ตอนที่ 11
ผมสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ พยายามตั้งสติใช้สมองให้มากที่สุด
“ไม่มีอะไรจะพูดหรือ” เสียง สีหน้า กลับไปเหมือนวันที่ผมก้าวเข้ามาห้องนี้ครั้งแรก
“คุณวีร์นั่งก่อนครับ” ผมพยายามซื้อเวลาให้ตัวเอง สมองกำลังหมุนติ้ว คิดสิปุ่น รีบๆ คิด
ผมเดินนำไปที่โซฟา ไม่อยากนั่งที่โต๊ะทำงานคุณวีร์ ไม่อยากให้โต๊ะกั้นกลางไว้ ผมไม่ชอบความรู้สึกห่างเหินนี่เลย
“ผมมีอะไรจะสารภาพครับ” ในที่สุดผมก็คิดออก
“จะสารภาพอะไรก็ว่ามา” ใจมันตกลงไปอยู่ที่พื้น แค่ได้ยินเสียงเย็นชาก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีหลุมใหญ่ๆอยู่กลางอก
“ตอนผมเข้ามาทำงานใหม่ๆ พี่พรเล่าเรื่องที่..เอ่อ..คุณวีร์ได้รับจดหมายขู่กับเรื่องที่โดนทุบกระจกรถให้ผมฟัง
จะได้ช่วยกันสังเกตสังกาเผื่อมีอะไรผิดปกติ”
ผมลอบมองสีหน้า พยายามประเมินสถานการณ์
“ผมได้รับซองเอกสารวันนี้ เปิดมาก็เจออย่างที่คุณวีร์เห็น
ผม..ผมไม่อยากให้คุณวีร์กังวล คิดว่าคงไม่มีอะไรมาก เห็นพี่พรบอกว่านอกจากทุบรถแล้วก็ไม่มีอะไรร้ายแรง
ผมเลยเก็บเอาไว้เอง ไม่ได้บอกใคร คุณวีร์อย่าโกรธผมนะครับ”
“โกรธ ผมโกรธมาก”
คำว่าพี่หายไปแล้ว น้ำตาผมมันเหมือนจะหยด ไอ้บ้าปุ่นเรื่องแค่นี้จะร้องไห้ทำไม
“ผมขอโทษครับ ลืมคิดไปว่ามันเกี่ยวกับความปลอดภัยของคุณวีร์ด้วย”
“คิดได้แค่นี้”
“ถ้าอย่างนั้นคุณวีร์โกรธเรื่องอะไรครับ”
“ผมโกรธ...” คุณวีร์ชะงักก่อนถอนใจทำหน้าเหมือนไม่รู้จะทำยังไงกับผมดี
“ผมโกรธที่ปุ่นไม่บอก เรื่องนี้มันสำคัญมากรู้ไหม ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจะทำยังไง โง่หรือเปล่า”
น้ำเสียงเย็นชาเปลี่ยนเป็นดุดัน หัวเสียและโกรธเคือง
“ผมไม่อยากให้เป็นห่วง วันนี้คุณวีร์เองก็เครียดเรื่องคุณจักร” ผมยกเรื่องที่พอคิดได้ขึ้นมาอ้าง
“มานี่สิ” ผมกลืนน้ำลาย ขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ
“ขอดูสมองหน่อยทำมาจากอะไรขี้เลื่อยหรือเปล่า มีรอยหยักกับเขาบ้างไหม” คนพูดจับหัวผมโยกซ้ายโยกขวา
“พอแล้วครับคุณวีร์” ผมประท้วงเสียงดัง เค้กที่กินไปยังไม่ทันย่อยดีเดี๋ยวมันพุ่งออกมา
“ทำยังไงกับเราดีก่อปัญหาไม่หยุด” ดีที่น้ำเสียงไปทางอ่อนใจปนหมั่นเขี้ยว ไม่งั้นผมเถียงขาดใจ
ใครกันแน่เป็นตัวปัญหา คนเขาถึงต้องวุ่นวายกันไปหมด
“เมาอาละวาด โดนต่อย โดนขู่ ตั้งแต่มายังไม่หยุดเลยนะ”
（ˇ︿ˇ﹀
“เพราะใครเล่า” ผมว่าผมเถียงเบาแล้วนะ ทีอย่างนี้ทำเป็นหูดี
“กล้าโทษเจ้านายเหรอ”
“เมาในหน้าที่เพราะต้องรักษามารยาท โดนต่อยเพราะปกป้องแฟนเจ้านาย โดนขู่เพราะเป็นลูกน้องเจ้านาย”
ผมร่ายยาว ดูสิจะยังบอกไม่เกี่ยวอยู่ไหม
“ผิด”
“ผิดตรงไหนครับ” ผมอยากเอาชนะจนลืมตัวเผลอขยับเข้าไปใกล้
“ผิดตรงที่วิกาไม่ใช่แฟน และปุ่นไม่ใช่ลูกน้อง” มือใหญ่เอื้อมมาบีบจมูกผม บีบแรงๆแล้วปล่อย ผมคลำจมูกป้อยๆ
ไม่ใช่แฟนผมพอเข้าใจ ไอ้ไม่ใช่ลูกน้องแปลว่าอะไร
ผมส่งสายตาเป็นคำถามกลับไป แต่คนหน้า(หาย)หงิกทำเป็นอมยิ้มไม่ตอบ
“จะไม่ใช่ได้ไงล่ะครับ อย่าบอกว่าจะไล่ผมออก” ผมพยายามกระตุ้นให้ตอบเสียที ชอบนักล่ะแกล้งให้อยากรู้เนี่ย
“ไม่ใช่แฟน ก็คือไม่ได้คบหากัน ส่วนไม่ใช่ลูกน้อง ก็คือ.....”
ผมกลั้นใจฟังจนจะขาดอากาศตายอยู่แล้ว คุณรองประธานยังสนุกกับการยึกยักท่ามากไม่ยอมพูดต่อ
พออารมณ์เริ่มดีชักเอาใหญ่
“ก็คือ....” ผมลุ้นสุดตัว
“เลขาไง” ผมแทบทรุด มุขอะไรของเจ้านายฟระไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย ผมทำหน้าหน่าย ไม่ขำ ไม่เข้าท่า ไม่ตลกโว้ย
“ปุ่น” คนที่หัวเราะๆ อยู่ กลับมาทำหน้าตาจริงจังอีกครั้ง
“กลัวหรือเปล่า” มือที่ใช้แกล้งผมเปลี่ยนมาลูบหัวเบาๆ
“ไม่กลัวครับ”
“ขอโทษนะที่ทำตามสัญญาไม่ได้” ผมขมวดคิ้ว สัญญา? ผมเคยสัญญากับคุณรองประธานด้วยเหรอ
“สัญญาอะไรครับ”
“ที่พี่บอกปุ่นว่า..ปุ่นไม่ต้องเป็นห่วง ต่อไปจะไม่มีใครรังแกปุ่นได้อีกแล้ว แต่กลายเป็นพี่เองที่อาจทำให้ปุ่นลำบาก”
ผมอึ้งจนพูดไม่ออก ใจมันรู้สึกผิดอยากจะขอโทษ อยากจะสารภาพ แต่มันทำไม่ได้
รู้สึกผิดจนลืมดีใจที่คุณวีร์กลับมาแทนตัวเองว่าพี่กับผมเหมือนเดิมแล้ว
“คุณวีร์อย่าคิดมากสิครับ” ผมพูดได้แค่นี้ สิ่งที่อยากพูดได้แต่เก็บไว้ในใจ
“เมื่อกี้ผมหัวใจเกือบวาย คุณวีร์ทำหน้าน่ากลัวมากรู้ไหมครับ” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย
“ขอโทษที เห็นรูปแล้วมันกังวล โกรธที่ปุ่นเก็บเงียบไม่ยอมบอก”
“แล้วคุณวีร์ไปเจอได้ยังไงครับ” ผมตัดสินใจถาม อยากรู้มาก ผมว่าผมเก็บดีแล้วเชียว
“อยากรู้เหรอ”
“ครับ”
“ไม่บอก”
(￣﹏￣)
เฮ้ย!! ไม่ได้ ทำแบบนี้กับพี่ปุ่นไม่ได้นะ คืนนี้ได้นอนไม่หลับกันพอดี
“บอกเถอะครับผมอยากรู้จริงๆ” ผมส่งสายตาอ้อนวอน
“เอาอะไรมาแลก” คุณรองประธานน่าจะทำธุรกิจจนเคยตัว นิดหน่อยต้องมีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง
“ทำไมต้องแลกครับ บอกเฉยๆ ไม่ได้เหรอ” ผมขัดใจ หมั่นไส้คนทำท่าถือไพ่เหนือกว่า
“ไม่ได้”
ผมหน้านิ่วคิดหนัก แล้วอยากได้อะไรฟระ
“นี่แก้มหรือซาลาเปา” คนรอคำตอบเอามือมาดึงแก้มก่อกวนผม
“อย่าสิครับ” ผมทำตาดุๆ เลียนแบบ ซึ่งได้ผลมาก...
ดึง ดึง
(‵﹏′)
ไอ้คุณรองประธาน นี่แก้มโว้ยไม่ใช่ดินน้ำมัน ดึงอยู่ได้
ไม่คิดแล้วถามเลยดีกว่า
“คุณวีร์จะแลกกับอะไรล่ะครับ”
“ยังคิดไม่ออก เอาเป็นว่าปุ่นติดพี่หนึ่งอย่าง อยากได้แล้วจะบอก”
คำพูดมันกำกวมไปไหม มันควรจะเป็นคิดออกแล้วค่อยบอกไม่ใช่เหรอ
“ไม่เอาครับเสียเปรียบ ผมไม่รู้ว่าคุณวีร์อยากได้อะไร เกิดผมหาให้ไม่ได้ขึ้นมาจะทำยังไง”
“เอาน่า รับปากว่าเป็นของที่ให้ได้แน่นอน”
“ไม่เอาครับ” ผมยังยืนยันคำเดิม
“งั้นก็ตามใจ” คุณรองประธานยักไหล่ ลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน
“ก็ได้ครับ” ผมรีบดึงมือคนตัวสูงเอาไว้ ความอยากรู้ชนะทุกสิ่ง
คนถูกรั้งยิ้มพอใจ กลับมานั่งลงตามเดิม
“พี่โทรตามจะเอารายงานการประชุมเรื่องงบแมนเทอร์แนนซ์สปอร์ตคอมเพล็กซ์
แต่ไม่มีใครรับสาย เดินออกไปดูหายกันไปทั้งคู่ พี่เลยลองหาบนโต๊ะปุ่น เห็นซองมันกองอยู่กับของอย่างอื่นก็แค่นั้น”
กรรม ผมรีบออกมาเอาขวดน้ำมันหอม ลืมเก็บของกลับเข้ากระเป๋า ตอนเออกมาดันไม่ได้แวะโต๊ะ
เอาเอกสารไปให้คุณชิดชัยเลยถึงไม่เห็น อยากจะเขกหัวตัวเองทำอะไรไม่เคยรอบคอบ ผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก
แต่ว่า.. ทำไมคุณรองประธานถึง..
“เดี๋ยวนะครับ เอกสารมันส่งถึงปุ่น ทำไมคุณวีร์เปิดดูล่ะครับ” เจ้านายก็เจ้านายเถอะมาล่วงล้ำความเป็นส่วนตัว
ของพนักงานได้ยังไง (ผมลืมไปว่าตัวเองก็เปิดกล่องพัสดุของคุณวีร์)
“ไม่ได้คิดจะละลาบละล้วง แต่หน้าซองมันคล้ายกับจดหมายที่พี่ได้รับ ชื่อผู้รับยิ่งแปลกเหมือนคนส่งไม่รู้ชื่อจริงของปุ่น
พี่เลยตัดสินใจเปิดดู”
เฮ้อ จะโทษใครได้ละครับก็ต้องโทษตัวเอง อย่างน้อยเรื่องงานของผมก็ยังไม่แตก ยังถือว่าโชคดี
“คุณวีร์สงสัยใครเป็นพิเศษไหมครับ”
“มีสองสามคนแต่ก่อนหน้านี้พี่ไม่ได้สนใจอะไรมาก คิดว่าถ้าจะทำอะไรคงทำไปนานแล้ว ไม่เสียเวลามานั่งส่งจดหมาย
งี่เง่าพวกนี้ แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ”
ผมนึกถึงรูปของคุณวีร์ชุดแรกที่ถูกส่งมา บอกตอนนี้คงไม่ได้แล้ว แต่มันก็ไม่ยุติธรรมกับคุณวิกา เพราะคุณวีร์จะไม่ได้รู้ว่า
คุณวิกาก็อาจจะโดนขู่ด้วย
เดี๋ยวนะ...
ตัวผมชาวูบขึ้นมาเมื่อคิดอะไรได้ คราวก่อนรูปถูกส่งมาก่อนที่คุณวิกาจะโดนผลักล้มที่งาน แล้วคราวนี้แค่ส่งมาขู่หรือว่า...
ผมควรทำยังไงดี ปรึกษาพี่ปั้นไม่ได้ บอกคุณวีร์ๆจะยิ่งกังวล
ซ้ายก็ไม่ได้ขวาก็ไม่ได้ งั้นก็ช่างมัน เป็นไงเป็นกัน ไอ้ที่เรียนมาจะได้ใช้เสียบ้าง
“เดี๋ยวพี่จะไปพบท่านประธาน ถ้าเลยเวลาเลิกงานแล้วอย่าเพิ่งกลับรอพี่ก่อน จะให้คนขับรถไปส่งที่บ้าน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้”
“อย่าขัด สัญญาว่าจะพาไปเลี้ยงร้านอร่อย”
ตลอดอะ ชอบเอาของกินมาล่อ ก็รู้ว่าตกหลุมง่าย ยิ่งเครียดยิ่งอยากกินอะไรหวานๆ
“ถ้าอย่างนั้น ไปร้านที่มีไอศกรีมด้วยได้ไหมครับ”
“ได้สิ”
“ว่าแต่ปุ่นไม่ได้โกงอายุมาสมัครงานใช่ไหม ถึงสิบห้าหรือยังเรา ยังร้องจะกินไอศกรีมอยู่เลย”
ผมรู้นะว่าต้องหมายถึงอายุสมองผมแน่ อย่าสั่งให้เห็นหรือมาขอชิมนะเฟ้ย พี่ปุ่นจะแซวให้อายเลย
ล้างแค้นสิบปียังไม่สาย ใครไม่รู้(สักคน)บอกไว้
“ปุ่นเป็นยังไงบ้าง” พี่พรถามน้ำเสียงร้อนใจ
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า พี่ไปเข้าห้องน้ำกลับมาเจอคุณวีร์ยืนรออยู่ บอกว่าถ้าปุ่นมาให้เข้าไปพบทันที
หน้าตาคุณวีร์น่ากลัวมาก”
ผมส่งยิ้มแหยๆให้พี่พร ก่อนเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง
“ตายแล้วน้องปุ่น ต่อไปต้องระวังกว่านี้นะคะ ดูสิมาสั่งห้ามพี่ตัวเองดันถูกจับได้”
“โธ่พี่พรอย่าตอกย้ำสิครับ ผมเพิ่งจะหายใจได้คล่องขึ้นมาหน่อยเดียว” ผมโอดครวญ
“แต่แบบนี้ก็ดีนะคะพี่ไม่สบายใจเลยเป็นห่วงน้องปุ่น”
เรื่องนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจแหะว่ามันดีหรือเปล่า เอาเถอะ รอดมาได้ก็บุญแล้ว
ผมนึกว่าผ่านเรื่องคุณวีร์เจอรูป วันนี้จะไม่มีอะไรแล้ว กลับกลายเป็นว่าหนักกว่าเก่า
คนที่นั่งจ้องหน้าผมดูโหดกว่าคุณรองประธานสักสิบเท่า
“พี่ปั้น” ผมลากเสียงยาว พยายามเข้าไปใกล้ๆ ยกมือเตรียมอ้อนเต็มที่ แต่พี่ปั้นขยับตัวหนี
“มีสมองหรือเปล่า เรื่องอย่างนี้ปิดพี่ได้ยังไง” โว้ย มีแต่คนด่าผมไร้สมอง ด่าจนจะเชื่ออยู่แล้ว
“กะว่ากลับบ้านมาค่อยเล่า จะได้เอามาให้ดูด้วย” เนียนๆ มันเข้าไป ทั้งกับเจ้านายกับพี่ชายตัวเอง
“ให้มันจริงเถอะ” พี่ปั้นทำหน้าไม่เชื่อใจ
“แล้วรู้หรือยังว่ามีการเปลี่ยนแปลง” พี่ปั้นทำสีหน้าจริงจังเหมือนเวลาประชุมเรื่องงาน
“อะไรครับ น้องยังไม่ได้ข่าวอะไรเลย”
“คุณวีร์แจ้งคุณธรรม(พ่อ) ว่าเรื่องบอดี้การ์ดที่เคยพูดไว้ คุณวีร์ตกลง”
“หา!!! ผมแหกปากร้องลั่น มันทั้งแปลกใจ ตกใจ
“จริงเหรอพี่ปั้น”
“จะโกหกทำไมเลขาคุณธรรมติดต่อพี่มาเอง”
“แล้วพี่ปั้นจะทำยังไง”
“ตั้งแต่พรุ่งนี้พี่จะส่งสนิมกับโชคไปคุ้มครอง” ดีเลยจะได้ตามคุณวีร์ได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ
“ส่วนปุ่นลาออกจากงานซะ อ้างว่ากลัวหรือไม่ก็ที่บ้านรู้เรื่องแล้วไม่อยากให้ทำต่อ หามันสักเหตุผลจัดการให้เรียบร้อย”
“ไม่นะพี่ปั้น” ผมอุทาน ทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด
“ทำไม”
“เพราะ...” เพราะอะไรดีล่ะ
“เพราะน้องโดนหางเลขไปด้วย คุณวีร์ถึงยอมเรียกบอดี้การ์ดเข้าไปดูแล ถ้าน้องลาออกเหลือแค่คุณวีร์
น้องว่าต้องยกเลิกแน่ๆเลยพี่ปั้น”
ไม่รู้ว่าผมเข้าข้างตัวเองไปไหม แต่ใจผมเชื่ออย่างนั้นว่าคุณวีร์ทำเพราะเป็นห่วงผม
“ช่างมัน ยกเลิกก็ยกเลิกแต่พี่จะไม่เอาปุ่นเข้าไปเสี่ยงเด็ดขาด”
“น้องไปเป็นบอดี้การ์ดก็เสี่ยงอยู่แล้ว ต่างกันตรงไหน พี่ปั้นมึนจนลืมไปหรือเปล่าว่าส่งน้องไปเอง”
“เราสิมึน ไม่ใช่เป้าหมายกับเป็นเป้าหมายมันต่างกัน ตอนนี้เรากลายเป็นเป้าหมายไปแล้ว”
“จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ อาจแค่ขู่ไม่ให้ยุ่งเฉยๆ” ผมใช้สายตาอ้อน มือก็เกาะแขนเอาไว้
“นะครับพี่ปั้น น้องทำงานก็อยากทำให้สำเร็จ งานแรกก็โดนถอดแล้ว น้องเสียเซลฟ์แย่”
“พี่ปั้นส่งน้องไปเรียนมาตั้งแยอะ ไม่ได้ใช้เลย นอกจากซ้อมไปวันๆ เสียดายเงิน “
สีหน้าพี่ปั้นเริ่มอ่อนลงแล้วต้องพยายามอีกนิด
“น้องสัญญาว่าจะออกกำลังกายทุกวัน จะได้แข็งแรงเตรียมพร้อมรับทุกสถานการณ์
แล้วพี่ปั้นก็บอกเองว่างานนี้ ไม่น่าเกิดเหตุการณ์ร้ายๆ นอกจากการข่มขู่ให้กลัวเท่านั้น หาตัวคนทำให้เจอก็ปืดงาน
ตอนน้องไม่อยากไปทำ พี่ปั้นยังบอกเองเลยว่างานง่ายๆ” ผมชักแม่น้ำมากกว่าห้าสายหวังว่ามันจะได้ผล
“นะ นะพี่ปั้น” ผมเขย่าแขนพี่ชายไปมา
“เออๆ ตามใจ แต่ถ้ามีอะไรมากกว่านี้ต้องบอกพี่ แล้วต้องสัญญาว่าจะต้องถอนตัวทันที”
“ได้เลยครับผม” เอาไว้ก่อน ดีกว่าต้องลาออก
“งั้นไปเก็บกระเป๋า”
“หะ พี่ปั้นว่าไงนะครับ”
“บอกให้เก็บกระเป๋า ปุ่นต้องย้ายไปอยู่กับคุณสิทธวีร์”
“ย้ายไปอยู่กับคุณวีร์” ผมเหมือนโดนผีหลอก ตาค้างดีว่าผมไม่ตั้ง
“ใช่ พรุ่งนี้ทางโน้นคงบอกปุ่น แต่พี่บอกไว้ก่อนจะได้มีเวลาเตรียมตัว”
“ทำไมน้องต้องไปด้วย” ผมไม่เข้าใจ
“คุณสิทธวีร์อยากให้ปุ่นอยู่ในความคุ้มครองตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วย
“ไม่เอาน้องไม่ไป เดี๋ยวพรุ่งนี้น้องจะคุยกับคุณวีร์เอง”
“แล้วแต่เรา แต่อย่าเผลอไปพูดก่อนต้องรอให้ทางโน้นเอ่ยปาก เข้าใจไหม” ผมพยักหน้ารับ
“เฮ้อ พักนี้ทำไมถึงดื้อนัก ค้านมันทุกเรื่อง” พี่ปั้นส่ายหัว บ่นพึมพำ
ผมไม่กล้าบอกพี่ปั้นว่าเพราะอะไรผมถึงไม่อยากไปอยู่กับคุณวีร์ จะให้บอกได้ยังไงล่ะครับ
แค่คิดก็หน้าแดงแล้ว อยู่กันสองคนทีไรมีเหตุให้ผมต้องโดนคุณรองประธานนอนกอดทุกที
ใจมันก็เอาแต่เต้นแปลกๆ ไม่ทันไรผมเริ่มชินกับการโดนผู้ชายกอด แบบนี้มันไม่เข้าท่าเลย
เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปคุยกับคุณรองประธานให้รู้เรื่อง ยังไงก็ไม่ไป หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ไป
............................................TBC.................................................
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ ^^
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 808586 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก