หัวข้อ: ✣Jurassic Confidant✣ คู่หู กลายพันธุ์รัก {• หาคู่•พิเศษ2+เปิดพรี} P.38 4/08/60

[SaJung13]

ยินด้วย เชส อานโน่ รักกันนานๆนะ

[Takarajung_TK]

ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆให้อ่านนะคะ
 

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะเปงใครน้ออิ

[nicedog]

• •* หาคู่*• •ส่งท้าย



“อานโน่...ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าฝืนน่ะ”เสียงทุ้มของเชสดังขึ้นหลังจัดการภารกิจจับไดโนเสาร์ที่หลุดออกมาเสร็จสิ้น


ตอนนี้พวกเรากลับมายังบ้านในฐานหลักของหน่วยปฏิบัติการพิเศษแล้ว สาเหตุที่เชสโกรธคงเป็นเพราะได้เห็นบาดแผลของผมที่เกิดจากกรงเล็บของไดโนเสาร์ลากเป็นทางยาวตั้งแต่หัวเข่าไปเกือบถึงข้อเท้า


ผมกะจะหลบไม่ให้เชสรู้แล้วเชียว ใครจะรู้ว่าจะเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาโดยไม่เคาะเล่า


พอเชสเห็นแผลผมก็ทำหน้าเหี้ยมและลากผมมานั่งยังโซฟาสีครีมในห้องด้วยใบหน้าตึงๆพร้อมกับมือที่เอื้อมไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่แหละ


“ไม่ได้ฝืนสักหน่อย”


“ถ้าไม่ฝืนแล้วแผลนี่มันมาได้ยังไง”


“มันเป็นอุบัติเหตุ”ผมไม่คิดว่าตัวเองจะประมาทหรอกเพราะการต่อสู้ทุกครั้งผมเอาจริงตลอด การออมมือกับไดโนเสาร์ก็เหมือนกับโยนชีวิตลงไปทิ้งนั้นแหละ


บาดแผลนี้ได้มาตอนที่ถูกล้อมจากไดโนเสาร์ที่หลุดมาโดยที่เชสเองก็ไปจัดการอยู่อีกที่ทำให้เขาไม่รู้ว่าผมได้แผลมา


“ถ้าจัดการคนเดียวไม่ไหวก็เรียกฉันสิ”ปากเชสก็บ่นแต่มือนั้นกลับกำลังทำแผลให้ผมอยู่


“นายก็กำลังจัดการส่วนของตัวเองอยู่เหมือนกันนี่”ผมตอบกลับไป


“ถึงแบบนั้นก็เถอะ...”


“เชส...การต่อสู้ที่ไม่บาดเจ็บเลยมันไม่มีหรอกนะ”จะให้ไปต่อสู้โดยไม่บาดเจ็บเลยมันเป็นไปไม่ได้หรอก ที่ทำได้คือพยายามให้บาดเจ็บน้อยที่สุด


“...ก็รู้”


“ฉันรู้ว่านายเป็นห่วง...ถ้าในทางกลับกันคนที่เจ็บเป็นเชสฉันก็คงไม่อยู่เฉยเหมือนกันแหละ”ผมพูดพลางเอื้อมมือไปสัมผัสเส้นผมสีน้ำตาลตรงหน้าเบาๆ เชสที่นั่งทำแผลให้ผมอยู่ด้านล่างของโซฟาทำให้ผมสามารถลูบผมอีกฝ่ายได้ง่ายขึ้น


“ที่ฉันโกรธไม่ใช่เพราะนายบาดเจ็บอย่างเดียวหรอกนะ”เมื่อพันผ้าหลังใส่ยาเรียบร้อยเชสก็ตีแผลนั้นเบาๆจนผมถึงกับสะดุ้ง


“เจ็บนะ...”


“ก็ตีให้เจ็บน่ะสิ”พูดจบก็ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน


“ฉันทำอะไรผิดเนี่ย”


“ไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้น่ะอานโน่”


“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันบาดเจ็บแล้วยังมีอะไรอีกล่ะ”


“ที่ฉันโกรธเพราะนายไม่ยอมบอกว่าบาดเจ็บ...นายฝืนสู้ทั้งที่บาดแผลหนักมากแถมยังไม่ยอมบอกให้ฉันรู้อีก ถ้าเกิดการต่อสู้นั่นยืดเยื้อคนที่จะแย่ก็คือนายนะอานโน่...ทีนี้เข้าใจรึยังว่าฉันโกรธเรื่องอะไรบ้าง”เชสอธิบายทุกอย่างด้วยใบหน้าเคืองๆ คิ้วทั้งสองข้างก็ขมวดเข้าหากันแน่น


“อืม...ขอโทษ”ผมรู้แล้วว่าเชสโกรธอะไรบ้าง


สำหรับมีเหตุผลที่ไม่บอกว่าบาดเจ็บเพียงแค่ไม่อยากให้เชสเป็นห่วง แต่เชสนอกจากจะเป็นห่วงแล้วยังกังวลถึงผลที่ตามมาอีก...อย่างที่เชสว่า ถ้าการต่อสู้มันยืดเยื้อผมอาจเป็นฝ่ายที่แพ้ในการต่อสู้และจะทำให้คนสำคัญอย่างเชสต้องตกที่นั่งลำบากไปด้วยอีก


“แค่ขอโทษอย่างเดียวไม่พอหรอกนะ”ดวงตาสีน้ำเงินขยับเข้ามาสบอย่างจริงจังจนผมก็ขยับถอยหลังไปเล็กน้อย


“...จะเอาอะไรอีก”ผมก็สำนึกผิดแล้วนี่


“บอกฉันว่าจะไม่ทำอีกแล้ว”


“...ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว...”ผมเม้มปากแน่นอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยออกไปตามที่เชสต้องการ


“ดีมาก...อย่าทำให้ฉันกังวลสิอานโน่ ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไงกัน”เขสพึมพำก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ


“หาคู่ใหม่มั้ง”ผมประชดกลับไป


“อืม...ก็ดีนะ...ถ้าเป็นผู้หญิงสวยๆหรือผู้ชายน่ารักๆก็ดีสิ”คำพูดประชดของผมดูเหมือนจะทำให้เชสเอาไปคิดอย่างจริงจังเลย


“เชส...นี่กล้านอกใจกันเหรอ?”ผมไม่สนแล้วว่าจะเจ็บอยู่ ผมขยับร่างตัวเองไปนั่งทับบนตักอีกฝ่ายด้วยใบหน้าไม่พอใจ


กล้าพูดว่าจะหาคู่ใหม่ต่อหน้าผมได้ยังไงกัน


“ก็นายพูดเองนี่”


“ฉันแค่ประชดหรอก”ใครจะคิดว่าเชสจะจริงจังเล่า


“หึ...ฉันก็แค่ล้อเล่น...นี่นายคิดว่าฉันสามารถรักใครได้อีกรึไง”คำพูดพร้อมกับฝ่ามืออุ่นๆที่เอื้อมมาสัมผัสใบหน้านั่นทำให้อารมณ์ที่กำลังพุ่งขึ้นสูงกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว


“เชส...”


“ฉันไม่ต้องการใครนอกจากนาย...อานโน่”น้ำเสียงและดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่สบมานั่นทำให้ผมโผลเข้าไปกอดอีกฝ่ายแน่น


“ฉันก็ไม่ต้องการคนอื่นนอกจากเชสเหมือนกัน”


“อืม...เพราะงั้นสัญญานะว่าถ้าบาดเจ็บหรือมีอะไรจะบอกกัน”


“สัญญา”ผมกระซิบตอบพลางกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นอีก


กลิ่นของเชสทำให้ผมรู้สึกสบายใจ


สายตาของเชสมันดึงดูดผม


สัมผัสของเชสมันทำให้ผมอบอุ่น


ทุกอย่างของเชสมันทำให้ผมมีความสุข


วันแรกที่อยู่ในสังคมมนุษย์ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอใครที่สามารถเชื่อใจได้


แต่ในตอนนี้กลับมีมนุษย์คนหนึ่งที่ทำให้ผมเชื่อใจได้


มนุษย์เพียงคนเดียวที่ผมยอมมอบทั้งร่างกายและหัวใจให้


คู่หูคนแรกและคนสุดท้ายของผม


เชส

.......................................................................

สวัสดีค่าา

มาเสิร์ฟตอนส่งท้ายสั้นๆแถมความหวานให้ค่ะ

สำหรับคู่อานโน่และเชส เป็นคู่ที่แต่งแล้วเหมือนนิยายวัยรุ่นเลย 55

แนวแฟนตาซีเป็นแนวที่เราไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่แต่แต่งไปแต่งมาก็คิดว่าแต่งลื่นกว่านิยายปกติพอสมควร

เลยคิดว่าอยากลองแต่งแนวแฟนตาซีแบบอื่นบ้าง...แต่อาจต้องรอหลังจากจัดการทุกอย่างที่ยุ่งๆในตอนนี้ให้เสร็จก่อน

หวังว่านักอ่านจะรอติดตามผลงานต่อๆไปของเรานะคะ

ขอบคุณมากจริงๆที่ชื่นชอบและชื่นชมในผลงาน

ทุกคำแนะนำและคำติชมจะนำไปพัฒนาฝีมือการแต่งให้มากกว่านี้ค่ะ

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

[DarkAki]

อานโน่ลูก หนูมีแผลอีกแล้ว ถถถถถ

สังสัยต้องให้เชสตั้งข้อตกลงกันแล้วมั้งงงงง

บาดเจ็บ 1 แผล โดนทำโทษ 1 ที 

ขอบคุณนะคะะะะะะะะะ

[aiyuki]

น่ารักกก อานโน่ ไม่เหมือนไดโนเสาร์เลยย เหมือนหมาน้อย 5555

[КίmY]

จบซะแล้ววว 
เชสกับอานโน่น่ารักไปไม่แพ้คู่แม่เลย ชอบมากก 
รอเรื่องต่อไปนะฮะ 
 

[เป็ดอนุบาล]

ขอบคุณสำหรับนิยายทุกๆเรื่องที่แต่ให้เราได้อ่านนะค่ะคุณนักเขียนสนุกทุกเรื่องเลย
และจะติดตามต่อๆไปนะคะ

[jimmyjimmy]

ได้อยู่ด้วยกันซะที อานโน่ เชส มีลูกไวไวนะ

[ployspy]

ชอบมากค่ะ ติดมากกกกกกกกก
อ่านตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเมื่อเช้า ต่อสองคู่เลย
เล่นเอาหลับยาวเลยที่นี้ เลยพึงไดเ้มน
เราชอบทุกอย่างนะ ทั้งเนื้อเรื่อง ทั้งตัวละคร
ชอบสุดก็ฉากขุ่นแม่มาช่วยนี้แหละค่ะ 5555
รู้สึกเลยว่าครอบครัวนี้น่ารักมากกกกกก
เราจะรอเรื่องต่อไปนะ

[dekying kukkig]

 

[neno.jann]

จบแล้ววว ฮืออออ ขอบคุณคนแต่งน้าา

[Persoulle]

จบแล้วอ่าาา  ขอตอนพิเศษนะค้าาา คืออยากได้ตอนพิเศษที่ครอบครัวร่วมสู้ด้วยกันอีกอ่ะค่ะ มันยิ่งใหญ่มาก โดยเฉพาะยูทาร์กับเซโครนี้เป็นคู่ในดวงใจเลยค่า ภาคนี้เป็นแนวมหาลัย แล้วภาคต่อไปจะเป็นแนวไหน แย้มบอกกันหน่อยไหมคะ อยากรู้อ่ะ 

[$VAN$]

สนุกและน่ารักมากๆ จะรอติดตามภาคต่อๆไปนะคะ

[KARMI]

สนุกมากๆเลยค่ะ ทั้งสองภาคเลย

[SarangHAE]

จะรออ่านภาคต่อไปค่ะ เรื่องแฟนตาซีอื่นๆด้วย ชอบมากค่ะ สู้ๆนะคะ

[ASAMENG]

  ให้ความรู้สึกของคู่แท้กิ้มๆ น่ารักและอบอุ่นนะ  เป็นกำลังให้ผู้เขียนสร้างสรรค์ เรื่องใหม่นะ 

[reborn]

 

[Aunttk]

เทบัคคคค ชอบเซ็ตนี้มากให้ตายสิ จะมีเล่มออกไหมค่ะรอออ เอามาเก็บกับภาคยูทาร์โครเซ
อานโน่ของป้างานดีมากกลูกกกก 

[Shumi]

ขอบคุณสำหรับภาคสองครับ ภาคนี้อารมณ์เบา ๆ สบาย ๆ แต่ถ้าทำพล็อตเกี่ยวกับกองกำลังป้องกันให้ลึกกว่านี้ก็น่าสนใจนะครับ โดยส่วนตัวคิดว่าเบาไปนิดนึง

รอติดตามภาคต่อ ๆ ไป นะ

[airicha]

อานโน่น่ารักอ่ะ ให้อารมณ์เหมือนแมวน้อย ไม่เหมือนไดโนเสา 5555+
คู่นี้น่ารักไม่แพ้คู่พ่อแม่เลยนะ 

แต่ชอบยูทาร์อ่ะแบบว่าเท่มาก อิอิ
ว่าแล้วกะกลับไปอ่านคู่ยูทาร์กับเซโครอีกรอบ
ชอบมาก น่ารัก 

[[€]ŝĊörŦ]

อ่านรวดเดียวจบ .. ขอบอกว่าสนุกมากมายครับ
ขอขอบคุณนักเขียนที่สร้างสรรค์นิยายสนุก ๆ ให้ได้เสพจ้ะ

[whitedevil]

กรี๊ดเรื่องนี้มีภาคต่อ เราไปอยู่ไหนมาเนี่ย 555มีน้ำตาซ่อนในเลขห้า

เป็นแฟนคลับนิยายภาคแรกมานาน

ชอบความน่ารักของเมะในเรื่อง

รู้สึกถึงความช้าที่เราได้เข้ามาอ่านภาคสอง

ถ้ายังไงแอบรอผลงานรวมเล่มเรื่องนี้ด้วยคนนะจ๊ะ

เซฟโพสไว้ก่อนถ้าอ่านจบจะรีบมาคอมเมนท์ทันที

[MSeraph]

จบแล้ว ใจหายนิดหน่อยเพราะเข้ามานั่งรอตลอด555
แต่ก้ยังโอเคว่าจะมีต่ออีก2ภาคแน่ๆ
เราชอบแนวและพล้อตของเรื่องมากกกค่ะ
คือเป็นแนวเรื่องที่แปลกใหม่ไม่ซ้ำใคร
การหาข้อมูล ศึกษาเตรียมความพร้อมและวางพล้อตมาดีมาก
ซึ่งทุกอย่างมันช่วยส่งเสริมกันให้เรื่องที่แต่งออกมาดีมากๆๆๆค่ะ
เราชอบภาษาและวิธีที่คุณnicedogแต่งมากก คือรับรู้ได้ถึงความใส่ใจในงานเขียนของตัวเอง
เรื่องของเซโครกับยูทาร์ก้ออกมาดีมากค่ะ
จนถึงตอนนี้ก้ยังประทับใจในรายละเอียด และการดำเนินเรื่อง
พอมาเรื่องนี้เชสกับอานโน่ก้ออกมาดีและไม่ซ้ำกับเรื่องแรก
คือมีการวางขอบเขตที่จะเขียนในธีมเรื่องเดียวกัน มันยังมีความแตกต่างในความเหมือนอะค่ะ
เรื่องนี้เหมือนเขียนถึงชีวิตวัยรุ่นในรั้วมหาลัยซึ่งเป็นวันที่สดใส
ซึ่งจากเรื่องที่แล้วยูทาร์ไม่มีช่วงเวลาแบบนี้เพราะถูกขังและกว่าจะรู้ความก้อยู่ในวัยผู้ใหญ่แล้ว
เรื่องนี้เหมือนเป็นการนำเสนอมุมมองใหม่ๆ ซึ่งทำออกมาได้ดีมากกค่ะ
ชอบบุคลิกของอานโน่และเชสมาก เหตุการณ์ต่างๆ การพัฒนาความสัมพันธ์
ทุกตัวละครคือดีมาก ปมดี การแก้ปัญหาฉลาด
ชอบที่เชสรักและเป็นห่วงอานโน่มากๆ
การผลักดันตัวเองจากนักธุรกิจที่ทำแค่บริหารงาน
มาเป็นการคิดเพื่อนปฏิบัติงานจริงนี่ต้องปรับตัวเยอะน่าดูเลยค่ะ
แต่เชสก้ทำเหมือนมันชิวๆไม่ให้อานโน่ลำบากใจ เป็นการทุ่มเทมากแบบเนียนๆ
อานโน่ก้รักและเป็นห่วงเชสมากก และก้แสดงออกมาอย่างตรงๆมาก ซื่อสัตย์ต่อตัวเองดีมากค่ะ 5555
ประทับใจในงานเขียนของคุณnicedogมากและจะคอยติดตามต่อไปทุกๆเรื่องค่ะ//ว่าแล้วก้ไปรอfind loveต่อ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมีคุณภาพแบบนี้ออกมานะคะ คนอ่านอย่างเรารับรู้ได้ถึงความทุ่มเทจริงๆค่ะ

[Praykanok]

เป็นนิยายไม่กี่เรื่องที่ไม่รอจบแล้วค่อยอ่าน
ติดตามมาตลอดตั้งแต่ยูทาร์เซโคร แล้วก็เชสอานโน่
ภาคนี้รักใสๆในรั้วมหาลัยมากค่าาา น่าร้ากกกก
ให้ความรู้สึกเติบโตไปพร้อมๆกับตัวละครเลยยย ขอบคุณมากนะคะะ
ติดตามภาคต่อๆไปค่าาาา

[akiko]

ใช้เวลาสองวันจนอ่านจบ สนุกมากๆเลย ให้ความรํู้เกี่ยวกันไดโนเสาร์ด้วย ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้มาอ่านกันค่ะ

[en foo]

  ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ

[chaoyui]

สนุกมากจ้า ชอบยูทาร์มากเลยมีออกนิดเดียวเอง (ผิดเรื่องล่ะ) ขอบคุณนะคะ

[แฟนตาเซีย]

 

[nicedog]

• •* หาคู่*• •ตอนพิเศษ “ทัวร์เกาะ”



การย้ายที่อยู่มายังเกาะที่เต็มไปด้วยธรรมชาติอันแสนแปลกตาทำให้คนมาใหม่อย่างผมตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้ออกมานอกบ้านสองชั้นของคุณเซโคร ถึงจะบอกว่าเป็นบ้านของคุณเซโครแต่ก็แทบไม่เห็นเขาอยู่ติดบ้านเลย...ไม่ต้องพูดถึงคุณยูทาร์ที่จะเห็นต่อเมื่อคุณเซโครอยู่เท่านั้น


ตลอดหลายอาทิตย์ที่มาอยู่นี่ไม่ได้เจอเจ้าของบ้านตัวจริงสักครั้งแม้แต่ตอนออกไปทำภารกิจก็ยังไม่มีสวนกันเลยด้วย


“เชส”เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้ผมที่นั่งเหม่อมองโทรทัศน์ตรงหน้าหันไปหาเจ้าของเสียงก่อนจะพบอานโน่ที่วิ่งลงบันไดมาด้วยชุดเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก


“มีภารกิจเหรอ?”ผมถามเสียงเครียดก่อนจะเตรียมลุกไปหยิบอาวุธ


“ไม่ใช่ๆ ผมกำลังจะออกไปพบครอบครัวกับคนรู้จักน่ะ...ไปด้วยกันไหม"


“ครอบครัว?...หมายถึงคุณเซโครเหรอ?”


“เปล่า” อานโน่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ


“งั้นหมายถึงใครกัน?”ใครที่อานโน่เรียกว่าเป็นครอบครัวแต่ไม่ใช่คุณเซโคร


“ถ้ามาด้วยกันเดี๋ยวก็รู้เองล่ะ...มาไหม?”อานโน่ถามคำถามเดิม


“เอาสิ”ยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว แถมคำว่าครอบครัวนั่นก็ทำให้ผมสงสัยอยู่พอสมควร


“ดีๆ ฉันไม่กลับร่างนะเราจะเดินไป”อานโน่บอกก่อนจะเปิดประตูออกไปข้างนอก


“ได้”การเดินไปคงจะทำให้ผมได้เห็นธรรมชาติภายในเกาะนี้อย่างใกล้ชิดมากขึ้น


ตั้งแต่ที่มาก็มีหลายครั้งที่อยากออกไปสำรวจแต่เพราะมักจะมีภารกิจเข้ามาขัดทำให้ลืมเรื่องนี้ไปเลย...ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้เห็นอะไรใหม่ๆ จากครั้งก่อนที่อานโน่พาบินดูรอบเกาะจากมุมสูงทำให้เห็นว่ามีทั้งต้นไม้และพืชหลายชนิดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
พืชพวกนั้นไม่แน่อาจจะเอามาทำเป็นยาไว้ใช้ในการต่อสู้กับไดโนเสาร์ก็ได้


ด้วยกระสุนที่มีตอนนี้ก็มีลักษณะพิเศษเฉพาะตามแต่วัตถุประสงค์ในการใช้โดยปัจจุบันผมมีกระสุนที่ใช้อยู่สองแบบคือกระสุนที่ออกฤทธิ์เป็นยาชากับกระสุนที่ออกฤทธิ์เป็นยาสลบ ยาที่ใช้มาประกอบกระสุนถูกวิจัยมาอย่างดีแล้วว่าจะไม่ส่งผลกระทบต่อไดโนเสาร์ที่โดนยิงอย่างแน่นอน


ผมเดินตามอานโน่ไปเรื่อยๆ ผ่านทั้งบ้านเดี่ยวหรือตึกสูงหลายแห่งจนถึงถนนเส้นหนึ่งที่มีป่าทึบอยู่อีกฝาก ผมที่เห็นอานโน่พานำเข้าไปในป่าก็เริ่มขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าทำไมถึงไปทางนั้น


“อานโน่...เราจะไปไหน?”ความสงสัยของผมมาจนถึงขีดสุดเมื่อเดินเข้ามาลึกพอสมควรแล้ว


“ไปหาครอบครัวผมไง”คนนำหน้าตอบก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้ต้นหนึ่ง


“อานโน่...แถวนี้มันจะมีคนอยู่รึไง”ผมเงยหน้าขึ้นถามตรงๆ


ป่ารกทึบแถมออกแนวชื้นขนาดนี้ไม่น่าจะมีมนุษย์อาศัยอยู่ได้


“ฉันบอกตอนไหนว่าพามาหาคน”


“...” คำตอบที่ได้ยินทำเอาคิ้วสีน้ำตาลของผมขมวดเข้าหากันแน่น


ถ้าไม่ใช่คนแล้วเป็นอะไรล่ะ


“โอ๊ะ...อยู่นั่นไง...มาเร็วเชส”อานโน่ไม่สนใจผมที่กำลังคิดแต่กลับกระโดดไปยังกิ่งไม้ต่อไปด้วยความเร็วสูงจนผมต้องเลิกคิดแล้ววิ่งตามอีกฝ่ายไป ด้วยทางที่เรียกว่าไม่เหมาะสำหรับวิ่งเพราะมีทั้งกิ่งไม้ ใบไม้ ต้นไม้แต่ตะไคร่น้ำลื่นๆ อยู่ตามพื้นทำให้ผมไม่สามารถวิ่งได้เร็วเท่าที่เป็น


ก็ว่าอยู่ว่าทำไมอานโน่ถึงเปลี่ยนไปกระโดดตามกิ่งไม้แทน


แบบนั้นมันขี้โกงนี่


“อานโน่!”ผมตะโกนเรียกคนรักที่ไปไกลจนเห็นแค่แผ่นหลังลิบๆเท่านั้น


กรรร!


เสียงคำรามของสัตว์บางชนิดดังขึ้นก่อนที่ผมจะคาดสายตาจากอานโน่ไป...เท้าที่เดินอยู่หยุดนิ่งแล้วหันไปมองรอบกายอย่างครุ่นคิดว่าจะเอายังไงกับสถานการณ์นี้ดี


“เชส!”ระหว่างที่คิดเสียงตะโกนเรียกก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าของอะไรบางอย่างที่กำลังวิ่งตรงมาแถมจำนวนยังไม่ใช่น้อยๆ เลยด้วย


“อานโน่มีอะไรตามมา...เฮ้ย!...”ยังไม่ทันพูดจบร่างขนาดเล็กอะไรบางอย่างก็ตกลงมาจากด้านบนกระทบกับไหล่จนต้องหันไปมองก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่อยู่บนไหล่นี่คือไดโนเสาร์ขนาดเล็ก


“คิก...ตกใจขนาดนั้นเลย?...อย่าพึ่งตกใจสิของจริงน่ะต่อจากนี้เนอะ...พี่ชาย”


กรรร!


สิ้นเสียงของอานโน่ร่างของไดโนเสาร์ขนาดกลางก็โผล่มาตรงหน้าผมพร้อมเสียงคำรามที่ดูจะไม่ค่อยเป็นมิตร ถ้าเป็นตัวเดียวคงไม่ตกใจแต่นี่มาถึง5ตัวแถมยังจ้องมาทางผมด้วยสายตาแปลกๆ อีก


ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะเป็นไดโนนีคัส...เครื่องจักรสังหารแห่งยุคครีเตเชียส!


เดี๋ยวนะ...อานโน่เรียกว่าอะไรนะ


“พี่ชาย?”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองอานโน่ที่อยู่บนกิ่งไม้อย่างไม่เข้าใจ รอยยิ้มที่ดูสนุกสนานนั่นยิ่งทำให้ผมขมวดคิ้วมากกว่าเดิม


“อืม...ขอแนะนำนะ...นี่เป็นครอบครัวของผม...เริ่มจากทางนี้พี่ชายทั้งสามกับพี่สาวอีกสอง”อานโน่กระโดดลงมาขี่หลังไดโนนีคัสตัวหนึ่งก่อนจะชี้นิ้วแนะนำตามลำดับ


“ห๊ะ?”ครอบครัวนี่คือ?


“เลิกงงน่า...ที่อยู่บนไหล่และกำลังจะกระโดดใส่หัวเชสคืออิพิเดนโดรซอรัส...พวกเขาเองก็เป็นพี่ชายและพี่สาวเหมือนกัน”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนทันทีที่ได้ยินแต่ยังไม่ทันเห็นอะไรสิ่งมีชีวิตบางอย่างก็ตกมาทับหน้าผมพอดี


ไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ว่าเป็นหนึ่งในอิพิเดนโดรซอรัสที่อานโน่แนะนำแน่


“อานโน่...”


“แล้วก็ที่อยู่หลังต้นไม้นั่นคือเวโลซิแรปเตอร์...ออกมาให้เขาเห็นหน่อยสิ”อานโน่หันหน้าไปทางต้นไม้ใหญ่ด้านข้างก่อนจะตะโกนเรียก ไม่นานร่างขนาดเล็กของไดโนเสาร์นักล่าก็ปรากฏขึ้น...เวโลซิแรปเตอร์ทั้ง5ตัวกระโจนออกมาจากหลังต้นไม้พุ่งเข้าหาผมจนต้องเอียงตัวหลบแต่ที่เท้ากลับถูกอะไรบางอย่างรุมจิก


“เฮ้ย...”ทันทีที่ก้มลงไปเห็นฝูงไดโนเสาร์ตัวเล็กผมก็ยกเท้าขึ้นแทบไม่ทันทำให้ร่างผมหงายหลังก้นกระแทกพื้นเจ็บไปหมด ฝูงเวโลซิแรปเตอร์ที่พุ่งเข้าใส่ตอนนี้ก็พากันย่ำอยู่บนหน้าอกจนเสื้อมีแต่รอยเท้าเต็มไปหมด


“คิก...ตกใจไหมล่ะ...นี่เป็นเหล่าพี่ชายและพี่สาวของผมเอง”อานโน่พูดก่อนจะลงจากหลังไดโนนีคัสแล้วเดินมายังผมที่พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง


“พี่เหรอ?...พวกเขาเกิดก่อนนาย”ผมถามออกไป


“ใช่...พวกเขาเป็นครอบครัวของแม่ก่อนที่ฉันจะเกิดซะอีก”


“ครอบครับของคุณเซโคร?”จะบอกว่าไดโนเสาร์พวกนี้คือหนึ่งในครอบครัวงั้นเหรอ?


“อืม...พวกเขาถูกแม่ช่วยไว้และบอกให้มาอยู่ด้วยกัน...อ๊ะ...อะไรเหรอ?”พูดยังไม่ทันจบไดโนนีคัสตัวเดิมก็สะกิดอานโน่แล้วทำท่าเหมือนจะบอกอะไรสักอย่าง


“เขาบอกอะไรอานโน่?”


“พี่เขาบอกว่าให้เชสรีบแนะนำตัวและบอกด้วยว่าท่าทางนายอ่อนแอไม่น่าจะปกป้องฉันได้”


“...ผมชื่อกลาเช่ เฟวรีเย่...เป็นคู่หูและคนรักของอานโน่...ผมอาจเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอเมื่อเทียบกับไดโนเสาร์อย่างพวกคุณแต่ผมบอกได้เลยว่าสามารถปกป้องอานโน่ได้แน่น...เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ”ผมแนะนำตัวเองอย่างสุภาพเพราะยังไงพวกเขาทั้งหมดก็ได้ชื่อว่าเป็นคอบครัวของอานโน่


กรรรรร!


ไดโนนีคัสตัวเดิมยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับแยกเขี้ยวออกกว้าง...การกระทำนั้นไม่ทำให้ผมรู้สึกกลัวแต่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกทดสอบอยู่


“ผมไม่กลัวหรอกนะ”ผมตอบไปตามตรง


กรรรรรรรรรรร!!


ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ตัวเดียวแต่ไดโนเสาร์ทั้งหมดส่งเสียงคำรามออกมาหมดไม่เว้นแม้แต่พวกตัวเล็กๆ ที่อยู่บนพื้นหญ้าด้านข้าง...
ถึงจะไม่รู้ถึงสิ่งที่พวกเขาสื่อสารแต่ก็พอเดาได้ว่าพวกเขาคงต้องการจะทดสอบคนที่เป็นคู่หูของอานโน่อย่างผมด้วยตัวเอง...ถ้าเป็นคนอื่นมาเจอฝูงไดโนเสาร์ล้อมแบบนี้คงได้มีกรีดร้องหรือตัวสั่นด้วยความกลัวแต่ไม่ใช่กับผมที่ดูออกว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการที่จะทำร้าย


“ผมสัญญาว่าจะปกป้องอานโน่”คำพูดนี้ดูจะทำให้เหล่าไดโนเสาร์พอใจเพราะพวกเขาเลิกส่งเสียงคำรามแล้วเดินไปล้อมรอบอานโน่แทน


ภาพของอานโน่ที่ถูกล้อมรอบด้วยไดโนเสาร์ไม่ได้อยู่ผิดแปลกอย่างที่คิดตรงกันข้ามมันกลับดูกลมกลืน ยิ่งเวลาที่เหล่าไดโนเสาร์เข้าไปคลอเคลียแล้วอีกฝ่ายยิ้มตอบนั่นยิ่งทำให้รู้ว่าพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างที่พูดจริงๆ


ไม่นานไดโนนีคัสตัวเดิมก็เดินกลับมาหาก่อนจะใช้ส่วนหัวคลอเคลียที่ใบหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะผละออก...แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็รับรู้ว่าตัวเองได้รับการยอมรับจากครอบครัวนี้แล้ว


“ขอบคุณครับ”คงมีมนุษย์หลายคนที่ขำในการกระทำของผมอย่างพูดสุภาพหรือแนะนำตัวแต่สำหรับผมนั้นไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือไดโนเสาร์ต่างก็เป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนๆ กันดังนั้นการที่ผมจะพูดดีๆ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร


“ดีจังเนอะที่ได้รับการยอมรับแล้ว”อานโน่พูดหลังจากที่เดินออกมาจากบริเวณป่ารกทึบ พวกเราอยู่ในป่ารกทึบนั่นกับครอบครัวของอานโน่เป็นเวลาหลายชั่วโมง...พวกเขาแสดงให้เห็นว่าแค่ได้ชื่อว่าเป็นครอบครัวของคุณเซโครแม้แต่ไดโนเสาร์ต่างก็ไม่ธรรมดา


อย่างก่อนจะกลับนี่มีไดโนเสาร์ขนาดใหญ่สายพันธุ์กินเนื้อที่ทะเลาะกันจนเสียงดังลั่นแต่พอเหล่าไนโนนีคัสพ่วงด้วยไดโนเสาร์อีกสามชนิดไปถึงพวกที่ทะเลาะกันต่างก็แยกกันไปคนละทางอย่างรวดเร็ว


“สมกับที่เป็นครอบครัวของคุณเซโคร...ไม่คิดว่าจะทำให้ไดโนเสาร์ที่ตัวใหญ่กว่ายอมถอยได้ง่ายๆ ”


“ฉันก็ตกใจเหมือนกันตอนเห็นครั้งแรก...ไม่รู้ว่าแม่ทำยังไงถึงทำให้พวกพี่ไว้ใจได้มากขนาดนั้นแถมทักษะการต่อสู้ดูเหมือนจะเชี่ยวชาญพอตัวด้วย...ในเขตป่านั่นไม่มีใครกล้าสู้กับพวกพี่หรอก”อานโน่พูดด้วยรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจในครอบครัวของตัวเองอย่างมาก


“ฉันก็ว่างั้น...”อาจจะไม่ใช่แค่ในเขตป่าก็ได้มั้ง...ถ้าเป็นพวกเขาต่อให้เจอกับนักล่าที่ตัวใหญ่กว่าก็คงจัดการได้ไม่ยาก


“ต่อไปฉันจะพาไปหาคุณอานะ”รอยยิ้มกว้างที่หันมานั่นทำให้ขาที่ก้าวไปตามทางหยุดชะงักอีกรอบ


“คงไม่ใช่ไดโนเสาร์อีกหรอกนะ”


“ไม่ใช่แล้ว...คุณอาเป็นมนุษย์ ตอนนี้ก็เป็นหัวหน้าอยู่ที่ฐานสองน่ะ”


“เป็นญาติกับคุณเซโครรึเปล่า?”ผมถามต่อ


“ไม่ใช่หรอกแต่เป็นคนที่แม่นับถือในความสามารถเลยล่ะ”


“...แปลว่าต้องเป็นคนที่มีความสามารถพอดู”คนที่หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษยังนับถือ


จะเป็นคนแบบไหนกันนะ


“ก็นะ...คนที่ไม่มีความสามารถเป็นหัวหน้าไม่ได้หรอก...โอ๊ะ...ดูนั่นสิเชส”ระหว่างคุยอานโน่ก็คว้าแขนผมพร้อมชี้นิ้วไปยังต้นไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง ถึงต้นไม้จะมีขนาดใหญ่แต่มีใบไม่มากทำให้เห็นร่างของสิ่งมีชีวิตเกาะอยู่เกือบสิบตัว


“นก?...ไม่สิ...ไดโนเสาร์”ผมหรี่ตาเพื่อสังเกตสิ่งมีชีวิตที่คล้ายอีกาบนต้นไม้


“ไมโครแรปเตอร์น่ะ...เป็นไดโนเสาร์ที่เจอยากมากนะเพราะพวกมันจะบินไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยอยู่กับที่หรอก”อานโน่อธิบายโดยที่ยังมองไปยังฝูงไดโนเสาร์ตรงหน้า


“ไมโครแรปเตอร์...”ผมพึมพำชื่อไดโนเสาร์ที่ไม่รู้จักเข้าสมองทันที


สงสัยคงต้องไปหาซื้อหนังสือสารนุกรมไดโนเสาร์มาอ่านเพิ่มความรู้อีกสักหน่อยแล้ว


“ไมโครแรปเตอร์เป็นไดโนเสาร์กินเนื้อขนาดเล็กสกุลหนึ่งในวงศ์โดรมีโอซอร์เช่นเดียวกับเวโลซีแรปเตอร์...พวกมันมีรูปร่างคล้ายไดโนเสาร์ผสมนกมีขนปกคลุมลำตัวเหมือนนกขนาดลำตัวเท่าๆ กับนกพิราบแถมมีปีกทั้งหมด4ปีกและยังมีหางที่เรียวยาวด้วย”อานโน่อธิบายต่อ


“สีค่อนข้างแปลกเลยนะ”ผมพูดขึ้น ถึงจะเป็นสีดำแต่เป็นสีดำที่พอสะท้อนกับแสงอาทิตย์แล้วเป็นประกายสีต่างๆ ดูสวยงามจริงๆ


“อืม...ไมโครแรปเตอร์มีขนสีเหลือบรุ้งมันจะส่องประกายแสงเหลือบดำเหลือบเขียวเมื่อต้องแสงอาทิตย์...ดูกี่ทีก็สวยสุดๆ ”


“ฉันว่านายสวยกว่า...”ผมบอกเบาๆแต่นั่นก็พอที่จะให้ลูกครึ่งไดโนเสาร์ได้ยิน


“ห๊ะ?...ล้อเล่นรึไง”


“นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้ล้อเล่น”


“...ก็ใช่...แต่สวยกว่าตรงไหนเล่า”อานโน่พูดเสียงดังด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นเล็กน้อยเมื่อถูกชม


“ร่างสีเงินของนายเวลาต้องกับแสงอาทิตย์จะทอประกายเหมือนสายรุ้ง ดูแล้วเหมือนกำลังอยู่ในโลกแฟนตาซี...ตอนกลางคืนเองก็เหมือนกัน แสงจากดวงจันทร์ที่กระทบกับเกร็ดสีเงินทำให้นายดูเหมือนกลุ่มดาวที่กำลังเคลื่อนที่อยู่ภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิด” ผมอธิบายก่อนจะส่งยิ้มไปให้


“...ชมแบบนี้ฉันก็แย่สิ”


“แย่ตรงไหน?”


“ก็...มันดีใจนี่”อานโน่ตอบเสียงดัง


“ฉันก็ดีใจที่ได้เห็นนายเขิน”ผมบอกก่อนจะใช้มือช่วยเงยใบหน้าขาวที่ตอนนี้กำลังแดงเพราะตัวเองขึ้นมาดูให้เห็นชัดๆ
ไม่บ่อยนักที่อานโน่จะเขินจนหน้าแดงแบบนี้


น่ามองจริงๆ


“...เชส...พอแล้ว”อีกฝ่ายสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินนำขึ้นไปปล่อยให้ผมยืนยิ้มอยู่ก่อนเดียว


ใช้เวลาเดินเกือบชั่วโมงในที่สุดพวกเราก็มาถึงประตูบานใหญ่ที่มีป้ายเขียนว่าห้ามผู้ไม่เกี่ยวข้องเข้า...บนเกาะนี้รู้สึกจะมีทั้งหมดสามฐานซึ่งผมไม่เคยไปเลยสักฐานตั้งแต่ที่มาอยู่นี่ บ้านของคุณเซโครเองก็อยู่นอกเขตของทั้งสามฐาน


อานโน่เดินเข้าไปที่ประตูก่อนจะสแกนบัตรสีเงินที่ได้มาใหม่เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน...บัตรสีเงินที่แสนหายาก มีเพียงหัวกะทิในหมู่หัวกะทิที่จะได้ครอบครองมัน ผมเองก็กะจะไปสอบแต่ติดที่การสอบนั้นจะจัดแค่ปีละครั้งและมันก็พึ่งผ่านไปช่วงที่ผมไปทำภารกิจ
ให้ตายเถอะ


อยากได้บัตรนั่นมาครองสุดๆ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นรองอานโน่เพราะไม่มีบัตรพิเศษเหล่านั้นในการอำนวยความสะดวกยามจำเป็น จริงอยู่ที่ผมได้ชื่อว่าเป็นผู้นำตระกูลเฟวรีเย่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีอิทธิพลมากเท่ากับอัจฉริยะทั้งสามคน


ทุกครั้งที่มีอะไรก็จะได้บัตรของอานโน่คอยจัดการ


ถึงผมจะมีบัตรอยู่แต่ก็เป็นแค่บัตรเริ่มต้นในการเข้าร่วมองค์หรือก็คือสีฟ้า...แต่การจะได้เลื่อนขั้นเป็นบัตรสีอื่นได้นั้นต้องผ่านการสอบที่บอกแล้วว่ามีจัดแค่ปีละครั้งเท่านั้น ยังดีที่ผมได้บัตรสีฟ้าถ้าได้สีขาวผมคงรู้สึกเป็นรองกว่านี้แน่


“ทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่นะเชส”อานโน่พึมพำก่อนจะเดินเข้าไปภายใน


บัตรสีเงินที่อานโน่มีเหมือนเป็นบัตรแสดงตัวตนเช่นเดียวกับสีฟ้าที่ผมมีแต่การที่จะสแกนเข้าออกฐานได้รู้สึกว่าต้องได้รับอนุญาตจากคนระดับสูงก่อน แน่นอนว่าผมยังไม่มีสิทธิ์นั้นเหมือนอานโน่


“นิดหน่อย”


“ให้ทายไหม”อานโน่ถามต่อ


“คิดว่าถูกเหรอ?”ผมย้อนบ้าง


“แน่นอน...คงคิดเรื่องบัตรเงินนี่อยู่ละสิ”พูดจบก็ชูบัตรสีเงินขึ้นแล้วแกว่งไปมาตรงหน้าผม ใบหน้ายิ้มๆ นั่นทำให้ผมถึงกับคิ้วกระตุก


“ขี้อวด”


“ไม่ได้อวดสักหน่อย...หึหึ”ยิ่งถูกว่าอีกฝ่ายก็ยิ่งเอาใหญ่ บัตรสีเงินนั่นถูกโยนขึ้นลงในมือตลอดการเดินจนผมได้แต่กำมือแน่น
อย่าให้ได้ไสอบบ้างนะ


ผมจะสอบครั้งเดียวให้ได้บัตรทองเลย


“ทำแบบนี้อยากโดนสินะ”สุดท้ายความอดทนที่มีก็สิ้นสุดลง ผมจัดการคว้าบัตรที่ลอยขึ้นจากการโยนเล่นของอานโน่ก่อนจะเขวี้ยงทิ้งไปสุดแรง


ก็รู้ว่ามันเป็นการกระทำแบบเด็กๆ แต่จะให้ทำไงล่ะก็มันหงุดหงิดนี่


เล่นเอามาอวดกันอยู่นั่นแหละ


“เฮ้ย!...บัตรฉัน...เชส!”อานโน่หันควับมามองอย่างเคืองๆ ทันทีที่เห็น


“หึ...”ผมไม่สนใจท่าทางนั่นแต่เดินต่อไปทั้งๆ แบบนั้น


“นายมันนิสัยแย่...แค่ตัวเองไม่มีบัตรสีเงินก็อย่ามาพาลกันสิ”อานโน่วิ่งตามมาพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์


“ก็รู้ว่าฉันไม่มีแต่ก็ยังอวดไม่เลิกแบบนี้ไม่เรียกว่าแกล้งกันเหรอ”ผมถามกลับ


“...ก็แค่นิดหน่อย”


“เฮ้อ ฉันเองก็ผิด...โทษที”ผมเอ่ยขอโทษเมื่อใจเย็นลง


“ก็ทั้งคู่แหละ”


“แล้ว...จะทำไง”ผมถามพลางมองไปยังทิศที่ผมเขวี้ยงบัตรไป


“ไม่เป็นไรหรอก...คงไม่ลืมนะว่าฉันเป็นใคร?”อานโอ่พูดก่อนจะยกนิ้วชี้เข้าที่ตัวเอง รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจทำให้ผมเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะบอก


“จะตามกลิ่นสินะ”ผมพึมพำกลับไป ถ้าใช้จมูกของอานโน่การตามกลิ่นตัวเองที่ติดอยู่บนบัตรก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร


“ถูกต้อง...ไปหาบัตรกันก่อนแล้วค่อยไปหาคุณอา”พูดจบอานโน่ก็วิ่งไปยังทิศที่ผมเขวี้ยงบัตรไป


ใช้เวลาไม่กี่นาทีบัตรสิเงินก็กลับมาอยู่ในมือของเข้าของได้ในสภาพสมบูรณ์


(มีต่อ)