หัวข้อ: ✣Jurassic Confidant✣ คู่หู กลายพันธุ์รัก {• หาคู่•พิเศษ2+เปิดพรี} P.38 4/08/60

[КίmY]

หึ สมควรตายให้หมด 
แล้วอานโน่กับพี่เชสจะทำยังไงล้าา. 

[natsikijang]

พวกหน่วยนรกนั่นปล่อยไดโนเสาร์ไม่ได้สายพันธ์เลย  คราวนี้ตายแน่   อานโน่ก็คงทนดูไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องเข้าไปช่วย  เซสกับอานโนยิ่งเป็นคนดีอยู่

[kitty08]

เราว่าเผลอ ๆ ไม่ใช่พวกที่ปล่อยไม่รู้หรอก แต่ต้องการสร้างเรื่องให้พวกไดโนเสากลายเป็นพวกที่ต้องฆ่าทิ้งถ้าหลุดออกไปมากกว่า และพวกที่ออกไปจัดการก้อตกเป็นเหยื่อให้กับพวกคนร้ายนั่นแหละ เอาให้มันร้ายไปเลย  รอตอนต่อไปน่ะจ้ะ พักนี้ไม่ค่อยเห็นยูทาร์เลยน่ะ คิดถึง 

[nicedog]

• •* หาคู่*• •วันที่21




บรรยากาศน่าขนลุกกระจายไปรอบสถานที่แห่งนี้อย่างรวดเร็วด้วยฝูงของทีโรซอร์แฮมิทีรัสกว่า10ตัวและอาจมีมาเพิ่มกว่านี้แน่ถ้าถ้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทพาพวกมันมาทั้งหมด


ทีโรซอร์แฮมิทีรัสเป็นสัตว์ที่ชอบอยู่รวมกันเป็นฝูงใหญ่นอกจากจะชอบการล่าเป็นกลุ่มแล้วยังมีสายสัมพันธ์ที่เรียกว่าแนบชิดต่างจากสายพันธุ์อื่นที่พอตัวลูกโตพอก็จะไปสร้างครอบครัวของตัวเองแต่ทีโรซอร์แฮมิทีรัสนั้นจะสร้างประชากรเพิ่มโดยการรวมกันให้มากขึ้นไปเรื่อยๆ


ดังนั้นพวกมันจึงรักฝูงของตัวเองมากกว่าอะไรทั้งหมดและจะไม่แยกกันหากไม่มีเรื่องจำเป็นจริงๆ...การที่พวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทปล่อยพวกมันออกมาไม่หมดจะทำให้ตัวที่ถูกขังเริ่มหงุดหงิดจนท้ายที่สุดพวกมันจะทำลายที่นั่นเพื่อออกมาหาฝูงของตัวเอง


งี๊ดดด!


เสียงครางสูงของผมในร่างไดโนเสาร์เกร็ดเงินดังขึ้นเหมือนถามคนที่นั่งอยู่บนหลังตัวเองว่าจะเอายังไงดีกับสถานการณ์ในตอนนี้
จากที่มองลงไปยังไม่เห็นพวกพี่บราวหรือพี่โชเลย...จะให้ดมกลิ่นก็ยากไปหน่อยเพราะบินอยู่ค่อนข้างสูงและด้านล่างก็มีแต่กลิ่นเลือดอบอวนไปหมด


ไม่รู้ว่าจะสงสารพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทไหมที่ทำตัวเองแบบนี้


ครืดดด~ ครืดดดด~


“ครับ...พี่บราวอยู่ไหนครับตอนนี้พวกผมมาถึงแล้ว”เสียงทุ้มของคนบนหลังดังขึ้นทำให้ผมรู้ว่าคนที่ติดต่อมาคือพี่บราว...ถ้ายังคุยกันได้แบบนี้แปลว่ายังไม่ได้เข้าไปร่วมต่อสู้


งั้นผมก็ควรจะถอยไปรวมกับพวกพี่บราวก่อนดีกว่า


กรรรรร!!


ยังไม่ทันจะได้ถอยทีโรซอร์แฮมิทีรัสตัวที่สบตากับผมก็พุ่งขึ้นมาหาพร้อมอ้าเรียวปากที่เต็มไปด้วยซี่ฟันแสนคมกริบออกหมายจะจัดการผมในการโจมตีเดียวแต่เพราะผมสัมผัสได้ถึงการจู่โจมเลยสามารถเลี่ยงการโจมตีไปได้แต่นั่นเป็นเหมือนแผนหลอกของทีโรซอร์แฮมิทีรัสตัวแรก...


งี๊ดดด!!


ผมร้องเสียงดังลั่นเมื่อถูกทีโรซอร์แฮมิทีรัสตัวที่สองที่ตามมากัดเข้าที่ขาหน้าอย่างไม่ทันตัวจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวของเลือดที่ไหลออกมา


ทีโรซอร์แฮมิทีรัสตัวที่สองหยุดการเคลื่อนไหวของผมได้สำเร็จทำให้ทีโรซอร์แฮมิทีรัสรีบบินกลับมาหมายจะโจมตีอีกรอบหนึ่ง..ผมอ้าปากสีเงินออกเพื่อจัดการทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่กัดขาอยู่แล้วเหวี่ยงขึ้นไปปะทะกับทีโรซอร์แฮมิทีรัสอีกตัวที่อยู่บนฟ้าอย่างรุนแรงจนเซไปอีกฝั่ง


ปัง!


ปัง!


“บินไปทางตึกใหญ่ที่อยู่ด้านหลังอานโน่!!”เสียงปืนสองนัดดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนจากด้านบน...ทีโรซอร์แฮมิทีรัสสองตัวที่โดนยิงล่วงลงไปแทบจะทันทีแปลว่าปืนนั่นต้องมียาสลบไม่ก็ยาชาอยู่แน่


ปีกสีเงินขนาดใหญ่กางออกกว้างอีกครั้งก่อนจะบินตรงไปยังตึกใหญ่ที่เชสบอกแต่ยังไปได้ไม่ไกลทีโรซอร์แฮมิทีรัสหลายตัวก็มาขวางทางไว้จนต้องชลอความเร็ว


“อย่าชลอ!...ชนพวกมันไปเลยเดี๋ยวฉันจะปกป้องนายเอง!”คำพูดของเชสทำให้ด้วยตาสีแดงเข้มหรี่เข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะพุ่งตรงเข้าหาทีโรซอร์แฮมิทีรัสสุดตัว


ผมเชื่อในตัวเชส


เชื่อพอๆกับที่เชื่อตัวเอง


ดังนั้นผมจะทำตามที่เขาบอกต่อให้มันจะเสี่ยงมากก็ตาม


ปัง!


ปัง!


ปัง!


เสียงรัวกระสุนดังขึ้นติดๆกันในขณะที่ร่างของไดโนเสาร์เกร็ดเงินพุ่งชนทีโรซอร์แฮมิทีรัสตัวหนึ่งด้วยความเร็วสูง...เชสจัดการทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่อยู่รอบๆให้ทำให้ไม่มีตัวไหนที่บินตามมา


บนดาดฟ้าตึกขนาดใหญ่ตรงหน้ามีร่างของบุคคลที่คุ้นเคยปรากฏอยู่นั่นทำให้ผมบินลงที่ดาดฟ้าตึกนั้นพร้อมกับร่างมนุษย์ในทันที...สถานการณ์ตอนนี้เราจะรอช้าไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว


“ทำไมไม่เข้าไปสู้ล่ะพี่บราว?”ผมเดินเขาไปถามหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษสาขาฝรั่งเศสด้วยความสงสัย


ด้านข้างก็มีทั้งโยดารี่ พี่โชและเชสต้ายืนอยู่ไม่ไกล


“ถ้าเข้าไปสู้โดยไม่วางแผนก็มีแต่จะทำให้เสียเปรียบมากกว่าเดิม”


“แต่...”


“ด้วยจำนวนเราก็แพ้อย่างหลุดลุ่ย...ถ้าขืนฝืนต่อสู้คนที่จะได้รับอันตรายที่สุดคือพวกนายที่เป็นไดโนเสาร์กลายพันธุ์นะ”คำอธิบายต่อมาทำให้ผมที่กำลังจะอ้าปากเถียงหยุดชะงักในทันที


สมแล้วที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้ามีความสามารถในระดับสูงจริงๆ


ไม่แปลกใจเลยที่จะได้เลื่อนขั้นไวขนาดนี้


“อย่าทำเหมือนพวกเราอ่อนแอน่า”สาวผมชมพูแซมดำหันไปตะโกนใส่คู่หูตัวเองอย่างโกรธๆ


“ไม่ได้บอกว่าอ่อนแอแค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง”พี่บราวหันไปพูดกับโยดารี่ที่ยืนข้างๆพร้อมยกมือขึ้นลูบเส้นผมสีแปลกตานั่นแต่ยังไม่ทันแตะก็ถูกอีกฝ่ายขยับเลี่ยงก่อนจะเดินเข้ามาหาผมแทน


“พี่อานโน่บาดเจ็บเหรอ?”


“...นิดหน่อย”พอถูกทักเลยนึกขึ้นมาได้ว่าถูกทีโรซอร์แฮมิทีรัสกัดเข้าที่แขนนี่นา พอยกขึ้นมาดูก็เห็นทั้งรอยฟันและเลือดที่ไหลออกมา


“มันไม่นิดแล้วอานโน่”เชสที่อยู่ไม่ไกลรีบเดินเข้ามาจับแขนผมยกขึ้นไปดูดใกล้ๆด้วยความเป็นห่วงจนคิ้วสีน้ำตาลนั่นขมวดเข้าหากันแน่น


“เชสต้าพกยามานี่....เอาไปให้อานโน่หน่อย”พี่โชหันไปบอกกับชายร่างเล็กที่อยู่ใกล้ๆ


“...ครับ”เมื่อได้รับอนุญาตเชสต้าก็เดิมมาหาพร้อมกับยื่นกระปุกยามาให้


“ขอบคุณเชสต้า”ผมบอกเด็กผมสีเหลืองแซมน้ำตาลตรงหน้า


“ครับ”


“ให้หนูเลียให้ไหม?”โยดารี่ถามก่อนจะตรงไปยังแขนที่ถูกเชสจับไว้แต่ยังไม่ได้ทำอะไรก็ถูกคนที่จับแขนผมไว้จ้องไปด้วยสายตาคมกริบจนโยดารี่ต้องก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย


 “การเลียไม่ใช่การรักษาที่ถูกต้องต่อให้เป็นพวกเธอในน้ำลายย่อมมีแบคทีเรียซึ่งอาจทำให้แผลนั้นอักเสบหรือเน่าได้ดังนั้นการปฐมพยาบาลที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือ...”


“เธอล้อเล่นน่าเชส”ผมหันไปบอกคู่หูก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดต่อไปอีกสัก10บรรทัดเรื่องแบคทีเรีย


“ก็รู้...แค่บอกไว้เฉยๆ”


“นั่นไม่ได้เรียกว่าบอกแต่เริ่มเป็นการเทศน์แล้ว”


“...รีบทายาให้เสร็จแล้วมาคิดแผนกันดีกว่า”เชสพูดจบก็จัดการเปิดกระปุกยาทันที


“เป็นคู่หูที่ดีเลยนี่”พี่บราวพูดขึ้นโดยที่มองมายังเชสที่ทาแผลให้ผมอยู่


“ขอบคุณครับ”


“แปลว่าฉันคงแย่งอานโน่มาไม่ได้แล้วสินะ”คำพูดนั่นทำให้มือที่ทาแผลอยู่ถึงกับชะงัก ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเงยขึ้นไปสบกับดวงตาสีฟ้าของพี่บราวเขม็ง


“แน่นอนครับ”


“ฮะฮะฮะ...โอเคก็ได้...ยอมแพ้เรื่องอานโน่ก็ได้อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิ...นี่เราพวกเดียวกันนะ”


“ก็นายทำเขาโกรธเองนี่บราว”พี่โชบอกกับเพื่อนตัวเอง


“มันน่าแกล้งนี่”


“ถ้าโดยผลักตกตึกฉันไม่ช่วยนะ”


“อะไรเล่า...นี่ฉันเป็นหัวหน้านะ”พี่บราวหันไปพูดกับพี่โชโดยที่ลืมคนหน้านิ่งอย่างเชสไปซะสนิท


“หัวหน้าไม่ใช่เจ้าชีวิตนี่”


“โธ่...ฉันเป็นถึงหัวหน้าแต่ทำไมทั้งลูกน้องทั้งคู่หูต่างก็ไม่เคารพเลยล่ะ...ขนาดคนที่พึ่งเข้ามาใหม่ก็ไม่รับมุกเอาซะเลย”พี่บราวบ่นออกมาอย่างเศร้าใจ


ผมว่าถ้าเห็นเชสรับมุกพี่บราวคงได้กลายเป็นเรื่องสยองขวัญแน่


นี่พี่บราวคงไม่คิดว่าเชสจะทำท่าทางเป็นมิตรพร้อมหัวเราะด้วยรอยยิ้มสดสดใสหรอกนะ


“เข้าเรื่องก่อนที่สถานการณ์จะแย่ดีกว่าพี่บราว”เมื่อพันแผลเสร็จผมก็บอกกับหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษของประเทศฝรั่งเศสทันที


เราไม่มีเวลามานั่งหัวเราะกันนานนักหรอกนะ


ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกทีโรซอร์แฮมิทีรัสจะเป็นยังไง...คงไม่ได้เปลี่ยนไปทำร้ายพวกมนุษย์ที่ไม่เกี่ยวข้องแล้วหรอกนะ


“นั่นสิบราว...ขืนทำเป็นเล่นคงได้มีการสูญเสียครั้งใหญ่แน่”พี่โชพูดสมทบอีกแรงจนคนที่ได้ชื่อว่าหัวหน้าเลิกทำหน้าสดใสก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นสีหน้าที่จริงจังแทน


“อืม...เรื่องแผนฉันคิดไว้แล้วล่ะ”


“อะไร?”เหล่าคนที่ล้อมรอบอยู่ถึงกับถามออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันด้วยความอยากรู้


“ตอนนี้พวกเรามีกันแค่3คู่จึงไม่อาจใช้พวกแผนที่ซับซ้อนได้มากนักดังนั้นเราจะสู้ง่ายๆโดยใช้รู้แบบสามเหลี่ยม”


“สามเหลี่ยม?...คือยังไง?”เชสถามต่อ


“ก็คือการที่พวกเราทั้งสามคู่จะต่อสู้กับพวกทีโรซอร์แฮมิทีรัสโดยให้แต่ละคู่อยู่ในจุดของตัวเองเป็นรูปสามเหลี่ยม...การทำแบบนี้จะทำให้ขอบเขตการต่อสู้ของแต่ละคู่ลดลงและยังสามารถช่วยเสริมคู่ที่เสียเปรียบได้อย่างรวดเร็วด้วย”คำอธิบายอย่างเป็นมืออาชีพทำให้พวกเราที่ฟังได้แต่พยักหน้าเข้าใจ


สมแล้วที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้า


“เราจะไม่รอพวกคู่ฝึกหัดเหรอ?”ผมถามต่อ


ถ้ามีคนเพิ่มก็น่าจะดีกับทางเรานี่


“ถึงรอไปก็ไม่ช่วยให้เราได้เปรียบมากขึ้นหรอก...พวกเขายังต้องเรียนรู้อีกเยอะและความสามารถก็ยังไม่ดีเท่าไหร่...แล้วก็ตอนนี้ฉันสั่งให้พวกเขาคอยจัดการอยู่วงนอกเพื่อไม่ให้ความเสียหายกระจายไปมากกว่านี้”


“งั้นทำไมให้เชสมาร่วมสู้ได้ล่ะ?”เป็นอีกครั้งที่ผมถามพี่บราว


ถ้าพูดว่าคู่หูฝึกหัดพวกนั้นยังไม่สามารถต่อสู้จริงได้แล้วทำไมเชสถึงได้ทั้งที่เขาก็ยังเป็นคู่หูฝึกหัดอยู่เหมือนกันแถมยังเข้าที่หลังคนอื่นด้วย แต่นี่กลับให้เข้าร่วมการต่อสู้จริงตั้งหลายครั้งแล้ว


“กับหมอนี่ถือเป็นข้อยกเว้น”พี่บราวตอบพลางมองไปยังเชสที่ขมวดคิ้วมองมาอย่างไม่เข้าใจ


“ยกเว้น?”


“อธิบายง่ายๆก็ไม่ต้องมาคอยนั่งสร้างความเชื่อใจกับไดโนเสาร์กลายพันธุ์เหมือนคู่อื่นๆและด้วยความสามารถที่มีบวกกับความตั้งใจก็เห็นได้ชัดว่าเหนือว่าคนอื่นมากอย่างเห็นได้ชัด...แถมยังเป็นมนุษย์ที่สามารถเปิดใจนายได้ไงอานโน่...ด้วยเหตุผลพวกนี้ก็น่าจะเพียงพอให้มองเขาในฐานะคนของหน่วยปฏิบัติการพิเศษอย่างเต็มตัวได้แล้ว”


คำอธิบายพวกนั้นทำให้ผมได้เข้าใจ...อย่างที่ว่าที่พวกคู่หูฝึกหัดไม่สามารถปฏิบัติงานจริงได้อาจเพราะยังไม่สามารถสร้างความเชื่อใจกับพวกเราที่เป็นไดโนเสาร์กลายพันธุ์ได้มากพอ มันไม่เหมือนกับพวกเราที่ต่างก็เชื่อใจกันอยู่แล้วเลยไม่จำเป็นที่ต้องสร้างความเชื่อใจกันเหมือนคู่อื่นๆ


แล้วก็ยังมีทั้งความรู้ ทักษะและความสามารถที่โดดเด่นกว่าคนอื่น


ไม่แปลกเลยที่สามารถเข้ามาอยู่ในหน่วยปฏิบัติการพิเศษได้ในเวลาอันสั้นแบบนี้


“ขอบคุณครับ...ผมจะพยายามไม่ให้ผิดหวัง”เชสหันไปบอกพี่บราว


“อย่าฝืนไปละกัน”


“เอาล่ะ...ก็อย่างที่อธิบายแผนไปแต่อานโน่...”


“ครับ?”


“แผนนี้นายอาจต้องรับบทหนักหน่อย”พี่บราวพูดเสียงเครียดทำให้ผมรู้ว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ


“ว่ามาเลยครับ”เรื่องรับบทหนักไม่เป็นปัญหาเลย


“อย่างที่รู้ว่าพวกทีโรซอร์แฮมิทีรัสนั้นบินได้ทำให้ขอบเขตการต่อสู้นั้นไปอยู่บนฟ้ามากกว่าพื้นดินดังนั้นทั้งนายและเชสจะรับบทหนัก...แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราจะหยุดพวกมัน...ต้องไม่ให้พวกมันออกไปทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้องได้...หวังว่าจะเข้าใจนะ”พูดจบดวงตาสีฟ้าของหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษก็มองมาที่ผมสลับกับเชส


เราสองคนหันมามองกันเล็กน้อยก่อนจะหันไปตอบพี่บราวอย่างพร้อมเพรียง...


“ครับ!”


“ดีมาก...ฉันติดต่อไปทางส่วนกลางแล้วไม่แน่พวกเขาอาจส่งคนมาช่วยดังนั้นเราต้องพยายามควบคุมสถานการให้ได้...บนพื้นดินฉันกับโชจะจัดการเองฝากบนท้องฟ้าด้วยนะเชส...อานโน่”


“ไม่ต้องห่วง...ผมจะไม่ยอมให้พวกมันหลุดไปได้แน่”ผมรับปากด้วยความตั้งใจ


“ดีมาก...หลังจากนี้คงไม่สามารถติดต่อกันได้ทางเครื่องมือสื่อสารเพราะต่างคนต่างต้องจดจ่อกับการต่อสู้ของตัวเองดังนั้นให้ทุกคนมองให้กว้างเข้าไว้ถ้าเห็นอีกคู่มีอันตรายก็ให้เข้าไปช่วยสบทบด้วย...แยกย้ายได้!”


“ครับ!!”


เสียงตะโกนสุดท้ายดังขึ้นพร้อมกับเหล่าไดโนเสาร์กลายพันธุ์ที่กลับร่างเดิมอย่างรวดเร็วก่อนจะพาคู่หูของตัวเองไปยังสนามต่อสู้ที่อยู่ไม่ไกล ผมเองทันทีที่กลับร่างไดโนเสาร์เกร็ดเงินก็กางปีกออกกว้างพร้อมบินทะยานสู่ท้องฟ้าโดยมีคู่หูอยู่บนหลังอีกครั้ง


กลิ่นคาวเลือดที่มีมากกว่าเดิมทำให้ต้องระวังรอบกายไว้ให้มาก...พวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทดูจะมีเพิ่มขึ้นกว่าเมื่อครู่แปลว่าคงเรียกพวกมาเพิ่มแต่ถึงจะเรียกมากว่าเท่าไหร่ก็คงไม่อาจจัดการทีโรซอร์แฮมิทีรัสได้ทั้งฝูงหรอก


มนุษย์ไม่อาจต่อกรกับไดโนเสาร์ได้ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ตาม


สิ่งเดียวที่จะเอาชนะไดโนเสาร์ได้ก็คือไดโนเสาร์ด้วยกันเท่านั้น!


กรรรรรร!!


เสียงคำรามของผมดังขึ้นทันทีเป็นการประกาศตัวให้ทั้งหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทและพวกทีโรซอร์แฮมิทีรัสรู้ว่าตอนนี้ผมมาอยู่ที่นี่แล้ว


กรรรรร!!


เหล่าทีโรซอร์แฮมิทีรัสก็ไม่ยอมแพ้พวกมันส่งเสียงคำรามออกมาติดๆกันโดยไม่มีท่าทีเกรงกลัวเสียงคำรามที่ผมส่งไปเลยสักนิด...แถมจำนวนดูจะเพิ่มขึ้นอีกแปลว่าพวกที่เหลือคงพังกรงขังออกมาหาครอบครัวของตัวเองแล้ว


แบบนี้ไม่ดีแน่


“อานโน่...ไปเลยฉันจะคอยสนับสนุนเอง!”เสียงตะโกนจากด้สนบนทำให้ผมพุ่งตัวไปยังทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่อยู่ใกล้ที่สุดด้วยความเร็วสูงสุดก่อนจะอ้าปากสีเงินอ้าออกจัดการขย้ำเข้าที่คอของทีโรซอร์แฮมิทีรัสแล้วเหวี่ยงลงพื้นอย่างรุนแรง...นั่นเหมือนเป็นการประกาศศึกระหว่างผมกับทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่เหลือ


กรรรรร!


กรรรรร!


ทีโรซอร์แฮมิทีรัสสองตัวพุ่งตรงมาพร้อมอ้าปากที่เต็มไปด้วยซี่ฟันแสนคมกริบออกหมายจะกัดเข้าที่ขาอีกครั้งแต่เพราะรู้ทันทำให้สามารถหลบได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ


ปัง!


ปัง!


ปัง!


เสียงปืนของเชสดังขึ้นพร้อมกับพี่บราวและพี่โชที่มาถึงช้ากว่าเล็กน้อย...ตอนนี้หน่วยปฏิบัติการพิเศษมาครบแล้ว


“พวกแกคิดจะทำอะไร...อย่ามาแย่งความดีความชอบของพวกเราสิ!”


ทุกคนต่างประจำตำแหน่งตามที่คุยกันไว้อย่างดีแล้วเริ่มการต่อสู้โดยไม่สนเสียงตะโกนของหน่วยรักษาความปลอยภัยเซฟตี้วิทสักนิด


กรรรร!


กรรรร!


ปัง!


ปัง!


การต่อสู้ที่รุนแรงเริ่มเปิดฉากขึ้นทั้งเสียงคำราม เสียงปืนและเสียงตะโกนดังไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว...ดวงตาสีแดงก่ำของผมในร่างไดโนเสาร์เกร็ดเงินจ้องเขม็งไปยังมนุษย์ของหน่วยรักษาความปลอยภัยเซฟตี้วิทที่ตะโกนด่ามาไม่หยุดอย่างเคืองๆ


แค่มีสมาธิกับการต่อสู้ก็ไม่ง่ายแล้วยังต้องมาฟังเสียงด่าอีกเหรอ?


“อย่าเหม่ออานโน่!...ตัวทางซ้ายมันกำลังจะหนีแล้ว!”เสียงทุ้มที่ตะโกนมาเรียกสติที่หายไปให้กลับมาตามเดิมก่อนจะใช้หางตะหวัดทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่กำลังจะบินออกนอกเขตให้กลับมาอยู่ที่เดิม


กรรรร!


“บ้าเอ้ย!...พวกแกน่ะหยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!”


ปัง!


“คนที่ต้องหยุดคือพวกนายต่างหากล่ะหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิท!!”กระสุนหนึ่งนัดถูกยิงจากด้านหลังของชายที่ตะโกนด่าไม่หยุดพร้อมกับร่างของพี่บราวและโยดารี่ที่ขึ้นมาอยู่บนดาดฟ้าเดียวกัน


กรรร!


ร่างอันปราดเปรียดของไดโนเสาร์กลายพันธุ์เพศหญิงเพียงคนเดียวของที่นี่ดังขึ้นพร้อมพุ่งเข้าใส่พวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทที่ยืนผวาอยู่ตรงหน้า


“ทำบ้าอะไรของแกน่ะ?!”


“ทำอะไร?...ก็จัดการคนที่สร้างความวุ่นวายไง”พี่บราวตอบกลับไปตามตรงทั้งที่สายตาจ้องไปยังชายตรงหน้าแต่มือก็ยังสามารถหยิบมีดสั้นที่เหน็บไว้ขว้างไปยังทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่กำลังจะโจมตีใส่ได้อย่างสบายๆ



ทางด้านพี่โชกับเชสต้าก็ขึ้นมาอยู่บนดาดฟ้าตึกข้างๆเหมือนกัน...พวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทที่เห็นแบบนั้นก็ถึงกับทำตัวไม่ถูกกันเป็นแถวๆ


“พะ...พูดบ้าอะไร...คนที่ทำเรื่องวุ่นวายนี่ก็พวกทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่บินอยู่นี่ไงเล่าจัดการพวกมันสิ!”อีกฝ่ายยังคงเถียงโดยที่ไม่เลยว่าพวกเรานั้นรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว


“ไดโนเสาร์ไม่ผิด”


“ว่าไงนะ?...แกจะบอกว่าที่พวกมันฆ่ามนุษย์นี่ไม่ถือเป็นความผิดรึไง?!”เสียงตะโกนนั่นบอกได้อย่างดีว่าเขาไม่พอใจกับสิ่งที่พี่บราวพูดขนาดไหน


“ทีโรซอร์แฮมิทีรัสอาจผิดที่ฆ่า...แต่ไม่ผิดเท่าพวกนายที่เป็นคนปล่อยพวกมันออกมาหรอกนะ”


“...”คำพูดนั่นทำให้สมาชิกของหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทถึงกับเงียบสนิท


“ถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอ?”


“อย่ามาพูดบ้าๆ...ใครเป็นคนปล่อยออกมากัน!”


“จริงด้วยๆ...พวกเราไม่ได้ทำ!”เสียงตะโกนของสมาชิกดังขึ้นอย่างพร้อมเพียง


“แล้วแต่ละกัน...เพราะยังไงพวกนายก็ได้รับโทษแล้ว...จะเล่นกับไดโนเสาร์ก็ศึกษาเรื่องสายพันธุ์มาสักหน่อยนะไม่งั้นจะเป็นเหมือนวันนี้อีก”


“พวกแก...พวกแกใส่ร้ายเรา!”


“เราจะทำไปทำไม?”


“พวกแกกลัวถูกคนอื่นแย่งความดีความชอบไปสินะถึงได้ทำเรื่องแบบนี้”


“ทำต้องกลัวด้วย...ดีใจซะอีกที่มีคนมาช่วยจัดการกับไดโนเสาร์เพิ่ม”พี่บราวตอบกลับไปอย่างสบายๆ


“ไม่จริง...พวกแกมันก็แค่โกงเพราะมีไดโนเสาร์คอยเป็นเกราะให้เท่านั้นแหละน่า!”


ปัง!


กระสุนอีกนัดถูกยิงเฉี่ยวหูของชายคนนั้นไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของเชสที่อยู่บนหลังผม


งี๊ดด!


เชส?


“ถ้ายังไม่ถอดคำพูดคราวนี้หัวแกได้เป็นรูแน่!!”เสียงทุ้มของเชสตะโกนลงไปอย่างหมดความอดทน


“แกจะมาสอดอะไรไอ้หนู!...มันไม่จริงรึไงที่พวกแกทำเท่อยู่นี่เพราะมีพวกมันคอยเป็นเกราะให้น่ะ...คอยแต่นั่งบนหลังและยิงปืนแค่นี้ก็ได้รับความชื่นชมจากคนไปหมด...มันน่าโมโหชะมัด...ถ้าพวกฉันมีเกราะมีชีวิตแบบนั้นก็...”


ปัง!


“โอ๊ย!”กระสุนอีกนัดจากเชสโดนเข้าที่ขาซ้ายทำให้อีกฝ่ายทรุดลงอย่างรวดเร็ว


“หุบปากของแกซะ...ใครใช้พวกเขาเป็นเกราะกัน...คนที่ไม่รู้อะไรไม่มีสิทธิ์มาพูดพร่อยๆแบบนี้...พวกแกรู้อะไรบ้างล่ะ...รู้บางไหมว่าพวกเขาจะรู้สึกยังไงที่ต้องเกิดมาเป็นแบบนี้และยังต้องมาปกป้องมนุษย์แย่ๆแบบพวกแกเนี่ย!!”เสียงตะหวาดที่ไม่เคยได้ยินทำเอาบรรยากาศรอบข้างถึงกับเงียบสนิทและเต็มไปด้วยความกดดัน


เชสกำลังโกรธมาก


ทั้งที่รู้แต่ก็อดดีใจไม่ได้...เขาโกรธเพราะเป็นห่วงความรู้สึกผม ไม่สิ เขาห่วงความรู้สึกของพวกเราที่เป็นไดโนเสาร์กลายพันธุ์


“ไม่รู้เฟ้ย!...แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย...พวกฉันจะจัดการกับพวกแกไม่ให้เอาเรื่องนี้ไปบอกใครได้เลยคอยดูสิ...ปล่อยเจ้านั่นออกมาเลย!”ชายคนเดิมตะโกนสั่งลูกน้องที่อยู่ด้านข้าง


งี๊ดดด!


อะไร...พวกมันจะปล่อยอะไร?


“ฉันรู้อานโน่...เราต้องดูก่อนว่าจะมาไม้ไหน”เชสบอกพรางลูบที่แผ่นหลังผมเบาๆ


“นี่เราจะสงบศึกกันดีๆไม่ได้สินะ?”พี่บราวถามออกไปตรงๆ


“ไม่มีทางที่เราจะสงบศึกกับพวกแกหรอก!”


“งั้นก็คงต้องใช้กำลังสินะ...โชจัดการเลย”พูดจบพี่บราวก็หันไปตะโกนบอกพี่โชที่อยู่อีกตึกหนึ่งก่อนจะพุ่งเข้าใส่คนของหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทอย่างรวดเร็ว


ผั๊วะ!


โคร่ม!


ทั้งพี่บราวและพี่โชต่างจัดการหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทกว่า40คนได้อย่างสบายๆโดยไม่ใช่อาวุธหรือให้พวกโยดารี่เข้าไปช่วยเลยสักนิด


แม้จะเป็นหน่วยที่รักษาความปลอดภัยเหมือนกันแต่ทักษะการต่อสู้นั้นต่างกันอย่างชัดเจน


ดูเหมือนผมคงไม่ต้องให้เชสลงไปช่วยสินะ


ที่ต้องคิดตอนนี้คือคำพูดที่บอกว่าปล่อยออกมาน่ะ...


ปล่อยอะไร...


กรรรรรรรร!!!


เสียงคำรามสูงที่แสบแก้วหูดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นของฝูงไดโนเสาร์ที่ตรงมาทางนี้...เพียงแค่เสียงที่ส่งมาก็ทำเอาฝูงทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่เหลืออยู่ถึงกับแตกตื่นกันด้วยความหวาดกลัว


นักล่าอย่างทีโรซอร์แฮมิทีรัสยังกลัว?!


ไม่นานร่างอันปราดเปรียดสีน้ำตาลเข้มก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับเสียงคำรามลั่นสร้างความแตกตื่นให้กับผู้คนที่อยู่ในละแวกนี้อย่างมาก...


ดวงตาสีแดงก่ำของผมถึงกับสั่นระริกอย่างไม่เชื่อสายตาว่าจะได้มาเจอกับมันที่นี่


ไดโนเสาร์ที่ได้ชื่อว่ามีทั้งความก้าวร้าวและโหดเหี้ยมที่สุดสายพันธุ์หนึ่งของโลก


ไดโลโฟซอรัส!


ทำกันได้นะหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิท!!


พวกเขารู้ไหมว่าได้ปล่อยสัตว์ประหลาดออกมาน่ะ!


ไดโลโฟซอรัสสูงเพียง 6 ฟุตและหนักแค่ครึ่งตัน มันมีความยาวประมาณ 6-7 เมตร รวมทั้งมีฟันหน้าอันแหลมคมที่มีไว้สำหรับฉีกเนื้อมากกว่าการขย้ำหรือขบกัด นอกจากนี้มีความเร็วที่สูงมากแม้มันจะจัดอยู่ในไดโนเสาร์ขนาดกลางแต่ว่ามันก็ถูกจัดให้เป็นไดโนเสาร์ที่ก้าวร้าวและโหดร้ายมากที่สุดพันธุ์หนึ่ง


“ไดโลโฟซอรัส...บ้าเอ้ย!...ฉันน่าจะยิงหัวหมอนั่นก่อนจะสั่งให้ปล่อยเจ้านี่ออกมา!”น้ำเสียงที่ดูหัวเสียของเชสบอกให้รู้ว่าเขารู้ถึงความน่ากลัวของสายพันธุ์นี่เป็นอย่างดี


นี่มันงานเข้ามากกว่าตอนเจอกับพวกทีโรซอร์แฮมิทีรัสซะอีก!


ผมยอมเจอกับฝูงทีโรซอร์แฮมิทีรัส40ตัวมากกว่ามากเจอไดโลโฟซอรัส20ตัวแบบนี้!


กรรรร!


ทันทีไดโลโฟซอรัสที่เห็นทีโรซอร์แฮมิทีรัสร่างอันปราดเปรียวก็พุ่งตรงมาพร้อมกับกระโดดขึ้นบนฟ้าด้วยพละกำลังและความเร็วที่มีทำให้มาถึงทีโรซอร์แฮมิทีรัสได้ไม่ยาก คมเขี้ยวนับสิบปรากฏขึ้นก่อนจะฝังเข้าไปยังร่างของเหยื่อที่ตัวใหญ่กว่าอย่างรุนแรงแถมไม่ได้โจมตีเพียงตัวเดียวด้วย


ร่างของทีโรซอร์แฮมิทีรัสถูกไดโลโฟซอรัสเพียงสามตัวกัดดึงจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น...และเพียงเสี้ยวนาทีฝูงไดโลโฟซอรัสก็เข้ามารุมฉีกเนื้อร่างที่ตกลงไปเหมือนกำลังร่วมงานฉลองที่มีอาหารอันโอชะพร้อมกับเสียงครางที่เต็มไปด้วยความพอใจของพวกมัน


ทีโรซอร์แฮมิทีรัสถูกจัดการได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?


แบบนี้แย่ของจริงแล้ว


กับนักล่าในหมู่นักล่าแบบนี้...


อันตราย!


“อานโน่...เอายังไงดีไดโลโฟซอรัสอันตรายมาก”


งี๊ดดด!


ใช่...อันตรายสุดๆเลยด้วย


“เอาควรถอยไหม?”


งี๊ดดด!


ผมส่ายหัวกลับไปแทบจะทันที...การจะให้ถอยก็เหมือนกับหนีแบบนั้นผมไม่เอาด้วยหรอก


แถมในสถานการณ์นี้ถ้าพวกเราถอยแล้วใครจะจัดการกับฝูงไดโลโฟซอรัสที่ถูกปล่อยออกมากัน


ยิ่งบริเวณนี้เป็นเขตชุมชนด้วย


ทั้งกลิ่นของสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ


ทั้งเสียงกรีดร้องที่หวาดกลัว


และการวิ่งหนีเอาตัวรอดของมนุษย์


การกระทำพวกนั้นยิ่งกระตุ้นพวกไดโลโฟซอรัสให้กระหายอยากล่ามากขึ้นไปอีกหลายเท่า



(มีต่อค่ะ)

[nicedog]

(ต่อนะคะ)



“พวกเราต้องหยุดมันก่อนที่คนอื่นจะเดือดร้อนไปด้วย...โยดารี่ไปกันเลย!”พี่บราวตะโกนขึ้นมาก่อนพร้อมกับหันไปบอกคู่หูที่พึ่งจัดการทีโรซอร์แฮมิทีรัสจนล่วงลงไปด้านล่าง


ร่างไดโนเสาร์ที่ยืนด้วยสองขากระโดดลงไปด้านล่างโดยมีคู่หูคือพี่บราวอยู่ที่หลังและทันทีที่ทั้งสองคนถึงพื้นก็จัดการพุ่งเข้าใส่ไดโลโฟซอรัสที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที


กรรรร!


เมื่อเพื่อนถูกโจมตีทั้งฝูงก็หันมามองพี่บราวกับโยดารี่อย่างโกรธเกรี้ยว...สายตานับสิบคู่ที่จ้องไปทำให้ผมตัดสินใจเข้าไปสบทบพี่บราวโดยมีเชสที่อยู่บนหลังคอยยิงปืนสนับสนุนผมอยู่


กรรรร!


การต่อสู้ที่ดุเดือดเริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง ผมอ้าปากสีเงินที่เต็มไปด้วยคมเขี้ยวออกแล้วจัดการขย้ำคอไดโลโฟซอรัสไปหลายต่อหลายตัวแต่ด้วยความที่แต่ละตัวก็ไม่ยอมให้จัดการได้ง่ายๆเลยเสียงพลังไปค่อนข้างเยอะ


ปัง!


แกร็ก!


“ชิ...กระสุนดันหมดซะได้”คนบนหลังพูดขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะเปลี่ยนจากปืนมาให้กริซเงินที่พกไว้ที่เอวแทน...ยาที่ถูกคิดค้นขึ้นถูกเทลาดลงไปตามร่องของมีดที่ทำไว้เพื่อการนี้โดยเฉพาะ


“อานโน่ตอนนี้ฉันสู้ระยะไกลไม่ได้แล้ว...พวกเราจะเปลี่ยนมาสู้ระยะใกล้กัน...รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?”


งี๊ดดดด!


ไม่ต้องบอกก็รู้น่า!


ผมในร่างของไดโนเสาร์เกร็ดเงินรีบหลบการโจมตีของไดโลโฟซอรัสจากด้านหลังก่อนจะหันกลับไปจัดการฝังเขี้ยวลงไปเต็มแรงแต่ยังไม่ยอมปล่อยไดโลโฟซอรัสที่อยู่ในปากออก


ดวงตาสีแดงก่ำมองไปยังศัตรูที่อยู่รอบกายพร้อมตั้งสมาธิไม่นานทั้งร่างก็ถูกย้อมด้วยสีน้ำเงินเข้มอย่างที่ต้องการได้สำเร็จ...ในการต่อสู้นี้มีหน่วยแพทย์ที่คอยรักษาไดโนเสาร์ที่บาดเจ็บอยู่ดังนั้นถึงผมจะให้พิษที่มีทางหน่วยแพทย์ก็จะจัดการถอนพิษให้เอง
ตอนนี้ที่ต้องคิดคือจะอยู่ในร่างนี้ได้อีกนานแค่ไหน


โดยปกติผมไม่ค่อยชอบอยู่ในร่างนี้นานนักเพราะต้องเสียพละกำลังไปอย่างมากแต่ถ้าขืนสู้แบบธรรมดาต่อไปคงไม่สามารถจบศึกนี้ได้ในเวลาอันสั้นแน่


เชสเองก็ใช้กระสุนไปจนหมดแล้วด้วย...การต่อสู้ในระยะไกลและกลางเลยต้องยกเลิกเปลี่ยนมาใช้การต่อสู้ระยะประชิดแทน
ทางเดียวที่มีนี้อาจจะเสี่ยงกับร่างกายไปบ้างแต่ก็คุ้มที่จะเสี่ยง


กรรรร!!


ไดโลโฟซอรัสที่เห็นผมขย้ำคอเพื่อนตัวเองอยู่ก็รีบวิ่งกรูเข้ามาหา เห็นแบบนั้นเลยจัดการใช้ร่างของไดโลโฟซอรัสที่คาบอยู่เหวี่ยงไปหาพรรคพวกที่วิ่งมาทันที แต่ในจังหวะที่เหวี่ยงไปกลับมีบางตัวที่หลบได้แล้วใช้เพื่อนตัวเองเป็นฐานเพื่อกระโดดเข้ามาโจมตีในระยะประชิดแทน


“อานโน่!”


แย่ล่ะ...หลบไม่ทันแล้ว


ฉึก!


ฉึก!


ลูกธนูสองดอกปักลงบนร่างของไดโลโฟซอรัสที่เข้ามาโจมตีก่อนจะล่วงลงไปกระแทกพื้นในทันที...ลูกธนูพวกนี้ไม่ต้องหันไปมองก็พอรู้ว่าลูกธนูพวกนี้เป็นของใคร


จบการต่อสู้แล้วจะไปขอบคุณนะพี่โช!


กรรรร!


กรรร!!


หลังจากนั้นสถานการณ์ก็ตึงเครียดมากขึ้นแถมทางเราก็อ่อนแรงลงมากหลังจากต้องต่อสู้กับพวกทีโรซอร์แฮมิทีรัสในตอนแรกจึงทำให้ทุกการเคลื่อนไหวเริ่มช้าลงไม่เหมือนกับพวกไดโลโฟซอรัสที่เริ่มโจมตีเข้ามาอย่างรุนแรงแม้จะถูกลดจำนวนไปมากแล้วก็ตาม


“เราต้องไม่ให้พวกมันผ่านไป!”เชสตะโกนบอก


กรรร!


แน่นอน!


ต่อให้จะลุกไม่ไหวก็จะไม่ยอมให้พวกมันผ่านไปแน่!


กรรรรร!!!


เสียงขู่คำรามของไดโลโฟซอรัสกว่า5ตัวดังขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกัน...อุ้งเท้าสีเงินจิกลงบนพื้นถนนด้านลงเพื่อยึดเหนี่ยวร่างกายไม่ให้ล้มลงก่อนจะตัดสินพุ่งตรงไปหาไดโลโฟซอรัสที่ตรงมา


“ฉันจะจัดการสองตัวทางด้านซ้าย...นายจัดการด้านขวาสองตัวแล้วใช้หางปัดอีกตัวไปเลย”


งี๊ดดด!


เข้าใจแล้ว


เมื่อรู้สิ่งที่ต้องทำก็ทำให้สามารถจดจ่อไปกับสิ่งนั้นได้...


ผมเชื่อว่าเชสจะจัดการสองตัวได้และผมจะจัดการอีกสามตัวเอง


ตึง!


ผมจัดการขย้ำคอไดโลโฟซอรัสตัวแรกก่อนจะใช้หางโจมตีตัวที่สองแต่ในจังหวะที่จะใช้ร่างของตัวแรกจัดการกับตัวที่สามที่เหลือมันก็รู้ทันเลยกระโดดขึ้นแล้วใช้ร่างของผมเป็นฐานเหยียบให้พุ่งตัวออกไป


แย่แล้ว!


งี๊ดดดดด!!


เสียงครางสูงของผมดังขึ้นทันทีที่ไดโลโฟซอรัสที่พึ่งถูกหางปัดกระเด็นไปวิ่งกลับมากระโจนกัดเข้าที่ขาจนร่างขนาดใหญ่ล้มลงกระแทกกับพื้นด้านล่างอย่างรุนแรง


“อานโน่!”


“กรี๊ดดด...ช่วยด้วย!!”เสียงตะโกนของเชสดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงของกลุ่มคนที่มุงดูการต่อสู้อยู่ด้านหลังโดยมีไดโลโฟซอรัสสองตัววิ่งตรงไป


บ้าเอ้ย...ขยับร่างไม่ได้เลย


กรร!


หยุดนะ!


ตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะคำรามด้วยซ้ำ!


“อานโน่อย่าฝืนเลย”เชสเข้ามาดูผมอย่างเป็นห่วง


“เชสต้า!”


“โยดารี่!”


เสียงเรียกของพี่โชกับพี่บราวดังขึ้นพร้อมกับไดโนเสาร์กลายพันธุ์ทั้งสองตัวจะวิ่งไปยังไดโลโฟซอรัสที่กำลังจะเข้าโจมตีมนุษย์ที่อยู่ด้านหลัง...ทั้งที่คิดว่าจะไม่เป็นไรแล้วแต่ไดโลโฟซอรัสที่เหลือกลับวิ่งเข้ามาขวางทางไว้ทำให้ไม่สามารถไปตรงนั้นได้ทัน


เหล่าคนมุงดูที่เห็นแบบนั้นต่างก็รีบวิ่งหนีกันอย่างอุตลุดด้วยความเร็วที่มองยังไงก็เชื่องช้าในสายตาของไดโนเสาร์อย่างพวกเรา
ไม่ทันแน่...มนุษย์พวกนั้นหนีไม่ทันที


ใครก็ได้...


ช่วยจัดการพวกมันที!



กรรรรรรรรรรร!!!



ทันทีที่เสียงคำรามอันน่าเกรงขามนั่นดังขึ้นเหล่าไดโนเสาร์ที่กำลังต่อสู้อยู่ต่างก็หยุดการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันไม่เว้นแม้แต่ไดโลโฟซอรัสที่กำลังพุ่งเข้าใส่มนุษย์หรือแม้แต่ทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่อยู่บนฟ้าก็ตาม


ท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มกดดันขึ้นเสียงฝีเท้าของไดโนเสาร์ขนาดใหญ่ก็ดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างออกมาให้เห็นกัน...ร่างขนาดใหญ่ของไดโนเสาร์ที่สูงกว่า9เมตรและร่างสีเทาลายส้มที่เป็นเอกลักษณ์นั่นทำให้ผมยิ้มออก


รูปร่างแบบนั้น


เสียงแบบนั้น


ผมรู้จักดี


‘พ่อ!!’ผมตะโกนเรียกด้วยเสียงทั้งหมดที่มี


‘อานโน่?...บาดแผลพวกนั้น...’ร่างขนาดใหญ่เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับก้มลงมามองอย่างเป็นห่วง


‘ผมไม่เป็นไร...ขอบคุณที่ช่วยครับ’


“นายเป็นใคร?!”เชสที่ไม่รู้ว่าไดโนเสาร์ตรงหน้าเป็นพ่อผมก็รีบเข้ามายืนขวางพร้อมยกกริซสีเงินขึ้นเตรียมจะต่อสู้กับไดโนเสาร์ที่เรียกว่าเป็นราชาของเหล่าไดโนเสาร์อย่างไม่เกรงกลัว


งี๊ดด!


เชส...คือว่า...


“ลดอาวุธลงซะกลาเช่ เฟวรีเย่”เสียงทุ้มนุ่มของที่กระโดดลงมาจากลังไดโนเสาร์ตัวยักษ์ทำเอาคนที่ถูกเรียกถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ


“...คุณเซโคร?”


“อืม...นี่คือยูทาร์เพราะงั้นไม่ต้องระแวงว่าจะทำร้ายอานโน่หรอก”แม่อธิบายเชสฟัง


หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษมาเองเลยเหรอเนี่ย?


“คุณยูทาร์?...ขอโทษด้วยครับ”ได้ยินแบบนั้นเชสก็รีบก้มหัวขอโทษอย่างไม่กลัวอาย


‘เป็นมนุษย์ที่แปลกดี...กล้าสู้กับพ่อที่อยู่ในร่างนี้ด้วย’ร่างขนาดใหญ่ของไดโนเสาร์กลายพันธุ์รุ่นทดลองก้มลงมาคลอเคลียผมที่เป็นลูกชายอย่างห่วงใย


‘นั่นสิ...เขาแปลกมากเพราะแบบนั้นผมเลยชอบเขามากๆๆเลย’


‘ไม่บ่อยที่ลูกจะบอกชอบใคร’


‘อืม...เขาอาจเป็นคนที่สอง’


‘คนที่สอง?’


‘ใช่’


‘งั้นคนแรกล่ะ?’พอถามกลับพร้อมกับช่วยยันตัวผมให้ลุกขึ้น


‘ก็แม่ไง’ผมตอบกลับอย่างไม่ต้องคิด


‘แม่เป็นของพ่อนะ’


‘ผมรู้น่า...ถึงเชสจะเป็นคนที่สองที่ผมชอบแต่เขาก็เป็นคนแรกที่ผมรัก’


‘...แน่ใจนะ...เขาอาจเปลี่ยนใจ...’


‘ผมเชื่อในตัวเขา’และจะเชื่อตลอดไปด้วย


‘ก็ดี...ถ้าเขาทำให้ลูกต้องเสียใจ...พ่อจะไม่ปล่อยไว้แน่’น้ำเสียงของคำพูดนั้นดูเอาจริงกว่าทุกๆครั้งที่เคยได้ยิน ขนาดดวงตาสีเหลืองอัมพันคู่สวยยังหรี่ลงราวกับจะบอกว่านี่ไม่ใช่การล้อเล่น


‘พ่อหวงผมเกินไปแล้ว...’


‘ก็แค่เผื่อไว้’


กรรรร!!


การสนทนาที่กำลังดำเนินอยู่ถูกขัดเพราะมีไดโลโฟซอรัสสองตัวหนึ่งหาญกล้าวิ่งเข้ามาโจมตีใส่ไดโนเสาร์ที่ได้ชื่อว่าเป็นราชาของยุคนี้แบบซึ่งซึ่งหน้าอย่างไม่หวาดหวั่นสักนิดทั้งที่เมื่อครู่ยังตัวแข็งอยู่เลย


“ยูทาร์!”เสียงตะโกนของแม่ดังขึ้นก่อนจะหันมาสบตากับคนรัก


ปัง!


ปัง!


กรรร!!


ปืนคู่ใจของหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษถูกยกขึ้นและเก็บอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับคู่หูตัวใหญ่ที่ขย้ำไดโลโฟซอรัสอย่างรุนแรง...ภายในพริบตาไดโลโฟซอรัสที่หมายจะจู่โจมก็ล้มลงแน่นิ่งกับพื้นท่ามกลางความอึ้งของพวกเรา


เหนือกว่าทีโรซอร์แฮมิทีรัสยังมีไดโลโฟซอรัส


เหลือกว่าไดโลโฟซอรัสยังมีพ่อกับแม่สินะ!


สุดยอดเลย!!


กรรรรร!


หลังจากที่ไดโลโฟซอรัสถูกจัดการเสียงคำรามของทีโรซอร์แฮมิทีรัสก็ดังขึ้นพร้อมกับบินวนอยู่ด้านบนเป็นวงกลม...เท่าที่กะคร่าวๆก็น่าจะประมาณ20ตัวได้


ให้ตายสิ


ไม่มีเวลาได้พักเลยจริงๆ


งี๊ดดด!


ผมส่งเสียงเรียกพ่อที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะพยายามอ้าปีกสีเงินออกกว้างเพื่อจะทำการบินอีกครั้ง


“อย่าทำอะไรบ้าๆอานโน่”เชสรีบพูดทันทีที่รู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร


‘ฝืนไปแล้วอานโน่’พ่อที่วิ่งเข้ามาหาบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง


“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวอานโน่...ลูกสู้มาเยอะแล้วนะ”แม่ที่ตามมาสมทบก็พูดต่อเพราะรู้ถึงสิ่งที่ผมกำลังจะทำ


งี๊ดดด!


‘ผมจะสู้ด้วย...จะไม่ยอมดูอยู่เฉยๆหรอก แถมคนที่จะต่อสู้บนฟ้าได้ก็มีแค่ผมเท่านั้น’ผมหันไปบอกพ่อที่เข้าใจก่อนจะหันไปมองแม่และเชสอย่างเอาจริง


ถึงพ่อจะแข็งแกร่งแต่การต่อสู้บนฟ้าไม่ใช่สิ่งที่พ่อถนัด


ในเมื่อผมเป็นลูกเวลาแบบนี้ก็ควรจะแสดงให้เห็นสิว่าสามารถจัดการกับพวกทีโรซอร์แฮมิทีรัสได้


‘มันอันตรายมากนะ’ดวงตาสีเหลืองอำพันที่จ้องมานั่นแสดงถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน


‘ผมทำได้...ให้ผมจัดการเถอะ’ผมบอกอีกครั้งพร้อมกับจ้องตอบดวงตาคู่ใหญ่ที่จ้องมาอย่างแน่วแน่


“แม่ไม่ให้ลูกไปเสี่ยงหรอก...อ๊ะ...ยูทาร์?”แม่ที่กำลังจะเอ่ยปากห้ามถูกพ่อที่อยู่ข้างๆใช้จมูกเข้าไปคลอเคลียราวกับจะบอกอะไรบางอย่างกับแม่


ไม่จำเป็นต้องส่งเสียงหรือกลับร่างมนุษย์ก็ดูเหมือนหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษจะเข้าใจสิ่งที่คู่หูต้องการจะสื่อออกมาได้ ดวงตาสีเขียวอมฟ้าสั่นระริกเพียงชั่วครู่ก่อนจะหันมาสบกับดวงตาสีแดงก่ำของผมจริงจัง


“อานโน่”


‘แม่...’


“เอาสิ...ทำตามที่ลูกต้องการ...”


“คุณเซโคร”เชสที่ยืนอยู่ข้างๆรีบค้านพร้อมคิ้วสีน้ำตาลที่ขมวดเข้าหากันแน่น


“เพียงแต่ในฐานะหัวหน้าของหน่วยปฏิบัติการพิเศษจะไม่ยอมให้คู่หูฝึกหัดจัดการเองทั้งหมด...และในฐานะแม่ก็ต้องปกป้องลูกของตัวเองไม่ให้ใครมาทำร้ายใช่ไหมยูทาร์?”แม่พูดจบก็หันไปขอความเห็นพ่อ


งี๊ดด!


พ่อครางตอบรับก่อนจะหันมาสบตาผมอีกรอบ


‘พ่อจะไม่ยอมให้ลูกเจ็บไปมากกว่านี้’


‘พ่อ...’


‘แต่พ่อจะไม่ห้ามลูกหรอกนะ...ลูกน่ะแข็งแกร่ง...มาดูกันว่าใครจะจัดการได้มากกว่ากัน’คำพูดของพ่อทำให้ผมมีแรงฮึดขึ้นเยอะเลย


‘ได้ครับ’


งี๊ดด!


เชส!


ผมรีบเดินเข้าไปคลอเคลียคู่หูตัวเองพร้อมกับใช้ดวงตาสีแดงก่ำสบกับดวงตาสีน้ำเงินเข้มนั่นเพื่อสื่อสิ่งที่ผมต้องการ...ถ้าเป็นเชสต่อให้ไม่ต้องกลับร่างมนุษย์ก็ต้องเข้าใจได้อย่างแน่นอน


“อานโน่...เข้าใจแล้ว...คุณเซโครพอจะมีกระสุนไหมครับ?”


งี๊ดด!


คำถามนั้นของเชสทำให้ผมดีใจจนอย่างจะส่ายหางไปมาเหมือนพวกสุนัขซะจริงๆ


“มีสิ...รู้สึกว่าจะเป็นกระสุนแบบเดียวกันนะ”แม่พูดพร้อมกับแบ่งกระสุนมาให้


เมื่อทุกอย่างพร้อมเชสก็ขึ้นมาบนหลังผมอีกครั้งก่อนที่ปีกสีเงินจะพุ่งขึ้นไปด้านบนที่มีทีโรซอร์แฮมิทีรัสนับสิบบินอยู่ ผมในร่างไดโนเสาร์บินชนทีโรซอร์แฮมิทีรัสจนบินขึ้นมาอยู่ด้านบนของพวกมัน


“อานโน่...จัดการด้านขวา...ด้านซ้ายฉันจัดการเอง”


งี๊ดดด!


ผมขานรับก่อนจะบินไปจัดการด้านขวาตามที่เชสบอกแต่ก็นึกได้ว่าจะจัดการคนละทิศแบบนั้นได้ยังไง...ยังไม่ทันได้หันไปถามสัมผัสบนหลังที่เบาขึ้นก็ทำเอาดวงตาสีแดงก่ำของผมเบิกกว้างก่อนจะหันไปมองเชสที่ตอนนี้กระโดดเข้าใส่ทีโรซอร์แฮมิทีรัสทางด้านซ้าย


งี๊ดดด!


เชส!


“จัดการไปอานโน่...ฉันไม่เป็นไร!”เสียงตะโกนที่ตามมาทำให้ผมตัดสินใจหันกลับไปจัดการตามที่เชสบอก


ทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่อยู่ใกล้สุดถูกฟันอันแหลมคมกัดเข้าที่บริเวณคอพร้อมกับเหวี่ยงลงไปด้านล่างอย่างรุนแรงแล้วใช้หางโจมตีทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่อยู่รอบๆ


ปัง!


ปัง!


ปัง!


เสียงปืนของเชสดังขึ้นหลายต่อหลายนัดรอบทิศทางโดยเชสกระโดดขึ้นไปขี่ทีโรซอร์แฮมิทีรัสตัวหนึ่งแล้วใช้ปืนจัดการพวกที่เหลืออยู่


กรรร!


กรรร!


เมื่อถูกคำรามมาผมก็คำรามตอบอย่างไม่เกรงกลัว ตอนนี้กำลังผมมันมีมากพอจะให้ปิดการรับรู้เรื่องอาการบาดเจ็บไปได้แต่ไม่นึกถึงไม่ได้แปลว่าจะไม่รู้สึกเจ็บ ทีโรซอร์แฮมิทีรัสตัวหนึ่งที่รู้เรื่องนี้จึงเข้ามาโจมตีบริเท้าที่เจ็บอยู่อย่างรุนแรง


งี๊ดดด~


กรรรรรร!!


ผมร้องเสียงดังในจังหวะเดียวกับที่ร่างของไดโนเสาร์สีเทาแซมส้มกระโจนขึ้นมาอ้าปากที่มีฟันอันแสนคมกริบออกแล้วจัดการทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่กัดขาผมอยู่ในครั้งเดียว


จากที่มองลงไปพ่อใช้สิ่งก่อสร้างที่พังลงเป็นฐานในการกระโดดขึ้นมาโดยมีแม่ที่อยู่บนหลังพร้อมด้วยอาวุธปืนกระหน่ำยิงรอบด้านอย่างไม่ปรานี


ปัง!


ปัง!


ปัง!


“อานโน่!”ทันทีที่เสียงเรียกดังขึ้นผมก็จัดการโหม่งทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่ขว้างทางอยู่ก่อนจะบินไปรับร่างของเชสที่กำลังจะตกลงไปเพราะแรงของทีโรซอร์แฮมิทีรัสที่สะบัดไปมา


ฝูงทีโรซอร์แฮมิทีรัสกว่า20ตัวถูกจัดการลงทั้งหมดในเวลาไม่นานด้วยฝีมือของหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษและคู่หูตัวใหญ่เป็นส่วนมากแม้จะมีบ้างที่พี่โชและพี่บราวมาช่วยแต่ก็ถือว่ายังไม่มากเท่าพ่อและแม่ที่แสดงฝีมืออย่างเหนือชั้นจนผมเองที่ตอนแรกรับหน้าที่หลักก็เปลี่ยนมาสมทบการต่อสู้บ้าง


การที่หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษมาจัดการด้วยเองทำให้เรื่องทุกอย่างจบลงอย่างรวดเร็วไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้กับไดโนเสาร์ที่ถูกปล่อยหรือกับพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทก็ตาม


การต่อสู้ที่เกิดในครั้งนี้ทำให้ทางเราได้หลักฐานว่าพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้ทำเรื่องอะไรไว้บ้างผลตัดสินที่ได้คือยุบหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทซะ...สาเหตุที่พวกเขาก่อเรื่องแบบนี้ขึ้นไม่บอกก็คงพอจะเดากันได้...


ชื่อเสียง


พวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทเห็นหน่วยปฏิบัติการพิเศษมีชื่อเสียงเพราะจัดการกับพวกไดโนเสาร์ทำให้พวกเขาอยากเอาอย่างบ้างแต่ในความจริงก็ไม่ได้มีไดโนเสาร์หลุดบ่อยขนาดนั้น เมื่อไม่มีไดโนเสาร์หลุดก็สร้างผลงานไม่ได้ก็เลยต้องจัดฉากว่าไดโนเสาร์หลุดเพื่อสร้างชื่อเสียง


เป็นการกระทำที่ไม่รู้จักประมาณตนจริงๆ


เป็นแค่มนุษย์ตัวเล็กๆกล้ามาใช้ไดโนเสาร์เป็นเครื่องมือโดยไม่มีการศึกษาให้ถี่ถ้วนผลมันเลยออกมาแย่แบบนี้ไงล่ะ


ไม่เพียงแค่ใช้ไดโนเสาร์เหล่านั้นเพื่อตัวเองแต่ยังฆ่าเพื่อผลประโยชน์ทั้งที่ไดโนเสาร์ไม่มีความผิดใดๆ


เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ยอมไม่ได้


หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษก็รู้เรื่องนี้ดีเลยคิดจะจัดการอย่างเด็ดขาด และรู้สึกว่าจะมีบุคคละระดับสูงของประเทศฝรั่งเศสคนหนึ่งที่ทำกานหนุนหลังหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทอยู่


แต่เรื่องนี้แม่บอกว่าจะจัดการเองเพราะงั้นผมก็ควรจะปล่อยให้เป็นฝีมือของแม่


ตอนนี้คงได้เวลาที่จะพักร่างกายที่อ่อนล้านี่สักทีแล้ว

..................................................................................
มุมให้ความรู้เรื่องไดโนเสาร์



ไดโลโฟซอรัส (อังกฤษ: Dilophosaurus) หงอนของมันจะมีเฉเพาะตัวผู้เท่านั้น มีไว้อวดตัวเมียเวลาผสมพันธุ์ ชื่อของมันมีความหมายว่ากิ้งก่ามีหงอน พบที่ทวีปอเมริกาเหนือและประเทศจีน อาศัยอยู่ในยุคจูราสสิคตอนต้นเมื่อประมาณ 208 ล้านปีก่อน ยาวประมาณ 6-7 เมตร มันมีฟันหน้าอันแหลมคมที่นักบรรพชีวินวิทยาเชื่อว่ามีไว้สำหรับฉีกเนื้อมากกว่าการขย้ำหรือขบกัด ส่วนหงอนบนหัวไว้สำหรับโอ้อวดตัวเมีย เวลาผสมพันธุ์
มีความสูงเพียง6ฟุตและหนักเพียงครึ่งตันแต่มันก็เป็นไดโนเสาร์เสาร์ที่ก้าวร้าวและโหดร้ายมากที่สุดสายพันธ์ุหนึ่ง นอกจากมีความเร็วสูงแล้วยังมีฟันและกรงเล็บที่แหลมคมอีกด้วย

ขอบคุณรูปภาพและข้อมูลจาก : http://petmaya.com/ไดโนเสาร์ที่ดุที่สุด และ http://www.wikiwand.com/th/ไดโลโฟซอรัส

.....................................................................

สวัสดีค่ะ

ครั้งนี้มาอัพช้าหน่อยเพราะเนื้อหาเยอะมาก

ตอนแรกที่แต่งกะจะจบแค่ตอนที่พวกยูทาร์มาถึงแล้วให้คนอ่านคิดต่อเองว่าพวกเขาร่วมต่อสู้กัน

แต่คิดไปคิดมา ไหนๆก็ได้มีบทออกก็ควรจะบู๊สักหน่อย

ฉากต่อสู้เป็นอะไรที่ลำบากจริงๆกว่าจะแต่งออกมาได้อย่างพอใจ

ถ้าคนอ่านรู้สึกอินได้ด้วยก็จะดีใจมากเลยค่ะ

สำหรับเรื่องนี้อีกตอนก็คงจะจบแล้ว ซึ่งจะจบก่อนเราเปิดเทอมพอดี...ถือเป็นเรื่องดีมากเพราะเราก็ไม่อยากเว้นระยะในการอัพนานๆ

ทั้งเชสและอานโน่ผ่านภารกิจสุดโหดในการปะทะกับหนวยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทแล้วแต่ยังเหลือปัญหาอยู่อีกอย่าหนึ่ง...คิดว่าหลายๆคนคงเดาออก

ถ้าไม่เจอปัญหานี้ก็คงจบเรื่องนี้อย่างสมบูรณ์ไม่ได้

เพราะงั้นทั้งคู่จึงแทบไม่มีเวลาให้พักเลน จบปัญหานี้ก็จะมีปัญหาใหม่ตามมาอย่างรวดเร็ว 555

เป็นกำลังใจทั้งเชสและอานโน่รวมถึงคนแต่งด้วยนะคะ

จะมาอัพทุกอาทิตย์ค่ะ เพียงแต่อาจมีช้าบ้างแล้วแต่ภารกิจ

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจที่มีให้นะคะ

ไว้เจอกันใหม่ในตอนต่อไป

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

[DarkAki]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

ยูทาร์ของเจ้~~~~~~~

เจ้คิดถึงหนูมากมาย /อานโน่อย่าพึ่งน้อยใจ ป้าขอหวีดพ่อหนูแปบบบ 

เป็นการต่อสู้ที่มันส์มาก

ยูทาร์ก้เท่ เซโครก้เก่ง เชสก้เริศศศศศ อานโน่ก้ดีงามมมมม 55555

อีองค์เวรนั่นสมควรโดนแล้ว ที่จริงน่าจะโดนให้หนักกว่านี้

รังเกียจ ขยะแขยงความคิดต่ำๆนั่นมาก 

ถึงจะมีปัญหาเข้ามาขนาดไหน ต้องสตรองนะลูกกกกก

ป้าเป็นกำลังใจให้ สู้ตายยยยยย

[PetitDragon]

 

[Sky]

โอ้ยยย ลุ้นมากค่ะ ยูทาร์นี่ก็ยังเท่ไม่เปลี่ยนเลยยย หลงมาก555555555

[zakimi]

ยูทาร์  กะ เซโคร เปิดตัวอย่างเท่  แย่งซีนสุดๆ

 ผู้อยู่เบื้องหลังเซฟตี้วิทจะต้องเป็นตระกูลชองเชสแน่เลยอ่ะ

[JokerGirl]

เซโครกับยูท่าร์ออกโรงเองเลยนะ คิดถึงจัง

[MayA@TK]

 

 

 

[badbadsumaru]

ยูทาร์กับเซโครมาแล้ววว
 คิดถึงจัง

[jimmyjimmy]

อานโน่ จะได้เรียนรู้ จาก พ่อ กะ แม่ คู่หูในตำนาน

[่jum]

ยูทาร์จ๋า  เท่จังเลย

ปัญหาที่ว่ายังเหลือ คือ ปัญหาของบ้านเชสใช่ไหม

[aiyuki]

สนุกๆๆ ต่อสู้ได้ลุ้นมากก ยูทาร์ออกโรงแล้ว คิดถึงยูทาร์กับเซโครตอนต่อสู้จัง
ปล.เจอคำผิดอยู่นะคะ
เกร็ด>>> ใช้กับเกร็ดความรู้ ค่ะ
เกล็ด >>>> ใช้กับ เกล็ดของสัตว์
ไดโนเสาร์เกล็ดเงิน ค่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เนี่ยต้องให้รุ่นใหญ่ลงเอง อิอิ

[КίmY]

อ่านไปลุ้นไป อย่างสนุก ฮ่าๆๆๆๆ 

[QXanth139]

 

[เป็ดอนุบาล]

  :hao5:ไม่เอาไม่จบ

[kitty08]

ยูทาร์ออกมาทีอย่างเท่เลยอ่ะ  ชอบจริง ๆ แย่งซีนลูกไปเลย ยังไงอยากให้มีตอนครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากันด้วยน่ะ คิดถึง แล้วครอบครัวทางของเชสล่ะ โอเคไหม ตระกูลดังนี่น่า จะจบแล้วเรอะ เร็วจังเลยอ่ะ ยังไงจะรอตอนพิเศษน้า 

[SaJung13]

ยูทาร์มาอย่างเท่เลย
สวดยอด หลงรักยูทาร์อีกรอบ

[บูมเบส]

ยังสนุกและลุ้นเหมือนเดิมเลยที่สำคัญมันไม่ค้างนีแหละที่เราชอบ

[shoi_toei]

ลุ้นโคดดดดดด ฉากนี้มันส์ไปอีกกกก

[dark-soleil]

เดาว่าคนที่เป็นหัวหน้าองค์กรเซฟตี้วิสไรนี่น่าจะเป็นคนที่โดนไล่ออกจากองค์กรของเซโครป้ะ ภาคก่อนอ่ะ...

ดูฮีจะแค้นพวกเซโครกับองค์กรมาก

[YADA]

โอ้ยยย.. ชูป้ายไฟยูทาร์ ขุ่นพ่อขราาาา
เท่ห์มว้ากกกกกก...  คิดถึงสุดๆ ออกมาอย่างเท่ห์
ชื่นใจๆ

[inspirer_bear]

อานโน่สู้เขาาาา

[buathongfin]

คิดถึงเซโคร 

[nicedog]

• •* หาคู่*• •วันที่22




หลังจากที่การต่อสู้กับหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทจบลงทุกอย่างก็กลับสู่สภาพปกติ พวกเรากลับมาเรียนตามเดิมหลังจากที่ลาหยุดไปเกือบอาทิตย์...ความจริงก็ไม่จำเป็นต้องหยุดขนาดนั้นแต่เพราะมีภารกิจในการปล่อยไดโนเสาร์ที่ถูกพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทขังไว้เลยทำให้ต้องใช้เวลานานในการจัดการ


ทันทีที่กลับมาทางมหาวิทยาลัยก็ได้เข้าสู่ช่วงสอบปลายภาคหรือการสอบครั้งสุดท้ายก่อนจบการศึกษานั่นเอง นั่นทำให้นักศึกษาทุกคนมีความกระตือรือร้นมากกว่าเดิมหลายเท่า


ตอนนี้ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็เห็นแต่คนจับกลุ่มกับติวหนังสือทั้งนั้นยกเว้น...


“ถ้าฉันปรับให้ปืนนี้สามารถใช้ต่อสู้ระยะใกล้ด้วยคิดว่าไง?”คำถามที่ไม่น่าเกี่ยวกับการสอบจบการศึกษาดังขึ้นจากปากของเจ้าของห้องหมายเลข610หรือกลาเช่ เฟวรีเย่นั่นเอง


“นายควรเอาเวลาคิดเรื่องนี้ไปอ่านหนังสือนะ”เจ้าของดวงตาสีแดงอ่อนอย่างผมพูดก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาที่นอนอยู่เดินไปหาคนรักที่ไม่ยอมอ่านหนังสือสอบเอาแต่วาดแพลนของอาวุธใหม่นี่มาเกือบอาทิตย์แล้ว


วันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันสอบวันแรกขืนเอาแต่ทำเรื่องนี้คงได้มีคนเกรดตกแน่


“ปกติฉันก็ไม่ได้อ่าน”อีกฝ่ายตอบกลับมา


“ก็รู้แต่ครั้งนี้มันสอบจบการศึกษาเลยนะ”ผมพยายามพูดให้คนที่นั่งอยู่ฟังเผื่อจะเปลี่ยนใจได้บ้าง


ก็จริงที่การสอบที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยเห็นเชสอ่านหนังสือแต่ครั้งนี้มันต่างกับครั้งอื่นแม้แต่ผมที่ค่อนข้างชิวยังต้องหยิบวิชาที่จะสอบพรุ่งนี้มาอ่านเลย


“ยังไงก็สอบเหมือนกันอยู่ดี”พูดจบก็หันไปวาดแพลนอาวุธตรงหน้าต่อโดยไม่สนใจผมที่ถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าไปมาอย่างปลงๆ


การต่อสู้ที่ผ่านมาทำให้เชสรู้ว่าปืนที่เป็นอาวุธหลักนั้นยังไม่สามารถใช้ในการต่อสู้ระยะยาวได้จึงได้คิดจะทำการปรับเปลี่ยนในหลายๆอย่างซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาวาดนักหรอก


ที่รู้ก็มีแค่ถ้าอาวุธนี่เสร็จเมื่อไหร่มันจะสามารถใช้ในการต่อสู้ระยะยาวได้อย่างแน่นอน


ดูไปดูมาเชสก็เหมือนกับแม่ผมหน่อยๆตรงที่คิดจะทำอะไรก็จะทุ่มให้อย่างเต็มที่โดยไม่สนว่ามีอะไรที่สำคัญต้องทำ


“...ถึงอย่างนั้นฉันก็ชอบนายที่เป็นแบบนี้นะ”ผมบอกเบาๆพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำปล่อยให้เชสอยู่กับตัวเองแบบนั้น
ช่วงเช้าของวันต่อมาหรือก็คือวันสอบวันแรก ภายในห้องสอบเต็มไปด้วยความตึงเครียดจนสามารถสัมผัสได้เพียงแค่นั้นก็รู้ว่าทุกคนต่างก็ทุ่มให้กับการสอบครั้งนี้จริงๆแต่นั่นก็ทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย


ทำไมถึงมาตั้งใจเอาตอนนี้?


การสอบครั้งที่ผ่านมาผมยังไม่เห็นจะตั้งใจกันขนาดนี้เลย


การสอบครั้งสุดท้ายได้ผ่านไปท่ามกลางเสียงโห่ร้องดีใจที่สอบเสร็จในวันสุดท้าย...บรรยากาศแสนตรึงเครียดเปลี่ยนเป็นเริงร่างอย่างรวดเร็วจนไดโนเสาร์กลายพันธุ์อย่างผมตามแทบไม่ทัน ตลอดทั้งคืนมีแต่เสียงจัดปาร์ตี้ดังทั่วทั้งหอทำเอาผมต้องนอนใช้หูฟังแบบพิเศษ


“การสอบนี่จะประกาศผลเมื่อไหร่เหรอเชส?”ผมหันไปถามคนรักที่ไม่ได้นอนมาหลายคืนด้วยเหตุผลง่ายๆที่ว่าต้องการวดแพลนอาวุธให้เสร็จ


“อีกแป๊บอานโน่...ใกล้เสร็จแล้ว”


“...”แม้แต่ตอบยังไม่ตรงคำถามเลย


ให้ตายสิ


“เสร็จล่ะ...เยี่ยมเลย!”ไม่นานเสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยความดีใจก็ดังขึ้นพร้อมๆกับกระดาษแผ่นขาวที่ถูกชูขึ้นมา


เท่าที่มองก็บอกได้คร่าวๆว่าเป็นปืนแต่ส่วนประกอบนั้นดูจะแปลกตาจากที่เคยเห็นอยู่หลายส่วนถึงผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้แต่ก็เคยเห็นมาบ้าง


“ทำเสร็จจนได้นะเชส”


“อืม...เท่านี้ฉันก็จะช่วยเบาภาระนายได้อีกหน่อยแล้ว”อีกฝ่ายหันมาบอกด้วยรอยยิ้ม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มตอนนี้หรี่ลงจนเกือบจะปิดแถมใต้ตาก็ดำเหมือนหมีแพนด้า


ตุบ!


ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรกับไปร่างของเชสก็ล้มลงโชคดีที่ผมสามารถรับตัวเขาได้ทันก่อนที่จะล้มไปกระแทกกับพื้นห้อง


“ฝืนไปแล้วเชส”คำบ่นเบาๆดังขึ้นก่อนที่ผมจะตัดสินใจอุ้มเชสไปนอนบนเตียงแล้วห่มผ้าให้


เชสหลับไปจนถึงช่วงเที่ยงของวันใหม่และทันทีที่ตื่นเขาก็คว้าตัวผมเข้าไปกอดแน่นพร้อมกระซิบบอกว่าคิดถึง...หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาแม้เราจะอยู่ด้วยกันเกือบตลอดแต่เพราะเชสเอาแต่วาดแพลนอาวุธนั่นพวกเราเลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่


“ถ้ายังฝืนแบบนี้อีกฉันจะฉีกกระดาษพวกนั้นกินให้หมดเลย”ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง


“หึ...เดี๋ยวปวดท้องนะ”เสียงทุ้มตอบพร้อมยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ


“ไม่โกรธที่ฉันฉีกกระดาษพวกนั้นทิ้งเหรอ?”


“ไม่นี่...อยากฉีกก็ฉีกไป...”


“เชส...”น้ำเสียงนั่นทำให้ผมรู้สึกว่าอีกฝ่ายเห็นผมสำคัญมาก


แต่ประโยคที่ได้ยินต่อมาน่ะ...


“เพราะฉันจำมันได้หมดแล้ว”


“...”ผมลุกขึ้นนั่งพร้อมกับจ้องไปยังอีกฝ่ายเขม็ง


“อะไร?...ทำหน้าเหมือนโกรธ?”อีกฝ่ายพูดขึ้นก่อนจะส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้


รอยยิ้มแบบนั้นเป็นตัวบอกได้อย่างดีว่าเชสรู้ถึงสิ่งที่ผมคิดแต่ก็ยังแกล้งกันอยู่ได้


“ก็รู้นี่”


“อืม...รู้สิ”พูดจบเชสก็ยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าผมอย่างอ่อนโยน


“...เชส”


“ฉันอยากทำมันให้เสร็จก่อนที่เรื่องยุ่งยากจะเข้ามาน่ะ...ขอโทษที่ทำให้เหงานะอานโน่”ดวงตาสีน้ำเงินที่จ้องมานั้นเรียกเสียงหัวใจผมให้เต้นเร็วขึ้น


“เรื่องยุ่งยากอะไร?”ผมถามต่อ


“ก็นะ...เรื่องหลังจากนี้ละมั้ง”


“บอกได้ไหม?”


“ถ้าไม่บอกล่ะ?”อีกฝ่ายย้อนถาม


“จะทำให้บอกเอง”พูดจบผมก็ขึ้นคร่อมบนตัวเชสที่นอนอยู่พร้อมก้มหน้าลงไปใกล้ๆจนดวงตาของเราประสานกันในที่สุด
ผมสัมผัสได้ว่าเรื่องที่เชสบอกต้องเป็นเรื่องที่ร้ายแรงแน่


และเรื่องนั่นต้องเกี่ยวข้องกับพวกเรา


เมื่อรู้แบบนั้นใครจะยอมให้เชสคิดมากอยู่คนเดียวกัน


“แค่นี้ไม่พอให้ฉันพูดหรอกนะ”เสียงทุ่มพูดก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา


“งั้นต้องขนาดไหนถึงจะพอล่ะ?”


“...นั่นสินะ...ขอจูบได้ไหมอานโน่?”


“ไม่บ่อยที่นายขอนะเนี่ย...เอาสิ...”ทันทีที่พูดจบเชสก็ดึงใบหน้าผมลงไปหาก่อนที่ริมฝีปากเราจะสัมผัสกันเบาๆแล้วเปลี่ยนเป็นรุแรงขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งสูง


พวกเราจูบกันสักพักก่อนที่จะละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง...เพียงแค่เห็นดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่สั่นระริกตรงหน้าก็รู้ได้ทันทีว่าเขายังไม่พอใจเพียงแค่นี้


“เชส...บอกกันได้รึยัง?”


“อืม...ถ้าพวกเราจบมหาวิทยาลัยแล้วนายจะทำยังไงต่อไปเหรอ?”คำถามจากเชสทำให้ผมหยุดคิด


หลังจากนี้เหรอ...


นั่นสินะ...


พวกเราใกล้หมดเวลาที่จะได้อยู่ร่วมกันแบบนี้แล้ว อีกไม่กี่วันพิธีจบการศึกษาก็จะเริ่มและเมื่อจบพวกเราจะเป็นยังไงต่อไปนะ
จะยังได้อยู่ด้วยกันเหมือนอย่างตอนนี้ไหม


“...ฉันอยากอยู่กับนายนะเชส”ผมตอบหลังจากนิ่งไปสักพัก


สิ่งที่ต้องการหลังจากนี้มีแค่อย่างเดียวคือการได้อยู่กับคนที่รักอย่างเชส


“ฉันก็อยากอยู่กับนายอานโน่...เพราะแบบนั้นฉันต้องจัดการเรื่องยุ่งยากนี่ก่อน”


“แล้วเรื่องยุ่งยากที่ว่าคืออะไรล่ะ?”ผมถามอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายยังไม่ยอมบอกสิ่งที่อยากรู้มาสักที


“...ครอบครัวฉัน”พูดจบใบหน้าของเชสก็แสดงความเครียดออกมาอย่างชัดเจน


“...เชส”ยอมรับตรงๆว่าผมลืมไปเลยว่าครอบครัวของเชสเป็นใคร


“พวกเขาไม่ยอมให้ฉันอยู่กับนายแน่”


“แล้วจะทำยังไง?”ผมถาม


“ไม่รู้...ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออก...แต่ที่รู้แน่ๆคือฉันจะไม่ยอมปล่อยให้นายไร้คู่อย่างแน่นอน”คำพูดนั้นทำให้ผมยิ้มออก


“อืม...แต่มันคงไม่ง่ายใช่ไหม?”


“ใช่...พ่อกับแม่ต้องการให้ฉันสืบทอดธุรกิจต่อทันทีที่เรียนจบถ้าฉันเลือกที่จะหนีพวกเขาต้องตามหาแน่และเรื่องมันจะยิ่งใหญ่ขึ้น...”


“นายคิดแล้วใช่ไหมว่าจะทำยังไง?”ปากก็พูดว่าไม่รู้แต่ใบหน้านั้นแค่มองก็รู้แล้วว่าพอมีทางอยู่


“ไม่ได้คิดหรอกแต่เป็นสิ่งเดียวที่พอทำได้”


“อะไรล่ะ?”


“พอจบการศึกษาฉันจะไปคุยกับพวกเขาให้เอาคนอื่นเป็นผู้สืบทอดแทน”


“มีผู้สืบทอดคนอื่นด้วยสินะ...”


“ก็มีอยู่...ฉันเคยบอกนายแล้วนี่ว่าผู้สืบทอดยังมีอีกหลายคน...ครอบครัวฉันมี5คน”เชสอธิบายด้วยใบหน้านิ่งๆ


“และนายก็เป็นพี่คนโตสินะ”


“ใช่...นอกจากฉันยังมีน้องอีก4คนซึ่งเป็นผู้หญิงสองคนและผู้ชายอีกสองคน”


“นายจะให้หนึ่งในพวกเขาเป็นผู้สืบทอดบริษัท?”


“ไม่ใช่ฉันแต่ให้พ่อแม่เลือกเอา...พวกน้องๆต่างก็มีความสามารถที่แตกต่างกันไปแม้จะไม่รอบด้านเท่าฉันแต่ก็สามารถบริหารบริษัทได้แน่นอน”


“พ่อกับแม่จะยอมใช่ไหม?”ผมยังคงถามต่อ


“คงไม่ยอม...พวกเขาวางให้ฉันเป็นผู้สืบทอดทันทีที่รู้ว่าฉันมีความสามารถในระดับสูงแม้น้องๆจะมีความสามารถเหมือนกันแต่เพราะพ่อแม่ตัดสินใจให้ฉันรับตำแหน่งพวกเขาก็ไม่สนใจน้องๆคนอื่นเท่าไหร่หรอก”เชสอธิบายต่อ


“แล้วจะทำยังไง...”


“คงต้องเข้าไปพูดกันตรงๆ”พอพูดถึงตรงหน้าใบหน้าเครียดๆก็เริ่มหนักแน่นขึ้น


“ฉันจะไปด้วย”ผมไม่ปล่อยให้เชสไปคนเดียวหรอก


“แน่ใจนะ...นายอาจโดนไปด้วยก็ได้”


“น่าๆ...ถ้าโดนมากๆฉันจะกลายร่างเลยดีไหม?”ผมพูดติดตลกเพื่อผ่อนคลายความเครียดที่แผ่อยู่เต็มห้อง


“แบบนั้นทั้งบ้านคงเป็นลมกันพอดี”รอยยิ้มของเชสทำให้ผมยิ้มตาม


แผนดูจะได้ผล


ผมไม่ชอบให้เขาเครียดแบบนี้เลย


อยากจะช่วยไม่ว่าอะไรก็ตาม


“รวมถึงนายด้วย?”


“หึ...คนอื่นอาจกลัวนายแต่ไม่ใช่ฉันแน่นอน”


“อืม”


หลังจากจบเรื่องเครียดพวกเราก็คุยกันในเรื่องที่ผ่อนคลายขึ้นก่อนจะพากันไปกินข้าวเย็นข้างนอกมหาวิทยาลัย...วันเวลาได้ผ่านไปจนในที่สุดก็ถึงพิธีจบการศึกษาหรือที่หลายๆคนเรียกกันว่าวันรับปริญญา


เหล่านักศึกษาที่จบในปีนี้ต่างมารวมตัวกันตั้งแต่เช้าเพื่อเข้าร่วมพิธีสุดท้ายก่อนออกจากรั้วของมหาวิทยาลัยแห่งนี้...ตลอดทั้งวันเต็มไปด้วยความคึกคัก รื่นเริ่งและน้ำตา


หลายๆคนต่างกอดกันพร้อมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครรวมถึง...


“อานโน่....ฉันต้องคิดถึงนายแน่นอนนน~”เจฟฟี่วิ่งเข้ามากอดผมท่ามกลางสายตาของนักศึกษาที่มองมาหลายพันคน


“เจฟ...ไม่เอาน่าเดี๋ยวก็ได้เจอกัน”ผมบอกพร้อมตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ


“เจอกันที่ไหนเดี๋ยวนายก็จะไม่อยู่ที่ประเทศฝรั่งเศสแล้วนี่!”เสียงตะโกนของเจฟทำเอาคนที่อยู่รอบๆหันมามองเป็นตาเดียวก่อนที่รอบๆตัวผมจะถูกล้อมไปด้วยผู้คนนับร้อย


“พี่อานโน่จะไปไหนเหรอคะ?”รุ่นน้องที่ถ่ายรูปจบปริญญากับรุ่นพี่หันมาถามแทบจะทัน


“นี่นายคิดจะไปโดยไม่บอกเราเรอะ”เฟตที่อยู่ไม่ไกลก็เข้ามาร่วมวงด้วยอีก


“อะไรกันขยายข่าวด่วนเพื่อน”


“ไม่นะ...อย่าไปเลย”


และแล้วรอบตัวผมก็เต็มไปด้วยผู้คนที่พูดประโยคที่แตกต่างกันโดยมีความหมายรวมๆว่าไม่อยากให้ผมไปจากประเทศฝรั่งเศสนี้
ดวงตาสีแดงอ่อนของผมได้แต่หรี่ลงพลางหันไปมองเจฟฟี่อย่างคาดโทษที่ทำอะไรไม่ปรึกษากันแบบนี้...ผมอุตส่าห์บอกเขาเพราะเห็นว่าเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทแต่ดันมาตะโกนบอกคนทั้งมหาวิทยาลัยซะได้


“ถือเป็นการลงโทษคนที่จะไปโดยไม่บอกคนอื่นละกัน!!”เจฟตะโกนบอกพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น


สิ่งที่เจฟพูดก็ไม่ผิดหรอก...หลังจากจบพิธีการศึกษาในวันนี้ผมตั้งใจจะกลับไปยังเกาะที่เป็นส่วนกลางหรือหน่วยใหญ่ของหน่วยปฏิบัติการพิเศษ จริงอยู่ที่การร่วมมือกับพี่บราวและพี่โชเป็นไปด้วยดีแต่แม่กลับอยากให้ผมกลับไปอยู่ใกล้ๆ


ไม่เพียงแค่นั้นแต่เพราะผมเป็นไดโนเสาร์ตัวเดียวที่บินได้การที่ไปอยู่ที่ศูนย์ใหญ่จะทำให้ผมสามารถปฏิบัติภารกิจได้ครอบคลุมมากขึ้น


เรื่องนี้ผมก็ได้บอกกับเชสไปแล้ว...เขาก็ไม่ออกความเห็นอะไรแถมยังออกแนวเห็นด้วยที่ผมจะไม่อยู่ในประเทศนี้อีกด้วย


“ทุกคนครับไหนๆเราก็จะไม่ได้เจออานโน่แล้ว...วันนี้เรามาถ่ายรูปหมู่กันดีกว่า!”เสียงตะโกนของเจฟทำเอาคนที่ล้อมรอบอยู่ถึงกลับขาดรับอย่างพร้อมเพียงโดยไม่ถามคนถูกถ่ายอย่างผมสักนิด


หลายชั่วโมงที่ผ่านไปผมหมดเวลาไปกับการถ่ายรูปกับหลายๆคนจนรู้สึกเหนื่อยมากแต่ถึงอย่างนั้นดวงตาสีแดงอ่อนก็ยังคงมองไปรอบๆเพื่อหาคนคนหนึ่งที่เป็นทั้งคู่หูและคนรักของตน


ตั้งแต่จบพิธีรับปริญญาก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน


หันซ้ายหันขวาอยู่นานก็ไม่เจอคนที่ว่าสักทีเลยตัดสินใจตามหาโดยการดมกลิ่นถึงจะลำบากเพราะมีนักศึกษาหลายพันชีวิตก็ตาม...หมู่นี้รู้สึกเหมือนตัวเองมีพัฒนาการเรื่องการดมกลิ่นขึ้นมากจากที่ไม่สามารถดมกลิ่นได้ในระยะไกลตอนนี้กลับดมได้ไกลกว่าเดิมและยังสามารถแยกแยะกลิ่นได้อีกด้วย


“เจอล่ะ”ผมพึมพำกับตัวเองเมื่อได้กลิ่นคนที่ตามหาอยู่


ไม่รอช้าผมรีบตรงไปที่นั่นทันทีแต่ยิ่งระยะห่างน้อยลงเท่าไหร่ขาที่ก้าวก็ยิ่งช้าลงเท่านั้น...จากที่ได้กลิ่นเชสไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีอีกสองคนอยู่ด้วย


“มีเรื่องอะไรรึเปล่านะ?”ผมนึกพลางหลบมุมแอบดูอีกฝ่ายแต่ยังไม่ได้มองไปก็ได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นมาซะก่อน...


“ผมจะไม่มีทางสืบทอดบริษัทต่อจากพ่อกับแม่แน่!”


“เกิดอะไรขึ้นเชสลูกไม่เคยเถียงแม่ขนาดนี้นี่...นี่ลูกเป็นอะไรไปแล้ว?”เสียงจากหญิงวัยกลางคนที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนดังขึ้น
จากที่ฟังรูปประโยคก็พอเดาได้ว่าหญิงสาวผมสีน้ำตาลตรงหน้าคือแม่ของเชส


งั้นอีกคนก็คงไม่พ้นพ่อ


“เชส...ลูกเปลี่ยนไปมากนะหรือเป็นไอ้เด็กกลายพันธุ์นั่น...”


“อย่าพูดถึงเขาแบบนั้น!”เชสตะโกนแทรกทันทีที่มีบุคคลอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง


“กลายพันธุ์?”คนที่พ่อเชสพูดถึงคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผมสินะ


ไม่แปลกที่พ่อกับแม่เชสจะรู้เรื่อง...การจัดการกับพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทครั้งก่อนเป็นเรื่องใหญ่ที่ลงข่าวในทุกๆสื่อไม่ว่าจะเป็นโทรทัศน์หรือหนังสือพิมพ์


แน่นอนว่าภาพพวกนั้นต้องมีผมกับเชสอยู่ด้วยแน่นอน


“จะปกป้องอะไรกันนัก!”


“ทำไมผมจะปกป้องคนที่ตัวเองรักไม่ได้ล่ะ?!”


“เชส...นี่ลูก...อย่ามาพูดบ้าๆนะ”เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นพร้อมดวงตาสีฟ้าที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ


“ไม่ตลกนะเชส...แกพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม?!”ฝ่ายพ่อเองก็จ้องไปยังลูกชายเขม็ง


สถานการณ์อยู่ในสภาวะตึงเครียดมาก...


“เชส!”ผมตะโกนเรียกชื่อของคนที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ไม่ไกลก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย


ผมจะไม่ยอมให้เชสตกอยู่ในสถานการณ์นี้คนเดียวแน่


“อานโน่?...นายมาที่นี่ทำไม?”ยิ่งเขาเห็นผมเดินไปใบหน้าที่เครียดอยู่แล้วก็ยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่


“มาหานายไง...สวัสดีครับผมอาคริว...”


เพี๊ยะ!


ยังไม่ทันพูดจบฝ่ามือของผู้เป็นแม่ก็ตบเข้าที่ใบหน้าผมอย่างจังจนเซไปอีกด้านอย่างไม่ตั้งตัว...ความจริงก็พอรู้ตั้งแต่ที่เห็นอีกฝ่ายยกมือขึ้นแล้วแต่ไม่คิดว่าจะแรงขนาดนี้


“อานโน่....แม่ทำอะไรน่ะ?!”เชสถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เริ่มแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็น


“จะทำอะไรล่ะก็จัดการคนที่กล้ามาอ่อยลูกชายแม่ไง...แกกล้าดียังไงถึงเข้ามายุ่งกับลูกชายสุดที่รักของฉันทั้งๆที่ตัวเองเป็นแค่สิ่งที่ถูกสร้างมาแท้ๆ...หัดเจียมตัวเองซะบ้างหรืออย่างน้อยก็น่าจะมีคนสั่งสอนบ้างนะ!!”เสียงสูงตะโกนดังลั่นทำเอาผมแทบจะเอามือปิดหู


ดูท่าผมจะทำให้พวกเขาโกรธจริงๆแฮะ


“แม่!”


“นี่ลูกคิดจะปกป้องมันจริงๆเหรอเชส?...ลูกกล้าเถียงพ่อแม่เพราะมันเหรอ?”


“ใช่...ผมจะปกป้องและทำทุกอย่างเพื่อเขา เมื่อก่อนผมอาจจะก้มหน้าทำตามทุกอย่างที่พ่อแม่สั่งเหมือนไม่มีชีวิตแต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว...ตั้งแต่ที่ผมได้เจอกันอานโน่ความคิดผมมันก็เปลี่ยนไปหมดทั้งความโกรธ ความเกลียด...ทุกอย่างที่มืดสนิทและว่างเปล่ามันค่อยๆมีแสงรอดเข้ามาเพียงแค่มีเขาอยู่ข้างๆเพราะงั้นผมจะไม่ยอมให้พ่อกับแม่ทำอะไรเขาแน่!”เชสดึงตัวผมไปไว้ด้านหลังก่อนจะเผชิญหน้ากับพ่อแม่ตรงๆ


“...เชส”ผมเรียกอักฝ่ายเบาๆ


“รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมาน่ะกลาเช่ เฟวรีเย่!”เสียงจากพ่อเชสทำเอาคนที่ถูกเรียกชื่อถึงกับเกร็งตัวขึ้นโดยอัตโนมัติแม้แต่มือที่จับข้อมือผมไว้ยังกำแน่นขึ้น


“ผมรู้และรู้ดีด้วย”


“แกคิดจะตัดขาดกับคนที่ให้กำเนิดแกมางั้นเหรอ?”


“ถ้าพ่อกับแม่ไม่ยอมรับพวกเราผมก็ไม่มีทางเลือก...”


“ใครจะยอมรับกัน...เด็กนี่มันไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ!”อีกฝ่ายพูดแทรกพร้อมกับชี้มาทางผม


“เขาเป็นมนุษย์!”เชสรีบแก้


“มนุษย์ที่ไหนก็กลายร่างเป็นไดโนเสาร์ได้กัน...ตาสว่างสักทีเชส!”


“ต่อให้เขาจะเป็นยังไงสุดท้ายเขาก็ยังเป็นมนุษย์สำหรับผมและผมรักเขา...พ่อไม่มีทางเปลี่ยนความรู้สึกนี้ของผมได้”เชสดึงตัวผมให้มาอยู่ข้างๆก่อนจะตอบกลับไปอย่างจริงจัง


“นี่แกคิดจะทำให้ตระกูลเฟวรี่เย่ขายหน้าเหรอ?”


“คำก็ตระกูลสองคำก็ตระกูล...ผมเบื่อที่จะฟังมันเต็มทีแล้วถ้าพ่อไม่ยอมให้ผมได้ไปตามทางที่อยากเดินผมก็จะทำทุกอย่างเพื่อจะได้เดินในเส้นทางที่ตัวเองเลือก”


“ฉันจะตัดทางเดินนั้นให้ขาดเลย...แกคิดจะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับพวกไดโนเสาร์นั่นเหรอเชส?...พวกเรามีทั้งอำนาจ...มีทั้งเงิน...ฉันให้ทุกอย่างที่แกต้องการได้แล้วทำไมถึงเลือกที่จะไปทำเรื่องเสี่ยงชีวิตแบบนั้นกัน?!”


“เพราะผมรักเขา...รักอานโน่!”เชสไม่เสียเวลาคิดคำตอบแม้แต่วินาทีเดียว


“...ถ้าแกคิดแบบนั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะบังคับให้แกทำตามสินะ”ผู้เป็นพ่อนิ่งไปสักพักก่อนจะใช้ดวงตาสีน้ำเงินจ้องมองมาอย่างจริงจัง


“พ่อบังคับผมไม่ได้”


“ได้สิ...ถ้าแกคิดจะหนีไปฉันจะสั่งให้คนจัดการไอ้เด็กกลายพันธุ์นี่ซะ”ดวงตาสีน้ำเงินที่จ้องมาทางผมนั้นบอกได้ว่าอีกฝ่ายเอาจริงแน่


“พ่อ!”


“ถ้าไม่อยากให้คนที่แกรักตายก็ทำตามที่ฉันบอกซะกลาเช่ เฟวรีเย่”


“...”ผมหันไปมองหน้าเชสที่ตอนนี้กำลังเม้มปากตัวเองแน่นราวกับกำลังคิดหาทางออกในสถานการณ์แย่ๆนี่


“เชส...นายควรทำตามที่พ่อบอกนะ”ผมที่ได้แต่ฟังมาตลอดสุดท้ายก็ได้พูดอะไรบ้างแล้ว


“...อานโน่?...ทำไม?...”ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่สั่นระริกหันมามองอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อ


“ฮะฮะฮะ...สุดท้ายเด็กนี่มันก็กลัวตาย...แกดูสิเชสนี่เหรอคนที่แกเลือกและบอกว่ารักนักหนา...แค่โดนขู่ยังกลัวขนาดนี้น่าสมเพชชะมัด!”


“ผมไม่ได้กลัว”ผมบอกกับชายตรงหน้าด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ


“ห๊ะ?...อย่ามาโกหกน่า...คำพูดนั้นก็มีแค่ความหมายเดียวเท่านั้นแหละไม่งั้นแกจะบอกให้ลูกชายฉันกลับมาทำไม”


“ผมให้เขากลับเพราะเขาจะได้ไม่โดนลูกหลงเวลาคนของคุณเข้ามาจัดการผมต่างหาก”สิ่งที่ผมพูดทำให้อีกสามคนถึงกับนิ่งไปพร้อมๆกัน


“อานโน่...”


“หมายความว่ายังไง?”ชายตรงหน้าถามต่อ


“ส่งคนของคุณมาเลย...จะกี่ร้อยกี่พันหรือกี่หมื่นผมกล้าบอกได้เลยว่าพวกเขาฆ่าผมไม่ได้หรอก”


“แก!”


“เชส...อย่าทำแบบนี้เลย”ผมหันไปบอกกับคนรักที่อยู่ด้านข้าง


“...อานโน่”


“อย่าตัดขาดกับครอบครัวเพราะฉัน...ครอบรัวเป็นสิ่งที่มีค่ามากสำหรับมนุษย์...มนุษย์ไม่สามารถเกิดได้ด้วยตัวเองดังนั้นผู้ที่ให้กำเนิดจึงเป็นคนที่เราควรรักให้มากๆแม้ว่านายจะไม่ชอบพวกเขาแต่ฉันบอกได้เลยว่าพวกเขารักนายมากจริงๆนะเชส”สิ่งที่ผมบอกไปไม่ได้จะประจบพ่อแม่ของเชสแต่เป็นสิ่งที่ผมรู้สึกเมื่อได้อยู่ใกล้ๆคนทั้งคู่


แม้ว่าทั้งคำพูดและการกระทำจะไม่ได้ถูกต้องนักแต่ความรู้สึกรักลูกของตัวเองมันชัดเจนจนสามารถสัมผัสได้ไม่ยาก


ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกออกจากบ้านไปทำเรื่องเสี่ยงด้วยชีวิตทั้งที่มีทรัพย์สมบัติมากมายนับไม่ถ้วนให้หรอก


“แต่ฉัน...”


“ฉันรู้เชส...ฉันก็ไม่อยากแยกกับนายเหมือนกัน”ผมรับรู้ได้ถึงสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อเพราะผมเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน


“งั้นทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?”สายตาที่มองมาทำให้ผมยกมือขึ้นลูบใบหน้าของอีกฝ่ายเบาๆ


“ฉันพูดเพราะฉันรู้ว่านายสามารถหาวิธีที่ดีกว่านี้ได้แน่นอน...วิธีที่ดีที่สุดที่ไม่ทำให้ทั้งฉัน ตัวนายและพ่อแม่ของนายต้องเสียใจ”ผมเชื่อว่าเขาทำได้


“แต่...”


“มันอาจไม่ใช่ในวันสองวันฉันเข้าใจ...เพราะงั้นฉันจะรอไม่ว่าจะนานขนาดไหนก็ตาม”


“ฉันยังไม่ได้ตกลงอานโน่”อีกฝ่ายส่ายหน้าเป็นเชิงอธิบาย


“นายจะตกลงเพราะเป็นคำขอร้องของฉัน”


“...ขี้โกงนี่”เชสพึมพำเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นกุมมือที่ผมสัมผัสใบหน้าของเขาอยู่


“อืม...คู่ของฉันมีแค่เชสคนเดียว”นี่เป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่ผมจะขยับตัวไปจูบอีกฝ่ายเบาๆแล้ววิ่งออกไปด้านนอก ร่างไดโนเสาร์เกร็ดสีเงินทะยานสู่ท้องฟ้าโดยไม่หันไปมองเสียงตะโกนที่ไล่หลังมาเหมือนอย่างทุกที


ที่ผมทำมันถูกแล้ว


แม้จะเจ็บแต่ผมก็พร้อมที่จะทำ


มันไม่ยากที่จะพาเชสหนีจากครอบครัวของเขาแต่เมื่อมีการหนีครั้งที่หนึ่งก็ต้องมีครั้งที่สองและสามตามมา...ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น


ปีกสีเงินสยายออกกว้างท่ามกลางหมู่เมฆสีขาวสะอาดตา จุดหมายของผมคือศูนย์หลักของหน่วยปฏิบัติการพิเศษที่เป็นบ้านเกิดของผมและเหล่าไดโนเสาร์กลายพันธุ์คนอื่นๆ


การเดินทางใช้เวลาพอสมควรก่อนที่จะมองเห็นเกาะที่แสนคุ้นเคยอยู่ตรงหน้า...ไม่รู้ว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงมารอรับอยู่หน้าบ้านแต่นั่นก็ทำให้ผมพุ่งตัวลงไปพร้อมกับกลับร่างมนุษย์ อ้อมกอดของทั้งคู่ทำเอาน้ำตาที่กลั้นมาตลอดทางไหลออกมาในทันที
ก็รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่ควรทำ


แต่ผมก็ไม่อาจห้ามน้ำตานี้ได้จริงๆ


ทางพ่อกับแม่เหมือนจะรู้ทุกอย่างเลยไม่ถามหรือพูดอะไรมีเพียงแค่กอดปลอบพร้อมกับลูบหัวผมเหมือนอย่างทุกทีเท่านั้น...
การจากลามักจะเจ็บปวดโดยเฉพาะการจากลาอย่างไม่ตั้งตัวแบบนี้


ตอนแรกผมคิดว่าหลังจากจบการศึกษาแล้วทั้งผมและเชสจะไปหาครอบครัวของเขาเพื่อคุยกันและสุดท้ายพวกเขาก็จะเข้าใจและยอมให้เชสมาอยู่กับผมแต่ในความเป็นจริงมันช่างน่าเศร้า

.......................................................................................

สวัสดีค่ะ

ครั้งนี้มาอัพเร็วกว่าปกติหน่อย

เนื้อหาของตอนนี้มีไม่มากแต่ตอนจบคงทำให้ค้างคาพอสมควร

ไม่บ่อยนักที่เราจะแต่งฉากเครียดๆแบบนี้ได้(รู้สึกภูมิใจนิดๆ 55)

จากตอนที่แล้วคงทำให้หลายคนหายที่คิดยูทาร์กับเซโครกันพอสมควรแล้ว

อุปสรรคสุดท้ายที่ขาดไม่ได้ของเรื่องก็คือครอบครัวของเชสนี่แหละค่ะ

ค่อยข้างแต่งยากทีเดียว ยังไงเราก็ไม่ได้อยู่ในครอบครัวที่วางแผนชีวิตแบบนี้เลยไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกนัก

แต่ก็จะแต่งออกมาให้ดีที่สุด

เนื้อเรื่องยังมีอยู่อีกประมาณ2ตอน...ไม่น่าเกินนี้ค่ะ

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจที่มีให้เสมอนะคะ

ไว้เจอกันใหม่อาทิตย์หน้าค่ะ

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

[DarkAki]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อานโน่มาเซอร์ไพรส์ค่ะคุณณณณณ ถถถถ

วิ่งไปอ่านแป๊บบบบบ

.........................................................


หลังจากอ่านจบแล้วนั้นนนนน

ป้าจะระบายตรงไหนก่อนดีลูกอานโน่ของป้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ป้าควรเศร้าก่อนดี หรือเอาไม้หน้าสามไปฟาดหัวพ่อแม่เชสก่อนดีลูก

นั่นพ่อกับแม่รักเชสจริงๆหรือป่าวนะป้าก็ยังสงสัย

เพราะอ่านแล้วป้าเห็นแต่ว่า พวกนางรักชื่อเสียงและอำนาจมากกว่าลูกตัวเองซะอีก เหอ เหอ เหอ

สู้ๆนะอานโน่ป้าเชื่อว่าหนูต้องมีแผนดีๆมาแก้มือแน่นอน

อีกอย่างป้าเชื่อว่า น้องยูทาร์กับเซโคร ไม่ปล่อยให้หนูเป็นหม่ายแน่นอน

ค้างคามากมาย อยากจะวาร์ปไปสัปดาห์หน้าไวๆจังเลยค่าาาาาา 

[YADA]

โหย... พ่อแม่นี่จะเข้าใจยากอะไรนักหนา ความสุขแค่นี้ให้ลูกไม่ได้หวงหน้าหวงตากันเหลือเกิน