หัวข้อ: ✣Jurassic Confidant✣ คู่หู กลายพันธุ์รัก {• หาคู่•พิเศษ2+เปิดพรี} P.38 4/08/60

[BlueCherries]

 


โอ้ยยยอิปร้าาาาา

[aiyuki]

น่ารักอ่าา หวานมากกกก

[shoi_toei]

สงสารไดโนเสาร์ ที่ถูกฆ่าจังงงง เฮ้ออออ

ว่าแต่ ๆ ฤดูติดสัตว์กำลังมาสินะ ๆ หุหุ

[บูมเบส]

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่เห็นแก่ตัวจริงๆแหละคนดีมีน้อย

[่jum]

  รอฉากนั้น 

[nonnon04]

ฤดูติดสัตว์นี่อานโน่จะยั่วเชสขนาดไหนนะ   

[Misakiiz]

รอคอยตอนหน้าอย่างใจจดจ่อเลยค่ะ 

[Kitsune1st]

เกลียดเซฟตี้วิท 

[เป็ดอนุบาล]

 

[КίmY]

เจอกันครั้งหน้าอานโน่ฆ่าทิ้งให้หมดเลย เกลียดดด 
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ฮ่าๆๆๆๆ   

[MSeraph]

เฝ้ารอตอนต่อไปอย่าจดจ่อค่ะ
555555555

[natsikijang]

ตามมาจากรุ่นพ่อแม่ค่ะ   รุ่นลูกคนละฟิลล์เลย   แต่ก็ชอบทั้งคู่ค่ะ รีบมาต่อไวไวนะคะ รอค่ะ

[nicedog]

• •* หาคู่*• •วันที่19




หลายอาทิตย์ผ่านไปจากที่พวกเราได้เป็นแฟนกัน ทุกอย่างล้วนเหมือนเดิมมีแตกต่างจากปกติไปบ้างคือท่าทางของเชสที่แสดงออกว่าหึงอย่างชัดเจนเวลาที่มีใครกล้าเข้ามาจีบ หรือน้ำเสียงทุ้มนุ่มๆที่กระซิบบอกรักทุกๆค่ำคืนแม้แต่สายตาและรอยยิ้มที่ส่งมาก็ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก


ถ้าเป็นผมตอนปกติคงจะไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องพวกนี้นักแต่พอเข้าช่วงนี้เท่านั้นแหละปัญหาเกิดทันที


ทำไมต้องเข้าฤดูเจ้าปัญหานี่เร็วขนาดนี้ด้วย!


ผมพาร่างของตัวเองที่ร้อนราวกับโดนไฟเผาวิ่งเข้าไปในป่าลึกด้านหลังของหอพักด้วยความเร็วสูงสุดเมื่อเข้ามาลึกพอประมาณสองขาที่วิ่งก็ค่อยๆหยุดก่อนจะยืนนิ่งพร้อมเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าสีส้มที่มีก้อนเมฆลอยอยู่ด้านบน...


“อ๊ากกกกกก!!”ทันทีที่เสียงตะโกนที่คล้ายเสียงคำรามดังขึ้นเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆถึงกับกระจายตัวออกทั้งบินและวิ่งกันอย่างรวดเร็วราวกับกลัวที่จะถูกจับกิน


ภายในใจตอนนี้มันร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็น


ไม่เพียงแค่ภายในใจแต่ร่างกายก็ร้อนไม่แพ้กัน


ฤดูผสมพันธุ์หรือที่คนทั่วไปเรียกว่าฤดูติดสัด


เป็นช่วงเวลาที่สร้างความทรมานมากที่สุด...อาจเพราะในร่างนี้มีสายเลือดของไดโนเสาร์อยู่เลยยิ่งทำให้ความต้องการมีมากขึ้นเป็นทวีคูณ


“โธ่เว้ย...ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เป็นไรแท้ๆ”ผมพึมพำออกมาอย่างอารมณ์เสีย


อย่างที่ว่าไปเมื่อก่อน...ไม่สิ...ต้องพูดว่าตั้งแต่ที่จำความได้พอถึงช่วงนี้ทีไรก็ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยน ทุกๆวันก็ผ่านไปได้โดยไม่มีความต้องการเข้าครอบงำเหมือนอย่างสัตว์ชนิดอื่นๆ


จากที่แม่บอกอาจเป็นเพราะพวกเราที่มีทั้งยีนของมนุษย์และไดโนเสาร์ผสมอยู่ทำให้ความต้องการนั้นถูกหักล้างไปจนมีความรู้สึกที่ใกล้เคียงกับมนุษย์ พูดง่ายๆคือจะทำเมื่อไหร่ก็ได้ถ้าต้องการแต่มันก็มีอีกกรณีหนึ่ง ก็คือไดโนเสาร์กลายพันธุ์ที่มีคนรักหรือคู่ครองจะมีอารมณ์มากกว่าปกติหลายเท่า


อย่างพ่อของผมก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน...ทุกๆปีเมื่อเข้าช่วงนี้ผมมักจะขอไปนอนกับปู่เพื่อจะได้ไม่กวนพ่อกับแม่เพราะรู้ว่าความต้องการในตัวของคู่ครองของตัวเองนั้นมันมากจนไม่อาจมีอะไรมาหยุดได้ขืนผมอยู่ก็มีแต่ทำให้พ่อต้องข่มอารมณ์


แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าความต้องการมันจะมากขนาดนี้


ฟุบ!


ผมทรุดตัวลงกับพื้นหญ้าแล้วพยายามข่มความต้องการโดยใช้มือทั้งสองข้างจิกลงพื้นดิน ใบหน้าขาวแดงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงจนติดกับพื้นพร้อมหอบหายใจเสียงดัง...


ยิ่งอยู่ข้างๆยิ่งต้องการ


ครืดดดด~


แรงสั่นของเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงเรียกสติของผมให้กลับเข้าร่างก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...เพียงแค่เห็นชื่อที่ปรากฏที่หน้าจอร่างกายก็ร้อนจนแทบไหม้


‘เชส’


“บ้าเอ้ย!...นายจะทรมานฉันไปไหนเนี่ย!”มันอดไม่ได้ที่ระบายออกมา


ผมพยายามข่มอารมณ์ตัวเองทั้งที่ไม่ง่ายสักนิด


ที่เชสโทรมาคงเพราะเป็นห่วงที่เย็นป่านนี้แล้วผมยังไม่กลับไปที่ห้องซึ่งผมก็ดีใจที่เชสเป็นห่วงแต่ไม่ใช่กับตอนนี้...ถ้ากลับไปด้วยอารมณ์แบบนี้คงได้มีข่าวเจ้าชายน้ำแข็งถูกข่มขืนกลางห้องแน่ๆเพราะงั้นต้องรอให้อารมณ์เย็นกว่านี้หน่อยค่อยกลับไป


ครืดดดด~


ครืดดดด~


“รู้แล้วน่า...ขอเวลาแป๊บได้ไหม!”ผมด่าโทรศัพท์ในมือด้วยความโมโห


นี่ก็เล่นโทรตามทุกนาที


สุดท้ายผมก็ไม่รับโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในมือไม่หยุดเพราะรู้ตัวว่าถ้าได้ยินเสียงจากปลายสายอารมณ์ที่จะสงบคงไม่มีทางสงบได้ดั่งใจแน่


กว่าที่จะสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ท้องฟ้าก็ถูกย้อมเป็นสีดำสนิทแล้ว...ผมหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องหมายเลข610ด้วยความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นอีกครั้ง


กลิ่นของเชสมันลอยเข้ามาทั้งๆที่ยังไม่ได้เปิดประตู


แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกพุ่งพล่านอย่างบอกไม่ถูก


แกร็ก!


“จะยืนอยู่อีกนานไหมอานโน่?”เสียงทุ้มดังขึ้นทันทีที่บานประตูตรงหน้าเปิดอ้าออกพร้อมเจ้าของห้องที่อยู่ในชุดนอนเดินออกมา ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหรี่มองมายังผมอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ซึ่งผมก็รู้ถึงสาเหตุที่อีกฝ่ายไม่พอใจ


“...รู้ได้ไงว่าฉันอยู่หน้าห้อง?”


“ถ้าบอกว่าได้กลิ่นนายล่ะ”อีกฝ่ายพูดก่อนจะคว้าแขนผมและดึงให้เข้าไปในห้องพร้อมปิดประตูอย่างรวดเร็ว


“โกหก”มนุษย์ไม่มีทางได้กลิ่นหรอก


“ฉันจะไม่ตอบจนกว่าจะรู้ว่านายไปไหนมาถึงได้กลับห้องมืดแบบนี้แถมโทรไปก็ไม่รับสาย...รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงน่ะ”พูดจบเชสก็ทิ้งตัวลงบนเตียงโดยที่ดวงตาคมสีน้ำเงินเข้มยังคงจ้องมาไม่ไหยุด


“...รู้สิ”รู้ว่าเป็นห่วง


และเพราะรู้ถึงได้ต้องรีบข่มอารมณ์ตัวเองแล้วกลับมานี่ไง


“ทำไมไม่รับโทรศัพท์?”คำถามต่อมาดังขึ้นพร้อมกับคนบนเตียงที่ยืดขาสองข้างออกแล้วตบที่ตักตัวเองเบาๆ


ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรเข้าใกล้แต่เพียงแค่เห็นท่าทางแบบนั้นร่างกายผมก็ขยับไปจนในที่สุดหัวก็อยู่บนตักของเชสอย่างไม่รู้ตัว


กลิ่นหอมๆที่อยู่ในระยะประชิดทำให้อารมณ์ที่พยายามข่มไว้เริ่มกลับมาอีกครั้งจนต้องพลิกตัวตะแคงแล้วซุกหน้าอยู่ที่หน้าท้องของเชสเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าตอนนี้ผมมีสภาพเป็นยังไง


“อานโน่...ฉันถามว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์?”


เมื่อถูกถามย้ำก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะตอบกลับไป...


“ฉันไม่...”


“อย่าบอกว่าไม่รู้เพราะมันไม่มีทาง”


“...”ผมถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดที่สวนมา


ก็จริงอย่างที่เชสบอก...มันไม่มีทางที่ผมจะไม่รู้สึกถึงแรงสั่น


“หลายวันมานี่นายหนีหน้าฉัน...”


“ไม่ได้หนีนะ”ครั้งนี้ผมเงยหน้าขึ้นไปตอบอีกฝ่ายทันที


“ถ้าไม่ได้หนี...งั้นทำไมล่ะ?”


“ไม่ได้หนี...”แค่ขอเวลาข่มอารมณ์เท่านั้นเอง


ผมไม่กล้าบอกว่ากำลังมีอารมณ์กับเชส...ถ้าพูดไปแบบนั้นก็เหมือนกับผมต้องการร่างกายของเขาแล้วทั้งที่เราพึ่งคบกันได้ไม่นานเอง


เชสคงไม่อยากจะมีอะไรกันทั้งที่พึ่งคบกันไม่นานแบบนี้หรอก


ทำไมฤดูนี้มันถึงต้องมาเร็วด้วยนะ


จะรออีกสักสองสามเดือนไม่ได้รึไงกัน!


ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็คงจับเชสปล้ำได้โดยไม่รู้สึกผิด


“อานโน่...”


“ฉันไม่เป็นไร”


“...เฮ้อ...ไม่บอกก็ไม่บอก...ไปอาบน้ำไหมตัวนายเหงื่อออกเยอะมากเลย”อีกฝ่ายบอกพลางลูบเส้นผมสีเงินแซมน้ำเงินที่ยาวขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย


ยิ่งถูกสัมผัสร่างกายก็ยิ่งต้องการ


“เชส...ฉัน...”


“ไม่เป็นไร”ดวงตาสีน้ำเงินที่จ้องมานั้นแสดงความห่วงใยออกมาจนผมทนไม่ไหวรีบคว้าคอคนด้านบนมากอดไว้แน่น


เขาไม่ถามซ่อกแซ่กเมื่อรู้ว่าผมไม่สบายใจที่จะตอบ


เขารู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับผม


“เชส”


“หืม?”


“...จูบกันได้ไหม?”ผมถามออกไปเสียงเบาโดยที่ยังไม่ปล่อยแขนที่กอดคออีกฝ่ายไว้


“ปล่อยฉันก่อนสิอานโน่”


พออีกฝ่ายพูดผมก็ทำตาม ในไม่ช้าหัวที่หนุนตักเชสก็เปลี่ยนมาหนุนหมอนใบใหญ่พร้อมกับร่างสูงของเจ้าของห้องที่ขยับมาขึ้นคร่อมผมไว้


คนด้านบนไม่รอช้ารีบก้มลงมาประกบปากกับผมอย่างดูดดื่มเพียงเสี้ยววินาทีลิ้นร้อนๆก็ตามเข้ามาทำให้จูบรุนแรงขึ้นจนแทบละลายกลายเป็นไอ


ทั้งที่ร่างกายร้อนไปหมดทุกส่วนแต่ผมกลับรู้สึกดีที่ถูกจูบแบบนี้


“...อื้อออ~”


เสียงครางดังขึ้นเมื่อไม่ได้ถูกอีกฝ่ายรุกล้ำด้วยจูบเท่านั้นแต่ฝ่ามือร้อนๆของคนด้านบนยังลูบไล้ไปตามแผ่นอกและหน้าท้องแบนราบสร้างความต้องการให้ปะทุมากขึ้นไปอีก


“อ่า...เชส...เชส...”สติที่มีเหมือนปลิ้วไปพร้อมกับจูบเมื่อครู่


ร่างกายมันต้องการมากกว่านี้


ต้องการเชสมากกว่านี้อีก


“อานโน่...คิดจะทำไรฮึถึงได้เรียกฉันด้วยเสียงแบบนั้น”เสียงทุ้มกระซิบถามพร้อมกับจูบไล่ตามแผงคอขาวลงมาเรื่อยๆ


“อื้อ...เชส...”ทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนๆกดลงไม่ว่าจะตรงไหนก็ทำให้ผมถึงกับหลุดเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่


“ถ้ายังไม่หยุดครางฉันจะทำให้นายเป็นของฉันจริงๆด้วย”คนด้านบอกบอกพรางกดจูบหนักๆต้นคอ มือข้างหนึ่งของเชสค่อยๆถกเสื้อผมถึงแล้วลูบไล้ที่หน้าท้องเบาๆ


“อ๊ะ...”


“...อานโน่...”


เชสว่าอะไรนะ?


เป็นของเชส...เหรอ?


“ไม่เอา!”ผมตะโกนขึ้นพร้อมกับผลักเชสออกเต็มแรง ทันทีที่ก้มลงมองร่างที่ของตัวเองที่ถูกปลดกระดุมจนเกือบหมดใบหน้าที่แดงอยู่แล้วก็ยิ่งแดงมากขึ้นไปอีก


นี่ผม...เกือบจะถูกเชสปล้ำ?


บ้าเอ้ย!


เพราะไอ้ความต้องการบ้าๆนี่ผมเลยเกือบแย่แล้วไหมล่ะ!


ผมจะไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกปล้ำแน่


คนที่จะโดนปล้ำต้องเป็นเชสสิ!


ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่สัมผัสที่เชสมอบให้มันทำให้ร่างการผมร้อนรุ่มด้วยความรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็น


“อานโน่?”


“...ฉันขอไปนอนกับเจฟนะ”พูดจบก็รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้ววิ่งออกจากห้องไปโดยไม่อธิบายอะไรให้เจ้าของห้องฟังเลยสักนิด


ขอโทษนะเชส...ถ้าพร้อมเมื่อไหร่จะเล่าให้ฟังเอง


ค่ำคืนที่มืดมิดในห้อง505มีชายหนุ่มผิวคล้ำแดดนอนกรนอยู่บนเตียงด้านหนึ่งในขณะที่เจ้าของเตียงอีกฝั่งอย่างผมไม่สามารถข่มตาหลับได้แม้เวลาจะล่วงเลยมาจนใกล้สว่างแล้วก็ตาม เพียงแค่หลับตาทั้งน้ำเสียงและสัมผัสของเชสก็ปรากฏอย่างชัดเจนจนร่างกายรู้สึกร้อนขึ้นอีกครั้ง


คำพูดของเชสที่บอกว่าจะทำให้ผมตกเป็นของเขาเรียกความสับสนที่มีให้มากขึ้นไปอีก...ที่ผมไม่อยากตกเป็นของเชสไม่ใช่เพราะกลัวแต่มันเหมือนเป็นความดื้อดึงของตัวเอง จากที่เคยเห็นไดโนเสาร์กลายพันธุ์คนอื่นๆไม่มีคนไหนเลยที่จะยอมเป็นรับอย่างพ่อเองก็เหมือนกัน


พวกเรามีสายเลือดของนักล่าอยู่ในร่างนั่นทำให้เราต้องการอยู่เหนือกว่าคู่ครอง


แต่พอมานึกถึงพ่อ...จริงอยู่ที่พ่อรุกแม่แต่จากที่เห็นพ่อเองก็ยอมแม่เกือบทุกอย่าง


แปลว่าคนที่เป็นฝ่ายรับก็สามารถทำให้ฝ่ายรุกยอมได้งั้นเหรอ?


แปลว่าถึงจะยอมเชสมันก็ไม่ผิด?


ไม่สิๆ


“โอ๊ย...จะทำยังไงดีเนี่ย?”


ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะยังทนข่มอารมณ์และความต้องการนี่ได้อยู่ไหม...รู้เพียงแค่ความต้องการจะสูงที่สุดในวันพรุ่งนี้ตามที่แม่ให้ข้อมูลมา


ช่วงสายของวันต่อมาลูกครึ่งไดโนเสาร์อย่างผมก็ย่องกลับเข้ามาในห้องหมายเลข610ที่ไม่มีเจ้าของห้องอยู่ด้วยดวงตาที่คล้ำจนใกล้จะเป็นหมีแพนด้าเนื่องจากไม่ได้นอนตลอดคืน...


จำได้ว่าเชสมีพรีเซนงานวิชาการบริหารองค์กรระดับสูงตั้งแต่ช่วงสายจนถึงช่วงเย็นนี่นะ


“เฮ้อ...”ผมถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอกที่จะมีเวลาหลับสบายไปจนถึงช่วงค่ำ


ผมพาร่างโซเซของตัวเองมาจนถึงเตียงกว้างก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างแรงจนเกิดเสียงดังตุบ...ดวงตาสีแดงอ่อนปรือขึ้นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงกลิ่นเชสได้ไม่ไกล เมื่อมองดีๆก็รู้ว่ากลิ่นนั้นมาจากหมอนของเชส นั่นทำให้ผมเอื้อมมือไปคว้าหมอนนั้นมากอดไว้พลางซุกหน้าลงเพื่อสูดกลิ่นเชสเข้าจนเต็มปอด...


ไม่กี่วินาทีต่อมาสติที่มีก็ถูกดึงออกไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว


ฝุบ!


สัมผัสของเตียงที่ยุบลงเรียกให้ผมที่หลับค่อยๆปรือตาขึ้นมาแต่ยังไม่ทันได้เห็นอะไรก็ถูกฝ่ามือที่คุ้นเคยวางลงปิดดวงตาทั้งสองข้าง แต่ถึงไม่ลืมตาก็รู้ได้ว่าคนที่อยู่ด้านข้างนี่คือใคร


กลิ่นแบบนี้มีแค่คนเดียวในโลก


“...เชส”


“หึ...ไปนอนนั่นนอนไม่หลับล่ะสิ”


“...ใครบอก...ไม่ใช่สักหน่อย”ผมโกหกก่อนจะยกมือขึ้นจับมือของเชสที่วางอยู่ที่ตาทั้งสองข้างออกเปลี่ยนให้มือหนามาสัมผัสที่ใบหน้าแทน


“แค่มองก็รู้แล้วอานโน่”อีกฝ่ายไม่ดึงมือกลับแถมยังขยับมือสัมผัสใบหน้าผมต่อจนผมต้องขยับหน้าให้เชสสัมผัสได้มากขึ้นกว่าเดิม


“เชส...”ดวงตาสีแดงอ่อนลืมขึ้นอย่างเต็มตาภาพแรกที่เห็นคือคนรักของตัวเองนั่งอยู่ข้างๆพลางส่งยิ้มมาให้


“นายไม่สบายรึเปล่า...หลายวันมานี่แปลกๆนะ”


“เปล่า...ไม่ใช่ไม่สบาย”ใจหนึ่งก็อยากบอกว่าไม่เป็นไรแต่นั่นก็เป็นการโกหกเชส


เมื่อวานผมก็โกหกไปทีแล้ว


ไม่อยากโกหกอีก


“งั้นเป็นอะไร?”


“...แม่ยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับนายใช่ไหม?”ผมถามย้ำเผื่อแม่จะบอกเชสแล้ว


“ฉันไม่ได้ติดต่อกับคุณเซโครมาหลายอาทิตย์แล้ว...แน่ใจนะว่าไม่ได้ป่วย?”เสียงทุ้มถามอีกครั้ง


“อืม...ไม่ได้ป่วย...ฉันไม่ได้โกหกนายก็รู้นี่”ผมที่นอนอยู่ลุกขึ้นมาแล้วส่งยิ้มให้คนด้านข้างเห็น


ท่าทางผมมันเหมือนโกหกตรงไหนกัน


“รู้...แต่มันไม่ปกติ”


“ก็ใช่”ตอนนี้ร่างกายมันไม่ปกติจริงๆนั่นแหละ


“รีบอธิบายมาก่อนฉันจะตรวจนายทั้งร่างด้วยตัวเอง”ดวงตาสีน้ำเงินมองมาอย่างเอาจริงทำให้ผมหลุดหัวเราะออกไปเล็กน้อย


“งั้นก็ตรวจสิ...ตรวจทุกที่...และช่วยรักษาฉันหน่อย”คำพูดของผมดังขึ้นพร้อมกับผลักอีกฝ่ายให้นั่งดีๆก่อนจะขยับร่างไปนั่งทับบนตักอีกฝ่ายโดยที่ใบหน้าเราหันเข้าหากัน


“...อานโน่...”อีกฝ่ายดูจะตกใจไม่ใช่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น


อย่าว่าแต่เชสเลยที่ตกใจ


ผมเองยังตกใจตัวเองเลย


ตั้งแต่เมื่อคืนที่นอนอยู่ลำพังผมก็ได้ตัดสินใจแล้ว


ตัดสินใจว่าจะยอม...


จะยอมตกเป็นของเชส


มันอาจเป็นอารมณ์ที่เกิดขึ้นเพราะถึงช่วงฤดูติดสัดแต่ความรู้สึกที่ผมมีต่อเชสมันเป็นความจริงที่ต่อให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปมันก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงไป


ผมเลือกแล้วว่าคู่ของตัวเองเป็นใคร


และจะไม่เสียใจที่หลังด้วยที่ยอมแบบนี้


“นายรู้ไหมว่าช่วงนี้เป็นฤดูอะไร?”


“...ฤดูใบไม้ผลิ”


“ก็ใช่แต่ยังไม่ตรง...นอกจากฤดูใบไม้ผลิแล้วยังมีฤดูอะไรอีก?”ผมถามต่อเมื่อคำตอบที่ได้มานั้นยังไม่ตรงใจ


ฤดูติดสัดเป็นแค่ฤดูที่มีการคำนวณและคาดคะเนไว้อย่างกว้างโดยหนึ่งปีจะ2ครั้งโดยปกติจะมีช่วยเกือบต้นปีกับปลายปี...คำถามนี้ไม่น่าจะยากจนเชสตอบไม่ได้


“ยังมีอีกเหรอ?...ช่วงนี้ก็อยู่ในฤดูใบไม้ผลินี่ถ้าถามว่ามีฤดูอะไรที่อยู่ในฤดูใบไม้ผลิก็...ฤดูร้อน?”


“ไม่ใช่”ถึงคำตอบที่ได้จะถูกแต่ก็ยังไม่ใช่คำตอบที่ผมต้องการ


“ไม่มีแล้วอานโน่...ฤดูก็มีแค่ฤดูร้อน...ใบไม้ร่วง...ฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิเท่านั้น”คิ้วสีน้ำตาลขมวดเข้าหากันแน่นเป็นการบอกว่าเขาคิดเรื่องที่ถามไปอย่างจริงจังมาก


“ฉันไม่ได้พูดถึงสภาพอากาศ...”ขอใบ้ให้อีกสักหน่อยละกัน


“...หมายถึงอะไร?”


“นายก็น่ารู้นี่เชส...ฉันไม่คิดว่านายจะไม่รู้หรอกนะ”ผมพูดพลางขยับใบหน้าไปซุกไซร้ใบหน้าของคนตรงหน้า เส้นผมสีน้ำตาลของเขาพลิ้วไหวเล็กน้อยตามแรงที่ผมยกมือขึ้นสัมผัส


“...อานโน่...”


“ลองคิดสิว่าเหตุผลที่ช่วงนี้ฉันแปลกไปคืออะไร...ทำไมต้องหน้าแดงและเหงื่อออก...ทำไมถึงได้หลบหน้านายแบบนั้น...และคำใบ้สุดท้ายคือสายเลือดอีกครึ่งหนึ่งที่อยู่ในตัวฉันคือสัตว์ที่มีชีวิตเมื่อหลายร้อยล้ายปีก่อน...แค่นี้นายน่าจะพอเดาได้นะ”ผมกระซิบถามข้างๆใบหูก่อนจะทำสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำมาก่อนนั่นคือการขยับสะโพกตัวเองช้าๆบนตักของเชส


นี่ผมยั่วถึงขนาดที่อยากด่าตัวเองจริงๆแต่ตอนนี้ผมหยุดไม่ได้แล้วจริงๆ


“อึก...อานโน่...อย่าบอกนะว่า...ฤดูติดสัดน่ะ?”คำตอบที่ได้ยินเรียกรอยยิ้มของผมได้แต่ยังไม่ทันตอนอะไรมือทั้งสองข้างของเชสก็ลูบที่สะโพกผมไปมา


“อ๊ะ!...เชส...อย่าลูบ...”ถ้าลูบแบบนั้นก็ยิ่งมีอารมณ์น่ะสิ


“ตอบฉันก่อนสิว่าฉันตอบถูกไหม?”เชสไม่ยอมละมือออกจากสะโพกแถมยังขย้ำแรงๆจนผมถึงกลับสะดุ้งนั่นทำให้ร่างกายผมแนบชิดกับเชสมากขึ้นไปอีก


“...อื้มม~...ถูก...อ๊ะ...เชส...”ทันทีที่ผมตอบเชสก็ขยับผมให้มาเผชิญหน้ากันตรงๆ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มนั่นจ้องมองมายังใบหน้าผมที่ตอนนี้ขึ้นสีด้วยอารมณ์ที่ไม่อาจหยุดได้


“บอกกันแบบนี้ต้องการอะไรล่ะ?”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นทำให้ผมต้องเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นเพราะไม่มีทางบอกเรื่องน่าอายนี่ออกไปแน่


และถึงไม่บอกเชสก็คงรู้อยู่แล้วว่าผมต้องการอะไร


“...อ๊ะ!...เชส...นายก็น่าจะรู้นี่”


“ไม่รู้...ฉันไม่รู้”


“อึก!...คนโกหก”ผมพึมพำเสียงสั่นเมื่อถูกเชสจูบไปตามลำคอ ขบเม้มจนรู้สึกเจ็บนิดๆแต่น่าแปลกที่ผมรู้สึกดีกับสัมผัสที่คนตรงหน้ามอบให้


ผมรู้ว่าเชสรู้ถึงสิ่งที่ผมต้องการแต่เขาแค่อยากแกล้งเท่านั้น




(มีต่อค่ะ)

[nicedog]

(ต่อนะคะ)



“อานโน่...ถ้าไม่บอกจะแกล้งหนักๆเลยนะ”อีกฝ่ายพูดพร้อมกับมือข้างนึงที่ลูบต่ำลงแล้วปลดกางเกงผมออกอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือร้อนๆสัมผัสส่วนกลางของร่างกายผมที่เริ่มตื่นตัวก่อนจะขยับมือเบาๆ


“อื้ออ~...คนใจร้าย...อ๊ะ!...ยอมแล้ว...”ไม่นานผมก็พ่ายแพ้เพียงแค่อีกฝ่ายหยุดมือที่ขยับร่างกับก็แทบจะอดกลั้นอารมณ์ที่พุ่งขึ้นไม่ไหว


“หึ...บอกฉันอานโน่”


“ฉัน...อึก!...ต้องการนาย”


ตอนนี้หมดสิ้นความอายแล้วรู้เพียงว่าผมต้องการเชส


ต้องการเขามาจนทนไม่ไหวแล้ว


“...ฉันก็ต้องการนายอานโน่”อีกฝ่ายกระซิบบอกพร้อมกับมือที่ขยับส่วนกลางของร่างกายผมเร็วขึ้นจนแทบทนไม่ไหว


“เชส...อึก...เชส...อ๊า!...”ผมทำได้เพียงร้องขอแล้วกอดรัดอีกฝ่ายแน่น


อยากให้คนตรงหน้าช่วยปลดปล่อยกันซะที


อย่าแกล้งกันมากกว่านี้เลย


“อานโน่...เสียงนายมัน...”


“...อ๊ะ!...เชส...ฉัน...”ผมสัมผัสได้เลยว่าสิ่งที่อยู่ใต้สะโพกตัวเองกำลังตื่นตัว...แถมไม่ใช่เล็กๆเลยด้วย


“ปล่อยออกมาสิ...อานโน่”เสียงทุ้มที่กระซิบอยู่ข้างข้างหูพร้อมกับมือที่ขยับอย่างรวดเร็วนั่นทำให้ผมปลดปล่อยออกมาแทบจะทันที


เสียงของเขามันกระตุ้นอารมณ์ผมเหลือเกิน


“แฮ่ก...อึก...เชส...เชส...”


ยังไม่พอ


ผมต้องการมากกว่านี้อีก


“...ไม่หัดยั่วมาจากไหนหื้ม?”เชสถามเสียงเบาก่อนจะพลิกตัวผมให้นอนแผ่อยู่กลางเตียงแล้วขยับตัวมาคร่อมผมไว้โดยที่ดวงตาสีน้ำเงินเข้มนั่นมองมายังร่างกายที่ตอนนี้มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกปลดกระดุมออกทุกเม็ด กางเกงเองก็ถูกเลื่อนให้หลุดกองอยู่บริเวณปลายเท้า


ผมอายจนไม่รู้จะอายยังไง


ยิ่งถูกดวงตานั่นนจ้องมาก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่


“เชส...”


“มาเริ่มกันดีกว่า...ถ้ารอนานกว่านี้ไม่ใช่แค่นายที่จะทนไม่ไหว...ฉันเองก็จะไม่ไหวแล้ว”พูดจบเชสก็ก้มลงมาจูบที่หน้าผากก่อนจะไล่ไปตามแก้มเรื่อยๆจนถึงแผ่นอกขาว


“อ๊ะ...อื้ออ~...”เสียงครางน่าอายดังขึ้นทันทีที่หน้าอกของตัวเองถูกอีกฝ่ายครอบครองพร้อมกับมืออีกข้างที่ยกขาผมให้ตั้งขึ้นแล้วจัดการผ่อนคลายช่องทางด้านหลังที่ไม่มีใครเคยรุกล้ำเข้ามา


อยากจะหยุดเพราะไม่สามารถทนกับความอายได้อีกต่อไปแต่ด้วยอารมณ์ที่ปะทุขึ้นอีกรอบทำให้ผมได้แต่ส่งเสียงครางพร้อมยกมือสองข้างขึ้นขย้ำเสียผมสีน้ำตาลด้วยความรู้สึกพอใจในสัมผัสที่ได้รับ


“อื้มม...อ๊ะ!...เชส...เชส...”


“ถ้ายังไม่หยุดครางด้วยน้ำเสียงยั่วๆเตรียมตัวเจ็บได้เลยอานโน่”เชสเงยหน้าขึ้นมาบอกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ใกล้ระเบิด


ผมสัมผัสได้ว่าเชสเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน


“ไม่ได้ยั่ว...อ๊ะ!...อย่าขยับนิ้ว...อื้ออ~...”


“เนี่ยนะไม่ยั่ว...ทำฉันแทบคลั่งเลยอานโน่...อย่าไปทำแบบนี้กับใครเชียว”


“ไม่ทำ...แค่กับนายคนเดียว...อ๊า!...”ผมถึงกับครางเสียงหลงเมื่อสิ่งที่อยู่ภายในร่างถูกดึงออกอย่างรวดเร็ว


“ฉันไม่ไหวแล้ว...เป็นของฉันนะ”เสียงทุ้มกระซิบบอกพร้อมกับจูบที่หน้าผากผมหนักๆ


“เชส...อืม...เป็นของนาย”


ถ้าเป็นคนคนนี้ผมก็ยอม


คนด้านบนทำพียงส่งยิ้มบางๆมาให้ก่อนที่จะสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่เข้ามาภายในร่างกายอย่างเชื่องช้าทว่าเจ็บจนต้องนิ่วหน้า มือทั้งสองข้างขย้ำผ้าปูที่นอนแน่เพื่อระบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น


“อึก!...เจ็บ...”


“ใจเย็นๆ...ผ่อนคลายหน่อย...ไม่เป็นไร”คำปลอบโยนพวกนั้นช่วยได้มาก ความเจ็บปวดที่มีค่อยๆหายไปก่อนจะถูกแทนทีด้วยความรู้สึกดีที่เทียบกับเมื่อครู่ไม่ติด


“อื้อออ~...อ๊ะ...”


แรงขยับบริเวณสะโพกเรียกเสียงครางผมได้ทุกครั้งที่ขยับ ไม่เพียงแค่ด้านล่างที่สร้างความเสียวซ่านให้แต่ริมฝีปากของเชสก็ไล่ไปตามหน้าอกและหน้าท้องอย่างเชื่องช้าไม่เหมือนกับสะโพกที่ขยับไม่หยุด


ความรู้สึกดีแล่นเข้ามาจนทบไม่ไหว


ทั้งอารมณ์


ทั้งความต้องการ


ทุกอย่างแทบปะทุออกมาเพียงแค่อีกฝ่ายขยับร่างกายให้สอดประสานกันด้วยจังหวะที่ร้อนแรงจนไม่มีใครสามารถหยุดได้


“อ๊ะ...อ๊า!...เชส...อื้อออ~...”ผมไม่มีแม้โอกาสจะได้พูดเพราะถูกริมฝีปากร้อนประกบในทันที มือของเชสยกขาผมขึ้นพาดบ่าพร้อมกับขยับอย่างรุ่นแรง เพียงไม่กี่นาทีพวกเราก็ปล่อยปล่อยออกมาทั้งๆที่ส่วนนั้นของผมไม่ถูกสัมผัสเลยสักนิด


รู้สึกดีมาก


มันไม่ใช่อารมณ์ของสัตว์แต่เป็นอารมณ์ของมนุษย์ที่ร่วมรักกันด้วยความรู้สึกที่เหมือนกัน...


รัก


“...เชส...รัก...รักนาย...”ทั้งที่สติแทบไม่มีแต่ก็อยากจะบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้


“อืม...รักเหมือนกัน”


“...ทำกันอีกนะ”


“...”ความเงียบที่ได้ทำให้ผมปรือตาขึ้นไปมองคนด้านบอกที่กำลังทำหน้าไม่เข้าใจอยู่


“เชส...ไม่ทำแล้วเหรอ?”ผมถามอีกครั้งเพราะทั้งอารมณ์และความต้องการมันยังไม่หมดลง


แค่ได้กลิ่นของเชสสติก็กระเจิงจนแทบทนไม่ไหว


แถมไม่คิดว่าการยอมจะทำให้รู้สึกดีขนาดนี้


“พูดอะไรออกมารู้ตัวไหมอานโน่”ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหรี่ลงเหมือนอารมณ์บางอย่างที่พยายามข่มไว้กำลังจะปะทุออกมา


“รู้สิ...อยากได้เชส”ผมร้องขออย่างสิ้นความอายยกแขนขึ้นโอบคออีกฝ่ายให้ก้มลงมาใกล้ก่อนจะจูบอีกฝ่ายกลับบ้าง ไม่จบเพียงแค่นั้นผมค่อยๆผลักเชสให้นั่งลงแล้วขึ้นไปอยู่บนตักนั้นช้าๆ ส่วนกลางลำตัวที่พึ่งปลดปล่อยกลับตื่นตัวอย่างน่าตกใจ


“นายนี่มัน...ยั่วกันขนาดนี้อย่ามาว่ากันล่ะ...”เสียงทุ้มกระซิบพร้อมกับค่อยๆขยับร่างผมให้กลืนสิ่งที่ตื่นตัวนั่นอีกครั้ง ไม่นานห้องที่เงียบสงบก็เต็มไปด้วยเสียงครางของพวกเรา


ไม่รู้ว่าทำไปทั้งหมดที่ครั้ง


รู้เพียงว่ามันมากจนลุกขึ้นไม่ไหวไปหลายวันทีเดียว


ทั้งที่ควรโกรธแต่กลับรู้สึกดีที่ได้เป็นของกันและกันแบบนี้




ยามท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิทหมู่ดาวนับล้านก็ค่อยๆทอแสงส่องประกายยามค่ำคืน...ผมมองภาพนั้นผ่านกระจกของห้องหมายเลข610ก่อนจะหันไปทางประตูเมื่อได้ยินเสียงเปิด...


ร่างของกลาเช่ เฟวรีเย่หรือเชสเปิดประตูเข้ามาโดยที่สองมือนั้นเต็มไปด้วยอาหารเย็นที่ผมเป็นส่งไลน์ไปสั่งให้ซื้อมาในช่วงบ่าย...


ตั้งแต่ที่มีอะไรกันผมก็ลุกไม่ขึ้นไปหลายวันจนต้องให้เชสไปขออาจารย์ลาป่วยให้...สาเหตุหนึ่งที่ลุกไม่ขึ้นก็เป็นเพราะเชสที่ร้อนแรงซะจนผมแทบละลายแต่จะว่าเชสคนเดียวก็ไม่ถูกเพราะผมเองก็ใช่ว่าจะยอมให้เขาหยุดง่ายๆ


ไม่คิดว่าฤดูติดสัดจะเป็นมากขนาดนี้


ไม่อยากคิดเลยว่าครั้งต่อไปจะเป็นยังไง


“มาช้านะเชส!”ผมตะโกนเรียกก่อนจะเดินเข้าไปหาเชส


“ก็รอข้าวให้ใครล่ะ...เล่นสั่งเหมือนเหมาร้านแบบนี้ก็ต้องรอทำหน่อยสิ”เชสบอกพลางวางกล่องข้าวนับสิบลงบนโต๊ะหน้าโทรทัศน์
สำหรับอาหารพวกเราตกลงกันว่าจะผลัดกันไปซื้อในวันที่เราทั้งคู่ต่างไม่มีเรียนในช่วงเย็น...ส่วนวันไหนใครมีเรียนช่วงเย็นก็จะรับหน้าที่ซื้อข้าวไปซึ่งถือว่าเป็นข้อตกลงที่ดีเพราะผมมักจะแกล้งให้อีกฝ่ายไปซื้อไกลๆจนโดนบ่นเกือบทุกครั้ง


ถึงจะมีคำบ่นแต่ทุกครั้งเชสก็ไปซื้อสิ่งที่ผมบอกมาทุกครั้ง


คนรักของผมน่ารักที่สุด


“ทำไมมนุษย์ถึงกินข้าวน้อยนักนะ”ผมถามเสียงเบาก่อนจะเดินมานั่งบนโซฟาหนึ่งเดียวของห้อง


“นายกินเยอะไปมากกว่า”เชสตอบแล้วนั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกันโดยที่เอื้อมมือไปกดเปิดโทรทัศน์ที่กำลังฉายข่าวช่วงค่ำอยู่


‘สวัสดีครับ...ช่วงนี้เรามาพบกับข่าวที่เป็นจุดสนใจของคนทั้งประเทศในตอนนี้กันดีกว่าครับ...หลายคนคงได้รู้จักกับหน่วยปฏิบัติการพิเศษกันแล้วแต่ตอนนี้กลับมีอีกหน่วยงานที่คอยจัดการกับไดโนเสาร์ที่หลุดออกมาอย่างหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิท...’


เสียงของผู้ประกาศข่าวไม่ได้ทำให้ผมสนใจนักแต่พอชื่อของหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทดังขึ้นผมก็รีบหันไปมองจอโทรทัศน์ตรงหน้าทันที


ไม่ใช่แค่ผมที่สนใจแต่เชสเองก็ทำหน้าเครียดอยู่เหมือนกัน


‘...อาจจะน่าแปลกใจสักหน่อยที่หน่วยปฏิบัติการพิเศษมาช้ากว่าหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิททั้งๆที่มีการดำเนินการที่รวดเร็วกว่า...จากที่ได้ทราบช่วงนี้หน่อยปฏิบัติการพิเศษมาช้ากว่าเสมอจนมีหลายคนเรียกใช้งานหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทกันมากกว่า...’


“ช้ากว่า...หน่วยปฏิบัติการพิเศษเนี่ยนะ?”เชสพึมพำอย่างไม่เชื่อสายตา


“นั่นสิ”ผมเองก็เห็นด้วย


มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่หน่วยปฏิบัติการพิเศษจะทำงานช้ากว่าหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทนั่น...หน่วยปฏิบัติการพิเศษทันทีที่ได้รับแจ้งก็จะมีการต่อสายตรงเข้าไปหาหัวหน้าซึ่งก็คือพี่บราวทันทีและหลังจากที่รับทราบก็จะทำการเดินทางไปยังจุดเกิดเหตุโดยเร็วที่สุด


ในกรณีที่อยู่ไกลมาก็เห็นว่ามีการใช้เฮลิคอปเตอร์ไปส่งไม่ก็ให้คู่หูกลับร่างไดโนเสาร์พาไป...และด้วยความที่หน่วยปฏิบัติการพิเศษได้ทำข้อตกลงไว้คนระดับสูงทำให้มีการปิดเส้นทางการเดินรถจึงไม่แปลกที่ทุกครั้งหน่วยปฏิบัติการพิเศษจะไปถึงที่เกิดเหตุภายในเวลาไม่กี่นาทีตั้งแต่ได้รับแจ้ง


แต่นี่คืออะไร?


“มันแปลกนะเชส...”ผมลุกขึ้นเดินไปทางโทรทัศน์ที่ตอนนี้ฉายภาพการต่อสู้ของหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทกับไดโนเสาร์ที่หลุดออกมาในระยะใกล้พร้อมขมวดคิ้วแน่น


“ใช่...แปลกมากเลย”เชสเองก็เห็นด้วยกับผมสินะ


“จำครั้งก่อนที่ฉันชกหน้าคนของหน่วยนั้นได้ไหม?”ผมเกริ่นถาม


“จำได้สิ”เชสพยักหน้าตอบกลับมา


“พวกพี่บราวเองก็ออกไปจัดการไดโนเสาร์ที่หลุดอีกเขตนึง”


“อืม...”


“แล้วรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อพวกพี่บราวไปถึง?”ผมหันกลับไปถามด้วยใบหน้าเครียดๆ


“เกิดอะไรขึ้น?...ไม่ใช่ว่าจัดการกับไดโนเสาร์ที่หลุดเหรอ?”เชสขมวดคิ้วพร้อมถามกลับเสียงเครียด ดวงตาสีน้ำเงินเข้มนั่นจ้องมาราวกับจะพูดว่าให้บอกทุกอย่างที่รู้มาเร็วๆ


“หน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทไปอยู่ที่นั่นแล้วตอนที่ไปถึง”ผมบอก


“พูดเป็นเล่น”


“ไม่ใช่แค่มาถึงก่อนแต่จัดการฆ่าไดโนเสาร์พวกนั้นไปแล้วด้วย”พูดมาถึงตรงนี้เส้นผมสีเงินแซมน้ำเงินก็ค่อยๆถูกย้อมด้วยสีน้ำเงินเข้มด้วยความโกรธ ยิ่งนึกถึงใบหน้าของมนุษย์พวกนั้นที่เดินออกมาผมก็ต้องกำมือแน่นเพื่อข่มอารมณ์


ไดโนเสาร์ไม่มีความผิด


ทำไมต้องฆ่าด้วย


“ฉันจะสืบเรื่องนี้”เชสพูดลอยๆ


“ไม่ได้...แม่บอกแล้วว่าห้ามเข้าไปยุ่ง”ผมค้านในทันที ครั้งก่อนที่คุยโทรศัพท์กันแม่ก็ย้ำเด็ดขาดแล้วว่าไม่ให้ยุ่ง


“นายคุยกับคุณเซโครแล้ว?”เชสดูจะตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ผมบอกไป


“ใช่”


“ตอนไหน...ทำไมฉันไม่รู้”


“ตั้งแต่ที่จบภารกิจ”ผมบอกไปตามตรง


“ทำไมไม่บอกฉัน?”เชสมองตาขวางทันทีที่ได้ยิน


“ถ้าบอกนายจะทำยังไงล่ะในเมื่อเราถูกห้ามแล้ว”


“...ก็ต้องแอบสืบสิ”คำตอบนั่นทำให้ผมอยากตบหน้าผากตัวเองดังๆ คิดถูกแล้วที่ปิดเรื่องนี้ไว้ก่อนไม่งั้นเชสคงได้ออกไปทำอะไรเสี่ยงๆในช่วงที่ผมไม่พร้อมแน่ๆ


“นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่บอก...”


“อานโน่”


“แล้วที่ฉันมาบอกตอนนี้คิดว่าเพราะอะไรล่ะ?”ผมถามต่อ


ถ้าเป็นเชสเรื่องแค่นี้ต้องเข้าใจแน่


อย่างที่เชสว่าถ้าผมจะปิดเรื่องนี้ก็ได้แต่กลับเลือกที่บอกตอนนี้...


ตอนที่ผ่านช่วงติดสัดไปแล้ว...


ช่วงที่ผมกลับมาเป็นปกติและพร้อมสำหรับหลายๆอย่าง


“เอาจริงเหรออานโน่?”เชสถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดูจากน้ำเสียงที่ส่งมาเขาคงรู้แล้วว่าที่ผมต้องการคืออะไร


“นายเองก็คิดแบบเดียวกันนี่”ผมสวนกลับพร้อมคลี่ยิ้มออกมาเพราะสิ่งที่พวกเราทั้งคู่คิดมันเหมือนกัน


สาเหตเหตุเดียวที่ผมบอกเชสตอนนี้ก็เพราะผมต้องการจะสืบเรื่องของหน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิทแถมยังเป็นการแอบสืบโดยไม่บอกทางหน่วยปฏิบัติการพิเศษด้วย


“หึ...มาลองกันสักตั้ง”เชสยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดผม


“อืม...ฉันจะไม่ยอมดูพวกไดโนเสาร์ที่ไม่มีความผิดตายไปมากกว่านี้แล้ว”


มาเจอกันหน่อย...


หน่วยรักษาความปลอดภัยเซฟตี้วิท!

...........................................................................................

สวัสดีค่ะ

กว่าจะจบตอนได้เรานี่ปาดเหงื่อไปหลายรอบเลย

ช่างเป็นตอนที่แต่งยากมากจริงๆ แถมยังย๊าวยาว

ใครที่รออยู่หวังว่าจะถูกใจนะคะ แต่งเต็มที่สุดๆแม้จะไม่ค่อยเก่งฉากนั้นก็ตาม

ช่วงนี้เราค่อนข้างว่างแล้วเลยมีเวลาแต่งนิยายมากขึ้น

คิดว่าสามารถกลับมาอัพได้ทุกอาทิตย์ตามปกติค่ะ

จากที่คำนวณคร่าวๆเรื่องนี้น่าจะจบก่อนเปิดเทอมพอดี

กลับเข้าเรื่องนิยายก่อนดีกว่า...

สำหรับศัตรูของภาคนี้ถือเป็นกลุ่มที่อัพระดับขึ้นมาจากภาคก่อนเล็กน้อยแต่ยังไม่ถึงกับร้ายแรงขนาดนั้น(ความจริงก็ร้ายมากอยู่55) ส่วนตัวเราไม่ค่อยเก่งการแต่งให้มีศัตรูแต่ถ้าไม่มีเลยคงไม่สนุกเพราะงั้นถ้ามีอะไรผิดพลาดก็แนะนำได้นะคะ^^

เรารู้สึกดีใจมากๆที่มีคนคอยติดตามอยู่เสมอแม้ว่าจะอัพช้าบ้างอะไรบ้าง

แค่ได้รับคอมเม้นท์กับกำลังใจมาเราก็มีแรงในการแต่งต่อแล้ว

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาเสมอจริงๆนะคะ

ไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้า

ปล.มีหลายคนอยากให้ยูทาร์มีบทมากกว่านี้ซึ่งเราก็คิดว่าบทยูทาร์น้อยไปจริงๆนั่นแหละ 555 ไว้รอลุ้นนะคะว่ายูทาร์จะมีบทอีกไหม

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

[harumi]

 

[sirin_chadada]

เค้ามีอะไรกันแล้ว~~~
รอดูการสืบเรื่องราวของคนร้ายค่ะ มาเป็นขบวนการแบบนี้ก็ดีนะคะ ดูยากขึ้นกว่ารุ่นพ่อแม่
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ

[บูมเบส]

ได้กันแล้ว 5555 รอมานาน

[DarkAki]

แอร๊ยยยยยยยย

ในที่สุด ในที่สุดเขาก้เป็นของกันและกันแล้ววววว

 

อีองค์กรต้องเป็นคนปล่อยไดโนเสาร์มาแน่ๆ

เลวมาก 

อานโน่ขย้ำมันให้ตาย ว่ะฮ่า ฮ่า ฮ่า

รอตอนต่อนะคะะะะะะ

[suikajang]

  น้องโน่น่ารักน่าหยิกเสมอเวลาอยู่กะเชส นี้เพิ่มความยั่วมาอีก ตายๆ เชสไปไหนไม่รอดแระ ร้อนแรงดีจริงงๆ 
อีองค์กรเถื่อนนี้คือไรอะ โหดไปอะทำไมต้องฆ่า คาดว่าต้องเป็นแผนของใครสักคนแน่ๆ เลย มันน่ากระทืบอะ   

[badbadsumaru]

ได้กันแล้ววว 555555
องค์กรนี่มันนน สู้ๆนะเชส อานโน่

[SaJung13]

สู้ๆนะอานโน่ เชส เป็นกำลังใจให้นะ

[aiyuki]

เชส ขี้แกล้ง 55555
ลุ้นเรื่องการสืบหาตัวคนร้ายด้วยๆๆๆ

[PetitDragon]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

เส้ดสมแระก้อลุยต่อ 55555

[wiwari]

  อานโน่น้อยน่ารักของเชส

[Praykanok]

ร้อนแรงจริงๆอานโน่ 555555555
สืบแล้วจัดการเลยยยยยย เกลียดองค์กรนี้ มีเงื่อนงำๆๆๆ

[КίmY]

สู้มัน อานโน่พี่เชส 

[Kitsune1st]

เขา-ได้-กัน-แล้ววว 

[nonnon04]

 (มีต่อค่ะ) <= ถ้าวันนี้ไม่มีประโยคนี้ ต้องค้างมากแน่ๆ

[่jum]

ได้กันซะที ลุ้นมานาน 

หวานไม่ทันไร ตอนต่อไปจะพาไปบู้กันอีกแล้ว