให้หันกลับ ปากโดนประกบจูบอีกครั้งและอีกครั้ง “ใช้เถอะนะ..ไม่อย่างนั้นคงต้องอาบน้ำนาน”
   
อินทัชผิดหวัง แต่ในเมื่อถูกขีดเส้นมาแค่นี้ เขาก็ทำได้แค่นี้ เด็กหนุ่มไม่ว่าอะไร ได้แต่จูบพี่กุนต์อีกครั้งแล้วเอื้อมมือไปตรงถุงใบเล็กที่เอามาจากซูเปอร์ฯ เขายังไม่ทันได้เอาไปเก็บเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้ใช้แบบปัจจุบันทันด่วน
   
“ใส่ให้หน่อยสิครับ” เขาแกล้งยื่นถุงยางอนามัยให้พี่กุนต์
   
“ไอ้เด็กเปรต” กนธีร้อนไปทั่วแก้ม
   
“ในเมื่อพี่อยากให้ผมใส่ แต่ผมไม่อยากใส่ พี่ก็ต้องช่วยผมแบบนี้แหละ”
   
เขานึกด่ามันในใจ คนหนุ่มๆมันเจ้าเล่ห์แบบนี้เอง
   
กนธีสูดหายใจลึก ค่อยๆเลิกชายเสื้อของอินทัชที่ปิดบังกึ่งกลางลำตัวไว้หมิ่นเหม่ ทุกขณะที่เคลื่อนไหว อินทัชเอาแต่จ้องมอง ไม่ยอมละสายตาออกเลย
   
เขาแกะซองพลาสติกออกแต่มันเหนียวเกินเลยใช้ฟันฉีก ไม่รู้ตัวว่าถูกใครอีกคนมองด้วยความตื่นเร้าแค่ไหน พี่กุนต์ยั่วเย้ากันแบบไม่ตั้งใจ และเพราะท่าทางที่เป็นไปอย่างธรรมชาติถึงได้ชวนให้รู้สึกขึ้นมากกว่าเดิม
   
กนธีตาพร่า มือสั่นเล็กน้อยตอนที่บีบส่วนปลายไล่อากาศและสวมมันลงบนความแข็งกร้าวที่ตื่นตัว เขารูดขอบยางลงด้วยความเชื่องช้าตามวิสัย แต่ดูเร้าอารมณ์เหลือเกินในความคิดของฝ่ายตรงข้าม
   
“จะยั่วผมหรือไง” อินทัชถามเสียงต่ำ 
   
“หือ?” เขาเงยหน้ามอง แล้วก็ต้องถูกจูบปิดปากจนได้
   
แขนแข็งแรงสอดเข้าโอบแผ่นหลัง ดุนดันปากอีกคนให้เปิดรับ มืออีกข้างสอดเข้าใต้ข้อพับขา ดึงปลายเท้าแยกออกก่อนจะแทรกปลายนิ้วเข้าไป
   
“ยกขาไว้ครับ” เขาให้พี่กุนต์วางเท้าบนมือจับของลิ้นชัก
   
กนธีหอบหายใจ จูบกับอินทัชระหว่างที่อีกฝ่ายนวดคลึงให้เขาคลายตัว นิ้วเรียวยาวเพิ่มเป็นสอง สอดเข้าออกแบบไม่เร่งเร้า
   
“ผมเข้าไปแล้วนะ” เสียงพร่าต่ำกระซิบข้างหู
   
เขาพยักหน้า แทบกัดลิ้นตัวเองตอนที่อีกฝ่ายเบียดตัวเข้าหา บางส่วนที่ร้อนระอุค่อยๆดุนดันลึก กดแทรกกระทั่งสุดความยาว เขาปรับลมหายใจ กอดบ่าหนาแนบแน่นเมื่อช่วงเอวสอบขยับเคลื่อน
   
อินทัชกระแทกตัวหนัก สองแขนกอดรัดร่างที่เล็กกว่า เบียดเสียดเป็นจังหวะจากเชื่องช้ากลายเป็นถี่รัว เสียงลมหายใจดังประสานแว่วไปกับเสียงผิวเนื้อที่กระทบกันดังก้อง เรี่ยวแรงมากมายที่ส่งเข้าทำให้ใครอีกคนแทบหล่น เขาต้องยกตัวขึ้นนั่งให้เต็มพื้นที่แล้วดันขาเพรียวยาวขึ้นสูง
   
กนธีอ้าปากกัดลงไหล่กว้าง ปลายเท้างองุ้ม จิกเล็บลงแผ่นหลัง ทั้งตัวโยกคลอนไปกับแรงที่โหมเข้าใส่ ส่วนปลายร้อนจัดผลุบเข้าออกในร่าง
   
พวกเขาร่วมรักกันอย่างเร่งร้อน ตะกรุมตะกราม ตักตวงให้กันและกัน อุณหภูมิสองร่างร้อนจัดตัดกับพื้นหินอ่อนที่เย็นเฉียบ
   
อินทัชพลิกร่างพี่กุนต์ลงนอนคว่ำ เท้าเปลือยวางแนบพื้น หากต้องเขย่งขึ้นจนสะโพกลอยสูงเมื่อถูกดันให้ตัวแนบลงกับพื้นเคาน์เตอร์ เขาสอดใส่เข้าไปใหม่ สองมือยึดรั้งไหล่ลาดไว้ เบื้องล่างขยับรุนแรง เร่งจังหวะถี่ระรัว
   
กนธีปลดปล่อยออกมาทั้งที่ไม่ถูกแตะต้องด้านหน้า ยิ่งไปถึงจุดก่อน เขายิ่งขยับรัดจนเด็กหนุ่มหลุดร้องคราง อินทัชผวาเฮือก โน้มลงกอดก่ายร่างอุ่นไว้แนบอก หลับตาแน่นระหว่างที่กระแทกเข้าใส่จนอีกคนตัวสั่นคลอน
   
นาทีนั้น เขาก็หลั่งของเหลวร้อนจัดจนเอ่อล้นในเครื่องป้องกัน
   
อินทัชหมดแรงฟุบลงแผ่นหลังเปลือย พอเขาปล่อย พี่กุนต์ก็เกือบจะร่วงลงไปนอนกอง ดีแต่ว่าคว้าตัวแล้วยกขึ้นวางที่เดิมได้ทัน
   
“สุดยอดมากครับ” เขาชม หายใจถี่ “กินจนอิ่มเลย อร่อยสุดๆ”
   
กนธีปรือตามอง เขกหัวเด็กด้วยความมันเขี้ยว เขาใช่ของกินที่ไหน!

ร่างสูงใหญ่รูดถุงยางใช้แล้วทิ้งลงถังในครัวก่อนหันมาประคองพี่กุนต์ขึ้นซบอก มองคนในอ้อมกอดที่อ่อนยวบไปทั้งร่างด้วยความเอ็นดู แก้มสองข้างของกนธีแดงเป็นสีเลือด เจ้าตัวหายใจหอบหนักหลังถูกร่วมรักหนักหน่วง แขนทั้งสองตกอยู่ข้างลำตัว กระทั่งเรียวขาที่ไม่มีอะไรปกปิดยังไม่มีแรงจะขยับมาบังช่วงกึ่งกลางที่ปวกเปียก ได้แต่ปล่อยให้ถูกมองอย่างใจกว้าง ยั่วอารมณ์กันต่อ

อินทัชร้อนพล่าน ต้องไล่จูบจากเรียวปากลงมาที่ซอกคอ กระดุมเสื้อที่ถูกปลดไว้หลวมๆ เขาช่วยถอดออกจนเหลือแต่ช่วงตัวเปล่าเปลือย ผิวเนื้อขาวที่ถูกแสงไฟสีนวลฉาบไล้ยิ่งกระตุ้นกัน อดไม่ได้ต้องแตะปากขบเม้ม

“อือ..พอแล้ว” กนธีขยุ้มลงเส้นผมสีเข้ม ปรือตามองศีรษะที่ก้มต่ำ ไม่ทันตั้งตัว อุ้งปากร้อนผ่าวกลับครอบครองลงบนช่วงลำตัวจนเขากระตุกวูบ

“อ..โอ๊ต..” เขาพยายามดึงต้นคออีกคนขึ้นมาแต่เด็กไม่ยอม “ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ ไม่เป็นไร..พี่..อื้อ!” เขากัดปาก ถูกปลายลิ้นเล้าโลมจนอยู่ไม่ติด

เขาไม่อยากให้น้องต้องฝืนใจ เพราะก่อนหน้าที่อินทัชจะตกลงใจมาอยู่ด้วย หมอนี่ถูกแขกคนหนึ่งบังคับให้ทำรักด้วยปาก เขาไม่ต้องการให้รู้สึกแย่

อินทัชเหลือบมองคนที่หลุดเสียงคราง เขาเอื้อมมือไปประคองสะโพกเปลือยไว้ เร่งปากดูดดุนจนฝ่ายตรงข้ามเกร็งตัว ยิ่งเขาเร่งจังหวะ ทั้งร่างนั้นก็ยิ่งสั่นเทา พี่กุนต์พยายามจะเบียดขาเข้าหากัน เขาเลยจับปลีน่องเอาไว้แล้วยกขึ้นพาดบ่า ตนเองนั่งคุกเข่าอยู่ด้านล่าง ยืดตัวขึ้นและปรนเปรอด้วยปาก

“ออก! พอแล้วโอ๊ต” กนธีดึงกลุ่มผมหนาออกห่างแต่ไม่เป็นผล

สุดท้ายเขาก็กระตุกวาบ ปลดปล่อยความรู้สึกมากมายอย่างเต็มที่เข้าสู่โพรงปากอุ่นที่รองรับ ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีความสุขมากมายแค่ไหน

ทั้งๆที่เหนื่อยจนแทบขาดใจ เขาก็ยังรีบยันตัวขึ้นมาดูพร้อมกับผลักบ่ากว้างออกห่างเพราะเป็นห่วงเด็ก กลัวว่ามันจะรู้สึกแย่ที่เขาหลั่งเข้าไป

“ทำอะไร” กนธีหน้าร้อนจัด มองคนที่กลืนของเขาลงคอ “คายออกมา!”

“หมดแล้วครับ” อินทัชยิ้มมุมปาก “เลยคายออกมาไม่ได้”

เขาแทบจะหน้ามืด ครั้งสุดท้ายที่มีคนทำแบบนี้ให้ก็คือศรัณย์ แต่มันใช่เรื่องน่าอภิรมย์เสียที่ไหน สิ่งนั้นมันไม่ใช่ของที่กินได้สักหน่อย!

“อย่าทำแบบนี้อีกนะ” กนธีบีบคอเด็ก หน้ายังแดงไม่หยุด

แทนที่อินทัชจะรับปาก เขากลับจูบซ้ำเข้าไปใหม่ จะบอกว่ารสชาติของพี่กุนต์ไม่ได้เหมือนไอ้เวรนั่นสักนิด ถึงไม่อยากเปรียบเทียบ แต่กับคนกินมังสวิรัติและเน้นผักผลไม้ตลอดมันก็มีผลต่อสภาพร่างกายเหมือนกัน น่าแปลกที่แทบไม่มีกลิ่น ไม่มีความขมเฝื่อน ซ้ำยัง..มีรสนุ่มจนเกือบหวานเสียด้วย

“เป็นไงครับ” เขาประคองใบหน้าได้รูป ใช้ปลายลิ้นแตะให้เจ้าของลองสัมผัสดู “ไม่ได้แย่ใช่ไหมล่ะ” มองพี่กุนต์ทำหน้าปุเลี่ยนแล้วหลุดขำ

“แต่มันก็ไม่ใช่ของกิน”

อินทัชหัวเราะ “เคยมีใครทำให้พี่แบบนี้หรือเปล่าครับ” เขาหอมแก้ม

กนธีไม่ตอบ มัวแต่เอาผ้าชุบน้ำเช็ดปากเด็ก แก่ปูนนี้แล้ว ขอร้องเถอะ เขาไม่นิยมอะไรพิสดารนักหรอก ไม่ต้องมาเอาใจด้วยวิธีประหลาดแบบนี้เลย

“พี่กุนต์..” เด็กหนุ่มถามเสียงนุ่ม รั้งข้อมืออีกคนมาจูบ

“จะอยากรู้ทำไมกัน” เขามุ่นหัวคิ้ว “ห้ามทำอีกก็พอ”

“มีใครเคยทำให้ไหม หรือว่าผมเป็นคนแรก”

“ปัดโธ่เจ้าโอ๊ต” กนธียอมแพ้ “ศรัณย์ทำให้พี่..พอใจยัง”

อินทัชพยักหน้า เขาได้คำตอบแล้วว่าคราวต่อไปเขาจะทำมันอีก

“แล้วพี่ทำให้เขาหรือเปล่า”

“โอ๊ต~” ชายหนุ่มดึงแก้มมันจนยืด “ถ้าพูดอีกเลิกคุยไปเลยนะ”

..เขาเดาว่าพี่กุนต์เองก็ใช้ปากให้คุณศรัณย์เหมือนกัน..

คิดแบบนี้แล้วยิ่งร้อนในอก แต่เขาไม่ได้จะขอให้พี่กุนต์ดูแลเขาเหมือนที่ทำกับคนรักหรอก แค่ความรู้สึก ‘หวง’ มันถูกกระตุ้นจนเขามีอารมณ์ขึ้นอีกรอบ

“เข้าไปในห้องนอนกันเถอะครับ” เขาอุ้มเจ้าตัวลงจากเคาน์เตอร์

กนธีมองนาฬิกาตาละห้อย เขาคิดว่าก่อนที่จะเริ่มยกสองกันต่อ เขาควรจะโทรไปบอกพนักงานว่าวันนี้จะไม่เข้าไปที่ร้าน

ว่าแต่หลังจากนี้ เขาจะยืนทำครัวอย่างไรไม่ให้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นได้ล่ะ

.

.

.



หลังจากมีอะไรกันครั้งที่สอง อินทัชที่คิดว่าจะทำมื้อเที่ยงให้พี่กุนต์ก็ไม่มีแรงเหลือสำหรับลุกมาทำกับข้าวต่อได้สำเร็จ สุดท้ายเลยต้องลงเอยที่การต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินกันแทน
   
“นานๆกินแบบนี้ก็อร่อยนะ” กนธีหัวเราะ นั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้
   
อินทัชมองปรามทางสายตาให้อีกฝ่ายเอาขาลง เพราะสภาพตอนนี้ พี่กุนต์สวมแค่เสื้อเชิ้ตของเขาเพียงตัวเดียว ท่อนล่างเป็นบ็อกเซอร์สีดำ ไม่บอกก็รู้ว่าเพิ่งจะมีอะไรกันมา และเขายังไม่อยากตื่นตัวเป็นครั้งที่สามของวัน
   
“มีแต่แป้งกับเครื่องปรุงโซเดียมจัด” เขาถอนหายใจ มองอย่างสำนึกผิด “คราวหน้าจะไม่ให้เป็นแบบนี้ครับ เหนื่อยยังไงก็ต้องให้พี่กินให้ครบห้าหมู่ให้ได้”
   
กนธีกลั้นขำ ถือช้อนกับส้อมไว้รอ “ของพี่เอาไข่แบบไม่สุก”
   
“ครับผม” อินทัชเอาบะหมี่ต้มจนเส้นนุ่มใส่ในชาม ตอกไข่ลงแล้วยกมาให้ นับเป็นอาหารห้านาทีกินได้จริงๆ แต่ไม่มีคุณค่าอะไรมากมายเลย

“อร่อย!” กนธียิ้ม สูดเส้นจนแก้มตุ่ย “งวดหน้าใส่ผักด้วยเนอะ”

“งวดหน้ากินสุกี้ญี่ปุ่นกันดีกว่าครับ” เขานั่งลงตรงข้าม

“ทำเป็นเหรอ” เขานึกแปลกใจ นึกว่าต้องไปตามร้านเท่านั้น

“ดูจากในยูทูบเอา แค่ต้องซื้อปลาแห้งเอามาทำน้ำซุป มีมิรินเพิ่มความหวาน แล้วก็ซอสคิคโคแมน นอกนั้นก็เอาผักตามชอบ ใส่เส้นบุกด้วยก็ได้”

“อยากกินแฮะ” กนธีเชียร์ “เย็นนี้เลยไหม”

“สุกี้เนี่ย ต้องกินแบบคนเยอะๆนะครับ” อินทัชยิ้ม “ไปทำกินกันที่บ้านไหมครับ มีอ้น อุ้ม แล้วก็ยายด้วย น่าจะอร่อยกว่ากินกันสองคน”

“เอาสิ” เขาเอาช้อนตีไข่แดง “ไปวันนี้เลยก็ได้ ไหนๆก็ไม่ได้ไปร้านแล้ว”

“ยายอยากเจอพี่กุนต์มาก” อินทัชเริ่มภารกิจที่รับฝากมา “แกเลยส่งผมมาอ้อนให้พี่กลับไปกินข้าวเย็นด้วย ไม่ได้เจอกันนานแล้ว”

“โธ่..แล้วทำไมเพิ่งมาบอก” กนธีมองคาดโทษ แทนที่มันจะเล่าก่อน ดันมาจับเขานอนบนเคาน์เตอร์แล้วเล่นงานจนน่วมเสียอย่างนั้น

“กลับบ้านนู้นเลยก็ไม่ได้กินมื้อใหญ่สิพี่” เด็กหนุ่มพูดหน้าตาย

“เออ! กินมื้อนี้ งดไปเลยอีกสองอาทิตย์!”

อินทัชนั่งขำ “พี่ไม่อยากนอนกับผมหรือ”

“นอนในที่นี้มีความหมายที่สองไหม หรือแค่นอนเฉยๆ”

“ทั้งสองอย่างนั่นแหละ ทั้งแบบมีเซ็กซ์แล้วก็แบบนอนกอดเปล่าๆ”

กนธีก้มลงดูดเส้นบะหมี่ จงใจเอาหน้าอังไอร้อน เผื่อจะกลบเกลื่อนแก้มที่แดงจัดบ้าง “ก็..อยากทั้งสองแบบนั่นแหละน่า จะถามทำไมวะ!”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แต่ได้ยินแบบนี้ก็ดีใจ” อินทัชยิ้มให้ “กลัวจะมีแต่ผมคนเดียวที่อยากนอนกับพี่..ในทั้งสองความหมาย”

“เงียบแล้วกินไปซะ!” เขาเอาส้อมชี้หน้า

อินทัชหัวเราะ ก้มหน้ากินต่อแบบไม่หาเรื่องแกล้งพี่กุนต์อีก

“อืม..จะว่าไป ตั้งแต่คุณยายมาอยู่ด้วย เรายังไม่ได้ไปเที่ยวกันทั้งหมดเลยเนอะ” กนธีครุ่นคิด “ชวนคุณยาย ชวนอ้นกับอุ้มไปเที่ยวดีกว่า เอาที่ไหนดี”

“ถามเด็กภูเขาอย่างพวกผมก็ต้องอยากเที่ยวทะเลนั่นแหละครับ”

พูดถึงทะเลครั้งล่าสุดที่ไปด้วยกัน กนธีก็ร้อนวูบวาบ เกาะช้างนั่น..ทำให้เขากับน้องมีความสัมพันธ์กันแนบแน่นแบบทุกวันนี้

“เอาสิ..ไปสักสามวันนะ”

อินทัชยิ้มรับ “ได้เสมอครับ”

........................................................................................

ค่อยๆมีพัฒนาการแบบเต่าคลาน 5555+
เรื่องนี้จะออกแนวเรื่อยๆมาเรียงๆ เหมือนเขียนไดอารี่เน้อ
ค่อยๆรักกันเบาๆ  :oo1:

ปล. เนี่ย ที่ให้พี่กุนต์กินมังสะ เพราะว่าสาเหตุนี้แหละ //ใช่เรอะ!!
ปล. 2 เคาน์เตอร์ครัวนี่ครั้งที่ 1 นะ ยังมีครั้งหึงโหดอีก 5555+
ปล. 3 หลังจากนี้ เนื้อหาในตอนจะหดสั้นลง เท่ากับที่แบ่งไว้ในเวิร์ดน้า (เค้าปรับหน้ากระดาษเป็นเอห้าแระ จะได้ไม่ต้องทำซ้ำซ้อน) บทนึงจะประมาณ 10-15 เอห้า หรือประมาณ 7 เอสี่จ้า (แต่ก่อนจะลงประมาณ 12-14 เอสี่คร้าบ)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 11-11-2016 00:21:40

โอ๊ต พ่อคุ๊ณณ หวงขนาดนี้
แบบบบ ยังทำมาบอกว่ารักพี่กุนต์ไม่ได้
หมั่นไสสสสส้  ถ้ายังหาความรู้สึกตัวเองไม่เจอ
ก็จะนั่งแซะแกต่อไป5555
ฉากเคาน์เตอร์คือฟินมาก
แต่แอบรอหึงโหดมากกว่า5555555
โอ๊ตนี่ก็พยายามขอไม่ใส่ถุงหลายรอบมากๆ
นี่อยากให้พี่กุนต์ใจอ่อนเหมือนกัน คึคึ
พ่อเต่าน้อย~ 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 11-11-2016 00:28:17

รอๆ หึงโหด อยากรู้จริงๆว่าต้นเหตุมาจากใคร :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
จะตบรางวัลให้งามๆเลย ฮ่าๆ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 11-11-2016 00:29:32

 :haun4:  รักคู่นี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: jannie ที่ 11-11-2016 01:00:10

เริ่ม greed มากขึ้นเรื่อยๆ นะโอ๊ตนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 11-11-2016 01:10:55

ฉากเคาต์เตอร์ช่างดีต่อใจจจจจจ

เจ้าโอ๊ตเอ้ยยยย หวงเค้าขนาดนี้ เจ็บแปล๊บๆแซ๊บในทรวงขนาดนี้ พิจารณาความรู้สจกตัวเองใหม่ได้แล้วนะ ก่อนที่อะไรๆมันจะสายเกินไป แล้วอย่าให้เห็นนะว่าไปอี๋อ๋อกับปาลิน ไม่งั้นจะแช่งให้ไปกุนต์ไม่ยอมนอนด้วยทั้งสองความหมายเลย คาดโทษๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 11-11-2016 01:41:27

ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไร มันจะหึงจะหวงได้ไงวะคับโอ๊ต
ที่บอกว่าไม่ได้ชอบไม่ได้รักพี่กุนต์แบบนั้น มันคือความรู้สึกรึคิดเอาเอง
เราทีมพี่กุนต์เต็มตัวคับ ทั้งรักและเถิดทูน 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 11-11-2016 01:41:59

ครั้งหน้าริมระเบียงแหง :m10: :m10:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 11-11-2016 01:54:59

โอ้ต น่าตบขึ้นทุกตอน พี่กุนต์ของฉันกับคุณศรัณย์ย่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 11-11-2016 02:00:08

ในขณะที่โอ๊ตบอกว่าไม่อยากเป็นตัวแทนของศรัณย์ แต่ตัวเองกลับพยายามทำทุกอย่าง 'แทนที่' ศรัณย์
โอ๊ตทำในสิ่งที่ศรัณย์เคยทำให้พี่กุนต์ และพยายามจะทำให้พี่กุนต์จดจำการกระทำของตัวเอง ชิน และคุ้นเคย
โอ๊ตทำไปโดยตั้งใจ แต่อาจจะไม่รู้ตัวว่าสิ่งเหล่านั้นกำลังนำพาให้ตัวเองเป็นฝ่ายก้าวล้ำเข้าไปในเส้นแบ่งความสัมพันธ์

การที่โอ๊ตระลึกอยู่เสมอว่าตัวเองรักปาลิน อาจะเป็นเพราะสมองจดจำความผูกพันธ์ในช่วงก่อนที่จะเจอพี่กุนต์
ความสัมพันธ์แบบที่มีเพียงคนเดียวที่เข้าใจและอยู่ข้างๆ เรา มันทำให้โอ๊ตยึดติด และเอาแต่คิดว่า นี่แหละ คือสิ่งที่ใช่ ปาลินคือความรัก สำหรับในกรณีนี้ ถ้าโอ๊ตไม่ได้เป็นคนของกนธี สิงหนาท เราคิดว่าการลองคบแล้วรู้ด้วยตัวเองว่าไม่ใช่เป็นวิธีที่ดีที่สุด
แต่ในเมื่อตอนนี้ โอ๊ตเป็นคนของพี่กุนต์ นี่แหละที่ยากกับการที่จะรู้ความรู้สึกตัวเองก่อนที่จะสายไป บางทีในวันที่โอ๊ตรู้ตัวว่าปาลินไม่ใช่ อาจเป็นวันที่ไม่มีพี่กุนต์อยู่แล้วก็ได้...

ปล. เชื่อว่าต่อให้เจ้าโอ๊ตจะหึงโหด นางก็จะยังไม่ตระหนักตัวเองหรอก คงจะคิดว่าแค่ 'หวง' มากกว่าครั้งอื่นๆ ก็เท่านั้น ซื่อบื้อเอ๊ยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-11-2016 02:21:50

เคาน์เตอร์ครัวยังแข็งแรงดีอยู่มั้ย :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 11-11-2016 03:01:17

ชอบ ปล.2 อย่างบอกไม่ถูก อดใจรอ
ทั้งที่ความจริงไม่ใช่สายหื่น
55555555555 โอยยยย
พี่กุนต์น่ารักน่าปล้ำไปไหน
นี่มันผู้ชายวัย40จริงหรือ
ฮือออ ดีงาม
โอเคอินทัชเริ่มหวง เดี๋ยวต่อไปก็หึง
รักกันให้ดีนะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 11-11-2016 03:15:52

หึงโหดมาก ไม่เกรงใจคนแก่เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 11-11-2016 03:25:37

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 11-11-2016 05:14:31

รอต่อไปนังโอ๊ตยังไม่รู้หัวใจตัวเองว่าเลิฟพี่กุนต์ อยู่แบบหื่นๆ ไปก่อน รู้ตัวเมื่อไหร่หื่นแบบยกกำลัง ต้องใช้กำลังยกกันอีกเยอะะะ เอ้ยย ชื่นมื่นกันอีกเยอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 11-11-2016 05:16:15

โอ๊ตเวอร์ชั่นหึงโหดเนี่ยสงสัยจะทุกมุมของคอนโด
ขนาดแค่หวงๆยังจัดขนาดนี้ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MmBb ที่ 11-11-2016 05:35:41

พี่โอ๊ตถ้ากลับไปสำรวจใจตัวเองแบบจริงจังนี่ได้คำตอบเลยนะว่าตอนนี้อ่ะทั้งรักทั้งหลงพี่กุนต์อ่ะ
ขอให้เป็นนิยายที่เรื่อยๆค่อยๆรักกันไปทีละนิด
ให้เราได้ว่าพี่โอ๊ตซื่อบื้อแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะไม่ถนัดสายดราม่าแบบหนักหน่วงจริงๆรอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 11-11-2016 06:17:40

เค้ารักกันใช่ไหมเนี่ย  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ashita ที่ 11-11-2016 06:35:49

อิโอ๊ตยังกล้ายืนยันว่าชอบปาลินอีกหราา
ทำอะไรๆ ให้พี่กุนต์ขนาดนี้แล้ว
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองสักที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 11-11-2016 06:48:33

อิโอ๊ต นิสัยไม่ดี ยังไม่รักแล้วหวงทำไม? ไปหวงโน่นนต้นสนแกโน่นเลยยย ชิ่ว ๆ #ทีมเต่ากุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 11-11-2016 06:57:46

ทำขนาดนี้แล้วยังชอบคนอื่น ก็นะ
พัฒนาการสองคนนีิจะเต่าไปไหน ขอตัวกระตุ้นแรงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 11-11-2016 07:07:09

 :haun4: :haun4: :haun4:
อยากจะอ่านตอนหึงโหดขึ้นมาทันทีว่ามันจะขนาดไหน  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 11-11-2016 07:12:21

ไอ้เด็กหื่น!!! พี่กุนต์ไหวมั้ยเนี่ย 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 11-11-2016 07:39:49

เจ้าโอ๊ตน่ารักกกกกกก

พี่กุนต์หลงหัวปักหัวปำแน่ๆ o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 11-11-2016 07:48:39

 :z1:พี่กุนต์น่ารักเว่อร์ อิอิ
อิโอ๊ตเอ้ย เอ็งนี่น้อทั่งหวง ทั้งหึง ทั้งหื่นใส่แบบนี้ไม่รักโนว๊ะ ใจยังไม่มี เด็กบื้อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: 末っ子 ที่ 11-11-2016 08:03:54

พี่กุนน่ารัก สมแล้วที่ถูกจับกด อร๊ายยย o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 11-11-2016 08:32:19

นั่นไง เริ่มจากหวงก่อน
ต่อไปก็หึง ถ้าหึงก็แสดงว่าชอบแล้ว

ปล.2 เห็นด้วยที่จะมีอีกค่ะ
ส่วน ปล.3 อันนี้เริ่มไม่แน่ใจ
 :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 11-11-2016 08:52:25

โอ๊ต เริ่มออกอาการ หึงพี่กุนต์แล้ว



 :z1: :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 11-11-2016 08:54:52

ครั้งหน้าขอในทะเลได้มั้ยไหนๆ ก็จะไปทะเลกันแล้ว แต่กลัวพี่กุนต์จะไม่ยอมนะซิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 11-11-2016 08:55:38

 :m3: :m3: ิโอ็ยชีวิตดี๊ดีดีกับใจตื่นมาอ่านก็เจอฉากเร่าร้อนในครัว :-[ :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: shinachan ที่ 11-11-2016 09:07:15

“อยากหลั่งในตัวพี่กุนต์”

“อยากหลั่งในตัวพี่กุนต์”

“อยากหลั่งในตัวพี่กุนต์”

ดื่มน้ำอยู่แทบพุ่ง

อิโอ้ตตตตเอาอีกแล้ววววว โอ้ยตายตายตาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 11-11-2016 09:21:12

อินทัชครับบบบ กับแฟนเก่าพี่กุนต์ก็หึงหวงมากเกินไปแล้วครับ
ไม่คิดไรเนอะ ไม่รักๆ แต่จะกินพี่กุนต์ตลอดเวลา
แต่ว่าตอนพี่กุนต์ง้อ ปั๋วขามากจริงๆ ฮือๆๆๆ รักเขา อยากได้เขาบ้าง อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 11-11-2016 09:37:16

น่ารักอะ ทั้งคู่เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 11-11-2016 09:50:38

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 11-11-2016 10:31:40

โอ๊ตตกหลุมรักพี่กุนต์เต็มเปาแล้วอะ
หวงไปหมด อยากเป็นคนสำคัญที่สุดขนาดนี้
ฮืออ ฝั่งพี่กุนต์ก็ช่างไม่รู้อะไรเลย ห้ามตัวเองอย่างเดียว 555555555555
อยากให้โอ๊ตรู้ใจตัวเองไวๆ คนแก่จะตายแล้วววว นี่แค่ 2 รอบถึงกับหยุดงานเลยอะ  :haun4: :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 11-11-2016 10:47:19

โอ๊ตเห็นแก่ตัวอ่ะ ทีตัวเองยังรักชอบคนอื่นได้ จะมาห้ามพี่กุนต์ได้ไง
จะรอสมน้ำหน้าตอนรู้ใจตัวเองเมื่อมันสายไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 11-11-2016 10:59:35

คนซึนๆมึนๆสองคนมาเจอกันจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 11-11-2016 11:45:28

พรู้ดดดดดด ( โค้กพุ่ง )
จัดกันในครัวววววววเลย
แซ่บมากกกกเจ้าโอ้ต  ฝีมือพัฒนาแบบก้าวกระโดด
น้องมาถูกทางแล้ว 
รอวันที่น้องจัดสด พี่กุนต์ยอมไม่ยอมไม่รู้แต่คนอ่านนี่ลุ้นมาก 55555555
 
ปล. ชอบเวลาพี่กุนต์เรียกน้องว่าพี่โอ้ต > //// <

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 11-11-2016 11:54:11

ทำขนาดนี้รักพี่เค้าแล้วล่ะน้อง.

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 11-11-2016 12:05:04

ขนาดนี้ ไม่รักหนูกุนต์แล้วจะไปรักใคร
 :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 11-11-2016 12:38:20

ความสัมพันธ์แบบเต่าคลาน  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 11-11-2016 12:45:14

ชื่อนิยายก็มาจากตัวเจ้าโอ๊ตนี่ใช่ไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 11-11-2016 12:52:23

ไอ้ขี้หวงงงงง!  :hao7: 55555
น่าจะมีฉากที่พี่กุนต์ทำแบบนี้ให้โอ๊ตด้วยนะ  :hao6:
แต่ตลกตอนที่บอกว่าพี่กุนต์ซื้อถุงยางขนาดตัวเองมา ขำ 5555555555
แล้วอิตอนที่พี่กุนต์ห้ามโอ๊ตไม่ให้ทำอีก แล้วพอบอกว่าศรัณยฺเคยทำให้ นางก็จะทำอีกอ่ะ 5555555 หึงเขาล่ะสิ หึหึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 11-11-2016 13:05:28

ทำมาเป็นย้ำว่าไม่รักไม่ชอบเขานะอินทัช
แหม่ๆ แต่การกระทำนี่สวนทางอย่างรุนแรง
เดี๋ยวมีฉากหึงโหด ต้องมันส์แน่ๆ เลยข่ะ  :hao6:
พี่กุนต์ออกจะน่ารักคิกคักขนาดนี้
ถ้าแกล้งเต่า ระวังเต่าทิ้งนะจ๊ะ  :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 11-11-2016 14:03:15

ทำ (รักใน) ครัว
ทำ (รักใน) ครัว
ทำ (รักใน) ครัว

พี่กุนต์น่ารัก โอ็ตก็น่าหมั่นเขี้ยว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 11-11-2016 14:08:35

ตามทันแล้ว ^0^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 11-11-2016 14:11:21

จะทำยังไงให้โอ๊ตมันรู้ตัวรู้ใจตัวเองชัดๆสักทีน๊อออออออออ :hao7: :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 11-11-2016 16:41:36

จะมีหึงโหดด้วยเหรอเนี่ย โอ๊ตรีบๆ รู้ใจตัวเองซะนะ เราไม่อยากเห็นพี่กุนต์ต้องร้องไห้อีกน่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 11-11-2016 17:05:17

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 11-11-2016 18:29:02

ค่อยๆ รักกันเบาๆ แต่เจ้าโอ๊ต(ทำ)รักพี่กุนต์ทีนี่ไม่เบาเลยนะ 5555

#อยากให้ทุกวันเป็นวันศุกร์ จะได้เจอพี่กุนต์กับเจ้าโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: cattvxqjj ที่ 11-11-2016 20:33:33

สนุกมากค่ะ ชอบพี่กุนต์มากเลยน่ารัก เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 11-11-2016 21:19:57

นึกว่าพี่กุนต์จะอนุญาต ให้โอ๊ตno ถุงซะอีก
เฮ้อ เสียดายแทนโอ๊ต
 :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 11-11-2016 21:58:44

อ้างจาก: Zalzah_iP ที่ 11-11-2016 02:00:08  

ในขณะที่โอ๊ตบอกว่าไม่อยากเป็นตัวแทนของศรัณย์ แต่ตัวเองกลับพยายามทำทุกอย่าง 'แทนที่' ศรัณย์
โอ๊ตทำในสิ่งที่ศรัณย์เคยทำให้พี่กุนต์ และพยายามจะทำให้พี่กุนต์จดจำการกระทำของตัวเอง ชิน และคุ้นเคย
โอ๊ตทำไปโดยตั้งใจ แต่อาจจะไม่รู้ตัวว่าสิ่งเหล่านั้นกำลังนำพาให้ตัวเองเป็นฝ่ายก้าวล้ำเข้าไปในเส้นแบ่งความสัมพันธ์

การที่โอ๊ตระลึกอยู่เสมอว่าตัวเองรักปาลิน อาจะเป็นเพราะสมองจดจำความผูกพันธ์ในช่วงก่อนที่จะเจอพี่กุนต์
ความสัมพันธ์แบบที่มีเพียงคนเดียวที่เข้าใจและอยู่ข้างๆ เรา มันทำให้โอ๊ตยึดติด และเอาแต่คิดว่า นี่แหละ คือสิ่งที่ใช่ ปาลินคือความรัก สำหรับในกรณีนี้ ถ้าโอ๊ตไม่ได้เป็นคนของกนธี สิงหนาท เราคิดว่าการลองคบแล้วรู้ด้วยตัวเองว่าไม่ใช่เป็นวิธีที่ดีที่สุด
แต่ในเมื่อตอนนี้ โอ๊ตเป็นคนของพี่กุนต์ นี่แหละที่ยากกับการที่จะรู้ความรู้สึกตัวเองก่อนที่จะสายไป บางทีในวันที่โอ๊ตรู้ตัวว่าปาลินไม่ใช่ อาจเป็นวันที่ไม่มีพี่กุนต์อยู่แล้วก็ได้...

ปล. เชื่อว่าต่อให้เจ้าโอ๊ตจะหึงโหด นางก็จะยังไม่ตระหนักตัวเองหรอก คงจะคิดว่าแค่ 'หวง' มากกว่าครั้งอื่นๆ ก็เท่านั้น ซื่อบื้อเอ๊ยยย

ความเห็นนี้โคตรตรงใจเราเลยอ่ะ เราคิดแบบนี้เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 11-11-2016 22:02:56

อยากเห็นตอนหึงโหดlv.99 จังเลยยย5555 :katai4:
เรารู้แหละว่าอีโอ๊ตรักพี่กุนต์มาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว  :เฮ้อ:

ปล. เรายังรอกินมาม่าอยู่นะ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 11-11-2016 22:14:10

มีรอบหึงโหดที่เคาท์เตอร์ครัวอีกรอบ ตานแล้วใครจะทำให้โอ๊ตหึง น่าจะเป็นหนุ่มชาวไร่คุณผไทใช่มั้ยเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 11-11-2016 23:14:47

เปลี่ยนเป็น mpreg ได้ไหม อิอิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 11-11-2016 23:24:34

อ้างจาก: QXanth139 ที่ 11-11-2016 21:58:44  

อ้างจาก: Zalzah_iP ที่ 11-11-2016 02:00:08  

ในขณะที่โอ๊ตบอกว่าไม่อยากเป็นตัวแทนของศรัณย์ แต่ตัวเองกลับพยายามทำทุกอย่าง 'แทนที่' ศรัณย์
โอ๊ตทำในสิ่งที่ศรัณย์เคยทำให้พี่กุนต์ และพยายามจะทำให้พี่กุนต์จดจำการกระทำของตัวเอง ชิน และคุ้นเคย
โอ๊ตทำไปโดยตั้งใจ แต่อาจจะไม่รู้ตัวว่าสิ่งเหล่านั้นกำลังนำพาให้ตัวเองเป็นฝ่ายก้าวล้ำเข้าไปในเส้นแบ่งความสัมพันธ์

การที่โอ๊ตระลึกอยู่เสมอว่าตัวเองรักปาลิน อาจะเป็นเพราะสมองจดจำความผูกพันธ์ในช่วงก่อนที่จะเจอพี่กุนต์
ความสัมพันธ์แบบที่มีเพียงคนเดียวที่เข้าใจและอยู่ข้างๆ เรา มันทำให้โอ๊ตยึดติด และเอาแต่คิดว่า นี่แหละ คือสิ่งที่ใช่ ปาลินคือความรัก สำหรับในกรณีนี้ ถ้าโอ๊ตไม่ได้เป็นคนของกนธี สิงหนาท เราคิดว่าการลองคบแล้วรู้ด้วยตัวเองว่าไม่ใช่เป็นวิธีที่ดีที่สุด
แต่ในเมื่อตอนนี้ โอ๊ตเป็นคนของพี่กุนต์ นี่แหละที่ยากกับการที่จะรู้ความรู้สึกตัวเองก่อนที่จะสายไป บางทีในวันที่โอ๊ตรู้ตัวว่าปาลินไม่ใช่ อาจเป็นวันที่ไม่มีพี่กุนต์อยู่แล้วก็ได้...

ปล. เชื่อว่าต่อให้เจ้าโอ๊ตจะหึงโหด นางก็จะยังไม่ตระหนักตัวเองหรอก คงจะคิดว่าแค่ 'หวง' มากกว่าครั้งอื่นๆ ก็เท่านั้น ซื่อบื้อเอ๊ยยย

ความเห็นนี้โคตรตรงใจเราเลยอ่ะ เราคิดแบบนี้เลย

อืมเช่นกัน ตรงใจซะขนาด คิดอย่างงี้อยากจะพูดแบบนี้เลย โอ๊ตเป็นแบบนั้นจริงๆ พี่กุนต์ต้องถอยออกมาเมื่อรู้ว่าโอ๊ตมันรักใคร เมื่อนั้นละโอ๊ตมันถึงจะรู้ใจตัวเอง หึหึ!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 11-11-2016 23:54:22

 ขอผ้าขนหนูซับเลือดด่วน  ทิชชู่ไม่พอแล้วคร้าบบบบ :pighaun: :pighaun:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 12-11-2016 00:17:44

ยายให้มาตามพี่กุนต์ ตาคนนี้มา 18+ เฉ้ย คนเราเนาะ 5555 เด็กวัยรุ่น ใจร้อนแรง คิดถึงก็คิดถึงมาก
หวงก็หวงมาก มีความอยากหอมไปทั้งหัว โอ๊ต แกรักพี่เขาอ่ะ มองไม่ละสายตาเลย โคตรหลง
พี่กุนต์นี่พ่อพระจริงนะ ขนาดโอ๊ตงอนอะไรไม่รู้ ยังง้อ แบบนี้ไม่รักไงไหว อย่าว่าแต่โอ๊ตหลงเลย
คนอ่านก็หลงพี่กุนต์มาก มีเสน่ห์มากอ่ะ เอาละค่ะ ที่แช่งโอ๊ตไว้เริ่มเป็นจริง นางจะอิจฉาศรัณย์
คนในหัวใจของพี่กุนต์ ชริๆๆ รอไปเถอะ เจ้าเด็กแทงกั๊ก

ขอบคุณค่ะ สนุกมาก หายใขเข้าออกเป็นคิดถึงพี่กุนต์ค่ะ อาการหนัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 12-11-2016 10:39:43

ยอมรับเถอะว่ารักพี่กุนไปแล้วโอ๊ตเอ้ย  :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-11-2016 12:10:22

มีความหวงนะโอ๊ต!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 12-11-2016 18:57:26

หมั่นไส้บักโอ๊ต ปากบอกรักพี่กุนต์ไม่ได้ แล้วเอ็งหึง,หวงพี่ทำไม

เจอกันศุกร์หน้า ขอบคุณนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 12-11-2016 18:58:08

รำคาญโอ๊ตอีกแล้ว เวลาคิดเรื่องพี่กุนต์ทีไรจะมีความคิดว่าตัวเองชอบปาลินขึ้นมาทุกที อ่านแล้วหงุดหงิดสุด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 12-11-2016 20:44:35

ชอบความตรงไปตรงมา การเปิดใจคุยกันแทบจะทุกเรื่องของคู่นี้
บางเรื่องที่ผ่านมาถ้าไม่คุยกัน คือดราม่าแน่เลย แต่เขาก็คุยกันตรงๆ
 ต่อไปก็อยากให้เป็นแบบนี้นะ อะไรค้างคาใจ เคลียร์เลย พูดเลย
นี่แค่หวงนะ ถ้าหึงจะขนาดไหน อร้ายยยย
บวกหนึ่งบวกเป็ดค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ที่เดิมในหัวใจสาววาย ที่ 12-11-2016 23:01:59

นี่คือข้อดีที่พี่กุนต์กินมังสวีรัสสินะ แอร๊ยยยยยยยยย :pighaun: :pighaun:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 13-11-2016 01:27:06

เพิ่งเข้ามาอ่านทีเดียวรวดถึงตอนล่าสุดเลยค่ะ สนุกมากเลย
ตอนแรกๆก็ชื่นชมโอ๊ตอยู่นะคะ ไปๆมาๆ ยิ่งอ่านยิ่งหมันไส้นาง
โอ๊ยยยย ลำไย เป็นเอามากขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวว่ารักเขาจนไม่รู้จะรักยังไงละ
อยากเป็นคนพิเศษ อยากได้รับความสำคัญจากพี่กุนต์จนอิจฉาแม้กระทั่งศรัณย์
อ่านไปก็หมันไส้นางไป จนอยากให้พ่อหนุ่มชาวไร่ออกมาเร่งปฏิกริยาบ่อยๆ
ส่วนพี่กุนต์นี่ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ รักเขามาก เขาดีเหลือเกืน ทำไมดีขนาดนนี้ TT
เพราะพี่กุนต์ดีขนาดนี้ด้วยเราถึงหมันไส้นังโอ๊ต หึ่ม อยากได้เขา เขาควรเป็นของเรา
ส่วนนังโอ๊ต ขอให้พร่ำเพ้อถึงต้นสนของแกต่อไป เดี๋ยวจะรู้สึก หึหึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 13-11-2016 09:06:22

คู่นี้ดีตรงที่พูดกันตรงๆ ตรงมากกก 5555
พี่กุนต์ดีมากกกก อยากได้เอง ฮาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 13-11-2016 10:54:04

พี่กุนต์ อร่อยน่าดู :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 13-11-2016 22:13:18

มาเร่งคนเขียนนะครับ  อยากอ่าน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 13-11-2016 22:20:11

สนุกอะชอบๆอยากอ่านต่อ :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puna ที่ 14-11-2016 06:09:23

งื้ออออออ พี่กุนต์ 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.32] pg.74 -- 10/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 14-11-2016 12:25:59

ชอบอ่ะ  มีปัญหารีบเคลียร์ แบบนี้แฮปปี้ทุกฝ่าย  พี่กุนต์น่ารักตลอด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 14-11-2016 13:52:43

Chapter 33

หกโมงเย็นของวันจันทร์ กนธีเคลียร์เอกสารและจัดการบัญชีเสร็จเรียบร้อย เขาบอกพวกพนักงานเอาไว้ว่าวันพรุ่งนี้จนถึงวันพฤหัสจะไม่เข้ามาที่นี่ แต่ไม่ได้บอกเหตุผลว่าจะหนีไปเที่ยวปราณบุรี ที่เลือกช่วงกลางสัปดาห์เพราะคนจะได้น้อย แล้วก็จะได้กลับมาทันวันที่อินทัชต้องไปสอนพิเศษด้วย
   
มีเสียงเคาะประตูห้อง เขาบอกอนุญาต พอเงยมองก็เห็นปาลินค่อยๆโผล่หน้าเข้ามา กนธียิ้มให้ น้องเอารายการสินค้าที่ต้องสั่งซื้อมาส่ง
   
“ผมเช็กออนไลน์หาตลาดขายอาหารทะเล เจ้านี้เขารับส่งถึงที่ด้วยครับ เทียบราคาแล้วถูกกว่า ของก็น่าจะดีและสดกว่าไปซื้อกับตลาดกลาง เพียงแต่ว่าเขาต้องการลูกค้าประจำ มีบิลสั่งซื้อราคาเท่านี้ต่อเดือน ไม่ใช่ขาจรน่ะครับ”
   
กนธีครางในลำคอ เขาไม่ทันได้สนใจเรื่องนี้มาก่อน ปาลินยังอุตส่าห์เทียบราคาวัตถุดิบและคุณภาพพวกของสดจากตลาดแต่ละที่ให้ด้วย ปกติเขาจะส่งคนไปซื้อจากตลาดใหญ่ที่รวมของทุกอย่าง ไม่ได้ดูว่ายังมีทางซื้อโดยตรงจากแหล่งผลิต พอไม่ผ่านคนกลางสินค้าก็ถูกกว่า ซ้ำยังคัดคุณภาพได้เอง
   
“เยี่ยมมากเลย” เขาชม “สนช่วยพี่ได้มากจริงๆ”
   
ปาลินยกมือเกาท้ายทอยอย่างเก้อเขิน
   
“ดีล่ะ..” กนธีดูรายการที่เขียนมาให้ “เดี๋ยวพี่กลับมาแล้วจะโทรไปคุย”
   
“แล้วก็..อันนี้รายการวัสดุก่อสร้างที่พวกช่างเขียนมาครับ” เด็กหนุ่มยื่นแฟ้มให้กับมือ “ผมเช็กราคาแล้ว ถ้าซื้อจากร้านเดียวกันมันไม่เสียเวลาก็จริง แต่บางอย่าง เช่นพวกกระเบื้องหรือพื้นไม้มันก็แพงเพราะทางร้านเองต้องสั่งมาอีกต่อ ยังไงให้ผมไปซื้อที่ร้านใหญ่โดยตรงก็ได้ครับ ขอแค่มีช่างไปช่วยดูสินค้า”
   
“น่ารักจริงๆ” เขาอดดีใจไม่ได้ที่รับปาลินเข้าทำงาน 

ช่วงนี้เขาไม่มีเวลามาตรวจสอบด้วยตัวเองสักเท่าไร ปกติแล้วกนธีมีทีมประจำอยู่สองทีมเวลาจะทำบ้านหรือรีโนเวทสถานที่ แต่ตอนนี้เขาให้ทีมหนึ่งไปปรับปรุงรีสอร์ทที่เกาะช้างและอีกทีมก็ไปซ่อมแซมวิลล่าหลังสุดท้ายในพัทยาใต้ที่เก่าโทรมไปมากให้กับลูกค้าฝรั่งที่ทำสัญญาซื้อขายกันไปเมื่อไม่นาน เขาเลยต้องจ้างช่างอีกเจ้ามาทำร้านอาหารแทน ถึงดีลงานได้ไม่ค่อยจะตรงใจนักแต่ก็อยากรีบทำ ดีที่ได้น้องสนมาช่วยเป็นหูเป็นตาให้แทน

“ผมอยากทำงานให้เต็มที่ครับ” ปาลินยิ้มรับคำชมแล้วถึงนึกขึ้นได้ “พี่แคชเชียร์ขอเบิกบิลเงินสดที่มีชื่อกับที่อยู่ร้านครับ ข้างล่างหมดแล้ว”

“อ้อ..น่าจะอยู่ในลังเอกสารบนตู้นะ เอื้อมถึงหรือเปล่า” กนธีเก็บของลงลิ้นชัก นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ต้องจัดการ แต่ก่อนร้านนี้ใช้ระบบเขียนมือ เขาคิดว่าจะเอาโปรแกรมที่ทำในคอมพิวเตอร์มาใช้แทน “ถ้าไม่ถึงบอกพี่นะ เดี๋ยวหยิบให้”

ร่างเล็กเงยหน้ามองตู้เหล็กที่ใช้เก็บแฟ้มสารพัดอย่าง เขาเดินไปยกเอาเก้าอี้สี่เหลี่ยมตัวสูงแบบไม่มีพนักมาตั้งแล้วขออนุญาตปีนไปหยิบ

ปาลินเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเตี้ยสุดๆตอนที่ต้องเขย่งเท้าเพื่อคว้าลังกระดาษลงมา ตอนแรกเขาก็ลากมันไม่ยาก หากพอยกลง น้ำหนักกว่าห้ากิโลที่ประคองไว้เหนือหัวกลับทำตัวเอียงกะเท่ เด็กหนุ่มเลยเผลอถอยหลังจนเหยียบพลาด

“ระวัง!” กนธีก้าวพรวดเดียวไปถึงตัวอีกฝ่าย เขารับร่างที่เสียหลักร่วงลงมาจากเก้าอี้ได้ทันควัน เฉียดไปเสี้ยววินาทีเท่านั้น

ปาลินหลับตาปี๋ หัวใจหล่นวูบตอนที่หงายท้องลงมาแบบดูไม่จืด

ลังเอกสารหล่นโครมลงพื้น กระจัดกระจายเต็มห้อง ส่วนตัวของเด็กเองก็นอนกลิ้งอยู่บนร่างที่เข้ามารองรับ เขาไม่เจ็บเลยสักนิดเพราะคุณกนธีช่วยทัน อ้อมแขนคู่นั้นทั้งโอบอุ้มและประคองเหมือนหลักป้องกันภัยชั้นดี

“เป็นอะไรหรือเปล่าน้องสน!” เขาผงกหัวดูคนที่นอนอยู่ด้านบน ยกเนื้อตัวอีกฝ่ายเพื่อสำรวจว่ามีแผลหรือไม่ “เจ็บตรงไหนบ้างครับ”

“ม..ไม่เจ็บครับ” ปาลินยันข้อศอกขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาทับเจ้านายไว้เต็มที่ พี่กุนต์ยังอุตส่าห์ห่วงเขาก่อนตัวเองอีก “อ๊ะ! หนักไหมครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ~”

กนธีหัวเราะออกมา เขาพรูลมหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ชายหนุ่มเห็นเด็กยังดูงงๆเลยสอดแขนเข้าช้อนตัวเบาหวิวขึ้นไปนอนพักที่โซฟา

“ข..ขอบคุณครับ” ปาลินถึงกับกลั้นหายใจเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมของคุณกนธี ได้เห็นระยะใกล้แบบนี้ เจ้านายเขาเป็นผู้ชายดูดีแบบหาตัวจับยากจริงๆ 

กนธียิ้ม ตอนนั้นเองที่เห็นรอยแผลเล็กๆตรงหางคิ้วของน้อง น่าจะเป็นตอนที่ลังร่วงลงมาแล้วเฉียดหน้าปาลินไป ถึงอย่างนั้นก็ยังถูกขอบเกี่ยวเข้าให้

“เจ็บไหม” เขาขมวดคิ้ว เกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าผากอย่างเบามือ “เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ นอนอยู่เฉยๆไปก่อนนะ”

ยังไม่ทันได้ทำอะไรประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา อินทัชหันมามองคนสองคนที่อยู่ตรงโซฟามุมห้อง มีพวกกระดาษเอกสารหล่นอยู่เต็มพื้น

“เกิดอะไรขึ้นครับ” เขาดูรอบตัว “สงครามโลกครั้งที่สามหรือไง”

กนธีหันมองปาลินที่แก้มแดงก่ำแล้วได้แต่หัวเราะในลำคอ โยกหัวน้องด้วยความเอ็นดูแล้วจึงลุกขึ้นยืน “โอ๊ตมาพอดี ช่วยพี่ทำแผลให้สนหน่อย”

อินทัชเลิกคิ้ว “เด็กกะโปโลแถวนี้ทำอะไรซุ่มซ่ามหรือพี่”

ปาลินชูกำปั้นเป็นการขู่อาฆาตเพื่อน ถ้าพี่กุนต์ไม่อยู่เขาจะเตะมันให้

คนอายุมากกว่าอมยิ้ม หยิบกล่องยาออกมา “สนปีนขึ้นไปหยิบของให้พี่น่ะ พี่ผิดเองแหละที่ไม่ทันได้ดูส่วนสูงน้อง ขอโทษทีนะ”

ปาลินทำหน้าแหย “ผมก็ผิดเองครับที่..เตี้ย”

อินทัชส่ายหัว รับกล่องยามาจากพี่กุนต์ “เดี๋ยวผมจัดการเองครับ” เขารื้อน้ำยาล้างแผลกับคอตตอนบัทออกมา “ช่างข้างล่างถามหาพี่กุนต์น่ะครับ”

“อ้อ..” กนธีที่ยืนกอดอกมองเด็กๆด้วยรอยยิ้มพยักหน้า “เดี๋ยวพี่มานะ โอ๊ตก็ดูแลเพื่อนดีๆ ส่วนเรา..ทำแผลเสร็จกลับบ้านเลยแล้วกัน พี่จะขับไปส่ง”

ปาลินกระพุ่มมือไหว้เจ้านายใจดีที่สุดในโลกของเขา

คล้อยหลังพี่กุนต์ อินทัชก็เขกหัวเพื่อนอย่างระอา บ่นว่าทำอะไรไม่ดูสภาพของตัวเองเสียบ้าง เดือดร้อนเขาต้องมานั่งพยาบาลให้

“อะไรกัน ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำดิ เราทำเองก็ได้” ปาลินถีบขาอีกฝ่ายตุบๆ “แล้วเราก็อยากให้พี่กุนต์ทำให้เหอะ ไม่ใช่โอ๊ตสักหน่อย โอ๊ย~” ร้องโอดเมื่อถูกเพื่อนจิ้มยาใส่แผลเข้าให้เต็มแรง “มีปฏิกิริยางี้ หึงอ่ะเด้”

อินทัชชะงักมือทันที “อะไร..”

“หึงพี่กุนต์ ไม่อยากให้เขามาใกล้เราสินะ” ปาลินทำตาเจ้าเล่ห์ “เสียใจนะเพื่อนโอ๊ต ของแบบนี้ใครดีใครได้ โอ๊ตไม่จีบ เราจีบเอง!”

ร่างสูงเลยผลักหัวคงตรงหน้าลงไปนอนกลิ้งอีกรอบ ปาลินหัวเราะก๊าก ไม่ยอมล้มไปคนเดียว เขาดึงคอเสื้อฝ่ายตรงข้ามตามลงมาด้วย

อินทัชใจกระตุก ทั้งร่างทาบทับปาลิน แต่ดูเหมือนเพื่อนจะไม่ได้เอะใจ เอาแต่หัวเราะเยาะเขา เด็กหนุ่มเลยรีบดึงตัวเองขึ้น ลุกพรวดมายืนข้างโซฟา

“ทำอะไรพิเรนทร์” เขาส่ายหัว รู้สึกเหมือนถูกของร้อนเลยต้องถอยห่าง

“เออ..จะไปไหนก็ไปเลย” ปาลินไล่ “ทำแผลแค่นี้ขี้บ่นจัง”

อินทัชถอนหายใจ เขาไม่ได้โต้เถียงเล่นหัวกับอีกฝ่ายต่อ ได้แต่เดินออกจากห้อง ทบทวนตัวเองถึงคำถามที่ปาลินพูด ทบทวนถึงความรู้สึกที่ไม่กล้าแตะต้องเพื่อนสนิทมากไปกว่านี้ ถ้าหากว่าเขาหึงขึ้นมา มันเกิดจากการที่เขาหึงใคร และเขาไม่อยากโดนตัวปาลิน..เพราะอะไร

..เพราะกลัวใจตัวเอง..

..หรือเพราะแคร์ความรู้สึกของใครบางคนกันแน่..
   
“อ้าว..ทำไมมายืนตรงนี้คนเดียว” กนธีลงไปคุยธุระไม่นาน พอขึ้นมาก็เจอเจ้าโอ๊ตยืนอยู่ “ทำแผลให้น้องสนเสร็จหรือยัง”
   
“เห็นว่าจะทำเองน่ะครับ” เขาตอบเลี่ยงๆ
   
“แล้วกัน” คนเป็นเจ้านายเคาะประตูเพื่อบอกตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้าไป ปาลินที่กำลังนั่งเล็งเงาสะท้อนอยู่ตรงริมหน้าต่างหันมาฉีกยิ้มแหยเพราะในห้องไม่มีกระจก “มานี่ครับ เดี๋ยวพี่ทำให้เอง โอ๊ตแกล้งเพื่อนหรือ”
   
อินทัชหัวเราะเฝื่อน เสมองไปทางอื่นระหว่างที่พี่กุนต์ทำความสะอาดแผล แต้มยาและเอาพลาสเตอร์ลายการ์ตูนแปะ ระหว่างนั้นเจ้านั่นก็แอบยักคิ้วให้เขาเรื่อย พยายามล้อเลียนและฝังหัวให้ว่าเขากำลังหึงพี่กุนต์
   
“เรียบร้อย” กนธียิ้ม “ไป..กลับบ้านกัน”
   
“เอ่อ..ที่จริงผมไม่ได้เป็นอะไรมาก อยู่ต่อได้นะครับ บ้านก็ใกล้แค่นี้”
   
“ไม่ดีหรอก กว่าร้านจะปิดอีก ถึงจะอยู่ไม่ไกลแต่วันนี้อย่าเพิ่งเลย ให้พี่ไปส่งเถอะ” กนธีบอก “เอ้า..ลุก ไม่อย่างนั้นจะอุ้มไปขึ้นรถแทน”
   
“ลุกแล้วครับลุกแล้ว” เด็กหนุ่มรีบยันตัวขึ้น
   
ปาลินก้มลงมองฝ่ามือที่ยื่นมาหาอย่างงุนงง พอพี่กุนต์คว้ามาควง เขาก็หน้าร้อนผ่าว ยิ่งชื่นชมและปลื้มในนิสัยของผู้ใหญ่ตรงหน้าแบบบอกไม่ถูก
   
กนธีบอกพวกพนักงานอีกครั้งว่าจะไม่เข้ามาที่ร้านสามวัน มาอีกทีบ่ายวันศุกร์เลย ระหว่างนี้ถ้ามีอะไรให้โทรเข้ามือถือได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
   
“ช่วงที่พี่อู้ ยังไงฝากสนดูให้หน่อยนะ” เขาบอกเด็ก “แลกไลน์กัน”
   
ปาลินเอามือถือออกมาท่าทางเก้กัง กนธีเลยหยิบโทรศัพท์อีกฝ่ายมากดเบอร์ของเขาแล้วยิงเข้าเครื่องตนก่อนจะเมมชื่อ ‘ลูกสน’ อย่างรวดเร็ว
   
“นั่นเบอร์พี่” เขาบอก “เมมว่าเจ้านายสุดหล่อก็ได้ ไม่ว่า”
   
อินทัชที่เดินตามหลังได้แต่ส่ายหัว ไม่ปฏิเสธว่าพี่กุนต์หล่อจริง แต่คนหล่อแบบนี้..พอถึงเวลาอยู่บนเตียง ก็ทำท่าน่ารักได้อย่างคาดไม่ถึงเหมือนกัน
   
“โอ๊ต” กนธีเรียกคนที่เดินเหม่อจนเด็กสะดุ้ง “ไปนั่งข้างหลังนะ”
   
เขาพยักหน้ารับ ทำตามด้วยความเชื่อฟัง เหตุผลที่พี่กุนต์ให้ปาลินไปนั่งข้างๆ ก็เพราะว่าเจ้าตัวลืมทางไปบ้านเพื่อนเขา
   
“อยู่แถวท่าเรือสี่พระยานี่นา พี่ลืมถามอยู่เรื่อยว่ามาที่ร้านยังไง”
   
“ขึ้นเรือมาครับ ง่ายแล้วก็รถไม่ติดด้วย” ปาลินคลายความเกร็งไปเยอะ
   
“อืม..ไม่ไกลมหา’ลัยเท่าไร” กนธีหันกลับมามองถนน
   
คนที่นั่งอยู่ข้างกันลอบมองเสี้ยวหน้าได้รูป พี่กุนต์เป็นคนที่ใจดีแล้วยังใจเย็นสุดๆ ขนาดโดนรถปาดหรือมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวกระจกข้าง เจ้าตัวยังเฉยเสีย ไม่มีสบถด่าออกมาเลย เขาคิดว่าบุคลิกแบบนี้มีเสน่ห์จริงๆ
   
ปาลินมองเพลิน ดูนิ้วเรียวยาวที่กำพวงมาลัยกับแนวสันมือที่แสดงถึงความแข็งแรงอย่างผู้ชายแต่ไม่มีเส้นเลือดปูดโปนออกมาแล้วต้องนึกเทียบกับตัวเอง นิ้วเขาน่ะสั้นกว่า แถมมือยังป้อมๆอีก ขาดความเท่สิ้นดี
   
“มือพี่มีอะไรติดอยู่หรือเปล่า” กนธีถาม
   
เด็กหนุ่มเกือบสะดุ้ง ได้แต่หัวเราะแหะ เลี้ยวข้างหน้าก็จะเป็นบ้านเขาพอดี “ใกล้แล้วครับพี่ เดี๋ยวแวะจอดด้านหน้าก็ได้ครับ”
   
กนธีทำตามคำบอก พาดมือกับพนักด้านข้างแล้วหันไปมองด้านหลัง ที่จริงในรถมีจอบอกระยะและเส้นกรอบให้แต่เขาเป็นพวกคนแก่เลยไม่ชินเท่าไร
   
“อ๊ะ..ผมลงเลยก็ได้ครับ ลำบากพี่กุนต์”
   
“ไม่เป็นไร จะไปส่งให้ถึงหน้าประตูบ้าน” เขาบอก ถอยรถอีกครั้งก็เข้าที่ได้ “สนอยู่คนเดียวหรือ?” เงยหน้ามองตึกแถวสามชั้นที่ดูเก่าโทรม มีร่องรอยของตัวอักษรบนป้ายที่แสดงให้เห็นว่าเคยเป็นร้านอะไรสักอย่างมาก่อน
   
ปาลินลงจากรถ รีบไปเปิดประตูเหล็กแล้วเข้ามาเชิญ “ผมอยู่กับพี่ชายครับ แต่รายนั้นกลับบ้านดึกหน่อย บางครั้งก็ทำโอทีข้ามคืน”
   
“เจ้านายใช้งานหนักน่าดูเลย” กนธียิ้มบาง เดินตามเด็กที่ชวนเข้าบ้าน “อยู่กับพี่สองคนเองหรือ แล้วคุณพ่อคุณแม่ล่ะ”
   
อินทัชที่เงียบอยู่นานก้าวเข้ามาแตะข้อศอกพี่กุนต์ อีกคนเลยรู้ทันที
   
“ขอโทษนะที่ถามมากไป” กนธีลูบหัวคนตัวเล็กกว่าที่ยืนยิ้มให้ น้องสนเอาน้ำมาเสิร์ฟ เขาไม่ค่อยจะกระหายนักแต่ก็ดื่มให้ไม่เสียน้ำใจ “ว่าแต่..ตรงนี้แต่ก่อนเคยเป็นร้านอะไรหรือเปล่า” เขาดูโดยรอบ “ร้านอาหาร?”
   
ปาลินพยักหน้ารับ โยนน้ำขวดให้เพื่อน “พ่อกับแม่เคยทำร้านอาหารครับ เป็นพวกสเต็ก ซี่โครงอบ สลัดกับเบอร์เกอร์อะไรแบบนี้”
   
“เอ..เดี๋ยวนะ เริ่มคุ้นแล้ว ชื่อนี้ อยู่แถวนี้” กนธีพึมพำ พอลองคิดย้อนก็นึกขึ้นได้ ถ้าจำไม่ผิดเป็นร้านมีชื่อในสมัยที่เขายังอายุไม่เท่าไร ช่วงนั้นถือว่าติดหนึ่งในร้านที่จะต้องไปกินให้ได้ ถ้าถามคนแก่หน่อยเป็นต้องรู้จักกันแน่นอน
   
“มาเริ่มวางมือตอนพี่ผมเข้าเรียนน่ะครับ เปิดแค่อาทิตย์ละสองวัน แล้วก็..ปิดไปเลยหลังจากที่พ่อกับแม่...” ปาลินยิ้มเฝื่อน
   
“ไม่เป็นไรใช่ไหม” กนธีเข้าใจอีกฝ่าย
   
“ไม่เป็นไรครับ ชินแล้ว” เจ้าตัวหัวเราะกลบเกลื่อน “อ่า..วันนี้พี่กุนต์มา เสียดายที่พี่ยังไม่กลับ ไม่อย่างนั้นจะชวนกินข้าวด้วยกันครับ พี่ศรเคยช่วยพ่อกับแม่ทำอาหาร เขาจำสูตรได้ ไว้วันหลังถ้าไม่รังเกียจ..เรียนเชิญนะครับ”
   
“จริงหรือเปล่า ถ้าได้กินอีกครั้งจะดีใจมาก” เขาเป็นพวกโหยหาอดีตอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับร้านอร่อยๆในตำนาน “กลับมาแล้วจะมากวนนะ”
   
อยู่คุยสักพักจนทุ่มครึ่ง กนธีก็ขอตัวกลับ เขาบอกให้ปาลินล็อกกุญแจให้ดี เด็กๆอยู่คนเดียวแบบนี้ ไม่ว่าจะใครก็ต้องห่วงทั้งนั้น
   
“พรุ่งนี้ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ” ปาลินยกมือไหว้ “ขอบคุณที่มาส่งครับ โอ๊ต..” เขาเรียกเพื่อน “ดูแลพี่กุนต์ดีๆนะ”
   
อินทัชส่ายหัวระอา อุตส่าห์ยืนเฉยไม่พูดอะไรให้เจ้านี่แซวได้แล้วเชียว
   
กนธีเดินมาขึ้นรถส่วนอินทัชก็อ้อมมานั่งข้างคนขับ ระหว่างทางกลับไปที่คอนโดเพื่อเก็บเสื้อผ้าไปค้างบ้านใหญ่ รอออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า กนธีก็ชวนคุย
   
“น้องสนน่าสงสารนะ” เขาพูดเสียงเบา “เป็นเด็กดีมากเลย”
   
อินทัชเลิกคิ้ว “มีความหมายที่สองหรือเปล่าครับ”

“หือ?” คนฟังงุนงง “น่าสงสารนี่มีความหมายอื่นด้วยหรือไง”

เด็กหนุ่มรู้ตัวว่าเผลอคิดอะไรไปไกลก็รีบดึงตัวเองกลับมา “เปล่าครับ” ใครจะยั้งทัน ในเมื่อเด็กแต่ละคนของพี่กุนต์ก็เริ่มจากความชอบพอ ไม่ก็ความน่าสงสารจนต้องไปเอ็นดูให้การเกื้อหนุนกันทั้งนั้น

“ไม่ใช่คิดว่าพี่สนใจน้องสนในแง่นั้นนะ” กนธีเขกหัวคนข้างกาย ข้อหาที่มันนึกอกุศล “เอ็นดูเขาเหมือนน้องชาย ไอ้เด็กเปรตนี่”

อินทัชหัวเราะ “ว่างั้นแหละครับ พี่ไม่เหมาะกับการกอดคนอื่นหรอก”

“ประมาณนั้น” กนธียิ้ม “ส่วนใหญ่ก็ถนัดเป็นฝ่ายตามมากกว่า ไม่ใช่อะไร ถ้าให้นำแล้วต้องมาหยุดพักหรือหมดแรงก่อนมันก็น่าอายใช่ไหม”

“น่าอายมากครับ” เขาย้ำ

“คนที่ซิงจนครั้งแรกยังทำเรือล่มเนี่ย มีหน้ามาว่าคนอื่นด้วยหรือ” กนธีนึกเขม่น “แต่จะบอกให้นะ เด็กคนที่สามของพี่น่ะ พี่ทำให้ดิ้นพราดๆมาแล้ว!”

“โกหกน่า” เชื่อก็ออกลูกเป็นแมวแล้วเนี่ย

“ก็โกหกน่ะสิ” เขาหัวเราะ “ทำตามปกติน่ะแหละ ไม่ได้พิสดารอะไร แต่ถามว่าล่มกลางคันไหม ไม่นะครับน้องโอ๊ต..” ประโยคหลังเขาหันมายักคิ้วให้

อินทัชหรี่ตามอง เน้นจังนะไอ้เรื่องนี้ เดี๋ยวก่อนเถอะ..เห็นดีกันแน่

ถึงคอนโด กนธีนั่งรอเด็กเก็บกระเป๋า ส่วนเขาเดินไปดูลูกๆทั้งหลายตรงระเบียง วันก่อนเขาลองเพาะเมลอนเพราะเห็นในเว็บมีคนปลูกลงกระถางแล้วออกลูกได้ตามปกติเลยอยากจะทำบ้าง การได้ดูต้นไม้ที่ลงมือปลูกเองค่อยๆแทงยอด ออกใบ ออกดอกและติดผล เป็นเรื่องที่เขารักที่สุด

“โอ้..ออกมาแล้ว” เขานั่งลงกับพื้น “ค่อยๆโต ไม่ต้องรีบนะ”

“คุยกับต้นไม้?” อินทัชโผล่หน้าออกมา “ทำอะไรเสร็จหรือยังครับ”

กนธีหัวเราะ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบบัวรดน้ำอันเล็ก กว่าจะพรวนดินให้น้ำให้ปุ๋ยก็ปาเข้าไปเกือบชั่วโมง ช่วยไม่ได้นี่ เขาต้องหยิบเพลี้ยออกมาด้วย

“เจอหอยทาก” เขาชูให้อีกคนดู “คงจะติดมากับดิน”

“แต่ผมเจอเต่า” อินทัชถอนหายใจ “คุณลุงเต่าตรงหน้าเนี่ย ช้าสุดๆ”

กนธีกลั้นขำ “ปลูกต้นไม้นี่ต้องใจเย็นนะ ใจร้อนไม่ได้”
   
“ครับยอมแล้วครับ” เด็กหนุ่มยกมือสองข้าง “อ้อ..จะบอกว่ามือถือพี่ที่วางทิ้งไว้ มีโจทก์เก่าโทรมา จะรับหรือเปล่าครับ” เขาเริ่มจะชินเสียแล้ว ไววิทย์มันก็ตื๊อมาเรื่อย ทั้งไลน์ทั้งโทรเป็นบางครั้ง แต่ไม่เห็นพี่กุนต์จะสนใจคุยสักที
   
“โจทก์? วิทย์น่ะหรือ” กนธีไม่ได้ใส่ใจเท่ากับการเด็ดวัชพืชตรงกระถาง “ไม่คุยหรอก บอกไปแล้วว่าจะไม่ช่วยแล้วก็ไม่ยุ่งอีก ปล่อยให้ดังแบบนั้นแหละ”
   
อินทัชพยักหน้า แต่เพราะเขาขี้รำคาญ ดังนั้นสายเข้าเลยถูกตัดทิ้งทันที
   
“ผมเตรียมชุดให้พี่แล้ว เสื้อยืดสามตัว กางเกงขาสั้นสอง ชั้นในสาม”
   
“กางเกงในเอาไปน้อยเกินนะ” กนธีนับนิ้ว “กลางคืนกับกลางวัน อย่างน้อยก็ต้องสี่หรือห้าตัว เผื่อลงน้ำด้วย เอาไปเหลือๆหน่อยเถอะ”
   
“ผมว่าพอนะ ใช้แล้วซักเลย ชั้นในของพี่ปกติผมก็ซักให้อยู่แล้ว” เด็กหนุ่มบอก “อีกอย่าง..คิดว่ากลางคืนจะได้ใส่หรือครับ” ใส่แล้วก็ถอดอยู่ดี
   
“ใส่สิเว้ย ไม่ใส่แล้วมันโล่ง เดี๋ยวเป็นไส้เลื่อน”
   
“อุตส่าห์ได้ไปเที่ยวที่ดีๆทั้งที”

เขาเห็นรีสอร์ทที่พี่กุนต์จองไว้แล้ว เป็นบ้านชั้นเดียว แยกสองห้องนอน ตกแต่งสไตล์เมดิเตอร์เรเนียน สีขาวโพลนตัดกับพื้นสนามหญ้าสีเขียวชอุ่มให้บรรยากาศสุขสงบ ด้านหน้ามีซุ้มให้นั่งดูวิวท้องทะเล ลุงคนนี้ก็โรแมนติกใช่ย่อย

“แล้วไง” กนธีวางหอยทากน้อยลงในกระถางดินเปล่า
   
“ตอนกลางคืนกับที่สวยๆแบบนี้ไม่มีใครเขานอนกันหรอกพี่..เสียเวลา” อินทัชพับผ้าลงกระเป๋า พูดออกมาหน้าตาย “เขาทำลูกกันจนเช้านั่นแหละ”
   
“ไอ้โอ๊ต~”   
   
ร่างสูงหัวเราะในลำคอ ช่องกระเป๋าเป้ด้านหน้า เขาเทถุงยางที่เพิ่งซื้อมาแบบยังไม่แกะลงไปทั้งกล่องใหญ่ ของแบบนี้ต่างหากที่ต้องเผื่อให้เหลือ
   
“พี่ยังต้องขับรถไปกลับนะเฮ้ย!”

“ไม่เป็นไรครับ ผมจะคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ”

“เหมือนจะไม่ใช่ประเด็น” กนธีส่ายหัว พอเด็กเผลอ เขาก็แอบควักซองถุงยางในช่องนั้นออกมาโยนทิ้งไปใต้เตียง เหลือสักซองสองซองก็พอ


.

.

.




[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 14-11-2016 13:53:45

.

.

.



“เรียบร้อยแล้วพี่” อินทัชเช็กของอีกครั้ง “ชุดเราสองคนครบแล้ว พวกของส่วนตัวก็พกไปแล้ว รองเท้าแตะใส่ถุงเรียบร้อย”

“โอเค งั้นก็ไปกัน” กนธีเดินไปทั่วพื้นที่ด้านนอก “เด็กน้อย..พ่อไปเที่ยวปราณบุรี วันศุกร์จะกลับมานะครับ” บอกเสร็จแล้วก็เลื่อนประตูระเบียงมาปิด

“คุยกับใครน่ะพี่” 

“คุยกับลูกๆ หน้าสลอนกันหมดไม่เห็นหรือ” เขาบุ้ยใบ้ให้ดูต้นไม้

อินทัชยิ้มระอา มุมนี้ของพี่กุนต์ ถ้าไม่สนิทกันจริงๆก็คงจะไม่ได้เห็น

..รู้สึกดีที่เขาเป็นหนึ่งในนั้น..

“ไปๆ ขากลับแวะซื้อกระเพาะปลาหน่อย อยากกินมาก” กนธีหยิบมือถือกับกระเป๋าเงินมาใส่กางเกง ให้อินทัชเดินออกแล้วรอปิดไฟ

ระหว่างลงลิฟท์ เขาก็นึกแต่ว่าจะกินอะไรดี พอถึงทางออกไปลานจอดถึงนึกขึ้นได้ “โอ๊ต..” คนอายุมากกว่าฉีกยิ้ม “อย่าหาว่าพี่แก่เลยนะ”

อินทัชกำลังเดินนำไปยังที่จอดประจำ ได้ยินแบบนั้นก็ชะงัก มองคนที่วุ่นวายหาของในเป้ “ลืมกุญแจรถใช่ไหมครับ”

“ฮ่ะๆๆ” กนธีหัวเราะกลบเกลื่อน “สงสัยกิงโกะกล่องนี้จะหมดอายุ”

“ไม่ต้องโทษอย่างอื่นเลยพี่” เด็กหนุ่มส่ายหัวพลางยื่นกระเป๋าให้ “ฝากด้วยครับ ไปรอที่รถนะเดี๋ยวผมตามไป จำที่จอดหรือว่าทะเบียนรถได้ไหม”

“ยังไม่ถึงขั้นสมองเสื่อมเว้ย” เขาบ่นพึมพำ มองตามหลังคนที่ก้าวเข้าไปในลิฟท์ “สงสัยต้องหาเด็กกินเพิ่ม แก้โรคความจำสั้น”

“ผมได้ยินนะ!” อินทัชโวย มองมาแบบคาดโทษก่อนที่ประตูจะปิด

กนธีหัวเราะ เดินหิ้วของไปที่รถ จะว่าไป..พักนี้ก็ไม่ค่อยจะมีสมาธิจริงๆ สงสัยพักผ่อนน้อย นอนไม่ค่อยพอ..หักโหมเรื่องบนเตียง
ตอนที่กำลังจะไปถึงบีเอ็มคันเดิม เงาของใครคนหนึ่งก็เดินออกมาดักหน้า ชายหนุ่มชะงัก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาถึงที่นี่

“สวัสดีครับ” ไววิทย์ยิ้มทัก “ไม่ได้เจอกันนานเลย” เขามาหาที่คอนโดเพราะพี่กุนต์ไม่รับสาย ว่าจะรอตรงล็อบบี้ แต่เห็นรถของพี่กุนต์เลี้ยวเข้ามาก่อนเลยไปหาที่ลานจอด หากพอเจ้าตัวเดินลงมากับเด็กใหม่ เขาก็ได้แค่มอง

ที่มารอตรงนี้ก็เพราะเห็นว่าพี่กุนต์ยังไม่ได้ล็อกคอรถ จอดเสร็จแล้วก็ลงมากันเลย ถ้าเป็นแบบนี้แปลว่าจะต้องออกไปอีก เขาถึงได้ลองดักเจอ เผื่อว่าจะมีโอกาสได้คุยกันแค่สองคน แล้วโชคก็ช่วยจริงๆ

“พี่สบายดีไหม ผมไลน์ไปก็ไม่ตอบ โทรก็ไม่รับ เป็นห่วงเลยมาหา”

“อืม..สบายดี” กนธีมองถุงกระดาษแบรนด์เซ็นทรัลในมือของเด็ก เขาระวังตัวอยู่เหมือนกัน ไม่แน่ใจว่าในนั้นเป็นอะไร ของแบบนี้ใครจะไปรู้

ไววิทย์เห็นพี่กุนต์ท่าทางลังเลก็ได้แต่ยิ้มหม่น เขาดึงของด้านในออกมา เป็นกล่องของขวัญ ผูกโบว์และมีการ์ดเขียนอย่างดี

“ผมไม่ได้คิดร้ายอะไรนะครับ..ถึงจะไม่ซื่อสัตย์ แต่ก็ไม่ได้เลวขนาดนั้น”

กนธีรู้สึกผิดขึ้นมาจริงๆ ไววิทย์แกะให้ดูเผื่อเขาจะไม่เชื่อใจอีก พอเปิดกล่องก็เห็นอัลบั้มภาพ ข้างในเป็นรูปถ่ายเก่าเก็บช่วงที่เขากับวิทย์ยังอยู่ด้วยกัน

..จริงอยู่ที่ไม่ได้มาร้าย แต่ถ้าเจ้าโอ๊ตเห็นอัลบั้มนี้ล่ะก็..

“อาทิตย์หน้าก็วันเกิดพี่แล้ว” เขาลองพูดอ้อนขอ “ช่วยรับไปได้ไหมครับ ถือซะว่าเห็นแก่เรื่องเก่าๆของเราเถอะ”

กนธีถอนหายใจ รับมาถือไว้ “ขอบใจนะวิทย์..” เขาพูดได้แค่นั้น

“แล้วก็เงินที่ยืมไป” ไววิทย์ยื่นซองมาให้ “ผมคืนครับพี่ ขอบคุณจริงๆ”

ชายหนุ่มยืนนิ่ง ใจอ่อนไปชั่วขณะ อย่างไรเด็กคนนี้ก็อยู่กับเขาเกือบปี

“ไม่เป็นไร เก็บไว้เถอะ” เขาดันกลับ ตบบ่าเบาๆ เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขาเลย “แต่พี่คงช่วยอีกไม่ได้แล้วนะ..อยากให้เข้าใจ”

ไววิทย์พยักหน้า ขยับเข้าหาแล้วก้มลงกราบบนไหล่

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับ”

กนธียกมือขึ้นกอดตอบ เขามองเด็กที่ยืนเต็มความสูง รู้สึกว่าเจ้านี่จะเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เขาเองก็อยากจากกันด้วยดี ไม่อยากให้มีเรื่องบาดหมาง

“หลังจากนี้ ผมคงไม่ได้มากวนแล้ว”

“อืม..” เขาเก็บคำพูดว่า ‘นานๆจะติดต่อมาบ้างก็ได้’ เอาไว้ ได้แต่บอกตัวเองว่าต่อให้ไม่ชอบการจากลา ก็อย่าสร้างเรื่องมากไปกว่านี้

“ดูแลตัวเองนะครับพี่ ถ้าวันไหนหมอนั่นมันทำตัวไม่ดี พี่ก็โทรมาหาผมได้นะ ผมยังใช้เบอร์เดิม ใช้มือถือเครื่องเดิมที่พี่ซื้อให้อยู่นะครับ”

กนธีหัวเราะเฝื่อน ดูท่าทางไววิทย์ก็ไม่ชอบหน้าอินทัชเหมือนกัน

“ผมกอดพี่อีกครั้งได้ไหม”

“ก็..ได้” เขาปล่อยให้เด็กเข้ามาซบไหล่ ความเคยชินจากการอยู่ร่วมกันมานานทำให้รู้สึกใจหายไปบ้าง “เป็นเด็กดีนะ”

ไววิทย์กอดคนตรงหน้าแน่น เขาหลับตา สูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากปลายผมและต้นคอ ตรงนี้เคยเป็นที่ของเขา..เคยได้นอนบนเตียงเดียวกัน เคยได้ทำอะไรหลายอย่างด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เพราะความประมาทเผลอใจไปคบซ้อน เขาก็คงจะยังได้อยู่กับกนธีและมีความสุขไปวันๆแบบเดิม

เด็กหนุ่มผละออก ยกมือขึ้นลูบแก้มพี่กุนต์ อดไม่ได้เมื่อเห็นคนคุ้นเคย ถึงเขาจะไม่ได้นึกรักอย่างคนรัก แต่ก็มีความผูกพันอยู่บ้าง

“พี่ครับ..”

“อืม..ว่าไงเรา” คนเป็นผู้ใหญ่เงยหน้ามอง ยิ้มให้อย่างเดิม

ไววิทย์ไม่ได้นึกอะไร รู้แต่ว่าเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น เขาก็รู้สึกอุ่นไปทั้งใจห้ามตัวเองไม่ได้ตอนที่ก้มลงแตะจูบบนริมฝีปากที่เคยครอบครอง

กนธีนิ่งงัน ได้แต่ยืนเฉยด้วยความมึนงงเมื่อเด็กผละออกมา

“พี่เป็นที่หนึ่งของผมนะ” ไววิทย์กระซิบ

เสี้ยววินาที ใครบางคนก็เข้ามากระชากคอเสื้อจากเบื้องหลัง ทั้งตัวถูกเหวี่ยงจนเกือบล้ม แผ่นหลังปะทะเข้ากับเสาต้นใหญ่

ร่างสูงของคนวัยเดียวกันขบฟันกรอด ไม่รอให้อีกคนตั้งตัวก็พุ่งเข้าหา

“โอ๊ต! หยุด!” กนธีรีบเข้ามาจับตัวคนของเขาก่อนที่หมอนี่จะเข้าไปทำอะไร เขาล็อกมันไว้แน่นระหว่างที่ตะโกนบอกเด็กคนเก่า “วิทย์รีบไป เร็ว!”

ไววิทย์เห็นท่าไม่ดีเลยรีบวิ่งออกไปจากลานจอด เมื่อเห็นว่าไปไกลพอ กนธีถึงจะยอมคลายมือที่จับเจ้าโอ๊ตไว้ มันสบถด่าอยู่หลายคำ

อินทัชโมโหจนหน้ามืด ถ้าไม่ถูกห้ามไว้ก่อน เขาคงจะต่อยมันจริงๆ

“ทำอะไรน่ะ” กนธีหันมาถาม “ใจร้อนแบบนี้ ตั้งสติหน่อย”
   
เด็กหนุ่มไม่ตอบ เขามองคนที่ยื่นมือขอกุญแจรถ นอกจากจะไม่ให้แล้ว เขายังดึงตัวพี่กุนต์เข้ามาใกล้ด้วย “พี่นั่นแหละทำอะไร”
   
“พี่ไม่ได้ทำ..” เขาเถียง แต่แล้วก็ต้องนิ่งไปเมื่อนึกถึงจูบเมื่อครู่ จะบอกว่าเขาเต็มใจ มันก็ไม่ใช่ จะบอกว่าไม่ทันรู้ตัว มันก็เหมือนโยนโทษส่งให้ไววิทย์ แบบนี้เลยได้แต่เก็บเงียบแทน พูดอะไรไปก็ฟังไม่โอเคอยู่ดี
   
“ทำไมปล่อยให้มันจูบ” อินทัชถาม น้ำเสียงไม่พอใจ “หรือเรื่องที่บอกว่าให้ผมซื่อสัตย์กับพี่ มันหมายถึงแค่ผมเท่านั้นที่ต้องรักษาข้อตกลงของเรา”
   
กนธียิ่งเดือดร้อนใจเมื่อถูกมองไปแบบนี้ “พี่หมายถึงเราทั้งคู่ แต่เรื่องที่เห็นมันไม่ใช่เพราะว่าพี่จะกลับไปยุ่งกับวิทย์นะ ก็แค่..” เขาเองก็ตอบไม่ได้ว่าวิทย์จะจูบทำไม เกิดนึกมีอารมณ์อะไรขึ้นมา เอาเป็นว่าถูกจูบไปแล้วเรียบร้อย จะให้ย้อนอดีตก็ทำไม่ได้

กนธีถอนหายใจ จับบ่ากว้างแผ่วเบา “ขอโทษนะที่ไม่ได้ระวังตัว..อย่าโกรธเลย ถูกโกรธแล้วพี่ไม่สบายใจ”

อินทัชยืนนิ่ง ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาไม่ทันนึกใคร่ครวญด้วยซ้ำ เหมือนกระทำลงไปโดยอัตโนมัติ ไม่ผ่านการหาเหตุและผลจากสมอง

..ทำไมต้องโกรธขนาดนี้..

เด็กหนุ่มอ่อนลงแต่ก็ยังไม่พูดคุยอะไร เขายัดกุญแจรถใส่มือก่อนเดินอ้อมไปฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ยืนรอพี่กุนต์เปิดประตู จากนั้นก็เข้าไปนั่งไม่พูดไม่จา

กนธีเห็นแบบนั้นเลยต้องถอนใจหนัก “นี่..”

“ไปเถอะครับ สามทุ่มกว่าแล้ว..เดี๋ยวถึงบ้านดึก” อินทัชพูดเสียงเรียบ

ชายหนุ่มนิ่งไปอึดใจ มองคนข้างกายหันออกนอกหน้าต่างแล้วทำอะไรไม่ได้ เขาสตาร์ทเครื่อง ขับออกจากคอนโดด้วยอารมณ์หม่นหมอง

ระหว่างทางกลับบ้าน ในรถมีแต่ความเงียบ คิดดูแล้ว มันเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก ไม่เห็นจะเข้าใจว่าทำไมต้องมีปฏิกิริยามากขนาดนั้น

..ในเมื่อไม่ได้รักเขา..จะทำเหมือน ‘หึงหวง’ กันไปทำไม..
   
กนธีพยายามมีสมาธิกับการขับรถ โชคดีที่ตอนนี้ไม่ค่อยติดเท่าไร
   
“ช่วยแวะปั๊มด้วยครับ” อินทัชบอก
   
“นั่นสินะ..ขอโทษที เรายังไม่ได้กินอะไรเลย” เขาเปิดไฟเลี้ยวและขับเข้าไปในปั๊มน้ำมัน พอจอดได้ที่ก็ควักกระเป๋าเงินขึ้นมา จะให้น้องไปซื้อของกิน
   
“ผมไม่ได้หิว” เด็กหนุ่มหันมอง

“เอ่อ..งั้นพี่จะไปซื้อกาแฟ”

“ไปล้างปาก” อินทัชบอก ดวงตาดุดันเมื่ออีกฝ่ายยังไม่เข้าใจ “มันจูบพี่ ไปล้างปากด้วย ไม่อย่างนั้นผมไม่ยอม”

กนธีเงียบไปเกือบนาที “แค่..แตะปากเฉยๆนะ”

“ไป..ล้าง..ปาก” เขาย้ำ

“ไปแล้วครับ” รีบลงจากรถ พออินทัชลงตามมา เขาก็ล็อกประตูแล้วเดินดุ่มไปตรงห้องน้ำที่เห็นอยู่ไม่ไกลก่อนที่จะถูกดุอีกรอบ

“ไม่ใช่ล้างข้างนอกอย่างเดียว บ้วนปากด้วยพี่” อินทัชอ่อนลง

“วิทย์ไม่ได้จูบลึกขนาดนั้น..”

ดวงตาสีเข้มจ้องมองไม่ละ เหมือนเป็นนัยว่า ก็ลองไววิทย์ใช้ลิ้นดูสิ

“เสร็จแล้วครับ..พี่โอ๊ตพอใจหรือยัง” กนธีบ้วนแล้วบ้วนอีก ไววิทย์มันไม่ได้มีโรคติดต่ออะไรสักหน่อย รักสะอาดอะไรขนาดนั้นนะเจ้าโอ๊ต

“ยังครับ หันมาทางนี้” อินทัชดึงตัวพี่กุนต์ไปหลังต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ

“ไม่ต้องขนาดซื้อลิสเตอรีนนะ..ขอร้อ..” เขานิ่งอึ้งเมื่อถูกบดจูบลงมา

ปลายลิ้นอุ่นแทรกหนัก กวัดกวาดไปทั่วโพรงปากและไรฟันขาว ฝ่ามือใหญ่ขยุ้มต้นคออีกคนแน่น แขนอีกข้างกอดรัดช่วงเอว รั้งตัวให้แนบชิดกัน

“โอย..” เขาร้องเพราะถูกกัดปากเต็มๆ

กนธีตาพร่าพราย อินทัชผละออกให้เขาหายใจครู่หนึ่งแล้วก้มจูบใหม่ จากคราวแรกที่รุนแรง มีทั้งขบและกัด ดูดคลึงเหมือนจะให้เนื้อขาด ตอนนี้ค่อยอ่อนโยนลง กลายเป็นการแตะแผ่วแล้วโลมเลียอย่างปลอบประโลม

“ผมล้างให้แล้วครับ” อินทัชกระซิบ “แบบนี้ถึงจะสะอาดจริง”

“เด็กโง่..” กนธีหยุดหอบ หัวใจเต้นรัวแรงแบบห้ามไม่อยู่

“ขอโทษที่ดุนะครับ..ทั้งที่อายุน้อยกว่าแท้ๆ”

เขาหัวเราะ ซบหน้าบนบ่าไอ้เด็กเปรตอยู่อึดใจแล้วถอยออก

“ถ้าดุเพราะหวง..จะยอมก็ได้”

อินทัชยิ้มบาง เดินตามไปที่รถแต่ยังไม่เปิดประตูขึ้นไป “ผมหิว..”

“น่าบีบคอจริงๆนะเรา” กนธีส่ายหัวระอา “กินอะไรดีล่ะ ข้าวกล่อง?”

“มาม่าคัพ”

คนฟังกลั้นขำ สุดท้ายก็พึ่งบะหมี่สำเร็จรูปอีก หมดกัน..กระเพาะปลาที่อยากกิน “เอาให้พี่ถ้วยหนึ่ง ใส่น้ำร้อนมาเลยนะ”

“เอาอย่างอื่นไหมครับ คืนนี้พี่น่าจะต้องสู้กับผมอีกนาน” อินทัชมองนิ่ง

กนธีปวดหลังแปลบ เขารู้แล้วว่าเจ้านี่ยังไม่หายหงุดหงิดเท่าไร แต่จะให้มีอะไรกันคืนก่อนเดินทาง เขาคงไม่พร้อม “เลื่อนไปอีกวันสองวันนะ”

อินทัชเงียบอยู่อึดใจก็พยักหน้า “ผมจะรอทำที่ปราณฯ”

..โอเค..รอทำที่ปราณบุรีก็ได้..ยังดีกว่าทำคืนนี้เลย..

“พี่เอานิสชินต้มยำ” เขายิ้มอย่างหมดแรง “แล้วก็..ดูเร็กซ์แบบเรียบ” จำนวนเท่าไรก็เท่านั้น ชดเชยที่ทิ้งของเจ้าโอ๊ตไว้ที่ห้องไปเกือบหมด

..เตรียมใจไว้ได้เลย..

.....................................................................................

ฮุ้ย งวดนี้ได้สองช่องแน่ะ  :impress2:
พักนี้ nc บ่อย พักๆบ้างเนอะ 55555+ / หมดมุกจะเล่นท่าแระะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 14-11-2016 14:06:20

หึงแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ 55555555555

พี่กุนต์เตรียมตัวเตรียมใจที่ปราณได้เลย ไอ้โอ๊ตมันจัดหนักแน่ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 14-11-2016 14:10:14

หมั่นไส้คนขี้หวงแถวนี้มากๆค่ะ  :angry2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 14-11-2016 14:17:16

พี่กุนต์ของน้องเสน่ห์แรงจริงๆค่ะ เค้าอยากจีบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 14-11-2016 14:20:52

มีแต่คนอยากได้พี่กุนต์ 

คนอ่านก็เช่นกัน 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: สายรุ้งสีเทา ที่ 14-11-2016 14:23:22

 :-[

ยังไม่ต้องไปถึง nc แค่จับพี่กุนต์ล้างปาก ก็ฟินตัวแตกแล้ว

โอ๊ตทำดีข่ะ
 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: shinachan ที่ 14-11-2016 14:24:56

โอ๊ต อย่าช้า.....ใครๆก็รักใครๆก็ชอบพี่กุนต์นะ

อิโอ๊ตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต หวงของ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 14-11-2016 14:29:14

ทำไมมาเพลานี้  จะอดใจไม่อ่านได้ไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 14-11-2016 14:31:33

 o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 14-11-2016 14:38:11

ดัน ชัก ลึก จัดหนัก จัดเต็ม  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 14-11-2016 14:39:20

พี่กุนต์เต่าน้อยน่ารัก น่ารักดุกดิกๆ ฮือออ ภาพมันแวบขึ้นมาในหัวเลยอ่าาาาา ตอนที่พี่กุนต์รดน้ำต้นไม้ตรงระเบียง ทำไมน่ารักแบบนี้  :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 14-11-2016 14:40:36

ทั้งหึง ทั้งหวง แน่ๆ งานนี้ ถึงได้โกรธไม่รู้ตัวแบบนี้ โอ๊ตจ๊ะเมื่อไหร่หนูจะรู้ตัวซะทีน้าาาาาาา
และสงสัยเราคงได้ถามคำถามนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะรู้ตัวแหล่ะนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 14-11-2016 14:51:13

วันไหนๆก็เป็นสุขถ้ามีพี่กุนอยู่ด้วย :katai2-1:
นี่ขนาดยังไม่รักนะ ถ้ารักนี่มีพัง
หมายถึงเตียง โต๊ะ โซฟา ระเบียง ห้องน้ำ ห้องครัว /นี่เราคิดอะไรอยู่ :hao7: :hao7:

คุณไผ่หมาหัวเน่าพักนี้หายไปไหน คิดถึงงงงงงหรือกำลังไปเป็นแรงงานทาสอยู่ :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 14-11-2016 15:05:35

กรี๊ดดดด นึกว่าวันศุกร์แล้วซะอีก5555555

พบคนไม่รู้ใจตัวเอง 1ea ค่ะ ถ้ายังช้ากว่านี้พี่กุนต์จะโดนคาบไปละนะ
ไหนจะคุณไผท ไหนจะสน ไหนจะไววิทย์ แล้วไหนจะเราอีก /เอ๊ะ เดี๋ยว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 14-11-2016 15:06:04

เล่นท่ายากก็ได้ นานๆที เอวไม่หักหรอกจร้าาา อร๊ายยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 14-11-2016 15:14:52

 :katai2-1: หึหึ อิโอ๊ตขี้หวง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 14-11-2016 15:20:13

โอยยยยยยยยยย
พี่กุนต์ ผัวอะไรเบอร์นี้ หวั่นไหวจนไม่รู้จะยังไง
ฮือออ อยากได้พี่เขาเป็นผัวต้องทำยังไง
เป็นสนนี่ก็หวั่นไหวนะ ทำไมดี
พี่โอ๊ตต้อฃรักษาไว้ให้ดีนะ อย่าให้หลุดมือ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: อ้วนน้อย ที่ 14-11-2016 15:21:12

จัดให้หนักเอาให้หลังเดาะไปเลย :pighaun:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 14-11-2016 15:25:05

หึงเข้าไป หึงเข้าไปอิโอ๊ต จะได้รู้ใจตัวเองซะที ชั้นชอบบบบบ 555555

วิทย์เสียสิ่งที่ดีที่สุดไปแล้ว อยากจะสงสารนะ แต่...เพราะวิทย์ทำตัวเอง ก็ต้องรับสภาพแล้วกัน
ยังไงอิโอ๊ตขี้หวง มันคงไม่ปล่อยพี่กุนต์แล้วละ ออกจะรัก จะหลง จะหวง ขนาดนี้ ถึงจะยังไม่รู้ตัวก็เหอะ !!
ลองอิโอ๊ตรู้ตัวดิ ไม่อยากจะคิด ชั้นคงเลือดหมดตัว  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 14-11-2016 15:41:27

พี่โอ๊ตตตตตตตตหวงอะไรเบอร์นั้นนนนนนนน

นี่ถ้าไม่บอกว่าโอ๊ตคิดอะไรกับสน ก็จะปักใจ100%ว่ารักพี่กุนต์แต่ยังซึนไม่เลิกนะคะ

พาร์ทหน้า ปราณบุรี คงหวิวน่าดู ถถถถถ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 14-11-2016 16:02:30

เด็กขี้หวงเอ้ยยยยย !!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 14-11-2016 16:09:39

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 14-11-2016 16:39:32

หลงรักพี่กุนต์อ่า
ตอนอ่านแรกๆ พยายามหาอิมเมจของพี่กุนต์ แก่หน่อยแต่ดูดี
.
.
สารภาพนะ เรานึกถึงอาหมู ดิลก 5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 14-11-2016 16:39:46

 :-[ ล่มปากอ่าวล้อยันอ้นอุ้มบวชอ่ะโอ๊ต  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 14-11-2016 17:02:35

อืมมม อ่านะ แค่หวงของหรือซึนรักจริง ก็รอดูกันต่อไป งั้นอย่างงี้อีกทางถ้าจะพิสูจน์ได้คือให้ใครว่าจับหรือโดนตัวปาลินที่ไม่ใช่พี่กุนต์อ่ะ โอ๊ตเห็นจะเป็นแสดงอาการยังไง ร้อนรน แบบพี่กุนต์ไหม?? มันยังงงอยู่เลยว่า กลัวใจตัวเองหรือว่าแคร์อีกคน !! หรือไม่ก็นะ สารภาพรักแล้วลองจูบปาลินดูเดะ รับรองหายสับสนตัวเองแน่ 5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 14-11-2016 17:04:59

แหมมมม อิโอ๊ตตต นี่ขนาดไม่รักนะ รีบรู้ตัวซักทีเถอะะะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 14-11-2016 17:17:54

โอ๊ตเมื่อไหร่จะรู้ตัววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 14-11-2016 17:35:20

อิโอ๊ตเป็นอะไรมากไหม แกสมควรรู้ตัวได้แล้วไหมม

หมั่นไส้เค้าจริงๆ ฮรือ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: cattvxqjj ที่ 14-11-2016 17:44:53

 :ling1:โอ๊ยยย ชอบๆๆๆๆเรื่องนี้มาก พี่กุนต์ทำไมน่ารักงี้ มาต่อบ่อยๆนะคะ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 14-11-2016 18:06:02

หึหึหึ #กอดอก ทำหน้าเจ้าเล่ห์  หึงหรือหวง? ถามใจดูดีๆโอ๊ต  หึหึหึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 14-11-2016 18:13:01

พี่กุนต์เสน่ห์แรงสุดๆ แถมไม่ค่อยรู้ตัวว่าหว่านเสน่ห์อยู่
โอ๊ตต้องระวังอย่างแรง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 14-11-2016 18:15:58

ยังไม่ได้อ่าน เข้ามากรี๊ดด้วยความดีใจ ตอนใหม่ ^^  555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 14-11-2016 18:46:47

หึงโหดแบบนี้เอาอีกกก หึงอีกจนกว่าจะรู้ใจตัวเองนะโอ๊ตเอ้ยยยย ฮาาๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 14-11-2016 19:11:03

พี่กุนต์ทำไมเท่ ทำไมดีงามงี้อ่ะ โคตรแมนตอนอยู่กับคนอื่น แต่พอมาดูเหตุผลที่ไม่เป็ยคนนำ เพราะกลัวหมดแรง โอ้ย ฮา
วิทย์นี่ก็ไม่เลิกเนอะ แล้วก็เลยมีความหึง หึ่งๆๆ เกิดขึ้น โอ้โห พี่กุนค์ก็แมนซับแมนซ้อนเข้าไปห้ามไปอีก
เด็กน้อยดุให้ไปล้างปาก โถๆๆ แล้วจูบซ้ำ หวงของๆ ฮาตรงพี่กุนต์ให้ซื้อถุงยางไม่จำกัดจำนวนนี่แหละ
มีคสามพ่ายแพ้แก่ปั๋วเด็ก นี่ถ้่ไม่ไปกับครอบครัวคงไม่ได้ออกมาดูทะเลกันเลยมั้ง
ชอบตอนพี่กุนต์คุยกับต้นไม้ ฮือ น่ารักอะไรขนาดนี้ #พี่กุนต์คนดี

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 14-11-2016 19:27:32

..ในเมื่อไม่ได้รักเขา..จะทำเหมือน ‘หึงหวง’ กันไปทำไม..

นั่นสิ ไม่รักจะหึงจะหวงทำไม
พี่กุนต์คนดี ฮื้ออออออ
อยากได้ค่ะ ใครอยู่ใกล้ไม่รักก็บ้าแล้ว

ตอนแรกคิดว่าตาฝาดค่ะ
5555555555555555555
ไม่คิดว่าจะอัพเร็วขนาดนี้
 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 14-11-2016 19:41:56

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 14-11-2016 19:42:37

พรุนนนนนนนน เอ้ยยย พูดอะไร อยากกินลูกพรุนตะหากล่า~~~
นี่ยังไม่รู้ใจตัวเอง ก็ดุดันแล้วนะโอ๊ต ไม่อยากคิดว่าชีวิตพี่กุนต์จะคล้ายพี่หมูไหม เรื่องบนเตียง ...มีความโยง //ก็ชอบพี่หมูมาก คู่ดินหมูนี่ วิเอาไว้หัวนอนเลย ชอบเฟิร์ส เดท อยากให้คู่นั้นไปสวีทกันสองต่อสองบ้าง ปกติโจ่งแจ้งเขารู้กันทั้งซอย 555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 14-11-2016 19:43:00

ตกลงใครเป็นพี่
พี่โอ๊ตอย่าดุพี่กุนต์
แบ้วพี่กุนต์ปัดของสำคัญไปใต้เตียงทำไม ต้องซื้อใหม่เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 14-11-2016 19:43:47

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 14-11-2016 19:48:41

โอย..พี่โอ๊ตหึงโหดอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 14-11-2016 20:01:33

โอ๊ตไม่เถียงพี่กุนต์หน่อยเหรอเรื่องที่ดุเพราะหวง แปลว่าหวงจริงๆแล้วล่ะซิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 14-11-2016 20:13:56

กรี๊ดดดดดดดดด>.<
ทำใจนานมากกกก กว่าจะอ้านได้
แบบกลัวใจอ่ะ กลัวใจ
กลัวใจว่าจะเป็นแบบที่เรารับไม่ค่อยได้555555
ตอนแรกที่อ่านก็หวั่นๆนะ พี่กุนต์และบรรดาเด็กๆ
แต่อ่านไปแล้วชอบบบบ
ชอบมากกกก คือบอกไม่ถูกแต่ชอบบบบ

1. อ่านแล้วสงสารขีวิตโอ๊ตและน้องชายมาก
เราชอบการเลี้ยงดูน้องๆแบบนี้ ชอบน้องอุ้ม น้องอ้น
และชอบที่สุดเวลาน้องมากอดขาพี่กุนต์
ชอบที่น้องแทนตัวหนู และแทนชื่อตะว
แบบมันละมุนนนนนน รักเด็กง่าา

2.ชอบชีวิตโอ๊ต ชอบชะตากรรมที่ต้องเจอ และเอาจริงแล้วกลับรักพระเอกเรื่องนี้
น้อยกว่านายเอก(ทั้งๆที่เมนพระเอกตลอด) หลงพี่กุนต์มากกก

3. พี่กุนต์ไม่มีอะไรจะเวิ่นมาก แต่จะบอกว่ารักพี่กุนต์นะ

สุดท้ายยยยยย คืออ่านนิยายมาเยอะแยะ หวีดนิยายว่าชอบ ว่าใช่มาเยอะ
มีนิยายในดวงใจก็มากมาย
แต่ไม่มีเรื่องไหนนะที่อ่านแล้วเราอุ่นหัวใจ อ่านแล้วมันแบบมันดี
ไม่มีอะไรเลยคือสุขล้นอ่ะ

สุขใจที่ได้อ่านอละคิดถึงพี่กุนต์ แน่นอนว่าไม่ใช่แนวที่ชอบ
ไม่ใช่เรื่องในดวงใจ แต่เรื่องนี้เป็นเหมือนความอุ่นใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 14-11-2016 20:51:30

ถ้าโอ๊ตไม่จีบพี่กุนต์เราจะจีบเอง ไม่ๆๆ เราจะยกให้น้องสน
หึงหวงอะไรเบอร์นี้ล่ะ  กรุณาทบทวนตัวเองด้วยค่ะคุณอินทัช
แล้วอย่ารุนแรงกับพี่กุนต์มากนะ ไม่งั้นจะยุให้พี่กุนต์พลิกเลย กิกิ
ส่วนพี่กุนต์ก็ปั๋วขามากเลยค่ะ จะร้องงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 14-11-2016 20:59:13

กรี๊ดดดด ได้อ่านในวันลอยกระทง ดีต่อใจอย่างแรง

พี่กุนต์นี่คนดีมากกกก โอ้ยอยากได้พี่กุนต์ซะเองอ่ะ

และดีบักโอ๊ตหึง คุณพระ นี่ขนาดยังไม่รู้ใจตัวเองนะ

ถ้ารู้ใจตัวเองเมื่อไหร่ พี่กะนต์นี่คงขยับไปไหนไม่ได้อ่ะ

เจอกันวันศุกร์ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 14-11-2016 21:04:08

อยากได้พี่กุนต์จังเลยยยยย

โอ๊ตก็stillไม่รู้ตัวอยู่นั่น หึงก็บอกหึงสิ วุ้ย!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-11-2016 21:13:28

พี่กุนต์เสน่ห์แรงเหลือเกิน :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 14-11-2016 21:30:23

เรื่องนี้ ดีต่อใจเหลือเกิน  อ่านวนไปวนมา ดูรวมรวม แล้ว พี่กุนต์เสน่ห์ ร้ายกาจ  :กอด1:


//เรา เตรียมชุดว่ายน้ำ ไปเล่นน้ำ กับ พี่กุนต์ น้องอ้น และ น้องอุ้ม แล้ววววว  :hao3:

  ส่วนโอ๊ต ให้ ดูแลคุณยาย อยู่ริมหาดละกัน  :m20:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 14-11-2016 22:01:50

โอ้ตทำดีค่ะ ทำดี
ไม่ดีอย่างเดียวคือปากไม่ตรงกับใจนะจ๊ะ
การกระทำนี่ทุกอย่างเลยนะ
ทำมาเป็นหึง แหม่ๆๆๆๆ
อีหรอบนี้จะมาบอกว่าไม่รักนี่ตลกล่ะจ่ะ

  :mew4:


รอปราณบุรีค่ะ  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 14-11-2016 22:19:26

โอ๊ตตตตต.  แกไม่หึงพี่เขาเลยใช่ป่ะนี้



เมื่อไรจะรู้ตัว. ว่าตัวเองรักพี่กุนต์เข้าให้แล้ว


 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 14-11-2016 22:34:04

เซงเด็กหวงก้าง หวงของมากขึ้นทุกวัน
อย่างนี้ไม่ใช่อึน แต่เรียกว่าโง่แล้วเจ้าโอ๊ต!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 14-11-2016 22:52:39

พี่กุนต์ดีต่อใจขนาดนี้ ใครๆก็ชอบคับ
ระวังนะโอ๊ต ถ้ารู้ตัวช้าก็นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 14-11-2016 22:54:16

อ้อยเรี่ยราดแบบไม่รู้ตัวตลอดเลยพี่กุนต์

โอ็ตก็หึงหวงแบบไม่รู้ตัว

ดีกับใจเหลือเกิน

แพ็คกระเป๋าไปปราณบุรีด้วยคน อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 14-11-2016 23:20:45

อ่านตอนนี้แล้วมองวิทย์ดีขึ้นนะ
แบบเออ อย่างน้อยก็สำนึกได้
แต่มาจูบทำไมละเนี่ยะะะ
แต่พอนึกอีกที  มันก็เป็นการดี
ที่จะทำให้พวกหัวแข็ง ทำมึนหึงให้อกแตกตายไปเลย
พี่กุนต์ตามใจโอ๊ตมากเลยนะรู้ตัวไหมเนี่ยะะ
อ่า ว่าแต่เรารู้สึกอึมครึมกับตัวเองนิดหน่อย
ตอนที่โอ๊ตมาเห็นฉากพี่กุนต์กับปาลิน
แล้วก็ทำเหมือนหึง
แต่นะ หึงใครกันแน่ หาความรู้สึกตัวเองให้เจอ
เดี๋ยวจะคิดไปเอง หึงผิดคน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 14-11-2016 23:53:11

หึงแรง ไม่ได้รักจะหวงทำไม นั่นสิเนอะ
นี่มันรักแล้วพี่โอ๊ต

แอบสะดุดชื่อพี่ศร
จะเป็นยาแรงมาสะกิดให้โอ๊ตรู้ตัวรึเปล่าน้า
 :mew3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 15-11-2016 00:43:42

หุ้ยยยพี่โอ๊ตหึงน่ารักอ่ะ ล้างปากสะอาดล้ำลึก :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ที่เดิมในหัวใจสาววาย ที่ 15-11-2016 00:54:38

แหมโอ๊ต ทำมาเป็นบอกว่าไม่ได้หึง ตั้งแต่ตอนปาลินละ นี่มาเจอวิทย์เป็นไงล่ะ ยอมรับมาซักทีเหอะ อย่าให้คนแก่คิดอยู่คนเดียว  :eiei1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 15-11-2016 01:23:20

ดีๆ เด็กใหม่ เด็กเก่า มากันให้หมดค่ะ อยากรู้นักว่าเจ้าโอ๊ดจะทนไหวมั้ย เชอะ ทำเป็นมาบอกว่าไม่ได้รัก เหอะ!!!! :m31:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 15-11-2016 05:38:53

ทั้งหมดนี่คือ หวง ไม่ใช่ หึง ? เอาที่โอ๊ตสบายใจเลยยย *^*
รู้ใจตัวเองเมื่อสายเกินไป มันจะเจ็บหนักนะ เจ้าโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MmBb ที่ 15-11-2016 05:42:54

อ่านแล้วดีกะใจ โอ๊ตต้องเริ่มสำรวจตัวเองได้แล้วนะ
อาการออกขนาดนี้ ปกติจะไม่ค่อยได้อ่านนิยายที่นายเอกอายุมากกว่าเพราะมันหาอิมเมจให้จินตนาการไม่ค่อยได้แต่เรื่องนี่เราเจอละอิมเมจเราคือลีโอกะพี่ลูเลย น่ารักมาก ขอบคุณคุณนักเขียนที่มาไวมาก อยากได้อีกตอนเลย รอตอนต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: 末っ子 ที่ 15-11-2016 07:10:44

โอ๊ตนี่จะเอาไง!!?? หึงก็บอกหึง หวงก็บอกหวงเส่ะ!!! อย่าทำให้พี่กุนเสียใจนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 15-11-2016 11:16:22

สนุกมากกกก ขอเข้าแถวรอกอดพี่กุนด้วย
คนอะไรน่ารัก น่ากอดขนาดนี้
ถ้าโอ๊ตยังรักไม่ได้ ขอนะ

บางทีโอ๊ตก็เข้าใจอะไรย๊ากยาก
หึงพี่กุนขนาดนี้ ยังบอกว่าไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้รัก
ปาดดดดดด ซึนป่ะเนี่ย
ไววิทย์มาบ่อยๆ ไผทด้วยก็ดี
เราอยากเห็นเด็กที่รักปาวินคลั่ง เชอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 15-11-2016 11:17:21

โอ๊ตมีความหวง มีความหึง มีความไม่ทน แล้วหมัดหนักมาก 5555
ไปเช็คใจตัวเองก่อนนะ ก่อนจะหลงพี่กุนต์หนักกว่านี้

กุนต์ก็ชัดเจนแล้วนะ ว่าชอบน้อง เอาใจมาก ยอมทุกอย่าง
โอ๊ตไม่ต้องห่วงเลย

แล้วคนเก่ากลับมาทำไม ต้องการอะไร

พี่กุนต์ได้ใช้หนักมากแน่ ที่เทออกไป ไม่ช่วยไรเลยนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 15-11-2016 13:12:31

เฮ้อออออ เมื่อไหร่นะจะรู้ตัวว่าทั้งรักทั้งหลงขนาดไหน :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 15-11-2016 13:33:00

ถ้าไม่รัก อย่ามาหวงนะ คนเค้าน่ารักใครๆก็รัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 15-11-2016 13:39:58

อิเด็กขี้หึง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 15-11-2016 16:02:12

ความรู้สึกนุ้งโอ๊ตนี่หอยทากยังอายเห่อะ  :z10:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 15-11-2016 21:45:44

ไม่รักไม่ต้องแคร์ ไม่ต้องมาหึงหวงฉันนน o18

ไอ้หมาโอ๊ตหวงก้างเอ้ยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-11-2016 22:23:02

อิวิทย์มาทิ้งระเบิดส่งท้ายก่อนไป ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 15-11-2016 23:20:57

ชอบอ่ะ ไป ล้าง ปาก
มีความหึงอย่างแรง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 16-11-2016 11:56:54

ชอบตรงไปล้างปากอ่ะ 5555 -.,- หึงแรงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.33] pg.76 -- 14/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 16-11-2016 13:51:54

ชอบพี่กุนต์แบบไม่รู้ตัวแล้วเหอะไอโอ๊ต

ทั้งหึงทั้งหวงเลยเถอะ แหมมมมมมม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 17-11-2016 02:13:36

Chapter 34

กนธีขับรถถึงอลีนตา รีสอร์ทในปราณบุรีตอนใกล้เที่ยง ที่นี่ตั้งติดกับชายทะเลโดยไม่มีถนนเลียบหาดกั้น ที่พักที่เขาจองเอาไว้คือชบาวิลล่า เป็นบ้านหลังสีขาวสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนชั้นเดียว พื้นที่ตรงนี้แยกเป็นสัดส่วนไม่ปนกับแขกคนอื่น
   
ตอนแรกเด็กๆอยากได้ห้องที่ติดกับสระว่ายน้ำ แต่ดูแล้วถ้าจะต้องนอนรวมกัน ถึงเขาจะสะดวกแต่คุณยายก็คงไม่สะดวกเท่าไร อีกอย่างถึงจะจองแยกห้องชั้นบนกับชั้นล่างได้ก็คงดูแลทุกคนได้ไม่ดีนัก คนสูงอายุอยู่กับเด็กตามลำพัง เขานอนหลับไม่สนิทหรอก กลัวคุณยายหลับแล้วอ้นกับอุ้มเปิดประตูออกไปเล่นซน พุ่งลงสระแบบนี้ยิ่งอันตรายหนักกว่าเก่า

“เย้~ ทะเล” สองแสบลงจากรถได้ก็ตั้งท่าจะถลาไปที่หาด
   
กนธีหัวเราะในลำคอ เขาประคองคุณยายเข้าบ้าน งวดนี้มาเที่ยวกันตามลำพัง ไม่ได้ชวนคนอื่นมาด้วย ส่วนพยาบาลประจำตัว เขาให้ลาหยุดได้อาทิตย์หนึ่ง เรื่องดูแลคุณยาย เขากับโอ๊ตจะช่วยกันเอง
   
“หยุดเลยไอ้สองตัวนั้น” อินทัชเรียก “มาขนของตัวเองไปเก็บก่อน”
   
อ้นดึงตัวน้องอุ้มกลับมาตามคำสั่ง เด็กๆมีเป้คนละใบ อันนี้พี่กุนต์ซื้อให้ ของอ้นสีน้ำเงิน ของอุ้มสีเขียว ใช้ใส่เสื้อผ้า สัมภาระจุกจิกกับของเล่นอันโปรด
   
“เป็ดเหลืองใครวะ หอบมาทำไมก็ไม่รู้” อินทัชส่ายหัว แพเป็ดถูกปล่อยลมจนฟีบแล้วพับใส่ท้ายรถมาด้วย ขืนเอาลงทะเลสิ จะได้พัดไอ้อุ้มออกอ่าวไทย
   
“ขี้บ่นเป็นตาแก่เลยพี่โอ๊ต” กนธีหันมาแซว “พี่แก่กว่ายังไม่บ่นเลยเนอะน้องอุ้ม” ประโยคหลังเขาหันมาหาทีมช่วยซึ่งเด็กน้อยก็รีบพยักหน้ารัว
   
คุณยายหัวเราะ ค่อยๆเดินเข้าบ้าน สีหน้าแกดูสดชื่นเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้มาทะเลเหมือนกัน หากไม่มีตาหนูของแกพามาก็คงจะไม่ได้เห็นแน่
   
“ตื่นเต้นจัง” แกยิ้มเห็นเหงือก “ถอดรองเท้าตรงไหนจ๊ะ”
   
“ตรงนี้ก็ได้ครับ ผมทำให้”
   
“พี่! ผมเอง” อินทัชรีบเข้ามาช่วยแต่ไม่ทันเสียแล้ว

กนธีก้มลงนั่งยองๆแล้วจับรองเท้าแตะคีบของแกถอดออกวางไว้หน้าประตูทางเข้าอย่างไม่ถือตัว คุณยายดูเกร็งๆที่เจ้านายของหลานถอดรองเท้าให้ แกได้แต่ยักแย่ยักยัน จะก้มจะเงยก็ดูติดขัดไปเสียหมดตามประสาคนแก่

“จอดไว้ตรงนี้ไม่น่าหาย” กนธีลุกยืน ยิ้มให้อีกฝ่าย “เข้าบ้านกันครับ..” เขาหันมามองคนด้านหลัง “พี่โอ๊ต เดี๋ยวพี่มาช่วย เอาของลงแล้วฝากล็อครถที”

อินทัชมองพี่กุนต์ที่ประคองยายเขาเข้าบ้านไป เด็กหนุ่มได้แต่ยิ้มบาง

“ใครรักผม ก็ต้องรักครอบครัวผมด้วย”

..ไม่มีข้อสงสัยใดๆกับผู้ชายคนนี้..

กนธีประคองให้คุณยายนั่งตรงส่วนรับแขก แกหันมองไปรอบด้าน ร้องโอ้โหพอกับเด็กๆ ยิ่งได้เห็นทะเลอยู่แค่เอื้อมยิ่งดูตื่นเต้นกันใหญ่

“อ้นอุ้มดูแลคุณยายก่อนนะ พี่จะไปช่วยตาแก่ขี้บ่นขนของ” เขาบอก “เลือกห้องหรือยังครับ พี่ให้พวกหนูเลือกก่อนเลย เอาห้องติดทะเลไหม”

บ้านหลังนี้มีสองห้องนอน ห้องหนึ่งเห็นทะเล ส่วนอีกห้องอยู่ด้านใน กนธีได้เที่ยวบ่อยเลยสละให้น้องๆได้เห็นวิวชายหาดกันตลอดสามวันสองคืนนี้

“อยู่สักสี่คืนไม่ได้หรือครับพี่กุนต์” อ้นงุบงิบถาม “จะได้แลกห้องกันคนละสองคืน เดี๋ยวพี่กุนต์กับพี่โอ๊ตไม่ได้นอนมองทะเลนะ”

กนธีหัวเราะชอบใจ อินทัชที่ตามเข้ามาเลยเขกหัวน้อง

“ให้มันน้อยๆหน่อย มาจ่ายค่าที่พักเองไหม ได้แค่นี้ก็โชคดีแล้ว”

“พี่ไม่มีปัญหานะ” เขายิ้ม “ถ้ามีห้องว่าง และถ้าพี่โอ๊ตไม่รีบกลับไปทำงาน ลาหยุดกับเจ้านายได้ พี่ก็อยู่ต่อได้”

เด็กๆหันมองพี่ชายตาเป็นประกาย แต่พี่โอ๊ตส่ายหัวเลยได้แต่ร้องโอดด้วยความผิดหวังกันไป พี่กุนต์เลยก้มลงสัญญาว่าหลังจากนี้จะพาเที่ยวอีก

“งั้นคืนนี้พี่กุนต์นอนดูทะเลก่อน คืนที่สองอ้นค่อยขอมานอนนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ” กนธีกลั้นขำ “พี่ยกให้พวกหนูทั้งสองคืนเลย”

เก็บของเสร็จ พวกเขาสั่งอาหารให้มาส่งในบ้าน กินไปดูวิวทะเลไป พูดคุยเรื่องไร้สาระ เท่านี้ชีวิตก็มีความสุขมากแล้ว

หลังมื้อเที่ยง กนธีให้น้องๆรอแดดร่มกว่านี้ ไม่อย่างนั้นจะป่วยเอา ส่วนเขากับโอ๊ตช่วยกันใส่น้ำยาล้างไตให้คุณยาย นั่งเล่นคุยเล่น อ่านหนังสือให้ฟังจนบ่ายสาม อ้นกับอุ้มก็วิ่งออกมาด้วยกางเกงในตัวเดียว ท่าทางพร้อมรบกันเต็มที่

“เดี๋ยวก่อนครับ” กนธีกวักมือยิกๆ “มาเลย เรียงคนนั่งตรงนี้”

อ้นหันหลังให้พี่กุนต์ที่พกครีมกันแดดบานาน่าโบ๊ทมาด้วย เด็กชายจั๊กจี้จนต้องห่อไหล่ ทำคอยึกยักให้พี่โอ๊ตเขกกะโหลกด้วยความหมั่นไส้ไปหนหนึ่ง

“ยายจ๋ายาย ไปที่สนามกัน” ทาครีมเสร็จ อ้นกระตือรือร้นเข้ามาจูงยาย

“ช้าหน่อยๆไอ้หนู” ยายหัวเราะร่า ที่จริงแกเองก็อยากไปเต็มแก่แล้ว ถึงจะเล่นน้ำไม่ได้ แต่นั่งมองก็ยังดี ไว้รอเด็กๆมาจะลองเอาเท้าจุ่มทะเลดู

“ระวังพายายล้มนะไอ้ดื้อ” อินทัชปราม “เดี๋ยวพี่ตามไป”

กนธีมองยิ้มๆ เขานั่งขัดสมาธิ เรียกน้องอุ้มเข้ามาอีกคน

“ยื่นแขนมาเด็กดี พอกให้เหมือนทาน้ำมันหมูเลย เตรียมลงกระทะได้!”

น้องอุ้มหัวเราะคิกคัก พี่กุนต์เอาครีมกันแดดอีกหลอดทาหน้าให้ด้วย

“เดี๋ยวดำแล้วจะหมดหล่อ ให้พี่โอ๊ตดำคนเดียวดีกว่า”

“ผมผิวแทนครับ ไม่ได้ผิวดำ” อินทัชแก้ต่าง

“พี่โอ๊ตเขากลัวไม่หล่อน่ะ” กนธีกระซิบ น้องอุ้มยิ้มให้ ฉีกยิ้มกว้างแบบนั้นเขาเลยเห็นว่าช่องฟันหลอของน้องมีฟันแท้ขึ้นแล้ว “โอ้! รั้วใหม่!”

“อ้าว..ฟันขึ้นแล้วหรือ” อินทัชเข้ามานั่งยองๆ จับปากไอ้อุ้มให้หันมา

“อีกซี่ข้างในก็โยกด้วยฮะ” เด็กชายเอานิ้วเขี่ย “แต่หนูไม่กล้าดึง”

“อืม..สมัยเด็กๆ แม่พี่เอาด้ายผูกให้แล้วโยงกับประตูแหละ พอพ่อเปิดประตูก็ดึงฟันน้ำนมพี่หลุดตามไปด้วยเลย” กนธีกอดอก เล่าเรื่องด้วยท่าขึงขัง

อินทัชหัวเราะเพราะไอ้อุ้มทำตาโต คงกลัวพี่กุนต์เอาฟันไปผูกกับลูกบิด

“พี่แหย่เล่น” เขาลูบหัวน้อง “เดี๋ยวมันก็คงหลุดเองครับ แต่ถ้าอยากเอาออก พี่จะพาไปหาลุงหมอที่คลินิกหน้าปากซอยบ้านนะ”

น้องอุ้มพยักหน้าหงึกหงัก ได้ยินเสียงพี่อ้นเรียกเลยวิ่งไปหา

“โอ๊ตไปดูน้องเถอะ พี่อยู่กับคุณยายเอง” เขาเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดกับกางเกงเลขาสั้น สาละวนผูกเอววุ่นวายจนอินทัชต้องเข้ามาช่วย

“หันมาครับ” เด็กหนุ่มจับตัวอีกฝ่ายให้หันมาทางเขาแล้วก้มลงผูกเชือกให้ “ทำแบบนั้นเดี๋ยวก็หลุด เดินเปลือยให้คนอื่นมองหรอก”

“แต่ผูกเงื่อนตายมันก็เยอะไปนะเว้ย” แบบนี้จะแกะยังไงวะ

อินทัชขำ ถอดเสื้อที่ใส่เหลือแต่ท่อนบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างเขาสวมกางเกงขาสั้นอยู่แล้ว วิ่งลงทะเลได้เลย “เก็บค่ามองนะครับ..เอามาสองพัน” 

กนธียังไม่ได้มองเลยแค่ชำเลืองด้วยหางตาเอง “ไอ้งก! ล่มจมกันพอดี”

ร่างสูงใหญ่หัวเราะ อาศัยที่ว่ายายอยู่ตรงเก้าอี้ชายหาดที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ส่วนน้องๆก็ลงไปเล่นที่หาดกันแล้ว เขาเลยดึงตัวพี่กุนต์เข้ามากอด

“ปล่อยๆ เดี๋ยวคุณยายเจอจะเป็นเรื่อง” เขาถีบแข้งมัน “แค่นอนห้องเดียวกันก็แปลกแล้ว ให้นอนกับคุณยาย เอาอ้นกับอุ้มมาอยู่กับพี่แทนก็งอแง”

“ผมชอบเวลาพี่บอกว่าผมงอแง..ไม่ใช่งี่เง่า” อินทัชหัวเราะ กดจูบลงข้างแก้ม “ไม่ทำอะไรหรอกครับ” ทำตอนนี้เวลาไม่พอหรอก อดไว้กลางดึกดีกว่า “แค่จะบอกว่า..ขอบคุณมากๆนะครับที่ดูแลพวกเราดีขนาดนี้..ขอบคุณครับพี่”

กนธียิ้มบาง ตบบ่ากว้างด้วยความเอ็นดูตามประสา

“ผมไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไงจริงๆกับเรื่องที่พี่ทำให้ครอบครัวของผม”

“ไม่เห็นต้องตอบแทนอะไรนี่ เป็นเด็กดีก็พอ” เขาแกะแขนเจ้าโอ๊ต “เออ หรือว่าจะขอของตอบแทนเป็นคืนนี้ไม่ทำ ‘ไอ้นั่น’ ได้ไหม..อยากนอนเฉยๆน่ะ”

“เรื่องนี้ให้ไม่ได้ครับ” อินทัชยิ้ม “สงสารผมเถอะ”

กนธีเลยหมดคำพูด ก็เขามันคนขี้สงสารนี่นา..

ช่วงบ่ายสาม แดดไม่ค่อยแรงนัก ทะเลปราณบุรีเงียบสงบ คลื่นน้อยจนราบเรียบ จากตรงนี้เห็นชายหาดทอดยาวออกไป เบื้องหน้าคือท้องน้ำมุมกว้าง มองได้ไกลจนสุดเส้นขอบฟ้า อีกไม่นานพระอาทิตย์ก็จะตก

แขกของทางรีสอร์ทน้อยมาก อาจจะเพราะเลือกมาวันธรรมดาและไม่ใช่ช่วงเทศกาล ดังนั้นทั้งหาดเลยแทบจะเป็นของพวกเขากลุ่มเดียว

อ้นได้มือถือใหม่จากพี่กุนต์ ถ่ายภาพออกมาได้สวยเช้ง เด็กชายเลยเอาออกมาใช้ที่นี่เป็นงานแรก ไล่ถ่ายมันตั้งแต่เม็ดทรายยันต้นไม้ใบหญ้าตามรายทาง พอเก็บได้ครบแล้วก็เริ่มถ่ายภาพทะเลและน้องอุ้มที่วิ่งโทงๆบนหาด

จังหวะหนึ่ง พี่กุนต์เดินเข้ามาในเฟรมและอ้นก็กดชัตเตอร์พอดี พี่กุนต์กำลังยืนมองทะเลด้วยรอยยิ้ม ลมพัดมาแผ่วเบาทำให้เส้นผมพันกันยุ่ง ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความดูดีของพี่ชายคนนี้ลดลงเลย

อ้นกดถ่ายไม่ยั้ง เสียงแชะๆๆดังรัว อุตส่าห์ได้นายแบบหล่อๆทั้งที

“เฮ้ย..ทำอะไรน่ะ” อินทัชเขกหัวน้อง พอมองไปข้างหน้าก็เห็นโฟกัสภาพของมัน “โอ้โห..เดี๋ยวนี้ริแอบถ่ายผู้ใหญ่หรือไอ้แสบ”

กนธีกำลังก้มเก็บรองเท้าแตะตอนที่น้องอ้นกดถ่ายอีกครั้ง พอได้ยินเสียงพี่โอ๊ตแกล้งน้อง เขาก็เดินมาสมทบ “ไหน..ใครแอบถ่ายใคร”

อ้นหน้าแดงก่ำ ไม่อยากให้พี่กุนต์ดูภาพ เด็กชายไม่ได้ถ่ายรูปเก่งหรอก แค่เห็นอะไรเข้ามาในมุมภาพก็กดแล้ว ดีแต่ว่ามือนิ่ง ภาพเลยไม่เบลอ

“โห! ใครเนี่ย ถ่ายออกมาโคตรหล่อ!” กนธียอตัวเอง น้องจะได้ไม่อาย

“พี่กุนต์อ่า..อ้นเขิน” อ้นบิดซ้ายบิดขวา ท่ามากจนถูกพี่ผลักหัวอีกรอบ

“ช่างภาพคนนี้เก่งจัง” ชายหนุ่มหัวเราะเอ็นดู “เอาอีกได้ไหม ขอให้พี่ได้เก๊กบ้าง เล่นทีเผลอมันออกมาตลกไปนะ” ว่าแล้วก็ถอยห่างออกไปตั้งหลัก

อินทัชได้แต่ส่ายหัว มองไอ้อ้นที่เอาจริงเอาจังกับพี่กุนต์ที่เป็นไปกับเด็ก
   
“เอาล่ะ..ระยะได้แล้วนะ” กนธียืนตัวตรงจากนั้นก็ชูนิ้วโป้งขึ้นมา
   
อ้นกดถ่ายแชะ เสร็จหนึ่งภาพ พี่กุนต์ก็เปลี่ยนท่าด้วยการยืนแบบเดิม เพียงแต่ชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว ตามด้วยสามนิ้ว สี่นิ้ว และห้านิ้วเป็นลำดับไป
   
“กินยานี่ได้เขย่าขวดกันหรือเปล่าครับ” อินทัชเหนื่อยใจเหลือเกิน
   
กนธีหัวเราะลั่น เขายักไหล่ไม่แคร์ “คนหล่อ แอ๊คท่าไหนก็หล่อเว้ย”
   
“ใช่ๆ พี่กุนต์ทำท่าไหนก็หล่อ แต่พี่โอ๊ตเนี่ย เก๊กให้ตายก็..เหวอ~” อ้นวิ่งพรวดพราดเพราะพี่โอ๊ตพุ่งเข้าใส่ ลงท้ายเลยวิ่งไล่จับกันไปตลอดแนวหาด
   
กนธีกลั้นขำ เดินกลับเข้ามาคุยกับคุณยาย แกนั่งตากลมเล่นอยู่ที่ม้านั่งหวาย พอเห็นเขาก็ยิ้มให้ “ร้อนไหมครับ ถ้าร้อนบอกผมนะ”
   
“เย็นสบายเลยจ้ะ” แกบอก “ไปเดินเล่นเถอะลูก ยายอยู่คนเดียวได้”
   
“ไม่เป็นไรครับ ผมมาเที่ยวบ่อย คุยกับคุณยายดีกว่า” เขาสั่งเครื่องดื่ม ขนมกับผลไม้มากินหน้าบ้าน รอไม่นานเด็กของทางรีสอร์ทก็ยกมาให้
   
กนธีเอาส้อมเขี่ยเม็ดแตงโมให้แก เขาจิ้มชิ้นนั้นขึ้นส่องกับแดด เห็นว่าไม่เหลือเมล็ดแล้วก็ตัดให้พอดีคำใส่จานยกมาวางไว้ข้างหน้า
   
“พรุ่งนี้ก็ทานกันตรงนี้นะครับ ผมจะไปปลุกคุณยายเร็วหน่อย จะได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน” เขาหั่นชมพู่ให้อีกจาน
   
“ได้จ้า ถ้าตื่นไม่ไหวจะบอกนะ” แกยิ้มเห็นเหงือกเหมือนน้องอุ้ม
   
อ้นที่วิ่งหนีพี่โอ๊ตจนเหนื่อยถลาเข้ามาหลบด้านหลังพี่กุนต์ เจ้าหนูหอบแฮ่กพอๆกับพี่โอ๊ต ส่วนน้องอุ้มนั่งก่อปราสาททรายอยู่หน้าหาด ไม่ได้วิ่งกับเขา
   
“พี่กุนต์ช่วยอ้นด้วย” ตัวแสบร้อง “พี่โอ๊ตจะโยนอ้นลงน้ำ”
   
“อ้าว! ใส่ร้ายกันซึ่งหน้า”

กนธีหัวเราะ ยื่นน้ำพั้นช์ในแก้วแล้วส่งให้น้องอ้นก่อนพี่โอ๊ตด้วยความลำเอียง “พักก่อนครับ ค่อยๆหายใจเดี๋ยวสำลัก” ว่าแล้วก็เช็ดเหงื่อให้น้อง

อินทัชเบะปาก หยิบแก้วมะพร้าวปั่นของพี่กุนต์ขึ้นมาดูดจากหลอดเดียวกัน กินทีหายไปครึ่งแก้วจนเจ้าของโวยวาย เขาก็ได้แต่ยืนขำ

“สั่งให้ใหม่ก็ได้ งกจังพี่เนี่ย” ได้ที เขาก็ดึงหูพี่กุนต์ไปที

ยายนั่งมองภาพตรงหน้า แปลกใจกับความสนิทสนมที่เกิดขึ้น

“พี่กุนต์ไปเล่นทรายกัน” อ้นชวน พลังเหลือเต็มเปี่ยม

“อ้นเล่นกับพี่โอ๊ตได้ไหมครับ พี่นั่งเป็นเพื่อนคุณยายดีกว่า”

“ไม่เป็นไรตาหนู” แกยิ้ม “ตามสบายเถอะ ยายนั่งรับลมตรงนี้แหละ”

“ได้เลยครับ” กนธีพยักหน้ารับแล้วลุกตามแรงดึงของน้องอ้นลงไปที่หาด น้องอุ้มที่กำลังก่อปราสาททรายฉีกยิ้มกว้าง ชวนเขาสร้างอุโมงค์ลอด

“ยายจะเอาอะไรก็เรียกผมนะ” อินทัชบอกก่อนตามไปสมทบกับทุกคน

ไอ้อ้นกับไอ้อุ้มเปลี่ยนจากการสร้างปราสาทเป็นการฝังพี่กุนต์ลงทราย เด็กๆช่วยกันขุดหลุมแล้วให้ผู้ใหญ่นอนโผล่มาแค่คอ จากนั้นก็เริ่มกลบทับ

“เฮ้ยๆ เล่นอะไรกัน” อินทัชเข้ามาห้าม

“อย่ากวนสิ พี่กำลังออกไข่” กนธีบอก

เด็กหนุ่มถอนหายใจพลางนั่งลงด้านข้าง ไอ้สองแสบหัวเราะครึกครื้นตอนที่ช่วยกันดันทรายมาทับตัวพี่กุนต์ที่นอนหงายนิ่งๆ

“พี่เล่นเป็นเต่าขึ้นมาวางไข่” เขาอมยิ้ม “พอกลบมิดก็จะเริ่มเบ่งแล้ว”

“เต่าเบ่งไข่นี่เป็นยังไงหรือครับ” เขาเท้าคางมอง

“ก็จะต้องร้อง..อึ้ดด อึ้ดดด”

อินทัชหลุดหัวเราะ เอื้อมมือไปเกลี่ยทรายที่เปรอะบนแนวแก้มให้อย่างเบามือ “ไอ้สองตัวนี้อย่าแกล้งพี่กุนต์มาก ลุงแก่แล้ว สงสารลุงหน่อย”

“ประโยคนั้นควรพูดกับใครบางคนที่งอแงอยากจะ ‘ทำ’ มากกว่านะ”

น้องอุ้มหูผึ่ง “ทำอะไรฮะ”

“ทำเป็นแมงกะพรุนครับ” กนธีหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่..เริ่มหนักแล้วสิเนี่ย” เขากระดิกเท้าที่ถูกฝังไปมา ทรายแตกออก น้องอ้นเลยโปะทับใหม่ “โอ๊ะ..จั๊กจี้”

“อืม..ฝังแล้วก็ทิ้งไว้แบบนี้เลย เดี๋ยวดึกๆมาปล่อยนะครับ” อินทัชชวนน้องสองคนให้ไปเล่นน้ำ “รอเต่าออกไข่เสร็จเมื่อไรค่อยมา”

“เดี๋ยว~” กนธีโวยวาย โดนกลบแบบนี้เขาขยับไม่ได้จริงๆนะ

ใครอีกคนสนใจเสียที่ไหน บอกเจ้าอุ้มให้คว้าห่วงยางติดมือมาแล้วชวนน้องลงน้ำกันทั้งอย่างนั้น ปล่อยลุงเต่าขยับออกจากทรายเองด้วยความลำบาก
   
“ไอ้โอ๊ต~ ฮึ่ม!” กนธีดิ้นขลุกขลัก ที่จริงทรายแห้งก็ไม่เท่าไรหรอก แต่น้องอุ้มเอาน้ำมารดให้แน่นด้วยเนี่ยสิ “ออกไปได้นะ จะเตะให้ดิ้น!”





[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 17-11-2016 02:14:33

.

.

.



อินทัชอมยิ้ม เขาลุยน้ำทะเล มีไอ้สองหน่อโหนแขนตามไปเป็นลิงเป็นค่าง “เอ้า..ใครจะขึ้นหลังก่อน” เขายกไอ้อุ้มนั่งบนบ่าเมื่อเดินลงน้ำลึกถึงเอว
   
น้องอ้นสอดแขนเข้าคล้องห่วงยางข้างหนึ่ง อีกข้างเกาะตัวพี่ ตีขาลอยตุ๊บป่องตามมาติดๆ หัวเราะสดใสเมื่อพี่ชายพาว่ายออกไปด้านนอก พี่โอ๊ตคอยระวังไม่ให้ขยับไปลึกเกิน สองแขนน้อยกอดบ่าพี่ เด็กชายหน้าระรื่นเมื่อตัวลอยไปตามน้ำที่ซัดเข้ามา เสียงคลื่นเงียบสงบ ได้ยินมันสาดเข้าหาฝั่งอยู่ไม่ไกล

“ได้เที่ยวกับพี่โอ๊ตกับยาย กับน้องอุ้มกับพี่กุนต์ อ้นดีใจจัง”

อินทัชยิ้มจาง เขาเลือกความลึกที่ขาหยั่งถึงแล้วยกเจ้าอุ้มลงไปอยู่ในห่วงยาง ด้านนอกมีอ้นเกาะติด ลอยคออยู่ในความดูแลของเขา

“อยู่แบบนี้ตลอดไปเลยได้ไหม” อ้นถาม “อยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน”

พี่ชายคนโตนิ่งไปครู่หนึ่ง หันมองพี่กุนต์ที่เพิ่งจะขึ้นจากหลุมได้สำเร็จท่าทางเตรียมพร้อมจะเข้ามาเล่นงานกันเต็มที่ เขาเลยหัวเราะแผ่วเบา

“ไม่รู้สิ” เขาบอกน้อง “เรื่องแบบนี้แล้วแต่อนาคตเถอะ”

กนธีว่ายน้ำตามมา ตั้งใจจะเข้ามารัดคอเจ้าโอ๊ต แต่มันผลักน้องๆมาเป็นด่านหน้าก่อน เขาเลยถูกเด็กน้อยสองคนมะรุมมะตุ้มกันใหญ่

“พี่กุนต์ว่ายน้ำกับหนู” อุ้มยื่นมือปุ้มปุ้ยมาหา

เขายิ้มรับ สอดมือให้ปลายนิ้วนุ่มนิ่มคว้าเอาไว้ เจ้าหนูลอยอยู่ในห่วงยาง ส่วนน้องอ้นก็ผละออกไปเกาะบ่าพี่ชาย แบ่งกันดูแลคนละคนไป

แสงแดดลดน้อยลง ลมเย็นพัดโกรก เสียงลมพัดหวีดหวิวข้างหู ระลอกคลื่นโถมเข้าแผ่วเบา กนธีพุ้ยน้ำพยุงตัวอยู่ในทะเล ตีขาไปมาอยู่ไม่ไกล

“พี่โอ๊ตจับมือหนู” น้องอุ้มยื่นแขนมาหาพี่คนโต “พี่อ้นจับด้วย”

อินทัชหัวเราะ ทำตามที่น้องคนเล็กขอ พวกเขาสี่คนเลยลอยคอเรียงเป็นแพ แหงนหน้ารอโต้คลื่น ทุกครั้งที่กระแสน้ำพัด ทั้งตัวก็จะถูกซัดเข้าหาฝั่ง

เด็กๆยิ่งครึกครื้น ชอบใจกันใหญ่ ร่างสูงหันมาทางพี่กุนต์ เห็นฝ่ายนั้นมองเขาอยู่ก่อนแล้ว สายตาที่แสดงความรักใคร่นั่นอดทำให้เขาร้อนทั่วหน้าไม่ได้

“อยากออกจากห่วงยางอ่า” น้องอุ้มขอ “อยากขี่หลังพี่กุนต์จัง”

“ได้สิครับ” กนธีพาน้องไปตรงที่ตื้นพอให้เขาเหยียบถึงพื้นและระดับน้ำสูงแค่อก จากนั้นอุ้มน้องออกจากห่วง ให้เด็กกอดคอและพาว่ายขนานกับชายฝั่ง น้องอุ้มหัวเราะร่า สองแขนโอบบ่าไว้ แนบแก้มกลมยุ้ยลงกับต้นคอเขา

“หนูรักพี่กุนต์” อุ้มสารภาพแบบง่ายๆ
   
อ้นที่กอดห่วงยางลอยตุ๊บป่องตามมาก็พูดเหมือนกัน “อ้นก็รักพี่กุนต์”
   
กนธีอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ น้องๆเข้ามากอดหนึบ ต่างคนต่างแสดงความรักด้วยการหอมแก้มเขาคนละฟอด จะเหลือก็แต่พี่ชายคนโตที่เอาแต่ขำ
   
“พี่โอ๊ตไม่รักพี่กุนต์เหรอ~” อุ้มถาม ขากอดก่ายเอวพี่กุนต์เหมือนลิง
   
คนที่ถูกพาดพิงเหลือบมองฝ่ายตรงข้าม กลั้นหายใจด้วยความหวัง..แต่เขาก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่ามันเกินหวังเมื่ออินทัชส่ายหัว ตอบแบบไม่ตรงคำถาม
   
“ยุ่งอะไรเนี่ยไอ้พวกตัวแสบ”
   
อ้นบู้หน้าใส่ ว่ายเข้ามาขวางแล้วยกมือกากบาท “ถ้าไม่รักพี่กุนต์ อ้นจะยิงแสงใส่พี่โอ๊ต..ยิงให้เกรียมเลย เพราะใครไม่รักพี่กุนต์เนี่ย ประหลาดมากๆ พี่โอ๊ตเป็นตัวประหลาด~ ต้องยิงให้ตาย~”
   
“อยู่ป.อะไรแล้วเจ้าบ๊อง” เขาหัวเราะร่วน โคลงหัว

“ฮิ้ว~ พี่โอ๊ตตัวประหลาด” น้องอุ้มแซวต่อ “พี่อ้นยิงเลย ยิง~”

“เปรี้ยง! จะรักพี่กุนต์ไหมตัวประหลาด รักหรือยัง~” อ้นทำหน้าจริงจัง

อินทัชกุมขมับ เหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมบ้าบอของน้องสองคน ส่วนกนธีก็ได้แต่ขบขัน ปรามเด็กๆที่เริ่มสาดน้ำใส่พี่เพราะกลัวคนพี่จะเขกกะโหลกน้องๆเข้าให้ เล่นแรงไปเดี๋ยวจะน้ำตาร่วงผล็อยกันอีก

“ก็พี่โอ๊ตไม่ยอมบอกว่ารักพี่กุนต์นี่ฮะ” น้องอุ้มย่นจมูก ตอนนี้พี่อ้นเป็นพวกเดียวกันก็คล้ายกับมีที่คาดหัวเขียนตัวโตๆไว้ว่า ‘แก๊งต้นอ่อนทานตะวัน’ พอพี่โอ๊ตไม่ยอมตอบเลยเหมือนใส่ที่คาดหัวกันคนละคำ

กนธีหัวเราะ เอ็นดูน้องน้อยสองคน “พี่โอ๊ตเขาบอกพี่ว่า..ถึงพี่โอ๊ตไม่รักยังไงก็มีคนรอต่อคิวรักพี่อีกเพียบ” เขาพูดยิ้มๆ มองอินทัชทำหน้าสะอึกแล้วขำดี

“ผูกใจเจ็บหรือครับ”

“เปล่า~” เขาพาน้องอุ้มที่เกาะบ่าอยู่ว่ายน้ำหนี ไม่วายลากห่วงยางที่มีน้องอ้นนั่งอยู่ตามมาด้วย “ไปกันเถอะพวกเรา ทิ้งพี่โอ๊ตไว้เลย”

อินทัชว่ายมาดักด้านหน้าด้วยความรวดเร็ว “หนีไม่ได้หรอก”

กนธีปะทะเข้ากับอกกว้างเต็มแรง เจอแบบนั้นเลยว่ายหนีต่อ เด็กๆถูกลากไปมาก็หัวเราะชอบใจขณะที่เขาได้แต่อึมครึม ไม่รู้อยู่ในอารมณ์ไหน คิดว่าคงเป็นความหม่นใจเล็กๆที่ทำให้ไม่อยากมองหน้า

..ความงี่เง่ามันมีอยู่ในตัวคนทุกคนจริงๆ..

..เช่นตาแก่อายุสี่สิบในตอนนี้เป็นต้น..

“พี่กุนต์..” อินทัชรีบตามมา คว้าแขนไว้ “โกรธผมหรือ”

กนธีถอนหายใจ ปรามตัวเองในเสี้ยวนาทีนั้นว่าให้เลิกทำไร้สาระสักที ไหนบอกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ดีแล้วไง แค่คำถามง่ายๆ ทำไมเขาถึงวุ่นวายนัก

ได้คืบจะเอาศอก ไม่พอใจในสิ่งที่มี..แบบนี้สินะที่เรียกว่า ‘โลภมาก’

“ไม่ได้โกรธๆ” เขาหันกลับมา ฉีกยิ้มให้ “พี่อายุเท่าไรแล้ว ไม่ใช่เด็กนะ”

“แน่ใจนะ” อินทัชขมวดคิ้ว

“เออ..” กนธีถีบตัวอีกฝ่าย ดันตัวพุ่งไปด้านหลัง “คิดมากไปได้”

..เขาไม่ได้โกรธจริงๆ ก็แค่ ‘ใจน้อย’ เท่านั้นเอง

เด็กหนุ่มยิ้มออกมาได้ ตามติดไปอยู่ข้างๆกัน พี่กุนต์ว่ายไปไหน เขาก็ว่ายตาม พอถูกไล่ เขาก็อ้างว่ามาดูแลน้อง ลงท้ายเลยต้องยอมให้เขาอยู่ไม่ห่าง

แสงอาทิตย์คล้อยต่ำลง ลมเริ่มพัดแรงขึ้น เสียงยายเรียกจากบนฝั่ง อินทัชเองเห็นว่าอ้นกับอุ้มเริ่มจะมือเปื่อยกันแล้ว เขาเลยบอกให้เลิกเล่นก่อน

“ไป..กลับเข้าบ้านกัน พรุ่งนี้เช้าค่อยเล่นใหม่” เขาบอก

สองหน่อโอดครวญแต่ก็ยอมทำตามด้วยดีเพราะน้องอุ้มกำลังปากสั่นกึก พี่โอ๊ตพาว่ายกลับขึ้นฝั่ง บอกให้เด็กๆจับห่วงยางแล้วพาลอยตามกระแสคลื่น

กนธีอมยิ้ม เห็นสามพี่น้องมีความสุข เขาก็มีความสุขด้วย

“พี่กุนต์ตามมาเร็วครับ เย็นมากแล้ว” อินทัชหันมาเรียก

ร่างสูงใหญ่หิ้วปีกน้องสองคนขึ้นไปบนหาด เจ้าอุ้มเดินตัวเซเพราะอยู่ในน้ำหลายชั่วโมง พี่อ้นเลยเข้ามาจูงมือ “ไปหายายนะ ให้ยายเช็ดตัวให้”

ยายนั่งอยู่ใต้ซุ้ม ถือผ้าเช็ดตัวรอหลาน “ตาหนูล่ะ ทำไมยังไม่ขึ้นมา”

อินทัชเหลียวมอง เห็นพี่กุนต์ลอยคอแช่น้ำ ทำท่าหมาเน่าอยู่ในทะเลก็ป้องปากเรียก “พี่กุนต์ พอได้แล้วครับ ดื้อมากเดี๋ยวจับตีเหมือนไอ้อุ้มเลย!”

กนธีพลิกตัวนอนหงาย พุ้ยน้ำพยุงตัวไว้ “ขึ้นกันก่อนเลย พี่ขอเล่นต่อสักพัก” ไม่ใช่อะไรหรอก เขาก็แค่ยังไม่อยากขึ้นฝั่งตอนนี้

อยากจะนอนมองท้องฟ้าเพลินๆ อยู่กับตัวเองบ้างสักสิบนาที

ยายมองอย่างกังวล “ไปตามตาหนูมาเถอะโอ๊ต เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

เด็กหนุ่มถอนหายใจระอากับผู้ใหญ่หัวรั้น พอส่งตัวน้องให้ยายเสร็จก็เดินลุยน้ำตามลงไป เขาว่ายออกจากฝั่ง ตรงเข้าไปหาคนที่ลอยตัวเล่นตามลำพัง

“พี่กุนต์..” พอใกล้ถึงตัว เขาก็พูดพอให้ได้ยินกันสองคน “ถ้าพี่ยังดื้อไม่ยอมขึ้นตอนนี้นะ ผมจะจัดการให้หนักเลย”

กนธีบู้ปาก เขากำลังดูว่าท้องฟ้าจะเปลี่ยนเป็นสีอะไร

เมฆตรงนั้นเหมือนรูปกระต่าย ถัดขึ้นไปเหมือนทรงแครอท เหนือกว่าเป็นรูปเมลอนที่เขาปลูกไว้ที่ระเบียง เยื้องต่ำคือมะเขือเทศกับแตงกวา

..เมฆก้อนไหนนะ..ที่ศรัณย์อยู่..

..ศรัณย์คนดี..

“พี่กุนต์..” อินทัชเข้ามาใกล้

กนธีผลุบหายไปใต้น้ำ ดำดิ่งลงต่ำเมื่อสัมผัสได้ถึงใจที่พลุ่งพล่าน เขาก้มลงกอดเข่า ถ่วงน้ำหนักเอาไว้ให้ตัวเองจม ดวงตาหลับนิ่ง ฟังเสียงคลื่นที่ตีเข้ามา นอกจากนั้นก็มีเพียงความสงบ ไม่มีเสียงอื่นใดอีก

ตอนที่ปลายนิ้วแตะผืนทรายข้างล่าง เขารู้สึกว่ามันนุ่มละมุน ทรายในน้ำละเอียดเป็นผง จับแล้วให้สัมผัสอ่อนโยน ทั้งสายน้ำข้างใต้ก็อุ่นเหลือเกิน

แว่วเสียงอินทัชร้องเรียก เขาได้ยินแต่จงใจไม่ขึ้นไป ซ้ำยังว่ายหนีออกไกลจากฝั่ง ใจหนึ่งอยากจะแกล้ง อีกใจก็อยากแหย่ให้ห่วงหากันบ้าง

..แต่เขาจะทำเพื่ออะไรกัน..ทำแล้วสนุกหรือไง..

..คำตอบที่ได้..ก็คือไม่สนุกเลย..

กนธีพ่นฟองอากาศออกทางจมูก นับถอยหลังจากเก้าสิบลงเรื่อย เขาไม่ได้คิดอะไรแล้ว แค่กำลังท้าทายความสามารถในการดำน้ำของตนเอง

สมัยตอนอยู่มหาวิทยาลัย เขาเคยได้แข่งว่ายน้ำอยู่หนสองหน แต่ไม่ได้เหรียญทองมาหรอก ได้แค่เหรียญเงินกับทองแดง เขาดำน้ำได้อึด แต่ว่ามันดันไม่มีแข่งดำน้ำอย่างเดียว แน่ล่ะ..ใครจะอยากได้เต่ามาคล้องเหรียญทองกัน

พออายุสี่สิบขึ้นมา สังขารก็ไม่ค่อยเอื้อแล้ว เขานับถอยหลังลงมาถึงแค่ยี่สิบก็ต้องลอยตัวขึ้นมา พอหัวโผล่พ้นน้ำก็เห็นแผ่นหลังของอินทัช เด็กนั่นกำลังเหลียวหาเขาอยู่ ท่าทางเหมือนตกใจเอามากที่เขาหายไปนาน

กนธีเกิดนึกอยากแกล้งเลยดำลงไปอีก จากนั้นก็ค่อยๆว่ายไปด้านหลัง

“ตายซะ! ไอ้หนู!” เขาพุ่งเข้าใส่จนมันเสียหลักล้มทั้งยืน

อินทัชร่วงลงน้ำ เปียกทั้งตัวซ้ำยังสำลักโขลกเพราะไม่ทันกลั้นหายใจ

ชายหนุ่มหัวเราะร่วน ว่ายหนีออกห่างเพราะกลัวจะถูกจับได้ ตามด้วยการบีบน้ำใส่หน้ามัน “รู้จักปลาเสือไหม ปลาเสือพ่นน้ำได้ด้วยนะ”

อินทัชลูบใบหน้า คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างไม่นึกขำด้วย

“เป็นอะไรไอ้น้อง~ หน้านิ่วคิ้วขมวด ท้องผูกเรอะ” กนธีลอยคอยิ้มๆ

ร่างสูงก้าวพรวด กระชากคนที่เอาแต่เล่นเข้ามาในอ้อมกอด ดวงตาดุดันอย่างไม่เคยเป็น คนคนนี้เคยรู้บ้างไหมว่าเรื่องอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ!

“พี่เป็นอะไร!” เขาเสียงดัง “เล่นอะไรไม่รู้จักคิด อายุเท่าไรแล้ว!”

กนธีตกใจกับแรงบีบที่ไหล่ “เฮ้ๆ..ใจเย็นไอ้เสือ”

“ขำมากไหม หายตัวในน้ำนาทีกว่า ผมนึกว่าพี่จมไปแล้วซะอีก!” เขาโกรธมาก ไม่พอใจรุนแรง คนทั่วไปกลั้นหายใจสักสองนาทีก็หมดสติได้แล้ว

“เฮ้ย..พี่ว่ายน้ำเป็น ยังอยู่ดี ไม่ได้จมไง” เขายกสองมือยอมแพ้ “โอ๊ตเป็นอะไรน่ะ..ทำไมจริงจังขนาดนี้ อย่าทำเหมือนพี่เป็นเด็กสิ”

อินทัชชะงัก คลายมือที่เค้นตัวอีกฝ่ายออก ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ค่อยพอใจ “ถ้ารู้ตัวว่าไม่ใช่เด็กก็อย่าทำแบบนี้อีก!”

กนธีได้แต่งุนงง ดูเหมือนว่าเขาจะถูกเด็กมันโมโหเข้าให้อีกแล้ว ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา เขาโดนมันโวยใส่มากี่รอบแล้วนะ “โอเคๆ..ไม่ทำอีกแล้วครับ”

เด็กหนุ่มยังมุ่นหัวคิ้วไม่คลาย ที่หงุดหงิดก็เพราะว่าตกใจ จู่ๆพี่กุนต์ก็หายลงไปในน้ำ เขาคิดอยู่แล้วว่าคงจะดำเล่น แต่ไม่คิดว่าจะหายไปนาน เขากำลังจะตะโกนเรียกให้ไอ้อ้นไปตามการ์ดถ้าหากว่าอีกฝ่ายขึ้นมาช้าอีกนิดเดียว

“อย่าเล่นแบบไม่คิดอีก” เขาย้ำ ซ่อนมือที่สั่นเล็กน้อยไว้ด้านหลัง ทั้งที่ตัวเองว่ายน้ำได้แข็งแต่พอพี่กุนต์จมหาย เขากลับทำอะไรไม่ถูกเลย

..รู้ไหม..ว่าเขาเป็นห่วงแค่ไหน..

กนธีเห็นว่าน้องมันโกรธจริงๆก็ว่ายเข้ามาใกล้ เขามองไปบนฝั่ง เห็นอ้นกับอุ้มหันมาทางนี้ คุณยายเองก็ดูกังวลเลยโบกมือและยิ้มให้

“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่เล่นกับโอ๊ตนิดหน่อย”

ยายเองก็ใจไม่ดี ตอนแรกไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร มาได้ยินก็ตอนที่เจ้าโอ๊ตตะคอกเสียงดัง ยายถึงรู้ว่าคุณกนธีเล่นอะไรพิเรนทร์จนถูกหลานแกดุเอา

“เย็นแล้ว ขึ้นมาเถอะตาหนู” แกบอก “อย่าเล่นน้ำดึกๆเลย ยายขอ”

กนธีตะโกนตอบรับ หันมาอีกครั้ง อินทัชก็เดินลุยน้ำขึ้นฝั่งแล้ว เขารีบว่ายตามและวิ่งเข้าไปหา คว้าแขนมันไว้แต่ถูกดึงออก “โอ๊ต..พี่ขอโทษ”

อินทัชคว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่า เดินดุ่มเข้าบ้านโดยไม่ได้หันไปคุยกับใคร ยายยังอยู่ที่สนามหญ้ากับอ้นและอุ้มทำให้เห็นทุกปฏิกิริยาที่เกิดขึ้น

คนอายุมากกว่าดูกังวล ลังเลว่าจะเดินตามมันไปหรือยังไงดี สุดท้ายก็หันมาหาคุณยาย “อ้น..อุ้ม เข้าบ้านก่อนครับ รีบไปอาบน้ำเดี๋ยวจะไม่สบาย” เขาช่วยประคองหญิงชรา “มาครับคุณยาย ขอโทษที่ให้รอนะครับ”

ยายมองตามหลังหลานคนโตแล้วหันมามองหน้าคุณกนธีของแก

“ทะเลาะอะไรกันน่ะตาหนู เจ้าโอ๊ตโกรธใหญ่เลย”

“ผมเล่นเยอะไปหน่อยน่ะครับ ดำน้ำนานเกิน โอ๊ตคิดว่าผมจมไปแล้ว” กนธีหัวเราะแห้งๆ “ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ตกใจ แต่แค่เล่นกันเฉยๆ”

ยายพึมพำรับ ความแปลกใจยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเจ้าโอ๊ตมีท่าทีตอบรับกับเรื่องนี้รุนแรงเหลือเกิน..ดูห่วงใยใกล้ชิด สนิทสนม ก้าวล้ำเส้นจนผิดจากวิสัยของลูกน้องกับเจ้านายทั่วไป

..ราวกับคนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน..

แกนิ่งเงียบ ความคิดเหมือนหยุดกึก คนข้างกายประคองแกมาหยุดอยู่หน้าบ้านแล้วก้มลงล้างเท้าให้ แกอ้าปากจะห้าม หากพอคิดถึงความเป็นไปได้ที่ว่า..ก็เหมือนกับมีอะไรมาปิดกั้นความเอ็นดูนั้นไปครู่หนึ่ง

..เรื่องแบบนี้หากเป็นความจริง..ไม่ว่าใครก็ทำใจได้ลำบากทั้งนั้น..
 

...........................................................................................

 :katai5:    :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 17-11-2016 02:57:07

อินังโอ๊ตตตตต อะไรของแกเนี่ยยยยย รู้ตัวซักที !!!!!! อิโง่เอ้ยยยยย โมโหพระเอก 55555555 สงสารพี่กุนต์ อิโอ๊ตงี่เง่า เห้อมมมมมม จะต้องมีดราม่าขุ่นยายแน่ๆเลยยยยย แย่ล้าววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 17-11-2016 02:57:34

อ้าวยาย
แงงงงงงงง ฮืออออ
เป็นพี่กุนต์นี่ก็น้อยใจนะ
น้อยใจแม่มทุกคนเลย
โอ๊ยยิ่งแล้วใหญ่ ไม่เคยได้ยินเหรอว่า
ไม่รักไม่ต้องมาหวงมาห่วงใยชั้นนนน เพราะใจชั้นมันอ่อนแอ
โฮวววว ใครก็รักพีุ่นต์ นี่ก็รัก...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 17-11-2016 03:01:27

อีโอ๊ตโง่   ไม่อยากให้ยายรู้เลย สงสาร แกแก่แล้วกลัวใจ บ่ดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 17-11-2016 03:05:10

สงสารคนแก่อายุ 40 จัง คนแก่ ใจดี ก็น้อยใจเป็นนะโอ๊ด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 17-11-2016 03:15:23

  :pig4: ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 17-11-2016 03:36:52

เป็นห่วงความรู้สึกของทุกฝ่าย รวมทั้งคุณยายด้วย
คุณยายจะเข้าใจและรับไหวมั้ย เป็นห่วงสุขภาพคุณยาย
ถ้าหากคุณยายรับไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ
เราเชื่อว่าโอ๊ตก็ต้องเลือกครอบครัว และพี่กุนต์ก็เข้าใจความคิดโอ๊ตอยู่ดี
กลายเป็นว่าพี่กุนต์คนดีก็ต้องเศร้าอีก

นี่คิดไกลและคิดเยอะมาก 55555

อยากให้คุณยายเห็นความดีในตัวพี่กุนต์เยอะๆ เอ็นดูพี่แกมากๆนะคับ
และโอ๊ตแกก็รู้ใจตัวเองสักทีเถอะ รำมาก ยิ่งทำแบบนี้พี่กุนต์ยิ่งคิดมันเรียกว่ากั๊ก หวงก้างนะคับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 17-11-2016 03:41:02

สงสารพี่กุนต์ เจ้าโอ๊ตไม่รักพี่กุนต์ก็แย่พอแล้ว นี่ถ้าคุณยายรู้ความจริงว่าสองคนนี้เป็นอะไรกันแล้วคุณยายรับไม่ได้อีกล่ะ :heaven :heaven :heaven

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 17-11-2016 04:06:13

ค่ะ คุณยาย  ครู่หนึ่งที่เหมือนมีอะไรมาปิดกั้นความเอ็นดูนั้นๆ

ในฐานะที่เป็นคนแก่นะคะ  อยากจะบอกคุณยายว่าเข้าใจ แต่คุณยายเองก็เห็นโลกมานานและมากพอแล้ว  ถ้าลองเอาไปใคร่ครวญดีๆคุณยายก็น่าจะเข้าใจนะคะว่าความสุขที่ตัวคุณยายและหลานๆทุกคนกำลังได้ประสบอยู่ ณ ตอนนี้มันไม่ได้มาจากแค่เงินของผู้ชายที่ชื่อกนธีคนนี้หรอกค่ะ   มันมาจากความจริงใจ น้ำใสใจจริง  compassion  ของผู้ชายคนนี้ สิ่งที่โอ๊ตให้ตอบแทนพี่กุนต์นั้นมันเอามาเทียบกันแทบไม่ได้เลย  ที่ได้มานั้นคือที่พึ่งพิงทางใจที่ให้ด้วยใจจริง   ถ้าเราเป็นคุณยายนะคะเราจะดีใจมากๆค่ะที่ได้เจอผู้ชายที่ชื่อกนธี สีหนาทคนนี้

เหลือให้โอ๊ตรู้ตัวเท่านั้นสินะ   เราว่าไววิทย์ไม่น่าปล่อย  โอ๊ดเองก็อย่าพลาดกับปาลินก็แล้วกัน  มีคนรอเสียบหลายคนทีเดียว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 17-11-2016 04:24:30

เห็นชื่อศรันต์คนดี แล้วน้ำตาไหล
จะมีใครรักพี่กุนต์แบบศรันต์ไหมนะ

อิโอ๊ตไม่หวังกับมันล่ะ แม่งหมาหวงก้างชัดๆ
ทำร้ายจิตใจพี่กุนต์ซ้ำๆ เดิมๆ บางทีก็อยากเห็นพี่กุนต์ร้ายเหมือนกันนะ เป็นคนดีแบบนี้แล้วได้อะไร สงสารพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 17-11-2016 05:19:49

ยายอนุญาตให้เด็กๆเค้ามีความสุขกันเถอะ อย่าโกรธอย่าเคืองกันเลย หนูกุนต์เป็นคนดีนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 17-11-2016 06:21:29

อ่านช่วงแรกให้อารมณ์แจ่มใส แต่พอช่วงท้ายก็อึกครึ้มในใจ  ถ้าโอ๊ตเปิดใจเรียนรู้ยอมรับความรู้สึกของเองได้ก็คงดี  ส่วนคุณยายคงต้องเวลากับแก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 17-11-2016 06:23:34

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 17-11-2016 06:32:22

ยายน่ะจะรับได้มั้ยเรื่องแบบนี้ เป็นห่วงยาย โอ้ตก็นะ ขี้โมโหจัง อะไรนักหนา หึหึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 17-11-2016 07:13:04

คนแก่อาบน้ำร้อนมาก่อนดูออกได้สินะ
จะให้ยายมาทำความเข้าใจ รับได้เลย คนสมัยก่อน/คนหัวโบราณก็คงคิดหนักอ่ะ ยิ่งมีหลานชายก็คงอยากให้มีลูกหลานสืบต่อไปด้วย โฮะๆ
แต่อิโอ๊ตนี่โกรธจริงจังไปละ 55555 เห็นใจพี่กุนต์จัง รู้สึกแบบทั้งขึ้นทั้งล่อง ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 17-11-2016 07:42:14

ยายคงรับไม่ได้แน่ๆ ถ้าได้รู้เรื่องนี้เข้า แต่คงต้องให้เวลายายบ้างนะเพราะยายแกก็แก่แล้วเรื่องแบบนี้คงทำใจลำบากแน่ๆ
เหมือนจะเห็นอนาคตว่าต้องมีดราม่าแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 17-11-2016 07:44:45

อย่ามาม่าได้ไหม
แค่กลางเดือนเอง
นะ นะ นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 17-11-2016 07:54:44

อื้อหือ พี่กุนต์จำฝังใจเลยนะประโยคนั้นอ่ะ
โอ๊ตไม่รักไม่เป็นไร อ้นกับอุ้มรักก็พอแล้วเนอะ
 :katai1:

ตอนที่คิดถึงศรัณย์ แล้วเรียก
..ศรัณย์คนดี..
เราจะร้องไห้ -_-
ส่วนคุณยายอย่าดราม่านะคะ ห้ามค่ะ
วันศุกร์คงไม่มาแล้วใช่ไหม ฮึกกก 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 17-11-2016 08:04:15

โอ๊ตชอบทำพี่กุนต์น้อยใจบ่อยๆ
แล้วยังมาทำท่าโมโห โกรธพี่กุนต์อีก
ส่วนยาย ถึงจะเป็นเรื่องที่รับไม่ค่อยได้ แต่ก็ควรปลงไหม
เขาดีกับตัวเอง และครอบครัวขนาดนี้
มีคนที่ดีขนาดนี้มารักหลานตัวเอง ก็ควรจะวางใจมากกว่า
หึย ขัดใจยายกับโอ๊ตอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 17-11-2016 08:05:33

ดราม่ารักข้างเดียว แล้วยังจะมีดราท่ายายอีกหรอเนี่ย พี่กุนต์น่าสงสาร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 17-11-2016 08:21:20

คุณยายขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อยากให้คุณยายรักและเอ็นดูพี่หนูกุนต์เหมือนเดิมเถอะค่ะ
ทุกอย่างที่พี่กุนต์ทำ เพราะรักคุณยายแล้วก็ทุกคนจริงๆนะคะ
มันเจ็บปวดเกินไปถ้าพี่กุนต์ต้องโดนทำร้ายความรู้สึกจากการให้ความรักกับคนอื่นแบบนี้

น้ำตาจะไหล ปวดใจยิ่งกว่าพี่กุนต์น้อยใจเพราะอิโอ้ตอีก ฮือออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-11-2016 08:30:05

อย่าดราม่าเลยนะ สงสารพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 17-11-2016 08:41:59

 :m16:โอ๊ตตตตตต เอ็งโกธรเป็น คนเดียวรึไง
พี่กุนต์ของเก๊าผิดอีกแล้วหรา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 17-11-2016 08:47:03

 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ashita ที่ 17-11-2016 09:16:04

ยายยังดูออกเลยเหอะ โอ๊ตเนี้ยแหล่ะที่ไม่รู้ใจตัวเองสักที จะรอดราม่าก่อนหรึงายยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 17-11-2016 09:19:54

อิอิ หิวมาม่าเลยเรา :hao5:
พอพูดถึงศรัณย์ขนาดที่เราแทบไม่รู้อะไรเรื่องศรัณย์เลยแต่ทุกครั้งที่พี่กุนต์พูดถึงก็รู้สึกเศร้าตาม   :m15:
ยายจะรับไม่ได้ก็ไม่รู้นะแค่ว่าก็อย่าลืมสถานะตัวเองนะคะว่าทั้งครอบครัวที่มีได้ทุกวันนี้เพราะใคร  :3125:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 17-11-2016 09:26:35

พี่โอ๊ตคนดี จะรักพี่กุนต์มั้ย
 
ถ้าพี่โอ๊ตไม่รักพี่กุนต์ คนอ่านจะพาพี่กุนต์หนีไปบวช !!! 
 :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 17-11-2016 10:02:06

ยายจะว่าไงหล่ะเนี่ย หลานสะใภ้น่ารักนะ ใจดีด้วย  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 17-11-2016 10:16:44

ขนาดยายยังระแคะระคายเลย
แต่ดูเจ้าตัวจะเข้าใจอะไรยากไปม่ายยยย
ไม่ใช่หวงแล้ว มันคือรักแล้วยูว์

ขอให้ยายไม่ทรุดกับเรื่องนี้นะ
อาการป่วยเพิ่งจะดีขึ้น


หยุดเรื่องบนเตียงสักพักด้วยนะโอ๊ต
เผื่อยายลุกขึ้นมาตอนดึก ได้ยิน หัวใจวายพอดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 17-11-2016 10:22:35

...ศรันย์คนดี....

น้ำตาจะไหล

โอ๊ตรู้ตัวเร็ว ๆ นะ

ขอให้ยายคิดได้เร็ว ๆ

อ้นกับอุ้มน่ารัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 17-11-2016 10:28:08

ดราม่าคุณยายแน่ๆเลย ฮืออออออออ

แต่ไอโอ๊ตตตตตต ไอพระเอกตัวดี หมั่นไส้อ่ะ

ห่วงพี่เค้าขนาดนี้ จนยายยังสงสัย ไอ้ที่ผ่านมาก็ทั้งหึงทั้งหวง

ทำไมยังไม่รู้ตัวอีก ทำขนาดนี้จะไม่ให้พี่กุนต์คาดหวังได้ไงเป็นใครก็ต้องคิดแมะ

ละดูมันทำ ซึนอยู่นั่น ไม่รักๆๆอยู่นั่นแหละ การกระทำแกนี่ยิ่งกว่ารักอีกโอ๊ตเอ๊ยย

ฮึ่มมมมมม  :ling1: :ling1: :ling1: :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 17-11-2016 10:43:17

ยัง ยังอีก ยังไม่รู้ตัวอีก เจ้าโอ๊ตเอ๊ยยย..
คุณยายล่ะก็นะ ไม่อยากให้รู้เลย ต้องดราม่าแน่ๆ
เอ็นดูหนูกุนต์เหมือนเดิมไม่ได้หรอ ใจร้ายจัง ;-;

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 17-11-2016 11:10:07

คนอย่างพี่กุนต์ ทุกวันที่มีชีวิตรอคอยแค่ใครสักคนมารักและดูแลอย่างแท้จริงเท่านั้นเอง หาได้อีกไม๊คะคนดีขนาดนี้
ส่วนเจ้าโอ๊ต ปิดกั้นความรู้สึกที่แท้จริงหูหนวกตาบอดอะไร การแสดงออกมันมากจนเกินที่คนอื่นจะไม่รู้ขนาดนี้แล้วนะ ปากนี่เก็บไว้บอกใครงานนี้ถ้าจะมีคนพังเชื่อเถ่อะเจ้าโอ๊ตนี่แหล่ะต้องเจ็บและบอบช้ำกว่าที่พี่กุนต์ต้องเจอแน่ๆ เพราะทิฐิหรืออุดมการณ์ในใจของตนล้วนๆ
#ทีมพี่กุนต์ #ทีมแก๊งต้นอ่อนทานตะวัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 17-11-2016 11:45:58

 :ling2: :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Peterpanmama ที่ 17-11-2016 11:48:40

พี่กุนต์คนดี พี่ไม่สมควรจะต้องมาเจอเรื่องแย่ๆอีกแล้วนะ
คุณคนเขียนคะอย่าทำร้ายพี่กุนต์ได้มั๊ย
อย่าหาสถานะการณ์มาบีบให้โอ๊ตตอบว่ารักพี่กุนต์หรือเปล่าอีกเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 17-11-2016 12:02:34

ปิดกั้นอะไรคุณยาย ไม่ต้องปิดค่ะเปิดไปเลย พี่หนูกุนต์ยังน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 17-11-2016 12:49:27

เจ้าโอ๊ต คิดดีๆ ทบทวนความรุ้สึกตัวเองดีๆ
พี่กุนต์เหมือนจะ รักไอ้เด็กนี่ไปแล้วด้วย เฮ้อออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 17-11-2016 12:50:32

มาม่าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 17-11-2016 13:20:57

พอพี่กุนต์คิดถึง ศรันย์คนดี ทีไรทำให้เราเศร้าได้ทุกที
โอ๊ตยังดีไม่พอสำหรับพี่กุนต์. พี่กุนต์ดีเกินไปจนอยากให้เจอคนที่รักพี่กุนต์อย่างจริงใจ
ไม่ใช่หวังผลตอบแทนจากพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 17-11-2016 13:47:52

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ChocoPop ที่ 17-11-2016 14:27:43

โอ๊ตก็ไม่ชัดเจน  ยายก็เริ่มมีกลิ่นดราม่าลอยมา...

พี่กุนต์เปลี่ยนเป้าหมายไปกอดลูกสนน้อยมั๊ยพี่ จะได้ไม่มีปมดราม่าด้วย

น้องสนน่ารักนะ....  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: →Yakuza★ ที่ 17-11-2016 14:59:13

อยากให้คนดีๆแบบพี่กุนต์เจอเรื่องดีๆบ้าง ถ้าโอ๊ตมันจะโง่ ถ้ายายจะรับไม่ได้ ก้ช่างแม่งไปเลย

มาคบกะคุณฝัดไทให้รู้แล้วรู้รอด วัยใกล้กัน ดูแลกันมุ้งมิ้ง เราไม่อยากให้พี่กุนต์เสียใจอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 17-11-2016 15:28:16

ชักไม่อยากยกพี่กุนต์ให้ครอบครัวนี้แล้ว
กลัวพี่กุนต์ของน้องเสียใจ
 :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 17-11-2016 16:04:11

อ่านตอนแรกๆก็ยิ้มอยู่หรอก
แต่อ่านตอนท้ายแล้วมันหงุดหงิด
หงุดหงิดเจ้าโอ๊ตอะ เล่นตัวนักนะ หมั่นไส้ว่ะ
เหอะะ แล้วเหมือนยายจะรู้แล้ว
จะดราม่าไหมอะเนี่ยะะะ ฮือ คนแต่งชอบลากเข้าดราม่าตลอดเลย TwT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puna ที่ 17-11-2016 16:31:04

อยากเขียนจดหมายบอกยายว่าตาหนูกุนต์ของยายน่ารักมากนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 17-11-2016 16:32:02

อ่านะ ทำได้แค่รอ รอเวลา มาร(หัวใจ)ไม่มีความรักไม่เกิด อุปสรรคไม่พบเจอ ความรักไม่แน่นแฟ้น เพราะงั้นมาม่ามาเลยค่ะ พร้อมมากเรื่องนี้ แปลกดีจัง 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 17-11-2016 16:47:15

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 17-11-2016 17:03:25

โถๆๆๆ พี่โอ๊ต
ถ้ายังไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองซะที อีกเดี๋ยวพี่โอ๊ตจะรู้สึก

นี่พี่กุนต์ของมวลมหาประชาชนนะจะบอก!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 17-11-2016 17:40:57

โอ้ยยยย ส่อแววดราม่ามาเลยจ้าาาาา

เข้าใจยายนะ แต่แบบรู้สึกนิดนึงอ่ะ นี่พี่กุนต์คนโคตรดี

เลยนะคุณยายยย แต่เอาเถอะยังไงซะเจอบักโอ๊ตเข้าไป

อยากจับทุ่มลงทะเล หมั่นไส้ ถ้าพี่กุน์ไม่อยู่ด้วยเมื่อไหร่นะ

จะสมน้ำหน้าให้

ขอบคุณนะค่ะ เจอกันตอนหน้าจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 17-11-2016 19:08:45

เคยอ่านเจอมา ถ้าเราคิดถึงอดีตแปลว่าเราไม่มีความสุขกับปัจจุบัน :mew2:
ตอนหน้าเราจะไม่เห็นพี่กุนกินกล้วยใช่ไหม (นี่คิดอัลไล)
รักพี่กุนจนไม่อยากให้อิโอ๊ตได้ครอบครอง :m31: :m31:
เป็นนายเอกที่รู้สึกหวงที่สุด
สปอร์ทกทม.ของหนูวววววว :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 17-11-2016 19:37:28

เข้าใจโอ๊ตนะ เป็นคนที่จริงใจ
คิดยังไงก็บอกไปแบบนั้น
ไม่ได้มีเหลี่ยมเหมือนเด็กคนก่อนๆของพี่กุนต์
ตอนนี้ยังไม่ได้รักก็เลยบอกตรงๆ
แต่พี่กุนต์ที่ชอบน้องก่อน
พอน้องมันไม่ได้รักก็นอยด์ตามระเบียบ
คนอ่านอย่างเราก็เศร้าสิค่ะ รอไรอยู่
อีกไม่นานหรอก โอ๊ตมันต้องรักพี่กุนต์แน่
ทั้งหวงทั้งห่วงขนาดนี้ ยายยังดูออก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 17-11-2016 21:02:32

คุณยายเซ้นส์แร๊งว์!
น่าเป็นห่วงจัง :mew2:

โอ๊ตคงจะสับสน ระวังคนที่รักปัจจุบันกับคนที่แอบชอบมานาน

ทบทวนทั้งหมดดูดี ๆ นะ โอ๊ต~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 17-11-2016 21:57:32

รำกับความบื้อของโอ๊ตแล้วอ่ะ. อยากซดมาม่าจัง //โดนชาวเล้าตบ :beat:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 17-11-2016 22:11:51

ไม่ดราม่าแบบนี้ได้หม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

อิโอ๊ตก็รู้ใจตัวเองซักทีไหมมม ห๊ะะะะะ

ปล. น้องอุ้มกับน้องอ้นน่ารักจังเล๊ยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 17-11-2016 22:40:58

อ้าว...ไหงตอนท้ายอึมครึมแบบนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 17-11-2016 22:56:25

เมื่อไรนะจะนู้ใจตัวเอง
หรือเมื่อต้องเสียพี่กุนต์ไปก่อนกันนะ...


ตอนนี้ความน่ารักของน้องอุ้ม น้องอ้นกินขาด

หนูรักพี่กุนต์


โอ๊ยยยน่ารักก~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 17-11-2016 23:10:28

แงงงงง อ่านจบแล้วสะอึกเลยอ่ะค่ะ สงสารพี่กุนต์มากเลย ไม่ไหวแล้ว
ยิ่งตอนที่ยายพูดว่าพอคิดแล้วเหมือนความเอ็นดูจะหายไป เราเจ็บแทนพี่กุนต์มากเลย
ไม่รู้สิ เรารู้สึกว่าพี่กุนต์ให้ความรักความจริงใจกับครอบครัวนี้มากๆ แต่ดูแล้ว
สิ่งที่พี่กุนต์จะได้กลับมาจะเป็นความเสียใจ แค่นังโอ๊ตก็หนักแล้ว ถ้ายายเปลี่ยนไปอีกคน
เราคงจะนอยด์มากแน่เลย ว่านี่หรือคือผลตอบแทนของสิ่งดีๆที่พี่กุนต์ทำให้
พี่กุนต์ดีมากจนเราไม่อยากยกให้โอ๊ตหรือใคร ดูเหมือนว่าคนที่คู่ควรกับพี่กุนต์
ก็เห็นจะมีแต่ศรัณย์คนดีของพี่กุนต์จริงๆ แค่พี่กุนต์พูดถึงเรายังจะร้องไห้แทนเลย
ได้แต่หวังว่าจะมีคนรักพี่กุนต์ด้วยหัวใจเหมือนกับศรัณย์ แงงงอินมาก TT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: gang ที่ 17-11-2016 23:28:28

ขอบคุณครับ  ชอบมากนะครับ สำหรับเรื่องราวที่เขียน  ทำให้ รู้สึกดีมากในความสัมพันธ์ ที่ค่อยๆผูกพัน สำหรับหลายคนอาจอยากให้รักกันเร็วๆ  แต่ ผมชอบความสัมพันธ์ แบบนี้ มันทำให้รู้สึกดีว่ามันดีต่อใจจริง เพราะความรักมันมีความผูกพัน มันทำให้รักมั่นคงมากกว่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ice-cream ที่ 17-11-2016 23:31:42

ร้องไห้ สงสารพี่กุนต์ ตอนพี่กุนต์คิดถึงศรัณย์นี่รู้สึกเศร้าแทน เห้อๆๆๆ
ยายก็เริ่มสงสัยแล้ว กลัวว่ายายจะไปพูดอะไรกับพี่กุนต์จัง
ถึงเวลาดราม่า ไอ้โอ๊ตคนโง่ พี่กุนต์ หนีไปได้แล้ววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 17-11-2016 23:33:47

คืออีตาโอ้ตนี่ชอบเอาสนมาเป็นจัวปิดใจ
จริงๆคือใจให้เขาไปแล้ว ยังจะมาลีลา
ก็เขาบอกว่าคนรอเยอะ อย่าไปกันท่าได้ไหมล่ะ
หมั่นไส้คนปากแข็งจริงจริ๊งงงง
พี่กุนต์ทิ้งเมื่อไหร่ ขี้คร้านจะคลานเข่าไปหา
คุณยายเองก็นะ ไม่ได้ว่าอะไรแต่อายุปูนนี้แล้ว
ให้ลูกหลานเขามีความสุขเถอะยาย แหม่
พี่กุนต์ก็เป็นคนดีมาตลอด ไม่เคยทำอะไรไม่ดี
ถ้าไม่เอ็นดูเพราะจับได้นี่ไม่โอเคนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 17-11-2016 23:53:53

โอ๊ตตตต โกรธใหญ่เลย

แบบนี้เหมือนโอ๊คจะรักห่วงใยพี่กุนต์มากนะ แต่รักในแง่ไหนนี่อีกเรื่อง

เพราะความสัมพันธ์ทางกายมันไม่ตอบโจทย์ว่ารักอะ

ไหนจะสนอีก มันเป็นความสัมพันธ์ที่หน่วงมากจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 17-11-2016 23:58:29

โอ๊ต แค่บอกรักมันคงยาก พี่กุนต์เลยคิดถึงศรัณย์อีกแล้ว ถ้ามัวช้าสักสันก็คงได้แต่แหงนมองตอนที่พี่กุนต์หมดความอดทน
คุณยายอย่าไม่รักพี่กุนค์เลยนะ #พี่กุนต์คนดี ขนาดนี้ ทั้งจริงใจรักห่วงใยทุกคนอย่างแท้จริง
ส่าแต่คืนนี้จะโดนหนักไหม ง้อกันจนเพลียแน่ๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 18-11-2016 01:06:13

ยาย ถ้าจะปิดกั้นความรู้สึกเอ็นดูพี่กุนต์ตอนนี้
ไม่คิดถึงตอนก่อนนี้ที่เอ็นดูเขาหรือ

ตอนนี้สงสารพี่กุนต์  คนที่รักก็ไม่เคยพูดสักทีให้มั่นใจว่ารัก
แถมยาย ยังสงสัยในตัวพี่กุนต์อีก
เป็นพี่กุนต์นี่ยากจริงๆ :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 18-11-2016 01:20:34

โอ๊ต ฉันว่าแค่คำว่ารักแกให้ได้นะ
คือจะรักแบบไหน ตอนนี้ก็ต้องรักละอ่ะ อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้
ทำให้ขนาดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 18-11-2016 01:43:28

หมั่นไส้โอ๊ตค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 18-11-2016 02:53:19

โอ๊ย ยายรู้ก่อนโอ๊ตจะรู้ตัวอีกมั้งแหม่ เอือม หมั่น รำ ทุกสิ่งเกิดขึ้นได้เพราะโอ๊ตจริงๆ
สงสารพี่กุนต์คนดี เชียร์ให้พี่กุนต์ไม่ไหวแล้วแยกกะโอ๊ตสักที หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้โอ๊ตรู้ตัวอะ
รำคาญ ทำตัวแบบนี้ใส่พี่กุนต์ตลอด มีแต่พี่กุนต์ที่เป็นฝ่ายคอยตาม
ไม่เคยหึง ไม่เคยโกรธ ไม่มีอารมณ์เสียใส่แบบนี้เลย แถมยังเป็นฝ่ายที่รอแบบมีความหวัง เป็นฝ่ายที่บอกว่าชอบอยู่ฝ่ายเดียวอะ เหนื่อยจริมๆ อิโอ๊ตทั้งหึงหวง ห่วง คือทุกอย่างขนาดนี้ไม่รู้ตัวก็เกินไปละ กับสนแกเคยเป็นขนาดนี้ไหมถามหน่อย
คิดว่ายายคงรับไม่ได้ แต่สุดท้ายก็คงทำใจได้อะเพราะพี่กุนต์ดีม้ากกกก ไม่สิ ทำใจได้แต่ตอนนั้นพี่กุนต์ก็คงไปกะคนอื่นละ
ดีๆ ทิ้งไอ้โอ๊ตเลยยย ฮือ คุณผไทใครก็ได้มาแย่งชิงพี่กุนต์ไปที นี่แอบจิ้นพี่กุนต์กะสน ยิ่งได้รู้ว่าเด็กบางคนที่พี่กุนต์เคยเลี้ยง พี่กุนต์ไม่ได้เป็นฝ่ายรับแล้วมันกร๊าวใจ ฮรือ แต่ตอนพี่กุนต์มองฟ้าแล้วคิดถึงศรันย์นี่ไม่ไหวจริงๆ จะร้องไห้เลยอะ แบบใจสั่นเลย เข้าใจฟีลพี่กุนต์เลยอะ คิดถึงคนที่รักมากแต่ไม่มีวันกลับมาแล้ว แถมตอนนั้นยังผิดหวังจากโอ๊ตที่ไม่ตอบคำถามน้องทั้งที่ใจหวังให้โอ๊ตตอบความรู้สึกตัวเองบ้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 18-11-2016 06:19:50

ความสนุกของเริ่องนี้อีกเรื่องคือ การที่เรามารอลุ้นว่าอิน้องโอ๊ตมันจะรู้ตัวว่าเมื่อไหร่ว่ารักพี่กุนต์ซินะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 18-11-2016 06:24:41

เขาว่า คนเรามักไม่เห็นค่าของสิ่งนั้น จนกว่าเราจะเสียมันไป
โอ๊ตอาจจะอยากเป็นแบบนั้น หัดยอมรับใจตัวเองบ้างสิ ไม่ใช่ยึดติด ฮึ่ย!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 18-11-2016 07:03:59

ยายคงรับไม่ได้แน่เลย... มองข้ามความดีหนูกุนต์ไปเลยเหรอยาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nighttime ที่ 18-11-2016 07:44:06

เอาน่าคุณยาย ตอนแรกอาจจะทำใจลำบาก
  แต่พอคิดได้แล้วจะดีเองน้าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 18-11-2016 13:46:13

ดราม่าแน่ๆ  สงวารพี่กุนต์รอเลย  :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 18-11-2016 16:48:36

ยายยยย มันจะไม่ดราม่าใช่ไหม

ยายจะไม่ขัดขวางความรักของคน2คนใช่ไหม :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 18-11-2016 16:58:51

ยายขา  เอ็นดูพี่กุนต์เถอะค่ะ พี่กุนต์คนดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 18-11-2016 19:10:07

ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมาติดเรื่องนี้ ออกดราม่าหน่อยๆหน่วงจิตนิดๆนี่ใช่เลย อ่านแล้วหลงรักพี่กุนต์ ก็ถ้าอิโอ๊ตมันยังปักใจคิดว่ารักสนก็อย่าไปสนใจเลยพี่กุนต์มาเปย์เราแทนก็ได้ เราพร้อมดูแลลุงนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 18-11-2016 20:20:47

วันนี้วันศุกร์ พี่กุนต์มาไหมคะหนูเป็นห่วง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 18-11-2016 21:45:46

อยากให้เรื่องนี้โอ๊ตได้รับบทเรียนก่อนจบแฮบปี้เอน

จริงอยุ่โอ๊ตไม่ผิดด้วยเจตนา เพราะมันไม่รู้ตัวเองจริงๆ

แต่ทำให้พี่กุนต์คนดีเสียใจ เราโกรธ

อยากให้มีตอนที่เสียพี่กุนต์ไปแล้วคร่ำครวญเจียนตายพยายามทำให้ได้พี่กุนต์กลับคืนมา ให้เราได้เห็นบ้างว่าโอ๊ตเห็นคุณค่าของพี่กุนต์คนนี้แล้วจริงๆ

ไม่ใช่แค่เป็นฝ่ายรักทีหลังแล้วจะได้มาตอนไหนก็ได้ มันไม่ยุติธรรมเลย

ตอนคุยกับปาลินที่ร้าน หยอกล้อ นี่ไม่โกรธนะ เข้าใจว่าสถานการณ์มันพาไป เพื่อนกันเจอกันก็ต้องมีคุยกัน พอคุยกันมันก็ไหลไปเฮฮาตลกเล่นหัวมีความสุข โดยที่โอ๊ตไม่ได้มีเจตนาจะหักหลักพี่กุนต์ 

แต่ที่ชวนกลับบ้านด้วยกัน อาสาไปส่ง นี่โกรธโอ๊ตมาก คือมันเป็นสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดขึ้นได้ แต่ก็ยังทำ เพราะใจอยากทำ เราสงสารพี่กุนต์

และอยากให้พี่กุนต์รู้ว่าสนคือคนที่โอ๊ตชอบ

ไม่อยากให้จบแบบคาไปทั้งแบบนี้  มันเหมือนพี่กุนต์โดนหลอกไงไม่รู้
....................................


ศรัณย์คนดี..

คำนี้ทำให้แทบน้ำตาไหล สงสารพี่กุนต์จับใจ
ภายใต้รอยยิ้มที่มอบให้ใครต่อใคร มีความหม่นหมองใจซ่อนอยู่

แม้จะเป็นคนมองโลกในแง่ดีแค่ไหน ยิ้มได้กับทุกคนแต่กลับเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด

ทำให้ใครต่อใครเข้ามารักมาชอบได้มากมาย ยกเว้นคนที่ตัวเองรัก อย่างอินทัช กลับไม่ได้รับรักตอบเสียที

แม้ในความเป็นจริงจะเชื่อว่าโอ๊ตมีใจให้พี่กุนต์แล้ว แต่ในเมื่อตัวมันเองไม่เคยรับรู้แล้วจะมีประโยชน์อะไร

ศรัณย์คนดี

คนเดียวที่ทำให้พี่กุนต์อดนึกถึงไม่ได้ ยามหม่นหมองใจแบบนี้ ในความรู้สึกของพี่กุนต์ในตอนนั้นคงคิดถึง

คนที่ตัวเองรักและได้ความรักตอบ

ศรัณย์คนดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 18-11-2016 22:38:28

กำลังจะหวาน กำลังจะหวง ทำให้ห่วงได้
มาเจอช็อตยายเหมือนจะรับไม่ได้ ถ้ายายเอ่ยปาก โอ๊ตจะทำยังไง

สงสารกุนต์ อยู่ด้วยกันทุกวัน จะให้ทนไม่รัก ไม่คิดอะไรได้ยังไง

สัญญาณดี ตอนโกรธกุนต์ สัญญาณล่มตอนยายระแวง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 19-11-2016 00:39:51

เบื่ออิโอ๊ต โวะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 19-11-2016 06:43:38

อยากให้ศรัณย์ฟื้น ไม่เอาแล้วอีพี่โอ๊ตอะไรนั่น ไม่เอาแล้ว..  สงสารพี่กุนต์  :m15:  ไอ้บ้าพี่โอ๊ต  โป้งแล้วด้วย :angry2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Tonglee ที่ 19-11-2016 09:04:57

อยากตีไอ้โอ็ตหว่ะ  :angry2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 19-11-2016 10:32:30

โอยยย แลดูมาม่า =[]=
อิโอ๊ตห่วงพี่กุนต์มากขนาดนี้ แกยังไม่รู้ตีวอีกหรอออ
ฮรึก จะมีมาม่าคุณยายมั้ยเนี่ย ทิ้งท้ายไว้งี้ ใจไม่ดีเลยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: gongiotherin ที่ 19-11-2016 17:55:09

รอลุ้นกับความเปลี่ยนแปลงของยาย ส่วนโอ๊ตรักกุนต์แล้วล่ะ แต่ยังไม่รู้ใจตัวเอง คงต้องเจออะไรมากระตุ้นหรือไม่ก็ให้กุนต์หายไปถึงจะรู้ตัว แต่ก็นะ ลุ้นให้พระเอกรู้ตัวช้าๆ คนอื่นจะได้เข้ามามีบทบาทแทน เพราะหมั่นไส้พระเอกมาก  :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.34] pg.79 -- 17/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 20-11-2016 00:29:00

จากพี่กุนต์เป็นฝ่ายน้อยใจ กลายเป็นอิโอ๊ตเป็นฝ่ายโกรธเช้ยย

ตั้งแต่อ่านมา หลายๆครั้งทั้งที่พี่กุนต์ไม่ผิด แต่พอรู้ว่าโอ๊ตรู้สึกไม่ดี พี่กุนต์ก็ต้องเป็นฝ่ายง้อทุกทีเลย ..

คือพี่กุนต์แคร์โอ๊ตมาก

มาคิดๆดูแล้ว ไม่ค่อยมีตอนที่โอ๊ตง้อพี่กุนต์บ้างเลย

สงสารพี่กุนต์ โดนโวยบ่อยจนน้อยใจแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 20-11-2016 23:26:09

Chapter 35

กนธีปิดก๊อกน้ำ “เรียบร้อยครับ” เขายิ้มให้คุณยายที่ดูเงียบไป “อ๊ะ..รอก่อนครับ เข้าไปแบบนี้จะลื่นเอา” ชายหนุ่มหยิบพรมมาวางให้ท่านเช็ดเท้า 

อ้นกับอุ้มเข้ามาในบ้านก่อนแล้วแต่ยังเดินไปเดินมา ไม่ไปอาบน้ำสักที

“เด็กๆ รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเร็ว เดี๋ยวเป็นหวัด” เขาพาคุณยายไปนั่งที่โซฟา “อย่าเพิ่งลุกเดินนะครับ” บอกแล้วเอาผ้ามาก้มเช็ดรอยน้ำที่เปียกพื้นเป็นทาง ถึงจะหนาวและเริ่มสั่นแต่ก็คิดถึงความปลอดภัยของผู้สูงอายุกับเด็กๆก่อน

ยายมองตามคุณกนธี พยายามสลัดเรื่องที่แล่นวาบเข้ามา บอกตัวเองว่าคิดมากไป ตาหนูแสนดีขนาดนี้ ไม่มีทางเป็นแบบที่แกคิดหรอก

“คุณยายหิวหรือยังครับ ผมจะสั่งข้าวให้นะ” ของคุณยายต้องกำชับให้รสจืดลงหน่อย เน้นผักเข้าว่า ส่วนของเด็กๆ เขาเดินไปทางห้องน้ำเพื่อจะถามว่าอยากกินอะไรเลยได้ยินน้องเล่นกันเจี๊ยวจ๊าว “อ้น..อุ้ม ห้ามเล่นซนนะ เดี๋ยวลื่น”

น้องสองคนเงียบเสียงลงไปแต่ยังหัวเราะคิกคัก ห้องน้ำในวิลล่าแปลกใหม่ไม่เหมือนที่ไหน มีอ่างอาบน้ำแบบลอยตัว ชวนให้ปีนเข้าปีนออก

“อยากกินอะไรลิงน้อย พี่จะสั่งให้”

“ข้าวผัดคร้าบ~ อยากกินผัดปู ผัดกุ้ง”

“โอเคครับ อย่ามัวแต่เล่นกันนะ ป่วยขึ้นมาจะแย่” กนธีกำชับ ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นห่วง เลยไปเคาะประตูห้องนอนของตนเพราะอินทัชน่าจะอยู่ในนั้น

เด็กหนุ่มเพิ่งจะเปลี่ยนกางเกงว่ายน้ำออก ตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันท่อนล่างไว้หมิ่นๆ เมื่อเห็นพี่กุนต์เข้ามา เขาก็เงยหน้ามอง

“พี่จะไปสั่งข้าวเย็นให้..อยากกินอะไรหรือเปล่า”

เขาส่ายหัว ใครอีกคนเลยนึกคำพูดต่อเกือบไม่ออก

“เอ่อ..ถ้างั้นก็ช่วยไปดูน้องหน่อย กลัวเล่นในห้องน้ำแล้วจะลื่นล้มน่ะ” กนธีพึมพำ เห็นสีหน้าราบเรียบของเจ้าโอ๊ตแล้วได้แต่ยิ้มเฝื่อน “เราเองก็รีบไปอาบน้ำสระผมนะ เป่าให้แห้งด้วย ระวังจะไม่สบายเอา”

อินทัชมีสายตาอ่อนลงในทันทีนั้นเอง..ผู้ชายคนนี้ ขนาดถูกเขาเสียงดังใส่ แสดงท่าทีเสียมารยาททั้งที่อายุน้อยกว่า เจ้าตัวก็ไม่มีโกรธกันสักนิด

“พี่นั่นแหละไปอาบน้ำ” เขาบอก หยิบเสื้อคลุมมาสวม “เรื่องข้าวเย็น โทรสั่งก็ได้ ส่วนไอ้อ้นไอ้อุ้ม ถ้าลื่นหัวแตกผมจะฟาดซ้ำ โตแล้วยังเล่นไม่เข้าท่า”

กนธีสะอึก ประโยคนี้แหละที่เขาถูกต่อว่าจนหูชา 

“ทำไมต้องดุขนาดนี้นะ..” เขาบ่นในลำคอแต่โอ๊ตยังอุตส่าห์ได้ยิน

“ไม่มีข้อยกเว้นครับ ไม่ว่าจะเด็กหรือแก่..”

คนฟังรีบเดินหนีก่อนจะโดนดุรอบสอง “พี่จะไปดูห้องอาหารเขาหน่อย ยังไงก็ฝากทางนี้ด้วยแล้วกัน..เอามือถือไปด้วย อยากได้อะไรเพิ่มโทรบอกได้”

“พี่กุนต์” อินทัชเรียกแต่ไม่ทันแล้ว จะตามไปก็ห่วงทั้งยายและน้อง

..หนีไปทั้งตัวเปียกๆแบบนั้น ใครกันแน่ที่จะไม่สบาย!..

กนธีออกมาจากบ้านได้ก็ถอนหายใจ ไม่ค่อยชอบสถานการณ์ที่มีความขัดแย้งหรือการถูกโกรธเพราะรับมือกับเรื่องพวกนี้ได้ไม่ค่อยดีเท่าไร 

เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยอยู่กับศรัณย์แล้ว ต่อให้ทะเลาะกันบ่อยแค่ไหนก็ต้องเคลียร์ ต้องง้อและขอคืนดีจนสำเร็จ ไม่อยากอยู่กับความรู้สึกพวกนั้นนานๆ มันเสียเวลารักกัน และไม่ได้สนุกเลยด้วย

ที่ผ่านมา เขาไม่ได้ทะเลาะกับเด็กคนไหน อย่างมากก็ทางใครทางมัน เพราะไม่ได้ให้คุณค่ากับความสัมพันธ์แบบนั้นมาก แต่กับอินทัช มันมีความผูกพันทางอารมณ์เกิดขึ้นแล้ว เลยเลี่ยงเรื่องของความคาดหวัง ความผิดหวัง ความกังวลจากการที่คนสองคนมาอยู่ร่วมกันไม่ได้

เขารู้สึกเหนื่อยนิดๆ..แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมชาติที่ต้องเจอ อย่างที่เคยคุยกับหมอบี การทะเลาะกันก็มีผลดีถ้าทำให้เราเข้าใจตัวตนของกันและกัน

กนธีเดินไปที่ห้องอาหารของทางรีสอร์ท สั่งกับข้าวร่วมสามสี่อย่าง กับผลไม้รสไม่หวานให้คุณยาย และสั่งข้าวผัดปูกับกุ้งให้น้องๆเอาไปแบ่งกัน

“ช่วยเอาไปส่งให้ที่บ้านด้วยนะครับ” สั่งไว้ก่อนจะกลับออกมา

เขายังไม่หิวเลยอยากเดินเล่นไปเรื่อย เสื้อที่ใส่เริ่มหมาดๆ ตากลมสักหน่อยเดี๋ยวก็แห้งดี พอใกล้จะถึงบ้านพัก เขาก็ทิ้งตัวนั่งตรงหาดนั่นเอง

กนธีมองทะเลเมื่อฟ้ามืด เห็นขอบน้ำตัดกับเส้นท้องฟ้าอยู่ไกลสุดตา แสงดาวขึ้นประปราย ใกล้กันเป็นเสี้ยวพระจันทร์ที่ทอแสงสว่างจากหลังกลุ่มเมฆ เสียงคลื่นซัดสาดเข้าหาฝั่ง ฟองพรายขาวก่อขึ้นเป็นแนวแล้วเลือนหายไป

เขาหยิบมือถือขึ้นมาบันทึกเสียงคลื่นทะเลอยู่ร่วมนาที ปฏิเสธไม่ได้ว่าเสียงพวกนี้มันทำให้รู้สึกผ่อนคลายและสบายใจอย่างน่าประหลาด

เขาส่งไฟล์เสียงไปให้เจ้าไผ่กับคุณไผท สองคนนั้นยังไม่ตอบกลับมา เขาเลยเลื่อนไลน์ไปเรื่อยเปื่อย จนมาหยุดอยู่ที่ข้อความของไววิทย์ที่ส่งมาครั้งล่าสุด..วันที่หมอนั่นมาหาเขาถึงคอนโดแล้วเกือบได้หมัดของอินทัชตอบแทน

กนธีนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้โทรไปคุยกับวิทย์เลย อย่างน้อยก็ควรจะขอโทษเด็กมันแทนเจ้าโอ๊ตเสียหน่อย คิดได้แบบนั้นก็ต่อสายหาไววิทย์ทันที

‘พี่กุนต์?’ ปลายสายรับรวดเร็ว ‘พี่โทรมาหาผมจริงด้วย’

“ขอโทษนะที่โทรมาช้า..” เขาพึมพำ

‘อัลบั้มนั่นได้ผลหรือนี่’ เจ้าวิทย์หัวเราะเบาๆ

กนธีถอนหายใจ สรุปว่ามันหาของขวัญแบบมีจุดประสงค์สินะ

ของที่กระตุ้นความทรงจำ แปลว่าถ้าผู้ให้ไม่อยากส่งท้ายอดีตระหว่างกัน ก็แปลว่าอยากจะพยายามดึงรั้งเป็นครั้งสุดท้าย

“พี่ไม่ได้โทรมาคุยเรื่องภาพนั่น” ตั้งแต่ได้มา เขาไม่ได้เปิดดูอีกรอบด้วยซ้ำ “พี่อยากจะโทรมาขอโทษเรื่องวันนั้นที่โอ๊ตทำรุนแรงเกินไป”

‘ถ้ามันต่อยผมเข้าจริงๆ ผมจะไปแจ้งความ’ ไววิทย์บอกอย่างกรุ่นโกรธ

“พี่ขอโทษด้วยนะที่ดูแลโอ๊ตไม่ดี น้องมันใจร้อนไปหน่อย”

‘ไม่ยกโทษให้ได้ไหมครับ ในเมื่อตัวมันเองไม่ได้สำนึกผิด เป็นพี่กุนต์มาขอโทษแทน มันจะมีประโยชน์อะไร’

“เรื่องนี้แล้วแต่วิทย์ ที่พี่ขอโทษไม่ได้หวังว่าวิทย์จะยกโทษให้โอ๊ตหรอก แค่อยากรับผิดชอบในส่วนของพี่เองเท่านั้น ใครทำคนนั้นก็ต้องรับผลไปเอง”

ไววิทย์หัวเราะ ‘ขอบคุณที่ไม่ได้ปกป้องมันให้ผมหมั่นไส้ไปมากกว่านี้’

กนธียิ้มจาง “พี่ไม่ได้ปกป้องโอ๊ต แต่พี่ก็ไม่ดีที่ปล่อยให้วิทย์ทำแบบนั้น จากนี้ไปพี่ขอเด็ดขาดเลยนะวิทย์ ไม่ต้องมาหา ไม่ต้องโทรมาอีก”

‘พี่กลัวไอ้หมาขี้หวงอย่างมันหรือ’

“พี่ไม่ได้กลัว พี่แค่ให้เกียรติโอ๊ตแบบที่พี่เองก็เคยทำกับวิทย์ แต่วิทย์ไม่ได้ให้เกียรติพี่กลับมา เราถึงต้องจบกัน” เขาบอก “แล้วที่ขอไป..ทำให้ได้ไหม”

ไววิทย์นิ่งไปพักหนึ่ง ‘พี่..ผมสำนึกผิดแล้ว เลิกกับคนนั้นแล้วด้วย พี่ให้โอกาสผมอีกครั้งไม่ได้หรือครับ..ผมรักพี่นะ’

กนธีเงียบกริบ เพราะไววิทย์บอกรักเขา เรื่องเก่าๆที่ยังจำได้ถึงผุดวาบ ไววิทย์มักจะพูดว่ารักบ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยรักจริงอย่างปากพูด เขารู้ดีว่าไววิทย์รักในผลประโยชน์ที่เขาให้ต่างหาก และคำพูดนั้นก็พูดเพียงเพื่อป้อยอ

..แตกต่างจากอีกคน ที่แม้จะพูดสักคำเพื่อเอาใจ..ก็ไม่ยอมทำ..

“พี่โอ๊ตไม่ยอมบอกว่ารักพี่กุนต์”

กนธีส่ายหัว ยิ้มตามลำพังเมื่อคิดขึ้นมาได้

คำว่ารักจะมีค่าได้อย่างไร..ถ้าพูดออกมาเพียงแค่ลมปากผ่านเลย

..เด็กคนนี้ซื่อสัตย์กับทั้งตนเองและเขาอย่างแท้จริง..

ในเมื่อเขาให้คุณค่ากับความซื่อสัตย์ แล้วเขาจะอยากให้อินทัชโกหกไปทำไม ไม่ใช่ความผิดที่น้องไม่ได้รู้สึกกับเขาเกินเลย เราไม่สามารถบังคับให้ใครมารักมาชอบได้เหมือนที่ไม่สามารถบังคับให้ลมหยุดหมุนให้พระอาทิตย์หยุดขึ้น

ความรู้สึกเรามันไม่ใช่ศูนย์กลางของจักรวาล อย่ามองแต่ตนนักเลย

“พี่ขอโทษนะวิทย์ที่ให้ในเรื่องที่เราขอไม่ได้” กนธีตอบเสียงเบา “แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา จากนี้ไปเราต่างคนต่างใช้ชีวิต พี่จะไม่โทรไปหาวิทย์และวิทย์เองก็อย่าติดต่อพี่มาอีกเลยนะ..โชคดีนะครับ”

‘พี่กุนต์..’

กนธีกดตัดสาย คิดว่าเขาเองก็ใจร้ายอยู่เหมือนกันแต่ทำอย่างไรได้ล่ะ

ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน แต่ทั้งตัวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนมองอยู่ด้านหลัง ดวงตาคู่นั้นจ้องเขาและมองเลยไปยังโทรศัพท์

“เอ่อ..” เขาชูมือถือให้ดู เลื่อนโชว์รายการโทรออกล่าสุด “พี่โทรไปหาวิทย์ ไปขอโทษที่โอ๊ตเกือบจะต่อยเขาวันนั้น แล้วก็บอกว่าจะไม่ติดต่อไปอีกแล้ว ขอให้เขาเลิกยุ่งเกี่ยวกับพี่ด้วย..แค่นั้นแหละ ไม่มีอะไรมากกว่านี้”

อินทัชมองนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไรนอกจากเดินเข้าไปใกล้

กนธีนิ่งอึ้งเมื่อทั้งตัวถูกดึงเข้าไปกอด เนื้อตัวที่เย็นเฉียบเพราะลมยามดึกถูกทดแทนด้วยร่างกายใหญ่โตที่ร้อนรุ่มของช่วงวัยหนุ่ม อ้อมแขนแข็งแรงกอดรัดลงมา เบียดตัวแนบแน่นจนเขาแทบหายใจไม่ออก

“มานั่งให้ลมโกรกทำไมครับ” อินทัชถามเสียงค่อย “เดี๋ยวก็ไม่สบาย”

เขายืนนิ่ง ค่อยๆหลับตาลงตอนที่ยกมือขึ้นกอดแผ่นหลังกว้าง

..อุ่นชะมัด..เด็กอะไรตัวโตได้ขนาดนี้..

“เข้าบ้านเถอะพี่”

“อยากนั่งดูทะเลอีกหน่อย” กนธีบอก “แต่นั่งกับพื้นแล้วเมื่อยหลัง ว่าจะย้ายไปนั่งที่เก้าอี้หน้าบ้านน่ะ..ไปด้วยกันไหม”

แทนคำตอบ อินทัชจูงมืออีกฝ่ายไปที่สนามหญ้า กดไหล่ให้นั่งอยู่กับที่แล้วหายเข้าไปเอาเสื้อตัวใหม่มาให้พี่กุนต์ บังคับให้ถอดตัวเก่าที่ยังเปียกชื้นออก

“ถ้าปอดบวมล่ะแย่แน่ ทำไมทำตัวเป็นเด็กไปได้”

กนธียิ้มรับคำต่อว่า เจ้าเด็กนี่ถึงจะขี้บ่นแต่ก็ทำไปเพราะความห่วง ถ้าหากว่าอ่านให้ทะลุถึงข้อความที่แอบแฝงก็จะเข้าใจได้

“เพราะว่ามีโอ๊ตดูแล พี่เลยปล่อยตัวตามสบายไงล่ะ”

อินทัชเงียบกริบ ถอนใจหนักหน่วงแล้วดึงตัวมากอด “ดื้อจริงๆพี่เนี่ย”

เขาวางคางเกยบนบ่า ยกมือขึ้นขยุ้มตัวเสื้อของคนตรงข้าม “หายงอนพี่แล้วใช่ไหม สัญญาว่าต่อไปจะไม่เล่นแผลงๆอีก..”

เด็กหนุ่มกดปลายจมูกลงกับกลุ่มผมสีเข้มแล้วซบหน้านิ่ง จากสัมผัส..พี่กุนต์ตัวเย็นไปหมด ต้องกอดเรียกไออุ่น “ทำไมพี่เป็นฝ่ายง้อผมอีกแล้ว”

“ใครง้อก่อนก็ไม่เป็นไรนี่นา”

อินทัชยิ้มบาง จับเส้นผมที่ถูกลมพัดไปไว้ข้างใบหน้า นึกถึงคำอธิบายเรื่องของไววิทย์แล้วอุ่นอวลในใจ “ขอบคุณนะครับที่ใส่ใจความรู้สึกผมแล้วพูดทุกเรื่องออกมาตรงๆ ทั้งที่ผมเองจะพูดให้ตรงกับที่คิดยังทำไม่ได้เลย”

“งั้นก็พูดซะสิ” กนธีกระซิบ “อยากพูดอะไรให้ตรงกับใจก็พูดมาเถอะ”

ร่างสูงดึงมือเย็นเยียบมากุม ถูแรงๆให้ไอร้อนขึ้นแต่เมื่อไม่ทันใจก็ดึงมาเป่าเบาๆพอให้อุ่นไอจากตัวเขาแทรกซึมไปทั่วผิวเนื้อ

“ขอโทษที่ทำให้พี่ต้องมารับผิดชอบเรื่องที่ผมใจร้อนใส่มัน” อินทัชบอก “วันนั้น..ผมยอมรับว่าผมทำเกินเหตุ เพราะว่าผมหวงพี่”

กนธีรับฟังด้วยหัวใจที่อ่อนยวบ

“ผมบอกแล้วว่าเป็นผู้ชายใจแคบ คู่ของผม..ผมต้องหวงเป็นธรรมดา ในเมื่อระหว่างเรามันไม่ใช่คืนเดียวแล้วจบ ผมไม่ใช่ผู้ชายที่จะบอกพี่ว่า..ตามใจ อยากให้ใครกอดจูบ หรือจะไปมีเซ็กซ์กับใครแบบอิสระก็เอาเลย ผมทำไม่ได้” เขามองหน้า “สัตว์มันยังหวงคู่ของมัน แล้วผมเป็นคนนะ จะไม่รู้สึกเลยได้หรือ”

“อือ..ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” กนธียิ้ม

“พี่คงต้องเจอนิสัยแบบนี้ของผมอีกเรื่อยๆถ้าเรายังอยู่ด้วยกัน”

“ด้วยความยินดี..ยินดีสุดๆ” เขาพึมพำ “พี่สารภาพว่ารู้สึกดีที่โอ๊ตทำแบบนั้น อย่างน้อยก็ดีกว่าการบอกพี่แบบหน้าตายว่าจะทำอะไรก็ช่างแม่ง”

“โธ่..” อินทัชลูบแก้มพี่กุนต์ “ใครจะทำได้ลงล่ะครับ”

กนธีพยักหน้ารับ “มีเรื่องอื่นอยากพูดให้ตรงกับที่ใจคิดอีกไหม”

“มีครับ..เรื่องที่ผมดุพี่วันนี้” เขาบอก “ผมทำเพราะเป็นห่วง จะให้ผมเฉยๆ ไม่รู้สึกอะไร พี่จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ใช่เรื่องของผมแบบนั้น ผมไม่ทำ”

คนฟังอมยิ้ม..เขาคิดว่าเขาพอจะรู้อยู่แล้วนะ

“ขอบคุณนะ” เขาโยกหัวเด็กหนุ่ม “ดุพี่เพราะห่วง ยังไงก็ดีกว่าเห็นพี่หายไปในน้ำแล้วยืนหัวเราะ ตะโกนใส่ว่า ไอ้แก่เอ๊ย..ตายไปซะได้ก็ดี”

อินทัชครางในลำคอ “ทำแบบนั้นก็ไม่ใช่คนแล้วพี่”

“ล้อเล่นน่า” กนธีหัวเราะ “มีเรื่องอื่นอีกไหม”

“เรื่องสุดท้าย เรื่องใหญ่ครับ” เขาพึมพำ “เรื่องที่ไอ้อ้นไอ้อุ้มถามว่าผมรักพี่ไหมแล้วผมไม่ตอบ..คิดว่าพี่คงรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ถ้าผมคิดผิด พี่ก็บอกได้นะ”

“เออ..ก็รู้สึกน่ะสิ” เขาพูดแบบตรงไปตรงมา “เหมือนมีช็อกโกแลตลอยอยู่ตรงหน้าแต่คนถือดึงกลับ..ยังไงดี พี่คาดหวังจริงๆ แล้วก็หวังมากขึ้นจากการที่โอ๊ตทั้งหวงและห่วงพี่ เหมือนยื่นขนมให้แล้วพออยากได้ขึ้นมา..โอ๊ตกลับไม่มี”

“ขอโทษนะครับ..”

“ขอโทษทำไม การจะบอกรักใครสักคนมันไม่ได้ง่ายเหมือนไปซื้อขนมสักห่อแล้วเอามายื่นให้นะ” กนธียิ้ม “การไม่ได้รักไม่ได้ชอบอีกฝ่ายตอบกลับ มันก็ไม่ใช่ความผิดด้วย..การบอกว่ารักโดยที่ไม่ได้รู้สึกรักจริงๆต่างหากที่ผิด”

อินทัชมองหน้ากนธีเหมือนได้ฟังเรื่องเหลือเชื่อ

“อย่าๆ..ที่พูดออกมาได้นี่ เพิ่งจะคิดออกเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี่เอง” เขายิ้ม “ความงี่เง่ามีอยู่ในตัวทุกคน พี่ก็ด้วย..สำคัญว่าหลังจากนั้นจะมีสติคิดได้ไหม”

“พี่ครับ..” คนอายุน้อยกว่าสอดปลายนิ้วเข้ากอบกุมฝ่ามืออุ่น

“อะไร? จะบอกรักหรือ เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้ตั้งตัว” แหย่มันแบบนี้แล้วตลกดี

อินทัชหัวเราะแผ่ว “ผมแค่จะเล่าอะไรให้ฟัง”


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 20-11-2016 23:26:44

.

.

.



กนธีพยักหน้ารับ เขาตบเก้าอี้ยาวให้เจ้าโอ๊ตขยับเข้ามานั่งด้วยกัน คืนนี้ท้องฟ้าโล่งโปร่ง กลุ่มเมฆลอยหาย เห็นแต่แสงดาวและแสงสว่างจากพระจันทร์

“ตัวผมเอง ไม่ได้มีต้นแบบในเรื่องของความรักระหว่างคู่ชีวิตให้เรียนรู้ ไอ้ที่เขาคุยๆกันว่าอยากจะมีความรักเหมือนที่พ่อกับแม่มีให้กัน รักที่มั่นคง..อยู่กันไปจนแก่เฒ่านั่น ผมบอกตรงๆว่าผมไม่มี และผมก็เกือบจะไม่ศรัทธาด้วย”

เขานิ่งฟัง น้ำเสียงของน้องดูราบเรียบ

“ผมได้แต่ตั้งกฎเกณฑ์ของผมขึ้นมาเองจากเรื่องในอดีต ผมแค่ไม่อยากเป็นคนที่บอกรักใครได้ง่ายๆแต่ไร้ความรับผิดชอบกับคำพูดของตัวเองแบบพ่อ”

อินทัชบอกทุกเรื่องให้กนธีฟัง

“แม่ผมเล่าให้ฟังว่าแม่คงจะอยู่เป็นโสด ถ้าพ่อไม่เข้ามาจีบ ตอนนั้นแม่อยู่ได้ด้วยตัวเองแล้วก็เข้มแข็งมาก แต่พ่อเข้ามาทำให้ความเข้มแข็งกลายเป็นความอ่อนแอ แล้วพ่อก็ทิ้งแม่ไปในวันที่แม่อยู่ไม่ได้ด้วยตัวเอง”

“แต่ว่า..บางทีความรักของพวกท่าน ในช่วงเวลาหนึ่งอาจเป็นเรื่องจริง”

“ผมก็ไม่รู้” อินทัชโคลงหัว “มันอาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้ เพราะทุกวันที่พ่อบอกรักแม่ให้พวกเราได้ยิน พ่อก็ยังบอกรักผู้หญิงคนอื่นไปพร้อมกัน”

กนธีหลุบตาลงมองมือที่กุมปลายนิ้วเขาไว้ ชายหนุ่มจึงวางมือทับลงไปและบีบแผ่วเบา ที่ผ่านมา..อินทัชต้องเข้มแข็งและเจ็บปวดมากมายแค่ไหนถึงจะพูดเรื่องการแตกสลายของครอบครัวในตอนนี้ได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลย

“พ่อมีคนอื่นตอนที่ไอ้อ้นเริ่มรู้ความ แล้วก็ตัดสินใจทิ้งพวกเราไป ตอนที่แม่ท้องไอ้อุ้ม เพราะว่าแม่รักพ่อมากจนอยู่ไม่ได้ถ้าขาดพ่อ แม่เลยคิดฆ่าตัวตาย อาจจะเพราะอารมณ์คนท้อง เพราะไม่อยากเสียใจ หรือเพราะอยากประชดให้พ่อรู้สึกผิด ผมก็ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าแม่ไปซื้อยาฆ่าหญ้ามาขวดหนึ่ง”

กนธีรับฟังด้วยความรู้สึกปวดใจ

“โชคดีที่ยายมาเจอก่อน เห็นใจดีแบบนั้นน่ะ ยายตบแม่จนผมร้องไห้เลย” อินทัชหัวเราะแผ่ว “ยายถามว่าความรักที่แม่มีให้พ่อ มันมากกว่าความรักที่แม่มีให้ลูกๆหรือเปล่า..ถ้าใช่ ก็ตายไปเลย ตายไปพร้อมกับไอ้อุ้มนั่นแหละ”

“แม่ของโอ๊ตรักลูกๆมากกว่า” เพราะน้องอุ้มเกิดมากลายเป็นเด็กน้อยน่ารัก เจ้าตัวเล็กอารมณ์ดีมากด้วย ไม่รู้เลยว่าต้องเจอเรื่องแบบนั้นมาก่อน

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าพวกผู้ใหญ่เขารักกันยังไง” อินทัชนวดคลึงกลางฝ่ามือของกนธี “ผมรู้ของผมแค่ว่า ถ้าจะรักใครสักคน ผมต้องแน่ใจแล้วจริงๆ และผมจะรับผิดชอบต่อคำพูดของผม รับผิดชอบความรู้สึกของเขา ถ้าไม่มั่นใจในความรักของตัวเองว่าจะมั่นคงตลอดไป ก็อย่าลากอีกฝ่ายเข้ามาด้วยเด็ดขาด”

กนธีบีบกระชับอุ้งมือใหญ่ สัมผัสความอุ่นซ่านที่แผ่ขึ้นมา

“ความรักไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้าสุดท้ายเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นในวันที่เขาขาดเราไม่ได้ เรามันก็แค่ไอ้ตัวหลอกลวงดีๆนี่เอง”

เด็กหนุ่มเงยหน้ามองคนข้างกาย ยกมือขึ้นแตะใบหน้าได้รูป

“พี่ครับ..แค่พูดว่ารัก..เสี้ยววินาทีก็พูดได้แล้ว แต่ความรู้สึกของคนพูดเป็นแบบไหน คนฟังคงรู้ได้ลำบาก ถ้าผมโกหกพี่..พี่เองคงไม่ดีใจ”

กนธีเอียงหน้าซบมือร้อนผ่าวข้างนั้น “ใช่..ไม่ดีใจหรอก”

“ผมสารภาพกับพี่วันนี้ ตอนนี้แบบตรงๆ ผมยังชอบใครคนหนึ่งอยู่”

คนฟังหันไปมองทะเลมืดดำ เสียงคลื่นซัดสาดดังอยู่ไม่ไกล ถึงจะท่องว่าอย่าคาดหวัง แต่หัวใจก็ยังวูบโหวงอยู่ดี “อย่างนั้นหรอกหรือ..”

อินทัชดึงตัวพี่กุนต์ให้หันกลับมามอง “แต่ว่าตอนนี้..”

“แต่อะไร..”

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง อยากบอกว่าเขาอยู่ในช่วงลังเล สับสน ไม่ชัดเจนในตัวเอง เพราะส่วนหนึ่งของหัวใจ..กำลังมีผู้ชายตรงหน้าแทรกซึมเข้ามา ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเขาอยากให้พี่กุนต์เอ็นดูเขา และเขาเองก็รู้สึกดีๆกับอีกฝ่าย

..แต่เรารักใครสองคนพร้อมกันไม่ได้..เขารู้ดี..

เขาต้องเลือกคนใดคนหนึ่ง ในระหว่างนี้ถ้ายังไม่แน่ใจ อย่าดึงฝ่ายตรงข้ามเข้ามาในความรู้สึกที่ไม่แน่นอนของตัวเองเลย อย่าให้ความหวัง ถ้าท้ายสุดจะไม่ทำให้อีกฝ่ายสมหวัง เพราะมันไม่ต่างจากการทำร้ายกันทางอ้อม

“ผม..ขอเวลาทบทวนตัวเองก่อนได้ไหมครับ” อินทัชพูดเสียงเบา

“อ้อ..ได้สิ” กนธีพยักหน้ารับ “พี่เข้าใจว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งการบอกรักและบอกเลิก แต่จะเป็นอย่างไหนก็ช่วยบอกพี่ล่วงหน้าให้ทำใจหน่อยนะ”

 “พี่เข้าใจผมใช่ไหมครับ” เด็กหนุ่มมองหน้า “ผมแค่อยากมั่นใจ อยากให้มันตกผลึก ไม่ใช่ปุบปับ ไม่กี่เดือนก็บอกความรู้สึกของตัวเองออกมา เพราะถ้ามันไม่เข้มข้นมากพอ ในอนาคตคงต้องมีคนเสียใจ”

“เข้าใจสิ” คนอายุมากกว่ายิ้มให้

“ผมอยากได้คำตอบหลายอย่าง ถ้าหากผมรู้สึกกับพี่..” แบบที่ตอนนี้กำลังเป็น “ผมก็อยากรู้ว่ามันมาจากอะไร..เพราะความดีของพี่เท่านั้นหรือเปล่า”

“ถ้าพี่ดีกับโอ๊ต แล้วโอ๊ตจะไม่รักหรือ..”

“พี่ดีกับผม ผมก็โอเค แต่ถ้าผมจะรัก ผมไม่ได้เลือกแค่ที่ความดีหรอกครับ ไม่อย่างนั้นผมไปจีบพระก็ได้..ถือศีลตั้งสองร้อยกว่าข้อแน่ะ”

กนธีหัวเราะเบาๆ “บาปนะเว้ย”

“คนเราไม่มีใครดีได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าผมรักใคร แปลว่าผมมองแล้วว่าผมรับได้ทั้งความดีและไม่ดีของเขา” อินทัชยิ้ม “ความรักมันไม่ใช่การรักเทวดาในอุดมคติครับ มันคือการรักใครคนหนึ่งที่ตัวตนและยอมรับได้ทุกด้านต่างหาก”

ใครอีกคนรู้สึกถึงใจที่เต้นแรง คำพูดของเด็กคนนี้กอบกุมเขาไว้แน่นขึ้น

“อีกอย่าง ตอนนี้ผมเองยังพึ่งพาพี่อยู่ ผมกลัวว่าหากผมรู้สึกอะไรกับพี่” ซึ่งจริงๆ..ก็รู้สึกไปบ้างแล้ว “มันจะเป็นความรู้สึกที่มาจากเงินทอง ความสะดวก ความสุขสบายที่พี่ให้ เกี่ยวกับการที่พี่เข้ามาเติมเต็มชีวิตผมไหม”

“เป็นอย่างที่ว่าไม่ได้หรือ ใครๆก็อยากมีคนเข้ามาเติมสิ่งที่เราขาดหาย”

“ถ้ามองแค่นั้น เกิดวันหนึ่งพี่ไม่ได้ให้ผมอีกต่อไป ผมจะต้องเลิกรักพี่?”

กนธีเงียบ มันก็ใช่..ไม่มีใครจะทดแทนส่วนขาดให้ได้ตลอดหรอก

“หากผมรักใคร ผมก็จะรักแม้ว่าเขาจะไม่ให้อะไรผม แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นจิ๊กซอว์ที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตก็ตาม มันอาจเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ได้ลงล็อก อาจจะคลอนแคลนง่อนแง่น บกพร่องไปบ้างก็ช่างเถอะ ไม่ต้องสมบูรณ์ไปหมดทุกอย่างหรอก” เขาชูมือพี่กุนต์ขึ้นมา “ความรักของผม..ก็คือการที่พวกเราสองคนจะเว้าแหว่งไปด้วยกัน..ขอแค่ไม่ปล่อยมือกันก็พอ”

กนธีมองเด็กน้อยของเขา ไม่มีความสงสัยใดๆอีกกับอินทัช

..ขอโทษนะ..ที่มองอย่างง่ายดายเกินไป..

..ทำไมถึงได้เป็นผู้ใหญ่มากกว่าเขาถึงขนาดนี้..

จู่ๆ หัวใจก็เต้นแรงจนเจ็บแปลบ ฝ่ามือที่ถูกกุมไว้เหมือนจะชื้นเหงื่อขึ้นมา จากนั้นมันก็สั่นเล็กน้อย “แย่แล้ว..” ชายหนุ่มพึมพำ

..เขา..ตกหลุมรักเจ้านี่เข้าจริงๆแล้วสิ..

“อะไรแย่ครับ” อินทัชงุนงง

“เปล่าๆ” กนธีโบกมือกลบเกลื่อน เสี้ยวหน้าเหมือนจะร้อนผ่าวขึ้นมารุนแรง โชคดีที่ตรงนี้ไม่ค่อยมีแสงไฟเลยพอจะปิดบังสีเลือดบนหน้าได้

“ถ้าไม่มีอะไร..ผมขอพี่เรื่องสุดท้ายแล้วกันครับ”

“ว่ามาสิ” เขาเอาแต่ก้มมองปลายเท้าตัวเองแล้วนับเม็ดทรายเล่น

“ผมขอให้ทุกอย่างระหว่างเรามันเป็นไปเรื่อยๆตามธรรมชาติได้ไหม” เขาถาม “ไม่เร่งรัด ไม่ฝืน ไม่ต้องพยายาม แล้วถ้าได้คำตอบ ผมจะบอกพี่”

“อือ..” เจ้าตัวพยักหน้า กระดิกนิ้วเท้าไปมา

“แต่ผมไม่กล้าขอให้พี่รอเพราะเรื่องแบบนี้สำคัญมาก..มันคงนาน”

“ไม่เป็นไร” เขาเริ่มอยู่ไม่สุข..เลิกจับมือเขาซะทีเถอะ เย็นไปหมดแล้ว “เอาเป็นว่า..ถ้าพี่รอได้พี่ก็จะรอ”
   
“ขอบคุณนะครับ” อินทัชยิ้ม ชะโงกหน้าเข้ามาแล้วจูบแผ่วเบาข้างแก้ม
   
กนธีนั่งนิ่ง หลับตาลงเมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวนั้นทาบทับ
   
..เขาจะรอ..จนกว่าจะเหนื่อยและหมดแรงไปเอง..
   
ร่างสูงใหญ่กอดกนธีไว้แนบอก ความผูกพันเหมือนสายน้ำที่ซึมผ่านลงผิวดินและเก็บกักเอาไว้เพื่อรอการเติมเต็มให้ล้น การเฝ้ารอให้หยดน้ำนั่นรินลงและกัดกร่อนเนื้อใจจนกลายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน..จำเป็นต้องใช้ระยะเวลา

“เข้าบ้านกันเถอะพี่ ไปอาบน้ำสระผมซะแล้วก็กินข้าวกัน ยายกับไอ้สองตัวนั้นคงกินเสร็จแล้ว” อินทัชกดจูบบนปากนุ่มอีกครั้ง
   
กนธียิ้มรับ ลุกขึ้นตามแรงดึงของเด็ก เจ้าโอ๊ตจูงมือเขาเข้าบ้าน พอผ่านประตู เห็นน้องๆนั่งระบายสีภาพกันอยู่ที่โซฟาก็ปล่อยออกแบบไม่ให้มีพิรุธ
   
“ยายไปไหนล่ะอ้น อุ้ม” อินทัชถามน้องๆ
   
“อยู่ในห้องฮะ” น้องอุ้มทำปากยื่น บุ้ยใบ้ไปยังห้องนอนใหญ่
   
“พี่กุนต์ไม่แลกห้องนอนกับอ้นจริงๆหรือครับ สวยมากเลยน้า มองจากข้างในเห็นสนามหญ้า เห็นชายหาดหมดเลย” ตอนอาบน้ำเสร็จ อ้นไปลุยมาแล้ว
   
กนธีหัวเราะ ลูบหัวน้อง “ไม่เป็นไรครับ อ้นกับอุ้มนอนเถอะ”
   
เด็กๆหันไปลงสีภาพต่อ ทำไปกินไปจนข้าวผัดจานใหญ่เหลือไม่ถึงครึ่ง
   
“คุณยายทานข้าวแล้วหรือโอ๊ต” เขามองอาหารบนโต๊ะ เห็นว่าพร่องไปนิดหน่อย เขาสั่งปริมาณน้อยและแบ่งเป็นมื้อย่อยก็จริง แต่ทานแค่นี้น่าจะลดลงไปแค่คำหรือสองคำเท่านั้น “นอนหรือยังไม่รู้ พี่ไปดูท่านหน่อยแล้วกัน”
   
อินทัชพยักหน้ารับ เขาหิวจะตายอยู่แล้วเลยตักข้าวใส่จานไว้รอ
   
กนธีเดินไปทางห้องนอนใหญ่ เคาะประตูเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบกลับเลยถือวิสาสะเปิดเข้าไป ในห้องปิดไฟมืด มีเพียงแสงสว่างจากหน้าบ้านที่เล็ดลอดเข้ามา ห้องนี้เห็นวิวทะเลและหาดทรายได้ชัดเจนแบบมุมกว้างแต่ตอนนี้มีม่านปิดอยู่เลยได้ยินแต่เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งเท่านั้น
   
“คุณยายครับ..” ชายหนุ่มเรียกเสียงเบา มองเงาตะคุ่มที่นอนขดอยู่บนเตียง ดูเหมือนท่านจะหลับไปโดยที่ไม่ได้ห่มผ้าด้วยซ้ำ “ป่วยหรือเปล่านะ”
   
มืออุ่นแตะบนตัว พึมพำขออนุญาตและสัมผัสหน้าผากหญิงชรา โชคดีที่ไม่มีไข้ อุณหภูมิร่างกายก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง อาจจะเพลียจากการเดินทาง

กนธีเดินไปข้างเตียง คลี่ผ้าห่มออกมาคลุมถึงอก เขาเตรียมน้ำใส่แก้วมีฝาปิดและวางหลอดไว้ด้านข้าง เผื่อว่าคืนนี้ท่านหิวน้ำจะได้ไม่ต้องออกไปหา

“ตาหนูหรือ..” เสียงสั่นเครือเรียก

เขาชะงัก ยิ้มรับคำ “ผมเองครับคุณยาย มีอะไรหรือเปล่าครับ”

แกส่ายหัว ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองกัน

“ถ้าอยากได้อะไร ให้น้องอ้นไปเรียกผมได้นะครับ”

ยายพยักหน้า จากนั้นก็เงียบไป ไม่ได้โต้ตอบอะไรอีก กนธีเลยค่อยๆออกจากห้อง เขาแง้มประตูเอาไว้เผื่อท่านเรียกหา

แสงสลัวจากนอกห้องลอดผ่าน ยายพลิกตัวนอนตะแคงเชื่องช้า ความเจ็บปวดจากความผิดหวังกลายเป็นหยดน้ำตา แกไม่เอะใจเลย..ไม่คิดเลยด้วยว่าเด็กสองคนนั้นจะมีความสัมพันธ์กันแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง

แกเห็นทุกอย่าง จ้องมองผ่านหน้าต่าง เฝ้าดูการพูดคุย การสัมผัส กอดและจูบ ความรู้สึกที่ถูกหลานรักโกหกพุ่งเข้าเสียดแทง ทั้งที่บอกแกว่าเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นเจ้านาย แต่สุดท้ายทำไมถึงเกินเลยกันไปอย่างนั้น

ยายเสียใจ ได้แต่คิดวนเวียนไปมา ทำใจเผชิญหน้าเด็กๆไม่ได้ถึงต้องทำทีเป็นเข้านอนก่อน แกกระดากเกินจะยิ้มรับว่าผู้ชายสองคนมีความสัมพันธ์อย่างไรต่อกัน ทั้งยังคิดไม่ตกว่าจะทำสีหน้าแบบไหนถ้าได้เจอคุณกนธี

..จะขอให้เลิกยุ่งเกี่ยวกับหลานของแกดีไหม..

เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ ใจก็ฉุกคิด

ถ้าสองคนนั้นรักกัน หากบอกให้เลิกกัน เด็กๆจะเจ็บปวดแค่ไหน จะเสียใจ จะร้องไห้เหมือนที่แกเป็นหรือเปล่า

แกจะทนเห็นคนสองคนที่แกรักและเอ็นดูต้องเจ็บแบบนั้นได้ไหม

..พวกเขามีความผิดรุนแรงแค่ไหนกัน..

มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบใบหน้า น้ำตาที่ไหลเมื่อครู่หายไปแล้ว แต่สัมผัสที่ใครบางคนห่มผ้าให้ยังติดตรึง

ความดีของคนคนหนึ่งย้อนกลับ ตั้งแต่ครั้งที่เจอหน้าที่สนามบิน ผู้ชายคนนั้นเข้ามาหา มาพูดคุย ไหว้แกอย่างไม่ถือตัว พาไปพักที่บ้าน ดูแล ให้เกียรติคนบ้านนอกงกเงิ่นอย่างไม่คิดจะดูแคลน ป้อนข้าวป้อนน้ำ รักษาพยาบาลเหมือนเป็นลูกหลาน ไม่เคยทำอะไรขาดตกบกพร่อง

ในชีวิตนี้ จะมีสักกี่คนที่ก้มลงล้างเท้าให้ เช็ดเท้าให้อย่างไม่คิดอะไร จะมีสักกี่คนที่เต็มใจดูแลแก ดูแลหลานๆที่เป็นยิ่งกว่าชีวิตของแกโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ไม่หวังผลประโยชน์เพราะครอบครัวของแกไม่มีอะไรจะให้ตักตวง

แล้วความดีของคนคนหนึ่ง..จะถูกลบล้างเพียงเพราะเขารักผู้ชายหรือ

สิ่งที่เขาทำให้ด้วยความเต็มใจ..มีค่าน้อยกว่าความถูกต้องหรืออย่างไร

หากแกขอให้ทั้งสองคนเลิกข้องเกี่ยวกันเพื่อให้กลับไปใช้ชีวิตในแบบผู้หญิงคู่กับผู้ชายอย่างที่เห็นๆมา แกเชื่อว่าทั้งคุณกนธีและเจ้าโอ๊ตก็คงจะทำให้ได้ เพราะเห็นแก่ญาติผู้ใหญ่คนสุดท้าย แต่แล้วแกจะได้อะไร นอกจากความพอใจใน ‘ความถูกต้อง’ ที่รอบด้านเขาทำกัน

ความถูกต้องในแบบที่ลูกสาวของแกเกือบจะกินยาตายเพราะผิดหวังจากผู้ชายที่มันรัก คิดแบบนี้แล้ว..นับว่าการบังคับให้คนคู่กันต้องเป็นหญิงและชายเท่านั้นก็ดูจะใจแคบเกิน บางทีความรักอาจจะไม่มีเส้นกรอบมากำหนดก็ได้

ยายเช็ดน้ำตาที่แห้งหาย วันนี้แกเสียใจคนเดียว แต่ถ้าบังคับเด็กสองคนนั้น จะต้องมีคนเสียใจเพิ่มเป็นสองคน และแกเองก็จะต้องเสียใจตามไปด้วยถ้าหลานไม่มีความสุข ทั้งยังทำให้ผู้มีพระคุณของแกไม่มีความสุข

ตัวแกเองถ้าจะทำให้ได้ดั่งใจก็คงไม่ยาก แต่มันจะเป็นการได้ดั่งใจเพียงไม่นาน เพราะในไม่ช้า ไม้ใกล้ฝั่งอย่างแกก็จะต้องตาย ทิ้งให้หลานต้องอยู่เผชิญโลกตามลำพัง เพียงแต่ว่าแกจะเลือกตายไปแบบคนที่เอาแค่ตัวเอง หรือจะตายไปแบบหมดห่วง ได้ดูหลานมีคนรัก ได้วางใจที่พวกมันมีคนดูแล

ยายน้ำตาคลอ คำที่เคยขอใครคนนั้นไว้ยังวนเวียน

“ถ้ายายตาย ขอฝากหลานสามคนไว้กับคุณได้ไหม ยายไม่ขอให้คุณรับเป็นภาระไปชั่วชีวิต จะไหว้วานไปจนกว่าพวกนี้จะเดินได้ด้วยตัวเองก็พอ”

“ผมสัญญา..ด้วยเกียรติของตัวผมเอง ผมจะดูแลพวกเขาอย่างดี ทุกคนเป็นน้องชาย เป็นเหมือนครอบครัวของผม ต่อให้แยกจากกันไปไหน ผมก็จะคอยช่วยเหลือพวกเขาเสมอ”

หากแกไม่อยู่ ครอบครัวสุดท้ายของเด็กๆก็คือคุณกนธี แบบนี้แล้ว แกยังจะเห็นแก่ตัวเอง ดื้อรั้น ดึงดันเอาความคิดของคนใกล้ตายอย่างแกอีกหรือ

..ลืมตามองโลกเสียบ้างเถอะ..

ชีวิตของทุกคนต้องดำเนินต่อไป แกไม่อาจไปกำหนดหรือกะเกณฑ์ใครได้ ถึงจะเลี้ยงอินทัชมา แต่แกไม่ใช่เจ้าของชีวิตหลานมัน แกไม่ใช่เจ้าของชีวิตใครแม้แต่กับตัวเองด้วยซ้ำ แล้วจะไปตัดสินเอาตามใจอยากได้อย่างไร

สุดท้ายแล้ว แกถามตัวเองว่าถ้าอินทัชเลือกที่จะอยู่กับคุณกนธี แกจะรักมันน้อยลงหรือ คำตอบก็คือ..ไม่เลย หลานคนนี้คือลมหายใจของแก และแกจะไม่มีวันลดทอนความรักที่มีให้มันแม้ว่าทุกอย่างจะไม่ได้เป็นไปตามหวังก็ตาม

ครอบครัวก็คือครอบครัว คนในบ้านจะเป็นอย่างไรก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่นั่นเอง เพิ่มสมาชิกขึ้นอีกสักคน ได้หลานชายอีกหนึ่ง..ไม่เป็นไรหรอก

คุณกนธีก็เป็นคนดีเหลือเกิน เมตตาและดูแลครอบครัวของแกถึงขั้นนี้ ตอบแทนด้วยความเอ็นดูนั้นยังน้อยไป แกควรจะรักและให้การต้อนรับอีกฝ่ายอย่างดีที่สุดต่างหาก ในเมื่อแกเป็นคนสั่งสอนเจ้าโอ๊ตให้ทดแทนบุญคุณคนที่ช่วยเหลือในยามยาก แกจะมากลับกลอกคำเอง เห็นทีจะอกตัญญู

ยายยิ้มจาง ค่อยๆกอดกระชับผ้านวมผืนใหญ่ที่ตาหนูของแกห่มให้มาแนบอก ความรู้สึกหนักอึ้งที่แบกรับเอาไว้คลายลงในตอนนั้นเอง
 

.....................................................................................

เราอาจชนะหลายๆเรื่องด้วยความดี แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเป็นคนดีแล้วจะได้ความรักกลับมา
บางครั้งอาจจะกลายเป็นผู้แพ้ด้วยซ้ำ มันเป็นแค่เรื่องธรรมชาติ

 :katai5:

อุเหม่...มีวาทะ มีวาทะะะ




เปล่าร้อก...แค่ไม่อยากให้รักกันเร็วไป  :laugh:


ปล. ก็บอกล้าวว่าไม่ดราม่าาา ฟีลกู้ด ฟีลกู้ดด เยี่ยงไรจึงไม่เชื่อเราา  :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เมษายน ที่ 20-11-2016 23:28:21

อ่านแบบยิ้มๆมา..ถึงตอนท้ายแป้วเลย น้ำเดือดรอเลยทีเดียว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 20-11-2016 23:42:52

ฮือออออ  ยายที่แสนดี น่าสงสารจริงๆ TT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 20-11-2016 23:46:40

แย่แล้ว
เราหลงรักพี่กุนต์
เราหลงรักโอ๊ต

รวบสองเลยได้ป่ะ?

ยายจ๋า ดีใจที่ยายคิดแบบนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bingpao ที่ 20-11-2016 23:47:07

ผิดไหมที่อยากให้มีดราม่า.. ฮือ อยากให้พี่กุนต์เหนื่อย ท้อ กับการที่ต้องรอคนไม่รู้ใจตัวเองสักที อยากให้พี่กุนต์หายไปจากชีวิตโอ๊ตแล้วโอ๊ตก็มาทุรนทุรายเงี้ย จะได้รู้ใจตัวเองว่าหลงรักพี่กุนต์ขนาดไหน ฮือ สงสารพี่กุนต์ของเค้า  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 21-11-2016 00:16:42

ประทับใจตอนนี้มากเลยค่ะ อ่านแล้วอิ่ม ขอบคุณที่สอนนะคะ ทำให้ได้คิดละเอียดขึ้นเยอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 21-11-2016 00:18:45

ลุ้นคุณยาย กลัวจะมาม่า คุณยายคิดดีจังเลยค่ะ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 21-11-2016 00:20:44

 :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 21-11-2016 00:23:21

แหมๆรับไปเถอะยายได้พี่หนูกุนต์ไปเป็นสะใภ้ดีกว่า ไปคว้าชะนีทะเลทรายที่ไหนมาก็ไม่รู้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 21-11-2016 00:25:53

พี่กุนต์ของเราเท่ห์เสมอ เรื่องโทรบอกวิทย์ ตอนนี้โอ๊ตเองก็มีเหตุผลที่ดี เลิกว่าโอ๊ตละ เคๆ
คนดีกับคนดีมาเจอกัน ต้องกลายเป็นรักที่ดีๆ แน่นอน คุณยายหลับใช่ไหม เป็นห่วงนะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เมษายน ที่ 21-11-2016 00:26:50

ทำซะใจหายใจคว่ำ โล่งใจเรื่องคุณยาย สบายใจแระ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 21-11-2016 00:27:07

ครึ่งหลังแอบมีน้ำตาซึม..
ใจตรงกันไวๆสักทีเถ้อะะะะะะะะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 21-11-2016 00:31:55

เราเชื่อในตัวคุณยายมาตลอดค่ะ แค่คิดว่าต้องให้เวลาแกหน่อย55

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 21-11-2016 00:34:43

รักคุณยายจัง  :กอด1:

ถ้าคนที่ยังมีความคิดกีดกันหรือเห็นว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดอยู่ อยากให้เขาคิดแบบนี้มั่งจัง :heaven

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 21-11-2016 00:41:44

รักน้องโอ๊ต
แต่รักพี่กุนต์มากกว่า
สุดท้ายเลยตอนนี้รักคุณยายมากสุดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: peace_k2 ที่ 21-11-2016 00:48:18

อ่านตามจนทันแล้ว กรี๊ดดดด บอกตรงๆ ไม่ว่าใครจะว่าโอ๊ตยังไงเราก็อยู่ทีมโอ๊ต สุดท้ายมาพาร์ทนี้ พี่โอ๊ตกลับมาตีคะแนนอีกครั้ง เป็นไงหละ 55555

เพราะฉะนั้นเราเชื่อค่ะว่าเรื่องนี้จะฟีลกู๊ด ถ้าไม่ผูกปมมันเพิ่มเข้าไปอีก 5555 ตามความคิดเรา เราอยากให้เรื่องนี้แฮปปี้แอนดิ้ง สงสารอ้นกับอุ้มมัน ไปให้ความหวังเด็กว่าจะได้อยู่กับพี่กุนต์ตลอดไป เมตตาอ้นกับอุ้มด้วย คนแต่งอย่าใจร้ายนักเลยนะคะ 5555

 :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 21-11-2016 00:54:30

ฟีลกู้ดแต่ก็ยังน้ำตาไหล   :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 21-11-2016 00:58:16

เห้อมมมมมม นังโอ๊ต ระวังจะได้พูดคำว่า รัก ในวันที่สายไปนะ ....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 21-11-2016 01:03:09

ก็คนแต่งชอบทำให้ตายใจ
แล้วมาทำให้น้ำตาตกในทีหลังอยู่เรื่อยนี่นาาา
งืออออออออ
เราเข้าใจที่ตังเองพูดนะ ความดีไม่ได้ชนะทุกอย่าง
แต่แบบ ถ้างั้น ก็ไม่เอาโอ๊ตก็ได้
แค่ใครสักคนที่พร้อมจะรักและดูแลพี่กุนต์ได้
เราเต็มใจเลย เราพอใจเลย
เรารักพี่กุนต์ที่สุดในเรื่องนี้5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 21-11-2016 01:11:45

ไม่ดราม่า แต่น้ำตามาเลยจ้ะ
ตอนยายร้องไห้ในห้องคือร้องตาม
แงงงงงงงง
อยากให้หลานมีความสุข ฮึกกก

โอ๊ตโตมาก คงเกือบไม่ศรัทธาในความรักจริงๆ
ขอให้พี่กุนต์รอ...
ฮอลลลลล จะมีเรื่องอะไรทำให้พี่กุนต์เฮิร์ทอีกหนอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 21-11-2016 01:16:34

ดีแล้วที่พูดคุยกันตรงๆ  รู้สึกโล่งใจ

แต่ก็อยากให้พี่กุนต์รอไม่ไหวจนตีจากให้โอ๊ตคร่ำครวญบ้างอยุ่ดี คือกระตุ้นให้นางมั่นใจในความรุ้สึกตัวเองให้ชัดขึ้นเร็วขึ้น 

จริงๆโอ๊ตก็ไม่ผิดนะ ในเหตุผลที่มันคิด และความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ แต่ก็หมั่นไส้มันอ่ะ 55555555

รู้สึกว่าที่ผ่านมาถ้าพี่กุนต์เจ็บคนเดียวมันไม่ยุติธรรมเลย แค่โอ๊ตเป็นฝ่ายรักทีหลังก็ไม่ต้องเจ็บแล้ว พอมั่นใจว่าตัวเองต้องการแค่หันมาก็ได้มาได้ง่ายๆเลย ไรงี้ คือมันง่ายเกินไป  เข้าใจความหมายมั้ย งงป่ะ 5555

นึกถึงเรื่องปาลินทีไรหน่วงใจทุกที พาลไม่ชอบปาลินแล้วเนี่ยทั้งที่นางก็ไม่ได้ผิดอะไร 

คุณยายน่ารักมากๆ คิดไว้อยุ่แล้วว่าคุณยายมีเหตุผลพอ

รักพี่กุนต์จัง

ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 21-11-2016 01:24:18

ดีใจที่คุณยายเปิดใจและเอ็นดูพี่กุนต์เหมือนเดิม :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 21-11-2016 01:30:23

นาจา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 21-11-2016 01:34:45

ตอนนี้รู้สึกได้ว่าดีมากๆคับ สื่อถึงอะไรได้หลายอย่างมาก
แล้วได้รู้ถึงมุมมองความรักของโอ๊ตและความคิดคุณยายได้มากขึ้น

อ่านกี่ทีก็ไม่อยากให้จบตอน อยากอ่านต่อเรื่อยๆอีก  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 21-11-2016 01:47:25

เขาจะรอ .... รอจนกว่าจะเหนื่อยและหมดแรงไปเอง ...
 
อื้อหืออออ บาดจิตบาดใจคนอ่านมาก 
 
ฟิลกู้ดนะ   ฟิลกู้ดดดด 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 21-11-2016 01:51:36

ดีใจที่คุณยายคิดไตร่ตรองถึงความสุขของหลานชายเป็นที่ตั้งมากกว่าความถูกต้อง

ชอบความคิดของโอ๊ตนะ มันก็ถูกที่เราจะรู้สึกดีกับคนที่ทำดีกับเรา แต่จะเป็นความรักไหม มันก็ต้องเรียนรู้ถึงข้อบกพร่องของคนนั้นด้วย ไม่ใช่เรียนรู้แต่ด้านดี เพราะพอเจอด้านที่แย่แล้วกลายเป็นรับไม่ได้ มันก็จะมีแต่คนที่เจ็บเมื่อต้องเลิกลากันไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 21-11-2016 02:17:17

โอเคค่ะ โล่งใจเรื่องคุณยายแล้ว ไม่ได้โล่งที่คุณยายเปิดโอกาสให้คบกันหรืออะไรนะคะแต่เราโล่งใจที่คุณยายเอ็นดูพี่กุนต์เหมือนเดิม ไม่งั้นพี่กุนต์ก็ต้องเสียใจมากอีกแน่ๆ

อ่านตอนนี้เราเข้าใจเหตุผลของโอ๊ตนะคะ เพราะฉะนั้นต่อให้ในที่สุดโอ๊ตจะไม่รักพี่กุนต์เราก็ไม่โกรธโอ๊ตแล้วล่ะค่ะ แต่ขออย่างเดียวถ้าไม่รักก็อย่างรั้ง อย่าเก็บพี่กุนต์เอาไว้คนเดียว เราอยากให้พี่กุนต์ได้เจอกับความรักที่ดีๆ จะกับใครเราก็ไม่สนใจแล้วเราแค่อยากให้พี่กุนต์มีความสุข อาจจะขัดใจแม่ยกคนอื่น แต่เรารักพี่กุนต์มากจริงๆ มันเจ็บปวดนะกับการรอที่ไม่รู้จุดสิ้นสุด แล้วถ้าสมมติว่าโอ๊ตรักพี่กุนต์ขึ้นมา เราก็คิดว่ามันดูไม่แฟร์เอาซะเลย เพราะโอ๊ตไม่ต้องเจ็บปวดอะไร แต่พอรู้ตัวว่ารักแล้วพี่กุนต์เองก็รักโอ๊ตอยู่แล้ว ชีวิตก็ได้มีความสุขแบบง่ายๆ แต่พี่กุนต์กว่าจะไปถึงจุดนั้นต้องผ่านความเสียใจมาน่าดูเลย มันน่าน้อยใจจริงๆ ขอโทษนะคะ อินมากเลย TT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 21-11-2016 02:22:12

เราไม่เชื่ออออ ระแวงอยู่ตลอดด
ขนาดเขาหวานๆกันนี่ยังได้กลิ่น มาม่า หอมเชียว
เคยอ่านพอตในเฟส แต่ลืมแล้ว มาม่ามาชัววววร์
แต่ไม่มีก็ดีนะ อย่ามีนะะะะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 21-11-2016 02:27:01

เริ่มอยากให้ดราม่าละ  เบื่ออิโอ้ต  เบื่อความเห็นแก่ตัวนิดๆของมัน

รักพี่กุนต์ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 21-11-2016 02:57:05

ไม่ดราม่า ฟีลกู้ดดดดดดดด

แต่อ่านมากี่ตอนๆ ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของถ้วยมาม่าที่ยังไม่อืดตลอดเวลา ทำไมกันนะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 21-11-2016 03:35:54

โอ๊ตคิดได้มั่นใจในหัวใจตัวเองเร็วๆเข้าเน้อออ
 ชูป้ายไฟให้พี่กุนต์ทำให้เอ็งหึงบ่อยๆ กิ๊วๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 21-11-2016 04:08:57

 :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 21-11-2016 05:22:59

โอ๊ตคิดดีทำดีพูดดี เป็นคนดี ใช้เรื่องร้ายๆในอดีตเป็นบทเรียน น่าชื่นชม
พระเอกเราโครตแมน
ดีใจ


ขอบคุณที่คุณยายเข้าใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 21-11-2016 06:35:15

นึกว่าจะมีมาม่าละ ฮู้ววว เกือบไปๆ :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 21-11-2016 06:54:57

น้ำตาร่วงตอนคุณยายนี่ล่ะ ซึ้งมากกก ชอบคุณยายที่มีความคิดเปิดกว้างแบบนี้จะได้รักกันเร็วๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 21-11-2016 07:18:55

นับถือน้ำใจและความคิดคุณยาย  คล้ายๆจะเข้าใจโอ๊ตแต่ยังแอบขัดใจนิดๆ สุดท้ายขอบคุณข้าวปั้นค่ะบรรยากาศหนักๆ ดูผ่อนคลายลง และพี่หนูกุนต์ยังคงเปนลูกผสมเต่า+สล๊อต ที่น่ารักเช่นเคย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 21-11-2016 08:12:38

 o18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 21-11-2016 08:39:49

งือๆอิโอ๊ตยังลีลา พี่กุนต์น่ารักขนาดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 21-11-2016 09:07:59

เข้มแข็งไว้นะยาย :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 21-11-2016 09:17:45

ใจหาย ใจคว่ำ นึกว่าจะได้กินมาม่าซะแล้ว

ตอนนี้รักยายที่สุด   :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 21-11-2016 09:18:36

ไม่ดราม่าค่ะ แต่แค่หน่วงจิตเบาๆ ถถถถถ   :hao7: :hao7:
เราเข้าใจโอ๊ตนะ พ่อโอ๊ตคนดี มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน
โอ๊ตคิดแบบนี้ก็ดีแล้ว ถูกแล้ว แต่...เราสงสารพี่กุนต์อยู่ดี
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

เรื่องที่แกไม่บอกรัก วันนี้พี่กุนต์อาจจะรอ
แต่ถ้าวันไหนพี่กุนต์เหนื่อยไม่รอแล้ว พี่ไม่อยากจะคิดจริงๆไอโอ๊ตเอ๊ยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 21-11-2016 09:19:50

"..เขาจะรอ..จนกว่าจะเหนื่อยและหมดแรงไปเอง.."

สงสารพี่กุนต์จับใจ พี่ต้องเข้มแข็งขนาดไหนนะ
   

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 21-11-2016 09:26:15

ถึงบอกว่าฟิลกู๊ด แต่เนื้อเรื่องมันชวนให้คิดว่ามันจะดราม่านี่ข้าวปั้น
สงสารพี่กุนต์จัง แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ มันต้องรอให้โอ๊ตมันรู้ใจตัวเองจริงๆ ว่ารักหรือไม่
อย่างที่เคยบอกเรื่องนี้ความสนุกมันอยู่ที่อิตาน้องโอ๊ตของเรามันจะรู้ตัวเมื่อไหร่เท่านั้นเอง
ส่วนตัวเราก็รอลุ้นต่อไปค่ะ 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 21-11-2016 09:32:34

พี่กุนต์นี่คนดีศรีสังคมอีกแล้ว ฟังโอ๊ตพูดนี่แบบ เอ็งนี่ได้เยอะไปแล้วนะ

หมั่นไส้ หวานได้แปป ม่าส่อเค้าตลอดเลยยย

เจอกันตอนหน้า ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 21-11-2016 09:43:17

อุเหม่
ฟีลกู๊ดก็ได้
 :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MmBb ที่ 21-11-2016 09:43:31

เรายังคงเชื่ออยู่นะว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ไม่ดราม่า
แต่เราคิดว่ามันต้องทีจุดที่หน่วงที่สุดเพื่อให้ใครบางคนได้รู้ตัวสักที เหตุผลที่โอ๊ตให้พี่กุนต์เราเข้าใจนะแต่โอ๊ตเคยทบทวนตัวเองเรื่องปาลินบ้างรึเปล่าล่ะว่ารักหรือชอบจริงๆรึเพียงแค่ว่าประทับใจเพราะมีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกันและเข้ากันได้ โอ๊ตขอให้พี่กุนต์รอ ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้พยายามตัดปาลินและก้ไม่เคยสำรวจใจแบบจริงจังด้วยซ้ำว่าตอนนี้คิดกับใครในแบบไหน ความรักจริงอยู่มันต้องใช้เวลาแต่เคยคิดถึงอีกแง่นึงไหมล่ะว่าคนรอน่ะมันท้อเป็น ยิ่งเป็นการรอที่เราแทบมองไม่เห็นปลายทางน่ะมันยิ่งเหนื่อยยิ่งท้อกว่าเป็นร้อยๆเท่าเราอยากให้วันที่โอ๊ตรู้ใจตัวเองคือวันที่พี่กุนต์จะปล่อยมือ อยากให้เจ็บให้เข้าใจถึงคำว่า รอนะ  จะได้รู้ว่าความรักที่ตัวเองตั้งมันขึ้นมาพร้อมกฎเกณฑ์อีกมากมายน่ะที่สุดแล้วมันเป็นยังไง รักไม่ต้องใช้เวลาน่ะรู้จักไหมพี่โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 21-11-2016 10:27:35

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 21-11-2016 10:49:34

คุณยายคิดแบบเปิดกว้างทุกแง่มุมเลยทีเดียว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 21-11-2016 10:52:00

ขอพีคๆค่ะ มาเอื่อยๆคนอ่านจะหลับแล้นนน
ต้องหาไรกระตุ้น โอ๊ตนะคะ พี่กุนต์จะเป็นขอตายอยู่และ
อะไรคะไม่ยอมคะ นี่ทีมพี่กุนต์นะคะ อิๆ
พีคแรงๆกราฟทะลุเลยค่ะ ตอนที่แล้วพีคนิดเดียว น้อยๆไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 21-11-2016 11:11:32

อ่านแล้วรู้สึกเหมือนโอ๊ตวางพี่กุนต์ไว้ในตำแหน่งแม่ยกที่ต้องเจียมตัวให้ได้ตลอดไว้นะว่า
คุณน่ะเป็นได้แค่เพียง 'ผู้มีพระคุณ' หรือ 'ผู้อุปการะ' เท่านั้น และแม้คุณจะดีประเสริฐ จะรักผมสักแค่ไหน
ถ้าสุดท้ายผมรู้ตัวแล้วว่าคุณไม่สามารถเข้ามาอยู่ในหัวใจผม มาเป็น'คนที่ผมรัก'แทนคนที่ผมมีใจอยู่ได้
คุณก็จงทำตัวว่าง่ายๆแล้วไสหัวออกไปจากชีวิตผมซะแต่โดยดี เพราะผมได้บอกเตือนคุณไว้แล้วว่า ผมนั้นรักคนอื่นอยู่
ความดีและความรักของคุณที่มอบให้ อย่าได้เอามาเป็นเงื่อนไขเรียกร้องค่าตอบแทนเป็นความรักจากผมโดยเด็ดขาด

คือดูจากเหตุผลแล้วโคตรหล่อโคตรดีโคตรmatureอ่ะ แต่ไม่อินตามว่ะ(สงสารพี่กุนต์)
ถ้าโอ๊ตพูดแบบนี้ให้ผู้อุปการะคนอื่นเพื่อจะตัดความสัมพันธ์ไปหาคนที่โอ๊ตรัก ซึ่งคือพี่กุนต์ คงจะฟินโคตรๆไปเลยค่ะ

แต่ก็นะพี่กุนต์เป็นคนเลือกเองนี่นาว่าจะรอ คนอ่านก็รอตามไป หวังว่าจะรอไม่นานนะคะ^^
ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 21-11-2016 11:18:37

เรามีความอยากได้พี่กุนต์มากขึ้นทุกวันๆ คนอะไรจะน่ารักขนาดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 21-11-2016 11:55:00

เป็นคุณยายที่น่ารักมาก ฮืออ นึกว่าจะมีดราม่าซะแล้ว
หรือว่าเรื่องนี้จะฟีลกู๊ดจริงๆ นะ.. /เหลือบมอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 21-11-2016 12:51:51

จะผิดมั้ยถ้าเราเชียร์คุณยายกับพี่กุนต์ *วิ่งออกจากกระทู้*

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mindmo ที่ 21-11-2016 13:16:38

ตอนที่แล้ว และตอนที่ผ่านๆมา หงุดหงิดกับอิโอ๊ตมาโดยตลอด... ทำไมไม่รักพี่กุนต์ๆๆๆ ทำไมไม่รู้ตัวๆ บลาๆๆ
แต่พออ่านมาถึงตอนนี้.. ก้อเข้าใจเด็กมันขึ้นมาเหมือนกันนะ ที่จริงก้อเริ่มจะรู้สึกกับพี่กุนต์บ้างแล้ว
แต่ยังลังเล สับสนอยู่ อยากรอให้ความรู้สึกมันตกผลึก อื้ม.. ชอบโอ๊ตมันตรงนี้แหละ ซื่อสัตย์กับตัวเองและผู้อื่น
ถ้าถึงวันนึงที่โอ๊ตบอกว่า 'รัก' ใครเมื่อไหร่ นั่นคือมันรักคนๆนั้นแล้วจริงๆ..

" ความผูกพันเหมือนสายน้ำที่ซึมผ่านลงผิวดินและเก็บกักเอาไว้เพื่อรอการเติมเต็มให้ล้น
การเฝ้ารอให้หยดน้ำนั่นรินลงและกัดกร่อนเนื้อใจจนกลายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน..
จำเป็นต้องใช้ระยะเวลา "


ปล. แอบน้ำตาซึม กับความคิดของยายอ่ะ รักยายยยย..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 21-11-2016 13:18:59

คุณยายยยยยยย คุณยายรู้แล้วววววววววว

แต่พวกเขายังไม่ได้รักกันนะคะ มีแต่ตาหนูที่รักหลานยาย


พูดเองก็เจ็บเอง 5555555 โอ๊ตอย่าให้ลุงรอนานนะ ลุงแก่แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 21-11-2016 13:29:20

ถ้ายายรู้ว่ามีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวล่ะ
 รู้ว่าโอ๊ตเป็นเด็กของพี่กุนต์ล่ะ เง้อออ ไม่อยากจะคิดเลย -_-

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 21-11-2016 13:31:38

ว้าว ดีใจที่คุณยายไม่ดราม่า เข้าใจชีวิต เข้าใจโลก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: gongiotherin ที่ 21-11-2016 15:07:24

ก็ยังอยากให้กุนต์เหนื่อยกับโอ๊ตเร็วๆนะ จากกันตอนนี้ดีกว่ารู้ว่าโอ๊ตรักใครแล้วค่อยจากไปมันเจ็บปวดกว่า อยากให้คนอื่นเข้ามามีบทบาทกับกุนต์มากๆ มันไม่แฟร์กับคนคนนึงที่ทุ่มเท แต่อีกคนยังลังเล คือให้รออะไร? รอว่าโอ๊ตจะรักใครมากที่สุดหรอ จริงๆโอ๊ตก็ไม่ต่างกับวิทย์เท่าไหร่ วิทย์เห็นแก่ตัวแบบโจ่งแจ้ง โอ๊ตเห็นแก่ตัวแบบนุ่มนวล หลบลึก แต่ร้ายยิ่งกว่าในความคิดเรา เฮ้อ กับวิทย์กุนต์พอเลือกปฏิบัติได้ กับโอ๊ตมีแต่ยอมกับยอม เพราะน้องมันดักตั้งแต่เริ่มเลยว่ามันมีคนที่ชอบแล้วนะ มันบอกรักไม่ได้นะ ตอนนี้มันเริ่มจะชอบสองคนแล้วด้วยนะ แต่รอนะ ผมจะต้องเลือกใครสักคนใหัได้ เลวร้ายลึก เกลียดมากผู้ชายแบบนี้ ขออภัยที่ระบายมากไป #หนูอิน  :hao4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 21-11-2016 15:25:43

ดีจังเลยน่าาาาา พบสัจจธรรมของโลกตามยายไปเลย
ดีใจที่ยายเข้าใจหลาน
ความรักการดูแลเอาใจใส่ ความดีของพี่กุนย์ชนะทุกอย่าง
ยกเว้นแต่ชนะใจอิตาโอ๊ตเนี่ยแหละ
ไม่เห็นมีเหตุการอะไรให้มองว่ารักสนเล้ยยยย
อะไรคือข้อเสนอให้พี่กุนย์รอเนี่ยยยยย
ขอตัวกระตุ้นค่ะ หรือไม่ก็ของให้มีศรันย์อีกคนมาเลย
หมั้นไส้โอ๊ต พี่กุนย์คนดีของน้องงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: latin ที่ 21-11-2016 17:10:07

หลงความพี่กุนต์มากกกกกก
หล่อ ใจดี สปอตร์ คนอะไรจะเพอเฟตขนาดนี้

ใจดีขนาดนี้ น่ารักขนาดนี้ โอ๊ตรีบๆหลงรักได้แล้วนะ  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: gang ที่ 21-11-2016 17:27:43

อยากบอกว่าชอบตอนนี้มากที่สุด  มันไม่ใช่ ความรักแบบ เจอปุ๊ปรักกันปั๊ป  แต่มันมีความผูกพัน ความห่วงใย และ สายใยของครอบครัว ที่น่ารักมาก  ขอบคุณนะครับ ขอเป็นหนึ่งในกำลังใจ :mew1:ๅ :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 21-11-2016 17:48:50

เห็นคุณยายคลายกังวลได้ เราก็คลายกังวลตามคุณยาย
เฮ้อออออออออออออออ
 :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 21-11-2016 18:12:25

ปวดใจแทนพี่กุน  :ling2: :ling2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 21-11-2016 19:09:56

จำได้เหมือนบอกว่า 35 ตอนจบ ....กะไม่อ่านทันที กลัวค้างคาใจ ...

ใจแข็งเข้าสู้ ..โอเคยังไม่จบ 55555555
คุณได้ไปต่อค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nae_Nae ที่ 21-11-2016 19:16:17

งืออออ ดีมากกกก ตอนนี้ดีต่อใจเรามากเลยยยยยยย ทุกคนมีเหตุผล อ่านแล้วอินนนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 21-11-2016 19:23:00

หวังมากไปก็ไม่ดีเนอะพี่กุนต์
ผิดหวังแล้วเจ็บปวดใจเราเองเปล่าๆ
ดีนะที่ไม่ต้องมาเสียใจเรื่องยายด้วย
เป็นกำลังใจให้พี่กุนต์เน้อ สู้ๆจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 21-11-2016 19:28:59

เย้ ยายไม่โกรธแล้ววว
แต่ว่าละว่ายายต้องเห็น หน้าบ้านซะขนาดนี้
กว่าตาโอ๊ตจะรัก พี่กุนต์ไม่แก่ง่อมก่อนหรือ
แหม้ ทำมาเปงงงขอเวลาา
คุณไผทมาเมื่อไหร่ เวลงเวลาจะหายไปแน่ๆ  :hao3:
หมั่นไส้โอ้ตตตตต รักพี่กุนต์ ทีมเต่าาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 21-11-2016 19:37:12

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 21-11-2016 19:42:15

พี่กุนต์คนดีของเค้า  :m1:
รักๆๆๆๆๆๆๆ เจ้าโอ๊ตไม่บอก เค้าบอกเองก็ได้
รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  :m1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 21-11-2016 20:32:59

ถถถถ ยายอินมากกกก เหมือนข้าวปั้นแอบด่ายายในบทของยายเองเลยอ่ะ555  o18
นี่ก็ตอน35แล้วนะต้มน้ำรอจนน้ำร้อนกว่ากะทะทองแดงแล้ว เมื่อไหร่เราจะได้กินมาม่าแบบจริงๆสักทีหนอ  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-11-2016 21:40:12

งื้อ~ค่อยๆรักกันนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Scream ที่ 21-11-2016 23:48:18

สองวันเต็ม ตามอ่านทันแล้ว 
:heaven
ประทับใจมากเลย รักพี่กุนต์จังเลยอ่ะ อยากให้ได้เจอคนดีๆความรักดีๆให้มีแต่ความสุข
เข้าใจเจ้าโอ๊ตเหมือนกัน แต่ก็นะ... โอ๊ตไม่ได้รักปาลินหรอกเชื่อฉันสิ ฉันคนอ่านนะ ฉันรู้
เง้อ ไม่รู้ข้าวปั้นจะมาอ่านหรือเปล่านะ แต่ตามมาเกือบทุกเรื่อง
ก็จับอะไรได้บางอย่างแหละ ชอบมากที่เขียนให้มันอิงกับความรู้สึกของคนจริงๆ
พล็อตแต่ละเรื่องนี่แบบข้าวปั้นเท่านั้นที่แต่งได้ 5555555
ขอบคุณนะคะที่แต่งหลายๆเรื่องมาให้เรารัก เราได้จินตนาการ
จะตามไปจนแก่เหมือนหนัง marvel เลย

p.s.เก๊ารอคนบนเกาะน้า ยังมีแพลนจะแต่งพี่คำน้อมบ้างมั้ยยยยย  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mokzvip ที่ 22-11-2016 03:50:30

อ่านรวดเดียวเลยค่าา แงงง ตาแทบแตกก ชอบมาก ฮือออ
ยอมรับเลยค่ะว่าไม่ค่อยชอบนิยายวายที่เคะไม่ซิง แต่เรื่องนี้คือแบบ มันดีมากกกก จนมองข้ามทุกอย่างไปเล้ยย แงงง รักความสัมพันธ์ระหว่างพี่กุนต์กับน้องโอ๊ตจังเลยค่ะ มันดีงามมมมมมมมม ฮืออออ เราจะเอาพี่กุนต์เป็นไอดอลนะคะ จะตั้งใจทำงานเพื่อเลี้ยงผู้ชายค่ะ  :hao6: //ผิดๆ 5555555

เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อค่ะ! ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ  :mew1:

ปล. รอฉากหึงโหดค่ะ ก๊ากกกกกกก  :laugh:  :oo1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 22-11-2016 11:13:16

โอ้โห ฟีลกู้ดมาก มากจนเราน้ำตาไหลเลย TT แง้
ตอนที่พี่กุนต์รู้ตัวว่ารักโอ๊ต คือหน่วงมาก ปวดใจจ
แล้วเรามาร้องไห้ตอนที่คุณยายนึกกับตัวเองอ่ะ โอยยยย TT
เอาใจช่วยพี่กุนต์ เห็นในทวิตว่าพี่กุนต์จะย้ายไปอยู่กะคุณไผท ตอนนั้นคงเป็นตอนที่พี่กุนต์ทนไม่ไหวแล้วสินะ.. รอสมน้ำหน้าอิโอ๊ตอ่ะ ไม่ใช่ไรหรอก  5555 :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: yumijung ที่ 22-11-2016 22:50:23

แปะป้าบ..ได้เจอ Sinเรื่องใหม่  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: 末っ子 ที่ 23-11-2016 06:56:13

 o13 o13 รักพี่กุน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 23-11-2016 09:34:07

ฟีลกู้ด ฟีลกู้ด ฟีลกู้ด ฟีลกู้ด  ย้ำๆๆๆๆ ไม่ดราม่า ไม่ดราม่า :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 23-11-2016 16:15:59

มานั่งรอตอน 36  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 23-11-2016 18:57:53

ความคิดโอ๊ตเป็นผู้ใหญ่จัง
ทำเอาพี่กุนต์ตกหลุมไปแล้ว
เอาไงดีค่ะคนแก่ เว้นระยะห่างไหม
เห็นแบบนี้แล้วใจบ่าดี
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 23-11-2016 19:46:58

มารอ อันที่แว่วว่า 10 หน้า ฮอลลล
พี่กุนต์คนดี พี่กุนต์ต้องเจออะไรดีดี
กอดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 23-11-2016 19:51:02

ดีใจที่ยายคิดได้  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 24-11-2016 01:01:41

Chapter 36

เสียงนาฬิกาปลุกตอนตีห้าดัง กนธีป่ายมือไปกดปิดทั้งที่ตายังหลับ เขางัวเงียลุกขึ้น ติดแต่ว่ามีท่อนแขนของใครบางคนวางพาดเอวอยู่
   
“ยังง่วงอยู่เลยพี่ ขอนอนต่ออีกสิบนาทีนะ” อินทัชพึมพำ กอดกระชับตัวของพี่กุนต์แน่นและเบียดตัวเข้าหาไออุ่นจากร่างตรงหน้า
   
คนฟังยิ้มระอา ขยี้หัวด้วยความเอ็นดู “เราก็นอนไปสิ พี่จะลุก”
   
“ไม่เอาอ่ะ” ร่างสูงกดหน้าลงกับแผ่นหลังอีกฝ่าย “อือ..หอม”
   
กนธีหน้าร้อนผ่าว ใจหนึ่งก็นึกชอบ แต่อีกใจก็เกลียดปากมันจริงๆที่พูดอะไรไม่คิด แบบนี้จะให้เขารู้สึกน้อยลงได้หรือ “ไอ้ขี้เซา” แกะมือที่กอดหนึบออกแต่เจ้าโอ๊ตไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังรัดแน่นเป็นงูเหลือมอีกต่างหาก
   
อินทัชดึงตัวคนที่พยายามจะลุกลงมานอนข้างกัน เขาวางคางเกยไหล่ ความอบอุ่นของอ้อมกอดช่วยไล่ความหนาวจากอากาศช่วงเช้ามืด ตอนนี้กำลังเย็นสบาย บรรยากาศเงียบสงบที่มีแต่เสียงคลื่นดูราวกับจะเป็นใจ
   
เขาซุกจมูกลงกับซอกคออุ่น ความร้อนจากตัวของพี่กุนต์เรียกร้องให้เบียดเข้ารับสัมผัส กลิ่นหอมอ่อนๆจากผิวเนื้อทำให้เขาสูดดมอย่างเผลอตัว
   
กนธีนอนนิ่ง อดร้อนวูบไปด้วยไม่ได้เมื่อ ‘ไอ้ขี้เซา’ เริ่มป่ายมือไปทั่ว

“โอ๊ต..” เขาเรียกเสียงพร่า มองฝ่าความมืดออกไป เห็นเงาของเด็กหนุ่มพลิกขึ้นทาบทับ มือไม้รุ่มร่ามสอดเข้ามาใต้เสื้อนอน อีกข้างก็ทำหน้าที่ดึงขอบกางเกงลงต่ำ “เดี๋ยว..ไอ้เด็กเปรต ไหนว่าจะนอ...อือ!”
   
ปากร้อนผ่าวทาบปิด สอดปลายลิ้นอุ่นเข้าโลมเลีย กดจูบแนบแน่นและผละออกมาหอมแก้มอีกคนฟอดใหญ่ จากนั้นก็โน้มลงจูบอีกครั้ง
   
กนธีครางเสียงเบา กังวลว่าคุณยายจะตื่นเช้าและได้ยินเข้า เขาผงกหัวขึ้นมองคนที่ก้มต่ำ เด็กมันไล่จูบจากเรียวปากลงมาที่ปลายคาง ต่ำมาเรื่อยถึงต้นคอ ลามเลียลงแผ่นอกและวนเวียนอยู่แถวหน้าท้องที่หดเกร็ง
   
“พี่ครับ..” อินทัชดึงตัวกลับขึ้นมา จูบย้ำ ซ้ำไปมาเหมือนไม่รู้จักพอ
   
“ว่าไง” เขาตาปรือ ยกสะโพกขึ้นให้อีกฝ่ายดึงกางเกงนอนออก
   
“ขอครั้งเดียวได้ไหม” เด็กหนุ่มกระซิบถาม “ไม่อยากใส่..”
   
กนธีเม้มปากแน่น ในอกสั่นไหวเมื่อสายตาชินกับความมืดจนเห็นว่าไอ้คนที่อ้อนขอนอนต่ออีกสิบนาทีด้วยท่าทางซึมเซาเมื่อครู่ ตอนนี้กลับมองเขาด้วยดวงตาวาววับ สองแขนแข็งแรงคร่อมลงเหนือร่าง รีรอเพื่อขอคำตอบ
   
“ทำไมต้องอยากทำ..ตัวเปล่าขนาดนั้น” เขาแทบกัดปากตัวเอง
   
“ผมแค่อยากใกล้ชิดกับพี่ให้มากขึ้น”
   
“ไม่เกี่ยว”
   
อินทัชหัวเราะ ขยับเข้ามากึ่งกลาง ยกขาเปลือยขึ้นแล้วจับปลายเท้านั้นวางลงบนอก เขาก้มลงจูบหลังเท้าขาว ทำเอาอีกคนหายใจกระตุก

“พี่ไม่สงสัยหรือครับว่ามันจะรู้สึกยังไง” เขาก้มลงกอด ทาบแผ่นอกกับตัวคนตรงหน้า ดึงแขนทั้งสองข้างของพี่กุนต์ขึ้นไปตรึงไว้กับหัวเตียง “เวลาที่ผมหลั่งออกมาข้างในตัวพี่..ผมคิดว่ามันคงจะชุ่ม..ร้อน..แล้วก็..”

“ไอ้เด็กเปรต..” กนธีทนฟังไม่ไหว หน้าเขาจะระเบิดแล้ว “ตื่นนอนแล้วเป็นแบบนี้หรือวะ ทีหลังนอนให้ตายไปเลยนะ”

“ไม่ได้หรอก ถ้าผมนอนไม่ตื่น ต้องเดือดร้อนเจ้าชายมาจูบอีก”

“พี่ไม่ได้ดู Sleeping Beauty เว้ย ดูแต่เรื่อง UP เอาปู่คาร์ลมาจูบแทนได้ไหม” กนธีขยับตัวหลุกหลิก ทำไมไอ้เด็กนี่แรงมันเยอะจัง “แขนชาแล้ว~”

“ไม่เอาพี่..ปู่คาร์ลนั่นวัยเกษียณ” อินทัชยิ้ม กัดปลายหูอีกคนเบาๆ ช่วงล่างของเขาเริ่มมีปฏิกิริยารุนแรง “แต่ถ้าวัยสี่สิบอย่างลุงกนธี..ผมเอา”

คนฟังยิ่งอับอาย พอสนิทกันมากขึ้น หมอนี่ก็พูดโอ้โลมกันได้คล่องปาก ทั้งยังขอและทำเรื่องแบบนั้นได้อย่างหน้าตาเฉย

“จะไม่ตอบผมหรือครับ” อินทัชถามอ้อน “แค่ครั้งเดียวเอง”

“มีครั้งแรก มันก็ต้องมีครั้งที่สอง พี่เชื่อ” เขาพูดเสียงค่อย

“อย่ากลัวเลยครับ” เด็กหนุ่มเข้ามาคลอเคลีย “ผมปลอดภัยดี ให้ตรวจกี่ครั้งก็ปลอดภัย ไม่เคยมีอะไรกับคนอื่นเลย คนที่เอาเวอร์จิ้นผมไปก็มีแต่พี่”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น..” กนธีเบือนหน้าหนี ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“กลัวท้องหรือพี่” อินทัชเลิกคิ้ว “ไม่เป็นไร..ถ้าท้องผมก็เป็นพ่อเด็กไง”

เขาเขกกะโหลกไอ้ตัวแสบไปเต็มเปา ตอนนี้ทั้งหูทั้งหน้าเขาแดงก่ำไปหมดแล้ว “พี่ขี้เกียจอาบน้ำ..ลึกขนาดนั้น ถ้าสายมากคุณยายจะสงสัย”

“ผมเอาออกให้ก็ได้ เคยดูคลิปแล้ว..ตัดเล็บแล้วด้วย ไม่น่าข่วนพี่”

“ไอ้โอ๊ต~” ของแบบนี้เขาต้องไปศึกษาด้วยหรือวะ!

“นะครับ” อินทัชอ้อน กดจูบไปทั่วใบหน้า “แล้วจะไม่ขออีกเลย”

..เขาจะคอยดู มนุษย์น่ะได้คืบก็จะเอาศอกทั้งนั้นแหละ!..

กนธีทำเสียงฟึดขึ้นจมูก “ตามใจ..”

อินทัชตื่นเร้ามากขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบ เขาหลุดยิ้มเหมือนเด็กๆ ทั้งยังเกือบคุมความตื่นเต้นเอาไว้ไม่ไหวตอนที่ก้มลงจูบปากคนข้างใต้ ตัวตนแข็งกร้าวและร้อนมากกว่าเก่า ปวดระบมจนตึงแน่น อัดอั้นไปหมด
   
เด็กหนุ่มตวัดผ้านวมไปกองด้านข้าง ยกขาเพรียวยาวขึ้นวางพาดบ่าแล้วไล่ปากจูบตั้งแต่ต้นขาจนถึงปลีน่อง พี่กุนต์ยกหลังมือขึ้นปิดหน้า พยายามกลั้นเสียงร้องครางเครือในลำคอเมื่อเขาขบกัดจนเป็นรอยฟัน

“อย่า..เดี๋ยวใส่ขาสั้นไม่ได้”

“กัดที่ขาด้านในแบบนี้จะกลัวทำไมครับ หรือจะใส่สั้นขนาดกางเกงใน” เขาดึงข้อมืออีกคนออก สอดลิ้นเข้าในโพรงปากนุ่ม “ห้ามใส่ครับ”

ไอ้เด็กเปรต! ขาสั้นของลุงอย่างเขามันก็แค่กางเกงขาก๊วยธรรมดาคลุมเข่า มันจินตนาการลึกซึ้งไปถึงไหนกัน หัดดูสังขารคนบ้างสิวะ

“อื้อ” กนธีแทบนอนไม่ติดฟูก เสื้อที่สวมถูกถลกขึ้นตรงราวคอ นิ้วยาวบดเบียดลงมา นวดคลึงแผ่นอกและเคล้นขยำจนเขาตื่นตัว

อินทัชสอดมือเข้าดันแผ่นหลังอีกฝ่ายให้ยกตัวขึ้น อ้าปากขบกัด ใช้ลิ้นดุนยอดอกที่เริ่มบวมแดงตามอารมณ์ เขาดูดกลืนมัน..สลับกันทั้งสองข้างจนชุ่มฉ่ำ เกิดเสียงน่าอายที่ทำเอาเจ้าตัวอยู่ไม่สุข พี่กุนต์พยายามผลักเขาออก แต่ยิ่งดัน เขาก็ยิ่งคลุกหน้าลงเคล้าเคลีย ทั้งยังกดจมูกสูดกลิ่นหอมเจือจางบนผิวเนื้อ

“อึก..” กนธีร้อนทั่วหน้า “เลิก..เลียซะที”

“ไม่” คนฟังยกยิ้ม ถึงจะมองได้เลือนราง แต่อุณหภูมิที่พุ่งสูงของช่วงตัวเปล่าเปลือยก็ทำให้คาดเดาได้ว่าคนตรงหน้ากำลังตัวแดงแค่ไหน

..ทั้งภายใน..ก็คงจะร้อนพล่านกว่าที่คิด..

“ไอ้เด็กเปรต” กนธีโวย “เป็นแมวหรือไง”

อินทัชหัวเราะแผ่วเบา เขากดจูบที่หน้าท้องแบนราบ เล้าโลมแถวเนินเนื้อใกล้จุดอ่อนไหวในขณะที่ช่วงขานั้นยังรัดรึงแนบแผ่นหลัง รู้สึกได้ว่าพี่กุนต์ตัวสั่นทุกครั้งที่เขาเฉียดจุดไวสัมผัส เด็กหนุ่มยิ้ม ลากปลายลิ้นเข้าใกล้ ถือโอกาสสอดนิ้วเข้านวดคลึง ขยายความคับแน่นให้รองรับเขาได้มากพอ

กนธีร้องคราง นิ้วเรียวยาวถูกดึงเข้าออก ทั้งยังโก่งงอ จงใจสอดใส่และกดย้ำในส่วนที่ทำให้เขาทนไม่ได้ ความตื่นตัวพลุ่งพล่าน ความต้องการชูชัน

จู่ๆ อินทัชก็อ้าปากครอบครองเขาทันที ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก สายตาเหมือนวูบดับ หลุดร้องตอนที่อุ้งปากนั่นขยับลงโอบรับ เด็กนี่เรียนรู้การใช้ลิ้นได้คล่องแคล่ว ทั้งลามเลีย ตวัดกลืน ดูดดุนเขาเหมือนได้อาหารจานโปรด

กนธีดิ้นรน หากสองขาที่ป่ายหนีถูกอุ้งมือกร้านยึดรั้งและกดแนบลงกับฟูก เปิดเผยและแยกกว้างให้อีกคนเล้าโลมจนทุกตารางนิ้ว เขาถูกกลืนกิน ทั้งยังถูกชำแรกเข้ามาด้วยนิ้วแข็ง กลั่นแกล้งทั้งสองด้านแบบไม่ให้ตั้งตัว

ลำคอแข็งแรงทำหน้าที่ของมัน เขารู้สึกได้ว่ากำลังลงไปลึกจนถึงโคนลิ้น เสียงสัมผัสของปากกับผิวเนื้อเปลือยผสานความชุ่มฉ่ำที่หล่อลื่นดังก้องหู 

“โอ๊ต..อ..ย่า..”

กนธีทั้งลากทั้งดึง ทั้งกระชากให้เด็กหนุ่มผละออก แต่นอกจากจะไม่ฟัง อินทัชยังดันเอวเขาขึ้น มือข้างหนึ่งยกสะโพกลอยสูง เกลือกกลิ้งใบหน้ากับลำตัวส่วนล่างอย่างดื้อรั้น ทำเหมือนหลงใหลมันจนเขาอับอายแทบมุดหนี

..ถ้ามากกว่านี้..เขาต้องตายแน่ๆ..

“พี่จะ..อื้ออ! ไม่..อ..อาา..”

อินทัชเร่งปลายลิ้น อาศัยเงาในความมืดดูปฏิกิริยาดิ้นพล่าน มือนั้นขยุ้มคอเขา ทั้งยังกำเส้นผมเหมือนจะกระชากให้ขาดเมื่อเขาขยับปากเข้าออก

กนธีหลุดเสียงร้องอย่างเผลอตัว ร่างกระตุกไหว สั่นเทิ้มไม่หยุด เท้าจิกเกร็งเมื่อปลายทางพุ่งพรวดออกมาจนทะลักทลาย สายน้ำร้อนจัดเอ่อล้นเข้าสู่โพรงปากที่รองรับ ลิ้นอุ่นช่วยตวัดกลืน ไล้เลียจนหมดทุกหยาดหยด เขาหมดแรง ตาพร่าเลือนมองอะไรไม่เห็นนอกจากความสุขสมที่กระจัดกระจายไม่เป็นรูปร่าง

ชายหนุ่มหอบหายใจถี่ แผ่นอกไหวโยน ได้แต่ปล่อยให้น้องมันกอดรัด เขาไม่มีแรงจะขยับปากด่ามันด้วยซ้ำที่ทำเกินหน้าที่อีกแล้ว

..บอกว่าอย่ากลืน อย่ากลืน!..ไอ้เด็กเปรต ไอ้เด็กเวรขี้โกง!..

ร่างสูงยกนิ้วโป้งขึ้นปาดร่องรอยที่ติดบนเรียวปากของตนเอง เขายกยิ้ม โน้มลงทาบทับคนที่นอนตัวอ่อน จงใจหอมแก้มซ้ายขวา จูบหน้าผาก จูบจมูก จูบปลายคางและวกขึ้นบดคลึงริมฝีปากด้วยความชื่นชม

“ชอบไหมครับ” อินทัชถาม

กนธีด่ามันในใจ ใครจะชอบ! แต่เขาดันพยักหน้ารับ

“มีความสุขไหมครับ” ยังถามย้ำ “ครั้งหน้าเอาอีกไหม”

แบบนี้ไม่เอา! เขาส่ายหน้า แต่เพิ่งนึกได้ตอนที่เด็กมันหัวเราะชอบใจว่าการส่ายหัวปฏิเสธมันต้องหันซ้ายขวาสินะ ไม่ใช่พยักขึ้นลง

“พี่กุนต์คนดี..พี่กุนต์น่ารัก” อินทัชจูบปากอีกหน “รางวัลครับ”

กนธีเคลิ้มจนตาปรือ เขาง่วงอีกแล้ว..ตื่นไม่ทันพระอาทิตย์แน่นอน

“อย่าเพิ่งหลับครับพี่” เด็กหนุ่มดึงปลายนิ้วอีกคนให้แตะต้องเขา “ผมยังไม่ได้ขอรางวัลที่ทำให้พี่มีความสุขจนหมดแรงข้าวต้มแบบนี้เลย”

“พี่..เหนื่อย” เขาพึมพำ แก้มร้อนจัด มันไปเก็บสะสมอะไรเอาไว้นักหนา

“จะไม่ให้ผมทำหรือครับ”

“เปล่า..” กนธีพูดเสียงเบา ตาพร่าไปหมด “แค่จะบอกว่าทำเบาๆนะ..แล้วก็..” เขายิ่งพูดค่อยลงอีก “แล้วก็ถ้าพี่หลับ..โอ๊ต..ทำต่อได้ ไม่เป็นไร”

“ให้ลักหลับหรือพี่” อินทัชกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้ม

“เฉพาะวันนี้!”

คนฟังหัวเราะรื่น แตะปลายจมูกเข้ากับผิวหน้าอุ่นร้อนของคุณลุงขี้อาย

“นี่..” กนธีดึงปลายผมน้อง “ตอนนี้ยังไม่หลับ..ก็กอดซะที”

อินทัชยิ้ม เขาเองก็ปวดร้าวจนแทบทนไม่ไหวแล้ว “ถ้าอย่างนั้นพี่ครับ..” เขากระซิบ ยกขาอีกฝ่ายแยกกว้างและจับขึ้นแนบเอว ให้ปลายเท้าสองข้างเกาะเกี่ยวกันไว้เบื้องหลัง “รัดผมไว้แบบนี้นะ..”

คนข้างใต้ขยุ้มผ้าปูที่นอน หัวใจเต้นรุนแรงเมื่อน้องมันดึงมือเขาขึ้นไปวางบนบ่า เขาจับช่วงไหล่กว้างอย่างเชื่อฟัง ทั้งยังเผลอลากปลายนิ้วลงสัมผัสกล้ามเนื้อแผ่นอกที่ตึงแน่น มันทั้งอุ่นร้อนและแข็งแกร่งจนทำให้ไหวซ่าน

ช่วงล่างที่แข็งกร้าวทาบทับลงมา ความรู้สึกที่พองโตนั้นดุนดันอยู่ตรงท้องน้อย กนธีรีบหลับตา ทั้งที่ในความมืดเขามองไม่เห็นอะไรเลย

“เปิดไฟได้ไหม” เสียงพร่าต่ำถาม

“ไม่เอา” เขาตอบทันที

“ก็อยากเห็นหน้าพี่ตอนผมเข้าไปนี่นา..” เด็กหนุ่มเสียงอ่อย

แน่นอนว่ากนธีไม่หลงกลมันหรอก “ถ้าเปิด..พี่โกรธ”

อินทัชหัวเราะในลำคอ ค่อยๆขยับลงแนบกัน ตื่นเต้นจนอกซ้ายเต้นตุบ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับอนุญาตให้สัมผัสด้วยเนื้อตัวเปล่าเปลือย

คนอายุน้อยกว่ามองฝ่าความสลัว รับรู้ได้ถึงสายตาแวววาวที่คาดหวังและตื่นเร้าของอีกคน เขาประคองตนเอง กดแทรกส่วนต้นเข้าไปเชื่องช้า

กนธีสั่นเทิ้ม ปวดแน่นในอกด้วยความสุขที่โหมพัดขึ้น เขายอมรับน้องเข้ามาในตัว กลืนกินและต้อนรับอย่างเต็มใจ..ลิ้มรสความผูกพันที่กำลังก่อร่าง คล้ายมีสายใยที่มองไม่เห็นถักทอและคลุมพวกเขาให้ผสานเป็นหนึ่งเดียว

“อึก..พี่ครับ” อินทัชขมวดคิ้ว ดันตัวเองลงลึก ไม่น่าเชื่อว่าความรู้สึกของการสอดประสานแนบแน่นด้วยเนื้อแท้จะให้ความรู้สึกแตกต่างขนาดนี้

เขาดื่มด่ำ..รับรสความร้อนระอุและคับแน่นที่ดูดกลืนเป็นจังหวะ หากสัมผัสภายนอกก็เป็นเพียงเรื่องผิวเผิน ในเวลานั้น เขารู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นถี่ คล้ายกับมีบางอย่างเชื่อมโยงเขาเข้ากับกนธีจนแยกไม่ออก

“โอ๊ต..” กนธีครางแผ่ว “ทำไมวันนี้..มัน..ใหญ่กว่าปกติ”

อินทัชสั่นกึก เขายิ่งมีอารมณ์หนักกว่าเก่า “อา..ให้ตายสิ” เขาหายใจติดขัด หยุดนิ่งเพื่อให้เคยชินก่อนที่จะทำขายหน้าเหมือนครั้งแรกที่ได้ร่วมรัก

“อือ..แน่น” นิ้วยาวปัดไปมา อยากรู้อยากเห็นจนต้องเลื่อนลงไปแตะ

“อย่าพี่..ผมจะไม่ไหว” เด็กหนุ่มยันตัวขึ้น ดึงปลายเท้าที่คล้ายจะหล่นฮวบขึ้นเกาะเกี่ยวบั้นเอว จับมือซุกซนของคุณลุงขึ้นมาวางบนอกและทาบมือทับลงไป สอดประสานนิ้วเข้าหากัน “ผมขยับเลยนะครับ ถ้าเจ็บ..ถีบผมได้นะ”

เขาจะถีบได้ยังไง ในเมื่อขารัดอยู่ตรงแผ่นหลังมันขนาดนี้!
   
กนธีหลุดครางเมื่อเด็กหนุ่มโน้มลงเหนือร่าง สะโพกสอบขยับเนิบนาบ ครั้งนี้ไม่มีสารหล่อลื่นช่วยเลยฝืดเคืองและแนบแน่นกว่าปกติ แต่เมื่อเคลื่อนไหวถี่ขึ้น การสอดใส่ที่เริ่มชินก็คล้ายกับจะสร้างอารมณ์รุนแรงได้มากกว่า

อินทัชทิ้งน้ำหนักลงบนหัวเข่า สองแขนคร่อมทับ เสือกไสตัวตนเข้าสู่ความอ่อนนุ่มที่ร้อนระอุ ถ่ายทอดเรี่ยวแรงของวัยหนุ่มให้อีกฝ่ายกลืนกินจนหมด ร่างข้างใต้ไหวคลอน บิดพล่านไปตามความเสียวซ่านที่เขาป้อนให้

หลายครั้งที่แรงหนักหน่วงเกือบทำให้พวกเขาหลุดจากกัน แต่สุดท้ายก็ยังสอดรับกันแน่นหนา ตอกตรึงเหมือนตะปูที่ฝังลงเนื้อใน ถูกป้อนความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวจนกว่าจะถูกถ่ายถอน

กนธีหลุดร้องครางจนต้องยกหลังมือขึ้นปิดเสียงของตน แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์เลยเมื่อเด็กหนุ่มลืมตัวยิ่งกว่า

“โอ๊ต..ค่อยๆ..” เขาเตือนเสียงสั่น

อินทัชเลิกสนว่ายังมีใครอยู่ร่วมบ้าน เขาเร่งจังหวะ ควบขับและโจนจ้วงเข้าสู่ร่างกนธีอย่างไม่คิดปรามตน คิ้วเข้มขมวดมุ่น ใบหน้าบิดเบี้ยวตามความหวามไหว เขาถูกรัดแน่นจนต้องคำรามในลำคอ เผลอสบถด้วยความสุขสม

“โอ๊ต..อื้อ! เบาเสียง..” กนธีครวญคราง สองมือขยุ้มบ่ากว้างเพื่ออาศัยเป็นหลักยึด ทั้งตัวโยกคลอนไปตามจังหวะกระแทกกระทั้น ร่างไถลไปกับฟูกหนาเมื่อแรงด้านบนส่งมาไม่หยุดทั้งยังโหมหนักกว่าเก่า

ส่วนใหญ่โตกระแทกลงสู่จุดอ่อนไหวและไวต่อสัมผัสจนเขาเสียววูบในท้องน้อย สิ่งนั้นดุนดันเข้ามา ทั้งร้อนและเติมเต็มให้ดิ้นพล่าน

เขาเองก็แทบทนไม่ไหวแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ยังมีสติดึงเด็กลงมาจูบปิดปากเมื่อเจ้าโอ๊ตหลุดร้องเสียงดังด้วยความลืมตัว เขาร้อนวูบ มีอารมณ์ร่วมไปด้วยอย่างรุนแรงกับความจริงที่ว่าเขาทำให้อินทัชมีความสุขได้ถึงขนาดนี้

..ไม่ไหวจริงๆ..รู้สึกเหมือนจะขาดใจ..

..รู้สึกดีเหลือเกินจนแทบสำลัก..

กนธีสอดแขนเข้ากอดรัดแผ่นหลังหนา อกเบียดแนบกับช่วงตัวใหญ่โต ขาเกาะเกี่ยว รัดแนบบั้นเอว เขาเลื่อนมือหนึ่งลงขยุ้มสะโพกแน่นตึง สัมผัสช่วงจังหวะที่อีกฝ่ายป้อนเข้าใส่ ดื่มด่ำกับการเคลื่อนไหวที่ทำให้กล้ามเนื้อต้นขาเครียดขมึง เสียวซ่านไปกับจังหวะรักที่เต็มไปด้วยพลังของวัยหนุ่ม

เสียงผิวเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง เตียงหลังใหญ่โยกขย่ม หยดเหงื่อของพวกเขาไหลรวมกัน ยิ่งขับเร้าให้กลิ่นอายของบทรักเด่นชัดขึ้น

อินทัชยืดตัวสูง ดึงขาพี่กุนต์อีกข้างขึ้นพาดบ่า ใบหน้าหล่อเหลาหันไปขบกัด ฝังรอยฟันที่ปลีน่องด้วยความรู้สึกที่เร่าร้อน รุนแรง

เขาเคลื่อนไหวถี่รัว เบื้องหน้าเหมือนจะพร่าเลือนไป นัยน์ตาคล้ายกับจะมองอะไรไม่เห็น มีแต่ภาพในจินตนาการเท่านั้นที่แล่นเข้ามาบดบัง

ก่อนที่จะระเบิดความสุขสมออกมา อินทัชก็ตัดสินใจทันที ต่อให้พี่กุนต์จะโกรธที่เขากล้าจ้องมองร่างเปลือยเปล่านี้ เขาก็ยอม

ร่างสูงกดสวิทช์ไฟหัวเตียงให้สว่างวาบ กนธีหลับตาแน่นด้วยความไม่ชิน เขาเองก็ต้องปรับสายตาสักพักก่อนที่จะได้เห็นใบหน้าของพี่กุนต์ที่กำลังเป็นสีแดงจัดทั้งยังชื้นเหงื่อจนชุ่มโชก เมื่อตั้งตัวได้ อีกฝ่ายก็หันขวับมามอง พร้อมกับเบิกตากว้างด้วยความอับอายกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขจนล้นเอ่อของตน

อินทัชร้อนวูบ เขามองสำรวจไปทั่วด้วยความย่ามใจ มองยอดอกที่เป็นสีแดงก่ำทั้งยังบวมแดงเพราะถูกเขาดูดกลืน มองรอยจูบมากมายบนผิวเนื้อขาว มองเรียวขาที่พาดบนบ่า มีรอยฟันกัดตรึงไว้ชัดเจน สุดท้ายก็มองส่วนเชื่อมต่อร่างของเขาสองคนที่กำลังสอดประสานเป็นเนื้อเดียวโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้น

“อย่ามอง!” กนธีขยับหนี ทั้งที่ปากห้าม แต่เขากลับหลุบตาลงต่ำเอง

ส่วนใหญ่โตที่กร้าวแข็งและเปลือยด้วยเนื้อแท้กำลังผลุบเข้าออกในร่าง เขาสั่นเฮือก ทั้งตัวถูกยกสูงจนได้เห็นว่าตนเองกลืนกินอินทัชเข้าไปแบบไหน เนื้อในเปิดกว้างเพื่อต้อนรับก่อนจะปิดกั้นลงมาเมื่อสิ่งนั้นล่าถอย สัมผัสจากร่างกายของคนสองคนเกิดเป็นเสียงดัง และต้นเสียงของมันก็มาจากกล้ามเนื้อแข็งแรงที่กระทบกระแทกกับต้นขาของเขาเป็นจังหวะถี่รัว

เขาปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรงด้วยภาพที่หยาบโลน พร้อมกันนั้นก็รู้สึกได้ว่าตนเองบีบรัดอีกฝ่ายอย่างหนักหน่วง ร่างทั้งร่างอ่อนเปลี้ยลงกะทันหัน ไม่มีแรงจะยกมือขึ้นปิดปากเด็กหนุ่มที่หลุดร้องออกมาอย่างคนที่พอใจที่สุด

อินทัชครางลั่น เขากระตุกเฮือก สั่นริกตอนที่ถอนร่างออกแล้วกระแทกกลับเข้าใหม่จนสุด ไม่มีสติจะดึงตัวเองออกมาให้ทันด้วยซ้ำ หรือไม่..อีกใจหนึ่งเขาก็มีความต้องการจะหลั่งรินเข้าสู่ภายในของกนธีอยู่แล้ว

น้ำรักร้อนผ่าวฉีดพุ่งเข้ากระทบความอุ่นร้อนที่ยังตอดรัดเป็นจังหวะไม่หยุด มันหลั่งเป็นระลอกจนล้น เติมเต็มให้ด้วยความชุ่มฉ่ำของอารมณ์

คนด้านบนล้มลงทาบทับ หอบหายใจถี่ไปกับร่างข้างใต้ที่ไม่เหลือแรงกระทั่งจะยกขาออก ได้แต่นอนนิ่ง ปล่อยให้อีกฝ่ายฝากฝังตัวเองไว้ลึกล้ำ

ร่วมสิบนาที อินทัชถึงทรงตัวขึ้นได้เพราะกลัวพี่กุนต์หายใจลำบาก เขาค่อยๆถอดถอน บางอย่างหลุดออกมาพร้อมกับที่ของเหลวขุ่นขาวทะลักทลายลงสู่ผ้าปูที่นอน เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ มองความรู้สึกของตนที่ยังหลงเหลือ และมันก็กำลังถูกช่องทางที่บวมแดงนั้นขยับรีดให้รินลงจนเปรอะเปื้อนร่องสะโพก

กนธีนอนหายใจแผ่ว ใบหน้าเอียงซบหมอน มือกำผ้าปูที่นอนเอาไว้ไม่ยอมปล่อยตอนที่ถึงจุดสุดยอด ขาเปลือยวางตั้งชันอยู่บนฟูกในขณะที่ความสุขสมของอินทัชที่ถูกปลดปล่อยไว้ภายในตัวเขากำลังไหลลงมาจนชุ่ม ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าท่าทางของตนเองตอนนี้กำลังปลุกเร้าใครบางคนขึ้นมาใหม่

อินทัชหักห้ามใจสุดความสามารถไม่ให้จับพี่กุนต์กดตรึงกับที่นอนแล้วร่วมรักใหม่อีกหน..และอีกหนจนกว่าใครคนหนึ่งจะขาดใจด้วยความต้องการ

ร่างสูงปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ข่มอารมณ์ของตนเองแล้วค่อยๆยกขาเปลือยลงวางราบก่อนผละไปเอาผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำแล้วเช็ดลงอย่างเบามือตรงส่วนคัดบวมเพราะรองรับความบ้าคลั่งของเขาไว้อย่างหนัก

“ขอโทษนะครับที่รุนแรง” เขากระซิบ กดจูบข้างแก้ม

กนธีปรือตามอง อยากจะเตะมันเหมือนกันที่กล้าเปิดไฟ ทั้งยังอยากจะทบต้นด้วยที่มันทำเขาสะบักสะบอมขนาดวางขาไม่ลง แต่พอยกหมัดขึ้นฟาด เขากลับมีแรงทำได้แค่วางฝ่ามือลงทาบใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น ไอ้โอ๊ตเลยมองเขาตาโต ตามด้วยการเอียงหน้าลงซบ คลอเคลียเหมือนแมว

“พักเถอะครับ ผมจะเช็ดตัวให้ จะอุ้มไปอาบน้ำ..แล้วก็..” เขาหน้าแดง “จะเอา..ของผมออกให้ด้วย ไม่ต้องกังวลนะครับ”

กนธีก่นด่ามันในใจว่าจุดนั้นแหละเป็นส่วนที่เขากังวลที่สุด ให้ไอ้เด็กเปรตนี่มาล้วงมาคลึงเข้าไปถึงข้างใน ใครจะยอมกัน!

คิดถึงแค่นี้ เขาก็ผล็อยหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะทันได้ขัดขืน


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 24-11-2016 01:03:01

.

.

.



กนธีรู้สึกตัวอีกครั้งตอนที่เขากำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนตักของอินทัช มีเสียงลมร้อนเป่าฟู่อยู่เหนือหัวพร้อมกับมือที่ช่วยสางผมให้ทีละปอยอย่างเบาแรง
   
ชายหนุ่มผงกหัวขึ้น ปรือตาข้างหนึ่งมอง เพิ่งจะสัมผัสได้ว่ามีมือเล็กๆร่วมสี่มือช่วยกันบีบนวดไปตามแผ่นหลังกับบั้นเอวเขาด้วยความขยันขันแข็ง
   
..อะไรกัน..เหมือนตื่นมาก็ได้เป็นอาเสี่ยในร้านอาบอบนวดเลย..

“พี่กุนต์ฟื้นแล้ว เย้~” น้องอุ้มดีใจ รีบวางพัดกับยาดมในมือ

“พี่กุนต์ไม่ได้เป็นลมนะอุ้ม” อ้นท้วง “พี่โอ๊ตบอกว่าแค่หลับลึกไปหน่อย”

กนธีเลิกคิ้ว เขาหมดแรงไปแค่นี้ น้องๆเข้ามารุมปฐมพยาบาลเลยหรือนี่

“ตื่นแล้วหรือครับ” อินทัชอมยิ้ม “พี่หลับยาวตั้งแต่ตอนนั้น..” เขาเว้นวรรคให้คิดเอง “ผมก็เลยพาไปอาบน้ำสระผมให้ด้วย”
   
“พี่หลับขนาดโอ๊ตสระผมให้ก็ยังไม่ตื่นเลยหรือ” กนธีงุนงง นี่มันไม่ใช่หมดแรงแล้ว น่าจะเรียกได้ว่าตายเป็นศพมากกว่า
   
“ผมมือเบาน่ะ” เขายิ้ม “พอพาออกมาเช็ดตัว ใส่เสื้อผ้าให้ ไอ้อ้นกับไอ้อุ้มก็มาเคาะห้อง เห็นพี่หลับลึกเลยตกใจกันใหญ่ นึกว่าเป็นลมไปแล้ว”
   
อุ้มหัวเราะเขินๆ ชูยาดมให้พี่กุนต์ดู “หนูไปยืมมาจากยาย”
   
กนธียิ้มขัน พลิกตัวลุกแล้วลูบหัวน้องๆอย่างรักใคร่ “ขอบคุณนะครับ พี่โอเคแล้วเพราะได้อ้นกับอุ้มนี่แหละ” เขาหอมหัวเหม่งเด็กๆ “ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้พี่นอนไม่รู้เรื่องเนี่ย..ละไว้ในฐานที่เข้าใจ”
 
“อะไรกัน คนอุตส่าห์ดูแล” อินทัชบ่น
   
“ทีหลังก็อย่าให้มันเยอะไปสิโว้ย จะได้ไม่ต้องมาลำบากดูแล”
   
คนฟังหัวเราะในลำคอ “ยอมดูแลดีกว่า..”
   
กนธีส่ายหัวพลางยิ้มขัน เขาค่อยๆก้าวลงจากเตียง ปวดหนึบไปตลอดท่อนล่าง ร้าวเหมือนถูกรถชนเข้าอย่างจัง กระดูกคงเปราะไปหมดแล้วมั้ง
   
“พี่กุนต์ปวดหลังหรือครับ” อ้นรีบเข้ามาช่วยประคองทั้งที่ตัวจิ๋วเดียว
   
“ขอบคุณครับสุดหล่อ” เขาขยี้หัวน้อง “พี่โอเคแล้ว แค่หนึบๆนิดหน่อย”
   
อินทัชยิ้มระรื่นจนใครอีกคนมันเขี้ยว หน้าตามันผ่องใสเหมือนเพิ่งไปเข้าคอร์สทำหน้ากับคลินิกเบอร์หนึ่งมา แล้วยังจะรอยยิ้มอิ่มเอมนั่นอีก
   
“อ้นกับอุ้มไปกินข้าวเป็นเพื่อนยายไป พี่ดูพี่กุนต์เอง” เขาเข้ามาจับคนที่เดินเซ พยุงให้นั่งลงบนเตียงแล้วก้มลงใส่สลิปเปอร์ของทางรีสอร์ทให้
   
“พี่โอ๊ตอย่าแย่งความดีไปคนเดียวดิ!” อ้นมีน้ำโห “แค่นั่งเป่าผมให้เอง อ้นเป็นคนนวดหลังให้พี่กุนต์นะ~”
   
“ใช่ๆ หนูก็ช่วยนวด” น้องอุ้มเอาหัวโหม่งหลังพี่ “ยาดมพี่โอ๊ตก็แย่งดม”
   
กนธีกลั้นขำตัวโยน “เป็นเด็กดีกันทุกคนเลย ไหนๆ..สมุดปั๊มดาว”   
   
อุ้มพกสมุดใส่กระเป๋าใบจ้อยไว้ตลอดเวลา พอพี่กุนต์ถามหาเลยวิ่งไปเอามาให้ เด็กชายยืนมองตาแป๋ว พอได้ดาวหนึ่งดวงปั๊มคู่กับเต่าก็ดีใจมาก
   
“น้องอ้นเอาดาวหรือเอาเต่าครับ” กนธีนั่งยิ้ม
   
อ้นส่ายหัวดิก ยืนเอียงคอทำหน้าละมุนละไมเหมือนพระเอกในทีวี

อินทัชกุมขมับ กระซิบบอกพี่กุนต์ว่ามันอยากได้อะไร

“ไอ้แก่แดดมันอยากให้พี่หอมแก้มตั้งแต่คราวนู้นแล้ว”
   
“หืม” กนธีเลิกคิ้ว มองน้องที่หน้าแดงก่ำ “โธ่..ลูกชาย” เขารวบตัวน้องสองคนมากอดอย่างรักใคร่ ถึงแม้อ้นกับอุ้มจะเป็นเด็กผู้ชาย แต่การกอด สัมผัส และแสดงความรักความอบอุ่นแบบนี้ก็เป็นพื้นฐานของเรื่องในครอบครัว
   
อ้นซุกหน้ากับไหล่ของพี่กุนต์ มือกำเสื้อผู้ใหญ่ตรงหน้า รู้สึกปลอดภัยในอ้อมแขนที่โอบกอด ทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆนั้นก็ทำให้อุ่นใจอย่างน่าประหลาด
   
อ้นไม่อยากได้อะไรเลย แค่อยากให้พี่กุนต์กอดอ้น กอดน้องอุ้ม และกอดพี่โอ๊ตแบบนี้ไปเรื่อยๆ..เป็นส่วนหนึ่งของกันและกันตลอดไป
   
กนธีเลิกปอยผมของน้องขึ้น มองด้วยสายตาอ่อนโยนตอนที่ก้มลงจูบหน้าผากเด็ก เขาหอมแก้มนุ่มเหมือนซาลาเปาขาวจั๊วะไปฟอดหนึ่ง ชื่นใจสุดๆ
   
“หนูด้วยๆ” น้องอุ้มเข้ามากอดรัด เงยหน้ารออย่างกระตือรือร้น
   
“เอาข้างไหนครับ” เขาหัวเราะ กดปากแล้วทำเสียงจุ๊บๆแบบเอ็นดู
   
เด็กชายสองคนเหมือนลูกแมววัยกำลังซนที่พออุ้มมานอนบนตักก็ออดอ้อน คลอเคลียและจ้องมองด้วยดวงตาใสแจ๋ว เห็นแล้วไม่รักอย่างไรไหว
   
“พอได้แล้วไอ้พวกเยอะ” อินทัชยืนรอจนรำคาญ “ไปกินข้าวไป”
   
อ้นหัวเราะแหะ จูงมือน้องอุ้มออกไปหายายที่นั่งรออยู่นานแล้ว
   
พอเหลือกันสองคน พี่ชายอย่างอินทัชก็หันมามองหน้า ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
   
“อะไร..มายืนทำหน้าทำตา” เขาหันหนี จะตามน้องออกไปแต่ถูกคนอายุน้อยกว่าจับเอวไว้แล้วยกแขนกั้นกับขอบประตูก่อน
   
“ยิ้มไม่ได้หรือครับ แค่ยิ้มก็มีความผิดหรือไง” ร่างสูงยกยิ้ม มองรอยกัดแดงเรื่อที่หลังคอแต่โชคดีมีปลายผมปิด ตอนแรกจะบอกว่าผมพี่กุนต์ยาวน่าจะตัดได้แล้ว แต่ตอนนี้ปล่อยไว้ก่อนดีกว่า 
   
“วุ่นวายน่า” กนธีบ่นอุบ จมูกแดงขึ้นมาเล็กน้อยเมื่ออยู่กันตามลำพังแล้วนึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างที่ยังข้องใจ “ตอนที่อาบน้ำ..โอ๊ต..”
   
“ครับ?” อินทัชหลุบตามองต่ำ ต้นคอคนคนนี้น่ากัดชะมัด
   
“ตอนอาบน้ำ..คือ..ออก..แบบไหน..”
   
เด็กหนุ่มก้มลงฟัง “อาบน้ำ? ทำไมครับ”
   
กนธีหน้าร้อนไปหมด กลั้นใจถาม “เราเอา..ไอ้นั่น..ออกจากตัวพี่ยังไง”
   
“อ้อ..” เขาหัวเราะชอบใจเลยโดนหมัดต่อยท้องเบาๆไปหนหนึ่ง “อยากฟังหรือครับ ถ้าสงสัยจะเล่าให้ฟังแบบละเอียด”
   
“ไม่ฟังแล้วดีกว่า” ปลายหูแดงก่ำ แต่พอจะเดินหนีก็ติดแขนที่ขวางไว้
   
“ฟังหน่อยเถอะพี่” อินทัชยิ้ม “อันดับแรก..ผมก็อุ้มพี่เข้าห้องน้ำ” เขากระซิบเสียงต่ำ ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดข้างใบหู “ทั้งที่เราเปลือยๆกันนั่นแหละ”
   
กนธีหลับตาแน่นด้วยความอับอายแต่ยิ่งหลับตายิ่งจินตนาการได้ชัด

“แล้วผมก็วางพี่ลงในอ่าง..”

“จากนั้นก็จับกดน้ำใช่ไหม”

“ไม่ครับ” เขาไม่ยอมให้พี่กุนต์ทำลายโอกาสในการเล่าหรอก “ตอนนั้นพี่หลับไม่รู้เรื่องเลย นอนคอพับคออ่อน..เปลือยไปทั้งตัว ข้างบนมีแต่รอยกัดรอยจูบของผมเต็มไปหมด ส่วนข้างล่าง..น้ำมันใสจนผมเห็นหมดทุกส่วน”

“ไอ้โอ๊ต~” ไม่ต้องเรียนแล้ววิทย์กีฬาน่ะ ไปเรียนเขียนบรรยายซะ!

“ยังไม่จบนะครับ” เขาจับหน้าคนที่เบือนหนีให้หันมา พี่กุนต์หน้าแดงจัด หายใจถี่จนน่าเอ็นดู “ผมยกขาพี่ทั้งสองข้างไปวางพาดขอบ ตอนนั้นถึงรู้ว่าผมรุนแรงน่าดู เพราะส่วนนั้นบวมมาก แดง..แล้วก็ร้อนไปหมดตอนที่ผมแตะ”

กนธีหูร้อนไปหมด นึกภาพน่าอายของตนเองแล้วได้แต่ทุบกำแพงตุบๆ

“ข้างในของพี่ปิดสนิท ผมเลยใช้มือข้างหนึ่งแยกมันออก..ที่ปล่อยเอาไว้ก็ไหลลงมา” อินทัชกระซิบเสียงพร่า กอดอีกคนแนบอก “ใช้นิ้วอีกมือค่อยๆล้วงเข้าไป กวาดของของผมออกให้หมด ผมทำเบาๆนะ..พี่จะได้ไม่ระบมมาก”

“แล้วมันหมดหรือยัง” เขาพึมพำ แดงไปถึงต้นคอ

“ไม่แน่ใจครับ..” เด็กหนุ่มว่า แตะขอบกางเกง “อาจต้องล้วงอีกที”

“เอาหัวจุ่มอ่างตายไปซะ!” กนธีดันปลายคางคนที่โน้มลงจูบเต็มแรง เจ้าโอ๊ตถึงกับผงะหงาย มันยังมีหน้ามาหัวเราะเมื่อจับได้ว่าเขาตัวร้อนไปทุกส่วน

“แดงเหมือนมะเขือเทศสุกเลยนะครับ” พูดลามกแบบนี้ พี่กุนต์ทนไม่ไหวจริงๆด้วย “ผมแหย่เล่น..สะอาดหมดจดแล้วครับ มือขั้นนี้แล้ว”

“มือขั้นที่ว่าคือล่มอยู่ตรงอ่าวไทย ไม่ทันได้ออกไปอันดามันใช่ไหม”

อินทัชหรี่ตามอง “เมื่อคืนน่าจะทำให้คนแถวนี้ไปไกลกว่าอันดามันนะ”

กนธีร้อนผ่าวทั่วหน้า เขาขุดหลุมฝังตัวเองเสียแล้ว “ไปไกลๆไป!”

“เดี๋ยวก่อนครับ” อีกคนหัวเราะ รั้งเอวพี่กุนต์เข้ามาใกล้

“อะไรอีกวะ~” ถ้าล้ออีก เขาจะจับมันเหวี่ยงลงไปกองเลย
   
“ไม่แหย่แล้วก็ได้ แค่จะมาทวงรางวัลค่าเป่าผม” เขายิ้ม ชี้ที่ปากตัวเอง “เมื่อกี๊พี่หอมไอ้อ้นกับไอ้อุ้ม แล้วไอ้โอ๊ตคนนี้ล่ะครับ”

“ไม่มีโว้ย!”

“โธ่..ลำเอียงอ่ะ” อินทัชบ่นอย่างแง่งอน “ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา ยังไม่เจอตอนไหนที่พี่จูบผมก่อนเลยนะ หอมแก้มสักครั้งก็ไม่มี”
   
กนธีมองเขม่น ว่าแต่..เขาไม่เคยจูบหรือหอมแก้มมันก่อนจริงหรือนี่
   
“บอกแล้วว่าให้กินกิงโกะ” คนอายุน้อยกว่ายักคิ้วแกล้ง “จะหอมไหม..ไม่หอมไม่ปล่อย ไม่จูบก็ไม่ต้องออกไปกินข้าว”
   
“โอเคๆ” เขายกมือยอมแพ้ “หอมก็ได้ แต่โอ๊ตต้องทำอะไรให้พี่ก่อน”
   
“อะไรครับ” เด็กหนุ่มดูระริกระรี้
   
“กลับไปเป็นเด็กประถมใหม่..แล้วพี่จะหอมซ้ายหอมขวาเลย” กนธีดันหัวมันจนหน้าหงายก่อนจะรีบเดินแบบปวดเอวแปลบๆออกจากห้องนอนไป
   
อินทัชมองตามอย่างหมายมาดเมื่อได้ยินพี่กุนต์บ่นแว่วๆ ไอ้เด็กเปรต ไอ้โอ๊ตเด็กเวร เด็กโข่งนรกอะไรทำนองนี้ “ฝากไว้ก่อนเถอะลุง!”
   
ตอนกนธีออกมา คุณยายกำลังกินอาหารเช้าหน้าบ้านกับน้องๆ สีหน้าดูมีความสุข ไม่อิดโรยและอ่อนเพลียเหมือนเมื่อคืน พอหันมาเจอเขา ท่านก็เรียก

“มากินข้าวกันตาหนู..อ้นเอ๊ย หยิบชามให้ยายที” แกตักข้าวต้มให้
   
กนธีรีบเข้ามาทำเอง เช้านี้ทางรีสอร์ทจัดอาหารตามที่เขาขอไป มีทั้งข้าวต้มของคุณยายและเบรคฟาสต์แบบฝรั่งให้เด็กๆ ผลไม้ตัดแต่งกับขนมวางเรียงกันมาในถาดทรงสูง มีผ้าคลุมอย่างดีเพื่อความสะอาด

“คุณยายทานเสร็จแล้วหรือครับ” รับน้ำชาที่น้องอุ้มรินให้เสียล้น กว่าจะถึงมือก็กระฉอกไปแล้วครึ่งหนึ่ง “ขอโทษที่ตื่นสายนะครับ ว่าจะไปปลุกแท้ๆ”
   
“ตื่นเอาตอนหกโมงเช้านี่แหละจ้ะ” แกว่า “ที่นี่อากาศดีจังนะ”
   
“ถ้าชอบ ผมจะพามาอีกครับ” กนธีให้สัญญา “เหมือนเมื่อวานคุณยายจะยังไม่ได้เดินเล่นบนหาดเลย เดี๋ยวทานเสร็จ ผมจะพาไปเดินนะครับ”
   
ยายยิ้มรับ พอดีเจ้าโอ๊ตเดินออกมาจากในบ้าน แกเลยกวักมือเรียกให้หลานมากินข้าว มันพยักหน้า เข้ามานั่งด้านข้างใครอีกคน   

“โอ๊ตอยากกินอะไร” กนธีหันมาถาม “เอาข้าวต้มหรือปังกรอกดาว”

“นั่นตัวย่อของขนมปังไส้กรอกไข่ดาวใช่ไหมพี่” อินทัชส่ายหัว “ขี้เกียจนะพี่เนี่ย พูดให้เต็มๆสิครับ บริหารรอยย่นรอบริมฝีปากได้นะ”

“ไม่มีโว้ย” คนอายุมากกว่ารีบปฏิเสธ “เมื่อวานยืนนับอยู่ มีแต่ตีนกา!”

“ช่ายๆ พี่โอ๊ตอย่าว่าพี่กุนต์มีรอยย่นสิ หนูก็มีเหอะ” น้องอุ้มเลิกเสื้อให้ดูพุงแล้วทำตัวงอ หน้าท้องกลายเป็นชั้นเหมือนมิชลิน

ทุกคนหัวเราะครืน กนธีเองก็ขำเสียจนชาครึ่งแก้วหกลงข้าวต้มไปหมด

ยายนั่งยิ้ม แกะส้มให้เจ้าอ้นกับเจ้าอุ้มท่าทางเรื่อยเปื่อย พร้อมกันนั้นก็สังเกตกิริยาสนิทสนมของทั้งสอง ตอนนี้แกไม่ได้รู้สึกแปลกแยกเหมือนเมื่อวาน ดูเหมือนว่าเพียงแค่เปลี่ยนความคิดไปอีกแบบ เรื่องที่คล้ายจะหนักหนาและไม่น่ายอมรับได้ก็กลายเป็นอีกมุมทันที..ซึ่งแบบที่เป็นอยู่มันทำให้มีความสุขยิ่งกว่า

ถ้าหากแกยังฝืนยืนยันให้เด็กสองคนเลิกยุ่งเกี่ยวกัน บรรยากาศตอนเช้าจะอบอุ่นและเป็นกันเองแบบนี้หรือ ดังนั้น..รอยยิ้มที่มีให้เห็น ย่อมแปลว่าสิ่งที่แกคิดและตัดสินใจลงไปตามลำพังคือเรื่องที่ดีและเหมาะสมที่สุดแล้ว
   
เพราะความสุขของครอบครัวคือเรื่องที่สำคัญกว่าความถูกต้องใดๆ

....................................................................................

ตอนนี้ไม่มีไรเลย.....สนองนี้ดเค้าเอง 555555+
ตอนแรกว่าจะวาร์พกลับกทม.เลย แต่ว่าเดี๋ยวไม่ได้ใช้เตียง
เขียนหน่อยกะด้ะ...... เพลินไป 10 เอห้า  :ling2:


ตอนนี้ในเวิร์ดจะเป็นบทที่ 49 แล้ว น่าจะมีประมาณ 70 ตอนหรือน้อยกว่าน้า  :hao7:


ขอบคุณสำหรับทุกเม้นจ้าา  :impress2:
ปล. ใครเล่นทวิต เค้าใช้แท็ก #sinsgreed เด้อ อิๆ เดี๋ยวไปตามอ่าน  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 24-11-2016 01:10:57

มาแล้ววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: inpurplethief ที่ 24-11-2016 01:23:29

เสร็จมัน
เจ้าโอ๊ตตัวร้าย

ขอบคุณการอธิบายโดยละเอียดของข้าวปั้น
อ่านแบบลุ้นลืมหายใจกันเลยเชียว

ชอบบรรยากาศตอนเด็กเข้ามาอ้อน น่ารักอบอุ่นดีจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 24-11-2016 01:32:55

มีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย
 
 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 24-11-2016 01:37:20

ขอปักก่อนไว้ค่อยอ่านพรุ่งนี้ :z13: :t3:


  :oo1: :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 24-11-2016 01:38:15

โอ๊ตเขมือบพี่กุนต์อีกแล้วววว  :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 24-11-2016 01:56:21

คุณข้าวปั้นนน เค้าเขินน

อยากจิกตบโอ้ตแย่งพี่กุนต์ เค้าชอบน้องอ้นพี่กุนต์มากค่ะ...เชียร์ได้ไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 24-11-2016 02:01:05

พี่กุนต์เห็นทีต้องไปฟิตเนสฟิตร่างกายซะแล้วล่ะ เพราะไม่งั้นคงทนแรงเด็กมันไม่ไหวแน่ๆ เชื่อหนูเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 24-11-2016 02:19:31

กินเด็กมันดีแบบนี้นี่เอง   :pighaun:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 24-11-2016 02:26:38

ขุ่นพระ เอามือทาบอก
พี่กุนต์โดนโจรโอ๊ตล่อลวงจนยอมตัวตัวเลยเหรอ
โฮยยยยย รับผิดชอบด้วยโอ๊ตตตตต
อ่านไปละหัวใจจะวาย ภาพในคลังสมองมาเป็นฉากๆ ถถถถ
รู้ตัวช้าไม่ว่า แต่ต้องรู้นะยะ
ยายก็ดี มองแค่ความสุขเนาะยายเนาะ
น้องอ้นกะอุ้มนี่ ดูท่าจะยกให้พี่กุนต์เป็นที่1ซะแล้ววว
แม่ก็คือแม่ แต่บางทีแม่อาจเป็นพ่อ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-11-2016 03:12:30

บ้านสะเทือนทั้งหลังแล้วมั้งถ้าโอ๊ตจะใส่แรงซะขนาดนี้ :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 24-11-2016 03:32:02

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 24-11-2016 04:01:13

ตายๆ พี่กุนต์ไม่ได้ตายคนเดียวแน่นอนคนอ่านจะตายด้วย
 :m25:  :m25:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 24-11-2016 05:18:48

อ้าวไหนว่าหึงโหดแล้วจะได้สด นี่เค้ายังไม่ทันได้หึงหวงกันเลย โอ๊ตได้กำไรสุดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 24-11-2016 06:07:52

ว่าเด็กๆน่ารักแล้ว  :impress2: :impress2: :impress2:


คุณยายน่ารักกว่า  o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 24-11-2016 06:12:28

ใจอ่อนแล้วเป็นไงล่าาา ปวดเอวเลย เห็นมั้ย พี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 24-11-2016 06:42:25

 :pighaun:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 24-11-2016 06:47:59

บางทีก็คิดแบบแย่นิดๆว่าโอ๊ตไม่ได้รักแต่เรียกร้องเรียนบนเตียงกับพี่กุนย์มากกว่าที่พี่กุนย์ขอเองอีก
เอาแต่ใจมากกว่าด้วย
เรื่องเซ็กซ์กับเรื่องรักมันคนละเรื่องกันสินะ
เหมือนเราคงคิดมากไป
แต่บางทีก็สงสารพี่กุนย์ที่เหมือนรักไปเต็มร้อย
โอ๊ตขออะไรก็ให้ได้ แม้แต่ขอสดทั้งๆที่เคยให้แค่ศรันต์คนเดียวเพราะนั้นเค้ารักกัน
เศร้า(ไปเองแหละเค้านะ)

กว่าที่พี่กุนย์จะมีความสุขจริงๆ เราคงยังไม่ชอบโอ๊ตเล็กๆลึกๆในใจ

ยายคนดีของหลาน ยายมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ที่เข้าใจ
รักยายจัง ยายรักพี่กุนย์ อุ้มอ้นก็รักพี่กุนย์ เค้าก็ด้วย คนดีขนาดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 24-11-2016 07:01:39

ผูกพันกันเข้าไปอีกกกกกกกกก
ลึกซึ้งงงงงงง ถึงแก่น จัดไปไฟกระพริบ 555555
ยายไฟเขียวแล้วด้วยยยย หายห่วง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 24-11-2016 07:25:00

เห็นใจพี่กุนต์จัง :mew4:  เจ้าโอ๊ตต้องดูแลให้ดีนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minerva ที่ 24-11-2016 07:46:02

โอ้ยยยย รักคุณย่าจัง //////

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: krouy ที่ 24-11-2016 08:05:23

น้องอ้นจ๊ะ ป๋าจองหนูนะจ๊ะ มีค่าเทอมหรือยังลูกกกกก #มือซ้ายถือขนม #มือขวาถือแบงค์พัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 24-11-2016 08:09:50

เจ้าโอ๊ตรุนแรงกับพี่กุนต์เหลือเกินค่ะ :o8: :-[ :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 24-11-2016 08:26:35

กลายเป็นครอบครัวอบอุ่นไปแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 24-11-2016 08:37:53

ยาหอม ยาดม เลือดด้วย ไอ้โอ๊ตจอมหื่น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 24-11-2016 09:12:40

ชอบฉากเปิดไฟ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 24-11-2016 09:14:43

กรี๊ดดดดดดด ถึงกับช็อคคค

ไอโอ๊ตได้ปล่อยในล้าววววววว  :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

ฮีคงฟินตัวแตกแน่ๆ อร้ายยยยยยย

พี่กุนต์หมดแรงเลอออ เอ็นดูจุง  :mew3: :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 24-11-2016 09:19:55

มันก็ดีที่โอ๊ตกับพี่กุนต์หวานกันแต่มันก็ยังรู้สึดไม่โอตรงที่โอ๊ตยังไม่เคลียร์เรื่องสถานะหัวใจแต่มาขอสนิทแนบแน่นกับพี่กุนต์แบนี้มันดูเอาเปรียบพี่กุนต์ไป ตัวเองยังยึกๆยักๆก็ได้สิเพราะยังมีคนที่รักอย่างสนและคนรักโอ๊ตแบบพี่กุนต์นี่ แต่พี่กุนต์ละ ทุกวันนี้ก็แทบจะห้ามใจตัวเองไม่ไหวแล้วมาเจอแบบนี้อีก ไม่อยากคิดว่าถ้าโอ๊ตมันจะทำพี่กุนต์เสียใจในวันนึงแล้วพี่กุนต์จะเป็นยังไง จะเหลืออะไรบ้าง
ป.ล.กอดพี่กุนต์แน่นๆ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 24-11-2016 09:41:28

โห โอ้ตเอ้ยยยยยย
สงสารพี่กุนต์บ้างไหม ทำซะ
นี่ถ้าพี่กุนต์อายุน้อยกว่านี้
อิโอ้ตขังลืมแน่ๆ นี่ว่า อะไรจะขนาดนั้น
คุณยายกลับมาคิ้วท์ๆ น่ารักๆ เหมือนเดิมแล้ว เย้
แต่อยากรู้ว่าสองคนเสียงดังขนาดนี้ คุณยายจะรู้ป่าว  :m20:
โถ่ กลายว่าเป็นคุณยายสาววายนะ
 :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 24-11-2016 09:54:18

พี่กุ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนต์ ~ พี่กุนต์คนดีจะยอมนังโอ๊ตขนาดนี้ไม่ได้นะ
หนูหวงอะ ฮืออ นังโอ๊ตนี่ก็ไม่รู้จักถนอมกันมั่งเลย
แต่ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะคะ ถ้าคนแก่กับคนหนุ่มจะแซ่บขนาดนี้..อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-11-2016 09:57:32

ว้ายยย คือปลื้มมากค่ะ ดีกับใจหนักมากบอกเลย

การนอนกอดช่วยให้โอ๊ตได้ 1 แต้ม ไปหนักๆ
กุนต์ถึงกับสลบไสล จะบอกว่าแก่ไปก็ไม่ใช่ โทษโอ็ตละกันเนาะ หนักไป 5555

น่ารักมากเลยค่ะ เด็กน้อยอ้นอุ้มถึงกับต้องมาพัดวี น้องอ้นแค่ดาวกับเต่าก็ปลื้มแล้ว แต่น้องอุ้มขอเยอะไป ระวังพี่โอ็ตไว้นะ
น้องอุ้มบอกว่า เอายาดมมาให้พี่กุนต์ แล้วโอ็ตดมทำไม ดมแทนแล้วถึงพี่กุนต์หรอ  :hao7:

คุณยายน่ารักมากค่ะ ใช่แล้ว ความสุขไม่หาตอนนี้จะหาตอนไหนเนาะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 24-11-2016 10:07:36

โอยฉากวาบหวามดีกับใจจริงๆ อิโอ๊ตตตตตต เบาๆกับผู้สูงวัยหน้อยว้อย กระดูกหักพอดี ดีแล้วคุณยายได้พี่หนูกุนต์ไปเป็นหลานสะใภ้น่ะดีแล้ว สะใภ้นะยายสะใภ้ไม่ใช่เขย555555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 24-11-2016 10:11:04

รักคุณยายค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 24-11-2016 10:17:27

โอ้ยยย บักโอ๊ตเอ็งหื่นมากๆๆๆๆๆๆ อ่านไปหน้าแดงไป คือเขินไปด้วย

แล้วเล่นซะพี่กุนต์ซะยับเลย สงสารพี่แกหน่อยเซ่ อายุพี่เขาเยอะแล้วนะ

ถนอมหน่อยสิ นี่พี่กุนต์คนดีของป้านะ และที่สำคัญ ขอบคุณนะค่ะคุณยาย

ที่เปิดใจ อ้อ เเล้วเดี๊ยวคอยดูนะ คนที่ได้คืบจะเอาศอก ไม่มีคำว่าครั้งเดียวแน่ๆ

กลับกรุงไป เจอปาลินแล้วเกิดสับสนมาทำให้พี่กุนต์เสียใจ ป้าจะเทเอ็งนะเหวยย

มีความอิน เจอกันตอนหน้า ขอบคุณนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 24-11-2016 10:29:21

 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 24-11-2016 10:32:05

เลือดกระฉูดกันไปเลยค่าสำหรับตอนนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 24-11-2016 11:13:07

สงสารลุง เด็กก็เรียกร้องจะเอา ตาแก่ก็เดี้ยงทุกที ตาแก่คนดีขอเถ่อะรักตัวเองด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 24-11-2016 11:49:54

โอ๊ตตตตตตต!!!

ลุงแก่แล้วนะะะะ ทำไมรุนแรง 555555

หลังเดาะไปทำไงยะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 24-11-2016 12:03:22

 :m10: เวลาอ่านเจอข่าวชายสูงวัยหัวใจวายคาเตียงนี่ มันเป็นแบบนี้นี่เอง กลัวพี่กุนต์หายใจไม่ทัน เลือดลมสูบฉีดขนาดนี้ อิโอ๊ตทำร้ายคนแก่นะเนี่ย...555+
..อ่านเจอว่ามีคนจิ้นพี่กุนต์เป็นหน้าน้าหมู ดิลก เราว่าน้าหมูแกอายุมากเกินไปนะ ก็ตั้ง 60 แล้วอ่ะ  :m23:
พี่กุนต์เป็นหนุ่มใหญ่วัยเกือบ 40..ก็น่าจะประมาณรุ่นคุณชาคริต อ่อนกว่าน้าหมูแกเยอะเลย  :m18:

ปล.อ่านรอบแรก ช่วงท้าย พี่กุนต์คุยกับโอ๊ต มันสั้นกว่านี้ เค้าจำได้ พอกลับมาอ่านใหม่ รู้สึกงงๆ คิดว่าตัวเองคงต้องกินกิงโกะเหมือนพี่กุนต์ละ 555+ ที่แท้คุณข้าวปั้นแอบมาเพิ่มบทพูดทีหลังนี่เอง :)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 24-11-2016 12:33:11

โอ๊ยยยยยยย เด็กมันช่างอ้อนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 24-11-2016 13:07:39

 :m25: :pighaun: :jul1:
เลือดหมดตัวก็คราวนี้ล่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 24-11-2016 13:10:07

พี่กุนต์เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย   :hao6: :oo1: :oo1: :-[
มีผัวเด็กมันดีแบบนี้นี่เอง อร๊ายยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 24-11-2016 13:23:26

อิโอ๊ตตตตตตตต  อิได้คืบจะเอาศอก ขนาดไม่รักนะเนี่ยไม่รัก แล้วถ้ารักมันจะขนาดไหนนนน  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 24-11-2016 13:30:31

หูยยย สมใจเจ้าโอ๊ตแล้วสิ :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 24-11-2016 13:46:49

พี่กุนต์ต้องออกกำลังกายโดนด่วน ไม่งั้นขาแข้งจะไม่แข็งแรง 5555

ไอ้โอ๊ตมันจัดหนักตลอดแน่ๆงานนี้  :m25:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 24-11-2016 13:50:31

เดี๋ยวเพลินก็เลยไป70กว่าตอน :hao3: คิคิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 24-11-2016 13:52:48

ช่ายแล้วคุณยาย ความสุขของครอบครัวสำคัญกว่าความถูกต้องใดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 24-11-2016 15:05:05

บรรยายพี่กุนต์ได้ยั่วเยมาก
อิจ พี่โอ๊ตวุ้ยยยย
 :m25:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: seii ที่ 24-11-2016 15:45:32

โอ้ยยยย คุณยายคะ ข้ามเรื่องไปสอนพ่อเเม่ในนิยายที่บังคับลูกเเต่งงานกับชะนีทีค่ะ
 :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: peace_k2 ที่ 24-11-2016 17:10:00

 :z3:

จากใจเลยนะคะ อิจาโอ๊ต อยากกินพี่กุนต์ 555555555555555555555555555555555  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 24-11-2016 18:12:52

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 24-11-2016 19:40:48

นี่เพิ่งจะครึ่งเรื่อง ฮื้อ​อ​ออออ หนูกลัววันข้างหน้าเหลือเกิน  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 24-11-2016 20:14:32

เป็น ไอ้เด็กเปรต กี่ครั้งเนี่ยเจ้าโอ๊ต 555
เด็กเปรตของพี่กุนต์ หูยย ตอนนี้น่ารัก ร้อนแรง ละมุน มีความเขินอาย  >•<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 24-11-2016 21:20:51

ไม่รู้จะเม้นอะไร :haun4: :haun4: :jul1: :pighaun:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 24-11-2016 21:26:14

ครอบครัวสุขสันต์
เริ่มต้นวันด้วยการกินพี่กุนต์แบบเต็มปาก อิอิ

ครอบครัวตัว อ. น่ารักมากกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 24-11-2016 21:33:51

ไอ้พี่โอ๊ตตัวร้ายยยยยยย พี่กุนต์ถึงกับเดินไม่สะดวก
อยากจะฟาดจริงๆ แล้วบอกขอทบทวนตัวเอง ชิชะ
หลงอะไรขนาดนี้น้ออออ  แล้วดูความน่ารักของพี่กุนต์สิ งื้อ คิ้ววท์
ดีใจที่คุณยายรับได้ พี่กุนต์คนดี ต้องมีแต่คนรักล่ะเนอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 24-11-2016 22:39:57

ต่อไปก็สดตลอดแหละนังโอ๊ต ชิมิๆ แต่ยอมก็ได้ เพราะพี่กุนต์มีความสุข #พี่กุนต์คนดี ของเค้า
โดนเด็กทำหมดเรี่ยวหมดแรงสลบ ตื่นมากลายเป็นฮาเร็มเลยค่ะ หนุ่มน้อยล้อมรอบ น่ารัก
อ้นอุ้มน่ารักมากอ่ะ จะไม่รักยังไงไหวเนอะ ส่สนเด็กโข่งนี่ก็กินจนอิ่มจนอ้วนตลอด หมั่นไส้
โอ๊ตหลงพี่กุนต์มาก มองตลอด ยิ้มตลอด มีความสุขตลอด แบบนี้จะปล่อยให้ใครเข้าใกล้ได้อีกไหม
จะไปกัดหูเขาไหมอ่ะนังโอ๊ต

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 24-11-2016 22:49:32

เป็น nc  ที่ละเอียดมากกกกกกกกกกก

โอ๊ยยยย คือชื่นชมมาตลอดนะว่า ปั้นเป็นนักเขียนที่เขียนnc ได้ดีมาก คือยาวแบบใช้คำไม่ซ้ำเลย บรรยายแบบเห็นภาพความไต่ระดับ ไล่อารมณ์ คือเก่งอ่ะ

มาตอนเช้านี่ว้านนหวาน อิโอ๊ตดูจะเอ็นดูและหลงพี่กุนต์ขึ้นทุกวันๆ  มากจนสงสัยว่ามันยังชอบปาลินอยู่จริงเหรอวะ

เมื่อคืนดูเสียงดังมาก ยายไม่ได้ยินเหรอ 555555


รักพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Kkookai ที่ 24-11-2016 23:01:58

มีความสุข....น่ารักอบอุ่น...แต่ไมเราถึงใจสั่นๆกลัวมาม่าอะ..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 24-11-2016 23:13:09

พี่กุนต์แพ้ลูกอ้อสตลอดดด~~ อิโอ๊ตยังสับสนแต่ก็ยังจะมาขอสดอีก มันน่านัก!!
ยายน่ารัก คิดได้แล้วยอมปรับมุมมอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 24-11-2016 23:29:02

ตอนนี้เลือดกำเดาพุ่งงงงง หงานซะ เอาซะลืมดราม่าที่จะเกิดขึ้นในอนาคตเลย อิโอ๊ตตตตตต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: gang ที่ 25-11-2016 00:35:47

อืม  อ่านตอนเเล้ว บอกเลย  อืม นะ  อิอิ ชอบคๆรับ อบอุ่นดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 25-11-2016 00:39:57

อุทานคำว่า ไอ้เด็กเปรต ตามพี่กุนต์เลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ร้ายจริงๆตาโอ๊ตนี่
 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 25-11-2016 15:43:55

ตายอย่างสงบเลยเจ้าค่า 

:m10: :m10: :m10:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 25-11-2016 18:36:01

โอ่ยยยย บรรยายซะละเอียดค่ะ
เขินแทนพี่กุนต์อ่ะ
ไม่ไหวล้าวว
555555555555555555555555
 :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 26-11-2016 02:08:58

 :call: จงมาาาา  :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.36] pg.84 -- 24/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 26-11-2016 10:29:57

ประทับใจ :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 26-11-2016 12:04:46

Because you loved me

You gave me faith ’cause you believed
I’m everything I am because you loved me

………………………………………………………………………………………..

โรงยิมในมหาวิทยาลัยร้อนอบอ้าวแม้จะเป็นเวลาเย็น ถึงอย่างนั้นก็ยังคึกคักเพราะมีการแข่งกีฬาเฟรชชี่ของเด็กปีหนึ่ง ผู้ชมที่เป็นเพื่อนร่วมคณะและต่างคณะมาช่วยเชียร์กันคลาคล่ำ บ้างก็แบ่งฝ่ายกันไปตามประเภทกีฬา

ในมุมหนึ่งมีคนเบียดเสียดกันแน่นขนัด ต่างมาให้กำลังใจพวกของตนที่กำลังขับเคี่ยวกันอยู่ในสนาม นักกีฬาวิ่งแยกออกมากันฝ่ายตรงข้าม ยกมือขวางลูกบอลที่กำลังจะถูกส่งต่อแบบไม่เปิดโอกาส

ฝ่ายที่ถูกกั้นตัดสินใจหลอกล่อ ตั้งท่าจะส่งบอลให้ทีมของตนที่รอรับอยู่ด้านหน้า แต่กลับโยนลอดแขนไปให้อีกคนที่คุมเชิงอยู่ฝั่งขวา

เสี้ยววินาทีนั้น ร่างสูงของใครคนหนึ่งที่อ่านเกมออกก็พุ่งเข้าตัดลูก เขาโยนให้เพื่อนที่รอท่าอยู่ก่อนวิ่งตามขึ้นไปสมทบคนที่พยายามจะบุกทำคะแนน ในนาทีสุดท้าย เพื่อนคนนั้นตกอยู่ในวงล้อม อีกฝ่ายเลยตัดสินใจโยนมาให้

เด็กหนุ่มคว้าบอลไว้ได้ แต่เวลากำลังนับถอยหลัง ซ้ำอีกฝั่งก็ดักทางจนแน่น เขาตัดสินใจทำท่าส่งต่อให้ทีมของตน แต่แล้วกลับฉวยโอกาสคู่ต่อสู้เผลอ โยนลูกข้ามไปกระทบแป้น

ลูกบาสหมุนอยู่บนห่วงก่อนจะร่วงลง ทำคะแนนเพิ่มไปอีกสามแต้ม ตามด้วยเสียงนกหวีดเป่าหมดเวลาของควอเตอร์ที่สาม เรียกเสียงปรบมือดังกระหึ่มจากบรรดาคนเชียร์ลั่นโรงยิม

คนทำคะแนนยิ้มร่า วิ่งเหยาะๆออกมาพักเบรกข้างสนามและประชุมแผ่นรับมือควอเตอร์สุดท้ายกับทีม เสียงคนรอบข้างยังดังอึกทึก บรรดาเพื่อนๆที่ขึ้นสแตนด์กำลังทั้งร้องทั้งเต้น มือกลองก็ตีอย่างเมามัน คนนำเชียร์ประกาศขอกำลังใจให้นักกีฬาผ่านโทรโข่งในรอบหลังนี้

“ไอ้อัคชู้ตแม่น พยายามส่งลูกให้มัน แต่ถ้าโดนดักก็ต่อให้ไม้สอง” หัวหน้าทีมบอก

‘อัครา’ ยกน้ำขึ้นดื่ม พยักหน้ารับแผนที่คุยร่วมกัน ตอนนั้นเองที่มีมือเย็นๆมาแตะแขน เขาเลยหันไปมอง

“เหนื่อยไหม” เด็กสาวที่เป็นตัวเต็งดาวเฟรชชี่ของปีนี้ยืนยิ้มให้

เขาส่ายหัว ยิ้มเล็กน้อยตอนที่รับผ้าเช็ดหน้ามาจากมืออีกฝ่าย “ขอบคุณครับ”

เพื่อนๆที่คุยแผนกันอยู่โห่ร้องด้วยความอิจฉา เข้ามาไม่ทันไร ดูเหมือนว่าอัคราจะเป็นที่นิยมมากจนน่าหมั่นไส้

“สู้ๆนะ เอาเหรียญทองมาให้ได้ล่ะ” เธอบอก ชูนิ้วโป้งให้

เขายิ้มรับ หันกลับมาฟังแผนต่อท่ามกลางสายตาร้อนผ่าวของเพื่อนผู้ชาย

เข้าควอเตอร์ที่สี่ ถึงคะแนนฝั่งคณะนี้จะเป็นฝ่ายนำ แต่ทุกคนก็ไม่ประมาท เพราะทีมตรงข้ามพยายามตีตื้นอย่างดุเดือด อัคราถูกวางไว้เป็นตัวชู้ต แต่ดูเหมือนอีกด้านจะมองออกเลยพยายามกันทุกวิถีทาง

เพื่อนๆหาทางหลอกล่อและส่งไม้ต่อให้ ไม่ว่าจะอยู่มุมไหนของสนาม อัคราจะเข้าไปรับลูกและทำแต้มได้อย่างแม่นยำ เขาวิ่งไปทั่วด้วยเรี่ยวแรงมากมายของวัยหนุ่ม สีหน้าร่าเริง ดูกระตือรือร้น เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

“มันไปอัพยามาหรือไงวะ” คู่ต่อสู้ถึงกับส่ายหัว ให้วิ่งและยิ้มไปด้วย ใครจะทำได้ลง

ช่วงสุดท้าย อัคราตกอยู่ในวงล้อมอีกครั้ง เขาทำเหมือนจะส่งลูกให้เพื่อนข้างหน้า แต่อีกทีมรู้ทันเลยระวังอีกด้าน ไม่นึกเลยว่าจะโดนหลอกอีกรอบ เพราะอัคราส่งให้เพื่อนตรงหน้าจริงๆ และเป็นการส่งแบบตรงๆโต้งๆ ไม่มีอ้อมไปไหน

ทีมนั้นเข้ามาดักคนรับ ยกมือขึ้นกันจนหมดทาง เพื่อนเลยพุ่งบอลลงกระทบพื้น มันเด้งขึ้นแต่ผิดทิศทางไปหาอีกฝ่ายแทน ทั้งที่คิดว่าอ้อยเข้าปาก แต่จู่ๆอัครากลับปรากฏตัวขึ้นแล้วตัดลูกไปอีกครั้ง ทำเอาคนรอบด้านตกใจกับการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว

“ชู้ตเลยมึง” หัวหน้าทีมตะโกน

อัคราหมุนตัวกลับ โยนลูกเข้าห่วง และแน่นอน..มันหล่นซวบอย่างแม่นยำ ได้แต้มอีกสองคะแนน

คู่ต่อสู้รับบอลที่หล่นจากห่วงจากนั้นก็เดาะลูกกลับไปยังสนามฝั่งตรงข้าม แต่พอโยนส่ง กลับเป็นอัคราที่เข้ามารับแทนแล้วทำคะแนนให้ทีมของตนอีกหน

“ไอ้ห่านี่มันเป็นผีหรือเปล่า..แว้บไปแว้บมาขนาดนี้!”

อัคราได้ยินก็หัวเราะชอบใจ เรื่องเล่นบาสเก็ตบอลน่ะ เขาเล่นมาตั้งแต่อยู่ประถมแล้ว เพราะว่าได้พี่ชายเป็นโค้ชช่วยสอน

ใกล้หมดเวลาในอีกไม่กี่นาที อีกฝ่ายไล่ตามขึ้นมาติดๆ พวกเขาพยายามถ่วงเวลาและทำแต้มไปพร้อมกัน

เด็กหนุ่มวิ่งไปดักรอแถวขอบสนาม คนอื่นเลยกรูตามขึ้นไปกั้น เปิดโอกาสให้เขาส่งลูกให้เพื่อนและปล่อยมันชู้ตทำคะแนนอีกสอง พวกนั้นสบถอย่างเจ็บใจ แต่พอหันมา อัคราก็ไม่อยู่ที่เดิมแล้ว

“ปิดเกมเลยอัค” หัวหน้าเขาบอก

อัครารับลูกจากเพื่อนแล้วโยนส่ง แต่เพราะต้องหลบหลีกเลยเสียจังหวะ ลูกบาสหมุนตรงขอบห่วงแล้วร่วงลงมาจนถูกฝ่ายตรงข้ามแย่งไป หากเขาตัดกลับได้ภายในไม่กี่วินาที

ร่างสูงวิ่งขึ้นไปยังห่วง ไม่สบโอกาสเหมาะเพราะถูกขวางทางแน่นหนา เขาตัดสินใจหันหลัง ทำเหมือนจะส่งลูกออกให้เพื่อนที่รออยู่รอบนอก แต่แล้วก็หมุนตัวกลับ กระโดดขึ้นสุดแรงพร้อมกับโยนลูกจากระยะหันข้างเป็นการวัดดวง

ลูกบาสพุ่งเข้าปะทะกรอบก่อนจะหล่นลงสู่ห่วงและตกกระทบพื้นในวินาทีสุดท้าย เสียงนกหวีดเป่าหมดเวลาดังลั่น จบควอเตอร์ที่สี่ คณะของอัคราเป็นฝ่ายชิงชัยไปได้สำเร็จ

กองเชียร์กรีดร้องเสียงดังจนแสบหู ทุกคนเต้นแร้งเต้นกาด้วยความตื่นเต้นยินดีจนแสตนด์แทบพัง

“เยี่ยมมากมึง” เพื่อนในทีมชูนิ้วโป้ง วิ่งเข้ามาตบบ่า แม้กระทั่งทีมตรงข้ามยังต้องยกนิ้วให้

อัครายิ้มรับ ชมทุกคนกลับเพราะเขารู้ดีว่าไม่ใช่ตนเองเท่านั้นที่ทำให้ทีมชนะ และเพราะอีกฝ่ายก็เล่นอย่างยุติธรรม ทั้งยังแข็งขันกันเต็มที่ วันนี้เขาถึงเล่นได้สนุกจริงๆ

พี่ชายสอนไว้ว่าการแข่งกีฬามีจุดมุ่งหมายเพื่อสร้างความสามัคคี เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวและสร้างน้ำใจให้รู้แพ้รู้ชนะ ไม่ใช่มุ่งจะเอาเป็นเอาตายกัน วันนี้พวกเขาชนะ วันหน้าอาจจะแพ้ อย่างน้อยก็ขอให้ได้สู้กันอย่างเต็มที่พอ

“แข่งเสร็จแล้วไปไหนต่อหรือเปล่า” เพื่อนผู้หญิงคนเดิมเข้ามาทัก

“ว่าจะไปช่วยเขาทำคัทเอาท์น่ะ” อัคราเช็ดเหงื่อที่ผุดซึมทั่วตัว

“พรุ่งนี้มีแข่งเทควันโดใช่ไหม อัคก็ลงสินะ..แล้วเราจะมาเชียร์” เธอบอกก่อนจะวิ่งเหยาะๆกลับไปที่สแตนด์

นอกจากจะได้ลงแข่งกีฬาบาสเก็ตบอลแล้ว อัครายังถูกรุ่นพี่จับลงแข่งกีฬาอีกหลายประเภท เพราะว่าที่คณะไม่ค่อยจะมีคนอยากลงเล่น ยิ่งส่วนใหญ่สถิติคนชนะมักมาจากคณะวิทย์กีฬาด้วย ใครๆก็กลัว

แต่อัครารู้สึกเฉยๆ ถ้าเขาพอเล่นได้เขาก็จะลง ในเมื่อพี่เขาก็เคยอยู่วิทย์กีฬาเหมือนกัน น่าสนุกดีจะตาย

“ไปไหนต่อวะมึง ไปเชียร์มวยหญิงหน่อยไหม” เพื่อนในกลุ่มถามคนที่กำลังหยิบเป้

อัคราส่ายหัว “จะกลับไปช่วยที่คณะทำคัทเอาท์”

“อ๋อ..ไอ้ติสท์แตก ศิลปินหนุ่ม โอเคมึง สู้ๆนะเว้ย”

ปีนี้อัคราได้ทำงานเป็นฝ่ายศิลปวัฒนธรรม เขาเองไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าชอบงานพวกนี้ จนได้มาใช้เวลาว่างช่วงหนึ่ง วาดรูประบายสีกับพี่ชายอีกคนนั่นแหละ เขาถึงรู้สึกว่างานศิลปะเองก็ทำให้มีความสุขเหมือนกัน เขาเลยวาดภาพมาเรื่อย เพียงแต่ว่าไม่ได้มีฝีมือเก่งกาจอะไรนักหนา

ออกจากโรงยิม อัคราแวะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดกีฬาเป็นชุดนิสิตตามเดิม เขาแต่งตัวให้เรียบร้อย รู้สึกชอบที่ได้ใส่ชุดนักศึกษาแบบนี้ รู้ดีว่าพี่ๆต้องภูมิใจ

เด็กหนุ่มหยิบมือถือออกมา เครื่องนี้เขาเพิ่งจะได้มาใหม่ พี่ชายคนโตสุดบอกให้ไปซื้อมาหลังจากเห็นเขาใช้เครื่องเก่าที่สะบักสะบอมมานาน นี่เป็นเครื่องที่สามที่มี นับจากเครื่องแรกที่ได้มาตอนอยู่ประถมสี่

มีข้อความเข้าจากพี่ ส่งมาให้กำลังใจเพราะรู้ว่าเขาจะแข่งบาสวันนี้

‘น้องอ้นสู้ๆ พี่กุนต์เชียร์สุดใจอยู่ครับ’

อัครายิ้มอยู่ตามลำพัง นั่นน่ะ..ชื่อเล่นของเขาเอง ชื่อจริง ‘อัครา’ ชื่อเล่น ‘อ้น’ แต่ไอ้เพื่อนเวรทั้งหลายมันชอบเรียก ‘อัค’ เขาคิดว่ามันฟังแล้วเหมือนกระอักเลือดอย่างไรแปลกๆ

แต่ก็ดีแล้ว..น้อยคนนักที่จะเรียกเขาว่า ‘อ้น’

ชื่อสำคัญ ให้คนสำคัญในครอบครัวเรียกก็พอ

.

.

.



กลับมาถึงที่คณะ พวกเพื่อนๆกำลังวาดรูปลงคัทเอาท์ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นพวกผู้หญิงทั้งนั้น คณะที่เขาเข้ามา ผู้ชายน้อยกว่าเกินครึ่ง แรงงานเลยกลายเป็นสาวๆกันหมด
   
อัครารีบวางเป้เอาไว้แล้วเข้าไปช่วยจับแผ่นไม้สูงท่วมหัวที่เพื่อนคนหนึ่งกำลังแบกอย่างทุลักทุเล
   
“เราช่วยนะ” เขาบอก “ให้วางตรงไหนน่ะ”
   
“ขอบคุณมากจ้า..กำลังลำบากเลย ไอ้พวกนั้นก็เอาแต่เล่นไพ่” เธอบ่นอุบ ชี้มือไปใต้ตึก “นี่มืดแล้ว ว่าจะย้ายไปลงสีตรงนู้น มันสว่างกว่า”
   
เขาพยักหน้ารับ เอากระดานไม้แผ่นใหญ่ไปส่งแล้วกลับมาช่วยถืออุปกรณ์ ทั้งถังสี ทั้งแปรง
   
“พวกนี้จะใช้ในวันปิดใช่ไหม” เขาเงยหน้าถาม จัดวางของให้เสร็จสรรพ
   
“อือ..จะได้ไม่จำเจ”
   
“งั้นเราไปช่วยเขาตัดไม้ตรงนั้นนะ ถ้ามีอะไรจะให้ทำก็เรียกได้เลยครับ” เขาเดินกลับไปสมทบกับอีกกลุ่มโดยมีสายตาเพื่อนผู้หญิงมองตามด้วยความชื่นชอบ
   
อัคราติดนิสัยช่วยเหลือคนอื่นในทุกๆเรื่องที่ทำได้มาจากกนธี หากว่าเขามีแรง มีกำลัง มีความสามารถพอก็จะลงมือโดยไม่คิดซ้ำให้เสียเวลา ไม่ว่าใครจะมาไหว้วาน หรือเขาผ่านไปเห็นก็ตาม เป็นต้องได้เข้าไปช่วยบ่อยครั้ง
   
วันนี้เขาอาสาเลื่อยไม้ ตอกตะปู ขัดกระดาษทราย และทำงานจุกจิกสารพัดอย่าง ทั้งยังเป็นคนคอยเก็บกวาดข้าวของที่ทำรก ขัดพื้น ทำความสะอาดห้องสโมสรสำหรับทุกคน แม้จะเหนื่อยจากการแข่งกีฬา แต่เขาคิดว่าถ้ายังมีแรงเหลือก็ช่วยกันไว้จะดีที่สุด
   
“เราจะไปซื้อน้ำ มีใครอยากได้อะไรไหม” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น “อัคล่ะ..”
   
“อ่า..เราขอฝากเป็นนมไทยเดนมาร์กกล่องหนึ่ง กับน้ำมัลเบอร์รี่ของดอยคำนะ..ถ้าเขามี”
   
คนฟังหัวเราะคิกคัก “โตเป็นหนุ่มแล้วยังกินนมอยู่หรือ”
   
“มันติดมาน่ะ” เขาหัวเราะ เพราะว่าพี่โอ๊ตชอบซื้อนมให้กินตั้งแต่เด็ก เขาเลยตัวสูงชะลูด แล้วไหนจะพี่กุนต์ที่ชอบกินน้ำผักผลไม้พวกนี้ให้เห็นอีก เรียกว่าที่บ้านจะไม่มีน้ำอัดลม หรือเหล้าเบียร์ติดไว้เลย
   
“โอเคๆ” เธอยิ้มรับ
   
“กระเป๋าเงินเราอยู่ในเป้ ฝากหยิบได้ไหม” อัคราลุกขึ้นวางเท้าลงบนท่อนไม้ ลงมือเลื่อยมันออกเป็นสองท่อน ตอนนี้มือเขาเปื้อนผงขี้เลื่อยเลยไม่อยากจับ
   
“ไม่เป็นไร เราเลี้ยง ตอบแทนที่ช่วย”
   
“เฮ้ย..ไม่ได้ๆ” เขาปฏิเสธ “มันเป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว หยิบไปเถอะ”
   
เธอพยักหน้า ในที่สุดก็มีข้ออ้างในการแอบดูของในกระเป๋าส่วนตัวของอัครา อยากรู้ว่าเขาจะมีภาพผู้หญิงเก็บไว้ไหม ถ้ามีแฟนแล้วล่ะก็..สาวๆทุกคนต้องได้อกหักกันแน่ แต่พอเปิดกระเป๋าเงิน เธอกลับงุนงงเมื่อเห็นภาพผู้ชายทั้งหมดสี่คนถ่ายรูปร่วมกันที่ยอดภูกระดึง หนึ่งในนั้นคืออัครา แต่อีกสามคนไม่แน่ใจ
   
“ใครน่ะอัค..”
   
เขาเงยหน้ามอง “อ้อ..รูปนั้นน่ะหรือ” เขายิ้ม เลื่อยไม้ต่อ “คนทางซ้ายสุดพี่ชายเราเอง ชื่อโอ๊ต” เขาเป่าผงฝุ่นออก “คนถัดมาเป็นน้องชาย ชื่ออุ้ม ตามด้วยเรา แล้วก็คนทางขวาสุดก็เป็นพี่ชายเหมือนกัน..ชื่อกุนต์”
   
“บ้านอัคมีพี่น้องสี่คนเลยหรือนี่” เธอร้อง พวกเพื่อนๆเลยกรูเข้ามา
   
“โอ้โห..หล่อมาก” สาวๆที่มุงดูร้องวี้ดว้าย “ยังโสดไหม”
   
อัคราหัวเราะในลำคอ จะตอบยังไงดีวะเนี่ย..

“พี่โอ๊ตกับพี่กุนต์น่ะไม่โสดแล้ว”
   
“ว้า~ แล้วน้องอุ้มล่ะ”
   
“ไม่รู้มันเหมือนกัน” เขาขำ “เห็นสนใจแต่ต้นไม้ใบหญ้า เลี้ยงสัตว์ไปวันๆ”
   
“เพอร์เฟ็กต์!” พวกเธอคราง “รูปหล่อ สูงยาวเข่าดี รักธรรมชาติและรักสัตว์ แม่ฉันบอกให้หาลูกเขยแบบนี้เลยว่ะ”
   
อัครากลั้นขำ “เดี๋ยววันนี้มันก็มาหาเรา..ลองคุยดูสิ”
   
“จริงหรือเปล่า!”
   
“แต่มันชอบคนที่อึดๆนะ ประเภทดำนา ปักกล้า หน้าดำกลางทุ่ง เจอแดดร้อนก็สู้ไม่ถอยน่ะ”
   
“ห๊ะ? สเปคประหลาดนะเนี่ย”

เขาอมยิ้ม ตอนนี้น้องอุ้มอยู่ชั้นมัธยมปีที่สาม เห็นว่าจะเลือกสายวิทย์ เพราะตั้งใจอยากจะเข้าคณะเกษตร ช่วงนี้น้องหมกมุ่นศึกษาชีวิตของหนอนกอข้าวกับพวกเพลี้ยว่าจะกำจัดอย่างไรไม่ให้ใช้สารเคมีด้วยมีความฝันอยากจะกลับไปขยายพื้นที่ทำนาแบบปลอดสารพิษที่น่าน

ส่วนตัวเขาเลือกเรียนคณะจิตวิทยา เพราะครั้งหนึ่งเคยเห็นพี่กุนต์ไปหาจิตแพทย์อยู่บ่อยครั้ง ตอนนั้นปากมากเลยถามไปว่าพี่กุนต์ป่วยทางใจหรือเปล่า แต่เจ้าตัวก็อธิบายกลับมาจนเขาเห็นภาพ สุดท้ายก็เลยเอาความประทับใจนั้นมาเลือกเรียนคณะนี้ เขาคิดว่าพอจบตรีแล้วก็จะหาทางไปต่อปริญญาโท ถ้าไม่ได้ทำงานในโรงพยาบาลรัฐฯ ก็คงจะหาเรื่องต่อปริญญาเอกเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยเสียเลย

“ว่าแต่..น้องอุ้มจะมากี่โมง” พวกเธอดูนาฬิกา “จะสองทุ่มแล้วนะ ไปเรียนพิเศษหรือ”

“มันส่งข้อความมาเมื่อสิบนาทีก่อนนี่เองว่ากำลังจะออกจากศูนย์หนังสือจุฬา” อัคราตอบ “ไอ้นี่มันเป็นหนอนหนังสือ” นิสัยนี้ก็ติดมาจากพี่กุนต์เหมือนกัน ส่วนเขาชอบดูหนังมากๆ เหมือนพี่กุนต์ที่มีดีวีดีเก็บเป็นร้อยเรื่อง

.

.

.



ร่างสูงโปร่งของหนุ่มน้อยในชุดมัธยมหอบหิ้วถุงของผ่านสวนข้างศูนย์หนังสือ เขาหยุดมองเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนชะเง้ออยู่ใต้ต้นปีป เธอแหงนคอดูด้านบนและส่งเสียงเรียกมี้ๆตลอดเวลา
   
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาเข้าไปถาม พอเงยหน้าตามก็เห็นลูกแมวเกาะอยู่ที่กิ่งไม้ ยักแย่ยักยัน พยายามจะลงแต่ลงไม่ได้ “อ้าว..เหมียว”
   
“แมวที่ให้อาหารบ่อยๆมันขึ้นไปติดน่ะค่ะ ไม่รู้ตกใจอะไร เรียกยังไงก็ไม่ลงมา”
   
“อ๋อ..” เขามองหาทาง “พอจะมีเก้าอี้หรือบันไดไหมครับ” ต้นปีปมันขึ้นแบบสูงตรง ด้านล่างไม่มีกิ่งอะไรให้จับเลย จะปีนในชุดนี้ก็ค่อนข้างลำบาก
   
“มีเก้าอี้ค่ะ แต่ขึ้นไม่ถึงแน่ๆ”
   
“ไม่เป็นไรครับ ลองดูก่อน” เขายืนรอ พอได้มาก็ให้เธอช่วยจับฐานเอาไว้ ส่วนตัวเองเกาะต้นไม้ ลองเอื้อมมือแต่ไม่ถึง “สงสัยต้องลองปีนดูแล้ว”
   
“เรียกให้ยามมาช่วยดีไหมคะ”
   
“ไม่เป็นไรครับ น่าจะดูรถอยู่ด้วย” เขาลองเอาเท้ายันดูก็พอจะเกาะได้ เมื่อจับสองมือแล้วก็เหนี่ยวตัวเองขึ้นได้บ้าง ขึ้นไปได้สักสองก้าวก็เอื้อมถึงลูกแมว “ฮึบ! ได้แล้ว”
   
“ระวังนะคะน้อง” เธอยืนลุ้น
   
“ช่วยรับหน่อยพี่” เด็กหนุ่มยื่นแมวลงมาก่อน พอเธอรับได้ก็ค่อยๆหยั่งเท้าลงมาตามลำต้น เกือบร่วงไปแล้วถ้าไม่ยึดให้แน่นเสียก่อน แต่สุดท้ายก็ลงมาได้อย่างปลอดภัย
   
“ขอบคุณมากๆค่า” เธอก้มหัวให้ “น้องชื่ออะไรคะ” มองชื่อนักเรียนที่ปักไว้ตรงเสื้อสีขาว ‘อาศิร’ “อา..สิน?”
   
“อ่านว่า อาสิระ ครับ”
   
“อ๋อๆ..” ชื่อเพราะดี..หน้าตาก็ดีด้วย “ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้น้อง พี่แย่แน่เลย”
   
“ไม่เป็นไรพี่ ถ้าช่วยได้ผมก็ช่วย แต่ถ้างวดหน้าขึ้นไปบนเสาไฟฟ้า ผมคงไม่ไหว”
   
เธอหัวเราะ บอกขอบคุณอีกครั้งก่อนจะต้อนแมวเข้าร้านไป แต่ยังไม่วายฉวยโอกาสตอนเด็กหนุ่มเผลอ ถ่ายรูปด้านข้างแล้วอัพลงโซเชียล แคปชั่นว่าวันนี้มีเด็กน้อยใจดีมาช่วยแมวจอมดื้อลงจากต้นไม้
   
อาศิรก้มลงปัดฝุ่นตามตัวและหยิบถุงหนังสือเดินต่อ คณะที่พี่อ้นเรียนอยู่หลังห้าง วันนี้เขามาซื้อนิยายสืบสวนเล่มใหม่ไปฝากพี่กุนต์ เลยถือโอกาสเดินวนในร้านจนปิด
   
เขาข้ามทางม้าลายตอนติดไฟแดง ตอนนี้สองทุ่มแล้วแต่รอบด้านยังคึกคักเพราะเป็นช่วงกีฬาเฟรชชี่ พอไปถึงห้องสโมสรก็เจอพี่อ้นกำลังนั่งกินนมกล่องอยู่พอดี
   
“พี่..” เขายิ้มทัก “แข่งวันนี้ชนะไหม”
   
“ทำไมมอมแมมอย่างนั้น” อัครามองน้องชาย “ไปเล่นซนที่ไหนมา”
   
“ปีนไปช่วยแมวติดบนต้นปีป” อาศิรพลิกแขนดู ตอนลื่นลงมา เขารีบตะครุบไว้เลยโดนเปลือกไม้ครูดไปบ้างแต่ก็แค่เลือดซิบ
   
พวกสาวๆที่เมียงมองอยู่พากันเข้ามาออ พอได้ยินว่าน้องอุ้มไปช่วยแมวมาก็ทำตาหวานเชื่อมใส่

“เจนเทิลแมนชัดๆน้องจ๋า”
   
“ขอแบบนี้ใส่ห่อ พกกลับบ้านได้มั้ยคะ!”
   
สองหนุ่มฟังแล้วกลั้นขำ ที่พวกเขาทำมันยังน้อยเมื่อเทียบกับต้นแบบชีวิตอย่างพี่กุนต์
   
“แล้ววันนี้ชนะหรือเปล่า”
   
“อือ..ชนะ” คนพี่ยิ้ม “ถ้าได้เหรียญมาจะเอาไปฝากพี่ๆ”
   
อาศิรชูนิ้วโป้งบอกยอดเยี่ยม เขามองไปด้านหลัง เห็นว่าพี่น่าจะทำงานเสร็จแล้วเลยชวนกลับ
   
“เดี๋ยวรอทางนั้นลงสีเสร็จก่อนได้ไหม พี่จะช่วยเขาเก็บของแล้วค่อยกลับน่ะ” เขาหาวหวอด “ถ้าอุ้มหิวก็ไปหาซื้ออะไรกินก่อนแล้วกัน”
   
“ไม่เอา รอพี่อ้นกินด้วยกัน”
   
เพื่อนผู้หญิงลวนลามทางสายตาจนพอใจถึงจะแยกย้ายไปทำงานต่อ “เอาไว้วันหน้าชวนพี่โอ๊ตกับพี่กุนต์มาด้วยนะ อยากเห็นว่าเวลายืนแทคทีมสี่คนจะเป็นยังไง”
   
“ก็ไม่เป็นยังไง มีแปดตา แปดขาแบบแมงมุมพอดี”
   
“อีตาบ้า!”
   
อัครานั่งยิ้ม กินนมจนหมดกล่องแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ช่วยยกไม้กับถังสีไปเก็บ อาศิรเห็นเลยวางของแล้วมาช่วยบ้าง สาวๆทั้งหลายได้โอกาสไม่ต้องทำอะไร คอยมองสองพี่น้องทำอย่างเดียว
   
“ขอบใจมากนะอัค วันสองวันก็เสร็จแล้วแหละ พรุ่งนี้แข่งเทควันโดใช่ไหม”
   
“อือ..แข่งเสร็จแล้วก็จะมาช่วยเหมือนเดิม”
   
อาศิรเลิกคิ้ว เพิ่งรู้ว่าพี่ลงแข่งด้วย เขาเองก็อยากมาเชียร์เหมือนกัน ดูซิว่าเวลาเล่นกีฬาต่อสู้ด้วยมือเปล่าแบบนี้ จะเท่ได้เท่ากับพี่กุนต์ในตอนนั้นไหม
   
..แต่เขาคิดว่ายังไงก็ไม่ติดฝุ่นหรอกน่า..
   
“แล้วนี่จะกลับกันหรือยัง” อัคราหยิบเป้ขึ้นสะพาย “ถ้าไปแท็กซี่ก็ไปกันเป็นกลุ่มนะ”
   
“เป็นห่วงหรือจ๊ะ~”
   
“ไม่ว่าใครก็น่าห่วงทั้งนั้นแหละ” เขาส่ายหัว ยกมือโบก “ไปแล้ว เจอกันพรุ่งนี้ครับ”
   
พวกผู้หญิงบ๊ายบายตอบ ส่งเสียงวี้ดว้ายตามหลังมาเมื่อทั้งสองคนเดินคู่กันออกไป
   

.

.

.




[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 26-11-2016 12:05:13

.

.

.




“ป๊อปนี่หว่า” อาศิรพูดลอยๆ มองพี่ชายด้วยตาเจ้าเล่ห์ “เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะเพ่~”

อัคราเขกหัวไอ้อุ้ม ทีอยู่ต่อหน้าสาว มันดันทำเก๊กนิ่ง ยิ้มน้อยๆ มาดขรึมๆ น่าเตะชะมัด
   
“ได้แฟนยังอ่ะ”
   
“ยัง” เขาตอบ “สนใจเรื่องเรียนเถอะ เรื่องแฟนน่ะหาเมื่อไรก็ได้”
   
“อะไรกัน ไม่หนุกเลย” คนฟังบ่น
   
“ว่าแต่คนอื่น อุ้มเถอะ ระวังให้ดีนะมีแฟนตอนเรียน”
   
“เดี๋ยวๆๆ อุ้มยังไม่มี” อาศิรบอก “ดวงไม่ค่อยได้เรื่องน่ะ มีใครมาจีบก็มาแต่คนมีแฟนแล้ว กลัวหัวแตกเนี่ย  อุ้มเลยไม่ยุ่งกับใครเลย ล่าสุดก็เป็นแฟนรุ่นพี่ หูย..เราไม่สนแล้วยังมาคุยอีก”
   
คนพี่หัวเราะระอา “เพราะว่าชอบมองแต่คนมีอายุใช่ไหมล่ะ ส่วนใหญ่ก็มีแฟนแล้วน่ะสิ”
   
“อือ..จะว่างั้นก็ใช่นะ แต่ก็ไม่ค่อยเจอคนที่ใช่เลย” เขาบ่น “อยากได้คนที่เห็นหนอนก็ไม่โวยวาย เห็นตั๊กแตนก็หยิบออกได้ ลุยโคลนลุยน้ำ เหงื่อตกก็ไม่บ่น”
   
“สเปคโหดไปหรือเปล่าวะ”
   
“ฮ่ะๆๆ” เขายักไหล่ “ไม่มีก็โสด ยังมีเวลาอีกเยอะแยะ ดูพี่กุนต์ดิ เพิ่งจะจริงจังก็ตอนสี่สิบ”
   
อัคราเขกหัวน้องอีกรอบ ตอนนี้คนที่พูดถึงก็จะห้าสิบแล้วแต่ยังน่ารักสำหรับพวกเขาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

สองพี่น้องเดินมาหยุดอยู่ที่ทางม้าลาย พวกเขาต้องข้ามถนนเพื่อจะไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับคอนโดที่ชิดลม ระหว่างที่กำลังยืนรอไฟแดง หญิงชราขายลอตเตอรี่ก็เดินช้าๆมาทางพวกเขา มือหนึ่งจับไม้เท้า ดูแล้วเป็นคนตาบอด
   
“คุณยายจะข้ามถนนหรือครับ” หนุ่มๆถามขึ้นพร้อมกัน
   
“จ้า..พ่อคุณ”
   
อัคราเดินไปทางซ้าย และอาศิรก็เดินไปทางขวาของคุณยาย คนหนึ่งช่วยหิ้วของที่แกถือมา อีกคนจับไม้เท้าให้แล้วสอดมือเข้าไปช่วยพยุง พอไฟแดงขึ้น ทั้งสองก็พาแกข้ามถนนไปอีกฝั่ง ทั้งยังตามไปส่งจนถึงป้ายรถเมล์ตรงสภากาชาด ยืนรอเป็นเพื่อนจนกระทั่งรถมา พวกเขาเลยช่วยพาแกขึ้นไปหาที่นั่งและฝากกระเป๋ารถเมล์ไว้ให้ช่วยบอกป้ายด้วย
   
“ถ้าเป็นสมัยเด็กๆก็จะได้ดาวกับเต่าจากพี่กุนต์” พี่อ้นพึมพำระหว่างขึ้นบันไดเลื่อนรถไฟฟ้า ด้านหลังมีผู้หญิงคนหนึ่งถือของพะรุงพะรัง พวกเขาเลยอาสาช่วยจนแยกย้ายที่ชานชาลาด้านใน 
   
“ดาวกับเต่าเนี่ย ทำให้ดีใจมาก แต่ตอนนี้ได้เป็นรอยยิ้มกับคำขอบคุณแทนก็ดีใจพอๆกัน” น้องอุ้มบอกบ้าง

ในรถไฟฟ้าคนเบียดเสียด สองคนได้ที่นั่งเลยถือโอกาสพักเหนื่อย แต่พอเงยหน้ามองก็เห็นเด็กตัวน้อยขึ้นมากับแม่ อัคราเลยลุกให้นั่ง เจ้าอุ้มจะลุกให้เองแต่เขาเป็นพี่ ต้องเสียสละก่อน สุดท้ายน้องเขาก็ได้ลุกอยู่ดีเพราะมีผู้หญิงท้องเข้ามา

อ้นกับอุ้มมองหน้ากัน ยักคิ้วให้กันเป็นทำนองว่าวันนี้ถ้าได้ดาว ก็คงจะเป็นแต้มเสมอ

คืนนั้นกว่าพวกเขาจะถึงห้องก็ตอนสามทุ่มกว่า เพราะมัวแต่แวะทำนั่นทำนี่ไม่หยุด แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่ได้ก็คือความสุขจากการช่วยเหลือคนอื่น ซึ่งมันไม่ใช่ความสุขที่สามารถซื้อหากันได้

“กลับมาแล้วครับ” อาศิรพูดกับความว่างเปล่าของห้อง เป็นธรรมเนียมทุกครั้งที่จะบอกบรรดาต้นไม้ของพี่กุนต์ตรงระเบียง ทั้งก่อนไปเรียนและหลังจากกลับมา เขาเห็นพี่กุนต์ทำแบบนี้เขาก็เลยทำบ้างเท่านั้นเอง

อัคราวางข้าวของที่น้องทิ้งไว้เกลื่อนกลาดให้เป็นระเบียบ นิสัยนี้เขาติดมาจากพี่โอ๊ต ถึงแม้ว่าทั้งสองคนนั้นจะไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ความคุ้นเคยและกลิ่นอายอะไรหลายอย่างก็ยังคงอยู่ในห้องๆเดิม

“กินไรดีอ่ะ ไม่ค่อยหิวเลย..เอามาม่าไหม” น้องอุ้มถอดถุงเท้าแล้วม้วนเป็นกิ้งกือ พอถูกพี่มองดุๆก็หัวเราะแหะ คลี่ออกแล้วเอาไปใส่ตะกร้ารอซัก

“พี่โอ๊ตด่าหูชาแน่” พี่อ้นพับแขนเสื้อขึ้น “กินนิสชินแทนแล้วกัน”

“มุกนี้คิดนานไหมพี่อ้น..อุ้มถามจริงๆ”

“สองวิ”

“โคตรห่วย”

พวกเขาหัวเราะ อาศิรลุกขึ้นไปเปิดทีวี เขาวนดูเรื่อง The Good Dinosaur จนแผ่นจะพังแล้ว นี่ถ้าพวกสาวๆรู้เข้าว่าเขาชอบดูการ์ตูน มีหวังโดนแหย่แน่นอน

“เอารสอะไร” อัคราเปิดตู้ ด้านล่างมีถุงเกลือที่พี่กุนต์เหมาซื้อมาจากข้างทางตอนพาไปเที่ยว ถ้าพี่โอ๊ตเห็นก็จะบอกให้เอาไปใส่บ่อปลาที่บ้านใหญ่ พี่กุนต์เลยซุกเอาไว้ด้วยความเสียดาย

“อุ้มเอาหมูมะนาว”

“หมูมะนาวมีห่อเดียวว่ะ” พี่ชายอย่างเขาต้องเสียสละให้น้อง “พี่กินหมูสับก็ได้..จืดชะมัดเลย”

“โหย..มีพี่ใจดีแบบนี้ อุ้มรักตาย”

อัคราส่ายหัวยิ้มๆ งวดหน้าเขาจะให้มันกินหมูสับบ้าง

รอไม่กี่นาที บะหมี่สองชามก็ทำเสร็จ พวกเขาดูหนัง กินมื้อค่ำแล้วก็นั่งรอย่อย สี่ทุ่มกว่าค่อยเข้าไปอาบน้ำนอน ทำแบบนี้ทุกวันเป็นกิจวัตร น่าเสียดายที่ห้องนี้เงียบเหงาลงไปเพราะพี่ๆอีกสองคนไม่ได้อยู่ด้วย

“พี่กุนต์กับพี่โอ๊ตจะมาเยี่ยมเมื่อไร เขาบอกหรือเปล่าพี่อ้น”

“อาทิตย์หน้ามั้ง” เขาตอบพลางเหลียวมองรอบตัว สงสัยต้องเก็บห้องไอ้อุ้มแล้ว เละเทะเหมือนรังแมงสาบ ส่วนห้องของเขาเรียบร้อยอยู่แล้วเผื่อไว้เวลาพี่ๆมาเยี่ยมจะได้ใช้ห้องนั้นแบบสบายๆ ตัวเขาก็จะเข้าไปนอนกับไอ้อุ้มแทน

“งั้นชวนไปกินข้าวข้างนอกกันเนอะ คิดถึงจัง ไม่ได้อยู่สี่คนมานาน”

“เจอกันทุกเดือนยังนานอีกหรือวะ” อัครามองทีวี “เขาก็มีงานของเขานะ”

คนฟังหัวเราะในลำคอ เขาเป็นพวกติดความอบอุ่น แต่เห็นพี่อ้นพูดแบบนี้ ใจจริงก็คิดถึงเหมือนกันแหละ

The Good Dinosaur จบลง พร้อมกับที่อาโลประทับรอยเท้าไว้เคียงข้างพ่อกับแม่และพี่น้องอีกสองตัว ตอนที่ได้ดูด้วยกัน ใครคนหนึ่งพูดขึ้นว่า เมื่อถึงเวลา พวกเราก็จะมีรอยเท้าที่ยิ่งใหญ่เป็นของตัวเอง

..ตอนนี้ไม่รู้ว่ารอยเท้าที่มีอยู่มันจะใหญ่พอหรือยัง..แต่ก็เริ่มรู้สึกถึงหนทางของตนบ้างแล้ว..

“เคยคิดบ้างไหมพี่..ถ้าชีวิตพวกเรากับพี่โอ๊ตไม่มีพี่กุนต์ ป่านนี้จะเป็นยังไง..”
   
“ก็มีความสุขตามประสาครอบครัวของเรา แต่จะไม่ได้มีความสุขในแบบที่มีพี่กุนต์อยู่”
   
“แล้วเราก็คงจะอยู่ของเราไป ไม่ทันได้สนใจคนรอบข้าง ใครจะเป็นยังไงก็ดิ้นรนเอาเองแบบที่พวกเราเคยทำมาตอนเด็กๆใช่ไหม”
   
“เพราะคนคนนั้นนั่นแหละ” พี่อ้นยิ้ม “พี่กุนต์ทำให้เราเป็นเราแบบทุกวันนี้ เพราะว่าเขารักเรา เชื่อในตัวเรา ทำให้เรามีความมั่นใจแล้วก็รู้สึกเติมเต็มจนเป็นคนที่สมบูรณ์อยู่ในตัวเอง เราคงจะให้ใครไม่ได้ถ้ายังรู้สึกพร่องอยู่ จริงไหม”
   
“อือ..” น้องอุ้มกอดหมอนอิงที่พี่กุนต์ใช้หนุนบ่อยๆไว้แน่น “พี่กุนต์ทำให้อุ้มกับพี่อ้นเป็นผู้ชายที่น่าพกใส่ห่อกลับบ้าน”
   
“อันนั้นมันผลพลอยได้เว้ย!” เขาเขกหัวไอ้แสบ ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าโตขึ้นมาจะเป็นคนแบบนี้ “วันนี้เวรอุ้มล้างจาน ไปเลย” เขาบอกน้องที่เลื้อยลงไปนอน “เก็บห้องด้วยนะ พี่จะไปอาบน้ำก่อน เหงื่อออกอีกแล้ว”
   
“โอเคๆ” อาศิรทิ้งตัวนอนคว่ำหน้า “พรุ่งนี้ปลุกอุ้มด้วยนะ”
   
“เออ..” เขาแยกเข้าห้องตัวเองที่เคยเป็นห้องของพี่กุนต์กับพี่โอ๊ต ส่วนน้องอุ้มนอนห้องเล็กที่พวกเขาเคยใช้
   
ตอนที่ขึ้นเตียงและทิ้งหัวลงบนหมอน เด็กหนุ่มเอามือถือมาส่งข้อความบอกพี่ๆสองคนว่าราตรีสวัสดิ์ เล่าให้ฟังคร่าวๆว่าวันนี้ได้ทำอะไรไปบ้าง จากนั้นพี่กุนต์ก็ส่งกลับมาบอกว่าฝันดี
   
‘พี่ภูมิใจในตัวน้องอ้นกับน้องอุ้มมาก..รักนะครับ เด็กดีของพี่กุนต์’
   
อัครายิ้ม ถึงจะอยู่ไกลกัน แต่ก็รู้สึกใกล้อยู่เสมอเพราะความรักที่ได้มาไม่เคยขาด เขาพิมพ์ตัวอักษรและกดส่งไปหาอีกครั้งก่อนที่จะหลับฝันดี    
   
‘--I’m everything I am because you loved me--’

FIN

/ชายใดไม่ได้กับชาย ข้าจะสาปให้เป็นโสดตลอดปัยย   :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-11-2016 12:30:31

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-11-2016 12:31:22

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 26-11-2016 12:42:29

ถ้าไม่ติดว่ามีพี่โอ๊ตคิดว่าน้องอุ้มคงจีบพี่กุนต์ไปแล้วละ หลงซะขนาดนี้ ว่าแต่พี่กุนต์จ๋าน้องอุ้มโตทันใช้แล้วนะพี่ ลองเปลี่ยนใจมาเป็นน้องอุ้มแทนอิโอ๊ตไหม หมั่นไส้มัน ฮ่าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 26-11-2016 13:00:53

เด็กดีในวันนั้น คือผช.น่ากินในวันนี้
ดีใจแทนพี่กุนย์จัง ที่น้องๆโตมาเป็นคนดี คนช่วยเหลือคนอื่นขนาดนี้
พี่กุนย์ทำให้เห็นในความดี แล้วเด็กๆก็ทำตาม
มันดีต่อใจ

โตขึ้นมาได้น่ารักมากลูก
ป้าก็อยากห่อหนูๆกลับบ้านน่าาาา

เป็นตอนที่ทำให้เราดีใจ
ว่าพี่กุนย์กับโอ๊ตก็จะอยู่ด้วยกันไปตลอดสินะ
ดีใจที่สุดเลยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 26-11-2016 13:14:02

โอ๊ยยยยยย แม่ยกจะตาย ทำไมหนูๆ ของคุณพี่ถึงได้โตมาเป็นผู้ชายในฝันของสาวๆ แบบนี้เนี่ย
คุณพี่ไม่ยอมให้น้องมีแฟนหรอกนะคะอยู่เป็นโสดแบบนี้ไปนั่นแหละดีแล้วค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 26-11-2016 13:58:31

ฉากนี้ที่รอคอย :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 26-11-2016 14:08:37

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 26-11-2016 14:12:38

น้องอ้นน้องอุ้มเด็กดีน่ารัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 26-11-2016 14:17:25

เติบโตอย่างงดงาม ฮืออออ เป็รผู้ชายที่น่าห่อกลับบ้านจริงๆ ค่ะ
ความดีงาม ความจิตใจดีนี้ ประโยคสุดท้ายซึ้งมากอ่ะ TT

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-11-2016 14:29:16

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:


 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 26-11-2016 14:33:15

จากเด็กดีในวันวาน โตมาเป็นชายหนุ่มที่สาวๆ ฝันถึง แต่...เราเป็นสาววาย เราจะเชียร์ให้เขาสองคนมีคู่เป็นผู้ชายค๊าาาา

น้องอ้น หรือ หนุ่มอัค เมะในฝันชัดๆ
น้องอุ้ม ให้เป็นเคะแมน โดนเมะที่แมนกว่ากด 55555

มโนไปค๊าาาา  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 26-11-2016 15:26:28

น้องอ้น น้องอุ้ม พอโตมาแล้วทำไมดีกับใจแบบนี้  อิแม่ใจบ่ดี

ชักอยากอ่านเรื่องของสองคนนี้แล้วสิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiw ที่ 26-11-2016 16:36:37

จองเลย
น่ารักมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 26-11-2016 16:59:29

น่ารักจังเลยอ่ะ อบอุ่นมากค่ะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 26-11-2016 17:06:50

พี่กุนต์เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับน้องๆ มาก เยี่ยมม  :katai2-1:
น้องอ้นโตมาเป็นหนุ่มหล่อเชียว จองได้มั้ย -.,- 55555 ต้องหาคู่ให้อ้นนะค้าา ออร่าพระเอกพวยพุ่งมาก 555
ส่วนน้องอุ้ม ว่าแล้วว่าต้องเป็นเคะ -..- หาคู่ให้น้องด้วยยย โปรเจกต์สิบล้านปีแสง 5555 น้องอุ้มชอบคนถึกๆ นี่ หุหุ :hao6:

ปล. ตอนที่แล้วนี่อิโอ๊ต (รึข้าวปั้น? 55) หื่นมากกกก โคตรร้ายกาจเลยตอนที่อยู่ดีๆ ก็เปิดไฟ หยุดฮาไม่ได้ 55555
ปล2. ยังรอคู่เด็กๆ ทั้งหลายทุกคู่เลยนะคะ ฮี่ๆ
รอตอนหน้าค่ะ สนุกมาก ชอบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: krouy ที่ 26-11-2016 18:04:15

โอยยยยจองน้องอ้นเจ๊ขอพิเศษใส่ห่อกลับบ้าน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 26-11-2016 18:21:48

น้องๆดีงามต่อใจมากกกกก พี่กุนต์พี่โอ๊ตปลูกฝังน้องๆมาดีมาก ชอบจัง :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 26-11-2016 18:32:22

อ้นกับอุ้มพอโตเปนหนุ่มแล้ว ป็อปทั้งคู่แถมนิสัยดีเหมือนพี่กุนต์ด้วยเนอะ ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 26-11-2016 19:31:35

โอ้โห อ้นเข้ามหาลัย
แล้วพี่กุนต์ได้เงินเดือนผู้สูงอายุรึยังค่ะ
โดนถีบ
55555555555555555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 26-11-2016 19:40:23

โห อ่านแล้วซึ้งอ่ะ
เหมือนลูกๆของพี่กุนต์มากกว่าน้องชายซะอีก
คือชีวิตของครอบครัวนี้ดีขึ้นมากๆ
จาดการที่พี่กุนต์เข้ามาในชีวิตจริงๆ
รักมากกก น้องอ้นกับน้องอุ้ม
พอโตขึ้นแล้วต้องน่ารักมากๆ หล่อมากๆแน่ๆเลย  :hao6:
งี้พี่กุนต์หวงแย่ แต่ห้าสิบแล้วลุงก็ยังน่ารักอ่ะ
โหหหหหหหหห เลิฟเลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: กฤษณ์ ที่ 26-11-2016 19:55:29

เห็นเด็กๆโตมาดีแบบนี้ก็ดีใจ ทำไมมันfeel goodอะไรแบบนี้.. อยากกอดพี่กุนต์มั่งเลย  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 26-11-2016 19:56:52

โตมาหล่อขนาดนี้ พี่ๆจะหวงขนาดไหนน้าาา :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 26-11-2016 20:18:27

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

อยากได้น้องอุ้ม น้องอ้นมาไว้ที่บ้านจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 26-11-2016 20:43:36

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 26-11-2016 21:03:55

ตายละน้องอ้นกะน้องอุ้ม โตเป็นหนุ่มหล่อแบบนี้ อีชั้นอยากจะเสนอตัวขอเป็นแม่ยก 5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 26-11-2016 21:05:52

อยากได้น้องอ้นกับน้องอุ้มจังเลยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ชมพูพาล ที่ 26-11-2016 21:18:38

โอ๊ย สองหนุ่มโตมารับประกันคุณภาพ
น่าพกใส่ห่อกลับบ้านจริงๆ ค่ะ!  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: gang ที่ 26-11-2016 21:21:29

 :mew1:ตอนนี้น่ารักดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-11-2016 22:20:14

อิโอ๊ดจัดหนักจัดเต็มมาก!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 26-11-2016 23:15:13

อ่านตอนพิเศษแล้วมีความสุขมาก เพราะรู้เลยว่าสุดท้ายแล้ว พี่กุนต์คนดีก็จะได้สมหวังกับคนที่รักคร้ังนั้แน่ๆ  ยินดีกับพี่กุนต์ด้วยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 26-11-2016 23:22:45

รู้สึกเหมือนเป็นคุณแม่ที่เห็นลูกโตมาเป็นเด็กดี
น่ารักมาก ปลื้มปริ่มมากค่ะ
หวงลูกมากด้วย จงเป็นโสดตลอดไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 27-11-2016 00:44:45

ตอนจบนี่เนื้อเพลงโปรดเค้าเลย
Celine Dion ร้องไว้ในวัย 20 กว่าๆ จนตอนนี้ 48 แล้ว เสียงเป็นไง ไปฟังกันดู


https://www.youtube.com/v/8a0mICh55oE

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 27-11-2016 01:15:19

ลูกชายพี่กุนต์เติบโตมาน่ารักมาก

บทนี้ถึงจะไม่มีพี่กุนต์กับพี่โอ๊ตปรากฏตัว แต่ตัวตนของสองคนนี้ก็เข้มข้นในตัวอ้นกับอุ้มมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 27-11-2016 01:28:41

กรี๊ด ขอน้องอ้นๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 27-11-2016 01:42:31

โง้ยยยยยยยยยน่ารักมากๆ อบอุ่นมากๆด้วย
งือๆๆๆๆๆๆ น่ารัก อยากได้ อยากอ่านอีก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 27-11-2016 03:03:38

น้ำตาจิไหลลล พี่กุนต์ปลูกผลผลิตได้ออกมางดงามจริงๆ รักเลย สายแม่พระ สายเปย์ สายสุขภาพ สายกินเด็ก มีอะไรเหลืออีกพี่กุนต์เป็นให้หมด  :-[

ยิ่งเปิดเพลงป้าเหี่ยวไปด้วยยิ่งอิน เพลงโปรดเลย เลือดเพลงได้ถูกจริงๆ  :กอด1:

You gave me wings and made me fly
You touched my hand I could touch the sky
I lost my faith, you gave it back to me
You said no star was out of reach
You stood by me and I stood tall
I had your love I had it all
I'm grateful for each day you gave me
Maybe I don't know that much
But I know this much is true
I was blessed because I was loved by you

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 27-11-2016 06:11:17

อ่านจบ...แล้วหัวเราะคำสาปเจ๊มากกกกก
ลืมเรื่องอินๆ ซึ้งๆ น่ารักๆ ไปเลยอ่ะ
55555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 27-11-2016 11:29:32

โอ๊ยยยยย แค่นี้ก็ฟินทะลุปอดแล้วค่ะ

คือดีงาม คือที่สุด คือความรัก

อ้นกับอุ้มเป็นคนที่น่าก่อกลับบ้านเพราะกุนต์
น้องน่ารักมากค่ะ เด็กน้อย เติบโตแบบรู้คิด

ไม่เสียแรงที่พี่กุนต์กับโอ็ตฟูมฟักมาอย่างดี แล้วน้องก็จิตใจดีไม่เคยเปลี่ยน

เรื่องต่อไปหรอคะ จะรออ่านนะ 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 27-11-2016 12:18:35

ตอนพิเศษน่ารักมากเลยค่ะ ชอบชื่อจริงอ้นอุ้มอ่ะ

ดีใจแทนพี่กุนต์ที่น้องๆรักขนาดนี้ เป็นตัวอย่างที่ดีแก่น้องๆมาก

ผลของความรักทึ่พี่กุนต์มีให้น้องๆ น้องๆก็เลยโตมาแล้วน่ากิน เอ้ย ไม่ใช่ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.24] pg.48 -- 10/9/59
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 27-11-2016 14:00:40

ฮือออ หืดหาด  :hao6:  :haun4: ตามมาจากเด็กดี ไม่รู้ว่าในนี้ก็มีลงด้วย ลุงกุนต์น่าแย่งโอ๊ตกัดมากเลย ฮรืออ โอ๊ตทำไมถึงลืมของสำคัญแบบนั้นเล่า ถึงจะเพิ่งอ่านฉากแบบนี้ไป แต่เราก็กลัวชามมาม่ารอพร้อมเสิฟมากๆเลย กว่าจะเข้าใจ กว่าจะรู้ว่าคิดยังไง โอ๊ตจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนนะ ฮือ อยากเห็นลุงกุนต์มีความสุขกับความรัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 27-11-2016 14:16:07

น้องอ้นน้องอุ้มเป็นเด็กดีที่ได้แบบอย่างมาจากพี่กุนต์แท้ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Kkookai ที่ 27-11-2016 14:29:35

อ่านแล้วหน่วงๆในอก..ดีใจคือความรู้สึกแรก...อุ่นๆคือสิ่งที่ตามมา..น้ำตาซื่ม..เด็กๆโตแล้วถึงแม้จะขาดแต่ก็โตมาอย่างมีคุณภาพ..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 27-11-2016 15:44:55

อ่านแล้วอยากห่อกลับบ้านเลน  :hao5: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Arancia ที่ 27-11-2016 18:49:54

ตายละเด็กน้อยของแม่ๆ โตมาซะดีงามมมมมมมมมมมมม
สมชื่อคนเลี้ยงจริงๆ  นิสัยนี่ถอดมาเป๊ะๆ ถ้าไม่ใช่น้อง นี่นึกว่าลูก 555555
ชอบมากกกกกกกกกกกกก

รอเรื่องหลังต่อ แต่ก็ชอบตอนพิเศษอยากอ่านว่าหลังจากนั้นแล้วโอ๊ตจะขนาดไหนกะพี่กุนต์
รออ่านๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 27-11-2016 21:39:03

สงสารพี่กุน  แก่ไป  เด็กๆพึ่งวัยรุ่นเอง 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-11-2016 22:35:11

โตเป็นหนุ่มกันแล้ว~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 28-11-2016 10:32:34

ทำไมพี่อ้นน่าดูเอ็นแบบนี้  :ling1: ส่วนน้องสเป็คดูท่าจะได้สามีนะลูก :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 28-11-2016 10:57:29

แอร๊ยยยยยยยย
ฟินตาม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 28-11-2016 14:33:03

  อ่านสองตอนท้ายนี้ ขุ่นแม่เป็นปลื้มมากๆจ้ะ น้องอ้นน้องอุ้มเติบโตมาอย่างมีคุณภาพ
แม้จะไม่มีพ่อแม่อยู่เคียงข้าง แต่มี"พี่ชาย" แบบพี่กุนต์ ก็เหมือนมีทั้งพ่อทั้งแม่เลยทีเดียว
เมื่อสถาบันครอบครัวเข้มแข็งอบอุ่น ผู้นำครอบครัวเป็นแม่แบบที่ดี
ย่อมหล่อหลอมเด็กๆในครอบครัวให้ออกมาได้ดีและสวยงาม
ขอกอดคุณคนเขียนแบบแน่นๆสักอึดใจนานๆนะ กอดขอบคุณ ที่ถ่ายทอดเรื่องนี้ออกมาได้สวยงามทั้งเนื้อหาและภาษา
 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L1: :L1:
จะรอตอนต่อไปจ้ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 28-11-2016 17:09:09

ตายแล้วววว น้องโอ๊ต น้องอุ้ม
โตมาเป็นผลผลิตที่ดีของชาติมากค่ะลูก
พี่กุนต์เค้าสอนมาดีจริงๆ ปริ่มแทนนนน
เด็กๆนี่ติดนิสัยพี่กุนต์มาหลายอย่าง
ซึ่งดีแล้ว เพราะพี่กุนต์ของเราน่ารักมากเนอะ
ว่าแล้วก็คิดถึง ไอ่โอ๊ตกับพี่กุนต์ รอๆๆนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyMine104 ที่ 28-11-2016 17:14:26

น่ารัก ละมุนละไม ภาษาดีมากกกตอนอ่านเหมือนพี่กุนต์ก็คอยสอนเราด้วยนิยายเรื่องนี้ให้อะไรเรามากกว่าความสนุกนะ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special] pg.86 -- 26/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 28-11-2016 19:41:35

ว้าว น้องๆน่ารักมากเลยอ่ะ ตอนโตแล้ว ลุ้นพี่กุนต์กับโอ้ตต่อดีกว่าจะยอมรับความรู้สึกเมื่อไร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 29-11-2016 01:03:26

Chapter 37

“วันนี้จะเข้าร้านกับพี่ไหม” กนธีถามอินทัชระหว่างที่กำลังกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ต เขาเหลือไว้แต่สองเม็ดบนเพราะอากาศร้อน
   
อินทัชชะงักมือที่กำลังเช็ดผม “ไม่เข้าดีกว่าครับ” 

เขาก้มลงหยิบผ้าขนหนูที่พี่กุนต์วางไว้ระเกะระกะขึ้นมาตาก เมื่ออยู่ร่วมกันนานเข้าก็เริ่มเห็นนิสัยของแต่ละฝ่ายชัดเจนขึ้น เขาค่อนข้างเจ้าระเบียบ ในขณะที่พี่กุนต์จะเป็นคนง่ายๆ ใช้อะไรวางทิ้งไว้ตรงนั้นให้คอยตามเก็บ

แต่เขาคิดว่าแบบนี้ก็น่ารักดี ไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องแย่อะไร ซ้ำเคยชินเสียแล้วกับข้าวของที่วางเกลื่อนกลาด เช่น ถุงเท้า เสื้อ กางเกง เข็มขัด ผ้าเช็ดหน้า แต่กับบางเรื่องก็ทำเองจนเรียบร้อย อย่างพับผ้าห่ม หรือถอดชั้นใน ฝ่ายนั้นจะใส่ไว้ในตะกร้า พับสองทบเหมือนยังไม่ได้ใช้จนเขาที่เป็นคนซักให้เกิดสับสนบ่อยๆ

ปกติแล้วพี่กุนต์จะเอาชั้นในไปซักร่วมกับผ้าชิ้นอื่นในเครื่อง แต่พอเขารู้เข้าก็อาสาทำเองเพราะไม่อยากให้แม่บ้านหัวใจวายและมันจะได้ไม่ย้วยเร็วด้วย ชั้นในของพี่กุนต์มียี่ห้อ ใช่ของถูกๆข้างทางตัวละยี่สิบสามสิบบาทเสียที่ไหน

“โอเค..ถ้าไม่เข้า วันนี้พี่อาจจะกลับช้าหน่อยนะ” กนธีเดินมาหวีผมหน้ากระจก ฉีดน้ำหอมกลิ่นโปรดตรงซอกคออย่างเคยชิน

“แต่งหล่อแบบนี้ มีนัดหรือครับ” เขาพาดผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่ใช้เช็ดผมที่ราว จากนั้นก็ปลดผ้าอีกผืนที่พันเอวไว้หลวมๆออก เดินเปลือยต่อหน้าอีกฝ่าย

คนมองกระแอมในลำคอ ไม่เคยชินสักทีกับความหน้าทนของเด็ก

“พอดีน้องสนชวนพี่ไปกินข้าวที่บ้านน่ะ พี่ชายเขาทำมื้อเย็นไว้ให้”

อินทัชเลิกคิ้ว หยิบชั้นในกับกางเกงยีนส์มาสวม พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นพี่กุนต์ติดกระดุมสลับกันก็ส่ายหัว เข้ามาช่วยติดให้ใหม่ “จริงๆเลยนะพี่เนี่ย”

กนธีหัวเราะเก้อเขิน อุตส่าห์แต่งตัวหล่อเนี้ยบอย่างดี ดันตาฝ้าฟาง ติดกระดุมผิดตำแหน่งเสียได้ “จะบอกว่าไม่ต้องรอกินข้าวนะ”

“ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรครับ”

“สนิทกันทุกวันแหละน่า” เขายิ้ม อินทัชไม่ค่อยเข้าร้านวันธรรมดา จะรู้ได้อย่างไรว่าเขากับปาลินคุยเรื่องอะไรบ้าง “ทำไม? หวงเพื่อนหรือ”

คนฟังหัวเราะ “ทำอะไรก็ทำเถอะครับ ผมก็มีเรื่องไปทำเหมือนกัน”

“อะไรน่ะ ทำเป็นมีความลับ”

“มันก็ต้องมีกันบ้างสิพี่” อินทัชอมยิ้ม หยิบเสื้อมาสวม “เห็นกระเป๋าเงินผมไหมครับ” เขาหันซ้ายหันขวา พออีกคนชี้ให้ดูตรงโต๊ะข้างหัวเตียงก็ร้องอ้อ

เมื่อคืนเขาร่วมรักกับพี่กุนต์ แต่ถุงยางในลิ้นชักหมดแล้วเลยเอาจากกระเป๋าเงินมาใช้ก่อน ที่เขาพกติดตัวไม่ใช่ว่าจะไปใช้กับใครอื่นหรอก เอาไว้เผื่อแอคซิเดนท์กับคนตรงหน้าต่างหาก..เรื่องนอกกายน่ะไม่อยู่ในความคิดแน่

“ให้พี่ไปส่งไหม” กนธีช่วยจัดเสื้อของเจ้าโอ๊ตให้เรียบก่อนหยิบกุญแจรถมาถือ เมื่อวานมันมาขอค้างที่ห้อง เห็นว่าวันนี้มีธุระแต่ก็ไม่ยอมบอกว่าธุระอะไร

“ไม่เป็นไรครับ” เขาเช็กแบตโทรศัพท์เห็นว่าเต็มเปี่ยมดี “พี่ไปร้านเถอะ”

“อืม..แล้วคืนนี้เราเอาไง..จะกลับบ้านใหญ่หรือจะนอนที่นี่”

อินทัชคิดอย่างชั่งใจ “ดูก่อนพี่ ไว้จะโทรบอกแล้วกัน”

“โอเคครับ ขึ้นรถลงเรือก็ระวังล่ะ” กนธีบอกประสาคนแก่ “เออ..เงินเราพอไหม ติดในกระเป๋าสักสามสี่พันแล้วกัน” เขายื่นแบงค์พันให้

“ไม่เอาครับ” เด็กหนุ่มปฏิเสธ “ธุระนี้ต้องใช้เงินผมเท่านั้น”

“จะไปเที่ยวอาบอบนวด?”

“พี่กุนต์..” อินทัชถอนหายใจ “มุกนี้ผมไม่ซื้อ”

“ยอมๆ” กนธีหัวเราะ ยกสองมือยอมแพ้ ไอ้เด็กนี่มันแหย่อะไรทำนองนี้ไม่ได้เลย เครียดติดหมัดขึ้นมาทันที “แค่จะบอกว่าถ้าจะไปก็ชวนพี่บ้างนะ”

“เมื่อคืนสู้กันขนาดนั้น ยังคิดว่าไหวหรือครับ” เขาถามยิ้มๆ

“อย่าดูถูกนะว้อย” กนธีเข่นเขี้ยว มัวแต่เถียงกับมันเดี๋ยวเขาได้เข้าสายพอดี “เออ..ไปล่ะ ไว้คุยกัน มีอะไรก็โทรมานะ เงินไม่พอก็รูดบัตรได้เลย”

อินทัชส่ายหัวระอากับคนที่ออกจากห้องไป พี่กุนต์ไว้ใจเขาที่สุด ขนาดทำบัตรเครดิตเสริมให้โดยไม่คิดไตร่ตรองสักนิด ซ้ำไม่มีข้อแม้หรือข้อตกลงอะไรสักข้อ เรียกว่าถ้าอยากใช้เงินก็รูดได้เลย บิลเรียกเก็บเป็นหน้าที่ของพี่กุนต์ที่จะจ่ายให้เอง แน่นอนว่าตั้งแต่ที่ได้มาเมื่อไม่กี่วันก่อน เขายังไม่ได้ใช้ และคิดว่าจะไม่ยอมใช้เด็ดขาด ถึงจำเป็นต้องรูดก็จะเอาเงินมาคืนให้ได้

..ทุ่มเทให้มากขนาดนี้..โดนเด็กหลอกมากี่ครั้งกี่หนแล้วนะ..

คล้อยหลังอีกฝ่ายได้สักพัก พอมั่นใจว่าพี่กุนต์น่าจะออกไปแล้ว เขาก็หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นพาดบ่า สำรวจไฟและเตาไฟฟ้าในห้องว่าปิดเรียบร้อยดี

มะรืนนี้จะเป็นวันเกิดพี่กุนต์ เขาเลยวางแผนไปเดินตลาดต้นไม้จตุจักรเพื่อหาซื้อพันธุ์ไม้สวยๆให้ น่าจะเป็นของขวัญที่ถูกใจคนรักธรรมชาติที่สุด เขาเสิร์ชหาชื่อไม้ดอกไม้ประดับที่ต้นไม่ใหญ่มาก พอจะปลูกที่ระเบียงได้เอาไว้แล้ว

ตอนลงมาถึงล็อบบี้ มือถือในเป้ก็แผดเสียงจ้าจนเขาสะดุ้ง หน้าจอเป็นเบอร์ไอ้น้องคนกลางที่หากไม่จำเป็น มันจะไม่ใช้มือถือเพราะกลัวเปลืองเงิน

ร่างสูงงุนงง ไอ้อ้นโทรหาเขาทำไม พอกดรับ เสียงโวยวายของไอ้แสบก็ดังขึ้น เรียกว่าต้องยกโทรศัพท์ออกห่างจากหูกันเลย

‘พี่โอ๊ต!!’ อ้นร้อง ‘อ้นรู้นะว่าพี่โอ๊ตจะไปหาของขวัญให้พี่กุนต์!’

..มันรู้ได้ยังไงวะ..

‘ก็อ้นเห็นพี่โอ๊ตจ้องคอมที่ห้องรับแขกอ่ะ จะไปซื้อต้นไม้ใช่ไหม’

คำตอบเล่นเอาคนฟังกุมขมับ เมื่อวานตอนบ่ายก่อนออกมาหาพี่กุนต์ที่คอนโด เขาดูเว็บต้นไม้จริงๆ ไอ้อ้นก็มาป้วนเปี้ยนแถวนั้นแต่ไม่คิดว่ามันจะตาไว

‘อ้นจะไปด้วย~ อ้นก็จะซื้อของขวัญให้พี่กุนต์เหมือนกัน’

มีเสียงง้องแง้งอีกเสียงแทรกเข้ามา ไอ้อุ้มก็เอากับพี่มันด้วย

‘หนูก็อยากไป อยากป๊ายย~’

อินทัชขยี้หัวตัวเองยิกๆ “ไปไม่ได้” บอกแค่นั้นมันก็แผดเสียงคูณสอง “ฟังก่อนไอ้ตัวดี จตุจักรแดดร้อน พี่หิ้วของเยอะ ไม่มีเวลาดูแลหรอก ห้องน้ำก็เข้าลำบาก ห้องแอร์ก็ไม่มี ของกินก็หายาก วันนี้มันวันขายต้นไม้ ไม่สนุกหรอก”

‘พี่โอ๊ตไม่ต้องดูแลอะไรอ้นเลย อ้นจะดูแลตัวเองกับน้องอุ้ม’

“เชื่อก็มีลูกเป็นแฮมสเตอร์แล้ว!”

‘แง้~ หนูจะไปด้วย’ น้องอุ้มร้องซิกๆ ฟังดูก็รู้ว่าแกล้ง ‘พี่โอ๊ตไม่อยากให้หนูให้ของขวัญพี่กุนต์ หนูจะฟ้องพี่กุนต์ หนูเก็บเงินค่าขนมวันละสิบบาทเลยนะ’

“กลับไปรับพวกเราก็ยิ่งช้าน่ะสิ ทำไมไม่บอกตั้งแต่เมื่อวาน” อินทัชถอนหายใจ แล้วก็ได้คำต่อว่ากลับมาว่าทำไมเขาอุบอิบไว้ ไม่ยอมเล่า..ดูมันย้อนสิ

‘ถ้าพี่โอ๊ตไม่มารับ น้องอุ้มบอกว่าจะไม่ยอมกินข้าวเย็น’

“แต่จะกินขนมใช่ไหม?” เขาส่ายหัว ออกมายืนรอแท็กซี่ คิดว่าคงต้องเสียเวลาย้อนกลับไปบ้านใหญ่แล้วเพราะกลัวไอ้ตัวเล็กจะกินขนมแทนข้าว

‘ถ้าพี่โอ๊ตไม่มา อ้นจะรื้อกระเป๋าพี่โอ๊ต เอาหมากฝรั่งมาเป่าให้หมด’

“หมากฝรั่ง?” เขาย่นหัวคิ้ว เขาเคี้ยวหมากฝรั่งที่ไหนกัน “อะไรวะ”

มีเสียงไอ้สองแสบคุยกัน ‘ซองนี้ใช่ป่ะพี่อ้น..ฉีกเลยมะ’

..ซอง..หมากฝรั่ง..

“หยุดเดี๋ยวนี้ไอ้อ้นไอ้อุ้ม!” อินทัชห้ามเสียงหลง “พี่กำลังจะไปหา ออกจากห้องแล้วไปนั่งรอข้างล่าง ถ้าพี่ไปแล้วไม่เจอ อดเที่ยว!”

‘คร้าบ~ ไปแล้วครับ’ สองหน่อหัวเราะคิกคักแล้วก็วิ่งตึงๆลงบันได

ร่างสูงกุมขมับ รีบขึ้นแท็กซี่ก่อนบอกปลายทางด้วยความเหนื่อยใจ

..ถ้าฟาดก้นพวกมันคนละตุบสองตุบ ยายจะด่าเขาไหมเนี่ย..

ตอนมาถึงบ้านใหญ่ ไอ้อ้นไอ้อุ้มแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว คนพี่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ คนน้องใส่เอี๊ยมสีน้ำเงินลายเป็ด มีหมวกติดหัวคนละใบ สะพายเป้พร้อม ด้านข้างพกขวดน้ำเตรียมไว้ด้วย อินทัชเห็นแล้วทั้งเอ็นดูทั้งมันเขี้ยว

“อยากไปดีนัก ถ้าแดดร้อนห้ามโวยนะเว้ย” เขาขู่ มองพวกมันส่ายหัวดิก ชูนิ้วก้อยป้อมๆสัญญาว่าจะไม่ดื้อ “ห้องน้ำไม่มีด้วย อั้นฉี่ให้ล้นถึงคอเลย”

น้องอุ้มสะดุ้งเฮือก “หนูฉี่มาสามรอบแล้ว ขอไปฉี่รอบที่สี่ก่อนฮะ”

อินทัชหัวเราะ “พี่ล้อเล่น” เห็นแก่ความตั้งใจขนาดจะยอมกลั้นฉี่ เขาจะโกหกไอ้พวกแสบต่อได้ยังไงล่ะ “แต่วันนี้วันธรรมดา ของกินหายาก ไม่ล้อเล่น”

อ้นรื้อห่อแครกเกอร์ออกมาให้ดู ยอมพวกมันเลย..เสบียงพร้อมสรรพ

“ทีหลังพกเต้นท์ไปด้วยนะ จะได้กางนอน” เขาส่ายหัวระอา ยื่นมือให้น้องๆจับก่อนพาไปขึ้นแท็กซี่ บอกปลายทางจตุจักร “พกเงินมาเท่าไรกัน”

อ้นนับแบงค์หลายรอบแล้ว เด็กชายมีอยู่ห้าร้อยบาทแน่ะ ส่วนน้องอุ้มมีเงินอยู่สองร้อยบาท เป็นพ็อกเก็ตมันนี่ที่ได้จากการทำงานเล็กๆน้อยๆให้พี่กุนต์ เพราะพี่โอ๊ตขอไว้ว่าจะไม่มีการให้ค่าขนมแบบเปล่าๆโดยไม่มีอะไรแลกเปลี่ยน

“จะซื้ออะไรให้พี่กุนต์” เขาพับเงินให้ไอ้อุ้มแล้วรูดซิปปิด กำชับให้คอยจับเอาไว้ ไม่อย่างนั้นถ้าหายขึ้นมาคงต้องนั่งเช็ดน้ำตาท่วมทุ่งให้มันแน่ๆ

“ซื้อต้นไม้แหละ” อ้นตอบ

“แหงล่ะเอ็ง เขามีขายแต่ต้นไม้ทั้งนั้น” อินทัชโยกหัวน้องคนกลาง คลี่กระดาษรายชื่อให้ดู “พี่เล็งมาแล้ว แต่อ้นกับอุ้มน่ะจะเอาอะไร”

“เดินดูก่อนได้ไหมอ่า” น้องอุ้มมีเงินนิดเดียว ถ้าให้ซื้อต้นไทรพร้อมผ้าเจ็ดสีให้พี่กุนต์ก็คงจะไม่พอ “ถ้าหนูบ๋อแบ๋ ขอยืมพี่โอ๊ตก่อนน้า~”

“ได้..” เขายิ้ม “ดอกร้อยละสามสิบ นี่กันเองๆเลย”

เด็กๆไม่เข้าใจคำว่าดอกเบี้ย เลยพยักหน้ารับแบบขันแข็ง

วันพุธแบบนี้เป็นวันขายต้นไม้ เริ่มเช้าตรู่เจ็ดโมงถึงห้าโมงเย็น บางคนมาเลือกซื้อไปตั้งแต่คืนวันอังคารซึ่งเป็นช่วงที่ทางร้านเอาของมาลง ส่วนตลาดนั้นจะมีถึงวันพฤหัสประมาณบ่ายแก่ก่อนที่คนขายจะเริ่มทยอยขนกลับ 

โชคดีที่แดดไม่ร้อน อากาศกำลังสบายและคนมาซื้อก็ไม่ได้มีเยอะ สองข้างทางของตลาดที่ปกติจะคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวหลายชาติในตอนนี้มีแต่ต้นไม้วางเรียงราย มีพวกสนและปรงสำหรับตกแต่ง ไปจนถึงไม้ประดับจำพวกใบล้วนกับไม้ดอก ทั้งแบบแขวนและแบบกระถาง กระทั่งบรรดาแคคตัสและพืชจิ๋วใช้จัดสวนเทอราเรียม บางส่วนก็เป็นพันธุ์ไม้ใหญ่ที่พ่อค้าขนใส่กระบะมาขาย

“รู้แบบนี้น่าจะชวนพี่กุนต์มาด้วย” อินทัชพึมพำ ขนาดเขาไม่ได้เป็นคนรักต้นไม้อะไรนักยังอยากซื้อไล่ดะไปหมด ถ้าพี่กุนต์เห็นจะต้องดีใจมากแน่นอน

น้องอุ้มลากพี่อ้นไปแหงนคอดูไม้พุ่มที่มีดอกอยู่สามสีปะปนในต้นเดียว ทั้งสีขาว สีม่วงเข้มและสีม่วงอ่อน ถ้าซื้อให้พี่กุนต์ก็จะได้แบบทรีอินวัน

“ใช่ต้นที่มีหนอนแว่นป่ะพี่โอ๊ต” อุ้มหมายถึงแพงพวยที่มักจะมีหนอนมากินใบ อุ้มเลยหยิบมากลิ้งเล่นบนฝ่ามือบ่อยๆ แต่พี่โอ๊ตบอกว่าไม่ให้รังแกสัตว์

“ไม่ใช่ครับ” อินทัชส่ายหัว “นี่ต้นพุดสามสี” เขาอ่านจากป้ายเอา

“หนูอยากได้ต้นนี้” อุ้มชี้มือ แต่ราคาไม่ใช่ร้อยสองร้อยเลย

“เดี๋ยวๆ ไปเดินดูก่อนแล้วค่อยตัดสินใจไอ้แสบ” พี่คนโตถอนใจระอา ใจร้อนเหมือนใครวะไอ้เตี้ยนี่ “พี่ว่าอุ้มเลือกแค่ตะบองเพชร เดฟกระเป๋า หรือเอาต้นในกระถางราคาสักสิบยี่สิบบาทก็พอแล้ว ตรงนั้นมีขายเต็มเลย พี่จะพาไป”

น้องอุ้มพยักหน้าหงึก เอามือตบกระเป๋าเงินในเป้แล้ววิ่งตุบตับตามพี่ๆ

ใกล้ๆร้านขายไม้ประดับสวนแนวตั้ง มีร้านขายกระถางดินเผา ท่อนไม้ และพืชคลุมดินจำพวกมอส อ้นไปยืนเมียงมอง เด็กชายไม่รู้จะซื้ออะไร มีแต่ใจที่อยากจะเนรมิตสวนทั้งสวนมาให้พี่กุนต์..ซึ่งก็คงทำให้ล้มละลายไปจนรุ่นหลาน

“ว่าไงจ๊ะหนู สนใจอะไรบอกป้าได้” คนขายหันมายิ้มให้ขณะฉีดฟ็อกกี้ใส่มอสให้ชุ่มฉ่ำ “อยากได้แบบไหนล่ะ เดี๋ยวแนะนำให้”

“อยากจัดสวนต้นไม้ให้คนสำคัญครับ” อ้นตอบไม่เหนียม เลียนแบบพระเอกในทีวี “แต่ว่าผมมีเงินไม่พอ..มีแค่ห้าร้อยเองครับ”

ป้าหัวเราะชอบใจ กวักมือให้มาดูกระถางขนาดสองมืออุ้ม มันคือสวนบอนไซที่มีชาฮกเกี้ยนแผ่กิ่งก้านปกคลุมเหมือนไม้ใหญ่ในหุบเขา ข้างล่างเป็นกระท่อมดินเผา มีแนวรั้วกั้น ตั้งอยู่บนเนินดินคลุมด้วยมอส รอบด้านมีพันธุ์ไม้จิ๋วประดับ ถัดลงไปคือลำธารกรวดสีฟ้า มีสะพานข้าม แต่งด้วยกระต่ายและนก 

“แบบนี้โอเคไหมจ๊ะพ่อรูปหล่อ ตัวแค่นี้มีกิ๊กแล้ว” แกตีความเรียบร้อยว่าอ้นจะซื้อให้แฟน “ป้าคิดสองร้อยห้าสิบแล้วกัน ลดให้สุดๆ แถมเห็ดให้ด้วย”

“เอาครับเอา” อ้นยิ้มตาปิด ยกมือไหว้ขอบคุณก่อนรับเห็ดดินอันจ้อยมาจากคุณป้า อ้นจำได้ว่าพี่กุนต์ชอบกินเห็ด ดังนั้นก็ควรจะมีเห็ดอยู่ใกล้ๆบ้าน

“ชื่ออะไรล่ะจ๊ะเรา” แกหยิบเงินทอนให้หลังจากรับแบงค์ร้อยมาสามใบ

“ชื่ออ้นครับ”

“อย่าบอกนะว่ามาคนเดียว” เอากระถางบอนไซใส่ถุงแล้วบอกวิธีดูแล

“มากับพี่โอ๊ต กับน้องอุ้มครับ” อ้นถูกใจของชิ้นนี้มาก

“เป็นผู้ชายโรแมนติกนะเนี่ย ซื้อต้นไม้ให้แฟน” แกยิ้ม “แฟนชื่ออะไรล่ะ อยู่ชั้นเดียวกันหรือเปล่า อย่างหนูนี่น่าจะอยู่ประถมใช่ไหม”

“เอ่อ..” เด็กชายเกาหัว พอดีได้ยินพี่โอ๊ตเรียก “เขาเป็นพี่..ชื่อพี่กุนต์ครับ ขอบคุณคุณป้ามากๆครับ ไว้ผมจะมาอีก” หยิบได้กระถางก็เดินตัวปลิวออกไป

ป้าได้แต่ยืนอ้าปากค้าง “เด็กสมัยนี้คบแฟนรุ่นพี่ด้วยหรือนี่!”

อินทัชก้มลงมองถุงที่เจ้าอ้นประคองมาด้วยสองมือ เห็นว่าเป็นกระถางบอนไซ ไม่คิดเลยว่ามันจะหาของขวัญได้เร็วกว่าเขา “ชาฮกเกี้ยน? น่ารักดี”

“คนให้น่ารัก คนรับน่ารัก ของก็ต้องน่ารักสิพี่โอ๊ต”

“ไอ้แก่แดด” เขาโยกหัวมัน หันมาทางไอ้อุ้มที่กำลังเล็งไม้กระถางอันจิ๋ว “เดฟกระเป๋าน่ารักดีนะ” ต้นนี้จะมีกระเปาะใบเล็ก ดอกเป็นสีชมพูยิบย่อย “หรือจะเอาเดฟกระดุม อันใบกลมๆ นั่นเดฟหัวใจที่ใบแหลมๆ”

อุ้มส่ายหัวดิก เอาแต่ก้มมองใบไม้ใบเดียวที่ชำอยู่ในกระถางพลาสติก ที่โดดเด่นคือใบของมันเป็นรูปหัวใจหนึ่งดวง ขนาดประมาณฝ่ามือน้อยๆ

“ต้นนี้โฮย่าใบหัวใจจ้ะหนู” คนขายยิ้มให้ “เรียกว่าโฮย่าหวานใจก็ได้”

น้องอุ้มเปิดกระเป๋าเงิน ต้นละสิบบาทแบบนี้..หวานหมู “หนูอยากได้”

อินทัชเลิกคิ้ว ไอ้สองแสบมันเลือกของขวัญเก่งจริงๆ “ก็เอาไปสิ”

“เอาต้นนี้ฮะ” เด็กชายเลือกใบสีเขียวสดได้ต้นหนึ่ง มีคราบน้ำเล็กน้อยแต่เอาไปเช็ดใหม่ก็สะอาดเอี่ยม “สิบบาท~” จ่ายเงินแล้วรับต้นไม้มากอด

“ไม่ต้องจูบ เยอะไป” พี่ชายเอามือมากันปากไม่ให้มันจุ๊บใส่โฮย่า

สรุปว่าอ้นกับอุ้มได้ของแล้ว เหลือแต่พี่โอ๊ตที่ต้องพาน้องๆเดินถึงสองรอบกว่าจะได้ต้นไม้ที่ลิสต์ชื่อมา ซ้ำยังเสียเงินเพิ่มกับบางต้นที่ติดใจเองด้วย

ตอนแรกอินทัชคิดว่าจะซื้อไม้มงคลอย่างต้นเศรษฐีพันล้าน แต่หาชื่อแล้วงงมากกับตระกูลเศรษฐี ทั้งเศรษฐีเรือนนอก เศรษฐีเรือนใน เศรษฐีเงินหนา เศรษฐีก้านทอง เศรษฐีกอบทรัพย์ ว่านรวยไม่เลิก ว่านกวักนางพญามหาเศรษฐี สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้และเปลี่ยนใจหาต้นไม้ตามสีที่พี่กุนต์น่าจะชอบแทน

ที่คอนโดมีปลูกราชาวดีกับแก้วพวงดวงใจ แสดงว่าพี่กุนต์น่าจะชอบไม้ขาวมีกลิ่นหอม เขาเลยเลือกต้นโมกพวงกับแก้วหิมาลัยสำหรับปลูกที่ระเบียงมาอย่างละต้น นอกจากนั้นก็ซื้อสร้อยระย้า บุหงาส่าหรี และต้นลดาวัลย์ที่เป็นพืชไม้เลื้อยสำหรับลงที่บ้านใหญ่ให้ด้วย

มองไปมองมามีแต่สีขาวอย่างเดียว อินทัชเลยซื้อไม้ดอกสีไปให้แต่เลือกเอาต้นที่สีไม่ฉูดฉาดเกินไป ได้เป็นไข่มุกอันดามันกับเอื้องไอยเรศมาเพิ่ม ตบท้ายด้วยไม้กระถางโทนสีม่วง คือต้นแววมยุรา ม่วงเทพรัตน์ และลานไพลินสำหรับปลูกในบ่อปลาเพราะเป็นไม้น้ำ

“แท็กซี่จะยอมให้ขึ้นรถหรือเปล่า..” หันมาอีกที รอบตัวก็มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด ไอ้อ้นกับไอ้อุ้มแทบจะจมหายไปในพุ่มสีเขียวเลย

“พี่โอ๊ตซื้อเยอะแบบนี้ เอาเปรียบพวกอ้นนี่นา” อ้นเบะปากใส่ “มีตั้งสิบต้น ยังไงก็ต้องมีสักต้นที่พี่กุนต์ชอบแหละ”

“หนูมีใบเดียวเอง” น้องอุ้มคอตก รู้สึกเหมือนถูกพี่ชายข่มด้วยปริมาณ

อินทัชหัวเราะ “นี่..ของขวัญน่ะ จะมีกี่อย่างก็ตาม ขอให้มาจากใจพอ แล้วตกลงว่าพวกเราอยากให้ของขวัญพี่กุนต์ หรืออยากจะแข่งกันเองครับ”

“ไม่แข่งๆ ขอให้พี่กุนต์มีความสุขก็พอแล้ว” อ้นตั้งปณิธานไว้แบบนั้น

“ดีมาก” เขายิ้ม รถคันที่สามผ่านไปเมื่อเห็นกองของ เล่นเอาปวดหลังหนึบๆ “เอ้า! ไอ้อุ้มไปเรียกแท็กซี่มาให้ได้แล้วพี่จะเลี้ยงไอติม”

“เรียกยังไงอ่ะพี่โอ๊ต” น้องอุ้มทำคิ้วชนกัน

“เต้นไก่ย่างไง ไก่ย่างถูกเผา” อินทัชนั่งยองๆ ปวดเมื่อยเป็นบ้า “เต้นดิ”

เด็กชายเกาหัวแกรก ลังเลอยู่อึดใจก็เริ่มส่ายไปมา ทำท่าตีปีกพั่บๆ

“ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา” น้องโยกหัว “มันจะถูกไม้เสียบ อ๊า~”

อินทัชกลั้นขำแทบแย่ เขาแอบบันทึกคลิปวิดีโอตั้งแต่ต้นจนจบ เดี๋ยวจะอัพโหลดลงโน้ตบุ๊คแล้วตั้งชื่อไฟล์ ‘พาไก่ย่างเที่ยวจตุจักร’ ไว้เป็นที่ระลึก

เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน โบกเรียกแท็กซี่คันที่สี่แล้วรถก็จอด ตกลงปลายทางเสร็จสรรพพี่แกยอมไปส่ง นับว่ามนต์ไก่ย่างได้ผลเหมือนกัน

พอสองหน่อขึ้นรถมาได้ พวกมันก็ผล็อยหลับอย่างรวดเร็ว คงทั้งเหนื่อยและล้ากันน่าดู เสบียงที่พกมาก็ไม่ได้กิน น้ำก็ไม่ได้ดื่ม เหงื่อไหลเต็มตัวอีก

“อย่าลืมไอติมนะพี่โอ๊ต” น้องอุ้มยังไม่วายกำชับ

อินทัชยิ้ม ถ่ายรูปพวกมันที่นอนคอพับคออ่อนเก็บไว้ คิดว่าของขวัญน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่ความพยายามในวันนี้..น่าจะทำให้พี่กุนต์ซึ้งใจมากที่สุด


.

.

.




[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 29-11-2016 01:03:57

.

.

.




“โอเค..วันนี้พอแค่นี้ ไว้ค่อยมาเคลียร์ต่อ” 

กนธีกำลังมะงุมมะงาหรากับโปรแกรมคิดเงินในคอมพิวเตอร์ เขามันแก่แล้วจริงๆ หน่วยการเรียนรู้ลดฮวบแบบเห็นได้ชัด โชคดีที่ได้น้องสนมาช่วยดู

“เราเห็นกุญแจรถของพี่ไหม” เขาหยิบกระดาษทางซ้ายทางขวาเพราะวางเอกสารเกลื่อนกลาดบนโต๊ะ หันมาอีกทีก็ไม่รู้อะไรปนกับอะไรให้มั่วไปหมด

“พี่กุนต์เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงครับ” ปาลินอมยิ้ม

“อา..” กนธีถอนหายใจ คลำหน้าคลำหลังแล้วเจอจนได้ “ถ้าพี่ถามหาแว่นสายตา ตบหัวพี่แรงๆเลยนะ” เขารวบชีททั้งหลายมาวางกอง

เด็กหนุ่มเข้ามาจัดเรียงให้ พี่กุนต์ใช้การ ‘โกย’ ไม่ใช่หยิบวาง เขาเลยแยกประเภทเอกสาร เรียงตามแผ่นและขนาดแบ่งใส่ซองไว้ คราวหลังจะได้ไม่งง

“สนเป็นระเบียบดีจัง เหมือนเจ้าโอ๊ตเลย” กนธียืนยิ้ม กอดอกมองเด็ก “ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ลำบาก พี่เป็นพวกมักง่ายน่ะ..ไอ้ไผ่มันบอกว่าแบบนี้”

“ไม่ลำบากอะไรเลยครับ” ปาลินยิ้ม “คุณไผ่นี่ใครหรือครับ คุ้นๆ..”

“น้องชายพี่น่ะ จำวันแรกที่พี่ไปที่ร้านได้ไหม มันไปด้วยเหมือนกัน”

“อ๋อ” เขาพอจะนึกออกแล้ว แต่ความจำก็เลือนไปบ้าง “เสร็จแล้วครับ” 

“เอาล่ะ วันนี้เลิกก่อนเวลา เดี๋ยวพี่ไปกำชับครัวข้างล่างอีกที”

มะรืนนี้เป็นวันเกิดเขา กนธีติดต่อมูลนิธิเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งว่าอยากจะเข้าไปเลี้ยงอาหารเย็นเด็กๆ โดยทางเขาจะเป็นคนจัดเตรียมอาหารทั้งคาวและหวานเองเพราะไหนๆก็ทำร้านอาหารทั้งที จะได้ใช้วัตถุดิบดีๆและให้ทิปคนงานเป็นพิเศษไปในตัว นอกจากนี้เขาก็ถามหารายการของบริจาคที่มูลนิธิต้องการไว้และให้น้องๆไปซื้อเตรียมมาแล้ว ถึงวันนัดก็เอาของเข้าไปได้เลย

ปาลินเป็นคนปิดห้อง วันนี้เขาชวนพี่กุนต์ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน และพี่กุนต์ก็ชวนเขาไปเลี้ยงอาหารเด็กในวันเกิดด้วย เด็กหนุ่มอดชื่นชมอีกฝ่ายไม่ได้ ยิ่งได้คบและพูดคุยก็ยิ่งรู้สึกดีที่ได้รู้จักเจ้านายของตน

“เรียบร้อยครับ” กนธีมาเจอปาลินข้างล่าง รับกุญแจห้องคืนจากเด็ก “กุญแจรถพี่ถืออยู่ในมือนี่แล้ว..” เขาพึมพำ “เอ๊ะ..พี่เก็บแว่นไว้ที่ไหนนะ”

คนฟังกลั้นขำจนตัวสั่น “พี่กุนต์ยังไม่ถอดออกมาเลยครับ”

“พี่ว่ากิงโกะที่ไอ้โอ๊ตให้กินมันต้องหมดอายุแหงๆ” เขาส่ายหัว เดินกอดคออีกฝ่ายไปขึ้นรถ “ขอรบกวนหน่อยนะ ถ้ากินจุไปก็อย่าว่ากันล่ะ”

“ผมให้พี่ศรทำเผื่อไว้ จะได้เตรียมใส่กล่องกลับบ้านให้พี่ด้วยครับ”

“พี่ล้อเล่น~” เขาจำทางไปบ้านน้องได้แม่น เพราะช่วงหลังๆมักจะเป็นฝ่ายขับไปส่งถึงที่อยู่บ่อยครั้ง แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้เจอพี่ชายของปาลินเลย

กนธีจอดรถไว้ข้างซอย ปาลินรีบลงไปเปิดประตูและเชิญเขาเข้าบ้าน เห็นบรรยากาศร้านอาหารเก่าแล้วก็คิดถึง เขามันคนแก่ ชอบโหยหาอดีตอยู่แล้ว

“คุณกนธี” นิมมานออกมาจากครัว ยกมือสวัสดีเจ้านายน้องที่บอกให้เขาเรียกชื่อเล่นก็ได้ “ขอบคุณนะครับคุณกุนต์ที่พาเจ้านี่มาส่ง รบกวนจริงๆ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ น้องเองก็เป็นเด็กขยัน แค่ขับมาส่งเรื่องเล็กน้อย”

ปาลินยิ้มตาปิด เอาน้ำมาเสิร์ฟให้อีกฝ่าย ดูเหมือนว่าพี่ศรจะทำอาหารเสร็จแล้ว เขาเลยไปเชิญพี่กุนต์นั่งที่โต๊ะ บ้านนี้เป็นตึกแถวเก่า อะไรก็ทรุดโทรมลงไปมากเพราะไม่ได้ซ่อมแซมใหม่ โต๊ะอาหารที่ว่าไม่ได้หรูหรา เป็นเพียงโต๊ะไม้และเก้าอี้กลมที่เขาใช้กินข้าวกับพี่ศรเลยไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก แต่มาวันนี้ เจ้านายมาร่วมมื้อเย็นด้วย ปาลินก็นึกเก้อเขินขึ้นมาถนัดที่สภาพมันดูไม่ค่อยดีเท่าไร

“เอ่อ..โต๊ะมันโยก เดี๋ยวผมเอากระดาษมารองให้ครับ” ปาลินยิ้มแหย

กนธีหันไปเจอโบรชัวร์เลยหยิบมาพับแล้วก้มลงไปรองขาโต๊ะให้เอง ที่จริงเขาไม่ซีเรียสหรอก กลัวก็แต่เวลากินแล้วจะไม่สะดวกเฉยๆ

“ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ต้อนรับอย่างเต็มที่” นิมมานพูด “แต่ถ้าอาหาร รับรองว่าผมทำเต็มที่ จำสูตรจากพ่อกับแม่มาเป๊ะๆ ไม่ผิดแม้แต่ส่วนเดียว”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอไม่เกรงใจนะ” กนธีเป็นคนชอบกิน และเขาไม่ปิดบังแม้แต่นิดเดียวว่ารักเมนูของที่นี่แค่ไหน มังสวิรัติก็ช่างเถอะ วันนี้เขาจะกินหมู!

ปาลินเอาออเดิร์ฟมาเสิร์ฟ เป็นสลัดค็อกเทลกุ้ง ผักสดกรอบวางลงในถ้วยแก้ว ตกแต่งขอบด้วยกุ้งสดตัวใหญ่ ราดน้ำสลัดสูตรพิเศษที่ใช้ไข่แดงสดและน้ำมันรำข้าวทำให้รสเข้มข้น ตามด้วยพล่ากุ้งรสจัดจ้านแบบไทย แต่กลับเข้าได้ดีกับอาหารจานฝรั่ง ของขึ้นชื่อในอดีตก็คือซี่โครงหมูอบราดซอส เนื้อนุ่มลิ้นขนาดละลายในปาก เครื่องเคียงคือมันฝรั่งกับผักโขมอบเนย แครอทต้มและถั่วแขก ปิดท้ายด้วยสเต็กเนื้อวัวย่างแบบมีเดียมแรร์และสเต็กหมูอบไวน์ของกนธี

“ต้องขอโทษจริงๆที่ทำให้ลำบาก” กนธีเลี่ยงการกินเนื้อสัตว์ใหญ่มานานมากแล้ว นิมมานเลยทำเนื้อหมูให้เขาแทน “แต่หอมมากเลยนะครับ” เขามองเนื้อวัวในจานร้อน เสียงเนื้อติดมันแนบกับจานดังซู่ ส่งกลิ่นหอมอบอวล

“ที่จริงผมมีไวน์อยู่ขวดหนึ่ง” นิมมานยิ้ม บอกให้น้องชายไปเปิดขวดที่แช่ไว้แล้วรินใส่แก้วมา “คุณกนธีดื่มแอลกอฮอล์ไหมครับ”

“ผมโอเค” แค่อย่าให้เจ้าโอ๊ตมันจับได้ก็พอ จะได้ไม่บ่นหูแฉะอีก

กนธีรับไวน์จากปาลิน เขามองดูข้างขวด เป็นไวน์แดงฝรั่งเศสปีวินเทจ 2002 แบรนด์ CHATEAU PONTET-CANET ผลิตจากองุ่นกาแบร์เน โซวีญง ในแคว้นบอร์กโดซ์ สนนราคาประมาณหนึ่งหมื่นเศษ

เท่าที่สังเกตดู เขาไม่คิดว่านิมมานจะเป็นคนดื่มของแบบนี้

“พอทานได้ไหมครับพี่กุนต์” ปาลินอดกังวลนิดๆไม่ได้

“อร่อยมาก ทุกอย่างเลย!” เขาเหมาเกลี้ยง ไวน์แดงแบบมีเดียม บอดี้ทั้งดื่มง่ายและเข้ากันได้ดีกับจานเนื้อ “ห่อกลับบ้านได้จริงๆใช่ไหม”

สองพี่น้องหัวเราะ รู้สึกดีที่แขกของวันชอบมื้อเย็นที่ทำให้

“ผมรู้ว่าพี่กุนต์ชอบทานผัก” ปาลินเอาสลัดกุ้งมาเสิร์ฟอีก จานนี้จะแช่เย็นไว้ให้ผักสดกรอบ น้ำสลัดเย็นๆจะเข้ากันได้ดีกับกุ้งเนื้อแน่น ทำให้กินอร่อย

เขาก้มลงวางถ้วย แต่ตอนยกแขนขึ้นกลับปัดไปโดนแก้วไวน์ของพี่กุนต์ โชคดีว่าพี่ศรยังไม่ได้รินเพิ่ม ถึงอย่างนั้นก็ทำให้เสื้อเชิ้ตอีกฝ่ายกลายเป็นรอยด่าง

“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องคิดมาก” กนธีหัวเราะ ปลอบใจน้องที่รู้สึกผิดรุนแรง

“ผมจะเอาจ่ายค่าซักให้นะครับ” ปาลินด่าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก

“เอาน่า อย่ากังวลเลย” เขายิ้ม “กินต่อดีกว่านะ”

นิมมานขอโทษแทนน้อง ส่ายหัวให้กับความเซ่อซ่าของเด็กมัน “ไปหาเสื้อให้พี่กุนต์สักตัวสิ เอาของพี่ก็ได้ เพิ่งจะซื้อมาใหม่ อยู่ในถุงเซ็นทรัลน่ะ”

ปาลินวิ่งปร๋อขึ้นไปชั้นสองตามที่พี่สั่ง ส่วนอีกคนก็หันมาหาแขกแล้วนำไปตรงอ่างล้างหน้าที่อยู่นอกห้องน้ำ กนธีเลยเดินตาม

“ขอโทษจริงๆครับที่เจ้าสนมันซุ่มซ่าม” นิมมานถอนหายใจ “ผมช่วย”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว นิ่งไปครู่กับคนที่ขออนุญาตดึงชายเสื้อเขาออกจากกางเกง ปลายนิ้วเรียวยาวช่วยปลดกระดุมด้วยสีหน้าราบเรียบและสอดมือเข้ามาถอดเสื้อให้ ทำเอาเขาตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจไปชั่วขณะ

นิมมานไม่เหมือนปาลิน ในขณะที่น้องชายดูร่าเริงและยิ้มง่าย พี่ชายกลับดูนิ่งเฉยและคล้ายจะไร้อารมณ์ ภายนอกเหมือนใจเย็นและสงบราบคล้ายผิวน้ำ แต่ถ้าลองใกล้ชิดจะรู้ว่าคนคนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนไฟที่ซ่อนอยู่ใต้คลื่น

..ร้อนระอุ แผดเผา แต่ก็ยั่วเย้าอยู่ในที..

“คุณกุนต์นี่แปลกนะ” จู่ๆ นิมมานก็พูดขึ้น

กนธียืนงง ชี้หน้าตัวเองเหมือนจะถามย้ำว่าหมายถึงเขาหรือเปล่า

เจ้าตัวสอดมือเข้ามาใต้เสื้อกล้าม มันมีคราบจางๆเลยซับออกแล้วเอาน้ำสบู่ถู “ผมหมายถึงคุณเป็นคนมีเงินที่นิสัยดี เป็นกันเอง แล้วก็ไม่ถือตัวเลย”

เขาหัวเราะเบาๆ หลุบตามองคนที่ก้มเข้าหา กลิ่นหอมอ่อนๆที่อวลอยู่รอบตัวอีกฝ่ายทำให้รู้สึกมึนเมาเหมือนถูกมอมด้วยไวน์รสเข้ม

“ไม่เหมือนคนบางคนที่ผมรู้จัก” เขาเอาผ้าซับน้ำที่เปียกชื้นบนเสื้อให้

..คนบางคนก็เอาแต่ได้..ทำเป็นแค่บังคับ กักขัง..

“คนบางคน?” กนธีงุนงง

นิมมานผละถอย หยิบเสื้อเชิ้ตของคุณกุนต์พาดกับขอบอ่าง “ทำแบบนี้คราบจะได้หาย” เขาโรยเกลือดูดซับไวน์ “คุณกุนต์ใส่ตัวอื่นไปก่อน ผมจะจัดการตัวนี้ให้” เงยหน้ามองหาคนที่หายไปนาน “รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมมา”

กนธียืนอึ้ง เกือบตามเรื่องราวไม่ทัน บทจะไปบทจะมาก็รวดเร็วจนเขาสับสน แต่ที่แน่นอน กินมื้อเย็นอยู่ดีๆ เขากลับมายืนกึ่งเปลือยใส่เสื้อกล้ามตัวเดียวอยู่ในบ้านคนอื่นแบบนี้ นี่ถ้าที่บ้านมีเมียจ้องจับผิด รับรองคืนนี้หัวแตก!

นิมมานเดินขึ้นชั้นสองเข้าไปในห้องตัวเอง เคาะประตูให้เสียงน้องชายที่ยืนมองถุงเสื้อข้างเตียง “ทำไมช้านัก คุณกุนต์รอนานแล้วนะ”

“ผมกำลังงงว่าทำไมเสื้อพี่ตัวใหญ่จัง” ปาลินรื้อเสื้อเชิ้ตทำงาน เสื้อยืดกับกางเกงขายาวของทิมเบอร์แลนด์ออกมา “ว่าแต่..พี่ใช้แบรนด์ตั้งแต่เมื่อไร”

“รื้อผิดถุงแล้ว” นิมมานขมวดคิ้ว รีบยัดชุดที่น้องหยิบมาดูใส่ถุงลวกๆ “ของพี่อีกถุง ที่เป็นเสื้อยืดน่ะ รีบเอาลงไปให้คุณกุนต์เร็วเข้า”

“อ่า..พี่ตัวเล็กกว่าพี่กุนต์นะ เขาจะใส่ได้หรือ”

“งั้นเอาตัวนี้” นิมมานหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่จากถุงในมือให้ หลบสายตาที่มองมาอย่างสงสัย “ของเจ้านายพี่เอง วันก่อนไปห้างแล้วเขาฝากกลับมา”

“อ้อ” ปาลินพยักหน้ารับ ฉีกยิ้มกว้าง “ไวน์แดงขวดนั้นด้วยหรือเปล่า”

คนฟังโยนถุงไปกองบนเก้าอี้ “ใช่ เลิกถามมากเรื่องแล้วลงไปซะที”

น้องชายเลยวิ่งตึงตังลงบันไดไปก่อนที่พี่ศรจะเตะก้น

กนธีรับเสื้อยืดจากน้องสนมาใส่ด้วยความเกรงใจ ที่จริงเขาไม่ซีเรียสอยู่แล้ว แต่ถ้าจะให้นั่งหนาวในเสื้อกล้าม เขาก็ขอใส่เสื้อใหม่จะดีกว่า

“หลวมไปหน่อย แต่ก็ใส่สบายครับ” เขายิ้มให้เด็ก “กินต่อๆ”

นิมมานลงมาสมทบ สีหน้าเรียบเฉยอย่างเคย พูดคุยตามปกติเหมือนก่อนหน้าไม่ได้ทำอะไรแปลกประหลาดลงไป มื้อค่ำวันนั้นจึงจบลงด้วยดี

“มีความสุขชะมัด” กนธีสนใจเรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่ เขาได้อาหารกลับบ้านอีกตั้งเยอะ “ว่าแต่..ไม่อยากเปิดร้านขึ้นมาอีกหรือครับ น่าเสียดาย”

“ไม่มีเงินทุนและเวลาพอหรอกครับ ลูกน้องอีก” นิมมานออกมายืนส่ง

“เรื่องนั้นน่ะผมช่วยได้ ไม่ยากหรอกครับถ้าคุณอยากทำ”

คนฟังได้แต่ยิ้ม “คงเหนื่อยแย่ ผมมันคนเรื่อยๆ ไม่ขยันเท่าสนหรอก”

กนธีพอจะเข้าใจ มีกันสองคนพี่น้องแบบนี้ก็ค่อนข้างลำบากเพราะพ่อแม่เสียชีวิตไปแล้ว ยังดีที่สองคนรักกันมาก ชวนให้นึกถึงอินทัชกับน้องๆ

ความรู้สึกบางอย่างผุดวาบขึ้นในใจเมื่อนึกถึงความเหมือนของเด็กสองคน คล้ายคำพูดบางอย่างที่อินทัชเคยเล่ากลับมาสะกิดให้ฉุกคิด

“มองไปที่เขา ผมเห็นเงาของผม”
   
“อ๊ะ..พี่กุนต์ลืมสลัดกุ้ง” ปาลินร้องขึ้นมาทำให้ความคิดอีกคนชะงัก
   
กนธียิ้มอย่างเอ็นดู แต่ตื่นเต้นยิ่งกว่าที่พรุ่งนี้จะได้กินอีก นิมมานบอกวิธีอุ่นว่าใช้ไฟประมาณเท่าไร ไม่จำเป็นต้องเอาไปอบซ้ำก็ได้

“ขอบคุณนะครับ” เขาบอก “ยังไงลองคิดดูอีกครั้งแล้วค่อยคุยกันได้นะ ผมชอบฝีมือคุณพ่อคุณมาก ผมเองทำร้านอาหารยังหาฝีมือขนาดนี้ไม่ได้เลย”

“อยากได้สูตรไหมล่ะครับ” นิมมานถาม

กนธีฟังอย่างไม่เชื่อหู “ของแบบนี้มันให้กันได้ง่ายๆที่ไหนล่ะคุณ”

“ผมไม่ซีเรียส อย่างมากก็ทำกินเอง มีข้อแม้ว่าผมให้แค่คุณ..ให้ฟรีๆ แต่ห้ามคุณเอาไปขายต่อหรือบอกใคร ทำได้แค่ในร้านของคุณเท่านั้น เพราะมันไม่ได้มีไว้ขาย อาหารของพ่อมีไว้เพื่อให้คนที่รักมันได้กิน แล้วผมก็ชอบคุณมาก”

กนธีรู้สึกร้อนที่หน้าเหมือนฤทธิ์ไวน์เพิ่งจะออก ถูกจ้องมองด้วยดวงตาสีดำขลับแบบนี้ ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ “ยังไงก็เถอะ..ผมไม่รับของฟรีหรอกนะครับ”

“ผมเองก็ไม่รับเงิน” นิมมานพูด “ขอแค่คุณเอ็นดูเจ้าสนให้มากก็พอ”

“เรื่องนั้นน่ะมันแน่นอนครับ” เขาบอกหนักแน่น “ยังไงค่อยคุยกันดีกว่า จะให้ผมเป็นแฟรนไชส์ก็ได้ แต่ยังไงก็ไม่รับฟรีแน่ๆ ผมทำไม่ได้ครับ”

“น่าเสียดาย” ริมฝีปากนั้นคลี่ยิ้ม “ถ้าเป็นคุณ..ผมยอมหมด”

กนธีฟังคำพูดนั่นแล้ววูบวาบแปลกๆ ปาลินเอากล่องใส่สลัดมาให้เขาพอดี แล้วเจ้าโอ๊ตก็ไลน์ตามแล้ว เขาเลยต้องขอตัวกลับก่อน เห็นมันบอกว่าวันนี้คงไม่กลับมานอนที่คอนโดเพราะจะอยู่เป็นเพื่อนน้องกับยาย

“เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะน้องสน” เขาโบกมือให้ “ขอบคุณคุณศรสำหรับมื้อนี้ด้วยครับ ไว้วันไหนจะเสียมารยาท มาขอฝากท้องอีก”
   
ปาลินหัวเราะ “มาเลยครับพี่กุนต์ พวกผมยินดีเสมอ กลับบ้านดีๆครับ”
   
กนธียิ้มรับแล้วเดินไปขึ้นรถ สองพี่น้องช่วยดูถนนให้จนเขาขับออกไป

คล้อยหลังเจ้านายของน้อง นิมมานก็ให้ปาลินไปเก็บโต๊ะ เขาจะเป็นคนปิดประตูเหล็กด้านหน้าเอง เจ้าตัวสอดรู้วิ่งกลับเข้าบ้าน เหลือแต่เขาอยู่คนเดียว

มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นเบื้องหลัง นิมมานไม่ได้หันกลับไปมองด้วยซ้ำ

“เฝ้าดูหน้าบ้านคนอื่น สตอล์กเกอร์หรือไงครับ”

ร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นในระยะประชิด สีหน้าเครียดขมึงไม่สบอารมณ์ เขากระชากแขนคนตรงข้ามแล้วลากตัวฝ่ายนั้นไปยังซอยมืดด้านข้าง

“คุณภควัต” นิมมานเรียกชื่อเต็ม “กรุณาอย่าทำนิสัยแบบนี้ที่บ้านผม”

“แล้วตอนที่นายทำนิสัยอย่างว่า..ไม่เห็นจะนึกเกรงใจฉันบ้าง”

“เลิกพูดอะไรกำกวมสักที น่ารำคาญ” เขาปัดมือที่จับตัวออก แต่แรงบังคับนั่นก็ดึงกลับมาใหม่ ซ้ำยังผลักจนตัวชิดผนัง ใช้แขนกั้นปิดทาง

ชายหนุ่มก้มลงใกล้ คิ้วเข้มขมวดมุ่น “พิจารณาตัวเองบ้างนะนิมมาน”

“พูดอะไรของคุณ”

“เป็นของฉันแล้ว เลิกทำนิสัยล่อคนรวยไปทั่วสักที คราวน้องฉันก็หนหนึ่ง ยังคิดจะหลอกสิงหนาทอีกคนหรือไง รู้เอาไว้ว่าเขาไม่สนนายหรอก”

นิมมานจ้องหน้า “คิดได้แค่นี้ เสียแรงจบจากเมืองนอกนะ หัดเอาสมองไปทำงานซะบ้าง ไม่ใช่วันๆลอยชาย เที่ยวยุ่มย่ามกับชีวิตคนอื่น”

“คนอื่นหรือ” ภควัตขยุ้มแขนอีกคน “เราเป็นอะไรกัน น่าจะรู้แก่ใจ”

“ก็แค่คู่นอน” เขาดึงมือที่บีบแขนออก “กลับไปซะ พรุ่งนี้ผมจะไปหา”

“ถ้านายไม่มาตามนัด ฉันจะมาลากถึงที่นี่ อย่าลองดี”

นิมมานกำหมัดแน่น ไม่คิดจะรอให้ภาษยวัตคนนั้นกลับไปก่อนด้วยซ้ำ เขาเดินเข้าบ้าน ลากประตูเหล็กแล้วกระแทกเสียงดังสนั่นก่อนล็อคปิดแน่นหนา

.........................................................................................

:mc4:  เปิดตัวไอ้ชั่...เอ้ยย ผู้ชายเอาแต่ใจอีกคน
เรื่องของสองพี่น้องจะไม่ได้อยู่ในนี้ ไม่ได้เป็นคู่รอง
คือจะมีเรื่องแยกไปเลย แต่ว่าเค้ายังคิดชื่อเรื่องไม่ออก 5555+
ขอต่อนยอนไปกะพี่กุนต์ก่อนดีกว่า

/ป๋าใจสั่นนะป๋า ใกล้ชิดเด็กแค่นี้ อุเหม่...
เดี๋ยวเมียที่บ้านน้อยใจหรอก  :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 29-11-2016 01:24:57

 :z13: หมากฝรั่ง 55555
มีตัวละครใหม่เข้ามาอีกแระ ตัวละครเก่ายังครุมเครืออยู่เลย :เฮ้อ:
คุณผไทกับน้องไผ่ก็หายตัวไปเลยไม่มีบทเลย ค่าตัวหมดหรอ 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 29-11-2016 01:32:15

พี่กุนต์จะตกเป็นเครื่องมือของศรไว้ยั่วหึงไอ้ชั่...เอ้ยย คุณภควัตมั้ยเนี่ย
ศรอย่าทำเลยนะ เห็นใจพี่กุนต์ด้วย เมียยักษ์ที่บ้านดุบรรลัย เดี๋ยวลมหึงมันพัดกระหน่ำ
สงสารสังขารพี่กุนต์ ถถถถถ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 29-11-2016 01:39:44

ไม่ใช่ตัวละครใหม่จร้าาา ลองกลับไปดูชื่อลูกพี่ลูกน้องของคุณน้อยแฟนไอ้ลอยดูนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 29-11-2016 01:47:02

พี่กุนต์มาแล้วววววววววว
เจ้าโอ๊ตมันจับได้แน่นอนคับว่าพี่กุนต์แอบกินไวน์ เตรียมตัวหูชาได้เลย 555555

คู่ของนิมมานก็น่าติดตามนะคับ
ตระกูลภาษยวัตเค้าใหญ่กันจริงๆ ขอสักคนได้มั้ยละ 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 29-11-2016 01:50:56

ยั่วให้หึงเลยพี่กุนต์

ฉันจำได้ คุณข้าวปั้นให้คำใบ้ไว้คราวก่อน
....หึงโหด...โต๊ะในครัว....อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 29-11-2016 02:00:08

หวายยยยยย
หาของขวัญให้พี่กุนต์กันใหญ่
รับรองว่าพี่กุนต์ปี่แตกแน่ ฮือออ เอ็นดูอ่ะ
ว่าแต่คุณพี่นิมมาน,, ฮอลลลล
นายภควัตนี่ทำไม่ดีกับพี่สินะ จัดการไปนะ
อย่าให้เรื่องร้อนถึงพี่กุนต์เลย
กอดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 29-11-2016 02:05:30

ชอบคาแรกเตอร์นิมมาน ขอแซ่บได้มั้ยยยย

อยากอ่านน้องอุ้ม น้องอ้นตอนโตแล้ว อิโอ้คคกกระป๋องไปเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 29-11-2016 02:28:44

ชื่อภควัตคุ้นๆนะ มายัาวให้อยากแล้วจากไป ชิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 29-11-2016 02:59:51

เราไปค้นมา "แฟนพี่วัตเป็นรุ่นน้องของพี่วินท์ส่วนแฟนพี่วินท์ก็..เป็นน้องชายของแฟนพี่วัต"
มันส์พะยะค่ะ แน่ๆรุย
เค้ารอทุกเรื่องเลยน้าาาาา
ความจริงเราไม่ค่อยชอบกินมาม่า
แต่ชอบนิยายคนเขียนมากๆเลย
อารมณ์แบบ ไม่มีตังก็ต้องกินแล้วมันก็อร่อย
พอไม่ค่อยกิน ก็คิดถึงอะ 55555
รีบลงไวๆเน้ออ
เรารู้เทอวางไว้หมดแล้ว :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 29-11-2016 04:37:07

รักน้องอุ้มมากหมั่นเขี้ยวอยากจับฟัด  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 29-11-2016 04:41:32

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 29-11-2016 04:45:42

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 29-11-2016 05:08:46

ภควัตรมาซีนเดียวก็อยากอ่านแล้วอ่ะ ชอบผู้ชายดุดัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 29-11-2016 05:10:15

พี่ศรต้องมีสเน่ห์มากนะเนี่ยยยยย พี่กุนต์ใจสั่นเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-11-2016 05:19:08

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 29-11-2016 07:19:31

เดี๋ยวพี่โอ๊ตคงได้จัดของขวัญชุดใหญ่ให้ป๋ากุนต์แหงๆ แต่ระวังนะเว๊ยย ป๋าเขามีแฟนคลับเพิ่มแล้วจะโดน....ทิ้ง ห่างไปเอานะพี่โอ๊ต ใจเอาๆ //จู่ๆ ป๋ากุนต์ก็ตะไปอยู่กับคุณผไท เบื่อผัว..เด็กแล้วไรงี้ 5555555

เปิดตัวคู่ใหม่...ชอบเลย ได้เห็น ภาศยวัต แล้วใจสั่นหน้าคุณน้อย จอมเผด็จการ สัญลักษณ์นาซี
พี่หมู เรื่องโฉดโหด ตบตีด่ากันเอามันผุดขึ้นมาเลย 555555555555
อยากอ่านพี่น้องตระกูลใหญ่เลยย

ปล.ของขวัญวันเกิดพี่กุนต์ชอบของน้องอ้น-อุ้ม พี่โอ๊ตเยอะ.... เกิ๊นนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 29-11-2016 07:25:43

ตอนนี้​อุ้มกับอ้นน่ารักแบบอิป้าใจละลายเลยล่ะค่ะ  ส่วนพี่โอ๊ตก็ยังคงไม่รู้ใจตัวเองต่อไป ในขณะที่​พี่กุนต์ดูเหมือนจะเริ่มสะกิดใจอะไรซักอย่างแบบเบาๆ แต่คงยังไม่เก็บเอามาคิดเป็นเรื่องจริงจัง ดราม่าจึงยังไม่เกิด 555

นิมมานดูเป็นผู้ชายที่มีบุคลิกขัดแย้ง ภายนอกนิ่งเฉย แต่พี่กุนต์กลับรู้สึกได้ถึงไฟร้อนภายใต้ความเรียบนิ่ง ถึงขนาดมีใจสั่นเล็กๆเนี่ย โอ๊ตต้องทำอะไรซักอย่างละน๊าาา... เดี๋ยวพี่กุนต์ปันใจให้คนอื่นแล้วจะเศร้า  >_<

ได้เห็นคนในตระกูลภาษยวัต โผล่มาอีกคนแล้ว รู้สึกคุ้นเคยค่ะ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 29-11-2016 07:47:57

ครึ่งแรกมุ้งมิ้งไปกับความน่ารักของเด็กๆนะ
แต่พอครึ่งหลังมา
โอ่ยยยย นิมมาน โผล่มาแค่นิดเดียว
แต่ทำไมทำเราฟิน
 :-[ :-[


แต่เสียดาย ตัวเล็กกว่าพี่กุนต์ -_-

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-11-2016 08:02:15

สามพี่น้องเหมาต้นไม้มาให้พี่กุนต์แล้ว~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 29-11-2016 08:19:33

ขำน้องอุ้ม " ้ซื้อต้นไทรพร้อมผ้าเจ็ดสีให้พี่กุนต์ก็คงจะไม่พอ “ ชอบไก่ย่างน้องอ้น ตอนนี้โอ๊ตน่ารักมากเป็นพี่ชายที่น่าเอ็นดู ส่วนพี่กุนต์ถูกอ่อยจนใจเต้นนี่ พี่ชายปาลินไม่ธรรมดาเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 29-11-2016 08:24:38

 :katai2-1:พี่ชายสนไม่ธรรมดาสินะ คึคึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 29-11-2016 08:36:08

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
อยากให้ถึงวันที่พี่กุนต์รู้ว่าสนคือคนที่โอ๊ตชอบ
ถ้าถึงวันนั้นพี่กุนต์จะทำยังไงแล้วจะทำให้โอ๊ตรู้ใจตัวเองได้หรือยัง

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 29-11-2016 09:02:12

ภาษยวัตนี่เค้าเป็นทั้งตระกูลเลยใช่ปะ 5555555555

แซบหลาย เริ่มอยากจะรู้จักคุณภควัตซะแล้ว  :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 29-11-2016 09:35:21

อ้น อุ้มน่าร้ากกกก อยากจิจับมาฟัดรัวๆเลยจริงๆเด็กอะไรน่าเอ็นดู ส่วนพี่หนูกุนต์นั้นแอบโปรยเสน่ห์แบบไม่รู้ตัวอีกรึเปล่า นี่ถ้าไม่ติดว่าศรมีคู่เป็นของตัวเองนะจะยุให้จีบพี่หนูกุนต์เลย ว่าแต่พี่หนูกุนต์เริ่มเอะใจเรื่องสนแล้ว หวังว่าจะไม่ดราม่าใช่ไหม เราสงสาร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 29-11-2016 09:48:21

เอาแหล่วๆ ใกล้เข้ามาแหล่ว
พี่กุนต์คนดีเริ่มเอะใจแล้ว 
เตรียมรอสมน้ำหน้าไอโอ๊ต
( คนอ่านซาดิสต์ รอมาม่าใส่ไข่ 555555 )

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 29-11-2016 12:13:07

อูยเรื่องใหม่ก็น่าสนใจ><

ชอบนัองอ้นกับน้องอุ้ม มีขู่พี่โอ๊ดด้วย

แต่ตอนขู่ตอนสุดท้ายที่จะแกะหมากฝรั่งในกระเป๋าพี่โอ๊ดนี่ พี่โอ๊ดมีเคืองแต่ๆถ้าหมด555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 29-11-2016 12:18:23

มีตัวละครมาใหม่ ดู่แล้วคู่ใหม่น่าจะดุเด็ดเผ็ดมันส์จริงเชียว

พี่กุนต์มีเคลิ้มกับหนุ่มอื่น โอ้ตรู้หึงตายเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 29-11-2016 12:26:34

ขำคำว่าเมียที่บ้าน อีโอ๊ตตตต นังเมียทาส 5555
สาม อ. เลือกของขวัญอย่างตั้งใจ น่ารักที่สุดอ่ะ พี่กุนต์ต้องชื่นใจมากแน่ๆ
พี่โอ๊ตขโมยซีนอ่ะซื้อมาอย่างเยอะ แต่เดี๋ยวเจออ้นอุ้มอ้อนตอนให้เข้าไป โอ๊ตก็ต้องแพ้ หึๆๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 29-11-2016 12:34:55

จิ้มไว้ก่อน :z13:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 29-11-2016 12:59:20

อุ้ยยยยย จะมีหึงโหดไหมอะ
กินไวน์ เสื้อตัวใหม่แถมใหญ่กว่าตัวอีก
อะโห ต้องมีลมเพชรหึงแน่ๆ
คึคึคึคึ อยากเห็นฉากเคาน์เตอร์เร็วๆ555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 29-11-2016 13:06:49

พี่กุนต์แอบเคลิ้มนะ แหมะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสน่ห์แรงเหลือเกิน เป็นพี่กุนต์ดีจังเลย มีแต่ผู้ชายรายล้อม เอิ้กๆๆๆ  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 29-11-2016 13:25:40

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พอเห็นแพลมๆอีกเรื่องของพี่ศรน้องสนนี่ก็สนใจแล้วค่าาา
ภาษยวัตร คุ้นๆมาก เหมือนจะชื่อวินไรนั่นมั้ยที่คู่กับพี่ศรหรือคู่กับน้องสนคะ
คุณลงกุนต์เนื้อหอมมากๆ ใครๆก็ชอบ ใครๆก็หลง ไอโอ๊ตรู้ใจตัวเองไวๆว้อยยยย
คนแบบพี่กุนต์ใครอยู่ใกล้ๆก็รักทั้งนั้นแลลลล เป็นพ่อบุญทุ่มอีกต่างหาก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รอเรื่องต่อไปข่ะ  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: peace_k2 ที่ 29-11-2016 13:49:54

ตอนนี้เหมือนโอ๊ตกับพี่กุนต์ไม่ได้ใกล้กันเลย TT ชอบฉากที่เค้าอยู๋ด้วยกัน 5555

รอตอนหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 29-11-2016 13:51:50

หวังว่าเสื้อตัวใหม่จะไม่เป็นประเด็นให้เกิดลมเพชรหึงนะ
พี่กุนต์เคลิ้มกับคนอื่นง่ายไปป่ะ
น้องอ้น-น้องอุ้มน่ารักมากกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 29-11-2016 14:23:54

กรี๊ดดดดด ภาษยวัตมาอีกคนแล้ววววววววว

ตระกูลนี้อลังการมากจริงๆ พี่ศรนี่มีแรงดึงดูดที่พี่กุนต์ยังร้อนๆหนาวๆเลยเหรอ


ตอนนี้พี่น้อง3อ. น่ารักน่าเอ็นดูอะ พากันไปจตุจักรซื้อต้นไม้ให้ลุง 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 29-11-2016 14:25:00

ถ้าไม่มีตอนท้าย เราจะคิดว่านิมมานอาจจะเป็นคู่แข่งเจ้าโอ๊ตได้เลยนะนั่น ฮ่าๆๆ :hao3: :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 29-11-2016 14:56:45

โอ้ย พี่น้องสาม อ. จะน่ารักเกินไปแล้ว ยังยืนยันว่่า อยากห่อกลับบ้าน  :m3:

พี่กุนต์ยั่วไปเลยยย ยั่วให้หึงตายไปเลยยย 555+ เป็ด+

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 29-11-2016 15:14:02

เด็กๆน่ารักมาก
อยากกอดน้องอุ้มน้องอ้นแน่นๆ
พี่กุนย์น้ำตาแตกแน่ๆ ถ้ารู้ว่าทั้งสามคนทำให้ขนาดนี้
ชอบบรรยากาศพี่น้องสามคน น่ารักมากๆ

พี่กุนย์ดีงามมมม แต่มีใจหวิวๆไปกับพี่ศรนะเนี่ย
ระวังโดนโอ๊ตสำเร็จโทษนะ

พี่กุนย์เริ่มระแคะระคายเรื่องสนแล้วใช่มั้ย
อย่างเพิ่งเลยนะ ยังไม่อยากให้พี่กุนย์เสียใจ

พี่ศรรรรร พี่คืออะไรยังไง มาแค่นี้ แต่อยากติดตามต่อมากกกกก

น้องสนมีคู่ของตัวเองมั้ยลูก



น้องอ้นนนนน น้องอุ้มมมมม
ไม่ใช่หมากฝรั่งลูกกกกก อยากแกะเคี้ยว
มันไม่งามมมมมมมม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 29-11-2016 16:39:39

พี่กุนต์โดนทำโทษแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 36] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 29-11-2016 17:11:11

เดี๋ยวนะ พี่กุนต์จะมาใจสั่นอะไรกับพี่ศรคะ
มันไม่ใช่นะลุง นั่นน่าจะสปีชี่ส์เดียวกันนะคะ
แต่ถ้าจะยั่วให้ไอโอ๊ตหึงได้ก็เอาเถอะค่ะ อิอิ :katai2-1:
คู่คุณนิมมานก็น่าติดตาม งื้อออ คู่ปาลินก็ด้วยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 29-11-2016 18:16:45

กลับไปแบบไม่ได้ใส่เสื้อตัวเดิมแบบนี้โอ๊ตไม่คิดไปกันใหญ่หรือ!?

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 29-11-2016 19:13:35

เรื่องใหม่มาแง้มๆก็น่าอ่านแล้ว งือออ
พี่กุนต์ก็ยังเป็นคนที่เสน่ห์แรงเหมือนเดิม ประทับใจ
อีโอ้ต ถ้ายังทำให้เสียใจ
รู้ไว้เลยว่าคนรอต่อเพียบจริงๆ อีบ้า อยากด่า
น้องอ้นยังน่าเชียร์กว่า  :hao6:
น่ารักทั้งอุ้ม อ้นเลย โอยยยยย ห่อกลับบ้านแปปป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 29-11-2016 19:14:04

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 29-11-2016 19:17:29

เชียร์กนธีนิมมานได้ไหมคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 29-11-2016 19:59:58

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 29-11-2016 20:36:56

ตามอ่านทันแล้วววว :ling1: ทำไมเด็กๆมันช่างน่ารักกกกอิอิ พี่กุนต์กลับบ้านด่วนเมียตามหา55555555555

รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ice-cream ที่ 29-11-2016 21:38:45

เห็นตอนนี้มีนิมมานแล้วนึกถึงพี่วัต ไม่คิดว่าจะโผล่มาจริงๆ รออ่านล่วงหน้าเลยยยยย

ส่วนพี่กุนต์ เริ่มตงิดๆใจขึ้นมารึยังนะว่าคนที่โอ๊ตมันบอกว่ารักคือใคร

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 29-11-2016 21:59:03

ว้ายๆๆๆ เจ้าโอ๊ตรู้นี่เดือดแน่นอนเลยแก
แต่ดีนะ อยากเห็นเจ้าโอ๊ตเดือดซะบ้าง หึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 29-11-2016 22:13:13

จะฟ้องอิโอ๊ตว่าพี่กุนต์หวั่นไหวไหวหวั่นกับคนอื่นนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 29-11-2016 22:20:25

อ๊ะๆ มีภาษยวัตอีกคน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 29-11-2016 22:48:06

หูยพี่ศรได้คนพี่ น้องสนได้คนน้องสินะ ภาษยวัต :ling1:
แต่ตอนนี้คือศรมีความอ่อยพี่กุนต์ กรี๊ด แล้วพี่กุนต์ก็มีความวูบวาบ เขินแปป55555
พี่กุนต์แอบนอกใจโอ๊ตนิดหน่อยก็ได้นะ หมั่นไส้โอ๊ตง่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 29-11-2016 23:07:58

อยากได้น้องอุ้มน้องอ้นมาเลี้ยงงงงง
น่ารักมากกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 30-11-2016 01:34:21

น้องอ้นน้องอุ้มน่ารักจังเลย โอ๊ย อยากกินกุ้งบ้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 30-11-2016 02:43:04

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 30-11-2016 08:18:48

น่ารักขึ้นเรื่อยๆเลยค่ะะะะะะะ ฟิลกู๊ดมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 30-11-2016 11:02:36

 :katai2-1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 37] pg.88 -- 29/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 30-11-2016 14:46:51

พี่กุนต์คนดีของหนู  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 30-11-2016 16:30:15

Chapter 38

กนธีเข้ามาบ้านใหญ่ตอนบ่าย เขาชวนปาลินไปทำบุญพรุ่งนี้ พอดีน้องไม่ว่างช่วงเช้าแต่จะตามไปสมทบที่บ้านเด็กกำพร้าตอนเย็นแทน เขาอยากให้อินทัชกับเด็กๆไปด้วยกันเลยมาหา กะว่าจะนอนค้างที่นี่ พรุ่งนี้จะได้ออกพร้อมกัน
   
เสียงรถแล่นเข้ามาในเขตบ้านทำให้เด็กๆหันขวับไปมอง ตอนนั้นอ้นกับอุ้มนั่งขัดสมาธิอยู่หน้าทีวี อ้นกำลังเอาฟ็อกกี้ฉีดชาฮกเกี้ยนและจับหนอนตัวเล็กออกจากใบ ส่วนน้องอุ้มกำลังนั่งเพ้นท์กระถางดินเผาที่พี่โอ๊ตซื้อมาให้เมื่อวาน
   
เด็กชายเห็นกระถางพลาสติกที่เพาะโฮย่าแล้วไม่ค่อยชอบ พอปรึกษากับพี่ว่าอยากจะทำให้ดีกว่านี้ พี่โอ๊ตก็ออกจากบ้านไปซื้อกระถางขนาดฝ่ามือมาให้พร้อมกับสีอะคริลิคและพู่กัน น้องอุ้มเลยตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อมาวาดรูป
   
ตอนนี้ลงสีกระถางเป็นสีฟ้าสดได้ทั่วแล้ว ดูแหว่งๆวิ่นๆไปบ้างเพราะมือน้องไม่นิ่ง แต่อุ้มก็ทำอย่างตั้งใจเต็มที่ ใช้สีขาวทำปุยขยุกขยุยแทนเมฆ จากนั้นตั้งใจว่าจะทำดาวห้าแฉกกับพระจันทร์ดวงโต๊โตด้วยสีเหลือง
   
ที่ไม่วาดพระอาทิตย์ อุ้มให้เหตุผลว่าเดี๋ยวโฮย่าหวานใจจะร้อนไป
   
พอเสียงรถวิ่งเข้ามาหน้าบ้าน อ้นที่จำได้แม่นก็ทำตาโต “พี่กุนต์มา!”
   
เท่านั้นเอง..วงแตกฮือ เด็กๆวิ่งไปคนละทิศละทางเพื่อเอาของไปซ่อน
   
“อ้นระวังทำร่วงนะ ถือดีๆ” อินทัชสมรู้ร่วมคิดกับน้องเพราะพวกมันอยากเซอร์ไพรส์ “อุ้มเอาสีไปเก็บด้วย เดี๋ยวพี่ไปรับพี่กุนต์ก่อน”
   
กนธีเดินเข้ามาอย่างงุนงงเมื่อเห็นหลังของน้องอ้นกับน้องอุ้มไวๆ เขาซื้อซาลาเปาหมูแดงมาให้น้องอุ้ม และขนมจีบปูกับกุ้งให้น้องอ้นด้วย
   
“หายไปไหนกันหมดทุกคน” เขาเดินผ่านโถงกลางมาทางห้องรับแขก สายตาเหลือบเห็นถาดสีที่วางทิ้งไว้เลยเดินเข้าไปดู
   
ตอนนั้นเองที่อ้อมแขนแข็งแรงของใครบางคนเข้ามาตวัดรัด เรี่ยวแรงไม่น้อยนักอุ้มเขาจนตัวลอย กนธีร้องเหวอ ถูกยกตัวขึ้นพาดบ่า
   
“ไอ้โอ๊ต~” เขาหน้ามืดตาลายกะทันหัน “ปล่อยๆ เดี๋ยวหัวใจวาย”
   
อินทัชหัวเราะ ยอมปล่อยตัวลงแต่ยังจับไหล่ไว้แน่น ไม่ยอมให้พี่กุนต์เห็นว่าไอ้อุ้มทิ้งร่องรอยอะไรไว้บ้าง เดี๋ยวความจะแตกก่อน “มาไม่บอกเลยนะพี่”
   
“อือ..พรุ่งนี้วันเกิดพี่ จะมาชวนพวกเราไปทำบุญ”
   
เด็กหนุ่มทำหน้าเหรอหรา “วันเกิด! จริงอ่ะ ทำไมผมไม่รู้”
   
กนธีหัวเราะ ก็เขาไม่ได้ป่าวประกาศนี่ “ก็บอกตอนนี้ไง”
   
“แล้วแบบนี้ใครจะเตรียมของขวัญทัน” เขาฉุกคิดตั้งแต่คุณไผทพูดแล้ว เลยหาโอกาสเปิดกระเป๋าเงินพี่กุนต์เพื่อดูบัตรประชาชนแล้วก็รู้วันเกิดจนได้
   
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่รับของขวัญ” กนธีบอก
   
น้องอุ้มที่คลานเข่าเข้ามากวาดอุปกรณ์เพ้นท์กระถางถึงกับอ้าปากค้าง อินทัชเหลือบมองน้องที่ช็อกจนแข็งทื่อ เขาทำมือไล่ให้มันเก็บของออกไป
   
“ทำไมไม่รับของขวัญล่ะครับ” ร่างสูงยังจับตัวพี่กุนต์ไม่ปล่อย
   
“เกรงใจน่ะ เลยไม่ค่อยบอกใคร แต่ถ้าคนสนิทกันก็พอจะรู้บ้าง”
   
“แล้วคุณไผทรู้ได้ยังไง” เขาหรี่ตามอง “คนสนิทเหมือนกัน?”
   
กนธีหัวเราะ “เสิร์ชในเน็ตก็เจอแล้ว ของแค่นี้”
   
อินทัชอยากตบหัวตัวเองจริงๆ เขาหาโอกาสดูบัตรประชาชนตั้งนาน เพิ่งนึกได้ว่าพี่กุนต์คือสิงหนาทคนหนึ่ง แค่บทสัมภาษณ์ทั่วไปทำไมจะไม่มี
   
“แต่บางทีคนรู้เขาก็อยากให้นะครับ” เขาออกตัวแทนไอ้อุ้มที่ยังช็อกไม่หาย “บางคนก็ลุยแดด อั้นฉี่ งดกินข้าวเที่ยงไปหาซื้อของให้ พี่จะไม่รับเลยหรือ”
   
กนธีเลิกคิ้ว เห็นสายตาอินทัชมองด้านหลังก็หันไป แต่ฝ่ามือใหญ่จับหน้าให้หันมาก่อน ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังได้ยินเสียงกุกกักจากหลังโซฟา ตามด้วยเสียงจามดังฟึด และอินทัชก็ทำหน้าอ่อนเพลียแบบโจ่งแจ้ง

..ไม่เนียนกันทั้งพี่ทั้งน้อง..
   
ชายหนุ่มกลั้นยิ้ม แกล้งพูดดังๆ “รับสิ..ทำไมจะไม่รับ อยากบอกว่าดีใจมากเลย ดีใจจริงๆที่มีคนสนใจวันเกิดพี่ แล้วก็อยากหาของขวัญมาให้พี่ ดีใจ~”
   
น้องอุ้มยิ้มหน้าบาน วิ่งตุบตับออกไปสมทบกับพี่อ้นที่เกาะประตูรออยู่
   
อินทัชถอนหายใจ หมดแรงจริงๆ เขาโกหกไม่ได้เรื่องเลย พี่กุนต์เห็นเขาทรุดลงนั่งที่โซฟาก็หัวเราะ ขยับมานั่งใกล้และแตะปลายคางให้หันมาหา
   
ไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากอุ่นๆนั่นก็แตะลงบนปากเขาแผ่วเบา
   
“ขอบคุณนะ..เด็กน้อยที่ลุยแดด อั้นฉี่และงดข้าวเที่ยง” กนธียิ้ม
   
“ปิดมาทั้งวัน ความแตกภายในห้าวินาที” ก้มหน้าซบฝ่ามือ โอดครวญ
   
“ไม่เป็นไรนี่ เดี๋ยวพี่ทำไม่รู้ดีไหม” เขานึกสนุก “ห๊า! ของขวัญ!! โว้ว!”
   
“นั่นก็เยอะไปพี่” อินทัชหัวเราะ

เด็กหนุ่มเห็นว่าไม่มีใครเข้ามา ไอ้แสบสองตัวคงไปนั่งกับยายที่สวนแล้วทำของขวัญต่อ เขาเลยถือโอกาสล้มลงนอนบนตักพี่กุนต์ กลิ่นหอมจากตัวอีกฝ่ายที่ห่างไปวันเดียว เมื่อกลับมาอยู่ใกล้กันอีกครั้งก็ทำให้อบอุ่นในใจ
   
กนธีนิ่งไปนิด พอเห็นอาการออดอ้อนของเด็กโข่งก็ลูบหัวมัน
   
“ตกลงไปทำบุญด้วยกันนะ ตอนเช้าไปถวายเพลก่อน ถวายสังฆทาน ตอนบ่ายเอาอาหารหมาไปบริจาค แล้วตอนเย็นก็ไปเลี้ยงอาหารเด็กกำพร้ากัน”
   
อินทัชขยับตัวนอนหงาย ขาเหยียดยาวพาดไปถึงที่วางแขน “ผมนึกว่าวันเกิดของคนรวยอย่างคุณกนธี สิงหนาทจะเป็นปาร์ตี้ครึกครื้นเสียอีก แบบที่เห็นในทีวีน่ะ มีเพลง มีเพื่อนๆ ของกิน เหล้า บุหรี่ เฮฮากันข้ามคืนทำนองนี้”

“นี่มันพี่ไง ไม่ใช่พระเอกในละคร” กนธียิ้ม “แล้วทำไมเราต้องเปลืองเงินไปกับการฉลองไร้สาระด้วยล่ะ เพื่อนพี่ทุกคนมีเงินกินเองอยู่แล้ว แต่คนอื่นที่อยู่ในมูลนิธิไม่ได้มีโอกาสบ่อยๆ ถ้าจะจัดงานให้คนมารุมล้อมคืนเดียวจบ ผลาญเงินไปเป็นแสน พี่ว่าพี่ออกไปให้ความรักกับคนที่ต้องการจะดีกว่าไหม”

คนฟังอุ่นวาบในอก ไม่รู้คิดอย่างไรถึงได้พลิกตัวเข้ากอดรัดอีกฝ่าย เขาซุกลงกับหน้าท้องราบ สูดกลิ่นหอมอุ่นอวลที่ทำให้ใจสงบนิ่งอย่างประหลาด

“ผมเองก็ขาดพ่อขาดแม่..เข้าใจความรู้สึกของคนที่ไม่มี แต่โชคดีที่ผมมียาย มีน้องๆ มันเลยมีพลังชีวิตให้สู้ต่อเพื่อพวกเขา..ขอบคุณแทนเด็กๆด้วยครับ”

กนธีมองอย่างเอ็นดู เจ้าโอ๊ตร้องไห้อยู่หรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ แต่เขาไม่ได้ถามอะไรหรอก ได้แต่นั่งพิงโซฟา ปล่อยให้เด็กมันนอนหนุนตักจนผล็อยหลับไป

เวลาผ่านไปสองชั่วโมง กนธีเองก็เผลองีบหลับไปด้วย เขาวางข้อศอกกับที่วางแขน เอามือเท้าหัวในสภาพนั้นอยู่นาน กระทั่งได้ยินเสียงเล็กๆกำลังพูดคุยกระซิบกระซาบและรู้สึกโหวงๆที่ตักเลยปรือตามอง

“เอาไปเก็บสิอุ้ม ถือไปถือมาทำไม” อ้นบอกน้องที่เที่ยวเอากระถางเพ้นท์ลายไปอวดคนนั้นคนนี้ตั้งแต่แม่ครัวไปจนถึงคนสวนของพี่กุนต์

“เดี๋ยวๆ หนูยังไม่ได้เอาไปให้แกงส้มดูเลย”

“แกงส้มดูไปก็พูดไม่ได้หรอก เอาไปเก็บเลย ถ้าทำแตกขึ้นมานะ..”

กนธีกลั้นขำ เขาหรี่ตามองต้นโฮย่าใบหัวใจในกระถางที่น้องถืออยู่ อดรู้สึกปลื้มในอกจนพาลอ่อนไหวไปด้วยไม่ได้ ทั้งที่อยากจะเข้าไปรวบตัวเด็กๆมากอด หอมแก้มสองสามฟอดแล้วบอกขอบคุณ แต่เขาก็ต้องกลั้นไว้จนถึงพรุ่งนี้

น้องอุ้มหัวเราะคิกคัก ชูให้จิ้งจกบนเพดานดูกระถางทำเอง พอดีพี่กุนต์ที่นั่งหลับอยู่ในห้องรับแขกขยับตัว เด็กชายเลยชะงัก ซ่อนกระถางไว้ด้านหลัง

“รีบๆเอาไปเก็บ” พี่อ้นกำชับ “เดินดีๆนะ ระวังสะดุด”

เด็กชายย่องผ่านโซฟาที่พี่กุนต์นอนอยู่ แต่เพราะมัวพะวงกลัวอีกฝ่ายจะตื่นมาเจอ เท้าน้อยๆเลยสะดุดเข้ากับพื้นพรมแล้วล้มป้าบเข้าให้เต็มแรง

กนธีลุกพรวด ทำเอาน้องที่นอนคว่ำหน้าตกใจยิ่งกว่า เขารีบเข้ามาช้อนตัวกลมป้อมขึ้นอุ้ม ลูบหัวลูบหน้าที่ชื้นเหงื่อให้ “เป็นไงบ้างน้องอุ้ม..เจ็บไหม”

“อุ้มเจ็บหรือเปล่า” พี่อ้นวิ่งเข้ามาดูด้วย

อุ้มส่ายหัวดิก แต่ตอนล้มรู้สึกแปล๊บๆในปาก พี่กุนต์เลยขอดู เหมือนว่าฟันน้ำนมที่โยกอยู่จะหลุดออกมาจนได้เพราะน้องตกใจจนเผลอกัดฟันกร๊อบ
   
“ลูกชาย” กนธีน้ำตาซึม หยิบฟันน้ำนมของน้องวางบนฝ่ามือ เลือดออกไม่มากเพราะตอนแรกก็จะหลุดอยู่รอมร่อ “ขวัญเอ๊ยขวัญมา ไม่เจ็บใช่ไหมครับ”
   
“หวาย..ฟันหลอ” อ้นปรบมือยินดี “ฟันแท้ขึ้น เป็นหนุ่มแล้ว”
   
คนอายุมากกว่าหัวเราะเอ็นดู ลูบผมยุ่งเหยิงให้ “เดี๋ยวเอาฟันซี่นี้ไปโยนขึ้นหลังคากันนะ ฟันแท้จะได้ขึ้นพรวดๆเลย” เขาหอมแก้มยุ้ยเป็นกระติก
   
อินทัชเพิ่งเข้ามาหลังจากพายายไปกินข้าวมื้อบ่าย พอเห็นไอ้อุ้มนอนอยู่ในอ้อมแขนพี่กุนต์ก็สงสัย ท่าทางว่าเด็กแถวนี้จะจับกบเข้าให้แล้ว
   
น้องอุ้มไม่ร้องเลย เด็กชายยันตัวขึ้นนั่ง แต่พอหายตื่นเต้นเรื่องฟันหักและเหลือบไปเห็นกระถางเพ้นท์สีฝีมือตัวเองหล่นอยู่บนพื้นก็อ้าปากค้าง

กระถางน้อยที่ตั้งใจทำตั้งแต่เช้า..แตกเป็นเสี้ยวใหญ่ โฮย่าหวานใจใบสวยที่เลือกมาเองหล่นกลิ้งไม่เป็นท่า เศษดินเศษกากมะพร้าวกระจายเกลื่อน

เห็นแค่นั้น อุ้มก็ขวัญเสียยิ่งกว่าฟันหัก ตัวแสบร้องไห้โฮ

อินทัชหันไปเห็นยิ่งตกใจ กนธีเองก็เพิ่งสังเกตว่าน้องทำกระถางต้นไม้หล่นแตกตอนที่ล้ม เขารีบพลิกฝ่ามือน้อยๆขึ้นดูก่อนเพราะกลัวว่าเศษดินเผาจะบาด แต่เห็นว่าปลอดภัยดี ที่ร้องไห้ดังลั่นคงเพราะเสียใจสุดขีด

“กระ..ถาง ฮึก! ของ..หนู..ทำให้พี่..ฮึก..กุนต์” อุ้มเป่าปี่ดังสนั่น

“โอ๋ลูก..ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรนะ” ชายหนุ่มโยกตัวเล็กป้อมที่ร้องไห้กระซิกจนตัวโยน “หนูปลอดภัยก็ดีแล้วครับ กระถางนั้นพี่เห็นแล้ว สวยมากเลย พี่กุนต์ดีใจมาก ขอบคุณนะครับ..ขอบคุณจริงๆ” เขายกข้อมือน้องขึ้นจูบแล้วเอามาแนบแก้ม “ขอบคุณสำหรับความตั้งใจนะครับ พี่รับรู้แล้วนะเด็กชาย..”

“ฮืออ..กระถาง..ของหนู” อุ้มซุกหน้ากับอ้อมอกอุ่น “จะฉลอง..ฮือ”

อ้นเศร้าตาม ได้แต่ลุกขึ้นไปรวบรวมเศษกระถางมาถือ พี่โอ๊ตพูดปรามเพราะกลัวจะโดนบาดมือ “น้องอุ้มอย่าร้อง ซื้อใหม่ก็ได้”

“หนู..นั่งทำ..ฮือ..ฮืออ” อุ้มสะอื้นฮัก ยกสองมือให้พี่กุนต์ดูว่ายังไม่ทันได้ล้างเลย สีอะคริลิคเปื้อนเต็มไปหมด ที่แก้มก็ยังมีรอยสีฟ้าเป็นทาง

กนธีน้ำตาเอ่อ จูบปลายนิ้วเล็ก มือน้อยคู่นี้พยายามทำของขวัญให้เขาจากใจ เขารวบเด็กชายเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด จูบปลอบขวัญบนหน้าผาก

“เอ้า..ตอนนี้ยังทันนะ” พี่อ้นเอาต้นไม้ให้น้องอุ้ม

เจ้าหนูน้ำตาร่วงเผาะตอนที่ยื่นโฮย่าใบหัวใจให้ผู้ใหญ่ตรงหน้า ตอนแรกอุ้มทำเสียดิบดี ตอนนี้เหลือแต่ใบกับรากและเศษดินที่ยังติดอยู่บ้าง

“หนู..ฟืดด” อุ้มสูดน้ำมูกจนจมูกแดง “ให้..ฮึก..ให้..พี่กุนต์ฮะ..”

“ขอบคุณครับ..ขอบคุณ” เขาเสียงสั่น

“ขอให้พี่กุนต์..ฮึก..แข็งแรง..ฮืออ..” น้องปาดน้ำตาทิ้ง “อายุร้อยๆปี” หนูน้อยหมายความอย่างนั้นจริงๆ “อยู่กับพวกหนู..ตลอด..ไป..หนูรักพี่กุนต์”

“ลูกชายเอ๊ย..” เขายกหลังมือขึ้นปิดหน้า สุดท้ายน้ำตาก็ไหลพรั่งพรู
   
กลายเป็นว่าผู้ใหญ่กับเด็กแข่งกันร้องไห้ อินทัชเห็นแล้วแต่ได้แต่ยิ้มระอา สองคนนี้ทำเอาเขาน้ำตาคลอไปด้วยเลยพยักหน้าชวนเจ้าอ้นออกไปจากห้อง ปล่อยให้พี่กุนต์อยู่กับไอ้อุ้มตามลำพัง
   
กนธีทั้งกอดและปลอบน้องอุ้มจนเด็กน้ำตาแห้งและผล็อยหลับคาอก แต่เขาเองยังร้องไห้ไม่หยุด มันเป็นความรู้สึกปลื้มปิติ อิ่มเอม และซาบซึ้ง มันคือความรู้สึกที่อุ่นอวลจากความสุขล้น เกิดจากคนในครอบครัวที่ไม่ได้มีอะไรจะมามอบให้..นอกจากหัวใจและความปรารถนาดี และเขาก็รับรู้ด้วยตนเองแล้ว
   
อินทัชเข้ามาหลังจากในห้องรับแขกเงียบเสียงลง พี่กุนต์ค่อยๆประคองไอ้อุ้มไปนอนที่โซฟาและบรรจงเช็ดมือที่เปื้อนคราบสีให้ด้วยผ้าชุบน้ำอุ่น
   
เขาเข้ามาเก็บกวาดเศษกระถางเพราะกลัวใครจะเหยียบเข้า
   
“อันนั้นอย่าเพิ่งทิ้งนะ” กนธีหันมาห้าม “ช่วยเรียกเด็กมาให้พี่ที บอกว่าฝากซื้อกาวร้อนกับปืนยิงให้หน่อย” เขาก้มลงจูบหน้าผากเหม่ง ดูเถอะ อุตส่าห์แอบไประบายสีกระถางโฮย่าอยู่นอกบ้าน ทั้งร้อนทั้งเหนื่อยแต่ก็ทำไม่หยุด
   
อินทัชเลิกคิ้ว “พี่อย่าบอกนะว่า..” เขามองเศษกระถางที่รวบรวมไว้
   
“อือ..จะลองซ่อมดูน่ะ ที่แตกยิบๆก็ลองอุดด้วยกาวดู”
   
“ซื้อใหม่ก็ได้มั้งพี่”
   
กนธีส่ายหัว “ความตั้งใจมันซื้อใหม่ไม่ได้นะโอ๊ต ไปบอกตามนั้นเถอะ”
   
เด็กหนุ่มครางในลำคอ ออกไปพูดตามคำสั่ง เด็กในบ้านก็รีบซื้อมาให้ จากนั้นพี่กุนต์ก็นั่งประกอบกระถางอย่างตั้งอกตั้งใจ ค่อยๆต่อทีละชิ้น อุดรูโหว่ด้วยกาวร้อน เป่าให้มันแห้งอย่างอดทนกระทั่งถึงตอนเย็น
   
ยายที่รู้เรื่องถึงกับหลุดยิ้มด้วยความเอ็นดู แกไม่ให้เข้าไปกวนคุณกุนต์รวมทั้งให้เจ้าโอ๊ตพาอ้นกับอุ้มไปเล่นที่อื่นระหว่างที่เจ้าตัวกำลังพยายาม
   
กนธีไม่เพียงแต่ซ่อมให้เป็นรูปร่างแบบเดิม พอทิ้งไว้ให้แห้งและไปพักกินข้าวมื้อดึก เขาก็หอบอุปกรณ์ขึ้นไปบนห้องและลองเพ้นท์สีตามรอยแตกด้วยกาวกากเพชรสีเงิน..สมมติว่าเป็นทางช้างเผือกที่พาดท้องฟ้ากลางคืนแล้วกัน
   
“มานอนเถอะพี่ พรุ่งนี้ต้องไปถวายเพลไม่ใช่หรือครับ” อินทัชห่มผ้าให้ไอ้แสบสองตัว วันนี้พวกมันงอแงอยากมานอนกับพี่กุนต์
   
กนธีไม่ได้เป็นคนมีฝีมือในการทำงานประดิษฐ์ เขาเป็นพวกมือหยาบ ทำอะไรไม่ประณีต กว่าจะติดกาวกว่าจะประกอบขึ้นมาก็ทำพังไปหลายหน กว่าจะรอให้แห้ง กว่าจะลงสีด้วยไอเดียที่ไม่ได้ครีเอทอะไรนักหนาก็ปาเข้าไปสี่ทุ่ม
   
“อีกนิดเดียว” เขาทากระถางด้วยน้ำยาแววๆอีกชั้น
   
อินทัชเดินมาใกล้ ลอบสังเกตสีหน้าตั้งอกตั้งใจและดวงตาแน่วแน่ที่เพ่งผ่านแสงจากโคมไฟสีนวล พี่กุนต์มองลอดแว่น เคร่งเครียดยิ่งกว่าตอนคิดบัญชี
   
ความรู้สึกอบอุ่นและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแล่นวาบเข้ามาในใจ
   
..โชคดีแค่ไหน..ที่ได้ครอบครอง..
   
“ผมชงคาโมมายล์มาให้” เขาเทน้ำร้อนใส่ถ้วย “พักดื่มก่อนครับ”
   
กนธีพยักหน้า “แป๊บนะ มือไม่ว่าง”

อินทัชหัวเราะในลำคอ ยกแก้วขึ้นเป่าจนผิวหน้าหายร้อนก่อนแตะปลายคางให้เจ้าตัวหันมา พี่กุนต์ดูงุนงง กระทั่งเขาเอาชาจรดไว้ที่ริมฝีปาก

“ผมป้อนครับ..เป่าให้แล้ว”

กนธียิ้มรับ เพราะฟังคำว่าเป่าให้แล้ว เขาเลยซดเข้าไปเต็มเปา ผลที่ได้ก็คือลิ้นพองนั่นเอง “ร้อนๆ..เจ้าโอ๊ตแกล้งคนแก่~”

“โธ่..ให้ดื่มช้าๆ ใครให้กระดกรวด” เด็กหนุ่มรีบวางถ้วยลง “มานี่ครับ”

กนธีกำลังโบกมืออยู่แถวปาก แลบลิ้นออกมาคลายร้อน แต่แล้วเก้าอี้ที่นั่งอยู่ก็ถูกจับหมุน เด็กมันโน้มหน้าลงต่ำ “ทำอะไ..อือ..” เขาหลับตาแน่น

ปากอุ่นประกบจูบ เรียวปากของหมอจำเป็นอย่างอินทัชครอบครองปลายลิ้นอีกฝ่าย ค่อยๆไล้เลียอย่างปลอบโยนด้วยความนุ่มละมุน

กนธีหมดแรง วางมือจากการเคลือบกระถางและขยุ้มบ่ากว้าง แหงนเงยขึ้นรับจูบ ยินยอมให้คนตรงหน้าดูดกลืนเรียวลิ้นเข้าในโพรงปาก

“หายหรือยังครับ” เด็กหนุ่มกระซิบถาม

เขาส่ายหัว ตอนนี้มันร้อนที่หน้าแทน

“แลบลิ้นออกมาให้หมอดูหน่อยครับ” อินทัชยิ้ม มองคนที่ทำตามอย่างเชื่อฟัง “พองจริงด้วย” เขามองปลายลิ้นเล็กที่เป็นสีชมพูสด “ต้องทายานะ”

ร่างสูงประคองใบหน้าได้รูป มือข้างหนึ่งสอดรับต้นคอ กดให้แนบหน้าเข้าหากันระหว่างที่จูบลึกล้ำ เขา ‘ทายา’ จนทั่ว ไม่ยอมเว้นสักที่

กนธีร้องในลำคอเมื่อถูกงับเรียวปากล่างอย่างมันเขี้ยว ทั้งตัวตกอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงร่วมสิบนาที “อืม..พอก่อน เดี๋ยวทำไม่เสร็จ”
   
อินทัชยิ้มจาง ยอมปล่อยตัวและยืนมองกระทั่งพี่กุนต์ลงเคลือบสำเร็จ
   
“เอาล่ะ..พักไว้ให้แห้ง อย่าไปจับนะ เดี๋ยวเป็นรอยนิ้ว” เขาปรบมือให้ตัวเองเบาๆ เอาโฮย่าหวานใจลง ใส่ดินและโรยกรวดสีด้านบนก็เป็นอันเสร็จ
   
อินทัชกดจูบข้างแก้มอีกฝ่าย “ขอบคุณนะครับที่ทำเพื่อไอ้ตัวเล็กมัน”

“นิดหน่อยน่า” เขายิ้ม หาวแล้วหาวอีก “ไปนอนกันเถอะ”

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ มองคนที่เดินโงนเงนขึ้นเตียงและสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ไอ้อ้นกับไอ้อุ้มนอนเรียงกัน กอดกันตัวกลม ตามด้วยพี่กุนต์ที่เข้าไปซุกกับเด็กๆอีกหนึ่ง เหลือที่ว่างให้เขานิดเดียวทางฝั่งซ้ายสุด

“เอ้า..มานอน” กนธีตบฟูก รวบตัวน้องๆมากอด วางแขนพาดเผื่อไปทางสองหน่อด้วย “ฝันดีครับเด็กๆ” เขาพึมพำ วางหัวบนหมอน “ฝันดีนะโอ๊ต”

อินทัชยิ้มรับ ปิดไฟและตามมานอนซ้อนหลัง รวบตัวพี่กุนต์ไว้แนบอก ความอบอุ่นแผ่ซ่านทั่วเนื้อใจ เขากอดกนธีแน่น..เหมือนกับจะฝังร่างนั้นลงในตัว

“ฝันดีและสุขสันต์วันเกิดล่วงหน้าครับ..คนดีของผม”

.....................................................................................

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 30-11-2016 16:30:46

อินทัชตื่นแต่เช้าเพื่อปลุกน้องชายสองคนให้ไปเตรียมตัว เขาบอกให้อ้นพาน้องอุ้มไปอาบน้ำแล้วใส่ชุดใหม่ที่พี่กุนต์ซื้อให้ทั้งคู่ จะได้แต่งหล่อรับวันทำบุญ
   
เขาให้เจ้าของวันเกิดหลับไปก่อนเพราะเมื่อคืนอุตส่าห์นั่งซ่อมกระถางจนดึก กระทั่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จถึงได้มาปลุกคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับหมอน เห็นแล้วก็ต้องส่ายหัว เอาจมูกกดลงไปแบบนั้น หายใจไม่ออกจะว่ายังไง
   
“พี่กุนต์” เขากระซิบ เกลี่ยปลายผมตรงต้นคอออกแผ่วเบาและก้มลงจูบ “ตื่นเถอะครับ เดี๋ยวสายนะ นี่เจ็ดโมงแล้ว”
   
“อื้ออ..” กนธีบิดขี้เกียจตัวยาว จากนั้นก็ลากผ้าห่มขึ้นมานอนขดต่อ
   
อินทัชมองอย่างมันเขี้ยว ลากผ้านวมออกห่าง “ถ้าไม่ตื่นผมโยนนะ”
   
“อย่าๆ เดี๋ยวหลังหัก” คนหลับงัวเงียลืมตาก่อนจะถอยหลังลงจากเตียง
   
เด็กหนุ่มยืนยิ้ม มองปลายเท้าที่ควานหาสลิปเปอร์ไข่ เขาเลยก้มลงจับขาพี่กุนต์แล้วสวมรองเท้าให้ด้วยความเอ็นดู “ไปอาบน้ำพี่ คุณไผ่มารอแล้ว”
   
“อ้าว..หมาไผ่มาแล้วหรือ..ฮึบ” เขาลุกขึ้นยืน เกาเอวแกรกๆแล้วเข้าไปอาบน้ำ มีเด็กช่วยจัดเสื้อผ้ารอไว้ ขนาดแปรงสีฟันยังทำให้เสร็จเลย 
   
ตอนที่กนธีลงมาด้านล่าง ทุกคนในบ้านก็มายืนออกันเต็มไปหมด พอเห็นเจ้านาย ลุงคนสวนก็ดึงกระบอกสายรุ้งดังปัง ริบบิ้นหลากสีปลิวกระจาย
   
“สุขสันต์วันเกิดค่าคุณกุนต์~” พวกแม่บ้านกับคนใช้ประสานเสียง
   
“สุขสันต์วันเกิดครับคุณหนู!” อดีตคนขับรถที่อยู่ตั้งแต่สมัยอีกฝ่ายยังเป็นเด็กถึงกับปาดน้ำตา “สี่สิบแล้วนะครับ..ยังดูเอ๊าะอยู่เลย”
   
“โธ่..” กนธีหัวเราะชอบใจ เข้าไปกอดแต่ละคนอย่างไม่ถือตัว “ขอบคุณมากครับ ขอบคุณทุกคนเลย อยู่กันมาอีกปีแล้วสินะ ปีหน้าก็ฝากตัวด้วยล่ะ”
   
อินทัชกับน้องๆอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ เขาหันมองคุณพสิษฐ์ ทางนั้นก็อมยิ้มแล้วยักไหล่ เป็นทำนองว่านี่คือเรื่องปกติของบ้านนี้ เจ้านายอย่างกนธีไม่เหมือนเจ้านายทั่วไป ออกจะเหมือนพี่ๆน้องๆกันมากกว่า เด็กในบ้านเลยรักมาก
   
กนธีรับของขวัญมาทีละชิ้น ป้าคนครัวชอบถักไหมพรม ปีนี้แกทำเสื้อสเว็ตเตอร์ให้เขาเผื่อไปเมืองนอก เด็กสาวๆให้ของจุกจิกน่ารัก อย่างขวดโหลพับรูปหัวใจ บางคนก็เอาเครื่องรางจากวัดนั้นวัดนี้มาให้ ส่วนพวกลุงๆให้พระเนื้อผง พุทธคุณแคล้วคลาดปลอดภัยพร้อมกับอวยพรให้สุขภาพแข็งแรง มีอายุยืน
   
“ขอบคุณครับ” เขายิ้มดีใจ ไหว้คนแก่กว่าโดยไม่เคยถือว่าเป็นนายจ้าง
   
ยายรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณกนธี แกเลยมารออยู่กับทุกคน พอพวกแม่บ้านทยอยกันออกไปแล้ว กนธีก็เดินไปหา เขาคุกเข่าลงนั่งข้างๆ
   
“ตาหนูจ๋า..” ยายดึงมือมาจับ ลูบแก้มลูบหน้าอย่างเอ็นดู “วันนี้วันดี ยายขอให้คุณพระคุ้มครอง ตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ ให้อายุมั่นขวัญยืน เป็นเจ้าคนนายคน เป็นที่รักของทุกคน บุญพาวาสนาส่งให้ดียิ่งขึ้นนะลูกนะ”
   
กนธีก้มลงกราบที่ตักท่าน อ้อมแขนคู่นั้นกอดรัดเขาแนบแน่น กระบอกตาเขาร้อนผ่าว..นานแล้วที่แม่จากไป หากยังอยู่ก็อาจมีอายุใกล้ๆกับคุณยาย
   
“ยายไม่มีอะไรจะให้เลยลูกเอ๋ย นอกจากพระองค์นี้”

แกถอดสร้อยพระที่สวมติดคอออกมา เป็นเหรียญทองแดงกะหลั่ยทองสิบหกแฉก ด้านหน้าเป็นรูปหลวงพ่อ ด้านหลังมีอักขระล้านนา

“ตาเขาได้มาจากท่าวังผาตั้งแต่ปีหนึ่งสี่ พอแต่งกับยายก็ยกให้ ยายใส่ติดตัวไว้ตลอดตั้งแต่ตอนนั้น” แกยิ้ม “นี่กรอบเงิน..เอาไปขัดหน่อยก็วาวแล้วจ้ะ”

กนธีตื่นตะลึง เขาไม่ได้อยู่แวดวงพระเครื่องแต่ลุงคนสวนชอบมาเล่าให้ฟังบ่อยครั้ง ถ้าจำไม่ผิดเหรียญนี้เป็นหนึ่งในพระเกจิที่คนนิยม..แต่ที่มากกว่านั้น นี่คือของสำคัญที่คุณยายได้มาจากคนรักและไม่เคยให้ห่างตัว

“คุณยาย..ผมรับไม่ได้หรอกครับ”

ยายส่ายหัว ให้อีกฝ่ายก้มลงแล้วคล้องคอให้ “ยายแก่แล้ว ให้ตาหนูไว้ดีกว่า องค์นี้ขึ้นชื่อเรื่องแคล้วคลาดปลอดภัย เมตตามหานิยม”

กนธีน้ำตาคลอ เขาก้มลงกราบท่านอีกครั้งแล้วซุกตัวเข้ากอดคุณยาย

“ขอบพระคุณครับ..ขอบคุณที่เมตตาผมเหมือนเป็นลูกหลาน”

ยายลูบหัวคุณกนธี แกประคองให้เงยหน้า “จากนี้ก็เป็นลูกเป็นหลานของยายอีกคนแล้วนะพ่อคุณ..พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ” 

อินทัชมองภาพตรงหน้าแล้วได้แต่ยิ้มรับ ไม่คิดว่ายายจะเอ็นดูพี่กุนต์ขนาดนี้ แม้แต่เขาที่เป็นหลานแท้ๆ ยายยังไม่เคยถอดสร้อยของตามาสวมให้เลย

“อ้นกับอุ้มไปเอาของขวัญมาไป” เขาก้มลงบอกน้อง

กนธีกลั้นน้ำตาเอาไว้ “คุณยายไปทำบุญกับผมไหมครับ น้องชายผมเอารถตู้มา ถ้าเดินไม่ไหว ผมเอารถเข็นไปด้วยได้”

พสิษฐ์ยกมือไหว้หญิงชรา “ไปด้วยกันนะครับคุณยาย”

แกยิ้มให้ ส่ายหัว “เด็กๆไปกันเถอะ มียายไปจะไม่สนุก ต้องมาพะวง”

“ถ้าอย่างนั้นเอาไว้เราไปเที่ยวด้วยกันแบบคราวนั้นอีกนะครับ”

ยายพยักหน้ารับ พอดีกับพยาบาลเข้ามาบอกว่าได้เวลาไปทานอาหารแล้ว แกเลยอวยพรให้เดินทางกันปลอดภัยและขออนุโมทนาบุญด้วย

อินทัชเข้ามาประคองยายไปที่โต๊ะ ระหว่างนั้นเขาก็อดแซวไม่ได้

“รักพี่กุนต์จังเลยนะยายเนี่ย ถูกใจอะไรหรือครับ”

ยายหัวเราะเบาๆ “เอ็งไม่ต้องมาไขสือทำปิดบัง ยายรู้เรื่องหมดแล้ว”

เด็กหนุ่มงุนงง “ยายพูดอะไร..ผมยังตามไม่ทันเลย”

“เจ้าเด็กโง่ คิดว่ายายมองไม่ออกหรือไง” แกส่ายหัวระอา “ยายยอมรับพวกเอ็งทั้งสองคนทุกอย่าง เอ็งกับตาหนูจะรักจะชอบกันก็เอาเถอะ ถือเสียว่าวาสนามาถึงขั้นนี้ คนจะผูกพันกัน ยายไม่ขวางไม่ห้ามหรอก”

อินทัชนิ่งอึ้ง ต่อให้บ้าใบ้แค่ไหน ยายพูดมาขั้นนี้ก็ตีความได้อย่างเดียว

“โอ๊ตเอ๊ย..ยายแก่ปูนนี้แล้ว จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ถ้ายายไม่อยู่ คนที่จะเป็นหลักให้พวกเอ็งสามคนได้ก็มีแต่ตาหนู โชคดีแล้วที่เขาเอ็นดูเอ็งมาก” แกหันมามองหน้า “แต่เรื่องที่ยายอยากรู้..มีแค่อย่างเดียว”

เขายืนนิ่ง ปล่อยให้ดวงตาฝ้าฟางคู่นั้นจ้องมอง

“ที่เอ็งเลือกอยู่กับคุณเขา ไม่ใช่เพราะว่าเขารวยใช่ไหมลูก”

อินทัชชะงัก “ยาย..” คำถามนั้น..ทิ่มแทงจิตสำนึกเขาเหลือเกิน

“ถ้าเอ็งอยู่กับเขาเพราะเขารวย ยายไม่ยอม..เราจะไปเกาะเขากินไม่ได้ ยายไม่เคยสอนเอ็งแบบนั้น อดก็อด แต่คนเราต้องไม่ไปหลอกลวงใคร”

“ผมเปล่า..” อินทัชแก้ เขากับพี่กุนต์ก็แค่ทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนกันไว้ และในตอนนี้ขอบเขตที่ขวางกั้นระหว่างกันกำลังเบาบางลง

“ดีแล้ว” แกยิ้ม “ยายเชื่อมั่นในตัวเอ็งนะ เชื่อว่าเอ็งไม่ได้จะโลภเอาของของคนอื่น เขาเป็นคนดีมาก..มากเกินกว่าจะต้องมาเจอคนไม่จริงใจ”

“ผมไม่หลอกเขาแน่นอน..ไม่มีวัน” เด็กหนุ่มสัญญา จับแขนยายไว้แน่น “ผมจะอยู่กับเขาด้วยความซื่อสัตย์ ด้วยความรู้สึกและการกระทำที่มาจากใจ”
   
หญิงชรายิ้ม ลูบหัวหลานชาย พยาบาลเข้ามารับช่วงต่อ แกเลยให้เจ้าโอ๊ตกลับไปหา ‘แฟน’ “อ้อ..” แกนึกขึ้นได้ “กำไลเงินของยาย”
   
อินทัชยิ้มระอา เห็นแก่แบบนี้แต่ความจำดีกว่าพี่กุนต์อีก
   
“ถึงจะไม่ใช่หลานสะใภ้..แต่เป็นหลานเขย เอ็งก็เอาให้เขาได้นะ”
   
ร่างสูงถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่มองแผ่นหลังของแกที่หัวเราะชอบใจ
   
..พี่กุนต์น่ะเมียผม! ไม่ใช่ผมเป็นเมียเขา!..
   
อินทัชตามออกไปสมทบกับพี่กุนต์ที่กำลังถูกไอ้แสบสองตัวห้อมล้อม ไอ้อุ้มดูจะปลื้มใจเป็นการใหญ่ที่พี่กุนต์ซ่อมกระถางโฮย่าให้
   
“ไหน..อันนี้ของอ้นหรือครับ” กนธีกอดน้องแนบอก หอมแก้มไปฟอด “ขอบคุณนะครับลูกชาย อุตส่าห์ยกทั้งสวนให้พี่เลย โธ่..”
   
“บ้านนี้ของพี่กุนต์ครับ” อ้นชี้ให้ดู “ปลูกเห็ดไว้ด้วย พี่กุนต์ชอบกินเห็ด”
   
“โตขึ้นน้องจะต้องเป็นแฟนที่ดีแน่ๆ” กนธีหันไปบอกพสิษฐ์ “จำได้ทุกรายละเอียดขนาดนี้ สาวหลงตาย พี่กุนต์ยังหลงเลยครับ”
   
เด็กชายอายจนแก้มแดง อ้นไม่ขออะไรเลย ขอหอมแก้มพี่กุนต์ก็พอ
   
“แก้มพี่เขาช้ำหมดแล้วไอ้แก่แดด” อินทัชเข้ามาแทรก

กนธีเงยหน้ามองยิ้มๆ เขาได้ของขวัญจากทุกคนแล้ว ยกเว้นก็แต่ของจากเจ้าโอ๊ต ชายหนุ่มเลยแบมือไปข้างหน้า “ไหนล่ะของขวัญพี่..จากเด็กอั้นฉี่”

“หนูอั้นฉี่ๆ” น้องอุ้มรีบบอก “พี่โอ๊ตไม่ได้อั้นฮะ”

คนฟังหัวเราะ “ทีหลังปวดฉี่ก็บอกพี่ๆนะครับ ไม่ต้องอั้นเนอะ”

อินทัชบุ้ยใบ้ไปทางสวน เขาไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติกแบบไอ้อ้นไอ้อุ้ม บอกแล้วว่าเป็นคนด้านๆ ออกจะแข็งทื่อ “ผมซื้อต้นไม้มาให้พี่สิบต้น เลือกเอาได้”

กนธีหัวเราะพรืด “เหวี่ยงแหหรือ”

“อือ..คงมีสักต้นที่พี่ชอบ” เขาอมยิ้ม “แต่ก็ดูๆเอาจากต้นที่พี่ปลูกนะ ไม่ได้ซื้อส่งเดชซะทีเดียว..พี่ชอบต้นที่มีดอกสีขาว มีกลิ่นหอมใช่ไหม”

คนอายุมากกว่าอมยิ้ม เดินตามเด็กหนุ่มออกไป อินทัชชี้ให้ดูลานไพลินที่บ่อปลา แน่นอนล่ะว่ากนธีถูกใจมากเพราะเขารู้จักแต่ต้นกก และยังคิดอยู่เลยว่าบ่อนี้น่าจะมีชีวิตชีวามากกว่าที่เป็น ได้ไม้น้ำมีดอกสีม่วงมาแซมย่อมดูดีที่สุด

“อ๊ะ..นี่ลดาวัลย์” กนธีอ่านป้ายที่ยังติดอยู่ “พี่ชอบต้นนี้!”

อินทัชเลิกคิ้ว “ชอบจริงหรือพูดเอาใจครับ”

“พูดจริงๆ” เขายิ้มเริงร่า “ปกติเวลาซื้อจะเสิร์ชชื่อไม้ดอกสีขาวมีกลิ่น มีคนในเว็บเอาลดาวัลย์มาอวด พี่อยากได้มาปลูกมาก แต่ไม่เคยหาได้เลย”

คนหาซื้อมาให้ยิ่งรู้สึกดีจนอกพองโต

“มันเป็นไม้เลื้อยสีขาว ผมว่าพี่คงต้องเอาไปลงแถวรั้วหรือซุ้มนะ”

กนธียิ้มดีใจ ยังมีแววมยุราและม่วงเทพรัตน์ ดอกก็น่ารัก ชื่อก็เพราะ เขาตั้งใจเอาไปปลูกที่ระเบียงคอนโด จะได้มีสีสันแทรกโมกพวงกับแก้วหิมาลัยที่นึกรักเหลือเกิน ส่วนสร้อยระย้ากับบุหงาส่าหรีที่เคยคิดจะซื้อแต่กลับได้มาก่อน เขาจะเอาไว้ที่ซุ้ม ไข่มุกอันดามันที่สะดุดตาแต่แรกเห็นก็เอาไว้ใกล้กัน

“กล้วยไม้อะไรนี่ สวยมาก” เขาเงยหน้ามองไม้ดอกช่อยาวสีชมพูม่วง

“เอื้องไอยเรศครับ” ต้นนี้ล่อเงินในกระเป๋าจนฟีบ

“ขอนะ” กนธีตาเป็นประกาย “ถ้าเอาไปแขวนที่ห้อง จะร่วงใส่หัวไหม” 

“คิดว่าไม่” อินทัชยิ้ม “สรุปว่าชอบหรือไม่ชอบต้นไหนบ้างครับ”

ชายหนุ่มหัวเราะ “ถามกันตรงๆเลยหรือ”

“ไม่ต้องตอบก็ได้ เอาเป็นว่าถ้าชอบต้นเดียวก็หอมแก้มผมหนึ่งที” เขาพูดหน้าตาย “ถ้าชอบทุกต้น หอมแก้มผมสิบครั้ง..”
   
กนธีเตะเด็กไปหนึ่งหน แต่สุดท้ายก็ดึงคอเสื้อมันลงมา..จูบแก้มสิบครั้ง
   
“ขอบคุณนะครับ..เด็กดีของพี่” เขากระซิบ “ของขวัญที่มาจากความตั้งใจ มาจากการศึกษาว่าเราชอบอะไร มันมีความหมายกับพี่ทั้งหมด และจะบอกให้ พี่เป็นพวกแพ้ชื่อต้นไม้ไทยๆที่ฟังเพราะๆน่ะ ดูจากของรอบตัวก็รู้แล้ว”
   
อินทัชหน้าแดงเรื่อ สรุปว่าที่คาดเอาไว้ถูกต้องทั้งหมด

กนธีหอมแก้มเด็กมันอีกครั้งเป็นดอกเบี้ยค่าที่อดข้าวเที่ยง
   
“รางวัล..มีแค่หอมแก้มหรือพี่”
   
เขาหน้าร้อนวูบ มองไปทางหน้าบ้าน เห็นว่าพสิษฐ์กำลังยืนคอยอยู่ที่รถตู้ ส่วนเด็กๆขึ้นรถกันหมดแล้ว เหลือแต่พวกเขานี่แหละที่ยังลอยชาย

“ว่าไงครับ” อินทัชแหย่

กนธีทำเสียงในลำคอ ใบหูทั้งร้อนและแดงจัดเมื่อตอบกลับไป

“คืนนี้นะ” เขาพึมพำ “อยากทำอะไร..ก็จะยอมหมดเลย”   

.....................................................................................

/ไม่มีคืนนี้หรอก เราจะตัดเข้าโคมไฟ 5555555555+  :oo1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 30-11-2016 16:44:08

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 30-11-2016 16:45:13

เปลี่ยนพระเอกมั้ยคะ น้องอ้นแทน. ถ้าไม่กุนต์เด็กกว่านี้สักสิบปี พี่โอ๊ตไม่ได้เหรอ เสร็จน้อง 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bingpao ที่ 30-11-2016 16:51:45

งื้ออ ครอบครัวสุขสันต์ ฮือมีฟามสุขๆๆๆ   :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 30-11-2016 16:55:02

อ๊ากกกกกกกกกกกกก ตอนนี้ ดีงามเหลือเกิน ครอบครัวสุขสันต์จริงๆๆ นะ

  :กอด1:

น้องอ้น น้องอุ้ม น่ารักกก   แย่งซีน พี่โอ๊ตไปหมดเลย

 :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven

//แอบงอน พี่กุนต์ หอมแก้มตั้ง 11 ครั้ง  แถมมีทิป พิเศษตอนกลางคืนอีกอ่ะ

//เราไม่เชื่อ  จะรอฉากโคมไฟ  :ruready

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 30-11-2016 16:56:10

 :hao5: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tiamo1717 ที่ 30-11-2016 16:58:02

 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
คุณยายน่ารัก ดูออกด้วยว่าได้ลูกเขย #ผิด 5555 ขำช็อตนี่ดังมาก ตลก
ยังไงหนูจะฉากโคมไฟนะคะ :jul1: หนูเชื่อว่าพี่แพรไม่ตัด 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 30-11-2016 17:06:25

มดมาทั้วรังเลยจ้า ยิ่วตอนท้ายยิ่งหวาน ><
พี่กุนต์น่ารัก เด็กๆก็น่ารัก
บวก1ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MmBb ที่ 30-11-2016 17:28:23

ตอนนี้อบอุ่นหัวใจดีจังค่ะ
คนดีของผม กับเด็กดีของพี่
สองคำนี้ทำเอาไรยิ้มกว้างเลย
ไม่อยากให้มีดราม่าเลยค่ะจริงๆจากใจเลย
ยิ่งพี่กุนต์ดีมากขนาดไหนเรายิ่งไม่อยากเห็นเค้าอสียใจเลยค่ะถึงจะรู้ว่าหลังจากดราม่าไปแล้วเค้าจะมีความสุขก้เถอะ รอคืนนี้นะ จะเอาโคมไฟไปซ่อนค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 30-11-2016 17:30:30

รักครอบครัวนี้จังเลย  :m1: :m1: :m1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wiwari ที่ 30-11-2016 17:37:23

พี่กุนต์จ๋า สุขสันต์วันเกิดนะคะ  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: peace_k2 ที่ 30-11-2016 17:38:51

 :o8: น่ารัก หอมกัน 10 ที โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ><

แต่ว่าอย่าตัดเข้าโคมไฟเลยนะ อยากได้แบบหวานๆ เอาแบบสำลักตายไปเลยได้ไหมคะ ? 55555  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: PREMIUM_ALMOND ที่ 30-11-2016 17:40:49

เป็นวันเกิดที่เจ้าภาพขาดทุน5555 :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: chompuyyy ที่ 30-11-2016 17:42:28

เสนอแบบ "out door" ไร้ท์จะได้ตัดไปโคมไฟ ผ้าม่าน หรือโหลปลาทองไม่ได้ :hao6: :hao6:

ปล.สุขสันต์วันเกิดระพี่กุนต์เต่าน้อยตะมุตะมิของเค้า เอ็นดูๆๆเอาหัวถูไถ :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 30-11-2016 17:47:56

 อบอุ่นหัวใจเหลือเกิน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 30-11-2016 17:57:31

อิจฉาจริง ครอบครัวสุขสันต์ โอ๊ตนี่กำไรแบบเห็นๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 30-11-2016 18:09:06

กรี๊ดดดดดด กำลังฟิน ตัดแบบนี้ได้ไง? ใจร้ายเหอะ!  :ling1:

เขามีความเป็นครอบครัวกันเนอะ ดี๊ดี เหลืออย่างเดียว รอแค่อิโอ๊ตรู้ใจตัวเอง ให้ไวโอ๊ต ให้ไว กองเชียร์ลุ้นเหนื่อยละ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: jannie ที่ 30-11-2016 18:09:51

อ่านแล้วยิ้มทั้งตอน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 30-11-2016 18:13:09

โอ้ยย โดนตัดเข้าโคมไฟอีกแล้ววว เด็กๆน่ารักมากกก อยากหอมแก้มพี่กุนต์บ้างอ่า

คนอะไร น่ารัก แถมนิสัยดีขนาดนี้ อ่านตอนนี้แล้วอบอุ่นมากกก

เจอกันเมื่อหันหนีจากโคมไฟ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 30-11-2016 18:13:56

เรื่องนี้ทำเอาคแก่หัวใจจะวาย


อะไรจะหวานปานนั้น :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 30-11-2016 18:15:39

โอ้ยยยยยยยย เขินนนน เขินพี่กุนต์ อิโอ๊ตอย่าไปทน คืนนี้จัดหนักคนแก่เอาให้ไม่มีแรงเดินเลย สมกับที่หาดอกตั้งนาน 555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 30-11-2016 18:18:50

จะไม่มีคืนนี้จริงๆหรอ เตรียมปูเสื่อนั่งรอเลยนะเนี่ย
 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: krouy ที่ 30-11-2016 18:27:43

ทำไมหลงรัก น้องอ้นกับน้องอุ้มมากกว่าพระเอกอย่างพี่โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 30-11-2016 18:28:49

ถ้าตัดเข้าฉากโคมไฟนี่คนเขียนใจร้ายมากเลยนะ :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 30-11-2016 18:38:17

น้องแพรไม่ควรทำแบบนี้กับคนอ่าน  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 30-11-2016 18:55:57

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 30-11-2016 19:02:23

เมื่อเช้านี้อ่านครึ่งแรกก็ร้องไห้ไปรอบนึง ตอนเย็นอ่านคร่าวๆทวนใหม่ก็ร้องอีกรอบ ยาวไปจนตอนคุณยาย
คุณ nigiri-sushi เขียนถ่ายทอดเก่งมาก (ตั้งแต่แป้งปอนด์ แยมอาณะ อันนั้นร้องจนปวดหัว 5555)

เป็นแฟนคลับน้องอ้นน้องอุ้มดีกว่า น่าร้ากกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 30-11-2016 19:40:13

ม่ายยยยย อิโอ๊ตตตตแกจะกินพี่กุนต์ของฉันบ่อยเกินไปแล้วนะ พี่กุนต์ช่างน่ารัก น่าเอ็นดูเสียจริง ตอนนี้คุณยายก็เหมือนรับขวัญหลานสะใภ้กลายๆแล้วอะ หวังว่าอิโอ๊ตจะไม่ทำเสียเรื่องทีหลังเพราะความลังเลของตัวเองหรอกนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Doodleberry® ที่ 30-11-2016 19:46:02

สนุกมากๆๆๆเลยค่า ชอบนิยายของคุณข้าวปั้นทุกเรื่องเลย

เตรียมหยอดกระปุกซื้อเรื่องนี้เลยค่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 30-11-2016 19:47:57

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 30-11-2016 20:08:47

คืนนี้
คืนนี้
คืนนี้ /อยู่ใต้เตียงรอเลยค่ะ  :hao6:
แต่นี่มีใจอยากจะเห็นพี่กุนต์ออนท็อปบ้างจังเลย ต้องเผ็ชชชชมากแน่ๆ กิสส ~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ming88 ที่ 30-11-2016 20:10:55

ตอนน้องอุ้มร้องไห้ น้ำตาไหลตามเลย ฮืออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 30-11-2016 20:11:06

คืนนี้ๆๆๆๆ //เอาโคมไฟไปซ่อน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 30-11-2016 20:11:35

ดีงาม ดีต่อใจ ดีที่สุดดดดด
น้องอุ้มโอ๋ๆนะลูกกกกก
น้องอ้นจีบพี่กุนย์เลยมั้ย  พี่ว่าเวิคนะ อิอิ

ขอคืนนี้ด้วยค๊าาาา พี่กุนย์จะโดนอะไรบ้าง

ยายพูดโดนใจมาก อย่าหลอกพี่กุนย์นะโอ๊ต

ครอบครัวนี้น่ารักที่สุด
โดยเฉพาะพี่กุนย์คนดีของน้องงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 30-11-2016 20:11:53

ดอกไม้ต้นไม้ตั้งเยอะ จะมาตัดเข้าโคมไฟได้ไง

เราไม่ยอม


เด็ก ๆ น่ารักทุกคนเลย พี่กุนต์ก็น่ารัก

คุณยายได้หลานเขย เอ๊ย! หลานสะใภ้มาให้ชื่นใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 30-11-2016 20:14:39

งืออ ตอนนี้อ่านไปยิ้มไปทั้งตอนเลย
ตอนที่น้องอุ้มร้องไห้กับพี่กุนต์ปลอบ
เราน้ำตาคลอเลย  รักบริสุทธิ์ รักด้วยใจจริงๆ
เด็กๆน่ารักกันมากๆเลย
อบอุ่นมากๆ คุณยายก็น่ารัก
แอบเขินตอนสุดท้าย มียอมหมดเลยด้วย
ฮือออ -//////////-   เขินนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 30-11-2016 20:36:27

 :mew1:เป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง จุ๊บๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 30-11-2016 20:37:59

พี่กุนต์น่าร้ากกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Iceiceice ที่ 30-11-2016 21:04:19

น้องอุ้มน่าร้ากกกก

มาต่อไวๆเน้ออออ รอๆๆๆๆ o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 30-11-2016 21:04:48

โอยยยยยย
ดีงามละมุนมาก ฮือออ อ่านแฃ้วปริ่มสุดดดด
พี่กุนต์ดีมากอ่ะ
จนมาถึงที่บอกว่า "ขอบคุณนะครับ เด็กดีของพี่"
รังสีความป๋านี้ แงงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 30-11-2016 21:05:11

หมั่นนังโอ๊ต พี่กุนต์ชอบทุกต้น กรี๊ดๆๆๆ หอมสิบที คืนนี้อีก คุ้มที่อดข้าวจริงจัง
แต่ที่จริงโอ๊ตก็พยายามมากเลย เคๆ ยอม #พี่กุนต์คนดี เป็นคนที่น่ารักของทุกคน ทำไมน่ารักงี้
กับคนในบ้านก็ไม่เคยถือตัว คุณยายก็รักมาก ฮือ มีความซึ้ง ชอบตอนเรียกอ้นอุ้มว่าลูกชาย
โคตรน่ารักและอ่อนโยนมาก รักมากกกกกกก อย่กจะกรี๊ดค่ะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 30-11-2016 21:05:29

อ๊ากกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 30-11-2016 21:11:23

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 30-11-2016 21:15:01

อ่านแล้วยิ้มแก้มแทบปริ อบอุ่นหัวใจอะไรขนาดนี้

รักพี่กุนต์  หนูอยากได้พี่กุนตื  จะเอาาาา

น้องอุ้ม น้องอ้นน่ารักที่สุดเลยยยย

อยากอ่านเรื่องน้องอุ้ม น้องอ้นด้วยนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 30-11-2016 21:19:18

โอีย ทั้งน่ารักน่าฟัดอะไรแบบนี้ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 30-11-2016 21:20:51

ตายแล้วเจอพี่กุนต์พูดแบบนี้ใส่
ถ้าเป็นโอ๊ตจะขย่ำให้ลุกไม่ขึ้นเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 30-11-2016 21:31:11

อยากปาโคมไฟทิ้ง 5555555
อารมณ์แบบ คืนนี้พี่กุนต์จะเป็นยังไงน้อ
น้องอ้น กับอุ้มน่ารักมากกพี่กุนต์เรียกลูกชายอ่า
คือโคตรคำว่าครอบครัวเลยทีเดียว
ส่วนตาโอ้ต ได้ยินยายไหม
พี่กุนต์ดีกว่ามาเจอคนไม่จริงใจนะ
ทำพี่กุนต์เสียใจยายเอาตายแน่นอน เหอะๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 30-11-2016 21:47:51

อร๊ายยยยยยยยย อยากหอมแก้มพี่กุนต์ด้วย น่ารักอะ ครอบครัวอบอุ่น สุขสันต์
คุณไผ่มาเป็นเกสค่าตัวแพงโน๊วะ555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 30-11-2016 22:16:54

หมั่นไส้พี่โอ๊ตอ่ะ.....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 30-11-2016 22:23:56

ตอนนี้โอ้ตสู้น้องๆ ไม่ได้เลย ความเด็กกินขาด 5555555 เด็กๆ ช่างน่ารักกันจริงๆ แต่มาตอนท้ายหอมแก้มสิบเอ็ดครั้ง อื้อหืออออออออ ดิ้นพล่าน

ดูรวมๆ แล้วมีความน่ารักเหลือเกิน~~~
ปล.คุณยายทำซึ้งเรื่องสร้อยพระอีก ชอบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 30-11-2016 23:04:18

น้องอุ้มน่ารักมากเลย สะดุดจนฟันหลุดเลยทีเดียว

พี่กุนต์พูดแล้ว โอ้ตอย่าลืมนะ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 30-11-2016 23:24:35

น้องอุ้มมมมมม
โอ๋ลูกชายยยยยย

น่ารักมากกกกกกกกกกกก ชอบเด็กๆ มีความใส
มีความน่ารัก และพี่กุนต์ก็โครตน่าเอ็นดู

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 30-11-2016 23:29:34

ป๊าดดดดดติโถะ ตัดเข้าโคมไฟทำไมมมมมมมมมมมม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 01-12-2016 00:10:57

ต้องไปนั่งเสิร์ชดูรูปแทบทุกต้นเลย เจ้าโอ๊ตนะเจ้าโอ๊ต เข้าใจหัวอกคนแก่เสียจริง
น้องอ้นโตไปเหมาะกับการเป็นสามีแห่งชาติได้เลย อิจฉาแฟนน้องอ้น ขอให้ไม่มีแฟน ถถถ
จะรอฉากโคมไฟนะคะ แค่สะท้อนเงากับผนังห้องก็เอา ฮิ้ว

****ปล.ถึงเจ้าโอ๊ตเมีย(?)ยักษ์ ขนาดยายยังดูออก เมื่อไหร่แกจะรู้ใจตัวเองชัดๆซะที เช้อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 01-12-2016 00:18:02

โอ๊ยตายยย ไม่มีคืนนี้หรอก5555555(5


ขำก๊ากเลยค่ะ หวานมาทั้งตอนจริงๆ แอร๊ยยยยย

รักพี่กุนต์ด้วยคน ~~~~~~ น่าฟัดแม้จะลุง ถถถถ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 01-12-2016 00:42:46

เค้าเขินอ่ะ พี่กุนต์ชอบดอกลดาวัลย์ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: homnoi ที่ 01-12-2016 00:45:17

หนูก้อรักยาย รักอ้น รักอุ้ม ส่วนโอ๊ตเก็บไว้ให้คุณกนธีร้ากกก แล้วกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 01-12-2016 01:27:52

รัองไห้เลยตอนนัออุ้มทำกระถางแตก สงสารน้อง

แต่พี่กุนต์คนดี ก็เนรมิตกลับมาได้ รักพี่กุนต์จัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 01-12-2016 01:47:57

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 01-12-2016 01:50:20

พี่กุนต์น่ารักจังเลยยยยยย :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 01-12-2016 02:19:11

โอยยยยยยยย หมั่นไส้อิโอ๊ตตต แย่มาก ทำดีหวังผล น้องแค่หอมแก้มนิดๆหน่อย อิโอ๊ตให้แค่หอมก็ยังไม่พออีก อิโลภมาก แย่ๆๆ หมั่นไส้ เบะปากใส่ๆๆ

แต่ขอแอบไปทุบโคมไฟทิ้งได้มั้ยคะ มีกี่อันจะพังทิ้งให้หมดบ้าน  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 01-12-2016 02:34:05

งืออออ น้ำตาร่วงเลยยยยยย
แงงงงงงงงงง ทำไมน้องๆถึงน่ารักขนาดนี้ แล้วทำไมพี่กุนต์ก็ต้องน่ารักขนาดนี้ด้วย
ฮรืออออ เจ้าโอ๊ตไม่รักไม่ได้แล้วม้างงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 01-12-2016 07:25:04

หลงรักผู้ชายที่ชื่อกุนต์เข้าเต็มเปาเลย :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 01-12-2016 09:06:04

โอ๊ตคงจัดชุดใหญ่ไฟกระพริบแน่ๆของขวัญตั้งสิบชิ้น ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 01-12-2016 09:12:45

ว้ายยยยย เค้ามีคืนนี้กันด้วย  :katai4: :katai4: :katai4:
พี่กุนต์น่ารักอ่ะ บอกยอมหมดเลย อิจฉาไอ่โอ๊ตตตตตต
นี่ซึ้งกับฉากน้องอุ้มพี่กุนต์มากเลย น้องอุ้มน่ารัก น่าเอ็นดูมากลูก
พี่กุนต์คนดีของเรา ใครๆก็รัก งื้ออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 01-12-2016 10:19:34

น่าร๊ากกกกกที่ส๊ดดดดด   :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 01-12-2016 10:24:05

ข้าวปั้นจะตัดเข้าโคมไฟไม่ด้ายยยยย  :ling1:
ตอนนี้อ่านแล้วซึ้งจริงๆ พี่กุนต์โคตรดี TT น้องๆ ทุกคนมีความตั้งใจและพยายามมาก กอดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 01-12-2016 10:35:06

อบอุ่นในใจทุกตอนจริงๆ กับพี่กุนต์คนดีคนนี้  :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 01-12-2016 11:16:06

เมื่อไหร่จะถึงคืนนี้นะ อิอิ

 :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 01-12-2016 11:43:32

น้องอุ้มน่าร้ากกกกมากกกก
พี่กุนต์อบอุ่นมากค่ะ อิโอ๊ตไม่รักก็ช่างเนอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 01-12-2016 12:14:55

น้ำตาคลอเลย ตอนน้องอุ้มร้องไห้ที่หกล้มแล้วกระถางแตก ซาบซึ้งกับความน่ารักของลูกชายตัวเล็ก แทนพี่กุนต์ รู้สึกอุ่นๆในหัวใจมากค่ะ...

ส่วนของขวัญของโอ๊ต พี่กุนต์ถูกใจมาก...ดังนั้น คืนนี้พี่กุนต์น่วมแน่  :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 01-12-2016 13:38:53

พี่กุนต์ของน้องงงงงง แต่งงานกับน้องนะคะ/แบกต้นมะม่วงที่บ้านมาสู่ขอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 01-12-2016 16:15:02

หลงรักพี่กุนต์ อร้ายยย 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปรียทรรศิกา ที่ 01-12-2016 17:13:43

พี่กุนต์มีรังสีความป๋าาา
ส่วน "ข้า" มีรังสีความหื่น
มีชีวิตเพื่อรอรางวัลคืนนี้เหมือนอิโอ๊ค
จะใจร้ายตัดโคมไฟ ตัดโต๊ะ เก้าอี้ บลาๆๆ
คงไม่มีแรงใดห้ามดอก คงนั่งตาปริบๆเหมือนน้องๆ
ฮรึกๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 01-12-2016 18:07:27

เมื่อไหร่จะถึงคืนนี้สักที ไม่ไหวแล้วนะ เตรียมผ้าซับเลือดรอเลย  :oo1: :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 01-12-2016 18:27:04

ชอบเวลาพี่กุนต์เรียกน้องๆว่า ลูก น่ารักและอบอุ่นมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 01-12-2016 19:15:34

แพ้ทางมากค่ะ บอกเลย
หวานมาก ใจละลาย อะไรจะสวีทกันขนาดนี้ พักนี้ ทำไรไม่ค่อยระวังแล้วนะ ชินใช่ไหม

น่ารักมากเลยค่ะ กุนต์เป็นครอบครัวของทุกคนเลย จะอบอุ่นไปไหนอีก

โอ็ตได้กำไรมากกว่าน้องๆอีกนะ แล้วแก้มพี่กุนต์ก็ไม่ช้ำด้วย

น้องอุ้มน่ารัก น่าจับฟัด น่าสงสาร ตอนล้มไม่เจ็บ มาเจ็บตอนเจอกระถางแตก เด็กน้อย
แล้วเอาไปอวดแมว เพื่อ 5555

น้องอ้นรู้ไปหมด สนใจว่าพี่กุนต์ชอบไม่ชอบอะไร เด็กดี

ไผ่รอต่อไปนะ เค้าหวานกันอยู่

รอตอนเปิดไฟค่ะ 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 01-12-2016 19:27:54

ร้องไห้เลยค่ะ สงสารน้องอุ้ม
อิฉันอินหนักมาก
เสมือนอยู่ในเหตุการณ์
 :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 01-12-2016 22:15:04

ฮืออออ พี่กุนต์คนดีที่หนึ่ง
อย่าว่าแต่น้องอ้น น้องอุ้ม ที่รักพี่กุนต์เลย
เราก็รักจะแย่แล้ววววว พี่โอ๊ตคิดได้ยัง คิดซะ คนดีแบบนี้หาได้ที่ไหนอีก
โอยยย อบอุ่นหัวใจจจจจจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: onioniaom ที่ 01-12-2016 22:43:22

 :ruready :ruready :ruready
เขินนนนนนนนนนนนน
พี่กุนต์สปอยล์เด็กเกินไปแล้ววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 01-12-2016 23:21:35

จะมาวันนี้มั้ยน้าาาาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: MonKeez ที่ 02-12-2016 02:21:51

ติดอยู่ในลิฟท์ จริงๆด้วยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 02-12-2016 11:37:44

 :-[ เด็กๆน่ารักที่สุดดดด เอ็นดูววววว
ส่วนคนพี่  :hao3: ใจเย็นนะ พี่กุนต์ก็มีอายุแล้ว  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 02-12-2016 12:26:28

 :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 02-12-2016 12:45:05

มีความละมุนจังเลยยยย :ling1: ชอบบงะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 02-12-2016 13:50:41

แงงงงงง ลูกชาย อบอุ่นเหลือเกินพี่กุนต์จ๋า มาเป็นของหนูเหอะ /ถ้าพรุ่งนี้ตัดเข้าโคมไฟเราจะไม่ยอมๆ/  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: latin ที่ 02-12-2016 14:09:23

พี่กุนต์คนดี หลงมากกก
น่ารักอะไรแบบนี้  :กอด1: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 03-12-2016 07:55:33

หวานสะ  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Iceiceice ที่ 03-12-2016 16:02:54

ใกล้มาต่อยังค้าาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 03-12-2016 21:17:54

คืนนี้ :z1: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปรียทรรศิกา ที่ 03-12-2016 21:57:15

รอฉันรอเทออยู่ แต่ไม่รู้เทออยู่หนใด :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 03-12-2016 23:32:27

ไอ้โอ๊ตตตตตตตตตตตต หมันไส้ว้อยยยย
อยากให้มีตัวแปรมาทำให้โอ๊ตตาสว่างไวๆค่าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: karenoo ที่ 04-12-2016 10:25:11

มาลงชื่อรอของรางวัลของพี่กุนต์...... :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 04-12-2016 11:14:51

มารอคืนนี้  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 04-12-2016 11:25:39

จนถึงตอนนี้ โอ๊ตอยู่กับพี่กุนต์มาครึ่งปีแล้ว
ก็ยังคงเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน ค่อยเป็นค่อยไป
แต่คนอ่านรีบไงค่ะ
555555555555555555555555
อยากเห็นโอ๊ตมันดิ้นบ้างไรบ้าง

ปล. อ่านตอนน้องอุ้มร้องไห้ แล้วจะร้องตามค่ะ
 :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 38] pg.90 -- 30/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Doodleberry® ที่ 04-12-2016 15:22:09

มาปูเสื่อรอตอนต่อไป :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 05-12-2016 02:14:01

Chapter 39

พสิษฐ์ยืนหรี่ตามองคนสองคนที่พลอดรักกันอยู่ในสวนนานแล้ว เขาส่ายหัว ดูนาฬิกาข้อมือ กำลังจะอ้าปากตะโกนเรียก พอดีพี่กุนต์เดินนำมาก่อน

“ปากบวมแน่ะ” จริงๆไม่เห็นหรอกว่าทำอะไรกันเพราะเขาสายตาสั้น

กนธีชะงัก “ไม่ได้จูบกันเว้ย! แค่หอมแก้มกันเฉยๆ”

พสิษฐ์เลิกคิ้ว “อ้อ..ขอบคุณที่ช่วยบอก คราวนี้เลยรู้หมด”

คนเป็นพี่มองน้องชายอย่างหมายมาด ไอ้ไผ่ส่งเป้ของเขามาให้ มันบอกว่าเมื่อครู่นี้มีสายเรียกเข้า แต่มันไม่ได้รับ

“ไอ้ไข่เยี่ยวม้าของพี่โทรมา”

กนธีงุนงง ดูหน้าจอที่ขึ้นว่า ‘คุณไผท’ ก็หัวเราะ “เคืองอะไรเขานักหนา”

“แค่พูดว่าไข่เยี่ยวม้านี่แปลว่าเคืองหรือ” พสิษฐ์เบะปาก

“เออ..เอาเถอะ ยังไงก็ฟังดูดีกว่าไอ้ไผ่หมาหัวเน่า” เขาปีนขึ้นรถตู้ ทิ้งไอ้น้องตัวดีไว้คนเดียว ตามด้วยอินทัชที่ได้ยินแล้วต้องเอาแต่กลั้นยิ้ม

อุ้มโผล่หน้าออกมา แตะมือป้อมที่บ่าของคุณอาไผ่

“คุณอาอย่าน้อยใจนะฮะ ยังไงหมาหัวเน่าก็น่ารัก”

พสิษฐ์สำลักจนคอแดง “ขอบคุณที่ปลอบใจนะครับน้องอุ้ม”

“เฮ้ย..รีบๆขึ้นมา ชักช้าทิ้งไว้ที่บ้านนะ” กนธีบอก

น้องชายคนดีซึ้งใจเหลือเกิน รถตู้คันนี้ก็ของที่บ้าน คนขับก็คนของเขา อุตส่าห์พามารับ มารอไอ้พี่กุนต์ป้อเด็กแล้วยังจะโดนทิ้งอีก..ฝากไว้ก่อนเถอะ!

กนธีต่อสายหาไผท ดูเหมือนว่าใครบางคนที่รับปากเรื่องจะหาม้าพันธุ์ดีสักตัวมาให้ยังไม่ลืมคำพูด “เอาจริงหรือครับนี่ มันไม่ใช่ถูกๆเลยนะคุณ”

‘ไม่รู้ ผมได้มาแล้ว ถ้าคุณไม่มาดูมัน ผมจะเสียใจมาก’

เขาหัวเราะ “ไปแน่นอนครับ ยังไงผมขอหาเวลาว่างก่อนได้ไหม ตอนนี้ที่ร้านกำลังซ่อมแซมอยู่ ฝากคุณดูแลก่อน ถ้าได้วันแล้วจะโทรบอก”

‘มานอนค้างบ้านผมก็ได้นะ จะเทคแคร์อย่างดี’

อินทัชที่นั่งด้านข้างหันมามอง ดวงตานิ่งเรียบ แต่สีหน้าไม่พอใจ

“ฮ่ะๆ ขอบคุณที่ชวนครับ” กนธีแบ่งรับแบ่งสู้ “น้องชายผมเขาสร้างบ้านไว้ ผมนอนบ้านน้องก็ได้ครับ ตั้งใจจะพาเด็กๆกับคุณยายไปเที่ยวด้วย”

ปลายสายอือออตอบกลับ ‘ยังไงก็..สุขสันต์วันเกิดนะครับคุณกุนต์’

“ขอบคุณครับคุณไท” กนธียิ้ม “ได้วันแล้วผมจะรีบขึ้นไปห..โอ๊ย”

‘เป็นอะไรครับ?’

“เปล่าครับเปล่า” เขาถูกใครบางคนบิดเข้ามาที่เนื้ออ่อนแถวหน้าท้องอย่างแรง หันไปถึงเห็นว่าเป็นไอ้เด็กเปรตนี่เอง “มดแดงกัดเฉยๆ”

ไผทหัวเราะในลำคอ ‘ทายาหม่องเอานะคุณ..โอเค แค่นี้แล้วกัน ผมไม่กวนแล้ว ขอให้มีความสุขมากๆและอย่าลืมของขวัญของผมล่ะ’

กนธีตอบรับก่อนกดวางสาย พอเลิกเสื้อขึ้นดู โห..เป็นแนวเลยไอ้โอ๊ต!

“ด่าไปผมก็ไม่สลด” อินทัชหัวเราะหึ “พอใจจะทำ”

เขาเลยบีบคอเด็กแล้วเขย่าจนหัวคลอน พสิษฐ์ที่อยู่ด้านข้างชะโงกมาดู

“เอ้าๆ รังแกน้อง” ชายหนุ่มพยักพเยิด ขอสลับที่กับเด็กหนุ่ม

กนธีได้แต่คลำท้องตัวเองโดยที่ไอ้คนทำยังแสร้งไม่รู้ไม่เห็น เขาหันมองไอ้ไผ่ที่เข้ามานั่งแทนอินทัช มันยื่นกล่องของขวัญให้กับมือ

“สุขสันต์วันเกิดนะคุณลุง” พสิษฐ์ยิ้มกว้าง “เปิดดูสิ”

“นึกว่าจะไม่ได้ซะแล้วไอ้ขี้งก” กนธีพูดแหย่ แต่พอแกะกระดาษห่อก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกล่องนาฬิกาข้อมือแบรนด์ Vacheron  Constantine

พสิษฐ์นั่งยิ้ม “คราวก่อนขับรถผ่านเกษร พี่เห็นบิลบอร์ดแล้วบอกว่าเรือนนี้สวยใช่ไหม แต่พี่ไม่ยอมซื้อเพราะว่าเปลืองเงิน ผมเลยแอบไปดูมาให้”

“ไอ้หมาไผ่” เขารู้สึกผิดสุดๆที่ทำให้น้องต้องเสียเงินถึงหกหลัก “ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะเว้ย” แต่ให้ตายเถอะวะ..เขาชอบมันจริงๆนั่นแหละ

กนธีหยิบนาฬิกาออกมาสวม VC Overseas Chronograph 5500V ระบบจับเวลาแบบเข็ม หน้าปัดสีน้ำเงิน ตัวเรือนทองคำขาว สายเป็นหนังจระเข้แท้สีดำ ดูเหมาะยิ่งขึ้นเมื่ออยู่บนข้อมือ ยิ่งเห็นก็ยิ่งชอบจนต้องกอดน้องชายแน่น

“เอามาแลกกับค่าที่ดินปากช่องที่แกเอาของพี่ไปฟรีใช่ไหม”

“โธ่! พี่กุนต์” พสิษฐ์โอดครวญ คนอุตส่าห์มีใจคิดถึง หมดกัน!

“ล้อเล่นน่า” เขายิ้ม กอดคอน้องเอาไว้ “มาๆ..อยากได้กี่หอมครับ”

คนฟังทำหน้าขยะแขยง ไม่นึกพิศวาสให้ตาแก่นี่หอมแก้มซ้ายแก้มขวาแบบใครบางคนด้านหลังหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พี่ชอบขนาดนี้เขาก็ดีใจ

“ปีนี้สี่สิบเอ็ดแล้วนะพี่ชาย” พสิษฐ์ตบหลังมือเจ้าตัว “ขอให้พี่กุนต์หล่อวันหล่อคืน สุขภาพดี แข็งแรง อายุยืน อยู่กับผมนานๆ แล้วก็..” เขายิ้ม ยื่นหน้าไปกระซิบ “ขอให้พี่ได้พบกับความรักที่แท้จริงสักทีนะ..เจ็บมามากแล้วนะพี่”

กนธีนิ่งเงียบ เหลือบมองอินทัชที่คล้ายจะสงสัยว่าพวกเขาพูดอะไรกัน ชายหนุ่มยิ้มบาง “ขอบคุณมากน้องชาย..พี่เองก็หวังว่าจะได้เจอสักที”

“ผมเอาใจช่วย” พสิษฐ์บอก “ผมจะได้หลุดพ้นจากตาแก่อย่างพี่สักที เหนื่อยเป็นบ้า อาบน้ำไม่เช็ดตัว นอนตอนหัวยังไม่แห้ง สกปรกมักง่า..โอ๊ย~”

ในรถเกิดความโกลาหลขึ้นเพราะกนธีบีบคอพสิษฐ์อย่างแรง ตามด้วยการพุ่งเข้ากัดหัวไหล่แบบจมเขี้ยวจนคนน้องโวยวายเสียงดัง ทำเอาเด็กๆที่นั่งเบาะหลังหัวเราะก๊ากด้วยความชอบใจ

รถตู้มาถึงวัดนอกเมืองตอนประมาณสิบโมงกว่า คนขับไปจอดรถใต้ร่มไม้ระหว่างที่ทุกคนเข้าไปทำบุญ กนธีให้ทางบ้านเตรียมข้าวและกับข้าวใส่ปิ่นโต ดอกไม้ธูปเทียนสำหรับบูชาพระและชุดสังฆทานที่เขาจัดมาด้วยตัวเองเพราะถังสำเร็จรูปส่วนมากเอาของที่ใช้ไม่ค่อยได้ใส่ลงไปเป็นการลดต้นทุน

“โอ๊ตเอากับข้าวไปแบ่งใส่ถ้วย ตั้งสำรับสามวง กับของพระพุทธ” กนธีบอก อาหารที่เขาเตรียมไว้เน้นผักผลไม้ ไม่เอาอาหารมัน รสจัดเกินไป เพราะสุขภาพของพระท่านก็สำคัญ “ไผ่ช่วยโอ๊ตนะ ส่วนอ้นกับอุ้มมากับพี่กุนต์ครับ”

เด็กๆเดินตามพี่กุนต์ต้อยๆ อ้นอยู่ทางซ้าย อุ้มอยู่ทางขวา

กนธีเป็นคนจับทัพพีข้าวแล้วให้น้องจับมือ คดข้าวสวยลงในบาตรพระ “ตักบาตรด้วยกันครับลูก ชาติหน้าเกิดมาจะได้เป็นพ่อลูกกันจริงๆ”

อ้นฟังแล้วถึงกับเอาแก้มซบแขนพี่กุนต์ เด็กชายอธิษฐานในใจ ถ้าชาติหน้ามีจริงแบบที่ว่า อ้นขอให้ได้เกิดมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับคนคนนี้อีก

อินทัชกับพสิษฐ์ตามมาตักข้าวใส่บาตรทีหลัง พอจัดเตรียมเรียบร้อย กนธีก็เข้าไปจุดเทียนจุดธูปบูชาพระก่อนกลับมานั่งพนมมือ มีมัคนายกวัดเป็นคนกล่าวอาราธนาศีลและอาราธนาพระปริตร กนธีเป็นคนถวายข้าวพระพุทธ จากนั้นร่วมกันกล่าวคำถวายภัตตาหารกับเครื่องสังฆทานและประเคนให้พระ

หลังจากพระท่านฉันเสร็จก็กล่าวบทกรวดน้ำ กนธีนั่งพับเพียบ เทน้ำในเต้ากรวดลงสู่ที่รองเมื่อพระสงฆ์เริ่มคำว่า ยถา พสิษฐ์กรวดต่างหาก ส่วนอินทัชเข้ามาแตะข้อมือ ตามด้วยน้องอ้นกับน้องอุ้มที่จับต่อกันไปเป็นพรวน

“ชื่ออะไรล่ะเรา” หลวงพ่อหันมาทางเด็กน้อยสองคน

“อ้นครับ” เด็กชายพนมมือตอบ “กับน้องชาย..ชื่ออุ้ม”

“มานี่มา” ท่านกวักมือเรียกก่อนหยิบสายสิญจน์มาให้คนละเส้น พรมน้ำมนต์ให้ศีลให้พร ให้เจริญด้วยอายุ วรรณะ สุขะ พละ

กนธีนั่งยิ้ม น้องอุ้มคลานกลับมาอวดสายสิญจน์และฉีกยิ้มแก้มกลม เขายกมือขึ้นเช็ดไรผมชื้นเหงื่อให้ แป้งเด็กที่ทาหน้าติดเป็นคราบบนหัวเหม่ง

หลังจากพูดคุยกับหลวงพ่อสักพัก กนธีก็ขอปลีกตัวออกมาชวนเด็กๆไปทำบุญ เขาให้เงินน้องคนละสองร้อยบาทเป็นแบงค์ยี่สิบเอาไว้หยอดตู้ มีทั้งชำระหนี้สงฆ์ ร่วมสร้างศาลา บูรณะปฏิสังขรณ์ และบริจาคให้ศพไม่มีญาติ

“มาเติมน้ำมันตะเกียงกันครับ” เขาชวนทุกคน

พสิษฐ์เอาเงินใส่ตู้และหยิบน้ำมันพืชแจก เขาเป็นคนใส่ก่อนและหลีกให้กนธีอุ้มน้องอ้นเพราะเด็กชายชะโงกไม่ถึง มีอินทัชเข้ามาช่วยประคองใกล้ๆ

“ระวังหน้าคว่ำทั้งคู่นะครับ” เด็กหนุ่มบอก “ไอ้อ้นไม่ได้ตัวน้อยๆเลย”

กนธียิ้มขัน “ทำบุญตะเกียงน้ำมัน ชีวิตจะได้สว่างไสว”

อินทัชลอบมองผู้ใหญ่ข้างกาย ไม่รู้นึกอย่างไรถึงได้แตะข้อมือพี่กุนต์เหมือนจะขอรับอานิสงค์ตรงนี้ไปด้วย บางที..ชาติที่แล้วเขาอาจจะเติมน้ำมันตะเกียงไว้มาก ชาตินี้ถึงมีดวงอาทิตย์ดวงใหญ่เข้ามาทำให้ชีวิตสว่างไปด้วย

ตอนนี้ยังไม่ถึงคิวน้องอุ้ม เด็กชายเลยยืนเมียงมองพี่ๆอยู่ด้านหลัง

“ให้อาช่วยไหมครับ” พสิษฐ์ก้มลงถามเจ้าตัวน้อยคนเล็กสุด

น้องอุ้มยกสองแขนขึ้นแทนคำตอบ ชายหนุ่มเลยหัวเราะ แบกตัวป้อมกลมขึ้น สอนวิธีเติมน้ำมันตะเกียงให้อย่างอ่อนโยน “ระวังไฟนะครับ วนห่างๆ”

เด็กน้อยพยักหน้าหงึก เทน้ำมันลงรอบเปลวเทียน แต่เพราะว่ากลัวหมดเร็วเลยรินทีละน้อย วนไปสิบรอบแล้วก็ยังไม่หมดเล่นเอาคุณอาไผ่แขนสั่น

“พอแล้วไอ้บ๊อง” อินทัชเข้ามาบอก “คุณไผ่หนักจะตายแล้ว” 

“หนูไม่อ้วนนะฮะ” อุ้มหันมาบอกคุณอา ออกแนวบังคับ “เบ๊าเบาเนอะ”

พสิษฐ์น้ำตาตก “ครับ..หนูไม่อ้วนครับ” อาไผ่แค่ละเมอว่าแขนชาไปเอง

กนธีหัวเราะชอบใจ พอน้องอุ้มเติมน้ำมันตะเกียงเสร็จ เขาก็จูงเด็กๆไป แลกเหรียญบาทมาทำบุญพระประจำวันเกิด “อ้นเกิดวันอะไรครับ พี่กุนต์เกิดวันศุกร์ หยอดยี่สิบเอ็ดเหรียญ ส่วนวันอื่นๆหยอดอย่างละเหรียญก็ได้”

อ้นพยักหน้าหงึก เด็กชายกับน้องอุ้มเกิดวันอังคาร พี่โอ๊ตเกิดวันเสาร์

“โอ๊ตเกิดวันเสาร์หรือ” กนธีถามยิ้มๆ “เอ้า..สิบเหรียญของเรา”

“ผมเป็นเด็กวันพุธ” พสิษฐ์พูด “ไม่มีใครอยากรู้ แต่อยากบอก”

“อ้าว..ก็รู้ตัวนี่ว่าไม่มีใครสนใจ” พี่ชายคนดีแซว

“เอานาฬิกาคืนมา!”

“ไม่~” กนธียิ้มละมุน “ดูหน้าพี่นะ..จริงจังมาก ไม่..คืน..ให้..เว้ย!”

อินทัชกลั้นหัวเราะ พี่น้องคู่นี้สนิทกันมากทั้งที่เป็นแค่ญาติกัน เขารับพานเหรียญจากพี่กุนต์แล้วหยอดใส่พระพุทธรูปปางนาคปรก ส่วนไอ้อ้นหยอดหมดแล้ว มันกำลังเดินไปที่บาตรพระของวันอื่นอีกหกวัน

“เอ้าฮึบ” กนธีอุ้มน้องสุดท้อง “ใส่บาตรพระนอนแปดเหรียญครับคนดี”

อุ้มเอานิ้วเล็กๆหยิบเหรียญขึ้นมาแล้วหยอดลงไปทีละแป๊งสองแป๊ง ปากรูปกระจับพึมพำ “หนึ่ง..สอง..สาม” นับแบบช้าๆ “สี่..ห้า..”

“พี่กุนต์แขนหักแล้วไอ้อุ้ม” อินทัชกุมขมับเหนื่อยใจ

“หนูไม่อ้วน” เด็กน้อยส่ายหัวแล้วก็ทำคิ้วขมวด “หนูนับถึงไหนแล้ว”

“ห้าครับ” กนธีขำ “ต่อไปหก..เจ็ด..แปด” เขาลุ้นตาม..กล้ามขึ้นพอดี

ใส่บาตรตามกำลังวันเกิดเสร็จ พี่กุนต์พาเด็กไปทำบุญกระเบื้องหลังคา เขาพับแบงค์ร้อยแล้วให้น้องอ้นเป็นคนหยอดก่อนเขียนชื่อลงไปด้วยดินสอ

“กนธี-พสิษฐ์ สิงหนาท..โอเค” ชายหนุ่มยิ้ม ส่งต่อให้คนด้านข้าง

อินทัชเขียนชื่อยายกับชื่อเขาด้านล่าง ตามด้วยเจ้าอ้นกับเจ้าอุ้ม ทำแบบนี้ไปห้าแผ่น จากนั้นก็ทำบุญหล่อพระโดยช่วยกันเขียนแผ่นทอง

“ผมไปรอใต้ต้นไม้นะ ร้อน” พสิษฐ์ขอไปพักเหนื่อยก่อน

อินทัชต้อนน้องๆไปนั่งกับคุณอาไผ่เพราะพี่กุนต์อยากหล่อเทียน ตรงนี้มีกระทะร้อน อาจเป็นอันตรายกับเด็กเล็กได้เลยไม่เหมาะเท่าไรนัก

“ทำยังไงครับพี่” เขาเข้ามาสมทบ มองพี่กุนต์เอาปัจจัยใส่ตู้บริจาค

“เอาแผ่นขี้ผึ้งใส่ลงไปเลย” กนธีทำให้ดู กระทะร้อนอยู่แล้ว พอใส่ขี้ผึ้งมันก็ละลายกลายเป็นน้ำสีน้ำตาลใส “แล้วก็ตักลงเบ้าหลอม”

“ระวังร้อนนะครับ” อินทัชบอก บิขี้ผึ้งเป็นชิ้นเล็กและใส่ลงกระทะ

“เอ้า” กนธีตักลงเบ้าแล้วเลยยื่นกระบวยยาวมาให้

“พี่ใส่สิ ผมฉกเอาส่วนบุญจากพี่ก็ได้” เขายิ้ม ยื่นมือไปจับเอว

“แตะแขนก็พอน้อง มันจั๊กจี้” คนพูดเอี้ยวตัวหลบ

“จริงหรือครับ” อินทัชเลยจิ้มเข้าไปอีกเล่นเอาพี่กุนต์สะดุ้ง

“เดี๋ยวเอาขี้ผึ้งสาดเลยไอ้เด็กเปรตนี่!”

เด็กหนุ่มหัวเราะชอบใจ ยกสองมือยอมแพ้แล้วปล่อยให้พี่กุนต์หล่อเทียนต่อ เขาเดินมาทางคุณพสิษฐ์ที่กำลังถูกน้องเขารุมทึ้ง บุ้ยใบ้ให้ไอ้สองหน่อเอาดอกบัวไปไหว้พระแล้วปิดแผ่นทองคำเปลวกับพี่กุนต์

“อ้นจุดธูปจุดเทียนได้ไหมพี่โอ๊ต” อ้นโตแล้ว พอจะระวังตัวได้

“อ้นจุดได้ แต่อุ้มอย่าเพิ่งนะ ลวกขึ้นมาจะร้องลั่นเปล่าๆ ยกมือไหว้พอ”

พสิษฐ์มองยิ้มๆ เห็นพี่ชายดูแลน้องอย่างดีแล้วเขาก็รู้สึกอบอุ่นตาม

“ห่างกับน้องกี่ปีล่ะเรา” เขาชวนอินทัชคุย

“คนกลางนี่ประมาณเก้าปีครับ ส่วนคนเล็กประมาณสิบสามปี” มองอ้นกับอุ้มที่เดินตามพี่กุนต์แจก็ได้แต่ส่ายหัวระอา พวกมันเหมือนลูกเป็ดเลย

“อ้นกับอุ้มท่าทางติดลุงนะ” พสิษฐ์พึมพำ “คงรักมาก”

“รักมากจริงครับ พี่กุนต์เหมือนเป็นทั้งพ่อและพี่ขนาดนั้น ผมนี่แทบจะเป็นหมาหัวเน่า อ๊ะ..ขอโทษครับ แทงใจดำ” อินทัชหัวเราะเมื่อคุณไผ่สำลัก

“ลุงรักเด็กน่ะ อยากมีลูกจะตาย แต่ก็รู้ๆกันอยู่” พสิษฐ์นั่งมองพี่กุนต์ที่สอนน้องๆกราบพระ “ก่อนนี้ลุงเคยคิดจะรับเด็กมาเลี้ยงนะ แต่ว่าคนเก่าเขา...”

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ “ถ้าเด็กๆพวกนั้นได้มีพ่อใจดีแบบพี่กุนต์ก็ถือว่าเป็นความโชคดีแล้วล่ะครับ คนคนนี้ทำอะไรเพื่อคนอื่นก่อนเสมอ”

“เป็นคนดีมากใช่ไหม” พสิษฐ์ยิ้ม “บางครั้งก็ดีเกินไปจนโดนเอาเปรียบ”

“ผมไม่สงสัยเลย” อินทัชส่ายหัว “จะว่าไป ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา ผมยังไม่เจอเรื่องไม่ดีของพี่กุนต์เลย ไม่นับรวมนิสัยเสียเล็กๆน้อยๆที่ไม่ได้หนักหนานะพี่”

“เรื่องไม่ดีของลุงน่ะหรือ..ไม่มีหรอก ประวัติขาวสะอาดขนาดนั้น”

“ผมสงสัยจริงๆนะ ที่ผ่านมานอกจากคุณศรัณย์ไม่มีคนแพ้ความดีของพี่กุนต์บ้างเลยหรือครับ” เขามองรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าได้รูปของฝ่ายนั้น “คือคนแบบนี้ บนโลกใบนี้ ไม่น่าเหลือรอดเป็นโสดจนตกมาถึงมือผมน่ะ”

“พูดแบบเข้าข้างพี่กุนต์ ก็คือเด็กพวกนั้นมันตาต่ำ” พสิษฐ์ตอบ “แต่ถ้าให้พูดแบบกลางๆ..ความดีมันไม่ได้เป็นคำตอบของการใช้ชีวิตร่วมกันเสมอไป”

อินทัชหันมามองคนที่เอนหลังพิงต้นโพธิ์ใหญ่ “ยังไงครับ”

“มันมีเรื่องของทัศนคติ รสนิยม ความเข้ากันได้ในการดำเนินชีวิตด้วย” เขาบอก “อย่างเรามาเที่ยววัดเนี่ย สนุกไหม ทำบุญทำทาน ฟังพระสวด”

“ใช้คำว่าสนุกคงไม่ได้ครับ ออกแนวมีความสุขและรู้สึกสงบมากกว่า แต่ถามว่าผมชอบไหม ผมชอบครับ รู้สึกดีที่ถูกพามาทางศีลทางธรรม”

พสิษฐ์ยิ้ม “แต่เด็กคนอื่นไม่เป็นแบบโอ๊ต วัยรุ่นทั่วไปก็อยากกินเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยวกลางคืนแล้วก็ทำอะไรสุดเหวี่ยงมากกว่า แล้วดูลุงสิ..” เขามองไปทางลุงเต่ามะงุมมะงาหรา จุดเทียนแล้วดับอยู่นั่น “มันน่าพาไปเที่ยวผับไหม”

อินทัชหัวเราะ นึกภาพพี่กุนต์เมาแล้วหัวทิ่มหัวตำในบาร์

“พูดง่ายๆ พี่กุนต์เป็นคนน่าเบื่อสำหรับเด็กวัยรุ่น น้ำนิ่งกับน้ำเชี่ยว มันไปกันได้ยากอยู่แล้ว” พสิษฐ์พูด “ลุงต้องหาคนที่มีศีลเสมอกัน คนที่พาไปให้ได้ดี แล้วจะดีตาม ไม่ใช่คนหนึ่งเข้าวัด อีกคนจะเข้าผับ คนหนึ่งอ่านหนังสือ อีกคนจะไปเที่ยวกลางคืน คนหนึ่งปลูกต้นไม้ อีกคนจะไปปลูกกัญชา..ไปกันไม่ได้หรอก”

“ผมพอจะเข้าใจแล้วครับ” อินทัชพึมพำ

พสิษฐ์ยิ้ม “เราเองก็ท่าทางโอเคนะ..เป็นคนที่ศีลเสมอกันคนนั้นได้”

“ผมเนี่ยนะ?” เขาหัวเราะ “แต่ถ้านับแค่ศีลห้าก็โอเคแหละครับ”

“ขอแค่ไม่โกหก ไม่นอกใจ พี่ว่าก็เป็นหลักใหญ่ในการใช้ชีวิตแล้วนะ”

อินทัชได้แต่ยิ้ม พี่กุนต์กำลังเซียมซีเป็นเพื่อนไอ้อ้น แต่ไอ้บ๊องทำร่วงกราวกับพื้นอยู่สามรอบ สุดท้ายมันเลยหลับตาแล้วหยิบขึ้นมาไม้หนึ่ง

“คนคนนั้นเหมาะกับการเจอคนดีๆเข้ามาในชีวิต” เขาพูดเสียงเบา

“โอ๊ตก็เป็นคนดี” พสิษฐ์บอก “เสียอย่างเดียว..มีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

อินทัชหันมามอง อดประหลาดใจไม่ได้ “พี่รู้?”

“รู้” เขาพยักหน้ารับ “แต่พี่เข้าใจนะ ความรักมันห้ามกันไม่ได้ ถึงพี่กุนต์จะชอบโอ๊ตแค่ไหน พี่ก็คงไม่ไปเอาปืนมาบังคับให้โอ๊ตชอบพี่กุนต์กลับหรอก”

“ผม..” เขาอ้ำอึ้ง

“ไม่ต้องรู้สึกผิดนะ พี่ว่าพี่กุนต์น่าจะทำใจและหาคนมาดูแลต่อได้ไม่ยาก” พสิษฐ์พูดด้วยท่าทีสบายๆ “พี่เคยบอกไหมว่าเพื่อนพี่ที่เป็นหมอ..คนที่โอ๊ตเคยคุยกับเขานั่นแหละ มันก็สนใจพี่กุนต์ เคยไปเดทกันแล้วด้วย”

อินทัชขมวดคิ้ว “จริงหรือครับ”

“ปิดเคสไป บางทีอาจจะกลับมาคุยกันอีก” ชายหนุ่มตบบ่าเด็ก “ยังไงช่วงที่อยู่ด้วยกันก็ดูแลลุงดีๆ อย่าทำให้ช้ำนัก ช่วยถนอมเผื่อเขาเจอคนใหม่ด้วย”

เด็กหนุ่มมองคนที่ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้วเข้าไปสมทบกับพี่กุนต์ เขาหัวเราะหึระหว่างที่คิดว่าคุณไผ่พูดกับเขาด้วยรอยยิ้มแต่จริงๆแล้วเอาเรื่องชะมัด

“โอ๊ต” กนธีเรียก ยิ้มกว้างขณะชวน “เซียมซีไหม”

อินทัชเดินเข้าไปหา พี่กุนต์ได้ใบทำนายออกมาแล้ว “ดีไหมครับ”

“อืม..” เจ้าตัวดูมีความสุข “ดีหมดทุกเรื่อง สุขภาพ การเงิน ความรัก” 

“อย่างนั้นหรือครับ” ร่างสูงเลิกคิ้ว “เขาบอกไหมว่าเนื้อคู่พี่จะเป็นหมอ”

“ห๋า?” กนธีงุนงง “เอาหมอมาทำอะไรล่ะ”

“จะไปรู้หรือครับ” เขาหยิบกระป๋องมาเขย่าแกรกๆ “เอามาดูแลพี่มั้ง”

“พี่สุขภาพแข็งแรงดี” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ “อยากได้วิทย์กีฬามากกว่า”

อินทัชถึงกับทำไม้เซียมซีร่วงระเนระนาด ใบหน้าเป็นสีแดงก่ำ

..บ้าเอ๊ย..ร้ายกาจเกินไปแล้วนะคุณกนธี!..

ออกจากวัด พสิษฐ์ให้คนขับรถพาไปที่มูลนิธิสงเคราะห์สัตว์ ก่อนหน้านี้พี่กุนต์ให้เขาช่วยซื้ออาหารสุนัขกับของใช้จำเป็น อย่างแผ่นรองซับให้สัตว์พิการ อาหารกระป๋อง นมแพะ น้ำยาทำความสะอาด ยากันยุงและยากำจัดเห็บหมัด

แต่ละมูลนิธิมีสุนัขจรจัดให้ดูแลมากกว่าหนึ่งร้อยชีวิต ค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนก็มากเป็นเงาตามตัว พสิษฐ์เลยร่วมบริจาคและซื้อของไปสมทบด้วย

เมื่อไปถึง คนดูแลออกมาต้อนรับ มีหมาไทยประมาณสามถึงสี่ตัววิ่งวนมาหา พวกมันเอาจมูกเปียกชื้นมาดุนแล้วกระโดดเกาะเหยงๆ แต่ละตัวกระดิกหางรัว แสดงความดีใจเมื่อมีคนมาเยี่ยม บ้างก็เห่ากันเสียงขรม

“ขอบคุณมากเลยนะคะ” คุณป้าดีใจ “กำลังขาดของพอดี”

“ยินดีครับ” พสิษฐ์ยิ้มรับ ลำเลียงกระสอบอาหารลงมา คนขับรถเข้ามาช่วย ยังมีข้าวสารอีกสองกระสอบเอาไว้สำหรับหุงเลี้ยงในเวลาที่อาหารเม็ดขาด

กนธีจูงน้องอ้นกับน้องอุ้มไปดูหน้ากรง บางตัวเป็นหมาพิการ เคลื่อนที่ไปไหนก็ต้องลากตัวไป ต้องขับถ่ายอยู่บนแผ่นรองดูแล้วน่าสงสาร

อุ้มเกาะตาข่ายดูน้องหมา นัยน์ตากลมโตเศร้าสร้อยตาม เด็กชายเงยหน้ามองพี่กุนต์ น้ำตาซึม “พี่กุนต์จ๋า..ทำไมหมาเยอะจังเลย”

ชายหนุ่มนั่งยองๆ หมาตัวอื่นไปดมวนเวียนแถวกระสอบอาหาร มีถุงหนึ่งรั่ว เม็ดร่วงกราวมันเลยก้มเก็บกินกันใหญ่ ส่วนพวกหมาเด็กก็เดินนวยนาด ทิ้งตัวลงนอนแอ้งแม้ง อวดพุงกลมป่องให้น้องอ้นเขี่ยเล่นอย่างแสนเชื่อง

“พวกนี้เป็นหมาจรจัดครับ บางครั้งไม่มีการทำหมันก็จะมีลูกมีหลานออกมาเยอะแยะ หรือบางทีคนใจร้ายเลี้ยงแล้วทิ้ง เขาเลยต้องไปอยู่ข้างถนน”

“อยู่ข้างถนนแล้วจะเป็นยังไงฮะ” น้องอุ้มคิ้วตก ไหล่ห่อเหี่ยว

“ฝนตกฟ้าร้องไม่มีที่จะหลบ ไอหนาวมาก็ไม่มีที่จะซุก อดมื้อกินมื้อ หาเอาตามถังขยะกับของที่คนทิ้ง ถูกทำร้ายบ้าง รถชนบ้าง ป่วยบ้างครับ” กนธีเล่า

“แล้วเราจะช่วยอะไรได้บ้างครับพี่กุนต์” อ้นปวดใจตามไปด้วย ลูกหมาตัวหนึ่งเข้ามาเถือกไถที่เท้าแล้วหันหลังให้ วางก้นแปะกับพื้น อ้นเลยก้มลงลูบ

“ช่วยโดยการรับผิดชอบในสิ่งที่ทำครับ” กนธีบอกยิ้มๆ “ไม่เลี้ยงพวกเขาทิ้งขว้าง ถ้ามีหมาแถวบ้านที่พอจะสนิทกันบ้างหมายถึงสนิทกับหมานะครับ” เราก็พาไปทำหมัน ให้ที่อยู่ที่กินตามสมควร ไม่ให้ไปเดือดร้อนคนอื่น หรือถ้าจะซื้อหมาสวยๆสักตัว เราก็อุปการะหมาจรบ้างก็จะช่วยได้เยอะ หมาไทยน่ารักนะ ซื่อสัตย์และกตัญญูด้วย พี่เคยเลี้ยงหมาวัดตัวหนึ่งชื่อคุณกระถินครับ”

อินทัชที่ยกของชิ้นสุดท้ายลงมาหันมองพี่กุนต์ยิ้มๆ ภาพที่ฝ่ายนั้นนั่งคุยกับหมาทะเลที่เกาะช้าง เขายังจำได้ดี คนคนนี้มีจิตใจอ่อนโยนจริงๆ

“พี่โอ๊ตจ๋า” น้องอุ้มหันขวับมามองพี่ “หนูอยากเลี้ยงแบบคุณกระถิน”

“ใช่ๆ” อ้นพยักหน้า “อ้นก็อยากเลี้ยงหมา”

“แล้วแกงส้มจะเอาไปไว้ที่ไหนล่ะ” อินทัชลูบหัวน้องๆ “ถ้าจะเลี้ยงก็ต้องเลี้ยงไว้ที่น่าน แต่ได้ยินพี่กุนต์บอกไหม เราต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ ไม่ใช่ว่าเห่อแล้วอยากเลี้ยง เลิกสนใจก็ปล่อยทิ้ง ถ้าเราไม่ได้กลับบ้าน พวกมันจะอยู่จะกินยังไง ถึงเป็นหมาแต่ก็มีหัวใจนะ เหงาได้ ร้องไห้เป็น มันแค่พูดไม่ได้เท่านั้น”

กนธีหัวเราะ พี่โอ๊ตพูดเสียจนนึกว่ามีเพื่อนเป็นหมาเลย

อุ้มทำตาละห้อย อ้นเองก็ยอมรับฟังเหตุผลของพี่โอ๊ต คุณอาไผ่เลยช่วยพูดต่อว่ารอให้โตกว่านี้ พร้อมจะดูแลเต็มความสามารถแล้วค่อยมาว่ากัน

“ตอนนี้พวกเราช่วยได้เท่าที่ช่วยเนอะ” กนธียิ้ม “เด็กๆเก็บเงินวันละสิบยี่สิบบาท พอถึงวันเกิด พี่สัญญาจะพาไปหาซื้อของมาฝากน้องหมาแบบนี้อีก”

น้องอุ้มตะเบ๊ะรับแข็งขัน เอาล่ะ! วันเกิดปีหน้า อุ้มมีเป้าหมายแล้วว่าจะเอาอาหารหมามาบริจาคให้ได้สองกระสอบ พี่อ้นเองก็ตั้งใจจะกลับไปปลูกต้นอ่อนทานตะวันมาขายพี่กุนต์ จะได้ซื้อของอย่างอื่นมาช่วยสมทบ

พวกผู้ใหญ่สามคนคุยกับคนดูแลสุนัขอีกครู่หนึ่งก็ขอตัวกลับ ครั้งหน้ากนธีจะแวะมาใหม่ และจะเพิ่มที่ไปอีกสักหนึ่งถึงสองที่

อ้นกับอุ้มปีนขึ้นรถตู้ หมาน้อยหมาใหญ่วิ่งตามมาส่ง กระดิกหางริกๆน่ากลัวจะขาด เด็กๆเลยโบกมือลา พี่กุนต์เองก็บ๊ายบายหมาด้วยเหมือนกัน

“เดี๋ยวแวะกินข้าวแล้วไปที่บ้านเด็กต่อเลยนะครับ ผมนัดเขาไว้” กนธีบอกคนขับรถก่อนเข้ามานั่งที่เดิม ไอ้ไผ่มันหมดแรง ปลีกตัวไปนอนเหยียดเบาะหลังแล้ว น้องอ้นกับน้องอุ้มเลยเข้ามานั่งแทนที่ “เหนื่อยไหมอ้น..อุ้ม”

น้องส่ายหัวดิก วันนี้สนุกมาก ได้ไปวัด ได้สายสิญจน์จากหลวงพ่อ ได้ขึ้นรถไปเยี่ยมน้องหมา ได้มีเป้าหมายวันเกิดปีหน้า แล้วก็ได้เที่ยวกับพี่กุนต์ด้วย

“ขอโทษนะที่ไม่ได้มีปาร์ตี้สนุกๆ ไม่มีลูกโป่ง ของขวัญ กินขนมกินน้ำเฮฮาแบบในทีวี” กนธียิ้ม “พี่ให้ได้แต่ใจที่มีความสุขเวลาช่วยคนอื่นเท่านั้น”         

อินทัชลอบมอง ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่สายตาเขาไปหยุดอยู่ที่กนธีตลอดเวลา และไม่รู้ว่าเมื่อไร..ที่หัวใจถูกคำพูดของอีกฝ่ายกอบกุมไว้อย่างนุ่มนวล

“เป็นคนดี..มันก็ไม่ยากนะครับ” อ้นครุ่นคิด

“ไม่ยากหรอกครับ” กนธีกอดน้อง “เราทำในสิ่งที่เราพอจะทำได้ ไม่ต้องยิ่งใหญ่คับฟ้า ขอแค่มีน้ำใจ หัดแบ่งปัน หัดเอาใจเขามาใส่ใจเราก็พอ”

“หนูจะเป็นคนดีแบบพี่กุนต์” น้องอุ้มตั้งปณิธาน

“เราแค่ต้องมีกำลังใจที่จะทำและอย่าไปหวังผลว่าทำดีแล้วต้องได้อะไรตอบแทน เอาแค่ว่าใจเราได้เติมเต็มและมีความสุขก็โอเค” คนอายุมากกว่าสอน

อินทัชฟังเพลิน เขามองริมฝีปากที่ขยับพูดไปเรื่อยอย่างหลงลืมตัว

“พี่โอ๊ตจ้องหน้าพี่กุนต์แบบนี้ หาเรื่องอ่ะ!” อัศวินอ้นตุ๊ยท้องพี่ชาย

กนธีเลิกคิ้ว เพิ่งจะสังเกตก็ตอนน้องทัก พอหันมา หน้าเขาก็เป็นสีแดงขึ้นเพราะอีกฝ่ายไม่เพียงไม่หลบ ซ้ำยังคงจ้องตาไม่กะพริบอีก

“เหมือนก็อตซิลล่าจ้องจะพังตึกเลยเนอะพี่อ้น” อุ้มเขม่นอีกคน

เด็กหนุ่มหัวเราะหึๆ “มองไม่ได้หรือไง ใครแปะป้ายห้ามไว้ล่ะ”

อ้นยกมือทำกากบาท อุ้มเลยยกตามเป็นกำแพงสองชั้นห้ามพี่โอ๊ตยุ่ง

“เออๆ หวงจัง นอนก็ได้” ร่างสูงบ่นงึม เอนตัวพิงเบาะ กอดอกแล้วหันไปมองนอกหน้าต่าง “นั่นเมียพี่..พี่จะมองก็ไม่แปลกนี่หว่า”

กนธีหูผึ่ง ได้ยินอะไรแว่วๆแต่ไม่ถนัดนัก “ไอ้โอ๊ต~ พูดอะไรวะ! ตื่น!”

อินทัชยักไหล่ ยังฟึดฟัดไม่หายที่ยายคิดว่าเขาเป็นฝ่ายนั้น

..ยายนะยาย..ตาฝ้าฟางไปหมดแล้วจริงๆ..

....................................................................................

จริงๆมันยาวกว่านี้ แต่ตัดตอนมาลงแทนเน้อ 555+

เรื่องนี้ก็ยังต่อนยอนไป ประหนึ่งไดอารี่ของพี่กุนต์

ถึงมีความไม่เข้าใจกันบ้างแต่ก็จะไม่นาน ไม่มีการทะเลาะใหญ่โตหรืออะไรมากมาย เป็นสเต็ปอ่านแล้วหลับแบบเสมอต้นเสมอปลายเลย กรั้กๆ แค่อยากให้มันอุ่นๆเรื่อยๆไปตามจังหวะของมันเท่านั้นเอง  :t3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 05-12-2016 02:46:25

กลางคืนอยู่หนายยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Resonance ที่ 05-12-2016 02:47:02

ยายคงกะตามอายุ ไม่คิดว่าพี่กุนต์จะเป็นรับ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 05-12-2016 02:58:09

มารอคืนนี้นะ อยู่ตรงนี้อีกคนนน   :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 05-12-2016 03:00:37

ขอพี่กุนต์เหอะะะะ
พ่อของลูกมากกกกกก
พ่ออ่ะพ่อไง.  เรียกพ่อซิลูก
เอาพี่กุนต์มาาาาาา

โอ๊ยยยยยยยยยอิจฉาโอ๊ตมากกกกก
ไม่เคยพบเคยเจอนายเอกที่มีความพ่อสูงมาก
มีความอยากได้ครอบครองอ่ะ
ตัดจบให้พี่กุนต์ได้ผู้หญิง. มีลูก. ที่น่ารัก 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 05-12-2016 03:04:23

เรื่อยค่อยๆไหลไปเรื่อยๆ เบาๆ Slow Life เขาว่ากันว่าก่อนพายุใหญ่จะมาคลื่นลมมักเงียบสงบ  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 05-12-2016 03:30:00

รอฉากก่อนโคมไฟฟฟฟ555555

ไผ่นี่ไม่ค่อยเลย เอาปืนขู่ให้รักไม่ได้หรอกๆ แต่มาพูดกดดันกันขนาดเน้ แหมไม่ค่อยเชียร์ จริงๆ มีเจ้าของฟาร์มอีกคนนี่นาทำไมไม่พุดถึงล่ะคุณไผ่55555  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 05-12-2016 04:02:40

โง้ยยยยยย ติดมากๆเลยค่ะ
เปิดเข้ามาดูวันละสามสี่รอบแหนะ
อยากเห็นนังโอ๊ตดิ้นๆๆๆตอนพึ่งรู้ตัวว่ารักเค้าแล้วอ่ะ
หมั่นไส้นังโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 05-12-2016 05:14:53

เดี๋ยวนี้เรียกเมียเต็มปากเต็มคำ

เฮ้ยย คำว่าเมียนี่มันมีความหมายมากกว่าแค่ได้กันแล้วนะเว้ยยยย มันลึกซึ้งงงง

นังโอ๊ตตตตตต

เขินแทนพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MmBb ที่ 05-12-2016 05:23:57

ขอให้เป็นบรรยากาศอุ่นๆแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ
ถ้าจะมีเหตุการณ์ที่จะทำให้โอ๊ตรู้ใจตัวเอง
ก็ขอให้เป็นเรื่องที่พี่กุนต์ไม่เสียใจมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 05-12-2016 06:02:31

ฉลองวันเกิดแบบโต้รุ่งเลยได้ม้ายยย โอ้ยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 05-12-2016 06:40:21

 :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 05-12-2016 06:57:03

ขอเกาะพี่กุนต์แบ่งบุญด้วยคน อยากเป็นครอบครัวเดียวกับพี่กุนต์ น้องอ้นน้องอุ้ม อิอิ

ว่าแต่นังโอ้ต เต็มปากเต็มคำเลยนะยะ ชริๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 05-12-2016 07:07:50

เหมือนพี่กุนต์สอนเราไปด้วย แนวคิดดี๊ดีอ่ะคะ ชอบๆๆ รักความอ่อนโยนกับเด็กๆๆ รักสัตว์ ความเป็นคนดีของพี่กุนต์มากๆ
คุณไผ่เขาก็ไม่ธรรมดา มีความเหน็บความแนมความเตือนสติไปเบาๆ คิดสิคิด โอ๊ต
ประโยคสุดท้ายพีคมาก อีบ้าาาา เมียเมอไร พี่กุนต์เขินแย่ มองเขมตลอดเลยนะนังโอ๊ต รักอ่ะเด้

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 05-12-2016 07:21:58

อ่านแล้วหลงรักพี่แพร์อีกสามสิบแปดล้านรอบ ชอบที่เปรียบเปรย ให้ข้อคิด ความรู้สึก ต่างๆ นานา
..น้ำนิ่งน้ำเชี่ยวเห็นภาพ เรื่องการให้ คล้ายกับได้อ่านไดอารี่ของพี่มากนะ ฮ่าๆ ชอบจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 05-12-2016 07:26:02

โอ๊ดเมียพี่กุนต์หราาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 05-12-2016 07:48:27

อุ่นไปทั่วทั้งหัวใจเลย พี่กุนต์เป็นคนดีจริงๆ ทั้งความคิดและการกระทำ ทุกคำพูดคำสอน การทำให้เห็นเป็นแบบอย่างของพี่กุนต์ ล้วนแล้วแต่หล่อหลอมให้น้องอ้นและน้องอุ้ม เติบโตขึ้นมาเป็นคนคุณภาพของสังคมในเวลาต่อมา .. ปลื้มใจจริงๆ

หึหึ ถ้าวิทย์กีฬามันดูแลหัวใจไม่ได้ ก็ยังมีคุณหมอจองบัตรคิวต่ออีกรอบอยู่นะโอ๊ต หึหึหึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 05-12-2016 07:49:20

พี่กุนต์เหมือนซาลาเปาใส้ครีม

อุ่น นุ่ม หอมหวาน มีประโยชน์ต่อร่างกายและหัวใจ

น่ากินที่สุด

สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่กุนต์คนดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Maii2206 ที่ 05-12-2016 07:58:51

 o18 ไอ้โอ๊ตถ้าเลิกกะพี่กุนต์ก้มีคุณหมอรอเสียบละนะ ให้มันรู้ซะมั่ง กว่าจะรู้ใจตัวเองนี่จะรอให้พี่กุนต์ห้าสิบเลยมั้ยไอ้โอ๊ตตต
 :z3: กรี๊ดดดดด นางเรียกพี่กุนต์ว่าเมียยยย โอ้ยยย ฟินน ใจเต้นตึกตัก ชอบแบบนี้ ไม่เอาดราม่าแล้วได้มั้ยข้าวปั้นน อยากให้เค้าเรื่อยๆแบบนี้ แบบ ไอ้โอ๊ตรู้ใจตัวเองแล้วก้หวานๆฟินๆ เค้าไม่อยากให้หนูกุนต์เสียใจ  :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: krouy ที่ 05-12-2016 08:07:58

คุณไผ่หัวเน่านี้น่ารักจังฮ่าๆๆๆ ดูรักพี่กุนต์มากๆเลย
แอปันใจจากน้องอ้นมาให้น้องอุ้มนิดนึงโอยยยยน้องน่ารักกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 05-12-2016 08:19:18

อุ่นขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน มันดีต่อใจจริงๆ

แล้วโอ๊ตจะรักพี่กุนต์มากแบบไม่รู้ตัวเลยล่ะ

เจอกันตอนหน้า ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 05-12-2016 08:25:01

ในชีวิตอยากได้คนแบบพี่กุนต์นี่แหละมาเคียงข้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-12-2016 08:29:42

เป็นคนดีจริงๆพี่กุนต์เนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 05-12-2016 08:36:32

พี่กุนต์แฮมสเตอร์สูงวัยที่น่ารักและอบอุ่น :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 05-12-2016 08:38:51

 o22มันชางดีกับใจจริงๆนะ แต่ไม่น่าเชื่อว่าอิไผ่จะกล้าควักซื้อของแพง พี่หนูกุนต์ดูดีๆนะมาจากจีนแดงป่าว :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 05-12-2016 08:49:00

ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ พอๆกับ 2 daddies เลย อ่านแล้วมีความสุข ไม่ต้องปวดใจ รอตั้งรับดราม่าเหมือนเรื่องอื่นๆ สารภาพว่าอ่านเรื่องอื่นของคุณข้าวปั้น ต้องทำใจก่อนตั้งต้นอ่านทุกที เพราะกลัวความหน่วง กลัวใจไม่แข็งพอ 555

ขอบคุณ​ที่ให้โอกาสพักใจและมีรอยยิ้ม ในช่วงที่ฟ้าหม่นหมองก่อนสิ้นปีนี้...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 05-12-2016 08:55:08

โอ๊ตก็อย่าว่ายายซิ ยายแก่แล้วนะ ข้าวปั้นทำไมยังไม่กลางคืนอีกอ่ะ  หน้าหนาวแล้วกลางคืนมันต้องมาไวๆ ซิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 05-12-2016 09:06:16

พี่กุนต์เป็นคนที่อบอุ่นดีจัง ^^
ไอ้โอ๊ตนี่มาพูดยังงั้นแล้วหลับหนีไปคืออะรายยย ตื่นทาพูดใหม่ให้พี่กุนต์ได้ยินชัดๆ เดี๋ยวเน้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 05-12-2016 09:15:12

 :impress2: พี่กุนต์ ยิ่งอ่านยิ่งจะเอาพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOBANG✖ ที่ 05-12-2016 09:22:29

ชอบแบบนี้แหละคะ เรื่อยๆ ได้ยิ้ม ได้พักผ่อนหัวใจไปกับคุณหนูชรา >.<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 05-12-2016 09:23:15

ถึงตอนกลางคืนพี่โอ๊ตต้องพิสูจน์ให้ยายเชื่อน่ะ ! :hao3:    :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Kkookai ที่ 05-12-2016 09:25:22

ชอบๆชอบแบบนี้ไม่ต้องมาม่ามากเอาพอกรุบกริบ..พี่กุนน่ารัก...เด็กๆก็น่ารัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 05-12-2016 09:25:31

ชอบๆๆๆๆ :ling1:   น่ารักมากกง่าไอ้โอ๊ตเริ่มรู้สึกละสิ้555555555555555555

รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 05-12-2016 09:33:15

อยากอ่านครึ่งหลังแว้ววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 05-12-2016 09:37:24

 :katai4:แหมมม โอ๊ตตตต เมียพี่ทำไมจะมองไม่ได้ แหมมมมมมม

หมั่นไส้โอ๊ตอะ 5555555 คนต่อนยอนแบบพี่กุนต์นี่ก็ดีนะคะ

เรื่อยๆดี สมเป็นเต่า 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 05-12-2016 10:10:31

อบอุ่นไปเรื่อยๆไม่มีการทะเลาะกันใหญ่โต .. เค้าเชื่อคุณแพรนะ
ไม่มีมาม่าชามโตนะ ทำตาปริบๆ 555 ปล รักๆๆๆพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 05-12-2016 10:17:08

ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่กุนต์ :mew1:
น่ารัก อบอุ่น จิตใจดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Iceiceice ที่ 05-12-2016 10:19:11

งุ้ยยยย :katai2-1:พี่กุนต์ตั้ลล้ากกกอีโอ๊ตหึงหราคะ55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 05-12-2016 10:32:34

พี่กุนต์คนดี..ยังมีคนรอเสียบแทนอิโอ๊ตอยู่นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 05-12-2016 10:36:41

อบอุ่นไปถึงหัวใจ >///<

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 05-12-2016 10:41:01

ความอบอุ่นภายในครอบครัวจริงๆ คุณไผ่นี่แอบพูดกระตุ้นเจ้าโอ๊ตใช่ไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Aimiya ที่ 05-12-2016 10:44:26

เรารักน้องอ้นนนนน ไม่ได้พี่กุนต์เราก็ขอน้องอ้นเถอะะะ มามะ มาตักบาตรร่วมขันกับพี่เร๊ววววววว (ทิ้งนังโอ๊ตไป 55555)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 05-12-2016 11:00:13

 :3123: :3123:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 05-12-2016 12:27:34

เราชอบแบบนี้ เง้อออ หลงรักพี่กุล
อ่านแล้วคิดถึงพี่ซินแต่พี่ซินสามสิบแต่พี่กุลสี่สิบแล้ว55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 05-12-2016 12:45:12

โอ๊ย น่ารัก ละมุนละไมมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบพี่กุนต์อยากได้ผู้ชายแบบพี่กุนต์น้องอุ้มก็น่ารัก

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 05-12-2016 13:14:48

พี่กุณต์น่าร๊ากกกกก  น้องอุ้มกะน้องอ้นก็น่าร๊ากกกก อีพี่โอ๊ตน่าหมั่นไส้  ส่วนหมาไผ่นั้นไซร้.... ปล่อยไว้ไม่ได้แว้ว.... เราเล็งคุณอยู่นะ พ่อหมาหัวเน่าผู้น่าฟัด ฮ่าๆๆๆๆๆ/คนนี้พี่ขอจอง...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 05-12-2016 13:24:44

ถึงจะรู้ว่าการสร้างพันธสัญญาอธิษฐานนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำนัก
แต่ก็อดซึ้งจนน้ำตาไหลไม่ได้กับคำว่าจะได้เกิดมาเป็นพ่อลูกกันของพี่กุนต์

เป็นไดอารี่ของพี่กุนต์ที่น่าอ่าน อ่านสนุก อ่านเพลินและน่าติดตามมากๆ ไม่น่าง่วงน่าหลับตรงไหนเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 05-12-2016 13:36:05

พี่กุนต์คนดี พี่กุนต์คนน่ารัก
รักพี่กุนต์จังเลย
เวลาอ่านไปเรื่อยๆ เหมือนได้ดูอะไรที่สงบใจ
เราชอบนะ ได้อยู่กับคนสบายๆแบบนี้
เราก็ชอบเข้าวัด
ไปฝึกงานกลางกรุง มีแต่ตึกห้าง
เราก็ลากเพื่อนเข้าวัด
มาอ่านเรื่องนี้ก็เออ คนอื่นเขาชอบเที่ยวมากกว่า
จะมีคนชอบแบบเราบ้างไหมน้อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 05-12-2016 13:39:10

เมื่อไหร่จะกลางคืน  :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 05-12-2016 14:31:19

ตอนยอนไปเรื่อยๆเลยค่ะ อยากอ่านอีกนานๆ

แหมมมม ทำเป็นแน่นะโอ็ต แน่จริงพูดให้เต็มปากกว่านี้นะ 5555

พี่กุนต์น่ารัก คิดดี ใจดี ช่วยเหลือไม่มากไม่น้อย แถมรักน้องน้อยเหมือนลูกเล็กเลย
สอนน้องได้ดีด้วยค่ะพี่กุนต์ อ้นอุ้มหลงไม่รู้จะหาทางไปได้อีกไหม

อ้นอุ้มน่ารักมากค่ะ น้องยังเป็นเด็กที่ไม่ถูกสังคมกลืน น่ารักมาก

เอิ่มมม อุ้มคะ หนูไม่อ้วนเนาะ ใครอุ้มก็แขนสั่น คือไม่อ้วนเลย 5555

ไผ่เป็นห่วงลุงมากเลยนะนั่น ก็ทำไงได้เนาะ มีกันสองคนพี่น้อง

โอ็ตไม่ต้องรีบมากนะ เพราะที่เป็นอยู่ ก็น่าจะชัดเจนแล้วว่า มีหวง มีหึง มีห่วง มีทุกอย่าง คือชอบอะ ชอบไปแล้วแหละ
รีบรู้ตัวนะคะ

กุนต์เล่นซะโอ็ตไปไม่เป็นเลย 55555 ไม่อยากได้หมอ อยากได้วิทย์กีฬา เอามาช่วยออกกำลังกายอะเนาะ  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 05-12-2016 16:12:59

ยิ่งอ่านยิ่งยิ้มแก้มปริ พี่กุนต์จะน่ารักมากไปแล้วนะไม่ใช่แค่ไอ้โอ๊ตที่หลงแล้วคนอ่านก็หลงจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วนี้ คนอะไรจะน่ารักน่าฟัดขนาดนี้ ถ้าหลุดจากไอ้โอ๊ตเมื่อไหร่นะเดี๋ยวจะรีบเข้าไปดามใจพี่กุนต์เลย ฮ่าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 05-12-2016 16:31:31

น่ารักกันไปแล้วว

สารภาพเลยพี่กุนต์เป็นนายเอกเรื่องแรกที่หลงรัก  อยากได้มากกกก

จิ้นน้องอุ้มกับคุณไผ่ได้มั้ย 5555555

ชอบคุณไผ่ตอนนี้มาก เชือดอิโอ๊ตนิ่มๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 05-12-2016 16:51:18

ไผ่ พูดให้โอ๊ต รู้ว่าพี่กุนต์ ก็ยังมีคนอยากเข้ามาดูแล
ถ้าโอ๊ต ไม่รักพี่กุนต์ ไม่ต้องรู้สึกผิด
คุณไผท กับหมอบี แถมไววิทย์ ยังมาวอแวอีก
โอ๊ต หึงไผท ไปแล้ว กับไววิทย์ ก็เคยฟัดกัน
โอ๊ต ทั้งหึงทั้งหวง รู้ตัวซะทีสิ ว่ารักพี่กุนต์ ไปแล้ว

“เป็นคนดี..มันก็ไม่ยากนะครับ”
“เป็นคนดีไม่ยากหรอก  เราทำในสิ่งที่เราพอจะทำได้
 ขอแค่มีน้ำใจ หัดแบ่งปัน หัดเอาใจเขามาใส่ใจเราก็พอ
เราแค่ต้องมีกำลังใจที่จะทำ และอย่าไปหวังผลว่าทำดี
แล้วต้องได้อะไรตอบแทน เอาแค่ว่าใจเราได้เติมเต็ม
และมีความสุขก็โอเค”
“หนูจะเป็นคนดีแบบพี่กุนต์” น้องอุ้มตั้งปณิธาน
สุดยอดเลยพี่กุนต์  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 05-12-2016 16:53:33

ดีจังเลย
อยากให้คนที่มีเยอะๆ คิดถึงคนที่ขาดแบบพี่กุนย์จังเลย
พี่กุนย์คนดีของเด็กๆและสัตว์ทั้งหลายย
แถมยังสอนต่อถึงคนอื่นๆอีก ปลื้มจังเลย

คุณหมาหัวเน่า เอ้ย คุณไผ่ ทำดี
พูดให้หมาโอ๊ตคิดให้ได้
รักพี่กุนย์ชัดๆทำซึน
ไม่มีพี่กุนย์แล้วจะรู้สึก

น้องอ้น น้องอุ้มลูกน่ารักมากกกกก
ป้าอยากหอมแก้มมมม อยากฟัด
น้องอุ้มไม่อ้วนเนอะลูกเนอะ
เบ๊าเบา ลุงๆอาๆแขนร้าวเลยทีเดียว

ไดอารี่ที่มีความสุขของพี่กุนย์
ให้มีความสุขแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 05-12-2016 17:02:10

ตามอ่านทันแล้ว~

พี่หนูกุนต์คนดีของพี่โอ๊ต  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 05-12-2016 17:34:14

ความดราม่าของเรื่องนี้คือความดีของพี่กุนต์ ร้องไห้น้ำตาซึมกับคำสอนพี่เขาทุกตอนเลย พี่กุนต์คนดี :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 05-12-2016 18:39:30

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 05-12-2016 20:34:06

พี่กุลหยอดไอ้โอ๊ตเหวอเลย  :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: miracle22936 ที่ 05-12-2016 21:02:55

ตอนที่ 37 เหมือนจะหายไปนะครับ ข้ามมาที่ตอนที่ 38 เลยครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 05-12-2016 21:55:45

ที่เขียนลงท้ายอย่างนั้น เพราะยังวางแผนตอนจบแบบดุเดือดเลือดพล่านไม่เสร็จใช่ไหม คนเขียนน??? #ยังระแวง #ตอนจบแต่ละsinsคือระทึกขวัญฟุดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 05-12-2016 22:04:43

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 06-12-2016 01:52:42

ที่ไผ่ตอบโอ้ตคือใช่มาก
การเป็นคนดี ไม่ได้หมายความจะมีคนรัก
คือมันต้องเข้ากันได้จริง ๆ และที่ผ่านมา
ดูจะไม่มีใครที่ไลฟสไตล์เหมาะกับลุงสักคน
จะมีก็แต่อิเด็กที่ไม่รู้หัวใจตัวเองนี่แหละ
หมั่นไส้มาก พูดปาวๆชอบสน ชอบปาลิน
แต่การกระทำนี่สวนทางสุด ๆ นับวันหึงแรงขึ้นทุกวัน
แค่ไผ่หยอกนิดหน่อยก็คิดเป็นจริงเป็นจัง
ตาโอ้ตเอ้ยยย ถ้าลุงไม่ชอบแก แกก็หมาหัวเน่านี่แหละ อย่ามา
รัมมมคนไม่รู้หัวจายยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 06-12-2016 07:47:08

อ้างจาก: miracle22936 ที่ 05-12-2016 21:02:55  

ตอนที่ 37 เหมือนจะหายไปนะครับ ข้ามมาที่ตอนที่ 38 เลยครับ

ตอน 37 อยู่หน้านี้ค่ะ -->  http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52504.2610

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 06-12-2016 09:29:43

เอาแล้วไง คุณไผ่แอบทิ้งระเบิด
สะใจเบาๆค่ะ
โอ๊ตมันจะได้รู้สักที ถึงลุงจะแก่
แต่ลุงก็ยังไปเดทได้นะเว้ย
 :a5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 06-12-2016 09:35:57

ชอบแบบนี้แหละค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 06-12-2016 09:53:32

ก็อยากให้มันอุ่นไปเรื่อยๆแบบนี้นะคะ
หวั่นใจดราม่าจริงๆน้ออออออ
โอ๊ตรู้ตัวซักทีเถอะว่ารักพี่กุนต์
อย่าทำให้พี่กุนต์เสียใจเลย สงสารลุงแก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 06-12-2016 10:19:08

 :katai2-1: ยกนิ้วให้หมาหัวเน่าของลุงเลยตอนนี้พูดได้ถูกใจที่สุด เอาซี้นุงโอ๊ต ไม่หึง ไม่คิดให้มันรู้ไปคนรอต่อคิวยังมีนะยะ วะ ฮ่า ฮ่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-12-2016 14:38:41

พี่กุนต์ของน้องง รักนะคะคนดี น้องอ้นน้องอุ้ม พี่อยากได้แพคกลับบ้าน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 06-12-2016 17:56:33

Chapter 40

ปาลินตามมาสมทบกับคุณกนธีที่มูลนิธิสงเคราะห์เด็กกำพร้า ตอนแรกเขาไม่แน่ใจที่อยู่นัก แต่พี่กุนต์ไลน์แผนที่มาให้เลยเรียกให้แท็กซี่มาส่งเอา
   
เขาแวะสำเพ็ง ซื้อตุ๊กตาลูกหมาขนนุ่มแบบที่เหมือนกันมาประมาณห้าสิบตัว เด็กๆจะได้ไม่แย่งกันว่าของใครสวยกว่า พี่ศรก็ช่วยร่วมด้วยเมื่อรู้ว่าวันนี้เขาจะมาเลี้ยงอาหารเด็กกับพี่กุนต์ ตอนที่ลงจากรถถึงกับต้องแบกหลังแอ่น แต่ถึงแม้จะซื้อมามากแล้วก็คิดว่ายังไม่พอกับทุกคน คงต้องแบ่งกันเล่นและเลือกแจกเป็นวัยไปเพราะเด็กที่มีเยอะมาก ตั้งแต่วัยทารกจนถึงสิบกว่าขวบ
   
ปาลินมองซ้ายขวา ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ได้เวลาเลี้ยงอาหารหรือยัง จะโทรหาพี่กุนต์ก็เกรงใจ เลยต้องโทรหาเพื่อนสนิทแทน “โอ๊ต..เรามาถึงแล้ว”
   
อินทัชโผล่หน้ามาจากอาคาร เห็นปาลินแบกของเหมือนซานตาครอสเลยรีบวิ่งเข้ามาหา ฉวยได้ถุงใหญ่ยักษ์ก็คว้าขึ้นพาดไหล่ “ทำอะไรไม่ดูตัวเอง”
   
“มาถึงก็บ่นเป็นตาแก่เลย” เจ้าตัวย่นจมูก
   
“หรือไม่จริง” เขาส่ายหัว ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ “เช็ดเหงื่อซะ เด็กกะโปโล”
   
ปาลินทำเสียงฮึดฮัด คล้อยหลังเพื่อนก็เอาผ้าผืนนั้นมาเคี้ยวจนยับเยิน ดีล่ะ..หาว่าเขากะโปโล ไม่ต้องคืนมันเลย เอาไปรองขาโต๊ะให้เข็ด!
   
กนธีกำลังช่วยเจ้าหน้าที่เตรียมอาหาร พอเห็นปาลินก็ยิ้มทัก “น้องสน” เขามองถุงตุ๊กตาที่โอ๊ตเอามา “น่ารักจังครับ ขอบคุณนะที่มาช่วย”
   
ร่างเล็กยิ้มเก้อเขิน แต่คงยิ้มกว้างไปหน่อย อินทัชเลยผลักหัวจนเซ
   
“โอ๊ต..แกล้งเพื่อนอีกแล้ว” กนธีโบกมือไล่ให้ไปช่วยตักกับข้าว “น้องๆกำลังจะมากินข้าวเย็น โอ๊ตกับสนไปช่วยทางนั้นนะ ตักจากในหม้อใส่จานให้ที”
   
ร่างสูงพึมพำรับ อ้นกับอุ้มยืนข้างพี่กุนต์ ช่วยกันเรียงผลไม้สดกับขนมทองหยอดและฝอยทองใส่จาน คุณไผ่คอยตักข้าวให้ “เอ้า..มัวแต่เหม่อ” 
   
ปาลินเบะปาก เขาไม่ได้เหม่อ เขามองพี่กุนต์อยู่ต่างหาก เขาชื่นชมผู้ชายคนนั้นจริงๆ คนที่รวยแล้วมีใจนึกถึงคนอื่นน่ะ หาได้ไม่ง่ายนักหรอก
   
เศรษฐีหลายคนไม่ทันสังเกตคนที่ด้อยกว่าเพราะไม่มีเหตุการณ์ในชีวิตที่จะเอื้อให้ร่วมรู้สึกว่าคนที่ขาดแคลนต้องอยู่กันยังไง แต่คุณกนธีกลับเข้าใจและไม่เอาแต่เงยหน้ามองฟ้าหรือเดินอยู่เฉพาะโลกของตน
   
“ถ้าไม่ติดว่าเป็นของเพื่อนนะ..จะจีบจริงๆ” ปาลินบ่น
   
อินทัชเลิกคิ้ว วันนี้เมนูต่างไปจากมื้ออาหารทั่วไป พี่กุนต์ให้คนที่ร้านทำข้าวผัดปูเน้นเนื้อขาวอวบชิ้นโต กุ้งชุบแป้งทอด ไข่เป็ดทอดทรงเครื่องที่ราดจนเต็มหน้า กับต้มยำทะเลไม่ใส่พริก มีกุ้ง หมึก ปลากะพง เห็ดฟางแบบเต็มพิกัด
   
เจ้าหน้าที่ช่วยตักต้มยำใส่ถ้วย ส่วนพวกเขาตักข้าวผัดและวางกุ้งทอดกับไข่ดาวลงในจานหลุม เด็กๆเดินมาหยิบไปวางที่โต๊ะแล้วมาต่อคิวเอาจานขนมกับผลไม้ ตามด้วยเครื่องดื่มคือน้ำลำไยที่ใส่ลำไยแห้งจากเชียงใหม่จนแน่นแก้ว
   
“มีกับข้าวเผื่อทางเจ้าหน้าที่ด้วยนะครับ” กนธียิ้มให้ “ผมแยกไว้แล้ว”
   
อ้นช่วยหยิบขนมไทยที่พี่กุนต์ให้ที่ร้านทำ เน้นไข่แดงเต็มที่และปรับรสให้หวานน้อยลง อ้นเองยังน้ำลายสอ ตอนที่วางจานกับโต๊ะ มีเด็กชายคนหนึ่งเดินมารับ ดวงตากลมโตจ้องมองเขาและเงยหน้ามองพี่กุนต์ ใบหน้านั้นมีแววของความสุขแต่ก็ดูเศร้าและหงอยเหงาในคราวเดียว
   
“พวกพี่..” หนูน้อยอ้ำอึ้ง ทำเหมือนจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่พูด
   
กนธีก้มมอง ยิ้มให้อย่างใจดี “ไงเอ่ย..อยากได้เพิ่มไหมครับ บอกได้นะ” เขาให้น้องอุ้มใส่ถุงมือแล้วจับผลไม้เรียง ส่วนตัวเองตักลำไยล้นแก้วยื่นให้น้อง
   
ร่างเล็กส่ายหัว ก้มหน้าก้มตาเดินจากไป น้องอุ้มมองตาม พี่ชายคนนั้นยังไม่ได้น้ำลำไยเลย แต่ว่าดูไม่กล้าเข้ามาเอา ขนมก็ยังไม่มาหยิบ
   
กนธีอ่านภาษาเด็กออกเลยกระซิบกับน้อง “ช่วยพี่กุนต์หน่อยคนดี เอาขนมกับน้ำไปให้พี่เขาได้ไหมครับ ถ้าหนูอยากพูดให้กำลังใจเขาก็พูดได้นะ”
   
อุ้มพยักหน้ารัว ไอ้ตัวน้อยหยิบจานที่มีทองหยอด ฝอยทองกับผลไม้คือเมล่อนญี่ปุ่นและแอปเปิ้ลแจ๊ส เด็กชายเดินไปหาพี่คนเดิมที่ก้มกินข้าว
   
“พี่ชายฮะ” อุ้มฉีกยิ้มให้ รั้วหน้าแหว่งไปหน่อยแต่ก็กำลังมีฟันขึ้นเล็กๆ “พี่กุนต์ให้หนูเอามา พี่ยังไม่ได้ขนมกับน้ำ อ้าว..” ตัวเล็กมองซ้ายมองขวา บอกว่าพี่เขาไม่มีน้ำแต่อุ้มก็ลืมหยิบน้ำมาให้เสียเอง “แป๊บนึงๆ หนูจะไปเอาให้”
   
เด็กโตกว่าหันมอง หายไปแวบเดียว น้องก็เดินรี่มาถึงโต๊ะ มือป้อมยื่นน้ำลำไยที่ตักใส่จนล้นปริ่มมาให้ แต่น้องทำหกไปแล้วส่วนหนึ่ง “ข..ขอบใจนะ”
   
อุ้มยิ้มกว้าง “ขอให้พี่ชายมีความสุขนะฮะ”
   
เจ้าตัวมองค้าง ก้มหน้าลงต่ำอย่างประหม่า “มีความสุขหรือ..เวลาคนมาก็มีความสุขนะ แต่พอกลับไปก็ไม่มีความสุขเลย..อยากให้มาหาบ่อยๆจัง”
   
น้องอุ้มเอียงคอมอง “วันนี้หนูก็มีความสุข”
   
“ต้องมีความสุขอยู่แล้วแหละ มีคนดูแล มีครอบครัว มีพ่อมีแม่พร้อม”
   
อุ้มทำปากยื่น ส่ายหัวดิก “หนูไม่มีพ่อ ไม่มีแม่นะ มีแต่พี่ชายคนนู้น” เจ้าแสบชี้ไปทางพี่โอ๊ต “กับพี่คนนั้น” ชี้ไปทางพี่อ้น “แล้วก็พี่คนนี้” ชี้พี่กุนต์
   
“ตัวเองไม่มีพ่อแม่ด้วยหรือ” อีกฝ่ายถามอย่างงุนงง
   
“อื้อ! ไม่มีหรอก พ่อทิ้งไปแล้ว แม่ก็ตายแล้ว” อุ้มยิ้มให้ “แต่ว่าหนูก็มีความสุขนะ แล้วพี่ล่ะ..มีความสุขไหม โตขึ้นหนูจะเป็นคนดีแหละ” เรื่องที่พูดไม่ค่อยเกี่ยวข้อง แต่อุ้มอยากบอก “มีความสุขที่ได้เป็นคนดีก็พอ..พี่กุนต์บอกหนู”
   
เด็กชายน้ำตาคลอ..โดยไม่ทันรู้ตัว น้องก็เข้ามากอด

ความอบอุ่นจากการเป็นที่ต้องการของใครสักคนแผ่ซ่านในใจ พวกเขาแค่ต้องการมีคนรัก มีครอบครัวเหมือนเด็กคนอื่น แค่ถูกกอดเท่านี้ก็พอใจแล้ว
   
“หนูไปแล้วนะ” อุ้มโบกมือ “กินแล้วมีตุ๊กตาให้แหละ มานะ..มานะ”
   
“อือ..ขอบใจนะ”
   
อุ้มยิ้มเริงร่า วิ่งตุปัดตุเป๋กลับมาซบขาพี่กุนต์ กนธีคอยมองอยู่ตลอด พอเห็นแบบนั้นก็ลูบหัวน้อง แต่เขาไม่ได้ก้มลงกอดตอบหรอก เพราะไม่อยากจะแสดงความรักกับอ้นและอุ้มต่อหน้าเด็กที่น่าสงสารเหล่านี้ หากว่าจะกอดใครสักคน เขาก็ต้องการกอดทุกคนที่อยู่ที่นี่อย่างเท่าเทียม เลยได้แต่ออกปากชมน้อง
   
“เก่งจริงๆอุ้มของพี่ ทีนี้ก็มาช่วยกันใส่ผลไม้ต่อนะครับ” เขายิ้ม กลับไปนับเนื้อลำไยให้ถึงยี่สิบลูก นานๆจะได้กินที เขาอยากให้กินของดีแบบเต็มอิ่ม
   
เด็กๆยังทยอยกันมารับอาหาร หลายคนยิ้มให้ หลายคนบอกขอบคุณ หลายคนแสดงความดีใจอย่างไม่ปิดบัง อาหารอร่อย ขนมหวานแปลกตา ผลไม้ก็ไม่เคยกิน แล้วยังจะมีตุ๊กตามาให้อีก ทุกคนตื่นเต้นกันมาก
   
เด็กหญิงตัวน้อยเดินมารับน้ำลำไย เห็นเนื้อลำไยอันโต๊โตแล้วอดก้มลงงับมาชิมไม่ได้ “หวาย..อร่อยจังเลย ขอบคุณค่ะ” ย่อตัวไหว้จนติดพื้น

กนธียิ้ม มองอย่างเอ็นดู “กินหมดแล้วมาเติมอีกได้นะคะ มีเพียบเลย”
   
สาวตัวจ้อยยิ้มเอียงอาย ขยับออกไปให้เพื่อนมาหยิบบ้าง
   
กนธีตักน้ำใส่จนครบทุกคนแล้วก็ผละออกไปคุยกับเจ้าหน้าที่ นอกจากจะมาเลี้ยงอาหารเด็ก เขายังเอาของบริจาคที่จำเป็นมาให้ ทางคนดูแลขอบคุณและถามว่าเขาต้องการจะถ่ายรูปตอนส่งมอบไหม แต่กนธีปฏิเสธ
   
เขามาเลี้ยงเด็กๆในนามของตัวเอง ไม่ได้ทำในนามของบริษัท และทำเพื่อความสุขส่วนตัว ไม่ได้ทำเพื่อจะเอาภาพไปบันทึกในโปรไฟล์อะไร อย่างมากก็ส่งข่าวต่อกันเพื่อที่ว่าเพื่อนคนอื่นจะได้อยากมาเลี้ยงอาหารน้องบ้างเท่านั้น
   
“ขอบคุณนะคะ ทุกคนดูมีความสุขมาก” เจ้าหน้าที่บอก “เด็กทุกคนหวังและรอคอยให้มีคนมาเยี่ยม มาคุยและมากอดที่สุด”
   
กนธีรับฟังอย่างเข้าใจ ระหว่างยืนคุย มีน้องคนหนึ่งมายืนเมียงมอง เขาเลยยิ้มให้ เด็กน้อยโผเข้ากอดหมับ เอาหน้าซุกขาและรัดแน่นไม่ปล่อย
   
“อ้าว..คนเก่ง” ชายหนุ่มก้มลงใกล้ เพียงเท่านั้นเด็กก็เข้ามาซุกอก เขานิ่งอึ้ง หัวใจไหววูบไปด้วยความสงสาร ต้องยกแขนขึ้นกอดน้องและลูบหัวเบาๆ
   
“กินข้าวเสร็จแล้วหรือคะ..ไปกินข้าวก่อนเร็ว” คนดูแลบอก
   
เจ้าหนูส่ายหัวดิก ไม่ยอมปล่อยกนธี “พ่อจ๋า..พ่อมารับหนูเหรอ”
   
คนอายุมากกว่ารู้สึกจุกในอก ลำคอตีบตันขึ้นเหมือนมีอะไรขวาง ทางพี่เลี้ยงจะเข้ามาปลอบและพาไป แต่เขาขอเวลากอดน้องให้แน่นกว่านี้อีกหน่อย
   
“หนูน้อย” กนธีลูบหัวอย่างอาทร เจ็บปวดในหัวใจที่สุด

“เป็นพ่อของหนูได้ไหมจ๊ะ” เด็กชายมองด้วยดวงตากลมป๊อง “พาหนูกลับบ้านไปด้วยได้ไหม หนูอยากมีพ่อ อยากมีแม่ อยากมีคนกอดเหมือนคนอื่น”

เขาสะอึก ในอกเหมือนถูกบีบ เขาไม่สามารถพูดตอบรับอะไรที่จะเป็นการให้ความหวังเด็กออกไปได้ ทำเพียงแค่กอดน้องให้แน่น “ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นพ่อลูกกัน แต่ทุกคนที่มาที่นี่ก็มีความรักมาให้พวกหนูเต็มที่นะครับ”

ร่างเล็กดูซึมเซา มือน้อยๆที่เปื้อนคราบดำเพราะพี่เลี้ยงดูแลได้ไม่ทั่วถึงบิดชายเสื้อของคนตรงหน้า “จะมาหาหนูอีกใช่ไหมจ๊ะ”
   
กนธีสอดมือเข้าไปกุมปลายนิ้วของน้อง เขาเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดคราบเหนียวกลางฝ่ามือให้อย่างใส่ใจและไม่นึกรังเกียจทั้งที่เด็กน้อยเพิ่งจะเอานิ้วเข้าปากและเช็ดน้ำมูกของตัวเองมา เขายิ้มอ่อนโยน ลูบหัวชื้นเหงื่อเบาๆ
   
“พี่คงบอกไม่ได้ว่าจะมาอีกเมื่อไร” เขาปลอบ “แต่วันนี้ พี่ดีใจที่ได้มาหาหนูกับเพื่อนๆนะครับ ตอนแรกพี่กังวลมากเลยว่าหนูๆจะอยากเจอพี่ไหม”
   
“อยากเจอ อยากเจอมากๆเลย” เจ้าหนูพยักหน้าหงึก “พี่ๆใจดี”
   
กนธียิ้ม “พวกหนูเองก็น่ารักและต้อนรับพวกพี่ดีมาก ขอบคุณนะครับ” เขาเช็ดแก้มที่เปื้อนคราบน้ำมูกให้ “ทีนี้..เราไปกินข้าวกันนะ ข้าวเย็นหมดแล้ว”
   
เด็กชายเดินตามคนที่จูงมือไปที่โต๊ะอย่างเชื่อฟัง
   
ทุกอย่างอยู่ในสายตาของอินทัชตลอด เขาตักอาหารเสร็จแล้ว กำลังช่วยปาลินนับตุ๊กตาอีกรอบ แต่นับผิดนับถูกอยู่เรื่อยเพราะไม่มีสมาธิ
   
“รู้ตัวไหมว่าตั้งแต่เรามา โอ๊ตมองพี่กุนต์ตาไม่กะพริบเลย” ปาลินแซว
   
อินทัชขมวดคิ้ว “พูดอะไรน่ะ” เขาคิดว่าไม่ได้เปิดเผยท่าทีออกไปแล้ว
   
“นี่..ถ้ารู้สึกอะไรกับพี่เขาก็แสดงให้ชัดเลยเถอะ” พูดด้วยสีหน้าจริงจัง บุ้ยใบ้ให้ดูผู้ชายที่ดีอย่างหาตัวจับยาก “หนึ่งในร้อยจะมีสักคนนะ”
   
ร่างสูงเงียบกริบ เขาหยุดนับแล้วเงยหน้ามองปาลิน ดูเพื่อนสนิทก้มลงสำรวจสภาพว่าไม่มีตุ๊กตาตัวไหนขาดหรือเย็บลวกๆ
   
..เมื่อไรกัน..ที่หัวใจไม่ได้เรียกร้องอยากให้มีอีกฝ่ายเหมือนเคย..
   
“ครบแล้ว น่าจะโอเคแหละ” ปาลินพึมพำ นี่คือครั้งแรกที่ซื้อของมาแจกเด็กเลยอดเกร็งไม่ได้ “เสียดายแฮะ พี่ศรน่าจะมาด้วย ใช่ไหมโอ๊ต..” เอียงคอมองคนที่ดูเหม่อลอย เลยโบกมือตรงหน้า “เฮ้..มองเลยไปไหน..คุณอินทัช”
   
เจ้าของชื่อจับปลายนิ้วที่ปัดไปมา เขากุมมันไว้ ค้นหาสัมผัสอุ่นละมุนและความห่วงใยที่เคยมีเมื่อได้อยู่ใกล้ชิด แต่ยิ่งสำรวจลึกลง มันก็ยิ่งเบาโหวง
   
ที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยแสดงความรู้สึกที่เข้มข้นชัดเจนกับปาลิน เขาพอใจที่จะรักษาสถานภาพความเป็นเพื่อนเอาไว้ ยอมมองอยู่ไกลๆ ไม่ดิ้นรนอยากได้ ไม่ทุรนทุรายอยากครอบครอง ไม่เคยกราดเกรี้ยวหึงหวง ที่เป็นแบบนี้จะด้วยเหตุว่าเขาขี้ขลาด ไม่กล้าเสี่ยง หรือเพราะความรู้สึกยังหนักแน่นไม่พอให้สารภาพออกไปก็ตาม แต่เขาก็คิดว่าเขาชอบปาลินจริงๆ สังเกตจากความอบอุ่นที่เต็มตื้นในอกและความสุขเวลาอยู่ใกล้กันอย่างที่ไม่เคยเกิดกับใครในชีวิต 

เขาเป็นแบบนี้มานานโดยไม่เคยคิดติดใจในความรู้สึกตน   

แต่มาวันนี้ ความชอบของเขากลับเบาบางและห่างไกลจนสัมผัสไม่ได้ มันไม่ได้มีความสุข ไม่ได้อยากใกล้ชิด ไม่ได้ใจเต้น ไม่ได้ต้องการมีตัวตนอยู่ในสายตาของปาลินอีก ความรู้สึกที่ราบเรียบและธรรมดาเหมือนสายน้ำในบึง ตอนนี้กลับยิ่งสงบนิ่งและจับต้องไม่ได้ราวกับหมอกควัน

..คล้ายกับว่า..เขาไม่ได้ชอบปาลินอีกต่อไป..

“โอ๊ต..” ปาลินอ้ำอึ้ง มองคนที่ประสานนิ้วลงมากับมือเขา “ทำอะไร”
   
อินทัชนิ่งเงียบ เขากำลังคิดไม่ตก..คำถามต่อมาก็คือ ความรู้สึกที่มีต่อปาลินมันลดน้อยถอยลงไป เพราะอะไร..เพราะใครบางคนที่ชื่อกนธีใช่ไหม
   
แล้วถ้าอย่างนั้น ความรู้สึกที่เขามีต่อพี่กุนต์ มันเข้มข้นจริงจังมากน้อยแค่ไหน จะมีวันลดทอนและเปลี่ยนแปลงได้หรือเปล่า จะรับผิดชอบและรักษาคำพูดของตนโดยไม่ทำให้ใครบางคนเสียใจได้หรือไม่..ในเมื่อเขาเปลี่ยนใจจากปาลินเพราะกนธีได้..มันจะมีวันที่เขาเปลี่ยนใจจากกนธีไปหาคนอื่นไหม
   
..เขาไม่มีคำตอบตรงนี้เอาไว้เลย..
   
“โอ๊ต” ปาลินดึงมือหนี ทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนจ้องมอง “เมาค้างหรือไง”
   
อินทัชได้สติ เขาขยับตัวนั่งพิงเสาพลางหลุบตาลงต่ำ “เปล่า..”
   
“ถ้าเลิกเหม่อก็ขนตุ๊กตาไปตรงนู้นดีกว่า น้องๆกินเสร็จแล้วแหละ”
   
เขาพยักหน้า ก้มลงแบกถุงของไปวางที่ลานกิจกรรมโดยไม่ทันเห็นว่ามีสายตาของใครคนหนึ่งมองมา..สายตาของคนที่เป็นต้นเหตุให้เขาวุ่นวายใจ

หลังจากเด็กกินข้าวเสร็จ กนธีบุ้ยใบ้ให้ปาลินเป็นคนแจกตุ๊กตาน้องๆเพราะเจ้าตัวอุตส่าห์ไปซื้อมา เขาเพียงแต่นั่งมอง ปรบมือไปกับความตื่นเต้นดีใจของทุกคนและคุยกับเจ้าตัวน้อยคนอื่นที่มายืนออ บางคนก็ขอให้เขากอดสักครั้ง
   
กนธีคุกเข่าลง กอดเด็กที่เข้ามาซุกในอ้อมแขน เขาลูบแผ่นหลังเล็กด้วยความอ่อนโยน “ขอให้หนูเป็นเด็กดีนะครับ..พี่ดีใจที่ได้มาเจอทุกคนนะ”
   
เด็กเล็กยืนเก้กัง อยากจะเข้ามาหาบ้างแต่ถูกเด็กโตเบียดเสียด กนธีผลัดไปกอดทีละคนและเป็นฝ่ายเดินไปหาเจ้าตัวจ้อยที่ไม่กล้าเข้ามา เขายิ้มให้ เอ่ยปากทักทายและลูบแก้มแผ่วเบา เพียงเท่านั้นน้องก็เข้ามากอดรัดแน่น

ทางด้านพสิษฐ์นั้น เขาเป็นผู้ชายตัวใหญ่ เลยพยายามทำตัวลีบเพราะกังวลว่าเด็กจะกลัว แต่พอนั่งยองๆลงคุย เขาก็แทบถูกรุมทึ้งจากบรรดาเด็กหญิงเด็กชายทั้งหลาย ไม่ต่างจากอินทัชกับปาลินเลย

ทุกคนโหยหาความรักความอบอุ่น นั่นเป็นพื้นฐานของการมีชีวิต ไม่มีหัวใจดวงไหนจะแข็งแกร่งและเผชิญโลกภายนอกได้อย่างเข้มแข็งถ้าปราศจากพลังใจที่ดี การถูกทอดทิ้งสามารถสร้างความคิดฝังใจให้เด็กๆได้ว่าชีวิตนี้หนูคงไม่เป็นที่ต้องการของใคร ดังนั้นกนธีจึงมาที่นี่เพื่อจะเผื่อแผ่ความรู้สึกของคนที่อยู่บนโลกใบเดียวกัน เพื่อบอกว่ายังมีคนที่พร้อมให้ความรักกับน้องทุกคนเสมอ

อ้นกับอุ้มยืนมองพี่กุนต์กอดเด็กๆในมูลนิธิ ทุกครั้งที่พี่กุนต์กอดคนไหน คนนั้นจะยิ้มสว่างไสวเหมือนโลกทั้งใบมาอยู่ตรงหน้า อ้นกับอุ้มเลยจำภาพนั้นได้ขึ้นใจว่าการกอดกันมีความหมายและสร้างความสุขได้มากแค่ไหน

การเลี้ยงอาหารเด็กกำพร้าในวันนี้จบลงด้วยดี เด็กๆโบกมือและยิ้มให้พี่ๆที่มากันอย่างพร้อมเพรียง ทำเอาเจ้าของวันเกิดอย่างกนธีเดินตัวเบา

อินทัชเก็บขยะพวกพลาสติกกับกล่องที่บรรจุอาหารใส่ถุงดำและทิ้งลงถังใหญ่ พวกถาดอาหารที่มาจากร้าน เขากับปาลินเอาไปเก็บไว้ท้ายรถตู้ ขามา มีพี่ที่ร้านขับรถกระบะมาส่งเพราะทำอาหารกันสดๆตอนเที่ยง เรียกได้ว่าวันนี้เด็กทุกคนได้กินของร้อนๆใหม่ๆ ทั้งคุณภาพดีและถูกอนามัยกันแบบถ้วนหน้า

“ครบหรือยัง” เขาถามเพื่อนที่วางถาดใบสุดท้าย

“อื้อ” ปาลินพยักหน้า ช่วยปิดท้ายรถ “ขอไปล้างมือก่อนนะ”

“เราไปด้วย” ร่างสูงเดินตามไปที่ก๊อกน้ำด้านหน้า เขารอสบู่จากปาลินและถูมือตัวเองบ้าง “วันนี้สนุกไหม เราไม่เคยมาที่แบบนี้เลย”

“มากๆ” เจ้าตัวยิ้ม “พี่กุนต์ทำให้เราคิดได้ว่า วันเกิดเราปีนี้ หาเวลาไปเลี้ยงอาหารเด็กหรือซื้อของไปแจกคนที่เขาไม่มีดีกว่า รู้ไหมว่ารอยยิ้มของทุกคนที่เราให้ความรักกับเขาน่ะ มันมีความสุขกว่าคำอวยพรที่เราได้มาหลายเท่า”

อินทัชยิ้มตาม เขาเองคงไม่ได้สัมผัสความรู้สึกของการเป็นผู้ให้ถ้าไม่ได้มากับพี่กุนต์..คิดมาถึงตรงนี้ ความภูมิใจก็วาบเข้ามาอย่างไม่ให้ตั้งตัว

กนธีพาอ้นกับอุ้มไปขึ้นรถ กว่าจะทำอะไรเสร็จก็หกโมงกว่าแล้ว เขาตั้งใจจะให้คนขับรถไปส่งปาลินที่บ้าน น้องจะได้ไม่ต้องเดินทางกลับเอง

“ไผ่เห็นโอ๊ตกับน้องสนหรือเปล่า” เขาถามพสิษฐ์ที่ยืนกินเมล่อนที่เหลือ

“น่าจะไปล้างมือนะ” ชายหนุ่มเคี้ยวเอื่อย “ยังเหลือไหม แบ่งมาบ้างสิ”

กนธีส่ายหัวระอา ไอ้หมอนี่ก็ตะกละเหมือนเขานั่นแหละ “มีอีกลูกสองลูกที่บ้าน คืนนี้มากินด้วยกัน พวกป้าๆเขาอยากกินพิซซ่า พี่เลยให้เขาโทรสั่ง”

คนฟังหัวเราะในลำคอ บ้านกนธีก็เป็นแบบนี้ วันเกิดเจ้าภาพไม่มีงานเลี้ยงรื่นเริงหรอก มีแต่ออกไปทำบุญ จากนั้นก็กลับมาทำอาหารหรือสั่งอะไรมากินแล้วแต่ว่าคนในบ้านจะอยากทานอะไร ปีก่อนไปบ้านพักคนชรา แล้วตบท้ายด้วยบาร์บีคิว ปิ้งย่างกับจุ่มแซ่บในสวน ไอเดียป้าคนครัว ปีนี้กลายเป็นพิซซ่า ปีหน้าอาจจะเป็นไก่เคเอฟซีหรือเบอร์เกอร์ของแมคโดนัลด์ก็ได้
   
“อยากกินสเต็กโคขุน” พสิษฐ์บอก “พิซซ่านี่มันแป้งนะ”
   
“พี่ไม่กินเนื้อเว้ย ถ้าอยากกินเอาไว้ไปปากช่องกับพี่แล้วจะเลี้ยง”   

คนฟังหัวเราะหึ “ไปหาไอ้ขี้เกลือน่ะหรือ..ผมไม่ไปด้วยหรอก”
   
กนธีขบขัน “เราอยู่บ้านเรา เขาอยู่บ้านเขา กลัวอะไรน่ะ”
   
“นั่นแหละ มีเพื่อนบ้านแบบนี้ ซวยบรม” พสิษฐ์ถอนหายใจ “ไปตามเด็กๆมาไป จะได้กลับกัน นี่ถ้าไม่เห็นว่าพี่จะเลี้ยงพิซซ่านะ ผมไม่กินจริงด้วย”
   
“ไอ้ขี้เกลือคนที่สอง!” เชื่อน้องมันเลย ติดเชื้อผ่านทางคำด่าหรือไง
   
กนธีเดินไปตามอินทัชกับปาลิน เห็นทั้งสองยืนคุยกันอยู่ก็ยิ้มไปแต่ไกล
 
ปาลินเพิ่งล้างมือเสร็จ เขาเอี้ยวหลบเพื่อนที่ดีดน้ำใส่หน้า ไม่รู้หมั่นไส้อะไรนัก เขาแค่พูดว่าวันนี้พี่กุนต์ดูดี น่าจีบแค่นั้นเอง “เข้าตาหมดแล้ว~”
   
“โทษๆ..มานี่มา เดี๋ยวดูให้” อินทัชหัวเราะ “ไหนผ้าเช็ดหน้าเรา”
   
“เนี่ยเรอะ..กัดขาดไปเรียบร้อย” เขาชูให้ดู ไม่ได้ขาดจริงหรอก แค่แหย่
   
กนธีมองอินทัชที่ล็อคคอปาลินแล้วขยี้หัวจนยุ่งเหยิง เขาบอกกับตัวเองว่าเด็กทั้งสองสนิทกันดี และเจ้าโอ๊ตมีเพื่อนที่ดีแบบนี้เขาก็ควรวางใจ
   
“โอ๊ต..สน” เขายิ้ม “กลับบ้านกันเถอะ พี่จะให้คนขับแวะไปส่งสนด้วย”

“อ๊ะ..ไม่เป็นไรครับพี่กุนต์ ผมกลับเองได้” ปาลินยัดผ้าเช็ดหน้าคืนเพื่อน
   
กนธีหลุบตามอง ผ้าเช็ดหน้าลายสก็อตของ Burberry ผืนนั้น เขาจำได้ว่าซื้อให้อินทัชในวันที่ไปเดินห้างด้วยกัน เป็นวันเดียวกันกับที่ซื้อชุดนิสิตใหม่ให้ เพราะเสื้อตัวเก่ามันคับและกางเกงก็ขาสั้นขึ้นเพราะเด็กหนุ่มสูงขึ้นรวดเร็ว
   
เมื่อคิดว่าอินทัชยกผ้าเช็ดหน้าให้เพื่อนสนิทใช้ เขาก็เสียดแวบในใจ
   
กนธีปรามตัวเองให้หยุดงี่เง่า “มาเถอะ อย่าคิดมากเลย”
   
ปาลินดูเกรงใจไม่น้อยจนเขาสงสาร ถึงกับต้องนึกด่าตนอย่างหนักที่เผลอใจแคบแม้กระทั่งกับผ้าเช็ดหน้าผืนเดียว..ช่างไร้สาระเสียจริง
   
“เอ่อ..ขอรบกวนด้วยนะครับ” ร่างเล็กหัวเราะแหะ ตามไปขึ้นรถตู้
   
อ้นกับอุ้มนั่งอยู่เบาะหลังกับคุณอาไผ่ เจ้าแสบสองตัวเดินกันมาทั้งวัน สุดท้ายก็ผล็อยหลับอยู่ข้างพสิษฐ์ที่ต้องแบ่งแขนซ้ายกับแขนขวาให้น้องๆพิง
   
อินทัชเข้ามานั่งข้างกนธี ฝ่ายนั้นหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูไลน์ที่ไม่ได้อ่านเกือบทั้งวัน เขาเหลือบมองเห็นบทสนทนาจากคุณไผทขึ้นมายาวเหยียด
   
ดูเหมือนว่าสองคนนี้ ต่อให้ไม่ได้เจอหน้าก็ยังคงติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ
   
“สายตาเสียนะครับ” เขาบอก “มันมืดแล้ว หน้าจอก็สว่างเกิน”
   
กนธีเลยเอื้อมมือเปิดไฟเหนือหัว อินทัชขมวดคิ้ว..คนอะไร รั้นกว่าเด็ก
   
“รถเคลื่อนอย่าเอาแต่เพ่งครับ” เด็กหนุ่มเตือน แต่อีกฝ่ายทำหูทวนลม สุดท้ายเขาเลยเอามือวางทับหน้าจอแล้วจัดการปิดไฟทันที “พี่มีตาคู่เดียวนะ ไลน์น่ะจะตอบเมื่อไรก็ได้ ให้เขารอแค่นี้คงไม่ดิ้นตายหรอกมั้ง”
   
คนฟังบ่นในลำคอ แว่วเสียงปาลินหัวเราะคึ่กๆแล้วชะโงกหน้ามาคุย
   
“ขี้บ่นเหมือนพ่อเลยใช่ไหมครับพี่กุนต์” เขาย่นจมูกใส่เพื่อน
   
กนธีส่ายหัวตาม หลุดยิ้มออกมาเมื่ออินทัชบ่นต่อ ไอ้เด็กเปรตนี่ถึงจะพูดมากและคอยตามประกบเหมือนผู้ปกครอง แต่เขาก็รู้สึกดีที่มัน..ห่วงใย
   
..แค่นี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง..ทำไมไม่รู้จักจำ..
   
รถของพสิษฐ์มาส่งปาลินถึงหน้าบ้าน กนธีเป็นคนเลื่อนประตูให้แล้วยิ้มส่ง บอกว่าค่อยเจอกันพรุ่งนี้ ปาลินเลยยกมือไหว้ขอบคุณ
   
“สุขสันต์วันเกิดครับพี่กุนต์ ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ”
   
กนธียิ้มรับ อดละอายใจขึ้นมาไม่ได้ที่วูบหนึ่งเขาคิดอะไรไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย เด็กคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของอินทัช จะคิดเล็กคิดน้อยไปทำไม
   
“ขอบคุณมากนะน้องสน..เอาไว้วันไหนเราไปเที่ยวกัน” เขาชวนอย่างจริงใจ “เพื่อนพี่ที่อยู่ปากช่องเขาชวนไปเยี่ยมบ้าน ไว้ว่างๆไปกันนะ”
   
ปาลินดูเคอะเขิน ไม่ได้ตอบรับอะไรนอกจากยกมือสวัสดีแล้วยืนส่ง
   
“พี่จะไปจริงหรือครับ” อินทัชถามคนที่ขยับมานั่งที่เดิม
   
“อ้าว..แล้วจะไปปลอมๆทำไมล่ะ” เขาพูดอย่างอารมณ์ดี เวลาที่กำจัดความคิดด้านลบออกไปได้จะรู้สึกว่าใจเบาโหวง แบบนี้แหละดีที่สุด
   
“ผมว่าเขาชวนพี่คนเดียวมั้ง” ร่างสูงเหยียดปาก “คนอื่นน่าจะตัวแถม ตามไปคงเกะกะเปล่าๆ” คุณไผทยังไม่ออกปากชวนคนที่เหลือสักคำ
   
“คุณไทชวนพี่ไปบ้านเขา แต่พี่จะชวนพวกเราไปบ้านของไผ่..โอเคไหม”
   
อินทัชไม่โต้ตอบอะไร อย่างน้อยก็ดีกว่าการที่พี่กุนต์จะไปคนเดียว
   
เมื่อกลับมาถึง ปาร์ตี้พิซซ่าเล็กๆในสวนก็เริ่มขึ้น แสงสีเหลืองนวลจากหลอดไฟที่พันอยู่รอบต้นไม้ให้ความสว่าง โต๊ะยาวถูกลากออกมาวาง เด็กๆในบ้านช่วยกันตัดดอกไม้มาปักแจกัน จุดเทียนในแก้วเพิ่มความโรแมนติกอีกนิด เท่านี้การกินมื้อค่ำก็ดูเหมือนงานเลี้ยงย่อยๆแล้ว
   
ยายแวะมาหาครู่หนึ่งก่อนกลับไปพักผ่อน แกเพิ่งจะกินมื้อเย็นเสร็จจึงไม่ได้มานั่งที่โต๊ะด้วย คุณพยาบาลพาแกเข้านอนแล้วเลยมาร่วมแทน
   
กนธีนั่งหัวโต๊ะ คอยฟังพวกเด็กๆคุยกันเฮฮาและเหมาพิซซ่าหน้าซีฟู้ดคนเดียวสามชิ้น กินปีกไก่แบบไม่กลัวเป็นโรคเกาต์ ตามด้วยขนมปังกระเทียมและน้ำอัดลมสองแก้วใหญ่แข่งกับอ้นและอุ้มจนเผลอสะอึกออกมาติดกัน
   
อินทัชไม่ค่อยชอบกินแป้งเยอะนัก เขาเน้นไปทางโปรตีนมากกว่า พอเห็นพี่กุนต์ซัดมื้อดึกเต็มที่แบบนั้นก็ต้องเดินมาหยิบพิซซ่าชิ้นที่สี่ออกจากมือ
   
“ชิ้นนี้ขอเป็นสลัดแทนดีกว่าพี่ เดี๋ยวก็อ้วนเป็นลูกขนุนหรอก”
   
“อ้นกับอุ้มคิดว่าพี่จะกลายเป็นลูกขนุนไหม” กนธีหาตัวช่วย
   
“ม่าย~” น้องๆส่ายหัวดิก “พี่กุนต์กินทั้งถาดก็ยังล้อหล่อ!”

เจ้าตัวเลยยักไหล่ อ้าปากงับแป้งหนานุ่มชิ้นนั้นเข้าไปจนได้ แต่พอเห็นเด็กมองคล้ายกับว่าเหนื่อยจะพูด เขาก็ต้องหยุดเคี้ยว เลื่อนสลัดจานเดิมกลับมาตรงหน้าก่อนยัดมะเขือเทศเข้าไปทีเดียวสามลูกจนแก้มตุ่ยอย่างเซ็งๆ

“เก่งมากครับ” เด็กหนุ่มยิ้ม “ผมไม่อยากพูด แต่พี่อ้วนขึ้น รู้ตัวไหม”

กนธีกัดมะเขือเทศดังกร๊อบเป็นการแก้แค้น ก็ช่วงนี้เขาต้องทำงานที่ร้าน เลยไม่มีเวลาเข้าฟิตเนส ไม่ได้ออกกำลังกายเลยด้วย จะไม่อ้วนได้ไงวะ

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ ผมจะจับพี่ไปเล่นกีฬา” อินทัชบอก “ผมเองก็เริ่มอ้วนแล้วเหมือนกัน อยู่ดีกินดีเกิน ขืนเป็นแบบนี้ต่อ เปิดเทอมมาคงต้องคลานไปเรียน”

“พี่ไม่มีเวลานี่ ต้องไปร้านทุกวันเลย”

“ถ้าตั้งใจจริงก็อ้างคำนั้นไม่ได้ครับ” เขาดุ “ครึ่งชั่วโมงก็ออกกำลังกายได้แล้ว ว่ายน้ำก็ยังดี หรือจะวิ่งเหยาะๆก็ไหว ผมรู้นะว่าพี่แค่ขี้เกียจ”

“ฮึ่ม..” กนธีเอาฟันฉีกผักเบบี้คอสเป็นชิ้นๆ เจ็บใจจริงๆให้เด็กมาว่า

พสิษฐ์ที่กำลังกินพิซซ่าชิ้นที่ห้าหลุดยิ้ม รู้สึกเบาใจไม่น้อยที่พี่กุนต์ได้เด็กมันมาดูแล ถ้าลุงคิดจะเริ่มต้นใหม่กับคนคนนี้ เขาก็คิดว่าไม่เลวนักหรอก

..แต่อันดับแรก..คว้าหัวใจของเด็กมันมาให้ได้ก่อนก็แล้วกัน..
 


.

.

.





ต่อด้านล่าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 06-12-2016 17:58:09

.

.

.





ปาร์ตี้ของทุกคนยังดำเนินต่อไป ช่วงดึก ลุงคนสวนเอาทีวีแบบพกพามาตั้งและส่งเสียงเชียร์การแข่งขันกีฬากับพวกป้าๆ กนธีอนุญาตให้กินเหล้ากับเบียร์ได้แต่ห้ามเอะอะโวยวายรบกวนเพื่อนบ้าน พวกนั้นเลยยิ่งสนุกกันใหญ่

ป้าแม่ครัวเอาเฟรนช์ฟรายทอดเองมาวางเป็นตะกร้า พอเห็นคุณกุนต์ลุกจากโต๊ะแล้วสะอึกสามครั้งก็ชวนให้อยู่ต่อ “เดี๋ยวมีแข่งบอล ดูด้วยกันไหมคะ”

กนธีโบกมือ สะอึกอีกรอบ “ตามสบายครับ ผมไม่ไหวแล้ว”

อ้นกับอุ้มกินจนพุงป่อง เด็กๆแทบจะเอาหัวจุ่มน้ำอัดลม พี่โอ๊ตอนุญาตให้ดื่มเต็มที่ได้วันเดียว คราวหน้าให้ดื่มนมแทนถ้าไม่อยากอ้วนและกระดูกพรุน

“พี่จะขึ้นแล้วหรือครับ” อินทัชที่กำลังลุ้นเกมการแข่งไปด้วยหันมามอง

กนธีพยักหน้า กวักมือเรียกสองหน่อให้มาด้วยกัน “พี่จะไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวอ้นกับอุ้มพี่ดูแลให้เอง..อึก” กระเพาะคนแก่นี่มันแย่จริง กินโค้กแค่นี้ สะอึกเรื่อย “โอ๊ตดูกับพวกลุงๆไปเถอะ แล้วไผ่..คืนนี้ค้างนี่นะ มีห้องให้ลุงคนขับด้วย”

พสิษฐ์กระดกเฟรนช์ฟรายในปากเล่น เขากำลังจ้องทีวีติดพันเลยโบกมือปัดๆ คิดว่าคงได้ดูแข่งบอลอยู่ในสวนจนข้ามวันกับพวกป้าๆลุงๆนี่แหละ

“ฝันดีสี่สิบเอ็ดนะพี่”

“อะไรวะ” กนธีมุ่นหัวคิ้ว “กินพิซซ่าจนเบลอหรือ”

“ราตรีสวัสดิ์ให้คนแก่ที่มีอายุเข้าเลขสี่สิบเอ็ดในวันพรุ่งนี้ไง”

“ไม่แก่แล้วไป!” พี่ชายอยากเตะน้องนัก แต่มีเด็กๆอยู่ด้วยมันจะไม่ดี
   
อินทัชกลั้นขำ หันมาเชียร์แข่งกีฬากับคุณพสิษฐ์ต่อ กนธีจูงอ้นกับอุ้มไปที่ห้อง เด็กๆนอนห้องใกล้คุณยาย แต่ก่อนก็นอนกับพี่โอ๊ต แต่หลังๆไอ้คนโตมันเกเร อ้างว่าต้องช่วยงานเขาเลยย้ายขึ้นไปอยู่ข้างบนเองแบบไม่ทันเชิญ
   
“มาครับ อาบน้ำกัน” กนธีถอดเสื้อให้น้องอุ้ม แต่น้องอ้นบิดไปบิดมา ไม่ถอดเสื้อผ้าสักที “แกะกระดุมไม่ได้หรือครับ” เขายื่นมือไปที่กางเกงน้อง
   
อ้นเบี่ยงหนี แก้มกลมเป็นสีแดงเข้ม “อ้นเขิน..พี่กุนต์อย่ามอง”
   
คนฟังหัวเราะพรืด สงสัยว่าน้องอ้นจะเริ่มโตเป็นหนุ่มแล้ว “โอเคๆ ถ้าอย่างนั้นพี่จะรออยู่ในห้องนะครับ อ้นพาน้องไปอาบน้ำ สระผมให้หอมๆแล้วกลับเข้ามาให้พี่เป่าผมนะ พักนี้อุ้มผิวแห้งเป็นขุยหมดเลย ลืมทาเต้าหู้ใช่ไหม”
   
น้องอุ้มหัวเราะแหะ ตอนนี้อุ้มแห้งไปยันหน้าเลย จับทีหลุดเป็นแผ่น
   
“ไปครับไป ยิ่งดึกเดี๋ยวจะไม่สบาย” กนธีเปิดประตูห้องน้ำ “เอาน้ำอุ่นไหมครับ พี่จะเปิดให้ แต่ตอนจะปิดให้เรียกพี่นะ มือเปียกๆห้ามจับครับ”
   
ชายหนุ่มต้อนลูกหมูสองตัวเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวและปรับระดับน้ำให้อุ่นพอดีก่อนส่งให้เด็กๆ เขางับประตูเอาไว้และออกไปนอนรอที่เตียง
   
นานเท่าไรไม่แน่ใจ รู้แต่ว่ามีปากอุ่นร้อนเข้ามากดจูบที่ราวคอ ตอนแรกเขากลั้นหัวเราะ นึกว่าเป็นน้อง แต่พอมีมืดสอดเข้ามาใต้เสื้อ กนธีก็ลืมตาพรึ่บ

“เปิดช่องโหว่นะครับ” อินทัชยิ้มบาง “ถ้าเป็นคนอื่นคงปล้ำพี่ไปแล้ว”

กนธีก้มมองเสื้อที่เลิกขึ้นมาถึงหน้าท้อง “แบบนี้เขาไม่ได้เรียกว่าปล้ำ?”
   
เด็กหนุ่มหัวเราะหึๆ เขาคุกเข่าอยู่ข้างเตียง เลยเท้าแขนกับฟูก ชะโงกเข้าไปกระซิบข้างหู “ปล้ำของผมต้องมีการ ‘สอดใส่’ ครับ”
   
เขาเกือบจะบีบคอมันแล้วถ้าไม่ติดว่าอ้นกับอุ้มเปิดประตูเข้ามา น้องอ้นมีเสื้อคลุมตัวเล็กปกปิดเรียบร้อย ส่วนน้องอุ้มยังวิ่งโทงเทงอยู่เลย
   
“หัดอายบ้างสิวะไอ้อุ้ม” พี่โอ๊ตว่า โยนกางเกงในให้ “ขึ้นป.หนึ่งแล้วนะ”
   
กนธีเหลือบมองเด็กปีสองที่บางครั้งก็เดินเปลือยท่อนล่างต่อหน้าเขา
   
..นี่มันอิเหนาชัดๆ..
   
“เด็กๆปิดน้ำอุ่นแล้วหรือครับ” เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้
   
“พี่โอ๊ตปิดให้หนูแล้วฮะ” น้องอุ้มวิ่งล่อนจ้อนไปที่โต๊ะ ปีนขึ้นเก้าอี้ไปหยิบโลชั่นเต้าหู้ลงมาบีบพรืดๆ แปะตามตัวแล้วเอาแป้งเด็กโรยจนเหนียวหนึบ
   
“ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนั้น” อินทัชถอนหายใจ “หมูชุบแป้งทอด?”
   
กนธีหัวเราะ เลือกชุดนอนตัวใหม่ให้ ชุดเก่าน้องๆใส่กันครบอาทิตย์แล้วเขาเลยเอาไปใส่ตะกร้ารอซัก “ลายเป็ดเหลืองน่ารักเนอะ”
   
อ้นเอาชุดนอนเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำตามประสาเด็กกำลังโต แต่น้องอุ้มอยากอวดรูปร่างที่แสนภูมิใจเลยกางแขนกางขาให้พี่กุนต์ใส่เสื้อให้
   
“พุงมันใหญ่จนมองไม่เห็นปลายเท้าแล้วนะอุ้ม” พี่โอ๊ตทัก
   
เด็กชายก้มลงมอง ยกขาขึ้นใส่กางเกงในลายเต่า “นี่..สะดือ”
   
“พี่หมายถึงพุง”
   
นิ้วเล็กๆจิ้มลงในรูโบ๋ “สะดือหนู..”
   
อินทัชเหนื่อยสุดๆ “โอเค..สะดือก็สะดือ อยากอวดสะดือว่างั้น”
   
กนธีหัวเราะตัวโยน กลัดกระดุมเสื้อให้น้องและอุ้มไปนั่งที่เก้าอี้ เอาไดร์ออกมาเป่าผมให้ น้องอุ้มหลับตาพริ้ม นั่งพิงอกพี่กุนต์อย่างสบายใจ ส่วนอ้นที่ใส่เสื้อเสร็จแล้วก็ตามออกมาและรอคิวเป็นคนถัดไป ไม่มีใครอ้อนพี่โอ๊ตเลย
   
“เอาล่ะเรียบร้อย หล่อทุกคน” กนธีเอาแปรงไม้มานวดหัวให้ กระตุ้นบ่อยๆ เลือดจะได้ไหลเวียน เส้นผมที่มีสุขภาพดีจะแข็งแรงและดำเป็นเงา
   
“นอนได้แล้ว” อินทัชหิ้วปีกสองแสบขึ้นเตียง “พี่ก็จะไปนอนเหมือนกัน”
   
อ้นยกแขนให้พี่ชายห่มผ้า น้องอุ้มก็ให้พี่กุนต์ห่มให้ หลอดไฟอันเล็กในห้องถูกเสียบไว้เผื่อว่าเด็กๆจะเข้าห้องน้ำ สองหน่อบอกฝันดีกับพี่ๆ
   
“สุขสันต์วันเกิดครับพี่กุนต์” อ้นบอกผู้ใหญ่ที่กำลังจะเดินออกนอกห้อง
   
กนธีหันมอง ยิ้มรับคำ “ขอบคุณครับสุดหล่อของพี่ ฝันดีเจอกันพรุ่งนี้”
   
อินทัชปิดประตูห้องนอนของพวกมัน เพิ่งมาคิดได้ว่าพอพี่กุนต์พาพวกเขามาอยู่ด้วย เขาถึงได้มีโอกาสใช้เวลาร่วมกันกับอ้นและอุ้มหลังจากที่ปล่อยให้น้องดูแลกันเองมานาน นึกๆแล้ว..พวกมันก็ยังโตได้ไม่เท่าไรเลย
   
“อาบน้ำนอนกันเถอะ” กนธีหาวหวอด เขาเลิกสะอึกสักที
   
ร่างสูงตามหลังมา เขามองพี่กุนต์ที่ดูเหนื่อยๆ ฝ่ายนั้นเดินลากขาไปทางตู้เสื้อผ้า หยิบชุดนอนตัวใหม่ที่แม่บ้านเอามาเก็บไว้พลางหาวอีกครั้ง
   
กนธีตาแทบปิด ขณะกำลังมองหาชั้นใน ฝ่ามืออุ่นร้อนก็ทาบลงต้นคอแล้วนวดคลึงอย่างเบาแรง เขายิ้มบาง ไอ้เด็กคนนี้มันช่างเอาใจเสียจริง
   
“นั่งรถทั้งวัน เมื่อยไหมครับ” อินทัชถาม ขยับมายืนซ้อนหลัง
   
“นิดหน่อย” เขาตอบ แตะปลายนิ้วและบีบกระชับ “ขอบคุณที่เป็นห่วง”
   
“ไปอาบน้ำเถอะพี่” เด็กหนุ่มกระซิบ เลื่อนแขนลงมากอดเอวไว้หลวมๆ เวลาที่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ เขาอยากสวมกอดและโอบตัวอีกฝ่ายให้แน่นหนา
   
..เพราะมันให้ความรู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน..

กนธียืนนิ่ง ร้อนวูบที่หลังคอเมื่ออีกคนก้มลงจูบ เขาแทบยืนไม่ติด

“โอ๊ต..” เขาพึมพำ รับสัมผัสลมหายใจร้อนระอุที่รินรด “มีอารมณ์หรือ”

อินทัชหัวเราะแผ่ว เอียงหน้าซบกลุ่มผมนุ่ม “นิดหน่อยครับ แต่ไม่เป็นไร ผมรู้ว่าพี่เหนื่อย ไปอาบน้ำนอนเถอะ” เขาผละออก เดินเลี่ยงไปเปลี่ยนเสื้อ

กนธีนึกชั่งใจ พอหยิบชุดนอนได้ก็ตามออกมา เอื้อมคว้าชายเสื้อเด็ก

“ที่จริง..พี่สัญญาเอาไว้แล้ว” เขาพูดเสียงเบา “จะทำอะไรก็ยอม” 

อินทัชนิ่งอึ้ง มองคนที่เอาตัวเข้ามาขึ้นเขียงให้แล้วอดเอ็นดูไม่ได้ เขาต้องดึงเอวพี่กุนต์เข้ามาแล้วกอดแนบอก กดจูบสองข้างแก้มอย่างห่วงหา

“อย่าทำตัวแบบนี้บ่อยๆนะครับ ไม่งั้นผมฟัดไม่เลือกที่จริงด้วย”

กนธีมองเขม่น เขาเตะหน้าแข้งมันแบบไม่แรงนักแล้วถอยออก เด็กมันยืนยิ้ม ถอดเสื้อยืดทิ้งและเอาผ้าเช็ดตัวมาพันเอวก่อนปลดกางเกงยีนส์ลงไปกอง

“มีพุงแล้วแฮะ” อินทัชมองตัวเอง “พรุ่งนี้ต้องเริ่มเข้าฟิตเนสสักที”
   
คนแก่กว่าเผลอจ้องตาม ไม่เห็นว่าหมอนี่จะมีพุงตรงไหน ช่วงแขนยังดูแข็งแรง แผ่นอกสีแทนล่ำสันและลอนกล้ามเนื้อยังคงเครียดครัด บั้นเอวสอบ สะโพกแน่นตึง กับหน้าท้องแนววีที่ผลุบหายลงใต้ผ้าขนหนู..ก็ยังดูดีเหมือนเคย
   
“มองแบบนี้ผมอายเป็นนะพี่” อินทัชหยิบเสื้อมาบังตัวเอง “เขิน..”
   
กนธีเพิ่งรู้ตัวว่าจ้องไปนานแค่ไหน ใบหูเขากลายเป็นสีแดงก่ำ
   
..เด็กวิทย์กีฬามันดีกว่าหมอจริงๆนั่นแหละ..
   
เขารีบเดินเข้าห้องน้ำ แต่พอเห็นเจ้าโอ๊ตยังนั่งยิ้มหน้าแป้นอยู่ก็หันมามอง “ไม่อาบน้ำหรือ” เขาเหลือบมองนาฬิกา “ดึกแล้วนะ”
   
“รอพี่อาบก่อนก็ได้ครับ ผมไม่รีบ” อินทัชยิ้ม “พอพี่เป่าผมเสร็จ ผมก็อาบเสร็จพอดีแหละ จะได้เข้านอนพร้อมกัน” เขาเช็ดหัวแป๊บเดียวก็แห้ง แต่พี่กุนต์จะต้องอืดอาด มะงุมมะงาหราเหมือนเต่ากลบไข่ไปอีกครึ่งชั่วโมง
   
“แล้วคืนนี้..” กนธีกัดปากตัวเองอย่างลังเล “ไม่..ทำหรือ”
   
“อา..” ร่างสูงครางในลำคอ พยายามอดใจไว้ “คืนนี้ไม่ดีกว่า” หักโหมเกินไปก็ไม่ดี เขาไม่อยากเอาเปรียบพี่กุนต์ “พี่เหนื่อยไม่ใช่หรือครับ ผมน่ะทนได้”
   
“อืม..เหนื่อย” เขาพึมพำ “งั้นพี่อาบก่อนนะ” ผลุบหายเข้าไปประมาณสองนาทีแล้วถึงจะโผล่ออกมาแต่หัว อ้าปากพูดอะไรบางอย่างด้วยแก้มแดงจัด
   
“น้ำไม่ร้อนหรือครับ” อินทัชเลิกคิ้ว ยังนั่งเล่นที่เตียงอย่างเกียจคร้าน
   
“เปล่า..” กนธีหลุบตาลงมองแต่พื้น ร้อนไปทั่วหน้า
   
“น้ำไม่ไหล?”

เขาส่ายหัว พูดเสียงเบา “ถ้า..จะเข้ามาอาบด้วยกัน..ก็มาได้..นะ” จากนั้นก็ปิดประตูดังปังใหญ่ หายเงียบไปอีกห้านาทีถึงจะมีเสียงฝักบัว

อินทัชงุนงง เขาคิดว่าได้ยินอะไรแว่วๆเช่น..เข้ามาอาบด้วยกัน

เด็กหนุ่มร้อนวูบ คิดอย่างไรไม่รู้ถึงได้เดินไปหน้าห้องน้ำ ทดลองหมุนลูกบิดแล้วก็ต้องตกใจเมื่อมัน..ไม่ได้ล็อค เขาเลยค่อยๆผลักเข้าไปภายใน

ข้างหลังบานกั้นกระจกมีฝ้าขาวขึ้นจับ เสียงน้ำตกกระทบพื้นดังแว่ว ไอร้อนของน้ำอุ่นวาบออกมาจนเขานึกสงสัยว่าพี่กุนต์ไม่กลัวผิวสุกหรือไง

อินทัชแก้ความสงสัยนั้นด้วยการปลดผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างลงไปกองกับพื้นแล้วก้าวเข้าไปในที่อาบน้ำ ลำคอแห้งผากเมื่อไล่สายตาลงดูร่างเปลือยที่กำลังสระผมอย่างไม่รู้อะไรเลย เขาจดจ้องภาพตรงหน้าด้วยความเผลอไผล

ปลายผมสีดำสนิทเปียกลู่ลงมา ฟองขาวเกาะเคลียหัวไหล่ พี่กุนต์ยังหลับตานิ่ง แหงนหน้ารับน้ำจากฝักบัวระหว่างยกมือขึ้นลูบแชมพูออกจนหมดจด เจ้าตัวกดสบู่เหลวแล้วลูบลงตามผิวเนื้อ หากเป็นผู้ชายคนอื่นก็คงจะอาบเสร็จภายในไม่กี่นาที แต่กับคนที่เชื่องช้า ทำอะไรไม่ทันการแบบนี้ มันทำให้ภาพที่ดูธรรมดาๆกลายเป็นภาพที่ชวนให้ปลุกเร้าอารมณ์อย่างรุนแรง

อินทัชตื่นตัวจนปวดร้าวไปหมด ส่วนนั้นของเขาพลุ่งพล่านออกมา

เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปด้านหน้า ใช้ปลายนิ้วไล้ลงบนส่วนโค้งของแผ่นหลังเรียบเนียน พึมพำเสียงพร่าต่ำ “พี่ครับ..”

กนธีหันขวับมามอง เขากำลังล้างหน้าอยู่เลยไม่ทันได้สนใจ ชายหนุ่มลืมตากะทันหันจนโฟมเข้าเต็มที่ “แสบๆๆ” รีบวักน้ำขึ้นล้าง “ข..เข้ามาตอนไหน”

อินทัชไม่ตอบ ทันทีที่พี่กุนต์หันมาทางเขา ร่างสูงใหญ่ก็ผลักอีกฝ่ายไปชิดกับผนัง อุ้งมือกร้านคว้าเข้าปลายคางแล้วก้มลงฉกจูบทันที

ปลายลิ้นร้อนสอดเข้าภายใน บดจูบอย่างตะกรุมตะกราม พี่กุนต์สำลักจนหน้าแดงก่ำ ป่ายมือพยายามจะกดปิดฝักบัวแต่เขายึดรั้งไว้ก่อน

“เดี๋ยวโอ๊ต..พี่..หายใจไม่ทัน” เขาเบือนหนี ดันบ่ากว้างออก

“ผมคิดว่าคืนนี้จะไม่ทำแล้วเชียว” อินทัชสบถ เขาซุกไซ้ที่ราวคอแล้วกัดลงเนื้อขาวอย่างมันเขี้ยว “ยั่วผมเองนะ ชวนอาบน้ำแล้วยังไม่ล็อกประตู”

กนธีอับอายแทบมุดท่อหนี “ไม่..ไม่ได้ยั่ว ก็แค่ชวน..”

“ชวนผู้ชายอาบน้ำด้วยกันเขาเรียกว่ายั่วครับ” เขาขยับเข้าหา เบียดช่วงตัวเปล่าเปลือยของตนเข้ากับแผ่นอกขาว กดให้ส่วนล่างทาบทับ

“ขอโทษ~” จะว่าไม่ตั้งใจก็ไม่ใช่..จริงๆก็ตั้งใจนั่นแหละ

“ไถ่โทษซะนะครับ” อินทัชยิ้ม เลื่อนมือขึ้นบดคลึงยอดอกสีเรื่อ กลิ่นครีมอาบน้ำที่พี่กุนต์ใช้มันยั่วเย้าจนเขาอดไม่ได้ ต้องก้มลงขบกัดแล้วดูดกลืน

กนธียืนไม่ติด ขาเขาสั่นกึกจนจะล้ม แต่เด็กมันยกรั้งขึ้นพาดเอวก่อน

“อาบให้เสร็จแล้วไปที่เตียงดีไหม” เขาต่อรอง “กลัวลื่น..” ล้มมาทีนี่กระดูกหักเลยนะ แก่ปูนนี้แล้ว ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตละวะ

“โอเคครับ..ไปข้างนอกกัน” อินทัชว่า ยกยิ้มมุมปากพลางจูงมือพี่กุนต์เดินออกมาจากส่วนเปียก “นอกห้องอาบน้ำ..แต่เป็นหน้ากระจก”

กนธีเบิกตากว้าง ทั้งตัวถูกจับให้ยืนเกาะเคาน์เตอร์ล้างหน้า เด็กหนุ่มก้าวเข้ามาซ้อนหลัง ใช้ส่วนที่ร้อนระอุแนบเข้ามากับสะโพกของเขา

..ท่านี้มัน..น่าอายเกินไปแล้ว!..

เขาหายใจติดขัด หน้าร้อนวูบ ดีแต่ที่กระจกขึ้นฝ้าเลยมองไม่เห็นภาพของตัวเอง แต่ยังโล่งใจไม่ทันไร เด็กมันก็เอื้อมมือมาเช็ดไอขาวที่บังเงานั้นทิ้งไป

“โอ๊ต!” กนธีร้องแต่ถูกจับหลังคอและบังคับให้หันกลับมามองตัวเอง

ภาพสะท้อนผู้ชายที่ยืนเปลือย เรือนผมเปียกโชก หยดน้ำเกาะพราวบนลำตัว ท่อนล่างลงไปมีขอบเคาน์เตอร์ปิดบัง แต่มันไม่ช่วยเลยที่เบื้องหลังมีผู้ชายตัวใหญ่และอ่อนวัยอีกคนยืนแนบชิด ใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาคมกล้าจ้องมองเงานั้นกลับด้วยสายตาที่ฉายแววความปรารถนาอย่างโจ่งแจ้ง

“หยิบถุงยางให้ผมหน่อยสิครับ” อินทัชกระซิบ ใช้ตัวเองดุนดันกระตุ้น

กนธีสั่นกึก เขาเหลียวมองรอบตัว “แต่..ในนี้ไม่มีถุงยาง..”

เด็กหนุ่มยิ้มมุมปาก สองมือยึดไหล่ลาดแน่น “เอาไงดีนะ..”

เขาสบสายตาที่จ้องกันผ่านกระจก ปากแห้งผากกับท่าทางออดอ้อน

.

.

.




เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง ท่อนขาแน่นตึงกระแทกเข้ากับสะโพกเป็นจังหวะหนักหน่วง เรี่ยวแรงที่ส่งเข้ามาทำให้ทั้งตัวอีกคนโยกคลอนไม่หยุด
   
กนธีป่ายมือยึดรั้งขอบกระเบื้องไว้ เขาหลับตาแน่น ไม่กล้ามองใบหน้าของตนว่าจะเป็นสีแดงจัดแค่ไหน นิ้วจิกเกร็งกับพื้นเย็นขณะที่ร้อนไปทั่วร่าง
   
อินทัชจ้องมองพี่กุนต์ผ่านกระจกเงาอย่างไม่ละสายตา เขาบดกรามเป็นสันนูน เสียวซ่านในอกจนต้องเลื่อนมือไปบีบกระชับต้นขาได้รูป เขามองคนที่อยู่ในความครอบครอง มองคนที่ตกเป็นของเขา มองคนที่กำลังถูกเขาบดเบียด กลืนกินกันแบบแนบชิด ใช้ผิวกายเปลือยเปล่าสอดใส่กันเป็นครั้งที่สอง
   
กนธีหลุดร้องคราง พอรู้ตัวก็พยายามกลั้นเสียง แต่เขานึกได้ใจ ต้องส่งแรงกระแทกกระทั้นหนัก เขารู้ดีว่าตรงไหนที่พี่กุนต์จะยอมแพ้ ตรงไหนที่อ่อนไหวเป็นพิเศษ ตรงไหนที่กระตุ้นมากเข้า..แล้วอีกฝ่ายจะต้องมีความสุขรุนแรง
   
..เขารู้ดี..แล้วคนอื่นรู้ดีเหมือนเขาไหม..
   
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว นึกไปถึงไลน์ของใครบางคนที่ส่งมาแล้วร้อนวาบ ต้องก้มลงกอดรัด เคลื่อนไหวถี่รัว เขาโอบพี่กุนต์แน่น เหมือนจะฝังร่างนั้นลง
   
“อื้อ..” กนธีกัดปากจนห้อเลือด “ช..ช้าหน่อย..” 

“ไม่..” เขาปฏิเสธอย่างดื้อดึง

คนฟังครางเสียงพร่า ถูกจับหันแล้วเปิดปากให้รับจูบ ลิ้นร้อนสอดเข้ากวัดกวาดไปทั่วแนวฟัน กระตุ้นให้เขาจูบกลับและเป็นฝ่ายดูดกลืนลิ้นอีกฝ่าย

“พี่กุนต์” อินทัชกระซิบ กดเอวไว้แน่นระหว่างที่เบียดเสียดเข้าหาอย่างตะกละ “น่ารักมากครับ..อืม” เขานิ่วหน้า แน่นไปหมดจนแทบทนไม่ไหว

“พี่..อ..อื้ออ..”

“เรียกชื่อผมสิครับ” เขากัดปลายหู ยกยิ้มสมใจ “เรียกผม..”
   
กนธีกลั้นเสียงคราง เขาไม่กล้าหันไปมอง รับรู้ได้แต่ว่ามีบางอย่างที่ร้อนจัดและแข็งกร้าวดุนดันเข้ามา ผลุบเข้าออกภายใน กระแทกเข้าหาไม่หยุด ส่วนปลายเสียดสีเข้ากับบางจุดที่ทำให้เขาสุขสมจนต้องจิกเกร็ง
   
“พี่ครับ..” อินทัชกอดรัดแน่นขึ้นไปอีก หลุดร้องเมื่อใกล้จะถึงจุด
   
“โอ๊ต..” เขาครวญคราง “พี่ไม่ไหว..โอ๊ต”
   
เจ้าของชื่อยิ้มรับ “ลืมตาหน่อยครับคนดี”
   
ทั้งที่ไม่อยากจะทำตาม แต่คำกระซิบนั้นทำให้เขาต้องปรือตาขึ้นมองอย่างไร้สติ กนธีหน้าร้อนจัด มองภาพที่ตนเองไหวคลอนไปตามจังหวะร่วมรัก
   
ดวงตาคมกริบมองเขาผ่านกระจกเงา จ้องมองอย่างเร่งเร้าและร้อนพล่าน สีหน้าของเด็กหนุ่มที่บิดเบี้ยวอย่างมีความสุขเพราะเขาบีบรัด ทำให้เขาไหววูบขึ้นในท้องน้อย เผลอตัวกลืนกินเข้าไปจนสุดและโอบกระชับหนักกว่าเก่า
   
อินทัชครางต่ำ สองมือจับยึดเอวอีกฝ่ายและเร่งจังหวะหนัก เขาเพียงกระแทกเต็มแรงอีกสองสามครั้ง พี่กุนต์ก็ปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรง
   
เด็กหนุ่มรีบตวัดร่างที่ร่วงลงไปกองขึ้นมา จับยกพาดบนเคาน์เตอร์ เขาวางขาเปลือยตั้งชัน จูบข้างขมับชื้นเหงื่ออย่างเอ็นดูแล้วผละออกมามอง เห็นผิวเนื้อบางส่วนแดงก่ำเป็นสีกุหลาบเพราะถูกเสียดสี ดูน่ารักจนต้องก้มลงจูบ
 
“โอ๊ต!!” กนธีตกใจจนแทบหมดสติ เขาลนลานจะลง แต่ถูกเด็กยึดขาไว้แน่นระหว่างที่โน้มหน้าเข้ามาและใช้ปลายลิ้นเล้าโลมบริเวณส่วนที่บวมจัด
   
..ไอ้เด็กเปรต! ศรัณย์ยังไม่เคยทำถึงขนาดนี้เลย!..
   
“ทำไม่ได้ ทำไม่ได้นะ!” เขาขยุ้มปอยผมของอินทัชแล้วดึงอย่างแรง
   
“ผมแค่จะปลอบใจ” ร่างสูงยิ้ม “เพราะมันต้องรองรับผมอีกนาน”
   
กนธียกหลังมือปิดหน้า ไอ้หมอนี่ผละออกมาจูบซอกขาของเขาแล้วสอดนิ้วกลางเข้าไปขยายเพิ่ม เขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากเสียงชื้นแฉะที่เกิดจากการเคลื่อนไหวของปลอกเนื้อเมื่ออีกฝ่ายกลับมาสอดใส่อีกครั้ง
   
อินทัชจับพี่กุนต์ให้เอนตัวลงพิงกระจก ยกขาทั้งสองขึ้นพาดบ่าแล้วกระแทกหนักหน่วง เขากอบกุมไหล่ลาด อาศัยเป็นหลักยึดไว้แนบแน่น
   
กนธีต้องเกาะผนังข้างเอาไว้ไม่ให้ตัวร่วงหล่น เด็กนี่ส่งแรงเข้ามาไม่กี่ครั้ง ทั้งตัวก็ลื่นไถลจนเกือบลงไปกอง เขาหลับตา เบือนหน้าหนี ปล่อยให้มันกอดจูบ เล้าโลมทั่วทุกตารางนิ้วแม้กระทั่งหลังเท้าที่เป็นจุดอ่อน
   
“อึก..อื้อ!” เขาหอบหายใจ เสียงในอกเต้นแรง “อ..ย่า..จะไป..”
   
เขาปลดปล่อยออกมาครั้งที่สอง ตอนที่อินทัชสอดใส่ลึกสุดและกระตุกอย่างรุนแรง ร่างหนาหนักสั่นเทิ้มพร้อมกับหลุดร้องเสียงดัง
   
กนธีรู้สึกถึงของเหลวร้อนจัดที่พุ่งวาบเข้ามาภายใน เขาร้องคราง มันท่วมท้นและไหลเข้าเป็นระลอก แต่ส่วนนั้นก็ยังไม่หยุดขยับ เขาเองก็โต้ตอบด้วยการรีดเร้นจนหมดทุกหยาดหยด ซ้ำยังเก็บขังเอาไว้ในตัวเมื่อเด็กยังแช่ค้าง
   
อินทัชหอบหายใจ ทันทีที่ถอนตัวออกมา น้ำรักอุ่นร้อนก็ไหลหยดลงพื้น
   
“ขอโทษนะครับ” เขาค่อยๆยกขาที่วางพาดบ่าลง นวดคลึงอย่างเอาใจ
   
กนธีตัวอ่อนปวกเปียก ปล่อยให้เด็กตวัดร่างขึ้นอุ้มและพาไปลงอ่างน้ำ มันจะทำอะไรกับเขาต่อ ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะท้วงแล้ว
   


.

.

.




[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 06-12-2016 17:58:31

.

.

.




เวลาผ่านไปได้สักพัก คนทั้งสองก็สะอาดเอี่ยมอีกครั้ง อินทัชอาบน้ำให้ตัวเองและพี่กุนต์ใหม่ ใส่เสื้อผ้าจนเสร็จ เขาประคองร่างนั้นไปที่เตียง เป่าผมให้แห้งด้วยความอ่อนโยน..สุดท้ายแล้วความตั้งใจที่จะผ่านคืนนี้ไปเฉยๆก็ล้มเหลว
   
“เด็กเปรต” กนธีด่างึม ตาปิดจนแทบลืมไม่ขึ้น..ขาของเขาก็เช่นกัน
   
อินทัชหัวเราะ สอดตัวลงใต้ผ้านวมและดึงอีกฝ่ายเข้ามาซุกอก พี่กุนต์ทำตัวว่าง่ายและน่ารักกว่าเก่าหลังจากถูกร่วมรักจนหมดเรี่ยวแรง
   
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ..คนดีของผม” เขากระซิบ เกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากแล้วก้มลงจูบด้วยความรู้สึกที่อุ่นอวลและสนิทแนบกว่าครั้งไหน
   
กนธียิ้มบาง สอดแขนเข้ากอดเอวเด็กหนุ่ม ไม่มีคู่ควงคนไหนเลยที่เขาจะกอดและถูกกอดด้วยความจริงใจแบบนี้..มีความสุขจนแทบล้น
   
“อยู่กันไปนานๆได้ไหม..อย่าเพิ่งทิ้งพี่เลยนะ”

“โธ่..อย่าพูดเหมือนตัวเองไม่มีค่าสิครับ” เขาจูบบนผมสีเข้ม

“ขอบคุณนะที่โอ๊ตดูแลพี่อย่างดีและอยู่กับพี่ด้วยความซื่อสัตย์” กนธีพึมพำ “เด็กทุกคนที่ผ่านมา มีแต่โอ๊ตที่พี่รู้สึกได้ว่าจริงใจแค่ไหน”

พสิษฐ์เคยพูดว่าอินทัชโชคดีที่เจอเขา แต่กนธีคิดว่าเขาต่างหากโชคดีที่เจออินทัช ด้วยสถานะของเขา อายุและสิ่งฉาบฉวยภายนอก มันทำให้เจอคนที่เข้ามาโดยไม่หวังผลประโยชน์ยาก ยิ่งอินทัชแสดงท่าทีว่าการคบกันต้องอาศัยเวลาพิจารณาให้นาน เขายิ่งรู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่ได้มองเขาแค่ของนอกกายจริงๆ

อินทัชยิ้มบาง ลืมตามองในแสงสลัว “ผมไม่มีวันหลอกพี่” เขาลูบเส้นผมนุ่มลื่นที่สระให้กับมือ สูดกลิ่นหอมนุ่มเข้าเต็มปอด “เชื่อใจผมนะครับ”

กนธีซุกหน้าเข้ากับแผ่นอก คำพูดนั้นทำให้อุ่นวาบทั้งยังรู้สึกราวกับถูกความมั่นคงนี้โอบกอดไว้แนบสนิท เหมือนอินทัชเป็นหลักที่แน่นหนักและซื่อตรง

ก่อนที่จะทันได้ห้ามปรามหัวใจตน เขาก็เผลอหลุดคำ

“พี่รักโอ๊ต..”
   
อินทัชนิ่งเงียบ เขาหลับตาลง กระชับอ้อมกอด “ขอบคุณครับ”

เด็กหนุ่มไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ตอบรับ ถึงอย่างนั้นเขาก็เข้าใจได้

“อย่าคิดมากนะ” กนธีเงยหน้ามอง ขยับขึ้นจูบปลายคางได้รูป “พี่รู้ว่าเราอยากได้เวลา..พี่ให้ได้ พี่รอได้ คิดตกเมื่อไรค่อยว่ากัน แต่บอกพี่ที..ตอนนี้เรื่องระหว่างเรามันเป็นบวกหรือว่าเป็นลบ..พี่จะได้ทำใจ”

อินทัชแตะแก้มอีกฝ่ายและก้มลงหอมฟอด “บวกครับ”

“ดีใจ..” เขาแนบหน้ากับท่อนแขนแข็งแรง อาศัยอ้อมกอดนี้นอนหนุน

ร่างสูงลูบแผ่นหลังอีกฝ่าย “ขอโทษนะครับที่มาขอเวลากับเรื่องแบบนี้”

“เอาน่า..” เขาหัวเราะ “พี่น่ะสี่สิบ แต่โอ๊ตเพิ่งจะยี่สิบ ยังไงคนที่ต้องคิดให้หนักก็คือโอ๊ตอยู่ดี พี่จำได้ว่าตอนแรกเราบอกว่าหากจะมีใครก็อยากได้คนวัยเดียวกัน ที่พี่ไปพาโอ๊ตมาอยู่ด้วยก็คงทำให้เราลำบากใจพอตัวแล้ว”

“ผมไม่เคยรู้สึกลำบากใจที่มาอยู่กับพี่ครับ” อินทัชยืนยันเสียงหนักแน่น “เพราะฉะนั้นอย่าคิดแบบนี้อีกนะ..อย่าทำร้ายใจตัวเองแบบนี้อีก”

กนธีเอาหัวโขกอกของเด็กเบาๆ..มันพูดกับเขาแบบนี้ ขี้โกงจริงๆ
   
“พรุ่งนี้พี่ก็สี่สิบเอ็ดแล้วนะ” ชายหนุ่มพึมพำ ดึงมือเด็กมาลูบ “ถึงปากจะบอกว่ารอได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน ถ้าปล่อยตามธรรมชาติคงช้า ยังไงเราลองมาทำความรู้จักกันไปวันละอย่างสองอย่างดีไหม”
   
“ยังไงครับ” เขาก้มมองอย่างเอ็นดู “ประมาณ..พี่คือคุณกนธี สิงหนาท สูงร้อยเจ็ดสิบแปด เลือดกรุ๊ปโอ เป็นมังสวิรัติที่ไม่เคร่งนัก กินผักเหมือนหนอน อมข้าวเหมือนหนู อืดอาดเหมือนเต่า งานอดิเรกเล่นเกมผลไม้..แบบนี้หรือเปล่า” 
   
กนธีหัวเราะ ขยี้หัวมันไปมา “หมายถึงข้อดีข้อเสียของพวกเราน่ะ”
   
“อ้อ..” อินทัชพยักหน้ารับ “ข้อเสียของพี่คืออะไรครับ”
   
เขาครุ่นคิด “อืม..เอาที่ผ่านมาแล้วกัน พี่เป็นคนชอบเอาเรื่องเล็กน้อยมาคิดแล้วก็เก็บข้อมูลไว้ ถ้าเป็นจริงตามที่คาดก็จะติดลบคะแนนไปเรื่อยๆ พอถึงขีดศูนย์ก็จบกัน แต่ที่ผ่านมาส่วนใหญ่ยังไม่ทันติดลบก็ตัดขาดไปแล้ว”
   
“น่ากลัวแฮะ” เขาเลิกคิ้ว “ไม่มีสัญญาณเตือนสักนิดเลยหรือครับ”
   
กนธีส่ายหัว “ไม่มี..ตัดเลย ไปเลย นิสัยเสียใช่ไหม”
   
“ขี้โกงไปหน่อยครับ” อินทัชบอก “สมมติว่าผมทำอะไรไม่ดี พี่ก็จะติดลบคะแนนผม พอถึงศูนย์ก็ทิ้งผมไปโดยไม่บอกให้ปรับปรุงตัวเลยใช่ไหม”
   
“นั่นสินะ..ไม่ค่อยโอเคจริงด้วย”
   
“ไม่โอเคน่ะสิครับ ผมจะรู้ได้ไงว่าควรทำหรือไม่ควรทำอะไร บางอย่างถ้าไม่ถูกใจพี่ ผมก็อยากให้พี่บอกผมตรงๆนะ เช่นว่า..ผมขี้บ่นเกินไปแล้ว”
   
กนธีหัวเราะ “อีกเรื่องหนึ่ง..พี่ไม่ค่อยชอบการทะเลาะ เพราะฉะนั้นในเรื่องบางเรื่องพี่จะพยายามเยียวยาตัวพี่แล้วปล่อยให้จบในตัวเอง ไม่อยากงี่เง่าในสายตาอีกฝ่ายหนึ่งอย่าง แล้วก็ไม่อยากจุดชนวนระเบิดอีกอย่าง ทำให้เหมือนภูเขาไฟที่สะสมแม็กม่าน่ะ..เด็กคนอื่นไม่รู้เรื่องนี้หรอกนะ..แต่ศรัณย์โดนมาแล้ว”
   
อินทัชครางในลำคอ “โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอให้พี่ถามผมตรงๆ คุยกับผมตรงๆได้ไหม ไม่ต้องเยียวยาหรือปลอบใจตัวเองทั้งนั้น”
   
“พี่จะพยายาม” นิสัยก็คือนิสัย มันแก้ได้ยาก แต่คิดว่าในเมื่ออินทัชเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่เคยอ้อมค้อม มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาในการเปิดใจพูดคุยกัน
   
“สุดท้าย..เท่าที่คิดออกวันนี้” กนธียิ้ม “สมัยอยู่กับรัณย์ พี่เป็นคนไม่มั่นคงในตัวเอง ขี้หึง ขี้หวง คิดนั่นผสมนี่ไว้จนกลัวเขาไม่รัก บางอย่างก็ต้องยอมตามจนอึดอัดเพราะกลัวเขาจะว่างี่เง่าแล้วรักพี่น้อยลง ความรักของพี่กับเขามันเลยง่อนแง่นอยู่สักหน่อยเพราะต่างฝ่ายต่างฝืนไปไม่น้อย”
   
คนฟังมองอย่างสงสาร “อยู่กับผม เป็นตัวของตัวเองนะครับ..ถ้าดื้อเกินไป ทำนิสัยเสียมากไป ผมจะตีพี่แล้วบอกให้แก้ไขตัวเองซะ”
   
“โอเคครับ” กนธีหัวเราะร่วน ดึงฝ่ามือใหญ่มาแนบแก้ม “คิดว่าตอนนี้น่าจะดีขึ้นแล้ว เพราะตั้งแต่คุยกับหมอบี พี่รู้สึกว่าที่จริงพี่เองก็หล่อเลือกได้ว่ะ”
   
“ครับ..หล่อเลือกได้” อินทัชหยิกแก้มพี่กุนต์จนยืดด้วยความหมั่นไส้ “ผมจะเพิ่มให้อีกข้อนะ..พี่กุนต์น่ะ ชอบพูดถึงผู้ชายคนเก่าๆให้ฟัง”
   
“อ้าว..” เขาไม่ยักคิดว่ามันไม่ค่อยโอเคกับคนใหม่
   
“ไม่มีผู้ชายที่ไหนอยากฟังเรื่องอดีตที่ผ่านมาของคนที่ตัวเองกำลังคุยอยู่หรอกครับ มันเหมือนข้อเปรียบเทียบแล้วก็อดกลัวไม่ได้ว่าถ้าตัวเองกลายเป็นอดีตเหมือนกัน จะถูกเอาไปเล่าต่อกับคนใหม่แบบไหน”
   
กนธีเพิ่งรู้ว่าเด็กมันคิดไปถึงขั้นนี้เลย “โอเคๆ..ไม่เล่าแล้ว”
   
“ถ้าเล่าเป็นวิทยาทานให้ผมระวังตัว ผมก็โอเคนะ” เขายิ้ม “แต่เล่าว่าคนเก่าดีแค่ไหนนี่ อย่าเล่าเลยครับ แสลงใจ..ยิ่งลีลาบนเตียงน่ะ กราบล่ะครับ”
   
“โธ่..ขวัญเอ๊ยขวัญมา” เขาขบขัน ขยับตัวขึ้นจูบแก้มเด็ก “ขอโทษครับ ต่อไปนี้จะระวังให้มาก แต่ถ้าหลุดปากก็ทำโทษได้เลย” เขายื่นมือให้
   
อินทัชหัวเราะหึ ดึงรั้งต้นคออีกฝ่ายเข้าหาก่อนเปิดปากจูบ
   
“แบบนี้ต่างหากครับ..ถึงจะเรียกว่าทำโทษ”
   
อีกคนหัวเราะชอบใจ “พรุ่งนี้เล่าเรื่องของตัวเองบ้างได้ไหม”
   
“โอเคครับ” เด็กหนุ่มยิ้ม กอดพี่กุนต์แนบอก “เราค่อยๆมาเรียนรู้กัน ผมคิดว่าผมคงได้แสดงข้อเสียของตัวเองให้พี่เห็นอีกหลายครั้งแน่..รับให้ได้แล้วกัน”
   
“พี่โอเคอยู่แล้ว” กนธียิ้ม “จะรอนะ”
   
..เพราะการอยู่ร่วมกัน..ไม่ใช่การรับได้แต่ข้อดี..

..................................................................................

พี่กุนต์ไปปากช่อง โอ๊ตไปปากช่อง ปาลินไปปากช่อง คุณไผทอยู่ปากช่อง

เดาๆ 55555555555555+



 :really2:



เฉลย!!




คุณไผท ได้ ปาลิน



แค่กๆๆๆ  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: sutos ที่ 06-12-2016 18:43:45

เหหหหห จริงหรอเนี่ยยย นี่จิ้นคุณไผทกับเจ้าไผ่มาตั้งนานนน 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 06-12-2016 18:50:42

กลัวพี่กุนค์ขาดใจตาย :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 06-12-2016 18:57:11

พี่รักโอ๊ต
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 06-12-2016 18:58:06

ห๊ะคุณปลาเค็มได้ปาลิน แค่กๆ
คุณไผทกินเด็ก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 06-12-2016 19:02:24

อ่านตอนนี้ บอกได้เลยว่า มีหลายอารมณ์ปะปนมาก ..

1. ร้องให้ตาม น้ำตาไหลเลย ตอนกุนต์พาทุกคนไปเลี้ยงข้าวน้องๆ รู้สึกสงสารเด็กๆที่นั่นมาก เราเคยไปเห็นภาพนั้นมาแล้ว สะเทือนใจจริง
2. รู้สึก.. ลุ้น  อะยะ! อิโอ๊ตเริ่มรู้ตัว เริ่มสังเกตุเห็นว่าตัวเองไม่ใจเต้นเวลาอยู่ใกล้ปาลินแล้ว
3. เอ็นดูพี่กุนต์ นางมีความเจียมตัวเจียมใจ เห็นโอ๊ตเอาผ้าเช็ดหน้าที่ซื้อให้ ให้ปาลินไป นางเสียดใจแค่ไหน นางยังทนบอกตัวเอง ปาลินเป็นเด็กดีโชคดีของโอ๊ต โอ๊ยยยย นางเอกมาก พี่กุนต์ของฉ้านนนน
4. หื่นตาม ฮาาาาาา nc คุณข้าวปั้นนี่ ... มันถึงใจจริงๆ  อิโอ๊ตนี่ก็เทินโปรไวเกิ๊นนน ได้ข่าวพี่กุนต์เพิ่งเปิดซิงไปแหมบๆ ฮาาาาา
5. อยากจะทุบอิโอ๊ต หล่อเลือกได้เหลือเกิ้นนน พี่กุนต์บอกรัก นางมีขอเวลา จ่ะ! เอาให้คุณผไทเขาจีบพี่กุนต์ให้หนัก ให้พี่กุนต์หวั่นไหว แล้วแกค่อยตอบก็ได้โอ๊ต เอาที่แกสบายใจเล้ยยย
6. อิจฉาโอ๊ต เขาอยากได้พี่กุนต์ งืออออออ คนดีจริงๆทูนหัวของบ่าวเอ้ยยย มีบอกรักเขา มีขอโอกาส ตายๆๆๆๆๆ #ทีมพี่กุนต์
7. มีความ ห๊ะ!!! คือระ?? คุณข้าวปั้นทิ้งระเบิดไว้ช่วงท้าย ไม่เอาดิ.... ต้อง ไผทกับไผ่เท่านั้น ไม่ยอมๆๆๆๆ :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 06-12-2016 19:12:29

 แบบนี้ดีกว่า
คุณผไทจะปล้ำพี่กุนต์ที่ปากช่อง 
ปาลินจะปล้ำพี่กุนต์ที่ปากช่อง 
โอ๊ตจะปล้ำพี่กุนต์ที่ปากช่อง
คุณไผ่เป็นหมาหัวเน่า ( เรื่องปกติ )  555555555555
 
ปล. เจ้าโอ๊ตเอาผ้าเช็ดหน้าที่พี่กุนต์ซื้อให้ไปให้ปาลิน  จับไม้จับมือ แหมมมมๆ
 ระวังจะติดลบไปเรื่อยๆแบบไม่รู้ตัวนะพ่อคุณ ถึงวันที่แมกม่าระเบิดละแกเอ้ยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 06-12-2016 19:15:23

อ้าว ไม่ใช่คุณผัดไทกับพี่ไผ่เหรอค่ะ นึกไม่ออกเลยถ้าปาลินคู่กับคุณผัดไทจะเป็นยังไง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 06-12-2016 19:17:47

สรุปแล้วน้องสนคู่กับคุณ ผัดไทย เอ้ย(ผไท) จริงๆใช่ไหม


 :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 06-12-2016 19:19:01

โอ้ยยยยยยยยยย อิโอ๊ตหื่นมากกก 55555555555555 พอสองคนคุยกัน เปิดใจ อะไรๆก็ก็ดีขึ้น เหลือแต่โอ๊ตจะมั่นใจในตัวเองเมื่อไหร่ จะสายเกินไปมั้ย รออออออ รอดราม่า อิอิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 06-12-2016 19:22:16

โอยยย ตอนนี้เรียกเลือดมากเลยค่ะคุณขา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 06-12-2016 19:29:08

ยิ่งอ่านยิ่งเขิล :o8:
งานนี้โทษเด็กมันอย่างเดียวไม่ได้จริงๆ
เดี๋ยวนี้พี่กุนหันมาปลูกไร่อ้อยแล้วเหรอคะ
น้องของเหมาทั้งไร่เลย :katai2-1: :katai2-1:
โอ๊ยแก้มจะแตกไม่ไหวละ ร้อนไปหมด :pighaun:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ravyy ที่ 06-12-2016 19:35:00

อ้าวววววววววววววววว 555555555
จะเป็นไอ้ไผ่หมาหัวเน่าจริงๆเรอะะะะ  :sad4: ไม่เป็นไรน้าาา ยังไงหมาหัวเน่าก็น่ารัก น้องอุ้มบอก กร้ากกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 06-12-2016 19:35:13

อือ.....บางทีก็คิดว่าโอ๊ต ใช้เวลานานไปและ
ที่จะถามตัวเองว่ารักพี่กุนต์ ได้หรือยัง
โอ๊ต อย่าสับสนตัวเองนานๆ คิดได้เสียที
ขนาดปาลิน ยังจับสังเกตได้ว่าโอ๊ตเอาแต่มองพี่กุนต์
พี่กุนต์ พูดดีมาก ที่ว่า ยังหล่อเลือกได้ :mew1: :mew1: :mew1:
และบอกนิสัยตัวเองให้โอ๊ตฟัง ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่กุนต์ เหมือนแม็กม่า รอวันปะทุ ระเบิดเลย
จบเป็นจบ ไม่รั้งรอ ไม่ง้อด้วย หนาวเลยนะโอ๊ต :katai1: :katai1: :katai1:
คิดๆ ไว้แล้วเชียว ว่าปาลิน น่าจะคู่กับไผ-ท ไผท 
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 06-12-2016 19:40:28

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 06-12-2016 19:40:54

คึคึ ปาลินกับไผทเร๊อะ ยังไงก็ด้ายย เพราะการได้กัน เอ้ย การรักกันคือสิ่งสวยงาม :katai2-1: :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 06-12-2016 19:42:40

โอ๊ตฉลองวันเกิดพี่กุลซะหมดแรง  :haun4: :haun4:
                                                                     :HBD2: พี่กุล

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MARAKORR ที่ 06-12-2016 19:44:00

ทำ/มเราเชียร์คุณผไท/ด้กับพี่กุนต์555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 06-12-2016 19:51:14

กรี๊ดดดด นี่ว่าแล้วว่าโมเมนต์อิโอ๊ตกะปาลินนี่พี่กุนต์ต้องมาเห็นแล้วเก็บเอาไปคิดแน่ๆ  :katai1:
พี่กุนต์คนดี รักนะคะ  :กอด1: อิโอ๊ตอุตส่าห์เหมือนจะรู้ตัวขึ้นมานิดนึง แต่พี่กุนต์ดันเข้าใจไปนู่น แงงงง
ถ้าได้ไปปากช่องกันจริงๆ เราว่าคุณไผทต้องจับสังเกตเรื่องที่โอ๊ต (เคย) แอบชอบปาลินได้แน่ๆ เลยอ่ะ แค่คิดก็ปวดหัวล้าววว
ตอนนี้ล่อไป 3 พาร์ท ยาวจุใจมาก รักก ขอบคุณมากนะคะ ><
Nc นี่กร๊าวใจดีจริงๆ เลย หุหุ ไอ้โอ๊ตมันหื่นนน~ ตอนนี้พี่กุนต์อ้อยคว่ำมาก 555 แต่แบบน่ารักอ่ะ ชอบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 06-12-2016 19:57:00

ความดีของพี่กุนต์แทรกซึมเข้าไปในใจของโอ๊ตโดยไม่รู้ตัว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 06-12-2016 19:59:56

เหยยย จริงอะ นี่จิ้นคุณผไทกับไผ่หมาหัวเน่ามาตลอดเลยนะจริงๆ อีกอย่างคู่ของปาลินไม่ใช่พี่น้องตระกูลภาษยวัตอ่อ แต่ที่แน่ๆพี่กุนต์น่าฟัดอีกแล้ว งืออ ยอมใจเคะลุงแบบนี้จริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 06-12-2016 20:01:31

 :-[ o13 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 06-12-2016 20:09:46

เชียร์ไผ่และไผท ฮือออออ  เห็นเค้าแซวกันแล้วน่ารักดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-12-2016 20:14:19

เดาๆๆๆ เดาว่าปาลินหลงรักพี่กุนต์ที่ปากช่อง แล้วพี่กุนต์รอโอ๊ตไม่ไหว พี่กุนต์เป็นพระเอก ปาลินเป็นนายเอก
ไผทกับโอ๊ต นกทั้งคู่ แอ่แฮ่!!!!! จะดีรึ 55555
ตอนนี้ก็มีทั้งที่ดี๊ดี แล้วก็ที่แอบเศร้า คือคนอ่านใจเอนเอียงให้พีีกุนต์เยอะก็เลยห่วงเยอะอ่ะเนอะ
ไม่อยากให้เสียใจ ไม่อยากให้คิดมาก ไม่อยากให้รักเขาก่อน แต่พี่กุนต์ก็รักแล้ว บอกแล้วด้วย หงายการ์ดเรียบร้อย
แต่ถ้าถามว่าดีไหม ก็ดีนะ รู้ๆ ไปเลย โอ๊ตว่าพี่กุนต์เต่า ตัวเองน่าจะเต่ากว่าในเรื่องนี้ คิดเยอะดี คิดไปเรื่อยๆ เลยโอ๊ต
ถึงบอกว่ารอได้แต่คงไม่ใช่ แล้วดูข้อเสีย ติดลบในใจ ตัดคะแนนไม่บอก สามารถตัดได้เลยด้วย เออ เอาสิ
น่ากลัวไหมล่ะ คนดีๆ แต่ถ้าเขาทนไม่ไหวก็สิทธิ์ของเขานะ พี่กุนต์ขี้หึง แต่น่าจะไม่เท่าอีกคน
โอ๊ตคือแบบขี้หึงมาก นาวภูมิใจตลอดที่ได้ครอบครอง แล้วการถูกรักก็จะทำให้ยิ่งทระนงในใจไปอีกนิด
รอชมค่ะ พระเอกของฉัน นางจะรู้ตัวว่ารักตอนไหน
ปูลู อีโอ๊ตโหดมาก กลัวพี่กุนต์หัวร้างข้างทาง และฉากหน้ากระจกที่ xxx. มากเลยค่ะ บ่องตง

ขอบคุณนะคะ มาเร็วแชะมายาว รักกกกกค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 06-12-2016 20:15:20

นี่ลุ้นตอนโอ๊ต ทบทวนความรู้สึกกับปาลินอ่ัะ แบบความรู้สึกจะำปในทางไหน แล้วปรากฏมาบอกพี้กุนต์ว่า ความรู้สึกไปในทางบวก
นี่แทบกรี๊ดด คุณพระคุณเจ้า บักโอ๊ต เอ็งจัหาคนดีอย่างพี่กุนต์ได้ที่ไหนอีก รีบรักพี่กุนต์ซะ มาถึงปาลินกับผไท นี่เรื่องจริงหรอค่ะ นี่คิดว่าคู่ไผ่ตลอดเลย แต่ยังไงก็ได้หมดค่ะ ปาลินน่ารัก คงโดนใจผไทสักอย่างล่ัะนะ

ตอนนี้ยาวมากก ดีต่อใจเหลือเกิน เจอกันตอนหน้า ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 06-12-2016 20:15:30

ยกปาลินให้คุณผัดไทไปเลยยยย~~~
พี่กุนต์สู้ๆ เด็กมันกำลังจะรู้ใจตัวเอง แล้วก็กำลังจะใจอ่อนแล้ววว~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 06-12-2016 20:15:42

 :z1: ความอบอุ่น ความหื่น และความสุขของพี่กุนต์มาเต็มๆ อร๊ายยยยยย
อิโอ๊ตนี่ไม่บันยะบันยังดีนะที่ปรนิบัติพี่กุนต์ดีอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Iceiceice ที่ 06-12-2016 20:18:09

บอกรักเค้าไปแล้วววว  :-[ แต่เค้าขอเวลา  :serius2:
อดทนนะพี่กุนต์ของหนู :sad4:
ผัดไทคู่กับน้องสนจริงเหรออออ นึกไม่ถึง :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 06-12-2016 20:21:41

คุณไผ่ล่ะ
น่าสงสารไผ่จัง
มามะเดี่ยวปลอบนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 39] pg.93 -- 5/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: gang ที่ 06-12-2016 20:26:28

อบอุ่นในใจ   การให้ที่ไม่หวังผล ย่อมมีสูขมากกว่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nighttime ที่ 06-12-2016 20:28:41

เป็นตอนที่ยาวจุใจ หลายหลายอารามณ์ :sad11: :pighaun: :กอด1:
ขอบคุณ คุณข้าวปั้ยมากค่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 06-12-2016 20:40:24

พี่กุนต์สามีแห่งชาติ อยากได้ๆๆๆ เจาๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 06-12-2016 20:59:50

สำลักความสุขแบบนี้ กลัววันข้างหน้า พี่กุนต์ต้องเสียใจจัง :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-12-2016 21:05:15

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 06-12-2016 21:09:24

เจ้าโอ๊ต ข้าว่าเอ็งต้องเริ่มระวังตัวแล้ว
นี่โดนตัดแต้มแบบไม่รู้ตัวไปตั้งกี่แต้มแล้วไม่รู้
โถ่เหวยยยยย รีบๆมั่นใจได้แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 06-12-2016 21:15:17

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: S.nonsuj ที่ 06-12-2016 21:25:27

สรุปทุกคนจะไปปล้ำพี่กุนต์ที่ปากช่องเหรอ
แล้วพี่กุนต์ก็ระเบิด หนีไปอยู่กับหมอแทน 555 เพราะหล่อเลือกได้
ส่วนหมาหัวเน่าก็น่าสงสาร
ไอ้โอ้ต ถ้าไม่รีบนะ จะฟ้องข้าวปั้น เปลี่ยนพระเอกเล้ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 06-12-2016 21:36:00

 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

แทบจะเร่งวันเร่งคืนให้พี่กุนต์รู้เรื่องโอ๊ตชอบปาลินซะที อยากรู้ว่าพี่กุนต์จะให้คะแนนโอ๊ตติดลบ
แล้วตัดทิ้งหรือจะรอฟังคำอธิบายและการเปิดโอกาสให้แก้ตัว

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 06-12-2016 21:43:55

คนดีของผม / พี่รักโอ๊ต / เราค่อยๆเรียนรู้กัน
ละมุนมาก คนอ่านยิ้มแก้มปริ แต่...
สปอยนั่นคืออะไรคะ จะเกิดสงครามที่ปากช่องไหม 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 06-12-2016 22:27:41

ยาว เต็มอิ่มมากข่ะะะะะะ โอ๊ดเล่นตัวว่ะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 06-12-2016 22:30:21

ห๊ะะ ขยี้ตาสองรอบ
ปาลิน ไผท สปรากกันยังไงนิ
นึกว่าคู่กับไผ่มาตลอดเลย สงสัยหมาหัวเน่าจริงแล้วว่ะไผ่
คู่ก็ไม่มี พี่ก็ไม่ค่อยรัก ฮ่าาาาา

เวลามีไม่เยอะหรอกนะโอ๊ต เพราะพี่กุนย์หล่อเลือกได้
รู้ใจตัวเองมากกว่านี้อีกนิด จะเลิกคิดแย่งพี่กุนย์นะจ๊ะโอ๊ต

ขอดราม่านิดๆให้ชุ่มชื้นหัวใจได้มั้้ยคะ (หือ?)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: sosobo21 ที่ 06-12-2016 22:35:51

พี่กุนต์ คนดีของน้องงงง   :-[ :-[

น่ารักมากเลยค่ะ ค่อยๆ เรียนรู้กันไปเนอะ (แต่รีบหน่อยก็ดีลุงแกสี่สิบแล้ว 55)

รอดูข้อเสียของโอ๊ตตอนหน้าค่าาาา  o18 o18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 06-12-2016 22:58:36

อิจฉาโอ๊ต จาเอาจาเอาจาเอาพี่กุนต์  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 06-12-2016 22:59:46

ชอบคำว่าไอ้ขี้เกลือจากปากคุณไผ่มาก 5555555555555555 ดูพูดแบบกระแทกกระทั้น
พี่กุนต์น่ารัก แสนดี คนอะไรไม่รู้ หล่ออีกตะหาก เป็นปั๋วหนูได้ไหมคะ
โอ๊ตเริ่มจืดจางกับน้องสนแล้วด้วย พี่กุนต์อย่าคิดมากเลยนะ
ค่อยๆเรียนรู้กันไปเนอะ คิดถึงคุฯไผทแล้วสิเนี่ย มาทำให้โอ๊ตรู้ใจทีเรววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 06-12-2016 23:01:07

พี่กุนน่ารักตลอดเลยอ่ะ. อยากได้ๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 06-12-2016 23:22:38

นี่เขาจะครบคู่กันอยู่แล้ว ส่วนตาไผ่จะไม่มีใครจริงๆหรออออออ
โถ่ หมาหัวเน่าของฉัน~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 06-12-2016 23:28:37

 :pighaun:
ต้องการเลือดจำนวนมาก
ฉากหน้ากระจกห้องน้ำนี่มันช่าง อื้อหือ โอ้โห
 :m25:

ตอนหน้าต้องมีอะไรแน่ๆ สี่คนมาเจอกันซักทีนึง
 :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Kkookai ที่ 06-12-2016 23:34:05

หรอ!!จริงงะ??คุณผไทกะน้องสนหรอ...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 06-12-2016 23:37:38

เพิ่งคุยกับน้องๆ ไปว่า ชอบชิบเป้ง เวลาเอนซีที่มีฉากเมะทำให้ เลียให้ทุกทางเนี่ย //อ่าน saezuru tori wa habatakanai ch.24 กรีดร้องพระเอกทำให้บอส อร้ากกกก อกจะแตกก
อิโอ๊ตยังมาทำงี้อีกก อร้ากกก ตาสว่างไม่อยากจะหลับ ตอนนี้แลลึกซึ้งผูกพันเชื่อมโยงกันดีมาก หื่นน้ำไหลไฟดับจุกเสียดแน่นกันไปทีสามที  //คาราวะท่านพี่แพร์หนึ่งจอก

ปล. พี่วินทร์อยู่ไหนมาเอาปาลินไปที เดี๋ยวเสร็จคนแถวนี้ 5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 06-12-2016 23:48:56

ว๊ายพี่หนูกุนต์เสียตัวในวันเกิดดดดด วันนี้มันอิ่มใจดีกับใจจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 06-12-2016 23:50:07

ก็ยังคาดหวังว่าจะมีตอนที่โอ๊ตทุรนทุราย เป็นฝ่ายร้องห่พี่กุนต์ตอนพี่กุนต์รอไม่ไหวแล้วอยู่ดี ยิ่งตอนนี้พี่กุนต์กำลังเริ่มคิดมากเรื่องปาลินด้วย อยากให้โอ๊ตเป็นฝ่ายเข้าหา เป็นฝ่ายง้อพี่กุนต์บ้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 07-12-2016 00:17:28

 :haun4: ร้อนแรงมากกกเลย กรี๊ดดดด แต่เขาเริ่มรักกันแล้ว ดีต่อจิตใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 07-12-2016 00:36:52

ร้องไห้หนักมากค่ะ ตรงประโยคเดียวเลย 'พี่รักโอ๊ต' เกือบอ่านต่อไม่ไหว ㅠㅠㅠㅠ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 07-12-2016 00:38:31

พี่กุนต์ไปปากช่อง โอ๊ตไปปากช่อง ปาลินไปปากช่อง คุณไผทอยู่ปากช่อง

แล้วไผ่ก็ตามไปที่หลัง

สรุปคุณไผทได้คุณไผ่ แอ่แฮ่  o13

หมาหัวเน่า จะต้องไม่หัวเหม็นตลอดไป 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nae_Nae ที่ 07-12-2016 01:11:33

 :L2: :L2: ตอนนี้ดีจังเลยยยยยยยยย งือออออออ มีทุกอย่างที่ต้องการรรรรร  :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 07-12-2016 02:18:12

 :-[   หลากอารมณ์มากตอนนี้

ตอนบ้านเด็กกำพร้านี่อ่านแล้วจะร้องไห้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 07-12-2016 02:54:30

งื้ออออ ชอบงะะะ :mew1: เอาใจไปเล้ยยยยย

รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 07-12-2016 04:47:45

อีโอ๊ตตอนที่40แล้วหล่อนยังไม่รู้สึกตัวอีกว่ารู้สึกยังไงกับพี่กุนต์ คนอ่านรอกันจนจะกลายร่างเป็นฟอสซิลแล้วนะคะ :z6:

เอาจริงๆอ่านกี่ครั้งก็รู้สึกไม่ค่อยชอบปาลิน ถึงจริงๆแล้วปาลินเป็นคนดีไม่มีอะไร แต่เราไม่ชอบไปแล้วอ่านกี่ครั้งก็พยายามท่องไว้ว่าปาลินนางเป็นดีไม่ใช่นางร้ายช่องเจ็ด 55555  :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 07-12-2016 05:47:17

พี่กุนต์ของน้อง โดนอิโอ้ตกินเรียบเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Tnapat ที่ 07-12-2016 07:32:16

ทำไมรู้สึกว่าเด็กผู้ชายที่คุยกับน้องอุ้ม จะกลายมาเป็นคู่น้องอุ้มในอนาคต เอ๊ะ!! หรือคิดมากไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 07-12-2016 07:37:47

ร้ายนะคะพี่กุนต์  :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-12-2016 08:26:20

สี่สิบเอ็ดแล้วยังแซ่บอยู่เลยพี่กุนต์ อิๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 07-12-2016 08:33:06

เจ้าโอ๊ตได้กินพี่กุนต์อีกแล้ว :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 07-12-2016 09:17:07

ยาวสะใจดีจริงๆค่ะ
สรุปอ่านมาทั้ง 3 ช่วง
จับใจความได้แค่ประโยคเดียวว่า

“พี่รักโอ๊ต..”

 :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 07-12-2016 09:34:51

 :katai4: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 07-12-2016 09:58:13

ยาวมากกกก อ่านซะอิ่มเลยยย
ฉากในห้องน้ำร้อนแรงจริงวุ้ยยย  :haun4: :haun4:
ตอนนี้เหมือนโอ๊ตจะเริ่มคิดได้แล้วอ่ะ
ว่าไม่ได้ชอบปาลิน แต่นี่ยังไม่ไว้ใจโอ๊ตหรอกนะ ฮือออ
ละยิ่งพี่กุนต์พูดเรื่องนิสัยชอบคิดมากเก็บข้อมูล
แล้วตัดเลยนี่ยิ่งหวั่น กลัวปาลินกับโอ๊ตจะทำไรให้พี่กุนต์
เก็บข้อมูลอีก ฮืออออออ  :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 07-12-2016 11:26:42

โอ๊คนี่มันนนน ไม่หื่นธรรมดานะคะ  :katai4: หื่นมากกกกกก


กินพี่กุนต์ทุกที่เลยเว้ยเห้ยยยย ใจเย็นๆนะหนุ่ม ลุงหลังยอกพอดี555555


จะมีอะไรที่ปากช่องกันนะ นึกถึงตอนพี่หมูไปอยู่กับไผ่ที่ปากช่องเลย

ถ้าไผ่กับปาลินปะชะดะกัน แล้วคนน้องจาก2พี่น้องญาติพี่หมูนี่ไปไหนคะ 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 07-12-2016 12:01:11

ใกล้ถึงวันมาม่าแล้วใช่ไหม T-T

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: dolphins ที่ 07-12-2016 12:26:26

ที่บอกว่าปาลินได้กับไผท ไม่ใช่แล้วล่ะข้าวปั้น :serius2:
มันต้อง โอ๊ตได้กับปาลิน แล้วก็ดราม่าใช่มะ
 :pig4: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 07-12-2016 14:17:17

สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของพี่กุนต์ ฮืออ
ดีมากจริงๆอ่ะ
คนนี้ๆเป็แรร์ไอเท้มจริงๆ รักกก
ขอให้ค่อยๆเรียนรู้กัน โอ๊ตต้องใช้งานพี่กุนต์เบาๆ
งื้ออ แล้วปากช่องจะเป็นไงน้อออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nisito ที่ 07-12-2016 14:23:49

นึกว่าปาลินจะได้กับ ภวินท์ ภาษยวัต
อื้อ กับคุณไผทเหรอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 07-12-2016 14:51:04

ไอ่โอ้ตมันร้ายยยยย
มันตั้งใจ พี่กุนต์อย่าไปหลงมันนน
พี่กุนต์บอกรักไปแล้วอ่ะ ฮืออออ
แต่โอ้ตมันทั้งๆที่รู้ว่าพี่กุนต์ชอบ
ก็ยังแบบหึง ยังหวง ไม่รู้ตัวอีก
ชอบที่รู้แล้วว่าไม่ได้ชอบสนแล้ว
คือแบบ เออ แกเพิ่งรู้เรอะะ เขารู้กันตั้งแต่ตอนไหนแล้ว นังโอ้ตตตต
ดูแลลุงดีๆนะ ลุงเต่าต้องการที่พักพิงจายยยย  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: en foo ที่ 07-12-2016 15:25:14

ทีมคุณผไทไผ่  :mew4: :mew6:ปาดน้ำตาแป๊ป :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 07-12-2016 16:31:40

ไม่ยอม เอาหมาไผ่ได้ ปาลิน อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: JRabbit94 ที่ 07-12-2016 19:29:31

งืมม อ่านตอนบ้านเด็กกำพร้าแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ
เราเคยไปทำบุญแบบนี้ตอนเด็กๆ เหมือนกันค่ะ มีเด็กมากอดขาพ่อแม่เราแล้วก็ขอกลับบ้านด้วย
พูดเหมือนในเรื่องนี้เลยค่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากๆ เลยค่ะ ไม่ใช่ว่าหวงพ่อแม่ รังเกียจอะไรแบบนี้นะ
แต่เป็นความรู้สึกเห็นใจ เศร้าใจ แล้วก็หดหู่มากกว่าค่ะ
เราเกิดมามีพ่อแม่ ครอบครัวอบอุ่นเพรียบพร้อมทุกอย่างเนอะ แต่เด็กกลุ่มนี้ไม่มีอะไรเลย..มันหดหู่มากๆ เลยแหละค่ะ

ในส่วนของความสวีทของพี่กุนต์กับเจ้าโอ๊ตนี่..หุหุหุ
พี่กุนต์ทำไมน่าฟัดแบบนี้ งื้อ แอบดีใจนะที่โอ๊ตเริ่มรู้ตัวแล้วว่าไม่ได้ชอบปาลินเหมือนเดิม
แต่พี่กุนต์ไม่รู้ไง แถมพี่กุนต์ยังแอบได้กลิ่นเรื่องนี้ด้วย
พี่กุนต์คนดีของน้อง รอหน่อยนะ อย่าเพิ่งตัดหางเจ้าโอ๊ต อีกนิดเดียวเจ้าโอ๊ตมันก็จะรักพี่แล้ว

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bk borz. ที่ 07-12-2016 19:30:03

ปาลินกับคุณผไทไงงงชอบโอ๊ตปากแข็งแต่น่ารักดี55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 07-12-2016 19:36:05

พี่กุนต์  :man1: ทูนหัวของคนอ่าน  :m1:  :m1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: tamakosou ที่ 07-12-2016 19:44:19

หลากอารมณ์จริงๆค่ะ ตอนนี้น่ารักมาก อีโอ๊ตนี่หื่นขึ้นทุกตอนเลย แต่ไม่เป็นไรเจ้ชอบ :z1:
ปล.รอคู่พี่ไผ่กับนายเดดซีค่ะ คุณไผทโดนจิ้มฉึกๆแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจแน่ หึหึหึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Grey Twilight ที่ 07-12-2016 23:06:17

ต้องบอกก่อน คอมเมนท์นี้มันจะไม่เกี่ยวกับวรรณกรรมเรื่องนี้เลยนะครับ แต่เกี่ยวกับทักษะการประพันธ์ของคุณนิกิริ ซึ่งผมไม่รู้จะไปเขียนลงตรงไหนน่ะครับ (ฮา) เลยขออนุญาตคอมเมนท์ตรงนี้แล้วกัน

อาจจะมีคนงง ว่าทำไมผมถึงไม่เคยคอมเมนท์ในนิยายเรื่องของคุณนิกิริเลย ทั้งที่ตัวเรื่องมันดีและน่าสนใจขนาดนี้

อันนี้ต้องเท้าความก่อนครับ ผมเคยอ่านเรื่องของคุณนิกิริตั้งแต่สมัยเรื่อง Revenge ในเด็กดีเลยล่ะครับ (ผมจำได้ว่ามันมีอีกเรื่องด้วยนะ ที่พระเอกชื่อไฮท์ แล้วตัวนางเป็นกึ่งๆเจ้าของผับน่ะครับ) ถ้านับเวลาก็ตั้งแต่สมัยโพ้นทะเล (ฮา) แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเริ่มอ่านวรรณกรรมหลากหลายขึ้น เนื่องจากมีคำแนะนำจากญาติสตรีผู้อายุเท่ากันคนหนึ่งครับ คุณนิกิริน่าจะคุ้นชื่อเธอคนนั้นพอดู

ถ้าถามส่วนตัว ผมว่าคุณนิกิริมีพรสวรรค์การเขียนที่หาตัวจับได้ยาก ในด้านของการบรรยายและการเค้นอารมณ์ของตัวละครผ่านการบรรยายนะครับ อย่างเรื่อง Revenge กับอีกเรื่องที่บอกนั่นน่ะครับ สมัยที่ผมอ่านครั้งแรกนี่น้ำตาตกใน แถมอีกเรื่องก็พริ้มเพรามากๆ ตัวละครเด่นชัดทะลุมิติ รับรู้เลยว่าคุณนิกิริค่อนข้างตั้งใจปั้นออกมามาก ประทับใจมากครับ ตั้งแต่นั้นผมก็เริ่มตามอ่านผลงานคุณนิกิริครับ แต่ตั้งแต่หลังเริ่มคลอด We have 2 daddies กับเริ่มซีรีย์ Sins ผมก็เริ่มสะกิดใจกับระบบการวางเนื้อเรื่องที่ค่อนข้างน่าสะดุดใจของคุณนิกิริครับ

กล่าวกันง่ายๆ คือ ผมว่าระบบการพล็อตของคุณนิกิริ เริ่มที่จะเอนเอียงไปยังมุมมองที่พยายาม ‘ฉีก’ กรอบของตัวละครหรือการวางคู่แบบเดิมๆออกไป ให้เข้าสู่เสรีนิยมของรสนิยมทางเพศต่างๆ (เช่น Incest จากโทนเรื่องเพื่อนสนิทที่รักกัน, Moderate Age-gap จากโทนเรื่องอบอุ่น, Threesome และเป็นแนวข่มขืน) อันนี้ผมว่าผมพอเข้าใจ มันเป็นมุมมองนักจิตวิทยาที่อยากให้คนทั่วๆไปได้เห็นภาพ ‘อีกมุม’ ของวรรณกรรมทั่วๆไปที่สะท้อนออกมา มันเป็นการพยายามฉีกประเพณีเดิมๆของการแต่งพล็อตและทำให้มีความหลากหลายในแง่ของวรรณกรรมมากขึ้น ให้คนรับรู้และเริ่มมองเห็นรสนิยมทางเพศที่หลากหลายโดยที่อาจจะ ‘ไม่ผิด’ ตามแนวคิดมนุษย์

แต่ประเด็นคือเมื่อมาแตะหลายๆอย่างรวมเข้า สำหรับผม แม้เนื้อเรื่องจะอ่านลื่นไหล บรรยายเรียบลื่น คาแรกเตอร์เต็มไปด้วยมิติก็จริง แต่มันกลับไม่น่าสนใจอย่างที่ผมคิดไว้ อาจเป็นเพราะว่าเนื้อเรื่องขาด ‘Guideline’ ที่ดีครับ

ไกด์ไลน์ที่ดี ในที่นี้หมายถึง Goodness ในเชิง Basic morality ที่จะควบคุมความประพฤติของสังคมได้ คุณนิกิริเองก็น่าจะทราบดีว่าวรรณกรรมของคุณนิกิริหลายๆเรื่องเป็นสิ่งที่สามารถทำให้ ‘เกิดได้’ ในความเป็นจริงครับ เนื่องจากว่าคุณสร้างนิยายขึ้นมาสมจริงจนน่ากลัว การฉีกพื้นพล็อตที่เป็นเนื้อหาแนวสรรค์สร้างสังคมให้มุ่งมาทางพล็อตโลกมืดที่ดูหมิ่นเหม่และผิดจริยธรรม ในมุมนึง มันก็เป็นอะไรที่น่าอ่านดีสำหรับเราที่แยกแยะและพินิจพิเคราะห์ได้ แต่ในมุมผม มันน่ากลัวถ้าจะให้เด็กอ่านครับ ในแง่ที่ว่าเรามองเรื่องหลายๆเรื่องของคุณนิกิริเป็นวรรณกรรมเยาวชน และผู้อ่านคือเด็กที่ยังไม่มีวัยวุฒิ และเขามีภาวการณ์รับรู้ตามแนวคิดของจอห์น ล็อค (แน่นอน คุณนิกิริสามารถแย้งได้ว่าสมมุติฐานของรุสโซอาจจะเหมาะสมกว่าในแนวคิดของคุณ)

ยกตัวอย่างเช่น ซีรีย์ Sins – envy เรื่องนี้มันมีพล็อต ‘ทั่วไป’ ในการแอบรักเพื่อนเป็นพล็อตที่ดูเหมือนจะเป็นพล็อตหลัก แต่เรื่องกลับพลิกโผเพื่อดึงประเด็นให้กลับเข้ามาสู่แนวคิด Incest ในช่วงแรก ซึ่งตรงนี้เป็นการ Struggling เชิงความคิดที่ดีนะครับในความคิดผม มันทำให้คนที่ถูกกรอบจริยธรรมแบบหนักๆตีมาตลอดได้ตระหนักว่าอะไรคือสิ่งที่ ‘ถูกกีดกัน’ โดยที่อาจจะไม่ได้เลวร้าย ซึ่งเป็นการสะท้อนภาพเชิงเสรีนิยมที่น่าสนใจดี

แต่มันไม่ดีถ้าจะให้เด็กๆวัยมัธยมหรือประถมปลายมาอ่านครับ เพราะมันจะทำให้เขา ‘ขาด’ กรอบทางจริยธรรมไปเลย เนื่องจากเนื้อเรื่องและตัวพล็อตมันค่อนข้างหมื่นเหม่มาก รวมถึงเรื่องแบบ Sloth หรือ Lust ก็เป็นจุดบีบคั้นเชิงจริยธรรมที่สำหรับผม เพราะมันอาจจะไม่ผิดในเชิง Liberal morality ก็ได้ แต่มันผิดเต็มๆในแง่ของ Goodness morality (ซึ่งนี่สะท้อนความเป็นไปของโลกสมัยใหม่ที่ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพจิตมนุษย์) ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะจบแบบ Happy Ending ก็เถอะครับ แต่การจบแบบดีโดยตั้งอยู่บนพื้นฐานของพรอบการฉีกพล็อตของความดีงามสังคมและการจรรโลงจินตนาการเด็ก สำหรับผม เป็นอะไรที่สุดโต่งไปนิดหนึ่ง เพราะมันเหมือนทำให้เด็กสรุปว่า โลกนี้ไร้ซึ่ง ‘กฎเกณฑ์’ ที่จะใช้ในหลายๆเรื่อง นี่เป็นจุดที่ผมว่ามันสร้าง disturbance ในกระแสความคิดของเยาวชน และอาจทำให้เกิด chaotic behavior ได้ในอนาคต ผมเลยรู้สึกว่ามันไม่ค่อยน่าชื่นชมเท่าไหร่ในสายตาผมนะครับ

แม้แต่เรื่องอบอุ่นอย่าง We have 2 daddies ผมว่าผมสัมผัสไม่ได้ถึงความหนักแน่นในพื้นฐานการสร้างข้อสรุปอย่าง ‘ความรักและความสัมพันธ์’ ของครอบครัว ที่อยากจะพัฒนาให้แน่นแฟ้นขึ้น และก้าวข้ามในเรื่องของปมทางจิตวิทยาที่เด็กจะมีขึ้นในอนาคตนะครับ (ผมเห็นแต่ความหื่นกามของคุณพ่อฝรั่ง กับแนวคิดมดแดงแฝงต้นมะม่วงอะไรก็ไม่รู้ของเพื่อนรุ่นพี่ตัวนาง)

ผมคิดว่าแนวคิดของคุณนิกิริในด้านนำเสนอพล็อตที่แหวกแนวเป็นอะไรที่น่าสนใจมากนะครับ แต่ขาดกลยุทธ์ในการนำเสนอพล็อตด้านมืดโดยคงจริยธรรมที่ดีไว้ในตัวเรื่องเอาไว้ ถ้าปรับตรงนี้ได้มันก็คงน่าสนใจและสามารถพูดได้เต็มปากว่าเป็นหนังสือแนะนำ เพราะส่วนตัวผมคิดว่าเราควรทำความเข้าใจกับทุกแนวคิด แต่สำหรับแนวการกระทำหรือแนวคิดที่ผิดต่อจริยธรรมอันดีต่อการขับเคลื่อนสังคม มันก็ควรที่จะได้รับผลลัพธ์ที่สาสม และควรถูกชี้แนะว่าเป็นสิ่งที่ ‘ไม่ควรทำ’ ผ่านการบรรยายในวรรณกรรมทุกรูปแบบ ไม่ว่าคุณจะมีแนวคิด morality ในเชิงไหนก็ตามน่ะนะครับ มีเรื่องนึงในเล้าที่ทำตอนจบและสร้างข้อสรุปออกมาได้ดีระดับหนึ่งเลย คือเรื่อง ‘กรงรัก’ ของคุณ MilkTea ครับ

หรือไม่อย่างนั้น ก็ต้องสร้างวรรณกรรมโลกสว่างแบบหนักๆขึ้นมาเลยหลายๆเล่มเพื่อเป็นตัวเปรียบเทียบกับการดึงเข้าพล็อตโลกมืดในหลายๆเรื่องที่ผ่านมาครับ (แม้แต่ Revenge เอง ผมว่ามันก็พล็อตโลกมืด) ประเด็นนี้ผมว่าทำยาก เพราะมันต้องเป็นตัวบ่งบอกว่าการเจริญรอยตามพฤติกรรมโลกมืดมันไม่ใช่เรื่องดี และต้องไม่ใช่การนำเสนอแบบโลกสวยเหมือนนิยายน้ำเน่าโบราณด้วย ต้องเป็นการนำเสนอข้อสรุปเชิงพฤติกรรมความดีจะนำพาสังคมพัฒนา ผ่านพล็อตที่ไม่ใช่พล็อตโบราณ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ยากครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 08-12-2016 00:55:51

ได้กันแต่อาจจะไม่ได้คู่กันเก๊าะด้ายม้างงงง
ทำไมได้ง่ายจัง แปลกๆ ได้นี่มีความหมายแบบอื่นอีกไหม555
แต่ก็ยังคิดว่าคุณผไทกะไผ่ แล้วก็ปาลินกับภาษยวัตคนหนึ่งอยู่นะ ข้าวปั้นไม่น่าเปลี่ยนใจ(เหรอ)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-12-2016 02:14:38

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 08-12-2016 07:29:42

กว่าจะอ่านมาถึงตอนนี้ โอ้ย เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวไปหน่อย จัดหนัก จัดเต็มทุกครั้งไป พลังหนุ่มคึกคัก คนอ่านก้อจิกหมอนกะนไป

นี่ตกลงจะเกิดคู่ใหม่อีคู่เรอะ กรี้ดๆ รอชมเลย ตอนแรกนึกว่าไผ่จะได้กะหนุ่มชาวไรซะอีก เคี้ยกๆ

รออ่านต่อจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 08-12-2016 08:00:58

คนดีของผม!!! ใจสั่นไหมคะพี่กุนต์ กรี๊ดดดเ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 08-12-2016 09:16:49

ซึ้งใจกับงานทำบุญวันเกิดกับเด็กน้อยๆที่ขาดความรักความอบอุ่นมากค่ะ อ่านแล้วสงสารเด็กๆ...

หมั่นไส้โอ๊ตที่เชื่องช้าจนไม่รู้ใจตัวเอง ต้องให้พี่กุนต์รอไปจนถึงไหนเนี่ย

ไม่อยากให้ปาลินคู่กับอีตาไผ-ทะ ผะ-ไท เลย ตานั่นเคี่ยวมาก ตึ๋งหนืดเป็นที่สุด ไม่ชอบผู้ชายคาแรคเตอร์โคตรเค็มแบบนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 08-12-2016 09:57:08

ย่ะ นุงโอ๊ต ไม่รัก ชิชะ
ลุงจ๋าสุขสันต์วันเกิดมากๆน้า   :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 08-12-2016 12:44:27

อยากอ่านดราม่า 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 08-12-2016 14:08:54

รักเรื่องนี้จริง ไม่ยกปาลินให้คุณไผทนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 08-12-2016 17:18:52

 :mew1: ปลื้มมากค่ะ เค้าหวานกันมาก หลงกันหนักมาก
น่ารักมากค่ะ มีลองมาเรียนรู้กันก่อนด้วยนะ

โอ๊ตเอาแต่ใจกว่าพี่กุนต์อีกนะ แต่ชัดเจน แบบนี้แหละ จะได้ไม่ต้องหวังมาก หรออออ 5555
กุนต์เอาใจมาก ตามใจมาก ทำยั่วนะ เป็นไงล่ะ ฉลองวันเกิดเลยไง

น่ารักมากค่ะ บอกเลย ปลื้ม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 08-12-2016 22:07:33

งือออออออ มารอทุกวันเลย55555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 08-12-2016 22:32:50

อ้างจาก: Grey Twilight ที่ 07-12-2016 23:06:17  

ต้องบอกก่อน คอมเมนท์นี้มันจะไม่เกี่ยวกับวรรณกรรมเรื่องนี้เลยนะครับ แต่เกี่ยวกับทักษะการประพันธ์ของคุณนิกิริ ซึ่งผมไม่รู้จะไปเขียนลงตรงไหนน่ะครับ (ฮา) เลยขออนุญาตคอมเมนท์ตรงนี้แล้วกัน

อาจจะมีคนงง ว่าทำไมผมถึงไม่เคยคอมเมนท์ในนิยายเรื่องของคุณนิกิริเลย ทั้งที่ตัวเรื่องมันดีและน่าสนใจขนาดนี้

อันนี้ต้องเท้าความก่อนครับ ผมเคยอ่านเรื่องของคุณนิกิริตั้งแต่สมัยเรื่อง Revenge ในเด็กดีเลยล่ะครับ (ผมจำได้ว่ามันมีอีกเรื่องด้วยนะ ที่พระเอกชื่อไฮท์ แล้วตัวนางเป็นกึ่งๆเจ้าของผับน่ะครับ) ถ้านับเวลาก็ตั้งแต่สมัยโพ้นทะเล (ฮา) แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเริ่มอ่านวรรณกรรมหลากหลายขึ้น เนื่องจากมีคำแนะนำจากญาติสตรีผู้อายุเท่ากันคนหนึ่งครับ คุณนิกิริน่าจะคุ้นชื่อเธอคนนั้นพอดู

ถ้าถามส่วนตัว ผมว่าคุณนิกิริมีพรสวรรค์การเขียนที่หาตัวจับได้ยาก ในด้านของการบรรยายและการเค้นอารมณ์ของตัวละครผ่านการบรรยายนะครับ อย่างเรื่อง Revenge กับอีกเรื่องที่บอกนั่นน่ะครับ สมัยที่ผมอ่านครั้งแรกนี่น้ำตาตกใน แถมอีกเรื่องก็พริ้มเพรามากๆ ตัวละครเด่นชัดทะลุมิติ รับรู้เลยว่าคุณนิกิริค่อนข้างตั้งใจปั้นออกมามาก ประทับใจมากครับ ตั้งแต่นั้นผมก็เริ่มตามอ่านผลงานคุณนิกิริครับ แต่ตั้งแต่หลังเริ่มคลอด We have 2 daddies กับเริ่มซีรีย์ Sins ผมก็เริ่มสะกิดใจกับระบบการวางเนื้อเรื่องที่ค่อนข้างน่าสะดุดใจของคุณนิกิริครับ

กล่าวกันง่ายๆ คือ ผมว่าระบบการพล็อตของคุณนิกิริ เริ่มที่จะเอนเอียงไปยังมุมมองที่พยายาม ‘ฉีก’ กรอบของตัวละครหรือการวางคู่แบบเดิมๆออกไป ให้เข้าสู่เสรีนิยมของรสนิยมทางเพศต่างๆ (เช่น Incest จากโทนเรื่องเพื่อนสนิทที่รักกัน, Moderate Age-gap จากโทนเรื่องอบอุ่น, Threesome และเป็นแนวข่มขืน) อันนี้ผมว่าผมพอเข้าใจ มันเป็นมุมมองนักจิตวิทยาที่อยากให้คนทั่วๆไปได้เห็นภาพ ‘อีกมุม’ ของวรรณกรรมทั่วๆไปที่สะท้อนออกมา มันเป็นการพยายามฉีกประเพณีเดิมๆของการแต่งพล็อตและทำให้มีความหลากหลายในแง่ของวรรณกรรมมากขึ้น ให้คนรับรู้และเริ่มมองเห็นรสนิยมทางเพศที่หลากหลายโดยที่อาจจะ ‘ไม่ผิด’ ตามแนวคิดมนุษย์

แต่ประเด็นคือเมื่อมาแตะหลายๆอย่างรวมเข้า สำหรับผม แม้เนื้อเรื่องจะอ่านลื่นไหล บรรยายเรียบลื่น คาแรกเตอร์เต็มไปด้วยมิติก็จริง แต่มันกลับไม่น่าสนใจอย่างที่ผมคิดไว้ อาจเป็นเพราะว่าเนื้อเรื่องขาด ‘Guideline’ ที่ดีครับ

ไกด์ไลน์ที่ดี ในที่นี้หมายถึง Goodness ในเชิง Basic morality ที่จะควบคุมความประพฤติของสังคมได้ คุณนิกิริเองก็น่าจะทราบดีว่าวรรณกรรมของคุณนิกิริหลายๆเรื่องเป็นสิ่งที่สามารถทำให้ ‘เกิดได้’ ในความเป็นจริงครับ เนื่องจากว่าคุณสร้างนิยายขึ้นมาสมจริงจนน่ากลัว การฉีกพื้นพล็อตที่เป็นเนื้อหาแนวสรรค์สร้างสังคมให้มุ่งมาทางพล็อตโลกมืดที่ดูหมิ่นเหม่และผิดจริยธรรม ในมุมนึง มันก็เป็นอะไรที่น่าอ่านดีสำหรับเราที่แยกแยะและพินิจพิเคราะห์ได้ แต่ในมุมผม มันน่ากลัวถ้าจะให้เด็กอ่านครับ ในแง่ที่ว่าเรามองเรื่องหลายๆเรื่องของคุณนิกิริเป็นวรรณกรรมเยาวชน และผู้อ่านคือเด็กที่ยังไม่มีวัยวุฒิ และเขามีภาวการณ์รับรู้ตามแนวคิดของจอห์น ล็อค (แน่นอน คุณนิกิริสามารถแย้งได้ว่าสมมุติฐานของรุสโซอาจจะเหมาะสมกว่าในแนวคิดของคุณ)

ยกตัวอย่างเช่น ซีรีย์ Sins – envy เรื่องนี้มันมีพล็อต ‘ทั่วไป’ ในการแอบรักเพื่อนเป็นพล็อตที่ดูเหมือนจะเป็นพล็อตหลัก แต่เรื่องกลับพลิกโผเพื่อดึงประเด็นให้กลับเข้ามาสู่แนวคิด Incest ในช่วงแรก ซึ่งตรงนี้เป็นการ Struggling เชิงความคิดที่ดีนะครับในความคิดผม มันทำให้คนที่ถูกกรอบจริยธรรมแบบหนักๆตีมาตลอดได้ตระหนักว่าอะไรคือสิ่งที่ ‘ถูกกีดกัน’ โดยที่อาจจะไม่ได้เลวร้าย ซึ่งเป็นการสะท้อนภาพเชิงเสรีนิยมที่น่าสนใจดี

แต่มันไม่ดีถ้าจะให้เด็กๆวัยมัธยมหรือประถมปลายมาอ่านครับ เพราะมันจะทำให้เขา ‘ขาด’ กรอบทางจริยธรรมไปเลย เนื่องจากเนื้อเรื่องและตัวพล็อตมันค่อนข้างหมื่นเหม่มาก รวมถึงเรื่องแบบ Sloth หรือ Lust ก็เป็นจุดบีบคั้นเชิงจริยธรรมที่สำหรับผม เพราะมันอาจจะไม่ผิดในเชิง Liberal morality ก็ได้ แต่มันผิดเต็มๆในแง่ของ Goodness morality (ซึ่งนี่สะท้อนความเป็นไปของโลกสมัยใหม่ที่ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพจิตมนุษย์) ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะจบแบบ Happy Ending ก็เถอะครับ แต่การจบแบบดีโดยตั้งอยู่บนพื้นฐานของพรอบการฉีกพล็อตของความดีงามสังคมและการจรรโลงจินตนาการเด็ก สำหรับผม เป็นอะไรที่สุดโต่งไปนิดหนึ่ง เพราะมันเหมือนทำให้เด็กสรุปว่า โลกนี้ไร้ซึ่ง ‘กฎเกณฑ์’ ที่จะใช้ในหลายๆเรื่อง นี่เป็นจุดที่ผมว่ามันสร้าง disturbance ในกระแสความคิดของเยาวชน และอาจทำให้เกิด chaotic behavior ได้ในอนาคต ผมเลยรู้สึกว่ามันไม่ค่อยน่าชื่นชมเท่าไหร่ในสายตาผมนะครับ

แม้แต่เรื่องอบอุ่นอย่าง We have 2 daddies ผมว่าผมสัมผัสไม่ได้ถึงความหนักแน่นในพื้นฐานการสร้างข้อสรุปอย่าง ‘ความรักและความสัมพันธ์’ ของครอบครัว ที่อยากจะพัฒนาให้แน่นแฟ้นขึ้น และก้าวข้ามในเรื่องของปมทางจิตวิทยาที่เด็กจะมีขึ้นในอนาคตนะครับ (ผมเห็นแต่ความหื่นกามของคุณพ่อฝรั่ง กับแนวคิดมดแดงแฝงต้นมะม่วงอะไรก็ไม่รู้ของเพื่อนรุ่นพี่ตัวนาง)

ผมคิดว่าแนวคิดของคุณนิกิริในด้านนำเสนอพล็อตที่แหวกแนวเป็นอะไรที่น่าสนใจมากนะครับ แต่ขาดกลยุทธ์ในการนำเสนอพล็อตด้านมืดโดยคงจริยธรรมที่ดีไว้ในตัวเรื่องเอาไว้ ถ้าปรับตรงนี้ได้มันก็คงน่าสนใจและสามารถพูดได้เต็มปากว่าเป็นหนังสือแนะนำ เพราะส่วนตัวผมคิดว่าเราควรทำความเข้าใจกับทุกแนวคิด แต่สำหรับแนวการกระทำหรือแนวคิดที่ผิดต่อจริยธรรมอันดีต่อการขับเคลื่อนสังคม มันก็ควรที่จะได้รับผลลัพธ์ที่สาสม และควรถูกชี้แนะว่าเป็นสิ่งที่ ‘ไม่ควรทำ’ ผ่านการบรรยายในวรรณกรรมทุกรูปแบบ ไม่ว่าคุณจะมีแนวคิด morality ในเชิงไหนก็ตามน่ะนะครับ มีเรื่องนึงในเล้าที่ทำตอนจบและสร้างข้อสรุปออกมาได้ดีระดับหนึ่งเลย คือเรื่อง ‘กรงรัก’ ของคุณ MilkTea ครับ

หรือไม่อย่างนั้น ก็ต้องสร้างวรรณกรรมโลกสว่างแบบหนักๆขึ้นมาเลยหลายๆเล่มเพื่อเป็นตัวเปรียบเทียบกับการดึงเข้าพล็อตโลกมืดในหลายๆเรื่องที่ผ่านมาครับ (แม้แต่ Revenge เอง ผมว่ามันก็พล็อตโลกมืด) ประเด็นนี้ผมว่าทำยาก เพราะมันต้องเป็นตัวบ่งบอกว่าการเจริญรอยตามพฤติกรรมโลกมืดมันไม่ใช่เรื่องดี และต้องไม่ใช่การนำเสนอแบบโลกสวยเหมือนนิยายน้ำเน่าโบราณด้วย ต้องเป็นการนำเสนอข้อสรุปเชิงพฤติกรรมความดีจะนำพาสังคมพัฒนา ผ่านพล็อตที่ไม่ใช่พล็อตโบราณ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ยากครับ

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณคุณ Grey Twilight ที่เข้ามาให้คำแนะนำติชมมากๆค่ะ อย่างไรขอตอบเป็นข้อๆดังนี้

1.   ขอขอบคุณสำหรับคำชมในแง่ของการเขียนนิยายที่ว่ามีพรสวรรค์ 555+ ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีเลย แค่เขียนเล่นๆไปตามเรื่องเท่านั้น การเขียนนิยายเกิดจากการเขียนตามใจ เขียนขำๆ ตอนเริ่มต้นไม่ได้คาดมาก่อนว่าจะมีนักอ่านเข้ามาสนใจ และนั่นทำให้จุดประสงค์ในการเขียนเรื่องทั้งหมดมีเพียงแค่ เขียนเอามัน เท่านั้น ส่วนที่ว่าเขียนเรื่องได้สมจริงจนน่ากลัว อันนี้ต้องขอแย้งหน่อยว่า พอเปิดเรื่องมา มันก็ดูละครจ๋าแล้ว

2.   พระเอกชื่อไฮท์ กับนายเอกเป็นกึ่งเจ้าของผับ เรื่องนี้ไม่เคยเขียนเลยจ้า

3.   ตามความเข้าใจของคุณ Grey Twilight เรื่องนิยายหลังจาก Revenge เป็นต้นมานั้นถูกต้องเป็นอย่างมาก คือพยายามทำอะไรให้ไม่เหมือนเดิม อยากจะลองเขียนอะไรหมิ่นเหม่ดูบ้าง (แต่มันออกมาแนวน้ำเน่าเป็นบ้า) บางเรื่องก็รู้สึกอยากจะลบให้หายไปจากโลกนี้ 555+ ซึ่งคิดว่าคงทำแน่ ทั้งนี้ การเขียนแต่ละเรื่องมันก็ขึ้นกับช่วงความคิด ณ ขณะนั้น แต่ส่วนใหญ่คือ เขียนขำๆ เขียนเอามัน ไม่ได้นึกเป็นอื่นไปว่านิยายพวกนี้จะมีผลกระทบหรือไม่

4.   โดยข้อสรุปที่เสนอมา เราเข้าใจว่าคุณ Grey Twilight อยากให้มีการปรับปรุงในเรื่องของบทลงโทษแก่ผู้กระทำความผิด ซึ่งจากเรื่องที่เขียนๆมาได้มีการลงโทษตัวละครไว้แล้วในรูปแบบต่างๆ อย่างเช่น

-   Lust ทุกคนที่มีบาปราคะจะไม่มีใครมีความสุขสักคน ทั้งนายเอกที่มีสองคู่ ทั้งตัวลูกที่กล้าหักหลัง ทั้งตัวพ่อที่ไม่ยืดหยุ่น

-   Sloth เป็นบาปของการไม่ยอมเปลี่ยนแปลงของพระเอก อันนี้ค่อนข้างเบา เป็นการนำเสนอในด้านของการดูแคลนทางชนชั้นที่แตกต่าง

-   แต่ตัวที่ถูกลงโทษคือนายเอกของ Spe : Sloth ซึ่งมีการใช้ความรุนแรงในหลายด้าน และยอมรับว่าในแง่ของการข่มขืนนั้นเป็นเรื่องที่หนักมาก ทั้งนี้เนื้อเรื่องแก้ไขไม่ได้ ทำได้แต่เพียงการลบฉากรุนแรงออกไปจากเว็บสาธารณะ และนำไปสู่การปรับปรุงว่าในอนาคตจะต้องไม่ให้มีฉากนี้เกิดขึ้นอีก 

-   Wrath บาปโทสะ ที่มีนายเอกเป็นผู้ดำเนินเหตุการณ์ ตอนท้ายเรื่องก็คือบทลงโทษ แต่เป็นในระดับของคนที่รู้สำนึกและต้องการปรับปรุง แต่สำหรับตัวละครที่ไม่รู้สำนึกก็จะมีจุดจบต่างออกไป

-   Envy จุดนี้ไม่แน่ใจตรงแนวคิด incest เพราะสองตัวละครไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน แต่มีความผูกพันใกล้ชิดกันในฐานะครอบครัวเพราะเลี้ยงมาด้วยกัน แต่ในกรณีของนายเอกที่มีความผิดในเรื่องใดก็ตาม ก็ไม่ได้เขียนให้มีความสุขไปวันๆ 

-   Greed คิดว่าเรื่องนี้น่าจะเบาที่สุดในบรรดา sins เป็นช่วงที่เรามีความคิดไปในอีกรูปแบบ จากการเขียนเอามัน เป็นการเขียนที่พยายามจะสื่ออะไรสักอย่างออกมาผ่านพฤติกรรมของนายเอก ซึ่งบางครั้งเราก็คิดว่ามันดูดีผิดรูปแบบมนุษย์ไปหน่อย แต่ก็น่าจะพอถูไถไปได้บ้าง

5.   เรื่องแต่ละเรื่อง พยายามจะนำเสนอแง่มุมในส่วนอื่น โดยเน้นหนักที่ คนทุกคนล้วนมีเหตุผลของการกระทำ ทั้งนี้ขึ้นกับว่าผู้ชมจะมองมุมไหน จะให้โอกาสได้กลับตัวกลับใจ และมีความสุขในชีวิตอีกครั้งหรือไม่ สำหรับเรา..เราให้โอกาสสำหรับผู้ทำความผิดแล้วกลับใจใหม่ แต่ถ้าใครไม่ปรับปรุงตัว ก็จะไม่มีโอกาสให้ครั้งที่สอง นอกจากนี้เราพยายามจะสื่อในมุมที่ว่า ในชีวิตประจำวัน เราไม่สามารถรับรู้ตัวตนของคนตรงหน้าเราได้ทั้งหมด เพราะฉะนั้นกับบางเรื่องอย่าเพิ่งด่วนตัดสินด้วยสภาพภายนอก เช่น คนที่ยอมขายร่างกายตัวเอง คุณมองเขาอย่างไร มองว่าเขาชั่วช้าสารเลว ผิดจารีตสังคม ทำให้จริยธรรมเสื่อมทรามหรือไม่ บางคนอาจทำเพราะไม่สนอะไร บางคนอาจทำเพราะความจำเป็น ไม่ได้บอกว่าเป็นเรื่องที่ดี แต่จะบอกว่าเรารับรู้เหตุผลของเขาได้ไม่ทั้งหมด เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งตัดสินจากผิวหน้าที่ได้เจอ วางใจให้เป็นกลาง นี่คือการลองค้นหาความดีในตัวคนคนหนึ่งโดยไม่มีเงื่อนไขหรือข้อแม้ใดๆมาเป็นอคติ

6.   เรื่อง we have 2 daddies เป็นการเขียนเอาสนุกโดยไม่ได้คำนึงถึงความเป็นจริงอะไรมาก ตั้งแต่การเลี้ยงดูลูกของสองครอบครัว พัฒนาการตามวัย สิ่งที่เด็กจะต้องเผชิญ ไม่ได้ไปคำนึงตรงส่วนนั้น ตรงนี้เราตีความจากนิทานภาพของฝรั่งเรื่องหนึ่งที่เคยอ่านมา เขาพยายามสื่อว่าการมีพ่อสองคนไม่ใช่เรื่องผิดแผก และในนิทานภาพที่เคยอ่านก็ไม่ได้นำเสนอความรู้สึกแปลกแยกหรือน่าอายให้กับเด็ก ไม่ได้นำเสนอว่าเด็กจะผ่านเรื่องมีพ่อเป็นเกย์มาได้อย่างไร แค่พยายามสะท้อนให้สังคมมองครอบครัวที่มีพ่อสองคนว่าเป็นเพียงเรื่องทั่วไป ซึ่งเราก็คิดว่ามุมนี้มันดี แค่ให้เรื่องมันเป็นสามัญธรรมดาก็พอแล้ว อย่างไรก็ตาม เราเองก็มองเห็นว่าจุดบอดของเรื่องนี้คืออะไร เลยอยากจะเขียนเรื่องใหม่ขึ้นมาเพื่อนำเสนอความรักและความผูกพัน ปัญหาในครอบครัว ปัญหาของเด็กในแต่ละช่วงวัยที่พ่อๆต้องช่วยกันรับมือ และหวังว่าจะสามารถเขียนเรื่องนี้ออกมาได้ดีกว่า we have 2 daddies

7.   ในแง่ของการขาดกรอบทางจริยธรรม ตอนเขียนขึ้นมา เราไม่ทันได้คิดและไม่ทันได้เป็นห่วง เนื่องจากเหตุผลดังนี้

-   เราเขียนเอามัน เขียนขำๆ เหมือนเขียนอ่านเองแล้วลงเว็บสักหน่อย เผื่อมีคนชอบอ่าน จนละเลยเรื่องความรับผิดชอบในแง่ของการเป็นผู้เขียน

-   นิยายของเราไม่ใช่วรรณกรรมเยาวชนที่จะเปิดกว้างสู่สาธารณะจนมีเยาวชนเข้ามาอ่านกันมากมาย มันคือนิยายวายที่มีกลุ่มคนอ่านเฉพาะกลุ่ม เราเลยไม่ได้คิดเผื่อว่าถ้าเยาวชนมาอ่านจะเป็นยังไงต่อ 

-   โดยส่วนตัวเรามองว่าการที่นิยายจะส่งผลต่อความคิดได้ถึงขนาดนั้น น่าจะเกิดกับเด็กเล็กที่ยังไม่มีการพัฒนามโนธรรม คุณธรรม จริยธรรม วิจารณญาณได้ดีพอ แต่ทีนี้เนื้อเรื่องของเราส่วนใหญ่ ผู้อ่านมักเป็นคนที่อายุ 18-44 ปี กว่า 90% จากสถิติในเพจ (ต้องยอมรับว่าเนื้อเรื่องโทนนี้ ไม่เป็นที่นิยมของเด็กวัยน้อยกว่านี้) เราเลยไม่ห่วงอะไรเลย ขีดเขียนตามใจอย่างเต็มที่

-   จากด้านบน เราคิดว่าทุกคนมีประสิทธิภาพในการแยกแยะระหว่างโลกนิยายกับโลกของความเป็นจริงออกจากกันได้แม้ว่าจะผ่านการเสพสื่อดังกล่าวซ้ำแค่ไหน คือถ้าเรารู้ตัวว่าเขียนนิทานให้เด็กอนุบาล เราก็จะไม่เขียนโทนนี้ออกมาน่ะค่ะ แต่อันนี้รู้อยู่แล้วว่าคนอ่านเราคือกลุ่มนี้ วัยขนาดนี้ ถ้าเราคนเขียนมีวิจารณญาณพอ ผู้อ่านก็น่าจะมีด้วยแค่นั้นเอง ดังนั้น ถ้าให้คำนึงว่า การอ่านนิยายที่ตัวนายเอกคบชู้ จะทำให้กรอบจริยธรรมผู้อ่านเอนเอียงไปว่า สงสัยเราเองก็น่าจะลองมีชู้ได้ เราคิดว่ามันไม่น่าจะส่งผลกันได้ถึงขั้นนั้น มันน่าจะมีอะไรที่เป็นปัจจัยส่งผลมากกว่านิยายวายไม่กี่เรื่อง

-   ตัวละครมีบทลงโทษของมันอยู่แล้วตามแต่ความรุนแรงที่ทำ ถ้าลองพิจารณาและไม่ได้โฟกัสแต่เรื่องความผิดที่กระทำก็จะมองเห็นอารมณ์ที่ดิ่งลง ไม่ได้ทำผิดแล้วลอยนวล ถ้าคบชู้แล้วลอยหน้าลอยตามีความสุข ถ้าข่มขืนแล้วไม่รู้สึกผิด จะโกรธจะแค้นใครขึ้นมาแล้วสามารถทำได้เลย มีความสุข ไม่มีความทุกข์เลย ก็ไม่ใช่ มันจะมากน้อยก็มีบทลงโทษ อย่างน้อยก็คือ guilt ในใจของตัวละครก็ยังมี เราเลยไม่ได้มองว่ามันขาดจุดที่เป็นจริยธรรมอันดีมากขนาดนั้น แต่โอเคตรงนี้ที่ว่าบางเรื่องอย่างเช่น spe-sloth เรายอมรับว่าบทลงโทษมันไม่หนักมากพอที่จะเอาไปให้คนอื่นอ่านแล้วรู้สึกว่าสาสมได้ ถ้าสาสม จะต้องมีการแจ้งความจับพระเอกเข้าคุกและท้ายสุดคือไม่ได้กันไปแล้ว

ทั้งหมดที่ว่ามา คือเหตุผลที่ว่า ทำไมเราเขียนเรื่องแบบไม่สนใจอะไร ไม่ได้กลัวเกรงอะไรเลยว่าจะมีผลกระทบกับใครไหม

อย่างไรก็ตาม เราเข้าใจในสิ่งที่คุณ Grey Twilight ต้องการจะสื่อว่า ‘ถ้าหากมีเยาวชนมาอ่าน จะทำอย่างไร’ เราขอน้อมรับความเห็นนี้มาปรับปรุงการเขียน เพราะเราเองก็อยากจะมีวันที่สามารถยื่นนิยายตัวเองให้คนรู้จักอ่านได้โดยไม่เคอะเขินเหมือนกัน

ถ้าหากลองสังเกตเรื่องหลังจากนี้ อาจจะพบว่านิยายเราซอฟท์ขึ้นเรื่อยๆ เพราะมันผ่านช่วงอยากจะสาดสีใส่ผ้าใบเพื่อละเลงให้สะใจมาแล้ว และก็คิดว่าเราควรพัฒนาการเขียนให้มันมีอะไรขึ้นมาเสียที ดังนั้นข้อเสนอแนะของคุณ Grey Twilight เราก็พร้อมจะนำไปใช้ต่อยอดค่ะ ส่วนเรื่องอื่นๆที่ผ่านมา เมื่อถึงจุดหนึ่ง เราก็จะลบมันทิ้งเหมือนกัน เหมือนไม่เคยเขียนเรื่องนั้นๆขึ้นมาเลย คงเหลือไว้แต่เรื่องที่พอจะนำเสนอต่อที่สาธารณะได้อย่างภูมิใจ แบบนั้นจะทำให้เรารู้สึกโอเคกับมันมากกว่า

ขอขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 09-12-2016 00:06:56

เพิ่งได้เข้ามาติดตามอ่านค่ะ เสียน้ำตาให้สองพี่น้องอ้น กับอุ้มไปก็มาก แล้วยังวันเกิดพี่กุนต์กับน้อง ๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีก โอ้ นี่มันนิยายรัก หรือนิยายสะท้อนปัญหาสังคมกันแน่ ประทับใจมากค่ะ อ่านบนรถไฟฟ้าต้องกลั้นน้ำตาอย่างแรง กลัวเค้ามองเราเป็นคนซึมเศร้า  :o12:  แต่ก็ผ่านมาได้จนถึงตอนล่าสุดแล้ว ุ ถ้าติดตามตั้งแต่แรกคงจะทรมานใจมาก เพราะน้องโอ๊ตยังไม่มีความรู้สึกที่เป็นทั้งหมดของหัวใจให้กับพี่กุนต์ แม้จะมีความจริงใจและความตั้งใจที่เต็มเปี่ยม แต่ก็คิดว่ายังไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เชื่อใจได้ ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป  พออ่านไปเรื่อย ๆ เห็นคนเขียนเน้นบ่อยครั้งว่าไม่ดราม่าเรื่องระหว่างสองคนนี้แน่นอน ก็เพิ่งจะมาเชื่อตอนนี้ล่ะค่ะ ว่าคงไม่ดราม่าอย่างว่าจริง ๆ เพราะโอ๊ตเริ่มมีความรู้สึกดี ๆ กับพี่กุลแล้ว และน่าจะตัดใจจากลูกสนได้ด้วย  :3123:   แต่จะด้วยวิธีแบบไหน (ของคุณผไทหรือเปล่า) ก็จะติดตามที่ปากช่องอีกทีนะคะ  :laugh:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 09-12-2016 05:27:13

 :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 09-12-2016 10:22:49

 :3123: :3123: :3123:     :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 09-12-2016 11:55:19

อ้างจาก: Grey Twilight ที่ 07-12-2016 23:06:17  

ต้องบอกก่อน คอมเมนท์นี้มันจะไม่เกี่ยวกับวรรณกรรมเรื่องนี้เลยนะครับ แต่เกี่ยวกับทักษะการประพันธ์ของคุณนิกิริ ซึ่งผมไม่รู้จะไปเขียนลงตรงไหนน่ะครับ (ฮา) เลยขออนุญาตคอมเมนท์ตรงนี้แล้วกัน

อาจจะมีคนงง ว่าทำไมผมถึงไม่เคยคอมเมนท์ในนิยายเรื่องของคุณนิกิริเลย ทั้งที่ตัวเรื่องมันดีและน่าสนใจขนาดนี้

อันนี้ต้องเท้าความก่อนครับ ผมเคยอ่านเรื่องของคุณนิกิริตั้งแต่สมัยเรื่อง Revenge ในเด็กดีเลยล่ะครับ (ผมจำได้ว่ามันมีอีกเรื่องด้วยนะ ที่พระเอกชื่อไฮท์ แล้วตัวนางเป็นกึ่งๆเจ้าของผับน่ะครับ) ถ้านับเวลาก็ตั้งแต่สมัยโพ้นทะเล (ฮา) แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเริ่มอ่านวรรณกรรมหลากหลายขึ้น เนื่องจากมีคำแนะนำจากญาติสตรีผู้อายุเท่ากันคนหนึ่งครับ คุณนิกิริน่าจะคุ้นชื่อเธอคนนั้นพอดู

ถ้าถามส่วนตัว ผมว่าคุณนิกิริมีพรสวรรค์การเขียนที่หาตัวจับได้ยาก ในด้านของการบรรยายและการเค้นอารมณ์ของตัวละครผ่านการบรรยายนะครับ อย่างเรื่อง Revenge กับอีกเรื่องที่บอกนั่นน่ะครับ สมัยที่ผมอ่านครั้งแรกนี่น้ำตาตกใน แถมอีกเรื่องก็พริ้มเพรามากๆ ตัวละครเด่นชัดทะลุมิติ รับรู้เลยว่าคุณนิกิริค่อนข้างตั้งใจปั้นออกมามาก ประทับใจมากครับ ตั้งแต่นั้นผมก็เริ่มตามอ่านผลงานคุณนิกิริครับ แต่ตั้งแต่หลังเริ่มคลอด We have 2 daddies กับเริ่มซีรีย์ Sins ผมก็เริ่มสะกิดใจกับระบบการวางเนื้อเรื่องที่ค่อนข้างน่าสะดุดใจของคุณนิกิริครับ

กล่าวกันง่ายๆ คือ ผมว่าระบบการพล็อตของคุณนิกิริ เริ่มที่จะเอนเอียงไปยังมุมมองที่พยายาม ‘ฉีก’ กรอบของตัวละครหรือการวางคู่แบบเดิมๆออกไป ให้เข้าสู่เสรีนิยมของรสนิยมทางเพศต่างๆ (เช่น Incest จากโทนเรื่องเพื่อนสนิทที่รักกัน, Moderate Age-gap จากโทนเรื่องอบอุ่น, Threesome และเป็นแนวข่มขืน) อันนี้ผมว่าผมพอเข้าใจ มันเป็นมุมมองนักจิตวิทยาที่อยากให้คนทั่วๆไปได้เห็นภาพ ‘อีกมุม’ ของวรรณกรรมทั่วๆไปที่สะท้อนออกมา มันเป็นการพยายามฉีกประเพณีเดิมๆของการแต่งพล็อตและทำให้มีความหลากหลายในแง่ของวรรณกรรมมากขึ้น ให้คนรับรู้และเริ่มมองเห็นรสนิยมทางเพศที่หลากหลายโดยที่อาจจะ ‘ไม่ผิด’ ตามแนวคิดมนุษย์

แต่ประเด็นคือเมื่อมาแตะหลายๆอย่างรวมเข้า สำหรับผม แม้เนื้อเรื่องจะอ่านลื่นไหล บรรยายเรียบลื่น คาแรกเตอร์เต็มไปด้วยมิติก็จริง แต่มันกลับไม่น่าสนใจอย่างที่ผมคิดไว้ อาจเป็นเพราะว่าเนื้อเรื่องขาด ‘Guideline’ ที่ดีครับ

ไกด์ไลน์ที่ดี ในที่นี้หมายถึง Goodness ในเชิง Basic morality ที่จะควบคุมความประพฤติของสังคมได้ คุณนิกิริเองก็น่าจะทราบดีว่าวรรณกรรมของคุณนิกิริหลายๆเรื่องเป็นสิ่งที่สามารถทำให้ ‘เกิดได้’ ในความเป็นจริงครับ เนื่องจากว่าคุณสร้างนิยายขึ้นมาสมจริงจนน่ากลัว การฉีกพื้นพล็อตที่เป็นเนื้อหาแนวสรรค์สร้างสังคมให้มุ่งมาทางพล็อตโลกมืดที่ดูหมิ่นเหม่และผิดจริยธรรม ในมุมนึง มันก็เป็นอะไรที่น่าอ่านดีสำหรับเราที่แยกแยะและพินิจพิเคราะห์ได้ แต่ในมุมผม มันน่ากลัวถ้าจะให้เด็กอ่านครับ ในแง่ที่ว่าเรามองเรื่องหลายๆเรื่องของคุณนิกิริเป็นวรรณกรรมเยาวชน และผู้อ่านคือเด็กที่ยังไม่มีวัยวุฒิ และเขามีภาวการณ์รับรู้ตามแนวคิดของจอห์น ล็อค (แน่นอน คุณนิกิริสามารถแย้งได้ว่าสมมุติฐานของรุสโซอาจจะเหมาะสมกว่าในแนวคิดของคุณ)

ยกตัวอย่างเช่น ซีรีย์ Sins – envy เรื่องนี้มันมีพล็อต ‘ทั่วไป’ ในการแอบรักเพื่อนเป็นพล็อตที่ดูเหมือนจะเป็นพล็อตหลัก แต่เรื่องกลับพลิกโผเพื่อดึงประเด็นให้กลับเข้ามาสู่แนวคิด Incest ในช่วงแรก ซึ่งตรงนี้เป็นการ Struggling เชิงความคิดที่ดีนะครับในความคิดผม มันทำให้คนที่ถูกกรอบจริยธรรมแบบหนักๆตีมาตลอดได้ตระหนักว่าอะไรคือสิ่งที่ ‘ถูกกีดกัน’ โดยที่อาจจะไม่ได้เลวร้าย ซึ่งเป็นการสะท้อนภาพเชิงเสรีนิยมที่น่าสนใจดี

แต่มันไม่ดีถ้าจะให้เด็กๆวัยมัธยมหรือประถมปลายมาอ่านครับ เพราะมันจะทำให้เขา ‘ขาด’ กรอบทางจริยธรรมไปเลย เนื่องจากเนื้อเรื่องและตัวพล็อตมันค่อนข้างหมื่นเหม่มาก รวมถึงเรื่องแบบ Sloth หรือ Lust ก็เป็นจุดบีบคั้นเชิงจริยธรรมที่สำหรับผม เพราะมันอาจจะไม่ผิดในเชิง Liberal morality ก็ได้ แต่มันผิดเต็มๆในแง่ของ Goodness morality (ซึ่งนี่สะท้อนความเป็นไปของโลกสมัยใหม่ที่ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพจิตมนุษย์) ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะจบแบบ Happy Ending ก็เถอะครับ แต่การจบแบบดีโดยตั้งอยู่บนพื้นฐานของพรอบการฉีกพล็อตของความดีงามสังคมและการจรรโลงจินตนาการเด็ก สำหรับผม เป็นอะไรที่สุดโต่งไปนิดหนึ่ง เพราะมันเหมือนทำให้เด็กสรุปว่า โลกนี้ไร้ซึ่ง ‘กฎเกณฑ์’ ที่จะใช้ในหลายๆเรื่อง นี่เป็นจุดที่ผมว่ามันสร้าง disturbance ในกระแสความคิดของเยาวชน และอาจทำให้เกิด chaotic behavior ได้ในอนาคต ผมเลยรู้สึกว่ามันไม่ค่อยน่าชื่นชมเท่าไหร่ในสายตาผมนะครับ

แม้แต่เรื่องอบอุ่นอย่าง We have 2 daddies ผมว่าผมสัมผัสไม่ได้ถึงความหนักแน่นในพื้นฐานการสร้างข้อสรุปอย่าง ‘ความรักและความสัมพันธ์’ ของครอบครัว ที่อยากจะพัฒนาให้แน่นแฟ้นขึ้น และก้าวข้ามในเรื่องของปมทางจิตวิทยาที่เด็กจะมีขึ้นในอนาคตนะครับ (ผมเห็นแต่ความหื่นกามของคุณพ่อฝรั่ง กับแนวคิดมดแดงแฝงต้นมะม่วงอะไรก็ไม่รู้ของเพื่อนรุ่นพี่ตัวนาง)

ผมคิดว่าแนวคิดของคุณนิกิริในด้านนำเสนอพล็อตที่แหวกแนวเป็นอะไรที่น่าสนใจมากนะครับ แต่ขาดกลยุทธ์ในการนำเสนอพล็อตด้านมืดโดยคงจริยธรรมที่ดีไว้ในตัวเรื่องเอาไว้ ถ้าปรับตรงนี้ได้มันก็คงน่าสนใจและสามารถพูดได้เต็มปากว่าเป็นหนังสือแนะนำ เพราะส่วนตัวผมคิดว่าเราควรทำความเข้าใจกับทุกแนวคิด แต่สำหรับแนวการกระทำหรือแนวคิดที่ผิดต่อจริยธรรมอันดีต่อการขับเคลื่อนสังคม มันก็ควรที่จะได้รับผลลัพธ์ที่สาสม และควรถูกชี้แนะว่าเป็นสิ่งที่ ‘ไม่ควรทำ’ ผ่านการบรรยายในวรรณกรรมทุกรูปแบบ ไม่ว่าคุณจะมีแนวคิด morality ในเชิงไหนก็ตามน่ะนะครับ มีเรื่องนึงในเล้าที่ทำตอนจบและสร้างข้อสรุปออกมาได้ดีระดับหนึ่งเลย คือเรื่อง ‘กรงรัก’ ของคุณ MilkTea ครับ

หรือไม่อย่างนั้น ก็ต้องสร้างวรรณกรรมโลกสว่างแบบหนักๆขึ้นมาเลยหลายๆเล่มเพื่อเป็นตัวเปรียบเทียบกับการดึงเข้าพล็อตโลกมืดในหลายๆเรื่องที่ผ่านมาครับ (แม้แต่ Revenge เอง ผมว่ามันก็พล็อตโลกมืด) ประเด็นนี้ผมว่าทำยาก เพราะมันต้องเป็นตัวบ่งบอกว่าการเจริญรอยตามพฤติกรรมโลกมืดมันไม่ใช่เรื่องดี และต้องไม่ใช่การนำเสนอแบบโลกสวยเหมือนนิยายน้ำเน่าโบราณด้วย ต้องเป็นการนำเสนอข้อสรุปเชิงพฤติกรรมความดีจะนำพาสังคมพัฒนา ผ่านพล็อตที่ไม่ใช่พล็อตโบราณ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ยากครับ

เอาจริงเนอะ ทั้งหมดทั้งมวล
ใน100 คนใช่ว่าจะชอบกินผักหมดทั้ง 100 หรอก
มีทั้งคนชอบ และคนเหม็นเขียว
ถ้าไม่ชอบก็บ่นได้ แต่อย่าให้ถึงกับเอาไปเปรียบเทียบเลยค่ะ
มันไม่งาม

#แฟนขับพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 09-12-2016 12:11:18

Happy Birthday นะคะพี่กุนต์คนดี  :mew1:
เมื่อไหร่เจ้าโอ๊ตจะรู้ตัวว่ารักพี่กุนต์ซักทีเนี่ยยยย ปล่อยให้พี่กุนต์รออยู่ได้  :m16:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 09-12-2016 20:51:15

ติดตามทุกเรื่องของนักเขียนคนนี้ค่ะ และจะตามตลอดไปตราบเท่าที่คุณยังเขียนอยู่ อย่าห่วงว่าคนอ่านจะคิดไม่ได้นะคะ ทุกคนจัดการกับชีวิตของตัวเองได้ค่ะ เข้ามาอ่าน มาเป็นผู้รับที่ดีค่ะ ขอบคุณสำหาบนิยายดีๆที่ผ่านมา ชอบทุกเรื่องจริงๆ รักพี่กุนธ์อีกคน  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Prattana ที่ 09-12-2016 23:16:27

เคยคิดว่าทำไมไม่ให้ปาลินปิ๊งส์กับไผทซะ จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับโอ๊ตและพี่กุนต์ 55 นิสัยยย
แต่คือนึกว่าคงเป็นไผทกับไผ่เลยพับโครงการในใจเงียบๆ สรุปข้าวปั้นมาจุดประกายอิอิ
แต่จะใครคู่ใครได้หมดแหละ  ขออย่าให้พี่กุนต์ช้ำใจเป็นพอ เรารักเค้ามาก พี่กุนต์คนดีของเค้า โอ๊ตรู้ใจตัวเองสักทีเหอะ

เราชอบนิยายหลายๆเรื่องของข้าวปั้นนะ สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 10-12-2016 19:55:58

แกนังโอ๊ตทำดีมากกก
 :jul1:

คนแก่ก็ขยันยั่วนะคะ ระวังเรื่องกระดูกด้วย
อิฉันเป็นห่วง ฮ่าๆๆ

เป็นกำลังใจให้คุณแพรนะ
เห็นว่าได้งานแล้วด้วย
สู้ๆค่ะ อย่าหักโหม
 :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 10-12-2016 20:39:47

เข้ามาหน้านี้ ทันได้อ่านที่คุณนิกิริ โควตคอมเม้นทืมาพอดี
จริงๆการเสพงานเขียน เราว่าตัวคนเสพก็ต้องแยกแยะได้ระดับนึงนะ
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนเขียนจะไม่รับผิดชอบยังไงก็ได้ เขียนๆไป แล้วก็แยกแยะเอง อะไรงี้
เราว่าเราเข้าใจที่คุณเกรย์ทไวไลท์จะสื่อ
ส่วนตัวก็ว่านิยายคุณนิกิริก็มีบทลงโทษสำหรับการกระทำของทุกตัวละครที่ค่อนข้างโอเคเลยอ่ะ
อ่าาา เข้าโหมดซีเรียสไม่เก่ง
เอาเป็นว่า เป็นกำลังใจให้คนเขียน ฮึบบบบบ
อยากอ่านพี่กุนต์ต่อแล้วววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 10-12-2016 21:24:33

เท่าที่เคยเจอมา, คนชอบอ่านหนังสือ,
มักจะนิสัยดีกว่าคนเกลียดการอ่านหนังสือ.

เชื่อว่า คนที่อ่านนิยาย มักจะมีวิจารณญาณดีกว่าพวกเกลียดการอ่าน ครับ.

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 10-12-2016 22:11:16

เราว่าเรื่องนี้  ชิลสุด เที่ยบกับหลายเรื่องของข้าวปั้นนะ  มีมุมอบอุ่น ได้ยิ้ม ได้ความบันเทิงหลากหลายแถมสอดแทรกคำสอน แง่คิดดีดีอีกเพียบ  เราชอบมากอ่ะ รักเลยแหละ กดเข้ามารอ  ไม่มาก็อ่านเม้นขำขำกันไป  เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 10-12-2016 23:27:29

ในที่สุดก็ตามอ่านทัน แค่อยากจะขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา มันทำให้เรามีความสุขมากจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: i c u ที่ 11-12-2016 02:16:22

คิดถึงพี่กุนต์. อยากได้นางมาเป็นแฟน แก่ สปอร์ต ใจดี ////ถีบอิโอ้ตไปไกลๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 11-12-2016 02:29:26

ว๊ายยยยยยย ห้องน้ำไม่มีโคมไฟให้ตัดไปหา  :hao7: :hao7:

เริ่มเปิดใจกันแล้ว ฮือออออออ เข้าใกล้กันเข้าไปแล้ว ไม่ใช่แค่ตัวนะ ใจเริ่มใกล้แล้ว  :hao5:

ฮืออ ลุ้นมาก เริ่มไปในทางที่ดีขึ้นกันเรื่อยๆ ขนาดยังไม่รักกันยังขนาดนี้ ถ้ารักกันคบกันจริงจะขนาดไหนนะ  :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: naplatoo ที่ 11-12-2016 11:22:12

เพิ่งมาตามอ่านจนจบค่ะะะะ สนุกมากๆเลยยยยย :ling1:

ตอนแรกเข้ามาอ่านแล้วก็ประทับใจเพราะสำนวนการแต่งเลยค่ะ
สำนวนคุณนิกิริให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่(จนมีคนทักว่าอ่านตอนแรกคิดว่าเป็นลุงแก่ๆแต่งไงคะ5555) ไหลลื่น แล้วก็ทำให้จินตนาการเห็นภาพตามได้ชัดมากเลยค่ะชอบมาก

ชอบที่ให้การดำเนินเนื้อเรื่องแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่เร่งตัวละครให้รักกัน ตรงนี้เราอ่านแล้วรู้สึกว่ามันสมจริงมากเลยค่ะ
คนเราไม่จำเป็นต้องรักกันง่าย ถึงบางคู่อาจจะรักและประทับใจกันเร็วในชีวิตจริง แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันก็มีคนที่เปิดใจยาก
และไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองแบบโอ๊ตก็มี เราว่ามันไม่ได้ดูแปลกหรือโง่เลยนะคะที่โอ๊ตเป็นแบบนี้ เพราะคุณนิกิริ เขียนเหตุผลขอเจ้าตัวไว้ได้ดีมาก จนเราอ่านก็คล้อยตามและยอมรับ

 อีกเรื่องที่อยากจะอกคือคุณหลอกดาววววววว ไหนบอกว่าเรื่องฟีลกู้ดไม่ดราม่า ไอเราก็เลยอ่าน
พออ่านเท่านั้นแหลพร้องไห้ตั้งแต่ตอนแรกๆ คำแรกที่ร้องไห้นะคะ คือตอนที่พี่กุนต์นึกถึงศรันย์แล้วคิดประมาณว่า
ไม่รักกันก็ได้ แต่ขอแค่ยังอยู่ได้มั้ย
โอ้โห อ่านแล้วจุก เจ็บปวดไปกับความทรงจำของพี่กุนต์ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ผูกพันธ์กับตัวละครมาก เพราะเป็นแค่ตอนแรกๆ
แต่คุณนิกิริสามารถทำให้เราเข้าใจลักษณะของตัวละคร เขาถึงความรู้สึกเขา รู้สึกเจ็บปวดไปด้วยจนร้องไห้ได้
 ทั้งๆที่ใช้เวลาบิ้งท์ไม่นาน ไม่ได้รอจนบีบคั้นถึงปลายเรื่อง ยอมรับว่าตัวเราอาจจะเป็นคนอ่อนไหวง่ายเอง แต่ก็ไม่ใช่ทุกเรื่องที่ทำให้เราเสียน้ำตาได้นี่คะ 555555
จุดที่โอ๊ตเจอปัญหารุมเร้านี่ก็ไม่ฟีลกู๊ดนะคะ เข้าใจว่าต้องการบีบคั้นเพื่อให้โอีตและพี่กุนต์ยอมใกล้ชิดกันมากขึ้น
แล้วก็เห็นด้วยว่าต้องบีบคั้นหนักๆ ถึงขั้นให้ใช้ปาก ถึงเราจะสงสารและไม่ชอบฉากนั้น(เพราะตัวเนื้อหา) แต่ก็เห็นด้วยที่มีฉากนั้น แล้วก็บรรยายได้เจ็บปวด อ่านแล้วจุกไปหมดเลยค่ะ. ฮือออออออออออออ คิดอีกก็สงสาร

คือเรื่องนี้มีจุดที่ชอบเยอะแยะเต็มไปหมดเลย พิมพ์มานี่ก็ยังไม่หมด
แต่ยังมีอีกเรื่องนึงคือการรับฟังโดยมันตัดสิน มันเป็นสิ่งที่สุดยอดมากๆ ที่คนๆนึงจะทำให้อีกคนนึง
ตัวเราก็ยอมรับว่ามีปัญหาแล้วเคยไปหาจิตแพทย์ คุณแต้งจุดนี้ได้โอเคมากๆเลยค่ะ
ทำให้รักพี่กุนต์มาก เป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นมากจริงๆ ดีใจกับโอีตที่พี่กุนต์โทรมาหาในเวลาที่รู้สึกแย่สุดๆพอดี

ปล.แต่ง nc ได้เร้าใจมากค่ะ สิบกระโหลก55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 11-12-2016 12:36:34

พี่กุณต์ของหนู   กรี๊ดๆๆๆๆๆ  อยากกอดฟัดพี่กุณต์อ่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Silvercrowkk ที่ 11-12-2016 14:11:49

ออกตัวเลยนะครับ ว่าเป็นคนนึงที่ติดตามนักเขียนคนนี้มาตั้งแต่ตัวเองอายุ 14-15 ตอนนี้ 18 ย่าง 19
ตามมาหมด ยกเว้นเรื่องแรกๆ เห็นคุณนักเขียนบอกว่า อย่าไปอ่านมันเลย ก็เลยไม่ได้ไปอ่าน ก็ทั้งๆที่มีเก็บอยํู่ด้วย
ขอเป็นตัวแทนเยาวชนคนหนึ่งที่ได้อ่านนิยายของคุณนักเขียนคนนี้ และได้ติดตามมาตลอด
ส่วนตัวการอ่านนิยายของคุณนักเขียน ไม่ได้ทำให้เกิดความคิดทางลบเลย ถึงแม้ คุณนักเขียนเขาจะสร้างตัวละครที่มืดขนาดไหน แต่ทุกตัวละครมีเหตุมีผลของมัน และย่อมมีผลตามมาเสมอ และในตัวคนอ่านก็คิดว่าแยกแยะได้ว่าอะไรควรนำไปคิดตามและอะไรควรอ่านเพื่อความบันเทิง
แต่นิยายของคุณนักเขียนคนนี้ส่งผลอะไรทางบวกหลายๆอย่างอยู่นะ
อย่างเช่น เวลาคนเขียนเค้าสร้างแนวคิด สร้างนิสัยของตัวละครเราก็ได้คิดตามอะไรมากมาย แถมได้เรียนรู้อะไรมากมายกับที่คุณนักเขียนเขาสื่อด้วย เหมือนอ่านแล้วทำให้เราดูโตกว่าคนรุ่นๆเดียวกันยังไงไม่รู้ แต่อย่างว่าแหละ คนรุ่นๆหลังเขาไม่อ่านอะไรที่เข้าใจยากหรอก ถ้าเป็นเด็กมัธยมเขาก็จะอ่านในช่วงวัยของเขา ยากที่จะหลุดมาเจอของดีๆแบบนี้
ช่วงนี้เข้ามหาลัยแล้ว เลยไม่มีเวลาให้ตามนิยายมากนัก ทำได้แต่เข้ามาอ่านเรื่อยๆ และคอยหยอดปุกหมูรอวันทุบ ยังไงก้จะติดตามนักเขียนเสมอนะฮะ
Silvercrowkk :)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Onlylyn ที่ 11-12-2016 18:33:56

เพิ่งเคยอ่านนิยายที่ตัวละครเหมือนเทวดาเดินดินแบบนี้ รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของพี่กุนต์จริงๆค่ะ เราเองก็เป็นเด็กกำพร้า อ่านตอนที่เด็กวิ่งมากอดพี่กุนต์แล้วเรียกพ่อจ๋า เจ็บจี๊ดเลย ทุกฉากอารมณ์ทำได้ดีมากๆ ทั้งเรียงความน้องอ้น ทั้งฉากพี่กุนต์ระบายอารมณ์ครั้งแรก หรือแม้กระทั่งฉากกระถางโฮย่าแตกก็ทำเราอินร้องไห้ตามทุกฉากเลยค่ะ  ความจริง เล็งว่าจะอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนเปิดเรื่องแล้ว ก็ไม่มีเวลาสักที แต่พอมาตามอ่าน 40ตอน อิโอ้ตยังไม่รักพี่กุนต์เลย โอ้ยยยยยยย ออร่าเทวดาแยงตาจนตาฟางหมดแล้วเหรอแกรรรร มิน่า มีแต่ #ทีมพี่กุนต์ เราก็ด้วยค่ะ แฮ่ เป็นกำลังใจให้นะคะ รอตอนต่อไปค่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 11-12-2016 19:52:19

มาตามอ่านค่ะ เขียนได้ถึงอารมณ์มากเลย ไม่อยากเชื่อว่า จะน้ำตาซึม แต่ต้องยอมรับว่า เขียนได้สะเทือนใจมากเลยคะ

ตอนนี้หมั่นไส้น้องโอ๊ตมาก =_=

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MUNMAITAMMADA. ที่ 11-12-2016 22:14:18

รอพี่กุนต์ จนทนแทบไม่ได้ รอนะคะ  :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 12-12-2016 07:22:06

 :pighaun: :z2:
พี่กุนต์ยิ่งนานวันยิ่งน่ารัก อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 12-12-2016 16:43:18

มารอน้องอ้นกับน้องอุ้ม 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 13-12-2016 08:04:47

ฉันรอเธออยู่นะข้าวปั้น  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 13-12-2016 21:00:31

 

  :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:

 จุดพลุ ฉลอง ให้ ข้าวปั้น  ครบ 100 หน้าแว้ว

 แต่ แต่ ทำไม ข้าวปั้น หายไปนาน เลย :mew2:


 พี่กุนต์ . อ้น อุ้ม ตาไผ่ คิดถึงทุกคนเลย....อ่ะ  :mew6:

 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ninnin ที่ 13-12-2016 21:24:29

ทีมเมียพี่กุนต์ คิดถึงมากกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Khan_htt ที่ 14-12-2016 17:25:44

คิดถึงพี่กุนต์แล้ววว พี่กุนต์คนดีของน้องงง :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: chompuyyy ที่ 15-12-2016 18:01:42

พี่กุนต์ฉลองวันเกิดกับเด็กเพลินเลยสินะ

มีความเอ็วเคล็ดขาอ่อนแรงเลยใช่มะ โอเค!หนูเข้าใจ

รอวันพี่กุนต์หายดี 555555555 :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 16-12-2016 19:01:45

คิดถึงลุงกุนต์หนูชรา :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 17-12-2016 11:18:01

รอๆๆๆอยู่นะครับพี่กุน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: now43 ที่ 17-12-2016 15:44:35

ฉันทารอเธอที่หน้าเว็บทุกวันเลยนะ :katai4: :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 17-12-2016 17:09:47

คิดถึงพี่กุนต์ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 18-12-2016 18:12:16

Chapter 41

“ผมไปเรียนแล้วนะยาย” อินทัชบอกตอนที่เอาข้าวมื้อเช้ามาให้
   
ยายพยักหน้า ช่วงนี้หลานชายกำลังหัดขับรถ ที่จริงแกคิดว่าไม่จำเป็นเท่าไรเพราะฐานะของพวกแกคงซื้อรถได้ลำบาก แต่เห็นว่าเจ้าโอ๊ตไปเรียนเอาไว้ เผื่อจะช่วยคุณกนธีของมันเวลาเดินทางไกลได้บ้าง แกเลยเห็นดีด้วย
   
“จะกลับมากินข้าวกับยายไหม ยายจะได้รอ”   
   
“คิดว่าไม่กลับ” อินทัชพึมพำ “ผมจะไปหาพี่กุนต์ต่อ เมื่อวานคุยกัน เขาบ่นว่าอยากกินต้มฟักมะนาวดอง กรุงเทพไม่มีให้กิน ผมเลยว่าจะไปทำให้”
   
ยายอมยิ้มน้อยๆ ช่วงที่ ‘แฟน’ ของมันไม่ได้อยู่บ้านนี้ เจ้าโอ๊ตก็โทรคุยตลอด เวลาเขาไม่มาเจอ ไอ้หลานของแกก็จะถ่อไปหาเสียเอง

“โอเค” แกทำนิ้วเป็นวงกลมเหมือนวัยรุ่น

อินทัชเลิกคิ้ว “ใครสอนยายเนี่ย..ไอ้แสบตัวกลางหรือตัวเล็ก”

“ไอ้แสบตัวเล็ก” ยายยิ้มกว้าง “ไปเถอะลูก ตั้งใจเรียนเข้า เอ็งจะได้มีประโยชน์กับคุณเขาได้บ้าง ถ้าไม่ได้เรื่อง ประเดี๋ยวเขามีใหม่เอานะ”

“ทำไมพักนี้พูดเก่งจัง” เด็กหนุ่มมองเขม่น “หมอกรุงเทพนี่ดีนะ รักษายายดีวันดีคืน พูดคล่องปร๋อ แถมดูเอ๊าะขึ้นกว่าเดิมอีก”

“ไปได้แล้ว เดี๋ยวสายจะแย่เอา” ยายหัวเราะ โบกมือไล่มัน “ฝากดูแลตาหนูด้วยนะเจ้าโอ๊ต บอกด้วยว่ายายคิดถึง” แกยิ้มให้คนที่ตะเบ๊ะรับ

คล้อยหลังอินทัช ยายได้แต่ทอดถอนใจ ที่หลานมันบอกว่าหมอกรุงทำให้แกดีขึ้น อันที่จริงมันก็ใช่ แต่ลึกๆแล้ว แกรู้ดีว่าบางอย่างกำลังนับถอยหลัง 

พักนี้แกเพลียไม่น้อย ร่างกายอ่อนแอกว่าที่ผ่านมา สภาพดูทรงๆทรุดๆขนาดอยู่ในความดูแลของหมอ แต่แกปลงเสียแล้ว คนทุกคนมีเวลาของตัวเอง เพียงแค่ว่าแกไม่อยากเล่าให้หลานฟังเพราะกลัวพวกมันจะกังวลใจ

..ก็ได้แต่ใช้เวลาที่เหลืออยู่กับคนที่แกรักให้นานที่สุด..

......




หลังเลิกอบรมคอร์สขับรถแบบสิบห้าชั่วโมง อินทัชก็แวะเข้าตลาด เขาเคยลองทำแกงจืดฟักมะนาวดองโดยใช้มะนาวในห้างที่ดองขายเป็นโหล ปรากฏรสชาติไม่ค่อยได้เรื่อง แค่ผิวมะนาวน้ำแกงยังขม เลยตั้งใจจะซื้อที่ชาวบ้านทำกินเอง แบบนั้นจะมีการขูดผิวหรือคลึงน้ำมันออกจากเปลือกหลายๆรอบก่อนดองเกลือ
   
อินทัชเดินเตร่ไปทั่ว ถามหามะนาวดองจากร้านนั้นร้านนี้จนได้มาหนึ่งขวด เขาเลือกฟักเขียวลูกใหญ่ที่คนขายปลูกเอง ดูเนื้อแน่น เมล็ดมีไม่มาก ตามด้วยการซื้อกระเทียมดอง รากผักชีไว้บุบใส่น้ำแกง กระดูกหมูสำหรับเคี่ยวให้น้ำซุปหอมหวานเข้ารส เสียเวลาหน่อยแต่วางใจได้ เพราะเวลาทำอาหารให้พี่กุนต์ เขาไม่ใช้เครื่องปรุงสำเร็จรูปที่มีผงชูรส อายุสี่สิบแล้วต้องลดของพวกนี้ให้มาก
   
เด็กหนุ่มซื้อผักสดที่พี่กุนต์ชอบอีกสองสามอย่างจนเต็มมือ เสร็จแล้วก็โบกรถเมล์กลับคอนโด ไม่อยากขึ้นแท็กซี่เพราะเปลืองเงินถึงแม้พี่กุนต์จะให้ค่าเดินทางมาต่างหากอีกวันละสองร้อยเผื่อเขาจะไปไหนมาไหน
   
ตอนรอรถเมล์อยู่หน้าห้าง เขาเงยมองป้ายโฆษณาภาพยนตร์ที่กำลังจะเข้าโรงมีทั้งหนังแอคชั่นและหนังผีก็นึกสนใจ อีกสองอาทิตย์จะเปิดเทอมแล้ว เขาอยากหาเรื่องเที่ยวเล่นและใช้เวลาแบบไร้สาระอีกสักหน่อย
   
..ชวนพี่กุนต์มาดูหนังด้วยกันดีกว่า..
   
อินทัชนึกอย่างดีใจ พี่กุนต์เป็นคนชอบดูหนัง ที่บ้านมีภาพยนตร์เป็นร้อยแผ่น และแทบจะเป็นกิจวัตรว่าต้องดูสักเรื่องก่อนนอน ไม่เปิดบลูเรย์ก็เปิดทีวีเช็กดูว่ามีรายการอะไรมาฉาย ถ้าชวนมาดูหนังโรง ทางนั้นน่าจะชอบ
   
รถเมล์ที่เขารอมาพอดี ร่างสูงหลีกทางให้ผู้หญิงขึ้นก่อนแล้วตามไป มีที่นั่งว่างพอจะพักเหนื่อยได้ แต่พอรถจอดอีกระยะก็มีเด็กตัวน้อยขึ้นมากับแม่ เขาเลยลุกขึ้นและสละที่ให้น้อง แม่เด็กก้มหัวขอบคุณก่อนแสดงน้ำใจตอบแทนด้วยการช่วยรับของมาวางบนตัก เขาเลยฝากไว้เป็นบางส่วน
   
อินทัชยืนด้านข้าง ระหว่างนั้นเด็กชายตัวจ้อยก็แหงนหน้ามองแล้วฉีกยิ้มให้เหมือนจะทักทาย เขายิ้มรับ ไอ้ตัวเล็กหัวเราะชอบใจและหันไปซุกอกแม่
   
“อายุเท่าไรครับ..หืม” เขาชวนน้องคุย
   
ไอ้หนูส่ายหัวดิกด้วยความเขินอาย คุณแม่เลยตอบแทนว่าสองขวบ
   
อินทัชยิ้ม แม่เด็กอายุไม่เท่าไร มีลูกตอนนี้ พอแก่ลงก็พอฝากผีฝากไข้กันได้ ไม่เหมือนใครบางคนหรอก..ถ้ามีตอนสี่สิบ กว่าลูกจะโตคงถือไม้เท้าพอดี
   
เขากลั้นยิ้ม นึกภาพพี่กุนต์มีลูกไม่ออก พอๆกับนึกภาพตัวเองมีลูกไม่ออก เขาอายุแค่นี้เอง ไม่นึกไปไกลขนาดนั้นหรอก และที่สำคัญ เขาชอบผู้ชาย
   
มีลูกกับผู้ชายด้วยกันมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วนี่นา
   
..แม้ว่าเวลาทำจะไม่ได้ป้องกันทุกครั้งก็เถอะ..
   
เด็กหนุ่มหน้าแดงเข้ม นึกด่าตัวเองที่คิดอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ ถึงอย่างนั้นก็เผลอนึกไปว่าเขานอนกับพี่กุนต์แบบตัวเปล่าๆมาสองครั้งแล้ว
   
ถ้าท้องได้..ตอนนี้ก็อาจจะเริ่มป่องน้อยๆแล้วล่ะมั้ง
   
..หรือที่เจ้าเนื้อขึ้นเพราะว่า..ท้อง..

อินทัชแทบจะเอาหัวโขกกับเสารถ หน้าร้อนจัดเมื่อนึกภาพขึ้นมาลางๆ

ถ้าท้องกับเขาล่ะก็..ไอ้โอ๊ตคนนี้คงกลายเป็นคุณพ่อขึ้นมาเต็มตัวแน่ เขากับพี่กุนต์คงช่วยกันดูแล ใส่เสื้อผ้า ป้อนข้าวป้อนน้ำให้ลูกแล้วพาเด็กชายตัวจ้อยไปโรงเรียน ลูกคงจะโบกมือและฉีกยิ้มแฉ่งให้พวกเขา..น่ารักสุดๆไปเลย

เขาถอนหายใจ ยกมือคลึงหว่างคิ้วพลางนึกด่าตน..คิดบ้าอะไรไปวะ!

......




วันนี้กนธีไม่ได้เข้าร้านเพราะเพิ่งจะพาลูกค้ารายหนึ่งไปดูคอนโดที่เพื่อนฝากขายแถวบางนา ทางนั้นตกลงจะซื้อ ภายในอาทิตย์นี้เลยนัดทำเรื่องเอกสารกัน 
   
ช่วงนี้ไม่รู้ขาขึ้นหรืออย่างไร หยิบจับอะไรกลายเป็นเงินเป็นทองไปหมด ที่ร้านก็ไปได้ด้วยดี หลังจากปรับปรุงแล้ว ลูกค้าก็หลากหลายมากขึ้น คนเข้ามาตลอด งานอสังหาฯที่ทำอยู่ยิ่งคล่องมือ มีทั้งคนมาฝาก มีทั้งคนมาซื้อ นี่เขาก็เพิ่งได้ลูกค้าวัยเกษียณอีกราย เห็นว่าสนใจอยากได้ที่ดินต่างจังหวัดไว้สร้างบ้านพักตากอากาศ พอดีเขามีที่ติดถนนประมาณสามไร่ วิวสวยเห็นภูเขาอยู่ในสระบุรี เป็นของคนรู้จักมาฝากขายไว้นานแล้ว วันศุกร์เลยตกลงนัดหมายจะพาไปดู
   
เขาตั้งใจจะพาอินทัชไปด้วย แต่ไม่รู้เด็กมันว่างหรือเปล่า บางทีอาจจะติดสอนที่โรงเรียนอนุบาล เขาก็ไม่อยากให้ลาหรือสลับเวรกับคนอื่นหรอก

มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น กนธีหันไปมองลอดแว่น เจ้าตัวคนที่เขานึกถึงโผล่หน้าเข้ามาพอดี ให้มันได้แบบนี้เถอะ..เหมือนว่าใจเขากับใจมันเชื่อมต่อกันอย่างไรไม่รู้ เวลาที่อยากเจอ อีกฝ่ายก็มักจะปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
   
“พี่กำลังนึกถึงโอ๊ตอยู่เลย” กนธีไม่ลังเลที่จะบอกว่าเขาคิดอะไรอยู่
   
อินทัชยิ้มเขิน ภาพที่คิดตอนอยู่บนรถเมล์วาบเข้ามาทำเอาหน้าร้อน
   
“กินข้าวหรือยังครับ” เขาชวนคุยเบนความสนใจของตน “เห็นพี่อยากกินต้มฟักมะนาวดอง ผมเลยซื้อมะนาวที่ตลาดมาให้ ชาวบ้านดองเองกับมือ”
   
กนธีมองอย่างเอ็นดู “ไม่เห็นต้องลำบากขนาดนั้น” เขามองเด็กหนุ่มที่หอบของพะรุงพะรังจนเหงื่อแตกซ่กแล้วหัวใจยิ่งอ่อนยวบ “ไว้วันหยุดพี่กลับบ้านใหญ่ค่อยทำให้กินก็ได้ แล้วนี่ทิ้งคุณยายกับน้องมาหรือไง”
   
“ผมบอกยายแล้วว่าจะมาหาพี่” อินทัชรื้อของมาเรียงใส่ตู้เย็น “เจอกันอาทิตย์ละสองสามวัน ไม่พอหรอกครับ ถ้าพี่ไม่ไปหา ผมมาเองก็ได้”
   
..พูดแบบนี้..ไม่ให้หลงรักอย่างไรไหว..
   
กนธีเดินมาหยุดด้านหลัง มองคนที่นั่งยองๆอยู่ตรงช่องแช่ผัก ดูก็รู้ว่าแต่ละอย่างเป็นของโปรดเขาทั้งนั้น อินทัชเป็นคนที่สองรองจากศรัณย์ที่ทำอะไรแล้วนึกถึงเขาอยู่เสมอ บางครั้งหลงลืมกระทั่งเรื่องของตนเอง แต่น่าแปลกที่ไม่เคยลืมเขาสักครั้งเลย พอคิดแบบนี้ก็อดใจไม่ได้จนต้องโน้มลงสวมกอด
   
เด็กหนุ่มชะงัก แก้มเป็นสีแดงเรื่อ ต้องเบี่ยงตัวน้อยๆเพราะทั้งตัวเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ระวังเปื้อนครับ อย่าเพิ่งกอด ผมเหม็นจะแย่”
   
“ไม่นี่” กนธีกดจูบลงข้างแก้ม เจ้าโอ๊ตมันอายเป็นด้วยแฮะ “หอมดี”
   
อินทัชยิ่งหน้าร้อนผ่าว เรียงผักผิดๆถูกๆ ขนาดเผลอเอาเห็ดฟางไปวางไว้ตรงหลุมใส่ไข่ และเอาไข่ไก่ลงมาใส่กล่องน้ำตาเทียมตรงชั้นวางด้านข้าง
   
เขาขบขัน ยีหัวเด็กแล้วผละออกมาให้มันทำงานได้สะดวก
   
“เรียนขับรถเป็นยังไงบ้างครับพี่โอ๊ต พอจะโอเคไหม”
   
คนถูกถามส่ายหัว “ยังเก้ๆกังๆอยู่เลยพี่ ถอยหลังเข้าซองไม่ค่อยคล่อง”
   
กนธีมองด้วยความรักใคร่ ไม่ว่าอะไรที่อีกคนทำ เขาก็ดูจะหลงไปหมด ต่อให้เป็นเรื่องงกเงิ่นหรือเปิ่นแค่ไหน เขาก็ว่ามันน่ารักอยู่ดี
   
“ไหน..มานี่ซิ” เขากวักมือเรียก พอมันเดินมาหาอย่างเชื่อฟัง เขาก็ดึงคอเสื้อเด็กโข่งลงมาแล้วจูบแผ่วเบาที่หน้าผาก “ให้กำลังใจพี่โอ๊ตครับ”
   
อินทัชร้อนทั่วหน้า เขาดึงแขนคนที่ผละออกห่าง รวบเอวพี่กุนต์เข้ามากอด “เอาอีกแล้วนะครับ” เขากระซิบ “ยั่วผมก่อนทุกที”
   
“เฮ้ยๆ แค่ให้กำลังใจ” กนธีเอนหลบคนที่ตั้งท่าจะเข้ามาจูบ ไอ้หมอนี่..เห็นมันไร้เดียงสาเป็นบางครั้งแบบนี้ อย่าได้ไปจุดอารมณ์ให้ติดเชียว
   
เด็กหนุ่มไม่ยอมปล่อยมือ เขาจับใบหน้าได้รูปไว้แล้วก้มลงแตะปาก พี่กุนต์ขยับเล็กน้อยก่อนจะยอมให้เขาจูบโดยดี มือสองข้างโอบมาที่แผ่นหลัง ขยุ้มตัวเสื้อของเขาไว้เป็นหลักยึดตอนที่ถูกรุกไล่จนแผ่นหลังชนขอบเคาน์เตอร์
   
กนธีหันมอง ส่ายหัวทั้งแก้มที่เป็นสีแดง “ไม่เอาตรงนี้นะ”
   
อินทัชยิ้ม ตวัดตัวคนตรงหน้าขึ้นอุ้มแล้วพาไปที่โซฟาแทนคำตอบ
   
ร่างสูงดันไหล่อีกคนลงนอนหงาย ดวงตาสีเข้มจ้องมองไม่ละ มุมปากยกยิ้มเมื่อรู้สึกได้ว่ากนธีตัวร้อนผ่าว ฝ่ามือกร้านสอดเข้าใต้ชายเสื้อ ค่อยๆเลิกมันขึ้นจนเห็นผิวเนื้อขาว เขาก้มจูบ ไล่ริมฝีปากลงมาตั้งแต่ซอกคอ หัวไหล่ แตะผ่านเนื้อผ้าและวนเวียนแถวหน้าท้องแบนราบที่หดเกร็งด้วยความตื่นตัว
   
กนธีเบือนหน้าหนี สัมผัสหวิวซ่านทำให้เขาอยู่ไม่สุข ปากอุ่นร้อนพรมจูบไปทั่ว คลอเคลียต่ำจนเกือบถึงขอบกางเกงเหมือนจะแกล้งหยอกแล้ววกกลับขึ้นจูบตรงท้องน้อยอีกหน 

อินทัชไล้ปลายนิ้วเล้าโลม สัมผัสผิวเรียบลื่นอย่างหลงใหล “น่ารัก” เขาออกปากชม อดไม่ได้ต้องจูบซ้ำๆ “ตรงนี้..เหมือนเนื้อจะนิ่มขึ้นเลยนะครับ”
   
“หาว่าพี่มีพุงหรือไง” กนธีดึงต้นคอเด็กแรงๆ
   
เขาหัวเราะ “จะให้ไปออกกำลังดีไหมนะ กลับมามีกล้ามเนื้อมันก็กอดไม่ค่อยเต็มมือเท่าไร” โน้มลงใกล้แล้วจูบแผ่วเบาแถวชายโครง
   
ใครอีกคนยิ่งหวามไหว นอนไม่ติดพื้นโซฟา

ร่างสูงมองแล้วอดเอ็นดูไม่ได้ พี่กุนต์บ้าจี้แถวเอว เขารู้ดี ยิ่งจูบย้ำ ยิ่งมีปฏิกิริยาน่ารักน่าชัง บางครั้งเขาก็นึกอยากบีบด้วยความมันเขี้ยว 

“พอแล้ว..” กนธีคราง “วุ่นวายอะไรแถวนั้นนักหนา”

อินทัชเองก็ไม่รู้ว่าติดใจอะไร รู้แต่ว่าเมื่อคิดถึงไอ้อุ้มกับท่าทางบ๊องบวมของมันก็นึกขำจนหลุดหัวเราะ ทำเอาฝ่ายตรงข้ามงุนงง

“อยากรู้ว่าถ้าพี่กุนต์พูดเหมือนไอ้อุ้มจะตลกแค่ไหน”

กนธีเลิกคิ้ว “พูดว่า?”

เขาเลื่อนมือลงเกลี่ยไล้ตรงแอ่งท้อง “สะดือหนู”

“ห๋า?”

“ลองพูดสิครับ..หนูกุนต์” อินทัชกระเซ้า นวดคลึงไปมา “สะดือหนู..”

คนอายุมากกว่าเลยคว้าหมอนมาโปะหน้ามันแทน “ไอ้เด็กเปรต!”
   
เขาหัวเราะชอบใจเมื่อถูกพี่กุนต์ยันจนแทบตกโซฟา “ใจเย็นพี่”

กนธีนึกมันเขี้ยวเหลือเกิน ได้ทีก็ขี่แพะไล่ เห็นเขายอม มันยิ่งได้ใจหนัก แบบนี้ต้องสั่งสอนให้รู้สำนึกบ้าง “ขาดใจตายไปซะ!”

อินทัชกลั้นขำ ดึงหมอนตรงหน้าออก โยนทิ้งไปที่พื้นแล้วรวบแขนสองข้างของพี่กุนต์ขึ้นพาดไว้เหนือหัว เขาจงใจเสียดสีช่วงล่างกับต้นขา ดุนดันด้วยความร้อนระอุของอารมณ์ขณะที่นัยน์ตาแสดงความต้องการอย่างโจ่งแจ้ง

“ไม่เล่นแล้วครับ..ขอของจริงดีกว่า”
   
กนธีหันหนี จมูกและใบหูกลายเป็นสีเข้มเมื่อเด็กหนุ่มโน้มลงทาบทับ
   
..เสียเปรียบมันทุกทีสิน่า!..

......




ร่างหนักๆถอดถอนออกมาจากคนข้างใต้ ผิวเนื้อขาวกลายเป็นแดงเข้มหลังจากถูกจูบไปทั่วทุกพื้นที่ เด็กหนุ่มก้มลงหอมแก้มซ้ำก่อนจะผละถอย
   
อินทัชทิ้งถุงยางอนามัยลงในถังขยะ หยิบกางเกงขึ้นสวมระหว่างมองคนที่นอนหอบหายใจ กนธีดูอ่อนแรง นัยน์ตาปรือปรอยเหมือนจะหลับ
   
“อย่าเพิ่งนอนสิครับ นอนตอนนี้เดี๋ยวปวดหัวหรอก” เขาจูบบนหัวไหล่เปลือย เหลือบมองนาฬิกาเพิ่งจะหนึ่งทุ่มเท่านั้น “ลุกมากินข้าวเย็นก่อน”
   
“ไหนล่ะข้าวเย็น” กนธีบ่นอุบ พลิกตัวตะแคง มันเล่นเขาสะบักสะบอมจนแรงจะหยิบเสื้อมาใส่ยังไม่มี ได้แต่นอนอยู่แบบนี้ “หิวจะตายแล้ว”
   
อินทัชหัวเราะ เกลี่ยปอยผมที่ปรกแก้มไปหลังใบหู เขาหยิบเสื้อนอกที่พาดพนักโซฟามาห่มให้ “รอผมแป๊บ นอนเล่นไปก่อนแล้วกัน”
   
กนธีเบ้ปาก ซุกแก้มลงฝ่ามือแต่เด็กมันดึงออก บอกว่านอนท่านี้หน้าจะย่นเร็ว เขาเลยยิ่งฮึดฮัดเพราะถูกขัดใจ “หิวๆๆ”
   
“ไปแล้วครับ” เขากลั้นขำ “ทำไมพักหลังงอแงเก่งจัง”
   
เขาเลยถีบหน้าขามันตุบๆ อายุน้อยกว่าเป็นรอบ ปากกล้าดีนะไอ้หนู!
   
อินทัชยอมล่าถอย ปล่อยพี่กุนต์นอนพักเอาแรง เขาเดินเปลือยท่อนบนไปที่ครัวแล้วลงมือทำมื้อเย็นอย่างรวดเร็ว รอนานกว่านี้เดี๋ยวลุงจะโมโหหิวเอา
   
กนธีโผล่หัวขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะพูดอะไร “ศุกร์นี้ว่างไหม อยากไปสระบุรีหรือเปล่า พี่นัดลูกค้าจะพาเขาไปดูที่ดิน ถ้าโอเคจะพาเด็กๆไปเที่ยวด้วย”
   
“อดเลยพี่” เขาโคลงหัวอย่างเสียดาย “ผมเหลือสอนครั้งสุดท้ายพอดี”
   
“อืม..ไม่เป็นไร” เขากลับลงไปนอนขดตามเดิม ขี้เกียจอาบน้ำจะแย่ “นี่ว่าไปเรื่องที่ดินเสร็จ จะแวะไปดูลูกม้าที่เขาให้สักหน่อย อยากเห็นเร็วๆ”
   
อินทัชขมวดคิ้ว “อยากดูลูกม้าหรืออยากดูคนให้ครับ”
   
ไม่มีเสียงตอบจากกนธี เขาเลยละมือจากในครัวแล้วเดินไปที่โซฟา เห็นคนอายุมากกว่าผล็อยหลับไปแล้วเรียบร้อย ให้มันได้แบบนี้สิ!
   
ร่างสูงถอนหายใจ ดึงเสื้อขึ้นคลุมให้ถึงคอ แต่ตัวมันสั้นเกินไป ห่มได้ถึงแค่ต้นขาเท่านั้น ท่อนล่างเลยเห็นช่วงขาเปลือยเปล่าที่มีรอยขบรอยจูบเป็นจ้ำ
   
..เขาไม่ได้รุนแรงหรอก ก็แค่มันเขี้ยวจนอยากกัดแรงๆเท่านั้น..
   
อินทัชปรับแอร์ก่อนเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวในห้องมาห่มให้ นอกจากจะกลัวพี่กุนต์หนาว เขายังกลัวตัวเองอารมณ์ขึ้นจนเผลอรังแกอีกฝ่ายรอบสองด้วย
   
กนธีขยับตัวเล็กน้อยแล้วหลับต่อ เขายืนมองอยู่อย่างนั้น นึกระอาคนที่ไม่เคยระวังตัวเลย ถ้าขืนปล่อยให้ไปค้างกับผู้ชายคนอื่น..จะเหลือรอดหรือ
   
..คนคนนี้ไม่เคยรู้ตัวสักนิดว่ามีเสน่ห์กับคนทั่วไปแค่ไหน..
 
“ผมไม่ยอม” อินทัชพึมพำ คุกเข่าข้างโซฟาพลางกดจูบข้างแก้ม “ไปได้แค่เรื่องที่ดิน ถ้ากล้าไปหาคุณไผทคนเดียว..ได้เห็นดีกัน”
   
“ฮื่อ..” คนหลับพลิกตัวยุกยิกเพราะเสียงพูดข้างหู พอปรือตามองก็เห็นเด็กจ้องมองแบบไม่ละสายตา “อะไรครับพี่โอ๊ต..มาปลุกพี่ไปกินข้าวหรือ”
   
เขานึกขัน พอหิวขึ้นมา เอะอะก็นึกเรื่องกินไว้ก่อนจริงๆ “หนูอ้วน”
   
“อะไรวะ” กนธีขมวดคิ้ว “จะตั้งให้กี่ฉายากัน” คิดว่าเขาจำไม่ได้หรือไง แฮมสเตอร์บ้างล่ะ หนูกุนต์บ้างล่ะ มาหนูอ้วนอีก เดี๋ยวตบกะโหลกให้คว่ำเลย
   
“ถ้าไม่เอ็นดูก็ไม่เรียกแบบนี้หรอกครับ” เขาพูดยิ้มๆ “ผมแค่จะมาบอกพี่ว่า ผมยอมให้พี่ไปหาลูกค้า แต่จะไม่ยอมให้พี่ไปหาคุณไผท ชัดไหมครับ”

คนฟังมึนงงไปชั่วอึดใจ แต่พอตีความได้ว่าเด็กมันคง ‘หวง’ เขาก็ต้องกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้ม อยากแกล้งทำเซ่อแล้วยั่วโมโหต่ออีกหน่อย แต่อีกใจก็ปรามตัวเองเอาไว้ว่าอย่า ‘ลองของ’ จะดีกว่า..ยังระบมไม่หายเลยเนี่ย

“ไม่ไปก็ไม่ไป” เขาตอบรับอย่างง่ายดาย “พี่โอ๊ตสั่งอะไร พี่ฟังหมด”

อินทัชได้ยินแล้วอดไม่ไหวต้องก้มลงจูบหนักหน่วง “น่ารักมากครับ”

กนธียิ้มรับ หลับตาแล้วเงยหน้าให้เด็กมันทำจนพอใจ

“ศุกร์นี้ผมไม่ว่าง แต่วันพุธโอเคนะพี่” เขากระซิบ “ไปดูหนังด้วยกันไหม เราไม่ได้ไปไหนด้วยกันสองคนมานานแล้ว..เดทสักครั้งก่อนเปิดเทอมเป็นไง”

เขาหน้าร้อนวาบ “เดทหรือ..พูดอะไรเป็นวัยรุ่นไปได้”

อินทัชหัวเราะในลำคอ จับใบหน้าคนที่เสมองทางอื่นแก้เก้อให้กลับมาสบตา เขาชะโงกเข้าไปกัดเรียวปากล่างแล้วไล้เลียแผ่วเบา

“ก็ผมยังเป็นวัยรุ่นนี่” เขายิ้มให้ “อย่าเปลี่ยนเรื่องครับ ตกลงมาซะดีๆ”

“นี่ชวนหรือว่าบังคับ”

“ไม่ได้บังคับ ก็แค่เผด็จการ”

กนธีหัวเราะ พยักหน้าตอบรับพลางเอาหน้าผากทาบกับอีกฝ่ายด้วยความสุข รู้สึกถึงหัวใจที่พองโตเมื่อเป็นฝ่ายถูกชวนก่อน

..เพราะมันแปลว่าอินทัชกำลังมีใจเอนเอียงให้เขาบ้างแล้ว..
   

........................................................................................

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 18-12-2016 18:12:50

บ่ายวันพุธ อินทัชเรียนขับรถเสร็จแล้วเลยกลับมาที่บ้านใหญ่ ตอนแรกเขาจะไปหาพี่กุนต์ที่คอนโด แต่ทางนั้นบอกว่าจะมาหาเลยได้แต่นั่งรออย่างใจจดจ่อ
   
วันนี้เขาเดินไปเดินมาตั้งแต่กลับจากข้างนอก ทั้งที่เหงื่อไม่ได้ออก แต่เด็กหนุ่มก็ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เลือกเสื้อยืดที่เพิ่งซื้อกับกางเกงยีนส์ตัวโปรด จากนั้นก็หวีผมและมองกระจกอยู่นานจนไอ้อ้นทักว่าเป็นนกหงส์หยก
   
“ยุ่งน่า” อินทัชผลักหัวน้อง เขาปล่อยให้ไอ้สองแสบมาวุ่นวายในห้องนานแล้วเลยว่าจะไล่มันออกไป “เอาเรือไปเล่นที่สระสิ อย่าเกะกะพี่”
   
อ้นเบะปาก เข้าไปวนเวียนแถวโต๊ะวางของแล้วหยิบโรลออนของนีเวียที่พี่เพิ่งซื้อมาเปิด ดมฟุดฟิดพึมพำว่าหอม อินทัชเลยเอาทิ่มจมูกมันซะเลย
   
“อ้นทาบ้างได้ป่ะ” เด็กชายถาม “อันนี้ทานี่ใช่ไหม” เคยเห็นโฆษณา อ้นเลยชูแขนขึ้นแล้วเอามาทาถู ทาถูเลียนแบบทีวี ทำเอาพี่โอ๊ตแทบจะบีบคอ
   
“นี่มันของส่วนตัว ใช้ด้วยกันได้ที่ไหน” เขากุมขมับ ไอ้อ้นเอาไปทารักแร้ของมันเสียแล้ว น่าเตะเป็นบ้า “เกะกะมากไอ้เด็กคนนี้นี่ ออกไปเลย”
   
อ้นหัวเราะชอบใจ ยังไม่ทันขยับ น้องอุ้มก็หยิบกระปุกเจลแต่งผมของพี่โอ๊ตลงมาละเลงที่ขา เด็กน้อยนึกว่าเป็นโลชั่นตัวใหม่นี่นา
   
อินทัชยีหัวตัวเอง ได้แต่หิ้วปีกไอ้สองหน่อออกไปนอกห้อง

“ไปรอที่ห้องรับแขก เดี๋ยวพี่ตามไป แล้วนั่งนิ่งๆ ห้ามซนนะ!”

“พี่โอ๊ตจะไปไหน บอกอ้นมาก่อน ไม่งั้นไม่ไป!” อ้นโวยวายใหญ่

“ไปเดท!” เขาตอบน้องตรงๆ “เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กห้ามยุ่งเว้ย”

น้องอุ้มทำคิ้วผูกโบว์ “เดทคืออะไรอ่ะพี่อ้น”

“นั่นดิ..” อ้นก็ไม่รู้จักเหมือนกัน “แต่พี่โอ๊ตแต่งหล่องี้ ต้องไปหาสาวแน่”

อินทัชหัวเราะหึๆ สาวบ้าอะไร..หนุ่มชัดๆ แต่มาคิดอีกทีก็ไม่หนุ่มเท่าไร ต้องบอกว่าแก่แล้วต่างหาก ย่างสี่สิบเอ็ด..แต่ทำเอาเขาหมดแรงทุกที

มีเสียงบีบแตรดังอยู่หน้าบ้าน เขาหันมอง รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว หากยังไม่ทันทำอะไร ไอ้ตัวร้ายทั้งสองก็วิ่งแน่บลงไปข้างล่างก่อนแล้ว   

“พี่กุนต์มา~” เสียงไอ้อ้นกับไอ้อุ้มแผดดังขึ้นมาถึงชั้นสอง

อินทัชสำรวจตัวเองครั้งสุดท้าย รู้สึกใจเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็น แถมยังดูเก้กังจนไม่รู้จะเอามือไม้ไปไว้ที่ไหน จะว่าไป..นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเคยชวนใครคนหนึ่งออกเดทแบบตรงไปตรงมา ไม่มีอ้อมค้อม ไม่มีข้ออ้างอย่างอื่นเลย

เด็กหนุ่มสำรวจเงินในกระเป๋า วันนี้เขาจะเป็นเจ้ามือทั้งหมด

พอเดินลงมาข้างล่าง อินทัชก็เห็นพี่กุนต์กำลังกอดรัดอยู่กับไอ้เด็กบ้าสองคน เขายิ้มให้เมื่อเจ้าตัวเงยหน้ามองและยกมือทักทาย

พี่กุนต์ใส่เชิ้ตสีดำพับครึ่งแขนกับยีนส์สกินนี่เข้ารูปเน้นช่วงขาเพรียวยาว ทำให้รูปร่างสูงโปร่งนั้นดูเหมือนหุ่นนายแบบที่ใช้โชว์เสื้อผ้ายิ่งกว่าเดิม ซ้ำอีกฝ่ายยังไปตัดผมมา ปลายผมที่ยาวปรกต้นคอถูกซอยให้รับกับใบหน้าได้รูป เปิดช่วงหน้าให้เห็นดวงตาคู่สวยและรอยยิ้มนุ่มนวล ทำให้ดูอ่อนวัยลงอีกมาก

อินทัชก้มมองตัวเองแล้วสบถเบาๆ..พี่กุนต์หล่อกว่าเขาว่ะ ให้ตายเถอะ

“ว่าไงครับพี่โอ๊ต” กนธีหยิบแว่นกันแดดที่เหน็บอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อมาวางบนโต๊ะรับแขก “เตรียมตัวเสร็จหรือยัง” เขาหยิบเสื้อนอกมาคล้องแขน

เด็กหนุ่มตัดสินใจทันที “ขอผมไปเปลี่ยนเสื้อก่อน”
   
“ทำไมล่ะ” กนธีมองยิ้มๆ “ตัวนี้ก็หล่อแล้วนะน้อง”
   
อินทัชเขม่น..ไม่เคยเกลียดอายุตัวเองมากเท่าครั้งนี้เลย
   
“ไม่เอา ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อ” นั่นสินะ..เขาใส่เสื้อยืดได้ยังไง เชิ้ตก็มีตั้งหลายตัว ทำเหมือนจะไปเดินตลาดนัดแทนที่จะไปนั่งในโรงหนังเสียอย่างนั้น
   
กนธีหัวเราะในลำคอ “เอาเสื้อกันหนาวไปด้วยนะ ในโรงมันหนาว”
   
อ้นกับอุ้มหูผึ่ง แข่งกันส่งเสียงกระจองอแงเหมือนลูกนกตกจากรัง
   
“โรงอะไรครับ โรงหนังใช่ไหม พี่กุนต์กับพี่โอ๊ตจะไปดูหนัง!”
   
อินทัชอยากจะเตะก้นไอ้น้องเจ้าปัญหาของเขาสุดๆ แต่พี่กุนต์หัวเราะแล้วนั่งคุกเข่าลงพูดด้วย ฝ่ามืออบอุ่นขยี้หัวอ้นกับอุ้ม
   
“พี่ก็ตั้งใจจะพาเด็กๆไปด้วยนี่แหละ แต่ต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่พูดเสียงดัง ไม่โวยวาย ไม่งอแง ไม่ลุกเดินไปมารบกวนคนอื่น ถ้าตกลงพี่จะพาไป”
   
“ห๋า?” ร่างสูงชะงักตรงทางขึ้นบันไดนั่นเอง “เดี๋ยวสิพี่”
   
..มีไอ้อ้นกับไอ้อุ้ม แล้วมันจะเป็นเดทได้ยังไง!..
   
เด็กๆตะเบ๊ะรับกันอย่างแข็งขัน เรื่องแค่นี้ไม่เห็นจะยากตรงไหน
   
“โอเคครับ..ถ้าอย่างนั้นก็ไปเอาเสื้อกันหนาวมาคนละตัว พี่จะรอ”
   
อินทัชอ้าปากค้าง “พี่กุนต์..ผมชวนพี่คนเดียวนะ” พูดหลังจากไอ้แสบสองตัววิ่งปรู๊ดไปที่ห้องเรียบร้อยแล้ว “พี่เข้าใจคำว่าเดทหรือเปล่า”
   
กนธีเลิกคิ้ว “ไม่เห็นเป็นไรนี่ อ้นกับอุ้มก็อยากไป ทิ้งไว้น่าสงสารออก”
   
เด็กหนุ่มหมดแรง นี่เขาตื่นเต้นและลุ้นมาตลอดวันสองวันนี้คนเดียวหรือไง พี่กุนต์ไม่เห็นมีทีท่าเท่ากับเขาเลย..สงสัยคงจะไปเดทกับเด็กจนชินน่ะสิ
   
กนธีมองคนที่หน้าบึ้งตึงแล้วอดขำไม่ได้ ต้องเดินมาหาและรั้งแขนไว้ “พี่โอ๊ตอย่างอน ไปกันสองคนจะเท่าไปกันเป็นครอบครัวได้ยังไงครับ”
   
อินทัชถอนหายใจ “ผมอุตส่าห์ชวนพี่เดทเป็นคนแรก ครั้งแรกในชีวิตเลยนะ” เขามองคนที่มาง้อ “ไม่เห็นพี่ตื่นเต้นเท่าผม รู้สึกตัวเองเด็กน้อยชะมัด”
   
คนฟังยิ้ม แตะปลายนิ้วเข้ากับฝ่ามืออุ่นร้อนให้สัมผัสอุณหภูมิที่ต่างกัน
   
“แน่ใจหรือครับ” กนธีถาม “รู้ไหมว่านิ้วพี่เย็นเฉียบเลยล่ะตอนนี้..”
   
ร่างสูงก้มลงมอง เออ..มือพี่กุนต์เย็นจัดเลยว่ะ แถมสั่นเล็กน้อยด้วย
   
“ค่อยยังชั่ว” เขายิ้มออกมาได้ “แบบนี้เราก็เท่ากันแล้ว”
   
“อืม..เท่ากัน” กนธีหัวเราะ ดึงมือน้องขึ้นมาจูบ “ไปเปลี่ยนเสื้อครับ”
   
ใครอีกคนเกือบจะก้าวขาตกบันไดกันเลยทีเดียว
   
หลังจากทุกคนพร้อมแล้ว กนธีก็ขับรถเข้าเมือง เขาจองตั๋วหนังเอาไว้ก่อนแล้วที่พารากอนซีนีเพล็กซ์จำนวนสี่ที่ ถึงได้ตั้งใจมารับอินทัชที่บ้านเพราะจะพาอ้นกับอุ้มไปดูด้วย เป็นหนังการ์ตูนแนวเด็กๆ ประเภทชมได้ทุกวัย
   
อินทัชหน้าเบ้ เขาจะดูหนังแอ็คชั่นไม่ก็หนังผี ทำไมต้องดูหนังเด็กด้วยนี่
   
“ทำหน้าบูดอีกแล้ว” กนธีจูงมือสองหนุ่มน้อยวัยกระเตาะที่เกาะหนึบเขาคนเดียว ส่วนเด็กโข่งอีกคน เขาปล่อยมันบึ้งตึงต่อไป “เดี๋ยวหน้าย่นหรอก”
   
“แก้ตัวด้วย” อินทัชบ่น จ้องคนที่เลิกคิ้วงุนงง “ครั้งหน้าต้องมาดูใหม่”
   
“โอเคๆ” เขาหัวเราะ ยังพอเหลือเวลาเลยพอเด็กๆไปกินมื้อบ่าย
   
อ้นอยากลองกินเบอร์เกอร์คิงดู เป็นชั้นๆแบบนี้ท่าทางน่าอร่อย พี่กุนต์เลยให้น้องเลือกเมนูของตัวเองแล้วออกเงินให้ สรุปว่าอินทัชไม่ได้จ่ายตามเคย
   
“พี่เอาเวจจี้ พายเผือกข้าวโพดกับคาปูร้อนนะ” กนธีบอก “อ้นกับอุ้มอยากกินอะไร เลือกเลยครับ กินผักกันด้วยนะ” เขาดักคอเพราะน้องอุ้มท่าทางจะสนดับเบิ้ลชีสกับเบคอนมากกว่าเมนูวอปเปอร์ที่มีผักใบเขียวอยู่ด้วย
   
“หนูไม่อยากกินแตงกวาดอง” อุ้มส่ายหัวดิก
   
“เอามาให้พี่ก็ได้ครับ” กนธียิ้ม “วอปเปอร์จูเนียร์ไหม มีผักเขียวด้วย”
   
อุ้มลังเล มีมะเขือเทศติดมา แต่ว่าถึงจะไม่ชอบยังไงก็ควรจะกินอยู่ดี
   
อินทัชเขกหัวน้อง บ่นพวกมันใหญ่ที่เรื่องเยอะ ไอ้อ้นอยากกินดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์ เขาว่ามันก็พอกันกับไอ้อุ้มนั่นแหละ “พุงยื่นขนาดนี้ยังจะกินแต่ชีส”
   
“ว่าน้อง” กนธีหัวเราะ “ไปสั่งครับพี่โอ๊ต ชักช้าเดี๋ยวเกินเวลา”
   
พอเบอร์เกอร์มาถึง เด็กๆก็เพลินกับมื้อตรงหน้า กนธีกินไปดูมือถือไปจนอินทัชนึกเขม่น เขาไม่ชอบให้คู่สนทนาหมกมุ่นกับโซเชียลตอนที่อยู่ด้วยกัน
   
“กาแฟเย็นหมดแล้วพี่ รีบๆกินซะทีครับ”
   
“อื้อ..ขอตรงนี้อีกหน่อย” เขากดอะไรยิกๆ
   
“ทำอะไรครับ แชทกับใครนักหนา” อินทัชอดยุ่งเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายไม่ได้ ในเมื่อความสัมพันธ์พวกเขาสองคนเลยกรอบที่กำหนดไว้แล้ว กติกาที่มีระหว่างกันจึงไม่จำเป็นอีก
   
“เปล่าแชทสักหน่อย” กนธีเอียงหน้าจอให้ดู เขากำลังวุ่นกับการโอนเงินผ่านโมบายล์แบงค์กิ้ง “พี่โอ๊ตลืมบอกพี่ใช่ไหมว่าต้องจ่ายค่าเทอมแล้ว”
   
อินทัชชะงัก รสชาติของมื้อนี้ดูฝืดเฝื่อนไปเลย “ค่าเทอม?”
   
“อื้อ..ต้องจ่ายเท่าไร พี่จะโอนเข้าบัญชีให้”
   
เด็กหนุ่มเขี่ยหัวหอมออกจากเบอร์เกอร์ เขาไม่ชอบความจริงข้อนี้เลย..ความจริงที่ว่าเขากำลังพึ่งพาพี่กุนต์ในทุกๆเรื่อง..แม้แต่ค่าเล่าเรียน
   
..ถ้าจะคบหาเป็นแฟนกัน การให้แฟนจ่ายค่าเทอม มันคงไม่โอเคแน่..
   
“ผมยังมีเงินอยู่ครับ” เขาตอบ “ไม่รบกวนพี่หรอก”
   
กนธีเลิกคิ้ว “งอแงอีกแล้ว เลิกพูดมากแล้วบอกจำนวนเงินมา”
   
“ไม่บอกครับ” เขาปิดปากเงียบด้วยการกินทริปเปิ้ลวอปเปอร์เข้าไปเต็มปาก “อยากรู้ก็หาในเน็ตเอาเองแล้วกัน”
   
คนฟังหัวเราะหึ ยักไหล่ไม่สนใจ ในเมื่อไม่บอก เขาก็จะจัดการคิดเอง มีเงินประจำที่ต้องให้สามหมื่น ค่าเทอมสำหรับปีสอง เขาเดาว่าคงสักสองหมื่นห้า ตามด้วยค่าเทอมของอ้นกับอุ้ม รวมกันน่าจะประมาณหมื่นกว่า
   
มีข้อความแจ้งเตือนดังขึ้น อินทัชหยิบมือถือขึ้นมาดู พี่กุนต์โอนเงินเข้าบัญชีเขามาเจ็ดหมื่นถ้วน ทำเอาเขาชะงัก พูดอะไรไม่ออก
   
“น่าจะโอเคอยู่นะ” กนธีหยิบกาแฟขึ้นดื่ม “ถ้าไม่พอ บอกพี่ได้เลย”
   
อินทัชถอนหายใจ “ผมไม่อยากให้พี่ทำแบบนี้ เหมือนผมมาเกาะพี่กิน”
   
“อย่าพูดเหมือนศรัณย์” เขาพึมพำ “โอ๊ตรู้ใช่ไหมว่าพี่หวังดี บางอย่างมันอาจจะดูควบคุม จัดการเองเสร็จสรรพ แต่ในเมื่อเราตกลงกันแต่ต้นแล้ว นี่คือหน้าที่ของพี่ พี่ก็จะทำให้ดีที่สุด ไม่ให้เราต้องมานั่งพะวงหรือกังวลกับเรื่องเงิน”
   
อินทัชพยักหน้ารับ ปัญหาคือเขายังไม่มีปัญญาหาเงินให้ได้มากพอกับรายจ่าย ถึงต้องพึ่งพาพี่กุนต์อยู่อย่างเดิมราวกับแมลงปีกทอง ได้ทั้งเงิน ได้ทั้งตัว ได้ทั้งใจ คนอื่นรู้เข้าคงได้พูดปากต่อปาก เขาไม่ได้สนอีโก้ของตนหรอก เขาสนแต่ว่าหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ในวันหนึ่งข้างหน้า พี่กุนต์จะระแวงตัวเขาและตีค่าความภักดีที่เขาทำให้จากใจไปเป็นความหมายอื่นหรือเปล่า   
   
“ครั้งหน้าผมขอพยายามด้วยตัวเองนะครับ” เขาตอบ “หากว่าเราจะเปิดใจ ลองศึกษากันต่อ ผมก็ไม่อยากให้มีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยว”
   
กนธีร้อนทั่วหน้า..ร้อนมากกว่าแก้วกาแฟที่เขาถืออยู่ตอนนี้เลยทีเดียว
   
..บอกแล้วไง..ว่าเขาน่ะโชคดีที่เจออินทัช..
   
น้องอุ้มเงยหน้าขึ้นมามองพี่ๆคุยกัน ปากเปรอะชีสเป็นแถบ พี่กุนต์เลยเอาทิชชูมาเช็ดให้ เด็กชายฉีกยิ้มรับ “อันนี้หนูชอบจังเลย อร่อยม้ากมาก”
   
“ถ้าชอบ ไว้วันหลังจะพามากินอีกครั้บ” กนธีบอก เหลือบมองอินทัชที่ถอนใจรอบสองเพราะเขาทำเป็นอาเสี่ยอีกแล้ว “แต่งวดหน้า..พี่โอ๊ตเขาขอจ่าย”
   
ร่างสูงยิ้มออกมาได้ แบบนี้นี่แหละ..มันถึงจะเรียกว่าความเท่าเทียม
   
“พี่กุนต์ครับ” อ้นเพิ่งนึกได้ “ตอนเปิดเทอม โรงเรียนมีประชุมผู้ปกครองด้วย คือว่า..ถ้าอ้นจะขอให้พี่กุนต์ไปประชุมกับพี่โอ๊ต..พี่กุนต์จะว่างไหมครับ”
   
“ประชุมผู้ปกครอง?” กนธีรับฟังด้วยความตื่นเต้น “โอ้..” เขาหัวเราะ ปรบมืออย่างดีใจ “เอาสิๆ พี่ไปได้ใช่ไหม ให้พี่ไปเป็นปะป๊าอีกคนได้หรือเปล่า”
   
อินทัชส่ายหัวระอาแต่ก็อดยิ้มไม่ได้ แค่เรื่องประชุมต้องตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรือไงกัน “แล้วพี่จะรู้ว่ามันโคตรน่าเบื่อ นั่งในห้องฟังอะไรไม่รู้เป็นชั่วโมงๆ”
   
“ไม่เบื่อๆ” กนธีตอบรับทันที “พี่จะไปครับ ใส่ชื่อพี่ไปได้เลย พี่โอ๊ตไม่ไป ช่างพี่โอ๊ตมัน พี่จะเป็นผู้ปกครองของอ้นกับอุ้มเอง โห..ดีใจจัง~”
   
เด็กหนุ่มเหล่มองใบหน้าดีอกดีใจ พี่กุนต์ยิ้มสดใสเหมือนเด็กวัยรุ่นเลย
   
“ทำไมถึงเป็นเอามากขนาดนี้เนี่ยพี่” เขาแซว
   
“อยากมีลูก” กนธีสารภาพ “สงสัยมานานแล้วว่าการไปนั่งประชุมกับพ่อแม่คนอื่นแล้วคุยกันเรื่องลูกจะเป็นยังไง อยากไปคุยกับครู รอรับผลการเรียน ไปซื้อเสื้อผ้า ซื้อหนังสือ จ่ายค่าเทอมให้..โคตรมีความสุขเลย”
   
อินทัชขบขัน “ที่จ่ายค่าเทอมให้ผมนี่ ไม่ใช่คิดว่าจ่ายให้ลูกด้วยนะ”
   
“ฮื่อ..โอ๊ตเป็นลูกของพี่ซะที่ไหน” เขากลั้นยิ้ม
   
“ก็นั่นน่ะสิ..” อีกคนพูดเสียงเบา “ผมน่ะ ผ.ผึ้ง สระอัว..ไม่ใช่ลูก”
   
กนธีหัวช้ากว่าเด็กเล็กน้อย ผ.ผึ้ง สระอัว มันอะไรกันวะ พอเข้าใจขึ้นมาได้ จมูกกับใบหูก็กลายเป็นสีแดงเข้ม “ไอ้โอ๊ต~”
 
หลังจากกินเสร็จก็ได้เวลาพอดี หนังรอบบ่ายสาม พอขึ้นไปถึง น้องอุ้มอยากกินป๊อปคอร์นรสชีส ส่วนน้องอ้นอยากกินรสหวาน เขาเลยซื้อสองรสใส่ถังกับซื้อน้ำอัดลมแก้วใหญ่ที่มีรูปตัวการ์ตูนหัวโด่ให้น้อง
   
“ถือครับพี่โอ๊ต” กนธียื่นของกินให้ ส่วนเขาจูงมือเด็กๆ
   
อินทัชโคลงหัว สรุปว่าเขากลายเป็นตัวแถมไปโดยสมบูรณ์แบบ

ชายหนุ่มยื่นตั๋วให้พนักงานฉีกและพาอ้นกับอุ้มเดินเข้าโรงไป

“ระวังสะดุดนะคนดี” เขาเตือน “อ้นมองเห็นไหม เลขนี้ครับ” ยื่นตั๋วให้น้องดู เขาเลือกแถวบนและอยู่ตรงกลาง จะได้ไม่ต้องแหงนคอหรือเอียงไปดูมาก 

อ้นพยักหน้าหงึกหงัก เด็กชายสายตาดีกว่าพี่กุนต์เลยช่วยจูงน้องอุ้มแล้วเดินดิ่งไปยังหมายเลขที่จองไว้ทั้งหมดสี่ที่ พอเจอแล้วก็เข้าไปนั่งเป็นคนแรก

“พี่นั่งนี่ อุ้มนั่งถัดจากพี่” อ้นบอก “นั่นพี่กุนต์ นู่นพี่โอ๊ต”

น้องอุ้มตื่นเต้น พอนั่งที่ได้ เด็กชายก็รับป๊อปคอร์นจากพี่โอ๊ตมากอด

“ถ้าใครปวดฉี่ก็บอกพี่นะครับ พี่จะพาไป” ดูวี่แววแล้วคนไม่ค่อยเยอะนัก เพราะฉายชนกับหนังเรื่องอื่นพอดี โรงนี้หนังเด็ก ผู้ใหญ่ไม่ค่อยเข้ามา

น้องๆตอบรับในลำคอ จะพูดคุยอะไรก็ถามเสียงเบาเหมือนเสียงผึ้งหึ่งๆเพราะรับปากพี่กุนต์ไว้แล้วว่าจะไม่รบกวนคนอื่น ขนาดจะฮัดชิ้ว น้องอุ้มยังกลั้นจนหน้าดำหน้าแดง พี่อ้นเองก็เคี้ยวข้าวโพดคั่วแบบเบาแรงที่สุดในชีวิต

กนธีกลั้นขำ เอื้อมมือไปติดกระดุมเสื้อกันหนาวให้เด็กๆ

“หนังตัวอย่างมาแล้วพี่ เลิกวุ่นวายกับพวกมันซะทีน่า” อินทัชที่เงียบอยู่นานต้องปรามอย่างทนไม่ได้ ไม่ใช่อะไรหรอก..เขานั่งเป็นหมาหัวเน่าอยู่คนเดียว

“โอเคๆ นั่งเฉยๆแล้ว” เขาเหลือบมองคนด้านข้าง “พี่โอ๊ตไม่หนาวหรือ” มองคนที่เอาเสื้อนอกพาดบนตัก ส่วนเขาน่ะสวมแล้วเรียบร้อย

“ผมมันคนไฟแรง เลือดร้อน ไม่หนาวง่ายๆหรอก”

“งั้นพี่ก็คนเลือดเย็นสินะ ขี้หนาวสุดๆ”

อินทัชหัวเราะ บุ้ยใบ้ที่จอ “ผมอยากดูเรื่องนั้น เอาไว้มาด้วยกันอีกนะ”

“อื้อ..เอาสิ”

“แค่สองคน” เขาสำทับ

กนธีกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้ม “โอเคครับ..แค่สองคน..ตามนั้น”

ภาพยนตร์เริ่มฉาย อ้นกับอุ้มที่เพิ่งมาดูครั้งแรกยิ่งตื่นเต้น จอใหญ่ยักษ์ เสียงก็กระหึ่มโรง มีเพื่อนนั่งดูอีกเยอะแยะ เด็กๆถึงกับมองตาไม่กะพริบ น้องอุ้มไม่หันไปไหนเลย ขนาดหยิบป๊อปคอร์นค้างไว้ร่วมนาทีด้วยซ้ำ

“หนูหิวน้ำ” อุ้มกระซิบบอกพี่กุนต์

กนธียิ้มรับ เอื้อมหยิบแก้วน้ำอัดลมมาให้ มือน้องเปื้อนผงชีสเต็มไปหมด เขาเลยเอาทิชชูมาเช็ดนิ้วป้อมอย่างอ่อนโยน “ดูดช้าๆระวังสะอึกครับ”

อินทัชหาวแล้วหาวอีก ไม่เห็นจะตื่นเต้นไปกับการ์ตูนเด็กเลย เขาเอนหลังพิงพนัก กึ่งนั่งกึ่งนอนและหาวรอบที่สิบ พอมองไปด้านซ้าย ไอ้พวกตัวแสบดูจะมีความสุขเอามาก ผิดกับเขาลิบลับจนน่าหมั่นไส้

เด็กหนุ่มลอบมองเสี้ยวหน้าของกนธี รอยยิ้มนุ่มนวลมีให้น้องชายเขาทั้งสองคน จนพี่คนโตอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ เทคแคร์ขนาดนี้ ยกให้เลยดีไหม

ตัวละครในเรื่องปล่อยมุกอะไรสักอย่าง กนธีหัวเราะร่วนไปกับเด็กๆ

“ไม่สนุกหรือพี่โอ๊ต” เขาหันมากระซิบถาม “พี่ว่าเขาวาดน่ารักแล้วเรื่องก็ตลกจะตาย หรือว่าเรามันเส้นลึกเกินไป” ยกมือขึ้นหยิกแก้มเด็ก

“พี่น่ะเส้นตื้น” ไม่สงสัยหรอกว่าพี่กุนต์อารมณ์ดีแค่ไหน ขนาดคุณไผทปล่อยมุกโคตรห่วยออกมา ยังหัวเราะได้หน้าตาเฉย “ก็สนุกดี ไม่ได้แย่หรอก”

“ใช่แล้วล่ะ นั่งดูด้วยกันสี่คนน่ะมีความสุขออก” เขายิ้ม

อินทัชนั่งเอนมาทางกนธี เท้าคางมองเจ้าตัวจนเพลิน ไม่รู้ตอนนั้นนึกอย่างไรถึงได้ยกพนักที่กั้นกลางออกและขยับมาเบียดคนข้างกายมากขึ้น

กนธีเลิกคิ้ว “อะไรครับ? หนาวหรือเปล่า ไหนว่าเลือดร้อนไง”

ร่างสูงได้แต่พยักหน้าหงึก “หนาว..” ยกแขนขึ้นกอดอกให้ดูด้วย

“เอาเสื้อพี่ไหม” เขาตั้งท่าจะถอดให้

อินทัชส่ายหัว ให้ตายเถอะ..คนคนนี้โคตรจะแมนเลย “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้พี่” เขาพึมพำ ขยับตัวนั่งตรงอีกหน่อยแล้วเลื่อนแขนซ้ายลงมาข้างตัว

กนธีนิ่งอึ้งเมื่อฝ่ามือใหญ่สอดเข้ากอบกุมปลายนิ้วข้างขวาของเขา จากที่มือเย็นเฉียบเพราะถูกแอร์ ตอนนี้กลับอุ่นวาบขึ้นด้วยอุณหภูมิของใครบางคน

“โอ๊ต..” เขาหน้าร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่ตอนที่หันมองอีกฝ่าย

“ชู่ว์” อินทัชปราม พิงพนักแล้วหลับตาลงโดยที่มือยังกุมกันอยู่อย่างนั้น

การ์ตูนที่ฉายยังดำเนินต่อไป เด็กๆสนุกไปกับเนื้อเรื่อง ในขณะที่พี่ชายสองคนนั่งเบียดเสียด และประสานปลายนิ้วเข้าเป็นหนึ่งเดียว

กนธีนั่งยิ้มอย่างนั้นจนเมื่อยหน้า ซ้ำยิ่งหลุดยิ้มเข้าไปใหญ่เมื่อเด็กหนุ่มค่อยๆเอนตัวเข้ามาใกล้ ใบหน้าหล่อเหลาซบลงกับบ่าและไม่ขยับไปไหนอีกเลย

“รับปากแล้วนะ” เสียงทุ้มต่ำพึมพำ

“หืม?” เขาก้มลงมอง

อินทัชฉวยจังหวะที่หน้าจอมืดไปครู่หนึ่ง ยื่นหน้าเข้าไปหาแล้วทาบจูบอย่างรวดเร็วที่ริมฝีปากนุ่มของคนด้านข้าง พี่กุนต์เหมือนจะอึ้งไปนาน

“คราวหน้าเราต้องมากันสองคน”

กนธีหน้ามืดตาลาย สงสัยว่าตอนเดินออกจากโรง เขาจะเซจนล้มไหม

..ไอ้เด็กเปรตนี่..

“ว่าไงครับ”

“อื้อ..รับปากครับ” เขาตอบ หลุบตามองคนที่ซบลงบนไหล่อีกครั้ง

อดไม่ได้จนต้องเอียงหน้าซุกกับศีรษะได้รูป กุมมือเด็กเอาไว้ไม่ปล่อย ถึงจะน่าอายไปบ้าง แต่ในโรงหนังที่มืดแบบนี้..คงไม่มีใครเห็นหรอกมั้ง

..มีความสุขจนใจเต้นรัว..

............................................................................................

หายไปสองอาทิตย์ ฮือออ ขอเปลี่ยนเป็นอัพทุกวันอาทิตย์แทนน้า (ถ้าอัพทันจ้า 555+)
ช่วงนี้ต้องทำงานด้วย ขอเวลาปรับตัวสักนิดดด แล้วจะพยายามมาต่อให้คร้าบ

ไปแหล่วว ฟิ้วว พรุ่งนี้วันจันทร์ ทำงาน  :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 18-12-2016 18:35:37

อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 18-12-2016 18:37:18

หวานกันมากเลยยยย
หือออ ชอบชอตในโรงหนังมาก
เขินน ตอนโอ๊ตหมั่นเขี้ยวพี่กุนต์นี่ก็หมั่นเขี้ยวตาม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 18-12-2016 18:37:45

มีความสุขมากขนาดนี้ เรากลัว ดราม่ายังไม่มา พี่หนูกุนต์ต้องเสียใจมากแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 18-12-2016 18:41:58

โอ้ยยยยย มีความผัวเมียมากกก พี่กุนต์ อิโอ๊ต 55555555555555555
คาดว่าตอนอิโอ๊ตเปิดเรียนอาจจะมีมาม่าเบาๆรึเปล่า เดาๆ รอติดตามค่าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 18-12-2016 18:44:54

#ความเมีย ซบ อ้อน บ่น งุงงิงๆ แต่ที่จริงเป็นผัว 5555 ตลกโอ๊ตอ่า
แผนการเดทพังยับ มีเจ้าสองตัวไปด้วย แต่ยิ่งไปด้วยกันความน่ารักของพี่กุนต์ก็ยิ่งพุ่ง
คนอะไรจะอ่อนโยนน่ารักขนาดนี้เนอะ โดนเด็กขโมยจุ๊บด้วยแหละ
อยากให้พี่กุนต์มีความสุขแบบนี้ตลอดไป ข้อตกลงนี่ยกเลิกแล้วใช่มะ หวงเปิดเผยได้
ผัสเด็กขี้หวงมากค่ะ อิ๊วๆๆ

ขอบคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะน้องข้าวปั้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 18-12-2016 18:46:01

อิจฉาคนมีฟามรัก~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 18-12-2016 18:54:44

หวานมากเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 18-12-2016 18:57:21

ถ้าดูหนังเรื่องหน้ายังมี กขค มาแจมด้วย
น่ากลัวจะมีคนเผาโรงหนังแน่ๆ 5555555555 
 
หายไปสองอาทิตย์ รู้สึกเหมือนข้าวปั้นหายไปสองเดือน   
พอวันนี้ได้อ่านตอนใหม่ แล้วมันดีต่อใจจริงๆ
สมกับที่รอคอย  +1

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 18-12-2016 18:58:46

หวานมากเลย  น่ารักกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 18-12-2016 19:04:11

เย้ๆมาแล้ว  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 18-12-2016 19:07:29

หวานน้ำตาลหกแบบนี้รอมาม่าแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 18-12-2016 19:25:24

ไรท์ คงไม่ใจร้าย ให้มีดราม่านะ
ครอบครัวของพี่กุนต์ มีความสุขจริงๆ
โอ๊ต เริ่มรู้สึกดีๆกับพี่กุนต์แล้ว
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:     

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 18-12-2016 19:26:44

แอบกลัวดราม่าเรื่องเงิน
แต่แค่โอ้ตไม่ตอบว่ารักก็ดราม่าพอแล้วว
โอ้ตคือไม่รู้ตัวจริงๆอ่ะ
จะทำอะไรก็คิดถึงแต่พี่กุนต์ตลอดเวลา นี่มันไม่ใช่ไม่รัก
นี่มันเข้าขั้นรักมากกกก แล้ว แถมยังขี้หึงอีก
ตาโอ้จต้องทำตัวดีๆนะ พี่กุนต์เปย์ขนาดนี้จะไปหาที่ไหน
รักเสี่ยกุนต์ ความหล่อ ความดีงามของพี่กุนต์นั้นนนนนน
โอ้ตอย่าเอาเลย ปล่อยไว้ให้คนอื่นอ่ะดีแล้ว 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 18-12-2016 19:29:33

พี่กุนต์ของน้องมาแล้วววววววว
พี่กุนต์ยังน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเดิม
ส่วนโอ๊ตก็ให้มันเป็นตัวประกอบฉากไปซะ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 18-12-2016 19:31:08

ในโรงหนัง ก็หวานกัน  :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 18-12-2016 19:34:26

โอ้ยยย คือดีอ่ะ อบอุ่น ขุ่มชื่นหัวใจมากกกก

ทั้งพี่กุนต์แล้วก็โอ๊ต ตดหลุมรักกันและกันตลอดเวลาเลยอ่า

อัพสถานะแช้ว มันดีอย่างนี้แหละ  แล้วตอนที่พี่กุนต์ดีใจที่ได้ไป

ประชุมผู้ปกครองนะ อื้อหือนึกภาพตอนพี่กุนต์ดีใจออกเลย

คนอะไร น่ารักเป็นบ้าเลย

ปล.เรื่องงานสู้ๆนะค่ะ ไม่นานก็ปรับตัวได้แน่นอน ใหม่ก็อย่างนี่แหละค่ะ
      เจอกันตอนหน้า ขอบคุนนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 18-12-2016 19:38:01

โอยยยย
สัมผัสได้ถึงความเป็นครอบครัว ฮือออ
เอ็นดูววว ละมุนนนน อยากได้
อยากได้พี่กุนต์ แงงงง
ชอบอ่ะ มันมีความอิ๊อ๊ะ ตะมุตะมิ
รักกันนานๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 18-12-2016 19:38:55

ช่วงนี้กำลังหวานจนยิ้มแก้มแตก คาดว่าหวานเพื่อรอรับมาม่าที่จะมาจนน้ำตาแตก

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 18-12-2016 19:54:25

พี่กุนต์แมนมาก!!!!555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 18-12-2016 20:00:33

 :impress2: แม้ncจิหายแต่ฟินตัวแตกแก้มแตกไปแล้ววววววว พี่กุนต์น่ารักมาก อุ้ม อ้นก็น่ารัก ยกเว้นพี่โอ๊ต ชิส์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 18-12-2016 20:37:30

มาแล้วววว :katai5: ดีใจเว่อวัง55555555 อ้นกับอุ้มน่ารักอีกตามเคยยชอบบพี่กุนต์ป๊ะป๊าสุดๆ555555555

รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 18-12-2016 20:38:08

น่ารักอ่ะ. รอออกเดท2. คน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 18-12-2016 20:39:50

อิโอ๊ตอ้อนจนน่าหมั่นไส้จริงๆ แต่พี่กุนต์ก็น่าอ้อนจริงๆนั่นแหละ ฮาา คนอะไรจะน่าฟัดเบอร์นั้น อยากได้มากกกขอได้ไหมพี่กุนต์เนี่ย ส่วนน้องอ้นน้องอุ้มก็น่าฟัดเหมือนกัน น่ารักไปแล้วลูกเอ้ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 18-12-2016 20:42:39

อิโอ๊ตตตต  นับวันแกจะยิ่งมีความตะมุตะมินะ รู้ตัวป่ะเนี่ย?  จะอ้อนอะไรพี่กุนต์เขาเบอร์นั้น แค่นี้พี่กุนต์ก็หลงแกไปไหนไม่รอดแล้ว สงสารลุงแกบ้าง อย่าทำให้ใจเต้นผิดจังหวะถี่นัก เดี๋ยวจะช๊อคเอานะ   :กอด1: :-[

กลัวคุณยายจะไปสวรรค์เร็วๆนี้จัง อยากให้บั้นปลายคุณยายได้มีความสุขกับหลานๆต่อไปนานกว่านี้อีกนิด  :o11:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 18-12-2016 20:56:32

เป็นอีกเรื่องที่เครซี่นายเอกมาก พี่กุนของน้องงงงง คนดีจริงๆ อยากได้พี่กุน ฮืออออ คนอะไรทำไมน่ารัก :man1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 18-12-2016 20:57:43

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: krouy ที่ 18-12-2016 21:04:32

เด็กๆน่ารักมากกกกกกกก ฮือออออออ่านแล้วแยากมีลูกแบบอ้นกับอุ้ม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 18-12-2016 21:14:09

นี่มันครอบครัวสุขสันต์ชัดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 18-12-2016 21:30:17

ฟินๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 18-12-2016 21:34:32

อยากได้พี่กุนต์ๆๆๆๆๆ จาเอาๆๆๆๆ ไล่โอ้ตออกไป 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 18-12-2016 21:40:01

ต้องเรียกอิโอ๊ตแทน ไอ้โอ๊ต อันนี้ให้พี่กุนต์เรียกมันคนเดียวพอ อะไรจะเพ้อพกเป็นสาวละอ่อนบนรถเมย์ได้ขนาดนั้นวะ 555555555 แต่น่ารักมากอ่ะ อ่านแล้วนึกถึงเล่ม 3 ดินหมู (ตอนที่พี่หมูกลับจากปางไม้แล้วดินมารอรับหลังจากทะเลาะกันห่างไปหกเดือนกว่า..จึงจัดหนักตั้งแต่หน้าประตูไปเค้าเตอร์ครัวจบที่เตียงวันต่อมามากกกกกก ปล่อยในแบบนี้ต้องท้องแน่เลย เพิ่งรู้ว่าชอบ กดไลค์ให้บักดินไปที)
อิโอ๊ตนี่ไปปรึกษาดินมาบ้างแล้วสินะ ความหื่นเนี่ย 55555

ตอนนี้น่ารักสุดๆ ค่อยๆ อ่านไม่ให้ขาดตก อ้นอุ้มเป็นลูกบุญธรรมไปเลยไหม ทีนี้กลายเป็นครอบครัวของจริง ไหนๆ ก็ออกตัวชัดเจนละว่าเป็นผัวเมียกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: riangkarn ที่ 18-12-2016 21:49:43

ฮือออ skipไปวันอาทิตย์หน้าเลยได้ม้ายยย

รออ่านนะค้าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 18-12-2016 21:50:37

มีความสุขจนอุ่นไปทั้งใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 18-12-2016 21:57:45

มีความพ่อแม่ลูก น่ารักมากเลยๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 18-12-2016 22:30:07

น่ารักที่สุดเลยทั้งพี่โอ๊ตพี่กุนต์  มีความสุขจนล้นไปด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 18-12-2016 22:34:53

หมั่นไส้อิโอ๊ต โอยยยยยยยย รู้สึกนางจะมีความสุขมากไปละ เข้าทางนางทุกอย่างเลย โอยๆๆๆๆๆๆๆๆ หมั่นไส้ :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 18-12-2016 22:37:25

โอ๊ตโทษนะมาถึงขั้นนี้แล้วคุณมึงยังไม่รู้ตัวเองหรอว่าทั้งรักทั้งหลงพี่กุนต์ขนาดไหน
คือบั่บ นังโอ๊ตหร่อนกินหญ้าเป็นอาหารหรือเป็นโรคความรู้สึกช้า ยิ่งอ่านตอนหวานยิ่งหัวร้อน
เบื่อสถานะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของสองคนนี้มาก ทุกครั้งที่อ่านตอนหวานๆของสองคนนี้มันจะมีความอึดอัดหายใจไม่ค่อยออกแทรกมาแบบเบาๆเสมอ ข้าวปั้นช่วยอัพเกรดสองคนนี้หน่อยเถอะ ถ้าดราม่าก็ม่าไปเลย ถ้าจะเป็นแฟนก็เป็นไป เป็นเด็กเลี้ยงก็เป็นไปแต่อย่าให้มันเป็นแบบนี้เลยคนอ่านจิขาดใจตายอยู่แล้ว ยิ่งมาแนวกุ๊กกิ๊กแบบนี้ผิดวิสัยนิยายตระกูล sins อีก :o12:
---------
---
ปล. มาต่อช้ามากต้องชดเชยด้วยนะข้าวปั้น  2ตอนไปเลย อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: i c u ที่ 18-12-2016 22:41:37

คือจริงๆเอาอ้นกะอุ้มเป็นพระเอกก็ได้นะ พี่กุนต์เป็นอมตะแน่ๆ /ลำไยอิโอ้ตบอกเลยยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 18-12-2016 22:42:59

มีความสุขแทนพี่กุนต์  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 18-12-2016 22:43:11

ดูยังไง ก็ครอบครัวแต้ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 18-12-2016 22:46:46

ขอให้พี่กุนต์มีความสุขแบบนี้ไปตลอดๆ ชั้นรักเค้ามากกกก  อิโอ๊ตแกนี่วัวจังเลยไม่รู้รึไงว่าที่แกเป็นอยู่นี่คือรักหนักมาแล้วนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 18-12-2016 22:46:52

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 18-12-2016 23:46:43

พี่กุนต์อบอุ่นมีความเป็นผู้ใหญ่ใจดี แต่เป็นเมีย ส่วนโอ้ตชอบอ้อน ดูแลงานบ้าน แต่เป็นผัว

555 อ่านแล้วอบอุ่นดูไม่ขัดแย้งในพฤติกรรมเลย ชอบมาก เด็กๆก็น่ารัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 19-12-2016 00:03:13

โอ๊ยยยยยยอิโอ๊ตขายอ้อยแรงมากกกก พี่หนูกุนต์จะหัวใจวายก่อนไหมเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 19-12-2016 00:18:32

ขอได้ไหมผู้ชายของเธออออ.. พี่กุนต์จ๋าาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 19-12-2016 00:21:28

ชอบเวลาที่พี่กุนต์ดูแลเด็กๆ อบอุ่นมาก หลงรักคนแก่คนนี้จังงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 19-12-2016 00:36:41

ความพ่อแม่ลูกนี่มันอะไรกัน พี่กุนต์น่ารักกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: jannie ที่ 19-12-2016 01:06:23

มีเดทแต่กลายเป็นเหมือนพาลูกเที่ยวแทน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 19-12-2016 01:06:44

น่ารักมากเลยค่ะ ชอบที่โอ๊ตจริงจังขนาดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 19-12-2016 01:49:08

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 19-12-2016 02:10:08

พี่กุนต์~~~~
มีความพ่อสูงมากกกกกก
โอ๊ยยยยอยากได้
ทำไมนะๆๆๆๆ ทำไมถึงดี
อิจฉาโอ๊ตมากกกกก
น้องอุ้ม น้องอ้นก็โชคดีมากเลย
พี่กุนต์คือดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 19-12-2016 06:39:57

โอ้ยยยย หวานละมุนละไมมากกกกกกกกกกกก
นี่มันโมเม้นท์คนเป็นแฟนกันชัดๆ!  :z3:
ไม่ต้องขอคบแล้วโอ๊ต แต่งงานกันไปเลยง่ายกว่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 19-12-2016 07:25:14

 :o8: :-[ :กอด1: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 19-12-2016 07:28:28

ขอเปลี่ยนจากพี่กุนต์   เป็นป๊ะกุนต์ดีไม๊คนอะไรแบบนี้ มีอยู่ที่ไหน  ขอด่วน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: uchikas ที่ 19-12-2016 08:11:16

พี่กุนต์เหมาะจะเป็นหลัวของชาติจริงๆนั่นแหละค่ะ
หล่อ ใจดี สปอร์ต กทม
เป็นที่ต้องการของตลาด
ฮืออออ อยากได้
 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 19-12-2016 08:40:45

หนูกุนต์ขี้อ้อน ฮืออ น่ารัก  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 19-12-2016 09:10:07

พี่กุนต์ เด็กบ้ามันไม่ยอมบอกรักเดี๋ยวเรารักพี่เอง
ส่วนโอ๊ตช่างมัน ก๊ากกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 19-12-2016 11:09:49

ตอนนี้หวานละมุนดีจัง
พี่กุนต์น่ารักมาก ตอนดีใจที่ได้ไป
ประชุมผู้ปกครอง โอ๊ยยยย
อยากได้พี่กุนต์ งือๆๆๆฟ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 19-12-2016 12:25:03

อ่านแล้วอารมณ์ดีมีความสุขมากๆเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 19-12-2016 14:34:53

พี่กุนย์เขินบ่อย น่ารักจังเลย
ครอบครัวสุขสันส์นะ พี่โอ๊ตอย่างอแง
ตัวเองได้พี่กุนย์ตลอด
มากันน้องอุ้มน้องอ้นไม่ได้
เด็กๆน่ารักมากเลยยย

โอ๊ตเอนมาทางพี่กุนย์ละเนอะ
ไม่มีคิดถึงคนอื่นสักนิด อย่ามาดราม่าทีหลังนะ
ไม่งั้นะยกให้น้องอ้นนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: now43 ที่ 19-12-2016 14:46:28

โอ้ยยยยย ทำไมฉันฟินนนนน น่ารักมากมาย :-[ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 19-12-2016 17:02:36

อ่านทันซะทีๆๆๆๆๆๆ มีความสุขมากกับเรื่องนี้  แม้จะมีแอบกังวลกลัวจะมีมาม่าบ้าง  แต่เราก็พยายามเชื่อคนเขียนนะที่บอกว่าใสๆ หวานๆอ่ะ 55555  ขอบคุณนิยายดีๆ น่าอ่านอีกเรื่องนะค้าาาาา :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 19-12-2016 18:14:57

พิกุนต์คนแมนนนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 19-12-2016 19:06:33

โอ๊ยยหวานมากกก อิจฉาจ้าา :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 19-12-2016 19:57:03

ดีต่อใจค่ะแอบสงสารโอ๊ตนิดนึงนะแหมคาดหวังไว้อย่างดีว่าจะไปกันสองต่อสองกลับมีพ่วงสองตัวเล็กไปด้วยซะนี่ น่าสงสารจริง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: caramel ที่ 19-12-2016 19:59:43

ดีต่อใจ  :-[ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 19-12-2016 20:27:08

อยากมีพี่กุนต์เป็ของตัวเอง มีความผัวมากกกกก  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 19-12-2016 22:48:55

มีความสมน้ำหน้าโอ๊ตตอนพี่กุนต์ชวนอ้นอุ้มไปด้วย55
ส่วนโอ๊ตนี่เริ่มคิดจริงจังแล้วใช่มะ เรื่องความสัมพันธ์ ดูอยากเป็นแฟนพี่กุนต์แล้ว
ส่วนที่บอกว่าไม่ทำตามกติกาแล้วเพราะเลยเถิดแล้วนี่ยังไงๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-12-2016 23:19:09

พี่กุนต์คนแมนดูแลดีตลอด~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: lady_panko ที่ 20-12-2016 00:24:28

โอยยยยหวานเว่อ จิเปนลม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 20-12-2016 06:18:51

พี่กุนต์ดูแลน้องอ้นกับน้องอุ้มเหมือนเป็นลูกชายเลย เป็นคุณพ่อสุดหล่อที่อบอุ่นมาก ตกหลุมรักพี่กุนต์อีกครั้ง


ปล. พี่โอ๊ตเคลียคิวด่วนค่ะ จะได้ไปเยี่ยมลูกม้ากับพี่กุนต์  :hao3:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 20-12-2016 09:43:03

โอ้ยยย นี่หมั่นใส้นุงโอ๊ตชะมัดอิเด็กขี้อิจฉา ชิชิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Kkookai ที่ 20-12-2016 12:28:42

โอ้ย.....อ้อยมาเป็นไร่...เรากลัวเสียจริงว่าตอนต่อๆไปไรท์จะเผาไร่อ้อยอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: tutatoomtam ที่ 20-12-2016 15:44:25

ไอ้เด็กเปรตนี่ โอ้ยยยยย :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 20-12-2016 17:11:43

หวานขนาดนี้ ดราม่าจะขนาดไหนเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: chompuyyy ที่ 20-12-2016 17:18:02

มีความอยากเดทสองต่อสองข่าาาาาาา~

ขำโดนอ้นอุ้มสกัดดาวรุ่ง 555555555

ปล.ดราม่ากำลังจะมาใช่มะ อิชั้นสัมผัสได้  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: latin ที่ 20-12-2016 17:55:46

ขยันทำให้พี่กุนต์หลงขนาดนี้ ก็บอกรักไปเลยเถอะโอ๊ตตต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 20-12-2016 18:16:51

เหยยย นี่ถ้าไม่ได้คุณ Alternative ชี้นำ เราคงพลาดความดีงามของพี่กุนต์ไป
แต่พอหลงเข้ามาแล้วก็เสียใจ เพราะเริ่มจะทนรออ่านตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว
ฮืออออ! อยากได้พี่กุนต์มากจุด ๆ นี้ รู้สึกว่าถ้าโอ๊ตเผลอทำตัวไม่ดี เรานี่แหละจะอาสาแย่งพี่กุนต์มาจากโอ๊ตเอง
รอตอนต่อไปค่ะ ^^

ป.ล. ไม่รู้ทำไม ตอนอ่านเรื่องนี้ เรามักจะนึกภาพ Victor (แห่ง Yuri on Ice) เป็นพี่กุนต์ตลอดเลย ทั้ง ๆ ที่วิค (น่าจะ) เป็นสามียูริหมูแท้ ๆ อร๊างงงส์!!! ดาเมจพี่กุนต์รุนแรงจังเลยค่าาาา (ปาดน้ำลายป้อย ๆ )

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 20-12-2016 19:06:05

 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 20-12-2016 21:47:55

หวานมากๆ เป็นครั้งแรกที่โอ๊ตทำดี
เหมาะเป็น ผ.ผึ้ง สระอัว  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: mymiracle ที่ 21-12-2016 00:03:36

โอ๊ยยยยยย อยากได้พี่กุนต์ต้องทำยังไง..ทำไมเป็นคนน่ารักแบบนี้ เวลาเรียกพี่โอ๊ตครับนี่แบบ >////< ละลายแทนได้ไหม..เราอยากรู้จังเลยว่าศรัณย์เป็นคนยังไง ท่าทางจะเป็นคนอบอุ่นมากจากมุมของพิกุนต์ ตอนนี้อิจพี่โอ๊ตขั้นสุด อยากได้พิกุนต์มาเก็บไว้เอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 21-12-2016 15:40:01

ชอบเรื่องนี้จริงจังเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: CoMa ที่ 21-12-2016 16:10:39

แฮปปี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีกับใจ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 21-12-2016 18:23:12

เย้ กลับมาแล้วววว

หวานเวอร์ คือแอร์หนาวก็หนาวไปเหอะ อุ่นกันอยู่สองคน

เค้าอยู่ด้วยกันเกินกำหนดแล้ว แถมยังมีเรื่องดีๆอีก พี่กุนต์ใจจะวายแน่ โอ๊ตก็รุกไปเหอะ รุกตลอด
ปลาบปลื้มมากค่ะ โอ๊ตช่างอ้อน พี่กุนต์ก็เอาใจ  :mew2:

น้องอ้น น้องอุ้ม น่ารัก น่าฟัดมาก เด็กดี ดูพี่กุนต์จะชอบหนักมากนะอยากมีลูก ได้ไปวันพบผู้ปกครองสักที

น่ารักมากกกกค่ะ รออ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 21-12-2016 22:15:54

ยิ่งอ่านยิ่งหมันไส้ไอโอ๊ตมากขึ้นทุกที ชิ! ได้สิ่งดีงามของโลกใบนี้อย่างพี่กุนต์ไปครอบครอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 22-12-2016 13:56:59

ฮือออ พี่กุนต์โคตรดีโคตรแมนจริงๆ T.,T อิโอ๊ตดูเด็กน้อยไปเลย 55555 ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกดีจัง แต่แอบกลัวมาม่านิดหน่อยตอนคุยเรื่องค่าเทอม TT ตอนที่นางเต๊าะพี่กุนต์นี่ เราแอบเขินเบาๆ  555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 22-12-2016 23:30:09

อยากได้สามีแบบพี่กุนต์ เราจะไปหาที่ไหนได้ อิจฉาโอ๊ตตตตตต :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 23-12-2016 14:41:28

โอ๊ยยยย อันนี้ฟีลกู๊ดของจริงงง เขินไม่ไหวแล้วข่าาาาาาาาาา

อยากได้พี่กุนต์จัง ทำไมน่ารักแบบนี้ ฮืออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 23-12-2016 15:10:50

รอครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: yumijung ที่ 23-12-2016 17:52:21

นิทานใบมะขามสนุกมากค่ะ..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 23-12-2016 19:26:58

พี่กุนต์น่ารักอ่ะ 555 อยากมีลูก แต่ดันมีผัว 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 24-12-2016 08:54:19

งื้ออออ ใครจะดีเท่าพี่กุนต์ ^^
เรื่องงานข้าวปั้นสู้ๆนะคะ
รอพี่กุนต์กับเจ้าโอ๊ตตลอดเลยจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 24-12-2016 15:16:01

พี่กุนต์แมนจนโอ๊ตอาย 5555555

พี่กุนต์น่ารักเสมอเลย ชอบบรรยายภาพพี่กุนต์ อบอุ่น และน่าฟัด 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: KaorPaor ที่ 25-12-2016 12:36:15

 :mew1: รอพี่กุนต์.....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 25-12-2016 12:38:51

พี่รู้มั้ย.... ฉันมารอพี่กุนต์ที่ท่าน้ำทุกวันอาทิตย์เลยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 25-12-2016 13:56:38

มารอดู สะดือหนูกุนต์ กิกิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 25-12-2016 19:06:17

ไปเดทแบบยกครัว
ฮาน้องอ้นที่จะใช้ โรลออน
555555555555555555

 :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 25-12-2016 23:11:31

วันคริสมาสต์ จะมีคอนพิเศษของพี่กุนต์กับโอ้ตไหมอ่า 

อยากอ่านจังเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 40] pg.96 -- 6/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: 4UN4MI ที่ 26-12-2016 20:10:03

รักความละมุนของคู่นี้เหลือเกินนน อ่านละเพลินมากเลย เอาใจช่วยแรงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 26-12-2016 20:27:49

เพิ่งเข้าเฟส เพิ่งได้อ่านวันปาท่องโก๋เดย์ของพี่กุนต์กับเจ้าโอ๊ต
มาแค่สองหน้าแต่ยิ้มแก้มจะแตกแล้วค่าา ปาท่องโก๋ยังจำเป็นอยู่ไหม >///<
รอฉบับเต็มนะคะ สู้ๆค่า ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 28-12-2016 15:16:32

ใจมันบอกว่าให้มาตาม เอ๊ะพากันไปเที่ยวหนาวที่น่านกันอยู่เหรอเด็กๆ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 28-12-2016 22:31:43

พี่กุนต์คือสุดยอดผัวแห่งชาติค่าาาาา
รักเขาา อบอุ่น อ่อนโยน รักเด็ก
ชอบตอนพี่โอ๊ตคิดถึงเรื่องเงินมากๆ แล้วอยากให้คบกันแบบไม่มีเรื่องเงินมาเกี่ยว
เขินแทนพี่กุนต์สุดดดดดดด ความคิดพี่โอ๊ตเริ่มจริงจังแล้ว ฮือออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 29-12-2016 23:15:57

โอ๊ยยยย เรื่องนี้ต้องซื้อ! ต้องซื้อ! พูดเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: karenoo ที่ 30-12-2016 12:42:42

คิดถึงหนุกุนต์  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: finn~luv ที่ 31-12-2016 01:24:28

ฮือออออ ชอบพี่กุนต์คนดีมากๆๆๆๆๆๆๆ

แล้วปกติจะหมั่นไส้โอ๊ตตลอดมาเลย
แต่ตอนนี้ทำดีมากกก มีความเขิน มีความจีบอะ ฮื่ออออ
เขินกับเค้าก็เป็นเนอะเราา น่ารักกก

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: now43 ที่ 01-01-2017 14:51:08

 :z3: :z3: :z3: รอนานแล้วนะคะ :m31: :m31:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: Iceiceice ที่ 02-01-2017 13:35:18

เค้าอยากอ่านแล้วววววง่าาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 02-01-2017 23:07:11

ทำใจเถอะ คนเขียน ประกาศไว้ว่า  เพิ่งได้งานประจำ คงจะนานๆทีแหละถึงจะได้มาต่อ ยังไงก็ขออย่าให้ทิ้งไปเลยก็แล้วกันนะครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Chapter 41] pg.100 -- 18/12/59
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 03-01-2017 01:06:38

คิดถึงข้าวปั้น  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.103 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 03-01-2017 13:59:11

บันทึกปีใหม่ของอ้น

...................................................................................................

- 30 ธันวาคม พ.ศ. 25xx -

อาทิตย์ที่แล้วพี่กุนต์บอกว่าจะพาไปเที่ยวต่างจังหวัด แต่พี่โอ๊ตไม่อยากไป พี่โอ๊ตบอกว่าคนเยอะ รถแยะ ไปแย่งกันกินแย่งกันใช้ บรรยากาศมันวุ่นวายไปหน่อย อยู่บ้านเฉยๆดีกว่า พี่กุนต์เลยบอกว่าจะพาไปไหว้พระ จะได้เป็นการเริ่มต้นปีที่ดีทั้งครอบครัว พี่โอ๊ตยังอยากจะนอนขี้เกียจอยู่บ้าน พี่กุนต์เลยเลิกสนใจแล้วชวนอ้นกับน้องอุ้มแทน (พี่โอ๊ตเป็นหมาหัวเน่าอีกแล้ว) อ้นกับน้องอุ้มเลยตกลงทันที พวกเราคุยกันว่าจะทิ้งพี่โอ๊ตอยู่บ้านคนเดียว ไม่ไปก็อย่าไป (พี่กุนต์บอกแบบนั้น)

คืนนี้พี่กุนต์ปิ้งบาร์บีคิวให้กิน อร่อยมากๆ พี่กุนต์ให้คนละห้าไม้ แต่พี่โอ๊ตมาแย่งของน้องๆกิน พี่กุนต์เลยตีก้นพี่โอ๊ต พี่โอ๊ตไม่โกรธนะ แต่หันมามองหน้าแล้วบอกว่าจะเอาคืนสิบเท่า พี่โอ๊ตเดินเข้ามาหาพี่กุนต์ ทำหน้าเหมือนหมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ (ต้องมาแกล้งแน่ๆ นิสัยไม่ดีเลย) อ้นกับน้องเลยแท็คทีมกัน อ้นเข้าไปดึงตัวพี่โอ๊ต ส่วนน้องอุ้มก็เอาหัวโหม่งพุง พี่กุนต์หัวเราะชอบใจใหญ่ บอกว่าพวกเราเป็นอัศวินของพี่กุนต์

ถ้าใครทำพี่กุนต์ อ้นก็ไม่ยอมหรอกถึงจะเป็นพี่ชายก็เถอะ! 

สรุปว่า พี่โอ๊ตแค่แหย่พี่กุนต์ ไม่ได้ลงโทษพี่กุนต์จริงๆ
 

.........................................................................................

- 31 ธันวาคม พ.ศ. 25xx -

สวัสดีวันสุดท้ายของปี วันนี้พี่กุนต์ขอบตาดำคล้ำ อ้นเป็นห่วง พอถามพี่กุนต์ก็บอกว่านอนดึก ไม่ได้เป็นอะไร พี่โอ๊ตถามว่า ไปวัดความดันครั้งสุดท้ายตอนไหน พี่กุนต์บอกว่าความดันปกติ แต่ความดันทุรังของใครบางคนน่ะสูงกว่า อ้นก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก พี่ๆชอบพูดอะไรให้รู้กันสองคน บางทีก็น้อยใจนะ แต่คิดว่าส่วนใหญ่ก็คงคุยกันเรื่องงานนั่นแหละ อ้นก็เลยเฉยๆ (น้องอุ้มเคยบอกว่า พี่อ้นไม่ต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้..แหงะ)

ช่วงปีใหม่ พี่ๆที่ทำงานให้พี่กุนต์กลับไปเยี่ยมบ้านที่ต่างจังหวัดกัน พี่กุนต์ให้หยุดไปเที่ยวได้ทุกคนเลย ในบ้านเลยเงียบเหงา พวกเราไม่ได้มาอยู่คอนโด เพราะไม่มีใครดูแลแกงส้มกับสี่ถั่ว พี่โอ๊ตเป็นคนทำงานทุกอย่างเอง พี่กุนต์จะช่วยแต่พี่โอ๊ตไม่ยอม (พี่ชายอ้นก็เป็นคนขยันดีเหมือนกัน)

ตอนเช้าเรากินไส้กรอก ไข่กับขนมปังปิ้ง อ้นได้เข้าไปช่วยในครัว ตอนนี้อ้นทอดไข่คล่องแล้ว เลยทำไข่เจียวแฮมให้พี่กุนต์กิน พี่กุนต์ชมใหญ่ บอกว่าหอมเนย พอพี่กุนต์จะกินอีก พี่โอ๊ตก็เอาไข่ลวกมาวางแทน บอกว่าให้พี่กุนต์กินเยอะๆ จะได้มีแรง (เป็นแบบนี้ตลอดอ่ะ ทำไมชอบแย่งเอาใจพี่กุนต์ คนขี้อิจฉา! นี่น้องชายนะ!)

ตอนสายๆ พี่กุนต์ขับรถพาไปนิทรรศน์รัตนโกสินทร์ อ้นกับน้องอุ้มชอบมาก พิพิธภัณฑ์ส่วนใหญ่จะใช้การเดินดูเงียบๆ แต่ที่นี่มีแสงสีเสียง น่าตื่นเต้นสุดๆ เราได้นั่งเรือจำลองด้วย มีฝนตกแบบเหมือนจริง สุดยอดมาก ต้องเล่ายาวเลย เอาไว้อ้นจะเขียนอีกทีเรื่องพิพิธภัณฑ์

พี่กุนต์ถามว่าพวกเราชอบเรียนประวัติศาสตร์ไหม อ้นชอบนะ อ้นรู้สึกว่ามันคือเรื่องราวที่ผ่านเวลามานาน อ้นอยากรู้ว่าสมัยก่อนมีอะไรเกิดขึ้น (เพราะอ้นเกิดไม่ทันไง) แล้วเราผ่านช่วงนั้นมาได้ยังไง พี่กุนต์ถามอีกว่าเราเรียนประวัติศาสตร์เพื่ออะไร อ้นเลยตอบว่า เอาไว้รู้เรื่องอดีต อะไรที่ดีก็ดี เอาไว้ต่อยอด เอาไว้พัฒนา อะไรที่แย่ เราจะไม่ทำซ้ำ เพราะมนุษย์ควรมีการเรียนรู้ พี่กุนต์ปรบมือให้ด้วย ชมใหญ่ว่าอ้นตอบได้เยี่ยมมาก

พี่โอ๊ตฟังแล้วหาว พี่โอ๊ตบอกว่า สำหรับผม แค่รู้ชีวิตลุงเต่าย้อนหลังไปสี่สิบกว่าปีก็มีเรื่องราวสารพัดเต็มไปหมดแล้ว อัดข้อมูลอื่นอีกไม่ไหวหรอก พี่กุนต์เลยเขกกะโหลกพี่โอ๊ตทีเดียวห้าทีเลย (สมน้ำหน้า~)
   
ตอนเย็น พี่กุนต์พาไปกินร้านอาหารริมแม่น้ำ น้องอุ้มเกาะขอบระเบียงดูเรือที่แล่นในแม่น้ำเจ้าพระยาตาวาวเลย น้องบอกว่าอยากขึ้นไปบนนั้น พี่กุนต์เลยสัญญาว่าครั้งหน้าจะพาล่องเรือ

.........................................................................................

- 1 มกราคม พ.ศ. 25xx -
    
ตื่นเช้าวันนี้ พี่กุนต์ขอบตาคล้ำกว่าเมื่อวานอีก ที่หนักกว่าคือดูปวดหลังชอบกล วันนี้พี่กุนต์บอกว่าจะพาไปไหว้พระ แต่อ้นเป็นห่วง กลัวพี่กุนต์ไปไม่ไหว พี่กุนต์บอกว่าไปไหว ยังไงก็จะไปวัด เพราะเมื่อคืนเจอเปรตจนตีหนึ่ง อยากทำบุญทำทานให้มันอิ่มบ้าง พี่โอ๊ตหัวเราะลั่นเลย ไม่รู้ขำอะไรนักหนา ผีเนี่ย..พูดทีไรก็น่ากลัว น้องอุ้มยังกลัวเลย ถามอ้นใหญ่ว่าบ้านพี่กุนต์มีเปรตจริงๆเหรอ
   
พี่กุนต์พาพวกเราไปไหว้พระหลายวัดเลย เราไปวัดพระแก้ว วัดโพธิ์ แล้วก็นั่งเรือข้ามฟากไปที่วัดระฆัง วัดอรุณ น้องอุ้มชอบเซียมซี ที่จริงไม่ได้อ่านคำทำนายหรอก แต่น้องอุ้มชอบเขย่าไม้ พี่กุนต์ขอให้เลือกเซียมซีแค่หนึ่งวัด เพราะเขาใช้ทำนาย เอามาเล่นสนุกคงจะไม่ค่อยเหมาะ น้องอุ้มก็ทำตาม
   
อ้นก็เซียมซี ใบทำนายบอกว่าทุกอย่างดีหมด อนาคตรุ่งเรือง มีผู้ใหญ่อุปถัมภ์ค้ำชู อ้นอ่านแล้วอดไม่ได้ ต้องเข้าไปกอดพี่กุนต์ คนนี้แหละ..ผู้ใหญ่ใจดีของอ้น พี่กุนต์รู้เรื่องเลยกอดอ้นกลับ พี่โอ๊ตมองใหญ่ (อิจฉาอ่ะดิ)
   
พวกเราไปยืนให้อาหารปลา มีนกพิราบมาขอกินด้วย พี่กุนต์บอกให้ระวังเรื่องการหายใจ ให้อยู่ห่างๆ อย่าเข้าไปใกล้หรือเข้าไปเล่นคลุกคลี เพราะอึนกพิราบมีเชื้อราอะไรสักอย่างที่ทำให้เราเป็นโรคสมองอักเสบได้ น้องอุ้มที่นั่งยองๆ จะให้ขนมปังนกกับมือเลยโยนให้มันไปกินไกลๆ แต่โยนสุดแรงเกิดไปหน่อย ขนมปังเลยตกลิ่วลงแม่น้ำทั้งก้อน
   
วันนี้เรากลับมาถึงบ้านตอนหกโมงเย็น พี่กุนต์แวะไปซื้อขนมกับคุกกี้ที่ S&P แล้วก็ให้อ้นช่วยผูกโบว์ ให้น้องอุ้มช่วยเขียนว่า Happy New Year พี่กุนต์ทำแบบนี้ทุกปี คือจะมีขนมปีใหม่ให้กับคุณบุรุษไปรษณีย์ คุณตำรวจจราจรแถวถนนหน้าบ้าน คุณยามและรปภ.ละแวกนั้น แล้วก็ให้คุณๆที่มาเทขยะทั้งที่เป็นช่วงปีใหม่ด้วย พี่กุนต์บอกว่าเป็นการขอบคุณที่พวกเขาช่วยเหลือเรามาโดยตลอด งานพวกนี้ต้องเสียสละแรงกายและแรงใจ อยากจะสวัสดีปีใหม่และให้กำลังใจพวกเขา

พูดถึงตรงนี้ทีไร พี่โอ๊ตมองพี่กุนต์ไม่วางตาทุกทีแล้วก็พูดพึมพำซ้ำไปซ้ำมาว่า How lucky I am to have you in my life. พี่โอ๊ตพูดบ่อยจนอ้นจำได้ขึ้นใจแล้ว

.........................................................................................

- 2 มกราคม พ.ศ. 25xx -
   
พี่กุนต์นอนตื่นสายแต่พี่โอ๊ตตื่นเช้ามาก อ้นเป็นห่วง จะเข้าไปหา พี่โอ๊ตดันเข้ามาแทรกก่อนแล้วผลักหัวอ้นออกมา บอกว่าพี่โอ๊ตไปปลุกมาแล้ว พอดีพี่กุนต์เพลียนิดหน่อย เมื่อคืนทำงานกันจนเกือบไม่ได้นอนเลยอยากให้พักผ่อนต่อ อ้นชะโงกเข้าไปมอง เห็นพี่กุนต์นอนขดเป็นลูกฟุตบอล คลุมโปงอยู่บนเตียง ในห้องเปิดแอร์เย็นเฉียบ ข้าวของในห้องก็เกลื่อนกลาด หมอนตกไปทาง เสื้อผ้าก็กองบนพื้นเกะกะ ชามไข่ลวกก็วางอยู่บนพรม อ้นฉุนจริงๆนะ พี่โอ๊ตไม่ทำความสะอาดห้องให้พี่กุนต์เลย พี่โอ๊ตบอกว่ารอพี่กุนต์ตื่นแล้วจะจัดการให้ (ขี้เกียจแบบนี้ พี่กุนต์น่าจะตัดเงินเดือน)
   
วันนี้พี่กุนต์ดูเพลียจริงๆ น่าจะเป็นหวัดด้วย เพราะว่าแต่งตัวเหมือนหนอนปลอกอีกแล้ว มีผ้าปิดปาก มีผ้าพันคอพัน ใส่เสื้อกันหนาวแล้วก็มีผ้าห่มใบตองมาคลุมเหมือนเดิมไม่มีผิด พี่โอ๊ตบอกว่าจะทำข้าวต้มให้ พี่กุนต์จ้องพี่โอ๊ตตาเขม็ง เหมือนจะว่าอะไรสักอย่าง แต่พี่โอ๊ตหัวเราะชอบใจอย่างเดียว 

พี่กุนต์แย่จริงๆนะ ได้แต่นั่งอยู่บนโซฟา เดินแทบไม่ไหว ขนาดจะเข้าห้องน้ำ พี่โอ๊ตยังต้องมาอุ้มไปชิ้งฉ่องเลย แย่จัง..เป็นขนาดนี้ยังไม่ไปโรงพยาบาลอีก อ้นกับน้องอุ้มขอให้ไปหาหมอ แต่พี่กุนต์บอกว่าเย็นนี้ก็หาย จะหายได้เองจริงหรือเปล่า..หน้าแดงก่ำขนาดนั้น (พี่โอ๊ตบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ขาไม่มีแรงนิดหน่อย ปวดเอวจนยืนไม่อยู่ สะโพกยอกนิดๆ คืนนี้เส้นก็คลาย)
   
ตอนบ่าย พี่โอ๊ตออกไปห้าง จะไปซูเปอร์มาร์เก็ตซื้อของมาทำกับข้าวเย็นนี้ อ้นกับน้องอุ้มเลยขอไปด้วย ที่จริงอยากอยู่เฝ้าไข้พี่กุนต์ แต่พวกเราวางแผนกันว่าจะไปซื้อของขวัญปีใหม่มาให้พี่กุนต์เลยขอไปกับพี่โอ๊ตด้วย
   
อ้นถามน้องอุ้มว่ามีเงินเท่าไร น้องอุ้มแหวกกระเป๋าเงินให้ดู น้องมีเงินหนึ่งร้อยบาท ส่วนอ้นมีเงินสองร้อยบาท อ้นอยากซื้อเบาะรองหลังเพื่อสุขภาพให้พี่กุนต์ ส่วนน้องอ้นอยากจะซื้อต้นตะบองเพชรเพราะได้ยินทีวีบอกว่าตะบองเพชรมันช่วยดูดซับรังสีที่มาจากคอมพิวเตอร์ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าของจะแพงแค่ไหน
   
ตอนลงจากรถแท็กซี่ ก่อนจะเข้าห้าง มีคุณยายคนหนึ่งนั่งยองๆอยู่ริมกำแพง คุณยายแก่มากแล้ว นั่งตากแดดด้วย ข้างหน้าคุณยายมีตะกร้าสองอัน ใส่ลูกอมกับทิชชูตะกร้าหนึ่ง อีกอันใส่ตุ๊กตาถักหลายแบบ น้องอุ้มเลยกระตุกแขนพี่โอ๊ตให้หยุดแล้วชวนอ้นเข้าไปหา
   
คุณยายไม่มีเงิน มานั่งขายของอยู่ข้างถนนในวันปีใหม่ พวกเรามองหน้ากันว่าจะเอายังไงดี มีเงินอยู่แค่นี้แต่ก็อยากจะช่วยอุดหนุน คุณยายขายลูกอมห่อละสิบบาท ตุ๊กตาตัวละสามสิบห้าบาท ถ้าซื้อสามตัวคิดหนึ่งร้อยบาท 
   
อ้นเลยเอาแบงค์ร้อยให้คุณยาย แล้วขอตุ๊กตามาแค่ตัวเดียว คุณยายจะได้ขายต่อ คุณยายจะทอนเงินให้ แต่อ้นไม่เอา เงินหนึ่งร้อยบาท คุณยายคงจำเป็นต้องใช้มากกว่าอ้น ส่วนน้องอุ้มก็อยากช่วย แต่น้องไม่ได้ซื้อลูกอมมาสิบห่อหรอก น้องเอาเงินไปซื้อข้าวกล่องกับน้ำในเซเว่นแถวนั้นมาให้คุณยาย เพราะว่าคุณยายยังไม่ได้กินอะไรเลย
   
พี่โอ๊ตมองพวกเราแล้วยิ้มแล้วพี่โอ๊ตก็ก้มลงนั่งยองๆ เอาเงินสองร้อยบาทให้คุณยาย กำชับให้เก็บไว้ดีๆ คุณยายอวยพรให้ยาวเหยียด พี่โอ๊ตยกมือไหว้รับ คุณยายก็บอกสวัสดีปีใหม่อีกครั้ง
   
อ้นเหลือเงินหนึ่งร้อยบาท และน้องอุ้มก็เหลือเงินสี่สิบบาท หมอนเพื่อสุขภาพราคาสามร้อยกว่า และต้นตะบองเพชรที่เห็นว่าขายในร้านดอกไม้ก็ราคาเกินงบ สรุปว่าวันนี้ เราไม่มีของขวัญปีใหม่ไปให้พี่กุนต์อย่างที่ตั้งใจ แต่ว่าพวกเราสองคนไม่ได้เศร้าเลย มันรู้สึกอุ่นใจและยิ้มออกมาได้ ถึงจะรู้สึกเสียดายนิดๆที่ไม่มีของ แต่ก็ไม่ได้เสียดายที่เอาเงินไปใช้แบบนั้น

พี่โอ๊ตเพิ่งรู้ว่าอ้นกับน้องอุ้มอยากเซอร์ไพรส์พี่กุนต์ แต่ว่าเงินไม่พอแล้ว เลยถามว่าจะยืมเงินไหม อ้นกับน้องไม่เอา ถ้าไม่มีเงินก็คือไม่มีนั่นแหละ การยืมบ่อยๆไม่ใช่นิสัยที่ดี เดี๋ยวจะเคยชินแล้วไปยืมคนอื่นเข้า

พี่โอ๊ตยิ้มให้ พี่ชายก้มลงกอดพวกเราแน่นแล้วก็ถามว่า ผิดหวังไหมที่แผนที่วางไว้ไม่เป็นไปอย่างที่คาด พวกเรายอมรับว่ามีบ้าง แต่มันไม่ได้ผิดหวังรุนแรง เพราะพวกเรามีความสุขมากกว่าที่การผิดแผนในครั้งนี้สร้างรอยยิ้มให้กับคุณยาย เงินหนึ่งร้อยอาจจะซื้อของขวัญปีใหม่ได้ แต่มันจะมีประโยชน์มากกว่าถ้าได้เป็นค่าอาหารมื้อต่อไปของคุณยาย

พี่กุนต์เคยสอนว่า การที่เรารู้จักให้โดยไม่หวังผล มันไม่ใช่เรื่องของการเสียเปรียบ มันคือเรื่องของการเสียสละและเรียนรู้ที่จะแบ่งปัน 

พี่โอ๊ตยกนิ้วโป้งให้ ถามพวกเราอีกรอบว่า รู้ไหม..ความสุขคืออะไร

น้องอุ้มชี้ไปหน้าห้าง น้องบอกว่า นั่นแหละ..ความสุขของหนู

อ้นเห็นด้วยนะ เห็นด้วยมากๆ ความสุขมันไม่มีคำอธิบาย แต่ยังสัมผัสได้จากความรู้สึก และความสุขก็คือการให้โดยไม่หวังอะไรตอบแทนแบบที่พี่กุนต์ทำให้พวกเราเห็น
 
ปล. สุดท้ายแล้ว พวกเราสามคนก็รวมเงินกันและซื้อเสื้อยืดให้พี่กุนต์ตัวหนึ่ง พี่กุนต์ชอบมากเลยแหละครับ พี่โอ๊ตบอกว่า พี่โอ๊ตร่วมหุ้นกับอ้นและอุ้มซื้อเสื้อให้ พี่กุนต์จะได้เอามาใช้แทนเสื้อเด็กปากช่องที่พี่โอ๊ตเผลอเอาไปทำเป็นผ้าขี้ริ้วเมื่อวันก่อน (พี่ชายยืนยันว่าเผลอจริงๆ..ไม่ได้แกล้งเลย)

FIN

ขอโทษที่ให้รอคร้าบ งานเข้าล้นมือ มกราคงจะได้ไม่กี่ท่อน
ยังไงตามความคืบหน้าในเพจได้น้า ฮือออ ว่าแล้วก็ยังไม่ได้ทำงานค้าง

 :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Secret_Deer ที่ 03-01-2017 14:04:06

อิ่มใจกับน้องอ้น  :mew3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 03-01-2017 14:13:34

น้ำตาจิไหลมาต่อแล้ววว หายได้แต่อย่าหายยาวนะข้าวปั้น  :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 03-01-2017 14:16:10

พี่โอ๊ตไม่ถนอมลุงกุนต์เลยนะ :hao3: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 03-01-2017 14:21:41

ทำไมน้องอุ้มเป็นคนละมุมละตุ้มแบบนี้ สนใจผู้อุปถัมภ์อีกคนไหมลูก  :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 03-01-2017 14:25:28

น้องอ้นน่าร๊ากกกก  คู่กัดพี่โอ๊ต  อิอิ
จะตัดเงินเดือนพี่โอ๊ต  เหอๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 03-01-2017 14:36:27

ตอนพิเศษนี้นอกจากจะได้เห็นความน่ารักของน้องอ้น น้องอุ้มแล้ว ยังได้ความรู้สึกหมั่นไส้อิโอ๊ตเพิ่มมาด้วย นี่แกจัดหนักพี่หนูกุนต์ไม่เว้นแต่ละคืนเลยเหรอ ห๊าาา โอ้ยย สงสารพี่หนูกุนต์จริงๆโดนเด็กเอาเปรียบเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 03-01-2017 14:38:53

โอ๊ย ทำไม่พี่กุนต์ทั้งสอนทั้งเป็นแบบอย่างให้น้องอ้นกับน้องอุ้มได้ดีแบบนี้  :mew1: :mew1:
ว่าแต่เปรตที่พี่กุนต์ว่านี่เพลาๆลงบ้างก็ดีนะ กระดูกกระเดี้ยวพี่กุนต์เลยจะหัก :hao6: :hao6:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 03-01-2017 14:39:05

เด็กๆน่ารักมากเลยยยย ถ้าพี่กุนต์รู้เรื่องที่เด็กๆทำให้คุณยาย พี่กุนต์ต้องชอบมากกว่าของที่เด็กๆอยากให้แน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: fahdekkom ที่ 03-01-2017 14:47:53

น้องอ้นน่ารักมากเลย พี่โอ๊ตเลี้ยงน้องได้ดีจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 03-01-2017 14:48:43

อ้นกับอุ้มน่ารักสุด ๆ พี่โอ๊ตสอนมาดี พี่กุนต์มาบ่มเพาะให้ดียิ่งขึ้นไปอีก

ส่วนพี่โอ๊ตคนขยันนี่น่าเตะมาก กินพี่กุนต์ไม่ว่างเว้น

อิจฉานะเว้ย!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 03-01-2017 14:51:32

อิ่มอกอิ่มใจกะลูกชาย น้องอุ้ม น้องอ้นย่ารักมากลูก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 03-01-2017 14:51:54

อิพี่โอ๊ตชอบแกล้งพี่กุนต์ ฝากน้องอ้น น้องอุ้ม เอาคืนให้พี่กุนต์หน่อยนะครับ อิอิ (น้องๆน่ารัก อยากให้มีภาคต่อมั่กๆเลยค่า)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 03-01-2017 14:55:36

น้องอ้นน้องอุ้มเป็นเด็กที่น่ารักและจิตใจดีมากเหมือนพี่กุนต์เลยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 03-01-2017 15:13:01

ซาบซึ้งกับความรู้สึกดีๆของเด็กๆครอบครัวตัว "ออ" ทำเอาน้ำตาซึมเลยค่ะ. ไม่รู้ว่าระหว่างพี่โอ๊ตกับพี่กุนต์ใครที่โชคดีกว่ากัน แต่คิดว่าทั้งสองอย่างเป็นผลจากการทำดี คิดดีทั้งนั้น  :กอด1:


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: happy-jigsaw ที่ 03-01-2017 15:15:28

รักน้องกว่าอิพี่ชายขี้หื่นล้ะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 03-01-2017 15:18:19

น้องอ้นใสๆ 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 03-01-2017 15:44:42

อ้นโตเมื่อไหร่คงได้รู้ทำไมพี่กุนต์ถึงตาคล้ำ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-01-2017 15:55:14

น่ารักกันจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: krouy ที่ 03-01-2017 16:03:34

น้องอ้นเทพบุตรตัวน้อยๆของพี่ ฮืออออออ ทำไมหนูน่ารักยังงี้คะลูกกก ตอนหน้าขอน้องอุ้มมั้งงงง  พี่โอ๊ตนะแกทำอะไรไม่ดูวัยพี่กุนต์เล๊ยยยยมันน่าตี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 03-01-2017 16:07:57

อิ่มใจ พี่กุนต์เป็นคนดีจริงๆ อุ้มกับอ้นได้ไอดอลที่ดีนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 03-01-2017 16:08:58

❤️ HAPPY NEW YEAR 2017 ❤️
สวัสดีปีไหม่ ๒๕๖๐
ขอให้ไรท์ มีความสุข มากกกกกกก
｡◕‿◕｡

กลัวอะ.......กลัวเปรตที่มารบกวนพี่กุนต์
มันมากวนทุกคืน จนพี่กุนต์ปวดตะโพก
เมื่อเนื้อ เมื่อยตัว เป็นไข้ เดินไม่ไหว
น้องอุ้มก็กลัว แต่พี่โอ๊ตยิ้มหน้าบาน ยังไงกัน  :ling1: :ling1: :ling1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 03-01-2017 16:16:01

เด็กๆ ทำไมถึงได้น่ารักกันขนาดนี้เนี่ย พี่กุนต์คงไม่ผิดหวังกับเด็กๆ พวกนี้แน่ๆ  o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 03-01-2017 16:49:35

อ้น เวลาพี่กุนต์นอนต้องเข้าไปหาพี่กุนต์นะ
ไปอ้อนขอนอนด้วยเถอะ
เพราะปล่อยพี่กุนต์ไว้กับพี่โอ้ต
เห็นที่พี่กุนต์จะไม่หายป่วยสักทีนะ

อิโอ้ตตตตตตต สงสารคนแก่บ้างไหม
ไม่เว้นวันเลยเรอะ  o22
โควต้าที่พี่กุนต์ให้คือไม่สนว่างั้น
สงสารสังขารพี่กุนต์เถอะ พี่กุนต์ก็ใจดีไป
ทำทานให้โอ้ตมัน จะเจ็บเองนะพี่นะ  :ling2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: AkaneSama ที่ 03-01-2017 16:56:16

ฟินมากค่ะ หนูก็เคยไปนิทรรศรัตนโกสินทร์เมื่อปีที่ผ่านมา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 03-01-2017 17:04:43

อบอุ่นหัวใจ^^
สวัสดีปีใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 03-01-2017 17:11:15

หลายสิ่งหลายอย่าง ต้องรอน้องอ้นเป็นหนุ่มก่อนนะจ๊ะถึงจะเข้าใจ  :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 03-01-2017 17:22:50

คือดีอ่ะ นัองอ้นกับน้องอุ้มเป็นเด็กที่ดีมากกก ถูกเลี้ยงและถูกสอนมาดีสุดๆ

อ่านแล้วปลื้มใจมากๆ และประเด็นที่แอบเเซมมา คือ ความหื่นของบักโอ๊ต

เห็นใจพี่กุนต์บ้างเส่ เด็กโข่งเอ้ย และฮาสุดคือเสื้อเด็กปากช่องที่เป็นผ้าขี้ริ้ว ร้ายมากกก

ปล.เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ขอให้งานผ่านฉลุย สู้ๆค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 03-01-2017 17:50:02

อยากบอกให้อ้นกับอุ้มทำบุญเยอะๆ อุทิศส่วนกุศลให้ 'เปรต' ที่ชอบตามรังแก(?)พี่กุนต์ด้วยนะลูก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: caramel ที่ 03-01-2017 18:06:56

น้องอ้นของป้าาาา น่ารักจังเลยลูก   :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 03-01-2017 18:07:28

เป็น sins ที่หื่นที่สุดแล้ว เอิ๊กๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 03-01-2017 18:09:11

น่ารักมากกกกกก
โอยยย น้องอ้นทำไมน่ารักขนาดนี้
ได้เห็นพี่กุนต์ พี่โอ๊ต ในอีกมุมมอง ดีอ่ะ
โอ๊ตเจ้าเล่ห์ตลอด คึคึ สงสารลุงหน่อย แกแก่แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 03-01-2017 18:19:22

รักน้องอ้นกับน้องอุ้มที่สุดเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 03-01-2017 18:32:32

ท่าทางพี่โอ๊ตจะ=จัดหนัก=พี่หนูกุนต์ทุกคืน~

 :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 03-01-2017 18:35:44

เจ้าโอ๊ตชอบรังแกพี่กุนต์555
อ้นกับเจ้าอุ้มน่ารัก^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-01-2017 18:39:58

นานๆมาที แต่ดีต่อใจเหลือเกินนนน น้องอ้นน่ารักเนอะ  :o8: อ่านตอนน้องอ้นน้องอุ้ม ทีไรก็ชื่นใจ ทั้งสองหนุ่มน้อยเป็นผลผลิตที่ดีของสังคมจริงๆ // แต่โอ๊ตนี่ ชักเกเรใหญ่ละ รังแกพี่กุนต์ตลอดดด สงสารลุงบ้าง ไหวไหมนั่น?  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 03-01-2017 18:42:30

รักน้องอ้น  อยากอ่านเรื่องของน้องอ้น  น้องอ้นต้องเป็นผู้ชายที่ดีมากคนนึงเลย

อยากอ่านเรื่องน้องอุ้มด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 03-01-2017 19:08:04

เด็กๆน่ารักกันมากเลย อบอุ่นจริงๆค่ะ โอ๊ตใช้พลังกับพี่กุนต์เยอะมากเลยนะคะคุณ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 03-01-2017 20:41:37

โชคดีจริงๆที่มีพี่กุนต์ อ้นกับอุ้มต้องโตมาเป็นเด็กดีมากๆแน่เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 03-01-2017 20:55:33

วันหยุดปีใหม่นางก็ไม่เว้น จัดเต็มเชียวนะอิโอ๊ตตตต  :hao6:
สงสารพี่กุนต์ โดนติดกันหลายวันเลย คึคึ -.,-
น้องอ้นน่ารักจริงๆ ใสซื่อมากลูก 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 03-01-2017 21:22:53

Happy new year 2017

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 03-01-2017 22:30:43

Happy new year ค๊าาาา
ครอบครัวสุขสันต์

ตอนนี้น้องอ้นอาจจะยังไม่ดูไม่ออก
แต่ที่พี่กุนย์ป่วยเนี่ย สาเหตุมาจากอิพี่โอ๊ต
นี่เล่นทำทุกคืนขนาดนี้ สงสารพี่กุนย์บ้างเถอะ
ที่เมื่อก่อนละไม่ทำ ตอนนี้ถี่เชียวนะ ไอ้หื่นนนน
ต้องให้พี่กุนย์งดเสียให้เข็ด
น้องอ้นน้องอุ้มช่วยกันดูแลพี่กุนย์นะ
ดูสิ ความดีของพั่กุนย์แสดงออกมาทางนิสัยเด็กๆ
รักจังเลย ความดีไม่ต้องสอน แค่แสดงให้เห็นก็พอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 03-01-2017 22:31:58

คิดถึงน้องอ้นน้องอุ้ม คิดถึงนังโอ๊ต คิดถึงพี่กุนต์คนดี คิดถึงคุณข้าวปั้น :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 03-01-2017 23:12:33

ขนาดตอนพิเศษยังทำให้ร้องไห้ได้ฮือออออออน้องอ้นน้องอุ้ม :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 03-01-2017 23:31:00

น้องอ้นน่ารักจริงๆอุ้มด้วย แต่อิเปรตโอ๊ตนี่โคตรรังแกพี่กุนต์เลย เอวยอกทุกวันแต่เราไม่เห็นหลักฐานเลยเคืองอิโอ๊ตแรง แต่ชอบใจอิเปรตโอ๊ตก็ตรงเอาเสื้อปากช่องไปทำผ้าขี้ริ้วเนี่ยแหล่ะ 5555555555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: CoMa ที่ 04-01-2017 00:19:41

เป็นครอบครัวที่น่ารักมากน้องๆเป็นเด็กดีมีคุณภาพ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจ :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 04-01-2017 00:36:50

ลั่นสุดก็ตรงเสื้อเด็กปากช่องโดนเอาไปทำผ้าขี้ริ้วนี่แหละ
พี่โอ๊ตคนดี หึงได้น่ารักมาก
 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 04-01-2017 00:43:53

เอาน้องอ้นมาช่วยก่อนก็ยังดีค่ะ คิดถึงลูกหมูตัวกลมที่คิดว่าตัวเบา 5555

น้องคิดดีกันมากเลย ไม่เสียแรงที่พี่กุนต์สอนมา คุ้มกับสิ่งที่พี่กุนต์ทำให้
อ้น อุ้ม ขนาดยังไม่โต น้องยังคิดดี โตมา รับรองพี่กุนต์สบาย

55555 สงสารพี่กุนต์ใช่ไหม คนเหมือนจะป่วย ทำงานกลางคืนหนักไปหน่อย แปบๆก็หายแล้วนะ

ที่ไม่ยอมไปไหน เพราะแบบนี้หรือเปล้าโอ๊ต สงสารพี่กุนต์

คนแต่งสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า ... รอคอยตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: naplatoo ที่ 04-01-2017 01:51:11

ทำไมหนูน่าเอ็นดูขนาดนี้ น้องอ้นนนนนนน  :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 04-01-2017 03:49:50

สงสารพี่กุนต์  เจ้าโอ๊ตเป็นเด็กหื่นกาม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 04-01-2017 09:20:39

แน่ใจว่าเผลอเหรอโอ้ตต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 04-01-2017 10:27:28

งื้ออออออออออออออ มาแล้ววววววววววววววว
ไอ้โอ๊ตตต ไอ้เด็กร้ายกาจจจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 04-01-2017 11:37:53

น้องอ้นคนดีของพี่ ใจหล่อไปไหนคะสังคม
โตขึ้นขอจองไว้เลยได้ไหมคะ
วันหยุดปีใหม่ นังโอ๊ตจัดหนักพี่กุนต์จนไม่สบาย
เลยเหรอ? ทำดีมาก..เอ้ย ร้ายมากนังโอ๊ต
อิอิ

รอตอนต่อไปอยู่นะคะ คิดถึงพี่กุนต์มากเลยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 04-01-2017 20:26:04

อ้นกับอุ้มมาเป็นน้องพี่ไหม น่ารักที่สุด :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: chompuyyy ที่ 04-01-2017 20:35:05

น่าสงสาหนอนปลอกแท้ๆ ปูนนี้ยังโดนเด็กหื่นรังแก

เพลาๆหน่อยเถอะอิพี่โอ๊ต 555555

อ้นค้องคอยดูแลพี่กุนต์นะลูกนะ อิพี่โอ๊ตไม่ได้เรื่องเล้ยยยยย :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 04-01-2017 20:40:36

แก่แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 04-01-2017 20:57:15

อ่านแล้วอิ่มอกอิ่มใจ ชอบเรื่องนี้มากเพราะนอกจากพระเอกหื่นแล้ว  :z1:
ยังมีความรู้สึกอบอุ่นของครอบครัวด้วย  o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 05-01-2017 09:59:07

สรุปคือพี่กุนต์โดนเจ้าโอ๊ตกินทุกคืนตั้งแต่ปีเก่ายันปีใหม่สินะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 05-01-2017 11:18:18

เข้ามารอตอนต่อไปนะครับ สนุกมากเรื่องนี้ ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 05-01-2017 13:19:55

ขอบคุณพี่โอ๊ตที่สอนน้องมาดี ขอบคุณพี่กุนต์ที่สอนให้น้องเป็นเด็กดี ขอบคุณคุณยายที่ทำให้โอ๊ตเป็นพี่ที่ดีของน้อง คนรักที่ดีของพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 05-01-2017 18:48:36

น้องอ้นกับน้องอุ้มน่ารักมาก
นิสัยดีตั้งแต่เด็กๆเลย
ส่วนเจ้าโอ็ต เบาเครื่องหน่อยไหมแก
สงสารคนแก่
55555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-01-2017 00:22:15

ใจงามมากน้องๆ น่าปลื้มแทนพี่โอ๊ตและพี่กุนต์
แต่รู้สึกโอ๊ตจะใช้พี่กุนต์คุ้มมากเลย ยกขันหมากไปขอเดี๋ยวนี้ เอาจนป่วยไข้ตลอดๆ
แต่ก็ไม่อยากว่ามาก เพราะส่วนใหญ่ขานั้นแหละไปยั่วเขาก่อน ก็อยากน่ารักทำไมล่ะพี่กุนต์
โอ๊ตมันก็มันเขี้ยวเด่ะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: mymiracle ที่ 06-01-2017 10:36:39

นอกจากจะหวงพี่กุนต์แล้ว..ทำไมอ่านตอนนี้แล้วชักหวงแสบทั้งสอง..อย่าว่าแต่พี่กุนต์อยากได้มาเลี้ยง..นี่ก้อยากได้..อ้นอุ้มของพี่  :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 07-01-2017 00:14:43

ชื่นใจแทนพี่กุนต์จัง น้องๆเติบโตขึ้นอย่างน่ารักน่าเอ็นดู  /ร๊ากกกกพี่กุนต์ รักน้องอ้น เอ็นดูน้องอุ้ม... อยากหอม อยากรวบกอดให้แน่นๆจัง อ๊ากกก หมั่นเขี้ยว...

อ่ะ....รักพี่โอ๊ตด้วยก้อด๊ะ... เดี่ยวเด็กมันจะน้อยใจ ฮ่าๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: เมษายน ที่ 07-01-2017 00:38:25

เด็ก ๆ ต้องเติบโตมาเป็นชายหนุ่มที่อบอุ่นเหมือนพี่กุนต์แน่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Iceiceice ที่ 07-01-2017 18:42:48

ยังรออยู่น้าาาาาาา น้องอ้นตั้ลล้ากกมากก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: basanti ที่ 09-01-2017 10:06:41

ใครที่ได้อ่านเรื่องพี่กุนต์แล้วได้แรงบันดาลใจที่จะทำดีมีเมตตาและรู้จักเผื่อแผ่ให้คนที่มีน้อยกว่า

สังคมเราก็จะมีคนอย่างพี่กุนต์ โอ๊ต อ้น และอุ้มกันเยอะ ๆ

ขอบคุณคุณข้าวปั้นที่สร้างตัวละครที่ดีงามมาให้ทุกคนได้หลงรักกัน

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 10-01-2017 01:56:24

สวัสดีปีใหม่จ้า ตอนนี้เป็นเจ้าของเล่ม1 ไปแล้ว รอเล่มสองออกนะจ๊ะ หลงรักพี่กุนต์เข้าแล้ว :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 11-01-2017 18:46:02

รักน้องอ้นกับน้องอุ้มมาก
แต่เอาจริง ๆ ป้าอยากอ่านความร้ายกาจของพี่โอ๊ตมากกว่า
ฮรือ! ป้าชอบให้พี่โอ๊ตทำร้ายพี่กุนต์มั่ก ๆ เลย เพราะแม้พี่กุนต์จะหลักยอก เดินขัด ๆ แต่ป้าสัมผัสได้ว่าพี่กุนต์มีความสุขจนเปล่งปลั่งเปี่ยมด้วยพลังแห่งวัยหนุ่ม (ผ่านการทำงานอันขมักเขม้นของโอ๊ต วะฮ่า ๆๆๆ)

เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียน และจะติดตามตอนต่อไปเรื่อย ๆ ค่ะ
(ป้ารักพี่กุนต์ ป้าจะไม่ไปไหน - เกี่ยวก้อยสัญญา)  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 12-01-2017 01:49:27

ได้แต่รอๆๆๆ  :katai5: :katai4: :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 12-01-2017 05:18:30

ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายแนวนี้ให้ได้อ่าน
อ่านไปแล้วซึ้งมากประทับใจมากในหลายๆตอน
ยิ่งตอนที่ไปบ้านเด็กกำพร้าแล้วพี่กนต์ให้น้องอุ้มไปปลอมใจเด็กกำพร้าอ่านไปแล้วมีคอตีบโดยไม่รู้ตัว
แล้วอีกตอนที่รักมากๆคือตอนที่น้องอ้น กับน้องอุ้มยังอยู่ที่ห้องเช่าเก่าแล้วน้องๆต้องพึ่งตัวเองต้องหาข้าวกินเองล้างจานและทำอะไรเองทุกอย่างอ่านแล้วหลงรักน้องๆที่สุดเราวาดภาพน้องๆในจินตนาการไว้น่ารักมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายแนาวน่ารักๆแบบนี้นะคะ
รู้สึกเสียดายที่จบแล้วยังอยากอ่านไปเรื่อยๆอิอิหลงรักทุกคนในเรื่องขอบคุคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: แก้มกลม ที่ 14-01-2017 08:01:01

พี่กุนต์ขา นู๋คิดถึงงงงงงงงง :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 14-01-2017 10:54:36

 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 14-01-2017 21:33:34

เด็กดี มาก หันมองตัวเอง แล้วเห็น...เพราะครอบครัวที่เรามี สอนให้เราเข้าใจชีวิตครึ่งนึง ประสบพบเจอเองอีกครึ่งนึง แล้วทำให้เกิดความคิด ความเข้าใจ การกระทำออกมาได้ ..มีฟาร์มสุข

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: แก้มกลม ที่ 15-01-2017 00:53:12

คิดถึงพี่กุนต์ทุ๊กวันเลย เมื่อไหร่พี่กุนต์คนดีจะมาสักทีหล่ะค่ะ :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 15-01-2017 22:31:42

คิดถึงลุงกุนต์ :hao4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 15-01-2017 23:32:08

คิดถึงแล้วว :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 16-01-2017 09:19:05

คิดถึงหนูกุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 17-01-2017 03:15:40

คิดถึงๆ หนูกุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 18-01-2017 19:44:52

มารอน้องโอ๊ตครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 18-01-2017 20:38:22

เห็นพี่กุนต์กินต้นอ่อนทานตะวันเลยลองกินดูบ้าง กินดิบเราว่าไม่ค่อยอร่อยเท่าไรนะกลิ่นแรงไปหน่อย
แต่ถ้าต้มกับผัดอร่อยมากอ่ะ ช่วยปีใหม่กลับบ้านนอกกินหมดเป็นกระสอบเลย  :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 20-01-2017 12:04:58

คิดถึงพี่กุนต์ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 20-01-2017 22:52:52

17 วัน ที่รอคอย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 21-01-2017 17:17:23

nigiri มาแล้วๆๆๆ :กอด1:

ฝากแฟนๆๆ ที่ไม่ได้เข้า Dek-D


พาพี่กุนต์ ขับรถ  พาพี่โอ๊ต จูงน้องอ้น จูงน้องอุ้ม มาอัพเดทเล็กๆๆ ที่นี่แล้วนะ


https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1427231&chapter=45


 :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Special : บันทึกปีใหม่ของอ้น] pg.104 -- 3/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 21-01-2017 22:51:12

พี่โอ๊ต พาพี่กุนต์กับเด็กๆไปเที่ยวนานจัง คิดถึงแล้วน่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 22-01-2017 00:22:34

Chapter 42

เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ตอนตีห้าครึ่งดังข้างหัวเตียง อินทัชหยิบมากดปิดก่อนจะขยับเข้าหาคนที่นอนหันหลังให้ สอดแขนใต้ราวเอวแล้วลากร่างนั้นมาแนบอก กนธีขยับเล็กน้อยก่อนพลิกเข้าไปซุกหน้าในอ้อมกอดอบอุ่น
   
อินทัชมองฝ่าความมืด ยิ้มตามรอยยิ้มเล็กๆมุมปากของคนหลับ เขาลูบแก้มพี่กุนต์แผ่วเบาและจูบบนหน้าผาก กระซิบถาม “จะออกกี่โมงครับ”
   
“แปดโมงครับ” กนธีพึมพำ แนบแก้มกับท่อนแขนแข็งแรงที่สอดให้หนุน
   
“งั้นผมตื่นก่อน สักหกครึ่งจะมาปลุกไปกินข้าวนะ” เขาทำท่าจะลุกจากเตียงแบบอ้อยอิ่ง แต่มือข้างหนึ่งของพี่กุนต์ฉุดกลับลงมาก่อน
   
“หนาว..” เจ้าตัวบ่นอุบ หน้านิ่วคิ้วขมวด “กอดกันเถอะ”
   
อินทัชหน้าร้อน ปีนกลับขึ้นเตียงแบบทันทีทันใด แต่พอจะขยับเข้าทาบ พี่กุนต์ก็เอาขายันไว้แล้วเปิดตาข้างหนึ่งขึ้นมอง
   
“กอด..เฉยๆ” คนอายุมากกว่ายิ้มบาง ตบฟูกปุๆ “พี่ต้องขับรถยาว”
   
เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอ เขาลืมตัวไปหน่อย “โอเคครับ..กอดเฉยๆ” เขารวบตัวอุ่นๆเข้ามาหา ซุกปากลงกับซอกคอแล้วจูบแผ่วเบา “นอนต่อเถอะพี่”
   
“อื้อ..” กนธียิ้มละมุน ดึงมือน้องมาจับ สอดปลายนิ้วเข้าประสาน
   
อินทัชลูบแขนอีกฝ่ายกระทั่งพี่กุนต์ผล็อยหลับไปอีกครั้งถึงได้ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวและออกไปซื้ออาหารเช้าให้ เมื่อคืนพี่กุนต์บอกว่าอยากกินโจ๊กกับปาท่องโก๋ เขาเลยเรียกแท็กซี่ไปซอยจุฬาสิบเอ็ดและซื้อโจ๊กสามย่านกลับมาให้
   
เรื่องบางเรื่องดูเหมือนไร้สาระ แค่โจ๊กถุงสองถุง ซื้อแถวไหนก็มี ไม่ต้องถ่อนั่งรถออกไปแต่เช้ามืดก็ได้ แต่อินทัชอยากทำและเต็มใจทำยิ่งกว่าอะไร

..อันที่จริงเขาไม่ได้ตามใจพี่กุนต์หรอก..

..เขาตามใจตัวเองที่อยากเห็นรอยยิ้มของฝ่ายนั้นต่างหาก..

กนธีตื่นตอนหกโมงครึ่ง อินทัชกลับมาจากข้างนอกพอดี เมื่อเห็นโจ๊ก ปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้ในมืออีกฝ่าย เขาก็ตกใจ “เฮ้ย! ไปมาตอนไหน”
   
“ตอนพี่หลับไง” ร่างสูงวางของบนโต๊ะ หยิบชามมาแกะใส่ “ลองดูครับ นี่โจ๊กขึ้นชื่อตรงจุฬา ผมว่าก็อร่อยดีนะ คนซื้อเยอะ ถ้าไปสายจะเหลือแต่หมูสับ”
   
“ไปถึงสามย่านมาเลยหรือ” เขายิ่งเซอร์ไพรส์หนักกว่าเดิม
   
“ใช่พี่” อินทัชยิ้ม หยิบจานมาใส่ปาท่องโก๋และเทน้ำเต้าหู้ให้เสร็จ
   
กนธีมองน้องอย่างรักใคร่ เขาเดินเข้าไปหา “เอาใจเก่งแบบนี้ ถ้าพี่ให้ทิปบ่อยๆคงล่มจมแน่” หยิบปาท่องโก๋ขึ้นมาเคี้ยวเล่น
   
“ไม่ได้บอกว่าจะเอาทิปสักหน่อย” เขามองคนที่กระดกแป้งทอดในปากเล่น “แค่ยิ้มให้ผมทุกครั้งที่ผมตามใจพี่..ได้เท่านั้นก็พอแล้ว”
   
หยอดแบบนี้..คิดว่าได้ผลหรือไง กนธีนึกด่าเด็กในใจตอนที่จมูกขึ้นสีแดง เขาได้แต่ยัดปาท่องโก๋ตัวนั้นเข้าไปเต็มปาก ไม่ได้อายนะ แค่อร่อย!
   
“ไหน..หันมายิ้มให้ผมก่อน” อินทัชจับตัวพี่กุนต์ไว้
   
“ยุ่งน่า” ขนาดบอกตัวเองว่าอย่ายิ้ม อย่าหลุดนะเว้ย มันยังไม่เชื่อฟังเลย ทรยศคำสั่งสมองทั้งหน้านั่นแหละ ถ้าไอ้ไผ่รู้มันคงว่าเขาไม่ยอมไว้ท่าบ้าง
   
เด็กหนุ่มหัวเราะหึ พี่กุนต์กัดปาท่องโก๋ค้างไว้ เขาเลยก้มลงไปช่วยแย่ง ไม่ได้ใช้มือหรอก ใช้ปากดึงออกมานั่นแหละทำเอาหนูกุนต์ของเขาตาโตเลย

กนธีนิ่งค้างเมื่อน้องเข้ามางับทั้งปากทั้งของกินไปพร้อมกัน

“ทำไมไม่หยิบชิ้นใหม่~” เขาอมอยู่ครึ่งหนึ่งนะนั่น อมจริงๆ!

“ก็แล้วทำไมจะกินจากปากพี่ไม่ได้ล่ะ” อินทัชยักคิ้วถาม

แน่นอนว่ากนธีไม่มีคำตอบ เถียงก็ไม่ได้ ดังนั้นเลยหยิบชิ้นใหม่ขึ้นมากิน มองอย่างท้าทายว่าอยากได้ก็เข้ามาเอาสิ..เอาจากปากเขานี่แหละ

..คิดหรือว่าอินทัชจะกลัว..

เช้านั้น พวกเขาเลยจูบกันหลายต่อหลายรอบทั้งที่มีปาท่องโก๋คั่นกลาง
   
กว่าจะได้ออกเดินทางก็ปาเข้าไปแปดโมงกว่า อินทัชลงมาส่งกนธีที่ชั้นจอดรถ ย้ำแล้วย้ำอีกให้ขับช้าๆ ห้ามเล่นมือถือระหว่างอยู่บนถนน
   
“สมอลทอล์คอยู่ไหนพี่” เขายืนคุมคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย “เอามาวางให้เห็นชัดๆ อย่าให้รู้ว่าขับไปดูหน้าจอไป ผมจะบีบคอให้ตายเลย”
   
“ดุจังวุ้ย” เรื่องนั้นเขาไม่ทำอยู่แล้ว เห็นมาเยอะคนที่ขับรถแล้วก็เล่นโทรศัพท์ไปด้วย ขนาดอยู่บนทางด่วน กำลังจะลงหัวโค้งก็ยังไม่วาย

เรื่องพวกนี้ควรมีสามัญสำนึกจริงๆ อุบัติเหตุเกิดได้เสมอ ไม่ใช่แค่เราเท่านั้น คนอื่นจะพลอยรับเคราะห์จากความประมาทและคิดน้อยของเราไปด้วย
   
“แล้วก็นี่” อินทัชยื่นกระติกร้อนให้ “ผมชงเอง อร่อยกว่าอเมซอนอีก จิบหน่อยครับ จะได้ตาสว่าง ถ้ารู้สึกง่วงก็แวะพักหรือโทรหาผมนะ”
   
กนธีรินกาแฟมาดื่มตามคำสั่ง พอเข้าปากก็ต้องเบ้หน้า เกือบบ้วนทิ้งแล้วเพราะขมสุดๆ แต่เด็กมันยืนมองอยู่เขาเลยจำใจกลืนลงท้องไป “อร่อยครับ”
   
..ถ้าไอ้โอ๊ตเป็นเมียเขา..เขาก็คือพ่อบ้านกลัวเมียดีๆนี่เอง..
   
อินทัชยิ้มระรื่น เท้าแขนกับหลังคารถ หลุบตาลงมองคนที่สตาร์ทเครื่อง
   
“ลืมอะไรหรือเปล่าพี่”
   
“ไม่นะ” กนธีเช็กดูแล้ว กระเป๋าเงิน โทรศัพท์ แว่นกันแดด หูฟัง กระติกกาแฟ ได้มาครบถ้วน “อ้อ..คาดเข็มขัด” เขาดึงเบล์ทมาเสียบและยิ้มให้น้อง
   
“ลืมนี่ต่างหากครับ” เด็กหนุ่มแตะปากตัวเอง
   
อีกคนเลยยิ่งเก้อเขิน จูบมันไปหนหนึ่งตอนที่เด็กก้มมาหา
   
..ความรักเนี่ย..หวานกว่าน้ำต้มผักจริงๆว่ะ..
   
กนธียิ้มค้างอยู่แบบนั้นกระทั่งออกจากคอนโด ขับได้สักพัก เขาก็ตบหัวตัวเอง ดันลืมสำเนาเอกสารที่จะให้ลูกค้าดูไว้บ้านใหญ่ สุดท้ายก็ต้องวกกลับ
   
อ้นกับอุ้มหูผึ่งเมื่อได้ยินเสียงรถพี่กุนต์ เด็กๆวิ่งมารอรับหน้าบ้าน พอดีคุณป้ายืนคอยพี่กุนต์อยู่ก่อนแล้ว ในมือมีซองสีน้ำตาล พอเจ้าตัวมาก็ส่งให้เลย
   
“อ้าว..ว่าไงครับ” กนธีลดกระจกหน้าต่าง “ตื่นเช้ากันจัง” ถ้าเป็นเขานะ ปิดเทอมแบบนี้จะล่อมันสักสิบโมงค่อยลงจากเตียง
   
เจ้าตัวน้อยยกมือไหว้เขากันหน้าสลอน “พี่กุนต์จะไปไหนครับ”
   
“พี่มีธุระต้องไปต่างจังหวัดครับลูก” เขายิ้มให้ นึกขึ้นได้ “อยากไปกับพี่ไหม นั่งรถเล่นกัน เสร็จงานแล้วจะพาไปปากช่อง ไปซื้อข้าวโพดหวาน”
   
ไม่รอให้พี่กุนต์ชวนรอบสอง อ้นกับอุ้มก็กระโดดขึ้นรถมาเรียบร้อย
   
กนธีหัวเราะ หันมาบอกแม่บ้านที่ยืนยิ้มเอ็นดู “รบกวนช่วยหยิบเสื้อกันหนาวให้น้องหน่อยครับ แอร์มันเย็น เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
   
ป้าหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมเสื้อสองตัว “มือถือน้องอ้นค่ะ คล้องคอไว้นะ ระวังหาย” แกส่งซองพลาสติกที่มีสายห้อยให้น้อง
   
“ขอบคุณค้าบ” อ้นยิ้มดีใจ เดี๋ยวจะถ่ายรูปข้าวโพดมาอวดพี่โอ๊ต
   
“คุณยายเป็นยังไงบ้างครับ ทานข้าวเช้าหรือยัง”
   
“ตอนเจ็ดโมง พยาบาลเอาไปให้ แต่คุณยายไม่ค่อยหิวค่ะ ทานซุปใสได้นิดเดียวก็ขอไปนอน” แกรายงานให้ฟัง “ดูเพลียๆแต่ไม่น่าจะมีอะไร”
   
“โอเค ผมฝากด้วยนะ ถ้ายังไงโทรหาผมได้ตลอด หรือโทรหาโอ๊ตก็ได้”
   
แม่บ้านยิ้มรับ โบกมือบ๊ายบายน้องๆกระทั่งคุณกนธีขับออกไป
   
อ้นมานั่งเบาะหน้า ส่วนน้องอุ้มนั่งด้านหลัง พี่กุนต์ให้น้องคาดเข็มขัดนิรภัยด้วย ถึงลุงจะขับช้าเป็นเต่าแต่ก็ปลอดภัยเอาไว้ก่อน
   
“พี่โอ๊ตไม่ไปด้วยหรือครับ” อ้นเงยหน้าถามผู้ใหญ่ด้านข้าง
   
“พี่โอ๊ตติดสอนเลยอดไปครับ”
   
“ดีเลย วันนี้พี่กุนต์เดทกะอ้น เดทกะอุ้มแทน” เด็กชายยิ้มเผล่
   
กนธีสำลักหน้าแดง “ไปรู้จักคำว่าเดทตอนไหนเนี่ย..หืม”
   
“พี่โอ๊ตเคยพูดให้หนูฟัง” น้องอุ้มที่นั่งพุงป่องอยู่เบาะหลังเล่า
   
“เดทแปลว่าเที่ยว อ้นรู้นะ”
   
“โอเคครับ..งั้นหนูๆไปเดทกับพี่แล้วกัน” เขากลั้นขำ “วันนี้ลุงฮอทจริงๆ มีทั้งหนุ่มเอ๊าะหนุ่มกระเตาะ..” แบบฟันน้ำนมเพิ่งหัก “มาเดทด้วยตั้งสองคน”
   
กนธีขับรถไปยังจุดหมายที่อำเภอวังม่วง สระบุรี ถึงจะตื่นเช้าแต่ก็ไม่รู้สึกง่วงเลยเพราะมีเจ้าตัวน้อยสองคนคอยชวนคุยตลอดเวลา ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่อง ‘นินทา’ พี่ชายคนโตเสียมากกว่า
   
“พี่โอ๊ตน่ะ เดี๋ยวนี้ส่องกระจกบ๊อยบ่อย” อ้นบอก “แล้วก็เลือกเสื้อตั้งนาน ตัวนั้นไม่ดี ตัวนี้ไม่เอา เพิ่งตัดผมมาก็จะไปตัดใหม่ อยากได้หล่อๆ”
   
กนธีกลั้นขำจนตัวโยน ไส้ศึกในบ้านนี่อันตรายจริงๆ
   
“หนูเอาเยลลี่มาทาขา พี่โอ๊ตก็ดุ” น้องอุ้มบ่นบ้าง
   
“แต่แอบมาใช้เต้าหู้ของน้องอุ้มแล้วไม่บอก”
   
เขาหัวเราะพรืด..นึกคึกอะไรของมันเนี่ย
   
“พี่กุนต์เคยเห็นหนูเต้นไก่ย่างอ๊ะยาง~”
   
“ยังเลย” กนธีมองกระจกหลังแล้วยิ้มให้ “หมูย่างถูกเผางี้หรือ”
   
“ไก่ๆ หนูเป็นไก่ ไม่ได้เป็นหมู” น้องอุ้มส่ายหัว “ไก่ย่างถูกเผา อ๊า~”
   
“โหย..อยากเห็นจัง ไก่อุ้มจะน่ารักขนาดไหนนะ”

“หนูเต้นเพราะพี่โอ๊ตจะเลี้ยงไอติม” อุ้มตีปีกพั่บๆ “รถมาจอดด้วย! แต่พอถึงบ้าน พี่โอ๊ตก็เบี้ยวอ่ะ เอายาคูลท์แช่เย็นให้หนูกินแทน”

“โธ่..” กนธีหัวเราะอย่างสงสาร “เอาไว้คราวหลังแก้แค้นพี่โอ๊ตกันเนอะ”

อ้นพยักหน้าแบบเห็นด้วย “อ้นจะเอาหมากฝรั่งพี่โอ๊ตมาเป่าให้หมด!”

“โอเค เดี๋ยวพี่ช่วยเป่า” เขาแปะมือแท็คทีมกับเด็กๆ

..ถ้ารู้ว่าหมากฝรั่งของอ้นคืออะไร เขาจะรีบถอนคำพูดมันตอนนี้เลย..

ขับรถมาได้ชั่วโมงกว่า กนธีได้ยินเสียงร้องเบาๆอยู่ด้านหลัง พอเหลือบมองกระจกก็เห็นน้องอุ้มทำหน้าดำหน้าแดง ขนลุกตัวสั่นอยู่ตามลำพัง

“เป็นอะไรครับอุ้ม” เขาเบาแอร์ลง “หนาวหรือเปล่า”

น้องส่ายหัว เอาสองมือดึงกางเกงแล้วหน้าเบ้ “หนู..ปวด..ฉี่”

ชายหนุ่มร้องในลำคอ ตบหน้าผากตัวเองเมื่อน้องอ้นหันมาพยักหน้าเหมือนกัน เขานี่มันใช้ไม่ได้เลย ลืมถามเด็กๆไปสนิท น้องเกรงใจจนไม่กล้าบอก

“รอแป๊บนะลูกชาย พี่จะแว้นเข้าปั๊มให้เดี๋ยวนี้แหละ กลั้นไว้ๆ”

อีกประมาณกิโลเมตรจะมีปตท. กนธีเลยเข้าเลนซ้ายแล้วรีบหาที่จอด พอดับเครื่องและล็อครถได้ก็รีบพาเด็กๆวิ่งฉิวเข้าไปชิ้งฉ่อง

อ้นตัวสูงกว่าน้องเลยใช้โถด้านหน้าได้ไม่ยาก แต่น้องอุ้มตัวสั้นนิดเดียว พี่กุนต์ต้องพาเข้าไปฉี่ในห้อง อารามรีบร้อน น้องยิ่งรูดซิปผิดๆถูกๆเข้าไปใหญ่

“จะไหลแล้วๆ” น้องอุ้มร้อง “บรื๋อ~”

กนธีรีบถอดกางเกงให้เด็กแล้วน้องอุ้มก็ปล่อยโจ้กลงส้วมซึมแบบสุดกลั้น คงจะทนมาสักพักแล้วแต่ไม่กล้าบอกเพราะฉี่อย่างแรงเป็นครึ่งนาทีเลย

เขาลอบขำ ลูบหัวด้วยความเอ็นดูเมื่ออุ้มส่ายเอวเบาๆเป็นสัญลักษณ์ว่าฉี่หมดกระเพาะเรียบร้อย “โอเค~” เขาก้มลงจุ๊บเหม่ง “ไปล้างมือกัน”

“พี่กุนต์จ๋า” น้องทำปากยู่ “หนูฉี่ใส่รองเท้า..”

คนอายุมากกว่าพยายามไม่หัวเราะแทบแย่ “ไม่เป็นไรครับคนดี เดี๋ยวพี่ล้างให้” บอกน้องอุ้มจับเสื้อเขาเอาไว้แล้วยืนขาเดียว ยกขาขึ้นมาทีละข้าง ตักน้ำใส่ขันล้างเท้าลงในโถให้อย่างเบามือ ตามด้วยการล้างรองเท้าจนเอี่ยมอ่อง

“อ้นฉี่เสร็จแล้ว” อ้นโผล่หน้าเข้ามาดู “ล้างมือแล้วด้วย”

“อุ้มก็เสร็จแล้วครับ” เขาอุ้มน้องไปถูสบู่ที่อ่าง “เดี๋ยวหนูรอข้างหน้านะ ขอพี่เข้าบ้าง” เขาบอก “ใครเรียกไปไหนห้ามไป ใครให้ขนมก็ห้ามรับนะครับ”

อ้นกับอุ้มพยักหน้าแข็งขัน พี่คนกลางจูงน้องเล็กออกไปด้านนอก กนธีทำธุระไป ใจพะวงไป เลยรีบจัดการให้เสร็จแล้วตามออกมา

อ้นกำลังนั่งยองๆเอาทิชชูเช็ดรองเท้าให้น้อง พอเช็ดเสร็จ น้องอุ้มก็ลากพี่ไปล้างมือที่อ่าง อ้นเลยยกตัวน้องขึ้นล้างด้วยอีกคน เขาเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้

“เก่งจังเลยครับ” กนธีชม บอกคำไหนทำตามคำนั้น ไม่มีดื้อไม่มีซน เชื่อฟังทุกอย่างแล้วยังช่วยดูแลกันและกันอยู่ตลอดเวลาด้วย “เอาล่ะ..หิวกันไหม”

เด็กชายมองหน้ากัน ท่าทางเกรงใจเหมือนเคย

“ไม่เอานะ..ห้ามกลัวพี่จะเสียเงิน” กนธีบอกกติกา เข้ามาจูงอ้นข้างซ้าย จูงอุ้มข้างขวาแล้วพาไปที่ร้านจิ๊ฟฟี่ในปั๊ม “หนูอยากได้อะไรก็บอก ปวดฉี่ก็บอกเลยนะลูกชาย เราคนกันเอง เป็นครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเขินอายครับ”

กนธีพาน้องไปซื้อของกิน มีน้ำเปล่า น้ำผลไม้ ขนมกรุบกรอบ นมรสจืด เบอร์เกอร์กับข้าวกล่องและพายมะพร้าว พายทูน่าที่อุ่นร้อนในตู้ “พอไหมครับ”

อ้นกับอุ้มคงจะพุงแตกแน่ๆถ้ากินหมดทั้งถุงยักษ์นี้ 

“พี่กินข้าวพะแนงดีกว่า” กนธีก้มลงหยิบของตัวเองบ้าง “ไอ้โอ๊ตไม่ยอมให้พี่กินกะทิ ก็คนมันอยากกินอ่ะ ห้ามมากเดี๋ยวมีน้ำโหเลย”

เด็กๆหัวเราะชอบใจ พอพี่กุนต์จ่ายเงินเสร็จก็พาเดินไปขึ้นรถ แต่อ้นยื้อแขนพี่กุนต์สุดแรง น้องถามว่าพี่กุนต์ไม่กินกาแฟดำหรือ

“พี่โอ๊ตชงมาให้แล้วครับ อยู่ในกระติก” เขายิ้ม

“พี่โอ๊ตชงไม่อร่อย อ้นเห็นพี่กุนต์ทนกิน” เด็กชายส่ายหัว “ไปกันๆ ไปซื้อกาแฟ เดี๋ยวอ้นจะเลี้ยงกาแฟพี่กุนต์เองนะครับ”

“โธ่..ไม่เป็นไรครับอ้น พี่กินของพี่โอ๊ตได้ เดี๋ยวกลับบ้านไปกาแฟเหลือเต็มกระติก พี่โอ๊ตจะเสียใจ หาว่าชงให้แล้วไม่ยอมกิน”

อ้นได้ยินแบบนั้น เลยแก้ปัญหาด้วยการเปิดประตูรถแล้วเอากาแฟของพี่โอ๊ตไปเทที่อ่างล้างหน้า อ้นไม่ได้ใจร้ายนะ แต่เห็นพี่กุนต์ทนกินแบบฝืนตัวเองสุดๆมาตั้งแต่ออกจากกรุงเทพแล้ว อ้นไม่อยากให้พี่กุนต์ท้องเสียหรืออาเจียน

กนธีขำพรืด ถ้าเจ้าโอ๊ตรู้จะบ่นยาวแค่ไหนกันเนี่ย

“นี่ถือเป็นความลับนะเด็กๆ อย่าบอกพี่ชายล่ะ”

อ้นทำหน้าจริงจัง “พี่กุนต์ไม่ต้องเอาใจพี่โอ๊ต พี่โอ๊ตชงไม่อร่อย พี่กุนต์ก็บอกได้ครับว่าไม่อร่อย พี่โอ๊ตจะได้ปรับปรุงตัว” น้องเข้าข้างพี่กุนต์เต็มที่ “วันนี้พี่กุนต์กินอเมซอนก่อนนะ รออ้นโต อ้นจะชงกาแฟที่อร่อยกว่าสตาร์บั๊คส์ให้เอง”

เขาหัวเราะก๊าก ชอบใจสุดๆ เด็กน้อยของเขารู้จักสตาร์บั๊คส์ด้วย

น้องอุ้มยืนเอียงคอมอง “หนูชงกาแฟไม่เป็น แต่หนูชงนมเป็นนะ”

“ครับๆ..รอกินจากหนูทั้งสองคนเลยลูก” กนธีหอมหัวเหม่ง มีความสุขมากที่ถูกเด็กเอ๊าะๆเนื้อขบเผาะรุมกันแย่งความรัก กระชุ่มกระชวยชะมัด

อ้นลากพี่กุนต์เข้าไปซื้อกาแฟที่อเมซอน เด็กชายจำได้ดีว่าพี่กุนต์กินกาแฟดำ พอถึงคิวที่ต่อไว้ น้องเลยยกมือขึ้นแล้วพูดเสียงดังฟังชัดกับพนักงาน

“โอเลี้ยงแก้วนึงครับ!”

กนธีกลั้นขำเพราะเอ็นดูเหลือเกิน พวกสาวๆในนั้นก็อมยิ้มกันทั้งแถบ เขาเลยขยับเข้าไปแล้วกระซิบกับคนรับออเดอร์ “แบล็คคอฟฟี่น้ำผึ้งครับ”

อ้นส่งเงินให้พี่คนขายแล้วถอยออกมายืนรอกาแฟให้พี่กุนต์ด้วยความภูมิใจ ส่วนอุ้มก็สะกิดให้พี่อ้นหยิบหลอดกับซองน้ำตาลให้ อุ้มจะรอส่งให้พี่กุนต์

“กินเค้กกันไหมลูก” กนธีลูบหัวเด็กๆ “เอาน้ำอะไรครับ โกโก้? ชานม?”

“หนูเอาโกโก้~” น้องอุ้มยกมือหรา

“อ้นกินกับน้องอุ้มก็ได้ครับ เดี๋ยวน้องอุ้มกินไม่หมด เสียดายเงิน” อ้นช่วยพี่กุนต์ประหยัด แต่สุดท้ายพี่กุนต์ก็ซื้อให้คนละแก้วอยู่ดี

“เอาแซนด์วิชแฮมไปอีกสองอันเนอะ เผื่อไม่อยากกินข้าว” กนธีจ่ายเงินส่วนที่เหลือแล้วจูงน้องออกมา มีเด็กเดินตามแบบนี้ รู้สึกเหมือนพ่อลูกอ่อนเลย

เขาส่งน้องอุ้มไปนั่งเบาะหลัง เอาที่วางแก้วตรงกลางลงมา คาดเข็มขัดให้น้อง ตามด้วยการให้น้องอ้นนั่งเบาะหน้า รัดเข็มขัดและกลับมาประจำที่

“พี่กุนต์กินกาแฟครับ” อ้นส่งแบล็คคอฟฟี่ให้อย่างรู้ใจ

“แบบนี้รักตายเลย” ก้มลงดูดจากหลอดที่น้องยื่นมา “อืม..อร่อยมาก สุดหล่อที่ไหนน้อ เลี้ยงกาแฟพี่แก้วนี้ ดีใจจังครับ”

เด็กน้อยยิ้มยิงฟัน เป็นชัยชนะเล็กๆที่มีเหนือพี่โอ๊ต..ในเรื่องกาแฟ

ใกล้เที่ยง กนธีนัดเจอกับลูกค้าที่ขับรถมาจากบลูสกายวิลล่า รีสอร์ท เขาใหญ่ ทางนั้นพาลูกหลานมาพักผ่อน เลยถือโอกาสคุยเรื่องที่ดิน

เขาพาครอบครัวของลูกค้าไปเลี้ยงข้าวที่ร้านบ้านบนดอยในวังม่วง เด็กๆจะได้เห็นวิวเขื่อนป่าสักด้วย เขาเคยมาหลายหน ที่นี่บรรยากาศดี ลมพัดสบายต่อให้เป็นตอนเที่ยง วิวสวยอยู่บนเนิน มองไปเห็นรถรางวิ่งเลาะเขื่อน

“ปลากับกุ้งที่นี่สดมากนะครับ อาหารอร่อยหลายอย่างเลย”

อ้นกับอุ้มออกจะเกร็งเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ แต่ทางนั้นเองก็ดูใจดี ซ้ำยังมีหลานวัยอ่อนกว่ามาด้วย ทั้งคู่เลยช่วยกันดูแล

“ตัวเองชื่ออะไร” เด็กหญิงตัวจ้อยชวนคุย

อ้นที่กำลังเอาคีมคีบน้ำแข็งให้น้องสาวคนนี้อยู่หันมาบอก “พี่ชื่ออ้น”

“เค้าชื่ออุ้ม” ไอ้ตัวเล็กยิ้มเผล่ “เธอชื่ออะไร”

“หนูชื่อคิทตี้” น้องหมุนตัว โชว์กระเป๋าลายคิทตี้

“เค้าไม่รู้จัก เค้ารู้จักแต่ คิดจะพักคิดถึงคิทแคท” อุ้มบอก

กนธีกลั้นหัวเราะ ปล่อยเด็กๆคุยกัน ส่วนตัวเขาก็คุยกับพวกผู้ใหญ่ไป ลูกค้าของเขาเป็นชายวัยเกษียณ อีกฝ่ายพาภรรยามาพักผ่อน พ่วงด้วยลูกชายวัยสามสิบกว่าอีกคนที่เป็นหม้ายลูกติด ทางนั้นเองดูสนใจที่เขาเป็นซิงเกิ้ลแด๊ด

ซิงเกิ้ลแด๊ดอะไรเล่า..ขโมยน้องคนอื่นมา ยังไม่ได้บอกไอ้พี่ตัวร้ายสักคำ

“ลูกชายคุณน่ารักทั้งคู่เลย มีสองคนหรือครับ”

กนธีหัวเราะ “อ่า..ครับ ชื่ออ้นกับอุ้ม จริงๆอีกคนชื่อโอ๊ต แต่ไม่ได้มา”

“ลูกสามคนเชียวหรือครับ” อีกฝ่ายนึกทึ่ง

เขายกน้ำขึ้นจิบ ยิ้มจาง ไม่รู้จะบอกอย่างไรเลยได้แต่ปล่อยผ่าน

..ถ้าไอ้โอ๊ตได้ยิน มันคงควันออกหู..

“ผมเลี้ยงคนเดียวยังแย่ พอดีภรรยาเสียไปแล้วตั้งแต่คลอดน้อง ผมเลยเลี้ยงแกมาเอง” คนเป็นพ่อพูด “โชคดีที่โตมาแล้วสดใสแบบนี้”

ชายหนุ่มฟังอย่างเห็นใจ “การเป็นพ่อต้องใช้พลังกายพลังใจมากเลยล่ะครับ นับถือคุณจริงๆ” สำหรับเขาที่เป็นพ่อคนไม่ได้ รู้สึกยอมรับอีกฝ่ายมาก

“ลูกๆคุณก็น่ารักเหมือนกัน ตัวแค่นี้ดูแลน้องเก่งชะมัด” เขามองน้องอ้นที่ตักข้าวให้ลูกสาว ส่วนน้องอุ้มที่โตกว่าก็อาสารินน้ำให้ด้วย 

กนธีได้แต่ยิ้มรับ จะบอกยกความดีให้พี่โอ๊ตก็เดี๋ยวจะมีคำถามลามไปว่าพี่โอ๊ตอายุเท่าไร ถ้าพูดอายุของมัน คงถูกตีความว่าเขาไปทำสาวท้องตั้งแต่อยู่ปีสอง ไอ้จะเล่าว่ารับเด็กมาเลี้ยงก็กระไรอยู่ เอาเป็นพูดไว้แค่นี้พอ

“ไว้แลกไลน์กันนะครับ คบกันไว้ไม่เสียหาย” คุณพ่อลูกหนึ่งยิ้มให้

“อ้อ..ได้สิครับ ยินดี” เขาบันทึกเบอร์อีกฝ่ายและแอดไลน์เรียบร้อย

..เมียช่างจับผิดที่บ้านคงไม่ได้มาค้นมือถือเขาหรอกมั้ง..

ออกจากร้านอาหาร กนธีพาลูกค้าไปดูที่ดิน เขาเอาโฉนดที่ดินตัวก๊อปปี้ที่ได้มาจากเจ้าของให้ดูบริเวณทั้งหมด ที่ตรงนี้ติดกับถนน ด้านหลังเป็นวิวภูเขา น้ำไฟเข้าถึง เดินทางออกง่าย ไม่ได้อยู่ในพื้นที่เปลี่ยวจนเกินไป

ราคาขายในเรทนี้กำลังพอเหมาะ สำหรับอดีตผู้บริหารธนาคารที่มีเงินก้อนสะสมและไม่มีภาระอย่างอื่น นับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ คุยกันได้พอควร อีกฝ่ายก็ตกลงใจ พวกเขาเลยนัดวันทำการซื้อขายกับทางเจ้าของอีกที

ก่อนที่ครอบครัวนั้นจะแยกย้ายกลับรีสอร์ท พ่อหม้ายหนุ่มยังเดินมาหา

“ไว้เจอกันนะครับคุณกุนต์ ผมจะชวนไปกินข้าว พาน้องๆมาด้วยนะ” เขาก้มลงจูงมือลูกสาว “คิทตี้บ๊ายบายพี่เขาสิครับ เดี๋ยวพี่ๆจะกลับแล้ว”

น้องน้อยโบกมือหยอยๆ ส่งจูบให้พี่อ้นกับพี่อุ้มด้วยแน่ะ

กนธียิ้มเอ็นดู ลูกชายเขานี่..เนื้อหอมแต่เด็กเลยวุ้ย

“เจอกันที่กรุงเทพครับ”

เขายิ้มรับ นายหน้าก็ดีแบบนี้ ได้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ ได้คอนเนคชั่นอีกเยอะ ยิ่งเป็นครอบครัวนายแบงค์ เขายิ่งรู้จักคนวงในมากขึ้นไปอีก

“เอาล่ะ..เสร็จธุระแล้ว เราไปซื้อข้าวโพดหวานกันลูก”

“พี่อ้นไปกินข้าวโพด~” น้องอุ้มเรียกพี่คนกลาง

น้องอ้นกำลังกดถ่ายวิวภูเขาแชะๆ แต่ส่วนใหญ่จะแอบถ่ายพี่กุนต์ทีเผลอมากกว่า เด็กชายจงใจส่งไลน์ไปให้พี่โอ๊ต รายงานว่ามา ‘เดท’ กับพี่กุนต์

กนธีต้อนน้องๆเข้ารถ ตั้งใจว่าจะโทรบอกอินทัช บ่ายสองกว่า ป่านนี้คงจะสอนเสร็จและกลับบ้านแล้ว พอหยิบมือถือขึ้นมา ยังไม่ทันโทรออก สายเข้าจากเด็กก็แผดลั่น ตามด้วยการโวยวายยกใหญ่ว่าเขาหนีเที่ยว

“ก็ชวนแล้วเราไม่ว่างไม่ใช่หรือไง” เขาส่ายหัวอย่างระอา แต่ปากก็ยิ้ม

‘ไม่ได้บอกนี่ว่าจะเอาไอ้แสบสองตัวไปด้วย ทิ้งผมไว้คนเดียวซะงั้น’

“อายุเท่าไรวะเนี่ยไอ้เด็กโข่ง กับน้องกับนุ่งยังอิจฉา”

‘ไอ้อ้นมันไลน์มาเยาะเย้ยผม บอกว่าพี่โอ๊ตถูกทิ้ง มันส่งรูปกุ้งเผากับปลาเผามาให้ดูด้วย ภาพวิวด้านหลังอีก..ไปเที่ยวเขื่อนป่าสักกันมาหรือไง’ 

กนธีหัวเราะยกใหญ่ “เอาน่าๆ ไว้คราวหลังจะพามากินสเต็กโชคชัย”

‘หึ..แล้วนี่กำลังจะไปไหนกันครับ’

“ไปซื้อข้าวโพดหวานไร่สุวรรณ กินกะหรี่ปั๊บไหม พายองุ่นก็มีนะ”


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 22-01-2017 00:23:54

.

.

.



อินทัชหรี่ตาลงอย่างนึกจับผิด เขากลับมาจากสอน ไม่เจอไอ้สองตัวมารับหน้าเลยเดินหา พอดีป้าแม่บ้านมาบอกว่าไปกับคุณกุนต์ตั้งแต่เช้าเลยไม่คิดอะไร ใครจะรู้ว่าไอ้อ้นกล้าส่งไลน์มาแหย่ ได้เที่ยวแล้วยังแกล้งคนทำงานอีก
   
“ข้าวโพดหวานเนี่ย..อยู่ปากช่องสินะครับ ยังจะถ่อไปอีก”
   
‘โธ่..มันก็ไม่ได้ห่างกันเท่าไร พี่อยากกินข้าวโพดนี่’
   
“แล้วตั้งใจจะไปไหนอีก”
   
‘ไปดูลูกม้า แหะๆ..’ ปลายสายหัวเราะเสียงแห้ง
   
“นี่มันกี่โมงแล้วครับ” เขาขมวดคิ้ว “กว่าจะขับรถกลับมาจากตรงนั้น อย่าหาว่าผมเรื่องเยอะเลย แต่งานนี้ไม่อนุญาตครับ”
   
‘ไม่ได้ขออนุญาตสักหน่อย จริงไหมเด็กๆ’ มีเสียงลูกคู่ช่วยรับอีก
   
“จะเล่นกับผมใช่ไหม” เขาถามเสียงเย็น “คิดว่ากลับจากปากช่องแล้วจะรอดได้นานแค่ไหนครับ ถามตัวเองดูดีๆ” คดีเสื้อเด็กปากช่องยังไม่ชำระความ นี่จะไปหาคุณไผทถึงที่ ไม่ข้ามหน้าข้ามตากันไปหน่อยหรือไง
   
ทางนั้นบ่นยาวเป็นหางว่าว เขาก็ปล่อยให้บ่นจนพอใจ
   
‘ทำเหมือนพี่เป็นเด็ก ไม่ไปก็ไม่ไปเว้ย ที่ยอมนี่ไม่ได้กลัว แค่ขี้เกียจง้อ!’
   
“ควรง้อครับ สามีรูปหล่อวัยเอ๊าะพ่วงลูกอีกสองแบบผมหาง่ายที่ไหน”
   
‘เอออ..ไอ้พวกหลงตัวเอง ไอ้คนชงกาแฟอร่อยกว่าอเมซอน!’

ได้ยินเสียงไอ้อ้นร้องว่าอ้นจะชงให้อร่อยกว่าสตาร์บั๊คส์แทรกมา 

‘ได้ทีขี่แพะไล่นะ..เห็นว่าตาแก่คนนี้หลงรักเลยสั่งได้สั่งดี’
   
อินทัชหัวเราะในลำคอ เกิดมาไม่เคยมีแฟน บทจะมีคู่ขึ้นมาก็ได้คุณลุงงอแง “อย่าหาว่าผมกำกับชีวิตเลย ในเมื่อเรากำลังเปิดใจให้กัน กฎของพี่ก็เป็นโมฆะ เรื่องของพี่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวอีกแล้ว..มันเป็นเรื่องของผมด้วย”
   
ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนพึมพำ ‘ไอ้เด็กเวรขี้โกง’
   
“พูดไม่เพราะ..จูบปากหนึ่งที” เขายิ้ม เลี่ยงออกมาคุยตรงสวน
   
‘ไอ้เด็กเปรต’
   
“โดนเข้าแล้วสองที..”
   
‘เด็กกวนตีน’
   
“จูบสามที” เด็กหนุ่มหัวเราะหึๆ “พูดอีกจะไม่ใช่แค่จูบแล้ว จะปล้ำ..”
   
‘ไม่พูดหรอกเว้ย! อย่ามาหลอกให้ยาก’
   
“วะเว้ยได้ไง ไม่เพราะเลย..สรุปโดนปล้ำแน่ๆคืนนี้”
   
‘ไอ้เด็กนรกกก’
   
“โอเคครับ..คำที่สี่ โดนแน่นอนไม่ต้องมาเลี่ยง คืนนี้เจอกัน” อินทัชแหย่อย่างชอบใจ “อ้อ..เห็นไอ้อ้นไลน์มาขู่ว่าพี่กับพวกมันจะเอาหมากฝรั่งผมไปเป่าเล่น ผมช่วยสงเคราะห์ให้แล้วนะ ทิ้งถังไปเรียบร้อยแล้ว กลัวเมื่อยปาก”
   
‘ห๋า..แล้วไง ไม่เข้าใจ’

“หมากฝรั่งไอ้อ้น..ก็คือถุงยางของผมนั่นแหละ สรุปว่าคืนนี้..เราไม่มีถุงยางให้ใช้นะครับ” เขาหัวเราะร่วนเมื่อพี่กุนต์ร้องโวย “อยากทำเร็วๆจังน้า~”

..ตัวเปล่าๆกับคุณกนธีเนี่ย..นึกแล้วเซ็กซี่ชะมัด..

‘ฝันไปเถอะโว้ย!’ พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที

อินทัชยืนฟังเสียงสัญญาณตื๊ด ตื๊ดด้วยรอยยิ้มขบขัน เขาสาวเท้ากลับเข้ามาในบ้าน ยังไม่ทันผ่านห้องรับแขก เสียงแก้วแตกเพล้งก็ดังมาจากห้องยาย

เด็กหนุ่มชะงัก รีบวิ่งไปทางต้นเสียงแล้วกระแทกประตูเข้าไป ภาพที่เห็นทำเอาหัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นหญิงชราล้มอยู่กับพื้น

“ยาย!” อินทัชปราดเข้าหา ค่อยๆประคองแกขึ้น “ยายเป็นอะไร”

แกยกมือบอกปัด “ไม่..ไม่เป็นอะไร แค่หน้ามืด”

ยายนอนอยู่ในห้องตั้งแต่เช้า แกกินอะไรไม่ลง รู้สึกแน่น จุกเสียด เจ็บตรงชายโครงขวาตลอดเวลา ขยับตัวก็อึดอัด หายใจลำบากจนต้องอยู่เฉยๆ ทั้งร่างกายก็อ่อนเพลียแบบไม่เคยเป็น พอเด็กเอาซุปมาให้ก็กินได้ไม่กี่ช้อนแล้วขอนอนต่อ เพิ่งมาตื่นเอาตอนนี้เอง บางทีอาจจะนอนนานไปหน่อยเลยมึนหัว

“ยายหิวน้ำ..ลุกแล้วไม่ทันระวังแค่นั้นเองแหละลูก” แกยิ้มเฝื่อน ตอนยืนขึ้นข้างหน้ามันวูบไป แกเลยวัดเอาแก้วบนโต๊ะตกลงมาแตกด้วย

อินทัชขมวดคิ้ว ก้มลงมองกลางฝ่ามือแล้วเพิ่งเห็นว่ายายถูกแก้วบาด ดีที่ไม่ลึกมากนักแต่เลือดก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ “ไปหาหมอเถอะยาย”

พยาบาลรีบเข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียง พอดีเธอไปพักกินข้าว ส่วนเด็กอีกคนก็ไปตุ๋นน้ำแกงให้คุณยายเลยไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน

“เป็นยังไงบ้างคะ” เธอรีบห้ามเลือดให้

ยายส่ายหัว ฝืนจะลุกแต่ไม่ไหว เรี่ยวแรงจะพยุงตัวยังไม่มี อินทัชเลยอุ้มยายขึ้นนอนบนเตียงก่อนตัดสินใจพาไปหาหมอเพราะอาการดูแย่เหลือเกิน

“ให้เรียกคนขับรถไหมคะ”

“รบกวนด้วยครับ” เขาเองก็เกรงใจ แต่พี่กุนต์ไม่อยู่คงต้องขอพึ่งคนอื่น

ก่อนจะขึ้นรถ อินทัชยังฝากบอกแม่บ้านว่าอย่าโทรบอกพี่กุนต์ ทางนั้นกำลังขับรถ เขาไม่อยากให้พะวงเรื่องอื่น ถ้ารีบร้อนมากลัวจะอันตราย

ป้าแกรับปาก แต่ว่าทางพยาบาลไม่รู้เรื่องนี้เลยโทรไปรายงานเจ้านาย

กนธีเองตอนที่รับสายก็ร้อนใจเหมือนที่อินทัชคิดไว้ไม่ผิด ลำพังเขาเองจะขับเร็วขึ้นก็ไม่เป็นไร แต่ว่ามีน้องๆสองคนมาด้วย เขาต้องระวังให้มาก

“ยายเป็นอะไรหรือครับพี่กุนต์” อ้นละปากจากการแทะข้าวโพด

“เอ่อ..ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ” เขาเอื้อมมือเช็ดปากให้น้อง ข้าวโพดเปรอะเต็มแก้ม “เด็กๆไม่ต้องกังวล คุณยายเวียนหัวนิดหน่อยครับ”

กนธีรู้สึกผิดไม่น้อยที่ต้องโกหก อาการหลายอย่างของคุณยายเป็นตัวบอกว่ามะเร็งตับที่เป็นแพร่กระจายไปทั่วและมาถึงระยะสุดท้ายของมันแล้ว ที่เหลือก็คือการนับถอยหลัง เพราะว่าไม่ได้ให้เคมีบำบัด ไม่ได้ฉายแสง เลยต้องรักษาแบบประคับประคองตามอาการ ช่วงนี้ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาต้องเอาใจใส่กันเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้เกิดภาวะอื่นแทรกซ้อนขึ้นมาทำให้อาการแย่ลง

ชายหนุ่มนึกชั่งใจว่าจะฝากใครช่วยดูแลแทน พอดีคิดถึงปาลินเลยโทรหา ลูกน้องคนขยันของเขารับสายได้เร็วเหลือเชื่อ

“สนหรือครับ..เราทำอะไรอยู่ ว่างไหม พี่ขอวานหน่อยสิ” เขาถามอย่างรวดเร็ว “พอดีคุณยายของโอ๊ตไม่ค่อยสบาย ตอนนี้กำลังไปหาหมอ พี่ขอรบกวนสนให้ช่วยดูคุณยายหน่อยได้ไหม เรียกแท็กซี่ไปก็ได้ พี่จะจ่ายค่าเดินทางให้ แล้วก็เรื่องค่าเสียเวลา พี่ขอถือโอกาสจ้างสนเป็นงานพิเศษเลยได้หรือเปล่า”

ปาลินดีใจหาย นอกจากจะตกลงทันทีแล้วยังไม่ขอรับเงินอะไรทั้งนั้น

‘โอ๊ตเป็นเพื่อนผมครับ ผมยินดีช่วยเขา พี่กุนต์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ’

กนธียิ้มออกมาได้ อย่างน้อยก่อนที่เขาจะตามไปสมทบที่โรงพยาบาลก็ยังมีปาลินล่วงหน้าไปก่อนคนหนึ่ง เจ้าโอ๊ตจะได้มีเพื่อนคอยอยู่ข้างๆด้วย

“ถ้ามีอะไรด่วน ฝากโทรบอกพี่ด้วยนะครับ”

ปาลินรับปากอย่างดี เขาเลยเบาะใจไปเปลาะหนึ่ง

พวกเขาถึงกรุงเทพตอนทุ่มเศษ ปาลินโทรบอกว่าคุณหมอมาดูอาการแล้ว สภาพร่างกายของคุณยายอ่อนแอลงมากเลยให้พักอยู่โรงพยาบาลก่อน

อ้นกับอุ้มหลับมาในรถ พอหาที่จอดใต้อาคารได้ กนธีก็ปลุกน้องอ้นให้ตื่น ส่วนน้องอุ้ม เขาจะพาไปเอง ระหว่างทางเขาแวะซื้อข้าวให้น้องกินรองท้องไปเรียบร้อย แต่เดี๋ยวคงจะหิวขึ้นมาอีก ไว้ตอนนั้นค่อยพาลงไปหาอะไรกิน

“เดินไหวไหมครับอ้น” เขาก้มลงถามเด็กที่เดินเซไม่ตรงทาง

อ้นหาวหวอด ยกมือขยี้ตาอย่างงัวเงีย “ที่นี่ที่ไหนครับ”

“พี่แวะมาเยี่ยมคุณยายหน่อยครับ หนูไปนอนต่อที่ห้องนะ” เขาให้น้องจับชายเสื้อแล้วเดินตามเพราะสองมืออุ้มน้องคนเล็กที่หลับคอพับคออ่อน


.

.

.



อินทัชนั่งหน้าเครียดอยู่ข้างเตียงคนไข้ ยายหลับไปหลังจากหมอมาดูอาการเมื่อตอนสี่โมง เขาเพิ่งมาสังเกตดีๆว่ายายผอมลงมากกว่าเดิมแค่ไหน ที่จริงแล้ว ยายอดทนมาตลอด ไม่เคยบ่นหรือโอดครวญอะไรให้ฟังแม้แต่น้อย เขาก็เข้าใจว่าแกดีขึ้น แต่ท้ายที่สุดมันก็เป็นแค่เรื่องหลอกตัวเอง
   
หมอบอกว่าคนไข้อ่อนเพลียเพราะน้ำตาลในเลือดต่ำ เซลล์มะเร็งที่แพร่รวดเร็วเป็นตัวทำลายตับจนไม่สามารถผลิตกลูโคสได้ หมอยังให้ระวังเรื่องของบาดแผล ยายเป็นเบาหวาน ปกติแผลก็หายยากอยู่แล้ว ยิ่งมาประจวบเข้ากับตัวโรคร้ายที่ตับ ปัจจัยที่ทำให้เลือดแข็งตัวก็ลดลง เลือดจะออกง่ายและหยุดยาก ถ้าม้ามทำงานผิดปกติจนทำลายเกล็ดเลือดมากขึ้นจะยิ่งแย่ซ้ำซ้อน บางรายที่เป็นตับแข็งระยะท้ายๆอาจมีการอาเจียนเป็นเลือด บวกเรื่องภูมิต้านทานต่ำก็ทำให้เกิดการติดเชื้อได้ง่าย ส่งผลให้ตับวายเร็วขึ้นด้วย 
   
“โอ๊ต..” ปาลินเพิ่งลงไปซื้อข้าวที่ตลาดวังหลังมาให้ เขาแกะใส่ถุงและยกมาวางบนโต๊ะ “กินข้าวก่อนเถอะ ยังไม่ได้กินเลยไม่ใช่หรือ”
   
อินทัชส่ายหัว ไม่หิวเลยสักนิด เห็นยายกินไม่ลงแล้วไม่อยากกินตาม
   
“อย่าดื้อน่า” เขาผลักโต๊ะเลื่อนของคนป่วยเข้ามาให้ “สักคำนะ”
   
“ไม่หิวเลย”
   
ปาลินเข้าใจดีว่าเพื่อนกำลังรู้สึกแย่ เขาขยับเข้าไปนั่งด้านข้าง ลูบหลังปลอบใจ “เรารู้ว่าโอ๊ตเครียด แต่ยังไงก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยได้ไหม”
   
“สนกินเถอะ เราไม่หิวจริงๆ”
   
“ถ้าโอ๊ตไม่กิน เราก็ไม่กิน” ปาลินเล่นวิธีนี้
   
“กระเพาะไม่ได้ติดกันสักหน่อย”
   
“ไม่ติดก็ไม่กิน เพื่อนอด เราอดด้วย ไม่เป็นไร ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว” เขาพูดปาวๆแต่ท้องกลับร้องโคร่กขึ้นมา ได้ยินแล้วเกิดนึกอายเสียเองแต่ก็ยังดันทุรัง
   
อินทัชยิ้มระอา สุดท้ายก็ต้องยอมกินข้าวเป็นเพื่อนปาลิน พอเข้าปากสักคำ ในท้องก็ประท้วงอยากได้คำต่อไป ในที่สุดก็หมดทั้งจาน
   
“เก่งมาก” ปาลินยิ้ม ส่งน้ำให้ “กินน้ำแล้วไปพักซะ เราจะล้างจาน”
   
“สนจะกลับยังไง” เขาเป็นห่วง นี่ให้ลุงคนขับกลับบ้านไปก่อนแล้ว ตอนแรกจะรบกวนไปส่งปาลิน แต่เจ้านี่รั้นหัวชนฝา อ้างว่าพี่กุนต์ฝากไว้เลยจะอยู่เฝ้า

“เรากลับพรุ่งนี้ไง โอ๊ตนี่พูดไม่รู้เรื่อง” เขารวบรวมชามไปที่ซิ้งค์

“บอกแต่แรกแล้วว่าไม่ต้อง”

“เงียบเถอะ” เขาล้างจานอย่างรวดเร็วก่อนเอาผลไม้ที่ซื้อติดมือจากในตลาดมาปอก ไอ้โอ๊ตจะได้กินแล้วสงบปากคำบ้าง “กินอะไร แอปเปิ้ลหรือฝรั่ง”

“เลิกวุ่นวายแล้วมานั่งเฉยๆซะที”

“แอปเปิ้ลแล้วกันนะ โอ๊ตชอบแอปเปิ้ลฟูจิใช่ไหม เราจำได้” พูดไปมือก็ปอกเปลือกด้วยมีดสองคมท่าทางคล่องแคล่ว “เราซื้อนมกล่องมาให้ด้วย จำได้ว่าเด็กแถวนี้เคยบอกว่าติดนิสัยต้องกินนมก่อนนอน”

อินทัชยิ้มบาง เรื่องของเขา ปาลินยังคงจำได้ทุกคราวไป

..ดีใจ..ที่เพื่อนยังอยู่ข้างๆเขา..
   
“ขอบคุณนะ” เสียงทุ้มต่ำพึมพำ “ไม่ว่าจะครั้งไหน..สนก็ดีกับเราเสมอ”

“เพื่อคุณอินทัช..น้อยกว่านี้ได้ไงกัน” ปาลินเอาจานใส่ผลไม้มาวาง

เขามองยิ้มๆ ไม่หยิบขึ้นมาสักทีจนเพื่อนต้องเอาแอปเปิ้ลยัดปากให้ อินทัชเคี้ยวเชื่องช้า ปลายลิ้นฝืดเฝื่อนแต่ก็กินต่อไป

“จะค้างที่นี่จริงหรือสน แล้วพี่ศรล่ะ”

“บอกไว้แล้ว คืนนี้ไม่กลับมั้ง คงอยู่ทำโอที” เจ้าตัวเข้ามานั่งบนโซฟา ขัดสมาธิและหันซ้ายหันขวา “เอ..ไม่มีเสื่อเลย ทำไงดี”
   
ห้องนี้เป็นห้องธรรมดา มีแค่เตียงคนไข้และโซฟายาวนอนได้คนเดียว
   
“เราบอกแล้วว่าไม่ต้องมา มันลำบากใช่ไหม”
   
“เงียบน่า” ปาลินแคร์เสียที่ไหน “ไม่มีที่นอน เรานั่งหลับก็ได้”
   
“รั้น ยายตัวเองก็ไม่ใช่ ต้องมาเดือดร้อนเพราะเรา”
   
“โอ๊ตไม่โอเคหรือไงที่เรามาอยู่เป็นเพื่อน” เขายู่หน้า “คนเดียวหัวหาย สองคนช่วยกัน จะได้ไม่วูบๆโหวงๆ เพื่อนจะมีประโยชน์ก็ตอนนี้นี่แหละ”
   
อินทัชรู้สึกอุ่นอวลในใจ อดไม่ได้เลยต้องยกมือขึ้นโยกหัวเพื่อน ปาลินหัวเราะเบาๆเพราะไอ้โอ๊ตทำเขาหัวยุ่งหมด ถึงอย่างนั้นก็ดีใจที่อีกคนยิ้มได้
   
“สำนึกไว้ด้วยล่ะว่ามีเพื่อนอย่างเรานี่ดีที่หนึ่ง”
   
เขานึกมันเขี้ยวเลยดึงคอเจ้าสนเข้ามากอดรัด ไอ้ตัวเล็กขำใหญ่
   
“ไปอาบน้ำไป หัวล้านเหม็นเขียวแล้ว”
   
“โห..ไอ้หมอนี่..” ปาลินนึกฉุน หาว่าเขาหัวเหม็น เอาให้มันดมซะเลย
   
“ไปห่างๆไป” อินทัชหัวเราะแผ่วเมื่ออีกคนเอาหัวทิ่มเข้าหน้าเขา
   
มีเสียงเปิดประตูเข้ามา คนที่กำลังหยอกล้อกันเลยหันไปมอง
   
กนธีที่เห็นเด็กหนุ่มสองคนนั่งเล่นกันอยู่ตรงโซฟาชะงักไปครู่หนึ่ง เสี้ยววินาทีต่อมาเขาก็ยิ้มทักพลางจูงน้องอ้นเดินมาหา มืออีกข้างอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้

“โอ๊ต..สน” เขามองไปที่เตียงคุณยาย “ท่านเป็นยังไงบ้าง”
   
อินทัชลุกขึ้นยืน ปาลินก็รีบเข้าไปรับน้องอุ้มมานอนที่เบาะ ส่วนน้องอ้นเดินงัวเงียไปเกาะข้างเตียงของยายแล้วกลับมานอนปุข้างๆน้อง
   
“ยังโอเคอยู่ครับพี่ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทรุดลงอีกวันไหน”
   
กนธีพยักหน้ารับ เขาตบบ่าน้องปลอบใจ ทั้งที่อยากจะกอดไว้ด้วยสองแขนเพราะรู้ดีว่าอินทัชกำลังรู้สึกแย่ แต่ต่อหน้าปาลิน เขาทำได้แค่นี้เอง
   
พูดคุยกันจนสามทุ่มกว่า อินทัชก็ถาม “จะค้างกันหมดนี่จริงๆหรือครับ” 
   
“โอ๊ตจะพาสนกับเด็กๆกลับก่อนไหม ขับรถเป็นแล้วนี่ พี่อยู่เฝ้าให้เอง”
   
“ผมยังไม่มีใบขับขี่เลย ขับกลางคืนไม่ชินด้วย” อินทัชบอก “พี่นั่นแหละ มาเหนื่อยๆน่าจะกลับไปนอนให้สบาย ตรงนี้อยู่กับหมอ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
   
ถึงน้องจะบอกอย่างนั้นว่าไม่ต้องห่วง แต่หน้าตาก็เครียดน่าดู ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขาไม่อยากท้วงหรือมากความให้น้องลำบากใจอีก “อ่า..งั้นคืนนี้พี่คงต้องกลับก่อน จะได้พาอ้นกับอุ้มไปพัก แล้วสนล่ะครับ ให้พี่ไปส่งบ้านไหม”
   
“ไม่เป็นไรครับพี่กุนต์ ไหนๆก็มาแล้ว ผมช่วยเฝ้าอีกคนก็ดี โอ๊ตคนเดียวน่าจะลำบาก นี่ตอนเย็นก็เกือบจะไม่ยอมกินอะไร ต้องขู่เข้าให้”
   
“ขู่ว่า?” เขาส่ายหัว เจ้าโอ๊ตนี่ทำตัวเป็นเด็กไปได้
   
“ขู่ว่าถ้าไม่กิน ผมจะอดไปด้วย อยากแกล้งเพื่อนก็เอา โอ๊ตเลยกิน”
   
กนธีหัวเราะแผ่ว ขับรถมาหลายชั่วโมง เขาทั้งล้าทั้งเหนื่อย กังวลเรื่องอาการคุณยายด้วย แต่พอรู้ว่าโอเคขึ้นแล้วก็เบาใจ ตอนนี้เป็นห่วงอ้นกับอุ้มต่อ
   
“ถ้างั้นพรุ่งนี้พี่จะมาใหม่นะ ฝากสนด้วยนะครับ”
   
ปาลินตะเบ๊ะรับก่อนหันไปลากเก้าอี้กับเบาะมาต่อเป็นที่นอน อินทัชเห็นพี่กุนต์ยกไอ้อุ้มขึ้นพาดบ่าก็เข้าไปช่วย ไอ้อ้นถูกปลุกให้ตื่นอีกรอบยิ่งงัวเงีย
   
“ไม่เป็นไรโอ๊ต..พี่พาน้องไปได้ โอ๊ตเฝ้าคุณยายเถอะ” กนธียิ้ม
   
“ไปได้แน่นะครับ” เขามองคนที่พาน้องๆเดินออกไปจากห้อง
   
“อืม..เจอกันพรุ่งนี้” ชายหนุ่มก้มลงจูงมือน้องอ้นที่หาวแล้วหาวอีก
   
เมื่อประตูปิดลง กนธีก็ลอบถอนหายใจ ความรู้สึกแปร่งปร่าที่ปิดบังไว้ตอนที่เห็นเด็กสองคนหยอกล้อกันอย่างสนิทสนมผุดวาบขึ้น ต้องปรามตัวเองว่าอย่าไร้สาระให้มากนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ….

ทำไมความงี่เง่าไร้เหตุผลของเขาถึงทำให้ปวดหน่วงในอกได้ขนาดนี้

.....................................................................................

ขออภัยอย่างยิ่งงงงงจ้าาา ที่ทำให้รอนาน   :hao5:  งานเยอะมากมาย หอบกลับมาทำบ้านตลอด เหอๆ

ตอนนี้ก็ 3/4 ของเรื่องแล้ว ยังไงก็จบปีนี้แน่ๆ 555+ /นี่ต้นปีเอง พูดซะยาว กรั้กก

พรุ่งนี้น้องที่ทำงานชวนไปทำโอที รถออกแต่เช้า ต้องรีบนอนแหล่ว  :z10:

ฝากไว้ด้วยน้าา กำลังใจก็มาจากการพูดคุยของนักอ่านนี่แหละค้าบ

หายเงียบไปแต่ก็เข้ามาอ่านบ่อยๆไว้เป็นน้ำมันหล่อลื่นนะ อิๆ

แล้วเจอกันจ้าา  :กอด1:


ปล. ติดตามที่เพจได้เน้อ ถ้าอัพสั้นๆก็จะลงในเพจ ลงในทวิต แท็ก #sinsgreed หรือถ้าทยอยอัพบ่อยๆจะเป็นเด็กดี ในเล้าจะลงแบบเต็มตอนทีเดียวคร้าบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 22-01-2017 00:48:38

อีโอ๊ตให้เกียรติพี่กุนต์บ้างก็ได้นะ เป็นแฟนกันแล้ว แต่ยังทำแบบนั้นกับอีสนอีก แถมไม่ใช่ครั้งแรกด้วย
สัมผัสได้ถึงพลังงานมาม่า 55555  :impress2: :fire:

ปล. สารภาพเลยว่าไม่เคยชอบอีสนเลยตั้งแต่ตอนแรกจนตอนนี้. เขียนบทหายสาบสูญให้นางที55

ปล2.มาต่อแล้วววว กรี๊ดดดด :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 22-01-2017 00:55:40

อ่านแล้วกลัว กำลังจะมาถึงแล้ว  เวลากินมาม่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: tamakosou ที่ 22-01-2017 01:14:23

จัดคู่แข่งมาเลยค่ะ :mew5: จัดมาให้ตาโอ๊ตรู้ตัวสักที ไม่รีบรักเดี๋ยวอีกหน่อยโดนซิวไปกินแน่ๆทั้งคุณไผทแล้วยังจะผู้ต้องสงสัยอย่างตาพ่อหม้ายอีก  :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 22-01-2017 01:16:19

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 22-01-2017 01:19:24

จะดราม่ายายแล้วใช่มั้ย  เตรียมทิชชู่รอเลย

น้องอุ้มน้องอ้นน่ารักมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 22-01-2017 01:22:52

โอ๊คคงไม่ทำพี่กุนเสียใจนะ. แต่คุณยายจะไม่ไหวแล้วใช่มั้ย. เสียใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 22-01-2017 01:27:29

มีแววจะเริ่มเข้าช่วงดราม่าแล้วใช่มั้ย แงงงง :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 22-01-2017 01:32:22

พี่กุนต์กับน้องอ้นน้องอุ้มนี่น่ารักจังเลยย อยากหยิกแก้มเด็กๆมาก
พี่กุนต์อย่าเครียดมากน้า ฮือ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 22-01-2017 01:50:43

คิดถึงพี่กุนต์มากมายยยยยยยย โฮรวววววววว  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 22-01-2017 02:01:17

อ่านจบแล้วรู้สึกใจไม่ดีเลยยยยย  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: 4life ที่ 22-01-2017 03:22:47

โอ๊คมันไม่ได้คิดอะไรหรอก เเล้วยังลืมคิดไปด้วยว่าพี่กุนต์จะรู้สึกยังไง
เเถมก่อนหน้านี้ตัวเองก็ชอบสนเกินเพื่อน เเละพี่กุนต์ก็รับรู้
ไม่เเปลกที่พี่กุนต์จะคิดมากอ่ะ เวลาใกล้ชิดถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนั้น
อยากให้มีเพื่อนเก่าของพี่กุนต์โผล่มาจัง เเล้วเล่นเเบบโอ๊คบ้าง จะได้รู้ตัว
ส่วนคุณยาย คงใกล้เวลาเเล้วสินะ T___T

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 22-01-2017 03:49:41

นาทีนี้บอกเลย บางทีก็หงุดหงิดโอ๊ต คือความเห็นส่วนตัวนะคะ โอ๊ตยังไม่บอกชอบพี่กุนต์แต่ชอบทำหวง ทำทะลึ่งกามใส่ มันใช่มั้ยอะ
ที่ทรมานกส่าการไม่รัก คือความไม่ชัดเจนนะ ถ้าจะปฏิเสธก็บอกกันไปเลยชัดๆ แต่ถ้ายังไม่แน่ใจก็ไม่ควรไปทำอะไรที่เป็นการสร้างความหวัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 22-01-2017 04:06:04

ตอนเริ่มมาหวานมาก ตอนท้ายดันหน่วงเล็กๆ ซะนี่ T^T
ไอ้โอ๊ตต อย่าทำให้พี่กุนต์คิดมากสิ
ถ้าพี่กุนต์คิดมาก อยากให้ถามให้เคลียร์ไปเลย ปล่อยไว้รังแต่จะสะสมและรอวันระเบิดมากกว่า
รอตอนหน้านะคะ ><

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-01-2017 05:58:57

พี่กุนต์เซ้นส์แรงเสมอ ดราม่ามาตงิดๆ หวังแค่ว่าถึงเวลานั้นสองคนจะเปิดใจพูดคุยกัน
ไม่ปล่อยให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อยากให้พี่กุนต์เสียใจสักนิดเดียว
น้องอ้นน่ารักอ่ะ เอาใจพี่กุนต์เก่งมาก มาแรงแซงทางโค้ง น้องอุ้มก็ด้วย น่าร้ากกกก
ฮั่นแน่ะ มีพ่อม่ายมาถูกคออีกละ โอ๊ต ระวังให้ดี หึๆๆๆ
เป็นห่วงคุณยายเนอะ

ขอบคุณค่ะ คิดถึงเหลือเกินนนนน เป็นกำลังใจให้นะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 22-01-2017 06:36:17

โอยยยยยยย
พี่กุนต์ของน้อง ฮืออ
อยากเดินเข้าไปกอด แล้วบอกว่าพี่ยังมีหนู
ไอ่โอ๊ตนี่ ไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ นิดหน่อยพี่เขาก็คิดนะะ
;____;

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 22-01-2017 06:42:32

โถ..... พี่กุนต์ของหนู 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 22-01-2017 06:54:03

พี่กุนต์ คิดอะไรก็บอกไปตามตรงเลยก็ได้ โอ๊ตเป็นคนซื่อ(บื่อ) ที่รู้ทุกเรื่องเข้าใจทุกอย่าง ยกเว้นใจของตัวเอง  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 22-01-2017 07:22:51

เริ่มต้นด้วยความน่ารักสดใสของพี่กุนต์ น้องอ้น น้องอุ้ม แล้วทำไมจบด้วยความดราม่าละค้าา สงสารพี่กุนต์เบื่ออิโอ๊ตบอกให้พี่กุนต์เปิดใจบอกตัวเองทุกเรื่องแล้วตัวเองละเคยคิดจะเปิดใจบอกพี่กุนต์ทุกเรื่องไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 22-01-2017 08:24:42

 :katai1:งือๆหายไปนาน หวานมาล่อ กำลังผูกดราม่าหรา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 22-01-2017 08:45:38

พี่กุนต์ได้น้องด้วยการเสนอข้อแลกเปลี่ยน และรู้ว่าน้องมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ประกอบกับอดีตเด็กอุปถัม 4 คนที่ผ่านมาอาจทำให้พี่กุนต์ไม่สบายใจ  ก็คงต้องให้เวลาพี่กุนต์  แต่พี่กุนต์คงยอมรับและเชื่อใจได้เรื่อง น้องไม่โกหกและจะไม่ทรยศพี่กุนต์ :mew2: :seng2ped: :mc4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: MeWeaw ที่ 22-01-2017 09:10:38

ไปต้มน้ำรอก่อนนะ
 :o12: :o12:
จากฉากจะโดนปล้ำ ไงกลายเป็นงี้
 :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 22-01-2017 09:30:19

เมื่อไหร่โอ๊ตจะหึงหนักๆ แล้วรู้ตัวสักที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 22-01-2017 09:39:03

มันกำลังจะดีอยู่แล้วเชียววว  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-01-2017 09:44:09

สิ่งที่ทิ่มแทงใจเหมือนเสี้ยนตำอยู่เรื่อยๆ คือ .. คนรักเก่า  พี่กุนต์คงไม่พูดแต่โอ๊คควรต้องรู้และระวังแม้จะไม่คิดเชิงนั้นกับปาลิน แล้วแต่พี่กุนต์ไม่รู้ // ตัดไฟแต่ต้นลมซะโอ๊ต เคลียร์สถานะตัวเองทั้งกับพี่กุนต์และปาลินให้ชัด ... ก่อนที่คุณไผ่หรือพ่อหม้ายลูกหนึ่งจะเข้ามาป่วนพี่กุนต์มากกว่านี้ #พี่กุนต์คนดี #พี่กุนต์เนื้อหอม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 22-01-2017 09:47:34

 :katai5:
รอตอนต่อไปค่ะ fc อุ้มอ้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: naplatoo ที่ 22-01-2017 10:22:53

ถึงจะห่างหายไปนาน มาอ่านใหม่ก็ตกหลุมรักเรื่องนี้ใหม่อยู่ดีค่ะ
#ทีมพี่กุนต์ #ทีมอุ้มอ้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 22-01-2017 10:52:51

พี่กุนต์เริ่มคิดมากแล้ว โอ๊ตรู้ตัวป่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 22-01-2017 11:11:01

ชอบเวลาพี่กุนต์อยู่กับน้องอ้นน้องอุ้ม^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 22-01-2017 11:27:22

พี่กุนต์เข็มแข็งไว้คะ โอ๊ตมันหลงพี่ขนาดนี้ ไปไหนไม่รอดหรอกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 22-01-2017 11:44:16

รอมาม่า อยากบอกว่ารอมานานแล้วที่พี่กุนต์จะได้รู้ซะทีว่าปาลินคือคนที่โอ๊ตรัก

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 22-01-2017 11:55:13

อ้าวๆ พี่กุนต์อย่าคิสมากสิคะะะะะะ บ่ได้มีอะหยังในกอไผ่เลยเด้ออออออ

ปล. คิดถึงคุณข้าวปั้นมากเลยย ยังไงก็รอได้ค่า เรื่องงานก็สู้ๆนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 22-01-2017 12:07:49

ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 22-01-2017 12:22:17

 อ้นทำำดีมาก ที่อยากอยู่เหนืออิโอ๊ตเรื่องพี่กุนต์ เย๊าเย้ยถากถางเยอะๆ เจ๊ชอบบบบบเผื่ออิโอ๊ตจะรู้ใจตัวเองเร็วๆสักทีว่าชีวิตนี้มันขาดพี่กุนต์ไม่ได้อีกแล้ว คุณยายสู้ๆนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 22-01-2017 12:59:18

ปูเสื่อรอกินมาม่าเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 22-01-2017 13:39:09

เห็นคอมเม้นหลายคนกลัวมาม่าแต่เราโคตรอยากให้ถึงตอนมาม่าเลย มาม่าเรื่องยายเราคงร้องไห้ แต่ถ้าเรื่องที่นังโอ๊ตทำตัวเองเราคงสะใจ หมั่นไส้โอ๊ตมาก อยากเห็นคนลงแดง (ทำไมฉันแลดูโหดร้าย ไม่หรอกนะอันที่จริงฉันอยากได้พี่กุนต์มาครอบครองไว้เองแหละ /)__(\ )

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 22-01-2017 14:16:24

พี่หนูกุนต์ เค้าอาสาจะปลอบใจเอง อิอิ ไล่โอ้ตไป 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 22-01-2017 14:37:39

ตอนนี้ไปเดทกับ 2 หน่อน้อย
น่ารักจริงๆ
นังโอ๊ตอย่าทำคนแก่คิดมากละกัน
ในส่วนของคุณยายนั้น..
 :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 22-01-2017 16:45:19

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 22-01-2017 17:36:39

ตอนแรกเริ่ม นี่หวานมากกกก อิป้านี่ยิ้มเขินตาม มาตกใจที่ยายเข้ารพ.

มาสะเทือนใจอิตอนฉากหยอกล้อกันนี่แหละ เข้าใจพี่กุนต์ อ่ะ

คือตอนนี้เหมือนคบกันแล้วนะเหวย มาเจอแบบนี้มันก็ไม่โอป่ะ

นั่นแฟนนะ โอ้ยอินอ่ะ

เจอกันตอนหน้า ขอบคุณนะค่ะ ,, ปล.เรื่องงาน สู้ๆน้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: PYonG ที่ 22-01-2017 17:49:26

ตั้งเตา
 :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-01-2017 17:57:26

อ้นอุ้มน่ารัก  :m1: :m1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 22-01-2017 18:06:18

ขอให้คุณยายไม่เจ็บไม่ปวด  ไม่มีความทุกข์ทรมานมากร้ำกรายในช่วงบั้นปลายชีวิตเลยนะคะ  :call: เป็นกำลังมจให้พี่โอ๊ตและน้อง ๆ รวมทั้งพี่กุนต์ด้วยนะคะ  :กอด1:  เชื่อว่าฟ้าหลังฝนจะสดใสเสมอ ไม่ว่ายังไงทุกคนคงจะอยู่เคียงข้างและก้าวเดินไปด้วยกัน ให้ผ่านพ้นช่วงที่เศร้าเสียใจที่สุดในชีวิตไปได้อย่างแน่นอน  :L2:


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 22-01-2017 18:27:18

พี่กุนต์อย่าเพิ่งคิดมากเนอะ เขาเพื่อนกันถึงโอ๊ตจะแอบรักเพื่อนตัวเองก็เถอะ   :laugh: แต่นั้นมันอดีต
แล้วพอมีเรื่องยายเข้ามาด้วยโอ๊ตคงสนใจแค่เรื่องยายเท่านั้นแหละ :mew6: ช่วงนี้เป็นช่วงที่อ่อนแอพี่กุนต์ต้องดูแลโอ๊ตนะ

ปล.พี่กุนต์ไปเดทกับ 2 แสบอีกนะ น่ารักดี  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 22-01-2017 18:40:35

คิดถึงพี่กุนต์~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 22-01-2017 19:08:17

อ้างจาก: tamakosou ที่ 22-01-2017 01:14:23  

จัดคู่แข่งมาเลยค่ะ :mew5: จัดมาให้ตาโอ๊ตรู้ตัวสักที ไม่รีบรักเดี๋ยวอีกหน่อยโดนซิวไปกินแน่ๆทั้งคุณไผทแล้วยังจะผู้ต้องสงสัยอย่างตาพ่อหม้ายอีก  :katai5:

โอ๊ต ลืมคิดไปว่าพี่กุนต์ ก็มีหัวใจ
หน่วง กลัวมาม่าและ
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 22-01-2017 19:14:45

 :oo1: :oo1: :oo1:ดีต่อใจมากมายยรอตอนต่อไปค้าาา :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: CoMa ที่ 22-01-2017 20:12:17

พี่กุนต์อย่าคิดมากน๊าาาาาา :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 22-01-2017 20:29:11

โอ้ตกับสนคือตอนนี้คงไม่มีอะไรแล้ว
แต่ใจพี่กุนต์คงแบบ ฮืออออออออออ
ตาโอ้ต ทำร้ายจิตใจคนแก่เหรอ  :katai4:
ตายๆๆๆๆๆ รู้ไหมคนต่อคิวพี่กุนต์เยอะแค่ไหน
อย่าทำตัวแบบนี้เข้าใจม้ายยยยยยยยย
 :hao5:
สงสารพี่กุนต์อ่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 22-01-2017 21:04:18

ยัยโอ๊ตเธอต้องเลิกทำตัวสนิทกะสนขนาดนั้นได้แล้วนะ เพื่อนที่ไหนเล่นกันยังงี้ เดี๋ยวโดนเค้าทิ้งแล้วจะรู้สึกนะยะ ยัยสนก็เหมือนกัน มันจะซื่ออะไรขนาดนั้นวะ เพื่อนชอบมาเปงปีๆแล้ว แต่เราพูดจริงๆนะโอ๊ตถ้าโอ๊ตมะรีบเคลียให้เรียบร้อย แล้วยัยกุนต์แกรู้เองตอนสุดท้าย แกจะโดนทิ้งแบบไม่ได้อุทธรนะเว้ยยยย

ปล.คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆเลยค่าา รออยู่ทุกวัยเล้ยยย
รีบๆมาน้าาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 22-01-2017 21:13:19

มันต้องเตรียมน้ำร้อนต้มมาม่าได้ยัง เค้าลางมาเรื่อยๆเลย  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 22-01-2017 22:12:49

คุณยาย ฮือออออออ อาการทรุดลงเรื่อยๆเลย
อยากให้กำลังใจทุกคนน
แต่พี่กุนต์ช่วงท้ายตอนมีความหวั่นใจ ภาพมันตำตาเนอะ
อยากให้พี่กุนต์งอแงใส่น้องบ้างจัง ไหนๆก็เปิดใจกันแล้ว
โอ๊ตจะรู้ไหมว่าพี่กุนต์ก็หึงหวงเป็น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: กฤษณ์ ที่ 22-01-2017 23:01:07

มาม่าอีกแล้วเหรอ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 22-01-2017 23:12:04

หมั่นไส้โอ๊ตมากกกกกก มั่นหน้าเหลือเกิน

พี่กุนต์น่ารักมากจนไม่อยากให้โอ๊ตได้ไป 555555

ทีมลุงค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 23-01-2017 06:05:20

มาแล้วๆ มาเรื่อยๆ แต่อ่านแล้วยิ้มได้ตลอด ขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 23-01-2017 06:17:55

ห่วงความรู้สึกพี่กุลให้มากกว่านี้โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 23-01-2017 06:35:17

กำลังหวาน กำลังได้รสเลยค่ะ

เด็กน้อยน่ารัก ทำพี่กุนต์สดใส แถมไม่ชวนง่วงอีก
เด็กโข่งก็อดไป แถมมีขู่ บังคับด้วย 5555

พี่กุนต์น่ารัก ดูแลดี อัธยาศัยดี เรียกคนเข้ามาหาอีกละมั้งน่ะ
โอ๊ตก็ฮาได้อีก มีเคืองนะ แล้วทำไมมั่นใจกาแฟตัวเองหนักมาก น้องอ้นยังรู้เลย

กุนต์อย่าคิดมากนะ ถึงเคยชอบ แต่ตอนนี้ไม่คิดแล้ว อย่าหน่วงนะ
โอ๊ตเยอะไปละ เพื่อนก็เหอะ แต่อยู่ในลิสต์ต้องห้ามนะ รีบไปดูแลพี่กุนต์เลยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 23-01-2017 11:13:23

เข้าใจความรู้สึกพี่กุนต์นะ
พี่กุนต์ลองแง้มๆให้โอ๊ตรู้ตัวดูมั้ยคะ
หึงก็บอกหึงเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 23-01-2017 15:36:49

อ่านแล้วใจไม่ดีเลย กลัวพี่กุนต์จะคิดมากและเสียใจมากกับท่าทีที่โอ๊ตมีต่อสนจริงๆ
ถึงตอนนี้โอ๊ตอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับสนแล้วก็เถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-01-2017 16:37:31

เหมือนดราม่ากำลังมา...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 23-01-2017 17:04:19

มาแล้วมาแล้ว มาม่าเริ่มมาแล้ววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 23-01-2017 21:02:00

เป็นกำลังใจให้พี่กุนต์น่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-01-2017 03:55:53

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 24-01-2017 06:10:09

พี่กุนย์ไปปากช่องมั้ยคะ
อาจจะมีเด็กหึงหน้ามืดก็ได้
อิโอ๊ตจะได้เลิกเต๊าะน้องสนด้วย
้เชอะ ทำพี่กุนย์กังวลตลอดเลย
เปลี่ยนพระเอกมาเป็นอ้นดีกว่านะ
ชงกาแฟอร่อยด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 24-01-2017 07:53:56

เอ้าๆ...พี่กุนต์ มั่นคงๆน้าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 24-01-2017 11:13:38

เราคิดว่าเจ้าโอ๊ตเป็นคนที่ชัดเจนในความรู้สึกและการกระทำนะ
 ตอนที่ไปเที่ยวตอนนั้น ก็ไม่พูดว่ารักพี่กุนต์ เพราะยังไม่ได้รัก
แต่ตอนนี้เริ่มศึกษากันเปิดใจให้กัน โอ๊ตก็บอกไปตรงๆ
ว่าอยากจ่ายค่าเทอมเอง / ไม่อยากให้ไปไร่คุณผไท อะไรแบบนี้
 การแสดงออกกับปาลินตอนนี้น่าจะอยู่แค่ เพื่อน มากกว่า
ปล ชั้นเข้าข้างแกมากขนาดนี้อย่าทำให้ผิดหวังนะเจ้าโอ๊ต 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 24-01-2017 11:33:24

รอๆๆๆน้าา คิดถึงแล้ววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: basanti ที่ 24-01-2017 11:46:53

พี่กุนต์อย่าคิดมากนะ ไอ้โอ๊ตรักพี่กุนต์คนเดียว
แต่มันยังไม่รู้ตัว ต้องให้คุณไผทมากระตุ้นซะหน่อย  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 24-01-2017 17:11:32

ใกล้มาม่าแล้วซินะ
โอ้ย ลุ้น

ติดตามตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 24-01-2017 19:17:00

อิโอ๊ตๆๆๆๆ  :z3:  ทำไมทำงี้  :z13:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 24-01-2017 20:48:47

อยากให้ตอนต่อไปมาเร็วๆ คิดถึงทุกคนจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 24-01-2017 23:36:29

เป็นพี่กุนต์นี่มันน่าน้อยใจนะ ในเรื่องความรัก ความรู้สึกเนี่ย
แต่อิโอ๊ตก็ไม่เคยคิดถึงจุดนี้เลย..เรื่องสนเนี่ย 5555 แต่เพราะอาจจะไม่ได้ชอบเหมือนก่อนแล้วเลยไม่ได้ทันระวังอะไรกับพี่กุนต์

ส่วนสนไม่คิดอะไรอยู่แล้ว ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยปกติมาก ...ดังนั้น พี่กุนต์อย่าใส่ใจมากนะคะ กอดพี่กุนต์//มโนหนักมาก 555555 อยากอ่านเรื่องของคู่นี้ด้วยเช่นกันนะคะ(เรื่องของพี่ศร-น้องสนกับผัวของเขา กร๊ากกก)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 26-01-2017 11:38:51

นี่ตอนนี้รู้สึกสงสารปาลินที่ไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกับตัวเอง และก็ลุงกุนต์ของเราที่ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ของคนที่มีใจให้ซะจริง เปลี่ยนเป็นทีมพี่กุนต์กับน้องอ้นแทนเหอ่ะ แลดูลุงจะมีความสุขมากกว่าอีก  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: aurusma ที่ 27-01-2017 23:24:26

เข้าใจนะว่าโอ๊ตยังไม่แน่ใจเรื่องความรู้สึกตัวเอง แต่อย่าทำตัวจับปลาสองมือได้มั้ย!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 28-01-2017 15:20:37

อ่านแล้วติดงอมแงม หยุดอ่านไม่ได้เลย
ตอนนี้บอกไม่ได้ว่าหลงรักใครมากกว่ากัน เด็กแก่ เด็กโข่ง เด็กวัยกะเตาะ หลงมันหมดทุกคน

ตอนแรกๆอยากยกพี่กุนต์ให้คุณผัดไทยนะ คือรุ้สึกว่าน่าจะเข้าก้นได้ดีกว่า ทั้งเรื่องอายุ ทั้งการใช่ชีวิต อะไรๆทั้งหลายแหล่ กีบโอ้ตมันก็ดีอยุ่หรอกแต่ว่านะยังคิดเสมอว่ามันต้องมัปัญหาแน่ๆในสักวัน โอ้ตยังเด็กต่อให้ทัศนคติดีแค่ไหน ก็ยังมีความเป็นเด็กในตัวยุ่ดี เหมือนมันคนละเจนเนอเรชั่นอ่ะ ความคิดความอ่านน่าจะต่างกันออกไป โอ้ตก็คงคล่ายศรัณย์ ถ้ารักก็คงอยากให้อีกฝ่ายสบายอยากตั้งตัวได้อยากเป็นฝายเลี้ยงดูลุงบ้าง อะไรอย่างงี้ ไหนจะความไม่ชัดเจนในตัวโอ้ตเองอีก
คือลุงแกแก่แล้วอ่ะนะ จะให้รอๆๆไปมันก็น่าสงสารเกิน ถึงจะบอกว่าได้แค่นี้ก็ดีก็มีความสุขก็เหอะ  ไม่มีใครให้ใจไปแล้วไม่อยากได้ใจกลับมาหรอก

ลึกๆแล่วก็ยังมีความคิดว่าเป็นหนุ่มขี้งกดีกว่า มันอาจเป็นรักที่ยั่งยืน อาจไม่หวานแต่วุฒิภาวะที่พอกันน่าจะคุยกันเข้าใจ กับโอ้ตนี่ไม่รุ้ว่ามันจะกลายเป็นรักมั้ย ตอนนี้ความหลงไหล ความใคร่ มีแน่ๆ


แต่ก็นะรอดูกันต่อไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 28-01-2017 19:24:36

เหมือนพี่กุนต์จะเริ่มจับความรู้สึกได้ว่าโอ๊ตชอบใครอยู่
แง้งงง~~ เครียดทั้งเรื่องคุณยาย ยังจะมาเจอโอ๊ตอีก สงสารพี่กุนต์ ยกให้น้องอุ้มกับอ้นไปเลยยย~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 29-01-2017 08:08:00

ตอนแรกก็หวานหยดอยู่ดีๆ พอมีเรื่องคุณยายเข้ามานี่เครียดเลย
พอพี่กุนต์โทรหาปาลินนี่เสียวว้าบบบบ กลัวงานดราม่า
ฮือออออ แค่นี้พี่กุนต์ยังหน่วงในอกเลยอ่าาา
โอ๊ตอย่าทำร้ายจิตใจพี่กุนต์นะ สงสารลุงเหอะะะ
นี่กลัวใจจริงๆ โฮวววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 01-02-2017 01:47:37

สงสารพี่กุนต์ ฮืออออ TT ช่วยส่งพี่กุนต์ไปปากช่องทีค่ะ เอาตาผัดไทออกมาเร้วว
รู้ว่าโอ๊ตอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับสนแล้ว  แต่เรามีไบแอสค่ะพี่กุนต์เจ็บเราไม่ยอม 555
งานนี้ต้องขอให้คุณผไทมาช่วยเร่งปฏิกริยาให้คนรู้ตัวช้า หมันไส้นาง ชิ!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 01-02-2017 09:53:35

เข้ามารอๆ ถึงเป็นมาม่าเราก็จะกิน คิดถึงพี่กุนต์ กะเด็กๆ  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 01-02-2017 10:35:48

ง่าาาามา :ling1: เด็กๆน่ารักกกกกกก
พี่กุนต์อย่าติดมากนะฮะะะ

รอตอนต่อไปค้าา :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 01-02-2017 11:36:23

คิดถึงพี่กุนต์ ยิ่งใกล้ครบปี ยิ่งบีบหัวใจ ฮืออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 01-02-2017 11:39:04

คิดถึงพี่กุนต์คนดีของหนูแล้วววววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: basanti ที่ 01-02-2017 18:22:39

เป็นกำลังใจให้เจ้าโอ๊ต มันยังเด็กประสบการณ์ชีวิตน้อย

พอทำผิดแล้วถึงจะได้เรียนรู้จากข้อผิดพลาด ให้พี่กุนต์ค่อย ๆ สอน  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: oonunanoo ที่ 03-02-2017 11:03:10

พี่กุนต์ต้องสตรองนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: purpleguy ที่ 03-02-2017 15:22:15

 :mew1: อ่านทันละ 2 วัน ไม่ทำไรเลย  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 03-02-2017 19:16:04

คิดถึงพี่กุนต์จังเลยยย  :z10: :z10:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 03-02-2017 19:49:37

ื :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 09-02-2017 09:39:39

มาได้แล้วววว :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 09-02-2017 10:26:49

พิกุนต์คนดีของเค้าหายไป

ช่วงนี้ห่างหาย nc นานแล้วน้าาา

อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 10-02-2017 21:25:02

คิดถึงพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: nonnn ที่ 10-02-2017 21:26:22

กะว่าจะเข้ามาอ่านวันละตอนสองตอน สรุปอ่านรวดเดียวจบเลย *บวกเป็ด*
จริงๆตอนโปรยเรื่องนี่คิดว่าจะดราม่า โศกสลดน้ำตาเล็ดน้ำตาไหล
ปวดยอกลึกถึงทรวงอกเหมือนเคสดินหมู แต่ผลปรากฏว่าตรงกันข้ามกับที่คิดไว้เลย
นี่ลุ้นสุดๆว่าเรื่องจะออกมาแนวไหน จะบอกว่าฟีลกู๊ด เรื่อยๆมาเรียงๆอย่างที่คุณข้าวปั้นบอก
ก็เกรงว่าคงจะไม่ใช่ ฮาาาาาาาาาาาาา

ขอจองพี่กุนต์ไว้ก่อนได้ไหมล่า คนอะไรยิ่งมองยิ่งน่ารัก ทำอะไรก็ดูพริ้วไปหมดแบบไม่รู้ตัว
อยากจะบอกว่าพี่กุนต์ไม่ได้มีเสน่ห์แค่เฉพาะกับเพศเดียวกันหรอก
เรียกได้ว่าเก็บคะแนนจากคนทุกเพศทุกวัยมาหมดเลย ...กับคนอ่านเองก็เช่นกันนนนน

ประเด็นคือถึงมันจะไม่ได้มาแนวฟีลกู๊ดทั้งเรื่อง แต่ก็ไม่ได้ดราม่าจัดจ้านอะไร
คือมันจะมีช่วงหน่วงหัวใจ มันจะค่อยๆมา ค่อยๆยกมือแล้วบอกว่าสวัสดีจ่ะ เรามาแล้วน้า อะไรทำนองนั้น
อย่างน้อยๆก็จะมีสัญญาณแจ้งเตือนมาก่อนเสมอ แบบนี้คือพร้อมตั้งรบไว้ทัน ดีกว่ามาหัวใจวายตอนรู้เรื่องพร้อมกันโครมเดียว

ไม่รู้ว่าใครเป็นไหม แต่เราอยากจะกระซิบบอกคุณข้าวปั้นว่า...
ฉากบางฉากอ่า คือแค่นังโอ๊ตโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆพี่กุนต์ แค่เดินมาโอบ แค่เดินเฉียดเส้นยาแดงผ่าแปด
คือแค่นั้นจริงๆไม่หวือหวาอะไรแต่ทำให้ใจสั่นแรงมากกกกก ยิ่งกว่าเอ็นซีร้อยๆฉากซะอีก
มันให้อารมณ์แบบว่า....งื้อออออออออ ทำไมเขาดูมีซัมติง ดูสยิวใจแบบไม่จำเป็นต้องลึกซึ้งมากขนาดนั้นอ่า
เราชอบฟีลแนวๆนี้มากกว่า ดูลึกลับให้น่าค้นหาดี แต่พอเอ็นซีจะเข้ามามีบทบาทก็เข้ามาทีติดๆกัน
แบบเหยยยยยย เราไม่ไหวแล้วววว ถ้าจะเล่นกันแบบนี้ ช่วยเอาเลือดสำรองมาให้เราด้วย ได้โปรดดดดด
เราตั้งรับความหื่นกามของนังโอ๊ตมันไม่ไหว เด็กอะไรฟะร้ายเวอร์วังมากกกกกกกกกก
นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นครั้งแรก จะเผลอคิดไปว่านางมีประสบการณ์โชกโชนไปแล้ว
ถนอมพี่กุนต์บ้างเถอะ นี่สงสารแทน ปวดเอวบ้างล่ะ เดินไม่ได้บ้างล่ะ ยิ่งช่วงหลัง
รู้สึกเด็กมันจะได้ใจ ถงถุงอะไรไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว ข้อตกลงหรือกฏข้อห้ามอะไรนั่นก็ตัดทิ้งซะ

ก็ไม่รู้จะพูดยังไง รู้แค่ว่าตอนนี้อาการนังโอ๊ตมันชัดเจนมากกกกว่าหลงพี่กุนต์จนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว
แต่เหมือนนางจะยังไม่อยากยอมรับ เผลอยึดนั่นติดนี่ไปเรื่อย นี่ก็ไม่อยากให้นางมานั่งรู้สึกเสียใจทีหลังอ่า
แบบถ้าพี่กุนต์หันหลังให้แล้วจะรู้สึก ล่าสุดนี่ไม่อยากจะพูด ชัดเจนกับพี่กุนต์สักครั้งบ้างเหอะ...ขอล่ะ
แอบสงสารพี่กุนต์ตอนอารมณ์หน่วงมันเริ่มจะฉุดรั้ง เอาดีๆถ้าไม่คิดแบบอคติมากมายอะไร
ตอนนี้เหมือนโอ๊ตนางก็น่าจะคิดกับสนแค่เพื่อนแล้วล่ะมั้ง(นะ)?
พออาการคุณยายเริ่มทรุด ก็ไม่อยากจะคิดว่าวันข้างหน้าคุณยายอาจจะอยู่กับโอ๊ตได้ไม่นานอ่า
ตอนแรกก็คิดว่าจะเปิดประเด็นดราม่าเรื่องคุณยายซะล่ะ ผลสุดท้ายคือคุณยายเปิดใจกว้างมากกก
แบบยอมรับเรื่องของพี่กุนต์กะโอ๊ตได้อย่างเหลือเชื่อ ปาหัวใจให้คุณยายเล้ยยย  :mew1:

มีหลายเรื่องอยากจะพูด แต่ไม่รู้ว่าจะสครีมตรงไหนก่อนหลังยังไงดี
ที่แน่ๆแอบหมั่นไส้คุณไผทอะไรนิดหน่อย ช่วยรีบๆหาคู่ให้นางด้วยเถอะค่ะ
จะได้ไม่เป็นภาระให้นังโอ๊ตในอนาคต ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

สุดท้ายและท้ายสุด รอรวมเล่มเรื่องนี้ค่ะ พร้อมๆกับการตั้งตารอว่าดินหมูจะมีภาคพิเศษออกมาอีกสักชุดหรือเปล่า
ขอสารภาพว่ายังไม่จุใจ กับคู่ ดินหมู ต่อให้ขนมาสักล้านมหากาพย์ก็ยังอ่านได้ไม่รู้เบื่อ *โดนโบก5555*
ไม่อยากจะบอกว่าเราเสพติดความดราม่า/SM ของคุณข้าวปั้นมากกกกกกกกกกก
ที่เหนือไปกว่านั้นถ้าเข็นพี่กุนต์จบแล้ว ขอจ่อพี่ศรต่อเลยนะคะ นี่เตรียมเปย์มากค่ะบอกเลยยย :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 10-02-2017 21:32:35

พี่กุนต์ไปไหนอ่ะ 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 10-02-2017 21:32:42

คิดถึงลุงแล้วน้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 11-02-2017 09:43:07

คิดถึงลุงกุนต์ :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 11-02-2017 11:14:30

โอ๊ตจะเก็บหนูกุนต์ไว้คนเดียวไม่ได้น่า
ให้ออกมาดูเดือนดูตะวันบ้างงงงงงงงงงงงงง
 
คิดถึงแล้วนะ !!
 :mew1:  :กอด1:  :z12:  :ped149:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 12-02-2017 08:56:00

 :z3: :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: tamakosou ที่ 13-02-2017 12:55:53

รออยู่นะคะ :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: basanti ที่ 16-02-2017 12:58:23

คุณแพร หนูกุนต์ชนะรางวัลนะจ๊ะ ดีใจด้วยค่ะ  :mc4: :mc4: :mc4:

ประกาศผลรางวัล SENGPED AWARDS 2016 [ครั้งที่ 10]

1.รางวัลนิยายสุดประทับใจ :
- Sins : Greed  โดย nigiri-sushi   = 30 คะแนน

9.นายเอกยอดเยี่ยม :
- พี่กุนต์ จากเรื่อง  Sins : Greed  โดย nigiri-sushi    = 45 คะแนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 16-02-2017 15:44:50

 :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 16-02-2017 16:27:03

 :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Blackbowz ที่ 16-02-2017 17:24:31

กลับมาเถอะ อยากเจอ
#คิดถึงเธอแทบใจจะขาดดดด  :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 16-02-2017 19:00:02

ยินดีกับนิยายสุดประทับใจ และพี่กุนต์ด้วยค่ะ
ควรค่าแก่ตำแหน่งมากค่ะ

รอตอนต่อไป คึคึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 17-02-2017 05:20:09

 :heaven :heavenคิดถึงหนูกุน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 17-02-2017 19:38:57

 :katai4: ไปตามอ่านในเฟส มาทวงในนี้ได้มั้ยคะ ฮือออ อ อ อ อิตาโอ้ตหึงด้วย  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: purpleguy ที่ 18-02-2017 16:33:26

 :call: ไม่มาจ๊ะที...คิดถึงหนูกุนต์  :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 18-02-2017 18:54:07

คิดถึงพี่กุนจังเลย  :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 18-02-2017 20:20:04

คิดถึงนะรู้ไหมมม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: karamailpraleen ที่ 19-02-2017 00:44:59

รอด้วยความคิดถึง :hao4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: pimBNY ที่ 19-02-2017 00:51:42

 :hao5: :hao5: :hao5
รอๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 19-02-2017 22:15:55

คิดถึงพี่ปูนและเด็กๆ  :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 20-02-2017 19:01:00

จะครบเดือนแล้วนะจ้ะ  :fire:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Lady~B ที่ 20-02-2017 19:50:27

อ่านรวดเดียว 42 ตอน

สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก

ชอบเวลาพี่กุนต์เรียก ไอ้โอ๊ต!!!!

55555+

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 20-02-2017 20:19:37

อื้อหืออออ เอาแล้ว ว่าแล้วต้องมีวันนี้
ใจนึงอยากให้โอ๊ตมั่นคง เลือกไปเลยงี้
อีกใจก็ถ้าไม่มีอุปสรรค ชีวิตรักมันจะง่ายไปไหม
ยังไงก็สู้ๆนะ ทีมพี่กุนต์เสมอ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ingyunglamer ที่ 21-02-2017 19:18:18

เข้ามาดูทุกวัน คิดถึง รออยู่นะ  :hao7: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 21-02-2017 21:21:30

 :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 22-02-2017 13:19:44

รางวัลนิยายสุดประทับใจ :
- Sins : Greed  โดย nigiri-sushi   = 30 คะแนน

นายเอกยอดเยี่ยม :
- พี่กุนต์ จากเรื่อง  Sins : Greed  โดย nigiri-sushi    = 45 คะแนน

 :mc3: :mc3: :mc3: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 23-02-2017 17:28:48

มารอตอนต่อไปครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 24-02-2017 09:17:52

 :mc4: :mc4:ยินดีด้วยกับรางวัลที่ต้องบอกว่าเหมาะสมกับผลงานของผู้เขียนที่สร้างตัวละครน่ารักๆอย่างพี่กุนต์ เอาเป็นว่าเราคิดถึงจนจะลงแดงอยู่แล้ว :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: pinkypromise ที่ 24-02-2017 15:34:55

ยังไม่ได้อ่านตอนล่าสุดเลยค่ะ

นี่รอมาอัพต่อก่อน

เพราะเห็นทุกคนดูมาม่า 5555

กลัวๆๆ และรออออ คิดถึงหนูพิกุน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 24-02-2017 19:28:27

 :call: :call: :call: จะสิ้นเดือนแล้วนะจ๊ะ รักนะคะ รอเสมอจย้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: karenoo ที่ 03-03-2017 00:19:30

คิดถึงหนูกุนต์ :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: purpleguy ที่ 03-03-2017 08:40:14

 :call: ไรท์...หายไปใหนแล้ววววววววว  :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: jum1201 ที่ 03-03-2017 21:27:03

 :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: AkaneSama ที่ 03-03-2017 22:28:32

เมื่อไหร่จะมาต่อ น้องรอนานแล้วนะ  :mew2: :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 05-03-2017 01:29:52

ชนะSENGPED AWARDS 2016 2รางวัล จะเพิ่มเป็น3 เพราะเข้าชิงนิยายดองเค็มแห่งปี อิอิ
มาได้แล้ว :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 05-03-2017 14:12:15

หายไปนานจังเลยค่ะ ฉลองเสร็จก็กลับมาได้แล้วนะ  :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:


 :call: :call: :call: :call: :call: :call: 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Nuclear ที่ 05-03-2017 19:21:47

พี่กุนต์รู้ไหม ฉันมารอพี่ที่นี่ทุกวันเลยนะ  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 06-03-2017 20:29:36

คิดถึงพี่กุนต์นะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Hang ที่ 07-03-2017 00:35:14

น่าจะหยุดอ่านแค่ตอนที่  40  ก่อนน  :ling3:
ค้างตอนดราม่า  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: plaparichat.sab ที่ 07-03-2017 04:32:24

คิดถึงพี่กุนต์กะโอ๊ตจังเลย
 :monkeysad: :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: zirconsan ที่ 07-03-2017 15:35:43

ตามทันแล้วในที่สุดดดด  :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: tamakosou ที่ 08-03-2017 17:48:20

มารอที่เพจและท่าน้ำเป็ดทุกวันเลยนะ  :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 08-03-2017 20:22:33

น้องอุ้ม ส่งข่าวป้าหน้อยลูก คิดถึงจะตายอยู่แล้ว นะ นะ นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 08-03-2017 21:01:34

 :hao5: คิดถึงพี่กุนต์กับโอ๊ตมากเลยจ้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 12-03-2017 00:17:09

คิดถึงลุงกุนต์ :hao4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 12-03-2017 01:36:48

พี่กุนต์ลืมแฟนคลับแล้วใช่ม้ายยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ammair ที่ 12-03-2017 02:08:42

 :katai5: :katai5::serius2: :serius2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 12-03-2017 09:00:00

:กอด1:  พี่กุนต์  พาน้องอ้น น้องอุ้ม มาอัพเดต เรื่องราว เล็กๆ น้อยๆ แล้วนะะะะะ


วันนี้  มาอ่านกันก่อนได้ ใน Dek D ครับ

https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1427231&chapter=46


ส่วน ไอ่โอ๊ต  ช่างมัน  ....เบื่อคนขี้แกล้ง  สงสารพี่กุนต์เลยยย :hao5: 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: AkaneSama ที่ 12-03-2017 13:32:16

คิดถึงพี่กุนต์  :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 13-03-2017 10:15:01

อ่านทันแล้ว ชอบเรื่องนี้มาก
โดยเฉพาะพี่กุนต์  :man1:
2 หนุ่มน้อยก็ชอบ แต่ชอบโอ๊ตน้อยกว่าน้อง ๆ นะเพราะทำให้พี่กุนต์เศร้า
รอตอนต่อไป  :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 13-03-2017 18:33:15

อ้างจาก: bradpitt ที่ 12-03-2017 09:00:00  

:กอด1:  พี่กุนต์  พาน้องอ้น น้องอุ้ม มาอัพเดต เรื่องราว เล็กๆ น้อยๆ แล้วนะะะะะ


วันนี้  มาอ่านกันก่อนได้ ใน Dek D ครับ

https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1427231&chapter=46


ส่วน ไอ่โอ๊ต  ช่างมัน  ....เบื่อคนขี้แกล้ง  สงสารพี่กุนต์เลยยย :hao5:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 13-03-2017 18:36:35

อ่านแล้วรอกดไลค์ให้เป็ดในนี้ด้วยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 13-03-2017 19:32:07

คิดถึงพี่กุนต์ที่สุดเลยยย

โอ้ต แกอย่ามัวชักช้า โดนเค้าแย่งไปจะรู้สึก

มีทั้งหนูสน มีทั้งคุณไผท

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.42] pg.106 -- 22/1/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 13-03-2017 21:03:27

จะครบสองเดือนแล้วนะคะ มาต่อเท้อออออ  :call: :call: :call: คิดถึงพี่กุนท์กับเด็ก ๆ ทั้งเด็กเล็กและเด็กโต  :laugh:


 :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:  โอม!!!! จงมา ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:


 :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 14-03-2017 21:23:35

Chapter 43

หลังคุณยายออกจากโรงพยาบาล อาการก็ยังพอทรงตัว ไม่ได้ทรุดลงไปกว่าเก่า กนธีคอยมาดูแลอย่างดี เขาย้ายกลับมานอนบ้านใหญ่เพื่อจะได้อยู่ใกล้ชิดและคอยพยาบาลอีกแรงเวลาน้องๆไปเรียนหนังสือ
   
ตอนนี้เพิ่งเปิดเทอมมาได้ไม่กี่วัน ช่วงแรกอินทัชค่อนข้างเครียด แต่พอเขาให้กำลังใจและรับปากหนักแน่นว่าจะช่วยดูแทน ท่าทางของโอ๊ตก็เหมือนจะคลายกังวลไปบ้าง เขาอยากให้มันมีสมาธิกับการเรียนไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง เรื่องของคุณยาย ขอให้ปล่อยเป็นหน้าที่ของคนว่างงานอย่างเขาจะดีกว่า
   
“คุณยาย..ทานนี่สิครับ” กนธีให้ป้าแม่ครัวเอาธัญพืชมาต้มกับน้ำเต้าหู้ ใส่น้ำผึ้งลงไปพอให้หวาน แช่เย็นแล้วเอามาให้ท่านทาน จะได้สดชื่นขึ้น
   
“ลำบากอีกแล้วลูก” แกนึกละอายใจ แต่ละวันนั่งๆนอนๆ รอคนมาดูแล ต้องคอยรบกวนตาหนูของแกเรื่อยทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดเลย

“อย่าคิดแบบนั้นเลยครับ เราครอบครัวเดียวกัน” เขาประคองท่านนั่งที่โซฟา ปรับอุณหภูมิห้องแอร์ให้อุ่นขึ้นเพราะคุณยายมักจะปวดหัวเข่าบ่อยถ้าเจออากาศเย็น “คุณยายลองทานดู ในนี้มีลูกเดือย ลูกบัว ข้าวกล้อง ถั่วเหลือง งาดำกับงาขาว ผมให้ป้าแกต้มสุกๆ รับรองว่าไม่แข็งครับ”

ยายยิ้มให้ อ้าปากรับช้อนที่อีกฝ่ายป้อน “อร่อยมากจ้ะ”

คุณยายที่ไม่ค่อยทานอะไรกินหมดแบบนี้ ชายหนุ่มรู้สึกชื่นใจไม่น้อย

“วันนี้ไม่เข้าร้านหรือจ๊ะตาหนู” แกรับน้ำมาดื่ม คุณกนธีเป็นคนละเอียด แกเคยเล่าว่าสมัยสาวๆรองน้ำฝนไว้ในโอ่งดินเผาแล้วเอามาลอยดอกมะลิ หอมชื่นใจมาก คุณกนธีเลยเอามะลิที่ปลูกไว้ในบ้านมาลอยในน้ำและแช่เย็นให้เรื่อย

“ช่วงนี้ไม่ต้องไปก็ได้ครับ ร้านปรับปรุงเสร็จเรียบร้อย แถมหุ้นส่วนผมเขาก็ลงจากปากช่องมาดูแทนแล้ว” คุณไผทหายไประยะหนึ่งเพราะต้องจัดการงานทางนั้นเหมือนกัน คราวนี้น่าจะอยู่ได้พักใหญ่เลย เขาก็พลอยเบาแรงลง

“หุ้นส่วนนี่เป็นคุณผู้ชายที่มาบ้านนี้บ่อยๆหรือเปล่าจ๊ะ” ยายชวนคุย 

“ไอ้เจ้าไผ่น่ะหรือครับ” กนธีหัวเราะ รู้ได้ทันทีเพราะที่นี่มีคนมาไม่เยอะ เขาบอกแล้วว่ามีแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่จะถูกเชิญ “ไม่ใช่หรอกครับ เป็นอีกคนหนึ่ง คุณยายยังไม่เคยเจอ แต่เขาชวนพวกเราไปเที่ยวบ้านเขา เอาไว้คุณยายแข็งแรงกว่านี้ เราไปเที่ยวปากช่องกันดีไหมครับ อากาศดีมากเลย”

“อยากไปจัง ยายจะรีบๆหายนะ” แกตกปากรับคำก่อนทำท่านึกขึ้นได้ “ว่าแต่..พวกเรามีแต่ผู้ชาย ไปบ้านผู้หญิงกันทั้งกลุ่มแบบนี้จะดีหรือจ๊ะ”   

กนธีอมยิ้ม “หุ้นส่วนผมเขาเป็นผู้ชายครับ”

“อ้อ..” แกนั่งเคี้ยวลูกเดือยหนึบหนับ

ยายไม่ได้อยากละลาบละล้วง แค่เลียบเคียงถามแทนหลานเพราะรู้ว่าคุณกนธีคบหาดูใจกับเจ้าโอ๊ต แกเองก็เปิดทางสะดวกเต็มที่ แต่หลานมันทำตัวได้ไม่สมกับเป็นแฟนเท่าไร เลยอดห่วงไม่ได้ว่าคุณกุนต์จะหมดรักมันเข้าสักวัน แค่ห่วงตามประสาคนแก่แหละนะ อยากให้รักกันเข้าไว้ แกจะได้ตายตาหลับ

ว่าแต่..ตอนนี้แกงุนงงไม่น้อยว่าควรจะห่วงเรื่อง ‘มือที่สาม’ ที่เป็นเพศหญิงหรือเพศชายมากกว่ากัน ไอ้ครั้นจะถามตรงๆก็เสียผู้ใหญ่แย่ แต่เอาเป็นว่า..คุณกุนต์ไม่น่าจะมีนิสัยเจ้าชู้ประตูดินชอบมีเมียหลายคนแน่นอน

ที่เหลือก็ขึ้นกับเจ้าโอ๊ตแล้วว่าจะทำตัวดีได้สักแค่ไหน 

“คุณยาย..เล็บยาวแล้วนะครับ” กนธีทักขึ้น

“เดี๋ยวให้โอ๊ตมันตัดให้ก็ได้ลูก” ยายแก่แล้ว ตามองไม่ชัดเหมือนก่อน

“ผมทำให้เอง” เขาเดินไปหยิบชุดตัดเล็บมาแล้วนั่งลงด้านข้าง ดึงมือคุณยายมาจับก่อนค่อยๆใช้กรรไกรเล็มส่วนขาวออกอย่างระมัดระวัง “ปล่อยยาวไม่ได้นะครับ ไม่อย่างนั้นถ้าไปชนอะไรจนหักขึ้นมา เลือดมันจะออก” หมอบอกว่าคุณยายเลือดออกง่ายแล้วจะหยุดยาก ต้องระวังไว้ก่อน

ยายมองคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู หากยิ้มได้ไม่ทันไรก็ต้องตกใจกว่าเมื่ออีกฝ่ายตัดเล็บมือให้เสร็จแล้วลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น ตั้งใจจะตัดเล็บเท้าให้

“ไม่เอาลูก ไม่เอา เดี๋ยวให้เจ้าโอ๊ตมาช่วย” แกลนลาน

“คุณยายไม่ต้องกลัว ผมสายตาดีนะ” กนธียิ้ม

“โธ่..ยายไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น” หญิงชรายื้อเท้าออกจากฝ่ามือแต่ตาหนูรั้งไปวางพาดตักเสียแล้ว แกยิ่งยักแย่ยักยันใหญ่ “อย่าลูก เท้ายายสกปรก”

กนธีส่ายหัว ไม่ฟังที่ท่านท้วง เขาปลอบให้นั่งนิ่งแล้วตัดเล็บเท้าให้ด้วยความเบามือที่สุด เล็บยาวๆถ้าไปเดินเตะขาโต๊ะจนฉีก ท่านคงเจ็บแน่

ยายนั่งน้ำตาร่วงจนคนที่กำลังตะไบเล็บให้เรียบเสมอกันเงยหน้ามอง เขาชะงัก รีบร้อนถามว่าตัดโดนเนื้อหรือเปล่า

“เปล่าจ้ะ” แกปาดน้ำตา “แค่รู้สึกว่าทำบุญมาด้วยอะไรถึงได้เจอคุณ”

“คุณยาย..แค่ตัดเล็บเอง” กนธียิ้มบาง

“ทุกๆเรื่องที่ทำให้ยาย..นับว่าเมตตาคนทุกข์คนยากเหลือเกินลูกเอ๊ย..” แกเอาหลังมือเช็ดน้ำตาทิ้ง ยกมือขึ้นไหว้ “ขอบคุณที่ไม่รังเกียจยายนะจ๊ะ”

เขารีบจับมือท่านไว้ “อย่าครับอย่า..ผมทำด้วยความรู้สึกของหลานคนหนึ่ง คุณยายอย่าคิดมาก ผมบอกแล้วว่าผมจะดูแล ผมก็จะทำให้เต็มที่”

“ยายไม่มีอะไรจะตอบแทนเลยลูก”

กนธีส่ายหัว “การทำให้ด้วยใจ ไม่หวังผลตอบแทนหรอกครับ”

แกยิ้มจาง “แม้แต่หลานของยาย..ถ้ายกให้ก็ไม่อยากได้หรือจ๊ะ”

คนฟังชะงัก เกือบทำตะไบเล็บร่วงพื้นแล้ว ได้แต่เงยหน้ามองตื่นๆ

“คุณยายพูดอะไรครับ..” เขาก้มหน้าก้มตาวุ่นวายกับเล็บท่านใหม่

แกเอื้อมลงไปดึงมือของคุณกนธีมากุมไว้ “ยายรู้ว่าคุณกับเจ้าโอ๊ตเป็นแฟนกัน ยายแค่อยากพูดขอคุณมาเป็นหลานแบบจริงจังเท่านั้น”

กนธีสำลักแค่ก..คุณยายรู้เรื่องนี้มานานหรือยังนี่!

“น่าเสียดายที่ครอบครัวยายเป็นแค่คนจนๆ มายกเจ้าโอ๊ตให้คุณแบบนี้ คุณจะคิดมากหรือเปล่าว่าเป็นการผลักภาระหลานให้คุณทั้งชีวิต”

เขาส่ายหัวหวือ “ไม่คิดครับ..ไม่เคยคิดเลย”

ยายมองด้วยสายตารักใคร่เอ็นดู “ยายยกไอ้ตัวโตให้คุณ แต่ไม่ต้องไปดูแลมัน ให้มันน่ะเป็นฝ่ายดูแลรับใช้คุณ ยายให้สิทธิ์คุณจัดการมันได้เต็มที่เลย จะดุด่า จะตีจะฟาดยังไงก็ทำแทนยายด้วยเพราะยายคงอยู่อบรมมันได้ไม่นาน”

“คุณยาย..” กนธีพูดไม่ออก

“มีแต่คุณเท่านั้นที่ยายอยากยกเจ้าโอ๊ตให้ และมีแต่มันเท่านั้นที่ยายอยากให้มาดูแลคุณ ขอแค่ว่าต่อให้หมดรักแล้ว ก็ให้มันได้อยู่ช่วยเหลือคุณไปทั้งชีวิตจะได้ไหม” แกยิ้มบาง “ถึงโอ๊ตมันจะเทียบคนอื่นไม่ได้แต่ยายมั่นใจว่าหลานยายมีดีที่ความซื่อสัตย์ คุณไว้ใจ..วางใจในตัวมันได้เสมอ”

คนดีๆอย่างคุณกนธี คนที่ไว้วางใจในตัวคนอื่นและทุ่มเทให้เต็มที่อย่างไม่คิดอะไรและไม่หวังผลตอบแทน ยายห่วงว่าจะถูกเอาเปรียบ ถ้าเป็นเจ้าโอ๊ต ต่อให้คุณกนธีเลิกเอ็นดูและทิ้งขว้าง ยายก็เชื่อว่ามันจะไม่มีวันทรยศอีกฝ่ายแน่

“หลานยายคนนี้ เชื้อแม่มันแรง ลองถ้าได้ตัดสินใจรักใครสักคนอย่างจริงจัง รับรองว่ามันไม่มีวันเอาใจออกห่าง จะให้ตายแทนกันก็ยังได้”

“โธ่..ผมไม่ขอถึงขั้นนั้นหรอกครับคุณยาย” กนธีดึงมือท่านมากุม อุ่นในอกอย่างถึงที่สุด ไม่คิดว่าจะได้รับการยอมรับอย่างง่ายดาย

“แต่มันออกจะเด็กๆ ใจร้อนและโง่เง่าอยู่สักหน่อย ขอให้คุณช่วยอดทนและเมตตามันจนกว่าจะถึงวันที่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวได้ไหมจ๊ะ” ยายลูบแก้มอีกคน “หนักนิดเบาหน่อยให้อภัยมันนะลูกนะ ไว้หมดรักแล้วจะเลิกจะร้างก็ค่อยว่ากัน”

กนธียกมือไหว้คนอายุมากกว่า แกก็ก้มลงกอดเขาแน่น หอมแก้มฟอดใหญ่และอวยพรตามประสาผู้สูงอายุ ทำเอาเขาขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาเลย

อินทัชเพิ่งกลับมาถึงบ้านใหญ่หลังจากเลิกเรียน พี่กุนต์ให้คนขับรถไปรับเขาถึงคณะและรับอ้นกับอุ้มกลับมาพร้อมกัน พอเข้ามาในห้องรับแขกเห็นยายกับพี่กุนต์กอดกันตัวกลมก็งุนงง ไม่รู้เกิดเรื่องอะไรขึ้น

“มีอะไรกันหรือเปล่าครับนี่” เขาวางเป้ไว้ที่เบาะ

กนธีหันมามอง ยายเห็นแล้วก็อมยิ้ม ก้มลงกระซิบข้างหู

“ว่าก็ว่าเถอะตาหนู..ตัวโตเป็นควายแบบนี้ คุณเอามันทำเมียลงหรือ”

คนฟังสำลักพรวด หน้าแดงก่ำก่อนจะหัวเราะออกมาแบบกลั้นไม่อยู่

อ้นกับอุ้มส่งเสียงเจื้อยแจ้วมาหา เด็กๆไหว้พี่กุนต์กันหน้าสลอน

“ไงครับลูก..เด็กดีของพี่ วันนี้คุณครูให้การบ้านมาหรือยัง” เขาหอมหัวเหม่งน้องทีละคนตามคำขอ ทั้งสองคนโถมเข้ากอดรัดใหญ่จนเขาเกือบล้ม

อินทัชมองพี่กุนต์ที่ลุกขึ้นนั่งบนโซฟา เพิ่งสังเกตเห็นอุปกรณ์ตัดเล็บวางไว้กับพื้นพรม เขาตกใจที่รู้ว่าเจ้าตัวตัดเล็บเท้าให้ยาย

“พี่! ผมทำเอง”

กนธียิ้มแก้มปริ โบกมือปัดๆ “เรียบร้อยแล้ว ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวกันเถอะ คุณยายรอนานแล้ว” เขาผละไปล้างมือและประคองท่านไปที่โต๊ะ มีลูกลิงอีกสองหน่อห้อยตามกันเป็นพรวน ต่างฝ่ายต่างแข่งกันเล่าเรื่องในชั้นเรียน

อินทัชมองด้วยความรู้สึกอุ่นซ่านในใจ พี่กุนต์เดินผ่านหน้าเขากลับมาเพื่อหยิบยาให้ยาย กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆผ่านจมูก ร่างสูงได้ทีเลยคว้าแขนไว้แน่น

“หือ..อะไร” กนธีมึนงงตอนที่ถูกลากไปข้างกระจก

ข้างนอกมืดแล้ว เด็กหนุ่มตวัดผ้าม่านตรงบานเลื่อนมาบังพวกเขาสองคนไว้จนมิดก่อนจะก้มลงกดจูบเบาๆที่ปากนุ่ม มือหนึ่งกำม่านไว้ อีกมือกระชับอ้อมกอดเข้าหา พี่กุนต์มองเขาอย่างตื่นๆด้วยดวงตากลมโตเหมือนลูกหนู

..บ้าชะมัด..ทำไมทำตัวน่ารักแบบนี้วะ..

“ขอบคุณนะครับ..ที่ดูยายแทนผม” เขาโน้มลงหอมแก้ม

ปลายจมูกโด่งซุกลงแถวกลุ่มผมสีดำ กลิ่นหอมของแชมพูที่สระร่วมกันทำให้ใจหวั่นไหว ตอนนี้หนูกุนต์ของเขามีผมสีขาวเป็นบางเส้นแล้ว แต่ว่ายิ่งมีก็ยิ่งน่ารัก..เหมือนกับอุปนิสัยต้วมเตี้ยมและอืดอาดแบบเต่าคลานนั่นแหละ

“ฮื่อ..ไม่ต้องมาทำซึ้ง ยายโอ๊ตก็เหมือนยายพี่” เขาหลบไอ้เด็กแก่แดด

“จูบหน่อยครับ” อินทัชขอ

“นี่มันตรงกระจกนะเว้ย” กนธีเขกหัวมัน ถอยออกจากม่าน “ปล่อย~”

ร่างสูงหัวเราะ ตามมากอดรัดแต่พี่กุนต์หนีออกไปได้ ถ้าไม่ติดว่ามีป้าแม่บ้านเดินมาในห้องรับแขก เขาจะลากตัวกลับมาฟัดแก้มอีกหน

“ไปล้างมือล้างหน้าแล้วมากินข้าว เร็วเข้า”

อินทัชอิดออดเล็กน้อย เขาปลดกระดุมเชิ้ตหลวมๆแล้วพับแขนเสื้อขึ้นเหนือข้อศอก พอเงยหน้าก็เห็นพี่กุนต์จ้องอยู่ เขาคิดว่าพี่กุนต์ชอบเขาในลุคนี้นะ เพราะเวลาใส่เชิ้ตพับแขนกับกางเกงสแล็คทีไร ถูกมองไม่วางตาเรื่อย

“ชอบหรือครับ” เขาถามยิ้มๆ “เวลาผมพับแขนเสื้อแบบนี้”

“ชอบ..เอ้ย..” กนธีแทบกัดปาก “ชอบอะไร ไม่รู้เรื่อง”

“ก็ชอบหนุ่มวิทย์กีฬาในชุดนักศึกษาไง” พูดเองยังรู้สึกลามกเอง “ถ้าเป็นหมออาจจะได้แห้งๆแบนๆ แต่ถ้าเป็นนักกีฬาก็แน่นๆเต็มไม้เต็มมือ”

กนธีเบือนหน้าหนี..ไอ้เด็กเปรต! “หึ..หลงตัวเองเข้าไปเถอะ ทำให้พี่ช้ำใจเมื่อไรจะทิ้งให้น่าดู! ชีวิตอยู่ในกำมือพี่แล้วนี่ จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด!”

อินทัชงุนงง พูดแบบนี้คิดว่าพี่กุนต์ต้องมีลับลมคมในกับยายแน่เลย

“ครับๆ..จะบีบจะคลายก็แล้วแต่พี่เถอะ” เขายิ้มบาง รีบไปล้างมือแล้วเดินมาจูงพี่กุนต์ไปที่โต๊ะอาหาร ดูสิ..จับมือแค่นี้ หนูกุนต์ตัวร้อนผ่าวเลย

..ใครตายใครรอดกันแน่ เดี๋ยวก็คงได้รู้..

มื้อเย็นวันนี้มีแต่ของโปรดเด็กๆ อ้นกับอุ้มผลัดกันเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟัง แค่เสียงพูดไม่หยุดของน้องก็ทำให้โต๊ะอาหารครึกครื้นขึ้นมาได้แล้ว

“พี่กุนต์จ๋า วันศุกร์นี้มีประชุมผู้ปกครองน้า” อ้นบอกอีกครั้ง

“เมื่อเช้าก็เตือนพี่กุนต์ไปแล้วไงไอ้บ๊อง” อินทัชรำคาญมันเหลือเกิน คิดจะบอกทั้งเช้าสายบ่ายเย็นเลยหรือไง “แกล้งไม่ให้ไปดีไหม”

“ไม่เอา อย่าแกล้งอ้น~”

“ก็น่ารำคาญนี่” จริงๆแล้วพี่ชายคนโตก็แค่อิจฉาน่ะ

กนธีหัวเราะ ตักทอดมันใส่จานของเจ้าโอ๊ต มันจะได้เงียบปากซะ

“พี่ไม่ลืมแน่นอนครับ เคลียร์งานแล้ว ถึงมีสงครามโลก พี่ก็จะไปประชุมผู้ปกครองให้อ้นแน่ๆ” เขาบอกด้วยดวงตาเป็นประกาย ความมุ่งมั่นแรงกล้า

น้องอุ้มสูดวุ้นเส้นดังจ๊วบ พี่อ้นมัวแต่เกี่ยวก้อยสัญญากับพี่กุนต์ อุ้มเลยเอาส้อมเสียบหอยจ๊อชิ้นสุดท้ายของพี่อ้นมากินเรียบร้อยโรงเรียนมิชลินเลย

“อ๊าา! หอยจ๊อของพี่~” อ้นทำท่าเหมือนใจสลาย มองน้องอุ้มที่นั่งเคี้ยวกร้วมๆ ลอยหน้าลอยตาได้น่าตีแก้มมาก

อินทัชเห็นแล้วนึกมันเขี้ยว กุ้งในจานมันเขาก็ฉกมาเข้าปาก เกิดความวุ่นวายขึ้นเล็กๆบนโต๊ะ กนธีกับคุณยายเห็นแล้วได้แต่หัวเราะตาม

..ความสุขของชีวิตมันไม่ได้ไกลเกินเอื้อมถึงหรอก..

เสร็จจากมื้ออาหาร กนธีพาเด็กๆมานั่งทำการบ้านที่ห้องรับแขก พอสักสองทุ่มก็ต้อนน้องไปอาบน้ำ จับทาแป้งแล้วให้ดูทีวีจนสามทุ่มค่อยเข้านอน

“นอนกันดีๆ อย่าทะเลาะกันนะครับ” เขายังขำไม่หาย น้องอ้นเหมือนจะงอนน้องอุ้มนิดหน่อย แต่เป็นพี่ชายเลยต้องเสียสละ

อุ้มทำปากยู่ เอาหน้าไถแขนพี่อ้นแล้วง้อ “พรุ่งนี้หนูจะซื้อลูกชิ้นมาให้”

“ลูกชิ้นมันลูกเล็กกว่าหอยจ๊อนี่” อ้นไม่ได้เคืองนะ แค่อยากแหย่

“เอาลูกชิ้นปลาระเบิดระเบ้อก็ได้ฮะ” ไม้ละสิบบาท อุ้มบ่อจี๊เลย

กนธีอมยิ้ม ปล่อยให้เด็กๆนอนคุยกันสองคนพี่น้อง เขาปลีกตัวออกมา ปิดไฟห้อง เหลือไว้แต่ไฟดวงเล็กแถวห้องน้ำเผื่อน้องลุกมาฉี่กลางดึก

อินทัชออกมาจากห้องยาย เขาเพิ่งพาแกไปพัก พอเห็นพี่กุนต์ปิดห้องไอ้สองแสบก็เดินมาหา จูงมืออีกฝ่ายไว้ตามความเคยชิน

“พี่กุนต์อาบน้ำหรือยัง” เด็กหนุ่มชวนคุยระหว่างขึ้นบันได

“ยังครับ ถ้าโอ๊ตง่วงก็ไปอาบก่อน พี่รอได้”

“ไม่ได้ง่วง แค่จะชวนอาบด้วยกัน”

คำพูดแบบยิงตรงถูกโพล่งออกมาแบบหน้าไม่อาย ทำเอากนธีเกือบไปต่อไม่ถูก เด็กอายุน้อยนี่มันดีจังนะ ทำอะไรก็ลุยเลย ไม่ต้องคิดมากเหมือนคนแก่

“ไม่ต้องมาวุ่นวายน่า” กนธีทำนิ่งกลบเกลื่อน แต่หูเป็นสีแดงจนเจ้าโอ๊ตจับไต๋ได้ มันหัวเราะชอบใจ เอานิ้วมาขยี้หูเขาเล่น ไอ้เด็กเปรตเอ๊ย!

“น่า..อาบด้วยกัน ห้องน้ำออกจะกว้าง ผมกลัวผี..”

เด็กผู้ชายสมัยนี้..ยอมแพ้มันจริงๆไอ้ขี้โกหก!

สุดท้ายแล้วกนธีก็ทนการรบเร้าไม่ไหว เขาไม่ได้ใจอ่อนหรอกแค่ปฏิเสธไม่ค่อยเป็น พอมันดึงแขนเข้าห้องน้ำและปิดประตูตีแมว เขาก็จบเห่เท่านั้นเอง

สรุปว่าคืนนั้นกว่าจะเสร็จก็ปาไปชั่วโมงกว่า เพราะไม่ได้จบแค่สระผมและถูสบู่ แต่ยังลามไปถึงการใช้เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าทำอะไรต่อมิอะไรด้วย

“โธ่เอ้ย..” กนธีเดินขาลากออกมา ระบมเอวไปหมด มันคิดว่าเขาอายุเท่าไรกัน สิบแปดหรือไง! คนนะเว้ย ไม่ใช่หินปูน ทำอะไรไม่บันยะบันยังเลย

อินทัชหน้าตาผ่องใสเหมือนตะบองเพชรได้น้ำ เขาหยิบชุดคลุมมาสวมลวกๆแล้วรีบตามมาประคองตัวพี่กุนต์ไปนั่งตรงเตียง หนูกุนต์ของเขาตัวอุ่นและหอมฉุยไปหมดเพราะอาบครีมไปครึ่งชั่วโมง..ก็มันไม่มีเจลช่วยหล่อลื่นนี่นา

“คิดจะฆ่ากันหรือไง” กนธีบ่นอุบ ปวดยอกบั้นเอวจนต้องเอามือคลำ

อินทัชดูระรื่น เขาคุกเข่าลงกับพื้นพรมพลางรั้งปลายนิ้วอีกฝ่ายมาจับ

“ไหน..เอามือมานี่สิครับ ผมว่าเล็บพี่ยาวแล้วนะ”

“ยังไม่ยาว” กนธีเถียง แต่พอเด็กมันหันให้ดูรอยข่วนกลางหลังก็ต้องหุบปากเงียบ เออเว้ย..ทำเอาเจ้าโอ๊ตเลือดซิบเลย

“ผมจะตัดให้ อย่าดื้อด้าน ไม่อย่างนั้นจะฟาดก้น”

“ไอ้เด็กเวร”

อินทัชยิ้มมุมปาก เวลาเขินๆนี่พี่กุนต์ชอบแก้เก้อเรื่อย เขารู้แกวเสียแล้วเลยไม่อยากต่อล้อต่อเถียง ได้แต่ตัดเล็บมือให้กนธีอย่างอ่อนโยน

“นั่งดีๆครับ” พอเสร็จเรียบร้อย เด็กหนุ่มก็ดึงเท้าเปลือยมาพาดตัก

“เฮ้ยๆ เล็บเท้าไม่ต้อง พี่ตัดเองได้” เขาชักหลบแต่โอ๊ตไม่ปล่อย

“แลกกันพี่” อินทัชอมยิ้ม “พี่ดูแลยาย ผมดูแลพี่”

กนธีมองน้องด้วยความอุ่นซ่านในใจ แค่มันแตะเขาเบาๆ เขาก็หวามไหวจนนั่งไม่ติดเตียงแล้ว ไม่ต้องพูดถึงสายตาที่คอยเหลือบขึ้นมองกันเลย

“มีใครเคยบอกไหมว่าพี่กุนต์ตัวขาวมาก” อินทัชพึมพำ นวดคลึงปลีน่องให้ด้วยความเบามือ “ขาวจั๊วะตั้งแต่ข้างบนยันข้างล่าง”
คนอายุมากกว่าเลยเขกหัวมัน “ชมไปก็ไม่ได้ทิปหรอกน้อง”

ร่างสูงหัวเราะ ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตั้งตัว เขาก็ก้มลงจูบที่หลังเท้าขาว

“โอ๊ต..” กนธีดูตื่นๆ ซ้ำยังตื่นมากขึ้นเมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนไล่จูบขึ้นสูง

อินทัชเลิกชายผ้าคลุมที่ปิดช่วงขาไว้หมิ่นเหม่ออก ใบหน้าหล่อเหลาโน้มคลอเคลีย ใช้มือบีบคลึงเป็นการกระตุ้นเร้าแผ่วเบา เขาวนปากไล่ ขบเม้มและกดจูบย้ำจนถึงต้นขาเพรียว ใช้ปลายนิ้วสัมผัสความอุ่นชื้นที่นุ่มละมุน

กนธีครางแผ่ว เผลอขยุ้มปอยผมสีเข้มที่ตกระแถวช่วงล่าง

“พอเถอะโอ๊ต..พี่จะไม่ไหวแล้ว”

“ผมไม่รบกวนมากหรอกครับ” อินทัชหยัดตัวขึ้น หอมแก้มคนตรงหน้าแล้วค่อยๆผลักไหล่กนธีลงนอนราบกับฟูก ปลดสายเสื้อคลุมออกอย่างคุ้นชิน

“โอ๊ต..” ปรามเสียงพร่าทั้งที่รู้ว่าไม่มีความหนักแน่นพอ

“พี่แค่นอนเฉยๆก็ได้” เขายิ้ม เกลี่ยปอยผมที่ยังเปียกอยู่ให้พ้นใบหน้าได้รูปก่อนจะยกรั้งขาเปลือยขึ้นแนบเอว สอดตัวลงตรงกลาง

“เดี๋ยว..ถุงยาง” กนธีท้วง ในห้องน้ำไม่ได้ใช้ ครั้งที่สองนี่ก็ใช้เถอะ

อินทัชเหลือบมองไปตรงลิ้นชักหัวเตียง พูดออกมาหน้าตาย

“หมดอายุไปแล้วครับ เอาไว้งวดหน้าแล้วกัน”

................................................................................

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 14-03-2017 21:23:56

กนธีนั่งยิ้มอยู่คนเดียวตอนที่ตรวจสต็อกสินค้า เขาเผลอกดเครื่องคิดเลขพลาดไปสองสามครั้งเพราะอารมณ์เหม่อลอย อย่างว่าแหละ..เวลาคนเรามีความสุข มันก็น่ากลัวแบบนี้ สติไม่ค่อยจะอยู่กับตัว คอยคิดเรื่อยเปื่อยตลอด
   
“ท่าทางดูแฮปปี้นะคุณกุนต์” ไผทที่อยู่ร่วมห้องเห็นแล้วอดทักไม่ได้ เขาปิดสมุดบัญชี รายรับเพิ่มมากขึ้นเมื่อร้านปรับปรุงใหม่เสร็จเรียบร้อย ลูกค้าเข้าตลอดไม่เว้นแต่ละวัน “ไม่ต้องดีใจที่กำไรขึ้นขนาดนั้นก็ได้”
   
กนธีหัวเราะ เรื่องทำมาค้าขึ้นก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เขามีความสุข แต่ว่าประเด็นใหญ่เป็นเรื่องของ ‘ความรัก’ ต่างหาก “มีเงินเข้า ใครก็ดีใจทั้งนั้นครับ”

“อย่างนั้นหรือ” ไผทยิ้มบาง เท้าแขนลงกับขอบโต๊ะ ใช้ดวงตาคมกล้าจับจ้องอีกฝ่าย “ก็ดีนะ..คุณร่าเริงทุกวันผมก็โอเค ชอบมองเวลาคุณยิ้ม”
   
“ห๋า..” เขาเลิ่กลั่ก
   
“อย่าทำตีมึนไปหน่อยเลยคุณกุนต์” ไผทยิ้มร้าย “คุณฉลาดจะตาย น่าจะเก็ทว่าผมหมายถึงอะไร” เขาโน้มตัวลงมาใกล้จนใบหน้าห่างกันเพียงคืบ
   
ก่อนที่จะได้พูดอะไรก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น กนธีรีบออกปากอนุญาต เป็นปาลินที่เข้ามา ช่วงนี้น้องแวะมาที่ร้านหลังเลิกเรียนแม้เขาจะบอกไปแล้วว่าไม่จำเป็นต้องเข้าทุกวัน แต่น้องก็ขยันเสมอ
   
“ผมเอารายการวัตถุดิบที่ต้องใช้มาส่งครับ” ปาลินค้อมตัวผ่านคุณไผทไปหาคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะ “ส่วนอันนี้เป็นเมนูกับสูตรที่พี่เขียนมาเพิ่ม”
   
“ขอบคุณมากครับน้องสน” กนธียิ้มดีใจ
   
เขาขอซื้อสูตรอาหารจากนิมมาน แม้ว่าทางนั้นจะยกให้ฟรี แต่การรับอะไรมาโดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยนนับเป็นการเอาเปรียบ เขาจึงถือวิสาสะจ่ายเป็นตัวเลขไปประมาณหกหลัก ซึ่งก็ต้องยัดเยียดแกมบังคับกันน่าดู 
   
“พี่ศรบอกว่า..” ปาลินมองคุณกนธีที่กำลังจะเขียนเช็ค “ถ้าพี่กุนต์จ่ายอะไรมาอีก จะโกรธครับ ขอแค่รับปากว่าจะทำอาหารของพ่อให้อร่อยก็พอ”
   
“อ่า..” กนธีชะงัก เขาไม่ได้อวดรวยและไม่ได้คิดว่าทุกอย่างจะแลกได้ด้วยเงิน แต่เพราะว่าสำหรับเขาแล้วเงินมันเทียบไม่ได้กับมิตรภาพเท่านั้นเอง
   
“พี่ศรเข้าใจครับว่าพี่กุนต์ใจดี พี่บอกว่าแค่มองตาก็รู้แล้ว” ปาลินอมยิ้ม “พี่ศรชอบคนแบบพี่กุนต์ เพราะงั้น..ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ”
   
คนฟังหัวเราะเก้อเขิน “ฝากบอกคุณศรด้วยว่าพี่ก็ชอบเขาเหมือนกัน”
   
“โธ่..อย่าพูดอะไรแปลกๆสิครับ” ปาลินย่นจมูก “เดี๋ยวพี่ชายผมก็คิดเป็นตุเป็นตะหรอก พักนี้ยิ่งดูเหม่อชอบกลอยู่ด้วย”

ไผทที่ยืนฟังอยู่พักใหญ่หัวเราะในลำคอ เขายืนกอดอก พิงโต๊ะไว้หมิ่นๆ “ไม่ได้หรอกน้องสน บอกพี่ชายว่าหาใหม่ข้างหน้านะ คุณกุนต์นี่พี่จองแล้ว”

กนธีที่เพิ่งจะแกะลูกอมเข้าปากถึงกับสำลัก เดือดร้อนปาลินต้องเข้ามาช่วยลูบหลังให้ เขาเกือบตายถ้าคุณไผทไม่ยื่นน้ำมาให้ดื่ม

“พูดแค่นี้ถึงกับตกใจเลยหรือครับ” ไผทขบขัน “คุณยังไม่ชินอีกหรือ ผมออกจะชัดเจนเสมอต้นเสมอปลาย คิดยังไงก็บอก ไม่เคยอมพะนำ”

กนธีไอค่อกแค่ก เสเปลี่ยนเรื่องด้วยการขอตัวกลับก่อน

ร่างสูงไม่ได้ว่าอะไรนอกจากยิ้มรับ “แล้วเจอกันครับ”

ปาลินลอบมองเจ้านายสองคนแล้วได้แต่ยิ้มแหย งานนี้เขาว่าโอ๊ตต้องเจอศึกหนักแน่ เด็กซื่อบื้อเมื่อวานซืนแบบอินทัชกับผู้ชายที่ตรงเสียยิ่งกว่าตรงแบบคุณไผท อย่างไรก็เทียบกันไม่ติดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง

“สนกลับเลยไหม พี่จะพาไปส่ง” เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู นี่ก็สองทุ่มแล้ว ถึงร้านจะยังไม่ปิด แต่ไม่อยากให้น้องกลับดึก พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก

“ผมกลับเองได้ครับ เดี๋ยวพี่กุนต์กลับช้า” ได้ยินว่าตอนเช้ามีงานประชุมผู้ปกครอง พี่กุนต์ตื่นเต้นน่าดู ถึงกับถามเขาใหญ่ว่าใส่สูทตัวไหนดี

“ไม่เป็นไรๆ ขึ้นรถเถอะ” กนธีโอบบ่าน้องให้เดินมาด้วยกัน

“โธ่..ผมกลับเองได้จริงๆ รถติดกลับดึก โอ๊ตไม่รอนานหรือครับ”

ชายหนุ่มเกือบสำลักรอบที่สอง ดีแต่ที่ยั้งตัวเองทัน

ทำเป็นไม่รู้ไม่เข้าใจ เฉยไว้ยังดีกว่าส่อพิรุธ บางทีปาลินอาจจะไม่ได้สื่อความอย่างอื่นก็ได้ “ไม่หรอก..ป่านนี้คงกำลังตื่นเต้นเรื่องประชุมกับน้องอ้นอยู่”

ปาลินกลั้นขำ โอ๊ตน่ะบ่นเป็นหมีกินผึ้งทุกครั้งที่มีประชุมเลย 

..จะว่าไป นึกแล้วก็ลุ้นจนเหนื่อย..พี่กุนต์กับโอ๊ตไม่คืบหน้ากันสักที..

กนธีล้วงกุญแจรถออกมา เขาจอดบีเอ็มคันโปรดไว้ที่ประจำ พอดีเมื่อช่วงบ่ายคล้อยฝนตก ลานจอดรถกลางแจ้งมีแอ่งน้ำขัง เพราะว่าเหม่อไปหน่อยเลยเผลอเหยียบลงโคลน เปรอะรองเท้าคัทชูสีดำขลับจนเขรอะไปหมด

“แย่ล่ะสิ” กนธีหันซ้ายหันขวา

..ประชุมผู้ปกครองจะใส่รองเท้าเปื้อนโคลนไม่ได้!..

“ใช้ของผมก็ได้ครับพี่กุนต์” ปาลินยิ้มขำ รื้อกระเป๋าเป้กุกกัก

เด็กหนุ่มล้วงผ้าเช็ดหน้าผืนเก่าของตัวเองออกมาแล้วก้มลงเช็ดคราบดินที่ติดอยู่ให้อย่างไม่ลังเล กนธีตกใจจนพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

“สน..พอแล้วครับพอแล้ว” พอตั้งหลักได้เขาก็รีบดึงตัวน้องที่ลงไปนั่งยองๆเช็ดรองเท้าให้ ในใจวูบไหว พ่ายแพ้ต่อความดีของเด็กคนนี้เข้าอย่างจัง

ทุกครั้งที่น้องดีกับเขามากเท่าไร เขาก็ยิ่งละอายใจตนมากเท่านั้นที่เคยรู้สึกฝืดเฝื่อนกับความสนิทสนมของปาลินกับอินทัช ทั้งที่อายุมากกว่า วุฒิภาวะมากกว่า ผ่านโลกมามากกว่า ยังแยกแยะความสัมพันธ์แบบเพื่อนกับแบบคนรักไม่ออก เที่ยวแสลงใจแบบไร้เหตุผล เพียงเพราะปาลินรู้จักอินทัชมาก่อนเขา

..ขอร้องล่ะ เลิกไร้สาระเสียที..

“คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ” กนธีดึงมืออีกฝ่ายมาเช็ดให้ด้วยผ้าเช็ดหน้าของเขาเอง “ถึงพี่จะเป็นเจ้านาย แต่สนไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้”

“ผมไม่ได้ทำเพราะพี่กุนต์เป็นเจ้านายสักหน่อย” ปาลินฉีกยิ้ม “ผมทำเพราะว่าชอบพี่กุนต์มาก ทำให้คนที่ชอบมันไม่มีเงื่อนไขให้เกี่ยงหรอกครับ”

“เจ้าตัวร้าย..” กนธีกุมขมับ สองพี่น้องนี่ออกปากบอกชอบกันง่ายๆเลย “ระวังนะ พูดกับคนอื่นแล้วเขาจะเข้าใจผิดเอาว่าเรามีใจให้”

“อ๊ะ..ขอโทษครับ” ปาลินหน้าร้อนผ่าว คำว่าชอบของเขาคือชอบแบบชื่นชม ไม่ได้มีความหมายเชิงคนรักแอบแฝง ไม่เหมือนคุณไผทหรอกน่า

“ไป..กลับบ้านกัน” กนธีอารมณ์ดี เดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้น้องเป็นการแลกเปลี่ยนบ้าง “เชิญครับ อย่าลืมคาดเข็มขัดล่ะตัวเล็ก”

เจ้าตัวทำปากยู่ เขาจะเผลอรู้สึกกับพี่กุนต์ขึ้นมาจริงๆก็คราวนี้ล่ะว้า

..แต่ไม่เอาหรอก..ไม่อยากเป็นคู่แข่งกับโอ๊ต..

กนธีเดินมาฝั่งคนขับ สตาร์ทเครื่องก่อนเปิดแอร์เย็นฉ่ำ ชายหนุ่มยกมือพาดเบาะด้านข้างและหันไปมองข้างหลัง ถอยรถออกจากที่จอด

ปาลินแอบเอียงไปทางพี่กุนต์เพราะชอบกลิ่นน้ำหอมที่อีกฝ่ายใส่

..คนคนนี้..มีเสน่ห์รุนแรงจนเขายังเผลอหวั่นไหวไปด้วย..

..แล้วคนที่ตั้งใจจะจีบอยู่แล้วอย่างคุณไผทไม่ยิ่งอาการหนักหรือ..

ปาลินนึกขึ้นได้ก็ส่งไลน์ไปบอกเพื่อนสนิทเพื่อเตือนภัยเรื่องคุณไผท

‘ชักช้าระวังไว้..พี่กุนต์เนื้อหอมเป็นบ้า เราคอยกันให้ตลอดไม่ได้นะ’

“แสงพอหรือน้องสน” กนธีมองถนน แต่คอยสังเกตข้างๆเสมอ

“พอคร้าบ..”

“ว่าแต่..เราสายตาสั้นหรือเปล่า เห็นบางทีเหมือนมองอะไรไม่ค่อยชัด”

“นิดหน่อยครับ แหะๆ” ปาลินเกาท้ายทอย “พอมองได้เลยไม่ได้ใส่แว่น”

“น่าจะน่ารักนะ พี่ว่าวัยรุ่นใส่แว่นน่ะน่าเอ็นดูดี..แบบหนอนหนังสือ”

ปาลินรีบส่งไลน์ไปให้อินทัช ‘พี่กุนต์ชอบหนุ่มแว่น’

คืนนั้นตอนกนธีกลับไปถึงบ้าน เขาเจอตัวประหลาดนอนรออยู่บนเตียง

“เอาแว่นของใครมาใส่น่ะ”

“ของยาย” เด็กหนุ่มหยีตา พับผ่าสิ..แว่นสายตายาวนี่มันแย่จริงๆ

“กินยาไม่ได้เขย่าขวดสินะ” กนธีกลั้นขำ ปีนขึ้นเตียงแล้วนอนหันหลังให้ “ฝันดีครับ..คุณยายโอ๊ต” จากนั้นก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

ใครบางคนได้แต่อ้าปากค้าง..ไหนบอกว่าชอบหนุ่มแว่นไง!

....................................................................................

:hao5:  ในที่สุดดดก็ผ่านช่วงวิกฤตไปได้ ขออภัยที่ให้รอนานค้าบบบ  :o12:
ขอบคุณที่ยังรอกันน้าา ฮือออ

ปล. สามารถติดตามได้หลายช่องทางจ้า

เด็กดี - ทยอยอัพ
เล้าเป็ด - อัพรวด 100%
เพจ Nigiri-Sushi - แจ้งข่าวสาร
Twitter Nigiri Sushi - อัพโมเม้นเล็กๆน้อยๆเท่าที่คิดได้ หรือสปอยล์ตอนต่อจ้า ใช้แท็ก #sinsgreed

ชะแว้บไปทำงานต่อออ  :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: l2_in* ที่ 14-03-2017 21:31:48

มาแล้วววว คิดถึงหนูกุนต์จังเลยค่ะ~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 14-03-2017 21:46:17

ใครๆก็ชอบกุนต์
โอ๊ตต้องรีบชัดเจน เข้าใจตัวเองไว้นะ ......มีคนรอเสียบอยู่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 14-03-2017 21:49:26

คุณผัดไทพักนี้แผ่วๆ นะ เติมเชื้อไฟหน่อยดีไหม แฮ่ ล้อเล่นนะคะ ถ้าเขาเอาจริงคนอ่านก็ดราม่าอี๊ก
พี่กุนต์คนดีมีเสน่ห์น่ารักน่าหลง ใครๆ ก็รัก ปลื้มมากมาย

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 14-03-2017 21:55:09

ดีต่อใจ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 14-03-2017 21:56:16

ม่ายยยย มาต่อ ทดแทนเลยยยย 555 สงสารโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 14-03-2017 21:56:44

พี่กุนต์เสน่ห์แรงจนปาลินชอบอ่ะ ฮืออออ อย่สว่าแต่เค้าเลย นี่ก็หลงพี่กุนต์เหมือนกัน ทำไมคนดีอย่างงี้ รวยไม่พอ จิตใจดีไปอีก รักอ่ะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 14-03-2017 22:00:47

 :pig4: :pig4: :pig4:     :pig2:   :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 14-03-2017 22:11:00

น้องอ้นน้องอุ้มง้อกันซะน่ารักเชียว ส่วนพี่กุนต์นั้นเกินคำบรรยานแล้วค่ะคนอะไรช่างแสนดี น่ารัก และน่าฟัดขนาดนี้ ขอพี่กุนต์มาแต่งงานกับเราเถอะค่ะ ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 14-03-2017 22:12:24

ใครๆก็ชอบกุนต์
คุณผไท ชอบจนออกหน้าออกตา
ปาลิน ก็มีใจให้
โอ๊ต ทำวางใจ ไม่บอกรักซักที
เกิดอะไรขึ้นมา เป็นตัวแปรขึ้นมา
เดี๋ยวคุณกุนต์ รอไม่ไหวจะรู้สึกนะ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: pimBNY ที่ 14-03-2017 22:15:19

หลัวๆอย่างนี้ต้องเอามาเป็นหลัว
 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 14-03-2017 22:18:02

มาแว้วววว ดีจายยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 14-03-2017 22:19:39

เกลียดดดด อิโอ๊ตมันร้ายยยยยย ย่ำยีคนแก่ 555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 14-03-2017 22:20:54

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 14-03-2017 22:27:25

ใส่แว่น = นก

จำไว้นะไอ้เด็กหื่น

ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 14-03-2017 22:35:04

คนแบบพี่กุนต์หาได้ที่ไหน ถ้าโอ๊ตปล่อยหลุดมือไปนี่ จะกระโดดถีบโอ๊ตซักที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 15-03-2017 00:18:51

มาแล้วววววว คิดถึงจางงงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 15-03-2017 00:19:45

มาต่อแล้วน้ำตาจิไหลลลลลลล :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 15-03-2017 00:20:11

พี่กุนต์นี่เป็นผุ้ชายที่อยากได้มาเป็นพ่อของลูกมากค่ะ :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 15-03-2017 01:32:29

พี่กุนต์โคตรฮอตอ่ะ
ฮือออ อยากได้เขาเป็นผัว คือดีมาก
โอ๊ตต้องจับให้มั่น ยายก็ยกให้แล้วยังจะมารีรออะไร ฮอลลล
ต้องคว้าไว้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-03-2017 01:57:38

พี่กุนต์เนื้อหอมสุดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 15-03-2017 02:20:43

หนูกุนต์เสน่ห์แรงมากกกก
55555 โอ๊ตจะทำอะไรก็รีบทำนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 15-03-2017 06:20:50

พี่กุนต์กินกับอะไรก็อร่อยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 15-03-2017 06:23:51

กล้บมาแล้ว  :3123: ดีใจจัง
พี่โอ๊ตกับพี่กุนต์ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมโดยเฉพาะพี่โอ๊ตที่ขยันเอาใจเหลือเกิน  :กอด1:


รอตอน่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 15-03-2017 07:27:09

พี่กุนต์กลับมารอบนี้ ความเป็น "ราชินี" ของหนูกุนต์โดดเด่นมาก ใครๆก็รักก็หลง (เราก็ด้วย)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 15-03-2017 07:37:04

ใครๆก็หลงรัก คุณกนธี เด็กๆ ยิ่งรักไปกันใหญ่ FC น้องอ้น น้องอุ้ม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 15-03-2017 07:45:05

ขอกอดพี่กุนต์ให้หายคิดถึง  :กอด1: :กอด1: คุณยายน่ารักที่สุดกอดยายด้วย :กอด1: :กอด1: โอ๊ตเสร็จแน่ยายยกให้พี่กุนต์แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 15-03-2017 08:02:16

โอ๊ยยายโอ๊ด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 15-03-2017 08:07:41

ฮือ พี่กุนต์ของบ่าว รักและคิดถึงพี่กุนต์มากที่สุดเลยค่ะ
ถ้าเป็นไปได้ อยากให้พี่กุนต์มาหาทุกวัน อยากได้ยินเสียงกันทุกคืนเหลือเกิน

เป็นกำลังใจให้นะคะ รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อเลยค่ะ ^^  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: purpleguy ที่ 15-03-2017 09:03:37

 :pig4: ขอบคุณที่ไรท์ฯมาต่อให้....นึกว่าลืมคนอ่านแล้ว...เม็นท์ก่อนไปอ่าน นะฮ้าบบบบบบ  :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: นมชมพู ที่ 15-03-2017 09:05:59

อยากอ่านพี่หนูกุนต์ทุกวันเลยยยยย ชอบความดีแบบเสมอต้นเสมอปลายของพี่กุนต์มากก :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 15-03-2017 09:39:44

 :mew1: พี่กุนน่ากิน :pig4: :pig4: :pig4:
เราไอ่านจากเด็กดีมาละหลงรักพี่กุนมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 15-03-2017 10:18:13

ก็เพราะพี่กุนต์แสนดีแบบนี้ไง ใครๆ ถึงรัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 15-03-2017 11:44:40

อ้าาาา น่ารักอีกแล้วอะ
สมกับที่รอคอย

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 15-03-2017 11:45:20

ฮ่า ๆ  คุณยายโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 15-03-2017 12:15:34

 :- :mew1: ดีใจจจจจ จ  จจ พี่กุนต์มาแว้ววว คือแบบ...ขำแว่นยายของโอ๊ต อิตาบร้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 15-03-2017 12:42:59

55555555ขำคุณยายโอ๊ตอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 15-03-2017 12:46:54

อ่านตอนนี้จบแล้ว รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจอุ่นกระไอความรักมากกก....
แล้วก็หวั่นใจว่าอาจจะมีมาม่าชามโตตามมา เจ้าประคุณเอ๋ยขออย่ามียนะมาม่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 15-03-2017 13:17:56

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 15-03-2017 13:35:32

โอ๊ตอย่าช้านะระวังเอาไว้เถอะพี่กุนต์เนื้อหอมเกินไปแล้ว

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-03-2017 15:21:00

กลับมาแล้ว ดีใจสุดๆ~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 15-03-2017 16:10:35

พี่กุนต์จะเกินไปแล้วนะ  อยากได้ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 15-03-2017 16:46:05

 :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 15-03-2017 20:51:42

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ

ว้าววว ดีใจมากค่ะ เหมือนได้บรรยากาศเดิมๆกลับมา อยากกรี๊ดให้ลั่น

กุนต์เป็นคนดีมากจริงๆ อบอุ่น ใส่ใจ ดูแลไปหมด สมควรแล้วที่ยายจะเอ็นดู
แต่อย่าเยอะกว่านี้เลย แค่นี้โอ๊ตก็ไปไหนไม่รอด แถมพี่กุนต์ยังมีคนมาขายขนมจีบเพิ่มด้วย ระวังนะ

โอ๊ตกวน ป่วน กับน้องก็ไม่เว้นนะ 555 หลอกล่อพี่กุนต์อาบน้ำด้วยไม่พอ ยังมาตัดเล็บแล้วทำเนียนให้อยู่นิ่งๆ อีก

สนน่ารัก ไม่แปลกที่โอ๊ตจะรู้สึกดี แต่ตอนนี้โอ๊ตห้ามวอกแวกนะ

คุณไผทรุกหนักนะ ชัดเจนเกิ้นนน พี่กุนต์ก็ต้องชัดเจนเวอร์ด้วยนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 15-03-2017 21:02:44

พี่กุนต์มีคนให้เลือกเยอะแยะ มัวแต่รอเป็นตัวเลือกให้อิโอ๊ตคนโง่อยู่นั่น
ชักอยากยุให้พี่นู๋กุนต์มองคนอื่นแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 15-03-2017 22:44:27

ใครๆก็ชอบพี่กุนต์ เราก็ชอบ คนอื่นเค้าชัดเจนกันหมดอ่ะ มีอยู่คนเดียวแหละที่ไม่ชัดเจนกับเค้าสักที สงสัยต้องโดนคนอื่นคาบไปก่อนสินะ :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: karamailpraleen ที่ 15-03-2017 23:21:51

พี่กุนต์น่ารักเหมือนเดิม :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 16-03-2017 06:05:30

 :m3: :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: basanti ที่ 16-03-2017 09:33:25

ลุงกุนต์ กับ ยายโอ๊ต  :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 16-03-2017 11:46:14

พี่กุนต์ดีงาม เค้าอยากได้
ดูแลทุกคน ความดีงามของพี่กุนต์ต้องไม่มีใครมาทำให้เสียใจนะ
โอ๊ตรีบๆคิดได้ไวๆ ไม่งั้นเราว่าจะยกพี่กุนต์ให้คนอื่นละ
คนดีขนาดนี้ ต้องได้คนที่ดีมาดูแล
น้องสนก็น่าจะดีนะ โอ๊ตว่าป่ะ (หึหึ)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 16-03-2017 17:23:05

จงหึงเข้าไป หึงเข้าไป  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: AkaneSama ที่ 16-03-2017 22:49:29

พี่กุนต์น่ารัก คนแก่อะไรน่าหลงใหลเป็นที่สุด  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 17-03-2017 18:36:10

 :jul3:โอ๊ตติงต๊องอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 17-03-2017 19:48:44

เมื่อไหร่จะเคลียร์เรื่องโอ๊ตกับปาลินนนน อึดอัดใจดีแท้ ฮืออออออ
เป็นปมที่ทำให้เราอึดอัดใจมาตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย ไม่เคยได้ฟินซะทีเวลาเค้าหวานกัน ฟินไม่ลงค่ะ
มันแบบ หวานอมขมกลืน (?) แปร่งๆในใจยังไงบอกไม่ถูก T ___ T
เพราะโอ๊ตมันยังเอาแต่คิดว่าตัวเองชอบสนอยู่นี่แหละ เลยยิ่งแบบ โอยยยยยยยย
แล้วยิ่งพี่กุนต์รับสนมาอยู่ใกล้ๆก็ยิ่งเครียดดด เครียดดดดดดดดดดมากกกกกกกกกกกก

คุณไผทเอาพี่กุนต์ไปซะทีเถอะค่ะ เหนื่อยใจกับนังโอ๊ตมากมาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 18-03-2017 10:29:42

อีกหนึ่งเดือนเจอกันนะพี่กุนต์ :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: ingyunglamer ที่ 18-03-2017 12:22:11

โอยย คิดถึงง  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 18-03-2017 15:56:15

55555555

คุณยายโอ๊ต ดิฉันขำหนักมากกกกกกก

น้องสนทำดีค่ะลูก กอดรัดฟัดเหวี่ยง

ตอนนี้ลุงอินเลิฟเว่อร์วัง ลุงคะมีโผเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 19-03-2017 07:05:03

คิดถึงหนูกุนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 19-03-2017 22:42:45

คิดถึงแล้วว :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 20-03-2017 10:44:14

เป็นไงมั่งล่ะยายโอ๊ต รีบๆทำคะแนนให้มากกว่าขึ้นด้วยล่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 20-03-2017 10:52:51

น้องสนนี่เห็นหวั่นไหวกับพี่กุนต์หลายทีแล้วนะคะ
หนูควรจะหาของตัวเองเป็นตัวเป็นตนนะลูก
อย่ามายุ่งกับไอโอ๊ตและพี่กุนต์เลย ถถถถถ รักนะน้องสน
ส่วนคุณไผทมาแว้บๆยังรู้สึกได้ว่าน่ากลัว อะไรจะปล่อยหมัด
ฮุคขนาดนี้คะ พี่กุนต์ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
โอ๊ตต้องสู้นะลูกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: paloyhx ที่ 20-03-2017 18:06:23

คิดถึงหนุกุนต์จะแย่ ยิ่งอ่านยิ่งเขินตอนโอ๊ตตัดเล็บให้เจ้าหนูเนี่ย ฮื่อ
เอ็นดูหนูกุนต์ แต่ตลกตอนพี่กุนต์ชอบคนใส่แว่น โอ๊ตนี่ขโมยแว่นคุณยาย
มาใส่เอาใจเค้าแบบซื่อๆ พี่เค้าไม่เล่นด้วยอีก ตลก55555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 21-03-2017 07:06:17

เมนต์ในเด็กดีละมาเมนต์นี่ต่อ อิอิ
คุณยายโอ๊ตตต ตลกอ่ะ 5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 28-03-2017 11:27:23

งานนุ่งก็เข้าใจนะคะ แต่เราก็คิดถึงพี่กุนต์กะเด็กมากมาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 28-03-2017 15:57:42

นี่ก็กลาง มีนาแล้ว  แต่ใยพี่กุนต์ไม่มีมาสักที    งืองือ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.43] pg.111 -- 14/3/60
เริ่มหัวข้อโดย: jum1201 ที่ 30-03-2017 12:29:54

 :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 06-04-2017 21:19:19

Chapter 44

ตีสาม อินทัชสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเดินไปเดินมาในห้อง เขาปรือตาขึ้น เห็นไฟสีส้มนวลเปิดอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ ตามด้วยเสียงกุกกักเหมือนมีใครกำลังรื้อของ
   
“พี่กุนต์..” เด็กหนุ่มงัวเงียเอามือขยี้ตา “ยังไม่ตีห้าเลยนะ” 
   
กนธีโผล่หน้ามามอง “ตื่นเต้นเลยนอนไม่หลับน่ะ”
   
อินทัชขำพรืด พี่กุนต์ทำเอาเขานอนไม่หลับไปด้วยเลยจำใจลุกตาม

“พี่นี่ตลกจริงๆ แค่วันประชุมผู้ปกครองครั้งแรกเองนะ ถ้าเป็นวันที่ไอ้อ้นกับไอ้อุ้มบวช ผมว่าพี่ไม่ยอมหลับยอมนอนแหง” 
   
คนฟังตาลุกวาว “พูดจริงหรือเปล่า”
   
“ก็คิดๆไว้อยู่เหมือนกันครับ” อินทัชยิ้ม มองอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู “อย่าเพิ่งนึกไปไกลพี่ อีกตั้งนาน ไม่ต้องซึ้งจนน้ำตาคลอก็ได้”
   
“เปล่าซะหน่อย” ปฏิเสธไปแบบนั้น แต่เขาเตรียมหาร้านทำการ์ดงานบวชไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าลูกชายได้ห่มผ้าเหลือง พ่อที่ไหนก็ดีใจจนน้ำตาซึมกันทั้งนั้นแหละน่า “ว่าแต่..โอ๊ตเคยบวชหรือยัง”
   
“เคยแต่บวชหน้าไฟให้แม่อยู่สิบห้าวัน ยายบอกว่าโกนเช้าสึกเย็นมันไม่มีประโยชน์ อยากให้ผมสงบใจได้บ้าง..ก็โอเคนะพี่ ถึงจะปลงได้ไม่มากก็เถอะ”
   
“ไม่มีใครทำใจให้ชินกับความสูญเสียได้หรอกโอ๊ต..” กนธีลูบบ่าน้อง “ไม่ว่าใครก็ต้องเจ็บปวดซ้ำๆกันทั้งนั้น แต่เวลาจะช่วยเยียวยาเราเอง”
   
อินทัชยิ้มบาง เริ่มวันใหม่แบบนี้ เขาไม่อยากคิดเรื่องหนักๆ เลยลุกจากเตียงแล้วไปช่วยพี่กุนต์เลือกชุดที่จะเข้าประชุม “ไหนครับ..จะใส่ตัวไหน”
   
“เอาตัวที่หล่อที่สุด ขนาดว่าทุกคนต้องเหลียวหลังมองเลย”
   
“เยอะไป” เขาหัวเราะ เลือกเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับสูทสีกรมท่ามาแขวนที่ตู้
   
ตอนที่กำลังเอามือรีดเนื้อผ้าให้เรียบ พี่กุนต์ก็ดึงกางเกงสแล็คไปใส่ อินทัชเหลือบมองด้วยหางตา ท่าทางก้มๆเงยๆ ใช้ปากคาบชายเสื้อคลุมโดยไม่ถอดให้ดีเสียก่อนมันดูเร้าใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งกิริยาตอนรูดซิปกางเกงด้วยแล้ว
   
..เซ็กซี่เหมือนกันนะเนี่ยคุณลุง..
   
“หล่อไหม” กนธีก้มดูท่อนล่างตัวเอง เขาเลือกตัวที่เข้ารูปกับช่วงขา เพราะถ้าเลือกไซส์หลวมหรือย้วยไปจะเหมือนตาแก่วัยหกสิบ
   
“ถามว่าหล่อหรือเปล่าตั้งแต่กางเกงเลยหรือครับ” อินทัชเลิกคิ้ว ทำทีเอามือลูบปลายคาง “ที่จริงขอดูตอนถอดน่าจะตอบง่ายกว่า..”
   
“ไปอาบน้ำ!”
   
ร่างสูงหัวเราะชอบใจ “เดี๋ยวก่อนก็ได้ ผมอาบเร็ว ไม่มัวเล่นน้ำเป็นเต่าแบบพี่หรอก” เขาช่วยกนธีใส่เสื้อ ติดกระดุมให้อย่างเอาใจใส่ ซ้ำผูกไทให้อย่างดี
   
“ไม่แก่แล้วไปนะไอ้โอ๊ต”
   
“บ่นบ่อยจังเรื่องแก่ น้อยใจที่เกิดก่อนหรือครับ” อินทัชยิ้มล้อ
   
กนธีเลยเขกหัวมันไปทีหนึ่ง หนอย..ลามปามผู้หลักผู้ใหญ่
   
พอแต่งตัวเสร็จ ชายหนุ่มก็ไล่ไอ้ตัวแสบเข้าห้องน้ำ ส่วนเขาแอบลงไปดูน้องอ้นกับน้องอุ้มข้างล่าง ตอนนี้เพิ่งตีสี่ ตั้งใจจะปลุกน้องสักตีห้าครึ่งเลยปล่อยให้นอนหลับกันไปก่อน และเพราะว่าเวลาเหลือเยอะ กนธีเลยเตรียมข้าวเช้าให้ลูกๆวัยกระเตาะของเขาด้วยตัวเอง ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไร แค่เอาขนมปังมารอปิ้ง รื้อไส้กรอกออกมาจากตู้เย็น และล้างผักทำสลัดให้เด็กๆก็เท่านั้น
   
“ทำไมทอดไข่แล้วไม่ถอดสูทก่อนเนี่ยพี่” อินทัชระอาใจเหลือเกิน
   
“เดี๋ยวสูทยับ” กนธีขมวดคิ้วมุ่น ตั้งอกตั้งใจไม่ยอมทำไข่ไหม้ เขาใช้ไฟเบามาก เบาจนมดลงไปเต้นแทงโก้ได้หนึ่งรอบกว่าจะสุกตาย
   
“กลัวสูทยับ แต่ไม่กลัวน้ำมันกระเด็นใส่ว่างั้น” ผู้ชายอย่างลุงกนธีเขามีกระบวนการคิดอย่างไรกันนะ บางทีก็ตามไม่ทันจริงๆ
   
“ยุ่งน่า” กนธีเขี่ยไข่ดาวสวยเช้งขึ้นมาจากกระทะได้สำเร็จ เขาทอดจนกลมดิกเพราะใช้แม่พิมพ์ เอาเนยทากระทะแทนน้ำมันด้วย หอมฉุยเลย
   
“นี่จะทำอะไรอีกครับ” อินทัชเข้ามาชะโงกมอง เห็นเตรียมไข่และแฮมเอาไว้ “กินแฮมแผ่นหรือทำไข่เจียวแฮม ออเดอร์มา เดี๋ยวผมทำให้เอง”
   
“ไม่ พี่ทำเอง” บอกอย่างดื้อรั้น “นี่เป็นอาหารเช้าจากใจคุณพ่อมือใหม่”
   
อินทัชหัวเราะ ยกสองมือยอมแพ้ “โอเค งั้นผมไปปลุกไอ้แสบนะ”
   
“เดี๋ยวๆ นั่นก็หน้าที่ของพี่ ให้พี่ไปปลุกเถอะ”
   
“ค่อยปลุกวันอื่นก็ได้ครับ งกจะทำทั้งหมดเดี๋ยวสายกันพอดี”
   
คนฟังพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เอาเป็นว่าเขาขอไปปลุกน้องดีกว่า เรื่องทำอาหารให้เจ้าโอ๊ตจัดการต่อเอง “เอาตะหลิวไปพี่โอ๊ต อย่าทำไข่ไหม้ล่ะ”
   
“บอกตัวเองดีกว่าไหมพี่” อินทัชส่ายหัวยิ้มๆ มองพี่กุนต์สาวเท้ายาวๆไปที่ห้องไอ้อ้นกับไอ้อุ้ม “รักขนาดนี้ ยกให้ทั้งสองคนเลยดีไหม”
   
“ถ้าได้ก็ดี~” ยังอุตส่าห์หันมาตะโกนบอก หูไวชะมัด
   
กนธีโผล่หน้าเข้าไปในห้องนอนของเด็กๆ ดูเหมือนน้องอ้นจะตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้เอง เด็กชายกำลังเดินงัวเงียถอยหลังลงจากเตียง ท่าทางเหมือนเขาเวลาขี้เซาหนักๆไม่มีผิด ถอยหลังลงแบบเดียวกันเป๊ะเลย
   
..ทำไมไม่เกิดมาเป็นพ่อลูกจริงๆให้รู้แล้วรู้รอดไปนะ..
   
“ว่าไงครับอ้น ตื่นแล้วหรือลูกชาย” กนธีทัก เจ้าหนูหันมาหาวปากกว้าง
   
“พี่กุนต์~” อ้นยิ้มตาปิด ลงมายืนข้างเตียงแล้วพับผ้าห่มเก็บ ส่วนน้องอุ้มพอได้ยินเสียงคุยในห้องก็ตื่นตาม ตาข้างหนึ่งเปิด อีกข้างยังปรือปรอยอยู่

“ไปอาบน้ำกันครับ” เขาถือผ้าเช็ดตัวมารอ ยื่นให้อ้นผืนหนึ่ง ให้น้องอุ้มที่หาวไปพลาง ถอดกางเกงไปพลางอีกผืนหนึ่ง “เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่แต่งตัวให้”

การได้ใส่ชุดนักเรียนให้ลูก ได้ใส่กางเกง ได้กลัดกระดุมเสื้อทีละเม็ด ใส่ถุงเท้า พับผ้าเช็ดหน้าและทาแป้งเด็กให้ที่แก้มเป็นความฝันของเขาเลย

อ้นกับอุ้มตะเบ๊ะรับอย่างเชื่อฟัง เด็กๆเรียงแถวเข้าห้องน้ำ อ้นเริ่มโตแล้วเลยขี้อาย ผิดกับน้องอุ้มที่ถอดชุดนอนเดินเปลือยล่อนจ้อนแบบไม่คิดอะไร

“อุ้มปิดคุณช้างหน่อย คุณช้างนี่ไม่สุภาพ” อ้นบอกน้อง

กนธีทำไม่รู้ไม่เห็น ที่จริงเขามองไม่ถนัดหรอก เพราะพุงของอุ้มป่องจนปิดคุณช้างมิด..ต้องผ่านด่านมิชลินเข้าไปหลายชั้นถึงจะเจอ

“คุณช้างไม่สุภาพยังไงอ่ะพี่อ้น” น้องอุ้มก้มลงมองหว่างขา “เอ๊ะ..คุณช้างของหนูหายไปไหน” พอหาไม่เจอก็ลงไปคลานเข่า ก้มหาตามพื้นอีก

คนอายุมากกว่ากลั้นขำแทบแย่ “คุณช้างอยู่กับน้องอุ้มนั่นแหละครับ ที่หาไม่เจอเพราะพุงหนูใหญ่ไง พี่ว่าหนูไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะสาย”

“ยังอยู่เนอะ” อุ้มหันมองก้นกลมๆของตัวเอง คุณช้างไปแอบที่ไหนหว่า

กนธีอมยิ้มด้วยความเอ็นดู อุ้มเดินตุบตับเข้าห้องน้ำ จัดการยกโถรองนั่งขึ้นแล้วชิ้งฉ่อง ตอนฉี่นี่แหละ อุ้มถึงจะเห็นว่าคุณช้างอยู่ไหนเลยเบาใจไป

อ้นอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว ตามด้วยน้องอุ้มที่วิ่งผ่านน้ำด้วยอีกคน ตอนแรกกนธีเตรียมเช็ดตัวให้น้อง แต่อ้นเห็นว่าพี่กุนต์แต่งเต็มยศมาแล้ว น้องกลัวพี่กุนต์จะเปียกเลยจัดการเอาผ้าขนหนูมาเช็ดเสียเอง

“พี่กุนต์เช็ดให้หนูๆ” อุ้มวิ่งมาหา เปียกม่อล่อกม่อแล่กไปหมด

“เดี๋ยวพี่กุนต์เปื้อนนะน้องอุ้ม” อ้นรีบกางผ้าเช็ดตัวมาตะครุบน้องเล็กที่ถลามาอย่างแรง “พี่เช็ดให้เราเอง อย่าดิ้นสิ~”

“จะให้พี่กุนต์เช็ดให้อ๊า~” 

กนธีหัวเราะ “โธ่..ไม่เป็นไรครับ มานี่มา พี่เช็ดให้แบบแพ็คคู่เลย”

พอตัวหมาดๆ เขาก็เอาเต้าหู้มาทาผิวให้เด็กๆ จะได้เนื้อนุ่มเนียนเด้ง

“ทาแป้งหน่อยลูก” ชายหนุ่มคุกเข่ากับพื้นพรม เทแป้งเด็กลงกับฝ่ามือแล้วถูเป็นวงที่แก้มน้อง แตะจมูกนิดหน่อยเรียกเสียงหัวเราะคิกคัก “ขอหอมดูซิ”

อ้นกับอุ้มเข้ามาให้เขาหอมแก้มคนละฟอด..ชื่นใจจนยิ้มไม่หุบเลย

อ้นโตแล้ว อ้นเลยแต่งตัวเองระหว่างที่พี่กุนต์หยิบกางเกงในลายอุลตร้าแมนมาใส่ให้น้องอุ้ม พอพี่กุนต์ใส่กางเกงนักเรียนให้อุ้มเสร็จก็หันมาใส่เข็มขัดให้พี่อ้น เสร็จปุ๊บก็ผละไปติดกระดุมเสื้อให้น้องเล็ก จบด้วยการพับผ้าเช็ดหน้าให้

“ถุงเท้าๆ” กนธีให้เด็กๆนั่งบนเตียง ตัวเขาก้มลงใส่ให้ เท้าน้อยๆขาวจั๊วะและนุ่มนิ่มดูน่ารักน่าชัง “นี่คู่ใหม่เลย โอโม่มาก”

ตั้งแต่ได้ดูแลความเป็นอยู่ของเด็กๆ กนธีไม่ยอมปล่อยให้น้องใช้เสื้อผ้าชุดเก่า ถุงเท้า รองเท้า กระเป๋าเขายินดีซื้อให้ใหม่ทั้งหมด ไม่ได้สอนให้ฟุ่มเฟือย เขาเพียงแต่อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดในวันที่เขามีโอกาสจะให้ก็แค่นั้น

เงินทองสำหรับเขาแล้วไม่ใช่สิ่งสำคัญ การดูแลกันและกัน เอาใจใส่กันอย่างเต็มความรู้สึกในวันที่ยังมีลมหายใจต่างหากคือเรื่องที่สมควรจะทำ

เขาจูงน้องมานั่งบนเก้าอี้ หวีผมให้ทีละหน่อจนเรียบแปล้ “ไหนให้พี่ดูหน่อย..หล่อจัง เด็กที่ไหนก็ไม่รู้” ที่ชมนี่ไม่ได้เกินจริงนะ เด็กสามคนนี้หน้าตาดีจนแทบจะถอดพิมพ์กันมาเลย เจ้าโอ๊ตหล่อแบบกวนๆแบดๆ อ้นหล่อแบบสุภาพ คารมเป็นต่อ ส่วนน้องอุ้มหล่อแบบน่ารัก แก้มยุ้ยเป็นกระติก

..โตขึ้นมาเมื่อไร รับรองว่าสาวติดตรึม..
   
“ไปกินข้าวกันครับ วันนี้พี่มีประชุมเก้าโมง แต่ว่าพวกหนูต้องเข้าเรียน” กนธีตื่นเต้นไม่น้อย นอกจากจะได้เข้าไปฟังอาจารย์ใหญ่พูดแล้ว ยังได้ไปดูการสอนถึงในห้องอีกด้วย จากนั้นถึงจะได้รับผลการเรียนของเทอมที่ผ่านมา
   
เขารู้ว่าน้องๆเรียนดี เป็นเรื่องน่าภูมิใจ แต่เขาไม่ค่อยสนเท่าไรกับเรื่องนี้ ถ้าเด็กๆต้องเคร่งเครียด ตะบี้ตะบันท่องตำราจนหาเวลาพักผ่อนแทบไม่ได้ ต้องติววิชาเช้าสายบ่ายเย็นเพื่อไปสอบแข่งขัน ไล่บี้เอาเป็นเอาตายกับคนเป็นพะเรอเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยดัง เขาก็ไม่ค่อยเห็นด้วยนัก

ถึงแม้ผลการเรียนจะเป็นใบเบิกทางให้ชีวิต แต่เขาให้ความสำคัญกับความสุขระหว่างทางมากกว่า เขาอยากให้น้องๆเรียนด้วยความสนุก รักและชอบในสิ่งที่เลือก บาลานซ์ชีวิตในหนังสือกับกิจกรรมได้อย่างลงตัว จบมาแล้วสามารถสร้างประโยชน์ให้ส่วนรวมได้ แบบนั้นถึงจะเป็นเรื่องน่าดีใจ

..แต่เอาเป็นว่า ลูกๆยื่นเกรดอะไรมา คุณพ่อมือใหม่ก็พร้อมรับเสมอ..
   
กนธีจูงมือลูกอ้นข้างหนึ่ง ลูกอุ้มอีกข้างหนึ่ง พาเดินมาที่ห้องกินข้าว ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เพราะวันนี้เขารู้สึกเหมือนได้เป็นพ่อคนขึ้นมาจริงๆ
   
“พี่ทำไข่ดาวให้อ้น ทำไข่เจียวแฮมให้อุ้ม กินผักด้วยนะลูกนะ”
   
ตอนแรกน้องอุ้มทำหน้าเบ้เมื่อเห็นมะเขือเทศ แต่พอพี่กุนต์ขอร้องด้วยเสียงนุ่มนวล อุ้มก็เอื้อมหยิบมะเขือเทศราชินีเข้าปากและกัดกร๊อบทันที
   
..ยี้..รสชาติยังน่าหยะแหยงเหมือนเดิม..
   
“อร่อยจนหน้าย่นเลยหรือครับอุ้ม” พ่อกุนต์ดีใจเหลือเกิน
   
อินทัชกลั้นขำ ไอ้อุ้มแทบจะคายออกมาอยู่แล้วแต่ไอ้ตัวเล็กยังฝืนกินเพราะรักพี่กุนต์มาก พี่ชายที่รักน้องอย่างเขาเลยยอมเสียสละมะเขือเทศของตัวเองให้มันกินอย่างเต็มที่ จะได้แสดงความรักกันให้สะใจไปเลย
   
“อ้นกินนมแก้วนี้ให้หมดนะครับ” กนธีหันมาทางน้องคนกลาง “กินนม เล่นกีฬา คราวนี้ดาราที่ไหนก็เทียบลูกชายของพี่ไม่ติด หล่อยันดาวอังคารเลย”
   
อ้นหัวเราะชอบใจ แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนหมั่นไส้น้องเลยพูดแทรก
   
“ถ้าไอ้อ้นหล่อถึงดาวอังคาร ผมก็หล่อถึงดาวพลูโตนั่นแหละ”
   
กนธีมองเหล่ไอ้เด็กเปรต “เอาแค่ปากซอยหน้าบ้านก่อนไหมพี่โอ๊ต”
   
“โห..ลำเอียง!” หมาหัวเน่าเบอร์สองก็อินทัชนี่ไง จะใครหน้าไหนล่ะ
   
เสร็จจากมื้อเช้า กนธีพาเด็กๆขึ้นรถ อินทัชนั่งด้านหน้าคู่กับเขา ส่วนอ้นกับอุ้มนั่งเบาะหลัง รัดเข็มขัดเรียบร้อยตามคำสั่ง ไม่เคยดื้อไม่เคยซนกันเลย
   
“วันนี้พี่กุนต์จะเข้าไปดูอ้นเรียนไหมครับ” อ้นถามอย่างมีความหวัง
   
“แน่นอนลูกชาย” กนธีตอบรับรวดเร็ว “น่าจะสักสิบโมง”
   
“สิบโมงเป็นวิชาเกษตรครับ” ข้าวโพดที่ปลูกไว้ในแปลง ตอนนี้ได้เวลาเก็บฝักแล้ว ช่วงปิดเทอมมีคุณลุงภารโรงช่วยดูแล ข้าวโพดของเด็กๆเลยงอกงาม
   
“ตื่นเต้นจัง” กนธียิ้ม เหลือบมองน้องอุ้มที่นั่งเกาพุงแกรกๆ “อุ้มล่ะครับ หนูมีเรียนอะไร” โชคดีที่ตารางดูการสอนของเด็กสองคนไม่ชนกัน พอรับผลการเรียนของอ้นเสร็จ เขาก็แว้บเข้าไปดูคุณครูสอนน้องอุ้มที่เพิ่งจะขึ้นป.หนึ่งต่อได้
   
“ของหนูมีปั้นขนมฮะ” เป็นวิชาคหกรรมรุ่นเยาว์นี่เอง “ครูบอกว่าวันนี้จะทำสาคูเขียวอื๋อคลุกมะพร้าว ให้พวกหนูปั้นแป้งแล้วก็เอาให้ผู้ใหญ่กิน”
   
“ท้องจะเสียซะล่ะมั้ง” อินทัชบ่นพึมพำเลยโดนพี่กุนต์ซัดไปที
   
“พี่จะกินครับ” กนธีบอกอย่างมั่นใจ ต่อให้น้องปั้นเละ เค็มจัดเพราะรสมือ เผลอจามใส่จนน้ำมูกลง หรือน้ำลายหกใส่ขนมอันที่ว่า เขาก็จะชิมให้ได้!
   
..ท้องเสียก็ช่างสิ..ยาธาตุไม่ได้มีเอาไว้ยัดจมูกสักหน่อย..
   

.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 06-04-2017 21:19:53

.

.

.


พวกเขาถึงโรงเรียนทันเวลาเคารพธงชาติ เด็กน้อยของกนธีวิ่งฉิวไปเข้าแถว ส่วนผู้ปกครองแยกมาอีกทาง ช่วงเช้าจะเป็นการประชุมสาระสำคัญทั่วไป รวมทั้งมีการเลือกตั้งคณะกรรมการและประธานในสมาคมผู้ปกครองเพื่อเอาไว้เป็นสื่อกลางคอยประชาสัมพันธ์และช่วยเหลือกันอีกต่อหนึ่ง
   
อินทัชหาวแล้วหาวอีก เขาล่ะโคตรเบื่อเลย ผิดกับลุงกนธีที่นั่งตาแป๋ว ไม่รู้ไปเอาสมุดโน้ตมาจากไหน จดอะไรยิกๆอยู่ได้ กับไอ้แค่ข้อมูลติดต่อ ให้คนเป็นเลขาจดแล้วฟอร์เวิร์ดเมลส่งต่อให้ผู้ปกครองทุกคนก็น่าจะพอแล้ว
   
“ตื่นตีสามยังอุตส่าห์ถ่างตาฟัง ไม่ง่วงหรือครับ” เขาเกาหัวแกรกๆ ไม่รู้พี่กุนต์จะตื่นเต้นทำไม ไม่มีใครโหวตให้เจ้าตัวเป็นกรรมการของสมาคมสักเสียง แค่ปรึกษากันเรื่องจะมีงานแฟร์ในโรงเรียน ต้องสนใจจนหูผึ่งเลยหรือ   
   
“เถอะน่า..อยากนอนก็นอนไป พี่จะฟังเขาคุยกัน”
   
อินทัชหาวรอบที่สิบ แอบบิดขี้เกียจด้วยความเกียจคร้านระหว่างลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้ชายข้างกายที่ดูจะตั้งอกตั้งใจเสียเหลือเกิน
   
..ปฏิเสธไม่ได้ว่า ‘น่ารัก’ จริงๆ..
   
หมดจากการประชุมยืดยาวที่แสนน่าเบื่อก็ได้เวลาไปชมการเรียนการสอนที่ห้อง กนธีปิดสมุด เหน็บปากกาไว้ที่กระเป๋าและลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีภูมิใจ เขารู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของบรรดาพ่อแม่ ถึงจะไม่ได้มีส่วนร่วมกับสมาคม แต่แค่ได้ให้เบอร์ติดต่อในฐานะผู้ปกครองอีกคนของอ้นกับอุ้ม เขาก็ดีใจมากแล้ว
   
“ยิ้มหน้าบานเลยนะพี่” อินทัชมองคนที่ก้มจัดเสื้อสูทให้เรียบ
   
..คนที่ใส่จนเต็มยศมาก็มีแค่พี่กุนต์คนเดียวนี่แหละ..
   
“ไม่มาเป็นพี่ โอ๊ตไม่รู้หรอก” กนธียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “เมื่อกี้มีแม่คนหนึ่งเรียกพี่ว่า ‘คุณพ่อ’ ด้วย ได้ยินไหม ประทับใจมาก”
   
“โอเคครับ” เขาหัวเราะ “ไปห้องเรียนไอ้อ้นกันพี่ มันคงรอแล้ว”
   
“ไปๆ” ชายหนุ่มก้าวตามก่อนจะหยุดเดิน “ทำไมพื้นมันไม่เท่ากัน”
   
อินทัชอมยิ้ม ขยับเข้ามาใกล้แล้วถอดแว่นสายตายาวให้พี่กุนต์
   
“จริงๆเลยนะ..พี่เนี่ย” เขาพับแว่นเก็บก่อนจะส่งคืน “ถ้าผมไม่อยู่ด้วย พี่จะก้าวพลาดจนกลิ้งตกบันไดไหม” อันนี้มันแว่นอ่านหนังสือ ไม่ได้ใช้มองทาง
   
กนธีหัวเราะ “คนที่ไปเอาแว่นคุณยายมาใส่ ยังจะพูดดีได้อีกหรือ”
   
อินทัชเบ้ปาก..นึกแล้วก็อยากดีดหูปาลินจริงๆ
   
พวกเขาลงจากหอประชุมและไปที่อาคารเรียนด้านหลัง ตอนสิบโมงเป็นงานเกษตร คุณครูเพิ่งจะสอนวิธีเก็บข้าวโพดที่โตเต็มที่แล้ว
   
“ให้นักเรียนสังเกตสีของไหม มันจะเป็นสีน้ำตาลเข้ม บางฝักอาจจะยังอ่อนก็ปล่อยไว้ก่อน” คุณครูบอก “วิธีเก็บให้หักตรงก้านฝักที่ติดกับลำต้น”
   
เด็กชายอัคราดูหลุกหลิกเล็กน้อยเมื่อเหลือบเห็นพี่ชายสองคนเข้ามาดูการเรียนการสอน พี่กุนต์เห็นน้องหันมองก็ชูนิ้วโป้งให้กำลังใจ
   
“วันนี้มีผู้ปกครองมาดูพวกเราด้วย เดี๋ยวนักเรียนเอาตะกร้าไปคนละใบ ช่วยกันเก็บข้าวโพดในแปลงเพาะ ชวนคุณพ่อคุณแม่ไปด้วยก็ได้ เก็บเสร็จแล้วเราจะเอาข้าวโพดมาต้ม ชิมดูซิว่าฝีมือปลูกของพวกเราเป็นยังไงกันบ้าง”
   
เด็กๆส่งเสียงด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับทยอยมารับตะกร้ากับหมวก
   
อ้นเลียบเคียงเข้ามาหาพี่ๆ น้องมีหมวกใบเดียว ไม่รู้จะให้ใครใส่ดี
   
“อ้นใส่เลยครับ” กนธีมองอย่างเอ็นดู ตัวน้อยแค่นี้ยังคิดเสียสละให้คนโตกว่าเลย “ไปกันลูกชาย พี่อยากช่วยอ้นเก็บข้าวโพด”
   
“เย้~ พี่โอ๊ตถือตะกร้า” อ้นเข้ามาจับมือพี่กุนต์ จูงกึ่งลากไปกลางแจ้ง
   
อินทัชส่ายหัว เขาถูกน้องเมินอย่างสมบูรณ์แบบ หมาหัวเน่าก็งี้แหละ
   
กนธีเดินผ่านแปลงข้าวโพดที่สูงท่วมหัว บรรดาพ่อแม่เข้ามาช่วยลูกหักฝักที่แก่พอจะกินได้ อ้นกับเพื่อนในกลุ่มอีกสามสี่คนรับผิดชอบแปลงสุดท้าย ดูเหมือนว่าแต่ละต้นจะงอกงามดีและติดฝักแก่ต้นละสองฝัก เก็บพร้อมกันได้เลย
   
“พี่กุนต์ถอดสูทๆ” อ้นเข้ามากระตุกชายเสื้อ “เดี๋ยวสูทพี่กุนต์เปื้อน ถอดให้อ้นนะ อ้นจะเอาให้พี่โอ๊ตถือ” เด็กชายยิ้มแฉ่งกับไอเดียของตัวเอง
   
“อ้าว..ไอ้น้องบังเกิดเกล้า” อินทัชผลักหัวไอ้ตัวเตี้ย
   
กนธีหัวเราะชอบใจ เขาถอดเสื้อนอกแล้วส่งให้คนด้านหลังรับไป ส่วนน้องอ้นก็เข้ามาช่วยพับแขนเสื้อเชิ้ต พี่กุนต์จะได้เก็บข้าวโพดสะดวก
   
“แบบนี้เนอะ” เขาตั้งอกตั้งใจหักก้านฝักที่อยู่ด้านบนดังป๊อกแล้วส่งต่อให้น้องที่ยืนรอรับ “ใหญ่จัง น่ากินมาก ข้าวโพดอะไรครับเนี่ย”
   
“ข้าวโพดหวานครับ” อ้นยิ้มตาปิด ส่งต่อให้พี่โอ๊ตที่ยืนถือตะกร้า
   
“เฮ้ย..ไม่ให้พี่เก็บบ้างหรือไง” อินทัชท้วง เดินตามสองพ่อลูกข้างหน้านี่เหมือนส่วนเกินชอบกล “ไอ้อ้นมาถือบ้างดิ พี่จะหักข้าวโพด อยากเล่นดู”
   
“ของกินไม่ใช่ของเล่นนะ” กนธีไม่อนุญาต “ตะกร้าก็หนัก ใช้น้องได้ไง”
   
โอ้โห..เข้าข้างกว่านี้ก็ไม่มีอีกแล้วแหละ
   
อินทัชเบะปาก คอยรอรับฝักข้าวโพดจากพี่กุนต์กับไอ้อ้น ถึงจะหมั่นไส้ แต่เขาก็อดยิ้มตามไม่ได้เมื่อเห็นพวกนั้นเข้ากันได้ดี พี่กุนต์อ่อนโยนเทียบเท่ากับพ่อคนหนึ่ง ซ้ำยังมากกว่าพ่อแท้ๆของพวกเขาสามคนพี่น้องด้วยซ้ำ
   
เขาลอบมองกนธีที่เดินจูงมือน้องชายคนกลาง เจ้าเตี้ยอ้นอยากเก็บฝักที่อยู่เลยหัว พี่กุนต์เลยยกตัวขึ้นอุ้มและให้มันเอื้อมหักก้าน ใบหน้าเปื้อนยิ้มทั้งคู่
   
“อ้นดีใจจังเลยที่วันนี้พี่กุนต์มาด้วย” เด็กชายถูกปล่อยลงยืน พอเห็นว่าตามเสื้อเชิ้ตคนตรงหน้ามีเศษไหมข้าวโพดติดก็ดึงออกให้
   
กนธีควักผ้าเช็ดหน้าในกางเกงมาเช็ดเหงื่อตรงปลายจมูกน้อยๆของน้อง “พี่ก็ดีใจครับที่อ้นชวนมา” เขายีหัวอ้นอย่างเอ็นดู “เก็บอีกฝักสองฝักแล้วเข้าร่มกันเถอะครับ เดี๋ยวหนูจะไม่สบาย แดดร้อนมากเลย”
   
“พี่กุนต์เอาหมวกอ้นไหม” เจ้าตัวเล็กเงยหน้ามองคนสูงกว่า
   
“โธ่..ไม่เป็นไรครับลูก” เขานั่งยองๆ รวบตัวน้องมากอด “ขอบคุณนะ”
   
อินทัชอ้าปากหาว ดูแลกันเองเสียจนลืมเขาที่ยืนหัวโด่ ผมนี่แทบไหม้เพราะแดดส่องลงกลางกระหม่อม..น่าจับฟัดทั้งคู่จริงๆ
   
“พี่โอ๊ตร้องไห้ทำไม” กนธีหันมองคนที่เดินตามเนือยๆ
   
เด็กหนุ่มหัวเราะหึ เหงื่อเข้าตาครับลุง..ไม่ได้ร้องไห้
   
“อย่าน้อยใจสิ เดี๋ยวถึงคาบเรียนน้องอุ้ม พี่จะให้โอ๊ตกินขนมฝีมืออุ้มคนเดียวเลย รับรองว่าไม่แย่ง” กนธีบอกอย่างใจดี ใจกว้างกว่าเขาก็หายากแล้ว!
   
“ซาบซึ้งมากพี่” อินทัชน้ำตาจะไหล ให้กินขี้มูกยังง่ายกว่าเลยมั้ง!
   
เก็บข้าวโพดได้ร่วมสิบฝัก กนธีก็จูงอ้นกลับไปที่อาคารเรียน พ่อแม่คนอื่นกำลังนั่งอยู่กับลูกๆ ช่วยกันแกะเปลือกและไหมข้าวโพดออก เขาเลยเลือกโต๊ะด้านหลังแล้วล้อมวงกับเด็กๆ ตั้งหน้าตั้งตาเลาะเปลือกบ้าง
   
“ระวังคันนะพี่” อินทัชเตือน “ให้ผมแกะให้ดีกว่าครับ เสื้อเปื้อนหมด”
   
“ไม่เป็นไรๆ ข้าวโพดของลูกชาย พ่อคนนี้จะแกะเอง”
   
ร่างสูงกลั้นหัวเราะ พี่กุนต์ดูตั้งใจเอามาก ขนาดไหมติดเต็มตัวยังไม่สน
   
ลอกเปลือกครบแล้ว อ้นเอาไปล้างน้ำจนสะอาดเอี่ยม คุณครูมีหม้อใบใหญ่ให้ จัดการเติมน้ำครึ่งหนึ่ง ม้วนใบเตยลงไปต้มให้หอม ใส่เกลือกับน้ำตาลอย่างละหนึ่งช้อน พอเดือดเต็มที่ก็แบ่งข้าวโพดลงไปต้มกลุ่มละสองสามฝักพอเป็นพิธี ประมาณห้านาทีก็ตักขึ้นมาสะเด็ดน้ำ กินกันตอนอุ่นๆนั่นเลย
   
“อร่อย~” กนธีซึ้งใจ “ข้าวโพดที่อ้นของพี่ปลูก..อร่อยกว่าไร่สุวรรณอีก” 
   
เด็กชายได้ยินก็อายม้วนไปตามระเบียบ อินทัชหัวเราะในลำคอ มันก็ข้าวโพดหวานธรรมดานี่แหละ ไม่ได้พิสดารกว่าตรงไหน แต่ที่พี่กุนต์ประทับใจ คงเพราะความรู้สึกดีๆจากการได้กินอาหารของคนที่เรารักล่ะมั้ง
   
“ขอกินอีกฝักได้หรือเปล่า” กนธีหันมองไปทางหม้อต้มข้าวโพด
   
“ใจเย็นพี่” อินทัชปราม “ที่เก็บมานี่ เดี๋ยวผมเอากลับไปต้มให้ที่บ้าน”
   
“เอางั้นก็ได้” เขายิ้มให้น้อง “หลังบ้านมีที่ว่าง อ้นอยากปลูกอะไรเล่นไหม พี่จะให้ลุงคนสวนทำแปลงดินไว้ให้ ปลูกเองเก็บเองกินเอง ภูมิใจเนอะ”
   
อ้นพยักหน้าหงึกหงักด้วยความตื่นเต้น “อ้นชอบปลูกผักครับ”
   
“พี่ชอบกินผัก” เขาเช็ดเหงื่อให้น้อง “อยู่ด้วยกันได้นะเนี่ย”
   
“เดี๋ยว..แล้วผมล่ะ อย่าลืมผมดิ” อินทัชท้วง
   
กนธีหัวเราะ “หัวล้านอ่ะพี่โอ๊ต” เขาลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นตามตัวก่อนพลิกดูนาฬิกา “อ้าว..ได้เวลาแล้ว พี่ไปหาน้องอุ้มก่อนนะครับเด็กดี”
   
อ้นตะเบ๊ะรับ เดี๋ยวต้องเรียนต่อด้วย น้องเลยยกมือบ๊ายบาย
   
กนธียิ้มอ่อนโยน ความรู้สึกที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี่ดีจริงๆ
   
อินทัชเดินตามพี่กุนต์พร้อมกับหิ้วถุงข้าวโพดดิบมาด้วย คาบต่อไปเป็นของน้องอุ้ม ไอ้ตัวแสบมีเรียนวิชาคหกรรม แน่นอนว่าเขาแอบขยาดเล็กน้อย ถ้าให้เลือกระหว่างกินฝีมือไอ้อ้นกับกินฝีมือไอ้อุ้ม เขาขอเป็นไอ้น้องอ้นจะดีกว่า
   
ตอนที่ไปถึง คุณครูกำลังอธิบายวัตถุดิบและขั้นตอนการทำ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมาก ขนมที่สอนคือหยกมณี เป็นการเอาสาคูลูกเล็กมาต้มกับน้ำใบเตยและน้ำตาล ปั้นเป็นลูกกลมคลุกมะพร้าว เด็กๆทำได้ไม่ยาก แค่ระวังร้อนนิดหน่อย
   
“ตอนต้ม ครูจะทำให้นะคะ พอเสร็จแล้วนักเรียนก็แบ่งสาคูไปปั้นกับผู้ปกครอง” ครูบอกพลางเอาไม้พายคนน้ำตาลในกระทะทองเหลืองให้ละลาย
   
น้องอุ้มยกไม้ยกมือหราเมื่อเห็นพี่กุนต์กับพี่โอ๊ต ไม่ได้ฟังที่ครูบอกเลย
   
“เด็กชายอาศิร มีอะไรสงสัยหรือเปล่าคะ” คนสอนเงยหน้ามอง
   
อุ้มส่ายหัวดิกก่อนจะก้มกลับลงไปเด็ดใบเตยบนโต๊ะเล่น

กนธีอมยิ้ม เดินตามผู้ปกครองคนอื่นเข้าไปในห้อง รอจังหวะให้ครูเชิญคุณพ่อคุณแม่ถึงจะเข้าไปร่วมด้วย ดูเหมือนว่าสาคูในกระทะจะได้ที่พอดี

“มาแบ่งสาคูใส่ถ้วยกันค่ะ ใช้ช้อนปั้นนะ ทำแบบนี้” เธอสาธิตให้ดู พอได้ลูกกลมก็เอาวางลงบนมะพร้าวทึนทึกขูดฝอย คลุกให้ทั่วและวางใส่จาน

น้องอุ้มท่าทางกระตือรือร้น เด็กชายรีบเข้าไปต่อแถวเอาสาคูคนแรก จากนั้นก็ถลากลับมาหาพี่กุนต์ หวิดจะล้มหน้าคว่ำไปทีหนึ่ง ดีที่พี่กุนต์รับตัวทัน

“ใจเย็นไอ้เสือ” อินทัชปรามมัน “ขนมไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย”

“ปั้นกับหนูๆ” น้องอุ้มส่งช้อนให้พี่กุนต์กับพี่โอ๊ต

“แล้วอุ้มล่ะครับ” กนธีถามยิ้มๆ ช้อนมีแค่สองคู่เอง

ไอ้ตัวน้อยนิ่งไปพักก่อนจะเอียงคอครุ่นคิด หันไปทางครูก็ดูเหมือนว่าช้อนจะหมดแล้ว น้องเลยได้แต่เกาพุงแกร่กๆ “งั้น..ใช้มือก็ได้ฮะ”

“เฮ้ย! เดี๋ยว..” อินทัชที่กำลังจะส่งช้อนของตัวเองให้ร้องห้ามแต่ไม่ทัน

อุ้มเอาสองมือละเลงลงถ้วยสาคูเต็มเปา “โอ๊ะ..ทำไมหยึบๆ” เด็กชายเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งป้อมสั้นจับสาคูเหนียวหนืดยืดขึ้นมาเป็นยวงใย “อ๊า..ขี้มูก~”

พี่คนโตถอนหายใจพรืด กุมขมับ “พี่จะกินไม่ลงก็เพราะอุ้มนะ”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย” กนธีหัวเราะ “เหมือนจริงๆนั่นแหละ..สีเขียวๆหยั่งกะตอนเป็นหวัดมาแล้วหลายวัน เริ่มกรังที่จมูกงี้”

“พี่กุนต์~” เข้ากันได้ก็ดี แต่อย่าเป็นปี่เป็นขลุ่ยนักจะได้ไหม

อุ้มหัวเราะตามไปด้วย แต่พี่กุนต์บอกว่าของกินนี่เราต้องไม่เล่น อุ้มเลยกลับมาสงบเสงี่ยม ตั้งใจปั้นก้อนสาคูโดยให้พี่กุนต์ช่วยตักวางบนฝ่ามือ

“หมุนๆๆ” ตัวเล็กมองเพ่ง “หมุนๆๆๆ”

“หมุนพอแล้วอุ้ม หมุนจนจะเหลวเป็นน้ำแล้ว” อินทัชบอก

“ปั้นๆๆ” กนธีทำตามน้องบ้าง “จงกลม จงกลม จงกลม”

“ยิ่งทำยิ่งเป็นเหลี่ยมนะครับนั่น” เด็กหนุ่มส่ายหัวระอา “บี้แบนหมด”

“ไม่เหลี่ยมนะ พี่กุนต์ปั้นสวยจะตายพี่โอ๊ต” อุ้มเถียงแทน

“ครับๆ..เข้าข้างกันดีจริง” อินทัชหัวเราะหึ

กนธียิ้มขัน เอาช้อนปาดซ้ายป่ายขวาแล้วเขี่ยลงถาดมะพร้าว รูปทรงไม่ค่อยเป็นสับปะรดนักแต่ก็พอไปวัดไปวาได้ เมื่อได้ที่แล้วก็วางในจาน

“หมุนๆๆ” น้องอุ้มยังหมกมุ่นกับสาคูก้อนเดิม “หมุนตรงนี้ก็ได้..”
   
“หยุดนะไอ้อุ้ม..” อินทัชห้ามแต่ไม่ทันเหมือนเคย
   
น้องน้อยเอาก้อนสาคูลงไปถูวนกับหน้าขาอวบอ้วนของตัวเอง คราวนี้วนอยู่สองสามครั้งก็กลายเป็นทรงกลมสวยงาม เด็กชายเลยยิ่งได้ใจใหญ่
   
“กินเองนะ กินเองเลย!” เรื่องนี้พี่ชายจะไม่เสียสละเด็ดขาด!
   
“ทำไมอ่า..” อุ้มวางสาคูก้อนเด็ดลงในถาด เอานิ้วชี้คีบเส้นมะพร้าวมาแปะทีละเส้นสองเส้นจนทั่วแล้วส่งให้พี่โอ๊ต “หนูตั้งใจทำให้พี่โอ๊ตกินนะ”
   
กนธีกลั้นหัวเราะแทบแย่ “กินเถอะโอ๊ต ยาธาตุไม่ได้มีไว้ยัดจมูกนะ”
   
อินทัชมองอย่างหมายมาด “จงใจแกล้งสินะครับ”
   
“หนูเปล่าแกล้ง” อุ้มทำปากเบ้ “พี่โอ๊ตไม่กิน งั้นหนูให้พี่กุนต์กิน อ้าม..”
   
“อ้ำ..” กนธีอ้าปากรับหยกมณีลูกแรกในชีวิตของน้องอุ้ม “อื้ม..เยี่ยมๆ”
   
“เย้~” น้องยิ้มตาหยีใส่ “ลูกต่อไปของพี่โอ๊ตนะ ถ้าไม่กิน หนูงอน”
   
“ห้ามเอาไปปั้นกับขา” อินทัชยื่นคำขาด “เอาช้อนไปปั้นซะ”
   
“ก็ได้ๆ” อุ้มทำปากจู๋ “ปั้นกับช้อน ลื่นจังเลย..โอ๊ะ..” ไม่ทันขาดคำ ทั้งช้อนทั้งสาคูก็กระเด็นตกพื้นดังเคร้ง เจ้าตัวน้อยลงไปก้มเก็บแล้วเอากลับมาปั้นต่อ ก็เสียดายนี่นา..กินๆไปเหอะ “วันนี้คุณเชื้อโรคหยุดทำงานหนึ่งวันเพื่อพี่โอ๊ต”
   
สรุปแบบนี้ก็ได้หรือวะนี่..อินทัชครางในลำคอ
   
กนธีกลั้นขำจนหูแดง ก่อนที่น้องจะเอาสาคูตกพื้นลงคลุกมะพร้าว เขาก็ปรามไว้ก่อน “คุณเชื้อโรคหยุดงานก็จริง แต่เมื่อกี้น่าจะมีบางตัวกำลังออกมาเที่ยว เพื่อความปลอดภัย หนูปั้นให้พี่โอ๊ตใหม่ดีกว่า เดี๋ยวพี่โอ๊ตจู๊ดๆนะลูก”
   
“หนูเชื่อพี่กุนต์” อุ้มทำตามอย่างว่าง่าย ควักสาคูมาปั้นใหม่ด้วยฝ่ามือเพราะช้อนร่วงไปแล้ว “อ๊ะ..มดกัดคุณช้าง” บ่นแล้วก็ละมือลงไปเกาในกางเกง

อินทัชน้ำตาจะไหลจริงๆ ไอ้เด็กแสบเกาคุณช้างเสร็จก็กลับมาปั้นต่อ หลุดพ้นจากหยกมณีรสขี้ฝุ่นไม่ทันไร ต้องมากินหยกมณีรสคุณช้างแบบต่อเนื่อง แล้วเขาจะบอกปัดอย่างไรได้นอกจากถามไอ้อุ้มกลับไปว่า..

“วันนี้เข้าไปชิ้งฉ่องแล้วล้างมือหรือยังอุ้ม”

“ล้างแล้วซี” อุ้มบอกอย่างมั่นใจ ทำเอาคนพี่ยิ้มได้ “หรือยังไม่ล้างน้า”

..เอาเถอะ..พี่ชายคนนี้ปลงตกเสียแล้วแหละ..

สรุปว่าวันนั้น กนธีกับอินทัชได้ข้าวโพดหวานฝีมือปลูกของน้องอ้นกับหยกมณีฝีมือปั้นของน้องอุ้มกลับไปที่บ้าน ตามด้วยผลการเรียนที่พี่ชายสองคนดูแล้วชื่นใจสุดๆ เรียกว่าลำดับที่ได้เป็นเลขตัวเดียวของห้องมาทั้งคู่เลย

ระหว่างอยู่บนรถกำลังจะกลับบ้าน อ้นเข้ามาเกาะเบาะหลังและขอ

“ประชุมผู้ปกครองคราวหน้า” เด็กชายอ้อมแอ้ม “อ้นอยากให้พี่กุนต์กับพี่โอ๊ตมาด้วยกันอีกครับ สัญญากับอ้นได้ไหม”

กนธียิ้มบาง อาศัยจังหวะรถติดชะโงกไปจูบหน้าผากอ้นที่ยื่นหัวมาหา และจุ๊บเลยไปยังน้องอุ้มที่โผล่หน้ามามองอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ได้สิครับ” เขายกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับน้องอ้น 

“สัญญากับหนูด้วยฮะ” น้องอุ้มขอบ้าง

“โอเคครับผม” กนธีหัวเราะ “พี่สัญญาว่าต่อให้มีประชุมกี่ครั้ง พี่ก็จะตามไปเป็นผู้ปกครองให้พวกหนูทั้งคู่จนกว่าจะโตเลย แบบนี้ดีไหม..”

“เย้~” อุ้มเอาปากนุ่มนิ่มไปชนแก้มพี่กุนต์ “แต่พูดเฉยๆหนูไม่เชื่อนะ ต้องสัญญาด้วยคุณหยกมณีสิบลูกของหนูด้วย”

อินทัชที่ฟังอยู่นานหัวเราะชอบใจ “หยกมณีรสคุณช้าง”

“พี่โอ๊ตต้องกินด้วย พี่โอ๊ตสูงกว่าพี่กุนต์ต้องกินเจ็ดลูก พี่กุนต์กินสาม”

..อ้าว..งานเข้าคุณอินทัชแบบเต็มๆ..

......................................................................................

เหมือนจะใกล้จบ แต่ก็ยังไม่จบ 5555+ แต่เรื่องนี้ไม่ดราม่านะ อิๆ ถึงมีงอนกันก็เล็กน้อยเท่านั้นนน
อัพแทนวันอาทิตย์จ้า เลิฟฟฟ  :กอด1:

ในทวิต ใช้แท็กนี้น้า #sinsgreed

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: l2_in* ที่ 06-04-2017 21:32:17

น่ารักกกก น้องอุ้มลูกโตเร็วๆนะ สงสารพี่โอ๊ต 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 06-04-2017 21:45:02

คุณพ่อน่าร้ากกกก อิโอ๊ตรีบๆจีบเลยนะ ดีขนาดนี้จะปล่อยไปได้ยังไง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 06-04-2017 21:47:08

 :3123: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 06-04-2017 21:56:09

 :hao7: :hao7: :hao7:

งื้ออออออออออออ มุ้งมิ้ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ชมรดา ที่ 06-04-2017 21:59:55

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 06-04-2017 22:02:41

คุณช้าง5555  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 06-04-2017 22:08:48

อยากเห็นน้องตอนโตเร็วๆ จัง น่ารักมากกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 06-04-2017 22:08:55

คุณหยกมณี  :laugh:
น่ารักอ่าาาา อ่านละใจบางเลย พี่กุนต์คงอยากมีลูกมาก พอมีน้องอ้นน้องอุ้มมาก็สมใจเลย เป็นลูกชายเลย พี่กุนต์น่าร๊าก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 06-04-2017 22:12:07

พาร์ทนี้ โอ้ตเป็นตัวประกอบที่แท้ทรู
จริงๆพี่โอ้ตเป็นคนใช้พี่กุนต์อีกที
มาประชุมนี่ก็มีหน้าที่แค่ถือของให้  :laugh:
โถ่ โอ้ตเอ้ยยยยย น่าสงสารจริงๆ
แล้วถ้าโดนพี่กุนต์เท ชีวิตจะขนาดไหนนะ  :m20:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 06-04-2017 22:19:48

โอ้ยยย ไม่รู้จะชมใครดี
พี่กุนต์ก็น่ารัก ทั้งใส่สูท ทอดไข่ ตั้งใจจดที่ประชุม
แถมยังชื่นใจกับคำว่าคุณพ่อ น่าหมั่นเขี้ยวมากๆ555
น้องอ้นก็น่ารัก เป็นเด็กดีมากๆเลย
คอยปรามน้อง ดูแลน้อง เป็นเด็กดีมากๆๆ
ชื่นใจแทนพี่กุนต์
ยิ่งน้องอุ้มยิ่งเอ็นดู เจ้าตัวอ้วนที่แสบมากๆ
อ่านไปขำไป เด็กอะไรน่ารักน่าหยิก5555
ส่วนคนหัวเน่าคงเป็นพี่โอ๊ต555555
แต่จะยกความดีความชอบให้นิดหน่อย
เพราะอุตส่าห์หิ้วตระกร้าข้าวโพดกับยอมกินขนมรสช้างของอุ้ม55555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 06-04-2017 22:21:38

คุณช้างหายยยยย ขำหนักมากกกกก
น้องอุ้มเอ๊ยยยยยย

พี่กุนคนดีของน้องง คุณพ่อตัวอย่าง
น่ารักที่สุดเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-04-2017 22:23:43

น่ารักน่าเอ็นดู ทั้งคุณพ่อ อ้น อุ้ม คนถือตะกร้า เอ๊ะ เขาชื่อไรนะ คนที่ถูกลืม กร้ากกกกก
อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรัก โอ๊ตจะไม่รักพี่กุนต์ไงไหว น่าเอ็นดูซะขนาดนี้
เอิ่ม หยกมณีรสช้าง 7 ลูกของพี่โอ๊ต ทานให้อร่อยนะครับ 55555 อุ้มแสบมาก

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 06-04-2017 22:24:24

ตอนน้องอุ้มเกาคุณช้างแล้วมาปั้นขนมต่อนี่ถึงกับลั่น โอ้ยยยย อุ้มลูก.....สงสารอิโอ๊ตขึ้นมานิดนึงจริงๆแต่อย่างที่พี่กุนต์บอกน่ะแหละ ยาธาตุไม่ได้มีไว้ยัดจมูกนะ ฮาา

เรื่องนี้ไม่อยากให้จบเลย ขออีก 20 ตอนยาวๆได้ไหมค้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 06-04-2017 22:28:43

ครอบครัวนี้น่ารักกกกกกกกก    :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 06-04-2017 22:32:45

วงวารพี่โอ๊ต นี่คือตัวประกอบใช่ม้ายยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: hunhan ที่ 06-04-2017 22:45:30

อ่านไปเราก็ยิ้มไป รับรู้ถึงความสุขที่มาจากข้างในจริงๆ ครอบครัวนี้น่ารักจังเลย
อยากจะจุ๊บน้องอ้นกับอุ้มเลยจริงๆ555
อิโอ๊ตเป็นหมาหัวเน่าที่แท้จริงๆ อิอิ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 06-04-2017 22:49:52

น้องอ้นกับน้องอุ้มจะเติบโตมาแบบจิตใจอ่อนโยน ร่างกายแข็งแรง
พี่กุนต์จะอิ่มเอิบด้วยความสุข
พี่โอ็ตจะหัวเน่าเป็นปกติ และผอมแกรนเพราะท้องเสียตลอดเวลา

อนาถพี่โอ็ตแท้เชียว  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 06-04-2017 23:11:00

ตอนนี้น่ารักครอบครัวสุขสันต์มากๆๆๆ
พี่กุนต์ดูเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก ใครๆก็รักก็หลง

ดราม่าไม่มีชีวีสดใส :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 06-04-2017 23:16:06

เอ็นดูน้องอุ้ม สงสารพี่โอ๊ต 5555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 06-04-2017 23:34:25

ถถถถ ใจสั่นกับคำว่าคุณอินทัช
ใส่คุณเข้าไป แล้วทัช ที่ใจมากๆ
ฮอลลลแพ้มาก
น่ารักตลอด โตมาก็ดี ฮือออ
อยากได้คนนี้เป็นแฟน (ชี้กราด อยากได้ทุกคน)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 06-04-2017 23:51:53

อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจริงๆ :impress2:
***รักคนเขียน :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 07-04-2017 00:50:26

พระเอกคือพี่กุนต์ พี่โอ๊ตคือลูกข้างบ้าน
บายนะพี่โอ๊ต. อย่าร้องนะ

รักกกกกพี่กุนต์~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-04-2017 01:35:43

 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 07-04-2017 01:37:49

โอ้ยยยยยย หยกมณีของต้องอุ้ม ลั่นเลย 55555555555
ตอนนี้น่ารักมาก   
พี่กุนต์คนดี เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับเด็กๆ
โอ๊ตนี่ส่วนเกินใช่มั้ย 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 07-04-2017 02:49:44

โถถถพี่กุนต์ ประหนึ่งว่าเป็นพ่อคนจริงๆ อบอุ่นใจดีน่ารักกกก ส่วนพี่โอ๊ตนี่หัวเน่าไปแล้ว 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: paloyhx ที่ 07-04-2017 06:29:29

ทำไมเอ็นดูหนูๆขนาดนี้นะ อยากบีบเด็กๆเป็นก้อนมากๆ ฮื่อ
หยกมณีรสคุณช้างอร่อยมั้ยพี่โอ๊ต55555555 พี่กุณต์เหมือนคุณแม่มากกว่าอีกไม่ยอมรับตัวเองเลย
อยู่กับเจ้าโอ๊ตนานๆนะพี่กุณต์จะได้ไปงานประชุมผู้ปกครองน้องจนโตเลย :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 07-04-2017 06:49:34

งานนี้สงสารหมาหัวเน่าที่สุด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 07-04-2017 07:08:17

พี่กุนต์น่ารักกว่าเด็กๆอีก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 07-04-2017 07:18:47

โหยยย รอจนลืมแล้วว แต่ตอนนี้ อย่างกับตอนพิเศษ ครอบครัวสุขสันต์แบบนั้น 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 07-04-2017 09:43:09

น่ารักมาก  แฟมิลี่สุดๆ

อยากอ่านตอนน้องอุ้มน้องอ้น โตมากก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 07-04-2017 10:02:48

ละมุนนนน ครอบครัวอบอุ่นมากกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 07-04-2017 10:51:04

โง๊ยยยย เอ็นดูคุณพ่อคุณลูก  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 07-04-2017 11:17:26

น่ารัก ซึ้งอะ อ่านล่าสุด อ่านแล้วน้ำตาคลอ ทำไมมันอบอุ่นแบบนี้นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 07-04-2017 11:21:08

 :-[ พี่กุนต์คนดี น่ารักกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 07-04-2017 11:24:59

มีความสุขกันเกินไป ขอดราม่าสักที พี่กุนต์งอนนังโอ้ต ตัดหางปล่อยวัดนังไปเลยได้มั้ยคะ หมั่นไส้นัง :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 07-04-2017 12:31:58

หนุ่มๆบ้านนี้น่ารักทุกคนเลย อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 07-04-2017 12:50:34

โอ๊ยยยยตลกทุกอย่าง 5555หาคุณช้างไม่เจอคือฮาสุด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 07-04-2017 13:48:12

555555555 น้องอุ้มตลกกก
โอ๊ตรีบจีบพี่กุนต์เร็ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 07-04-2017 13:50:06

รักอุ้มอ้นที่สุดดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 07-04-2017 14:19:01

ตลกตอนหาช้างไม่พอยังตลกตอนปั้นขนมอีก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 07-04-2017 14:39:20

ตลกอุ้มมากจริงๆน้องน่ารักมาก
นิยายเรื่องนี้อย่าจบเลยนะไม่อยากให้จบเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 07-04-2017 15:01:53

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 07-04-2017 15:30:06

รอคอยด้วยใจจดจ่อมากค่ะ

น่ารัก ครอบครัวสุขสันต์มาก
พี่กุนต์เป็นปลื้มหนักมาก หลงน้องหนักมาก น้องอ้นยังพอเข้าใจ แต่น้องอุ้มไม่ไหวจะเคลียร์ 55555
โอ๊ตเจอไปเลยไง หยกมณีคุณช้าง รับไปเต็มๆ ขี้อิจฉาด้วยนะเรา

โมเมนท์สวีท อบอุ่นมาเต็มค่ะ โอ๊ตก็ดูแลพี่ไป พี่ก็ดูแลลูกชายไป แถมพี่กุนต์เรียกพี่โอ๊ตก็ละมุนไปอีก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 07-04-2017 19:01:30

อกีหนึ่งเดือนเจอกันนะพี่กุนต์ น่าเสียดายตรงที่ทุกครั้งที่เจอพี่กุนต์เราก็ตกหลุมรักพี่กุนต์มากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโอ๊ตที่รักพี่กุนต์ขึ้นถึงวันๆ หลงความน่ารักของพี่หนักขึ้้นๆ แต่โอ๊ตน่าอิจฉาตรงที่ได้อยู่กับพี่กุนต์ทุกวันเลย แต่กว่าเราจะได้เจอพี่กุนต์อีกรอบก็เป็นเดือนเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 07-04-2017 20:11:09

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 07-04-2017 23:47:37

อยากให้น้องอุ้มมาเห็นวีรกรรมตัวเองตอนโตจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 08-04-2017 07:55:07

ฮ่าๆๆๆ หยกมณีรสคุณช้าง  โถ.. พี่โอ๊ต  นี่จะขำหรือสงสารดี   น่าเอ็นดู...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-04-2017 08:18:23

ฟีลกู้ดสุดๆ~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 08-04-2017 08:31:57

น้องอุ้มมีความใสแบบไม่นำพา ทำเอาขำจนไปไม่เป็น  :jul3:  ชอบครอบครัวนี้จัง


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 08-04-2017 10:05:35

คุณพ่อมือใหม่โคตรน่ารัก อ้นอุ้มได้ลูกคู่และ :mew1: :mew1: โอ๊ตหัวเน่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 08-04-2017 17:20:53

555 กลัวแทนพี่โอ๊ตเลย หมดความสำคัญแน่ๆ ถ้ายังปล่อยให้อ้นกับอุ้มทำคะแนนแบบนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 08-04-2017 19:24:23

หยกมณีรสช้างน้อย  :jul3: :jul3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 08-04-2017 22:19:51

รู้สึกได้ว่าพี่โอ๊ตหมาหัวเน่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 08-04-2017 22:34:01

เราชอบทุกวรรค เลย ยิ้มทุกครั้งที่ได้อ่าน ชอบความละมุนที่คุณพ่ออยู่กับลูกอ้นลูกอุ้มมากกกกก คุณพ่อที่น่ารัก^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 09-04-2017 13:18:52

โอ้ยยย เอ้นดูทั้งคุณพ่อแล้วก็คุณลูก อะไรจะน่ารักปานนนี้

ส่วนโอ๊ตนี่หัวเน่าของแท้เลย ไม่มีใครเข้าข้างสักคน

ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง พุดเลยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 10-04-2017 22:30:03

ตามอ่านรวดเดียวจนทัน สนุกมากๆ ชอบที่รักแบบค่อยเป็นค่อยไป มีเหตุผลพี่กุนต์น่ารักมากกกกก ติดตามๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 11-04-2017 17:47:46

บ้านนี้น่ารักมากกกก พี่กุนต์เห่อลูกมาก สงสารแค่โอ๊ตเจอเด็กแกล้ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 12-04-2017 14:26:53

พี่กุนต์ทำไมดีขนาดนี้ หลงรักเลยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.44] pg.113 -- 6/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 17-04-2017 14:05:42

ตลกน้องอุ้ม ขำทุกตอน 555555555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 17-04-2017 18:46:50

Chapter 45

ช่วงนี้ทางมหาวิทยาลัยกำลังจะมีงานกีฬาเฟรชชี่ นอกจากมีประกวดกองเชียร์ ประกวดทีมหลีด ยังมีการส่งตัวแทนปีหนึ่งไปแข่งกีฬากับคณะอื่นด้วย บรรดารุ่นพี่เลยต้องใช้เวลาช่วงเย็นมาดูน้องๆและคอยให้คำแนะนำ
   
ส่วนใหญ่แล้วเวลามีงานกีฬาแบบนี้ คณะวิทย์กีฬามักจะได้เหรียญไปครองมากที่สุด ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องมีการซ้อมกันอยู่ทุกเย็น อินทัชเองรับหน้าที่คัดเลือกเด็กไปแข่งบาสเก็ตบอล ส่วนกีฬาอื่นอย่างแบดมินตัน ปิงปอง เทควันโด ฟุตบอล วอลเล่ย์บอล ไปจนว่ายน้ำ ลีลาศ หรือต่อยมวยเป็นหน้าที่เพื่อนๆ
   
“โอเค วันนี้พอแค่นี้แหละ” เขาเลิกให้น้องซ้อมบาส ถึงจะบอกว่าเตรียมตัวไปแข่ง แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้ซีเรียสนัก แค่อยากให้เด็กมันได้เจอเพื่อนใหม่
   
ตอนปลีกตัวไปตรงที่เด็กๆทำอุปกรณ์ขึ้นสแตนด์เชียร์ เขาเจอปาลินนั่งคุยกับรุ่นน้องอยู่ เจ้านั่นมาช่วยงานคัทเอาท์เล็กๆน้อยๆเพราะพวกปีหนึ่งไม่ค่อยถนัดงานศิลป์เท่าไร ปาลินที่ไม่มีอะไรทำที่คณะเลยช่วยออกแบบตามธีมและร่างภาพใหญ่ให้พวกเด็กไปลงสีเอาเอง
   
“โอ๊ต” ปาลินโบกมือทัก “ซ้อมเสร็จแล้วหรือ”
   
“อืม..” เขากระพือเสื้อให้คลายร้อน “หิวน้ำจัง”
   
เด็กผู้หญิงปีหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆส่งขวดน้ำเย็นให้รุ่นพี่ของเธอทันที
   
“กินของหนูก็ได้ค่ะพี่ พอดีซื้อมาหลายขวด” เธอบอกยิ้มๆ
   
“ขอบคุณมากครับ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เดินไปซื้อเอง”
   
“เอาไปเถอะค่ะ เหลือไว้ก็ทิ้ง” สาวน้อยยื่นส่งให้แบบประชิดตัว หากสังเกตไม่พลาด จะเห็นสีแดงแล่นริ้วขึ้นสองข้างแก้มเมื่อรุ่นพี่รับน้ำจากเธอไป
   
ปาลินนั่งมองแล้วได้แต่ยิ้มขัน อินทัชยกขวดขึ้นดื่มอย่างไม่คิดมาก
   
“ซื้อมาเท่าไร เดี๋ยวพี่คืนเงินให้” เขาล้วงกระเป๋ากางเกง ยังไม่ทันหยิบเงิน เธอก็ส่ายหัวหวือแล้ววิ่งหนีออกไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่พากันร้องแซว
   
“โดนจีบอยู่ รู้ตัวหรือเปล่า” ปาลินแหย่
   
เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว หันไปมองข้างหลัง เห็นเด็กคนนั้นมีสีหน้าร่าเริง พวกเพื่อนพากันมารุมล้อมและชูนิ้วโป้งให้ เป็นภาษากายที่ใครๆก็ตีความออก
   
“แล้วกัน” อินทัชเลยเลิกดื่มน้ำต่อ “ไปโรงอาหารเป็นเพื่อนหน่อย”
   
ปาลินลุกขึ้นยืน ปัดกางเกงที่เปื้อนฝุ่นแล้วเดินตาม ตอนที่ผ่านหน้าเด็กคนเดิม เธอยิ้มเก้อเขินให้โอ๊ต แต่เพื่อนเขาทำแค่เพียงพยักหน้ารับโดยไม่สนใจมากเกินควร พอเจอแบบนั้น เธอก็คลายรอยยิ้ม ท่าทางเซื่องซึมลงชัดเจน
   
“ใจร้ายเหมือนกันแฮะเพื่อนเรา” ปาลินพึมพำ “หล่อเลือกได้หรือ”
   
อินทัชหันกลับมา “ถ้าไม่มีใจ ก็ไม่ต้องให้ความหวังน่ะดีที่สุด”
   
คนฟังครางในลำคอ “เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร”
   
“โทษที..” เขาขยี้หัวเพื่อน “เราเป็นของเราแบบนี้มานานแล้ว ไม่ก็คือไม่ ใช่ก็คือใช่ ถึงระหว่างทางจะใช้เวลานานไปหน่อยก็เถอะ”
   
“อย่างนั้นหรอกหรือ” ปาลินทำเสียงล้อ “แล้วกับพี่กุนต์นี่เรียกว่าอะไร เป็นคนที่ใช่หรือเปล่า หรือกำลังลังเล สับสน ซื่อบื้อจนไม่เข้าใจตัวเอง”
   
อินทัชดีดหน้าผากปาลินไปครั้งหนึ่ง “พูดมาก”
   
“ก็จริงนี่” เขาคลำหัวป้อยๆ “ไหนว่าไม่ชอบให้ความหวังใครถ้าไม่สนใจเขาจริงๆ แต่เราว่าที่โอ๊ตดูแลพี่กุนต์ทุกวันนี้มันก็เหมือนให้ความหวังเขานะ”
   
อินทัชชะงัก ที่ปาลินพูดมันก็จริง จะว่าดูแลตามหน้าที่ ช่วงแรกๆน่ะใช่ แต่ระยะหลังเขาเอาใจจนเกินขอบเขตไปมาก คิดแล้ว..เขามันเอาเปรียบพี่กุนต์อย่างว่า รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายมีใจ เขาก็ยังไม่แสดงความรู้สึกที่แน่นอนออกมาสักที ยักแย่ยักยัน ลังเล ไม่ขยับไปไหน แต่ก็ไม่ยอมปล่อยเจ้าตัวไปเหมือนกัน

เขาถอนหายใจ ล้วงเงินออกมาซื้อน้ำผลไม้ กว่าจะรู้ตัว เขาก็เผลอซื้อน้ำมะเขือเทศกล่องที่พี่กุนต์ชอบกิน แต่ตัวเองเกลียดสุดๆมาเสียแล้ว
   
ปาลินเหลือบมองน้ำมะเขือเทศของดอยคำ เขารู้ดีว่าเพื่อนไม่ชอบ แต่ถ้าเหม่อลอยจนถึงกับสั่งมาผิดก็เข้าใจได้ไม่ยาก “ชัดเจนหน่อยเพื่อน”
   
ร่างสูงส่ายหัว เก็บกล่องนี้ไว้ให้พี่กุนต์ ตัวเขาซื้อกล่องใหม่แทน
   
“เซ้าซี้จริงเลยไอ้เตี้ยนี่”
   
“อะไรฟระ” ปาลินอยากเตะมันชะมัด “ชี้ทางสว่างให้ ยังไม่สำนึก”
   
“ก็สำนึกแล้วไง” อินทัชเอาหลอดเจาะแล้วดูดไปอึกหนึ่ง
   
“สำนึกว่าอะไร สำนึกแล้วต้องคืบหน้าด้วยดิ ไม่ใช่เอาแต่พูด”
   
“เออ..” เขาเคี้ยวหลอดไปมา “ก็..ดูๆกันอยู่”
   
ปาลินถึงกับดีดนิ้วเผาะด้วยความสมใจ เชียร์จนได้เรื่องเลยทีนี้
   
“ดูๆกันนี่หมายความว่ายังไง ขยายความหน่อยครับเพ่!”
   
“ดูก็คือดูน่ะสิ” อินทัชหันหนี รู้สึกหน้าร้อนขึ้นนิดหนึ่งเมื่อถูกเพื่อนจ้องแบบบีบคั้นเอาความจริง “ลองคุย ลองเปิดใจ ลองศึกษากันไง”
   
“ขอเป็นแฟนยัง” ปาลินทำตาวาววับ
   
“พูดอะไรวะ” เขาหลบสายตา จมูกกลายเป็นสีแดง เลี่ยงตอบคำถามด้วยการเดินหนี แต่ไอ้เตี้ยก็วิ่งตามไม่ลดละจนเกือบจะชนรถที่เลี้ยวเข้ามาแล้ว “นั่น..ไอ้เด็กบื้อ เดี๋ยวรถเขาก็บุบหรอก” หัวเราะชอบใจเมื่อเพื่อนแยกเขี้ยวใส่
   
คนขับบีเอ็มคันคุ้นเคยรีบลดกระจกลงและชะโงกหน้ามามอง ตอนนั้นเพื่อนซี้สองคนถึงได้เห็นว่าเป็นรถของกนธี..บุคคลที่กำลังตกเป็นเป้าสนทนา
   
“น้องสน..เป็นอะไรหรือเปล่า”
   
ปาลินหัวเราะรื่นเริงตามนิสัย “ห่างเป็นวาครับพี่กุนต์”
   
อินทัชที่เพิ่งจะหลุดปากเรื่องส่วนตัวของเขากับกนธีออกไปถึงกับทำอะไรไม่ถูก จะบอกว่าอาย เขาก็ยอมรับ ยิ่งเห็นหน้าพี่กุนต์ยิ่งอายหนักกว่าเก่า
   
..ทำเหมือนเด็กวัยรุ่นที่ไม่ประสาไปได้..
   
กนธีวนหาที่จอดรถ สักพักก็เดินมาหาอินทัชที่ยังยืนรอ ส่วนปาลินปลีกตัวไปดูคัทเอาท์อีกรอบแล้วตั้งใจว่าจะกลับเลยเพราะไม่อยากอยู่เป็นก้าง
   
“ว่าไงครับคุณนักกีฬา” เขายิ้มให้คนตรงหน้า การมารับมาส่งโอ๊ตเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาเสียแล้วหากว่าไม่มีงานอะไรค้าง
   
“ไม่ยังไงพี่” อินทัชลูบท้ายทอยตัวเอง ร้อนยันใบหูเลยตอนนี้
   
“หน้าแดงๆ ไม่สบายหรือเปล่า” กนธีเอื้อมมือไปแตะ “ก็เย็นดีนี่”
   
“ผมสบายดี เพิ่งซ้อมบาสเสร็จน่ะครับ” เขายิ้มบาง “วันนี้ทำไมมาเร็ว” ช่วงมีซ้อม พี่กุนต์จะมารับประมาณสองทุ่ม แต่วันนี้หกโมงกว่าก็ถึงแล้ว
   
“พอดีไปแวะดูร้านมานิดหน่อย คุณไผทออกไปธุระแต่เขากลับเร็ว พี่ก็ตรงมาหาโอ๊ตเลย” กนธียื่นสปอนเซอร์ให้เด็กหนุ่ม เขาเพิ่งซื้อมาจากเซเว่น
   
อินทัชพยักหน้า เปิดฝาขวดแต่มือลื่น พี่กุนต์เลยดึงไปเปิดให้
   
“เชิญครับคุณ” กนธียิ้มล้อคนที่หน้าแดงไม่หาย เดี๋ยวนี้มือไม้มันอ่อนยวบขนาดเปิดขวดไม่ออกแล้ว “เออ..พี่ซื้อขนมมาฝาก เอาไปให้เพื่อนๆสิ” เขายื่นกุญแจรถให้น้องไปเปิดเอาของด้านหลัง เป็นขนมกรุบกรอบเอาใจวัยรุ่น
   
“โห..ซื้อมาเยอะจัง” เขาหิ้วเต็มสองมือ เอาไปวาง รับรองแร้งลงแน่
   
“กินไม่หมดก็เก็บไว้ที่สโม เวลาทำงานดึกๆจะได้มีอะไรเคี้ยว” กนธีรับกุญแจคืน “อยากลองขับดูบ้างไหม สอบใบขับขี่ผ่านแล้วนี่”
   
อินทัชหัวเราะ เขาไปสอบอยู่สองครั้งกว่าจะผ่าน “กลัวทำรถพี่พัง” 
   
“ถ้าเป็นรถตัวเองพังนี่ไม่ว่าอะไรสินะ” เขาอมยิ้ม
   
เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว เดินตามพี่กุนต์ที่ชวนคุยเรื่องงานมอเตอร์โชว์คราวหน้า เห็นบ่นพึมพำว่าคันนี้มันเก่าแล้ว อยากจะไปเล็งคันใหม่เหมือนกัน

“เปลี่ยนสีรถดีไหม แต่ไม่รู้จะเอาสีอะไร” เขาเกาแก้ม

“สีดำก็สวยนะพี่ เท่จะตาย ถ้าเป็นผมก็จะซื้อสีเดิมนี่แหละ” อินทัชบอก

“อย่างนั้นหรือ” กนธีพยักหน้า “วันไหนมีงานไปดูเป็นเพื่อนหน่อยสิ”

“ได้ครับ พี่อยากดูของแบรนด์ไหนล่ะ” เดาว่าคันต่อไปของพี่กุนต์อาจเป็นเมอร์เซเดสเบนซ์ “ยังรักเดียวใจเดียวที่บีเอ็มหรือเปล่า”

“ไม่แน่ใจ ขอดูๆก่อน แล้วโอ๊ตล่ะ มีเล็งไว้ไหม มินิคูเปอร์เป็นไง เหมาะกับความน่ารักของเราเลย” กนธีหัวเราะเมื่อน้องมันหน้าเหวอ “นี่ชมนะเว้ย”

“น่ารักอะไรกันล่ะพี่” อินทัชแก้มแดง “ผมเล็งไว้แต่มอเตอร์ไซค์ครับ”

“เรียนขับรถแต่เล็งมอเตอร์ไซค์ เพี้ยนหรือไง” กนธีอมยิ้ม “ไม่กล้าตอบแบบนี้ แปลว่ามองรุ่นเด่นไว้น่ะสิ ออดี้แบบที่พระเอกทรานสปอร์ตเตอร์ขับหรือ”

“ล่มจมกันพอดีครับ” น้องปฏิเสธ “ของผมนี่รถญี่ปุ่นก็พอ ฮอนด้าที่ตกรุ่นลงมา แบบซิตี้ไม่เกินหกเจ็ดแสนยังพอจ่ายได้ แต่ถ้าดูรูปทรง ความกว้าง ผมชอบของโตโยต้า ไอ้รุ่นอัลติส โคโรลล่า ที่เป็นเอสสปอร์ต สวยถูกใจเลย”

“เออ..รุ่นนั้นพี่ก็ชอบ น่าสนใจเหมือนกัน” กนธีชวนคุยเรื่อยเปื่อย

เรื่องรถกับผู้ชายมันเป็นหัวข้อสนทนายืดยาวอยู่แล้ว แต่ดูท่าทางอินทัชจะไม่ได้ใส่ใจเรื่องความหรูหราสะดวกสบายมากนัก น้องเอาแค่มีไว้ใช้ก็พอ ถ้าเขาไม่ทักเรื่องมอเตอร์ไซค์ มันก็คงจะไปผ่อนมาเองจริงๆ นึกแล้วยิ่งเอ็นดูมากกว่าเดิมอีก

..คนมักน้อย..เขาก็ยิ่งรักและยิ่งให้..

อินทัชเอาขนมไปเก็บในห้องสโมสร พวกเพื่อนๆที่เพิ่งเลิกซ้อมกีฬากับรุ่นน้องเห็นเข้าก็กรูกันเข้ามารุมทึ้ง ตอนนี้โรงอาหารปิดแล้ว ไม่มีใครขยันเดินไปเซเว่น ของกินสองถุงใหญ่เลยเป็นอาหารรองท้องอย่างดี

“ใจเย็นไอ้พวกห่านี่ แร้งลงหรือไงวะ” เขาส่ายหัว ขนาดเอาพริงเกิ้ลของชอบไปหลบมุม พวกแม่งยังตามมารื้อเอาไปกินจนได้ หมดกัน!

“พี่ชายมึงมารับใช่ไหม ดีใจว่ะ มาทีไรได้ของกินทู้กที”

“ทำไมไม่คิดว่ากูจะใจดีซื้อมาให้บ้างวะ” อินทัชมองเขม่น

“เพราะน้ำหน้าอย่างมึงนี่ไม่น่าจะมีน้ำใจไง” เพื่อนๆเคี้ยวกันแก้มตุ่ยแต่ยังไม่วายแหย่เจ้าของขนม พอดีหันไปเจอพี่ชายเพื่อนเลยยกมือไหว้กันสลอน

อินทัชหันไปทางกนธีที่ยิ้มให้ ไอ้พวกนี้เข้าใจว่าพี่กุนต์เป็นญาติผู้พี่ของเขา เด็กหนุ่มเล่าชีวิตส่วนตัวให้เพื่อนที่คณะฟังเท่าที่อยากจะเล่า เพราะบอกไปว่าย้ายไปอยู่บ้านกับญาติผู้พี่แล้ว เจ้าตัวเลยมารับมาส่งได้บ่อยครั้ง

“บ้านมึงนี่หน้าตาดีกันทุกคนเลยหรือเปล่า” คนในกลุ่มออกปากถาม

“เออ..เห็นด้วย แต่พี่กุนต์หน้าไม่เหมือนมึงเลยนะ เขาท่าทางผู้ดี๊ผู้ดีว่ะ ขาวสะอาดเหมือนท่านชายในละคร ส่วนไอ้ห่าโอ๊ตนี่ดูทะมึนๆ เลวๆชั่วๆ”

“ไม่ต้องแดกแล้วเพื่อน เก็บกลับ” อินทัชเอื้อมมือหยิบซองเลย์ออกแต่พวกมันยื้อหนีทันควัน “อย่างกูนี่เรียกหล่อเข้ม พี่กุนต์เขาหล่อนุ่มเว้ย”

เพื่อนๆหัวเราะครึกครื้น พวกผู้หญิงเองก็ชอบมองกนธีเพราะความดูดีและหล่อเหลาตามสมัยนิยม ตาสวย ยิ้มสวย ตัวสูงโปร่ง หุ่นดีมีกล้ามเนื้อแต่ไม่เทอะทะ ยิ่งมีคุณสมบัติรวย ใจดี สุภาพ ช่างเทคแคร์และเปย์ไม่อั้น ยิ่งได้ใจ

“ขอเป็นแฟนคลับพี่ชายของโอ๊ตได้ไหม” เพื่อนผู้หญิงพูดแหย่

อินทัชหัวเราะในลำคอ “ไม่ได้หรอก..เมียพี่กุนต์ดุมาก”

“ห๋า? มีเมียแล้ว!” พวกเธอคร่ำครวญ “น่าจะโสดให้โลกเสียดายเล่น~”

เด็กหนุ่มกลั้นขำ หยิบเป้มาพาดบ่า “เพ้อต่อไปนะ กลับบ้านล่ะ” เขายกยิ้มในใจ แกล้งแหย่ให้ผิดหวังกันไปอย่างนั้นแหละ พี่กุนต์มีเมียที่ไหนกัน

คนคนนี้ไปเป็นสามีให้ใครไม่ได้ทั้งนั้นแหละ เป็นฝ่ายถูกกอดน่ะดีแล้ว

“ทำงานเสร็จแล้วหรือโอ๊ต” กนธีไม่ได้มาเร่ง เขาแค่มานั่งรอเป็นเพื่อนน้องเฉยๆ “ยังไม่ทุ่มเลย ทำต่อไหม พี่รอได้นะ”

“ไม่เอาพี่ แมงหวี่เยอะ” พี่กุนต์มาทีไร สายตาแต่ละคู่มองไม่วางทุกที

กนธีเงยหน้ามอง..ไหนแมงหวี่ของมันวะ

“โอเค ถ้าจะกลับเลย พี่ขอแวะศูนย์หนังสือจุฬาหน่อยได้ไหม”

อินทัชพยักหน้า “ดีเหมือนกันครับ ผมอยากดูหนังสือด้วย”

“แล้วน้องสนล่ะ” เขาหันไปมองปาลินที่กำลังเก็บของ “ไปเรียกสนมาไป เดี๋ยวกลับด้วยกัน พี่จะพาไปส่งที่บ้าน”

“เห็นบอกว่าจะกลับเองน่ะครับ” อินทัชบอก มองเพื่อนที่เดินมาหา

“น้องสน กลับเองทำไม เดี๋ยวกลับด้วยกัน พี่จะไปส่ง”

ปาลินรีบปฏิเสธ แค่นี้เขาก็เกรงใจจะแย่ ไม่อยากเป็นก้างขวางคอโอ๊ตด้วย “ไม่เป็นไรครับ พอดีผมนัดพี่ชายเอาไว้เลยจะแวะเจอกันก่อน”

“นัดที่ไหน พี่ไปส่งได้นะ” กนธีเสนอ ไม่อยากให้เด็กกลับเอง

“ไม่เป็นไรจริงๆครับ อ๊ะ! จะได้เวลาแล้ว ผมไปก่อนนะพี่กุนต์ ไปก่อนนะโอ๊ต บายคร้าบ~” ปาลินพูดรัวเร็วจากนั้นก็วิ่งฉิวไปโดยไม่ทันที่อีกคนจะแย้ง

“แล้วกัน” กนธีส่ายหัว ยื่นมือไปช่วยถือเป้ของอินทัช “มานี่มา”

“โห..แค่นี้ผมก็ไม่เหลือความแมนแล้วพี่ เหลือความเป็นสามีให้บ้าง”

“อะไรนะ” คนฟังหันขวับ “พูดใหม่ดิ๊”

“ไม่มีอะไรครับผม” อินทัชหัวเราะ “ไปๆ..ไปศูนย์หนังสือ เดี๋ยวปิดก่อน”

เด็กมันทำไม่รู้ไม่ชี้ กนธีเลยไม่ได้สนใจต่อ โชคดีวันนี้ออกเร็ว จะได้ไปแวะซื้อหนังสือที่หมายตาเอาไว้ ชายหนุ่มได้ที่จอดข้างแบงค์ไทยพาณิชย์ ข้ามไปอีกสองซอยก็จะเป็นศูนย์หนังสือ ที่นี่ปิดตอนสองทุ่มเลยต้องรีบพอสมควร

“โอ๊ตจะซื้ออะไร”
   
“พวกหนังสือภาษาอังกฤษครับ” อินทัชบอกอีกฝ่าย ดูเผื่อของเขาเองและเอาไว้สอนไอ้อ้นกับไอ้อุ้มด้วย “ผมขอขึ้นไปตรงชั้นลอยนะพี่”
   
กนธีพยักหน้ารับ “เลือกเสร็จเอามารวมกับพี่ จะได้จ่ายทีเดียว”
   
อีกแล้ว..สลับบทบาทกันตามเคย “ไม่เอา ผมจ่ายของผมเอง”
   
“พี่โอ๊ตอย่าดื้อครับ” เขาขอร้อง “แค่เรื่องค่าใช้จ่าย ให้พี่ดูแลเถอะ”
   
อินทัชส่ายหัว “จะใจกว้างไปถึงไหน”
   
กนธียิ้ม ดันบ่าให้มันไปเลือกหนังสือของตัวเองสักที เดี๋ยวศูนย์หนังสือปิดจะมาเสียเที่ยวเปล่าๆ “พี่รอข้างล่างนะ เสร็จแล้วโทรบอกด้วย”
   
คล้อยหลังคนตรงหน้า เขาก็แยกไปที่โซนหนังสือแปล มีหลายเรื่องออกใหม่ดูน่าสนใจ บางเรื่องออกมานานแล้วแต่ยังไม่ได้ซื้อ กนธีหยิบ Shelter ของฮาร์ลาน โคเบนกับ Inferno ของแดน บราวน์มาถือ ระหว่างที่ยืนเอียงคอมองสันหนังสือเรื่องตี๋เหรินเจี๋ย นิยายสืบสวนของจีน ฝ่ามือใครบางคนก็แตะลงบนไหล่
   
เขาเงยหน้ามองก่อนจะนิ่งไป “วิทย์..”
   
“บังเอิญจังนะครับ” เด็กหนุ่มยิ้มบาง

บังเอิญจริงๆนั่นแหละ กนธีครางในลำคอ
   
ไววิทย์ยกแขนขึ้นกั้นเมื่อพี่กุนต์หันไปทางอื่น เขาไม่ได้เข้ามาหาเรื่องหรอก แต่ปฏิกิริยาเดินหนีแบบนี้ทำเอาปวดใจเป็นบ้า

“ที่บอกว่าจะไม่ขอเจอ ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกเป็นเรื่องจริงสินะครับ ผมเข้าใจพี่นะ แต่ช่วยแสดงออกให้น้อยกว่านี้ไม่ได้หรือไง”
   
กนธีเพิ่งรู้สึกตัวว่าเสียมารยาทไปแล้ว “ขอโทษที..มันเป็นรีเฟล็กซ์”

ไววิทย์หัวเราะอย่างฝืดเฝื่อน “คนใหม่ของพี่ล่ะ ไม่มาด้วยหรือไง”

“เขาเลือกหนังสืออยู่” เจ้าตัวตอบ “แล้ววิทย์มาทำอะไร”

“ซื้อหนังสือสิครับ ศูนย์หนังสือนี่ใกล้คณะผมที่สุดแล้ว”

“อย่างนั้นหรือ..ได้กี่เล่มแล้วล่ะ” กนธีมองลิสต์หนังสือในกระดาษอยู่หลายรายการ แต่ในมือน้องเพิ่งมีแค่เล่มเดียว

ไววิทย์เอากระดาษที่ถือไว้จนยับย่นใส่ลงในกระเป๋าเสื้อ เด็กหนุ่มมองฝ่ายตรงข้ามนิ่งๆอีกครู่ก่อนจะพูดเสียงเบา “ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“หืม..” กนธีงุนงง ปรับอารมณ์ตามไม่ทันนัก

“แค่อยากเข้ามาทักพี่เท่านั้น ดีใจที่พี่ยังมีความสุขเหมือนเดิม”

เขานิ่งงัน พูดอะไรไม่ออก

“โชคดีครับพี่” ไววิทย์ยกมือไหว้แล้วก้มตัวผ่านหน้าคนอายุมากกว่า

กนธีมองแผ่นหลังอดีตเด็กที่เคยเลี้ยงดูอย่างดี ไววิทย์ไม่ได้ทำเรื่องน่าหนักใจ หมอนั่นเพียงแต่มาทักทายอย่างปากพูดแล้วเลี่ยงออกไปเงียบๆ

ทั้งที่น่าจะต่างคนต่างแยกกันแล้วจบ แต่กนธีก็อดตามไปดูน้องไม่ได้ ถ้าสังเกตไม่พลาด เขาเห็นว่าในกระดาษที่วิทย์จดเอาไว้มีตัวเลขลำดับเขียนอยู่ด้านหน้า คงจะใช้เรียงความสำคัญของหนังสือว่าเล่มไหนจำเป็นที่สุด

กนธีถอนหายใจ ไววิทย์ยืนหลบมุมอยู่อีกโซนหนึ่ง น้องกำลังก้มหน้ากดเครื่องคิดเลขในมือถือตามราคาปกที่ระบุไว้ด้านหลัง เขายืนมองอยู่ร่วมสิบนาที ดูหมอนั่นเลือกแล้วเลือกอีก ลังเลจะเอาเล่มหนึ่ง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจหยิบอีกเล่ม ท่าทางคิดหนักแบบนี้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันกลุ้มอะไร

..ไววิทย์ไม่มีเงินพอจะซื้อหนังสือทั้งหมด..

กนธีนึกถึงช่วงที่น้องอยู่กับเขา แค่เอ่ยปากเท่านั้น ไม่มีครั้งไหนที่ไม่ได้ แต่พอเขาเลิกและตัดขาดน้องไป วิทย์คงจะลำบากมากพอดู

..ทนมองไม่ได้จริงๆ..

ไววิทย์ตัดสินใจเลือกหนังสือได้สองเล่มจากทั้งหมดห้าเล่ม ที่เหลือจะรอเงินที่ทำงานพิเศษเข้าบัญชีก่อนแล้วค่อยมาซื้อทีหลัง เดือนนี้ยังต้องจ่ายค่าหอพัก ค่าน้ำค่าไฟ ค่ากินอยู่หลายอย่าง อะไรที่ตัดทอนได้ก็จำเป็นต้องลด เขาไม่ได้มีโอกาสขอเงินใครใช้เหมือนแต่ก่อนอีก ในเมื่อทำตัวเองก็ต้องก้มหน้ารับไป

ร่างสูงเงยหน้าจากชั้นหนังสือ กวาดสายตามองไปยังโซนนิยายสืบสวนที่เจอพี่กุนต์เมื่อครู่ ตรงนั้นไม่มีใครเลย เจ้าตัวคงจะกลับไปเรียบร้อยแล้ว

ดวงตาคู่นั้นดูหงอยเหงา ตัดใจเลิกคิดแล้วหยิบเงินออกมานับ

..หวังว่าคงจะพอ..

“หยิบมาให้หมดเถอะวิทย์” เสียงนุ่มนวลดังขึ้นด้านหลัง “พี่จ่ายให้”

ไววิทย์ชะงักกึก หันมองคนที่เข้ามาหา “พี่กุนต์..”

กนธียิ้มจาง นัยน์ตาทอแววอ่อนโยนเหมือนเคย “หนังสือพวกนี้จำเป็นไม่ใช่หรือ เอามารวมกับพี่นี่ พี่จัดการให้เอง”

เขาเงียบไปครู่ก่อนจะส่ายหัว “อย่าเลยครับ ผมไม่อยากรบกวน”

“ไม่ต้องคิดมากหรอก ของแค่นี้พี่จ่ายให้ได้”

“ผมรู้ว่าพี่จ่ายได้ แต่ถ้าเด็กใหม่ของพี่รู้เรื่องเข้า ไม่รู้มันจะทำอะไรผมอีก” เขาหัวเราะหึ “ผมไม่อยากถูกมันชกเข้าจังๆหรอกนะครับ”

กนธีลอบถอนใจ “ยังไม่หายโกรธโอ๊ตเรื่องนั้นหรือ”

“ช่างผมเถอะ” ไววิทย์บอกปัด เดินเลี่ยงออกมาแต่พี่กุนต์ยื้อแขนไว้

เจ้าตัวแย่งหนังสือสองเล่มที่เขาหยิบไปถือเอง หนำซ้ำยังเอาเล่มอื่นที่เขาเลือกแล้ววางทิ้งไว้มาจนครบทั้งห้ารายการ

“พี่กุนต์..” เขาท้วง

“นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน ไม่มีใครรู้ว่าความบังเอิญนี้จะมีอีกไหม” กนธีบอก “ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอให้พี่ได้ดูแลเราอีกหนเถอะนะ”    

ไววิทย์เงียบกริบ เขานิ่งไปพักใหญ่ถึงจะเปิดปาก “พี่น่ะ..ขี้โกง”
   
อีกคนยิ้มน้อยๆ “ขอโทษนะ..”
   
“ถ้าใจร้ายกับผมสักหน่อย ผมก็คงไม่เจ็บใจตัวเองแบบทุกวันนี้หรอก”
   
กนธีไม่ได้โต้ตอบอะไร เขาเพียงแต่เดินนำไปตรงแคชเชียร์ วางหนังสือของตัวเองและของอีกฝ่ายให้พนักงานคิดเงิน จ่ายไปทั้งหมดและขอถุงแยก
   
“นี่ของวิทย์” เขาส่งให้
   
อดีตเด็กในความดูแลยื่นมือไปรับ สัมผัสของปลายนิ้วที่แตะต้องกันเรียกความรู้สึกโหยหากลับมาในใจ แต่ก็รู้ดีว่าย้อนเวลาไม่ได้อีกแล้ว
   
ไววิทย์ยืนมองหน้ากนธีด้วยท่าทางเซื่องซึมจนทางนั้นต้องขอตัว

“ตั้งใจเรียนนะครับ” เขาตบบ่าเด็ก “เราเป็นคนเก่ง พี่เชื่อว่าต้องได้ดี”

ร่างสูงยกมือไหว้ มองคนที่กำลังจะกลับเข้าไปในศูนย์หนังสือ

“พี่กุนต์” เขาเรียกไว้ ยิ้มให้คนที่หันมามอง “ไม่รู้ว่าจะได้เจออีกไหม ถ้ายังไงผมจองตัวพี่มางานรับปริญญาผมล่วงหน้าเป็นปีๆเลยแล้วกันนะครับ”

กนธีหัวเราะแผ่ว ยกนิ้วโป้งให้แทนกำลังใจ “ได้เลย..พี่สัญญา”

ไววิทย์ยิ้มรับ หันหลังให้อีกฝ่ายและเดินออกมา ถึงอย่างนั้นก็ยังเผลอเหลียวมองเพียงเพื่อจะรับรู้ว่าพี่กุนต์ไม่ได้ย้อนกลับมาสนใจเขาเลย

..หากผู้ชายคนนี้ตัดใจจากใครแล้ว..เรื่องที่ผ่านมาถือว่าสิ้นสุดกัน..






[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 17-04-2017 18:47:34

.

.

.



กนธีเดินเข้าไปในโซนหนังสืออย่างเดิม ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นตอนที่อินทัชตามลงมาสมทบด้านล่าง เขาหันไปยิ้มให้ มองว่าน้องได้หนังสือมากี่เล่ม

“เลือกตั้งนาน ได้มาเล่มเดียวเองหรือ” เขามองหน้าปก เป็นแกรมม่าร์

อินทัชไม่ตอบ ดวงตาสีเข้มจ้องอีกคนนิ่งเงียบ

“มีเล่มอื่นไหมจะได้จ่ายพร้อมกัน” เขาหลุดพูด ลืมไปว่าของตัวเองจ่ายไปแล้วพร้อมกับไววิทย์และฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ด้านหน้า

เด็กหนุ่มยืนเฉย พอพี่กุนต์เงยหน้ามอง เขาก็หันไปทางอื่น “ไม่มีแล้ว”

กนธีพยักหน้า “ถ้างั้นก็ไปจ่ายกันเถอะ ไว้อยากได้อะไรค่อยมาซื้อนะ”

อินทัชไม่ยอมส่งหนังสือให้คนรอรับ เขาเบี่ยงตัวออกมาและไปจ่ายเอง

“โอ๊ต..มาเอาเงินที่พี่นี่” เขาตามมายื่นแบงค์พันให้

“ไม่ครับ” บอกปัดเสียงเรียบ

“เอาไปน่า..อย่าดื้อ”

เขาปรายตามอง “ผมไม่อยากกวนพี่ เห็นว่าเสียไปตั้งเยอะแล้ว”

กนธีชะงัก รู้ได้ทันทีว่ามันคงเห็นเขากับไววิทย์แน่ “โอ๊ต..”

อินทัชรับเงินทอนจากพนักงานและฉวยถุงหนังสือมาหิ้ว เดินออกไปรอนอกอาคารด้วยสีหน้าราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ

กนธีรีบก้าวตามน้องหลังจากไปเอาของฝากกลับมาแล้ว “โอ๊ต..” เขาส่ายหัว ไอ้เด็กบ้านี่งอนเขาอีกจนได้ “เดี๋ยวสิ..” ไอ้คนขี้น้อยใจไม่คิดจะรอกันเลย

ชายหนุ่มก้าวยาวๆลงบันไดไปหาคนที่รอรถหยุดวิ่ง คิดว่าโอ๊ตคงจะหนีไปแบบไม่สนใจกันแล้ว แต่พอเข้าใกล้ น้องก็คว้าแขนเขาแล้วดึงมายืนด้านหลัง ใช้ตัวบังฝั่งที่รถวิ่งมาหา หมอนั่นกำข้อมือเขาแน่น

“ข้ามๆ” เขาบอกเมื่อเห็นรถชะลอ

“เดี๋ยว” อินทัชปราม เลื่อนมือลงกอบกุมปลายนิ้วอีกฝ่าย “รถเขาจะเสียจังหวะ อย่าใจร้อนนักได้ไหม”

“คนอย่างโอ๊ตยังมีหน้ามาหาว่าพี่ใจร้อนด้วยหรือ” กนธีพึมพำ

“ผมได้ยินนะ” ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูเรียบนิ่งสุดๆ

“เออน่ะสิ” เขามุ่นหัวคิ้ว “ระหว่างพี่กับวิทย์..”

“เงียบเถอะ” อินทัชตัดบท ปรายตามอง “ถึงบ้านค่อยคุยกัน” 

ระหว่างทางกลับ ในรถมีแต่ความเงียบ กนธีไม่กล้าแย้งอะไรแม้จะยังยึดความคิดของตนว่าที่ทำไปเป็นเรื่องสมควรแล้ว สงสารก็คือสงสาร เขาไม่ได้นึกเกินเลยจากคำนี้ การที่เราบริสุทธิ์ใจ จะติดต่อช่วยเหลือใครก็ไม่น่ามีปัญหา

แต่อีกใจก็สำนึกอยู่เหมือนกัน ยอมรับว่าทำตัวไม่ค่อยดีนัก เรื่องของเขากับวิทย์จบกันไปนานแล้วแต่เขาชอบใจอ่อน ขุดกลับมาเรื่อย

..เอาเป็นว่าเขาผิดจริง ขอเป็นฝ่ายง้อก่อนแล้วกัน..

ทันทีที่ถึงบ้าน ใครอีกคนไม่พูดพร่ำทำเพลง เปิดประตูรถได้ก็เดินหนีขึ้นชั้นสอง เดือดร้อนคนอายุมากกว่าต้องเดินตามเด็กน้อยขี้หงุดหงิด

อินทัชยังไม่อยากถามอะไรตอนนี้ ตั้งใจจะไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมานอนคุยกัน คอยดู..จะบีบแก้มผู้ใหญ่ดื้อด้านให้บวมเลยเชียว

“พี่โอ๊ต..” กนธีมองคนที่ถอดเสื้อแล้วโยนไปกอง “โมโหพี่หรือครับ”

คนฟังปลดตะขอกางเกง นึกด้วยใจขุ่นๆ..รู้ตัวก็ดี

เขาบอกไปหลายครั้งหลายหน ว่าอย่าถามหาความใจกว้างจากคนใจแคบ เขาหวงพี่กุนต์แล้วจะทำไม ในเมื่อตอนนี้พวกเรากำลังศึกษานิสัยกันอยู่
   
ไววิทย์คืออดีต แต่มันชอบกลับมากวนน้ำให้ขุ่น ทุกครั้งที่เขามองเห็นหมอนั่น เขาก็จะพาลนึกไปถึงเรื่องเก่าของพี่กุนต์กับมันอยู่เรื่อย เวลาที่พี่กุนต์ช่วยเหลือมัน มีหรือที่ความรู้สึกดีๆระหว่างกันจะไม่กลับมา
   
..หวงก็คือหวง ตรงไปตรงมา ไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติม..
   
“น้องมันเงินไม่พอ โอ๊ตจะให้พี่ใจดำกับมันได้ไง” กนธีว่า “คนเราเคยรู้จักกันมา ให้พี่ได้ช่วยนิดๆหน่อยๆเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะ”
   
ไม่เห็นจะเป็นครั้งสุดท้ายสักที..อินทัชเถียงในใจ
   
“พี่โอ๊ต..” กนธีเรียกอีกครั้งเมื่อเด็กมันไม่ปริปากพูด “อย่างอนน่า”
   
“ไม่ได้งอน แค่ไม่ชอบ” เถียงกลับทันที “ถามหน่อย เมื่อไรจะเลิกยุ่ง”
   
“นี่ก็ครั้งสุดท้ายแล้วครับ..” เขาชะงักเมื่อนึกได้ว่าสัญญาอะไรไว้ “คือ..ไม่สุดท้ายซะทีเดียว พี่รับปากจะไปงานรับปริญญาของวิทย์ด้วย”
   
เด็กหนุ่มหัวเราะหึ สงสัยต้องเจอกันไปอีกยาวๆ
   
“ผมจะไปอาบน้ำ” เขาไม่สบอารมณ์จริงนั่นแหละ พอไม่ชอบก็แสดงชัดเจนแบบไม่ปิดบัง ในโลกนี้มีใครดีใจร่าเริงหรือยิ้มหน้าชื่นเวลาเห็นคนของเรากลับไปคุยกับคนในอดีตด้วยหรือวะ ขี้คร้านแค่กดไลค์ภาพแฟนเก่ายังทะเลาะกันตาย นี่ถึงกับให้เงิน คอยช่วยเหลือ แถมสัญญาว่าจะไปงานรับปริญญาอีก
   
..เขาใจแคบเกินไป หรือพี่กุนต์ใจกว้างแบบไม่คิดกัน..
   
“พี่โอ๊ต..เดินหนีเวลาทะเลาะกัน มันไม่ช่วยให้เราเข้าใจกันมากขึ้นนะ” กนธีแย้ง ดึงขอบกางเกงนักศึกษาของน้องเพราะไม่รู้จะยึดส่วนไหนเอาไว้
   
“ไม่ได้หนี จะไปอาบน้ำ” เขาเดินเลี่ยง แต่แล้วก็ต้องชะงักไปทั้งตัว
   
อ้อมแขนคู่นั้นโอบลงมารอบเอว ใบหน้าได้รูปวางเกยบนช่วงบ่า เรียวปากอบอุ่นจูบลงที่หัวไหล่ก่อนจะแตะเลยไปยังต้นคอและซบนิ่งงัน
   
“เด็กอะไรขี้งอน” เขาพึมพำ “เอ้า..จะงอนก็ได้ แต่ต้องให้พี่ง้อ”
   
“ผมไม่ได้งอน” แย้งกลับไปแล้วก็ต้องส่ายหัว เอาเข้าจริงเขาไม่ได้โกรธนักหรอก มันอยู่ในระดับที่ไม่พอใจ..หรือจะใช้คำว่า ‘งอน’ ก็ตรงตัวที่สุดแล้ว

“ไม่งอนก็ไม่งอนครับ เอาเป็นว่าพี่ขอโทษที่ทำให้โอ๊ตไม่ชอบใจ”

เด็กหนุ่มเงียบกริบ เสียงนุ่มนวลฟังแล้วอ่อนยวบไปหมด

“พี่รู้ว่าพี่ทำไม่ถูกที่ไม่เลิกติดต่อกับวิทย์สักที พี่จะไม่ขอให้เราเข้าใจว่าพี่ทำไปเพื่ออะไร แต่รับรองว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับวิทย์ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมต่อให้พี่จะช่วยมันอีกกี่ครั้งหรือจะเจอมันอีกกี่หนก็ตาม”

“ให้มันจริง” เขานี่มันเป็นเด็กไม่รู้จักโตชะมัด “บอกพี่ไปแล้วว่าผมใจแคบ ในเมื่อเรากำลังเปิดใจให้กัน ผมก็ต้องหวงคนของผมเป็นธรรมดา”

กนธีใจเต้นแรง “คนดีของพี่” เขาขยับมาด้านหน้า ขยี้ผมนุ่มลื่นของมันแล้วดึงต้นคอให้ก้มลงมา เปิดปากจูบบนหน้าผากด้วยความรักใคร่ คำพูดที่บอกว่าหวงทำให้อุ่นซ่านไปทั้งใจ..เพราะถ้าไม่รู้สึกอะไรด้วย น้องคงไม่ออกปาก

ค่อยๆซึมซับลงทีละนิด เป็นเหมือนหยดน้ำที่กำลังกร่อนหิน ท้ายที่สุด..ความรู้สึกของเขาที่มีให้ คงจะแทรกเข้าไปในใจของน้องได้สักวัน

“เชื่อพี่นะครับ” เขายิ้มให้ “ตอนนี้พี่รักแต่โอ๊ตเท่านั้น”

อินทัชนิ่งอึ้งก่อนถอนใจแผ่วเบา นวดคลึงหว่างคิ้วอย่างทำอะไรไม่ถูก

..เขาแพ้ทางการง้อของพี่กุนต์จริงๆ..

“หายโกรธแล้วใช่ไหม นั่นไงล่ะ..พี่รู้ว่าโอ๊ตมีเหตุผล” กนธีเอียงคอ ก้มลงมองสีหน้าที่พยายามหลบ “ไหน..ยิ้มให้ดูหน่อย”
   
“ไม่เอา อยากอาบน้ำ เหนียวตัว” เขาเลิกงุ่นง่านก็จริง แต่ไอ้หน้าแดงๆกับความร้อนที่สุมอยู่ทั่วนี่ทำให้อายหนักกว่าเก่า..เรื่องอะไรจะให้เห็นล่ะ
   
“พี่โอ๊ตเขินที่พี่บอกรักหรือครับ” เขากลั้นขำ เด็กผู้ชายตัวโตเวลาเขินอาย มันกระตุ้นความรู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก “ขอดูหน้าหน่อยสิ”
   
“ไม่เอาพี่” อินทัชเดินหนีแต่ถูกพี่กุนต์ดัก จมูกเขาขึ้นสีไปหมด
   
“เขินจริงด้วยว่ะ” กนธีหัวเราะ “พี่โอ๊ตน่ารัก ขอพี่รักได้ไหม”   
   
ร่างสูงใหญ่ที่แก้มขึ้นสีแดงจัดหรี่ตามอง

“รัก รัก รั..” เสี้ยวนาที อุ้งมือแข็งแรงก็กระชากไปปะทะกับแผ่นอกกว้าง แขนข้างนั้นโอบรัดช่วงเอวแล้วดึงตัวไว้แนบอก “โอ๊ต..!”
   
อินทัชทำเสียงในลำคอ ยกทั้งร่างของกนธีลอยหวือ นึกหมั่นไส้จนต้องโยนคนตรงหน้าลงกับฟูกก่อนตามลงไปกดข้อมือไว้

“เดี๋ย..” กนธีหลับตาแน่นเมื่อริมฝีปากร้อนจัดบดจูบลงมาหนักหน่วง

“เตรียมใจไว้หรือยังครับ” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู จงใจขบกัดจนเป็นรอยแดง “ในเมื่อทำให้ผมงอน วิธีง้อก็มีอย่างเดียวเท่านั้นแหละ”

“ไม่เห็นเกี่ยวเลยไอ้โอ๊ต~”

“เกี่ยวครับ..” อินทัชยิ้มมุมปาก ค่อยๆปลดกางเกงของอีกฝ่ายลง พอช่วงล่างนั้นเปลือยเปล่า เขาก็ยกรั้งขาเพรียวยาวขึ้นแนบเอว

“โยงมาได้ทุกทีเลยนะ” กนธีนอนหงาย ถูกแขนข้างหนึ่งของน้องสอดเข้ามาโอบรอบไหล่ไว้แน่น เขาหันไปทางอื่นเมื่อมันปลดกางเกงลงหลวมๆ

..คราวนี้หน้าที่แดงกว่าเพื่อนก็คือหน้าเขา ไม่ใช่หน้าไอ้เด็กเปรตนี่แล้ว..

“ไถ่โทษจนกว่าผมจะหายงอน ไม่อย่างนั้นคืนนี้ไม่ต้องหลับกัน”

.

.

.




เที่ยงคืน อินทัชอุ้มกนธีออกมาจากห้องน้ำ พี่กุนต์ตาปรือเพราะหมดแรง เขาที่ยังมีพลังเหลือเลยพากลับไปที่เตียง เช็ดผมให้หมาดๆและเป่าจนแห้งสนิท
   
“ไอ้เด็กเวร..จำไว้เลยนะ” กนธีนอนคว่ำหน้า บ่นงึมงำทั้งที่ตาปิด
   
อินทัชหัวเราะ ดึงปกเสื้อนอนขึ้นปิดรอยกัดตรงต้นคอให้ ช่วยไม่ได้นี่นา อยากทำให้เขามันเขี้ยวเอง คืนนี้เลยรุนแรงไปหน่อย “นอนดีๆพี่ อย่างอแง”
   
คนอายุมากกว่าขมวดคิ้ว เอาหน้าทิ่มหมอนแล้วผล็อยหลับรวดเร็ว
   
เขาขำหึ ส่ายหัวคล้ายระอาแต่ปากก็ยิ้มไม่วาง จัดแจงพลิกตัวพี่กุนต์ให้นอนตัวตรง ห่มผ้าให้ก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้อง เหลือไว้แต่โคมตรงหัวเตียง
   
กำลังจะล้มตัวลงนอน กลับมีไลน์ดังขึ้นที่มือถือของกนธี อินทัชเหลือบมอง เป็นไววิทย์ที่ส่งมาขอบคุณพี่กุนต์ที่ซื้อหนังสือให้ เขาอ่านแล้วเหยียดปาก ถ้าเป็นแต่ก่อนคงพอมองผ่าน แต่เป็นตอนนี้..เขากำลังใจแคบอย่างถึงที่สุด
   
เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์อีกคนมาถือ กดรหัสปลดล็อคและตอบกลับไป
   
‘อย่ายุ่งกับพี่กุนต์อีก’

มันขึ้นว่า read แทบจะทันที เขารออยู่นานก็ไม่เห็นมันตอบอะไรมา

กนธีขยับตัวเพราะแสงสว่าง เขาผงกหัวมอง “พี่โอ๊ต ทำไมยังไม่นอน”   

“จะนอนแล้วครับ” อินทัชกดปิดหน้าจอ สอดแขนเข้าไปใต้ราวคอและดึงพี่กุนต์มาซบอก ยิ้มบางเมื่ออีกคนซุกหน้าหาไออุ่น มันทำให้เขารู้ตัวชัดเจน

..ว่าความหวงแหนในตัวกนธี..มันมากมายเกินกว่าความรู้สึกที่มีให้ใคร..

................................................................................................

กว่าไอ้โอ๊ตจะรู้สึก ปาเข้าไปเล่มสอง หน้าที่ 340 กร๊ากกก
รู้ตัวช้าสุดในโลกกกกกกกกกกกกก  :katai5:

พูดคุยกันได้ที่แท็กเดิมน้า #sinsgreed



 :man1: :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 17-04-2017 19:19:26

ฟินนนนนนนนน  อิโอ๊ต มีความรัก แหละหวงแล้วใช่ไหมลาาา

พี่โอ๊ต งอนบ่อยๆๆๆ นา   เราอยากอ่าน ฉากง้อกัน หลายๆๆ คืน

 :heaven :heaven :heaven :heaven

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 17-04-2017 19:21:38

กว่าจะบอกรักก็เล่ม 4

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 17-04-2017 19:21:45

ชัดเจนหน่อยดิพี่โ๊อ๊ต.. :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 17-04-2017 19:22:31

เหยยยยทำไมในเด็กดีเราอ่านไม่มีตอนวิทย์แมสเสจมา
สงสัยยังไม่อัพเดต
ไปอ่านอีกรอบแป้บบบ อิอิ
ปล. พี่โอ๊ตขี้หวง บอกรักเค้าก็เปล่า ชิเชอะ 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: AppleA- ที่ 17-04-2017 19:24:24

แม่เอ๊ยยยยยย  ตอนนี้คือเค้ารักกันแล้วใช่ไหมคะ
ในที่สุดก็มีวันนี้ที่อิโอ๊ตยอมรับความรู้สึกของใจตัวเอง
ฟินค่ะ ฮุฮุฮุ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 17-04-2017 19:24:45

โอ๊ยยย!! รู้ตัวซะทีอิโอ๊ต นึกว่าต้องรอน้องอ้นโตมาเป็นพระเอกแทนแกแระเนี่ย
พี่กุนต์ง้อน่ารักอ่าา แต่เปลืองตัวชะมัด อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 17-04-2017 19:35:33

พี่โอ๊ตไม่ได้งอนเลยจ้าาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 17-04-2017 19:37:45

จะขอพี่กุนต์เป็นแฟนเมื่อไหร่ ว่ามาเลยโอ๊ต
ไม่งั้นจะให้พี่กุนต์ไปหาคุณผไทแล้วนะ  :ruready

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 17-04-2017 19:39:48

โอ้ยยย อิโอ๊ตตตตถ้าจะรู้สึกตัวช้าขนาดนี้ก็ปล่อยให้น้องอ้นมาเป็นพระเอกเถอะ ฮ่าๆ หมั่นไส้แบบจริงจัง พี่กุนต์ดีขนาดนี้ทำไมไม่รักสักที หึ๊

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 17-04-2017 19:40:49

 :katai2-1: ทำไมการง้อของพี่กุนต์ตัดเข้าห้องน้ำเช่นนี้ อิโอ๊ตได้ใจตลอด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 17-04-2017 19:41:21

หนูกุนต์ง้อแบบนี้รักตายเลยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 17-04-2017 19:49:46

กว่านางจะรู้ตัว ฮื่อ 5555555555555
เหมือนพี่กุนต์เป็นปั๋วน้องโอ๊ตเลย คึคึคึคึ  :hao7:
พี่กุนต์ละมุนละไมดีต่อใจมาก แงงงงง
ปล. เกลียดวิธีไถ่โทษของอิโอ๊ตตต ยังงี้มันเข้าทางนางชัดๆ 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 17-04-2017 19:55:11

แหมพี่โอ๊ต แหมมมมมมมม  :mew3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 17-04-2017 20:02:49

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 17-04-2017 20:04:02

ตายแล้วพ่อคุณ กว่าจะรู้ตัว โอยๆๆๆ
ฉันล่ะลุ้น ยิ่งกว่าลุ้น ฟฟฟ
ดีละที่รู้ตัว แต่ยังไม่เคลียร์เรื่องสนไง
ชั้นล่ะอยากเห็น ไอ่โอ๊ตเจ็บนิดๆหน่อยๆเลย แต่กลัวพี่กุนต์จะช้ำใจไปด้วย ฮืออออ
ชั้นรักเค้าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 17-04-2017 20:06:19

โอ็ตมันหาข้ออ้างได้ตลอด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 17-04-2017 20:09:54

โอ๊ตเอ้ยยยยย อย่างนี้รักคนแก่ไปแล้วแหละ เมียพี่กุนต์ขี้หึงอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 17-04-2017 20:13:18

เกลียดการอ่านไลน์แล้วเหยียดปาก
ดูสิคะคุณหลวง ว่านังโอ๊ตมันร้ายกาจขนาดไหน
 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: karamailpraleen ที่ 17-04-2017 20:31:35

 :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 17-04-2017 21:03:51

ถึงจะรู้ตัวช้าก็ยังดี
ที่จริงก็น่าสงสารวิทย์นะ คือแบบนึกภาพตอนซื้อหนังสือแล้วมันน่าสงสารอ่ะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Resonance ที่ 17-04-2017 21:09:19

นึกว่าโอ๊ตจะบล็อกไลน์วิทย์ซะอีก เป็นเราคงอ่านแล้วบล็อคเลย 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ชมรดา ที่ 17-04-2017 21:22:43

โอ๊ต  ความรู้สึกช้าจริงๆ  เลยนะ
เฮ้อ  ต้องให้ไววิทย์กระตุ้นบ่อยๆ  นะ  จะได้รู้ตัวว่ารักพี่กุนต์มากขนาดไหน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 17-04-2017 21:25:12

เอวเอิวหลังเหลิงพี่กุนต์ยังโอเคมั้ยคะ
ด้วยความเป็นห่วง :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 17-04-2017 21:25:33

เขารู้กันหมดแล้วโอ้ต ว่าพี่กุนต์พิเศษ
ยังจะมาไม่รู้ใจตัวเองอีก โอยยยย
พี่กุนต์คือสามีแห่งชาติอะเอาจริง
อิโอ้ตกลายเป็นเมียน้อย เมียเด็กไปเลย
งอนอย่างกะเด็กๆจริง
แต่วิธีง้อพี่กุนต์คือแบบบ ละลายยยยยยยยยย
ละลายไปกะพื้นนน คือน่ารักมากกกก  :heaven
อิจฉาโอ้ตละนะ ถ้ายังเล่นตัวอยู่จะแช่งให้เลิก
แล้วคนอ่านอีกหลายพันรอเสียบพี่กุนต์ คอยดู หึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 17-04-2017 21:37:29

รู้สึกช้า แต่รู้สึกนานนะ โอ๊ตกล่าว  :man1:  แต่ก็อยากได้ยินโอ๊ตบอกรักพี่กุนต์นะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 17-04-2017 21:46:24

ตอนงอนกันนี่ทำเอาใจไม่ดี
ส่วนโอ๊ตนี่กว่าจะยอมรับความรุ้สึกตัวเองได้นี่ใช้เวลานานเหลือเกิน
ไม่อยากให้มีมาม่ากันอีกเลย สงสารพี่กุนต์ต้องเสียใจหนักแน่ๆรักหมดตัวหมดใจไปแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 17-04-2017 21:52:35

หวงขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 17-04-2017 22:07:56

  :3123: :pig4: :3123:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 17-04-2017 23:01:35

บางทีก็นึกใครผัวใครเมีย พี่กุนต์ง้อ บอกรัก จุ๊บไหล่ จุ๊บหน้าผาก นี่พฤติกรรมผัวอ่ะ
แต่โอ๊ตก็จะปล่อยแซงหน้าไม่ได้ รีบกู้คืนด่วน หมดเรี่ยวหมดแรงกันไป
พี่กุนต์อยู่กับความเป็นจริงในเรื่องความรักมาก คิดว่าเขาอาจจะรักเพิ่มขึ้น แต่ก็ไม่ได้มั่นใจมาก น่ารักอ่ะ
คนแบบนี้ถ้าคิดว่าไม่ใช่แล้วอาจตัดใจ โอ๊ตระวัง นี่จะรู้ตัว พ.ศ ไหน เค้ารู้กันทั้งเรื่องทั้งเล้าแล้ว

ขอบคุณค่ะ สนุกมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-04-2017 00:14:54

คนแก่น่ารักตลอดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 18-04-2017 01:22:06

โอ๊ตความรู้สึกช้ามากกกก ต้องให้มีแรงกระตุ้น หึๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-04-2017 02:24:32

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 18-04-2017 02:58:15

รู้ตัวซักทีนะพี่โอ๊ต
คิดถึงเด็กๆจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 18-04-2017 04:38:25

นิยายเรื่องนี้ทำให้อยามีแฟนอายุมากกว่า :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 18-04-2017 05:12:11

โอ๊ตเอ้ยยยยยรู้ตัวเร็วไปนะ

ไม่ได้ประชดเลยนะ จริง ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 18-04-2017 05:28:21

โอ๊ตมาบทโหดนะ ตอนกุนต์ไปหา ปาลินก็ขอแยกตัวไป นึกว่าจะเจอฉากหวานแหวว ที่ไหนได้พี่กุนต์ทำตัวเองเลยนะ 55555
โอ๊ตจะหึง จะหวงก็ไม่แปลก ถึงพี่กุนต์จะไม่คิดอะไร แต่คนเก่าก็เป็นหนามยอกใจเสมอนะ

พี่กุนต์ก็ต้องง้อไปตามคำเรียกร้องของคนงอนค่ะ สงสารคนแก่จริงๆ พี่โอ๊ตไม่ปรานีเลย 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 18-04-2017 05:54:55

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 18-04-2017 06:57:24

โอ้ตเอ้ยยยยอถ้าเปนคนอื่นนี่ก้ไม่ทันละลุก กว่าจะรุ้ตัวอะไรมันจะยางนานปานนั้น ถ้าพี่กุนต์เป็นผญนี่คงลูกเป็นสิบละมั้ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 18-04-2017 07:25:13

โห่ กว่าจะรู้ตัว
เหลือแต่บอกเขา รีบบอกๆน้า เดี๋ยวพี่กุนต์เข้าใจผิดคิดว่ายังชอบ สนอยู่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 18-04-2017 09:07:29

เขินแทนอิอิ  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 18-04-2017 09:17:01

หึงแรงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 18-04-2017 09:18:05

กว่าจะรู้สึกนะเจ้าโอ๊ต  :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 18-04-2017 10:11:39

โอ๊ต ชัดเจนขึ้นแล้วใช่ไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 18-04-2017 10:30:25

หวงรึหึง เอาดีๆโอ๊ต  :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: AkaneSama ที่ 18-04-2017 11:43:37

รักพี่กุนต์ ที่สุดเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 18-04-2017 11:58:59

รู้สึกตัวช้าระวังจะโดนคาบไปแดกนะโอ้ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 18-04-2017 15:13:59

ทำไมพี่กุนต์ น่ารักแบบนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 18-04-2017 15:37:16

พี่โอ๊ตรู้สึกตัวช้าอย่างนี้ รู้ตัวอีกทีโดนคุณไผทเล็มไปถึงไหนๆแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 18-04-2017 17:06:12

เพลียจนเลิกเพลียนังโอ๊ตละ
กว่าจะยอมรับใจตัวเองได้เนี่ย
แต่เห็นเค้าง้องอนหึงกันแบบคู่รักนี่ก็
ปลื้มปริ่มมากค่ะ เข้าใจพี่กุนต์นะ
คือพี่เค้าคงแค่สงสาร แต่ก็เข้าใจนังโอ๊ตด้วย
ไม่มีใครอยากให้กลับยุ่งกับแฟนเก่าหรอก
รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: hunhan ที่ 18-04-2017 17:35:53

ง้อแบบพี่กุนต์ นี้ฉันระท้วยระทวย555
อิโอ๊ตได้กำไรเต็มๆเลย ฮิฮิ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 18-04-2017 20:24:55

โอ้ยย หมั่นไส้บักโอ๊ตคนอะไร มีแต่ได้

พี่กุนต์นี่ก็คนดีมากกกกก ง้อซะเขินตามเลยเหอะ

กลัวจะรู้ใจตัวเอง พี่กุนต์ไม่หนีเอ็งไปแล้วเรอะ

แต่ถ้ายังช้าอยู่แบบนี้ ป้าจะยุให้พี่กุนต์ไปหาใหม่คอยดู

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 18-04-2017 20:58:26

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 18-04-2017 22:25:31

โดนพี่กุนต์บอกรัก เขินจนทำอะไรไม่ถูกเลยเหรอเจ้าโอ๊ต555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: 4UN4MI ที่ 18-04-2017 23:01:34

 :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบฉากพี่กุนต์ง้อมากกริ้ดดดดดดดดดดดดดดด ตอนล้อน้องจนหลบหน้าเราแบบ กริ้ดดดดดดดดดดดดดดหวีดแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ดีงาม >//<  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 19-04-2017 18:01:18

ว่าพี่กุนต์ทำอะไรช้าเป็นเต่าคลาน  แต่พี่โอ๊ตนี่ความรู้สึกช้าเป็นเต่าสามขาไปเลยดีกว่า  :laugh:  กว่าจะรู้ตัว ก็ทำเอาพี่กุนต์แทบจะพรุนไปทั้งตัว  :jul1:  สู้ ๆ นะพี่โอ๊ต  คงต้องต่อสู้กับความน่ารักแบบนี้ไปตลอดชีวิต  :m3:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 19-04-2017 18:58:16

ชัดเจนหน่อยน้องโอ๊ต พี่ลุ้นจนเยี่ยวเหนียวแล้ว 555+

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 19-04-2017 19:21:47

พี่กุนต์น่ารักจังเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 23-04-2017 01:17:04

ความรู้สึกแกนี่ช้ายิ่งกว่าเต่าคลานอย่างพี่กุนต์อีกนะอิโอ๊ต แกนีมันตัวสลอตชัดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 23-04-2017 01:22:36

เราเข้าใจนาย..โอ๊ต... เป็นเราเราก็หวง จะหาใครดี๊ดีได้ขนาดนี้  ร๊ากกกกกรักพี่กุนต์ของหนู.....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Haruya ที่ 27-04-2017 11:51:45

หลงรักพี่กุนต์ อย่างหัวปักหัวปำ
คนอะไรจะใจดีอย่างนี้
ถ้าได้เจอตัวนะ จะขอฟัดๆๆๆๆๆ

>< อ่านมาเรื่อยๆ ตลก คนเขียน ไม่มีใครเชื่อเลยว่าดราม่า
55+ เอาจริงๆตอนนี้เราก็ยังไม่เชื่อนะ
ชื่อเรื่องแบบมันน่าระแวง อ่านไประแวงไป
จนกว่า ตอนจบจะมาแหละ เราถึงจะวางใจได้

อยากได้เล่ม 2 จัง จะออกเมื่อไหร่อ่ะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 27-04-2017 19:11:58

รู้ว่าช้าๆได้พร้าเล่มงาม แต่นี่อิโอ๊ตมันจะช้าไปไหนคะะะ ศรีไม่เข้าใจจจจจจจจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 27-04-2017 21:55:34

เมื่อรู้สึกหวง ก็รู้ว่ารัก สมหน้าโอ๊ตเอ๋ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.45] pg.115 -- 17/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 29-04-2017 21:03:51

ตามอ่านทันแล้ว
ขอลักพี่กุนต์กลับบ้านได้มะ ฮ่าๆๆๆ อย่าดีกว่าเดี่ยวโอ๊ตมันมาถล่มบ้าน
พี่กุยต์น่ารักมากเลย ครอบครัวโอ๊ตก็น่ารัก ดีใจที่พี่กึนต์และโอ๊ตมาเจอกัน แต่โอ๊ตความรู้สึกช้ามากกก แต่เรื่องบนเตียงไวสุด ฮ่าๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 30-04-2017 20:18:42

Chapter 46

ปิดกีฬาเฟรชชี่ อินทัชยิ้มได้ทั้งวันเพราะผลสรุปออกมาคณะของเขาได้เหรียญไปครองมากที่สุด ที่สำคัญ ทีมบาสของเขาได้เหรียญทองมาด้วย
   
คืนนี้เขามาร่วมพิธีปิด พอทุกอย่างเสร็จแต่ละคนก็แยกย้ายกันกลับ พวกเพื่อนๆนัดกันไปต่อ แต่เขาโทรคุยกับพี่กุนต์แล้ว พี่เขาบอกว่าจะมารับ
   
“แน่ใจหรือวะว่าจะไม่ไปด้วยกัน” เพื่อนในกลุ่มร้องโอด “ถือซะว่าพาน้องไปเลี้ยงด้วยไง จะรีบกลับไปถึงไหนวะ กลัวบ้านหายเรอะ”
   
อินทัชหัวเราะ เขาเคยทำงานกลางคืนก็จริง แต่ไม่ชอบการไปสังสรรค์ตอนกลางคืนเอาเสียเลย เสียงอึกทึกหนวกหู เหม็นทั้งบุหรี่และกลิ่นเหงื่อคน
   
“ไม่ไป นัดกับพี่กุนต์ไว้แล้ว”
   
“เออ..ไอ้เด็กดี เด็กใสๆ กลับไปกินนมนอนเลยนะมึง”
   
เขายักไหล่ไม่ถือสา ก้มหน้าส่งไลน์ระหว่างเดินไปคณะ พี่กุนต์ถ่ายภาพสัญญาณไฟจราจรที่ขึ้นเวลาเป็นร้อยมาให้ ท่าทางว่าอีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึง
   
‘บาสของพวกผมได้เหรียญทอง’
   
ทางนั้นตอบมา ‘ได้โค้ชเก่งก็งี้แหละครับ’
   
เด็กหนุ่มอมยิ้มอยู่คนเดียวพร้อมกับส่งสติ๊กเกอร์เขินอายกลับไป
   
เขาไม่ได้ติดคำชม เขาเพียงแต่อุ่นอวลในอกเวลาที่มีใครเห็นคุณค่าในตัวเขา พี่กุนต์เป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบ สนับสนุน และคอยเป็นกำลังใจให้ในสิ่งที่เขาทำมาโดยตลอด ทั้งยังไม่เคยลังเลที่จะแสดงออกมาให้เขารับรู้
   
เขากลายเป็นคนสำคัญ เพราะใครคนนั้นให้ค่าความสำคัญในตัวเขา
   
‘คืนนี้วันศุกร์..ฉลองกันนะครับ’ อินทัชพิมพ์ไป ‘ค่อยตื่นสักสิบโมง’
   
‘555+’ พี่กุนต์ส่งสติ๊กเกอร์ ‘อยากกินเกรียบกุ้งคาลบี้’
   
‘โอเค เดี๋ยวซื้อให้พี่ มาดื่มกับผมด้วยนะ’
   
‘ว่าไงว่าตามกัน ตามใจพี่โอ๊ตครับผม’

คำตอบนั้นทำให้เขาหลุดยิ้ม และเขาคงไม่รู้ตัวว่าทำสีหน้าแบบไหนลงไป ถ้าเพื่อนในกลุ่มจะไม่สะกิดกันเป็นทอดๆให้หันมาดู
   
“พักนี้ติดโซเชียลนะมึงน่ะ” มันชะโงกมามอง “ไหน..คุยกับใคร”
   
อินทัชเอียงมือถือหลบทันที “ดูปากกูนะครับ” เขาพูดช้าๆ “..เสือก..”
   
“โหย..ควายโอ๊ต มีแฟนแล้วลืมฝูง” พวกนั้นโวยวาย
   
เขายิ้มขัน ไม่ตอบรับ..แต่ก็ไม่ปฏิเสธ
   
ตอนกลับถึงคณะที่อยู่หลังห้าง เพื่อนๆกำลังนัดหมายจะไปร้านเหล้ากันต่อ เขาเลยยืนอยู่ในกลุ่มอีกพักเพื่อรอให้พวกเด็กปีหนึ่งตามมาจนครบ
   
“พี่โอ๊ตไม่ไปด้วยหรือคะ” น้องที่รู้จักกันถามขึ้น
   
อินทัชหันมอง ส่ายหัวพลางยิ้มให้ “ไม่ไปครับ ขอตัวดีกว่า”
   
กลุ่มเด็กอีกด้านหนึ่งส่งเสียงร้องว้าแบบชัดเจน เพื่อนๆปีสองของเขาฟังแล้วยิ่งเบะปากหมั่นไส้ พวกมันบ่นให้เขาได้ยินว่าไอ้โอ๊ตทำหยิ่งเพราะเลือกได้
   
..เขาเคยเลือกเองซะที่ไหนล่ะ..เป็นฝ่ายถูกเลือกต่างหาก..
   
“ไม่ไปจริงหรือคะ” เด็กคนเดิมตื๊อ
   
“พี่นัดพี่ชายไว้แล้วครับ” อินทัชบอก “ไปเที่ยวให้สนุกแล้วกัน”
   
“เฮ้อ..ยังดีที่เป็นพี่ชาย” เธอยิ้ม “เพื่อนหนูจะได้มีหวัง”
   
เขาทำเป็นหูทวนลม ใช่ว่าไม่เห็นสายตาของเด็กปีหนึ่งอีกคนที่มองมา
   
“ถามจริงๆนะ..พี่โอ๊ตมีแฟนหรือยังคะ”
   
คนที่ได้ยินส่งเสียงวี้ดวิ้วเหมือนเป็นนกหวีด อินทัชชะงักไปครู่เพราะไม่คิดว่าจะโดนยิงด้วยคำถามโจ่งแจ้ง พอเขาเงียบ อีกฝ่ายก็ถามย้ำ
   
“บอกหน่อยค่า อยากรู้จัง”
   
ร่างสูงลูบท้ายทอยตัวเองด้วยความเก้กัง จมูกขึ้นสีแดงอย่างน่าตลก
   
“ก็..” เขาคิดว่าตัวเองเสียงสั่นนะ “ตอนนี้..มีคนที่คบด้วยอยู่ครับ”
   
“ไม่จริง~” เสียงโวยวายดังตามมา เล่นเอาเก้อเขินหนัก
   
อินทัชเสมองไปทางอื่น อาศัยเงามืดปิดบังใบหน้าที่ร้อนผ่าว
   
..เกิดมายี่สิบปี เพิ่งจะเคยอายจริงจังก็คราวนี้แหละว้า..
   
“ไอ้โอ๊ต! ในที่สุดก็สารภาพออกมา” เพื่อนๆแซวไม่เลิก “ส่งภาพมาให้ดูเลยนะว่าหน้าตาเป็นไง สวยน่ารักขนาดไหน ทำเอามึงเขินได้เนี่ย!”
   
“สวยห่าอะไร” เขาถอยหลังหนีอัตโนมัติ กลัวมันมายุ่งกับมือถือ
   
“เอ้า! ไม่สวยหรือวะ” พวกมันยิ่งสงสัย “นึกว่าสเปคขนาดดาวคณะ”
   
“เออ..ไม่สวยน่ะสิ” อินทัชยืนยันก่อนจะยิ้ม “แต่น่ารักน่ะเรื่องจริง”
   
“ฮิ้วว~ ควายโอ๊ต เวลามึงอินเลิฟนี่อุบาทว์ฉิบหาย”
   
“เสือกก” เขาชูนิ้วกลางใส่เพื่อน เห็นว่าน้องมาครบแล้วเลยขอแยกออกมา “เดี๋ยวพี่กุนต์มารับ เขาฝากกูซื้อของ ไปก่อนล่ะ กลับบ้านกันดีๆนะ”
   
พวกนั้นยังโห่ฮาไม่หยุดกระทั่งเขาเดินพ้นโค้งอาคาร
   
..หน้าร้อนไม่หายพอกันเลย..ไอ้โอ๊ตเอ๊ย..ควายสมฉายา..

อินทัชเดินทะลุไปทางด้านหลังห้าง แวะเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตตรงชั้นล่างเพื่อซื้อขนมขบเคี้ยวให้พี่กุนต์ และซื้อสเมอร์นอฟกลับไปดื่มด้วยกันคืนนี้

มีโทรไลน์ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ ตอนแรกนึกว่าพี่กุนต์ แต่แล้วกลับเป็นไอ้น้องคนรองที่เดี๋ยวนี้มันพัฒนา เล่นได้ทั้งไลน์ ได้ทั้งวีดีโอคอลจนคล่อง

“มีไรไอ้อ้วน” อินทัชถาม หยิบคาลบี้ใส่ตะกร้า

‘อ้นชื่ออ้นนะ! ไม่ใช่อ้วน อ้วนนั่นน้องอุ้มเหอะ’

มีเสียงง้องแง้งดังมาจากไอ้อุ้ม น่ารำคาญพอๆกับพี่มันเลย

“โทรมาทำไม” เขาเอามือถือเหน็บหู พลิกดูปริมาณโซเดียมบนถุง

‘คืนนี้ดูหนังกันน้า’ ไอ้อ้นชวน ‘อยากกินขนม กินนม ดูหนังไดโนเสาร์’

..แผ่นผุแล้วมั้งนั่น เป็นบ้าอะไรกับไดโนเสาร์วะ..

“ไม่เอา ขี้เกียจดู แข่งบาสมาเหนื่อยๆ พี่อยากนอน”

‘พี่โอ๊ตไม่ได้แข่งบาสซะหน่อย คนอื่นแข่งต่างหาก ไม่รู้อ่ะ ขอพี่กุนต์แล้ว พี่กุนต์บอกว่าโอเคคร้าบ~’ อ้นทำเสียงร่าเริง ‘อ้นบอกพี่โอ๊ตเฉยๆ ไม่ได้ขอพี่โอ๊ต’

“ครับ..ไอ้น้องบังเกิดเกล้า” หัวเน่าแล้วก็เน่าถาวรเลยพี่คนนี้

‘พี่กุนต์ให้โทรบอกพี่โอ๊ต ว่าซื้อขนมให้อ้นกับน้องอุ้มกินด้วย’

อินทัชอยากทะลุโทรศัพท์เข้าไปเขกกะโหลกมันเป็นบ้า แต่ต่อล้อต่อเถียงไปก็ไม่จบ ได้แต่รับปากแล้วคว้าทาโร่โยนลงตะกร้า..ให้กินแค่นี้พอ!

..ว่าแต่ ถ้าพวกมันมาดูหนัง แล้วคืนนี้จะฉลองกับพี่กุนต์ยังไงวะ..

เด็กหนุ่มมุ่นหัวคิ้ว ระหว่างกำลังหยิบถั่วลันเตาวาซาบิของโปรดตัวเองก็คิดแผนไปด้วย เอาเป็นว่าก่อนอื่นต้องเอาขนมให้ไอ้อ้นกับไอ้อุ้มกิน ล่อให้หม่ำจนพุงป่อง รอพวกมันผล็อยหลับแล้วค่อยอุ้มกลับไปชั้นล่าง

สุดท้ายเขาก็ต้องหยิบพริงเกิ้ล เลย์ ฮานามิ โอรีโอ้และป๊อกกี้เพิ่ม นานๆทีให้มันกินขนมบ้างไม่เป็นไรหรอก ซัดให้เต็มอิ่มแล้วรีบๆหลับไปซะนะน้อง!

ผู้ใหญ่จะดื่มเหล้า ไม่เกี่ยวกับเด็กๆ!

อินทัชเดินกลับจากห้าง สองมือหิ้วถุงของพะรุงพะรัง แถวนั้นเงียบลงแล้ว รอบด้านก็มืด เหลือเพียงแสงไฟตรงอาคารของสหเวช เขาเดินตัดผ่านลานกิจกรรมที่เปิดสปอร์ตไลท์ ตั้งใจจะเลาะผ่านตึกเรียนไปยังคณะของตัวเอง

ใครบางคนลงบันไดมาจากฝั่งซ้ายมือ เขาเหลือบมองตามวิสัยปกติ พอใบหน้าของอีกฝ่ายพ้นเงามืดและหันมาเจอเขา ต่างฝ่ายก็ต่างนิ่งกันไป

..ที่แท้..ก็เป็นเด็กคนเก่าของคุณกนธีนี่เอง..

อินทัชมุ่นหัวคิ้ว รู้สึกเซ็งไม่น้อยที่มาบังเอิญเจอแบบนี้

ยอมรับว่ายังสะกิดใจกับไววิทย์ ถึงแม้มันจะไม่มาวุ่นวาย ไม่แสดงตัว ไม่ส่งข้อความหรือรบกวนอะไรพี่กุนต์อีกก็ตาม..ไม่ชอบคือไม่ชอบ ไม่มีคำอื่น

เขาตั้งใจเดินผ่านเหมือนมันเป็นอากาศ แต่ตอนสวนกัน มันพูดลอยๆ

“ผมรู้ว่าคุณเป็นคนส่งข้อความนั้น”

อินทัชชะงักฝีเท้า มันเองก็หยุดเดิน แต่ไม่มีใครหันมองใคร แต่ละคนคอยดูเชิงกันอยู่ เขากำลังคิดว่าถ้ามีเรื่องขึ้นมาตอนนี้ เขาควรจะวางขวดแก้วไว้ตรงไหน ถึงจะไม่ทำแตกตอนซัดหมัดเข้าหน้ามันสักหน

“ไม่ต้องทำหน้าดุขนาดนั้นก็ได้” ไววิทย์หัวเราะหึ มองอีกคนด้วยหางตา “หลังจากนี้ผมกับพี่กุนต์ไม่มีอะไรกันแล้ว ในเมื่อเขาบอกว่าจบ ตื๊อไปก็ไม่ช่วย”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็จะขอบคุณมาก” อินทัชสวนกลับ

“ขี้หวงนะคุณน่ะ” คนด้านข้างยิ้มมุมปาก “หรือว่าขี้หึงกันแน่”

ร่างสูงขมวดคิ้ว “เป็นแบบไหนแล้วจะทำไมล่ะครับ”

ไววิทย์หันมาเผชิญหน้า “รักพี่กุนต์แล้วใช่ไหม”

..เขาไม่จำเป็นต้องตอบมัน ไม่ใช่หน้าที่ ไม่ใช่กงการอะไรของใคร!..

“ไม่ต้องมองเหมือนผมเป็นศัตรูมาตั้งแต่ชาติก่อนก็ได้”

“อยากพูดอะไรก็พูดมา” อินทัชยังไม่คลายสีหน้าเครียดขึ้งลง “แต่ถ้าจะลองมาหยั่งเชิง หาทางกลับไปวุ่นวายกับพี่กุนต์ บอกเลยว่า..อย่าฝัน”

ไววิทย์ยักไหล่ ไอ้หมอนี่เอาเรื่องน่าดู ตอนคบหากับพี่กุนต์ เขายังไม่เคยแสดงท่าทีหึงหวงรุนแรงขนาดนี้เลย..สงสัยคงหลงรักเข้าเต็มเปา

“จะบอกให้นะ คนที่คุณต้องกลัว ไม่ใช่ผมหรอก” เขายิ้ม “ถึงจะอยากให้พี่กุนต์เขี่ยคุณทิ้งแล้วมารับผมกลับไปอยู่ด้วยแค่ไหน มันก็ไม่มีทาง”

อินทัชคิ้วกระตุก แต่ก็ดีแล้วที่มันตื่นจากความฝันโง่ๆได้ซะที

“เพราะคนอย่างคุณกนธี ถ้าทิ้งใครแล้ว ไม่มีทางหันมาคบซ้ำสองอีก”

“ขอบคุณที่บอก” เขาไม่อยากมายืนฟังการอาลัยอาวรณ์ความหลังของใคร ในเมื่อทำพลาด ทำผิดกับคนที่มีบุญคุณด้วยขนาดนั้น ก็รับไปเองแล้วกัน

มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พี่กุนต์คงจะมาถึงคณะแล้ว

“คุณน่ะ” ไววิทย์พูดกับคนที่เดินผ่าน “กลัวคนที่จะมาหลังจากนี้ดีกว่า”

อินทัชหันขวับมามอง คิ้วขมวดเข้าหากันทันที

“ไม่มีอะไรรับรองว่าคุณจะได้เป็นคนสุดท้ายในชีวิตของพี่กุนต์” เขายิ้ม ถือเสียว่าเป็นคำเตือนของรุ่นพี่สู่รุ่นน้อง “เตรียมใจไว้บ้างนะ”

ดวงตาสีเข้มดูดุดัน มองตามหลังไววิทย์ที่เดินจากไป

..วางเพลิงลงความสัมพันธ์คนอื่น..คิดว่าได้ผลหรือไง..

เสียงมือถือดังอีกครั้ง เขาหยิบมากดรับ พี่กุนต์บอกว่าจอดรอที่เดิม

“กำลังไปครับ” เขาตอบเสียงเรียบ ยืนนิ่งแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะไปตรงจุดที่นัดกันไว้

กนธีลดกระจกลงเมื่อเห็นน้องเดินเข้ามาใกล้ เขาปลดล็อคให้เจ้าโอ๊ตเอาถุงของไปวางเบาะหลัง พอมันขึ้นมานั่งข้างกัน เขาก็ชูนิ้วโป้งให้

“อะไรพี่” อินทัชหันมอง

“กดไลค์ให้โค้ชคนเก่งไง” เขายิ้มร่า “พี่โอ๊ตต้องเท่มากแน่ๆ”

คนฟังชะงักไปครู่ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา

..ให้ตายเถอะวะ..ผู้ชายคนนี้..ช่วยทำตัวน่ารักให้น้อยลงหน่อยได้ไหม..

“โอ๊ตเป็นอะไร ร้อนหรือ” กนธีเร่งแอร์ เอามือแตะแก้มน้อง “ไม่สบาย?”

อินทัชส่ายหัว นวดคลึงหว่างคิ้วที่ยังพันกันไม่หาย ต่อให้เถียงว่าการใส่ไฟของไอ้ไววิทย์ไม่ได้ผลแต่เขารู้อยู่กับใจ..ว่าในอกมันร้อนจนมืดไปหมดทุกด้าน

..หวงหรือหึง..ของมันแน่ชัดอยู่แล้ว..

ทีละเล็ก ทีละน้อย พี่กุนต์ค่อยๆก้าวเข้ามาในชีวิตเขา แทรกซึมเหมือนหยดน้ำลงผืนทรายที่แห้งผาก ทั้งยังเป็นแสงอาทิตย์สว่างจ้าทำให้รอบข้างที่มืดดำเห็นทางไป เป็นความอบอุ่นที่คลายความเหน็บหนาวและโดดเดี่ยว

..เป็นทุกสิ่ง เป็นทุกอย่าง..และเป็นความรู้สึกของเขาด้วย..

“พี่โอ๊ต..กลับบ้านไปกินยาแล้วนอนดีกว่านะ” กนธีมองอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร..ผมอยากฉลองกับพี่”

“นั่นสิ..ซื้อมาซะเยอะเลย” เขาหันไปมองถุงของ “จ่ายไปเท่าไร เดี๋..”

ชายหนุ่มชะงักกึก ถูกคนด้านข้างจับใบหน้าให้หันไปหา ไม่ทันได้ตั้งตัวตอนที่ปากอุ่นร้อนบดจูบลง เขาร้องเบาๆเมื่อถูกฟันคมขบกัด

“โอ๊ต..” กนธีมึนงง “ใจเย็..น..”

อินทัชดึงปลายคางพี่กุนต์เข้ามา มืออีกข้างกดต้นคอให้แนบชิด สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก กวัดกวาดตามไรฟันขาวแล้วดูดกลืนลิ้นอีกฝ่ายอย่างหิวกระหาย เขาวกกลับขึ้นเลาะเล็มตามเรียวปากนุ่มด้วยความเอาแต่ใจ

นานหลายนาที กว่าเขาจะยอมปล่อยปากอีกคนเป็นอิสระ พอผละออกจากกัน ปากของฝ่ายนั้นก็บวมแดง ชุ่มฉ่ำและเห่อร้อนได้น่าดูชม

“ไอ้เด็กเปรตเอ๊ย” กนธียกหลังมือขึ้นเช็ด หน้าร้อนผ่าว โชคดีที่ไม่มีใครผ่านไปผ่านมา ซ้ำตรงนี้ยังมืดสนิทเสียอีก “ไม่ห้ามอารมณ์ตัวเองเลย”

“หึ” อินทัชยิ้ม “ห้ามทำไม..ในเมื่อพี่เป็นของผม”

คนได้ยินอ้าปากค้าง ไม่รู้มันไปกินอะไรผิดสำแดงมา

เด็กหนุ่มจ้องมองด้วยดวงตาคมปลาบ ไม่ยอมหันไปไหน เขาอยากมองทุกกิริยาอาการ ทุกสัดส่วนของกนธี มองฝ่ามือที่จับเกียร์ มองนิ้วเรียวยาวที่หมุนพวงมาลัย มองต้นขาเพรียวใต้กางเกงสแล็ค เลยไปยังช่วงตัวในเชิ้ตสีเข้ม มองแม้แต่ต้นคอขาวที่มีไรผมอ่อนยาวเคลีย หรือแม้แต่ใบหูที่ขึ้นสีแดงก่ำ

“หันไปทางอื่นได้ไหม ไม่มีสมาธิ” กนธีขับออกจากที่จอด

“ไม่” อินทัชยิ้มร้าย พี่กุนต์อาจไม่รู้ตัวว่าเวลาไม่สบอารมณ์กับรถที่ขับปาด เจ้าตัวอาจไม่ด่าออกมาก็จริง แต่จะชอบกัดปากและขมวดคิ้วเสมอ

“ตามใจ อยากมองก็เอา ชนเกาะกลางถนนแล้วค่อยว่ากัน”

“ฮ่ะๆ” เขาหัวเราะ “จะว่าไปเดี๋ยวนี้ก็พัฒนานะครับ”

“อะไรวะ” กนธีมองกระจกส่องหลังเมื่อเข้าถนนใหญ่

“เวลาอายผม พี่ไม่เปิดที่ปัดน้ำฝนแล้ว” เขาหยิกติ่งหูพี่กุนต์เบาๆ

ไม่ทันไร ไอ้ที่ปัดเจ้ากรรมนั่นก็ไกววูบๆทันที
 
ตอนมาถึงบ้าน คุณยายเข้าไปพักผ่อนแล้ว ส่วนอ้นกับอุ้มยังคอยอยู่ พอเด็กๆเห็นก็วิ่งพรวดมาหาพี่กุนต์ กอดคนละหนุบหนับ ปล่อยพี่โอ๊ตถือของเอง
   
“อาบน้ำหรือยังไอ้ตัวแสบ” อินทัชส่ายหัว เห็นมันยังไม่ใส่ชุดนอนกัน
   
“อาบแล้วคร้าบ” อ้นชูสองมือ ช่วยกันกับน้องอุ้มหิ้วถุงขนม “พี่กุนต์กับพี่โอ๊ตรีบอาบน้ำน้า..อ้นกับน้องอุ้มจะขึ้นไปเปิดทีวีรอ”

กนธีหัวเราะ “ได้ครับ ถ้าหิวก็กินไปก่อนนะ พี่โอ๊ตใจดี ซื้อซะเยอะเลย”

อินทัชยกยิ้ม เขาใจดีเพราะอยากจะเร่งให้พวกมันหนังตาปิดแล้วหนังตาหย่อนต่างหาก “นั่งตรงพื้นนะ อย่าเอาขึ้นไปกินบนเตียงพี่กุนต์ มดจะหาม”

“ซึมแซ่บ!” น้องอุ้มตะเบ๊ะรับก่อนจะวิ่งตึงๆขึ้นบันไดไปกับพี่ชาย

พวกเขามองตามหลังแล้วได้แต่ยิ้ม กนธีเห็นว่าสามทุ่มแล้ว เลยบอกว่าจะลงมาใช้ห้องน้ำข้างล่าง ให้โอ๊ตใช้ข้างบนไปเลย ขืนรอต่อกันจะช้าเอา

อินทัชเลยคว้าข้อมือคนที่กำลังจะเดินออกไป พี่กุนต์หันมา เลิกคิ้วมอง

“จะใช้แยกห้องทำไมล่ะพี่” เขากระซิบ “อาบด้วยกันก็หมดเรื่อง”

คนฟังร้อนวูบ “ไม่เอาเว้ย..รู้นะว่าคิดอะไร”

“คิดอะไรครับ” อินทัชทำหน้าตาย “แค่ชวนอาบน้ำด้วยกัน”

“เออ..มันไม่ใช่แค่อาบหรอก ไอ้เด็กเปรต” เขาหันหนี แต่น้องมันไม่ยอมปล่อย “พี่โอ๊ต..เดี๋ยวมีคนเห็น” เขาดีดหน้าผากมันไปหน ไอ้แสบก็ยังหน้าทนต่อ

ร่างสูงรวบตัวคนตรงหน้าเข้ามากอด อ้อมแขนโอบรัดเอวไว้แน่น

“ผมไม่ทำอะไรพี่หรอกน่า ไม่เชื่อใจหรือครับ” เขายิ้ม “ถ้าผมปล้ำพี่ตอนอาบน้ำ จะลงโทษตัวเอง งดยุ่งกับพี่ไปสามเดือนเลยเอ้า!”

กนธีหลุดยิ้มตาม มันทำหน้าอ้อนระหว่างที่เลื่อนมือขึ้นนวดคลึงต้นคอเขาอย่างเอาใจ สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้น้องจูงมือขึ้นชั้นสองไปอย่างว่าง่าย

..ใจอ่อนทุกทีสิน่า..

“จะสระผมไหมพี่” อินทัชเหลือบมองน้องๆที่จ้องหน้าจอทีวีไม่กะพริบ

กนธีโผล่หน้าออกมาจากโคลเซ็ท ปลดกระดุมเสื้อแล้วหยิบเสื้อคลุมมาสวม “อืม..ว่าจะสระหน่อย วันนี้อากาศร้อนมากเลย เหงื่อออกเยอะ”

“ผมซื้อโดฟมาแหละ ใช้ด้วยกันนะ”

คนฟังหน้าร้อน อาศัยจังหวะที่เด็กน้อยไม่ทันสน แอบแวบเข้าห้องน้ำแต่ไม่ได้กดล็อค อีกอึดใจเดียว เจ้าโอ๊ตก็ผลุบหายตามเข้ามา

“ทำไมต้องทำหลบๆซ่อนๆด้วยก็ไม่รู้” อินทัชส่ายหัว ถอดเสื้อนิสิตออก

“จะให้บอกน้องว่ายังไงล่ะ พี่สองคนอาบน้ำด้วยกัน ตลกตายชัก” กนธีปลดเสื้อคลุมออกแขวนที่ราวก่อนรีบก้าวลงอ่าง ป่านนี้แล้วเขาก็ยังไม่ชิน

“บอกว่าผมกลัวผี พี่กุนต์เลยมาอาบเป็นเพื่อน” เด็กหนุ่มหัวเราะ ถอดกางเกงและชั้นใน เดินเปลือยเปล่าไปยังส่วนอาบน้ำที่มีใครบางคนเปิดฝักบัวอยู่

สายน้ำจากด้านบนรินรดลงแผ่นหลัง ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปใกล้ ฝ่ามือร้อนผ่าวทาบลงบนบ่าลาดและนวดแผ่วเบา เรียกเสียงครางเครือในลำคอ

“ว่าไงไอ้เสือ” กนธีเอียงหน้ามอง ยิ้มไปกับอ้อมกอดของน้องและสัมผัสจากปากที่แตะจูบตรงหัวไหล่ “มาอ้อนแบบนี้ ขอเดาว่ามีอะไรอยากได้สินะ”

อินทัชสั่นหัว กดปลายจมูกเข้ากับต้นคอ “อย่ามองผมเป็นคนขี้งกสิ”

“ปกติไม่เห็นอ้อนนี่นา” หลับตานิ่งกับแรงบีบนวดเชื่องช้า

น้องจับให้เขาวางมือทาบผนัง แตะปลายคางให้แหงนเงยเพื่อจะรดน้ำลงบนเส้นผมจนชุ่ม กลิ่นแชมพูหอมอวลอยู่ในห้องน้ำ ปลายนิ้วใหญ่ค่อยๆคลึงตามแนวเส้นผมด้วยความนุ่มนวล ทำเอาเขาเคลิ้มจนแทบหลับ

“ดีไหมครับ” อินทัชกระซิบ ล้างฟองขาวออกจากศีรษะให้

“อืม..ชอบมากเลยพี่โอ๊ต” กนธียิ้ม แหงนหน้ามองตามแรงรั้ง

เด็กหนุ่มก้มลงหา เปิดปากจูบอีกฝ่าย พี่กุนต์ครางแผ่วเมื่อเขาไล้ปลายนิ้วตรงสะโพกตึงแน่น เขาผละออกเล็กน้อยเพื่อให้เจ้าตัวได้หายใจ จากนั้นถึงจะพลิกร่างตรงหน้าเข้าสู่อ้อมกอด โอบรัดไว้แนบอกตอนที่จูบลงไปซ้ำสอง

พวกเขากอดกันและกันแนบแน่น สัมผัสแรงเต้นของหัวใจที่รัวเร็ว

“วันนี้ช่างเอาใจเป็นพิเศษนะครับคุณอินทัช” กนธียิ้มแซว ลูบใบหน้าหล่อเหลาอย่างรักใคร่ “ขี้อ้อนแบบนี้ พี่จะไปไหนพ้น หืม..”

อินทัชมองพี่กุนต์ด้วยสายตาวาววับ “ก็ไม่ได้อยากให้ไปไหนอยู่แล้ว”

คนฟังตัวร้อนผ่าว ซ้ำยังยิ่งร้อนมากขึ้นเมื่อส่วนล่างที่แนบชิดกันรับรู้ได้ถึงปฏิกิริยาแข็งกร้าวที่ดุนดันตรงต้นขา เขาเลิกคิ้ว ก้มลงมองอารมณ์ของเด็ก

“น้อยๆหน่อยไอ้แสบ ไหนว่าจะไม่ทำไง”

อินทัชยักไหล่ “ไม่ทำครับ ทำตอนนี้เดี๋ยวไม่ได้ฉลอง”

“ไอ้ขี้เหล้า” กนธีขำ หยิบสบู่มาถูตัวเร็วๆ อาบนานเดี๋ยวอ้นกับอุ้มรอ

“ช้าๆก็ได้พี่” คนที่อยู่ด้านหลังแย่งสบู่ไปจากมือ ถูเป็นฟองแล้วลูบตามผิวเนื้อลื่นของพี่กุนต์อย่างหลงใหล เขายกยิ้มเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายเกร็งตัวขึ้น

อยากรู้ว่าถ้าช่วย ‘ล้วงลึก’ จนถึงจุดนั้น ปฏิกิริยาหนูกุนต์จะเป็นยังไง

ปลายนิ้วไวเท่าความคิด เขาหลุบตาลงต่ำ เลื่อนฝ่ามือโอบรอบเอวและสอดนิ้วกลางลงสู่ร่องสะโพก แตะลงตรงผิวเนื้อในซอกเร้นที่ชุ่มชื้นและร้อนจัด

กนธีไหวเฮือก รีบตะครุบข้อมือไอ้เด็กเปรตเอาไว้

“พอได้แล้วมั้งโอ๊ต เดี๋ยวตัวเปื่อยกันพอดี” เขารีบล้างตัวอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วก็ผลักเด็กที่ยืนจ้องเขาตาไม่กะพริบไปอาบบ้าง “พี่รอในห้องนะ”

ประตูห้องน้ำปิดดังปึง อินทัชมองตามก่อนก้มลงดูช่วงล่างของตัวเอง

..ถ้าไม่ถูกห้าม สงสัยเขาได้ปล้ำใครบางคนไปแล้วแน่ๆ..

ตอนที่อาบน้ำเสร็จและตามออกมา ทีวียังเปิดอยู่ ไดโนเสาร์ฉายไปได้ครึ่งเรื่อง กองขนมถูกเปิดกินแบบกระจัดกระจาย ส่วนไอ้อ้นกับไอ้อุ้มน่ะหรือ..พวกมันผล็อยหลับคากระป๋องพริงเกิ้ลไปแล้วเรียบร้อย พุงป่องจนแทบระเบิด

“อา..” กนธีกำลังนั่งขัดสมาธิพับซองเลย์อยู่ “น่าสงสารจริงๆ”

อินทัชยกยิ้ม เช็ดผมที่เปียกโชกให้แห้ง “สงสารอะไรครับ”

“รอพี่ๆจนหลับปุ๋ยเลย” เขาถอนใจ “ทำไงดี ฟันยังไม่แปรง ปลุกไหม”

“คืนเดียวช่างมันเถอะ” ปลุกตอนนี้มันก็ลุกมาดูหนังต่อน่ะสิ

“ถ้างั้นก็ขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆนะครับ” กนธีก้มลงสอดแขนเข้าประคองต้นคอน้องอ้น อีกข้างช้อนเข้าใต้ข้อพับขาและยกตัวน้องขึ้นแนบอก

“ทำอะไรน่ะพี่” นอกจากจะไม่ช่วยแล้วเขายังห้ามด้วย “ห้องนอนมันอยู่ข้างล่างครับ ไม่ใช่บนนี้” เรื่องอะไรจะให้มานอนบนเตียงของพวกเขาล่ะ

“ใจร้ายน่าโอ๊ต น้องมานอนด้วยคืนเดียว”

“ถ้ามันตื่นขึ้นมาเห็นเรานั่งดื่มกันอยู่แล้วขอลองบ้างล่ะครับ”

กนธีชะงัก เห็นด้วยกับเจ้าโอ๊ตมัน เหล้าเนี่ยไม่ดีกับเด็กๆหรอก และการที่พี่ชายสองคนนั่งชนแก้วกันตอนดึกก็เป็นตัวอย่างที่ไม่โอเคเท่าไร พอคิดได้แบบนั้นเลยตกลงกับน้อง พาอ้นกับอุ้มลงไปนอนต่อชั้นล่าง

“เอาล่ะ เรียบร้อย” เขาเปิดไฟดวงเล็กไว้ให้เผื่อเจ้าตัวน้อยลุกมาชิ้งฉ่อง “ในห้องพี่มีแก้ว แต่เดี๋ยวหยิบน้ำแข็งจากในครัวขึ้นไปเพิ่ม โอ๊ตไปรอก่อนเลย”

อินทัชพยักหน้ารับ “ผมซื้อมาหลายรส พี่อยากลองอะไรก่อน”

“ราสเบอร์รีมีไหม” เขายิ้มกว้าง “อยากชิมมานานแล้ว”

“มีครับ แล้วก็มีพีช เมล่อน สตรอว์เบอร์รี”

“โห..เยอะดีจัง จะกินให้หมดเลยหรือ” ถามอย่างชั่งใจ

อินทัชมองด้วยดวงตาคมปลาบ “นานๆทีจะดื่ม ต้องลองให้ได้ทุกรสสิ”

กนธีหัวเราะ เขามันคนว่าง่าย “โอเคครับ..ไม่เมาไม่เลิก”

ใช่แล้ว..อินทัชยิ้มมุมปาก เขาจะมอมหนูกุนต์ให้ลงไปกลิ้งเลย

...................................................................................

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 30-04-2017 20:19:35

สิบเอ็ดโมงของวันเสาร์ กนธีนั่งหาวหวอด หนักเข้าก็สัปหงกอยู่ตรงโต๊ะทำงาน

..ให้ตายเถอะวะ พออายุเข้าเลขสี่ สังขารคนเราก็ไม่เที่ยง..

เขาถอนหายใจระหว่างที่นั่งคิดบัญชี ตัวเลขไม่ซับซ้อนแต่ก็ทำเอามึนหัวได้ อาจเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้หลับได้นอน ปาเข้าไปตีสองกว่า

ไม่ใช่สิ..ที่จริงคือหลับไปแล้วเพราะสเมอร์นอฟสารพัดผลไม้ที่เจ้าโอ๊ตมันให้ดื่มนั่นแหละ มันบอกว่านานๆทีจะชนแก้วกัน เขาก็ดื่มเหมือนลุงขี้เมาเลย ผล็อยหลับคาขวดไปตอนไหนไม่รู้ มาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนเที่ยงคืน

กนธีเหม่อลอย คลำบั้นเอวที่ปวดแปลบขณะนึกทบทวนเรื่อง

เมื่อคืนเขารู้สึกตัวเพราะน้ำหนักที่กดทับกับแรงไหวสั่นของฟูกที่นอนอยู่ ตอนแรกไม่คิดจะสนใจ แต่เพราะอาการหวามไหวเบื้องล่างทำให้ปรือตามอง

เสื้อนอนที่ใส่ถูกถลกขึ้นมากองตรงต้นคอ แรงกัดไม่น้อยนักตรงช่วงอกทำให้เจ็บแปลบ เขาขยับตัว แต่ยกขาแทบไม่ขึ้นเพราะถูกแขนแข็งแรงของใครบางคนจับล็อกไว้กับข้อพับตอนที่แรงหนักหน่วงสวมสอดเข้ามาในร่าง

“โอ๊ต..” กนธีนิ่วหน้า เสียวปลาบจนท้องน้อยหดเกร็ง

เตียงทั้งหลังไหวคลอน อุณหภูมิร่างกายเพิ่มสูง ไอเย็นจากแอร์ไม่ช่วยเมื่อหยดเหงื่อของเด็กหนุ่มที่อยู่เหนือร่างตกลงตรงแผ่นอก

มากกว่านั้นคือสายตาคมกล้าที่จ้องมองเขาไม่วาง..สายตาที่แสดงถึงอารมณ์เบื้องลึก สะท้อนความปรารถนาและความสุขจากสัมผัสแนบชิด

อินทัชจับจ้องจนเขารู้สึกวูบวาบ

“ทำ..อะไร..” เขาถามเสียงพร่า ยกมือขึ้นพาดหน้าผาก ปวดตุบๆจนต้องทิ้งหัวลงกับหมอน ปล่อยให้น้องวุ่นวายตามใจอยาก

“รู้แล้วไม่น่าถาม” อินทัชก้มลงกัดปาก “ผมกำลังมีเซ็กซ์กับพี่ไง”

กนธีร้อนวูบ ผงกหัวขึ้นมองอีกครั้ง รับรู้ว่าหน้าแดงก่ำไปหมด ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฤทธิ์วอดก้าที่ผสมในเครื่องดื่ม หรือเพราะความอับอายกันแน่

“ไหนบอกว่า..จะไม่ทำพี่ไง”

“ผมบอกว่าจะไม่ปล้ำพี่ตอนอาบน้ำ” อินทัชยิ้มร้าย กระชับขาอีกฝ่ายให้รัดบั้นเอว “แต่ไม่ได้บอกสักคำว่าขึ้นเตียงแล้วจะไม่ทำนี่”

“อื้อ..” คนข้างล่างหลับตาแน่น บางอย่างเสือกไสเข้ามา ทั้งร้อนจัดและใหญ่โต ซ้ำยังสอดใส่ลึกล้ำ รัวเร็ว รุนแรง จนเขาจุกหน่วง “ไม่เอา..แล้ว”

“ไม่เอาอะไร” อินทัชจับมือที่ผลักๆดันๆตรงกล้ามเนื้อหน้าท้องไว้ ใช้แรงน้อยนิดกดแขนลงกับหัวเตียง เด็กหนุ่มหยัดตัวขึ้น กระแทกกระทั้นไม่หยุด

กนธีหลุดเสียงคราง จำได้ว่าเขามีอารมณ์ร่วมจนใจไหวสั่น กลัวจะหยุดหายใจไปก่อนเลยปรามน้องด้วยการทำอะไรบ้าบอ อย่างเลื่อนมือลงไปแตะส่วนนั้น..ส่วนแข็งกร้าวและร้อนผ่าวที่กำลังขยับเคลื่อน เชื่อมร่างพวกเขาไว้ด้วยกัน

“หนูกุนต์..ซนแล้วนะครับ” อินทัชพูดเสียงกลั้วหัวเราะ

“เอาออกก่อน” เขาขอร้อง “เดี๋ยวหัวใจวาย”

ดวงตาสีเข้มคู่นั้นดูคมปลาบ ไม่เพียงไม่ฟัง แต่ยังเพิ่มแรงหนักกว่าเก่า

“โอ๊ต..” กนธีคราง พยายามจับ ‘มัน’ เพื่อผลักออกอีกครั้ง และก่อนที่น้องจะจับแขนเขาตรึงให้ ‘เลิกซน’ แบบที่ว่า เขาก็ค้นพบอะไรบางอย่าง

ปลอกเนื้อที่สอดรัดกันและกันนั้น เปิดเปลือยไปหมดทุกส่วน

ตีความได้ง่ายดายว่า....

“โอ๊ตไม่ใส่ถุงยาง..” เขาต่อว่าเสียงแผ่ว ขยับหนีทันที ไม่ได้รังเกียจน้องเลย แค่ไม่อยากลุกไปอาบน้ำตอนที่กำลังหลับสบายเท่านั้น

“หนูกุนต์ดิ้นทำไม” อินทัชดุ “ไม่ใส่แค่นี้ ทำซีเรียสไปได้”

“โอ๊ตดื้อ” เขาว่ามันแล้วต่อรอง “ออกไปใส่ก่อน แล้วค่อยเข้ามาใหม่”

“ตอบมา” จู่ๆน้องก็ถามเสียงเข้ม “เคยให้ไววิทย์ร่วมรักแบบนี้ไหม”

“แบบไหน”

“แบบไม่ใส่ถุงยางไง”

กนธีมึนงง ทำหน้าไม่เข้าใจอยู่พักหนึ่ง พอถูกกระตุ้นด้วยการกัดต้นคอ เขาก็ส่ายหัว “ไม่เคย” ในใจบอกว่ามีแค่ศรัณย์ แต่ไม่พูดดีกว่า “ยอมแค่พี่โอ๊ต”

คำพูดพวกนี้คงไปจุดประกายอะไรเข้า เจ้าโอ๊ตถึงได้กัดฟันกรอดแล้วโจนจ้วงเข้ามาในตัวเขาเหมือนคนบ้า เด็กหนุ่มกอดรัดและยกตัวเขาไปซุกแนบอก ถึงตอนนี้ ความทรงจำของเขาแทบไม่ปะติดปะต่อแล้ว มันพร่าพรายเหมือนหลงเข้าไปในห้องที่มืดสนิทแล้วถูกสาดด้วยแสงสว่างจ้า

“คนดีของผม” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู “ผมอยากหลั่งในตัวพี่”

เขาร้อนไปหมดทุกส่วน “ดื้อ”

อินทัชหัวเราะ คงจะเมาสเมอร์นอฟพอกัน

“ถ้าหนูกุนต์ท้องเพราะพี่โอ๊ต เราก็มาช่วยกันเลี้ยงลูกนะ”

ภาพเมื่อคืนถูกตัดแค่นั้น คิดว่าเขาคงหมดสติตอนที่อินทัชปลดปล่อยความสุขสมเข้ามาในร่าง มาตื่นอีกทีตอนตะวันสายโด่ง ทั้งตัวเหมือนถูกรถทับ ขยับไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว กลางหลังมีแผ่นตราเสือแปะอยู่สามสี่อัน

กนธีถอนหายใจอีกรอบ นวดเอวที่ปวดยอก นึกบ่นในใจว่าถ้าเขาไม่นัดคุณไผทเอาไว้ คิดว่าเขาจะลากสังขารมานั่งทรมานหรือ

ประตูหน้าห้องถูกเปิดเข้ามา เขาปรือตามอง คิดว่าหน้าคงดูยับย่นและหนังตาคงจะหย่อนคล้อยเกินไปหน่อย คุณหุ้นส่วนถึงได้ยิ้มขันมาแต่ไกล

“ผมเห็นคุณหาวตั้งแต่มาถึงแล้ว” ไผทส่ายหัว บุ้ยใบ้ไปที่โซฟา “ไปนอนพักหน่อยไหมครับ หลับสักตื่นแล้วค่อยคุยงานกัน ผมไม่รีบหรอก”

กนธีฝืนความง่วงไม่ไหวจริงๆ เขาเลยลุกไปที่เบาะและล้มตัวลงนอนขดอย่างว่าง่าย มือหนึ่งควานหาผ้าห่มด้วยความเคยชิน แต่ที่นี่มันห้องทำงาน ไม่ใช่เตียงอบอุ่นหลังโตในบ้านของเขา มีหมอนอิงให้หนุนก็ดีแล้ว

“หนาวหรือคุณ” ไผทเดินมาใกล้ มองคนที่หาวแล้วหาวอีก

“นิดหน่อยครับ” กนธีเอาหน้าซุกหมอน วางขาเหยียดยาว “ของีบแป๊บ”

อีกคนยิ้มบาง เขายืนมองอยู่อึดใจหนึ่งก็ถอดเสื้อนอกที่สวมอยู่ออกมาค่อยๆคลุมลงบนไหล่ คุณกุนต์หันมองก่อนยิ้มให้ตาแทบปิด

“ผมชอบน้ำหอมกลิ่นนี้” มันติดอยู่บนเสื้อคุณไท

“CK One” เขาบอก นั่งบนพนักวางแขนหมิ่นๆ “นอนได้แล้ว..ขี้เซา”

กนธีพยักหน้า เอามือหนุนแก้มและผล็อยหลับไปด้วยความรวดเร็ว

ไผทยิ้มเล็กน้อย นั่งมองเจ้าของเสี้ยวหน้าอ่อนกว่าวัยทั้งที่อายุสี่สิบแล้ว

“เหมือนเด็กเลยนะคุณน่ะ..” เขาพึมพำ

เท่าที่คบกันมาคุณกุนต์มีหลายนิสัย บางครั้งก็จริงจัง บางครั้งก็ดูหาสาระไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน โดยพื้นฐานก็คือความใจดีและไม่เคยถือตัว

ไผทเท้าคางมอง นัยน์ตาอ่อนโยนลงเมื่อได้จับจ้องที่กนธี

เขารู้จักคนมามาก คบหาคนมาเยอะ เคยคลุกคลีกับผู้คนหลายระดับ แต่ยอมรับจากใจว่าการจะหาคนแบบกนธี สิงหนาท ไม่ใช่เรื่องที่จะเจอได้ง่ายๆ ทั้งยังต้องยอมรับอย่างซื่อตรง..ว่าเขาถูกใจคุณกุนต์มากจริงๆ

ไผทแสดงออกชัดเจนว่าคิดอย่างไรกับกนธี แต่อีกฝ่ายไม่ได้มีปฏิกิริยาอาการตอบรับความรู้สึกของเขา มันไม่มีความคืบหน้าไปมากกว่าที่เป็น เขาอายุปูนนี้ และคุณกุนต์ก็ไม่ได้เป็นเด็กน้อยที่จะมาอินกับการจีบแบบวัยรุ่น ต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่ มีภาระงานให้จัดการ ดังนั้นความสัมพันธ์ที่ผ่านเลยเป็นได้แค่เพื่อนและหุ้นส่วน ทักทายและพูดคุยอย่างมากก็แค่โทรหากันหรือส่งข้อความทั่วไป

อีกอย่าง คุณกุนต์มีคนคอยดูแลอยู่ข้างๆแล้ว จะไม่หลงใหลได้ปลื้มไปกับคนอื่นก็ไม่แปลก สิ่งที่ทำได้มีแต่การรอคอยให้เวลาของเด็กนั่นสิ้นสุดลง

ทุกอย่างบนโลกนี้มันเป็นไปตามธรรมชาติ ความแตกต่างของคนสองคน..ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอายุ นิสัย ฐานะ หรือสภาพสังคมจะทำหน้าที่ของมันเอง เด็กคนนี้เป็นคนที่ห้าในชีวิตของคุณกุนต์ จะต่างไปจากคนที่ผ่านมาตรงไหน

ไผทเอื้อมมือลูบผมกนธีแผ่วเบา มองรอยจูบตรงหลังต้นคอด้วยสายตานิ่งเรียบ เขาเป็นผู้ใหญ่ ทำไมจะไม่รู้ว่าระหว่างสองคนมีความสัมพันธ์ในรูปแบบที่ไม่เท่าเทียมกันมากี่ครั้งกี่หน ลงท้ายกนธีก็เสียเปรียบอยู่เรื่อยไป

อคติบังตาทำให้ยอมได้ทั้งหมด ให้ทั้งเงิน ทั้งความเอาใจใส่ ทั้งร่างกาย แล้วได้อะไรกลับบ้าง พูดสักคำว่าเป็น ‘คนรัก’ ยังไม่มีใครกล้าบอกออกมาเลย

ในที่สุด คุณกุนต์จะรู้ชัดว่าการคบหากัน มันไม่ได้มีแค่เรื่องพวกนี้ ต่อให้ปรนเปรอทางกายได้อิ่มหนำ แต่ถ้าไม่เคยเป็นที่พึ่งทางใจ ก็ไม่มีความหมาย

..ไม่ช้าไม่นานหรอก ระยะการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์จะหมดความหวาน..

..สิ่งที่ทำให้รู้สึกมีความสุข..ลงท้ายจะกลายเป็นแค่เปลือก..

เมื่อถึงตอนนั้น เขาจะลดระยะห่างลงและก้าวเข้าหาอย่างเต็มตัว

ไผทลุกขึ้นยืน ค่อยๆดึงคอเสื้อที่ร่นลงขึ้นมาปิดรอยขบกัดสีเข้ม หมอนั่นเป็นเด็กโง่เง่า คงรู้ว่าวันนี้กนธีจะมาหาเขา เลยจงใจประกาศความเป็นเจ้าของ

ไม่คิดหรือไงว่าถ้าคนอื่นเห็น คุณกุนต์จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

มีคนผลักประตูเข้ามากะทันหัน ไผทหันไปมอง ไม่ได้ประหลาดใจเมื่อเห็นเจ้าเด็กเมื่อวานซืนขึ้นมาถึงห้องทำงานของพวกเขา

“เคาะประตูไม่เป็นหรือไงไอ้หนู” เขาถามเสียงเรียบ

อินทัชมุ่นหัวคิ้ว มองคุณไผทที่ยืนห่างจากพี่กุนต์ไม่กี่คืบ จากนั้นก็มองคนที่นอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวและไม่รู้จักระวังตัวตรงโซฟา

“คุณจะทำอะไร” เขาถาม ไม่คิดขอโทษสักคำที่เสียมารยาท

ไผทยักไหล่ ไม่ใช่ธุระของเขาที่ต้องตอบคำถามมัน ชายหนุ่มกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน หยิบเอกสารที่กนธีอ่านค้างไว้ขึ้นมาดูต่อ

อินทัชไม่สบอารมณ์ แต่เขาจะไม่โวยวายเอากับเสาไฟข้างทางที่ดูเบื้อใบ้ ที่น่าเอาเรื่องมากกว่าคือตัวต้นเหตุที่ทำตัวน่าลงโทษต่างหาก

“พี่กุนต์” เขาตรงเข้าไปเขย่าแขนคนที่หลับอุตุ “พี่กุนต์..”

“ปล่อยเขาพักหน่อยไม่ได้หรือไง” เจ้านายอีกคนพูดขึ้น เขามองด้วยสายตาตำหนิโจ่งแจ้ง “แล้วงานของนายก็อยู่ข้างล่าง ตรงเวทีนั่น ไม่ใช่บนนี้”

“ผมทราบครับ แต่นี่ยังไม่ถึงเวลา” อินทัชพูดนิ่งๆ “แค่มีธุระกับพี่กุนต์”

กนธีขยับตัว หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเพราะกำลังหลับสบาย

“หนูกุนต์! ตื่น!” เด็กหนุ่มเรียกอย่างจงใจ

“ห๋า..” เจ้าของชื่อสะดุ้งตามแรงบีบที่แขน กำลังงัวเงียได้ที่ “พี่โอ๊ต?”

“ขี้เซานักนะ” เขามองอย่างหมายหัว ก้มลงไปประคองตัวอีกฝ่ายให้ลุก ปากยิ้มสมใจเมื่อรู้สึกได้ว่าคุณไผทกำลังมองพวกเขาไม่วาง “ไปเป็นเพื่อนผมที”

“ไป? ไปไหนครับ” กนธีหน้ายับไปแถบหนึ่งเพราะเอาแก้มไถหมอน

“ไปเข้าห้องน้ำ” อินทัชบอก “เร็วๆเข้า”

“ครับๆ” เขาลุกตามแรงดึงอย่างว่าง่าย งงไปหมดที่ถูกปลุกให้ตื่นด้วยเหตุผลเล็กน้อย แต่อย่างว่าแหละ..เพราะเป็นโอ๊ต เขาถึงยอมน้องทุกอย่าง

อินทัชจงใจกระแทกประตูปิดดังปึง ไม่สนใจเจ้านายอีกคนสักนิดว่าจะทำหน้าอย่างไร ก็ลองเข้ามายุ่มย่ามกับคนของเขาสิ จะต่อยให้หน้าหัน!

“พี่โอ๊ต..ปวดฉี่นี่มาคนเดียวไม่ได้หรือไง” กนธีหาวหวอด “พี่ง่วง..”

ร่างสูงหรี่ตามอง เห็นว่ารอบข้างปลอดคนก็ดันตัวกนธีเข้าไปในห้องน้ำ ไม่วายดึงป้ายทำความสะอาดมาวางไว้ข้างนอกก่อนจะลงกลอนประตูแน่นหนา

ใครอีกคนมึนงง ประหลาดใจไม่น้อยกับสีหน้าของเด็ก

“เป็นอะไร..ทำไมต้องทำตาดุแบบนั้น”

อินทัชหัวเราะหึ ถ้าพี่กุนต์อายุน้อยกว่าเขาล่ะก็ จะจับฟาดให้เข็ด

“รู้ไหมว่าทำตัวไม่ดี” เขาก้าวเข้ามาหา รุกไล่จนกนธีต้องก้าวถอยหลังไปชนกับกำแพง เขายกแขนขึ้นกั้น กักทางไม่ให้หนีไปได้

“พี่ทำอะไรไม่ดี” เขานึกทบทวน “แค่นอนกลางวัน..”

“บ้านตัวเองไม่มีให้นอนหรือไงครับ”

“ให้ขับกลับไปนอนแล้วขับกลับมาคุยงานเนี่ยนะ” เขาหัวเราะ

“ถ้าหนูกุนต์รู้ว่าวันนี้จะต้องมาคุยงานแล้วนอนดึกทำไมล่ะ”

กนธีอ้าปากค้าง หนูกุนต์ หนูกุนต์อะไรของน้องมันตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่ได้ฟังน่าเอ็นดูหรือทำให้เขากลายเป็นเด็กวัยรุ่นขึ้นมาแม้แต่นิดเลย ตรงกันข้าม ให้ความรู้สึกเหมือนเฒ่าทารกเสียมากกว่า ขนลุกเว้ย!

แล้วอีกอย่าง มาหาว่าเขานอนดึกเอง หนอยแน่!

“เมื่อคืนพี่หลับแล้วนะ โอ๊ตนั่นแหละ” เขาโต้ “ปลุกพี่ขึ้นมาทำไม”

“ใครปลุกครับ” อินทัชทำหน้ายียวน “ไหนหลักฐาน”

หลักฐานก็รอยกัดตรงอกเขายังไงล่ะ แต่เรื่องอะไรจะชี้ให้ดู

“เออ! กวนได้กวนนะ ฉี่ไปเลยไอ้เด็กเปรต จะไปนอนต่อ..” ไม่ทันได้ก้าวหนี น้องก็คว้าหัวไหล่แล้วกระชากตัวกลับ กดข้อมือเข้ากับผนังด้านหลัง

ปากร้อนผ่าวเบียดลงจูบ ขบเม้มและดูดคลึงตามเรียวปากอย่างไม่ให้ตั้งตัว กนธีหลับตาแน่น หันหลบตามสัญชาตญาณแต่ติดตรงอุ้งมือที่จับตรึงต้นคอของเขาให้อยู่นิ่ง ใบหน้าคมเข้มโน้มเข้าหา บังคับจูบอย่างเอาแต่ใจ

“เดี๋ยว..โอ๊ต..” เขาหอบหายใจ แค่ขยับปาก น้องก็สอดลิ้นเข้ามา

เรี่ยวแรงเหมือนจะวูบหาย แขนแข็งแรงของเด็กหนุ่มเลยขยับเข้าโอบรัด ดึงรั้งทั้งตัวเข้าไปชิดแนบอก กนธีหลับตา ปล่อยให้น้องกอดเขาแน่น

อินทัชก้มลงต่ำ กดปลายจมูกสูดกลิ่นหอมอ่อนๆตรงซอกคอ ความภูมิใจล้นวาบเมื่อได้กลิ่นสบู่ที่พวกเขาใช้อาบร่วมกัน เมื่อรุกไล่ขึ้นมาจูบปลายเส้นผม อารมณ์ก็ปั่นป่วนอยู่ในอกเมื่อได้กลิ่นแชมพูที่เขาสระกับพี่กุนต์

..มันเป็นสัญลักษณ์ว่าพวกเขาใช้ชีวิตร่วมกันไม่ต่างกับสามีภรรยา..

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็นึกเอ็นดูจนต้องวกกลับเข้ามาจูบใหม่ แต่คนอายุมากกว่ากลับต่อต้านด้วยการเม้มปากแน่น ดวงตาสีเข้มเลยวาบขึ้นตามอารมณ์

“คุณภรรยาหัวดื้อ” อินทัชหัวเราะหึ

กนธีมุ่นหัวคิ้ว ไม่ทันได้ก่นด่า น้องก็ดึงปลายผมเขาแรงๆครั้งหนึ่ง

“เจ็บ..” พอหลุดปาก อินทัชก็ฉกจูบอย่างไม่รอช้า

เขานึกฉุนเลยทุบหลังมัน แต่น้องไม่ยอมให้เขารังแกกลับ มันยึดข้อมือเขาไว้แล้วจับตรึงกับผนังกระเบื้อง มืออีกข้างบีบปลายคาง บังคับให้เปิดปาก

ลิ้นอุ่นชื้นสอดเข้ามา โลมเลียไปทั่วแล้วแตะสัมผัสเข้ากับปลายลิ้นอีกคน เหมือนกระแสไฟที่แล่นปลาบลงปลายเท้า กระตุ้นให้หวามไหวจนใจเต้นแรง

กนธีเลิกรั้นกับน้อง ปล่อยให้มันจูบตามความพอใจ ซ้ำร้ายเขายังเป็นฝ่ายเลื่อนมือขึ้นโอบรอบบ่ากว้างแล้วจูบกลับไปเท่าที่คนอายุปูนนี้จะรุกไล่ได้

กิริยาโต้ตอบแบบงกเงิ่นเหมือนลูกหนูที่ทำใจกล้าแหย่งู ทำให้อินทัชเกิดอารมณ์ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาสบถในลำคอ อยากจับพี่กุนต์ถอดเสื้อผ้าแล้วร่วมรักมันตรงนี้เสียเลย แต่ก็ทำได้แค่อดใจเอาไว้เท่านั้น

“มันน่านัก” เด็กหนุ่มคำรามก่อนกัดปากพี่กุนต์แรงๆ คุณลุงขี้ยั่ว!

“พี่ไปทำอะไรให้โกรธเนี่ย” กนธีถามเสียงอ่อย ไม่อยากดูสภาพปากของเขาในกระจกเลย มันคงช้ำได้น่าดูชม ไอ้เด็กเปรตเอ้ย..ฟัดเข้ามาได้

“ไม่ได้โกรธพี่หรอก แค่ไม่ชอบใจ” เขาสงบสติด้วยการก้มหน้าลงซบตรงบ่าลาด มันเขี้ยวนักก็กัดคอเข้าให้ พี่กุนต์ร้องโอยเบาๆ

“เป็นหมาหรือไงเรา”

“หมาหวงก้าง” อินทัชพึมพำ โอบเอวอีกคนแน่น “ทำตัวดีๆหน่อย”

กนธีมึนงง บางทีไอ้โอ๊ตอาจจะเมาสเมอร์นอฟไม่สร่าง แต่ถ้าไม่อยากถูกกัดคอทั้งซ้ายและขวา เขาควรเชื่อฟังเด็ก “ครับๆ จะทำตัวดีๆครับ”

คนฟังหลุดยิ้ม ได้ยินเสียงฝีเท้าเลยรีบจัดแจงเสื้อผ้าให้กนธี ขืนปล่อยออกไปสภาพดูไม่ได้แบบนี้ ใครบางคนมันจะตำหนิเอาว่าเขาดูแลภรรยาได้แย่

“ไปครับ กลับไปทำงานกัน” เขาดึงปกเสื้อเชิ้ตของพี่กุนต์มาปิดรอยกัด

กนธีตามเด็กมันไม่ทันจริงๆ จะไปจะมาไม่ต่างอะไรกับลมพัดเลย

อินทัชจูงมือพี่กุนต์กลับไปที่ห้อง เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้นอกจากปากที่บวมแดงของหนูกุนต์ แต่เพราะอาการร้อนตัวไปเอง ทำให้กนธีพยายามจะดึงคอเสื้อมาปิดรอยจูบใหม่อยู่เรื่อย คุณไผทเลยเห็นจนได้
   
ดวงตาคู่นั้นมองมาที่เขา มันไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจ ตรงกันข้าม กลับมองเหมือนเขาเป็นเด็กเมื่อวานซืนที่ทำอะไรไร้สาระ อินทัชเห็นแล้วโมโห อยากด่ากลับเหมือนกันว่าถ้าไอ้หมอนี่เป็นผู้ใหญ่พอ คงไม่มาคิดแย่งชิงกับเขา
   
“หายไปไหนกันมาครับนี่” ไผทถามยิ้มๆ “นึกว่าหนีกลับบ้านแล้ว”
   
“ไปล้างหน้ามาครับ” กนธีโกหก เผลอลูบรอยกัดตรงต้นคออีกจนได้ “ผมว่าวันนี้อาจจะกลับเร็วสักหน่อย ยังไงเรื่องบัญชีจะรีบเคลียร์ให้นะคุณ”
   
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ซีเรียส” ชายหนุ่มบอก “ผมคงต้องฝากเยอะหน่อย ช่วงนี้วุ่นกับร้านอาหารที่ปากช่อง เพิ่งเพิ่มอะไรใหม่ๆเข้าไปเลยหนักมืออยู่”
   
“จริงด้วยสิ ร้านที่คุณถ่ายมาให้ดู สวยมากเลยครับ” กนธีชม “จะว่าไปก็อยากเห็นฟาร์มวัวของคุณเหมือนกัน ที่ว่ารีดนมสดๆเอาไปต้มเสิร์ฟขึ้นโต๊ะเลย”
   
ไผทยิ้มบาง หมุนปากกาในมือ “ถ้าไม่รังเกียจก็อยากชวนคุณไปเที่ยว ที่นั่นมีอะไรให้ทำเยอะ ไม่น่าเบื่อแน่ อีกอย่าง..ลูกม้าของผมเริ่มจะโตแล้วนะ”
   
“ผมไปแน่นอน” เขาตอบรับทันที ไม่ทันที่คนด้านหลังจะท้วง “แต่ว่าต้องรอให้เด็กๆสอบเสร็จ คิดว่าจะชวนน้องชายไปด้วย มันมีบ้านที่นั่น”
   
“พักกับผมก็ได้ ผมยินดี”
   
อินทัชไม่สบอารมณ์ เอื้อมมือจะกระตุกเสื้อพี่กุนต์แต่เจ้าตัวพูดขึ้นก่อน
   
“ไม่รบกวนหรอกครับ ตั้งใจจะพาไปหลายคน” กนธีนับนิ้ว “มีคุณยาย โอ๊ต อ้น อุ้ม น้องชายผม แล้วว่าจะชวนปาลินไปด้วย อยู่บ้านเราเองสะดวกกว่า”
   
ไผทไม่ได้ว่าอะไร เขาเพียงแต่ยิ้มรับ ไม่ได้ตื๊อไปมากกว่าที่ควร

“เอาเป็นว่าอยากมาเมื่อไรก็บอกนะครับ” เขาตอบ “วันนี้เรามาคุยกันสั้นๆดีกว่า ท่าทางคุณจะเพลีย คงอยากไปพักแล้ว”

กนธีหน้าร้อน เขามองเจ้าโอ๊ตอย่างคาดโทษ แต่กลับเจอสายตาดุๆที่หมายหัวเขาหนักกว่าเก่าเลยต้องรีบหันกลับ ตั้งใจทำงานอย่างเดียว

อินทัชกอดอกมอง พอแน่ใจว่าสองคนนั้นทำงานแน่ เขาก็ผละมา ที่จริงอยากท้วงพี่กุนต์ว่าอย่าไปบ้านไอ้หมอนั่นเลย แต่เห็นสายตาและท่าทางอีกฝ่ายแล้ว เขาไม่อยากขัด ก็แค่ไปเที่ยว ไม่ได้ค้างบ้านมันสักหน่อย แถมไปกันตั้งเยอะ

วันนี้เขามีปฏิกิริยารุนแรงขึ้น ก็เพราะคำพูดของไววิทย์ที่ทิ้งไว้ ถึงไม่อยากยอมรับ แต่ก็ต้องจำใจยอมรับว่ามันมีผลให้รู้สึกเจ็บแสบอยู่ในใจได้จริง

“คุณน่ะ..กลัวคนที่จะมาหลังจากนี้ดีกว่า”

“ไม่มีอะไรรับรองว่าคุณจะได้เป็นคนสุดท้ายในชีวิตของพี่กุนต์”

เด็กหนุ่มยืนนิ่งอยู่หลังบานประตูสักพัก จงใจฟังเสียงพูดคุยของคนสองคนจนชัดเจนว่ามีแต่เรื่องงานเท่านั้นแล้วถึงเดินลงไปด้านล่าง
   
ถึงเขาจะไม่ไว้ใจคุณไผท เขาก็ยังวางใจในตัวพี่กุนต์ที่สุดอยู่ดี

..ให้มันรู้ไปสิ เข้ามาทีหลังก็ชู้ดีๆนี่แหละวะ..

..........................................................................................

:hao5:   มาแย้ววว กลายเป็น 2 อาทิตย์อัพทีนึง ซิกกก  :o12:

ขอโทษก๊าบบบบ

ไม่ค่อยได้คุย แต่จริงๆอ่านทุกเม้นนะ อิๆ  :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: noteno ที่ 30-04-2017 20:29:55

 :hao7:
หึงก้อบอก รักก้อบอกซิพี่โอ๊ตตต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Jitsupa_milk ที่ 30-04-2017 20:41:02

โอ๊ตใจเย็นนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 30-04-2017 20:44:31

โอยยยยย นังโอ๊ต นังเด็กขี้หึง นังเด็กไม่ชัดเจนน
ม่างงงง ทำตัวหวงก้าง เอาแต่ได้ (ท่ดๆ นั่นพระเอก)
แต่แบบอยากด่าอ่ะ จับเข่าคุยซักทีมะ สถาะคุยๆกันอยู่มันแบบ ดาราไป๊ เกลียดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 30-04-2017 20:55:18

พี่โอ๊ตหวงมาก ยอมรับไปเลยว่ารักหนูกุลมาก :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: iNcamisang ที่ 30-04-2017 21:05:20

สามีขี้หึง  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 30-04-2017 21:06:09

เกลียดเวลาพี่โอ๊ตเรียกหนูกุนต์ อ่านแล้วเขินมือหงิกมืองอไปหมด
หมั่นไส้พี่โอ๊ต ถ้าเป็นหนูกุนต์จะจับตีเลยเนี่ย ชอบเขาก็บอกเขานะพี่โอ๊ตตตต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 30-04-2017 21:06:55

หึงก็หึงเซ่!!! พี่โอ้ต บอกไปเลย หึง!! หนูกุนต์คนดีไม่รู้นะ ถ้าไม่พูดอ่า 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: SOBANG✖ ที่ 30-04-2017 21:08:09

พี่โอ๊ตครับ ~ ต้องตั้งสตินะ ทำแบบนี้คนที่ดูไม่ดีไม่ใช่แค่พี่โอ๊ตคนเดียวน้า มันรวมพี่กุนต์ไปด้วยรู้เปล่าาาาาา

แล้วถ้ารักก็บอกรักไปเลยสิ ไม่เอา ไม่ปากแข็งเกินไปนะครับบบบบบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 30-04-2017 21:10:22

พี่โอ๊ตมีความตลกก ยอมรับเองเลยด้วยว่าหวงก้าง 5555

ปล.ฉากบนเตียงหลังฤทธิ์สเมนอฟอีโรติกแบบบอกไม่ถูกเลยค่ะคุณขา ชอบ 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 30-04-2017 21:13:45

โอ็ตยังเด็ก ต่อให้ทำงานรับผิดชอบตัวเอง ดูแลน้องและยายดีแค่ไหน นี่ก็คนอายุ 20 ปีอยู่ดี

ไววิทย์นิสัยไม่ดี ทำเป็นหวงก้าง บั่นทอนความสัมพันธ์ของคนอื่น
พอ ๆ กับคุณผไทที่แม้จะไม่รุกไล่ แต่ก็แสดงออกให้คนเขามีปัญหากัน

คนรับเคราะห์ก็คือพี่กุนต์คนซื่อที่โดนเจ้าโอ็ตฟัดแบบไม่ถนอมกันเลย

ใจร่ม ๆ ไอ้น้อง เดี๋ยวลุงแกเฉาหมด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Shin b ที่ 30-04-2017 21:15:51

พี่โอ๊ตชัดเจนหน่อย  :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ปรียทรรศิกา ที่ 30-04-2017 21:17:34

ไอ้โอ๊ตเด็กเปรต ไอ้เด็กเวรขี้โกง
ปากมีไว้พูดนะ ไม่ได้มีไว้จูบอย่างเดียว
เอะอะก็กัดก็จูบ พี่กุนต์ของน้องช้ำหมด
ไอ้เด็กโข่งนรก (ปล. ยืมคำด่าของพี่กุนต์มานะ)
เมื่อไรจะชัดเจนกับใจซะที สงสารพี่กุนต์คนดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 30-04-2017 21:20:13

 :-[ ฟินนนนนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 30-04-2017 21:20:38

ต้องให้เสียหนูกุนต์ไปก่อนหรือเปล่า? ถึงจะยอมพูดออกมา แค่เข้าใจความรู้สึกตัวเองแล้ว มันไม่พอนะพี่โอ๊ต #พี่กุนต์เป็นหนูไม่ใช่หมูในอวย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Kkookai ที่ 30-04-2017 21:24:23

เมื่อไหร่โอ๊ตจะบอกรักหนูกุนต์สักที..ชักลำไยละนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: MmBb ที่ 30-04-2017 21:30:46

ตอนนี้้เรายกความดีให้ไววิทย์กะคุณไผทนะ
ถึงไววิทย์จะพูดเหมือนหวงก้างแต่ก็ทำให้โอ๊ตได้คิด
ขึ้นไปอีกระดับหนึ่งล่ะ ส่วนคุณไผทความคิดของตอนนี้ถือว่าตรงกับใจเรานะโอ๊ตไม่พูดไม่บอกก็เหมือนเป็นแค่เด็กเลี้ยงคนนึงของพี่กุนต์น่ะแหล่ะ
แล้วตอนนี้พออ่านจบเราไม่โอเคกะโอ๊ตนะหวงแค่ไหนหึงแค่ไหนก็ต้องห้ามใจบ้างให้เกีรยติพี่กุนต์บ้างนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 30-04-2017 21:37:37

โอ้ยยยอิโอ๊ตตตต อย่ามาทำตัวเป็นหมาหวงก้างสิฟร่ะ ถ้าแกรักพี่กุนต์นักก็ขอพี่กุนต์เป็นแฟนสักทีเซ่มีวมาทำตัวแบบนี้ระวังจะโดนด่าว่าทำตัวเป็นเด็กอีกหรอก คิดถึงพี่ไผ่พาพี่ไผ่มารับมืออิตาผไทที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 30-04-2017 21:41:00

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: manami1155 ที่ 30-04-2017 21:45:01

โอ็ตเอ๋ยยยยย ถ้ากลัวคนที่จพมาทีหลัง
แกก้ควรจะรีบๆบอกรักพี่กุนไปสักทีนะ
มาทำตัวเปนหมาหวงก้างแบบนี้
มันไม่ทำให้ความสัมพันธ์มันยั่งยืนขึ้นหรอกนะ

พี่กุนน่ารักอีกแล้ว
อยากจะจับมาฟัดซะให้หายหมั่มเขี้ยว

แอบหมั่นไส้คุณไผ่นิดๆ
ทำไมชอบทำตัวเหมือนรู้ไปซะทุกเรื่อง
มองออกไปซะทุกอย่าง
แถมยังพร้อมจะเข้ามาเสียบตลอดอีก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: tamakosou ที่ 30-04-2017 21:47:00

เชียร์ให้พี่โอ๊ตจัดการกับความรู้สึกตัวเองสักที แน่ใจได้แล้วว่ารักเขาก่อนจะโดนแย่งหนูกุนต์ไป :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 30-04-2017 21:47:26

ต้องหาอะไรช่วยง้างปากไหม :beat: :beat:


 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: tohtoejung ที่ 30-04-2017 21:56:18

โอ๊ตตตตตตตตตตตตตเอ๊ยยยย :laugh: หึงเด้ หึงเด้

พี่กุนต์ช้ำหมดละเนี่ยยยยยยยยยยย

คิดถึงคุณข้าวปั้น :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 30-04-2017 21:59:47

โอ๊ตหวงก้างมากข่าาาาาา

พี่กุนต์ก็น่ารักน่าหยิกตลอดเลยอ่ะ ช่วยไม่ได้ นี่ต้องมีบุคคลที่ 3 มากระตุ้นชิมิ ถึงจะรู้สึกตัววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 30-04-2017 22:17:38

 :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 30-04-2017 22:23:33

เด็กขี้หึง!!!!
แต่มีคนมาเติมเชื้อไฟแบบนี้ พี่โอ๊ตก้อร้อนเป็นไฟดีเชียวนะ แอร้ย
สงสารก็แต่หนูกุนต์ เพลียตลอดดด ฮาๆ
รออ่านจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 30-04-2017 22:29:11

ถ้านี่เป็นพี่กุนต์ นี่จะข่วนหน้านังโอ้ตเลย  :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 30-04-2017 22:30:05

เริ่มรำความหึงเรี่ยไรของโอ้ตละ
ทำตัวไม่ชัดเจนสักอย่าง แต่หึงสะระตะ
สงสารก็แต่พี่กุนต์ คือเป็นทุกอย่างให้เธอแล้วววว จริงๆ
รำมาก ถ้าไม่ชัดเจนอย่างนี้ คุณไผทคือได้แต้ม
ยิ่งมาลากพี่กุนต์ไปแบบนั้น ทำตัวแบบนั้น
คือพี่กุนต์น่าจะมีลิมิตแล้วอีโอ้ตต้องโดนลงโทษบ้าง
จะรอดูวันที่นังโอ้ตร้องไห้ หึ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 30-04-2017 22:34:38

นังเด็กขี้หึง!!  :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 30-04-2017 22:44:42

เย้ๆๆๆมาต่อแล้ว พอรู้ตัวว่ามีใจก็หึงแรงเลยนะพี่โอ๊ต. :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 30-04-2017 22:50:47

อิพี่โอ๊ตหึงแรงงงง5555555555555
ชอบที่ว่ามาทีหลังก็ชู้ ชอบบบบบ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Haruya ที่ 30-04-2017 22:57:06

สงสารหนูกุนต์ 41 แล้วนะลูกกกก ออกกำลังกายงี้ทุกวัน เดี๋ยวป่วยเอาหรอก
เบาๆกับพี่เค้าหน่อย
เด็กขี้หวง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 30-04-2017 23:04:42

 :mew1:หวงก้างเข้าไปไอ้โอ๊ต
สิ่งที่ควรทำคือบอกรักพี่กุนต์ไวๆต่างหาก ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 30-04-2017 23:19:23

คำเดียว "อาการหนัก" หลงหนัก รักหนัก หวงหนัก พี่โอ๊ตเป็นเยอะมาก หนูกุนต์ยังใสๆ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่เลย
คงเป็นเพราะพี่กุนต์เปิดไพ่หมดแล้ว ชั้นจะรักเค้า ดูแลเค้าให้ดีที่สุด ทุกอย่างเลยดูสบายอกสบายใจ
ส่วนโอ๊ต ใจไปชัดแต่ปากยังไม่พูด แถมโปรไฟล์พี่กุนต์ก็ดีมากๆๆ อาจทำให้หลอนไปเลย
ถ้าจะพูดถึงข้อเสียที่อาจทะเลาะกันในวัดถัดไปอาจเป็รเรื่องความหึงของโอ๊ตก็ได้นะ
แต่อะไรที่ทำให้พี่กุนต์รู้สึกถูกรัก มันก็ดีหมดแหละ ยิ่งถ้าบอกรักไปเลยยิ่งดี ถ้าจะอาการหนักขนาดนี้
ทั้งไววิทย์แบะผัดไทตอนนี้เล่นดีตีบทแตก ทีมผัวเด็กว้าวุ่นไปเลย

ขอบคุณค่ะ สนุกมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamimew ที่ 30-04-2017 23:53:30

ขัดใจอิโอ๊ตมากกกก
เอาจริงๆคุณผัดไทยนี่วางตัวดีอยู่นะ คิดอะไรเป็นระบบ แต่โอ๊ดเนี่ยลีลา ต้องรอให้เสียไปก่อนหรือแงะ หรือต้องรอให้ตัวเองรู้สึกว่าสำคัญน้อยลงถึงจะรู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรซักที ขนาดนี้แล้วบอกพี่หนูกุนต์ไปได้แล้วอิโอ๊ตตตต  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: hunhan ที่ 01-05-2017 00:03:04

ชอบผู้ชายแบบคุณไผทจังเลยค่ะ อยากได้555
อีโอ๊ตเด็กหวงก้าง ช้ามาก ระวังก้างจะหาย ชิ
แต่ดูอาการนางคงจะหลงรักพี่กุนต์มากจริงๆ555  :z2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 01-05-2017 00:07:01

หึงเบอร์แรงมากโอ๊ต!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 01-05-2017 00:12:55

เป็นนิยายเพียงไม่กี่เรื่องที่พระเอกหึงละรำคาญ

ก็ไม่ชัดเจนเองอะคุณ

บางทีโอ๊ตก็นิสัยเด็กมากอะ  พี่กุนต์ก็หลงจนยอมทุกอย่าง 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 01-05-2017 00:34:49

โอ๊ตเอ๊ยย แกอย่ารุนแรงกับพี่หนูกุนต์สิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 01-05-2017 01:36:11

อยากอ่านไปถึงตอนที่พี่โอ๊ตมันบอกรักหนูกุนต์เลยได้มั้ย รอฉากนี้นานเหลือเกิน :serius2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 01-05-2017 04:58:19

โอ๊ยใจเย็น พี่กุนต์ช้ำหมดแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 01-05-2017 06:50:33

โอ๊ต ลืมไปปะ คิดว่าเป็นเด็กพี่กุน
แล้วไม่ต้องบอกรัก ไม่ต้องขอคบเป็นคนรักสินะ
ทีตัวเองหวงได้ พี่กุนก็อยากได้ความรักจากตัวเอง
กลับคืนมาให้ชุ่มฉ่ำหัวใจเช่นกัน
ึ้ไม่รีบบอกรักพี่กุน เกิดไรขึ้นมาจะสายไปนะ
พี่กุน ยิ่งใจเด็ด ใจแข็ง อยู่ด้วย
      :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 01-05-2017 07:45:13

เย้ๆๆๆๆๆ มาแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 01-05-2017 07:51:46

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: paloyhx ที่ 01-05-2017 08:20:56

พี่โอ๊ตอย่าช้าสิ รีบบอกรักหนูกุนต์ได้แล้ว เดี๋ยวพลาดนะ นี่ก็ลุ้นมาก
รู้ใจตัวเองแล้วก็เอาเค้ามาเป็นของตัวเองซักที เจ้าคนปากแข็ง
สงสารหนูกุนต์ เหนื่อยทั้งเรื่อง ขี้เซาทั้งเรื่อง เอ็นดูจนไม่รู้จะเอ็นดูยังไง ฮื่อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: smog09 ที่ 01-05-2017 09:01:43

โอ้ยยย อิโอ้ตตต  :serius2:
จะฟินก็ฟินไม่สุดเพราะขัดใจกับความหึงหวง
ไม่มีเหตุมีผลและเอาแต่ใจแบบเด็กน้อยของมันนี่ล่ะ  :m16:

เวลามือที่สามเข้ามายิ่งแกดิ้นและมีปฏิกิริยาตอบโต้กลับไปแบบนี้อีกฝ่ายมันจะยิ่งได้ใจใหญ่นะเหวยย
สิ่งที่แกต้องทำคือเงียบ จะตอบโต้ก็ตอบโต้ให้มีชั้นเชิง สงวนท่าทีเชิ่ดเข้าไว้ประมาณว่าชั้นไม่แคร์ ไม่ใช่หึงหวงเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ เดี๋ยวอีกฝ่ายก็หาโอกาสจากช่องโหว่ตรงนี้มาเล่นงานกลับ จำไว้ให้ดีว่า 'คนที่นิ่งและเงียบที่สุดคือคนที่ชนะ' มันใช้ได้กับ เหตุการณ์นี้เสมอ (ในกรณีที่ฝ่ายคนของเราไม่ได้ไปเล่นด้วยกับเขานะ ซึ่งพี่กุนต์นี่ไม่แน่นอน)

อ้อแล้วอีกอย่างถนอมพี่กุนต์บ้างนะเว้ย อย่าลืมว่าพี่กุนต์แก 40+ แล้ว แกจะไปทำอะไรตามใจ อีกฝ่ายบอกไม่ก็จะเอาก็จะเอา แบบนี้มั้นไม่ได้นะเว้ยแกรรร

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันยังมีช่องโหว่อยู่จริงนั่นล่ะ โอ้ตที่ยังเด็ก(มั้ง? //20 นี่ถือว่าเด็กไหม) เลยคิดอะไรตื้นๆ ไม่ได้คิดไกลกว่านั้นว่าสิ่งที่ทำไปมันอาจจะไปส่งผลกระทบตามมาทีหลังได้ แต่ตอนนี้พี่กุนต์ก็ยังคงไม่ว่าอะไรมันหรอกเพราะทั้งรักทั้งหลงโอ้ตมันอยู่ เลยไม่ค่อยจะอยากขัดใจโอ้ตสักมันเท่าไหร่

จากนี้ก็ได้แต่หวังว่าโอ้ตมันจะมีเหตุผลและความเป็นเด็กน้อยของมันจะลดลงมากกว่านี้ในอนาคตน

ปล.รู้ตัวอีกทีพิมพ์ซะยาวเฟื้อยเลยแฮะ ไม่รู้ว่าอินแรงไปมั้ย ขอโทษค่าาา  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 01-05-2017 09:06:28

จะ50ตอนแล้วอ่ะ ขอดราม่าสักตอนให้สมกับเป็นนิยาย sins ได้มะ อิอิ o18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 01-05-2017 09:13:54

พี่โอ๊ตรุนแรงจริง หนูกุนต์ตั้งตัวไม่ทันเลย  :hao3:

โอ๊ตมีมุมน่ารักอยากหวาน แต่ก็มีมุมอยากโหด ทำมาหวงนะคนเรา ชัดเจนกว่านี้ ใจเย็นๆนะ พี่กุนต์ช้ำหมด
กนธีน่ารัก ดูแลดี เอาใจน้องมาก ตามใจตลอด แถมไม่ระวังตัว สมควรที่โอ๊ตจะออกอาการ

โอ๊ตแผนสูงนะ น้องอ้นน้องอุ้มสลบเหมือดเลยจ้า 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Kkookai ที่ 01-05-2017 10:04:05

ลำไยพี่โอ๊ตมาก...ปากหนัก..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 01-05-2017 10:22:05

หึงก็บอกหึง รักก็บอกรักสิว้อยยย จะปากหนักไปทำไมไอ้โอ๊ต :angry2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 01-05-2017 10:43:11

คือคุณไผทก็ดีนะอยากเป็นคนดูแลปกป้องพี่กุนต์งี้ แต่เด็กมันก็ดีไงกระชุ่มกระชวย พี่กุนต์ก็ชอบเด็กซะด้วย แต่ถ้าโอ้ตทำพี่กุนต์เสียใจขึ้นมา พี่กุนต์จะรักใครได้อีกมั้ยล่ะ
แต่พี่โอ๊ตจะหึงจะหวงจะมาลงที่หนูกุนต์อย่างเดียวมันเกินไปนะหนูกุนต์ช้ำหมด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 01-05-2017 11:25:35

น่าสงสารพี่กุนต์นะแบบนี้ โอ๊ตก็รู้ใจตัวเองแล้วยอมรับทีเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 01-05-2017 11:40:44

โอ้ยยยย ขัดใจพี่โอ๊ต ทำไมไม่ทำอะไรให้มันชัดๆ ถ้าแสดงออกชัดๆเนี่ยพี่กุนต์ไปไหนไม่รอดเลยนะ แต่นี่ไม่กังวลเลย ไม่ได้ไม่กลัวคุณไผทนะ แต่เชื่อในความรักของพี่กุนต์มากกว่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 01-05-2017 11:58:03

ความขี้หึงขี้หวงของอิพี่โอ๊ตนี่ต้องยอมเค้าค่ะ อิจฉาเหลือเกินได้หอมได้กอดพี่กุนต์ตลอด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: DATAs ที่ 01-05-2017 12:06:58

 :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 01-05-2017 12:17:13

พี่โอ๊ตขี้หึง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: NoteZapZa ที่ 01-05-2017 13:16:59

เปลี่ยนใจยกพี่กุนต์ให้คุณไผทแทนได้ไหม ดีงามเหลือเกิน ส่วนอิหพิโอ๊ตก่อนนายจะหึงหวงพี่กุนต์ของพวกฉัน นายสารภาพรักรักยังยะ ไอ้หมาหวงก้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 01-05-2017 15:12:26

อิพี่โอ๊ตตตต หึงก็บอกพี่กุนต์ไปตรงๆ
เรียกว่าหนูกุนต์ซะคล่องปากเลยนะ 5555555
คุณไผทนี่ร้ายลึกจริงๆ  :hao7:
รอตอนหน้านะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 01-05-2017 15:23:43

แม้เจ้าโว้ยยย อิโอ๊ตหึงแรงมากกกกกก รักก้บอกว่ารักไปเลยเด้

มาทำอย่างนี้ พี่กุนต์ช้ำหมดพอดีดิ รุนแรงจังหวะ ถนอมพี่กุนต์หน่อยยย

อิเด็กเอาแต่ใจ แต่สิ่งที่ไววิทย์พูดมันน่าคิด โอ๊ตจะได้รู้ใจตัวเองสักที

ชัดเจน แมนๆไปเลยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 01-05-2017 17:41:48

เด็กขี้หวง ขี้หึง ขี้ระแวง
#โอ๊ตคุง~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 01-05-2017 18:15:20

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 01-05-2017 18:41:30

โอ๊ตมีความเด็กน้อย ก็เข้าใจนะว่ายังเด็กอารมณ์หึงหวงเลยมาเต็ม
 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 01-05-2017 20:01:06

ความรู้สึกชัดขนาดนี้แล้ววววว บอกไปเล้ยยยย ก่อนจะไม่ทันการ น้ำตานองหน้านะนังโอ๊ตตตต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 01-05-2017 21:46:32

น้องโอ๊ตยังมีความเป็นเด็กอยู่มากค่ะ ควรปรับตัวบ้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 01-05-2017 22:45:49

เจ้าโอ๊ตขี้หวงสุดๆ ริจะเป็นสามีต้องโตกว่านี้อีกนิดนะ :katai1: แต่ระหว่างปรับตัวก็เป็นแฟนเด็กไปก่อน :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 01-05-2017 23:10:33

โอ๊ตมีความเด็กน้อย ก็เข้าใจนะว่ายังเด็กอารมณ์หึงหวงเลยมาเต็ม
 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 02-05-2017 00:04:46

มีความหึงนะค่ะพี่โอ๊ต
 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 02-05-2017 08:30:34

อร้ายยยย คิดตึ้งงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 02-05-2017 12:22:58

พี่โอ๊ตถ้าไม่รักไม่ต้องมาหวงเหอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 02-05-2017 19:50:19

5555 โอ๊ตค่อดดุ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 03-05-2017 17:38:31

ไอ้โอ๊ตตตตตตตต เข้าใจไรผิดป่ะวะ   :katai1:

รักเขา หวงเขา หึงเขา อยากเป็นคนสุดท้ายของเขาก็บอกพี่กุนต์ก่อนสิโว้ยย บอกไปสิว่ารักน่ะ!!!  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 04-05-2017 10:18:23

หุนหวยกะไอ้โอ๊ตมาก รู้ว่าลุงเขารัก ยิ่งเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่เคยบอกรักลุงที่น่ารักของเรา :m16:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 05-05-2017 01:39:22

ขี้หึงเว่อร์~~~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: PRiiNZE ที่ 05-05-2017 01:45:33

คุณภรรยาก็มาอ่ะ
คือพี่โอ๊ตเป็นไร อมพะนำอยู่นั่น ไม่ชอบใจเรื่องอะไรก็บอกกัน พี่กุนต์เขาจะได้เข้าใจ ไม่ต้องเก็บมาหงุดหงิดใจกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 05-05-2017 11:01:14

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 06-05-2017 16:08:41

หึงแล้วบ้านะพี่โอ๊ต
รักก็ไม่ยอมบอก แต่พอเจอตัวกระตุ้นก็มาหึงเป็นบ้า เฮ้อออ~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: sikamkanda ที่ 06-05-2017 21:04:39

ทิ้งอีโอ๊ตเลย ง่าวนัก :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 07-05-2017 10:29:03

พี่โอ๊ตหึงโหดมาก ทำเอาพี่กุนต์ตั้งตัวแทบไม่ไหว  ก็นะเด็กเก่าเล่นมาวางระเบิดไว้ซะขนาดนี้ สู้ ๆ นะคะพี่โอ๊ต คนหล่อของพี่กุนต์ทำอะไรก็ไม่ผิด  :laugh:


รตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 08-05-2017 11:38:12

ตามมาทันแล้วค่ะ ใช้เวลายาวนานมาก พออ่านพาทคุณไผท แล้วรู้สึกต่างๆจริงๆค่ะ โอ๊ตเอาแต่ใจพอสมควรเลย ถึงพี่กุณจะพอใจ แต่มันมองไม่ดีจริงๆแหละ ไหนจะปลุกตอนดึกๆ งอแงให้ไปห้องน้ำด้วย พี่กุณควรพักค่ะ 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: gchickii ที่ 09-05-2017 23:32:21

ถนอมหนูกุนต์บ้างมั้ยพี่โอ๊ต เดี๋ยวจิช้ำหมด
จริงๆแอบอยากให้คุณไผทจีบแข่งเลยนะ หมั่นไส้พี่โอ๊ตชอบทำเป็นกั้ก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 10-05-2017 23:45:20

มาต่อได้แล้ววว คิดถึงหนูกุนต์  :katai4:  :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: PRiiNZE ที่ 11-05-2017 01:28:23

ยังไม่มาอีกหรออออ TT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: o4u0n7 ที่ 12-05-2017 19:35:07

 :hao4:  โอ๊ตทั้งหึง ทั้งหวงนะ แต่ก็ไม่ยอมรับตัวเองแล้วบอกเขาซักทีว่ารักเขา

...เฮ้อ สมควรโดนสุมไฟให้มันร้อนนนน ต่อไป  :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.46] pg.118 -- 30/4/60
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 12-05-2017 22:02:02

หมันไส้อีพี่โอ๊ตมากกกก
เมื่อไหร่จะบอกรักเขาสักที
ฉันว่าเเกมั่นใจได้แล้วเเหละว่ารักเขานะ


ปล. ขอสมัครเป็นเเฟนคลับหนูอุ้มค่ะ
อยากฟัดพุงหนูอุ้มมาก ๆ เลยค่ะ อุอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 15-05-2017 20:06:22

Chapter 47

“ไป..ฮีพ..กัน” พอสอบวันสุดท้ายเสร็จ เพื่อนในกลุ่มก็ออกปากชวนทันที
   
อินทัชเงยหน้าจากมือถือ เขากำลังนั่งรอพี่กุนต์มารับ เด็กหนุ่มส่ายหัวก่อนบอกปัดแบบไม่ต้องคิด “ขอผ่านว่ะมึง วันนี้ไม่ว่าง”
   
“ถุย~ ไอ้คนมีแฟนแล้วลืมฝูง” พวกมันเข้ามาเขย่าคอ “วันเกิดมึง พวกกูอุตส่าห์มีน้ำใจจะเลี้ยงให้ ยังกล้าไม่ไปอีกหรือวะ”
   
“ก็ไม่ว่างจริงๆ” อินทัชหัวเราะ ยอมให้เพื่อนรุมกันตบหัวคนละป้าบ
   
“สารภาพมาเลยควายโอ๊ต วันนี้นัดแฟนไปฉลองที่ไหน”
   
เด็กหนุ่มยิ้มเล็กน้อย “ยังไม่ได้คิด ว่าจะกลับบ้านไปหายายก่อน” วันเกิดทั้งที ขอกราบเท้ายายหน่อย เมื่อเช้ารีบออกมาสอบเลยไม่ได้คุยกัน
   
“แล้วทำไมไม่กลับล่ะ รออะไร”
   
“พี่กุนต์บอกว่าจะมารับ” เขาก้มหน้าลงสไลด์เฟซบุ๊ก
   
“นี่พวกกูเจอญาติมึงบ่อยกว่าแฟนมึงอีกนะ เมื่อไรจะพามาเปิดตัว”
   
อินทัชยิ้มขัน ปากพูดพึมพำตอนยังก้มหน้า “ก็คนเดียวกันนั่นแหละ”
   
พวกเพื่อนๆมุ่นหัวคิ้ว ได้ยินไม่ถนัดแต่ก็ไม่มีใครเซ้าซี้ต่อ
   
“จะว่าไป พี่กุนต์ก็น่ารักดีนี่หว่า”
   
ร่างสูงเงยหน้าแทบจะทันที ขมวดคิ้วมุ่น เล็งหัวไอ้คนพูดก่อนใคร
   
“น่ารักอะไรของมึง เขามีเมียแล้ว ไม่สนใจเด็กหรอก”
   
“โธ่..ไอ้ห่า! กูหมายถึงน่ารักแบบดูแลดี” มันหัวเราะลั่น “เป็นแค่ญาติ แต่มารับมาส่ง เช้าถึงเย็นถึง พี่ชายกูแท้ๆแม่งยังไม่ใส่ใจน้องขนาดนี้เลย”
   
อินทัชคลายรอยย่นตรงหว่างคิ้วเมื่อไม่มีความหมายอย่างอื่นแอบแฝง

“โชคดีของมึงแล้วไอ้โอ๊ต สบายจนน่าอิจฉา” มันพูดต่อ “ถ้ากูมีแฟนนะ กูขออายุมากกว่า คอยเทคแคร์ ชอบดูแล ไม่งี่เง่าแบบนี้แหละ”
   
“ขอรวยๆด้วย” พวกมันฮาครืน “นั่งกินนอนกินทั้งชาติ ไม่ต้องหาเลี้ยง”
   
อินทัชนั่งนิ่ง ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรถึงแม้จะรู้ว่าเพื่อนๆพูดเล่น เขาโบกมือให้พวกมันไปให้พ้นหน้าก่อนจะก้มลงสนใจโทรศัพท์เป็นการตัดบท
   
..เขาไม่ได้คบหาพี่กุนต์ที่ฐานะ เขาคบหาที่หัวใจต่างหาก..
   
......



กนธีเงยมองตัวเลขสัญญาณไฟจราจรที่เริ่มจากร้อยกว่า วันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ซ้ำยังตื่นเต้นเอามากด้วยเมื่อเหลือบมองกล่องของขวัญที่วางอยู่ข้างเบาะ   

มันเป็นกล่องใบเล็กขนาดฝ่ามือ ห่อด้วยกระดาษสีน้ำเงิน มีการ์ดเขียนด้วยลายมือของเขาว่า ‘สุขสันต์วันเกิดครับพี่โอ๊ต’ สั้นๆง่ายๆ ได้ใจความ
   
เขามองกระจกหลัง บนที่นั่งมีกุหลาบขาวช่อใหญ่วางอยู่ ตอนแรกจะเอาสีม่วงเพราะโอ๊ตเกิดวันเสาร์ แต่ไปๆมาๆ เขาว่าสีขาวดูโรแมนติกกว่า
   
กนธีอดลุ้นไม่ได้ ไม่รู้ว่าน้องจะชอบของขวัญไหม แต่เขาก็ทำได้แค่นี้
   
ระหว่างรอไฟเขียว ชายหนุ่มหยิบมือถือมาเปิดเฟซบุ๊ก ช่วงหลังไม่ค่อยได้เล่นเกมเท่าไร มีแต่พสิษฐ์ที่ส่งพลังงานมาให้ทุกวันเหมือนมันเหงาที่ไม่มีเขาคอยกวนอย่างแต่ก่อน ช่วยไม่ได้นี่นา..มันอยากโสดลอยชายเองทำไม
   
ตอนเลื่อนดูฟีดหน้าหลัก กนธีเห็นเจ้าโอ๊ตมันกดไลค์อะไรสะเปะสะปะไปหมด แต่มีอยู่อันหนึ่งที่ทำให้เขาหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
 
‘ถ้ารักใครสักคน แสดงให้เขาเห็น ดีกว่าบอกให้เขารู้’
   
หัวใจมันเต้นแรง แค่เพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ได้เจอ
   
เป็นแบบนี้แล้ว เขาขอนึกเข้าข้างตัวเองได้ไหม ถ้าให้คิดดูดีๆ พักหลังอินทัชมีปฏิกิริยาต่อเขาค่อนข้างมาก ถึงน้องไม่พูด แต่กับคนที่อายุปาเข้าสี่สิบ มันก็พอจะเดาทางได้ไม่ยากว่าความสัมพันธ์ระหว่างกันกำลังกระเตื้องขึ้น
   
เขาไม่อยากไปเร่งรัด ไม่อยากตามตื๊อให้รีบบอกรีบคิด ไม่อยากกระตุ้นเอาคำตอบ เขาเชื่อว่าถ้าคนเรามันอยากจะรักใคร ในที่สุดมันก็จะพูดออกมาเอง

ตอนนี้เขารอได้ ไม่รีบไม่ร้อน ไม่คิดวู่วาม อยากให้เวลาน้องเต็มที่เพราะมันยังเด็กเหลือเกิน ดูจากนิสัยของโอ๊ตแล้ว การตกลงปลงใจกับใครคงเป็นเรื่องใหญ่พอควร เอาเป็นว่าได้เท่านี้เขาก็โอเค แค่ดูแลกันเหมือนที่ผ่านมา หล่อเลี้ยงให้เกิดความสุขขึ้นในแต่ละวันก็น่าจะพอ

มีสายโทรเข้าจากญาติผู้น้อง พักนี้มันไม่ค่อยมาหาเขาหรอก เพราะเมื่อไรที่เขามีคู่ควง มันจะเว้นพื้นที่ให้เขาได้มีเวลาส่วนตัวกับเด็ก ตัวเองจะโผล่มาเวลาที่เขาทุกข์ใจหรือเลิกกับเจ้าพวกนั้นมากกว่า..ช่างเป็นน้องที่น่ารักจริง

“ว่าไงไผ่ลู่ลม” กนธีพูดผ่านสมอลทอล์ค

‘จะชวนกินข้าวเย็นนี้ ไปด้วยกันไหม’

“ผิดวันมากน้องเอ๋ย” เขารู้สึกผิดเหมือนกัน ไม่ค่อยมีเวลาให้ไอ้ไผ่เลย “วันนี้วันเกิดของโอ๊ต พี่เลยว่าจะฉลองกับน้องมันน่ะ โทษที”

‘หัวเน่าเสมอต้นเสมอปลายเลยนะผมเนี่ย’ พสิษฐ์ตัดพ้อ

“ขอโทษคร้าบ” เขาหัวเราะ “อย่างอนเลยน้อง พี่จะชดเชยให้”

‘หึ..แล้วจะไปดินเนอร์ที่ไหนกัน ซื้ออะไรให้เด็กมันล่ะ’

“Toyota Altis Esport” กนธีตอบ ทำเอาพสิษฐ์โวยวายจนแก้วหูแทบทะลุ “ไม่ถึงล้านหรอกน่า..แค่เก้าแสนกว่า” เขาเคาะพวงมาลัยรถ อารมณ์ดี

‘รักมาก ทุ่มเทมากขนาดนี้ เผื่อใจไว้เจ็บบ้างหรือเปล่าพี่!’

เขายิ้มบาง “เผื่อไว้มั้ง..ไม่รู้สิ” มาถึงขั้นนี้ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแล้ว

‘ผมล่ะห่วงพี่จริงๆ’ ปลายสายถอนหายใจ

“ขอบคุณนะน้อง” กนธีปลอบใจมัน “ตอนนี้พี่รู้แต่ว่า พี่มีความสุขที่จะให้โอ๊ต ถ้าสุดท้ายต้องเลิกกัน อย่างน้อยก็ได้ให้คนที่พี่รักแบบเต็มที่แล้ว”

‘พี่กุนต์..’ พสิษฐ์พึมพำ ‘ผมบอกตามตรง อยากให้พี่เตรียมใจไว้บ้าง’

“พี่รู้ไผ่” เขาขับรถต่อ บอกตัวเองแล้วว่าต้องทำใจอย่างที่น้องเตือน แต่ก็ไม่รู้ว่าถึงเวลาเข้าจริง เขาจะทำได้อย่างปากพูดไหม 

เพราะว่าเรื่องความสัมพันธ์ มันไม่ได้มีแค่เหตุการณ์ แต่มันมีเรื่องของความรู้สึกและอารมณ์เข้ามาปนเปทุกเมื่อ ในเวลาแบบนั้น เราอาจหลงลืมการใช้เหตุผลไป แม้แต่กับคนที่ฉลาดที่สุดก็กลายเป็นคนโง่ที่สุดได้ 

..เอาเป็นว่า เขาจะพยายาม..

‘มีคนรักอายุน้อย พี่รับได้ใช่ไหมที่ต้องเป็นฝ่ายให้เขามากกว่า’

“พี่รักโอ๊ต” กนธีตอบ “ความรักไม่ใช่เรื่องของการได้เปรียบเสียเปรียบ ไม่ต้องแบ่งว่าใครดูแลหรือใครจะให้ ขอแค่มีความสุขที่ได้เทคแคร์อีกฝ่ายก็พอ”

พสิษฐ์หัวเราะเบาๆ ‘ผ่านเรื่องนั้นได้ พี่ก็ต้องเป็นคนคอยเข้าใจ ต้องเป็นผู้นำ ต้องแก้ปัญหา ต้องมีวุฒิภาวะมากกว่าเด็กด้วยนะ ต่อให้บอกให้มันทำตัวเป็นผู้ใหญ่ยังไง มันก็ยังเป็นแค่เด็กวัยรุ่นอยู่วันยังค่ำ’

“พี่จะไม่ขอให้โอ๊ตทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่หรอก” กนธีตอบ “น้องมันอายุแค่ยี่สิบ ที่ผ่านมามันก็แบกรับภาระของผู้ใหญ่จนเกินตัวแล้ว ช่วงที่อยู่ด้วยกัน พี่ขอเอาช่วงวัยเด็กที่หายไปกลับมาให้น้องมันเถอะ แล้วอีกอย่างในเมื่อพี่เลือกคบคนอายุน้อยกว่า พี่ก็ต้องรับให้ได้ที่มันเป็นเด็ก ไม่ใช่ไปคาดหวังให้มันโตกว่าวัย”

พสิษฐ์ครางในลำคอ ‘พี่คงรักของพี่จริงๆ’

กนธียิ้มขัน “ไม่ต้องห่วงนะไผ่ ถึงพี่จะทำเต็มที่ แต่พี่ไม่ได้เป็นคนที่ยอมโง่เพื่อความรัก สัญญาจะมีสติให้มาก แล้วเมื่อไรที่เหนื่อยเกินรับ..พี่จะไป”

..จนถึงตอนนี้แล้ว ถึงอยากเจอรักแท้อีกสักหน..

..แต่เขาคงไม่กล้าหวังว่าจะได้รักกันไปจนตายหรอก..คงเกินตัวไป..

..ขอมีความสุขกับปัจจุบันอย่างที่เป็นอยู่ก็พอ..

‘ยังไงก็ตาม..ผมอยู่ข้างพี่เสมอนะ’ พสิษฐ์บอกไว้แค่นั้นแล้ววางสาย

กนธียิ้มระอา น้องมันห่วงเขาถึงขนาดนี้ อายุปาเข้าไปตั้งมากเลยไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที เพราะมัววุ่นวายอยู่กับตาแก่ไม่ได้เรื่องแบบเขานี่แหละ

ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามาในคณะ เห็นจากไกลๆว่าอินทัชนั่งเล่นมือถืออยู่ตรงทางเดินหน้าห้องเรียนเลยบีบแตรเบาๆ ไอ้ตัวร้ายเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้

เขาเข้ามาจอดข้างอาคารตอนที่น้องคว้าเป้แล้ววิ่งมาหา มันทำหน้างงเมื่อเขาลงจากรถแล้วบุ้ยใบ้ให้ไปขับแทน เจ้าโอ๊ตทำหน้าเหวอนิดๆ

“แน่ใจนะพี่” อินทัชมองรถคันโปรดของพี่กุนต์อย่างเกรงใจ

“แน่ใจสิ” กนธีเข้ามานั่งข้างคนขับ พอโอ๊ตเปิดประตูเข้ามาและประจำที่เรียบร้อย เขาก็เอื้อมไปหยิบของเบาะหลังและส่งช่อกุหลาบให้

เด็กหนุ่มผงะไปครู่ด้วยความคาดไม่ถึง

“สุขสันต์วันเกิดครับ..คนดีของพี่”

ประโยคสั้นๆแค่นั้น อินทัชหน้าแดงไปถึงใบหูเลยทีเดียว ช่วยไม่ได้ที่เขาชอบดูเวลาเด็กมันเขิน เลยขยันสร้างเรื่องมาเต๊าะมันบ่อยๆ

..ผู้ชายตัวโตเวลาอาย มันน่ารักแบบบอกไม่ถูกเลยล่ะ..

“พี่โอ๊ตหูแดงแล้ว” กนธีแซว มองคนที่แก้เก้อด้วยการลากเข็มขัดนิรภัยมารัด แต่ก็เสียบผิดๆถูกๆอยู่นั่น “ใจเย็นครับคุณ”

อินทัชรู้สึกมือไม้เก้งก้าง ต้องตั้งสติอยู่ร่วมนาทีจนพี่กุนต์แหย่แล้วแหย่อีก “ก็เหมือนพี่เวลาอายแล้วเปิดที่ปัดน้ำฝนไง”

เขาหัวเราะร่วน อดแกล้งไม่ได้ “ปฏิกิริยามาขนาดนี้ มีใจแล้วสินะ”

คนฟังเบือนหน้าหนี รับกุหลาบขาวช่อใหญ่มาอุ้มเอาไว้แต่ยังไม่หันมอง ถึงอย่างนั้น กนธีที่นั่งอยู่ด้านข้างก็สังเกตใบหูที่เป็นสีแดงจัดได้ไม่ยาก

..ก็ว่าจะไม่เอาคำตอบ แต่อยากแหย่จริงๆ..

“ชอบพี่แล้วก็บอกมาเถอะ” กนธียิ้มขัน “จะได้เอาสินสอดให้คุณยาย”

“ตลกน่า” อินทัชยกหลังมือขึ้นบังแก้มที่ร้อนผ่าว

อีกคนหัวเราะชอบใจ แหย่มันหนักเข้า พอเห็นมันเขิน เขาก็ชักจะเขินตาม เขาเลยขี้เกียจจะแกล้งต่อ ได้แต่หยิบกุหลาบไปวางเบาะหลังเหมือนเดิม ให้มันขับไปสภาพนี้ ไม่แคล้วจะได้แหกโค้งชนเสาไฟตายคู่กันเสียก่อน

“ไปๆพี่โอ๊ต กลับบ้านกัน ยังหาเบรกกับคันเร่งเจออยู่ไหม”

“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะพี่” อินทัชบ่นพึมพำ หูยังเป็นสีเข้มได้น่าดูชม

กนธีขบขัน ให้มันตั้งสมาธิใหม่ด้วยการนั่งเงียบๆ ถึงอย่างนั้นสายตาก็มองน้องไม่วาง คอยดูตั้งแต่มันเข้าเกียร์ หมุนพวงมาลัย แล้วเคลื่อนรถออกมา

“จ้องเอาๆแบบนี้ ผมเกร็งไปหมดแล้วครับ” อินทัชบอกเสียงสั่น

“โทษที..” เขาพึมพำ เหม่อดูปลายนิ้วเรียวยาวและแนวสันหมัดแข็งแรงที่กำรอบพวงมาลัย “พี่แค่กำลังคิด....” อินทัชเป็นผู้ชายสะอาดสะอ้าน เล็บตัดสั้นเป็นระเบียบ ซ้ำยังเต็มไปด้วยกำลังของวัยหนุ่มและสุขภาพดี สังเกตจากกล้ามเนื้อแต่ละส่วน กับท่อนแขนสองข้างที่ตึงแน่นอยู่ภายใต้เสื้อนิสิตสีขาว

“คิดว่าอะไรครับ” เขาละมือซ้ายมาจับเกียร์ หันมามองครู่หนึ่ง

“โอ๊ตเนี่ย..สเปคพี่ชัดๆ” กนธียิ้ม พาดแขนกับเบาะฝั่งคนขับและเอานิ้วเขี่ยใบหูมันเล่น “หนุ่มวิทย์กีฬาที่พับแขนเสื้อแล้วขับรถมือเดียว..เซ็กซี่เป็นบ้า”

อินทัชสำลักโขล่ก ดูเลิ่กลั่กตั้งตัวไม่ติดเหมือนเด็กประถมที่ถูกบอกรัก

“เลิกแหย่ผมเถอะพี่ เดี๋ยวก็เหยียบคันเร่งแทนเบรกกันพอดี”

“บอกแล้วไงว่าถ้าเขินขนาดนี้ก็สารภาพมาว่าชอบพี่เข้าแล้ว” เขาแกล้ง

“ฮื่อ!” อินทัชทำเสียงในลำคอ โชคดีที่รถติดไฟแดง เลยมีเวลาตั้งตัว

มีเสียงไลน์เข้าที่มือถือของกนธี เขาหยิบออกมาดู เห็นว่าเป็นเจ้าไผ่ส่งข้อความมาหา มันฝากแฮปปี้เบิร์ธเดย์โอ๊ตด้วยเลยอ่านให้เด็กฟัง

เจ้าของวันเกิดพึมพำตอบรับ เขานั่งนิ่ง มองตัวเลขไฟแดงที่ค่อยๆลดลงพลางเหลือบมองคนที่ก้มหน้าพิมพ์ตอบน้องชายในไลน์

“วางโทรศัพท์ก่อนได้ไหมครับ” เด็กหนุ่มพูดเสียงเบา

กนธีเลิกคิ้ว งุนงงอยู่บ้างแต่ก็ทำตามเด็ก

อินทัชหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกจัดตอนที่เอื้อมไปจับมือพี่กุนต์ ฝ่ายนั้นเองก็ชะงักเล็กน้อยเมื่อเขากอบกุมปลายนิ้วพวกเราไว้ด้วยกัน

กนธีนิ่งค้างกับแรงนุ่มนวลที่ดึงมือเขาไปจับไว้ก่อนค่อยๆคลี่นิ้วเขาออกแล้วรั้งขึ้นมาวางทาบบนแผ่นอกด้านซ้ายของน้องมัน

..ให้สัมผัสเสียงที่เต้นแรงอยู่ในนั้นแล้วตัดสินด้วยตัวเอง..

“คิดว่าไงล่ะครับ” อินทัชไม่ยอมหันมองแต่หูยังเป็นสีแดงจัดเหมือนเคย

เขาเงียบกริบ มีแต่หน้าที่ร้อนจัดไม่ต่างกัน

เย็นนั้นอินทัชขับรถไปเงียบๆด้วยมือขวาข้างเดียว ส่วนมือซ้าย..เขาใช้มันกุมมือใครอีกคนไปด้วยตลอดทาง

ตอนที่ถึงบ้านเป็นเวลาหกโมงกว่าแล้ว อินทัชเลิกคิ้วกับไฟที่มืดสนิท พอจอดรถเรียบร้อย เขาเลยออกปากถามพี่กุนต์ว่าไฟดับหรือเปล่า

“นั่นสินะ สงสัยต้องไปตามลุงมาดู” กนธีลงจากรถ

เด็กหนุ่มหอบช่อกุหลาบหอมฟุ้งตามพี่กุนต์ พอกำลังห่วงว่าน้องๆกับยายอยู่กันยังไง ไอ้ตัวแสบคนรองก็วิ่งถลาออกมาจากบ้าน ทำหน้าตาตื่น

“เป็นอะไรอ้น” อินทัชตกใจ น้องเข้ามากอดขาเขาแน่น “อุ้มกับยายล่ะ!”

“น้องอุ้ม..น้องอุ้ม..” อ้นทำปากเบะ ชี้มือไปด้านหลัง

ร่างสูงรีบลากตัวน้องเข้าไปในบ้าน ดูเหมือนไฟฟ้าจะดับไปทั้งหลัง แต่ยังไม่ทันก้าวขาต่อ จู่ๆในห้องก็สว่างวาบ

“แฮปปี้เบิ๊ดเดย์ค้าบพี่โอ๊ต~” น้องอุ้มโผล่ออกมา ดึงกระบอกสายรุ้งดังปัง ทำเอาริบบิ้นหลากสีปลิวไปติดใส่หัวพี่ชายที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก

ทุกคนรวมตัวกันอยู่ในห้องโถง พวกแม่บ้านหัวเราะคิกคักที่เห็นหนุ่มวัยรุ่นหน้าแดงจนถึงใบหู วันนี้คุณกุนต์ให้ทำมื้อเย็นเป็นพิเศษ ถือเป็นการฉลองวันเกิดให้คุณอินทัช คนที่ใครๆต่างก็รับรู้โดยทั่วกันว่าเป็น ‘แฟน’ ของคุณกนธี

ถึงทั้งสองจะไม่เอ่ยปากเรื่องสถานะออกมาให้ชัดเจน แต่นับจากคุณศรัณย์เสียชีวิตไปก็ไม่เคยมีใครมาที่บ้านอีกเลยนอกจากเด็กหนุ่มคนนี้

ดังนั้นต่างฝ่ายเลยต่างคาดเดากันเอาเองว่าจะต้องเป็นคนรู้ใจคนใหม่ของคุณกุนต์แน่นอน พวกเขาไม่สนเรื่องเพศหรือรสนิยมอื่นใดหรอก ขอแค่ให้นายใหญ่ที่น่ารักของเขายิ้มได้ มีความสุข เลิกเศร้ากับเรื่องในอดีตก็พอ

“โหย..หลอกกันนี่นา” อินทัชถอนหายใจโล่งอก พอตั้งตัวได้ก็นั่งยองๆ รวบตัวน้องสองคนมากอดแน่น มันเขี้ยวพวกมันเหลือเกิน แกล้งเขาได้

กนธีหัวเราะชอบใจ เข้าไปประคองคุณยายมานั่งตรงโซฟา

“เจ้าโอ๊ต มานี่มา” ยายกวักมือเรียก ยิ้มรับหลานชาย

อินทัชผละจากน้อง เดินเข้าไปหาแล้วนั่งคุกเข่าที่พื้น เขายิ้มให้แกและยิ้มให้พี่กุนต์ที่ขยับมานั่งข้างยาย ฝ่ายนั้นส่งพวงมาลัยมะลิหอมมาให้ ทำเอาเขานึกทึ่งที่พี่กุนต์จัดการเรื่องทุกอย่างได้เสร็จสรรพและเตรียมพร้อมขนาดนี้

กนธีมองน้องที่เอาพวงมาลัยให้ยายแล้วก้มลงกราบเท้าท่าน คุณยายลูบหัวลูบหน้า ให้พรตามประสา แววตาที่มองหลานให้ความรู้สึกผูกพันรักใคร่

“โตขึ้นอีกปีแล้วนะลูก” ยายลูบผมมัน “ขอให้หลานรักของยายมีชีวิตที่ดี เจริญก้าวหน้า ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ทำอะไรก็ประสบความสำเร็จ”

อินทัชพนมมือรับพรโดยมีพี่กุนต์มองด้วยความเอ็นดู 

“อายุเท่านี้แล้วถือว่าเป็นผู้ใหญ่รุ่นๆ จะทำอะไรก็ใจเย็น คิดหน้าคิดหลังให้ดี อย่าทำตัวให้เดือดร้อนใครโดยเฉพาะกับพี่เขา” ยายหันมาทางคุณกนธี

เด็กหนุ่มมองพี่กุนต์ ยักคิ้วให้เหมือนจะแหย่ “ผมจะพยายามนะ”

ยายส่ายหัว ดึงมือมันมากุมพร้อมแตะเบาๆ “โอ๊ต..ฟังให้ดีนะ”

“อะไรยาย..อย่าทำหน้าซีเรียสดิ”

แกหัวเราะ เขกหัวมันไปหนหนึ่ง “ฟังยายก่อนไอ้ตัวร้าย”

อินทัชทำเป็นสงบและเชื่อฟัง เพราะพี่กุนต์เตะขาเขามา เขาเลยต้องทำเรียบร้อยเข้าไว้ ยายเอื้อมมือขยี้หัว ดวงตาฝ้าฟางจับจ้องเขาด้วยความรัก

“วันเกิดโอ๊ตปีนี้ อาจจะเป็นปีสุดท้ายที่ยายมีโอกาสได้อวยพร”

“ยายพูดอะไรเนี่ย” เขามุ่นหัวคิ้ว ไม่อยากฟัง “ไม่เอา พูดไม่เป็นมงคล”

“คนเรามีเกิดก็มีตายนะลูก มันเรื่องธรรมดา” แกกุมมือหลานไว้ “ยายคงมีชีวิตสั่งสอนเอ็งไปได้อีกไม่นาน แบบนี้แล้ว..” แกค่อยๆแตะข้อมือคุณกุนต์

กนธีชะงักไปครู่ ไม่คิดว่าคุณยายจะจับมือเขากับโอ๊ตพร้อมกัน อุ้งมือผอมแห้งข้างนั้นกระชับนิ้วเขาไว้ บีบแผ่วแทนคำขอร้อง

“ยายจะขอฝากเอ็ง ฝากน้องเอ็งทั้งสองคนไว้กับคุณกุนต์ หลังจากนี้ไป ขอให้คุณเขาได้เป็นผู้ปกครองของพวกเอ็ง จัดการชีวิตได้ตามใจชอบ”

“คุณยาย..” กนธียิ้มบาง “อย่าห่วงเลยครับ”

อินทัชดูมือของเขาที่ยายจับไว้ข้างหนึ่งแล้วจับมือพี่กุนต์เอาไว้อีกข้างหนึ่ง จากนั้นก็รวบมือของพวกเขาสองคนเข้าไว้ด้วยกัน

ปลายนิ้วของมือซ้ายที่แต่ละฝ่ายแตะต้องกันเพียงนิดเดียว กลับทำให้ความอุ่นซ่านแผ่ขยายและแล่นลามขึ้นไปถึงหัวใจ

เขาเงยหน้ามอง สบตากับพี่กุนต์ที่กำลังมองมาเหมือนกัน เสี้ยววินาทีนั้น เหมือนมีอะไรพร่าพรายในหัว ทุกอย่างดูวูบไหว ใจเต้นดังไม่เป็นจังหวะ

แนบชิด ร่วมสัมพันธ์ทางกายนับครั้งไม่ถ้วน ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะทำให้ในอกบีบรัดรุนแรงได้เท่าการสัมผัสเพียงปลายนิ้วมือ..ในช่วงเวลาที่ใจ ‘ตรงกัน’

..แบบนี้ใช่ไหม..ที่เขาใช้เรียก ‘คำๆนั้น’..

อินทัชมองหน้าพี่กุนต์เหมือนคนเสียสติ นัยน์ตาสีเข้มจับจ้องคล้ายกับอีกฝ่ายเป็นอะไรแปลกประหลาดที่เขาไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน จ้องมองแทบไม่ละสายตาจนกนธีหันมาเจอ และเริ่มรู้ตัวว่าน้องมันดูไม่ค่อยปกติเท่าไร

..เพี้ยนไปแล้วหรือไง..จ้องกันเหมือนจะกลืนเข้าไปทั้งตัว..

ยายเองก็เห็นเหมือนกัน “ไอ้หลานตัวดี หนูกุนต์ของยายพรุนหมดแล้ว”

อินทัชถูกยายเขกหัวเลยก้มหน้าหลบ กระแอมเบาๆแก้อาย

กนธีขบขัน “ช็อกจนพูดไม่ออกเลยหรือไงโอ๊ต” เขาเบี่ยงสถานการณ์ “คุณยาย..ถ้าพี่โอ๊ตดื้อ ผมจะขอใช้ไม้มะยมฟาดก้นน้อง คุณยายยอมไหมครับ”

ยายหัวเราะชอบใจ “ดีดมะกอกด้วยนะ ตาหนูทำเป็นไหม แบบนี้..”

อินทัชโดนยายดีดนิ้วเพี๊ยะ เล่นเอาเขาครางอู้ “ยายเนี่ย..”

อ้นกับอุ้มที่หายตัวไปเอาเค้กก้อนเล็กมาให้พี่โอ๊ตเป่าเห็นพี่ชายถูกยายดีดนิ้วก็หัวเราะขำกันใหญ่ นานๆทีถึงจะเห็นยายแกล้งพี่โอ๊ต

“เป่าเค้กกัน” กนธีจุดเทียนให้ เค้กก้อนนี้เขาให้อ้นกับอุ้มเป็นคนเลือกเองว่าอยากกินรสอะไร วันเกิดพี่โอ๊ต แต่เอาใจน้องๆ มันก็เรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

อินทัชขยับเข้ามาหา พี่กุนต์ถือเค้กไว้ด้วยมือซ้าย มีพวกเด็กๆห้อมล้อมคอยลุ้น เขายืดตัวขึ้นให้ความสูงเสมอกับคนที่นั่งบนโซฟา มองสบใบหน้าได้รูปและดวงตาสีอ่อนที่ดูไหวสั่นตอนถูกเขาจับจ้องผ่านแสงเทียน

ต่างฝ่ายต่างเก้อเขินจนต้องหลบสายตากันไป

“พี่โอ๊ตอย่ามองอย่างเดียว เป่าเร็วๆซี” น้องอุ้มเชียร์ น้ำลายแทบหก

อินทัชกลั้นขำ ยกมือขึ้นจับจานเค้ก จงใจใช้ปลายนิ้วสัมผัสมืออีกฝ่ายแล้วลูบแผ่ว พี่กุนต์หันมอง จมูกเป็นสีเรื่อตอนเขาหลับตาอธิษฐานและเป่าเทียน

“พี่โอ๊ตขออะไรอ่ะ ขอนานจัง” อ้นอยากกินจะตายอยู่แล้ว

กนธีปล่อยให้เด็กๆกับคุณยายคุยกัน เขาเป็นคนไปเอามีดพลาสติกบนโต๊ะอาหารมาตัดเค้กและแบ่งใส่จานให้ คุณยายอยากกินแต่เนื้อ ส่วนอ้นกับอุ้มอยากกินครีมสด เขาเองขอสักเสี้ยวเล็กๆก็พอ ที่เหลือให้พี่โอ๊ตมันหมดเลย

อินทัชเหม่อมองคนที่ตั้งอกตั้งใจกับการแบ่งขนมให้เป็นรูปทรงสวยงาม จนป่านนี้แล้วก็ยังทำอะไรอืดอาด เต่าคลาน ชักช้าเป็นสล็อธเหมือนเดิมไม่มีผิด

“อันนี้ของโอ๊ตนะ” กนธียกมาให้ “กินให้หมดนั่นแหละ”

เขามองพี่กุนต์ ยิ้มเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด ได้แต่รับจานเค้กมาถือ

“นี่ๆ ขออะไร บอกหน่อย” อ้นชวนพี่คุย พอพี่ดูลอยๆก็ฉกเชอร์รี่เข้าปาก

เด็กหนุ่มยักไหล่ ยืนยิ้มบ้าบออยู่ตามลำพัง ไม่ทันได้สนใจว่าน้องๆรุมกันปาดครีมจนเขาเหลือแต่เนื้อเค้กโพลนๆ ทำอะไรก็ทำเถอะ วันนี้เขาอารมณ์ดี

“สติหลุดเข้าแล้ว” กนธีเดินผ่าน พูดลอยเข้าหู พอน้องหันมาเขาก็ทำหน้าตาย ชวนคุณยายคุยแทน “คุณยายหิวหรือยังครับ ไปทานข้าวกันดีกว่า”

อินทัชยังละเลียดเค้กต่อไปพลางมองตามพี่กุนต์ที่เข้ามาประคองยาย

..อธิษฐานอะไรน่ะหรือ..มันไม่ได้ซับซ้อนนักหรอก..

แค่คิดไว้ว่า ตอนนี้เขาอายุยี่สิบปีเต็ม..ถ้าคนเรามีอายุขัยอย่างเก่งได้สักแปดสิบปี เขาก็เพียงแต่หวังและตั้งมั่นในใจ..ว่าชีวิตอีกสามส่วนสี่ที่เหลือนั่น

..จะขอยกให้คุณกนธี สิงหนาททั้งหมดเลย..




.

.

.




[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 15-05-2017 20:06:55

.

.

.


“โอย..กินจนพุงป่อง” กนธีบ่นพึมพำระหว่างที่เดินขึ้นชั้นสอง
   
พรุ่งนี้เขานัดคุณไผทว่าจะไปเที่ยวบ้านของฝ่ายนั้นที่ปากช่อง หุ้นส่วนของเขาเลยล่วงหน้าขึ้นไปก่อนเพื่อเตรียมต้อนรับทั้งที่บอกแล้วว่าไม่จำเป็น
   
โชคดีที่อินทัชได้หยุดพักหลังสอบมิดเทอมอยู่สองสามวัน ส่วนอ้นกับอุ้ม เขาจัดการลากิจเอาไว้ให้หนึ่งวัน สรุปแล้วว่าจะออกเช้าวันศุกร์และกลับมาถึงกรุงเทพเย็นวันอาทิตย์ ไว้ถ้าติดใจ ปิดเทอมขึ้นมาจะพาน้องๆไปใหม่
   
กนธีโทรบอกพสิษฐ์ให้มาเจอที่บ้านเขาตอนหกโมงเช้า
   
‘มีใครไปบ้างพี่’ คนน้องถาม ที่จริงการไปเที่ยวบ้านไอ้ตึ๋งหนืด พสิษฐ์ไม่ค่อยอยากไปเท่าไร แต่ดีที่ได้นอนบ้านตัวเอง เขาเลยตามใจพี่ชาย
   
“พี่ โอ๊ต อ้น อุ้ม คุณยาย น้องสน..” เขาโทรตื๊อไปสองรอบ กว่าปาลินจะยอมตกปากรับคำ เขาอยากให้มาเที่ยวด้วยกัน อย่างน้อยก็ตอบแทนที่เคยมาช่วยเฝ้าไข้คุณยาย แล้วไปกันหลายๆคน เขาคิดว่าต้องสนุกแน่
   
‘ให้เอารถตู้ของผมไปไหม’
   
“เดี๋ยวเอาคันของพี่ไป” กนธีตั้งใจจะขับ Toyota Alphard ขนาดเจ็ดที่นั่งของที่บ้าน เขาเพิ่งซื้อเมื่อปีที่แล้วแต่ไม่ค่อยได้ขับไปไหน พอดีคุณยายไปด้วย จะได้นั่งแบบสบายๆ ห้องโดยสารด้านในก็กว้างขวาง มีเบาะปรับเอนนอน มีที่วางขา พวกสัมภาระเอาใส่ไว้ข้างใต้ เท่านี้ก็เรียบร้อย
   
‘ขับเองหรือให้ผมขับ’
   
“ผลัดกัน” ออกต่างจังหวัด เขายังไม่อยากให้อินทัชขับเท่าไร
   
พสิษฐ์อือออตามที่บอก พอตกลงกันเรียบร้อยก็วางสาย กนธีเดินหาวขึ้นมาชั้นสอง ยังไม่ถึงห้องนอนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตามหลังมาติดๆ
   
เขาหันมอง ไม่ทันได้ตั้งตัวตอนที่น้องรวบทั้งร่างเข้าไปหา
   
“เต่า” อินทัชกอดคุณลุงต้วมเตี้ยมของเขาแนบอก ฉวยจังหวะพี่กุนต์ยังมึนงงหอมแก้มฟอดใหญ่ “สล็อธ กระรอก แฮมสเตอร์ หนอนผัก”
   
“อะไรวะ” กนธีตามไม่ทันจริงๆ “ปล่อยๆ อย่าอุ้มแบบนี้~”
   
ร่างสูงหัวเราะร่วน เขาเพิ่งจะส่งไอ้อ้นกับไอ้อุ้มเข้านอน ยายเองก็หลับไปสักพักแล้วเพราะพรุ่งนี้นัดกันไปเที่ยว ตื่นมาจะได้สดชื่น เหลือก็แต่ลุงกนธีนี่แหละ แค่เดินจากชั้นล่างขึ้นมาชั้นสอง ยังใช้เวลาเป็นสิบนาที
   
“ไม่ต้องกลัวตกหรอกพี่” เขายกพี่กุนต์ขึ้นได้ไม่ยาก ถึงเจ้าตัวจะไม่ได้เตี้ยกว่าเขามากมายและไม่ได้ตัวน้อยไซส์มินิก็ตาม “ผมแข็งแรงจะตาย”
   
“เออ” กนธีไม่เถียงหรอก มันยังเคยอุ้มเขาขึ้นเอวตอนอยู่ในห้องน้ำด้วยกันเลย ไม่ล้มหัวฟาดพื้นอัมพาตกินก็ดีแค่ไหนแล้ว ไอ้เด็กวิทย์กีฬานี่!
   
อินทัชมองอีกฝ่าย มันเขี้ยวจนต้องขบใบหูแรงๆหนหนึ่ง พอพี่กุนต์หน้าเหวอ เขาก็ก้มลงสอดแขนเข้าใต้ข้อพับขา ยกร่างขึ้นอุ้มแบบง่ายดาย
   
“ไอ้โอ๊ต~” กนธีรีบคว้าคอมันไว้ ตกลงไปที เอวเขาเดาะแน่
   
“ไว้ใจผมหน่อยสิพี่” เด็กหนุ่มยิ้มขัน อุ้มพี่กุนต์เข้าไปในห้องนอน
   
“เล่นอะไรวะ” เขาเหลียวมองไปที่เตียง รู้สึกร้อนที่หน้าขึ้นมา
   
“ไม่ได้เล่น เอาจริงต่างหาก” อินทัชค่อยๆวางตัวคุณลุงลงกับฟูกก่อนจะตามติด มือหนึ่งยึดเอวคนที่คิดจะพลิกหนี อีกมือโอบแผ่นหลังแล้วลูบแผ่ว
   
“เดี๋ยวๆ..ยังไม่ได้อาบน้ำเลย” กนธีท้วง
   
“อาบไม่อาบ พี่ก็ตัวหอมอยู่ดีนั่นแหละ” ไม่พูดเปล่า เขากดปลายจมูกลงตรงซอกคอเป็นการพิสูจน์ให้เห็นจะจะ “กลิ่นเต้าหู้นี่น่าฟัดเป็นบ้า”
   
กนธีร้อนไปทั้งตัว วันนี้เจ้าโอ๊ตดูผิดปกติจริงๆ..สงสัยจะเมาเค้ก
   
“โอ๊ต!” เขาท้วงไว้ตอนที่น้องกำลังจะลงมือ ‘ฟัด’ แก้มเขา

“ครับ?” ร่างสูงยันตัวขึ้น ระวังไม่ทิ้งน้ำหนักใส่ตัวพี่กุนต์จนเกินไป
 
“กุหลาบที่ให้อยู่ไหนแล้วครับ”
   
“หัวเตียงไง” อินทัชบุ้ยใบ้ เขาเอาขึ้นมาใส่แจกัน วางไว้ตรงโต๊ะด้านข้าง คืนนี้นอนดมกุหลาบเป็นเจ้าหญิงนิทรากันไปเลย “ไม่ลืมหรอกพี่”
   
“ดีแล้วๆ” กนธีแหงนคอมอง เปิดช่องโหว่ให้เด็กมันเข้ามาจูบซอกคอ “เดี๋ยวๆ” เขาเอาแขนกันน้องไว้ เลื่อนมือลงไปตบกระเป๋ากางเกงซ้ายขวา
   
“หาอะไร? ถุงยางหรือครับ” คนอายุน้อยกว่ายิ้มร้าย “เรื่องอะไรจะใช้”
   
“ไอ้เด็ก..” จะด่ามันแต่ก็นึกเกรงใจที่เป็นวันเกิด “หาของขวัญให้เรา”
   
อินทัชเลิกคิ้ว ขยับตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อพี่กุนต์คลำตัวเองยุกยิกวุ่นวายไปหมด สุดท้ายก็ดูเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าเก็บ ‘ของขวัญ’ ไว้ในกระเป๋าเสื้อนอก
   
“อะไรครับ” เขามองกล่องกระดาษใบเล็กประมาณฝ่ามือตรงหน้า
   
“แกะสิ” กนธีลุ้น มองเล็บที่ตัดสั้นเป็นระเบียบบรรจงลอกสก็อตเทป
   
อินทัชเหลือบมองคนตรงข้าม ยิ้มเก้อเขินที่พี่กุนต์ใส่ใจเขาตลอด
   
“ซื้ออะไรให้ผมเนี่ย” เขาลองเดาก่อนที่จะเปิดกล่อง “ปากกาหรือเปล่า”
   
กนธีหัวเราะ ขยับมานั่งพิงหัวเตียงเมื่อน้องดูของที่อยู่ด้านใน
   
เด็กหนุ่มมึนงง นิ่งอึ้งอยู่พักหนึ่งแล้วถึงได้เงยหน้ามองคนให้ ก้มลงดูอีกครั้งแต่ยังไม่แน่ใจ พอจับขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นกุญแจ..แต่มันไม่ใช่กุญแจธรรมดา
   
“นี่มัน..” เขาตั้งสติ เกือบไม่เชื่อสายตา “ไอ้นี่คือกุญแจรถใช่ไหมพี่..”
   
“อือ” กนธียิ้มรับ   

“ห๊ะ?” เขาชะงัก “หมายความว่ายังไงครับ” บางที พี่กุนต์น่าจะหมายถึงให้เขายืมไปขับ ให้ลองใช้ได้เป็นครั้งคราว หรือไม่ก็เป็นกุญแจคันเก่ามากกว่า

“พี่ซื้อให้” ชายหนุ่มเฉลย “โอ๊ตบอกว่าชอบรุ่นนี้ไม่ใช่หรือครับ”

อินทัชเงียบกริบ พูดไม่ออกไปพักใหญ่จนพี่กุนต์กวักมือเรียกให้มองไปตรงโรงรถ เขาไม่ได้สังเกตว่ามี Altis Esport สีดำ ทะเบียนยังเป็นป้ายแดงจอดนิ่งสงบอยู่ตรงนั้น มิน่าล่ะ..วันนี้พี่กุนต์ถึงให้จอดบีเอ็มไว้หน้าบ้าน

“พี่..” เขามองกุญแจรถในมือ ส่ายหัวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ผม..”

“ชู่ว์” กนธีเดินเข้ามาหา กอดเอวเด็กหนุ่มไว้หลวมๆพลางซบหน้าลงกับบ่ากว้าง “พี่รู้ว่าโอ๊ตจะพูดอะไร..จะบอกว่า ผมรับไว้ไม่ได้ มันมากเกินไปใช่ไหม”

อินทัชรู้สึกลำบากใจที่สุด เขาหันกลับมาเผชิญหน้า รวบตัวพี่กุนต์มากอดไว้ไม่ต่างกัน “ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ครับ..ทำไมต้องลงทุนขนาดนี้เพื่อผม”

“เพราะว่าเป็นโอ๊ตไงล่ะ” เขาขยี้หัวน้อง “และมันก็ไม่ใช่การลงทุนหรอกเด็กน้อย ลงทุนมันต้องหวังเอากำไร แต่พี่ไม่อยากได้อะไรจากโอ๊ตเลย ก็แค่อยากให้เราเป็นการตอบแทนความดีที่โอ๊ตทำให้พี่ตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน”

“พูดแบบนี้” คนฟังขมวดคิ้ว “นี่ไม่ใช่ของขวัญเพื่อขอเลิกกับผมใช่ไหม”

กนธีมึนไปอึดใจหนึ่ง พอเห็นหน้าตาซีเรียสของมันก็ขำก๊าก “เฮ้ย..ไอ้เด็กซื่อบื้อ คิดไปไกลถึงไหน” เขาหลงรักและเอ็นดูมันจริงๆนะเนี่ย

อินทัชไม่เห็นจะขำตาม เขาใจกระตุกไปวูบหนึ่งเลย พอตั้งสติได้ก็ต้องดึงตัวกนธีมากอดแน่น หอมแก้มคุณลุงไปหนหนึ่งแล้วกดจมูกเข้ากับกลุ่มผมนุ่ม

“ให้ตาย..หนูกุนต์นี่” เขาพึมพำ ถึงจะชอบและตื่นเต้นแค่ไหน แต่ความลำบากใจก็มีมากกว่า เขาไม่หวังให้พี่กุนต์เสียเงินมากมายเพื่อเขาเลย “ขอร้องอย่าทุ่มเทเพื่อผมมากนักจะได้ไหม ที่ผมทำให้ทุกอย่าง ผมทำให้พี่จากใจนะ”

“พี่รู้น่า เพราะว่ารู้ถึงได้อยากให้”

“แสดงออกยากชะมัด” จะดีใจสุดๆก็ดูเหมือนคนหน้าเงิน จะทำหน้าเรียบก็ดูเหมือนไม่ชอบของขวัญที่ได้ ให้ทำหน้าตาแบบไหนดีวะเนี่ย

กนธีหัวเราะ หยิกแก้มน้องจนยืด “ชอบก็ยิ้มสิครับ ยิ้มให้พี่หน่อยคนดี”

อินทัชหลุดยิ้มออกมาแบบกลั้นไม่อยู่ “ร้องไห้ได้ไหมพี่”

ชายหนุ่มกลั้นขำ ดึงตัวโอ๊ตมากอดปลอบ ให้มันซบลงกับไหล่ “ขี้แง”

“ผมไม่ได้ร้องเพราะราคารถนะ” ถึงจะรู้ดีว่ามันหวิดล้านก็เถอะ “แต่ที่รู้สึกมากขนาดนี้..ก็เพราะพี่เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับผมมากกว่าใคร”

กนธียิ้มบาง ถูกน้องกอดแน่นขึ้นเหมือนมันกลัวเขาจะหายไปไหน

“จำไว้นะครับ..” อินทัชกระซิบข้างหู กระบอกตาร้อนผ่าว “ความรู้สึกของผมที่มีให้พี่หลังจากนี้ ไม่เกี่ยวกับเงินหรือทรัพย์สินอะไรก็ตามที่พี่ให้”

อีกฝ่ายพยักหน้ารับ ลูบหัวลูบหลังปลอบโยนมัน “ได้รถคันแรก ขวัญเสียเลยหรือครับ” เขาหัวเราะเอ็นดู “เด็กน้อยของพี่กุนต์ อยากให้ปลอบใจไหม”

ร่างสูงหัวเราะหึ อาศัยทีเผลอดึงตัวกนธีออกมาจากบริเวณหน้าต่าง

“โอ๊ต!” ลูกแกะเมื่อครู่นี้ ที่จริงแล้วมันก็คือหมาป่าดีๆนี่แหละ

อินทัชยกอีกคนจนตัวลอย ก้าวรุกและดันกนธีกระทั่งหลังชิดกำแพง รั้งช่วงขาเพรียวยาวสองข้างขึ้นกระหวัดรอบเอว แขนข้างหนึ่งอุ้มร่างนั้น มือข้างที่เหลือสอดเข้าใต้เสื้ออีกฝ่าย ไม่ทันใจเข้าก็กระชากกระดุมอย่างเร่งร้อน

“เดี๋ยว..ใจเย็นๆ”

ปากร้อนผ่าวทาบจูบ สอดปลายลิ้นเข้ากวาดต้อนตามไรฟันขาวขณะถอดเสื้อตัวเอง ปลดกางเกงสแล็คที่สวมและทึ้งลงไปกองอย่างไม่สนใจ

ช่วงตัวเปล่าเปลือยแนบสนิท กนธีถูกอุ้มอย่างง่ายดาย เขาหลับตาแน่น กลั้นเสียงครางเมื่อน้องผ่อนแรงแขนเพื่อให้เขาทิ้งตัวลงสวมสอดความแข็งแกร่งที่แทรกเข้าภายใน หัวใจเขาเต้นเร่า แทบหยุดไปกับความต้องการที่ร้อนพล่าน

เสียงผิวกายกระทบกระแทกกันดังก้อง เป็นการร่วมรักที่ร้อนระอุไปตามอุณหภูมิของอากาศ หยดเหงื่อของพวกเขาหลอมรวม เนื้อตัวบดเบียด กลืนกินจนแทบกลายเป็นคนคนเดียวไปตามจังหวะรักที่เร่งเร้า

อินทัชยกร่างอีกฝ่ายมากอด พาเดินกลับไปที่เตียงแล้วตามติดลงมา จับปลายเท้าทั้งสองแยกกว้างก่อนตามทาบทับ สอดใส่ลึกล้ำ แทรกความรู้สึกของเขาให้เจ้าตัวรับรู้ กอบกุมฝ่ามือนุ่ม บีบกระชับนิ้วเรียวไว้ด้วยกันแน่นหนา

กนธีหอบหายใจ สองแขนกอดรัดแผ่นหลังเปลือย ขยุ้มเส้นผมสีดำสนิทไปตามอารมณ์ที่ปะทุ ในหัวขาวโพลน ไม่รู้ตัวว่าถูกจับจ้องด้วยดวงตาร้อนแรง

เตียงทั้งหลังไหวคลอน ร่างทั้งร่างสั่นริก อินทัชหยัดตัวขึ้น ควบขับ โยกกายเข้าหาเพื่อสัมผัสให้ถึงจุดที่ลึกล้ำที่สุด..เพื่อครอบครองกันให้สมบูรณ์

เด็กหนุ่มตระโบมจูบ กดริมฝีปากลงตามตัวพี่กุนต์นับครั้งไม่ถ้วน สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆตามผิวเนื้อขาว กระตุ้นเร้าให้ร้อนพล่านขึ้นหลายเท่า

ช่วงจังหวะสุดท้าย เขาโน้มลงต่ำ รวบร่างนั้นมากอดแนบอก กระซิบคำบางคำข้างใบหู ระหว่างที่ใครบางคนดิ้นพล่าน ทึ้งลงบ่าหนาอย่างห้ามไม่ไหว

.

.


“..ผมรักพี่..”

.

.


กนธีหลุดเสียงร้อง ห้วงอารมณ์ไต่ขึ้นขีดสุด เขาหลั่งรินความสุขสมจนแทบสำลักออกมาพร้อมกับที่อินทัชปลดปล่อยความรู้สึกรุนแรงเข้าภายใน

ร่างด้านบนทรุดลงกกกอด แช่ตัวนิ่งงันอยู่ในความอบอุ่นที่ยังโอบรัดกันไม่คลาย แขนทั้งสองกอดก่ายเด็กหนุ่ม หอบหายใจดังไปทั่วห้อง

เป็นเวลานาน กว่าอินทัชจะค่อยๆขยับตัว เมื่อถอดถอนออก อารมณ์ร้อนรุ่มของเขาก็ไหลลง มันซึมบนผ้าปูเป็นร่องรอยของการร่วมรัก

เด็กหนุ่มปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ลูบเรียวขาที่ยังโอบรัดเอวเขาอย่างรักใคร่ พี่กุนต์ผล็อยหลับไปแล้ว ตัวทั้งตัวแดงก่ำ ปากบวมช้ำเพราะถูกจูบ

อินทัชยิ้มบาง ยืดตัวขึ้นจูบบนปลายจมูก เลยไปจูบบนหน้าผาก

“คุณกนธีครับ” เขาคลอเคลียสองข้างแก้ม จับปลายนิ้วพี่กุนต์ให้วางแนบอก แม้แต่ตัวเขาเองยังรับรู้ว่าหัวใจมันเต้นดังแค่ไหน “ได้ยินที่ผมพูดไหม”

“อื้อ..” เจ้าของชื่อขมวดคิ้ว ซุกเข้าหาไออุ่นอัตโนมัติ

“หลับแล้วก็ไม่เป็นไร ฝันเอาก็ได้” อินทัชยิ้ม จูบลงบนริมฝีปากแผ่วเบาก่อนผละมาเกลี่ยเส้นผมที่ปรกบนหน้าผากให้ ดวงตาทอแววหลงใหล คลั่งไคล้ใครคนนั้น “ฝันไปตลอดทั้งคืนเลยนะ..” เสียงทุ้มต่ำกระซิบ

..ถึงตื่นขึ้นมา ก็อย่าได้ลืมเลย..

.

.

.


“..ว่าผมรักคุณ..”

.

.

.


กนธียิ้มจาง จดจำทุกอย่างอยู่ในความฝันที่ล่องลอย

..........................................................................................

เป็นพระเอกที่ช้าที่สุดในปฐพี 5555+ หน้าที่ 380 ของเล่ม 2

หรือเท่ากับหน้าที่ 815 ของทั้งสองเล่ม ถึงจะบอกความรู้สึก  :hao7: (ช้ากว่าไอ้ดินหรืออาณะอีก  :z3:)

เกือบถูกปลดตำแหน่งแล้ววว  :katai5:


เจอกันตอนหน้าน้าาา  ขอบคุณมากจ้าาา  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 15-05-2017 20:34:00

อร้ายยยย โอ๊ตบอกรักแล้ว ดีใจแทนนู๋กุนต์ รักกันไปนานๆนะ อย่ามีเรื่องอะไรเข้ามาอีกล่ะ หวานๆแบบนี้ดี๊ดี

 :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: jum1201 ที่ 15-05-2017 20:44:08

วันมี่รอคอย :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 15-05-2017 20:47:29

ในที่สุดพี่โอ๊ตก็เลิกปากแข็งซักที ดีใจกะพี่หนูกุนต์ แต่พี่หนูกุนต์จะรู้เรื่องหรือเปล่าเนี่ยสิ ตาโอ๊ตก็เลือกจังหวะดีจริงจริ๊ง 55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: AkaneSama ที่ 15-05-2017 20:50:03

พี่กุนต์สายเปย์ หนูช๊อบชอบ โอ๊ตเอ๋ยกว่าจะพูดได้นะ คอยมาตั้ง 100 ตอน (ประชด)  :z6:  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 15-05-2017 21:00:16

เดี๋ยว ๆ
พี่กุนต์ได้ยินจริง ๆ จำได้จริง ๆ ใช่ไหม

ตื่นมายืนยันก่อนลุง!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 15-05-2017 21:03:10

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 15-05-2017 21:12:54

ดีใจที่โอ๊ตรักแล้ว
ต่อไปนี้ไม่ได้มีแค่พี่กุนต์ที่รักอยู่ฝ่ายเดียวแล้วเนาะ
ตอนยายรวบมือไว้ ตอนนั้นโอ๊ตคงรู้สึก
คล้ายๆตอนที่แต่งงานแล้วผู้ใหญ่ฝากฝังสินะ
มิงพี่เขาแบบคนรักได้เต็มตาซักทีนะเจ้าโอ๊ต
จากนี้ก็ดูแลพี่กุนต์ดีๆละ
รออ่านตอนต่อไปค่าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 15-05-2017 21:14:04

กว่าจะบอกรักได้พี่กุนได้ นึกว่าจะบอกตอนจบเรื่อง 555  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 15-05-2017 21:22:28

ช่างเป็นรอคอยที่ยาวนานเหลือเกินกว่าจะได้ยินคำนี้ เราสัมผัสว่าโอ๊ตมีใจให้พี่กุนต์มาพักใหญ่แล้วน่าจะตั้งแต่พาคุณยายมาอยู่ด้วยโน่นละมั้ง แต่ลึกๆไม่อยากให้พี่โอ๊ตบอก "รัก" พี่กุนต์หลังได้ของขวัญเฉียดล้านแบบนี้เลยอ่ะ เอาจริง ถ้าไม่สตรองและสายเปย์เป็นปกติแบบพี่กุนต์นี่ คงต้องมีคิดมากกันมั่งอ่ะนะเราว่า  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 15-05-2017 21:35:58

ฮือ ดีใจเหลือเกินที่เปิดมาแล้วเจอเรื่องนี้อัพ
ในที่สุดอีพี่โอ๊ตก็พูดสักที ทำดีมากค่ะ ทำดีเอานิ้วโป้งไปเลยร้อยนิ้ว
หลังจากนี้ ก็คงมีความสุขแบบที่ไม่ต้องรอคอยอะไรอีก
รู้แล้วว่าใจเป็นของกันเเละกัน อุ้ยยยยย เขินนนนน ><

ลุงนี่นะ หลับไวจริงหมดเเรงใช่มั้ยคะ
 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: saruwatari_guy ที่ 15-05-2017 21:41:23

โอ๊ยยย ตาโอ๊ต กว่าจะพูดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: maekkun ที่ 15-05-2017 21:45:08

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 15-05-2017 21:46:24

 :o8: ตายๆ นิพพาน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 15-05-2017 21:50:48

อยากกรี๊ดดังๆ..,กว่าจะพูดออกมาได้นะพี่โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 15-05-2017 22:03:03

หลงรักนิยายเรื่องนี้มากกกกกกกก
ต้องซื้อมาเก็บไว้เเล้วแบบนี้ไม่ซื้อถือว่าพลาดมาก :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 15-05-2017 22:14:04

 :man1: :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1: :man1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 15-05-2017 22:30:22

โอ๊ยยยยยยยยย พี่กุนต์ของนู๋ ทำไมน่ารัก และแล้วพี่กุนต์ก็สมหวังแล้ววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 15-05-2017 22:37:23

 :-[ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 15-05-2017 22:38:05

ยิ้มแก้ปริไปเลย
กว่าโอ๊ตจะพูดได้นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 15-05-2017 23:06:25

บอกรักหลังได้รถ อื้อหื้ม ดีจิง 55555

บอกสักที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 15-05-2017 23:16:23

พูดซะที
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 15-05-2017 23:21:27

อิ่มเอมใจ...
คงจะมีแต่คำนี้ที่แทนความรู้สึกตอนนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 15-05-2017 23:29:11

กรี๊ดดดดดด นี่ต้องไปแก้บนไหม โอ๊ตมันพูดออกมาแล้ว พี่กุนต์ขาอย่าคืดว่าฝันนะ ถ้าจำไม่ได้ให้โอ๊ตบอกบ่อยๆ
กระซิบข้างหู ว้าย หวานนนน มีความสุขกับพี่กุนต์จริงๆ โอ๊ตรู้ตัวตอนยายอวยพร มองแบบจะกลืนพี่เขาแล้ว
แฟนเด็กที่รู้ตัวว่ารักเขาแล้วเลเวลความหวงและหึงคงระดับ 10 ริกเตอร์อ่ะคะ แล้วพี่กุนต์ก็จะน่ารักไปไหน น่ารักน่าฟัด
ชมมันทุกตอน คนอ่านรักพี่กุนต์มาก

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: ninghyuk ที่ 16-05-2017 00:32:15

พี่โอ๊ตตต กว่าจะพูดได้น๊าา ดอกพิกุลจะร่วงแล้วว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 16-05-2017 00:36:05

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 16-05-2017 01:16:17

กว่าจะสารภาพออกมาได้นะตาโอ๊ตตตตตตต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-05-2017 01:47:07

และแล้วตอนที่รอคอยก็มาถึง เจ้าโอ๊ตบอกรักหนูกุนต์ได้สักที :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 16-05-2017 02:44:59

จบเลยก็ได้ ไม่มีใครว่า 555+

คือ มันดีงามจนไม่อยากเจอดราม่าอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: o4u0n7 ที่ 16-05-2017 04:35:41

 :katai1:   finally ลุ้นนนนนน จนกลัวฝาบ้านจะพัง ....


โอ๊ยยยยย บอกสักที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: balea ที่ 16-05-2017 05:31:20

คนเขียนบอกพระเอกบอกรักพี่กุนช้ามาก สมเหตุสมผลค่ะ เป็น นิยายที่อ่านแล้วต้องลุ้นทุกครั้งที่อ่าน และต้องอ่านทุกตัวอักษร เพื่อไม่ให้แต่ละตอนจบเร็ว 555 มาต่ออีกนะค่ะ  รักพี่โอ๊ต,หนูกุน :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 16-05-2017 05:45:06

หายไปนาน มาทีคุ้มมากค่ะ จัดเต็ม

กรีดร้อง ดีงาม แค่คำเดียว คำเดียวจริงๆ 'ผมรักพี่'
โอ๊ตเปลี่ยนไปแล้ว ใจน้องแพ้ทางพี่กุนต์คนดีแล้ว โอ๊ตคนดีของพี่กุนต์
วันนี้ความรู้สึกโอ๊ตคงล้นมาก ตื่นเต้น เขินอาย ผสมไปหมด

กุนต์น่ารัก คิดถึงน้องก่อนเสมอ ไม่คาดหวัง แต่ไม่ใช่ไม่หวัง แค่รอคอย
แล้ววันนี้ก็มาถึง พี่กุนต์ได้ยินในความฝันก็ยังดี

เป็นวันดีๆๆจริงๆๆค่ะ วันเกิด วันบอกรัก วันรู้ใจ วันยอมรับใจตัวเอง มาครบเลยพี่โอ๊ต

น่ารักมากเลยค่ะ อบอุ่น ตื่นเต้น คุ้ม

คุณยายรู้ใจจริงเลย น่ารัก คุณยายพูดซึ้งมาก ทำน้ำตาไหล
อ้นอุ้มก็น่าฟัด มีความอยากกินเค้ก ปาดซะหน้าเรียบ 5555

บอกเลยค่ะ ตอนนี้อ่านแล้วฟินมากกกกก อินมากกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 16-05-2017 07:12:34

โอ๊ต บอกรักพี่กุนแล้ว  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แม้กว่าจะบอกนี่ช้ามาก แต่ก็ต้องมาจากใจ
มาจากการกลั่นกรองของหัวใจ
ไม่ใช่บอกรักพล่อยๆ ไม่คิด
แถมบอกรักในจังหวะเหมาะสมมากๆ
พี่กุน ฝันดีแน่ๆ ก็พี่กุนรอโอ๊ตบอกรักมานานเป็นชาติ
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
       

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 16-05-2017 07:28:29

พี่กุนต์ยังคงครองตำแหน่งนายเอกสายเปย์ที่สุดตลอดการของวงการนิยาย5555
อีโอ๊ตกว่าจะพูดได้ปามาเกือบห้าสิบตอบ เหนื่อยใจจจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 16-05-2017 08:41:49

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-05-2017 09:03:11

หวานปนเร่าร้อนอะไรเบอร์นั้น!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: ชมพูพาล ที่ 16-05-2017 10:22:42

ในที่สุดดดดด
หวานมาก ละมุนละไม ชอบมากๆ ค่ะ
อ่านแล้วแทบจะเขินตาม  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: Kkookai ที่ 16-05-2017 11:22:45

บอกรักซักทีนะพี่โอ๊ต..นึกว่าจะบอกรักตอนจบนู้นซะอีก...แต่ก็ดีต่อใจมากๆคุ้มกับที่รอคอย...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 16-05-2017 11:52:46

น้ำตาไหลตอนอ่านคำสามคำ ขนลุกตัวชาวาบ แต่ทุกความรู้สึกทุกกิริยาที่เกิดขึ้น ก็เพราะดีใจที่ในที่สุดพี่กุนต์ก็ได้ยินคำนั้นแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 16-05-2017 13:14:22

กว่าจะพูดออกมาได้




 :man1: :man1: :man1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 16-05-2017 13:33:16

โอ๊ยยยย!!! กว่าคำนี้จะหลุดออกมานึกว่าต้องรอแซยิดพี่หนูกุนต์ซะแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 16-05-2017 13:43:05

ตกใจนะสิ อยู่ดีก็ซื้อรถให้ คิดไปได้ว่าของขวัญตอนบอกเลิกซะงั้น


555555


รู้ตัวแล้วสินะโอ๊ต หลงพี่กุณ ขนาดนั้น คิดนานอยุ่ได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: ordkrub ที่ 16-05-2017 16:28:50

เป็นการบอกรักที่หวานที่สุด!!!!!!!!
ดีงามครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 16-05-2017 18:28:02

อยากได้แบบพี่กุญต้องหาที่ไหนเนี่ย รักกันแล้ว~~~Y(^_^)Y

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 16-05-2017 19:46:48

รู้สึกภูมิใจในตัวพี่โอ้ต:impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: gchickii ที่ 16-05-2017 20:01:49

พรุ่งนี้ต้องจำได้นะหนูกุนต์ อย่าคิดเล็กคิดน้อยอีกล่ะ รักกันได้แล้ววววว

แอบสงสารคุณไผทได้มั้ย เขาก็ชัดเจนนะ หาคนมาดามอกให้หน่อยเร๊ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: MRchai ที่ 16-05-2017 20:59:38

ชอบหนูกุนมากครับอ่านแล้วติดเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 16-05-2017 22:17:46

อิ่มเอมใจ...
คงจะมีแต่คำนี้ที่แทนความรู้สึกตอนนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 16-05-2017 23:13:34

บอกรักแล้ววว แม้ว่าจะเป็นตอนเพิ่งเสร็จกิจ แล้วลอยๆก็เถอะ 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 17-05-2017 03:12:22

หมั่นไส้ อยากเห็นชายโอ๊ตโดนทิ้งงงงมั่ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 17-05-2017 07:31:54

ในที่สุดก็บอกรักแล้วค่ะ :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 17-05-2017 11:51:28

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 17-05-2017 13:40:46

ในที่สุดพี่โอ๊ตก็รู้ใจตัวเองสักที เป็นพระเอกที่ช้าจริงๆ ได้เสียกันมากี่ท่าแล้วเนี่ย ค่อยมาบอกรักพี่กุนต์ --"

แต่ยังไงก็รู้ใจนี่เน้อ คึคึ

รอบหน้าไปเที่ยวแล้ว จะมีอะไรมาทำให้หึงกันไหมเนี่ย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 17-05-2017 21:52:27

ทั้งๆที่รู้สึกว่าทั้งคู่มั่นคง แต่คนแต่งชอบปูประโยคที่ทำให้หวั่นใจ และนั่งนึกว่าอะไรที่พอจะเป็นไปได้ที่จะทำให้คู่นี้ดราม่าได้ นี่ยังนึกไม่ออกเลยอ่ะ คือมันรู้สึกว่ารักของทั้งคู่ บริสุทธิ์ มั่นคงมากอ่ะ  ฮืออออลุ้น อย่าได้มีอะไรเลยพรีสสส

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 17-05-2017 22:16:42

พอหนูกุนต์ตื่นก็บอซ้ำๆไปเลยสิคะพี่โอ๊ต จะมาให้เค้านอนฝันทั้งคืนอย่างเดียวได้ไง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 17-05-2017 23:59:45

กว่าจะพูดนะพี่โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 18-05-2017 07:05:55

ชอบบบบบบ ที่บอกรักพี่กุนต์
อ่านซ้ำไปมาอยู่นั่น ราวกับฝันไปเช่นกันนะ..อิโอ๊ตตตต 55555555 ดีใจรักกันสักทีเหอะ
รอตอนหน้าค่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-05-2017 10:44:28

55555 ช้าจริงแต่หวานนนนนนมากกกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 18-05-2017 11:43:26

โอ้ยยยสะเทือนใจ อิโอ๊ตบอกรักพี่กุนต์แล้วแบบนี้เราก็แย่งพี่กุนต์มาไม่ได้แล้วอะดิ  o18 แต่ก็นะเพราะพี่กุนต์เป็นแบบนี้ไงอย่าว่าแต่อิโอ๊ตเลย เราที่เป็นคนอ่านก็หลง คนอะไรจะน่ารักขนาดนี้ เป็นลุงที่น่าฟัดจริงๆ  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 18-05-2017 12:54:10

กว่าจะบอกรักก็เข้าขั้น หลง ไปไกลมากแล้วนะคะน้องโอ๊ต โอ้ยน่ารักมากเลย ชอบให้น้องโอ๊ตเขินเยอะๆ จิละลายยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 18-05-2017 14:21:36

โถ~ พ่อคุณของป้า กว่าพูดคำว่ารักออกมาได้นี่ ป้าลุ้นซะจนเพลียเลย

บอกรักเขาแล้วต้องรัก และดูแล เขาไปนานๆนะเหวยยย แก่ไปด้วยกันนะ

แต่แบบพี่กันต์นี่ สายเปย์ที่แท้จริง พูดเลยยย

เจอกันตอนหน้าค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 18-05-2017 21:04:52

รู้ช้าดีกว่าไม่รู้ เด็กโง่ :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: wawa_piya ที่ 19-05-2017 06:14:49

โอ้ยยยยย กว่าจะบอกรักได้ค่ะคุณขา นานจนกลัวใจ
ทำไมกลิ่นอายดราม่ามันมีอยู่เรื่อยเลยอ่า ฮืออออออออ
ตั้งแต่ไววิทย์ แล้วก็มาไผท ตรงไผทนี่ซีนหนักเลย
ไหนจะพสิษฐ์อีก ไหนว่าเรื่องนี้จะไม่ดราม่าไงงงง
ที่เกริ่นๆมาถ้าไม่หนักมันไม่เข้ากันนะคะ กลัวแล้วค่าาาา
หาผ้าเช็ดหน้ารอเลย  :sad4: :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 19-05-2017 12:19:37

จุดพลุๆๆๆ บอกรักพี่กุนต์ได้สักทีนะเจ้าโอ๊ต
ลุ้นจนเหนื่อยใจแล้ววว 5555
บวกหนึ่งเลยค่ะ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 19-05-2017 15:48:39

กว่าจะพูดได้นะ ช้ามาก แต่ ดีแล้วที่พูด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 22-05-2017 10:50:40

โว๊ะ!!!!!!!!!!!! ปลุกลุงมาฟังอิเด็กบอกรักก๊อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 22-05-2017 23:07:42

 :impress2: หวานกันขนาดนี้....กองเชียร์ทั้งหลายไม่ต้องเผื่อท้องไว้กินมาม่าแล้วใช่ไหม? :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: PRiiNZE ที่ 23-05-2017 07:30:04

กรี๊ดดดดดดด เขารักกันค่ะแม่!
แล้วคือยังไง ลุงเต่าเขารู้เรื่องไหมสรุป เฮ้ย
ลุงงง ตื่นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนลู้งงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: ice-cream ที่ 24-05-2017 20:13:12

รอคำว่ารักนานเหลือเกินค่าาาาา
แต่ก็ถือว่าคุ้มที่จะรอนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 26-05-2017 15:27:58

ในที่สุดก็ยอมรับสักทีนะพี่โอ๊ต
ทีมหนูกันต์จ้า อิอิ
 :haun4: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: Chonlachy ที่ 26-05-2017 22:29:31

 :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: Faiia ที่ 28-05-2017 21:32:07

สนุกมากๆเลยค่ะ เพิ่งจะได้อ่าน ชอบมากๆเลยค่ะ

รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 31-05-2017 16:05:36

พี่โอ๊ต หนูกุล หายไปไหนนนน
ฉันมารอคุณที่หน้าเพจทุกวันเลย
 :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.47] pg.120 -- 15/5/60
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 02-06-2017 11:10:10

ชอบเรื่องนี้มากเลยยยยยย อุตส่าห์อดใจ หลบสปอยไม่เข้ามาอ่าน จะรอให้จบก่อน แต่ทนไม่ไหวจริงๆ คิดถึงพิกุนต์มาก ยิ่งมาตอนนี้เจอโอ้ตบอกรักเข้าไป ฝันหวานแน่นอนเลยพิกุนต์ของเรา
กลัวดราม่ามากๆ อ่านไปก็ระแวงสุด ด้วยนิสัยของทั้งคู่ ไหนจะมีตัวแปรภายนอกมายุยงขัดขวางอีก ส่อเคล้ามามากๆ ได้แต่หวังว่าจะไม่หระก หรือถ้าไม่มีแล้วยิ่งดีใหญ่ เรื่องนี้กว่าจะใจตรงกันก๋เล่นซะนานเชียว จากนี้ก็ขอให้ทั้งคู่สวีทกันยาวๆดีกว่าเนาะ งื้ออออ รอตอนต่อไปฮ้าฟฟฟฟ เป็นกำลังใจให้ ชุ้ฟฟฟ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 03-06-2017 22:05:08

Chapter 48

อินทัชตื่นตั้งแต่ตีห้า ก่อนนาฬิกาจะปลุกประมาณครึ่งชั่วโมง แทนที่จะลุกไปอาบน้ำ เขากลับนอนเท้าหัว มองใครอีกคนที่ยังหลับอุตุเหมือนลูกหนูขี้เซา
   
นัยน์ตาสีเข้มทอแววรักใคร่ มือซุกซนอยู่ไม่สุขด้วยการม้วนผมเจ้าตัวไปเรื่อย กลิ่นแชมพูที่ใช้สระร่วมกันอวลฟุ้ง ดึงดูดให้ก้มลงจูบเส้นผมแผ่วเบา
   
เด็กหนุ่มวางแขนกอดกระชับคนที่นอนหงาย ไม่รู้นึกอย่างไรถึงได้ไม่อยากปลุก ได้แต่เล่นหน้าเล่นตาของพี่เขาไปแทบทุกส่วน
   
เขาลองเอานิ้วเขี่ยขนตา ดูเหมือนกนธีจะขยับเล็กน้อยแล้วกลับไปหลับต่อ ลองลากนิ้วเรื่อยลงมาถึงจมูก คิดแกล้งด้วยการบีบเบาๆแต่ก็ไม่เห็นจะตื่น เห็นแล้วเอ็นดูจนต้องโน้มหน้าเข้าไปหา ใช้ปลายจมูกตัวเองเขี่ยจมูกอีกฝ่ายเล่นเหมือนแหย่เด็ก กนธีขมวดคิ้ว ครางเบาๆแบบลูกแมวที่โดนเกาพุง
   
“บ้าเอ๊ย..” อินทัชระงับใจ “เลิกทำตัวน่ารักซะทีเถอะ” เขาถอนใจเฮือก ยืดตัวขึ้นจูบหน้าผากแล้วซบหน้านิ่งๆ ฟังเสียงหายใจสม่ำเสมอ
   
ต้องขอโทษยายจริงๆ ที่หลานสะใภ้ของยายเป็นใครคนอื่นไม่ได้แล้ว
   
..ต้องเป็นผู้ชายคนนี้..คุณกนธีคนเดียวเท่านั้น..
   
“หนูกุนต์..” อินทัชพึมพำ กดจูบข้างแก้ม “หนูกุนต์ของพี่โอ๊ต..”
   
เพราะถูกใครบางคนมาวุ่นวายไม่หยุด กนธีเลยตื่นแบบเสียไม่ได้
   
อินทัชยิ้มให้ ก้มลงหอมแก้มแล้วกระซิบถาม “เช้ามาต้องทำอะไรครับ” เขานวดคลึงต้นคอให้พี่กุนต์ พออีกฝ่ายดูมึนงง เด็กหนุ่มก็เฉลย “จูบกันๆ”
   
“นึกคึกอะไรน่ะเรา..หืม” เขาขยี้หัวน้อง ขยับหลบไปหน่อย ไอ้ตัวร้ายทำหน้ามู่ทู่ เห็นแล้วตลกดี “ไม่มีกฎข้อไหนบอกว่าตื่นแล้วต้องจูบก่อน” เขาหลบมันอีกครั้ง หัวเราะชอบใจเพราะโอ๊ตวืดไปจูบหมอนอยู่สองสามหน
   
ร่างสูงหรี่ตามอง พอก้มเข้าหา พี่กุนต์ก็หันหนีแบบคนขี้แกล้ง สุดท้ายเขาเลยยึดปลายคางไว้มือหนึ่ง อีกมือจับกดแขนไว้กับฟูก ทีนี้ล่ะดิ้นไม่หลุด
   
“หลังจากนี้ไปเราต้องมีข้อตกลงกันนะพี่” อินทัชจูบคุณกนธีสำเร็จจนได้ “เช่นว่า..นอนพร้อมกัน ตื่นพร้อมกัน เช้ามาต้องจูบกันอย่างน้อยหนึ่งครั้ง”
   
“เยอะ” คนอายุมากกว่าเขกหัวเด็กเลยถูกมันฟัดจนหัวเราะลั่น
   
อินทัชยิ้มขัน ยันตัวขึ้นมองหน้าพี่กุนต์อยู่สักพัก กระทั่งอีกฝ่ายเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร เขาถึงได้หน้าแดงหูแดงขึ้นมาตอนที่เปิดปาก
   
“เมื่อคืน..” เขากระแอมไออย่างเก้อเขิน “พี่..ได้ยินที่ผมพูดไหม”
   
..คำๆนั้น....‘ผมรักคุณ’..
 
กนธีหาวหวอด “ที่ถามว่า ‘ร้องไห้ได้ไหม’ น่ะหรือ”
   
อินทัชชะงัก “ไม่ใช่พี่” เขามีสีหน้าจริงจัง “คำนั้นไงครับ”
   
เสียงนาฬิกาปลุกดัง กนธีเงยหน้ามอง เห็นว่าตีห้าครึ่งแล้วเลยพลิกตัวลงจากเตียง ต้องไปปลุกเด็กๆกับดูแลเรื่องคุณยายก่อน ออกสายจะเสียเวลา
   
“อืมๆ..ความจำพี่ไม่ค่อยดี พูดใหม่ได้ไหม” เขาหยิบเสื้อคลุมมาสวม   อินทัชหน้าร้อนผ่าว มองคนที่ก้มหาสลิปเปอร์ เขาเลยควานหารองเท้าไข่ของพี่กุนต์ออกมาจากใต้เตียงแล้วก้มลงคุกเข่า จับปลายเท้าและใส่ให้
   
กนธีมองน้องอย่างรักใคร่ ทั้งยังอุ่นซ่านในใจเมื่อเด็กหนุ่มซุกหน้าเข้ามา โอบกอดเอวเขาไว้หลวมๆ “เมาเค้กไม่หายหรือพี่โอ๊ต”
   
อีกคนหัวเราะเบาๆ จูบหน้าท้องพี่กุนต์ด้วยความเอ็นดู
   .
..ถ้าทำให้ท้องได้ก็ดีน่ะสิ..เขาก็จะเป็นคุณพ่อโอ๊ตสุดหล่อ..
   
“อะไรกัน” กนธีก้มมองไอ้เด็กเปรต มันวุ่นวายตรงท้องน้อยของเขาหลายครั้งแล้ว หรือว่าเมื่อคืนกินเยอะไปจนพุงยื่นกันนะ “จั๊กจี้นะเว้ย”
   
“หนูกุนต์น่ารัก” อินทัชงับชายเสื้อนอนคุณกนธีอย่างห้ามใจไม่อยู่
   
“ไม่ต้องมาชมเลย” คนฟังร้อนวูบไปทั้งตัว เงยหน้ามองคนที่ยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วรวบตัวเขาไปกอดแน่น “จู่ๆก็อ้อนเป็นพิเศษนะเรา”
   
“อยากอ้อนนี่ครับ..ไม่ได้หรือไง” เขากดจูบข้างแก้ม สร้างบรรยากาศหวานชื่นระหว่างกันก่อนที่จะได้เปิดปากทบทวนคำพูดเมื่อคืนใหม่
   
..ไม่ได้ยินว่าเขารัก..เขาก็จะบอกอีกครั้ง..จนกว่าจะจำได้ขึ้นใจ..
   
“ไอ้ตัวแสบ” กนธีหัวเราะ “โดน Esport สะกิดต่อมขี้อ้อนเข้าหรือ” เขายิ้ม “ได้ของขวัญแล้วทำตัวน่ารักแบบนี้ รู้งี้ซื้อให้ตั้งนานแล้วเนี่ย”
   
คำพูดที่กระเซ้ากันแค่ขำขัน กลับทำให้อินทัชชะงักนิ่ง เขาเหลือบมองผ่านหน้าต่างชั้นสองไปทางโรงรถของบ้าน จับจ้องรถยนต์คันใหม่เอี่ยมที่พี่กุนต์ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด คำพูดที่เตรียมไว้..ที่ตั้งใจจะบอกคำรักถูกกลืนหายไป
   
“พี่กุนต์ครับ” เด็กหนุ่มจับคนที่วุ่นวายกับการผูกสายเสื้อคลุมให้หันมา “ผมบอกพี่ไปแล้วว่าอะไรก็ตามที่ผมทำให้พี่ ไม่ได้เกี่ยวกับเงินหรือของที่พี่ให้”
   
กนธีพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจเท่าไร เขารู้นิสัยของโอ๊ตและเชื่ออย่างหมดใจว่ามันไม่เกี่ยวข้องกันจริงๆ “โอเค พี่จำได้แล้ว อย่าคิดมากน่า”
   
อินทัชถอนหายใจ “ไม่พูดแบบนี้อีกได้ไหม แซวหรืออะไรก็ไม่เอา”
   
“โธ่..เด็กขี้น้อยใจ” เขาโยกหัวน้อง “ขอโทษครับ ไม่แหย่แล้ว”
   
อีกคนยิ้มออก รู้สึกโล่งที่เคลียร์ได้เปลาะหนึ่ง จะได้ไม่มีอะไรคาราคาซัง  แต่ถึงอย่างนั้น ความตั้งใจที่จะบอกว่ารักก็ถูกเลื่อนออกไปก่อน
   
..หากบอกในตอนนี้ ก็กลัวจะถูกแปลความไปเป็นอื่น..
   
..เขาคงทนไม่ได้ ถ้าความรู้สึกของตัวเองโดนตีค่าเป็นราคา..
   
หัวใจของเขา ซื้อไม่ได้ด้วยรถ ด้วยบ้าน หรือเงินมากมายเท่าไรก็ตาม
   
แต่ถ้าสุดท้าย เขาปักใจแล้วว่า ‘รัก’ ต่อให้ไม่มีอะไรมากองตรงหน้า เขาก็พร้อมจะหยิบยื่นมันให้ทันที..ไม่มีแม้แต่เงื่อนไขอะไร
   
“พี่กุนต์” อินทัชมองหน้า อายุสี่สิบ ไม่ได้ทำให้กนธีดูเด็กน้อยลง ตรงกันข้าม กลับน่ารักมากขึ้นทุกวันจนเขาหลงเสียแทบไม่เป็นอันทำอะไร
   
“อะไรครับพี่โอ๊ต” กนธีถามยิ้มๆ
   
“ผม..คิดทบทวนมาสักพักแล้วพี่” เขาพึมพำ รู้ดีว่าระหว่างพวกเขาสองคนเริ่มต้นด้วยเงินและมันก็ดำเนินมาเรื่อยๆด้วยเงิน ดังนั้นถ้าคิดจะเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ที่มี เขาจะต้องหยุดการพึ่งพาเรื่องนี้และทำตัวใหม่ซะ
   
“ทำไมต้องทำหน้าเครียดด้วยเด็กน้อย” กนธีลูบหัวน้องเบาๆ
   
“คือว่า..ผมอยากจะขอหยุดรับเงิน”
   
ชายหนุ่มนิ่งไปอึดใจ “เดี๋ยวนะ..จู่ๆมาพูด หรือว่าน้อยใจที่พี่แหย่” เขาลูบบ่ากว้าง “ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ โอ๊ตไม่ต้องคิดมาก”
   
“ไม่ใช่ครับ” อินทัชส่ายหัว “ถ้าผมยังรับจากพี่ต่อไป พี่จะมั่นใจได้ยังไง ว่าผมอยู่กับพี่ด้วยความรู้สึกของผม ไม่ใช่เรื่องเงินๆทองๆ”
   
กนธียิ้มระอา ถึงจะบอกว่าเขารู้อยู่แล้วว่าโอ๊ตเป็นคนยังไง แต่น้องก็คงไม่ฟัง เพราะมันยืนยันว่าสบายใจแบบนี้มากกว่า “ถ้าพี่ไม่ให้ เราจะทำยังไงต่อ”
   
“ผมอยากพยายามด้วยตัวเอง จะขอรบกวนแค่เรื่องของยายเท่านั้น” เขาพูดหนักแน่น “นะครับ..ไม่อย่างนั้นความสัมพันธ์พวกเราคงไม่ไปไหน”
   
กนธีพยักหน้ารับ ตบบ่ากว้างเป็นการตอบตกลง
   
“ไปอาบน้ำซะเด็กดี..เดี๋ยวสายแล้วรถจะเยอะ”
   
“พี่กุนต์ครับ” อินทัชเรียก ยิ้มให้อีกฝ่าย “กลับจากปากช่องแล้ว เอาไว้เงินเดือนผมออก..เราสองคนไปดินเนอร์กัน..แค่สองคนนะครับ”
   
กนธีกลั้นยิ้มแทบแย่ นั่นคือคำพูดขอเดทสินะ “ได้เลยพี่โอ๊ต”
   
เด็กหนุ่มร้องเย้อยู่ในใจ

..เมื่อวันนั้นมาถึง..เขาจะสารภาพรักอย่างลึกซึ้ง..และจริงจัง..

.

.

.




เจ็ดโมงเช้า ฝนฟ้าเป็นใจ อากาศดูแจ่มใสไม่ร้อนเกิน กนธีให้ลุงคนสวนช่วยยกกระเป๋าไปใส่รถ ตัวเขาจูงมือน้องอ้นข้างหนึ่ง แบกน้องอุ้มอีกข้างหนึ่ง
   
“เด็กๆนั่งเบาะหลังกับพี่สนนะครับ พี่จะคาดเข็มขัดให้” 
   
ตอนแรกตั้งใจจะแวะรับปาลินที่บ้าน แต่น้องกลัวเขาลำบากเลยขอมาเจอที่นี่แทน เด็กหนุ่มยิ้มแฉ่ง ทั้งตัวมีแค่เป้ใบเดียวกับถุงของกินฝากเด็กๆ
   
“เปาหมูแดงของอุ้ม จีบกุ้งของอ้นครับ” ปาลินนั่งเบาะท้าย ตามด้วยน้องน้อยที่เฮโลเข้าไปหา “ร้อนนะครับ มา..เดี๋ยวพี่เป่าให้”
   
กนธียิ้มเอ็นดู ผละมาจูงคุณยายก่อนประคองให้นั่งตรงกลาง ตามด้วยเจ้าไผ่ที่รอสลับกัน ช่วงแรกเขาจะขับเองก่อน ออกเส้นนอกๆแล้วค่อยพึ่งมือมัน
   
“ไหวหรือเปล่าพี่” อินทัชนั่งด้านข้าง เป็นแผนกเสบียงเอาใจสารถี
   
“ไหวสิ..ลุงซะอย่าง” เขาหันมาสำรวจความเรียบร้อย ดูว่าทุกคนนั่งได้สบายกันดีแล้วออกรถ “เดี๋ยวค่อยแวะกินข้าวกันกลางทางนะครับ”
   
คุณยายยิ้มรับ แกตื่นแต่เช้า จัดการตัวเองหมดทุกอย่างทั้งยาทั้งข้าว เด็กๆจะได้ไม่ต้องคอยพะวง ประเดี๋ยวจะหมดสนุกกันเสียเปล่า
   
กนธีขับรถไม่เร็วมาก เขาเปิดเพลงคลอเบาๆ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเสียงเจื้อยแจ้วของอ้นกับอุ้มมากกว่า ขยันเล่าเรื่องไม่หยุดเลยทำให้ตื่นเต็มตา
   
“อ้นกับอุ้มปวดฉี่ไหม พี่จะแวะปั๊มซื้อกาแฟ” เขาเหลือบมองเบาะหลัง
   
อินทัชหันมาแย้ง “ซื้อทำไมพี่ ผมชงไว้ให้แล้ว กาแฟที่อร่อยที่สุด”
   
อ้นได้ยินเลยโวยวายทันที “พี่โอ๊ตมั่นใจผิดๆอ่ะ ถ้าอร่อยจริง อ้นไม่เท..”
   
“ผู้พัน! ผู้พันแซนเดอร์สเต้นท่าไก่ย่างเคนตั๊กกี้!!” กนธีล้งเล้งขึ้นมา รีบกลบเกลื่อนเรื่องที่น้องอ้นเทกาแฟพี่โอ๊ตทิ้ง “ใครอยากกินแมคโดนัลด์บ้าง!”
   
พสิษฐ์ถอนหายใจในขณะที่คนอื่นหัวเราะครืน “สติหลุดหรือพี่กุนต์”
   
กนธีรีบจอดรถแล้วไล่คนด้านข้างไปซื้อน้ำ “ที่จริงกาแฟของโอ๊ตอร่อยมากเลยนะ แต่ว่าวันนี้พี่อยากกินชาเขียวน่ะ”
   
“อ้อ..เอางั้นก็ได้” อินทัชพยักหน้า ปลดเข็มขัดแล้วชวนน้อง “ไปฉี่ไหม”
   
“อ้นโตแล้ว อ้นฉี่คนเดียวได้ ถ้าพี่โอ๊ตกลัวผีก็ชวนน้องอุ้มดิ”
   
พี่ชายคนดีมันเขี้ยวไอ้น้องคนรองเหลือเกิน ยิ่งโตยิ่งทำตัวกบฏ
   
น้องอุ้มเดินมาจากด้านหลัง ปาลินจะพาไปเข้าห้องน้ำแต่เด็กชายบอกว่าไม่ปวด เขาเลยฝากน้องไว้กับคุณไผ่ที่นั่งคุยอยู่กับคุณยาย
   
“มีอะไรหรือเปล่าครับ หืม..” พสิษฐ์หันไปทางเด็กน้อยที่ยืนมองเขาอยู่
   
อุ้มยิ้มตาปิด ชูสองแขนป้อมๆขึ้น “หนูอยากนั่งกับคุณอา”
   
คุณอาที่ว่ารู้สึกเหมือนหัวใจจะละลาย เขาอุ้มน้องขึ้นมานั่งตัก อุ้มเป็นเด็กตัวกลมจ้ำม่ำ แก้มยุ้ยเป็นกระติกแถมยังหอมกลิ่นนมเหมือนเด็กไม่กี่เดือน
   
“กลิ่นเต้าหู้ไง พี่ทาให้อุ้มประจำ” กนธีหัวเราะ “ไง..ชอบล่ะสิ”
   
พสิษฐ์กอดอุ้มไว้หลวมๆ น้องเอนตัวพิงอก ได้กลิ่นแชมพูหอมฟุ้งจากผมเส้นเล็ก เจ้าตัวน้อยแหงนหน้ามอง ยิ้มเริงร่าตามประสาเด็กอารมณ์ดี
   
แพ้..แพ้ทางจริงๆ ชายหนุ่มโอดครวญอยู่ในใจ
   
“กวนคุณอาหรือเปล่าเจ้าอุ้ม” ยายติงเพราะไอ้ตัวเล็กหันไปซุกอกแล้ว
   
น้องอุ้มส่ายหัวหวือ “หนูไม่หนัก หนูเลยไม่กวน”
   
พสิษฐ์ยิ้ม ลูบหัวแผ่วเบา น้องก็เงยหน้ามายิ้มยิงฟันให้ เขาเลยบิดจมูกเชิดรั้น ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจ คนที่แพ้สีหน้าไร้เดียงสาถึงกับกอดเด็กแน่น
   
..โอย..อยากมีลูก..
   
รถคันใหญ่เข้าเขตอำเภอปากช่องตอนใกล้เที่ยง พสิษฐ์ชำนาญทางกว่าเพราะมาบ่อยเลยขับแทน เขาเลี้ยวเข้าทางถนนเส้นเล็กที่เพิ่งจะลาดยางไป
   
น้องอ้นร้องอู้หู เกาะกระจกหน้าต่างดูทิวทัศน์สองข้าง เห็นแนวภูเขาอยู่ไกลๆ เบื้องหน้าเป็นค้างองุ่นหลายร้อยไร่ทอดยาวจนสุดลูกหูลูกตา
   
“หน้านี้องุ่นยังไม่ติดลูกสินะ” กนธียิ้มบาง ชอบธรรมชาติที่สุด
   
ท้องฟ้าเป็นสีสดตัดกับกลุ่มเมฆขาวที่ลอยอ้อยอิ่ง ต้นไม้น้อยใหญ่ขึ้นลดหลั่น ฝุ่นดินฟุ้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อรถแล่นผ่าน มีเสียงหินก้อนเล็กกระทบกราว
   
สิบนาทีต่อมา พวกเขาก็ถึงบ้านของพสิษฐ์ ที่นี่สร้างเสร็จหลายเดือนแล้ว ด้วยความที่อยู่เมืองนอกมานาน เจ้าของเลยชอบบ้านไม้สไตล์ตะวันตก
   
“โหย..ชอบจังเลย” อ้นเอาแก้มแปะหน้าต่าง มองบ้านหลังโต
   
“ชอบก็มาบ่อยๆได้นะ” คุณอาใจดียิ้มให้หลาน
   
พื้นที่ตรงนี้เป็นเนินสูงกว่าบริเวณถนนทางเข้าพอควร พสิษฐ์ออกแบบให้ด้านล่างเป็นห้องใต้ดินก่อนผนังด้วยอิฐ ทำเป็นห้องรักษาความเย็นเอาไว้เก็บไวน์ ส่วนโครงด้านบนสร้างจากไม้ซุงท่อนใหญ่ บางส่วนของผนังกั้นห้องตีด้วยไม้สนอย่างดี ให้กลิ่นอายหอมอ่อนๆและชวนให้รู้สึกอบอุ่น
   
“เอาล่ะ..เข้าไปกันเถอะครับ” พสิษฐ์จอดรถไว้ด้านข้าง
   
ปาลินจูงน้องอ้นลงมา ส่วนกนธีกับอินทัชเข้าไปช่วยประคองคุณยาย แม่บ้านที่พสิษฐ์จ้างไว้เป็นครั้งคราวเห็นว่าเจ้านายมาถึงกันแล้วเลยรีบมายกของ
   
“อุ้มว่าไงครับ ไม่ลงหรือ” ปาลินกวักมือเรียกน้องเล็กที่ยืนเก้กังในรถ
   
น้องอุ้มเหลียวมองไปด้านหลัง พอเห็นคุณอาไผ่เดินมา น้องก็ยกมือหา
   
“หนูไปกับคุณอา”
   
พสิษฐ์รู้สึกเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นดึงตัวถลาไปทางเด็กน้อย เขาทิ้งกระเป๋าพี่กุนต์ลงพื้นทันที ไม่รู้ล่ะ! คุณอาจะอุ้มน้อง! “มาครับมา โธ่..”
   
ชายหนุ่มให้เจ้าตัวจ้อยขี่คอ พาเดินไปทางประตูไม้สักบานใหญ่ ดีที่ขอบของมันอยู่สูงท่วมหัว ไม่อย่างนั้นเหม่งของอุ้มคงได้ชนแน่
   
“บ้านคุณไผ่สวยจังเลยครับ” ปาลินบอก มองรอบด้านด้วยความชื่นชม
   
“ขอบคุณครับ ก็คุยๆกับพี่กุนต์นั่นแหละ ให้ลุงแกช่วยคิดแล้วก็หาคนมาออกแบบให้” พสิษฐ์อุ้มน้องลงมานั่งกับโซฟาหนังในห้องโถง
   
ตรงนี้อยู่ใกล้กับแนวภูเขา อากาศเย็นสบายตลอดปี พวกเขาออกแบบให้บ้านเปิดรับลมธรรมชาติ ยกตัวหลังคาสูง ไม่มีฝ้าปิด มีหน้าต่างรอบทิศทาง ทั้งหลังเลยปลอดโปร่งและมีอากาศถ่ายเทสะดวกทุกเวลา ใช้แค่พัดลมก็เย็นแล้ว
   
“หนูจัดห้องไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ให้ยกกระเป๋าไปเก็บเลยไหมคะ” 

ชั้นสองของบ้านมีทั้งหมดสามห้องใหญ่ มีห้องน้ำในตัวที่ปิดหลังคาด้วยกระจกโปร่งใส สามารถแหงนดูท้องฟ้าได้ทั้งกลางวันและกลางคืน ส่วนชั้นล่างจะเป็นห้องนอนหนึ่งห้อง อยู่ใกล้กับโถงกลางที่ทำเป็นส่วนรับแขก

“โอเค ของคุณยายไว้ห้องใหญ่ข้างล่างนะ ท่านไม่สะดวกขึ้นบันได” เขายิ้มให้หญิงชราที่นั่งพักอยู่ “สน อ้น อุ้มนอนห้องไหนครับ เลือกได้เลยนะ” เหลืออีกสองห้อง จะเป็นของเขาห้องหนึ่ง แล้วก็ของลุงกับแฟนเด็กอีกหนึ่ง
   
เด็กๆดูตื่นเต้นกันมากเพราะนี่เป็นการมาเที่ยวทั้งครอบครัวครั้งแรก
   
“หนูนอนกับคุณอา” อุ้มบิดตัวซ้ายขวา กำลังเห่ออาไผ่ชัดเจน
   
“อ้นนอนกับพี่สนนะ” เด็กชายกลัวพี่อีกคนจะเหงา
   
“เอาตามนั้น” พสิษฐ์หัวเราะ จูงมือเด็กๆและชวนปาลินไปดูบ้าน
   
ถัดจากโถงกลางเป็นเคาน์เตอร์เครื่องดื่มและแพนทรีครัวแบบฝรั่ง ใช้ทำอาหารเบาๆที่ไม่มีควัน มองจากหน้าต่างออกไปจะเห็นระเบียงบ้านทอดยาว มีชุดหวายเอาไว้นั่งเล่น ด้านข้างเป็นเตาผิงไฟเล็กๆสำหรับหน้าหนาว สวนหลังบ้านเขาทำสระว่ายน้ำเอาไว้ มีอ่างน้ำวนในตัวท่ามกลางไม้น้อยใหญ่ที่ให้ร่มเงา
   
“เอาไว้ถ้าได้มาอยู่บ่อยขึ้นจะเริ่มทำสวน” พสิษฐ์ยิ้ม ชอบอยู่กับต้นไม้ใบหญ้าเหมือนพี่กุนต์ “จะลองเลี้ยงโคนมสักตัวสองตัว เพาะเห็ดเล่น แล้วก็ปลูกผักไฮโดรไว้กิน ด้านหลังนั่นจะทำแปลงพืชสวนครัวกับรั้วมะเขือเทศให้ลุง”
   
“บ้านในฝันเลยครับ” ปาลินยิ้มตาปิด
   
กนธีกับอินทัชช่วยกันยกกระเป๋าขึ้นไปเก็บ แม่บ้านจะได้ไม่เดินหลายรอบ ระหว่างนี้พวกเขาเถียงกันเล็กน้อยว่าจะนอนด้วยกันหรือแยกกันนอน
   
“จะแยกห้องทำไมล่ะครับ ปกติผมกับพี่ก็นอนห้องเดียวกันอยู่แล้ว”
   
“คนอื่นเขาไม่รู้นะว่าเรา..” กนธีทำหน้ายุ่ง ความสัมพันธ์แบบนี้มีแต่คนในบ้านเท่านั้นที่รู้ “ทำอะไรก็ให้มันกลางๆหน่อยดีไหม”
   
“กลัวคุณไผทถามแล้วจะตอบไม่ถูกหรือไงว่านอนกับผม”
   
“ไอ้เด็กเปรต” เขายีหัวตัวเอง “ตามใจ ถ้าเพื่อนสงสัยก็ช่วยไม่ได้นะ”

จนตอนนี้ กนธียังคิดว่าปาลินเข้าใจว่าเขากับอินทัชเป็นเจ้านายกับลูกน้อง ทั้งที่ความจริง ปาลินรู้มาสักพักแล้วว่าทั้งสองกำลังคบหากันอยู่

“สนมันไม่สอดรู้สอดเห็นแบบคุณไผทหรอกพี่”

คนฟังมองเขม่น “จะไปกินข้าวเที่ยงบ้านเขา ยังมายืนด่าเขาอีก”

อินทัชเบะปาก “ผมยอมขุดหัวเผือกหัวมันแถวนี้กินกันตาย”

กนธีหัวเราะระอา บอกให้น้องมันจัดข้าวของให้เรียบร้อย เขาจะลงไปดูคุณยายกับเจ้าไผ่ก่อน “ทำตัวดีๆนะไอ้แสบ คุณไทเป็นเพื่อนบ้าน”   ไม่วายเตือน

เด็กหนุ่มตะเบ๊ะรับคล้ายประชด ดีที่เป็นเพื่อนบ้านคุณไผ่ ไม่ใช่พวกเขา


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 03-06-2017 22:05:54

ตอนที่กนธีมาสมทบกับพสิษฐ์ ดูเหมือนว่าจะมีแขกมาหาถึงหน้าบ้าน ไม่ใช่เสียงเคาะประตูหรอกที่ทำให้พวกเขารู้..เสียงฝีเท้าของสัตว์ใหญ่ต่างหาก

พสิษฐ์อึ้งไปครึ่งนาทีเมื่อเปิดประตูแล้วเจอหนุ่มชาวไร่บนหลังม้า

ผู้ชายคนนั้นสวมเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มพับแขน ใส่ยีนส์สีซีดกับรองเท้าหนัง สวมหมวกปีกกว้างเหมือนคาวบอย เขาเงยหน้ามองแต่ไม่ค่อยเห็นอะไรเพราะแสงอาทิตย์ของช่วงวันสาดเป็นแบคกราวด์ เห็นก็แต่เงาร่างสูงใหญ่ รอยยิ้มร้ายๆแบบตัวแทสมาเนียนกับแสงสะท้อนจากต่างหูเงินที่แทบทำเอาตาบอด

“คุณนี่เอง” พสิษฐ์ลดมือที่บังแสงลง หยิบแว่นกันแดดมาสวมแทน เขาน่าจะเดาออกแต่แรก เปิดตัวอลังการขนาดนี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละ

“คุณน้องชายของคุณกุนต์สินะครับ”

“ใช่แล้วครับ” ร่างสูงยิ้มให้ “ดีใจที่เจอกันอีกครั้ง”

ไผทมองฝ่ามือที่ยื่นมาหาแทนการทักทายแบบคนตะวันตก เขาเลยเชคแฮนด์กับอีกฝ่ายด้วยแรงของคนหนุ่ม คือการเขย่ามือหมอนั่นจนหัวสั่นหัวคลอน

พสิษฐ์ครางในลำคอ พอคุณไผทปล่อยมือ นิ้วเขาถึงกับแดงไปทั้งแถบ  คนอะไรวะเนี่ย..ดูเถื่อนชะมัด ไม่รู้เถื่อนเป็นนิสัยหรือเถื่อนแต่กับเขา

“เอ่อ..ไม่ได้เจอกันนานมาก” ตั้งแต่ที่ขับรถชนวัวนั่นแหละ ไม่ได้เจอกันอีกเลย ตอนเอาเงินมาจ่ายก็ไม่อยู่เลยไม่ได้คุยกัน “หวังว่าคุณคงสบายดี”

“ครับ..สบายดี” คนฟังผงกหัว “ทั้งผมและวัวของผม..สบายดี”

พสิษฐ์หัวเราะเจื่อน อาฆาตแรงเหมือนงูเห่าเลยแฮะ

“ผมล้อเล่นน่ะ ดีใจที่ได้เจอคุณอีกครั้งครับ” ไผทบอกเสียงเรียบ และสีหน้าก็สุดแสนจะราบเรียบตามไปด้วย ไม่ได้ดีใจอย่างที่ปากพูดสักนิด

ม้าสีขาวหุ่นกำยำล่ำสันเหมือนม้าแข่งยกตัวและชูขาหน้าขึ้น ทำเอาเจ้าน้องชายคุณกุนต์ผงะเล็กน้อยจนต้องถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เขานึกขำในใจ บังคับให้มันเลิกวุ่นวายแล้วเดินมาหยุดตรงหน้ากนธีที่เพิ่งตามออกมา

“คุณกุนต์..” เสียงทุ้มต่ำทักทายคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“คุณไผท” กนธียิ้มให้ “ม้าสวยจังครับ นี่ของขวัญผมหรือ”

ไผทหัวเราะ ตบแผงคอม้าเบาๆ “ตัวนี้ของผม ของคุณอยู่ในคอก” เขายิ้มให้ “ทักทายมันได้นะครับ เจ้านี่น่ะเชื่องมากเลย”

“ชื่ออะไรครับเนี่ย” กนธีเดินเข้ามาหา ปล่อยน้องยืนอยู่ข้างหลัง

“ฌ็องเซลิเซ่ ปลาส เดอ ลา คองคอร์ด” เขาว่ายิ้มๆ

“ห๊ะ?” พสิษฐ์แทบหน้าคะมำ “ชื่ออะไรนะครับคุณผัดไทย”

เจ้าของชื่อหุบยิ้มทันควัน ปรายตามองแขกอีกคน “ผมชื่อไผท”

“ขอโทษครับ ลิ้นมันพันกัน” พสิษฐ์ยิ้มเฝื่อน “ม้าตัวนี้ชื่ออะไรนะคุณ”

“ชื่อฌ็องเซลิเซ่” กนธีตอบแทน

ไผทหัวเราะ “มันชื่อนายสมสง่าครับคุณกุนต์ เมื่อครู่ผมล้อเล่น” เขาจับบังเหียน สั่งให้มันหมุนตัวโชว์และกวัดหางให้ดู “หล่อใช่ไหมล่ะ”

“โธ่..คุณสมสง่า” กนธีกลั้นขำแทบแย่ “นึกว่าอิมพอร์ตจากปารีส”

“พ่อมันยังไม่เคยไปเลย จะมีปัญญาเอาม้ามาจากเมืองนอกได้ยังไง” ไผทพูดแบบตรงไปตรงมาโดยไม่อาย “ผมแค่จะมาเชิญไปทานข้าวที่บ้านน่ะ”

“ขี่ม้าไปหรือครับ” พสิษฐ์นิ่งไปครู่ เขาขี่ไม่เป็นนะเว้ย!

“มีรถกอล์ฟครับคุณ” ไผทตอบ “ยังไงก็เชิญทุกคนเลยนะครับ ทราบว่าคุณยายมาด้วย ผมเลยให้เด็กเตรียมอาหารรสไม่จัดให้”

กนธีพยักหน้ารับ ยิ้มให้อีกฝ่าย “อีกสิบนาทีผมจะตามไป”

“ไปกับผมก่อนมั้ย คุณสมสง่ารับสองคนสบายๆ” เขาพูดแหย่

พสิษฐ์หันมองพี่ที่ปฏิเสธอย่างสุภาพ คุณไผทไม่ได้ตื๊ออะไร แค่กำชับให้รีบไปเจอที่บ้านแล้วก็ควบม้ากุบกับกลับไปทางเก่าเหมือนหนุ่มคาวบอย เขามองตามแล้วได้แต่ถอนใจออกมา รู้สึกได้ถึงพลังการจีบที่ค่อนข้างรุนแรง

“ไอ้หมอนั่นมันชอบพี่ใช่ไหม” เขากระซิบถาม

“คงงั้นมั้ง” กนธีไม่ได้บื้อขนาดจะมองไม่ออก รู้แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธจริงจังเด็ดขาด เพราะยังต้องดีลธุรกิจกันอีกนาน จะเข้าหน้าไม่ติดเสียเปล่า

“ระวังแรงหึงนะ” พสิษฐ์มองด้านหลัง เห็นอินทัชเดินขมวดคิ้วมา

“ผมได้ยินเสียงม้า” เด็กหนุ่มหันดูรอบด้าน “สังหรณ์ว่าจะมีพระเอกลิเก หลงมาจากกองถ่ายของอาฉลอง ภักดีวิจิตร เลยรีบมาดูให้แน่ใจ”

พสิษฐ์ถึงกับยื่นมือไปเชคแฮนด์กับไอ้หนุ่มโอ๊ต เขาแค่คิด แต่เจ้านี่พูดออกมาเลย นับว่ามีความเห็นตรงกันดีจริงๆว่าคุณไผทนี่น่าหมั่นไส้ขนานแท้

กนธีมองสองหนุ่มเข้าขากันแล้วได้แต่ขบขัน ตบบ่าอินทัช

“เตรียมตัวไปทานข้าว คุณไทมาเชิญแล้ว เราอย่าเสียมารยาทเลย”

อินทัชหัวเราะหึ อยากเถียงเหมือนกัน แต่ไม่อยากทำตัวเด็กให้พี่กุนต์เบื่อหน่าย เขาเลยพยักหน้าแกนๆ คุณพสิษฐ์เหมือนจะเข้าใจเลยพูดปลอบ

“พี่จะช่วยกันไอ้ขี้เกลือออกจากลุงอีกแรง”

คนอายุน้อยกว่าถึงกับชูนิ้วโป้งให้..พันธสัญญาของลูกผู้ชายชัดๆ

รถกอล์ฟที่มารับมีคนขับให้หนึ่งคน เป็นคนงานในไร่ของคุณไผท คันหนึ่งมีเบาะสองฝั่ง นั่งได้อย่างเก่งสี่ถึงห้าคน กนธีเลยให้ไปกันก่อน

“พี่จะรอไปพร้อมไผ่” เขาประคองคุณยายมา ยังไงก็ต้องให้ท่านไปนั่งพักก่อน ให้รอทีหลังไม่ดีหรอก “คุณยายไม่ต้องเกรงใจนะครับ คุณไทใจดีมาก”

อินทัชชั่งใจ ตอนแรกว่าจะรอพี่กุนต์ไปด้วยกัน แต่คิดๆดูแล้ว เขาไปอยู่กันท่าคุณไผทก่อนจะดีกว่า แล้วจะให้ปาลินมาดูแลยายแทนก็ใช่เรื่อง

“น้องอุ้มทำตาละห้อยเลย” กนธีแซวเด็ก “เดี๋ยวอาไผ่ตามไปครับ”

ปาลินหัวเราะ รวบตัวเจ้าสองแสบไปนั่งเบาะหลัง คุณยายกับโอ๊ตนั่งเบาะหน้า พอคนครบ คนขับก็ออกรถไปเอื่อยๆ อ้นกับอุ้มโบกมือบ๊ายบายให้

“พวกเราเดินไปกันดีไหมไผ่” กนธีถามน้องชาย รู้สึกฮึกเหิมสุดๆเมื่อเห็นไร่องุ่นอยู่ไม่ไกล “เมื่อกี้น่าจะขอม้าจากคุณไทมาขี่ก่อน เสียดาย..ถ้าได้ใส่ชุดแบบในหนังนะ คลินท์ อีสต์วู้ดก็เทียบคุณกนธีไม่ติดฝุ่นหรอก”

พสิษฐ์มองพี่กุนต์ทำท่าควงปืนเลียนแบบหนังคาวบอยรุ่นพ่อ จากนั้นก็ชูสองนิ้วมายิงเปรี้ยงๆใส่อากาศว่างเปล่า เห็นแล้วถอนหายใจ บางทีนายผัดไทยอาจจะหลงมาดคูลๆของไอ้ลุงนี่จนไม่ทันดูว่าพี่แกมีมุมเด็กน้อยหอยสังข์อยู่ด้วย

“คึกให้มันน้อยหน่อยลุง” เขานั่งอย่างเกียจคร้านตรงระเบียงบ้าน ขอสมัครใจรอรถกอล์ฟของไอ้ขี้เกลือตรงนี้ดีกว่า “ไม่ได้ไปหน้าปากซอยนะพี่”

“แกมันขี้เกียจออกกำลัง หน้าถึงได้แก่จนน้องอุ้มเรียกคุณอาไง”

“เออ..คนมีหงอกกับตีนกาอย่างพี่เนี่ย ยังมาว่าคนอื่นได้อีกหรือ”

พสิษฐ์มองแดด มองฝุ่นดินและระยะทางเดินเท้าอย่างเกียจคร้าน

พื้นที่ตรงนี้ค่อนข้างกว้าง ที่ดินของเขาอยู่ด้านในมีสิบไร่ ที่อยู่ติดกันทางซ้ายมือเป็นที่ดินว่างเปล่าของใครไม่รู้ ถัดไปอีกถึงจะเป็นไร่ของคุณไผท

พี่กุนต์มาซื้อที่ทิ้งไว้นานแล้ว อันที่จริงซื้อไว้เก็งกำไรหลายจังหวัด พอรู้ว่าเขาสนใจอยากจับธุรกิจทางนี้เลยออกปากยกให้และชวนมาดูที่ดินในปากช่อง

ตอนขับเข้ามา เขาสะดุดตากับไร่องุ่นเป็นร้อยไร่ที่เจริญงอกงามดี ด้วยความใจเร็วด่วนได้ พสิษฐ์คิดอยากจะลองเจอเจ้าของ ถ้าหากสามารถซื้อกิจการต่อ เขาก็ไม่ต้องมานั่งเริ่มต้นจากศูนย์ มาลงทุนลงแรงให้เสียเวลา

แต่สุดท้ายก็เกิดอุบัติเหตุขับรถชนวัวขาหัก ถึงจะเจรจาชดใช้กันได้ แต่ดูเหมือนคุณไผทจะหมายหัวเขาไว้เรียบร้อย จะพูดจะถามอะไรก็ดูไม่เข้าหู ไม่มีความเป็นมิตรเลย พอเขาถามเรื่องที่ดิน แหย่ดูว่าจะขายไหม ทางนั้นก็ตอบมาสั้นๆว่าขายให้แน่ ถ้าได้ราคาสามพันล้าน ตัดความหวังเขาพังทลายไม่มีชิ้นดี

..สติเสียหรือไง..ไร่องุ่นสามพันล้านบาท..เงินจริงนะ ไม่ใช่เกมเศรษฐี!..

ทุกวันนี้คุณไผทก็ยังดูไม่ชอบขี้หน้าเขาอยู่ ไม่แน่ใจว่าเพราะเรื่องวัวตัวโปรด เรื่องที่เขาทะเล่อทะล่าถามราคาไร่แสนรักของพี่แกแบบไม่ค่อยมีมารยาท หรือเพราะนิสัยเกลือเรียกพี่ทะเลเรียกพ่อ อยากได้สามพันล้านจริงๆกันแน่ 

..สรุปคือไม่น่าคบอยู่ดีนั่นแหละ..

“ช้า” กนธีเดินเตะฝุ่นไปมา “แกจะรอนี่ใช่ไหม งั้นพี่เดินไปก่อนนะ”

“เดี๋ยวๆๆ” พสิษฐ์รีบตามทันที “อย่าเป็นตาแก่ใจร้อนนักสิ”

คนถูกกล่าวหายักไหล่ เขามันหนุ่มสี่สิบสุขภาพดี วิ่งวันละเป็นสิบกิโลอยู่บนลู่ ปั่นจักรยานอีกหลายสิบกิโลเมตร เดินแค่นี้น่ะจิ๊บจ๊อย

“คุณไทหรือครับ ไม่ต้องให้รถกอล์ฟมาแล้วนะ ผมจะเดินไปเอง” กนธีโทรบอกอีกคน “จะมารอรับหน้าไร่หรือครับ? โอเค เดี๋ยวเจอกันครับผม”

พสิษฐ์ถอนหายใจอีกเฮือก เขามันเป็นน้องนี่ พี่ว่าไงก็ต้องว่าตามกัน

กนธีเดินชมนกชมไม้มาเรื่อยกระทั่งเข้าเขตที่ดินของไผท

หนุ่มชาวไร่รูปหล่อคอยอยู่บนหลังม้า ยังยืนยันการเปิดตัวแบบเดิมจนพสิษฐ์ขำ ถ้าเข้าป่าปิ้งไก่นี่ก็ใช่เลย พระเอกอาฉลองแบบที่เจ้าโอ๊ตว่าไว้ชัดๆ

“ขึ้นไหมคุณ” เขาเอาม้ามาให้อีกตัว “คุณกุนต์เคยขี่หรือยัง”
    
“เคยอยู่บ้างครับ แต่น้องชายผมเนี่ย ไม่เป็นสับปะรด”
   
ไผทยิ้มร้าย “งั้นคุณพสิษฐ์ก็มานั่งกับผมสิ ผมจะคอยจับตัวเอง”
   
พสิษฐ์นึกเขม่น เขาไม่ใช่นางเอกของมันนะเว้ย “ขอเดินดีกว่าครับ”
   
กนธีหัวเราะ “งั้นผมเดินเป็นเพื่อนน้องแล้วกัน คุณไทล่วงหน้าไปเลย”
   
“ผมก็ไม่รีบ” ไผทตอบ “พอดีแม่ครัวยังทำอาหารไม่เสร็จดี ผมกะเวลาพลาดไปหน่อยเลยรีบไปตาม กลัวทำรอไว้แล้วจะชืด”
   
“งั้นก็โอเค เราเดินไปด้วยกันทีเดียวนี่แหละ”
   
“ยังพอมีเวลาอยู่ ผมจะพาชมไร่ไปพลางๆก่อน” ไผทตบก้นม้าให้มันเดินกลับเอง เขาผายมือ ทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี “เชิญครับคุณกุนต์..คุณพสิษฐ์” 

“เรียกว่าไผ่ก็ได้ครับ” เรียกพสิษฐ์ พสิษฐ์ กลัวจะแผลงเป็นพิษๆไป

“เรียกคุณพสิษฐ์ดีกว่าครับ ให้เกียรติดี จริงไหมคุณกุนต์” เขาหันไปยิ้มให้กนธีที่เผลอหาวออกมา “เมื่อคืนนอนดึกหรือครับ”

พสิษฐ์เลิกคิ้ว เรียกเขาชื่อเต็ม แต่เรียกพี่เขาชื่อเล่น..เอียงกะเท่เลยนะ

กนธีหันมามองตอนถูกเรียก “เมื่อกี้ว่าไงนะครับ”

“ผมบอกว่าจะพาเดินดูไร่ก่อน โอเคไหม” ไผทยิ้มบาง

“อ้อ..ได้สิครับ แล้วไผ่ว่าไง” กนธีหันมาถามน้อง “เดินไหวไหม”

“ไหวสิพี่ ผมก็อยากดู” เขายอมรับว่าความรู้ไม่ค่อยมี แต่เพราะว่ากำลังสนใจด้านนี้เลยต้องศึกษากันหน่อย “ขอตามไปด้วยคนนะครับคุณไผท”

เจ้าของชื่อพยักหน้ารับเรียบๆ ไม่ได้ให้ความสนใจญาติผู้น้องคุณกุนต์แม้แต่น้อย ไม่ใช่อะไรหรอก เขานึกเขม่นไอ้แว่นกันแดดเรย์แบนที่อีกฝ่ายใส่ติดหน้าเต็มทน ไม่ใช่เพราะไอ้แว่นเวรตะไลนี่หรือ ที่ทำให้หมอนี่เหมือนคนตาบอด ฝ้าฟางตอนกลางวันแสกๆถึงขนาดขับรถชนแม่วัวของเขาขาหักได้

พสิษฐ์ขยับเรย์แบนของตนให้เข้าที่ ช่วงเดือนนี้ไม่ค่อยร้อนเท่าไร เป็นระยะปลายฝน แต่ถึงอย่างนั้นการเดินอยู่ในไร่ก็ยังทำให้เหงื่อผุดซึม

ชายหนุ่มตามสองคนข้างหน้าต้อยๆ พี่กุนต์อายุสี่สิบแต่เรี่ยวแรงยังดีไม่มีตก ไม่รู้เพลินอะไรนักกับการมองต้นองุ่นที่คุณไผทบอกว่ากำลังอยู่ในช่วงเลี้ยงกิ่งรอตัดแต่งให้มันแตกตาครั้งที่สอง กว่าจะติดผลก็ต้องรอเดือนหน้านั่นแหละ

“ที่ดินของผมตรงนี้มีประมาณสองร้อยไร่เศษ” ไผทเดินคู่กับกนธี ลัดเลาะไปตามทางเดินระหว่างค้างองุ่นพลางชี้ให้ดูบริเวณที่ใช้เพาะปลูกตั้งแต่ทางเข้า ยาวเข้าไปด้านในเห็นวิวภูเขาเป็นฉากหลัง

“เยอะมากเลยคุณไท ทั้งหมดนี่ปลูกองุ่นหรือครับ”

“เกือบทั้งหมดครับ ปลูกอยู่สองร้อยไร่ เป็นองุ่นทำไวน์กับองุ่นสดอย่างละครึ่ง ที่เหลือก็เป็นบ้านของผม มีโรงบ่มไวน์เล็กๆกับคอกเลี้ยงสัตว์”

“ต้องพาผมไปดูด้วยนะ อยากเห็นมากเลย” กนธีขอ

“คุณอยากดูผมทำคลอดวัวไหม” ไผทยิ้ม “น่าจะตกลูกตอนช่วงเย็น”

“แม่เนื้อทองหรือเปล่าครับ”

“ไม่ใช่ครับ ตัวนี้ชื่อเนื้ออุ่น” เขาตอบ “แม่เนื้อทองขาหักครั้งนั้น เป็นวันที่นัดเอาตัวผู้มาทับพอดี แม่เลยพลาดไปเพราะต้องรักษาขา”

“โธ่..ขอโทษแทนน้องชายด้วยนะคุณ ไอ้ไผ่มันตาเซ่อน่ะ”

พสิษฐ์ทำไม่รู้ไม่ชี้ ผิดครั้งเดียวจะด่าไปอีกสามชาติก็ช่างมันสิ

ไผทหัวเราะ “ผมไม่ได้ว่าอะไร มาเถอะ..จะอธิบายวิธีปลูกองุ่นให้”

กนธีฟังอย่างตั้งใจ ดวงตาแทบจะเป็นประกายออกมา

“ไร่ของผมไม่ได้ทำแบบอุตสาหกรรมหรือเป็นธุรกิจจริงจังครับ ออกแนวเป็นแปลงทดลองและป้อนวัตถุดิบเข้าร้านอาหารมากกว่า อย่างไวน์ที่ทำขึ้นมาจะส่งแค่ที่ร้านของผมเอง องุ่นสดก็ขายตามตลาดกับแปรรูปทำเป็นพายองุ่นบ้าง น้ำองุ่นสดบรรจุขวดบ้าง ขายเป็นของฝากทั่วไป แต่อนาคตอาจขยายกิจการดู”

“ที่ทำไวน์นี่องุ่นแดงหรือองุ่นขาวน่ะคุณ”

“แบ่งครึ่งๆเหมือนกันครับ ผมรอดูว่าอย่างไหนจะเวิร์คกว่า” ไผทเดินไปเรื่อยๆ “ช่วงพฤษภาหน้าฝน จะเป็นช่วงที่เราตัดแต่งกิ่ง รอให้แตกตาครั้งแรกแล้วก็เลี้ยงกิ่งมัน คือตัดช่อดอกกับช่อองุ่นทิ้งให้มันสะสมอาหาร”

กนธีพยักหน้ารับ คอยมองรอบตัวเวลาคุณไผทชี้ให้ดู

“ช่วงเดือนนี้เป็นปลายฝน เป็นช่วงตัดแต่งเลี้ยงตาครั้งที่สอง รอให้มันแตกตาอีกครั้ง จากนั้นก็จะแตกกิ่ง ติดดอก เป็นช่วงสำคัญเลย เดือนตุลาองุ่นจะติดผล ต้องดูแลแล้วก็บำรุงเป็นพิเศษ เก็บเกี่ยวได้ประมาณช่วงเดือนกุมภา”

“รอถึงตอนนั้นผมขอกลับมาดูคุณเก็บองุ่นอีกทีนะ”

“ได้เลยครับ ที่นี่ใช้คนงานเก็บ ถ้าเจอลูกเน่าหรือเสียก็จะได้ตัดทิ้งเลย” ไผทยิ้ม “เป็นช่วงที่บรรยากาศดีมาก หน้าหนาวจะเย็นเป็นพิเศษ”

เขามองคนที่ดูสนใจกับเรื่องราวที่เล่า ท่าทางคุณกุนต์จะชอบเอามาก เขาเองก็ยินดีจะพูดให้ฟัง ถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้าดูจะเริ่มร้อนขึ้นมา

“เรากลับบ้านกันดีไหม อาหารน่าจะพร้อมแล้ว ผมจะเปิดไวน์ที่บ่มเองในถังโอ๊คให้คุณชิมด้วย รับรองว่ารสชาติดีเยี่ยม”

“ดีเหมือนกันครับ เด็กๆกับคุณยายคงรอนานแล้ว” กนธีกระพือเสื้อเชิ้ต หยุดเดินเพื่อล้วงกระเป๋ากางเกง หาผ้าเช็ดหน้าที่ชอบพกแต่ก็ไม่มีติดตัวสักผืน

“ใช้ของผมสิ” ไผทยื่นให้

พสิษฐ์เหล่มอง ตั้งแต่เดินกันมา เขาคอยสังเกตพฤติกรรมของคุณไผทที่พยายามตามติดพี่กุนต์แบบแปลกๆ เดี๋ยวก็ขยับมาหา เดี๋ยวก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ยิ้มละมุนละไมเหมือนโปรยเสน่ห์ แบบนี้มันจงใจนี่หว่า!

“ขอบคุณครับ” กนธีรับน้ำใจนั้น เพียงแต่ไม่ได้เอามาใช้ เขาแค่ถือไว้ “จะว่าไป ที่นี่ก็ไม่ได้เย็นอะไรมากนะ อากาศกำลังสบาย” เขาหยุดพักเหนื่อย

“อากาศเหมาะกับการปลูกองุ่นมากกว่าทางเหนือ แถวนั้นหมอกลงนาน ความชื้นในอากาศเยอะ องุ่นจะขึ้นราได้” ไผทเท้าแขนกับค้างไม้เหนือหัว

เขาสูงกว่าคุณกุนต์พอประมาณ ถ้ายืนมองกัน อีกฝ่ายต้องเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ถึงไม่ได้ตัวจ้อยน่ารักแบบเด็กที่ชื่อปาลิน แต่เขาชอบคุณกุนต์มากกว่า

“ถ้าคุณชอบก็มาเที่ยวบ่อยๆสิ” เขาพึมพำ มองเศษใบไม้ที่ติดบนหัวกนธี ชายหนุ่มยกมือขึ้น ตั้งใจจะหยิบออกให้

แขนของใครคนหนึ่งแทรกเข้ามา มือใหญ่เหมือนใบพายยื่นเข้ามาทันควัน หยิบใบไม้นั่นออกแล้วดีดทิ้งด้วยความรวดเร็ว

“ดึงหัวพี่ทำไมวะไอ้ไผ่” กนธีมองหน้าหาเรื่อง

“ไม่ได้ดึงหัว แค่หยิบใบไม้ออกให้”

“แล้วไป”

พสิษฐ์ยิ้มหล่อ วางมือพาดเสาไม้ด้านบน เต๊ะท่าแบบคุณไผทที่กำลังทำหน้าเหมือนเขาเดินไปเหยียบเท้า ให้รู้กันไป เขาไม่ยอมให้จีบพี่กุนต์หรอก

ไผทปรับสีหน้าของตนก่อนขยับออกห่างผู้ชายตัวใหญ่ ความสูงของหมอนั่นพอมายืนซ้อนหลังเขา รู้สึกเหมือนตัวเองเตี้ยลงไปอีกสิบเซน

“กลับบ้านกันเถอะครับ อาหารน่าจะเสร็จแล้ว คุณกุนต์ก็คงหิวด้วย”

“ดีๆ ผมก็หิวเหมือนกัน” พสิษฐ์ยิ้มกว้าง

เจ้าของบ้านเหลือบมองอึดใจหนึ่งก่อนเดินนำ นึกด่าสรรเสริญไอ้ตัวแถมมันในใจ ทำเหมือนเด็กประถมไปได้ น่าลักไปกระทืบ

คิดไม่ทันจบดีก็มีเสียงดังเป๊าะจากข้างหลัง สองคนด้านหน้าหันไปมอง พสิษฐ์ยืนงง ยิ้มแห้งๆเมื่อเห็นว่าเขาทำค้างองุ่นหักป๊อกลงมาเสียแล้ว

จ่ายมา!! ไผทคิดอย่างงุ่นง่าน แต่ไม่อยากเสียเชิงต่อหน้าคุณกุนต์ เขาเลยกัดฟันบอก “ไม่เป็นไรครับ ของมันผุ ทิ้งไว้นั่นแหละ เดี๋ยวคนงานก็มาซ่อม”

กนธีนวดคลึงหว่างคิ้วของตัวเอง “ขอโทษแทนน้องชายด้วยครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ไม่..เป็น..ไร” เขาหันมาบอก “ผมเข้าใจคุณพนิตดี”

“ผมชื่อพสิษฐ์”

“ครับ ขอโทษที..คุณผลิต”

เจ้าของชื่อมุ่นหัวคิ้ว จ่ายๆมันไปดีกว่ามั้ง จะได้เรียกชื่อถูกสักที

“ผมเล่นมุกน่ะครับ หน้าตาไม่รับมุกเลยนะคุณ”

..ดูหน้าคนเล่นก่อนไหม เรียบแปล้เป็นกระดาษขนาดนั้น..

ไผทหัวเราะในลำคอ ดูอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้ยั่วประสาทคนอื่น “ไปทานข้าวกันครับ เสร็จแล้วจะพาไปทำคลอดวัว สนใจมาด้วยกันไหมคุณพิสิษฐ์”

ช่างมันเถอะ จะเรียกพิษณุโลกก็ยอมแล้ว “ไม่เอาครับ ผมกลัวเลือด”

หนุ่มบ้านไร่เลิกคิ้ว ผุดรอยยิ้มคล้ายจะเยาะหยันแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“คุณกุนต์กลัวเลือดไหม”

กนธีส่ายหัวหวือ “จิตใจแข็งแกร่งดีครับ ต้มเลือดหมูนี่ชอบมากเลย”

พสิษฐ์ถอนใจเหนื่อยหน่ายระหว่างเดินตามสองคนด้านหน้า

..มุกห่วยบรมแพ็คคู่เลยว่ะ ให้ตายสิแบทแมน..

......................................................................................... 

ดอง ด้อง ดองง  :hao5:   ช่วงนี้ตีบตันมากจ้า แต่จะพยายามสักตอนในอาทิตย์นึงน้า ฮืออออ

เมื่อเข้าเรื่อง Sins : Greed ของจริง (อันนี้มันแค่ spin-off 5555+) ค่อยเจอคุณผัดไทยกับนายพิษณุโลกกันเน้อ 

ขอบคุณมากคร้าบบบ พูดไม่ค่อยเก่ง แต่รักหมดจัยย  :-[

แท็กนี้เช่นเคยย #sinsgreed

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 03-06-2017 22:24:50

ถ้าจับสองคนนี้มาขังไว้ด้วยกันจะน่าสนใจมาก จัดเป็นเรียลิตี้เล้ย ฮา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: Maitre ที่ 03-06-2017 22:31:13

ขอบคุณมากนะคะ
โอ๊ยยยยยย ดีต่อใจจริงๆ
ฟินแล้ววว  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 03-06-2017 22:42:01

เอามันไปเก็บได้มั้ย อีคุณผไท ไผท ผัดไท อะไรเนี่ย น่ารำคาน  :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 03-06-2017 22:45:27

พี่ไผ่กับพี่โอ๊ตมีการแทคทีมด้วย น่ารัก :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 03-06-2017 22:57:25

ข้าวปั้นเรายังคาดหวังดราม่าจากนิยายเรื่องนี้อยู่นะอิอิ  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 03-06-2017 23:04:43

นั่นไงว่าแล้วพี่กุนต์ต้องไม่ได้ยินแน่ๆ แต่ชอบคู่คุณไผทกับไผ่จัง สมน้ำสมเนื้อดีนะคะ555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 03-06-2017 23:10:23

ผัดไทย เจอเนื้อคู่แล้ว  :laugh: ถ้าอยู่ด้วยกัย ใครจะตายก่อนหนอออออ แต่ล่ะตนไม่ธรรมดา ยิ่งโอ๊ต ปากคอเราะร้ายเหลือเกิน พูดซะเห็นภาพ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 03-06-2017 23:12:56

มาต่อแล้วววววว เย้ๆๆๆ
พี่โอ๊ตรีบๆอกรัก พี่กุณไวๆนะ ไม่งั้นโดน มคปด
แล้วจะหนาวววว
5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 03-06-2017 23:19:24

รำคุณผัดไทย :serius2: :serius2:


 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 03-06-2017 23:20:27

โอ้ยมีความอยากอ่านเรื่องหลักแล้ว
แบบหมั่นไส้คุณผัดไทจนอยากให้พี่ไผ่ ป่วนให้เข็ด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: Kkookai ที่ 04-06-2017 00:10:58

555  คุณผัดไท โอ๊ตเอ๋ยระวังไว้ ช้านักนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 04-06-2017 01:21:52

 :man1:

 :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 04-06-2017 01:52:25

ทำไมหนูกุนต์น่าเอ็นดูแท้
ชอบตรงจิตใจแข็งแกร่ง5555555555
น่าร้ากกก โอ๊ตจะหึงไหมเนี่ยะ
แต่คุณผัดไทก็น่าหมั่นไส้จริงๆนั่นแหละ
ท่าทางภายนอกมันน่าหมั่นไส้อะ55

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 04-06-2017 01:56:27

อ่านแต่ละทีก็กลัวเจอดราม่า
เรากลัวดราม่าเรื่องนี้มากมาก ผู้ชายดีๆอย่างพี่กุนต์ไม่ควรมีดราม่า
แต่เห็นเค้ารักกันดีเราก็มีความสุข  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 04-06-2017 02:08:28

ทำไมไม่ชอบอิตาไผทเลยอะ น่ารำคาญมากว่าตอนอยู่ร้านยังไม่เท่าไหร่นะมาไร่นี่น่ารำคาญร้อยเท่าเลย อย่าเป็นพสิษฐ์ไผทเลยนะ ขออาไผ่น้องอุ้มเถอะ #เดี๋ยวๆ ฮ่าๆๆ น้องอุ้มน่าร้ากกกกกเหมือนจะเห่อคุณอามากน่าจับฟัดจริงๆ และเสียใจแทนอิโอ๊ตด้วยนะที่พี่กุนต์ไม่ได้ยินหรือลุงได้ยินแล้วแกล้งมึนหว่าา กลัวดราม่าก็ตรงนี้แหละ เฮ้ออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 04-06-2017 02:51:15

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 04-06-2017 06:11:24

ชอบกฎใหม่ของโอ๊ตไหมหนูกุล เจ๊ชอบอ่ะ :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 04-06-2017 06:17:50

ชอบเรื่องนีเพราะไม่ค่อยมีดราม่านี่ล่ะ 5555  หวานๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 04-06-2017 08:03:29

อย่ารำคาญแกเลย มาเพิ่มสีให้รำคาญเล่น  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: MorethanMore ที่ 04-06-2017 08:14:30

ตามอ่านจนตอนล่าสุด สมกับชื่อเรื่องเลย โอเคอาจจะโลภแบบอยากได้ความรักตอบ คือโอ๊ตอาจจะไม่พอใจที่ได้แค่นี้ หรือพี่กุณอยากได้รักมากกว่านี้

ทำไมเราสงสารพี่กุณฑ์ ที่สุดท้ายรักของพี่แกก็ได้มาเพราะความโลภของโอ๊ต คือนางโลภอยากได้ตังไปรักษายาย จนพี่แกเลี้ยงดู ต่อให้นางจะไม่เอาอะไรไปเลยแต่พี่กุณฑ์นางก็ให้จนเด็กโลภมันรัก

รำไยนายผไท โคตรรำคาญ คือเข้าใจว่าโตแล้วคิดแบบผู้ใหญ่ แต่เราไม่โอเคอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-06-2017 08:31:38

หวานๆ ตอนเช้า สรุปพี่กุนต์ไม่ได้ยินเหรอเนี่ย พอเริ่มรักกันความดราม่าก็เจะเริ่มเกิด มันคือปมในใจโอ๊ต
เราได้ยินคำถามพี่กุนต์ก็สะดุ้งนะ แล้วเรื่องนี้จะหลอนโอ๊ต (และคนอ่าน) ไปเรื่อยๆ ด้วย เอาใจช่วยนะโอ๊ต
เริ่มมีความเห็นใจนาง
พี่กุนต์ร่าเริงดูไร่ ป่านนี้หลัวเด็กชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟแล้ว ดีนะมีคุณไผ่อยู่ด้วย ก้างขวางแต่ก็ไม่ได้มาก
ผัดไทออกตัวแรงมาก ถึงมากที่สุด แสบนะแกล้งเรียกชื่อผิดและเหน็บแนมอีกสารพัด ตลกหน้าตาย (น่าตาย) นะเราน่ะ
ทำไมมองคู่นี้เหมาะกันขึ้นมาฮั่นแน่~~~
น้องอุ้มลูก จะน่ารักขี้อ้อาไปไหน พิษทำลายล้างสสูงมาก คุณอาระทวยเลย

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 04-06-2017 09:41:03

 :jul3: :jul3: :jul3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 04-06-2017 17:13:43

หนูกุนต์ไม่ได้ยินพี่โอ๊ตบอกรักจริงๆด้วย กว่าพี่โอ๊ตจะได้บอกอีกทีนี่คงต้องกินมาม่ากันอีกหลายชามแน่
แต่ตอนนี้น้องอุ้มขโมยซีนมากเลย อย่าว่าแต่อาไผ่เลยที่จะหลง น่าจับฟัดมากมาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 04-06-2017 17:33:26

โอ้ยยย กลัวแววดราม่ามากๆ ฮือเ พี่กุนต์ไม่ได้ยินแหละ
อย่าให้ระหว่างนี้มีเรื่องอะไรเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-06-2017 18:04:04

กันท่าสุดฤทธิ์!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 04-06-2017 18:15:14

ชอบบบบบ มีความสุขทุกครั้งที่อ่านนน
ชอบมากกกก สุขมาก
แม้จะมีอีกคู่มาคั่น แแต่เราอบอุ่นมาก
ชอบความน้องอุ้ม น้องอ้น พี่โอ๊ต
อยากอ่านเยอะๆแบบไม่จบเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 04-06-2017 19:11:16

ตอนนี้อย่างฮา ขำ โอ้ยยยย นี่มันนิยายตลก :laugh:

เรื่องผัดไทกับนายพิษณุโลก ต้องรออีกกี่ปีคะ 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 04-06-2017 20:19:31

กว่าจะรู้ตัว ก็ถอนตัวไม่ทัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 04-06-2017 20:43:03

น่าจับอีตาไผทคู่กับอิไผ่นะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 04-06-2017 21:01:22

เริ่มรู้ละว่าพี่กุนต์แกมีข้อเสียตรงไหน
ตรงที่แกชอบเอาเงินเปย์ๆๆๆๆ นี่แหละ
คนมันจะอยู่เพราะใจก็กระดักกระเดือก
แถมยังคบค้ากะคุณไผทแบบเข้ากันมาก
สงสารโอ้ตเลยนะ ถ้าพี่กุนต์แบบนี้
คือมันต้องมีวิธีแหละ ปฏิเสธเด็ดขาดก็ว่าไป
ขนาดคุณไผทที่ชอบพี่กุนต์ยังมาวนเวียนอยู่ได้
ถ้าโอ้ตมีคนที่ชอบโอ้ตมาวนเวียน พี่กุนต์ก็ไม่เอาไว้หรอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: maekkun ที่ 04-06-2017 21:25:08

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 04-06-2017 22:37:10

จับคู่ ผไท พสิษฐ์  ไปเล้ย  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

เนี่ยตอนโอ๊ต บอกรัก พี่กุนต์ ก็ไม่ได้ยินอี๊ก  :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

กลัวดราม่า จริง จร๊ง
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 04-06-2017 23:17:57

ถ้าคุณผไทได้คู่กับไผ่ก็คงจะเฮกันไป  แต่ก็ออกตัวแล้วว่าจะได้คู่ใครก็โล่งใจไปอีก  :laugh:  พระเอกของอาฉลอง คิดได้ไงพี่โอ๊ต


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 04-06-2017 23:24:42

อ่านแล้วชอบน้องอุ้มมากจริงๆน้องกำลงหลงคุณอาไผ่มีเขินด้วยเด็กอะไรน่ารักที่สุด :pig4: :pig4:
ส่วนน้องอ้นชอบที่น้องว่าโตแล้วไปฉี่คนเดียวได้พี่โอ๊ตกลัวผีไปกับอุ้มซิ555ขำมากน่ารักแบบกวนๆ
ส่วนหนูกุนของเร่องระวังนะค่ะสนิทกับคุณไผทมากๆพี่โอ๊ตจะทำโทษจนหนูกุนเอวเคล็ดเอาได้นะค่ะอิอิ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 05-06-2017 06:11:42

ทริปหรรษา ไม้กันหมากับแก็งค์เด็ก ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 05-06-2017 07:19:08

จะเก็บตังรออสอยพี่กึนต์ไปพลางๆนะ :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 05-06-2017 21:42:40

โอ้ยยยยยหนุ่มบ้านไร่เต๊าะขนาด กลัวลุงไม่รู้เรอะว่าชอบเค้าอะ
นี้ก็แบบรู้ว่าเค้ามีแฟนเด็กกว่าตัวเองก็ยังรุกได้แบบไม่เกรงใจใครเลยเนอะ
คะแนนความพยายามให้ไผทเต็มร้อยบอกเลย แต่ลุงชอบเด็กอะ
แบบเด็กมากๆๆๆ ฉะนั้นไผทไม่ผ่าน เชิญทางขวามือค่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 05-06-2017 22:05:37

โอ้ยยยย หมั่นไส้อ่ะ ทั้งอิโอ๊ตและคุณผัดไท แต่คนล่ะอารมณ์

อิโอ๊ตนี่แบบ ทำตัวให้อิจฉาที่ได้พี่กุนต์อ่ะ ส่วนคุณผัดไทนี่แบบเล่นใหญ่มาก

คือฮาตอนโอ๊ตแซะเลย แต่ไม่เป๋นไรมีคนไปด้วยเยอะ  คงมีก้างพอดูล่ะ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 06-06-2017 08:31:26

อ่านตอนนี้แล้วเบลอพี่กุนต์ไปนะ โฟกัสแค่คู่ผัดไทย-พิษณุโลก ยิ่งลุคขี่ม้าด้วยแล้ว บอกถึงลำดับความสูงด้วยแล้ว พี่แพร์จงใจใช่ไหม ที่ว่าพี่ไผ่(ของเรา) อาไผ่ของน้องอุ้ม ไปยืนซ้อนหลังผไท แล้วผไทรู้สึกขนลุก เอ้ยๆ เตี้ยลงน่ะ แบบนี้แล้วทำให้นึกถึงเรื่อง Brokeback Mountain มากแบบ..ล่ำๆ เอากันครับ อุ๊บบ!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-06-2017 17:54:27

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 06-06-2017 18:38:05

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 07-06-2017 10:44:53

มาเพิ่มอีกคู่ คู่นี้ดูสมน้ำสมเนื้อกันจริงๆ ขิงก็รา ข่าก็แรง
รีบมาต่อเร็วๆ นะ คิดถึงหนูกุลต์กับพี่โอ๊ตจะแย่ละ
อยากเห็นพี่โอ๊ตหึงจัง จะเป็นยังไงนะ อิอิ
 :z1: :z13:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 07-06-2017 14:03:53

จิ้นน้องอุ้มกับอาไผ่ได้มั้ย  เคมีเข้ากันมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 07-06-2017 14:29:01

คือพี่กุณ บทจะเท่นี่โคตรเท่

แต่บทจะ เด็กน้อยนี่เด็กน้อยหอยสังฆ์เหมือนที่พี่ไผ่พูดเหมือนกัน


ดูเอ่อละเหย ลอยลม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 09-06-2017 18:43:57

ผัดไทกับไผ่ คู่ชกที่สมน้ำสมเนื้อกันมากๆ
พี่กุนต์อ่าาา เล่นมุกผิดเวลา เลยอดได้ยินน้องบอกรักเลยไม๊ล่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 09-06-2017 20:44:17

ตลกผัดไทย กะ ไผ่มาก ฮามาก แย่งซีนมาก 555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: PRiiNZE ที่ 13-06-2017 23:27:27

ว้อยยยย คุณไผ่รีบลากอิตาผัดไทไปจัดการเลย น่ารำคาญมากมาก
เดี๋ยวให้พี่โอ๊ตตื้บเลย!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 14-06-2017 10:29:04

ตอนท้ายตอน มุกพวกนั้นมันอะไรกันน่ะ 5555555555
คู่คุณไผ่กะคุณผัดไทยนี่กริ๊บกริ้วดีจังง  :-[
กลัวว่าโอ๊ตยังไม่ทันได้บอกรักก็จะทะเลาะกันจังเลย TT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 14-06-2017 11:13:11

มาต่อเร็วนะ คิดถึงหนูกุลต์จะแย่ละ :z3: :hao7: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 16-06-2017 19:38:18

คุณผัดไทย กับ นายผลิตนี่เขาพอฟัดพอเหวี่ยงกันดีจริงๆ เลยเนอะ ฮ่า
ๆๆๆ  น้องอุ้มวันนี้ก็น่ารักอีกแล้ว อ๊ากๆๆ อยากฟัดพุงกะทิน้องอุ้มเจงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 17-06-2017 20:13:12

คิดถึงน้องอ้นกับน้องอุ้มจังเลยค่ะ   :z13:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: peppermintt ที่ 17-06-2017 22:22:16

อ่านตอนแรกๆไม่คิดว่าฟิลกู๊ดเลย แต่หลังนี่ฟินมาก เขินแทน :hao7: :hao7: มาต่อเร็วนะค๊า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 18-06-2017 00:08:30

คิดถึงพี่กุนต์แล้ววววว  :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: TongRung ที่ 18-06-2017 17:07:28

คิดถึงลุงเต่า ลุงหนอน ไอ้เด็กบร้า ไอ้เด็กเปรต น้องอุ้ม น้องอ้น คุณยาย ไผ่ลู่รม เค้าคิดถึง  :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 27-06-2017 15:58:45

รออ่านนะครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 30-06-2017 03:18:41

คิดถึงลุงเต่า กะเด็กๆ แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 30-06-2017 13:24:50

รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด  :mew3: :ruready :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 01-07-2017 13:36:26

คิดถึงพี่กุนจัง  :o11: :o11: :o11:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 03-07-2017 01:50:11

เดือนหนึ่งแล้วนะเตง หายไปไหนนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 03-07-2017 02:24:17

 :o12: :o12: :o12: :o12:
หายไปไหนค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 03-07-2017 17:07:03

ชอบพี่หนูกุนต์มากเลย

อ้นกับอุ้มก็น่ารักน่าเอ็นดู อยากได้มาเลี้ยงเป็นน้องชายจังเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: NoteZapZa ที่ 03-07-2017 19:00:21

 :o12:แอ๊อกกกกกกก กลัวมาม่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 07-07-2017 15:14:45

รออย่างใจจดจ่อครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.48] pg.123 -- 3/6/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 07-07-2017 23:21:05

ไปเที่ยวปากช่องแล้วหายไปเลยน่ะหนูกุนต์  :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 10-07-2017 10:16:15

Chapter 49

บ้านของไผทสร้างจากไม้ซุงท่อนใหญ่ทั้งหลัง รูปแบบเหมือนล็อกเคบินในป่า หลังคาใหญ่ถูกยกสูงให้อากาศหมุนเวียน มีระเบียงรอบทิศให้ชมวิวของไร่องุ่นท่ามกลางแนวภูเขาที่ทอดตัวเป็นฉากหลัง ตัดกับท้องฟ้าสีสดกระจ่างตา
   
ห้องอาหารที่ไผทเชิญทุกคนมาทานข้าว เป็นเทอเรซที่สร้างยื่นจากตัวบ้าน ระเบียงเปิดโล่งจนลมโกรก มองเห็นทิวทัศน์ของชายป่าที่อยู่ใกล้กับแนวเขา เวลาหน้าร้อนที่นี่จะไม่ร้อนจัดนัก แต่หน้าหนาวจะค่อนข้างเย็นจนต้องก่อไฟ
   
“บ้านสวยมากครับคุณไท” กนธีออกปากชม
   
“ถ้าชอบก็มาบ่อยๆสิครับ”
   
อินทัชที่กำลังประคองยายนั่งถึงกับหันขวับมามอง คิ้วเข้มขมวดมุ่น
   
“เอาไว้ถ้ามีโอกาสนะครับ แต่คงจะหนีมาเที่ยวเองบ่อยๆไม่ได้” กนธียิ้ม “เพราะผมต้องมีเวลาให้ ‘ครอบครัวของผม’ ด้วย”
   
ไผทนิ่งไป สุดท้ายก็ได้แต่พยักหน้ารับ เขาเอาเก้าอี้ตัวสูงมาให้เด็กๆ จะได้เอื้อมตักอาหารถึง แม่ครัวทำทั้งอาหารไทยและอาหารฝรั่ง เลือกได้ตามสบาย
   
“อ้นอุ้มนั่งตรงนั้นเนอะ พี่กุนต์ขอนั่งกับคุณยายกับพี่โอ๊ตตรงนี้นะครับ” กนธีบอกน้อง มีเจ้าไผ่ช่วยดูน้องอุ้ม สนช่วยดูน้องอ้น เขาก็เบาใจ
   
อินทัชเหลือบมองคนที่นั่งข้างเขา อารมณ์กรุ่นๆก่อนนี้ พอได้ยิน ‘แฟน’ พูดหักหน้าคุณไผทแบบไม่เหลือเยื่อใยก็ทำให้เขายิ้มได้ทันที
   
“ทำหน้าตลก” กนธีเตะขาเด็ก “แล้วก็เลิกมองพี่ได้แล้ว โจ่งแจ้งนะเรา”
   
“อยากมอง หวงหน้าตัวเองหรือครับ” เขาถามยียวน
   
“นี่บ้านคนอื่น จะมองก็กลับไปมองที่บ้านเราสิ”
   
อินทัชรู้สึกหัวใจพองโต แต่บ้านที่จะกลับคืนนี้เป็นบ้านคุณไผ่ ไม่ใช่ ‘บ้านเรา’ ที่อยู่กรุงเทพสักหน่อย ไม่อย่างนั้นล่ะก็..เขาจะฟัดให้แก้มช้ำ
   
“คุณยายพอจะทานได้ไหมครับ” ไผทนั่งตรงหัวโต๊ะ เขาถามไถ่หญิงชราด้วยความสุภาพ “ทราบมาจากคุณกุนต์ว่าต้องระวังเรื่องรส เลยจะจืดๆหน่อย”
   
“กินได้จ้ะพ่อคุณ” ยายยิ้มให้ “แต่อาหารฝรั่งนี่คงไม่ไหว”
   
ชายหนุ่มช่วยรินน้ำให้ กนธีเห็นก็รีบจัดการเอง พวกเขามาเป็นแขก จะให้เจ้าบ้านบริการทุกอย่างคงไม่เหมาะ ไผทเลยเป็นฝ่ายตักข้าวให้แทน
   
“กินเยอะๆหน่อยคุณกุนต์ พักนี้ดูผอมไป หรือว่าคุณพสิษฐ์ดูแลไม่ดี”
   
คนที่ถูกพาดพิงเงยหน้ามอง..เกี่ยวอะไรกับเขาวะเนี่ย
   
อินทัชรู้สึกกรุ่นในหัวขึ้นมาอีกรอบ ไอ้หมอนี่จงใจไม่รับรู้ว่าคนที่เป็นฝ่ายดูแลพี่กุนต์ทุกอย่างคือเขาต่างหาก มันจะมากไปแล้วไอ้ลุงคนนี้!
   
“ไม่ผอมหรอกครับ โอ๊ตยังบอกว่าผมอ้วนขึ้นเลย” กนธีพูดยิ้มๆ
   
ปาลินที่ดูแลน้องอ้นอยู่สัมผัสได้เหมือนกันว่าคุณไผทเข้าหาพี่กุนต์อย่างเห็นได้ชัด และโอ๊ตเองก็ดูจะสติขาดได้ทุกนาที เด็กหนุ่มเลยรีบแทรก
   
“คุณไผทบอกว่าที่นี่มีคอกม้าด้วยหรือครับ”
   
“อ้อ..สนใจหรือเรา” ไผทกลับมานั่งที่
   
“ผมอยากขี่ม้ามานานแล้วแต่ขอแค่แตะนิดๆหน่อยๆก็ได้ครับ” ปาลินหัวเราะแหะ หน้าที่ของเพื่อนก็คือคอยกันท่าคนนอกไม่ให้ทำคะแนนได้
   
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จะสอนให้ เอาไว้พรุ่งนี้เช้าแล้วกันนะ”
   
“ขอบคุณมากครับ!” ปาลินก้มหน้ากินข้าวต่อเมื่อดึงความสนใจมาได้
   
อินทัชเหลือบมองเพื่อนสนิท แอบชูนิ้วโป้งให้จากข้างโต๊ะ ปาลินอมยิ้มแก้มป่อง ไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนสังเกตเห็นรอยยิ้มที่ทั้งคู่มีให้กันอย่างชัดเจน
   
“เราน่ะ..” ไผททักปาลินตอนที่แม่บ้านเอาของหวานมาเสิร์ฟ “ก่อนหน้าที่จะมาทำงานกับพวกพี่ เคยทำที่ไหนมาบ้างแล้วล่ะ”
   
ปาลินเคี้ยวน้ำแข็งกรุบๆ กำลังช่วยน้องอ้นกินลูกตาลเชื่อมเพราะเด็กน้อยกินไม่หมด “อ่า..เคยทำอยู่ที่ Vin Santo ครับ เป็นร้านนั่งดื่มของแขกวีไอพี”
   
“ที่เดียวกับโอ๊ตนี่นา” ไผทพยักหน้ารับ “สนิทกันมานานหรือยัง”
   
กนธีหยิบผ้าเช็ดปากให้คุณยาย แกรับมาแล้วยิ้มให้ ส่วนน้องอุ้มเองก็เกาะหนึบกับอาไผ่ด้วยการแย่งลูกตาลคุณอากินจนหมดถ้วย
   
“ก็ตั้งแต่เข้าไปทำงานที่ร้านเลยครับ”
   
“ทำถึงปีไหม” ไผทชวนเด็กคุยเรื่อย
   
“เอ..ผมเข้างานวันที่ยี่สิบแปดเมษา..” ปาลินนับนิ้ว “ลาออกวันที่..”
   
กนธีที่ช่วยเช็ดมือให้คุณยายชะงักไปครู่
   
..อะไรนะ..ที่มันติดอยู่ในใจ..
   
..ยี่สิบแปดเมษา..ทำไมเขารู้สึกคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก..
   
“โอ๊ะ..” เสียงร้องเบาๆดังขึ้น น้องอุ้มทำปากยู่เพราะทำถ้วยของหวานหก น้ำเชื่อมที่ปนน้ำแข็งไหลเจิ่งนองบนโต๊ะ ดึงความสนใจจากพวกผู้ใหญ่
   
“ไม่เป็นไรครับ” ไผทยิ้มให้ ปลอบเด็กน้อยที่คิ้วตก ทำท่าห่อเหี่ยวเพราะกลัวถูกดุ “เช็ดแป๊บเดียวก็แห้งแล้ว เสื้อเปียกหรือเปล่าล่ะนั่น”
   
“หนูขอโทษฮะ” น้องอุ้มงุบงิบ ดึงเสื้อขึ้น “เสื้อหนูแห้ง แต่เสื้อคุณอา..” 
   
พสิษฐ์โยกหัวน้องอย่างเอ็นดู เขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ที่เสื้ออุ้มไม่เปียก เพราะว่าน้ำในถ้วยหกมากองรวมกันที่เขาหมดเลยต่างหาก
   
ไผทยิ้มขัน “ห้องน้ำอยู่ทางขวามือครับ” จากนั้นก็หันไปบอกแม่บ้าน ให้หยิบเสื้อตัวใหม่มาให้แขกของเขาใส่ก่อน “ผมเพิ่งซื้อมา ยังไม่ได้ใช้”
   
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เช็ดให้หายเหนียวก็พอ เดี๋ยวก็แห้ง”

กนธีถูกเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆตรงหน้าเบนความสนใจออกห่าง เขากลับมาพูดคุยกับคนอื่นตามปกติกระทั่งจบมื้ออาหาร

พสิษฐ์ขอปลีกตัวกลับไปเปลี่ยนเสื้อและจะรออยู่ที่บ้านเลย น้องอุ้มขอตามคุณอาไปด้วย ส่วนน้องอ้นขออยู่กับพี่สน อินทัชเองก็ตั้งใจจะพายายกลับไปพักผ่อนก่อน เพราะให้แกฝืนมากไปจะเพลียเสียเปล่าๆ

“เดี๋ยวผมขอไปส่งยายก่อนแล้วจะรีบกลับมารับนะ” เขาเดินมาบอกพี่กุนต์หลังจากพายายไปนั่งรอที่รถกอล์ฟพร้อมกับคุณไผ่และเจ้าอุ้มแล้ว

“ไม่เป็นไร” กนธียิ้มบาง “พี่ว่าจะอยู่ดูคุณไททำคลอดวัว”

เขามุ่นหัวคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นก็ให้สน...” เขาอยากพูดว่าให้ปาลินอยู่ด้วย แต่ก็เกรงว่าพี่กุนต์จะเห็นเขาจุ้นจ้านวุ่นวายกับชีวิตเกินไป “สนก็อยากดูวัวตกลูกเหมือนกัน” บุ้ยใบ้ไปที่เพื่อนสนิท เจ้านั่นทำตาโตอยู่เสี้ยววินาทีถึงจะเข้าใจ

เขาไม่ไว้ใจคุณไผท ใครกันออกห่างจากพี่กุนต์ได้ เขาก็ไหว้วานทั้งนั้น

กนธีหันไปมองปาลินที่ยืนยิ้มแหย กอดคอน้องอ้นอยู่ด้วยกันแล้วพยักหน้ารับ “ได้สิ..เดี๋ยวเราไปพร้อมกันเลย ว่าแต่น้องสนไม่กลัวเลือดหรือ”

“ดู..ดูได้ครับ” เพื่อนโอ๊ตไม่ถามความสมัครใจกันเลยสักคำ

กนธีหัวเราะเบาๆ พอดีคุณไผทเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและตามออกมาสมทบหน้าบ้าน ชายหนุ่มเอารองเท้าบูทและถุงมือยางมาให้เขาอย่างละคู่

“ไปกันเลยไหมครับ อยากดูด้วยไหมปาลิน” ไผทถาม “เราล่ะเจ้าตัวจ้อย” เขายิ้ม ก้มลงถามน้องอ้นที่ทำหน้าตาตื่นเมื่อรู้ว่าจะได้ดูวัวออกลูก

“อยากดูครับ~”

อินทัชมองคนทั้งคู่อยู่อึดใจแล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ “ผมขอตัวก่อนนะครับคุณไผท พายายไปพักแล้วจะกลับมารับทุกคนอีกที”

“ไม่ต้องรีบก็ได้ น่าจะใช้เวลาประมาณสองสามชั่วโมง” ไผทตอบ แกะนาฬิกาข้อมือแล้วฝากคุณกุนต์เก็บไว้ “อย่าจิ๊กของผมล่ะ”

“ขโมยไปขายเลยดีไหม หวงนัก” กนธียิ้มขัน เดินตามไผทออกไป

อินทัชมุ่นหัวคิ้ว ก่อนจะไปขึ้นรถ เขาเข้ามาแตะข้อศอกปาลิน สบตาโดยไม่พูดอะไรเป็นเชิงกำชับให้ช่วยกันท่าไอ้หมอนั่นออกจากพี่กุนต์ด้วย

ปาลินพยักหน้าหงึก ขยิบตาให้แล้วชูนิ้วโป้งเป็นสัญลักษณ์

“น้องสน น้องอ้น มาเร็วครับ” กนธีหันมาเรียก ทันเห็นท่าทางเด็กสองคน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา..รู้ดีว่าตัวเองเป็นคนไร้สาระ ถึงได้ไม่อยากคิดต่อ

..หยุดมันให้ทัน..ความคิดที่ไม่สมเหตุสมผลทั้งหลาย..

..ถ้าอยากมีความสุข ก็อย่าทำตัวเป็นคนคิดมากไปหน่อยเลย..

“ทางนี้เลยคุณกุนต์” เสียงเรียกของไผทดึงใจคนฟังให้กลับมา

กนธีเงยหน้ามอง เห็นรอยยิ้มสว่างไสวของผู้ชายที่ดูมีพลังเหลือเฟือ ทางนั้นบุ้ยใบ้ไปทางโรงเลี้ยงวัว พวกคนงานแยกแม่วัวท้องแก่ที่ใกล้จะคลอดมาไว้ในซองเพื่อความปลอดภัย ตอนที่ช่วยมันจะได้ไม่อันตราย

“นี่เป็นท้องแรกของเนื้ออุ่นครับ” ไผทไม่ได้สวมถุงมือ มีแค่รองเท้าบูทข้างเดียว เขาชี้ให้ดูว่ามีน้ำเมือกไหลออกมาจากปากช่องคลอดของวัว

กนธีใส่ถุงมือยาง ก้าวเข้าไปยืนด้านข้าง ส่วนปาลินกับน้องอ้นคอยดูอยู่ห่างๆ “แม่จะไม่เตะผมใช่ไหม” เขาก้มมองราวเหล็กอย่างหวั่นใจนิดๆ

“ถึงเตะก็ไม่โดนครับ” ไผทหัวเราะ อธิบายให้ฟัง “ส่วนใหญ่วัวคลอดได้เองผมก็แค่คอยดูห่างๆ แต่นี่ท้องแรกเลยช่วยเขาหน่อย”

ชายหนุ่มพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น ชี้ให้ดูว่าเนื้ออุ่นกำลังเบ่งลูกออกมา กนธีมองอย่างสนใจปนตื่นเต้น เขาเห็นกีบเท้าของมันโผล่มาข้างหนึ่ง

“แม่อุ่น..ขอพ่อตรวจดูนิด” ไผทยิ้มบาง สอดมือผ่านเมือกและของเหลวลื่นที่ไหลย้อยเข้าไปคลำทิศทางการออกของลูกวัว “โอเค..สวยมาก”

กนธีขยับเข้าใกล้ “อะไรสวยครับ”

“ท่าออกถูกต้องดี” เขายิ้ม “ปกติต้องเอาสองเท้าหน้าออกมาก่อน ตามด้วยหัวของมัน ถ้าผิดท่านี้ไปก็ต้องลำบากกันหน่อย”
   
ร่างสูงถอยออกมา คอยเอาใจช่วยกระทั่งเท้าโผล่สองข้าง
   
“เอาล่ะ” เขายกแขนขึ้นกันคุณกุนต์ “ระวังนะครับ เดี๋ยวเปื้อน”
   
กนธีพยักหน้า หันไปมองเด็กสองคนที่ยืนลุ้น น้องๆตาเป็นประกาย ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเห็นแม่วัวตกลูกก็คราวนี้
   
มันคือความสวยงามของการให้กำเนิด สิ่งมีชีวิตที่ไร้เดียงสาค่อยๆโผล่ช่วงขาออกมามากขึ้น ไผทก้าวเข้าไปใกล้ จับข้อเท้าลูกวัวทั้งสองข้างไว้
   
“จะทำอะไรครับ” กนธีถาม จับหางตัวแม่แต่ไม่ถนัดเลยถอดถุงมือออก
   
“ช่วยดึง” เขาบอก “แต่ต้องดึงตอนเขาเบ่งและดึงโค้งลงนะ”
   
จังหวะที่แม่เนื้ออุ่นเบ่ง ไผทก็ช่วยดึงขาลูกวัวลงมาเบาๆ เจ้าตัวเล็กเริ่มโผล่ช่วงหน้า เห็นจมูกกับลิ้นนำมาก่อนเพื่อน กนธียิ้มอย่างดีใจ
   
“มาแล้วๆ” เขาหันไปหัวเราะให้ไผท
   
ร่างสูงยิ้มกลับ ทำหน้าที่ดึงขา พอช่วงตัวไหลตาม กนธีก็รีบเข้าไปช่วยประคอง ใช้แขนสองข้างโอบตัวที่เปื้อนน้ำคร่ำ เลอะเทอะไปด้วยเลือดกับเมือกเหนียวอย่างไม่นึกรังเกียจ กระทั่งลูกวัวคลอดออกมาทั้งตัวได้สำเร็จ
   
พวกเขาช่วยกันวางมันลงกับกองฟางที่ใช้รองพื้นเพื่อความสะอาด ไผทล้วงเอาเมือกในปากกับจมูกออกไม่ให้อุดกั้นจนสำลัก ส่วนกนธีใช้ฟางเช็ดตัวตรงซี่โครงไปยังด้านท้ายเป็นการกระตุ้นการหายใจตามคำบอกของอีกฝ่าย
   
“หยอดทิงเจอร์ใส่สายสะดือก็เสร็จ เขาบอกว่ามันช่วยกันการติดเชื้อ” ไผทยิ้ม ลงมือทำให้ดูระหว่างที่คุณกุนต์เช็ดเนื้อตัวเด็กน้อยให้สะอาด “ปล่อยไว้สักพัก เดี๋ยวเขาก็ลุกขึ้นกินนมแม่ได้ แต่ถ้าหลายชั่วโมงยังไม่มีทีท่าก็ต้องรีดนมเหลืองจากแม่มาป้อน อันนี้สำคัญมากครับ ทิ้งไม่ได้”
   
กนธีนั่งทับเข่า มองลูกวัวที่พยายามยันตัวขึ้นเพื่อไปกินนมแม่ เขาอดห่วงไม่ได้เลยช่วยพยุง ไผทเห็นก็ยิ้มตาม เข้าไปช่วยอีกแรง
   
เจ้าหนูล้มลุกคลุกคลานหลายครั้ง ทรงตัวไม่อยู่นักแต่ก็ตะเกียกตะกายไปได้สำเร็จ ความน่ารักใสซื่อ ลูกตากลมโตของมัน กับวินาทีที่ลูกน้อยได้ดูดนมจากแม่ครั้งแรก ทำให้กนธีรู้สึกอบอุ่นในใจเหลือเกิน     
   
ไผทมองนัยน์ตาที่เป็นประกายของคนด้านข้างอย่างพอใจ ตอนนี้เสื้อแบรนด์เนมของกนธีเปรอะเปื้อนไปหมด ซักแล้วคงยับเยินเกินจะใส่ต่อ แต่ไม่เห็นเจ้าตัวจะโวยวายอะไร ตรงข้าม..กลับยืนมองด้วยความสนอกสนใจ จับจ้องด้วยดวงตาตื่นเต้นยินดี เหมือนเด็กๆที่เพิ่งรู้ว่าลูกอ๊อดสามารถโตไปเป็นกบได้
   
..เป็นคนที่น่ารักที่สุด..
   
“คุณคงไม่ฆ่ามันทำสเต็กใช่ไหม” จู่ๆ กนธีก็ถามขึ้น สีหน้าขึงขังจริงจัง “ถ้าคุณคิดจะฆ่า ผมขอซื้อต่อ ตัวนี้ผมช่วยทำคลอด ผมก็จะขอเลี้ยงเอง”
   
ไผทฟังสักครู่ก็หัวเราะชอบใจ “ไม่ฆ่าหรอกคุณ..นี่วัวนม ไม่ใช่วัวเนื้อ”
   
กนธีชะงักไปนิดหน่อย “แล้ว..แล้วถ้าลูกมันเป็นตัวผู้ล่ะ” ตัวนี้ออกมาเป็นตัวเมีย เลี้ยงไว้รีดนมต่อได้เหมือนตัวอื่นในคอก แต่เขาเคยดูสารคดีเกี่ยวกับอุตสาหกรรมโคนมที่มีการยิงหัวลูกวัวทิ้งเพียงเพราะมันเป็นตัวผู้เลยหวั่นใจ
   
“ผมก็เลี้ยง” ไผทพูดยิ้มๆ “ฟาร์มของผมไม่มีการฆ่า..ที่นี่ไม่ได้ทำเป็นอุตสาหกรรมอะไรทั้งนั้น แค่ทำเป็นงานอดิเรก ไม่ได้รีดนมบรรจุกล่องขาย ผมมีวัวอยู่ห้าตัว มีชื่อทุกตัว ถ้าคิดฆ่า ผมไม่ตั้งชื่อให้หรอก พวกนี้น่ะลูกๆผมทั้งนั้น”
   
กนธีมองด้วยดวงตาวาววับ “คุณเป็นคนใจดีมาก”
   
“แต่ถ้าลูกไก่ในฟาร์มเป็นตัวผู้ ผมจะเอาไปบดทำนักเก็ต”
   
“ห๋า?!” ตั้งแต่เดินมา เขายังไม่เห็นไก่สักตัวเลย 
   
“ผมล้อเล่น” ไผทหัวเราะ “ถ้าลูกวัวเป็นตัวผู้ ผมก็เลี้ยงไว้เป็นพ่อพันธุ์ต่อ แต่บางครั้งถ้าจำเป็น ผมก็ขายให้คนที่รับซื้อ เขาจะเอาไปขุนหรือทำอะไร อันนั้นขึ้นอยู่กับเขาแล้วครับ หากมีหลายตัวคงแบกค่าใช้จ่ายตลอดไปไม่ไหว”
   
กนธีเป็นมังสวิรัติ เขาไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก แต่ก็พยายามมองตาม
   
“คุณไม่ฆ่าผมก็ดีใจแล้ว” เขายิ้มให้ลูกวัวตัวน้อยที่ยังดูดนมแม่ “ว่าแต่..เจ้าตัวนี้จะมีชื่อไหมครับ แม่ชื่อเนื้ออุ่น แล้วลูกจะชื่ออะไร..”
   
น้องอ้นที่ดูอยู่นานชูมือหรา “ชื่ออ้นครับ วัวชื่ออ้น~”
   
ไผทหัวเราะร่า “เอาจริงหรือเรา ให้เรียกว่าเจ้าอ้นเลยหรือ”
   
กนธีกลั้นขำ น้องอ้นดูตื่นเต้น “ถ้าเรียกอ้น ไม่หันทั้งคนทั้งวัวหรือครับ”
   
ปาลินยิ้ม ลูบหัวชื้นเหงื่อของน้อง “ให้พี่กุนต์กับคุณไทตั้งให้ดีไหมครับ”
 
ไผทไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว “ให้ชื่ออ้นก็ได้..ถ้าเราฟังแล้วไม่สับสน”
   
“เย้~” ไม่สับสนหรอก น้องอ้นกับเจ้าอ้น คนละแบบกันเลย
   
พวกเขาคอยเฝ้าเจ้าอ้นกินนมแม่อยู่สักพักก็ปล่อยพวกมันไว้ตามลำพัง ไผทเดินออกมา เนื้อตัวเลอะเทอะพอๆกับกนธี เขาหันมองแล้วส่ายหัว
   
“ผมพาคุณมาเปื้อนชัดๆ ขอโทษด้วยนะ”
   
กนธีหัวเราะ รองน้ำจากสายยางที่คุณไทเปิดให้ “ไม่เลยครับ สนุกดี” เขาล้างคราบเลือดที่ติดตามนิ้วจนสะอาด “แต่สงสัยคงต้องกลับไปอาบน้ำแล้ว”
   
“ถ้าคุณไม่รังเกียจ..” ไผทหลุบตามองคนที่ก้มๆเงยๆล้างรองเท้าบูทให้ทั้งที่เขาบอกแล้วว่าไม่ต้อง “เย็นนี้มาทานข้าวกับผมได้นะ”
   
กนธีล้างหน้าตัวเองด้วยน้ำจากสายยางอย่างไม่ถือตัว “โอ้..คงต้องขอผ่านล่ะครับ ขอบคุณมาก พอดีว่าเย็นนี้ไผ่ให้แม่บ้านทำกับข้าวไว้รอแล้ว”
   
ไผทไม่ได้ว่าอะไร เขาเพียงแต่เปิดน้ำให้เงียบๆ กระทั่งกนธีล้างเสร็จ
   
“ขอโทษนะ” เขาเอื้อมมือไปแถวใบหน้า ใช้ปลายนิ้วเช็ดคราบเลือดที่ติดตรงข้างแก้มออกให้ “ผมว่าคุณควรอาบน้ำหลายๆรอบ”
   
กนธีหัวเราะ มีเศษฟางขึ้นไปติดบนหัวด้วย คุณไทช่วยหยิบทิ้ง ไม่ได้หันไปมองเลยว่าปาลินยืนกระสับกระส่าย จะเข้ามาแทรกก็ทำไม่ถนัด
   
“ขอบคุณครับ” เขายิ้มบาง “ผมผึ่งรองเท้าไว้ตรงนี้นะ”
   
ไผทพยักหน้า มองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่อนโยน เขาจ้องแก้มคุณกุนต์จนเจ้าตัวสงสัย ถามว่ามีอะไรติดอยู่อีก “ไม่มีหรอกครับ”
   
..ก็แค่อยากรู้..ว่าทำอย่างไร..ถึงจะได้สัมผัสโดยไม่ต้องมีข้ออ้าง..
   
“คุณรู้ตัวไหม..ว่าคุณน่ะแตกต่างกว่าคนทุกคนที่ผมรู้จักมา”
   
กนธีเลิกคิ้ว ชี้หน้าตัวเอง “ผมหรือ..ก็มีสองตา สองมือ ไม่ใช่สับปะรด”
   
ไผทส่ายหัว “คุณก็รู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร” เขาปิดก๊อกน้ำ
   
คนฟังนิ่งไป ไม่ได้โต้ตอบอย่างอื่น ทำได้แค่ยิ้มรับ
   
ร่างสูงใหญ่คว้าผ้าสะอาดตรงระเบียงบ้านมา เช็ดมือให้กนธีโดยไม่สัมผัสแตะต้องเนื้อตัว ท่าทางนั้นไม่ได้คุกคาม เป็นเพียงการช่วยเหลือแบบพื้นๆเท่าที่ชาวไร่บ้านนอก..คนเถื่อนอย่างเขาจะดูแลคนกรุงได้
   
กนธีชะงักไป “คุณไท..ไม่เป็นไรหรอกครับ”
   
“เป็นผมไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มพึมพำ ละมือออกมาเพื่อเว้นช่องว่างให้
   
“อะไรนะครับ”
   
“ให้ผมอยู่ข้างๆคุณ..ไม่ได้หรือ” ไผทถามอย่างตรงไปตรงมา
   
“คุณ..” ชัดเจนแบบนี้ เขาพูดไม่ออกเลย “คุณก็รู้..ผมมีโอ๊ตอยู่แล้ว” เขาเบาเสียงลง ไม่หวังให้ปาลินที่ยืนเมียงมองอยู่ด้านหลังได้ยิน
   
“นั่นสินะ” ไผทยกสองมือยอมแพ้ “เอาเป็นว่าผมจะไม่ตื๊อก็แล้วกัน”
   
กนธีลอบพรูลมหายใจอย่างโล่งอก

“แต่ถ้าวันไหนรู้สึกว่าเด็กนั่น..ทำให้คุณเสียใจ” เสียงทุ้มต่ำพูดเรียบง่าย มองลึกลงในแววตาคู่เดิม “ขอให้รู้ไว้ว่าคุณยังมีผมเป็น ‘เพื่อน’ อยู่ทั้งคน”
   
ใครอีกคนนิ่งเงียบ เสหลบไปทางอื่น ไม่กล้าสบดวงตาที่คอยจับจ้องกันอย่างมีความหมาย..บางที คุณไผทอาจมองอะไรออกเหมือนที่เขากำลังมองอยู่
   
..และคำพูดนั่น..ก็คล้ายจะสั่นคลอนความไว้เนื้อเชื่อใจของเขาลง..


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 10-07-2017 10:16:46

.

.

.


กนธีเดินเช็ดผมที่เปียกโชกออกมาจากห้องน้ำ พวกข้างล่างกำลังนั่งดูทีวีกันอยู่ในห้องรับแขก คิดว่าพอผมแห้งดีแล้วจะตามลงไปสมทบ
   
“ถ้าวันไหนรู้สึกว่าเด็กนั่น..ทำให้คุณเสียใจ”
   
ชายหนุ่มนั่งลงตรงปลายเตียงด้วยความเลื่อนลอย มันมีอะไรบางอย่างที่อึดอัดคับข้องอยู่ในใจ บางอย่างที่ทำให้วิ่งออกไปได้ไม่เต็มกำลัง
   
..อะไรนะ..ที่มันติดค้างอยู่ภายใน..
   
ประตูห้องนอนถูกเปิดออก เขาเงยหน้ามอง เห็นว่าเป็นอินทัช
   
“อ้าว..ขึ้นมาทำไม”
   
“มาหาพี่ ไม่เห็นต้องมีเหตุผลอะไร” เขากดล็อคกลอน
   
คนฟังส่ายหัว นั่งเช็ดผมต่อ เขารู้สึกว่าฟูกไหวยวบ ตามด้วยฝ่ามือที่เข้ามาช่วยจับปลายผ้าแล้วออกแรงซับหยดน้ำจากผมให้อย่างเอาใจใส่
   
“สนบอกว่าพี่กุนต์ไปช่วยคุณไททำคลอดวัว มอมแมมไปหมด” อินทัชพึมพำ “อ้นเล่าด้วยว่าลูกวัวตัวนั้นชื่อเดียวกับมันเลย”
   
กนธีหัวเราะ “อื้อ..น้องอยากให้ตั้งชื่อว่าอ้นน่ะ”
   
“แล้วไงต่อ”
   
“ก็ไม่แล้วไง ลูกวัวปลอดภัยดี กินนมเหลืองแม่ได้” เขายิ้ม
   
“อย่างนั้นสินะ” อินทัชนวดคลึงต้นคอให้ “นอกจากเอาเรื่องวัวมาบังหน้า ไอ้หมอนั่น..คุณไผทน่ะ..ตัดสินใจเข้ามาจีบพี่แบบเต็มตัวแล้วหรือยัง”
   
กนธีมุ่นหัวคิ้ว “พูดอะไร..”
   
เด็กหนุ่มจับปลายคางอีกฝ่ายให้แหงนหน้าขึ้นมองสบ จับจ้องอย่างไม่ลดละด้วยดวงตาสีเข้ม “คุยอะไรกับคุณไผทกันสองคน”
   
..กระซิบกระซาบ..ลดเสียงลง..มองสบตากันตามลำพัง..
   
“มีเรื่องอะไรที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้หรือครับ”
   
กนธีเข้าใจได้ทันที ปัดมือน้องทิ้ง “ปาลินเอามาฟ้องหรือไง”
   
อินทัชคว้าข้อมือพี่กุนต์ไว้ ลากตัวกลับมาก่อนที่อีกฝ่ายจะผละหนี
   
“ใครจะเอามาบอกก็ไม่สำคัญหรอก” เขามองนิ่งๆ “เพราะมันไม่ได้ทำให้คนใจแคบอย่างผม กลายเป็นคนใจกว้างขึ้นมาได้”
   
“โอ๊ต..” กนธีมองหน้า “พี่ไม่มีอะไรกับคุณไท ไม่มีความลับอะไรทั้งนั้น”
   
..แต่โอ๊ต..มีความลับอะไรกับพี่หรือเปล่า..
   
อินทัชไม่โต้ตอบ เขามองกนธีอยู่สักพักก็ปล่อยมือ พี่กุนต์หันหน้าไปทางอื่น ทำเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่พูด และนั่นก็ทำให้เขาสงสัยมากขึ้น
   
“ลงไปข้างล่างเถอะครับ อีกสักพักก็จะกินข้าวเย็นกันแล้ว”
   
“อืม..” กนธีพยักหน้า ชะงักไปเล็กน้อยที่น้องเข้ามาใกล้แล้วจูบแก้มเขาอย่างกะทันหัน สัมผัสร้อนผ่าวนั่นลามเลยมายังริมฝีปาก “อย่า..”
   
ร่างสูงไม่ฟังเสียง รวบข้อมือสองข้างของพี่กุนต์มาจับไว้แน่น แขนข้างหนึ่งโอบไหล่ลาด ดันตัวมาแนบอก เขาก้มลงทาบปากบดเบียด สอดปลายลิ้นเข้าเกาะเกี่ยวภายใน กระหวัดรัด ตักตวงเอาความหอมหวาน
   
“ไม่เอา..โอ๊ต..” กนธีหันไปทางอื่น แต่น้องยังตามรุกไล่ “อือ..”
   
จูบนั้นร้อนแรงขึ้น ถูกบดคลึงทั้งเรียวปากบนและล่าง ขบกัดและไล้เลียไปทั่วทุกส่วน ร้อนระอุเสียจนช่วงปากบวมแดงและเห่อร้อนไปหมด
   
“พอ..แล้ว” เขาท้วง “นี่ไม่ใช่บ้านเรา”
   
อินทัชถอนหายใจ รวบตัวกนธีมากอดแนบแน่น
   
..หวงแหน..จนภาพด้านหน้ามืดดำ..
   
“เป็นของผมคนเดียวเถอะนะ” เขาพึมพำ กดจูบบนหน้าผาก
   
กนธียิ้มบาง เลื่อนมือขึ้นกอดแผ่นหลังกว้าง “เด็กอะไร..เซ้าซี้”
   
“ผมกลัวถูกทิ้ง” เขาจูบแก้ม สารภาพอย่างสิ้นอาย “คุณไทน่ะ..มีดีกว่าผมตั้งมาก ผมก็แค่ผู้ชายพื้นๆคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรไปเทียบกับเขาได้เลย”
   
“เด็กน้อย..” เขาลูบหัวน้องมันปลอบใจ “คนอื่นก็คือคนอื่น ไม่มีใครมาทำให้พี่เลิกรู้สึกกับโอ๊ตได้หรอก..” จะเว้นก็เสียแต่ว่า..
   
..อินทัชเป็นผู้ทำให้เขา ‘เลิกรู้สึก’ ด้วยตัวเอง..
   
“รับปากแล้วนะครับ” เขาซบหน้าลงกับบ่าของพี่กุนต์ อาศัยความออดอ้อนเป็นตัวขอความรักจากกนธี “ไว้กลับถึงบ้าน ไปดินเนอร์กันนะ”
   
กับความรักที่เขาพร้อมจะอยู่กับมันไปทั้งชีวิต กับความตกลงปลงใจที่ตกผลึกเป็นความรู้สึกที่แท้จริง เขาไม่ต้องการปล่อยผ่าน ไม่อยากให้ช่วงเวลาที่จะได้สร้างความทรงจำร่วมกันกลายเป็นเพียงวันธรรมดาที่ผ่านมาและผ่านไป
   
อยากให้มันเป็นความรู้สึกลึกซึ้งที่ไม่ว่าจะนึกเมื่อไรก็สุขสมหวังเสมอ
   
..เฝ้ารอ..จะสารภาพรักจากหัวใจ..

“อืม..” กนธีพยักหน้า ตบบ่าน้อง “ไปๆ..หายขึ้นมากันสองคน อายเขา”

อินทัชหัวเราะ “ไปแต่งตัวครับ ผมจะนั่งรอ”

ชายหนุ่มรับคำ เดินอย่างเกียจคร้านไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ ระหว่างนั้น อีกคนก็นอนเล่นมือถือไปเรื่อย บ่นพึมพำถึงเรื่องไร้สาระที่ขึ้นฟีดในเฟซ

“เสร็จแล้ว” กนธีบอกน้องที่ดูคลิปตลกของพวกลูกหมาค้างอยู่

“ผมขอเข้าห้องน้ำก่อน ฝากมือถือด้วยครับ” อินทัชผลุบหายไป

เขาส่ายหัวระอา นึกก่นด่าตัวเองในใจที่คิดมากหลายครั้ง ถ้าอินทัชมีความลับกับเขา แล้วจะทิ้งโทรศัพท์ไว้กับเขาให้เปิดเข้าไปดูง่ายๆหรือ

..เขาไม่ชอบล้วงลึกเรื่องส่วนตัวของใคร..ไม่ชอบจริงๆ..

กนธีวางมือถือไว้บนเตียง หน้าจอนั้นดับมืดลง กระทั่งน้องเดินออกมา

“น่ารักไหม” อินทัชปัดผมที่ยาวปรกหน้า

“อะไรน่ารัก”

“ลูกหมาในคลิปไง” เด็กหนุ่มยิ้มขัน “ที่เจ้าของทำท่ายิงแล้วแกล้งตาย”

“พี่ไม่ได้ดู” เขาส่ายหัว

“ดูสิ ผมว่าน่ารักนะ” อินทัชหยิบมือถือขึ้นมา กดรหัสปลดล็อค
   
กนธีนั่งนิ่ง วูบชาจนถึงปลายเท้า
   
“ผมเข้างานวันที่ยี่สิบแปดเมษา”

..2804..
   
..มันคือ..ความบังเอิญ..ใช่ไหม..

.

.

.




กนธีกึ่งหลับกึ่งตื่น เขานอนหันข้าง ก้มหน้าลงซุกหมอน มือกำชายผ้าห่มเอาไว้ รู้สึกเหน็บหนาวทั้งที่ไม่ใช่ฤดูที่หนาวเย็น ชาดิกไปทั่วทั้งตัว..ทั้งที่มีอ้อมกอดของใครคนหนึ่งคอยกอดกันแนบแน่นอยู่ไม่ห่าง..ฝันร้าย..ถึงคำถามที่ชวนปวดร้าวใจ

“เล่าเรื่อง ‘คนๆนั้น’ ของโอ๊ตให้ฟังหน่อยสิ”
   
“ทำไมจู่ๆถึงถามล่ะครับ”
   
“พี่อยากรู้จักคนสำคัญของเรา..คนที่ทำให้โอ๊ตพร้อมจะดูแลเขาจากใจจริง..ไม่ใช่ดูแลเพราะหน้าที่น่ะ”
   
อินทัชในความฝัน..พูดด้วยเสียงที่อ่อนละมุน สายตานุ่มนวล อ่อนโยนจนรู้สึกปวดแปลบ และใครบางคนก็ตั้งอกตั้งใจฟัง
เพียงเพื่อจะเอาความจริงนั้น..มาทำร้ายหัวใจตัวเอง 
   
“ผมรู้จักเขาครั้งแรกตอนที่เขามาทำงานที่ Vin Santo”

“เราเหมือนกันและเข้ากันได้ดีหลายเรื่อง ชีวิตครอบครัว ภาระหน้าที่ ความเป็นอยู่ ทัศนคติ เขาเป็นกำลังใจให้ผม เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วไม่ต้องฝืน”

เขา..ที่นั่งฟังในฝัน รู้สึกมึนเมาไปกับฟองคลื่นที่สาดซัด หัวใจอยากจับต้องความรักนั้น แต่ไขว่คว้าอย่างไร มันก็เป็นแค่ฟองอากาศที่บางเบา
   
“เขาไม่มีพ่อแม่ มีแต่พี่ชาย ผมก็ไม่มีพ่อแม่ มีแต่ยายกับน้อง”
   
ใช่..ปาลิน มีแค่นิมมาน สองคนพี่น้อง..ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่

“เขาเป็นน้องที่รักพี่มาก เหมือนผมที่เป็นพี่คนโตทั้งรักทั้งห่วงอ้นกับอุ้ม ผมกับเขาสื่อถึงกันได้ เหมือนเรามีเป้าหมายเดียวกันว่าทุกวันนี้เราทำเพื่อใคร”

เด็กสองคน..ที่มีความเหมือน มีความคล้ายคลึงกัน

“มองรอบตัว เพื่อนแต่ละคนแตกต่าง..มองไปที่เขา ผมเห็นเงาของผม”

..เป็นเงาของกันและกัน..

“หากผมรักใคร ผมก็จะรักแม้ว่าเขาจะไม่ให้อะไรผม ความรักของผม..ก็คือการที่พวกเราสองคนจะเว้าแหว่งไปด้วยกัน..ขอแค่ไม่ปล่อยมือกันก็พอ”

..อินทัชหลงรัก ‘เงา’ นั้น..

..โดยไม่สนใจ ว่าใครจะเข้ามาเติมเต็ม..

นั่นคือคำตอบ ว่าคนที่ได้ ‘หัวใจ’ ของเด็กคนนี้ไป เป็นคนอย่างไร
   
..ไม่ใช่คนอย่างเขาแน่นอน..
   
กนธีลืมตาโพลง รู้สึกประหลาดใจที่หมอนของเขาเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำ เขาละมือมาแตะ น่าตลก..ที่ไม่ได้ร้องไห้มานานมากแล้ว
   
ในความสลัวเลือนราง อ้อมแขนอบอุ่นยังวางพาดที่ช่วงเอว เขาหันไปมอง เห็นใบหน้าอ่อนวัยและหล่อเหลาหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอเป็นจังหวะ
   
เขาเอื้อมมือออกไปแตะ ผิวกายของอินทัชยังคงอุ่นร้อนอย่างเคย
   
..แต่ความระแวงไวของเขา..กลับทำให้สัมผัสนั้นเยียบเย็น..
   
“พี่..กุนต์” เด็กหนุ่มปรือตาขึ้น ผงกหัวมอง “ทำไมยังไม่นอน”
   
กนธีหลุบตาลงต่ำ “พี่หิวน้ำน่ะ..” เขาแกะแขนที่สวมกอดออก
   
“เดี๋ยวผมไปหยิบให้” อินทัชงัวเงียลุก
   
“ไม่เป็นไร พี่ไปเอง นอนเถอะเรา” เขาก้มลงจูบหน้าผาก
   
“มันมืดนะ”
   
“เปิดไฟได้ครับ” เขายิ้มบาง โยกหัวน้องมันอย่างเอ็นดู “นอนต่อนะ”
   
อินทัชพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง ไม่ทันไรก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง กนธีค่อยๆขยับลงจากเตียง ไม่ได้เดินลงไปชั้นล่างเพื่อดื่มน้ำอย่างที่บอก
   
เขาออกไปด้านนอก กระชับเสื้อคลุมเข้าหากันตอนที่เลื่อนระเบียงเชื่อมกับดาดฟ้าออก ความหนาวของค่ำคืนเบียดแทรกผิวเนื้อ ไอเย็นจัดของหุบเขาปะทะผ่านช่วงตัว ลมยามดึกพัดกรีด เป็นเสียงหวีดหวิวไปกับความเงียบ
   
ท้องฟ้าคืนนี้เป็นคืนเดือนมืด เห็นดาวทอแสงกระจ่างตา
   
ในความว่างเปล่า เขาพูดขึ้นกับความเงียบงัน

“คนในหัวใจนั่น..คือปาลินใช่ไหม..”
   
..อยากถาม..แต่ไม่กล้าออกปากไป..
   
หากว่าปัจจุบัน คนคนนั้นเป็นเขา..สัญญาจะปล่อยไว้ให้เป็นเพียงเรื่องอดีต แต่นาทีนี้ เขากลัวกับความผิดหวัง ไม่อยากเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อน
   
ถ้าน้องไม่มีคำตอบว่า ‘รัก’ แล้วเขาจะยิ้มต่อไปได้อย่างไร

กนธียังคงเงยหน้ามองดาวอยู่อย่างนั้น อยากรู้ว่าจะมีสักกี่ดวงที่พร่างพราวอยู่เบื้องบน นับจนปวดชาไปทั่ว แต่ก็ไม่ยอมก้มลงต่ำ
   
อาจเพราะกลัวแสงดาวที่เป็นประกายนั่นจะร่วงลงจากดวงตา

........................................................................................

กลับมาล้าวว ฮืออ ขอโทษด้วยค้าบบ
หายหัวไปแต่งพี่ภัสกับน้องภีมมาจนจบ 555+ ตอนนี้จะกลับมาหาลุงล้าวว  :hao5:
แอบตันไปบ้างเพราะต้องต้มน้ำให้ลุง มันต้มไม่ค่อยไป สงสัยแก๊สจะหมด  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 10-07-2017 10:30:36

^
^
^
^
 :z13: :z13:

พี่กุนอย่าเศร้า  :กอด1: :กอด1:

ไอ้โอ๊ตบอกรักพี่กุนเร็วๆลีลาจริง  :fcuk: :fcuk:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 10-07-2017 10:33:49

เอาแล้วววววว พี่กุนต์รู้แล้วเหลือโอ๊ตเนี่ยแหละจะรู้เมื่อไหร่ว่าพี่กุนต์คิดมาก

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 10-07-2017 10:43:45

ขนาดแก๊สจะหมดยังเริ่มจะเดือดเลยนะคะ กว่าจะเดือดสุดกว่าจะอืดอีก  พี่กุนต์มาซบอกเราเลยค่ะ :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 10-07-2017 11:48:39

กลัวพี่กุนย์เอาตัวตนเดิมๆ ที่คิดเองเออเอง
มาทำลายความเชื่อใจที่มีต่อโอ๊ต
เพราะปาลินเป็นแค่เงาที่คิดว่ามองตัวเองของโอ๊ต
คงต้องรอให้โอ๊ตสารภาพรักแหล่พ แต่สารภาพแล้ว
พี่กุนย์จะแคลงใจมั้ยน้ออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 10-07-2017 12:28:04

โอยยย กลัวใจเด้อออออ โอ๊ตต ยอกรักพี่กุนต์สักทีซี เดี๋ยวก็มีคนทำคะแนนหรอก

เอาพั่กุนต์กลับมาไม่ได้ เราซ้ำนะ บอกเลยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 10-07-2017 12:49:40

เจ้าโอ๊ตจะสารภาำรักกับพี่กุญก็รีบๆเข้า

เดี๋ยวพี่กุญคิดไปไกลเรื่องปาลิน

แกจะเป็นฝ่ายต้องเสียใจแทนนะเว้ย

น่ารักแถมใจดีอย่างพี่กุญจะหาได้ที่ไหนอีกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 10-07-2017 12:52:55

โอ้ตรีบๆ เด้อออ อิคุณผัดไทยทำพี่กุนต์เขวแล้วววว  :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 10-07-2017 13:25:51

ฮืออออออ
พี่กุนต์เกิดจะจำแม่นอะไรตอนนี้
แล้วโอ๊ตก็อาจจะแค่ขี้เกียจเปลี่ยนพาสป้ะ ฮือออ
โอ๊ยยยยย ทรมานใจ
เหมือนมีช่วงห่างกันปีนึงป้ะ ฉันนี่แหละจะตาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 10-07-2017 14:40:06

นิยายชุด sins จะขาดมาม่าไม่ได้สินะ...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 10-07-2017 15:36:21

นี่แหละจุดบอบบางของความสัมพันธ์ที่ไม่ได้เริ่มมาจากความรัก มันมักจะแพ้ทางความใกล้ชิดและความผูกพันของคนใกล้ตัวของอีกฝ่ายและยากเกินกว่าจะทำใจให้ "เชื่อใจ" จนกว่าอีกฝ่ายจะพิสูจน์ให้เห็นได้อย่างหมดคำถาม พี่กุนต์เองก็แก่ เอ้ย อายุเยอะแล้ว มีอะไร คิดอะไร คงเก็บไว้ในใจไม่แสดงออกมา งานยากเป็น 2 เท่าละโอ๊ตเอ้ยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: momoku ที่ 10-07-2017 16:01:09

อยากให้ถึงวันที่พี่กุนต์เริ่มตัดใจได้แล้วอ่ะ หงุดหงิดโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 10-07-2017 16:16:11

พี่กุนนนนนนนนต์ อย่าคิดไปก่อน ถามน้องก่อนๆๆ อิโอ๊ตก็รีบรู้ตัวได้แล้ว พี่เค้าร้องไห้แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 10-07-2017 16:26:57

พี่กุนต์อย่าเพิ่งคิดไปเอง ถามโอ๊ตก่อน
ไม่เอาดราม่าน้าาา แงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 10-07-2017 17:10:12

 :sad4:

โอ๊ตตตตต !! แกทำพี่กุนต์ของฉันร้องไห้แล้วนะ
งื้อออออออออออ หนูกุนต์อย่าเพิ่งคิดไปไกลนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 10-07-2017 17:57:39

มาค่ะ ตั้งรับล่ะ มาม่าเนีี่ยยย รีบมา รีบไป ไม่อยากให้อยู่นานค่ะ สงสารพี่กุนต์ ฮืออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 10-07-2017 18:08:55

โอ๋เอ๋พี่กันต์ นานแค่ไหนนะที่ไม่ได้ร้องน่ะ
สู้ๆทั้งคู่นะคะ เอาจริงนี่ว่าโอ๊ตชัดคิดมากนะ
แต่อย่างไรเสียการคุยกันก็คือสิ่งที่ดีที่สุด
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่
ตอนนี้แอบรำคุณไท
ทำไมมมมม ทำไม่ต้องดีและรวย ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 10-07-2017 18:12:50

พี่กุนต์คิดมากไปบอกตรง
สงสัยเพราะโอ้ตไม่บอกรักด้วยแหละ
แต่ก่อนโอ้ตชอบสนก็จริงอยู่
แต่ตอนนี้ก็มีแค่พี่ พี่คงไม่เข้าใจ
ความขี้ระแวงมันจะเป็นบ่อเหตุของการทะเลาะกันนา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 10-07-2017 18:56:00

ตัวเด็กก็คิดมาก ตัวลุงก็คิดมาก เอ้อเนอะหันมาคุยกันเถอะไม่ชอบกินมาม่า :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 10-07-2017 19:11:59

พี่กุนต์อย่าคิดมากน่ะ 
โอ๊ตมันรักพี่แล้วววววรอมันนิดนะมันยังใจปลาซิวค่าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 10-07-2017 19:39:05

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 10-07-2017 19:47:16

 :เฮ้อ:

 :L2: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 10-07-2017 20:34:45

หนูกุนไม่คิดมากสิ อิโอ๊ตชัดเจนเร็วเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 10-07-2017 21:26:50

นั่นไงเจ้าโอ๊ต งานกำลังจะเข้า ไม่รีบบอกจะแย่ๆแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 10-07-2017 21:47:39

คิดมากทั้งสองฝ่าย แล้วยังไม่พูดกันอีก เลยเถิดไปไหนต่อไหน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 10-07-2017 21:52:47

อ่านตอนนี้ละสงสารพี่กุนต์มาก คือพี่แกจะคิดมากก็ไม่ผิดอะในเมื่ออิโอ๊ตมันไม่ได้แสดงอะไรออกมาเป็นพิเศษเลยว่ารักพี่กุนต์ไปแล้ว และก็ไม่เข้าใจว่าอิโอ๊ตมันจะรอทำไม ก็บอกรักไปก่อนแล้วค่อยไปดินเนอร์ก็ได้นี่หว่า นี่กลัวจะมีเหตุมาให้ดราม่าแบบอิโอ๊ตยังไม่ทันบอกรักนี่สิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Nuclear ที่ 10-07-2017 21:58:26

ในที่สุด มันก็มา...  ความดราม่ากะลังจะเริ่มต้นขึ้นน !

ปล. ขอเบาๆพอนะคะ แบบกรุบกริบๆ สงสารพี่หนูกุนต์ แบบว่าแก่ล้าววว กลัวรับไม่ไหวว  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: PRiiNZE ที่ 10-07-2017 22:43:47

อมกกกกกกก
ไม่นะ!! มาม่า! มาม่ากำลังจะมา!
พี่โอ๊ตตตต ทำอะไรสักอย่างซิว้อยยยย
ฮือออ ไม่นะ พี่กุนต์คนดีของบ่าววววว
อย่าเพิ่งคิดมากนะคะะะะ กระซิกๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-07-2017 08:15:56

อย่าพึ่งคิดไปไกลสิพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: naplatoo ที่ 11-07-2017 08:28:47

 :katai1: :katai1: :katai1: <<< อีโมนี้ตรงใจเดี่ยนที่สุดแล้วค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 11-07-2017 20:18:01

ไปเดทกับน้องก่อน พี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 11-07-2017 21:58:44

เอาแล้วไง พี่กุนต์เริ่มระแวงแล้ว โอ๊ตรีบๆเคลียร์เลย
แต่จริงๆแอบเสียดายคุณผไทนิดหน่อยนะ คิดว่าเค้าคงดูแลพี่กุนต์ได้ดีแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 11-07-2017 22:34:24

โอ๊ย โอ๊ย. รอพี่โอ๊ตสารภาพกับพี่กุณต์นะ.

ช่วงนี้ต่างคนต่างคิด ดราม่าเล็กๆให้ใจมันเจ็บแปล๊บแปล๊บ

 :katai5:  :katai5:   :katai5:  :katai5:  :katai5:

  :ling3:  :ling3:  :ling3:  :ling3:  :ling3:

..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 11-07-2017 22:39:37

งานดราม่าต้องมาค่ะ จัดเต็มกันจริง ๆ สงสารพี่กุนท์อ่ะ. อยากให้เปิดใจคุยกับโอ๊ตไปเลยจะได้เคลียกันสักที ไม่อยากให้คิดมากอย่างนี้ มันช้ำใจ  :hao5:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 11-07-2017 23:32:24

ปาลินเป็นคนดีที่น่ารำคาญที่สุดตั้งแต่มีนิยายถือกำเนิด 49ตอนแล้วนี่ก็ยังไม่รู้สึกชอบปาลินอยู่ดี อีโอ๊ตมึงงงง เตรียมตัวกลับไปนับศูนย์ใหม่ได้เลย(คนอ่านอินเกิน) คุณผไทก็ดู gentlemen  มากกกก พี่กุนต์เราเป็นผู้เสียสละตลอด แม่ชีตัวจริง

นี้แหละ feel good ที่แท้จริงของซีรี่ย์sins  แบบนี้สิถึงจะเป็นข้าวปั้น หลอกให้คนอ่านตายใจว่าไม่มีอะไรแต่สักพักเอาระเบิดมาวาง555 แต่เราเป็นแฟนคลับมานานมาก เรารู้ทัน  :impress2: o18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-07-2017 04:28:41

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 12-07-2017 08:25:19

เตรียมตะเกียบ พร้อมโซ้ยเส้น ความผิดไอ้โอ้ตคนเดียว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 12-07-2017 09:00:19

กอดพี่กุนณ์แน่นๆๆเลย

น้องเคยมีใจให้ปาลินเป็นเรื่องจริง แต่ตอนนี้น้องมีแต่พี่กุนณ์นะคะ


ถึงขนาดส่งไปเป็นก้างชิ้นโตด้วยซ่ำ



พี่กุนณ์ใจเย็นๆนะคะ ไม่อยากให้พี่คิดมากแล้วเสียใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 12-07-2017 12:09:07

อ้างจาก: Monkey D ที่ 10-07-2017 12:49:40  

เจ้าโอ๊ตจะสารภาพรักกับพี่กุนก็รีบๆเข้า

เดี๋ยวพี่กุนคิดไปไกลเรื่องปาลิน

แกจะเป็นฝ่ายต้องเสียใจแทนนะเว้ย

น่ารักแถมใจดีอย่างพี่กุนจะหาได้ที่ไหนอีกกกก

เวลาสำคัญจะสารภาพ ชอบมีอะไรมาขัดจังหวะทุกที
บอกรักตอนใกล้หลับก็ไม่น่าบอก พี่กุนชอบหลับเร็วอีก บอกรักชัดๆสักที
รออยู่นะทั้งพี่กุน ทั้งคนอ่าน  :m16: :m16: :m16:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 12-07-2017 14:11:25

ไม่ต้องต้มก้อได้ค่ะ
ปล่อยเเก้สหมดไปเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 12-07-2017 15:59:49

เอาจริงๆ นะ ถ้าเป็นเรา เราก็คิด
ความทรมานที่แท้จริงมันไม่ใช่ความไม่สมหวังนะ
มันคือความเจ็บปวดจากความคลุมเครือต่างหาก
ถ้าตัดเลยมันเจ็บปวดแต่มันก็จะจบลง
ขณะที่ความคลุมเครือมันเหมือนกันเรากำลังย่ำเดินอยู่ท่ามกลางทะเลตะปู
จากใจเลยนะคะ ชอบคุณไผท ชอบความเป็นผู้ใหญ่และความชัดเจนของคุณไผท
+++เป็ดค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 12-07-2017 16:19:22

ดราม่ามาแล้ววงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: lovenine ที่ 12-07-2017 20:11:02

ชอบมาก ติดตามๆ  และ รอๆๆๆ  :pig2: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 12-07-2017 22:05:44

มาม่ามาแล้ว ฮืออออ สงสารพี่กุนต์ โอ๊ตเอ๊ยยยย สังเกตหน่อยเถอะ อย่าปล่อยลุงร้องไห้ จะร้องตาม  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: daisyskies ที่ 13-07-2017 21:51:01

เกลียดtiming แบบนี้มากกกกกก ฮื่ออออออออ ทุกอย่างประจวบเหมาะเว่อๆ
ให้พี่กุนต์ของอิฉันมีความสุขสักทีสิเจ้าคะะะะะ
พี่โอ๊ตรู้สึกยังไงก็พูดค่ะ พูดดดดด พี่กุนต์ใจบางไปหมดแล้ววว
 พี่กุนต์ก็ถามเด็กมันไปเลยค่ะ ถามเลยค่ะคุณขา เชื่อบ่าวนะเจ้าคะคนดี

ปล. คุณไผ่เอาคุณไผทไปเก็บด้วย!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 14-07-2017 12:05:31

ขอให้ใครสักคนทนไม่ไหวแล้วถามออกมาก่อนเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 16-07-2017 08:24:46

งั้นก็ไม่ต้องต้มนะข้าวปั้นน  :hao5:
พี่กุนต์เก็บเงียบไว้ไม่ยอมถาม ปล่อยไว้คาราคาซังแบบนี้ อีกหน่อยเป็นเรื่องแน่
อยากให้พี่กุนต์ถามให้ชัดๆ ไปเลยยย :ling1:
เฮ้อ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Maii2206 ที่ 16-07-2017 19:28:48

 :z3: พี่กุนต์อย่าคิดเองเออเองนะ ถามพี่โอ๊ตก่อนนน

พี่โอ๊ตก้อยากจะบอกตั้งนานแล้วแต่จังหวะมันไม่ได้ซักกะที  :katai1: รีบบอกเลยก่อนเข้าใจผิดมากไปกว่านี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: fayri1718 ที่ 17-07-2017 15:06:21

รอจ้าาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 23-07-2017 00:38:17

แงงงงงง พี่กุนต์ คิดมากน่า  :hao5:

แต่เอาเข้าจริงๆ มันก็อดคิดมากไม่ได้จริงๆ นะ ยิ่งย้อนไปตอนที่โอ๊ตพูดถึงคนในใจตอนนั้น แล้วเจ็บเลย ถึงในมุมโอ๊ตจะเป็นใจว่าเวลามันผ่านไปแล้ว ความรู้้สึกคนเรามันเปลี่ยนกันได้ก็เถอะ พี่กุนต์คงยังไม่สามารถเชื่อใจวางใจได้100%จริงๆอะ มันก็น่าสงสัยน้อยซัเมื่อไหร่เล่นส่งสายตากันขนาดนั้นอะ เห้อมมมม

แต่ตอนเห็น 2804 นี่ ในใจสบถเลย เป็นไปไม่ได้!!! ไม่ใช่อย่างที่คิดแน่ๆ ใช่มั้ยโอ๊ต  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 23-07-2017 06:08:46

ถ้าโอ๊ตบอกไปตอนนี้ พี่กุนต์จะเชื่ออย่างเต็มหัวใจไหม :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: hoihak ที่ 23-07-2017 21:00:43

ร้องไห้อีกแล้วค่ะ ฮึกกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 23-07-2017 21:03:54

เราเติมแก๊สให้ไหม เอาถังมาๆๆ 555
โอ๊ยยยย!! พี่กุนต์ปะติปะต่อเรื่องได้ กำลังลังเล หวั่นไหว อิผัดไทก็มาทำแต้มอีก แย่แน่ๆ โอ๊ตเอ้ยยย!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: iammaii ที่ 26-07-2017 15:57:20

 :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: fayri1718 ที่ 26-07-2017 20:31:23

มาปูเสื่อ 5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 26-07-2017 23:46:21

มารอนะคะ พี่กุนต์ต้องมาเร็ว ๆนี้แน่
มาเคลียร์ปัญหาไปด้วยกันค่ะ

เอ๊ะ หรือมาเติมเเก๊สให้เดือดกว่าเดิม
:katai5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: e-ga-g ที่ 28-07-2017 16:29:17

พี่กุนต์ก็ไม่ระวังตัวเลย รู้ว่าไผทจีบก็ยังยอมให้เข้าใกล้ทำตัวสนิทสนม น่าระแวงกว่าโอ๊ตกับสนเยอะเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 30-07-2017 12:13:44

อีโอ๊ต ...กลัวจะไม่ทันจะสารภาพจัง นั่งbts มันช้า นั่งshinkansen ด่วน!!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: mumoss ที่ 02-08-2017 08:19:43

ลุงคร๊าบ ใจเย็นๆ นะคร๊าบ

ตั้งสติครับลุง  อย่าคิดมาก มีความสุขกับสิ่งที่มีคร๊าบ ...กลัวใจลุงอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 02-08-2017 08:38:36

อยากตีหนูกุนต์จริงๆตอนนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.49] pg.125 -- 10/7/60
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 06-08-2017 09:22:29

ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว พี่โอ๊ตรีบบอกความในใจกับหนูกุนต์นะครับ ยังไม่อยากกินมาม่าอ่ะ กลัวท้องอืด :serius2: มาหวานเชียวตอนแรกพอท้ายๆน้ำตาซึมซะงั้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 13-08-2017 17:20:50

Chapter 50

เมื่อคืนกนธีนอนไม่ค่อยหลับนัก เช้านี้เลยดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าไร ตาเขาบวมแดงเพราะนอนน้อย ไม่ใช่เพราะสาเหตุอย่างอื่น
   
อินทัชลุกออกไปตั้งแต่หกโมงเช้าเห็นจะได้ อีกฝ่ายลองเขย่าตัวเขาดูว่าจะตื่นหรือยัง แต่เขาเอาหน้าซุกหมอนแทนคำตอบ น้องเลยไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปดูแลเรื่องอาหารเรื่องยาให้คุณยาย ตอนนี้ยังไม่กลับขึ้นมา
   
คิดๆดู เขามันก็เหมือนคนไร้สาระจริงๆ เอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาคิดวุ่นวาย เป็นนิสัยเดิมที่ถึงจะซาลงไป แต่ก็ไม่เคยหายไป ดีว่าเขาไม่วู่วามเหมือนสมัยอยู่กับศรัณย์ นึกเรื่องเก่าก็อดรังเกียจและรำคาญตนเองไม่ได้
   
กนธีขยับขึ้นนั่ง เอามือลูบหน้าด้วยความเมื่อยล้า แดดตอนเช้าส่องผ่านม่านหน้าต่างสีขาว ได้กลิ่นหอมเจือจางของไม้สนที่อบร่ำด้วยแสงอาทิตย์
   
เขาทิ้งตัวลงพิงหัวเตียง ถอนใจอยู่ตามลำพังพลางนวดคลึงหว่างคิ้ว
   
ถามตัวเองว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น เขาคิดเชื่อมโยงอะไรอยู่ เขาคาดไม่ถึงจริงหรือที่รู้ในที่สุดว่าคนที่อินทัชแอบรักคือปาลิน? ไม่เลย..เขาระแคะระคาย สงสัยมาตลอด แต่เลือกจะปิดหูปิดตาเอง ท่องไว้ว่าเขาเป็นเพื่อนกัน และเพราะอย่างนั้น เมื่อเรื่องบางอย่างค่อยๆชัดเจน เขาถึงได้รู้สึกผิดหวังนัก
   
ใจหนึ่งนั้น เกิดนึกอยากต่อว่า ทำไมอินทัชไม่คิดบอกเขาสักคำว่าคนคนนั้นคือใคร แต่อีกใจก็ร้องท้วง ไม่ใช่น้องหรือที่พร้อมจะบอกกันทันทีหากเขาอยากรู้ อินทัชตั้งใจจะบอกตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่เขานั่นแหละที่พูดออกมาว่าจะไม่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของใคร..เพราะฉะนั้น นี่ไม่ใช่ความผิดน้อง
   
อีกใจประท้วง รู้ทั้งรู้ว่ารักใคร ทำไมถึงได้ชวนปาลินมาทำงานด้วย มาอยู่ใกล้ชิดพวกเขา ไม่คิดอะไรบ้างเลยหรือ ใจรักคนหนึ่ง..แต่มาร่วมรักกับอีกคน
   
กนธียิ้มหม่น..เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของอินทัชเหมือนกัน จำได้ว่าคนที่มาขอร่วมงานด้วยคือปาลิน และอินทัชก็แสดงท่าทีลำบากใจจนเขาต้องเป็นฝ่ายออกปากถามเองว่ามีเรื่องอะไรให้ช่วย และคนที่ออกตัวทำให้ทุกอย่างด้วยความหวังดีก็คือเขาทั้งนั้น น้องไม่ได้บีบบังคับ ยื่นคำขาดอะไรเลย
   
แต่ละครั้งแต่ละคราวที่ปาลินก้าวเข้ามาในชีวิตพวกเขา อินทัชไม่เคยเป็นฝ่ายเรียกร้องเชิญชวนก่อน เขาเองต่างหากที่เป็นคนพามา
   
จะนึกพาลโทษปาลินฝ่ายเดียว มันช่างไม่ยุติธรรม ปาลินเองก็อาจจะไม่รู้เรื่องที่อินทัชแอบหลงรักก็ได้ น้องอาจจะคิดว่าเป็นเพื่อนกันตามปกติ
   
กนธีหลับตาลง ไม่รู้ว่ากำลังหลอกตัวเองต่อไปหรือเปล่า..บางทีน้องอาจจะรู้แล้ว อาจเริ่มสื่อความรู้สึกถึงกัน อาจเริ่มมีใจให้กันก็ได้
   
..แต่จะรู้หรือไม่รู้..เขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี..

ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนไม่ได้เปิดเผย ไม่ได้มีการตกลงเป็นคู่รัก ถึงจะเหมือนกำลังดูใจกัน มันก็ไม่ได้แนบแน่นลึกซึ้งเหมือนเขากับศรัณย์ และไม่ว่าจะมีอะไรกันมากี่หน เขาก็ยังเรียกอินทัชว่าเป็น ‘คนรัก’ ได้ไม่ถนัดปาก
   
จะให้แสดงความหวงหึง เป็นเจ้าข้าวเจ้าของไร้สาระเหมือนเด็กวัยรุ่น ควรดูอายุของตัวเองหน่อยไหม ทำนิสัยน่ารังเกียจ คิดหรือว่าจะไม่ถูกเบื่อหน่าย
   
เขาเกลียดนิสัยนี้..ระแวดระวัง จับสังเกต คอยดูความเคลื่อนไหวของคนอื่นอย่างเงียบๆ เก็บมาคิด แล้วสะบั้นความสัมพันธ์โดยไม่ให้โอกาส
   
กนธีซบหน้าลงกับช่วงเข่า สูดลมหายใจเข้าลึก
 
เขารู้มาตลอดว่าอินทัชมีคนที่แอบรักในใจ จะมาตั้งตัวไม่ติด คิดผิดหวังหรือรับไม่ได้อะไรตอนนี้ แค่ได้รู้ว่าเป็นคนใกล้ตัวที่เขาชักชวนให้เข้ามาใช้เวลาด้วยกัน มันไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยเท่าไรเลย 

ก็แค่ใครคนหนึ่งกำบางอย่างไว้ในมือ การจะเปิดเผยให้ดูของข้างในหรือไม่ให้ดู สิ่งนั้นก็มีตัวตนมาแต่แรกอยู่แล้ว การที่เขาได้รู้ว่าอินทัชซุกซ่อนอะไรไว้ ไม่ได้ทำให้น้องดูแลเขาน้อยลง ไม่ได้ทำให้น้องคิดตีตัวออกห่าง ไม่ได้ทำให้ช่องว่างระหว่างกันเพิ่มขึ้นหรือลดลงมา ไม่ได้ทำให้ต้องเลิกร้างกันไป
   
เรื่องหลังจากนี้ต่างหากที่เขาต้องพยายามรับมือให้ได้..รับมือกับจิตใจและความรู้สึกที่บิดเบี้ยว พิกลพิการ ความคิดแง่ลบที่คอยบั่นทอนความสัมพันธ์
   
..สัญญากับตัวเองได้ไหม..ให้พยายามอดทน..และจงเชื่อใจ..
   
หากว่าสุดท้ายแล้ว น้องจะยึดสิ่งที่ตัวเองกอบกุมไว้มาโดยตลอด และเลือกปล่อยมือไปจากเขาเพื่อคบหากับปาลินโดยเปิดเผย ก็ถือเสียว่าคนอย่างกนธี อาจจะเกิดมาเพื่อมีชีวิตอยู่โดยลำพัง แต่อย่างน้อยในความเดียวดายของเขานั้น..เด็กทั้งสองคนที่ใจตรงกัน..ก็จะได้มีความรักที่สุขสมหวังต่อไป
   
กนธียิ้มบาง ดวงตาหม่นแสงลง รู้สึกหายใจไม่ออกไปชั่วขณะ
   
..ก็เขามันเป็นมนุษย์นี่นะ..ไม่ใช่รูปปั้นไร้จิตใจเสียหน่อย..
   

......................................................................................

มื้อเช้าพสิษฐ์เป็นคนเข้าครัวและทำกับข้าวให้เอง ถึงจะไม่ได้เป็นรสชาติอาหารที่จัดจ้านน่าทาน แต่ก็พอจะกินกันได้โดยไม่ต้องคายทิ้ง
   
“ลุงล่ะ” เขาหันมาถามอินทัชที่อาสาเป็นลูกมือให้
   
“ไม่รู้ตื่นหรือยังครับ” เด็กหนุ่มบอก ถือจานรอไข่เจียวแฮมจากคุณไผ่ ที่เสร็จไปเมื่อครู่เป็นเอ้กเบเนดิกต์ เมนูที่คุณไผ่บอกว่าให้หลับตาทำยังได้ คิดแล้วเขาได้แต่กลั้นขำ พี่กุนต์เคยเล่าว่ากินบ่อยจนอยากจะอ้วกออกมาเป็นไข่เละๆ
   
“ลุงเป็นลมไปหรือเปล่า ป่านนี้ยังไม่ตื่น” พสิษฐ์ผูกผ้ากันเปื้อนสีเขียวใบตองของแม่บ้าน ไม่ถือหรอกว่าเป็นของผู้หญิง เขามันพวก Androgyny
   
“เดี๋ยวผมขึ้นไปดูครับ” อินทัชรอช่วยจานนี้เสร็จก่อน “จะไหม้แล้วนะ”
   
“อ้าว..แต๊งกิ้วที่บอก” พสิษฐ์ทอดจานนี้เป็นจานสุดท้ายพอดี “อยากดูไข่บินไหม” เขาทำท่าจะร่อนกระทะโชว์ แต่เด็กมันส่ายหัวหวือ “สักหน่อยน่า”
   
อินทัชรีบวางจานลง ยกสองมือยอมแพ้แล้วหลีกทางให้คุณไผ่ เกิดว่าพลาดขึ้นมา ไข่เจียวจะได้ไม่โปะลงหัวเขาเป็นราดหน้ามื้อเช้า
   
“หนึ่ง..สอง..” พสิษฐ์ขยับคึ่กๆ ถือกระทะมือหนึ่ง จานมือหนึ่ง โยนระยะสองศอก ร่วงลงพื้นให้มันรู้กันสิ “สา..”
   
“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนดังแทรกขึ้น
   
ไข่เจียวใบนั้นเสียจังหวะ ร่วงลงพื้นดังเผละ
   
แขกรายใหม่เลิกคิ้วขึ้น เขาถอดแว่นกันแดดออกมาเพื่อดูผลงานชิ้นโบว์แดงที่ลงไปนอนกองอยู่กับพื้นครัว ส่วนคนลีลาท่ามากเพิ่งจะหันมาทางเขา
   
“เมนูอะไรครับ” ไผทหัวเราะในลำคอ “ไข่พระร่วงหรือคุณพศุตม์”
   
พสิษฐ์อยากทำเมนูไข่ลอยมากกว่า เขาวางกระทะลง ถอดผ้ากันเปื้อน ตีสีหน้าเรียบตึงระหว่างที่พูดแก้ “ผมชื่อพสิษฐ์..ถ้าจะกรุณา เรียกผมว่าไผ่เถอะ”
   
“ไผ่ลู่ลม”
   
“แค่ไผ่ครับ..ได้โปรด” จะให้ลงไปคลานเข่าขอร้องหรือเปล่า
   
“แต่ผมชอบชื่อพสิษฐ์มากกว่า” ไผทยิ้มร้าย “เรียกยากดี”
   
ถ้าเอากระทะฟาดแขกของบ้านแล้วแจ้งข้อหาบุกรุก ตำรวจจะเชื่อไหม
   
อินทัชมองสบตากับคุณไผ่เป็นเชิงสงสัยว่าหากเอาจานทุบหัวคุณไผทตอนนี้ จะโดนข้อหาอะไรบ้าง เด็กหนุ่มหันมามอง เปิดปากพูดอย่างไร้มารยาท
   
“มาทำอะไรแต่เช้าครับนี่”
   
ไผทมองแล้วยิ้มมุมปาก “มาชวนคุณกุนต์ไปขี่ม้า เมื่อวานมัวแต่ไปทำคลอดให้แม่เนื้ออุ่น เลยไม่ได้ดูม้าที่ผมซื้อให้ จะพาไปชมไร่องุ่นด้วย”
   
“เมื่อวานก็ไปมาแล้วไม่ใช่หรือครับ” พสิษฐ์เข้าข้างอินทัช

“อ้อ..ผมจำได้ เพราะคุณเพิ่งทำค้างองุ่นของผมหักเมื่อวานนี่เอง”

คนฟังหน้าม้านไป รู้สึกอายไม่น้อยที่ทำตัวเหมือนเด็ก

“แล้วชวนพี่กุนต์หรือยังล่ะครับ” พสิษฐ์หันไปล้างมือ

“บอกไว้แล้ว แต่ไม่รู้ลืมหรือเปล่าเลยมาบอกอีกที”

“โทรมาก็ได้นี่ครับ” อินทัชว่า “ไม่เห็นต้อง ‘ลำบาก’ มาหาถึงที่เลย”

ดวงตาสีเข้มของไผทปรายมอง แสดงความเป็นคู่แข่งเปิดเผย เขาชอบคุณกุนต์ อยากจะจีบก็แสดงออกชัดเจน ชั่วก็ชั่ว ของแบบนี้ขึ้นกับคนกลาง

..จำเอาไว้..ถ้าดีจริง..คนของเราต้องไม่เปลี่ยนใจไปหาคนอื่น..

ถ้าแข่งกันเต็มที่แล้วเขาแพ้ เขาจะยอมรับความพ่ายแพ้โดยดี

แต่ถ้ากันท่าตั้งแต่ยังไม่เริ่ม..แปลว่านึกหวั่นใจ ทำไมล่ะ ความสัมพันธ์ไม่มั่นคงพอ ไม่เชื่อใจกันมากพอ หรือไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมีชนักปักหลัง

“ไม่โทรหรอก อยากทำอะไรก็ทำเลย เปิดเผยและชัดเจน”

อินทัชมุ่นหัวคิ้ว ฝ่ามือกำแน่นเข้าหากัน พอดีว่าคุณไผ่หยิบไข่เจียวที่ร่วงพื้นแล้วเดินเข้ามาขวางทางเสียก่อน ไม่อย่างนั้นเขาอาจใจร้อนชั่ววูบหนึ่ง

“ผมจะไปปลุกพี่กุนต์ เชิญคุณไผทตามสบาย” เด็กหนุ่มพูดแล้วเดินออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์ ทิ้งเจ้านายของตัวเองไว้กับคุณไผ่

ไผทหันมองพสิษฐ์ ไม่มีอะไรต้องคุยเลยคิดเดินออก

“ทานข้าวหรือยังครับ” พสิษฐ์รั้งไว้พลางแกว่งไข่เจียวไปมา “ไหนๆก็มาแล้ว อยู่ทานด้วยกันก่อนไหม” พูดจบก็เอาไข่พระร่วงใบนั้นใส่ลงในจาน

ไผทนิ่งไปครู่หนึ่ง “คุณควรจะทิ้งนะ”

“ไข่ใบละตั้งห้าบาทเชียวนะคุณ นี่มีสามฟองก็สิบห้า” พสิษฐ์บ่น

“ทิ้งไปเถอะครับ ถ้าขี้เหนียวนักจะไปเอาไข่จากบ้านมาให้” เขาเดินออกไปข้างนอก ตั้งใจว่าจะไม่แตะต้องมื้อเช้าของบ้านนี้เด็ดขาด

พสิษฐ์บ่นไล่หลัง “สิบห้าบาทก็เงินนะครับ!”

ไผทขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดรำคาญใจ “งกฉิบ!”

ใครอีกคนหัวเราะในลำคอ พูดพึมพำ “ผมได้ยินนะคุณผัดไทย”

..อย่างว่าแหละ..สิบห้าบาทจะเทียบไร่องุ่นสามพันล้านได้ยังไงเล่า..

......




ประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามาโดยไม่ได้เคาะก่อน กนธีเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ยังอยู่ในชุดคลุม เขาเหลือบมองคนที่เดินเข้ามาด้วยหน้าตาบอกบุญไม่รับ
   
“เป็นอะไรพี่โอ๊ต” เขาถามอย่างประหลาดใจ
   
“รำคาญหมา!” อินทัชหงุดหงิด นั่งตรงปลายเตียง
   
กนธีงุนงง “หมาอะไร..แถวนี้มีหมาด้วยหรือ”
   
“หมาเจ้าของไร่ข้างๆนี่ไง” เขาขมวดคิ้ว “เที่ยวไล่ตามกระดูก”
   
คนฟังส่ายหัว หยิบเสื้อมาใส่ “พี่คงไม่ใช่กระดูกชิ้นนั้นใช่ไหม”
   
อินทัชนิ่งเงียบ เขาพูดจาเสียมารยาทไปหน่อย อย่างไรเสียพี่กุนต์ก็อายุมากกว่า “ขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงพี่แบบนั้น”
   
“ไม่ได้ว่าอะไรนี่” กนธียิ้ม สวมกางเกงยีนส์ตัวใหม่ “กินข้าวหรือยัง”
   
“ยังไม่ได้กิน พอดีไอ้หมอนั่นมา” เขานึกรำคาญใจ “ถามจริงๆเถอะ เขาไม่อายบ้างหรือไง มาเที่ยวตื๊อพี่อยู่ได้ อย่าบอกว่าไม่รู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”
   
อีกคนชะงัก..คุณไผทจะรู้ได้อย่างไรว่าเขากับโอ๊ตเป็นอะไรกัน
   
..ในเมื่อเขาเอง..ยังไม่รู้แน่ชัดเลย..
   
“อย่าไปอะไรกับเขานักเลยน่า” กนธีหันหลังให้ ติดกระดุมกางเกง
   
“พ่อแม่เขาไม่สั่งสอนหรือครับว่าอย่าเข้ามาแทรกแซงชีวิตคนอื่น”
   
กนธีหันมามอง ปรามด้วยสายตา
   
“โอ๊ต..ไม่พอใจอะไรก็ว่าแค่เขา อย่าลามไปที่ญาติผู้ใหญ่” เขาตำหนิ “แล้วอีกอย่าง..คุณไผทไม่มีคุณพ่อคุณแม่ เขาตัวคนเดียวมาตลอด แล้วไม่ว่าใครจะสั่งสอนเขามา พี่ก็ไม่ชอบเลยที่โอ๊ตพูดจาไม่เคารพคนอายุมากกว่า”
   
อินทัชเงียบไป รู้สึกผิดที่เสียมารยาท แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้
   
..ทำไมต้องเข้าข้าง..
   
“เอาเป็นว่าผมขอโทษก็แล้วกัน” เขาลุกพรวด กระชากประตูออกไป
   
กนธีถอนหายใจ ต่อให้เขารักอินทัชแค่ไหน การกระทำทุกอย่างก็ต้องมีขอบเขต จะด่าจะว่าใครก็ต้องดูความเหมาะสมด้วย
   
เขาแต่งตัวเสร็จก็ตามลงไปด้านล่าง ดูเหมือนว่าอินทัชจะพาคุณยายออกไปเดินเล่นรับลม หรือไม่ก็เพราะไม่อยากอยู่มองหน้าคุณไผท
   
“คุณไท..” เขายิ้มให้ “มาแต่เช้าเลยนะครับ”
   
ไผทนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก เขากดโทรศัพท์เล่นไปเรื่อย พอได้ยินเสียงทักก็เงยหน้ามอง เพียงแค่นั้นก็รู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดสังเกต
   
“หน้าซีดๆ ไม่สบายหรือว่านอนไม่พอครับ”
   
กนธีชะงักไปอึดใจหนึ่ง เผลอยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเอง “อ๋อ..แค่แปลกที่”
   
“แล้ววันนี้จะไปขี่ม้ากับผมไหวหรือเปล่า” เขาลุกขึ้นยืน
   
อีกคนหันมามอง ดวงตาเป็นประกายทันที “ไหวครับ”
   
ไผทหัวเราะ บางทีคุณกุนต์ก็ดูเหมือนเด็กๆ “คุณทานข้าวหรือยัง”
   
กนธีส่ายหัว “ไปทานด้วยกันสิคุณไท”
   
“ผมกินมาแล้ว” ใครจะกล้าเสี่ยงกับไข่เจียวตกพื้นของน้องชายคุณกุนต์ ถ้าหมอนั่นไม่งกกว่าเขา ก็แปลว่ากวนส้นตีนที่สุดเท่าที่เคยพบเคยเจอมา
   
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปนั่งด้วยกัน ทานอะไรเล่นๆก็ได้” เขาเชิญที่ห้องอาหาร แวะเข้าครัวรินน้ำผลไม้ให้อีกฝ่ายก่อนจะนั่งข้างพสิษฐ์
   
“พี่กุนต์สวัสดีครับ” ปาลินกำลังดูแลอ้นกับอุ้มให้กินข้าวเช้า เขายกมือไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้า “พี่กุนต์ทานอะไร เดี๋ยวผมตักให้”
   
กนธียิ้มบาง การฝืนปั้นหน้าทั้งที่รู้สึกเหมือนถูกหนามยอกใจเป็นอะไรที่จัดการได้ลำบาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาต้องต่อสู้กับความคิดทางลบ น้องสนเป็นเด็กดีและน่าสงสาร การถูกผู้ใหญ่อย่างเขามองเสมือนว่าอีกฝ่ายไม่ต่างอะไรกับ ‘คู่แข่ง’ ทำให้เขานึกแสลงใจและอยากอาเจียนกับความคิดคับแคบของตน
   
ปาลินไม่ใช่คู่แข่ง ใจสกปรกของเขาต่างหากที่เป็นคู่แข่ง
   
..ละอายกับรอยยิ้มของเด็กที่มีให้จากใจจริง..
   
..เขาเอง..จะยิ้มให้น้องจากใจยังทำไม่ได้เลย..
   
“ขอโทษนะ..” เขาพึมพำตอนที่รับจานข้าวจากน้อง
   
ปาลินงุนงง ได้ยินไม่ถนัดนัก “อะไรนะครับ”
   
กนธีส่ายหัว ยิ้มให้อย่างฝืดเฝื่อน “พี่นอนไม่ค่อยพอน่ะ เบลอๆ”
   
“เป็นไข้หรือเปล่าครับ” เด็กหนุ่มมุ่นหัวคิ้ว “ผมจะไปเอายาให้”
   
“นอนไม่ห่มผ้าหรือไงลุง” พสิษฐ์ตักไข่เจียวใส่จาน กินแล้วก็นั่งชมฝีมือตัวเองเพราะไม่มีใครชม มีแต่น้องอ้นกับน้องอุ้มนี่แหละที่เข้าข้างเขากว่าใคร
   
กนธียิ้มขัน โบกมือปัดๆ “พี่สบายดี แค่นอนไม่หลับนิดหน่อย” เขาเขี่ยไข่ในจานไปมา “ว่าแต่..แกทำเอ้กเบเนดิกต์ให้พี่อีกแล้วไผ่..”
   
ไผทเท้าคางมองปฏิกิริยาของคนข้างกาย
   
“ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืน” ชายหนุ่มพูดเสียงเบา
   
กนธีนิ่งไปเสี้ยววินาที เขากินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไร
   
ตอนที่เขากินเสร็จ อินทัชเพิ่งจะจูงมือคุณยายเข้ามาในบ้าน กนธียิ้มให้ท่าน ถามไถ่เหมือนเป็นลูกหลานว่ากินข้าวหรือยัง เมื่อคืนหลับสบายดีไหม
   
“ดีมากเลยจ้ะ ที่นี่อากาศดีจริงๆ” ยายยิ้มเห็นเหงือก “นึกถึงที่บ้านเลยเนอะเจ้าโอ๊ต อากาศเย็นๆแบบนี้ ตาหนูไปเที่ยวน่านกับยายสิลูก”
   
กนธียิ้มบาง จับแขนผอมแห้งเอาไว้ “คุณยายอยากกลับบ้านไหมครับ ถ้าอยากไปเยี่ยมบ้าน บอกผมได้เลยนะ เคลียร์งานแล้วจะพาไปเลยครับ”
   
ยายดูมีความหวังขึ้นมา ดวงตาฝ้าฟางรื้นน้ำ แกเป็นห่วงบ้านช่องตามประสาคนแก่ ถึงจะเป็นบ้านไม้ผุพังเก่าคร่ำ มีที่นาไม่กี่ผืน แต่แกก็อยากกลับไปสักครั้งก่อนตาย ติดที่ว่าไม่กล้าเอ่ยปากขอหลาน กลัวจะรบกวนเงินค่าเดินทาง
   
“จริงหรือเปล่าลูก” แกดีใจเห็นได้ชัด “จะกวนหนูหรือเปล่า”
   
“ไม่เลยครับ” กนธีให้สัญญา “เอาไว้หาหมอครั้งหน้าแล้วเราไปกันนะ”
   
ยายอุ่นใจที่สุด บีบแขนหลานชายด้วยความหวัง อินทัชยิ้มระอา เขาเองก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้มาก่อน ยายไม่ยอมพูดให้ฟังด้วย
   
“ขอบคุณนะครับพี่กุนต์” เด็กหนุ่มมองเจ้าตัว “ที่จริงเดือนหน้าครบรอบวันตายของแม่ผม ถ้าพี่ไปด้วย..ก็ดีเหมือนกัน” เขาจะพาพี่กุนต์ไปหาแม่
   
..ไปบอกแม่..ต่อให้แกจะไม่อยู่รับรู้แล้วก็ตาม..
   
..ว่าคนคนนี้..คือที่พึ่งพิงสุดท้ายของชีวิตเขา..
   
กนธียิ้มรับ “ได้สิ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เสมอนะ”
   
อินทัชมุ่นหัวคิ้ว สัมผัสได้ว่าคำพูดและท่าทางของพี่กุนต์ดูแปลกๆ
   
..คล้ายกับ..วางตัวห่างเหิน..
   
ไผทก้าวเข้ามาหา สวัสดีคุณยายตามประสาคนอายุน้อยกว่า “เอาไว้เย็นนี้ไปทานข้าวบ้านผมอีกนะครับ อยากทานอะไร ผมจะให้แม่ครัวทำไว้ให้”
   
“คุณไผ่บอกว่าเย็นนี้จะทำอาหารเอง” อินทัชแทรกอย่างเสียมารยาทจนยายต้องยกมือตี แต่เขาสนเสียที่ไหน “พวกผมคงไม่ไปรบกวนคุณไทหรอก”
   
กนธีถอนหายใจ เขาขี้เกียจดูน้องโต้เถียงเลยขอปลีกตัวออกมา
   
“พี่แวะไปบ้านคุณไทเดี๋ยวนะ จะไปดูลูกม้า บ่ายๆก็กลับ”
   
อินทัชนิ่งอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกทันที ไม่เข้าใจเลยว่าพี่กุนต์คิดอะไร ทั้งที่เขาก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบหน้าคุณไผท ทำไมยังต้องเอาตัวเข้าไปพัวพัน
   
“ตามไปสิลูก” ยายรู้ใจหลานดี “รักเขาก็ตามเขา ถ้าทะเลาะกันก็ไปคุยกันดีๆ มัวแต่ทำประชดเป็นเด็ก ผู้ใหญ่คนไหนเขาก็เบื่อเอ็งได้นะ”
   
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วแน่น พะว้าพะวังเพราะต้องดูแลยาย พอดีคุณพสิษฐ์ออกมาจากห้องอาหาร เห็นสถานการณ์เข้าเลยอาสาอยู่เป็นเพื่อนยายแทน
   
“ไปนั่งดูทีวีกับผมดีกว่าครับคุณยาย” เขายิ้มให้ ประคองไปห้องรับแขก
   
อินทัชนึกหงุดหงิด ตั้งใจจะตาม แต่อ้นกับอุ้มวิ่งไล่กันมาทางเขา พอรู้ว่าพี่ชายจะไปหาพี่กุนต์ก็โหวกเหวกโวยวายอยากไป เดือดร้อนปาลินอีกคน
   
“ตามเลยโอ๊ต เอาน้องๆไปด้วย กันท่าได้หลายคน” ปาลินเสนอ
   
“หึ” ร่างสูงนั่งยองๆ จับมือน้องชายไว้แล้วสั่ง “อ้นกับอุ้มวิ่งไปหาพี่กุนต์ ไปจับมือพี่เขาคนละข้าง อย่าให้ผู้ชายคนนั้นเข้าใกล้พี่กุนต์ได้”

อ้นหัวเราะชอบใจ น้องอุ้มก็พลอยเห็นดีไปด้วย “ซึมแซ่บ!”
   
สองหน่อวิ่งตึงๆลงบันไดบ้านตามหลังผู้ใหญ่สองคนไป พอใกล้ระยะก็ทำตามคำสั่งพี่โอ๊ต โผเข้ากอดขา ห้อยโหนจับแขนพี่กุนต์เป็นลูกลิง
   
“พี่กุนต์ไปไหน พวกหนูไปด้วย~”
   
“เจ้าตัวร้าย” กนธีหัวเราะ จูงมือน้องสองคน “พี่จะไปดูม้าครับ อยากดูก็ไปด้วยกัน แต่ห้ามเข้าใกล้นะ ขึ้นขี่ไม่ได้ด้วย พวกหนูยังเด็ก มันอันตราย” ที่เขาไม่ชวนมาก็เพราะเหตุนี้ น้องๆยังเด็ก ไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุขึ้น
   
“ชวนแต่อ้นกับอุ้ม แล้วพี่โอ๊ตคนนี้ล่ะครับ..ลืมกันซะแล้วหรือไง”
   
กนธีเงียบไปอึดใจ หันไปมองเด็กหนุ่มที่เดินตามมา ใบหน้าหล่อเหลาดูไม่พอใจเล็กน้อย ท่าทางควบคุมอารมณ์อย่างสุดความสามารถ
   
“ขอโทษที” เขามองอินทัชกับปาลินที่มาด้วยกัน

ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษ เขาแค่อยากขอเวลาส่วนตัวทบทวนตนเอง เว้นช่องว่างให้สักหน่อยไม่ได้เลยหรือไง เขาตั้งรับไม่ทันหรอกนะ

“ผมจะดูเด็กๆให้ครับ” ปาลินยิ้มตาปิด ปากพูดอย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้เดินเข้าไปจูงน้องสองคนออกมาเลย เพราะโอ๊ตสั่งไว้แล้วให้อ้นกับอุ้มคอยกันท่า

กนธีพยักหน้ารับ ฝืนยิ้มให้ทั้งสองคนแล้วก้มลงจูงมืออ้นกับอุ้มคนละข้าง ไผทไม่ได้ว่าอะไร กลับยิ้มเอ็นดูเสียอีก เขายื่นมือไปหาน้องอุ้มที่เดินฝั่งซ้าย

“ให้อาไทจูงหนูบ้างได้ไหม” ถามเป็นเชิงขออนุญาตน้อง
   
อุ้มเงยหน้ามอง เจ้าของแก้มกลมยุ้ยเป็นกระติกคลี่ยิ้ม “ได้ฮะ!” อุ้มกำปลายนิ้วใหญ่ของ ‘คุณอาไท’ ไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างกำนิ้วพี่กุนต์เอาไว้ เด็กชายชะโงกหน้ามองพี่อ้นที่เดินอยู่ทางขวามือพี่กุนต์แล้วหัวเราะคิกคัก
   
“น้องๆขี้อ้อนใช่ไหมคุณไท”
   
“มากครับ” ไผทหัวเราะ “ทำเอาผมอยากมีลูกขึ้นมาเลยเนี่ย”
   
“จริงหรือเปล่า” กนธียิ้ม “ก็รีบๆแต่งงานสิคุณ”
   
“บังเอิญว่าผมไม่ได้สนใจผู้หญิงเท่าไร”
   
กนธียิ้มระอา พูดพึมพำ “ถ้าสนผู้ชายก็ไปหาเอาข้างหน้าแล้วกันครับ”
   
ไผทหัวเราะชอบใจ คุณกุนต์ปฏิเสธเขาจริงจังขึ้นทุกที เขาเลยชอบแหย่
   
ท่าทางพูดคุยและเสียงหัวเราะของทั้งสองคน พ่วงด้วยน้องชายของเขาทำให้อินทัชได้แต่หงุดหงิดรำคาญใจ ไม่สบอารมณ์กับภาพครอบครัวสุขสันต์
   
..ไอ้น้องไม่ได้เรื่อง!..
   
ไผทนำกนธีมาที่คอกม้าในโรงเรือนเลี้ยงสัตว์ เขาสร้างหลังคากันแดดกันฝน มีรั้วรอบขอบชิดกันพวกมันวิ่งเตลิด พื้นปูนสะอาดสะอ้านปูฟางอย่างดี
   
“ไหนของผมครับคุณไท” กนธียิ้มร่าเริง เดินทักสัตว์ในคอกไปทีละตัว พอเจอม้าตัวโปรดของอีกฝ่ายก็ดิ่งเข้าไปหา “ไง..ฌองเซลิเซ่ สบายดีไหม”
   
ไผทหัวเราะ มองคนที่พูดสวัสดีกับม้า ทำเหมือนคุยกันรู้เรื่อง
 
“ต้องเรียกสมสง่าครับ ภาษาฝรั่งเศสหูมันไม่กระดิกหรอก”
   
กนธีขบขัน สมสง่าก้มหัวให้เขาลูบแผงคอมันอย่างแสนเชื่อง เขานวดหูให้เบาๆ “คุณสมสง่า..พี่มาขอดูน้อง คุณสมเห็นน้องของพี่บ้างไหม”
   
“คุยกันน่ารักเชียวนะคุณ แต่คุยให้ตายเจ้าสมก็พาคุณไปไม่ได้” ไผทยิ้มบาง แตะแขนคนด้านข้าง “เชิญทางนี้ครับ” เขานำกนธีไปที่คอกม้าเล็กอีกมุม
   
“ไหนๆ..โห!” กนธีตาเป็นประกาย มองลูกม้าเทศลักษณะดีที่ยืนเคี้ยวหญ้าอยู่ตัวเดียว ขนสีดำขลับมันเป็นเงา ท่วงท่าดูสง่างามตั้งแต่เด็ก “สวยมาก..”
   
“ชอบไหม” ไผทยิ้ม เท้าแขนกับขอบรั้วระหว่างที่คุณกุนต์เข้าไปดู
   
ชายหนุ่มค่อยๆจับช่วงคอของมันอย่างอ่อนโยน เจ้าตัวน้อยขยับแล้วเดินไปมาก่อนจะกลับมาหยุดยืนด้านหน้า ก้มหัวให้ลูบด้วยความเชื่อฟัง
   
“ชอบอะไรกัน” กนธีพึมพำ “รักเลยต่างหาก..”
   
“ถ้ารักมันถึงขนาดนั้น..คนให้อย่างผมจะดีใจมาก”
   
ไผทมองอีกฝ่ายด้วยสายตาหวานเชื่อมจนเด็กสองคนที่ตามหลังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่แสดงออกอย่างชัดเจน และนั่นก็ทำให้อินทัชหงุดหงิดหนัก
   
“โอ๊ต..ใจเย็นๆ” ปาลินกระตุกแขน
   
ตอนนี้เขาได้แต่ปรามเพื่อนด้วยคำพูด และคอยระวังไม่ให้โอ๊ตทำอะไรหุนหันพลันแล่น มีน้องเล็กอยู่สองคน เพื่อนคงไม่ทำเรื่องวู่วามต่อหน้าเด็ก
   
“ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดัง อย่าคิดมากสิ”
   
อินทัชขบกรามกรอด มันแน่อยู่แล้ว พี่กุนต์ไม่ลงไปเล่นด้วยหรอก
   
..ใช่ไหม..ยังไงพี่ก็เลือกผมคนเดียว..ใช่หรือเปล่า..
   
ไผทเดินเข้าไปใกล้ วางมือลงตรงช่วงหลังที่แอ่นโค้ง ลูบบนขนสั้นเกรียน “ผมยกให้คุณแล้ว ดูแลให้ดีนะครับ”
   
“ขอบคุณนะครับ..ผมดีใจจริงๆ” กนธีหันมอง ยิ้มให้คนข้างกาย “แต่ปัญหาคือ ผมจะพากลับไปกรุงเทพได้ยังไงเนี่ย” เขามองลูกม้าอย่างขบขัน
   
“ฝากเลี้ยงได้ ไม่คิดเงิน” ไผทว่า “มาเยี่ยมมันบ่อยๆก็พอ”
   
คนฟังพอจะรู้ทันอยู่บ้าง มาหาม้าบ่อยๆก็เท่ากับมาหาคนบ่อยๆ
   
..แม้แต่ให้ของขวัญยังมีจุดประสงค์เลยนะคุณไท..
   
กนธียิ้มบาง ไม่ถือสาหาความกับการแสดงออกที่ชัดเจนโจ่งแจ้ง ดีเสียอีกที่ไม่ต้องมานั่งเดาความ ไม่ต้องมาคอยข้องใจ “ถ้างั้นก็ขอฝากด้วยนะครับ”
   
ไผทพยักหน้ารับ มองคนที่เข้าไปกอดลูกม้าของเขาด้วยท่าทางรักใคร่
 
“ว่าแต่..เจ้าตัวนี้ คุณไทไปได้มาจากไหน”
   
“ฟาร์มในไทยนี่แหละคุณ จริงๆจะนำเข้าก็ได้นะ แต่ปัญหาเยอะ” เขาบอก “ที่นี่เชื่อถือได้ พ่อพันธุ์แม่พันธุ์ควอเตอร์ เกิดในบ้านเราทนสภาพแวดล้อมได้มากกว่า แถมมีใบเพ็ดรับรองว่าเลือดแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์”
   
“ผมไม่ค่อยมีความรู้ นี่ม้าแข่งหรืออะไรครับ”
   
“ควอเตอร์ ฮอร์สสำหรับงานปศุสัตว์กับงานในฟาร์ม พวกนี้จะเปรียว คล่องตัว น่ารัก ฉลาด อารมณ์ดี ไม่ตื่นง่ายครับ” เขาตบแผงคอเบาๆ “รอสักสองสามปี ค่อยๆฝึกไป ตัวโตเมื่อไรคุณกุนต์ก็พาขี่เล่นรอบไร่ ขึ้นเนินขึ้นเขาได้เลย”

กนธีฟังอย่างตื่นเต้น เขายังไม่ได้ตั้งชื่อให้ ไว้คิดออกแล้วค่อยว่ากัน แต่ตอนนี้เขาอยากจะลองขี่มากกว่า ติดแค่ว่าเจ้านี่ยังตัวน้อย
   
“ผมมีอีกสองตัวทางนั้น” เขาบุ้ยใบ้ให้ดูคอกกั้นอีกด้าน “ลองไหม”
   
อินทัชมุ่นหัวคิ้ว “พี่กุนต์” เขาท้วง “ขี่เป็นหรือครับ”
   
“ขี่ไม่เป็นก็หัดได้ ผมจะช่วย” ไผทรับรอง
   
กนธีดูมีความหวังที่จะได้ลองฝึกอะไรใหม่ๆจนเด็กหนุ่มน้ำท่วมปาก เขาได้แต่จับอ้นกับอุ้มไม่ให้เล่นซน เพราะตั้งแต่เข้ามาก็อยู่กันไม่ค่อยนิ่งเลย
   
ไผทเปิดคอกม้า หยิบอุปกรณ์ที่แขวนไว้มาสวม เช็กอานและสายรัดว่าอยู่ในระดับพอดี ไม่แน่นไม่หย่อนจนเกินไป “คุณกุนต์มานี่มา” เขาเรียก
   
กนธีเพิ่งจะสวมรองเท้าบูทเสร็จ เขาเดินมาหยุดข้างคุณไผท เอามือลูบแผงคอของมันและพูดคุยสร้างความคุ้นเคย เจ้าตัวนี้ชื่อว่า ‘ทาร์ตไข่’
   
“คุณทาร์ตไข่” เขาหัวเราะเบาๆ สงสัยคุณไทจะชอบกินทาร์ตไข่
   
ไผทยิ้ม สอนวิธีขี่คร่าวๆ “ดูนะครับ” เขาดึงสายรัดปากม้า “นี่เรียกว่าขลุม มันจะมีสามอย่าง แล้วแต่การใช้งาน อันนี้คือขลุมขี่” เขาจับสายที่ล่ามจากเหล็กปากม้าขึ้นมา “นี่บังเหียน ไว้ใช้บังคับม้า แล้วก็โกลน..สำหรับสอดเท้าเข้าไปเหยียบ ตรงนี้คืออานม้าที่คุณใช้นั่ง ผมปูผ้ารองอานไว้ให้แล้ว”
   
กนธีเก้กังเล็กน้อย ทาร์ตไข่ตัวค่อนข้างสูงใหญ่แต่ไม่เท่าคุณสมสง่า
   
“ผมจะสอนวิธีขึ้นให้” ไผทบอก “หรือจะให้ผมอุ้มคุณแทน”
   
อินทัชมุ่นหัวคิ้ว คิดหรือว่าเขาไม่ได้ยินประโยคนั้น

“สอนเถอะครับ” กนธีหัวเราะ “คุณอุ้มผมตลอดไม่ได้หรอก”


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 13-08-2017 17:22:09

.

.

.


ไผทยิ้มบาง ดึงตัวคุณกุนต์มายืนข้างม้า จับมือซ้ายให้ยึดบังเหียนไว้แล้ววางตรงแผงคอ มือขวาจับขอบอาน “สอดเท้าซ้ายเข้าโกลนก่อนครับ ดึงตัวขึ้น เหวี่ยงขานั่งคร่อมบนอาน แล้วปรับให้ได้มุม นั่งตัวตรง เอาให้สบายที่สุด”
   
กนธีหัวไวเลยทำตามได้รวดเร็ว เขาแค่ชักช้านิดหน่อยเพราะอายุมากขึ้น ใจมันเลยแป้วลงก็เท่านั้น “ได้แล้วๆ” ชายหนุ่มยิ้ม ดึงสายบังเหียนไว้กับตัว
   
“เยี่ยมมาก” ไผทพูดเสียงนุ่ม “การจับสายนะครับ คุณต้องจับด้วยมือสองข้าง ดึงไว้เหนือแผงคอม้า ไม่ให้หลวม ไม่ให้ตึงเกิน”
   
“โอเค” เขาทำตามอย่างว่าง่าย ถึงอย่างนั้น ตาก็เผลอเหลือบไปทางอื่น
   
น้องอ้นกำลังพูดตื๊อกับอินทัช อยากจะขึ้นขี่ม้า แต่ปาลินช่วยห้ามไว้ คนพี่สงบไม่ทันไร น้องอุ้มก็งอแงขึ้นอีกคน อินทัชเลยจับตัวน้องให้ปาลินอุ้มไว้ เอ็ดเสียงแข็งจนน้องหน้ามุ่ย ทำเอาปาลินต้องกอดปลอบ ปรามไม่ให้ดุเกินไป
   
เพราะอะไรนะ..เขาถึงคิดว่าเด็กสองคนนั้นเหมาะสมกันมากกว่าเขา
   
..ข้างๆอินทัช..เหมาะกับคนที่อายุใกล้เคียงกันมากกว่า..
   
“มีสมาธิหน่อยคุณกุนต์” ไผทพูดพอให้ได้ยินกันสองคน

กนธีชะงัก รีบหันกลับมา “ขอโทษครับ”

“ใจคุณไม่ต้องอยู่กับผมก็ได้..แต่ให้อยู่กับม้าตัวนี้ก็พอ” เขาพูดแค่นั้นไม่ได้ถือวิสาสะเรื่องส่วนตัวของใครอีก ตอนนี้หน้าที่ของเขาคือสอนและสร้างความปลอดภัยให้กนธี “เวลาม้าวิ่งเหยาะๆ ตอนที่มันยกขา คุณก็ยกตัวขึ้น”

“อ๋อ..โอเคครับ” กนธีพยักหน้าหงึก กลับมาตั้งใจใหม่

“เหยียบโกลนแล้วยืดเข่าให้ตัวลอยพ้นอาน พอม้าวางขาลง คุณก็หย่อนตัวลงเป็นจังหวะ ทำแบบนี้ก้นคุณจะได้ไม่กระแทกกับอานเวลามันวิ่ง”
   
กนธีหัวเราะแผ่ว คุณไผทสอนวิธีบังคับม้าให้ไปตามทิศทางที่ต้องการ
   
“เดินไปข้างหน้า ดึงบังเหียนให้ตึงแล้วผ่อน โน้มตัวไปด้านหน้า ขาสองข้างหนีบลำตัวมัน พอเดินได้แล้วก็ปล่อย” ร่างสูงยิ้มให้ “ไปทางขวา ดึงบังเหียนด้านขวา ผ่อนด้านซ้าย เอาขากดสีข้างซ้าย มันจะรู้สัญญาณเอง”
   
“อืม..เลี้ยวซ้ายก็ทำตรงข้ามกัน” กนธีจำจนขึ้นใจ
   
“เวลาหยุด ดึงสายเข้าหาตัวแล้วเอนมาทางหลังอานครับ” ไผทลูบหลังคอคุณทาร์ตไข่ เจ้าตัวนี้มีสีน้ำตาลเข้ม อาจจะเป็นทาร์ตไข่ที่เริ่มไหม้แล้ว
   
กนธีลองบังคับม้าเดินในคอก พอให้รู้จังหวะและเริ่มคล่องตัว ต่างฝ่ายต่างคุ้นเคยกันมากขึ้น สมกับเป็นม้าที่ฝึกมาอย่างดี ไม่มีดื้อหรือเกเรเลย
   
“คุณไทมาขี่ด้วยกัน” เขายิ้ม อารมณ์ดีขึ้นมาก
   
ไผทหัวเราะ เขาคอยช่วยอยู่ข้างๆ ระวังความปลอดภัยให้คุณกุนต์
   
“อยากลองขี่ชมไร่ไหมล่ะ” หนุ่มหล่อชาวไร่พยักเพยิดถาม
   
“ไปครับ อยากไปมาก ขี่ในคอกน่าเบื่อแย่”
   
อินทัชขมวดคิ้ว ลำพังแค่ยืนดูได้อย่างเดียวก็ไม่ค่อยโอเคแล้ว “พี่กุนต์แน่ใจหรือครับ ออกไปข้างนอกมันคุมได้ลำบากนะ ตกหลังม้าขึ้นมาจะทำไง”
   
“พี่จะคอยดูให้ ไม่ต้องกลัวหรอก” ไผทรับรอง จูงคุณสมสง่าออกมาจากคอกแล้วเหวี่ยงตัวขึ้นนั่ง เขาบังคับให้มันเดินมาหากนธี “เชิญครับ”
   
ชายหนุ่มจูงบังเหียนให้อีกฝ่าย ทาร์ตไข่เดินตามลูกพี่แบบเชื่องๆ
   
อินทัชอดกังวลใจไม่ได้ พี่กุนต์ทำตัวไม่น่ารักเลย เห็นแก่ความสนุกจนลืมเรื่องความปลอดภัย อายุตั้งเท่าไรแล้ว เกิดอะไรขึ้นมาไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ
   
“อย่าไปไกลนะครับ เอาแค่แถวนี้พอ”
   
กนธีโบกมือ “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า” เขามองโอ๊ตที่จับตัวน้องๆไว้

ปาลินดึงแขนน้องอุ้ม ส่วนน้องอ้นมีพี่โอ๊ตช่วยกัน สองหน่อเห็นพี่กุนต์ได้ออกไปในไร่ก็เริ่มคึกขึ้นใหม่ ต้องห้ามกันน่าดู “ไม่เอาครับอุ้ม หนูยังเด็กไป” 
   
“อืออ..แค่นั่งเฉยๆอ่ะ อยากนั่งบ้างจัง” น้องอุ้มเบะปาก แต่ก็พยายามไม่งอแง พอพี่ๆห้ามเลยหันไปกอดหมับเข้าที่ขาพี่สนแล้วซบหน้านิ่ง
   
“ถ้าดื้อมาก พี่จะฟาดคนละตุ้บ” อินทัชขู่น้อง เจ้าอ้นถึงจะไม่เถียงแต่ก็มีท่าทีดื้อเงียบ สงสัยว่าพี่กุนต์คงให้ท้ายมาหลายครั้ง ยังดีที่ไม่กล้าซนนัก
   
“อ้นกับอุ้มยังเด็ก ไว้รอคุณไทฝึกม้าให้แล้วพี่จะพามาขี่ โอเคไหมครับ” กนธีสัญญา “ตอนนี้ขอพี่ลองก่อนว่าน่ากลัวไหม” เขาให้คุณทาร์ตออกเดิน พอได้ที่ก็บังคับให้ก้าวเร็วขึ้น สุดท้ายก็กลายเป็นควบเหยาะๆในระยะสั้น
   
อ้นกับอุ้มปรบมือกันเกรียวกราว ชมใหญ่ว่าพี่กุนต์เท่มาก
   
“พี่กุนต์..” อินทัชปรามเพราะอีกฝ่ายดูจะติดเล่นเหลือเกิน “พอได้แล้ว”
   
กนธีไม่ฟังเสียง เขากำลังรู้สึกดี ชอบสัมผัสของไอหมอกบางเบาที่พัดผ่านใบหน้า ชอบเสียงอื้ออึงของลมที่ตีเข้ามา ชอบกลิ่นดินกลิ่นหญ้า ชอบความสดชื่นของไร่เขียวชอุ่มและความเวิ้งว้างห่างไกลของแนวหุบเขา
   
..ชอบ..ที่ทำให้เขาหยุดความคิดสับสนวุ่นวายได้ชั่วขณะหนึ่ง..
   
“พี่กุนต์..ลงมาได้แล้ว อย่าให้จับตีอีกคนนะ” อินทัชส่งตัวน้องให้ปาลิน “สนช่วยดูให้เราหน่อย ใครดื้อฟาดได้เลย เราจะไปจับตัวคนรั้นแถวนี้”
   
กนธีหัวเราะหึ พออินทัชเข้ามาใกล้ เขาก็ดึงม้าออกห่าง เด็กหนุ่มมุ่นหัวคิ้ว อ้าปากจะพูด เขาเลยตัดสินใจพาม้าออกวิ่ง เลาะไปตามเขตไร่ทันที
   
“พี่กุนต์!” อินทัชชะงัก “บ้าเอ๊ย!”
   
“พี่ดูให้เอง” ไผทควบม้าตาม สุดท้ายก็หายเข้าไปในไร่ด้วยกัน
   
เด็กหนุ่มสบถในลำคอ รอคนสองคนอย่างกระสับกระส่าย ไม่เข้าใจว่าทำไมแค่เรื่องง่ายๆ ต้องกลายเป็นเรื่องวุ่นวายแบบนี้ โตๆกันแล้ว ทำไมพูดไม่รู้จักฟัง ทำไมเห็นแก่เรื่องสนุก ไม่สนใจว่าใครนึกเป็นห่วง

..คิดบ้าอะไรอยู่กันแน่..
   
ไผทตามอีกฝ่ายมาติดๆ ความเร็วของคนที่เพิ่งหัด อย่างไรก็ไม่สู้ม้าที่ฝึกมาอย่างดี เพียงแค่ไม่นาน เขาก็คว้าตัวกันได้ทัน
   
“คุณกุนต์..” เขาเรียก ดึงบังเหียนไว้ “เพิ่งเริ่มขี่ อย่าเพิ่งใจร้อนครับ”
   
กนธีบังคับให้เจ้าทาร์ตไข่หยุด มันชะลอฝีเท้าและเปลี่ยนมาเดินกุบกับ สองกีบเท้าตะกุยลงพื้นดิน ฝุ่นคลุ้งไปทั่ว “ผมไม่ได้ใจร้อน แค่อยากลองดู”
   
“แต่ควรจะลองในเวลาที่คุณมีสมาธิกว่านี้” ไผทบอกเสียงเรียบ “ไม่ใช่ใจลอย คิดเรื่องอื่นแล้วมาขี่ม้าเล่น มันอันตรายนะคุณ”
   
“ผมขอโทษ” กนธีถอนหายใจ “ทำให้เหนื่อยไปด้วยเลย”
   
คนฟังส่ายหัว ได้แต่ยิ้มบาง เขาจะพูดอะไรขึ้นมาได้ล่ะ นอกจากทำตัวเป็นเพื่อนคอยฟังและคอยอยู่ข้างๆในเวลาที่กนธีดูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองนัก
   
“ไปทางนี้เถอะครับ ผมจะพาชมในไร่” เขาดึงให้ม้าเดินไปข้างหน้า
   
ไร่องุ่นของไผททอดยาวสุดสายตา เบื้องหลังค้างไม้ที่เรียงกันเป็นแนวคือแนวเทือกเขาที่ทอดตัวยาว แดดที่ไม่แรงนักลอดผ่านปุยเมฆที่ลอยค้างเหนือทิวเขา ลมเย็นสบายพัดผ่าน หอบเอาไออากาศอุ่นชื้นเข้ามารอบด้าน
   
ตลอดแนวไร่ บรรดาคนงานต่างทำหน้าที่กันขันแข็ง แต่ละคนพอเห็นเจ้านายก็ยกมือไหว้สวัสดีกันใหญ่ พวกเขาสำรวจ คอยตรวจโรคตามใบ ตัดแต่งกิ่งเลี้ยงตาและซ่อมแซมค้างที่พัง เหมือนอาณาจักรย่อยๆที่ดำเนินชีวิตเรียบง่าย
   
“ท่าทางจะมีความสุขนะครับ อยู่กับธรรมชาติแบบนี้”
   
“ก็โอเคอยู่” ไผทยิ้ม ดึงม้าเดินมาด้านข้าง “ภาพข้างนอกสวยดี แต่เวลาเจอปัญหา ทั้งแมลง ทั้งสารเคมี ฝนไม่ตก แดดไม่ออก องุ่นเป็นโรค ผลผลิตไม่ได้ตามเป้า มันไม่มีความสุขหรอกครับ ไม่ว่างานอะไรก็มีปัญหาทั้งนั้น”
   
“นั่นสินะ” กนธีหัวเราะเบาๆ “แต่ชีวิตแบบนี้ ผมก็เคยฝันไว้”
   
“มาอยู่กับผม จะให้ตามที่คุณฝัน” ไผทแหย่ “คุณไม่ต้องมาลำบากทำคลอดวัว หรือตัดองุ่นแบบคนงานหรอก แค่เป็นเถ้าแก่ช่วยผมนับเงินก็พอ”
   
“โธ่..คุณไท” กนธีส่ายหัวยิ้มๆ ดึงบังเหียนให้คุณทาร์ตไปพักใต้ร่มไม้
   
ถึงแดดจะไม่ร้อนนัก แต่ก็ทำให้หยดเหงื่อผุดซึมขึ้นได้ แสงจางๆส่องผ่านพุ่มใบหนาทึบลงมา ส่องเป็นประกายอยู่บนเรือนผมนุ่ม กนธียกหลังมือขึ้นเช็ดรอยเปียกชื้นข้างแก้ม หยุดพักเหนื่อยและนั่งมองวิวไร่อยู่ใต้ต้นไม้
   
“ใช้ของผมสิ” ไผทยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้
   
“ขอบคุณครับ” กนธียิ้ม “เสียดายที่ไม่ได้เอาตะกร้าปิคนิคมา”
   
คนฟังหัวเราะ “หิวน้ำไหม มีแต่กระติกน้ำคนงานตรงนั้น ถ้าคุณกินได้”
   
“ได้ครับ” เขาบอก “ผมไม่เรื่องมากหรอก”
   
ไผทส่งเสียงเรียกลูกน้อง ขอน้ำดื่มสองแก้ว ฝ่ายนั้นเลิ่กลั่ก ไม่แน่ใจที่นายจะใช้ถ้วยสังกะสีบุบบี้ร่วมกับพวกเขา แต่ชายหนุ่มยังย้ำคำเดิม
   
“เชิญคุณก่อน” เขาส่งแก้วเก่าๆ มีคราบดำติดตามก้นให้กนธี อีกฝ่ายรับไปดื่มอย่างง่ายดาย จากนั้นตัวเองถึงจะดื่มตามลงไปอีกคน “เป็นไงบ้าง”
   
คนงานกลับไปทำหน้าที่ต่อ ในกระติกเป็นน้ำประปา เทน้ำแข็งหลอดกับลอยมะลิ ต่างคนต่างจ้วงกินด้วยแก้วที่ใช้ร่วมกัน จะว่าสะอาดก็พูดไม่ได้
   
“ให้บอกว่าอร่อยคงเกินจริง” กนธีหัวเราะ “ชื่นใจครับ หอมดอกมะลิ”
   
“อยู่ง่ายกินง่ายแบบนี้น่ะดีแล้ว” ไผทว่า “เปลี่ยนใจเมื่อไรก็สบาย”
   
อีกหนุ่มส่ายหัวระอา แต่ปากก็คลี่ยิ้ม “ถามหน่อยเถอะ” เขาเงยมองระหว่างคลี่ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำเย็นวางบนหลังคอ “คุณสนใจผมจริงๆหรือ”
   
ไผทยิ้ม “ใช่..ผมชอบคุณ”
   
กนธียกมือยอมแพ้ ตรงไปตรงมาจนน่าตกใจ “ตาแก่อย่างผมมีดีอะไร”
   
ร่างสูงดุนลิ้นข้างแก้ม คุณสมสง่าก้มลงเล็มหญ้า หางกวัดไกวไล่แมลงหวี่ “สารภาพตามตรง ตอนแรกก็สนใจที่คุณรวยน่าดู”
   
กนธีหัวเราะชอบใจ “เด็กผมแต่ละคนก็เป็นแบบนั้น”
   
“ใช่..แต่เหตุผลต่อมา ไม่ใช่เรื่องฐานะของคุณ” ไผทยิ้มบาง “ถ้าเอาแค่มีเงินถุงเงินถัง มรดกทับถมน่ะ..กะพริบตาก็เจอ หายากที่ไหนล่ะ”
   
“อืม..นั่นสินะ” กนธียิ้ม ไม่ถือสาหาความ
   
“สิ่งที่ดึงความสนใจผมได้ คือความดีของคุณ” ไผทตอบ “คนอย่างคุณคนที่ทำเพื่อคนอื่น เข้าอกเข้าใจคนอื่น มีหัวใจเพื่อดูแลคนอื่นจนบางครั้งหลงลืมตัวเอง..ควานหาไปร้อยคน จะเจอสักหนึ่งคน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้พบ”
   
คนฟังนิ่งเงียบ
   
“ที่ผมตามตื๊อ มันไม่ใช่เหตุผลอะไรยิ่งใหญ่หรอก ผมยังไม่ได้รักคุณ ก็แค่ชอบเฉยๆ แต่เพราะผมคิดว่า ในเมื่อได้เจอคนประเภทหนึ่งในร้อยอย่างคุณแล้ว ผมจะปล่อยไปโดยไม่ทำอะไรเลยหรือไง..มันคงงี่เง่าน่าดู”
   
“สรุปว่าเสียดายความดีของผมสินะ” กนธียิ้มขัน “คิดใหม่เถอะคุณไท ผมไม่ได้ดีแบบที่คิด ข้อเสียผมเยอะ..สารพัดอย่างเลยแหละ”

“แล้วไงล่ะ..โลกนี้มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นต์บ้าง คนนะครับ..ไม่ใช่เทวดา” เขาบอก “ดีแค่หนึ่งอย่าง นั่นก็คือดี ผมไม่ได้ขอให้คุณดีเต็มร้อยสักหน่อย”

กนธีหัวเราะ “ผมมันก็คนเทาๆแบบนี้แหละ” เขามองเหม่อไปข้างหน้า “แต่ถึงจะทำตัวให้เป็นสีขาวยังไง ก็คงไม่ช่วยให้ใครมารักเราได้”

ไผทมองนิ่งๆ “นั่นขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายเห็นคุณค่าของคุณแค่ไหน”
   
เจ้าตัวหันกลับมา เป็นครั้งแรกที่เปิดเผยสีหน้าหม่นหมองให้เห็น
   
ไผทไม่ถาม ถ้าคุณกุนต์ไม่เล่า เขาจะไม่ถือวิสาสะ “ถ้ามันเจ็บปวดนัก ที่ทำไปไม่มีใครหันมา คุณก็เลือกทำกับคนที่มองเห็นคุณค่าในตัวคุณสิ”
   
กนธีเงียบกริบ เขาหลุบตาลงต่ำตอนที่ไผทขยับเข้าหา
   
“คุณมีค่าสำหรับคนที่เห็นค่าของคุณเสมอนะ..คุณกุนต์” ชายหนุ่มคว้าสายบังเหียนของม้าอีกตัวไว้ มันเอียงไปทางซ้าย ดึงให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ขึ้น
   
ดวงตาคมกล้าจับจ้องเรียวปากได้รูปที่อยู่ห่างกันแค่คืบ เขาเอื้อมมือออกไป แตะบนแนวแก้มแผ่วเบาพร้อมกับที่ใบหน้าคมเข้มโน้มต่ำลง
   
เพียงระยะห่างแค่ปลายนิ้ว กนธีเบือนหน้าหนี
   
ต่างฝ่ายต่างเงียบ สุดท้ายไผทก็ผละออก
   
“กลับกันเถอะครับ” กนธีพูดเสียงเบา เป็นฝ่ายบังคับม้าเดินนำ
   
“คุณกุนต์” ไผทตามหลังมา “ผมขอโทษ..”
   
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่อย่าทำแบบนี้อีกก็พอ” อีกฝ่ายไม่ได้ต่อว่า “ผมมีโอ๊ตอยู่ทั้งคน ในเมื่อผมขอให้เขาซื่อสัตย์ ผมก็ต้องซื่อสัตย์กับเขาด้วย” 
   
“เข้าใจแล้ว..”

.

.

.



ครึ่งชั่วโมง..อินทัชยืนรอด้วยความเป็นห่วง และมันก็เปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดมากขึ้นตามระยะเวลาที่ผ่านไป เขาไม่ชอบที่พี่กุนต์ทำตัวแบบนี้ ทำเหมือนไม่นึกถึงคนข้างหลัง ทำเหมือนไม่รับรู้ว่ายังมีเขาอยู่ทั้งคน
   
“เอาน่า..อย่าโกรธไปเลย” ปาลินปรามเพื่อน เขาเช็ดเหงื่อให้น้องๆ “เราว่า..ถ้าอีกสักห้านาทียังไม่กลับมากัน พาอ้นกับอุ้มกลับไปที่บ้านก่อนดีไหม”
   
“รู้แล้ว” เขากระสับกระส่าย คิดวนเวียนไปสารพัด
   
..ทั้งที่รู้ใจคุณไผท แต่ทำไมยังออกไปกับหมอนั่นสองคน..
   
เด็กน้อยสองคนรอจนเหงื่อตก โชคดีที่แม่บ้านของคุณไผทออกมาเจอ เธอเชิญให้ไปนั่งรอข้างในก่อน อ้นกับอุ้มเลยได้ไปนั่งพักกินไอศกรีมรสองุ่นกัน
   
อีกสิบนาทีต่อมา กนธีกับไผทเพิ่งจะกลับมาถึง ตอนนั้นทุกคนนั่งอยู่ที่ระเบียงบ้าน พออินทัชเห็นทั้งสองคนก็อารมณ์ร้อนขึ้นทันที
   
“ถ้าไม่ได้ด่าไอ้เวรนั่น วันนี้เราคงเป็นไอ้โง่” เด็กหนุ่มลุกพรวด
   
ปาลินเห็นท่าไม่ดี รีบวิ่งเข้าไปรั้งเพื่อนที่ก้าวยาวๆไปทางเจ้านาย ไผทกำลังช่วยดูกนธีลงจากหลังม้า เพราะว่ายังไม่คล่องนักเลยต้องประคองตัว
   
“คุณไผท!” อินทัชถือว่าจะไล่เขาออกก็ช่างหัว
   
..มายุ่งกับคนของคนอื่น ถือว่าแก่แต่อายุ!..
   
“โอ๊ต..อย่า!” ปาลินรั้งเสื้อเพื่อนสุดแรงจนร่างสูงเซถอยไปก้าวหนึ่ง

“สนอย่ายุ่ง”

“ถ้าทำอะไรวู่วาม พี่กุนต์จะรู้สึกยังไง!” เขาเตือนสติ รู้ดีว่าเพื่อนเป็นคนแบบไหน ถ้าโกรธ..โอ๊ตจะมุทะลุ ไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลัง

อินทัชนิ่งไป พอดีกับที่คุณไผทหันมามอง เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไรเพราะเห็นเด็กสองคนยื้อยุดกัน ปาลินได้ทีเลยรีบถลันไปขวางตรงกลาง
   
“ผม..ผมแค่..” เขาดันโอ๊ตไปอยู่ด้านหลัง “เอ่อ..ผมอยากลองขี่ม้าบ้าง”
   
“นึกว่าอะไร” กนธียิ้มบาง ปัดฝุ่นตามตัวแล้วยื่นสายจูงให้ “มาสิ..”
   
ไผทหัวเราะ ผายมือให้น้องสนเข้ามาแทน “เดี๋ยวพี่สอน”
   
ปาลินเหลือบมองอินทัช เห็นว่าเพื่อนนิ่งลงแล้วก็พรูลมหายใจ เขาพยักเพยิดให้ไปคุยกับพี่กุนต์ ตัวเขาขอทำหน้าที่ดึงความสนใจจากคุณไผทเอง
   
กนธียืนมองสองคนตรงหน้า น้องไม่ค่อยเข้าใจวิธีขึ้นม้าเท่าไร คุณไทเลยช่วยอุ้มขึ้นไปนั่ง ดูๆแล้วก็เป็นผู้ใหญ่ใจดีอยู่เหมือนกัน
   
เขาดูอยู่สักพัก รู้สึกร้อนจนเหงื่อออกชุ่มแผ่นหลังเลยหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ด บอกคุณไผทว่าจะขอไปนั่งพักที่ชานบ้านแล้วหันหลังกลับ
   
“ไปไหนกันมา” อินทัชที่ยืนสงบสติอารมณ์อยู่ถามขึ้นห้วนๆ
   
กนธีชะงัก สัมผัสได้ถึงน้ำเสียงไม่พอใจของน้อง แต่เขาเคยถามว่า ‘หึงหรือไง’ และได้คำตอบกลับมาในทางตรงกันข้ามจนเลิกหวัง
   
..หากไม่หวัง..จะไม่มีใครต้องเจ็บ..
   
“ไปขี่ม้ามาน่ะสิ” กนธีเช็ดหลังคอตัวเอง ฝุ่นจับเต็มไปหมด หัวหูก็ยุ่งเหยิง สงสัยต้องกลับไปอาบน้ำแล้วค่อยกินข้าวเที่ยง “น้องๆไปไหนนี่”
   
“พวกมันยืนตากแดดรอพี่ไปกับไอ้หมอนั่นอยู่นาน ผมเลยให้ไปนั่งพัก”
   
“อ้าว..แล้วทำไมปล่อยให้น้องยืนตากแดด” กนธีตำหนิ รีบไปหาอ้นกับอุ้มที่นั่งผึ่งพุง บนโต๊ะมีไอศกรีมกับน้ำแตงโมปั่น สองหน่ออิ่มแปล้จนนั่งตาปรือ
   
“เรื่องพวกมันน่ะช่างเถอะ” อินทัชรู้ดีว่าตัวเองพูดเกินจริงไป เพราะหวังให้พี่กุนต์รู้สึกผิดที่ออกไปกับคุณไผทสองคน “ตอบผมสักทีว่าพวกพี่ไปไหนกัน”
   
“เซ้าซี้จังนะโอ๊ต” กนธีส่ายหัว หยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม
   
อินทัชสบถในลำคอ รั้งแขนอีกฝ่ายอย่างเผลอตัวจนน้ำในขวดหก
   
“โอ๊ต..” กนธีมองปราม “อย่าทำตัวไร้สาระเหมือนเด็กๆ”
   
“อย่าพูดว่าผมไร้สาระ” เขาเสียงแข็ง “การยืนรอพี่และการถามว่าพี่ไปไหนมาไม่ใช่เรื่องไร้สาระ ที่ไร้สาระคือพี่ที่ไปกับมัน ทั้งที่รู้ว่ามันชอบพี่ต่างหาก!”
   
กนธีมุ่นหัวคิ้ว ขยับปากจะพูดแต่ก็ตัดสินใจไม่พูด “ไว้ค่อยคุยกัน” หลุดอะไรมาตอนนี้ก็มีแต่จะทะเลาะ เวลาที่อารมณ์ไม่ดี ควรแยกไปคนละมุมก่อน
   
อินทัชจับข้อมือพี่กุนต์แน่น ไม่ให้เดินหนี “ผมไม่โอเคกับเรื่องวันนี้นะ”
   
คนฟังสูดลมหายใจเข้าลึก หันมามองหน้าตอนที่พยายามจะปลดอุ้งมือที่ยึดเขาไว้ “แล้วเราคิดว่าพี่โอเคกับทุกเรื่องหรือไง”
   
ร่างสูงขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ “ไม่โอเค? ไม่โอเคเรื่องที่ผมไม่พอใจเวลาเห็นพี่อยู่กับมันสองคนน่ะหรือ ขอโทษนะครับ..ผมคิดว่าผมมีสิทธิ์!”
   
“สิทธิ์อะไร?” กนธีใจวูบไหว หากน้องโพล่งออกมา ประกาศความเป็นเจ้าของกับเขา บอกให้รู้อย่างชัดเจน ย้ำให้แน่ใจ ทุกอย่างที่บั่นทอนจะจบลง
   
อย่าให้เขาเป็นฝ่ายถามก่อนเลย..เพราะผิดหวังกับคำตอบนั้นมาหลายต่อหลายหน สู้ให้คิดหวังไปเองโดยไม่ถูกปฏิเสธ เขายังรู้สึกดีกว่า
   
“บอกมาสิ..โอ๊ตมีสิทธิ์อะไรในตัวพี่” เขาเงยหน้ามอง
   
อินทัชนิ่งงัน ตีความคำถามไปในทางลบ และที่แย่กว่านั้น ‘กฎ’ ที่กนธีเป็นฝ่ายบอกกับเขา กำลังวกกลับมาทำให้เขารู้สึกเสียใจยิ่งกว่าเดิม 
   
“ความสัมพันธ์ของเราไม่ใช่คู่รัก”
   
เขาขบกรามแน่น น้อยใจ..จนพูดไม่ออก

“เคารพขอบเขตระหว่างกัน จะไม่มีใครล้ำเส้นใคร” 

“ไม่เข้าไปก้าวก่ายวุ่นวายในส่วนที่อีกคนไม่อนุญาต”
   
เด็กหนุ่มคลายมือที่จับตัวกันไว้ หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด
   
“ผมไม่น่าตกลงเรื่องนั้นกับพี่เลย” เขาเมินหน้า “ไอ้กฎบ้าๆนั่น”
   
กนธีตัวชา ความผิดหวังพุ่งเข้าจู่โจม เขาก่นด่าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งที่ถูกเตือนแล้วว่าอย่าเป็นฝ่ายคิดเกินเลยไปก่อน ทั้งที่เตือนตัวเองให้เอาเหตุผลเป็นที่ตั้ง แต่ในเวลาแบบนี้..อารมณ์กลับมีอิทธิพลมากมาย
   
‘คิดยังไงกับพี่กันแน่’ สมองสั่งให้ถาม..แต่หัวใจ..กลับร้องเตือนว่าอย่า
   
..เพราะมัน..เป็นแค่ก้อนเนื้อที่บอบบาง..เกินกว่าจะถูกกรีดซ้ำๆ..
   
กนธีถอนหายใจ ก่อนนี้เขารุดหน้า ถลำใจอย่างไม่ห้ามปรามตน ตอนนี้ได้แต่บอกให้ก้าวถอยหลังกลับมาในเขตแดนที่จะไม่เจ็บปวดไปมากกว่าที่เป็น
   
..ความสัมพันธ์ต้องใช้เวลา อย่าเร่งรีบไปกับมัน..
   
..ไม่เป็นไร..ใจเย็นๆ..ให้โอกาสทั้งน้อง..และตัวเขาเอง..
   
“พี่จะกลับบ้าน” เขาพึมพำ ก้าวลงจากระเบียง
   
“พี่กุนต์!” อินทัชตามติด เขายังไม่จบเรื่อง “เราต้องคุยกันนะ”
   
เสียงของคนสองคนดึงความสนใจจากไผทให้หันมอง เขาขมวดคิ้ว ไม่ชอบที่ไอ้หนุ่มนั่นเสียงดังใส่คุณกุนต์ ก็แค่เด็กในอุปการะ ทำอะไรไม่รู้จักขอบเขต
   
ชายหนุ่มตัดสินใจลงจากหลังม้าแล้วเดินดุ่มเข้าไปหาทันที
   
ปาลินถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว พอเห็นคุณไผทผละไปก็รีบดึงม้าให้ตาม แต่เพราะว่ากระตุกแรงเกิน เจ้าทาร์ตไข่เลยนึกว่าถูกสั่งให้วิ่ง มันร้องเสียงดัง ยกขาขึ้นแล้วควบฝีเท้าไปด้านหน้าจนคนที่อยู่บนหลังตื่นตะลึง
   
ทุกคนหันมามองด้วยความตกใจ ปาลินเสียหลัก เอียงตกจากหลังม้า แต่มือข้างหนึ่งของเขายึดสายโกลนไว้แน่น ทั้งตัวเลยไม่หล่นปะทะพื้น
   
อินทัชเห็นเหตุการณ์ ขาปาลินติดอยู่ในโกลนระหว่างที่ม้าวิ่งเหยาะๆ สองมือคว้าสายรัดและยึดอานไว้แต่ขาอีกข้างก็ถูกลากไปกับดิน   

“สน!!” เด็กหนุ่มตะโกน หัวใจเขาหล่นวูบ ถลันไปช่วยอย่างไม่คิด
   
ไผทรีบวิ่งกลับไป เหวี่ยงตัวขึ้นบนหลังม้าตัวโปรดแล้วควบตาม เสี้ยวนาที เขาก็คว้าบังเหียนแล้วสั่งให้ทาร์ตไข่หยุดวิ่ง รีบอุ้มตัวปาลินที่กำลังเสียขวัญ โชคดีเหลือเกินที่น้องยึดอานไว้แน่นหนาและเขาก็ผูกมันไว้อย่างดี ไม่อย่างนั้นเขาไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเด็กตกลงมาแล้วถูกเหยียบซ้ำ
   
กนธีรีบตามมาติดๆ ใจเขาห่วงน้องสนไม่ต่างกัน “เป็นอะไรมากไหม!”
   
ไผทอุ้มปาลินไปที่รถ “ผมว่าข้อเท้าน่าจะมีปัญหา” เขาหน้าเสีย เป็นความผิดเขาเองที่ทิ้งเด็กเอาไว้ทั้งที่ยังสอนไม่จบ “พี่จะพาไปหาหมอนะ”
   
อินทัชก้าวพรวดเข้ามากลางคัน เขาโกรธจนห้ามอารมณ์ไม่อยู่ ร่างสูงกระชากคอเสื้อของไผทจนเกิดความวุ่นวายขึ้น “ปล่อยตัวสนเดี๋ยวนี้!!”
   
กนธีนิ่งอึ้ง อินทัชเข้าไปดึงตัวปาลินออกมา แขนแข็งแรงสอดเข้าอุ้มร่างที่เบากว่าแล้วยกมาแนบอก ไม่ยอมให้คุณไผทเข้าไปยุ่งแม้แต่นิดเดียว
   
“ผมดูแลเขาได้ หมดหน้าที่คุณแล้ว! เชิญคุณไปดูแล ‘คนอื่น’ เถอะ!”
   
“มีเหตุผลบ้าง! พี่จะพาเขาไปหาหมอ” ไผทแย้งขณะที่คุณกุนต์ยืนค้าง 
   
ปาลินหน้าซีด กระตุกเสื้อเพื่อน “โอ๊ต..เราไม่เป็นไร” เขาแค่เจ็บข้อเท้าที่มันพลิกไปอีกด้าน ตอนที่ร่วงลงมา เขาเอาขาข้างนั้นลงพื้น มันผิดท่าเอาการ
   
“คุณยุ่งกับพวกเรามาทั้งวันแล้วคุณไท!” อินทัชมองด้วยความโกรธจัด เขาวางเพื่อนลง สำรวจดูเนื้อตัวว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า “เป็นอะไรมากไหม”
   
“แค่ข้อเท้าแพลง” ปาลินเหงื่อตก “ยังพอโอเค”
   
“เราจะขอให้คุณไผ่ช่วยพาไปหาหมอ อดทนหน่อยนะ” อินทัชลูบผมชื้นเหงื่อของเพื่อน โยกหัวปาลินด้วยความสงสาร “ขอโทษนะสน..ขอโทษที่ไม่ดูแล”
   
กนธียืนเหมือนคนเบื้อใบ้ ทุกอย่างที่อินทัชทำอยู่ในสายตาเขาทั้งหมด เขาทำได้แค่โทรหาพสิษฐ์ บอกให้น้องช่วยมารับตัวพวกเขาที่บ้านคุณไท
   
ไม่เกินสองนาที พสิษฐ์ก็รีบขับรถมาหา
   
“พี่จะไปด้วย” กนธีบอกตอนที่โอ๊ตอุ้มน้องสนขึ้นรถ
   
“ผมไปเองได้ ไม่รบกวนใครหรอก” อินทัชพูดประชด เรื่องนั้นเรื่องนี้วุ่นวายไม่หยุด และเขาก็กำลังโกรธเรื่องของปาลิน เจ็บใจตัวเองเหลือเกิน
   
ทั้งที่เพื่อนทำทุกอย่างเพื่อเขา..แต่แค่นี้..เขากลับดูแลไม่ได้
   
กนธีเงียบกริบ เอื้อมมือช่วยปิดประตูรถ แต่โอ๊ตดึงมันปิดเอง เขาได้แต่มองน้องกอดปลอบปาลิน มองสีหน้ารู้สึกผิดแล้วสัมผัสได้ถึงความรู้สึกทั้งหมด

รถของพสิษฐ์แล่นออกไป ในตัวเมืองมีคลินิก ไม่มีอะไรน่าห่วง

ไผทถอนหายใจ เข้ามายืนข้างๆกนธี เขาพึมพำอย่างเสียใจ

“ผมขอโทษ..” เขารู้สึกแย่จริงๆ การสร้างความปลอดภัยให้ทุกคนเป็นหน้าที่ของเขา ครั้งนี้เขาประมาท ไม่สมควรเลย “ผมผิดเอง”

กนธีไม่ได้โต้ตอบ เขาเดินกลับไปที่บ้านของไผทเพื่อปลุกอ้นกับอุ้มที่หลับกลางวันอยู่บนเบาะ มีพัดลมจ่อจนนอนสบายอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

“ผมขอกลับก่อนนะครับ” เขาพึมพำ ขอรถกอล์ฟจากคุณไท

“คุณกุนต์..” ไผทเห็นความผิดสังเกตของอีกฝ่าย

กนธียังตัวชาดิก ปลายนิ้วเขาเยียบเย็น เสียงตะโกนของอินทัชที่เรียกปาลินก้องอยู่ในหู เขาเคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้มาแล้วอย่างไรเล่า

มันคือเสียงที่เคยเรียกตอนเขาหายไปในน้ำ..เสียงที่ติดจะตะคอกนั่น
   
..และมันคือเสียงที่แอบแฝงไปด้วยความห่วงหา..อย่างสุดหัวใจ..
   
“คุณกุนต์..” ไผทจับหัวไหล่ เขาขมวดคิ้ว เห็นกนธียกแขนเสื้อขึ้นเช็ดร่องรอยบางอย่างบนใบหน้า เขาคงตาไวเกินไป..ถึงได้เห็นว่ามันคือหยดน้ำ
   
“ผมไม่เป็นไร..” กนธีฝืนยิ้ม จูงน้องๆขึ้นรถ “แล้วเจอกันครับ”

..จบลงแล้ว..ความรู้สึกเข้าข้างตัวเองที่เพียรพยายามปลอบโยนมา..

.......................................................................................

Talk : หายหัวไปเลย ตอนนี้เขียนๆไป หมาแก่ที่บ้านก็ป่วย แล้วก็ตาย เบลอไปเป็นอาทิตย์ หยุดการทำทุกอย่าง พอเปิดเรื่องขึ้นมาก็นึกถึงตอนที่หมาอยู่คลินิก ไปไม่ทันเยี่ยมเพราะมัวแต่นั่งพิมพ์พี่กุนต์ พอมันตายก็ไม่อยากแตะขึ้นมาดื้อๆ

ที่จริงลงในเด็กดีไปก่อนนี้แล้ว เพิ่งมาลงตามหลัง เบลอสนิท ลืมทุกอย่าง  :hao5:

ขออภัยที่ให้รอน้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 13-08-2017 17:35:56

Chapter 51

กนธีพาอ้นกับอุ้มกลับมาที่บ้าน ยายนั่งคอยอยู่ที่ห้องรับแขก แกชะเง้อมองด้วยความเป็นห่วงเพราะคุณพสิษฐ์ออกไปกะทันหัน ต้องฝากให้แม่บ้านอยู่เป็นเพื่อน
   
“เกิดอะไรขึ้นตาหนู” ยายยันตัวลุก แต่คุณกุนต์เข้ามาประคองก่อน
   
“น้องสนตกหลังม้าน่ะครับ แต่ตอนนี้ไผ่พาไปหาหมอแล้ว โอ๊ตก็อยู่ด้วย คุณยายไม่ต้องกังวลนะครับ” กนธีพูดปลอบทั้งที่ตัวเขากังวลยิ่งกว่า
   
เมื่อสิบนาทีที่แล้ว เขาโทรหาโอ๊ต แต่ทางนั้นไม่รับสาย โทรหาไผ่ก็ไม่รับเหมือนกัน ไม่รู้ว่ากำลังยุ่ง กำลังคุยกับหมอ หรือที่จริงมีอะไรที่หนักหนากว่านั้น
   
ตอนนี้ เขาขอวางเรื่องความสัมพันธ์ทุกอย่างลงก่อน ใจมันห่วงอาการของปาลิน น้องมากับเขา คนที่ควรดูแลและรับผิดชอบทุกฝ่ายก็คือคนที่ชวนมา ลูกเขามีพ่อมีแม่ ถ้าดูแลดีๆไม่ได้ ก็ไม่ควรจะเสนอตัวตั้งแต่แรก
   
“ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้วลูก” ยายลูบหลังมืออีกฝ่าย “ไม่ต้องคิดมากนะ”
   
กนธีนิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าที่ยายพูดมีความหมายลึกซึ้งแค่ไหน เขาเองได้แต่พยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นมาจัดแจงหน้าที่ของตัวเองให้ดี การดูแลคุณยายกับเด็กๆเป็นสิ่งที่เขาเต็มใจยิ่งกว่าอะไร อยากให้ทุกคนมีความสุขกับการมาเที่ยวด้วยกันครั้งแรก ไม่คิดเลยว่าจุดดำเล็กๆน้อยๆมันจะทำให้เรื่องมาถึงขั้นนี้ได้
   
“คุณยาย..อ้น อุ้ม มาทานข้าวกันครับ” กนธีเรียก เที่ยงแล้วคงหิวแย่
   
ยายยิ้มรับ พยายามกินข้าวตามมื้อ แต่ฝืนไปได้ไม่กี่คำก็วางช้อน ระยะที่ผ่านมา แกอ่อนเพลียจนต้องนอนแทบทั้งวัน ซ้ำยังกินอะไรไม่ลง เข้าปากได้แค่สองสามคำก็ต้องหยุด มันจุกเสียดและปวดท้องอยู่ตลอดเวลา กระทั่งกลางคืนยังนอนกุมท้อง แต่เพราะไม่อยากให้หลานเป็นห่วง ไม่อยากให้มารับเป็นภาระเลยอดทนอยู่ตามลำพัง แม้แต่พยาบาลส่วนตัว แกก็ปิดปากเงียบ ถ้ารู้ถึงตาหนูของแก คุณกุนต์ก็ต้องมาเดือดร้อนพาคนแก่ใกล้ตายไปรักษาเสียเงินเสียทองอีก
   
ตัวแกจะตายวันตายพรุ่ง แกไม่สนใจหรอก แต่ถ้าหลานยังไม่มีความสุข แกก็คงไปอย่างมีห่วง สิ่งสุดท้ายที่ต้องการก็คือเห็นทุกคนรักกัน
   
“ทานน้อยจังเลยคุณยาย” กนธีหันมามอง พยาบาลบอกว่าท่านทานได้กลางๆ แต่ที่เห็นคือทานไปได้ไม่กี่คำ “ปกติทานไม่ลงแบบนี้บ่อยหรือเปล่าครับ” 
   
ยายส่ายหัว ที่พยาบาลเล่าให้คุณกุนต์ฟัง คือหลังจากที่แกแอบตักข้าวทิ้งไปบางส่วนแล้วต่างหาก ช่วงหลังนี้ปริมาณที่จัดไว้ ไม่เคยกินถึงครึ่งเลย
   
“ยายสบายดีจ้ะ” แกโกหกคำโต “แค่เพลียแดด”
   
กนธีขอให้ท่านดื่มน้ำเต้าหู้อีกสักหน่อยแล้วพาไปพักผ่อน เขาเองเพิ่งได้สังเกตสีหน้าคล้ายเจ็บปวดตลอดเวลาที่ก้าวเดิน พอออกปากถาม ท่านก็ปฏิเสธ
   
“ไม่สบายตรงไหนต้องรีบบอกผมนะ หมออยู่ใกล้แค่นี้”
   
“นอนพักเดี๋ยวก็ดีขึ้น โรคคนแก่น่ะตาหนู” แกบีบปลายนิ้วคุณกุนต์ไว้ “ไม่ต้องห่วงยายหรอกลูก ไปพักเถอะ ยายขอนอนสักงีบ” ยายบอกแล้วหันมาทางหลานตัวจ้อยที่มาเดินวนเวียนแถวแก “อ้นเอ้ย..อุ้มเอ้ย..ไปนอนกับยายไหม”
   
กนธีเห็นว่าน้องๆคงอยากนอนกลางวัน เลยพาไปที่ห้องแล้วเปิดแอร์ให้
   
“ผมจะแง้มประตูไว้ มีอะไรเรียกผมได้เลย จะอยู่ใกล้ๆนี่แหละครับ”
   
ยายพยักหน้า ค่อยๆตะแคงตัวนอน ไม่กี่วันก่อนเพิ่งไปหาหมอ เจาะช่องท้องอะไรวุ่นวาย หลานว่าเป็นโรคตับ แกก็ไม่ได้ติดใจสงสัย แต่วันนี้อาการแย่ลงอีกแล้ว คิดว่าคงมีอะไรมากกว่านั้น แต่มันไม่ยอมบอกความจริง
   
“ยายจ๋า..” อ้นขยับเข้ามาใกล้ ตรงกลางเป็นน้องอุ้ม
   
“อะไรลูก” มือหยาบกร้านเพราะเคยทำนาลูบหัวหลานอย่างรักใคร่
   
“ยายไม่สบายหรือ” อ้นนอนลืมตามอง เอามือข้างหนึ่งเท้าแก้ม “ยายไม่สบาย ยายต้องนอนเยอะๆ จะได้หาย แล้วเรามาเที่ยวกันใหม่นะ”
   
แกน้ำตาคลอ กอดหลานตัวน้อยสองคนแนบอก จูบกระหม่อมมัน ซึมซับความรู้สึกของการได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาจนกว่าจะจดจำไว้ในใจได้แม่นยำ
   
“ยายจะรีบหายนะลูกนะ” แกบอก “รักพวกเอ็งเหลือเกิน”
   
“อ้นรักยายเหมือนกัน” อ้นยิ้มตาปิด ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้น้องตาปรือ จากนั้นถึงได้หลับตามน้องอุ้มที่หัวถึงหมอนก็ชิงฝันไปก่อน
   
“หนูก็..รักยายจ๋า” น้องอุ้มละเมอเคี้ยวฟันที่เพิ่งขึ้น
   
ยายนอนมองหน้าเด็กๆ ลูบหัวลูบหน้าด้วยความเอ็นดู
   
มันไม่สำคัญหรอกว่าจะมีพรุ่งนี้หรือไม่ มันสำคัญที่ว่าวันนี้..พวกเรารักกัน ดูแลกันและกัน ห่วงใยซึ่งกันและกันได้คุ้มค่าแก่เวลาที่มีอยู่หรือยัง
   
ถ้าทำอย่างใส่ใจเต็มที่แล้ว ไม่ว่าจะจากกันวันไหน..ก็คงไม่เสียดายเลย

กนธีให้ทุกคนพักผ่อนแล้วออกมารอด้านนอก ผ่านไปอีกชั่วโมงกว่า รถของไผ่ถึงแล่นเข้ามาในบ้าน เขาเดินออกไปรับหน้า ตั้งใจจะช่วยเปิดประตูรถ แต่อินทัชลงมาก่อน น้องไม่ได้คุยอะไรกับเขาสักคำ นอกจากเดินผ่านไปด้านหลัง
   
“เดี๋ยวเราพาไปเอง” อินทัชบอกปาลินที่กำลังจะหย่อนเท้าลงมา
   
กนธีสังเกตผ้าที่ยึดจนรอบ “เป็นยังไงบ้างน้องสน”
   
ปาลินหัวเราะแหะ ชูนิ้วโป้งบอกว่าอาการยังดีอยู่ แต่อินทัชแทรกแทน
   
“เอ็นข้อเท้าฉีก”
   
“ฉีกนิดเดียวครับพี่กุนต์” ปาลินรีบบอกคนที่ดูตกใจ “หมอจะให้ใส่เฝือกอ่อน แต่ผมไม่อยาก เลยใช้ผ้ารัด แค่ไม่กี่อาทิตย์ก็หาย” 
   
“ซนจนได้เรื่อง” อินทัชประคองตัวเพื่อนลงมา เห็นปาลินยักแย่ยักยัน ไม่ถนัดนักเลยยกตัวขึ้นอุ้ม เจ้านั่นจะถอยออก เขาเลยต้องสั่ง “อยู่นิ่งๆ”
   
กนธีนิ่งเงียบ ในหัวไม่ได้คิดอะไรเลยตอนที่ตามเข้าไปในบ้าน อินทัชวางปาลินลงกับโซฟา หยิบม้านั่งตัวเตี้ยมาให้วางเท้าแล้วไปเอาน้ำมาให้
   
พสิษฐ์ล็อครถแล้วเดินตามมา เขาตบบ่าพี่ชาย มองอย่างเห็นใจ
   
“เอาน่า..” เขาปลอบ “เขาเป็นเพื่อนกัน ต้องดูแลกันเป็นเรื่องปกติ”
   
กนธีหลบสายตาน้อง เขาละอายที่ถูกอ่านความรู้สึกอย่างง่ายๆ
   
มีเสียงรถแล่นเข้ามาอีกคัน พสิษฐ์มองจากหน้าต่างเห็นว่าเป็นคุณไผท เขาถอนหายใจ ความวัวไม่ทันหาย จะมีความควายเข้ามาแทรกอีกแล้ว
   
“พี่อยู่ตรงนี้นะ ผมไปจัดการเอง” เขาบอก
   
กนธีเข้าไปช่วยดูแลน้องสน ถึงจะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่เขาก็ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของเขาอยู่ดี หลังวันหยุด น้องต้องไปเรียน เขาตั้งใจไปรับไปส่ง
   
“ไม่เอาครับไม่เอา ไม่เป็นไร” ปาลินโบกมือพัลวัน “ผมไม่เป็นไรจริงๆ”
   
“พี่ไม่ดีเอง” กนธีรู้สึกผิดในหลายๆเรื่อง ยิ่งปาลินดีกับเขามากเท่าไร ยิ้มให้เขาอย่างบริสุทธิ์ใจมากเท่าไร เขายิ่งรู้สึกแย่กับความใจแคบของตนเข้าทุกที
   
อินทัชเข้ามาในห้องรับแขก ได้ยินว่าพี่กุนต์จะไปรับไปส่งสน แต่อีกฝ่ายไม่ยอม ซึ่งเขาก็ไม่นึกประหลาดใจอะไร ปาลินเป็นพวกขี้เกรงใจอยู่แล้ว
   
“เดี๋ยวผมไปรับเอง” เขาบอก “ออกเช้าหน่อย ไม่เป็นไรหรอก”
   
“ไม่เอา” ปาลินแย้ง “เราไม่ได้ขาหักนะ แค่ข้อเท้าแพลง”
   
“แล้วจะขึ้นรถเมล์ยังไงคนเดียว กะเผลกแบบนั้น”
   
“ให้พี่ไปรับเถอะ” กนธีเสนอ
   
“พี่กุนต์ก็มีงานนะครับ” ปาลินไม่ยอมเด็ดขาด “ผมไปเองได้จริงๆ”
   
“ดื้อ” อินทัชขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นก็เรียกแท็กซี่ เราจ่ายให้”
   
เด็กสองคนเถียงกันไปมา กนธีเลยตัดบทด้วยการพูดเรื่องรถของโอ๊ต
   
“ขับไปรับน้องสน แล้วไปมหาลัยพร้อมกันเลยก็ได้นี่” ความเป็นผู้ใหญ่ ก็คือจะต้องแยกระหว่างอารมณ์กับสิ่งที่สมควรทำออกจากกันให้ได้ ความรู้สึกอยู่ในส่วนของความรู้สึก และความรับผิดชอบก็อยู่ในส่วนของความรับผิดชอบ
   
ถึงแม้จะยังค้างคาใจกับเด็กสองคน แต่กนธีตัดสินใจหยุดไว้แค่นี้
   
เขายังไม่ถาม..ไม่ใช่เวลาที่ดี คนเราต้องรู้จักกาลเทศะ หรือต่อให้ถามแล้วได้คำตอบตรงไปตรงมา สิ่งที่จะได้ยินมีแค่สามอย่าง ‘ใช่’ ‘เฉยๆ’ หรือ ‘ไม่ใช่’
   
หากน้องตอบว่า ‘ใช่’ เขาคงรู้สึกย่ำแย่เพราะความคาดหวังของตนเอง หากตอบว่า ‘เฉยๆ’ เขาคงรู้สึกว่าน้องกำลังโกหก และหากตอบว่า ‘ไม่ใช่’ เขาคงตัดสินลงไปทันที ว่าอินทัชไม่แตกต่างจากไววิทย์และคนอื่นๆที่ผ่านมา
   
สุดท้าย เขาเองต่างหากที่ยังไม่อยากจะพูดคุยหรือรับฟังอะไร เขาต้องจัดการความคิดและอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ก่อน จัดการให้ใจเปิดกว้างพอจะรับฟัง หากเป็นในตอนนี้..เขาคงปิดหูปิดตาเพราะความคับแคบของใจ
   
เอาไว้เมื่อไรที่คิดว่าพร้อม เขาจะขอพูดคุยอย่างเปิดเผย ระหว่างนี้ ถือเสียว่าเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น เป็นการทดสอบ ‘ความซื่อสัตย์’ ของใครบางคน 
   
คนเรา..ถ้าไม่คิดจะสานต่อ ก็คงไม่ได้สานต่อแม้โอกาสจะอำนวย

แต่ถ้าคิดอยากจะดำเนินความสัมพันธ์ ขัดขวางแค่ไหน ก็มีใจให้กันได้

“ตกลงตามนี้นะ” กนธีสรุปแล้วลุกออกไป ขอไม่รับรู้อะไรอีก

ข้างฝ่ายพสิษฐ์ หลังออกมาจากห้องรับแขก เขาเดินตรงไปหาคุณไผทที่เพิ่งลงมาจากรถ ทางนั้นเก็บแว่นกันแดด พอเห็นเขาก็เข้ามาหา ถามถึงปาลิน

“อาการไม่เป็นอะไรมากครับ” พสิษฐ์อ่อนลงเล็กน้อย เพราะตั้งใจมาขัดไม่ให้ฝ่ายนั้นเข้ามายุ่มย่ามกับพี่กุนต์แล้วทำเรื่องให้วุ่นวายไปกว่าที่เป็น

“ถ้าอย่างนั้นผมก็เบาใจ” ไผทพยักหน้ารับ “ขอเข้าไปดูหน่อยได้ไหม”

“อย่าเพิ่งเลยครับ” ชายหนุ่มแย้ง “ผมว่าตอนนี้ไม่เหมาะ”

ไผทเลิกคิ้ว “มีเรื่องอะไรกัน พิษรักแรงหึงของเด็กๆอย่างนั้นหรือ”

พสิษฐ์มุ่นหัวคิ้ว ไอ้หมอนี่..รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังไม่สนใจ อ่านสถานการณ์ออกทุกอย่าง แต่ก็ยังเอาความต้องการของตัวเองเป็นใหญ่ อายุขนาดนี้แล้วแท้ๆ

“คุณไผท..ผมขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”

“คุยอะไรครับ” ไผทเดินไปหลบแดดที่ระเบียงเพราะเจ้าบ้านไม่ต้อนรับ

“ผมขอเปิดใจกับคุณแบบตรงๆ” พสิษฐ์พูด “ถามกันอย่างลูกผู้ชาย คุณชอบพี่กุนต์ แล้วก็กำลังตามจีบพี่ชายผมอยู่ใช่ไหมครับ”

ไผทนิ่งอึ้ง จากนั้นก็หัวเราะออกมา “ใช่”

พสิษฐ์ไม่ค่อยพอใจนัก “แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่าพี่กุนต์คบกับใครอยู่”

“คบหรือ?” ไผทยิ้ม “คุณใช้คำว่า ‘คบ’ กับความสัมพันธ์แบบนั้นหรือไง”

คนฟังหน้าม้าน เขาเองยังพูดไม่เต็มปาก รู้ชัดว่าพี่กุนต์หลงรักเด็กข้างเดียว ในขณะที่อินทัชพึ่งพาเรื่องที่อยู่ เงินทอง ถึงจะดูแลกันดี ท่าทีก็ชวนให้คิดว่ามีใจ แต่เขารู้มาเหมือนกันว่าเด็กมันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

สี่คนที่ผ่านมาก่อนหน้า..ไม่ได้ทำให้เกิดการเรียนรู้อะไรเลยหรือว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจากความสัมพันธ์แบบนี้เรียกว่าอะไร และท้ายที่สุด..ผลลัพธ์คืออะไร

“ถ้าเขาคบกัน ผมไม่ยุ่งหรอก แต่เขาไม่ได้คบกันไง อย่าบอกว่าคุณไม่รู้ว่าเจ้าเด็กโอ๊ตนั่นเป็นแค่คนในอุปการะของพี่ชายคุณ และท่าทางคุณกุนต์ก็ชอบเด็กมันข้างเดียวด้วย ถึงมันจะทำเหมือนหึงหวง แต่ผมพนันว่าแต่ละคนที่พี่คุณดูแลมา มันก็มีท่าทีเดียวกันทั้งนั้น เพราะอะไรรู้ไหม..ผลประโยชน์ยังไงล่ะ”

“แล้วไง คุณจะพูดอะไร” น่าเจ็บใจที่คุณไผทอ่านออกหมดทุกอย่าง

“ก็ถ้าอ้างอิงจากที่พูดมา คงเรียกมันว่า ‘ความรัก’ ได้ลำบากอยู่นะคุณ”

พสิษฐ์ฉุนกึก “ไม่ว่าจะเรียกอะไรก็ตาม อยากให้คุณรู้ไว้ว่าคุณไม่มีสิทธิ์เข้าไปทำให้เขาแตกแยกกัน ขอร้อง..เลิกยุ่งกับพี่ผมเถอะ คุณอายุขนาดนี้ อย่าทำอะไรตามใจตัวเองเป็นเด็กๆได้ไหม อยากได้อะไรก็ต้องได้ มันไม่แมนนะครับ”

“ละครเรื่องหนึ่งมันต้องมีทั้งพระเอกแล้วก็ตัวร้ายนี่นา” ไผทยิ้มมุมปาก “ขอโทษทีที่ผมไม่ใช่พระรอง ผมเป็นตัวร้ายคนหนึ่งที่ชอบพี่ชายคุณ และตัวร้ายมันก็มักจะหน้าด้าน แถมไม่ค่อยเลือกวิธีเข้าหาหรอก”

“คุณไท..” ไอ้เจ้านี่..คิดจะกวนประสาทเขาใช่ไหม

“มาขอให้ผมเลิกยุ่ง คิดว่าผมเป็นมือที่สาม แล้วคุณได้ไปพูดกับเด็กคนนั้นหรือเปล่า” ไผทถามตรงๆ “เด็กที่ชื่อ..ปาลินน่ะ”

พสิษฐ์ชะงัก เขาเองก็ติดใจสงสัยในความสนิทสนมของทั้งสองคน แต่ไม่คิดว่าคุณไผทเองก็สังเกตได้เหมือนกัน “คุณรู้ได้ยังไง”

“ไม่เห็นจะยาก” ไผทพูดเรียบง่าย “คุณกุนต์เป็นคนเพียบพร้อมขนาดนั้น การที่เจ้าเด็กนั่นไม่เออออไปด้วย มันก็ตีความได้ไม่กี่อย่าง หนึ่ง..เป็นคนที่อยู่ๆกันไปเพื่อเงินเท่านั้น และสอง..” เขายิ้ม “มันมีคนในใจของมันอยู่แล้ว”

พสิษฐ์เงียบกริบ เขาเห็นด้วยกับคุณไผททุกประการ

“ผมไม่รู้ว่าอินทัชเป็นประเภทไหนหรือเป็นมันทั้งสองอย่าง และที่คิดว่าปาลินมีส่วนก็เพราะสองคนนั้นสนิทกันมากไป อ้อ! ผมไม่ได้จับผิดนะ แค่หลายอย่างมาเข้าตาเอง” ไผทพูดอย่างไม่ยี่หระ “เคยชอบใครสักคนไหม..ความรู้สึกจะออกมาทางแววตาและการกระทำ ต่อให้ควบคุมแค่ไหน มันก็ต้องมีหลุดกันบ้าง”

“คุณนี่มัน...” ไอ้ตัวแสบ..พสิษฐ์ด่าในใจ “จะยังไงผมไม่รู้ นี่มันเรื่องของพวกเขา ที่แน่ๆ..คุณจงใจเข้ามาแทรกกลางคนสองคน มันบาปนะครับ”

“ถ้าคุณรักพี่ คุณไปสนับสนุนความสัมพันธ์แบบเสียเปรียบนี่ทำไมกัน” ไผทถามด้วยความสงสัย “พี่คุณเคยได้อะไรไหม..เสียทั้งเงิน ทั้งตัว ทั้งความรู้สึก แลกกับคำว่ารักหนึ่งคำ แลกกับความไว้วางใจ เชื่อใจ สบายใจ ยังไม่ได้มาเลย..”

พสิษฐ์โต้ไม่ออก เขาจนคำพูดจริงๆ หากยังไม่ทันแย้งออกไป ประตูด้านหลังก็เปิดออกมาก่อน กนธีเดินมาหา สีหน้าไม่สดใสเหมือนเคย

“คุณไท..” กนธีพูดเสียงหม่น “ช่วยกลับไปก่อนได้ไหมครับ ผมรู้ว่าคุณอยากมาดูอาการน้องสน ตอนนี้น้องดีขึ้นแล้ว ยังไงจะพูดแทนให้”

“ฝากบอกว่าผมขอโทษที่ไม่ได้ดูแลให้ดี..เท่านี้แหละครับ” ไผทยอมกลับไปอย่างเชื่อฟัง เขาต้องการมาพูดแค่นั้นเอง

พสิษฐ์หันมาทางพี่ชาย “พี่กุนต์..มาตั้งแต่เมื่อไร”

“ตั้งแต่ที่คุณไทบอกว่าเด็กของพี่แต่ละคนอยู่ด้วยผลประโยชน์”

“อย่าไปฟังเขา” คนเป็นน้องไม่พอใจนัก “หมอนั่นมันไม่มีหัวใจ”

“คนไม่มีหัวใจ ถึงได้มองทุกอย่างแบบตรงไปตรงมา”

ส่วนคนที่มีใจเอนเอียงไปรักใคร มักจะมองทุกอย่างด้วยอคติทางบวก

“พี่กุนต์..” พสิษฐ์นึกห่วง “เปิดใจคุยกันไปเลยดีกว่า รักไม่รักก็จะได้จบ”

“พี่คุยแน่ แต่ขอเวลาพี่หน่อย” ภายในวันสองวัน เขายังตั้งตัวไม่ติด “ไผ่เองไม่ใช่หรือ ที่บอกให้พี่ทำใจอยู่เรื่อย ตอนนี้ทำไมเข้าข้างโอ๊ตแล้วล่ะ”

“ผมอยู่ข้างพี่ต่างหาก” พสิษฐ์พูดหนักแน่น “พี่รักใคร ผมก็รัก แต่ถ้าพี่ไม่เอาใครไว้ ผมก็ไม่เอาด้วยเหมือนกัน” เขาเข้ามากอดกนธี “จำไว้นะพี่กุนต์ ต่อให้ความรักของพี่ครั้งนี้มันล้มไม่เป็นท่า พี่ก็ยังมีผมทั้งคน ใครไม่รักพี่..แต่ผมรัก”

กนธีหัวเราะแผ่วเบา กอดตอบน้องชายคนดีที่หนึ่ง 

พวกเขาเข้ามาในบ้าน อินทัชพาปาลินไปนอนพักเอาแรง เพิ่งจะกลับลงมาจากห้องนอน พอเห็นทั้งสองคนก็หันไปทางพสิษฐ์ ออกปากขอบคุณ

“ดีขึ้นก็โอเคแล้ว ยังไงพรุ่งนี้พี่จะไปส่งถึงบ้าน” พสิษฐ์ตบบ่าเด็ก เลี่ยงออกมาเผื่อว่าพี่กุนต์อยากจะเปลี่ยนใจ คุยอะไรเป็นการส่วนตัว “อยู่กันไปนะ”

พอเหลือตามลำพัง ต่างฝ่ายกลับเงียบ ไม่ปริปากออกมา

“ผมจะไปอาบน้ำ” อินทัชบอก เลี่ยงขึ้นห้องอีกครั้ง

กนธีรีบพูด “คุณไทฝากบอกขอโทษ..ที่ไม่ได้ดูแลให้ดี”

เด็กหนุ่มไม่พอใจเมื่อได้ยินชื่อนั้น เขายืนนิ่ง ไม่หันมามอง “แล้วไงอีก”

“ไม่ใช่ความผิดเขา อย่าโกรธเลย ไม่มีใครตั้งใจให้เกิดเรื่องขึ้นหรอก”

“ไม่ต้องช่วยออกตัวแทนกันหรอกครับ” เขาพูดห้วนๆแล้วเดินขึ้นชั้นสอง

กนธีนิ่งเงียบ ถอนหายใจแผ่วเบา ตลอดทั้งวัน การกระทำระหว่างเขาสองคนดูมึนตึง ต่างเว้นระยะห่างไว้พอไม่ให้เกิดเรื่องกระทบกระทั่งจากคำพูด

และคืนนั้นก็เป็นคืนแรก..ที่พวกเขานอนหันหลังให้แต่ละฝ่าย

ในโลกนี้ไม่มีคู่รักที่ไหนไม่ทะเลาะ มันคือธรรมชาติของคนสองคน ต่างความคิด ต่างพฤติกรรม ต่างอารมณ์และความรู้สึก ถึงมีเรื่องไม่เข้าใจกันได้ 

ทุกอย่างเหลือเพียงแค่..เวลาที่เราสองคนทะเลาะกัน

..เราจะยังจับมือกันอยู่ไหม..

.....................................................................................

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 13-08-2017 17:37:02

ทุกอย่างระหว่างกนธีกับอินทัชยังคงเหมือนเดิม ดูแลกันตามปกติ ไม่มีใครบกพร่องในส่วนของใคร เพียงแต่ว่าความใกล้ชิดสนิทสนมดูจะห่างออกไปบ้าง
   
..คล้ายกับว่ามีขอบเขตบางๆกั้นระหว่างกัน..
   
“วันนี้พี่มีนัดลูกค้านะ” คนอายุมากกว่าหยิบเสื้อที่เด็กจัดไว้ให้มาสวม

“จะกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านไหมครับ”

กนธีนิ่งไปครู่หนึ่ง มองคนที่เดินวุ่นวายในห้องแล้วส่ายหัว

“พี่ต้องไปค้างคืน..” เขาหยิบกระเป๋าเป้มาใส่เสื้อผ้าที่ต้องใช้

“หมายความว่ายังไง” อินทัชที่เงียบไปพักหนึ่งถามขึ้น

“ออกต่างจังหวัดน่ะ ไปลำปางกับเจ้าไผ่”

เด็กหนุ่มหันมอง รู้สึกไม่โอเคเลยที่ไม่มีการพูดคุยก่อนหน้านี้ มาบอกเอาตอนที่จะไป ทำเหมือนเขาเป็นท่อนไม้ทื่อๆ มีหน้าที่รับรู้คำพูดที่กรอกก็พอ

“ไม่คิดจะบอกกันล่วงหน้าหน่อยหรือครับ”

“ขอโทษที” กนธีหลบสายตาอีกฝ่าย “พี่ลืม เพิ่งมานึกได้”

“ช่างเถอะครับ” อินทัชหยิบผ้าเช็ดตัวที่พี่กุนต์โยนทิ้งไว้มาใส่ตะกร้า เป็นอย่างนี้ทุกเช้าทุกวัน แต่เขาไม่เคยรู้สึกว่าหน้าที่ของเขาเป็นเรื่องน่าเบื่อเลย

กนธีนิ่งอยู่สักพักก็ถามเสียงเบา “อาการน้องสนเป็นไงบ้าง”

“ดีขึ้นมาก” ตั้งแต่กลับจากปากช่อง อินทัชทำตามคำบอกของพี่กุนต์อย่างไม่โต้แย้ง เขาเอารถไปรับปาลินถึงบ้าน และอาสาไปส่งทุกเย็น สำหรับเขา การดูแลเพื่อนไม่ใช่เรื่องที่จำใจทำ แต่เป็นเรื่องที่เต็มใจทำอย่างถึงที่สุด
   
ถึงแม้จะรู้ว่ามันดูเกินขอบเขตของเพื่อน แต่เขาก็ยังทำ
   
..เพราะอยากรู้ปฏิกิริยาของใครบางคน..
   
กนธีมีสีหน้าเรียบเฉย “อือ..ดีแล้ว” เขาเก็บข้าวของจนเสร็จ   
   
อินทัชยกกระเป๋าและไปเปิดประตูรถให้ ยกสัมภาระของพี่กุนต์วางไว้เบาะหลัง กำชับไม่ให้โทรศัพท์ระหว่างขับ ไม่อย่างนั้นก็ต้องใช้บลูทูธ
   
กนธียิ้มบาง “ไม่พูดหรือ ว่าถ้าขับไปดูมือถือไปจะบีบคอให้ตายน่ะ”
   
ร่างสูงส่ายหัว “โตๆกันแล้ว พูดแค่นี้พี่ก็คงเข้าใจ”
   
“นั่นสินะ” เขาพยักหน้า กำลังจะปิดประตูรถ แต่น้องยื้อไว้ “ว่าไง”
   
“ผม..” อินทัชชั่งใจครู่หนึ่ง “จะขอลาออกจากร้านของคุณไผท”
   
กนธีเงียบอยู่ร่วมนาทีถึงแสดงท่าทีรับรู้ “พี่จะบอกคุณไทให้”
   
เด็กหนุ่มยืนมองกระทั่งอีกฝ่ายขับรถออกไปจนลับตา เขาถอนหายใจ เรื่องที่พูดเป็นอะไรที่คิดขึ้นในเสี้ยววินาทีแล้วโพล่งออกมา แต่มันก็ติดอยู่ในใจนานแล้ว การไม่รู้ไม่เห็นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ใกล้ชิดนั่น..ดีกับเขามากกว่า
   
เขาทนไม่ได้ ถ้าพี่กุนต์จะบอกว่าเขาไร้สาระ และเขาทนไม่ได้ ที่พี่กุนต์มองเขาเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่ถืออารมณ์เป็นใหญ่ แต่คิดว่าคงอดรนทนไม่ไหวเข้าสักวัน หากว่าคุณไผทยังคงตื๊อกนธีอย่างหน้าด้านๆให้เห็นกับตา
   
ทันทีที่หมดสถานะของเจ้านายกับลูกน้อง แล้วคุณไผทยังหาเรื่องเข้ามาวุ่นวายกับพี่กุนต์ในขอบเขตของเขา อินทัชจะถือสิทธิ์ในการจัดการทุกเรื่อง
   
ถ้าหาว่าเขาคิดมาก เขาก็จะยอมรับว่าคิดมาก แล้วเป็นฝ่ายเลิกรับรู้เอาเอง แต่ถ้ายังมีใครหน้าไหนกล้าเกินเลยเส้นแบ่งที่ยอมให้ เขาจะโต้ตอบให้รู้กัน
   
..ถอยให้ขนาดนี้ ถือว่าใจกว้างที่สุดแล้ว..
   
อินทัชกลับเข้าบ้าน ดูแลเรื่องของยายและน้องสองคน
   
“ไอ้อ้นไอ้อุ้ม เดี๋ยวพี่เอาข้าวกล่องให้ ไปกินบนรถเหมือนเดิมนะ” เขาบอกสองแสบ “ยาย..กินข้าวหน่อยนะครับ ผมไปเรียนแล้วจะรีบกลับมาหา”
   
ยายหัวเราะเห็นฟันหลอ ฝืนแสดงว่าอารมณ์แจ่มใส และร่างกายปกติดี แกนั่งอยู่ที่โต๊ะ ใช้มือสั่นเทาตักน้ำแกงเข้าปากให้หลานเห็น
   
“เก่งมากเลย..ยายของใครเนี่ย” อินทัชยิ้ม กุมมือผอมแห้งข้างนั้น “กินเยอะๆ นอนเยอะๆ แข็งแรงแล้วเรากลับไปเที่ยวน่านกัน ปลายปีข้าวออกรวง”
   
“ยายคิดถึงบ้านเหลือเกินลูกเอ๊ย” แกลูบหัวหลานคนโต
   
“ผมก็คิดถึง” เขาหอมแก้มแก “ไปเรียนก่อนนะครับ”
   
ยายโบกมือให้ “ไปดีมาดี เดินทางปลอดภัยนะลูกนะ”

อินทัชยิ้มรับ กราบตักยายเหมือนทุกเช้าแล้วพาอ้นกับอุ้มขึ้นรถ

ระยะนี้พวกเขาตื่นเช้ากว่าปกติ เพราะตั้งใจพาน้องๆไปรับปาลินด้วยกัน เขายอมวุ่นวายขับวนไปวนมา เสียเวลาหน่อยก็ไม่เป็นไร แต่เขาต้องการให้น้องอยู่ด้วยทุกครั้งที่แวะไปหาเพื่อนที่บ้าน ส่งปาลินที่คณะแล้ว วกไปส่งน้องๆที่โรงเรียนแล้วค่อยกลับมาที่คณะตัวเอง เป็นอย่างนี้มาร่วมสามอาทิตย์เห็นจะได้

ทำไปก็เพื่อความบริสุทธิ์ใจ ถึงพี่กุนต์ไม่เคยถาม และเขาไม่ได้บอก แต่พยานตัวน้อยทั้งสองมีไว้ยืนยันในกรณีที่มีข้อกล่าวหาร้ายแรงจากบุคคลที่สาม
   
นอกใจ..นอกกาย ให้ตายแล้วเกิดใหม่ เขายังไม่คิดทำเลย
   
“เย้~ มารับพี่สน” น้องอุ้มเข้ามาเกาะเบาะของพี่โอ๊ต

“น้องอุ้มกินข้าวก่อน” อ้นลากคอเสื้อน้องน้อยลงมาระหว่างที่พี่โอ๊ตมาจอดรถรอพี่สนอยู่หน้าบ้าน “กินพะโล้ให้หมดนะ ไข่เบ้อเริ่ม” อ้นป้อนข้าวน้อง

อินทัชมองน้องๆแล้วยิ้ม “ลำบากหน่อยนะไอ้พวกแสบ”

“ม่ายลำบาก” อุ้มส่ายหัวดิก เม็ดข้าวติดมุมปาก พี่อ้นเลยหยิบมากินเอง “หนูชอบม้ากมาก! กินข้าวบนรถ อร่อยกว่ากินในบ้านอีกอ่ะ”

“อ้นก็ชอบ” น้องคนรองกินข้าวจนพุงป่อง

“อย่าให้หกเลอะเทอะก็พอ” พี่ชายบอก “รถพี่กุนต์..ไม่ใช่รถพี่”

“อ้าว..พี่กุนต์บอกว่าซื้อให้พี่โอ๊ตนี่”

อินทัชส่ายหัว “พี่ไม่คิดจะเอา แล้วก็ไม่อยากได้อะไรจากเขาสักอย่าง” เด็กหนุ่มมองเหม่อ “อยากได้อย่างเดียว..แต่ไม่รู้จะแพงเกินไปไหม”

ที่เขาต้องการคือ ‘หัวใจ’ ของกนธี ที่จะยกให้เขาคนเดียวอย่างแท้จริง

ไม่รู้เพราะอะไร ‘รัก’ ที่พี่กุนต์บอกมา เขากลับรู้สึกว่า มันยังไม่ใกล้เคียงกับ ‘รัก’ ที่เขาหวังเอาไว้ และบางที..อาจจะไม่เท่ากันกับ ‘รัก’ ที่เขามีด้วยซ้ำ

เขารู้สึกเหมือนกับว่า หากพี่กุนต์หมดใจ ก็คงสลัดเขาทิ้งได้ไม่ยาก

ในขณะที่เขาเอง ถ้ารักใครจริงจังเมื่อไร คำว่า ‘หมดใจ’ ไม่มีแน่นอน

“พี่สนมาแล้วฮะ” อุ้มชี้มือบอก

อินทัชหันมอง ปลดล็อคแล้วยิ้มให้เพื่อนที่เดินยักแย่ยักยัน เขาเอื้อมไปเปิดประตูรถให้ ปาลินหอบข้าวของพะรุงพะรังไปหมด มีกระเป๋าใส่อุปกรณ์วาดรูป แผ่นกระดานและกระดาษปอนด์ปึกใหญ่ที่เพื่อนร่วมชั้นเรียนฝากซื้อ

“เป็นคนดีไม่เข้าเรื่อง” เขาตำหนิก่อนขับรถต่อ “ขาเจ็บยังรับฝากอีก”

“เอาน่า” ปาลินหัวเราะ ฝากน้องๆวางของ “ไหน..วันนี้กินข้าวกับอะไร”

“พะโล้ฮะ” น้องอุ้มหัวเราะอารมณ์ดีเมื่อได้ป้อนไข่ให้พี่สนลองชิม

“พี่สนๆ อ้นขอดูภาพที่วาดได้ไหมครับ” น้องคนกลางกระตือรือร้น

“เอาสิครับ” ปาลินใจดีอยู่แล้ว “โตขึ้นอยากเรียนก็มาถามพี่ได้”

อ้นเปิดดูภาพสเก็ตช์ด้วยดินสอ ภาพลงสีน้ำและภาพร่างแต่ละแผ่น สวยๆทั้งนั้น เห็นแล้วเท่มากๆ แม้แต่ภาพคนที่วาดเอาไว้ก็ดูเหมือนคนจริงๆ

“นี่ใครครับพี่สน” อ้นหันภาพไปทางเพื่อนของพี่

ปาลินสำลักนมกล่องตอนที่อินทัชเหลือบมองรูปนั้นพอดี เขารีบบอกให้น้องๆดูภาพอื่นแทน แต่ช้าไป เพื่อนเห็นรูปใครคนหนึ่งที่เขาแอบวาดไว้เข้าแล้ว

“เดี๋ยวนี้มีนายแบบด้วยหรือ” อินทัชนึกทบทวน “หน้าคุ้นๆนะ”

เจ้าตัวถอนหายใจ แก้มขึ้นสีตอนที่นั่งกัดหลอด “คุณภวินท์..”
   
“ใครนะ” เขามองเพื่อน “ภวินท์ ภาษยวัต?”
   
“อือ..” ปาลินมองนอกหน้าต่าง ใบหูเป็นสีแดง “เป็นเพื่อนกับพี่ศร”
   
“เขาเคยมาที่ร้านด้วยนี่” อินทัชยิ้มบาง “วาดไว้แบบนี้..ชอบเขาหรือไง”
   
“ยุ่งน่า” ปาลินมุดหัวลงเบาะ “เราแค่อยากวาดคนที่ดูเงียบๆ ท่าทางดุ”
   
“แล้วไงต่อ”
   
“เขาไม่ค่อยพูด ชอบใช้สายตาจ้องนิ่งๆ..เหมือนเสือเลย” ปาลินพึมพำ “เป็นคนดูเข้าใจยาก ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่ลึกๆ..เราว่าเขาใจดีนะ”
   
“ชอบเขาสินะ” อินทัชสรุปให้ “เก็บข้อมูลเยอะขนาดนี้”
   
“อืม..” เพื่อนเผลอพยักหน้า พอรู้ตัวก็โวยวาย “เปล่าซะหน่อย!”
   
“เอาน่า ลองจีบดู เขาเองก็แก่แล้ว มีเด็กมาชอบ อาจหันมามองก็ได้”
   
“ว่าแต่เรา โอ๊ตเถอะ กับพี่กุนต์น่ะคุยกันหรือยัง” ปาลินเปลี่ยนเรื่อง “มารับเราทุกวันแบบนี้ พี่กุนต์ไม่รู้สึกแย่หรือไง คนอะไรชอบทำประชดแฟน”
   
“อยากให้เขาหึง” อินทัชลดเสียงลง “แต่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรสักอย่าง”
   
“ทำไมไม่คุยกันตรงๆล่ะว่าอยากให้หึง”
   
“ของแบบนี้เขาพูดกันหรือ” เขามุ่นหัวคิ้ว
   
“เลิกทำเรื่องซับซ้อนกันสักทีได้ไหม” ปาลินลุ้นจนเหนื่อย “ไปคุยกันเถอะ ยิ่งปล่อยนาน มันยิ่งค้างในใจนะ ตกตะกอนเมื่อไรจะไม่อยากขุด แต่พอทะเลาะกันขึ้นมา ไอ้ตะกอนนั่นมันก็จะฟุ้งมากวนน้ำให้ขุ่น เพราะงั้น..คุยกันนะ”
   
อินทัชยิ้มบาง โยกหัวเพื่อนสนิท “ทำเป็นรู้ดีนะเรา..ไอ้เตี้ยเอ๊ย”
   
“อะไรกัน คนอุตส่าห์หวังดี!”
   
“ไปจีบคุณภวินท์ให้รอดแล้วค่อยมาห่วงเรา” เขาหัวเราะเมื่อสนร้องโวยเป็นเด็กเพื่อกลบเกลื่อน โล่งใจยิ่งกว่าครั้งไหนที่ไม่มีความรู้สึกกระอักกระอ่วน หรือเจ็บช้ำในใจเลยกับการได้รู้ว่าปาลินชอบใครบางคนอยู่
   
..เขาขอให้ความรักของเพื่อนสมหวังเสียด้วยซ้ำ..
   
“ครั้งสุดท้ายนะโอ๊ต..เปิดใจคุยกับพี่กุนต์ให้รู้เรื่อง อย่าประชดเป็นเด็ก”
   
“เออๆ” เขารับปาก “ตอนแรกก็อยากให้เขามาง้อเราก่อน แต่นานกว่านี้ก็คงไม่มา” เด็กหนุ่มถอนหายใจ “ไว้รอเขากลับจากลำปางแล้วกัน”
   
“เอาเลย คุยเสร็จก็คลุกวงในซะ!”
   
“ทะลึ่ง” อินทัชเขกหัวปาลิน แต่เพื่อนพูดถูก..สามอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับพี่กุนต์เลย ทางนั้นกลับดึก ไปค้างคอนโดบ้าง มีงานสารพัดแบบที่เขาไม่แน่ใจว่างานมันวุ่นจริงๆ..หรือว่าหาเรื่องวุ่นกันแน่
   
“จะว่าไป เราไม่ควรต้องมาบังคับอะไรแบบนี้เลย” ปาลินทำหน้าตามู่ทู่ “ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน มีอะไรก็ควรคุยกัน เชื่อใจกันบ้าง ทั้งที่ลึกซึ้งกันขนาดนั้นแล้ว แต่ทำไมไม่คิดเปิดใจให้กันล่ะ ทิฐิอยู่ได้”
   
อินทัชหนวกหูคำบ่นของเพื่อนเป็นบ้า เขาเลยเปิดเพลงฟัง
   
“อ๊ะ..Wonderful Tonight” ปาลินทัก
   
ใครอีกคนเงียบไปก่อนจะยิ้มจาง..นี่คือเพลงแรกที่เขาร้องตอนเจอกนธี
   
I feel wonderful because I see the love-light in your eyes.

And the wonder of it all is that you just don't realize

..how much I love you..

ปาลินเหลือบมอง ลดเสียงไม่ให้เด็กได้ยิน “รักพี่กุนต์มากไหมโอ๊ต”
   
อินทัชมองไฟแดงที่ลดลงเรื่อย “มาก..”
   
“รักแล้วอย่าช้า อย่าเฉย อย่าตีมึนไม่พูดไม่คุย อย่าหวังว่าเขาจะเข้าใจทั้งที่เราไม่ได้สารภาพออกไปสิ” เขายุส่ง “มือที่สาม..อาจไม่ได้มีแค่คุณไผทนะ”
   
“เข้าใจแล้ว” เขาพึมพำ แวะส่งปาลินที่คณะเมื่อถึงมหาวิทยาลัย
   
“แต๊งกิ้วเพื่อน” อีกคนโบกมือ “อย่าลืมคุยกับพี่กุนต์นะ”
   
“ไอ้ลุงเอ๊ย..” อินทัชหัวเราะ ขับไปส่งน้องต่อ
   
อ้นหันมาทางพี่คนโต “พี่โอ๊ตรักพี่กุนต์แล้วหรือครับ” เด็กน้อยยิ้มตาปิด
   
“ไอ้พวกตัวดี แอบฟังอยู่หรือไง” เขายิ้ม “อืม..พี่รักพี่กุนต์..รักมากด้วย”
   
“เย้~ บอกพี่กุนต์ๆ” น้องอุ้มตีปีกพั่บๆ
   
“ยุ่งชะมัดไอ้แสบ เรื่องนี้พี่บอกเอง” เขาส่ายหัว เจ้าพวกนี้โคตรวุ่นวาย
   
อินทัชรอรถติด ส่งไลน์หากนธี ‘กลับจากลำปาง ขอเจอหน่อยนะครับ’ 
   
เกือบครึ่งชั่วโมงถึงได้ข้อความกลับมา ‘ได้สิ..แล้วเจอกัน’
   
เด็กหนุ่มยิ้ม ส่งอ้นกับอุ้มแล้ว เขากลับมาที่คณะ จอดรถเสร็จก็เดินเข้าห้องเรียน วันนี้คาบเช้าเริ่มเก้าโมง ยังมีเวลาเหลือเฟือร่วมยี่สิบนาที
   
มีสายเรียกเข้า เขามองหน้าจอ เบอร์ที่ขึ้นเป็นเบอร์บ้าน
   
“ครับ..โอ๊ตครับ” เขารับสาย เสียงที่พูดมาเป็นคุณป้าแม่บ้าน
   
‘น้องโอ๊ต! คุณยายล้มหัวฟาดในห้องน้ำ ตอนนี้พาส่งโรงพยาบาลแล้ว’

............................................................................................

เข้า(เกือบจะ)โค้งสุดท้าย 5555+ ใกล้จบ(ม่า)แว้วว  :katai4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 13-08-2017 17:59:50

หงุดหงิดพี่กุนต์เรื่องตาผัดไท ไปคบกับพวกบ่างช่างยุจะพาครอบครัวพัง
คนเราระแวงกันได้แต่ถ้ามาเจอคนแบบตาผัดไทจะยิ่งเตลิด
มาเที่ยวทั้งทีแทนที่จะมีความสุขกัน  :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

มีอะไรก็คุยกันไม่ใช่เก็บไปคิดเองนะพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 13-08-2017 18:15:19

สงสัยจะไม่ได้คุยกันง่ายๆ โอ๊ยคุณยายอย่าเป็นอะไรนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 13-08-2017 18:30:52

โอ๊ยยยย!! เรื่องราวประดังประเดเข้ามา ขอให้ฟ้าหลังฝนสดใสนะพี่โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 13-08-2017 18:51:21

เราจะยังไม่อ่าน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Kkfu ที่ 13-08-2017 19:05:30

ขอให้หลังจากนี้มีแต่เรื่องดีๆเขามานะคะ พี่กุนต์ ทูนหัวของน้องงงงงงง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 13-08-2017 19:52:35

จะทำยังไงกับไอ้บ้าผไทดีอ่ะ นิสัยไม่ดีเลย อยากข่วนมัน :z6:
หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายๆกับคุณยาย ฮือออ รอไปเที่ยวปลายปีด้วยกันก่อนนะค๊าาาา :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 13-08-2017 19:54:35

เรื่องเก่ายังไม่จบ มีเรื่องใหม่มาให้วุ่นวายกันอีกแล้ว

ถ้าไม่รีบเคลียร์กัน หลังจากนี้มันจะยิ่งยุ่งเหยิงหรือเปล่าเนี่ย?

เอาใจช่วยทุกคนเลยนะ (แต่ขอกอดพี่กุนต์ก่อน....สู้ๆนะพี่กุนต์)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 13-08-2017 19:54:42

ไม่พูด ใครจะรู้
ไม่รู้ แต่มโนไปเอง
ความสัมพันธ์มันจะดีกันได้ไง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 13-08-2017 20:04:33

โค้งสุดท้ายที่ดราม่ารึเปล่า  :mew4: :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 13-08-2017 20:05:02

กอดพี่กุนแน่นๆ :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 13-08-2017 20:30:06

น้ำตาซึมอีกแล้ว อินจริงอินจัง พี่กุนต์มีสติขึ้นแต่ยังไม่พูดอะไร โอ๊ตก็เย็นชา
แต่พออ่านมุมโอ๊ต ก็เป็น #ทีมโอ๊ต ไปแล้ว รักใครรักเดียวไม่มีนอกใจ
ไม่อยากได้อะไรขอแค่ความรัก ยังไม่แน่ใจจะได้ไหม ฮือ เศร้านะ
ทำอะไรโดยไม่บอกพี่หลายอย่าง อย่างเอาอ้นอุ้มไปรับด้วย น้องสองคนน่ารักน่าชื่นใจจริงๆ
พอบอกรักแล้ว รีบบอกให้บอกพี่กุนต์ เอ็นดูเนอะ เบื่อไผท พูดตรบแต่น่ารำคาญ ไม่ชอบ อยากดีด
คุยกันเถอะ ได้โปรด โอ้ย คุณยาย ฮือ เศร้า

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 13-08-2017 20:35:00

เข้าใจโอ๊ต เข้าใจความเด็ก อ่อนประสบการณ์
อย่าลืมว่าอายุ 20  แม้ชีวิตจะต้องรับผิดชอบเร็วกว่าคนอื่น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าวุฒิภาวะจะตามทันเสมอ


ปล. เสียใจเรื่องหมาด้วยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 13-08-2017 21:05:43

พอมองมุมโอ้ตและเข้าใจเลย
พี่กุนต์พร้อมจะไปจริงๆอ่ะ
และยังมีข้อตกลงอะไรนั่นที่ทำให้มันแบบบ
อึดอัดใจที่จะพูด พูดไปจะเชื่อไหม
คุณยายเองก็ฝืน อาการแย่แล้วจริง
ฮืออออออ รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วววว
ถ้าคุณยายเป็นอะไรไป ความสัมพันธ์จะเป็นยังไงต่อไปนะ  :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 13-08-2017 22:03:09

ป่านนี้พี่กุนต์คงคิดมากอยู่นะ  เจ้าโอ๊ตขอนัดคุยด้วย.....

แต่กลับมาคงวุ่นเรื่องคุณยาย แล้วเรื่องมันจะบานปลายไปถึงไหนอ่ะ

โอ้ย. โอ้ย ......

 :ling3:  :ling3:  :ling3:  :ling3:  :ling3:

...

..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: followme ที่ 13-08-2017 22:10:16

ไม่รู้สิ ก้อยังทีมพี่กุนต์เหมือนเดิม
ถ้าโอ๊ตรักจริงทำไมบอกไปหล่ะ
แล้วถ้าพี่กุนต์พร้อมจะปล่อยมือจริงๆก้อไม่ผิดนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-08-2017 22:33:22

ตอนนี้บอกได้คำเดียว .. เกลียดความคิดอิโอ๊ตมาก คือแบบ... ในขณะที่มีมือที่สาม หรือ สี่ หรือ ห้า รอมาแทรกแซงชีวิตคู่ที่กำลังสั่นไหว 100 ริกเตอร์ของแกกับพี่กุนต์อยู่ แกกลับคิดได้แค่จะประชด และรอให้พี่กุนต์หึง แกบ้าไปแล้วอิโอ๊ตตตต  :serius2:

ถ้าไม่ติดว่าคุณผัดไทต้องเป็นแฟนคุณไผ่ลู่ลมในอนาคตนะ จะเชียร์คุณผัดไทเลยจริงๆ อิโอ๊ตบ้าบอ!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 13-08-2017 23:24:19

โอ้ยยย มากมาหลายเรื่อง ม่าได้หน่วงมาก  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-08-2017 23:47:16

อึมครึมๆสุดๆ
แต่ก็นะความสัมพันธ์มันไม่ได้เริ่มจากใจตั้งแต่แรกนี่นะ จุดเริ่มต้นคือเงินและผลประโยชน์ ถึงแม้โอ๊ตจะดีแค่ไหน ถึงพี่กุนต์จะรุ้สึกรักเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่มีทางเชื่อใจได้100% พี่กุนต์เองถึงได้พยายามจะเผื่อใจไว้ ก็ได้แแต่หวังว่าจะได้มีโอกาสเปิดใจกันสักที  มีแต่เรื่องเข้ามารัวๆ
ปล.ถึงคุนผไทจะเป็นตัวร้าย แต่ก็เป็นตัวร้ายที่ชัดเจนดีนะ ชอบก็บอกชอบ จีบติดไม่ติดก็ขอให้ได้ลองก่อน ยอมใจแก ณ จุดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: กฤษณ์ ที่ 13-08-2017 23:55:46

คนที่ไม่ยอมพูดสองคนมาอยู่ด้วยกันนี่อย่างแย่อ่ะ
หวังว่าจะดีขึ้น ใกล้จะจบแล้วนี่ ฮืออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 14-08-2017 00:04:02

โอ้ยยยย หน่วงได้อีก เรื่องทุกอย่างถาโถมเข้ามาหา o22

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 14-08-2017 01:21:51

 :เฮ้อ: :a5: :เฮ้อ:

 :L2: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 14-08-2017 01:40:15

      อ่านเรื่องนี้กลัวอย่างเดียวกลัวยายเป็นนอะไรไป ตอนที่ยายแกคิดถึงบ้านที่น่านนี่อินตามน้ำตาจะไหลยายน่ารักออกขนาดนั้นอย่าให้ยายเป็นอะไรนะค่ะ
     ส่วนความสัมพันธ์ของพี่กุนกับอีพี่โอ๊ตก็นะเครียร์หมดม่าซะทีคนอ่านหัวใจอ่อนแอมากค่ะจุดนี้บอกเลย
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 14-08-2017 01:52:05

ดราม่าที่รอค่อยมานานแสนนานนนนนน ในที่สุดก็ o18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 14-08-2017 06:05:02

คุณยาย...............

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 14-08-2017 11:56:40

อึมครึมมากกกกก ,, เวลามีปัญหาอะไร ไม่เข้าใจกัน ควรพูดออกมาอ่ะ

แบบนี้อึดอัดมาก แต่ก็เข้าใจในการกลัวเข้าตอบอ่ะ แต่ชีวิตมันต้องเสี่ยง

เพื่อให้ได้มา บักโอ๊ตตต เอ็งต้องลุย เพื่อพี่กุนต์นะเฟร้ยย

คุณยายค่ะ เข้มแข็งนะคะ ดีๆขึ้น ๆ แข็งแรงๆค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 14-08-2017 12:00:40

พี่โอ๊ตตตตต  :sad4:
พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก มีแต่เรื่องตลอดเลย :hao5:
ตอนนี้พี่กุนต์อาการหนักมากอ่ะ คิดไปเองทุกเรื่องเลย :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 14-08-2017 12:39:57

ดีกันไวๆๆๆๆนะ อย่างอนกันนานนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 14-08-2017 12:59:40

ต่างคนต่างคิดไปเอง แล้วเมื่อไรจะเข้าใจกัน
รีบคุยซะโอ๊ต ก่อนที่พี่กุนต์จะหมดใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-08-2017 13:43:39

อ่าน 2 ตอนรวด ลุ้นหืดขึ้นคอเลย

โอ๊ตก็นะ แสดงออกขนาดนั้น
คนนอกยังเดาไปทางชู้สาวเลย
แล่วคนในอย่างกนธี จะเหลือเหรอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 14-08-2017 15:58:29

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 14-08-2017 20:30:29

ช่วงแรกรู้สึกใจคอไม่ดีทั้งเรื่องคุณยายที่กินข้าวได้น้อย  และเรื่องพี่โอ๊ตกับพี่กุนต์ที่ตีมึนใส่กัน  พอมาตอนหลังพี่โอ๊ตเริ่มจะออกตัวแรงอยากแสดงความรู้สึกออกมาบ้างเลยเบาใจไป  แต่มาเจออาการทรุดของคุณยายช่วงท้ายนี่อารมณ์ชักเริ่มดิ่งลงอีกครั้ง  :katai1:  อยากเห็นบรรยากาศครอบครัวที่น่านจังค่ะ

 :L1: :L1: :L1:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: naplatoo ที่ 14-08-2017 21:53:25

โอ้ยยยย ม่ามาแบบบรัวๆ  :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 14-08-2017 22:30:13

กำลังหวานชื่น ก็มามีเรื่องอีก ถ้าตกลงกันได้ตอนไหน ช่วยพูดกันไว้ด้วยนะ ว่ามีอะไรจะคุยกัน
คิดกันไปคนละทางเลย แล้วยายมาเจ็บอีก

อาการยายไม่มั่นคงเลยค่ะ อยากให้ยายได้กลับบ้านจริงๆ แล้วสิ คุณยายอย่าพึ่งเป็นอะไรนะคะ

หนูกุนต์อย่าคิดมากนะ รอคำบอกจากโอ๊ตก่อน
เบื่อไผท คนบ้ากวนประสาท สมควรที่ไผ่จะหัวเสีย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 14-08-2017 22:33:24

 :hao5: :katai1: :hao7: :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 14-08-2017 22:40:55

 :katai1: :hao7: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 14-08-2017 23:09:31

ตอนนี้ดราม่าดี คนแต่งเขียนได้เรียล ซึมลึกมากก

พี่กุนต์ที่กลัวความจริง  ไผทที่ตรงจนน่าถีบ  โอ๊ตที่น่ารำคาญมาก

อิโอ๊ตยังเป็นพระเอกที่น่ารำคาญ

ในส่วนของยาย ร้องไห้รอมาตั้งแต่ฉากกอดและนอนกับน้องอุ้มละ

ร้องไห้รอเลย  เซนซิทีฟกับคนแก่มากกกก 

ถึงฉากวาระสุดท้ายยายเมื่อไหร่ไม่กล้าอ่านเลย ร้องไห้เป็นเผาเต่าแน่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 14-08-2017 23:21:29

หงุดหงิดพี่กุนต์ เข้าใจที่เจ็บ ที่หึง แต่การที่เอาแต่หนีและโยนความผิดให้อีกคน มันแย่มากๆจริงๆ เกลียดอิไผทด้วย เลวววววว คนแบบนี้แย่ที่สุด ดูถูกหัวใจคนอื่น ใชเมาตรฐานของตัวเองไปตัดสินใครๆ ไม่เคยใช้หัวใจเพื่อรัก คนแบบนี้สุดท้ายจะต้องเจอกับคนที่ใช้หัวใจเพื่อรักและเสียไปจะสมน้ำหน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 15-08-2017 02:10:29

งานเข้าแล้วว คุณยายอย่าเป็นอะไรไปนะ ;______;

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: MorethanMore ที่ 15-08-2017 06:36:44

ขนาดเราอ่านนะ เรายังไม่สามารถคิดดีได้เลยว่าโอ๊ตรักพี่กุณเพราะรัก รักเพราะเงิน รักเพราะดี เกลียดโอ๊ต รำคาญด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-08-2017 09:30:48

ดราม่าเริ่มก่อตัว~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 15-08-2017 17:53:32

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 15-08-2017 19:18:04

รอตอนต่อไปปปแทบไม่ไหว :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: gang ที่ 16-08-2017 21:35:46

มารออ่านอีกครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 17-08-2017 09:29:20

พอตอนสำคัญแล้ว ต้องมีเรื่องบรรเจิดทุกทีสิน่า!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.50-Ch.51] pg.127 -- 13/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 18-08-2017 15:26:57

โอ๊ตไม่มีอะไรจะเล่นหรอไง

เครียด ทีมพี่กุนต์แบบ 100 เปอร์เซ็นเต็มไม่แบ่งปัญไปให้ใครเลย


โอ๊ยยย แล้วคุณยาย กำลังแย่ด้วยสิ

คุณยายต้องสู้นะคะ ต้องผ่านไปให้ได้ สุขภาพต้องแข็งแรงนะ  อย่าเป็นอะไรนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 20-08-2017 15:15:50

Chapter 52

กนธีรู้เรื่องจากแม่บ้านว่าคุณยายล้มในห้องน้ำ เขาเลยรีบกลับจากลำปางโดยฝากงานไว้กับพสิษฐ์แทน น้องขับรถมาส่งเขาที่สนามบิน พอถึงกรุงเทพ กนธีก็เรียกแท็กซี่ต่อไปยังโรงพยาบาลทันที ไม่ได้หยุดพักเลยสักนิด
   
อินทัชกับเด็กๆนั่งอยู่ข้างเตียงของยาย หน้าตาทุกคนหมองเศร้า ยิ่งกับพี่ชายคนโต ดวงตาคู่นั้นแห้งผาก อ่อนล้า คล้ายกับหมดแรงใจทำอะไรทุกอย่าง บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด ทั้งเครียดและกดดัน ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ
   
ทันทีที่กนธีเปิดประตูห้องพักพิเศษเข้าไป อ้นกับอุ้มก็หันขวับมามอง เด็กๆน้ำตาไหลพรู วิ่งเข้ามาหาเขาแล้วกอดรัดแน่นเหมือนลูกแมวที่เสียขวัญ
   
“พี่กุนต์~” น้องอุ้มสะอื้น ตั้งแต่เกิดมา อุ้มยังไม่เคยเห็นตอนที่ยายเจ็บหนัก ไม่ว่าจะเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยแค่ไหน ยายก็ไม่เคยดูแย่ขนาดนี้เลย
 
“ลูกชาย..” กนธีนั่งยองๆ กอดอ้นกับอุ้มไว้ด้วยสองแขน
   
อินทัชหันมา สีหน้าดูอิดโรยและเครียดอย่างหนัก
   
ชายหนุ่มก้มลงจูบหน้าผากเด็กตัวจ้อยสองคนแล้วปล่อยให้ไปนั่ง เขาเดินเข้ามาหาคนที่นั่งนิ่ง น้องเงยหน้ามอง นัยน์ตาเป็นสีแดงก่ำ
   
ไม่ต้องพูดอะไรต่อ กนธีดึงตัวอินทัชเข้ามากอด
   
“ไม่เป็นไรนะ..เข้มแข็งไว้” เขากระซิบ ลูบผมสีเข้มอย่างห่วงใย “ตอนนี้คุณยายอยู่กับหมอแล้ว อาการจะต้องดีขึ้น..ยังไงก็ดีขึ้น”
   
เด็กหนุ่มหลับตาแน่น ยกสองแขนขึ้นกอดพี่กุนต์เป็นการตอบรับ
   
“ขอบคุณครับพี่” อินทัชซบหน้าบนแผ่นอกอุ่น รู้สึกปลอดภัยและสบายใจขึ้นกับสัมผัสคุ้นเคย กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวอีกฝ่ายทำให้เขาหายเครียด นานแล้วที่ไม่ได้อยู่กับความรู้สึกนี้..การได้รับความห่วงใยและรักใคร่จากใครคนหนึ่ง
   
กนธีตบบ่าน้อง อ้นกับอุ้มเห็นเข้าก็เดินมากอดรัดเขาไว้ ทั้งสี่คนกอดกันแน่น ให้กำลังใจกันและกันกับเรื่องเลวร้ายที่แล่นลามเข้ามาในชีวิต
   
เขามองไปที่คนเจ็บ ตอนนี้คุณยายนอนหลับอยู่ ใบหน้ามีรอยช้ำ เป็นวงเขียวและบวมปริบ เท่าที่คุยกับเด็กรับใช้ คุณยายหน้ามืดและล้มฟาดตอนที่พยาบาลคลาดสายตาไปหยิบของแค่ครู่เดียว บริเวณหน้ากระแทกกับขอบที่นั่งอาบน้ำ จากนั้นหัวก็ลงพื้น ยังดีที่ไม่ได้ร้ายแรงมากนัก
   
คุณหมอเอ็กซเรย์สมองแล้ว ไม่พบความผิดปกติ ไม่มีกะโหลกแตกร้าวตรงไหน แต่ว่ายังวางใจไม่ได้ ต้องทำ CT Scan ดูว่ามีเลือดออกในสมองหรือไม่ ช่วงแรกที่ล้ม อาจจะยังไม่มีเลือดออกให้เห็น ผ่านไปหลายชั่วโมงถึงจะเพิ่งเกิด และหมอก็แนะนำให้สังเกตอาการอีกยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยให้แอดมิทรอดูกันไปก่อน

“ไม่เป็นไรนะทุกคน..” กนธีพูดปลอบ ทั้งที่น่าจะวางใจได้ว่าอยู่กับหมอ แต่เขาเองก็รู้ดี ว่าอาการป่วยของคุณยายมาถึงระยะสุดท้าย

อินทัชเงียบ ไม่โต้ตอบอะไร ตอนนี้ยายหลับอยู่ มีคุณหมอกับพยาบาลเข้ามาดูเป็นพัก ดูแลอย่างดี ให้นอนพักห้องพิเศษทันทีที่มาถึง เขารู้สึกไม่ดีที่ต้องรบกวนเงินค่าใช้จ่ายจากพี่กุนต์ แต่ในตอนนี้ จะให้พึ่งพาตัวเอง เขาก็ไร้ปัญญา
   
“พี่กุนต์..” เด็กหนุ่มเดินมาหาคนที่นั่งอยู่กับน้องๆ พวกมันถูกเขารับตัวมาจากโรงเรียนกะทันหัน ท่าทางตกใจกันไม่น้อย “ผมขอคุยด้วยหน่อยสิครับ”
   
กนธีเงยหน้ามอง เขาค่อยๆอุ้มตัวเด็กสองคนที่นอนหนุนตักเขาคนละข้างลงนอนกับเบาะ เอาหมอนรองคอ ห่มผ้าให้แล้วเดินตามโอ๊ตไปที่ประตู
   
อินทัชเบาเสียงลงหลังจากยืนมองหน้าพี่กุนต์ไปร่วมนาที
   
“ขอบคุณนะครับ..ที่พี่ช่วยเป็นธุระให้ผมทุกอย่างขนาดนี้” เขาพึมพำ “สัญญา..ว่าจะหาเงินมาใช้คืนให้ จะไม่ขอรบกวนไปมากกว่าที่เป็นอีกแล้ว”
   
กนธีมุ่นหัวคิ้ว “ทำไมต้องคิดเยอะให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วยโอ๊ต” เขาวางมือลงบนบ่ากว้าง “พี่บอกแล้วไง..ชีวิตครอบครัวของเรา พี่จะรับผิดชอบเอง”
   
“มันมากเกินไป” อินทัชส่ายหัว “ขอร้องเถอะพี่ ยังไงก็ให้ผมได้ใช้คืน ไม่ว่าจะเรื่องอะไร หนี้ไหนที่ติดค้าง..ผมจะทยอยคืนเงินให้”

กนธีมองหน้าอีกฝ่าย รู้สึกวูบโหวงในอก หากตัดเรื่องการเงินออกแล้ว บางครั้งเขาก็แทบไม่มีความมั่นใจในตัวเองเอาเสียเลย เหมือนสมัยที่คบหากับศรัณย์ การได้เป็นที่พึ่งพาให้ฝ่ายนั้น ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีสิ่งให้ยึดเหนี่ยว

การได้เป็นผู้นำ ได้เป็นที่พึ่งพิง ได้เป็นไม้ใหญ่ให้เกาะยึด ทำให้รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง ตัวเขาอยากได้ความรู้สึกนั้น แล้วกับอินทัชเล่า...

“โอ๊ตเกรงใจพี่จริงๆ หรือเพราะไม่อยากมีพี่ไว้เป็นที่พึ่งอีกแล้ว”

อินทัชชะงัก “หมายความว่ายังไงครับ”

“หมายความว่า..” กนธีถอนหายใจ “โอ๊ตไม่อยากพึ่งพาพี่อีกแล้วน่ะสิ”

ร่างสูงขมวดคิ้ว “แล้วพี่ดีใจหรือไงครับที่ผมมาคอยเกาะพี่เหมือนปลิง”
   
คนฟังนิ่งเงียบ ตอบในใจว่า..ไม่รู้
   
“ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น” อินทัชบอกหนักแน่น “ผมรู้ว่าพี่หวังดี แต่ผมไม่คิดจะเกาะพี่ไปตลอดชีวิต นั่นแมงดาครับ ไม่ใช่คน เพราะฉะนั้นอยากให้พี่รู้ไว้ ไม่ว่าจะทำวิธีไหน ผมจะต้องเอาเงินมาคืนพี่ให้ได้ หากว่าในอนาคตจะมีอะไรที่กลายเป็นความข้องใจระหว่างเราสองคน มันจะได้ถูกล้างไปให้หมด”
   
กนธียิ้มบาง เขาเข้าใจและรับรู้ความตั้งมั่นนั้น แต่มันก็อดใจหายไม่ได้ คงเป็นความรู้สึกที่คล้ายกับพ่อคนหนึ่ง..หัวหน้าครอบครัวที่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อลูกรัก ประคองตั้งแต่เริ่มก้าวเดิน จับมือให้ยืนเวลาล้ม แล้วพอเริ่มเติบโต ตั้งหลักขึ้นมาได้ ลูกๆก็พร้อมจะโบยบินจากไปด้วยปีกที่กล้าและขาที่แข็ง
   
ปฏิเสธมือที่เคยอุ้มชู ให้เหตุผลว่า ไม่อยากทำให้ลำบาก

แต่บางครั้ง..คำว่าลำบากที่อีกฝ่ายเข้าใจ ก็คือความรู้สึกดีๆที่ได้เป็นที่พึ่งพาให้คนที่รักเท่านั้น การมีชีวิตจะมีความสุขอย่างไร ถ้าไม่ได้ดูแลคนของเรา
   
หากกนธีก็รับคำในที่สุด “เข้าใจแล้ว”

..........................................................................

กนธีรับหน้าที่ดูแลคุณยายในช่วงที่เด็กๆไปโรงเรียน เฉพาะวันที่เขามีนัดถึงจะฝากให้คนที่บ้านมาอยู่เป็นเพื่อน อาการล้มฟาดพื้นของคุณยายไม่มีผลกระทบร้ายแรงกับสมอง แต่ที่แย่ยิ่งกว่า คือการแพร่กระจายของมะเร็งระยะสุดท้าย
   
ชายหนุ่มเพิ่งจะป้อนโจ๊กเหลวๆเป็นมื้อเช้าให้ท่าน คุณยายทานไปได้ไม่กี่คำก็ไม่ไหว เขาวางถ้วยลง เช็ดมุมปากที่เปื้อนให้อย่างเบามือ ดวงตาที่ทอดมองใบหน้าเขียวช้ำแทบไม่ทุเลาจากเดิมจับจ้องอีกฝ่ายด้วยความห่วงใย
   
“ลูกเอ๊ย..” ยายจับมือคนข้างกาย “ทำไมยังไม่ให้ยายกลับบ้าน”
   
กนธีพูดไม่ออก เขาได้แต่เลี่ยงไป “คุณยายขาดสารอาหารครับ ช่วงนี้อยู่กับคุณหมอก่อนดีกว่านะ ถ้ายังทานน้อย คงต้องให้น้ำเกลือนะครับ”
   
ยายนิ่งเงียบ เบ้าตาข้างหนึ่งเป็นรอยห้อเลือด ซีกแก้มข้างเดียวกันบวมปริบ เนื้อกลายเป็นสีม่วงเขียว เหมือนจะปริแตกได้ การได้รับบาดเจ็บจนฟกช้ำของคนแก่ จะเร่งให้หายวันหายคืนเหมือนคนหนุ่มสาวมักเป็นไปได้ยาก
   
“ยายคิดถึงบ้าน..” แกพูดเสียงเครือ
   
“บ้านที่น่านหรือครับ” กนธีกุมมือท่านไว้ ลูบปลอบ “ถ้าอย่างนั้นก็ทานข้าวให้ได้ตามที่หมอสั่ง มีกำลังใจ หายวันหายคืน แล้วเราจะได้กลับน่านกัน”
   
ยายส่ายหัว กินอะไรไม่ลงอีกแล้ว “หนู..ลูก” แกไขว่คว้ามือข้างนั้นของกนธี กอบกุมไว้กับตัว “หนูบอกยายที..ยายป่วยเป็นอะไร”
   
เขาชะงัก นิ่งไปครู่ถึงจะนึกคำตอบได้ “โรคตับครับ”
   
“อย่าโกหกคนแก่เลยลูก” ดวงตาฝ้าฟางมีหยดน้ำคลอ สักพักมันก็ไหลลง คุณกนธีเลยหยิบทิชชูมาซับให้อย่างอ่อนโยน “บอกยายมาเถอะ”
   
กนธีเบือนหน้าหนี เขาไม่ตอบ แต่คุณยายยังถามซ้ำๆ
   
“ถือว่าทำบุญให้คนแก่ ถ้าหนูไม่พูด ยายก็ไม่รู้เวลาตัวเอง” แกร้องไห้
   
“คุณยายรอถามโอ๊ตได้ไหมครับ” เขาต่อรอง
   
“ถ้ามันคิดจะบอก มันบอกยายไปแล้ว” แกกุมมือกนธีไว้ “ยายเป็นอะไร ไม่ใช่โรคตับใช่ไหม ยายเป็นเหมือนแม่เจ้าโอ๊ตใช่ไหม..”
   
กนธีหันไปทางอื่น ลำคอตีบตัน เพียงเท่านั้น ยายก็รู้ได้ชัดเจน
   
แกน้ำตาไหลไม่หยุด ต่อให้เตรียมใจ แต่ก็เป็นธรรมดาของคนเราเมื่อรู้วาระสุดท้ายในชีวิต มะเร็งเป็นโรคที่บั่นทอนกำลังใจ เกือบทุกคนที่รู้จักรักษาไม่หาย แกรู้ดีถึงความเจ็บปวดของลูกสาวเพียงคนเดียว ภาพความทรงจำที่มันนอนร้องโอดโอย งอก่องอขิง ทรมานในบั้นปลายก่อนหมดลมหายใจผุดขึ้นมา 
   
“ขอบคุณนะลูก..สำหรับทุกอย่างที่หนูทำให้ ทั้งที่ยายเป็นคนอื่น เป็นแค่คนแก่บ้านนอกงกเงิ่น ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหนู แต่ก็ยังอุตส่าห์เมตตากันมาถึงป่านนี้ ขอบคุณนะจ๊ะพ่อคุณ” ยายร้องไห้ ยกมือไหว้คนตรงหน้า

“อย่าพูดแบบนี้เลยครับ ผมเต็มใจทำให้ทุกอย่าง” เขากุมมือท่านไว้

“ลำบากอีกหน่อยนะลูกนะ ยายอยู่รบกวนหนูไม่นานหรอก”

“ไม่เอาครับ” เขากอดท่าน น้ำตาไหลลงมาอีกคน “คุณยายก็เหมือนญาติผู้ใหญ่ของผมนะ ผมจะดูแล จะรักษาจนสุดความสามารถ”
   
“ยายรู้ว่าต้องตายแน่แล้ว” แกพึมพำ “ขออย่างเดียว..ขออย่าทรมานยาย ยื้อชีวิตไว้เหมือนที่ทำกับลูกยาย ปล่อยให้ตายไปเลยยังดีกว่า”
   
“ไม่ได้หรอกครับ เจ็บป่วยก็ต้องรักษา” กนธีปลอบ
   
“ยายไม่อยากให้หมอทำเหมือนที่ลูกมันโดน” แกกลัว แกจำภาพนั้นได้ ภาพสายระโยงระยาง ใส่ท่อช่วยหายใจ ใส่สายยางส่งอาหาร แทงเข็มครั้งแล้วครั้งเล่าบรรเทาความเจ็บปวด ภาพความเพ้อคลั่ง สับสนกระทั่งหายใจแผ่วลง
   
“หนูจ๋า..ยายขอให้เมตตา ถ้าเวลานั้นมาถึง ให้ยายไปสบายๆ อย่ายื้อ”
   
กนธีไม่ตอบ ไม่รับปากอะไรทั้งสิ้น
   
“หากทำได้ ยายอยากฟังพระสวด” แกขอ ได้ยินมาว่า ช่วงเวลาสุดท้าย ให้ภาวนาคำว่าพุทโธ หากจิตตั้งมั่น สงบ ก็จะได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดี “ถ้าตายแล้ว พวกหนูไม่ต้องเปลืองเงินสวดศพ ตายวันไหน เผาวันนั้น ไม่เดือดร้อนคนเป็น”
   
กนธีร้องไห้ ก้มลงกอดยายไว้ เขาทำได้แค่รับปากกับคำสั่งเสีย
   
“ตอนนี้พักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวเย็นๆโอ๊ตก็มา..” เขาเปลี่ยนเรื่อง ยิ้มทั้งน้ำตาพลางกุมมือท่านแน่น “เล็บยาวอีกแล้ว เดี๋ยวผมตัดให้นะครับ”
   
ยายยิ้มให้ มองคนในครอบครัวที่แกเต็มใจรับเสียยิ่งกว่าใครด้วยความรักใคร่เอ็นดู นึกดีใจที่คิดไม่ผิด ดีใจที่ในวันนั้น แกไม่ได้ตัดรอนกีดกันหลานคนนี้
   
คุณกนธีเป็นคนดีที่สุดเท่าที่แกเคยพบเจอ การเป็นคนดีไม่ได้จำกัดว่าอีกฝ่ายจะเป็นเพศอะไรหรือใช้ชีวิตแบบไหน แกหวังแต่ว่า สิ่งที่หนูกุนต์ของแกทำในวันนี้ จะส่งผลให้วันข้างหน้ามีแต่ความสุข พบเจอแต่สิ่งดีๆเป็นการตอบแทน แม้ไม่เห็นผลในทันทีทันใด แต่ในไม่ช้าผลของการกระทำก็จะกลับมา
   
..หากบุญวันนี้ยังพอมี จะอธิษฐานให้ลูกหลานทุกคนมีแต่ความสุข..
   
..แม้ต้องจากลา แม้ไม่ได้อยู่ด้วย ก็จะวางหัวใจไว้เคียงข้างกันเสมอ..
   
.

.

.



อินทัชถึงโรงพยาบาลประมาณหกโมงเย็น ช่วงนี้เขาสลับมาเฝ้ายายกับพี่กุนต์ ผลัดกันครั้งละวันสองวัน มีบางครั้ง ปาลินมาช่วยดูด้วย ดีที่เพื่อนหายเจ็บแล้ว
   
อ้นกับอุ้มนั่งเล่นอยู่ในห้องพัก เด็กๆดูทีวีไปเงียบๆ ส่วนกนธีอยู่ที่โซฟา พยาบาลกำลังเช็ดตัวให้ยาย เขาเลยถือโอกาสพักกินข้าวในกล่องโฟมที่ไปซื้อมา
   
“อ้าว..โอ๊ต” กนธีเงยหน้าทัก “รถติดมากไหม กินอะไรมาหรือยัง”
   
“กินแล้วครับ” เขาขับรถไปเรียนทุกวัน อาศัยช่วงรถติดกินข้าวให้เสร็จ “พี่เพิ่งได้กินหรือ เย็นป่านนี้แล้วเนี่ยนะ แล้วพวกไอ้แสบกินกันหรือยัง”
   
“เรียบร้อยกันหมดแล้ว พี่ยังไม่หิวเลยกินเลทน่ะ” เขายิ้มให้
   
อินทัชอดรู้สึกผิดไม่ได้ ทั้งที่เขาควรดูแลพี่กุนต์ กลายเป็นว่าฝ่ายนั้นต้องมาดูแลครอบครัวเขาแทน “ขอโทษนะครับที่ทำให้ลำบาก”
   
“ไม่ต้องคิดมากหรอก” กนธีขยับไปนั่งริมโซฟา เหลือที่ให้น้อง
   
เด็กหนุ่มมองกระเช้าผลไม้ที่เขียนป้ายว่ามาจากคุณพสิษฐ์ มีแจกันอีกใบเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ลงชื่อคุณไผท เขาขมวดคิ้ว นึกรำคาญแต่ก็เบื่อจะพูด
   
พยาบาลเช็ดตัวให้เสร็จแล้วก็ออกจากห้องไป อินทัชลุกไปหายาย ยกมือไหว้สวัสดี แกหันมามอง เอื้อมมือผอมแห้งมาแตะแขนเขา
   
“โอ๊ต..” ยายเสียงเครือ “ยายอยากกลับบ้าน”
   
“อยู่กับหมอให้อาการดีขึ้นก่อนนะยาย แข็งแรงแล้วจะพาไป”
   
แกน้ำตาคลอ “ยายคิดถึงตา..เมื่อคืนฝันเห็นตาเอ็ง”
   
อินทัชนิ่งเงียบ รู้สึกใจไม่ดีเอาเสียเลย “ตาไม่อยู่แล้วนะยาย คิดถึงได้ แต่อย่าเก็บเอามาคิดมากจนฝันสิ” เขาก้มลงจับมือแก “ยายไม่เป็นอะไรหรอก”
   
กนธีขยับเข้าไปหา นั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วกุมมือท่านไว้
   
“ตาหนู..ช่วยพูดกับเจ้าโอ๊ตหน่อยลูก ยายคิดถึงบ้านจริงๆ” แกขอร้อง “ให้ยายได้กลับไปตายที่บ้านเถอะนะ อย่าให้ยายอยู่ในนี้เลย ไม่อยากอยู่..”
   
คนฟังพูดไม่ออก ได้แต่หันมองอินทัชอย่างขอความเห็น

“ไม่เอาน่ะยาย พูดอะไรไม่ดี ยายไม่ตายหรอก” เขาปลอบ “ยายต้องแข็งแรง อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ผม ให้ไอ้อ้นไอ้อุ้มไปอีกนาน..เป็นสิบๆปีเลย”

ยายปล่อยน้ำตาร่วงลง “เอ็งโกหกยาย..”

อินทัชชะงัก มองหยดน้ำที่ไหลอาบแก้มหญิงชรา

“ยายเป็นแบบที่แม่เอ็งเป็น..” แกพูดเสียงสั่นพร่า “โกหกยายทำไม”

เด็กหนุ่มเงยหน้ามองกนธี คิ้วเข้มขมวดมุ่น พี่กุนต์หลบสายตา และนั่นก็ทำให้เขารู้ทันทีว่ายายรู้เรื่องนี้จากใคร “พี่บอกยายหรือ” เขาไม่ค่อยโอเคนัก

“อย่าโทษคุณเขา” ยายจับมือหลานไว้ “ยายถาม แต่ตาหนูไม่ตอบ คิดว่าจะปิดยายไปจนเมื่อไรลูก..จนยายตายไปเอง ไม่ให้ร่ำลาใครเลยหรือ”

“ยาย..ฟังผมนะ” อินทัชกอดแกแน่น “ยายไม่เป็นอะไรมากหรอก มะเร็งเดี๋ยวนี้เขารักษาได้ ยายแค่ต้องดูแลสุขภาพ ทำตามหมอสั่ง มาหาหมอบ่อยๆ”

“เอ็งก็ยังโกหกยายไม่เลิก” แกเบือนหน้าหนี “จะว่ายังไงก็แล้วแต่ ยายขอเอ็งอยู่อย่างเดียว รับปากยายได้ไหม..ถือว่าทำให้ยายครั้งสุดท้าย”

“ยายอยากได้อะไร ผมจะหามาให้ทุกอย่าง บอกมาเถอะครับ”

ยายส่ายหัว ยิ้มทั้งน้ำตา “ถ้ายายไม่ไหวแล้ว..เอ็งปล่อยยายได้ไหมลูก”

“หมายความว่ายังไง” อินทัชถามย้ำ “ให้ปล่อยยายคืออะไร”

“อย่ายื้อ อย่าทรมานยายเหมือนที่คนอื่นเขาโดน” แกร้องไห้ “ปล่อยให้ตายไปเอง ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ยายไม่หิว ลูกอย่าบังคับให้กิน ยายไม่หายใจก็อย่าฝืน ถ้ายายไม่ฟื้น ไม่ลืมตา ลูกอย่ารั้งกลับ..ให้ยายไปของยายนะ”

“ยายพูดแบบนี้ได้ยังไง” อินทัชน้ำตาไหล กอดแกแน่น “ยายอยู่กับหมอ จะไม่ให้หมอรักษาได้ยังไง ยายให้ผมปล่อยยายตายทั้งที่ยังมีโอกาสช่วยหรือ”

“ไม่ตายวันนี้ ก็ตายวันพรุ่ง เอ็งต้องทำใจนะลูกนะ”

“ไม่เอา” เขาร้องไห้ ซบหน้ากับมือยาย “ไม่ว่าจะยังไง ผมจะรักษายายให้ถึงที่สุด ผมจะไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดซ้ำสอง ผมปล่อยแม่ตายมาคนหนึ่งแล้ว ผมจะไม่ทำกับยาย วันนี้ผมมีทางช่วย ผมก็จะให้หมอช่วยยายจนถึงที่สุด”

กนธีหน้าหมอง รู้สึกหนักใจกับความรู้สึกผิดที่ค้างคาของน้อง “โอ๊ต..” เขาเดินอ้อมมาแตะแขนเด็กหนุ่ม “โอ๊ตอย่าเพิ่งทำให้คุณยายลำบากใจ”

อินทัชไม่ฟังเสียง ไม่อยากคุยอะไรกับใคร “ขอผมอยู่กับยายได้ไหม”

เขานั่งนิ่ง ไม่หันไปสบตาคนที่บีบบ่าแผ่วเบา กลัวจะเผลอแสดงความไม่พอใจที่ก่อตัวอยู่ลึกๆออกมา ยอมรับว่าเขาคาดหวังกับพี่กุนต์ไว้มาก แต่แค่ความลับอย่างเดียวที่เขาไม่อยากให้ยายได้รู้ เจ้าตัวกลับช่วยเก็บไว้ไม่ได้

กำลังใจของคนแก่เป็นเรื่องสำคัญ และตอนนี้ ยายก็ไม่มีหวังในการมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว เขาแค่อยากให้ระยะเวลาสุดท้ายนั้นถูกยืดออกไปอีกหน่อย

รู้ว่ากำลังพาล เขาถึงไม่กล้ามองหน้ากนธีในตอนนี้

“ฟังคุณยายสักหน่อยเถอะ” กนธีพูดช่วย “ถ้าท่านอยากกลับน่าน..”

“ถ้าไม่ดีขึ้นก็ออกจากโรงพยาบาลไม่ได้” อินทัชพูดหนักแน่น เขาเห็นว่าหากกลับไป ก็เท่ากับรอวันตาย “พี่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมคิดดีแล้ว”
   
อีกคนเงียบกริบ ทำอะไรไม่ได้เพราะน้องไม่ต้องการความเห็นจากเขา

อินทัชหันมาสนใจยาย “ยายต้องเข้มแข็งเอาไว้นะ ยายเป็นคนเก่ง อย่าพูดอะไรตัดช่องน้อยแบบนี้ ไม่คิดถึงผม ไม่ห่วงไอ้อ้นไอ้อุ้มเลยหรือ”
   
ยายร้องไห้ กอดหลานชายคนโต “ห่วงพวกเอ็งยิ่งกว่าชีวิต”
   
“ถ้าอย่างนั้นก็ตั้งใจรักษาตัว กำลังใจสำคัญมากนะยาย” เขากุมมือแก “อย่าเพิ่งหมดหวัง ถ้ายายเชื่อว่ามันหายได้ มันก็ต้องหาย”
   
กนธีลอบถอนหายใจแผ่วเบา น้องกำลังเผชิญหน้ากับเรื่องทุกข์ เขารู้ดีเพราะเจอมาก่อน ปฏิกิริยาแรกคือการปฏิเสธ ไม่ยอมรับอะไรทั้งสิ้น
   
ไม่ยอมรับกระทั่งว่า..คนเรามีเกิด ก็มีเจ็บ และมีความตายเป็นของคู่กัน
   
อินทัชกอดยาย ต่างฝ่ายต่างร้องไห้จนแกเริ่มอ่อนเพลีย เขาเลยนั่งอยู่ด้วยกระทั่งแกหลับทั้งที่กุมมือไว้แนบแน่น สักพักเขาก็ละมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้
   
“ยายเป็นครอบครัวหนึ่งเดียวของผม” เขาพึมพำ “ขอร้องเถอะนะครับ..ผมยังดูแลยายได้ไม่เต็มที่ ให้โอกาสผมตอบแทนบุญคุณของยายอีกหน่อยนะ”
   
กนธีได้ยินคำพูดนั้น เขาไม่ได้โต้แย้งอะไรนอกจากเดินออกไปเงียบๆ
   
อินทัชหันมองเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู คิดอยู่วูบหนึ่งว่าไม่น่านึกพาลไปยังพี่กุนต์ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ยังยืนยันความคิดของตัวเองไม่เปลี่ยน
   
ยายเป็นญาติผู้ใหญ่คนสุดท้ายที่เขามี จะให้ละทิ้ง ปล่อยตายโดยไม่สนใจทั้งที่มีโอกาสยื้อชีวิต เขาไม่คิดจะทำ และไม่ว่าใครก็ขอให้เขาล้มเลิกไม่ได้

เด็กหนุ่มถอนใจ ผละไปหาน้องๆที่นั่งเล่นกันด้วยความไร้เดียงสา จมอยู่กับความกลัดกลุ้มโดยไม่ทันสังเกตว่าคนที่หลับไปแล้วกำลังร้องไห้แผ่วเบา

......................................................................

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 20-08-2017 15:16:57

กนธีเชื่อว่าคุณยายเป็นคนอดทน ซ้ำยังอดทนอย่างมาก เรียกว่าไม่ยอมแสดงอาการเจ็บปวดออกมาเลย และถ้าคนที่อดทนได้เก่งอย่างนั้นเริ่มบอกว่าเจ็บขึ้นมาเมื่อไร นั่นหมายความว่าเริ่มถึงขีดสุดจนเกินจะฝืนแล้ว
   
มอร์ฟีนเข็มแรกถูกนำมาฉีดให้ เป็นปริมาณแต่น้อยที่พอจะช่วยบรรเทาความปวดในช่องท้อง คุณยายหลับได้สบายเป็นหนแรกของการมาโรงพยาบาล
   
พสิษฐ์มาเยี่ยมในบ่ายแก่วันหนึ่ง อินทัชนั้นมีเรียนและสอบเก็บคะแนน เขาไม่ได้เล่าให้น้องฟังว่าวันนี้อาการคุณยายแย่มากจนต้องใช้มอร์ฟีน
   
“ท่านเป็นยังไงบ้างพี่” เขาวางกระเช้ารังนกลง มองคนที่หลับไม่ได้สติ
   
กนธีส่ายหัว “นับถอยหลัง..”

จากวันที่เข้ามาแอดมิทเพราะล้มหัวฟาดพื้น รอเอ็กซเรย์ รอดูอาการ ทำ CT Scan ตรวจอย่างละเอียด คุณยายก็พักรักษาตัวจนกระทั่งเรื่องอุบัติเหตุบรรเทาลง การรักษาต่อเนื่องคือเรื่องขาดสารอาหาร เขานึกเสียใจที่ไม่ได้ดูแลใกล้ชิด คุณยายบอกว่าช่วงหลัง ท่านไม่ยอมกิน มักจะแอบทิ้งอาหารอยู่เนืองๆเพราะไม่อยากให้หลานเป็นห่วง มาวันนี้ ต้องให้น้ำเกลือแทน เขาสงสารที่ท่านต้องเจ็บตัวจากการถูกแทงเข็มครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะเส้นเลือดตีบจนหาไม่เจอ

โรคอื่นที่รุมเร้า อยู่ในความดูแลของหมอ ตอนนี้มันแสดงอาการแทรกเป็นระยะ ช่วงไหนมีทีท่าว่าจะสงบลง คงได้กลับไปพักผ่อนสบายๆที่บ้าน ก็มีเหตุให้ต้องรักษาต่อ ทั้งเรื่องความดัน เรื่องโรคไต เบาหวานสารพัด ไหนจะต้องคอยเจาะระบายน้ำในช่องท้องถี่ขึ้นเพื่อให้ท่านยังพอหายใจได้สะดวกอีก

“อาการท่านทรุดเร็วมาก” กนธีพูดเศร้า “ได้แต่ประคับประคองกันไป”

อ้นกับอุ้มเลิกเรียนแล้ว เด็กๆมาเยี่ยมคุณยายทุกวันที่พี่กุนต์มา คืนไหนพี่โอ๊ตมาคอยเฝ้า ทั้งคู่จะกลับไปนอนกับพี่กุนต์ที่คอนโด เด็กน้อยขดตัวกอดแขนกนธีคนละข้างเหมือนลูกแมวที่โหยหาความอบอุ่น โชคดีที่หลับไปอย่างสบายใจเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ใหญ่ที่รักและห่วงหาน้องๆเหมือนพ่อที่แท้จริง
   
พสิษฐ์มองอย่างเข้าใจ เขาบีบไหล่พี่กุนต์ สงสารที่พี่ชายของตนต้องเผชิญกับความสูญเสียคนใกล้ตัวหลายต่อหลายครั้ง ตั้งแต่มารดาที่จากไปเมื่อตอนเด็กๆ บิดาที่แยกตัวออกไปมีครอบครัวใหม่ กระทั่งคนรักที่ประสบอุบัติเหตุ

“เข้มแข็งไว้นะพี่” เขากอดกนธี

เจ้าตัวพยักหน้า “คุณยายก็เหมือนครอบครัวพี่นะ” เขายิ้มหม่น “อดใจหายไม่ได้ แต่พี่รู้ดี ยิ่งฝืนยิ่งรั้ง ยื้อกับธรรมชาติมากเท่าไร คุณยายก็เจ็บเท่านั้น”

พสิษฐ์เข้าใจดี แต่ถ้าเป็นเขา เขาเองก็เลือกไม่ได้เหมือนกัน

คนของใคร คนนั้นก็รัก ถ้าวันหนึ่ง คนสำคัญของเขา ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ หรือพี่กุนต์ก็ตามที เผชิญหน้ากับบั้นปลายในชีวิต ถ้าหมอให้เขาตัดสินใจ หากหัวใจล้มเหลว หากหยุดหายใจ จะให้ยื้อขึ้นมาไหม เขาก็ต้องเลือกให้ช่วย

กระบวนการรักษานั้นเจ็บปวด คนไข้ไม่อยากรับ แต่ญาติพี่น้องก็ทนดูคนที่รักค่อยๆหมดลมไปเองโดยวางเฉย ไม่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้ เหมือนกับผู้ป่วยสมองตาย จะให้ถอดเครื่องช่วยหายใจหรือไม่ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ตัดสินใจได้ง่ายๆ

“เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ” เขาปลอบใจ

“พี่ห่วงก็แต่โอ๊ต..สงสารน้อง” กนธีไม่สดชื่นเหมือนเคย “อีกเดือนสองเดือนน้องจะสอบปลายภาค ทางนี้ก็ห่วง ทางนั้นก็เครียด พี่ไม่รู้จะช่วยยังไงดี”
   
“เป็นกำลังใจให้เขาก็พอ” พสิษฐ์กอดญาติผู้พี่ “การสูญเสียคนสำคัญเป็นช่วงแย่ที่สุดในชีวิตของทุกคน ผมว่ากำลังใจเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้นะ”
   
“อืม” เขารับคำ กุมหลังมือใหญ่เอาไว้
   
พสิษฐ์ให้พี่กุนต์นั่งเฝ้าคุณยายต่อ เขาปลีกตัวออกมาชวนอ้นกับอุ้มคุย
   
“ว่าไงครับสุดหล่อ” เขาทักทายน้องที่หันมาฉีกยิ้มรอเขามาคุยเล่นด้วยหลายครั้งแล้ว “วันนี้คุณอามีของฝากมาด้วย” หยิบโมเดลรถบีเอ็ม รุ่นที่พี่กุนต์ขับ กับเมอร์เซเดส คาบริโอเลต คันโปรดของเขามาให้คนละคัน “เลือกได้เลย”
   
“ว้าว~” น้องอุ้มตาโต เด็กชายคว้าเบนซ์คันงามมากอดทันที
   
“ผมขอคันนี้ๆ” น้องอ้นเลือกบีเอ็มเพราะเป็นแฟนคลับตัวยงของพี่กุนต์
   
น้องน้อยสองคนไหว้ขอบคุณคุณอาไผ่ด้วยความดีใจสุดๆ
   
“ไปกินขนมกันมั้ยครับ” พสิษฐ์ชวน เด็กๆอยู่โรงพยาบาลทุกเย็น มันไม่ค่อยดีต่อสุขภาพใจเท่าไรนัก มาทีไรก็เห็นแต่ภาพหดหู่ ถ้าคุณยายตื่นขึ้นมาแล้วเริ่มมีอาการให้เห็น น้องจะยิ่งรู้สึกแย่ “ไปนั่ง S&P ที่ท่ามหาราชกันดีกว่า”
   
“คุณอาจะพาหนูไป~” น้องอุ้มชูสองแขน “ไปฮะ อยากไป~”
   
กนธีหันมายิ้มให้ พยักพเยิดให้น้องพาเด็กๆไปรีแล็กซ์บ้าง “กลับมาให้ทันตอนหนึ่งทุ่มนะ คืนนี้โอ๊ตจะมาค้างที่นี่ พี่จะพาอ้นกับอุ้มกลับคอนโด”
   
“ใครจะไปนั่งกินยืดยาดเป็นเต่าแบบพี่เล่า” พสิษฐ์แหย่ ให้พี่กุนต์ยิ้มบ้าง จะได้ไม่เครียดเกิน “เอาอะไรไหม จะซื้อมาฝาก เค้กต้นอ่อนทานตะวัน?”
   
“ไปได้แล้วไป” กนธีโบกมือปัดๆ
   
พสิษฐ์หัวเราะ จูงมืออ้นกับอุ้มออกไปจากห้อง คล้อยหลังได้สักครึ่งชั่วโมง มีเสียงเคาะประตูห้อง กนธีชะโงกหน้ามองก่อนจะเห็นว่าเป็นปาลิน
   
“ขออนุญาตครับพี่กุนต์” เด็กหนุ่มเยี่ยมหน้าเข้ามา ถือกระเช้ามาด้วย “ผมไม่มีคลาสบ่าย เลยมาดูคุณยาย” เขาค่อยๆเดินมา วางนมตราหมีบนโต๊ะ
   
กนธียิ้มให้ สีหน้าออกจะอิดโรยไม่น้อยเพราะนอนไม่ค่อยพอ
   
“ขอบคุณมากครับ มานั่งตรงนี้สิ กินอะไรหรือยัง ในตู้เย็นมีนะ”
   
“กินแล้วครับ” ปาลินนั่งลงด้านข้าง ท่าทางเป็นกังวล “ดีขึ้นไหมครับ”
   
กนธีนิ่งไป เท่านั้นก็รู้กันชัดเจนว่าที่เหลือมีแต่รอคอยเวลา
   
พวกเขาพูดคุยกัน ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเรียนที่มหาวิทยาลัย น้องสนมีฝีมือทางด้านศิลปะ ยังเคยขออนุญาตให้กนธีช่วยเป็นแบบวาดภาพคนเลย
   
“เสียดายที่ไม่มีเวลา” กนธียิ้มบาง “แล้วการบ้านไปถึงไหนแล้ว”
   
“ส่งแล้วครับ” ปาลินเกาท้ายทอย หัวเราะแหะ “ผมวาดเพื่อนของพี่ศร”
   
“เราอยู่คณะศิลปกรรมสินะ” เขาคิด “รู้จักอาจารย์กฤษณะหรือเปล่า”
   
เด็กหนุ่มส่ายหัวหวือ “อาจารย์พิเศษหรือครับ เพื่อนพี่กุนต์?”
   
“เคยเป็นสมาชิกสโมสรไลออนส์ด้วยกัน พอดีพักหลังพี่ไม่ได้เข้าร่วม”
   
ปาลินตั้งอกตั้งใจฟังพร้อมกับแอบเก็บข้อมูล พี่กุนต์พึมพำว่าอาจารย์คงลาออกไปแล้ว ไอ้เขาก็นึกว่าฝ่ายนั้นเป็นแฟนเก่าพี่กุนต์เสียอีก
   
สักพักหนึ่ง คุณหมอก็เข้ามาดูอาการ เป็นเวลาเดียวกับที่คุณยายตื่นขึ้นมา หมอตรวจร่างกายและชวนคุยโดยมีพวกเขาสองคนอยู่ข้างๆ
   
“คุณหมอ..ยายอยากกลับบ้าน” แกร้องขอซ้ำๆ
   
“อยู่รักษาตัวก่อนนะครับคุณยาย ให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นหน่อยนะ”
   
ยายน้ำตาไหล “ยายอยากกลับไปตายที่บ้าน ขอออกไปเถอะนะจ๊ะ” แกหันมาหากนธีกับปาลิน “ตาหนู..ช่วยขอหมอให้ยายที ยายอยากกลับไปหาตา”
   
ทั้งสองมองหน้ากัน สงสารจนทำอะไรไม่ถูก ต้องขอความเห็นจากหมอ
   
กนธีเล่าว่าคุณยายทราบว่าเป็นมะเร็งและรู้ดีว่าไม่มีทางหายขาด เลยอยากจะกลับไปรักษาตัวที่บ้าน และจะขอปฏิเสธการรักษาในช่วงเวลาที่ร่างกายไม่ไหวแล้ว นายแพทย์สูงวัยรับฟังและมีท่าทีเห็นอกเห็นใจ
   
“ในกรณีที่คุณยายยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน อาจจะเขียนหนังสือแสดงเจตนาไม่ขอรับบริการทางการแพทย์ที่จะยืดเวลาการเสียชีวิต จะได้เป็นลายลักษณ์อักษรชัดเจน ให้คุณยายเขียนเอง คนอื่นเขียนหรือพิมพ์ให้ก็ได้ และถ้าทำในโรงพยาบาลก็ควรมีพยานร่วมยืนยัน เป็นญาติพี่น้อง ลูกหลานหรือคนใกล้ชิดผู้ป่วย และควรมีแพทย์หรือพยาบาลที่ไม่ได้เป็นเจ้าของไข้ร่วมด้วยครับ”
   
“การไม่ขอรับบริการในที่นี้หมายถึงอะไรบ้างครับคุณหมอ” กนธีถาม
   
คุณหมอผายมือไปอีกทางเพื่อให้ข้อมูล ระวังไม่ให้คำพูดกระทบจิตใจคนเจ็บ “กรณีผู้ป่วยไม่รู้สึกตัวถาวร มีอาการสับสนถาวร อยู่ในภาวะสุดท้ายของการเจ็บป่วย เช่น โรคมะเร็งแพร่กระจายไปทุกส่วนจนไม่สนองตอบต่อการรักษาใดๆอีก ผู้ป่วยสามารถแสดงเจตนาด้วยตัวเองได้ว่าไม่ให้ทีมแพทย์ทำการรักษาต่อ เช่นว่า การกระตุ้นหัวใจหลังหัวใจหยุดเต้น การพยุงชีวิตโดยใช้เครื่องช่วยหายใจติดต่อกันนานๆ การให้สารน้ำหรือยาทางหลอดเลือด การใช้เครื่องมืออื่นเพื่อให้อวัยวะภายในยังทำงานได้ รวมไปถึงการให้อาหารและน้ำทางท่อด้วย”
   
ปาลินมือเย็นเฉียบ พ่อกับแม่ของเขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุในสถานที่นั้นเลย เขาไม่เคยต้องเผชิญกับวาระสุดท้ายที่ต้องเห็นคนที่รักค่อยๆสิ้นใจไป
   
กนธีเหลือบมองน้อง เห็นปาลินหน้าซีดเผือดเลยเอื้อมมือไปโอบรอบบ่าแทนการปลอบ เขาเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว พอจะรับมือได้
   
“หนังสือแสดงเจตนามีประโยชน์กรณีที่ผู้ป่วยประสงค์จะเสียชีวิตอย่างสงบตามธรรมชาติ ไม่ต้องการให้ใช้เครื่องมือทางการแพทย์ยืดระยะเวลาออกไป เพราะว่าตามกระบวนการมักจะสร้างความลำบากทรมานให้คนเจ็บ และผู้ป่วยก็สามารถระบุความประสงค์ได้ว่าต้องการจะกลับไปอยู่ที่บ้านในช่วงสุดท้าย”
   
เขาพยักหน้ารับ คุณหมอให้ข้อมูลอีกหลายอย่าง เป็นต้นว่าการเตรียมตัวในช่วงสุดท้าย การเขียนเอกสารหลักฐานต่างๆในช่วงที่คุณยายยังมีสติครบ
   
“ขอบคุณมากนะครับ” เขาถอนหายใจ รอกระทั่งคุณหมอออกไปจากห้องก็เข้ามาคุยกับคุณยาย บอกเล่าให้ฟังคร่าวๆว่าคุยอะไรกันมา
   
ยายจับข้อมือคุณกุนต์ของแกเอาไว้ “หนูจ๋า..ช่วยเป็นธุระให้ยายหน่อย”
   
กนธีลำบากใจไม่น้อย “ผมจะพยายามครับ..”
   
ปาลินอดกังวลไม่ได้ “เรื่องนี้..ผมว่าควรจะคุยกับโอ๊ตอีกคน”
   
“โอ๊ตคงไม่ยอม” เขาถอนหายใจ “แต่น้องก็มีสิทธิ์อยู่ร่วมด้วย เอาเป็นว่า..พี่จะไปค้นข้อมูลมาให้ ได้หนังสือมาแล้วจะลองคุยกับโอ๊ตดู”
   
คุณยายหลับตาลง สองมือเลื่อนลงกุมท้อง อาการเริ่มแสดงออกอีกครั้งกนธีมองอย่างสงสารและเห็นใจ คนกลางอย่างเขากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
   
..ความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัว ช่วงก่อนที่จะจากไปต่างหากที่น่ากลัว..

......................................................................

สองวันหลังจากนั้น ไผทเอาดอกไม้และน้ำองุ่นสดจากฟาร์มของเขามาเยี่ยมคุณยายที่โรงพยาบาล เขาเลือกมาตอนบ่ายเพราะรู้ว่าอินทัชไม่อยู่
   
“ขอบคุณมากคุณไท” กนธียิ้มให้ เขานั่งขดตัวอยู่ที่โซฟา ตั้งใจจะงีบสักพักแล้วพอใกล้บ่ายสามจะออกไปรับอ้นกับอุ้ม กว่าจะถึงก็พอดีกัน
   
“คุณยายหลับอยู่หรือครับ” เขานั่งบนเบาะอีกด้าน

ไผทรู้มารยาททางสังคมมากพอ การมาเยี่ยมในครั้งนี้ เขาไม่ได้มาจีบหรือทำคะแนนกับกนธี ถึงเขาจะเลวที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างสองคน แต่ก็ไม่ถึงกับต้องสิ้นไร้ปัญญาขนาดใช้คนป่วยเป็นเครื่องมือ ที่มาก็เพราะอยากมาเยี่ยมไข้ อย่างน้อยคุณยายก็เป็นคนรู้จักที่เห็นหน้าค่าตากันก่อนจะทรุดหนัก

“เพิ่งได้มอร์ฟีนไปเข็มหนึ่ง หลับสบายขึ้น” กนธีหาวหวอด พับผ้าที่ใช้ห่มตัวแก้หนาว “คุณไททานข้าวมาหรือยัง นี่มาจากปากช่องเลยหรือ”

“ใช่ครับ ออกมาเมื่อเช้า” ไผทมองหน้า “คุณได้หลับบ้างหรือเปล่า”
   
กนธียิ้มรับ เขานอนไม่พออีกแล้ว สังขารคนแก่วัยสี่สิบมันเริ่มร่วงโรยไปตามเวลาเต็มที พักผ่อนไม่พอก็ล้าได้ง่ายๆ ยิ่งมานอนขดบนเบาะ ไม่กว้างขวางเหมือนเตียงก็ยิ่งปวดหลัง แต่เขาเต็มใจจะช่วยดูแลคุณยายที่สุดเลยไม่เคยบ่น
   
“คุณนอนสักหน่อยไหม” ไผทเสนอ “ผมจะอยู่เฝ้าให้เอง ไม่ต้องห่วง”
   
คนฟังลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า เขาทำตัวตามสบายมากขึ้นเมื่ออยู่กับไผท แม้ว่าอีกฝ่ายจะแสดงชัดเจนว่าชอบพอ แต่ก็ไม่เคยมีทีท่าเข้ามาเกินเลย อย่างมากแค่ครั้งนั้น..แล้วพอห้าม ไผทก็รับฟังและทำตามโดยดี
   
เขาให้เหตุผลว่า ลูกผู้ชาย ถ้าจะรุกเข้าหาก็ต้องรุกเปิดเผย ไม่ลอบทำอะไรลับหลังแน่ เรื่องนี้ทำให้กนธีหัวเราะอยู่หลายวัน
   
“ฝากด้วยนะครับ” กนธียิ้มบางแล้วนอนหันหลัง คลุมโปงจนมิดหัว
   
ไผทถอนหายใจ ค่อยๆดึงผ้าห่มลงมาเพราะกลัวคุณกุนต์หายใจไม่ได้
   
เขาผละออกไปนั่งใกล้คุณยาย เอาแท็บเลตมาเล่นฆ่าเวลา ระหว่างนั้นก็สังเกตอาการท่านไปด้วย เผื่อว่ามีอะไรจะได้เรียกหมอทัน
   
ตอนที่เงยหน้าพักสายตา กระดาษเอกสารบนโต๊ะก็ดึงดูดความสนใจ เขาเอียงคอมอง อ่านหัวข้อ ‘หนังสือแสดงเจตนา’ ตามด้วยชื่อคุณยาย
   
เขาหยิบมาอ่านคร่าวๆ เห็นว่าเป็นเรื่องของการแสดงเจตนาปฏิเสธการรักษาในช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต ระบุว่าขณะเขียน คุณยายมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนปกติดีทุกประการ และขอระบุการใช้สิทธิตามมาตรา ยืนยันสิทธิของตน หากอยู่ในภาวะที่รักษาไม่หาย ไม่อาจมีสติดังเดิม ขอไม่รับการรักษาหรือการทำหัตถการที่จะยืดชีวิตออกไปโดยไม่จำเป็น เพื่อให้ตัวเองได้เสียชีวิตตามธรรมชาติ
   
หากหัวใจหยุดเต้น ขอไม่รับการกระตุ้นหัวใจด้วยวิธีใดๆ และหากหยุดหายใจ ขอไม่รับการเจาะคอหรือใช้เครื่องช่วยหายใจ
   
ขอรับเพียงการรักษาที่ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดเท่านั้น
   
ลงลายมือชื่อของคุณยาย และพยานคนที่หนึ่ง..คือกนธี สิงหนาท
   
ไผทวางหนังสือนั้นลง มองไปยังคนป่วยและผู้ดูแลที่เหน็ดเหนื่อยและอิดโรยจนหลับไม่รู้เรื่องในทันทีที่หัวถึงหมอน เขาถอนหายใจแผ่วเบาเมื่ออ่านชื่อพยานคนที่สอง ตรงที่ให้ลงลายเซ็นกำกับมันยังว่างไว้อยู่ คงตั้งใจจะรออินทัช
   
เขามีความเห็นว่า เรื่องนี้คงทำให้เกิดปัญหาขึ้นไม่มากก็น้อย
   
“มีใจให้คนอื่นจนหลงลืมตัวเองอีกแล้วนะคุณกุนต์” ชายหนุ่มพึมพำ
   
เวลาล่วงเลยจนถึงเวลา ไผทที่นั่งเฝ้าคุณยายอยู่นานตัดสินใจปลุกกนธี เพราะเห็นว่าจะต้องไปรับน้องอ้นกับน้องอุ้มที่โรงเรียนแล้ว
   
กนธีงัวเงียตื่นขึ้น เขาลุกและพับผ้าห่มไว้ปลายเบาะ
   
“ขับรถไหวไหม ผมไปรับน้องให้ได้นะ” ไผทมองคนที่เซถอยหลังมาก้าวหนึ่ง “นอนตอนบ่ายๆมันจะปวดหัวน่ะคุณ ดูดแรงไปไม่น้อยเลยใช่ไหมล่ะ”
   
กนธียิ้มบาง “ยังได้ครับ ล้างหน้าสักหน่อยก็โอเค” เขาบิดขี้เกียจ
   
ไผทหัวเราะ เขามองนาฬิกา “แล้วตอนคุณไปรับน้อง ใครอยู่ล่ะ”
   
“เดี๋ยวผมฝากพยาบาลช่วยดูสักพัก” เขาขยี้หัวตัวเอง
   
“เอาแบบนี้แล้วกัน ผมจะไปรับเด็กๆให้ คุณอยู่ที่นี่ กินข้าวซะด้วย” เขาเห็นว่าข้าวกล่องมื้อเที่ยงหรืออาจจะมื้อเช้าของกนธี เย็นเฉียบไปหมดแล้ว
   
“ผมเกรงใจ” เขารีบบอกปัด

“ผมว่างทั้งวัน” ไผทเสนอตัว จากนั้นก็ส่ายหัว ทำเสียงจุ๊ๆ “อย่าเพิ่งคิดไปไกล นี่ไม่ใช่การจีบคุณ นี่เป็นการช่วยเหลือในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง”

กนธีคลายหัวคิ้วที่ขมวดมุ่น หัวเราะอย่างผ่อนคลาย “ตามใจแล้วกัน”

“น้องอ้นมีมือถือใช่ไหม คุณโทรบอกน้องก่อนแล้วกันครับว่าจะให้ผมไปรับ บอกว่าจะมีคุณอาสุดหล่อเจ้าของม้าหล่อที่สุดไปแทนพี่กุนต์”

เขากลั้นขำ “อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้นคุณไท”

“ผิวสีน้ำตาลเหมือนกาแฟคาปูชิโน่ของผมยังไงล่ะ” เขายักคิ้วให้

กนธีหัวเราะร่วน โทรหาน้องอ้นและบอกข้อความตามนั้น ทั้งยังกำชับด้วยว่า คุณอาไทจะมีรหัสลับให้ “ขอโค้ดลับด้วยครับคุณไท”

ไผทยิ้ม “คุณอาจะพูดว่า ใครเอ่ยหล่อที่สุดในปฐพี แล้วน้องก็ตอบว่า..”

“พี่กุนต์นี่เอง..” กนธีสรุปให้เสร็จ “โค้ดตามนี้นะครับน้องอ้น”

ร่างสูงขบขัน จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วออกไปรับน้อง “จะรีบกลับมา”

กนธีโบกมือให้ก่อนปิดประตูตามหลัง ผ่านไปเกือบชั่วโมง เขากำลังนั่งขัดสมาธิ กินข้าวชืดๆที่โต๊ะ ประตูหน้าห้องก็ถูกเปิด มีเสียงฝีเท้าเดิน

ชายหนุ่มเงยหน้ามอง “อ้าว..โอ๊ตมาแล้วหรือ” เขามึนงง ไหนว่าวันนี้น้องมีเรียนตอนบ่าย ไม่คิดว่าจะมาก่อนสี่โมงเย็น

อินทัชดูนอนไม่ค่อยพอเหมือนกัน เขาวางเป้ลงแล้วทิ้งตัวบนโซฟา

“คลาสบ่ายเป็นวิชาเลือก เลยเข้าไปฟังครึ่งแรกแล้วออกมาตอนเบรค”

กนธีพยักหน้า ในห้องเกิดความเงียบอยู่ชั่วขณะเมื่ออินทัชวางหัวพาดกับขอบเบาะ หลับตาลงท่าทางเหนื่อยอ่อน เขานึกลังเลอยู่พักก็ตัดสินใจพูด

“พี่..ขอคุยเรื่องคุณยายหน่อยได้ไหม” เขาพึมพำ

อินทัชไม่ผงกหัวขึ้นมอง “เรื่องจะกลับบ้านหรือครับ..ไม่ได้หรอก”

กนธีนิ่งเงียบ “เรื่องนั้นก็คิดอยู่แล้วว่าคงยาก แต่ว่า..อันนี้เป็นเจตนาของท่าน อย่างน้อยโอ๊ตเปิดใจ ช่วยรับฟังเหตุผลหน่อยได้ไหม”

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ลืมตามองเอกสารที่พี่กุนต์ยื่นมาให้

สีหน้าเขานิ่งขึงไปทันที “นี่อะไร”

“คุณยายต้องการแบบนั้น โอ๊ตต้องเข้าใจนะ” เขาอธิบาย

“ผมหมายถึง..การตัดสินใจแบบนี้มันคืออะไร” เขาลุกขึ้นยืน สีหน้าไม่พอใจ “ทำไมยายถึงรู้เรื่องนี้ได้ หมอบอก พี่บอก หรือใครทำอะไรลับหลังผมอีก”

กนธีเห็นว่าน้องเริ่มใช้อารมณ์ เขาพยายามขอให้ใจเย็นไว้ก่อน “ทุกคนแค่รับฟังแล้วก็ไม่ปฏิเสธความต้องการของท่านแค่นั้น พี่รู้ว่าโอ๊ตหวังดี แต่ว่า..”

“กี่ครั้งแล้วที่พี่ตัดสินใจเอาเอง” อินทัชมอง ข่มใจไม่ต่อว่ารุนแรง

“พี่..” เขาพูดไม่ออก

“ผมไม่ชอบที่พี่คิดเองเออเอง ตัดสินใจทำเองโดยไม่ถามความเห็นของผม หลายครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้ ผมไม่พูด แต่ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก”

กนธีนิ่งอึ้ง จุกในลำคอจนไม่รู้จะตอบอะไรออกมา

..ความหวังดีนั้นย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง..

“เรื่องอื่นยังพอว่า แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องในครอบครัว! เขาเป็นยายผมนะ” อินทัชไม่ชอบ “จะทำอะไรช่วยถามความเห็นผมที่เป็นหลานแท้ๆสักคำได้ไหม”
   
เขายืนเงียบ ไม่โต้แย้งน้องเพราะเห็นว่าตัวเองผิดจริง
   
แต่คำว่า ‘เรื่องในครอบครัว’ ก็เสียดแทงใจเขาเหลือเกิน
   
..คนอย่างเขา..ไม่ใช่คนในครอบครัวของอินทัชใช่ไหม..
   
“พี่ก็แค่..แค่สงสารท่านเท่านั้น” กนธีก้มหน้า “โอ๊ต..เราจะคิดยังไงก็ตาม ตอนนี้พี่ขอให้เข้าใจความรู้สึกของคุณยายก่อนได้ไหม”
   
“แล้วผมไม่เข้าใจอะไร”
   
“คุณยายต้องเจ็บตัวซ้ำๆ ถูกแทงเข็มหาเส้นเลือด ถูกเจาะท้องระบายน้ำ แล้วหลังจากนี้ล่ะ ให้ปั๊มหัวใจ ให้ใส่ท่อจากจมูกลงปอด ถูกมัดมือ นอนติดกับเตียง นอนซมในนี้ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน โอ๊ตยังจะทนดูได้หรือ” กนธีมองไปที่คุณยาย หญิงชรานอนซม หายใจยากลำบาก ร่างกายผ่ายผอมลงมาก
   
“ผมทำหน้าที่ของหลาน หรือจะให้เอาออกจากที่นี่ไปรอวันตาย”
   
“โอ๊ตจะไม่พาท่านกลับน่านก็ได้ แต่ความต้องการสุดท้ายของท่าน ขอไม่ให้ยื้อท่านไว้ทรมาน แค่เรื่องนี้ เข้าใจหน่อยได้ไหม” เขาหยิบเอกสารขึ้นมา

“ผมไม่เซ็น” อินทัชปฏิเสธ “เป็นอะไรก็รักษาให้ถึงที่สุด”

“โอ๊ต” กนธีมองหน้า “เราทำแบบนี้เพื่อคุณยาย หรือตัวเราเองกันแน่”

“พี่คิดได้ยังไงว่าผมทำเพื่อตัวเอง” เด็กหนุ่มไม่พอใจในทันทีนั้น

“แล้วการรั้งการยื้อคนป่วยไว้ทรมาน มันเป็นความต้องการของใคร”

“พอเถอะ!” เขาหันหนี “เขาไม่ใช่ยายของพี่ก็พูดง่ายน่ะสิ!”

กนธีชะงัก รู้ว่าน้องเครียดหลายเรื่อง อย่าใส่ใจกับอารมณ์ของเด็ก

..แต่มันก็ห้ามไม่ได้..สั่งให้เลิก ‘น้อยใจ’ ไม่ได้เลย..

“พี่จะมาเข้าใจอะไรในเมื่อมีพร้อมตั้งแต่เกิด มีครอบครัวสมบูรณ์ แต่ทั้งชีวิตของผมมีแต่ยายกับน้องเท่านั้น!” อินทัชอารมณ์ไม่ดี “ถ้าพี่เคยสูญเสียคนสำคัญเหมือนที่ผมกำลังจะเจอ พี่จะไม่พูดกับผมแบบนี้เลย!”

กนธีนิ่งอึ้ง เสียงของพวกเขามันดังพอที่จะปลุกคุณยายให้ตื่น พอท่านเรียกชื่อเขากับอินทัช ชายหนุ่มก็เบือนหน้าหนี..เพื่อซ่อนน้ำตาที่ไหล

..แม่ของเขาเสียชีวิต พ่อของเขามีครอบครัวใหม่ ศรัณย์คนดีที่จากไป..

..ยังไม่เพียงพอต่อความสูญเสียอีกหรือ..

อินทัชเงียบกริบ คำพูดที่หลุดทำให้พี่กุนต์เสียใจ และเขาก็เห็นน้ำตานั่นอย่างชัดเจน เขาใจเสีย อารมณ์พลุ่งพล่านลดลงและสงบในที่สุด

“ผม..” เขาเอื้อมมือไปหา แต่กนธีขยับถอยไปอีกด้าน

..พูดออกมาได้ยังไงกันว่าพี่กุนต์ไม่เคยสูญเสียคนสำคัญ..

..โง่เง่า ไร้ปัญญาสิ้นดี!..

“ทะเลาะอะไรกันลูก..” ยายถามเสียงพร่า นัยน์ตาฝ้าฟางมีหยดน้ำคลอ “ยายจะตายวันตายพรุ่ง ลูกยังทำให้มีห่วง ยายจะไปได้ยังไงลูกเอ๊ย..” แกร้องไห้

กนธีหันหนี ก้มลงกอดท่าน “ไม่มีอะไรครับ แค่คุยกันนิดหน่อย”

อินทัชรู้สึกแย่ที่สุด เขากุมมือพี่กุนต์ไว้ พึมพำ “ผมขอโทษ..”

คนฟังไม่โต้ตอบ ไม่พยักหน้ารับ แต่ก็ไม่ได้ดึงมือออก 

“รักกันเถอะนะลูกนะ..สองคน..รักกันให้ยายหมดห่วง” แกกุมมือพวกเขาไว้ด้วยกัน เขย่าเบาๆ “รับปากยายได้ไหม หนักนิดเบาหน่อย ค่อยพูดกันนะ”

อินทัชกอดยาย แล้วเลื่อนมือประสานปลายนิ้วกับคนด้านข้าง

“ยาย..ไม่ต้องห่วงนะ พี่กุนต์เป็นคนสำคัญของผม” เขาหันมอง ดวงตาฉายแววความเสียใจ “ผมขอโทษที่พูดไม่คิด”

กนธีไม่ได้ว่าอะไร คำพูดนั้นคือตะปู ตอกตรึงลงบนแผ่นไม้ที่เป็นเหมือนเนื้อใจ ต่อให้ถอนออกไปแล้ว อย่างไรเสียก็ยังหลงเหลือร่องรอย

“ลูกสองคนรักกัน ยายจะได้นอนตายตาหลับ” แกปาดน้ำตา

อินทัชมองคนที่ไม่ยอมสบตาเขา ต้องดึงมือและจับเอาไว้ ไม่รู้ว่าต้องพูดขอโทษกี่ครั้ง คนคนนี้ถึงจะให้อภัย และไม่รู้ว่าต้องบอกความในใจกี่หน

..ถึงจะแทรกซึมลงในความรู้สึกที่ถูกทำร้ายซ้ำซาก..

..พอเถอะ..ไม่ต้องรออะไรอีกแล้ว เวลานี้เท่านั้นที่จะทำให้มั่นใจ..

“รักสิครับ” เขาสารภาพ จับจ้องดวงตาที่หมองเศร้า “ผมรักพี่กุนต์”

กนธีเงยหน้ามอง เรียวคิ้วขมวดเข้าหากัน นัยน์ตายังมีหยดน้ำเอ่อคลอ

“ยาย..” อินทัชกุมมือกนธีให้แกเห็น จูบปลายนิ้วแผ่วเบา “ยายได้ยินแล้วนะ..ผมรักพี่กุนต์ และชีวิตผมจะมีแต่พี่กุนต์เท่านั้น”

ใครอีกคนยืนนิ่ง คุณยายหันมาทางเขา จับมือไว้แน่น เรียกร้องให้ตอบ

กนธีเข้าใจดีแล้ว เขาพยักหน้ารับ “ผมก็รักโอ๊ตครับคุณยาย..”

อินทัชฟังคำตอบนั้นด้วยความรู้สึกวูบโหวง

..มันมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม..

ยายน้ำตาไหล จับมือหลานสองคนไว้แนบแก้ม พึมพำซ้ำไปซ้ำมา ว่าเพียงเท่านี้ ยายก็หมดห่วงแล้ว ขอแค่ได้ฝากคนสำคัญไว้กับคนที่ดีที่สุดก็พอ

พวกเขาไม่ได้พูดคุยกันต่อ พยาบาลเข้ามาดูอาการ กนธีขอยาแก้ปวดทั้งที่รู้ว่าช่วยได้เล็กน้อย คุณยายทานยาและหลับไปอีกครั้งอย่างอ่อนเพลีย

เมื่อเหลือกันเพียงสองคน อินทัชก็จับแขนคนที่ห่มผ้าให้ยายเขา

“พี่กุนต์..” เขาเสียใจจริงๆ “ผมขอโทษนะ..ผม..”

ประตูหน้าห้องเปิดออก อ้นกับอุ้มกระโดดโลดเต้นเข้ามา กนธีไม่สบตาน้อง เขายื้อแขนออกเบาๆพอไม่ให้เสียน้ำใจแล้วก้มลงกอดเด็กน้อยทั้งสองแทน

ไผทชะงักเมื่อเห็นอินทัช เขายกสองมือเป็นสัญลักษณ์ยอมแพ้แล้วล่าถอยไปเอง ใช่ว่าไม่กล้า แต่เพราะที่นี่เป็นโรงพยาบาลและเขาก็เห็นแก่คุณยาย

อินทัชมุ่นหัวคิ้ว “ทำไมคุณไผทถึงไปรับอ้นกับอุ้มได้”

กนธีถอนหายใจ ขยี้หัวน้องๆ “วันนี้โอ๊ตจะอยู่เฝ้าใช่ไหม” เขาเดินไปเก็บของ ไม่ตอบคำถามอะไรทั้งสิ้น “อ้นครับ อุ้มครับ พี่จะกลับเลย หนูว่าไงกัน”

“วันนี้วันศุกร์ หนูอยากนอนกับยายจ๋า” น้องอุ้มบอก

“อ้นก็ขอนอนด้วยคนคร้าบ~” อ้นชูมือ

กนธียิ้มรับ ยัดเสื้อผ้าใช้แล้วลงเป้ลวกๆ ก้มหน้าก้มตาไม่มองใคร

“พี่กุนต์..” อินทัชเข้าไปจับมือ..แต่ก็ถูกปลดออกช้าๆ

“พี่กลับก่อนนะ” ชายหนุ่มพูดเสียงเบา เดินไปและปิดประตูตามหลัง

ทันทีที่ออกมาได้ น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลลงมาเป็นหนที่สอง

ไผทยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ เขายังไม่ไปไหน พอเห็นกนธียืนพิงผนัง ท่าทางอ่อนล้าก็รีบเดินไปหา เขาแตะแขนข้างนั้น คุณกุนต์หันมอง ยิ้มอย่างหมดแรง

“เหนื่อยจังเลย..คุณไท”

ร่างสูงเงียบกริบ สุดท้ายก็ดึงตัวอีกฝ่ายเข้ามากอด “ไม่เป็นไรนะ..คนดี”

กนธีร้องไห้ เวลานี้เขาไม่อายใครทั้งนั้น “ช่วยพาผมกลับบ้านได้ไหม”

ไผทตอบรับ จูงมือของกนธีโดยไม่สนสายตาคนอื่น เมื่อลงมาถึงลานจอดรถ เขาก็เปิดประตูด้านข้างแล้วประคองตัวคนตรงหน้าเข้าไปนั่ง คาดเข็มขัดให้ กนธีดูไร้เรี่ยวแรง เหมือนหมดกำลังใจกับทุกอย่าง

“นอนเถอะครับ..ถึงแล้วผมจะปลุก”

กนธีหลับตาลง..ทั้งที่ยังมีร่องรอยของความเสียใจ

....................................................................................

Talk : จบตอนนี้ ไอ้โอ๊ตไม่น่าหลงเหลือซากความเป็นพระเอก 5555+
หากว่ามีข้อมูลผิดพลาดในเรื่องทางการแพทย์ ต้องขออภัยก่อนเลย และขอรบกวนผู้รู้ช่วยชี้แนะด้วยจ้า  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Maii2206 ที่ 20-08-2017 15:34:28

อิโอ๊ตตตต พูดไม่คิดดเลย เข้าใจว่าคนกำลังเสียใจ อยากให้พี่กุนต์เข้าใจแต่ช่วยฟังพี่กุนต์บ้าง

แค่นี้ก้เสียใจจะแย่อยู่แล้ว แล้ววมาบอกรักจังหวะนี้ มันแบบเป็นพี่กุนต์เราก้คิดวะ ว่าบอกเพื่อให้ยายสบายใจ เห้อๆๆๆๆ  :katai1:

พี่กุนต์ใจเย็นๆเน้อ เสียใจได้ ชีวิตคู่ทะเลาะกันบ้าง แต่ค่อยๆปรับกันไปเนอะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 20-08-2017 15:39:29

เอาตอนต่อไปมาต่อตอนนี้เลยได้ไหม เศร้าสุดๆไปเลย  :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 20-08-2017 15:39:38

เข้าใจโอ๊ตนะ จุดนั้นทั้งชีวิตมีแค่ยาย เหมือนคนที่เป็นจุดยึดเหนี่ยวของใจจะหายไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 20-08-2017 15:42:14

น้ำตามา :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 20-08-2017 15:44:37

สงสารพี่กุนต์อ่ะ โอ๊ตเสัยใจเครียดเรื่องยายได้แต่ก็ไม่น่ามาเหวี่ยงกับพี่กุนต์นะ
ถึงพี่กุรต์จะรักมากแต่ต้องเจ็บช้ำตลอดมันก็ไม่ไหว ความอดทนมันก็มีขีดจำกัดนะ ถ้าหมดเมื่อไหร่แกจะรุ้สึกนะโอ๊ต
สงสารยายด้วยเข้าใจที่ยายจะทำแต่สำหรับคนที่ต้องอยู่ต่อไปมันก็ทำใจลำบากจริงๆ
 :sad11:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 20-08-2017 15:45:23

TT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 20-08-2017 15:53:38

ตีพี่กุนต์กับโอ้ต คนละที โทษฐานคิดไปเองกับคิดมาก คนนึงก็คิดเองเออเองเก่งจัง อีกคนก็ช่างน้อยใจ โอ้ยยย เครียด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 20-08-2017 15:59:02

 :angry2: อ๊ากกกกกกไอ่โอ๊ตตตต .พ่นไฟ รู้ว่าเสียใจรู้ว่าทำใจไม่ได้แต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดกับพี่กุนต์แบบนี้นะเฟร้ยยย นี่จุกตั้งแต่ที่บอกว่าพี่กุนต์ไม่ใช่ครอบครัวแล้วคือไม่คิดถึงจิตใจพี่กุนต์เลยอะว่าที่ทำมาทุกอย่างนี่เพื่อใครไหนจะเรื่องสารภาพรักอีกเวลาไหนไม่บอกมาบอกตอนนี้พี่กุนต์แกคงคิดว่าอยากทำให้ยายสบายใจ สงสารพี่กุนต์มากอะ โอ๋ๆอย่าเสียใจนะคะพี่กุนต์ ถ้าเหนื่อยมากก็ถอยค่ะพี่กุนต์กับเพื่ออิโอ๊ตมามากแล้วถ้ามันไม่เห็นค่าก็ถอยออกมาค่ะ มาอยู่กับเรานี่จะดูแลพี่กุนต์เอง .กอดปลอบคนดี  :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 20-08-2017 16:06:57

น้ำตาคลอกันไป ไหลเป็นทางกันไป
โอ๊ตอย่าใช้อารมณ์สิ คำพูดมันเอากลับมาไม่ได้หรอก ความรู้สึกต่อให้ดีขึ้นมันก็ไม่หาย คำนั้นมันทำร้ายไปแล้ว
พี่กุนต์ถูกแย่งจะไม่สงสารเลย
ยื้อคุณยายด้วยความรักแต่ไม่เห็นใจคุณยายที่ต้องเจ็บต้องทรมานด้วยความเห็นแก่ตัว
คิดให้เยอะ ๆ นะ โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 20-08-2017 16:07:52

สงสารทุกคน :o12:
ทำไมคนเราถึงพูดตามที่ใจคิดไม่ได้ :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: followme ที่ 20-08-2017 16:17:09

โอ้โห นั่นปากหรือตูดด
รู้ว่าโอ๊ตเสียใจเพราะเป็นคนสำคัญ
แต่ไม่ควรจะมาเหวี่ยงพี่กุนต์ป่ะ
ควรคิดได้แล้วถ้าไม่ได้พี่กุนต์ป่านนี้ยายโอ๊ตตายไปนานแล้ว!!!!
เราไม่โอเคกะโอ๊ตตอนนี้จริงๆ ให้ตายสิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 20-08-2017 16:20:52

พี่กุนต์  :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 20-08-2017 16:21:52

น้ำตาไหลพรากๆเลยอ่ะ

เข้าใจโอ๊ตเรื่องของคุณยายนะ
เข้าใจยายเรื่องที่ขอครั้งสุดท้าย
(เพราะเราก็จะทำแบบคุณยาย ถ้ามีเหตุแบบนี้)
เข้าใจพี่กุนย์เช่นกัน คำรักของโอ๊ตมาในช่วงเวลาที่ผิด
กุนย์จะคิดว่าโอ๊ตพูดเพราะต้องการให้ยายสบายใจก็ได้
ซึ่งใครหลายคนคิดแบบพี่กุนย์แน่นอน สงสารพี่กุนย์นะ
เหมือนที่ผ่านมาตัวเองเป็นคนนอกมาตลอด
โอ๊ตลืมไปหรือเปล่ากุนย์ก็เคยสูญเสียมาก่อน
แถมสูญเสียแบบคิดว่าเป็นเพราะตัวเองอีกต่างหาก

รอตอนต่อไปนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 20-08-2017 16:30:04

ตบปากพี่โอ๊ตสามที
เป็นเราก็เสียใจ และเสียใจมากๆด้วย
คำบอกรักที่ได้ยินวันนี้มันยังไม่ได้รู้สึกมั่นคง แม้จะดีใจก็ตาม
แต่ก็ยังมีอะไรที่เป็นตะกอนอยู่

แต่เหนืออื่นใดอย่กตบคุณไผท
คุณไผ่เอานางออกมาที~~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 20-08-2017 16:54:34

สงสารพี่กุนต์ มากกก คำพูดบักโอ๊ตนี่แบบ กระทืบมาที่ใจพี่กุนต์เลยจ้าาาา

เอ็งพูดไม่คิดเต็มที่เลย ก็เข้าใจอ่ะนะ สถานการณืแบบนี้ คิดอะไรไม่ค่อยทันหรอก

ก็รอรับผลของการกระทำไปเด้อ ป้าบอกได้แค่นี้ ส่วนพี่กุนต์ ป้าจะดูแลเอง กร๊ากกกกก

ไผทมานี่ เหมือนพระเอกขี่ม้าขาวเลยอ่ะ มาถูกเวลาจริงๆ พ่อคู้นนนนนน

เจอกันตอนหน้า บักโอ๊ตจะทำยังไง ต่อ ฮ่าๆๆ ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 20-08-2017 17:37:41

โอ๊ตยังเด็ก วุฒิภาวะยังน้อย จะโทษก็คงไม่ได้  ได้แต่เห็นใจพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 20-08-2017 17:38:30

สงสารพี่กุนต์ สิ่งที่ได้รับของการเป็นคนดี คือน้ำตา ร้องไห้หนักมาก  :m15:
ถอยออกมาเพื่อตัวเองบ้างก็ดีนะพี่กุนต์ บอกเลยตอนนี้โอ๊ตไม่เหมาะกับคนดีๆ อย่างพี่กุนต์แม้แต่นิดเดียว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 20-08-2017 17:43:44

ขนาดคุณผไทยังเหมาะจะเป็นพระเอกกว่า
เอาอิโอ๊ตไปปล่อยวัด   
เลี้ยงไว้แค่อ้นกะอุ้มก็พอ
โทษฐานทำร้ายจิตใจพี่กุนต์ซ้ำๆ จนวันนี้ถึงกับหลั่งน้ำตา

ปล. คำว่ารักในสถานการณ์ที่ผิดที่ผิดเวลา บางทีมันก็คือยาพิษ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 20-08-2017 17:51:17

 โอ๊ตโว้ยยยยยยยยยยยย!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 20-08-2017 18:10:28

เข้าใจโอ๊ตนะแต่ก็สงสารพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 20-08-2017 18:50:24

คำพูดของคุณไผทนี่มันถูกหมดทุกอย่างเลยอ่ะ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 20-08-2017 19:16:01

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย ทั้งหน่วงทั้งสงสารพี่กุนต์ :ling3: :ling3: :ling3:
มาต่อเลยได้ไหมมมมมมม :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 20-08-2017 19:45:42

เข้าใจพี่กุน เข้าใจโอ๊ต  :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 20-08-2017 19:50:14

ตอนนี้ทีมคุณไทล่ะ
อยากจะยื่นมือเข้าไปตบหัวนายโอ๊ตมาก ก็รู้ว่ายังเด็ก และกำลังเครียดมาก แต่แบบ... นี่พี่กุนต์ของช้านนะเว้ย

อ่านไปร้องไห้ไป นี่ไม่กล้าอ่านทวนอีกรอบ ขอเวลาทำใจแป๊บ ฮืออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 20-08-2017 19:53:15

หมดกัน จงสิ้นทุกกอย่างแล้วแหละ โอ๊ตทำตัวเองทั้งหมดไม่เคยแยกแยะอะไรเลย
ถ้าต่อไปต้องไม่มีพี่กุนต์ก็ให้เสียใจให้ตายไปเลย พูดไปแล้ว เอาคืนมาไม่ได้
คนอ่านน้ำตาร่วงเลย สงสารพี้กุนต์ โอ๊ตยังเด็กนัก ทุกอย่างที่ทำคือคุณยายต้องการทั้งนั้น

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 20-08-2017 20:44:40

สงสารทุกคน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: fahdekkom ที่ 20-08-2017 21:04:02

ทำไมยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบโอ๊ต ไอ้อาการคิดเองเออเนี้ยน่ารำคาญมาก แล้วพูดไม่คิดถึงจิตใจกุนต์เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 20-08-2017 21:21:27

ร้องไห้เลย เข้าใจทุกคนเลย เศร้ามาก ชอบซีนคำบอกรักมากๆเลย เป็นจุดหักเห รักที่ไม่มีค่าอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 20-08-2017 21:59:15

อาาาาห์  ดราม่าคุณข้าวปั้นนี่ ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆ ทั้งเรียล ทั้งบีบหัวใจเหลือเกิน   :hao5:  // กัดฟันไว้ อดทนและจับมือเดินไปพร้อมๆกัน #โอ๊ตพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 20-08-2017 22:06:24

       เข้าใจโอ๊ตนะเพราะทุกการจากไปต้องเสียใจเสมอ
ยิ่งคนๆนั้นคือนคนสำคัญในชีวิตที่มีเพียงไม่กี่คน
จะว่าไปพี่กุนต์ยังโชคดีนะโชคดีกว่าโอ๊ตเยอะ
   เพราะถึงพี่เค้าจะเจอเรื่องเสียใจทั้งเรื่องแม่ที่เสียไปเรื่องคนรักที่เสียไปและพ่อที่จากไปมีครอบครัวใหม่
    แต่อย่างน้อยเค้ายังมีญาติพี่น้องที่รักเค้า เค้ายังไม่โดดเดี่ยวเท่าโอ๊ตที่ไม่มีใครเลย
เป็นกำลังใจให้นะค่ะผ่านไปให้ได้ค่ะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 20-08-2017 22:15:12

 :sad11เราจะร้องไห้ิ่ะ ทำไมโอ๊ตทำแบบนี้อ่ะบคือเข้าใจว่สกลัวการสูญเสียแต่ว่าทุกคนย่อมมีเหตุการณ์แบบนี้ แล้วที่โอ๊ตเจอพี่กุนต์ไม่ใช่เพราะนางสูญเสียหรอ คือก็เข้าใจแต่อยากบ่นโอ๊ตนิดๆๆ แบบเดินเข้าไปตบหัวเรียกสติอาะแกกก หนูกุนต์ของเราร้องไห้นะเทอ เค้าต้องหนักขนาดไหนทำไมทร้ายแบบนี้ างเอกของช้านนนนนน
ปล.มาต่อไวๆนะคะ จิร้องห้ายยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 20-08-2017 22:16:44

อิคุณผัดไทนี่มาได้จังหวะทู๊กกกกกกที :z3:
เข้าใจโอ๊ตนะ ความรู้สึกที่จะไม่เหลือใครแล้ว + กับยังเป็นเด็ก ความคิดความอ่านเลยยังไม่ดีพอ ยังไม่เข้าใจอะไรง่ายๆ พอไม่เข้าใจ ก็เลยไม่พอใจ โกรธ โมโห พอพี่กุนต์ขัดใจ เลยพาลพูดจาไม่ดีออกมา ตอนนี้มันคงสับสนมากๆอ่ะ น่าสงสารทั้งโอ๊ต ทั้งพี่กุนต์ แต่ที่เลวเสมอต้นเสมอปลายคือผัดไท เกลียดมัน เอามันไปเก็บไกลๆได้มั้ย สาระแนเสนอหน้ามาตลอด ลำไย :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 20-08-2017 22:24:42

โอ้ยย ยายจ๋า ร้องไห้หนักหน่วง //อ่านแล้วคิดถึงยาย ยายวิก็ไปแบบกินข้าวกันอยู่ดีๆ แกบอกไม่ไหวยกมือบอกว่าไม่ต้องไปหาหมอ แล้วก็จากไปอย่างสงบ.........คือ อ่านแล้วโคตรคิดถึงยายเลย
//เรื่องของโอ๊ตพี่กุนต์ก็จะเบลอๆ หน่อย รอตอนหน้าด่วนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 20-08-2017 22:49:52

 :เฮ้อ:

 :L2: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 21-08-2017 00:04:50

กลัวใจพี่กุนต์มากตอนนี้
ขอร้องละ อย่าปล่อยมือจากกันนะ
TT

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 21-08-2017 00:09:34

ขอโทษนะพี่โอ๊ต  ทั้งที่รู้ว่าเป็นพระเอก  แต่.......................เกลียดแกว่ะไอ้โอ๊ตตตตตตตต  ทำพี่กุนต์ร้องไห้ได้ยังไง
ถ้ามีรางวัลพระเอกยอดแย่แห่งปีก็จะโหวตให้ได้ไปเลย  พี่โอ๊ตนี่ล่ะค่ะ   :z6:


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 21-08-2017 00:48:34

อยู่ดีๆก็เกลียดโอ๊ตขึ้นมาตงิดๆ
สงสารพี่กุนต์ ต้องคิดหลายเรื่อง
แต่คนที่อยู่ข้างๆกลับมีแต่ทำให้เสียใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 21-08-2017 01:00:15

มันหน่วงจิตหน่วงใจ  สงสารพี่กุนต์มากกกกก

อยากเป็นกำลังใจให้พี่กุนต์เหลือเกิน. 

 :hao5:  :hao5:  :hao5:  :hao5:  :hao5:

....

..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 21-08-2017 03:08:12

หน่วงมากกกกก ร้องไห้ไม่หยุดตอนตีสาม

ถีบอิโอ๊ตรัวๆ

 :z6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: MorethanMore ที่ 21-08-2017 04:30:29

เรื่องนี้ ไม่อยากได้ยินประโยคจากโอ๊ตเลยคำว่าขอโทษอะ เพราะรู้สึก สุดท้ายแล้ว โอ๊ตไม่เคยแคร์พี่กุณต์เลย โลภอยากได้ทุกอย่างของพี่กุณฑ์ แล้วคิดว่าสิ่งที่ตัวเองตอบแทนไปมันพอแล้ว การดูแล เซ็ก ทุเรศอะ ไม่ชอบโอ๊ตมาแต่แรกละ

พี่กุณต์ก็คนบ้า ใช้เงินเป็นอย่างเดียว ใช้เงินซื้อความรัก แล้วหวังว่าเขาจะรักเราเพราะเงิน พี่กุณต์อะรู้จักแต่ให้ แต่พี่เคยได้รับกลับมาแค่ครั้งเดียวคือตอนศรันย์ นอกนั้น พี่เคยได้รับความรักความจริงใจตอบกลับมาจากใครบ้าง พี่แค่เป็นคนดี เสียดาย อายุก็เยอะ แถมประสบการณ์ด้านความรักที่ผ่านมา ไม่ช่วยดึงสติพี่กุณต์เลย ไม่แปลกที่อยากช่วย อยากให้ แต่ให้ไม่จบไม่สิ้นพี่กะให้ไปจนตายเลยหรอ ไม่สงสารกุณต์นะ เพราะทำตัวเองจริง ๆ

คุณไทก็ไม่ผิด ในเมื่อโอ๊ตแค่ผชขายตัว จะแปลกไรถ้าคิดอยากแยกพี่กุณต์มาเป็นของตัวเอง พี่กุณต์ดีซะขนาดนั้น ดีจนโอ๊ตไม่ควรค่ากับหัวใจพี่กุณต์ แต่ยังไงสุดท้ายเขาก็รักกัน ได้แต่ทำใจยอมรับ เหอะ แต่ขอบ่นหน่อยเถอะ

โอ๊ตไม่ควรคู่กับความดีพี่กุณต์ และความรัก การให้ของพี่กุณต์เลยจริง ๆ

อ่านซ้ำอีกรอบ เราไม่เชื่อคำพูดโอ๊ต ไม่เชื่อ มันโดนตอกไปแล้วแถมฝังหัว ว่าโอ๊ตทำเพราะยาย โอ๊ตเป็นพระเอกจิงหรอ ต้องโอ๊ตแค่นั้นหรอ คนดีไม่ใช่หรอพี่กุนต์ คนไท ที่เข้าใจพี่กุนต์เป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นหรอ โอ๊ตมีไรดีนอกจากหน้าเหมือนศรัณย์ กับเด็กกว่า หรือโอ๊ตตรงเสป็ค ก็เลือกแต่คนแบบนี้ ไม่แปลกเลยที่จะเจ็บปวดซ้ำ ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 21-08-2017 09:02:41

โอ๊ตอยากเป็นผู้นำ ต้องใจเย็นกว่านี้นะ ในสถานการณ์แบบนี้ โอ๊ตเป็นหลักน่ะถูกแล้ว
พี่กุนต์ไม่ได้อยากยุ่งหรอก แต่อยากช่วยแบ่งเบา
รอบนี้โอ๊ตพลาดหลายอย่าง ถึงจะบอกว่ายังเด็ก แต่ก็โตพอตัดสินใจได้แล้ว ทำพี่กุนต์ท้อไปเยอะเลยนะ

พี่กุนต์คนดีน่าสงสาร อย่าพึ่งถอยนะ ขอให้ฟังกันก่อน แต่ยังดีอย่างน้อยตอนนี้มีคุณไทเป็นที่พึ่งได้บ้าง
เวลานี้พี่กุนต์เฟลหนักมาก

มาม่าชามใหญ่ล้นมากค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 21-08-2017 09:57:12

วันนี้ทีมพี่กุนต์ เพราะโอ้ตมันเสียใจจนงี่เง่า
พูดมาแต่ละคำ สงสารพี่กุนต์เลยอ่ะ  :mew2:
คิดว่าพี่กุนต์เตรียมเทโอ้ตแล้วแน่ๆอะ
โดนแน่นังโอ้ต  :katai4: :katai4: :katai4:
เอาจริงๆก็เข้าใจทั้งคู่เลยนะ
แต่ช่วงเวลาแบบนี้ มันวัดใจกันได้จริงๆ
ผ่านไปได้ก็หวานชื่นละอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 21-08-2017 12:15:03

 :monkeysad:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 21-08-2017 14:22:56

โอ๊ยยยยย โอ๊ดดดดด ทำไมทำแบบนี้ล่ะะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 21-08-2017 16:03:55

เบื่อโอ๊ต  เข้าใจนางนะ แต่จะว่านางเด็กก็ใช่เรื่อง

อ่านถึงตอนนี้ บางทีก็คิดว่าโอ๊ตเด็กเกินไปสำหรับพี่กุนต์

บางทีพี่กุนต์อาจเหมาะกับคุณไผทมากกว่า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 21-08-2017 16:41:29

พูดออกไปแล้วก็ต้องยอมรับผลจากคำพูดของตัวเองนะโอ๊ต ตอนนี้คืออะไรแค่เด็กงี่เง่าจะมาร้องเรียกอะไรทีหลังในเมื่อการกระทำตัวเองไม่ชัดเจนเอง อคติที่บังตาทำให้มองข้ามจิตใจคนที่ช่วยเหลือตนเองแบบนี้ ไม่โอเคเลยค่ะ คุณพระเอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 21-08-2017 20:19:50

โฮ๊ตเอ้ยยย สงบสติก่อน อย่าพาลไปทุกเรื่องสิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: torto ที่ 21-08-2017 20:23:21

ลุ้นๆ ตอนต่อไป ....ว่าโอ๊ตจะทำไงให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม   แต่อ่านแล้วซะใจมากตอนนี้  สมควรโดนแบบนี้บ้างพูดไม่คิด :mew5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 21-08-2017 21:28:59

ไม่ดราม่านี่ไม่ใช่คุณข้าวปั้นใช่มั้ยคะ
น้ำตามาาาาาา
ฮืออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-08-2017 23:05:54

ดราม่าหนักเลย...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: smog09 ที่ 22-08-2017 12:53:52

พึ่งอ่านเรื่องอื่นมา เรื่องนั้นก็อยู่ในช่วงดราม่า พอมาอ่านเรื่องนี้ก็อยู่ในช่วงดราม่าเหมือนกัน
นี่มันอารายกานนนนน  :sad4: :sad4:

 :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 22-08-2017 13:35:36

เบื่อโอ๊ต เวลาแบบนี้ รู้นะว่าเสียใจ แต่พี่กุนต์ไม่เสียใจหรอ เสียใจเป็นคนเดียวหรอ

มีกุนต์ไม่ใช่ครอบครัวหรอ แล้วที่ทำทุกอย่างมาตลอดคืออะไรหรอ

โกธร โกธรมาก และน้อยใจแทนพี่กุนต์มาก


กอดพี่กุนต์แรงๆ พี่กุนต์ตัดสินใจเลย ทิ้งมันไปเลย โมโห

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 22-08-2017 14:59:03

รู้นะว่าโอ๊ตรู้สึกยังไง แต่พูดงี้ได้งัย พี่กุนต์ทำทุกอย่างนี่ไม่ใช่เพราะคิดว่าเป็นครอบครัวเดียวกันหรา แล้วมาพูดงี้พี่กุนต์เสียใจนะ ยากที่จะเป็นเหมือนเดิม :monkeysad:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 22-08-2017 15:32:56

โอ้ยยยยยย นังโอ๊ต คิดก่อนพูดมั่งสิว้อยยยย
สงสารพี่กุนต์ เง้อออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 22-08-2017 19:33:01

ูแล้วแบบนี้ต่อไปจะเป็นยังงัยล่ะ

อยากกระโดดตบโอ๊ตกับนายผไท อยากตีพี่หนูกุนต์

คนเขียนรีบเอามาม่าชามนี้ออกไปเถอะนะ กินมากเราปวดท้อง ฮือๆๆๆๆๆๆ

 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 22-08-2017 20:05:11

หน่วงสุดๆเลยตอนนี้
ดีกันเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 22-08-2017 21:32:56

 :mew4: :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 23-08-2017 00:59:21

เราเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่อยากให้ผไทเป็นพระเอกตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ก็คิดอยู่ อย่างน้อยผไทก็ไม่เคยทำร้ายจิตใจพี่กุนต์ ผไทอยู่ทุกครั้งเวลาพี่กุนต์โดนไอ้เด็กนั้นทำร้ายจิตใจ(บทแบบพระรองคลาสสิคมาก55) แถมยังกวนตีนและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน ทำใจไม่ได้ขอ3pเลยได้มะ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน ส่วนไผ่ไปหาเรื่องใหม่เอา 5555

ปล.ดราม่าสาดมาให้เต็มที่เลยค่ะ อิชั้นพร้อมตั้งแต่เห็นชื่อนิยาย55

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 23-08-2017 06:48:59

เรื่องนู้นยังไม่เข้าใจ เรื่องนั้นเรื่องนี้ก็เพิ่มเข้ามา แล้วแกยังจะสร้างเรื่องเพิ่มอีกด้วยนะ!!
จะโง่หรืออะไรก็ให้มันมีที่สิ้นสุดหน่อยเถอะโอ๊ต
ถ้าคุณไผทได้พี่กุณฑ์ไปก็คงมีแต่สมนํ้าหน้าอ่ะ เก็บไว้สิคำว่ารักอ่ะ พอมาบอกตอนนี้เป็นไงล่ะ
เขาอินกับแกไหม รอโอกาสเหมาะๆ เหอะ โอ๊ย เยอะแยะ หงิด!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 24-08-2017 23:19:25

ฮือออออออออออ เศร้าาาาาา  :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.52] pg.129 -- 20/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Seeetnott ที่ 02-09-2017 18:33:47

 :mew6: เศร้าอ่ะ โอ้ตใจร้ายยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 04-09-2017 19:40:24

Chapter 53

   



นาฬิกาปลุกดัง กนธีที่หลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนตั้งแต่หัวค่ำค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น แขนซ้ายและขวามีน้องอ้นกับน้องอุ้มนอนหนุน ขดตัวซุกหาไออุ่นจากผ้าห่ม
   
กนธียิ้มบาง ไปจัดการธุระส่วนตัวจนเสร็จแล้วกลับมาปลุกน้องๆให้ตื่น

“ลูกชาย..” สายตาคู่นั้นอ่อนโยนและรักใคร่ “แปดโมงแล้วครับ”
   
เจ้าตัวเล็กสองคนยังงัวเงีย อ้นเป็นพี่เลยคลานลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำแปรงฟัน ส่วนน้องอุ้มเพิ่งจะปรือตาลืมได้ข้างหนึ่ง น้องนั่งโงนเงน พิงอกพี่กุนต์ ปล่อยให้อีกฝ่ายสางผมที่พันกันจนยุ่งออกให้อย่างเบามือ
   
“พี่กุนต์จ๋า” อุ้มครางเหมือนลูกแมวเมื่อถูกจูบหัวเหม่ง
   
“ว่าไงคนดี” เขาก้มลงหอมแก้มยุ้ยเป็นพวง กลิ่นเต้าหู้หอมชื่นใจ
   
“เมื่อคืนหนูฝันถึงยายด้วย”
   
กนธีเงียบ น้องพูดจาประสาซื่อ เสียงเล็กๆบอกว่า ยายอยากกลับบ้าน
   
“ที่บ้านมีนาสีเขียวๆ” อุ้มเงยหน้ามองพี่กุนต์ “ลมเย้นเย็น ฟ้าก็สวยมากเลย เวลาฝนตก หนูกับพี่อ้นช่วยกันปิดหน้าต่าง ตอนกลางคืนช่วยพี่โอ๊ตกางมุ้ง”
   
กนธีกอดน้องอุ้มแน่น “คิดถึงบ้านกันหรือลูก”
   
อุ้มเบะปาก ยกมืออ้วนป้อมขึ้นเช็ดแถวดวงตา

“หนูคิดถึงยาย คิดถึงพี่โอ๊ต คิดถึงพี่อ้น คิดถึงพี่กุนต์ คิดถึงคุณอาไผ่ด้วย คิดถึงทุกๆคน อยากให้พวกเราอยู่ด้วยกันหมดเลย อยู่กันเยอะๆยิ่งดี”

“พี่เข้าใจครับ” เขาจูบไรผมอ่อน คลี่ปลายนิ้วนุ่มนิ่มมาแตะแก้ม “ตอนเด็กๆ พี่ก็อยากให้ทุกคนอยู่ด้วยกันหมดเลย อยู่กันให้พร้อมหน้าพร้อมตา”

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ถึงได้รู้ว่าร้องขอจนเกินกำลัง

..คนเราพบกันเพื่อจากลา..

น้องอ้นเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เด็กชายเลียบเคียงเข้ามาหา เจ้าหนูได้ยินน้องอุ้มกับพี่กุนต์คุยกัน ในความกังวลของน้องอุ้มคือคนที่รักจะหายจากไป และในความกังวลของอ้น ก็คือการเผชิญหน้ากับสิ่งที่เรียกว่าความตายอีกครั้งหนึ่ง
   
..แต่อ้นไม่อยากร้องไห้ เดี๋ยวพี่ๆจะเป็นห่วง..
   
“น้องอุ้มไปอาบน้ำกัน” อ้นจูงมือน้องเล็กออกไป
   
กนธียิ้มตาม ลุกจากเตียงแล้วไปเตรียมข้าวเช้าให้เด็กๆ เป็นไข่เจียว ขนมปังกับผักสลัด น้ำเต้าหู้อีกคนละแก้ว เมื่อวานเขาไปรับน้องจากโรงพยาบาลมาค้างคืนด้วย วันนี้ตอนสายๆไผ่จะมาหา เขาฝากให้ช่วยดูแลน้องสองคน
   
“หนูอาบน้ำแล้ว” อุ้มเดินตุบตับมากอดรัดขาพี่กุนต์แล้วเอาแก้มแนบ    “สดชื่นไหมครับ” เขายิ้ม หันมองน้องอ้นที่เสื้อเปียกชุ่มอีกคนเพราะไปยืนรอน้องคนเล็ก “โธ่..เป็นลูกแมวตกน้ำเลยลูกชายพี่”
   
อ้นยิ้มตายิบหยี จับน้องอุ้มปีนขึ้นเก้าอี้ก่อนจะมาช่วยพี่กุนต์ยกจานช้อนส้อมท่าทางขยันขันแข็ง กนธีมองเด็กน้อยที่รินน้ำเย็นใส่แก้วให้ครบทุกใบ แล้วเอาผ้ามาเช็ดรอยน้ำที่หกบนโต๊ะ ชายหนุ่มยิ้มด้วยความเอ็นดู
   
..ทำไมถึงได้เข้มแข็งกันอย่างนี้..
   
“ไม่ต้องทำก็ได้ครับ พี่ทำเอง”
   
“อ้นอยากช่วยพี่กุนต์ ยายบอกว่าเราต้องช่วยคนในครอบครัวครับ”
   
กนธีข่มความรู้สึกตื้นตันที่มาพร้อมกับคำพูดใสซื่อบริสุทธิ์นั้น
   
..เขาเป็นคนในครอบครัวของอ้นกับอุ้มใช่ไหม..
   
เขาทรุดตัวลงนั่ง รวบร่างเล็กมากอดแนบอกและกดจูบลงสองข้างแก้ม

“พี่รักพวกหนูมากนะ” เขาลูบหัวน้อง “รักเหมือนลูกชายของพี่จริงๆ”
   
อ้นมองผู้ใหญ่ตรงหน้า หนูน้อยยกสองมือขึ้นจับแก้มพี่กุนต์
   
“อ้นเห็นพี่กุนต์ไม่ค่อยยิ้ม พี่กุนต์ดูเหนื่อยมากเลย อ้นอยากช่วยพี่กุนต์ ถ้ามีอะไรไม่ไหว พี่กุนต์บอกอ้นได้นะครับ อ้นจะทำให้พี่กุนต์ทุกอย่าง” น้องบอกหนักแน่น “อ้นทำได้หมดเลยครับ อ้นล้างจานได้ อ้นรีดผ้า อ้นซักผ้า รดน้ำต้นไม้ ตอนนี้อ้นยังทำกับข้าวไม่ได้ แต่ถ้าโตกว่านี้ อ้นจะทำให้พี่กุนต์กินเองนะ”
   
กนธีน้ำตารื้น กอดน้องแน่น “ขอบคุณครับลูก..ขอบคุณ”
   
น้องอุ้มเห็นภาพที่พี่กอดกับพี่กุนต์ น้องเลยกระโดดตุบลงมาจากเก้าอี้แล้วเดินมากอดทั้งสองคนเอาไว้บ้าง กนธียิ้มรับ ใช้สองแขนโอบประคองเด็กๆไว้
   
“พวกหนูสองคนเป็นหัวใจของพี่นะลูกนะ..ไม่ต้องทำอะไรให้พี่ พี่ก็รักอ้น รักอุ้มมากที่สุดแล้วครับ” เขาจูบหน้าผากเด็กน้อยคนละครั้ง
   
“พี่กุนต์รักอ้นรักน้องอุ้มเยอะๆนะครับ” อ้นเงยหน้ามอง
   
“รักครับลูก..รักมากเลย”
   
“รักแล้วสัญญากับอ้นได้ไหมครับ”
   
กนธีเอียงหน้ามอง จับจ้องดวงตาคู่ใสที่เอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำ ตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ น้องอ้นก็ยกสองมือคู่น้อยขึ้นมาพนม คล้ายอ้อนขอ วิงวอน
   
“พี่กุนต์อย่าทิ้งพวกเราได้ไหมครับ”
   
“ลูกชาย..” เขานิ่งอึ้ง
   
“อ้นรู้ว่ายายจะไม่อยู่เหมือนแม่เหมือนพ่อ” น้องน้ำตาร่วงเผาะ “อ้นกับอุ้มจะเหลือแค่พี่โอ๊ต ที่จริงเราอยู่กันได้ครับ แต่ถ้าพี่กุนต์อยู่ด้วยตลอดไป อ้นกับอุ้มจะมีความสุขมากๆ..พวกเราคุยกันว่าจะเป็นเด็กดี จะไม่รบกวนพี่กุนต์..”
   
กนธีกลั้นน้ำตาไม่อยู่กับคำร้องขอตามประสาเด็ก
   
“ให้อ้นกับน้องอุ้มกับพี่โอ๊ต อยู่กับพี่กุนต์ด้วยได้ไหมครับ”
   
“พี่กุนต์จ๋า..อย่าทิ้งหนู” น้องอุ้มสะอื้น “หนูจะไม่ดื้อไม่ซน..”
   
กนธีรวบตัวน้องสองคนไว้แนบแน่น ลูบหลังลูบหน้าปลอบประโลมขวัญ “พี่ไม่ทิ้งอยู่แล้วลูก..ไม่มีวันทิ้งพวกหนูหรอกนะ” เขาจูบข้างแก้ม “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราจะเป็นครอบครัวกันตลอดไปนะครับ..เด็กดีของพี่”
   
เป็นธรรมชาติของเด็ก เมื่อคนที่รักห่างหายหรือตายจาก การเผชิญหน้ากับความสูญเสียย่อมสร้างความกังวลให้ไม่มากก็น้อย สิ่งที่ทำได้ คือให้ความมั่นใจว่าไม่ว่าอย่างไรก็ยังมีคนอยู่เคียงข้าง..และพร้อมจะให้ความรักอยู่เสมอ
   
“พี่รักอ้นกับอุ้มมาก..มากจนหมดหัวใจเลย เพราะฉะนั้นพวกหนูไม่ต้องกังวลไปนะลูก” เขายิ้มให้เด็กๆ “ถึงมีวันไหนที่พี่เหนื่อย พี่ล้า พี่ท้อไปบ้าง แต่รักที่พี่มีให้หนูสองคนยังเหมือนเดิมนะครับ..พี่ไม่เคยถอดใจที่จะรักพวกหนูนะ”
   
น้องอุ้มวางคางเกยบนบ่าลาด อ้นเองก็เข้ามากอดด้วย พี่กุนต์พูดอะไรยากๆ ฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจ แต่ในเมื่อยืนยันว่ารัก เด็กสองคนก็เบาใจลง
   
กนธีจัดแจงให้น้องกินข้าวเช้ากันจนเสร็จ ถามว่ามีการบ้านมาจากที่โรงเรียนไหม พอทำเรียบร้อยแล้วก็ช่วยสอนวิชาและทบทวนบทเรียนอีกครู่หนึ่ง
   
“อ้นสัญญาว่าจะเรียนให้เก่งครับ”
   
“หนูก็ด้วยฮะ” น้องอุ้มชูมือหรา
   
“พี่ขอบคุณสำหรับความตั้งใจครับ ความมุ่งมั่นเป็นสิ่งที่ดี แต่พี่ก็อยากให้หนูเรียนกันอย่างมีความสุข การสอบได้ที่ดีๆเป็นใบเบิกทางให้ชีวิต แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต” เขายิ้มให้ “พี่คงไม่ดีใจถ้าพวกหนูต้องเครียดกับการเรียนเพื่อเอาคะแนนดีๆกลับมาให้พี่ สำหรับพี่..พี่อยากให้พวกหนูเติบโตกันไปตามวัย เรียนบ้าง เล่นบ้าง เข้าสังคมได้ เท่านี้พี่ก็พอใจแล้ว”
   
“อ้นไม่อยากให้พี่กุนต์ผิดหวังในตัวอ้น”
   
“แค่เป็นอ้นกับอุ้มอย่างทุกวันนี้..พี่ก็ไม่เคยผิดหวังอยู่แล้วครับ”
   
น้องๆพยักหน้าหงึก จากนั้นก็ตั้งใจอ่านหนังสือเรียนกันต่อ กนธียิ้มระอา ส่ายหัวอย่างเอ็นดู ดูเหมือนว่าทั้งสองคนพยายามทำตัวให้ดียิ่งกว่าเดิมเพื่อจะได้มั่นใจว่าเขาจะไม่ผิดหวังและจะไม่ทอดทิ้งไปไหน
   
เป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องให้ความรักความอบอุ่น พูดให้น้องๆเชื่อมั่นจนกว่าจะคลายกังวลลง ว่าการเป็นคนในครอบครัว เราไม่จำเป็นต้องพยายามเพื่อให้อีกฝ่ายยังคงรักใคร่ในตัวเรา..แค่เราเป็นเรา เท่านั้นมันก็เพียงพอ
   
ใช่แล้ว..ถ้าเป็นคนในครอบครัว เราไม่ต้องพยายามให้ใครมารักหรอก
   
..เลิกพยายามสักที..

มีเสียงเคาะประตู ก่อนที่พสิษฐ์จะโผล่เข้ามาในห้องรับแขก ร่างสูงยิ้มให้ ซื้อของกินมาฝากเด็กๆเพียบ พอน้องอุ้มเห็นอาไผ่ก็ร้องดีใจ วิ่งเข้าไปหา

“วันนี้ดูหนังกัน คุณอาซื้อการ์ตูนมาใหม่หลายเรื่องเลย”
   
เด็กๆร้องไชโย บรรยากาศผ่อนคลาย สดใสร่าเริงตามวัยมากขึ้น กนธีเห็นแล้วนั่งยิ้ม เขาบอกให้อาหลานคุยกันไปก่อน ตัวเขาจะไปชงน้ำหวานให้
   
พสิษฐ์นั่งคุยกับสองหน่อ สักพักก็เอาขนมออกมาขุนแล้วเปิดการ์ตูนให้ พอน้องนั่งกันเพลินๆ เขาก็ผละออกมา เดินไปหาพี่กุนต์ที่ยืนเหม่ออยู่ในครัว
   
“เป็นไงบ้างพี่” เขาถาม มองแก้วน้ำหวานที่ถูกคนซ้ำๆ
   
กนธีหันมอง หลุดจากภวังค์ “อ๋อ..อืม..รอแป๊บนึงนะ”
   
“ไม่ใช่น้ำหวาน ผมหมายถึง..พี่กับเจ้าโอ๊ตน่ะ”
   
คืนวันศุกร์..กนธีกลับมาคอนโดด้วยสภาพที่ไม่ค่อยจะไหวนัก ช่วงนี้เขามานอนค้างกับพี่ ผลัดกันดูแลเด็กๆ แล้วก็เผื่อแผ่มาดูแลคนแก่ที่มักจะฝืนสภาพตัวเองอยู่เนืองๆ เลยทันได้เห็นว่าคุณไผทเป็นคนมาส่งกนธีถึงหน้าห้อง
   
รอให้พี่ใจเย็น เขาก็เค้นถาม ถึงได้รู้ว่าพี่กุนต์ทะเลาะกับอินทัช อันที่จริงจะเรียกว่าทะเลาะได้ไหมไม่รู้ เพราะลุงเป็นคนไม่ชอบทะเลาะ เป็นพวกเก็บเงียบและนิ่งไปเลยมากกว่า มันดีอยู่อย่างที่ไม่ต้องระเบิดอารมณ์ ใช้คำพูดคำจาสาดเสียเทเสียใส่กัน แต่ก็เป็นข้อเสียไม่น้อยที่ไม่เปิดโอกาสให้ได้เคลียร์
   
“ตอนนี้ยังโกรธน้องมันอยู่ไหม” พสิษฐ์ยืนพิงเคาน์เตอร์ “ดีกันหรือยัง”
   
“พี่ไม่ได้โกรธ” กนธีถอนหายใจ “แกเห็นพี่เป็นคนไม่มีเหตุผลหรือไง พี่เข้าใจว่าน้องมันหลุดปากเพราะมันกังวล มันโกรธเพราะพี่ทำอะไรโดยพลการ”
   
“มันก็จริงนะ หลายอย่างพี่กุนต์หวังดี แต่ไม่ได้ถามว่าคนรับเขาเข้าใจในความหวังดีด้วยไหม” พสิษฐ์ไม่ได้เข้าข้างพี่ชาย
   
“อือ..พี่คงต้องปรับปรุงตัวเองแล้ว” เขายอมรับอย่างง่ายดาย
   
“ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่ว กลับไปคืนดีกันได้แล้วสินะ”
   
“พี่ไม่ได้โกรธ แต่ก็ยอมรับว่าเสียใจ” กนธียิ้มบาง “พี่เข้าใจโอ๊ตว่าพูดออกมาเพราะความไม่ตั้งใจ อารมณ์น้องไม่คงที่ เด็กที่กำลังจะสูญเสียคนสำคัญ คุมตัวเองได้ในระดับหนึ่งก็เก่งแล้ว พี่ไม่ได้คาดหวังให้น้องจัดการได้ทุกเรื่อง”
   
เขายืนเหม่อ นัยน์ตาแห้งผาก ไม่มีน้ำตาหลงเหลืออีก
   
“แต่ที่พี่เสียใจ..คงเป็นเพราะว่า ลึกๆแล้ว พี่ยังเข้าไม่ถึงคำว่าครอบครัวของโอ๊ต” กนธีก้มหน้าต่ำ “และถึงพี่จะเข้าใจโอ๊ตยังไง พี่ก็รู้ดีนะไผ่..ถ้าคนเราไม่มีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัว เราจะพูดมันออกมาได้ยังไงกัน”
   
พสิษฐ์แก้ตัวแทนอินทัชไม่ได้จริงๆ เพราะเขาเองก็เห็นด้วย
   
“ท้ายที่สุด..พอเกิดเรื่องคับขันหรือมีเรื่องกระทบใจขึ้นมา สิ่งที่โอ๊ตหลุดปากให้พี่ได้ยินมันก็บอกให้รู้ชัดเจน..” กนธีพึมพำ “โอ๊ตไม่ได้เข้าใจพี่เลย”
   
เขารู้ว่าตนก้าวก่ายไม่เข้าเรื่อง แต่ในสิ่งที่เกิดขึ้น ในความน่ารำคาญที่ทำลงไป อินทัชเข้าใจเขามากพอจนมองทะลุลงไปเห็นข้อความแฝงนั้นไหม
   
..มองเห็นความรัก ความหวังดี ความห่วงใย ที่เขามีให้ทุกคนไหม..
   
ในขณะเดียวกัน เมื่อน้องไม่พอใจ เขาเข้าใจว่าน้องกำลังเครียด
   
เมื่อน้องหงุดหงิด ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เขาเข้าใจว่าน้องยังเด็ก
   
ความเข้าใจนี้ บางทีก็ไม่เกี่ยวข้องกับอายุ มันใช้เพียงแค่ ‘ใจต่อใจ’ 
   
..แล้วใจของอินทัช..ได้เข้ามาอยู่ในใจของเขามากน้อยแค่ไหนกัน..
   
“ไผ่..พี่เองก็เป็นแค่คนคนหนึ่ง เป็นมนุษย์ มีกิเลส ถึงผ่านโลกมามาก แต่พี่ก็ไม่ได้เข้มแข็งกับทุกๆเรื่อง ที่ผ่านมาพี่พยายามเพื่อเขา พยายามเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเขา พอเจอแบบนี้ ไผ่อนุญาตให้พี่เสียใจได้ไหม หรือเพราะว่าพี่อายุมากกว่า พี่ถึงเสียใจไม่ได้ ผิดหวังไม่ได้ ต้องรับมือให้ได้ทุกเรื่อง”
   
“ผมเข้าใจ..” พสิษฐ์เข้ามากอดบ่า “ถ้าเหนื่อยก็พักเถอะ..”
   
กนธียืนนิ่ง “พี่ยังเข้าใจในตัวโอ๊ตนะ และไม่ได้คาดหวังให้เขาต้องเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ไม่ได้หวังให้เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใคร หวังให้เขาเป็นเขา ส่วนพี่..จะรับได้ จะดำเนินต่อไหม ก็เป็นเรื่องของพี่”
   
ร่างสูงดึงตัวพี่ชายที่มีสีหน้าราบเรียบไปกอดแน่น
   
“สำหรับความรู้สึกที่มีให้เขา” กนธีหลับตาลง “พี่คงพอแค่นี้แล้ว..”
   
..จะไม่มีความพยายามใดๆอีกต่อไป..

…………………………………………………….

อินทัชหลับไปบนโซฟาทั้งที่ยังเปิดทีวีค้างอยู่ เมื่อคืนเขาหลับๆตื่นๆ กังวลหลายเรื่อง พอตีสามกำลังจะนอน ยายก็ละเมอเพ้อหาตา เขาต้องไปนั่งข้างเตียงและกุมมือแกไว้อยู่ตลอด ยายลืมตาขึ้นมอง แกเห็นว่าเป็นเขาก็หลับลงไปใหม่อีกหน
   
สุดท้ายกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า ถึงอย่างนั้นก็หลับได้ไม่สนิท ต้องตื่นบ่อยครั้งเวลาพยาบาลเข้ามาดูอาการ เพิ่งได้งีบสนิทดีเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วนี่เอง
   
ขนาดเด็กอย่างเขายังล้าจนแทบทนไม่ไหว แล้วพี่กุนต์ที่ต้องคอยดูแลยายติดต่อกันหลายวันเวลาเขาไปเรียนจะเหนื่อยแค่ไหน ญาติพี่น้องก็ไม่ใช่ ถ้าไม่มีใจห่วงใยกันเหมือนเป็นลูกหลาน ใครจะมาทำให้เล่า
   
..เขาพลาดไปแล้วจริงๆ..
   
อินทัชคิดหลายอย่างด้วยความกลัดกลุ้ม สักพักก็เคลิ้มหลับ มารู้สึกตัวอีกครั้งตอนที่เสียงทีวีในห้องเงียบลง เขากำลังสะลึมสะลือ ลืมตาไม่ขึ้น
   
สัมผัสอุ่นร้อนของใครบางคนค่อยๆดึงผ้าที่กองตรงปลายเท้าขึ้นมาห่มให้ถึงอก สักพัก..ฝ่ามือนุ่มละมุนข้างหนึ่งก็ลูบลงบนศีรษะของเขาอย่างอ่อนโยน
   
เด็กหนุ่มปรือตามอง พอเห็นว่าเป็นกนธี ฝ่ายนั้นก็ผละออกไป เจ้าตัวหันหลังให้แต่ช้ากว่าเขาที่รีบลุกไปคว้าข้อมือ
   
“พี่กุนต์” เขาเรียก ดึงแขนไว้แน่น
   
เมื่อวานตอนพี่กุนต์มารับอ้นกับอุ้ม เขาไม่ได้คุยอะไรเพราะปาลินอยู่ด้วย กนธีอยู่ไม่นานก็ขอตัวกลับไปพร้อมกับน้องของเขา
   
“พี่ครับ..” เขาลุกตาม เข้าไปโอบช่วงเอว
   
กนธีตบหลังมือคนด้านหลังเบาๆ “เมื่อคืนได้นอนหรือเปล่า ถ้าง่วงก็ไปงีบต่อเถอะ เดี๋ยวพี่คอยดูคุณยายให้เอง”
   
“ผมไม่เป็นไร” เขาพูดเนือยๆ ยอมรับว่าล้า การเฝ้าคนไข้อาการหนักที่มีแต่จะทรุดลงไปเรื่อยๆไม่ได้ง่ายเลย “พี่กินอะไรมาหรือยัง”
   
“เรียบร้อยแล้วครับ โอ๊ตล่ะ”
   
“มาม่า” เขาโคลงหัว “เบื่ออาหาร ไม่รู้จะกินอะไร”
   
กนธีหัวเราะ ไม่ได้พูดคุยเล่นหัวอย่างเคย “ไปพักไป”
   
“พี่กุนต์” อินทัชไม่ยอมให้อีกคนเดินหนี เขาขยับเข้าหาคนที่ยืนนิ่ง วางคางเกยบนไหล่ สองแขนโอบรัด ดึงร่างนั้นไว้แนบอก “ยังโกรธผมอยู่ไหม”
   
“ทำไมคิดว่าพี่โกรธ”
   
“ผมปากไม่ดี” เขาพูดเสียงอ่อน “ผมขอโทษ..”
   
“พี่ไม่ได้โกรธโอ๊ต” ชายหนุ่มหันมาเผชิญหน้า ลูบผมน้อง “ไม่เคยโกรธ”
   
“จริงหรือเปล่า”
   
“จะมีก็แต่..เสียใจเท่านั้น”
   
อินทัชเงียบกริบ คว้ามือกนธีมากุม “ผมขอโทษ”
   
“พี่สิต้องขอโทษ” เขาถอนหายใจ เลี่ยงไปนั่งที่โซฟา “หลายครั้งพี่ทำอะไรเอง ไม่ถามความเห็นเรา ไม่รอให้เราได้ตัดสินใจ พี่ไม่ทันคิดว่ามันก้าวก่าย”
   
..เผลอนึกไปว่าการคิดแทนคนในครอบครัวเป็นเรื่องที่ใครๆก็ทำ..
   
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ..ขอโทษด้วยนะ”
   
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” อินทัชพึมพำ “ผมเองก็ไม่ดีที่ต่อว่าพี่”
   
“นั่นก็เพราะโอ๊ตไม่ชอบที่พี่ทำใช่ไหมล่ะ”
   
เขานิ่งไป กระทั่งพี่กุนต์ถามย้ำถึงได้ตอบ ก็ดีเหมือนกัน ไหนๆไหนๆแล้ว ถือเสียว่าได้เคลียร์ ได้คุยเรื่องที่ค้างคาใจ “มันก็ใช่..ผม..ไม่ค่อยชอบนัก” เขายอมรับโดยดี “แต่ว่า..มันก็ไม่ได้หนักหนา แค่อยากให้ถามความเห็นกันบ้าง และกับเรื่องสำคัญ ผมอยากให้พี่บอกผม เคารพการตัดสินใจของผมด้วย”
   
คนฟังพยักหน้ารับ “มันจะไม่มีอีกแล้ว..รับรองได้”
   
อินทัชเงยหน้ามอง “เกลียดผมหรือยัง”
   
เขาเลิกคิ้ว “พี่น่ะหรือจะเกลียดเรา”
   
“ผมไม่รู้” พักนี้พี่กุนต์นิ่ง..นิ่งมากจนเขาหวั่นใจ และนึกกลัว
   
สำหรับเขา ความสัมพันธ์คือการสานต่อ ดำเนินต่อไปเรื่อยๆแม้มีอะไรง่อนแง่น หากมีส่วนไหนที่หักพัง เขาก็พร้อมที่จะซ่อม จะเยียวยาให้กลับมาใช้ได้ใหม่..ให้พวกเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม

..ต่อให้เสียหาย ทรุดโทรมอีกกี่ร้อยครั้ง เขาก็ยังจะซ่อมแซมมัน..
   
แล้วพี่กุนต์ล่ะ พร้อมจะฟื้นฟูทุกความสัมพันธ์ไปด้วยกันกับเขาไหม
   
หรือจะวางมือ ผละถอย ทอดทิ้งมันไปแล้วสะบั้นทุกเรื่องราวให้จบลง
   
กนธีมองหน้าคนที่นั่งเงียบ “พี่ไม่เกลียดเราหรอกเด็กน้อย” เขายิ้มให้อย่างเคย “ความรู้สึกที่พี่มีให้เรา ตอนนี้มันก็ยังเหมือนเดิม”
   
..เพียงแต่..พี่ตัดสินใจจะไม่ปล่อยให้มันเพิ่มมากไปกว่านี้..
   
..ไม่ได้รักลดลง..แต่ก็ไม่ได้รักมากขึ้น..
   
หยุดเพื่อคิดทบทวน เผื่อว่าบางที..เขาอาจจะก้าวถอยไปทีละนิด
   
อินทัชมองตากนธี เขาควรจะดีใจที่พี่กุนต์บอกมา แต่ทำไม..ความรู้สึกนั้นกลับไม่ให้ความมั่นใจ มั่นคง หรืออบอุ่นอย่างเดิม มันวูบโหวง ว่างเปล่าสิ้นดี
   
“พี่กุนต์” เขาเรียกคนที่นั่งก้มหน้า ดึงปลายนิ้วไว้แน่น “ผม..รักพี่นะ”
   
กนธีเงยมอง ดวงตามีแววประหลาดใจวูบหนึ่ง..ก่อนกลับมาเป็นปกติ
   
“ไม่ได้พูดเพื่อให้ยายสบายใจหรอกหรือ”
   
อินทัชครางในลำคอ คิ้วเข้มขมวดแน่น “ไม่ใช่”
   
..เขาพลาดไปเสียแล้ว..พลาดมากจริงๆ..
   
..พลาดทุกอย่าง พลาดที่ใจเย็น ปล่อยเวลาไว้จนป่านนี้..
   
เขาประสานปลายนิ้วลงกอบกุมฝ่ามือของคนตรงหน้า “ผมเคยบอกรักพี่ไปแล้วครั้งหนึ่ง..คืนนั้นตอนที่เรา..” ปลายจมูกเขาเป็นสีแดงเข้ม “แต่ว่าพี่ไม่ได้ยิน” เด็กหนุ่มสารภาพหมดทุกอย่าง “ตอนเช้า..ผมตั้งใจบอกอีกที แต่ว่าผมไม่อยากให้พี่คิดไปว่าผมบอกรักเพราะเพิ่งได้รถเป็นของขวัญ”
   
กนธีบีบมือตัวเอง กระบอกตาร้อนผ่าว

“หลังจากนั้น ผมตั้งใจจะหาจังหวะดีๆบอกรักพี่แต่ก็ไม่สบโอกาสอยู่เรื่อย แต่ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน ผมก็ขอยืนยันว่ารักพี่จริงๆ..”

กนธีพยักหน้ารับ ภาพเบื้องหน้าเลือนรางไปด้วยหยดน้ำที่เอ่อคลอ สิ่งที่กลั่นขึ้นในดวงตานั่น..มาจากความรู้สึกที่ผสมรวมกันไปอย่างสับสนปนเป

แต่ในความวุ่นวาย ความรู้สึกที่ชัดเจนที่สุด คือความตกใจ

..ตกใจที่ตัวเขา..ไม่รู้สึกรู้สากับคำว่า ‘รัก’ นั้นเลย..

กนธีหลับตาลง สัมผัสเสียงในอกที่เต้นเร่าด้วยความตื่นเต้นยินดีอยู่ชั่วอึดใจ จากนั้น..ทุกอย่างก็พลันหดหาย กลายเป็นความจืดจาง ชืดชาเข้ามาแทน
   
..ไม่ดีใจ..ไม่มีความสุข ไม่ได้มีความทุกข์ หรือยิ้มได้เพราะสมหวัง..
   
หัวใจเขา..มันนิ่งเย็น และเฉยเมย
   
คล้ายกับความเจ็บปวดที่เกาะเป็นตะกรัน..ทำให้ก้อนเนื้อนั่นด้านชาไป
   
น้ำตาหยดหนึ่งเอ่อล้นลงมา
   
..ไม่ได้ดีใจที่ได้เป็นที่รัก..
   
..แต่เสียใจ..ที่ไม่ได้รู้สึกยินดีกับการ ‘ได้เป็นที่รัก’ อีกแล้ว..
   
“พี่กุนต์..” อินทัชเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตานั้นให้ “เป็นอะไร”
   
กนธียิ้มเพียงน้อย เขากุมฝ่ามือใหญ่ไว้แนบแก้ม “ขอบคุณนะ” เขาจับจ้องใบหน้าอ่อนวัยของเด็กหนุ่ม ยิ้มให้น้องเหมือนที่ผ่านมา
   
วันแรกยิ้มให้ผู้ชายคนนี้อย่างไร วันนี้..เขายังยิ้มให้อย่างเคย
   
“ขอบคุณ..”
   
อินทัชนิ่งอึ้งเมื่อพี่กุนต์ลุกขึ้นและเดินออกไป เสี้ยววินาทีที่คนตรงหน้าผละจาก ความอบอุ่นที่ติดตรึงอยู่กับเขาก็จางหายไปเช่นกัน
   
ความรู้สึกของพวกเราสวนทางกัน..และมันคงสายเกินไป
   
..หรือเป็นเพราะคำว่า ‘รัก’ นั้น..มันยังไม่เพียงพอ..

…………………………………………………….

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 04-09-2017 19:41:10

เรื่องของอินทัชกับกนธียังคาราคาซัง ทุกความสัมพันธ์ห่างเหิน หมางเมิน แต่ตอนนี้เขายังไม่มีแรงใจจะดิ้นรนเกี่ยวกับความรัก สิ่งที่ทำให้เขาเครียดจนถึงกับอาเจียนออกมาเป็นน้ำขมๆคืออาการของยาย
   
ร่างกายของยายไม่รับอาหารอีกแล้ว อวัยวะภายในค่อยๆถูกทำลาย เมื่อวานแกมีอาการหอบเหนื่อย หายใจลำบากเพราะภาวะของน้ำท่วมปอด แต่ละครั้งที่อ้าปากหายใจ ยายดูทรมาน เหมือนว่าอากาศผ่านเข้าไปไม่ได้
   
อินทัชตัดสินใจฝืนคำขอของยาย เขายอมรับการใส่ท่อช่วยหายใจ ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือถูกที่ต้องทนมองยายเจ็บปวดจากการรักษาที่ฝืนธรรมชาติ เขารู้ว่ายายเจ็บ แต่แกไม่ร้อง ไม่ส่งเสียง มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงเท่านั้น
   
“อดทนไว้นะยาย” เขากุมมือแกอยู่ข้างเตียง จับฝ่ามือที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กๆ..ฝ่ามือที่หยาบกร้านและผอมแห้ง อ่อนแรงของหญิงชรา
   
ยายหลับตานิ่ง แต่เขารู้ว่าแกยังได้ยินเสียงทุกอย่าง ยังรับรู้สัมผัสได้ เขาถึงพยายามพูดคุย บอกกล่าวทุกอย่างเพื่อใช้ระยะเวลาสุดท้ายด้วยกัน
   
“ถ้าเป็นไปได้..ผมอยากให้ยายอยู่รอผมรับปริญญา” อินทัชร้องไห้ “แต่ผมรู้ว่าผมขอมากเกินไป ยายเจ็บใช่ไหม..ทรมานมากหรือเปล่า”
   
มือที่เขากุมไว้ บีบเข้ามาแผ่วเบาครั้งหนึ่ง แทนคำตอบว่า..เจ็บ
   
“รอผมสอบเสร็จก่อนได้ไหม” เขาร้องขอ
   
ยายบีบมือเขา และไม่ส่งสัญญาณพูดคุยอีกกระทั่งหมอเข้ามา
   
คุณหมอประเมินอาการ ตั้งแต่ใส่ท่อช่วยหายใจจนถึงตอนนี้ก็กินเวลามาสิบวันแล้ว ต้องระวังภาวะแทรกซ้อน ทั้งการอักเสบ ติดเชื้อของปอด เนื้อตายจากการกดทับในหลอดลมหรือทางเดินหายใจ อันตรายต่อกล่องเสียง ไม่นับรวมความอึดอัด เจ็บระคายในลำคอและความทุกข์ทรมานของผู้ป่วย 

ถ้าหากว่าการใช้ท่อช่วยหายใจกินช่วงเวลาเกินสองถึงสามอาทิตย์ ทางทีมจำเป็นจะต้องถอดท่อออกและเปลี่ยนเป็นการเจาะคอเพื่อให้อ็อกซิเจนแทน
   
“ผมมีทางเลือกอื่นไหม” เขาถามเสียงพร่า
   
แค่นี้..ยายก็ทรมานแล้ว ช่วงแรกที่แกตื่นขึ้นมากลางดึก ยังเคยจะดึงท่อออกจากปากเพราะความเจ็บและรำคาญ พยาบาลถึงกับต้องมัดมือไว้กับเตียง
   
ให้ทำร้ายยายต่อไป เขาเจ็บปวดในอกเหมือนจะตายเอาให้ได้
   
“กรณีนี้ คุณยายหายใจด้วยตัวเองค่อนข้างลำบาก” คุณหมอพูดอย่างเห็นใจ “แต่ถ้าผู้ป่วยต้องการและญาติยินยอมก็สามารถถอดเครื่องช่วยหายใจ..”
   
อินทัชเบือนหน้าหนี เขาต้องเลือก ระหว่างการเจาะคอยายเพื่อให้แกยังหายใจได้ต่อ เป็นการยืดระยะเวลาการมีชีวิตได้อีกกี่วัน กี่สัปดาห์ ยังไม่มีใครรู้ แต่ถ้าถอดออก อย่างมากก็คงไม่นาน และเขา..คงเป็นคนตัดสินใจฆ่ายายกับมือ
   
“ยังไงก็คงต้องเจาะคอ” เขาเลือกหนทางนี้
   
กนธีอยู่เฝ้าด้วยตอนที่อินทัชให้คำตอบ เขาหันมองไปทางอื่น พูดไม่ได้ทั้งที่อยากพูด แต่การตัดรอนครั้งนั้นบอกให้เขารู้สถานะและขอบเขตของตัวเอง
   
..ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เขาจะทำหน้าที่หลานอีกคนให้ดีที่สุด..
   
ล่วงเข้าปลายสัปดาห์ที่สองหลังการใส่ท่อช่วยหายใจ ยายนอนหลับมากขึ้น และนอนนานต่อเนื่องคล้ายคนไม่รู้สึกตัว อินทัชกลับจากมหาวิทยาลัย เขาต้องปลุกอยู่นาน ซ้ำยังต้องเขย่าตัวเรียกซ้ำๆ ยายถึงจะลืมตามอง    

กนธีคอยอยู่ข้างเตียง เขาอ่านหนังสือธรรมะให้ฟัง ในเวลากลางคืน เขากุมมือท่านไว้ สวดมนต์จนจบบท กระซิบให้ท่านนึกถึงแต่เรื่องดีๆ
   
เช้าวันหนึ่ง ท่านลืมตามอง พูดอะไรไม่ได้ แต่ดวงตาหันมาทางเขา
   
กนธีร้องไห้ “ผมขอโทษ..” คำขอของท่านที่อยากจะกลับบ้านเป็นครั้งสุดท้าย เขาให้ไม่ได้ กระทั่งคำขอไม่ให้ยื้อชีวิต เขาก็ไร้ปัญญา
   
พรุ่งนี้ หมอตัดสินใจถอดท่อช่วยหายใจและเปลี่ยนเป็นการเจาะคอ 
   
ยายนอนน้ำตาไหล มือที่วางราบกับพื้นเตียงขยับแผ่ว ปลายนิ้วกระตุก เขาก้มลงมอง สอดมือเข้าไปกอบกุมไว้แน่น ท่านบีบอุ้งมือเขาแล้วกะพริบตา
   
“คุณยายอยากได้อะไรครับ” เขาเช็ดน้ำตาให้ ชวนคุยเพื่อไม่ให้เหงา
   
ยายไม่แสดงปฏิกิริยาโต้ตอบ เพียงแค่ใช้นัยน์ตาพร่าเลือนและฝ้าฟางจับจ้องเขาไม่วาง ริมฝีปากแห้งขยับคล้ายอยากจะพูด เขาต้องผละไปเอาวาสลีนมาทาให้ เพราะปากของยายแตกจนเลือดซิบ มุมปากเริ่มจะเป็นแผลขึ้นมาแล้ว
   
“คุณยาย..ทำใจให้สบายนะครับ ผมอยู่ตรงนี้ทุกวัน ทุกคืนนะ”
   
ยายน้ำตาไหลไม่หยุด ขยับนิ้วเพื่อกุมฝ่ามือของกนธี
   
“คุณยายขอบคุณผมหรือ” เขาถาม แล้วก็ต้องน้ำตาไหลเมื่อท่านบีบมือ “ไม่เป็นไรหรอกครับ..ไม่เป็นไรเลย” ทั้งที่พูดไม่ได้ ไร้เรี่ยวแรง ยายยังอุตส่าห์นึกถึง “คุณยายมีห่วงใช่ไหม ห่วงอ้น ห่วงอุ้ม ห่วงโอ๊ตสินะครับ ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมพร้อมจะดูแลน้องๆทั้งสามคนให้สุขสบาย ให้เขาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว”
   
ยายบีบมืออีกครั้งก่อนจะหลับตาลง หยดน้ำที่คั่งค้างแห้งเหือดไป
   
ช่วงสี่โมงเย็น พสิษฐ์ไปรับอ้นกับอุ้มจากโรงเรียนและพามาเยี่ยมยายที่โรงพยาบาล แกลืมตาขึ้นมาได้เองโดยไม่ต้องเขย่าเรียก เด็กๆดีใจกันมาก
   
“อ้นขออ่านหนังสือให้ยายฟังนะครับ” น้องลากเก้าอี้ดังครืด จับน้องอุ้มมานั่งด้วยกัน และผลัดกันอ่านเวสสันดรชาดกที่ยายชอบ
   
ยายหลับๆตื่นๆ แต่ทุกครั้งที่ลืมตาแกจะมองหลานสองคนไม่หันไปไหน พออ้นกับอุ้มเอาหัวไปซุกที่มือ แกก็ขยับนิ้ว คล้ายจะลูบหัวเด็กๆด้วยความอาทร
   
ปาลินกับอินทัชมาถึงที่ห้องตอนห้าโมงเย็น และกนธีก็ผละออกมาเพื่อกินข้าวกล่องที่ซื้อจากเซเว่นกับน้องๆ หลายครั้งเขาก็ดูแลยายจนลืมตัวเอง
   
“พรุ่งนี้หมอจะเจาะคอยาย” อินทัชพึมพำกับเพื่อน “เราเองก็ไม่อยากทำให้แกเจ็บ แต่เราไม่มีทางเลือก อยู่หรือตาย เราเลือกได้แค่นี้..”
   
ปาลินนิ่งเงียบ เขาหันไปมองพี่กุนต์ ฝ่ายนั้นพยักหน้าให้ เขาเลยเริ่มเลียบเคียง พูดคำที่พี่กุนต์ขอมา “โอ๊ต..” เขาแตะแขนเพื่อน “คิดอีกทีดีไหม”
   
ร่างสูงหันมา สีหน้าอิดโรย เหนื่อยล้า เขามองกนธี แต่เจ้าตัวไม่ได้สนใจจะฟัง “สนจะให้เราคิดเรื่องอะไรอีก..แค่นี้เราก็คิดอะไรไม่ออกแล้ว”
   
“วันนั้น..เราอยู่ด้วย” ปาลินเล่า “ยายอยากกลับน่าน แต่ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ รบกวนมากเกิน ยายขออย่างเดียว..อย่าทรมานยายไปมากกว่านี้”
   
อินทัชนั่งเงียบ ใจเขานึกไขว้เขว ช่วงเวลาครั้งแรกที่พี่กุนต์ขอ เขากำลังสับสน อารมณ์รุนแรงจนต่อต้านทุกคน ไม่อยากยอมรับความสูญเสีย แต่มาวันนี้ เขาค่อยๆสงบ ใจอ่อนล้า เจ็บปวดเพราะเห็นความทรมานของยาย
   
“แล้วจะให้เราทำยังไง” เขาเหม่อมอง จิตใจเลื่อนลอย
   
“เราอยากให้โอ๊ตทบทวนอีกครั้ง” ปาลินกุมมืออีกฝ่ายไว้ “เป็นไปได้ไหม ถ้าพวกเราจะพาคุณยายกลับน่านไปรักษาตัวต่อที่นั่น บางทีการได้อยู่ใกล้อะไรเดิมๆที่ทำให้ท่านสบายใจ กำลังใจท่านอาจจะดีขึ้น อยู่แบบนี้ก็ทรมาน พอใจเราไม่สู้ ร่างกายมันก็ท้อถอยลงเรื่อยนะโอ๊ต ลองคุยกับหมออีกทีดีไหม”
   
อินทัชไม่โต้ตอบ ปาลินหว่านล้อมอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
   
“เรารู้ว่าสนหมายถึงอะไร” เขาพูดเสียงพร่า “ขอบคุณนะ..ที่หวังดี”
   
ใครอีกคนที่อยู่ร่วมห้องนั่งนิ่ง กระบอกตาอุ่นวาบเพราะไอร้อนภายใน
   
..ยอมแพ้..

“เรา..จะคุยกับหมออีกที” อินทัชตอบรับก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วออกไป

กนธีเงยหน้ามอง ทันเห็นว่าน้องร้องไห้กับการตัดสินใจครั้งสุดท้าย เขาหันไปทางปาลิน ก้มหัวให้เล็กน้อยแทนคำขอบคุณที่เจ้าตัวช่วยเหลือ

“เวลาแบบนี้..โอ๊ตคงยอมฟังแต่สนคนเดียวเท่านั้น” เขายิ้มอย่างอ่อนแรง “ขอบคุณนะที่ช่วยพูด..ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง พี่ก็ขอบคุณจริงๆ”

ปาลินยิ้มรับด้วยความกังวลใจไม่ต่าง เขาอยู่เป็นเพื่อนอีกร่วมชั่วโมงก็ขอตัวกลับ พสิษฐ์อาสาจะไปส่ง และจะพาอ้นกับอุ้มกลับไปนอนคอนโดด้วย

“คืนนี้หนูอยากนอนกับยาย” น้องอุ้มงอแง

“อ้นขออยู่ด้วยได้ไหมครับ” พี่ชายคนกลางอ้อนบ้าง

วันนี้เป็นวันธรรมดา รุ่งขึ้นยังต้องไปเรียน แต่กนธีคิดว่าอาจจะต้องลาหยุดให้เด็กๆ เพราะถ้าหากอินทัชพายายกลับบ้าน พวกเขาก็จะไปด้วยกันหมด

“ถ้าอย่างนั้น..ไผ่ช่วยไปส่งน้องสนทีได้ไหม” กนธีขอ เขาเอาเสื่อมาปูนอนกับพื้น เพราะโซฟามีที่พอสำหรับคนเดียว “คืนนี้พี่จะอยู่เฝ้าท่าน”

“ได้พี่” พสิษฐ์เต็มใจช่วยเหลือ เขาเดินไปลาคุณยายที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น
   
แกลืมตามอง คล้ายกับจะยิ้มให้พสิษฐ์กับปาลิน
   
คืนนั้นอินทัชกลับมาตอนที่กนธีกับน้องๆหลับกันแล้ว เขาเดินออกไปดูวิวแม่น้ำเจ้าพระยาให้หายฟุ้งซ่าน คิดทบทวนและตัดสินใจครั้งแล้วครั้งเล่า
   
เขารู้ดี ไม่ว่าจะพูดให้สวยงามอย่างไร การพายายออกจากที่นี่ เท่ากับตกลงใจยุติการรักษา และตัดเส้นชีวิตที่พยายามเหนี่ยวรั้งเอาไว้เป็นหนสุดท้าย
   
..แต่ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วอย่างไร เวลาของการจากลาย่อมมาถึง..
   
..เขาเท่านั้น..ที่ต้องเป็นคนตัดสินใจ..
   
เด็กหนุ่มลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง จับมือยายไว้พร้อมพูดเสียงสั่นพร่า
   
“กลับบ้านกันนะยาย” เขากระซิบข้างหู “กลับน่าน..ไปหาตา ไปหาแม่”
   
ยายลืมตามอง หยดน้ำร้อนผ่าวไหลลงเชื่องช้า วันนี้แกดูดีขึ้น คล้ายกับว่ามีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์ รู้สึกตัวตื่นได้ง่ายดายกว่าที่เคย
   
อินทัชร้องไห้ กอดแกไว้แน่น “กลับบ้านเรากันนะครับ..”
   
เขาก้มลงกราบแนบตักยาย เอามือที่อุ้มชูกันมาวางไว้บนหัว ยายลูบผมเขาอย่างอ่อนแรง แม้ไม่พูด ไม่โต้ตอบ แต่เขาสัมผัสได้ด้วยหัวใจ
   
“ขอบคุณยายที่เลี้ยงผมมาตลอด ขอบคุณที่เป็นเหมือนแม่ เหมือนพ่อ” เขาน้ำตาไหล จับปลายเท้าที่บวมและเย็น เนื้อของยายตอนนี้ กดแล้วยุบลง ไม่คืนเหมือนเคยจนเขารู้ดีแก่ใจ “ขอบคุณที่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้เด็กกำพร้าอย่างพวกเรา ผมจะไม่ลืมเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน..จะไม่ลืมเลย”
   
วันนี้มีโอกาส เขาจะพูดทุกอย่าง จะใช้เวลาให้คุ้มค่า จะบอกรัก ขอโทษ จัดการสะสางเรื่องที่ค้างคาไว้ในใจ ขออโหสิกรรมหากเคยทำตัวไม่ดีเอาไว้
   
อินทัชกราบลงที่ฝ่าเท้าของแก “ผมจะดูแลไอ้อ้นไอ้อุ้มอย่างดี สัญญาจะเป็นเด็กดี จะเข้มแข็ง จะเป็นตัวแทนของแม่ ตัวแทนของยาย”
   
ยายหลับตาลง น้ำตาไหลลงเรื่อย และยังคงไหลไม่หยุด
   
“พักผ่อนนะครับ ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงอีกแล้ว” เขากุมมือแกแนบแก้ม “พรุ่งนี้..ผมจะพายายกลับบ้าน กลับไปอยู่ที่ของเรากัน”
   
คืนนั้น อินทัชไม่ยอมนอน เขาเฝ้ายายกระทั่งถึงรุ่งสางคล้ายกับจะนึกรู้
   
พอถึงแปดโมงเช้า ยายก็หายใจแผ่วลง ชีพจรเบา ความดันตกลงเรื่อยๆ
   
อ้นกับอุ้มถูกปลุกขึ้นมา เด็กๆยืนล้อมรอบเตียง อินทัชยืนนิ่ง กุมมือยายไว้ ตัดสินใจไม่ยื้อต่อ ไม่มีการกระตุ้นหัวใจ ไม่มีการถ่วงเวลา
   
กนธีกอดน้องเอาไว้ ทุกคนจับมือของแก เขาตั้งสติ เป็นคนกระซิบข้างหู บอกยายให้นึกถึงผ้าเหลือง ภาวนาคำว่าพุทโธ
   
สิบโมง ยายจากไปอย่างสงบ ไม่ทุรนทุราย ไม่ทรมาน ไม่ต้องทนทุกข์ หรือเจ็บปวดแสนสาหัส ร่างกายที่ผ่ายผอมเหลือเพียงปลอกเนื้อที่นอนแน่นิ่ง
   
น้องอุ้มร้องไห้โฮ อ้นเองก็สะอื้นจนตัวโยน กนธีต้องกอดปลอบใจเด็กๆไว้ ลูบหัวลูบหน้า ปลอบขวัญที่เสียไปอยู่หลายชั่วโมง
   
อินทัชให้น้องๆมากราบยายเป็นหนสุดท้ายก่อนที่จะมีการเคลื่อนย้ายร่าง เขาไม่ได้ร้องไห้ เพราะร้องจนหมดน้ำตาไปก่อนหน้านี้แล้ว
   
เขาทำเพียงหวีผมให้ยายเหมือนที่เคยทำ เลือกเสื้อตัวที่แกชอบ เลือกผ้าซิ่นลายน้ำไหลที่ซื้อไปฝากเมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมา และกระซิบบอกอีกครั้ง
   
“หลับให้สบายนะครับยาย..” อินทัชลูบผมแก “สักวัน..เราคงได้เจอกัน..”

...................................................................

Talk : สำหรับเค้า การเขียนฉากให้ตัวละครค่อยๆจากไป เป็นความดราม่าที่สุด

ช่วงนี้ ตั้งใจนำเสนอเกี่ยวกับการยึดรั้งของญาติ กับการตัดสินใจของผู้ป่วย ทุกวันนี้ก็ยังคงมีประเด็นที่ว่า แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะตัดสินใจกันได้ง่ายๆเลย

ส่วนเรื่องปฏิกิริยาของโอ๊ต ถ้ามองในแง่ทฤษฎี คนเราจะมีการโต้ตอบต่อเรื่องร้ายเป็น 5 ลำดับขั้น ตามแนวคิด 5 states of grief and loss คือ

1. Denial  : ปฏิเสธ ไม่ยอมรับความจริง

2. Anger : โกรธ ตีโพยตีพาย

3. Bargaining : ต่อรอง ไม่เป็นแบบนั้นได้ไหม

4. Depression : ทำอะไรไม่ได้แล้ว ได้แต่ซึมเศร้า เสียใจ

5. Acceptance : ยอมรับได้ในที่สุด สุดท้ายก็ต้องปล่อยและจำยอม

ไม่จำเป็นต้องเป๊ะๆ แต่คนทั่วไปก็น่าจะคล้ายๆแบบนี้ มันเลยเป็นที่มาของปฏิกิริยาของเจ้าโอ๊ตที่กระทำต่อสิ่งรอบข้าง

หลังจากนี้ก็จบเรื่องของยายแล้ว เหลือเรื่องค้างคาอีกเรื่องเดียว

ปล. 1 เรื่องมันก็จะเรื่อยๆมาเรียงๆ ช้าๆเฉื่อยๆแบบไดอารี่ชีวิตประจำวันล่ะน้อ เป็นสโลว์ไลฟ์ที่ชวนหลับ 555+ อดทนอีกนิดด เดี๋ยวก็จะจบล้าวว 555+ 

ปล. 2 หากมีข้อผิดพลาดเรื่องข้อมูลการแพทย์ ต้องขออภัยด้วยจ้าา TvT หาจนมึนงง 55+

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นคร้าบบ

ใช้แท็ก #sinsgreed จ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 04-09-2017 19:55:00

อ้างถึง

“พี่กุนต์อย่าทิ้งพวกเราได้ไหมครับ”
   
“ลูกชาย..” เขานิ่งอึ้ง
   
“อ้นรู้ว่ายายจะไม่อยู่เหมือนแม่เหมือนพ่อ” น้องน้ำตาร่วงเผาะ “อ้นกับอุ้มจะเหลือแค่พี่โอ๊ต ที่จริงเราอยู่กันได้ครับ แต่ถ้าพี่กุนต์อยู่ด้วยตลอดไป อ้นกับอุ้มจะมีความสุขมากๆ..พวกเราคุยกันว่าจะเป็นเด็กดี จะไม่รบกวนพี่กุนต์..”
   
กนธีกลั้นน้ำตาไม่อยู่กับคำร้องขอตามประสาเด็ก
   
“ให้อ้นกับน้องอุ้มกับพี่โอ๊ต อยู่กับพี่กุนต์ด้วยได้ไหมครับ”
   
“พี่กุนต์จ๋า..อย่าทิ้งหนู” น้องอุ้มสะอื้น “หนูจะไม่ดื้อไม่ซน..”
   
กนธีรวบตัวน้องสองคนไว้แนบแน่น ลูบหลังลูบหน้าปลอบประโลมขวัญ “พี่ไม่ทิ้งอยู่แล้วลูก..ไม่มีวันทิ้งพวกหนูหรอกนะ” เขาจูบข้างแก้ม “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราจะเป็นครอบครัวกันตลอดไปนะครับ..เด็กดีของพี่”
   
เป็นธรรมชาติของเด็ก เมื่อคนที่รักห่างหายหรือตายจาก การเผชิญหน้ากับความสูญเสียย่อมสร้างความกังวลให้ไม่มากก็น้อย สิ่งที่ทำได้ คือให้ความมั่นใจว่าไม่ว่าอย่างไรก็ยังมีคนอยู่เคียงข้าง..และพร้อมจะให้ความรักอยู่เสมอ
   
“พี่รักอ้นกับอุ้มมาก..มากจนหมดหัวใจเลย เพราะฉะนั้นพวกหนูไม่ต้องกังวลไปนะลูก” เขายิ้มให้เด็กๆ “ถึงมีวันไหนที่พี่เหนื่อย พี่ล้า พี่ท้อไปบ้าง แต่รักที่พี่มีให้หนูสองคนยังเหมือนเดิมนะครับ..พี่ไม่เคยถอดใจที่จะรักพวกหนูนะ”
   
น้องอุ้มวางคางเกยบนบ่าลาด อ้นเองก็เข้ามากอดด้วย พี่กุนต์พูดอะไรยากๆ ฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจ แต่ในเมื่อยืนยันว่ารัก เด็กสองคนก็เบาใจลง
   
กนธีจัดแจงให้น้องกินข้าวเช้ากันจนเสร็จ ถามว่ามีการบ้านมาจากที่โรงเรียนไหม พอทำเรียบร้อยแล้วก็ช่วยสอนวิชาและทบทวนบทเรียนอีกครู่หนึ่ง
   
“อ้นสัญญาว่าจะเรียนให้เก่งครับ”
   
“หนูก็ด้วยฮะ” น้องอุ้มชูมือหรา

“พี่ขอบคุณสำหรับความตั้งใจครับ ความมุ่งมั่นเป็นสิ่งที่ดี แต่พี่ก็อยากให้หนูเรียนกันอย่างมีความสุข การสอบได้ที่ดีๆเป็นใบเบิกทางให้ชีวิต แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต” เขายิ้มให้ “พี่คงไม่ดีใจถ้าพวกหนูต้องเครียดกับการเรียนเพื่อเอาคะแนนดีๆกลับมาให้พี่ สำหรับพี่..พี่อยากให้พวกหนูเติบโตกันไปตามวัย เรียนบ้าง เล่นบ้าง เข้าสังคมได้ เท่านี้พี่ก็พอใจแล้ว”
   
“อ้นไม่อยากให้พี่กุนต์ผิดหวังในตัวอ้น”
   
“แค่เป็นอ้นกับอุ้มอย่างทุกวันนี้..พี่ก็ไม่เคยผิดหวังอยู่แล้วครับ”
   
น้องๆพยักหน้าหงึก จากนั้นก็ตั้งใจอ่านหนังสือเรียนกันต่อ กนธียิ้มระอา ส่ายหัวอย่างเอ็นดู ดูเหมือนว่าทั้งสองคนพยายามทำตัวให้ดียิ่งกว่าเดิมเพื่อจะได้มั่นใจว่าเขาจะไม่ผิดหวังและจะไม่ทอดทิ้งไปไหน
   
เป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องให้ความรักความอบอุ่น พูดให้น้องๆเชื่อมั่นจนกว่าจะคลายกังวลลง ว่าการเป็นคนในครอบครัว เราไม่จำเป็นต้องพยายามเพื่อให้อีกฝ่ายยังคงรักใคร่ในตัวเรา..แค่เราเป็นเรา เท่านั้นมันก็เพียงพอ
   
ใช่แล้ว..ถ้าเป็นคนในครอบครัว เราไม่ต้องพยายามให้ใครมารักหรอก   

ฮืออออออออออออ   พาร์ท อ้น อุ้ม คือดี และ น่ารักมากกกกกกก //ปาดน้ำตา

เราสงสาร และ เข้าใจ พี่กุนต์ ทำทุกอย่างเพื่อ ครอบครัวอ่ะ

ส่วน พาร์ตของไอ่โอ๊ต ก้อมุทะลุ ดื้อดึง ตามประสาหนุ่มๆๆ  ........ข้าวปั้น จะสื่อแบบนี้ ใช่ไหม   

 :เฮ้อ: สองคนนี้ เลย ไม่เข้าใจกันสักที

อ้างถึง

..แต่ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วอย่างไร เวลาของการจากลาย่อมมาถึง..
   
..เขาเท่านั้น..ที่ต้องเป็นคนตัดสินใจ..
   
เด็กหนุ่มลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง จับมือยายไว้พร้อมพูดเสียงสั่นพร่า
   
“กลับบ้านกันนะยาย” เขากระซิบข้างหู “กลับน่าน..ไปหาตา ไปหาแม่”

ความรัก ต้องใช้เวลา ในการเยียวยา บำบัดและ ทำใจ  :mew2:

คุณยายไปสบายแล้วสินะ   สู่สุคติครับ  

 :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 04-09-2017 20:02:05

ฮือออ ไม่ทันแล้วเจ้าโอ๊ตตตตต
ไม่เป็นไรนะ จบได้ก็เริ่มใหม่ได้ ลดได้ก็เพิ่มได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ํYanika ที่ 04-09-2017 20:05:21

เราเข้าใจนะ เราเข้าใจความรู้สึกโอ๊ต เราก็เคยคิดว่าจะยื้อพ่อไว้ให้นานที่สุด อย่างน้อยมาเยี่ยมก็ยังได้เห็นพ่อนอนอยู่ ยังรับรู้ว่าแกยังอยู่ หมอก็บอกถ้าถอดเครื่องช่วยหายใจออกคือพ่อจะไปเลยเพราะหายใจด้วยตัวเองไม่ได้แล้ว สุดท้ายก็คือต้องปล่อยพ่อไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: o4u0n7 ที่ 04-09-2017 20:08:58

 :m15: อีกหน่อยเราคงตามยายไป หน่วงเหลือเกิน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 04-09-2017 20:41:38

ตามtalk อ้างถึง 5stages of grief  ตามจิตวิทยา จะทำให้เข้าใจน้องโอ๊ตมากขึ้น

แต่นั่นก้อยังหมายถึง พี่กุนต์ยังมีอิทธิพลไม่มากพอที่จะทำให้น้องโอ๊ตฟัง

แล้วยังคำพูดที่พูดตอนนั้นมันมาจากใจที่คิดอยู่อย่างนั้น ยังไม่รับพี่กุนต์มาเป็นครอบครัว ยังหวงยายไว้อยู่คนเดียว

ส่วนพี่กุนต์ที่ใจมันชาๆไปแล้วนั้น จะอยู่กันอย่างไรต่อไปนะ

นักเขียนจะเขียนบทให้มีน้ำหนักในตอนจบได้อย่างไร

ยอมรับว่า อ่านทุก sins  หน่วงและลุ้นทุก sins แต่ sins greed นี้ หนักหน่วงสุดอ่ะ

ความหลัง ความในใจ ความเป็นไป  ติดตามกันยาวนาน

 :a5:   :a5:   :a5:   :a5:   :a5:   :a5:   :a5:

 :katai4:  :katai5:  :katai4:  :katai5:  :katai4:  :katai5:

...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 04-09-2017 20:48:47

พี่กุนต์น่ารักมากกก  ดูแลอ้น  อุ้มน่ารักที่สุด
เป็นคุณพ่อที่อบอุ่นมากกก
ส่วนโอ้ตนั้น  ตามใจพี่กุนต์เลย  ไม่สมหวังก็โอเคนะ
เราสงสารพี่กุนต์  ให้มามาก  นี่หรือคือผลตอบแทนที่ควรได้ของพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 04-09-2017 20:51:03

เข้มแข็งไว้นะโอ๊ต

เข้าใจพี่กุนต์ และสงสารในความจังหวะนรกของโอ็ตมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 04-09-2017 20:58:36

 :mew4: :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 04-09-2017 21:00:57

 :mew6: :mew6: :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 04-09-2017 21:08:40

น้ำตาร่วงเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 04-09-2017 21:17:32

สงสารโอ้ตอ่ะ มันก็อยากจะเป็นหลักให้ครอบครัวไง ไม่อยากพึ่งพี่กุนต์เกินความจำเป็น แต่ด้วยเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นของโอ้ตกะสน บวกกับคำพูดที่โอ้ตพูดกะพี่กุนต์อย่างรุนแรงมันทำให้พี่กุนต์เสียใจ และผิดหวังกับโอ้ต นี่ยายก็มาจากไปอีก สู้ๆนะเจ้าโอ้ต :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: อ้วนน้อย ที่ 04-09-2017 21:36:04

 :sad4: :o12: :hao5:โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: torto ที่ 04-09-2017 21:39:13

อ่านแล้วความรู้สึกมันอึนๆ  เย็นชาอ่ะ แต่ก็สมเหตุสมผล
รอว่าความรักจะกลับมาได้อย่างไรมากกว่า  มันต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม  แต่แบบไหนกันนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-09-2017 21:47:33

คุณยาย TT แม้รู้ว่าวันนี้ต้องมาถึงแต่ก็เสียใจอยู่ดี น้ำตาร่วงแล้ว
ยายไปสบายแล้ว คนอยู่สู้ต่อไป โอ๊ตสู้ๆ นะ อ้นอุ้มลูก สงสารหนู
พี่กุนต์คนดีก็น่าสงสาร ทุกคนรักพี่กุนต์นะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 04-09-2017 21:52:29

เป็นตอนที่เรียกน้ำตาได้ทั้งตอน  ตั้งแต่น้องอุ้ม น้องอ้น กับพี่กุนต์ในตอนแรก

ยิ่งการจากไปของยายทำเอาน้ำตาไหลเลย

สงสารทุกคนเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Kmiew ที่ 04-09-2017 21:57:13

สรุปคืออิโอ๊ตไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกเจ็บปวดปกป้องความรู้สึกของตัวเอง จนกลายเป็นว่าทำให้คนอื่นเจ็บปวดแทน ค่อนข้างจะเห็นแก่ตัวเด้ออ เข้าใจที่ไม่อยากให้ยายตาย แต่ก็นะความจริงถ้าเป็นเรารู้ว่ายังไงก็ไม่รอด และยายก็อยากไปด้วย เราจะไม่ทรมาณยายเหมือนที่โอ๊ตทำเลย สงสารยายมาก สงสารพี่กุนต์ด้วย ต้องมารองรับอารมณ์นู้นนี่ คือพี่กุนต์ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยทำไมอิโอ๊ตไม่คุยดีๆพูดจาดีๆ ดีแต่ทำให้พี่กุนต์เสียใจ ถ้าตอนจบแบบไม่ได้คู่กันนี่จะดีใจมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: JellyKei ที่ 04-09-2017 21:57:31

น้ำตาพรากทั้งตอนเลย ชอบการสื่ออารมณ์ของคนเขียนมากๆㅠㅠ
แล้วต่อจากนี้อินทัชกับหนูกุนต์จะเป็นยังไงกันต่อล่ะน้อ มารู้ความรู้สึกของอีกคนตอนตัวเองคิดที่จะตัดใจแล้วพอดี :ling3:

ปล.เด็กสองหน่อน่ารักกันมากเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: terukizawa ที่ 04-09-2017 21:58:06

เอิ่มมม ยิ่งอ่านยิ่งคิดว่า ถ้าคู่นี้คงสภาพไว้ที่พี่น้อง เหมือนไผ่กับพี่กุนต์ก็ดีนะ เรื่องแรกที่คิดว่าตัวเอกไม่ได้อยู่แบบคนรักกันก็ไม่เป็นไร ชิลๆ ตามอ่านต่อไปไม่ว่าผลจะเป็นแบบไหน ไม่ทีมใครทั้งนั้น สบายๆ หน่วงได้ทุกเวลา ~ฉันอยู่กับความไม่แน่นอน กับรักที่ไม่มีค่า~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 04-09-2017 22:27:01

 :sad11: :เฮ้อ:

 :L2: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 04-09-2017 22:42:38

เพลง รักคงยังไม่พอ ต้องมาจริงๆค่ะสำหรับอีพีนี้
เรียกได้ว่างานน้ำตามา
ฮืออออ เอาจริงๆเด็กๆน่ารักมากนะ
ร้องไห้งอแง กอดขาพี่กุนต์กันใหญ่
แต่พูดจริงๆ เรื่องโอ้ตนี่เข้าใจทั้งสองฝ่าย
ยิ่งโอ้ตมาฟังสนแบบนี้แล้ว พี่กุนต์ยิ่งปล่อยแน่นอน
เจ็บมามาก พอเจ็บและก็จะถอยไปเอง
ส่วนตาโอ้ต นางมั่นใจของนางว่ารัก แต่คำพูด การกระทำ มันไม่สื่อจริงๆ
บางทีไม่พูดพี่กุนต์ก็ไม่รู้ มาสารภาพเอาวันที่สาย ช่วยไม่ได้จริงๆ
ถ้าถอยกันคนละก้าว ลองออกจากความเจ็บปวดที่ยายไป
สักพักสองคนก็คงรู้ ว่ามีกันสองคนและครอบครัวจริงๆ ที่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 04-09-2017 22:42:48

นิยายมีผลต่อชีวิตประจำวันผมจัง..วันใหนเศร้าเราก็เศร้า..วันใหนเขามีความสุขเราก็มีความสุข...อยากให้ไปพาทอนาคตของเด็กๆโตจัง...คงมีความสุขมาก..พาทปัจุบันมันหน่วงมาตลอดเลย...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 04-09-2017 23:14:20

คนเขียนข้อมูลแน่นจริงๆ มิน่าหล่ะ นิยายแจ่มจรัสเวอร์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 04-09-2017 23:27:55

บรรยายดีมาก คือเหมือนตอนที่ป้าเป็นเลยอ่านไปน้ำตาไหลไป โดนแรงมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 04-09-2017 23:40:26

 การจากลาคือสิ่งที่เศร้า
แต่สิ่งที่เศร้าที่สุดคือการจากลาโดยไม่หวนกลับ
อ่านตอนนี้ด้วยน้ำตานองหน้า สงสารทุกคน
สงสารพี่โอ๊คและเห็นใจพี่โอ๊ตอย่างยิ่ง
ขอให้ยายหลับให้สบายที่สุด

การบอกรักของพี่โอเคจะเรียกว่าผิดที่ผิดเวลาก็ว่าใช่
หากเป็นพี่กุนต์เราก็รู้สึกเฉยชา
ดีใจซิ แต่มันก็ไม่สุด

รอเวลาที่เหมาะสม ที่จะพูดกันอีกครั้ง

ปล..อยู่กับเรื่องนี้มานานจนไม่อยากให้จบเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 05-09-2017 00:04:20

รักข้าวปั้นเขียนดราม่าไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย :o12:

ปล. จะรักมากกว่านี้ถ้ามาต่อบ่อยๆอิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 05-09-2017 00:15:30

 :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:

ทำเราร้องไห้ไปด้วยเลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 05-09-2017 00:36:21

อ่านไป น้ำตาไหลไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 05-09-2017 01:36:33

โอ้ย สงสารตัวเอง น้ำตาไหลพรากๆ ตอนตีหนึ่งกว่าๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 05-09-2017 04:07:39

      ตั้งแต่อ่านนิยายเรื่องนี้มาร้องไปกี่รอบแล้วนะ
และตั้งแต่ที่อ่านเจอส่วนที่กล่าวถึงยายช่วงเเรกๆและอาการป่วยของยาย
ในฐานะคนที่พอมีความรู้ทางด้านนี้และวิธีการรักษาคนนึงรู้ได้ทันทีว่าต้องจบแบบนี้แน่ แต่ ภาวนาตลอดขอให้เป็นแค่นิยายที่เป็นนิยายอย่ามีความจริงใดๆมาอ้างเพื่อความสมจริงเลย เราว่านักอ่านทุกท่านที่อ่านจะรู้สึกถึงความรักของยายได้โดยไม่ต้องบรรยายหรือสร้างอารมณ์ใดเลยอ่านแล้วรู้สึกได้เอง
     และในที่สุดนิยายก็ไม่เป็นแบบที่เเอบหวังคุณยายจากไปในที่ๆจะมีความสุขตลอดไปแล้วไม่เจอกับความเจ็บใดๆอีกแล้วรักคุณยายค่ะ
      และในส่วนของโอ๊ตและพี่กุณนั้นเราว่าเป็นใครๆก็เจ็บเจ็บทั้งสองคน
เพราะสิ่งที่แต่ละคนคิดและต้องเจอต่างกัน
     ในมุมพี่กุณคือคิดว่าตัวเองดีไม่พอที่จะให้น้องมันมารักดีไม่พอที่จะเป็นคนสำคัญ
      ในมุมของโอ๊ตนั้นน้องมันแค่กลัวการจากลาที่จะเกิดขึ้นแต่ใครเจอภาวะแบบนั้นก็เสียศูนย์ทุกคน พี่กุนต้องเข้าใจมันดิ
ส่วนเรื่องความน้อยใจตรงนี้ที่พี่กุณมีต่อโอ๊ตไปแปลกเพราะไม่มีใครรู้ความคิดขอใครได้ถ่องแท้จริงๆไม่แปลกที่พอเจออะไรที่กระทบจิตใจจะมองทางลบแต่อย่างไรก็แล้วแต่่านไปให้ได้นะค่ะความรักจะไม่ยั่งยืนถ้าคนสองคนพร้อมจะปล่อยมือกัน
ความรักจะไม่มั่นคงถ้าใครสักคนไม่จริงจัง
สู้ๆๆๆค่ะรออ่านตอนต่อไปค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 05-09-2017 04:55:59

พี่กุนต์ทำใจได้แล้ว ...เพราะอ่านหนังสือธรรมะกับยายรึป่าวนะ5555

ในบทบาทของโอ๊ต...เราอาจจะยิ่งกว่าโอ๊ตก็เป็นได้
แต่ในบทบาทของพี่กุนต์ มองความเป็นจริง เหตุและผลสุดๆ อย่างกับปลงได้แล้วนั้น ก็ดีกว่าอ่ะไม่ทรมานทั้งคนป่วยคนเป็น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Kkfu ที่ 05-09-2017 06:50:17

อยากให้พีุ่นต์มีความสุขสักที ไม่ต้องมานั่งเสียใจอีก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: orra ที่ 05-09-2017 09:33:18

น่ากลัวว่าพี่กุนเสียใจและเสียความรู้สึกกับโอ้ตมาก ความรู้สึก เมื่อมันโดนทำร้าย มันยากที่จะหาย ถึงแม้จะรัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 05-09-2017 10:05:40

กลายเป็นว่าพี่กุนต์ไม่ดีใจกับคำว่ารักของโอ๊ตไปแล้ววววว
พี่กุนต์พูดโอ๊ตไม่ยอมฟังแต่กับสนโอ๊ตยอมที่จะรับฟัง
แบบนี้จะเอาอะไรมาทำให้พี่กุนต์รักโอ๊ตล่ะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 05-09-2017 11:08:49

ถ้าเราเป็นพี่กุนต์เราก็หมดใจเหมือนกัน ในเมื่ออิโอ๊ตเลือกที่จะฟังสนมากกว่า
เท่ากับพี่กุนต์ไม่มีความสำคัญอะไรเลย อิโอ๊ตไม่ได้เห็นพี่กุนต์เป็นครอบครัว
เหมือนอย่างที่พี่กุนต์คิด.  สงสารพี่กุนต์นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 05-09-2017 11:50:07

ยายไปสบายแล้วนะ เราเป็นคนที่ยังอยู่ต้องยอมรับความจริง แล้วประคองกันต่อไปให้ได้


น้องอ้น น้องอุ้ม ดูแลพี่กุนต์ด้วยนะ พี่กุณต์กำลังแย่มากๆ



น้อยใจมากเลยอ่ะ มากๆๆๆ พี่กุนต์พูดปาวๆ ไม่ฟัง แถมโดนด่า แต่พอสนพูด กับนึกได้สินะ

จะบอกว่าตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกัน งั้นหรอ


ฟังไม่ขึ้นหรอก


กอดพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 05-09-2017 12:15:03

ฮือออ สงสารทุกคนเลย
ตอนพาร์ทน้องอ้นน้องอุ้ม คือน้ำตาคลอแล้วอ่ะ
พอมาถึงพาร์ทคุณยายคือร้องไห้ไม่ออก จุกอกไปหมด
คุณยายหมดห่วงแล้วนะ

เรื่องหลังจากนี้นะสิ พี่กุนต์ไม่รู้สึกจริงๆหรอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 05-09-2017 12:40:04

ตอนนี้คือเศร้ามากจริงๆ
ตอนอ้มกับอุ้มขอไม่ให้พี่กุณทิ้ง

ตอนโอ๊ตบอกรักพี่กุณแต่พี่กุณกลับไม่รู้สึกดีใจแล้ว (TT )

ตอนยายเสีย คือเศร้ามาก

แต่ก็รีบดีกันไวๆน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 05-09-2017 16:01:04

น้ำตาคลอเลยทีเดียว
เศร้าเรื่องคุณยาย แล้วก็หน่วงเรื่องพี่กุนต์ หวังว่าฟ้าหลังฝนจะสดใสกว่านี้นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Heisei ที่ 05-09-2017 16:27:25

ในฐานะหมอ ขอชื่นชมคุณนิกิริค่ะ เขียนได้ดีมาก ทั้งลักษณะตัวโรค การดำเนินโรค ขั้นตอนการรักษา นับรวมไปถึงสิ่งที่พี่กุนต์พยายามทำคือpalliative care คุณเขียนได้ดีมาก สื่อให้เห็นถึงความเข้าใจ รวมถึงสื่ออารมณ์ของตัวละครทั้งสองคนได้ดี ทั้งสาเหตุของพี่กุนต์ และในฐานะญาติใกล้ชิดที่ไม่อยาก"จบชีวิต"ยายด้วยตัวเองของโอ๊ต น่าชื่นชมมากๆค่ะ

เราหวังว่านักอ่านหลายท่านจะได้อะไรหลายๆอย่างจากตอนนี้ แล้วร่วมตัดสินใจการรักษาที่ดีที่สุด และมีความสุขที่สุดกับคนไข้ เพราะในฐานะหมอ บางครั้งเห็นการพยายามยื้อชีวิตแบบที่ผู้ป่วยไม่ต้องการเองก็เจ็บปวดเช่นกัน

หลายคนว่า"หมอมีหน้าที่รักษาและยื้อชีวิต"เท่านั้น แต่ในตอนนี้สมัยนี้ หมอมีหน้าที่ให้ผู้ป่วยได้รับการรักษาที่ดีและมีความสุขกับตัวผู้ป่วยที่สุดและผู้ป่วยได้มีสิทธิร่วมวางแผนการรักษากับแพทย์ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: MorethanMore ที่ 05-09-2017 16:47:35

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึก โอ๊ตไม่เหมาะ ไม่สมควรที่จะเป็นคนรักของพี่กุนต์ ดีใจที่พี่กุนต์คิดได้สักที แก่ขนาดนี้แล้ว แถมมีประสบการณ์กับศรันย์มาอีก จะไม่เข้าข้างฝั่งไหน แค่รู้สึกว่าถ้ารักแล้วมันเหนื่อยหัวใจตัวเองนั่นไม่ใช่รัก

สงสารยายเว่อร์ ดีใจที่ยายหลับสบายสักที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 05-09-2017 20:34:15

ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ และข้อมูลที่ค้นคว้ามาอย่างจริงจัง ทำให้เห็นถึงความรู้สึกนึกคิดของตัวละครทุกฝ่ายอย่างชัดเจน  ตกใจกับความรู้สึกของพี่กุนต์มาก  กลัวว่าจะไม่รักน้องเหมือนเดิม  เริ่มใจไม่ดีแล้วสิ   :ling2:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 05-09-2017 21:02:55

ในความน้ำตาไหลให้กับคุณยายนั้น เราก็แอบหน่วงหนักในใจ แย่แล้วววววว พี่กุนต์น้ำตาไหลเพราะรู้สึกได้ ว่าดีใจกับคำว่ารักของโอ๊ตน้อยไปเหลือเกิน ต่ายแล้วววววว  //  แถมเป็นสนที่มาพูดในตอนที่โอ๊ตเบาลงแล้วทำให้โอ๊ตเปลี่ยนใจ ต่ายแล้วววววว  //  นี่ถ้าไม่ใช่ว่าเคยอ่านตอนพิเศษมาแล้วเจอว่า happy ending เราคงมีหลอนอ่ะงานนี้  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 05-09-2017 21:29:54

 :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 05-09-2017 21:45:38

ปวดใจน้ำตาไหลพรากๆๆๆ สุดท้ายยายก็จากไป ขอให้เข็มแข็งไว้นะโอ๊ต
แต่พี่กุนต์ก็น่าสงสาร โอ๊ตฟังปาลินพูดแบบนั้ ยิ่งตอกย้ำพั่กุนต์ไปอีก
ถ้าถามว่าดีมั้ยที่เห็นพี่กุนต์ไม่ยินดีกับคำว่ารัก ไม่รอ ไม่พยายาม ก็จะตอบว่ารุ้สึกดีนะ
โอ๊ตทำตัวเองด้วยส่วนนึง ส่วนนึงพี่กุนต์เองก็ไม่ใช่ของตายของใคร
แต่ถึงจะยังไงพี่กุนต์ก็ทิ้งทุกคนไม่ได้อยู่ดี รักแล้วผูกพันแล้ว ครอบครัวเดียวกันแล้ว
เป็นหน้าที่โอ๊ตแล้วละนะว่าจะทำยังไงให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-09-2017 22:48:11

เศร้า...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 05-09-2017 23:07:25

ใจหายตรงที่ความสัมพันธ์มันสวนทางกันแล้วเนี้ยสิ หน่วงมากกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: gang ที่ 06-09-2017 00:15:39

บีบคั้นอารมณ์ ดีจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Seeetnott ที่ 06-09-2017 08:56:22

 :hao5: ตอนนี้สงสารทั้งพี่กุนทั้งโอ้ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 06-09-2017 10:11:00

หนักหน่วงมาก
พี่กุนต์คงรู้สึกว่าเพราะสนโอ๊ตถึงยอม
คือ... เหตุการณ์มันพาไปแบบนั้น
เราไม่รู้ว่าควรอยู่ข้างใคร อึดอัดไปหมด
พี่กุนต์เองก็คงลำบากใจ จะทิ้งโอ๊ตตอนนี้ก็คงทิ้งไม่ลง
เราไม่รู้สิ... ความต่างของวัยมันก็มีผล
ถึงโอ๊ตจะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ยังไง
แต่เด็กก็คือเด็ก ไม่สามารถควบคุมตัวเองให้ใจเย็นได้ตลอดหรอก มันต้องหลุดนิสับเหมือนเด็กมาบ้าง
ขนาดผู้ใหญ่บางคนยังเป็นเลย
เอาจริงๆ เราแบบ อยากให้เลิก.. แต่ก็นะ..
พูดยาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 06-09-2017 22:20:21

โอ๊ยยย พีคมากค่ะ คือแบบว่าร้องไห้น้ำตาไหลพรากมาหลายตอนแล้ว ตอนนี้หนักสุดค่ะ
ร้องตั้งแต่ต้นตอนถึงท้ายตอนเลย

กุนต์เป็นคนดีนะ แล้วรักน้องมาก รักอ้นอุ้มมาก แต่โอ๊ตทำตัวเองพัง แล้วใจพี่กุนต์ตอนนี้เจ็บหนัก
หนักเข้าไปอีก เพราะแค่คำพูดของปาลิน โอ๊ตฟัง คือจะบอกว่า อารมณ์คิดได้ก็อาจใช่
แต่คนเสียใจไปแล้ว แถมยังคิดว่าโอ๊ตยังชอบปาลินอยู่ เลยยิ่งแย่ไปอีก

โอ๊ตคิดถูกแล้วนะ ที่ยอมให้ยายไป แล้วบอกจะพายายกลับบ้าน คงรอคำนี้มานาน
ถึงโอ๊ตจะช้าไป แล้วพลาดมาหลายเรื่อง ทำพี่กุนต์ใจพังอีก โอ๊ตควรให้เวลาตัวเอง และพิสูจน์ตัวเองให้ได้

อยากให้พี่กุนต์พูดมากกว่านี้ ทั้งที่รู้ว่าแก้วแตก กลับมาต่อไม่ได้
โอ๊ตต้องชัดเจนกว่านี้ ทั้งกับพี่กุนต์และปาลิน ไม่งั้นได้เสียพี่กุนต์แน่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 07-09-2017 00:24:26

อินทัชน่าสงสาร เด็กๆ ก็น่าสงสาร พี่กุนต์ก็น่าสงสาร เศร้ามากๆ เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 07-09-2017 01:00:09

คำบอกรักที่ผิดที่ผิดเวลา เห้อออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 08-09-2017 18:50:59

ทรมานบาดใจสุดๆไปเลยค่ะ ต่อเนื่องติดกันหลายตอน จิตใจถึงกับอ่อนล้าตาม แต่ยังคงรอตอนต่อไปอย่างมีความหวัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.53] pg.131 -- 4/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 08-09-2017 19:19:05

ร้องไห้ ไปกับทุกคน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 10-09-2017 13:06:55

Chapter 54

กนธีเป็นเจ้าภาพจัดงานศพ สวดสามคืนที่วัดแถวบ้านของอินทัชในอำเภอปัว  เชิญแขกเหรื่อแถวบ้านซึ่งก็ไม่ได้มีมากมายนัก ล้วนแล้วแต่เป็นคนกันเอง
   
ถึงแม้คุณยายจะบอกว่าไม่ต้องทำพิธีอะไร แต่เขาปรึกษากับอินทัชแล้ว น้องเองก็ตกลงใจที่จะจัดงานสวด อย่างน้อยก็ได้ทำตามประเพณีของไทย
   
กนธีเป็นคนขับรถพาทุกคนกลับมาที่บ้านเกิด มีพสิษฐ์กับปาลินตามมาด้วยอีกสองคน ช่วงที่จัดงานกันวุ่นวาย เด็กๆพอจะหายเศร้าซึมลงไปบ้าง

เขากับพสิษฐ์ช่วยเป็นธุระจัดการทุกอย่างเท่าที่อินทัชจะยินยอม พิธีสวดจัดอย่างเรียบง่าย ให้คนรู้จักมารดน้ำศพ ขออโหสิกรรม ทำบุญเลี้ยงพระตามวันที่กำหนด มีงานฌาปณกิจในวันสุดท้ายและเก็บอัฐิในวันรุ่งขึ้น

ระหว่างที่อินทัชและปาลินดูแลแขก กนธีเป็นฝ่ายช่วยงานและดูน้องอุ้มอยู่ไม่ห่าง น้องอ้นขอบวชหน้าไฟให้ยาย แต่อินทัชไม่เห็นความจำเป็นที่จะบวชวันเดียวตอนเช้าแล้วสึกออกมาตอนเย็น แต่ถ้าบวชตลอดงานศพ เขาเห็นดีด้วย น้องอ้นเลยได้บวชสามเณร ถือศีลสิบและตั้งใจปฏิบัติตัวแผ่ส่วนกุศลไปให้

วันนี้เป็นงานสวดคืนแรก กนธีและพสิษฐ์คอยช่วยในงานอย่างดีเหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่ ทำเอาเพื่อนบ้านที่รู้จักมักคุ้นกับเด็กๆอดสงสัยไม่ได้

“คุณเขามาจากกรุงเทพใช่ไหม เป็นใครหรือเจ้าโอ๊ต ทำไมมาช่วยเป็นธุระให้คนบ้านๆอย่างเรา” ลุงที่เคยขับรถพายายไปโรงพยาบาลออกปากถาม

“แกน่าจะเป็นนายของโอ๊ตมัน คราวนู้นเห็นส่งคนมารับถึงสนามบิน” ป้าคนดูแลจุดธูปดอกเดียวไหว้ศพแล้วหันมาตอบ “ได้นายใจดีจริงๆลูกเอ๊ย”

อินทัชเพียงแต่ยิ้ม ปลีกตัวเอาอาหารไปให้ยายก่อนเคาะโลงเรียกตามความเชื่อ ตอนนั้นพระสงฆ์ขึ้นมาบนศาลา พี่กุนต์เลยเดินไปรับ

วันนี้กนธีเป็นประธาน เขาแยกไปนั่งกับพสิษฐ์ เมื่อมัคนายกเชิญก็ลุกไปจุดธูปเทียนบูชาพระและไหว้เคารพศพ ฟังพระท่านสวดพร้อมกันกับน้องอุ้ม

หลังพระสวดจบที่สอง ปาลินเป็นคนเอาข้าวต้มมาให้แขกที่นั่งอยู่ ส่วนอินทัชเป็นคนยกน้ำ แจกจ่ายไปจนครบทุกคนบนศาลา

“ของพี่กุนต์ล่ะ” ปาลินถาม ที่จริงพี่กุนต์กับคุณไผ่ทานมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าหิวอีกหรือเปล่า อีกอย่าง เขาแอบเกรงใจด้วยที่จะให้ทานข้าวต้มงานศพ

“เดี๋ยวเรายกไปเอง สนไปพักก่อนเถอะ” อินทัชหยิบถาดมาจากเพื่อน แล้วเดินไปหาผู้ชายที่ผูกไทใส่สูท แต่งดำทั้งชุดอย่างดีเป็นการให้เกียรติคนตาย

กนธีกำลังกินข้าวต้มที่น้องอุ้มกินเหลือ เด็กชายกินไปร้องไห้ไปจนอิ่มน้ำตา ยังดีที่ได้พี่กุนต์คอยปลอบ พอดีมีสายโทรเข้า เขาเลยฝากน้องไว้กับพสิษฐ์

“อ้าว..โอ๊ต” เขาหันมาเจอ เห็นเด็กหนุ่มยืนอ้ำอึ้ง จะเอาข้าวต้มมาให้ “ไม่เป็นไร พี่กินของน้องอุ้มแล้ว เดี๋ยวขอไปคุยธุระก่อนนะ”

อินทัชพยักหน้ารับ อีกฝ่ายเดินสวนไปทางหน้าศาลา เขาถอนหายใจแผ่วเบา มองตามคนที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยงาน วันนี้ทั้งวัน พวกเขายังไม่ได้พูดคุยอะไรกันเท่าไร พี่กุนต์คอยดูแลพิธีการให้ เขาก็วุ่นวายรับแขกเหรื่อ

“ว่าไงเรา มานั่งนี่สิ” พสิษฐ์เรียกน้อง บนตักมีน้องอุ้มนั่งปาดน้ำตาอยู่

อินทัชขยับเข้ามาหา เหม่อมองไปทางโลงเย็นที่ไว้ศพของยาย จู่ๆ เขาก็รู้สึกเหงา ในอกมันวูบโหวง เหมือนใจส่วนหนึ่งถูกฉีกออกและหลุดลอยหายไป

“พี่โอ๊ตจ๋า..” น้องอุ้มเห็นพี่ชายก็โผมากอด สะอื้นฮัก “หนูคิดถึงยาย”

พสิษฐ์ลูบหัวอุ้มอย่างสงสาร เขาลุกขึ้น บีบบ่าเด็กหนุ่มก่อนจะปล่อยให้สองคนพี่น้องอยู่ด้วยกัน เขาเห็นว่าเด็กมันเหนื่อยล้า อ่อนไหวจนอยากจะร้องไห้ แต่เพราะมีคนอื่นอยู่ด้วย เจ้านั่นถึงต้องเอาแต่กลั้นน้ำตา

“พี่โอ๊ตเอาข้าวให้ยาย แล้วยายจะได้กินไหม” น้องอุ้มถาม

“ยายอิ่มบุญครับ” อินทัชจูบหน้าผากน้อง “พี่อ้นบวชเณร ยายก็จะได้”

“หนูอยากเจอยาย” อุ้มซบกับอกพี่ ร้องไห้ซิก “ใครจะเล่านิทานให้หนู”

“พี่จะเล่าให้ฟังแทน” เขาลูบแผ่นหลังเล็ก “อ้นกับอุ้มยังมีพี่อยู่ทั้งคน”

น้องเล็กสะอื้นจนตัวโยน กอดพี่ชายแน่น “พี่โอ๊ตอย่าทิ้งหนูกับพี่อ้นนะ”

อินทัชกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เขาโยกตัวน้องปลอบใจ เช็ดน้ำหูน้ำตาให้มันไปพร้อมกับการเช็ดน้ำตาให้ตัวเองด้วย “เจ้าบ้า..ใครจะทิ้งลูกหมูอย่างอุ้มได้ล่ะ”

“ฮืออ..หนูจะเป็นเด็กดี หนูจะไม่ทำให้พี่โอ๊ตเหนื่อย หนูสัญญา”

“ดีแล้ว” เขาปล่อยน้ำตาไหลเงียบเชียบ แต่น่าตลกที่มันไหลไม่หยุดเมื่อมีมือเล็กๆของน้องช่วยเช็ดให้ “พี่ไม่ทิ้งอ้น ไม่ทิ้งอุ้ม เราสามคนพี่น้องไม่ทิ้งกัน”

..ไม่เหลือใครอีกแล้ว..ไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหนอีกแล้วในชีวิตนี้..

เดียวดาย เคว้งคว้าง หดหู่ ว่างเปล่า วูบโหวงอยู่ในใจ

ขาดร่มโพธิ์ของบ้าน เหมือนไทรใหญ่ถูกถอนรากหมดโคน ความมั่นคงทางจิตใจถูกสั่นคลอน เมื่อก่อนถึงอยู่ไกลกัน แต่ก็รับรู้ได้ว่ามีกันและกันอยู่

หากตอนนี้ มองไม่เห็น จับต้องไม่ได้ เหลือทิ้งไว้แค่ความทรงจำ

อินทัชกอดน้อง ร้องไห้โดยไม่มีเสียง กระทั่งฝ่ามือหนึ่งแตะลงบนบ่า ใจเขากระตุกไหว เงยมองด้วยสายตาพร่าเลือน ตอนนั้นคิดทันทีว่าเป็นคนสำคัญ

“พี่กุนต์..” เขารีบเช็ดน้ำตา ไม่อยากให้ฝ่ายนั้นเห็นความอ่อนแอ แต่แล้วเมื่อมองทุกอย่างได้ชัดเจน คนที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับไม่ใช่คนที่เขาต้องการ

ปาลินบีบไหล่เพื่อนด้วยความเห็นใจ เขาเห็นเพื่อนร้องไห้เลยเป็นห่วง

อินทัชไล่ความรู้สึกผิดหวังในชั่ววูบนั้นทิ้งไป เพื่อนคนนี้กังวลแทนเขาทุกครั้ง คอยอยู่ข้างกันทุกเวลาที่อ่อนแอ ออกตัวแทนและห่วงใยเขาเสมอมา

“คิดถึงยายใช่ไหม..” คำถามสั้นๆ ทำให้คนฟังปวดหัวใจ

อินทัชไม่ตอบ แต่น้องอุ้มได้ยินแล้วร้องไห้โฮ ปาลินรีบเข้าไปหา กอดสองคนพี่น้องไว้แน่น แขนหนึ่งของเขาโอบน้องเล็ก อีกข้างกอดคนเป็นพี่

หากว่ากำลังใจส่งต่อถึงได้ เขาพร้อมจะให้เพื่อนทั้งหมด

“เรารู้..เราเข้าใจโอ๊ต” ปาลินปลอบ “เวลาเท่านั้นที่จะช่วยได้”

อินทัชหลับตาลง ใบหน้าชุ่มไปด้วยหยดน้ำตา เขากอดตอบอีกฝ่าย

“ขอบคุณนะสน..” เสียงทุ้มพร่าต่ำ “ขอบคุณ..เพื่อนรัก”

“เราจะอยู่ข้างโอ๊ตนะ ไม่ว่าเมื่อไร ไม่ว่าวันไหน เราจะไม่ทิ้งกัน”

ภายนอกศาลา กนธีเพิ่งจะวางสายจากคุณไผท ทางนั้นทราบข่าวว่าคุณยายเสียเลยอยากร่วมเป็นเจ้าภาพ แต่เขาเห็นว่าคงไม่เหมาะนักเพราะอินทัชไม่ได้นึกชอบคุณไผทเท่าไร ครั้นจะปฏิเสธตรงๆก็ลำบากใจ เขาเลยขอเป็นคนจัดการให้แทนในนามของตนเอง ถือเสียว่ารับไว้แต่น้ำใจกันก็พอ

ตอนที่จะกลับไปนั่ง สายตาก็เห็นเด็กสองคนคอยปลอบใจกันและกัน เขามองภาพนั้น ไม่มีความรู้สึกทางลบอื่นใดมาแทรก มันคือความสงบราบเรียบ วางเฉย ทั้งยังเต็มไปด้วยความเข้าใจ..เหมือนยืนดูในฐานะคนนอก

พสิษฐ์เข้ามาหา มองตามพี่ชาย “อย่าคิดมาก” เขาพูด “เด็กสองคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนที่พี่จะเจอโอ๊ต ไม่แปลกที่เขาจะปลอบใจกัน”

“พี่ไม่ได้คิดมาก” กนธีมองน้อง “พี่ไม่ได้คิดอะไรเลยต่างหาก”

“หมายความว่ายังไง”

เขายิ้มจาง ลมเย็นเอื่อยพัดผ่านตัว “พี่ไม่ไปต่อแล้วไผ่” เขามองท้องฟ้าสีดำสนิท เมฆเลื่อนคล้อยตามแรงลม “ขอออกมาอยู่ในจุดที่สบายใจดีกว่า”

พสิษฐ์นิ่งอึ้ง “พี่เอาจริงหรือ..” วันก่อนที่พูด เขาก็คิดว่ายังอยู่ในอารมณ์เสียใจ แต่ถ้าลองได้บอกย้ำ แปลว่าตัดสินใจไปแล้ว “เกี่ยวกับน้องสนไหม”

“เรื่องของน้องสนทำให้พี่เดินช้าลง แต่ไม่ได้ทำให้พี่หยุด สาเหตุใหญ่มาจากพี่กับโอ๊ตทั้งนั้น ถึงจะมีนึกเปรียบเทียบ แต่ก็ไม่ใช่ประเด็นหลัก”

“พี่เคลียร์เรื่องของน้องสนกับโอ๊ตหรือยัง ผมว่าเราควรให้ความยุติธรรมกับโอ๊ตด้วย” พสิษฐ์ท้วง “บางที..ถ้าตัดเรื่องที่น้องมันแอบชอบเพื่อนออกไป..”

“เด็กสองคนจะคิดยังไง รู้สึกยังไงต่อกัน ตอนนี้ไม่ได้สำคัญกับพี่แล้ว” กนธีตอบ ละสายตาออกมาจากทั้งคู่ “ช่วงที่โอ๊ตไปรับส่งน้องสน พี่โอเคกับการมีปาลินและไม่ได้อยากให้โอ๊ตเลือกใคร ไม่ได้ขอให้เลิกคบ เลิกคุย เลิกห่วง การให้กำลังใจกัน เข้าใจกันแบบที่ไม่เกินเลยต่อกัน พี่มีแต่จะยินดี สิ่งที่พี่อยากได้มีแค่..โอ๊ตปฏิบัติตัวกับน้องสนยังไง พี่ก็อยากให้โอ๊ตเผื่อแผ่มาทางพี่บ้างเท่านั้น”

..แต่อินทัชให้เขาไม่ได้..ไม่ว่าจะคิดเข้าข้างอย่างไร..มันก็อ้างไม่ขึ้น..

“ทุกความสัมพันธ์ของเด็กๆ ไม่ได้กระทบใจพี่อีกแล้ว มันรู้สึกเป็นกลาง เหมือนได้ถอยออกมายืนมองน้องที่เอ็นดูเท่านั้น” กนธีพึมพำ “แม้แต่คำบอกรักของโอ๊ต พี่ยังไม่รู้สึกอะไรเลยไผ่”

พสิษฐ์เลิกคิ้ว “น้องมันบอกรักพี่หรือ..มันพูดจริงๆหรือ”

“อืม..” เขาตอบรับ “แต่รู้อะไรไหม แค่คำว่ารักอย่างเดียว มันไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ไปรอด คิดว่าเรือแล่นได้เพราะฝีพายอย่างเดียวหรือ ทุกอย่างต้องประกอบกัน..ต้องลงตัวที่คำว่าเหมาะสม”

และจากภาพวันนี้ กนธีก็เห็นว่า ‘เหมาะสม’ ไม่ได้เป็นคำที่สร้างขึ้นมาเพื่อใช้นิยามความสัมพันธ์ของเขากับอินทัช เด็กสองคนต่างหากที่ต้องใช้คำนั้น..เหมาะสมกันทั้งวัย ความคิด นิสัยใจคอ ทัศนคติ และระยะเวลาที่คบหากันมา

“ทำไมถึงมาคิดว่าพี่กับโอ๊ตไม่เหมาะกันเอาตอนนี้ ทำไมไม่คิดถึงตอนที่เริ่มชอบเขา รักเขาล่ะ ความไม่เหมาะสมก็มีของมันมาแต่แรกอยู่แล้ว”

“น้ำเชี่ยว..เอาอะไรไปขวางก็ไม่อยู่ แต่พอเจออุปสรรคหลายครั้งเข้า มันก็ติดหล่มเอาได้” กนธียิ้มบาง “ตอนนี้นั่นแหละ ที่พี่ลืมตามองรอบข้าง”

“พี่กุนต์..” พสิษฐ์มองอย่างห่วงใย

“ขอบคุณที่อยู่ข้างพี่มาตลอด” เขาตบบ่าน้อง “แต่พี่ไม่เป็นไรหรอก”

..มันก็แค่..ความรักครั้งที่สองที่จบลง..

.

.

.




หลังพิธีสวดของวันแรกเสร็จสิ้น อินทัชกับปาลินยืนส่งแขกจนทุกคนกลับกันหมด ส่วนสามเณรน้อยของพี่ๆก็ไปอยู่กับหลวงพ่อจนกว่าจะถึงวันเผา

อินทัชจัดห้องของเขาให้พี่กุนต์กับคุณไผ่ อีกห้องที่เล็กกว่าให้เพื่อนนอนกับเจ้าอุ้ม ส่วนตัวเขาเองกางมุ้งนอนอยู่ข้างล่าง ใช้เตียงไม้ของยายปูฟูก

ดึกดื่นเที่ยงคืน แต่เด็กหนุ่มหลับไม่ลง เขานั่งมองข้าวของเครื่องใช้ของยายที่วางระเกะระกะในบ้านเหมือนเมื่อคราวแกยังมีชีวิต กระจาดใส่ของจุกจิก แผงยา เสื้อผ้าบางส่วน ผ้าซิ่นผืนใหม่ๆที่ซื้อมาฝาก ยายชอบเอาเก็บใส่ตู้กระจกแล้วใส่แต่ผืนเก่า มีเข็มขัดอยู่สองสามเส้นวางคู่กับเสื้อที่ใส่ประจำ

อินทัชล้มตัวลงนอนบนหมอน ยังได้กลิ่นยาหม่องเขียวและพิมเสนน้ำที่ยายชอบใช้ เขามองฝ่าความมืดตามลำพัง รอบด้านเงียบสนิท มีแต่เสียงจิ้งหรีดร้องอยู่ไกลๆในทุ่ง นานครั้งถึงจะมีเสียงกิ่งไม้เสียดสีกันตามแรงลม

เด็กหนุ่มขยับตัวนอนหงาย ยกแขนก่ายหน้าผาก นึกวนเวียนแต่ตอนที่ยายยังอยู่ แต่ละคำพูดที่ฝากฝัง ยายจากไป ทิ้งเงินไว้ก้อนหนึ่งสำหรับหลานๆ ทุกครั้งที่เขาส่งเงินมา ยายพยายามไม่ใช้ กระเบียดกระเสียรเก็บไว้ให้พวกเขา

สมบัติของยายมีไม่มากนัก มีที่นาปล่อยให้เช่า บ้านหลังนี้ เงินสดในธนาคารเกือบแสน เครื่องทองเหลือง พระเครื่องของตา กับกำไลเงินที่ยายยกให้

อินทัชลุกขึ้น เดินไปรื้อกล่องไม้ที่เขาเอากำไลมาเก็บ ไม่ได้ใส่ใจมันมากนักตอนที่ยายบอกให้เอาไปไว้กับตัวเพราะไม่ทันนึกเรื่องคนที่เขาจะรัก

กำไลเงินแท้เป็นสีดำเพราะถูกลม เขาเอาน้ำยากับผ้ามาขัดจนแวววาวตามเดิม รู้ดีว่าพี่กุนต์ไม่ใส่เครื่องประดับ แต่เขาก็ยังอยากให้

ร่างสูงถือมันไว้ในมือ ค่อยๆก้าวขึ้นบันไดไม้ไปด้านบน ในห้องของเขาปิดไฟมืด ทุกคนคงหลับกันหมดแล้ว เขาไม่ได้มารบกวนเวลานอน ก็แค่เดินเข้าไปเงียบๆ มองผ่านแสงจันทร์เลือนลาง ดูใบหน้าได้รูปที่นอนตะแคงข้าง หลับสนิทอยู่บนเตียงแคบ อีกด้านเป็นคุณไผ่ที่นอนหันหลัง หลับลึกไม่ต่างกัน

อินทัชคุกเข่า จับแขนที่ซุกหมอนก่อนสวมกำไลวงเกลี้ยงเข้ากับข้อมือ

พี่กุนต์ขยับตัวเล็กน้อย เขาไม่ได้ปลุก เพียงแต่ชะโงกหน้าเข้าไปจูบแผ่วเบาบนหน้าผาก ห่มผ้าให้จนชิดคอเพราะคืนนี้อากาศหนาว

ก่อนหน้าพี่กุนต์รักเขา แต่เขาไม่ทันได้ใส่ใจ มองข้ามและวางเฉย

หากหลังจากนี้เป็นคราวของเขา ไม่ว่าสิ่งนั้นจะทำต่อหน้าหรือลับหลัง กนธีจะเห็นหรือไม่เห็นก็ตาม แต่ก็ถึงทีที่เขาจะต้องเป็นฝ่ายพยายามบ้างแล้ว

.

.

.



เสียงไก่ขันข้างบ้านหลังเก่าหลายต่อหลายครั้งทำให้กนธีตื่น สิ่งแรกที่เจอเมื่อลืมตา คือแสงเป็นประกายจากห่วงสีเงินยวงที่สะท้อนกับแดดตอนเช้าตรู่
   
ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง คิ้วขมวดด้วยความประหลาดใจจนต้องหันไปเขย่าตัวน้องที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง “ไผ่..ไอ้ไผ่” พอมันลืมตา เขาก็ชูมือให้ดู “นี่อะไร”
   
พสิษฐ์หาวหวอด “กำไลไง” เขากลับไปนอนต่อ “ดูดีนะ”
   
“แกเอามาใส่ให้พี่ทำไม”
   
“หนวกหูน่า” เขาบ่น “ใครจะพิศวาสเอามาใส่ให้พี่ถ้าไม่ใช่เจ้าโอ๊ต”
   
กนธีชะงัก ก้มลงมองเครื่องประดับเงิน มันไม่ใช่ของที่ซื้อหรือทำขึ้นใหม่ รูปแบบค่อนข้างเก่า ดูเรียบง่าย เนื้อเงินดี มีน้ำหนัก ถึงไม่สุกปลั่งเหมือนในร้านเครื่องเงิน แต่ความวาวในผิวเนื้อก็ยังสะท้อนคุณค่ามันออกมา
   
เขายกมันขึ้นมาแตะบนอกซ้าย นึกทบทวนความฝันเมื่อคืน ใครบางคนเข้ามาหากลางดึก จูบแผ่วบนหน้าผากและสวมมันให้ก่อนจะกลับออกไปเงียบๆ
   
กนธียิ้มจาง ส่ายหัวอย่างระอาเด็กน้อยของเขา เจ้าตัวนั่งมองอยู่สักพักก็ถอดมันออก ห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าแล้วเอาไปเก็บไว้ในกระเป๋าเอกสารอย่างดี
   
“พี่ลุกก่อนนะไผ่ บ้านคนอื่น อย่ามัวนอนจนสายล่ะ” เขาผลักน้องชายแล้วลุกไปอาบน้ำ วันนี้เป็นวันที่สอง เขาแต่งดำไว้ทุกข์ให้คุณยายเหมือนเดิม
   
ข้างล่างยังไม่มีใคร กนธีหันมองรอบด้าน ตัดสินใจช่วยทำความสะอาดและปัดฝุ่นที่ขึ้นตามชั้นวาง ตั้งแต่ทุกคนไปอยู่กรุงเทพก็เพิ่งจะได้กลับมานี่เอง
   
ประตูบ้านเลื่อนดันครืด อินทัชออกไปซื้อข้าวเช้ามาให้

“พี่กุนต์..” เขามองคนที่กำลังกวาดพื้น “ไม่ต้องทำพี่ ไม่เป็นไร”

“ช่วยๆกัน” กนธียิ้มให้ “ซื้ออะไรมา”

“ข้าวแกงที่ตลาดครับ” เด็กหนุ่มหลุบตามองที่ข้อมือซ้ายของพี่กุนต์ มันว่างเปล่า..ทำเอาใจวูบหล่น “กำไลนั่น..เป็นของยาย”

กนธีหันมามอง แตะบนมือตัวเอง “ให้พี่หรือ..”

อินทัชมีสีหน้าเศร้าซึม “ยายบอก..ให้ยกให้คนที่ผมรัก..”

ดวงตาคู่นั้นไหวสั่น ไม่นาน..เจ้าตัวก็เสหลบ “ขอบคุณนะ” เขาพึมพำ “พี่เก็บไว้แล้ว..เก็บอย่างดี สัญญาว่าจะไม่ทำหายแน่นอน”

ร่างสูงหลุดยิ้มออกมา เขาไม่อยากให้บรรยากาศตอนเช้าเสียไปเลยออกปากชวนอีกฝ่าย “ไปถวายเพลด้วยกันไหมครับ เอาของไปให้เณรด้วย”

“เอาสิ” กนธีโกยผงใส่ตะกร้า ล้างมือแล้วมาช่วยแกะกับข้าว

ปาลินเพิ่งจะพาน้องอุ้มลงมาจากข้างบน สักพักพสิษฐ์ก็ตามลงมา ข้าวที่อินทัชหุงไว้สุกพอดีเลยได้นั่งล้อมวงกินกันที่โต๊ะไม้เก่าคร่ำในบ้าน

กนธีแกะปลาให้น้องอุ้ม และแกะเผื่อไปยังอินทัชกับปาลินด้วย

“ระวังก้างกันนะเด็กๆ” เขาถึงกับต้องใส่แว่นสายตาหา “พ่อของเพื่อนพี่กินปลาไม่ยอมคายก้าง ต้องให้หมอคีบออกจากคอกันเลย”

ปาลินก้มหัวขอบคุณพี่กุนต์ที่ใจดีของเขา ปลาทูสองสามตัว ฝ่ายนั้นแกะให้น้องๆกินหมด เผื่อให้คุณไผ่อีกหน่อย ส่วนตัวเองไม่ค่อยได้แตะ

“พี่กุนต์กินบ้างสิครับ พวกผมแกะกันเองได้” อินทัชบอก

“เอาน่า” กนธียิ้ม “ดูแลเด็กๆเป็นความสุขของพี่ ให้พี่ทำเถอะ”

พวกเขาไม่ได้คุยอะไรกันอีกกระทั่งกินเสร็จ พสิษฐ์กับอินทัชไปช่วยกันซื้อของสำหรับถวายเพล ปาลินเก็บอาหารและเช็ดโต๊ะ กนธีเลยยกจานไปล้าง

“พี่กุนต์! ผมทำเองครับ” น้องรีบเข้ามาช่วย

“พี่ทำได้” แย้งไป เด็กก็ไม่ยอมอยู่ดี เขาเลยได้แต่ยืนให้กำลังใจ

จากมุมนี้เห็นวิวทุ่งนาไกลสุดสายตา ลมเอื่อยเฉื่อยพัดเข้ามาในครัว

“สงบดีนะ” กนธียิ้ม สูดกลิ่นดินกลิ่นหญ้าที่แทรกมากับลม

ปาลินหัวเราะ มองลอดรางน้ำฝนออกไปดูท้องฟ้าสว่างโล่ง ช่วงนี้เป็นปลายปี ต้นข้าวขึ้นกันเบียดเสียด ออกรวงสีเหลืองทองไปตลอดทาง

“ถ้ามาหน้าฝน จะได้เห็นทุ่งนาสีเขียวสดชื่นเลยครับ”

กนธีกอดอกพิงกรอบประตู มองไปข้างนอก “สนเคยมาเที่ยวหรือยัง”

“เพิ่งมาครั้งแรกครับ” ปาลินล้างจานอย่างขะมักเขม้น “โอ๊ตเคยถ่ายรูปหลังบ้านตอนหน้าฝนมาให้ดู ผมว่าที่นี่น่าอยู่มากเลย” พูดไปยิ้มไปแล้วถามขึ้น “พี่กุนต์ล่ะครับ..ชอบที่นี่ไหม ถ้าโอ๊ตชวนมาอยู่ด้วย พี่คิดว่าไงครับ”

ชายหนุ่มหัวเราะแผ่วเบา “จะให้มาอยู่ในฐานะอะไรล่ะ”

“ก็..” ปาลินเกาหัวแกรกจนฟองน้ำยาติดบนหัว

กนธียิ้มน้อยๆ เอื้อมมือไปเช็ดออกให้ “บ้านพี่..อยู่ที่กรุงเทพครับ”

เด็กหนุ่มชะงัก หัวคิ้วมุ่นเข้าหากัน พยายามตีความสิ่งที่พี่กุนต์ตอบ

..มันคือ..การปฏิเสธ?..

“โอ๊ตเป็นคนดี” เขาลูบหัวน้องสน แววตาอ่อนโยนเทียบเท่าพี่ชาย “พี่อยากให้เราอยู่ข้างๆโอ๊ต คอยช่วยเป็นกำลังใจให้เขาด้วย ตอนนี้..พวกเขาเหลือกันแค่สามคนพี่น้องแล้ว” เขาขอร้อง “รับปากพี่ได้ไหม”

ปาลินงุนงงมากกว่าเก่า อยากถามว่า แล้วพี่กุนต์จะไปไหน ทำไมต้องฝากโอ๊ตไว้กับเขา แต่ก็เกรงจะเสียมารยาทที่ย้อนผู้ใหญ่ เลยได้แต่ตกปากรับคำ

“เด็กดี” ชายหนุ่มยิ้มให้ “ไปเรา..ไปเตรียมตัวถวายเพลให้เณรกัน”


.

.

.




[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 10-09-2017 13:08:45

วันสุดท้ายของงาน อินทัชยิ่งดูหดหู่มากกว่าเดิม หลังกลับจากฟังพระสวด เขากับปาลินนั่งติดสติ๊กเกอร์ถ้วยแก้วใบเล็กๆเป็นของที่ระลึกในงาน กนธีกับพสิษฐ์ก็มาช่วยด้วย ส่วนน้องอุ้มนอนหนุนตักพี่กุนต์ แต่ละฝ่ายไม่มีใครพูดคุยอะไร
   
ล่วงเข้าเที่ยงคืน กนธีบอกให้เด็กๆไปนอน เขากับไผ่จะเก็บของให้เอง
   
“พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ไปพักเอาแรงเถอะนะ”
   
อินทัชพยักหน้ารับ ปาลินง่วงแล้วเลยพาน้องอุ้มไปนอนด้วย เหลือแต่กนธีที่เอาไม้กวาดมากวาดเศษกระดาษที่กระจัดกระจายอยู่กับพื้น ส่วนน้องชายเขาช่วยเอาแก้วเรียงในลังกระดาษ มีอยู่แค่ห้าสิบกว่าใบเท่านั้น
   
“ผมขึ้นก่อนนะ” พสิษฐ์ขอปลีกตัว ทิ้งให้พี่กุนต์อยู่กับเด็กตามลำพัง
   
กนธีมองน้องที่นั่งเงียบ เขาขยับเข้าไปหาและนั่งลงด้านข้าง ไม่พูดอะไร นอกจากเอื้อมมือไปกุมปลายนิ้วที่เย็นจัดเอาไว้ “ว่าไงเรา..”
   
อินทัชเหม่อมองไปทางอื่น “ผม..คิดถึงยาย”
   
“พี่เข้าใจ” เขาลูบผมน้อง “คนเรา..พบกันเพื่อจากกันนะโอ๊ต ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย มันก็คือปลายทางของทุกคนทั้งนั้น”
   
“แล้วพี่ล่ะ” เขาหันมา “พี่จะไปจากผมอีกคนไหม”
   
กนธีนิ่งอึ้ง เขาหลุบตาลงต่ำก่อนจะตอบอีกฝ่าย
   
“พี่จะยังอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม..เป็นพี่ชายของทุกคนเหมือนเดิม”
   
อินทัชซบหน้าลงกับไหล่ลาด กอดเอวกนธีไว้ เสียงทุ้มต่ำพร่าสั่น
   
“เรายังเป็นครอบครัวเดียวกันใช่ไหม”
   
คนฟังจูบลงบนเรือนผมสีเข้ม เอียงหน้าซบกับศีรษะได้รูป
   
“แน่นอนอยู่แล้ว..” กนธีกระซิบ “พี่พร้อมจะเป็นพ่อ เป็นพี่ให้พวกเรา”
   
..แค่ถอยออกมาจากคำว่า..คนรัก..เท่านั้นเอง..

.

.

.



แดดตอนสายทอแสงอ่อนแรง ความร้อนที่จับอยู่บนผิวปูนเพียงแต่สร้างความอบอุ่นในช่วงที่ลมเย็นของหน้าหนาวพัดผ่านผิวกาย ฝีเท้าของแต่ละคนที่ก้าวเดินเวียนซ้ายรอบเมรุเต็มไปด้วยความสงบ ไม่มีการพูดคุยอื่นใด เพียงแค่สำรวมจิตใจ ระลึกถึงความจริงของกฎไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
   
เณรอ้นเดินตามหลังพระผู้ใหญ่ จูงศพยายเคลื่อนตามประเพณีทั้งหมดสามรอบก่อนที่จะให้ผู้ชายรุ่นๆช่วยกันหามโลงขึ้นไปไว้ด้านบน
   
ปาลินกอดน้องอุ้มที่ร้องไห้ไม่หยุดเอาไว้แน่น
   
กนธีเป็นประธาน เขาทอดผ้าบังสุกุล แล้วนำธูปเทียน ดอกไม้จันทน์ไปวาง ชายหนุ่มเงยมองภาพของคุณยาย นึกขอขมาในใจเป็นครั้งสุดท้ายหากเคยทำอะไรล่วงเกิน ชาตินี้ได้ร่วมดูแลกันมา ถือว่าเป็นวาสนาที่ได้มาพบเจอ
   
“หลับให้สบายนะครับคุณยาย..ไม่ต้องห่วงอะไร” เขาพูดแผ่ว “ผมขอสัญญาว่าจะดูแลน้องๆทุกคนอย่างดี เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันเสมอ”
   
เขาเดินลงเมรุอีกด้าน เปิดโอกาสให้คนอื่นๆขึ้นมาวางดอกไม้จันทน์ต่อ
   
พิธีดำเนินเรียบง่าย เสร็จสิ้นพิธีเผาหลอก เมื่อเหลือแต่ญาติพี่น้องและคนสนิท สัปเหร่อกับหลวงพ่อก็ขึ้นมาบนเมรุ ยกโลงไปตั้ง รอนำร่างเข้าเตาเผา
   
“มา..ดูหน้ากันครั้งสุดท้าย” ลุงเปิดโลงออก
   
อินทัชอุ้มน้องคนเล็กไว้กับตัว เขาน้ำตาไหลเงียบๆ น้องอุ้มร้องไห้ตัวโยนเมื่อเห็นยายนอนนิ่ง ร่างนั้นซีดเทา แข็งจนงอไม่ได้ “เณร..มาลายาย”
   
เณรอ้นน้ำตาคลอ ถึงจะห้ามแค่ไหน แต่ก็เผลอร้องอยู่ดี
   
“อย่าให้น้ำตาไหลโดนยายนะ แกจะมีห่วง” คนเฒ่าคนแก่บอก
   
อินทัชลูบหัวน้องอุ้ม มืออีกข้างจับจูงแขนเณรที่น้ำตาร่วงเป็นสาย กนธีคอยอยู่ข้างๆ เช่นเดียวกับปาลินและพสิษฐ์ ในเวลานี้ไม่มีใครทอดทิ้งกัน
   
ลุงสัปเหร่อฟันลูกมะพร้าวล้างหน้าศพ จากนั้นก็พลิกร่างที่นอนแน่นิ่งลงวางคว่ำ เพื่อที่ว่าเวลาศพนั้นโดนไฟเผา เส้นเอ็นจะได้ไม่หดตัว ดีดลุก
   
อินทัชกับน้องๆมองส่งยายเป็นครั้งสุดท้าย โลงไม้ถูกผลักเข้าไปในเตาก่อนจะปิดลงอย่างแน่นหนา เชื้อเพลิงถูกสุม ไฟแรงโหมกระหน่ำ ลามเลียร่างที่เคยมีลมหายใจ เหลือทิ้งไว้แต่กลุ่มควันขาวที่ลอยสูงขึ้นด้านบน
   
สามคนพี่น้องกอดกันและกัน ปาลินเองก็ร่วมรู้สึกไปกับเพื่อน ต่างฝ่ายต่างกอดให้กำลังใจ กนธีทำได้แค่เพียงลูบหลังเด็กๆแล้วถอยออกมา
   
ไม่สำคัญว่าใครอยู่เคียงข้าง ขอแค่ทุกคนรู้สึกดีขึ้น..มันก็เพียงพอแล้ว

……………………………………………………........................

ระยะเวลาช่วยเยียวยาความเสียใจ หลังผ่านช่วงที่ลำบากที่สุด ทุกอย่างก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ คนมีชีวิตยังคงต้องดำเนินชีวิตต่อไป แต่ละฝ่ายมีหน้าที่การงาน มีภาระสำคัญที่ต้องรับผิดชอบให้ดีที่สุด
   
อ้นกับอุ้มถึงแม้จะซึมเซาในช่วงแรก แต่เด็กๆก็ฟื้นตัวได้รวดเร็ว น้องกลับมาร่าเริง เข้มแข็ง มีความสุขขึ้นเพราะกำลังใจจากพี่กุนต์
อินทัชเหลือวิชาสอบตัวสุดท้าย เมื่อปิดเทอม เขาตั้งใจจะบวชให้ยายตลอดเดือนจนกว่าจะเปิดภาคเรียนที่สอง กนธีเองก็เห็นดีด้วย
   
“พี่กุนต์ครับ” เด็กหนุ่มเดินมาหาคนที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ที่โต๊ะอาหาร
   
ตอนนี้พวกเขาย้ายกลับมาอยู่คอนโดเพราะสะดวกกับการเดินทางในเมืองมากกว่า กนธีทำหน้าที่ไปรับไปส่งเด็กๆอย่างเคย ยกเว้นวันที่ต้องนัดเจอลูกค้าถึงจะให้อินทัชขับรถไปส่งน้องที่โรงเรียนแล้วค่อยไปคณะต่อ
   
“ว่าไง” เขาวางหนังสือในมือลง มีสีหน้าประหลาดใจกับซองเอกสารที่น้องเอามาให้ เขาแกะมันออก เห็นว่าเป็นเงินสดก้อนหนึ่ง
   
“ผมขอทยอยจ่ายนะครับ” อินทัชบอก “งวดนี้คงมากหน่อย แต่หลังๆคงไม่ได้เยอะเท่านี้..” เขาถอนมาจากธนาคารบวกกับเงินก้อนที่ยายเก็บไว้ให้
   
“ค่าอะไรกัน ทำไมมันเยอะขนาดนี้” กนธีดูเงินสดหนึ่งแสนบาท
   
“ค่ารักษาของยาย” เขารู้ดีว่ามันมากกว่าหนึ่งแสน ยายเข้าไปพักรักษาตัวอยู่นาน ไหนจะก่อนหน้าที่เพิ่งเริ่มเข้าโรงพยาบาลอีก “ผมบอกพี่ไว้แล้ว”
   
“โอ๊ต..” กนธีไม่อยากได้ เขาส่งคืน “พี่ยกให้เรา”
   
“ขอร้องเถอะพี่” อินทัชจริงจังและหนักแน่นกับการชดใช้หนี้ครั้งนี้ “ผมรบกวนพี่มาหลายครั้งแล้ว ไม่อยากได้ชื่อว่าเกาะพี่กินไปมากกว่าที่เป็นอยู่”
   
“แล้วถ้าเอามาคืนพี่ โอ๊ตจะเหลือเงินอยู่เท่าไร”
   
“ผมยังมีอยู่บ้าง” เขาบอก “แต่ผมจะหางานทำเพิ่ม”
   
“พี่สัญญากับคุณยายว่าจะเลี้ยงดูพวกเราให้ดี” เขาแย้ง
   
“เลี้ยงให้ดี ไม่ได้แปลว่าจะนั่งกินนอนกิน รอเกาะพี่ไปเรื่อยๆนี่”
   
“ทำไมต้องคิดมากด้วยนะ” กนธีส่ายหัว แต่ในเมื่อน้องอยากคืน เขาก็จะไม่ปฏิเสธ “ถ้าทำแล้วเราสบายใจ พี่ก็โอเค แต่ไม่ต้องเอามาคืนเยอะขนาดนี้ ทยอยมาวันละร้อยสองร้อย หรืออาทิตย์ละพันก็ได้พี่ไม่ว่า”
   
“ผมจะหางานใหม่ทำด้วย แต่มันอาจจะทำให้เวลาดูแลพี่ลดลง” อินทัชค่อนข้างกังวล “งานที่ได้เงินเร็วที่สุดเป็นงานตอนกลางคืน แต่ก็กลัวว่าพี่จะห่วง”
   
“ห่วงแน่อยู่แล้ว มันอันตราย จำไม่ได้หรือไงว่าเจออะไรมาบ้าง” กนธีไม่เห็นด้วย “อยากทำงานอะไรก็ไม่ว่า พี่ตามใจ แต่ห้ามทำในเลาจน์อีก”
   
“ผมน่ะไม่กลัวเรื่องอันตรายหรอก..กลัวก็แต่..” เขาเหลือบมอง “ถ้ามีแขกเข้ามายุ่ง ผมกลัวพี่จะเข้าใจผมผิด มันก็เลยลังเล คิดว่าไม่เอาดีกว่า”
   
คนฟังปิดหนังสือลง “อันที่จริง เราเรียนอย่างเดียวก็น่าจะพอ ถ้าทำงานไปด้วยแล้วเรื่องสุขภาพจะทำยังไง พี่รู้ว่าโอ๊ตกังวลเรื่องเงิน แต่บางครั้งเราก็ต้องพึ่งพาผู้ใหญ่บ้างนะ ถ้าคนให้เขาไม่เดือดร้อนที่จะให้ เราก็ไม่ต้องคิดมาก”
   
“คิดมากสิ ผมอยากเป็นผู้ชายที่มีค่าพอสำหรับพี่กุนต์” เขาโพล่ง
   
กนธีชะงัก ถูกนัยน์ตาสีดำสนิทจับจ้องจนต้องเสมองไปทางอื่น
   
“โอ๊ตน่ะ..มีค่าพอสำหรับพี่อยู่แล้ว” เขาตอบ “ในเมื่อเราเป็นครอบครัวเดียวกันก็ไม่เห็นจะต้องดิ้นรนอะไรเพื่อพี่ ยังไงเราก็เป็นน้องชายที่พี่รัก..”
   
อินทัชหมุนเก้าอี้ของกนธีให้หันมา เจ้าตัวยังมองไปทางอื่น เขาเลยต้องจับใบหน้าได้รูป “พี่รู้ไหม..พักหลังพี่ย้ำกับผมบ่อยมาก เรื่องที่ผมเป็น..น้องชาย”
   
กนธีไม่ตอบ เขาหันไปอีกด้าน พอดีอ้นกับอุ้มออกมาจากห้อง วันนี้เขาสัญญาว่าจะพาเด็กๆลงไปว่ายน้ำที่สระ แล้วค่อยออกไปหาอะไรกินกันข้างนอก
   
“พี่กุนต์” อินทัชเรียก “ผมไม่อยากให้สถานะเราคลุมเครือไปมากกว่านี้”
   
เขาถอนหายใจ “ดึกๆค่อยคุยกัน เตรียมตัวไว้ล่ะ บ่ายสามจะขึ้นมารับ”
   
เด็กหนุ่มยืนนิ่ง มองประตูที่งับปิดลงด้วยความรู้สึกวูบโหวง
   
..ทั้งหมดนี้..หรือว่าเรายังรักกันไม่มากพอ..
   
อาหารมื้อเย็นทำให้รู้สึกฝืดเคืองในลำคอ แม้ว่ากนธีจะดูแลอ้นกับอุ้มตามปกติ เผื่อแผ่ความห่วงใยมายังเขาเหมือนเดิม แต่อินทัชกลับรู้สึกว่า สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เขาไม่อยากได้ความอบอุ่นที่เต็มไปด้วยม่านหมอกจางๆนี่
   
ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนที่เคยเป็น พวกเขาอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน ทำอะไรหลายอย่างพร้อมกันแบบครอบครัว แต่เขารู้สึกว่ามีใครบางคนก้าวถอยออกไปจากสถานะใกล้ชิด สร้างกำแพงที่มองไม่เห็นมาขวางกั้นความสัมพันธ์
   
เหมือนกับคำว่า ‘คนรัก’ ถูกขีดออก แล้วแทนที่ด้วยคำว่า ‘พี่น้อง’
   
หลายต่อหลายครั้ง อินทัชเข้าไปสวมกอดกนธี แต่เจ้าตัวจะบ่ายเบี่ยงอย่างสุภาพ มักนอนหันหลังให้ และไม่พูดคุยอะไรที่จะทำให้เกิดความรู้สึกเกินเลยต่อกัน ระมัดระวังท่าทีที่กระทำต่อเขาไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง
   
..ความผิดอะไรกันที่ทำให้อีกฝ่ายห่างเหินไปจากเขา..
   
กนธีพาทุกคนกลับมาที่ห้อง อ้นกับอุ้มเล่นโมเดลรถที่คุณอาไผ่ให้เสียงดังโครมครามอยู่ตรงเบาะหลัง ในขณะที่อินทัชนั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา
   
“ง่วงแล้วหรือ” เขาลูบผมคนด้านข้าง น้ำเสียง สายตาอ่อนโยน
   
อินทัชหันมามอง ท่าทางผิดหวัง “อย่าทำเหมือนผมเป็นน้องชาย”
   
“งอแงนะเรา” เขาหัวเราะ ตั้งใจขับรถต่อไปจนถึงคอนโด
   
อ้นกับอุ้มยังเล่นไปตลอดทางจนต้องปรามให้เบาเสียง ช่วงนี้น้องสอบเสร็จ ปิดเทอมเรียบร้อยแล้ว กนธีอนุญาตให้ดูหนังและนอนดึกได้ตามสมควร
   
“เอาล่ะเด็กๆ ไปอาบน้ำกัน อย่าล็อกประตูนะ เดี๋ยวลื่นขึ้นมา” เขาถอดเสื้อนอกโยนพาดไว้กับเก้าอี้ เด็กหนุ่มที่เดินตามหลังเป็นฝ่ายเก็บให้ “อา..ขอโทษที..พี่นี่มักง่ายไม่หายเลย” เขาหยิบเสื้อจากมือน้องไปแขวนเอง
   
อ้นกับอุ้มชวนกันไปอาบน้ำ วันนี้แช่คลอรีนจนตัวเปื่อย พี่กุนต์อยากให้สระผมอีกรอบ เป่าให้แห้งแล้วจะมานั่งกินขนม ดูทีวีก็ตามใจ
   
“โอ๊ตจะอาบก่อนหรือเปล่า ถ้าไม่อาบ พี่ขอเข้าก่อนนะ” เขาเดินไปทางโคลเซ็ท ปลดกระดุมเสื้อแล้วหยิบชุดคลุมมาสวม
   
อินทัชจับประตูตู้ที่อีกคนกำลังจะปิด สีหน้าเรียบนิ่ง “ผมขออาบด้วย”
   
กนธีเงียบไป คิดอยู่ครู่ก็ตอบ “อย่าเพิ่งดีกว่า แย่งกันอาบก็ช้าน่ะสิ”
   
“พี่กุนต์” เขารั้งแขน “ผมทำอะไรผิดจนพี่ยกโทษให้ไม่ได้หรือ”
   
“พูดอะไร” กนธีฟังเสียงน้ำจากฝักบัว เด็กๆกำลังอาบน้ำกันอยู่
   
“พี่ไม่ยอมให้ผมยุ่งด้วยมานานแล้วนะ”
   
“โอ๊ต..” เขาขยับตัวออก ดึงสาบเสื้อคลุมให้กระชับขึ้น
   
อินทัชมองด้วยความสับสน นี่ไม่ใช่เรื่องปกติจริงๆ เขามองคนที่หันหน้าหนี พี่กุนต์ไม่พูดอะไร พอเงียบหนักเข้า เจ้าตัวก็ก้าวหลีกไปอีกทาง
   
เด็กหนุ่มยกแขนขึ้นกั้น ดึงช่วงเอวเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
   
“โอ๊ต..พี่ไม่..” กนธีขมวดคิ้ว ใบหน้าอ่อนวัยของคนตรงข้ามโน้มลงกดจูบที่ริมฝีปาก เขาเม้มแน่น ไม่ยอมให้ล่วงล้ำเข้ามาแนบชิดกันเหมือนเคย
   
อินทัชนึกเสียใจ พี่กุนต์ผละถอยจากเขา ยิ่งเร่งให้พิสูจน์ความรู้สึก เขาดึงต้นคอกนธี ดันแผ่นหลังแนบกับอก พยายามจูบลึกซึ้งอย่างแต่ก่อน
   
ฟันคมขบกัดเข้าที่ปลายลิ้น เพียงพอที่จะทำให้ร่างสูงหยุดทุกอย่าง
   
กนธีมองน้อง ดวงตามีแววเสียใจที่ทำเกินเลยไป “พี่..ขอโทษ”
   
อินทัชยิ้มขัน “ผมไม่ได้อยากจะฝืนใจพี่หรอก..ก็แค่อยากรู้เท่านั้นเอง”
   
เขาหลบสายตา เผลอยกหลังมือขึ้นเช็ดความอุ่นชื้นบนเรียวปาก
   
คนอายุน้อยกว่ามองด้วยความเสียใจ “วันนั้นที่ผมถามพี่ว่าเกลียดผมหรือยัง พี่ตอบว่าไม่ได้เกลียด มาวันนี้ผมขอถามใหม่” เขามองอย่างตัดพ้อ
   
กนธีหันไปมองทางอื่น ขบฟันแน่นกับคำถามที่ต้องตอบ

“พี่ยังรักผมอยู่ไหมครับ”

เขานิ่งงัน ปล่อยให้รอบด้านมีแต่ความเงียบอยู่นาน “รักสิ..”

“รักของพี่ คือรักแบบน้องชาย หรือรักแบบคู่รักกันแน่” อินทัชถามอย่างน้อยใจ “ทำไมถึงเย็นชากับผม ทำไมถอยห่างไปจากผม ผมทำอะไรผิด ทำอะไรไม่ดี พี่ก็บอกตรงๆ ผมจะได้ปรับปรุงตัว หรือความผิดผมมันให้อภัยไม่ได้เลย”

กนธีเงยหน้ามอง ไม่ยอมตอบอะไร

“อย่านิ่งไปแบบนี้ คิดอะไรก็พูดออกมา พี่ไม่พูด ผมก็ไม่รู้ เราเคยตกลงกันแล้วว่ามีอะไรจะคุยกัน พี่เก็บไว้คนเดียว มันไม่ได้ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น”

เจ้าตัวถอนหายใจ “ไปอาบน้ำก่อนเถอะแล้วค่อยมาคุย”

อินทัชรู้สึกผิดหวัง ทำได้แค่มองตามคนที่ผละห่างออกไป เขาหลับตาลง เป็นแบบนี้ รู้สึกแย่กว่าการทะเลาะกันรุนแรงเสียอีก

..เขารับมือกับพี่กุนต์ไม่ถูก..

เด็กหนุ่มเข้าไปในห้องของน้อง คิดว่าวันนี้อาจไม่ได้นอนกับกนธี ถึงได้แยกออกมาใช้อีกฟาก เขาเปิดฝักบัว ให้น้ำเย็นจัดรดลงหัว ดับความร้อนในอก

เมื่อเขาออกมา อ้นกับอุ้มก็ผล็อยหลับไปพร้อมกันอยู่หน้าทีวี อินทัชกดปิด เก็บขนมที่วางกองเอาไว้ พรุ่งนี้คงต้องดุกันสักทีที่ทำตัวไม่เรียบร้อย

ห้องรับแขกด้านนอกมีเสียงโทรทัศน์ดังแว่ว เขาเดินออกไปหา กนธีนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้มองทีวี ไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น แค่นั่งเงียบๆตามลำพัง

เมื่ออินทัชนั่งลงด้านข้าง ชายหนุ่มก็เปิดปาก

“โอ๊ต..” กนธีพูดเสียงเบา “พวกเรา..หยุดกันไว้แค่นี้..ดีกว่าไหม”







to be continued

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: tutu ที่ 10-09-2017 13:27:51

 :monkeysad:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 10-09-2017 13:39:27

 :serius2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 10-09-2017 14:15:44

ฮือออ พี่กุนต์ ไม่นะ
เคลียร์กันให้เข้าใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 10-09-2017 14:17:49

อ่านตอนนี้แบบวูบๆ โหวงๆ หันมากลัวใจพี่กุนต์อีกครั้ง เรื่องนี้ไม่มีมือที่สาม มีแค่ความไม่เชื่อใจ
ความระแวง และสร้างกลไกป้องกันตัวเองด้วยการถอยออกมาซะ แต่คิดว่าโอ๊ตควรได้รู้ว่าตรงไหน
ที่พี่กุนต์ไม่โอเค หรือมันเยอะเกินกว่าจะพูดออกมาวะ ตอนนี้อารมณ์แบบผ่านช่วงฟูมฟายไปแล้ว
กำลังพยายามอ่านอย่างมีสติ
ตอนโอ๊ตเอากำไลใส่ให้พี่กุนต์น่ารักเนอะ โอ๊ตเป็นคนฉลาด รู้หมดทุกอย่างและรู้าึกได้ทุกอย่าง
แต่ก็ผ่านเวลามาเนิ่นนานแล้ว เหมือนจะกลับไปแก้ได้ยาก จะอยู่ด้วยกัยต่อได้ไหม จะเจ็บปวดกว่าเดิมไหม
ถ้าถูกปฏิเสธไปแล้ว ถ้าไม่มีอ้นอุ้มคงย้ายบ้านย้ายเรือนกันละ แต่นี่มีน้องสองคนถ้าต้องเปลี่ยนแปลงกระทันหัน
จะทำยังไง พี่กุนต์คงไม่ยอม แต่โอ๊ตเองก็คงไม่อยากพึ่งพาพี่กุนต์อีกถ้าความสัมพันธ์ไม่เหมือนเดิม
เจ็บปวดแบบลึก น้ำตาซึมๆ ขอตอนที่ 56 ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 10-09-2017 14:18:34

เข้าใจทั้งพี่กุนต์ ทั้งโอ๊ต    :hao5:  //  กว่าโอ๊ตจะรู้ตัวว่ารักพี่กุนต์ ก็มาเจอเรื่องราวให้ระแวง ไม่ไว้ใจกัน ทั้งไผท  ทั้งปาลิน  พี่กุนต์ก็แสนดี รักก่อน ทุ่มเทก่อน ก็ต้องมีท้อบ้างเป็นธรรมดา  //  หากคิดจะเริ่มกันใหม่  คงต้องถอยคนละก้าว  พี่กุนต์ต้องฟัง โอ๊ตต้องเปิดใจ พูดและสารภาพทุกอย่าง ทั้งความรู้สึกที่มีต่อปาลินในอดีตและปัจจุบัน   :hao5:  มันเป็นจุดที่ยากที่จะข้ามผ่านไปให้ได้จริงๆ  :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 10-09-2017 14:35:20

น้ำตาไหลเลยเด้อออ อินขนาดดดด

คือเจ้าใจทั้งคู่อาะ เหมือนความรู้สึกคอนนี้มันสวนทางกันยังไงไม่รู้

สู้ๆนะโอ๊ต เอาใจพี่กุนค์กลับมาให้ได้นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 10-09-2017 15:02:26

ปวดใจไปกับโอ๊ต.. :ling3: :ling3: :ling3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: gang ที่ 10-09-2017 15:04:09

 :hao5:รู้สึก ใจหวิวๆนะ  ยังไงไม่รู้ครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 10-09-2017 15:14:19

ฉากงานศพยายคือน้ำตาไหล  คุณข้าวปั้นบรรยายเก่งมาก

ความสัมพันธ์โอ๊คพี่กุนต์  ตอนนี้สงสารโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 10-09-2017 15:32:15

ทำไมนะ
ตินที่พี่โอ๊ตยังไม่ได้นักพี่กุนต์นั้น ไม่ได้รู้สึกสงสารพี่กุนติ
จนร้องไห่ล้ออกมาแบบนี้
ความรุ้สึกมันแบบพี่กุนต์รักแบบไหนกันหรอ

แต่พอพี่โอ๊ตโดนทำแบบนี้ ใจน้องมันอ่อนให้เหลือเกิน
น้ำตาไหลพราก สงสารจับใจ
พี่โอ๊ตถอยมาอยุ่กับน้องนะ เก็บข้าวเก็บของออกมา

ปล.เม้นไม่ได้ใช้เหตุผลใดๆเลย อารมณ์ล้วนๆ5555555
ความทีมพระเอกแรงมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 10-09-2017 15:36:13

จะเกิดอะไรขึ้น ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 10-09-2017 15:47:12

 :mew6: :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 10-09-2017 15:50:39

สมหน้า อิโอ้ต อิอิ
ปล แม้ไม่ชอบมาม่าก็ตาม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 10-09-2017 15:54:44

เฮ้อออ ไม่คุยกันดีๆสักที
เหมือนประชดแบบไม่ตั้งใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 10-09-2017 16:01:06

 :เฮ้อ:

  :3123: :pig4: :3123:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 10-09-2017 16:11:20

เข้าใจและเป็นกำลังใจให้พี่กุนต์จ้า
สะใจโอ๊ต  เหอๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 10-09-2017 16:34:01

ถ้าไม่ไหว โอ๊ตออกมาเถอะ แต่ก่อนไม่มีพี่กุนต์ก็อยู่ได้ ทำไมตอนนี้จะอยู่ไม่ได้อีก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 10-09-2017 16:49:25

ย้ายออกมาเลยโอ้ต ถ้าเค้าไม่ต้องการเราแล้ว
ตอนนี้ให้คะแนนพี่กุนต์ติดลบเลย พี่กุนต์เอาอารมณ์ตัวเองตัดสินปัญหาล้วนๆ ผู้ใหญ่ที่น่ารักคนเดิมหายไปไหนกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: o4u0n7 ที่ 10-09-2017 16:49:58

 :monkeysad: แทนที่จะคุยกันให้เคลียร์ ทะเลาะกันให้กระจ่าง จะเก็บเงียบเอาไว้คนเดียวทำไม มันเลยกลายเป็นสะสมความน้อยใจ ความไม่เข้าใจ ความระแวง แล้วก็ระเบิด สะใจหงายเก๋งไปเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: JellyKei ที่ 10-09-2017 17:37:06

ควรเปิดใจคุยกันมากกว่านิ่งใส่กับแบบนี้นะหนูกุนต์ เคลียร์ๆกันใจๆไปเลย :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: torto ที่ 10-09-2017 17:57:30

คนอ่านรู้ตั้งแต่ตอนที่แล้วแล้วว่ามันเป็นอย่างนี้ แต่อินทัชยังไม่รู้ไง  เลยต้องมาตอกย้ำกับมันอีกรอบ :katai1: เฮ้อ!!! เซ็ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 10-09-2017 18:09:45

ความรัแวงสะสมมานาน พอระเบิดมันเลยต่อติดยากนะเนี่ย
หน่วงใจสุดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 10-09-2017 18:17:20

หน่วงเหลือเกินฮือออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 10-09-2017 18:23:47

พี่กุนต์ ....
ทำไมพูดแบบนั้น ...
จะใจแข็งได้ลงคอหรอ มีปัญหาอะไรกันแน่อะ ทำไมไม่คุยกันดีๆ --"

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: นมชมพู ที่ 10-09-2017 18:47:03

เราว่าที่พี่กุนต์เจอมาก็ไม่ใช่ง่ายเหมือนกัน เอาใจช่วยนะคะ ฮืออ หน่วงใจไปหมด :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 10-09-2017 20:17:21

แบบเพิ่งจะว่างกลับมาอ่านนิยาย เปิดมา เจอดราม่าเอาไปเลยจัดเต็ม

เราว่าจนล่าสุดโอ๊ตก็ไม่เคยมองว่าพี่กุนต์เป็นครอบครัว มองว่าพี่กุนต์คือที่พึ่ง คือคนเลี้ยงดู พี่กุนต์ก็ไม่ผิดไหมละที่จะหยุดความสัมพันธ์แบบนี้ ความรักแบบ ต่างคนต่างมีผลประโยชน์ตอบแทนทั้งคู่ โอ๊ตได้เงิน พี่กุนต์ได้ความรักปลอม ๆ เราสงสัยเสมอ พี่กุนต์เจอเรื่องแบบนี้มาหลายรอบ ทำไมพี่กุนต์ถึงเพิ่งคิดได้ ตอนนี้ดีใจมากเลยว่าพี่ควรหยุด หยุดมันซะ แล้วเชิ่ดหน้า ทำตัวเองให้ดีได้แล้ว พี่กุนต์มีดีมากกว่าเอาเงินไปหว่านให้ผชที่ไม่เคยคิดจริงใจให้พี่นะ แต่สำหรับโอ๊ตคงจริงใจแหละ ก็แหล่งเงิน

ตอนนี้ต่อให้โอ๊ตทำอะไรให้ พี่กุนต์ก็คงไม่ต้องการมันแล้ว เพราะพี่กุนต์เลิกหลง เลิกตาบอดแล้ว ดีใจสุดๆๆ
โอ๊ต การกระทำมันตรงข้ามกับคำบอกรักของโอ๊ตอะ แค่กลัวสูญเสียที่พึ่งสุดท้าย แต่ไม่ได้กลัวเสียคนรัก คนที่โอ๊ตหลงรักคือสน พี่กุนต์คือคนดีที่โอ๊ตไม่อยากเสียไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 10-09-2017 20:24:04

หงุดหงิดพี่กุนต์ คิดเองเออเองทุกอย่างจะคุยก็ไม่คุยนึกจะถอยก็ถอย ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติก็ว่าไปอย่าง  :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แล้วที่บอกว่ามือที่สามไม่เกี่ยวนะไม่จริงเลย พี่กุนต์อิจฉาปาลิน แต่จะโทษใครได้ต้องโทษตัวเอง
อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องเผาบ้านตัวเองซะงั้น ทั้งปาลินทั้งตาไผทเลย  :m16:

เข้าข้างโอ๊ตเต็มทีเลย เราว่าน้องมันชัดเจนดี ถ้าสุดท้ายแล้วพี่กุนต์ยังยืนยันจะถอย
โอ๊ตออกมาอยู่กันสามคนพี่น้องเถอะ ชอบเวลาอยู่กันอบอุ่นดี  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 10-09-2017 20:45:07

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Seeetnott ที่ 10-09-2017 20:50:45

สงสารทั้งโอ๊ตทั้งพี่กุน  :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 10-09-2017 21:17:54

 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 10-09-2017 21:32:09

ฮือออออ พี่กุนต์ของน้องงงง

เราเข้าใจพี่กุนต์นะ คนที่เริ่มจากร้อยอ่ะ มันบั่นทอนไปเรื่อยๆ จนถึงจุดที่บอกว่าพอแล้ว

ฮือออออ กอดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Kamidere ที่ 10-09-2017 21:45:28

ที่แล้วมาโอ๊ตไม่คิดถึงใจพี่กุนต์จริงๆนั่นแหละ ตอนแรกยังไม่รักเขา เลยไม่สนใจว่าพี่กุนต์จะเสียใจมั้ย ตอนหลังรักเขา แต่อาจจะคิดว่ายังไงเขาก็ให้อภัย ยังไงพี่กุนต์ก็ไม่มีทางหายไปไหน จะทำอะไรก็เลยไม่คิดว่าคนเขาก็เสียใจเป็น น้อยใจได้

แต่อันที่จริงพี่กุนต์ไม่เคยพูดด้วยว่ารู้สึกเสียใจ น้อยใจ ไอ้น้อยใจเราเข้าใจว่าอาจจะเป็นเพราะตอนแรกน้องมันยังไม่รัก พี่เลยพูดอะไรไม่ได้ สองไม่รู้ว่าตอนหลังโอ๊ตมันรักแล้ว แต่สุดท้ายยังไม่ได้เป็นอะไรกัน จะไปบอกว่าน้อยใจที่โอ๊ตแคร์แต่สน ไม่เคยคิดถึงใจพี่กุนต์ ก็เลยทำไม่ได้อีก

ปัญหาใหญ่กว่านั้นคือพี่กุนต์ไม่เคยคิด/คาดหวังว่าโอ๊ตจะรัก ตั้งแต่ตอนแรกแล้ว โดยเฉพาะตอนรู้ว่าน้องมีคนที่ชอบ
และรู้ว่าคือใคร จริงอยู่ว่าต่อๆมาลึกๆพี่กุนต์เองก็อยากให้โอ๊ตรัก และคิดว่าทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่พี่กุนต์ไม่เคยคิดถึงอนาคตอย่างจริงจังที่จะได้เป็นคนรักกับโอ๊ต ไม่เคยคิดต่อไปว่าถ้าวันหนึ่งน้องมันรักขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง จะเป็นยังไง พี่กุนต์ไม่ใส่ใจที่จะแก้ไขนิสัยเดิมๆที่เป็นปัญหาของตัวเอง คือจากร้อยแล้วติดลบ ไม่มีสัญญาณ ไม่บอก ไม่ให้โอกาส ตรงนี้ก็ทำให้เห็นว่าพี่กุนต์ตอนนี้ก็ไม่พร้อมจะเดินไปด้วยกันกับโอ๊ตอยู่แล้ว จริงๆบางมุมมันออกจะเลือดเย็นนะ อยากให้เขารัก พยายามให้เขารัก แต่ไม่เคยมั่นใจว่าเขาจะรักขึ้นมาจริงจังเลยเนี่ยสิ จนพอเขารักแล้ว พี่กุนต์กลับไม่อยู่ที่เดิมให้โอ๊ตรักอีก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 10-09-2017 22:05:13

น้ำเดือดแรงมาก รสชาติเผ็ดชัวรรรรร
เราอยากไห้เค้าได้รักกัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 10-09-2017 22:17:09

โอ๊ตสู้ๆน้าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 10-09-2017 22:34:02

แหม แหม คราวนี้ดราม่ายาวเลยนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 11-09-2017 00:38:48

โอ๊ตอย่ายอมนะโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 11-09-2017 01:27:53

พูดตรงๆไม่อยากให้โอ๊ตคู่กับพี่กุนต์เลยตลอดเวลา54ตอนพี่กุนต์ไม่เคยได้อะไรจากโอ๊ตเลย และยิ่งนานโอ๊ตก็ทำร้ายความรู้สึกพี่กุนต์มากขึ้น ทั้งๆที่ผ่านมาทุกตอนพี่กุนต์ไม่เคยทำร้ายจิตใจโอ๊ตเลย ไม่ผิดเลยที่พี่กุนต์จะถอย ไม่มีใครอยากเติมน้ำที่เต็มแก้วหรอก แต่พี่กุนต์ก็ยังยอมเติมให้โอ๊ตจนตอนนี้พี่กุนต์เติมน้ำให้โอ๊ตจนหมดจนพี่กุนต์ไม่เหลือให้เติมแล้ว พี่กุนต์นางฟ้าของอิชั้นควรได้รับรักบาง all i want is to love and be loved....... ;( แถมเคยเห็นบางคนว่าพี่กุนต์เรื่องทำไมไม่ออกห่างผไท ทั้งๆที่54ตอนที่ผ่านมา อีโอ๊ตก็ไม่เคยเอาปาลิออกห่างจากตัวเองเหมือนกันพี่กุนต์ชัดเจนว่าไม่อะไรกับผไท แต่อีโอ๊ตพูดเองกับปากว่าชอบปาลิน ต่อให้ในนิยายหรือชีวิตจริงใครๆก็คิดหมดแหละ  :m15:


ในที่สุดตอนนี้ก็มาถึง เหมือนที่คิดไว้หมดเลย ขอไปสมัครรายการแฟนพันธ์แท้ข้าวปั่นได้ไหม55 ไม่เคยผิดหวังกับฉากดราม่าใน sins เลย ทำไมแอบได้กลิ่นพี่กุ้งจากพี่กุนต์หรือแก่เหมือนกัน555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 11-09-2017 07:13:34

มันก็เศร้าอีกหลายตอน...คนอ่านก็อินไป  สงสารทั้งสอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 11-09-2017 07:57:23

เศร้าให้ถึงที่สุด ขอให้พี่กุลกะโอ๊ตมีความสุขก็พอ :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pimjean ที่ 11-09-2017 09:34:10

..ความรักมันหายไป ง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 11-09-2017 09:50:46

แก้ไม่หาย นิสัยคิดมาก คิดไปเอง
ไม่คุยกันจะเข้าใจกันได้ไง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-09-2017 17:35:46

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: seii ที่ 11-09-2017 18:47:42

กว่าอีกคนจะรู้ใจตัวเอง คนที่ทุ่มเทมาตลอดก็ถอนใจไปเเล้ว
ถึงตอนนี้ถ้ารักพี่กุนต์ตามที่พูดจริงๆ นายต้องเป็นฝ่ายตามบ้างเเล้วนะโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 11-09-2017 22:28:34

ควรจะสงสารใครดี ความรุ้สึดสวนทางกันซะงั้น รักกันมาดีๆ แต่ก็อย่างว่าละนะพี่กุนต์คงรุ้สึกว่าทุ่มเทคนเดียวมาตลอด พอถึงจุดๆนึงก็คิดว่ามันไม่ไหวคงไปกันไม่รอด แต่ถ้าไม่เปิดใจกันคงได้จบกันจริงๆแน่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 12-09-2017 00:39:51

เป็นโอ๊ตก็งงหนักอ่ะ เพราะไม่รู้ตัว
เป็นพี่กุนต์ก็เข้มแข็งต่อไม่ไหว

...ตกลงเราเป็นอะไรกัน~~ ตึ่งโป้ะ!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ice-cream ที่ 12-09-2017 01:39:56

หน่วงจัง คนนึงเริ่มจากร้อย คนนึงเริ่มจากศูนย์ การไม่พูดกันมีแต่จะทำให้อะไรแย่ลง ต่างฝ่ายต่างไม่เข้าใจ แต่ปฏิเสธไม่ได้อีกว่าคนเราไม่สามารถพูดออกไปตามที่รู้สึกได้ทุกเรื่อง ความรู้สึกคนเรานี่มันเป็นเรื่องซับซ้อนจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 12-09-2017 02:00:31

คือผิดคือพลาดก็เข้าใจ แต่ขอให้คุยกันก่อน ได้บอกกันก่อนไหมว่าเพราะอะไร
ถ้าทำให้ขาดกันไป เพราะความไม่เข้าใจเลย แบบนี้จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง
จะมีคำว่าครอบครัวอยู่อีกหรอ ถ้าพี่ชายทั้งคู่เป็นคนห่างเหินกันไปแล้ว จะไม่ติดขัดหรอ

สงสารทุกคนเลยค่ะ เส้นผมบังภูเขา แก้ปัญหาไม่ตก เพราะความคิดไปเอง และไม่พูดจา

อยากให้เคลียร์กันก่อนนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 12-09-2017 02:35:26

ไม่โทษพี่กุนต์นะคะ เคยอยู่ในสถานะเดียวกัน หัวใจที่เคยรัก รัก รัก แต่ไม่ได้ความชัดเจน มันเจ็บปวดเอามากๆ วันนึงวันที่เหนื่อยมากๆ เจ็บจนทนไม่ไหว ก็หยุดความรู้สึกไปเฉยๆ ได้ โอ๊ตคิดอะไร ถ้าโอ๊ตไม่ทำให้ชัดเจน พี่กุนต์ก็ไม่รู้หรอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 12-09-2017 03:00:50

     เสียใจมากอ่านไปร้องไปเสียใจกับการจากไปของคุณยายนึกถึงคุณยายแล้วมันวูบๆนะค่ะเหมื่อที่เขียนไว้ในตอนนี้ค่ะ
''..ไม่เหลือใครอีกแล้ว..ไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหนอีกแล้วในชีวิตนี้..

เดียวดาย เคว้งคว้าง หดหู่ ว่างเปล่า วูบโหวงอยู่ในใจ

ขาดร่มโพธิ์ของบ้าน เหมือนไทรใหญ่ถูกถอนรากหมดโคน ความมั่นคงทางจิตใจถูกสั่นคลอน เมื่อก่อนถึงอยู่ไกลกัน แต่ก็รับรู้ได้ว่ามีกันและกันอยู่

หากตอนนี้ มองไม่เห็น จับต้องไม่ได้ เหลือทิ้งไว้แค่ความทรงจำ''
     แล้วยังมาหน่วงสุดๆกับตอนสุดท้ายในบทอีกอะไรจะหน่วงยาวนานขนาดนี้ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 12-09-2017 06:22:01

นี่สินะ บทลงโทษของคนผิดคำสาบานที่จะจะไม่อ่าซีรี่ย์เรื่องนี้อีกหากยังลงไม่จบ

หลายเสียงมาบอก "นิวๆ เรื่องนี้สนุก" เพราะรู้ว่าสนุกแต่ค่อนข้างมั่นใจในฝีมือของนักเขียนท่านนี้มาก ๆ จากเรื่องที่ผ่าน มันเจ็บปวด กรีดแทง เป็นนิยายที่เต็มไปด้วยรอยแผลหนักของตัวละคร จนทำให้นึกกลัว เพราะชีวิตจริงก็พยายามเข้มแข็งจนเหนื่อย แต่นะ ... อ่านจนได้

แล้วที่ต้องมาหน่วงในใจแบบค้าง ๆ คา ๆ นี่เป็นบทลงโทษจริง ๆ

ขอบคุณครับ  :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 12-09-2017 07:41:45

หน่วงแบบบบบบบ อกจะระเบิด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: jaejae ที่ 12-09-2017 09:46:25

สำหรับเรา..เราเข้าใจพี่กุนต์นะ......เพราะว่าพี่กุนต์เจ็บมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  จึงต้องถอยห่างออกมา  เพราะไม่อยากให้ความอิจฉา  ความน้อยใจ  มาทำลายความรุ้สึกดีๆ  ที่มีให้กับโอ๊ต  และน้องสน  ( เพราะว่าพี่กุนต์รุ้ดีว่า  โอ๊ตกับสน ไม่ได้ทำผิดอะไร   แต่ผิดที่พี่กุ้นต์เลือกที่จะมายืนจุดนี้เอง  แต่พอถึงจุดนั้นจริงๆ พี่กุนต์ก้อไม่สามารถห้ามความเสียใจไว้ได้ จึงต้องถอยห่างออกมา) 

กับคนที่เราทุ่มเท หวังดี  ถึงแม้จะบอกว่าไม่คาดหวังอะไร  แต่พอมาวันนึง  ถูกทำให้รุ้สึกว่าตัวเอง  เป็นคนอื่น  เข้ามาก้าวก่ายในครอบครัว  ก้อต้องรุ้สึกเสียใจอยู่แล้ว  แล้วสิ่งที่พี่กุนต์ได้พูดบอกไปครั้งนึงเกี่ยวกับคุณยาย  โอ๊ตไม่ฟัง แต่กับน้องสน  โอ๊ตกับฟัง  เป็นใครๆ ก้อต้องเสียใจ  ต้องล่าถอยอยู่แล้ว  (ถึงแม้พี่กุนต์จะเข้าใจโอ๊ตแค่ไหน  รุ้ในเหตุผลต่างๆ แต่ก้อไม่อาจห้ามความเสียใจ  น้อยใจได้อยู่ดี  )

โอ๊ตไม่ผิดอะไร......เพราะโอ๊ตชัดเจนในแง่ความรู้สึกมาโดยตลอด  ตรงไปตรงมา  แต่คำบอกรักมาในวันที่ความรู้สึกของพี่กุนต์ได้ถูกบั่นทอนลงไปแล้ว  .....

โอ๊ตต้องทำให้พี่กุนต์รุ้สึกถึงความรักที่โอ๊ตมีให้มากกว่าสนี้แล้วหละ

สำหรับเรา  สงสารพี่กุนต์นะ.....

ปล.  คนแต่งบอกว่าไม่ดราม่างัยคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Bahanamy ที่ 13-09-2017 00:21:39

รอนะคะ พี่กุนต์อย่าใจร้ายมากสิ :hao5: :hao5: :mew6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 13-09-2017 17:28:32

ตอนแรก ๆ ก็โกรธพี่โอ๊ตที่พูดเกินไปกับพี่กุนต์  แต่มาตอนนี้แล้วสงสารพี่โอ๊ตจับใจเลย ความหน่วงนี้ช่างโหดร้ายนัก


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Patar1728 ที่ 13-09-2017 19:01:13

 :sad4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Leelev ที่ 16-09-2017 23:44:39

รอไปเถอะ บอกวันเสาร์ ตายยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 18-09-2017 13:58:01

ทีมพี่กุตณ์ค่ะ พี่กุณณ์ว่าไงก็ว่างั้น

แต่อยากให้พี่กุตณ์ค่อยๆคิดนะคะ


อ่านแล้วนึกถึงเรื่องของตนเอง


เบนกับแฟนรักกันดี ไม่ค่อยทะเลาะครบกันมาตั้งแต่มัธยม สิบกว่าปีได้ ชีวิตดีค่ะ

จนกระทั้งช่วงที่กำลังประคับประคองชีวิต สุนัขที่เลี้ยงกันมาหลายปี พาไปหาหมอทุกวันหลังเลิกงาน ขับรถจากสมุทรปราการไปโรงบาลจุฬาทุกวัน  กลับถึงบ้านตี3-4 ทุกวัน แล้วต้องไปทำงานต่อ

มันเหนื่อยมาก เสียเงินเยอะมาก เบนหมดเป็นแสนๆกับระยะเวลาประมาณ 6 เดือน เหนื่อยกาย เหนื่อยใจ


แฟนเบนพอเนื่อยแล้วเริ่มเหวี่ยง พูดจาบางทีทำร้ายจิตใจ แต่เค้าไม่ได้บ่นเรื่องพาหมามานะคะ เค้ายอมเค้ารักของเค้า


แต่เบนไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาบ่น มาพูดจาทำร้ายจิตใจกันด้วย  เค้าโกธรและเหวี่ยงมาก


เช่นเรื่องไม่ใช่เรื่อง อย่างที่ไม่โทรไปปลุกจนเค้าตื่นสายไปทำงานไม่ทัน

ปกติเราไม่เคยโทรปลุกกันอยุ่แล้ว เพราะอยุ่คนละที่ แค่จะบอกว่าถึงที่ทำงานแล้วนะ โดยการส่งแมสเซสไป

เบนงงมาก แต่ก็ไม่ว่าไร


เค้าเป็นแฟนที่ดีมากมาตลอด แต่อารมณ์ตอนนั้น มันคงแย่ทั้งกายทั้งใจ เรายื้อกันมานาน จนสุดท้ายสุนัขของเราก็ไม่รอด เค้าจากไปอย่างสงบ  เบนร้องไห้แทบบ้า แต่พอทุกอย่างผ่านไป เบนกับเค้าก็กลับมาเหมือนเดิม


มันเป็นอารมณ์ช่วงนั้นจริงๆค่ะ ทุกอย่างมันดิ้งมาก ลงเหวสุดๆ ถ้าตอนนั้นเบนไม่อดทนแล้วผ่านมันไป คงทะเลาะแล้วเลิกกันไปแล้ว





เบนอึดอัดค่ะ ไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลย แฟนเบนก็ไม่ได้บอก   แต่มันเป็นเรื่องที่ติดค้างในใจจริงๆ แม้มันจะผ่านมาสักพักใหญ่แล้วก็ตาม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.54] pg.133 -- 10/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: MamyPoko ที่ 19-09-2017 14:49:14

ชอบอ่ะ พี่กุนต์น่ารักเต็มๆ :z13: น้องอ้น กะ น้องอุ้ม ก็น่ารัก ว่าแต่เรื่องราว ดราม่าจัง กว่าจะรักกันได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 24-09-2017 16:55:32

Chapter 55

สอบปฏิบัติวันสุดท้าย อินทัชกลับมาด้วยใบหน้าบวมช้ำ วันนี้กนธีไม่ได้ออกไปหาลูกค้า พอเห็นน้องเข้ามาในสภาพนั้นก็ตกใจ
   
“เกิดอะไรขึ้น” เขาเดินไปหา จับหน้าน้องให้เงย
   
อินทัชหันหลบ ซีกหน้าข้างหนึ่งบวมร้อนเหมือนจะปริแตกได้ เขาถอดรองเท้าออก สวัสดี ‘พี่ชายร่วมห้อง’ “แค่หลบลูกบาสไม่ทันเท่านั้นแหละครับ”
   
ปกติแล้วเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้อย่างมาก อินทัชเป็นคนว่องไว และไม่ว่าจะกีฬาประเภทไหนก็เก่งจนเพื่อนๆยอมให้ ยิ่งกับการสอบ ไม่น่าจะพลาด
   
“ผมเหม่อไปหน่อย” เขาหัวเราะหึ “เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนเลย”
   
เพราะประโยคนั้น ‘ให้พวกเรา..หยุดกันไว้แค่นี้’
   
กนธีเป็นกังวล เขาให้น้องไปล้างหน้าล้างตาแล้วมาทำแผล
   
“ผมทำเองได้ครับ ไม่เป็นไร” เขาเซื่องซึม “ของแค่นี้..ไกลหัวใจเยอะ”
   
“โอ๊ตครับ..อย่าดื้อได้ไหม” คนอายุมากกว่าขอร้อง
   
“ผมไม่ได้ดื้อ..ก็แค่ตอนนี้รู้สึกเจ็บมากเท่านั้น” อินทัชตัดพ้อ “ผมไม่รู้ว่าพี่จะเข้าใจผมได้ไหม ในเมื่อตอนนี้สิ่งที่พวกเราคิดมันสวนทางกันไปหมด”
   
“โอ๊ต..พี่ขอโทษ” เขาละอายใจ “ที่จริงพี่ไม่ควรพูดในช่วงที่เราจะสอบ”
   
“ไม่ว่าตอนไหนมันก็เหมือนกันอยู่ดี..เพราะพี่อยากจะเลิกกับผม”
   
กนธีเดินตามไปที่ห้องนอนของพวกเขา อ้นกับอุ้มกำลังนอนกลางวัน เขาไม่อยากส่งเสียงให้เด็กๆตื่นขึ้นมา เมื่อคืนที่คุยไม่มีการทะเลาะ แต่ก็ไม่ได้ขยายความนอกเหนือไปจากประโยคสั้นๆที่เขาบอก เพราะอินทัชหุนหันออกไป ไม่รับฟัง ปิดการรับรู้ทุกอย่าง เขาเลยให้น้องใจเย็นลงก่อน
   
อินทัชนั่งลงปลายเตียง ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตรงที่บวมแดง
   
“ให้พี่ทำให้เถอะนะ” กนธีขอ ดึงผ้าไปจากมืออีกฝ่าย
   
เด็กหนุ่มยอมปล่อย ดวงตาทั้งคู่จับจ้องใบหน้าได้รูปด้วยความเศร้าซึม เขาไม่รู้ว่าอะไรเจ็บปวดกว่ากัน ระหว่างเลิกร้างแล้วทำเหมือนคนแปลกหน้า กับยังใกล้ชิดกัน แต่มีกำแพงกั้นความสัมพันธ์ให้กลายเป็นอย่างอื่นแทน
   
..แต่ไม่ว่าจะแบบไหน เขาก็สงบนิ่งเหมือนที่พี่กุนต์ทำไม่ได้..
   
“พี่คิดอะไรอยู่กันแน่” เขาถามอย่างหมดแรง “ในใจพี่ตอนนี้คิดอะไร”
   
กนธีเงียบกริบ ค่อยๆเช็ดหน้าให้แล้วผละไปเอาแผ่นเจลมาประคบ
   
“พี่ไม่รู้สึกอะไรจริงๆหรือ..ทั้งที่ใกล้กันขนาดนี้”
   
เขามองน้อง เกลี่ยเส้นผมที่ตกระหน้าผากออกให้
   
“รู้สึกสิ” กนธีวางผ้าลงบนโต๊ะ “รู้สึกชัดเจน..ทั้งความสุข ความทุกข์ ความกลัว ความระแวง ความผิดหวัง ความน้อยใจ เสียใจ ทุกอย่างที่ผ่านมา..”
   
อินทัชนั่งเงียบ เขาเข้าใจว่าพี่กุนต์รอเขามานาน และถ้าไม่เกิดเรื่องพวกนั้น พี่กุนต์ก็คงจะยังรอต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
   
ใจคนรอท้อถอยได้อยู่แล้ว เมื่อถูกทำร้ายความรู้สึกก็คิดหยุดขึ้นมา
   
“พี่มันขี้ขลาด..โอ๊ต” เขามองน้อง “พี่อาจจะรักและรอเราได้ แต่พี่ก็มีขีดจำกัดของพี่มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้าพี่ไม่ไหว..พี่จะพอ”
   
“โดยไม่บอกให้ผมรู้ตัว ไม่ยอมให้ผมแก้ตัวสักนิดเลยหรือ” เขาเสียใจ “สุดท้าย..ที่พี่เตือนผมไว้ก็เกิดขึ้นจริง ความรักของพี่มันคงจะเริ่มต้นที่ร้อยแล้วติดลบลงมา แต่กับผม..ถึงมันจะเริ่มจากศูนย์ แต่รู้ไหมว่ามันกำลังมากขึ้นทุกวัน”
   
กนธีหลบสายตา “ถ้าเรากลับมาเป็นเหมือนก่อนหน้า เป็นเพื่อน เป็นพี่น้องที่ไม่คาดหวังอะไรจากกัน พี่ว่ามันคงมีความสุขกว่า โอ๊ตเองก็ไม่จำเป็นต้องดูแลพี่อีกแล้ว” เขาพึมพำ “ขอโทษที่พี่เป็นคนเริ่ม ทั้งสัญญา ทั้งกฎงี่เง่านั่น..”
   
อินทัชหัวเราะ แต่ดวงตาของเขากลับมีหยดน้ำไหลลง
   
“โอ๊ต..” เขาดึงตัวน้องมากอดปลอบ เด็กหนุ่มยอมโอนอ่อนตามคล้ายคนหมดแรงใจ “ถึงเราจะไม่ได้เกี่ยวข้องกันแบบนั้น แต่พี่ก็ยังอยู่กับพวกเรานะ”
   
อินทัชขบกรามแน่น น้ำตาไหลเงียบเชียบจนชุ่มเสื้ออีกฝ่าย

เขาอยากถามว่าพี่กุนต์ใจแข็งขนาดนี้ได้อย่างไรกัน แต่เขาก็ต้องถามตัวเองด้วย ว่าก่อนหน้านี้ เขาใจแข็งกับอีกฝ่ายมานานแค่ไหนแล้ว

“ไม่ต้องห่วงคนดี” เขาลูบผมน้อง “พี่สัญญา..พี่ยังดูแล ยังรับผิดชอบพวกเราทุกคนอย่างเดิม ทุกคนเป็นน้องชายที่พี่รัก เรายังเป็นครอบครัวเดียวกัน” 
   
“ผมไม่ห่วงหรอกว่าพี่จะยังดูแลพวกผมไหม ผมไม่ต้องการอะไรจากพี่สักอย่าง เงินสักบาทก็ไม่อยากได้” อินทัชผละออกห่าง “ผมต้องการแค่ความรักของพี่..ความรักในแบบคู่ชีวิต พี่ให้ผมได้ไหมครับ”
   
กนธีไม่ตอบ มีเพียงแววตาที่ไหวสั่น
   
อินทัชหัวเราะหึ “อะไรที่ทำให้พี่เอาคำว่ารักของพี่คืน..คุณไผทใช่ไหม”
   
“ไม่เกี่ยวกับเขา” ชายหนุ่มตอบทันที “ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีโอ๊ต พี่ก็ไม่คิดจะคบหากับคุณไท เขาเป็นแค่เพื่อน เป็นหุ้นส่วน คนบางคนเกิดมา ไม่ว่าจะดีแค่ไหนก็เป็นได้แค่เพื่อนกัน และถ้าพี่ไม่ได้รัก ก็ไม่มีทางเกินเลยไปมากกว่านี้”
   
“ถ้าไม่เกี่ยวกับคนนอก แล้วทำไมพี่จะให้โอกาสผมไม่ได้ หรือว่าพี่กลัว”
   
กนธีหลบหน้า ใช่..ลึกๆแล้ว เขากำลังกลัว “ถ้าเราไปกันต่อ มันอาจจะยิ่งแย่ลง แต่ถ้าหยุดในตอนที่ยังรู้สึกดีต่อกัน เราก็ยังเป็นพี่น้องกันได้”
   
“พี่น้องที่ไหนมีอะไรกันได้เป็นปี” อินทัชไม่อยากรับคำอ้างที่ว่า “พี่บอกผมเลยดีกว่าว่าพี่รับตัวตนผมไม่ได้ รับข้อเสียผมไม่ได้และไม่คิดจะทน”
   
“ถ้าเราต้องฝืนกันทั้งคู่..” กนธีถาม “แล้วเราจะดำเนินต่อทำไม”
   
“มันต้องฝืนทนเลยหรือ” เด็กหนุ่มถามอย่างเสียใจ “เรามาคุยกัน ปรับความเข้าใจกัน มาช่วยกันทำให้ความสัมพันธ์นี้ไปรอดไม่ได้หรือไง ของเสียหาย พี่จะไม่ยอมซ่อมมันหรือครับ คิดจะโยนทิ้งอย่างเดียวเลยใช่ไหม”
   
กนธีไม่ตอบคำถามของน้อง ทำได้เพียงนั่งนิ่งเฉย
   
“พี่จะเอายังไงกับผม” อินทัชถาม “จะเลิกกันไปเลย เก็บข้าวของออกไปจากชีวิตพี่ หรือจะให้ห่างออกมา รอเวลาให้คิดได้แล้วค่อยกลับมาเริ่มกันใหม่”
   
“พี่ไม่ได้อยากให้โอ๊ตออกไปจากชีวิตพี่” เขาตอบ “ก็แค่..ถอยออกจากความสัมพันธ์ที่มันเกินเลยต่อกัน ต่างคน..ต่างใช้ชีวิตกันไป”
   
“แล้วอนุญาตให้ผมมีคนใหม่ได้ไหม” เขาถามประชด
   
กนธีเงยหน้ามอง จากนั้นถึงได้หลบสายตาลง “พี่..คืนอิสระให้โอ๊ต ถ้าเราจะมีคนรักคนใหม่..พี่ก็เข้าใจ ถือว่าพี่ถอยออกมาจากที่ของพี่แล้ว”
   
อินทัชส่งเสียงหึในลำคอ เขาไม่เข้าใจกนธี อย่างไรก็ไม่เข้าใจ
   
“หากว่าวันไหนมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ได้เจอคนที่รัก เจอคนที่เหมาะสมกว่า โอ๊ตก็ไปได้เลย ไม่ต้องห่วงพี่ ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น”
   
เขาน้อยใจจนเจ็บหน่วงในอก กนธีตัดใจจากเขาได้ง่ายดายเหลือเกิน
   
“ใครกันล่ะที่พี่คิดว่าเหมาะสมกับผม? แขกที่มาซื้อตัวผมหรือ”
   
“โอ๊ต..” กนธีมองอย่างขอร้อง “พี่ไม่อยากทะเลาะด้วยนะ เรานั่งคุยกันด้วยเหตุผลได้ไหม ในเมื่อโอ๊ตถาม พี่ก็ตอบ วางอารมณ์ลงก่อนได้หรือเปล่า”
   
อินทัชยอมรับว่าเขาใช้อารมณ์ประชดประชัน แต่จะให้เขานั่งเปิดใจคุยกัน ตัดความรู้สึกทิ้งแล้วพูดมาด้วยสีหน้าราบเรียบเหมือนพี่กุนต์ เขาทำไม่ได้
   
..ความรักของเรามันสวนทางกัน..คนเจ็บ..คือคนที่รักมากกว่า..
   
“พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เราคิดเรื่องแขกพวกนั้น” กนธีอธิบาย “พี่แค่อยากจะพูดถึง..คนที่อยู่ในใจเรามาตลอด..” เขาเงยหน้ามอง “ปาลิน” 
   
อินทัชนิ่งอึ้ง ตกใจยิ่งกว่าอะไร “พี่รู้?”
   
“คนที่เป็นเหมือนเงา..คนที่จะรักแม้ว่าเขาจะไม่ให้อะไร” กนธีจำได้
   
“พี่กุนต์..”
   
“ลืมไปแล้วหรือไง..เขาคนนั้นที่ให้ห้าร้อย ส่วนพี่ก็ให้ได้ห้าพัน..แม้ว่าเราจะไม่ได้ตั้งใจเปรียบเทียบ” กนธียิ้ม “ความรักที่ไม่ต้องสมบูรณ์แบบ จะบกพร่อง คลอนแคลนก็ไม่เป็นไร เพราะเราจะเว้าแหว่งไปด้วยกัน แค่ไม่ปล่อยมือกันก็พอ”
   
อินทัชพูดไม่ออก คำทั้งหมดย้อนกลับมากรีดหัวใจ “พี่รู้ตั้งแต่เมื่อไร..” 
   
“สำคัญด้วยหรือ” เขายกมือขึ้นปัดผ่าน “ตั้งแต่ที่ไปปากช่องนั่นแหละ แต่พี่ไม่ได้จะต่อว่า ถึงก่อนหน้าจะเจ็บในอกเหมือนถูกบีบแค่ไหนก็เถอะ”
   
“ผม..” เขาอ้ำอึ้ง
   
“พี่พูดถูกใช่ไหม” กนธีถาม “เรา..รักปาลิน”
   
อินทัชเงียบกริบ อับจนคำตอบ แต่ในเมื่อถามกันตรงๆ เขาก็กล้าบอก
   
“ใช่..คนที่ผมชอบมาตลอดคือสน” เขาพูด “แต่มันจบไปแล้ว ผมเลิกรู้สึกกับเขาตั้งแต่รู้ตัวว่ารักพี่ แล้วทำไมสนถึงมาเกี่ยวกับเรื่องของเราสองคนได้”
   
“เพราะว่าพี่รู้สึก..ว่าปาลินสำคัญกับเราจริงๆ และสำคัญมากกว่าพี่”
   
อินทัชชะงัก “พี่เอาอะไรมาพูด”
   
“เราอาจจะไม่รู้ตัวว่าทุกครั้งเราเลือกที่จะทำดีกับเขาทุกอย่าง ในขณะที่กับพี่..โอ๊ตมีทางเลือกที่จะแสดงออกให้ดีเหมือนกันก็ได้ แต่เรากลับไม่ทำ”
   
เขานิ่งไป ถึงจะอยากแย้งแค่ไหน แต่มันคือความจริง
   
“พี่เข้าใจว่าโอ๊ตไม่พอใจนิสัยพี่หลายอย่าง พี่เข้าใจว่าในช่วงที่คุณยายไม่สบาย โอ๊ตหงุดหงิด ทำอะไรไม่ถูก พี่ไม่ได้บอกว่าโกรธไม่ได้ แต่พี่ไม่รู้ว่าทำไมโอ๊ตถึงเอาอารมณ์นั้นมาลงที่พี่..เพราะว่าพี่เป็นคนใกล้ตัวกว่าอย่างนั้นหรือ”
   
“ผม..” เขาพูดไม่ออกจริงๆ
   
“กับน้องสน..โอ๊ตเข้าใจเขาทุกอย่าง รู้ว่าเขาคิดยังไง แต่กับพี่..โอ๊ตกลับไม่มองความในใจที่พี่มีให้ ไม่มองความหวังดี ไม่มองความรู้สึก ความทุ่มเทของพี่ที่มีให้เรา พี่เองเป็นแค่คนคนหนึ่ง..รัก โลภ โกรธ หลง เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับอีกคนได้ ถ้าคนของเราแสดงท่าทีออกมาให้เราคิด”
   
กนธีพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาไม่ได้ต่อว่า ก็แค่เล่าให้ฟัง
   
“รู้ไหมว่าทุกครั้งที่มีเรื่องแบบนี้..พี่เกลียดตัวเองที่คิดมาก ไม่ชอบที่ใจคับแคบ และพี่ก็ไม่อยากรู้สึกแย่กับตัวเองไปมากกว่านี้อีกแล้ว”
   
อินทัชรู้สึกหัวใจถูกถ่วงจนหนักอึ้ง เขายอมรับผิดทุกอย่าง
   
“ผมขอโทษที่หงุดหงิดใส่ ผมยอมรับ หลายครั้งผมคาดหวังกับพี่มากไป หลายครั้งผมเอาแต่ใจ ทำอะไรด้วยอารมณ์ เพราะคิดว่าพี่เป็นคนใกล้ตัว เป็นคนในครอบครัวผม” เขาถึงเผลอมั่นใจ ว่าต่อให้ทำตัวแย่แค่ไหน อีกฝ่ายก็ไม่ทิ้งเรา 
   
“พี่เข้าใจ” กนธีไม่ถือโทษ “แต่ก็ยอมรับว่าเสียใจ เพราะถ้าเราวางพี่ไว้เป็นคนในอย่างที่พูดจริงๆ วันนั้นเราคงเปิดใจให้พี่มากกว่านี้ใช่ไหม”
   
“ผม..” ใช่..เขามองข้ามความรู้สึกกนธีอย่างไม่น่าให้อภัย

“พี่ไม่ได้จะรื้อฟื้นขึ้นมาตำหนิ เพียงแต่เล่าในส่วนของพี่ แล้วก็แค่อยากให้โอ๊ตลองคิดดูอีกสักเรื่อง..” เขาพูด “กับคนในครอบครัว พอโกรธขึ้นมา จะต่อว่า พูดให้เจ็บช้ำใจยังไงก็ได้อย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ว่าคนในครอบครัว ควรเป็นคนที่เราจะรัก ถนอมน้ำใจ และให้เกียรติที่สุดหรือ..หรือเห็นว่าเป็นคนกันเอง จะพูดยังไงก็ได้ คงไม่ถอดใจ ไม่หายไปไหนอย่างนั้นหรือ”
   
อินทัชร้องไห้ เขาคุกเข่าลงตรงหน้าพี่กุนต์ “ผมขอโทษ..”
   
“พี่ไม่ได้โกรธโอ๊ตเลย” กนธีก้มลงกอดน้อง “พี่แค่ขี้ขลาดและเห็นแก่ตัว”
   
เขาเงยหน้ามอง พี่กุนต์เช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา
   
“พี่ขอเวลาสำหรับรักตัวเองบ้างได้ไหม” กนธีถาม “พี่คนนี้..ก็เสียใจเป็น เหนื่อยและท้อเป็น การหมดแรงใจมันมากกว่าหมดแรงกาย..เรารู้บ้างไหม”
   
“พี่กุนต์..” เขามองอย่างเจ็บปวด

“พี่อยากอยู่กับความรู้สึกดีๆทั้งกับตัวเองและกับโอ๊ต ไม่อยากเต็มไปด้วยอารมณ์ทางลบมากไปกว่านี้” กนธีรู้สึกว่าเขามาถึงเส้นที่ขีดไว้แล้ว “พี่ไม่อยากมองโอ๊ตในแง่ลบแม้แต่การเริ่มต้น ถ้าไม่เข้าใจกัน หยุดทุกอย่างตอนนี้ก็เป็นทางที่ดีกว่า..มันไม่มีอะไรรับรองได้ว่าพวกเราจะไม่ทำร้ายความรู้สึกกันซ้ำๆ”

เขาเห็นแก่ตัว หนีปัญหา รักตัวเอง ส่วนน้องยังเด็ก ยังไม่พร้อมกับการรับรู้ว่าความรักจะต้องประกอบไปด้วยอะไร และเพราะว่าเขาไม่คาดหวัง เขาถึงได้ไม่บอกให้อินทัชปฏิบัติตัวอย่างไร ของแบบนี้เมื่อถึงเวลา น้องจะรู้ได้เอง

“หยุดตอนที่ยังรัก ดีกว่าหยุดตอนที่รักน้อยลงไม่ใช่หรือ”

อินทัชหันหนี ซ่อนน้ำตาที่ไหล “คำว่ารักของผมมันไม่มากพอให้เราไปด้วยกันต่อเลยหรือครับ” เขามองอย่างขอร้อง “ผมไม่ได้ชอบ ไม่ได้รักสนอีกแล้ว ผมมีแต่พี่คนเดียว หลังจากนี้ก็จะรักพี่คนเดียว..พี่ให้โอกาสผมอีกครั้งได้ไหม”

“คำว่ารัก..มันไม่พอหรอกโอ๊ต ถ้าเป็นแต่ก่อนก็คงใช่ พี่ยอมได้ทุกอย่างเพื่อให้โอ๊ตพูดคำนี้” กนธีมองคนตรงหน้า ดวงตาพร่าเลือน “แต่ตอนนี้ ทุกอย่างที่เกิดมันทำให้พี่ได้คิด..ว่าพี่โลภเกินกว่าจะพอใจกับแค่คำๆเดียวแล้ว”

“พี่อยากได้อะไร ผมจะพยายาม” เขาไม่เคยมีความรักที่จริงจัง ไม่เคยคบหากับใคร ไม่มีแม้แต่ตัวแบบให้จดจำ ไม่มีความศรัทธาในรักมาก่อน

..แต่พี่กุนต์เป็นคนแรกที่สอนเขาในทุกๆเรื่อง..

..พี่จะไม่ให้อภัยคนโง่เขลาคนนี้ของพี่เลยหรือ..

“ไว้วางใจ ให้เกียรติ เคารพอีกฝ่าย เชื่อมั่นกันและกัน มั่นคง หนักแน่น จริงใจ ซื่อสัตย์ ยอมลงให้กัน” กนธีตอบ “เข้าใจ เอาใจเขามาใส่ใจเรา คิดถึงใจกัน รักษาน้ำใจ ให้ความสำคัญต่อกัน เพราะคำว่า ‘ครอบครัว’ เป็นคำศักดิ์สิทธิ์สำหรับพี่ ไม่ใช่คำอนุญาตให้มองข้ามความรู้สึกกันทั้งที่หลีกเลี่ยงมันได้” 

เขามองหน้าอีกฝ่าย “พี่เรียกร้องขนาดนี้..เราสองคนจะให้กันได้ไหม”

..คำตอบก็คือ..ไม่แน่ใจเลย..

“มันเกินขอบเขตของวัยเราที่จะให้พี่ได้ และตัวพี่เองก็ยังนิ่งไม่พอ ยังมั่นคงไม่มากพอที่จะให้โอ๊ตได้ทุกเรื่องเหมือนกัน พี่ถึงคิดว่า..เราควรถอยออกมา หยุดยืนอยู่ในจุดที่ไม่คาดหวังต่อกันจะดีกว่า”

อินทัชเสียใจยิ่งกว่าอะไร “แล้วถ้าผมโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้มากกว่านี้..ถ้าผมจะขอกลับมาหา พี่จะยังยินดีต้อนรับผมหรือเปล่า”

“อย่าพูดอะไรที่จะผูกมัดตัวเองดีไหม” กนธีตอบ “อนาคตเป็นเรื่องของอนาคต รู้ไว้แค่ว่า..พี่ไม่ได้รังเกียจ ไม่ได้เกลียดหรือปิดทางของโอ๊ต”

“หมายความว่าพี่ยอม..”

“ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ก็แล้วกัน”

อินทัชหลับตานิ่ง ที่จริงแล้ว เขาคิดว่าเขายังดิ้นรนต่อได้ ยังพอบีบคั้น ขอร้อง กดดัน อ้างเหตุผลต่างๆนานา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร

..ถ้าพี่กุนต์จะตัดใจ ให้เขารั้งอย่างไรหรือ..

“แล้วหลังจากนี้จะทำยังไง” เด็กหนุ่มถามเสียงพร่า “เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้ใช่ไหม ที่นี่เป็นที่ของพี่..สำหรับคนสำคัญของพี่ แต่ผม..ไม่ใช่”

“เรายังอยู่ด้วยกันได้ ดูแลกันได้เหมือนพี่น้อง พี่ไม่ได้จะให้โอ๊ตออกไป”

“ขอร้องเถอะครับ” เขาลุกขึ้นยืนหันหลัง เรียกความเข้มแข็งของตัวเองกลับมา “พี่ทำได้ แต่ผมทำไม่ได้หรอก ให้เห็นหน้าพี่ทุกวัน เห็นเมียผมทุกวัน แต่จะบังคับไม่ให้รู้สึกอะไรเลย..มันเป็นไปได้หรือไง”

กนธีนิ่งเงียบ เขารู้ว่าเขาเรียกร้องมากไปที่จะตัดความสัมพันธ์แต่ก็ยังจะดึงรั้งให้ทุกคนอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม

“แล้วผมก็ไม่รับปาก ว่าถ้าเห็นผู้ชายคนใหม่ของพี่ ผมจะแสร้งทำตัวเป็นน้องชายที่แสนดีของพี่ได้” เขาพูดอย่างเจ็บปวด “ผมขอออกไปเองแล้วกัน”

“โอ๊ต..” กนธีไม่ได้หวังให้ออกมาในรูปแบบนี้ “ออกไปข้างนอกแล้วเราจะอยู่กันยังไง อ้นกับอุ้มล่ะ น้องจะอยู่ได้ยังไง..พี่ยอมไม่ได้”

“ก่อนหน้าที่จะเจอพี่กุนต์ พวกเราก็อยู่กันได้ ไม่เป็นไรครับ”

“ไม่ได้..พี่ให้เรื่องนี้ไม่ได้” เขากังวลขึ้นมาทันที

“ถ้าพี่จะเลือกตัดอะไรบางอย่างออกไป มันก็ต้องมีเรื่องอื่นตามมา พี่ควบคุมทุกอย่างไม่ได้หรอกครับ และผมก็คงให้อ้นกับอุ้มแยกจากผมไม่ได้ด้วย”

“โอ๊ตกับน้องๆอยู่กันที่นี่ได้” กนธีเสนอ “พี่ยกห้องให้ คอนโดที่ชิดลมกับรถคันนั้น พี่ตั้งใจจะให้พวกเราอยู่แล้ว..ขอแค่อยู่ในสายตาพี่ก็พอ”

อินทัชส่ายหัว ยิ้มระอา “คอนโด รถ เงินสด มีอะไรจะให้อีกไหมครับ”

“ที่จริง..พี่คิดไว้ในใจเรื่องหุ้นส่วนร้านอาหารที่ทำกับคุณไท” เขาบอก “พี่อยากให้เราไว้เป็นทุนส่วนตัว อย่างน้อยก็เป็นการขอบคุณที่ดูแลพี่อย่างดี”

เด็กหนุ่มหัวเราะด้วยความปวดร้าว น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ผมเข้าใจว่าการให้ในครั้งนี้ เป็นเพราะพี่หวังดีกับพวกผม พี่เป็นห่วงและรักพวกเรามาตลอด แต่ผมจะบอกอะไรให้..” อินทัชมองอีกฝ่าย “ผมอาจจะไม่ค่อยเข้าใจว่าคำว่ารักสำหรับพี่มันต้องมีอะไรมากมาย แต่สำหรับผมแล้ว..การแลกเปลี่ยนความรักกัน เงินและทรัพย์สิน มันไม่ใช่คำตอบสุดท้าย”

กนธีนิ่งเงียบ ทุกคำของน้องกรีดใจเขาจนปวดแปลบ

“ที่ผมเจ็บในวันนี้ ก็เพราะผมพยายามยื่นความจริงใจไป แต่หลายครั้งพี่ก็ไม่ได้รับฟัง พี่บอกว่าพี่เป็นผู้ใหญ่ พร้อมจะให้มากกว่า แต่ในเมื่อพี่ไม่เลิกให้สักที แล้ววันไหนล่ะครับ..พี่ถึงจะรู้ได้ชัดเจนว่าใครรักพี่จากหัวใจ”

น้ำตาของคนฟังร่วงหล่นโดยไร้เสียง

“ผมขอโทษที่พูดไม่ดี แต่รับรองว่าผมรู้ว่าพี่ทำไปเพื่อพวกเรา” อินทัชบอก “และเพราะว่าผมรักพี่ทั้งหัวใจ ผมถึงกล้าที่จะปฏิเสธของที่พี่ให้”

“โอ๊ต..”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ถึงผมไม่รับปากว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ แต่ผมยังไม่พาน้องไปไหนเร็วๆนี้แน่ คงต้องรบกวนพี่อีกสักพัก” 

อาทิตย์หน้า เขาได้ฤกษ์บวชมาจากหลวงพ่อที่วัด ที่จริงพอจะสงบใจได้บ้างแล้ว แต่เรื่องนี้ทำให้เขาอยู่ไม่นิ่ง จำเป็นต้องห่างกันเพื่อตั้งสมาธิใหม่

“บางที..ถ้ากลับมา ผมว่าเราคงคิดอะไรได้ดีขึ้น”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอให้เป็นครั้งนี้ได้ไหม” กนธีรั้งเอาไว้ “พี่ขอเป็นฝ่ายไป แล้วถ้าโอ๊ตกลับมา โอ๊ตยังยืนยันที่จะไปอยู่ด้วยตัวเอง พี่ก็จะยอม”

อินทัชรับฟังเมื่อพี่กุนต์มองเขาอย่างขอร้อง

..คำว่ารัก ก็คือการยอมลงให้อีกฝ่ายไม่ใช่หรือ..

..พบกันคนละครึ่งทาง..เขาคิดว่าพอจะเข้าใจอะไรได้เลาๆ..

“ขอบคุณนะ” กนธียิ้มให้ด้วยความหม่นหมอง เขาลุกขึ้นยืน ก้าวเข้าหา

เพียงชั่วระยะเวลาเกือบปีที่อยู่ด้วยกัน อินทัชเติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เขาแทบไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าแผ่นหลังที่เขากำลังจะถอยห่างออกไปนั้น ดูสูงตระหง่าน กว้างใหญ่ และแข็งแกร่งมากแค่ไหน

แต่ในเสี้ยววินาทีหนึ่ง ช่วงไหล่ที่มั่นคงกลับห่อลู่ลงคล้ายกับคนสิ้นหวัง หากเพียงแค่กะพริบตา ทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ

กนธีชะงักฝ่ามือที่เอื้อมไปหาเมื่อน้องเป็นฝ่ายเดินเลี่ยงหนีไป อึดใจนั้นในอกของเขาวูบโหวง ไออุ่นร้อนที่แผ่กระจายโอบล้อมกันเวลาที่ฝ่ายนั้นคอยอยู่เคียงข้างพลันห่างหาย มันคือความหนาวเยือกของการอยู่ตามลำพัง

..แต่เขาเป็นคนเลือกเอง..เขาถึงต้องยอมรับในการตัดสินใจของตน..

ชายหนุ่มถอนหายใจ ไม่ได้พูดคุยอะไรอีกเมื่อออกมาข้างนอก อินทัชไม่ได้หันมอง เขาเลยเดินเงียบๆไปที่ห้องนอนของอ้นกับอุ้ม

เด็กๆนอนหลับไม่รู้เรื่อง แต่น้องอ้นเป็นฝ่ายปรือตามองขึ้นก่อนตอนที่เขาก้มลงจูบหน้าผาก น้องยิ้มให้ตาปิด ยกสองมือขึ้นจับแก้มเขา

“พี่กุนต์~” อ้นดึงหลังมือของพี่ชายที่แสนดีมาแนบแก้ม

“ว่าไงสุดหล่อ” กนธียิ้มให้ ลูบผมน้องอย่างรักใคร่เอ็นดู เขาค่อยๆนั่งลงข้างเตียง หอมแก้มซ้ายขวาของอ้น “ลูกชายครับ..ฟังพี่นะ”

อ้นเอียงคอมองด้วยความสงสัย นิ้วเล็กเอื้อมแตะเปลือกตาอีกฝ่าย

“พี่กุนต์ร้องไห้หรือครับ ไม่สบายหรือเปล่า”

“เปล่าลูก พี่สบายดี” กนธีลูบผมน้องแผ่วเบา “พี่แค่จะมาบอกอ้นว่า อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ พี่จะไปทำงานต่างจังหวัด คงไม่ได้อยู่ด้วยนะครับ”

อ้นมีสีหน้าหงอยเหงา “อ้นไปด้วยไม่ได้หรือครับ”

“อ้นอยู่กับน้องอุ้มกับพี่โอ๊ตก่อนนะครับ พอพี่กลับมา พี่สัญญาว่าจะพาพวกหนูไปเที่ยว อยากไปไหนจะพาไปหมดเลย ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเยอะๆ”

“เย้~ สัญญากับอ้นแล้วนะ” เด็กชายชูนิ้วก้อยมาเกี่ยว

กนธียิ้มรับ มีเสียงกรนเบาๆจากน้องอุ้มที่นอนพุงป่อง น้องละเมอเสียงงึมงำในคอ จากนั้นก็พลิกตัวหาพี่ชาย คว้าแขนมานอนก่ายไว้เหมือนหมอนข้าง

เขาก้มลงหอมแก้มน้องอุ้ม “ฝากบอกหมูอ้วนให้พี่ด้วยนะครับ”

“อ้นกับน้องอุ้มจะเป็นเด็กดีรอพี่กุนต์กลับมา” น้องพูดอย่างหนักแน่น

กนธีพยักหน้า เขารักทุกคนเหลือเกิน อยากอยู่ด้วยกันทั้งสี่คนเหมือนที่คิดหวัง แต่เขาเรียกร้องมากเกินไป เป็นอย่างที่อินทัชบอก ถ้าเลือกจะตัดอย่างใดอย่างหนึ่ง เขาจะต้องเสียสิ่งอื่นตามมา ไม่มีอะไรที่ควบคุมได้ดั่งใจ

“พี่ไปแล้วนะ” เขาบอก “อย่าดื้ออย่าซนนะลูก เดี๋ยวพี่ก็มา”

“พี่กุนต์ครับ..อ้นให้นี่” อ้นลุกขึ้นนั่ง ทำมือกลมๆแถวหัวใจแล้วส่งก้อนอากาศไปให้ผู้ใหญ่ตรงหน้า “ความรักของอ้น..พี่กุนต์จะได้เดินทางปลอดภัย”

กนธีกลั้นน้ำตาขณะกอดน้องไว้แนบอก ห่วงหาและหวงแหนคนทุกคน

ถ้าอยากได้อะไรไว้สักอย่าง เขาก็ต้องกล้าเสี่ยงกับอนาคต เพราะหากเดินต่อ ไม่มีใครบอกได้ว่าจะสุขหรือทุกข์มากกว่า มันคือความไม่แน่นอน

แต่ถ้าคิดอยากจะห่อหุ้มหัวใจเอาไว้ในเปลือกไข่ หวาดกลัวกับการปริแตกแม้เพียงน้อยนิด เขาก็คงจะต้องซุกซ่อนความรู้สึกเอาไว้ในนั้นตลอดไป

เรื่องดีมีเพียงอย่างเดียว คือไม่มีใครจะมาทำร้ายจิตใจเขาได้ทั้งนั้น

สุดท้าย ทุกคนมีสิทธิ์เลือกหนทางของตัวเอง เลือกตามความรู้สึกและจิตใจของตนเอง แต่ที่สำคัญ..ต้องกล้าที่จะยอมรับผลที่ตามมา

..แล้วเขา..เลือกทางที่ถูกต้องหรือยัง..




………………………...........................…………………………….





[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 24-09-2017 16:55:56

สามวันแล้วที่กนธีไม่อยู่ เวลาเพียงแค่ไม่นาน แต่ใครบางคนกลับรู้สึกว่าแต่ละช่วงมันผ่านไปอย่างเชื่องช้า เต็มไปด้วยความอ้างว้างของการอยู่ตามลำพัง
   
อินทัชนั่งเหม่ออยู่ในห้องรับแขก บนโซฟาน้องๆกำลังนอนกลางวัน เขาเพิ่งจะทำความสะอาดห้องและเก็บข้าวของที่วางเกะกะให้เข้าที่
   
เด็กหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา เมื่อคืนตื่นขึ้นกลางดึก เขาก็ยังไม่เคยชิน ยังคงป่ายมือไปด้านข้างอย่างที่ชอบทำ หวังจะดึงตัวคนนอนใกล้มากอด แต่พอจับได้แค่ความว่างเปล่า เขาก็หลับต่อไม่ลง ต้องเข้าไปนอนเบียดน้องๆจนถึงเช้า
   
เขายังไม่ได้ติดต่อกับพี่กุนต์เลย ทางนั้นก็ไม่ได้ถามไถ่อะไร ทุกอย่างดูคล้ายกับว่าพวกเราตัดขาดกันแล้ว..ยุติความสัมพันธ์ลงไปโดยสิ้นเชิง
   
อินทัชหลับตาลง ไล่ความคิดฟุ้งซ่านที่รบกวนใจ

เขาวางแผนชีวิต หลังจากที่สึกออกมา เขาคงจะต้องหาห้องเช่าใกล้มหาวิทยาลัย พาอ้นกับอุ้มไปอยู่ด้วยกันและเริ่มต้นทำงานพิเศษอย่างที่ตั้งใจไว้เหมือนเดิม เขายังติดค้างพี่กุนต์เรื่องเงินค่ารักษาพยาบาล ไหนจะค่ากินค่าอยู่ ค่าเทอมของตัวเองกับน้องๆ ทุกอย่างต้องเริ่มต้นกันใหม่
   
เขาไม่ได้ห่วงเรื่องการทำงานหนัก เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาจะต้องทำอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าการได้พบเจอกนธีนั้น ทำให้เขาและครอบครัวสบายขึ้น แต่จะอย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยลืมว่าแท้จริงแล้วต้นทุนของเขามีมาน้อยแค่ไหน

..ก็แค่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆเหมือนหนึ่งปีก่อนหน้านี้..

จะว่าไป หากเล่าให้คนอื่นฟังคงหาว่าเขามันช่างโง่เง่า ยึดทิฐิและอีโก้ เอาความรู้สึกตัวเองเป็นหลัก หากมองทางหนีทีไล่สักนิด เขาควรจะโอนอ่อนตามที่พี่กุนต์ขอ ตกลงใจใช้ชีวิตแบบครอบครัวสี่คนแม้จะถูกลดสถานะของคนรักเหลือแค่พี่น้อง หากทำได้ทุกอย่างก็จะจบ ไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องตีตัวออกห่าง  ซ้ำยังมีโอกาสในการอยู่ใกล้ชิดกว่าคนอื่น มีสิทธิ์ได้เข้าหากนธีใหม่โดยง่าย
   
อินทัชหัวเราะในลำคอ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าอย่างอ่อนล้า
   
วันนี้เขาทิ้งสิทธิ์นั้นไปแล้ว ที่จริงจะเปลี่ยนใจ ขอกลับมาอยู่ด้วยกันก็ได้ พี่กุนต์คงยินดี แต่เขาก็ไม่คิดจะทำ เพราะนี่เป็นโอกาสดีที่จะแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้หวังอะไรอย่างอื่นจากกนธี..นอกเหนือไปจากเรื่องของหัวใจ
   
การยอมอยู่ด้วยกันต่อไปอาจจะสะดวกกับการใช้ชีวิต แต่พวกเขาสองคนคงจะไม่มีวันแยกออกระหว่างการอยู่ด้วยความรัก กับการอยู่ด้วยความสบาย มีเงินให้ใช้ มีคอนโดให้อยู่ มีรถให้ขับ จบลงด้วยการวนเวียนกลับไปอย่างเดิม
   
จะต่างอะไรจากการเป็นเด็กเลี้ยง..เป็นเด็กในอุปการะของกนธีตรงไหน เมื่อคิดย้อนไปถึงข้อเสนอที่กนธีอยากจะให้ เขาคิดว่าตัวเองทำถูกแล้วที่ตัดสินใจก้าวออกมาแล้วกลับไปเริ่มต้นใหม่จากศูนย์ ปฏิเสธทุกอย่างที่อีกฝ่ายพร้อมจะยกให้เป็นทุนรอนไปตั้งตัว การทำอย่างนี้มีผลดี..อย่างน้อยก็เพื่อบอกให้รู้ว่าไม่คิดหวังจะมาตักตวง และถึงแม้ต้องลำบากยิ่งกว่าที่เคย เขาก็ไม่เกี่ยง

พวกเขาอาจเริ่มต้นด้วยผลประโยชน์ ด้วยกฎและข้อตกลงแลกเปลี่ยน หากตั้งแต่วันที่เขาผูกใจกับกนธี เขาก็ไม่ได้อยู่ด้วยเพราะเงินทองอีกต่อไป 

หลังจากนี้ วันไหนที่เขากลับมาหา นั่นเพราะว่าเขาต้องการแค่ความรัก ไม่ได้ต้องการอย่างอื่นที่เป็นปัจจัยภายนอก 

เรื่องเดียวที่รบกวนจิตใจ คือหลังจากที่เขาออกมาจากที่ของตัวเองแล้ว จะมีใครเข้าหากนธีบ้าง และฝ่ายนั้นจะลืมเขา สานสัมพันธ์กับคนใหม่ทันทีหรือเปล่า ตอนนั้นเขาก็พูดได้ ว่าไม่อยากอยู่เห็นหน้าแล้วทนดูผู้ชายคนอื่นให้เจ็บช้ำใจเล่น ทำเหมือนกับว่าแค่ปิดการรับรู้แล้วจะช่วยให้หายทรมาน

..แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่เลย..ตอนนี้เขาร้อนอยู่ในอกยิ่งกว่าเดิม..

ถ้าเป็นไปได้ เขาไม่อยากให้กนธีมีใคร อยากให้อยู่คนเดียว รอวันที่เขาจะเข้าหาใหม่อีกครั้ง แต่เขาจะควบคุมเรื่องตรงนี้ได้อย่างไรกัน

น่าขำ..เขาบอกอีกฝ่ายว่าถ้าเลือกตัดอย่างใดอย่างหนึ่งก็ต้องเสียอย่างอื่นตามมา ตอนนี้เขาเลือกตัดความใกล้ชิดลง แต่กลับไม่อยากเสียพี่กุนต์ให้ใคร 

..ความรู้สึกที่เรียกว่า ‘รัก’ ทำไมมันช่างซับซ้อนแบบนี้..

อินทัชผ่อนลมหายใจออก คิดจนปวดหัวก็ไม่ได้คำตอบ สุดท้ายก็ต้องนับหนึ่งถึงร้อยเพื่อทำใจให้สงบ ตอนนี้เขาต้องตั้งใจท่องบทสวดขอบวชให้ได้

เขาเชื่อในวาสนาระหว่างกัน..ถ้าเขากับกนธีผูกพันกันมาจริงๆ

..ก็ขอให้มีอะไรมาช่วยทำให้อุปสรรคคลี่คลายลง..

อินทัชสูดลมหายใจ หยุดคิดสะระตะแล้วยกบทสวดขึ้นมาท่อง “เอสาหัง ภันเต สุจิระปะรินิพพุตัมปิ ตัง ภะคะวันตัง สะระณัง คัจฉามิ..”

ตอนนั้นเองที่เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น เขาหันไปมองก่อนจะลุกขึ้นไปดู อ้นกับอุ้มรู้สึกตัวตื่น เจ้าแสบสองตัวหาวหวอดกันใหญ่

เด็กหนุ่มมองลอดตาแมว เห็นผู้ชายตัวสูงยืนรออยู่ข้างหน้า “คุณไผ่..”
   
อินทัชเปิดประตู ยกมือสวัสดีคุณพสิษฐ์ที่มาหาถึงคอนโด
   
“เป็นไงกันบ้าง..แล้วลุงไปไหนล่ะ” พสิษฐ์ยื่นถุงขนมให้ เขาซื้อของกินมาฝากเด็กๆเพียบ “มีเค้กด้วยนะ พี่คิดว่าน้องอุ้มน่าจะชอบกิน”
   
“ขอบคุณมากครับ” อินทัชปิดประตูตามหลัง “คุณไผ่จะมาหาพี่กุนต์หรือครับ..ช่วงนี้เขาไม่อยู่ เห็นว่าจะไปต่างจังหวัดสักอาทิตย์ แต่ก็ไม่ได้คุยกัน”
   
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว รู้สึกไม่ชอบมาพากลนัก “ไม่เห็นพี่กุนต์บอกพี่เลย”
   
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปไหน” อินทัชมองคุณไผ่ สารภาพอย่างตรงไปตรงมา “พวกเรา..อยู่ในช่วงตัดสินใจพักความสัมพันธ์ไปก่อนน่ะครับ”
   
พสิษฐ์ถึงกับเงียบไปครึ่งนาที พอตั้งสติได้ก็ขอคุยกันเป็นการส่วนตัว
   
อินทัชไม่ได้ปิดบัง เขาเล่าทุกอย่างให้ฟังอย่างซื่อๆ อะไรที่ทำไม่ดีเอาไว้ เขาก็เล่าหมด รวมทั้งการตัดสินใจแยกไปอยู่ตามลำพังกับน้องๆในครั้งนี้ด้วย
   
พสิษฐ์ถอนหายใจ ลูบท้ายทอยด้วยความเหนื่อยใจแทน
   
“ก็รักกันทั้งคู่แท้ๆ..ทำไมเรื่องมันต้องยุ่งยากมาถึงขั้นนี้ด้วยนะ”
   
“ผมผิดเองครับ ถ้าผมไม่ชักช้า ถ้าผมรู้จักถนอมน้ำใจพี่กุนต์ ถ้าผมใส่ใจเขามากกว่านี้ เข้าใจความรู้สึกของเขามากกว่านี้ เรื่องก็คงไม่จบลงง่ายๆ”
   
พสิษฐ์มองหน้าเด็ก พึมพำ “มันไม่จบลงง่ายๆอย่างนั้นหรอกน่า”
   
“ผมเองก็ไม่คิดจะให้จบไปทั้งอย่างนี้เหมือนกัน”
   
คนฟังยิ้มบาง “ถามอะไรหน่อยได้ไหม..ถามตรงๆแบบลูกผู้ชาย”
   
อินทัชพยักหน้ารับ เขาพร้อมตอบทุกอย่างอยู่แล้ว
   
“ระหว่างปาลิน กับกนธี..เรารักใครมากกว่ากัน”
   
เด็กหนุ่มเงยหน้ามอง “ไม่ได้รักใครมากกว่ากัน เพราะมันเปรียบเทียบกันไม่ได้” เขาตอบ “ผมรักสนแบบเพื่อน แต่รักพี่กุนต์แบบคู่ชีวิต ถ้าคุณไผ่ถามผมใหม่ ว่ารักในแบบคู่รัก ผมรักใคร..ผมก็จะตอบแค่ชื่อพี่กุนต์คนเดียวเท่านั้น..”
   
พสิษฐ์ยิ้ม “แล้วเรารักพี่กุนต์ได้มากแค่ไหน”
   
“รักอย่างที่หวังจะมีเขาเป็นคนสุดท้ายในชีวิต รักที่เขาเป็นเขา ทั้งข้อดีข้อเสียทุกอย่างที่ผ่านมา” อินทัชตอบ “ถึงเขาจะอายุมากกว่า ดื้อด้าน ช่างงอแง ปากหนัก เก็บความรู้สึกเก่ง บทจะทิ้งก็ทิ้งกันง่ายๆ แต่ผมก็ยังรักเขาทั้งหมด รักแม้ว่าเขาจะไม่ได้ให้อะไร รักแม้เขาจะถอดใจจากกัน”
   
พสิษฐ์นึกขำ “ถ้าพี่กุนต์ได้ยินจากปาก เขาคงดีใจ”
   
“เขาได้ยินแล้วว่าผมรัก แต่เขาไม่รู้สึกอะไร”
   
คนอายุมากกว่าส่ายหัว “แล้วเราจะยอมแพ้หรือ?”
   
“ไม่ยอมหรอกครับ” อินทัชพึมพำ “ผมก็แค่อยู่ในช่วงเว้นระยะห่าง ให้เขาเย็นลง ให้ผมเย็นลง จะได้หยุดคิด ได้ทบทวน ได้ทำใจด้วยกันทั้งคู่”
   
พสิษฐ์ฟังแล้วนึกชอบไอ้หนุ่มคนนี้ขึ้นมากกว่าเก่า
   
“ถามว่าผมกลัวไหม ผมกลัวนะ การไปจากกันครั้งนี้ ผมไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วผมจะตื๊อดื้อด้านอยู่คนเดียวหรือเปล่า และมันจะทำให้พี่กุนต์ยิ่งห่างไปหรือเปล่า” อินทัชเล่าให้ฟัง “ถ้าสุดท้าย..เขาคิดว่าอยู่ได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีผม มันก็คงจะจบลงอย่างนั้น ผมจะไปทำอะไรได้ล่ะ ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง”
    
“เรื่องนี้พี่ก็บอกไม่ได้หรอก” พสิษฐ์ตบบ่าเด็ก “แต่เชื่อไหมว่า ถ้าคนเราเป็นของกันและกันจริง ห่างกันไปแค่ไหน ยังไงก็จะกลับมาเจอกัน และการอยู่โดยไม่มีกัน จะบอกได้ว่าเรากับพี่กุนต์รักกันมากน้อยแค่ไหน”
   
อินทัชนิ่งเงียบ คิดตามคำพูดนั้นไปด้วย

“อะไรที่เป็นของของเรา เขาก็จะกลับมาเป็นของเราแน่นอน จำไว้นะไอ้น้องชาย..” เขายิ้มให้ “Whatever is in store for us will be for us.”

อินทัชยิ้มออกมาได้ รู้สึกมั่นใจขึ้นมากกว่าเก่า
   
“ผมน่ะ..รักเขาเต็มหัวใจ ให้เขาหมดรักผมยังไง ผมก็ไม่ลืมเขาง่ายๆ”
   
“ดีแล้ว..”
   
“และผมก็ไม่คิดจะเลิกล้มความรู้สึกด้วย เพียงแต่ว่า ตอนนี้เขายังไม่พร้อม ผมก็จะเว้นช่วงให้เขาทำใจ จะไม่ตื๊อ ไม่ดันทุรังให้เขารู้สึกแย่”
   
..ห่างกันออกไป แต่เขาไม่คิดจะปล่อยมือจากกนธี..
   
..นานแค่ไหนก็ไม่คิดจะปล่อย..
   
“รอให้เขาเย็นลงกว่านี้ ผมจะเข้าหาเขาใหม่” เด็กหนุ่มพูดอย่างหนักแน่น “สักวันผมจะทำให้เขาเชื่อใจ จะเป็นผู้ชายที่ดีพอสำหรับเขาให้ได้ ถ้าตัวเขาเองไม่หมดรักผม ผมก็พร้อมจะตามไปทั้งชีวิต จะรอจนกว่าเขาจะยอมรับและเลิกกลัว จนกว่าเขาจะไว้ใจให้ผมกลับเข้ามาใหม่อีกครั้ง”
   
“เป็นคนยึดติดเหมือนกันนะเราน่ะ” พสิษฐ์ยิ้มบาง “แต่คงไม่ต้องถึงกับใช้เวลาทั้งชีวิตหรอกมั้ง..ในเมื่อพี่กุนต์ก็ไม่ได้เลิกรักเราไปนี่”
   
อินทัชฟังอย่างมีความหวัง
   
“พี่จะบอกอะไรให้นะ” พสิษฐ์ลดเสียงลง “พี่กุนต์น่ะ..ถึงจะใจแข็ง ตัดได้ง่าย แต่ลุงก็ใจอ่อนได้ไม่ยากเหมือนกัน แค่ต้องอาศัยความสม่ำเสมอเข้าช่วย”   อีกคนรู้สึกใจชื้นขึ้น ความว่างเปล่าในอกถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่น
   
“เขาน่ะกลัวนะ แต่ก่อนกลัวศรัณย์ไม่รักจนฝืนตัวเอง ยอมได้ทุกอย่างจนแทบไม่มีความสุข มาวันนี้ พี่คิดว่าเขาก็ยังกลัวสารพัด หนึ่งในนั้นก็คือกลัวว่าความรู้สึกดีๆที่มีให้เราจะหายไป” พสิษฐ์เล่า “เพราะอย่างนี้ เราถึงมีภาษีดีกว่าคนอื่น ตรงที่เขาถอยเพื่อรักษาความรู้สึกที่เขายังมีให้เรา..ไม่ใช่ว่าถอยไปเพราะความเกลียด เพราะฉะนั้นถ้ายังอยากมีเขาอยู่ต่อ เราก็ต้องให้ความมั่นใจ” 
   
“ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อจะมีเขาอยู่ในชีวิต” อินทัชแน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง ถึงมันจะช้า..แต่ก็เป็นไปอย่างมั่นคง
   
..และไม่มีวันถอยหลัง..
   
พสิษฐ์มองด้วยความพอใจ เขาทำหน้าที่ของน้องชายเป็นครั้งสุดท้าย

“พี่รู้ว่าโอ๊ตรักพี่กุนต์ พี่ก็ดีใจ แต่คิดให้ดีๆนะ..ได้ลุงกลับมา ก็แค่ตาแก่ดื้อๆคนหนึ่ง คงไม่ได้ดั่งใจ ไม่ชุ่มชื่นใจเหมือนมีแฟนเป็นคนวัยเดียวกัน” เขาพูดให้โอกาส “นี่เป็นจังหวะดีที่จะถอยออกมาได้โดยไม่ต้องรู้สึกผิด”
   
“ผมไม่ถอย” อินทัชมองอีกฝ่าย “รักแล้วรักเลย ไม่มีเปลี่ยนแปลง”
   
พสิษฐ์ยกสองมือเป็นสัญลักษณ์ว่ายอมรับ..ด้วยความแพ้ใจ

“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ขอเอาใจช่วย แต่ก็คงไม่มีอะไรน่าห่วงล่ะมั้ง”

“มีครับ” เด็กหนุ่มตัดสินใจออกปาก “ผมเองจะห่างไปก็ยังกังวล ที่จริงช่วงนี้ผมกำลังจะบวช ไม่อยากให้มีอะไรรบกวน แต่ก็เอาออกจากใจไม่ได้”

“เรื่องอะไรล่ะ ถ้าพี่ช่วยได้ก็จะช่วย”

“ผมอยากจะขอฝากพี่กุนต์ไว้กับคุณไผ่ด้วย”

พสิษฐ์เลิกคิ้ว “ฝากในที่นี้คืออะไร ฝากดูแลน่ะหรือ..ได้อยู่แล้ว”

“ฝากไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่ามด้วยน่ะครับ..โดยเฉพาะคุณไผท” อินทัชพูดอย่างไม่อ้อมค้อม “ผมเชื่อว่าเขาไม่อะไรกับคุณไท แต่ผมไม่วางใจอีกฝ่าย หมอนั่นทำได้ทุกอย่างเพื่อความพอใจของตัวเอง ผมเลยอยากฝากพี่ดูแล”

พสิษฐ์หันนิ้วโป้งเข้าหาตัวเอง ดูงุนงง “เอางั้นเลยหรือ”

อินทัชพยักหน้า “ไม่มีทางอื่นแล้วครับ..”

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ เห็นว่าไม่หนักหนาเลยรับปาก “โอเคๆ..เพื่อพี่กุนต์ เพื่อเรา..เจ้าโอ๊ต พี่จะคอยจับตาดูคุณไทให้” หวังว่าการลงทุนลงแรงของเขาครั้งนี้ จะทำให้พี่กุนต์ลงเอยกับเด็กได้อย่างไม่มีอุปสรรค

..พี่ชายเขาเป็นคนน่ารัก..เพราะฉะนั้นก็ขอสักครั้งเถอะ..

..ให้พี่ได้มีความรักดีๆกับคนอื่นสักที..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 24-09-2017 16:56:36

Chapter 56

กนธีไม่ได้ไปต่างจังหวัดอย่างที่บอกกับน้องอ้น เขาเพียงแต่กลับมาอยู่ที่บ้าน..บ้านหลังใหญ่ที่เป็นได้แค่คำว่า ‘House’ แต่ไม่สามารถใช้คำว่า ‘Home’ ได้อย่างเต็มปาก เมื่อขาดสมาชิกในครอบครัวไป 

ความสวยงามที่ใช้ตกแต่งให้ความรู้สึกชืดชา บริเวณกว้างขวางร่มรื่นไม่ได้ให้ความรู้สึกสดชื่น ชุ่มฉ่ำในใจเหมือนอย่างที่เคยเมื่อขาดเสียงหัวเราะ และความใหญ่โตของอาณาเขตก็เป็นได้แค่เพียงกำแพงคอยกักขัง

กนธีปิดหนังสือนวนิยายแนวสืบสวนเล่มโปรด เขาเคยใช้เวลาไม่นานก็อ่านจบ แต่ตอนนี้กลับนั่งเหม่ออยู่ร่วมชั่วโมงเพื่อจะอ่านหนึ่งย่อหน้าให้ผ่านไป

ชายหนุ่มถอดแว่นสายตา มองเลื่อนลอยออกไปยังหน้าต่างบานกว้าง จากมุมที่นั่ง เขาเห็นซุ้มไม้ระแนงในสวนได้ถนัด ภายใต้ความเดียวดายซึมเซา เขานึกภาพเด็กน้อยสองคนวิ่งเล่นด้วยกัน น้องอ้นมักจะสนใจปลาคาร์ฟ น้องอุ้มเป็นเด็กที่ชอบต้นไม้ ส่วนคุณยายที่น่ารักก็นั่งหัวเราะอยู่ที่นั่น เขาคอยอยู่ข้างๆ คะยั้นคะยอให้ท่านลองกินเมนูอาหารที่มีประโยชน์แต่รสชาติไม่เป็นสับปะรดนัก

..ใกล้ๆกันนั้น..ผู้ชายคนที่เขารักหันมายิ้มให้..

“พี่กุนต์..” เสียงทุ้มต่ำเรียกหา..ได้ยินจนคุ้นชิน
   
กนธีเบือนหน้าหนี ในหัวยังปรากฏภาพความอบอุ่นของเมื่อวันเก่า
   
ความทรงจำของเขาผุดขึ้นจากทั่วทุกพื้นที่ ใต้ร่มเงาของสร้อยอินทนิล พวกเขาสองคนกอดกันแนบแน่น บดเบียดจูบลึกซึ้ง..ขบกัด ดูดคลึง ล่วงล้ำจนชุ่มฉ่ำ ได้รับความหวังจนเผลอใจเมื่อใครคนหนึ่งสารภาพว่า ‘หวงแหน’
   
ความหวานชื่นฝังตรึงในความรู้สึก ทั้งความเอาใจใส่ ความทุ่มเทที่แฝงอยู่ในการกระทำ ความพยายามที่จะเอาใจ..ถูกเปลี่ยนให้เป็นความงอกงามของพันธุ์ไม้ที่หยั่งราก เจริญเติบโตอยู่ในสวนที่เขารัก
   
ลานไพลินออกดอกแซมต้นกก ลดาวัลย์ผลิใบสะพรั่ง สร้อยระย้าทิ้งตัวลงใกล้บุหงาส่าหรี และไข่มุกอันดามันก็ชูช่อเบ่งบาน แต่แววมยุราและม่วงเทพรัตน์คงทอดดอกซบเซา เคียงข้างกลีบขาวของโมกพวงและแก้วหิมาลัยที่จากมา กระทั่งเอื้องไอยเรศที่เขานึกรักเหลือเกินก็คงจะขาดชีวิตชีวาและคนดูแล

“ชอบหรือไม่ชอบต้นไหนบ้างครับ”

เขาหัวเราะ “ถามกันตรงๆเลยหรือ”

“ไม่ต้องตอบก็ได้ เอาเป็นว่าถ้าชอบต้นเดียวก็หอมแก้มผมหนึ่งที” คนคนนั้นพูดหน้าตาย “ถ้าชอบทุกต้น หอมแก้มผมสิบครั้ง..”

กนธียิ้มจาง บางต้นงดงาม แต่ปลายใบก็เริ่มร่วงโรย..เหมือนใจเขา

..ต้นรักนั้นปลูกได้..แต่ต้องใช้เวลาและการดูแลถึงจะมีชีวิตรอด..
   
เขาถอนหายใจ จมจ่อมกับเรื่องเดิมกระทั่งแม่บ้านมาเคาะประตู เธอเชิญให้เขาไปรับมื้อเที่ยง แต่เขาส่ายหัวปฏิเสธ ไม่นึกหิวขึ้นมาเลย
   
“วันนี้ป้าแกทำต้มฟักมะนาวดองให้คุณกุนต์ เดือนก่อนมะนาวในสวนติดผลเยอะ แกเลยดองใส่โหล..กำลังอร่อยเชียวค่ะ ไม่ทานสักหน่อยหรือคะ”
   
“กินข้าวหรือยังครับ” อินทัชหอบข้าวของมาหา หยดเหงื่อผุดซึมจนชุ่ม “เห็นพี่อยากกินต้มฟักมะนาวดอง ผมเลยซื้อมะนาวที่ตลาดมาให้”

กนธียิ้มอย่างหม่นเศร้า จำภาพเด็กหนุ่มที่นั่งรถเมล์มาหาถึงคอนโดได้ดี น้องเอาอกเอาใจอย่างซื่อตรง ขอแค่เขาเอ่ยปากก็พร้อมจะทำให้ทุกอย่าง 

อินทัชเป็นคนที่สองรองจากศรัณย์ที่ทำอะไรแล้วนึกถึงเขาอยู่เสมอ บางครั้งหลงลืมกระทั่งเรื่องของตนเอง แต่น่าแปลกที่ไม่เคยลืมเขาสักครั้งเลย
   
“ไม่เห็นต้องลำบาก ไว้วันหยุดพี่กลับบ้านใหญ่ค่อยทำให้กินก็ได้”
   
“เจอกันอาทิตย์ละสองสามวันไม่พอหรอก ถ้าพี่ไม่ไป ผมมาเองก็ได้”
   
มันคือความสุขในวันเก่า..แต่ยิ่งยึดติดความสุข..ก็ทำให้เขายิ่งทุกข์

กนธีลุกขึ้นยืน เดินออกจากห้องหนังสือของตัวเอง

เขาคิดวนเวียนมากมาย ทุกๆที่ ทุกๆการมีอยู่ของสิ่งของรอบตัว มีกลิ่นอายของการใช้ชีวิตร่วมกันสอดแทรกจนไม่เหลือพื้นที่ว่าง
ตลอดทาง เขาเห็นทุกคนเดินไปมา ห้องชั้นล่างยังคงหลงเหลือร่องรอยของคุณยายที่เขารัก ถัดไปอีกห้อง..เด็กๆวิ่งเล่นซุกซน ตรงโซฟาตัวนั้น เด็กหนุ่มตัวสูงใหญ่นอนหนุนตัก ซุกใบหน้าแนบแผ่นอก

ในห้องรับแขก ด้านหลังม่านยาว ข้างนอกสลัวลง เขาถูกใครคนหนึ่งดึงตัวเข้าไป เด็กหนุ่มตวัดผ้าผืนหนาตรงบานเลื่อนมาบัง ฝ่ามือใหญ่กำม่าน อีกมือโอบกระชับอ้อมกอด กดปากสัมผัสแผ่วเบา

“จูบหน่อยครับ” เสียงนุ่มนวลกระซิบข้างหู..ชวนให้หวามไหว

เขาผละถอยด้วยความอับอาย ยังจำไอร้อนที่แล่นลามขึ้นบนใบหน้า เสียงทุ้มต่ำหัวเราะในลำคอ ตามติดมากอดรัด ตอกย้ำถึงภาพที่เคยใกล้ชิดกัน

กนธีเหม่อมอง ตัดใจเดินเลยผ่านไป ชายหนุ่มหยุดยืนที่ห้องอาหาร ทุกอย่างเงียบเชียบ วูบโหวงและหงอยเหงา ไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากลมหายใจ

เขามองที่โต๊ะ ยังเห็นภาพทุกคนนั่งด้วยกัน กับข้าววางเรียงราย จานข้าวห้าใบ ผลัดกันดูแล ผลัดกันตักอาหาร พูดคุยเรื่องไร้สาระและยิ้มให้กัน อ้นกับอุ้มผลัดกันเล่าเรื่องที่โรงเรียน โต๊ะอาหารครึกครื้นเพราะเสียงพูดไม่หยุด

“พี่กุนต์จ๋า วันศุกร์นี้มีประชุมผู้ปกครองน้า” อ้นร้องเตือน

“พี่ไม่ลืมแน่นอนครับ เคลียร์งานแล้ว ถึงมีสงครามโลก พี่ก็จะไปประชุมผู้ปกครองให้อ้นแน่ๆ” เขาบอกด้วยดวงตาเป็นประกาย

น้องอ้นมัวแต่เกี่ยวก้อยสัญญากับเขา น้องอุ้มเลยเอาส้อมเสียบหอยจ๊อชิ้นสุดท้ายของพี่อ้นมากิน อินทัชเห็นเข้าก็แกล้งขโมยกุ้งในจานมาเข้าปาก เกิดความวุ่นวายขึ้นเล็กๆบนโต๊ะแต่ก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

กนธีนิ่งงัน ในเวลานี้..มีแต่เขาเท่านั้นที่อยู่เพียงลำพัง ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า รสชาติอาหารโปรด ฝืดเฝื่อนจนกลืนไม่ลง

‘วันนี้กลับดึกไหมครับ ไอ้อ้นเพิ่งมาบอกว่าพี่กุนต์อยากกินซาลาเปาผัก ผมเลยทำไว้ให้ แล้วก็..คะน้าน้ำมันหอยที่สัญญาจะเลี้ยง ผมก็ทำให้แล้ว’ 
   
“วันนี้ว่าจะเคลียร์บัญชีที่ร้านน่ะ แต่พี่จะพยายามไม่ให้เกินสามทุ่มนะ”
   
‘ให้ผมเอากับข้าวใส่ปิ่นโตไปให้ที่ร้านไหม’
   
“ที่นี่ก็มีข้าวกิน” 
   
‘แต่ไม่มีผมไง’

..เหงา..และเดียวดาย..

“คุณกุนต์..” แม่บ้านที่คอยดูแลมองอย่างเป็นห่วงเมื่อเจ้านายทานข้าวเพียงสองสามคำแล้ววางช้อนลง “ไม่สบายหรือเปล่าคะ”

“ผมไม่เป็นไรครับ..มันยังอิ่มๆอยู่น่ะ แต่แกงจืดอร่อยมากเลย ฝากขอบคุณคุณป้าด้วย” กนธียิ้มให้ ลุกจากโต๊ะ “ผมจะแวะไปที่ร้านสักหน่อย ถ้ากลับดึกก็ไม่ต้องรอนะครับ เข้านอนกันเลย ผมเปิดรั้วเองได้”

“ไปหาหมอสักหน่อยไหมคะ” แกท้วง “คุณหน้าซีดจัง”

“อ้อ..เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเฉยๆ แต่สบายหายห่วงครับ” เขาชูนิ้วโป้งให้ ไม่อยากให้ใครมาเป็นกังวล “ฝากด้วยนะครับป้า”

หญิงวัยกลางคนมองตามแผ่นหลังของอีกฝ่ายแล้วได้แต่ถอนใจ เธอรู้ว่าเจ้านายรู้สึกอย่างไรในบ้านหลังใหญ่..ที่ไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย

กนธีกลับเข้าไปในห้อง หยิบกระเป๋าเงิน กุญแจรถ เขาทนอยู่ในบ้านต่อไม่ได้ ทุกอย่างรบกวนจนใจไม่เป็นสุข..เป็นเหมือนสมัยที่ศรัณย์เพิ่งจากไป

เขาหยุดยืนมองภาพถ่ายของคนรักเก่าที่วางไว้ตรงตู้โชว์

ศรัณย์คนดีจากตาย..ในขณะที่อินทัช ความรักครั้งที่สอง..จากเป็น

“ผมอาจจะไม่เข้าใจว่าคำว่ารักสำหรับพี่ต้องมีอะไรมากมายแต่สำหรับผม..การแลกเปลี่ยนความรักกัน เงินและทรัพย์สิน ไม่ใช่คำตอบสุดท้าย”

“ที่ผมเจ็บ..เพราะพยายามยื่นความจริงใจไปแต่หลายครั้งพี่ก็ไม่รับฟัง”

กนธีหัวเราะแผ่วเบา ยอมรับกับคำตำหนิของเด็ก

“อย่างที่รัณย์เคยว่า..พี่มันคนหัวรั้น” เขาพึมพำ “ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย ถึงจะใจเย็นขึ้น ถึงจะสงบมากขึ้น แต่พี่ก็ยังมองอะไรพื้นๆเหมือนเดิม”

“ในเมื่อพี่ไม่เลิกให้สักที แล้ววันไหนพี่ถึงจะรู้ว่าใครรักพี่จากใจ”

เขามองผู้ชายคนเดิม..ผู้ชายที่ยังส่งรอยยิ้มของความรักและความหวังดีให้อย่างเคยแม้จะไม่มีตัวตนอยู่ข้างกัน..และมันยังคงเป็นอย่างนั้นเสมอมา
   
“พี่แก่แล้วรัณย์ เป็นลุงหัวดื้อ เป็นไม้แก่ดัดยาก..ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครทนได้อีกมากน้อยแค่ไหน” กนธีพูดกับความว่างเปล่า “พี่ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะลงเอยยังไง อนาคตจะเกิดอะไร แต่ถ้าผ่านมันไปได้..พี่ก็หวังให้ทุกอย่างดีขึ้นนะ”

ที่แล้วมา เขาก็เหมือนม้าที่ห้อตะบึงไปในทะเลทราย ตรงไปข้างหน้าด้วยแรงใจ มีแหล่งน้ำใหญ่เป็นของรางวัลคอยล่อ ได้จิบพอประทังเป็นครั้งคราว ทุกครั้งที่เหมือนจะเข้าใกล้ แหล่งน้ำก็กลายเป็นภาพลวงตา แต่มันยังคงวิ่งต่อ ยิ่งพยายาม ยิ่งทุ่มเท ยิ่งกระหาย พอหมดแรงล้มลง มันถึงรับรู้ว่าสิ่งที่ต้องการอยู่เบื้องหน้า แต่ว่าตอนนั้น..แค่น้ำอย่างเดียว ไม่ได้ทำให้มันอยู่ต่อได้

แหล่งน้ำเพียงแหล่งเดียวตรงนี้เป็นที่พึ่ง ถ้ามันเข้มแข็งพอ ไม่ช้าไม่นานมันก็จะลุกแล้วเดินต่อไป แต่แน่นอน..ว่ามันย่อมมีความกลัว

..กลัวว่าทางข้างหน้า..จะไม่มีอาหาร ไม่มีความอบอุ่น ไม่มีที่พักพิงให้..

หากว่าอ่อนวัยกว่านี้ กำลังยังมี ใจเด็ดขาดและไม่กลัวอะไร ก็คงจะลองออกวิ่ง เสียดายแค่ว่าเจ้าม้าตัวนี้..ในตอนนี้มันล้าเต็มทน

“เจ้าม้าแก่..ขี้ขลาดแล้วยังโง่เง่า” กนธีหัวเราะแผ่วเบาตามลำพัง

..แต่สักวัน..ถ้าเขากล้าเดินต่อ..เขาสัญญาว่าจะพยายามกว่าที่เป็น..

..แค่ช่วงนี้..ขอเขาใช้เวลาหยุดพักก่อนได้ไหม..

กนธีมองภาพที่ยังวางอยู่ที่เดิม ซบหน้าลงกับกรอบกระจก

“พี่รู้ว่าพี่ขอมากเกินไป..แต่รัณย์ช่วยเป็นกำลังใจให้พี่ทีนะ”

รับรู้ได้ว่าดวงตาอ่อนโยนของศรัณย์คงกำลังมองเขาจากที่ไหนสักแห่งบนสวรรค์ เขารู้ดีว่าศรัณย์เองก็หวังให้เขามีความสุขกับชีวิตที่เหลืออยู่
   
..และจะเป็นแรงใจให้เขา..จนกว่าจะถึงตอนจบของเรื่องราว..

…………………………......................………………………….

ไผทมุ่นหัวคิ้วเมื่อได้ยินจากปากลูกน้องว่า ‘หุ้นส่วน’ ของเขามาอาศัยชั้นบนของร้านเป็นที่พักได้สองคืนแล้ว ถ้าเขาไม่ลงมาจากปากช่องก็คงจะไม่รู้แน่
   
“คุณกุนต์..” เขาเขย่าไหล่คนที่นอนฟุบกับโต๊ะทำงานเบาๆ “คุณกุนต์”
   
กนธีค่อยๆเงยหน้ามอง ใบหน้ายับไปแถบหนึ่งเพราะหนุนแขนตัวเอง มือขวาของเขาชาดิกจากเหน็บกิน “อ้าว..มาได้ไงคุณไท”
   
“ถ้าผมไม่มา ผมจะเห็นไหมว่ามีใครทำตัวประหลาด” ไผทยืดตัวขึ้นเต็มความสูง “บ้านก็มี มานอนขดในห้องนี้ทำไมครับ หรืออยากเปลี่ยนบรรยากาศ”
   
ใครอีกคนหัวเราะแผ่ว ยกมือขึ้นขยี้ผมที่ยุ่งเหยิง “ขอโทษทีครับ พอดีผมเห็นว่าคุณไม่อยู่ เลยทำตัวตามสบายไปหน่อย” เขามองไปตรงโซฟาตัวยาว มีหมอนใบเล็ก มีผ้าห่มแบบพกพาวางจุกอยู่ด้านหนึ่ง “ผมจะเก็บเดี๋ยวนี้แหละ”
   
“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้ว่าอะไร” ไผทจับไหล่ลาดให้นั่งลง เขาเดินไปที่เบาะแล้วพับผ้าห่มให้แทน “ถึงจะขยันยังไงแต่ก็ไม่ต้องมานอนที่นี่ก็ได้นะครับ”
   
กนธียิ้มจาง เขาไม่ได้ขยัน..ก็แค่ไม่อยากกลับไปนอนที่บ้าน
   
..ตรงนั้น..มีแต่กลิ่นอายของทุกคนอยู่เต็มไปหมด..
   
“คุณลงมาทำอะไรครับ ไม่เห็นโทรบอกก่อนเลย” เขาถาม
   
ไผทเดินไปแหวกม่านดูชั้นล่าง ตอนนี้ทุ่มครึ่ง แขกทยอยมาเต็มร้าน
   
“ผมมาคุยงานน่ะ” เขาบอก “กำลังขยายกิจการ ผมดึงพื้นที่ส่วนหนึ่งมาทำสวนผักในมุ้ง จะส่งขายให้ร้านสลัดที่กรุงเทพ เลยมาดีลงานกันหน่อย”
   
“น่าสนใจนี่ครับ” กนธีมีใจชอบงานเกษตรอยู่แล้ว
   
“วัตถุดิบที่เหลือก็ส่งมาที่ร้านนี้ด้วย ลดต้นทุนดี อัฐยายซื้อขนมยาย”
   
คนฟังยิ้มรับ หาวหวอดไปหน่อยเพราะเพลียเหลือเกิน
   
“คุณได้นอนบ้างหรือเปล่า” ไผทเดินไปเปิดตู้เย็นในห้องแล้วหยิบน้ำดื่มให้ “ขอบตาเป็นวงเลยนะครับ เหมือนคนนอนไม่หลับมาหลายวันได้”
   
กนธีหัวเราะ คุณไผทเดาเก่งจริงๆ
   
“ผมว่าแล้วเชียว” ร่างสูงถอนใจ “คืนนี้กลับไปนอนบ้านนะคุณ อย่าดื้อ”
   
ใครอีกคนนั่งเหม่อ “กลับไปก็อยู่คนเดียว..”
   
แน่นอนว่าคำพูดนั้นไม่ได้หลุดลอดไปจากการได้ยินของไผทสักนิด เขาเดินเข้ามานั่งตรงพนักโซฟา จ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆก่อนเปิดปากถาม
   
“เจ้าเด็กนั่น..อินทัชน่ะ เป็นยังไงบ้าง” ตั้งแต่วันที่คุณกุนต์โทรมาแจ้งการลาออกแทน เขาก็ไม่รู้ความเคลื่อนไหวอะไรเท่าไร จะรู้ก็แค่เรื่องของคุณยายที่เสียชีวิตแล้วเท่านั้น ตรงนี้เขารู้สึกเสียใจด้วยจริงๆแต่ก็ไม่มีโอกาสไปร่วมงาน
   
“ก็..ไม่มีอะไรนี่ครับ” กนธียกน้ำขึ้นดื่ม ไม่สบสายตา
   
“ถามจริงๆเถอะครับ” ไผทมองหน้า “คุณเลิกกับน้องมันแล้วใช่ไหม”
   
ชายหนุ่มนิ่งเงียบ ไม่ตอบคำถามนั้น
   
ไผทไม่ได้รู้สึกสมใจ หรือยินดีที่คู่แข่งหายไปได้ เขาเฉยๆ และออกจะแคร์ความรู้สึกของคุณกุนต์มากกว่าเสียด้วยซ้ำ นี่คงจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้กนธีไม่ยอมกลับไปนอนที่บ้าน มาทนทรมานตัวเองอยู่ตามลำพังหลายคืน
   
“รู้สึกกับเขามากขนาดนี้เชียวหรือครับ”
   
กนธีชะงัก สีหน้าลำบากใจ “คุณไท..”
   
ไผทยกสองมือยอมแพ้ เขาก้าวก่ายเกินไปแล้ว “ผมไม่ถามก็ได้ แต่คืนนี้คุณควรจะกลับไปพักผ่อน ถ้าไม่ไป ผมจะยัดคุณใส่รถไปส่งถึงที่เอง”
   
อีกคนหัวเราะฝืดเฝื่อน ไม่ได้โต้ตอบอะไรอีก
   
เสียงเพลงแว่วมาจากข้างล่าง ไผทเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปดูที่หน้าต่าง นักดนตรีที่เขาจ้างมาแทนอินทัชเริ่มเล่นกีต้าร์และร้องเพลงแล้ว หน่วยก้านดีไม่แพ้กัน แต่เขาก็อดยอมรับไม่ได้ว่า เจ้าเด็กเมื่อวานซืนร้องเพลงได้ลึกซึ้งกว่ามาก
   
“นักร้องใหม่หรือครับ” กนธีถาม ได้ยินเพลง Hotel California
   
“อืม..พอใช้ได้ไหม”
   
“เพราะดีครับ” เขาชอบฟังเพลงสากลยุคเก่า..รสนิยมคนแก่ก็เป็นแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะยังมีเด็กวัยรุ่นนิยมชมชอบเพลงรุ่นคุณลุงได้
   
“ดีแล้ว ลูกค้าจะได้ไม่ลุกหนี” ไผทกลับมานั่งที่ ฮัมเพลงตามเมื่อทำนองเก่าจบลง และดนตรีเพลงใหม่บรรเลงขึ้น คิดว่าถ้าเพิ่มเปียโนขึ้นมาคงจะดีกว่านี้
   
ใครอีกคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะนิ่งงันเมื่อทำนองเพลงที่สองแว่วมา
   
“เพลงนี้..” กนธีขมวดคิ้ว
 
เสียงปรบมือดังก้องในหัวเมื่อนึกภาพเวทีบนตึกสูงระฟ้า เสียงกีต้าร์ดังคลอไปกับสายลมในท่วงทำนองอะคูสติก ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนนั่งอยู่บนสตูลสูง กีต้าร์โปร่งวางบนตัก ปลายนิ้วไล่ตามสาย ใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนวัยทอดสายตามองตรงมา รอยยิ้มบางส่งมาให้เป็นการทักทายเมื่อแรกพบ

“It's late in the evening; she's wondering what clothes to wear. She puts on her make-up and brushes her long blonde hair.” เสียงทุ้มต่ำนุ่มละมุน  “And then she asks me, Do I look all right?”

กนธีหลับตาลง ปวดหน่วงในหัวใจจนเผลอขยุ้มอกเสื้อ

ดวงตาคมกล้าจ้องมองกันมาเป็นครั้งแรก

“And I say, Yes, you look wonderful tonight.”
   
..กุหลาบดอกนั้น..แสดงความยินดีที่ได้รู้จักกัน..

I feel wonderful because I see the love-light in your eyes.

And the wonder of it all is that you just don't realize

..how much I love you..

หยดน้ำอุ่นร้อนร่วงลงจากดวงตา มันกระทบกับโต๊ะไม้แข็งกระด้าง
   
ไผทขมวดคิ้ว “คุณกุนต์..”
   
กนธีรีบยกหลังมือขึ้นปัดน้ำตาทิ้ง เขาไม่รู้ตัวเลยจริงๆ “ขอโทษครับ”
   
“จะขอโทษทำไม” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน แตะแขนข้างหนึ่ง “ผมว่าคุณดูไม่ดีเลย ไปเถอะครับ..ผมจะขับรถไปส่งที่บ้าน”
   
“ไม่เป็นไร ผมกลับเองได้” เขาลุกขึ้นทันที เซถอยไปหน่อยเพราะรู้สึกวูบ ต้องยืนนิ่งๆไล่ความมึนงงอยู่พักหนึ่ง “ผมโอเคดี ยังไงขอตัวก่อนนะครับ”
   
ไผทไม่วางใจนัก เขาตามลงมาส่งด้านล่าง
   
กนธีสูดลมหายใจ รู้สึกคัดในจมูก บางทีเขาอาจจะเป็นภูมิแพ้ก็ได้
   
“แล้วเจอกันนะ” เขาลดกระจกลงมาคุย
   
“คุณกุนต์” ไผทเป็นห่วงจริงๆ “ปลดเบรคมือก่อนครับ”
   
“อ้อๆ..โอเค” เขาเหม่อไม่รู้เรื่อง “ปลดแล้ว..เข้าเกียร์ด้วย”
   
ร่างสูงเดินออกมา ช่วยดูตอนกนธีถอยรถออกจากลานจอด แต่ยังไม่ทันได้พ้นเขตรั้ว บีเอ็มคันงามก็เอาด้านข้างไปครูดกับขอบกำแพงเสียแล้ว
   
“คุณกุนต์! เป็นอะไรหรือเปล่า!” เขาวิ่งไปดู รีบเปิดประตูด้านข้างเข้าไปแล้วจัดการดับเครื่องยนต์ให้ กนธีดูไม่ไหวจริงๆอย่างที่คิด
   
“ผม..” คนขับนวดคลึงหว่างคิ้ว “รู้สึกหน้ามืด..”
   
“เจ้าคนดื้อด้าน!” ไผทพยุงอีกฝ่ายออกมา ตอนนี้แค่จะเดินยังดูไม่รอด “ไปหาหมอเถอะ เมื่อกี้นี้กระแทกโดนอะไรบ้างไหม”
   
“ไม่โดนครับ..แค่นอนสักหน่อยก็น่าจะดี” เขาพูดอย่างอิดโรย
   
“ผมจะพาไปหาหมอ” ไผทไม่รอฟังความเห็น เขาขับรถพากนธีไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลเอกชนใกล้ๆ อย่างไรสุขภาพก็ต้องมาก่อน

ผลออกมา อาการไม่ได้หนักอะไรนัก ก็แค่นอนให้น้ำเกลือสักคืนเพราะอ่อนเพลีย พักผ่อนไม่พอ อาหารไม่ทานตามปกติเมื่อถึงมื้อ

ชายหนุ่มอยู่เฝ้าคนที่หัวถึงหมอนก็หลับลึกไปอย่างรวดเร็ว

“เกินตัว” เขาพึมพำ ลูบเส้นผมที่ปรกหน้าให้ “เลิกทำอะไรเกินตัวสักที”
   
ไผทอยู่ข้างๆกนธีตลอดเวลา เขาตั้งใจนอนเป็นเพื่อน แต่ก็เห็นควรว่าน่าจะบอกคนใกล้ตัวอีกฝ่ายสักหน่อย เลยหยิบมือถือคนป่วยมาดูเบอร์ฉุกเฉิน
   
ตอนนั้นเขาถึงได้เห็นว่าสิบนาทีก่อนมีสายโทรเข้าและมีข้อความขึ้นอยู่ตรงหน้าจอสามถึงสี่ประโยคสั้นๆจากผู้ใช้ที่ตั้งชื่อไลน์ว่า ‘Bamboo Beer Bar’
   
‘พี่อยู่ไหน ไม่รับสาย โทรกลับด้วย’
   
‘ทะเลาะกับเด็ก ห้ามไปกินเหล้า’
   
‘ไม่ใช่ว่าอยู่กับไอ้ตึ๋งหนืดเจ้าของไร่เกลือนั่นใช่ไหม’
   
ไผทหน้านิ่ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันช้าๆ..ไอ้ตึ๋งหนืด..เจ้าของไร่เกลือ
   
..เข้าใจเรียกได้ดีนี่..
   
ชายหนุ่มหัวเราะหึ “น้องแบมบู..” เขายิ้มมุมปาก กดโทรฉุกเฉินที่เป็นชื่อของพสิษฐ์ สิงหนาทเพื่อจะรายงานว่าพี่ชายสุดที่รักนั้นอยู่กับใคร
   
‘พี่กุนต์..กว่าจะโทรกลับได้นะ เมาใช่ไหม!’
   
“ขอโทษครับ” เสียงทุ้มต่ำกรอกไปตามสาย “ผมไผท..”
   
อีกฝั่งหนึ่งดูจะเงียบลงไป จากนั้นเสียงที่ดูไม่ค่อยยินดีนักก็ถามกลับมา
   
‘พี่ชายผมอยู่ไหน แล้วคุณใช้โทรศัพท์เขาได้ยังไง’
   
ถ้าเป็นเวลาอื่น ไผทคงจะแกล้งไปแล้ว เขาชอบนักเชียว ไอ้พวกขี้หวงไม่ดูตาม้าตาเรือ “คุณกุนต์ไม่ค่อยสบาย นอนให้น้ำเกลืออยู่ หมอให้พักคืนหนึ่ง”
   
พสิษฐ์ท่าทางเป็นกังวลขึ้นมาทันที รีบถามว่าอยู่โรงพยาบาลอะไร
   
“ไม่ต้องมาก็ได้ พรุ่งนี้ก็ออกแล้ว มีผมอยู่ทั้งคน” เขายังไม่วายแหย่
   
‘ไม่เป็นไร ผมไม่รบกวน’ ทางนั้นพูดรัวเร็ว ‘อีกครึ่งชั่วโมงก็ถึง’
   
ไผทไหวไหล่ ตัดสายแล้วกลับมานอนเล่นบนโซฟา อาการของกนธีแค่นอนพักให้มากๆก็ดีขึ้นแล้ว แต่เขาก็เข้าใจน้องชายที่แสนดี มีพี่น่ารักแบบนี้ไม่ให้ห่วงได้อย่างไรล่ะ ยิ่งมารู้ว่าอยู่กับเขา ป่านนี้คุณเยื่อไผ่คงจะร้อนใจน่าดู


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 24-09-2017 16:58:36

.

.

.



ยี่สิบนาทีให้หลัง พสิษฐ์ก็เคาะประตูหน้าห้อง ไผทออกปากเชิญแล้วลุกขึ้นยืน ผู้ชายตัวใหญ่รีบผลุนผลันเข้ามา ทำเอาทั้งห้องแคบลงถนัด
   
“พี่กุนต์โอเคไหมครับ..เกิดอะไรขึ้นถึงมานอนที่นี่ได้”
   
“เขาหน้ามืดเพราะพักผ่อนน้อยเลยขับรถไปชนรั้วของที่ร้านเข้า อาการไม่เป็นอะไรมากหรอก คุณหมอให้นอนให้น้ำเกลือสักคืนก็กลับได้”
   
พสิษฐ์เป็นห่วงพี่ยิ่งกว่าอะไร ไอ้ลุงนี่น่ะ..ดื้อด้านสุดๆ
   
“ยังไงก็ขอบคุณคุณมากนะ..เรื่องรั้วที่พี่ชนพัง ผมจะจ่ายให้..”
   
ไผทเลิกคิ้วข้างหนึ่ง เขายืนล้วงกระเป๋า เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเล่น
   
..ไม่ได้พูดถึงค่าเสียหายสักคำ..น่าหมั่นไส้ชะมัดไอ้หมอนี่..
   
“ไม่ต้องจ่ายหรอกครับ คนกันเอง” เขาตอบ “คุณห่วงพี่คุณ ผมก็ห่วงเขาเหมือนกัน บอกจะไปส่งก็ไม่ยอม คนรั้น ดื้อไม่เข้าเรื่อง น่าจับตีหลายๆรอบ”
   
พสิษฐ์ตีหน้าปุเลี่ยน คำพูดว่าประหลาดแล้ว สายตาที่ไผทมองพี่กุนต์ยิ่งชวนให้ไม่ไว้วางใจเข้าไปใหญ่ “เอาเป็นว่าขอบคุณอีกที..คืนนี้ผมเฝ้าเขาเอง”
   
ไผทหรี่ตามอง มาถึงแล้วคิดจะไล่เขากลับทันทีเลยหรือ..ไม่ง่ายหรอก
   
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ผมว่าจะอยู่เป็นเพื่อนคุณกุนต์พอดี”
   
“....” พสิษฐ์ไม่รู้จะพูดอย่างไรถึงจะชัดเจนและตรงประเด็น ว่าเขาไม่ได้อยากให้คุณไผทมายุ่มย่ามกับกนธีเลยสักนิด “เขาเป็นพี่ผม..ผมจัดการเอง”   
   
“การอยู่ดูแลคนที่ผมมีใจให้ก็เป็นหน้าที่ของคนมาจีบเหมือนกันนะ”
   
“คุณ!” เขาพูดไม่ออกเลย เพิ่งเคยเห็นคนแบบนี้หนแรก
   
ไผทหยักยิ้ม เขายกมือขึ้นกอดอก เริ่มรู้สึกสนุกกับการเย้าแหย่
   
“ผมถามจริงๆเถอะ..คุณเป็นอะไร หืม..คุณเยื่อไผ่ จู่ๆก็มาเกลียดขี้หน้าผม ชาติก่อนผมขับรถไปเหยียบเท้าคุณมาหรือว่าท่าทางผมมันกวนบาทาคุณ”
   
พสิษฐ์ถึงกับนึกคำตอบไม่ทัน โต้ได้อย่างเดียว “คุณไผท..ผมชื่อไผ่”
   
“อ้อ..คุณก็รู้นี่ว่าผมชื่อไผท..แล้วทำไมเรียกไอ้ตึ๋งหนืดล่ะ”
   
ชายหนุ่มแทบจะสำลัก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเห็นข้อความนั้น
   
“นี่..คุณน้องชาย จะบอกอะไรให้นะ” ไผทเดินเข้ามาหา ยกมือวางบนบ่ากว้าง ถึงอีกฝ่ายจะสูงกว่าเขาเล็กน้อยแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการเอื้อม “ถ้าคุณเกลียดหน้าผมเพราะผมเข้ามาจีบพี่ชายคุณ ขอบอกไว้เลยว่าถึงผมจะดูไม่น่าไว้ใจ แต่ก็ไม่ได้มาตัวเปล่าๆ ยังไงผมก็ไม่ทำให้พี่คุณเสียดุลการค้าหรอก”
   
พสิษฐ์ขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไงครับ”
   
“คุณคิดดูนะ คุณเชียร์ให้พี่คุณได้กับเด็กคนอื่น มีแต่เสียกับเสีย แต่ถ้าหันมาเชียร์ฝั่งผม เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน เรามาช่วยกันไม่ดีกว่าหรือครับ”
   
ร่างสูงหน้าตึง “คุณนี่คิดเป็นแต่เรื่องเงินหรือไง..ความรักล่ะ”
   
“ความรักทำให้พี่คุณลงไปนอนแบบติดเตียงอยู่นี่ไงล่ะ” ไผทบุ้ยใบ้ “ผมรู้ว่าความรักเป็นเรื่องที่ดี แต่คุณไม่คิดหรือว่าความเหมาะสมต่างหากที่สำคัญ”
   
..ไปเอาความมั่นใจผิดๆมาจากไหนกันวะ..ไอ้หมอนี่..
   
“ผมว่านะ..ทางออกที่ดีที่สุด คือคุณเลิกยุ่งกับพี่กุนต์ไปเลยดีกว่า”
   
ไผทยิ้มบาง “ผมมันคนหน้าด้าน..คุณใบไผ่”
   
“ไผ่..เฉยๆ..” พสิษฐ์นับหนึ่งถึงสิบ “ไม่ว่าคุณจะคำนวณผลประโยชน์ไว้มากน้อยแค่ไหน ผมขอร้องให้อยู่ห่างๆพี่กุนต์เถอะ เขาไม่ใช่คนที่จะมานั่งบวกลบว่าต้องลงทุนไปเท่าไรกับความสัมพันธ์แล้วถึงจะได้กำไรกลับมาแบบคุณ”
   
“คุณกำลังด่าว่าผมหน้าเงินสินะ” ไผทไม่ยี่หระ “พูดอ้อมอยู่ได้”
   
“ไม่อ้อมก็ได้” พสิษฐ์พูดตรงบ้าง “ผมไม่โอเคกับคุณ ไม่คิดจะเชียร์ทางคุณด้วย คนอย่างพี่ผมควรจะได้เจอคนที่ทุ่มเทให้กันทั้งหัวใจ ไม่ใช่คนที่เข้าหาเพราะสนผลประโยชน์ที่จะได้..ถ้าคุณแคร์เรื่องเงิน คุณก็ไปจีบเศรษฐีคนอื่นสิ”
   
“ผมไม่ได้แคร์เรื่องเงินอย่างเดียวสักหน่อย ถ้าผมสนแต่เรื่องนั้น ผมจีบคุณไปนานแล้วคุณพสิษฐ์ สิงหนาท..ลูกชายคนเดียวของคุณหญิงวรรณรี ภริยาอดีตเอกอัครราชทูต เจ้าของบริษัทนำเข้าส่งออกสินค้ารายใหญ่ แจกแจงรายชื่อสินทรัพย์ หุ้น กับอสังหาในมือ ผมว่าคุณรวยกว่ากนธี สิงหนาทอยู่มากนะ”
   
พสิษฐ์รู้สึกหูดับไปครึ่งนาทีกับคำว่า ‘ผมจีบคุณไปนานแล้ว’    

พอตั้งสติได้ เขาก็เพิ่งจะระลึกว่าถูกไผทร่ายประวัติเหมือนอีกฝ่ายทำการบ้านมาเป็นอย่างดี ช่วยสนับสนุนสมมติฐานว่าไอ้หมอนี่ไม่น่าไว้ใจและเป็นไอ้หน้าเงินของแท้ ถ้าคนคนนี้มาดีจริง มีหรือจะหาข้อมูลมาก่อน

..จงใจเข้าหาอย่างมีวัตถุประสงค์ชัดๆ..

“ทำสายตาระแวงโจ่งแจ้งจังนะครับ” ไผทหัวเราะ “ก็อย่างที่บอก..ผมรู้จักพวกคุณ แต่ถ้าผมหวังแต่เงินอย่างเดียว ผมคงจีบคุณก่อนที่จะจีบพี่ชายคุณเสียอีก แต่เพราะว่าผมชอบคุณกุนต์ที่ความน่ารักแล้วก็เป็นคนดี ผมถึงเข้าหาไง”
   
..เหตุผลนี้ไม่ได้ช่วยให้เขาเบาใจลงเลยแม้แต่นิดเดียว!..
   
“ยังไงก็แล้วแต่ คุณจะเบื่อขี้หน้าผมก็ช่าง ผมถือว่าถ้าพี่คุณไม่ได้ออกปากไล่ผมไปไหน ผมก็มีสิทธิ์เข้าไปจีบคุณกุนต์อย่างเต็มที่” ไผทยิ้มมุมปากก่อนจะมองสบตาอีกฝ่าย “แฟร์ๆหน่อยคุณไผ่..”
   
“พี่กุนต์รักอินทัช..ไม่ใช่คุณ” พสิษฐ์พูดตรง

“แต่ตอนนี้คนที่เขารักไม่ได้มาอยู่ที่นี่..ตรงนี้..ในเวลาที่เขาดูแลตัวเองไม่ได้ นั่นแปลว่าเขาตัวคนเดียวและไม่มีใคร หรือผมเข้าใจผิด?”
   
คนฟังนิ่งอึ้ง เขาหงุดหงิดไอ้เจ้าของไร่นี่ชะมัด!
   
“ดีๆกันไว้ดีกว่าน่าน้องชาย” ไผทยื่นมือไปหา ชวนเชคแฮนด์ “เผื่อว่าวันไหนคุณกุนต์ตกลงปลงใจกับผม คุณจะได้มาเป็นน้องแฟนที่น่ารักไง”
   
..ฝันไปเถอะวะ! ให้อาเจียนออกมาเป็นลูกอ๊อดก็ไม่มีวัน!..
   
พสิษฐ์มองนิ่ง ไม่แสดงท่าทียินดีต้อนรับแม้แต่นิดเดียว ไผทเห็นแล้วก็ได้แต่หัวเราะในลำคอ ลดมือข้างนั้นลงแต่ยังมีสีหน้ากวนอารมณ์เหมือนเคย
   
“ไม่ชอบผมก็ตามใจ แต่ถ้าได้ผมเป็นพี่เขยเมื่อไร อย่าโวยวายแล้วกัน”
   
พสิษฐ์สาบานว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอคนที่มีความมั่นใจทะลุออกนอกโลกได้เท่านี้มาก่อน “คิดได้แฟนตาซีมากครับ ขอพี่กุนต์แต่งงานซะเลยสิ”
   
“อ้าว..ได้นะ ไม่ว่ากัน สมัยนี้เขาไม่ถือกันแล้ว”
   
ร่างสูงก่นด่าในใจ เขาว่าไอ้หมอนี่จงใจกวนประสาทเขาแน่นอน
   
ชายหนุ่มเบื่อจะโต้เถียง ขืนอยู่ต่อมีหวังว่าคงไม่ได้สงบปากคำ คิดได้แบบนี้เลยตั้งใจจะแยกตัวไปสงบสติ เอาไว้อีกสักชั่วโมงค่อยกลับมาใหม่
   
พสิษฐ์หยิบมือถือของพี่กุนต์คืนมา ยืนเงียบๆ กดดูอะไรอยู่สักพักก็วางคว่ำลงกับโต๊ะกินข้าวตรงปลายเตียง จากนั้นก็เดินล้วงกระเป๋าออกจากห้องไป
   
ไผทมองตามหลังคนที่ไม่พูดไม่จา เขาหัวเราะในลำคอ
   
“ทะเลาะอะไรกับใครครับคุณไท..” เสียงแผ่วเบาดังมาจากด้านหลัง
   
เขาหันไปมอง เห็นกนธีค่อยๆปรือตาขึ้น ท่าทางจะตื่นเพราะการพูดคุยที่ไม่ได้ออมเสียงกันนัก เขาเข้าไปประคองอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง 

“ขอโทษที หนวกหูสินะ”

“เพิ่งตื่นตอนได้ยินเสียงคุณเถียงใครสักคนนี่แหละครับ” กนธีนวดคลึงหว่างคิ้ว “เหมือนเสียงของเจ้าไผ่เลย..มันมาที่นี่หรือเปล่า”
   
“น้องชายคุณไง ไม่ใช่ใครหรอก” ไผทเล่า พฤติกรรมน่าโมโหหายไป

เขาจะกวนกับคนที่ชวนให้แหย่มากกว่า คิดว่าคุณไผ่คงไม่ได้เอนมาทางเขาสักเท่าไร แต่เพิ่งรู้วันนี้ว่าไม่ใช่แค่ไม่เข้าข้าง แต่ยังจงใจขัดขวางและดูเกลียดขี้หน้ากันด้วย คำเรียกลับหลังถึงได้แสดงความเอ็นดูเขาถึงขนาดนี้
   
“ทะเลาะอะไรกันล่ะครับ”
   
“ไม่ได้ทะเลาะหรอกคุณ แค่คุยกันนิดหน่อย” ไผทบอก “เขาหวงคุณมาก ถึงกับบอกให้ผมเลิกยุ่ง พอผมไม่ฟัง เขาเลยบอกว่าผมเป็นพวกแฟนตาซี” เขาทำนิ้ววนๆที่หัว “แล้วก็พูดให้ผมขอคุณแต่งงานซะเลย”
   
กนธีหัวเราะเสียงเบา “อย่าไปแหย่มันเลยครับ ไผ่มันเป็นของมันแบบนี้ เราสนิทกันมาก น้องมันเลยกังวลเรื่องผมไม่น้อย ผมรักใคร ไผ่ก็อยากให้สมหวัง แล้วมันก็คงไม่อยากให้คุณมาคอยผมด้วย จะเสียเวลาเปล่าๆ”
   
ไผทยิ้ม “ปฏิเสธชัดเจนจริงๆ”
   
กนธีมองอย่างขอโทษ เขาพึมพำเสียงเบา “ผมรักโอ๊ตครับ..คุณไท”
   
“ก็คงงั้น..”
   
“ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อกับเรื่องข้างหน้า แต่ที่แน่ๆ ผมคิดว่าผมคงไม่เปิดใจรับคนใหม่ คุณไทอย่าโกรธเลยนะ..ผมว่าเราเป็นเพื่อนกันจะดีกว่า”
   
“เรื่องนั้นผมเข้าใจ” เขามองคนที่หันไปเอื้อมหยิบแก้วน้ำข้างเตียง

ไผทแตะแขนอีกฝ่าย จับให้เอนหลังลงไปพัก จัดการหยิบน้ำขวดใหม่มาให้ แกะหลอดและส่งให้คุณกุนต์ดื่ม เขามองคนป่วยนิ่งๆอยู่อึดใจก็พูดขึ้น

“ผมยอมรับว่าเคยคิดแช่งชักหักกระดูกเจ้าเด็กโอ๊ตนั่นให้ไปไกลๆ ผมจะได้เข้าไปเสียบสักที ตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่าถึงตาผมเข้าหาคุณบ้างแล้ว..แต่รับรองว่าไม่ได้สะใจอะไรเลยที่คุณต้องมาทรมาน ป่วยกายป่วยใจขนาดนี้”

กนธีนิ่งเงียบ มองคนที่ดึงปลายนิ้วเขาไปจับ ไผทจะทำมากกว่านั้นก็ได้ แต่ดูท่าทีแล้วก็ยังพยายามรักษาระยะห่างไว้ในขอบเขตที่พอเหมาะ

“ผมไม่อยากฝืนให้คุณเสียความรู้สึกหรอกนะ แต่บอกตรงๆ..ใจผมมันก็ยังรู้สึกชอบคุณมากอยู่ดี เพราะฉะนั้น..” เขารับขวดน้ำคืน “ผมขอสักครั้งในช่วงที่คุณอยู่ตัวคนเดียว ให้ผมได้ลองพยายามเข้าหาคุณได้ไหม”

“คุณไท..” กนธีรับรู้ถึงสิ่งที่อีกฝ่ายพยายามจะสื่อ

พูดให้สะบั้นลงเลย ทั้งมิตรภาพทั้งความหวังลางเลือนย่อมทำได้ แต่เพราะเขาเข้าใจ และเขารู้ดี ว่าการอยากให้คนที่รักที่ชอบหันมามอง มันทรมานใจแค่ไหน เขาถึงไม่อยากพูดตัดรอนให้รู้สึกแย่กันทั้งคู่

..ถ้าเขามีหัวใจ..ไผทก็มีหัวใจเหมือนกัน..ใจเขา..ใจเรา..

ถึงไผทจะดูหัวดื้อไปหน่อย แต่เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง เขาเชื่อว่าไผทจะยอมหยุด เหมือนเขานั่นแหละ..ดันทุรังวิ่งไปข้างหน้า พอคิดว่าพอ..มันก็จะพอไปเอง

ไม่มีใครเฝ้ารอความรักจากใครได้ตลอดชีวิต..มันต้องมีสักวันที่เหนื่อยและท้อ ขึ้นอยู่กับว่าหลังจากนี้ จะถอยไปเลย..หรือจะใจกล้าก้าวต่อไป

“คุณกุนต์..” ไผทยกมือขึ้นแตะปลายผมที่ยุ่งเหยิง “ให้โอกาสผมได้ลองพยายามดูสักครั้ง ไม่อย่างนั้นผมคงคาใจไปตลอดชีวิตว่ายังทำได้ไม่เต็มที่”

“ผม..” กนธีก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเอง

“ตอนนี้คุณไม่มีใคร ผมเองก็ไม่มีใคร อย่างน้อยให้ผมได้ลองอยู่ข้างๆ ได้ลองดูแลคุณ ถ้าคุณรู้สึกว่าการมีผมอยู่มันก็ไม่ได้เลวร้าย วันข้างหน้า..คุณอาจจะยอมใจอ่อนรับผมเป็นเพื่อนร่วมทาง..ร่วมชีวิตคุณไปก็ได้”

“คุณไม่พูดถึงความรักเลยสักคำ” กนธียิ้มบาง “คุณบอกว่าผมอาจจะใจอ่อนยอมรับคุณ แต่ไม่มีสักคำที่บอกว่าความรักของพวกเราจะเกิดขึ้นมาได้”

“ความรักเป็นปัจจัยหนึ่งในความสัมพันธ์ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด” ไผทบอก “เราอาจจะไม่ได้เป็นคู่ที่รักกันสุดใจ แต่ผมรับรองว่าเราจะเป็นคู่ที่ให้เกียรติ ให้ความเคารพกัน ดูแลกันและกันเหมือนเพื่อนคู่คิดที่ดี ความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่ ไม่ได้ต้องการรักโรแมนติคไม่ใช่หรือครับ..ความเข้าใจกันต่างหากที่เป็นตัวนำ”

คนฟังเงียบไปครู่ คำเรียกร้องที่เขาอยากได้จากอินทัชสะท้อนในหัว

“แต่ถ้าไม่สบายใจ ผมคงต้องพูดอะไรเชยๆอย่างเช่นว่า..อยู่ๆกันไปก็รักกันได้เอง เหมือนพวกปู่ย่าตาทวดของพวกเราไงล่ะครับ”

กนธีส่ายหัว “ไม่รู้จักยอมแพ้ง่ายๆเลยนะคุณ”

“ตอนนี้ยัง..” ไผทบอก จ้องมองด้วยดวงตาวาววาม “ให้โอกาสผมนะ..”

ใครอีกคนได้แต่ยิ้มอย่างระอา “ตามใจ..” เขามองคนที่มีสีหน้าลิงโลด

กนธียิ้มหม่น ไม่ได้โต้ตอบอะไรอีกนอกจากมีคำตอบไว้ในใจเงียบๆแล้ว

..ไม่ช้าไม่นาน..คุณไผทจะรู้ว่าคนที่เป็นได้แค่เพื่อน..

..ก็จะเป็นได้แค่เพื่อนอยู่วันยังค่ำ..

.

.

.



อีกด้านหนึ่งของห้องพักฟื้น พสิษฐ์ยืนนิ่งค้างอยู่ตรงทางเดินด้านนอก มือที่จับโทรศัพท์แนบหูรู้สึกอ่อนแรง เขาได้ยินทุกประโยคสนทนาในห้อง
 
ก่อนออกมา เขาเอามือถือพี่กุนต์โทรเข้าเครื่องของเขา ทำทีล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับสาย พอพ้นสายตาก็หยิบขึ้นฟัง เผื่อว่าจะได้ยินอะไรหลังจากที่เขาออกไป เช่นว่า คุณไผทอาจจะด่าเขาไล่หลัง หรือพึมพำแผนการมีลับลมคมใน ประโยคอะไรก็ตามที่จะทำให้เขาจับได้ไล่ทัน
   
..ใครจะไปรู้ว่าสิ่งที่ได้ยินอยู่เหนือความคาดหมายเอามาก..
   
“ให้โอกาสผมนะ”
   
“ตามใจ”
   
..บ้าไปแล้วหรือพี่กุนต์!..
   
พสิษฐ์อยากกลับเข้าไปบีบคอพี่ให้รู้แล้วรู้รอด คิดอะไรอยู่ถึงตอบแบบนั้น! ไอ้หมอนี่มันช่างตื๊ออยู่แล้ว ไปเผลอพูดให้โอกาส มันก็ยิ่งไม่ถอยเลยน่ะสิ!
   
เขาเดินวนไปมา คิดตัดสินแค่ว่ายอมไม่ได้ 

คนที่เอาผลประโยชน์มาเป็นปัจจัยชี้วัดความสัมพันธ์แบบคู่ชีวิต เขาตีความว่าความจริงใจที่ให้มา มันมีไม่ถึงร้อยเปอร์เซ็นต์

พสิษฐ์มุ่นหัวคิ้ว สักพักก็เอาโทรศัพท์มาโทรหาใครคนหนึ่ง รอไม่นาน ทางนั้นก็รับสาย ที่จริงแล้วเขาไม่อยากรบกวน แต่คิดว่าอีกฝ่ายคงรู้จักคนเยอะ

“คุณหมูครับ..ผมไผ่นะ” เขาพูด “ผมอยากได้นักสืบที่ไว้ใจได้สักคน”

…………………........................………………………………….

ไอศูรย์มาตามนัดหมาย คุณพสิษฐ์ชวนเขามาดินเนอร์ที่โทนี่โรมาส์
   
เมื่อมาถึง คุณไผ่ก็นั่งรออยู่มุมในสุดของร้านก่อนแล้ว อีกฝ่ายยิ้มให้ ผายมือเชิญเขานั่ง ยื่นเมนูให้ดูก่อนหันไปสั่งไวน์แดงจากบริกร
   
“ผมสั่งสตริปลอยน์แบบมีเดียมแรร์ แล้วก็เบบี้แบ็คริบส์ขนาดกลางไป คุณหมูอยากทานอะไร สั่งได้เลยครับ” มื้อนี้เขาขอเป็นเจ้ามือ
   
“ทานกับคุณก็ได้คุณไผ่ ผมไม่ค่อยหิว” ไอศูรย์ยิ้ม ยื่นซองเอกสารให้
   
พสิษฐ์เปิดดูข้อความในนั้นเล็กน้อยแล้ววางข้างตัว คุณหมูหยิบมือถือออกมา กดหมายเลข รอฟังเสียงปลายสายสักพักก็ส่งให้
   
“ลองคุยกับเด็กของผมดู ให้เขาเล่าคร่าวๆให้ฟังก่อน” ไอศูรย์เพียงแต่เป็นคนจัดหานักสืบให้ ไม่ได้เข้าไปวุ่นวายอยากรู้อยากเห็นเรื่องราวอะไร
   
พสิษฐ์ยิ้มรับ กรอกเสียงลงไป “สวัสดีครับ”
   
‘สวัสดีครับคุณพสิษฐ์ ผมเป็นลูกน้องของคุณไอศูรย์ เจ้านายบอกให้ผมรายงานประวัติของคนที่ชื่อไผทให้คุณฟัง..’
   
“โอเคครับ ว่ามาได้เลย” เขานิ่งเงียบ
   
‘ประวัติเท่าที่สืบได้ คุณไผทไม่มีพ่อแม่หรือญาติที่ไหน เขามีรายชื่ออยู่ในมูลนิธิสงเคราะห์เด็ก ได้เรียนถึงชั้นประถมสามด้วยเงินบริจาครายเดือน พอขึ้นชั้นประถมสี่..มีคนขอรับอุปการะไปเลี้ยงดู ทำเรื่องให้เป็นบุตรบุญธรรม’
   
“โอเค..แล้วไงต่อครับ”
   
‘คนขอรับเลี้ยงเป็นเศรษฐีย่อมๆของจังหวัด อายุราวหกสิบปี ไม่มีลูก มีแต่ภรรยา คุณไผทเคยใช้นามสกุลผู้ชายคนนี้จนพ่อบุญธรรมเสียชีวิตช่วงที่เขาจบมัธยมปลาย จากนั้น..ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงย้ายไปอยู่กับผู้ชายวัยสี่สิบอีกคน รายนี้ทำงานเป็นนายธนาคารตำแหน่งใหญ่โต ไม่มีลูกเมียคล้ายกัน ตอนหลังเขาเปลี่ยนไปใช้นามสกุลของคนนี้แทน มีการส่งเสียให้เรียนจนจบปริญญาตรี’
   
พสิษฐ์ไม่คิดว่าคุณไผทจะย้ายครอบครัวบ่อย

‘เขาได้มรดกส่วนหนึ่งจากครอบครัวแรก ซึ่งก็เหมือนจะเป็นเรื่องยื้อยุดกับทางภรรยาของเศรษฐีวัยพ่ออยู่เหมือนกัน แต่ทุกอย่างถูกต้องตามกฎหมายเพราะเขาเป็นบุตรบุญธรรม ทรัพย์สินที่ได้มาถูกระบุไว้ในพินัยกรรมจริงๆ’
   
ร่างสูงขมวดคิ้ว รู้สึกว่าความคิดของตัวเองเริ่มมีเค้าลาง
   
‘และที่มากกว่านั้น..’ อีกฝั่งเล่า ‘คุณไผทได้มรดกทั้งหมดจากพินัยกรรมของนายธนาคาร..พ่อบุญธรรมคนที่สองของเขาด้วยครับ รายนี้เสียชีวิตตอนอายุสี่สิบห้าด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์..สาเหตุเมาแล้วขับ’
   
“มีอะไรที่น่าสนใจอีกไหมครับ” พสิษฐ์ทดทุกอย่างไว้ในใจ
   
“ผู้ชายสองคนที่รับเลี้ยงเขา เป็นเพื่อนกัน” 
   
ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วกับความสัมพันธ์ซับซ้อน แต่ที่แน่ๆ เขาได้ข้อสรุปว่า ไผทไม่ได้มีเงินเพราะการตั้งตัวอย่างพากเพียร แต่มีเงินทุนสำรองมาจากมรดก

..ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นการให้ด้วยความพิศวาสทั้งสิ้น..
   
..ได้ทรัพย์สินมาจากสองครอบครัว..แล้วจะมีครอบครัวที่สามอีกไหม..
   
จู่ๆ พสิษฐ์ก็รู้สึกไม่ดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
   
“ถึงผมไม่น่าไว้ใจแต่ก็ไม่ได้ตัวเปล่าๆ ไม่ทำพี่คุณเสียดุลการค้าหรอก”
   
“คุณคิดดูนะ ถ้าหันมาเชียร์ฝั่งผม เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน”
   
‘หลักฐานที่ว่ามา ผมพอจะหาได้บ้าง เจ้านายคงส่งต่อให้คุณพสิษฐ์แล้ว เรื่องที่นอกเหนือจากนี้ เกินความสามารถของผมแล้วครับ..’
   
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ” พสิษฐ์ถอนใจ ตัดสายแล้วส่งมือถือคืน
   
ไอศูรย์เก็บโทรศัพท์ลง เขาไม่ถามถ้าคุณไผ่ไม่เล่า คิดว่าคงเป็นเรื่องในครอบครัว บางทีอาจจะเป็นความลับที่ไม่ควรเข้าไปยุ่มย่ามก็ได้
   
“ดูคุณกังวลอะไรอยู่นะคุณไผ่” เขาชวนคุย

“นิดหน่อยครับ” พสิษฐ์ยิ้ม “บางเรื่องก็ยังคาใจอยู่”

“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกผมนะ”

“ขอบคุณมากคุณหมู” เขาตัดชิ้นสเต็กให้คนตรงหน้า “ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยเป็นธุระให้นะครับ เรามาคุยเรื่องอื่นกันดีกว่า..เช่นว่า คุณดินสบายดีไหม”

ไอศูรย์สำลักเบาๆ ไวน์แดงขึ้นจมูกจนมันกลายเป็นสีจาง

“ก็โอเคครับ..เรื่อยๆ”

“ฝากบอกเขาทีว่าผมแกะหอยแครงได้คล่องแล้ว ไม่งัดกระเด็นแล้ว”

อีกคนหัวเราะชอบใจ พูดคุยเรื่อยเปื่อยไร้สาระจนลืมเวลา

พสิษฐ์นั่งยิ้ม ฟังไอศูรย์เล่าชีวิตการเดินทางไปมาระหว่างกรุงเทพกับกระบี่ เขาคิดว่าความรักที่ต้องอาศัยระยะทางมันค่อนข้างยาก และคู่นี้ก็ดูจะผ่านอะไรมาด้วยกันไม่น้อย แบบนี้ต่างหาก..ที่จะทำให้เขาเชื่อ

..ไม่ใช่ปุบปับเข้าหา อยากได้ไปร่วมชีวิตเหมือนใครบางคน..

ชายหนุ่มคิดใคร่ครวญก่อนตัดสินใจ

บางที..เรื่องหลังจากนี้เขาอาจจะต้องลงมือด้วยตัวเอง

....................................................................................

Talk : แง.....ดองนาน ครั้งนี้ลงทีเดียว 2 ตอนเลยเน้ออ พอจบเรื่องนี้ จะเปลี่ยนชื่อเป็น Spin-Off : Greed แทนน้า เพราะอันนี้มันไม่ใช่เรื่องหลัก 5555+ เรื่องหลักคือเรื่องคุณไผท ไอ้ตัวบาปของจริง  :really2:

ปล.  คุณ EoBen ขอบคุณที่แชร์เรื่องราวจ้า  :mew2: ส่วนตัวเค้าคิดว่า ถ้ามีอะไรอึดอัด ลองคุยกันดูมั้ยน้อ คือถ้าลืมก็ดี แต่ถ้าเก็บเป็นตะกอนมันก็จะค้างคา ในอนาคตเราไม่รู้ว่าจะมีแบบนี้อีกไหม ถึงตอนนั้นความรู้สึกมันจะยิ่งเพิ่มขึ้น

ยังไงก็ตาม ขึ้นกับทีท่าอีกฝ่ายด้วยว่าเขายอมคุยหรือเปล่า และถ้าคุยแล้ว เขาจะยอมรับ+ปรับปรุงตัวเองไหม เรื่องนี้มันยากจริงๆ กับเรื่องเล็กๆที่บางครั้งมันก็เซ้นซิทีฟอ่ะเนอะ เป็นกำลังใจให้จ้าา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 24-09-2017 17:35:12

อัพจุใจ แทนหายไปนาน ให้อภัย อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 24-09-2017 18:54:38

คุณผไท คนบาปของจริง นี่รออ่านเลยท่าทางดูไม่ใช่ย่อย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Y-Darkness ที่ 24-09-2017 19:05:10

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: JellyKei ที่ 24-09-2017 19:37:04

คุณไผทเงื่อนงำมาเต็มมาก :katai1: :katai1: :katai1:
เข้าใจพี่กุนต์และเข้าใจเจ้าโอ๊ตนะ ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง หวังว่าจะดีกันเร็วๆนะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 24-09-2017 20:01:24

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 24-09-2017 20:01:39

 :3125: :3125: :3125:.    :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-09-2017 20:12:06

ไม่เคยผิดหวังกับดราม่าจากคุณข้าวปั้นจริงๆ มันหน่วงและบีบหัวใจได้แบบสะท้อนชีวิตจริงมาก พี่กุนต์คิดเยอะก็ไม่ผิดเพราะพี่กุนต์ก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว อีกทั้งสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตพี่กุนต์ก็ทำให้พี่กุนต์ต้องเลือกวิธีนี้  ส่วนโอ๊ต โอ๊ตคิดน้อยก็ด้วยวัย ถึงชีวิตจะต่อสู้บากบั่นมายังไงแต่ประสบการณ์ชีวิตกับเรื่องของ "คน" ก็คงยังน้อย และเข้าใจได้ไม่ลึกซึ้งมากพอเท่าพี่กุนต์ต้องการ

เชียร์ข้างไม่ออกเลย เห็นใจทั้ง 2 ฝ่าย เหมือนที่ไผ่ว่า "ทั้งๆที่รักกันทั้ง 2 ฝ่ายแล้วแท้ๆ"  ตามลุ้นกันต่อไปค่ะ

ไผท !! ปูมหลังนายมันน่าจิ้นต่อเป็นเรื่องต่อไปของคุณข้าวปั้นมากกกก เนอะๆๆๆๆ  :mew4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 24-09-2017 20:14:01

 :เฮ้อ:

 :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 24-09-2017 20:41:15

ขอยาดรำพี่กุนต์เรื่องอิคุณไผทหน่อยได้ไหมคะ
รู้แหละค่ะว่ายังไงไผทก็เป็นได้แค่เพื่อน แต่ทำไมไม่พูดให้ชัดเจนไปเลยละคะ ใจดีในเรื่องที่ไม่ควรใจดีเลยค่ะ แต่ก็ดูสมเป็นพี่กุนต์อะนะ อ่านตอนที่พี่กุนต์กะโอ๊ตคุยกันคือร้องไห้เลยค่ะ สงสารทั้งคู่เลย กลับมาดีกันไวๆเถอะ :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 24-09-2017 20:49:39

ทีตาไผทยังให้โอกาส แล้วโอ๊ตที่ตัวเองบอกว่าเป็นครอบครัวหล่ะ เบื่อกับตรรกะของลุงแกจริงๆ  :z6:

#ทีมโอ๊ตตั้งแต่ต้นยันจบ#

ปล. ไม่ชอบตาไผท แต่ชอบคุณไผ่ติดตามตั้งแต่ดินหมู กำลังคิดว่าจะติดตามต่อดีมั้ย :ling1: :ling1: งงใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 24-09-2017 21:35:49

คุณผัดไทนี่เคยทำอะไรมา แล้วกำลังจะทำอะไร ต้องให้โคนันไผ่ลู่ลมรีบสืบความจริงแล้ว 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 24-09-2017 21:50:29

ปวดใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-09-2017 22:38:19

 :sad4: จัดเต็มมากค่ะ จุกอก เดาออกว่าโอ๊ตทำใจอยู่ด้วยไม่ได้หรอก
พี่กุนต์ช้ำหนักเลย แถมไม่มีใครด้วย ไผ่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยตลอด อย่าเป็นอะไรไปมากกว่านี้ก็พอ
พี่กุนต์ชัดเจนแล้วนะ ไผทก็พยายามดี ก็ให้โอกาส แต่ไม่มีพลิกนะคุณไผท

โอ๊ตเอ้ย เอาใจช่วยนะ เพราะโอ๊ตก็พลาดจริงๆ ถึงแม้พี่กุนต์จะพลาดไม่ต่างกันก็เหอะ
อ้นอุ้มจะเป็นไงล่ะ ช่วงโอ๊ตไปบวชคือจะได้อยู่กับพี่กุนต์ตลอดเลยนะ ถ้าต้องแยกกันไป เด็กน้อยจะไหวไหม

ไผ่คะ รุกคืบมากค่ะ เค้ามาดี ก็ไประแวงเค้า ตอนนี้ก็ได้ระแวงหนักสมใจเลย

บอกเลยอ่านแล้วน้ำตาไหลพรากค่ะ สงสารทั้งคู่ สงสารพี่กุนต์หนักมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 24-09-2017 22:39:52

ปวดใจแทนพี่กุนต์แล้วก็โอ๊ต แต่ก็เข้าใจนะแค่ความระกอย่างเดียวมันไม่พอ
ตอนวัยรุ่นเราจะใช้รักขับเคลื่อนทุกๆอย่าง แต่เมื่อผ่านช่วงเวลานึงเราจะรุ้สึกถึงช่องว่างของหลายๆอย่าง และมันจะเติมเต็มได้ถ้าเรายอมลงให้กัน มองอีกด้านนึงบ้าง
แต่ก็นะเคลียร์กันแบบนี้ก็ดี มันจะได้ไม่เป็นปัญหาสะสมในใจอีก
จากนี้ไปก็อยู่ที่โอ๊ตแล้วว่าจะเรียกความเชื่อใจกลับมาได้แค่ไหน

อิตาไผทนี่ตอนแรกๆก็เชียร์นะ แต่ดูจากประวัติแล้ว มันแหม่งๆ พลาดจากพี่กุนต์ไปก็อย่ามาคู่กับไผ่เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 24-09-2017 22:51:03

ความรู้สึกของพี่โอ๊ตกับพี่กุนต์เริ่มจะชัดเจนมากขึ้นแล้วว่าขาดกันไม่ได้ค่อนข้างแน่นอน รู้สึกสงสารทัั้งสองคน  แต่ก็ชอบความหน่วงแบบนี้  มันเจ็บดี  พอต่างคนต่างเจ็บมาก ๆ   แต่เมื่อได้มาพบกันอีกครั้ง  ก็จะได้รู้ว่าความสุขของการได้มีกันและกันอยู่นั้นมีค่ามากแค่ไหน


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 25-09-2017 03:29:16

ปูทางเรื่องไผทแล้ววว กรี๊ดดด
แต่พี่กุนต์ให้โอกาสไผทดีแล้วโอ๊ตจะได้มีคู่แข่งบ้าง สนุกดี555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 25-09-2017 10:31:19

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 25-09-2017 15:11:55

รอวันคืนดีกันครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 25-09-2017 16:17:59

เอาใจช่วยโอ๊ตกับพี่กุนต์  :call:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-09-2017 17:33:37

คุณไผทน่าสงสัยจริงๆ!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 25-09-2017 17:45:55

สงสารพี่กุนต์อ่า ต้องให้น้ำเกลือเลย แข็งแรงเร็วๆน้า

ประวัติไผทนี่น่าสงสัยจริงๆ ,, ว่าแต่มีพี่หมูโผล่มาด้วยเด้อ

คิดถึงๆ ,, รอวันกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งน้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 25-09-2017 23:44:55

จริงๆ พี่กุนต์น่าสงสารที่สุดนะ ต้องเอ่ยคำลา แม้อุราสุดอาลัย พี่กุนต์ทำไปทั้งหมดเพราะไม่อยากจะกลายเป็นคนที่น่าสมเพชเท่านั้นเอง อยากจะรักตัวเองให้มากขึ้น ... #ทีมพี่กุนต์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 26-09-2017 14:35:45

ถ้าโอ๊ตรู้ คงเสียใจน่าดู
แค่ 3 วัน พี่กุนคนดีก็เปิดโอกาส
ให้คุณผไทตามจีบซะแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 26-09-2017 17:01:52

 :sad2: :sad2: :sad2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 27-09-2017 19:46:27

 :hao5:ยังไงเราก็รักพี่กุล

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 28-09-2017 06:44:51

ไม่คิดจะปล่อยมือจากกนธี 

รู้สึกชอบโอ๊ตนิดนึง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 28-09-2017 10:01:01

ขอบคุณมากค่ะ

ประเด็นที่เราไม่เอามาพูดกับเค้า เพราะตลอดเวลาที่คบกันมา เค้าดีมากๆ ถึงขนาดที่ไม่คิดว่าจะมีใครจะดีไปมากกว่านี้เลยค่ะ พอมีปัญหาเราเลยค่อนข้างน้อยใจหนักมาก ว่าเพราะอะไรกันนะ ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ ตลอดเวลา่เวลาเรามีปัญหาเค้าเป็นที่พึ่งที่ดีของเราตลอด ให้คำปรึกษา ให้คำแนะนำ ทุกเรื่องจริงๆ เราว่าพอมันถึงจุดหนึ่ง ที่เค้าเคว้งเอง เค้าเลยไปไม่ถูก เลยพาลอารมณ์เสียไปซะหมด เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเค้าควบคุมไม่ได้   แต่พอถึงอย่างผ่านไปเค้าก็กลับมาดีเหมือนเดิมค่ะ เหมือนเป็นฝันไปเลย


เราไม่อยากพูดให้เค้ารู้สึกแย่ จริงๆตอนนี้เราก็โอเครแล้วแหละ ไม่ได้น้อยใจหรืออะไรแล้วละคะ เราก็คิดซะว่าช่วงตอนเราเป็นเมน น่าจะประมาณนี้แหละ 55555555555555555555



****

เราลุ้นขึ้นไม่เนี่ย คู่คุณแบมบูกับนายตึ้งหนืดเนี่ย นี่แอบเชียร์มาตั้งแต่แรกๆเลยนะ มันห่ำหั่นมาก ชอบบบ


คิดถึงพี่หมูกับนายดินด้วย   แฮปปี้ซินะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 28-09-2017 15:30:33

                                         :o12: :o12: :o12:
เมื่อไรเค้าจะดีกันค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 29-09-2017 02:37:37

ผัดไทนี่มันเข้ามาเป็นตัวสร้างความแข็งแกร่งในรักครั้งนี้สินะ

แต่บอกเลย เกลียดคนสันดานแบบนี้สุดใจ

เป็นต้นเหต แต่ไม่รู้สึกผิดสักนิด ยังตามจีบแบบหน้าด้าน ๆ

ให้ตายเถอะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 29-09-2017 08:40:26

อุปสรรคมากจริงคุ่นี้ เด่วเรื่องนั้นเรื่องนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.55-56] pg.135 -- 24/9/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 29-09-2017 22:46:22

ปมหลังคุณไผทนี่น่าสนใจมากกกก

อยากอ่านเรื่องของน้องอุ้ม น้องอ้นตอนโตจัง

เคยอ่านตอนเดียวละติดใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 02-10-2017 17:29:28

Chapter 57

กนธีนั่งยองๆอยู่ตรงสวนข้างบ้าน ในมือถือส้อมพรวนอันเล็ก เขากำลังขุดดินตรงโคนต้นวาสนาให้ร่วนซุย ระหว่างนั้นเจ้าแกงส้มกับสี่ถั่วที่ถูกปล่อยให้ออกมาวิ่งเล่นก็เข้ามาเดินป้วนเปี้ยน ใช้สีข้างเบียดเสียดและเอาหน้าถูไถช่วงขาไปมา
   
“ส้ม..พาลูกไปกินข้าวสาลีเร็ว” เขาดันก้นมันเบาๆ อุตส่าห์ซื้อต้นอ่อนข้าวสาลีมาปลูกให้ แกงส้มกลับไม่สนใจ มาคอยเล็มไผ่ทองที่เพิ่งปลูกอยู่ได้
   
ถั่วแดงกับถั่วแปบพยายามเขี่ยปลาคาร์ฟในบ่อ กนธีเห็นแล้วหัวเราะระอา ต้องวางมือจากการทำสวนแล้วเข้าไปอุ้มพวกมันกลับห้อง
   
แม่บ้านที่เดินสวนมาเห็นหน้าเจ้านายเปรอะดินก็ทักเข้า

“คุณกุนต์..เปื้อนหมดทั้งตัวเลย ป้าบอกแล้วว่าให้ลุงแกทำเอง”
   
กนธียิ้มขัน “ผมอยู่ว่างๆ ไม่รู้จะทำอะไรเลยขุดดินฆ่าเวลา”
   
แกมองอย่างเห็นใจ แต่ไม่อยากออกปากทักให้เจ้านายเศร้าไปกว่าที่เป็น ที่คุณกุนต์หาเรื่องทำนั่นนี่ก็เพราะอยู่คนเดียวแล้วทนเหงาไม่ไหวต่างหาก
   
“ไปค่ะ..อาบน้ำแล้วมาทานขนมดีกว่านะ ป้าจะเตรียมไว้รอ”
   
กนธีพยักหน้า อุ้มแมววัยขวบทั้งสี่ตัวกลับเข้าไปในบ้าน เจ้าแกงส้มวิ่งต้อยๆ พุงแกว่งซ้ายแกว่งขวาตามลูกมันมา ส่งเสียงร้องเรียกตามตลอดทาง
   
“เหงาใช่ไหมเด็กๆ” เขาปล่อยมันเข้าห้อง “ขอโทษที่ไม่ค่อยได้เล่นด้วย”
   
พวกมันลงไปกลิ้งกับพื้น บางตัวก็ม้วนหน้าม้วนหลัง เขี่ยไหมพรมเล่น
   
กนธีนั่งมอง นึกถึงตอนที่อ้นกับอุ้มอยู่กับเขา ถ้าอยู่ที่บ้านใหญ่ น้องๆจะเข้ามาเล่นกับแมวทุกครั้ง ตอนนี้ก็เหลือแต่เขาแล้วที่ต้องทำหน้าที่แทน
   
ชายหนุ่มถอนหายใจ “พวกเรา..ก็เหงาไม่แพ้กันหรอกน่า”
   
แกงส้มหงายท้องนอนผึ่ง มันครางเครืออย่างพอใจเมื่อเขาเกาพุงให้
   
“คุณกุนต์คะ” เสียงสาวใช้เข้ามาเรียก “คุณไผ่มาค่ะ”
   
“หมาหัวเน่ามาหรือ” กนธียิ้มออก เขานี่มันแย่แสนแย่ เวลามีความสุขก็ลืมน้อง เวลาอยู่คนเดียวค่อยคิดถึงมัน แต่ไผ่ก็ดีใจหาย ห่วงเขาตลอดเวลา แบบนี้มันถึงไม่ยอมหาแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที เอาแต่ดูแลพี่ชายไม่ได้เรื่องอย่างเขา
   
พสิษฐ์ไปเดินเล่นเยาวราชมา เขาซื้อหูฉลามมาฝากพี่ชายกับซุปรังนก
   
“เอามาทำไมให้แพง” กนธีติง “รวยนักหรือไง”
   
“อ้าว..” คนน้องมึนงง “แค่หูฉลามเอง ทีซื้อรถให้แฟนเด็กไม่ยักบ่น”
   
เขาหัวเราะฝืดเฝื่อน Esport คันนั้นยังจอดนิ่งอยู่ในโรงรถ   
   
“เออ..ซื้อมาแล้วก็เอาไปใส่ถ้วยให้ด้วย จะกินตอนร้อนๆนี่แหละ”
   
พสิษฐ์ยิ้มขัน วานสาวใช้ของพี่กุนต์ไปเตรียมให้ ตัวเขามาที่นี่ก็เพื่อมาดูให้แน่ใจว่าพี่กุนต์ไม่ได้ฝืนตัวเองจนป่วยอีก โชคดีที่วันก่อนแค่ให้น้ำเกลือ
   
“พี่น่ะไม่ได้เป็นวัยรุ่นอีกแล้วนะ ดูสังขารบ้าง”
   
“สี่สิบแล้วไง ยังวิ่งได้หลายกิโล” กนธีแกะเม็ดเกาลัดที่ยังร้อนอยู่
   
“พี่ดูแลตัวเองได้มันก็ดี แต่ในอนาคตก็น่าจะมีใครสักคนคอยอยู่ใกล้ๆ” เขาเลียบเคียงไปเรื่อย ในสายตาเขาตอนนี้ มีแต่อินทัชที่ดีที่สุด การที่เด็กมันเปิดใจกับเขา พูดคุยถึงความรู้สึกทั้งหมดทำให้เขาเชียร์มาทางมันขึ้นอีกจม
   
“แกไง” เขาแหย่ “หรือคิดจะทิ้งไปมีแฟนแล้ว”
   
พสิษฐ์ส่ายหัว “ถ้าผมแทนคนอื่นได้ พี่คงไม่เลี้ยงเด็กมาตั้งเยอะหรอก”
   
กนธีไม่ตอบ ได้แต่เคี้ยวเกาลัดแก้มตุ่ย
   
“อันที่จริงผมคิดว่าพี่คงมีคำตอบอยู่ในใจแล้วว่าอนาคตจะเป็นยังไง ตอนนี้ทางมันอาจจะเบลอๆ ยังไม่ชัดเจน ก็รอเวลาไปก่อนแล้วกัน”
   
“พูดมากจังวะ” เขาแกะเกาลัดอีกเม็ดแล้วเอาเข้าปาก “กินไหม”
   
“ไม่เอา” ชายหนุ่มเอนหน้าหนี จับมือที่วุ่นวายไม่หยุด “พี่กุนต์หยุดกินแล้วหันมาตั้งใจฟังผมดีๆก่อน วันนี้ที่มาหาเนี่ย ตั้งใจจะพูดเรื่องคุณไผท..”
   
“แกตกหลุมรักคุณไท?”
   
“ถ้าผมบีบคอพี่ได้ผมทำไปแล้ว” พสิษฐ์หยิบถุงของกินไปวางไว้ที่โซฟาอีกตัว พี่กุนต์จะได้เลิกหลบไปหลีกมาสักที “พี่..ผมอยากให้พี่อยู่ห่างๆคุณไทไว้”
   
“เขาไปทำอะไรให้แกอีกล่ะ ขับรถเหยียบเท้าหรือไง”
   
“เขาเป็นคนไม่น่าไว้ใจ” เขาเล่าเรื่องที่ให้คนไปสืบเรื่องราวของไผทมา เอาตั้งแต่อดีต พ่อแม่ไม่มี กระทั่งคนอุปการะที่ตายไปทั้งสองคนแล้วทิ้งเงินไว้ให้จำนวนมาก ซ้ำร้ายคุณไผทยังเคยสู้กับแม่บุญธรรมเรื่องเงินมรดกอีกด้วย
   
กนธีรับฟังนิ่งๆ “แกจะสื่อว่าอะไร”
   
“คนดีๆที่ไหนจะแย่งสมบัติกับแม่บุญธรรม นั่นครอบครัวที่รับเขามาจากมูลนิธิเลยนะ แล้วการที่เขาพุ่งเป้าเข้ามาจีบพี่อีก จู่ๆก็มาเป็นหุ้นส่วนกัน จะบอกว่าทั้งหมดนี่เป็น destiny หรือไง” พสิษฐ์ขมวดคิ้ว “เขาจงใจเข้าหาชัดๆ”
   
“แกกลัวพี่จะไปรักเขาแล้วยกเงินมรดกให้เหมือนที่พ่อเขาทั้งสองคนทำหรือไง” กนธีถาม “ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่นะ แต่พี่ไม่ได้คิดจะเปลี่ยนใจไปชอบเขา”
   
“ใครจะไปรู้อนาคต” พสิษฐ์พูดตรงๆ “ตอนโอ๊ต พี่ก็พูดแบบนี้ สุดท้ายแล้วไง พี่รับเด็กมันมา เอามาอยู่ด้วย ดูแลทุ่มเท รักหัวปักหัวปำ”
   
“นั่นมันโอ๊ต แต่นี่มันคุณไท” กนธีถอนหายใจ

“โอเค..ผมไว้ใจพี่ แต่ผมไม่ไว้ใจคุณไท” พสิษฐ์กังวล “ถ้าเป็นไปได้ ขายหุ้นร้านอาหารคืนเขาไปเถอะ เลิกคบเลิกยุ่งกันไปเลย ผมไม่ค่อยโอเคกับหมอนี่”

“ไม่ไว้ใจเพราะเขาไม่มีหัวนอนปลายเท้า เพราะเขาเป็นเด็กกำพร้า?” กนธีถาม “แค่เพราะประวัติคร่าวๆที่แกให้คนไปสืบมาน่ะหรือ”

“แล้วมันไม่น่าสงสัยหรือไง”

“เจ้าไผ่” คนเป็นพี่ตบบ่าน้อง “Don’t judge a book by it’s cover.”

พสิษฐ์นิ่งเงียบ เขารู้ตัวว่าตัดสินคุณไผทด้วยเนื้อหาผิวเผินภายนอก

“แกเชื่อในตัวพี่หรือเปล่า..พี่ของแกถึงจะรั้นไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้โง่”

“แล้วถ้างั้นพี่กุนต์ยอมปล่อยให้เขาเข้าหาทำไม” ร่างสูงถามอย่างข้องใจ เรื่องที่เขาได้ยินในโรงพยาบาลวันนั้น เขายังสงสัยอยู่จนตอนนี้

“อ้อ..เป็นแกนี่เองที่เอามือถือพี่โทรออก เสียไปกี่นาทีวะ” เขาบ่น “ไหนๆก็ถามมาแล้ว พี่ตอบให้..ที่พี่เปิดโอกาสกับเขา ไม่ใช่เพราะคิดจะคบหรือมีใจ”

“แล้วทำเพื่ออะไร”

“ที่พี่ยอมตามใจเขา เพราะคุณไทเป็นคนหัวดื้อ คนอย่างเขาไม่เลิกล้มความตั้งใจถ้าทำไปไม่เต็มที่ วันนี้ยังคาใจ วันหน้าเขาก็อาจจะมาใหม่ สู้ให้เขาเข้ามาให้หมดเรื่องราวไปเลยดีกว่า” กนธีตอบ “ปรบมือข้างเดียวมันไม่ดัง ถ้าพี่ชัดเจนในส่วนของพี่ว่าไม่มีวันสนใจเขาในแง่นั้น พอเขาเหนื่อย เขาก็หยุดเอง”

“อะไรที่ทำให้มั่นใจแบบนั้น”

“เพราะว่าพี่กับเขา..” กนธีพึมพำ “มีความคิดคล้ายๆกันล่ะมั้ง”

..เหนื่อย..และหยุดไปเอง..

“อีกนานเท่าไรล่ะพี่กุนต์เขาถึงจะหยุดได้” พสิษฐ์ถาม “ไม่ใช่ว่าเขายังรุดหน้าจีบพี่ในช่วงที่โอ๊ตมันกลับมาหาพี่อีกคนนะ จะผิดใจกันเปล่าๆ”

กนธีนิ่งไป เขาบีบเปลือกเกาลัดกรอบแกรบ “ถ้าโอ๊ตถาม พี่ก็จะตอบตรงๆ ห่างกันไปแบบนี้ ถ้าเราเชื่อใจกันและกันมากพอ เรื่องมันก็คงจะจบลงได้”

พสิษฐ์เหนื่อยใจเหลือเกิน แต่ในเมื่อพี่กุนต์ตัดสินใจแล้ว เขาก็ยอมรับ เพียงแต่ว่าในส่วนของความไม่ไว้วางใจนั่น..เขายังไม่คิดจะรามือ

“พี่จะคิดยังไงก็ตามใจ แต่ถ้าผมเจอว่าคุณไทมีเรื่องไม่ดีซ่อนไว้ พี่ต้องตัดขาดกับเขาทันที ตกลงไหม” เขาขอให้กนธีรับปาก

“วางแผนจะทำอะไรหือ..เจ้าไผ่”

“ขุดคุ้ยอะไรนิดหน่อย” ถ้าต่างคนต่างอยู่ เขาก็ไม่คิดจะเข้าไปวุ่นวาย

..แต่พี่กุนต์คือครอบครัวของเขา..เขาไม่โอเค..

“เอาเถอะ ก็แล้วแต่แก” กนธียิ้มระอา “แต่ถ้าถามใจพี่นะ..พี่คิดว่าเขาไม่ได้เลวร้าย เรื่องพ่อบุญธรรมสองคนตายก็คงจะไม่มีคดีอะไรแอบแฝง คนหนึ่งหกสิบกว่านะไผ่ อีกคนก็อุบัติเหตุ ขับไปชนเอง คุณไทไม่ได้อยู่ด้วยสักหน่อย”

“มองในแง่ร้ายไว้ก่อนก็ไม่เสียหายไม่ใช่หรือ”

“พี่ว่าเขาเป็นคนตรงไปตรงมานะ ยังเคยสารภาพเลยว่าตอนแรกสนใจพี่เพราะว่าพี่รวยดี” เขาหัวเราะ “ชัดเจนกว่าเด็กคนอื่นที่พูดอ้อมค้อมเป็นไหนๆ”

‘สนใจเพราะว่ารวยดี’ เพราะแบบนี้ไง พสิษฐ์ถึงวางใจไม่ลง

ตอนนั้นเองที่ป้าแม่บ้านโผล่เข้ามาในห้องรับแขก แกแจ้งว่ามีคนมาหา

“ใครหรือครับ” กนธีไม่เคยนัดใครมาที่บ้าน

“คุณโอ๊ตกับเด็กๆค่ะ”

ใจคนฟังกระตุกวูบ ดวงตาเป็นประกายและรอยยิ้มก็ผุดกว้างในทันที พสิษฐ์หันมอง เขายิ้มน้อยๆเมื่อเห็นพี่กุนต์รีบลุกจนเกือบปัดถ้วยรังนกหล่น

..แค่นี้ก็รู้แล้ว..ว่าใครเป็นคนสำคัญ..

“พี่กุนต์จ๋า~” เสียงเจื้อยแจ้วของอ้นกับอุ้มร้องมาแต่ไกล

น้องแข่งกันวิ่งจนแทบสะดุดล้มคะมำ ถ้าไม่ใช่เพราะว่ากนธีก้มลงไปรับตัวไว้ได้ก่อน ชายหนุ่มคุกเข่ากับพื้น อ้าแขนกอดรัดเด็กๆสองคนแนบแน่น

“พี่กุนต์ๆๆ” น้องอ้นกอดอีกฝ่าย “คิดถึงจังเลยครับ”

“คิดถึงพวกหนูเหมือนกันลูกรัก” กนธีหอมแก้มน้องซ้ายขวา น้องอุ้มทำปากจู๋รอ เขาเลยหันหน้าไปให้ น้องหอมเสียฟอดใหญ่ “ฮื่อ..หอมเต้าหู้”

กนธีฟัดแก้มน้องสองคน เสียงเล็กๆหัวเราะคิกคัก ทำเอาห้องรับแขกที่เงียบงันมีชีวิตชีวาและสว่างไสวขึ้นมาทันที พสิษฐ์มองแล้วได้แต่ยิ้มตาม

“คุณอา” น้องอุ้มหันไปหาอาไผ่ ชูสองแขนรอ “อุ้มหนูๆ”

อายุปูนนี้เพิ่งมีเด็กมาอ้อน พสิษฐ์ใจละลายจริงๆ

กนธีหัวเราะเมื่อเจ้าไผ่ยกน้องอุ้มขึ้นขี่คอ เขาหอมหัวเหม่งน้องอ้นแล้วเงยหน้ามองไปทางประตูห้องรับแขก หัวใจเต้นตึกเมื่อสบเข้ากับร่างสูงใหญ่

อินทัชตามเข้ามาทีหลัง เขาหยุดมองอีกฝ่ายนิ่งๆ

ดวงตาสองคู่ประสานตรง ถึงแม้ไม่มีคำพูด แต่ความรู้สึกนั้นก็ตรงกัน

..คิดถึงแทบขาดใจ..

กนธียิ้มให้ น้องเห็นแล้วก็ยิ้มรับเล็กน้อย เขาลุกขึ้นยืน อุ้มน้องอ้นมานั่งด้วยกันที่เบาะตอนที่สาวใช้เอาน้ำกับขนมมาเสิร์ฟให้

“พี่กุนต์..” เสียงทุ้มต่ำเรียกหา

เขารู้สึกเหมือนถูกจับตรึงเอาไว้..เพียงแค่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“โอ๊ต..” กนธีพึมพำ กอดน้องอ้นแน่นขึ้นอีก

พสิษฐ์เหลือบมองคนทั้งคู่ที่ยังรักษาท่าทีกันอยู่ เขาเลยออกปากชวนอ้นกับอุ้มไปกินขนมที่ซุ้มในสวน จะได้ไปดูเต่าญี่ปุ่นที่เพิ่งซื้อมาใหม่ในบ่อ

เด็กๆตื่นเต้นดีใจ จูงมือคุณอาไผ่คนละข้างแล้วกึ่งดึงกึ่งลากออกไปข้างนอก ทิ้งให้พี่กุนต์กับพี่โอ๊ตอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องรับแขก

อินทัชข่มใจให้สงบ หากว่าเป็นเมื่อก่อน เขาจะดึงกนธีเข้ามากอดจูบให้หายอยาก แต่ตอนนี้ เขามีเรื่องสำคัญที่จะมาทำ “พี่ครับ..” เขาเดินเข้าไปหา

กนธีนิ่งอึ้งเมื่อเด็กหนุ่มคุกเข่าลง ในมือมีพวงมาลัยมะลิหอม และใจเขาก็แทบหยุดเมื่อน้องก้มลงกราบที่เท้า “โอ๊ต!..” รีบดึงตัวน้องขึ้นมา

“พี่กุนต์ครับ” อินทัชยังนั่งอยู่กับพื้น “ผมมาขอขมาลาบวช..”

ชายหนุ่มรู้สึกถึงกระบอกตาที่ร้อนผ่าว มองสบดวงตาที่อ่อนโยนคู่นั้น

“กรรมใดที่ผมเคยล่วงเกินพี่ไว้..ทั้งกายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม” อินทัชยกมือขึ้นพนม “ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ขอให้พี่..ที่เป็นเหมือนพ่อ เหมือนพี่ เหมือนครอบครัวที่สองของผม..ได้โปรดอโหสิกรรมแก่ผมนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป..จนตราบเท่านิพพาน”

กนธีกลั้นน้ำตาของเขาไว้ มือหนึ่งรับดอกไม้มาจากน้อง

..ทุกสิ่งที่บาดหมาง ทำร้ายน้ำใจกันมา ถือว่าสิ้นสุดลงตรงนี้..

“พี่ให้อภัยและยกโทษให้ทุกอย่าง” เขาเอื้อมจับมือน้อง “ขออโหสิให้”

อินทัชก้มลงไหว้ หยดน้ำร้อนผ่าวร่วงหล่นจากหางตา

“มะรืนนี้ มีโกนผมนาคที่วัด” เขาบอกพิธี “ผมบวชร่วมกับคนอื่น ไม่ได้มีพิธีแห่อะไร มีแค่ญาติพี่น้องของนาคแล้วเข้าอุโบสถ..เลยอยากจะเชิญพี่ไป”

“พี่จะไป” กนธีให้คำสัญญา “ไผ่ก็คงจะไปด้วย”

“ขอบคุณครับ” อินทัชมองคนที่เขารักหมดหัวใจ ขอลุแก่โทษอยู่ในอก ที่ผ่านมา เขาทำร้ายพี่กุนต์ไม่รู้ต่อกี่ครั้งแต่คนคนนี้ก็ให้อภัยทุกอย่างเรื่อยมา

..จากนี้ไป เขาจะขอพยายามเพื่อกนธีเป็นการกลับคืน.. 

“ผมตั้งใจจะบวชตลอดช่วงปิดเทอม เลยจะขอรบกวนฝากอ้นกับอุ้มไว้กับพี่ด้วยน่ะครับ” เขาเลียบเคียง “แต่ถ้าไม่สะดวก ผมยังพอหาคนได้บ้าง”
   
“สะดวกสิ ให้มาอยู่กับพี่นี่แหละ คนกันเองแท้ๆ” กนธีรีบรับปาก “ตั้งใจทำตามที่หวังเถอะนะ ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกังวล พี่อยู่ทางนี้จะดูแลอ้นกับอุ้มให้”
   
อินทัชไหว้ขอบคุณ ช่วงเวลาที่ตั้งใจจะบวช ต้องท่องคำสวด ต้องนั่งสมาธิให้ใจสงบ เขาเหมือนได้โอกาสในการลดอารมณ์ร้อนของตัวเองลงบ้าง
   
“ผมขอฝากน้องไว้ด้วยนะครับ”
   
“อืม..” กนธียิ้มให้ “พี่เองก็ขออนุโมทนาบุญกุศลที่จะได้จากการบวชในครั้งนี้ อยู่ที่นี่..พี่จะพาอ้นกับอุ้มไปทำบุญให้คุณยายบ่อยๆนะ”
   
อินทัชพยักหน้ารับ ไม่ต้องการถามว่าช่วงเวลาที่เขาตัดขาดไปจากทางโลก พี่กุนต์จะไปอยู่ที่ไหน อยู่อย่างไร จะมีใครเข้าหาบ้าง เขาอยากสงบใจเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่ แล้วหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไรค่อยว่ากัน
 
เขามาที่นี่..แค่จะขอให้พี่กุนต์ยกโทษให้กับความโง่เขลาทั้งหมดที่เคยมี
   
..เมื่อได้ยินจากปากอีกครั้ง เท่านี้ก็วางใจได้ลง..
   
กนธีเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน การพูดยืนยันจากปากเหมือนได้ยกเรื่องที่หนักออก แม้ว่าอันที่จริง..เขาจะไม่ได้โกรธหรือถือโทษอินทัชมาตั้งแต่แรกแล้วก็ตาม
   
หากให้สารภาพ การได้พูดคุยเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันทำให้เขาคลายความอึดอัดและความทุกข์ลง ทุกอย่างที่กักเก็บและกดดันไว้เลือนหาย เป็นเพราะว่าเราสองคนกำลังเรียนรู้ที่จะเปิดใจ และยอมถอยคนละก้าวให้กัน
   
เมื่อได้เจอหน้า..ถึงได้มีแต่รอยยิ้มและความยินดี
   
..อยากให้รับรู้เอาไว้ ว่าพี่คนนี้ มีแต่ความปรารถนาดีให้จากใจจริง..
   
หลังจากนี้ เรื่องเขากับน้องจะเป็นอย่างไร..ให้เวลาเป็นตัวตัดสินเอง

…………………………………………………….

ในงานอุปสมบท มีผู้คนมาเข้าร่วมไม่มากนัก ไม่ได้มีพิธีรีตอง การจัดเลี้ยง หรืองานแห่แหนอะไร ทุกอย่างดำเนินด้วยความเรียบง่ายและสงบ
   
กนธีกับพสิษฐ์เป็นญาติผู้ใหญ่เพียงสองคนของอินทัช มีอ้นกับอุ้มคอยตามไม่ห่างระหว่างที่ทั้งสองคนคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ
   
อินทัชนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ ในมือถือพานรองด้วยใบบัว กนธีเดินเข้าไปหา นัยน์ตาอ่อนโยนทอดมอง ความรู้สึกมากมายถั่งโถมเมื่อจับต้องเส้นผมสีดำสนิท
   
“พี่ขออนุโมทนาด้วยนะ” เขากระซิบ
   
ปอยผมที่ถูกตัด ร่วงหล่นลงในพาน หัวใจสงบเหมือนสายน้ำนิ่งเย็น

กนธีเป็นสุขเหมือนกับว่าอีกฝ่ายคือลูกหลาน เขาขยับถอยให้น้องชายได้ขลิบผมอีกคนหนึ่ง หลังจากนั้น พระพี่เลี้ยงก็เข้ามาโกนผมนาคจนกระทั่งเสร็จสิ้น เด็กหนุ่มก้มลงกราบพี่ทั้งสองคนในฐานะของผู้มีพระคุณ

กนธีร้อนผ่าวในดวงตา เขาส่งดอกบัวให้ เพราะว่าน้องไม่มีพ่อกับแม่ เขาและพสิษฐ์เลยทำหน้าที่สะพายบาตร ถือตาลปัตร และถือพานแว่นฟ้าใส่ผ้าไตร อ้นกับอุ้มช่วยถือธูปเทียนแพตามหลังนาคที่เวียนประทักษิณรอบอุโบสถ

พ่อแม่ทุกคนเข้าไปส่งนาคด้านใน กนธีเป็นผู้ยื่นผ้าไตรให้น้อง ร่างสูงก้มลงกราบแล้วคลานเข่าไปหาพระอุปัชฌาย์ท่ามกลางรอยยิ้มยินดี

กนธีกลั้นความรู้สึกอิ่มเอมภายในที่ท่วมท้น คนที่เขารักและดูแลด้วยใจอยู่ตรงหน้า น้องพนมมือ วางผ้าไตรไว้บนแขน กล่าวคำขออุปสมบทพร้อมคนอื่น  ร่างสูงโน้มตัวลงเมื่อพระผู้ใหญ่ท่านคล้องผ้าอังสะให้

อินทัชเข้าไปครองผ้าไตรจีวรด้านหลังก่อนจะกลับออกมา จบคำขอสรณะและศีลสิบ กนธีประเคนบาตร แต่ท่านหลุบตาลงต่ำ ไม่ได้มองหน้า

พระอุปัชฌาย์บอกอนุศาสน์กับภิกษุใหม่ เสียงสวดคำบาลีดังก้องในอุโบสถ พระท่านรับคำ ‘อามะ ภันเต’ ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

อ้นกับอุ้มนั่งมอง เด็กๆพนมมือเมื่อได้ยินพระสวด กนธีรวบตัวน้องมากอดแนบอกแล้วจูบศีรษะคนละครั้ง รู้สึกเต็มตื้นในใจจนพูดไม่ออกเมื่อมองพระถวายเครื่องไทยธรรมและกรวดน้ำ สายน้ำใสสะอาดหลั่งรินลงในถ้วยรอง เป็นการอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับบิดามารดา และยายผู้ล่วงลับ

พสิษฐ์ตบบ่าของเขา กนธีหันไปยิ้มกับน้องชาย

เขาขอให้น้องได้ทำตามความตั้งใจ ได้ดำเนินตามสิ่งที่หวัง ขอให้หัวใจดวงนั้นมีแต่ความสงบ ได้ทำหน้าที่หลานที่ดีส่งกุศลให้คุณยายในสัมปรายภพ

ส่วนตัวเขา..จะขออยู่ในที่ของตนด้วยความรู้สึกที่ไม่เปลี่ยนแปลง

ชายหนุ่มหันมองพระครั้งสุดท้ายแล้วก้มลงบอกน้องน้อยสองคน

“กลับบ้านของเรากันนะครับ”

…………………………………………………….

เสียงหัวเราะร่าเริงดังมาจากในห้องรับแขก ม่านที่ปิดทึบมาตลอดช่วงหลายวันถูกเปิดกว้างรับแสงแดดตอนบ่าย ต้นไม้ที่ใบเหี่ยวเฉาในสวนด้านนอกถูกดูแลรักษารดน้ำพรวนดินจนมันกลับมาชูช่อตามเดิม กระทั่งความเงียบเหงาของแต่ละวันก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงพูดคุย เกิดความวุ่นวายโกลาหลน้อยๆตามประสา

..แต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข..

กนธีใช้เวลาไปกับการว่ายน้ำเล่นในสระกับน้องๆ นอนแพยางรูปเป็ดที่ถูกรื้อมาใช้ใหม่ เล่นเรือบังคับจนน้ำกระเด็นใส่พวกสี่ถั่ว ช่วยกันปลูกต้นไม้ริมรั้ว เด็ดมะนาวหลังบ้านมาให้ป้าแม่ครัวไว้ดอง แล้วก็จัดแจงหาหมัดให้บรรดาแมวๆ

เมื่อตกบ่าย เขาจะชวนอ้นกับอุ้มมาวาดรูประบายสี สมุดเพ้นท์ที่ใช้ไปได้ไม่กี่หน้าถูกเอากลับมาระบายอีกครั้ง เด็กๆผลัดกันวาดรูปเขากับพี่โอ๊ตในท่าทางต่างๆ แต่ไม่ว่าจะเป็นภาพไหน จะมีพวกเขาจูงมือกันสี่คนเสมอ

กนธีนั่งขัดสมาธิกับพื้นพรม เท้าหัวมองน้องอุ้มเล่านิทานไปเรื่อย เขายิ้มมุมปาก ความอุ่นซ่านแผ่ขยายขึ้นในใจและครอบคลุมมันไว้ทั้งดวง

..บ้านจะสมบูรณ์..ก็ต่อเมื่อมีครอบครัว..

ป้าแม่บ้านเอาพายลูกตาลที่เพิ่งทำเสร็จกับชาเขียวเย็นมาให้เด็กๆ มีกาแฟตอนบ่ายของคุณกุนต์อีกอย่าง พอแกเห็นเจ้านายกึ่งนั่งกึ่งนอน มีน้องสองคนเข้ามาเล่น มาออดอ้อน สร้างรอยยิ้มให้ แกก็ยิ้มตามไปด้วย

“พอน้องๆมา คุณกุนต์ดูสดชื่นจริงๆค่ะ” แกวางถาดอาหารลง

กนธีเลิกคิ้ว “เห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยหรือครับ”

“เรียกว่าพลิกฝ่ามือเลยดีกว่าค่ะ” แกพูดให้ฟังก่อนจะเดินไป “ป้าดีใจนะคะที่คุณเลิกหมกตัวนิ่งๆสักที ที่ผ่านมาถึงจะไม่นาน แต่ป้าก็ไม่สบายใจเลย”

ชายหนุ่มยิ้มบาง หันไปกินพายที่น้องอ้นตักมาป้อน ส่วนน้องอุ้มก็ไม่ยอมน้อยหน้า ยกถ้วยกาแฟมาให้พี่กุนต์บ้าง แต่ก่อนจะเสิร์ฟ น้องแอบชิมไปนิด

“ขมอ่ะ” อุ้มสั่นหัวบรื๋อ ทำท่าขนลุกเหมือนตัวบุ้งถูกเขี่ย

กนธีหัวเราะชอบใจ “เดี๋ยวก็ตาค้างหรอกลูก”

“น้องอุ้มห้ามกินก่อนผู้ใหญ่นะ ไม่งั้นจะฟ้องพี่โอ๊ตเลย” พี่อ้นสอน

“หนูขอโทษฮะ” น้องทำปากยู่ “พี่กุนต์กินๆ”

กนธีอมยิ้ม ก้มลงดื่มกาแฟที่น้องถือมาให้ รสชาติถึงจะติดขมที่ปลายลิ้นอย่างที่น้องว่า แต่เขากลับรู้สึกถึงรสหวานที่ชวนให้ชื่นใจ

..เหมือนชีวิตกลับมามีความหมายอีกครั้ง..

“พี่กุนต์มีความสุขไหมที่พวกอ้นมาหา” อ้นเอาคางวางเกยบ่าลาด

“แน่นอนอยู่แล้วครับ” เขาหันไปจูบหน้าผากน้อง รวบตัวสองคนมานั่งบนตัก “มีความสุขสุดๆ..ไม่เจอกันอาทิตย์เดียว พี่เหมือนต้นไม้เหี่ยวเลย”

น้องอุ้มหัวเราะ “เดี๋ยวหนูรดน้ำให้นะฮะ”

“รดยังไงล่ะลูก เดี๋ยวพี่เปียกหมด” กนธีขบขัน

“รดแบบนี้ๆ” น้องเอาปากนิ่มๆมาจุ๊บซ้ายจุ๊บขวา จุ๊บแก้ม จุ๊บจมูก จุ๊บไหล่ จุ๊บแขน เรียกเสียงหัวเราะจากพี่กุนต์ได้น่าดู “สดชื่นไหมฮะ~”

กนธีมันเขี้ยวจนต้องจับมาฟัดแก้ม “ถ้ากลืนได้พี่จับกลืนลงท้องแล้ว”

“พี่กุนต์มีความสุข พี่กุนต์ก็อยู่กับพวกอ้นนานๆน้า” อ้นขอ

“ใช่ๆ หนูจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซน” อุ้มรับรอง “จะกินผักทุกวันด้วย”

กนธีหัวเราะแผ่ว “โธ่..ลูกชาย ถึงกับยอมกินผักเลย” แม้แต่น้องที่ยังเด็กขนาดนี้ ยังรู้จักปรับปรุงสิ่งที่ตัวเองเป็นเพื่อใช้ชีวิตด้วยกัน

..แล้วเขาล่ะ..ถึงเวลาที่จะเปลี่ยนแปลงบ้างหรือยัง..

“ถ้าหนูไม่กินผัก พี่กุนต์จะยังรักหนูไหม” อุ้มถาม

“ความรักของพี่มันยิ่งใหญ่กว่าผักไม่กี่ต้นแน่นอน” เขาให้ความมั่นใจ

อ้นตั้งใจฟัง เด็กชายเอียงคอถามอย่างสงสัย “แล้วถ้าวันหนึ่ง อ้นดื้อ อ้นซน อ้นเกเร อ้นทำให้พี่กุนต์ผิดหวัง พี่กุนต์จะยกโทษ จะยังรักอ้นไหมครับ”

กนธีนิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าน้องจะถามแบบนี้ “อะไรทำให้หนูกลัวลูก..”

“ก็วันก่อน พี่โอ๊ตบอกว่าจะพาพวกเรามาอยู่กับพี่กุนต์ชั่วคราว อ้นก็งง อ้นเลยถามว่า ทำไมแค่ชั่วคราวล่ะ พี่โอ๊ตบอกว่า พี่โอ๊ตดื้อ ทำตัวไม่ดีให้พี่กุนต์เสียใจ ก็เลยจะแยกกันอยู่คนละบ้านไปก่อน..จนกว่าพี่กุนต์จะยกโทษ”

หัวใจคนฟังกระตุกวูบ เรื่องของพวกเขาสองคนกระทบใจน้องๆมาก

“น้องอุ้มร้องไห้เลย แต่อ้นปลอบน้องอุ้มว่าเดี๋ยวพี่กุนต์ก็ใจอ่อน”

“พี่..” เขาอ้ำอึ้ง ค่อยๆถาม “พวกหนูโกรธพี่ไหมลูกที่ทำแบบนี้”

“ม่ายโกรธ” อ้นส่ายหัว “ก็พี่โอ๊ตชอบดื้ออ่ะ จะตีบ้างก็ได้นะครับ”

กนธียิ้มออกมาได้ ไม่รู้จะเศร้าหรือจะขำดี

“แต่อ้นก็สงสัยนะ ถ้าอ้นทำให้พี่กุนต์เสียใจ พี่กุนต์จะยังรักอ้นไหม”

ชายหนุ่มรวบตัวน้องๆมากอดแน่น “รักสิลูก..ทำไมจะไม่รักล่ะ”

“แล้วถ้าพี่กุนต์โกรธอ้น พี่กุนต์จะแยกบ้านกับอ้นไหมครับ”

“โธ่” เขาลูบผมนุ่ม “ฟังดีๆนะลูกนะ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น พวกหนู..เป็นครอบครัว เป็นหัวใจของพี่เสมอ” เขากระซิบ “หนูๆอยู่กับพี่ หนูเป็นตัวของตัวเอง อะไรที่มันไม่โอเค พี่ก็จะบอก เราค่อยๆมาเรียนรู้ มาปรับปรุงตัวเข้าหากันดีไหมครับ ไม่ต้องกลัวว่าจะทำให้พี่เสียใจจนต้องอยู่กับความอึดอัดนะ”

“หนูไม่อยากให้พี่กุนต์เสียใจนี่นา” น้องอุ้มกอดอีกฝ่ายแน่น “พี่อ้นก็ไม่อยากให้พี่กุนต์เสียใจ พี่โอ๊ตก็ด้วย..พี่โอ๊ตเสียใจที่ทำให้พี่กุนต์เสียใจ”

กนธียิ้มจาง เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ลูบหัวน้องๆที่เข้ามาซบอก

..นั่นสิ..ไม่มีใครอยากทำให้ใครเสียใจทั้งนั้น..

“จะว่าไปแล้ว..พวกเราควบคุมไม่ได้ทุกอย่างหรอกครับ” เขาก้มลงดูเด็กน้อยในอ้อมกอด “ลิ้นกับฟัน..อยู่ใกล้กัน มันก็คงมีเจ็บบ้างเป็นธรรมดา”

ไม่แปลกอะไรที่การใช้ชีวิตร่วมกันจะมีเรื่องกระทบกระทั่งบาดหมาง พี่น้องอาจทะเลาะกัน คู่รักอาจทำร้ายจิตใจกัน เป็นเรื่องปกติทั่วไป สิ่งสำคัญคือการรู้จักผ่อนปรน อดทน ให้อภัยซึ่งกันและกันในขอบเขตที่ยอมรับได้ต่างหาก

“พี่กุนต์จะยกโทษให้พี่โอ๊ตเมื่อไรครับ” น้องอ้นถาม

“พี่ไม่ได้โกรธพี่โอ๊ตครับ เราแค่มีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อยเท่านั้น”

“งั้นก็เข้าใจกันเร็วๆน้า อ้นไม่อยากให้ห่างกันนาน”

กนธียิ้มรับ ขยี้หัวเด็กน้อยที่แสดงให้รู้ว่าอยู่ข้างเขาเต็มที่

“หนูมีความลับจะเล่า” น้องอุ้มกระซิบ “ก่อนจะบวช พี่โอ๊ตมาบอกหนู”

ชายหนุ่มยิ้มขัน “อะไรครับ..สปายตัวน้อย”

“พี่โอ๊ตบอกว่า ดูแลพี่กุนต์ด้วย” น้องยิ้มตาปิด “ถ้ามีใครที่หล่อน้อยกว่าพี่โอ๊ตมาวุ่นวาย ให้หนูกับพี่อ้นตะโกนว่า พ่อกุนต์ครับ! แม่รอกินข้าวอยู่ที่บ้าน”

คนฟังแทบจะสำลัก เขาหัวเราะตัวโยน

..จะบวชก็ยังนิสัยไม่ดี สอนให้น้องโกหกได้ยังไง..

“พี่โอ๊ตบอกว่าคนที่จะมาแย่งพี่กุนต์จะได้คิดว่าอ้นกับน้องอุ้มเป็นลูก”

“แล้วก็หนีไปเอง” น้องอุ้มสมทบ

“เจ้าเล่ห์นัก” กนธีหัวเราะ

“พี่กุนต์อนุญาตให้อ้นกับน้องอุ้มตะโกนแบบนั้นไหมครับ”

“ไม่ต้องตะโกนหรอกครับ เพราะถ้ามีใครเข้ามาหาพี่จริงๆ..” เขายิ้ม “พี่จะบอกเองว่าชีวิตพี่มีลูกที่น่ารัก..กับภรรยาเจ้าเล่ห์อยู่แล้วทั้งคน” 

..ไม่ว่าใครก็หมดสิทธิ์ทุกกรณี..ไม่ให้ไปต่อได้แน่นอน..

“เย้ๆ” น้องๆชูสองมือเพราะภารกิจกล่อมพี่กุนต์ลุล่วงไปได้ด้วยดี
   
“เอาล่ะ..ลูกรักทั้งหลาย” กนธีบิดจมูกเชิดรั้น “วันนี้เราต้องกินข้าวเย็นด้วยกันเร็วหน่อยนะครับ คุณพ่อสุดหล่อมีงานเลี้ยงตอนทุ่มครึ่ง”
   
“หนูอยากกินไข่เจียว~”
   
“อ้นอยากกินไข่ต้ม~”
   
“โอเคๆ” เขาหัวเราะ ลุกตามแรงดึงของเด็ก “วันนี้พี่จะโชว์ฝีมือเอง เฮ้!”


.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 02-10-2017 17:29:54

.

.

.


กว่าคุณพ่อจำเป็นจะออกจากบ้านแล้วมางานแต่งที่แกรนด์ ไฮแอท เอราวัณได้ก็เกือบจะสองทุ่ม เขาใส่ซอง เขียนอวยพรบ่าวสาว แล้วจิ๊กของชำร่วยมาสองอัน
   
อันนี้ของอ้น อันนี้ของอุ้ม คิดในใจพลางเอาโมบายกระเบื้องหย่อนลงกระเป๋าเสื้อสูท ระวังไม่ให้เดินชนโต๊ะเข้าจนทำมันแตกละเอียดไปก่อน
   
กนธีแอบดื่มไวน์ แต่เขารู้ตัวว่าควรจะดื่มแค่ไหนไม่ให้เมาเพราะยังต้องขับรถกลับบ้าน จะทำอะไรต้องระวัง ชีวิตเขาไม่ใช่ตัวคนเดียวเสียหน่อย
   
คนในงานเดินสวนกันไปมา จับกลุ่มคุย ทักทาย พูดเรื่องธุรกิจปลีกย่อย เขาทักอยู่ห้าหกคนที่พอจะจำหน้าค่าตาได้แล้วก็วนอยู่แถวโต๊ะซูชิ กินเข้าไปสักสองสามคำ ดื่มน้ำส้มไปแก้วหนึ่ง จากนั้นก็ละเลียดขนมหวานหน้าตาประหลาด

เขาไม่อยากวุ่นวายสุงสิงกับใคร โชคดีที่เป็นงานเลี้ยงค็อกเทล เขาจะได้ไม่ต้องนั่งร่วมโต๊ะกับคนอื่นด้วยคร้านจะเข้างานสังคมเต็มที 
   
บ่าวสาวขึ้นมาบนเวที ไฟรอบด้านดับลง มีเสียงปรบมือ วีดีโอพรีเซนต์ความรักของคนสองคนถูกฉายขึ้น เขายืนมอง อมยิ้มไปกับเรื่องราวทั้งหมด
   
..ขึ้นชื่อว่ารัก..มันก็งดงามเสมอ..

ชายหนุ่มดูอย่างตั้งใจ เขาชอบงานแต่งงานเพราะมันสัมผัสได้ถึงความรักที่อบอวล ที่ผ่านมาเขาไปงานแต่งมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เคยถูกถามก็มากว่าเมื่อไรจะมีภรรยาบ้างแต่ก็ได้แค่ยิ้มรับ รู้ดีว่าไม่มีทางมีวันนี้เหมือนคนอื่นได้
   
เขาชอบผู้ชายด้วยกัน เคยทำใจยอมรับแล้วว่ายากที่จะหาใครมาร่วมชีวิตเป็นครอบครัว แต่เขาก็ได้เจอกับศรัณย์..คนที่ทำให้เขารู้จักรักครั้งแรก
   
ถึงแม้ว่าเรื่องในอดีตจะไม่ได้เต็มไปด้วยความสุข แต่ความทุกข์ที่แทรกอยู่ในเรื่องราวพวกนั้นก็ทำให้ความทรงจำเป็นสิ่งสวยงามไม่ใช่หรือ
   
เมื่อความรักครั้งนั้นจบลง เขาไม่หวังว่าจะได้รักใครอีกหน กระทั่งได้เจอและใช้ชีวิตกับอินทัช มันทำให้ความสุขในชีวิตกลับมา 
   
มีคนบอกว่าความรักในเพศเดียวกัน หาความจริงใจและมั่นคงได้ยาก หากถ้าจะให้พูดค้าน เขาก็ต้องบอกว่ามันมีอยู่ แต่ใครเล่าจะโชคดีหาจนเจอ
   
ที่จริงเขาเป็นหนึ่งในผู้โชคดีที่ได้มีรักถึงสองครั้งสองหน เพียงแต่ว่าจะได้สานต่อกันไปจนถึงตอนจบหรือไม่ ขึ้นกับว่าเขาพร้อมจะเดินต่อตอนไหน

ถ้ามันจะไปต่อไม่ได้ ถ้าทุกอย่างจะต้องจบลง

..นั่นก็เพราะการตัดสินใจของเขาทั้งนั้น..ไม่ใช่เพราะใคร..
   
“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคู่นี้จะได้มีวันนี้กัน” เสียงแขกสองคนพูดคุยดังมา
   
กนธีเลิกคิ้ว ไม่ได้จะฟังหรอก แต่มืดอย่างนี้ เขาไม่อยากเดินไปไหน
   
“ก่อนหน้านี้น่ะเลิกกันไปหน พอห่างไป ฝ่ายชายคบแฟนเก่า ฝ่ายหญิงก็คบคนใหม่ จบกับคนใหม่ อยู่โสดๆกันสองปีถึงกลับมา นึกว่าเลิกถาวรซะแล้ว”
   
“คนเราเคยรักกันก็คงตัดไม่ขาด มันต้องมีเยื่อใยบ้าง” อีกฝ่ายพูด
   
“ที่จริงก็ทะเลาะกันบ่อยนะ ได้ยินเจ้าบ่าวเล่า เล็กๆน้อยๆก็ทะเลาะกัน ไม่รู้ว่าสามวันดีสี่วันไข้แบบนี้จะทุกข์หรือจะสุขมากกว่า”
   
“คู่รักก็แบบนี้แหละน่า รักกันบ้างตีกันบ้าง มีสีสันจะตาย”
   
พวกเธอหัวเราะคิกคัก พูดคุยกันต่ออย่างออกรส กนธีก็ได้แต่ยืนเฉย
   
เมื่อไฟเปิดขึ้นอีกครั้ง สองหนุ่มสาวก็ถูกพิธีกรสัมภาษณ์ กนธีเริ่มเดินหาของกินอีกครั้ง เขากำลังหยิบแซลมอนรมควันใส่จานตอนที่เจ้าบ่าวพูด
   
“ผมเองเป็นคนใจร้อน บางครั้งก็ชอบปากไม่ดี ไม่ค่อยฟังใคร มักจะเอาความคิดตัวเองเป็นหลัก ก็หวังว่าน้องเขาจะอดทนและให้อภัยเวลาผมทำตัวแย่”
   
“ฉันเองก็มีส่วนไม่ดีหลายอย่าง ทั้งขี้งอน ชอบงอแงให้พี่เขามาง้อ แต่หลังจากนี้สัญญาว่าจะทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ขึ้น..เราจะสร้างครอบครัวไปด้วยกัน”
   
เจ้าบ่าวหันมายิ้มให้ “เราจะเดินไปด้วยกัน อยู่เคียงข้างกัน ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ เราจะไม่ปล่อยมือไปจากกัน เพราะช่วงที่ห่างไป พวกเรารู้ดีแล้วว่ามันเหงาแค่ไหนที่ไม่มีอีกฝ่าย..ผมไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเธออีกแล้ว”
   
เจ้าสาวถึงกับร้องไห้ เจ้าบ่าวเลยดึงเธอเข้ามากอด เช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ในฮอลล์มีเสียงปรบมือดังลั่น กนธีหลุดยิ้มตามกับภาพอบอุ่นตรงหน้า

คนเราหากเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กันเป็นครอบครัวก็ต้องยอมรับการมีอยู่ของความรู้สึกที่หลากหลาย ไม่ว่าจะด้านบวกหรือด้านลบ แต่ถ้ายืนยันไม่ให้ใครเข้ามาแตะต้องความรู้สึกแม้เพียงปลายเล็บก็ต้องแลกด้วยการใช้ชีวิตตามลำพัง

การอยู่คนเดียว..ย่อมไม่มีใครเข้ามาทำให้เสียใจ

แต่ก็ต้องรับมือกับความเหงาเศร้าซึม เมื่อหันไปข้างกายแล้วไร้ผู้คน

..เลือกเอาเอง..

กนธียืนกอดอกนิ่ง มองแขกเหรื่อในพิธีแต่งงานพูดคุยกัน ระหว่างที่ยกนาฬิกาขึ้นดู คิดว่าจะแอบกลับก่อน ใครคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นด้านข้าง

เขาหันไปมอง เห็นเด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดสูทเดินมาหา ใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้านแสดงความดีใจที่ได้เจอ

“พี่กุนต์จริงๆด้วย” อีกฝ่ายยกมือไหว้ “ผมมองอยู่ตั้งนาน”

กนธีนึกอยู่ครู่ “ซัน..” เขาลืมไปชั่วขณะ ไม่ได้เจอกันสักสองปีได้แล้ว ก็เขาอยู่กับโอ๊ตมาเป็นปี อยู่กับไววิทย์อีกแปดเดือน แล้วยังช่วงที่ตัวคนเดียวอีก

..เจ้านี่น่ะ..เด็กคนที่สามของเขาเองนั่นแหละ..

“ดีใจที่พี่ยังจำผมได้นะครับ” ซันยิ้มตาหยี เห็นรอยบุ๋มข้างแก้ม

กนธีมองนิ่ง นึกขึ้นได้ว่าอินทัชก็มีลักยิ้มอยู่เหมือนกัน

“พี่กุนต์สบายดีหรือเปล่าครับ แล้วมากับใคร”

“พี่มาคนเดียว” เขาตอบ “เราล่ะ” หันไปมองด้านหลัง เห็นชายวัยห้าสิบเจ้าของร้านเพชรในแวดวงไฮโซที่แสดงออกถึงรสนิยมทางเพศของตนชัดเจนหันมองมาทางพวกเขาบ่อยๆ แค่นี้ก็พอจะเดาอะไรได้แล้ว

ซันเหลือบไปมองด้านหลัง ลอบถอนหายใจ “ผมมากับเขาครับ”

กนธีพยักหน้ารับรู้ “ถ้างั้นก็ไปเถอะ เขาจะคอย”

เด็กหนุ่มทำตาเศร้า “ไม่ได้เจอพี่นานแล้ว ผมอยากคุยให้หายคิดถึง”

คนฟังหัวเราะแผ่วเบา การอยู่ตรงนี้นานๆ เขาจะสร้างศัตรูเสียเปล่า

“วันนี้คงไม่ค่อยสะดวก เอาเป็นว่า..เรานัดเจอกันวันหลังได้ไหมครับ”

กนธีเลิกคิ้ว ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ “ในฐานะอะไรล่ะ”

ซันก้มหน้า ลูบท้ายทอยแสดงอาการเก้อเขิน “ก็..คนคุ้นเคยกัน”

“เรื่องเก่าๆมันก็เป็นแค่อดีต นัดเจอกันที่อื่น เราจะผิดใจกับคนใหม่”

คนอายุน้อยกว่าเงยหน้ามอง ขยับเข้าหาฝ่ายที่ยังยืนเฉยอยู่กับที่มากขึ้น คุณกนธีดูไม่หวั่นไหวไปกับตัวเขาเลย ทั้งที่เคยเอ็นดูกันมากแท้ๆ

“พี่ยังโกรธผมหรือเปล่า”

“ไม่ได้โกรธสักหน่อย” กนธีระบายยิ้มบาง “เท่าที่เคยรู้จักกันมา ซันเคยเห็นพี่โกรธหรือเปล่า..ไม่มีสักครั้งใช่ไหม”

“ให้พี่โกรธแล้วด่าผม ยังดีกว่าพี่นิ่งๆเงียบๆแล้วตัดผมทิ้งไปเลย”

ชายหนุ่มนิ่งอยู่ครู่ก็หัวเราะแผ่ว “พี่นี่มัน..นิสัยเสียสม่ำเสมอจริงๆ”

“ไม่หรอกครับ พี่กุนต์น่ะไม่ได้นิสัยเสียอะไร พี่กุนต์เป็นคนดีมากสำหรับผม พี่รู้อะไรไหม..ผมคิดถึงพี่ คิดถึงความใจดีของพี่มาตลอด”

“อืม..” กนธีฟังเงียบๆ

“ตลอดเวลาที่อยู่กับพี่ พี่ทำให้ผมมีความสุขมาก”

“จริงหรือ” เขาหลุบตามองมือที่เอื้อมแตะปลายนิ้วเขา

“ผมขอโทษนะครับที่ทำไม่ดี หลงคบซ้อน ทำลายความเชื่อใจของพี่”

กนธีไม่โต้ตอบ เขากำลังคิดว่าจะโดนพ่อค้าเครื่องเพชรทุบหัวตอนไหน

“ไม่ต้องขอโทษหรอก..พี่ไม่ได้โกรธอะไร เรื่องมันแล้วไปแล้ว” เขาค่อยๆดึงมือของเด็กออก เจ้านั่นทำท่าทางเหมือนลูกหมาน้อยที่ถูกทิ้ง

เพราะแบบนี้แหละ..แต่ก่อนเขาถึงตกหลุมเด็กเข้าเต็มเปา

“ผมก็แค่คิดถึงเรื่องดีๆที่เราเคยทำร่วมกัน” ซันพึมพำ ลดมือลงข้างตัว “วันนี้โชคดีได้เจอ..ผมอยากขอบคุณที่พี่เคยเลี้ยงดูผมมา ขอบคุณที่ให้เกียรติ ให้ความเอ็นดู ปฏิบัติกับผมอย่างสุภาพ ไม่เคยมีท่าทีดูถูกผมเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่เหมือนคนอื่นอีกหลายคน..รุนแรงกับผม ทำเหมือนเป็นวัตถุ ไม่ใช่คน..”

กนธีมีสีหน้าอ่อนลง รู้สึกเห็นใจ แต่เขาเป็นแค่คนนอกไปแล้ว

..จะไม่ใจดีพร่ำเพรื่อกับใครอีก..

“ซัน” เขาเรียกเสียงนุ่ม ถ้าเป็นแต่ก่อนที่อยู่ด้วยกัน เวลาน้องดูเศร้า เขาจะดึงตัวมาซบอก จูบปลอบบนหน้าผากให้หายกังวล

แต่ตอนนี้ เขาทำแค่วางมือลงบนบ่า บีบกระชับให้กำลังใจ

“ถ้าทำได้..เลิกเป็นเด็กเลี้ยงแบบนี้เถอะนะ”

ดวงตาสีเข้มดูสั่นไหว “แล้วผมจะได้เงินมาด้วยวิธีไหนล่ะครับ” 

“ลองยืนด้วยตัวเองดีไหม..พี่รู้ว่ามันอาจลำบากช่วงแรก แต่หลังจากนั้น พี่ว่าซันน่าจะภูมิใจกับตัวเองมากขึ้น” กนธีนิ่งคิดอยู่พักก็พูด “มีเด็กคนหนึ่งที่พี่รู้จักดี เขาแบกรับภาระมากกว่าซัน แต่พยายามพึ่งพาตัวเองทุกอย่าง ทั้งที่จะใช้ทางลัดก็ได้ แต่เขาเลี่ยงมัน” เลี่ยงจนสุดวิสัย เลี่ยงจนเกินตัว

อินทัชไม่ต่างจากศรัณย์ น้องหลีกหนีการเอาตัวแลกเงิน กระทั่งหนทางตันถึงได้ยอมรับข้อเสนอ ส่วนเขาเองก็เคยชินกับการใช้เงินแก้ปัญหา จนลืมไปว่าสำหรับโอ๊ต เงินที่เขาให้ มันไม่ใช่ทุกอย่าง และไม่ใช่คำตอบของความสัมพันธ์

เงินอาจทำให้ชีวิตราบรื่น แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง มันไม่อาจใช้ซื้อได้ทุกอย่าง

..ความภาคภูมิใจ ความรู้สึกมีคุณค่า ความจริงใจ และ..ความรัก..

ตอนน้องอยู่กับเขา คงอดรู้สึกอึดอัดไม่ได้ มานึกดูแล้ว เขามันก็คิดน้อยและขาดความใส่ใจไปกับเรื่องใหญ่แบบนี้จริงๆ

“พี่กุนต์..” ซันเรียกคนที่เงียบไป

“ขอโทษ” กนธีหันมอง สายตาอ่อนโยน “พี่แค่จะบอกว่า..ซันพยายามหน่อยนะ กล้าที่จะก้าวออกมาแล้วหางานอื่นทำ เรายังเด็ก มีโอกาสอีกมาก”

“พี่คิดว่าผมจะไปรอดได้หรือครับ”

“ซันเป็นคนเก่งนี่นา” เขายิ้มให้ “ลองเก็บไปคิดดูนะ”

“แล้วพี่กุนต์ล่ะ..” ซันถาม “ยังอุปการะเด็กอย่างพวกผมอยู่ไหม”

กนธีฟังเด็กมันย้อนถาม มันต้องสงสัยอยู่แล้ว เพราะเขาที่เป็นคนบอกให้เลิก ก็ไม่ได้ดีกว่าสักเท่าไร ในเมื่อคนเสนอเงินคือคนเริ่มวงจรพวกนี้เอง 

“ในเมื่อพี่ไม่เลิกให้สักที แล้ววันไหนพี่ถึงจะรู้..ว่าใครรักพี่จากหัวใจ”

เขาหัวเราะแผ่วเบากับคำต่อว่าที่จำได้ดีนั่นก่อนจะคลี่ยิ้มนุ่มนวล

..นับจากนี้ไป จะไม่มีการแลกเปลี่ยนด้วยเงินอีก..

“พี่เองก็จะหยุดไว้แค่นี้เหมือนกัน..”

..อินทัชคือเด็กในความดูแลคนสุดท้ายของเขา..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 02-10-2017 18:31:21

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: o4u0n7 ที่ 02-10-2017 18:31:34

 :hao5: ยินดีกับพี่กุนต์ด้วยที่เริ่มเข้าใจกับสิ่งที่โอ๊ตกำลังจะสื่อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 02-10-2017 18:33:14

 :katai2-1: o13 :katai2-1:

 :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: torto ที่ 02-10-2017 19:04:07

คนเรามันต้องคิดได้เองใช่ไหม เรื่องมันถึงจะจบ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 02-10-2017 19:11:48

  :ling2: :ling2: :ling2:

อ่านได้ครึ่งเดียวเนื้อเรื่องหายไม่รุเปงรัย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 02-10-2017 19:12:56

 :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 02-10-2017 19:57:15

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-10-2017 20:08:16

น้ำตาเราหยดแหมะๆเลย ตอนพี่โอ๊ตขอลาบวชพี่กุนต์และก็ตอนอยู่ในงานบวชด้วย มันซึ้งใจ ตื้นตันใจจริงๆ // นี่ฉันต้องเสียน้ำตาให้เรื่องนี้อีกกี่รอบกันนะ ~~  :m15:

น้องอ้น น้องอุ้ม นี่มันคิวปิดน้อยที่แท้ทรู หนูน่ารักกันมากกกกเลยลูกกก งือออออ  เอ็นดูกับความเป็นเด็กดีและความช่างอ้อนของทั้งคู่มากเลยไม่ต่างจากที่พี่กุนต์กับลุงไผ่หลงเลยเนอะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 02-10-2017 20:24:18

พอถอยกันคนละก้าว มองอะไรได้ชัดขึ้น อะไร ๆ มันก็ดีขึ้นนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 02-10-2017 20:40:22

ว้าว ว้าว ว้าว วันนี้พี่กุนต์โดนหลายดอก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: TongRung ที่ 02-10-2017 21:45:14

รักเรื่องนี้ รักแนวคิดของแต่ละคน  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 02-10-2017 22:05:00

ต่างคนต่างคิดได้แล้วก็จะเจอสิ่งที่ใจต้องการจริงๆ เอง แต่เราต้องการฟัดน้องอ้นกับน้องอุ้มมากๆๆๆ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 02-10-2017 22:11:17

ทุกอย่างกำลังกระจ่างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถอยมาตั้งหลักกัน เอาใจช่วยทั้งคู่เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 02-10-2017 22:13:38

ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นแล้วใช่มั้ย ท่าทางพี่กุนต์จะตัดสินใจได้แล้วว่าจะเอายังไง โอ๊ตสึกออกมานี่ซีนหวานๆมาเต็มแน่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-10-2017 22:55:53

มีสติ หยุดคิด แล้วก็จะคิดได้

ชีวิตต้องเรียนรู้เนอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 02-10-2017 23:57:42

โอ๊ยยย ดีงามมากค่ะ ปลื้มปริ่มมาก

น้องมาในเวลาที่พอดี แล้วมาลาไปบวชแบบนี้ ยิ่งปลื้ม
เด็กน้อยมาอยู่กับพี่กุนต์ มาเป็นกาวใจ ช่วยได้เยอะ พี่กุนต์สบายใจ ก็จิตใจบวก

ไผ่ก็ตลก แต่ระแวงไว้ก่อนก็ไม่แปลกเนาะ

อดีตก็คืออดีต จบแล้ว อนาคตเริ่มใหม่

คนเก่าของพี่กุนต์น่าสงสารทุกคน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 03-10-2017 04:30:43

เรื่องกำลังดำเนินไปในทางที่ดีเนอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-10-2017 08:21:34

หวังว่าจากนี้จะแฮปปี้กันนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 03-10-2017 08:32:22

ดีต่อใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 03-10-2017 08:56:46

น้องอ้น น้องอุ้ม เป็นกาว เป็นไม้ ให้พี่โอ๊ตได้เยี่ยมมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 03-10-2017 09:57:47

อยากขอฟาท อ้นอุ่มโต อีกจัง...อยากรู้น้องอุ่มคู่กับใคร..ใช่อาไผ่ใหมนะ..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: JellyKei ที่ 03-10-2017 10:20:15

อีกไม่นานคงได้ดีกันแล้วสินะ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 03-10-2017 10:58:48

พอพี่กุนต์ได้อยู่กะตัวเองแล้วเหมือนใจเย้นขึ้้น
แบบโอ้ตเองกลับมาก็คงเปลี่ยนด้วย
แต่สงสารน้องซํนเหมือนกันนา
ถ้าเลิกได้จะดี ไปเจอเสี่ยคนใหม่ที่ดีก็ดีไป
พี่กุนต์ตอนนี้คือ เมะมากกกก ไม่ใช่เคะอีกต่อไป
ถ้าไม่นับโพสิชั่นบนเตียง เผลอๆแมนกว่าโอ้ตไปอีก 555555555
นี่แหละค่ะ พี่กุนต์ของน้องงง ใจจะละลายยยยย  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 03-10-2017 11:49:56

กอดพี่กุณต์อย่างอ่อนโยน

โอ๊ตไม่อยุ่จะทำอะไรก็ได้

คิคิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 03-10-2017 13:25:25

พี่กุนต์ทำซึ้งอ่ะ T_T

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Y-Darkness ที่ 03-10-2017 13:29:13

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 03-10-2017 13:59:58

โอ๊ต คิดได้แล้วว่าพี่กุนต์คือคนสำคัญ
โอ๊ต รักพี่กุนต์

พี่กุนต์ ก็เริ่มตกตะกอนความคิดเมื่ออยู่คนเดียว
ว่าอะไร ใคร คือความสุขของตัวเอง

ดีกันได้แล้วนะ
โอ๊ต พี่กุนต์  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

ว่าแต่คุณผไท ที่ไผ่สืบ อาจมีจริงไม่จริง
ก็ดูกันต่อไป
      :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 03-10-2017 14:23:02

        ตอนนี้ถึงจะมีหน่วงๆตอนพี่โอ๊ตขอขมาบวชแต่โดยรวมแล้วรู้สึกอ่านแล้วมีความสุขนะค่ะโดยเฉพาะเวลาที่มีน้องๆอยู่กับพี่กุนต์จะอ่าแล้วมีภาพในหัวประกอบที่น่ารักมากเลยค่ะ
พี่โอ๊ตถึงจะไปบวชแต่ก็มีส่งตัวป่วนมาคุมพี่กุนต์ร้ายใช่เล่นเลยนะค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะรอความหวานกลับคืนมานะค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 03-10-2017 15:13:58

ละมุนมากให้ความรุ้สึกอบอุ่นใจ
ทุกอย่างกำลังจะดีขึันใช่ไหม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: jpjiraporn ที่ 03-10-2017 16:53:20

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: jpjiraporn ที่ 03-10-2017 16:54:48

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 03-10-2017 22:28:58

ตอนแรกเกร็ง ๆ พอเห็นว่าอัพแล้ว

พออ่านจบน้ำตาไหลเบา ๆ ปริ่ม ๆ

ขอบคุณนะครับ  :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 05-10-2017 02:25:24

มาม่ายังอยู่แค่หายร้อนแล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: gibebk ที่ 05-10-2017 06:40:00

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 06-10-2017 22:01:29

ดีใจที่ในที่สุดพี่กุนต์ก็บรรลุในสิ่งที่พี่โอ๊ตเคยบอก รอพระโอ๊ตสึกอยู่นะคะ จะได้มาเปิดใจกันอีกครั้ง


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 07-10-2017 21:56:46

แยกกันทั้งที่ยังรัก สุดจะเจ็บเลย น้ำตาคลอไปอ่านไป
ความรักอย่างเดียวไม่พอ มันคือจุดเริ่มต้นอ่ะนะ จากนั้นมันยังต้องอาศัยเรื่องอื่นเสริมสร้กันไปอีก เข้าใจ ไว้ใจ ให้อภัย และทำใจ ฮาๆ

รออ่านต่อนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 08-10-2017 12:13:48

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Seeetnott ที่ 10-10-2017 07:04:02

พี่กุนยกโทษให้น้องแล้ว รอโอ้ตกลับมาง้อต่อ กลับมาหวานกันเหมือนเดิม ส่วนไผ่กับคุณไท คู่นี้ต้องลุ้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.57] pg.136 -- 2/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 17-10-2017 18:25:40

อิ่มบุญกับพระโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 21-10-2017 22:13:09

Chapter 58

น้องอุ้มนอนพังพาบอยู่ตรงพื้นไม้ระแนงข้างบ่อปลา เด็กชายยืมโทรศัพท์มือถือของพี่มาบันทึกชีวิตสัตว์โลก ตั้งชื่อคลิปวีดีโอว่า การเดินทางต้วมเตี้ยมของเต่าญี่ปุ่น ในขณะที่พี่อ้นกำลังตั้งใจวาดรูปต้นกกอียิปต์ที่พี่กุนต์เพิ่งซื้อมาลงเมื่อวาน
   
“ถ้าหนูเอานิ้วแหย่ คุณเต่าจะงับนิ้วหนูไหมพี่อ้น” อุ้มถาม
   
“งับไม่ปล่อยจนกว่าฟ้าจะร้องเลยแหละ” อ้นขู่ “ห้ามรังแกเต่านะ”
   
ไอ้ตัวเล็กทำปากยู่ พี่อ้นไม่ให้เอานิ้วแหย่ อุ้มเอาต้นกกเขี่ยหลังเต่าก็ได้
   
กนธียืนอยู่ที่ซุ้มด้านข้าง เขากำลังคุยกับไผท ส่วนตาก็เหลือบมองเด็กๆตลอดเวลา เล่นใกล้น้ำต้องระวัง พลัดตกลื่นล้มขึ้นมาจะได้ช่วยทัน
   
‘ผมจะไม่อยู่สักอาทิตย์ คงไม่ได้ไปร้าน แต่ไม่ต้องห่วง ให้ผู้จัดการดูแลแทนได้’ พออะไรอยู่ตัว พวกเขาก็จ้างคนที่เคยมีประสบการณ์มาช่วยบริหาร แค่กิจการร้านเล็กๆ หากต้องมาลงมือเองหมดก็ไม่ต้องไปทำอย่างอื่นกัน
   
“อ้อ..ได้สิครับ คุณไทจะไปไหนล่ะ” กนธีนั่งลงข้างน้องอ้น ชูนิ้วโป้งชมที่น้องวาดรูปได้สวยมาก ท่าทางจะมีพรสวรรค์ เด็กชายเลยหันมาฉีกยิ้มแฉ่ง
   
‘หมู่บ้านมูเซอ ที่ตาก’ ทางนั้นตอบ ‘ผมสนใจเพาะพันธุ์อะโวคาโด เลยจะไปศึกษาที่ศูนย์วิจัยและพัฒนาการเกษตรของที่นั่น’
   
“ต้องไปถึงตากเลยหรือครับ แว่วว่าปากช่องก็มีสถานีวิจัย”
   
‘เขาเป็นแหล่งปลูกแหล่งใหญ่ ผมเลยอยากไปดูสักหน่อย’ ไผทบอก ‘อนาคตจะได้ขยายธุรกิจเกษตรของผม รู้สึกว่าจับงานนี้แล้วมีความสุขดี’
   
กนธีหัวเราะเบาๆ คุณไผทนี่เป็นหนุ่มชาวไร่ของแท้
   
“โอเคครับ เดินทางปลอดภัย”
   
‘อยากไปกับผมไหม..’ ทางนั้นเลียบเคียง
   
เขายิ้มบาง “ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวคุณไทจะคิดไปไกล”
   
‘เบรกผมหน้าทิ่มเลยนะคุณกุนต์’ อีกฝ่ายหัวเราะเฝื่อน
   
“ผมคิดยังไงก็แสดงออกอย่างนั้นแหละครับ คุณอยากเข้าหาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่การที่เปิดโอกาส ผมก็มีจุดยืนของผมเองเหมือนกัน” กนธีพูดยิ้มๆ
   
‘โอเคๆ’ ไผทหัวเราะ ‘ผมว่าจะขึ้นตากพรุ่งนี้ คงไปแต่เช้าเลย นี่ว่าจะเอาขนมไปให้ พอดีเพื่อนผมเพิ่งกลับจากญี่ปุ่น วันนี้คุณได้เข้ามาที่ร้านไหม’
   
“ไม่ได้เข้าน่ะครับ ถ้ายังไงฝากแบ่งให้เด็กที่ร้านแทนได้ไหม”
   
‘แบ่งไปบ้างแล้ว แต่มีช็อกโกแลต Royce หลายถุงกับกระเป๋า Anello สองใบ’ ไผทพูดเสียงนุ่ม ‘ถ้าคุณเจอน้องอ้นกับน้องอุ้ม ผมอยากวานเอาให้เด็กๆด้วยน่ะครับ บอกว่าคุณอาไทตั้งใจซื้อมาฝาก’
   
กนธีครางในลำคอ รู้สึกเสียมารยาทที่พูดไปแบบนั้น “ขอบคุณมากๆนะครับที่คิดถึงน้อง เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะแวะเข้าไปวันนี้เลยแล้วกัน”
   
‘ไม่เป็นไร ผมขับรถเอาไปให้ที่บ้านดีกว่า คุณสะดวกหรือเปล่า’
   
ชายหนุ่มนิ่งไปนิด เขาไม่นิยมพาคนอื่นเข้าบ้านหลังนี้ มันเป็นที่สำหรับคนในครอบครัว แต่จะพูดไปตรงๆก็เสียน้ำใจของอีกฝ่าย เลยแบ่งรับแบ่งสู้
   
“เจอกันครึ่งทางก็ได้คุณ บ่ายโมงที่สตาร์บั๊คส์พารากอนนะครับ”
   
‘เข้าใจเลือก’ ทางนั้นพูดขำๆ ‘ร้านแรกที่เรานัดเจอกัน’
   
“ว่าไปนั่น” กนธีไม่ถือสา “ก่อนนัดคุณ ผมก็นัดโอ๊ตเหมือนกัน”
   
ไผทหัวเราะในลำคอ เดี๋ยวนี้กนธีปฏิเสธทุกประโยคเลย
   
‘โอเคครับ เจอกันบ่ายโมง แต่งตัวหล่อๆนะ’
   
“ก็เท่าที่ตาแก่คนหนึ่งจะหล่อได้นั่นแหละครับ” กนธียิ้มระอา กดวางสายไปพร้อมกับรับรู้ได้ว่ามีลูกตาสี่ดวงจ้องมาที่เขาแป๋วแหวว “มีอะไรครับลูก”
   
“พี่กุนต์จะไปเที่ยวไหนฮะ” น้องอุ้มถาม เจ้าหนูประคองคุณเต่ากลับลงบ่อ “คุณเขียวขจีกลับไปนอนกับคุณปลาก่อนนะ เดี๋ยวหนูจะมาเกาหลังให้ใหม่”
   
กนธีหัวเราะพรืด “อ๋อ..น้องเต่าชื่อเขียวขจีหรือ”
   
“แต่ยังไม่มีนามสกุลฮะ” อุ้มยิ้มตาเป็นขีด
   
“ให้ใช้นามสกุลพี่ก็ได้ ไม่คิดกะตังค์” เขาขบขัน “เขียวขจี สิงหนาท”
   
อ้นกับอุ้มหัวเราะชอบใจ อะไรในบ้านนี้เป็นสิงหนาทหมด แกงส้มกับสี่ถั่วก็ด้วย ถ้าคุณปลาคาร์ฟมีชื่อ ก็จะได้ใช้นามสกุลของพี่กุนต์เหมือนกัน
   
“พี่กุนต์จะไปไหนฮะ” อุ้มยังไม่ลืมคำถาม
   
“พี่จะแวะไปหาคุณอาไทครับ คุณอาฝากของมาให้พวกหนู”
   
อ้นเอียงคอมอง รู้สึกว่า คุณอาไท ก็คือ ‘คนที่หล่อน้อยกว่าพี่โอ๊ต’ อย่างที่พี่ชายกำชับมา นี่ก็ไม่รู้ว่าต้องตะโกนอย่างที่พี่สอนด้วยหรือเปล่า
   
“อ้นไปด้วย~” น้องขอ “อ้นกับน้องอุ้มจะไปเป็นอัศวินดูแลพี่กุนต์”
   
“โธ่..เด็กน้อย” กนธียิ้มขัน ดึงตัวน้องมากอดรัดแล้วจุ๊บหัวเหม่ง กอดน้องอุ้มที่ดูตื่นเต้นอีกคน “พี่ตั้งใจจะพาหนูไปเที่ยวห้างด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ”
   
“หนูจะไม่ดื้อๆ” อุ้มหน้าบาน รีบดึงเสื้อพี่อ้นไปอาบน้ำ
   
“ไปลูกไป เล่นจนเหงื่อตกเหงื่อแตกหมดเจ้าตัวซน” เขาเช็ดเหงื่อให้ ตีก้นกลมเบาๆ “พี่รอตรงนี้นะ อย่าเล่นกันในห้องน้ำ เดี๋ยวจะลื่นเอานะครับ”
   
น้องๆรับคำ จูงมือกันเข้าบ้านตามที่พี่กุนต์บอก พอคล้อยหลัง พี่อ้นก็หันมาคุยกับน้องน้อยที่เดินแคะเล็บดำปี๋เพราะไปขูดโดนตะไคร่ในบ่อ
   
“นี่..น้องอุ้มจำได้ไหมว่าพี่โอ๊ตบอกให้ดูแลพี่กุนต์”
   
“หนูจำได้ๆ” อุ้มพยักหน้าหงึก ล้วงมือเข้าไปเกาสะดือของตัวเอง
   
“พี่โอ๊ตบอกว่าคนที่ต้องระวังมากๆคือคุณอาไทใช่ป่ะ”
   
“จริงอ่ะ? หนูจำไม่เห็นได้เลย”
   
พี่อ้นทำคิ้วผูกโบว์ “น่าจะใช่น้า..”
   
“ไม่ใช่คุณอาไผ่หรือฮะ” อาไท อาไผ่ ชื่อคล้ายกันจัง
   
“ไม่ใช่สิ คุณอาไผ่เอาของมาให้เราตั้งเยอะ” พี่อ้นสังเกต
   
“แต่คุณอาไทก็ซื้อของมาให้ด้วยนะ พี่กุนต์บอกเองเลย”
   
“คุณอาไผ่ใจดีจะตาย ไม่ใช่หรอก ต้องเป็นคุณอาไทแน่ๆ”
   
“เรื่องนี้หนูจะไม่ยุ่ง” น้องอุ้มส่ายหัว “แล้วต้องทำไงฮะ”
   
อ้นทำเสียงฟึดขึ้นจมูก “พี่โอ๊ตบอกว่าอย่าให้ใครมาดึงมือพี่กุนต์ไปได้”
   
“งั้นหนูก็จับมือพี่กุนต์ข้างนึง พี่อ้นจับอีกข้าง ก็ดึงไปไม่ได้แล้วนี่”
   
พี่อ้นชูนิ้วโป้งเห็นด้วย “โอเค..พี่เอาข้างขวา”
   
“หนูเอาข้างซ้ายนะ” อุ้มตกลงกับพี่คนกลาง
   
“ได้เลย” อ้นพยักหน้า พาน้องไปอาบน้ำ “เลิกแคะสะดือซะที”

......


ไผทเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจที่เห็นกนธีเดินมากับน้องๆ มือขวาจูงน้องอ้น มือซ้ายจูงน้องอุ้ม ตามกันมาติดๆเหมือนคุณพ่อลูกอ่อนอย่างไรอย่างนั้น
   
“น้องมาอยู่กับคุณหรือครับ”
   
“ใช่แล้วครับ” กนธียิ้ม มองเด็กๆที่ละมือไปสวัสดีคุณอาไท แล้วกลับมาจับเขาใหม่ ตลกดีเหมือนกัน ตั้งแต่เข้าห้างนี่ไม่ยอมปล่อยเลย คงกลัวหลงกัน
   
“น่ารักเชียวนะ” ไผทหัวเราะ ย่อตัวลงให้ความสูงเท่าเด็ก “หวงพี่กุนต์หรือครับอ้น อุ้ม จูงไม่ยอมถอยกันเลย” เขาขยี้หัวเบาๆด้วยความเอ็นดู
   
อุ้มหัวเราะคิกคักเพราะชอบให้ผู้ใหญ่ยีหัว
   
“คุณอาเอาของมาฝาก” ไผทยื่นถุงช็อกโกแลตกับกระเป๋าเป้ให้ “สีน้ำเงินสวยดี เหมือนกันทั้งคู่จะได้ไม่งอนกัน ชอบไหมครับ”
   
พอเห็นของขวัญ ท่าทางเก๊กแบบอัศวินของอ้นกับอุ้มก็หายวับ
   
“ว้าว~” น้องอุ้มปล่อยมือพี่กุนต์ ขอช็อกโกแลตก่อนเพื่อน
   
พี่อ้นเองก็ตาวิบวับ ยกมือไหว้คุณไผทที่ยื่นกระเป๋าให้
   
“ขอบคุณครับคุณอาไท” อ้นกอด Anello แน่น “ดีใจจังเลย”
 
“ขอบคุณฮะ~” อุ้มเองก็โผเข้ากอดขาคุณอาที่หัวเราะถูกใจ
   
ร่างสูงยิ้ม “ชอบก็ใช้ด้วยนะครับ”
   
น้องๆตะเบ๊ะรับ ชื่นชมเสร็จแล้วถึงนึกหน้าที่ตัวเองออก ต้องหันกลับมาจูงมือพี่กุนต์ใหม่ เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ที่ยืนมอง
   
“ผมมาแค่นี้แหละ” ไผทบอก “ไว้กลับจากตากค่อยเจอกัน”
   
“เดินทางดีๆนะครับ” กนธียิ้มให้ “อย่าขับเร็วนัก”
   
“ถ้าเปลี่ยนคำอวยพรเป็นจูบข้างแก้มจะดีใจมาก”
   
“อยากจูบน้องหรือครับ ได้เลย” กนธีส่งตัวเด็กให้
   
น้องอุ้มเงยหน้ามองคุณอาที่หัวเราะร่า แก้มกลมยุ้ยถูกนวดเล่นจนขึ้นสีเรื่อเหมือนมะเขือเทศ คุณไผทนั่งยองๆ ขอค่าช็อกโกแลตเป็นการฟัดแก้ม
   
“ได้ฮะได้” อุ้มไม่คิดกะตังค์หรอก ได้กินช็อกโก้ก็ดีใจแล้ว
   
ไผทขบขัน หอมแก้มเด็กน้อยไปฟอด จากนั้นก็แอบกระซิบบางอย่าง น้องอุ้มพยักหน้าหงึก เดินกลับไปยกสองแขนชูหาพี่กุนต์ที่ยืนงง
   
กนธีก้มลงมา น้องเลยเอาปากนุ่มนิ่มไปชนแก้ม เล่นเอามึนไปครู่
   
“คุณอาบอกว่า ฝากส่งต่อให้พี่กุนต์ด้วยฮะ”
   
อีกคนชะงัก ท้วงไม่ออกเพราะน้องดูดีใจที่ทำภารกิจของบุรุษไปรษณีย์เตี้ยป้อม ส่งต่อรอยจูบได้สำเร็จ เขาเลยได้แต่หัวเราะระอา “ให้ได้อย่างนี้สิ”
   
ไผทพอใจแล้ว แค่ได้แหย่นิดๆหน่อยๆ “ระหว่างนี้ก็ฝันถึงผมบ้างนะ”
   
“คงจะยากนะครับ” กนธีพูดยิ้มๆ “เพราะมีคนจองที่ไว้ก่อนแล้ว”
   
คนฟังหัวเราะแผ่ว ยิ่งปฏิเสธจริงจังมากขึ้นเท่าไร กนธียิ่งตรงไปตรงมาจนทำเอาเขาเจ็บจี๊ดเข้าไปทั้งใจเลย “ไปแล้วนะครับ ไว้เจอกัน”
   
น้องอุ้มโบกมือบ๊ายบาย พี่อ้นไหว้สวัสดีคุณอาแล้วถึงจะหันมาหาน้อง
   
“ไปรับจูบคุณอามาทำไมน้องอุ้ม”
   
“ก็คุณอาฝากมานี่นา” อุ้มพูดอย่างซื่อๆ
   
“ถ้าพี่โอ๊ตรู้ พี่โอ๊ตต้องโกรธแหง” อ้นกลุ้มใจม้ากมาก
   
“งั้นหนูต้องถอนจูบแบบเรื่องเจ้าชายกบ” อุ้มเคยได้ยินเพื่อนผู้หญิงพูด

“พี่กุนต์ไม่ใช่กบนะ” พี่อ้นแย้ง “ไม่ได้ถูกสาปด้วย”
   
“แต่พี่กุนต์เป็นเต่า” อุ้มเถียง “จูบเต่าได้ ไม่ได้ถูกสาปก็ไม่เป็นไร”
   
ยิ่งพูดยิ่งคนละเรื่อง กนธีก้มมองเด็กๆคุยกันท่าทางซีเรียส
   
“มีอะไรกันลูก..หิวหรือยัง กินอะไรดีครับ”
   
“พี่กุนต์ๆ หนูขอจูบแก้ม” อุ้มทำปากจู๋
   
“โตขึ้นจะเจ้าชู้ไหมนี่เรา” กนธีหัวเราะ ก้มหน้าให้น้องหอมแก้ม น้องอุ้มจูบที่เดิมเป๊ะๆ จากนั้นก็เอามือแตะปากแล้วขว้างออกไป “อะไรครับเด็กชาย”
   
“พี่อ้นกลัวว่าพี่โอ๊ตจะโกรธที่หนูเอาจูบจากคุณอาไทมาส่งให้พี่กุนต์”
   
“ว้าว..” ผู้ใหญ่ตรงหน้าพึมพำในลำคอ “หนูเลยเอาจูบคืนสินะ”
   
“ช่ายๆ” อุ้มพยักหน้าหงึก “ถอนจูบให้เจ้าชายเต่า”
   
กนธีหัวเราะพรืด น้องอ้นเห็นน้องอุ้มทำพิธีถอนจูบแล้วก็ยิ้มหน้าบาน
   
“น้องอุ้มเก่งมาก..พี่กุนต์จะได้ไม่ใจเต้นเวลาถูกคนอื่นจูบ”
   
“แสบกันจริง” เขาลูบผมเด็ก “ที่จริงถึงหนูไม่มาถอน จูบจากอาไทก็ไม่ทำให้พี่ใจเต้นหรอกครับ” เขาแตะที่อกของน้อง “เพราะหัวใจพี่ฝากไว้ตรงนี้แล้ว”
   
อ้นกับอุ้มปรบมือกันเกรียวกราว พี่กุนต์พูดอะไรก็เท่ระเบิดไปหมด
   
“ไปลูก..กินข้าวกัน” กนธีหัวเราะ จูงมือสองหน่อคนละข้างแบบเดิม
   
หลังจากพาเด็กน้อยไปหาอะไรถ่วงท้องแล้ว กนธีก็ชวนน้องมาเดินเล่นที่ร้านหนังสือ เพราะอยากปลูกฝังนิสัยรักการอ่านให้ตั้งแต่ยังเล็ก กำลังตัดสินใจอยู่ดีๆก็มีมือหนึ่งมาสะกิดหลัง เขาเลยหันไปมอง
   
ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย เพราะคนที่ยืนยิ้มให้ก็คือผู้หญิงที่เคยคบหาแบบผิวเผินเมื่อสมัยเรียน เขาเจอเธอครั้งล่าสุดที่งานวันเกิดเพื่อน
   
“ว่าไงคุณชายกนธี” เธอยิ้มสดใส
   
เจ้าของชื่อหลุบตาลงมองชุดคลุมท้องที่เธอใส่อยู่ เขาเซอร์ไพรส์ไม่น้อย
   
“ตั้งแต่คุยกับกุนต์ เราก็กลับไปคืนดีกับแฟนน่ะ” เธอบอก “เดือนถัดไปก็แต่งงานกันเลย นี่ก็เร่งมีน้องภายในปีนี้ เดี๋ยวแก่ขึ้นมาจะไม่ทันใช้”
   
อ้นกับอุ้มจ้องหน้าท้องกลมๆของพี่ผู้หญิงด้วยความสนใจ น้องอุ้มก้มดูพุงตัวเอง ป่องออกเหมือนกัน แต่ไม่รู้ข้างในเป็นขนมหรืออึอึ๊ที่ค้างไว้มาสองวัน
   
“ดีใจด้วยนะ” กนธีตื่นเต้นแทน ครอบครัวจะสมบูรณ์ขึ้นอีกก็ตอนที่มีโซ่ทองมาคล้องใจนี่แหละ “คลอดเมื่อไรส่งข่าวด้วย จะหาของรับขวัญหลาน”
   
“ทองห้าบาทขาดตัวย่ะ” เธอหัวเราะชอบใจเมื่ออีกฝ่ายทำท่าเหรอหรา “แล้วนี่มากับหนุ่มๆที่ไหนเนี่ย ควงคู่เชียวนะ แก้มกลมป่องน่าหยิกจัง”
   
น้องอุ้มยิ้มอวดรอยบุ๋มตรงแก้ม น้องรู้ว่าเสน่ห์พิชิตใจผู้ใหญ่คือเนื้อยุ้ยๆสองข้างใบหน้ากับลักยิ้มจิ๋วๆเลยมักจะยิ้มโชว์อยู่เรื่อย
   
“ลูกชายเราเอง คนนี้ชื่ออ้น คนนี้ชื่ออุ้ม” กนธีแนะนำ

เด็กๆไหว้สวัสดีท่าทางเรียบร้อย ไม่ต้องบอกกล่าวกันเลย
   
“แหม..ทำเป็นพูด” เธอขบขัน “แอบไปแต่งงานเมื่อไร”
   
“เป็นปีแล้ว” กนธียิ้ม
   
คนฟังตีไหล่ผู้ชายด้านหน้า “อีตานี่..เล่นมุกหน้าตาย แต่งปีเดียว ลูกวัยประถมขนาดนี้ เจ้าตัวเล็กอีกคน ไปเสกข้ามเวลามาจากไหนคะคุณ”
   
“เอ้า..” พูดความจริงก็ไม่มีใครเชื่ออีก “ไม่ใช่มุก เป็นลูกชายจริงๆ”
   
“จ้ะๆ” เธอหัวเราะ พอดีเพื่อนสนิทที่มาเดินห้างด้วยกันตามมาสมทบ เธอเลยเรียก ยกมือขึ้นโบก “ทางนี้ๆ” พอหญิงสาวอีกคนเดินเข้าใกล้ เธอก็รีบดึงแขนให้มารู้จักกับกนธี “ขอแนะนำให้รู้จักผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก..กนธี สิงหนาท”
   
ชายหนุ่มยิ้มรับ ก้มหัวทักทายอย่างสุภาพ “สวัสดีครับ”
   
“คุณกุนต์นี่เอง..” อีกสาวยิ้มน้อยๆ “ยัยนี่เล่าถึงคุณบ่อยเชียวค่ะ”
   
“เอ๊ะ..ที่เล่านี่ไม่ได้พิศวาส เดี๋ยวสามีฉันก็เล่นงานหรอก” เธอแยกเขี้ยว

กนธีหัวเราะฮ่ะๆ หันไปถาม “เผาอะไรเราให้เพื่อนฟังไปบ้าง หือ..”

บุคคลที่สามยิ้มละไม “ไม่มีหรอกค่ะ แค่บอกว่าเป็นผู้ชายนิสัยดี สุภาพ ช่างเอาใจ เป็นหนุ่มโสดที่ทั้งหล่อ และมีน้ำใจมากๆ เพอร์เฟ็กต์ทุกอย่าง”

“รวยด้วย” อดีตกิ๊กกระซิบ “สิงหนาทนี่อย่าให้บรรยาย”

กนธีหัวเราะ “พูดเกินไป ไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกครับ อย่าไปเชื่อเขา”

“ถ่อมตัวเข้าไป จะเชื่อไม่เชื่อก็คิดเอาเอง แต่เรื่องโสดนี่ของจริงนะ”

อีกหนึ่งสาวมองกนธีตาวิบวับ ดูก็รู้ว่ากิ๊กเก่าไปโฆษณาชวนเชื่อเอาไว้เสียเยอะด้วยความอยากจะแสดงตัวเป็นแม่สื่อ ของดีมีน้อย ต้องรีบแย่งชิง

อ้นกับอุ้มยืนฟังเป็นตัวแถมอยู่นาน พี่คนกลางเกิดระลึกถึงภารกิจจากพี่โอ๊ตขึ้นมาได้เลยยกมือขึ้น ขออนุญาตรายงานกับสาวที่เข้ามาจีบพี่กุนต์

“พี่กุนต์ไม่โสดครับ พี่กุนต์มีคุณแม่ของอ้นรออยู่ที่บ้าน”

สองสาวอ้าปากค้าง คนมาทีหลังเพิ่งสังเกตว่ามีเด็กเล็กอยู่ด้วยสองคน
   
“เอ๊ะ..นี่ลูกชายหรือคะ” เธอหันไปทางเพื่อน “ไหนบอกว่าโสดไง”
   
“บ้า..ก็โสดน่ะสิ สิงหนาทแต่งทั้งที ไม่มีเงียบกริบหรอก จริงไหมกุนต์”
   
กนธีหัวเราะ โอบไหล่อ้นกับอุ้มที่ทำหน้าที่ปกป้องเขาได้ดีเยี่ยม
   
“ก็พูดไปแล้วไม่เชื่อ” เขาตอบ “เรามีภรรยาแล้ว ขี้โมโหมากด้วย”
   
คนที่อยากเป็นแม่สื่อถึงกับหน้าแตกเพล้ง “จริงอ่ะ..ไปแต่งมาตอนไหน”
   
“ไม่ได้แต่งเป็นพิธี คุยๆกันแล้วก็รับเข้าบ้านเลย” กนธีสร้างเรื่อง
   
“ไม่นะ!” เธออยากกรีดร้อง “บอกมา! สาวที่ไหนชนะใจกุนต์ได้!”
   
“พี่โอ๊ตสั่งว่า ถ้าใครถาม ให้บอกว่าเมียพี่กุนต์ชื่อโอ๊ตฮะ~” น้องอุ้มยกมือหรา “ตัวสูงหยั่งงี้” ชูมือสูงๆขึ้นไป “ก้ามหยั่งงี้” น้องทำเสียงฮึด ทำท่าเบ่งแขน
   
“กล้ามลูกกล้าม มี ล.ลิง ด้วยครับ” กนธีกระซิบ..แต่ไม่ใช่ประเด็นนี่หว่า
   
“ห๊ะ?” ผู้หญิงสองคนมองหน้า “แฟนเป็นทอม? แล้วน้องลูกใคร?”
   
กนธีหัวเราะ โบกมือปัดๆก่อนที่เรื่องจะเกินเลย
   
“เอาเป็นว่าเราขอแนะนำอีกทีนะ” เขาลูบหัวน้องอ้น “นี่..เด็กชายอัครา สิงหนาท” แล้วลูบหัวน้องอุ้ม “เด็กชายอาศิร สิงหนาท..ยินดีที่ได้รู้จักพี่ๆครับ”
   
พวกเธอตะลึง อะไรยังไงไม่รู้ รู้แค่ว่าบุคคลปริศนารายนั้นกับเด็กๆที่อยู่ตรงนี้..เป็นคนของสิงหนาทแน่นอน
   
อ้นกับอุ้มอ้าปากค้าง เงยมองพี่กุนต์หน้าตื่น
   
“หนูได้ใช้นามสกุลของพี่กุนต์ด้วย~”
   
“อ้นเป็นลูกพี่กุนต์จริงๆหรือครับ” น้องอ้นทำตาโต
   
กนธียิ้ม ก้มกอดอ้นกับอุ้มและหอมแก้มท่ามกลางสายตาเพื่อน เป็นการบอกให้รู้ ไม่ว่าน้องจะเป็นใครมาจากไหน เด็กสองคนคือหัวใจทั้งดวงของเขา

“เอาไว้หลวงพี่สึกออกมา พี่กุนต์จะถามนะครับ” เขาคลึงปลายนิ้วเล็ก “ว่าหากพี่กุนต์จะขอรับอ้นกับอุ้มเป็นลูกบุญธรรม..หลวงพี่จะยอมไหม”

อ้นน้ำตาร่วงเผาะ โผเข้ากอดพี่กุนต์แน่น อุ้มก็กระโดดเข้าเกาะตาม

“อา..รู้สึกเป็นส่วนเกินซะแล้ว” หญิงสาวหัวเราะแผ่ว หันมาทางเพื่อนสนิท “ไว้เดี๋ยวฉันไถ่โทษ หาผู้ชายคนใหม่ให้นะเธอ แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา”

กนธีหัวเราะเบาๆ ยกมือบ๊ายบายสองสาวที่เดินจากไป

..อีกหน่อยต้องทำป้ายแขวนคอ ‘ภรรยาผมดุ’ กันไว้เสียแล้วสิ..

อ้นเอาหน้าซุกขาพี่กุนต์ กอดรัดไม่ปล่อย “อ้นอยากเป็นลูกพี่กุนต์ครับ”

“หนูด้วยๆ” น้องอุ้มกอดหมับอีกข้าง “คุณพ่อหนูหล่อที่สุดเลย~”

“พี่ก็อยากมีพวกหนูเป็นลูกชายเหมือนกัน” เขายิ้ม ลูบหัวเหม่งแล้วเช็ดน้ำตาให้เด็กๆ “ไปครับคนดี..กินไอศกรีมกันดีกว่า ร้องไห้มาก ขี้มูกโป่งน้า~”
   
น้องๆพยักหน้ารับ จูงมือ ‘คุณพ่อสุดหล่อ’ กันคนละข้าง
   
ระหว่างนั้น อ้นก็แอบครุ่นคิด นี่ไม่กี่วัน พี่กุนต์ก็มีคนมารอแย่งหลายคนแล้ว ถ้านานๆไป พี่กุนต์จะไม่ยิ่งมีคนมาต่อคิวยาวเป็นกิโลหรือ
   
..พาไปซ่อนไว้ที่ไหนสักที่ รอพี่โอ๊ตกลับมาดีไหม..

“พี่กุนต์ครับๆ” ไวเท่าความคิด อ้นเสนอทันที “ไปบ้านยายกันไหม”

“หนูอยากกลับบ้านหรือลูก”

“อ้นอยากพาพี่กุนต์ไปเที่ยวเฉยๆ อ้นอยู่ที่ไหนก็ได้ถ้ามีพี่กุนต์” 

“คารมดี” เขายิ้มขัน “เอางี้..ปิดเทอมเราไปอยู่บ้านอาไผ่ที่ปากช่องกัน”

น้องอุ้มพยักหน้ารัว “ชวนคุณอาไผ่ไปด้วยนะฮะ ไปกันๆ”

เขายิ้มรับ เอามือถือมาวีดีโอคอลหาน้อง ไม่นานนักมันก็กดรับ

“รอเดี๋ยวนะไผ่ลู่ลม มีหนุ่มหล่ออยากคุยด้วย”

พสิษฐ์เลิกคิ้ว พอพี่กุนต์ยื่นโทรศัพท์ให้ เขาก็เห็นแต่กลุ่มผมกระจุกใหญ่ จากนั้นก็เห็นหน้าผากเหม่งๆลอยไปลอยมา ‘ใครเอ่ย..หนูอุ้มหรือเปล่า’

น้องอุ้มเพิ่งจะหาท่าจับมือถือได้ถนัด เด็กชายจ้องตาโต พอเห็นคุณอาอยู่อีกฝั่งก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “คุณอาๆ ไปเที่ยวบ้านคุณอากันนะฮะ”

‘บ้านที่ไหนครับ’ พสิษฐ์มึนงง ‘ปากช่องน่ะหรือ..’

“ใช่ฮะใช่” อุ้มทำปากจู๋ใส่กล้อง “คุณอาเห็นลักยิ้มหนูไหม”

พสิษฐ์หัวเราะ ‘เห็นครับ ว่าแต่..จะไปกันวันไหนล่ะ’

“พรุ่งนี้เลย~”

‘โห..ยังไม่ทันเก็บของ’ คุณอานึกขำ ‘บอกลุงกุนต์ให้เตรียมตัวนะครับ’

“ขอเอาคุณเขียวขจีไปด้วยได้ไหมฮะ”

พสิษฐ์ร้องห๋า พอดีพี่กุนต์โผล่เข้ามา กระซิบบอกว่าเป็นเต่าญี่ปุ่น

‘ฮ่ะๆๆ คุณเขียวขจีต้องอยู่กับน้ำครับ ถ้าเอาไปเดี๋ยวจะเป็นลม เอาเป็นว่าเจอกันพรุ่งนี้ หยิบกางเกงว่ายน้ำไปด้วย คุณอามีสระว่ายน้ำอยู่หลังบ้าน’

อ้นกับอุ้มร้องไชโย แผนการลักพาตัวพี่กุนต์เริ่มขึ้นแล้ว

อย่างไรก็ตาม น้องไม่ทันฉุกคิดว่าการไปอยู่ที่บ้านปากช่องหลังนั้น มันคือการเปิดทางให้คุณอาไผทเข้ามาหาพี่กุนต์ได้อย่างเต็มที่ต่างหาก

......


พระบวชใหม่สองสามรูปกำลังยืนกวาดลานวัดที่มีใบต้นก้ามปูร่วงเกลื่อนกลาด ดอกสีชมพูคล้ายร่มของมันแตกเป็นเศษเสี้ยว กระจายอยู่บนอิฐตัวหนอน
   
“กวาดเท่าไรๆก็ไม่หมดสักที..” มีเสียงบ่นพึมพำตามด้วยเสียงไม้กวาดทางมะพร้าวครูดกับพื้น “ทำความสะอาดน่าจะเป็นกิจของเณรมากกว่า”
   
อินทัชได้ยินท่านหันมาคุยด้วยแต่ไม่ได้ร่วมโต้ตอบ ท่านเป็นลูกชายของร้านยาจีน พ่อแม่ขอให้มาบวช ไม่ได้อุปสมบทด้วยความเต็มใจนัก
   
หลวงตาที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเดินมา “ที่นี่ต้นไม้เยอะ เหนื่อยหน่อยนะ”
   
พระรูปเดิมถอนหายใจ ก้มกวาดพื้นต่อ อินทัชพยักหน้ารับคำหลวงตา งานแค่นี้ไม่ได้สร้างความเหนื่อยยาก ถ้าใจร้อนอยากเร่งทำให้เสร็จ เวลาลมพัดใบไม้ปลิวก็จะยิ่งหงุดหงิด แต่ถ้าควบคุมสติ มีสมาธิกับสิ่งที่ทำ ให้เวลาปัจจุบันไหลไปเรื่อย คิดว่าการกวาดลานวัดแบบนี้ก็มีประโยชน์เช่นกัน
   
“พวกท่านทราบไหมว่าเรามาเสียเวลากวาดพื้นกันทำไม” หลวงตาถาม

พระทุกรูปหยุดมือ หันมามอง ส่วนอินทัชยังคงกวาดต่อไป
   
“ทำความสะอาดไม่ให้ลานวัดสกปรกครับ”
   
หลวงตาพยักหน้า “ใจมนุษย์เราก็เหมือนกัน ต้องปัดกวาดเสียบ้าง”
   
พระหนุ่มฟังไว้แล้วพิจารณา หลวงตาพูดถูก การดำเนินชีวิตของเรา เต็มไปด้วยกิเลส การมาบวชเรียน เท่ากับเป็นการถือโอกาสชำระล้างจิตใจ
   
อินทัชรับผิดชอบบริเวณทำความสะอาดที่แบ่งสรรปันส่วนกับพระรูปอื่นเสร็จสิ้นแล้ว ท่านโกยใบไม้ไปสุมไว้ตรงโคนต้นก้ามปูและกลับเข้ามาช่วยพระรุ่นน้องที่ยังบ่นอยู่เนืองๆ ฝ่ายนั้นหันมาขอบคุณ ท่านก็ทำเพียงแต่ยิ้มรับ

หลวงตาไปพักเหนื่อยที่ลานเอนกประสงค์ ท่านจิบน้ำชาอยู่ตรงม้านั่งหินตอนที่มีหญิงวัยสาวเข้ามาขอพบ สีกาผู้นั้นเดินมาด้วยดวงตาแดงก่ำ
   
“โยมลูกสาวคนเล็กของหลวงตา ออกเรือนไปแล้ว เห็นว่าช่วงนี้มีปัญหากับครอบครัว” หลวงพี่ที่บวชพรรษานานกว่าอธิบาย ภิกษุใหม่จะได้ไม่แคลงใจ
   
“หลวงพ่อคะ” เธอพนมมือระหว่างพูด “ดิฉันมีเรื่องกลุ้มใจ ไม่เคยคิดว่าแต่งงานแล้วจะมีเหตุสารพัด นิดไม่เข้าใจ หน่อยก็ทะเลาะ ทำใจเย็นไม่ได้เลย”
   
หลวงตาพยักหน้า ไม่ได้โต้ตอบอะไรนอกจากให้โยมเล่าเรื่องจนจบ ซึ่งส่วนใหญ่ก็คือความไม่เข้าใจกันของบุคคลสองคนที่มาอยู่ร่วมกัน มีปัญหาการปรับตัว ใช้อารมณ์ ยึดตัวตน ยึดทิฐิเป็นหลักด้วยถือว่าตัวเองมีดีจึงไม่ฟังใคร
   
“โยม..ครองเรือนให้ถือฆราวาสธรรม และหัดรักด้วยพรหมวิหาร”
 
อินทัชได้ยินบทสนทนานั้น เลยขอรับฟังด้วยความสนใจ
   
“ฆราวาสธรรม เป็นหลักธรรมสำหรับฆราวาส ไม่ใช่แค่ชีวิตครอบครัว คนทั่วไปก็ยึดหลักนี้ได้” หลวงตาสอน “ข้อแรก..สัจจะ แปลว่าความจริง ทำอะไรต้องทำแต่เรื่องจริง รักจริง..ไม่หลอกลวง พูดจริง..ไม่โกหก ทำจริง..ไม่บิดพลิ้ว และสิ่งสำคัญคือมีความจริงใจต่อคู่ชีวิต ซื่อสัตย์ ไม่ทรยศหักหลังอีกฝ่าย”
   
“ทมะ..แปลว่าการฝึกฝน มนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐที่ฝึกตนได้..หัดฝึกจิตใจ นิสัย ปัญญา พัฒนาตัวเองไปในทางที่ดี ฝึกปรับปรุง เปลี่ยนแปลง ปรับตัวเข้าหากัน เพราะไม่มีใครที่อยู่ร่วมกันแล้วจะเกิดการคล้อยตามกันหมดทุกอย่าง”
   
“ข้อที่สาม..ขันติคือความอดทน ต้องหัดมีความเข้มแข็งทางใจ อดทนต่อปัญหาและอุปสรรคต่างๆ ฝ่าฝันไปด้วยกัน อดทนต่อสิ่งที่มากระทบใจ อดทนต่ออารมณ์ด้านลบที่เกิด และอดทนต่อกิเลสภายนอกที่เข้ามายั่วยุแต่ละฝ่าย”
   
หญิงสาวพนมมือฟังคำสอน แม้จะไม่เข้าใจนักแต่ก็พยายามคิดตาม
   
“ข้อสุดท้าย..จาคะ คือเสียสละได้เพื่ออีกฝ่าย เมื่อรักอย่างจริงใจ ย่อมมีความปรารถนาดีต่อกัน เราจะเสียสละให้คนของเราได้ เช่น เวลาเจ็บป่วย สละความสบายมาดูแล เวลาทุกข์ สละการหนีเอาตัวรอด เวลาอับจน สละความสุขส่วนตัวมาช่วยเหลือ สละตัวตนที่เรายึดมั่น สละตัวกูของกู เพื่อปรับเข้าหากัน”
   
อินทัชทำความเข้าใจกับเรื่องที่ได้ยิน หลักธรรมในศาสนานั้นคงอยู่และมีจริง ขึ้นกับคนจะตีความและน้อมรับมาปฏิบัติ ไม่ใช่เรื่องงมงายเหลวไหลถ้าหัดที่จะฟังและคิดวิเคราะห์ตามหลักกาลามสูตร เมื่อทำแล้วได้ผลค่อยเชื่อก็ไม่สาย
   
“หลวงพ่อ..ดิฉันจะพยายาม” เธอเช็ดน้ำตาของตัวเอง
   
หลวงตายิ้มรับ “ยึดฆราวาสธรรมแล้ว อย่าลืมรักด้วยพรหมวิหารสี่”
   
“เมตตา ปรารถนาให้เขาได้รับความสุข ไม่ว่าความสุขนั้นจะมีเราอยู่ด้วยหรือไม่ ก็ต้องหัดวางใจเอาไว้ หากวันใดวันหนึ่งเขาต้องการจะมีความสุขกับผู้อื่น ถ้าเรามีเมตตาแล้ว เราก็จะเข้าใจเขา”

“กรุณา..ปรารถนาให้เขาพ้นทุกข์ ไม่ซ้ำเติม คอยอยู่ข้างๆ มีใจหวังดีให้เขาคลายจากทุกข์ และหากว่าเขาอยู่กับเราแล้วเป็นทุกข์ การยินยอม ปล่อยมือไปจากการครอบครองเขาเอาไว้ก็คือทางที่ดี”

“มุทิตา..ยินดีเมื่อเขาได้ดี ไม่ชิงชัง อิจฉาริษยา คิดสนับสนุน รู้สึกร่วมไปกับความสุขที่เขาได้รับ วันหน้า หากคนของเรากลายไปเป็นของคนอื่น เมื่อเขาได้ดีมีสุขในแบบที่เขาพอใจ เราก็จะไม่ทุรนทุรายเพราะสูญเสียสิ่งที่รักไป”

“สุดท้าย..อุเบกขา รู้จักที่จะวางเฉย สร้างความสงบให้จิตใจ ทุกเรื่อง ทุกอย่าง ขอให้มีใจที่เป็นกลาง ทั้งต่อความสุขและความทุกข์ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเกิดขึ้นกับเราหรือกับคู่ของเรา” ท่านสอนไว้เท่านี้ “พิจารณาเอานะโยม”

หลวงตาให้แง่คิดถึงการเป็นสามีภรรยา ไม่เพียงแต่หลักธรรมในการใช้ชีวิตร่วมกัน แต่รวมถึงการฝึกจิตฝึกใจเมื่อมีปัญหาบุคคลที่สามเข้ามาเกี่ยวข้อง  กิเลสรอบด้านมีมาก ไม่มีอะไรยืนยันว่าจะได้เป็นคู่ผัวตัวเมียกันตลอดไป
   
..ทำให้ดีที่สุดเมื่ออยู่ร่วมกัน..
   
..แต่เมื่อถึงเวลาจากกัน ต้องรู้จักปล่อยวาง..
   
“ขอบพระคุณท่านมากๆค่ะ” เธอกระพุ่มมือไหว้ “ถึงแม้ว่าจะยาก แต่ดิฉันจะลองพยายามดู ไม่ว่าจะดีขึ้นหรือไม่ อย่างน้อยก็ได้ลงมือทำแล้ว”
   
อินทัชกวาดลานวัดเสร็จพอดีเมื่อหลวงตาปลีกตัวออกมา ตั้งใจจะไปจำวัด พระหนุ่มค้อมตัวลงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกเคารพ
   
สายลมเย็นรื่นพัดผ่าน กลิ่นอายบริสุทธิ์ของอากาศที่ไร้สิ่งเจือปนทำให้ใจสงบ รู้สึกราวกับตะกอนขุ่นข้นในใจกำลังถูกชะล้าง
   
ยังมีเรื่องราวมากมายให้เรียนรู้และฝึกปฏิบัติ หากตั้งใจเปลี่ยนแปลงตนไปในทางที่ดี มนุษย์เราย่อมทำได้เสมอ

..................................................................

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 21-10-2017 22:14:29

Chapter 59

เสียงหัวเราะสดใสของเด็กๆดังอยู่ทั่วบ้าน ไม่ว่าอ้นกับอุ้มจะวิ่งไปทางไหน กนธีรู้สึกมีความสุข และไม่เคยรู้สึกถูกเติมเต็มในชีวิตได้เท่านี้มาก่อน
   
พสิษฐ์เป็นพลขับที่ดีเยี่ยม เขาทำหน้าที่พาพี่ชายกับน้องสองคนไปช็อปร้านขายไม้ดอกไม้ประดับ พี่กุนต์เสนอจะเอาต้นไม้มาลงเพื่อให้สวนหลังบ้านที่แห้งแล้งดูสดชื่นขึ้นมาสำหรับการอยู่อาศัย เขาไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว เห็นดีด้วยซ้ำ
   
“จะเริ่มปลูกผักไฮโดรด้วย ไอ้ไผ่..ไปซื้ออุปกรณ์มา พี่อยากลอง”
   
“ครับๆ รับบัญชา” 
   
“ข้างหลังจะปลูกฟอร์เก็ทมีนอท เอาต้นนี้ด้วยนะ สีฟ้ามันสดชื่นดี” กนธีบอก “ถัดไปขุดแปลงผัก พี่อยากปลูกมะเขือเทศเชอร์รี่เพราะชอบกินมากๆ”
   
“ผมชอบกินหน่อไม้ฝรั่ง” ไม่มีใครถาม แต่น้องชายอยากบอก
   
“ก็เอาสิ ปลูกด้วยกัน แต่ของแกแปลงนู้น อย่ามายุ่งแปลงพี่”
   
“บ้านผมนะ..” พสิษฐ์บ่นอุบ
   
“แต่ที่ดินพี่โว้ย” กนธีถือสิทธิ์ขาด ให้ฟรีก็ดีนักหนาแล้ว! “เว้นที่เผื่อไว้ให้ด้วย ถ้าได้ไก่ไข่มาเลี้ยง คงได้กินไข่บ่อยๆ เหมาะกับสายชีวจิตอย่างพี่มาก”
   
“เอาวัวนมมาเลี้ยงด้วยเลยไหมล่ะ รีดปุ๊บกินปั๊บ รูดจากเต้า” เขาแหย่
   
“เอาสิ” กนธีชอบใจ “อยู่กรุงเทพทำไม่ได้ ทำที่บ้านของแกนี่แหละ”
   
“บ้านคนหรือหม้อจับฉ่ายวะ..” บ่นไปก็งั้นๆ เขารักและตามใจพี่อยู่แล้ว
   
บ้านพักตากอากาศหลังแรกของพสิษฐ์เลยดูมีชีวิตชีวาและมีเรื่องราวมากขึ้น อะไรทุกอย่างเป็นใจ ทั้งรอยยิ้มและคนรอบตัว จะยกเว้นแค่อย่างเดียว
   
“อ๋อ..อากาศดีกว่าปากช่องอีกหรือคุณไท” กนธีคุยโทรศัพท์ไป หยอดเมล็ดผักลงในฟองน้ำไป “ชวนผม? โห..ผ่านดีกว่าครับ แก่แล้ว นั่งรถนานไม่ไหว”
   
พสิษฐ์ทำเสียงหึในลำคอ ไอ้หมอนี่มันน่ารำคาญใจ เขาไม่เคยเจอคนที่ไหนทำหูทวนลม หลับหูหลับตาพุ่งชนเข้าจีบดะอย่างคุณไผทมาก่อนเลย
   
“เขาไม่รักไม่ชอบยังมาตื๊อไม่เลิก” คิดแล้วเลยพูดลอยๆ
   
กนธีหันมา เอาฟองน้ำขว้างหัวน้อง ทำนิ้วจุ๊ๆเป็นเชิงว่าเสียมารยาท
   
..คนแบบนี้ต้องมีมารยาทด้วยหรือ..ไม่จำเป็นมั้ง..
   
“ยิ่งคุยก็ยิ่งให้ความหวัง ตัดสายไปเลยพี่” เขากระซิบ
   
กนธีเขกหน้าผากอีกฝ่าย “ไปซื้อคาปูชิโนให้พี่แก้วหนึ่ง อยากกิน”
   
“แถวนี้มีที่ไหนล่ะ!”
   
“ขับไปสิ มีรถไม่ใช่หรือ” สั่งแล้วก็หันไปปลูกผักต่อ
   
พสิษฐ์บ่นพึมพำ จำใจหยิบกุญแจรถไปตามสั่ง เขาควรจะได้รางวัลน้องชายดีเด่น บ้านห่างไกลเป็นสิบกิโลยังพากเพียรเข้าไปถึงในเมือง!
   
ชายหนุ่มแวะซื้อกาแฟให้พี่ชายทีเดียวห้าถุง แยกน้ำแข็งเสร็จสรรพ ถ้าร้องจะกินอีก เขาจะเอามาห้อยคอพี่กุนต์ซะ! พอขากลับ เขาขับผ่านบ้านคุณไผท ไม่รู้นึกอย่างไรถึงได้เลี้ยวเข้าไปด้อมๆมองๆทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่อยู่
   
“มาทำอะไรหรือเปล่าครับ” คนงานโผล่มาถาม
   
พสิษฐ์อ้ำอึ้ง จะบอกว่ามาแอบสำรวจก็ไม่ดี เลยพูดว่ามีธุระกับคุณไผท เด็กหนุ่มนั่นท่าทางจะอยู่ในไร่ ไม่รู้ความอะไรนัก เลยชี้โบ๊ชี้เบ๊ให้เขาขับไปทางบ้านไม้หลังใหญ่ ให้ถามกับป้าแม่บ้านไม่ก็คนในนั้นเอาเอง
   
เขาจอดรถ เดินเข้าไปตามบอก แม่บ้านจำเขาได้เลยยกมือสวัสดี
   
“ผมมาหาคุณไผทครับ” พสิษฐ์ยิ้มให้ ถือโอกาสมองทุกอย่างในบ้าน
   
เขาเห็นภาพของไผทในวัยรุ่นถ่ายคู่กับชายอายุมากกว่า รูปนั่นใส่กรอบตั้งไว้ในตู้โชว์ เขามองอย่างสนใจ บางที..นี่อาจจะเป็นพ่อบุญธรรม    

“เจ้านายไม่อยู่น่ะค่ะ ไปดอยมูเซออาทิตย์หนึ่ง” แกเอาน้ำมาเสิร์ฟ
   
พสิษฐ์ทำท่ารับรู้ สวมรอยเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกับฝ่ายนั้นได้แนบเนียน
   
“ขึ้นดอยเลยหรือครับ ขยันจริงๆ แล้วนี่เขาไปคนเดียวหรือไปกับใครล่ะ”
   
“คนเดียวค่ะ”
   
“อ้อ..ผมนึกว่าเขากลับไปเยี่ยมบ้านเสียอีก” ชายหนุ่มเลียบเคียง “ปกติคุณไทเขากลับไปหาครอบครัวเขาบ่อยหรือเปล่าครับ”
   
“เอ..ไม่นี่คะ เธอไม่ได้มีครอบครัวที่ไหน เป็นหนุ่มโสดค่ะ”
   
“บ้านพ่อกับแม่น่ะครับ” พสิษฐ์ลองหยั่งเชิงเผื่อจะได้อะไร
   
“เรื่องนี้ป้าก็ไม่ทราบเหมือนกัน เธอไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังนะคะ รู้แต่ว่าคุณพ่อคุณแม่ของเธอเสียชีวิตแล้วทั้งคู่” แกพูด “ถ้าไปกรุงเทพก็ไปธุระมากกว่า”
   
ร่างสูงเลิกคิ้ว คุณไผทน่ะไม่มีพ่อแม่ ที่เสียไปก็มีแต่พ่อบุญธรรมสองคน
   
“จะให้ป้าเรียนไหมคะว่าคุณมาหา”
   
พสิษฐ์ส่ายหัว “ไม่เป็นไรครับ พอดีผมขับผ่านเลยแวะมา นึกว่าเขาอยู่ ยังไงเดี๋ยวผมโทรคุยกับเขาเองก็แล้วกัน” เขายิ้มให้แล้วกลับออกไปที่รถ
   
..ไอ้หมอนี่..อะไรก็เปิดเผย เว้นแต่อดีต..ดูลึกลับไปหมด..
   
รถโฟร์วีลคันใหญ่ค่อยๆเคลื่อนผ่านไร่องุ่น คนงานหลายช่วงอายุเดินให้ปุ๋ย บ้างก็สำรวจผลผลิตในแต่ละแปลง คนอีกกลุ่มกำลังช่วยกันเอาป้ายประกาศอันย่อมปักลงดิน เขาอ่านข้อความ ‘รับสมัครคนงานในไร่จำนวนมาก’

ชายหนุ่มมองอย่างครุ่นคิดก่อนจะขับเลยไปยังบ้านของตนเอง

…………………………………………………….

ฟอร์จูนเนอร์ที่เกรอะกรังไปด้วยรอยโคลนและดินสีแดงเลี้ยวเข้ามาในเขตไร่ ตอนนี้เกือบจะห้าทุ่มแล้ว ไผทกลับมาถึงปากช่องเลทกว่าที่คิด
   
ตอนที่จอดรถนิ่งสนิทอยู่หน้าบ้านพร้อมกับหาวหวอด สายตาก็เหลือบมองข้ามจากแนวรั้วองุ่นและที่ดินว่างเปล่าของเพื่อนบ้านไปเห็นแสงไฟอยู่ลิบๆ เขาเลิกคิ้ว แปลกใจที่บ้านของน้องชายคุณกนธีมีคนมาอยู่อาศัย
   
วันรุ่งขึ้น ไผทขับรถกอล์ฟไปดูหน้าบ้าน ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาเขาหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นใครบางคนกำลังตีแบดมินตันอย่างเอาเป็นเอาตายกับเจ้าของบ้านตัวจริงอย่างคุณไผ่ลู่ลมโดยมีเด็กๆเป็นกองเชียร์ชนิดเต้นกันสุดใจ 
   
กนธีที่กำลังจะแพ้ในเกมที่สามหยุดพักหอบหายใจตอนที่เห็นแขกมาหา เขายกผ้าขนหนูขึ้นซับเหงื่อ “อ้าว..คุณไท กลับมาตั้งแต่เมื่อไร”
   
“เมื่อวานครับ” ไผทยิ้มให้ “พอดีคิดถึงคุณกุนต์เลยรีบกลับ”
   
พสิษฐ์ทำหน้าเนือยขึ้นมาทันที ในขณะที่พี่ชายเขาหัวเราะร่า
   
“ครบกำหนดหนึ่งอาทิตย์พอดีไม่ใช่หรือครับ มาคิดถึงอะไรกัน”   
   
ไผทหัวเราะชอบใจที่ถูกไล่ทัน เขาเดินเข้ามากลางวง พูดกับกนธี “เล่นกันน่าสนุกจังนะครับ ถ้ายังไงให้เกียรติผมเป็นคู่ซ้อมด้วยได้ไหม”
   
กนธีพยักหน้ารับ ยื่นไม้แบดให้ ส่วนตัวเองไปนั่งพักที่ม้าหิน

“เอาเลยครับคุณไท..ซัดน้องชายผมให้ร่วงลงไปกองได้เลย!”

ไผทชะงัก เขาไม่ได้อยากจะเล่นกับหมอนั่น เขาจะเล่นกับคุณกุนต์ แต่ไม่ทันได้อ้าปากบอก พสิษฐ์ก็ตีลูกขนไก่มาตกผัวะตรงหน้า เฉียดแบบเส้นยาแดง

“มาเลยครับคุณไท..ถ้าล้มผมได้ ผมยอมเลี้ยงข้าวคุณเลย”

..ท้าทายกันขนาดนี้..หนีหายไปก็ไม่ใช่ไผทแล้ว..

“หึ” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก พับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นแล้วเดินเข้าหา “รับคำท้า”

กนธีนั่งยิ้ม พักเหนื่อยดูคนสองคนไล่หวดลูกฟาดใส่กันยิ่งกว่าตีเทนนิส ผัวะสองผัวะ ขนไก่ก็หลุดกระจายเหลือแต่แกน เขาหัวเราะ เหมือนเห็นหมีฟัดกัน

เวลาผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมง อ้นกับอุ้มก็เลิกเป็นกองเชียร์ เพราะคะแนนสูสีจนลุ้นไม่ถูก น้องหันมาช่วยพี่กุนต์เล็มกิ่งต้นชาฮกเกี้ยนและทำสวนถาดแทน

“มีหนอนด้วยๆ” น้องอ้นจับมันออก

“ใส่เห็ดนะฮะ” น้องอุ้มชูเห็ดปลอม

“เอาเลยลูก” กนธีหาวแล้วหาวอีก บิดขี้เกียจระหว่างดูนาฬิกาข้อมือ นี่ชั่วโมงกว่าแล้ว สองคนนั้นยังเล่นเหมือนจะฆ่ากันให้ตายไปข้าง

ในที่สุด เมื่อเขาวางมอสปูพรมลงบนเนินดินอันจิ๋ว พสิษฐ์ก็หวดไม้แบดเป็นหนสุดท้าย กดลูกขนไก่ลงในคอร์ดของไผทและชนะฉิวเฉียดไปนิดเดียว

ไผทหัวเราะ ยกสองมือยอมแพ้ ตอนนี้เหงื่อเขาชุ่มโชกไปหมด “โอเค..คืนนี้ผมคงหลับเป็นตาย” เขาหอบเบาๆ หันมาทางกนธี “หิวน้ำจังคุณกุนต์”

เป็นพสิษฐ์ที่ไวกว่า เขาหยิบขวดน้ำดื่มแล้วโยนมาทางไผท ฝ่ายนั้นคว้าหมับก่อนจะหรี่ตามองที่เขาพุ่งเข้าไปเป็นก้างแบบไม่เปิดโอกาส

กนธียิ้มขัน วางขวดน้ำในมือลง พอดีกับที่น้องอุ้มร้องบอกว่าปวดฉี่

“โอเค..อ้นไปมั้ยครับ ไปหาขนมกินกันด้วย” เขาลุกขึ้นยืน จูงมือเด็กสองคนเข้าบ้าน “คุณไท..อยู่คุยกับไผ่ไปก่อนนะ เดี๋ยวผมมา”

ไผทเดินมานั่งพักที่โต๊ะหิน ยกสองมือตะเบ๊ะรับก่อนถลกเสื้อขึ้นมากองที่คอ แทบจะนอนพังพาบไปกับเก้าอี้ด้วยความหมดแรง

พสิษฐ์มองฝ่ายตรงข้าม “ถ้าเหนื่อยจะกลับไปพักที่บ้านก็ได้นะคุณ”

“หึๆ” ไผทวางแขนพาดขอบโต๊ะ แหงนคอไปด้านหลังอย่างเมื่อยขบ “บ้านผมไม่หนีไปไหนหรอก กลับเมื่อไรก็ได้ แต่ผมอยากคุยกับพี่ชายคุณก่อน”

พสิษฐ์นึกโมโห คนพรรค์นี้ตื๊อไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม เอาแต่ตัวเอง เขาไม่ได้มีใจก็ยังเทียวไล้เทียวขื่อ มันไม่ใช่ความรู้สึกรักที่รุนแรงอะไรหรอก

..ความเห็นแก่ตัวต่างหาก..

เขามองไผทที่นั่งตากลม ผิวสีแทนชุ่มไปด้วยเหงื่อ หมอนั่นคอยเหลือบมองไปทางประตูบ้านที่กนธีเดินหายเข้าไปกับเด็กๆโดยไม่คิดสนใจเขาสักนิด

พสิษฐ์นึกหมั่นไส้เลยพูด “คนไม่สนใจก็ยังตื๊อทรหดอยู่ได้นะครับ”

ไผททำหูทวนลมด้วยการหยิบฟ๊อกกี้มาฉีดชาฮกเกี้ยนในถาด

“คุณไท..ผมพูดกับคุณนะ”

“หนวกหู” ไผทขมวดคิ้ว “ด่าอะไรก็ด่าไปเถอะ”

พสิษฐ์ทำใจเย็น จงใจต่อล้อต่อเถียงด้วย เพราะอยากกระตุกหนวดเสือ

“นี่..คนมีแฟนแล้ว อย่าไปยุ่งกับเขาเลย” เขาเดินเข้ามา วางไม้แบดลงด้านข้าง “ถ้าอยากเอาชนะนัก เปลี่ยนจากพี่กุนต์มาจีบผมแทนก็ได้”

ไผทหรี่ตามอง “ขอโทษที่ผมไม่ได้ตาบอดและก็ออกจะเลือกคนอยู่”

พสิษฐ์ฉุนกึก สักพักก็หัวเราะหึ นึกอยากแหย่ ชายหนุ่มอาศัยจังหวะอีกคนเผลอ ยกสองแขนขึ้นคร่อมฝ่ายที่นั่งพิงกับโต๊ะหิน คุณไทหันมา ผงะไปนิด

“ถอนคำพูดเลยนะครับ” เสียงทุ้มกดต่ำ

“เอาแขนออก ขยะแขยง” เขาว่า “ผมไม่พิศวาสผู้ชายตัวยักษ์แบบคุณ”

“ผมก็ไม่ได้สนคุณหรอก แต่ถ้าอยากเอาชนะด้วยการสร้างความวุ่นวายให้ครอบครัวของพี่กุนต์ ผมจะลองเล่นกับคุณดูก็ไ...!”

ไผทหยิบฟ๊อกกี้มาฉีดฟึ้ดใส่หน้าอีกฝ่าย น้องแบมบูสะบัดหัวพรืด

“แสบๆๆ มีปุ๋ยหรือเปล่าเนี่ยคุณไท เล่นอะไรไม่ดู”

เขาก้มมองฟ๊อกกี้ในมือ เขย่าๆดูแล้วไม่มีตะกอนหรือกลิ่นเคมี เขายังไม่อยากถูกแจ้งข้อหาเพราะทำคนตาบอด “มีแต่ปุ๋ยขี้วัวมั้ง ไปล้างหน้าซะคุณไผ่”

ร่างสูงดึงเสื้อที่กองอยู่ตรงคอลงมาตามเดิม ลุกยืนบิดขี้เกียจ

“จะบอกอะไรให้อย่างนะ ผมไม่ได้อยากเล่นเกม โตๆกันแล้ว ผมแค่ทำตามความรู้สึกตัวเองเท่านั้น แพ้คือแพ้ ถ้าเขาไม่มีใจจริงๆ ผมจะไป”

พสิษฐ์ก่นด่าในลำคอ ไม่ได้ฟังหรอก เขากำลังเช็ดหน้าอยู่ ฉีดเข้ามาได้!

“คุณเองก็เลิกอุ้มพี่ชายคุณได้แล้ว ให้เขาตัดสินใจเองเถอะ” ไผทยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกหน้า “อ้อ..อีกเรื่องหนึ่งที่อยากบอก..”

พสิษฐ์ขยี้ตายิก หันมอง

“อย่าลืมอาบน้ำให้สะอาดๆนะ” ไผทพูด “คุณเหม็นเหมือนช้างเน่า”

แขกไม่รับเชิญเดินกลับบ้านไปแล้ว แต่พสิษฐ์ยังช็อกค้างอีกหลายนาที จนน้องอุ้มเปิดประตูออกมา ถึงได้เห็นคุณอายืนเหม่อ

“คุณอา~” อุ้มน้อยโผเข้ากอดหมับที่ขา

พสิษฐ์ก้มลงมามองน้องที่เกลือกกลิ้งกอดเขา เสียเซลฟ์ไปเยอะ

“น้องอุ้ม..คุณอาตัวเหม็นไหมครับ”

เด็กน้อยเงยหน้ามอง ทำจมูกฟุดฟิด จากนั้นก็ฉีกยิ้มกว้าง ส่ายหัวหวือ

“ม่าย~ คุณอาไผ่หอมที่สุด หล่อที่สุด!”

พสิษฐ์กอดน้องหมับ “เด็กดี! คุณอาขอยกมรดกให้ครึ่งหนึ่ง!” เขาหอมแก้มยุ้ยฟอดใหญ่ น้องอุ้มหัวเราะชอบใจขณะที่คุณอามองไปทางเขตไร่อีกฝั่ง

..พูดกันดีๆไม่รู้เรื่อง ทำอะไรขึ้นมา อย่าด่าเขาทีหลังก็แล้วกัน..

…………………………………………………….

การที่กนธีมาอยู่บ้านปากช่องของพสิษฐ์กลายเป็นการช่วยอำนวยความสะดวกให้กับใครบางคน ไผทสบโอกาสเหมาะที่จะ ‘จีบ’ คุณกุนต์ได้อย่างสะดวก ไม่มีอะไรมาคอยขัด ถึงแม้ว่าจะมีก้างชิ้นใหญ่อย่างคุณน้องชายมาขวางอยู่เนืองๆ แต่ระยะหลังมานี้ ฝ่ายนั้นหายตัวไป คิดว่าคงจะมีธุระที่กรุงเทพ
   
“ไผ่น่ะหรือครับ” กนธียื่นน้ำให้คนที่มาช่วยทำคอกวัว “เห็นว่ามีงานด่วนเข้ามา ก็คงจะเรื่องคอนโดที่ทำกับคุณไอศูรย์ ภาษยวัตน่ะ”
   
“อ้อ..” ไผทพยักหน้า ยกแขนขึ้นเช็ดเหงื่อ แบกไม้มาวางกอง
   
“ทำไมหรือครับ คิดถึงน้องชายผมหรือ” กนธีถามยิ้มๆ
   
“ให้ผมกินขี้วัวเป็นมื้อเย็นแทนดีไหม” ไผทบ่น “คุณกุนต์ช่วยจับไม้ตรงนั้นที ผมจะตอกลงดิน เดี๋ยวทำเสาก่อนแล้วค่อยติดรั้ว วันสองวันก็เสร็จ”
   
“ลำบากคุณแย่ จริงๆแค่ช่วยหาคนงานให้ผมก็พอนะครับ” กนธีเกรงใจ
   
“ไม่เป็นไรหรอก ที่ผมลงทุนทำให้ก็เพราะอยากได้ใจคุณ”
   
การจีบในแบบของเขา มันไม่ใช่เขียนจดหมาย เอาดอกไม้มาฝาก หรือโทรศัพท์คุยกัน แต่เป็นการทำให้อีกฝ่ายเท่าที่เขาจะทุ่มเทแรงกายแรงใจลงไปได้
   
ไผทไม่ใช่คนเซอร์ไพรส์เก่ง ไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติค เขาทื่อเหมือนท่อนไม้ ชอบอะไร อยากได้อะไรขอให้บอก ให้ได้หรือไม่ได้เดี๋ยวพิจารณาเอาเอง แต่ถ้าจะให้มานั่งเดาใจ เขาทำไม่ค่อยเป็น หนำซ้ำ เขายังดื้อด้านเหมือนม้าพยศ ถ้ายังไม่เหนื่อย เขาจะไม่หยุด จะวิ่งไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงจุดสิ้นสุดของตน
   
กนธีพอจะอ่านนิสัยเรื่องนี้ของอีกฝ่ายออก เขาถึงได้ปล่อยให้ไผทเข้ามาในชีวิต จงใจให้เจ้าตัวเหนื่อยและหยุดไปเอง ดีกว่าปฏิเสธรุนแรงให้เสียเพื่อน
   
เขายังคงไม่หวั่นไหว ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เอนเอียง ทุกครั้งที่ถูกพูดโอ้โลม เขาจะยิ้มและไม่โต้ตอบ คุณไทเป็นพวกรู้จังหวะ ถ้าเขานิ่ง ไผทจะหยุด
   
“เอาล่ะ..เสาเสร็จแล้ว มั่นคงแข็งแรง วัวกระโดดเตะยังไม่ล้มเลย”
   
“คุณนี่เก่งรอบด้านเลยนะคุณไท”
   
“ขอบคุณที่ชม” ไผทผละไปทำประตูรั้ว “แต่ก่อนก็ไม่รู้อะไรหรอก แต่บอกตัวเองว่าถ้าคนอื่นทำได้ ทำไมผมจะทำไม่ได้ มั่นใจในตัวเองซะอย่าง”
   
กนธียิ้ม เขาชอบจุดนี้ของไผท “ผมรู้มานานแล้วว่าคุณเซลฟ์จัด”
   
“คนเกลียดผมตั้งมากเพราะไอ้ความเซลฟ์นี่แหละ” เขายิ้ม “ตอนเรียน เพื่อนถาม สอบได้ไหม ผมตอบ มั่นใจว่าได้เต็ม มันหมั่นไส้ เกลียดผมกันทั้งชั้น”
 
คนฟังหัวเราะใหญ่ คุณไผทเป็นคนเปิดเผย “เป็นตัวของตัวเองดีครับ”
   
ชายหนุ่มยักไหล่ “คนส่วนใหญ่ไม่ชอบ เขาคิดว่าต้องถ่อมตัว อ้าว..ทำได้ก็ทำได้สิวะ ไอ้เรื่องไหนที่ทำไม่ได้ก็พยายามไปสิ จะมัวงอแงทำไม”
   
“เวลามีคนไม่ชอบ..ดูเหมือนคุณจะเฉยๆนะ ท่าทางคุณไม่แคร์”
   
“เคยแคร์ครับ” ไผทหัวเราะ “แต่มาคิดได้ว่าจะเสียเวลาอธิบายทำไม ถ้าเขาจะมองผมในแง่ลบตลอด พูดไป เขาจะหันมามองผมในแง่บวกหรือไง”

กนธีครางเบาๆ ถ้าเจ้าไผ่มาได้ยิน อาจมีจุกในคอกันบ้าง

“แต่ถ้าสุดท้ายไม่คิดจะใช้อคติมองกัน เขาก็คงเข้าใจผมได้เอง” ไผทตอบ “แล้วคุณล่ะคุณกุนต์..เกลียดผมไหม..ที่ผมเป็นคนแบบนี้”

กนธีมองยิ้มๆ “ผมไม่เกลียดคุณ แค่มันเขี้ยวเป็นบางเวลา”

ไผทหัวเราะร่า “เพราะแบบนี้ไง ผมถึงชอบคุณ”

เขาส่ายหัว ยิ้มขัน “ถามจริงๆเถอะคุณไท ความชอบของคุณที่มีต่อผม มันจำเป็นต้องไปให้สุดทาง ต้องพยายามให้เต็มที่เชียวหรือ” เขานึกสงสัย “ผมรู้ว่าคุณน่ะมีความพยายาม แต่จะว่าไป..มันก็ออกจะมากไปสักหน่อย”

ไผทก้มหน้าตอกตะปู ไม่ได้ตอบอะไรอยู่สักพัก กระทั่งติดไม้เสร็จ

“พักก่อนไหมครับ” กนธียื่นน้ำให้

ร่างสูงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมารับน้ำใจนั้น เขาเพียงแต่พึมพำ

“ผมเคยรักผู้ชายคนหนึ่ง”

กนธีชะงัก เป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายเปิดเผยเรื่องราวในอดีตให้ได้ยิน

“เขาอายุมากกว่าผมเยอะ เป็นคนน่ารัก เป็นคนที่ทำให้ชีวิตที่อาจจะเรียกได้ว่า..โคตรบัดซบของผม..เห็นทางไป” ชายหนุ่มหันไปเลื่อยไม้

ผงฝุ่นเข้าตา เขาเพียงแต่ยกหลังมือขึ้นเช็ดแล้วทำต่อ

“เขาเป็นแสงสว่าง เป็นความอบอุ่นทั้งหมดที่ผมได้เจอ แต่ความรู้สึกของผมกับเขามันเป็นไปไม่ได้..เป็นอะไรที่เราต้องวางระยะห่างเอาไว้”

“คุณไท..” กนธีวางมือลงบนบ่ากว้าง

“เราไม่เคยคุยว่าเรารักกัน เราไม่เคยลงมือทำอะไรให้เป็นรูปธรรม แต่วันที่ผมกับเขาบอกความรู้สึกกัน เป็นวันที่เขา..” ไผทนิ่ง “ตายจากผมไป”

“ผมเสียใจที่ทำให้คุณคิดถึงเรื่องพวกนี้” กนธีบีบกระชับลาดไหล่ “ถ้าเล่าออกมาแล้วทำให้สบายใจขึ้นก็พูดได้นะครับ..มันจะเป็นความลับ”

“วันนั้นเป็นวันที่ผมขอแยกไปมีชีวิตส่วนตัว เขาเสียใจ ออกไปข้างนอก กินเหล้าเมา..มารู้อีกทีว่ารถที่เขาขับพลิกคว่ำอยู่ข้างทาง” ไผทลงมือทำงานต่อ “เขาไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาล และคำสุดท้ายที่บอกกับผมก็คือ..เขารักผม”

“ผมเสียใจด้วยจริงๆ”

“ตอนนั้นถ้าผมกล้าสักนิด ซื่อสัตย์กับตัวเอง แคร์เรื่องสังคมให้น้อยลง ผมกับเขาคงมีความสุขด้วยกันไปแล้ว” เขาถอนหายใจ “หลังจากเขาตาย ผมก็คิดได้ว่า จากนี้ไปชีวิตของผม ถ้ารู้สึกอะไรก็ต้องทำตามหัวใจตัวเองไปจนจบ”

ไผทจับมือที่วางบนไหล่ “คุณกุนต์..คุณถามว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ มันจำเป็นต้องพยายามให้เต็มที่ด้วยหรือ..ผมตอบคุณได้แค่ว่า ผมทำเพราะไม่อยากมารู้สึกเสียใจทีหลังเหมือนเรื่องที่ผ่านมาเท่านั้นเอง” 

“ผม..เข้าใจแล้วครับ” กนธีมองอย่างเห็นใจ

“ถึงตอนจบเมื่อไร ถ้าผมไม่ใช่คนที่ถูกเลือก ผมก็จะยอมรับมันด้วยดี”

......



จากวันนั้น ไผทก้าวเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของกนธีกับเด็กๆได้อย่างกลมกลืน เขาคอยอยู่ข้างๆ ดูแลเท่าที่โอกาสอำนวย อาสาพาไปเที่ยวทุกที่ เชิญทุกคนไปบ้าน ทำอาหารเย็นให้ด้วยตัวเองเพราะไม่อยากให้กนธีลงมือทำลายครัวของน้องชาย
   
อ้นกับอุ้มเป็นเด็กกินจุ เขาชอบมากเวลาที่เห็นน้องกินเค้กโฮมเมดจากร้านอาหารที่เขาเป็นเจ้าของจนหมดเกลี้ยง แทบทุกวันจะต้องมีขนมติดไม้ติดมือมาฝากจนกนธีต้องบอกห้ามเพราะว่าน้องอุ้มพุงปลิ้นออกมาจนเสื้อเก่าใส่ไม่ได้
   
ไผทเริ่มสอนให้เด็กๆขี่ม้า แต่เขาไม่ได้พาขึ้นม้าตัวใหญ่ในฟาร์มหรอก ไปเช่าเอาม้าแคระให้น้องลองเล่น วันว่างก็พาไปไร่ทองสมบูรณ์ ขี่รถเอทีวีและนั่งสกายลิฟท์ ผลัดกันดูแลกับคุณกุนต์ อ้นกับอุ้มดูมีความสุขมาก
   
ถึงได้ไปเที่ยวบ่อยครั้ง แต่ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาจะใช้ชีวิตในไร่มากกว่า น้องอุ้มท่าทางจะชอบงานเกษตร เห็นเล่าใหญ่ว่าที่บ้านมีทุ่งนา และโตขึ้น อุ้มจะกลับไปทำนาที่บ้าน เกี่ยวข้าวอร่อยๆมาให้ทุกคนกิน จะเอามาฝากอาไทด้วย
   
“อ้นกับอุ้มจะกลับน่าน แบบนี้ก็ทิ้งพี่กุนต์สิครับ” กนธีหน้าหมอง
   
“พี่กุนต์ไปอยู่กับพวกหนูนะ” อุ้มชวน “หนูไถทุ่งนี้ พี่กุนต์ไถทุ่งนู้น”

ไผทหัวเราะ “ไม่อยากเปลี่ยนจากทุ่งนาเป็นไร่องุ่นบ้างหรือครับ”

“ม่าย~” น้องอุ้มส่ายหัว “แต่ถ้าคุณอาไทให้มรดกองุ่น หนูก็เอา”

ไผทสำลักพรืด ส่วนกนธีก็หัวเราะตัวโยน คนที่พูดคำว่ามรดกให้น้องฟัง น่าจะเป็นคุณอาพสิษฐ์ที่หายกลับไปทำงานของตัวเองจนตอนนี้ยังไม่โผล่มา

“คุณอาไทมีลูกไหมครับ อ้นอยากเจอน้อง” อ้นที่กำลังดูดน้ำองุ่นถาม

“อาไทไม่มีลูกครับ” ร่างสูงตอบยิ้มๆ “แต่ถ้าแฟน..อาไทตามจีบอยู่”

“คนนี้ห้ามนะฮะ” อุ้มชี้ไปทางพี่กุนต์ “พี่โอ๊ตสั่งห้ามเพราะเมียพี่กุนต์ดุ!”

“เมียพี่กุนต์?” เขาเลิกคิ้ว มองกนธีที่หัวเราะชอบใจ

“พี่โอ๊ตบอกว่า เมียพี่กุนต์ชื่อโอ๊ตครับ” อ้นตอบแทน

ไผทชะงักค้าง เขาบอกว่าเด็กไม่โกหก แต่ถ้าจะให้เชื่อว่าคนคนนี้เป็นฝ่ายนำ เขาคงต้องทบทวนหลายรอบหน่อย “ไม่อยู่ในหัวมาก่อนเลย..”

กนธีกลั้นขำ “ของแบบนี้มันก็ไม่ได้ตายตัวนี่ครับ” เขาลดเสียงลง

“เว้นผมไว้สักคนเถอะนะ!”

“มันแหงอยู่แล้วคุณไท” กนธีหัวเราะ “คุณเป็นเพื่อนที่ดีของผมนะ”

ไผทห่อเหี่ยว เขาหมายความว่าไม่อยากเป็นฝ่ายรองรับให้กนธี แต่เจ้าตัวกลับปัดเขาไปอยู่เขตแดนของเพื่อนที่ดีเสียนี่ “ชัดเจนสุดๆ” จีบเท่าไรก็ไม่คืบ

กนธีนั่งยิ้ม หยิบมือถือขึ้นมากดอ่านไลน์ มีข่าวที่กรุงเทพจากคนนั้นคนนี้เต็มไปหมด เรื่องที่ร้าน เขาก็ฝากน้องสนให้ช่วยดู น้องเองก็ปิดเทอมเหมือนกัน

คราวงานบวชของอินทัช ปาลินไม่ได้ไปเพราะติดธุระกับพี่ชาย ได้แต่ร่วมทำบุญมา เขารับไว้ด้วยความเอ็นดูเพราะวางความคิดที่ทำให้ตัวเองไม่เป็นสุขลงได้แล้ว ทางแก้ของเรื่องนี้ ไม่ใช่แค่ให้อินทัชยืนยันว่าไม่คิดอะไรกับปาลิน แต่ต้องจัดการที่ใจเขาด้วย เขายอมรับได้ถ้าน้องจะไป..ถ้ามันเป็นความสุขของน้อง เขาก็ไม่ขวาง ในเมื่อเรื่องร้ายที่สุดนั้นเรายอมรับได้ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีก

ความรัก..ขอให้รักอย่างเข้าใจ ไม่ใช่รักแบบครอบครอง ผูกมัด

กนธีอ่านไลน์ที่ปาลินส่งมาให้ นอกจากธุระเรื่องสต็อก เรื่องบัญชีกับใบเสร็จที่น้องถ่ายภาพส่งให้ตรวจแล้ว ยังมีเรื่องส่วนตัวอีกอย่าง

‘ผมมีเรื่องปรึกษาครับ..คือว่าเปิดเทอม อาจต้องขออนุญาตหยุดทำที่ร้าน ผมขอโทษจริงๆที่กะทันหัน แต่จะอยู่ทำจนกว่าพี่ๆจะหาคนใหม่ได้ครับ’

กนธีตกใจไม่น้อย ตอนแรกเขานึกว่าตัวเองทำท่าไม่ดีออกไปให้น้องสนคิดมาก แต่ดูเหมือนว่าสาเหตุการขอลาออกจะมาจากเรื่องอื่นมากกว่า

‘ผมได้ทำงานกับเพื่อนของพี่ศรครับ พี่เขาอยากให้ไปทำเต็มเวลา’

กนธีงุนงง ถามไปถามมา ได้ความว่าเพื่อนนิมมานคือ ภวินท์ ภาษยวัต แต่รู้มาว่ามีกิจการโรงแรม ไม่แน่ใจว่ารับเด็กศิลปกรรมไปทำตำแหน่งอะไร

‘คุณภวินท์นี่ใช่คนเดียวกันกับที่เราวาดรูปเขาหรือเปล่า’ เขาพิมพ์ถาม

‘ใช่ครับพี่..’

‘คบมานานหรือยัง’ กนธีตั้งใจจะถามว่าพอจะไว้ใจได้ไหมแค่นั้น

‘พี่กุนต์~~’ แต่คำตอบที่ได้มาเป็นการเฉลยทุกอย่างในตัว

“งี้นี่เอง..” กนธียิ้มเอ็นดู คุยอีกเล็กน้อยก็วางมือถือมาบอกหุ้นส่วน “เราคงต้องหาบัญชีคนใหม่แล้วคุณไท น้องสนเขามีธุระกับทางบ้าน ต้องขอออก”

ไผทเลิกคิ้ว “เดือดร้อนอะไรหรือเปล่า” ปกติเขาก็ไม่ได้เป็นคนละเอียดพอจะสนใจทุกข์สุขของลูกน้อง หากตั้งแต่คบหากนธี เขาก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นบ้าง

“เปล่าครับ แฟนเขาคงหวงน่ะ” กนธีพูดยิ้มๆ “วัยรุ่นนี่..สดชื่นดีจังน้า~”

“แฟนเขานี่ใครครับ” ไผทหยิบถุงขนมให้เด็กน้อยที่นอนนับดาวข้างๆ

“คุณภวินท์ ภาษยวัต” เขาตอบ หยิบฝรั่งมาเคี้ยว

“งั้นหรือ..ผมก็นึกว่า..” ไผทเงียบไป เห็นว่าอินทัชมีใจ นึกว่าสองคนนี้จะลงเอยกันเสียอีก ถ้าปาลินออกไปแบบนี้ เท่ากับหนทางของกนธีไม่มีอะไรแล้ว

“รู้ว่าคุณคิดอะไร” กนธียิ้ม “แต่น้องจะอยู่หรือไม่ ผมก็ไม่คิดมากแล้ว”

ไผทหัวเราะในลำคอ เอนหลังพิงเก้าอี้ที่ตั้งไว้ชมวิวบนดาดฟ้าบ้าน บนระเบียงของคืนนี้ เขามีกนธีเป็นเพื่อน “เหมือนช่องว่างระหว่างคุณกับเจ้าเด็กนั่น มันค่อยๆปิดลงแล้วนะ” เขาพึมพำ “ไม่เหลือที่ให้แทรกเข้าไปสักเท่าไร”

“เรายังเป็นเพื่อนกันได้นี่ครับ” กนธีหนักแน่นอย่างที่เป็น

ชายหนุ่มหันมอง ใบหน้านั้นอ่อนกว่าวัย เขาเห็นรอยยิ้มของผู้ชายที่กำลังปรับจิตใจและตัวตนเพื่อความสัมพันธ์ ไม่เป็นทุกข์และอิดโรยเหมือนก่อนหน้า เป็นคนที่มองโลกด้วยความเข้าใจ และด้วยความดีที่มีอยู่ติดตัว

“ขอผมถามโง่ๆหน่อย” ไผทพึมพำ “ถ้าผมกับเขาเกิดจมน้ำพร้อมกันขึ้นมา มีคุณคนเดียวที่จะช่วยได้ คุณจะเลือกเอื้อมมือไปหาใครก่อน”

“คุณไท..” กนธีส่ายหัว “ถ้าผมกับคนในอดีตของคุณจมน้ำพร้อมกัน..คุณจะเลือกช่วยเหลือใครครับ ผมคิดว่าผมรู้โดยที่ไม่ต้องถามคุณด้วยซ้ำ”

ร่างสูงนิ่งอึ้ง สุดท้ายเขาก็หลับตาลง

“ความหวังของผมกำลังจะถึงขีดศูนย์แล้วสินะ”

“เรื่องของความรู้สึก มันพูดกันยาก” กนธีตอบ

“นั่นสินะ น่าจะรู้นานแล้ว” เขายิ้ม “ตอนนี้ผมอยู่ในช่วงรอ..”

กนธีเลิกคิ้วแทนคำถาม ไผทหันหน้ามา แตะปลายนิ้วอีกฝ่าย

“รอให้ช่องว่างของคุณกับเขาปิดทับกันจนสนิท”

..ในเมื่อไม่มีที่ให้แทรก..คนพ่ายแพ้ต้องเป็นฝ่ายไป..

กนธีเพียงแต่ยิ้มบาง ดึงมือออกช้าๆ ไผทก็ไม่ได้ยึดรั้ง

“คุณจะอยู่ที่นี่จนถึงเมื่อไรครับ” ไผทถาม

“จนกว่าจะเปิดเทอมใหม่น่ะครับ..ก็อีกประมาณอาทิตย์”

“โอเค..เราก็คงจะห่างกันตามเคย หมดโอกาสทำคะแนน” 

กนธีหัวเราะ “คะแนนความเป็นแฟนของคุณไม่ได้ขึ้นมาสักนิด แต่ถ้าคะแนนความเป็นเพื่อนน่ะ..ผมมีให้คุณมานานแล้ว และมันมั่นคงกว่านะคุณไท”

ไผทยกสองมือแทนการใกล้จะยอมแพ้ พากเพียรเท่าไรก็ไม่ขยับสักที

มีเสียงเรียกเข้าดัง กนธีกดรับสาย เป็นพสิษฐ์ที่โทรมา

‘มะรืนนี้..พระได้ฤกษ์สึกนะ’

ใครอีกคนได้ยินเสียงนั้น เขาถอนใจ มองดาวบนฟ้า

..เรารู้ว่าดวงดาวนั้นสวยงาม..แต่มันมักจะไกลเกินเอื้อมเสมอ..

................................................................................

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 21-10-2017 22:17:24

Chapter 60

กนธียอมรับว่าตื่นเต้น..เขาไม่ได้เจอหน้าอินทัชตลอดช่วงปิดเทอม ตอนที่เขาพาเด็กๆกลับกรุงเทพนั้นเป็นช่วงที่พระสึกออกมาอยู่ข้างนอกหลายวันแล้ว
   
เขาพาอ้นกับอุ้มกลับคอนโด ตอนเปิดประตูเข้าไป หัวใจเขาเต้นรุนแรงที่สุดเมื่อเห็นว่าไฟในห้องเปิดอยู่ ดูเหมือนว่าน้องจะมารออยู่ก่อน
   
กนธีจูงเด็กๆ ระงับความรู้สึกและเสียงในอกที่ดังหนวกหู เขาค่อยๆเดินผ่านครัวและมองไปทางห้องรับแขก..ผู้ชายที่คิดถึงยืนอยู่ตรงนั้น
   
เด็กหนุ่มหันมามอง ดวงตาคมปลาบจับจ้องอีกฝ่าย
   
เขากลั้นหายใจ คลี่ยิ้มด้วยความยินดี “โอ๊ต..”
   
“พี่โอ๊ตมา!” อ้นกับอุ้มร้องดังลั่น โผเข้ากอดคนที่ยืนอยู่กลางห้อง
   
อินทัชเซถอยไปเล็กน้อยเพราะแรงโถม เขาก้มลงกอดเด็กๆ ปล่อยให้มันหอมแก้มจนหน้ายับไปแถบหนึ่ง “เว่อร์ไปๆ..ทำเหมือนไม่เจอกันมาเป็นปี”
   
“พี่โอ๊ตตัดผมทรงนี้เท่จังเลย” น้องอุ้มยืนบิด ชมพี่ชาย
   
“ไม่ได้ตัด นี่เรียกว่าโกน” เขาหัวเราะ ตบก้นน้องเบาๆ “บิดทำไม”
   
“ปวดชิ้งฉ่องอ่ะ..พี่อ้นพาหนูไปฉี่หน่อย” อุ้มทำท่าขนลุกบรื๋อ
   
“ไปกันๆ พี่ก็ปวด” อ้นรีบจูงน้องเข้าห้องน้ำ ปล่อยพี่ๆไว้ด้านนอก
   
กนธีเดินเข้ามาใกล้ อดประหม่าไม่ได้ที่เจอหน้า “มานานหรือยัง”
   
อินทัชยิ้ม “มาอยู่ได้หลายวันแล้วครับ”
   
“อืม..” เขาเกร็งเล็กน้อย ไม่รู้จะชวนคุยอะไร มันตื่นเต้นไปหมด
   
“ผม..” ร่างสูงหลุบตาลงมองอีกฝ่าย
   
กนธีพยักหน้ารับ “มีอะไรหรือ”

“จะออกไปพรุ่งนี้นะครับ”
   
เขาชะงัก ในหัวพร่ามัวไปครู่หนึ่งก่อนที่จะระลึกได้ว่าก่อนบวช น้องขออะไรเอาไว้ “ที่จริง..ไม่ต้องหรอกนะ เราอยู่ด้วยกันหมดนี่แหละ” เขาพูดรัวเร็ว
   
“พี่กุนต์ครับ..” อินทัชแตะนิ้วเย็นวาบ “ขอโอกาสให้ผมได้พิสูจน์ตัวเอง”
   
“พี่ไม่ได้โกรธโอ๊ตนะ แล้วก็ไม่ได้อยากให้ทุกคนไปด้วย”
   
“ผมรู้” เขาตอบ “แค่อยากกลับไปตั้งต้นใหม่ เริ่มจากวันที่เราไม่รู้จักกัน”
   
“โอ๊ต..” กระบอกตาเขาร้อนผ่าว
   
“เสียใจหรือครับ”
   
“ถามออกมาได้”
   
“ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ผมก็ไม่ได้รักพี่น้อยลง และถ้าพี่เองยังรู้สึกดีๆกับผม ก็เท่ากับว่ามันไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย” เสียงทุ้มต่ำพูด “เราแค่ห่างกันเพื่อจะได้โตขึ้น ถ้าพี่เชื่อใจผม พี่ก็ไม่ต้องกังวลอะไร ไม่ดีหรือครับ..มันจะได้พิสูจน์ความมั่นคงที่ผมมีต่อพี่ยังไงล่ะ”
   
“ไอ้เด็กคนนี้..” เพียงแค่ไม่นาน อินทัชโตขึ้นเหมือนก้าวกระโดด
   
เขาเองเสียอีก..เป็นผู้ใหญ่ไร้วุฒิภาวะในความสัมพันธ์มาตลอดสี่สิบปี
   
“ผมจะทำให้ดูว่าผมจะเป็นผู้ใหญ่ได้มากพอไหม ถ้าเราคบกันต่อ ผมก็ไม่ต้องการให้พวกเราอยู่กับความแคลงใจ ไม่ต้องการให้อะไรมาเป็นตัวแทรก” 
   
กนธีพยักหน้าแม้ใจจะวูบโหวง แต่เขาก็เข้าใจสิ่งที่น้องสื่อ
   
“แล้วหลังจากนี้..ช่วงที่เราห่าง พี่ถามใจตัวเองดีๆนะครับ” เขาพึมพำ “พี่ยังต้องการ..ยังอยากให้คนที่ชื่ออินทัชเข้ามาอยู่ในชีวิตอีกไหม..”
   
“ต้องการผมที่เป็นผม ไม่ใช่ใครก็ได้ ไม่ใช่เลือกเพราะเหมือนใคร ไม่ได้ตัดสินใจเพราะความเหงา..แต่เพราะเป็นผมคนนี้ พี่ถึงอยากให้มาอยู่ข้างๆ” เขายิ้มให้ “เพราะผมคิดมาแล้ว..ว่าความรักของผมต้องเป็นพี่เท่านั้น ไม่ใช่คนอื่น”
   
คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว..ความรักของเขาคือคุณกนธี คนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง..เป็นพ่อ..เป็นพี่..เป็นแสงสว่างในความมืด..เป็นสายน้ำหล่อเลี้ยงใจ

กนธีมองน้องด้วยสายตาพร่ามัว เจ้าเด็กนี่..คิดอะไรลึกซึ้งกว่าเขามาก

“และหากว่ายินดีจะมีผมอยู่ร่วมชีวิต เวลามีปัญหา พี่จะปล่อยมือ จะตัดใจจากผมอีกไหม จะยอมทิ้งทุกอย่างไปง่ายๆ หรือเราจะจับมือกันให้แน่นขึ้น ช่วยกันประคับประคอง ข้ามผ่านทุกเรื่องไปด้วยกัน”

กนธีพยักหน้า อีกฝ่ายพยายามมากมาย..เขาเองก็ต้องพยายามด้วย
   
อินทัชแตะใบหน้าได้รูป..เขารักคนคนนี้เหลือเกิน
   
“รู้ไหมครับ ผมคิดอยู่นาน..ทำยังไงถึงจะทำให้ชีวิตของพี่มีแต่ความสุข คิดแทบเป็นแทบตาย แต่สุดท้ายผมก็เข้าใจได้..” เขาพูดเสียงอ่อนโยน “ผมคงให้สัญญาไม่ได้จริงๆ ว่าการคบหากันของพวกเราในอนาคตจะมีแต่เรื่องดีๆ บางที..มันอาจจะมีช่วงที่พวกเราเอาอารมณ์เป็นใหญ่ อาจจะมีเรื่องที่ทำให้พี่เสียใจอีก” 
   
กนธีฟังอย่างตั้งใจ เขาคิดว่าพอจะรับรู้ได้ว่าน้องอยากพูดอะไร

“มันคงไม่ได้ราบรื่นไปตลอดรอดฝั่ง ผมขอโทษที่ผมรับรองอะไรให้ไม่ได้ แต่ผมบอกได้แค่ว่า..ผมจะเป็นผู้ชายที่ดีอย่างเต็มที่..เพื่อคุณกนธีของผม”
   
เจ้าของชื่อยิ้มทั้งดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำ
   
“เหลือแต่พี่เท่านั้นว่าจะยอมร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับผมอีกไหม ลองเก็บไปคิดดูนะครับ” อินทัชกระซิบ “ถ้าตัดสินใจมีผมอยู่ข้างๆแล้วก็ขอให้เตรียมใจไว้ด้วย..เพราะผมจะไม่ปล่อยมือพี่ไปจนตลอดชีวิตที่เหลือของพวกเราเลย”
   
กนธีหันหน้าไปอีกทาง กลั้นความรู้สึกอุ่นซ่านในใจที่แทบจะล้นออกมา
   
..เขา..โชคดีจริงๆที่ได้เจออินทัช..
   
..โชคดีเกินกว่าใครๆ..
   
อ้นกับอุ้มออกมาจากห้องน้ำ เด็กๆยังหน้าระรื่นไม่หาย กนธีเห็นแล้วได้แต่ยิ้มหม่น มองน้องอ้นที่เลื่อนหน้าต่างออกไปสำรวจต้นไม้ที่ปลูกอยู่

“พี่กุนต์ๆ มีหอยทากเต็มต้นไม้เลย” น้องอ้นบอก
   
“โอ๊ะ..กางเกงในของหนู” เสียงอุ้มน้อยดังมาจากในห้องนอน น้องมุดเข้าไปใต้เตียง ดึงสไปเดอร์แมนที่ขดเป็นเลขแปดออกมา “ขึ้นร๊าขึ้นรา~”
   
เขาดูเด็กๆที่เดินวนในห้องก่อนจะเงยมองคนตรงหน้า รู้ชัดว่าอย่างไรน้องก็จะออกไปอยู่ข้างนอก เขาไม่มีอะไรให้ติดค้างในใจแล้ว เลยได้แต่ขอ
   
“ถ้ายังไง..โอ๊ตพาน้องไปอยู่ห้องเดิมที่เคยอยู่ได้หรือเปล่า” เขาหมายถึงห้องของศรัณย์ “เพิ่งจะหมดสัญญาเช่าไป ตอนนี้ว่างอยู่..ขอร้องเถอะนะ”
   
อินทัชไม่ได้หัวรั้นเกินไป เขารับคำอย่างง่ายดาย
   
อ้นกับอุ้มกำลังปรึกษากันว่าจะจับหอยทากตอนที่กนธีเรียกหา
   
ชายหนุ่มกลั้นน้ำตาเอาไว้ คุกเข่าลงกับพื้น “อ้น..อุ้ม มาหาพี่หน่อยลูก”
   
น้องหันมามอง จากนั้นก็แย่งกันวิ่งเข้ามากอด
   
“เด็กดี..” กนธีจูบหน้าผากทั้งสองคน “ไหน..เรียกว่าพ่อสักคำสิครับ”

“พ่อจ๋า” น้องอุ้มร้องหน้าแป้นแล้น
   
“คุณพ่อ..” น้องอ้นยิ้มตาปิด จับแก้มพี่กุนต์ “คุณพ่อของอ้นหล่อสุดๆ”
   
คนฟังน้ำตาคลอ กอดน้องๆแนบอก “พรุ่งนี้พี่โอ๊ตจะพาหนูไปอยู่ด้วยนะครับ..เราอาจจะห่างกัน แต่ยังไงก็เป็นเด็กดีนะลูก”
   
“แล้วใครจะช่วยพี่กุนต์ทิ้งหอยทากอ่ะครับ” อ้นสงสัย
   
“จะรอหนูกลับมาช่วย” กนธียิ้ม บิดจมูกเชิดรั้น “กลับมานะครับ”
   
..เราปล่อยมือกันวันนี้..เพื่อจะจับกันใหม่ให้แน่นกว่าเดิม..
   
..เขาจะรอ..

…………………………………………………….

เปิดเทอมใหม่ อินทัชกลับไปเรียนหนังสือตามเดิม อ้นกับอุ้มก็มีหน้าที่เรียน พวกเขาเดินทางด้วยรถมอเตอร์ไซค์และรถเมล์ จำกัดการใช้เงินอย่างที่เคยทำ น้องอ้นได้เงินวันละหนึ่งร้อย น้องอุ้มได้วันละห้าสิบ เหลือมาจับหยอดลงกระปุก
   
ห้องที่ใช้นอนแคบกว่าคอนโดของพี่กุนต์ ไม่ได้สบายกันแบบเดิม แต่น้องๆไม่ได้บ่นหรือโอดครวญ แรกๆอ้นกับอุ้มอาจจะไม่เข้าใจบ้างว่าทำไมต้องห่างกับพี่กุนต์ แต่พี่โอ๊ตบอกว่าเราอยู่ในช่วงฝึกตัวเองให้เข้มแข็ง เพื่อที่จะเป็นกำลังให้พี่กุนต์ได้..เด็กๆก็พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน พร้อมพยายามเต็มที่
   
อินทัชเริ่มทำงานพิเศษเหมือนเดิม ช่วงกลางวันเป็นผู้ช่วยวิจัย รับคีย์ข้อมูล เก็บแบบสอบถามรับเงินรายชุดและวิเคราะห์ผล ทุกเย็นรับสอนพิเศษเด็กเป็นกลุ่ม แค่บอกชื่อมหาวิทยาลัยและโพสเน็ตก็มีคนสนใจแล้ว
   
ช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เขาไปเป็นครูสอนว่ายน้ำและกีฬาอื่นๆ เด็กทุกคนติดเขามาก บรรดาพ่อแม่ก็ชอบให้เขาดูแลเพราะคุยกับเด็กรู้เรื่อง มีการจ้างไปสอนนอกรอบ ต้องยกความดีให้อ้นกับอุ้มที่เขาเป็นผู้เลี้ยงดูมาโดยตลอด
   
อินทัชเริ่มลงทุนโดยใช้เงินเก็บ เรียนรู้ตลาดหุ้น หา passive-income จากการสอนของคุณไผ่ อัตราดอกเบี้ยเงินฝากแบบออมทรัพย์นั้นน้อย เขาเลยแบ่งเงินออกไปซื้อกองทุนหลายอย่าง ทั้งอาศัยจังหวะราคาทองลงไปช่วงหนึ่ง ซื้อทองคำแท่งจำนวนสิบบาทฝากไว้กับบริษัทเพื่อเทรดทองเอากำไรระยะสั้น
   
แหล่งรายได้อีกทางของเขา มาจากการที่ราคาคอนโดในแถบที่พสิษฐ์สร้างกำลังขึ้น เป็นความใจดีของคุณไผ่ที่สอนให้เขาเรียนรู้การเป็นนายหน้าซื้อขายอสังหาริมทรัพย์แบบมือสมัครเล่น พสิษฐ์ให้อินทัชลองใช้คอนแทคที่มีสมัยทำงานที่ Vin Santo ขายห้องให้ได้แล้วรับเปอร์เซ็นต์ไป 

พอเงินเก็บมากขึ้น เขาก็ลองเล่นกับความเสี่ยง กู้เงินมาเพื่อซื้อใบจองคอนโดที่กำลังมีโปรเจ็คสร้างในย่านที่คนนิยม ผ่านไประยะหนึ่งก็ปล่อยขาย ตัดราคานายหน้าคนอื่นเล็กน้อย แน่นอนว่ามันสามารถทำเงินได้ในระยะสั้นๆ
   
หากว่าวันไหนมีเวลาว่างจากการเรียน เขาก็เดินสำรวจตลาด สอนให้อ้นกับอุ้มรู้จักขายของผ่านอินเทอร์เน็ต พอได้เสื้อผ้าเด็กผู้ชายมาจากย่านค้าส่ง เขาก็ให้เจ้าสองตัวเป็นนายแบบ ถ่ายรูปแล้วสร้างร้านในไอจี สร้างเพจในเฟซบุ๊ก แก้มกลมย้วย ลักยิ้มกับพุงป่องๆดึงดูดความสนใจจากลูกค้าให้เข้ามาซื้อ ลงทุนไม่กี่ชุด พอมีคนออเดอร์ก็ไปซื้อให้จากแหล่งแล้วส่งพัสดุทางไปรษณีย์ ส่วนเงินที่ได้มา เขาให้น้องๆสองคนเก็บไว้เป็นทุนส่วนตัว แค่อยากให้รู้จักทำงานเท่านั้น
   
วิธีหาเงินมีมากมาย ขึ้นอยู่กับว่าพยายามมากพอแล้วหรือยัง ที่แน่นอนกว่านั้น อินทัชไม่ได้กลับไปทำงานกลางคืนเหมือนที่ผ่านมาอีก
   
..เพราะกลัวคุณภรรยาช่างคิดมากของเขาจะเก็บไปกังวลวุ่นวาย..
   
อินทัชนั่งมองรายได้ในบัญชีที่ทยอยเพิ่มขึ้น เขายิ้มออกมา หากว่ายังมีเงินเข้าสม่ำเสมอ ไม่นานก็คงจะจ่ายหนี้สินที่ติดค้างกับพี่กุนต์ได้หมด
   
“พี่โอ๊ต..เมื่อไรจะกลับไปอยู่กับพี่กุนต์” เจ้าน้องคนกลางที่นั่งขัดสมาธิ เอาเสื้อใส่ถุงเตรียมส่งให้ลูกค้าบ่น “อ้นคิดถึ๊งคิดถึง ทำไมพี่โอ๊ตเล่นตัวจัง”
   
อุ้มพยักหน้าเห็นด้วย เด็กชายกำลังบรรจงแปะสก็อตเทปลงในรายชื่อผู้รับ อุ้มน้อยแอบวาดรูปหัวใจและเขียน ‘ขอบคุณคร้าบ’ ลงไปที่ซอง
   
“ของแบบนี้ต้องใจเย็นๆหน่อย” อินทัชตอบ ขยี้หัวสองแสบที่ทำงานขะมักเขม้น “ไหน..วันนี้ได้สักกี่ชุด” เขาพลิกดูออเดอร์เป็นสิบ “เก่งมาก..น้องพี่”
   
เด็กๆยิ้มแป้น พี่โอ๊ตให้น้องเรียนรู้ที่จะทำอะไรเองแบบเด็กฝรั่ง ให้หัดมีความคิด ลองแก้ปัญหา หาทางทำธุรกิจที่ไม่ได้ซับซ้อน จะได้รู้ว่าคุณค่าของเงินมันเป็นอย่างไร และสิ่งที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรง มันคือความภูมิใจแค่ไหน
   
“ได้เงินมา อ้นกับน้องอุ้มจะช่วยจ่ายค่ารักษาของยายด้วยนะ” อ้นบอก
   
“ไม่ต้องหรอก พี่จัดการได้” เขายิ้มให้ “นอนได้แล้ว พรุ่งนี้พี่ทำต่อให้”

เขาต้อนน้องๆขึ้นเตียง พอหัวถึงหมอนพวกมันก็ผล็อยหลับรวดเร็ว เห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ อ้นกับอุ้มไม่ค่อยได้เล่นเหมือนเด็กคนอื่น แต่แบบนี้ก็ทำให้น้องมีภูมิคุ้มกันชีวิตที่ดี คนเราต้องหัดลำบากก่อนแล้วค่อยสบายทีหลัง 
   
เด็กหนุ่มปิดไฟในห้อง สำรวจกลอนประตูหน้าต่างตามความเคยชิน พอกำลังจะล้มตัวลงนอน แสงไฟที่วาบขึ้นตรงหน้าต่างก็ทำให้เขาแหวกม่านดู
   
รถคันหนึ่งค่อยๆขับออกไปเชื่องช้า ไฟท้ายสีแดงส่องให้เห็นทะเบียนรถ บีเอ็มคันคุ้นตาเลี้ยวออกจากซอยแคบของอพาร์ทเมนท์เหมือนเต่าคลาน
   
อินทัชหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
   
“สตอล์กเกอร์” เขานึกขำ “แอบดูมากี่ครั้งแล้วเนี่ย”
   
“พี่โอ๊ตทำไมยังไม่นอน” เสียงน้องอุ้มร้องถาม
   
“กำลังจะนอนแล้ว แต่จับเต่าได้ตัวหนึ่ง” ขับช้าแบบนั้น เสียชื่อบีเอ็มเป็นบ้า “ช้าเป็นสล็อธ จะหนีพ้นสายตาใครได้”
   
“พี่โอ๊ตขี้บ่น” อ้นงัวเงีย ตบฟูกปุๆ “นอนๆ”
   
อินทัชหัวเราะเบาๆ กลับมาขึ้นเตียงแต่ยังหลับไม่ลง นึกถึงรถคันเมื่อครู่ที่ไม่รู้มาจอดในซอยตั้งแต่เมื่อไร แต่คงจะรอให้พวกเขาปิดไฟนอนแล้วค่อยกลับ
   
..ไม่รู้ว่ามาเพราะคิดถึง หรือมาดูให้แน่ใจว่าเขายังไม่มีใคร..
   
..แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ทำเอาเขายิ้มเป็นบ้าเป็นหลังได้เหมือนกัน..
   
อินทัชนอนยิ้มอยู่ตามลำพัง คิดเรื่อยเปื่อยกระทั่งเรื่องวันนี้ที่มหา’ลัย เขาเรียนเช้าเสร็จแล้วเข้าวิชาเลือกบ่าย มีผู้หญิงต่างคณะที่ทำงานกลุ่มเดียวกันมาสารภาพว่าชอบ เขายอมรับว่าเธอน่ารักดี แต่มันก็แค่นั้น
   
“ผมมีแฟนแล้ว” เขาตอบไปตามความเป็นจริง
   
เธอดูเหงาหงอย “คนไหนหรือ..อยู่คณะเดียวกับโอ๊ตหรือเปล่า”
   
“ไม่ใช่หรอก” เขายิ้ม

“อยากเห็นหน้า..อยากรู้ว่าน่ารักแค่ไหน จะได้ตัดใจ”

“คงไม่มีภาพให้ดู แต่น่ารักที่สุดสำหรับเรา..”
   
“น่า..รักที่สุด..” อินทัชพลิกตัวนอนตะแคง ค่อยๆหลับตาลง “สุดที่รัก”
 
..หนูกุนต์ของพี่โอ๊ต..น่ารักให้มันน้อยๆหน่อย..
      
......


กนธีกลับถึงคอนโดตอนห้าทุ่มครึ่ง หาวแล้วหาวอีก คืนวันศุกร์ เด็กๆนอนดึกกันมาก เขาไปนั่งมองตั้งแต่สองทุ่ม กว่าจะปิดไฟหลับก็หลายชั่วโมง
   
ชายหนุ่มแอบเทียวไปเทียวมาดูอินทัชกับน้องๆแทบทุกวัน มีไปเจอบ้างแต่ไม่บ่อย เพราะไม่อยากให้เด็กที่กำลังพยายามยืนด้วยตัวเองรู้สึกอึดอัดและไม่อยากให้รู้สึกว่ากำลังถูกควบคุมชีวิตหรือตามจับผิดอยู่
   
เขาแค่แอบมองอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ แค่เห็นน้องกลับมาปลอดภัย กินอิ่ม นอนหลับ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร เขาก็มีความสุขตามไปด้วยแล้ว
   
..คิดถึงนะ..แต่ต้องอดทน..
   
อินทัชขยันมากเหลือเกิน อ้นกับอุ้มก็เป็นผู้ใหญ่เกินตัว ทุกคนพยายามอย่างเต็มที่ ถึงแม้ว่าใจเขาอยากจะเข้าไปมีบทบาทด้วยแทบตาย แต่เขาก็ต้องไว้ใจ ให้เกียรติ และเชื่อมั่นในความคิดของเด็กๆว่าอยู่กันได้
   
หากว่ากลับมาเจอกัน มันจะไม่ใช่สถานะของการอุ้มชูอีกแล้ว เราจะพบกันเหมือนผู้ใหญ่ สานสัมพันธ์ในแบบของผู้ใหญ่..เคียงข้างและเข้าใจกัน
   
กนธียิ้มบาง อินทัชพยายามในส่วนของน้อง เขาก็ต้องทำในส่วนของตัวเอง การบ้านที่โอ๊ตให้มา เขาจะต้องส่งคำตอบให้ได้ในเร็ววัน
   
จะยอมรับที่น้องเป็นน้องไหม ไม่ใช่ใครก็ได้ ไม่ใช่เพราะเหงา ถ้าตกลงแล้ว จะไม่ถอดใจไปจากกันใช่ไหม จะอยู่กันไปจนตลอดชีวิตเลยหรือเปล่า
   
..คิดๆดูแล้ว แทบไม่ต่างอะไรกับ ‘คำขอแต่งงาน’ เอาเสียเลย..
   
กนธียิ้มตามลำพัง ทิ้งตัวลงนอนคว่ำกับเตียงแล้วหลับรวด
   
เขาฝันเป็นตุเป็นตะเลอะเทอะไปหมด แต่ที่จำได้ชัด คือตอนใกล้รุ่ง เขาครึ่งหลับครึ่งตื่น รู้สึกว่าฟูกด้านข้างยวบลง จากนั้นก็มีไออุ่นของช่วงตัวสูงใหญ่แทรกลงมาใกล้กัน เขาปรือตามอง ยิ้มให้ด้วยความดีใจ
   
“โอ๊ต..” อยากจะเขกหัวตัวเองว่าฝันอยู่หรือเปล่า แต่เขาขยับตัวไม่ได้เลย แขนขาหนักอึ้งไปหมด ไม่รู้เหน็บชาหรือว่าถูกผีอำ
   
“นอนขี้เซานะ” เสียงทุ้มต่ำพึมพำ ไล้ปลายนิ้วที่ไรผม
   
“อือ..” เขารับคำได้แค่นั้นแล้วหลับไปอีก จำได้เพียงเสียงหัวเราะแผ่วเบา กับสัมผัสอุ่นร้อนที่ทาบจูบลงมาบนแก้มและหน้าผาก
   
..อบอุ่น..อ่อนโยนเสียจนอยากกอดแน่นๆ ไม่ให้ไปไหน..
   
“ฝันดีครับ” น้องกระซิบ “อย่าตื่นสายมากล่ะ เดี๋ยวโจ๊กชืดหมด”

กนธีพยักหน้ารับ และเพราะว่าฝันถึงโจ๊ก ปาท่องโก๋ กับน้ำเต้าหู้ร้อนๆเป็นมื้อเช้า เขาเลยนอนละเมอว่า ‘อยากกินโจ๊ก’ จนแปดโมงเลย
   
ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุก แดดข้างนอกส่องผ่านม่านเข้ามาจนข้างในเริ่มระอุ พอหันมองรอบตัวแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจที่มีแต่ความว่างเปล่า ฝันเมื่อใกล้เช้าทำให้คิดถึงตอนที่อินทัชอุตส่าห์นั่งรถไปซื้อโจ๊กสามย่านมาให้เขา ทั้งที่จะซื้อจากไหนก็คงได้กินเหมือนกัน
    
“เอาใจเก่งแบบนี้ ถ้าพี่ให้ทิปบ่อยๆคงล่มจมแน่”
   
“แค่ยิ้มให้ผมทุกครั้งที่ผมตามใจพี่..ได้เท่านั้นก็พอแล้ว”
   
กนธีนั่งขำตัวเองที่เก้อเขินจนจมูกขึ้นสี จำได้ดีว่าเช้าวันนั้น พวกเขาจูบกันหลายต่อหลายหนทั้งที่ยังมีปาท่องโก๋อยู่ในปากทั้งชิ้น
   
เขาหัวเราะเบาๆ บิดขี้เกียจแล้วลุกจากเตียงไปทางห้องรับแขก
   
อะไรบางอย่างเด่นสะดุดตาอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัว พอเดินเข้าไปใกล้ หัวใจของเขาก็เต้นรัวแรง..มันคือถุงโจ๊ก ปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้และโน้ตหนึ่งแผ่น
   
‘กินด้วยนะครับ..โจ๊กสามย่านเจ้าเก่า ถ้าตื่นสายก็เอาไปอุ่นก่อน’
   
กนธีเผลอยกมือขึ้นจับหน้าผากตัวเอง ใจเต้นตึกเหมือนใครมาทุบกึงๆ
   
‘ส่วนค่าแรง..ผมขโมยมาแล้วเมื่อเช้ามืด..หอมเหมือนเดิม’
   
..เป็นความฝันเกี่ยวกับข้าวเช้าที่หวานเกินทน..

......



“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำอะไรตลกนะพี่กุนต์” พสิษฐ์ทักพี่ชายที่วิ่งอยู่บนลู่ วิ่งไปเอามือจับหัวตัวเองไป ไม่รู้เป็นอะไรนักหนา
   
“เมื่อเช้าโอ๊ตเอาโจ๊กมาให้พี่”
   
“ทีผมซื้อหูฉลามให้ ทำไมไม่ซาบซึ้งบ้าง ห๋า..”
   
กนธีหัวเราะชอบใจ “หมาหัวเน่าอย่าน้อยใจ เอาไว้เลี้ยงเกาลัดคืน” 
   
พสิษฐ์ส่ายหัวระอา วันนี้เขาอยู่กรุงเทพเลยมาออกกำลังเป็นเพื่อนพี่
   
“จะว่าไป แกตัวดำขึ้นหรือเปล่า” กนธีจับสังเกต “ไปทำอะไรมา”
   
“อาบแดดมา”
   
“แดดที่ไหนวะ” ไอ้ช่วงที่หายหัวไป สงสัยแอบไปเที่ยวฮาวาย
   
“แดดไร่องุ่นน่ะสิ” ร่างสูงพึมพำ ผละไปยกเวท
   
“อะไรนะ” กนธีมุ่นหัวคิ้ว “แล้วทำไมเดี๋ยวนี้ปล่อยหนวดรกหน้า”
   
“มันเป็นสไตล์ พี่ไม่เข้าใจหรอก” พสิษฐ์นอนลงแล้วยกน้ำหนัก
   
“พี่โกนให้ไหม” เขามองหาเลื่อย
   
“จะตัดคอหรือจะโกนหนวด!” คนน้องโวย “ไม่ต้องห่วงภาพพจน์ของผมหรอก เสร็จงานแล้วเดี๋ยวก็โกนทิ้งให้เรียบแปล้เองนั่นแหละ”
   
คนฟังหรี่ตามอง “แกจะทำอะไรไอ้ไผ่ลู่ลม”
   
“เถอะน่า” พสิษฐ์ไม่เล่า กลัวพี่กระโตกกระตาก “เอาเวลาไปสนใจแฟนเด็กเถอะ เป็นกำลังใจให้น้องหน่อย เผื่ออนาคตขึ้นมาเป็นนายหน้าคู่แข่งกับพี่”
   
“ไอ้หมาไผ่” กนธีหัวเราะ อยากเอาดัมเบลทุ่มหัวมันแต่ก็เกรงใจ “แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่ช่วยดูแลเด็กๆ น้องมันยืนได้ด้วยตัวเองคงสบายใจขึ้น”
   
มีเสียงไลน์แจ้งเตือน กนธีเปิดอ่าน อาทิตย์นี้ คุณไผทชวนเขาไปเข้าคอร์สอบรมสร้างบ้านดิน เขาสนใจเลยตกลง พสิษฐ์เห็นเข้าก็หัวเราะหึ
   
“แต่ผมไม่สบายใจ ตราบใดที่คนบางคนยังไม่ออกไปจากชีวิตพี่”
   
“พี่คบคุณไทเหมือนเพื่อน” กนธีย้ำ
   
“แล้วจะไปกับเขาไหม”
   
“เดี๋ยวชวนลุงๆที่บ้านไปเป็นเพื่อน” ทั้งคนขับรถทั้งคนสวน ขนไปให้หมด “แกจะไปด้วยก็ไม่เกี่ยงนะน้องรัก”
   
“ไม่ล่ะ” พสิษฐ์ปฏิเสธ “ผมลานานไม่ได้ เดี๋ยวหัวหน้าคนงานหักเงิน”
   
กนธีมึนงง..เล่นอะไรของมันวะเนี่ย!

…………………………………………………….

ทุกคืนที่ผ่านมา อินทัชคอยเปิดดูม่านหน้าต่างของตัวเองว่าจะมีบีเอ็มคันเดิมมาจอดรอเหมือนครั้งก่อนๆหรือเปล่า แต่ก็ไม่เห็นวี่แวว
   
..หรือว่าที่แอบเข้าห้องไปจูบวันนั้น พี่กุนต์จะตกใจ..
   
เด็กหนุ่มคิดมากจนคิ้วขมวด แกะถุงกับข้าวผิดๆถูกๆจนน้องทัก
   
“พี่โอ๊ต..นั่นถ้วยน้ำจิ้ม ใส่แกงไม่ได้น้า” น้องอุ้มทำปากยู่
   
อ้นเงยหน้ามอง กระซิบกับน้องเล็กว่าพี่โอ๊ตอาจจะทำงานหนักจนขาดสารอาหาร ดังนั้น..น้องๆต้องมีหน้าที่สละลูกชิ้นปลากรายให้พี่ชายกิน
   
“หยุดเลยไอ้ตัวดี ไม่ชอบก็ไม่ต้องเอามาใส่จานพี่” อินทัชเขกหัวเหม่ง
   
อ้นกับอุ้มหัวเราะชอบใจ โดนพี่โอ๊ตรู้ทันจนได้
   
“พี่โอ๊ตเหม่อทำไมอ่ะ” น้องอุ้มชวนคุย พอพี่เผลอก็ฉกไก่ทอดไปกินเอง
   
“สงสัยว่าทำไมพักนี้ไม่มีเต่ามาส่งเข้านอน” เขาถอนหายใจ
   
“คุณเต่าก็ต้องกินผักบุ้งอยู่ในบ่อสิพี่โอ๊ต จะมาส่งพี่โอ๊ตเข้านอนได้ไง”
   
“หรือว่าลุงเต่ามีหนุ่มมาจีบ” อินทัชหน้าหงิก ไม่ได้ฟังน้อง
   
ไอ้ที่พูดเท่ๆคูลๆน่ะมันก็พูดได้ แต่ให้ทำใจขึ้นมาจริง มันค่อนข้างยาก แต่ถามว่าถ้าสุดท้าย ความพยายามของเขาไม่เป็นผล ถ้าพี่กุนต์หมดรักแล้ว ถ้าอยากจะมีคนใหม่ หรือถ้าคำตอบไม่ใช่เขาคนนี้ เขาก็คงต้องยอมปล่อยมือ
   
บังคับอะไรก็พอทำได้ แต่บังคับให้รักกัน..มันเป็นไปได้ยาก
   
“กรรมตามสนองเป็นบ้า” ตอนนั้นก็ปล่อยให้กนธีรอความรักอยู่ตั้งนาน มาถึงคราวของเขาบ้าง ไม่เห็นรถของลุงไม่กี่วัน ใจเขานี่แกว่งไปถึงไหน
   
“พี่โอ๊ตบ่นอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” อ้นไม่เข้าใจ
   
“พรุ่งนี้ไปหาเต่ากันไหม” อินทัชเทข้าวลงจาน
   
“คุณเขียวขจีน่ะหรือฮะ” น้องอุ้มพยักหน้ารัว “หนูคิดถึงแกงส้มด้วย”    “ไม่ใช่คุณเขียวขจี” เขารู้ว่าพวกมันตั้งชื่อให้เต่าในบ่อปลาของพี่กุนต์ “ตัวนี้ไม่เหมือนใคร เพราะเป็นทั้งเต่า กระรอก แฮมสเตอร์ หนอน แล้วก็สล็อธ”
   
“ทำไมพี่โอ๊ตต้องว่าพี่กุนต์อ่ะ” อ้นยกนิ้วโป้งพี่ “นิสัยไม่ดีเลย”
   
“ไอ้คนที่เข้าใจตรงกันว่าเจ้าพวกนี้หมายถึงพี่กุนต์ก็แย่พอกันแหละว้า”
   
“ไปหาพี่กุนต์หรือพี่โอ๊ต!” น้องอุ้มชูสองมือ ร้องเย้ “คิดถึงๆๆ”
   
“อ้นจะฟ้องพี่กุนต์ว่าพี่โอ๊ตว่าพี่กุนต์เป็นเต่า เป็นสล็อธ เป็นหนอ..”
   
“เอาไปสองร้อย..ค่าปิดปาก” อินทัชยื่นเงินให้
   
อ้นยิ้มแหะ “ที่จริงแล้วพี่กุนต์น่ารักเหมือนหนูแฮมสเตอร์ต่างหากเนอะ”
   
พี่ชายคนดีน้ำตาจะไหล น้องมันโตมาเจ้าเล่ห์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน
   

.

.

.



[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 21-10-2017 22:17:46

เย็นวันอาทิตย์ หลังกลับจากไปสอนว่ายน้ำให้เด็กๆแล้ว อินทัชก็มารับอ้นกับอุ้มที่ห้อง น้องแต่งตัวหล่อเช้ง หวีผมเรียบแปล้เพราะตั้งใจจะชวนพี่กุนต์ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน เด็กน้อยตื่นเต้นกันมาก เพราะเป็นมื้อแรกที่จะเลี้ยงพี่ๆ
   
“เอาเงินใส่กระเป๋ากันแล้วใช่ไหม” อินทัชสำรวจเป้น้อง “ไม่เช็กให้ดี สั่งมาเต็มโต๊ะนี่ตัวใครตัวมันนะเว้ย ส่งไปล้างจานในครัวให้หมด”
   
“เราจะไปกินอะไรกันดีอ่ะพี่โอ๊ต”
   
“ไปแถวเยาวราช” อินทัชบอก “รับพี่กุนต์แล้วขึ้นแท็กซี่ไป”
   
“ตื่นเต้นจังเลย” น้องอุ้มตีปีกพั่บๆ “กินหูฉลาม เย้!”
   
“หัดประเมินเงินตัวเองซะบ้าง ไอ้เด็กบ้าพวกนี้” อินทัชส่ายหัวระอา ยิ้มขันไอ้พวกตัวเล็กแต่ใจใหญ่ “เอาเถอะ..ที่เหลือเดี๋ยวพี่ช่วยสมทบทุน”
   
เขาหยิบเสื้อมาสวมแล้วคว้าเป้ขึ้นสะพาย จูงมืออ้นกับอุ้มคนละข้างแล้วออกมาเรียกแท็กซี่ไปที่คอนโดดิแอดเดรสชิดลม โชคดีคืนนี้รถไม่ติด
   
ตอนที่เดินเข้าล็อบบี้ กำลังจะไปที่ลิฟท์ พวกเขาบังเอิญเจอกนธี
   
“เด็กๆ!” ชายหนุ่มร้อง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความดีใจ
   
อินทัชหันมามอง มุ่นหัวคิ้วไปเล็กน้อยที่เห็นผู้ชายด้านหลังอีกคน
   
“คุณไผท..” ผู้ชายคนนี้..ไม่ยอมไปไหนเลยจริงๆ 

แต่ให้ทำอย่างไรล่ะ ในเมื่อเขาถอนตัวออกมายืนในจุดใหม่ เริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง เท่ากับข้างกายพี่กุนต์นั้นมีที่ว่างมากพอที่ใครต่อใครจะเข้าหา

..เขาจะพยายามให้เต็มที่..หลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับคนกลาง..
   
กนธีก้มลงกอดรัดอ้นกับอุ้ม หอมแก้มคนละฟอดด้วยความคิดถึง พอเงยหน้ามองก็เห็นอินทัชยืนจ้องไผทนิ่งๆ เขานึกหวั่น กลัวน้องจะเข้าใจไปไกล
   
“คือ..” เขาลุกขึ้นยืน “พอดีพี่ไป..”
   
“สบายดีหรือครับคุณไท” อินทัชถามเสียงเรียบ อารมณ์นิ่งเย็นเหมือนสายน้ำ แม้จะมีคลื่นบ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ร้อนระอุเหมือนที่ผ่านมา
   
กนธีนึกประหลาดใจที่น้องไม่โวยวายเหมือนเมื่อก่อน
   
ไผทมองตาอินทัช รู้สึกได้ว่าเด็กมันดูเป็นผู้ใหญ่ที่ควบคุมตัวเองได้ดีขึ้น
   
“สบายดี..แล้วโอ๊ตมาทำอะไรที่นี่ล่ะ”
   
“ผมมาหาพี่กุนต์ครับ” อินทัชตอบ เขาตั้งใจเอาเงินค่ารักษายายมาคืนด้วย แล้วก็อยากจะนัดกินข้าวกัน “แต่ไม่แน่ใจว่าพี่จะสะดวกไหม”
   
“สะดวก!” กนธีโพล่งตอบแบบไม่มีมาด ผละจากไผทมาจูงมืออ้นกับอุ้มทันที “นี่พี่เพิ่งกลับมาจากไปเรียนทำบ้านดิน สนุกมากเลย”
   
อินทัชยิ้ม พี่กุนต์ยังตื่นเต้นกับอะไรใหม่ๆเหมือนเด็กอย่างเคย
   
“มิน่าล่ะ..” เขาจ้องมองด้วยดวงตาคมกล้า “ถึงไม่เห็นรถพี่ในซอย”
   
กนธีเลิ่กลั่ก “ห๊ะ..พูดอะไร” เขาไม่ใช่สตอล์กเกอร์นะ ก็แค่เป็นห่วง
   
อินทัชหัวเราะ หันมาทางคุณไผท “ผมว่าจะชวนพี่กุนต์ไปกินข้าวแถวเยาวราช ไม่แน่ใจว่าคุณมีธุระกับพี่กุนต์หรือเปล่า ยังไงจะไปด้วยกันก็ได้นะครับ”
   
ไผทชะงัก มองลึกเข้าไปในตาของเด็กมัน อยากรู้ว่าคิดอะไร แต่เขาไม่เห็นอย่างอื่นนอกจากความกล้าที่จะแข่งขันกันอย่างคนที่มีความมั่นใจในตัวเอง
   
อาการหึงหวงมักเกิดกับคนที่คิดว่าตนไม่มีดีอะไร
   
แต่เจ้าเด็กนี่มันเปลี่ยนไปมาก เหมือนพร้อมที่จะแข่งแบบแฟร์ๆ
   
ร่างสูงยิ้ม มันแสดงน้ำใจนักกีฬาออกมาโดยไม่กันท่า ขณะเดียวกันก็เหมือนบททดสอบความเป็นผู้ใหญ่ของเขาด้วยว่าจะมีมารยาทพอไหม ถ้าเขาตามไปก็ไม่ต่างอะไรกับไอ้ขี้ตื๊อไม่รู้จักเวลา และคงกลายเป็นวงนอกโดยสิ้นเชิง
   
“คงไม่ล่ะ” เขาตอบ “วันนี้เหนื่อยแล้ว” แค่สู้รบกับตาลุงแก่ๆ ทั้งคนสวน ทั้งคนขับรถที่กนธีหอบหิ้วไปด้วย เขาก็ล้าจะแย่ เล่นประกบข้างตัวตลอดเวลา ทำเหมือนคุณชายสิงหนาทเป็นเด็กแรกรุ่นที่จะถูกปีศาจอย่างเขาล่อลวงซะงั้น
   
“อ้าว..คุณอาไทไม่ไปหรือฮะ” น้องอุ้มเงยหน้ามอง “ไปกันเยอะๆสนุก”
   
“ไปมั้ยครับคุณอา” อ้นชวน “วันนี้อ้นกับน้องอุ้มจะเลี้ยงแหละ!”
   
ไผทยิ้มให้เด็กน้อยที่จูงมือพี่กุนต์แน่น ใสซื่อไร้เดียงสา ทั้งที่เขาจงใจเข้ามาแย่งพี่กุนต์ของเด็กๆไป เห็นแล้วก็อดกระดากใจไม่ได้เหมือนกัน
   
“คุณอาเหนื่อยมากเลย” เขานั่งยองๆ ขยี้หัวน้องสองคน “แต่ถ้าพี่กุนต์อยากให้ไป คุณอาจะลองคิดดูอีกทีนะ” เขาหันไปมองกนธี พูดแหย่ขึ้นมา
   
กนธียิ้ม “ขอบคุณที่มาส่งคุณไท วันนี้คุณคงเหนื่อยมาก ไปพักเถอะ”
   
ไผทหัวเราะในลำคอ คนเรานี่ก็แปลก รู้ทั้งรู้ว่าเขาคงตอบมาแบบนี้ก็ยังอยากจะถามให้ตัวเองเจ็บปวดเล่นๆ การถูกปฏิเสธซ้ำซากน่ะ ไม่ใช่เรื่องสนุกเลย
   
..บางที เขาคงหาเหตุผลในการเดินออกมาจากชีวิตกนธีล่ะมั้ง..
   
ไผทถอนหายใจ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ถ้างั้น..ผมขอกลับก่อน”
   
“ขอบคุณที่ชวนไปเป็นเพื่อนนะครับ” กนธีบอก “ขับรถดีๆล่ะ”
   
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ หันมองอินทัชอีกครั้งเพื่อจะดูปฏิกิริยาของเด็ก หมอนั่นไม่ได้มีท่าทีสะใจอะไร ตรงข้าม กลับวางเฉยและก้มหัวให้เสียอีก
   
วินาทีนั้น..เขารู้ตัวเองชัดเจน..ว่าไม่มีหนทางที่จะชนะเด็กมันได้เลย
   
“ไว้ว่างๆไปเที่ยวน้ำตกกันนะ” ไผทชวน “ผมขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงส่ง”
   
กนธีฟังอย่างงุนงง มองตามไผทที่เดินกลับไปขึ้นรถ แต่เรื่องนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขาเท่ากับเรื่องที่สะดุดหูเมื่อครู่ “ใครจะเลี้ยงใครนะครับ”
   
อุ้มหัวเราะรื่น แหวกเงินในกระเป๋าให้ดู “พวกหนูจะเลี้ยงพี่กุนต์”
   
“ลูกชาย..” กนธีกอดน้องๆแน่น “พี่ขอรับไว้แต่น้ำใจได้ไหมครับ”
   
อินทัชยิ้มขัน “ให้มันเลี้ยงเถอะพี่ พวกมันตั้งใจกันมาก”
   
“เอางั้นหรือ” ชายหนุ่มเกรงใจเงินจากการแพ็คของหลังขดหลังแข็งของเด็กๆเหลือเกิน “แล้วจะไปกินอะไรกันล่ะครับ..ชายสี่หมี่เกี๊ยว?”
   
“หูฉลาม~” อ้นกับอุ้มประสานเสียง “เงินไม่พอ พี่โอ๊ตจะล้างจานครับ!”
   
“เฮ้ยๆ อันนี้ไม่อยู่ในข้อตกลงนะ!”
   
กนธีหัวเราะตัวโยน เขารักน้องเหลือเกิน เด็กสองคนเป็นเหมือนสายน้ำที่เข้ามาชโลมจิตใจแห้งแล้งของเขา และอินทัช..ก็เหมือนกับความอบอุ่นที่ทำให้หัวใจเย็นชืดในอกซ้ายข้างนี้กลับมามีชีวิตชีวาอย่างแต่ก่อน
   
ทั้งหมดคือสายใย..ที่ทำให้ชีวิตว่างเปล่ากลับมามีความหมาย
   
“เอาล่ะ..ตัดสินใจได้แล้วก็ไปกันเลยครับ ไอ้หลามก็ไอ้หลาม” กนธียิ้ม “เงินหมดขึ้นมาจริงๆ พี่จะสั่งให้คุณอาไผ่มาช่วยพี่โอ๊ตล้างจานเอง เฮ้!”
   
พสิษฐ์จามสามครั้งติดเพราะพี่ชายฝากความคิดถึงมาให้

......



ถนนยามค่ำคืนที่เยาวราชเต็มไปด้วยแสงสี ตัวอักษรจีนและป้ายสีแดงติดตามร้านรวง ผู้คนเดินกันพลุกพล่าน แถวนั้นเป็นแหล่งขายผลไม้และของแห้ง มีร้านคั่วเกาลัดตั้งอยู่ประปราย บางร้านมีน้ำสมุนไพรใส่แก้วให้จ่ายเงินซื้อและยกดื่ม สองข้างทางมีรถเข็นขายอาหารกับโต๊ะตั้งเรียงราย ร้านซีฟู้ดมีลูกค้าแน่นขนัด ถัดลงไปที่ถนน รถราสวนกันขวักไขว่ เป็นชีวิตกลางคืนที่มีแต่สีสันครึกครื้น
   
“พี่จะต้องซื้อขนมปังเจ้าดังกลับไปกินให้ได้” กนธีหมายมั่น
   
“ไม่กลัวอ้วนหรือครับ” อินทัชถามยิ้มๆ จูงมือเจ้าอ้น
   
“ทำไม..อ้วนก็มีคนรักแล้วกัน” อีกคนพูด “ยังไงน้องอุ้มก็รักพี่เนอะ” 
   
เด็กหนุ่มหัวเราะ “ถามไอ้อุ้มทำไม ถามผมสิว่าอ้วนแล้วรักไหม”
   
กนธีใบหูร้อนผ่าว “นั่น..ร้านแกงกะหรี่นายโย่งที่ออกทีวี”
   
“เปลี่ยนเรื่อง” อินทัชว่าลอยๆ “แต่ไม่เป็นไร..ยังไงผมก็รัก”
   
“ใครถามวะ” เขาเดินหนี
   
“เดี๋ยวสิพี่” อินทัชขำ รั้งแขนอีกฝ่ายไว้ “เดินระวังๆหน่อย”
   
“ยังไม่แก่เว้ย มาจับแบบนี้ ทำเหมือนเป็นอาแป๊ะแปดสิบ”
   
“เปล่า..แค่กลัวพี่จะตกหลุมรักของผม”
   
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ กนธีหันมามองอย่างคาดไม่ถึง จากนั้นก็รีบเดินลิ่วไปกับน้องอุ้ม เหลือแต่อ้นที่เงยหน้ามองพี่ชายด้วยสายตาบรรยายไม่ถูก   
   
“อะไรวะไอ้อ้น..พี่พูดแบบนี้ผิดตรงไหน”
   
“มุกนี้..เพื่อนในห้องอ้นเล่นกันอ่ะพี่โอ๊ต” อ้นบอก “แต่พี่โอ๊ตอยู่มหา’ลัยแล้วนะ” น้องอยากบอกว่ามุกเด็กประถมก็กลัวพี่จะริบเอาสองร้อยคืน
   
“เออ..ไอ้หนุ่มผู้เชี่ยวชาญ ไหนบอกซิว่าอ้นจะพูดยังไง”
   
“ก็บอกไปว่า..” น้องเอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้ทำรูปมินิฮาร์ทแล้วยื่นให้ดู “ยังไงพี่กุนต์ก็ปลอดภัย เพราะว่าความรักของอ้นจะตามไปด้วยทุกที่”
   
“เน่าโคตรๆ” อินทัชเขกหัวน้อง หัวเราะใหญ่ “ไป..ไอ้แก่แดด”
   
น้องอ้นเอามือถือพี่ชายมาหาข้อมูล เห็นเขาบอกว่าร้านหูฉลามอยู่ใกล้สี่แยก ติดกับโรงแรมเซี่ยงไฮ้แมนชั่น ชื่อว่าภัตตาคารหูฉลามไชน่าทาวน์ สกาล่า
   
“มันเล่นของสูงกันเลยแฮะ” อินทัชกุมขมับ “หาที่ล้างจานรอไว้ด้วยนะ”
   
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ให้อาไผ่มาล้างเป็นเพื่อนพี่โอ๊ต” กนธีขบขัน ถึงเงินไม่พอจ่าย เขาก็ออกหน้าให้ได้สบาย “ไหนๆก็มาแล้ว อยากกินอะไรสั่งเลยครับ”
   
พวกเขาเลือกโต๊ะติดกับกระจก พนักงานเอาเมนูมายื่นให้ เด็กๆไม่เคยเข้าร้านแบบนี้ พอได้เงินของตัวเองก็อยากจะลองดู แต่ยังไม่กล้าสั่งแพงมากนัก
   
“หนูอยากกินหูฉลามกับกระเพาะปลา จะอร่อยไหมพี่อ้น” อุ้มกระซิบ
   
“พี่ก็อยากกิน แต่อุ้มแบ่งกับพี่นะ สั่งให้พี่กุนต์กับพี่โอ๊ตคนละชาม”
   
กนธีนั่งมองเด็กๆคุยกัน อุ่นซ่านไปทั้งใจที่น้องสองคนตกลงแบ่งกันกินแต่ยินดีจะให้เขากับพี่ชายอิ่มกันให้เต็มที่ เป็นความเสียสละที่น่ารักที่สุด

“สั่งอาหารหน่อยครับ” เขาเรียกบริกร ชี้บอกเมนูที่น้องๆคุยกันไว้มาคนละที่ สั่งกุ้งอบวุ้นเส้น คะน้าฮ่องกง กับกุ้งทอดครีมสลัด 
   
อ้นกับอุ้มตาโต รีบก้มลงนับเงิน ทำเอากนธีหัวเราะอย่างเอ็นดู
   
“เอาแบบนี้ดีไหมลูก อ้นกับอุ้มเลี้ยงพี่กุนต์กับพี่โอ๊ตคนละชาม ที่เหลือ พี่กุนต์กับพี่โอ๊ตจะเป็นคนเลี้ยงเด็กๆบ้าง ยังไงคนโตกว่าก็ต้องจ่ายมากกว่า”
   
“ได้คร้าบ” น้องปรบมือแปะ เท่านี้ก็กินกันได้อย่างสบายใจแล้ว
   
กนธีหยิกแก้มกลมด้วยความรัก เขาไม่ได้ให้น้องฟุ่มเฟือย แต่ก็สอนว่านานๆที เราต้องมีรางวัลให้ตัวเองบ้าง ถามว่าหลังการทำงานหนัก มันคุ้มค่ามากพอที่จะมอบอะไรดีๆเป็นของขวัญให้ตัวเราหรือไม่..เขาขอตอบว่า แน่นอน 
   
..เดินให้เป็นสายกลาง ไม่ฟุ่มเฟือยไป และไม่ตระหนี่เกินไป..
   
อินทัชนั่งมองคนตรงข้ามพูดกับน้องชายของเขา พวกมันนั่งฟังตาแป๋ว
   
“มองอะไร” กนธีคอแห้งกะทันหันเมื่อสบเข้ากับสายตาที่จ้องไม่ละ
   
“ไม่เอามุกเด็กประถมนะพี่โอ๊ต” อ้นรีบดักคอ
   
อินทัชเลยได้แต่หัวเราะหึๆ ไม่ตอบอะไรนอกจากมองต่อด้วยดวงตาที่สื่อความนัยลึกซึ้งเกินกว่าจะพูดออกมาให้เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเข้าใจได้
   
..เขากำลังคิดว่าจะ ‘กลืนกิน’ หนูกุนต์ของเขาอย่างไรให้สมใจ..
   
กนธีเข้าใจสิ่งนั้น เลยยกแก้วชาขึ้นจิบครั้งที่ยี่สิบเพราะร้อนวูบไปทั้งตัว
   
หลังออกจากร้านอาหาร พวกเขาเดินเล่นตามฟุตปาธ ซื้อผลไม้กลับไปไว้ที่ห้อง ซื้อเห็ดสามอย่างกลับไปต้มน้ำกิน มีเก๋ากี้ไว้บำรุงสายตา และซื้อเกาลัดกลับไปแทะเล่น กนธีชอบกินมาก น้องอ้นเลยเรียกว่าเป็นกระรอกอยู่หลายครั้ง
   
“ข้ามไปฝั่งนู้นกันไหม” กนธีชวน รถมาจากทางซ้าย เขาให้อ้นกับอุ้มมาอยู่ขวามือ แต่พอจะเดิน อินทัชก็เข้ามาบังทางซ้าย เอาตัวกันรถให้อีกต่อหนึ่ง
   
“ส่งมาสิครับ” เด็กหนุ่มยื่นมือไปหา
   
“เอาไปสิ..” เขาเสหลบสายตา ส่งถุงผลไม้ให้

น้องหัวเราะ รับมาถืออีกมือ แต่มือที่เหลือยังไม่ละความตั้งใจ
   
“จะให้จูงดีๆ หรือจะให้บังคับ” ร่างสูงหลุบตามองคนที่หันหนี
   
กนธีจมูกแดงจัดตอนที่ขยับไปหา น้องเอื้อมมากอบกุมปลายนิ้วเขาไว้ บีบกระชับแน่นหนาพร้อมทั้งจับจูงกันอย่างมั่นคง
   
เขาหันมอง แผ่นหลังกว้างนั้นบดบังกันเกือบมิด อินทัชพาพวกเขาข้ามถนน ถึงจะมองอีกด้านไม่เห็น แต่เขาก็เชื่อใจ..และมั่นใจในตัวเด็กคนนี้
   
..ว่าจะไม่มีวันปล่อยมือและทิ้งให้เดินกันตามลำพัง..
   
สัมผัสร้อนระอุยังคงกุมมือไว้ ประสานกันแนบแน่นไม่ห่างไปไหน ถึงจะชื้นไปด้วยหยดเหงื่อ แต่มันก็ทำให้หัวใจทั้งดวงพลันอบอุ่นขึ้นมา
   
กนธียิ้มเหมือนคนบ้าอยู่ตามลำพัง
   
“ได้คำตอบหรือยังครับ” อินทัชที่เดินนำอยู่ก้าวหนึ่งถามขึ้น
   
“คำตอบอะไรล่ะ” เขาย้อนถามทั้งที่รู้ดี
   
“พร้อมจะมีผมไปตลอดชีวิตไหม”
   
กนธียิ้มแก้มปริ ยังไม่ได้ตอบอะไรเพราะน้องอุ้มกระตุกชายเสื้อ ขอกินโรตี เขาเลยพาน้องเดินไปซื้อ อินทัชได้แต่ส่ายหัวที่เขาตามใจเด็กอ้วน
   
“เท่าไรครับ” ร่างสูงหยิบเงินขึ้นมาจ่าย “พี่จะกินด้วยไหม”
   
“กิน..” กนธีพยักหน้า “แต่แบ่งคนละครึ่งกับโอ๊ตนะ”
   
“ก็ได้ๆ” อินทัชหัวเราะ
   
“อือ..แบ่งกัน” เขาพึมพำ “คนละครึ่งชีวิต..”
   
อินทัชชะงัก “อะไรนะครับ”
   
“โรตีไง” กนธียิ้มให้ “คนละครึ่งชิ้น”
   
อีกคนหรี่ตามอง เมื่อครู่ไม่ใช่คำนี้ แต่ช่างเถอะ..เขายังมีเวลาจีบกนธีอีกมาก จะใช้เวลานานเท่าไรก็ไม่ว่า แต่ถ้าเดินหน้าแล้ว..

..ขออย่าให้มีวันถอยหลังเลย..

...........................................................................

ใกล้จบแล้วจ้า อิๆ แต่ต้องผ่าน nc สุดท้ายไปก่อน ไม่งั้นนอนไม่หลับ 555



 :t3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 21-10-2017 23:00:17

 พี่กุนต์  โอ๊ต อ้น อุ้ม  เป็น สิงหนาท กันแล้วสินะ :กอด1:

 มีความครอบครัวอบอุ่น สุขสันต์มากเลย ..............หลังจากดรามามานาน


 :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven

 
 ขอบคุณ ข้าวปั้นมากกกก  มาที มาชุดใหญ่เลย

 ขอหวานๆๆๆ อีก สัก สิบตอน  :katai4:....อย่าเพิ่งรีบจบนะ ฮับ


  :hao3:  ดช.อาศิร เศรษฐีน้อยๆๆ / น้องอุ้ม คงจะได้ มรดก ทั้งไร่ อาไผ่ และ อาไท เลยนะเนี่ย 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 21-10-2017 23:04:47

 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 21-10-2017 23:18:24

 :man1: o13 :man1:


 :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: bearjunjun ที่ 21-10-2017 23:27:54

ดีกันไวๆน้าาาา มาอยู่เป็นครึ่งชีวิตกันและกัน งึ้ยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 21-10-2017 23:30:48

งื้อออออ...งงง.ดีต่อใจมั่กมาก  :mew1: :mew1: :mew1:
จีบกัน สตอล์กเกอร์บ้าง 
หวานมุ้งมิ้ง ทั้งมุกประถม มุกมหาลัย   :hao5:

โอ๊ต พี่กุน   :กอด1: :กอด1: :กอด1:

คุณไผ่ ไปสมัครเป็นคนงานไร่คุณไผท ใช่ไหม
ไม่น่ารอดพ้นสายตาคุณไทนะ
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:     

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 21-10-2017 23:47:25

อะไรๆเริ่มเข้าที่เข้าทาง แต่ก็แปลว่าจะจบแล้ว เสียดาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 22-10-2017 00:03:40

ขอบคุณค่ะ  น่ารักมากๆ เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: jpjiraporn ที่ 22-10-2017 00:14:54

 :-[ :-[ :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 22-10-2017 00:15:55

อย่าว่าแต่พี่กุนต์ตื่นเต้นที่จะได้เจอโอ๊ตเลยเราก็ตื่นเต้นคือลุ้นมากว่าเขาจะแสดงท่าทางต่อกันยังไง เป็นตอนที่รอคอยมากนั่งยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วตั้งแต่บรรทัดแรกยันบรรทัดสุดท้าย มันมีความอบอุ่นของคนรักกันที่พร้อมจะเดินไปด้วยกันใหม่ มีความน่ารักของเด็กๆ ตอนนี้เป็นตอนที่อุ่นในอกจริงๆ

ปล.รบกวนขอพี่โอ๊ตมาเป็นที่ปรึกษาเรื่องการหาเงินได้ไหมคะตอนนี้อยากได้เงินไปเปย์หนังสือมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 22-10-2017 00:25:02

อ้าววววว นังคุณผไท บทจะถอยก็ถอยดื้อๆเลยเงี้ย หูยยยยย นั่งด่าเข่นเขี้ยวมาตั้งนาน  :laugh: แต่ก้ดีแล้ว ให้พี่โอ้ตกะหนุกุนต์รักกันแบบแฮ๊ปปี้เอนดิ้งเถอะอิอิ #ทีมรอnc

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 22-10-2017 00:40:43

โอ้ยยยยยยยยยยย  เขินมากมาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 22-10-2017 00:58:20

งื้อออออ ชอบมากเลย
ว่าแต่คุณไผ่ไปทำอะไรมาน่ะ ไปสมัครเป็นคนงานแน่ๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: mr_longza ที่ 22-10-2017 01:37:30

ร้องไห้ ไม่หยุดเลย ชอบมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 22-10-2017 01:56:18

เหมือนตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 22-10-2017 02:15:59

ลุ้นมากครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Kitsune_Mizu ที่ 22-10-2017 04:06:16

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 22-10-2017 05:40:33

คู่โอ๊ตพี่กุนต์จีบกันหวานไปอีก
ส่วนนายแบมบูถ้าไปสมัครงานไร่คุณผไทจริงไผ่ดูว่างและจริงจังมากอะ  :m20:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 22-10-2017 06:43:22

 เสียใจมากกกกแค่รู้ว่าใกล้จบก็เสียใจละ
แต่ก็ดีใจค่ะที่ทั้งคู่จะมีความสุข
รอซื้อหนังสือค่ะเพราะรักนิยายเรื่องนี้มาก
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 22-10-2017 07:09:30

หวานจ๋อยสมกับที่รอคอยยยย หนูกุนต์นี่ตัดเรื่องคิดมากออกไปได้น่าฟัดอีกเป็นกอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-10-2017 09:15:35

เต็มอิ่มมาก ละมุนสุดๆ น้องอ้น น้องอุ้มก็น่ารัก  :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 22-10-2017 09:19:29

 :o8: :o8: ชั้นมีความสุขขขขจังเลยพี่จ๋าาาาาาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 22-10-2017 10:41:22

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 22-10-2017 11:57:16

รักกกกกก พี่กันต์ มาอยู่ด้วยกันเร็วๆเน้อ

เอาให้หวานจนน้ำตาลอิจฉาไปเลยค่าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 22-10-2017 12:54:18

สมใจมากค่ะ อยากจะร้อง มาแบบรวดเดียวสามตอน ปลื้มไม่ลืมเลย

โอ๊ตโตแล้ว ใจเย็นขึ้นแล้ว ดีงาม มีความพยายามดี ทำต่อไปนะ
พี่กุนต์ก็น่ารัก คิดได้ ก็รอคอยและเฝ้ามองต่อไป อยากกลับมาอยู่ด้วยกันจะแย่แล้ว

สงสารคุณไทนะ แต่ก็นั่นแหละ คนเราต้องพยายามบ้าง
ไผ่คะ ไปสืบข่าว ต้องลงทุนขนาดนี้เลย สามารถมาก

ปาลินคะ อยากเห็นอะ คนนั้น

น้องอ้นน้องอุ้มเด็กน้อยผู้สดใส เด็กดีที่ปกป้องพี่กุนต์ และช่วยเหลือพี่โอ๊ต ไม่มีเกี่ยงงอน
น้องน่ารักน้องฟัดมากค่ะ ฮามาก ตอนที่น้องอุ้มถามไผ่ว่า เห็นลักยิ้มหนูไหม ของเค้าขายได้อะเนาะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 22-10-2017 13:01:11

น่ารักอบอุ่นมากกก
ปล. อยากได้พี่กุนต์จังเลยค่ะอิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 22-10-2017 13:56:59

 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 22-10-2017 14:03:24

พี่กุนต์ต้องโดนทบต้นทบดอกแน่ สงสารคนแก่บ้างนะโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 22-10-2017 15:15:48

ยาวจุใจ

ชอบความคิดของคุณไท ลงมือทำให้เต็มที่ในขอบเขตที่สมควร จะได้ไม่เหลือข้อสงสัย ไม่นึกเสียใจในภายหลัง

อ้นอ อุ้มน่ารัก พี่โอ็ตสอนมาดี มีพี่กุนต์ช่วยปลูกฝังสิ่งดี ๆ ด้วย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 22-10-2017 15:41:19

งื้อ...อ่านตอนนี้หัวใจอิแม่อุ่นวาบๆประหนึ่งว่าเป็นคุณกุนต์ รึว่าเป็นหนึ่งในครอบคร้วคุณกุนต์ยังไงยังงั้นเลยจ้า เย็นวันนี้อิแม่ยิ้มหน้าบานไม่หุบ และต่อไปจนถึงกลางคืนต้องนอนหลับฝันดีตลอดคืนแน่ๆ เรื่องของคุณกุนต์-โอ๊ต น้องอ้นน้องอุ้มตอนนี้ ทำให่อิแม่รู้สึกดี๊ดี ดีดีดีจังเลยจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: JellyKei ที่ 22-10-2017 16:45:29

จับมือกันไปตลอดชีวิตเลยนะ :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 22-10-2017 17:20:21

โอ้ยยยยยยย ต้องค่อยๆอ่านค่อยๆซึมซับความหวานละมุน ใช้เวลาอ่านนานมากมีความสุขสุดๆ
ขอบคุณมากค่ะ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 22-10-2017 17:43:04

ขอพาทตอนโตอ้นกับอุ้มด้วยนะครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 22-10-2017 17:48:29

เรื่องนี้ทำให้คิดได้อย่างนึงว่า...เรื่องหน้าต้องโหดแบบวัวตายควายล้มแน่นวล

 :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 22-10-2017 18:02:35

 :really2: :really2: น้ำตาลมาแล้วววว ดีใจจจ คุณไทน่ารักนะเนี่ย ถึงจะดูเหมือนหน้ามึนตื๊อไม่เลิก แต่อารมณ์ตอนนี้คงจะเริ่มปลงแล้วล่ะ แต่เจ้าคุณแบมบูนี่สิ โอ้ยยยย รออ่านคู่นี้ไม่ไหวแล้ววว  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: jum1201 ที่ 22-10-2017 19:22:26

ดีต่อใจสุดๆ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Namshine ที่ 22-10-2017 21:14:33

ฮืออออ ดีจังเลยอ่า อบอุ่นหัวใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 22-10-2017 21:21:25

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 22-10-2017 21:23:27

อ่านเรื่องนี้แล้วก็ยังยิ้มและอบอุ่นหัวใจเหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 22-10-2017 22:41:39

เย้ ในที่สุดดดด  ยิ้มแล้ววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 22-10-2017 22:51:26

ใกล้แล้วๆ พี่โอ๊ตๆ เศรษฐีคนใหม่กำลังจะมา 555
น้องอุ้มนี่ท่าจะรวยสุดนะ ได้มรดกเพียบเลย 5555
น้องแบมบูไปแอบทำงานสืบราชการลับอะไรที่ไร่คุณผัดไทล่ะนั้น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 22-10-2017 23:31:27

น่ารักเหลือเกิน  อบอุ่นหัวใจสุดๆ

น้องอุ้มลูก จอมขโมยซีนที่แท้จริง น่ารัก น่าฟัดมาก

อยากอ่านน้องอุ้ม น้องอ้นตอนโตมาก  พลีสสสสส

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Kamidere ที่ 23-10-2017 09:41:46

พิกุนต์~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 23-10-2017 11:58:50

ดี ดี ดี จนไม่รุ้จะบอกอย่างไรดี
มันดี มันดีมากๆต่อหัวใจจริงๆค่ะ
การเติบโต การค่อยๆเห็นความสัมพันธ์คนสองคน
เห็นเขาโตขึ้น เรียกได้ว่ารักและผูกพันธ์กับมันมาก
ชอบเรื่องน้องๆทั้งสอง ความรักของเด็กมันไร้เดียงสา
พี่โอีตเก่ง. เก่งมาก เก่งมากๆจริงๆที่เลี้ยงน้องทั้งสองมาได้อย่างดี
และน้องทั้งสองก็เก่งที่เป้นเด็กใฝ่ดี
อ่านเรื่องการสํ้ชีวิตของน้องๆแล้วน้ำตาไหล
ดี มันดี ดีมากๆ พูดได้แต่ดีจริงๆค่ะ
แน่นอนว่าจะเป็นอีกเรื่องที่อยู่ในความทรงจำ เก้บขึ้นหิ้ง
แม้จะจบไปแล้วขอตอนพิเศษเรื่องราวต่อจากนี้เยอะๆนะคะ
หากขาดไปหัวใจต้องห่อเหี่ยวเหมือนไม่มีน้ำล่อเลี้ยงแน่ๆ

รัก....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Seeetnott ที่ 23-10-2017 13:09:03

 :mew1: ขอบคุณนะคะ มาที่เดียว3ตอนรวด คุ้มกับที่รอคอย
พี่กันต์น้องโอ้ตหวานจัง เขินตัวบิด
น้องอ้นมุกเสียวหนูได้ใจมาก ถ้าพี่โอ้ตบอกพี่กุนต์ไปคงเขินแย่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-10-2017 15:25:49

อ่านแบบจุใจ ใกล้จบแล้ว~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 23-10-2017 18:54:06

ถึงแม้จะไม่อยากให้จบเร็วขนาดนี้  แต่ก็อยากให้ครอบครัวนี้เค้าได้อยู่ด้วยกันดีดีสักที พี่กุนต์กับพี่โอ๊ตจีบกันหวานมาก โอ้ยยย ใจคนอ่าน  :heaven :heaven :heaven :heaven

รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 23-10-2017 19:06:11

อบอุ่นหัวใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 23-10-2017 20:16:00

อารมณ์ประมาณว่าไหลตามหนูกุนไปอยู่ในเรื่อง :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 23-10-2017 21:11:48

ยาวจุใจ  :katai2-1: :katai2-1: 

เจ้าอ้นเจ้าอุ้ม น่ารักน่าหยิกไม่เปลี่ยน :กอด1: :กอด1:

ใกล้จบแล้วเหรอขอหวานๆ อีกหลายๆตอนเถอะแล้วค่อยจบ  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-10-2017 23:45:41

เขินแทนพี่กุนเลยเชียวแหล่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 24-10-2017 13:34:36

สุดยอด มายาวๆ สะใจ  กด+ เป็ดให้เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 24-10-2017 17:22:45

ชอบมาก โอ๊ตมีความสามีที่ดีขึ้นมากกก 555555
ชอบที่ โอ๊ตเรียก หนูกุนต์ ชะมัดจักจี้ดี กับพี่กุนต์ เรียก พี่โอ๊ต มันน่ารักแบบว่า สนิทกันดี

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 24-10-2017 22:21:23

รู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจเลย มีความสุขมาก น้องอ้นกับน้องอุ้มเหมือนน้ำเย็นที่ทำให้เราสดชื่นจริงๆ หลังจากถอยคนละก้าวแล้วคิดได้ทุกอย่างก็แฮปปี้มากๆๆๆ อยากฟัดแก้มน้องอุ้มบ้าง ชอบที่พี่กุนต์เรียกน้องว่าลูกชายทุกคำเลย อบอุ่น :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 25-10-2017 00:18:51

ชอบความโตขึ้นของอินทัชมากกกก
คนแบบนี้แหละที่อยากฝากพี่กุนต์ให้
พี่กุนต์เองก็ไม่ได้อ่อยอะไรเลยนะ
นี่เหลือแค่กลับมาขอคืนดีแบบจริงจังจริงๆ
ใจพี่เขาอ่อนไป ให้อภัยหมดแล้วโอ้ตเอ้ยยย
เร่งทำคะแนนก็ดีนา เดี๋ยวอ้นกะอุ้มแย่งพี่กุนต์ไปแน่ๆ 5555  :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 25-10-2017 00:21:19

ปลื้มปริ่ม ชอมมากเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Purplerose ที่ 25-10-2017 07:18:08

ติดตามต่อค่า :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดเกรด ที่ 28-10-2017 21:36:21

งื้อออออ เนื้อเรื่องตอนนี้ดีต่อใจมากมาย ขอหวานๆน้ำตาลเรียกพี่หน่อยนาาา :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: lipure ที่ 30-10-2017 06:21:51

 :o8: เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้

ใช้เวลาอ่านถึง 2วัน2คืน ถึงตอนปัจจุบัน

คนแต่งๆดีมากเลย ชอบการพัฒนาความรู้สึก

อารมณ์ของตัวละครในเรื่อง ดูเป็นเหตุเป็นผลดีค่ะ :)

รออ่าน ตอนใหม่แซ่บๆ นะคะ   

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.58-60] pg.137 -- 21/10/60
เริ่มหัวข้อโดย: Y-Darkness ที่ 30-10-2017 10:48:32

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 05-11-2017 16:04:50

Chapter 61

เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้คนที่เพิ่งจะตื่นเอาตอนตะวันสายโด่งรีบเดินไปดูที่ช่องประตู กนธีประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นอินทัชยืนล้วงกระเป๋ารออยู่ด้านนอก
   
“โอ๊ต..” เขายิ้มให้ “เข้ามาๆ”
   
อินทัชชะงักไปครู่หนึ่งที่พี่กุนต์อยู่ในชุดคลุม ใบหน้าได้รูปดูสดชื่น เส้นผมยังเปียกโชกจากการสระ แปลว่าคงจะตื่นมาสระตอนเช้า ถึงจะดูฉุกละหุกไปหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าสระตอนค่ำแล้วนอนทั้งที่หัวยังเปียกโชก

เด็กหนุ่มก้มหัวทักทาย “มอร์นิ่งครับ” เขาถอดรองเท้า

“เด็กๆล่ะ” กนธีเดินออกไป “หายไปไหนกั..” ยังไม่ทันก้าวไปไกลเกินกว่าหน้าห้อง คอเสื้อคลุมก็ถูกน้องดึงกลับ เล่นเอาเขาเซถอยทั้งตัว “เดี๋ยว..”

“ทำอะไรไม่ระวัง” อินทัชติงคนอายุมากกว่า “ใส่เสื้อคลุมอยู่ เดิ...”

กนธีดึงสายรัดแล้วปลดชุดคลุมออก ทำเอาน้องมันทำตาโตได้ตลกมากเพราะนึกว่าเขาจะเปลือยอวด “ข้างในมีกางเกงอาแปะกับเสื้อกล้ามห่านคู่ไง”

อินทัชถอนหายใจ เอาหน้าผากโขกผนังเบาๆ..อารมณ์หด

“แล้วไหนล่ะอ้นกับอุ้มน่ะ” กนธีเดินนำไปที่ห้องรับแขก

เมื่อวานน้องอ้นส่งไลน์มาว่าอยากดูหนัง เขาเลยนัดเจอตอนเที่ยง

“พวกมันน่ะหรือ” อินทัชวางเป้ที่เก้าอี้ ทำเนียน เดินสำรวจข้าวของ

“น้องไปไหน”

“พวกมันไม่ว่าง งานรัดตัว ธุรกิจเยอะ” เขาเดินเอื่อยๆ เหลือบมองไปทางห้องนอนของพี่กุนต์ จากนั้นก็ชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องน้ำ

ทุกอย่างวางไว้ตามปกติ ไม่มีอะไรผิดแปลก ไม่มีอะไรเพิ่มขึ้นมาใหม่ ไม่มีข้าวของเครื่องใช้ผู้ชายที่แตกต่างไปจากของที่พี่กุนต์มี

..แปลว่าช่วงที่ห่างหายกันไป ไม่มีใครเข้ามาแทนที่เขา..

“เล่นมุกอีกแล้วไอ้น้องโอ๊ต” กนธีเอาผ้าเช็ดตัวมายีหัว
   
“ไม่ได้มุก นี่พูดจริง พวกมันไม่ว่าง เลยให้ผมกับพี่ไปกันสองคน”
   
ไม่ว่างแน่ล่ะ ก็เขายัดเงินไปตั้งคนละห้าร้อย แล้วก็หิ้วคอไอ้เด็กแสบสองตัวไปฝากไว้กับปาลิน ตอนแรกมันก็งอแง จะเกาะขาเขามาด้วย แต่พอพี่ศรบอกว่าจะทำสเต็กกับกุ้งค็อกเทลให้กิน พวกมันก็หันขวับ เปลี่ยนเป้าหมายทันที
   
กนธีหรี่ตามอง “พูดจริงหรือ บวชมาแล้วห้ามโกหกนะ”
   
อินทัชหัวเราะ “ถ้าผมโกหก ขอให้ผมรักพี่มากขึ้นกว่าเดิมเป็นสิบเท่า”
   
คนฟังร้อนวาบทั่วหน้า “ไอ้..เด็กเปรต..”
 
ทีแต่ก่อนขอความรักจากมัน ดันทำนิ่งทำเฉย ไม่รักไม่สน บอกว่าเดี๋ยวก็มีคนรอต่อคิวเพียบ มาตอนนี้พูดได้พูดดี เหมือนพูดแล้วคำว่ารักจะร่วงมาเป็นทอง เลยขยันหยอดขยันเจาะกันเรื่อย ไม่สงสารกันซะบ้าง พรุนไปทั้งตัวแล้ว!
   
“ไม่ต้องห่วงมันหรอกพี่ พวกมันอนุญาตให้เราไป ‘เดท’ กันบ้าง”
   
กนธีหันหน้าหนี หูกลายเป็นสีแดง เขาเลยทำหน้านิ่งกลบเกลื่อน ขืนไหลตามคารมเด็กมากเกินไป มันจะหัวเราะเยาะเอาได้ว่าเขาขาดประสบการณ์
   
“ทิ้งน้องมาเดท นิสัยไม่ดีจริงๆ” เขาทำเป็นบ่น ถอดเสื้อคลุมที่เปียกน้ำออกพาดกับเก้าอี้แล้วนั่งขัดสมาธิกินโจ๊กซองที่ต้มทิ้งไว้มาครึ่งชั่วโมง
   
อินทัชมองอาหารเช้าของกนธีแล้วถอนหายใจระอา ซองโจ๊กคนอร์ถูกฉีกวางระเกะระกะ จานอีกใบมีมะเขือเทศเชอร์รี่กับแตงกวาญี่ปุ่น กินกับน้ำสลัด
   
“คุณภาพชีวิตของพี่ดูแย่มากเวลาไม่มีผม” เขาดึงชามโจ๊กสำเร็จรูปไปทิ้งแล้วเปิดตู้เย็นหาของสดมาทำข้าวเช้าให้ “ขอโทษที่เป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่อง”
   
กนธีหน้าร้อนผ่าว จะโทษว่าเป็นเพราะไอโจ๊กก็ไม่ช่วย เพราะโดนแย่งไปเททิ้งเรียบร้อย “ไม่เห็นต้องยุ่งยาก พี่อยู่ง่ายกินง่าย” และมักง่ายด้วย
   
“ข้าวต้มทะเลนะครับ” อินทัชบอก เอากุ้ง เนื้อปูกับปลากะพงแช่แข็งลงมา หยิบข้าวถุงที่พี่กุนต์ซุกไว้ในมุมตู้เย็นออกมาดม “นี่กี่อาทิตย์แล้ว”
   
“เพิ่งซื้อเมื่อวานตอนเย็น ถุงนั้นก็ของวานซืน พอดีกินไม่หมดน่ะ”
   
เด็กหนุ่มส่ายหัว ข้าวพวกนี้ยังพอใช้ได้ เขาเลยเอาลงไปต้มกับน้ำเดือด ระหว่างนั้นก็รื้อผักในช่องด้านล่างมาหั่นรอ ใส่ต้นหอมผักชีกับตังฉ่าย 

“ผมคงเป็นสามีที่ห่วยบรม ปล่อยคุณภรรยานั่งกินข้าวค้างคืน”

“ไอ้โอ๊ต~”

อินทัชหัวเราะชอบใจ “ผมคิดถึงคำนี้จัง”

ระหว่างรอ เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหา ชาเก๋ากี้ร้อนๆถูกยื่นมาให้อีกฝ่ายดื่มก่อน ถ้าไม่ลงมือทำเอง เก๋ากี้ของพี่กุนต์อาจจะถูกทิ้งไว้จนกลายเป็นฟอสซิล

“โอ้..ขอบคุณนะครับ” กนธีรับมาซดเข้าปาก “ร้อน!”

“ควันก็ลอยให้เห็นขนาดนั้น” อินทัชกุมขมับ “ผมผิดเองที่ไม่เตือน”

“ไม่เป็นไรๆ” เขามองหาน้ำแข็งมาอม แต่เด็กมันจับแก้มให้หันไปหา

ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำ ดวงตาคมกล้าจ้องมอง ระยะของปลายจมูกโด่งนั้นห่างกันเพียงคืบ กนธีนั่งตัวแข็ง มองด้วยสายตาตื่นๆเหมือนลูกหนู

อินทัชยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเป่าแผ่วเบาที่เรียวปากบวมแดง

รอบด้านมีแต่ความเงียบ ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคน กับเสียงหัวใจที่เต้นรัวแรงจากทั้งสองฝ่าย..เหมือนกับเด็กน้อยที่เริ่มมีความรัก

“หายร้อนไหมครับ” อินทัชกระซิบ หลุบตามองริมฝีปากตรงหน้า เขาควบคุมตัวเองได้ยากลำบาก ทั้งที่อยากบดขยี้ลงไปแทบตาย

..แต่มันไม่จบแค่การฝากจูบไว้หรอก..

..อดเปรี้ยวไว้กินหวาน นั่นคือสิ่งที่เขาได้เรียนรู้..

ถึงวันนั้นเมื่อไร เขาจะ ‘ชื่นชม’ พี่กุนต์ให้สมกับที่ห่างหายกันมา

กนธีหายใจติดขัด ไม่กล้าสบตาน้อง “หายร้อนแล้ว”

“อยากให้ทายาตัวอื่นเป็นพิเศษไหม” อินทัชหยอกล้อ

คนฟังส่ายหัวทันที คราวนี้เขาตั้งสติดีแล้ว ปฏิเสธน่ะหันซ้ายขวา แต่ถ้าโอเคต้องผงกหัวขึ้นลง ไม่มีผิดพลาดเหมือนครั้งก่อนๆแน่นอน

อินทัชหัวเราะ กดจมูกลงหอมแก้มให้ชื่นใจไปฟอดหนึ่งแล้วผละออก พอดีกับที่น้ำในหม้อเดือด เขาเลยไปทำข้าวเช้าให้พี่กุนต์ต่อ

ขืนอยู่นานกว่านี้ มื้อเช้าอาจไม่ใช่ข้าวต้ม..แต่กลายเป็นหนูกุนต์แทน

ไม่นาน ข้าวต้มทะเลหอมกรุ่นก็ถูกยกมาวางตรงหน้า เขารินน้ำเย็นใส่แก้วให้เพราะพี่กุนต์ชอบกระดกกินทั้งขวด ปอกแตงโมเป็นของล้างปากให้เสร็จ

“เยี่ยมมาก!” กนธีชม กินด้วยท่าทางอร่อยจัด “รสดีกว่าแตงกวาเยอะ”

อินทัชเท้าคางมองภรรยาของเขาเคี้ยวแก้มตุ่ย ชอบอมข้าวเหมือนเดิมไม่มีผิด กินช้าอีกต่างหาก นี่ถ้าเป็นลูกศิษย์วัดคงแย่งข้าวก้นบาตรไม่ทันคนอื่น

“โอ๊ตกินด้วยกันสิ” กนธีชวน “แต่เหลือไว้ให้พี่ด้วยนะ”

เด็กหนุ่มหัวเราะ “ของพี่ทั้งหมดนั่นแหละ ผมกินมาแล้ว”

“อือๆ” กนธีทำนิ้วโอเค “แล้วเราจะไปดูหนังเรื่องอะไรกัน”

“หนังผีดีไหม” เขาบอก “หนูกุนต์จะได้สะดุ้ง แล้วโผมาซบอกพี่โอ๊ตได้”

คนฟังไอค่อกแค่ก รีบยกน้ำขึ้นดื่ม “ไอ้เด็กคนนี้!” ได้ทีมันก็ลามปามกันใหญ่ ห่างกันคราวพ่อยังจะเรียกตัวเองเป็นพี่ ระวังไว้เถอะ ขี้กลากจะขึ้นหัว!

“พี่ไม่กลัวผี ขอบอกไว้เลย” กนธีขอแสดงความเสียใจด้วย

อินทัชหน้าหงิก “ไม่เอาหนังการ์ตูนนะ ผมโตแล้ว”

“หนังผีก็หนังผี” เขาหัวเราะ “หางกุ้งนี่กินได้ไหม ขี้เกียจแกะ”

“คายออกมา” ภรรยาที่ไหน อยู่ง่ายกินง่ายกระทั่งหางกุ้ง

ช่วงสายๆ กนธีก็จัดแจงตัวเองเสร็จ พวกเขาตกลงไปดูหนังในห้างกัน

คราวนี้อินทัชเป็นฝ่ายขับรถให้ เป็นอีกครั้งที่เขาได้จับบีเอ็มเต่าคลานของพี่กุนต์ จะว่าไปหากดูจากรูปร่างและส่วนสูงแล้ว เขาควรขับรถยุโรปมากกว่า

“ผมเอาเสื้อกันหนาวมาด้วย ของพี่ล่ะ” เขาพาเดินไปขึ้นลิฟท์

กนธีหัวเราะ “พักนี้พี่ไม่ได้กินกิงโกะ”

อินทัชได้แต่ยิ้มขำ “เราจอดตรงนี้นะครับ จำเลขที่เสาไว้ ถ้าลืมล่ะน่าดู” เขาเดินเข้ามาหา เก็บกุญแจไว้ในเป้ “เอ้า..เอามือมา”

“อะไร?” อีกฝ่ายงุนงง

“เดี๋ยวคนไม่ได้กินกิงโกะจะหลงทาง ผมจะพาไปเอง”

“ขี้ลืมนะ ไม่ได้ตาบอดโว้ย” กนธีบ่น แต่มันดึงมือเขาไปกุมเฉย “โอ๊ต~” เขายื้อหนี มีอีกหลายคนเดินมาทางลิฟท์แต่น้องมันไม่สน “เดี๋ยวคนมอง”

อินทัชเลยจับมือพี่กุนต์ใส่ลงในกระเป๋าเสื้อนอกที่เขาสวมอยู่ แค่ยังไม่ยอมปล่อยง่ายๆ “ถ้าพี่ไม่ทำท่ายุกยิกก็ไม่มีคนสนใจหรอกครับ”

กนธีหลับหูหลับตายืนเงียบ กลุ่มวัยรุ่นเดินเข้าลิฟท์มา ไม่มีใครสังเกตว่าพวกเขาสองคนจับมือกันอยู่ พอเงยหน้ามอง ไอ้เด็กเปรตก็ยักคิ้วให้กวนๆ

“มือใครไม่รู้..” เขาไล้ปลายนิ้วสัมผัส “นุ่มเหมือนแก้มเลย”

คนฟังรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศเอาในลิฟท์นี่เอง

พวกเขาลงเอยด้วยการดูหนังผีเท่าที่จะมีฉายในวันนั้น ซึ่งมันก็ไม่ค่อยจะน่ากลัวเท่าไร อินทัชถามว่าอยากกินอะไรระหว่างดู แต่กนธีขี้เกียจเคี้ยว

“ผมอยากกินป๊อปคอร์น แต่ไม่อยากมือเปื้อน”

“ก็ไม่ต้องกินสิ หรือจะกระดกเข้าปากทั้งกล่องเลยก็ไม่ว่า” เขายิ้มขัน

“ไม่” อินทัชดื้อดึง จ่ายเงินซื้อมาชุดหนึ่ง “พี่นั่นแหละต้องป้อนผม”

กนธีอ้าปากค้าง นี่เขาได้ ‘แฟน’ หรือได้ ‘ลูก’ มาวะเนี่ย

อินทัชถือของกินมือหนึ่ง อีกมือจูงกนธีไปทางพนักงานเก็บตั๋ว ผู้หญิงคนนั้นมองพวกเขาแล้วอมยิ้ม หลุบตามองมือที่จับกันไม่ยอมปล่อย

“พี่บอกแล้วว่าคนจะมอง” กนธีประท้วง

“ทำไมล่ะ พี่อายคนอื่นเพราะมีผู้ชายจับมือพี่หรือ” อินทัชวางของตรงเก้าอี้หน้าโรงหนัง ถอดเสื้อนอกที่สวมอยู่ออกมาแล้วคลุมลงบนไหล่ให้กนธี

“ไม่..ไม่ได้อาย แค่ทำหน้าไม่ถูก” เขากระชับสาบเสื้อเข้าหากัน มองน้องอย่างเป็นห่วง “ยกให้พี่ใส่ แล้วพี่โอ๊ตไม่หนาวหรือครับ”

“หนาวมั้ง..แต่สามีที่ดีต้องเสียสละ”

“ไอ้โอ๊ต~” สามีอีกแล้ว มันเป็นอะไรกับคำนี้นักหนาวะ

อินทัชหัวเราะ เกลี่ยผมที่ปรกหน้าให้ “ถ้าผมหนาว พี่ก็กอด..ดีไหม”

กนธีหันหน้าหนีไปทางอื่น กำลังจะบอกให้มันเข้าโรงสักที ก็พอดีมีกลุ่มเด็กผู้ชายสองสามคนเดินตรงมา เขาจำได้ว่าเป็นเพื่อนๆที่คณะของอินทัช

“อ้าว! ไอ้ห่าโอ๊ต มาดูหนังเหมือนกันหรือวะ”

อินทัชหันไปมอง ยกมือทัก “ผีห่าอะไรดลใจให้มาเจอพวกมึงที่นี่เนี่ย”

พวกนั้นหัวเราะครืน ทุกคนยกมือสวัสดีญาติผู้พี่ของเพื่อน

“พี่กุนต์ก็บังเอิญเจอไอ้โอ๊ตด้วยหรือครับ ไม่น่าสมัครใจมาด้วยกันนะ”

กนธีได้แต่ยิ้ม ในขณะที่อินทัชชูนิ้วกลางใส่เพื่อนไปแล้ว

“น้อยๆหน่อย วันนี้กูมากับพี่เขา”

“แล้วแฟนมึงล่ะ มาด้วยหรือเปล่า พี่กุนต์อย่าไปเป็นกขค.พวกมันเลย มาดูหนังกับพวกผมแทนไหม” พวกนั้นชวน “เดี๋ยวจะเลี่ยนความหวานของมัน”

กนธีหัวเราะ ไม่รู้จะตอบว่าอะไร เลยปล่อยเป็นหน้าที่ให้น้องปฏิเสธ แต่แทนที่มันจะบอกปัด เด็กหนุ่มกลับยกแขนขึ้นโอบไหล่เขาแล้วดึงเข้าหาตัว

“แฟนกูก็อยู่ตรงหน้าพวกมึงนี่ไง”

ทุกคนทำหน้าเลิ่กลั่ก ไม่ต่างอะไรกับกนธีที่หันไปมองน้องอย่างตกใจ

“ไม่ต้องทำท่างง นี่พูดจริง ไม่ได้เล่นมุ...” ไม่ทันจบ อินทัชก็ถูกอีกฝ่ายลากเข้าโรงหนังไปอย่างรวดเร็ว เกือบจะลืมป๊อปคอร์นแล้ว ต้องวิ่งกลับมาเอา

พวกมันยังทำหน้าเหรอหรากันต่อ แต่อินทัชยิ้มให้แล้วยักไหล่

“พี่กุนต์เนี่ย..ของกู ถือว่าเปิดตัวแล้วนะพวกมึง”

กนธียืนกระสับกระส่ายอยู่ด้านใน พอน้องเข้ามาได้ก็แทบบีบคอ

“ไอ้โอ๊ต~” เขาเขย่าตัวมันคึ่กๆ “เป็นอะไรห๋า! ไปพูดแบบนั้นได้ไง”

อินทัชหัวเราะ “เปิดตัวไง” เขาบีบแก้มหนูกุนต์ด้วยความมันเขี้ยว “หรือว่าไม่ชอบที่ผมแสดงออกชัดเจนเกิน ถ้าไม่สบายใจไว้ไปแก้ตัวได้ว่าเล่นขำๆ”

“เปล่าหรอก” กนธีไม่ได้ปิดบังว่าเขาชอบผู้ชาย แค่ไม่ได้ป่าวประกาศเท่านั้น “โอ๊ตนั่นแหละ แน่ใจว่าไม่อายเพื่อน..พี่เป็นผู้ชาย ซ้ำยังแก่คราวพ่อ”

“เพราะกลัวพี่คิดมากแบบนี้ไง เลยถือโอกาสบอกพวกมันให้หมด” เขาดึงตัวกนธีมากอด “ผมไม่เคยอายที่มีพี่เป็นแฟน ออกจะโคตรภูมิใจด้วยซ้ำ”

“ไอ้เด็กเปรต” กนธีเอาหัวโขกแผ่นอกกว้างเบาๆ มันสูงขึ้นอีกแล้วสินะ

“ผมขอโทษที่ไม่ได้ปรึกษาพี่ก่อน” เด็กหนุ่มกระซิบ “ผมก็แค่คิดว่า..การคบใครสักคนควรจะเปิดเผยให้คนรอบข้างรู้เป็นการให้เกียรติคนของเรา”

“อืออ..ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่กลัวโอ๊ตอายเพื่อน”

“ผมควรอายมากกว่า ถ้าผมคบพี่แบบหลบๆซ่อนๆ ไม่ชัดเจน ไม่จริงจัง ไม่เปิดตัวสักที” อินทัชยิ้มให้ “แบบนี้เวลามีคนมาจีบผม พี่จะได้สบายใจไง”

“เออ..ไอ้ป๊อปปูล่าร์แมน” มันเขี้ยวมันชะมัด

“เพิ่งรู้หรือว่าผมน่ะป๊อป” อินทัชแหย่ ยื่นมือมาจับอีกฝ่าย อดหัวเราะไม่ได้ที่พี่กุนต์ทำหน้าย่นใส่ “แต่ไม่ต้องกังวลนะ คนป๊อปคนนี้ มองพี่คนเดียว”

“เข้าไปได้แล้วไอ้เด็กโข่ง” กนธีทั้งผลักทั้งดันหลังมัน

..เพื่อซ่อนรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่เต็มใบหน้า..

ภาพยนตร์เลิกตอนเย็น พวกเขาแวะกินข้าวกันสองคน อินทัชขอเลี้ยงอาหารญี่ปุ่น กนธีก็ตกลงอย่างว่าง่าย เวลามีคนคอยเอาใจน่ะ..มีความสุขสุดๆ

“พี่ว่าหนังมันไม่ค่อยน่ากลัวเลยนะ” เขาชวนคุยตอนขากลับ

“ผมถึงกับหลับคาโรงเลยแหละ” อินทัชหาวแล้วหาวอีกระหว่างขับรถ

“หลับแน่ล่ะ พี่นี่ปวดไหล่ไปหมด” กนธีนวดบ่าตัวเองหนุบหนับ เพราะต้องอุทิศตัวเป็นหมอนให้น้องมัน “น้ำลายหกใส่บ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้...”

เขาชะงักค้างเมื่อร่างสูงใหญ่ด้านข้างอาศัยจังหวะรถติดชะโงกหน้าเข้ามาหา ใบหน้าคมเข้มโน้มลงต่ำก่อนจะ ‘งับ’ เบาๆที่ปากล่างของเขา

“ไหล่พี่น่ะไม่มีน้ำลาย..แต่ถ้าอยากมีที่อื่น เดี๋ยวจัดให้”

กนธีรีบผลักหัวเด็กมันให้กลับไปมองไฟเขียว โชคดีที่รถติดอยู่ไม่นาน ไม่อย่างนั้นเขาคงเอาหน้ามุดลงไปกับเบาะเพราะทำอะไรไม่ถูกแน่

อินทัชหัวเราะในลำคอ “ทำเป็นหวง เดี๋ยวเข้าหอเมื่อไร โดนแน่”

“เข้าหออะไรวะ” เขาหยิบมือถือมาเล่นแก้อาการอยู่ไม่สุข

“โธ่..ไอ้เรื่องอย่างว่านี่ก็เป็นเรื่องปกติของคนเป็นผัวเป็นเ...อุ๊บ” เขาโดนพี่กุนต์เอาป๊อปคอร์นยัดปากสามชิ้นรวด “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่..” โดนเข้าไปอีกคำ

“ช่วยสงสารสังขารคนอายุสี่สิบเอ็ดหน่อยได้ไหม”

“แล้วไม่สงสารผู้ชายวัยยี่สิบที่นอนเหงามาหลายเดือนเลยหรือครับ”

กนธีดูดน้ำอัดลมดังจ๊วบ..กลุ้มใจจริงๆเลยเว้ย

มีไลน์เข้าจากคุณไผท ทางนั้นชวนไปเที่ยวน้ำตกเอราวัณ ไม่กี่วันที่ผ่านมามีฝนตก ตอนนี้แม้จะเป็นช่วงต้นหนาวแต่น้ำก็เยอะและบรรยากาศดี

“ไปสิครับ” อินทัชไม่เกี่ยง “ไอ้อ้นไอ้อุ้มไม่เคยเที่ยวน้ำตกเลย”

“น่าแปลกใจ” กนธีมองน้อง ยิ้มน้อยๆ “รู้ไหมว่าเราน่ะใจเย็นขึ้นมาก”

“หลวงตาสอนไว้เยอะ” เขาหัวเราะ “ของแบบนี้มันก็ขึ้นอยู่กับบุญที่ทำร่วมกันมาเหมือนกันนะ ไม่อย่างนั้นผมจะได้มาเจอพี่หรือ”

“นั่นสิ..” กนธีอมยิ้ม ไม่รู้คิดอย่างไรถึงค่อยๆเอนตัวไปทางเด็กแล้วซบศีรษะลงกับบ่ากว้าง น้องมันชะงักไปนิด หัวเราะอารมณ์ดีแล้วก้มลงจูบบนไรผม

“ความรักมันปรบมือข้างเดียวไม่ดัง” อินทัชพูด “และพี่ก็ทำให้ผมแน่ใจว่ามือของพี่ยื่นมาทางผม..ไม่ใช่เขา ขอแค่อย่าใจอ่อนเพราะสงสารคุณไทก็พอ”

“ถ้าจะให้รับรักเพราะใจอ่อนน่ะ ไม่ใช่พี่หรอก แต่ถ้าคบกันแบบเพื่อน ช่วยเหลือกันอย่างพี่น้อง พี่ยอมรับว่าใจอ่อนได้ง่าย” อย่างไววิทย์ เขาเคยโมโหตัดขาดมัน พอเห็นน้องลำบากก็อดยื่นมือไปไม่ได้ แต่ให้กลับไปคืนดี..ไม่มีทาง

“แปลว่าผมโชคดีใช่ไหมที่พี่ยอมอ่อนลง” อินทัชก้มลงหอมบนหน้าผาก ละมือขวามาประสานปลายนิ้วเข้ากับฝ่ามืออุ่นละมุนก่อนจะดึงมาจูบเบาๆ

“ก็ถ้าไม่ใช่คนที่พี่รู้สึกด้วย..พี่คงไม่ยอม”

อินทัชครางในลำคอ หนูกุนต์ไม่ยอมบอกว่ารักเขาออกมาง่ายๆเลย ไม่รู้แกล้งกันหรือเพราะเก้อเขิน แต่เขาไม่ว่าหรอก เมื่อก่อนพี่กุนต์เป็นฝ่ายไล่ตามเขา ตอนนี้เขาจะขอไล่ตามพี่กุนต์บ้าง จะได้ยุติธรรมและเท่าเทียม

..ถึงจะเริ่มรักช้ากว่า แต่จะรักมากๆจนแซงหน้าให้ดู..

อินทัชไปส่งกนธีที่คอนโด เขายืนแค่หน้าห้อง ไม่ยอมเข้าไปถึงด้านในเพราะกลัวว่าจะห้ามใจไม่อยู่ ในเมื่อยังไม่พร้อม เขาก็ไม่รุกเร้าให้อึดอัด

“แน่ใจนะว่าไม่อยากเข้ามากินกาแฟก่อน”

เด็กหนุ่มอมยิ้ม เท้าแขนกับกรอบประตู “กลัวจะกินอย่างอื่นมากกว่า”

กนธีบ่นทั้งที่หูร้อนผ่าว “รีบไปรับอ้นกับอุ้มได้แล้ว เดี๋ยวจะร้องไห้”

“ถ้างั้น..” เขาหลุบตามองปากพี่กุนต์ ยังคงอ้อยอิ่ง “ผมไปก่อนนะ”

“อืม..” เขาพยักหน้า เหงาเล็กน้อย

“ผมจะไปแล้วนะ”

“ก็..ไปสิ” กนธีโบกมือไล่

“ไม่ห้ามหน่อยหรือ”

“ไอ้พี่โอ๊ต~” เขาอยากจะเอาหัวโขกกำแพง “ต้องการอะไรครับ!”

ไม่รอให้ถามซ้ำสอง อินทัชดันตัวกนธีเข้าไปตรงทางเดินในห้อง ประตูไม่ได้งับปิดตอนที่เขาผลักตัวอีกฝ่ายชิดผนัง เบียดจูบร้อนผ่าวลงริมฝีปากได้รูป

กนธีร้องเบาๆ ปลายลิ้นอุ่นเลยสบโอกาสแทรกเข้าไปภายใน กวาดต้อนความหวานที่ห่างหายอยู่หลายเดือนกลับมา อ้อมแขนแข็งแรงโอบกอด รัดช่วงตัวคนตรงหน้าแนบอก มืออีกข้างนวดคลึงแผ่นหลัง เล้าโลมอย่างเอาใจ

นานนับนาที กว่าจะผละออกมาหอบหายใจ ปากทั้งคู่บวมช้ำและเห่อร้อน แก้มเป็นริ้วสีแดงด้วยกันทั้งสองคนด้วยอารมณ์ที่โหมเข้าใส่

อินทัชมองคนที่ไม่ยอมสบตา เขายิ้มมุมปาก ก้มลงหอมแก้มแผ่ว

“ผมไปจริงๆแล้ว” เขากระซิบ “ถ้าเหงาก็นอนกอดหมอนข้างไปก่อน”

“ไอ้เด็กเปรต..” กนธียกหลังมือเช็ดปากที่ร้อนวูบวาบ

“วันเสาร์นี้ใช่ไหมที่คุณไทชวนเที่ยว”

อีกคนพยักหน้าหงึก ในหัวจำได้แต่ภาพที่ถูกน้องมันจูบ

“ชวนคุณไผ่ไปด้วยนะครับ” อินทัชบอก “แล้วเจอกัน”

กนธีหันมองแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไป เขาชะโงกหน้าตาม เหมือนน้องจะรู้ เลยหันมาโบกมือให้แล้วส่งจูบมาอย่างกวนๆ
ชายหนุ่มหลุดยิ้ม เดินกลับเข้าห้องด้วยอาการล่องลอย

…………………………………………………….

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 05-11-2017 16:05:15

เช้ามืดวันเสาร์ กนธีสั่งให้พสิษฐ์ขับรถมาหาเขาที่คอนโดแล้วค่อยไปรับเด็กๆ มันบ่นเป็นหมีกินผึ้ง บอกว่าหนีงานมาอีกแล้ว หัวหน้าเขม่นมันแทบแย่
   
“แกก็ลาออกมาซะ เล่นอะไรพิลึก” เขามองหน้าน้อง “โกนหนวดแล้วนี่”
   
พสิษฐ์ทำหน้าบอกบุญไม่รับ “แล้วผมก็ต้องเสียเวลาไว้ใหม่”
   
กนธีไม่อยากเค้นถามว่ามันยังเล่นเป็นเชอร์ล็อกโฮล์มส์อยู่อีกหรือเปล่า เพราะอ้นกับอุ้มที่ใส่ชุดเอี๊ยมหมีออกมายืนรอหน้าปากซอยดึงดูดความสนใจเขา
   
“ขึ้นมาเลยสุดหล่อ” ชายหนุ่มปลดล็อครถ ให้สามพี่น้องขึ้นมานั่ง
   
อินทัชสวัสดี ‘น้องภรรยา’ ที่อายุมากกว่าอย่างคุณพสิษฐ์
   
“ขอบคุณที่มานะครับคุณไผ่” เขายิ้มให้ สบตากับอีกฝ่าย
   
พสิษฐ์หัวเราะในลำคอ เพราะรับปากไว้ว่าจะกันท่าคุณไผทให้ เวลาเด็กมันขอ เขาเลยต้องโผล่มาเป็นผู้ช่วยพระเอกเรื่อย ไอ้หนุ่มนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ
   
อ้นกับอุ้มดูตื่นเต้น วันนี้เป็นทริปน้ำตกที่คุณไผทขอเป็นเจ้ามือ แต่ฝ่ายนั้นจะขับรถไปต่างหาก ไว้ไปเจอกันที่เมืองกาญจน์
   
“เราจะค้างกันหรือเปล่าครับพี่กุนต์” อ้นเอาชุดมาเยอะแยะ มีเสื้อยืดมาเปลี่ยน มีกางเกงว่ายน้ำด้วย พี่โอ๊ตบอกว่าที่น้ำตกสวยมาก ปลาก็แยะ
   
“ไปเช้าเย็นกลับครับลูก” กนธียิ้มให้ ส่งแซนด์วิชทำเองให้เด็กๆกิน ผักล้นออกมาจนแทบจะบังขนมปังมิด “ไว้ปิดเทอมพี่จะพาเที่ยวเขื่อนเชี่ยวหลาน”
   
น้องอ้นตะเบ๊ะรับ ส่วนอุ้มน้อยกำลังตื่นเต้นจนหัวใจดังตุบๆ
   
“พี่โอ๊ตบอกว่าปลาเยอะมากฮะ” น้องดูภาพมา “ปลาจะกินหนูไหมอ่ะ”
   
“ปลาพลวงไม่กินเด็กอ้วนหรอก” อินทัชตอบ ขำไอ้อุ้มที่ค้อนปะหลับปะเหลือก “แต่ถ้าปิรันย่าก็ไม่แน่ เอาไว้พี่จะโยนเราลงไปให้มันชิมดู”
   
“แหย่น้อง” กนธีหัวเราะ อุ้มทำหน้าเบ้ เอาหัวมาซบไหล่เป็นการฟ้อง
   
“น่าแปลกนะที่คุณไผทเป็นคนชวนมาทั้งครอบครัวแบบนี้” พสิษฐ์คิด “ปกติแล้วเขาต้องมองว่าโอ๊ตเป็นคู่แข่งไม่ใช่หรือ ไม่น่าเชิญมาเป็นก้าง”
   
“เขาบอกว่าเลี้ยงส่ง” กนธีตอบแทน “ไม่เข้าใจเหมือนกัน”
   
คนน้องยักไหล่ เขาไม่ค่อยเชื่อน้ำยาคุณไทนัก
   
ช่วงสาย พวกเขาขับรถถึงกาญจนบุรี ไผทนัดที่ร้านอาหาร จริงๆแล้วในอุทยานสามารถพักกินข้าวได้ เผื่อจะชมวิวไปด้วย แต่เขากลัวไม่สะดวก
   
ไผทเป็นฝ่ายบริการทุกอย่าง เขาบอกแล้วว่าครั้งนี้จะเป็นเจ้ามือ
   
“ที่จริงถ้าค้างคืนได้ก็น่าจะดี แต่วันจันทร์ผมต้องขึ้นเหนือก็เลยไม่ค่อยสะดวก” เขาเล่า รินน้ำให้ทุกคน “เอาไว้ถ้ามีโอกาสจะชวนใหม่นะครับ”
   
พสิษฐ์มองอย่างจับผิด “จะชวนพี่กุนต์คนเดียว หรือชวนทุกคนล่ะครับ”
   
ไผทหัวเราะในลำคอ ไม่ได้เถียงต่อ ที่จริงเขาอยู่ในช่วงเนือยๆเพราะว่าที่ไร่องุ่นมีปัญหาแมลงลง ปกติเขาก็ยึดเอาเรื่องงานเป็นหลัก รักเป็นรองอยู่แล้ว มาเจอด่านหินมากเข้า มันก็ต้องท้อกันบ้าง ไหนจะต้องเดินทางไปหลายที่ เวลาเข้าหาไม่มี เวลาจีบก็ไม่คืบ คุณกุนต์ตั้งการ์ดกับเขาเต็มที่ คู่แข่งคนสำคัญอย่างอินทัชก็กลับมาอย่างเต็มตัว ต่อให้ทู่ซี้อย่างไร คนเราก็ต้องรู้จักถอยฉาก
   
“แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกันคุณไผ่” เขาตอบ
   
พสิษฐ์เลยเลิกต่อล้อต่อเถียง “กลุ้มใจเรื่องเพลี้ยไฟหรือคุณไท”
   
ไผทชะงัก หันมามองพลางขมวดคิ้ว “คุณรู้ได้ยังไง”
   
คนหลุดปากเลยอ้ำอึ้งเล็กน้อย เขายกน้ำขึ้นจิบ “ก็..ผมเองก็อยากทำไร่ เลยศึกษามาเหมือนกันว่าช่วงเดือนนี้มันอาจจะมีศัตรูพืช พวกเพลี้ย พวกหนอน”
   
ไผทนิ่งไปครู่หนึ่ง “ไหนบอกผมหน่อยว่าจะกำจัดยังไง”
   
“เอ่อ..เชื้อ NPV ไม่ก็แลคโตบาซิลลัส”
   
“NPV นั่นผมใช้กับหนอนเจาะสมอฝ้ายแล้วก็หนอนกระทู้หอม” ไผทยิ้มเล็กน้อย “ส่วนแลคโตบาซิลลัส..ผมว่ามันอยู่ในยาคูลท์นะครับ”
   
พสิษฐ์หัวเราะแก้เก้อ “ผมคงต้องไปอ่านใหม่แล้วสิ”
   
อีกคนมองนิ่งๆสักพัก ไม่ได้พูดอะไรนอกจากทักว่า “คุณผิวแทนขึ้นนะ”
   
ร่างสูงเกือบสำลักน้ำเปล่า ต้องไอพักใหญ่
   
ไผทหยิบทิชชูให้ เขากินเสร็จแล้ว กำลังรอเด็กๆกินขนมให้หมด “อ้นกับอุ้มเอากางเกงว่ายน้ำมาหรือเปล่าครับ น้ำตกชั้นหนึ่งกับสองลงเล่นได้สบายเลย”
   
เด็กน้อยยกมือหรา ถ้าเอาเป็ดเหลืองมาจากบ้านได้คงหิ้วมาด้วย
   
เอราวัณมีทั้งหมดเจ็ดชั้น ชั้นบนมีเวลาปิดเพราะถึงจะอยู่ในความดูแลของอุทยานแต่อย่างไรก็มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เวลากลางคืน ทางขึ้นลงมีความชันแต่ไม่ได้มากเกิน ถ้าแค่เล่นน้ำสบายๆจะหยุดอยู่แค่ชั้นหนึ่งกับสองก็ยังได้
   
พวกเขาเดินเท้าเข้าไปในอุทยาน ระหว่างทางมีแอ่งน้ำตกให้ถ่ายรูป มันเป็นบ่อหินคล้ายปามุคคาเล่ของตุรกีเพียงแต่เป็นสีน้ำตาล ชั้นน้ำที่ไหลลดหลั่นตกกระทบพื้นด้านล่างสาดกระเซ็นเป็นสาย เห็นละอองและฟองพรายเหมือนปุยสำลี ม่านน้ำที่ทิ้งตัวในระยะสั้นเป็นสีขาวตัดกับผืนป่าเขียวชอุ่มด้านหลังชัดเจน
   
“พี่กุนต์คร้าบ หันมายิ้มให้อ้นหน่อย” เด็กชายยกกล้องขึ้นรอ
   
กนธีจัดให้ตามเสียงเรียก เจ้าตัวดึงน้องอุ้มมากอด อ้นชอบมองพี่กุนต์ยิ้ม โลกดูสว่างสดใส น้ำตกที่ว่ามีเสน่ห์ก็สู้พี่กุนต์ของอ้นเวลามีความสุขไม่ได้
   
“ไปยืนด้วยกันสิครับ ผมถ่ายให้” ไผทชวน
   
พสิษฐ์เหล่มอง คิดว่าคุณไผทอาจจะเล่นมุกถ่ายติดมาแต่หัวของพี่กุนต์ อย่างที่เพื่อนของเขา..คุณดิน เคยเล่นไปแล้วเมื่อคราวที่ไปเที่ยวกับคุณหญิง
   
แต่ปรากฏว่าไผทถ่ายมาได้ครบคน และสวยเสียด้วย
   
พสิษฐ์พอจะเห็นความดีของอีกฝ่ายขึ้นมาได้บ้าง
   
“คุณไทเอาบ้างสิ ผมถ่ายให้” กนธีพยักพเยิด “เอาซีนนี้เลย”
   
“ขอถ่ายรูปคู่กับคุณกุนต์ได้ไหมล่ะ”
   
จนได้ พสิษฐ์หัวเราะหึ..เขาเพิ่งจะมองหมอนี่ในแง่ดีเมื่อนาทีที่แล้วนี่เอง
   
กนธีหัวเราะเบาๆ หันมองอินทัชอย่างเกรงใจ น้องไม่ได้โวยวายอะไร มีแต่ยิ้มให้ด้วยความใจเย็น เขาเลยเดินไปหาคุณไท ยืนข้างกันแต่รักษาระยะห่าง
   
“จะถ่ายรูปกับผม ต้องขออนุญาตเขาด้วยหรือครับ” ไผทถามเสียงเบา
   
“ถ้าผมตัวคนเดียวก็ไม่ต้องหรอกครับ” กนธีบอก ชวนให้เดินต่อไปยังน้ำตกชั้นที่หนึ่ง “แต่ตอนนี้ผมมีเขาอยู่ข้างๆทั้งคน..ทำอะไรก็ควรจะขอกันบ้าง”

พวกเด็กๆตามมาด้านหลัง มีพสิษฐ์กับอินทัชคอยดูแล น้องดูตื่นเต้นกับน้ำสีฟ้าใสและเสียงนกร้องเป็นระยะ อ้นถึงกับเอามือถือมาถ่ายวีดีโอเอาไว้เลย

“สรุปว่าตกลงใจคบกันจริงจังแล้วสินะครับ” ไผทถามคนที่เดินนำ

กนธีหันมอง ร้อนขึ้นจนต้องกระพือเสื้อ คุณไทส่งผ้าเช็ดหน้าให้ แต่เขาส่ายหัวยิ้มๆ หยิบของตัวเองมาใช้แทน “สารภาพว่ายังไม่ได้ตกลงกันจริงจัง”

“แปลว่าผมยังพอมีหวังอยู่บ้างหรือเปล่า”

“จะว่าไปแล้ว..ผมคงต้องพูดให้ชัดเจนขึ้นอีกหน่อย” กนธีพึมพำ เหยียบลงบนดินชื้นแฉะที่เต็มไปด้วยใบไม้ “จะมีหรือไม่มีโอ๊ต ผมก็รักคุณแบบเพื่อน”

ไผทหัวเราะในลำคอ..เขามันบ้าจริงๆที่กล้าถาม

“สถานะของผมกับเขาตอนนี้มันมากกว่าเมื่อก่อน เหลือแค่ว่าจะตกลงใจกลับมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวอีกครั้งตอนไหน..”

“ถ้าคุณรักเขา จะรออะไรล่ะครับ” ไผทถาม

“รอจังหวะเวลาให้ทุกอย่างมันตกผลึก..” กนธีบอก “เป็นคำว่าคู่ชีวิต”

คนฟังยิ้มหม่น ไม่ได้ว่าอะไรต่อ

พวกเขาหยุดถ่ายรูปเป็นพักๆ ตกลงกันแล้วว่าจะเดินให้ถึงชั้นสี่หรือห้าก่อนแล้วค่อยเล่นน้ำ เพราะเวลาขาขึ้นมันใช้เวลามากกว่าขาลง

ระหว่างเดิน ทางชันขึ้น กนธีเหลียวหาที่ยึด แต่คุณไทยื่นมือมารอ เขายิ้มให้ ปฏิเสธอย่างสุภาพด้วยการคว้าเอาต้นไม้แถวนั้นแล้วดึงตัวขึ้นไปแทน

ทุกอย่างอยู่ในสายตาของพสิษฐ์โดยตลอด

..เมื่อไรจะยอมแพ้โดยดีสักทีนะคุณไท..

เวลาเที่ยง พวกเขาขึ้นมาถึงชั้นที่ห้า ระยะทางที่ร้อนอบและชื้นแฉะไปด้วยน้ำกลายเป็นเรื่องเล็กเมื่อเห็นความสวยงามของน้ำตกที่ซ่อนตัวอยู่กลางป่า

แนวหินน้อยใหญ่เป็นชั้นสูงลดหลั่น มีต้นไม้ขึ้นประปราย แอ่งน้ำสีฟ้าอมเขียวสะท้อนกับแดดที่ส่องทะลุคาคบไม้ บ่อหินเหมือนอ่างอาบน้ำธรรมชาติที่มีปลาแหวกว่ายเป็นฝูง ธารน้ำตกสู่พื้นที่รองรับ เห็นละอองตัดกับแดดเป็นสีรุ้ง

“เพิ่งเคยมาครั้งแรก” กนธียิ้ม “สวยมากจริงๆ”

อ้นกับอุ้มไม่รอช้า เด็กน้อยรีบเปลี่ยนเสื้อแล้วชวนพวกผู้ใหญ่ลงเล่น พสิษฐ์ตามไปดูแลน้องสองคน ส่วนอินทัชเป็นคนเอาสัมภาระไปวางใต้ต้นไม้ ถอดเสื้อนอกเหลือแต่เสื้อกล้ามสีเข้มกับกางเกงขาสั้น

“ลงไหมพี่กุนต์” อินทัชชวน “ไหนๆก็มาแล้ว”

กนธีตกลงอย่างว่าง่าย บนชั้นหินมีพวกฝรั่งกับเด็กวัยรุ่นทั้งกลุ่มเล่นน้ำกันท่าทางสนุก ส่งเสียงเอะอะโวยวาย หัวเราะกันดังลั่น

ไผทสวมเสื้อยืดกับกางเกงแค่เข่า เขาตามมา “ระวังด้วยนะเด็กๆ”

มีคนกระโดดตีลังกาลงน้ำดังตูม เขาหันหนี ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะการเล่นจนรบกวนคนอื่นมันค่อนข้างเสียมารยาท แต่อ้นกับอุ้มกลับอารมณ์ดี

“คุณอาไทยิ้มหน่อยฮะ มาเที่ยวต้องยิ้มๆเข้าไว้น้า” อุ้มลอยตุ๊บป่อง
   
ไผทยิ้มออกมาได้ น้องๆว่ายวนเล่นกับปลา มีพวกผู้ใหญ่คอยดูแลใกล้ชิด สักพักก็โผเข้าหาคุณไผ่ สักพักก็ไปหาพี่ชาย ไม่ก็มาหาเขากับกนธี
   
ฝูงปลาหลายตัวเข้ามาตอดปลายเท้า เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก จั๊กจี้จนต้องหดตัวหนี น้องอุ้มปีนไปเกาะหลังไผท เขาหัวเราะ ยกน้องขึ้นนั่งบนบ่า
   
กนธีมองภาพนั้น ยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหันมองพสิษฐ์ เขาขยับเข้าไปหาน้องชาย “ที่จริงคุณไทเขาเป็นคนดีนะ แค่มาผิดที่ผิดทางไปบ้าง”
   
“ถ้ารู้จักเลิกไปตั้งแต่ตอนที่พี่ไม่เล่นด้วย เขาจะดีกว่านี้” พสิษฐ์ว่า
   
อินทัชนั่งแช่อยู่ในน้ำ เขาเอาเคสมือถือกันน้ำได้มาใส่โทรศัพท์ ระหว่างที่น้องชายวุ่นวายกับสองคุณอา เขาก็ถือโอกาสถ่ายภาพน้ำตกมาหลายสิบรูป
   
แต่ดูเหมือนว่าทุกภาพจะมีตัวละครเอกอยู่ด้วยเสมอ
   
กนธีหันไปมองใครบางคนที่แอบถ่ายรูปเขาอยู่นานแล้ว ชายหนุ่มมองเขม่น ว่ายเข้าไปหาแล้วตั้งใจจะแย่งโทรศัพท์ แต่เจ้าโอ๊ตกลับยื้อหนี
   
“เห็นผมหงอกหรือเปล่า” น้ำตกสวยๆ ดันเอาคนแก่มาร่วมเฟรม
   
“เห็น” อินทัชหัวเราะ มันเขี้ยวคนที่ดูน่าแกล้ง เขายกมือถือขึ้นเหนือหัว แขนอีกข้างโอบรัดเอวฝ่ายตรงข้าม “แต่ไม่ต้องห่วง ยังไงพี่ก็น่ารักอยู่แล้ว”
   
“อายเขาบ้างไหมไอ้น้องโอ๊ต” กนธีบีบน้ำใส่หน้ามัน
   
เสียงหัวเราะชอบใจดังแว่ว สองคนพูดคุยท่าทางสนิทสนม ไม่มีช่องว่างหรือร่องรอยบาดหมางอื่นใดจนไผทเห็นภาพทุกอย่างในสายตา
   
“คุณอาหนักหรือฮะ งั้นหนูลงก็ด้าย~” อุ้มน้อยปีนฮึบลงจากบ่า
   
“คุณอาไม่ได้หนักครับ คุณอาแค่เหนื่อย” ไผทยิ้มให้ ขยี้หัวเล็ก
   
“เหนื่อยเพราะหนูอ้วน..” อุ้มดูจะช็อกเล็กๆ เจ้าหนูหันขวับไปทางอาไผ่ หาตัวช่วยทันที “คุณอาไผ่ หนูอ้วนหรือเปล่า หนูอ้วนแต่หนูไม่หนักนะฮะ”
   
พสิษฐ์อยู่ใกล้ๆ เขาได้ยินแล้วนึกขัน “ครับๆ..หนูไม่อ้วนและหนูไม่หนัก”
   
ไผทหัวเราะตาม เด็กสองคนไปเกาะคออาไผ่แทน ส่วนกนธีกับอินทัชก็คุยกันอยู่สองคน เขาเลยเดินขึ้นจากน้ำ ไปหาวิวถ่ายรูปที่ชั้นน้ำตกอีกด้าน
   
กนธีหันมอง อดรู้สึกไม่ได้ว่าทำให้คุณไทกลายเป็นส่วนเกินมากไป
   
“ไปคุยกับเขาก็ได้นะพี่ ผมไม่ว่า” อินทัชบอก

คนฟังเลิกคิ้ว “ใจกว้างขนาดนั้นเลย”
   
“ตลอดทางที่เดินขึ้นมา พี่ก็ปฏิเสธเขาให้ผมได้ยินอยู่สองสามชั่วโมงแล้ว นี่แค่ไม่กี่นาที..ไม่เป็นไรหรอก” เด็กหนุ่มกระซิบ “เพราะผมจะตามไปด้วย”
   
“ไอ้เด็กคนนี้” เขาส่ายหัวระอา มันอัพเลเวลความเจ้าเล่ห์ขึ้นด้วยสินะ
   
กนธีเดินขึ้นจากน้ำแล้วตามไป ไผทกำลังเลาะชั้นหินไปตรงกลางน้ำตก เขาถ่ายรูปม่านน้ำที่ตกลงในบ่อก่อนจะไหลเป็นชั้นตามแนวก้อนดิน
   
“คุณไท..” เขาค่อยๆวางเท้าตามหินที่ลื่นด้วยตะไคร่
   
ไผทหันมามอง ยื่นมือไปรับ “ระวังนะคุณกุนต์”
   
แอ่งน้ำด้านหลังมีพวกวัยรุ่นเล่นสาดน้ำกันอยู่ ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวหนวกหู กนธีมองแล้วได้แต่หัวเราะ คิดว่าจะชวนเดินขึ้นไปอีกชั้นจะดีไหม เผื่อคนน้อย
   
“ตรงนี้ถ่ายรูปสวย ผมว่าจะเก็บสักสองสามภาพเป็นที่ระลึก” ไผทพูดก่อนหันมามองคนข้างกาย “ไหนๆคุณก็มาแล้ว ให้เกียรติกันสักหน่อยได้ไหม”
   
กนธียิ้มเล็กน้อย “ผมขอโทษนะถ้าคำพูดก่อนนี้จะทำให้คุณรู้สึกแย่”
   
“ความจริงก็คือความจริงนั่นแหละครับ คงโกหกตัวเองไม่ได้” เขายักไหล่ ชี้มือบอกว่าจะให้หันหน้ามา จะใช้ชั้นน้ำตกด้านหลังเป็นฉาก
   
กนธีขยับเล็กน้อย หยั่งเท้าลงกับก้อนหินเพื่อทรงตัวแล้วยิ้มให้กล้อง
   
“คุณอยู่ตรงนั้นนะ ผมจะถ่ายรูปคู่” ไผทบอก เห็นอินทัชกำลังตามมา
   
“ห่างกันขนาดนี้เรียกว่ารูปคู่หรือครับ” ถึงอย่างนั้นก็ยกนิ้วโป้งขึ้นชู
   
ร่างสูงถ่ายจากมุมด้านบนด้วยกล้องหน้า ติดหัวเขามาครึ่งหนึ่ง ที่เหลือเป็นภาพกนธีที่ยืนอยู่เบื้องหลังกับฉากน้ำตกเอราวัณที่สวยจับใจ
   
กลุ่มวัยรุ่นกระโดดน้ำดังตูม พวกนั้นปีนขึ้นไปบนก้อนหินแล้วทิ้งตัวลงมาแข่งกัน หินตรงไหนที่มีน้ำไหลและกลมมนก็ถูกใช้เป็นสไลเดอร์ พอกระโดดได้ทีหนึ่งก็ส่งเสียงเฮกันทีหนึ่ง วงที่เล่นเริ่มขยับเข้ามาใกล้พวกเขาทุกที
   
“เราไปกันดีกว่า” ไผทชวน ค่อยๆเดินเลาะน้ำตก
   
อินทัชตามมาถึงกลางลาน เห็นกนธีกับไผทกำลังจะกลับ “อ้าว..”
   
“ผมว่าเราย้ายที่ดีกว่าไหม” ไผทเอียงหลบน้ำที่สาดมาโดน
   
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ ยื่นมือมาหากนธี แต่อีกฝ่ายบอกว่าไม่เป็นไร เขาเลยหันกลับจะขึ้นฝั่ง ค่อยๆเดินเพราะพื้นลื่น แต่เด็กพวกนั้นไม่ได้กลัวอะไรเลย
   
มีเสียงน้ำดังตูมเพราะการกระโดดแข่งกัน หนึ่งในนั้นหัวเราะร่า ทะลึ่งตัวพรวดขึ้นจากน้ำด้วยความคึกคะนองก่อนจะกระโดดม้วนหลังเอามือยันพื้น
   
กนธีรีบเดินหลบ ตรงนี้กระแสน้ำไหลแรงและพื้นก็ลื่น หากแต่ช้าไปกับร่างที่ทรงตัวไม่อยู่ หมอนั่นล้มฟาด ไพล่มากระแทกเข้ากับเขาที่ห่างไปเพียงนิด
   
ฝ่าเท้าที่หยั่งไม่ติดดินลื่นพรืด กนธีเสียหลักหล่นจากแอ่งน้ำตก
   
อินทัชรีบคว้าตัวไว้ฉับพลัน แทบจะพร้อมกับไผท แต่ปฏิกิริยาที่ไวกว่ามาจากเด็กหนุ่ม เขากระชากตัวคนรักเข้ามากอดแน่น สองแขนกันช่วงศีรษะของอีกฝ่าย ไผทก็คว้าแขนกนธีแต่ไม่ทัน น้ำหนักของสองคนดึงเขาตกลงไปอีกคน
   
พื้นที่รองรับไม่ใช่บ่อน้ำ แต่เป็นแนวหินที่ลดหลั่นกันเป็นชั้น ตัวพวกเขาไถลลื่นและครูดไปกับขอบแข็งก่อนจะหล่นลงสู่ธารน้ำอีกชั้น
   
เกิดความโกลาหลขึ้น คนที่อยู่ใกล้รีบเข้ามาช่วย โชคดีที่น้ำตกในแถบนี้ไม่ได้เป็นกระแสน้ำเชี่ยวและชั้นหินก็ไม่ได้อยู่สูง ถึงอย่างนั้นเมื่อแต่ละฝ่ายขึ้นมาบนฝั่งได้แล้ว ตามตัวก็มีรอยช้ำและจ้ำเลือดที่แตกซิบไปไม่น้อย
   
“เป็นอะไรหรือเปล่าพี่กุนต์!” พสิษฐ์รีบเข้ามาหา จูงอ้นกับอุ้มตามมา
   
พวกกลุ่มวัยรุ่นหน้าซีดเผือด วิ่งเข้ามาขอโทษขอโพยผู้ใหญ่ที่พลอยได้รับอับุติเหตุไปด้วยเพราะความเล่นคะนอง แต่ทุกคนไม่ได้ถือสา..เว้นแค่ไผท
   
“โง่หรือโง่วะไอ้พวกเวรนี่!” ไผทด่า “นี่มันที่สาธารณะ ถ้าจะเล่นเฉียดตายก็ไปเล่นตัวคนเดียว! ไม่ใช่ประมาทจนทำคนอื่นเดือดร้อน มันน่านัก!”
   
กนธีไอแค่ก โบกมือไปมา “ช่างเด็กเถอะคุณไท..ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” เขายกหลังมือขึ้นเช็ดจมูก มองอินทัชด้วยความเป็นห่วง “โอ๊ต..เป็นอะไรไหม”
   
อินทัชนิ่วหน้า สีข้างเขากระแทกหินเพราะเอาตัวเข้าไปรับแทนพี่กุนต์ ต้องละมือมาคลำชายโครง ไม่มีอะไรแตกหักก็ดีไป มีแค่แขนถลอกจนได้เลือด

“ลงไปด้านล่างไหวไหม เดี๋ยวพี่ทำแผลให้” กนธีกังวล หยิบผ้ามาเช็ดหยดน้ำตามใบหน้าได้รูปของเด็กหนุ่มอย่างห่วงใย “ทำอะไรบ้าดีเดือดนะเรา”

อินทัชหัวเราะแผ่ว จุกไม่น้อย “ก็พี่จะหล่นนี่..ผมไม่ได้คิดอะไรหรอก”

“หล่นก็หล่นสิ อย่างน้อยก็หล่นคนเดียว เราก็ไม่ต้องเจ็บตัว” กนธีลูบผมที่เปียกชุ่มของน้อง สำรวจว่าเจ็บตรงไหนอีก “อย่าทำแบบนี้อีกนะ”

“ไม่เอาหรอก” ร่างสูงปฏิเสธ นอนแผ่กับดินพลางกุมด้านข้างไว้ เห็นชั้นน้ำตกไม่สูง แต่ถ้าล้มปะทะก็เอาเรื่องเหมือนกัน ยังดีที่มีน้ำลดแรงเอาไว้

“ไม่เอาอะไรไอ้ตัวแสบ” กนธีเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดที่ไหลซิบ

“ถ้าจะให้พี่เจ็บ ผมขอเจ็บเองดีกว่า”

เขาเงยหน้ามองเด็ก ดวงตาไหวสั่น

อินทัชนอนยิ้มเผล่ “จำได้ไหม..พี่เคยปกป้องผมยังไงตอนไปเกาะช้าง”

กนธีนิ่งอึ้ง สุดท้ายก็หัวเราะออกมา เขาขยับเข้าไปหา เอาหน้าผากชนเบาๆกับหน้าผากอีกฝ่าย จูบปลอบบนจมูกโด่งรั้นโดยไม่สนสายตาคนอื่น

“เด็กดีของพี่..” เขากระซิบ ลูบหัวมัน “ขอบคุณนะครับ”
   
ไผทนั่งพิงกับโขดหิน มองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มฝืดเฝื่อน อ้นกับอุ้มเข้าไปช่วยดูแลพี่ๆสองคน ในขณะที่เขานั่งอยู่ตามลำพังพร้อมกับหยดเลือดที่ซึมมาจากหางคิ้ว เพราะตอนหล่นน้ำ หน้าผากเขากระแทกขอบหินค่อนข้างแรง
   
..เขาเองก็คว้ามือกนธีไว้เหมือนกัน แต่ช้าเกินกว่าเจ้าเด็กนั่น..
   
และเรื่องคราวนี้ก็ทำให้รู้ ว่าหากมีเหตุคับขัน คนที่พร้อมจะทุ่มลงสุดตัวโดยไม่คิดก็คืออินทัช ต่อให้เขามีความห่วงใย แต่มันก็ไม่มากมายเท่าใครอีกคน
   
สิ่งสำคัญ..คือพวกเขาให้ความช่วยเหลือพร้อมๆกัน แต่การกระทำที่อยู่ในสายตาของกนธี มีแต่เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนั้น..คนเดียว

ไผทถอนหายใจ เอานิ้วแตะเลือดแล้วยกชายเสื้อขึ้นซับอย่างลำบาก

“คุณเลือดออก” พสิษฐ์พูด ดึงดูดความสนใจจากคนที่เหลือ

กนธีเพิ่งจะหันมาเห็น เขาตกใจ “เรียกเจ้าหน้าที่เถอะครับ”

ไผทโบกมือปัดๆ มันไม่ได้ร้ายแรงอะไรนัก แค่กระแทกเล็กน้อย ไม่ได้ล้มจนเอาหน้าฟาดพื้นเสียความทรงจำสักหน่อย “ผมยังโอเค”

เด็กๆขวัญเสียกันหมด สุดท้ายแล้ว วันนั้นก็ไม่ได้เล่นน้ำกันเต็มที่อย่างที่วางแผนไว้ ต้องล้มเลิกลงไปปฐมพยาบาลกันด้านล่างด้วยความทุลักทุเล

ระหว่างที่ขอให้เจ้าหน้าที่ช่วยทำแผล ไผทก็นั่งมองกนธีทายาให้คนรัก

“คุณไทได้เลือดแบบนี้ จะขึ้นเหนือไปทำงานไหวไหม” กนธีดูแลน้องไป ชวนคนด้านหลังคุยไป “ขับรถคนเดียวได้หรือครับ เลื่อนไปก่อนก็ดีนะ”

ไผทพยักหน้า “ผมแค่คิ้วแตก ไม่ได้เลอะเลือนนะคุณ”

คนฟังหัวเราะ “ยังไงก็ระวังด้วยนะครับ วันนี้มาเที่ยว..ยังเจ็บตัวจนได้” เขายิ้มให้เพื่อนผู้หวังดี “ขอบคุณคุณมากๆที่ช่วยผม..”

ชายหนุ่มยิ้มบาง “แต่ก็ช้ากว่าน้องมัน” เขายอมรับโดยดีว่าสู้ไม่ไหว

“จะช้าจะเร็ว ยังไงก็ขอบคุณมากนะคุณไท คุณเป็นเพื่อนที่ผมรักจริงๆ”

ไผทหัวเราะแผ่ว เจ็บตัวขนาดนี้ ยังเข้าไปได้แค่ขอบเขตของเพื่อนเลย

อินทัชนิ่งเงียบ มองสำลีชุบยาแดงที่แต้มลงบนรอยแผลเบาๆ พี่กุนต์ขะมักเขม้น หมกมุ่นอยู่กับเขาจนละเลยคุณไผทไปหมด..ก็น่าน้อยใจอยู่หรอก

จังหวะหนึ่ง ดวงตาของสองหนุ่มสบกัน ไผทจ้องนิ่งๆ ก่อนจะยกมือขึ้น

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” เจ้าหน้าที่ถาม

“เปล่าครับ” ไผทพึมพำ มองอินทัช “แค่จะบอกว่า..ผมยอมแพ้แล้ว”

“ยอมแพ้แล้วหรือคะ ขึ้นไปถึงชั้นบนสุดหรือยัง” เธอชวนคุย

“ยังไม่ถึงครับ” ไผทยิ้มให้ “แต่ถ้าไม่ไหว..ก็ต้องรู้จักถอย”

อินทัชได้ยินทุกคำพูด เขาไม่ได้ว่าอะไร แค่พยักหน้ารับเล็กน้อย

ไผทเพียงแต่หัวเราะแผ่วเบา ส่ายหัวให้กับการตัดสินใจของตัวเอง เขาได้พยายามมากพอแล้ว ถึงจุดที่จะต้องหยุดและเดินไปเส้นทางอื่นสักที

..หัวใจของคนเรา เป็นชั้นน้ำตกที่สูงชันมากที่สุด..

..และมันมักจะมีผู้เดินขึ้นไปถึง..เพียงหนึ่งเดียว..
















Ch. 62 อยู่หน้า 140 จ้า  :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 05-11-2017 16:06:02

Chapter 62

บีเอ็มคันโปรดค่อยๆถอยเข้ามาจอดข้างอพาร์ทเมนท์ ยักแย่ยักยันอยู่ครู่ใหญ่เพราะพื้นที่คับแคบ ดีที่ว่ามีลูกคู่เป็นเสียงเจื้อยแจ้วคอยบอกหันซ้ายหันขวา
   
“ซ้ายฮะพี่กุนต์ ซ้ายเลย ซ้ายๆๆ” น้องอุ้มชูมือไปมา   
   
“ไอ้อุ้ม..” อินทัชหันมามองน้องที่ชะโงกดูท้ายรถให้จนคอยาวอยู่ตรงเบาะหลัง เขาเหนื่อยใจสุดๆ “ไหนยกมือซ้ายให้พี่ดูหน่อยว่าข้างไหน”
   
เด็กน้อยยกมือขวาทันที “เย้”
   
กนธีหัวเราะชอบใจ ขอบคุณน้องที่ช่วยบอกทางแม้เจ้าตัวดีจะพูดสลับซ้ายสลับขวาเสียหมด “ได้แล้วครับ จอดเอียงนิดเดียวไม่เป็นไรหรอก”
   
พวกเขาลงจากรถของพี่กุนต์ น้องอ้นเพิ่งถูกปลุกให้ตื่น พี่ชายคนกลางสลบเหมือดตั้งแต่ขึ้นรถเพราะพลังสูงทั้งวัน วิ่งถ่ายรูปตั้งแต่เช้าจนเย็น
   
อินทัชจูงน้องอุ้ม ส่วนกนธีเปิดประตูหลังคนขับแล้วช้อนตัวน้องอ้นที่ยังงัวเงีย พี่ชายคนโตช่วยยกขึ้นหลังให้เพราะปลุกแล้วดูจะตื่นยาก
   
“ไหวแน่นะพี่” เด็กหนุ่มถาม จับสองแขนของน้องกอดคอกนธี
   
“พี่ยังอุ้มโอ๊ตไหวเลย” เขาพูดยิ้มๆ “ท่าเจ้าสาวก็ไหว”
   
“ขอร้องเลยครับ” อินทัชจินตนาการตัวเองแบบนั้นไม่ออก
   
วันนี้พวกเขาสี่คนไปเที่ยวสวนสัตว์ดุสิตมา ตอนแรกตั้งใจจะพาเด็กๆไปชมพระที่นั่งวิมานเมฆเพราะว่าอ้นชอบวิชาประวัติศาสตร์แต่ว่าที่นั่นปิดซ่อมแซม กนธีเลยชวนไปเที่ยวสวนสัตว์ แล้วค่อยหาเวลาว่างไปพิพิธภัณฑ์อื่นๆกันทีหลัง
   
“พี่อ้นหลับไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ” น้องอุ้มจูงมือพี่โอ๊ต ขึ้นบันไดฮึบๆ
   
“คงจะเหนื่อยน่ะครับ” กนธียิ้มเอ็นดู “อุ้มน้อยไม่เหนื่อยบ้างหรือ”
   
“เหนื่อยฮะ แต่ว่าถ้าหลับ จะไม่ได้คุยกับพี่กุนต์”
   
“โธ่..ลูก” คนอายุมากกว่าขยี้ผมนุ่มนิ่ม
   
อินทัชอมยิ้ม ไอ้เด็กแสบพวกนี้มันปะเหลาะเก่งจริง รู้ว่าเมื่อไรควรพูดอะไร และรู้ว่าควรจะอ้อนแบบไหนให้พี่ๆกลับมาอยู่ด้วยกัน
   
กนธีพาเด็กๆไปส่งที่ห้อง น้องอ้นสะลึมสะลือเพิ่งตื่นหลังจากที่วางตัวลงบนเตียง พี่โอ๊ตเลยสั่งให้ไปอาบน้ำ เจ้าหนูก็เดินละเมอไปแปรงฟัน
   
“อุ้มไปดูพี่อ้นที เป็นพี่เป็นน้อง ต้องผลัดกันดูแล” อินทัชบอก
   
“ซึมแซ่บ!” อุ้มน้องน้อยตะเบ๊ะรับ “พี่อ้น อาบน้ำกัน~”
   
กนธีหัวเราะอย่างนึกขัน เขาพาน้องเที่ยวตั้งแต่แปดโมงเช้า ตะลอนทั้งวันอยู่ในสวนสัตว์ทั้งที่แดดร้อนเปรี้ยง พาไปดินเนอร์กันที่ครัวริมน้ำแล้วถึงกลับห้องตอนสองทุ่มกว่า พรุ่งนี้น้องต้องไปเรียนอีก ไม่รู้จะขึ้นรถกันไหวไหม
   
“ถ้าตื่นไม่ทัน โทรบอกนะ พี่จะมารับ” เขาบอกเด็กอีกคน
   
อินทัชยิ้ม “พวกผมรับผิดชอบตัวเองได้พี่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
   
กนธีพยักหน้ารับ อดพึมพำไม่ได้ “ให้เอารถไปใช้ก็ไม่ยอม”
   
“ถ้าผมเอารถมา แล้วพี่จะมีโอกาสได้ไปรับไปส่งพวกเราหรือ”
   
คนฟังคล้อยตามอย่างว่าง่าย เขาลูบปลายคาง “นั่นสิ..”
   
อินทัชมองด้วยความเอ็นดูปนมันเขี้ยว อาศัยจังหวะอีกฝ่ายเผลอ ตั้งใจจะรวบตัวมากอด แต่ก็อ้าแขนวืดเมื่อพี่กุนต์เดินออกไปหยิบชุดนักเรียนของอ้นกับอุ้มมาเตรียมไว้ให้ เขาส่ายหัว ยิ้มอย่างระอาคุณพ่อเห่อลูก
   
“เสื้อผ้าชุดนักเรียนนี่ใครรีดให้น่ะ” กนธีก้มดูกลีบกางเกงคมกริบ
   
“ไอ้อ้นมันรีดเอง” อินทัชหยิบน้ำจากตู้เย็นไซส์เล็กมาให้เจ้าตัว
   
“อา..จริงด้วย ตอนนั้นที่เจอกันครั้งแรก น้องอ้นก็นั่งรีดผ้าอยู่” กนธีคิดแล้วยิ่งรักน้องทั้งสองคนเหลือเกิน เด็กดีอะไรขนาดนี้ ความภูมิใจของพ่อแม่ชัดๆ
   
“รักขนาดนี้ก็เอาไปเป็นลูกเลยดีไหมครับ”
   
เขาหันขวับมามอง ตาเป็นประกาย “ยกให้จริงหรือ”
 
อินทัชหัวเราะร่วน “จะให้ดีไหมนะ..” ทำทีเป็นครุ่นคิด
   
“คือ..ไม่ต้องยกให้ก็ได้ เดี๋ยวจะรู้สึกว่าพี่แย่งอ้นกับอุ้มไป” เขาลูบต้นคอตัวเอง ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี “แต่ว่าทางกฎหมาย..ถ้าได้ก็ดีน่ะนะ..”
   
ร่างสูงอมยิ้มมุมปาก “จะพูดอะไรกันแน่ครับคุณ”

กนธีเหลือบตามอง เลียบเคียง “พี่อยากขอรับอ้นกับอุ้ม..เป็นลูก” เขามองน้องที่เงียบไป ไม่ตอบอะไรกลับ “คือพี่เข้าใจว่ามันเซ้นซิทีฟ เพราะว่าเด็กๆจะเปลี่ยนมาใช้นามสกุลพี่ ทีนี้..นามสกุลของโอ๊ต..เอาไงดี..”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ” อินทัชยิ้มขัน

“จริงหรือ” กนธีมีความหวังขึ้นมา

เด็กหนุ่มยักไหล่ “ผมไม่ได้ยึดติดกับนามสกุลขนาดนั้น แล้วอีกอย่าง..”

เขาหลุบตามองคนที่ดูตื่นเต้นดีใจท่าทางปิดไม่มิด ฉวยโอกาสทีเผลอ ดึงอีกฝ่ายมากักไว้ในอ้อมกอด พี่กุนต์ตัวแข็งไปชั่วขณะเมื่อเขาก้มลงกระซิบ

“ผมให้พวกมันไปใช้นามสกุลพี่ พี่เองก็มาใช้นามสกุลผมสิ..จะได้เจ๊า”

“ไอ้โอ๊ต~” กนธีเตะเข่าน้องตุบๆแต่มันไม่สะท้าน “หมายความว่าไง”

“เด็กใช้นามสกุลผู้ปกครอง” เขาพึมพำ “ภรรยาก็ต้องใช้นามสกุลสามี”

กนธีหันหน้าไปทางอื่น ร้อนวูบวาบไปหมดกับอ้อมกอดแข็งแรง

“ไหนบอกว่าโอ๊ตเป็นเมียพี่ไง ให้น้องไปประกาศขนาดนั้น”

อินทัชหัวเราะในลำคอ “ทางทฤษฎีผมเป็นเมียพี่”
   
กนธีตาพร่าพรายเพราะลมหายใจอุ่นๆที่รินรดข้างแก้ม
   
“แต่ในทางปฏิบัติ..พี่น่ะ..เป็นเมียผม”
   
“ฮื่อ..ไอ้เด็กเปรต”
   
อินทัชยิ้มเจ้าเล่ห์ “ผมทบทวนหน้าที่ของภรรยาให้เอาไหม”
   
คนฟังรู้สึกมึนเบลอ หัวใจเต้นตึกเมื่อใบหน้าคมเข้มโน้มลงใกล้ จมูกโด่งเป็นสันคลอเคลียอยู่สองข้างแก้ม กดจูบแผ่วเบาพร้อมกับหอมฟอด
   
“เมื่อไรจะใจอ่อนให้ผมรัก..” เขากระซิบเสียงพร่า แตะปากลงกับกกหู สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆเข้าเต็มปอด “คุณสามีอยากทำการบ้านจะตายอยู่แล้ว”
   
“หยุดเลย~” กนธีดึงผมมันแรงๆ เรียกเสียงหัวเราะชอบใจ
   
มีเสียงประตูห้องน้ำเปิด น้องอุ้มที่เปียกซ่กไปทั้งตัวเดินออกมาพร้อมกับพี่อ้นที่ยังหาวหวอดๆ กนธีเลยรีบผลักคนตรงหน้ากระเด็นไปอีกทาง
   
“พี่กุนต์จ๋า คืนนี้นอนกับพวกหนูไหม” อุ้มเดินโทงๆ อวดก้นเด้งดึ๋ง
   
“อยากให้นอนด้วยหรือครับ” กนธีผละไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้น้องๆ
   
อ้นหาวแล้วหาวอีก “พี่กุนต์นอนกับอ้นก็ได้ ให้พี่โอ๊ตนอนพื้นครับ”
   
อินทัชเขกกะโหลกน้องชายไปหน เขามันหมาหัวเน่าของแท้
   
กนธีหัวเราะเอ็นดู เช็ดตัวให้ทีละคน “สงสารพี่โอ๊ตน่ะสิครับ เอาไว้วันไหนอ้นกับอุ้มไปค้างที่ห้องของพี่สิ จะได้นอนกันสบายๆ ดีไหมครับ”
   
“เอาฮะเอา” น้องอุ้มรับปากแบบไม่มีการเล่นตัว
   
“เด็กดี” เขายิ้ม เอาแป้งเด็กมาทาตัวให้ “เป่าผมให้แห้งแล้วนอนซะลูก”
   
น้องๆรับคำว่าง่าย ผลัดกันเป่าผมให้แต่ละฝ่ายแล้วคลานขึ้นเตียง อุ้มที่พูดไม่หยุดทั้งวัน พอหัวถึงหมอนก็หลับผล็อยทันทีแบบไม่มีสัญญาณ
   
“ทำไมอ้นสุดหล่อของพี่ยังตาแป๋วล่ะ หืม..” ถามเด็กน้อยที่นอนมอง
   
“วันนี้ได้คุยกับพี่กุนต์นิดเดียวเองครับ” อ้นหาวอีกรอบ
   
“เอาไว้วันอื่นเราก็คุยกันได้ครับลูกชาย” กนธีลูบหน้าผากน้อง 
   
“อ้นอยากไปเที่ยวกับพี่กุนต์อีก”
   
เขาเลยยกมือขึ้นสัญญา “พี่จะพาอ้นไปพิพิธภัณฑ์ให้ทั่วกรุงเทพเลย”
   
อ้นยิ้มตาปิด ส่งจูบปากจู๋ให้พี่กุนต์ก่อนพลิกตัวนอนตะแคง
   
กนธีรอให้เด็กๆหลับสนิทแล้วถึงตัดสินใจกลับคอนโด
   
“ไม่รอให้ผมหลับอีกคนก่อนหรือ” อินทัชที่กอดอกมองอยู่นานถามขึ้น
   
“ไอ้เด็กโข่ง ไม่นอนก็อย่านอน”
   
เด็กหนุ่มหัวเราะเสียงเบา เดินไปส่งอีกคนตรงหน้าประตู พี่กุนต์ก้มลงใส่รองเท้า เขาถือเสื้อนอกไว้ให้ในขณะที่มองเจ้าตัวแทบไม่ละสายตา
   
“เอาล่ะ..สามทุ่มแล้ว พี่กลับก่อนนะโอ๊ต” กนธีหันมาบอก
   
อินทัชนิ่งอยู่ครู่ก็พยักหน้ารับ อดรู้สึกเหงาหงอยไม่ได้
   
ตอนที่กนธีแตะลูกบิดประตู เขาก็พูดขึ้น 

“ผมเคยสงสัย..ว่าความรู้สึกของคนที่รักกันจนตัดสินใจแต่งงาน เพื่อจะมีกันและกันในทุกๆวันไปตลอดชีวิต..มันเป็นยังไง”
   
กนธีมองน้อง อยากรู้ว่าโอ๊ตกำลังจะพูดอะไร
   
“เราจะต้องรักเขามากแค่ไหนนะ ถึงได้อยากเข้านอนพร้อมกัน ตื่นมาพร้อมกัน ทำทุกสิ่งทุกอย่างร่วมกัน มีอีกฝ่ายเป็นเสี้ยวหนึ่งของชีวิต”
   
ดวงตาของเขาไหวสั่น แทบกลั้นหายใจด้วยความหวัง
   
อินทัชขยับเข้ามาหา จ้องมองไม่ผละไปไหน
   
“ตอนนี้ผมรู้แล้ว..เข้าใจดีแล้ว”
   
“ว่าอะไรครับ..” กนธีพึมพำถาม มองเหม่อที่ริมฝีปากสีอ่อนของเด็ก
   
“ว่าผมอยากมีพี่กุนต์..มาเป็นอีกเสี้ยวของชีวิตผม”
   
“โอ๊ต..” ชายหนุ่มคราง
   
“พี่ไม่รู้สึกหรือครับ” เขาจับปลายผมข้างแก้ม “ไม่อยากเข้านอนพร้อมผม ตื่นมาเจอหน้าผม กินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันหรือครับ”
   
“อยาก..” กนธีตอบเสียงเบาหวิว หัวใจเต้นแรง
   
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับมาอยู่ด้วยกัน” อินทัชกระซิบ ใช้ปลายนิ้วไล้บนแก้มอย่างรักใคร่..หลงใหล “กลับมาหาอ้อมกอดของผมสักที”
   
เขาหลับตาลงเมื่อน้องโน้มเข้าหา ปากอุ่นร้อนแตะสัมผัสนุ่มนวล
   
“โอ๊ต..” กนธีเรียก “โอ๊ตของพี่..”

อินทัชขบกรามแน่น เขาดันตัวฝ่ายตรงข้ามชิดผนัง สองแขนกอดรัดช่วงเอว ลูบไล้แผ่นหลังพลางสอดมือเข้าใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว ห้ามใจหนักหน่วงไม่ให้บีบเค้นแรงลงสะโพกแน่นตึงใต้กางเกงยีนส์เข้ารูป..เขาอยากรักกนธีจนจะบ้า

เด็กหนุ่มเลื่อนมืออีกข้างมาบีบปลายคางได้รูป แกล้งทำให้พี่กุนต์ร้องเบาๆ สบจังหวะให้เขาสอดลิ้นเข้าไป ดูดคลึงลิ้นอุ่นนุ่มของเจ้าตัวอย่างกระหาย

กนธีเอียงหน้ารับจูบหนักหน่วง สองแขนกอดบ่ากว้าง เขาเองก็จูบตอบน้องอย่างคนที่โหยหา จูบแบบนี้..รสชาติแบบนี้..ความร้อนที่แผดเผากันแบบนี้

..รัก..อินทัชคนเดียว..

พวกเขากอดกันและกันแนบแน่น และจากรสจูบที่รุนแรง รวดเร็ว ติดจะดุดันก็กลายเป็นการจูบที่เนิบช้าและอ้อยอิ่ง เหมือนหมอกควันที่ลอยผ่าน

กนธีขบกัดริมฝีปากบนของเด็กหนุ่ม และเขาก็ถูกปลายลิ้นร้อนนั่นโลมเลียกลับ นึกมันเขี้ยวจนต้องงับเรียวปากนั้นตอบเบาๆอย่างหยอกล้อ

“ไม่ใช่ลูกกวาดนะครับ..จะได้ทั้งดูดทั้งดึง” อินทัชแหย่

คนฟังหัวเราะ จูบลงบนซอกคอ กลิ่นน้ำหอมที่โอ๊ตใช้ เขาชอบจริงๆ

“ดึกแล้ว..” กนธีพึมพำ “ต้องกลับจริงๆแล้ว”

“ไม่อยากให้กลับ” อินทัชนวดคลึงกลางฝ่ามือ “พรุ่งนี้จะมาไหม”

“พรุ่งนี้ต้องไปงานแต่งเพื่อนรุ่นน้อง” เขาผละออกจากอ้อมกอด

“ไปกับใคร ที่ไหน มีเหล้าหรือเปล่า ถ้ากลับดึกบอกด้วย”

“ไปคนเดียว เพื่อนมันแต่งกันที่อยุธยา” กนธียิ้ม “คิดว่าคงกลับดึก มีเหล้าด้วยเพราะมันชวนอยู่อาฟเตอร์ปาร์ตี้ แต่จะพยายามไม่ดื่ม เอาแค่เบาะๆ”
   
อินทัชถอนหายใจ งานสังคมนี่มันเลี่ยงลำบาก “ถ้าถึงงานแล้วก็ช่วยแชร์โลเคชั่นมาด้วยครับ ปล่อยไปเอง ห่างตาแบบนี้ ผมเป็นห่วงพี่มากนะ”
   
“หลังจากนี้จะไม่อยู่ห่างตา ไม่ปล่อยให้ห่วงแล้ว”
   
“หือ?” ร่างสูงเลิกคิ้ว “พูดอีกทีสิครับ”
   
กนธีอมยิ้ม โยกหัวน้อง “ไปก่อนนะ แล้วค่อยเจอกัน”
   
อินทัชเดินออกมาส่งด้านนอก เขาว่าจะลงไปเป็นเพื่อนถึงรถ แต่พี่กุนต์บอกปัด เพราะพรุ่งนี้เขาต้องตื่นเช้าไปเรียนอีก นี่ก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลย
   
“พี่กุนต์..” เขาเรียกไว้ เจ้าตัวหันมามอง “ฝันถึงผมบ้างนะ”
   
กนธีหลุดยิ้มออกมา ทั้งหน้าร้อนผ่าว..จีบได้จีบดี คิดว่าได้ผลหรือไง
   
..ใช่..ได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์เลย..

…………………………………………………….

วันนี้กนธีต้องไปงานแต่งงานของเพื่อนรุ่นน้องที่อยุธยา มันอายุสามสิบกว่าแล้วเพิ่งจะได้แต่ง แต่เขาว่าก็ไม่แปลกหรอก เดี๋ยวนี้ผู้ชายที่ไหนก็รอให้ฐานะพร้อมแล้วทั้งนั้น ดีเสียอีก การจะสร้างครอบครัวควรอาศัยวุฒิภาวะของทั้งสองคน
   
ชายหนุ่มตื่นสายเล็กน้อยเพราะวันนี้ว่างทั้งวัน ตั้งใจว่าช่วงบ่ายค่อยออก พอหยิบโทรศัพท์ดูก็เห็นว่ามีไลน์เข้าจากอินทัช ส่งมาอรุณสวัสดิ์ตั้งแต่ตีห้า
   
กนธียิ้มบาง ข้อดีของการมีความรัก ก็คือทำให้โลกรอบตัวสดใส แต่ว่าเหรียญมักมีสองด้าน ปัญหาที่มาจากความรัก เราเองก็ต้องหัดรับมือให้ดี เพราะไม่มีใครจะเลือกแต่ความสุขเข้าหาตัวได้ตลอดเวลา

..ในเมื่ออยากรัก ก็ต้องรู้จักปรับตัว รู้ให้เท่าทันสิ่งที่จะเกิด..
   
คนที่ชีวิตมีความสุข ไม่ใช่คนที่หนีเรื่องทุกข์ได้เก่ง แต่เป็นคนที่จัดการกับความทุกข์ที่เข้ามาได้ดี และรู้ว่าจะรับมือกับมันอย่างไรต่างหาก
   
กนธีพิมพ์ตอบกลับว่าอรุณสวัสดิ์ไปตอนเก้าโมงครึ่ง น้องกดอ่านแทบจะทันที คงอยู่ในคลาส แต่จับมือถือตลอด ถ้าอาจารย์ด่าจะสมน้ำหน้าให้
   
‘คิดถึงพี่จัง’
   
คนอ่านหัวเราะ รู้สึกถูกกระชากวัยกลับไปสมัยเป็นหนุ่ม..ตอนที่ถูกจีบครั้งแรก..โดนจีบจากคนที่มีใจให้ เหมือนโลกทั้งใบลอยในอากาศไปหมด
   
กนธีพิมพ์ตอบ ‘คิดถึงโอ๊ตเหมือนกัน’ 
   
อินทัชส่งสติ๊กเกอร์หมาคอร์กี้วิ่งวนด้วยท่าทางดีใจสุดขีดมาให้ ทำเอาเขานึกภาพหางที่กระดิกริกๆออกเลย..ทั้งตลก ทั้งน่าเอ็นดู
   
‘วันนี้ขับรถดีๆนะครับ อย่าใจร้อน ห้ามใช้มือถือ ถ้าจะคุยโทรศัพท์ก็ให้ใช้บลูทูธ ถ้าผมรู้ว่าพี่ดื้อ ผมจะจับฟาดก้นให้แดงเถือกเลย’
   
กนธียิ้ม เขารอคอยที่จะถูกเด็กมันสั่งแบบนี้มาตลอด การไม่มีช่องว่างระหว่างกันและกันช่วยให้ความสัมพันธ์แบบคู่รักแนบแน่นมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้จะเรียกร้องให้เราสองคนแนบสนิทจนไม่มีที่ให้หายใจหรอก
   
‘รับทราบครับพี่โอ๊ต พี่โอ๊ตก็ตั้งใจเรียน ถ้าอาจารย์ดุ พี่จะจับฟาดก้น’
   
ทางนั้นพิมพ์เลขห้ากลับมายาวเหยียด
   
‘จะไปเรียนแล้วครับ ถึงแล้วแชร์โลเคชั่นมาด้วยนะ’

‘แล้วก็อย่าดื่มจัดล่ะ ดูแลตัวเองหน่อย ที่ขอเยอะไม่ใช่ว่าอยากก้าวก่ายการใช้ชีวิตของพี่ แต่เพราะว่าผมเป็นห่วง อยากให้เราอยู่ด้วยกันนานๆ’
   
‘รักพี่กุนต์มากนะ..พี่เป็นหัวใจของผม’
   
กนธีถอนหายใจออกมาอย่างมีความสุข โอ๊ตมันพิมพ์รัวไม่ยอมให้เขาตอบเลย ไอ้เด็กคนนี้..เวลามันไม่รัก มันใจแข็งจนน่ากลัว พอมันรักขึ้นมา
   
..เขาก็แทบจะจมความรักของมันตาย..
   
“มีความสุขชะมัด” เขาพึมพำ ยิ้มอยู่ตัวคนเดียว
   
แดดตอนสายส่องผ่านม่านเข้ามา กนธีนั่งแช่อยู่สักพักก็ลุกขึ้นยืน เปิดระเบียงออกดูแสงของเช้าวันใหม่ สว่างจ้า..แต่ไม่ได้ทำให้ร้อนระอุ
   
เงาสะท้อนจากกระจกในกรอบรูปส่องเข้าตา กนธีหันมอง
   
ศรัณย์ยังยิ้มให้เขาเหมือนเคย..อยู่ ณ ที่แห่งเดิม
   
“ขอบคุณนะรัณย์..” กนธียิ้มให้คนรักเก่า “ขอบคุณ”
   
เขารู้ว่าศรัณย์เอาใจช่วยเขา ไม่ว่ารักครั้งใหม่ของเขาจะเกิดขึ้นที่ไหน อย่างไร หรือกับใคร ศรัณย์ก็จะอวยพรให้เสมอ..อวยพรให้มีชีวิตต่อไป
   
กนธีลูบลงบนภาพถ่ายในความทรงจำ

..ความรักของเรายังคงเป็นนิรันดร์..

.

.

.



ชายหนุ่มมาถึงโรงแรมใหญ่ในอยุธยาตอนหกโมงเย็น แขกคนอื่นเริ่มทยอยกันมาแล้ว เขาใส่ซอง เขียนอวยพรคู่บ่าวสาวและถ่ายรูปกับทุกคนไปเป็นสิบ
   
ช่วงที่ศรัณย์จากไป เขาหลบจากการพบปะเพื่อนฝูงอยู่นาน ปกติก็ไม่ค่อยเข้าวงสังคม พอมีแผลใจก็ยิ่งเก็บตัว แต่ตอนนี้เขากลับมายิ้มได้อย่างเดิม
   
กนธียังคงชอบไปงานแต่งงาน การที่คนรอบข้างรักกัน มันทำให้โลกนี้สดใสมากกว่าอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คนเกลียดกัน และการอยู่ท่ามกลางรอยยิ้มของความสุข มันก็ทำให้ตัวเรามีความสุขตามไปด้วย
   
เขาทักทายเพื่อนแต่ละคน พูดคุยเรื่องสมัยเรียน ชนแก้วกับพวกมันพอเป็นพิธีเพราะมีเด็กขอไม่ให้ดื่ม พอช่วงที่บ่าวสาวขึ้นเวทีก็มีใครบางคนโทรมา
   
“ว่าไงครับพี่โอ๊ต” เขาปลีกตัวออกมาคุยด้านนอก ตอนที่มาถึงเขาแชร์โลเคชั่นให้มันไปแล้ว น้องจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง “กินข้าวเย็นหรือยัง”
   
‘ยังพี่’ ปลายสายตอบกลับ ‘นี่งานเลิกกี่โมงครับ’
   
“ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะอยู่ฉลองกับพวกมันอีกหน่อย มีอะไรหรือ”
   
‘ผมกำลังไปหา’
   
กนธีนิ่งอึ้ง “อะไรนะ”
   
‘ขอโทษที่ไม่ได้บอกครับ ผมเข้าไปเอารถที่บ้านของพี่ แต่ให้คุณไผ่ช่วยโทรบอกป้าแม่บ้านก่อนแล้ว’ อินทัชพูด ‘กลัวพี่ดื่มมากแล้วจะกลับไม่ไหว’
   
“เฮ้ย..จะขับมาเองเลยหรือ” เขาเริ่มอยู่ไม่สุข “นี่อยู่ไหน”
   
‘กำลังเข้าถนนเอเชีย..รถวิ่งกันเร็วชะมัดเลย’
   
กนธีชะงัก ความกังวลพุ่งเข้าเกาะกุมใจ น้องเพิ่งขับรถเป็น ยังไม่แข็งนัก จะขึ้นทางด่วนหรือออกถนนใหญ่ เขาเป็นห่วงเหลือเกิน
   
..ห่วง..กลัวเรื่องจะซ้ำซ้อนกับศรัณย์..
   
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้นะโอ๊ต” กนธีสั่ง “ไม่ต้องมา พี่กลับเองได้”
   
‘ทำไมล่ะ นี่กำลังไปหาไง’

“โอ๊ต..” ใจเขาร้อนรน “กลับบ้านนะ พี่เป็นห่วง พี่..”

กนธีสูดลมหายใจเข้าลึก รับรู้ว่าปลายนิ้วเริ่มเย็น
   
“มารับหน่อย..ทำเพื่อพี่ได้ไหมรัณย์”   

‘พี่กุนต์..’

“กลับบ้านเถอะนะ” เขาขอ เสียงเบาหวิว “ไม่อยากให้เกิดอะไรกับโอ๊ต”

‘อะไรจะเกิดกับผมล่ะ’ ทางนั้นถามอย่างอ่อนโยน

กนธีจับมือที่สั่นเล็กน้อยเอาไว้ ชั่ววูบหนึ่ง ภาพอดีตแล่นเข้ามาในหัว และมันก็ทำให้เขานึกกลัวจนหายใจไม่ออก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับน้อง ถ้า...

‘พี่กุนต์..ห่วงผมมากหรือ’

กนธีหลับตาลง “ห่วงสิ..ห่วงที่สุด”

‘ห่วงผมเพราะว่ารักผมใช่ไหม’ อินทัชถามอย่างล้อเลียน

“เจ้าเด็กโง่เง่า” ชายหนุ่มหัวเราะแผ่ว ไม่ว่าอะไรที่ทำให้เขาอมพะนำอยู่ ไม่ว่าจะนึกอยากแกล้งหรือถ่วงเวลาให้ไกลออกไป ขอให้สิ่งนั้นยุติลง

..แล้วซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองให้มากขึ้น..

..เพราะเวลาไม่เคยรอใคร..

“รักครับ..รักพี่โอ๊ตมากนะ” กนธีกระซิบ กุมอกซ้ายผ่านเสื้อสูทที่สวม สัมผัสหัวใจที่เต้นแรง “รักมานานแล้ว..และจะรักเป็นคนสุดท้ายในชีวิตด้วย”

‘ว้าว..’ อินทัชทำเสียงเซอร์ไพรส์ ‘อยากเห็นหน้าพี่ตอนนี้จัง’

“เด็กโง่..ไม่ต้องมาหาหรอก กลับบ้านเถอะ พี่จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ”

‘อีกครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้วพี่ อย่าเพิ่งออกมา รอผมก่อน’ อินทัชตอบ ‘ผมจะวางสายแล้ว ไม่อยากคุยไปขับไป มันอันตราย’

“โอ๊ต..” กนธีคราง “ทำไมดื้ออย่างนี้”

‘ผมไม่เป็นอะไรหรอกพี่ จะขับระวังๆ’ น้องบอก ‘รักพี่กุนต์นะครับ’

คนฟังกำตัวเสื้อแน่น โอ๊ตตัดสายไปแล้ว แต่เขายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

..ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น..เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองไปชั่วชีวิต..

กนธีบังคับลมหายใจให้เป็นปกติ เขาบอกตัวเองให้เชื่อใจ นี่เป็นแค่อีกวันที่ต้องรอให้น้องมาหา ไม่ว่าอดีตจะเป็นอย่างไรก็อย่าเอามาซ้อนทับปัจจุบัน

เขากลับเข้าไปในงาน ทำตัวให้วุ่นวายด้วยการเดินไปรอบห้องบอลรูมเพื่อปัดความวิตกกังวลทิ้งไป แต่ในช่วงที่พูดคุยกับคนมากมาย เขาสัมผัสได้ว่าระยะเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงที่ต้องทนกับความเป็นห่วง มันยาวนานเหมือนครึ่งปี

เมื่อรู้แล้วว่าการต้องอยู่ห่างกันทำให้ทรมานขนาดนี้ แล้วคนเราจะมีทิฐิต่อกันไปทำไม กลับมารักกัน แสดงความรู้สึกต่อกันให้คุ้มค่าลมหายใจดีกว่า

..เราไม่รู้ว่ายังจะมีวันพรุ่งนี้อีกไหม..

..เพราะฉะนั้น รักกันวันนี้ ให้สมกับที่ได้มีวาสนามาพบเจอ..
   
กนธีเดินเลี่ยงออกมาจากงาน พลิกดูนาฬิกาข้อมือเรื่อยแต่ไม่กล้าโทรหา รถบนถนนใหญ่วิ่งเร็ว แล้วยังจะมีสิบแปดล้อที่ชอบวิ่งกลางคืนอีก
   
เขาคอยอย่างอดทน ข่มความกระวนกระวายของตนเอง

“นั่นกุนต์หรือเปล่า”

กนธีมุ่นหัวคิ้ว เสียงที่ลืมไปแล้ว คือเสียงของเพื่อนเก่า

เขาชะงัก รู้ว่าคงมีสักวันที่ได้กลับมาเจอกันอีก..เพื่อนในอดีตที่ใช้คำว่า ‘เพื่อน’ เป็นฉากบังหน้า แต่ไม่เคยแสดงความหวังดีกับเขาอย่างจริงใจ


.

.

.


[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 05-11-2017 16:06:51

“กุนต์ใช่ไหม..ไม่ทักกันหน่อยหรือไง” คนด้านหลังพูดเสียงกลั้วหัวเราะ “อุตส่าห์ได้เจอทั้งที..กุนต์ไม่ได้ติดต่อเพื่อนฝูงเลยนะตั้งแต่งานแต่งคราวนั้น”

มือของกนธีกำแน่น

ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน..คือวันสุดท้ายที่เขามีศรัณย์อยู่ข้างกาย

ความรู้สึกหลายอย่างพลุ่งพล่าน ความโกรธแล่นวูบเข้ามา ความชิงชังก่อตัว ความรังเกียจ เวทนาอีกฝ่ายวนเวียนในหัว เขาไม่อยากมอง ไม่อยากให้สายตาบันทึกภาพของหมอนี่ ไม่อยากเก็บไว้ในสมองให้รกความจำเสียด้วยซ้ำ

แต่เขาไม่โทษ ‘เพื่อน’ คนนี้หรอก เขาโทษตัวเองที่ไม่มั่นคงพอ

ชายหนุ่มยืนนิ่ง หยุดอารมณ์ลบไม่ให้เข้ามาครอบงำ ไม่อย่างนั้นเขาจะจมดิ่ง และสุดท้าย คงถูกฉุดลงในปลักโคลนไม่แตกต่างไปจากเรื่องเมื่อสี่ปีที่แล้ว

“ว่าไงล่ะกุนต์..ไม่มองเรา แปลว่ายังโกรธเรื่องเก่าอยู่หรือ”

กนธีหันกลับมาเผชิญหน้า ความรู้สึกราบเรียบ นิ่งสนิทเหมือนน้ำ มือที่กำไว้คลายลง เพราะยิ่งเขาบีบแน่น คนที่เจ็บคือเขา ไม่ใช่คนอื่นเลย

“สวัสดี..ไม่เจอกันนานนะ” เขายิ้มให้

“นึกว่าจะไม่คุยกันซะแล้ว” ทางนั้นมอง ปากยิ้ม แต่ดวงตายังทอแววอิจฉาเพื่อนเก่าอย่างเคย แน่ล่ะ..พื้นฐานชีวิตครอบครัวต่างกัน คนหนึ่งคาบช้อนเงินช้อนทอง อีกคนพ่อแม่หย่า ทุกอย่างด้อยจนน่าสมเพช ได้แต่แหงนคอมองฟ้า

แต่เพราะรั้งตัวเองขึ้นที่สูงไม่ไหว จึงจงใจฉุดคนอื่นลงมาเหยียบย่ำ

สาสมใจ ถ้าทำให้คนรอบข้างทุรนทุราย ลิ้มรสการไม่เป็นสุขเหมือนเขา

“สบายดีไหม” กนธีถามเสียงเรียบ

“สบายดีตามประสา” อีกฝ่ายกระตุกยิ้มมุมปาก

เขาไม่ชอบกนธียิ่งกว่าใคร คนที่รวยมาตั้งแต่เกิด สุขสบายโดยไม่ต้องดิ้นรน สมัยเรียน หมอนี่ทำตัวดีนิดหน่อยรอบข้างก็รักใคร่ ไม่ว่าใครก็เข้าหาชื่นชม เป็นที่จับตามองทั้งที่ไม่ได้น่าสนอะไร ผิดกับเขา..ทำดีให้ตายก็ไม่มีใครหันมา

จะว่าไป..กนธีที่แสนเพอร์เฟ็กต์คนนั้นก็มีจุดบกพร่องเยอะ ทั้งสนใจแต่เพศเดียวกัน ซ้ำยังใช้เงินซื้อความสัมพันธ์เพราะหาคนรักจริงไม่มี แว่วมาว่าพักหลังก็ซื้อเด็กมานอนด้วยเป็นรายๆไป จบคนนี้เริ่มใหม่กับคนนั้น..น่าสมเพชที่สุด

เขาเยาะยิ้มเมื่อคิดขึ้นได้ “นี่กุนต์ยังชอบคบแต่ผู้ชายที่เด็กกว่าอยู่ไหม”

กนธีนิ่งไปครู่ ไม่คิดว่าจะถูกทักทายด้วยเรื่องที่เสียมารยาท ตอนแรกความไม่สบอารมณ์เริ่มคุกรุ่น หากเมื่อเห็นรอยยิ้มหยัน เขาก็เข้าใจในนาทีนั้น

..พฤติกรรมของคนคนนี้ ไม่มีคุณค่าใดๆเลยที่จะเก็บมาใส่ใจ..

กนธีหัวเราะหึ หลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจอย่างขบขัน

คำพูดทั้งหมด หากรู้ทันแต่แรกว่าเป็นการจงใจสร้างความปั่นป่วน เขาควรจะละวางและไม่เก็บมาใส่ใจ หากแต่มันไม่ทันการเสียแล้ว กว่าจะคิดได้ก็ล่วงเลยมาจนปัจจุบัน และมันทำให้เขาสูญเสียศรัณย์ไปตลอดกาล

แต่วันนี้ เขาคือกนธีอีกคน ไม่ใช่คนเดิมที่ฝังตัวกับเรื่องเดิม

ไม่ใช่คนที่จะหวั่นไหว คลอนแคลนไปกับคำพูดของใคร

“ก็ยังชอบอยู่เหมือนเดิม” กนธีตอบยิ้มๆ

ไม่สนใจหากว่ารสนิยมของเขาจะถูกเอาไปป่าวประกาศ อย่างไรก็มีข่าวแว่วมาตลอดอยู่แล้วว่าเขาเป็นอย่างไร แค่ไม่เคยมีเพื่อนคนไหนเดินมาถามจริงจังเพราะถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัว อย่างมากพวกมันก็ถามว่าเมื่อไรจะแต่งงาน เขาก็เพียงยิ้มตอบไป ไม่พูดอะไร ใครจะเก็บไปคิดต่อก็ไม่ใช่เรื่องแล้ว

คนที่รักเขาจริงก็จะรักเขาในแบบที่เขาเป็น ไม่ว่าจะเก็บเงียบ หรือจะแสดงออก เขาก็จะได้รับเกียรติและได้รับความเคารพในสิทธิส่วนบุคคลตรงนั้น

แต่คนที่ไม่มีใครรักจริง ทั้งยังไม่กล้าจะยอมรับตนเอง ไม่กล้าเผชิญกับสายตาของสังคม ก็ต้องทนอยู่กับความขัดแย้งใจต่อไป ต้องแสดงออกด้วยการเหยียดหยามคนอื่น เพียงเพื่อจะยกรั้งตัวเองขึ้นมา กู้ความรู้สึกดีคืนให้ตนบ้าง

“อย่างนั้นหรอกหรือ..ก็ชัดเจนดี” อีกฝ่ายเหยียดยิ้ม “แล้วนี่คบมากี่คนแล้วล่ะ เห็นว่ารายล่าสุดเป็นบาร์เทนเดอร์ทำงานในเลาจน์ด้วยใช่ไหม”

กนธียืนนิ่ง สงสัยว่าเขาจะมาตอบคำถามไร้สาระพวกนี้ทำไมกัน

“ดีจังเลยนะที่เป็นกุนต์ หาคนใหม่มาแทนคนเก่าได้เรื่อยๆ ไม่ยากอะไร” เขาพูดอย่างจงใจ “แต่อาจจะลำบากหน่อยถ้าจะใช้เงินซื้อความจริงใจน่ะ”

“เป็นห่วงหรือ” กนธีถาม “ขอบคุณนะที่กังวลแทนเราไปมาก”

คนฟังขมวดคิ้วมุ่น

“ก็เรายังไม่ได้คิดอะไรก็มีคนคิดแทนให้เสร็จ เหนื่อยน่าดู แต่ก็ขอบคุณ”

“พูดเก่งขึ้นนี่” เขายิ้มบาง “เหมือนจะเปลี่ยนไปเยอะนะ”

“แต่นายดูไม่เปลี่ยนเลย” กนธีพูด “ไม่ค่อยจะหวังดีกับใครเหมือนเดิม”

“หึ..รู้ได้ยังไงว่าเราไม่หวังดีกับใคร”

“ถามใจตัวเองสิ” กนธีตอบเสียงเรียบ

ตอนนั้นเองที่มือถือในกางเกงสั่นขึ้น เขารีบหยิบออกมา พรูลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าอินทัชโทรหา เขากดรับสาย ดีใจจนปิดไม่อยู่

“โอ๊ต..เจ้าเด็กดื้อด้าน อยู่ไหนแล้ว”

‘ผมมาถึงโรงแรมแล้วครับ จอดรถแล้วด้วย พี่อยู่ห้องไหน’

กนธีหลุดยิ้มกว้าง รีบบอกห้องจัดงานกับน้องไป “รีบมานะครับ”

‘ใจร้อนจัง..อยากเจอผมล่ะสิ’ ได้ที น้องก็แหย่ใหญ่

“อืม..อยากเจอ คิดถึงจะตายแล้ว”

ทุกคำพูดที่คุยกับปลายสายตกอยู่ในสายตาของเพื่อนอีกคนตลอด ยิ่งเพิ่มความรู้สึกร้อนรนในใจให้กับคนที่ไม่ชอบกนธีเป็นทุนเดิม

“เด็กใหม่หรือ”

กนธีมองด้วยสายตาว่างเปล่า “เราขอตัวก่อน” เขาหันกลับในจังหวะที่ทั้งตัวเกือบจะปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เข้ามาหยุดยืนด้านหลังกะทันหัน

“คิดแล้วว่าต้องเป็นพี่กุนต์” อินทัชยิ้มให้ คว้าร่างตรงหน้าที่เหมือนจะก้าวถอยไปเล็กน้อยได้ทัน “รูปร่างแบบนี้ ส่วนสูงแบบนี้ เห็นจากข้างหลังก็จำได้”

“โอ๊ต..” กนธีมองน้อง ยิ้มออกมาได้ “นี่เหยียบมาเท่าไร”

“ไม่เร็วหรอกครับ” เด็กหนุ่มยิ้มให้ เผลอตัวยกมือขึ้นจับปลายผมที่ยาวระต้นคอของกนธีด้วยความเอ็นดู พี่กุนต์เวลาใส่สูทเข้ารูป..เซ็กซี่เป็นบ้า

“ทีหลังอย่าดื้อกับพี่อีกนะ” กนธีจับบ่าน้อง มองเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่เด็กสวม เขาเพิ่งสังเกตว่าบ่าของโอ๊ตดูกว้างขึ้นแค่ไหน ซ้ำยังจะสูงกว่าเดิมเสียอีก

“ถ้าดื้ออีก พี่ก็จับผมตีก้นเลยเป็นไง” เขายักคิ้วล้อ

ไม่ทันที่จะได้คุยอะไรต่อ บุคคลที่สามก็แทรกขึ้น

“คนนี้เองหรอกหรือ..บาร์เทนเดอร์ที่ว่าน่ะ”

อินทัชขมวดคิ้ว คำถามนั้นฟังไม่ค่อยเข้าหูนัก

“เพื่อนพี่กุนต์หรือครับ” เขาถามคนรัก

“เพื่อนเก่าน่ะ” กนธีถอนหายใจ “กลับบ้านกันดีกว่า”

“เดี๋ยวสิ..ไม่คิดจะแนะนำหน่อยหรือ” ฝ่ายนั้นรั้ง

เขามองกวาดทั่วร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดูดีอย่างหาตัวจับยาก สายตาที่มองมาก็ดูหวานเชื่อม จับจ้องแต่เงาของกนธีจนน่ารำคาญ

..ทำไม..ถึงได้แต่อะไรดีๆไว้ในกำมืออยู่เรื่อย..

ไวเท่าความคิด คำพูดส่อเสียดถูกถามออกไป “นี่เด็กคนที่เท่าไรล่ะ”

อินทัชนึกรู้ทันทีว่านี่คือคนในอดีตของพี่กุนต์ คนที่อีกฝ่ายเคยเล่าให้ฟังตอนที่เขารับเงินมาจากคุณพสิษฐ์ให้ช่วยเป็นเพื่อนคุยปลอบใจ ที่แท้ก็เป็นเพื่อนผู้ไม่หวังดีที่ยุแยงชีวิตรักของคนอื่น แต่การที่พี่กุนต์เสียคุณศรัณย์ไป เขาไม่โทษหมอนี่หรอก..ไม่ขอโทษใครสักคน เรื่องมันแล้วไปแล้วก็อย่ารื้อฟื้น

แต่นิสัยเห็นใครดีกว่าตัวเองไม่ได้เนี่ย..เห็นแล้วมันรำคาญตาจริงๆ

“น้องก็ดูใช้ได้อยู่นะ แต่เราอยากบอกด้วยความหวังดีนะกุนต์ ถ้าเอาแต่มีความสัมพันธ์แบบนี้ กุนต์จะหาคนจริงใจไม่เจอ อายุมากขึ้นทุกทีแล้วนี่”

กนธีดึงแขนเด็กหนุ่มให้เดินไปที่ลานจอดรถ แต่อินทัชหยุดยืนนิ่ง

“คุณนี่เอง” เขากอดอกมอง “จากวันนั้นจนวันนี้ คุณดูไม่เปลี่ยนไปเลย”

ทางนั้นชะงัก “อะไร เราเคยเจอกันหรือไง”

“ไม่เคยเจอหรอกครับ” อินทัชส่ายหัว “ผมหมายถึง..สี่ปีที่แล้วคุณชอบยุ่งกับชีวิตคนอื่นยังไง ปัจจุบันก็ยังชอบขวนขวายอยากรู้ชีวิตคนอื่นเหมือนเดิม”

“นาย!”

กนธีเลิกคิ้ว มองผู้ชายอายุน้อยกว่าที่กางปีกปกป้องเขาเต็มที่

“แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าพี่กุนต์จะมีคนจริงใจเข้าหาหรือเปล่า” เขาบอก “ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า คอยยุแยงชีวิตคู่คนอื่นก็เพราะว่าตัวเองหาไม่ได้ใช่ไหม”

อีกฝ่ายเบิกตากว้าง คาดไม่ถึงว่าจะโดนต่อว่าตรงๆ

“รีบๆหน่อยก็ดีนะครับ เพราะคุณเองก็แก่ขึ้นทุกวันเหมือนกัน”

..มาหาว่าหนูกุนต์ของเขาอายุมาก ใจเย็นไม่ลงจริงๆ กล้าดียังไง..

“แต่ของคุณ ถ้าอยากจะหาคน ‘จริงใจ’ ก็อาจจะลำบากหน่อย เพราะคุณเอง แม้แต่กับเพื่อนยังไม่มีความจริงใจให้เลย ใครจะมาจริงใจกับคุณ”

“โอ๊ต..ไอ้ตัวดี กลับกันเถอะ” กนธีลากเด็กออกห่าง

“ปากดีนัก เป็นแค่เด็กเลี้ยงคนที่เท่าไรก็ไม่รู้ ออกตัวเหมือนเป็นคนรัก”

อินทัชหรี่ตามอง อารมณ์เริ่มกรุ่น “คนที่เท่าไรก็ช่าง คุณน่ะหาได้สักคนบ้างไหม อย่าประจานตัวเองให้น่าสมเพชกว่านี้เลย”

“โอ๊ต..พอเถอะ” บุคคลที่ยืนเงียบมานานขมวดคิ้ว ดึงตัวน้องให้หลบอยู่ด้านหลัง..ก่อนที่มันจะทิ้งกำปั้นไปสักหมัด “จะบอกให้นะ..ถ้าอยากรู้มากนัก”

ฝ่ายตรงข้ามยืนจ้องหน้า

“โอ๊ตเป็นคนรักของเรา..และเป็นคนที่เรารัก ไม่ใช่เด็กที่รับเลี้ยง”

อินทัชชะงัก มองกนธีด้วยใจที่เต้นแรง บอกรักกันสองคนว่าน่าดีใจแล้ว แต่คำประกาศรับรองความสัมพันธ์พวกเขาต่อหน้าคนอื่น กลับทำให้ดีใจยิ่งกว่า

..เพราะคนเหล่านี้ คือพยานในความสัมพันธ์ของพวกเรา..

“น่าขำ ถึงกับเอาบาร์เทนเดอร์ในเลาจน์มาเป็นแฟน ศักดิ์ศรีสิงหนาทหมดไปแล้วหรือ” เพื่อนเก่าหัวเราะเยาะ “ให้ฟรียังต้องคิดเลยมั้ง”

“เขาทำงานสุจริต ต้องอายใครหรือ เหยียดอาชีพคนอื่นไปหน่อยมั้ง”

กนธีไม่สบอารมณ์ คำพูดดูแคลนแบบนี้เขาไม่ชอบ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มาต่อว่า ‘คนของเขา’ ยิ่งทนฟังเฉยไม่ได้ น้องเป็นคนรัก เขาก็ต้องปกป้องคนรัก

อินทัชมองกนธีตาเป็นประกาย หักห้ามใจไม่รวบตัวหนูกุนต์มาฟัด

“อีกอย่าง..การรักใครสักคน มันไม่ต้องมีศักดิ์ศรีหรอก” เพราะในเวลาที่อยากได้ความรัก เราจะวางหัวใจไว้แทบเท้าอีกฝ่ายโดยไม่ต้องไตร่ตรอง “มีแต่คนที่รักใครไม่เป็นเท่านั้นที่จะหาข้ออ้างสารพัดมาทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น”

คนฟังกำหมัดแน่น ไม่คิดว่าจะถูกตอบโต้จากคนที่เคยวิ่งไปกับคำยุ

“ทีนี้ก็หมดข้อสงสัยแล้วนะ ถ้าจะเอาไปเล่าต่อก็เล่าให้ถูกด้วย” กนธีว่า

เขาหันไปหาน้อง ยื่นมือออกมากอบกุมปลายนิ้วใหญ่ไว้

“เขาชื่ออินทัช..เป็นคนรักของเรา” กนธียิ้มให้เพื่อนเก่าก่อนจะบอกคนข้างกาย “กลับบ้านกันครับ..คิดถึงอ้นกับอุ้มแล้ว”

อินทัชยิ้มจนแก้มบุ๋ม เลิกสนใจบุคคลนอกความสัมพันธ์ แต่พอจะเดินออกไปจากห้องบอลรูม เขาก็ยังไม่วายกลับมาบอกคนที่ถูกทิ้งให้ยืนเดียวดาย

“จำเอาไว้อีกทีนะว่าผมชื่ออินทัช เป็นคนรักของกนธี สิงหนาท” 

เขายิ้มกว้าง ท่าทางมีความสุข

“และเราก็รักกันมาก..อย่าหาว่าอวดเลย”
   
เด็กหนุ่มสาวเท้ายาวๆตามออกมาจากโรงแรม ทันเห็นแผ่นหลังของกนธีที่หยุดยืนอยู่ตรงลานกว้างริมแม่น้ำ เขามองซ้ายขวา เห็นว่าไม่มีใครก็ตรงเข้ารวบตัวอีกฝ่ายเข้าหาอ้อมกอด พี่กุนต์ดูจะชะงักไปเล็กน้อยเพราะตั้งตัวไม่ทัน
   
“เจ้าโอ๊ต..รัดแน่นแบบนี้ ซี่โครงพี่ป่นหมด”
   
“ฮื่อ..อย่ามาเว่อร์” เขาหัวเราะ กดจูบข้างแก้ม “อืม..หอมจัง”
   
กนธีไม่รู้จะเอาหน้าไปหลบตรงไหน เพราะมันร้อนผ่าวไปหมด
   
“รักพี่มากเลย..รักสุดๆ”
   
“จะฆ่ากันใช่ไหม” ฆ่าเขา..ให้จมทะเลความรักตายมันตรงนี้
   
อินทัชหัวเราะ จูงข้อมือเจ้าตัวมายืนอีกมุม “ไหนๆก็ได้วิวโรแมนติกแล้ว มาตรงนี้หน่อยครับ อยากให้ฟังอะไรหน่อย”

กนธีมองอีกฝ่ายด้วยความมึนงงเมื่อน้องยื่นหูฟังที่ต่อกับโทรศัพท์ของตัวเองมาตรงหน้า เขาเลิกคิ้ว ถามว่าจะให้ทำอะไร

“หนูกุนต์ทำไมขี้สงสัย” อินทัชจับมันยัดใส่หู “บอกให้ฟังก็ฟังสิ”

เด็กเปรต..เขานึกด่ามันในใจ เบือนหน้าหนีใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงมาชิด กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากช่วงตัวสูงใหญ่กระตุ้นไอร้อนผ่าวในร่าง

..ห่างหายไปไม่นาน..ทำไมดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากขนาดนี้..

“ได้ยินไหม” เสียงทุ้มต่ำกระซิบถาม

“อือ” เขาพยักหน้า เหลือบมองคนที่สูงขึ้นจนต้องเงยหน้าคุย “ที่จริงเร่งเสียงอีกนิดก็ได้..ไม่ใช่ว่าหูตึงนะ แค่อยากได้ยินให้ชัด” เพราะมันเบลอๆจนหูอื้อ

ใครอีกคนหัวเราะเบาๆ ดวงตาคมกล้าวาววับเวลาจ้องมอง
   
กนธีกลับมาตั้งใจฟัง เพลงที่ถูกบันทึกไว้ในมือถือเริ่มขึ้นทำนอง มันเป็นเสียงของกีต้าร์โปร่งที่อินทัชเล่นจนคุ้นชิน..ไม่รู้ว่าแอบไปเล่นมาตอนไหน
   
If I had to live my life without you near me

The days would all be empty. The nights would seem so long

กนธีหลุดยิ้มออกมา “พี่รู้จัก..”

“แหงล่ะ” อินทัชยกแขนขึ้นพาดกับกำแพงด้านหลัง นัยน์ตาสีดำหลุบต่ำ มองคนที่เอาสองมือจับหูฟังเหมือนกลัวว่าจะหลุด

..รักเป็นบ้า..

‘With you I see forever oh so clearly. I might have been in love before. But it never felt this strong’ เสียงนุ่มนวลร้องคลอไปกับดนตรี

ทุกเนื้อหา ทุกความหมาย มันลึกซึ้งและสื่อถึงความรู้สึกบางอย่าง

กนธีรู้สึกถึงหัวใจที่สั่นไหว ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามา ขยายแล่นลามอยู่ในอกข้างซ้าย เมื่อเงยขึ้นสบตา..คล้ายกับว่ามีกระแสไฟแล่นปลาบลง

Our dreams are young and we both know

They'll take us where we want to go

ดวงตาสีเข้มจ้องไม่วาง ทำเอาอีกคนเผลอหันหนี แต่ฝ่ามือกร้านจับไหล่ลาด ดึงตัวให้กลับมา เขาคว้าแขนกนธีไว้ ดึงหูฟังและมือที่จับไม่ปล่อยออกห่าง เสียงเพลงค่อยๆเบาลง แต่ทุกคำร้องและทำนองยังดังเล็ดลอด

Hold me now touch me now. I don't want to live without you

อินทัชก้มหน้าลงต่ำ เปิดปากกระซิบข้างหู “Nothing's gonna change my love for you. You oughta know by now how much I love you. One thing you can be sure of. I never ask for more than your love.”

ใจคนฟังเหมือนจะหยุดเต้น จากนั้นมันก็เต้นแรงขึ้น..แรงขึ้น เสียงที่ดังอยู่แนบชิดนั้นอ่อนโยน ติดตรึงในความรู้สึก และจับต้องได้ยิ่งกว่าครั้งไหน

กนธีรู้สึกว่ากระบอกตาร้อนผ่าว แต่เขาไม่ได้ร้องไห้หรอก

..ก็แค่..รู้สึกดีใจที่ได้ความรักของตัวเองกลับมา..

อินทัชดึงร่างอีกคนเข้ามาในอ้อมกอด ปลายจมูกโด่งสัมผัสคลอเคลีย

“Nothing's gonna change..” เขาก้มจูบข้างแก้ม “my love for you.”

กนธียิ้มจาง กอดตอบคนตรงหน้า

..มีความสุขชะมัด..

“เป็นไง” อินทัชถาม กอดไม่ปล่อย “เสียงที่อัดกับร้องสดชอบแบบไหน”

“ฮื่อ..” ถามตรงๆแบบนี้จะให้ตอบว่าอะไรล่ะ

“ไม่ต้องอายครับ” เด็กหนุ่มหัวเราะ มองคนที่เก้อเขินแล้วทำหน้ามึนใส่อย่างมันเขี้ยว ต้องกอดแน่น “หนูกุนต์ตกหลุมรักพี่โอ๊ตอีกครั้งก็สารภาพให้ชัด”
   
กนธีทำเสียงในลำคอ ไอ้ตอนคุยกันในโทรศัพท์ก็พูดได้ง่ายหรอก แต่มาถูกรุกเร้าแบบนี้ เขารู้สึกเหมือนอมอะไรอยู่เป็นก้อน เสียงหายไปไหนก็ไม่รู้
   
“พี่..”
   
“พี่อะไรครับ” อินทัชแหย่
   
“คิดเองสิวะ” เขาเดินหนี แต่หัวเบลอจนหันรีหันขวาง ไปไม่ถูก
   
“อ้าวๆ ขี้โกงแล้ว” ร่างสูงยิ้มขัน “ไม่ตอบไม่พากลับบ้านนะ”
   
“เอออ..” กนธีบ่น “ก็รักไง..บอกแล้วว่ารัก ถามไรนักหนาเนี่...”
   
เสียงสุดท้ายขาดหายเพราะรสจูบที่ก้มลงปิดปากกะทันหัน เขาชะงัก ทั้งตัวถูกรวบกอด กักขังไว้ในอ้อมแขนคู่นั้นแนบแน่น เนื้อตัวเบียดเสียด แทบจะหลอมละลายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันท่ามกลางสายน้ำที่ไหลผ่านความมืด
   
“บ้าเอ๊ย..” อินทัชกัดปากหนูกุนต์แล้วสบถเบาๆ กอดอีกฝ่ายจมไว้กับแผ่นอก รับรู้ว่าคนรักเองก็ร้อนผ่าวไม่แพ้เขา “เราเช่าโรงแรมกันคืนนี้ดีไหม”
   
“ไอ้เด็กเปรต” กนธีดึงผมมัน หัวเราะร่วน “แล้วน้องจะอยู่ยังไง”
   
“มันโตแล้ว อยู่กันเองได้มั้ง” เขาข่มอารมณ์พลุ่งพล่าน 

โธ่เว้ย..ไม่น่าประมาทอานุภาพทำลายล้างจากจูบของกนธีเลย น่าจะรู้ว่ามีอิทธิพลเหนือจิตใจเขาแค่ไหน แค่แตะๆจับๆก็จะระเบิดตายอยู่แล้ว!

“ไม่ได้ๆ” กนธีส่ายหัว “น้องยังเล็ก กลับบ้านกันเดี๋ยวนี้เลย”

“โอย..” อินทัชโอดครวญ “จะกอดพี่ทั้งที ทำไมอุปสรรคเยอะนัก”

คนฟังหัวเราะทั้งที่หน้าร้อนไปหมด มองคนที่สูดลมหายใจเฮือกๆอย่างพยายามควบคุมตัวเองสุดความสามารถ น่าเอ็นดูและน่ามันเขี้ยวในคราวเดียว

“จะรีบไปทำไม” เขาพึมพำ จัดเสื้อเชิ้ตที่ยับยู่ของน้องให้เรียบ

อินทัชก้มลงมองปากที่น่าจับจูบ จับฟัดให้บวมปริบ

“พี่ก็อยู่ของพี่ตรงนี้” กนธีบอก “ไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย”

“จะสื่อว่าอะไรครับ”

“เรายังมีพรุ่งนี้ด้วยกันไม่ใช่หรือ” เขาพูดเสียงเบา ดึงฝ่ามือน้องมากุม นวดคลึงเล่นด้วยความรักใคร่ก่อนจะยกขึ้นจูบ “ทั้งพรุ่งนี้..แล้วก็วันต่อๆไป”

อินทัชใจอ่อนยวบ เข้าใจความหมายลึกซึ้ง “นั่นสินะครับ..”

..จะรีบร้อนไปทำไม..ในเมื่อหลังจากนี้..

..เราจะมีกันและกันในทุกๆเวลา..จนวันสุดท้าย..

....................................................................................

เฮ้! อีกสองตอนจะจบล้าววว อิๆ ขอบคุณที่ติดตามกันมาอย่างยาวนานจนถึงตอนนี้น้าาา


 :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: o4u0n7 ที่ 05-11-2017 16:21:10

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: โอ๊ยยยยยยยย ....ตายอย่างสงบ  :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 05-11-2017 18:24:22

โอ๊ยยย น้ำตาลขึ้นค่ะ ตาร้อนเป็นประกายพรึ่บพรั่บ ทำไมเค้าหวานกันขนาดนี้

ทุกอย่างลงตัว ใจมั่นคง ไม่ปิดกั้น เข้าใจกัน แล้วยังรักกันไม่เสื่อม จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก
บอกรักกันให้โลกรู้กันไปข้างค่ะ

หนูกุนต์ก็ละลายแล้ว ละลายอีก ทำไมพี่โอ๊ตชงเข้มจัง 5555

น้องอ้นน้องอุ้มน่ารักมากลูก ช่างเจรจา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 05-11-2017 18:28:20

โอ้ย หวานมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 05-11-2017 19:02:36

 :katai2-1: o13 :katai2-1:


 :L2: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 05-11-2017 20:03:27

โอยยยยยย จะเป็นลม

หวานอะไรกันขนาดนี้ ฮือออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 05-11-2017 20:03:54

ฮึ่ย น่าตบปากเพื่อนพี่กุนต์คนนั้นจริงๆเป็นคนขี้อิจฉาที่น่ารังเกียจแบบสุดๆจริงๆ ดีที่โอ๊ตมาทันเลยตอกซะหน้าหงายเลย สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ

อีกสองตอนจะจบแล้ว งั้นตอนที่เรารอคอยก็กำลังจะมาใช่ไหม อิอิ เราใสๆนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 05-11-2017 20:06:23

กอดพี่กุนแน่นๆ :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 05-11-2017 20:10:13

อุ๊ย อิแม่น้ำตาลขึ้นฉับพลัน
อิน้องโอ๊ตนี่มันเก่งจริง ทำให้อิแม่พลอยเขินไปกับพี่กุนต์ด้วยล่ะ
อร๊ายย..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: พันธุ์ไทย ที่ 05-11-2017 20:14:57

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: ศตรัศมี ที่ 05-11-2017 20:44:48

เหม็นความรักจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 05-11-2017 20:58:04

โอ้ยยยย

หมั่นไส้อีพิโอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 05-11-2017 21:07:09

หวานมากกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 05-11-2017 21:18:48

หวานซะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 05-11-2017 21:28:01

อิพี่โอ้ตออกตัวแรงมาก ทำดีมากเด้ออออ o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: namaquaru ที่ 05-11-2017 21:43:13

อย่าหาว่าอวดเลย555555555555
เด็ดมากพี่โอ๊ต~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 05-11-2017 21:45:07

หวานๆมากๆๆ หวานจนน่าอิจฉา
เห็นเค้ามีความสุข เราก็ดีใจ ยิ้มจนตีนกาจะขึ้นแล้ว

รักกันไปนานๆๆๆๆนะ หมดเรื่องร้ายๆแล้ว จากนี้คงมีแต่เรื่องดีๆละนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 05-11-2017 22:19:16

ถ้ามีลูกแบบน้องอุ้ม น้องอ้น จะรักนายเลย
น้องๆเด้กดี น่าร้ากกกกก~~~
ชอบเวลาที่บรรยายเมื่อพี่ดอ๊ตเรียกน้องๆก็จะเรียกมัน
แต่พอบรรยายเป็นพี่กุนต์ก็จะอุ้มน้อย น้องอ้น >.<

นี่ถ้าพี่โอ๊ตทนไม่ไหว แล้วเปิดห้องจริงๆคงเดือดร้อนคุณไผ่ ซึ่งไม่รู้อยู่ไหนกันแน่55555

ปล.ตอนอ่านนี่สงสัยนะ รถพี่กุนต์ละใครจะมาเอาไป คนขับรถหรอ แบบนั่งรถมาเอางี้
หรือไง ใครเอา 55555 ทำไมต้องมาสงสัยก็ไม่รู้วววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 06-11-2017 06:08:40

ิกอดดดดดดดดดด. หวานนนนนนนมากกกกกกกด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 06-11-2017 06:59:20

ดีต่อใจ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 06-11-2017 07:52:27

หวานเจี๊ยบ เขินอ่ะ ดีใจกับความรักของทั้งคู่นะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 06-11-2017 08:35:21

 :m1: :m1: :m1: :m3: :m3: :m3: :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 06-11-2017 09:28:41

หวานจนมดขึ้นหมดแล้วเนี่ย  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 06-11-2017 09:45:01

โอ๊ยยยย อิพี่โอ๊ตคนอวดเมียหวานไปแล้วนะ  :o8: :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 06-11-2017 09:47:36

กว่าจะมาถึงจุดนี้เค้าทั้งคู่ผ่านอะไรมาเยอะจริง ๆ

ไม่สงสานผัดไทนะ ด่าไปเยอะ สม

 :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 06-11-2017 11:02:37

เขินแทน 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 06-11-2017 11:33:47

ช่วงเร่งน้ำตาลทดแทนหลายตอนที่ผ่านมาค่าาาาา โอ๊ยยยยย ใจบาง.... ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอ NC แบบขนลุกซู่ก่อนจบด้วยนะคะคุณข้าวปั้น  :hao6:  มาแล้วต้องไปให้สุดค่ะ Fighto!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 06-11-2017 11:44:28

โอ๊ยหวานละมุนอุ่นละมัยมาก


พี่กุณ เบนยกให้เป็นพระเอกนางเองในดวงใจเลย  ควบไปเลยสองตำแหน่ง

คือดีงามพระราม8 มากก อ่านแล้วหลงรักคนคนนี้มาก  :mew1:



ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 06-11-2017 14:59:07

“จำเอาไว้อีกทีนะว่าผมชื่ออินทัช เป็นคนรักของกนธี สิงหนาท” 

เขายิ้มกว้าง ท่าทางมีความสุข

“และเราก็รักกันมาก..อย่าหาว่าอวดเลย”
.....พี่กุนต์ของน้อง เด็กนี่มันร้ายมากค่ะ เขินนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: SheGame ที่ 06-11-2017 15:03:25

รู้สึกเป็นบ้า อ่านในเด็กดีเสร็จก้มาอ่านในนี้อีกรอบ  :hao6: 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 06-11-2017 15:08:15

เห็นเค้าดีกันแบบนี้ก็เบาใจ
อีกแปปเดียวก็ได้กลับไปอยู่ด้วยกันแล้ว
ถึงตอนนั้นพี่กุนต์เตรียมตัวได้เลย
โอ้ตน่าจะทนมานานแล้ง โถ่ ลุงเต่าของหนู

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 06-11-2017 16:45:43

คิดถึง  ยิ่งอ่านก็ย้่งคิดถึงคู่นี้  :mew1:  หวานมากชดเชยส่วนที่ตัองห่างกันนาน สินะ


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 06-11-2017 18:32:12

โอ๊ยยย!! ฟ้ากังฝนทำไมกวานหยดขนาดนี้ เขินนนน!!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 06-11-2017 20:20:41

พี่กุนต์ บอกชัดๆกับเพื่อนที่ไม่จริงใจเลยว่า 

“โอ๊ตเป็นคนรักของเรา..และเป็นคนที่เรารัก ไม่ใช่เด็กที่รับเลี้ยง” ยอดมากกกกก

เพื่อนที่เอาแต่ริษยาเพื่อนนี่ ใจก็มีไฟนรกเผาตลอดเวลาแหล่ะ

อินทัช กนธี  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: นก ที่ 06-11-2017 23:41:48

ชอบมากๆ  มาเร็วๆนะคะ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 06-11-2017 23:51:12

เขิน

เขารักกันจริง ๆ
เติบโตไปด้วยกันทุกคนเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-11-2017 18:27:11

เขารักกันมากจริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 08-11-2017 13:46:11

โอ้ยยยยยยยยย น้ำตาลขึ้นไปหมดแล้วจาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 08-11-2017 14:14:31

ขอหมั่นไส้โอ๊ตได้มั้ย เขาใจว่าดีใจ แต่แบบออร่าความสุขมันฟุ้งออกมาเลยอ่ะ

มีความอิจเบาๆ อีกไม่นานก็จะได้กลับมาอยู่ดัวยกันแล้วว

ดีใจๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 08-11-2017 19:57:07

ฮือออออ ตอนนี้หวานจริงเชียว
เรื่องนี้ดูซอฟต์ที่สุดในเซ็ทแล้ว
ได้แต่หวังว่าเรื่องหน้าจะไม่หนักหนา .___.
กลัวใจพี่ข้าวปั้น 55555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 09-11-2017 20:52:26

ตอนนี้หวานนนนนนนนนนนนนนนน
แต่เนื่องจากอ่านหลายตอนติดกัน อารมณ์สงสารคุณไผทยังมีอยู่ แกเท่มากจริงๆ

ไงก็รอตอนต่อไปค่าาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 10-11-2017 21:05:37

หวานสุดดดดดด  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.61-62] pg.139-140 -- 5/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 12-11-2017 19:30:14

โอ๊ยยยยย ซื้อ เอาตังค์ไปเบยยยยน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 13-11-2017 19:50:39

Chapter 63

อินทัชตื่นตั้งแต่ตีห้าแต่ไม่ได้ลุกไปไหน เขานอนมองคนที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงชั้นล่างข้างตัวเขาด้วยแววตาที่แสดงความรักอย่างปิดไม่มิด
   
เมื่อคืนเขาไปรับพี่กุนต์ถึงงาน จากนั้นก็ขับอัลติสกลับ ปล่อยบีเอ็มคันโปรดของเจ้าตัวทิ้งไว้ที่โรงแรม เห็นพี่กุนต์โทรบอกลูกน้องไว้แล้วว่าวันนี้ให้ช่วยแวะไปเอารถที่อยุธยา กุญแจฝากไว้กับรีเซพชั่น แค่แจ้งชื่อนามสกุลของเขาก็พอ
   
ส่วนคุณกนธีน่ะหรือ..อินทัชไม่ได้พาไปส่งบ้านใหญ่หรอก เขาลักพาตัวอีกฝ่ายมานอนกกที่ห้องแคบๆ เบียดเสียดกันอยู่บนเตียงลิ้นชักขนาดเท่าแมวดิ้นตายแต่ว่าไม่เป็นอุปสรรคต่อการนอนกอดกัน หมอนมีใบเดียว แต่แขนเขามีสองข้าง ผ้าห่มมีผืนเดียว แต่อ้อมกอดของเขาอุ่นกว่า..แบบนี้แล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร
   
บรรยากาศเช้ามืดดูอ่อนหวาน ไฟจากหลอดแอลอีดีทรงกลมพันด้วยไหมพรมหลากสีเหนือขอบหน้าต่างที่พี่กุนต์เคยช่วยกันพันกับน้องๆเขาส่องอยู่ในความสลัว เห็นเจ้าของโครงหน้าได้รูปและดวงตาที่ปิดสนิทอยู่ในอ้อมแขน
   
อินทัชอดไม่ได้ ต้องก้มจูบเสียทีหนึ่งแล้ววางศีรษะลงกับหมอน กระชับกอดที่โอบร่างคนข้างกายให้แน่นขึ้น ระหว่างเขากับพี่กุนต์เป็นความสัมพันธ์ที่ค่อยๆเพิ่มทีละน้อย จากคนแปลกหน้ากลายเป็นคนคุ้นเคย และกลายเป็นคนรัก
   
ความผูกพันทั้งหมดจึงไม่ใช่เรื่องฉาบฉวย และเขามั่นใจยิ่งกว่าครั้งไหน ว่าเขาพร้อมจะวางหัวใจ หยุดอยู่ที่คำว่า ‘รัก’ กับคุณกนธีคนนี้
   
เขาเคยคิดว่าเขาขาดแสงสว่างได้ แต่ขาดน้ำช่วยดับกระหายไม่ได้
   
นาทีนี้..เขารู้แล้วว่าแท้ที่จริง..แสงสว่างดวงนี้ต่างหาก
   
..ที่ทำให้ชีวิตเขายังมีลมหายใจ..
   
อินทัชยังไม่ยอมละสายตา เขาดึงมือพี่กุนต์มาจูบและเขี่ยกลางฝ่ามือเล่นอย่างเพลินอารมณ์ รู้สึกมีความสุขจนต้องฮัมเพลง

“Speak softly love and hold me warm against your heart. I feel your words the tender trembling moments start.” เสียงทุ้มต่ำร้องคลอแผ่วเบา ความรู้สึกหวานชื่นอบอวลอยู่รอบด้าน “We're in a world our every own. Sharing a love that only few have ever known.”
   
เด็กหนุ่มนอนยิ้ม ดึงตัวกนธีมาซบอก แขนข้างที่ใช้ต่างหมอนโอบอยู่รอบบ่าลาด มือข้างเดิมนวดคลึงหัวไหล่ใต้เสื้อยืดตัวโคร่งของเขา

“Speak softly love so no one hears us but the sky. The vows of love we make will live until we die.” เขาเอียงหน้าจูบบนปากอุ่น สอดปลายนิ้วประสานกับมือซ้ายของพี่กุนต์ คลึงนิ้วนางข้างนั้นไปมา “My life is yours and all because, you came into my world with love....so softly love.”
   
กนธีขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากนั้นคลี่ยิ้มบางก่อนจะหลับไปอีกหน
   
อินทัชมองทุกกิริยาอาการของคนที่รักด้วยความเอ็นดู
   
“หนูกุนต์ของพี่ทำไมขี้เซา” เขาหัวเราะในลำคอเมื่อแกล้งปลุกด้วยจูบแล้วอีกฝ่ายยังไม่ตื่นสักที “ฝันอะไรนักหนา ฝันแล้วยิ้มแบบนี้ ถ้าฝันถึงผู้ชายคนอื่น พี่โอ๊ตไม่ยกโทษให้นะครับ” จะลงโทษให้หนักเลย คอยดู
   
กนธีหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว อาจเป็นเพราะว่าเมื่อคืนกว่าจะถึงห้องก็ดึกดื่น ซ้ำยังนอนคุยกัน จูบกันทุกห้านาทีจนถึงตีสอง เพิ่งมาหลับได้ไม่นานนี่เอง
   
ร่างสูงผงกหัวมองคนที่ละเมอ ยกมือขึ้นเกาแก้มแล้วหลับลึกอีก
   
..น่ารักเป็นบ้า..เห็นแล้วหลงมาก..
   
“มันเขี้ยวจริงๆเลยเว้ย อยากฟัดให้ปากบวม” เขาบ่นพึมพำ คนอะไรนอนไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่คนตื่นมันนอนร้อนๆหนาวๆ “ยั่วเด็กมันบาปนะที่รัก”
   
..บ่นแค่ไหนก็ได้แต่อดทนไว้..
   
อินทัชได้แต่ข่มความรักใคร่ที่นับวันจะเพิ่มมากขึ้นไว้ในอก พี่กุนต์คงไม่รู้หรอกว่าเขาอยากมีอะไรด้วยมากแค่ไหน ไม่ใช่เพราะอยากระบายอารมณ์ แต่เป็นเพราะว่าการร่วมสัมพันธ์หรือการร่วมรักระหว่างคนรักกัน..คือการถ่ายทอดความรู้สึกที่เป็นนามธรรมให้ออกมาเป็นรูปธรรมได้ชัดเจนที่สุด
   
และจะมีเวลาไหนอีกเล่าที่ทำให้เขารู้สึกว่าได้เป็นคนคนเดียวกัน ทั้งยังได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับกนธี..เท่ากับเวลาที่ได้อยู่ในร่างกายของอีกฝ่าย
   
คิดไปต่างๆนานาแล้วเขาก็อดใจไม่ค่อยอยู่ ต้องแอบขโมยจูบไปทีหนึ่ง ฝ่ามือกร้านที่ยังเป็นอิสระอีกข้างลองสอดเข้าใต้เสื้อยืด เลิกผ้าผ่านผิวเนื้อหน้าท้องที่เขาชอบวุ่นวายอยู่ตรงนั้นบ่อยๆ เก็บกลืนเท่าไรก็ไม่พอใจสักที
   
ดวงตาสีเข้มเหลือบมองคนที่หลับสนิท เขายันตัวลุกขึ้นก่อนจะโน้มลงต่ำ ขบปากผ่านตัวเสื้อบนยอดอกแผ่วเบา เรียกเสียงครางเครือจากคนใต้ร่าง
   
“ทำอะไรอ่ะ!” เสียงไอ้น้องอุ้มร้อง
   
อินทัชสะดุ้งเฮือก หันขวับไปมองน้องสองคนที่นอนอยู่บนเตียงชั้นบน เขาลืมสนิทว่าพวกมันอยู่ด้วย แต่พอเห็นไอ้ตัวเล็กยังนอนอุตุก็แทบจะลุกมาตีก้น
   
..ละเมอหรอกหรือ!..
   
“คุณมดตะนอยทำอะไร” อุ้มล้วงมือลงไปในกางเกง เกาแกรกๆระหว่างที่บ่นงึมงำ น้ำลายยืดจากปากจนต้องสูดซ้วบ “คุณมดจะต่อยคุณช้างไม่ได้นะ”
   
เออ..ให้ได้อย่างนี้สิ อินทัชหมดอารมณ์ ต้องล้มตัวลงนอนอย่างเซ็งๆ
   
ยังไม่ทันได้หลับตา ไอ้อุ้มก็กลิ้งตัวขลุกๆลงมาทับเข้ากลางหลัง เขานอนจุกอยู่สองนาทีถึงได้พามันกลับไปนอนใหม่ ไอ้แสบละเมอหัวเราะคิกคัก
   
“อื้อ” อ้นหน้านิ่วเมื่อพี่ห่มผ้าให้แล้วก็เพ้อขึ้นอีกคน “รักพี่กุนต์จังเลย”
   
อินทัชถอนหายใจ อดยิ้มไม่ได้ตอนที่ขยับตัวพวกมันให้นอนดีๆ เขาดึงผ้าห่มมาคลุมให้ถึงอกน้องทั้งสองคน เอาไว้หกโมงครึ่งค่อยปลุกมันไปโรงเรียน
   
..ถึงตอนนั้น..คงหมดอุปสรรคสักทีนะ..

.

.

.



“สายแล้ว!” กนธีรีบหิ้วปีกอ้นกับอุ้มเข้าห้องน้ำ “ไอ้พี่โอ๊ตทำไมไม่ปลุกน้อง ห๋า!”    

อินทัชเพิ่งงัวเงียตื่น เห็นพี่กุนต์วุ่นวายเตรียมชุดนักเรียน พับผ้าเช็ดหน้าให้เด็ก หยิบถุงเท้ารองเท้ามาวาง ตรวจดูการบ้าน นับเงินในกระเป๋าท่าทางยุ่ง   

“ให้พวกมันทำกันเองก็ได้นี่” เขาล้มตัวลงกอดหมอนข้างใหม่ คนเพิ่งจะได้งีบตอนตีห้าครึ่ง นี่แค่เจ็ดโมงครึ่งเอง เรียกมอเตอร์ไซค์ไปส่งก็ยังพอทัน
   
“น้องเข้าเจ็ดโมงสี่สิบห้านะไอ้เด็กเปรตนี่” กนธีเตะเท้าเด็กหนุ่มเบาๆ
   
“อย่างมากก็โดนทำโทษลุกนั่ง” อินทัชเอาหมอนมาปิดหัว
   
“แล้วทำไมยังไม่ตื่น ไม่มีคลาสหรือไง” เขาผละไปเอาข้าวกล่องเซเว่นมาอุ่น วันนี้ต้องให้น้องกินแก้ขัดไปก่อน จะสายอย่างไร ข้าวเช้าก็เป็นมื้อสำคัญ     “ไม่มีอ่ะครับ วิชาเลือก ’จารย์เลื่อนวันสอน”
   
น้องอ้นรีบวิ่งออกมาใส่เสื้อ ในขณะที่น้องอุ้มยังนั่งหลับอยู่บนโถส้วม
   
“อุ้มลูก..อึอึ๊เสร็จหรือยังครับ” กนธีชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องน้ำ
   
“อื้ออ..” น้องทำปากยู่ พอพี่กุนต์ถามก็ยกขาขึ้น ก้มมองในคอห่าน “ได้ก้อนเดียวเองฮะ เหมือนอึกระต่ายเลย” น้องยกนิ้วก้อยให้ดู
   
“ไม่ต้องบรรยายเยอะได้ไหมไอ้อุ้ม พี่หลับไม่ลงเลยเนี่ย” อินทัชโวย
   
กนธีหัวเราะเบาๆ “ไม่ออกก็ลุกเถอะครับ เดี๋ยวเย็นนี้พี่ซื้อผลไม้ให้กิน” ปล่อยให้พี่ชายคนโตดูแลเองทีไร ไม่ยอมบังคับให้น้องกินผักผลไม้บ้างเลย
   
“ขออีกแป๊บนะฮะ” น้องอุ้มทำเสียงฮึด แล้วก็มีเสียงดังป๋อมตามมา
   
“อ้นเสร็จแล้ว~” พี่คนกลางนั่งใส่ถุงเท้าที่ปลายเตียง
   
“กินข้าวเลยลูก แต่ไม่ต้องรีบเคี้ยวนะครับ จะติดคอเอา” บอกแล้วก็ค้นเอานมไทยเดนมาร์กกล่องเล็กใส่กระเป๋าให้น้อง กินเยอะๆโตไวๆ
   
เป็นความโกลาหลวุ่นวายเล็กๆในห้องคับแคบ อินทัชไม่ได้ลุกขึ้นมาช่วย ได้แต่นอนยิ้ม มองคนรักจัดการดูแลความเป็นอยู่ของพวกเขาทุกอย่าง

“ไม่ผิด” เด็กหนุ่มพึมพำ “ต้องคนนี้เท่านั้นจริงๆ”
   
“อะไรไม่ผิด” กนธีสงสัยขณะหยิบกางเกงในให้น้องอุ้มที่วิ่งโทงๆ
   
“ตกหลุมรักไม่ผิดคนไง” อินทัชยิ้มบาง “ต้องเป็นคุณกนธีแค่คนเดียว” หัวเราะเมื่อพี่กุนต์ไอแค่ก จับถุงเท้าให้ไอ้อุ้มผิดๆถูกๆ
   
น้องอุ้มร้องท้วง “พี่กุนต์จ๋า ถุงเท้าต้องใส่ที่เท้า ใส่มือหนูไม่ได้ฮะ”
   
“โทษลูกโทษ” กนธีกระแอมแก้เก้อ “ไปกินข้าวได้แล้วคนเก่ง”
   
พอเด็กๆทำอะไรเสร็จ วินมอเตอร์ไซค์ที่รู้จักกันดีก็มารับอ้นกับอุ้มถึงหน้าอพาร์ทเมนท์ กนธีว่าจะตามไปส่ง แต่อินทัชบอกว่าพวกมันโตแล้ว
   
“โตแค่ไหนก็ยังเหมือนเด็กในสายตาของคนเป็นพ่ออยู่ดีนั่นแหละ”
   
อินทัชยอมลุกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟัน พอได้ยินประโยคนั้นก็โผล่ออกมาทั้งท่อนบนที่เปล่าเปลือย เขายืนอมยิ้ม มีฟองยาสีฟันขาวฟ่อดในปาก
   
“แต่ผมไม่อยากได้พี่เป็นพ่อนะ อยากได้เป็นเ...”
   
“รู้ว่าจะเล่นมุกอะไร เงียบไปเลยไอ้เด็กโข่ง”
   
คนฟังหัวเราะ ผละไปบ้วนปากแล้วเดินออกมาเช็ดหน้า “พี่อาบน้ำหรือยัง” เขารื้อเสื้อผ้าที่จะใส่ออกมาวางบนเตียง ข้างล่างมีแต่ผ้าขนหนูพัน
   
“ยังเลย มัวแต่ดูอ้นกับอุ้ม” กนธีกำลังคิดว่าจะกินอะไรเป็นข้าวเช้า จะออกไปซื้อร้านโจ๊กรถเข็น หรืออุ่นข้าวกล่องเซเว่นกินแทน
   
“งั้นมาอาบเลย” อินทัชบอก “อาบกับผมนี่แหละ”
   
“เฮ้ย! ไม่เป็นไร อาบทีหลังได้ เดี๋ยว! ไอ้โอ๊ต~” ทั้งตัวถูกน้องอุ้มขึ้นพาดบ่า พาเดินไปทางห้องน้ำแล้วปิดประตูแน่นหนา “นี่มันแต่เช้าเลยนะ!”
   
อินทัชที่กำลังถอดเสื้อผ้าให้คนรักชะงักไป “พี่คิดว่าผมจะทำอะไรเนี่ย”
   
กนธีตอบไม่ถูก ได้แต่ยืนร้อนวูบวาบอยู่แบบนั้น

อีกคนพอเดาออก เลยอยากจะแหย่ขึ้นมา เขาปลดผ้าเช็ดตัวทิ้งลงพื้น

ใบหูของใครอีกคนกลายเป็นสีแดงเมื่อน้องเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า

“อะไรกัน ทำเหมือนไม่เคยเห็น” ร่างสูงยิ้มมุมปาก พาดแขนขวางประตู
   
“พี่อายุสี่สิบจะสี่สิบเอ็ดแล้วนะ” กนธีพูดเสียงพร่า

“แล้วไง..เกี่ยวอะไรกัน” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงชิด ถามข้างกกหู

“พี่แก่แล้ว แก่มากๆ”

“งั้นหรือ” อินทัชยิ้มขัน “จะเอาอายุมาขอความเห็นใจ?”

กนธีพยักหน้า แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อน้องส่ายหัว

“ต่อให้พี่อายุเจ็ดสิบ ผมก็ไม่เว้น”

“ไอ้โอ๊ต~” คิดแล้วเขาแทบอยากจะเอาหัวโขกฝาผนัง

อินทัชหัวเราะลั่น พี่กุนต์คิดไปไหนต่อไหน ทั้งขำทั้งมันเขี้ยว อยากแหย่ให้ทำหน้าประหลาดทุกวัน แบบนี้มีความสุขดี “แกล้งหรอกครับ พี่อาบน้ำเถอะ”

กนธีถูกเด็กปล่อยให้มีเวลาส่วนตัว พอคล้อยหลังคนรัก เขาก็ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก แต่ถึงอย่างนั้นก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงสายตาของมัน

..สายตาของคนที่รักกันอย่างแท้จริง..
   
หลังจากผ่านเวลาวุ่นวายของช่วงเช้า พวกเขามานั่งกินข้าวกล่องเซเว่นตรงโซฟาตัวเล็กในห้อง ดูหนังฝรั่งผ่านไปเรื่องแล้วเรื่องเล่าอย่างเกียจคร้าน
   
“เมื่อยหลังแล้ว” กนธีพึมพำ กวาดเปลือกถั่วพิสตาชิโอลงถังขยะ “ขอย้ายไปดูตรงเตียงได้ไหม แต่จะพยายามไม่แกะถั่วเลอะเทอะ”
   
อินทัชขบขัน ยกโน้ตบุ๊คกับถุงถั่วไปวางบนเตียงแทนคำตอบ เด็กหนุ่มมองพี่กุนต์ที่ยิ้มดีใจ อีกฝ่ายเดินมาทิ้งตัวลงนอนคว่ำกับฟูก ดูหนังตาไม่กะพริบ
   
“พี่นี่เหมือนหนูจริงๆเลยนะ” เขาล้มตัวนอนข้างกัน
   
“มิน่าล่ะ ชอบเรียกหนูกุนต์ๆอยู่นั่นแหละ” กนธีกัดถั่วดังกร๊อบ
   
“แต่ผมจำได้ว่าพี่ไม่ได้ชอบถั่วทุกชนิด” อินทัชเท้าหัวมอง “ตอนที่ไปกินไอศกรีมด้วยกันครั้งแรก พี่เขี่ยอัลมอนด์ทิ้ง แล้วก็ไม่ชอบเบคบีนส์มากด้วย”
   
คนฟังหันมา เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจที่น้องจำได้
   
“ตอนไปทะเล พี่ขอแลกถั่วลิสงแห้งๆกับมะพร้าว” อินทัชอมยิ้ม
   
“ฮื่อ..” กนธีร้อนวูบไปหมด ทั้งที่ไม่ใช่คำจีบ แต่เขากลับรู้สึกดี
   
“พี่ชอบพิสตาชิโอ ถั่วลันเตาวาซาบิของชอบผม..พี่ก็ชอบเหมือนกัน ถั่วต้มในสลัดก็กินได้ ถั่วแบบผัก ถั่วแขก ถั่วงอก แล้วก็น้ำถั่วเหลือง พี่โอเคหมด”
   
“กินกิงโกะยี่ห้อไหนมาล่ะ ความจำดีขนาดนี้” เขาหลบสายตาที่จ้องกัน
   
อินทัชหัวเราะในลำคอ ขยับเข้าไปหาแล้วเปิดปากกระซิบ “เคยบอกไปแล้วไงว่าของแบบนี้มันไม่เกี่ยวกับความจำครับ..มันคือความใส่ใจต่างหาก”
   
กนธีเงยหน้ามอง ดวงตาจับจ้องคนรักเป็นประกาย
   
เด็กหนุ่มเพียงแต่มองกลับนิ่งๆ ชั่วอึดใจหลังจากนั้น เขาก็หลุบตามองริมฝีปากอีกคน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา รอบด้านเงียบสงบ มีเพียงเสียงหนังในโน้ตบุ๊คที่ยังเล่นไปเรื่อยกับเสียงเครื่องปรับอากาศในห้องแคบ
   
ใบหน้าของพวกเขาค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันก่อนจะแตะจูบลงบนปากของแต่ละฝ่ายด้วยความรู้สึกเกินกลั้น อินทัชโอบร่างของกนธีไว้แนบอก เขาพลิกลงนอนหงายพร้อมตวัดตัวฝ่ายตรงข้ามให้ขึ้นมาทาบทับอยู่ด้านบน
   
กนธีเท้าสองแขนคร่อมร่างสูงใหญ่เอาไว้ ครางเสียงพร่าในลำคอเมื่อรสจูบหนักหน่วงและรุนแรงขึ้น เขาผละออกมาหายใจแล้วก้มลงจูบใหม่ ขบกัดเรียวปากล่างของน้องอย่างเอ็นดู ปลายลิ้นที่สัมผัสกันให้ความรู้สึกแปลบปลาบ ทั้งอุ่นร้อน ทั้งชุ่มฉ่ำ หวิวซ่านไปทั่วร่างเหมือนมีกระแสไฟแล่นผ่าน
   
“รักโอ๊ตมากเลยครับ” เขากระซิบ ซุกหน้าอยู่ตรงซอกคอเด็ก แขนกอดรัดช่วงตัวนั้นไว้พร้อมกับปล่อยให้น้องนอนลูบไล้ตามผิวเนื้อของเขาเล่น
   
“ผมก็รักพี่” อินทัชเอียงหน้าเข้าหา กดจูบที่แก้ม โอบร่างคนรักไว้แน่น
   
แผ่นอกของพวกเขาทาบเกี่ยวกันและกันจนสัมผัสได้ถึงเสียงเต้นถี่รัวภายใน อดใจไม่ได้ ต้องควานหามือของอีกฝ่ายมาประสานนิ้วไว้ด้วยกัน
   
“ขอโทษที่รักช้าไป แต่หลังจากนี้จะรักมากๆจนแซงหน้าให้ดู” อินทัชบอกสิ่งที่เคยคิดเอาไว้ “ขอบคุณนะครับ..ที่ยังไม่ตัดใจไปจากผม”
   
กนธีหัวเราะ เกลี่ยผมน้องเล่น “จริงๆพี่ตัดใจไปแล้ว” เขาจูบหน้าผากโอ๊ต ไล่เรื่อยมาถึงปลายจมูกโด่งเป็นสันและจบที่ปากอุ่นร้อน “ไม่คิดไปต่อด้วย”
   
“อย่าสิ..” อินทัชทำท่าน่าสงสาร “ตอนนั้นผมเกือบคลั่งแน่ะ”
   
“คนดี” เขาหอมแก้มเด็ก “แต่ตอนนี้พี่กลับมาแล้วไง”
   
“เพราะพี่รู้ว่ายังไงพี่ก็ยังรักผมใช่ไหม” เขาแหย่
   
“อืม..โอ๊ตบอกว่าความรักพี่เริ่มจากร้อยแล้วลดลงเหลือศูนย์..จริงๆแล้วมันไม่ใช่หรอก จะมีตัวเลขเท่าไรก็แล้วแต่ พี่แค่หยุดไว้เท่านั้น ไม่บวกขึ้น ไม่ลบให้มันลด” กนธีพูด “คนเราเวลาคิดว่าตัวเองรักเขาข้างเดียว มันก็มีท้อใจบ้าง”
   
“ผมมันโง่ชะมัดที่เอาแต่รอเวลาเหมาะ” เขาถอนใจ “หลังจากนี้จะไม่รอฤกษ์รออะไรแล้ว รักก็บอกว่ารัก ถ้าไม่เบื่อฟังก็จะบอกว่ารักทุกวันเลย”
   
กนธีอมยิ้ม “ที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันแล้วกันไปเถอะ”
   
“อดีตน่ะทิ้งได้ แต่อนาคตผมอยากให้พี่สัญญา” อินทัชกอดเอวคนรักไว้หลวมๆ “มีอะไรอยากให้พูดคุยกัน ไม่คิดไปเองคนเดียว และเมื่อไรที่เจอปัญหา ผมขอได้ไหม..อย่าถอดใจ อย่าเพิ่งรีบปล่อยมือไปจากผม”
   
“สัญญา” เขารับคำทันที

“ว่าง่ายจัง” อินทัชหัวเราะ

“เป็นแฟนกันแล้วมันก็ต้องพยายามมากกว่าเดิมไม่ใช่หรือ ตอนนั้นพี่คิดว่าพี่รั้งโอ๊ตอยู่ข้างเดียว พอเกินขีดจำกัด พี่ก็ต้องปล่อยมือเป็นธรรมดา”

“แต่ตอนนี้เราคบกันแล้ว เป็นแฟนกันแล้ว ผมจับมือพี่ไว้ พี่เองก็จับมือผม เพราะฉะนั้นถ้าคนสองคนจับกันแน่นพอ เราก็ไม่มีทางแยกจากกันใช่ไหม”

กนธีพยักหน้ายิ้มๆ “ใช่..มันก็เท่านั้นแหละ”

อินทัชผ่อนลมหายใจด้วยความสุข “พี่เป็นแฟนคนแรกของผมเลยนะ”
   
“น่าสงสาร” เขาหัวเราะ จูบแก้มอย่างเอ็นดู

“เออ..จะว่าไป ตอนนั้นทำไมพี่ถึงรู้ล่ะครับว่าผมเคยชอบสน” เขาผงกหัวขึ้นมอง “คือผมทำอะไรไม่ดีจนพี่ดูออกหรือเปล่า..เลยอยากขอโทษน่ะครับ”

“ไม่หรอก ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีขนาดนั้น โอ๊ตก็แค่พูดคุยกับน้องตามปกตินั่นแหละ พี่ต่างหากที่เป็นฝ่ายงี่เง่า หวงเราไร้สาระ ตอนนั้นรู้สึกแย่ชะมัด เหมือนคนใจแคบ” กนธีสารภาพ “คนขี้หวงมันก็ช่างสังเกตมากกว่าปกติใช่ไหมล่ะ”

“โธ่..คนดีของผม” อินทัชยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “หึงก็ไม่บอกว่าหึง”

เจ้าตัวยิ้มบาง “แต่เรื่องที่ทำเอาพี่ปะติดปะต่อทุกอย่างได้ ก็คือตอนไปปากช่อง” เขาเล่า “รหัสปลดล็อคมือถือของเรา 2804 กับวันที่น้องสนเข้าทำงานยี่สิบแปดเมษา..มันคือวันที่เรากับน้องเขาได้เจอกันเป็นครั้งแรกใช่ไหม”   

เด็กหนุ่มชะงัก “ผมขอโทษ..” เขายกมือขึ้นตบหัวตัวเอง “บ้าเอ๊ย..”
   
“เรื่องจริงสินะ”
   
อินทัชรีบไปคว้าโทรศัพท์มาทันที “พี่กุนต์..ผมขอโทษ” เขาปลดล็อคด้วยเลขเดิมแล้วไปยังการตั้งค่า “ผมไม่แก้ตัวนะพี่ เพราะมันเป็นแบบที่พี่คิด”
   
กนธีหัวเราะ นึกเอ็นดูมันจริงๆ
   
“คือผมชอบสนมากแบบที่เคยเล่าให้พี่ฟัง ทุกอย่างที่พูดก็หมายถึงสนนั่นแหละ ไอ้รหัสมือถือนี่ก็ด้วย” พระเจ้าเถอะ..เมียเขาอาจจะอ่านนิยายสืบสวนมากไป น่ากลัวเป็นบ้า “แต่รับรองเลยว่าผมลืมเรื่องนี้ไปนานมากแล้ว”
   
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” เขายิ้มขัน
   
“พี่รู้ไหม ผมรู้สึกผิดทุกครั้งที่อยู่ใกล้สน ตอนที่สนขอมาทำงานด้วย ผมก็กลุ้มใจเหมือนกัน ถึงตอนนั้นจะไม่ได้รักพี่ แต่มันก็เหมือนทำไม่ดีอยู่กลายๆ”
   
กนธีจำได้ว่าน้องดูเครียดจนเขาต้องพูดปลอบ แต่เรื่องนี้เขาเข้าใจน้องมานานแล้ว เข้าใจทั้งสองฝ่ายด้วยว่าไม่มีใครอยากทำร้ายจิตใจใครหรอก
   
“สารภาพนะครับ ว่าเวลาใกล้กันมันก็มีหวั่นไหวบ้าง” อินทัชดูสลด “แต่พี่เชื่อใจผมได้..คนอย่างผมไม่มีวันทรยศพี่เด็ดขาด ไม่ว่าวันนี้หรือวั..”
   
ชายหนุ่มขยับเข้าไปจูบปิดปากเด็กน้อยของเขา “พี่รู้ครับ..คนดี”
   
คนอายุน้อยกว่าครางในลำคอ ตามไปจูบซ้ำๆอีกหลายรอบจนพอใจ
   
“อดีตเป็นยังไงผมไม่รู้ แต่ปัจจุบันของผม..เป็นพี่คนเดียวนะ”
   
“อือ..” กนธียิ้ม โยกหัวน้องด้วยความรักใคร่
   
“เอาล่ะ” อินทัชยื่นมือถือให้อีกฝ่าย “ตั้งค่าเลยครับ รหัสอะไรตามใจพี่”
   
“ไอ้เด็กคนนี้” เขาหัวเราะ ผลักคืน “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ พี่ไม่ได้ขอให้เราลืมเรื่องเก่า ความรู้สึกดีๆที่มีให้ใครสักคนไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ในเมื่อเราเคยมีความสุขไปกับมัน จะลบมันทิ้งเพื่ออะไรล่ะ”
   
“เพื่อคนปัจจุบันไงครับ” อินทัชยืนยัน “เอาเลขอะไรดี”
   
มันฟังเขาเสียเมื่อไร กนธีส่ายหัวระอา   
   
“เอาเป็นเลขวันที่เราเจอกันครั้งแรกไหม..วันที่ผมทำลูกบาสหล่นไปแถวรถพี่ วันที่พี่กินผัดผักคะน้าขมๆที่โรงอาหารคณะ” เขาพึมพำ แต่แล้วก็นิ่งคิดไปครู่ “ไม่ดีกว่า..เพราะวันนั้นยังมีไววิทย์อยู่ในชีวิตพี่..ผมไม่ชอบหน้าไอ้หมอนั่น”
   
กนธีหัวเราะร่วน “อะไรเนี่ย..ไอ้เด็กเปรต”
   
“วันที่ผมตกลงเป็นเด็กพี่ล่ะดีไหม..อืม..ไม่เอา เดี๋ยวเผลอนึกไปถึงไอ้แก่อ้วน” อินทัชทำท่าขนลุก “หรือเอาวันที่เรา..ได้กันครั้งแรกที่เกาะช้างดีนะ”
   
คนฟังเอาหมอนข้างทุบหัวเด็กไปหนหนึ่ง
   
“ฮ่ะๆๆ” เขานึกชอบใจ “วันไหนดีๆ”
   
“วันอะไรก็ตั้งไปเถอะน่า เป็นวันเกิด วันเจอใครก็ไม่เป็นไร” กนธียิ้มขัน “รับรองว่าหลังจากนี้พี่จะไม่ทำตัวไร้สาระ คิดเองเออเองคนเดียวอีกแล้ว”
   
อินทัชมองอย่างเอ็นดู “ผมรู้แล้ว” เขากดตัวเลขเพื่อตั้งค่าและกดยืนยันอีกหน “เอาเลขเมื่อวานนี้นี่แหละ..วันที่เราเปิดใจ บอกว่ารักกันมากแค่ไหน”
   
คนฟังหัวเราะ รู้สึกเป็นสุขจนต้องล้มลงนอนข้างๆน้อง
   
“ขอบคุณนะโอ๊ต..ที่รักพี่ขนาดนี้”
   
“เคลียร์แล้วนะครับ” อินทัชก้มลงกดจูบ “หึงผมต้องบอกผมนะ ห้ามคิดเอาเอง ผมพร้อมจะเคลียร์ทุกอย่างให้ฟัง สาบานว่าไม่มีวันปิดบังอะไรแน่นอน”
   
กนธีนอนยิ้ม ยกมือขึ้นลูบต้นคอน้อง มันมองเขาตาหวานเชื่อม
   
“โอ๊ตเอง..ก็เป็นปัจจุบันของพี่เหมือนกันนะ”
   
อินทัชนิ่งฟัง เขารู้ดีว่าพี่กุนต์หมายถึงอะไร “พี่ยังรักคุณศรัณย์อยู่ไหม”
   
ชายหนุ่มหลับตาลง วางมือไว้บนอกซ้าย..ตรงตำแหน่งหัวใจ
   
“อยู่ในนี้..อยู่ลึกมากๆ..อยู่ในความทรงจำของพี่”
   
ร่างสูงเงียบไปครู่หนึ่งจนอีกฝ่ายต้องลืมตามอง
   
“โกรธหรือเปล่า” กนธีถาม และน้องก็ส่ายหัว
   
“ไม่หรอกครับ..ผมรู้ว่าพี่รักเขามากแค่ไหน และถ้าพี่บอกผมว่าไม่ได้ต้องการให้ผมลืมสน แล้วผมจะบอกให้พี่ลืมคุณศรัณย์ได้ยังไง”
   
“ถ้าพี่ลืมเขาได้ โอ๊ตอยากให้ลืมหรอกหรือ”
   
อินทัชนิ่งอยู่อึดใจ “แต่เขาเป็นรักครั้งแรกของพี่..”
   
เขายอมรับว่ามันก็มีบ้างที่จะน้อยใจ ไม่ว่าใครก็อยากเป็นที่หนึ่งของคนรัก แต่การบอกให้อีกฝ่ายลืมอดีต ลืมภาพฝันสวยงามที่เคยมีมา มันไม่ต่างอะไรกับการเห็นแก่ตัวเพื่อความสบายใจของเราคนเดียว
   
..แล้วมันจะได้อะไรล่ะ..ชัยชนะเหนือคนในความทรงจำอย่างนั้นหรือ..
   
“อย่าเลยครับ” อินทัชพูดหนักแน่น “ผมไม่ขอให้พี่ลบคุณศรัณย์ออกไปจากใจ อดีตก็คืออดีต ขอแค่ปัจจุบันของพี่ คือผมคนนี้คนเดียว ผมก็พอใจแล้ว”
   
กนธีดึงน้องมาจูบ ซบศีรษะกับหน้าผากคนตรงข้าม
   
“ใช่แล้ว..ขอแค่ปัจจุบันเป็นเราสองคนก็พอ”
   
อินทัชยิ้มบาง กอดตัวพี่กุนต์ไว้แนบอก เขาก้มลงจูบบนไรผม
   
“กลับกันไหม” กนธีพึมพำ
   
“อะไรนะครับ”
   
“เก็บของ..กลับบ้านกัน” เขายิ้มให้ “กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม”
 
บ้านหลังนั้น..ที่ไม่เคยเปิดให้ใครเข้ามาอยู่ร่วมนับจากศรัณย์จากไป
   
..วันนี้..เขาได้ความรักกลับคืนมา..

…………………………………………………….

[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 13-11-2017 19:51:12

เสียงลูกบาสกระทบพื้นดังกึง รองเท้ากีฬาเสียดสีกับเนื้อไม้เมื่อร่างสูงใหญ่ออกวิ่งด้วยแรงของวัยหนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาชุ่มไปด้วยหยดเหงื่อ หากสีหน้ามีแต่ความสนุกพอใจ เต็มไปด้วยชีวิตชีวาจนเพื่อนๆที่นั่งมองรู้สึกเหนื่อยแทน
   
“คนอื่นเขาเลิกเล่นกันแล้ว มึงยังไม่หยุดอีก ไอ้ห่าโอ๊ตเอ๊ย” ทุกคนแผ่สองสลึง ไม่มีใครสู้กับคนบ้าพลังเหมือนอะดรีนาลินสูบฉีดตลอดแบบมันหรอก
   
“คนกำลังมีความรัก อย่าไปถือสา”
   
“ทำเป็นรู้ดีพวกขี้ควาย” อินทัชหัวเราะชอบใจ กระโดดชู้ตลูกลงห่วง
   
“กูก็ว่าใช่ เวลาคนเรามันมีความสุขนะ สั่งให้มันไปเดินบนขอบตึก มันยังทำเลย” ใครคนหนึ่งนึกหมั่นไส้ “แสดงออกนอกหน้า คนโสดอยากพาล!”

“จะว่าไป พี่กุนต์นี่แฟนมึงจริงหรือวะ” เพื่อนคนหนึ่งแคะหู ไม่อยากเชื่อ

“เออ..อำทำไม ของแบบนี้ใครเขาโกหกกัน” อินทัชตอบหนักแน่น

พวกนั้นโห่เพื่อนรักที่ทำลับลมคมในมาตลอด พอเปิดเผยก็เล่นเอาตั้งตัวไม่ติด “มิน่าล่ะแม่ง..ไม่ยอมให้ดูหน้าแฟน บอกแต่น่ารักๆ”

“ก็แล้วน่ารักจริงไหมล่ะ” เด็กหนุ่มหัวเราะ เลี้ยงลูกบาสวิ่งสลับฟันปลา

“กูไม่เถียง แต่ไม่คิดว่าเขาอายุมากกว่ามึงไปหน่อยหรือ”

“แล้วไง” อินทัชยักไหล่ ชู้ตลูกบาสลงห่วงอย่างแม่นยำ “อายุแค่ไหน กูก็รักของกู” เขาหายใจแรงขึ้น กระโดดรับลูกที่หล่นลงมาแล้ววิ่งเหยาะๆกลับ

“แม่งเห่อแฟน”

“ไม่ได้เห่อ..แค่หลง” อินทัชตอบทันที “กูหลงที่เขาเป็นแบบนี้ หลงทุกอย่างแหละ เวลายิ้มตาปิด มีรอยตรงหางตา น่ารักจะตาย”
เพื่อนๆมองหน้ากัน เออหนอ..ไอ้ห่าโอ๊ตนี่อาการหนัก

“ผมนี่ก็ไม่ต้องดำสนิทไหม มีขาวๆแซมบ้าง เหมือนไฮไลท์ไง เท่เป็นบ้า”

“จ้า..” พวกนั้นได้แต่พยักหน้ารับอย่างเข้าอกเข้าใจคนขี้หลง

“แต่จะว่าไป..” เพื่อนคนหนึ่งคอมเมนท์ “พี่กุนต์ก็น่ารักจริงๆนะ”

“ใช่ๆ ทั้งหน้าตา ทั้งนิสัย สมัยนี้คนดีๆหายากกว่าคนหน้าตาดีอีกเว้ย”

อินทัชมองเขม่นทันที “พี่กุนต์นี่ของกู ไม่ต้องชมมากก็ได้ หวง!”

“ฮิ้วว ควายโอ๊ตเป็นเอามาก รักนักก็ขอแต่งงานไปเลยสิ”

“สมัยนี้เขาไม่ถือกันแล้วโว้ย” พวกมันยิ่งยุส่ง ไม่มีใครขัดใครเลย “ถ้าเขายอมโอเคกับมึงน่ะนะ ขอแต่งเลยเพื่อน แต่คบผู้ใหญ่เป็นแฟน มึงต้องหัดทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่กว่านี้ เป็นที่พึ่งพาของเขาให้ได้ ไม่งั้นถูกทิ้งแน่ไอ้ควายโอ๊ต”

อินทัชนิ่งไปครู่ คิดอยู่สักพักก็พยักหน้า วิ่งกลับไปเดาะลูกบาส

“พวกมึงพูดก็ดีแล้ว กูคงต้องเร่งเก็บเงินซื้อหุ้นสักที”

“หุ้นอะไรวะ”

ร่างสูงไม่ตอบ เพียงแค่โยนลูกหล่นซวบลงห่วงด้วยรอยยิ้ม

..หุ้นส่วนชีวิต..ของคุณกนธี สิงหนาทไงล่ะ..

.

.

.




สี่โมงเย็น กนธีขับรถมารับคนรักวัยเด็กของเขากลับบ้านพร้อมด้วยอ้นกับอุ้ม อินทัชเพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวใหม่เสร็จ เขานั่งรออยู่หน้าตึกคณะ พอเห็นรถของพี่กุนต์เลี้ยวมาก็รีบวิ่งไปหา เพื่อนๆที่อยู่แถวนั้นเห็นก็แซวใหญ่
   
“ไอ้ห่าโอ๊ต ไอ้พ่อบ้านใจกล้า วิ่งหน้าตั้งเลยนะมึง ฮิ้วว”
   
อินทัชหัวเราะชอบใจ หันมาชูนิ้วกลางใส่ “ไอ้พวกคนโสดอย่าขี้อิจฉา”

กนธีหัวเราะเบาๆ ปลดล็อคให้น้องขึ้นมานั่งด้านข้าง อ้นที่นั่งคู่คนขับมาตลอดพอเห็นพี่ชายมาก็ต้องสละสิทธิ์ ปีนไปนั่งเบาะหลังกับน้องอุ้มแทน

“เหนื่อยไหมครับ” เขาส่งเกลือแร่ให้

“ไม่พี่” วิ่งวนไปวนมาเอาแรงออกบ้างจะได้หายคลั่ง

“ไม่เหนื่อยก็ดีแล้ว วันนี้น้องอยากกินไอศกรีม”

“ห๋า..” อินทัชหันขวับไปมองไอ้พวกแสบ เขาอุตส่าห์วางแผนว่าคืนนี้กลับบ้านเร็ว เขาจะได้ตะล่อมให้พวกมันรีบนอนแล้ว..เผด็จศึกพี่กุนต์

..กินไอศกรีมก็ถึงบ้านดึกสิเว้ย ไอ้พวกเด็กบ้า!..

“พี่โอ๊ตมีการบ้านหรือครับ” กนธีเลี้ยวรถออกจากคณะ

“เปล่าครับ” อินทัชส่ายหัวระอาเพราะน้องส่งสายตาขอร้องให้เห็นใจ

“ถ้าไม่มีก็ไปห้างได้เนอะ สเว่นเซนส์มีไอศกรีมออกใหม่ พี่ก็อยากกิน”

“ได้ครับ ไม่เป็นไร” เด็กหนุ่มยักไหล่ คิดได้ว่าพรุ่งนี้วันเสาร์ จะกลัวนอนดึกไปทำไม อีกอย่าง..เขามีของที่ต้องซื้อด้วย “ของใช้ที่บ้านเหมือนจะหมดแล้ว”

“อ้าว..มีอะไรอีก ป้าแกน่าจะจดมาให้ครบแล้วนี่” ตอนนี้ ทุกคืนวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ พวกเขาจะนอนค้างกันที่บ้านใหญ่ วันธรรมดาที่ต้องตื่นเช้าหน่อยจะมาค้างที่คอนโด ไม่ก็สลับกันแล้วแต่อารมณ์ ไม่ได้ตายตัวนัก

ถ้าไม่มีงาน กนธีจะทำหน้าที่ไปรับไปส่งเด็กๆเหมือนเดิม วันไหนไม่ว่างก็จะให้อินทัชขับรถมาเอง แต่ส่วนใหญ่เด็กมันจะเอาออกมาขับวันหยุดมากกว่า

“อันนี้ของส่วนตัวครับ” อินทัชยิ้มบาง

“งั้นหรือ ดีเลย จะได้ไปซื้อที่ซูเปอร์” กนธีบอก “แต่ยาสระผม มีดโกนหนวดกับลิสเตอรีนพี่ซื้อไปไว้ที่ห้องให้แล้วนะ ทั้งที่บ้านแล้วก็ที่คอนโดเลย”

“ไม่ใช่พวกนั้นพี่” เขารอรถติดแล้วชะโงกไปกระซิบ “ผมจะซื้อถุงยาง”

กนธีหันขวับมามอง ปากเลยเฉี่ยวปากเด็กไปเส้นยาแดง ต้องรีบหันกลับก่อนที่อ้นกับอุ้มจะเห็น ฉากแบบนี้ให้เด็กดูไม่ได้หรอก “ไอ้เจ้าโอ๊ต..”

อินทัชหัวเราะ เอนหลังกลับไปพิงพนักของตนอย่างสบายๆ

“อยากกินไอติมกี่ชั่วโมงก็ไม่ว่า” เขาพึมพำ “แต่คืนนี้อย่าคิดว่าจะรอด”

.

.

.





“คืนนี้ขอดูการ์ตูนไม่ได้หรือพี่โอ๊ต” อ้นทำคิ้วผูกโบว์เมื่อพี่จูงมือไปนอน
   
“ใช่ๆ หนูอยากดูปู่ซ่ากับบุรุษไปรษณีย์เตี้ยป้อม” อุ้มสนับสนุน
   
อินทัชหัวเราะในลำคอ “จะไปดูห้องพี่กุนต์ใช่ไหม อย่าเพิ่งเลย เดี๋ยวอีกสักพักพี่กุนต์คงจะไม่ค่อยสบายเท่าไร ไว้ค่อยดูคืนอื่นแล้วกันนะ”
   
“ทำไมพี่โอ๊ตรู้ล่วงหน้าล่ะว่าพี่กุนต์จะไม่สบาย ป่วยก่อนได้ด้วยหรือ”
   
คนเป็นพี่อมยิ้ม “รู้สิ ก็วันนี้ไปกินไอติมกันมานี่นา”
   
“แต่พวกหนูไม่เห็นเป็นอะไรเลย” น้องอุ้มสงสัยมากๆ

“เออ..กินมากก็ไม่ดีไง คืนนี้ให้พี่กุนต์พักบ้าง จะกวนตลอดไม่ได้นะ”

พอพี่เล่นไม้นี้ อ้นกับอุ้มก็ปิดปากฉับด้วยความเป็นเด็กดีสุดๆ

“ถ้างั้นกู๊ดไนท์นะฮะพี่โอ๊ต” อุ้มปีนฮึบขึ้นเตียง

“ฝันดีครับพี่โอ๊ต” อ้นสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม นอนข้างน้อง

อินทัชยิ้มรับ ขยี้หัวพวกมัน “เก่งมากเด็กดีของพี่ พรุ่งนี้จะเลี้ยง’ติม”

อ้นกับอุ้มนอนมองหน้ากันก่อนที่พี่ชายจะปิดไฟ..ไหนว่ากินไอติมแล้วจะไม่สบาย ก็ยังจะเลี้ยงไอติมน้องเนอะ..เด็กน้อยงงมากเลย

ร่างสูงงับประตูห้องนอนพวกมันเบาๆ ดวงตาคมกล้าเหลือบมองขึ้นไปชั้นบน ริมฝีปากคลี่ยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเวลาที่จะได้อยู่กันสองต่อสอง

เขาอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ตัวหอมฉุยด้วยกลิ่นสบู่ที่พี่กุนต์ชอบ คืนนี้เขาจะยอมให้อีกฝ่ายทั้งกัดทั้งฟัดให้สะใจเลย อยากขบอยากดึงตรงไหนก็เอา

อินทัชเดินผ่านกระจกตรงทางเดิน เขาชะงักเล็กน้อย ดูเนื้อตัวว่าหล่อมากพอ ปัดปลายผมเปิดหน้าหน่อย สำรวจว่าสะอาดทุกส่วนก็ยิ้มหมายมาด

เด็กหนุ่มจับลูกบิดประตูก่อนเปิดเข้าไปด้านใน ใจเต้นตึกแบบไม่เคยเป็น รู้สึกว่าตื่นเต้นมากจนเข้าใจว่าเวลาเจ้าบ่าวจะเข้าหอมันเป็นยังไง

“ที่รัก..” เขาโผล่หน้าเข้าไปในห้องนอน แอร์เปิดเย็นเฉียบ คิดว่าพี่กุนต์น่าจะอาบน้ำเสร็จแล้ว และคงนอนใส่ชุดคลุมรอเขาอยู่ที่เตียงแบบเตรียมพร้อม

เงาตะคุ่มของใครคนหนึ่งคลุมโปงอยู่บนเตียง อินทัชยิ้มขัน คิดว่าเจ้าตัวคงเก้อเขิน พี่กุนต์ที่เคยพูดเรื่องเซ็กซ์แบบง่ายๆตอนรับเลี้ยงเขา ที่จริงก็ไปไม่เป็นเหมือนกันเวลาจะมีอะไรกับแฟน เขาคิดว่าไม่แปลกหรอก เขายังตื่นเต้นเลย

“หนูกุนต์..” เขาเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียงแล้วค่อยๆเลิกโปงขึ้น

กนธีนอนหลับอุตุ ข้างตัวยังมีกระป๋องถั่ววาซาบิเปิดคา

อินทัชชะงัก “ห๊ะ? เอาจริงดิ” เขายกมือขึ้นยีหัวตัวเอง “พี่กุนต์~”

เด็กหนุ่มเดินงุ่นง่านอยู่ในห้อง อยากจะปลุกขึ้นมาแต่ก็ไม่กล้า ไอ้ประเภทที่ว่าจะลักหลับทำลงไปเลยก็กลัวถูกโกรธ โธ่เอ๊ย~
สุดท้ายเขาก็ได้แต่ทำใจ นั่งลงอย่างหมดแรงอยู่ข้างเตียง เหลือบมองคนที่หลับไม่รู้เรื่องด้วยความอดทนอดกลั้น นับหนึ่งถึงสิบบรรเทาอารมณ์รัก

“ฮึ่ม..คอยดูเถอะ พรุ่งนี้จะทำให้มากกว่าคืนนี้สองเท่า”

เปลือกตาของคนหลับไหวไปมา..สะดุดตาเขาอย่างจัง อินทัชเลิกคิ้ว ค่อยๆขยับเข้าไปหา ใช้ศอกยันน้ำหนักตัวข้างหนึ่งเอาไว้ตอนที่กระซิบเรียก

“หนูกุนต์..” เขาพึมพำ ไล้ปลายนิ้วที่ซอกคอ “ที่รักของพี่..”

กนธีเหมือนจะหดคอหนีเล็กน้อย เป็นปฏิกิริยาที่ทำเอาคนตื่นกลั้นยิ้ม

..อ้อ..แกล้งหลับ..จะหนีเขา ไม่ยอมให้ร่วมรักด้วยนี่เอง..

อินทัชยิ้ม พูดลอยๆ “อืม..หลับสนิทแบบนี้ก็ดี อยากลองปล้ำคนขี้เซามานานแล้ว” พูดไปก็ทำท่าถอดกางเกงไป “ถุงยางนี่ก็ไม่ต้องใช้หรอก”

กนธีลุกพรวดพราด “เดี๋ยวๆ คิดจะทำอะไรห๋า ไอ้เด็กเปรต!”

เด็กหนุ่มหรี่ตามอง “อ้าว..ไม่ได้หลับหรอกหรือ”

คนฟังชะงัก รีบล้มตัวลงนอน “ขอโทษที..เมื่อกี้พี่ละเมอ”

“แบบนี้ก็ได้หรือครับ” เขาหัวเราะ ดึงโปงทิ้ง “เดี๋ยวสิ..ขี้งกจังคนเรา”

กนธีคว้าปลายผ้านวมแน่น เขากลิ้งหนี ม้วนตัวเป็นข้าวห่อสาหร่าย อินทัชเห็นแล้วรังแกไม่ลง ได้แต่ยิ้มขันคุณลุงดักแด้ น่ากลัวจะหายใจไม่ออก

“เดี๋ยวเถอะ..” เขากลั้นขำ ดึงผ้าห่มทิ้งอย่างแรง “ขาดอากาศไม่รู้ด้วย”

ผ้านวมผืนใหญ่ถูกรั้งทิ้ง กนธีรีบตามไปคว้ากลับเลยเกิดการยื้อยุดขึ้น ตามด้วยสงครามหมอนเหมือนเด็กแรกรุ่นท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจ

“เหนื่อยๆ ไม่ไหวแล้ว” กนธียกมือห้าม ขอยอมแพ้

อินทัชได้ที โถมตัวเข้ากอดรัด ทั้งสองกลิ้งโค่โล่จากเตียงด้านหนึ่งไปหยุดอยู่อีกด้าน พี่กุนต์ขำก๊ากเมื่อเขาตวัดตัวไปอยู่ข้างใต้แล้วฟัดแก้มแรงๆ

“ยอมแล้ว ไม่เอาแล้วโอ๊ต” กนธีหัวเราะใหญ่

“มันเขี้ยวนัก ขอกัดหน่อยเถอะ” เขาอ้าปากงับตรงซอกคอ

ชายหนุ่มไหวเฮือก เสียวปลาบตรงกลางท้องน้อยกับปลายลิ้นอุ่น

“โอ๊ต..” เขาครางแผ่ว สีหน้าหวามไหวกระตุ้นคนที่ตั้งใจจะล้มเลิก

อินทัชชะงัก ยันตัวขึ้นมองคนรักที่นอนอยู่ใต้ร่าง ดวงตาสีเข้มจ้องมองใบหน้าที่มีสีเลือด รอยยิ้มผุดบนมุมปากได้รูปเมื่อก้มลงแตะจูบแผ่วเบา 

กนธีนอนนิ่ง หลับตาลงตอนที่เอียงหน้ารับจูบอุ่นซ่าน เขาเลื่อนมือขึ้นกอดรัดรอบบ่าใหญ่ ขยุ้มนิ้วลงกับต้นคอที่ปรกด้วยปลายผมหนา

เด็กหนุ่มสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม กวัดกวาดความหวานชื่น ไล้เลียตามไรฟันขาวสะอาด กลิ่นหอมเย็นของยาสีฟันที่ใช้ร่วมกันกระตุ้นเร้าอย่างดี

“เดี๋ยวก่อนโอ๊ต..” กนธีจับมือที่สอดเข้าใต้เสื้อนอน “พี่..”

“ไม่อยากมีอะไรกับผมหรือ” น้องถามเสียงพร่าต่ำ

เขาหลุบตาหนี “ก็..ไม่ใช่อย่างนั้น”

“ขอกอด..ไม่ได้หรือครับ” อินทัชอ้อนขอ “อดทนรอพี่คนเดียวเลยนะ” เขาจับมือพี่กุนต์ให้แตะต้องบางส่วนที่มีปฏิกิริยาอย่างรุนแรงเมื่อได้ทาบทับกัน

กนธีก้มลงมอง ตาโต “โห..กะจะให้พี่ตายเลยไหม”

คนฟังหัวเราะชอบใจ มองอีกฝ่ายบ่นพึมพำว่าทำไมมันมากขนาดนี้

“ไม่ได้หรือครับ” เขาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน “นะ..ขอนะครับ”

กนธีมีท่าทางสับสน ใช่ว่ารังเกียจหรือไม่อยากมีอะไรด้วย เพียงแต่ว่ามัน..มากเกินไป มากเกินลิมิตของเขาจนนึกสภาพตัวเองไม่ออก “คือพี่..”

“ไม่สงสารผมหรือครับ” อินทัชก้มลงจูบที่ปากอีกครั้ง พอพี่กุนต์ลังเลอีก เขาก็จูบอีกรอบ ระหว่างนั้น มือที่เคลื่อนไหวได้ช่ำชองขึ้นก็เลื่อนลงปลดกางเกงของตนลงไปเกาะสะโพกไว้หมิ่นๆ บางส่วนถูกปลดปล่อยเป็นอิสระ

กนธีหันขวับมามอง “ไอ้โอ๊ต~ ทำไมไม่ใส่กางเกงใน”

“บอกแล้วไง..” เขาค่อยๆแตะกางเกงของพี่กุนต์ กระซิบติดใบหูดึงดูดความสนใจตอนที่ปลดกระดุมเสื้อคนรัก “ผมไม่ใส่เฉพาะวันที่อยากมีเซ็กซ์”

กว่ากนธีจะรู้ตัวว่าถูกปลดเปลื้องชุดนอนของตนออกก็เมื่อขาเปลือยเปล่าถูกยกขึ้นวางข้างบั้นเอวหนา เขารีบดันแผ่นอกน้องเอาไว้ “เดี๋ยว!”

อินทัชไม่ฟังเสียง เขายกรั้งท่อนขาเพรียวขึ้นพาดบ่า ใบหน้าคมเข้มกดจูบที่ปลีน่องแล้วพรมปากไล่จนถึงโคนขาตึงแน่น เขาลากปลายลิ้น สูดกลิ่นสบู่หอมชื่นตามผิวเนื้อขณะที่ดวงตาคู่สวยเหลือบมองปฏิกิริยาไหวซ่านของคนรัก

“โอ๊ต..หยุด” กนธีร้องห้ามกับคนที่ขยับเคลื่อนเข้าหาใจกลางความรู้สึก

ริมฝีปากอุ่นจัดครอบครองเขาไว้ทั้งหมด ลิ้นที่พลิกเล้าโลมได้เก่งกล้าขึ้นทำเอาแผ่นหลังของเขาวางไม่ติดฟูกนอน มือข้างหนึ่งขยุ้มปอยผมสีดำสนิท อีกข้างทึ้งผ้าปูใต้ร่าง ระบายอารมณ์อ่อนไหวที่แล่นลามมาอัดแน่นจนร้อนระอุ

เสียงครางเรียกชื่อทำให้อินทัชย่ามใจ เขานวดคลึงยอดอกนุ่มมือ อีกข้างค่อยๆแตะบางส่วน สอดเร้นเข้าสู่ความอุ่นชื้นที่ร้อนจัด เขาเสียวปลาบกลางลำตัวเมื่อรับรู้ได้ถึงความคับแน่นที่ห่างหาย พี่กุนต์โอบรัดและดูดกลืนเขาทันที

อินทัชร้อนพล่าน เขาผงกหัวขึ้นลง ดูดดุนเพื่อเร่งความรู้สึกของกนธีให้พุ่งถึงจุดสูงสุด เสียงเรียวปากสัมผัสกับผิวเนื้ออ่อนไหวดังน่าอาย ตามด้วยเสียงนิ้วใหญ่ที่สอดแทรกเข้าไปในร่างของอีกฝ่ายเป็นจังหวะ เขาข่มใจไม่ลุกขึ้นแล้วตรึงร่างกนธีไว้กับเตียง ข่มกลั้นอารมณ์ที่อยากเป็นหนึ่งเดียวกันให้เบาบางลง

“โอ๊ต..ออก!” กนธีดึงตัวน้องขึ้นมา มันได้ผลเมื่ออีกฝ่ายขยับขึ้นกดจูบเขา ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในปาก โลมเลีย ดูดกลืนปลายลิ้นเขาอย่างหิวกระหาย

ฝ่ามือกร้านรูดรั้งบางส่วนเป็นการปรนเปรอ เขาร้องคราง กอดรัดแผ่นหลังกว้างใต้เสื้อนอน ความรู้สึกนั้นพุ่งทะยานจนไต่ถึงจุดสูงสุด หากก่อนจะทันได้ปลดปล่อย ริมฝีปากร้อนจัดก็วกลงโอบเขาเอาไว้ สองมือจับตรึงช่วงขา บังคับให้เปิดกว้างอย่างน่าอายเพื่อใช้โอกาสนั้นรองรับความปรารถนาที่ระเบิดพล่าน

กนธีดิ้นรน ทั้งดึงทั้งทึ้งให้น้องปล่อยเขา แต่อินทัชกลับดื้อรั้น โพรงปากอุ่นดูดกลืนบางอย่างที่ท่วมท้นออกมาภายนอก มันมากมายเพราะอดกลั้นไว้นานไม่ต่างกัน เขาครางไม่เป็นศัพท์ ช่วงล่างถูกยกรั้งให้น้องโลมเลียง่ายดาย

ทันทีที่อินทัชปล่อยตัว เขาก็หมดแรง วางขาล้มฮวบลงกับเตียงนอน ตาพร่ามัวไปหมดแต่ยังทันได้เห็นเด็กหนุ่มยกนิ้วโป้งขึ้นปาดคราบบางอย่างมุมปาก

“ไอ้เด็ก..เปรต” เขายกแขนปิดหน้า อายจนใบหูแดงก่ำ “ไอ้เด็ก..”

อินทัชโน้มลงจูบปิดปาก “ทำไมล่ะครับ..แฟนกันจะกลัวอะไร”

“บอกว่าอย่ากินๆ” เขาอยากเอากะละมังคลุมหัว “อร่อยนักหรือ!”

คนฟังหัวเราะ ดึงแขนพี่กุนต์ออกห่าง พอเจ้าตัวยอมโอนอ่อนเขาก็หอมแก้มเป็นรางวัล “มันก็ไม่ใช่ของกินหรอกครับ แต่ว่าผมชอบกิน”

“ไอ้!..” ไม่ทันอ้าปากด่า เขาก็ต้องชะงักกับคนที่ยืดตัวขึ้นนั่งทับเข่า

อินทัชยิ้มน้อยๆ ถอดเสื้อออกทางหัวเผยให้เห็นแผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง ช่วงแขนล่ำสันชวนให้นึกถึงตอนที่ยกรั้งร่างใครบางคนขึ้น หน้าท้องสวยเป็นลอนเห็นแนววีถึงช่วงล่าง ใต้ปราการบางอย่าง มีความรู้สึกที่ท่วมท้น ร้อนระอุและผงาดชัน..รอเรียกร้องจะเข้ามาเป็นหนึ่งเดียว

กนธีขยับตัวเล็กน้อย สายตาพร่าเลือนชั่วขณะ “พี่..ไม่รอดแน่ใช่ไหม”

“ไม่รอดครับ” เขาคว้าข้อเท้าคนรักไว้ “ผมจะร่วมรักกับพี่..คืนนี้”

เขาสะอึก หลุบตามองสิ่งนั้นที่พร้อมพรักเต็มที่ “ถ้างั้น..” เขาขอ “โอ๊ต..เด็กดีของพี่ ช่วยไปจัดการตัวเองก่อนสักครั้งสองครั้งได้ไหม..เอ่อ..ขอร้องนะ”

“ห๋า?” อินทัชหรี่ตามอง “หมายความว่าไงน่ะครับ”

“มัน..มากเกินไป ช่วยทำให้มันสงบลงสักห้าสิบเปอร์เซ็นต์ทีเถอะ”

คนฟังชะงักก่อนจะหัวเราะร่า “ไม่ครับ”

“ไอ้เด็กเวร~”

“ผมไม่ได้มีอะไรกับพี่มาตั้งแต่ไปปากช่องครั้งนั้น อดกลั้นมาตั้งหลายเดือน จู่ๆมาไล่ให้ไปช่วยตัวเอง พี่ไม่ใจร้ายกับสามีสุดที่รักไปหน่อยหรือ”

“ไอ้โอ๊ต~” กนธีโวย “ดูตัวเองบ้างสิโว้ย! พี่ตายขึ้นมาจะทำไงวะ”

“ไม่มีใครตายเพราะมีความสุขด้วยกันหรอกครับ”

“พี่ไง!”

อินทัชหัวเราะในลำคอ หนูกุนต์ของเขานี่บ้าบอจริงๆ “ผมไม่ทำ”

กนธีหันหลังหนี แต่ถูกจับลากมาขังไว้ทันควัน “โอ๊ตครับ!”

“ไม่รู้ล่ะ” ขอดีๆก็แล้ว ทำเสียงเข้มก็แล้วยังไม่ได้ผล ต้องงอแงบ้างล่ะ “ถ้าพี่ไม่ยอมผมคืนนี้ ผมจะลงไปชักดิ้นชักงอตายให้พี่ดูต่อหน้าเลย!”

“ก็เอาสิ”

คนรักวัยรุ่นเสียใจเหลือเกิน “ใจร้ายโคตรๆ”

“ไม่มีใครตายเพราะไม่ได้มีอะไรกันหรอก”

“ผมไง!” ได้ที เด็กหนุ่มก็ย้อนกลับ แต่ท่าทางพี่กุนต์จะไม่ใจอ่อนง่ายๆ ใช่ว่าไม่ยอมนอนกับเขา ยอมได้..แต่เขาต้องไปจัดการตัวเองก่อน “ก็ได้~”

กนธียิ้มออกมาเมื่อน้องยอมล่าถอย แต่มันไม่ได้ไปไกลเกินจากเตียง

“เฮ้ยๆ ทำอะไรน่ะ” เขาตาโต มองคนที่เลื่อนมือลงกอบกุมตัวเอง

“จัดการให้มันสงบสักครั้งสองครั้งไง” อินทัชตอบ

“ไปที่ห้องน้ำสิ!”

“ไม่” เขายิ้มมุมปาก “ต้องตรงนี้..ต่อหน้าพี่เท่านั้น”

กนธีเบือนหน้าหนี ไม่กล้ามองไอ้เด็กบ้าดีเดือดที่เริ่ม ‘ช่วยตัวเอง’ ต่อหน้าต่อตาเขา บางทีอาจจะเป็นการแก้ลำเขาก็ได้ เพราะน้องมันยิ้มเจ้าเล่ห์

“อืม” อินทัชขมวดคิ้ว ครางเสียงทุ้มต่ำเมื่ออารมณ์เริ่มพุ่งขึ้น “หนูกุนต์”

เจ้าของชื่อหันมามองทันที ตกใจยิ่งกว่าเมื่อน้องมันหลับตาพริ้ม ปากขยับเรียกชื่อเขาไปพร้อมกับครางพร่าในลำคอ ฝ่ามือข้างนั้นเคลื่อนไหว สะโพกแข็งแรงขยับตามจังหวะ ใบหน้าหล่อเหลาแหงนเงยขึ้น หยดเหงื่อผุดซึมข้างขมับ

“หนูกุนต์..หนูกุนต์ของพี่โอ๊ต” อินทัชคราง “อึก..อาา..หนูกุนต์”

กนธีร้อนจัดไปทั้งตัว ทั่วร่างเหมือนถูกแช่แข็งให้มองภาพนั้น ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างส่วนไหนของเด็กหนุ่มก็ยิ่งกระตุ้นเร้าเขามากกว่าเก่า

..ทั้งภาพ..ทั้งเสียงที่ยั่วเย้ากันรุนแรงนั่น..ทำให้เขารู้สึกชัดเจน..

“หนูกุนต์..” อินทัชปรือตามอง “ให้พี่กอดเถอะนะ”

กนธีหลับหูหลับตาไม่อยากฟัง บ้าเอ๊ย..ไอ้เด็กเวรนี่!

“ขอร้องล่ะ..” ร่างสูงเพ้อขึ้น เร่งเร้ามือหนักหน่วง “อยากเข้าไปในตัว”

เขาหลับตาแน่น “เจ้าโอ๊ต..ไอ้เด็กเปรต”

“นะครับ..นะ” เสียงนุ่มนวลดังแค่คืบ “อยากเห็นพี่โอ๊ตขาดใจตายหรือ”

กนธีไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาพยักหน้ารับมันตอนไหน ไม่รู้แม้กระทั่งตอนที่ทั้งร่างถูกประคองลงนอน ไม่รู้ว่าช่วงขาถูกน้องจับยกขึ้นพาดบ่าเมื่อไร

“เข้าไปได้ไหม..” อินทัชอ้อนวอน “ถ้าไม่ได้..ขอแค่ข้างนอกก็ยังดี”

เขาสงสารมันจริงๆ หน้าตาเหมือนลูกหมาหลงทางนั่น “อืม..”

“ข้างในหรือข้างนอกครับ..”

“ข้าง..ใน..ก็ได้..อื้ออ!” ไม่ทันขาดคำ ทั้งร่างของเขาก็จุกหน่วงไปหมด

ความใหญ่โตค่อยๆสอดแทรก แต่ฝืนเข้าไปได้เพียงนิดก็ต้องล่าถอย อินทัชขบกรามแน่น สายตาพร่าเลือนเพราะความต้องการ เขาคว้าเจลหล่อลื่นมาใช้ ถึงจะเตรียมพร้อมให้แค่ไหนก็ไม่พอ หนูกุนต์ของเขาคับแน่นเกินไป

“ช้า..ช้าๆนะ” กนธีบังคับลมหายใจตนเอง

อินทัชวางสองแขนคร่อมร่าง กัดฟันสอดใส่เข้าสู่ภายใน และเพียงแค่จมดิ่งลงสู่ความอุ่นร้อนนั่น เขาก็ครางเสียงดังแล้วทะลักทลายออกมาทันที

ทั้งสองคนหอบหายใจ เด็กหนุ่มล้มตัวลงนอนซบแผ่นอกคนรัก ทั้งอายทั้งเจ็บใจที่ตัวเองอดกลั้นไม่ได้ นี่มันแย่กว่าครั้งแรกที่มีอะไรด้วยกันอีก

“ไม่เป็นไร..เด็กดี” คนอายุมากกว่ายิ้มบาง ลูบบ่าปลอบใจ ในร่างยังถูกสอดค้าง หากยังไม่ทันได้พูดต่อ บางอย่างก็แข็งกร้าวขึ้นในทันทีนั้น “โอ๊ต!”

อินทัชยันตัวขึ้น ดวงตาหวานจัดจ้องมอง “เริ่มใหม่นะครับ”

“อ..อาา” เขาหลับตาแน่น เสียวปลาบท่วมท้นกับความร้อนที่เคลื่อนตัวเนิบนาบ ขยับแผ่วเบา เสียดสี ดุนดัน กระแทกเน้นหนักเป็นจังหวะ

เตียงหลังใหญ่เริ่มไหวคลอน จากแรงส่งเชื่องช้าเริ่มทวีความเร็วขึ้นทุกขณะ จากอารมณ์รักแผ่วเบา เริ่มรุนแรงหนักหน่วงจนเตียงทั้งหลังลั่นเอี๊ยด

กนธีร้องออกมา สองแขนคว้าร่างใหญ่มากอดรัด น้องเองก็กอดเขาแน่นระหว่างที่สะโพกสอบกระแทกกระทั้นเข้าหาถี่รัว

อินทัชครางเสียงดังอย่างลืมตัว เขากัดต้นคอพี่กุนต์ เสียวซ่านในอก เร่งตัวเองจนผิวเนื้อเสียดสี กระทบกับหน้าขาแน่นตึงเป็นเสียงน่าอาย

“โอ๊ต..โอ๊ต..” กนธีร้องเรียก คว้ามือใหญ่มายึดรั้ง “ช้าหน่อย..อื้อ!”

เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด ลดความรุนแรงลงแต่ก็ได้ไม่มากพอ เขาคว้าช่วงเอวคนรักไว้ สอดใส่ความรู้สึกมากมายเข้าสู่ภายใน มันผลุบเข้าออก แทรกผ่านผิวเนื้อสีสดที่ทั้งดูดกลืน โอบรัดจนเขาแทบจะขาดใจตาม

“พี่กุนต์..” อินทัชร้อง “อยากจูบ..”

กนธีคว้าต้นคอน้องลงมา เปิดปากจูบเด็กก่อนอย่างโหยหา มันตักตวงเขาเหมือนคนตะกรุมตะกราม ทั้งกัดทั้งขบจนปากบวมแดงก่อนจะผละออก

ร่างของเขาโยกคลอนไปตามจังหวะรัก เสียงร้องครางของคนทั้งคู่ดังก้อง ไม่มีใครนึกถึงวันพรุ่งนี้ เพราะตอนนี้ เวลานี้ มีแต่กันและกันเท่านั้น

“กอดผม” อินทัชขอ “กอดแน่นๆ..”

กนธีกอดรัดบ่ากว้าง มือข้างหนึ่งเลื่อนลงกุมสะโพกแกร่งที่เคลื่อนถี่รัว หัวใจเขาเต้นรัวแรง มันดังเหมือนจะทะลุออกมาข้างนอกเมื่อน้องทิ้งร่างเข้าหา

“พร้อมกันนะ..ไปพร้อมกัน ไม่ปล่อยมือ” อินทัชกระซิบ ไขว่คว้าปลายนิ้วอีกฝ่าย ยึดรั้งฝ่ามือนุ่มไว้แน่น ทั้งจูบ ทั้งโลมเลียขณะเคลื่อนตัวหนักหน่วง

กนธีหลับตาแน่น หลุดเสียงร้องดังพร้อมกับคนรัก บางส่วนที่ร้อนจัดกระแทกโดนความรู้สึกอ่อนไหว เพียงแค่ไม่กี่ครั้ง เขาก็สั่นเทิ้ม ปลดปล่อยอย่างรุนแรงออกมาภายนอก เสี้ยววินาทีหลังจากนั้น อินทัชก็ครางเสียงพร่า

“พี่กุนต์..พี่กุนต์ของผม” เขาเรียกชื่อ ทั้งตัวกระตุกเฮือก

ความรักร้อนผ่าวท่วมท้นเข้าสู่ภายใน มากมายจนล้นทะลักไม่ต่างจากหนแรก ความรู้สึกที่กักเก็บไว้กลั่นตัวออกมา พลุ่งพล่านไปด้วยไอร้อนระอุ

อินทัชหอบหายใจเสียงดัง เขากระแทกตัวเข้าหาคนรักอีกสองสามครั้งก่อนจะฟุบลงนอนทาบทับอีกฝ่าย แช่ตัวอยู่ในความอุ่นละมุนที่โอบรัดกัน

กนธีหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน หยดเหงื่อมากมายผุดซึม “คนดีของพี่..”

“สุดยอด..” อินทัชคราง กดจูบแผ่นอกขาว “อร่อยอะไรขนาดนี้”

คนฟังทุบหลังแฟนไปสองครั้ง อารมณ์อ่อนไหวหมดกัน “ไอ้เด็กเปรต”

เขาหัวเราะในลำคอ “ก็อร่อยจริงๆนี่นา เล่นจนผมหมดแรงข้าวต้มเลย”

“ใครใช้ให้บ้าแรงล่ะ” ถึงจะด่ามัน แต่เขาก็อดอับอายไม่ได้อยู่ดี

“พี่กุนต์ของผมยอดเยี่ยมที่สุด” อินทัชยันตัวขึ้นมอง ยิ้มให้ด้วยดวงตาเป็นประกาย เขาจูบข้างแก้ม จูบไปทั่วทั้งตัว “หอมจังครับ”

“อือ..พอแล้วน่า ไอ้ตะกละ”

“ตรงนี้ของผม” เขาไม่ฟังเสียงเมื่อจูบบนหน้าผากอีกหน “นี่ก็ของผม” จูบบนปลายจมูก “ตรงนี้ก็ใช่” จูบสองข้างแก้ม “ตรงนี้ไม่ให้ใคร” จบที่เรียวปาก

กนธียิ้มอย่างมีความสุข ลูบผมชื้นเหงื่อให้คนรัก “โอ๊ต..ไอ้ตัวแสบ”

“รักผมไหม” อินทัชถามยิ้มๆ ทิ้งน้ำหนักลงแขน พี่กุนต์จะได้ไม่เมื่อย

“มาถึงขนาดนี้ยังจะถามอีกหรือ”

“รักหรือเปล่าครับ”

เขาส่ายหัวระอาแต่ก็อดยิ้มไม่ได้ “รักสิครับ..รักมากเลย”

“ผมก็รักพี่กุนต์” อินทัชทรุดลงนอนซบอกกนธีอีกครั้ง “หัวใจเต้นแรงจัง”

“เราก็ด้วย” เขาลูบแผ่นหลังกว้าง น้องเงยหน้ามองแล้วขยับมาจูบ

พวกเขานอนกอดกันแนบแน่น ผลัดกันลูบไล้ ผลัดกันจูบแต่ละฝ่ายท่ามกลางอุ่นไอของความรักที่ลอยอวล เป็นความโหยหาที่ได้กลับมาเจออีกครั้ง

“เริ่มกันใหม่นะครับ..นับจากวันนี้ไป” อินทัชกระซิบ

“อือ..” กนธีพึมพำรับปาก ค่อยๆหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน

ร่างสูงใหญ่ถอดถอนตัวออกมาแผ่วเบา อุ่นไอรักไหลรินจนเปื้อนช่วงขาเปลือย เขาหน้าร้อนผ่าว “ขอโทษครับ..” ถุงยางก็ไม่ได้ใช้ “ผมจะเช็ดตัวให้”

“รับผิดชอบเลยไอ้โอ๊ต..” คนที่เคลิ้มหลับบ่น

อินทัชชะงักก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา “ได้สิครับ”

..ขอรับผิดชอบคุณกนธี..ไปชั่วชีวิตของเขาเลย..

.............................................................................................

ตอนหน้าจบแล้วจ้าา  :mc4: ขอขอบคุณที่ติดตามกันมาถึงตอนนี้น้าา ขอบคุณมากคร้าบบ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 13-11-2017 19:59:13

 :hao6:wqw :hao7:
โอ๊ตมันร้าย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 13-11-2017 20:23:26

ทั้งหมดทั้งมวลที่อ่านมาคือรอแค่นี้จริงๆ
รอวันที่เขากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกันและกันแบบนี้จริงๆ
รุ้สึกถึงความรักมากๆเลยค่ะ แฮปปปี้เว่อออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-11-2017 20:47:32

ชอบโอ๊ตเวอร์ชั่นนี้ อร๊าย เขินแทนหนู่กุนต์ ตัวจะแตก
ชอบบรรายากาศฟรุ้งฟริ้งแบบนี มันดี

 :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 13-11-2017 20:52:04

อื้อหือ

ชอบตอนนอนคุยกันที่อพาร์ทเม้น รู้สึกเป็นวันธรรมดาที่จับใจมาก

และโอ็ต hot and sexy มากกกกก ตอนช่วยตัวเองไปมองพี่กุนต์ไป

เขินจนตัวแทบระเบิดแทนพี่กุนต์

ความรักที่เข้าใจกัน ยอมรับกัน รักทุก ๆ อย่างของอีกฝ่ายมันดีเช่นนี้เอง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 13-11-2017 21:03:28

ฮืออออ เขินแทนพี่กุนต์แล้ววววว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-11-2017 21:03:58

นี่โอ๊ตคงเข้าข่ายเมตตา ไม่งั้นพี่กุนต์คงโดนหนกกว่านี้แน่ 5555 / เด็กมันอั้นมานานอ่ะนะ  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 13-11-2017 21:12:26

 :m1: :m1: :m1: :m1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 13-11-2017 21:23:36

อ่านแล้วอ่านอีก เอาให้ตัวบิดม้วนหลายๆรอบ
ไอ้พี่โอ๊ตนี่น่าตีจริงๆเลย รังแกหนูกุนต์จนได้ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 13-11-2017 21:38:53

 o13
 :katai2-1: :mc4: :katai2-1:

 :L2: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 13-11-2017 21:48:07

อ้างจาก: CLShunny ที่ 13-11-2017 20:23:26  

ทั้งหมดทั้งมวลที่อ่านมาคือรอแค่นี้จริงๆ
รอวันที่เขากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกันและกันแบบนี้จริงๆ
รุ้สึกถึงความรักมากๆเลยค่ะ แฮปปปี้เว่อออ

อ้างจาก: alternative ที่ 13-11-2017 20:52:04  

อื้อหือ

ชอบตอนนอนคุยกันที่อพาร์ทเม้น รู้สึกเป็นวันธรรมดาที่จับใจมาก

และโอ็ต hot and sexy มากกกกก ตอนช่วยตัวเองไปมองพี่กุนต์ไป

เขินจนตัวแทบระเบิดแทนพี่กุนต์

ความรักที่เข้าใจกัน ยอมรับกัน รักทุก ๆ อย่างของอีกฝ่ายมันดีเช่นนี้เอง

เหมือนกัน  :o8: :-[ :impress2:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 13-11-2017 22:00:22

 :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven

 ตอนส่งท้ายนี้ พี่โอ๊ต ทำดีมาก  สมกะเป็นพระเอกเต็มตัว  :o8:

 ทั้งที่ไปรับพี่กุนต์ กลับจากอยุธยา แล้ว ก็ ข่มใจได้ตอนแรก  ไม่ยอมข่มเหงพี่กุนต์ 

 มีทั้งหลอก ล่อ น้องๆๆ ให้ไปนอน  ( เสียสละไอติม...ติดสินบน อ้น อุ้มรุ้ทัน อีกตะหาก)

 มีการโชว์ วาบหวิว ยั่วยวนพี่กุนต์  :m25:

 และสุดท้าย ก้อ ทำให้ พี่หนูกุนต์ อ่อนแรง เคลิ้มหลับไปตามเดิม

 //ปรบมือรัว :hao3:


 ขอ ตอนพิเศษ ให้มี อ้น อุ้ม อาไผ่ คุณไผท ไป เที่ยวน่านกัน  อย่าเพิ่งจบนะ  คิดถึง :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 13-11-2017 22:08:11

คุณข้าวปั้นรังสรรค์เรื่องราวได้งดงามจริงๆค่ะพาเราไปได้ทุกอารมณ์จริงๆขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Namshine ที่ 13-11-2017 22:34:45

ร้ายยยยยยกาจจจจจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 13-11-2017 22:41:41

รออ้นอุ้มตอนโตครับ...

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 13-11-2017 22:43:32

เต็มอิ่มมะพี่โอ๊ต ตอนช่วยตัวเองหนูกุนต์เคลิ้มเลย ขออะไรยอมหมด :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 13-11-2017 22:47:14

โอยยยย อ่านไปเขินไป ความรักมันอบอวลอะไรขนาดนี้พ่อคู้ณ~

โอ๊ตเวอร์ชั่นนี้ ทำป้า อ่อนระทวยตามพี่กุนต์ไปเลยจ้าาา

ตอนหน้าก็จบแล้วอ่าา ต้องคิดถึงพี่กุนต์ น้องอ้น น้องอุ้มมากแน่ๆเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 13-11-2017 23:14:12

โอ้ตตตเอ้ยยย ไม่ถนอมพี่กุนต์เลยย
สงสารหนูกุนต์บ้าง 555555
เกลียดที่หลอกเด็กไปนอนนี่แหละ ขนาดนั้นนะ
พอสองคนนี้เข้าใจกัน รักกันขึ้นมานี่
โอ้โห น้ำตาลยังยอมอะ น้ำตาลไม่หวานแล้วจริงๆ
ดีใจที่ได้อ่านพัฒนาการของคนทั้งคู่จนมาถึงวันนี้
รัก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 13-11-2017 23:26:14

แค่ประโยค อร่อยสุดยอด นี่ก็ทำนักอ่านใจสั่นแล้วค่ะ อะไรจะโซฮอทกันขนาดนี้  :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 13-11-2017 23:40:01

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 13-11-2017 23:53:44

สงสารหนูกุนต์จังเลย  :o8: :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 14-11-2017 00:30:09

โอ๊ตตตตตตตต :hao7:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 14-11-2017 01:40:31

 :jul1: :jul1: :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 14-11-2017 02:18:06

สงสารคนแก่บ้างโอ้ตตตต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 14-11-2017 06:20:36

 :m10: :m10: :m10:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 14-11-2017 07:14:49

พอตกลงเป็นแฟนแล้ว ทำไมโอ๊ตร้าย ทำไมทำหนูกุนต์แบบนี้ได้ บอกไม่ ก็ไม่เชื่อเลย
โอ๊ตเก็บกดมากมายน่ะหนูกุนต์ จ้องแต่จะเขมือบอย่างเดียวเลย มีอุปสรรคมาแล้วรอบนึง ตกใจน้องอุ้มละเมอซะเหมือน
ไฉนเลยรอบนี้จะพลาด โดนจัดหนักไปตามระเบียบ เรียบร้อย สมความตั้งใจของโอ๊ตมาก 5555

น้องอ้นน้องอุ้ม ก็อดดูการ์ตูนไปนะคะ เพราะพี่กุนต์กินไอติมแล้วป่วย พรุ่งนี้พี่โอ๊ตจะเลี้ยงอีก ชวนพี่กุนต์กินอีกนะ  :hao3:
เด็กฉลาดถึงกับงงว่า กินแล้วป่วย จะให้กินอีกทำไม ยังไงล่ะ

หนูกุนต์น่ารักมากค่ะ มีหลบน่ะ แต่ไม่รอด โอ๊ตก็ถอดใจไปแล้วด้วย
ทำมาขยิบตา แค่นั้นแหละ 55555 หนูกุนต์ก็หนูกุนต์เหอะ พี่โอ๊ตรออยู่

ตอนนี้น่ารักมากค่ะ เค้าบอกรักกัน พูดจากัน เข้าใจกัน อบอุ่นเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 14-11-2017 08:59:58

อ่านไปยิ้มไป ความสุขใจไหลอาบซึมซาบหัวใจไปกับตัวละคร
อยากกอดคนเขียนจัง ที่ถ่ายทอดเรื่องราวได้ซาบซ่านอ่อนหวานและอบอุ่น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 14-11-2017 10:10:42

อย่าเพิ่งจบบบบบบบบบบ   คิดถึงพี่กุนต์ พี่โอ๊ต น้องอ้น น้องอุ้ม แย่เลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 14-11-2017 10:27:43

โอ๊ตจัดหนักมาก  :z1: :pighaun: :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 14-11-2017 10:37:37

 :jul1: :jul1: :jul1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 14-11-2017 11:06:09

ไม่อยากให้จบเลยยย  :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: พันธุ์ไทย ที่ 14-11-2017 11:24:50

 :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 14-11-2017 12:19:54

อบอุ่นหัวใจ ไม่อยากให้จบเลยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 14-11-2017 13:17:20

โอ้ต hot มาก เขินแทนพี่กุลย์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-11-2017 15:31:44

จะจบแล้ววว อยากอ่านอ้นกับอุ้มตอนโตจัง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 14-11-2017 15:33:55

หนูกุนเจอเด็กเจ้าเล่ห์  :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 14-11-2017 16:28:32

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 14-11-2017 16:54:26

พี่โอ๊ตมันร้ายยยยยยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-11-2017 17:21:39

 :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 14-11-2017 23:12:50

      ที่สุดเลยค่ะน่ารักรักกันนานๆนะค่ะ
ทั้งพี่กุนต์ทั้งโอ๊ตเลยค่ะอ่านตอนนี้เเล้วรู้สึกดีมากๆที่ความรักของทั้งคู่มาถึงจุดนี้ได้สะบายใจละ :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 14-11-2017 23:45:40

สักที อดทนมาตั้งนาน  :heaven

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: memytae ที่ 15-11-2017 01:17:50

ไอ้โอ๊ตเด็กเปรต ล่มปากอ่าวอีกแล้ว~~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 15-11-2017 02:41:21

 :haun4:  พี่โอ๊ตโซฮอต

รออ่านเด็กๆตอนโต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 15-11-2017 16:10:51

กว่าเราจะรักกันได้ (ชื่อตอนของ ดินหมู)
ชื่อตอนนี้ กว่าเราจะลงเอยกันได้ 55555
สมบูรณ์ ใจถึงใจ แลกกัน
แฮปปี้เอน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 15-11-2017 20:48:21

 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:  คืนดีกันแล้วมันก็ดีแบบนี้นี่เอง อ้นกับอุ้มนี่ช่างสังเกตจัง ถ้าโตมาหน่อยคงรู้ทันแผนพี่โอ๊ตทุกอย่างแน่เลย  :laugh: :laugh: :laugh:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 15-11-2017 21:21:37

:กอด1:

เก็บเงินๆๆๆ เตรียมไปสู่ขอ พี่กุนต์ พร้อม กะ ไอ่โอ๊ต   

 :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven


   ระหว่างนี้ รอ ตอนพิเศษ เรื่อยๆๆ เลยฮับ 

 ... พี่กุนต์ก้อได้  อ้นกับอุ้ม ก้อดี

 :mew1: 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 17-11-2017 02:21:44

หวานละมุนละไมมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 17-11-2017 11:51:25

ฟินเวอร์ ตะมุตะมิ มีความอิจฉาไปอี๊กกกกกก :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 18-11-2017 06:36:28

จุดพลุ ป้ง ป้ง
ดีใจกับคืนเข้าหอ คืนสู่เหย้า
พี่กุนต์ของน้องงงงง ในที่สุด ...ในที่สุดพี่ก็เป็นฝั่งเป็นฝากับเด็กเปรตสุดที่รักของพี่ (อีกครั้ง)
น้องดีใจละเกินที่พี่มีความสุขจริงๆเสียที
(ดีใจปานพี่สาวออกเรือน)

อ่านมาถึงตอนนี้ดีใจเราตามทันสักที บีบมือคุณข้าวปั้นขอบคุณมากนะคะที่ทำให้รู้จักพี่กุนต์คนดีคนนี้ รักพี่เค้ามาก ฮือออออออออออออ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: Mod40 ที่ 18-11-2017 09:47:10

ไอ้โอ๊ตร้อนแรงมาก :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.63] pg.141 -- 13/11/60
เริ่มหัวข้อโดย: ANIKI. ที่ 07-12-2017 17:58:00

มะมะมะเมื่อไหร่จะมาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 08-12-2017 23:21:25

Last Chapter

เช้าตรู่ ท้องฟ้ายังไม่สว่างดี อากาศเย็นจนต้องขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ได้ยินเสียงเม็ดฝนตกโปรยปรายด้วยเป็นช่วงฤดูฝนของช่วงปี
   
อินทัชเอื้อมปิดนาฬิกาปลุกแล้วพลิกตัวกลับมานอนกอดคนด้านข้างอีกครั้ง ปากคลี่ยิ้มทั้งที่ไม่ลืมตา เขาครางเบาๆอย่างเกียจคร้านตอนที่ดึงคนรักเข้าหาอ้อมกอด ตัวพี่กุนต์อุ่นร้อนจนรู้สึกเหมือนกอดฮีทเตอร์ใต้ผ้านวม
   
“อือ..” กนธีขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะจั๊กจี้ “โกนหนวดได้แล้ว..”
   
เด็กหนุ่มหัวเราะ เขาแค่เอาหน้ากลิ้งเกลือกหลังคออีกฝ่ายเท่านั้น ทำไงได้..ตัวพี่กุนต์มีกลิ่นหอมอ่อนๆของเต้าหู้ เขาชอบจนทั้งฟัดและกัดเล่นทุกคืน
   
“ฝนตกหรือ” กนธีพึมพำถาม ได้ยินเสียงเปาะแปะนอกหน้าต่าง
   
“ครับ” เขากดปลายจมูกตรงท้ายทอยของแฟน ปลายผมสีดำยาวปรกต้นคอ นึกชอบกลิ่นแชมพูที่ใช้สระร่วมกันอย่างบอกไม่ถูก “ตกตั้งแต่เมื่อคืน”
   
กนธีอือออรับแล้วเคลิ้มหลับอีกหน ความสุขของชีวิตคือการได้นอนตื่นสาย ขดตัวอุ่นๆอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เงี่ยหูฟังเสียงฝนไปเรื่อยโดยไม่ต้องรีบร้อน
   
“นอนต่ออีกหน่อยเนอะ” เขาบอก เอามือหนุนแก้ม “ตื่นแล้วค่อยไปกินกาแฟในสวนกัน” เขาชอบกลิ่นดินกลิ่นหญ้าหลังฝนตก มันให้ความรู้สึกชุ่มฉ่ำ
   
“โอเค” อินทัชอมยิ้ม เอาแขนสอดเข้าใต้ราวคอให้พี่กุนต์นอนหนุน
   
“อยากกินกาแฟดำกับเฟรนช์โทสที่พี่โอ๊ตทำ”
   
คนฟังหัวเราะ “ได้ครับ” เขาแตะปากจูบที่ซอกคอคนรัก
   
“พี่โอ๊ตคนดี” ชายหนุ่มขยับตัวกลับมา เอาหน้าซุกแผ่นอกกว้างที่รอรับ
   
อินทัชยิ้มแก้มปริ แขนหนึ่งให้กนธีนอน อีกแขนโอบรัดร่างนั้นแนบอก ใบหน้าคมเข้มซุกบนกลุ่มผมนิ่ม สูดดมกลิ่นแชมพูและสบู่ที่คุ้นเคยด้วยความสุข
   
..ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว..

.

.

.




กนธีนั่งรับลมไปเรื่อยเปื่อยระหว่างที่เด็กๆปล่อยแกงส้มกับสี่ถั่วออกมาเดินเล่นหลังฝนหยุดตก เขามองภาพตรงหน้ายิ้มๆเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของอ้นกับอุ้ม น้องสองคนชอบใจใหญ่ที่พวกแมววิ่งไปทั่ว โถมตัวเข้ากอดรัดกันจนล้มกลิ้ง
   
“มาแล้วพี่” พ่อครัวจำเป็นอย่างอินทัชเอาขนมปังชุบไข่ร้อนๆเพิ่งเสร็จจากเตามาวางให้ เขาราดน้ำผึ้งแท้แทนเมเปิ้ลไซรัปเพราะมันมีประโยชน์กว่า
   
“น่ากินมาก” กนธียิ้ม ชูนิ้วโป้งชม “ใครจะเก่งเท่าโอ๊ตของพี่ หล่อ ดูดี หุ่นนักกีฬา ขับรถได้ ทำอาหารเก่ง เป็นพ่อบ้าน ซักกางเกงในสะอาด”
   
อินทัชยืดอกด้วยความภูมิใจ..แต่คำหลังๆมันชอบกล
   
“อร่อยๆ” กนธีครางในลำคอเมื่อได้ชิมคำแรก “รักตายเลยเนี่ย”
   
“เที่ยงนี้อยากกินอะไรครับ” เด็กหนุ่มถามทันที เพื่อพี่กุนต์แล้ว ให้ไปซื้อมะเขือเทศถึงภาคเหนือ ให้ไปหาอาหารทะเลถึงตะวันออก เขาก็จะทำ
   
“น้ำพริก กระเจี๊ยบต้ม กับไข่เจียว พี่เห็นตำลึงริมรั้วขึ้นมาเป็นแถวเลย เด็ดมาทำแกงจืดก็ได้นะ” กนธีเคี้ยวช้าๆ ชิมรสน้ำผึ้งที่แทรกอยู่ในแผ่นขนมปัง
   
อินทัชหัวเราะ ทำไมกินง่ายอยู่ง่ายขนาดนี้นะ
   
“อ้น อุ้ม มากินหนมปังกันลูก พี่โอ๊ตทำมาให้” กนธีเรียกน้อง
   
เด็กน้อยวิ่งกันจนหอบแฮ่ก เหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมข้างขมับ พี่กุนต์เลยเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดหัวเหม่งให้ น้องอุ้มอ้าปากหวอเหมือนลูกนก อ้อนให้พี่กุนต์ป้อน
   
“ปิดเทอมทั้งทีไม่อยากไปเที่ยวไหนหรือครับ” กนธีป้อนน้องอ้นอีกคำ
   
ช่วงนี้เป็นปิดเทอมใหญ่ มีเวลาสองเดือนครึ่งก่อนจะขึ้นปีการศึกษาใหม่ เผลอไม่นาน อินทัชจะขึ้นปีสามแล้ว เด็กๆก็เลื่อนชั้นตามกันไปด้วย
   
อ้นกับอุ้มมองหน้ากัน ปรึกษาตามประสาเด็กอยู่สองนาทีก็ยิ้มเขิน
   
“พวกหนูอยากชวนพี่กุนต์ไปเที่ยวน่านฮะ” อุ้มขอ “กลับบ้านกัน~”

อินทัชเห็นดีตาม “ไปด้วยกันนะพี่..เปลี่ยนบรรยากาศ”

“ไปสิ” กนธีตอบยิ้มๆ “เอาคันไหนไปดี”

“ขึ้นเครื่องดีกว่า ไปไหนใกล้ๆก็ปั่นจักรยานเอา ถ้าอยากไปไกลกว่านั้นก็เช่ารถขับได้” เขาตอบ “งานนี้ผมขอเป็นเจ้ามือเอง”
   

…………………….............……………………………….

“ไอ้โอ๊ตๆๆ~” กนธีร้องโวยวายเมื่อไอ้เด็กเปรตของเขาพาขี่จักรยานลงจากเนิน
   
พื้นถนนที่เต็มไปด้วยเศษดินเศษหินทำให้จักรยานสั่นกึก คนซ้อนท้ายถึงกับหัวสั่นหัวคลอนตามแรงกระแทก ลมพัดหน้าจนหมวกตั้งท่าจะปลิว

อินทัชหัวเราะชอบใจ แกล้งปล่อยรถไหลลงมาให้พี่กุนต์หวาดเสียวเล่น
   
“อย่าปล่อยมือนะ~” กนธีแทบจะบีบคอคนรัก แต่กลัวว่ามันจะขาดใจตายแล้วพาทั้งเขาทั้งรถล้มคว่ำลงไปในพงหญ้าข้างทางเสียก่อน
   
“ไว้ใจผมหน่อยสิ” เด็กหนุ่มยิ้มเริงร่า เมื่อถึงทางราบ เขาก็เร่งความเร็วขึ้น จักรยานคันเก่งแล่นฉิวผ่านสายลมและบรรยากาศชุ่มฉ่ำหลังฝนตก
   
กนธีเขกหัวมันไปหนหนึ่ง น้องร้องอู้ หัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี
   
อินทัชลดแรงปั่นลง เหลือเพียงการถีบเอื่อยๆเพื่อรับลม กนธีละมือที่กำเสื้อมันไว้แน่นออก เปลี่ยนมาจับเอวน้องไว้หลวมๆ มองสองข้างทางที่ผ่านตา
   
ทิวไม้สีเขียวชอุ่มทอดตัวไกลออกไป เบื้องหลังเป็นแนวภูเขาน้อยใหญ่สูงลดหลั่น บนยอดมีไอหมอกขาวลอยอ้อยอิ่ง ปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ
   
“ชอบไหมครับ” อินทัชหันมาถาม ยิ้มน้อยๆเมื่อมองหน้ากัน
   
กนธียิ้มตอบ “อือ..” เขาเงยหน้าขึ้น หลับตาลงแล้วสูดกลิ่นธรรมชาติ

รอบด้านคืออุ่นไอดินหลังฝนตก ได้กลิ่นดอกไม้และใบหญ้าที่เปียกชื้นลอยอวล มีกลิ่นสดใหม่ของต้นข้าวที่เพิ่งปักดำ กลิ่นท้องนาที่ผ่านเลยมา กลิ่นของมวลหมอกที่สะอาดบริสุทธิ์ ให้ความเย็นแทรกซึมอยู่ในปอด

ท้องฟ้าเริ่มทอแสงสว่าง เมฆที่ลอยต่ำก่อนนั้นลอยหาย เห็นแต่แอ่งน้ำที่เจิ่งนองบนถนน มันกระเซ็นขึ้นถูกรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง แต่กนธีไม่ได้ถือสา

เขานั่งยิ้ม มองคันนาที่ยาวคดเคี้ยวสลับกันเป็นไร่ บางพื้นที่ยังไม่เริ่มทำนา บางที่เริ่มเห็นแนวยอดสีเขียวประปรายแทรกไปด้วยสีน้ำตาลแก่ของผืนดินชุ่มน้ำ เขายกมือถือขึ้นถ่ายภาพชาวนาที่เดินเลาะแนวดินอยู่ไกลๆ

ลมบางเบาที่พัดผ่านติดจะหนาวอยู่เล็กน้อย หยดฝนซาลงเหลือเพียงไอน้ำในอากาศ ให้ความรู้สึกชื้นแฉะและเปียกปอน ปลายนิ้วเย็นขึ้น แต่เพราะมีฝ่ามืออบอุ่นของใครบางคนสอดประสานเข้ามา ความร้อนถึงได้แผ่ลาม

“ถ้าชอบ ผมจะพามาบ่อยๆ” อินทัชบอก “ทั้งช่วงที่ข้าวตั้งท้อง ช่วงที่ออกรวงแก่เป็นสีเหลืองทอง ฤดูร้อน ฤดูฝน ฤดูหนาว..จะพามาเที่ยว”

“ทุกฤดูเลยใช่ไหม” กนธีอมยิ้ม

“จะอีกกี่สิบปี..ก็จะพามา” เขาเอียงหน้ามามอง

ใครอีกคนยิ้มจนเมื่อยแก้ม ต้องพักด้วยการเอาหน้าพิงแผ่นหลังกว้าง

“ฝนทำท่าจะตกอีกแล้ว กลับกันนะครับ” อินทัชขี่จักรยานมือเดียว อีกข้างยกมือของพี่กุนต์ขึ้นจูบแล้วดึงมาวางแนบอก “ใส่หมวกด้วย เดี๋ยวเป็นไข้”

กนธีทำตามคำบอกอย่างเชื่อฟัง ตอนนี้เขากลายเป็นเด็กวัยรุ่น ใส่เสื้อยืดสกรีนลายว่า ‘หลงรักเมืองปัว’ สวมกางเกงขาสั้นเสมอเข่า บนหัวมีหมวกแก๊บ สะพายเป้ใบย่อม นั่งห้อยขาอยู่ท้ายจักรยานของเด็กหนุ่ม

“พรุ่งนี้จะพาไปวัดภูมินทร์” อินทัชตีรถกลับไปทางบ้าน “พาไปดูปู่ม่านย่าม่านจีบกัน..แล้วพี่จะรู้ว่าหนุ่มน่านน่ะ..โรแมนติกมากแล้วยังรักจริงอีก”

กนธีหัวเราะร่วน “ว่าแต่..ปู่ม่านกระซิบบอกย่าม่านว่าอะไร”
   
“ความรักของน้องนั้น พี่จะเอาฝากไว้ในน้ำก็กลัวเหน็บหนาว” อินทัชยิ้ม กุมมือกนธีไว้ระหว่างที่ปั่นจักรยานเนิบนาบ “จะฝากไว้กลางท้องฟ้าอากาศกลางหาว ก็กลัวเมฆหมอกมาปกคลุมรักของพี่ไปเสีย”

ชายหนุ่มยิ้มบาง วางหน้าแนบบ่าอีกฝ่าย “หากเอาไว้ในวังในคุ้ม เจ้าเมืองมาเจอก็จะเอาความรักของพี่ไป เลยขอฝากเอาไว้ในอกในใจของพี่ จะให้มันร้องไห้รำพี้รำพันถึงน้อง..ไม่ว่ายามพี่นอนหลับหรือสะดุ้งตื่น”

“อ้าว..” อินทัชหันมามอง “ท่องได้ด้วยหรือนี่”

“เคยอ่านน่ะ ที่อาจารย์สมเจตน์ วิมลเกษมท่านแต่งไว้ใช่ไหม” กนธียิ้ม

“ไม่เห็นรู้ว่าพี่อ่านประวัติศาสตร์เมืองน่านด้วย..สมแล้วที่เป็..”

“ก็จะจีบหนุ่มน่าน..รู้ไว้ไม่เสียหายนี่”

อินทัชสำลักแค่กๆ เขากำลังจะเล่นมุก ‘สมแล้วที่เป็นแฟนคนน่าน’ ดันถูกพี่กุนต์เล่นตัดหน้าไปเสียก่อน ทำเอาเขาหน้าแดงเถือกไปถึงหูเลย

“จะจีบอะไรกัน..พี่น่ะจีบผมติดมาตั้งนานแล้ว ไม่รู้ตัวหรือครับ”
   
กนธีทำเสียงฟึดออกจมูก เขาแหย่มัน มันแหย่เขา เท่าเทียมดี
   
“หมดมุกเลยเนี่ย” อินทัชโอดครวญ “มุกปู่ย่าจีบกันของผม..”
   
“แล้วปู่โอ๊ตล่ะ..” เขาหัวเราะ “ปู่โอ๊ตอยากบอกอะไรปู่กุนต์ไหม”
   
อินทัชนิ่งอึ้งไปสักพักก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หน้าบานแข่งกับดอกลำโพง
   
“You are the answer to my lonely prayer.” เขากุมมือกนธีแน่นขึ้น หันมองคนที่ชะงักแล้วยิ้มเก้อเขิน “You are an angel from above. I was so lonely till you came to me. With the wonder of your love.”
   
กนธีเอาหน้าซุกบ่าแข็งแรง กลิ่นหอมเจือจางจากร่างสูงใหญ่และอุ่นไอร้อนรุ่มจากช่วงตัวของคนรักทำให้เขารู้สึกเป็นสุข
   
อินทัชยิ้ม “I don't know how I ever lived before. You are my life, my destiny. Oh my darling, I love you so. You mean everything to me.”
   
ฝ่ามือที่กอบกุมกันและกันถูกสอดประสานแนบแน่น บีบกระชับเป็นหนึ่งเดียว ความรู้สึกบางอย่างถึงไม่ได้พูดออกมา แต่สัมผัสได้ด้วยหัวใจ
   
“So hold me close and never let me go. And say our love will always be.” เขาดึงปลายนิ้วกนธีขึ้นจูบ “Oh, my darling, I love you so.”
   
กนธีกอดน้องเอาไว้ กระซิบข้างหู “You mean everything to me.”
   
อินทัชยิ้มเป็นบ้าเป็นหลัง อีกไม่เท่าไรจะถึงบ้านของเขา แต่เด็กหนุ่มตัดสินใจจอดจักรยานข้างวัดปรางค์ท่ามกลางความงุนงงของอีกคน
   
ร่างสูงก้มลงเด็ดดอกหญ้าที่ขึ้นอยู่แถวนั้นแล้วพันให้เป็นวง
   
“อะไรน่ะ..” กนธีนั่งมองอยู่ตรงเบาะหลัง
   
“มานี่ๆ” เขาจูงมือพี่กุนต์ พาเดินลัดเลาะไปยังหน้าโบสถ์ ตรงนั้นมีต้นดิกเดียมที่เอนมาทางวัด มีเสาค้ำยันลำต้นไว้อยู่ต้นหนึ่ง
   
“โอ้..พาพี่มาจั๊กจี้ต้นไม้หรือเปล่า” กนธีอยากลองลูบดูเหมือนกัน
   
“เปล่า” เขากลั้นขำ “พามาไหว้พระ”
   
อินทัชพาคนรักเข้าไปกราบพระพุทธรูปที่ประดิษฐานอยู่ภายใน กนธี ยกมือไหว้แล้วอธิษฐานขอพรให้ตัวเขากับคนรอบข้างเพื่อความเป็นสิริมงคล
   
“ผมมาไหว้ที่นี่บ่อย เพราะอยู่ใกล้บ้านที่สุด” เขาบอก
   
“อันซีนไทยแลนด์เลยนี่นา” กนธีก้มลงกราบแล้วคลานเข่าออกมา
   
“ใช่ครับ ดิกเดียมต้นนี้มีต้นเดียวในประเทศ” อินทัชยิ้ม จูงมือคนรักให้เดินตาม เขาพาไปหยุดยืนอยู่ที่พันธุ์ไม้ต้นสำคัญก่อนจะยกมือกนธีให้วางทาบ
   
ชายหนุ่มเงยหน้ามอง อยากรู้ว่าดิกเดียมจะสั่นจริงไหม
   
“พี่กุนต์” อินทัชกุมมือข้างนั้นของอีกฝ่ายไว้ มีมือของเขาทาบทับ
   
“อะไรครับ” กนธีหันมอง
   
“ต่อหน้าดิกเดียมต้นนี้..” เด็กหนุ่มยิ้มเขิน มือขวาที่ยังเป็นอิสระล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบวงดอกหญ้าขึ้นมา “แต่งงานกับผมนะ”
   
กนธีนิ่งอึ้ง ชะงักค้างอยู่อย่างนั้นร่วมสองนาที
   
“พี่กุนต์..” อินทัชหน้าเจื่อน โบกมือปัดๆ “พี่ครับ..”
   
“ห๊ะ..ห๋า..อะไรนะ” เขาเลิ่กลั่ก มองซ้ายทีขวาทีพร้อมกับใบหูที่ขึ้นสีจัด
   
คนมองหัวเราะ “พี่กุนต์ครับ..” กุมมือที่จับไว้แน่นขึ้น ดึงปลายนิ้วข้างซ้ายของกนธีมาวางทาบแผ่นอก แหวนดอกหญ้านั้น..ถึงจะด้อยค่า ดูไร้ราคา

..แต่ความรู้สึกของเขาคือของจริง..

“ผมรู้ว่าการใช้ชีวิตของผู้ชายด้วยกันมันยาก เราคงไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน คงไม่ได้แต่งงานกันเปิดเผย แต่ผมก็อยากทำให้จริงจัง อยากตกลงกับพี่ให้ชัดเจน ว่าชีวิตพวกเราต่อจากนี้ จะไม่ใช่แค่คบกันแบบแฟนทั่วไป”

กนธีฟังน้องด้วยหัวใจที่เต้นรุนแรง เขาคิดไม่ถึง..นึกไปไม่ถึงจริงๆ

“ผมอยากร่วมชีวิตกับพี่ เป็นคู่รักผูกพันแน่นแฟ้น มีสัญญาใจต่อกัน เหมือนตากับยายที่อยู่ด้วยกันจนตายจากไปข้างหนึ่ง” เขาพูดอย่างมั่นคง “และถึงแม้ผมจะไม่ได้รักพี่เป็นคนแรก แต่ผมสัญญา สาบานต่อหน้าพระประธานที่นี่ ต่อหน้าต้นไม้ที่มีเพียงหนึ่งเดียวต้นนี้” เขาเงยหน้ามองมันและหันมายิ้มให้กนธี

“ว่าผมจะรักพี่คนเดียว..รักหมดหัวใจ..เป็นคนสุดท้ายในชีวิต”

กระบอกตาของใครบางคนร้อนผ่าว นัยน์ตาเขาวูบไหวด้วยความรู้สึกทั้งหมด หัวใจทั้งดวงเต้นรุนแรงก่อนจะสงบลงด้วยอบอุ่นที่แผ่ซ่านขึ้นมา
   
ลมพัดบางเบา ดิกเดียมต้นนั้นสั่นไหว
   
กนธีมองอินทัช ยิ้มทั้งดวงตาที่พร่าเลือน
   
“รู้เจตนาของผมแล้ว..” อินทัชชูแหวนขึ้น “จะตอบตกลงไหมครับ”
   
“ขู่หรือขอเนี่ย” เขาหัวเราะ มือซ้ายถูกดึงไปหาซึ่งเขาก็ไม่ได้ขัดขืนเลย
   
“ตกลงนะ” เด็กหนุ่มย้ำ สวมแหวนดอกหญ้าให้อย่างไม่คิดรอ
   
ไอ้เด็กใจร้อนนี่ กนธีบ่นในใจแต่ก็ไม่ได้ถือสา ตรงข้าม เขากลับยิ้มจนเมื่อยแก้มไปหมด “อืม..” เขาเดาะลิ้นเล่น “ตกลงมาตั้งนานแล้ว..”
   
อินทัชทั้งดีใจทั้งมันเขี้ยว อยากจับฟัดให้ปากบวมเป็นบ้า
   
“พรุ่งนี้..ตื่นเช้ามาทำบุญ ผมจะขอให้หลวงลุงช่วยผูกข้อมือให้นะครับ”
   
“ขนาดนั้นเลยหรือ” กนธีไม่คิดว่าเด็กมันจะจริงจังสุดๆ
   
“ผมไม่มีญาติผู้ใหญ่แล้ว แต่ก็อยากทำให้ถูกต้องชัดเจน” อินทัชยิ้มให้ จูงมือคนรักกลับไปที่จักรยาน พี่กุนต์เดินตามเขาโดยไม่ปริปากพูดเลย
   
..ก็แค่เก้อเขินจนหูเป็นสีแดงจัดตลอดเวลาเท่านั้นเอง..
   
“ผูกข้อมือเสร็จแล้ว เราไปไหว้ยายกันนะครับ”
   
กนธีพยักหน้า “ได้เลย”
   
ร่างสูงขึ้นจักรยาน ตบเบาะให้พี่กุนต์มาซ้อนแล้วดึงแขนให้โอบเอวเขา

อินทัชนึกขึ้นได้ “ไว้ถึงกลางคืน” เอียงหน้ามากระซิบ “ค่อยเข้าหอกัน”
   
“ไอ้โอ๊ต~”

…………………………........................………………………….

วันรุ่งขึ้น อินทัชตื่นตั้งแต่หกโมง เขาปล่อยให้คนรักนอนหลับอุตุอยู่บนเตียง ส่วนตัวเขาตั้งใจจะลงมาทำกับข้าวแยกใส่ปิ่นโตไว้รอไปถวายเพลที่วัด
   
เพิ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ยังไม่ทันใส่เสื้อผ้าดี คนที่หลับไม่รู้เรื่องก็งัวเงียลุกขึ้นมามอง ตาเปิดข้างหนึ่ง ปิดข้างหนึ่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิงน่าเอ็นดู
   
“ไม่นอนต่อหรือครับ ไอ้อ้นกับไอ้อุ้มก็ยังไม่ตื่นเลย”
   
“ไม่ล่ะ” กนธีหาวหวอด คลานเข่าลงจากเตียงแล้วพับผ้าห่ม
   
“ผมจะลงไปทำกับข้าว พี่ไม่ต้องรีบตื่นก็ได้”
   
“จะไปช่วยพี่โอ๊ตทำ” เขาหาวอีกครั้ง
   
อินทัชอมยิ้ม เดินมาโอบเอวไว้หลวมๆ เขาสูงกว่าพี่กุนต์อีกแล้ว แต่เห็นควรว่าน่าจะหยุดอยู่แค่นี้ มากกว่านี้ก็คงเป็นผีเปรตสมคำด่า
   
“แต่งตัวให้ผมหน่อยสิ”
   
“ไอ้ขี้อ้อน” กนธีหัวเราะ เปิดตู้รื้อเสื้อผ้าที่เอาติดมาจากกรุงเทพ เลือกเสื้อยืดสีขาว กับเสื้อสีสดๆคลุมข้างนอกให้ กางเกงยีนส์อีกตัวก็โอเค
   
“ไม่หล่อไม่ได้ วันนี้วันสำคัญ”
   
“ไอ้เยอะ” กนธีด่ามัน แต่หูเขาร้อนจัดเลยทีเดียว “เอ้า..หันมา”
   
เด็กหนุ่มยิ้มบาง ก้มลงให้พี่กุนต์สวมเสื้อยืดให้ เขาดึงมันลงจากหัวแล้วถึงปลดผ้าขนหนูที่พันเอวออก พี่กุนต์หันไปทางอื่นเพราะเขาไม่ได้ใส่ชั้นใน
   
“มองให้ชินเถอะครับ ของของผมก็เหมือนของของพี่”
   
“ไอ้เด็กเปรตเอ๊ย..” นับวันยิ่งเอาใหญ่
   
อินทัชหัวเราะ ก้มลงใส่ชั้นในกับกางเกงยีนส์ หยิบเสื้อนอกมาพาดบ่า
   
“เจอกันข้างล่างครับ ผมลงไปหุงข้าวก่อน”
   
กนธียิ้มรับ หยิบผ้าเช็ดตัวที่น้องพาดไว้มาใช้ต่อ..คนกันเอง หรือเรียกให้ถูกก็คือเป็นคนคนเดียวกัน ไม่ต้องเกี่ยงเขาเกี่ยงเราแล้ว
   
เช้านี้อินทัชทำผัดผักบุ้งที่ได้มาจากเพื่อนบ้าน ทำแกงจืดไข่น้ำด้วยไข่ไก่ที่ป้าคนดูแลยายเอามาฝาก และเก็บชะอมริมรั้วมาทำชะอมทอดไข่ ตำน้ำพริกไปอีกอย่างก็ลงตัว เป็นวิถีชีวิตเรียบง่าย ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันตามประสา
   
“โอ๊ตเคยคิดจะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรไหม” กนธีนั่งขัดสมาธิแกะกระเทียม จากนั้นก็ช่วยตำพริกในครก ต้องเอาแว่นตามาใส่กันพริกกระเด็นกันเลย
   
“ตอนนี้ก็คิดอยู่ครับ” เขาตอบ หั่นผักบุ้งแล้วล้างให้สะอาด “แต่ผมตั้งใจว่าหลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับพี่กุนต์นั่นแหละ พี่อยู่ไหน ผมอยู่ด้วย”
   
กนธีตาลายเพราะคำหวานของเด็กจนเผลอตำก้านพริกแทนเม็ดเลย
   
“พี่กุนต์ พี่โอ๊ต~” อ้นกับอุ้มวิ่งตึงๆลงมาจากบันได
   
“ระวังลูก เดี๋ยวสะดุดนะครับ” กนธีตบแคร่ไม้ในครัวให้น้องนั่งด้วยกัน “เด็กๆเด็ดชะอมเป็นไหม ช่วยพี่โอ๊ตเด็ดหน่อยลูก แต่ระวังหนามนะคนดี”
   
“หนูทำเป็นๆ” อุ้มน้อยอาสา คว้าหมับเข้าให้เลยโดนจนได้ “อ๊า~”
   
“น้องอุ้มซนอ่ะ” พี่อ้นให้น้องไปล้างแตงกวาแทน “พี่ทำเอง”
   
กนธีหัวเราะ เป่านิ้วเล็กให้หายเจ็บ “หนูล้างผักแทนแล้วกันนะครับ”
   
อุ้มตะเบ๊ะรับ เอาแตงกวากับมะเขือใส่เสื้อแล้วหอบหิ้วไปทางกะละมัง
   
“คุณแตงกวา~ น้องเคยเห็นแตงกวารึเปล่า แตงกวาตัวโตไม่เบา..”
   
อินทัชกุมขมับในขณะที่พี่กุนต์หัวเราะลั่น น้องเขานี่มันบ้าบอจริงๆ

“ไอ้อุ้ม..โบราณบอกว่าทำกับข้าวไปร้องเพลงไป จะได้ผัวแก่!”
   
อุ้มสะดุ้งเฮือก “หนูเป็นผู้ชาย~” ถึงจะบ๊อง แต่ก็ตามทันนะ
   
“พี่โอ๊ตเขาแหย่เล่นลูก” กนธีอมยิ้ม นั่งตำพริกด้วยระยะห่างสุดเอื้อมแขนเป็นจังหวะสโลว์โมชั่นต่อ “พี่โอ๊ตไม่เคยร้องเพลงตอนทำกับข้าว ยังได้สามีแก่เลย” เขาพึมพำ มีเสียงป๊อกๆกลบเสียงพูดหมดแต่เด็กหูผีก็ยังได้ยิน
   
“เดี๋ยวๆๆ ใครผัวใครเมีย เอาให้แน่นะพี่”
   
กนธีหัวเราะชอบใจ เอานิ้วโป้งหันหาตัวเอง “นี่สามีไง..จะใครล่ะ”
   
อินทัชหรี่ตามอง อ๋อ..ได้ เบื้องหน้ายอมให้ แต่เบื้องหลัง..ไม่มีทาง!
   
ช่วงสาย พวกเขานั่งล้อมวงกินข้าวกัน โต๊ะไม้เก่าคร่ำตัวนั้นถูกลากมาวางกลางบ้าน ข้างกับเตียงขาสิงห์ที่ยายเคยใช้นอน มาวันนี้ ยายไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว แต่ความทรงจำดีๆที่ผ่านมายังไหลเวียนอยู่ในภาพความอบอุ่น
   
“กินไข่กันครับ มีโปรตีนนะ” กนธีตักใส่จานเด็กๆ
   
“ขอบคุณคร้าบ” พี่อ้นเคี้ยวข้าวเสียงเงียบ แต่น้องอุ้มเผลอทำเสียงจั๊บๆ “น้องอุ้ม จุ๊ๆ” พี่ชายคนกลางช่วยดูแลมารยาทบนโต๊ะอาหารให้ “กินเบาๆ”
   
อุ้มยิ้มเขิน เคี้ยวแบบปิดปากมากขึ้น “พี่อ้นกินหมูสับ จะได้แข็งแรง”
   
“น้องอุ้มกินผักด้วย” พี่ชายตักผักต้มให้น้อง “ระวังพริกนะ”
   
กนธีนั่งมองยิ้มๆ สองคนน้องน้อยดูแลกันแล้ว เขาก็หันมาตักกับข้าวใส่จานพี่โอ๊ตบ้าง พอดีกับที่ฝ่ายนั้นตักผัดผักบุ้งมาใส่จานเขา ช้อนเกือบจะชนกัน
   
อินทัชยิ้มให้ “กินผักบุ้งแล้วตาหวานนะครับ หวานแบบผมนี่”
   
คนฟังทำไม่รู้ไม่เห็น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าดวงตาของเด็กมันสวยจริง
   
น้องอุ้มเห็นพี่โอ๊ตทำแบบนั้นก็เลียนแบบ เอาส้อมจิ้มไข่ชะอมให้

“พี่กุนต์กินชะอมนะฮะ ตัวจะได้เหม็นเขียว”

กนธีขำพรืด ลูกอุ้มของพ่อ..แย่งซีนพี่ชายได้ตลอดจริงๆนะเนี่ย

.

.

.




[ต่อด้านล่าง]

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 08-12-2017 23:23:19

หมดมื้ออาหาร อ้นกับอุ้มอาสาล้างจานให้ ส่วนพี่กุนต์พี่โอ๊ตไปช่วยกันจัดกับข้าวที่แบ่งไว้ตั้งแต่ทำเสร็จใหม่ๆลงปิ่นโตเพราะจวนจะได้เวลาถวายเพล

“ล้างเสร็จแล้วครับ” อ้นจูงมือน้องเดินออกมา อุ้มตัวเปียกไปหมด

“เสร็จแล้วก็เตรียมตัวกันลูกชาย ไปทำบุญด้วยกันครับ” กนธีนั่งยองๆ จัดเสื้อผ้าให้น้องสองคน น้องอ้นใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์จนหล่อเช้ง ส่วนน้องอุ้มใส่เสื้อลายเป็ดน้อยกับกางเกงขาสั้นลายกล้วย..เรียกว่าหล่อแบบเหลืองๆ

“ใครสอนให้จับคู่เสื้อผ้าแบบนี้ไอ้อุ้ม” พี่โอ๊ตหิ้วปิ่นโตสองเถา

“หนูคิดเอง~” อุ้มวิ่งตุบๆให้ทันพี่ชายที่เดินนำ

“เซ้นส์แต่งตัวห่วยมาก” พี่โอ๊ตหัวเราะชอบใจเลยโดนพี่กุนต์เขกหัวไปที

“อย่าว่าน้อง” กนธีเข้าข้างลูกชาย “อย่างน้อยหนูก็ใส่เสื้อเองเนอะ”

อินทัชขำหึๆ ใครจะคิดล่ะว่าอ้อนแค่นั้น พี่กุนต์จะบ้าจี้ใส่เสื้อให้เขาด้วย

พวกเขาเข้าไปถวายภัตตาหาร รอพระฉันเสร็จ ท่านก็สวดบทยถา กนธีให้น้องถือเครื่องกรวดน้ำ ตัวเขาแตะหลังมือและจับอ้นกับอุ้มเป็นทอด

อินทัชรอจนเหลือพระสงฆ์รูปหนึ่งที่เคยเป็นเพื่อนบ้านกันมาก่อนท่านจะบวช เขาคลานเข่าเข้าไปหา พนมมือบอกความต้องการของตน

“หลวงลุงครับ..ผมพาครอบครัวมากราบ”

“เจริญพรโยม นั่นเจ้าอ้นกับเจ้าอุ้ม เริ่มโตเป็นหนุ่มแล้วนี่” ท่านยิ้มให้ “เข้ามานี่มา หลวงลุงจะพรมน้ำมนต์” ท่านเอากิ่งไม้จุ่มลงบาตรแล้วแตะหัวเด็กๆ

อ้นกับอุ้มยิ้มกว้าง หลับตาปี๋ตอนโดนน้ำเย็น มีเศษเทียนติดหัวด้วย

“โยมอีกคนหน้าคุ้นๆ..ที่มาเมื่อคราวงานศพยายแกใช่ไหม”

กนธียิ้มรับ คลานเข่าเข้าไปหาท่าน

“ผมมีเรื่องจะขอครับ” อินทัชแจ้ง “คนคนนี้เป็นคนรักของผม เราตกลงใช้ชีวิตร่วมกัน เลยอยากให้หลวงลุงช่วยผูกข้อมือพวกผมสองคนเป็นมงคลชีวิต”

ท่านนิ่งฟังอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้แสดงความประหลาดใจอะไร ภิกษุที่ปฏิบัติชอบแล้วย่อมปราศจากความยินดียินร้าย ละจากเรื่องทางโลกจนหมดสิ้น

“เข้ามาใกล้ๆสิโยม..ทั้งคู่เลย” ท่านมองอย่างเมตตาก่อนจะหันไปหยิบสายสิญจน์ด้านหลังที่วางอยู่ในถาดมาให้ ลากบนข้อมือของแต่ละฝ่าย

อ้นกับอุ้มนั่งอยู่ด้านหลัง สองหน่อเอียงคอมองอย่างสนใจ

หลวงลุงท่านให้ศีลให้พร พรมน้ำมนต์ให้ทั้งสองแล้วสอนสั้นๆ

“สัจจะ ทมะ ขันติ จาคะ จำเอาไว้เป็นหลัก ที่สำคัญที่สุด คือมีสตินะ” ท่านหยิบพระให้คนละองค์ “วันนี้รักกัน มีบุญมีวาสนาผูกพันกันก็ขอให้จำเอาไว้ เมื่อไรที่มีความทุกข์ ให้หันหน้าหากัน อดทนอดกลั้น มีสติให้มาก”

กนธีกับอินทัชก้มลงกราบท่าน รู้สึกอุ่นอวลในใจที่สุด

พวกเขาอยู่สนทนากับท่านอีกครู่หนึ่งก็ขอตัว อ้นกับอุ้มคลานเข้าไปรับสายสิญจน์ผูกข้อมือมาคนละข้าง เด็กน้อยดีใจมาก ตั้งใจว่าจะไม่ให้เปียกเลย
   
อินทัชพาทุกคนเดินออกมาด้านนอก พวกเขาต้องแวะไปหายาย

“ผูกเอาไว้สักอาทิตย์แล้วค่อยแกะก็ได้นะพี่ ดึงเอา เขาห้ามตัด”

กนธียิ้มรับ ความเชื่อบางอย่าง เขาก็ไม่ได้ถือสานัก แต่เพื่อความสบายใจ เขาจะทำตามความต้องการของน้อง “ขอบคุณนะที่จริงจังกับพี่ขนาดนี้”

อ้นกับอุ้มเงยหน้ามองพี่สองคน อ้นเป็นฝ่ายถามก่อนด้วยความสงสัย

“ทำไมหลวงตาต้องผูกข้อมือพี่กุนต์กับพี่โอ๊ตพร้อมกันครับ”

กนธียิ้มบาง หันมองคนรัก ไม่แน่ใจว่าจะต้องอธิบายกันยังไงดี

“เพราะว่าพี่กับพี่กุนต์รักกันน่ะ” อินทัชพูดง่ายๆ

“อ้นกับน้องอุ้มกับพี่โอ๊ตกับพี่กุนต์ก็รักกันนะ”

“เรื่องมันซับซ้อนกว่านั้นนิดหน่อย” พี่คนโตบอก ขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดู “เอาเป็นว่า..เอาไว้พวกเราโตพอจะเข้าใจได้เมื่อไร พี่จะค่อยๆเล่าให้ฟังเอง”

อ้นไม่ตื๊อถาม เด็กชายพยักหน้าหงึก จะอะไรก็ตาม พี่ๆรักกันก็ดีแล้ว

พวกเขาสี่คนเดินมาที่เจดีย์บรรจุกระดูกของยาย กนธีคุกเข่าลง ช่วยทำความสะอาดแท่นวางด้านล่าง อ้นเอาดอกไม้กับก้านธูปอันเก่าไปทิ้ง น้องอุ้มช่วยปักกล้วยไม้ช่อใหม่ให้ในขณะที่พี่โอ๊ตจุดธูปหนึ่งดอกให้ทุกคน
   
“ระวังธูปนะอ้น อุ้ม ถ้าโดนตานี่ตาบอดเลยนะ ดูกันด้วย” อินทัชเตือน
   
เด็กหนุ่มขยับเข้าไปใกล้กนธี พนมมือไหวญาติผู้ใหญ่ที่ล่วงลับ รูปภาพของยายอยู่ตรงหน้า แกยังเป็นคนแก่ใจดีที่มองลูกหลานด้วยความรักเสมอมา
   
“ยาย..ผมพาอ้น พาอุ้ม พาพี่กุนต์มาหา” อินทัชพูดขึ้น “ยายไม่ต้องเป็นห่วงพวกผม พักผ่อนให้สบาย หมดทุกข์ หมดห่วง ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น เรามีความสุขกันดี ผมจะรักและดูแลทุกคนจนวันสุดท้าย”
   
กนธีพูดกับที่เก็บกระดูกของท่าน “คุณยายไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลน้องทุกคนอย่างเต็มที่ พวกเราจะเป็นครอบครัวเดียวกันเสมอ”
   
“ยายจ๋า..ยายไปเที่ยวบนสวรรค์ก็มองลงมาหาพวกอ้นบ้างนะ” อ้นบอก
   
“หนูคิดถึงยาย แต่หนูจะฝันถึงยายบ่อยๆเอง” น้องอุ้มหายเศร้าแล้ว
   
กนธียิ้มบาง รับธูปจากเด็กๆมาแล้วปักในกระถาง อินทัชก้มลงปักธูปคนสุดท้าย เขาลูบที่ภาพถ่ายของแก รู้สึกคิดถึง โหยหา แต่ก็ต้องทำใจยอมรับ
   
“พี่กุนต์ หนูปวดฉี่” อุ้มน้อยทำท่าขนลุก
   
“โอเคครับผม พี่พาไป อ้นไปไหมครับ อั้นฉี่ไม่ได้นะ” เขาจูงน้องอีกคน
   
อินทัชโบกมือบอกว่าเดี๋ยวจะตามไป เขาขออยู่ตรงนี้อีกสักพัก
   
เด็กหนุ่มมองภาพถ่ายของหญิงชราครู่ใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นยืน สายลมเย็นพัดเอื่อยเฉื่อย หอบเอาความอาวรณ์ของเขาส่งไปไกล ไม่ว่ายายจะอยู่ที่ไหน อยากให้รู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้ ยังเป็นหลานคนดีของแกเสมอ
   
“ผมกับพี่กุนต์ตกลงใจอยู่ด้วยกันแล้วนะยาย..จะใช้ชีวิตเป็นครอบครัวเดียวกัน ยายเองก็ไม่ต้องห่วงนะ คนที่ยายรักทั้งคู่มีคนดูแลแล้ว” อินทัชพึมพำ “ผมสัญญานะ..ว่าจะรักและดูแลหนูกุนต์ของยายไปจนถึงวันตายของผมเลย”
   
ต้นไม้ใหญ่ด้านบนไหวเอนตามแรงลมพัด ร่างสูงเงยหน้ามอง ธูปกลิ่นกุหลาบที่คุ้นเคยอวลอยู่รอบตัว ยายชอบใช้ธูปกลิ่นนี้ไหว้พระบ่อยๆ เขาจำได้
   
“หลังจากนี้ไปก็ช่วยอวยพรให้ครอบครัวของผมด้วยนะครับ” อินทัชลูบภาพของแกอีกครั้งก่อนจะเดินจากมา เขาเหลียวมองเป็นหนสุดท้ายเพื่อจดจำ

การลาจากคือความทรมาน แต่ภาพในวันวานคือความสวยงามเสมอ
   
กนธียืนรอเด็กๆอยู่หน้าห้องน้ำ น้องอุ้มฉี่ใส่รองเท้าตัวเองเหมือนเคย เขาไม่ได้หัวเราะน้อง เพียงแต่ลูบหัวเหม่งด้วยความอาทร “มาลูกมา ล้างเท้ากัน”

“หนูขอโทษฮะ” เด็กน้อยถอดถุงเท้าออก พี่อ้นเอาใส่ถุงพลาสติกให้

“ไม่เป็นไรลูก ไม่ต้องขอโทษ” กนธีนึกเอ็นดู “แค่ว่าทีหลังหนูปวดปั๊บ ให้รีบไปฉี่เลยนะครับ พี่ไม่ได้กลัวหนูฉี่ถูกรองเท้า พี่กลัวหนูจะป่วยเอา”

อุ้มตะเบ๊ะรับ “หนูจะไม่อั้นฮะ”

อินทัชตามมาสมทบ กลั้นขำที่ไอ้ตัวเล็กทำเรื่องจนได้ ตอนแรกว่าจะพาไปเที่ยวต่อ สงสัยต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนถุงเท้ารองเท้าใหม่อีก

“บ่ายๆค่อยออกก็ได้” กนธีไม่เร่งไม่รีบ เขาชอบการดำเนินชีวิตแบบเต่าคลานเวลาที่อยู่ที่นี่ แบบนี้นี่แหละที่เรียกว่าความสุข

“ถ้าชอบมาก จะย้ายมาอยู่กินกับผมที่น่านไหมล่ะ” อินทัชแหย่

“เอาไว้เป็นแผนสำรองนะ” กนธียิ้มบาง “พี่เองก็ไม่ได้คิดจะอยู่กรุงเทพไปจนวันตายหรอก สภาพรถติดแบบนั้น เทียบที่นี่ไม่ได้สักนิด”

อินทัชยิ้มแก้มปริ ‘สะใภ้เมืองน่านของยาย’ หลงรักบ้านเกิดของเขาแล้ว

“แหวนที่ทำให้เมื่อวานเอาไปไว้ไหนแล้วครับ” เขาถามระหว่างเดินกลับ

“เก็บไว้ในกล่อง คู่กับกำไลเงินของคุณยาย แล้วก็มีสร้อยพระที่ท่านให้ด้วย พอรู้ว่าจะมา พี่เลยเอาติดตัวมาด้วยน่ะ” กนธีตอบ “ท่านยกให้ พี่จะรักษาไว้เผื่ออนาคต ถ้าอ้นหรืออุ้มแต่งงาน จะได้ตกทอดไปถึงครอบครัวหลานได้”

“หนูกุนต์ของยายคิดเผื่อคนอื่นตลอดแบบนี้ มิน่ายายถึงรักนักหนา”

“สมบัติผลัดกันชม แค่ท่านมีใจให้ พี่ก็ซาบซึ้งความรักของท่านแล้ว”
   
อินทัชยิ้ม ขยับเข้าใกล้คนรัก “ยายให้สมบัติพี่แล้ว ผมก็มีให้อีกชิ้นนะ”
   
กนธีเลิกคิ้ว น้องไม่ได้ว่าอะไรกระทั่งถึงบ้าน พออ้นพาอุ้มไปเปลี่ยนถุงเท้า อินทัชก็หยิบเอกสารในตู้มาให้ “โฉนดที่ดินผืนนี้กับที่นาสามไร่? ทำไมหรือ”
   
“พี่กุนต์..ถ้าผมขอร้อง พี่จะรับมันไว้ไหม”
   
กนธีชะงัก พอรู้เจตนาของน้อง เขาก็รีบส่งคืน “ไม่เอาโอ๊ต..ให้พี่ทำไม”
   
“ถ้าให้พูดในแง่หนึ่ง ผมอยากให้พี่ช่วยเก็บไว้ เป็นตัวแทนความซื่อสัตย์ ความจริงใจจากผม” เขาบอก “ไม่ว่าเราจะรักกันแค่ไหน พี่ก็รู้ว่าเราต่างกัน ผมมีทรัพย์สินไม่กี่อย่าง แต่ทุกอย่างที่ผมมี ผมจะให้พี่ทั้งหมด เป็นการยืนยันเจตนาว่าผมไม่คิดจะมาเอาอะไรจากพี่ และจะขอเป็นฝ่ายให้พี่แทนด้วย”
   
“เจ้าโอ๊ต..ไอ้เด็กคิดมาก!” กนธีพูดไม่ออก

“ห้ามปฏิเสธนะครับ..ถ้ากังวลก็ถือซะว่าเก็บไว้เป็นสมบัติให้ไอ้อ้นไอ้อุ้มตอนมันแต่งงานก็แล้วกัน ไว้ยกให้มัน รับขวัญหลานในอนาคต”

“ทำไมไม่ให้เองล่ะ ไอ้เด็กคนนี้ ทำอะไรซับซ้อนชะมัด”

“ผมให้พี่แล้ว ไม่รับคืนครับ” อินทัชยิ้ม “แล้วอีกอย่าง..นี่น่ะ ถือว่าเป็นสมบัติที่ทางฝ่ายชายจะมอบให้คู่ชีวิตด้วย เราคนไทย ต้องทำตามประเพณีนะ”

“ประเพณีอะไรวะ”

“ค่าสินสอด..สู่ขอคุณกนธีมาเป็นภรรยาของคุณอินทัชไงครับ”
   
เจ้าของชื่อหน้าร้อนจัด “ไอ้เด็ก..” จะสรรเสริญว่าผีเปรตก็ยังไง 
   
อินทัชหัวเราะ “อย่าคิดมากครับ สมบัติผลัดกันชม”
   
กนธีหันหน้าหนี ใจเต้นตึกกับสีหน้าท่าทางจริงจังของเด็ก
   
“ตอนนี้มีอยู่สามไร่ แต่ในอนาคตต้องได้ขยายแน่” อินทัชเล่า เขาจูงมือพี่กุนต์เดินไปหลังบ้าน ชี้ให้ดูผืนนาที่อยู่ติดกัน “เพื่อนบ้านของผมจะขายที่ดินให้ แกจะย้ายไปอยู่กรุงเทพ ถ้าได้แปลงนั้นกับแปลงถัดไปก็จะเป็นห้าไร่”
   
“แล้วไง จะให้พี่หมดเลยใช่ไหม” เขาแหย่มัน
   
อินทัชกลั้นขำ “ใช่..มีเท่าไร ผมยกให้หมด หาเงินได้กี่บาทก็จะให้พี่เก็บหมดเลย พี่มีหน้าที่แบ่งค่าขนมให้สามีอย่างผมใช้วันละร้อยสองร้อยก็พอ”
   
“ไอ้โอ๊ต~ ไอ้เด็กเปรต”

“ฮ่ะๆ กี่เปรตก็เอาเถอะครับ ผมรู้ว่าพี่เรียกผมแบบนี้เฉพาะเวลาพี่เขิน”
   
“ฮื่อ..” กนธีอยากเขกหัวมันหลายๆครั้งให้หายมันเขี้ยว
   
อินทัชยิ้ม ไอ้อ้นกับไอ้อุ้มหายหัวไปเลย แต่ก็ดี เขากับพี่กุนต์จะได้มีเวลาพลอดรักกันสองคนมากขึ้น “หนูกุนต์..หันมาทางนี้หน่อย”
   
กนธีถูกจับให้มองหน้าก่อนที่ทั้งตัวจะถูกดึงมากอดแน่น หัวใจเขาเต้นแรงจนสัมผัสได้ ไม่ต่างอะไรกับหัวใจของน้องที่เต้นรัวพอกัน
   
“หลังจากนี้ ถือว่าเราเป็นคนคนเดียวกัน เป็นครอบครัว เป็นคู่รัก ไม่ต่างจากคู่ที่แต่งงานกันออกหน้าแล้วนะครับ” อินทัชกระซิบ ลูบแผ่นหลังเจ้าตัวไปมา เขาหลุบตามองสายสิญจน์ที่ข้อมือ รู้สึกอิ่มเอมและอุ่นวาบในใจ
   
“อือ..พี่ขอฝากตัวด้วยนะ” กนธีพูดแล้วก็แทบกัดลิ้นตัวเอง
   
เด็กหนุ่มหัวเราะ “สัญญานะครับ ที่หลวงลุงสอน เราจะเอามาใช้กับชีวิตคู่ ซื่อสัตย์ อดทน ให้เกียรติ เสียสละเพื่อกันและกัน”
   
“สัญญา” กนธียืนยัน “จะไม่มีการคิดไปเองฝ่ายเดียว เราจะเปิดใจคุยกัน มีปัญหาอะไรก็ผ่านมันไปด้วยกัน ไม่ทิ้ง ไม่ปล่อยมือ ไม่ถอดใจจากกัน”
   
“ผมจะเป็นผู้ใหญ่ให้มากขึ้น แต่ก็รับรองอะไรไม่ได้ ธรรมชาติของลิ้นกับฟันต้องกระทบกันบ้าง อาจไม่เข้าใจ อาจไม่ลงรอย อาจมีความเห็นสวนทางกัน” อินทัชบอก “แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมสัญญา..จะไม่มีวันรักพี่น้อยลง”
   
กนธียิ้มรับ มันทำซึ้งอีกแล้ว “พี่ก็เหมือนกัน..จะไม่มีวันรักโอ๊ตน้อยลง”
   
อินทัชอดไม่ได้ ต้องก้มลงจูบแผ่วเบาที่ปากอุ่น ยังไม่ทันฝากรักให้สมใจ เสียงวิ่งลงบันไดตึงๆก็ดังแทรก พวกเขาอมยิ้ม จูงมือกันไปหาน้องๆที่รอหน้าบ้าน
   
สายลมอบอุ่นของช่วงวันพัดผ่าน ท้องฟ้าสดใส ไร้เงาเมฆฝน
   
ปลายนิ้วที่กอบกุมประสานกันและกันแนบแน่น..แทนคำสัญญา

จากวันนี้ไป พวกเขาจะเรียนรู้ ปรับตัวเข้าหากัน ให้อภัยกันไปตลอดชีวิต ใช้ช่วงเวลาที่เหลือร่วมกัน ทะนุถนอมความรักและซื่อสัตย์ต่อกัน

..จนกว่าจะถึงวันสุดท้าย..





FIN




จบแล้ววว  :mc4: ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากมายจ้าที่ติดตามกันมาถึงตอนจบ แอบดองไปหลายอาทิตย์ TvT ตั้งแต่ปิดเรื่องก็ไม่ได้เข้าคอมเลย อู้ไปเลยยย วุ่นวายกับเรื่องงานด้วย 555+ ช่วงปลายปี-ต้นปี งานเข้าเยอะ

ขอขอบคุณมากๆน้าที่อยู่ด้วยกันจนถึงตอนนี้ ขอบคุณทุกการอ่าน ทุกคอมเม้น และทุกกำลังใจคร้าบ

ไว้เจอกันใหม่เรื่องหน้าน้าา  :o8:


 :bye2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 08-12-2017 23:31:41

กว่าพี่กุนต์จะสมหวังก็ผ่านกันมายาวนานจริงๆ ดีใจกับพี่กุนต์ด้วยที่นอกจากจะได้เมีย(?)แล้ว ยังได้ลูกแถมมาอีกสองหน่ออีก น้องอ้นน้องอุ้มน่ารักมากลูก รอตอนพิเศษจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 08-12-2017 23:39:58

 :sad4: จบแล้วววววววว
 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 09-12-2017 00:04:11

อ่านทีแรก หลงรักเมืองผัว...55555
จบแล้วอ้าาาาาาา ฝันดีฝันหวานเลยทีเดียวเชียวล่ะจ้ะ

โอ้ตโคตรแมน ชายชาตรี จริงๆ เป็นผู้ใหญ่ที่ดีมากแน่นวล
..พี่กุนต์น่ารักเสมอ
รอคู่คุณแบมบูและคุณผัดไทต่อค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 09-12-2017 00:30:13

หวานมาก  น่ารักมากก
พี่โอ๊ตหล่อละลายมากตอนนี้
รอดูว่าน้องอ้นจะได้ผัวแก่จริงๆมั้ย  อิอิ :z1:

จบแล้ว เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจ งานเขียนคุณข้าวปั้นไม่เคยผิดหวัง
อีกเรื่องที่ขึ้นหิ้ง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 09-12-2017 00:57:52

ติดตามมาจนถึงตอนนี้จนได้   :L2: :L2: :L2:  ประทับใจมากค่ะ ชอบความเรียลในเรื่องความรู้สึกแบบนี้  ชอบบรรยากาศครอบครัว ดูอบอุ่น หนักแน่น มั่นคง และสนุกสนานดี  :z2:


รอตอนพิเศษนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 09-12-2017 01:45:36

 :katai2-1: o13 :katai2-1:

 :กอด1: :L2: :L1: :pig4: :L1: :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 09-12-2017 02:29:42

ใจหายเลย  :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 09-12-2017 03:40:19

 :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 09-12-2017 05:50:17

หวานกับความรักของโอ๊ต ที่มอบให้พี่กุนต์
ถึงกับเปิดเพลง You mean everything to me ของ Neil Sedaka  ฟังซะเลย

จบกันอย่างมีความสุข  :mew1: :mew1: :mew1:
มีหลวงลุง ผูกข้อมือแต่งงานให้ด้วย  น่ารักมากๆ   :hao5:
ต่อแต่นี้ไปพี่กุนต์ จะดูแลรักภรรยาชาวน่านอย่างเต็มที่ /เสียงโอํต บอกภรรยาด้านบนเท่านัานนนนน
ขอบคุณไรท์มากกกกกกกก
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 09-12-2017 07:35:08

จบแล้ววววว นิยายที่แสนยาวนาน แต่ตามอ่านทุกตอน 55555
ดีมจกับความรักทั้งสองคนด้วยค่าาาาา อยากได้แฟนเป็นหนุ่มน่านจัง 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: maekkun ที่ 09-12-2017 07:43:23

ขอบคุณมากค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 09-12-2017 09:37:23

จบแล้ว อิแม่บอกได้แค่ว่า
อิแม่อิ่มเอม อบอุ่น อ่อนหวานวาบหวามในหัวใจ ไปกับหนูกุนต์กับพี่โอ๊ตและน้องๆทั้งสองคนจ้ะ
ขอส่งคำขอบคุณจากใจให้คนเขียนเรื่อง ขอบคุณมากค่ะ :z9:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 09-12-2017 09:39:46

มันซึ้ง มันมีความสุขจนน้ำตาไหล  :hao5:
ดีใจมากที่จบแบบแฮ๊ปปี้เอนดิ้ง มีความสุขแทนพี่กุนต์พี่โอ้ต เด็กๆอ้นอุ้ม น่ารักมากจริงๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆสนุกๆให้อ่านกันนะคะ เป็นนิยายที่ติดตามมานานมากๆจริงๆ เนื้อเรื่องดี มีข้อคิดให้คิดตาม วิถีชีวิตที่เรียบง่าย ไม่ฟุ้งเฟ้อ ความรักที่ไม่หวังผลตอบแทน รักเพราะรักจริงๆ ชอบมากค่ะ ขอบคุณนะ :pig4:คะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 09-12-2017 09:49:09

ใจหนึ่งก็เสียดายที่เรื่องพี่กุนต์กับโอ๊ตจบแล้ว ได้แต่รอเรื่องใหม่นะ :L2: :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 09-12-2017 11:31:15

มีความสุขจริงๆแบบสัมผัสได้สักทีนะพี่กุน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 09-12-2017 12:12:04

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: ymmit ที่ 09-12-2017 12:56:36

เย้ๆ จบแล้ววว มันดีมากๆเลยค่ะ ยังอยากให้มีผลงานนายเอกแก่ จากคุณข้าวปั้นอยู่นะคะ  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 09-12-2017 13:25:55

 :3123: :3123: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 09-12-2017 17:02:47

 :mew1: :mew1:

 :mc4: o13 :katai2-1: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 09-12-2017 17:50:17

จบแบบชื่นใจที่สุดดด ขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่สร้างสรรค์นิยายเนื้อหาดีๆแบบนี้มาให้อ่าน  :pig4:
รอตอนพิเศษอยู่น้าาา  o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 09-12-2017 18:45:29

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 09-12-2017 18:47:05

จบแล้วววว..จบแบบอบอุ่นในหัวใจที่สุด
ต้องคิดถึงน้องอ้นน้องอุ้มแน่ๆเลย
เป็นนิยายเรื่องที่ชอบมากกกกก
รอตอนพิเศษ กับเรื่องใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 09-12-2017 19:01:31

ในที่สุดก็แฮปปี้แล้วน่ะพี่กุนต์ โอ๊ตมันร้อนแรงมาก ฮ่าๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Keiji ที่ 09-12-2017 19:09:57

คืออ่านรวดเดียวหลายคืนจนเป็นหมีแพนด้า ละตามไปอ่านในจอยละดาอีก คืออินมากไอ้โอ๊ค~ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 09-12-2017 19:26:31

อบอุ่นหัวใจ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 09-12-2017 19:47:40

 :mc3: :mc3: :mc3: :mc3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 09-12-2017 20:00:36

ฟินมากกกกก เริ่องนี้คงเป้น Sins ที่เบาสุดแล้ว

เรื่อต่อไปขอน้องนุ่นลุกพ่อดินแม่หมูนะครับ  :L2:

ขอบคุณมากครับ  :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 09-12-2017 21:14:23

ใจละลาย อบอุ่น น่ารัก หวานมาก เขินด้วยเลยค่ะ

พี่โอ๊ตคือแอ๊วหนูกุนต์ซะพรุนเลย เขินตัวจะแตก
หนูกุนต์ก็ปลื้มไปเหอะ เขินไปเหอะ แล้วไงอะ ก็คนจะรักแฟน

โอ๊ตจริงจังมาก อยากให้ชัดเจน คือรีบจับจองไว้ก่อน 5555
หนูกุนต์ก็ยอมใจน้องตลอด ตอดได้วันละเยอะเลย

น้องอ้นน้องอุ้มก็น่ารัก เด็กดี รู้จักขอบคุณ ขอโทษ ช่วยเหลือ ทำอะไรเองได้
น่าจับมามัดรวม แล้วฟัดกันมากค่ะ

คือตอนนี้ดี ปลื้มมาก ไม่มีสะดุด มีแต่รอยยิ้มแล้วน้ำตาแห่งความยินดี
ตอนโอ๊ตบอกยาย คือดีมาก โอ๊ตเศร้าแต่ต้องเดินต่อไป มีคนต้องดูแล

ขอบคุณมากนะคะ ส่งท้ายได้ดีมากเลย อ่านมาตั้งแต่ตอนแรก ไม่มีผิดหวัง
เป็นกำลังใจให้นะคะ กับทุกเรื่องที่ต้องเจอ

ป.ล. ส่งตอนพิเศษมาด้วยก็ได้นะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 09-12-2017 21:33:04

 เหมือนได้ไปงานแต่งหนูกุล
อ้น อุ้มน่ารักเหลือเกิน
รอตอนพิเศษ  :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 09-12-2017 22:48:15

      เป็นการอ่านตอนจบที่ใจหายมากเลยค่ะเพราะว่าไม่อยากให้จบเลย
เรื่องนี่จบไปเราคงคิดถึงตัวละครทุกๆตัวมากเลยค่ะทั้งพี่กุณทั้งโอ๊ตและน้องๆทั้งอุ้มทั้งอ้นคงลืมความน่ารักของน้องๆไม่ลงเลยค่ะ
ทุกครั้งที่มีบทที่พูดถึงยายเรานี่น้ำตาไหลได้ทุกครั้งเลยค่ะเพราะเราคิดภาพของยายไว้ว่าท่านนะใจดีมากกกคิดถึงยายด้วยคนค่ะ
และดีใจกับตอนจบด้วยนะค่ะเป็นตอนจบที่ดีมากๆเลยๆค่ะอบอุ่นใจมากเลยค่ะ :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 09-12-2017 23:04:30

คงคิดถึงพี่กุนโอ้ตอ้นอุ่มไผ่..แน่เลย..รอตอนพิเศษนะครับ..

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 09-12-2017 23:11:49

เขินๆๆจนตัวจะบิด หยอดกันไปกันมา ความรักช่างหวานชื่น
ดีใจกะพี่โอ๊ตหนูกุนต์จริงๆ
แต่น่าเสียใจที่จบซะแล้ว อยากอ่านพี่โอ๊ตจีบพี่กุนต์ไปอีกนานๆ
 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 10-12-2017 12:09:57

หวานละมุน มีความสุขไม่ต้องหวือหวา แค่เข้าใจกัน รักกัน ขอให้พี่โอ๊ต หนูกุนต์ น้องอ้น น้องอุ้มมีความสุขมากๆนะ รักเรื่องนี้ :กอด1:

รอเรื่องต่อไปค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ อยากอ่านเรื่องของน้องอ้น น้องอุ้ม :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: สาว801 ที่ 10-12-2017 17:57:01

อยากอ่านเรื่องราวของพ่อหนุ่มหล่อรวยที่แอบไปเป็นนักสืบพันทิปในไร่ของหนุ่มชาวสวนไฟแรงอ่ะค่ะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-12-2017 18:10:40

จบแล้ว ขอบคุณนะคะ แฮปปี้เอนดิ้งมากๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: ANIKI. ที่ 24-12-2017 20:10:41

มีแต่รอยยิ้มกับความอบอุ่นในใจ ชอบมากกกกกกกกก ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆขึ้นมาจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 04-01-2018 00:11:30

feel good นี่ feel ตัวละครหรือ feel นักเขียนคะคุณข้าวปั้น~~  งืออ พี่กุนต์
ไผ่ผไทเป็นตาตบตีกันสนุก รอค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 05-01-2018 02:18:15

ไม่ดราม่าจริงๆ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :o12:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 05-01-2018 03:09:22

feel goodจริงด้วยยย ยอมมมเด็กๆน่ารักมากกกกก
เด็กน่ารักทุกเรื่องจริงๆนะเนี้ยยย โอ้ยยย เอ็นดู~~~~~

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 05-01-2018 11:02:20

จะมีตอนพิเศษอีกมั้ยยยยยยยยยยยยย                     :ling1:
 
คิดถึงหนูกุนต์      :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 06-01-2018 03:42:19

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 06-01-2018 04:25:32

 :m25:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 06-01-2018 23:08:30

ยังหวังให้มีเรื่องของเด็กๆนะคะ สนุกมากเลยยย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 07-01-2018 14:47:33

สนุกมากเลยคะ อยากอ่านเรื่องของเด็กต่อจังเลย :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 08-01-2018 17:22:34

ขอบคุณมากๆนะคะ แต่งดีมากจริงๆค่ะ
เริ่มแรกอ่านไป3-4ตอน ก็กดออก
แต่ัมีความรู้สึกว่าต้องอ่านต่อไปให้ได้ เหมือนมีมนต์อะไรบางอย่าง ให้มีความรู้สึกว่าเนื้อเรื่องที่ได้อ่านมาแล้วฝังใจจนต้องอ่านต่อ
พอได้อ่านก็วางไม่ลง ติดมากจริงๆค่ะ
อ่านจนถึงหกโมงเช้า แล้วก็ตื่น9โมงมาอ่านต่อ
อยากขอบคุณคนเขียนจริงๆค่ะ ความรู้สึกตอนนี้อิ่มแบบบอกไม่ถูก
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าอ้วงงง ที่ 09-01-2018 09:07:35

ยาวมาก อ่านข้ามวันข้ามคืนกันเลยทีเดียว 555555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 09-01-2018 22:20:30

รักเรื่องนี้มากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 10-01-2018 18:24:46

ชอบมากๆค่ะ เรื่องยาวเต็มอิ่ม ตัวละครค่อยๆพัฒนาความรู้สึกทีละนิดๆ ดื่มด่ำกับความรัก ความสุข ความทุกข์ ในแต่ละช่วงตอน
อ่านไปบางครั้งก็ยิ้มตาม บางคราวก็น้ำตาไหลพราก
ชอบนิสัยชอบเป็นผู้ให้ของพี่กุนต์ อยากเป็นคนดีแบบนี้บ้าง แต่ไม่ได้อยากเลี้ยงเด็กนะ 555
อ้นกับอุ้มน่ารักมาก อ่านแล้วนึกถึงหลานๆ ^^

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
บวกๆค่า  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 10-01-2018 18:49:40

ขอจิ้มไว้ก่อนน๊า!!!  o13 o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: fukuroki ที่ 12-01-2018 23:33:10

จบแล้วฮื่ออออออ​ ไม่รู้จะเริ่มจากไหนดีอะ​ คือพอเริ่มอ่านได้ตอนแรกก็เอ๊ะเรื่องแปลกดีมันมีกลิ่นมีความดึงดูด​ ชอบมากภาษาสวย​ ความเป็นไปค่อยๆคืบคลาน(เหมือนนู๋กุนต์)​ ความรักในแบบพี่น้อง​ แบบเพื่อน​บบคนรัก​หรือคนที่อุปถัมภ์​ จะแบบไหนจะมุมไหนมันก็อยุ่ที่การมองและความเข้าใจ​ คือชอบอ่ะดีมาก​ ซีนหื่น​ ซีนซึ้ง​ ดราม่า​ ความแบ๊ว ความฮาก็มีครบ​
ขอบคุณ​ที่เขียนนิยายดีๆสวยๆมาให้อ่านกัน​ แทรงทั้งแง่คิดมุมมอง​ การสอน​หรือแม้แต่ความรู้รอบตัวเรื่องไร่นาก็มา​ คนเขียนเก่งมากค่ะชื่นชมเลย
ถึงจะมาตามอ่านช้า​ แต่เห็นว่ามีผลงานอีก4เรื่องก่อนหน้า​ จะตามไปอ่านแน่นอนค่ะ​  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: yin ที่ 14-01-2018 06:23:56

อ่านแล้วรู้สึกอุ่นในอกมาก..ดีนะมาม่าชามไม่ใหญ่มาก แต่เป็นครอบครัวที่น่ารักมากเลย สนุกมากค่ะ หยุดยิ้มไปกับเด็กๆไม่ได้จริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 14-01-2018 11:52:36

แฮปปี้เอนดิ้ง  สนุกมากๆเลยจ้า

บรรดาSinsที่อ่านมาน่าจะหน่วงน้อยสุดแล้ว

มีตอนพิเศษไหมหนอ  ไท กับ ไผ่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Maeo ที่ 14-01-2018 17:25:21

โดยส่วนตัวชอบเรื่องนี้ที่สุด เพราะปกติไม่ค่อยชอบแนวดราม่าเท่าไหร่ค่ะ
เรื่องนี้คือ อ่านเพลินๆ สบายๆ
สนุกมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Another Night ที่ 14-01-2018 21:39:33

กว่าเข้าจะได้คู่กันนะคะแม่ :katai1: :katai1:
กว่าคนนึงจะรู้ใจตัวเอง กว่าอีกคนจะมองข้ามความเจ็บปวดได้
คนอ่านอย่างเรานี่ลุ้นจนเหนื่อย :เฮ้อ:
งืออ ชอบนิยายเรื่องนี้นะ ใช่เวลาอ่านนานสักหน่อยกว่าจะจบ เดี๋ยวนี้รู้สึกอ่านนิยายหรืออะไรก็ตามยาวๆแทบไม่ได้เลยแฮะ
แต่ว่าไม่น่าเบื่อเลยนะเรื่องนี้ มันเป็นการพาเราไปรู้จักตัวละคร ได้เห็นความสัมพันธ์ที่ค่อยๆพัฒนา
จนพออ่านจบก็เลยแอบรู้สึกใจหายนิดๆ พี่กุนต์ของน้องง :katai4:
ขอขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ ที่เขียนนิยายสนุกๆเรื่องนี้ขึ้นมาให้ทุกคนได้อ่านกัน จะติดตามผลงานต่อไปค่ะ :bye2:

Love
Another Night
 :L2: :pig4: :L1: :3123: :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: BitterCucumber ที่ 18-01-2018 00:40:50

ฮือออ ดีมากเลยรู้สึกผูกพันธ์กับทุกตัวละคร ขอบคุณจริงๆที่ทำให้เราได้เรียนรู้และตระหนักถึงอะไรหลายๆอย่างจากความสัมพันธ์ของพวกเธอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Thanthic ที่ 18-01-2018 02:12:17

นิยายดีมากเลยคะ
ครบทุกความรู้สึก

ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 21-01-2018 21:30:28

จบแบบอบอุ่นมาก
ชอบเรื่องนี้มากเลย ชอบที่มีเด็กๆน่ารักดีค่ะ
มีคุณหมูโผล่มาหน่อยนึง ว่าแล้วก็คิดถึง
แต่ยังไงก็ขอบคุณนิยายดีๆนะคะ
ว่าแล้วก็อยากอ่านตอนพิเศษจัง
รักเด็กๆเรื่องนี้มากเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: ANIKI. ที่ 21-01-2018 21:47:56

ฮือ... ทำไงดี ชอบเรื่องนี้จะตายอยู่แล้ว  :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 22-01-2018 09:22:28

พี่กุนต์คนดี อยากได้พี่กุนต์
หมั่นไส้โอ๊ตมากกก หลงเมียอะไรขนาดนั้น หื่นตลอดเวลา ตอนยังไม่รู้ตัวว่ารักเขาก็มึน แต่เสพติดเขาไปแล้ว พอบอกรักเขาแล้วก็หื่นออกนอกหน้า

น้องอ้น น้องอุ้มก็น่ารัก
อาไผ่ก็น่ารัก เป็นน้องที่รักและอยู่ข้างๆพี่จริงๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-01-2018 20:36:27

มันเป็นการเยียวยาหัวใจให้ผ่านความเหงาไปวันๆ
หวังว่าจะเปิดใจและเจอคนที่ดีจริงใจในเร็ววัน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-01-2018 22:14:10

มันจะฟีลกู้ดจริงใช่ไหม กลัวใจ 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-01-2018 22:46:36

มันจะแค่วันเดียวได้จริงเร้อ....

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 24-01-2018 18:04:42

 :hao5:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 24-01-2018 20:20:45

ดีงาม

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 24-01-2018 20:30:22

"จับปล้ำสด" จินตนาการตาม อิอิ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 24-01-2018 22:16:46

ยิ้มแก้มปริกับความน่ารักของทั้งคู่

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 24-01-2018 23:41:02

เราว่าโอ๊ตคงรักษาสัญญาแหละ
ตอนนี้โอ๊ตก็มีพี่กุนอยู่ในใจแน่นอน ดูจากการเอาใจใส่ เพียงแต่กว่าจะเคลียร์ใจตัวเองได้หมดจดเพื่อพี่กุนต์คงต้องรอ
เพราะบางทีคนเราก็ยึดติดกับรักแรก จนกว่าจะรู้ตัวว่ามีรักแท้ ก็นานไป

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 25-01-2018 00:37:32

โอ๊ตก็หวงพี่กุนต์แหละ แต่ยึดติดกับความคิดตัวเองไงว่ารักปาลิน
เลยกลายเป็นปฏิเสธความรู้สึกที่มีกับพี่กุนต์ว่าไม่ได้ชอบพี่กุนต์แบบคู่รัก
ไม่ใช่คู่รักอะไร หวานได้จริงแท้แน่นอนขนาดนี้.... :ling2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: pummy09 ที่ 25-01-2018 17:23:11

จบแล้ว สนุกมากเลยค่ะ อ่านไปน้ำตาซึมไป ซึมเพราะสุข ซึมเพราะเศร้า ลุ้นไปกับความรักของทั้งคู่เลย
ชอบค่ะ ชอบมากกก ขอบคุณมากนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 25-01-2018 20:12:26

ทั้งพี่กุนต์และน้องโอ๊ตค่อยๆพัฒนาและกระชับความสัมพันธ์กันเหนียวแน่นมากขึ้น
แต่ในใจโอ๊ตก็ยังยึดติดกับรักแรก เพราะฉะนั้นน้องปาลินมาก็ดี จะได้เคลียร์ความรู้สึกกันไป
ยังไงเราก็เชื่อว่าโอ๊ตไม่หักหลังพี่กุนต์หรอก แต่กว่าจะเคลียร์ใจตัวเองและยอมรับว่ารักใครกันแน่และรักใครมากกว่ากัน
เราคงต้องหน่วงต้องมาม่ากันไปเล็กๆน้อย
เอ๊ะ! หรือว่าไม่เล็ก!!

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 25-01-2018 22:16:23

โอ๊ตเอ๊ยยยยยยย  :z3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 25-01-2018 22:37:12

ดีต่อใจมากบอกเลย 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 25-01-2018 22:59:14

ทบทวนตัวเองด่วนค่ะโอ๊ต อาการมาขนาดนี้แล้ว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: nongyo ที่ 26-01-2018 15:16:50

 :o8:  อดหลับอดนอนกับเรื่องนี้จริงๆ ขอบคุณค่ะที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกัน  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 13:31:37

“ความงี่เง่ามีอยู่ในตัวทุกคน พี่ก็ด้วย..สำคัญว่าหลังจากนั้นจะมีสติคิดได้ไหม”

ใช่เลย เห็นด้วยกับพี่กุนต์
จะคอยเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ต่อไป และรักครอบครัวนี้มาก
ชอบที่นำเสนอมุมมองของคนในครอบครัวไม่ใช่แค่คู่รักอย่างเดียวด้วยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 14:30:47

ฟินนะบอกเลย  55555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 15:17:17

หมากฝรั่ง?
5555555
น้องอ้นกับน้องอุ้มน่าร๊ากกกกกกก
ชอบฉากสามพี่น้องไปซื้อของขวัญให้คนสำคัญ
อบอุ่น น่าร๊าก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 16:30:29

รักครอบครัวนี้บอกเลย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 16:57:51

ชอบอ่านเรื่องต๊ะตอนยอนของพี่กุนต์ค่ะ รู้สึกดี มีความสุขตาม แม้จะมีหน่วงๆบ้าง

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 18:24:27

ข้อดีของการค่อยๆเรียนรู้กันไปก็คือความเข้าใจ ความมั่นคง และผูกพันธ์กันแน่นเหนียว
ไม่ใช่รักร้อนแรงกันแป็บเดียวแล้วก็เข้ากันไม่ได้ ซึ่งในสังคมเยอะมากทีเดียว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 19:09:00

กร๊ดดดดดดดน้องอ้นกับน้องอุ้มมมมม

 :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 19:21:27

ปลื้มปลิ่มใจกับความน่ารักของอน้องๆ แต่มาขำตรงท้าย
ที่เสื้อปากช่องกลายเป็นผ้าขี้ริ้วไปแล้ว
ไม่ตั้งใจเลยเนอะ 555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 20:20:00

หวานมาก อบอุ่นมาก ฟินมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 21:05:55

เรารู้ว่าตอนนี้โอ๊ตไม่ได้คิดอะไรกับสนแล้ว
มันเป็นความเคยชินของเพื่อนที่สนิทกันมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 21:28:04

555555 ขำเด็กแว่น

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 22:16:34

คุณพ่อมือใหม่น่ารักจริงๆ สงสารก็แต่คุณพี่มือเก่า ถูกแกล้งแล้วแกล้งอีก 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 22:49:59

รู้ช้า แต่อย่า รู้เมื่อสาย ก็พอ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 28-01-2018 23:25:10

พี่โอ๊ตอย่าอมพนัมจ้ะ รู้ตัวรู้ใจตัวเองแล้วก็พูดไปเร็วๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 29-01-2018 00:04:08

ขอให้พี่กุนต์รู้เรื่องและจำคำรักที่กว่าจะหลุดออกจากปากโอ๊ตอย่างยากเย็นนั่นได้ด้วยเถอะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 29-01-2018 02:26:51

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: พันธุ์ไทย ที่ 07-02-2018 17:08:57

 :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 09-02-2018 18:20:26

อ่านหนูกุนต์กับพี่โอ๊ตจบแล้ววว

ขอบคุณมากนะคะ :)

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 12-02-2018 21:50:35

ในที่สุดก็สมหวังลงเอยกันแล้ว เย้ๆๆๆ

ลุ้นเหลือเกิน ต่อไปโอ๊ตก็ดูแลพี่กุณดีๆน้า



น้องอุ้มร้องเพลงจะได้แฟนแก่จริงเปล่าน้า^^


ขอบคุณที่เขียนนิยายเรื่องนี้นะคะ ละมุนมากเลย<3

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: สาว801 ที่ 13-02-2018 23:10:42

รอเปย์เล่มพี่กุนอยู่น้าาาาา :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: Hachi_an1234 ที่ 14-02-2018 08:48:27

ตอนแรกคิดว่าเรื่องนี้ต้องดราม่าหนักแน่ๆ เปิดเรื่องมาเด็กพี่กุณต์ก็จัดเลย
แต่พอได้อ่านแล้วต้องบอกเลยว่า หยุดไม่ได้ เนื้อเรื่องดีมาก อ่านแล้วได้ข้อคิดดีๆหลายอย่าง
ตัวละครแต่ละตัวก็มีคาแร็คเตอร์ที่มีเสน่มากจริงๆ ส่วนตัวรักพี่กุณต์ที่สุด คือจะหาแบบนี้ได้ที่ไหน... พี่โอ๊ตก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่รักเดียวใจเดียวมาก.... แถมน้องอ้นน้องอุ้มก็น่ารักสุดๆ ฉลาดพูดฉลาดทำ

ขอบคุณนิยายดีๆๆเรื่องนี้นะคะ เป็นเรื่องที่เราประทับใจมากๆเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: __puppy ที่ 21-02-2018 01:24:31

ชอบมากๆๆๆ เลย อ่านรวดเดียว แต่ใช้เวลาหลายวัน555 แอบติดแท็กในทวิตไปบ้างแล้วก็ขอเม้นตรงนี้อีกที

ชอบและประทับใจมากๆ เลยค่ะ ปกติเราไม่เก่งกับการรับมือนิยายดราม่ามากนัก ใจบาง 55 แต่เรื่องนี้เราชอบมาก
ชอบเป็นพิเศษ ก็น้องอ้น น้องอุ้ม น่าเอ็นดู เป็นตัวผ่อนความตึงเครียดของบรรยากาศมาก แม้หลายๆ ทีหนูๆ จะเป็นตัสขัดจังหวะ555

สงสารโอ๊ตถึงขีดสุดตอนเจอไอ้แก่ ㅜㅡㅜ แบบ หื้อ ไม่ไหวแล้ว ส่วนพี่กุนต์ สงสารสุดตอนที่โอ๊ตพูดไม่คิดใส่ เป็นสองฉากในหกสิบกว่าตอนที่ไม่มีน้ำตา แต่จำได้ดีเลย
ฉากเรียกน้ำตาเราเยอะมากๆๆ นะ โดยเฉพาะปมครอบครัวโอ๊ต แรกๆ เราถึงกับงงตัวเอง 555 อินมาก
ชอบมาก ขอบคุณสำหรับนิยานสนุกๆค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 26-02-2018 15:34:47

น่ารักมากๆเลยค่ะ
โอ้ตเจ้าเล่ห์สุดๆ หนูกุนต์น่ารัก
อ้นกับอุ้มนี่อยู่สายฮา 55

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: sakurako38 ที่ 29-03-2018 09:17:50

ไม่ผิดหวังจริง ๆ ครับ ได้อ่านนิยายของคุณนักเขียนเรื่องเป็นเรื่องที่ 2 แล้วครับ ไม่ผิดหวัง อ่านแล้วสนุกครบทุกรสชาติ เขียนได้ดีมากครับ เป็นกำลังใจให้เขียนผลงานดี ๆ แช้วสนุกขึ้นไปอีกเรื่อย ๆ นะครับ จะขอติดตามผลงานต่อไปอีกนะครับ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: HPG ที่ 30-03-2018 23:17:20

มาอ่านอีกรอบเพื่อฟื้นฟูจิตใจ เป็นนิยายสายฮีลลิ่งที่ทรงพลังมากมายมหาศาลเลย ❤❤❤❤❤ ชอบมากเลยนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: wetter ที่ 04-04-2018 20:42:58

สนุกมากค่ะ ประทับใจมากกก มีทุกรส
เขินทุกทีที่เรียกว่าหนูกุนต์  o18 เป็นคนอายุ40ที่เด็กมากๆ น่าเอ็นดู ส่วนพี่โอ๊ตคือพอหมดช่วงใสๆก็ฮอตมากเช่นกัน  :o8:
น้องอ้นน้องอุ้มก็น่าเอ็นดูมากๆอยากจับหอมหัว รอตอนน้องๆโต ฮอตไม่แพ้พี่แน่นอน
อยากอ่านเรื่องของคุณไผทด้วยง่าา อกหักขนาดนี้มีหมาหัวเน่ามาดามใจรึยังน้อ :hao3:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Last Chapter] pg.143 -- 8/12/60
เริ่มหัวข้อโดย: ice-cream ที่ 08-04-2018 13:59:17

อ่านจบแล้วค่ะ ติดตามมาตั้งแต่แรก แต่เพิ่งได้มาอ่านตอนจบเอาวันนี้
กว่าจะมีความสุขสมหวังกันต้องผ่านเรื่องราวความไม่เข้าใจกันมามากมาย ดีใจที่ทั้งสองคนได้มีความสุขซักที

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: nigiri-sushi ที่ 13-04-2018 01:50:23

Wedding Night

“ถึงบ้านซะที” กนธีคลำบั้นเอวไปมาด้วยความเคล็ดขัดยอก

หลังกลับจากไหว้คุณยาย อินทัชก็พาเที่ยวเสียทั่ว ตะลอนเดินตลอดไม่หยุด เขาเองถึงจะเคยมาน่านครั้งก่อน แต่ก็ไม่ได้มีเวลาสำรวจสถานที่สักเท่าไร  ตลอดทั้งวันเลยได้ทัวร์สมใจ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเที่ยววัดไหว้พระมากกว่า

“หนูไม่เหนื่อยเลย” อุ้มที่นั่งผึ่งพุงอยู่ข้างๆยิ้มตาหยี

“จะไปเหนื่อยอะไรล่ะไอ้ตัวดี เมื่อยขึ้นมาก็ร้องให้พี่กุนต์อุ้ม” อินทัชเขกหัวน้อง เขามองตามอ้นที่หายเข้าครัวก่อนจะกลับออกมาพร้อมน้ำเย็นสองแก้ว

“พี่กุนต์ พี่โอ๊ต กินน้ำคร้าบ~” น้องประคองแก้วที่เติมน้ำจนล้นปริ่ม

“โอ้โห..ขอบคุณครับลูกชาย” กนธียิ้มให้ จูบหัวกลมๆแล้วรับมาดื่มแก้กระหาย “แล้วของอ้นล่ะครับ กินกับพี่สิ” เขาป้อนน้ำให้น้องสองคน

“หนูอยากกินชาเขียวเย็นอ่า” อุ้มพึมพำ

“มันมีน้ำตาลนะลูก” เขาหัวเราะ “แต่นานๆกินทีก็เอาเถอะ”

“ชาเขียวเย็นตอนนี้จะมีได้ไงวะ” อินทัชบ่น พาดขากับเตียงไม้พลางกระพือเสื้อไปมาแก้ร้อน “มีน้ำเปล่าก็กินๆไป อย่าเรื่องเยอะ”

น้องอุ้มปากยู่อย่างผิดหวัง ได้แต่ก้มมองน้ำในแก้วท่าทางเศร้าใจ

“อืม..พี่ก็อยากกินเป๊ปซี่เหมือนกัน ไปซื้อด้วยดีกว่า” กนธีเสนอ

พี่คนโตส่ายหัว “น้ำอัดลมมีแก๊ส กัดกระเพาะ กระดูกผุ อ้วนอีก”

“นานๆทีอย่าซีเรียสน่า” เขาดีดหน้าผากคนรัก ลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ฮึบ!”

“จะไปจริงหรือพี่ ทุ่มแล้วนะ” ที่นี่ไม่เหมือนกรุงเทพ พอหัวค่ำมา ต่างคนก็ต่างปิดบ้านนอนกันหมด ไม่ได้มีแสงสีครึกครื้นรื่นเริงขนาดนั้น

“พี่เห็นตรงหัวโค้งถนนมีร้านของชำ น่าจะยังเปิดอยู่ เดี๋ยวมานะ”

“ผมไปเอง” อินทัชรั้งแขนไว้ “ป่านนี้แล้ว ปล่อยเมียเดินตะลอนๆได้ไง”   

“ไอ้โอ๊ต~”

“พี่งับบ้านดีๆก็พอ ฝากดูไอ้แสบสองตัวอาบน้ำหน่อยได้ไหมครับ”

กนธีพยักหน้ารับ ต้อนน้องเข้าห้องน้ำก่อนจะหันไปหยิบเงินให้

“ผมมี..” อินทัชล้วงกระเป๋าแต่แล้วก็ต้องชะงัก “เอ๊ะ..หายไปไหนวะ”

“ก็เงินโอ๊ตอยู่ที่พี่ไง” คนมองหัวเราะ “ไอ้ปลาทองนี่ ใครล่ะที่บอกว่าจะฝากเงินไว้ที่พี่ทั้งหมด เพราะกระเป๋าเงินโอ๊ตก็เป็นกระเป๋าเงินของพี่ด้วย”

เด็กหนุ่มเกาหัวแกรก หัวเราะแห้งๆขึ้นมาแล้วถึงจะแบมือขอ

“มีสักห้าสิบบาทไหมครับ..”

กนธีกลั้นขำแทบแย่ คืนกระเป๋าเงินให้น้องไป “เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่าเพิ่งรีบเข้าสมาคมพ่อบ้านหน่อยเลย ยังมีเวลาเหลือเฟือ”

“ทีพี่กุนต์ยังให้บัตรเครดิตเสริมผมมาใช้เลย..ผมก็อยากให้บ้างนี่”

“คร้าบๆ เอาเป็นว่าตอนนี้คุณอินทัชเอาเงินคืนแล้วไปซื้อชาเขียวให้น้องก่อนที่ร้านจะปิดดีไหมครับ พี่เองก็อยากกินเป๊ปซี่มากๆด้วย~”

“ไปแล้วครับผม” รักภรรยาต้องดูแลภรรยา อยากได้อะไรต้องหามาให้ ถึงภรรยาจะอยากกินมาม่าตอนตีหนึ่ง สามีคนนี้ก็จะถ่อไปหาซื้อมาต้มให้จนได้

..เพิ่งผูกข้อมือกันเมื่อเช้า เขาก็ยอมศิโรราบให้หมดแล้ว..

อินทัชก้าวยาวๆไปตามถนนหน้าบ้าน แถวนี้ไม่ได้เปลี่ยวนัก แสงจากเสาไฟส่องสว่าง แค่เงียบไปหน่อยก็เท่านั้น แต่ก็ยังพอเห็นคนอยู่ประปราย

ลุงร้านของชำกำลังเตรียมเก็บร้าน วันนี้แกเตรียมตัวจะไปธุระต่อในเมืองเลยปิดเร็วกว่าปกติ “อ้าว..เจ้าโอ๊ต จะเอาอะไรหรือเปล่า”

“ชาเขียวขวด เป๊ปซี่ใส่น้ำแข็ง นมสามกล่อง” ของเขากับไอ้อ้นเองแหละ “เอาคาลบี้ห่อใหญ่มาด้วยลุง แล้วก็เอากย.สิบห้ากับซอฟเฟล ยุงดุเป็นบ้า”

“ได้ๆ รอแป๊บ” แกหยิบของท่าทางคล่องแคล่ว “เอาอะไรอีกไหม”

อินทัชชะงักมือที่กำลังจะจ่ายเงิน นิ่งคิดอยู่พักหนึ่งก็กระซิบถาม

“มีไอ้นั่น..แบบบางเฉียบไหมลุง”

“อะไร..ผ้าอนามัยหรือวะ”

“ปัดโธ่..บ้านผมผู้ชายล้วน เอาผ้าอนามัยไปทำอะไรล่ะ” ร่างสูงขบขัน มองซ้ายมองขวาแล้วยื่นหน้าไปบอก “หมายถึงถุงยางอนามัย..เอาแบบบางสุด”

ลุงร้องอ๋อ ยิ้มเผล่ “แหม..แล้วก็ไม่บอกตรงๆ” แกเปิดตู้กระจก หยิบแว่นมาใส่ พลิกกล่องอ่านด้วยระยะห่างเป็นศอก “อันนี้ใช้ได้ไหมวะ”

อินทัชอ่าน..เซนเซชั่น แล้วส่ายหัว “พิสดารไป ไม่เอาหรอกลุง เดี๋ยวถูกแฟนโกรธ” เขารับอีกกล่องที่ลุงยื่นให้ “เฟเธอร์ไลท์ อัลติมา..เออ! ใช่เลย”

ลุงพยักหน้าหงึกหงัก จิ้มเครื่องคิดเลขคิดเงิน “จะไปแอ่วสาวที่ไหนล่ะ”

“จะไปที่ไหนได้..อย่างผมก็มีแต่ที่บ้านเท่านั้นแหละ” เขายิ้ม จ่ายเงินให้แล้วคว้าถุงของ “ขอบคุณมากครับ ผมไปล่ะ..ปล่อยแฟนรอนานไม่ดี”

ลุงงุนงง “ไอ้โอ๊ตมาจากกรุงเทพครั้งนี้ พาแฟนมาบ้านด้วยหรือวะ”

..ว่าแต่..บ้านมันเป็นชายล้วนไม่ใช่หรือไง..

ตอนที่อินทัชกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นคุณกนธีนั่งเป่าผมให้ไอ้อ้นอยู่บนเตียงไม้ของยาย ไอ้เด็กแสบคนกลางหลับตาพริ้ม เงยหัวพิงอกพี่กุนต์ไว้ตอนถูกสางผมเบาๆ ส่วนไอ้อุ้ม..ไอ้เด็กอ้วนที่งอแงจะกินชาเขียวกำลังนอนขดตัวเป็นลูกฟุตบอล หลับอุตุอยู่ด้านข้าง มือหนึ่งกำชายเสื้อผู้ใหญ่ข้างตัวไว้ไม่ปล่อย

เป็นภาพที่ต่อให้หัวใจเย็นชาแค่ไหนก็คงจะต้องหลุดยิ้มออกมา
   
“ไอ้ลิงหลับไปแล้ว งั้นชาเขียวนี่ผมกินเองแล้วกัน”
   
“ชา!” น้องอุ้มละเมอเงียมๆ “เขียว..ของ..หนู”

“เก็บไว้ให้เถอะ เดี๋ยวใจเด็กน้อยจะสลายเอา” กนธีหัวเราะ รับเป๊ปซี่ถุงมาจากน้อง “กินด้วยกันไหมพี่โอ๊ต..หรือว่าไม่ชอบน้ำอัดลม”

“ของพี่คนเดียวนั่นแหละครับ” เขาพูดยิ้มๆ ผละไปวางถุงของในตะกร้า

“อ้นง่วงหรือยังครับ พี่กุนต์พาไปนอนไหม” กนธีก้มลงถามน้อง

อ้นขยี้ตายิก “ง่วงแล้วครับ”

“ป่ะ..พี่พาขึ้นบ้าน” เขาจูงมือเด็กน้อยที่ตาแทบจะปรือไม่ขึ้น “พี่โอ๊ตช่วยพาน้องอุ้มตามมาหน่อย พี่ดูอ้นให้ เดี๋ยวงัวเงียร่วงบันได”

อินทัชส่ายหัวระอาไอ้อ้วนตัวดี เขาอุ้มมันพาดบ่า ไอ้แสบหลับคอพับคออ่อน น้ำลายยืดย้อยเปียกเสื้อเขาหมด ส่วนพี่กุนต์พาไอ้อ้นเดินนำ จูงมันเข้าห้องแล้วจัดเตียงให้ ปัดผ้าปู ตบหมอนให้เสร็จสรรพ ดูแลดียิ่งกว่าพ่อเสียอีก

“พี่กุนต์คร้าบ” อ้นเรียกคนที่ห่มผ้าให้ “พรุ่งนี้ไปเที่ยวตลาดนัดกันน้า”

กนธียิ้มรับ หอมหัวเหม่ง “ได้เลยสุดหล่อ ฝันดี เจอกันพรุ่งนี้ครับ”

อินทัชประคองไอ้อุ้มลงนอนด้านข้าง มันยังละเมอเคี้ยวอากาศจุบจับไปเรื่อย พอห่มผ้าให้แล้ว เขาก็เดินไปสำรวจหน้าต่าง ดึงบานไม้เข้ามาหน่อยเพราะได้ยินเสียงฝนที่เริ่มตกปรอยๆ ถ้าแรงขึ้นจะได้ไม่สาดเข้ามาในห้อง

“พี่กุนต์อาบน้ำหรือยัง” เขางับมุ้งลวดให้แน่นแล้วดึงม่านปิด

“ยังเลย” ชายหนุ่มนวดแขนนวดเอวไปมาไล่ความเมื่อยของทั้งวัน

อินทัชเดินตามหลังกนธีเข้าไปในห้องนอนของพวกเขา 

“เหนื่อยสินะครับ ผมใจร้อนเองที่อยากพาเที่ยวให้ทั่ว” ร่างสูงโอบเอวคนรักไว้หลวมๆ นวดคลึงต้นคออีกฝ่าย “พี่ไปอาบน้ำนะ แล้วเดี๋ยวผมนวดให้”

สงสัยคืนนี้คงไม่ได้ตอแยด้วยแน่ๆแล้ว พี่กุนต์ดูล้าขนาดนี้ ส่วนหนึ่งก็คือความผิดของเขานั่นแหละ พาตะลอนทัวร์ด้วยความอยากอวดบ้านเกิด

..อยากให้พี่กุนต์รักเมืองปัว รักน่านเหมือนที่เขารัก..

..แต่จะดีใจที่สุดถ้ารัก ‘หนุ่มน่าน’ มากกว่าอะไรทั้งหมด..

“พี่โอ๊ตน่ารัก” กนธียิ้มกริ่ม หันมาหา “แบบนี้รักตายเลยเนี่ย”

คำยอแบบสั้นๆก็มีผลให้เขาต้องหักห้ามใจตัวเองอย่างเต็มที่เหมือนกัน

“ก็เป็นซะงี้” เด็กหนุ่มส่ายหัว รั้งแขนคนที่กำลังจะผละออกไว้

“อะไร~ จะอาบน้ำ”

“อาบด้วยกันไหมครับ” เขาแหย่

“ถอยไปเลยๆ มีจุดประสงค์ตลอด” ดันตัวมันออก แต่ใจกลับเต้นตึกตัก

“อะไรกันครับ จุดประสงค์อะไร มองสามีในแง่ร้ายจัง” อินทัชหัวเราะ

กนธีอยากเขกหัวเด็ก ย้ำให้จำได้ว่าน้องมันพูดอะไรเอาไว้เมื่อกลางวัน

..เข้าหอ..คำนี้ยังไม่ลืม..

“ฮื่อ..ยุ่งจริงเลย พี่อยากอาบน้ำ เหงื่อออก ยุงกัด”

“โอเคๆ” อินทัชหัวเราะ “พี่อาบก่อนเลยครับ ผมรอในห้องนะ”

กนธีรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่า ไม่ลืมติดเสื้อยืดกับกางเกงผ้าแพรขายาวที่ใส่เป็นชุดนอนไปด้วย เพราะคงจะอันตรายไม่น้อยถ้ามาใส่ในห้อง

ชายหนุ่มรีบก้าวยาวๆไปทางห้องน้ำ ที่นี่ไม่มีน้ำอุ่น ตกดึกมีฝน อากาศก็ยิ่งเย็น ต้องรีบอาบรีบขึ้น พอแต่งตัวเสร็จกลับเข้ามาในห้องก็เห็นพี่โอ๊ตนอนแผ่อยู่บนเตียง ใบหน้าคมเข้มมีร่องรอยความอ่อนล้าพอๆกัน 

บางที..คืนนี้ไม่น่าจะ..ไหว

“พี่โอ๊ต..” เขาเข้ามาเขย่าตัวเรียก “จะอาบน้ำหรือจะซักแห้ง”

อินทัชผงกหัวขึ้นมอง เขาวูบไปนิดหนึ่ง ตอนแรกว่าจะนอนรอ ดันเผลองีบได้ “อาบสิครับ” เขาหัวเราะ “ถ้าผมตัวเหม็น เดี๋ยวเมียไม่ให้นอนกอด”

“ได้ทีใช้ใหญ่เลยนะไอ้คำนี้น่ะ” กนธีเขกหัวมัน “ไปๆ เดี๋ยวไม่สบาย”

“โอเค” เขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ถอดเสื้อผ้าทิ้งต่อหน้าแบบไม่คิดอาย จะมาเขินกันทำไม เห็นกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว มีดีก็ต้องอวดให้แฟนเห็น

กนธีกระแอมเบาๆ ไอ้นี่มันทำตัวชีเปลือยยิ่งกว่าน้องชายเสียอีก

“ถ้าจะสระผมก็รีบๆเข้านะ เดี๋ยวพี่เช็ดผมให้” เขาเองก็เพิ่งสระมา

“ได้ครับ อย่าเพิ่งหลับก่อนแล้วกัน” เด็กหนุ่มยิ้ม “นี่คืนเข้าหอ”

ไอ้เด็กเปรต! กนธีหน้าร้อนจัดกับสายตาที่สื่อความหมาย เขานั่งตรงปลายเตียงอย่างเหม่อลอย เช็ดผมไป หมกมุ่นครุ่นคิดไป..ด้วยใจที่เต้นแรง

..เข้าหออะไรของมัน ไอ้เด็กเวร~ ไอ้เด็กไม่รู้จักข่มใจ..

เขาเอาหัวซุกเข่า..ปัดโธ่! รู้สึกหน้าเหมือนจะระเบิด ร้อนอะไรอย่างนี้

อันที่จริงก็มีอะไรกันมาหลายครั้งแล้ว ไม่ควรจะตื่นเต้นเหมือนมือใหม่ แต่คงเป็นเพราะพิธีเรียบง่ายแต่มีความหมายลึกซึ้งเมื่อเช้า มันทำให้เขากำลังรู้สึกว่าต่อจากนี้ไป ชีวิตที่อยู่ร่วมกันกับน้องจะผูกพันแน่นแฟ้นกว่าที่คาด

เลยพาลมามีอิทธิพลต่อความรู้สึกในคืนนี้ด้วย แบบนี้ล่ะมั้งที่คู่แต่งงานใหม่มักจะใจเต้นไม่เป็นส่ำ มือไม้เก้กัง ทำอะไรไม่ถูกในคืนแรกของทั้งสอง

ยิ่งคิด ใจยิ่งเต้นแรง โชคดีแล้วที่เขาสุขภาพแข็งแรง หัวใจปกติดี เพราะถ้าต้องตายไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาจะโทษไอ้โอ๊ตคนเดียวเลย!

มีเสียงเปิดประตูห้องน้ำกับเสียงฝีเท้าย่ำไม้กระดานใกล้เข้ามา กนธีหันไปมองทางประตู หัวใจเต้นหนักหน่วงกว่าเก่า ตึกตัก..ตึกตัก

..พวกเรา..แต่งงานกันแล้วสินะ..

กนธีหน้าร้อนวูบ ความสัมพันธ์ที่จริงจัง เขาเรียกว่า ‘สามี ภรรยา’

..ตื่นเต้นจนจะไม่ไหว! เขาจะตายเอาได้นะเนี่ย!..

อินทัชกลับเข้ามาในห้อง เห็นพี่กุนต์เหม่อ ดูตาลอยก็นึกขำ เขานั่งลงด้านข้าง จับผ้าขนหนูช่วยเช็ดผมให้ “คุณภรรยาครับ คิดอะไรอยู่”

หน้าอีกคนยิ่งร้อนกว่าเก่าจนไม่กล้าสบตา

“คิดมากเรื่องเข้าหอคืนนี้หรือครับ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “ไหน..หันมาหาผม แล้วพูดว่า ‘ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับคุณสามี’ หน่อย”

กนธีส่ายหัวดิก “ฮื่อ! ใครจะพูด”

อินทัชหัวเราะ เช็ดผมให้อย่างอ่อนโยน “แหย่เล่นครับ” เขายิ้ม ก้มจูบลงบนหัวไหล่ “พูดไม่พูด ผมก็รับฝากพี่ไว้อยู่แล้ว”

กนธีรู้สึกจะตายให้ได้ เขาหายใจติดขัด..แฟนใครน่ารักขนาดนี้

น้องดึงปลายนิ้วเขาไปนวดคลึงก่อนจะยกขึ้นแตะที่ปากร้อนจัด จูบแผ่วพอให้หวามไหว แล้วไม่แตะต้องอะไรไปมากกว่าที่เป็น

“ไหนครับ..คนดี” อินทัชพลิกตัวคนรัก “เมื่อยตรงไหน ผมจะนวดให้”

เขามองน้องที่หันซ้ายขวาหาครีมบรรเทาอาการ รู้ดีว่าหากบอกว่าปวดมือ น้องก็จะนวดมือ ปวดขา น้องก็จะนวดขา ต่อให้ปวดเท้า น้องก็จะนวดเท้าให้

หากว่ากันตามจริงแล้ว อินทัชก็อยู่ในสถานะของคำๆนั้นนั่นแหละ

..เขาควรทำตัวดีๆและให้เกียรติอย่างสมสถานะหน่อย..

“สงสัยจะทิ้งยาไว้ด้านล่าง เดี๋ยวผมลงไปเอามาให้” อินทัชพึมพำ หันมามองคนที่นั่งจ้องเอาๆมาทางเขา “อย่าเพิ่งหลับนะพี่ หัวยังเปียกอยู่เล..”

เด็กหนุ่มชะงักเมื่อกนธีรั้งชายเสื้อเอาไว้

“พี่โอ๊ต..” เสียงนั้นเบาหวิว แรงที่ดึงรั้งตัวเข้าไปหาก็แสนจะเบาหวิว

“เป็นอะไรครับ” เขางุนงง ชะงักเมื่อเจ้าตัวเอนมาหา

“พี่โอ๊ต” กนธีเรียกอีกครั้ง มองตาคนรักที่นั่งลงด้านข้าง ปัดความอาย ยกมืออย่างเก้อเขินแล้วไหว้แบบเก้กังลงบนบ่ากว้างของผู้ชายตรงหน้า

อินทัชถึงกับตกตะลึง

“ขอฝากตัวด้วยนะครับ..คุณสามี”

เหมือนได้ยินอะไรสักอย่างที่เป็นเรื่องมหัศจรรย์ เหมือนมีพลุนับร้อยๆดวงกระหน่ำระเบิดบนท้องฟ้า ดวงตาเขาพร่าเบลอไปหมด นึกแต่ภาพนั้นซ้ำๆ

..นี่คือ..ภรรยาที่ไหว้ฝากตัวกับสามีสินะ!..

อินทัชรู้สึกอิ่มเอมไปทั้งใจ วาบหวาม หวั่นไหว..จนหัวใจเต้นรุนแรง

..รัก!..เขารักผู้ชายคนนี้เหลือเกิน!..

เขาดึงตัวกนธีมากอดไว้แนบอก “คนดีของผม..” สุดที่รัก..รักที่สุด

“ฮื่อ..” คนอายุมากกว่าวางคางเกยบนบ่ากว้าง ลูบหลังน้องเบาๆ

“ให้ตายเถอะ..รู้ไหมว่าตอนนี้ผมอยากทำอะไร”

กนธีส่ายหัว น้องมันผละมามองเขา ดวงตาทอแววรักใคร่ลึกซึ้ง

“ผมอยากกอดพี่ให้แน่นที่สุด” เด็กหนุ่มพึมพำ รั้งเอวอีกฝ่ายให้เอนตัวมาซบ กระซิบเสียงนุ่มข้างหู “อยากจูบพี่ซ้ำๆ..จูบทุกตารางนิ้วบนตัว”

คนฟังหน้าร้อนจัด เจ้าเด็กไม่ประสาวันนั้น กำลังโอ้โลมด้วยคำหวาน

“อยากจะ..” อินทัชแตะปากจูบข้างกกหูแล้วพูดเสียงพร่าต่ำ “ร่วมรักกับพี่จนเช้า..จมอยู่ในตัวของพี่ทั้งวัน..ทั้งคืน กลืนกินให้หมด ไม่ให้ใครได้เห็น”

กนธีเอาหน้าซุกไหล่แข็งแรง หัวใจเต้นรัวด้วยความสุข

“แต่ผมรู้ว่าความรู้สึกของผมมันมากเกินไป ตอนนี้..ผมถึงทำได้แค่บอกรักพี่เท่านั้นเอง” อินทัชกดจมูกลงบนหน้าผาก “รักมากนะครับ..คุณกนธี”

เจ้าของชื่อรู้สึกถึงภาพที่วูบไหว ฝ่ามือชื้นเหงื่อ ใจเต้นตุบไม่เป็นจังหวะ

อินทัชกอดรัดคนรักของเขาแนบแน่น “ขอบคุณนะครับ..ที่วันนั้นเก็บลูกบาสมาคืนผม แล้วก็ขอบคุณ..ที่ไปหาผมถึงร้าน”

..ขอบคุณทุกอย่าง แม้กับคืนวันที่มืดมน เลวร้าย..

..เพราะมันทำให้เขาได้เจอแสงสว่างของตนเองดวงนี้..

“อือ..” กนธีเอาหัวซุกแผงอกแข็งแรง “ขอบคุณพี่โอ๊ต..ที่เข้ามาในชีวิตพี่เหมือนกันครับ” ขอบคุณที่อดทน ช่วยปลดล็อคความรู้สึกที่คั่งค้าง

ขอบคุณที่ซื่อสัตย์ เอาใจใส่ ห่วงใย ดูแล และซื่อตรงต่อทุกเหตุการณ์

ขอบคุณกระทั่งการปล่อยมือกัน เพื่อตัดสินใจจับจูงกันใหม่ให้แน่นขึ้น

ขอบคุณ..ที่ให้เกียรติ และพยายามเพื่อผู้ชายวัยสี่สิบคนนี้

ขอบคุณ..ที่หยุดหัวใจเอาไว้ที่นี่..ตรงข้างหัวใจเขา

กนธีกอดกระชับแผ่นหลังของน้อง รู้สึกเช่นเดียวกันกับอีกฝ่าย คือรู้ซึ้งถึงความเป็นหนึ่งเดียวกัน สัมผัสได้ถึงรักที่อุ่นอวล มันกำลังถักทอสายใยอันมองไม่เห็น เชื่อมประสานหัวใจของเขาทั้งสองไว้ด้วยกัน แนบแน่น..จนแยกไม่ออก

..ชีวิตที่เหลืออยู่ ได้มีคนสำคัญที่ผูกพันและรักจริง..ก็พอใจมากแล้ว..

“รักพี่โอ๊ตมากเหมือนกันนะ” เขากระซิบ

อินทัชยิ้มบาง รู้สึกใจอ่อนยวบ ไม่อยากทำอะไรนอกจากนั่งกอดพี่กุนต์อยู่อย่างนี้ ปล่อยเวลาไหลเรื่อย คอยฟังเสียงฝนตก..หนาวสั่นแต่มีคนรักให้กอด

..ใครจะมีความสุขเท่าเขาอีก..

สุดท้าย เขาก็ผละจากเจ้าตัวอย่างอ้อยอิ่ง จูบแผ่วเบาบนปากอุ่นร้อน ภารกิจที่ยิ่งใหญ่ของเขาในตอนนี้ก็คือการ ‘นวดให้ภรรยาหายเมื่อย’

“พักเถอะครับ ผมรู้ว่าพี่เหนื่อย คืนนี้ผมไม่ทำอะไรหรอก..”

กนธีเสมองไปทางอื่น นั่นสินะ..นี่มัน ‘คืนแรก’ ของพวกเขานี่นา

“จริงๆคืนแต่งงาน คงไม่มีคู่ไหนได้ใช้เตียงทำอย่างอื่น นอกจากใช้นับซองเงินกับนอนเป็นผักด้วยกันทั้งคู่” อินทัชหัวเราะหึๆ ไล้แก้มกนธีอย่างรักใคร่ “แต่เราไม่มีซองเงิน เพราะงั้นก็เหลือแค่นอนให้เหมือนผักแล้วแหละ”

“ยังไงก็ได้..แล้วแต่พี่โอ๊ต” อีกคนพึมพำ หันไปทางอื่นด้วยใบหูแดงจัด

ฝ่ายที่จ้องมองต้องห้ามตัวเองแทบแย่ หนูกุนต์ของเขาน่ารักเกินไป

“คืนอื่นก็ได้ครับ” อินทัชข่มใจ รวบตัวพี่กุนต์มากอดรัดแล้วกดจูบข้างแก้ม “ยังไงผมก็ยังอยู่ที่เดิม และภรรยาของผมก็ไม่ได้หนีไปไหน”

กนธีอยากเอาหัวทิ่มหมอนแล้วกลั้นหายใจให้รู้แล้วรู้รอด

“ลงไปเอายาได้แล้วพี่โอ๊ต..”

อินทัชหัวเราะร่วน ขืนช้ากว่านี้ ไม่ต้องนวดกันพอดี..คงได้ ‘นาบ’ แทน
   
“แล้วขึ้นมาให้พี่เช็ดผมด้วย” กนธียิ้ม “พี่ก็อยากดูแลแฟนพี่เหมือนกัน”
   
..หากสำลักความสุขตายไปตอนนี้ จะไม่เสียดายอะไรเลย..

...........................................................................

สวัสดีจ้า  :katai5:  แวะมาลงตอนพิเศษคร้าบ

ตั้งใจจะลงไว้ 5 ตอนเน้อ ขอฝากไว้ด้วยกั๊มป๋ม  :mew1:


#sinsgreed


 :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-04-2018 03:21:46

น้ำตาลเป็นกิโลก็สู้คู่นี้ไม่ได้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-04-2018 13:32:38

หวานเว่อร์น่าอิจฉาที่สุด ฟินจนหมอนจะขาด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-04-2018 15:13:59

งื้อ~ฟินนนน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: ANIKI. ที่ 13-04-2018 15:42:28

ฟินโพดดดดด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 13-04-2018 17:15:34

หนูกุนต์น่ารัก อบอุ่นเลยตอนนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 13-04-2018 18:25:28

หวานละมุนดีต่อใจ :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 13-04-2018 19:08:26

อ้อยมาเป็นไร่เลย  :oni1: :oni1: :oni1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 13-04-2018 21:30:52

มีความอ้อยที่สูงมากอ่านกี่ตอนกี่ตอนก็อบเรื่องนี้ค่ะ
ทุกตัวละครน่ารักอ่านแล้วรู้สึกนึกภาพตามแล้วยิ้มได้ง่ายๆ
ยิ้งเด็กๆมีในฉากยิ่งทำให้อ่านไปขำไปน่ารักตกหลุมรักหลานๆหลายรอบมากค่
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค่ะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-04-2018 03:58:52

ฮือออ น่ารักกกก อดเปรี้ยวไว้กินหวานนะพี่โอ๊ต

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-04-2018 07:18:30

หวานซึ้งตรึงใจ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: KIDSPARN ที่ 14-04-2018 08:45:19

หืม อิจฉาอย่างแรงส์

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: T_TARS ที่ 14-04-2018 09:37:23

รู้สึกอิจคุณกนธีมากฮะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 14-04-2018 11:46:05

ขอฝากตัวด้วยนะครับคุณสามี :-[ มันกร๊าวววใจมากกกกก เห็นซื้อบางเฉียบมานึกว่าจะได้ใช้ อดเลยคราวหน้านะพี่โอ๊ต o18

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 14-04-2018 13:14:15

วุ้ยย  เหม็นฟามรัก :z1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: galz ที่ 14-04-2018 17:45:29

กรี๊ดดดดดดดดดดด ยังอ่านเรื่องหลักไม่จบ แต่มาแอบอ่านสเปแย้วววว อร้ายยยยยย เขินมาก งืดดดดดด
ขอบคุณไรท์ที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านอีกนะงับ เราชอบSins Series มากกกกก อ่านทุกepรุยยยย
เรื่องนี้เราว่าม่าน้อยสุดแล้วในบรรดาSinsที่ผ่านมา แต่ก้อทำเราน้ำตาซึมอยู่ดี นอกนั้นหวานเว้อ บั้บ...ทำเราจิกหมอนได้เกือบทุกตอน(ช่วงที่เค้าหวานกันนะ) คือเรื่องนี้หลงรักพี่กุนต์มากถึงมากที่สุด ชอบนะคะ อยากได้ใส่ห่อกลับบ้านด้วยคนคะ  :hao6:
เราจะรอspอื่นๆนะงับ และเราจะรอSins epที่เหลือต่อไปเช่นกันงับ จุ๊บๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Emmaline ที่ 15-04-2018 16:45:31

Newly couple lifeeee
 :-[ :hao3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: imseries ที่ 15-04-2018 18:08:08

ชอบมากๆค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 16-04-2018 11:41:14

น้ำตาหมดไปหลายถังกับเรื่องนี้


ไม่ได้ดราม่ามากมาย แต่มันอินนนนนน!! 


ขอบคุณคนเขียนนะคะ ❤️❤️❤️ 

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: lovenine ที่ 16-04-2018 17:04:55

สนุกมาก ขอบคุณคนเขียนมากมาย

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 17-04-2018 18:22:09

สำลักน้ำตาล

ละมุนไปทุกบรรทัด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 18-04-2018 00:23:33

สำลักความหวานตายไปแล้วจ้าาาา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 18-04-2018 01:51:51

โอ๊ยยยย หวานกันมากมาย อิจฉาเด้อ เจ้าอ้นเจ้าอุ้มก็น่ารัก  :impress2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 18-04-2018 20:39:09

อ่านอยู่สี่วันจบแล้วค่าา สนุกมากๆเลย เสียน้ำตาไปเยอะมากกก ดีใจที่ทุกคนมีความสุข ชอบน้องอ้นกับน้องอุ้มมากๆเลยค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งอยากบีบน้อง ชอบทุกตัวละครในนี้เลย อ่านแล้วอินมากๆ ถึงเราจะเข็ดจากเซ็ตนี้ไปแล้วก็เถอะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 18-04-2018 21:54:04

โอ้โหหวานนน น้ำตาลไม่หวานแล้วจริงๆ
คู่นี้คือตอนรักกันนี่ ทั้งโลกมีแค่สองเราและน้องๆจริงๆนะ
ตาโอ้ตนี่สุภาพบุรุษมากเวอร์ แบบพี่กุนต์เหนื่อย ให้พี่พัก
แต่ถ้าเป็นคนอื่นอย่าง ดินไรงี้ ตายๆค่า พี่หมูเหนื่อยแน่นอน  :laugh:
ติดตามรอตอนหน้านะคะ  :heaven

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 18-04-2018 22:49:55

พี่โอ๊ตลืมซื้อยากันมดหรือเปล่าคะ  หวานจนน้ำตาลจะขึ้นบ้านแล้ว   :man1:


รอตอนพิเศษตอนต่อ ๆ ไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: mrsnikiforov ที่ 21-04-2018 08:07:37

พี่กุนต์น่ารักมากก อยากมีพี่กุนต์เป็นของตัวเอง
รักความมั่นคงของโอ๊ต (ถึงกว่าจะยอมรับครสตัวเองก็ปาไปจะจบก็ตาม ฮืออ55)
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่ได้อ่านไปอมยิ้มไปนะคะ

แอบลุ้นคู่ไทไผ่มากค่ะ จากคู่กัดจะมาเป็นคู่รักอิท่าไหนน่อวว

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: por_pla4u ที่ 21-04-2018 22:40:55

ตั้งใจอ่านจนจบภายในสองวัน คือดีย์ มีทั้งสุข เศร้า เหงา หน่วง สนุกมากๆ เลยค่ะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 22-04-2018 00:40:12

ผ่านความขม ๆ แบบเข้ม ๆ มาได้คุ้มมาก
เพราะสุดท้าย ... หวานหยดเลย ...

ขอบคุณสำหรับสารตั้งต้นโรคเบาหวานก่อนวันอันควรนะคะ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 23-04-2018 23:41:12

น่ารักสุดๆ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 26-04-2018 19:24:03

ชอบน้องอ้นน้องอุ้มมากๆ น่ารัก
เรื่องนี้มันเรื่อยๆ จริงๆ พีคสุดก็ตอนคุณยายเสีย
เศร้ามากๆ ที่ทะเลาะกัน..

อยากอ่านเรื่องของสนกับภวินท์อะไรนั้นเลย
มันมีเรื่องของสองคนนี้ไหม ใครมีรบกวนบอกทีนะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 08-05-2018 06:58:35

 :o8: อ่านเรืีองนี้สามวันจบแทบวางไมาลงเลย ชอบควมน่ารักของพี่กุนต์ หน่วงมานานกับความรักของพี้โอ๊ตกว่าจพบะรู้ตัวก็เล่นเอาลุ้นซะเหนื่อย พี่โอ๊ตหื่นมาก หลงมาก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: sasaka8 ที่ 08-05-2018 19:01:24

ขอบคุณนะคะ สนุกมากน่ารักมากๆเลยค่ะ :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 13-05-2018 23:21:22

คือเพิ่งเห็นตอนพิเศษ ขอบคุณครับ  :L2:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 14-08-2018 08:23:43

ละมุนไปหมดเลย น่ารักๆๆๆๆๆ เหมือนเราค่อยๆตามดูความรักของพวกเขา มันมีความอบอุ่นล้อมรอบตลอดเวลา
ขอบคุณนักเขียนมากๆเลย สนุกมากค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: LoveAlone ที่ 14-08-2018 17:57:54

 :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 14-08-2018 22:19:46

จู่ๆก็คิดถึงหนูกุนต์ต้องกลับมาอ่านอีกรอบอ่านกี่ทีก็ยังยิ้มได้ น่ารักน่าหยิกตลอดเวลา

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: MsMin ที่ 04-10-2018 16:59:18

ยังมีตอนพิเศษมาต่อใช่มั้ยคะ รอจะอ่านต่อ ชอบคู่นี้มากถึงมากที่สุด
ตั้งแต่อ่านนิยายมาแต่เด็กจนโต เรื่องนี้เขียนได้ดีจริงๆ ลึกซึ้งเคล้าน้ำตา แถมภาษาที่เค้าคุยกันก็จั๊กจี้หัวใจจนอ่านไปยิ้มไปตลอด
พออ่านอันนี้เลยยิ่งอยากจะไปตามอ่าน Sins ให้หมกทุกภาคเลย รัก♡
อยากจะบอกว่าเข้มาอ่านซ้ำตอนเดิมๆอยู่สองสามรอบแล้วน๊า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 08-10-2018 00:51:12

ใจบางไปหมดแล้ว โอยยยย โอ๊ยยยยยยย  :-[  ละมุนเหลือเกินพ่อ ฉากไหว้บนบ่านี่โห๊ยยยยย ในหัวอิมเมจพลุแตกมาเหมือนพระเอกเลยอะ 555 รักกันนานๆ เน้อ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: BooJiRa_ ที่ 13-10-2018 18:55:14

ขอบคุณนะคะ ชอบมากๆเลย ประทับใจมาก นิยายเรื่องนี้สอนอะไรหลายๆอย่างในชีวิต ทำให้เห็นมุมมอง แนวคิด สิ่งใหม่ๆ สิ่งดีๆ มันมีคุณค่ามาก ขอบคุณมากจริงๆนะคะ เขียนดีมากค่ะ ชอบมากกกกกกก  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: PRiiNZE ที่ 15-10-2018 20:07:59

โอ้ยยยย สำลักความสุขให้ตายกันไปเลยค่าาาา
น่ารักๆๆๆๆๆ มีแต่คำว่าน่ารักเต็มหัวไปหมด
ชอบการพัฒนาของตัวละครแบบพี่โอ้ตมากๆเลยค่ะ

พอจะแย้มๆได้ไหมคะคุณนิกิริ
5ตอนนี่จะมีเรื่องน้องอ้น น้องอุ้มไหมน้าาา
อยากเห็นลูกๆพี่กุนต์ตอนโตอีกรอบจังค่ะะะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: srtd2803 ที่ 21-10-2018 06:09:58

สเปวาเลนไทน์ ลงเฉพาะเด็กดี รึป่าวคะ นี่แอบมาตาม 20 % ที่เหลือ นึกว่าอยู่ในนี้  :hao6: :o8:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 26-10-2018 12:51:44

ฮือออ ชอบจังคู่นี้  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: dolbyelf ที่ 27-10-2018 19:24:06

ชอบจ้า

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: HunHan9407 ที่ 09-01-2019 19:33:22

ทำไมมีไม่ครบ 65 ตอนอะ แงงงล

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 15-01-2019 13:31:32

รักเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกก อินตามทุกตอนเหมือนเป็นส่วนนึงของแฟมิลี่พี่กุนต์ ความรัก ความใส่ใจที่มีให้กันมันทำให้อบอุ่นและมีความสุขเวลาที่อ่านมากๆ ฮืออออ โอ๊ตเป็นสามีแห่งชาติที่แท้จริง ถึงก่อนหน้านี้จะน่าหมั่นไส้ไปหน่อยจนอยากจับตัวมาเขย่าๆ แต่พอรู้ใจตัวเองแล้วความมั่งคง ซื่อสัตย์ เรื่องรักและบูชาเมียต้องยอมให้โอ๊ตยืนหนึ่งไปเลยยย ใครจะอดใจไม่รักไม่หลงพี่กุนต์ไหว รักพี่หนูกุนต์มากกกกกกกกกกกกกกก มีแต่ความน่ารัก น่ารัก น่ารักเต็มไปหมดเลย น้องอ้นหนูอุ้มพี่อยากอุ้มหนูกลับบ้านจังเลยลู๊กก

ขอบคุณข้าวปั้นที่ทำให้เรามีความสุขกับแฟมิลี่ของพี่กุนต์นะคะ รัก

ปล.อยากให้ลงตอน สเปฯครบเหมือนในเด็กดี จังเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 10-04-2019 18:55:30

พึ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ จากเซ็ทsins เป็นที่เรื่องที่4 ตอนแรกกลัวมากว่าจะดราม่าแบบเรื่องที่ผ่านๆมา เพราะเรื่องนี้ดูนิ่งๆหวานๆ มาตลอด ตอนอ่านก็อมยิ้มมาตลอดเรื่องเลย ดราม่าที่สุดน่าจะตอนตัดสินใจหยุดยื้อชีวิตยายแล้ว

ชอบหนูกุนต์มาก มากที่สุด แทบจะเป็นผู้ชายในฝันของเราเลย ผู้ชายแบบนี้น่ะ ตกหลุมรักพี่กุนต์แบบเต็มเปาเลย ผู้ชายอะไรดูดีไปซะหมดทุกอย่าง ชอบเวลาพี่กุนต์ปลูกต้นไม้ อยู่กับผักริมระเบียง ใจเย็น ใจดี ฮื่ออ. แบบดีมากๆ
ยังรักเด็กรักน้องอีก สุดๆไปเลยผู้ชายคนนี้ ดีใจที่เห็นพี่กุนต์มีความรักครั้งใหม่ และยังเก็บศรัณย์คนดีไว้ในส่วนลึกของหัวใจตลอดไป  ดีใจที่พี่มีความสุขกับเจ้าเด็กโอ๊ต มีลูกเล็กๆอีกสองคน ต่อจากนี้นี้ชีวิตพี่กุนต์คงจะมีความสุขมากสมใจเจ้าไผ่ลู่ลมแล้วแน่ ไผ่เป็นน้องชายที่ดี ที่รักพี่ชายตัวเองมากๆ ต้องขอบคุณไผ่ที่ช่วยให้สองคนนี้รักกันจนได้

เจ้าหนูอ้นกับหนูอุ้ม เป็นเด็กที่น่ารักมาก มีความคิดที่ดีและอ้อนเก่งมาก ถ้ามีหลานแบบนี้คงยกสมบัติให้หมดเลย

เรื่องนี้คงละมุนมากที่สุดในเซ็ทsinsแล้วแน่ๆเลย ขอบคุณคุณข้าวปั้นนะคะ สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเอาไดอารี่หนูกุนต์กับพี่โอ๊ตมาอ่านเลย น่ารักมาก ยิ่งตอนท้ายๆ คือจะโดนมดกัดแล้ว เหมือนจมอยู่ในทะเลน้ำตาลของเขาสองคน :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 17-05-2019 14:54:47

ในที่สุดก็อ่านจนจบได้ ชอบเรื่องนี้มากค่ะคุณข้าวปั้น เราอ่านแล้วอินกับความรู้สึกและเหตุการณ์ต่างๆ ในเรื่องมาก เรียกว่าถ้าจะอ่านเรื่องนี้ก็ต้องทิ้งงานทุกอย่างไว้ไกลๆ ไม่จับมาทำ เพราะใจเราจดจ่อกับเรื่องนี้จนอะไรก็มาดึงความสนใจไม่ได้

ตั้งแต่ตอนแรกจนตอนสุดท้าย เหมือนกับการได้นั่งดูภาพยนตร์เยี่ยมๆ สักเรื่อง ที่ค่อยๆ ถ่ายทอดประวัติความรักของคู่รักคู่หนึ่ง บอกเล่าเรื่องราวหวานๆ ขมๆ เศร้าๆ เหงาๆ อกร้าว ไหม้ขม การสูญเสีย การพรากจาก การหนีห่าง ฯลฯ จนกระทั่งคนคู่นั้นได้สมหวังกันในที่สุด เราชอบความรู้สึกของโอ๊ตที่ค่อยๆ พัฒนาจากความสะกิดใจเล็กๆ แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นรัก แล้วจึงเป็นรักมากขึ้น รักจนไม่มีหัวใจว่างไว้ให้ใครอีกคนที่แอบชอบแล้ว เรียกว่าในหัวในใจมีแต่พี่กุนต์คนเดียว ในแง่ของใจ...แม้ว่าโอ๊ตจะเพิ่งมารัก แต่ในแง่ของกายหรือการกระทำ เราว่าโอ๊ตแนบแน่นและขาดพี่กุนต์ไม่ได้มานานแล้ว อาจเพราะพี่กุนต์เป็น "ครั้งแรก" ของโอ๊ตในหลายๆ หัวข้อ ทั้งการได้สัมพันธ์ทางกายครั้งแรก และการเป็นแฟนคนแรก ฯลฯ มองจากกาแล็กซีแอนโดรมีดายังรู้ว่าสองคนนี้รักกัน แต่ในเมื่อตายังถูกม่านหมอกบางอย่างบดบังไว้ ก็เลยทำให้มองไม่เห็นว่าใจตัวเองที่แท้แล้วรู้สึกอย่างไร...และรู้สึกกับใคร

ประเด็นดราม่าในเรื่องนั้นเราว่าหลักๆ คือความเชื่อใจและความเชื่อมั่นของทั้งโอ๊ตและพี่กุนต์ ส่วนมือที่สามนั้นเป็นประเด็นรอง แน่นอนว่าไม่มีการนอกกายใดๆ ทั้งสิ้น มีเพียงเรื่องราวแวดล้อมและเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในโอกาสที่ไม่เหมาะสมเท่าไหร่ ทำให้กลายเป็นฟันเฟืองขับเคลื่อนเรื่องราวให้ก้าวไปในทิศทางไม่มั่นคง ทำให้พี่กุนต์เองก็ต้องเจ็บปวด โอ๊ตเองก็เจ็บปวด จริงๆ สองคนนี้ยังไม่พร้อมเหมือนกัน อีกคนไม่เคยอยู่ในสถานะของผู้รับ อีกคนก็ยังเด็ก แม้จะพยายามเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ยังไงก็ต้องมีประสบการณ์มากจึงจะหล่อหลอมให้เติบใหญ่ได้จริงๆ นี่แหละ...เมื่อผ่านการสูญเสียคุณยาย เราก็ว่าเป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้โอ๊ตต้องเปลี่ยนตัวเองครั้งใหญ่ ไม่ใช่แค่เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าไม่ใช่รักพี่กุนต์เพราะเงิน แต่เพราะตอนนี้ไม่มียายแล้ว โอ๊ตต้องเป็นผู้นำ และเป็นหัวหน้าครอบครัว เพราะเมื่อในท้ายที่สุด...โอ๊ตเองก็ต้องนำครอบครัวซึ่งประกอบด้วย อ้น อุ้ม และพี่กุนต์ เป็นคุณพ่อนั่นเอง

เราเข้าใจโอ๊ตเรื่องการเอ่ยคำว่ารัก คำว่ารักสำหรับโอ๊ตมันยิ่งใหญ่ รักต้องใช้ใจรู้สึก จะเอ่ยออกมาพร่ำเพรื่อได้อย่างไร เพราะเช่นนั้นรักก็เป็นเพียงลมปาก แต่เพราะอย่างนี้คนแก่คิดมากอย่างพี่กุนต์เลยต้องเอาไปคิดมากและเจ็บปวด เราว่าบางทีโอ๊ตตัดสินใจเอ่ยคำรักผิดที่ผิดเวลามาก เลยทำให้เรื่องมันคาราคาซังและผิดแผนไปหมด ประเด็นของสนก็เป็นอีกเรื่องที่สำคัญมาก เพราะเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เรื่องเดินไปข้างหน้า กระนั้นแม้ว่าโอ๊ตจะบอกว่าคนที่ชอบคือสน แต่ก็ไม่เคยพูดว่า "รักสน" ซึ่งเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าเด็กหนุ่มคนนี้มั่นคงกับคำพูดตัวเองมากเท่าใด ถึงจะชอบสน แต่ก็ไม่ได้ถึงกับรักสน (เราเข้าใจถูกไหมคะคุณข้าวปั้น แหะๆ) คำว่ารักนั้นท้ายที่สุด...ก็มีให้พี่กุนต์คนเดียว (ฮือ...แต่โอ๊ตก็ยังบอกว่ารักสนแบบเพื่อนอยู่นะ แต่ไม่เป็นไร it doesn't matter)

เราสารภาพว่าอยู่ข้างพี่กุนต์ และออกจะเอ่ยว่าหรือกล่าวโทษเด็กโอ๊ตบ้างในบางตอน หรือแม้ว่าเข้าใจแต่ก็ยังตำหนิเขาในบางครั้งต่อสิ่งที่เขากระทำ สิ่งที่กระทบใจเราที่สุดคือตอนที่พี่กุนต์ขอให้ปล่อยยายไป ไม่ให้ยายทรมาน แต่โอ๊ตไม่ฟัง แต่พอสนมาเตือนสติ กลับฟัง เราคิดว่าตรงจุดนี้เป็นจุดใหญ่ที่สำคัญมาก เพราะเหมือนเป็นจุดเบี่ยงของเรื่องเลย ทำให้พี่กุนต์เริ่มหยุดความรู้สึกตัวเอง บางทีเราก็คิดว่าทำไมโอ๊ตจึงฟังสน แต่ไม่ฟังพี่กุนต์...ซ้ำยังใช้อารมณ์กับพี่แกขนาดนั้น ฮือ...

อย่างไรก็ตาม โอ๊ตเป็นคนดีมาก และรักครอบครัวมาก เรื่องครอบครัวเป็นอีกอย่างที่คุณข้าวปั้นพยายามเขียนสื่อถึงคนอ่าน การจากลาของคนในครอบครัวนั้นเจ็บปวดเหลือเกิน เราแทบอ่านตอนที่คุณยายจากไปอย่างข้ามๆ เพราะทนรับความรู้สึกไม่ไหว แต่แม้ว่ายายจะจากไปแล้ว ครอบครัวก็ยังอยู่ และท้ายที่สุด เมื่อไร้ที่พึ่งพิงแล้ว โอ๊ตก็ยืนได้ด้วยตัวเองและสร้างครอบครัวในแบบของโอ๊ตเอง อันประกอบด้วย อ้น อุ้ม และพี่กุนต์ เฮ้อ...อ่านตั้งตอนแรกจนตอนจบ ก็ต้องถอนหายใจและบอกตัวเองว่า ช่างเป็นนิยายที่ดีอะไรอย่างนี้

เราอยากพิมพ์อะไรเยอะแยะบอกกับคุณข้าวปั้น แต่ก็พิมพ์ตรงนี้ได้ไม่หมด แต่อยากจะให้คุณข้าวปั้นรู้ว่า การจะ appreciate งานเขียนเรื่องนี้นั้น คงต้องอ่านรอบที่สอง รอบที่สาม รอบที่สี่ ฯลฯ เพราะมีอะไรในระหว่างบรรทัดให้คิดตามมากมาย และสมควรอ่านในแบบรูปเล่ม จะยิ่งฟินกว่านี้ (ไม่ใช่อะไร อ่านมากแล้วปวดตา อายุมากแล้วตาแย่ลง ในแง่นี้คือเข้าใจพี่กุนต์เลยค่ะเรื่องอายุ ฮ่าๆ) นี่คิดเลยว่าถ้าเปิดจองเมื่อไร จะรีบโอนรีบเปย์ เพราะว่าอยากจะเอากลับมาละเลียดอ่านทีละน้อย ค่อยๆ ชิมรสไปเรื่อยๆ ไม่ว่าเนื้อเรื่องช่วงนั้นจะเศร้า จะโหดร้ายกับหัวใจแค่ไหน ก็อยากจะค่อยๆ อ่านไป อยากซึมซาบความรักที่ค่อยก่อยอดขึ้นมาของโอ๊ต อยากมองความเปลี่ยนแปลงของทั้งสองไปทีละนิดละน้อย เหมือนเราได้ร่วมเป็นสักขีพยานในความรักของพวกเขา ชีวิตนี้คนเราไม่ต้องการอะไรมากหรอก แค่ได้ใครสักคนที่เข้าใจเรา รักเรา ยอมรับข้อเสียของเรา และยินดีกับข้อดีของเรา และพร้อมจะผ่านทุกข์หนาวเคล้าสุขไปด้วยกันก็พอแล้ว

ขอบคุณคุณข้าวปั้นสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ
รักมากๆ ค่ะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 11-08-2019 10:20:33

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai1: :katai1: :katai1: โอ้ยยยยยยยย มันดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆ ไม่อยากให้จบเลย ตามไปซื้อ ebook ด่วน o13

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 13-08-2019 14:24:09

หวานเวอร์ ถ้าเราสำลักความหวานตายไปจะทำไงล่ะเนี่ย 5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 21-08-2019 07:29:37

 :L2:kมีทุกอารมณ์ ชอบมากกกก :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 21-08-2019 17:58:55

อ่านอีกครั้ง  :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: wawa_piya ที่ 20-09-2019 00:48:22

รอตอนพิเศษษษ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: lucky ที่ 29-03-2020 23:47:52

ตามมาอ่าน

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: lucky ที่ 05-04-2020 12:16:00

ในที่สุดก็ตามอ่านจนครบ
ตอนแรกรู้สึกว่าเรื่องมันเอื่อยๆ แต่พออ่านๆไปถึงเข้าใจว่าการบรรบายอย่างละเอียด และให้เวลากับการเล่าเรื่องมีผลต่หลายๆเหตุการ ส่วนตัวประทับใจมาก รู้สึกมีหลายส่วนที่คล้ายตัวเอง (ยกเว้นความรวยของพี่กุณธ์อ่ะนะ ที่เข้าไม่ถึง ) ประทับใจตอนคุณยาย เพราะเราเองก็ผ่านช่วงเวลาทีาเสียคุณยายไป โรคก็ใกล้เคียงกับคุณยายพี่โอ๊ต คนอื่นอาจจะว่าดราม่าทั่วไป แต่นี่คือหนักเลย เข้าใจพี่โอ๊ตตอนจะตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับการรักษาคุณยายต่อ เป็นช่วงที่ร้องหนักมากจริงๆ แล้วเราก็เห็นด้วยที่พี่กุณใจแข็งกับพี่โอ๊ต เพราะพี่โอ๊ตก็ใจแข็งมากกับความรักที่เคยได้รับ เป็นนิยายที่อ่านแล้วรักทุกตัวละครเลย ขอบคุณมากนะคะ ที่เขียนออกมาได้สนุกขนาดนี้

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 14-04-2020 12:51:27

 :pig4:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: fukuroki ที่ 29-04-2020 11:55:13

สำลักความรักตายไปเลยยยยยยย ฮื่ออ่านอีกกี่รอบก็รักและหน่วงใจได้ตลอด

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [Ch.35] pg.81 -- 20/11/59
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 20-07-2020 01:38:24

 รักคุณยายจังเลย :กอด1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: auntreory ที่ 23-07-2020 22:55:30

ชื่นชมคนเขียนค่ะ ขอสารภาพว่าข้ามเยอะมาก สำหรับเรามันเรื่อยๆจนเกินไปก็เลยข้าม ถามว่าจบไหมก็จบ5555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: politesseone ที่ 15-09-2020 18:52:06

ชอบบบบบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เป็นนิยายที่ real มาก ดีต่อใจมาก ดีงามไม่รู้จะบอกกล่าวอย่างไร ขอบคุณมากเลยนะคะ :L2: :L1:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำหูู้ปาโก๋ ที่ 20-09-2020 23:45:45

มันดีมากกกก  :hao6:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: taran ที่ 30-09-2020 20:56:35

อ่านจบแล้ววววว

มันดีมาก ชอบมาก สัจจธรรมมาก ได้แง่คิดหลาย ๆ อย่สงมาก สำหรับเรื่องนี้

ขอบคุณนักเขียนนะคะ ขอบคุณมาก ขอบคุณที่เขียนออกมาได้ดี อบอุ่นหัวใจได้ขนาดนี้ ขอบคุณจริง ๆ

รักอ้นกะอุ้มมากนะจ๊ะ เต๊าะหลานไปอี๊กกกกก

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: noveeo ที่ 12-10-2020 06:55:03

เป็นนิยายที่ทำให้คนอ่านอย่างเราทั้งหัวเราะและร้องไห้ไปด้วยตลอดเรื่องเลย....ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 09-12-2020 18:10:11

อบอุ่นใจมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: mareeyah ที่ 27-01-2021 18:00:12

ขอบคุณนักเขียนสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ ประทับใจทุกครั้งที่อ่านผลงานของคุณข้าวปั้นค่ะ  :pig4: :3123:

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: C.Tansakul ที่ 13-06-2021 15:30:38

อ่านยังไม่จบ ไปได้ค่อนเรื่อง แต่ทนไม่ไหวขอมาคุยบ้างว่า ประทับใจมากกกกกกกกกกกกก สุดๆๆ ละมุนครบรส รักเลยจริงๆ เดี๋ยวไปอ่านต่อให้จบ แล้วมาตอบใหม่ ขอบคุณมากๆค่ะ

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: i(ce)-tim ที่ 26-04-2022 21:25:58

อ่านแล้วคิดถึงสมัยเรียน ฟิคก็ต้องอ่าน เช้าก็ต้องไปโรงเรียน 5555555

หัวข้อ: Re: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 13-07-2022 11:24:36

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจทุกตอน ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ค่ะ