Poor Boy 20 End
เทียนกลับมาบ้านที่เชียงใหม่ได้สองสัปดาห์แล้วที่นี่ยังคงสงบและเป็นที่ที่ทำให้เทียนสบายใจที่สุดเหมือนเดิม แม้ว่าน้า
ของเขาจะงานยุ่งเท่าไหร่แต่ก็ยังคอยกลับมากินข้าวเย็นพร้อมเขาทุกวันทำให้เทียนไม่รู้สึกเบื่อเลย บางวันเทียนก็อาสาเข้าไร่ชา
ไปช่วยงานน้าสาวบ้างแต่อีกคนก็ไม่ช่วยชอบใจเท่าไหร่ แหงแหละ...หลานชายของเธอพักจากการเรียนมาจะให้มาช่วยงานได้ยัง
ไงช่วงเวลาปิดเทอมแบบนี้มันต้องเวลาพักผ่อนสำหรับเด็กๆสิ
“วันนี้เทียนขอไปด้วยนะครับ นะครับน้าแพร” เทียนพูดกับน้าสาวอย่างออดอ้อนหลังจากที่กินข้าวเช้ากันเสร็จ
“จะไปทำไมให้มันเหนื่อยให้มันร้อน ปิดเทอมแบบนี้เราก็ต้องพักผ่อนสิ” แพรดาวว่า
“แต่เทียนเบื่อนี่ครับ นะครับ ให้เทียนไปช่วยงานนะครับ สัญญาว่าถ้าแดดแรงแล้วจะเข้าร่ม” เทียนว่าพร้อมกระพริบตา
ปริบๆอย่างออดอ้อนจนผู้เป็นน้าต้องพยักหน้าตกลงจนได้ จะว่าไปหลานชายของเธอดูร่าเริงขึ้น พูดเก่งขึ้น เข้าสังคมเก่งขึ้นเยอะ
เลยแต่ในความร่าเริงนั้นเธอกลับเห็นความหม่นหมองในนัยน์ตากลมโตที่ถอดแบบมาจากพี่สาวของเธอ เธอไม่อยากจะคาดคั้น
อะไรจากหลานชายเพราะคิดว่าถ้าเทียนสะดวกใจคงจะเล่าออกมาเอง หลังจากที่น้าสาวตกลงเทียนก็ยิ้มร่าวิ่งไปหยิบหมวก
ปีกกว้างมาสวมทันที...เหตุผลที่เทียนอยากมาช่วยน้าที่ไร่ชาก็เพราะเขาไม่อยากอยู่เฉยๆ ไม่อยากปล่อยให้สมองตัวเองว่าง
เพราะมันทำให้เขาคิดถึงอีกคน อีกคนที่เขาตั้งใจจะลืมแต่ต่อให้พยายามแค่ไหนภาพของอีกคนก็ยังคงวนเวียนในหัวของเขาไม่ว่า
จะตอนหลับหรือตอนตื่น
ครืดๆ
เทียนยิ้มนิดๆเมื่อเห็นรายชื่อของสายที่โทรเข้า เพื่อนสนิทของเขาได้ลงเอยกับคนที่รักเขาก็ดีใจด้วย
“ว่าไงคีย์”
(“มึงทำอะไรอยู่วะ”) คีย์ถามขึ้น
“กำลังช่วยงานน้าอยู่ที่ไร่ชา ที่นี่อากาศดีมากๆเลย อยากให้คีย์ชวนพี่ไนท์มาเที่ยวจัง” เทียนว่า
(“หึๆ ไนท์มันไม่ว่างหรอกว่ะ”) เทียนขมวดคิ้ว
(“ไอ้พี่วินมัน...”) คีย์เงียบไปจนเทียนรู้สึกใจหายไปหมด เกิดอะไรขึ้นกับพี่วิน
“พี่วินทำไมเหรอคีย์” เทียนถามด้วยความร้อนรน
(“มึงสนใจมันอีกเหรอวะ ความจริงกูไม่อยากจะโทรมาคุยกับมึงเรื่องมันเลยแต่ไนท์แม่งสั่งกู”) คีย์ว่าน้ำเสียงติดหงุดหงิด
“ตกลงพี่วินเป็นอะไรคีย์ ขอร้อง...บอกเรามาเถอะ” เทียนถามเสียงสั่น นัยน์ตากลมเริ่มหน่วงคลอด้วยน้ำตา
(“มันรถคว่ำ ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล”) สิ้นเสียงทุ้มของคีย์ เทียนก็ปล่อยโทรศัพท์ในมือลงพื้นทันที มือบางสั่น
เทาไปหมด ขาบางอ่อนเปลี้ยจนต้องทรุดตัวนั่งลงกับพื้น เสียงของคีย์ที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ไม่ได้ทำให้เทียนหายช็อกได้เลย
ในหัวตอนนี้ขาวโพลนไปหมดบวกกับอวัยวะในอกด้านซ้ายก็เจ็บหน่วงไปหมด...ย้อนไปเมื่อสามวันก่อน...หลังจากที่วันที่เทียน
ขอร้องวินให้ปล่อยเจ้าตัวไป วินก็เอาแต่ซึมเศร้าจนเพื่อนๆเป็นห่วง ร่างสูงเก็บตัวอยู่แต่ในคอนโด ไม่ออกมาพบปะผู้คนจน
ไนท์ทนไม่ไหวเลยต้องไปหาแต่ก็เท่านั้น วินฝืนทำเป็นโอเคต่อหน้าเพื่อนแต่ในใจของร่างสูงเจ็บจนชาไปหมด ในหัวเอาแต่นึกถึง
ภาพของอีกคนที่เคยวนเวียนอยู่ในห้องๆนี้กับเขาแม้ว่าจะไม่ได้เกิดจากความเจ็บใจของร่างบาง แม้ว่าใบหน้าขาวใสนั้นจะเต็ม
ไปด้วยความหม่นหมองแต่วินกลับรู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมากจริงๆ มีความสุขที่มีอีกคนอยู่ใกล้ๆ หลังจากที่ซึม
เศร้าได้อาทิตย์หนึ่งวินก็เปลี่ยนตัวเอง ออกจากห้องมาพบปะผู้คนแต่กลับดื่มหนัก เมาหัวราน้ำจนเพื่อนๆอดเป็นห่วงอีกไม่ได้ ทุก
ครั้งที่ไปผับก็จะมีทั้งหญิงทั้งชายเสนอตัวให้เขานับไม่ถ้วนแต่ร่างสูงไม่คิดจะสานต่อเพราะในหัวของเขายังมีแต่ภาพของใครอีกคน
ที่ตอนนี้คงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่เชียงใหม่ไปแล้ว เขาไม่คิดจะไปตามหรือติดต่อไปหาเทียนเพราะเขาไม่อยากเห็นอีก
คนร้องไห้เพราะเขาอีก ปล่อยก็คือปล่อย เขาตั้งใจไว้แล้ว...และเพราะความที่วินเมาหนักและคืนนั้นไปเมาคนเดียวโดยไม่มีเพื่อน
ทำให้ขณะที่ขับรถกลับคอนโดร่างสูงก็เกิดอุบัติเหตุขับรถชนกับรถคันอื่น แม้ว่าจะไม่รุนแรงแต่ก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย...
“แดกข้าวมั่งเถอะมึง” ไนท์ว่าหลังจากที่ร่างสูงเพื่อนสนิทของเขาฟื้นได้สองวันหลังจากอุบัติเหตุมันก็ซึมเศร้าอีกครั้ง
ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน
“กูไม่หิว” วินว่า
“เออ ไม่หิวก็ไม่ต้องแดก แม่งกูขี้เกียจบังคับมึงละ” ไนท์ว่าอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ว่าที่สั่งให้คีย์โทรไปบอกเทียนจะได้ผล
อะไรมั้ย อย่างน้อยก็อยากให้อีกคนมาเยี่ยมมันบ้างถึงจะอาการไม่ปางตายแต่มันก็แขนหักใส่เฝือกใช้ชีวิตลำบากไม่น้อย
“เออ...กูให้คีย์โทรหาเทียน” ไนท์พูดขึ้น
“โทรทำไมวะ” วินถามกลับด้วยความหงุดหงิด
“ก็เผื่อน้องเขาจะมาดูใจมึงไง” ไนท์ว่าอย่างประชดประชัน วินนั่งเงียบไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมาเพราะคิดว่าถึงเทียนรู้ว่า
อาการเขาปรางตายก็คงจะไม่มาหากัน
“กูมีนัดกับคีย์ กูไปนะ มีอะไรก็เรียกพยาบาลละกัน” ไนท์ว่า วินก็พยักหน้าส่งๆไป...เทียนมาถึงกรุงเทพฯในตอนค่ำๆ ร่าง
บางรีบเรียกแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลที่วินรักษาตัวอยู่ทันทีเพราะในใจว้าวุ่นไปหมด แม้คีย์จะบอกว่าอีกคนไม่เป็นอะไรมากแต่
เขาก็อยากจะมาดูให้เห็นกับตา เขาใจง่ายมากเลยใช่มั้ย ปากก็บอกว่าจะตัดใจ จะลืมแต่เอาเข้าจริงๆเขากลับทำไม่ได้เลย
แกร็ก
เทียนเปิดประตูเข้ามาในห้องที่วินรักษาตัวอยู่ก็พบว่าอีกคนนอนหลับอยู่ ตากลมเหลือบไปมองที่แขนซ้ายของอีกคนที่มีเฝือกห่อ
หุ้มอยู่ ใบหน้าหล่อยังมีร่องรอยของแผลจากอุบัติเหตุแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของอีกคนลดลงแม้แต่นิดเดียว ขาเรียว
ก้าวเข้ามาใกล้ๆเตียงผู้ป่วยพร้อมกับมือบางที่ลูบเบาๆที่ใบหน้าของอีกคน
“เจ็บมากมั้ยครับ” เทียนถามออกมาเสียงแผ่วเบา
“เจ็บสิ แต่น้อยกว่าที่มึงหนีกูไปนิดนึง” เทียนเบิกตากว้างทันทีที่อีกคนตอบกลับมา มือบางพยายามจะชักมือกลับแต่ก็ถูก
วินคว้าไว้เสียก่อน ตาคมลืมตาขึ้นมาพร้อมมองหน้าของอีกคนที่เขาคิดถึงเหลือเกิน วินไม่ได้หลับเพียงแค่พักสายตาเท่านั้น
แม้จะคิดว่ายังไงเทียนก็ไม่มีทางมาหาเขาแต่อีกใจก็แอบหวังลึกๆทำให้เขาตั้งตารออีกคนอยู่แบบนี้และความหวังเขาก็เป็นจริง
“ถะ...ถ้าพี่วินไม่เป็นอะไรมากงั้นผมขอตัวก่อนดีกว่า” เทียนว่าแต่วินไม่ยอมปล่อยมือบาง
“ปล่อยครับ” วินส่ายหน้า
“คืนนี้คืนเดียว ขอได้มั้ย” วินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเว้าวอนจนเทียนใจสั่นไปหมด เขาไม่เคยได้ยินน้ำเสียงหรือสายตา
แบบนี้จากอีกคน
“แต่ผม...”
“เช้ามากูจะปล่อยมึงกลับไปเหมือนเดิม” วินว่า...และเพราะความใจอ่อนทำให้เทียนต้องจับพลัดจับพลูมาดูแลคนป่วยใน
คืนนี้ วินบอกว่าเขายังไม่ได้เช็ดตัวทำให้เทียนต้องทำหน้าที่พยาบาลจำเป็นในการเช็ดตัวให้กับอีกคน แม้จะรู้สึกเขินอายไม่ใช่
น้อยที่ได้เห็นร่างกายของอีกคนแต่เทียนก็ต้องพยายามควบคุมอาการของตัวเองเอาไว้
“มือมึงนิ่มชะมัด” วินว่าพร้อมกับลูบมือบางที่กำลังเช็ดตัวให้ตัวเองไปด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้เทียนหน้าร้อนผ่าวไม่ใช่น้อย
“เอ่อ...ส่วนล่าง” เทียนอึกอัก
“เช็ดสิ ไม่เช็ดจะสะอาดได้ยังไง” วินว่า เทียนกัดปากอย่างอายๆก่อนจะจำใจปลดกางเกงของอีกคนออก มือบางสั่นไป
หมดขณะที่กำลังเช็ดส่วนนั้นให้อีกคน วินรู้สึกเสียววูบไปหมด เพียงแค่มือบางสัมผัสความต้องการก็เกิดขึ้นจนตื่นตัว
“อ๊ะ” เทียนร้องอย่างตกใจที่อยู่ๆสิ่งที่อยู่ในมือก็ขยายตัวขึ้น
“แม่ง” วินสบถในลำคอเบาๆอย่างโมโหตัวเองที่อยู่ๆมาเกิดอารมณ์บ้าบออะไรแบบนี้ เทียนนิ่งไปเพราะไม่รู้ควรจะทำยัง
ไงต่อดี
“ช่างมันเถอะเดี๋ยวกูจัดการเอง” วินว่าก่อนจะสั่งให้เทียนใส่กางเกงให้เขาแล้วแยกย้ายกันนอนแต่เทียนก็สังเกตว่าอีกคน
นอนกระสับกระส่ายไปมาอาจจะเพราะไม่สบายตัวเนื่องจากยังไม่ได้ปลดปล่อย อยู่ๆร่างบางก็ลุกขึ้นจากโซฟาและเดินไปที่ข้าง
เตียงของอีกคน
“หะ...ให้ผมช่วยมั้ยครับ” เทียนถามขึ้นอย่างเขินอาย วินมองหน้าอีกคนอย่างอึ้งๆ ใบหน้าใสแดงก่ำไปหมด เขารู้ดีว่า
เทียนไร้เดียงสากับเรื่องแบบนี้ขนาดไหน
“ไม่ต้อง” วินตอบออกมา
“แต่พี่...”
“มึงจะช่วยกูแบบไหนล่ะ กูบอกไว้เลยนะว่าอารมณ์กูมันรุนแรงถ้าแค่ข้างนอกมันไม่พอหรอก เพราะฉะนั้นมึงไปนอนเถอะ”
วินว่าซึ่งนั่นก็ทำให้เทียนอดตัวสั่นไม่ได้เพราะเข้าใจที่อีกคนหมายความดี เทียนยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ข้างเตียงก่อนจะ...
“มึง...” วินอึ้งไม่ใช่น้อยที่อยู่ๆอีกคนขึ้นมาบนเตียงพร้อมกับคร่อมเขาเอาไว้
“ก็...พี่วินบอกว่า...ขอแค่คืนนี้” เทียนอดที่จะขวยเขินกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำไม่ได้ เกลียดตัวเองที่สุดที่ไม่สามารถ
เอาชนะเสียงเรียกร้องของหัวใจได้เลย วินกระตุกยิ้มพร้อมกับใช้มือข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกโน้มคออีกคนมาบดจูบ ลิ้นหนาสอดแทรก
เข้าไปในโพรงปากบางอย่างหื่นกระกายเพราะห่างกันไปนานก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปโดยเทียนเป็นฝ่ายทำให้อีกคนพึงพอใจ
“อ๊า” เทียนครางออกมาพร้อมกับปลดปล่อย ร่างบางซบลงที่อกกว้างของอีกคนอย่างหมดแรง วินจูบที่ซอกคอขาวอย่าง
หลงใหล อีกคนจะทำให้เขารักและหลงไปขนาดไหนแล้วที่เขาบอกว่าจะปล่อยอีกคนไป เขาจะทำมันได้เหรอ
“ผมไปนอนนะครับ” เทียนว่าหลังจากที่จัดการตัวเองและอีกคนเสร็จ...รุ่งเช้า...และก็เป็นอย่างที่วินคิด พอตื่นเช้ามาร่าง
บางที่มอบความสุขให้กับเขาเมื่อคืนก็ไม่อยู่แล้ว เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เขารู้ว่าอีกคนยังรักเขาอยู่และนั่นก็ทำให้ความคิดหนึ่ง
ย้อนกลับเข้ามาในหัว
“กูจะไม่ปล่อยมึงไปอีกแล้วเทียน”...ช่วงปิดเทอมผ่านไปอย่างรวดเร็วเพราะเป็นเพียงปิดเทอมเล็ก ภาคเรียนที่สองเริ่มขึ้น
ด้วยความง่วงเหงาหาวนอนของพวกนักศึกษาที่คุ้นชินกับการนอนดึก ตื่นสาย
“มึงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” คีย์ถามเพื่อนตัวบางขึ้นหลังจากที่พึ่งเรียนมาคาบเช้าเสร็จ
“เมื่อวานน่ะ น้ามาส่ง” เทียนว่า หลังจากคืนนั้นที่เขาทำเรื่องน่าอายไปเขาก็หนีกลับไปเชียงใหม่อีกครั้งแถมยังปิด
โทรศัพท์ไม่ยอมติดต่อสื่อสารกับใครเพราะกลัว...กลัวว่าอีกคนจะตามหาเขาและกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนอีกครั้ง เพราะแค่คืนนั้น
เทียนก็พูดได้เต็มปากว่าเขาใจอ่อนให้อีกคนเสียแล้ว
“อยู่ๆก็หายเงียบติดต่อไม่ได้กูเป็นห่วง” คีย์ว่า เทียนยิ้มๆก่อนจะทำหน้าตกใจที่เห็นร่างสูงที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจอกำลังยืน
อยู่ที่ใต้ตึกคณะเขา
“พี่วิน” เทียนพึมพำออกมา ร่างสูงยังคงเหมือนเดิมเพียงแต่แขนหนายังไม่ได้ถอดเฝือกออก เมื่อวินหันมาเจอเทียนร่างสูง
ก็เดินเข้ามาหาทันที
“ขอยืมตัวเพื่อนมึงหน่อยนะ” วินว่าพร้อมกับจับมือเทียนไปทันที คีย์มองตามคนสองคนอย่างงุนงง ไปดีกันตอนไหนวะ?
“จะพาผมไปไหนครับพี่วิน” เทียนถามขึ้น
“ไปบ้านกู” วินตอบ เทียนทำหน้างุนงงทันที
“บ้านพี่วิน? ทำไมครับ? ไหนพี่วินบอกว่าจะปล่อยผมไปแล้วไง” เทียนว่าทวงสัญญาซึ่งนั่นทำให้วินชะงักก่อนที่ใบหน้า
หล่อจะหันมากระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“กูบอกตอนไหน จำไม่เห็นได้เลย” เทียนอ้าปากค้างทันที...ร่างบางนั่งหน้ามุ่ยตลอดทางที่มาบ้านของวิน เขาไม่เข้าใจว่า
พี่วินจะพาเขาไปที่บ้านทำไมและคำพูดที่บอกว่าจำไม่ได้ว่าเคยสัญญากับเขาอีก เทียนรู้สึกโกรธไม่ใช่น้อย
“ถึงละ เข้าไปสิ” วินว่า
“ผมไม่ไป พี่วินผิดสัญญากับผม” เทียนว่าออกมา
“อืม กูผิดสัญญากับมึง” วินยอมรับออกมาในที่สุด เทียนนัยน์ตาร้อนผ่าวด้วยความรู้สึกหน่วงที่หัวใจ ที่วินจะกลับมา
ทำร้ายเขาอีกแล้วใช่มั้ย นอกจากจะไม่ปล่อยเขาไปแล้วก็ยังจะมาทำให้เขาเสียใจอีกแล้วใช่มั้ย
“อย่าร้องไห้อีก กูไม่ชอบ” วินว่าพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากใบหน้าใส
“อ้าววินมาแล้วทำไมไม่เข้ามาล่ะ มี๊นั่งรอนานละนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับหญิงวัยกลางคนจะเดินออกจาคฤหาสน์หลัง
โตมาหาวินและเทียน เทียนมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างงุนงง
“น้องไม่ยอมลงมาครับมี๊” วินว่าซึ่งนั่นก็ทำให้เทียนงงเข้าไปใหญ่
“ทำไมล่ะคะน้องเทียนหรือว่างอนอะไรพี่วินอีก วิน ทำอะไรน้องอีก” ผู้เป็นแม่หันไปถามลูกชายเสียงแข็ง
“เปล่าสักหน่อยมี๊”
“น้องเทียนคะพี่วินทำอะไรลูกคะ บอกมี๊มากนะมี๊จะตีให้เข็ดเลย” ผู้เป็นแม่ว่า
“เดี๋ยวก่อนนะครับ นี่มันอะไรกันผมงงไปหมดแล้ว” เทียนพูดออกมา ผู้เป็นแม่จึงยกยิ้มทันที
“นี่วินไม่ได้บอกน้องเหรอคะว่าพาน้องมาเปิดตัวกับมี๊” เทียนเบิกตากว้างทันทีกับคำพูดของแม่ของวิน เปิดตัวงั้นเหรอ?
หัวใจของเทียนสั่นรัวไปหมด
“ยังง้อไม่สำเร็จเลยมี๊ จริงๆพามาให้มี๊ช่วยง้อด้วย คนอะไรใจแข็งชะมัด” วินว่าซึ่งนั่นก็ทำให้เทียนรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นทันที
“ก็ทำอะไรกับเขาไว้ซะเยอะเป็นมี๊มี๊ก็โกรธแบบนี้แหละค่ะ ลงมาเถอะค่ะน้องเทียน มี๊ให้ป้าแย้มทำอาหารไว้รอน้องเทียน
เยอะเลย” และเทียนก็ต้องยอมลงจากรถจนได้ เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เจอแม่ของพี่วินและไม่เคยคิดว่าอีกคนจะพาเขามาเปิดตัว
แบบนี้ ความกังวลอะไรหลายๆอย่างเริ่มหายไปจากหัวใจของเขา...หลังจากที่กินข้าวเย็นเสร็จเทียนก็นั่งคุยกับแม่ของวินไป
พลางๆโดยร่างสูงมีธุระติดสายคุยโทรศัพท์กับผู้เป็นพ่อ
“พี่วินเขารักน้องเทียนมากเลยนะคะ มี๊ไม่คิดว่าน้องเทียนเมื่อสามปีก่อนจะคือคนเดียวกับน้องเทียนคนนี้” แม่ของวินพูด
ออกมา
“มี๊รู้ว่าพี่วินทำอะไรกับน้องเทียนไว้บ้างเพราะพี่วินเล่าให้มี๊ฟังหมดละ ลูกชายของมี๊ทั้งเลวทั้งร้ายกับน้องเทียน มี๊ไม่ว่า
หรอกนะคะถ้าน้องเทียนจะไม่ให้อภัย”
“ครับ พี่วินทำกับผมเจ็บมาก...” เทียนพูดออกมา
“...แต่ผม...ก็รักเขามาก” ผู้เป็นแม่ยิ้มทันทีกับคำพูดต่อมาของร่างบาง
“คำๆนี้ต้องบอกกับพี่วินเองนะคะบอกกับมี๊ไม่ได้หรอก” เทียนกัดปากอย่างใช้ความคิดก่อนที่จะพูดอะไรต่อวินก็เดินเข้ามา
ผู้เป็นแม่พยักพเยิดให้กับลูกชายพร้อมกับสายตาเป็นนัยๆว่าอีกคนเริ่มใจอ่อนแล้ว
“งั้นเดี๋ยวมี๊ขอตัวก่อนนะคะ มีงานค้างนิดหน่อย น้องเทียนคุยกับพี่วินไปนะคะ” หลังจากที่ผู้เป็นแม่เดินออกไปห้องรับแขก
ก็ตกอยู่ในความเงียบ วินเดินเข้ามานั่งใกล้ๆอีกคนแต่เทียนก็เขยิบหนี
“อ๊ะ” เทียนสะดุ้งเมื่ออีกคนกอดเอวเขาเอาไว้
“จะเขยิบหนีกูไปไหน มึงก็รู้ว่าหนียังไงก็หนีกูไม่พ้น” วินพูดออกมาทำให้เทียนตวัดสายตามองอีกคน
“แน่สิครับ พี่วินเป็นต่อผมเสมอ” วินกระตุกยิ้มมุมปาก
“อืม...แล้วมึงอยากเป็นต่อกูบ้างมั้ยล่ะ” เทียนขมวดคิ้วกับคำพูดของอีกคน
“คบกับกูสิ แล้วกูจะยอมมึงทุกอย่าง” ไม่รู้ว่าเพราะน้ำเสียงที่นุ่มนวลหรือนัยน์ตาที่มองมาอย่างสื่อความหมายทำให้เทียน
หัวใจเต้นรัวไปหมด ไม่ใช่ว่าอีกคนไม่เคยบอกอะไรแบบนี้แต่การกระทำต่างหากที่อีกคนทำให้เขาเริ่มมั่นใจขึ้นมาว่าเขาจะไม่
เสียใจอีกครั้ง
“ถ้าไม่ล่ะครับ” เทียนว่า
“กูก็จะขอมึงคบอยู่อย่างนี้จนกว่ามึงจะใจอ่อน” วินกระตุกยิ้มซึ่งเทียนก็รับรู้ได้ทันทีว่ายังไงเขาก็ต้องใจอ่อนยอมอีกคนเข้า
สักวัน
“แต่วันนี้ยังไม่ใจอ่อน...” เทียนว่า วินหน้าสลดไปนิดนึง
“...พี่ทำผมเสียใจมากแค่ไหนพี่เองก็น่าจะรู้ใช่มั้ยครับ ขอเวลาอีกได้มั้ยครับ” เทียนว่าออกมาพร้อมมองหน้าอีกคนอย่าง
จริงจัง
“อืม กูรอมึงได้ กี่ปีก็จะรอ” วินว่า เทียนยิ้มก่อนจะเป็นฝ่ายโผเข้ากอดอีกคน
“ขอบคุณครับ”
“หึๆ กูรักมึงนี่ ยังไงก็ต้องยอมเพราะกูไม่ยอมเสียมึงไปอีกครั้งหรอก”
End
จบได้น่าเกลียดไปมั้ย? 55555 คือมันก็แฮปปี้นะคะแต่คงแฮปปี้ได้เท่านี้เพราะน้องเขาเจ็บมาเยอะเนอะ แค่นี้ก็ยอมทั้งตัวและใจ
ละ 55555 เรื่องตอนพิเศษมีมั้ยอันนี้ขอคิดก่อนนะคะ นิยายรัดตัวมาก ขอบคุณทุกคนที่ติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ ช่วยกันด่าพี่วิน
แบบออกรสออกชาติมาก 55555 รักนักอ่านทุกคนค่ะ จุ๊บๆ >3<
___จางบิวตี้___
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
