-
Poor Boy…รักนี้ไม่มีเสียง [Yaoi Boy’s Love]
Open : 04/02/59
Close : 31/05/59
Win : ในเมื่อมึงหายไปจากชีวิตกูไปแล้ว มึงจะกลับมาทำไม!
Tian : ผม…ผม…ขอโทษ
เปิดเรื่องใหม่ เซตใหม่ค่า ^O^ (ในขณะที่เซตเก่ายังแต่งไปจบ 5555) เซตนี้ดราม่า(เหรอ?) อาจจะนะคะถ้าอารมณ์ถึง อิๆ
^ ^ เรื่องนี้เฟิร์นได้แรงบันดาลใจจากฟิคเรื่องนึง เฟิร์นไม่ได้ก็อปน้าแค่ชอบแนวเรื่องประมาณแบบนี้เลยสนใจเอามาแต่งบ้าง
ฝากติดตามด้วยนะคะ จุ๊บๆ >3<
___จางบิวตี้___
[attachment deleted by admin]
-
Intro
…3ปีก่อน…
“พี่ชื่อวิน แล้วน้องชื่ออะไร?”
“…”
-------------------------------------------------------------------------
“เมื่อไหร่จะยอมพูดกับพี่สักที หืม”
“…”
-------------------------------------------------------------------------
…3ปีต่อมา…
“พี่…พี่จำผะ…”
“อยากนอนกับกูงั้นเหรอ ถึงมาหากูถึงที่”
-------------------------------------------------------------------------
“พี่จำผม…ไม่ได้เหรอ”
“กูจำได้แค่ว่ารูมึงแม่งฟิตชิบหาย”
-------------------------------------------------------------------------
“ในเมื่อพี่จำผมไม่ได้ ผมก็จะไปจากพี่”
“มึงไม่สิทธิ์หนีกูไปอีกเป็นครั้งที่2!!!”
Intro งงมั้ยให้ทาย 55555 คือเรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวของอดีตและเรื่องราวในปัจจุบันอะไรแบบนี้นะคะ ตกลงพระเอกนางจำได้จำ
ไม่ได้ยังไง ก็ฝากติดตามด้วยเน้อ ^ ^
___จางบิวตี้___
-
เครๆ รออ่านนะนักเขียน
-
อย่าลืมแปะกฏนะค้า เดี๋ยวทู้ปลิว
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
ผลงานจางบิวตี้
เซต ครอบครัวเทพพยัคฆ์
Dragon's Love รักร้ายนายมังกร (จบแล้ว)
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51339.0
Lion's Love รักร้ายนายเย็นชา (จบแล้ว)
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52668.0
Tiger's Love รักร้ายนายเพลย์บอย
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54447.0
Fox's Love รักร้ายนายเจ้าเล่ห์
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55655.0
เซต Poor Boy
Poor Boy รักนี้ไม่มีเสียง (จบแล้ว)
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51770.0
Poor Boy รักไม่ได้
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54025.0
Poor Boy รักที่มองไม่เห็น
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55595.0
เซต Sex toy
Sex Toy ผมถูกบังคับให้ขายตัว (จบแล้ว)
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52620.0
Sex Toy ผมไม่ได้ขายตัวเว้ย!
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54540.0
Sex Toy ผมขายตัวครับ!
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55704.0
[/color][/size]
-
Poor Boy 1
…โรงเรียนมัธยม…
เสียงจ็อกแจ็กจอแจของนักเรียนทั้งชายและหญิงดังไปทั่วเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก บ้างก็คุยกันถึงประสบการณ์ปิด
เทอม บ้างก็โอ้อวดข้าวของที่ซื้อมาใหม่ บลาๆๆ จนแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร ร่างบอบบางก้มหน้าถือกระเป๋าเดิน
ไปทางเดินเพื่อไปยังห้องเรียนม.4 ของเขา ‘เทียน’ ถ้าให้พูดถึงชื่อนี้ต้องบอกเลยว่าในโรงเรียนไม่มีใครไม่รู้จักเขาแต่ที่รู้จักในที่
นี้ไม่ใช่ในทางที่ดีเท่าไหร่ ไม่มีใครอยากเขาใกล้เขา ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับเขา มีแต่คนรังแกเขา เทียนชินชากับเรื่อง
พวกนี้มาตลอด3ปีที่ผ่านมา ทำไมทุกคนถึงเกลียดเทียนงั้นเหรอ? เพราะเทียนพูดไม่ได้? หลายๆคนว่ากันแบบนั้น ความจริง
แล้วเทียนพูดได้ เทียนรับรู้ทุกอย่างเพียงแค่เขาไม่สามารถพูดได้ เทียนก็ไม่รู้ว่าตัวเองผิดปกติแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หรือตั้งแต่ที่
แม่เขาเสียไปเมื่อ3ปีก่อนกัน ตั้งแต่ที่แม่ของเขาเสียไปไม่นานพ่อก็พาภรรยาใหม่เข้ามาอยู่ในบ้านและเขาก็มารู้สาเหตุที่แม่ตาย
ทีหลังว่าแม่ช็อคเพราะเห็นพ่ออยู่กับภรรยาใหม่ ใช่…พ่อเขามีชู้ เทียนเองก็เคยเห็นแต่ตอนนั้นเขายังเด็กเขาเลยไม่เข้าใจ พ่อ
สั่งให้เขาเงียบทุกครั้งที่เห็น เขาก็ต้องเงียบ เงียบยันวันสุดท้ายที่แม่จากไป มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลแต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้น
ออกมา อาจเป็นเพราะเรื่องนี้ทำให้ตลอดเวลา3ปีที่ผ่านมาเทียนกักเก็บตัวเองมาตลอด เขาไม่พูดอะไรกับใครทั้งนั้น จนไม่มี
ใครอยากคบเขาเป็นเพื่อน วันๆเอาแต่นั่งก้มหน้าโดยมีผมที่ยาวระต้นคอปิดหน้าไปซะเกือบครึ่งหน้าและแว่นสายตาอันเก่าปกปิด
ใบหน้าเอาไว้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร ไม่มีใครรู้ว่าเขารู้สึกอะไรนอกจากตัวของเขาเอง
“ไอ้ใบ้มาแล้วเว้ยๆ”เสียงของนักเรียนชายในห้องพูดขึ้น ก่อนที่ในแก็งค์จะเดินเข้ามาหาร่างบางที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่
“เปิดเทอมทั้งทีไม่มีอะไรใหม่เลยเหรอวะ”หนึ่งในนั้นว่า
“กระเป๋านักเรียนก็เก่า”อีกคนว่าก่อนจะดึงกระเป๋าในมือของเทียนมาเปิดแล้วเทข้าวของในกระเป๋าลงพื้นก่อนจะพากันหัวเราะ
ชอบใจ
“พอๆ เลิกแกล้งมันเหอะว่ะ แม่งไม่ตอบโต้ไม่สนุกเลย” ‘พิช’ หัวหน้าแก็งค์ว่าอย่างหงุดหงิด เทียนก้มลงเก็บข้าวของใส่
กระเป๋านักเรียนก่อนจะถือแล้วเดินไปยังโต๊ะนั่งหลังห้อง
พลั้ก
ตุบ
“ฮ่าๆๆ เซ่ออ่ะ”เสียงแหลมๆของ ‘ญาญ่า’ คนสวยประจำห้องดังขึ้นหลังจากที่แกล้งสกัดเท้าของเทียนจนร่างบางล้มไปกอง
กับพื้น เทียนค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินต่อไปยังโต๊ะของเขา ที่ไม่ว่ากี่ปีต่อกี่ปีเขาก็นั่งตรงนี้…หลังห้องข้างถังขยะ เหมาะกับเขาดี
เนอะว่ามั้ย?...พักกลางวันก็เหมือนเช่นเคยที่เทียนจะแยกตัวจากคนอื่นๆมานั่งที่สวนหลังโรงเรียน ในมือบางมีนมกล่องกับ
ขนมปังที่ซื้อมาจากมินิมาร์ท ทำไมเขาไม่กินข้าวงั้นเหรอ? คงไม่มีใครอยากให้เขาเสนอหน้าไปที่โรงอาหารหรอก ไม่มีใครแบ่ง
ที่นั่ง ไม่มีใครที่ไม่แซงหน้าเขาเวลาที่เขาซื้อข้าว ไม่มีใครที่ไม่ขับไล่เขา เพราะฉะนั้นเขาเลยหนีมาอยู่ที่นี่เงียบๆคนเดียวดีกว่า
หลังจากกินนมกับขนมปังเสร็จก็อย่างเช่นเคยเทียนหยิบสมุดเล่มเล็กที่หยิบติดมือมาด้วยออกมาวาดรูป เขาชอบวาดรูป ชอบ
ศิลปะ ถ้าวันไหนลืมเอาสมุดมาเขาก็วาดกับพื้นดินไปเรื่อย เป็นการผ่อนคลายอย่างหนึ่งของเขาเลยล่ะ…คาบบ่ายในวันเปิดเทอม
วันแรกก็ยังคงไม่มีการเรียนการสอน มีแต่เพียงการแนะนำรายวิชาแล้วอาจารย์ก็เดินออกไป ห้องเรียนที่เคยสงบก็อึกทึกอีก
ครั้ง
“นี่ๆ ได้ข่าวกันหรือเปล่าว่ามีพี่ม.5เข้าใหม่ อย่างหล่ออ่ะ”เสียงแหลมๆของเพื่อนผู้หญิงในห้องดังขึ้น
“เออๆ ได้ยินเหมือนกัน สงสัยปริ้นท์ปีนี้ตกเป็นของพี่เขาแหงๆ”อีกคนว่า ปริ้นท์ในโรงเรียนจะมีการจัดอันดับทุกปี คือ
ผู้ชายที่หน้าตาที่สุดในโรงเรียน อีกทั้งยังมีปริ้นท์เซส ผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียนและอีกรางวัลที่พึ่งมีมาไม่นานคือเลดี้ คือ
ผู้ชายที่หน้าสวยที่สุด ซึ่งรางวัลนี้สร้างความฮือฮาเป็นอย่างมากเพราะในโรงเรียนมีผู้ชายหน้าหวานที่สวยกว่าผู้หญิงไม่น้อยอยู่
เลยทีเดียว
“ปีนี้ห้องเราส่งญาญ่าลงปริ้นท์เซสกับพิชลงปริ้นท์นะ”เสียงหนึ่งว่า ญาญ่ายิ้มรับอย่างยินดีเพราะเธอเองก็คิดว่าในห้องนี้ไม่มี
ใครสวยสู้เธอ ไม่สิ…ในชั้นม.4นี้ไม่มีใครสวยเท่าเธอเป็นแน่ ปริ้นท์เซสปีที่แล้วก็จบม.6ไปแล้ว แล้วรางวัลปริ้ท์เซสจะไปไหน
ได้ถ้าไม่ใช่ของเธอ
“ใครบอกฉันจะลง”พิชค้าน
“ชิ นายก็อย่างนี้อ่ะพิช ไม่ลงก็ไม่ต้องลง ยังไงฉันว่าปริ้นท์ปีนี้ต้องเป็นของพี่ม.5คนนั้นแน่”เทียนไม่ได้คิดจะสนใจฟังบท
สนทนาข้างต้นเท่าไหร่แต่เพราะเสียงคุยดังมากไม่แปลกที่เขาจะรับรู้มันไปด้วย เทียนค่อนข้างแปลกใจนิดหน่อยที่มีนักเรียน
เข้าใหม่ตอนม.5 เพราะโรงเรียนของเขาค่อนข้างดังและเข้ายาก ถ้าไม่สอบเข้าตอนม.1หรือม.4 ก็ไม่มีทางเข้าได้ แปลว่าพี่ม.5
คนนั้นถ้าไม่รวยก็ต้องเส้นสายใหญ่มากจริงๆ…เลิกเรียน…เทียนเดินออกจากห้องเรียนทีหลังเพื่อนคนอื่นเพราะถูกใช้ให้เป็น
เวรทำความสะอาดห้อง เขาเดินมาจนถึงหน้าโรงเรียนเพื่อรอรถประจำทางสายบ้านของเขาเช่นเคยก่อนที่จะมีเสียงฝีเท้าหนึ่งมา
หยุดตรงข้างๆเขา
“ผมกลับเองได้ครับมี๊ มี๊ไม่ต้องห่วงน่า”เสียงทุ้มที่น่าจะคุยโทรศัพท์อยู่ดังขึ้น เทียนพยายามขยับหนีคนข้างๆเพราะเขาเองก็
ไม่คุ้นเคยกับการยืนใกล้ใครเท่าไหร่
“โห่มี๊ ผมพึ่งกลับจากอังกฤษก็จริง แต่ผมก็อ่านภาษาไทยออกน่า”เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆก่อนที่ร่างสูงจะขยับตัวตามเทียนมา
อย่างไม่ได้ตั้งใจ เทียนตกใจนิดๆก่อนจะขยับหนีอีกคนอีกครั้ง
“ครับๆ รักมี๊เหมือนกันครับ”ร่างสูงวางสายก่อนจะเหลือบไปมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างงงๆ เขาทำอะไรผิดหรือเปล่า
ทำไมอีกคนก้มหน้าก้มตาขยับหนีเขาแบบนั้นแต่ก่อนที่เสียงทุ้มจะกล่าวถามอะไรรถประจำทางสายบ้านของเทียนก็มาพอดี
ร่างบางรีบก้มหน้าก้มตาเดินขึ้นรถทันทีโดยมีสายตาคมที่มองตามไป
“วิน!”เสียงหวานหนึ่งเรียกขึ้นก่อนที่ร่างบอบบางจะวิ่งเข้ามาหา ‘วิน’ ที่ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์
“อ้าว มึงยังไม่กลับ?”วินถาม ‘ไนท์’ เพื่อนสนิทหน้าสวยอย่างสงสัย
“พึ่งเข้าไปหาอาจารย์ที่ปรึกษามา ว่าแต่มึงรอรถไรอ่ะ ขึ้นรถเมล์เป็นเหรอ?”ไนท์ถามอย่างขำๆเพราะรู้ดีว่าเพื่อนสนิทพึ่ง
กลับมาจากอังกฤษ
“พึ่งกลับมาจากอังกฤษแต่กูก็อ่านภาษาไทยออกนะคร้าบคุณไนท์”วินว่าอย่างกวนๆ
“ว่าแต่เมื่อกี้มึงมองอะไรวะ”ไนท์ถาม
“กูเห็นคนๆนึง ท่าทางแปลกๆ”
“แปลกๆ?”ไนท์เลิกคิ้วถาม
“ก็…ก้มหน้าก้มตา ดูท่าทางกลัวคนๆยังไงก็ไม่รู้”ไนท์ร้องอ๋อออกมาทันทีที่เพื่อนสนิทพูด ก็ไม่แปลกที่เขาจะรู้จักคนๆนี้
เพราะใครๆก็รู้จักเด็กคนนี้กันทั้งนั้น
“น้องเขาชื่อเทียนน่ะ เห็นว่ากันว่าพูดไม่ได้ นิสัยแปลกๆคล้ายๆจะไม่เต็ม”ไนท์ว่า
“เป็นใบ้? เป็นเอ๋อ?”
“เรื่องนี้กูก็ไม่รู้เว้ย แต่อย่าไปสนใจเลยน้องเขาเองก็คงไม่อยากเป็นที่สนใจของใครหรอก”วินพยักหน้ารับแต่ในใจก็แอบนึกถึง
อีกคนไม่ได้
ชีวิตน้องเทียนน่าสงสารมากบอกเลย ฮือออออ T^T ตอนนี้อาจจะบรรยายเยอะไปหน่อยแต่เพราะเป็นตอนแรกก็อยากจะเท้า
ความชีวิตของน้องเทียนก่อนนะคะว่าทำไมน้องเขาเป็นแบบนี้ ตอนหน้าพี่วินเราออกเต็มๆแน่ค่ะ อิๆ ^ ^
___จางบิวตี้___
-
ถ้ามีการเล่าสลับไปมาระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ใส่สีฟ้อนต์น่าจะแยกออกง่ายนะคะ
ปูเสื่อ~
-
Poor Boy 2
วันนี้เทียนก็มาโรงเรียนอย่างเช่นทุกวัน นี่ก็เปิดเรียนไปได้เกือบเดือนแล้วการบ้าน รายงานก็เริ่มมา ถามว่าเวลามีงานกลุ่ม
เขามีกลุ่มอยู่มั้ย? มีสิ…แถมเขายังถูกใช้ให้ทำงานทั้งหมดคนเดียวอีกด้วยเพราะฉะนั้นเขาจึงภาวนาเสมอว่าอย่าให้มีงานกลุ่ม
บ่อยๆเลย
“เป็นอย่างที่ฉันคิดเธอได้ปริ้นท์เซสจริงๆด้วยญาญ่า”เพื่อนผู้หญิงในห้องว่ากันอย่างตื่นเต้นเมื่อญาญ่ามาถึงห้องเรียน เมื่อ
วานพึ่งมีการประกาศรางวัลปริ้นท์ ปริ้นท์เซสและเลดี้ของโรงเรียนผ่านเว็บเพจของโรงเรียน โดยนักเรียนสามารถเข้าไปร่วม
โหวตโดยการใส่รหัสนักเรียนหนึ่งคนต่อหนึ่งโหวต สามรางวัล
“ขอบคุณทุกคนที่โหวตฉันนะ”ญาญ่ายิ้ม
“ไม่เป็นไรๆเธอน่ะเหมาะสมแล้ว เหมาะที่จะเป็นเจ้าหญิงคู่กับเจ้าชายพี่วินที่สุด”ญาญ่ายิ้มกว้างกว่าเดิมกับคำพูดเข้าหู
“แต่ฉันว่าพี่ไนท์ เลดี้นี่สวยกว่าเธอนะ”พิชพูดแทรก ทำให้ญาญ่าหันไปมองอีกคนตาขวางทันที
“สวยแล้วไง ยังไงก็ผู้ชาย ชิ”เทียนฟังบทสนทนาเมื่อครู่อย่างไม่ได้ใส่ใจนักเพราะเขาก็ไม่ได้มีส่วนร่วมเข้าไปโหวตอะไร
หรอก…พักกลางวัน…เทียนแยกตัวเองมายังที่เดิมก่อนจะนั่งกินนมกินขนมปังเงียบๆ วันนี้เขาลืมหยิบสมุดวาดภาพมาจากที่บ้าน
เวลาพักกลางวันวันนี้จึงดูน่าเบื่อกว่าที่เคย ว่าแล้วนิ้วเล็กก็วาดรูปลงพื้นดินแก้ขัด
“มาอยู่ตรงนี้นี่เอง”เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เทียนสะดุ้งทันที วินยกยิ้มนิดๆกับท่าทางของอีกคนที่เขาแอบมองตามมาเป็นเดือน
ถึงเพื่อนของเขาจะบอกว่าอย่าสนใจแต่มันก็อดไม่ได้ ซึ่งเพราะอะไรเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
“เดี๋ยวสิ ไม่ต้องหนีหรอกพี่แค่มาขอนั่งด้วย”วินว่าเมื่ออีกคนทำท่าจะลุกหนี เทียนนั่งลงที่เดิมก้มหน้าจนคอชิดอก เขาไม่
คุ้นชินจริงๆเวลามีใครมาพูดคุยกับเขา ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนยังดีเสียกว่า
“พี่ชื่อวินนะ แล้วน้องชื่ออะไร?”วินถามขึ้น
“…”แต่มีเพียงความเงียบที่ตอบร่างสูงมา
“พูดไม่ได้เหรอ? หรือเป็นใบ้อย่างที่ไอ้ไนท์ว่าวะ”ประโยคหลังวินพึมพำแต่ไม่วายที่เทียนจะได้ยินด้วย
“ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร อยู่ๆจะมาคุยกับคนที่ไม่สนิทด้วยคงไม่ชอบสินะ งั้นรอให้เราสนิทกันก่อนละกัน”วินว่าแต่ก็มีเพียง
ความเงียบกับท่าทีนิ่งๆของอีกคนตอบมา ตลอดพักกลางวันที่โดดเดี่ยวของเทียนกลับเปลี่ยนไปเมื่อวันนี้มีอีกคนมานั่งอยู่ด้วย
เทียนเลิกสนใจคนข้างๆแล้ววาดรูปเล่นลงบนพื้นดินต่อ โดยไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาคมจ้องมองเขาตลอดเวลา…
“พักกลางวันไปไหนมาวะ”ไนท์ถามเพื่อนอย่างสงสัย
“ไปหาที่เงียบๆอยู่”วินตอบ
“ที่เงียบๆ?”
“เอาเป็นว่ามึงรู้แค่นี้ไปก่อนก็แล้วกัน”วินว่าพลางยักไหล่ ไนท์ก็ไม่ยากจะสนใจหรอกแต่ท่าทางอารมณ์ดีเหลือเกินของวินมัน
ทำให้เขาสนใจมาก!...หลายต่อหลายวันที่วินมาวนเวียนอยู่ใกล้ตัวของเทียนจากความอึดอัดเริ่มทำให้เทียนชิน แต่ถึงแม้จะ
ชินก็ใช่ว่าเทียนจะเปิดปากพูดกับอีกคน
“กินแต่นมกับขนมปังมันจะอิ่มหรือไง พี่ซื้อข้าวมาให้”วินว่าพร้อมวางกล่องข้าวตรงหน้าอีกคน เขาสังเกตมาหลายวันแล้วอีก
คนไม่ได้กินข้าวกลางวันกินเพียงนมกับขนมปังเท่านั้น
“รับไปเถอะ”วินพูดย้ำเมื่ออีกคนนิ่งก่อนที่ร่างสูงจะยิ้มทันทีที่มือบางหยิบกล่องข้าวที่เขาซื้อมาฝากมาเปิดและตักกิน เทียน
พึ่งเคยได้รับรสของข้าวกลางวันในโรงเรียนในรอบ3ปี ริมฝีปากบางยกยิ้มนิดๆกับรสชาติอร่อยที่ถูกใจ
“ทำไมถึงไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหารล่ะ”วินถาม เทียนส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“อืม…ไม่มีเพื่อนงั้นเหรอ?”เทียนพยักหน้า
“แล้วทำไมไม่ห่อข้าวมากินล่ะ?”วินยังคงถามตอบแต่กลับไม่มีคำตอบออกมาจากอีกคน…วันต่อมา…วินมาหาเทียนในตอนพัก
กลางวันอย่างทุกวันแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบกับกล่องข้าวเล็กๆที่ตั้งอยู่ข้างๆร่างบาง ห่อข้าวมากินสินะ
“ห่อข้าวมากินเหรอ”วินถาม เทียนพยักหน้ารับ
“พี่ขอดูหน่อยนะ”ไม่รอให้อีกคนอนุญาตวินก็หยิบกล่องข้าวมาเปิดก่อนที่คิ้วหนาจะขมวดทันที ทำไมในกล่องมีแต่ข้าวแต่
กลับไม่มีกับข้าว
“มีแต่ข้าว?”เทียนพยักหน้ารับ เทียนห่อข้าวมาตามคำแนะนำของร่างสูงบอกก็จริงแต่ไม่มีกับข้าวหรอก แม่เลี้ยงของเขาไม่
ได้เป็นคนพิถีพิถันอะไรขนาดนั้นแค่หุงข้าวยังเป็นหน้าที่ของเขา ส่วนกับข้าวแม่เลี้ยงจะเป็นคนออกไปซื้อกินเสร็จก็ทิ้ง เขาก็
ไม่มีปากมีเสียงอะไรห้ามเสียด้วย
“จะกินแต่ข้าวได้ยังไง เอางี้ ต่อไปพี่จะเป็นคนเอากับข้าวมาให้แล้วเราก็มากินด้วยกันดีมั้ย”วินเสนอ เทียนกัดปากอย่าง
ครุ่นคิด กินข้าวด้วยกันงั้นเหรอ? เขาไม่เคยมีโมเม้นนี้มากี่ปีแล้วนะไม่ว่าจะเป็นที่โรงเรียนหรือที่บ้าน
“เงียบถือว่าตกลงนะ”วินว่ายิ้มๆ…และก็เป็นอย่างที่วินบอกไว้เขามากินข้าวกลางวันพร้อมร่างบางและเขาก็เป็นฝ่ายเอากับข้าว
มา ร่างสูงกินข้าวไปพร้อมมองอีกคนไปเงียบๆ เขาสังเกตมาตลอดว่าเทียนเป็นคนที่ขาวมากๆ ผิวพรรณถ้าให้เดาน่าจะเป็นคน
เหนือ เสียดายที่ผมยุ่งๆของอีกคนบังหน้าเอาไว้ เขาอยากเห็นใบหน้าอีกคนจริงๆ
“อร่อยมั้ย”วินถามหลังจากที่กินข้าวเสร็จ เทียนพยักหน้ารับ วินก็ยกยิ้ม
“ถ้าอร่อยพี่จะได้ซื้อร้านนี้มาอีก”วินว่า
“หืม?”วินมองเงินในมือบางที่ยื่นมาให้เขาก่อนจะร้องอ๋อเมื่อเข้าใจในสิ่งที่อีกคนสื่อ
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่ซื้อเองเก็บเงินไว้เถอะ”วินว่าพร้อมยีหัวอีกคนเอ็นดู เทียนสะดุ้งนิดๆแต่ก็ยอมให้อีกคนสัมผัส วิน
ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าอีกคนเริ่มสนิทใจกับเขามากขึ้น ระยะเวลาสองอาทิตย์ที่เขามาวนเวียนใกล้ตัวอีกคนมันทำให้ร่าง
บางคลายความกลัวไป เขาแอบหวังว่าอีกคนจะยอมพูดกับเขา ถึงใครจะบอกว่าเทียนเป็นใบ้ เทียนเป็นเอ๋อแต่เขาก็ไม่เชื่อ เขา
เชื่อในสิ่งที่เขาเห็นและสัมผัสได้เท่านั้น
“ชอบวาดรูปงั้นเหรอ?”วินถามขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างบางหยิบสมุดคู่ใจขึ้นมาอีกแล้ว เขาชอบมองอีกคนวาดรูปและเขาก็เห็นว่าอีก
คนฝีมือวาดรูปดีมากจริงๆ
“วาดพี่มั่งได้มั้ย”วินแกล้งถาม เทียนเงยมามองอีกคนนิดๆก่อนจะพยักหน้า วินยิ้มกว้างทันทีไม่คิดว่าอีกคนจะตกลง
“งั้นเย็นนี้ไปสวนสาธารณะกันมั้ย ไปวาดรูปกัน”…เป็นครั้งแรกที่เทียนได้ออกมาข้างนอกนอกจากไปโรงเรียนแถมยังมากับ
คนอื่นที่ไม่ใช่มาคนเดียว
“ตรงนี้ดีมั้ย”วินถามเมื่อเห็นว่าริมน้ำใต้ต้นไม้ใหญ่ดูสงบดี เทียนพยักหน้ารับก่อนจะหยิบสมุดคู่ใจออกมาวาดร่างสูงที่นั่งเป็น
แบบให้เขา…ผ่านไปสองชั่วโมง…รูปของวินที่ยังไม่เสร็จอย่างเป็นทางการเท่าไหร่นักก็ออกมา แต่ขนาดยังไม่ได้ลงรายละเอียด
ยังดูสวยงาม
“พี่ขอได้มั้ย?”วินถามขึ้น เทียนพยักหน้าก่อนจะยื่นภาพให้อีกคน มือบางสัมผัสกับมือหนาแผ่วเบาแต่ก็อดไม่ได้ที่หัวใจจะ
กระตุก
“ขอบคุณครับ”วินว่าพร้อมส่งยิ้มให้อีกคนอย่างอ่อนโยนจนเทียนรู้สึกว่าหัวใจของเขามันเต้นแรงผิดปกติ
แอร๊ยยยยยยยย พี่วินคนเต๊าะ เต๊าะน้องเทียนตลอดอ่ะ >__< ไหนบอกเรื่องนี้ดราม่า? 5555 นี่มันพึ่งเริ่มต้นเนอะ อิๆ ฝาก
ติดตามต่อไปด้วยนะคะ ^ ^
___จางบิวตี้___
-
Poor Boy 3
“เข้าบ้านดีๆนะพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน”วินว่าพร้อมกับยีหัวคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินออกจากหน้าบ้านของเทียนไป
“กลับบ้านมืด แถมยังมีผู้ชายมาส่ง ริจะมีผัวหรือไงไอ้เทียน”เสียงแว้ดๆของแม่เลี้ยงดังขึ้นเมื่อเทียนเดินเข้ามาในบ้าน
เทียนก้มหน้าเพื่อเดินไปยังห้องนอนของตัวเองแต่ก็โดนแม่เลี้ยงเดินมาดักหน้าเอาไว้
“ถ้าอยากจะมีผัวก็ไม่ต้องเรียน พ่อแกจะได้ไม่ต้องหาตังส่งคนเอ๋อๆอย่างแกเรียน”แม่เลี้ยงว่าพร้อมจิ้มที่หัวของเทียนอย่าง
หมั่นไส้ เทียนนิ่งแต่ก็อดน้ำตาคลอไม่ได้
“แกนี่มันก็ไม่ต่างอะไรกับแม่แกหรอก อยากมีผัวจนตัวสั่นจนหนีจากเชียงใหม่มาอยู่กรุงเทพกับเขา แล้วเป็นไงล่ะ เฮอะ
พ่อแกก็มาหลงฉัน ทิ้งแม่แกให้ตายอย่างอนาถ!”เทียนน้ำตาไหลลงมาแต่ไม่มีเสียงสะอึกสะอื้น แม่เลี้ยงแสยะยิ้มเมื่อทำให้
เทียนร้องไห้ได้ เธอจะคอยดูว่ามันจะทนไปได้นานเท่าไหร่ เธอจะรอวันที่มันหนีๆไป ออกไปจากชีวิตของเธอกับสามีซะ…รุ่ง
เช้า…เทียนมาโรงเรียนด้วยสภาพดวงตาบวมเพราะร้องไห้อย่างหนัก ร่างบางเดินก้มหน้าก้มตาไปยังห้องเรียนเหมือนเช่นเคยแต่
ก็พบว่าวันนี้มีเพื่อนผู้หญิงในห้องมายืนมุงอยู่ที่โต๊ะเรียนของเขา
“มันมาแล้วญาญ่า”เสียงของเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้ญาญ่าลุกออกจากเก้าอี้ของเทียนเดินมาหาร่างบางก่อนจะผลักเทียน
จนล้มไปกองกับพื้น
“เป็นใบ้ เป็นเอ๋อแต่ไม่เจียมตัวไปยั่วพี่วินงั้นเหรอ”ญาญ่าว่าเสียงดัง เธอได้ข่าวจากเพื่อนของเธอมาว่าเมื่อวานเห็นพี่วินกับ
ไอ้ใบ้เทียนที่สวนสาธารณะ ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันมากจนเธอที่ชอบพี่วินอยู่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“คิดว่าคนใบ้ คนเอ๋ออย่างแกพี่วินเขาจะชอบหรือไง พี่เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย ไม่เจียมตัว ไม่เจียมกะลาหัว”ญาญ่าว่าพร้อม
ผลักหัวเทียนจนกระแทกกับพื้น เทียนเจ็บจนแทบจะเปล่งเสียงร้องแต่มันกลับร้องไม่ออก
“ตบมันสักทีสองทีดีมั้ยญาญ่า พวกฉันกำลังคันมือเลย”เพื่อนญาญ่าคนหนึ่งว่า
“เอาสิ เอาให้หายคันมือนะ”ญาญ่าว่าพร้อมแสยะยิ้มร้ายก่อนที่จะหลีกทางให้เพื่อนสามคนเข้ามารุมเทียน แก้มใสถูกตบดัง
เพี้ยะอย่างแรงจนเลือดออกพร้อมกับผมที่โดนจิกจนเจ็บหนังหัวไปหมด เทียนน้ำตาคลอด้วยความเจ็บแต่กลับไม่มีคำพูด
ใดๆออกมาจากปากบางเลย
“ทำอะไรกันน่ะ”พิชที่พึ่งมาโรงเรียนถามขึ้น
“ฉันสั่งให้พวกเชอรี่สั่งสอนมัน”ญาญ่าว่าเสียงเรียบ
“ถอยไปนะ พวกเธอทั้งหมดถอยไป”พิชว่าเสียงดังจนเชอรี่และเพื่อนอีกสองคนต้องผละออกจากเทียน
“มาห้ามพวกฉันทำไมฮะพิช นายเองก็เกลียดมัน เคยแกล้งมัน ทำไมพวกฉันจะทำบ้างไม่ได้”เชอรี่โวยวาย ญาญ่าเองก็
มองพิชอย่างไม่เข้าใจ
“ไอ้ใบ้นี่มีฉันแกล้งได้คนเดียว คนอื่นห้ามยุ่ง มึงอ่ะ ลุกดิวะ จะนั่งโง่ให้เขาตบมึงอีกรอบมั้ย!”พิชว่าก่อนจะหันไปตะคอกใส่
เทียน เทียนรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโต๊ะเรียนทันที
‘ตอแหล’
‘เป็นใบ้แล้วไม่เจียมตัว’
‘อยากมีผัวจนตัวสั่น’และข้อความอีกมากมายที่เขียนลงบนโต๊ะเรียนของเขา เทียนหยิบไม้บรรทัดจากกระเป๋าดินสอมาขูด
ออกเพราะมันคงไม่น่าดีใจเท่าไหร่ที่มีประโยคแบบนี้อยู่บนโต๊ะเรียน…พักกลางวัน…เทียนมานั่งกินข้าวที่เดิมเหมือนทุกวันแต่วันนี้
กลับไม่มีอีกคนที่มาหาเขาอย่างเช่นเคย ปากบางเคี้ยวข้าวเปล่าที่เอามาจากบ้านเพื่อบรรเทาความหิว แม้ว่ามันจะไม่อร่อยแต่ก็
ต้องทนกินไป เทียนชะเง้อหาอีกคนที่น่าจะมาหาเขาแต่รอจนแล้วจนเล่าอีกคนก็ยังไม่มา จนเที่ยงสี่สิบเทียนก็เก็บข้าว
ของแล้วเตรียมขึ้นห้องเรียน พอมาถึงห้องเรียนก็พบว่ายังไม่มีเพื่อนคนไหนในห้องกลับมาซึ่งนั่นก็ดีแล้ว เทียนมองไปยังที่นั่ง
ของพิชก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าควรทำอะไรบางอย่าง…วันนี้วินมีประชุมเรื่องกิจกรรมของปริ้นท์และปริ้นท์เซสที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้จึง
ไม่ได้มากินข้าวกับใครอีกคน ร่างสูงวิ่งด้วยความรวดเร็วมายังที่เดิมที่เขาเคยมาแต่ก็พบว่าอีกคนไม่อยู่แล้ว มือหนาเสยผมลวกๆ
อย่างหงุดหงิดเล็กๆ…เมื่อคาบบ่ายใกล้เริ่มขึ้นนักเรียนในห้องก็เริ่มกลับมายังห้องเรียน พิชนั่งลงที่โต๊ะของตัวเองก่อนจะพบ
กระดาษแผ่นหนึ่งสอดอยู่ในลิ้นชักของเขา ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหยิบมันออกมาดู
‘ขอบคุณ’ข้อความสั้นๆในกระดาษทำให้มุมปากของพิชกระตุกยิ้มขึ้นมาได้ก่อนที่ตาคมจะมองไปที่คนที่เป็นเจ้าของกระดาษที่
กำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรบางอย่างอยู่ บางทีไอ้ใบ้นี่มันก็น่ารักแบบแปลกๆว่ามั้ย?...เลิกเรียน…วินที่เลิกเรียนเร็วกว่าปกติรีบ
เก็บข้าวของลงกระเป๋านักเรียนก่อนจะรีบอกจากห้องไปท่ามกลางความสงสัยของไนท์
“ไอ้วินมันรีบไปไหนวะ”เพื่อนคนหนึ่งในห้องหันมาถามไนท์
“ไม่รู้เหมือนกัน”ไนท์ว่า
“ทำท่าเหมือนรีบไปหาสาว สงสัยไปติดสาวที่ไหนแน่เลยว่ะ ฮ่ะๆ”คนพูดหัวเราะแต่ไนท์กลับไม่หัวเราะตาม ติดสาวงั้น
เหรอ? ใครกันนะ?...วินวิ่งมายังห้องเรียนของเทียนที่เขาแอบเห็นที่ปกสมุดของร่างบางว่าอยู่ห้องอะไร อาจารย์ยังคงไม่ปล่อย
แต่ดูท่าทางว่าใกล้จะปล่อยแล้ว วินก็นั่งรออีกคนอยู่หน้าห้อง
“ญาญ่าๆ นั่นมันพี่วินนี่ เขามาหาใครน่ะ มาหาแกหรือเปล่า”เชอรี่หันมาถามญาญ่า ญาญ่ายกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่ชอบ
มาอยู่หน้าห้อง เมื่อตอนกลางวันเธอได้กินข้าวพร้อมพี่วินและพี่ๆฝ่ายโสตที่ทำเรื่องปริ้นท์และปริ้นท์เซส พี่วินเป็นคนน่ารักมาก
จริงๆแม้ว่าจะพูดน้อยก็เถอะแต่เธอถือว่าเป็นเสน่ห์ของอีกคนเลยทีเดียว
“พี่วิน…”
“ขอโทษนะที่กลางวันพี่ไม่ได้ไปหา”ญาญ่ามองตาขวางทันทีเมื่อขณะที่เธอทักพี่วินร่างสูงกลับไม่ได้สนใจเธอสักนิด วินเดิน
ไปหาเทียนแล้วพูดประโยคที่ญาญ่าได้ยินถึงกลับปรี๊ดแตก ไปหางั้นเหรอ? แปลว่าไอ้ใบ้เทียนกับพี่วินมีซัมติงกันจริงๆงั้นเหรอ
“ปากไปโดนอะไรมาน่ะ”วินทำท่าจะจับที่ปากบางแต่เทียนก็หันหน้าหนี ร่างบางรีบเก็บของลงกระเป๋าแล้วเดินหนีวินออกจาก
ห้องเรียนไปทันทีท่ามกลางความงุนงงของวิน ทำไมทำห่างเหินกับเขาแบบนี้…เทียนไม่ได้อยากทำห่างเหินกับอีกคนเลย
แม้แต่น้อยแต่เพราะญาญ่าอยู่ ทุกคนในห้องอยู่ เขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาสนิทกับพี่วิน เขากลัวอีกคนจะมองพี่วินไม่ดีที่มา
สนิทกับเขาจะว่าเขาแคร์อีกคนมากๆก็ว่าได้
“เอ่อ…พี่วินรู้จักกับไอ้…เอ่อ…เทียนเหรอคะ”ญาญ่าถามขึ้น
“อืม ทำไมเหรอ?”วินถามกลับ
“เปล่าหรอกค่ะ ญ่าแค่สงสัยเฉยๆปกติเทียนเขาไม่มีเพื่อนหรอกค่ะ”วินพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป ญาญ่ามองตามร่างสูง
ด้วยความไม่พอใจที่ทำทีท่าไม่สนใจเธอ เธอมีดีน้อยกว่าไอ้ใบ้นั่นตรงไหน เธอเป็นผู้หญิง เธอสวย เธอรวย เธอมีดีทุกอย่าง
เหมาะสมกับพี่วินทุกอย่างแต่ทำไมพี่วินถึงตาต่ำไปสนใจไอ้ใบ้กัน
“ฉันว่าเธอปล่อยไปไม่ได้นะญาญ่า”เชอรี่ว่า
“ฉันไม่มีวันยอม ถ้าไอ้ใบ้ไม่หายออกไปจากชีวิตฉันอย่าเรียกฉันว่าญาญ่าอีกเลย”
ญาญ่าจะทำอะไร? ฮือออออ แค่นี้ชีวิตน้องเทียนก็น่าสงสารพอแล้ว T^T ฝากติดตามและให้กำลังใจน้องเทียนด้วยนะคะ
^ ^
___จางบิวตี้___
-
อย่าทำอะไรน้องเทียนนะ
-
Poor Boy 4
วันนี้มีคาบเรียนพละซึ่งเป็นวิชาที่เทียนไม่ชอบที่สุด ทำไมน่ะเหรอ? เพราะคาบเรียนพละนักเรียนทุกคนต้องไปเรียนที่สนาม
กีฬาของโรงเรียน ต้องเล่นกีฬาเป็นทีมและเพราะท่าทางดูอ่อนแออย่างเขาจึงไม่มีใครอยากรับเข้าทีมเท่าไหร่แต่ยังไงก็ต้องมี
ทีมอยู่และเขาก็ได้อยู่กับกลุ่มพิชเนื่องจากเป็นกลุ่มเดียวที่สมาชิกขาด
“เล่นบาสงั้นเหรอ”เสียงของนักเรียนในห้องฮือฮาเป็นอย่างมากเมื่ออาจารย์ชี้แจงถึงกีฬาที่จะเรียนและเล่นในเทอมนี้คือบาส
เก็ตบอล พวกนักเรียนหญิงทำหน้าแหยๆอย่างไม่ชอบใจกันเป็นแถว ก็แหม...ใครๆก็รู้ว่าเล่นบาสเหนื่อยแค่ไหน แค่วิ่งไปวิ่ง
กลับพวกเธอก๋เหนื่อยจะแย่แล้วนี่ยังต้องมาวิ่งเลี้ยงลูกบาสอีก ตายๆๆ
“เธอวางแผนมาหรือยังญาญ่า”เชอรรี่กระซิบญาญ่าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“แน่นอนสิ เดี๋ยวช่วงที่อาจารย์ปล่อยให้ซ้อมเป็นกลุ่มเธอแกล้งปวดท้องนะ”เชอรรี่พยักหน้า...
“โอ๊ยๆๆ ปวดท้อง”เชอรี่ร้องลั่นพร้อมยังไปนั่งงอตัวอยู่กับพื้นแสร้งว่าปวดท้องอย่างหนักอย่างแนบเนียน
“เชอรี่ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ไปห้องพยาบาลมั้ย?”ญาญ่ารีบวิ่งเข้าไปหาเชอรี่ทันทีและทำให้เพื่อนๆในห้องคนอื่นปรี่เข้า
มาดูเชอรี่เช่นเดียวกัน
“อาจารย์คะ หฯขออนุญาตพาเชอรรี่ไปห้องพยาบาลนะคะ”ญาญ่าหันไปขออนุญาตอาจารย์ประจำวิชา ก่อนจะได้รับอนุญาต
เมื่อลับสายตาเพื่อนในห้องทั้งสองก็ส่งยิ้มร้ายให้กันก่อนจะเดินหน้ากันไปที่ห้องเรียนแทนที่จะไปห้องพยาบาล
“เธอแน่ใจนะว่าของสิ่งนี้จะทำให้ไอ้เทียนโดนไล่ออกได้”เชอรี่ถาม
“แน่นอนสิ นี่มันสร้อยคอที่คุณแม่ของฉันซื้อให้เมื่อตอนวันเกิดเชียวนะ ราคาหกหลัก เธอคิดว่าถ้าแม่ของฉันมาโวยวายถึง
โรงเรียนคิดว่าหัวขโมยยังจะมีหน้าอยู่ในโรงเรียนได้เหรอ”ญาญ่าว่าพร้อมกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะยัดสร้อยคอลงถุงพลาสติกแล้ว
ใส่ลงในกระเป๋านักเรียนของเทียน แค่นี้แหละมันก็จะไม่มีโอกาสได้เสนอหน้ามาเรียนอีกแน่ๆ…คาบเรียนสุดท้าย…
“หายไปไหนนะ ทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี”ญาญ่าว่าอย่างร้อนรนปนน้ำตาหน่วงคอจนทำให้เพื่อนๆในห้องหันมาสนใจ
“อะไรหายเหรอญาญ่า”เชอรรี่ถามขึ้น
“สร้อยคอน่ะ ฉันถอดเอาไว้ตอนก่อนไปเรียนพละแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าแต่ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว ฮึก ฉันจะทำยังไงดี ฮึก มัน
สำคัญกับฉันมาก”ญาญ่าว่าพลางบีบน้ำตาอย่างแนบเนียน
“สร้อยคอที่ว่าหน้าตาเป็นยังไงพวกเราจะได้ช่วยกันหา”พิชเป็นฝ่ายถามบ้าง
“เป็นสร้อยคอทองคำขาวมีจี้เป็นรูปตัววายฝังเพชรนะ”ญาญ่าตอบ
“ฝังเพชร”เชอรรี่แสร้งอุทาน
“อย่างนี้ราคามันต้องแพงมากแน่ๆน่ะสิ หรือว่าในห้องเราจะมีขโมยกัน”เชอรี่ว่าต่อ
“อาจจะไม่หรอกเชอรี่ ฮึก ฉันอาจจะแค่ทำหาย”...กว่า20นาทีที่เพื่อนในห้องและอาจารย์ประจำวิชาช่วยกันหาสร้อยคอของ
ญาญ่าก็ไม่พบ ญาญ่าแสร้งร้องไห้อย่างหนักโทรไปหาคุณแม่
“หรือว่าห้องเราจะมีขโมยคะครู สร้อยของญาญ่าแพงจะตายถ้าเอาไปขายจ่ายค่าเทอมได้ตั้งหลายเทอมเชียวล่ะ”เชอรี่พูดขึ้น
“เพื่อความสบายใจ งั้นครูขออนุญาตค้นกระเป๋าทุกคนได้มั้ย ญาญ่าจะได้สบายใจด้วย”อาจารย์ประจำวิชาว่า นักเรียนทุก
คนก็พยักหน้ารับ ญาญ่าและอาจารย์ประจำวิชาค่อยๆค้นกระเป๋าของเพื่อนในห้องทุกคนจนมาถึงใบสุดท้ายซึ่งเป็นกระเป๋า
ของเทียน
“น่ะ...นี่มัน”ญาญ่าหยิบถุงพลาสติกที่มีสร้อยคอของเธอออกมาจากกระเป๋านักเรียนของเทียนท่ามกลางเสียงฮือฮาของเพื่อน
ในห้องและท่ามกลางความตกใจของเทียน ทำไมสร้อยญาญ่าถึงมาอยู่ในกระเป๋าของเขา
“เทียน...มันหมายความว่ายังไงกัน”ญาญ่าแสร้งถามอีกคนหน้าเศร้า เทียนส่ายหัวระรัวเป็นเชิงปฏิเสธแต่เหมือนเพื่อนในห้อง
จะปักใจเชื่อไปแล้วว่าเทียนเป็นคนขโมย
“หรือว่าวันก่อนที่ญาญ่าว่านาย นายเลยโกรธแต่ทำแบบนี้มันไม่ถูกนะเทียน สร้อยเส้นนี้มันแพงมากเลยนะ!”เชอรรี่หันไป
โวยวายใส่เทียน เทียนได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธปากบางกัดกันจนเป็นห้อเลือด
“ทั้งสองคนตามครูมาที่ห้องฝ่ายปกครองนะ”...
เพี้ยะ!
“ไอ้เด็กขี้ขโมย นอกจากสติจะไม่สมประกอบแล้วยังขี้ขโมยอีก ดิฉันไม่ยอมนะคะอาจารย์ เรื่องนี้ยอมไม่ได้จริงๆ”แม่ของ
ญาญ่าโวยวายลั่นหลังจากที่ตบเข้าที่ใบหน้าของเทียนอย่างแรงโดยที่พวกอาจารย์ห้ามไม่ทัน เทียนหน้าตาคลอด้วยความ
เจ็บและไม่เข้าใจว่าเขาผิดอะไรทำไมถึงได้มาเจอกับเรื่องแบบนี้
“ใจเย็นๆนะคะคุณแม่น้องญาญ่า ทางเรายังไม่ได้สืบสวนเลยว่าเทียนเป็นคนขโมยจริงๆหรือเปล่า บางทีอาจะเป็นการเข้าใจ
ผิด”อาจารย์ว่า
“เข้าใจผิดเหรอคะ? หลักฐานคาตาขนาดนั้น เท่าที่ฉันรู้ฐานะบ้านเด็กนี่ก็ไม่ดีแถมวันก่อนก็พึ่งมีเรื่องกับญาญ่ามันไม่แปลก
หรอกค่ะที่เด็กนี่จะทำแบบนี้”แม่ของญาญ่าว่า
“เอ่อ...เทียนเราทำหรือเปล่า”อาจารย์หันไปถามเทียน ร่างบางเอาแต่ส่ายหน้าน้ำตาคลออย่างขอความเห็นใจ อาจารย์
เห็นใจเทียนนะแต่หลักฐานที่คาตาแบบนั้นทำให้เธอไม่รู้จะแก้ตัวยังไงให้เทียนดี
“เอาแต่ส่ายหน้า ไม่พูดปฏิเสธออกมาล่ะ จับมันเข้าคุกเลยค่ะอาจารย์ หัวขโมยแบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”แม่ของ
ญาญ่าว่า
“อาจารย์ว่ามันจะรุนแรงไปหรือเปล่าคะ เอาอย่างนี้มั้ยคะเดี๋ยวอาจารย์จะลองโทรติดต่อผู้ปกครองของเทียน ถ้ามีอะไรไกล่
เกลี่ยกันได้อาจารย์อยากให้คุยกันมากกว่านะคะ”อาจารย์พยายามโน้มน้าว
“ฮึ ก็ได้ค่ะ”ไม่ว่าจะโทรกี่สายต่อกี่สายแม่เลี้ยงของเทียนก็ไม่รับโทรศัพท์ของอาจารย์สาวเลย เมื่อโทรหลายๆสายเข้าก็ปิด
เครื่องหนีทำให้อาจารย์ลำบากใจอย่างมาก
“เทียน...เรามีเบอร์อื่นของผู้ปกครองมั้ย อาจารย์ติดต่อแม่ของเทียนไม่ได้เลย”
อาจารย์ถาม เทียนนั่งนิ่งไปสักพักก่อนจะเปิดกระเป๋าสตางค์แล้วหยิบกระดาษแผ่น
หนึ่งออกมาที่ไม่เคยคิดว่าจะหยิบมันออกมา
“สวัสดีค่ะดิฉันเป็นอาจารย์ของเทียนนะคะ...อยากให้คุณน้ามาพบตอนนี้สะดวกหรือเปล่าคะ?...อยู่กรุงเทพพอดีเลยเหรอ
คะ?...ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะคะ”...’แพรดาว’ น้าสาวของเทียนรีบขับรถตรงดิ่งมายังโรงเรียนของเทียนทันทีที่ได้รับสายของ
อาจารย์ของเทียน ตั้งแต่ที่พี่สาวเธอเสียชีวิตเธอก็ไม่เคยได้เห็นหน้าหลานชายอีกเลยเพราะพ่อของเทียนพาย้ายบ้านหนี ทั้งๆที่
เธออยากจะรับเทียนไปอยู่ด้วยที่เชียงใหม่เพราะสงสารที่เทียนต้องอยู่กับแม่เลี้ยงร้ายๆและพ่อเลวๆแบบนั้นแต่เธอก็ตามหา
เทียนไม่เจอ เทียนเคยให้เบอร์โทรศัพท์กับเทียนไว้ในวันเผาศพพี่สาวแต่เทียนก็ไม่เคยติดต่อเธอมาจนวันนี้
“เทียน”แพรดาวโผกอดหลานชายทันที สามปีที่ไม่ได้เจอกันหลายชายของเธอโตขึ้นมากจริงๆ
“มาแล้วเหรอคะผู้ปกครองของหัวขโมย”แม่ของญาญ่ากระแนะกระแหน แพรดาวตวัดสายตาไปมองทันที...ร่วมชั่วโมงกว่าที่
จะเคลียร์ปัญหาทุกอย่างเสร็จ แพรดาวยินดีชดใช้เงินทั้งๆที่ของที่ขโมยได้คืน เธอไม่ได้เชื่อว่าเทียนเป็นขโมยแต่เธอแค่ตัด
ปัญหาผู้ดีหิวเงินเท่านั้น
“มันเกิดอะไรขึ้นฮะเทียน บอกน้ามานะ”แพรดาวถามแต่หลายชายก็นั่งนิ่งน้ำตาไหลจนเธออดเห็นใจไม่ได้ เธอพอรู้ว่าหลัง
จากที่พี่สาวของเธอตายเทียนก็ไม่พูดไม่จามาตลอด เธอจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
“น้าจะพาเทียนไปอยู่ด้วย ไปกับน้านะ”เทียนหันมามองผู้เป็นน้าอย่างตกใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไปกับน้าสาวที่รักเขาอย่าง
กับลูกแท้ๆแต่อยู่ๆภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่มาหาเขาทุกกลางวันก็ลอยขึ้นมา เขายังไม่ได้บอกลาพี่วินเลย
“น้าจะพาเทียนไปมีชีวิตใหม่ เทียนจะกลับมาพูดได้ เทียนจะกลับมาสดใสเหมือนเดิม น้าจะรักษาเทียนเอง”แพรดาว่าพร้อม
โผกอดหลานชายทันที...
“ไปแล้วก็อย่ากลับมาอีกคน”เสียงของแม่เลี้ยงตะโกนไล่หลังหลังจากที่รู้ว่าเทียนจะไปอยู่กับน้าสาวที่เชียงใหม่ แพรดาวทำ
เรื่องลาออกให้เทียนอย่างกะทันหันและโทรสั่งการหาหมอและผู้เชี่ยวชาญมารักษาเทียน
“ฉันไม่มีวันยอมให้หลานชายของฉันกลับมาเจอสภาพแวดล้อมแย่ๆ คนแย่ๆแน่นอน”แพรดาวว่าก่อนจะสะบัดหน้าหนีทันที
แม่เลี้ยงปรี๊ดแตกอย่างไม่พอใจแต่ในใจก็ดีใจไม่ใช่น้อยที่ไอ้ภาระอย่างเทียนออกจากชีวิตของเธอไปได้!
น้องเทียนจะไปแล้วยังไม่ได้ร่ำลาพี่วินเลยนะ ฮือออออออออ ตอนนี้พระเอกของเราไม่มีบทบาทเลยค่ะ 555555 ส่วนญาญ่า
กะเชอรี่หมั่นได้ ตบได้ ปาทุเรียนใส่ได้ค่ะ >0<
-
คือเเบบ อร๊ายยย. คือมันใช่อ่ะนักเขียน มาต่อเรวๆนะรอยู๋
-
เกลียดญาญ่าและเพื่อนในห้องมาก ไม่มัใครเชื่อน้องเทียนเลยซักคน
หนูอย่ายอมแพ้นะ ต้องสตรองให้มากๆ กลัวใจพี่วินจริงๆเลย :hao5:
รออ่านอยู่ค่ะ :กอด1:
-
เศร้าอะ สงสารเทียนมากก
ปวดหน่วงๆทุกตอน
รีบมาต่อนะคะ :hao5:
-
สนุกมากอ่านเพลินสุดๆ
มาต่อไวๆนะคะ
-
รออ่านอีก
-
ดีจังง เทียนจะพูดได้แล้วว
รอตอนต่อไปน้าาา :mew1:
-
รอตอนต่อไปนะ :mew1: :mew1:
-
อียาฆ่าหญ้า นังปัญญาอ่อน สมง สมองไปหมดแล้ว
พระเอกมันต้องโกรธน้องเพราะเรื่องนี้แน่ๆ โอ๊ย!!!
-
Poor Boy 5
ข่าวลือเรื่องเทียนขโมยของญาญ่าดังไปทั่วโรงเรียนด้วยความที่หญิงสาวเป็นถึงดาวโรงเรียนและเทียนเองก็เป็นที่รู้จัก วินไม่
เชื่อแม้แต่น้อยว่าเทียนจะทำเรื่องแบบนั้นเขาพยายามมาดักเจอเทียนตอนพักกลางวันแต่กลับไม่เห็นแม้แต่วี่แววของอีกคน พอ
ไปที่ห้องเรียนก็เห็นว่าไม่ได้มาโรงเรียน หรือว่าอีกคนจะอับอายเลยไม่กล้ามาโรงเรียนแค่คิดแค่นี้ใจของเขาก็ร้อนรนไปหมด
อยากจะให้หมดคาบเรียนวันนี้เร็วๆเขาอยากจะไปหาเทียนที่บ้านจริงๆ
“เป็นอะไรของมึงวะ”ไนท์ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของตัวเองนั่งกระสับกระส่ายไปมาเหมือนมีเรื่องร้อนใจอะไรบางอย่าง
“ไม่มีอะไร”วินตอบอย่างขอไปที
“จะไม่มีอะไรได้ไงวะ พูดมานะเว้ยถ้ายังเห็นกูเป็นเพื่อน”ไนท์ว่าอย่างไม่พอใจ
“เรื่องเทียน”
“นี่มึงยังไม่เลิกยุ่งกับเด็กนั่นอีกเหรอ เด็กนั่นเป็นเอ๋อ เป็นใบ้มึงจะไปสนใจทำไมวะ”ไนท์ว่าอย่างไม่เข้าใจ
“เทียนไม่ได้เป็นใบ้และก็ไม่ได้เป็นเอ๋อด้วย ถ้ามึงว่าเทียนแบบนั้นอีกกูต่อยมึงแน่”ไนท์ขอบตาร้อนผ่าวทันทีกับคำพูดของ
เพื่อนที่เขาไม่เคยคิดแค่เพื่อน สำหรับวินไม่ว่าจะแต่ก่อนหรือปัจจุบันเขาคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับมันเพราะเขาเป็นเพื่อนกับมัน
มาตั้งแต่อนุบาล แม้ช่วงม.ต้นจะห่างๆกันไปเมื่อมันไปเรียนที่อังกฤษแต่ก็ยังติดต่อกันตลอดแต่พอวันนี้ได้มารู้ว่ามันเห็นคนอื่น
สำคัญกว่าเขา เขาก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาเสียดื้อๆ
“เออ...กูจะไม่พูดอีก”ไนท์ว่าเสียงเครือแต่วินก็ไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกเสียใจของอีกคนเพราะเขามัวแต่นั่งกังวลถึงเรื่องคนตัว
เล็กที่เข้ามาวนเวียนในสมองของเขาอยู่ทุกวี่วัน...เลิกเรียน...หลังจากเลิกเรียนวินก็ตรงดิ่งมายังบ้านของเทียนทันที ร่างสูงกด
ออดอยู่หลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เห็นมีวี่แววใครมาเปิดประตู
“โอ๊ยๆๆๆ จะกดอะไรนักหนาวะ”เสียงแว้ดๆหนึ่งดังขึ้นก่อนที่แม่เลี้ยงของเทียนจะเดินออกมาจากในบ้าน หญิงสาวมองเด็ก
หนุ่มที่ท่าทางคุ้นๆเหมือนเคยเห็นมาส่งไอ้เทียน
“มาหาใคร”หญิงสาวถามเสียงแข็ง
“ผมมาเทียน”
“มันไม่อยู่ ไม่สิ มันไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”หญิงสาวตอบ
“หมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ”วินว่าพร้อมขมวดคิ้ว
“มันหนีออกจากบ้านไปหลายวันละ ไม่รู้หนีตามตัวผู้ที่ไหนไป งี้แหละเลือดแม่มันแรง แรดร่านไปทั่ว”แม่เลี้ยงของเทียนว่า
พร้อมยิ้มกริ่มในใจเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเด็กหนุ่ม แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นอะไรกับเทียนแต่เท่าที่ดูจะสำคัญ
สำหรับกันและกันพอดู...หลังจากที่กลับมาจากบ้านของเทียนวินก็เอาแต่เก็บอยู่ในห้อง คำพูดของแม่เลี้ยงของเทียนลอยเข้ามา
ในหัวไปเลิก เขาไม่เชื่อว่าเทียนจะหนีกับใคร ไม่เชื่อ ยังไงก็ไม่เชื่อแต่เทียนหนีออกจากบ้านนี่คือเรื่องจริง เทียนไปอยู่ที่ไหน
ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง...จากหนึ่งสัปดาห์ก็กลายเป็นหนึ่งเดือนที่เทียนหายออกไปจากชีวิตของวิน ร่างสูงจากที่พูดน้อยอยู่แล้วก็
กลายเป็นเงียบเข้าไปใหญ่จนผู้เป็นแม่ของเขายังเป็นห่วง แม้ว่าจะสอบถามเจ้าลกชายดูแล้วแต่ก็ได้คำตอบว่าไม่มีอะไรทุกครั้ง
จนเธอจนใจเลิกถามไป วินออกเที่ยวกลางคืนแม้ว่าอายุจะยังไม่สามารถเข้าผับได้แต่เพราะรู้จักกับเจ้าของผับจึงเข้าได้ ชีวิต
ของวินเริ่มมีผู้หญิงหรือแม้แต่ผู้ชายมากหน้าหลายตาวนเวียนเข้ามาแต่แม้จะมีเข้ามาแต่เขาก็ยังไม่เคยลืมเด็กตัวขาวที่วันๆเอาแต่
ก้มหน้าไม่พูดไม่จากับใครอย่างเทียนได้เลย...ทางด้านเทียน...พอมาอยู่กับน้า เทียนก็ต้องหยุดเรียนเพราะน้าของเขาต้องการ
ให้เขารักษาตัวกับโรคที่เป็นอย่างเต็มที่ แม้ว่าจะผ่านไปแค่เดือนเดียวแต่อาการของเทียนก็ดีขึ้น แม้ว่าเทียนจะยังไม่พูดแต่
เทียนก็ไม่ค่อยกลัวในการอยู่กับคนอื่นแล้ว
“เทียน เดี๋ยววันนี้น้าจะพาไปในเมืองนะ ไปตัดผมตัดเผ้าบ้างดีกว่า ปิดหน้าปิดตาแบบนี้บดบังความน่ารักของหลานน้า
หมด”แพรดาวว่า เธอคิดไว้นานแล้วนอกจากจะรักษาหลานชายทางด้านจิตใจ ทางด้านร่างกายเธอก็จะเปลี่ยนแปลงให้หลาย
ชายใหม่ทั้งหมด เทียนต้องกลายเป็นคนใหม่ที่ดีว่าเดิม
“ไม่ต้องมาส่ายหน้าเลย อย่าทำหน้าอ้อนวอนด้วย น้าไม่ใจอ่อนหรอก”แพรดาวว่าขำๆพร้อมกับลูบหัวหลานชายอย่างเอ็นดู
เทียนเป็นน่ารักมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เธอเชื่อว่าถ้าเทียนกลับมาเป็นเทียนคนเดิม ใครเห็นใครก็ตกหลุมรักหลานชายของเธอ
อย่างแน่นอน...
“สภาพมึงนี่มันผีดิบชัดๆ”ไนท์ว่าเมื่อเห็นสภาพเพื่อนสนิทที่เดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยสภาพอิดโรย ดวงตาคล้ำเหมือนไม่ได้
นอน
“เมื่อคืนหนักไปหน่อย”วินว่าพลางยักไหล่ก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะนักเรียน แม้ว่าจะรู้สึกจี๊ดๆไม่ใช่น้อยที่รู้ว่าวินไปมีสัมพันธ์กับ
ใครแต่อย่างน้อยไนท์ก็ยังมั่นใจว่าวินไม่ได้จริงจังกับใครแน่นอน เพราะฉะนั้นเขาคิดว่าคนที่สำคัญสำหรับวินตอนนี้ที่สุดก็คือเขา
และจะเป็นแค่เขาคนเดียว...จากหนึ่งเดือนก็เป็นหนึ่งปี เทียนกลับมาเรียนหนังสืออีกครั้งโดยซ้ำชั้นม.4 เทียนพูดได้แล้ว...ใช่
เขากลับมาพูดได้อีกครั้งแม้ว่าจะพูดไม่เก่ง ออกจะขี้อายหน่อยๆแต่เทียนคนนี้ก็ดีกว่าเทียนคนก่อนตั้งเยอะ เทียนเข้าโรงเรียน
ใหม่มีเพื่อนมากมายเพราะอีกคนหน้าตาน่ารัก มีแต่คนอยากเป็นเพื่อนด้วย เทียนรู้สึกว่าการมีเพื่อนที่สามารถพูดคุย ไปเที่ยว
เล่นด้วยมันดีแบบนี้นี่เอง เขาพึ่งได้สัมผัสมันและมันก็ทำให้เขาอดนึกถึงอีกคนไม่ได้ คนที่เข้ามาคุยกับเขา เข้ามาเปิดโลกของ
เขา...พี่วิน ป่านนี้พี่จะเป็นยังไงบ้างนะ...
“ตั้งใจอ่านหนังสือหน่อยสิวะ แบบนี้จะสอบติดมั้ยเนี่ย”ไนท์โวยวายใส่วินเสียงดังขณะที่กำลังติวหนังสือกัน ชีวิตม.6ไม่ใช่
ชีวิตที่สบายเลยต้องมากังวลกับเรื่องเรียนต่อ ไหนจะต้องกังวลกับการประคองผลการเรียนม.6 แต่ดูอีกคนสิ ทำตัวชิวเสียเหลือ
เกิน
“ก็ฟังอยู่เนี่ย”วินว่าแต่ในมือก็กดโทรศัพท์ยิกๆเพื่อตอบไลน์ของหญิงสาวโรงเรียนคอนแวนที่เจอเมื่อสองวันก่อน
“ถ้ามึงสอบไม่ติดมี๊มึงปาดคอแน่”ไนท์ว่าขู่ๆ
“เออๆ ฟังแล้วเนี่ย มึงนี่บ่นยิ่งกว่ามี๊กูอีก”วินว่าพร้อมยีหัวอย่างเซ็งๆ ไนท์อดยิ้มขำๆไม่ได้เมื่ออีกคนยอมเชื่อฟัง
“ทำไมมึงอยากเรียนวิศวะวะ?”ไนท์ถามขึ้น
“เท่”วินตอบสั้นๆ
“แค่นี้เนี่ยนะ?”ไนท์ถามอย่างไม่เชื่อหู
“แล้วไงวะ ทีมึงยังเรียนได้ทำไมกูจะเรียนไม่ได้”
“มึงเรียนเพราะกูเหรอ”ไนท์ถามในขณะที่หัวใจก็เต้นรัวอย่างลุ้นคำตอบ
“อืม...”ไนท์ยิ้มกว้าง
“...เรียนกับมึงมีมึงคอยสอน มีการบ้าน มีข้อสอบให้ลอกดีจะตาย”วินว่าตอบ
ไนท์หุบยิ้มทันที ความดีใจเมื่อกี้เลือนหายไปหมดเหมือนกับลูกโป่งที่ลูกปล่อยลมจนแฟบ บางทีเขาก็ไม่ควรตั้งความหวังอะไร
กับเรื่องนี้ เขากับวินเป็นเพื่อนกันมานานบางทีสิ่งที่อยู่ใกล้สายตาอย่างเขาอาจจะกลายเป็นสิ่งที่นอกสายตา
“แปบนะกูคุยโทรศัพท์กับน้องเมย์แปบ”วินว่าก่อนจะลุกออกไป ไนท์มองตามนิดๆก่อนจะหันมาสนใจหนังสือของอีกคนที่
สะอาดเอี่ยมไม่มีรอยจดอะไรเลยที่เขาติวให้แต่สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาไนท์ที่ทำให้เขาแทบจะร้องไห้ออกมา
‘เทียน’
ภาษาไทยสั้นๆคำเดียวที่ถูกเขียนซ้ำไปซ้ำมาจนแทบเต็มพื้นที่ว่างหน้ากระดาษ วินยังคงไม่ลืมเด็กนั่นสินะ...
บางทีก็สงสารไนท์จัง ฮืออออออออ ต้องรีบหาคู่ให้ไนท์ด่วนๆ T^T ตอนนี้อาจจะไม่มีอะไรมากเพราะทั้งคู่ยังอยู่ห่างกันแต่
ตอนหน้าจะเร่งเวลาให้แน่นอนค่ะ เอาแบบก้าวกระโดดเลย! 55555
___จางบิวตี้___
-
อยากให้ไนท์มีคู่เหมือนกัน คนเขียนสู้ๆนะคะ
-
รอๆๆๆๆ อยากให้เจอกันแล้วง่าาาาาา อยากได้ความมุ้งมิ้ง
-
Poor Boy 6
…3ปีผ่านไป…
เทียนมองภาพตรงหน้าพร้อมสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพราะเป็นอีกครั้งที่เขากลับมาเหยียบแผ่นดินที่ขึ้นชื่อว่าเป็น
เมืองหลวงของประเทศอีกครั้งหลังจากที่เขาจากมันไปกว่า3ปี เทียนไม่คิดว่าเขาจะสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังในเมืองกรุง ใน
คณะที่เขาอยากเรียนมากที่สุดก็คือคณะสถาปัตยกรรม ตอนแรกน้าแพรดาวของเขาก็โวยวายไม่อยากให้เขามาเรียนที่นี่เพราะ
เขามีความทรงจำไม่ดีกับที่นี่เท่าไหร่แต่เป็นเขาเองที่ดื้อดึงอยากจะมาเรียน เขาแค่หวัง...หวังว่าจะได้เจอใครบางคนที่ไม่ได้เจอ
มา3ปี พี่วิน...จะเป็นยังไงบ้างนะ จะจำเขาได้มั้ย? จะยังเป็นผู้ชายใจดีคนเดิมอีกมั้ย? เพราะเทียนต้องเสียเวลาในการเรียนปรับ
พื้นฐานตัวเองไป1ปี จึงทำให้เขาพึ่งเข้าปี1ในขณะที่คนที่อายุเท่าเขาคงขึ้นปี2ไปแล้ว ใช่...ตอนนี้เทียนกลับมาพูดได้อีกครั้งแต่
อาจจะดูพูดน้อย ขี้อายๆไม่ชินกับคนที่ไม่สนิทเหมือนเดิม ตอนเขาเรียนมัธยมปลายอยู่ที่เชียงใหม่ เขามีเพื่อน...แม้ว่าจะไม่
มากแต่เขาก็พึ่งได้รู้ซึ้งถึงการมีเพื่อน เพื่อนที่นั่งเรียนด้วยกัน กินข้าวกลางวันด้วยกัน ไปติวหนังสือด้วยกัน บอกได้เลยว่าเขามี
ความสุขมาก แม้ว่าหวาน น้ำฝนและพีมันจะเรียนที่นี่เหมือนกับเขาแต่ก็เรียนคนละคณะกัน ตอนนี้เขาก็เลยรู้สึกว้าเหว่นิดหน่อย
เพราะต้องปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่อีกครั้ง
“น้องปี1คณะสถาปัตยกรรมทางนี้ค่า”เสียงใสๆของรุ่นพี่ที่ตะโกนใส่โทรโข่งเรียกน้องปี1ให้รวมตัวดังขึ้น ทำให้เทียนต้องมุง
หน้าไปยังที่ดังกล่าวทันที
“เข้าแถวตามสาขาวิชาได้เลยค่ะ”รุ่นพี่ผู้หญิงคนนั้นว่า เทียนจึงเดินไปยังแถวสถาปัตยกรรมสาขาสถาปัตยกรรมทั่วไป ความ
จริงเขาก็อยากเรียนสาขาออกแบบภายในนะแต่คิดไปคิดว่าเรียนสถาปัตยกรรมทั่วไปน่าจะหลากหลายมากกว่า
ตุบ!
“เขยิบไปดี๊”เสียงทุ้มจากข้างหลังดังขึ้นทำให้เทียนหันไปมองก่อนจะพบกับร่างสูงของใครคนหนึ่งที่โยนกระเป๋ามาตรงที่ว่าง
ข้างหลังเขา การแต่งตัวของอีกคนดูไม่เรียบร้อยสมกับปี1สักนิดแถมหน้าตาก็ยังดูเนือยๆไม่สนใจในสิ่งที่พวกรุ่นพี่ว่าปาวๆอีก
“กูชื่อคีย์ มึงชื่อไร?”เสียงทุ้มถามเทียนขึ้น
“เราเหรอ?”เทียนชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างงงๆ
“เออ มึงนั่นแหละ” ‘คีย์’ ว่า
“เราชื่อเทียน”เทียนว่าพร้อมหลบตาอีกคนนิดๆเพราะรู้สึกไม่คุ้นเคยกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่ แม้จะรู้สึกแปลกๆนิดๆที่อยู่ๆอีก
คนก็มาชวนเขาคุยในสรรพนามที่ดูสนิทกันเสียเหลือเกิน
“เออ งั้นมึงเป็นเพื่อนกูล่ะนะ”เทียนเบิกตากว้างอย่างตกใจทันทีกับคำพูดเออออไปเองของอีกคนแต่ไม่ทันจะได้พูดตอบ
อะไรรุ่นพี่ปี2ของคณะเขาก็มาชี้แจงกิจกรรมต่างๆของปี1ที่จะต้องเจอให้ฟัง ก่อนจะนัดรวมตัวเย็นนี้อีกครั้ง
“กูล่ะเบื่อระบบรุ่นพี่รุ่นน้องชิบหาย”คนตัวสูงข้างเทียนบ่น
“ทำไมเหรอ?”เทียนถาม อย่างน้อยอีกคนก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไรถ้าเป็นเพื่อนกับคีย์ ก็คงจะดี...มั้งนะ
“ก็วุ่นวายไง แค่คณะนี้งานก็เยอะจะตายห่า ไหนจะต้องทำกิจกกรมรุ่นพี่รุ่นน้องอีก กูก็ไม่มีเวลาหายใจกันพอดี”คีย์ว่าอย่าง
หงุดหงิด
“แต่กิจกรรมมันทำให้เรามีเพื่อนไม่ใช่เหรอ?”เทียนแย้ง
“กูไม่อยากมีเพื่อน มีมึงเป็นเพื่อนคนเดียวก็พอละ”คีย์ว่าพลางยักไหล่ เทียนยิ้มนิดๆ บางทีเปิดเทอมวันแรกก็ไม่ได้เลวร้าย
อย่างที่เขาคิดแฮะ...อีกคณะหนึ่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากคณะสถาปัตยกรรม...วินรู้สึกหัวเสียนิดๆที่ถูกไนท์บังคับให้มาดูรุ่นน้องปี2
นัดรวมรุ่นน้องปี1ในวันแรก ความจริงมันไม่ใช่เรื่องของปี3เลยสักนิดแต่เฮดว้ากอย่างเขาก็ถือว่าเป็นหน้าที่หนึ่ง เป็นปกติของทุก
มหาวิทยาลัยที่คณะวิศวกรรมจะดูดิบ เถื่อน รับน้องโหดกว่าคณะอื่นแต่เพราะคณะนี้มีผู้ชายเป็นส่วนใหญ่ ถ้าทำอะไรที่มันเบาๆ
เหมือนคณะอื่น รุ่นน้องจะรัก จะสามัคคีกันได้ยังไง
“รู้สึกว่าปี1ปีนี้จะแสบไม่ใช่เล่น”ไนท์พูดขึ้น
“ฮึ ให้พวกมันได้ใจไปก่อน”วินว่า เพราะวันแรกพวกเขาให้ปี2เป็นฝ่ายรับหน้าน้องไปก่อนยังไม่ถึงเวลาที่จะเปิดตัวปี3
“แล้วพวกไปเซียร์ไปไหนกันวะ?”วินถามพร้อมมองไปรอบๆไม่เห็นเพื่อนในกลุ่มตัวเองอีก3คน
“สงสัยไปส่องเด็ก นั่นไงมาละ”ไนท์ว่า
“ไปส่องเด็กที่ไหนมาวะ”ไนท์ทักเพื่อนย่างแซวๆ
“หลายคณะเว้ย ไอ้ห่า ปี1ปีนี้เด็ดๆทั้งนั้น ผู้หญิงบางคนแม่งหุ่นอย่างงี้อ่ะมึง”เซียร์ผู้เป็นหนุ่มทะเล้นในกลุ่มพูดขึ้น
“ไม่ใช่แค่ผู้หญิงนะมึง ผู้ชายหน้าสวยๆก็เยอะเชี่ยๆ”ตามสมทบด้วยบามหนุ่มทะเล้นอีกคนในกลุ่ม
“จริงเหรอวะไอ้ดิน”วินถามเพื่อนอีกคนที่นิสัยนิ่งๆคล้ายๆเขา
“อืม แต่กูไม่ได้สนใจอะไร”ดินว่าพลางยักไหล่
“ชิบหาย ไอ้ดินมันตายด้านเรื่องแบบนี้นี่หว่า มึงต้องไปดูเว้ยไอ้วินแจ่มชิบหาย ขนาดแค่ถาปัตใกล้ๆคณะเรายังมีเด็ดๆตั้ง
หลายคน”เซียร์ว่ารัว
“เออๆ กูเห็นน้องคนนึงเป็นผู้ชายแต่หน้าตาน่ารักชิบหาย เสียหายเห็นแวบเดียว ถ้าเจออีกกูจะเข้าไปขอเบอร์แน่”บามว่า
อย่างเสียดาย
“ไอ้เชี่ย อย่าไปชวนไอ้วินไปเจอน้องเขานะเว้ยเดี๋ยวเสร็จแม่ง”เซียร์ว่าแขวะ
“กูไม่เคยสนใคร นอกจากพวกนั้นจะมาเสนอตัวให้กูก่อน”วินว่าพลางยักไหล่
“โหยยยยยย ไอ้หล่ออออออออ”เซียร์กับบามประสานเสียงกันอย่างหมั่น ไนท์หัวเราะคิกคักกับบทสนทนาของเพื่อน
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นอย่างที่วินพูด ร่างสูงไม่เคยเข้าหาใครก่อนมีแต่คนพวกนั้นที่เข้ามาหา บ้างก็อยากคบ บ้างก็เสนอตัว
แค่คืนเดียวก็ยังดีเพราะร่างสูงเป็นถึงอดีตเดือนวิศวกรรมและเดือนมหาวิทยาลัยใครๆก็อยากได้กันทั้งนั้น แต่เขาก็ยังอุ่นใจที่อีก
คนไม่เคยคบใครจริงจัง นานสุดก็เห็นเดือนเดียว!
“ว่าแต่มึงกับน้องอลิซดาวนิเทศปีที่แล้ว เลิกกันยังวะ?”เซียร์ถามขึ้น
“ไม่...”
“ยังไม่?”เซียร์ถามแทรก
“ไม่ได้คบกันตั้งแต่แรก”วินว่า
“สาสสสสสสสส”อีกครั้งที่เซียร์กับบามประสานเสียงกัน วินยกยิ้มนิดๆ ก็อย่างที่เขาพูด เขากับน้องดาวนิเทศนั่นไม่ได้คบ
กัน แค่นอนด้วยกันสองสามครั้งเท่านั้นแล้วเจ้าตัวก็หายไป อาจจะเพราะเขาไม่สนใจก็เป็นไปได้เพราะเขาไม่เคยแคร์ใครอยู่แล้ว
ข้อตกลงในการเดทกับเขาก็มีไม่มากแค่ไม่วุ่นวาย ไม่เรียกร้องเท่านั้น รับได้ก็ดีไปแต่ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องมาติดต่อกันอีก ถาม
ว่าเขาเคยรักใครจริงจังบ้างมั้ง...เคยนะ...แต่ความรักนั้นมันตายไป3ปีแล้ว ตายไปพร้อมกับใครบางคนที่หายไปจากชีวิตของเขา
โดยไม่มีแม้คำร่ำลาสักคำ ถามว่าเขาโกรธมั้ย? แน่นอน เขาโกรธแต่เกลียดมั้ย ก็บอกได้เลยว่าไม่มีทาง
ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ แฮะๆ เดี๋ยวตอนหน้าจะให้คนสองคนได้เจอกันสักหน่อย เย้ๆๆๆ >O<
____จางบิวตี้___
-
ติดตามค่ะ รอดูว่าพี่วินเจอน้องเทียนแล้วจะเป็นไง แต่อย่าร้ายเยอะเลยน่ะ สงสารน้อง>|<
-
รอดูตอนเจอกันจะเป็นไงน้อออ :katai1: :mew1:
-
เหออออ รักมากเลยเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดีเลยหรอ :o12:
อย่าทำน้องเจ็บมากนะ ไม่งั้นตื้บผ่านคอมเม้นต์แน่ :z6:
-
งื้ออออออออออออ เค้าจะเจอกันแล้วววว
แอบตงิดๆตอนต้นๆ ดูเหมือนว่าพี่วินจะเกลียดเทียนเหลือเกิน
เพราะอะไรกันเนี่ย ตอนนี้ก็ยังดูไม่มีอะไรนี่นา พี่วินก็ไม่ได้เข้าใจอะไรเทียนผิดไปด้วย
ขอตินิดนึงเรื่องการสลับฉากไปมาระหว่างพี่วินกับเทียน
คือมันดูกะทันหันมาก มันอ่านรู้เรื่องนะคะ แต่ไม่ค่อยสละสลวย
แก้ปัญหาด้วยการเว้นช่วงบรรทัด หรือเรียบเรียงให้เรียบร้อยกว่านี้ค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
ต่อเร็วๆน้าา
-
สนุกจัง. สงสารเทียนอะ. พี่วินจะจำเทียนได้ไหมนะ
-
พี่วินอย่าโกรธน้องเทียนเลยนะ น้องมีเหตุผล
-
อย่าโกรธน้องเลยน้าาาาาาาาา :freeze: o1 :dont2:
-
ติดตามอย่างตามติด
-
Poor Boy 7
นี่ก็ผ่านไปกว่าสัปดาห์แล้วกับการเปิดเทอม เทียนได้เพื่อนอย่างคีย์มาแบบงงๆ ทั้งๆที่คิดว่าอีกคนแค่พูดเล่นๆเรื่องเป็นเพื่อน
กับเขาแต่กลับกลายเป็นว่าตลอดเวลาสัปดาห์นึงที่ผ่านมาอีกคนทำตัวติดกับเขาอย่างกับแฝดสยามยังไงยังงั้น
“วันนี้ปีสองนัดรวม เบื่อชิบหาย”คีย์บ่นๆขณะที่กำลังเดินลงจากตึกเรียน เพราะช่วงนี้ยังอยู่ในช่วงรับน้องใหม่ ปี1ยังคงต้อง
เจอปี2อยู่เรื่อยๆ จากที่ได้ยินมาเย็นนี้น่าจะนัดจำสายรหัส
“แต่เย็นนี้จับสายรหัสนะ ไม่ตื่นเต้นเหรอ”เทียนว่า เขารู้สึกว่าตัวเองกล้าพูดขึ้นเยอะหลังจากที่ได้รู้จักคีย์ เพราะอีกคนพูด
มากไม่ใช่น้อย ชวนเขาคุยนั่นคุยนี่ไม่ขาดปาก
“น่าตื่นเต้นตรงไหน”คีย์ว่าพลางยักไหล่ก่อนจะโอบไหล่เพื่อนตัวเล็กเดินไปที่โรงอาหารอย่างเคยชินพร้อมกับเหลือบสายตา
ไปมองผู้ชายรอบข้างที่มองเพื่อนเขาด้วยสายตาหื่นกระหาย เทียนมันแม่งไม่รู้ตัวหรอกว่าหน้าอย่างมันเป็นที่ต้องการขนาด
ไหน ถามว่าเขาชอบแบบมันมั้ย?...อืม...มันก็น่ารักนะแต่ดูซื่อๆ เขาชอบแรงๆ ปากจัด แบบใครบางคนมากกว่า ...เลิก
เรียน...อย่างที่บอกวันนี้ปี2นัดปี1เพื่อมาจับสายรหัส คณะสถาปัตยกรรมเป็นคณะไม่ชอบอะไรหวือหวามากไม่ต้องมีพิธีรีตอง
อะไรมากมายในการหาพี่รหัสเพียงแค่จับสลากแล้วตามหาตัวพี่รหัสตัวเองให้เจอแล้วทำยังไงก็ได้ให้พี่รหัสรับเข้าสายพาไปเจอ
ลุง/ป้ารหัส ปู่/ย่ารหัสต่อไป
“คนต่อมา”เสียงรุ่นพี่ว่าก่อนที่เทียนจะลุกออกไปจากแถว สายตาของผู้ชายในคณะทั้งรุ่นพี่รุ่นเพื่อนพากันมองมาที่ร่างบาง
กันเป็นแถว เทียนไม่ได้หน้าหวานจ๋าแบบผู้หญิงแต่ผิวขาวๆ ตากลมๆ บวกกับรูปร่างเพียวบางไม่สูง ไม่เตี้ยจนเกิดไปทำให้ดู
ลงตัวและน่าสนใจไม่น้อย
“พิช พิชญะ นิเวศ...”เทียนรู้สึกตกใจไม่ใช่น้อยกับชื่อที่เขาจับได้ แม้ว่าจะผ่านไปสามปีแต่เขาก็ไม่สามารถลืมชื่อคนๆนี้ได้
หรอก...มันบังเอิญไปมั้ยที่พิช เพื่อนร่วมห้องสมัยมัธยมของเขาจะเป็นรุ่นพี่ที่คณะแถมในตอนนี้ยังมีฐานะเป็นพี่รหัสของเขาอีก
ด้วย
“ทำไมมึงต้องตกใจด้วยวะหลังจากที่จับชื่อ”คีย์ถามขณะที่กำลังเดินมาที่โรงจอดรถหลังจากเลิกพิธีจับสายรหัส
“เรารู้จักคนๆนี้”เทียนว่า
“ใครวะ ไหนขอดูชื่อดิ๊”คีย์หยิบกระดาษในมือของเทียนไปดู
“ไม่เห็นรู้จักเลย”
“นายไม่รู้จักแต่เรารู้จักนี่”เทียนว่าอย่างขำๆก่อนจะอธิบายคร่าวๆให้คีย์ฟัง
“มึงบอกว่ามึงซ้ำม.4 งั้นจริงๆมึงก็ต้องอายุมากกว่ากูดิ”เทียนพยักหน้ารับ
“โหยยยยยย หน้าอย่างนี้บอกว่าเด็กกว่ากู3ปีกูก็เชื่อ”คีย์ว่าพร้อมดึงแก้มอีกคนเล่น เทียนหัวเราะคิกคักกับคำพูดของเพื่อน
ทันที เขาไม่ได้หน้าเด็กขนาดนั้นเสียหน่อย อีกคนก็พูดเกินไป
“แล้วมึงไปตามหาพี่รหัสมึงที่ไหน”คีย์ถาม
“ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน เรียนคนละสาขาคงต้องดักเจอตัวเอาอ่ะ”เทียนว่า ไม่รู้ว่าพิชตอนเจอเขาจะทำหน้ายังไง ตอนสมัย
มัธยมอีกคนก็ดูไม่ค่อยชอบเขาเสียเท่าไหร่ ทั้งแกล้ง ทั้งต่อว่าทั้งๆที่เขาไม่เคยทำอะไรให้แท้ๆแต่อย่างน้อยพิชก็เคยช่วยเขา
ตอนที่ถูกพวกญาญ่าแกล้งละกัน
“ไปหาอะไรกินกันมั้ย”คีย์ชวน
“ที่ไหนอ่ะ”
“คาเฟ่หน้าม.”คีย์ว่าพร้อมกับกอดคอพาอีกคนเดินไปยังคาเฟ่หน้ามหาวิทยาลัยทันที...อีกด้านหนึ่ง...
“เลิกเรียนมึงมีนัดกับสาวคนไหนป่ะวะ”เซียร์ถามวินขึ้นหลังจากที่พึ่งเลิกคาสในคาบสุดท้ายของวันไป
“ไม่ว่ะ มีไร”
“ไปคาเฟ่หน้ากันมั้ย ไปเหล่สาว”เซียร์ว่าพร้อมทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยจนวินต้องส่ายหน้าเบาๆ เพื่อนเขาแม่งเจ้าชู้เขาเข้าใจ
“เออๆ ไปไหนก็ไป”ว่าแล้วเซียร์กับวินก็พากันไปคาเฟ่หน้าม.ทันที โดยที่เพื่อนอีก3คนที่เหลือขอแยกย้ายกันกลับก่อน วิน
สั่งคาปูชิโน่มานั่งกินในขณะที่เซียร์สั่งมอคค่ามากิน เซียร์นั่งเหล่สาวรอบๆคาเฟ่ไปอย่างกระตือรือร้นในขณะที่วินนั่งกดโทรศัพท์
ตอบแชทสาวๆที่ส่งมา จะว่าไปเขาก็เบื่อพวกผู้หญิงพวกนี้ไม่ใช่น้อย แรกๆก็เข้ามาเสนอให้เฉยๆ เขาก็ตอบสนองไปเพราะยัง
ไงเขาก็ได้กับได้อยู่แล้ว แต่พอหลังๆชอบมีมาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ทั้งๆที่เขาก็พูดชัดเจนอยู่แล้วว่าทุกคนที่เข้ามามีฐานะ
เป็นเพียงแค่คู่ควงไม่ใช่แฟน แต่พวกผู้หญิงพวกนั้นก็ชอบเอาไปพูดปากต่อปากกันไปเรื่อย แล้วเขาก็ไม่ใช่คนที่ต้องไปสนใจ
แก้ตัวอะไรด้วยก็ปล่อยแม่งให้เลยตามเลยไป
“ไอ้วินๆๆ นั่นมันน้องน่ารักคณะถาปัตนี่หว่าๆ”เซียร์สะกิดวินทันทีที่เห็นหนุ่มน้อยน่ารักที่เขาเจอเมื่อวันเปิดเทอมวันแรก วิน
เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ก่อนจะมองไปที่เด็กดังกล่าวที่เพื่อนบอก ดวงตาคมสบเข้าดวงตากลมโตทันทีแล้วเหมือนมีอะไร
บางอย่างทำให้คนทั้งคู่หยุดชะงัก วินมองไล่ตั้งแต่ดวงตากลมโต จมูกโด่ง ริมฝีปากเรียวเล็กสีชมพูระเรื่อจนมาถึงซอกคอขาวๆ
ที่พ้นมาจากคอเสื้อ บอกได้คำเดียวว่าหน้าสน…เทียนชะงักไปทันทีเมื่อได้สบตากับใครคนหนึ่งเข้า ใครคนหนึ่งที่เขาจำได้ดี
ว่าคือใคร ดวงตาคมคู่นั่นที่เคยใช้มองเขากำลังมองมาที่เขา ริมฝีปากนั่นที่เคยพูดคุยกับเขาในขณะที่เขาไม่เคยตอบกำลังยกยิ้ม
เหมือนพอใจอะไรสักอย่าง พี่วิน...บอกเขาทีว่าเขาไม่ได้มองผิด ผู้ชายคนนั่นคือพี่วินจริงๆ รุ่นพี่ใจดีที่ทำให้โลกอันหม่นหมอง
ของเขาสดใสขึ้น
“ไอ้สัส มองขนาดนี้ลากน้องเขาเข้าห้องเลยมั้ย”เซียร์ว่าออกแนวแซะๆ เห็นจากสายตาเพื่อนสนิทก็รู้ว่ามันกำลังสน แม้ว่า
เขาจะสนเหมือนกันแต่เชื่อเถอะว่าถ้าให้น้องเขาเลือกคงไม่พ้นเลือกไอ้เพื่อนเชี่ยหน้าหล่อแน่ๆ ฮือออออ เขาก็หล่อนะแต่น้อย
กว่าไอ้แม่งวิน
“ฮึ”วินไม่ตอบแต่กลับกระตุกยิ้ม...
“เป็นอะไรไปวะ”คีย์ทักขึ้นเมื่อเห็นเทียนนิ่งไป คนตัวเล็กกว่าตาเลิกลั่กๆเหมือนกำลังมองอะไรอยู่
“เอ่อ...เจอคนรู้จักน่ะ”เทียนว่าพร้อมมองไปที่วินอีกรอบแล้วก็พบว่าอีกคนก็มองกลับมาเหมือนกัน
“ไอ้เสื้อคลุมวิศวะนั่นน่ะนะ รุ่นพี่ไม่ใช่เหรอวะ?”คีย์ถามอย่างสงสัย ว่าแล้วเทียนก็เล่าเรื่องของตัวเองกับวินให้คีย์ฟัง แม้ว่า
จะพึ่งรู้จักกันไม่นานแต่เทียนก็รู้สึกสบายใจเวลาที่อยู่กับคีย์
“ชอบพี่มันว่างั้น?”คีย์ว่าอย่างแซวๆ เทียนหน้าขึ้นสีทันทีจนคีย์ต้องหัวเราะออกมา
“เข้าไปทักมันสิ กูว่ามันน่าจะจำมึงได้นะ มองมาขนาดนั้น”คีย์ว่า
“แต่...”เทียนลังเล เขาไม่แน่ใจว่าพี่วินจะจำเขาได้หรือเปล่าเวลา3ปีที่ผ่านมามันนานมากนะ
“อย่าป๊อดดิวะ ไปๆ แยกย้ายๆ แล้วเจอกันในคาสพรุ่งนี้ กูจะรอฟังข่าวดี”คีย์ว่าพร้อมยีหัวเพื่อนตัวเล็กก่อนจะถือแก้วกาแฟ
ออกจากร้านไป เทียนกัดปากนิดๆ ใจหนึ่งก็อยากเข้าไปทักแต่อีกใจก็หวั่นๆ ร่างบางสูดหายใจเข้าอกก่อนจะลุกเดินไปยัง
โต๊ะของอีกคน เซียร์อ้าปากค้างทันทีเมื่อหนุ่มน้อยน่ารักที่เขาสนเดินมาที่โต๊ะ แม้ว่าจะไม่ได้มาหาเขาก็เถอะแต่พอได้เห็นใกล้ๆ
แล้วก็ต้องยอมรับว่าน้องเขาขาวเชี่ยๆ ขาวจนสะท้อนแสง
“เอ่อ...พี่ครับ...”
“ตามออกมา”วินว่าก่อนจะลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินออกจากร้านไป เทียนงุนงงนิดๆก่อนจะเดินตามอีกคนไปทันที
“ขึ้นรถสิ”วินว่า เทียนแม้ว่าจะงงๆแต่ก็รีบขึ้นรถไปกับอีกคนทันที บางทีพี่วินอาจจะอยากหาที่คุยกับเขาเงียบๆก็ได้
บรรยากาศบนรถเต็มไปด้วยความตื่นเต้นสำหรับเทียน ร่างบางนั่งกำมือแน่นหัวใจเต้นตึกตักๆ เขาจะพูดอะไรกับพี่วินดีนะ
จะเริ่มเล่าเรื่องยังไงดี
“ลงมา”วินว่าหลังจากที่จอดหน้าคอนโดหรู เทียนมองคอนโดตรงหน้าเลิกลั่กๆ เอ่อ...พาเขามาที่นี่ทำไมกัน หรือว่าที่นี่คือ
ที่พักของพี่วิน เทียนเดินตามอีกคนเข้าไปในคอนโดทันที ลิฟต์พาขึ้นมาจนถึงชั้น28ก่อนที่ร่างสูงจะเดินนำไปยังห้องหนึ่ง วิน
เปิดประตูเข้าไปและเทียนก็เดินตามเข้ามา
“พี่...อื้ออออออ”ร่างบางร้องครางทันทีที่ขณะกำลังจะอ้าปากถามริมฝีปากบางก็โดนประกบจูบทันที แผ่นหลังบางถูกดันไป
จนติดประตู เทียนพยายามขัดขืนแต่เพราะริมฝีปากร้อนของอีกคนที่ยัดเยียดจูบให้ทำให้เขาไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะกองลง
ไปกับพื้น
“อื้ออออออออ”เทียนครางยาวเพราะเริ่มหายใจไม่ทันวินจึงถอนจูบ ร่างบางหอบแฮกๆโกยอากาศเข้าปอดทันที
“พะ...พี่ทำอะไรกันครับ”เทียนถามอย่างตกใจกับสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้น
“ก็มึงอยากนอนกับกูไม่ใช่หรือไง กูก็กำลังสนองให้อยู่”
อ้ากกกกกกกกก ตัดจบได้น่าตบมาก!!! 55555 น้องเทียนนางจะโดนกดมั้ย แล้วอิพี่วินจะจำน้องได้หรือเปล่า ฝากติดตาม
ด้วยนะคะ จุ๊บๆ >3<
___จางบิวตี้___
-
อ๊ากกกกกก ทำไมพี่วินทำกับน้องเทียนอย่างงั้น
อ๊ากกกกกก ทำไมนักเขียนถึงทำกับนักอ่านอย่างงั้น ถ้าทำกันขนาดนี้เอามีดมากรีดหัวใจกันจะดีซะกว่า ค้างงงงงง
-
:serius2: :serius2: :serius2:
นังวินนนนนนนน :z6: :z6:
-
กรี๊ดดดดด :serius2:
อิพี่วิน นังโง่!!!! :z6:
-
ไอ้พี่วิน. :angry2:
จำน้องไม่ได้ซะงั้น :katai4:
-
Poor Boy
( Key x Night )
Key : ปากดีแบบนี้มันน่าจูบให้ปากเจ่อ
Night : ไอ้เด็กบ้า ไอ้เด็กกวนตีน!!
เปิดตัวคู่รองค่า!!! คู่นี้จะเน้นแบบกัดกันไปกัดกันมานะคะ ใครชอบแนวนี้เร่เข้ามาค่ะเร่เข้ามา อิๆ ^ ^
___จางบิวตี้___
[attachment deleted by admin]
-
Poor Boy 1
( Key x Night )
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของปีสาม ‘ไนท์’ เรียกตัวเพื่อนๆมาแต่เช้าเพื่อนจะมาดูน้องปี1 แม้ว่าหน้าที่นี้จะเป็นหน้าที่ของ
พวกปี2แต่พวกเฮดว้ากอย่างวินจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องมา ร่างบางขับมินิคูเปอร์ของตัวเองมาจอดยังใต้ต้นไม้ข้างคณะที่อยู่
ระหว่างคณะวิศวกรรมของเขาและคณะสถาปัตยกรรมเหมือนทุกวันที่ผ่านมาแต่คิ้วเรียวก็ต้องขมวดเมื่อพื้นที่ว่างๆอย่างทุกวันกลับ
มารถมอเตอร์ไซด์สภาพคล้ายเศษเหล็กจอดอยู่
“รถใครวะเนี่ย”ไนท์ว่าพร้อมขมวดคิ้ว ร่างบางทำท่าจะเขนรถคันดังกล่าวไปแต่ปรากฏว่าเจ้าของรถล็อคคอเอาไว้ เฮอะ! รถ
สภาพเศษเหล็กแบบนี้ยังจะกล้าคิดว่าจะมีคนขโมยอีกเหรอไง ไนท์บอกซ้ายมองขวาด้วยอารมณ์ติดหงุดหงิดเพราะเขาจอด
รถที่ตรงนี้มาตั้งแต่ปี1จนใครๆก็รู้ว่ามันเป็นที่ของเขาแต่ไอ้เจ้าของรถนี่กล้าดียังไงมาแย่งที่จอดเขาเนี่ย! ไนท์หยิบโพสอิทสีส้ม
แป๋นของตัวเองออกมาแล้วเขียนข้อความแปะไว้ที่จอดมอเตอร์ไซด์คันดังกล่าวทันที
‘แย่งที่จอดรถคนอื่น พรุ่งนี้กรุณาหาที่จอดใหม่ด้วยนะ’ว่าแล้วร่างบางก็ต้องขับรถของตัวเองไปจอดที่อื่นเพราะที่จอดไม่พอ
แถมยังต้องเดินตากแดดด้วยระยะทางไกลๆมายังคณะอีกด้วย ฮึ่ย์! คิดแล้วก็หงุดหงิดไอ้เจ้าของเศษเหล็กนั่นไม่หาย
“หน้างอแต่เช้า”วินทักเพื่อนสนิทหน้าสวยขึ้น
“แม่ง ใครก็ไม่รู้มาแย่งที่จอดรถ”ไนท์ว่าหน้าหงิกหน้างอ
“ฮึ สงสัยพวกปี1มั้ง”วินว่าพลางยักไหล่
“ว่าแต่มึงทำไมมาเช้าได้วะ ปกติก็ตามตัวทีต้องมาสายตลอด”ไนท์ว่าอย่างแซวๆ
“เมื่อคืนกูไม่ได้ไปต่อไหน”วินว่า ไนท์พยักน้ารับแต่ก็แอบอมยิ้มหรือว่าบางทีร่างสูงอาจจะหยุดเรื่องความเจ้าชู้แล้วก็ได้มั้ง
แค่คิดอย่างนั้นหัวใจของไนท์ก็รู้สึกดีขึ้นมา ใช่แล้ว...เขาแอบชอบเพื่อนสนิทมานานแล้ว ชอบตั้งแต่ก่อนมันไปเรียนต่อที่
ต่างประเทศ พอมันกลับมาก็ทำให้เขารู้สึกดีใหม่อีกครั้ง เขาเคยคิดว่าถ้ามันไม่ใครเขาก็อยากจะสารภาพกับมันแต่...เพื่อน3ปี
ก่อน มันได้เจอกับรุ่นน้องคนหนึ่ง รุ่นน้องที่ไม่น่าเข้าใกล้ รุ่นน้องที่ไม่มีอะไรน่าสนใจแต่กลับได้รับความสนใจจากมันอย่าง
เต็มๆ พอรุ่นน้องหายไปจากชีวิตมันเขายอมรับว่าเขาแอบดีใจลึกๆแต่อีกใจก็รู้สึกเจ็บปวดที่เห็นเพื่อนสนิทตัวเองเปลี่ยนไป มัน
นิ่งเงียบ ไม่พูดไม่จา ไม่เฮฮาเหมือนก่อนก่อนจะอยู่ๆก็กลายเป็นคนเจ้าชู้ เข้าผับ กินเหล้า มีผู้หญิงผู้ชายไปทั่ว แม้จะรู้
ว่ามันไม่ได้จริงใจกับใครสักคนแต่มันก็อดจี๊ดๆไม่ได้เวลาที่เห็นมันอยู่กับคนพวกนั้น
“ก็ดีแล้ว ชิบหายเดี๋ยวเอดส์แดกตาย”ไนท์ว่าแขวะๆ
“ผมป้องกันครับคุณไนท์”วินว่าพร้อมยีหัวคนตัวเล้กกว่าอย่างหมั่นๆ ไนท์หัวใจเต้นโครมครามทันทีกับการกระทำของอีกคน
บางทีไม่ต้องสารภาพรักแต่เป็นอย่างนี้มันก็ดีนะ...วันต่อมา...ไนท์ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยที่จอดรถเขา
โดนแย่งอีกแล้ว โดนแย่งจากไอ้รถเศษเหล็กคันเดิม!
ปัง!
ไนท์ลงจากรถแล้วปิดประตูรถเสียงดังด้วยความโมโหทั้งๆที่แปะโพสอิทบอกไว้แล้วแท้ๆ ทำแบบนี้มันกวนประสาทกันชัดๆนี่
เขาล่ะอยากจะรู้จริงๆว่าไอ้เข้าของรถมันเป็นใคร! แม้ว่ารถจะถูกล็อคคอไนท์ก็พยายามยกรถ ขยับรถของใครก็ไม่รู้จน
สามารถเอารถของตัวเองมาจอดได้ เอาสิ...ถ้าเขายังไม่ขับออกไปแล้วสามารถขับออกไปได้ก็ให้มันรู้ไป!...วันนี้คาบเรียนของ
‘คีย์’ มีไม่กี่คาบทำให้เลิกเรียนตั้งแต่บ่ายโมง ร่างสูงลาเพื่อนตัวเล็กที่พึ่งเป็นเพื่อนกันหมาดๆอย่างเทียนแล้วเดินมาที่รถก่อนที่
ร่างสูงจะต้องขมวดคิ้วเมื่อรถของเขาถูกจอดบังโดนรถมินิคูเปอร์คันหรู ว่าแล้วคีย์ก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานมีโพสอิทสีส้มแป๋นมาติดที่
รถของเขาประมาณว่าแย่งที่จอดอะไรแบบนี้ สงสัยจะเป็นของเจ้าของรถคันนี้แน่ๆว่าแล้วก็รอดูหน้าเจ้าของรถหน่อยจะ
เป็นไง...เพราะอาจารย์ที่ปล่อยเลทเกือบครึ่งชั่วโมงทำให้ไนท์หงุดหงิดไม่น้อย ความจริงเขาเลิกเรียนสี่โมงเย็นแต่ดูนี่สิจะสี่โมง
ครึ่งแล้ว เขาพึ่งออกจากตึกเรียน
“ไนท์คืนนี้ไปกับพวกกูเปล่า”เซียร์ทักขึ้น
“ไปไหนวะ”ไนท์ถาม
“ส่องสาว ฮ่าๆๆ”บามเป็นคนตอบ
“ไม่ล่ะ กูไม่ได้หน้าม้อเหมือนพวกมึง”ไนท์ว่าแกมประชด
“แหงสิ มึงนี่ม้อผู้หญิงไม่เหมาะหรอก เหมาะแต่อ่อยผู้ชายมากกว่า ฮ่าๆๆ”เซียร์ว่า
“เออว่ะกูเห็นด้วย ฮ่าๆๆ”บามสนับสนุน
“ไอ้เชี่ยสองตัว ปากหมาละ”ไนท์ว่าหน้าหงิกหน้างอ
“พวกมึงสองตัวก็แหย่มันจัง”วินว่าขำๆเพราะเขาเองก็แอบคิดเช่นเดียวกับเซียร์และบามเพราะไนท์หน้าสวยจริง ดูยังไงก็ไม่
เหมาะที่จะรุกผู้หญิงแน่นอน
“แต่มึงก็หัวเราะนะวิน”ไนท์ว่าพร้อมเชิดปาก
“ก็มึงมันน่าแกล้งนี่หว่า”วินว่าพร้อมหยิกปากไนท์อย่างล้อๆ
“ปล่อยกูเลยไอ้พวกเชี่ย ไปแล้ว”ไนท์ว่าพร้อมสะบัดหน้าหนีเพื่อนทันที เมื่อมาถึงรถก็พบว่ารถเศษเหล็กคันนั้นยังอยู่ที่เดิม
แหงแหละ…ก็เขาจอดบังไว้ขนาดนี้ยังไงก็เอารถออกไม่ได้หรอก และขณะที่ไนท์กำลังจะเปิดประตูขึ้นรถก็มีมือหนึ่งจับขอบ
ประตูรถของเขาเอาไว้
“นายสินะเจ้าของโพสอิทสีตุ๊ดนั่นอ่ะ”คีย์ว่า
“โพสอิทสีตุ๊ด?”ไนท์ทวนคำอย่างไม่เชื่อหู สีส้มเนี่ยนะ!
“อืม...มองจากหน้าก็พอจะรู้”คีย์ทำท่าพยักหน้า
“รู้อะไร พูดให้มันดีๆนะ”ไนท์ว่าอย่างไม่พอใจ
“ก็ดูแล้วคงจะไม่แมน หน้าแบบนี้ ตัวเท่านี้”คีย์ว่าพร้อมจับที่หน้าของอีกคนและเอวของอีกคนอย่างถือวิสาสะ ไนท์อ้าปาก
ค้างทันทีกับการกระทำอันอุกอาจของอีกคน เดี๋ยวนะไอ้หน้ามึนนี่มันเป็นใครเนี่ย!
“ไอ้โรคจิต เป็นใครฮะถึงได้มาทำกับคนที่ไม่รู้จักแบบนี้”
“ไม่ได้โรคจิตแต่เป็นผู้เดือดร้อนที่นายจอดรถบังรถไว้”คีย์ว่าหน้านิ่งๆ
“อ่อๆ นายนี่เองเจ้าของไอ้เศษเหล็นี่”ไนท์พยักหน้าอย่างรับรู้
“เศษเหล็ก?”คีย์ทวนคำ
“ถามจริง แยกคันขายนี่ได้ถึง5พันหรือเปล่า”ไนท์ว่าอย่างดูถูก ความจริงเขาก็ไม่ใช่คนชอบดูถูกคนหรอกนะแต่เพราะคนตรง
หน้าที่แย่งที่จอดรถของเขาทำให้หัวเสียมาสองวันมันก็เลยอดไม่ได้
“ปากดี”คีย์ว่า
“ก็ดีกว่าคนนิสัยไม่ดีอย่างนายละกัน”ไนท์เถียง
“นิสัยไม่ดียังไง”คีย์ขมวดคิ้ว
“ก็แย่งที่จอดรถคนอื่น ฉันจอดตรงนี้มาตั้งแต่ปี1จนตอนนี้ปี3 ใครๆก็รู้ว่านี่คือที่จอดรถของฉัน”
“ไหนล่ะป้ายจอง? ถ้าไม่อยากให้ใครมาจอดก็เอาป้ายจองไว้ซะสิ”คีย์ว่าอย่างไม่ยอมเหมือนกัน กล้ามาดูถูกลูกรักสุด
คลาสสิคของเขาแบบนี้มันยอมไม่ได้
“ไม่มีเพราะมันไม่จำเป็น”
“เฮอะ ที่นี่มันที่จอดสาธารณะใครจะจอดก็ได้ ปี3ซะเปล่าแต่ทำไมคิดไม่เป็น มีสมองไว้แค่คั่นหูอย่างเดียวเหรอ”ไนท์อ้า
ปากค้างทันทีกับคำด่าขงอีกคนที่ด่าเขามาด้วยหน้าตายๆ หน้านิ่งๆ
“อะ...ไอ้...”
“และก็กรุณาถอยรถออกด้วย นั่งรอคุณมา3ชั่วโมงแล้ว ผมรีบกลับบ้าน”คีย์สั่ง ไนท์ที่ยังงงๆทำอะไรไม่ถูกก็จัดการขึ้นรถ
แล้วถอยรถที่ขวางอีกคนไว้ พออีกคนถอยรถคีย์ก็ขึ้นค่อมรถแล้วขับออกไปก่อนที่ไนท์จะคิดได้ว่าทำไมเขาต้องยอมถอยรถให้ไอ้
บ้านั่นด้วย เขาสิต้องด่ามัน ไม่ใช่ให้มันมาด่าเขา!!
คีย์จะออกแนวกวนๆหน้ามึนๆนะคะ ส่วนไนท์จะออกปากจัด ปากดี กัดกันไปกัดกันมาเนอะ ฝากติดตามด้วยนะคะ ^ ^
___จางบิวตี้___
-
ไนท์ทำตัวไม่มีเหตุผลเลยนะ. ต้องให้คีย์จัดการ อิอิ :ling3:
-
Poor Boy 8
เทียนนิ่งไปทันทีกับคำพูดของอีกคนและก่อนที่จะรู้สึกตัวก็ถูกร่างสูงผลักขึ้นเตียงและขึ้นค่อม
“มะ...ไม่ใช่นะครับ พี่กำลังเข้าใจผมผิด”เทียนรีบปฏิเสธทันทีแต่วินก็หาฟังไม่ร่างสูงซุกไซ้ซอกคอขาวของอีกคนพร้อมกับ
มือก็พยายามแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาของเทียนออก
“ปล่อยนะครับ อื้ออออออ”เทียนถูกจูบปิดปากทันทีมือบางที่พยายามผลักไสอีกคนก็ถูกร่างสูงรวบเอาไว้ด้วยมือเพียงข้าง
เดียว ลิ้นหนาที่สอดใส่เข้ามาในโพรงปากบางระดมจูบอีกคนอย่างร้อนแรง เกี่ยวพันกับลิ้นเล็กจนเกิดเสียงของน้ำลาย เทียน
เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทันจนต้องร้องครางยาวเพื่อให้อีกคนปล่อย
“แฮ่กๆๆ”เทียนหอบหนักก่อนจะมองหน้าอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมถึงคิดแบบนั้นและทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้ หรือ
ว่าพี่วินจำเขาไม่ได้
“มองหน้าแบบนี้ ต้องการสินะ”วินยกยิ้มเมื่อเห็นว่าใบหน้าแดงระเรื่องของอีกคนช้อนสายตาขึ้นมามองอย่างยั่วยวน เห็น
แล้วก็รู้สึกปวดหนึบไปหมด ปกติเขาไม่ใช่คนเกิดอารมณ์ง่ายแต่เพียงแค่เห็นหน้าอีกคนเขาก็รู้สึกอย่างง่ายดาย
“อ๊ะ...ไม่ใช่นะครับ ปล่อย...อ๊ะ...อื้อ...อ๊า”เหนือครางออกมาทันทีเมื่อปากหนาไล่จากซอกคอขาวที่เต็มไปด้วยรอยแดงลง
มาถึงยอดอกสีชมพู ลิ้นหนาเกี่ยวตะหวัดเชยชิมความหวานจากอีกคนสลับกันไปมาส่วนอีกมือก็ลูบไล้ไปทั่วผิวขาวที่ลื่นมือของ
อีกคนก่อนจะลงมาที่เข็มขัดนักศึกษา เทียนไม่รู้ว่าตัวเองเปือยเปล่าตอนไหนแต่รู้ตัวอีกคนร่างกายของเขาก็ไร้อาภรณ์ปกปิด
ร่างบางอยากจะร้องไห้ด้วยความอับอายแต่ก็ร้องไม่ออก ความรู้สึกวาบหวาม เสียวทั่วท้องน้อยทำให้เขาปฏิเสธอีกคนไม่ลงได้
แต่เพียงนอนร้องครางเท่านั้น
“อ๊ะ”เทียนร้องออกมาเมื่อนิ้วเรียวของอีกคนสอดเข้าไปในช่องทางด้านหลังของเขา เทียนพยายามขยับตัวหนีแต่ก็ถูกวิน
คว้าเอวเอาไว้ ร่างบางมองอีกคนน้ำตาคลออย่างอ้อนวอนแต่วินกลับรู้สึกว่ามันช่างยั่วยวนเหลือเกิน เขาไม่อาจจะปล่อยคน
ตรงหน้าไปได้อีกคนแล้วว่าแล้วร่างสูงก็จัดการเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนจะขึ้นค่อมอีกคนด้วยร่างกายเปือยเปล่าเหมือน
กัน
“อื้ออออออออ”ปากบางถูกประกบจูบอีกครั้ง เทียนพยายามหลบลิ้นหนีอีกคนแต่ก็ไม่สามารถหลีกหนีได้ ลิ้นหนาตามมา
เกี่ยวพันลิ้นของเขาพร้อมดูดจนเกิดเสียงจ๊วบ
“อ๊ะ...อ๊า...อื้อ...”นิ้วเรียวจากหนึ่งนิ้วก็เพิ่มเป็นสองและสามตามลำดับ เทียนรู้สึกตึงไปหมดที่ช่องทางด้านหลังแต่ในอีก
ความรู้สึกหนึ่งก็รู้สึกเสียวไม่ใช่น้อย เมื่อเห็นว่าช่องทางของอีกคนพร้อมวินจึงถอนนิ้วออกแล้วสอดแทรกแก่นกายของตัวเองที่
ห่อหุ้มด้วยถุงยางอนามัยเข้ามา
“เจ็บ!!!”เทียนร้องลั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาทันทีเมื่อแก่นกายใหญ่สอดเข้ามา เขารู้สึกเหมือนว่าช่วงล่างเหมือนจะเป็น
อัมพาตเสียให้ได้ ร่างบางเกร็งไปทั้งตัวจนร่างสูงไม่สามารถขยับได้ซึ่งนั่นก็ทำให้วินอึดอัดไม่ใช่น้อย
“อย่าเกร็ง”วินว่าพร้อมพยายามกัดฟันขยับแก่นกายเข้าไป
“ฮึก...ผมเจ็บ”เทียนว่าอย่างน่าสงสาร วินมองที่ช่องทางด้านหลังของอีกคนที่มีเลือดไหลลงมาก็พอทำให้รู้ว่าอีกคนไม่เคยมี
อะไรกับใครมาก่อนจึงก้มลงประกบจูบอีกคนอีกครั้งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจนเทียนค่อยๆผ่อนคลายและทำให้วินสามารถ
สอดแก่นกายเข้าไปได้จนหมด
“อ๊ะ...อ๊า...อื้อ...อ๊า...อ๊ะ...อ๊า...”เทียนร้องตามแรงกระแทกที่อีกคนส่งมา จากจังหวะช้าๆเริ่มเร็วขึ้นจนร่างบางแอ่นสะโพกรับ
แทบไม่ทัน ใบหน้าขาวเชิดขึ้นด้วยแรงอารมณ์ ตากลมปรือมองอีกคนอย่างยั่วยวนไม่รู้ตัว วินกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจกับ
ภาพตรงหน้าก่อนจะกระแทกแก่นกายเข้าไปจนสุดแล้วดึงออกมาจนเกือบหมดแล้วกระแทกเข้าไปซ้ำๆจนเทียนครางเสียงหลง
“อืมมม”วินเองก็ครางในลำคออย่างพอใจเช่นเดียวกัน แม้ว่าอีกคนจะไม่เป็นประสีประสาแต่เขาก็รู้สึกเต็มอิ่มไม่น้อย ร่างสูง
เร่งจังหวะเร็วขึ้นเมื่อใกล้จะปลดปล่อยและในที่สุดก็ปลดปล่อยออกมาจนเต็มถุงยางอนามัย เทียนนอนหอบหนักทั้งน้ำตา
คิดว่ามันควรจะจบแต่เขาก็คิดผิดเมื่ออีกคนดึงเขาขึ้นมานั่งค่อมตัก วินดึงถุงยางอนามัยที่เต็มไปด้วยน้ำรักออกอย่างรวดเร็วแล้ว
ไม่คิดจะใส่มัน ร่างสูงสอดแก่นกายเข้าไปอีกครั้งพร้อมกับประกบจูบคนตรงหน้าอย่างร้อนแรงพร้อมกับจับเอวบางให้
ขยับขึ้นลง
“อ๊ะ...อ๊า...อื้อ...อ๊า...อื้อ...อ๊า...อ๊ะ...อ๊า...”จากจังหวะช้าๆก็เริ่มเร็วขึ้น มือหนาจับเข้าที่แก่นกายของอีกคนแล้วขยับไปด้วย
ทำให้เทียนเสียววูบทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ร่างบางครางจนเสียงแหบเสียงแห้งรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ
“อ๊า!!”ร่างสูงปลดปล่อยออกมาจนเต็มช่องทางด้านหลังของร่างบางจนไหลย้อนออกมา เทียนตัวอ่อนปวกเปียกซบไปยัง
ไหล่หนาของอีกคนทันที วินมองคนตัวขาวที่ตอนนี้หมดสติไปแล้วก่อนจะค่อยๆถอนแก่นกายออกแล้วจับเทียนนอนลงบนเตียง
ร่างสูงลุกขึ้นไปแต่งตัวก่อนจะมองคนตัวเล็กนิดๆแล้วเดินออกจากห้องไป ปกติเขาก็ทำแบบนี้กับคู่นอนอยู่แล้ว เขาไม่เคยนอน
ค้างกับใครถ้าเขาไม่ออกจากห้องเขาก็จะไล่คู่นอนออกจากห้องแต่เพราะครั้งนี้อีกคนสลบไป เขาจึงต้องออกมาแทน คู่นอน
ไม่ใช่คู่รักเขาไม่จำเป็นต้องแคร์ว่าอีกคนจะรู้สึกยังไง จริงมั้ย?...ตอนเช้า...เทียนค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะรู้สึกปวดร้าวไปทั่ว
ร่างกาย ตากลมมองไปรอบๆห้องก่อนจะค่อยๆลุกนั่ง ร่างบางยังคงเปือยเปล่า ช่องทางด้านหลังยังมีร่องรอยของเมื่อคืน
เทียนร้องไห้ออกมาทันที เขาไม่ได้เสียใจที่เสียตัวให้กับคนที่เขารักแต่แค่เสียใจที่อีกคนไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร เทียน
พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วอาบน้ำก่อนจะออกจากคอนโดนี้ไป วันนี้มีเรียน10โมงแต่ตอนนี้9โมงแล้วแล้วสภาพร่างกายของ
เขาก็ไม่เอื้ออำนวยในการไปเรียน เขาเลยได้แต่ส่งข้อความไปบอกคีย์ว่าวันนี้เขาลาก่อนจะกลับไปนอนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด
หัวใจที่หอพัก...วินมาเรียนที่มหาวิทยาลัยตามปกติเหมือนทุกคนแต่วันนี้เขากลับมาเขารู้สึกอารมณ์ดีอย่างแปลกๆซึ่งก็ไม่รู้สาเหตุ
เหมือนกัน
“หน้าตาดูอารมณ์ดีนะมึง”บามทักขึ้น
“ก็จะไม่ให้อารมณ์ดีได้ไงวะ เมื่อวานได้ของดีไปนี่หว่า”เซียร์แขวะๆ วินยักไหล่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาตอบแชทสาว
“ได้อะไรวะ อะไรยังไง เล่ามานะเว้ย”บามถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ก็ไอ้เชี่ยวินนี่สิ คาบน้องถาปัตคนนั้นเราไปแล้วเว้ย”เซียร์เป็นคนตอบ
“เฮ้ย จริงดิ!! ไอ้เชี่ยยยยยยยย อิจสาสสสสสส”บามโวยวาย
“เป็นไงบ้างวะๆ”เซียร์ถาม
“ไม่ค่อยเป็นงานเท่าไหร่แต่ก็มันส์ดี”วินตอบอย่างไม่ได้มองหน้าเพื่อนแต่นั่นก็ทำให้ทั้งเซียร์และบามโห่ร้องด้วยความอิจฉา
“คุยอะไรกันวะ”ไนท์ที่พึ่งมาถามขึ้น
“ก็ไอ้เชี่ยวินน่ะสิ คาบน้องถาปัตของพวกกูไปแดกมาเมื่อคืน แม่ง วันนั้นที่เห็นว่าน่ารักแล้วนะเว้ย เห็นใกล้ๆนี่แบบ...ไอ้สัส
ขาวชิบหาย ข้างนอกว่าขาวแล้วข้างในก็คง...”เซียร์ว่าพร้อมทำหน้าหื่น
“ไอ้พวกหื่นเอ๊ย...ไงมึง ดูอารมณืดีนะ”ไนท์หันไปถามวิน
“อืม...ก็ทั่วๆไป”วินตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไรนักแต่ไนท์กลับสังเกตได้ว่าร่างสูงดูอารม์ดูผิดปกติจริงๆ
ตอนนี้ด่าอิพี่วินเลยค่ะทุกโคนนนนนนนนนนน!!!! ทำน้องแล้วยังไม่รับผิดชอบอีก มันน่าตบจริงๆ!!! >0< ยังไงก็ฝากติดตาม
ด้วยนะคะ
____จางบิวตี้___
-
วินได้น้องแล้วไม่รับผิดชอบเหรอ :z3: :z3: ขอให้มีคนมารับผิดชอบน้องดูแลน้องเทียน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
พี่วินทำน้องเทียนเสียใจ ได้ไงงงง ได้แล้วไม่ดูแลเลยนะ :angry2:
-
เมื่อไหร่จะรู้ รู้แล้วน้องหนีอีกก็สมควร ดูดิ น้องมาคุยด้วยทำแบบนี้ ทิ้งน้องอีก :katai1:
-
ไม่กล้าอ่าน เรื่องนี้อึดอัดมากไหมครับ สมเหตุสมผลไหม ผู้ใดช่วยแถลงไข
-
ทำไมต้องทำกับน้องอย่างี้ด้วยไม่เข้าใจ
-
มันจะหน่วงไหม???....... ไม่อยากให้หน่วงเกินไปอ่ะสงสารน้อง
-
ไม่กล้าอ่าน เรื่องนี้อึดอัดมากไหมครับ สมเหตุสมผลไหม ผู้ใดช่วยแถลงไข
ตอบค่ะ สำหรับเราก็ค่อนข้างสมเหตุสมผล อ่านแล้วไม่รู้สึกแปลกๆหรืออะไร
ออกจะอินด้วย มันจะหน่วงๆบ้าง (หรือเพราะเราชอบแนวนี้ :laugh:)
ลองอ่านดูค่ะ
ถึงเวลาคอมเม้น o18
นังพี่วิน! แกมันโง่!!!!
ไม่เข้าใจทำไมจำกันไม่ได้ ฮะ!!!!!
แล้วดู ทำอะไรลงปายยยยยยยยยยย เฮงซวยที่สุดดดดดดดดด
:z3: :z3:
-
อ่านยาวรวดเดียวเลย ตอนแรกๆดูเหมือนอิพี่วินจะดูเป็นคนดี แต่ตอนนี้ทำไมโหดกับน้องแบบนั้นนน
จำน้องก็ไม่ได้อีก เสียใจมากกก :hao5:
มีคำผิดอยู่นะคะ ตอนที่8 (ไม่ได้จะจับผิดน้า อย่าว่าเค้า)
เขาไม่อาจจะปล่อยคนตรงหน้าไปได้อีกคนแล้วว่าแล้วร่างสูงก็จัดการเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะขึ้นค่อมอีกคนด้วยร่างกายเปือยเปล่าเหมือนกัน >> คร่อม เปลือย
รออยู่ค่า เป็นกำลังใจให้คนเขียน :กอด1:
-
Poor Boy 9
เทียนขาดเรียนไปสองวันโดยอ้างกับคีย์ว่าไม่สบาย ร่างสูงก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรมากแม้ว่าจะสังเกตเห็นสีหน้าหม่นๆของเทียน
ก็ตามแต่ก็คิดว่าถ้าอีกคนอยากเล่าก็คงจะเปิดปากเล่าเอง
“ใจลอยไปไหนวะ สีเปื้อนมือแล้ว”คีย์ทักขึ้นซึ่งนั่นก็ทำให้เทียนสะดุ้งทันที
“อะ...เอ่อ...”เทียนกัดปากอย่างหาคำตอบไม่ได้ ตากลมมองที่มือของตัวเองที่เต็มไปด้วยสีน้ำจากรอยพู่กัน
“ไปล้างน้ำไปๆ”คีย์ว่า เทียนพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำทันทีแต่พอถึงปรากฏว่ามีป้ายติดว่า ‘ตึกสถาปัตยกรรมน้ำไม่
ไหล ห้ามใช้ห้องน้ำ’ เทียนถอนหายใจออกมาก่อนจะลงมาจากตึกแล้วเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ระหว่างตึกสถาปัตยกรรมและ
วิศวกรรม ในใจก็ภาวนาว่าอย่าให้เจอใครอีกคนเลย...หลังจากที่ล้างมือเสร็จเทียนก็รีบเดินออกจากห้องน้ำทันทีโดยที่ไม่ทันได้
มองว่ามีใครอีกคนเดินเข้ามาในห้องน้ำ
พลั้ก!
“ขะ...ขอโท...”เสียงหวานหายไปในลำคอทันทีที่เห็นหน้าคนตรงหน้า วินเองก็ตกใจนิดๆที่เจออีกคนที่นี่ หลังจากที่นอน
ด้วยกันวันนั้นอีกคนก็ไม่ได้มาพบเขาอีก เขาเองก็ไม่ได้สนใจเพราะยังไงเด็กนี่ก็แค่คู่นอนเพียงคนหนึ่งของเขาเท่านั้นเพียงแต่ใน
ใจลึกๆมันก็คิดถึงกลิ่นหอมอ่อนๆจากายขาวและใบหน้าใสๆที่แดงจัดยามที่เกิดอารมณ์นี่เหมือนกัน
“มาทำอะไรที่นี่”วินถามขึ้น
“อะ...เอ่อ...คือ...”
พลั้ก!
“อ๊ะ!”เทียนร้องอุทานทันทีที่อีกคนดันเขามาจนติดผนังแล้วใช้มือกั้นเขาเอาไว้
“มึง...”
“พะ...พี่จำผะ...”
“อยากนอนกับกูงั้นเหรอ ถึงมาหากูถึงที่”วินพูดเสียงเรียบ เทียนเบิกตากว้างพร้อมส่ายหน้ารัวทันที เขาไม่เคยคิดแบบนั้น
เพียงแค่เหตุการณ์ในคืนนั้นก็ทำให้เขากลัวจนเก็บไปฝัน เขาไม่ได้ต้องการเรื่องพรรค์นั้นจากอีกคน
“แต่กูอยากนอนกับมึงอีกว่ะ”วินว่าหน้าตายพร้อมกับเชยคางอีกคนให้เงยหน้าขึ้นมามอง นัยน์ตากลมสั่นระริกด้วยความตื่น
กลัว เทียนพยายามใช้มือดันอีกคนออกแต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเขาหรือจะสู้อีกคนได้แต่ก่อนที่อะไรจะมากไปกว่านั้น
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ปล่อยเพื่อนกู”คีย์ว่าพร้อมกับเดินเข้ามาดึงเทียนออกจากวินทันที วินกลั้วลิ้นในปากอย่างกวนๆมองคนทั้งคู่นิดๆก่อนจะยัก
ไหล่ไม่สนใจแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“คีย์”เทียนเรียกคนข้างตัว
“ถ้ามึงพร้อมค่อยเล่า”คีย์ว่าพร้อมจูงมืออีกคนกลับตึกเรียนทันที...หลังจากที่กลับมาจากห้องน้ำวินก็นิ่งไปจนเพื่อนๆสังเกตได้
แล้วคนที่ใจกล้าที่สุดอย่างเซียร์ก็ถามขึ้น
“เป็นเชี่ยไรวะ ขี้ไม่ออกไง”
“พ่องงง”วินว่าพร้อมชูนิ้วกลางใส่เพื่อน
“ก็ทำหน้านิ่งขนาดนี้ ใครจะรู้วะ”เซียร์ว่าต่อ
“กูเจอเด็กนั่น”วินว่า เซียร์ขมวดคิ้ว ไม่เพียงแต่เซียร์ บาม ดินรวมทั้งไนท์ยังหันมาฟังวินอย่างตั้งใจ
“ใครวะ?”
“เด็กถาปัตสุดที่รักของมึง”วินตอบ
“จริงดิ ที่ไหนวะ ทำไมกูไม่เจอน้องเขาบ้างวะ”เป็นบามที่พูดขึ้นบ้างแถมทำหน้าเสียดายเต็มประดา
“มึงจะอะไรกับน้องเขานักหนาวะบาม”ไนท์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ชิบหาย น้องเทียนน่ารักขนาดนั้น ใครๆก็ชอบ น้องเข...”
“มึงบอกว่าเด็กนั่นชื่อะไรนะ”วินหันมาถามเพื่อนทันที ไนท์เองก็อดที่สะดุ้งกับชื่อที่ว่านั่นไม่ได้
“น้องเทียนไง ทำไมวะ”บามถามอย่างงงๆ วินนิ่งไปนิด
“มึงพอจะรู้ประวัติเด็กนั่นมั้ย”วินถาม ไนท์หันมามองหน้าวินทันที มันคงไม่คิดว่าเด็กนั่นคือเด็กใบ้ที่มันรู้จักตอนมัธยมหรอก
นะ
“ไม่ว่ะ แต่ถ้ามึงสนกูหาให้ก็ได้”บามว่า
“วิน มึงคิดว่า...”
“กูแค่คิดเฉยๆ”วินพูดขัดขึ้นก่อน มันเป็นไปได้น้อยมากที่เด็กนั่นจะคือเทียน เด็กที่ไม่ยอมพูดเมื่อ3ปีก่อนคนนั้น คนที่
ทำให้เขาทั้งมีความสุขและมีความทุกข์ จะว่าไป3ปีก่อนเขาไม่เคยเห็นหน้าเทียนเพราะผมยาวๆที่ปิดหน้าปิดตาบวกกับแว่นอัน
ใหญ่ที่ปิดบังใบหน้านั้นกว่าครึ่งหน้าแต่เขาก็พอรู้ว่าอีกคนผิวขาวมาก ขาวเหมือนกับเด็กเทียนคนนี้...เลิกเรียน...วันนี้คีย์มาส่ง
เทียนที่หอเพราะรู้สึกว่าเพื่อนของเขาอาการแย่ตั้งแต่เมื่อตอนบ่ายแล้ว ปล่อยกลับคนเดียวคงจะไม่ดีเท่าไหร่
“กูกลับนะ”คีย์ว่าแล้วกำลังจะเดินออกจากห้อง
“เรา...มีอะไรกับพี่วิน”เทียนพูดเสียงแผ่วแต่คีย์กลับได้ยินมันอย่างชัดเจน
“ฮึก...พี่เขาจำเราไม่ได้ ฮึก พี่เขาคิดว่าเรา ฮึก อยากนอนกับพี่เขา ฮึก”เทียนสะอึกสะอื้นออกมาขณะที่เล่า คีย์เดินมา
ดึงเพื่อนสนิทเข้าไปกอดพร้อมกับลูบหัวอีกคนอย่างอ่อนโยน
“ร้องออกมา ถ้าเสียใจก็ร้องออกมาให้หมด”คีย์ว่า
“ฮึก เราไม่รู้ ฮึก ไม่รู้ต้องทำยังไง ฮึก เรากลัว ฮึก แต่เราก็ยังอยาก ฮึก อยากเจอพี่เขา ฮึก เรามันโง่อ่ะคีย์ ฮึก โง่
มาก ฮืออออออออออ”เทียนร้องไห้จ้าอย่างกับเด็กในอ้อมกอดของเพื่อนสนิท คีย์ไม่พูดอะไรมีเพียงแต่อ้อมกอดที่กอดปลอบ
เพื่อนเท่านั้น...เทียนร้องไห้ร่วมชั่วโมง ดวงตากลมบวมแดงไปหมดจนคีย์ต้องเอาผ้ามาประคบให้ แม้ว่าจะอยากอยู่เป็นเพื่อน
แต่เทียนบอกว่าอยู่ได้คีย์จึงต้องจำใจกลับไป เทียนหยิบสมุดที่อยู่ในลิ้นชักหัวเตียงมาเปิดก่อนจะพบกับรูปของคนๆหนึ่งที่เขา
วาดเอาไว้ เป็นภาพของพี่วินเมื่อ3ปีก่อนที่เหมือนกับภาพที่เขาเคยให้ร่างสูงไป เขาวาดมันหลายรูป ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแทนความ
คิดถึงที่เขามีต่ออีกคนมาโดยตลอด...
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ที่สั่นว่ามีสายเข้าทำให้วินที่นั่งเงียบๆอยู่คนเดียวต้องหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นบามที่โทรมา
“มีไร”วินรับสาย
(เรื่องที่มึงอยากรู้ กูหาให้ละ แต่กูสงสัยว่ะ...)บามพูด
“สงสัยอะไร”วินขมวดคิ้ว
(ทำไมมึงไม่รู้จักน้องเทียนวะ ตอนม.ต้นน้องเขาก็เรียนโรงเรียนมึงอ่ะ)สิ้นเสียงของบาม วินรู้สึกมือชาไปหมด เหมือนอะไร
บางอย่างแช่แข็งเขาไว้ เสียงเรียกจากปลายสายไม่สามารถทำให้วินได้สติได้จนในที่สุดวินก็กดตัดสายเพื่อน ตอนม.ต้นงั้น
เหรอ? วินจำได้ว่าเขาเจอเทียน เด็กท่าทางแปลกๆไม่ยอมพูดไม่ยอมจาตอนเขาอยู่ม.5และเด็กนั่นอยู่.4 พวกเขาห่างกันแค่ปี
เดียวแต่ทำไมเด็กเทียนนี่ถึงห่างกับเขา2ปี บางทีเขาก็แอบคิดว่ามันอาจจะแค่บังเอิญชื่อเหมือนกันแต่อะไรบางอย่างมันกลับ
บอกเขาว่ามันไม่ใช่แค่นั้น...มันไม่ใช่ความบังเอิญ
อะไร? ยังไง? พี่วินจำได้มั้ย? ตอนนี้ก็ยังงงๆ (ได้ข่าวว่าแต่งเอง 555) อยากรู้ต้องติดตามนะคะ อิๆ ^ ^
___จางบิวตี้___
-
พี่วินจำได้สักทีเถอะน้าาาา :hao4:
-
:call: :call: :call: :call:
ขอให้ไอัพี่วินรู้ความจริงซะทีว่าเป็นน้องเทียน
และก็ขอให้รู้แล้วน้องหลบหน้าอยากเจอก็ไม่ได้เจอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอให้ไม่เจอ ขอให้น้องหลบหน้า เอาให้สำนึก หึหึหึ o18
-
ขอให้อิพี่วินจำได้เถอะ รักน้องมากไม่ใช่หรอ อย่าทำแบบนี้เลยนะ
-
:pig4:
-
อินังพี่วินคือหลงเทียนแบบเต็มๆ แต่นางยังไม่รู้ตัว :z6:
-
Poor Boy 2
( Key x Night )
ตั้งแต่เมื่อวานไนท์รู้สึกไม่สบายใจเลยที่รู้ว่าวินสนใจเรื่องเด็กสถาปัตปี1คนนั้น เพียงแค่ได้ยินชื่อว่าเด็กคนนั้นชื่ออะไรเขาก็
นิ่งไปเลย เพียงชื่อที่คล้ายกันยังทำให้วินสนใจขนาดนี้ถ้าเกิดเด็กคนนั้นคือเด็กเทียนเมื่อ3ปีก่อนขึ้นมาจะทำยังไง เขากลัว...
กลัวว่าวินจะกลับไปหาเด็กนั่น ถ้าทั้งคู่ใจตรงกัน คบกันขึ้นมาแล้วหัวใจของเขา หัวใจที่สลายของเขาใครจะรับผิดชอบ
“เป็นไรวะ”เซียร์ถามขึ้นเมื่อเห็นไนท์นิ่งเงียบตั้งแต่เช้า
“เปล่า กูกลับละ งานเสร็จแล้ว”ไนท์ว่าก่อนจะลุกขึ้นจากม้านั่งทันที ร่างบางเดินขบคิดมาตลอดทางจนถึงรถของเขาแล้ว
อารมณ์ที่ขุ่นมัวอยู่เพียงนิดหน่อยก็เป็นอันต้องมากขึ้นเมื่อเขาพบกับไอ้รถเศษเหล็กคันเดิมที่มาจอดอยู่ตรงรถของเขา! หายไป
นานนี่กลับมาจอดอีกแล้วเรอะ!! ไนท์กวาดสายตามองหาเจ้าของรถแต่ก็ไม่พบก่อนจะตัดสินใจขึ้นรถโดยไม่เอาความอะไร
เจ้าของรถ วันนี้เขาอารมณ์ขุ่นมัวมากพอละอย่าหาเรื่องให้ตัวเองอีกเลยเถอะ
“เป็นไรวะ”ไนท์พึมพำเมื่อเขาพยายามสตาร์ทรถปรากฏว่ามันสตาร์ทไม่ติด ร่างบางสตาร์ทแล้วสตาร์ทเล่าแต่ก็เป็นเช่นเดิม
จนเริ่มหัวเสีย
“เชี่ยนี่ เป็นห่าอะไรวะ!!”ไนท์ทุบที่พวงมาลัยอย่างหงุดหงิด แค่นี้ชีวิตของเขายังมีเรื่องหงุดหงิดไม่พออีกหรือไง
“เป็นบ้าหรือผีเข้า”เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ไนท์มองผ่านกระจกออกไปทันทีก่อนจะพบใบหน้านิ่งๆของใครคนหนึ่งที่เขาจำได้ดี
แหงสิ ทำไมจะจำไม่ได้ก็ไอ้คนที่เป็นเจ้าของรถเศษเหล็กนี่ไง
“เสือก”ไนท์ว่า คีย์ยักไหล่ทำท่าไม่ใส่ใจก่อนจะเดินไปที่รถของตัวเอง ไนท์พยายามสตาร์ทรถอีกครั้งแต่ก็ยังเหมือนเดิมคือ
รถไม่ติด
“แม่งงงง เป็นเชี่ยไรเนี่ย!!”
ปริ๊นนนนนนนน
เพราะระบายอารมณ์แรงไปหน่อยมือบางเลยไปทุบเอาแตรรถทำให้แตรรถดังลั่นจนผู้คนบริเวณรอบหันมามองโดยเฉพาะคีย์ที่
กำลังจะขี่รถมอเตอร์ไซด์ออกไป
ก็อกๆๆ
“นี่ เป็นบ้าหรือไง”คีย์ว่าพร้อมกับเคาะกระจกรถของอีกคน
“ไม่ได้เป็นบ้า จะไปไหนก็ไปสิ”ไนท์เปิดกระจกมาโต้ตอบอีกคน
“อกหัก? แฟนทิ้ง?”คีย์เลิกคิ้วถาม
“เสือก”ไนท์ด่าอีกครั้ง
“เฮ้ย ทำไรอ่ะ!!”ไนท์โวยวายทันทีที่อยู่ๆอีกคนก็เปิดประตูรถของเขาแล้วดึงเขาลงมาจากรถท่ามกลางสายตาของคนที่อยู่
บริเวณรอบๆ
“อกหักมันก็ต้องหาที่ระบายอารมณ์จริงมั้ย”คีย์ว่า ไนท์งุนงงกับท่าทางของอีกคนก่อนที่คีย์จะลากอีกคนมายังรถมอเตอร์
ไซด์ของเขา
“ขึ้นดิ”คีย์มาหลังจากที่ขึ้นค่อมมอเตอร์ไซด์
“ขึ้น?”ไนท์ถามย้ำ
“ใช่ไง ขึ้นดิ”
“จะให้ฉันนั่งเศษเหล็กของนายเนี่ยนะ ไม่เอา”ไนท์ปฏิเสธ
“อย่าเรื่องมากน่ะ เร็วๆ คนมองเยอะละ”คีย์ว่าพลางกวาดสายตาไปมองรอบๆว่ากำลังมีคนมองมาที่เขาสองคน ไนท์กัดปาก
อย่างชั่งใจก่อนจะกดรีโมทล็อครถแล้วตัดสินใจขึ้นค่อมมอเตอร์ไซด์ของอีกคนที่เขาเรียกว่าเศษเหล็กอยู่ทุกวี่ทุกวัน
“เฮ้ยยยยย!!”ไนท์ร้องลั่นทันทีที่อีกคนออกตัวรถ มือบางคว้ากอดที่เอวของอีกคนทันทีอย่างไม่ได้ตั้งตัว ตากลมหลับปี๋
อย่างกลัวๆ ลมแรงๆที่พัดตีหน้าทำให้รู้สึกเย็นดีแต่ก็ทำให้น่าหวาดเสียวไม่ใช่น้อย
“หลับตาทำไม ลืมตาสิ”คีย์ว่า
“ไม่เอา”ไนท์ตอบ
“เร็วๆ”คีย์ว่าอีกครั้ง ไนท์จึงค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มทันที ตากลมแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีก้อนเมฆ
ปุยๆสีขาว บรรยากาศรอบข้างแม้จะเต็มไปด้วยตึกแต่บรรยากาศเหนือหัวขึ้นไปกลับเป็นท้องฟ้าที่สดใส ลมแรงที่พัดกระทบ
ใบหน้าก็ทำให้รู้สึกเย็นสบายดีต่างจากความเย็นของเครื่องปรับอากาศ
“หึ ”คีย์ที่มองอีกคนผ่านกระจกก็กระตุกยิ้มนิดๆก่อนจะขี่มอเตอร์ไซด์พาอีกคนไปยังปลายทางที่คิดไว้...
“ใต้สะพาน?”ไนท์ถามขึ้นหลังจากที่อีกคนจอดรถที่ใต้สะพานข้ามแม่น้ำ รอบข้างมีเรือขายของมากมาย อาทิ ก๋วยเตี๋ยว
เรือ ชา กาแฟ แถมรอบข้างก็มีคนกำลังนั่งกินกันอยู่ด้วย
“ที่นี่อากาศดี”คีย์ตอบโดยไม่ได้มองหน้าอีกคนแต่กลับมองไปยังแม่น้ำสายใหญ่ที่มีเรือกำลังแล่นมา ไนท์มองตามอีกคนไป
พร้อมกับสูดกลิ่นแม่น้ำเข้าปอดแม้ว่าจะกลิ่นแปร่งๆไปหน่อยแต่ก็ยอมรับเลยว่าที่นี่อากาศดีจริงๆ
“ทำไมพามาที่นี่”ไนท์ถามขึ้น
“เวลาคิดงานไม่ออกจะมาที่นี่”คีย์ตอบ ไนท์พยักหน้ารับก่อนจะคิดไปว่าอะไรกันที่ทำให้เขาไว้ใจมากับคนๆนี้ได้ รู้จักกันไม่
ก็ไม่ แม้ว่าจะเคยทะเลาะกันครั้งหนึ่งก็เถอะ
“ฉันไม่ได้อกหัก ไม่ได้ถูกแฟนทิ้ง”ไนท์พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบของเขาทั้งสองคน คีย์ไม่ได้พูดตอบหรือหันมามองอีก
คนแต่เพียงแค่ยืนนิ่งฟังเท่านั้น
“ฉันชอบเพื่อนสนิท ที่สนิทกันมานาน มันไม่รู้หรอก ฉันคิดว่าสำหรับมันแล้วฉันสำคัญที่สุดแต่...”ไนท์เงียบไปครู่นึง
“...แต่พอมันเจอเด็กคนหนึ่งเมื่อ3ปีก่อน มันก็เปลี่ยนไป สายตาของมันบอกทุกสิ่งว่ามันชอบเด็กนั่น หึๆ แต่เหมือนโชค
ชะตาเล่นตลก เด็กนั่นหายไปจากชีวิตมันแล้วตอนนี้ก็กลับมา”ไนท์ว่าพลางหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างขมขื่น
“กลัว?”คีย์ถามขึ้น
“นั่นสิ คงงั้น”ไนท์ตอบพลางยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจแต่ในใจกลับคิดแบบนั้นจริงๆ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้เล่าเรื่องนี้ให้กับคน
ที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อฟัง แต่อย่างน้อยก็คิดว่าเรื่องแบบนี้เขาคงระบายให้ใครฟังไม่ได้หรอกยิ่งกับพวกเพื่อนแล้วยิ่งไม่ได้เลย
“ทำไมไม่สารภาพรัก?”คีย์ถามต่อ
“ถ้านายเคยชอบเพื่อนสนิท นายจะรู้คำตอบ”
“พอดีไม่ใช่คนชอบคนง่าย แต่ถ้าชอบใครแล้วก็จะชอบมาก”คีย์ว่าพร้อมกับหันมามองหน้าอีกคน ไนท์ชะงักไปนิดนึงเมื่อ
เห็นสายตาจริงจังของอีกคน ใบหน้านิ่งๆที่คาดเดาความรู้สึกไม่ออกแต่กลับมองด้วยสายตาจริงจังอย่างนั้นทำให้ไนท์ใจสั่น
เล็กน้อย เอ่อ...หมายถึงตกใจเล็กน้อยต่างหาก
“งะ...งั้นเหรอ แล้วบอกทำไม ใครถาม”ไนท์ว่า
“ทีนายยังเล่าเรื่องของนายเลย ใครถาม?”คีย์ว่าหน้านิ่งๆ ไนท์แทบจะปรี๊ดใส่อีกคนทันทีกับคำพูดที่ได้ยิน
“เออ ฉันมันเสือกเล่าเอง พอใจมั้ย!”
“อืม นายเสือกเล่าเอง”คีย์พยักหน้ารับ
“ความจริงฉันนี่ไม่ควรเล่าเรื่องให้กับคนที่ไม่รู้จักอย่างนายฟังเลยจริงๆ”ไนท์ว่า
“งั้นก็ทำความรู้จักกันสิ ฉันคีย์”ไนท์ทำหน้างุนงงอย่างตามอารมณ์อีกคนไม่ทัน
“เดี๋ยวนะๆ อะไรของนายเนี่ย”
“ทำความรู้จักไง ฉันคีย์”คีย์ว่า
“ฉันไนท์ แม่ง ท่าจะบ้า”ไนท์พึมพำในประโยคหลัง
“ยินดีที่ได้รู้จัก”
คู่นี้เน้นเบาๆ ไม่เน้นดราม่าเนอะ อิๆ ^ ^ แอบชอบบุคลิกคีย์จริงๆ ไม่รู้ว่าไนท์จะชอบบ้างหรือเปล่า เง้อออออออ >__<
ฝากติดตามด้วยนะคะ
___จางบิวตี้___
-
คีย์ชอบไนท์แล้วแน่ๆ ไม่งี้นไม่พาไปด้วยหรอก
-
คู่รักคู่กัด :hao7:
-
ไม่สมเหตุสมผลอ่ะ ตั้งแต่แกล้งกันเพราะเป็นใบ้แล้ว ยิ่งมาถึงตอนนี้อีก
แล้วเทียนพึ่งรู้เหรอว่าตัวเองโง่ น่าจะรู้ตั้งนานแล้วนะ
-
Poor Boy 10
ตอนนี้เทียนกำลังยืนอยู่หน้าผับแห่งหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย ถามว่าเขามาที่นี่ทำไม เขามาหาพี่รหัสยังไงล่ะ!
จากที่ลืบรู้มาพบว่าพี่รหัสของเขาหรือพิชเพื่อนเก่าสมัยมัธยมนั้นทุกวันศุกร์จะมาที่นี่ ใครว่าเด็กสถาปัตงานรัดตัวไม่มีเวลา
เที่ยวแต่จากที่ได้ยินมาพิชกลับมาที่นี่ทุกวันศุกร์
“กล้าเข้ามั้ยเนี่ย”คีย์ที่มาเป็นเพื่อนอีกคนถามขึ้น
“เอ่อ...มั้งนะ”เทียนว่าพลางกัดปากอย่างไม่แน่ใจ กล้าพูดเลยว่าตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเข้าสถานที่แบบนี้ แม้ว่าตอนมัธยม
จะมีเพื่อนชวนบ้างแต่เขาก็ปฏิเสธตลอดเพราะคิดว่ามันไม่เหมาะกับเขาเท่าไหร่แต่เพราะครั้งนี้จำเป็นจริงๆเลยต้องมา
“ไปดิ”คีย์ว่าพร้อมจูงมืออีกคนเข้าไปข้างใน เทียนพยายามกวาดสายตามองหาพิชก่อนที่จะพบกับอีกคนจริงๆ พิชไม่เปลี่ยน
ไปมากเท่าไหร่จากมัธยมยังคงดูดีเหมือนเดิม ดูแล้วน่าจะฮอตพอตัว
“มึงจะเอาไง จะเข้าไปหาพี่เขาเลยมั้ย”คีย์ถามขณะที่พาเทียนมานั่งที่เคาน์เตอร์บาร์
“คีย์ไปกับเราได้เปล่า”เทียนถาม
“แต่ในนั้นไม่มีพี่รหัสกู”คีย์ว่า ใช่ว่าเขาจะไม่อยากไปเป็นเพื่อนเพราะดูท่าแล้วร่างบางน่าเป็นห่วงไม่ใช่น้อย เขาสังเกต
สายตาหลายสายตาที่มองมาที่อีกคนตั้งแต่เดินเข้าผับมาบ่งบอกว่าสนใจในเพื่อนหน้าสวยของเขามาก ถ้าคาดสายตาไปมีโดน
ฉุดแหงๆ
“งั้นคีย์รอเราแปบนะ ขอเข้าไปแนะนำตัวกับพี่เขาแปบเดียว”คีย์พยักหน้ารับ เทียนค่อยๆเดินไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยผู้ชาย4-
5คนที่กำลังดื่มเหล้ากันอย่างเมามันส์
“พี่ครับ”เทียนเดินเข้าไปหาพิชแล้วทักขึ้น
“ใครวะ เด็กมึงเหรอไอ้พิช ไอ้เชี่ย น่าแดกสัส”เพื่อนคนหนึ่งของพิชว่า เทียนรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันทีกับสิ่งที่ได้ยิน
“ไม่ใช่เว้ยๆ มึงอ่ะเป็นใคร”พิชหันไปพูดกับเพื่อนก่อนจะหันมาหาเทียน
“ผมชื่อเทียนครับ เป็นน้องรหัสของพี่”เทียนก้มหน้าก้มตาพูดเพราะรู้สึกไม่คุ้นกับการที่มีคนมามองเขาแบบนี้
“น้องรหัส?”พิชทวนคำ เทียนพยักหน้ารับทันที
“โหยยยยยย ทำไมมึงได้น้องรหัสน่ารักงี้วะ อิจสัสอิจ”เพื่อนพิชว่า
“นั่งก่อนดิ”พิชว่าพร้อมขยับที่ให้เทียนนั่ง เทียนอยากจะปฏิเสธเพราะอยากออกจากผับนี้เต็มทนแล้วแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธ
ได้ ร่างบางนั่งลงข้างๆพิช มือบางจับกันไว้หน้าตักพร้อมกับก้มหน้าก้มตา
“ไม่เคยมาหรือไง”พิชถาม เทียนพยักหน้ารับ
“นี่กูพี่รหัสมึงนะ ทำกลัวไปได้”พิชพูดกลั้วขำ
“อ่ะ เอาไป กูชงอ่อนๆให้”พิชยื่นแก้วเหล้าให้เทียน
“ผมดื่มไม่เป็นครับ”เทียนตอบ
“แก้วเดียว ถือว่าเป็นการรับเข้าสาย”พิชว่าพร้อมคะยั้นคะยอให้อีกคนดื่ม เทียนกัดปากอย่างชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆดื่ม
เหล้าในแก้วเข้าไป น้ำขมๆรสชาติฝาดๆไม่ได้มีความอร่อยเลยในความรู้สึกของเทียนทำให้ร่างบางทำหน้าเหยเกรทันทีที่ดื่ม
หมด พิชหัวเราะนิดๆกับท่าทางของอีกคน ใสซื่อจริงๆ
“ขมหรือไง”พิชถาม
“ครับ”เทียนว่าพร้อมกับหน้าขึ้นสีเล็กน้อย จะว่าเขาเมาง่ายหรืออะไรก็เถอะแต่คนมันไม่เคยกินจริงๆนี่หน่า
“อ่อนว่ะ เป็นน้องกูต้องสายแข็งดิ”พิชว่าพร้อมยีหัวอีกคนอย่างหยอกๆ เทียนหันมายิ้มให้อีกคนนิดๆอย่างน้อยบรรยากาศ
ระหว่างเขากับพี่รหัสที่เคยเป็นเพื่อนในห้องก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด...อีกด้านหนึ่ง...ตาคมมองไปที่โต๊ะไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะตัวเอง
ด้วยสายตาเรียบนิ่ง มองตั้งแต่ร่างบางที่เดินเข้าไปหาใครบางคนที่โต๊ะนั่นจนนั่งลงข้างๆและรับเหล้ามาดื่มจนตอนนี้นั่งหยอกล้อ
กันอยู่ วินเฮอะในลำคอเบาๆกับสิ่งที่เห็น ตอนแรกทำตัวเหมือนใสๆแต่นี่อะไรมาหาผู้ชายถึงในผับ
“มองไรวะ”ไนท์ถามขึ้นพร้อมกับมองตาม
“เปล่า”วินตอบพร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปาก
“ค่อยๆกินดิวะ เดี๋ยวก็เมาหรอก”ไนท์ว่าพลางทำท่าห้ามวิน
“กูไม่เมาง่ายหรอก”วินว่า
“วินคะ วันนี้มาไม่เห็นบอกแพรวเลย”เสียงหนึ่งทักขึ้น วินมองไปที่เจ้าของเสียงก็พบว่าเป็นดาวคณะมนุษย์ฯที่เคยนอนกับ
เขาครั้งสองครั้งแต่ช่วงนี้ไม่ได้ติดต่อกัน
“ไม่คิดว่าจะมาน่ะ”วินตอบสั้นๆ
“งั้นแพรวนั่งด้วยนะคะ”แพรวว่าก่อนจะแทรกตัวนั่งระหว่างวินกับไนท์ทันที ไนท์มองหญิงสาวด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ผู้หญิงนี่
เป็นแบบนี้ทุกคนป่ะวะ!...ยิ่งดึกบรรยากาศในผับยิ่งคึกคัก ยิ่งแอลกอฮอล์เข้ากระแสเลือดเยอะเท่าไหร่ยิ่งสนุกมากขึ้น วินพา
หญิงสาวมายังห้องน้ำชายก่อนจะดันอีกคนเข้าไป ปากหนาประกบจูบหญิงสาวทันทีโดยที่หญิงสาวเองก็ไม่น้อยหน้าจูบตอบ
กลับมาอย่างร้อนแรง ทั้งคู่แลกจูบกันอย่างร้อนแรง มือหนาเค้นคลึงที่หน้าอกของหญิงสาวอย่างมันส์มือแต่ก่อนที่อะไรจะเกิน
เลยไปกว่านี้เสียหนึ่งก็ดังขึ้น
“อื้ออออ เรายังไม่เมา คีย์รอข้างนอก”วินว่าพร้อมบอกเพื่อนที่พาเขามาที่ห้องน้ำ เขาไม่ได้อยากกินเหล้าเลยด้วยซ้ำแต่
พิชเนี่ยแหละยัดเยียดให้เขากินแถมยังให้ไปตามคีย์ที่ถือว่าเป็นรุ่นน้องในคณะมาร่วมวงด้วยเพราะเขาบอกว่ามาด้วยกันกับเพื่อน
จากหนึ่งแก้วก็เป็นสองแก้ว สามแก้วจนเขาดื่มไปห้าแก้วในที่สุด
“เข้าดีๆล่ะ”คีย์ว่า เทียนหยักหน้ารับก่อนจะรีบเข้าห้องทันที
“หยุดทำไมคะวิน”แพรวถามขึ้น
“ออกไป”วินว่า
“ว่าไงนะคะ”แพรวถามอย่างไม่เชื่อหู
“ออกไป ไม่มีอารมณ์แล้ว”วินว่าหน้านิ่ง
“ตะ...แต่...”
“ไปสิ”วินว่าเสียงแข็งทำให้หญิงสาวต้องจำใจออกไปทันที วินออกจากห้องน้ำก่อนจะมายืนอยู่ที่หน้าประตูของห้องน้ำอีก
ห้องที่อีกคนเข้าไป
แอดดดดด
“พะ...พี่วิน”เทียนตกใจทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำมาเจออีกคนที่เขาไม่คิดว่าจะเจอ
“จะทำอะไรครับ ปล่อยนะ อื้ออออออออ”เสียงหวานหายไปในลำคอทันทีที่โนประกบจูบ ร่างสูงดันอีกคนกลับเข้าไปใน
ห้องน้ำพร้อมกับล็อคกลอน ปากหนาจู่โจมอีกคนอย่างรวดเร็วจนเทียนตั้งตัวไม่ทัน ลิ้นหนาเข้าไปกวาดชิมความหวานในโพรง
ปากของอีกคนอย่างร้อนแรง เทียนพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงอีกคนได้ มือหนาจับมือบางทาบไปกับผนังพร้อมกับ
ระดมจูบอย่างหนักหน่วง
“อ๊ะ...ปะ...ปล่อยนะครับ”เทียนร้องออกมาทันทีที่ปากหนาเลื่อนลงมากัดที่ซอกคอของเขา
“อื้อออออออออออ”แล้วก็ประกบจูบอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ได้รนแรงเหมือนครั้งก่อนแต่ก็ยังคงร้อนแรงจนเทียนแข้งขาอ่อนแรง
แทบจะล้มไปกองกับพื้นถ้าไม่ติดว่าอีกคนจับเขาไว้อยู่
“เทียน เสร็จยัง”เพราะเห็นว่าเพื่อนเข้าห้องน้ำนานไปคีย์เลยเข้ามาตาม เทียนเบิกตาโพลงทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อนตัวเอง
ร่างบางพยายามดันอีกคนออก
“ตอบมันไปว่านายปวดท้อง”วินว่าหลังถอนจูบแต่ริมฝีปากก็ยังคงวนเวียนอยู่ตามแก้มใสและซอกคอขาวของอีกคน
“พี่จะทำอะไรผม”เทียนถามสียงสั่นด้วยความกลัว
“จะตอบหรือจะให้เพื่อนมึงได้ยินเสียงมึงเอากับกู เลือกเอา!”
เกลียดๆๆๆ เกลียดอีพี่วินสุดๆ >0< ด่าได้ค่าแต่อย่าแรงมาก 55555 ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ^ ^
ปล. สำหรับใครที่บอกว่าเรื่องนี้มันไม่สมเหตุสมผล มันเป็นธรรมดาของนิยายนะคะ ย้ำนะคะ 'นิยาย' ถ้าต้องการความสมเหตุสม
ผลแนะนำให้อ่านเรื่องจริง อ่านพวกทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์เนอะ ^ ^
___จางบิวตี้___
-
อะไรของพี่วินเนี่ยยยย จะแกล้งน้องไปถึงไหนนน :katai1:
-
นังวิน!!! :z6: จะมีซักตอนมั้ยที่ชั้นอดใจไม่อยากตบแกได้ :katai1:
ตอนแรกคิดว่าคีย์จะซัมธิงกับเทียน
แต่ตอนนี้พิชก็มาา คือ มันมีเค้าลางมาแต่แรกๆ พิชชอบแกล้งเทียน คงเป็นนิสัยเด็กๆแบบ แกล้งคนที่ตัวเองชอบ
รอตอนต่อไปป
-
Poor Boy 11
“อื้อ...อ๊ะ...อ๊า...อื้อ...อ๊า”เสียงหวานครางออกมาอย่างกั้นไม่อยู่แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บไปไม่น้อยที่ช่องทางด้านหลังถูกรุกรานแต่ก็มี
ความเสียดเสียวปะปนมาด้วย เทียนก้มหน้าซบไหลอีกคนเพื่อกั้นเสียงไม่ให้เล็ดรอดออกมาเพราะได้ยินว่าเหมือนจะมีหลาย
คนกำลังมาเข้าห้องน้ำ
“อื้มมมม”วินเองก็ครางในลำคออย่างพอใจกับรสชาติรักของร่างบางที่นั่งค่อมตักอยู่ ร่างสูงจับเอวบางให้ขยับขึ้นลงพร้อมกับ
ตัวเองที่กระแทกแก่นกายสวนไปด้วย ช่องทางด้านหลังของอีกคนรัดแก่นกายของเขาเสียแน่นจนเหมือนว่าจะเสร็จตลอดเวลา
“อื้ออออ”เทียนครางออกมาเพราะอีกคนกระแทกแก่นกายสวนเข้ามาอย่างแรง แค่ท่านั่งที่เขานั่งค่อมตักอยู่ก็ทำให้แก่นกาย
ใหญ่สอดเข้ามาลึกแล้วพออีกคนกระแทกเข้ามาซ้ำอีกก็ทำให้ไปกระแทกโดยจุดเสียวภายในเข้าไปใหญ่ เทียนรู้สึกเกลียดตัว
เองที่ดันไปรู้สึกเผลอไผลกับสิ่งที่ร่างสูงทำกับเขา ตอนแรกก็ขัดขืนแทบตายแต่พออีกคนเล้าโลมเข้าหน่อยเขาก็อ่อนระทวยจน
ยอมในที่สุด เพียงแค่คิดแบบนี้ดวงตาคมก็คลอไปด้วยน้ำตาทันที เขานี่มันน่าสมเพสจริงๆ
“อ๊ะ...ผะ...ผม...อื้อออออ”เทียนครางยาวก่อนจะปลดปล่อยออกมาพร้อมกับร่างสูงที่ปลดปล่อยออกมาจนเต็มถุงยางอนามัย
เทียนหอบหายใจอย่างหนักพร้อมกับใบหน้าขาวที่ซบลงที่ไหล่หนาของอีกคนด้วยความเหนื่อยอ่อน วินมองอีกคนพร้อมกระตุก
ยิ้มมุมปาก จะว่าไปบทรักเมื่อครู่ก็ทำให้เขาเต็มอิ่มไม่น้อย แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงอีกคนอย่างชัดเจนก็เถอะแต่ทำยังไงได้นี่มันที่
สาธารณะนี่เนอะ
“อื้ออออออ”เทียนครางอีกคนเมื่อวินค่อยๆถอนแก่นกายออก ร่างบางรีบลุกออกจากหน้าตักของอีกคนทันทีแม้ว่าจะเจ็บช่อง
ทางด้านหลังแค่ไหน แม้ว่าขาจะพยุงตัวไม่ค่อยไหวเท่าไหร่เขาก็ต้องทน ร่างบางจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองเข้าที่ก่อนทำท่าจะ
เดินออกจากห้องน้ำแต่ก็โดนมือหนาคว้าไว้ก่อน
“ไปกับกู”วินว่าก่อนจะดึงอีกคนออกจากห้องน้ำ เทียนก้มหน้าอย่างอายๆทันทีที่คนหลายคนที่กำลังใช้ห้องน้ำพากันมองมา
ที่เขากับร่างสูงเป็นตาเดียว
“ว่าจะมาตามพอดี”พิชพูดขึ้นขณะที่ยืนขวางทางวินกับเทียนไว้
“เอ่อ...ผม”
“กลับ”วินว่าพร้อมกระชากมือของเทียนแต่มืออีข้างกลับโดนพิชจับเอาไว้
“ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับน้องรหัสกูครับ”พิชถาม ไม่ใช่เขาจะไม่รู้จักอีกคน แหงแหละ...ใครไม่รู้จักเดือนวิศวะปี3อย่างไอ้
คนตรงหน้าบ้างล่ะ เขากับมันแย่งคู่นอนกันบ่อยๆแถมมันยังเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าด้วย
“ตอบไปดิว่ากูเป็นอะไรกับมึง”วินกระซิบข้างหูเทียน เทียนช้อนตามองพิชอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”สิ้นเสียงของเทียนวินก็กระตุกยิ้มให้อีกคนก่อนจะกระชากร่างบางให้เดินตามไปทันที...วินขับรถ
พาอีกคนมายังคอนโด เทียนทำท่าจะไม่ขึ้นไปกับอีกคนเพราะยังจำภาพความทรงจำแรกที่มาที่นี่ได้แม้ว่าเมื่อครู่อีกคนจะ
ทำแบบนั้นกับเขาก็ตามแต่วินก็ฉุดกระชากลากดึงอีกคนขึ้นมาจนได้
“ผมเจ็บครับ”เทียนพูดเสียงแผ่วหลังจากที่โดนกระชากอย่างแรง มือหนาที่จับข้อมือของเขาจนแน่นทำให้ผิวขาวขึ้นรอย
แดงอย่างชัดเจน
“ถ้าไม่อยากเจ็บก็อย่าขัดขืนกู”วินว่าติดหงุดหงิด แม้ว่าจะได้เย้ยไอ้สถาปัตรุ่นน้องนั่นแต่ก็ยังอดหงุดหงิดไม่ได้ที่รู้ว่าร่างบาง
เป็นน้องรหัสมัน เพียงแค่มองตาก็รู้แล้วว่าแม่งมันสนเด็กนี่ แต่คิดเหรอว่าเขาจะให้...ของๆเขา ยังไงก็ต้องเป็นของเขา
“เอ้า ไปอาบน้ำ”วินว่าพร้อมกับโยนบ็อกเซอร์กับเสื้อยืดตัวใหญ่ให้เทียน เทียนรับมาอย่างงงๆ
“ไม่เข้าใจที่กูพูดหรือไง”วินว่า
“ขะ...เข้าใจครับ”เทียนว่าก่อนจะรีบเข้าไปอาบน้ำทันที วินมองตามอีกคนนิดๆก่อนจะถอดเสื้ออกเหลือเพียงกางเกงยีนส์ตัว
เดียวก่อนจะเดินไปที่ระเบียงแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ จะว่าเขาเป็นคนสูบจัดก็ว่าได้แต่เขารู้สึกว่าเวลาที่สูบสมองมันโล่งดี
ยิ่งตอนต้องใช้ความคิดเขายิ่งต้องการมัน…เทียนเดินออกจากห้องน้ำก่อนจะมองหาอีกคนก่อนจะพบว่ายืนอยู่นอกระเบียง ร่าง
บางไม่รู้จะทำตัวยังไงดี ถามว่าเขายังกลัวอีกคนมั้ยก็ตอบเลยว่ากลัว...กลัวมาก แต่อยากใกล้ชิดกับอีกคนมั้ยก็คงเป็นคำตอบ
เดียวกันว่า...อยากมาก
ครืดๆๆ
“ว่าไงคีย์”เทียนกดรับสายของเพื่อน
(พี่พิชบอกมึงออกไปกับผู้ชายคนนึง ใครวะ)คีย์ถามด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังไม่พอใจ
“เอ่อ...คือ...เรา...”
(มันใช่มั้ย มึงตอบกูมานะเทียน”คีย์ว่า
“คีย์...คือ...อ๊ะ...พี่วิน”
“เออ เพื่อนมึงอยู่กับกูเอง ทำไม?”วินแย่งโทรศัพท์มาจากอีกคนก่อนจะพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงกวนๆ
(มึงต้องการอะไรจากเพื่อนกูกันแน่)คีย์ถาม
“อะไรงั้นเหรอ...”วินปรายตามองเทียน เทียนหลบตา
“...คงไม่ใช่สิ่งที่กูต้องบอกมึงว่ะ แค่นี้นะ”ว่าแล้ววินก็กดวางสายแล้วกดปิดเครื่องทันที
“พี่วินจะทำอะไรครับ เอาโทรศัพท์ผมมานะ”เทียนว่าเมื่อเห็นร่างสูงเอาโทรศัพท์เขาไป
“รู้จักชื่อกู? กูไม่เห็นจำได้ว่าเคยบอก”วินเลิกคิ้วกวนๆ
“พี่จำผม...ไม่ได้เหรอ”เทียนถามก่อนจะมองหน้าอีกคนอย่างมีความหวัง
“กูจำได้แค่ว่ารูมึงแม่งฟิตชิบหาย”วินว่าหน้าตาย เทียนแทบจะร้องไห้ออกมาทันทีกับคำตอบของอีกคน ร่างบางยืนน้ำตา
คลออย่างทำอะไรไม่ถูก หรือว่าเขาไม่ค่าเพียงพอที่จะอยู่ในความทรงจำของอีกคนเลย
“มึงชื่อไร”วินถาม
“เทียนครับ”เทียนตอบเสียงแผ่ว
“งั้นเหรอ? ชื่อคุ้นๆ...”เทียนเงยหน้ามองอีกคนทันที
“...น่าจะชื่อเหมือนคู่นอนกูสักคน”วินว่าต่อ เทียนไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลย ถามว่าทำไมเขาไม่บอกอีกคนไปว่าเขาเคยรู้จักกับ
อีกคน บอกแล้วได้อะไรล่ะ? ในเมื่อคนไม่ค่าอย่างเขา ไม่เคยอยู่ในความทรงจำของอีกคน ต่อให้บอกไปแล้วจะได้อะไร
บางทีเขาคงต้องปล่อยเรื่องนี้ไป...
“แม่งง่วงว่ะ ไปนอนได้ละมึงอ่ะ”วินว่า เทียนพยักหน้ารับแม้ว่าจะอดสงสัยไม่ได้ว่าอีกคนพาเขามาที่นี่ทำไม ร่างบางล้มตัว
ลงนอนบนเตียงกว้างก่อนจะเผลอหลับไปอย่างรวดเร็วเพราะความเพลีย...วินที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำมองร่างบางที่นอนอยู่บน
เตียงเล็กน้อย เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องพาอีกคนมาที่คอนโดด้วย แถมยังปล่อยให้อีกคนนอนหลับหน้าตายเฉยเพราะปกติ
แล้วเวลาพาใครมาที่คอนโดก็มาเพื่อเรื่องแบบนั้นทั้งนั้น
“อื้ออออ”เทียนครางในลำคอเบาๆก่อนจะพลิกตัว ขาเรียวขาวที่โผล่ออกมาจากบ็อกเซอร์ตัวสั้น ไหล่เล็กที่มีรอยขบกัดของ
เขาปรากฏแก่สายตาเมื่อเสื้อที่ร่างบางใส่ตัวใหญ่กว่าเจ้าตัว
“สัส ยั่วกูหรือไงวะ”วินสบถเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เริ่มขยายขึ้น เขาไม่ใช้คนเกิดอารมณ์ง่ายแต่ก็ไม่เข้าใจเพียงแค่เห็น
อีกคนสภาพนี้กลับเกิดอารมณ์อย่างง่ายดาย
ตอนนี้แปร่งๆหน่อยนะคะ ไม่ค่อยมีเวลาเลยอ่ะ พรุ่งนี้มีสอบเลยต้องฟิตอ่านหนังสือ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
___จางบิวตี้___
-
น้องเทียนผู้น่าสงสารมาก อีพี่วินใจร้ายมากนะ ถ้าได้รู้ความจริงทั้งหมดนะจะสมน้ำหน้าให้
-
สรุปพี่วินรู้เรื่องหรือยังคะ
เรื่องนี้ต้องขยายย :ling1:
-
เทียนปล่อยพี่วินไปเลยยยย
:angry2:
-
เจ็บแทนน้องเทียนเลยอ่ะ
-
Poor Boy 3
( Key x Night )
ไนท์มองร่างสูงของเพื่อนสนิทที่เดินควงกับดาวคณะมนุษยศาสตร์อย่างแพรวไปทางห้องน้ำก็พอจะรู้ว่าทั้งคู่ไปทำอะไรกัน
ร่างบางหลับตาลงอย่างปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น
“ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ”ไนท์ลืมตาแล้วมองไปที่เจ้าของเสียง ร่างสูงตรงหน้าถ้าจำไม่ผิดเป็นเดือนคณะวิทยาศาสตร์อะไร
สักอย่างรุ่นเดียวกับเขา
“อืม”ไนท์พยักหน้ารับ
“ไนท์มาคนเดียวเหรอ” ‘บาส’ ถามขึ้น
“รู้จักเราด้วยเหรอ?”ไนท์ถามกลับ
“ฮะๆ ใครบ้างไม่รู้จักไนท์กันล่ะ”ไนท์ขมวดคิ้วกับคำตอบของอีกคน เขาไม่ใช่คนดังของมหาวิทยาลัยเสียหน่อย ไม่ใช่เดือน
คณะอย่างวินด้วย
“เราบาสนะ”อีกคนว่าพร้อมยื่นแก้วทำท่าจะขอชนไนท์ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ร่างบางหยิบแก้วของตัวเองไปชนกับอีกคนก่อน
จะดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว
“ไนท์ท่าทางจะคอแข็งนะ”บาสว่า
“ไม่หรอก”ไนท์ว่า รู้สึกมึนหัวเล็กน้อยเพราะดื่มรวดเดียวไปเมื่อครู่...สายตาคมมองไปที่ร่างบางที่กำลังนั่งคุยกับร่างสูงคน
หนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วเล็กๆ คีย์เห็นไนท์มาตลอดแม้จะรู้สึกว่าโลกมันกลมเกินไปจริงๆที่อีกคนเป็นเพื่อนกับคนที่มายุ่งเกี่ยวกับ
เพื่อนของเขา เรื่องที่ไนท์เคยเล่าให้เขาฟังย้อนกลับเข้ามาในหัวทำให้คีย์พอจะปะติดปะต่ออะไรได้ขึ้นมาบ้าง
“จะไปไหนน่ะ”คีย์ถามขึ้นเมื่อเพื่อนร่างบางของเขาทำท่าจะลุกขึ้น
“ไปเข้าห้องน้ำน่ะ”เทียนว่า
“เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน”คีย์ว่าแต่ตาคมก็อดมองกลับไปที่อีกคนไม่ได้ ท่าทางดูจะมึนๆไม่ใช่น้อย แม้ว่าจะนั่งห่างกันแต่เขาก็พอ
สังเกตเห็นว่าร่างบางใบหน้าแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
“อื้ออออ เรายังไม่เมา คีย์รอข้างนอก”เทียนว่าขณะที่กำลังจะเข้าห้องน้ำ คีย์มองเพื่อนสนิทตัวเองนิดๆ ท่าทางดูมึนๆไม่ใช่
น้อย
“เข้าดีๆล่ะ”คีย์ว่า เทียนหยักหน้ารับก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำทันที คีย์ออกมารอหน้าห้องน้ำแทนเพราะไม่อยากขวาง
ทาง...กลับมาทางด้านไนท์ ไนท์รู้สึกว่าร่างสูงอีกคนจะพยายามชนแก้วกับเขาบ่อยมากจนรู้สึกว่ากำลังถูกมอมเหล้า ไม่ใช่ว่า
ไนท์ไม่เคยดื่มแต่เขาไม่ได้คอแข็งแบบเพื่อนคนอื่นที่จะกินเป็นขวดๆแล้วไม่เมา
“อีกแก้วนะไนท์”บาสว่า
“ตะ...แต่”
“อา...ไนท์มึนๆใช่มั้ย งั้นเดี๋ยวเราไปสั่งเครื่องดื่มอ่อนๆให้ไนท์ดีกว่า”บาสว่าก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์พร้อมสั่งเครื่องดื่ม
ไนท์สะบัดหัวเพื่อเรียกสติแต่ก็ดูเหมือนว่าจะเลือนรางมาก บาสรับเครื่องดื่มจากบาร์เทนเนอร์มาก่อนจะหยิบซองยา
จากกระเป๋าขึ้นมา ปากหนากระตุกยิ้มอย่างร้ายๆก่อนจะใส่ยาปลุกเซ็กส์ลงไปในแก้วของอีกคน หึๆ คืนนี้แหละไนท์คนสวย เรา
จะได้ขึ้นสวรรค์ด้วยกัน
“อ่ะ ดื่มซะ เครื่องดื่มนี้เปรี้ยวๆอาจจะช่วยได้”บาสว่า ไนท์รับมาอย่างไม่ได้คิดอะไรก่อนจะกระดกดื่มทันที บาสมองอีกคน
อย่างพึงพอใจ...ไนท์รู้สึกแปลกๆขึ้นมา รู้สึกร้อนๆไปทั่วร่างกาย แก่นกายภายในร่มผ้าเหมือนจะขยายใหญ่
“เป็นอะไรเหรอไนท์”บาสถามด้วยน้ำเสียงแสร้งเป็นห่วงทั้งที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าร่างบางเป็นอะไร หึๆ ยาออกฤทธิ์แล้วสินะ
“เอ่อ...เราขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”ไนท์ว่าก่อนจะรีบลุกไปทันทีโดยที่มีบาสเดินตามไปด้วย
“อ๊ะ...ปล่อยนะ”ไนท์ว่าเมื่อบาสเดินมาจับแขนเขาไว้ เพียงแค่สัมผัสปลายนิ้วจากอีกคนไนท์ก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด
“ไปสนุกกันเถอะไนท์”บาสว่า
“ไม่...ปล่อยนะ อื้อ ปล่อยนะ”ไนท์พยายามขัดขืนเมื่ออีกคนกระชากเข้ามาในอ้อมกอด แม้ว่าในผับคนจะพลุกพล่านแต่หา
จะมีใครสนใจไม่
“ปล่อยแน่ถ้าถึงเตียง”บาสกระซิบข้างหูบางก่อนจะเลียหูเล็กเบาๆอย่างปลุกอารมณ์ ไนท์ตัวสั่นทันที
“ไนท์”เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้นก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ไนท์พยายามปรือตามองเจ้าของเสียง
“คะ..คีย์”
“ปล่อย จะพาไนท์ไปไหน”คีย์ถามคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจนัก
“มึงยุ่งอะไรด้วยวะ กูกับไนท์กำลังจะไปสนุกกัน”บาสว่าอย่างไม่พอใจที่ถูกขัดอารมณ์
“เฮ้ย”บาสโวยวายทันทีที่อยู่ๆคีย์ก็ผลักเขาและดึงตัวไนท์ออกมา ร่างบางของไนท์ที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ถลาเข้าไปในอ้อม
กอดของคีย์ทันที
“อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงทำอะไรกับไนท์ ถ้าไม่อยากให้เรื่องแพร่เลิกยุ่งกะไนท์ซะ”คีย์ว่าก่อนจะพาไนท์ไปทันที บาสทำท่าจะ
ตามไปแต่เพราะสายตาหลายคู่ที่มองมาที่เขาหลักจากที่คีย์พูดไว้เสียงดังก็ทำให้บาสชะงัก เขาเป็นถึงเดือนคณะนะ ไม่มีใครที่
ไม่รู้จักเขา ถ้าเรื่องแพร่ไปเขากลายเป็นขี้ปากแน่ แม่ง!...คีย์มองร่างบางในอ้อมกอดอย่างหัวเสียเมื่อพอจะรู้ว่าอีกคนเป็นอะไร
ทำไมถึงได้ตัวอ่อนปวกเปียกแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าคนท่าทางเก่งๆ ปากดีอย่างไนท์จะพลาดท่าโดยมอมยาได้ คีย์ตัดสินพาไนท์
มาที่คอนโดของตัวเองเพราะคิดว่าถ้าเอาร่างบางไปส่งบ้านสภาพนี้คนที่บ้านต้องตกใจแน่ เขาเคยไปส่งไนท์ที่บ้านครึ่งนึงก็เลยรู้
ว่าไนท์อยู่กับย่าและสาวใช้ เวลานี้คงจะนอนกันหมดแล้ว
“อื้อออออ”ไนท์ครางเบาๆในลำคอพร้อมกับมือที่พยายามปัดป่ายไปทั่วแผงอกของคีย์
“อยู่นิ่งๆสิวะ”คีย์ว่าพร้อมกับอุ้มร่างบางขึ้นมอเตอร์ไซด์คันเก่งก่อนที่ตัวเองจะขึ้นค่อมด้านหลัง เขาจำใจต้องให้ไนท์นั่งข้าง
หน้าเพราะอีกคนไม่มีสติ ถ้าเกิดให้ซ่อนมีหวังหงายตกรถแน่
“คีย์”ไนท์ปรือตาหันกลับมามองอีกคนนิดๆเมื่อรู้สึกถึงลมเย็นๆที่ปะทะเข้าที่ใบหน้า
“นั่งเฉยๆ”คีย์ว่าอย่างดุๆ
“อื้ออออ ร้อนนนน”ไนท์ว่าเสียงออดอ้อน
“เออๆ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”คีย์ว่าพร้อมกับเอามือกอดเอวบางของอีกคนให้แน่นขึ้นเพราะกลัวจะตกรถ...คีย์แทบจะบ้าตายเพราะ
ความมือปลาหมึกของอีกคนที่พยายามล้วงเสื้อของเขาขณะที่กำลังอยู่ในลิฟต์แถมยังส่งสายตาเชิญชวนมาอีกต่างหาก ถ้า
เป็นเวลาปกติเขาคงจะนึกสนุกถ่ายรูปไนท์เก็บไว้ไปล้ออีกคนแล้วเพราะนับว่าเป็นสิ่งหายากแต่เวลานี้เขาต้องหักห้ามตัวเองสุดๆ
แม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับอีกคนแต่ของดีมาอยู่ตรงหน้าแบบนี้ก็ยากที่จะปฏิเสธเหมือนกัน
พลั้ก!
ตุบ!
“เฮ้ย”คีย์อุทานอย่างตกใจเมื่อไนท์เกี่ยวคอเขาลงไปนอนทับหลังจากที่เขาวางอีกคนบนเตียง
“ปล่อยนะไนท์”คีย์ว่าพร้อมพยายามขืนหน้าออกห่างอีกคน
“ร้อนนนน ไนท์ร้อนอ่ะคีย์”ไนท์ว่าพร้อมมองหน้าคีย์อย่างออดอ้อน ดวงตากลมเยิ้มฉ่ำจนคีย์อดไม่ได้ที่จะมองอย่างหลงใหล
“งั้นเดี๋ยวพาไปแช่น้ำ”คีย์ว่าพร้อมกับพยายามลุกขึ้นแต่ไนท์ไม่ยอม ร่างบางเกี่ยวคออีกคนลงมาอีกคนทำให้ปากหนากระทบ
กับปากบางทันที
“ไน...”ไม่ทันที่อีกคนจะพูดจบปากบางก็ประกบจูบอีกคนทันที แม้ว่าจะเป็นจูบที่ไร้ประสีประสาแต่คีย์ก็รู้สึกดีไม่น้อย จาก
ฝ่ายตามเกมส์ก็กลายมาเป็นฝ่ายคุมเกมส์ คีย์สอดลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากบางของอีกคนพร้อมกับเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่าง
ร้อนแรง มือบางของไนท์เลื่อนจากลำคอของอีกคนมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของคีย์จนหมด พร้อมกับลูบไล้ไปทั่วแผงอกและ
กล้ามหน้าท้อง
“อ๊ะ...อื้อ...”ไนท์ครางในลำคอเมื่อปากหนาเลื่อนลงมาที่ซอกคอแล้วขบกัดที่ซอกคอของเขาอย่างเสียวซ่าน มือหนาของคีย์
แกะกระดุมเสื้อของไนท์ออกบ้าง พอยอดอกสีชมพูระเรื่อของอีกคนปรากฏแก่สายตาคีย์ก็ไม่รอช้าเข้าครอบครองทันที
ตัดฉับๆๆ อิๆ จะNCมั้ย? หรือไม่ NC ฝากติดตามด้วยนะคะ >__<
___จางบิวตี้___
-
อ๊ากกกก
-
คีย์กับพี่ไนท์จะร้อนแรงขนาดไหนเนี่ย :z1:
-
:katai4: :katai4: :katai4: งื้อ..ค้างงงงง
-
ไม่คิดว่าวินจะจำไม่ได้นะเนี่ยยยยย
-
วินจำไม่ได้จริงอ่ะ :fire:
-
Poor Boy 12
“อ๊า…ซี๊ดดดด…อ๊า…อ๊า…”เสียงครางดังขึ้นพร้อมกับมือหนาที่กำลังขยับที่แก่นกายของตัวเองขึ้นลงรัว วินรู้สึกสมเพส
ตัวเองไม่ใช่น้อยที่ต้องมาช่วยตัวเองอยู่แบบนี้ ปกติเขาไม่เคยขาดคู่นอนจนถึงขั้นต้องมาปลดปล่อยเองแต่ตอนนี้ เวลานี้คู่นอน
ของเขาก็คือเด็กนั่น ที่กำลังนอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเขาก็ไม่อยากจะใจร้ายปลุกมารับอารมณ์เขาสักเท่าไหร่บวกกับเด็กนั่น
พึ่งรองรับอารมณ์ของเขาไปเมื่อตอนอยู่ที่ผับ ขณะที่ช่วยตัวเองไปภาพที่ลอยเข้ามาในหัวของร่างสูงก็คือใบหน้าของคนที่หลับ
ใหลอยู่บนเตียง ใบหน้าหวานแม้ว่าจะไม่ได้สวยจ๋าเหมือนกับผู้หญิงแต่พอบวกกับผิวขาวใสของอีกคนแล้วทำให้อีกคนน่าสัมผัส
ไม่ใช่น้อย
“ซี๊ดดดดด…อ๊ะ…อ๊า…”วินยังคงครางในลำคอแล้วขยับมือไปด้วย
“อ๊ะ!”เสียงหวานอุทานอย่างตกใจกับภาพที่เห็น ใบหน้าน่ารักขึ้นสีทันที เทียนแค่จะมาเข้าห้องน้ำเฉยๆแต่กลับเห็นพี่วิน…
เอ่อ… วินหันมามองอีกคนที่ยืนหน้าแดงก่ำก่อนจะกระตุกยิ้ม
“มาช่วยกูหน่อยดิ๊”วินว่า เทียนเบิกตาโตทันที
“แค่ใช้มือ กูไม่ได้อยากเอามึงตอนนี้”วินว่า เทียนขยับเข้าไปหาร่างสูงอย่างกล้าๆกลัวๆ แก่นกายที่แข็งขืนของอีกคนกำลัง
ขยายตัวเต็มที่แต่ยังไม่ปลดปล่อย
“จับดิ”วินว่า เทียนค่อยๆเอื้อมมือไปจับอย่างเขินๆ วินครางในลำคอทันทีที่มือนิ่มๆของอีกคนสัมผัสที่แก่นกายของตัวเอง
ทำไมทีกับมือตัวเองมันไม่รู้สึกแบบนี้วะ
“ขยับดิ”วินสั่ง เทียนค่อยๆขยับมือขึ้นลงแต่ใบหน้าน่ารักกลับหันหนีไม่ยอมมองหน้าร่างสูงเลยสักนิด
“หันมา”วินว่าแต่เทียนไม่หัน
“กูบอกให้หันมาไง”วินสั่งอีกครั้ง
“ผะ…อื้อออออ”เสียงหวานถูกดูดกลืนไปในลำคอทันทีที่ร่างสูงประกบจูบ มือบางที่กำลังช่วยอีกคนอยู่หยุดชะงักทันทีจนวิน
หงุดหงิดและถอนจูบ
“มือก็ช่วยกูไป ปากก็จูบตอบด้วย”วินว่าก่อนจะประกบจูบอีกคนอีกครั้ง เทียนทำตามคำสั่งของอีกคนอย่างเงอะงะแต่ก็ทำให้
วินพอใจไม่ใช่น้อย มือบางนิ่มที่สัมผัสที่แก่นกายของเขาทำให้ในที่สุดวินก็ปลดปล่อยออกมา แม้ว่าจะปลดปล่อยออกมา
แล้วแต่ปากหนาก็ยังไม่ถอนจูบจากอีกคน ความหวานภายในโพรงปากบางทำให้วินติดใจไม่ใช่น้อย รู้สึกว่าแม่งหวานกว่าทุกคน
ที่เขาเคยชิมมา
“แฮ่กๆๆ”เทียนหอบแรงทันทีที่อีกคนถอนจูบ ใบหน้าน่ารักขึ้นสีจัดก่อนจะมองไปที่มือของตัวเองที่เต็มไปด้วยน้ำรักของอีก
คนก็ทำให้เทียนหน้าแดงไปใหญ่
“จัดการตัวเองแล้วกลับไปนอนซะ”วินว่าก่อนจะเดินไปขึ้นเตียงนอนอย่างสบายใจเฉิบ…วันต่อมา…วินลืมตาตื่นขึ้นมาก่อน
จะคลำหาร่างบางข้างกายแต่ก็พบกับความว่างเปล่าทำให้ร่างสูงตาสว่างทันที คิ้วหนาขมวดขึ้นด้วยความไม่พอใจทันทีที่รู้ว่าอีก
คนหายไป แม่ง หายไปไหนวะ!
แกร็ก
เสียงเปิดประตูห้องจากด้านนอกทำให้วินออกจากห้องนอนไปดูทันทีก่อนจะพบกับร่างบางที่เดินถือถุงอะไรบางอย่างเข้ามา
“ไปไหนมาฮะ!”วินโวยวายใส่อีกคนจนเทียนสะดุ้ง
“เอ่อ…คือผม…”เทียนรู้สึกงุนงงปนกับตกใจ
“กูถาม ก็ตอบสิวะ!”
“ผม…แค่ไปซื้อโจ๊กใต้คอนโดครับ”เทียนตอบพร้อมก้มหน้าอย่างกลัวๆอีกคน วินมองถุงโจ๊กในมือของอีกคนก่อนจะเสยผม
อย่างหงุดหงิด ไม่ได้หงุดหงิดร่างบางแต่หงุดหงิดตัวเองว่าเป็นบ้าอะไรวะ อยู่ๆก็อาระวาดเพราะตื่นมาไม่เจออีกคน
“เออ”วินตอบสั้นๆก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงแล้วจุดบุหรี่สูบ เทียนมองตามอีกคนอย่างไม่เข้าใจแต่อย่างน้อยก็โล่งใจที่อีก
คนไม่ทำอะไรเขานอกจากตวาดใส่ เทียนเอาโจ๊กที่ซื้อมาสองถุงใส่ถ้วยก่อนจะมาวางที่โต๊ะกินข้าว อยากจะออกไปเรียกอีกคน
แต่จะดูวุ่นวายไปหรือเปล่า บางทีพี่วินอาจจะไม่อยากกินข้าวพร้อมเขาก็ได้ วินมองกลับเข้ามาในห้องก็เห็นอีกคนทำหน้าลังเล
อะไรสักอย่างก่อนจะเห็นว่ามีถ้วยโจ๊กสองถ้วยวางอยู่บนโต๊ะ ปากหนากระตุกยิ้มทันทีก่อนจะดับบุหรี่แล้วเดินเข้ามา
“ซื้อมาเผื่อกูด้วยงั้นสิ”วินว่า
“คะ…ครับ”
“แล้วยืนรออะไร มากินสิ”วินว่า เทียนพยักหน้ารับทันทีก่อนจะนั่งลงกินโจ๊กที่เก้าอี้ตรงข้ามกับร่างสูง ขณะกินโจ๊กไปตากลม
ก็เหลือบมองอีกคนตลอดจนวินที่รู้ตัวมาตลอดต้องถาม
“มองอะไรกูนักหนา”เทียนสะดุ้งทันที
“เอ่อ…แค่…”
“แค่อะไร”วินรู้สึกหงุดหงิดอีกครั้งที่ร่างบางดูไม่ค่อยกล้าพูดกล้าจาทุกครั้งเวลาที่คุยกับเขา ทีกับไอ้เพื่อน ไอ้พี่รหัสนี่พูด
คล่องปากเชียวนะ เฮอะ!
“แค่อยากรู้ว่าถูกปากพี่วินหรือเปล่าครับ”
“อืม”วินตอบสั้นๆแต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้เทียนยิ้มทันที หลังจากที่กินข้าวเสร็จเทียนก็เป็นคนล้างจานก่อนจะนั่งรออีกคนที่ห้อง
รับแขกเพราะคาดว่าพี่วินน่าจะพาเขาไปส่งที่หอ
“พี่วินครับ”เทียนวิ่งไปดักหน้าอีกคนทันทีที่กำลังจะออกจากห้อง
“อะไร”
“พี่ไม่ได้จะพาผมไปส่งหอเหรอครับ”เทียนถาม
“กูบอกเหรอ?”วินเลิกคิ้ว
“แต่…”
“งั้นออกไปพร้อมกับกูเลย…”เทียนยิ้มกับคำพูดของอีกคน
“…เก็บของของมึงแล้วย้ายมาอยู่กับกูที่นี่ซะ”
“อะไรนะครับ”เทียนถามอย่างตกใจ
“กูบอกว่าย้ายมาอยู่กับกูที่นี่ไง”วินว่า เทียนมองหน้าอีกคนอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องย้ายมาอยู่ด้วยกัน ในเมื่อเราสองคนไม่
ได้เป็นอะไรกัน อีกคนไม่แม้แต่จะจำเขาได้เลยสักนิดแล้วทำไม…
“แต่ผม…”เทียนจะปฏิเสธแต่วินก็ขัดขึ้นก่อน
“ทำไม? อยู่กับกูมันจะตายหรือไง เอากันมาตั้งสองครั้งแล้ว หรือว่าที่หอมึงเช่าไว้เอากับคนอื่นฮะ”วินว่าอย่างไม่พอใจ
เทียนส่ายหน้ารัวพร้อมกับน้ำตาคลอ เขาไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ พี่วินอย่าพึ่งเข้าใจเขาผิด
“มะ…ไม่ใช่นะครับ”
“ไม่ใช่ก็ย้ายมาอยู่กับกู”…และก็เป็นอย่างที่วินต้องการ เทียนต้องจำใจกลับหอมาเอาข้าวของย้ายไปอยู่กับวินแต่เทียนไม่
ย้ายออก เทียนขอร้องอีกคนเพราะว่าถ้าน้าเขามาเยี่ยมคงไม่ดีแน่ถ้ารู้ว่าเขาย้ายไปอยู่กับผู้ชาย วินตอนแรกก็ฮึดฮัดนิดหน่อยแต่
ก็ยอมในที่สุด เทียนเก็บแค่เสื้อผ้าและหนังสือเรียนเท่านั้นไป ร่างบางมองสมุดเล่มหนึ่งที่เขาพกติดตัวไว้ตลอด มือบางเปิดสมุด
ออกก่อนจะพบกับรูปของใครคนหนึ่งที่เขาวาดไว้หลายต่อหลายรูป แม้ว่าอีกคนจะจำเขาไม่ได้แต่เขาก็จะขอเก็บความทรง
จำดีๆที่เคยผ่านมาร่วมกับอีกคนไว้ แม้ว่าพี่วินคนนี้จะต่างจากพี่วินคนก่อนมากแต่ไม่ว่ายังไงหัวใจของเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนไป มัน
ยากนะที่รักแล้วจะเลิกรักได้อย่างง่ายๆ ถ้าทำได้เขาคงทำไปนานแล้ว…เทียนลงมารออีกคนหน้าหอเพราะวินบอกว่าจะไปทำ
ธุระแล้วจะกลับมารับ รถคันหรูคุ้นตาขับเข้ามาที่หน้าหอ เทียนกำลังจะเปิดประตูข้างคนขับแต่กลับพบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งนั่ง
อยู่
“เอาของไปไว้ข้างหลัง เดี๋ยวกูจะไปเชอรี่ที่บ้านก่อน”วินว่าเสียงเรียบ เทียนพยักหน้ารับแต่ในใจก็รู้สึกปวดหนึบไม่ใช่น้อยที่รู้
ว่าธุระที่อีกคนว่าคือการไปกับผู้หญิงมา เทียนกระพริบตาเพื่อไล่น้ำตาไม่ให้ไหลลงมา ทำไมเขาถึงอ่อนแอแบบนี้กันนะ ถ้า
อยากจะอยู่เคียงข้างพี่วินเขาก็ต้องเข้มแข็งสิ
งื้ออออออออ สงสารน้องเทียนนนนน T^T พี่วินยังคงเลว ขี้บังคับ เอาแต่ใจตามเดิมค่ะ อย่าว่าน้องเทียนว่านางโง่หรือ
อะไรเลยนะคะ คือนางรักของนาง นางฝังใจของนาง ต่อให้เลวแค่ไหนก็รัก T^T
___จางบิวตี้___
-
:m15: สงสารน้อง
-
:เฮ้อ: สงสารเทียน
-
กรี๊ดสั้นมากกกกกก :z3:
เห็นด้วยกับเทียนตรงที่ว่า พี่วินคนนี้แตกต่างจากพี่วินคนเดิมจริงๆ
นี่นางยังจำเทียนไม่ได้จริงๆหรอ? เราไม่เข้าใจจ :katai1:
คำผิดนะคะ อาระวาด > อาละวาด
มาอัพอีกนะคะ :heaven
-
ชอบเรื่องนี้ เดินเรื่องไวดีมาก
สงสารเทียนอ่ะ
-
อ่านมาแล้วรู้สึกว่า วินจะจำเทียนได้แล้วนะ แต่เหมือนโกรธ จะทำให้เทียนเจ็บอะไรงี้
แต่วินเปลี่ยนไปเยอะนะ
จากผุู้ชาย ร่าเริง ใจดี รักเดียวใจเดียว(รักเทียนแบบมั่นคงสุดๆ)
กลายเป็น
ผู้ชายเงียบ เย็นชา แถมมั่วหญิงสุดๆ
คือรู้นะว่าเทียนรักวินมาก แต่ถ้าวินเลวขนาดนี้ ก็ตัดใจเหอะ เทียนออกจะน่ารักน่าจะมีคนมาชอบเยอะนะ
-
อีพี่วินมันต้องโดน :beat: :z6:
-
ื่เทียนทนหน่อยนะ ไ่ม่ร้องนะหนู ถ้าวันไหนไม่ไหวแล้วก็ไปอยู่กับน้า เข้าใจไหมครับ
-
วินนนนนนนนนนน
ทำไมจำน้องไม่ได้!!!!!!
ทำต้องทำร้ายจิตใจน้องแบบนั้นนนนน
-
น่าสงสารเทียน
-
ทำไมถึงไม่มีใครจำเทียนได้เลยหว่า
-
โอ๊ยนอ อีวิน
-
Poor Boy 4
( Key x Night )
คีย์ละเลงลิ้นลงที่ยอดอกสีชมพูของอีกคนทันที พร้อมกับใช้อีกมือขยี้อีกข้างไปด้วย ไนท์ครางไม่ขาดปากด้วยความเสียด
เสียวแต่เขารู้สึกว่ามันยังไม่เพียงพอ ยังต้องการมากกว่านี้ ไม่ใช่แค่นี้
“ทำอะไร”คีย์คว้ามืออีกคนไว้ทันทีที่กำลังจะถอดเข็มขัดของเขาออก
“ไม่ไหวแล้ว…คีย์”ไนท์ว่าเสียงแหบพร่าพร้อมช้อนตามองอีกคนอย่างบ่งบอกความต้องการ แม้ว่าคนตรงหน้าจะดูยั่วยวน
ขนาดไหนแต่คีย์ก็ต้องพยายามหักห้ามใจ
“จะไปไหน”ไนท์ถามพร้อมพยายามดึงอีกคนให้ค่อมทับเขาเหมือนเดิมแค่คีย์ก็ฝืนตัวไว้
“นายโดนยา”คีย์ว่า
“ตะ…แต่ฉัน งื้ออออ ไม่ไหวแล้ว”ไนท์ว่าเพราะความร้อนภายใจร่างกายทำให้แก่นกายของร่างบางแข็งตัวขึ้นจนเห็นได้ชัด
ว่าแล้วคีย์ก็เดินเข้าไปอุ้มอีกคนเข้าอ้อมแขนแล้วพาเดินไปยังห้องน้ำทันที
ตู้ม!
“แฮ่กๆๆ ทำบ้าอะไรเนี่ย”ไนท์โวยวายทันทีที่อีกคนโยนเขาลงในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอยู่
“นายต้องแช่น้ำ แล้วนายจะดีขึ้น”คีย์ว่าแล้วทำท่าจะเดินออกจาห้องน้ำ ไนท์ไม่ยอมร่างบางคว้าแขนอีกคนเอาไว้
“คีย์”ดวงตากลทโตหน่วงคลอไปด้วยน้ำตาเพราะรู้สึกทรมาณไปทั่วร่างกาย
“อื้อออออ”ปากบางโดนประกบจูบลงมาอีกครั้งแม้ว่าร่างสูงจะไม่ได้รุกรานเข้าไปถึงข้างในแต่ก็ทำให้ไนท์รู้สึกวาบหวามไม่ใช่
น้อย
“เพื่อตัวนาย”คีย์ถอนจูบก่อนจะรีบออกจากห้องน้ำทันทีแล้วล็อคประตูจากด้านนอกแม้ว่าไนท์จะโวยวาย ทุบประตูดังแค่
ไหนแต่คีย์ก็ต้องใจแข็ง เขาไม่ใช่คนมีความอดทนสูง ยิ่งของสวยๆงามๆมาล่อตาล่อใจอยู่ข้างหน้าแบบนี้ด้วยแต่เขาคิดว่าถ้าเขา
และร่างบางลึกซึ้งกันไปเรื่องราวมันจะวุ่นวายมากไปกว่านี้อีกเพราะตอนนี้ร่างบางยังคงไม่รู้ว่าเขาคือเพื่อนของเทียน เด็กที่ร่าง
บางไม่ต้องการให้กลับเข้ามาในชีวิตของคนที่แอบชอบอีก…เมื่อเสียงของอีกคนเงียบไปคีย์ก็รีบเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำทันที
ไนท์แช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำด้วยสภาพตัวขาวซีดแบบไม่ได้สติ คีย์รีบไปอุ้มอีกคนจากอ่างด้วยความตกใจทันที พอจับที่ตัวก็พบ
ว่าอีกคนตัวเย็นเฉียบไปหมด คีย์รีบพาร่างบางมาที่เตียงเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อผ้าของเขาทันที ท่าทางว่าคืนนี้อีกคน
จะต้องไข้ขึ้นแน่ๆต้องให้กินยาและแปะเจลลดไข้กันไว้ก่อน คีย์ใส่ยาเข้าที่ปากบางก่อนจะอมน้ำใส่ปากตัวเองและประกบจูบอีก
คน แม้ว่าไนท์จะไม่ได้สติแต่ปฏิกิริยาของร่างกายก็ยังคงตอบสนอง ปากบางเปิดรับน้ำจากอีกคนและกลืนลงคอพร้อมยา
ทันที คีย์มองอีกคนนิ่งๆก่อนจะใช้มือเกลี่ยผมที่ปกหน้าผากของอีกคนออกอย่างอ่อนโยน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขารู้พยายามมองหา
ร่างบางนี่ตลอด จากเสียงแว้ดๆที่เขาว่ามันน่ารำคาญแต่ทำไมถึงรู้สึกว่ามันน่าฟังเวลาที่พูดกับเขา ปากบางเชิดๆที่ชอบ
พูดจาหาเรื่องเขาแต่มันกลับหอมหวานเวลาที่เขาประกบจูบ ฮึๆ คีย์รู้สึกสมเพสตัวเองนิดๆที่ต้องมานั่งคิดพร่ำเพ้ออะไรคนเดียว
แบบนี้…ตอนเช้า…ไนท์พลิกตัวไปมาเพราะรู้สึกถึงแสงแดดที่แยงเข้ามาในดวงตา ความรู้สึกหนักๆที่เอวเหมือนมีอะไรพาด
ไว้ทำให้ร่างบางถึงกับขมวดคิ้วแม้จะยังหลับตาอยู่ก่อนที่ตากลมจะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาและสิ่งแรกที่เขาเห็นของคือแขน….ใช่
แขน แขนที่ไม่ใช่แขนของเขา! แขนนั้นพาดที่เอวของเขา ไนท์ค่อยๆมองไล่ขึ้นไปก่อนจะพบกับใบหน้าของใครคนหนึ่งที่พักนี้
รู้สึกจะเจอกันบ่อยเหลือเกิน อีกคนกำลังนอนหลับอยู่ ทำไมเขามาอยู่ที่นี่ ทำไมหมอนี่ถึงกอดเขาและทำไมหมอนี่ถึงไม่ใส่เสื้อ!
“อ้ากกกกกกก!”ไนท์ร้องลั่นทันทีทำให้คีย์ที่หลับอยู่ตื่นทันที
“เป็นบ้าอะไร ผีเข้าหรือไง”คีย์ถามอย่างหัวเสียนิดๆ ปกติเขาเป็นคนนอนน้อยอยู่แล้วด้วยคณะที่เขาเรียนต้องทำงานส่ง
ตลอดแต่เมื่อคืนพูดได้เต็มปากว่าเขาแทบไม่ได้นอนเพราะอีกคนไข้ขึ้นอย่างที่เขาคิดจริงๆ เขาต้องตื่นมาเช็ดตัวให้อีกคนตลอด
แถมยังต้องปิดแอร์เพราะอีกคนละเมอว่าหนาวท่ามกลางอากาศประเทศไทยที่ร้อนพอๆกับทะเลทรายแบบนี้
“นะ…นาย…ทำไม…นาย”ไนท์พูดรัวอย่างจับใจความไม่ได้
“ค่อยๆพูด”คีย์ว่า
“นายทำอะไรฉัน!”ไนท์ถามเสียงดังเมื่อสำรวจร่างกายแล้วบนตัวของเขาเสื้อผ้าที่ใส่ไม่ใช่ของเขาและคงไม่ต้องเดาว่าเป็นของ
ใคร
“ทำอะไร?”คีย์เลิกคิ้วก่อนจะกระตุกยิ้มนิดๆ
“นั่นสิ ทำอะไร”คีย์ว่าพร้อมยื่นหน้าเข้ามาหาร่างบาง
“เลวที่สุด!”ไนท์ว่าพลางนัยน์ตาร้อนผ่าว
“เลว? เดี๋ยวนะๆ นี่คิดว่าฉันทำอะไรนายเนี่ย”คีย์ว่าไปก็หัวเราะไป
เพี้ยะ!
“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ”ไนท์ว่าหลังจากที่ตีปากของอีกคน
“แล้วนายคิดว่าฉันทำอะไรนายล่ะ ตอบมาสิ”คีย์ถามย้ำ ไนท์กัดปากอย่างกระดากอายไม่กล้าพูดออกไป ทุกอย่างมันก็
สะท้อนขนาดนี้แล้วยังจะมาถามเขาอีก ไอ้คนทุเรศ!
“ก็…ก็…ก็นาย…”
“ฉัน?”คีย์เลิกคิ้ว
“นายปล้ำฉัน ไอ้คนทุเรศ ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้นิสัยไม่ดี”ไนท์ว่ารัว คีย์ชะงักไปนิดนึงก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาทันที
ไนท์ทำหน้าไม่พอใจใส่อีกคนที่อยู่ๆก็ทำเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องตลก มันไม่ตลกนะ ซิงของเขาไม่ใช่เรื่องตลก!
“หัวเราะอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เด็กบ้า”ไนท์ว่า
“ก็มันตลกไง ถามจริง นี่จำอะไรไม่ได้เลยหรือไง”คีย์ถาม ไนท์ขมวดคิ้วก่อนจะพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วอยู่ๆภาพ
เหตุการณ์ของเมื่อคืนก็ลอยขึ้นมาในหัวโดยเฉพาะตอนที่เขาพยายามยัดเยียดตัวเองให้กับอีกคน ใบหน้าสวยขึ้นสีทันทีเมื่อ
เริ่มนึกขึ้นได้
“ว่าไง นึกออกมั้ยหรือจะให้ฉันเล่าให้ฟัง”คีย์ว่า มองจากใบหน้าของอีกคนที่ขึ้นสีแดงจัดแบบนี้แล้วแปลว่าน่าจะนึกออกแล้ว
“ไม่ต้องนะ”ไนท์ค้าน
“ทำไมล่ะ จะได้เล่าว่าฉันทำอะไรกับนายบ้างและนายทำอะไรกับฉันบ้าง”คีย์ว่าอย่างแกล้งๆอีกคน
“ลืมเรื่องนี้ไปซะ ฉันก็จะลืมๆมันด้วย”ไนท์สั่งอีกคนอย่างจริงจัง
“ให้ลืมคงยากเพราะฉันเมมมันลงสมองเรียบร้อยแล้วเสียด้วยสิ”คีย์ว่า
“อะ…ไอ้…”
“จำกระทั่งรสจูบของนายว่าหวานลิ้นแค่ไหน”คีย์ว่าพร้อมยื่นหน้าเข้ามาจนแทบจะชิดกับอีกคน ไนท์พยายามย่นคอหนีแต่อีก
คนก็ยังขยับมาตาม ไนท์กระพริบตาปริบๆมองอีกคนพร้อมกับใบหน้าที่แดงซ่าน คีย์กระตุกยิ้มก่อนจะประกบปากจูบอีกคน
ทันที ไนท์เบิกตากว้างอย่างตกใจแถมยังเผลอเปิดปากให้อีกคนสามารถสอดลิ้นเข้ามาเก็บเกี่ยวความหวานได้ ลิ้นหนาเกี่ยวพัน
กับลิ้นเล็กอย่างอ่อนโยนปนร้อนแรง ไนท์หลับตาลมอย่างเคลิบเคลิ้ม แขนเรียวเอื้อมไปคล้องคออีกคนตอนไหนไม่อาจจะรู้ตัว
ได้
“มอนิ่งคิส”คีย์ว่าหลังจากถอนจูบพร้อมกระตุกยิ้ม
ง้อวววววววววว!! ทำไมคู่นี้แอบหวาน >__< พักดราม่าจากคู่หลักแล้วมาฟินเบาๆกับคู่รองกันเนอะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะ
คะทั้งคู่หลักคู่รองเลยเนอะเพราะตั้งใจแต่งทุกคู่เลย
___จางบิวตี้___
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามดี แต่อยากให้เทียนเข้มแข็งกว่านี้อะ
-
อ่านรวดเดียวเลย
เทียนน่ารักน่าสงสารมาก
หมั่นไส้อิพี่วิน ตัวเองจำน้องไม่ได้แล้วมาทำกับน้องยังงี้ได้ไง :katai1:
รอตอนหน้า มาต่อไวๆ น้า
-
เทียนอ่อนแอมาก รักวินมาก จนแม้จะโต้ตอบ จะพูดอะไรก็ไม่ทัน :katai1:
กลายเป็นแค่เครื่องบำเรอความใคร่อย่างเดียว :m16:
วิน เอาแตใจตัวเอง เคยถามความสมัครใจเทียนบ้างไหม :fire:
รอวันเทียนเข้มแข็ง เอาคืน แต่จะมีวันนั้นเมื่อไหร่นะ :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Poor Boy 13
เทียนย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโดกับวินได้สัปดาห์กว่าๆแล้ว ร่างสูงไม่ได้มานอนที่คอนโดทุกคืนซึ่งเขาไม่รู้ว่าคืนอื่นๆอีกคนไป
นอนที่ไหน เพียงแค่คิดว่าร่างสูงไปนอนกกกอดใครเขาก็รู้สึกเจ็บปวดไปหมดแต่ถึงจะเจ็บยังไง เทียนก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีแม้แต่
หนีไปจากอีกคนเขาก็ยังไม่กล้าเลย
“วันนี้กูจะไปผับKKK”วินพูดขึ้นขณะที่กินข้าวเช้าด้วยกันแล้วกำลังจะออกไปเรียน เทียนเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนนิดๆ
พร้อมกับพยักหน้ารับ ร่างสูงพูดแบบนี้เท่ากับว่าคืนนี้จะไม่กลับมานอนที่นี่
“มึงต้องไปกับกูด้วย”วินว่าต่อ
“ผมเหรอครับ?”เทียนถามอย่างงงๆ
“ใช่ เพื่อนๆกูอยากเจอมึง”วินตอบ เทียนกัดปากนิดๆไม่ใช่เขาไม่อยากไปเจอกับเพื่อนของร่างสูงแต่เจอในฐานะอะไรล่ะ คู่
นอน? หรือของเล่น? กัน…มหาวิทยาลัย…
“ทำไมมึงต้องยอมมันขนาดนั้นวะ”คีย์พูดขึ้นเมื่อเทียนบอกว่าคืนนี้ไม่ว่างทำงานเพราะต้องไปผับกับวิน
“เรา…”
“รักมันมากจนยอมทุกอย่างแบบนี้ กูไม่โอเคว่ะ”คีย์ว่าอย่างไม่พอใจ เทียนทำหน้าเศร้ากับคำพูดของเพื่อนสนิท เขารู้ว่าสิ่งที่
เขาทำมันสิ้นคิด มันดูโง่มากแต่จะให้เขาทำยังไง เขารัก เขาอยากอยู่ใกล้อีกคนมากถ้าเขาไม่ยอมอีกคนทุกอย่างแล้ววันหนึ่ง
อีกคนเบื่อเขาขึ้นมาแล้วไล่เขาออกไปจากชีวิตเขาจะทำยังไง
“เออๆ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ แม่ง ทำกูรู้สึกผิดทุกที”คีย์ว่าพร้อมยีหัวอีกคนไม่ให้คิดมาก เทียนหันมายิ้มๆให้เพื่อน
สนิทที่เข้าใจเขา เขาหวังว่าสักวันถ้าเขาเหนื่อย เขาเจ็บเกินไป เขาคงจะหยุดเอง…ผับKKK…วินจับมืออีกคนให้เดินตาม
ตัวเองมาที่ห้องวีไอพีที่เพื่อนตัวดีของเขาเปิดไว้ วันนี้พวกเขาต้องการมาดื่มแบบส่วนตัวไม่ค่อยอยากให้ใครเข้ามายุ่งเท่าไหร่ วิน
รู้สึกหงุดหงิดสายตาหลายคู่ที่มองมาที่ร่างบางข้างกายเขาอย่างสนใจ ทั้งๆที่อีกคนไม่ได้ทำตัวหรือแต่งตัวดึงดูดอะไรแต่คง
เป็นเพราะผิวขาวๆ หน้าใสๆนี่ล่ะมั้งที่ดึงดูดผู้ชายเป็นอย่างดี
“มาถึงก็หน้าหงุดหงิดเลยนะมึง”เซียร์ทักขึ้นทำให้เทียนที่ยืนอยู่ข้างๆเหลือบตาไปมองร่างสูงทันทีก็พบว่าอีกคนมีสีหน้าติด
หงุดหงิดนิดหน่อย
“ให้กูพามันมาทำไม”วินถามพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาแล้วดึงร่างบางให้นั่งข้างๆ
“กูก็อยากเห็นน้องเทียนคนน่ารัก ขวัญใจพวกกูที่มึงคาบไปแดกไงสัด”เป็นบามที่พูดขึ้นบ้าง วินยักไหล่อย่างไม่แคร์
“สวัสดีครับน้องเทียนพี่ชื่อบามนะครับ”บามหันมาแนะนำตัวกับเทียนพร้อมส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร เทียนอึกอักนิดๆก่อนจะ
ทักทายกลับไป
“สวัสดีครับ”
“นั่นไอ้บาม ไอ้เซียร์ ไอ้ดินและก็ไอ้ไนท์”วินว่าพร้อมแนะนำเพื่อนทีละคน เทียนไหว้ทุกคนอย่างมีมารยาทก่อนจะมาชะงัก
ที่พี่ไนท์ที่นั่งมองมาที่เขานิ่ง ใช่คนเดียวกับพี่ไนท์เพื่อนสนิทตอนมัธยมของพี่วินหรือเปล่านะ แต่ใบหน้าสวยๆแบบนี้คงมีคน
เดียว
“ส่วนนี่พวกมึงคงรู้จักแล้ว”วินว่าพร้อมชี้มาที่เทียนและก่อนจะมีบทสนทนาอื่นๆก็มีผู้หญิงเดินเข้ามาในห้องสองสามคน
“ใครเรียกมาวะ”วินขมวดคิ้วถาม
“กูนี่ล่ะ จะนั่งกินกันแค่นี้กูเหงานะเว้ย”บามว่าก่อนจะกวักมือเรียกสาวหน้าอกโตคนหนึ่งไปนั่งข้างๆ และสองคนที่เหลือก็
เลือกที่จะนั่งข้างเซียร์และดินซึ่งข้างดินก็คืออีกข้างของวิน
“เดี๋ยวกิ๊ฟซี่จะบริการพี่ๆเองนะคะ”สาวนั่งดริ๊งค์ว่าก่อนจะชงเหล้าส่งให้ทุกคนแต่พอส่งให้เทียนวินก็คว้าแก้วไว้
“ของมันแป๊บซี่พอ”วินว่า
“แต่ผมดื่มได้นะครับ”เทียนพูดขึ้น
“ดื่มได้แต่กูไม่ให้ดื่ม”วินว่าอย่างเอาแต่ใจ
“ไอ้วินมันห่วงกลัวน้องเทียนจะเมาน่ะครับ”เซียร์ว่า วินหันไปมองเพื่อนก่อนจะชูนิ้วกลางใส่
“เสือก”…หลายชั่วโมงผ่านไป…เพราะแอลกอฮอล์ที่เข้าเส้นเลือดไปไม่น้อยทำให้บามและเซียร์เริ่มเมา ดินที่ไม่ค่อยดื่มเท่า
ไหร่ก็ได้แต่นั่งนิดๆ สนทนากับเพื่อนบ้างส่วนไนท์อยู่ๆก็ขอตัวกลับไปก่อน ส่วนวินที่เริ่มเมานิดๆก็เริ่มเลื้อยใส่สาวนั่งดริ๊งค์ข้างๆ
ตัวที่พร้อมให้ท่าตลอดเวลา เทียนนั่งมองร่างสูงนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด ดินที่เหลือบเห็นใบหน้าของเทียนก็ยื่นแก้ว
เหล้าให้
“ดื่มซะแล้วไม่ต้องมองมัน”เทียนมองหน้าดินนิดๆก่อนจะรับแก้วเหล้ามากระดกดื่มโดยที่วินที่กำลังนัวเนียกับสาวนั่งดริ๊งค์ไม่
เห็น…จากหนึ่งแก้วเป็นสองแก้วสามแก้วจนเทียนเริ่มเมา
ฟุบ!
คนตัวเล็กเอนซบแผ่นหลังของวินทันทีทำให้วินที่กำลังวุ่นวายอยู่กับหน้าอกหน้าใจสาวนั่งดริ๊งค์ต้องหันมามอง
“เชี่ย ใครเอาเหล้าให้มันกินวะ”วินว่าอย่างไม่ค่อยพอใจที่หันมาเห็นร่างบางหน้าแดงจัดด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
“กูเอง”ดินตอบ
“มึงเอาให้แม่งมันกินทำไมวะเนี่ย”วินว่า
“กูเห็นน้องมันดูเศร้าๆเลยเอาเหล้าให้ย้อมใจ”ดินว่าพลางยักไหล่ วินฮึดฮัดนิดๆก่อนจะจับร่างบางที่เอนตัวมาหาเขาให้นั่ง
ตรงๆ
“งื้ออออออ”เทียนครางเบาๆในลำคอ
“แม่ง งั้นกูกลับละ”วินบอกกับเพื่อนๆก่อนจะพาร่างบางกลับทันที เทียนที่ตัวอ่อนปวกเปียกต้องให้วินประคองออกมา
“ไม่ฟังคำสั่งกูมึงจะโดนไม่ใช่น้อย”วินหันไปมองร่างบางที่นั่งอยู่ที่ที่นั่งข้างคนขับก่อนจะจูบแรงๆที่ริมฝีปากแดงของอีกคน
“อื้ออออออ”เทียนร้องครางออกมาพร้อมกับพยายามลืมตามองอีกคน ดวงตากลมโตที่เยิ้มเพราฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ดู
ยั่วยวนไม่ใช่น้อยในสายตาของวิน
“ถึงคอนโดเมื่อไหร่กูจะล่อมึงให้ครางจนเสียงแหบเลย”วินว่าพร้อมกับจูบที่ปากอีกคนแรงๆอีกทีก่อนจะขับรถออกไป…พอถึง
คอนโดร่างสูงก็ระดมจูบอีกคนตั้งแต่ประตูห้อง เทียนที่สติไม่ครบร้อยก็กอดคออีกคนพร้อมจูบตอบอย่างเงอะๆงะๆเท่าที่จะทำ
ได้แต่นั่นก็ทำให้วินพอใจไม่น้อย ร่างสูงถอดเสื้อของอีกคนโยนทิ้งก่อนจะยกร่างบางให้นั่งบนโต๊ะอาหาร
“อื้อออออ”เทียนครางออกมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อริมฝีปากหนาเข้าครอบครองยอดอกของเขา วินใช้ลิ้นเลียยอดอกของอีก
คนจนชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำลายก่อนจะปลดเข็มขัดแล้วถอดกางเกงพร้อมชั้นในของเทียนออกจนร่างบางร่างกายเปลือยเปล่า
“อ๊ะ…พี่วิน…”เทียนสะดุ้งเมื่อลิ้นหนาเลื่อนลงจากยอดอกมาที่หลุมกลางกายพร้อมกับมือหนาของอีกคนที่จับที่แก่นกายของ
เขารูดไปมาจนขยายตัว
“อื้อออออออ”แล้วปากหนาก็วนกลับมาประกบจูบอีกคนอีกครั้ง
“แฮ่กๆๆ”เทียนหอบหายใจเมื่ออีกคนถอนจูบ ตากลมปรืมองร่างสูงที่กำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก ขาเรียวที่หาที่เกี่ยวรั้ง
ไม่ได้ก็ตั้งขึ้นอย่างไม่รู้ตัวทำให้ร่างสูงเห็นช่วงล่างของอีกคนอย่างชัดเจน วินยิ้มหื่นก่อนจะเอาเจลที่พกไว้มาทามือแล้วสอดนิ้ว
เข้าไปในช่องทางด้านหลังของร่างบางทันที
“อื้ออออ…อ๊ะ…อ๊า…อื้อ…อ๊า”เทียนครางเสียงสั่นด้วยความเสียวแม้นิ้วมือของอีกคนไปโดนจุดเสียวภายใน
“พี่วิน…อื้อ…ขอ…”
“ขออะไร”วินถามพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“อื้ออออ…พี่วิน…อ๊ะ…อ๊า…ของ…ของพี่วิน”เทียนว่าอย่างลืมอายเพราะตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่เพียงนิ้วมือของอีกคน
วินยิ้มแล้วถอนนิ้วมือออกก่อนจะค่อยๆดันแก่นกายของตัวเองเข้าไป
“อึก…อ๊า”วินออกก็อดที่ครางในลำคอไม่ได้กับช่องทางที่คับแน่นของอีกคนที่บีบรัดแก่นกายของเขาจนแทบเสร็จ มือหนา
จับขาเรียวพาดบ่าพร้อมกับจับมือบางให้มาคล้องคอ
“อื้มมมมมม”ปากหนาประกบจูบปากแดงๆที่ล่อตาล่อใจเขาอีกครั้งพร้อมกับเริ่มขยับแก่นกายเข้าออก เทียนเองก็ครางออก
มาด้วยความเสียดเสียวจากจังหวะช้าๆเริ่มเร็วขึ้นจนโต๊ะกินข้าวสั่น
“อ๊ะ”เทียนร้องออกมาเมื่ออีกคนอุ้มเขาจากโต๊ะกินข้าวไปที่ผนังห้องทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดแก่นกาย ทุกจังหวะเดินอีกคนก็แกล้ง
กระแทกกายเข้ามาให้เขาเสียวเล่นจนเทียนต้องกัดไหล่หนาเพื่อระบายความเสียว
“อ๊ะ…อ๊า…อื้อ…อ๊า…ซี๊ด…อ๊า…”เสียงหวานครางไม่ขาดปากพร้อมกับเสียงทุ้มที่ก็ครางในลำคอด้วยความพอใจ แก่น
หายใหญ่กระแทกเข้าออกแรงและรัวจนเทียนแทบจะแอ่นสะโพกตามไม่ทัน ขาเรียวที่ย้ายมาอยู่ตรงเอวสอบของอีกคนก็กอดก่าย
อีกคนเอาไว้เพราะไม่สามารถพยุงกายตัวเองได้
“ซี๊ดดดด…อ๊า”วินครางก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางรักของอีกคนพร้อมๆกับเทียนเองที่ปลดปล่อยออกมา เทียน
หอบหายใจแรงด้วยความเหนื่อยเหมือนร่างบางจะได้สติขึ้นมาบ้างแล้วแต่ก่อนที่เทียนจะได้ทักท้วงอะไรวินก็อุ้มอีกคนมาที่โซฟา
แล้วจัดยกที่สองต่อเลย…และกว่าที่พายุอารมณ์จะจบลงได้ก็กินเวลาไปกว่าสามชั่วโมง เทียนนอนหลับอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่บน
เตียงส่วนวินสูบบุหรี่อยู่ที่นอกระเบียง ตาคมมองดาวบนท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ทำไมถึงรู้สึกอารมณ์ดีก็ไม่รู้เหมือน
กัน
ตอนก่อนสั้นไปงั้นตอนนี้ยาวให้อีกนิดนึง 55555 ฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะ คอมเม้นด้วยจะดีมากกกกก >_____<
___จางบิวตี้___
-
เห็นความเป็นพระรองของพี่ดินเลยงาะตอนนี้ :hao7:
-
วิน จับจองเทียนให้มาอยู่ด้วยกัน
แต่การปฏิบัติไม่นิ่งที่เทียน ยังคบหญิงอยู่ :katai1:
แถมเลื้อยต่อหน้าเทียนอีก :m16:
ไม่ชอบวินเลย อยากให้มีคนอื่นมาชอบเทียน ให้วินร้อนรนบ้าง :ling1:
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่วินนิสัยไม่ดี... :ling1:
-
ไม่ให้พี่วินอารมณ์ดีได้งัย เล่นกินตับน้องไปตั้งกว่าสามชั่งโมง
-
พี่วินมันชั่ววววว :ling1:
-
Poor Boy 5
( Key x Night )
วันนี้ไนท์ก็มาเรียนเหมือนปกติทุกวันแต่ไม่ปกติคือมีร่างสูงของคนที่คุ้นเคยมาดักรอเขาที่รถหลังเลิกเรียน ตั้งแต่วันที่เขา
กลับจากคอนโดของอีกคนไนท์ก็ไม่เจอคีย์อีกเลย เป็นเพราะนี่แหละที่หลบหน้าร่างสูง ก็จะไม่ให้หลบได้ยังไงล่ะ เขาไม่กล้า
มองหน้าอีกคนหลังจากที่ทำเรื่องหน้าอายแบบนั้นหรอก
“เดี๋ยว มีเรื่องจะคุยด้วย”คีย์ทักอีกคนก่อนจะเดินมาดักหน้า
“มะ..มีอะไร”ไนท์อยากจะตบปากตัวเองสัก10ทีข้อหาพูดเสียงสั่นแบบนี้
“ทำไมต้องหลบหน้า”คีย์เข้าเรื่อง
“หลบหน้าอะไร ใครหลบ ไม่มี้”ร่างบางเสียงสูง คีย์หัวเราะในลำคอกับคำพูดของอีกคน
“อ๊ะ จะทำอะไร”ไนท์ว่าพร้อมกับพยายามดันอีกคนออกเมื่อคีย์ดันเขามาจนติดกับรถแล้วใช้แขนเท้ากับรถเอาไว้เพื่อกักตัว
ของเขาไว้ในอ้อมแขน
“...”คีย์ไม่ตอบแต่กลับมองใบหน้าของอีกคนนิ่งๆแต่เพียงแค่สายตานิ่งๆก็ทำให้ไนท์รู้สึกร้อนผ่าวๆที่ใบหน้าแปลกๆ
“มะ...มองอะไรเล่า”ไนท์ว่า
“เขินหรือไง หน้าแดง”คีย์ว่าพร้อมจับแก้มของอีกคนซึ่งนั่นก็ทำให้ไนท์หน้าแดงเข้า
ไปใหญ่ มือบางรีบผลักอีกคนออกอย่างแรง
“ใครเขิน นายนั่นแหละ ฉวยโอกาสมาจับแก้มคนอื่นได้ยังไง”ไนท์แสร้งโวยวาย
“ทีนายยังเคยฉวยโอกาสฉันเลย”คีย์ว่าหน้าตาเฉย ไนท์หน้าขึ้นสีจัดอีกครั้ง ทั้งๆที่เขาพยายามลืมเรื่องนี้ไปแล้วแต่อีกคนก็
ยังจะมาพูดอีก ยิ่งภาพตอนที่เขาเป็นฝ่ายจูบอีกคนก่อนก็ลอยเข้ามาในหัว
“บอกให้ลืมไง”ไนท์ว่า
“สงสัยคงจะยาก”คีย์ยักไหล่
“ชิ ฉันไม่คุยกับนายแล้ว”ไนท์ว่าพร้อมกับทำท่าจะขึ้นรถแต่ก็โดนคีย์คว้าประตูรถไว้ก่อน ไนท์หันมามองอีกคนหน้าหงิก
หน้างอ
“แค่จะมาชวนไปกินข้าว”คีย์ว่า ไนท์เลิกคิ้ว
“ฉัน?”
“ได้ข่าวว่าคุยกันอยู่สองคน”
“ฮึ่ย์ กวนประสาท”ไนท์ว่าอีกคน คีย์หัวเราะในลำคอ
“โอเคๆ ไปกินข้าวกัน”คีย์พูดชวนอีกครั้ง ไนท์กัดปากอย่างกำลังใช้ความคิดแต่ไม่ทันแล้วในเมื่อร่างสูงเปิดประตูรถข้างคน
ขับแล้วเข้ามานั่งหน้าตายเฉย
“ลงไปนะ ฉันยังไม่ได้ตกลงเลย”ไนท์โวยวาย
“เงียบถือว่าตกลง”คีย์ยักไหล่ ไนท์ฮึดฮัดนิดๆก่อนจะต้องเป็นฝ่ายยอมขับรถพาร่างสูงไปกินข้าวแล้วดูท่าว่าจะต้องขับกลับ
มาส่งอีกคนเพื่อเอารถที่มหาวิทยาลัยอีก...หลังจากที่กินข้าวเสร็จเพื่อนของไนท์ก็โทรมาชวนไป KKKผับ บอกว่าวินจะพาเด็ก
มาเปิดตัว ไนท์ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกยุบยิบๆในใจไม่ใช่น้อย เขาไม่รู้ว่าเด็กที่ชื่อเทียนนั่นจะเป็นคนเดียวกับเด็กเทียนที่ไม่ยอมพูด
คนนั้นหรือเปล่าแต่ลางสังหรณ์ของไนท์มันบอกว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
“เป็นอะไร”คีย์ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหลังจากร่างบางวางสายก็เงียบๆไป
“เปล่า”ไนท์ตอบแต่คิ้วเรียวก็ยังคงขมวดอยู่
“เฮ้ย เอาโทรศัพท์มานะ”ไนท์ว่าแต่ก็ไม่สามารถแย่งโทรศัพท์ของตัวเองคืนจากร่างสูงได้เพราะว่ากำลังขับรถอยู่
“นี่เบอร์ฉัน”คีย์ว่าพร้อมเมมเบอร์ตัวเองในเครื่องของร่างบางเสร็จสรรพอีกทั้งยังเอาโทรออกมาที่เบอร์ตัวเองอีกด้วย
“ใครขอมิทราบ”ไนท์ว่าแขวะขณะที่สายตาก็จ้องไปที่ถนนข้างหน้า
“ไม่มีใครขอแต่อยากให้”คัย์ตอบเสียงเรียบๆ
“อยากได้เบอร์ฉันก็บอกมาเถอะ ทำมาเป็นเก๊ก”ไนท์ทำเสียงแซวๆอีกคน
“แล้วถ้าขอดีๆแล้วจะให้มั้ยล่ะ”ไนท์ชะงักทันทีกับคำพูดของอีกคน ใบหน้าสวยขึ้นสีอีกครั้งจนคีย์สังเกตได้
“ว่าไงล่ะ”คีย์ถามย้ำ
“ไม่รู้เว้ย”...ไนท์มาที่ผับตามที่นัดกับเพื่อนๆไว้ เขา เซียร์ ดินและบามมารออยู่ที่ห้องที่จองไว้เหลือแค่วินที่ยังไม่มา
“มาถึงก็หน้าหงุดหงิดเลยนะมึง”เซียร์ทักขึ้นเมื่อวินเดินเข้ามาในห้อง ไนท์มองไปที่เพื่อนสนิททันทีก่อนจะมองไปที่ร่างบาง
ตัวขาวข้างๆ
“ให้กูพามันมาทำไม”วินถามพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาแล้วดึงเทียนให้นั่งข้างๆ ไนท์พยายามมองหน้าร่างบางนั่นรู้สึกคุ้นเคยแต่
ก็ไม่ค่อยมั่นใจเสียเท่าไหร่
“กูก็อยากเห็นน้องเทียนคนน่ารัก ขวัญใจพวกกูที่มึงคาบไปแดกไงสัด”เป็นบามที่พูดขึ้นบ้าง วินยักไหล่อย่างไม่แคร์
“สวัสดีครับน้องเทียนพี่ชื่อบามนะครับ”บามหันมาแนะนำตัวกับเทียนพร้อมส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร เทียนอึกอักนิดๆก่อนจะ
ทักทายกลับไป
“สวัสดีครับ”
“นั่นไอ้บาม ไอ้เซียร์ ไอ้ดินและก็ไอ้ไนท์”วินว่าพร้อมแนะนำเพื่อนทีละคน เทียนไหว้ทุกคนอย่างมีมารยาทก่อนจะมาชะงัก
ที่ไนท์ที่นั่งมองมาที่เขานิ่งๆ ไนท์มองอีกคนที่ทำท่าทางเหมือนรู้จักเขาแต่เขาเองก็จำใบหน้าของเด็กเทียนที่ไม่ยอมพูดคนนั้น
ไม่ได้จริงๆเพราะตอนนั้นเด็กนั่นผมเพ้าปิดหน้าปิดตาแถมยังใส่แว่นกรอบหนาอีกต่างหาก…ยิ่งดึกบรรยากาศก็ยิ่งคึกครื้นเมื่อมี
สาวๆนั่งดริ๊งค์เข้ามาบริการ แต่ไนท์เองก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่มีแต่บามกับเซียร์นั่นแหละที่ดูจะดี๊ด๊าสุดๆ วินเองก็ไม่
น้อยหน้านัวเนียกับสาวทรงโตข้างๆทั้งๆที่มีอีกคนอยู่ข้างกาย ไนท์มองที่วินก่อนจะเสตามามองที่เทียนก็พบว่าร่างบางมีใบหน้าที่
เศร้าหมองจนดูน่าสงสารที่กำลังมองไปที่วิน เขาเองก็รู้สึกจี๊ดๆนิดๆที่คนที่ชอบกำลังนัวเนียกับคนอื่นต่อหน้าแต่ถามว่าเจ็บจน
อยากจะร้องไห้เลยหรือเปล่าก็ขอปฏิเสธ
“ไปไหนวะ”ดินถามขึ้นเมื่ออยู่ๆไนท์ก็ลุกขึ้น
“กูอยากกลับละ”ไนท์ว่าก่อนจะเดินออกไป ร่างบางมาหยุดยืนอยู่ที่ลานจอดรถของผับพร้อมถอนหายใจออกมา ตอนนี้
เหมือนมีเรื่องหลายเรื่องวนเวียนอยู่ในหัวของเขาเต็มไปหมด ทั้งเรื่องวิน เรื่องเด็กเทียนและยังเรื่องของ...ฮึ่ย์ แล้วเขาจะไป
นึกถึงไอ้เด็กบ้านั่นทำไมกันนะ ทั้งๆที่กำลังพยายามตบตีกับความคิดของตัวเองอยู่ๆแท้ๆแต่มือบางก็เผลอกดโทรออกไปที่เบอร์
ของคนที่กำลังนึกถึงอยู่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้อีกคนอีกคนก็รับสายเสียแล้ว
(ว่า)คีย์รับสายสั้นๆ
“...”ไนท์เงียบ
(ไนท์)คีย์เรียกชื่อไนท์ ซึ่งไนท์ก็รู้สึกแปลกๆไม่ใช่น้อยเพราะอีกคนก็ไม่เคยเรียกชื่อเขาเลยปกติเรียกกันแต่ฉันกับนายเท่านั้น
“มารับหน่อย”ไนท์พูด
(ที่ไหน)คีย์ถามกลับ
“KKKผับ มาเร็วๆนะ”พูดจบไนท์ก็วางสาย เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องโทรให้อีกคนมารับ ไม่รู้ว่าทำไมต้องพูดด้วยน้ำเสียงออด
อ้อนอีกคนแบบนั้น เท่าที่รู้คือคนนี้อยากอยู่กับใครสักคน อยากมีใครอยู่ข้างๆไม่ใช่โดดเดี่ยวเดียวดายแบบนี้
มาสั้นๆอีกแล้ว 5555555 ช่วงสอบสมองตัน เวลาไม่มีเลย ขอโทษด้วยนะคะ T^T ถ้ามีเวลาจะพยายามมาบ่อยๆละกัน
เน้ออออออ
___จางบิวตี้___
-
ไนท์ดูน่าเอ็นดูมากๆ เวลาอยู่กับคีย์อ่ะ
-
คู่นี้กำลังพัฒนาไปในทางที่ดี
-
ติดตามมาหลายเรื่องแล้วชอบทุกเรื่องเลยโอ๊ยยิ่งเรื่องนี้คือแบบใช่แนวทีชอบอ่านมากๆเลย :mew2:
-
Poor Boy 14
เทียนค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนอนโดยที่มีร่างสูงนอนอยู่ข้างๆ เทียนพลิกตัวตะแคงมา
หาร่างสูงที่เขาหลงรักหมดหัวใจพร้อมกับมือบางที่จับไปที่ใบหน้าหล่อของอีกคน อกข้างซ้ายแม้ว่าเต้นรัวทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดกับ
อีกคนแต่มันก็ปะปนไปกับความเจ็บปวด เขาไม่อยากจะเชื่อว่าอีกคนจำเขาไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อว่าอีกคนลบเขาออกไปจาก
ความทรงจำแล้วจริงๆ
“อ๊ะ”เทียนสะดุ้งเมื่ออยู่ๆอีกคนก็ลืมตาขึ้นมา
“ทำอะไรของมึง”วินถาม
“ปะ...เปล่าครับ”เทียนตอบพร้อมกับหลบตาที่มีน้ำตาหน่วงคลออยู่ในดวงตากลมโต
“อ๊ะ...พี่วิน”เทียนร้องอีกครั้งเมื่ออีกคนเชิงใช้มือเชยคางของเขาให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา แม้ว่าเทียนจะพยายามหลบสายตา
แค่ไหนก็ไม่สามารถหลบพ้น
“เป็นเชี่ยอะไร”เทียนส่ายหน้าเป็นคำตอบในขณะที่น้ำตาก็กำลังปริ่มจะไหลออกมา
“เป็นเชี่ยอะไรทำไมไม่พูดวะ อย่าทำให้กูอารมณ์เสียแต่เช้า”วินว่าอย่างรู้สึกหงุดหงิด
“ฮึก...เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร”เทียนตอบซึ่งคำตอบก็ช่างตรงข้ามกับสิ่งที่เป็นอยู่อย่างสิ้นเชิง
“อื้ออออออออ”อยู่ๆริมฝีปากหนาก็ประกบจูบอีกคนอย่างที่เทียนไม่ทันได้ตั้งตัว เทียนไม่ได้ปฏิเสธแถมยังเปิดปากรับให้อีก
คนสอดลิ้นเข้ามา ลิ้นหนาเกี่ยวพันกับลิ้นบางอย่างร้อนแรงจนเกิดเสียงชื้นแฉะของน้ำลายดังขึ้น แม้ว่าจะดูน่าอายแต่ก็อดวาบ
หวามไม่ใช่น้อย
“มึงนี่มัน...”วินว่าพร้อมเอื้อมมือมาเช็ดคราบน้ำลายที่มุมปากของอีกคน เทียนเงยหน้ามองการกระทำของอีกคนด้วยนัยน์ตา
สั่นไหว
“พี่วินครับ...”วินเลิกคิ้ว
“...พี่จำผมไม่ได้จริงๆเหรอ”เทียนมองหน้าอีกคนอย่างมีความหวัง วินมองหน้าเทียนกลับเช่นเดียวกันก่อนจะลุกออกจาเตียง
“เดี๋ยวสิครับ อ๊ะ”ร่างบางที่พยายามลุกตามอีกคนแต่เพราะยังคงเจ็บช่องทางด้านหลังทำให้เทียนแทบจะหน้าทิ่มลงกับพื้น
แต่ดีที่มีวินรับไว้เสียก่อน
“ทำบ้าอะไรของมึง อยากตกเตียงหรือไงฮะ”วินว่าอย่างดุๆ
“ผมแค่...”เทียนกัดปากพร้อมมองหน้าวิน ทำไมพี่วินถึงไม่ตอบเขา
“แค่อะไร”วินถามกลับ
“แค่อยากให้พี่ตอบว่าพี่...จำผมไม่ได้จริงๆเหรอ”วินเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น
“มึงแม่งถามกูแบบนี้มากี่ครั้งละและจำไม่ได้หรือไงว่ากูตอบว่ายังไง”เทียนนิ่ง
“ครับ เข้าใจแล้วครับ”เทียนตอบรับพร้อมก้มหน้ามองหน้าตักของตัวเอง
“ไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวกูจะโทรสั่งข้าว”วินว่าก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป เทียนมองตาแผ่นหลังกว้างของอีกคนภายใต้
ใบหน้าเศร้าหมอง คำตอบของพี่วินก็คงเหมือนเดิมสินะ...หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวแล้วเทียนก็ออกมากินข้าวที่ร่างสูงโทรสั่ง
มา เทียนก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเงียบๆโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงแต่อย่างใดซึ่งนั่นก็ทำให้วินรู้สึกหงุดหงิดไม่ใช่
น้อย
เคร้ง
วินวางช้อนเสียงดังก่อนจะเดินออกจากโซนห้องครัวไปแล้วไปที่โซฟาหน้าโทรศัพท์ เทียนเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะก้มหน้ากิน
ข้าวต่อ พอกินเสร็จร่างบางก็เป็นคนจัดแจงล้างจานเอง เทียนหยิบหนังสือเรียนออกมาอ่านตรงโซฟาใกล้ๆวินที่กำลังนอน
นอนดูโทรศัพท์อยู่
ครืดๆๆ
เทียนมองโทรศัพท์ของร่างสูงที่สั่นเพราะมีสายเข้าแต่วินก็หาสนใจไม่
“พี่วินครับมีสายเข้า”เทียนเรียกอีกคน
“ช่างแม่ง”วินตอบอย่างไม่ใส่ใจเพราะพอรู้อยู่ว่าใครโทรมา
ครืดๆๆ
สายถูกตัดไปและก็ถูกโทรเข้ามาใหม่
“บางทีเขาอาจจะมีธุระสำคัญก็ได้นะครับ”เทียนว่าอีกครั้ง
“งั้นมึงก็รับแล้วถามให้กูด้วยว่ามีธุระอะไร”วินตอบแต่สายตาก็ยังจับจ้องกับหนังในโทรทัศน์
“ผมเหรอครับ?”เทียนถามย้ำ
“เออ”ว่าแล้วเทียนก็หยิบโทรศัพท์ของร่างสูงขึ้นมาและพอเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามาก็ทำให้เทียนมือสั่นทันที ‘ญาญ่า’ งั้น
เหรอ? ญาญ่าไหน ใช่ญาญ่าเดียวกับเพื่อนร่วมห้องตอนม.4ของเขาหรือเปล่า
“รับซะสิ จะได้เลิกโทรมาสักที”วินว่า เทียนจึงกดรับแต่ไม่ทันที่ร่างบางจะได้พูดอะไรเสียงแวดๆจากปลายสายก็ดังขึ้นซึ่ง
เป็นเสียงที่เทียนจำมันได้
(พี่วินทำไมไม่รับสายญาญ่าคะ ญาญ่าโทรหาพี่วินตั้งหลายสายแล้วนะคะ)
“เอ่อ...พี่วินยุ่งอยู่น่ะครับ”เทียนตอบ
(นายเป็นใคร?)หญิงสาวถามเสียงดัง
“เอ่อ...ผมเป็น...”เทียนลังเลไม่รู้ว่าควรตอบยังไงดี
“อ๊ะ พี่วิน”เทียนร้องออกมาเบาๆเมื่ออยู่ๆร่างสูงก็มาดึงโทรศัพท์จากมือของเขาไป
“มันเป็นเมียพี่เอง พี่ว่าพี่บอกกับญาญ่าชัดเจนไปแล้วนะว่าเลิกโทรมาวุ่นวายกับพี่ได้แล้ว วันไนท์สแตนก็คือวันไนท์ส
แตน”พูดจบวินก็กดวางสาย
“พี่วิน ตอบแบบนั้นจะดีเหรอครับ”เทียนถามอย่างตกใจกับคำตอบที่ร่างสูงบอกกับหญิงสาวไป แม้ว่าจะรู้สึกดีใจแต่ก็คิดว่า
ร่างสูงคงตอบประชดตัดปัญหาไป
“ไม่ดียังไง?”วินถามกลับ
“ผมไม่ได้...”
“ไม่ได้อะไร? ไม่ได้เป็นเมียกู? แล้วที่กูกระแทกแล้วแม่งร้องครางอยู่เมื่อคืนไม่เรียกว่าเมียให้เรียกว่าอะไร”วินว่า เทียนหน้า
ขึ้นสีทันที ไม่คิดว่าคำตอบของอีกคนจะเป็นแบบนี้
“แต่ว่าญาญ่า...”
“วันไนท์สแตนแต่เสือกมาวุ่นวายกูรำคาญ”วินตอบอย่างไม่สนใจ เทียนกัดปากอย่างกลั้นยิ้มไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงดีที่อีกคน
ตอบญาญ่าแบบนั้นเป็นเพราะคิดว่าเขาเป็นเมียจริงๆใช่มั้ย เพราะอย่างพี่วินคงไม่ใช่เคยมีอะไรกับเขาแค่คนเดียวแน่ อีกคน
ทั้งหล่อ ดูดี ดีกรีเดือนคณะแถมยังฐานะทางบ้านรวย ไม่แปลกที่จะมีคนเข้าหาตลอดเวลา
“มานี่ดิ๊”วินกวักมือเรียก
“ครับ?”
“มานั่งนี่”วินว่าพร้อมตบโซฟาข้างๆที่เขานั่งอยู่ เทียนรีบลุกจากโซฟาอีกตัวไปนั่งข้างร่างสูงทันทีเพราะกลัวว่าถ้าเฉื่อยชา
เดี๋ยวอีกคนจะหงุดหงิดเสียก่อน
“พี่วิน...”เทียนครางในลำคอเบาๆเมื่ออยู่ๆร่างสูงก็ทิ้งตัวลงนอนแล้วเอาหัวมาวางที่หน้าตักของเขา
“กูง่วง เป็นหมอนให้กูที”วินว่าพร้อมกับค่อยๆหลับตาลง เทียนหยิบรีโมตมากดเบาเสียงโทรทัศน์เพื่อไม่ให้ดังรบกวนคนที่
กำลังนอนก่อนจะหยิบหนังสือมาอ่านต่อ ในหัวไม่มีเนื้อหาของหนังสือที่อ่านเลยสักนิด ตัวหนังสือที่อ่านก็เห็นเป็นหน้าของอีก
คนที่กำลังนอนอยู่ที่ตักจนเทียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างออกมา ท่าทางเขาจะเป็นบ้าแล้วแน่ๆ เทียนส่ายหัวเบาๆอย่างตลกตัวเอง
โดยที่หารู้ไม่ว่ามุมปากของคนที่นอนอยู่ที่ตักก็กระตุกยิ้มเบาๆเหมือนกัน
ทำไมตอนนี้เขินนนนนนน >///< คือตอนแรกเปิดมาอย่างหน่วงแต่ตอนหลังคงต้องบวกคะแนนให้อิพี่วินแล้วล่ะค่ะ แอร๊ยๆๆๆ
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ จุ๊บๆ
___จางบิวตี้___
-
สั้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้ เราว่าพี่วินจำได้แล้วมั้ง แต่อาจจะยังโกรธอยู่ o18
-
ขอยาวๆๆๆๆๆๆ
ถ้าเทียนอธิบายมากกว่านี้ซักนิดวินน่าจะจำได้นะ
-
ญาญ่า ชะนีนิสัยเลววววววว
-
เขินนนนนน
-
มีความเขินน
-
เขินเบาๆๆ :mew2:
-
จำได้ไม่ได้ก็บอกน้องไปเซ่ทำเล่นตัวอยู่ได้ แล้วถ้าจริงจังกับน้องจริงก็ควรเลิกทำนิสัยเจ้าชู้ มั่วไปทั่วซะทีนะ
-
จำไม่ได้จริงเหรอ
-
Poor Boy 15
วันนี้วินและเทียนมามหาวิทยาลัยพร้อมกันเนื่องจากมีเรียนตอน10โมงเช้าพร้อมกัน เมื่อร่างบางลงจากรถคันหรูของร่างสูงก็
สร้างความฮือฮาแก่สายตาคนมองเป็นอย่างมากเพราะไม่มีใครที่ไม่รู้จักวินและการที่ร่างบางลงจากรถของวินมานั่นก็เท่ากับว่า
เป็นเด็กในสต็อกของวินนั่นเอง
“มึงเลิกเรียนกี่โมง”วินถามหลังจากที่ลงจากรถแล้วเทียนกำลังจะเดินไปตึกสถาปัตยกรรมที่อยู่ไม่ไกลจากตึกวิศวกรรมเท่า
ไหร่
“5โมงเย็นครับ เอ่อ...พี่วินกลับก่อนก็ได้ครับ”เทียนว่า
“ทำไมกูต้องกลับก่อน”วินขมวดคิ้ว
“ก็ผมเห็นว่ามีวินเลิกเรียนแค่บ่าย3 เลย...”
“เดี๋ยวกูมารอหน้าตึกตอน5โมง”วินว่าแทรกขึ้น
“เอ๊...”เทียนทำหน้างง
“ก็มารอรับมึงไง อย่าทำมึน”วินว่าพร้อมผลักหัวอีกคนเบาๆซึ่งก็เป็นจุดดึงดูดสายตาไม่ใช่น้อย ใครๆก็รู้ว่าเดือนวิศวะคนนี้ดูนิ่ง
และหยิ่งจะตาย ถึงจะขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้แต่ส่วนมากก็มีแต่อีกฝ่ายเท่านั้นที่เข้ามาหาเอง เรื่องที่เดือนวิศวะคนนี้จะมา
หยอกล้ออะไรกับเด็กในสต็อกหรือคู่ควงคือไม่มีแน่นอนแต่กับร่างบางคนนี้...ต้องมีอะไรพิเศษเหนือกว่าคนอื่น
“ครับ”เทียนพยักหน้ารับแต่ไม่ได้เงยหน้ามองร่างสูงเพราะรู้สึกขวยเขินไม่ใช่น้อยที่มีปฏิกิริยากับเขาดีขึ้น
“ตอบรับแล้วทำไมไม่มองหน้ากู”วินว่าพร้อมกับเชยคางอีกคนให้เงยหน้าขึ้นมามอง
“ผม...”เทียนกัดปาก
“อะไร?”วินขมวดคิ้ว
“ผมเขินนี่”เทียนตอบออกมาในที่สุดพร้อมกับใบหน้าที่แดงจัด วินกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจกับคำตอบที่ได้รับ
ฟอดดด
“กูไปละ”วินว่าหลังจากที่ก้มหอมแก้มอีกคนก่อนจะเดินออกไป เทียนยืนอึ้งหน้าแดงจัดยิ่งกว่าเดิม หัวใจเต้นแรงไปหมด
ราวกับเป็นโรคหัวใจระยะสุดท้ายและขณะที่เทียนกำลังจะหันหลังกลับเพื่อเดินไปที่ตึกคณะของตัวเองก็มีผู้หญิงสามคนมายืน
ขวางทางเขาไว้ หนึ่งในนั้นเขาจำหน้าได้ดี
“ญาญ่า”เทียนพูดออกมาแผ่วเบา
“นี่สินะเมียพี่วิน”ญาญ่าว่าพร้อมมองเทียนหัวจรดเท้าก่อนจะยิ้มเหยียด เทียนหลบสายตาทันที เขาไม่อยากให้ญาญ่าจำเขา
ได้
“เดี๋ยวจะไปไหนล่ะ”เพื่อนญาญ่าอีกคนว่าพร้อมเดินมาขวางทางเทียนที่กำลังเดินหนีไว้
“ผมมีเรียน”เทียนว่า
“อ๊ะ”เทียนอุทานทันทีเมื่อมองไปเห็นวัตถุแหลมคมที่กำลังจี้อยู่ที่ท้องของเขา
“ถ้าไม่อยากให้เรื่องใหญ่โต ตามมาเงียบๆ”ญาญ่าว่าก่อนจะเดินนำไป เทียนกัดปากแต่เพื่อนญาญ่าที่ถือคัตเตอร์ไว้ก็จี้คัต
เตอร์มาที่เทียนอีกครั้ง
“ตามมาสิ”...
เพี้ยะ!
ใบหน้าใสถูกตบอย่างแรงเมื่อมาถึงหลังมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นแปลงผักของพวกคณะเกษตร
“นี่คือบทลงโทษที่แกมายุ่งกับพี่วินของฉัน ก้อย เจนนี่จับมันไว้”ว่าแล้วเทียนก็โดนหญิงสาวเพื่อนของญาญ่าล็อคแขนไว้
คนละข้าง
“โอ๊ย”เทียนร้องออกมาเพราะโดนญาญ่าจิกเข้าที่ผมอย่างแรงให้เงยหน้าขึ้นมามอง
“จะว่าไปแกมันก็น่าคุ้นๆนะ”ญาญ่าว่า เทียนตัวสั่นทันที
“ก็จะไม่ให้คุ้นได้ไงแก มันดังจะตายในคณะสถาปัต”เจนนี่พูด
“งั้นเหรอ? แต่ถึงแกจะดังยังไง แกมันก็เป็นผู้ชาย แกกล้าดียังไงมาทำให้พิ่วนเลือกแกฮะ”สิ้นเสียงมือเรียวก็ตบเข้าที่หน้า
ของเทียนอีกครั้งจนปากบางมีเลือดไหลออกมา เขาไม่กล้าสู้ เขากลัว...เขากลัวญาญ่ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร เรื่องบาดหมาง
สมัยม.4ย้อนกลับมาในหัวตอนที่แม่ของญาญ่าทำให้เขาถูกไล่ออกทำให้เทียนน้ำตาคลอทันที
“เลิกยุ่งกับพี่วินซะ”ญาญ่าว่า เทียนส่ายหัว
เพี้ยะ
“ไม่ยอมงั้นเหรอ”
เพี้ยะ
“อยากลองดีงั้นเหรอ”
เพี้ยะ
“ก้อย เจนนี่รุมมัน”สิ้นเสียงญาญ่าก้อยกับเจนนี่ก็ผลักเทียนลงพื้นก่อนจะขึ้นค่อมแล้วพากันรุมตบเทียนทันที เทียนพยายาม
เอามือมาป้องกันตัวเองไว้แต่ก็ถูกญาญ่าดึงเอาไว้แล้วใช้รองเท้าส้นเข็มของตัวเองเหยียบไปที่มือของเทียน เทียนร้องโอดโอย
ด้วยความเจ็บปวดน้ำตาไหลเป็นทาง
“ทำบ้าอะไรของพวกเธอ!!”เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ทั้งสามชะงัก
“พิช? นายมาเสือกอะไรด้วยฮะ”ญาญ่าว่าก่อนจะมองที่พิขอย่างไม่พอใจ
“ไม่เสือกไม่ได้นั่นมันน้องรหัสฉัน”พิชช่าพร้อมเดินเข้ามาหาเทียนที่นอนกองอยู่กับพื้นทันที ใบหน้าใสเต็มไปด้วยรอยมือ
ปากบางก็เลือดออก ปมเป้ากระเซิง มือบางที่ถูกญาญ่าเหยียบก็แดงก่ำ
“น้องรหัส? แต่น้องรหัสนายมันแย่งผัวฉันมันก็สมควร”ญาญ่าว่า
“ผัว? เฮอะ...ถ้านับคนที่เป็นผัวเธอก็จะยี่สิบแล้วนี่ ผัวคนไหนล่ะ”พิชว่า
“กรี๊ดๆๆ หยาบคาย”ญาญ่ากรีดร้อง
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะญาญ่าว่าเธอมันขนาดไหน เพื่อนฉันก็ได้กับเธอมาหลายคนแล้วนี่ มันยังมีคลิป...”
“หยุดพูดนะ!! เงียบปากนะ!!”
“ได้ ฉันจะเงียบ...แต่ถ้าเธอมายุ่งกับน้องรหัสฉันอีก เธอคงจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”พิชว่าพร้อมกระตุกยิ้มร้าย ญาญ่ากำมือ
แน่นอย่างโกรธจัด
“ก้อย เจนนี่ กลับ!”หลังจากที่พวกญาญ่ากลับไปแล้วพิชก็พาเทียนมานั่งที่ใกล้ๆคณะเพราะตอนนี้ก็สายเกินกว่าที่ร่างบางจะ
ขึ้นเรียนแล้ว
“อ่ะ”พิชช่าพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อีกคน
“ขอบคุณครับ”เทียนรับมาก่อนจะเช็ดเลือดที่มุมปาก ร่างบางร้องซี๊ดออกมาเบาๆ
“มึงนี่ไม่ว่าจะกี่ปีๆก็โดนแต่คนอื่นรังแก”อยู่ๆพิชก็พูดขึ้น เทียนหันไปมองร่างสูงทันที
“ฮึ...ถ้ารู้ว่ามึงน่ารักแบบนี้กูคงจีบมึงตรงๆไปแล้ว”เทียนเบิกตากว้างอย่างตกใจกับคำพูดของอีกคน อะไรกัน...ทำไม...
“พี่พิช...ทำไม...”
“อ๊ะ”เทียนสะดุ้งนิดๆเมื่ออยู่ๆพิชก็ยื่นมือมาสัมผัสที่แก้มของเขาเบาๆ
“ทำไมกูจะจำคนที่ชอบไม่ได้ ต่อให้มึงจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนกูก็จำได้”พิชว่า ใช่เขาจำเทียนได้...จำไอ้แว่นที่มีแต่คนหา
ว่าเป็นใบ้เพื่อนร่วมห้องของเขาได้ ตอนแรกเขาก็ไม่แน่ใจแต่แววตาใสซื่อที่ดูตื่นกลัวตลอดเวลามันทำให้เขาคุ้นเคยแปลกๆก่อน
จะสืบจนรู้ว่าน้องรหัสของเขาก็คือเทียนเพื่อนร่วมห้องของเขาเมื่อตอนม.4นั่นเอง
“จำเราได้”เทียนพูดออกมาอย่างอึ้งๆ
“ทำไม ตกใจหรือไง”พิชยิ้มขำๆ เทียนพยักหน้า
“ละ...แล้วทำไมถึงทำเหมือนไม่รู้จัก”เทียนถามอย่างข้องใจ
“กูคิดว่ามึงกับกูตอนมัธยมเรื่องราวมันไม่สวยหรูเท่าไหร่ กูชอบแกล้งมึงใช่มั้ยล่ะ ฮ่ะๆ มึงคงเกลียดกู”พิชว่า
“ไม่นะ เราไม่ได้เกลียดพิช”เทียนรีบพูดออกมา
“ไม่เกลียดแล้วชอบกูมั้ย”พิชว่าก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหาอีกคน ตาคมมองเข้ามาในตากลม เทียนพยายามขยับหน้าหนีแต่
พิชก็ขยับตาเข้ามา
“อาจจะเพราะตอนนั้นกูยังเด็ก กูเลยไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงกับคนที่กูชอบ...”พิชว่า เทียนกัดปาก
“...กูชอบมึง ชอบตั้งแต่มึงยังเป็นไอ้แว่นเอ๋อๆ”พิชว่าต่อ
“แต่มันเมียกูว่ะ โทษที”ก่อนที่เทียนจะได้ตอบอะไรเสียงทุ้มก็ดังขึ้น
“พะ...พี่วิน”เทียนเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อหันไปเจอร่างสูงที่กำลังมองมาที่เขากับพิชอย่างไม่พอใจ
เตรียมตัวรับลูกระเบิดจากอิพี่วินได้เลยจ้า 55555 ตอนนี้สงสารน้องเทียนนะ อย่าว่าน้องเลยนะที่น้องอ่อนแอแบบนี้ คือนาง
ฝังใจไง โดนทำร้ายมาตลอด T^T
___จางบิวตี้___
-
พี่วินแกควรมาเร็วกว่านี้ป่ะะะะะะะะ
-
อีพี่วินน่าจะมาสักพรุ่งนี้อ่ะ :mew2:
-
เออ อิพี่วินมาตอนหมดเรื่องแล้วจะมีประโยชน์อะไร นี่ไม่ใช่ว่าหึงจนหน้ามืดแล้วไม่ได้ดูสภาพน้องมันนะว่าเป็นแบบไหน ถ้าเอาอารมณ์ร้ายๆมาลงใส่เทียนอีกพี่ก็เลวมากเลยว่ะ :angry2:
-
มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
พิชรู้ พี่วินก็ต้องรู้อะ แกทำมึนอยู่ใช่มั้ย นังวิน! :z6:
แล้วลมอะไรหอบมาตอนนี้ ไม่ทันแล้วย่ะ :angry2:
-
Poor Boy 6
( Key x Night )
แขนเรียวเกี่ยวเข้ากับเอวของอีกคนพร้อมกับใบหน้าสวยที่แนบไปกับแผ่นหลังกว้าง ยานพาหนะที่เขาชอบเรียก
มันว่าเศษเหล็กในตอนนี้มันกลับทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นยามที่ลมเย็นๆพัดโบกหน้า คีย์ขี่มอเตอร์ไซด์พาไนท์มาที่
ริมแม่น้ำใต้สะพานที่เดิมแต่ต่างกันตรงที่ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนเท่านั้น
“เฮ้อ นึกว่าจะพาไปที่ที่ดีกว่านี้ซะอีก”ไนท์ว่า
“ที่ไหนล่ะ? ห้องฉันมั้ย?”
“ทะลึ่ง”ไนท์ถลึงตาใส่อีกคนทันที เพียงแค่พูดกับอีกคนแค่ประโยคสองประโยคทำไมถึงรู้สึกดีขึ้นก็ไม่รู้ ไนท์มอง
แม่น้ำยามค่ำคืนตรงหน้าที่ตกกระทบด้วยแสงไฟจากสะพานทำให้สีน้ำไปสีเหลืองส้มนวลๆ บริเวณรอบๆแม้ว่าจะ
เงียบสงัดแต่ก็ดูสงบดี
“ฉันได้เจอกับเด็กคนนั้น...”ไนท์พูดขึ้น คีย์ก็ยืนนิ่งฟังอีกคน
“...ฉันคิดว่าคือคนเดียวกับคนที่วินมันฝังใจ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าวินมันจำเด็กนั่นได้หรือเปล่าแต่ฉัน...”ไนท์กัดปาก
“ไม่อยากให้จำได้?”คีย์พูดัดขึ้นมา ไนท์หันไปมองอีกคน
“หึๆ จะว่างั้นก็ได้”ไนท์ว่าพร้อมหัวเราะในลำคออย่างรู้สึกสมเพสในความคิดของตัวเอง เขาไม่เคยคิดว่าตัวเอง
จะมีด้านมืดแบบนี้มาก่อน ในใจเขามันคิดแต่ว่าจะทำยังไงถึงจะทำให้เด็กนั่นออกไปจากชีวิตของวิน
“นายเกลียดเด็กคนนั้น?”คีย์ถามขึ้น
“มั้ง...อาจจะเกลียด เกลียดจนอยากจะทำลายให้หายไปจากชีวิตวิน”ไนท์ว่าอย่างจริงจังแต่ในใจกลับรู้สึกไม่ใช่
แบบนั้น
“นี่มันคือความอิจฉาต่างหาก”คีย์ว่าด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปทำให้ไนท์ขมวดคิ้วทันที ทำไมเขารู้สึกว่าในน้ำเสียง
ของคีย์มีความเย้ยยันเขาอยู่ นี่หมอนี่อยู่ข้างใครกันแน่ฮะ!
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง”ไนท์ว่า
“ก็พูดตามตรง”คีย์ยักไหล่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“ฉันไม่ได้อิจฉา”ไนท์เถียง
“อิจฉา”คีย์พูดกลับ
“ทะ...ทำไมฉันต้องอิจฉาเด็กนั่น นายรู้อะไรมั้ยตอนสมัยมัธยมเด็กนั่นเหมือนกับตัวประหลาดในโรงเรียน ไม่มี
ใครคบ มีแต่คนรังแก ฉันจะไปอิจฉาตัวประหลาดแบบนั้นทำไม”ไนท์ว่าอย่างไม่พอใจ คีย์ร้องเฮอะออกมา ไม่คิด
ว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้เหมือนกันแฮะ เขาไม่คิดว่าไนท์จะเป็นคนที่มีความคิดแบบนี้ แม้ว่าเขากับอีกคนจะรู้จักกัน
ได้ไม่นานแต่เขาก็รู้ว่าอีกคนเป็นคนน่ารักคนนึง แม้ว่าจะปากจัดไปบ้างแต่พอได้ยินอะไรแบบนี้แล้ว...เฮอะๆ
“อะไรของนาย”ไนท์ถามเสียงดังกับท่าทางของคีย์
“นั่นคือความจริงที่ออกมาจากใจนายใช่มั้ย”คีย์ถาม ไนท์ขมวดคิ้ว
“ชะ...ใช่”
“เดี๋ยว จะไปไหน!”ไนท์เรียกอีกคนที่กำลังเดินหันหลังกลับไปที่รถมอเตอร์ไซด์แต่คีย์ไม่หยุดเดิน ร่างบางจึงวิ่งไป
ดักหน้าทันที
“เป็นบ้าอะไรของนายฮะ!”ไนท์ตะคอก ทำไมรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางของอีกคนแบบนี้ หงุดหงิดกว่าเรื่องที่พึ่ง
เจอมาเสียอีก
“จริงสินะ ฉันยังไม่เคยบอกนายนี่หน่า...”ไนท์เงียบฟัง
“...ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับคนที่นายพึ่งบอกว่าเกลียดจนอยากจะทำลาย”ไนท์เบิกตากว้างทันทีกับคำพูดของคีย์
เพื่อนสนิท? เดี๋ยวนะ? อะไร? ยังไง?
“นะ...นาย”
“เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ยอมให้นายทำอะไรเพื่อนฉันแน่”คีย์ว่าอย่างจริงจัง ไนท์นิ่งไปสักครู่ก่อนจะมองหน้าอีกคน
ด้วยความโกรธ
“นายเข้าหาฉันเพราะแบบนี้ใช่มั้ย นายรู้ว่าเพื่อนนายชอบวิน นายเลยเข้าหาฉันเพราะจะลืบเรื่องวินใช่มั้ย”ไนท์
ว่าเมื่อคิดได้ ทำไมเขาไม่คิดมาก่อน เขากลายเป็นควายโง่ๆให้อีกคนหลอกมาตั้งนานได้ไง
“พูดบ้าอะไร”คีย์ขมวดคิ้ว
“ไม่ต้องมาเล่นละครต่อ เฮอะ ทำไมฉันไม่คิดได้ก่อนหน้านี้นะ นายเรียนสถาปัตปีหนึ่ง เด็กนั่นก็เรียนสถาปัตปี
หนึ่ง วินเคยมาบ่นเรื่องเด็กนั่นว่ามีเพื่อนหน้าตากวนประสาทให้ฟัง ทำไมฉันไม่เอะใจ ทำไมฉันถึงโง่แบบนี้กัน”ไนท์
ว่า คีย์เสยผมลวกๆ เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว เขาไม่เคยโกหกอีกคนที่เขาเข้าหาอีกคนก็เพราะสนใจล้วนๆ
“ไปกันใหญ่แล้ว”คีย์ว่า
“จะปฏิเสธหรือไง งั้นบอกมาสิว่านายเข้าหาฉันเพราะอะไร บอกมาสิ!!”ไนท์ว่าอย่างไม่พอใจ ทำไมรู้สึกจี๊ดๆที่
หัวใจแปลกๆเมื่อนึกได้ว่าอีกคนเข้าหาตัวเองเพราะเรื่องเด็กคนนั้น แค่...เรื่องของเด็กคนนั้น
“กลับบ้านได้ละ”คีย์เปลี่ยนประเด็น ตอนแรกที่รู้สึกโกรธอีกคนเรื่องเทียนแต่ตอนนี้กลับรู้สึกปวดหัวแทน ปวดหัว
กับความคิดของอีกคน ถามว่าทำไมเขาไม่แก้ตัว...แก้ตัวไปก็ไม่ฟังอยู่ดี ดื้อแบบนี้
“ไม่กลับ”ไนท์ว่าพร้อมสะบัดแขนออกจากมือหนา
“ตามใจ”คีย์ว่าก่อนจะคร่อมมอเตอร์ไซด์แล้วขับออกไปหน้าตายเฉย ไนท์มองอีกคนอึ้งๆ นี่จะทิ้งเขาไว้ที่นี่จริง
เหรอ? ไนท์นั่งลงกับพื้นนัยน์ตาร้อนผ่าวคล้ายจะร้องไห้ แม้ว่าจะไม่รู้สาเหตุว่าทำไมก็ตาม
บรึ้นนนน
เสียงรถที่คุ้นเคยดังขึ้นก่อนที่มอเตอร์ไซด์ของคีย์จะมาจอดอยู่ตรงหน้าของไนท์
“ขึ้นรถ”คีย์ว่า ไนท์นั่งนิ่ง
“ปล่อยนะ จะทำบ้าอะไร”ไนท์โวยวายเมื่ออยู่ๆอีกคนก็ลงจากรถมาอุ้มตัวเขาแล้วจะวางบนมอเตอร์ไซด์ก่อนอีก
คนจะขึ้นซ้อนข้างหลัง
“นี่...ฉันไม่นั่งแบบนี้นะ”ไนท์ว่าเมื่ออีกคนสตาร์ทรถโดยที่มือหนาอีกมือโอบเอวบางเอาไว้ เมื่อกี้ยังรู้สึกโมโหอีก
คนอยู่เลยทำไมตอนนี้หัวใจเต้นแรงล่ะ
“อย่าเรื่องมาก”คีย์ว่าก่อนจะออกรถ ไนท์นั่งนิ่งตลอดทางอย่างรู้สึกแปลกๆ แผ่นหลังบางที่สัมผัสกับหน้าอก
กว้างของอีกคนทำให้ไนท์ได้ยินเสียงหัวใจของอีกคนอย่างชัดเจน...หลายวันผ่านไป...ไนท์ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องทำท่า
มองหาอีกคนจนเพื่อนทักว่ามองหาใคร ต้องมองเบอร์โทรศัพท์ของอีกคนจนเพื่อนหาว่าบ้าที่เอาแต่มองโทรศัพท์
เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรแต่หลังจากวันที่ทะเลาะกัน(หรือเปล่า?) เขาก็ไม่ได้เจอกับคีย์อีกเลยทั้งๆที่คณะก็อยู่ใกล้กัน
แค่นี้ แต่มันก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือไงที่ไม่ต้องเจอกันหมอนั่นไม่ชอบเขาที่เกลียดเด็กเทียน ส่วนเขาเองก็โกรธหมอ
นั่นที่มาโกหกเขา แฟร์ๆกันสองฝ่ายแล้วนี่ ไม่ต้องเจอกันคือดีแล้วไม่ใช่หรือไง...อีกด้านหนึ่ง...
“คีย์ หยิบกาวให้เราหน่อย”เทียนว่า หลังจากที่ร่างบางถูกรุมทำร้าย มือบางก็ช้ำไม่ใช้น้อยทำให้หยิบจับอะไรไม่
สะดวกเท่าไหร่จึงต้องคอยพึ่งพาเพื่อนสนิทตลอด
“คีย์นี่มันกรรไกร”เทียนว่าอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆอีกคนก็ยื่นกรรไกรมาให้เขา
“อ้าว แปบๆ”คีย์ว่าก่อนจะหยิบกาวส่งให้อีกคน
“ช่วงนี้เหม่อแปลกๆนะ”เทียนว่า เขาสังเกตมาหลายวันแล้วแต่ไม่กล้าถาม อีกทั้งยังวุ่นวายกับเรื่องของตัวเองอยู่
ด้วย
“เปล่าเว้ยๆ กูแค่นอนน้อย”คีย์แก้ตัว
“เชี่ย”คีย์อุทานเมื่อกำลังตัดกระดาษก็โดนคัตเตอร์บาด
“ไปล้างน้ำเร็ว”เทียนว่าพร้อมมองตามอีกคนอย่างเป็นห่วง คีย์เป็นแบบนี้มันแปลกไป มันเหมือนไม่ใช่คีย์ที่เขา
รู้จัก
“มองไร”คีย์ถามหลังจากที่กลับมาจากห้องน้ำ
“ไม่มีอะไรจะเล่าให้เราฟังจริงเหรอ”เทียนว่าพร้อมมองหน้าคีย์อย่างอ้อนวอน คีย์เป็นเพื่อนที่ดีกับเขามาตลอด
รับฟังและช่วยเหลือเขาทุกเรื่อง พอมาวันนี้วันที่เพื่อนมีปัญหาเขาเองก็อยากจะเป็นฝ่ายที่รับฟังและช่วยเหลือบ้าง
“เฮ้อ มึงแม่ง”คีย์ถอนหายใจออกมาอย่างจำยอมกับใบหน้าอ้อนวอนของอีกคนก่อนจะเล่าเรื่องของเขาและไนท์
ให้เทียนฟัง...
“พี่ไนท์เพื่อนพี่วินอ่ะนะ”เทียนทำตาโตทันที
“อืม...แต่ตอนนี้กูไม่ได้ไปข้องเกี่ยวกับเขาละ”คีย์ว่าพร้อมตัดกระดาษต่อแต่ใช้กรรไกรแทน
“ทำไมล่ะ? เพราะเราเหรอ?”เทียนถาม
“กูคงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ถ้าคนที่กูสนใจเกลียดเพื่อนกู”คีย์ว่าแต่ไม่ได้มองหน้าเทียนแต่อย่างใด
“แต่คีย์ก็ควรจะไปอธิบายเรื่องที่คีย์เข้าหาพี่เขานะ”เทียนค้าน
“อธิบายแล้วไง ปล่อยให้แม่งเป็นแบบนี้แหละ”คีย์ว่าเหมือนไม่ใส่ใจแต่ในใจกลับคิดว่าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้
มันดีจริงๆเหรอ
“เราเคารพการตัดสินใจของคีย์นะแต่อยากจะบอกแค่ว่า...อย่าทำให้อะไรๆมันสายไปนะ”เทียนว่าก่อนจะเงียบ
ลง แม้ว่าจะทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจในคำพูดของเพื่อนตัวเล็กแต่พอมองกระดาษในมือที่ตัดแล้วคีย์ก็ต้องหัวเราะเบาๆ
ในลำคอ ทำไมตั้งใจจะตัดรูปดาวแต่กลายเป็นรูปหัวใจวะ
คู่นี้เบลอๆหน่อย เนื่องจากเป็นคู่รองเนอะเรื่องราวเลยต้องรวบรัดสุดๆ 5555 เรื่องของคู่รองจะดำเนินช้ากว่าคู่หลัก
นะคะ ตอนนี้จะเป็นหลังจากที่เทียนโดนตบแล้วเนอะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ทั้งคู่หลักคู่รองเลย ^ ^
___จางบิวตี้___
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
เรื่องบางเรื่องถ้าไม่พูดออกไปตรงๆอีกฝ่ายก็ไม่มีวันเข้าใจหรอก ทั้งคู่หลักคู่รองน่ะแหละ
-
Poor Boy 7
( Key x Night )
วันนี้เพื่อนในสาขาชวนคีย์มากินเหล้า คีย์เองก็ไม่ได้สนิทกับพวกนี้เท่าไหร่แต่เพราะช่วงนี้มีเรื่องให้คิดเยอะ บางทีกินเหล้า
อาจจะทำให้สมองโล่งขึ้นก็ได้ ถามถึงเทียน รายนั้นอย่าได้หวังว่าจะมาแฟนมันคุมแจขนาดนั้นแต่ก็ดีละเห็นเพื่อนมีความสุข
เขาก็มีความสุขด้วยแม้ว่าจะคิดถึงใบหน้าของใครอีกคนที่น่าจะรู้เหมือนกันว่าเทียนกับไอ้พี่วินคบกันอย่างเป็นทางการแล้ว
“เอ้า ชนนนนน” เสียงหนึ่งว่า คีย์เองก็ยกแก้วขึ้นมาชนกับเพื่อนเหมือนกัน ร่างสูงกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวก่อนจะยื่น
แก้วให้เพื่อนที่นั่งใกล้ถังน้ำแข็งกับขวดเหล้าเป็นคนเติมให้
“แม่ง มึงแดกเก่งชิบหาย” เพื่อนคนหนึ่งว่าก่อนจะยื่นเหล้าแก้วที่สามให้คีย์ มาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแม่งแดกไปสามแก้วแล้วถ้า
อยู่ดึกกว่านี้มันจะแดกกี่แก้ววะเนี่ย
“อกหักไงมึง” เพื่อนอีกคนถาม คีย์กระตุกยิ้มพลางยักไหล่แต่ก็ไม่ตอบอะไรออกไป อกหักงั้นเหรอ?...นั่นน่ะสิ อาจจะ
มั้ง...ยิ่งดึกบรรยากาศในผับก็ยิ่งครึกครื้น ยิ่งแอลกอฮอล์เข้าไปในกระแสเลือดแล้วด้วยยิ่งทำให้สนุกเข้าไปใหญ่ ยกเว้นคีย์ที่ไม่ได้
สนุกไปกับมันด้วย ร่างสูงกระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่สนใจบรรยากาศรอบข้างแม้ว่าจะมีสาวๆหรือหนุ่มน้อยส่งสายตามาให้เขา
หลายต่อหลายครั้งแล้วก็ตาม
“ไอ้คีย์ๆ ฟีล์มเด็กนิเทศมองมึงว่ะ” เพื่อนในโต๊ะพูด คีย์หันไปมองนิดๆก่อนจะหันกลับ
“ไม่สนเหรอวะ ถึงจะผู้ชายแต่หน้าสวยเชี่ยๆ ตัวก็บางอย่างกับผู้หญิง” เพื่อนอีกคนว่าอย่างไม่เข้าใจทั้งๆที่ร่างบางน่าสน
สุดๆแต่คีย์กลับทำท่าเมิน
“ไม่ว่ะ” คีย์ว่า เพื่อนในโต๊ะหันมองหน้ากันทันที รู้นะไอ้นี้มันออกจะอินดี้แต่ไม่คิดว่าจะอินดี้ขนาดนี้ ปฏิเสธเนื้อก้อนโตน่า
กินแบบนี้ได้ยังไงกันวะ!...เวลาผ่านไป...คีย์ที่จากสามารถครองสติได้ก็เริ่มควบคุมสติไม่ได้
“ไอ้คีย์ๆ ไหวมั้ยวะ” เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น
“อืมมมมม” คีย์ครางยาวในลำคอแต่ไม่ได้ลืมตามามอง
“เอาไงดีวะ ใครจะไปส่งมันล่ะเนี่ย”
“ห้ายน้ายมาร้าบบบบ” คีย์พูดออกมาเสียงยาน เพื่อนๆขมวดคิ้ว
“โทรหาน้ายยยย” คีย์ว่าก่อนจะหยิบโทรศัพท์ยื่นให้เพื่อน เพื่อนรับมาก่อนจะกดโทรออกหารายชื่อที่ชื่อว่าไนท์ทันที...ไนท์ที่
กำลังนั่งพิมพ์รายงานอยู่ก็ต้องขมวดคิ้วพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวอย่างแปลกๆเมื่อเบอร์ของคีย์โทรเข้ามา เขากับอีกคนไม่ได้
ติดต่อกันจะสองอาทิตย์แล้ว หมอนั่นไม่โทรมาหาเขา ไม่โผล่มาให้เจอ ส่วนเขาเองก็ไม่มีความจำเป็นอะไรจะโทรหาและไปเจอ
หมอนั่นด้วยแต่อยู่ๆทำไม...
“ฮัลโหลว...”
(“ฮัลโหลวไนท์ใช่มั้ยครับ ผมเพื่อนคีย์น่ะครับ คือว่ามันเมามากบอกให้โทรให้ไนท์มารับครับ”) ไนท์ขมวดคิ้วทันที
(“น้ายยยยย”) เสียงของอีกคนลอยเข้ามาในโทรศัพท์
(“เออๆ พวกกูก็โทรให้อยู่นี่ไง”) เพื่อนหันไปว่าคีย์
(“มารับมันหน่อยนะครับที่ผับ hh”) หลังจากวางสายไปไนท์ก็กำโทรศัพท์อย่างครุ่นคิด เขาควรไปรับอีกคนดีมั้ยเพราะมัน
ก็ไม่ใช่เรื่องของเขาเลยสักนิดแต่...เฮ้อร่างบางถอนหายใจออกมาก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหยิบกุญแจรถมุ่งหน้าไปที่ผับ
hh ทันที...
“ขอโทษนะครับ ผมไนท์ครับ” ไนท์ว่าพร้อมเดินเข้าไปหาเพื่อนๆของคัย์ที่ช่วยกันพยุงคีย์คนละข้าง
“พะ...พี่ไนท์” หนึ่งในนั้นพูดขึ้นพร้อมมองมาที่ไนท์ด้วยสายตาหลงใหล ไนท์ขมวดคิ้วทันที
“รู้จักผมเหรอ?”
“รู้จักสิครับ ผมเป็นแฟนคลับพี่เลยนะ แฮะๆ ว่าแต่พี่รู้จักกับไอ้คีย์เนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อ” เพื่อนคนดังกล่าวว่า ไนท์ยิ้มรับ
นิดๆก่อนจะบอกให้เพื่อนคีย์ช่วยพยุงคีย์ไปส่งที่รถก่อนจะรับที่อยู่คอนโดของคีย์มาจากเพื่อนๆ
“เอาไว้เจอกันที่มหาวิทยาลัยนะครับ” ไนท์ว่าตามมารยาทพร้อมรอยยิ้มซึ่งนั่นก็ทำให้เพื่อนของคีย์ที่เป็นแฟนคลับของไนท์
ถึงกับเพ้อทันที
“สวย น่ารัก พี่ไนท์ของกูววววว”...ไนท์มองคนข้างกายที่เมาอย่างหมดสภาพด้วยความหงุดหงิดในใจ เป็นบ้าอะไรถึงได้เมา
ขนาดนี้หรือว่าจะเป็นเรื่องของเทียนกับวิน ใช่ ตอนนี้ทั้งคู่คบกันอย่างเป็นทางการแล้ว ถามว่าเขาเจ็บมั้ยที่รู้ ใช่...เขาเจ็บแต่
มันกลับเจ็บไม่มาก มันแค่รู้สึกจี๊ดๆยามที่เห็นสองคนนั้นสวีทกันก็เท่านั้น ตอนแรกเขาเคยจินตนาการว่าวันหนึ่งถ้าวินมีใครจริงๆ
เขาคงเจ็บมาก ร้องไห้ฟูมฟามแน่ๆแต่ทำไมกันนะ ทำไมเขายังคงอยู่ดี ไม่มีน้ำตาสักหยด ทำไมกัน...
“ขอบคุณครับ” ไนท์หันไปขอบคุณยามที่ช่วยพยุงคีย์ขึ้นมาส่งที่ห้อง ตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะกลับเลยแต่เห็นสภาพคนเมา
แล้ว เฮ้อ...เช็ดตัวให้สักหน่อยแล้วกัน ว่าแล้วไนท์ก็เข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดแจงน้ำและผ้ามาเช็ดตัวอีกคน มือบางถือผ้าเช็ดไปที่
ใบหน้าของอีกคน ไล่ตั้งแต่หน้าผาก ดวงตา จมูกและริมฝีปาก
“อ๊ะ” ไนท์สะดุ้งมันทีเมื่ออยู่ๆอีกคนก็ลืมตา
“ได้สติแล้วเหรอ ฉันจะได้กลับ” ไนท์ว่าก่อนจะหันหลังกลับแต่กลับโดยคีย์คว้าข้อมือไว้แล้วกระชากมาจนร่างบางเซมานั่ง
ตักของอีกคน
“ปล่อยนะ ทำบ้าอะไร” ไนท์ดิ้นและโวยวาย
“ม่ายปล่อย” คีย์ว่าติดยานนิดๆเพราะความเมา
“นายเมามากควรจะนอนได้แล้ว”
“ฉานจาคุยกับนาย” คีย์ไม่ยอม
“เอาไว้คุยกันวันหลัง อ๊ะ ทำบ้าอะไร ปล่อยนะ” ไนท์ว่าพร้อมกับดิ้นเมื่อคีย์ผลักเขาลงไปนอนที่โซฟาก่อนจะขึ้นค่อม ไนท์
มองหน้าอีกคนอย่างหวั่นใจ อีกคนเมามากอาจะควบคุมตัวเองไม่ได้
“ต้องคุยวานนี้” คีย์พูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ไนท์จนไนท์ได้กลิ่นของแอลกอฮอล์อย่างชัดเจน
“จะคุยอะไร ฉันกับนายเราไม่มีอะไรจะคุยกันแล้ว คนขี้โกห...” เสียงหวานถูกดูดกลืนไปในลำคอทันทีที่ปากหนาประกบจูบ
ไนท์เบิกตากว้างด้วยความตกใจพร้อมกับทุบที่ไหล่หนาอย่างแรงแต่คิดว่าแรงแค่ไนท์จะทำให้คีย์ยอมปล่อยเหรอ ร่างสูง
ระดมจูบร่างบางอย่างร้อนแรง ลิ้นหนาสอดเข้ามาในโพรงปากเพื่อเก็บเกี่ยวน้ำหวานจากอีกคน
“อื้อๆๆๆ” ไนท์ร้องประท้วงเมื่อเริ่มหายใจไม่ออกคีย์จึงถอนจูบแต่เปลี่ยนเป้าหมายจากริมฝีปากเป็นซอกคอขาวแทน
“ปล่อยนะคีย์ ฉันบอกให้ปล่อยไง อ๊ะ” ไนท์อดครางออกมาไม่ได้เมื่ออีกคนขบเม้มที่ซอคอของเขาแถมยังเลื่อนขึ้นมาขบกัด
ที่หูบางของเขาอีกด้วยซึ่งสร้างความปั่นป่วนในช่องท้องไม่น้อย
“อื้อออออ” ก่อนที่ปากหนาจะเลื่อนมาประกบปากจูบอีกครั้ง รสจูบครั้งนี้ทั้งร้อนแรงและอ่อนโยนจนไนท์รู้สึกหมดแรง มือ
บางที่เคยทุบตีเปลี่ยนไปโอบคออีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ตัวได้ มือหนาที่ไม่ได้รวบมืออีกคนเอาไว้ปลดกระดุมเสื้อของไนท์
ออก
“อ๊ะ...อื้อ...” ไนท์ครางออกมาเมื่อริมฝีปากหนาเล่นกับยอดอกของเขา ทั้งลิ้นที่เลียที่ยอดอกจนเปียกชุ่มไปด้วยคราบ
น้ำลาย
“ไม่!” ไนท์ร้องออกมาเมื่ออีกคนพยายามถอดกางเกงของเขาออก
“อย่าห้ามฉันเลย” คีย์ว่าพร้อมมองตาไนท์อย่างจริงจัง ไนท์กัดปากและมองหน้าอีกคน
“นายเข้าหาฉันเพราะอะไรกันแน่” อยู่ๆไนท์ก็ถามขึ้นคีย์นิ่ง
“เพราะเทียนงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่!” คีย์ปฏิเสธเสียงดัง
“งั้นเพราะอะไรล่ะ” ไนท์มองหน้าอีกคนแล้วถามอีกครั้ง
“เพราะ...ฉัน...”
พรึ่บ
กางเกงของไนท์ถูกถอดออกพร้อมชั้นในเมื่อมือบางยอมปล่อยให้อีกคนทำ ไนท์หลบสายตาอีกคนที่มองร่างกายเปลือยเปล่าของ
เขาอย่างเขินอาย
“เป็นของฉันนะ” เสียงทุ้มว่าก่อนจะประกบปากจูบไนท์อีกรอบ ไนท์เองก็จูบตอบอีกคนเช่นเดียวกัน ไนท์ไม่รู้ว่าคีย์ถอด
เสื้อผ้าออกตั้งแต่เมื่อไหร่แต่รู้อีกทีอีกคนก็เปลือยเปล่าเช่นเดียวกับเขา ขาเรียวถูกจับพาดที่ไหล่กว้างก่อนที่นิ้วของอีกคนจะ
สอดแทรกเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง
“อ๊ะ...อื้อ...” ไนท์ครางออกมาจากหนึ่งนิ้วก็เป็นสองนิ้วสามนิ้วตามลำดับ เมื่อเห็นว่าช่องทางอีกคนพร้อมแล้วคีย์ก็ค่อยๆ
กดแก่นกายของตัวเองเข้าไป
“อื้อ...เจ็บ” ไนท์ว่าน้ำตาคลอคีย์เลยก้มลงมาจูบเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของอีกคน เมื่อแก่นกายเข้าไปจนสุดร่างสูงก็
ค่อยๆขยับ จากความเจ็บก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน ไนท์ครางออกมาอย่างไม่อาย
“อ๊ะ อ๊า ซี๊ดดด อ๊า อื้อ อ๊า” มือบางที่เกาะที่แขนของอีกคนก็จิกที่แขนหนาอย่างระบายความเสียว
“อื้มมมม” คีย์เองก็อดครางในลำคอเพราะความเสียวไม่ได้
“อ๊ะ คีย์ จะ...อื้อ...ไปแล้ว” ไนท์ว่าเมื่อใกล้จะถึงจุดหมาย
“พร้อมกันนะ” คีย์ว่าก่อนจะกระแทกสะโพกเข้าออกรัวก่อนที่ทั้งคู่จะปลดปล่อยออกมาพร้อมกันคีย์ฟุบหน้ามาที่ซอกคอ
ของไนท์ก่อนจะขบเม้มสร้างรอยรัก
“อื้อ...พอแล้ว” ไนท์ว่าเมื่อรู้สึกถึงแก่นกายที่ยังไม่ได้เอาออกกำลังขยายตัวอีกครั้ง
“ครั้งเดียวไม่พอหรอก” คีย์ว่าก่อนจะเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้งไนท์ที่ทำอะไรไม่ได้ทำได้เพียงแต่ร้องคราง
เท่านั้น โกรธมาก...โกรธมากที่อีกคนที่ทำกับเขาแบบนี้และก็เกลียดเหลือเกิน...เกลียดตัวเองเหลือเกินที่ยอมอีกคนง่ายขนาดนี้
เขาได้กันแล้ววววววววววว!!! แต่ก็ยังไม่ชัดเจน สงสารไนท์จริงๆ T^T คู่นี้เป็นคู่รองมีไม่เกิน10ตอนนะคะ ใกล้จะจบแล้ว
ฝากติดตามด้วยเน้อ >__<
___จางบิวตี้___
-
สงสารไนท์์ :z3: ฮืออออ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
กฎเอาไว้กระทู้แรกนะคะ เรื่องสนุกมากก ตอนนี้ค้างมากกก
-
งงนิดหน่อยว่าคีย์จะอ้ำอึ้งทำไม
-
Poor Boy 16
“พี่วินปล่อยผมนะครับ โอ๊ย” เทียนร้องออกมาทันทีที่อีกคนฉุดกระชากเขาอย่างแรง
“ปล่อยเทียนนะเว้ย” พิชว่าพร้อมดึงแขนอีกข้างของเทียนเอาไว้
“มึงต่างหากที่ต้องปล่อยมือจากเมียกู” วินว่าด้วยความโมโห ภาพเมื่อกี้ที่เขาเห็นอีกคนที่ใกล้ชิดกับคนของเขามันทำให้
เขาเดือดเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่เขาเป็นห่วงจนจนแทบบ้าแต่มันกลับมาอยู่กับใครอีกคน ใช่...เขาโทรไปหาร่างบางเพราะลืมบอก
ไปว่าจริงๆวันนี้เขาไม่ได้เลิกบ่ายสามเพราะพึ่งมีงานเข้ากะทันหันน่าจะเลิกห้าโมงกว่าๆให้อีกคนมารอเขาที่คณะแทนแต่เสียงที่
เขาได้ยินกลับเป็นเสียงของญาญ่าที่กำลังต่อว่าเทียนก่อนที่สายจะตัดไป เขาร้อนใจมากวิ่งตามหามันให้วุ่นถามใครก็ไม่มี
ใครเจอร่างบางสักคน จนเขาย้อนกลับมาที่คณะของมันจึงได้เจอกับร่างบางที่สภาพบอบช้ำไปทั้งตัวกำลังอยู่กับใครอีกคน เขา
อยากจะดึงอีกคนมากอดปลอบแต่เพราะความโมโหและทิฐิที่มีมากกว่าทำให้กลายเป็นใส่อารมณ์แทน
“เมีย?” พิชเลิกคิ้วพร้อมเอาลิ้นกลั้วปากอย่างกวนๆ
“ใช่ มันเมียกู” วินว่า
“จริงเหรอเทียน” พิชหันไปถามเทียนทั้งๆที่เขาก็พอรู้คำตอบอยู่แล้วล่ะแต่แค่อยากฟังจากปากของร่างบางก็เท่านั้นว่าร่าง
บางเต็มใจหรือไม่เต็มใจเทียนกัดปากก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าวินที่กำลังมองหน้าเขาด้วยความครุ่นเคือง
“...” เทียนไม่ตอบแต่กลับพยักหน้าแทน วินกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจกับคำตอบก่อนจะดึงเทียนเข้ามาหาตัวเองเพราะพิช
ได้ปล่อยมืออีกคนแล้ว
“มากับกู” วินว่า...เทียนไม่รู้ว่าร่างสูงพาเขากลับมาที่คอนโดทำไมทั้งๆที่เขาทั้งคู่ก็มีเรียนแต่เขาก็ไม่กล้าถามเพราะดูจาก
อารมณ์องร่างสูงตอนนี้แล้ว เขาควรจะอยู่นิ่งๆมากกว่า
“โอ๊ย” เทียนร้องเมื่อวินจับเข้าที่แผลที่มือของเขา วินมองที่มือบางที่ตอนนี้มีเลือดไหลออกมาก็พยายามระงับอารมณ์แล้ว
เดินไปหยิบกล่องพยาบาลมา
“ทำแผลซะ” วินว่า เทียนพยักหน้ารับก่อนจะจัดการตัวเองแม้ว่าจะลำบากหน่อยแต่ก็ไม่ได้ร้องขอให้อีกคนช่วย วินรู้สึก
หงุดหงิดอีกครั้งกับท่าทางเงอะงะในการทำแผลของอีกคน ทั้งๆที่ทำไม่ถนัดแต่กลับไม่ขอให้เขาช่วย แม่ง!
“อ๊ะ...พี่วิน” เทียนร้องเบาๆเมื่อร่างสูงคว้ามือที่เจ็บของเขาไปแล้วจัดการใส่ยาให้ เทียนร้องซี๊ดเบาๆด้วยความเจ็บทำให้
วินค่อยๆเบามือลง หลังจากที่ใส่ยาเสร็จวินก็จัดการผันแผลให้ร่างบางแม้ว่าจะดูไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้ยับเยินจนน่า
เกลียดในห้องตกอยู่ในความเงียบทันทีหลังจากที่วินทำแผลให้เทียนเสร็จ เทียนนั่งเกร็งอย่างมากเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือทำ
อย่างไรต่อดี พี่วินคงกำลังโกรธเขาอยู่แต่โกรธเรื่องอะไรเขาก็ไม่อาจจะรู้ได้
“มันชอบมึงงั้นเหรอ” วินถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“เอ๊...ใครเหรอครับ”
“ก็ไอ้เชี่ยพิชนั่นไง!” วินตวาดใส่อีกคน ทั้งๆที่พยายามระงับอารมณ์แล้วแต่มันก็อดเดือดไม่ได้
“พิชบอกว่าชอบผม” เทียนตอบเสียงแผ่ว วินกำมือแน่นด้วยความโมโห ทั้งๆที่มันก็น่าจะรู้ว่าร่างบางนี่เป็นของเขาแต่มันก็
ยังกล้า
“แล้วมึงล่ะ” วินถามต่อ
“ผม...ผม...” เทียนไม่รู้จะตอบยังไง ที่ลำบากใจอยู่แบบนี้ไม่ใช่ว่าเขาชอบพิชนะเพียงแต่เขาคิดว่าถ้าไม่มีพี่วินเขาอาจจะ
เปิดโอกาสให้พิชก็ได้ พิชเป็นคนดีคนหนึ่งเป็นคนตรงๆพูดอย่างที่ใจคิด พิชจำเขาได้แต่ในขณะที่อีกคนที่เขาหวังให้จำได้กลับจำ
ไม่ได้
“ทำไม มึงก็ชอบมันหรือไง!” วินว่าเสียงดัง รู้สึกหัวใจกระตุกไม่ใช่น้อยเมื่อเห็นนัยน์ตาหวั่นไหวของร่างบาง ทั้งๆที่เขาคิด
ว่าเทียนชอบเขามาตลอดแต่ทำไม...
“พิชเป็นคนดี เขาช่วยผม” เทียนพูดขึ้น
“โอ๊ย พี่วินปล่อยผมนะ ผมเจ็บ” เทียนร้องลั่นเมื่อวินกดอีกคนลงโซฟาแล้วขึ้นคร่อม ร่างสูงไม่พอใจมากกับคำพูดที่ออก
มาจากปากร่างบางเมื่อครู่
“ซึ้งใจมันมากสินะ ซึ้งใจมันจนจะให้มันจูบเลยหรือไง” วินว่า ใช่...เมื่อกี้ถ้าเขาไม่ไปเห็นสองคนคงจูบกันไปแล้ว
“พี่วินพูดอะไรครับ” เทียนถามอย่างไม่เข้าใจ
“เฮอะ ถ้าเมื่อกี้กูไม่ไปขัดก็คงจูบกันแล้วไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วสินะ” เทียนนัยน์ตาร้อนผ่าวทันทีกับคำพูดของร่างสูง
ทำไมพี่วินพูดกับเขาแบบนี้ เขาดูง่ายในสายตาอีกคนขนาดนั้นเลยเหรอ
“เถียงไม่ออกเลยสินะ เฮอะ ถึงมึงจะชอบมันหรือรู้สึกดีกับมันยังไงกูก็ไม่สน มึงเป็นของกูแล้ว กูไม่มีวันปล่อยมึงแน่!” สิ้น
เสียงริมฝีปากหนาก็ประกบจูบลงมาทันทีเทียนพยายามปิดปากไม่ยอมให้อีกคนรุกล้ำเข้ามาแต่มีหรือที่วินจะยอมแพ้ ร่างสูงกัด
ที่ริมฝีปากล่างของร่างบางจนเกิดเลือดเพราะมีแผลอยู่แล้วก่อนหน้านี้ทำให้เทียนต้องเปิดปากออก ลิ้นหนาเกี่ยวพันลิ้นบางอย่าง
ร้อนแรง เทียนพยายามทุบตีอีกคนแต่วินก็รวบมือทั้งสองข้างของอีกคนเอาไว้ ปากหนาละจากริมฝีปากบางแล้วมุ่งไปที่ซอกคอ
ขาวทันที
“อื้อออ ปล่อยผมนะ” เทียนร้องพร้อมดิ้นไปมา
“ปล่อยให้มันได้มึงไปน่ะเหรอ ไม่มีทาง” วินว่าก่อนจะกัดที่ซอกคอขาวอย่างแรงจนเป็นรอยฟัน เทียนน้ำตาซึมทันที มือ
หนาอีกข้างปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเทียนอย่างเชี่ยวชาญก่อนจะไล่ลงมาฝากรอยที่หน้าอกของอีกคน
“อื้ออ...อ๊ะ...ผมเจ็บ” เทียนว่าเมื่อปากหนากัดเข้าที่ยอดอกของเขาอย่างแรงแต่วินหาได้สนใจไม่ร่างสูงปลดเข็มขัดของ
อีกคนออกก่อนจะตามมาด้วยกางเกงนักศึกษาและชั้นในของอีกคนจนเทียนร่างกายเปลือยเปล่า เทียนหลับตาลงทั้งน้ำตา
อย่างจำยอม ทำไมต้องเป็นนี้ด้วย...ทำไมคนที่เขารักต้องทำร้ายเขาแบบนี้ด้วย...
“ฮึก” เสียงสะอึกสะอื้นของอีกคนทำให้วินเงยหน้าขึ้นมาจากซอกขาอ่อนของอีกคน ร่างสูงขมวดคิ้วทันที ทำไมต้อง
ร้องไห้...มีอะไรกับเขามันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรือไง
“ฮึก ผมเป็นอะไรสำหรับพี่วินกันแน่” เทียนถามขึ้นก่อนจะลืมตามองหน้าอีกคนดวงตากลมเต็มไปด้วยความหม่นหมอง
และเสียใจ
“มึง...”
“ถ้าผมเป็นแค่ ฮึก ที่ระบายความใคร่ของพี่วินก็อย่า ฮึก ทำให้ผมสำคัญตัวเองผิดเลยครับ ฮึก อย่ามาทำดีกับผม ฮึก
อย่าแสดงความเป็นเจ้าของ ฮึก อย่าทำแบบนี้เลย” เทียนระบายความในใจที่กักเก็บไว้ออกมา วินทำหน้าเครียดก่อนจะผละออก
จากอีกคน เมื่อร่างสูงผละออกเทียนก็รีบคว้าเสื้อผ้ามาแต่งตัว
“ไม่ใช่” วินพูดออกมาเสียงแผ่ว เทียนหันมามอง
“ฮึก ผมขอถามพี่วินอีกครั้ง ฮึก พี่จำผมไม่ได้จริงๆเหรอ” เทียนมองหน้าอีกคนวินขมวดคิ้วแต่ก็เงียบ ไม่มีคำตอบใดๆออก
มาจากปากหนา
“เข้าใจแล้วครับ ฮึก ในเมื่อพี่จำผมไม่ได้ ผมก็จะไปจากพี่”เทียนพูดก่อนจะลุกขึ้น วินกำมือแน่นด้วยความโมโห
“มึงไม่สิทธิ์หนีกูไปอีกเป็นครั้งที่สอง!!!”สิ้นเสียงทุ้มในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เทียนหันกลับมามองร่างสูงที่ยืน
กำมือแน่นเหมือนกำลังระงับอารมณ์โกรธของตัวเองอยู่
“พะ...พี่วิน”
“เออ กูจำมึงได้ กูจำมึงได้มาตลอด เฮอะ ความจริงกูไม่ควรที่จะจำคนที่ทิ้งกูไปเลยด้วยซ้ำ อยู่ๆมึงก็หายไป หายไปจาก
ชีวิตกู มาทำให้กูรักแล้วก็หายไป ในเมื่อมึงหายไปจากชีวิตกูไปแล้ว มึงจะกลับมาทำไม!” วินระบายออกมาทั้งหมด ใช่...เขาจำ
เทียนมาได้ตลอด แม้ว่าตอนแรกจะไม่มั่นใจแต่ตอนนี้เขามั่นใจแล้ว เขามั่นใจว่าเทียนคนนี้คือเด็กเทียนคนนั้นในอดีต คือคนที่
ทำให้เขาทั้งรักและโกรธ
“ฮึก...ฮึก...” เทียนสะอึกสะอื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตากลมทั้งสองข้างทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งมี
เพียงเสียงร้องไห้ของเทียนเท่านั้นวินเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ที่ยังคุกกรุ่นอยู่ ถ้าเขายังอยู่ที่นี่คงไม่วายทำร้ายอีก
คนเป็นแน่เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาควรไปสงบสติอารมณ์ซะ พอเห็นร่างสูงเดินออกจากห้องไป เทียนก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก พี่
วินโกรธเขา เกลียดเขาไปแล้วใช่มั้ยถึงได้เดินหนีกัน ปกติแต่ก่อนถ้าโกรธอีกคนจะอาระวาดใส่เขาแต่ตอนนี้กลับมีแต่ความ
เงียบ เขายอมให้อีกคนทำร้ายเขาก็ได้แต่อย่าทำแบบนี้ อย่าเมินเขาแบบนี้ อย่าทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนแบบนี้
“ฮึก คีย์...มารับเราที” หลังจากวางสายจากเพื่อนสนิทเทียนก็นั่งร้องไห้โฮที่พื้นห้อง ที่พี่วินทำแบบนี้คงเพราะพี่วินคงไม่
อยากจะเจอหน้าเขาอีกแล้ว
อ้ากกกกกกกกก ไปกันใหญ่แล้วๆๆๆ >0< จริงๆควรจะปรับความเข้าใจกันเนอะแต่ก็นะคนหนึ่งก็อารมณ์ร้าย อีกคนก็
คิดมาก ไม่อยากให้ดราม่าแบบนี้แต่เนื้อเรื่องดำเนินมาตอนท้ายๆแล้ว ขอสักหน่อย อิๆ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ใกล้จะจบ
แล้ววว
___จางบิวตี้___
-
รอสองคนนี้ดีกันน
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เมื่อไหร่เทียนกับพี่วินจะเข้าใจกันซะที
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใกล้จะจบแล้ว รีบปรับความเข้าใจกันนะ แต่ยังไงก็อยากจะให้เคลียร์เรื่องนังญาญ่าด้วย นังนี่มันร้ายต้องเอาคืน :m16:
-
ปัญกาของการไม่พูดกันและคิดกันไปเอง พังกันมาหลายคู่แล้วปรับนิสัยกันนะวินเทียน
-
ยอมรับว่าจำได้แล้วก้นึกว่าจะไม่ดราม่าละ
มาเข้าใจผิดคิดไปเองอีก
-
ก็บอกพี่วินเข้าไปเลยสิหนูเทียน
-
ใช่ คนหนึ่งอารมณ์ร้าย แถมไม่บอกสถานะของอีกฝ่าย
ทำไมวินไม่ถามเทียนเลยว่าทำไมเทียนหายไป ก็จะได้รู้กัน :เฮ้อ:
อีกคนก็ปากหนัก เชื่องช้า โต้ตอบไม่ทัน
วิน ถามว่าชอบพิชใช่ไหม เทียนตอบพี่พิชเป็นคนดี เคยช่วยเทียน
แต่มันตรงคำถามไหม :เฮ้อ:
เมื่อไหร่จะเข้าใจกัเนี่ย :katai1:
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุยกันสิ :beat:
-
:pig4: โหัยยยยยยย มันดราม่าได้ใจมากๆ รออ่านตอนต่อไปนะ
-
Poor Boy 17
เสียงเพลงที่ดังสนั่นพร้อมกับเหล่าผีเสื้อราตรีที่พากันวาดลวดลายอย่างไม่มีใครยอมใครเป็นธรรมดาของผับที่มีชื่อเสียง
วินเดินเข้าไปก่อนจะนั่งลงที่เคาน์เตอร์บาร์แล้วสั่งเครื่องดื่มที่คุ้นเคยจากบาร์เทนเนอร์ หลังจากเมื่อตอนบ่ายที่เขาระเบิดอารมณ์กับ
เทียนไป เขาก็กลับไปสงบสติอารมณ์ตัวเองที่บ้านก่อนจะออกมาดื่มแก้เครียดในผับที่ประจำ
“ว้อดก้าได้แล้วครับ” บาร์เทนเนอร์ว่า วินรับมาก่อนจะกระดกดื่มในรวดเดียวแม้ว่ารสชาติจะแสบคอแค่ไหนแต่คนดื่มบ่อย
อย่างเขาก็ไม่สะทกสะท้านเสียเท่าไหร่หรอก
“มาคนเดียวเหรอคะ” เสียงหวานหนึ่งทักขึ้นทำให้วินหันไปมอง ตาคมมองหญิงสาวในชุดเดรสดำที่โชว์เนินอกที่ล้นออก
มาดูเซ็กซี่ยั่วยวนไม่ใช่น้อย
“ครับ” วินตอบรับสั้นๆ
“งั้นปีใหม่ขอนั่งด้วยคนนะคะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็ถือวิสาสะนั่งข้างๆร่างสูงทันทีก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มจากบาร์เทน
เนอร์...จากหนึ่งแก้ว เป็นสองแก้ว สามแก้วจนในที่สุดวินก็ดื่มไปเกือบสิบแก้ว ร่างสูงมึนไม่ใช่น้อยแต่ก็พยายามครองสติให้อยู่
เพราะเขามาคนเดียวไม่มีเพื่อนหิ้วกลับ
“เมาแล้วเหรอคะวิน” เสียงหวานจากคนข้างๆถามขึ้น วินหันไปมองหญิงสาวที่ส่งยิ้มยั่วมาให้ มือเรียวเอื้อมมาจับที่แก้ม
สากพร้อมกับลูบไปมา
“คุณเป็นใคร” วินถาม
“อะไรกัน รู้จักกันไม่ถึงชั่วโมงลืมชื่อกันเสียละ น่าเสียใจที่สุด” ปีใหม่ว่าพลางแสร้งทำท่าเสียใจสุดๆ
“งั้นก็บอกมาอีกทีสิว่าคุณชื่อไร” วินว่า
“ปีใหม่ค่ะ” หญิงสาวกระซิบข้างหูของร่างสูงก่อนจะหันมาสบตาคมอย่างสื่อความหมาย วินกระตุกยิ้ม...
“อื้มมมมม” เสียงแลกจูบกันอย่างร้อนแรงดังขึ้นก่อนที่มือหนาจะเปิดประตูเข้าไปในห้องพักชั้นบนของผับ มือหนาขยับที่
หน้าอกหน้าใจของหญิงสาวที่เต็มไม้เต็มมืออย่างเมามันส์พอๆกับหญิงสาวที่ปลดกระดุมเสื้อของร่างสูงออก
ตุบ
วินถูกหญิงสาวผลักลงนอนบนเตียงก่อนที่เธอจะขึ้นค่อม ลิ้นร้อนของหญิงสาวไล้เลียไปทั่วที่แผงอกกว้าง กล้ามหน้าท้องก่อนที่จะ
ค่อยๆใช้มือปลดเข็มขัดของร่างสูงออกวินนอนนิ่งอย่างไม่ขัดขืน ดีเสียอีกมีคนทำให้ เขาก็ไม่ต้องเหนื่อย
“อื้มมม” วินครางในลำคออย่างพอใจเมื่อหญิงสาวจับแก่นกายที่นิ่งสงบอยู่ในบ็อกเซอร์มาอมและค่อยๆใช้ลิ้นเลีย ลีลา
ของหญิงสาวดีไม่ใช่น้อยบ่งบอกถึงประสบการณ์ที่เจนจัดต่างจากใครอีกคน...ใครอีกคน วินพยายามสะบัดใบหน้าของอีกคนออก
ไปจากหัว ใบหน้าขาวใสที่มักจะมีแต่คราบน้ำตาเวลาที่อยู่กับเขา
“พอใจมั้ยคะวิน” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาถาม วินมองด้วยสายตานิ่งๆก่อนที่ภาพของใครอีกคนจะเข้ามาซ้อนทับหญิง
สาวอีกครั้งและขณะที่ปีใหม่จะก้มลงไปจัดการให้ร่างสูงต่อวินก็พูดขึ้น
“พอ”
“ห๊ะ อะไรนะคะ” ปีใหม่ถามอย่างงุนงง
“พอ ไม่มีอารมณ์แล้ว” วินว่าก่อนจะลุกขึ้นแล้วใส่เสื้อผ้าก่อนจะเดินออกจาหห้องไปหน้าตายเฉยท่ามกลางความงุนงงของ
หญิงสาว...วินที่สร่างเมาแล้วก็ขับรถกลับมาที่คอนโด อดคิดไม่ได้ว่าขึ้นไปเจอร่างบางควรทำหน้ายังไง ควรพูดคุยแบบไหน
หรือควรจะเงียบดี
แกร็ก
มือหนาเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยความมืดมิด วินขมวดคิ้วก่อนจะเปิดไฟแล้วก้พบกับความว่างเปล่า ร่างสูง
วิ่งเข้าไปดูในห้องนอนก็พบว่าไม่มีใครอีกคนอยู่
“โธ่เว้ย!” มือหนาปาหมอนลงพื้นอย่างหัวเสียที่พบว่าอีกคนไม่ได้อยู่ที่ห้องความโมโหเข้าครอบครองจิตใจอีกครั้ง มือหนา
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาร่างบางที่หายไปทันที
‘หมายเลขที่ท่านเรียก...’
“แม่งเอ๊ย!” เมื่อไม่สามารถติดต่ออีกคนได้วินก็ปาโทรศัพท์เครื่องหรูลงพื้นอย่างระบายอารมณ์ อยากจะไปหาอีกคนที่
หอพักแต่มันก็ดึกเกินไป ตอนนี้เขาทำได้เพียงแต่รอให้เช้าเท่านั้น แม้ว่ามันจะทุกข์ทรมานมากก็ตาม...ทางด้านของเทียน...
“ถ้ามึงจะเหม่อขนาดนี้กลับไปหามันมั้ย” คีย์พูดขึ้นซึ่งก็ทำให้เทียนที่กำลังวาดภาพส่งอาจารย์สะดุ้งทันที
“เรา...” เทียนกัดปาก
“มึงไม่โกรธมันหน่อยหรือไงที่มันโกหกมึง ทั้งๆที่มันจำมึงได้แต่ดูมันทำกับมึงสิ”คีย์ว่าอย่างหัวเสียหลังจากที่รับรู้เรื่อง
ทั้งหมดจากเทียน
“โกรธสิแต่...ถึงโกรธไปพี่วินก็คงไม่ง้อเราอยู่ดี” เทียนว่าเสียงเศร้า ใช่...เขาโกรธที่อีกคนทำกับเขาแบบนี้ เขาอยากจะ
เปิดปากอธิบายถึงสาเหตุที่เขาหายไปแต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่รับฟังเลยเพราะฉะนั้นต่อให้เขาพูดอะไรก็คงจะไม่มีประโยชน์ คิดๆ
ไปเขาอยากจะกลับไปเป็นเทียนคนเดิม เทียนที่ไม่ยอมพูดจา เทียนที่เอาแต่นิ่งเงียบจนคนอื่นหาว่าเป็นใบ้เพราะอย่างน้อยมันก็ดี
กว่าพูดได้แต่อีกคนไม่รับฟังแบบนี้
“เฮ้อ ก็แล้วแต่มึงจะคิดนะแต่ให้เดาตอนนี้มันคงหัวเสียน่าดูเมื่อรู้ว่ามึงไม่อยู่ที่คอนโด” เทียนนิ่งคิดก่อนจะมองไปที่
โทรศัพท์มือถือที่เขากดปิดเครื่องเอาไว้ บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่คีย์บอกก็ได้ บางทีตอนนี้พี่วินอาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่ง อยู่กับ
คนอื่นอาจจะไม่ได้นึกถึงเขาก็ได้...ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เทียนหนีมาอยู่ที่ห้องของคีย์ ถามว่าเขาสามารถหลบอีก
คนที่มหาวิทยาลัยได้อย่างไรก็ตอบเลยว่าเขาไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยไงล่ะ ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วเขาเลยต้องทำงานชิ้นใหญ่ส่งซึ่งไม่
จำเป็นต้องเข้าเรียน ส่วนวิชาของมหาวิทยาลัยก็มีคีย์นี่ล่ะที่เข้าไปฟังบรรยายให้แต่ก็ไม่รู้ได้ฟังหรือเปล่า เผลอๆหลับตั้งแต่ต้น
ชั่วโมงเหมือนเคย เทียนออกมาซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆคอนโดของคีย์เพื่อซื้อของสดมาทำอาหาร มาอยู่ห้องคีย์เขาก็ไม่ได้มาอยู่
เฉยๆ เขาช่วยทำความสะอาด ทำอาหารให้อีกคนเป็นการตอบแทน แม้ว่าคีย์จะห้ามแต่เขาก็ไม่ฟังหรอก ว่าแต่เย็นนี้จะทำอะไรให้
คีย์กินดีนะ หมูทอดกระเทียมดีมั้ยเห็นบ่นๆว่าอย่างกิน
“อ๊ะ...พี่วิน” เทียนเบิกตากว้างทันทีเมื่อเห็นเจ้าของมือหนาที่แย่งแพ็คหมุจากมือของเขาไป
“ซ่อนตัวเก่งดีนี่” วินว่าเสียงเย็น เทียนตกใจทำอะไรไม่ถูกจะหนีก็คงหนีไม่พ้นแน่ๆ
“พี่วินมีอะไรกับผมครับ” เทียนถามขึ้นพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น
“ว่าไงนะ” วินถามอย่างไม่เชื่อหู มันหนีเขามาจนเขาตามหามันแทบบ้ายังจะมาถามแบบนี้
“โอ๊ย ผมเจ็บนะ” เทียนว่าเมื่ออีกคนบีบข้อมือของเขาจนขึ้นรอยแดง
“มึงหนีกูมายังจะถามแบบนี้อีกเหรอฮะ” วินว่าด้วยความไม่พอใจ
“ผมไม่ได้หนีแต่ผมแค่กลับมาอยู่ในที่ของผม” เทียนตอบ
“ที่ของมึง? มึงหมายความว่าไง” วินถามเสียงแข็ง
“ก็หมายความตามที่บอก ผมกลับมาอยู่ในที่ของผม พี่เองก็ควรจะกลับไปอยู่ในที่ของพี่” เทียนว่าเสียงเรียบแม้ว่าภายใน
จะสั่นไหวแค่นั้นแต่เขาก็จะไม่แสดงมันออกมา คีย์บอกว่าเขาต้องเข้มแข็งถ้าเขาคิดจะตัดใจ ตัดขาดจากผู้ชายคนนี้ เขาต้อง
เข้มแข็งและเป็นคนใหม่ เริ่มใหม่ซะ
“มึงจะเลิกกับกูว่างั้น?” วินกลั้วปากถาม
“เปล่าครับ...” วินยกยิ้มในใจ
“...เพราะผมกับพี่เราไม่เคยคบกันตั้งแต่แรก” สิ้นเสียงหวานวินก็เผลอปล่อยข้อมืออีกคนทันที เขาไม่เคยเห็นสีหน้าและ
แววตาแบบนี้ของเทียนมาก่อน แววตาที่ว่างเปล่า...
“ผมขอตัว” เทียนว่าก่อนจะเดินออกไป...พอลับสายตาจากร่างเทียนเทียนก็ถอนหายใจออกมา พยายามบอกกับตัวเอง
ว่าทำดีแล้วแต่ทำไมนะทั้งๆที่คิดแบบนั้นนัยน์ตาก็ร้อนผ่าวเมื่อเห็นว่าไม่มีแม้แต่เงาของอีกคนที่เดินตามมา นี่เขากำลังหวังอะไรอยู่
“ทั้งหมดสี่ร้อยห้าสิบบาทค่ะ” แคชเชียร์สาวพูดเทียนพยักหน้ารับก่อนจะก้มหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์
“รับมาหนึ่งพันบาทนะคะ” เทียนเงยหน้าด้วยความงุนงงทันทีเพราะเขายังไม่ได้จ่ายเงินเสียหน่อย
“พี่วิน” เทียนทำหน้าตกใจอีกครั้งที่เห็นร่างสูงยืนอยู่ใกล้ๆ
“เงินทอนห้าร้อยห้าสิบบาทค่ะ” แคชเชียร์สาวยื่นเงินทอนให้กับวิน ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมาหยิบถุงใส่ของที่เทียนซื้อไป
ท่ามกลางความงุนงงของร่างบาง
“เดี๋ยวครับ พี่วินจะเอาของๆผมไปไหน” เทียนวิ่งตามอีกคนมาแล้วถามขึ้น
“ห้องเพื่อนมึงอยู่ชั้นไหน” วินถามพร้อมมองไปที่คอนโดสูงตรงหน้า
“หมายความว่ายังไงกันครับ”
“...” วินเงียบ
“เอาของๆผมมาครับ” เทียนพยายามแย่งถุงในมือร่างสูงแต่วินก็ยอมให้
“พี่วิน” เทียนเรียกอีกคนด้วยใบหน้าง้ำงอ
“พึ่งเคยเห็นมึงทำหน้าแบบนี้ครั้งแรก” วินพูดขึ้น
“ผะ...ผมจะทำหน้ายังไงมันก็เรื่องของผม เอาของๆผมคืนมานะ” เทียนว่า
“ปกติอยู่กับกูไม่ร้องไห้ก็ทำหน้าเศร้า มึงคงไม่มีความสุขมากเลยสินะ” วินพูดต่อ เทียนนิ่งอยากจะตอบใส่อีกคนดังๆว่าใช่
แต่มันกลับพูดไม่ออก แม้ว่าตลอดเวลาที่อยู่กับพี่วินเขาจะร้องไห้และเสียใจบ่อยแค่ไหนแต่เขากลับมีความสุข มีความสุขที่ได้
อยู่ใกล้กับอีกคนทดแทนเวลาสามปีที่ไม่ได้เจอกัน
“สามปีที่มึงหายไปถ้าพร้อมเล่าเมื่อไหร่ก็บอกนะ กูพร้อมฟังละ” เทียนมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ ทำไมอยู่ๆ...
“อยู่ชั้นห้าครับ” เทียนตอบออกมา วินพยักหน้าก่อนจะเดินนำอีกคนเข้าคอนโดไป เทียนมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างไม่
เข้าใจ พี่วินต้องการอะไรจากเขาทำไมถึงต้องทำแบบนี้ ทำให้เขาหวั่นไหวแบบนี้...
งงกับอิพี่วินใช่มั้ย 55555 เดี๋ยวให้นายเฉลยเองเนอะว่าทำไมอยู่ๆนางก็เปลี่ยนไปความจริงก็ไม่ได้เปลี่ยนไปหรอกแค่เหมือนคิด
ได้เฉยๆ 5555 ยังไงก็เชียร์น้องเทียนอย่าพึ่งใจอ่อนด้วยนะคะ เอาคืนๆ อิๆ ^ ^
___จางบิวตี้___
-
นังวิน นังหมาบ้า :beat:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
เทียน โหมด โลกหิมะ หึๆๆๆ :katai4:
-
้อิพี่วินเกือบจะดีละนะแต่พอนึกว่าหิ้วสาวไปฟัดถึงจะไม่ถึงไหนแต่ก็โมโหอยู่ดีอะ เทียนใจแข็งไว้หน่อยก็ดีเพราะไม่รู้ว่าอิพี่วินมันจะบ้าขึ้นมาอีกเมื่อไหร่
-
รีบเล่าให้พี่เค้าฟังเลยหนูเทียน
-
กลัวหลุดมือสินะพี่วิน
-
Poor Boy 8
( Key x Night )
ไนท์ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆไม่อยู่บนเตียงแล้ว ไนท์ค่อยๆพยุงตัวเองลุกนั่งด้วยความยากลำบาก
เพราะความเจ็บเสียดจากช่องทางด้านหลัง มือบางหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่ข้างๆเตียงซึ่งคาดว่าอีกคนน่าจะเป็นคนเอาเข้ามาในห้อง
มาสวมใส่
“ตื่นแล้วเหรอ” คีย์ที่กำลังเอาโจ๊กที่พึ่งซื้อมาใส่ถ้วยถามขึ้น ไนท์นิ่งก่อนจะเดินไปที่ประตู ร่างสูงขมวดคิ้วทันทีก่อนจะเดิน
มาดักหน้า
“จะไปไหน” คีย์ถามเสียงเข้ม
“กลับ” ไนท์ตอบสั้นๆด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง จนคีย์อดใจกระตุกไม่ได้ ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าเพราะอะไรร่างบางถึงเป็นแบบนี้
เรื่องเมื่อคืนเขายอมรับว่าเขาเป็นคนผิดเขาเมามากจนควบคุมอะไรไม่ได้แต่พอเริ่มมีสติรับรู้ว่าเป็นอีกคนมันก็ยิ่งยากที่จะควบคุม
เข้าไปใหญ่ เขาเลยทำตามใจตัวเอง
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” คีย์ว่า
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย” ไนท์ว่า ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเพราะไม่มีถ้อยคำใดๆออกมาจากปากของคนทั้งคู่ คีย์
ถอนหายใจออกมา
“ขอโทษ” คีย์พูดขึ้น ไนท์นัยน์ตาสั่นไหวทันทีกับคำขอโทษนั้นแต่เขาก็ต้องพยายามควบคุมมัน ระงับความหวั่นไหวนั้น
เอาไว้
“ขอโทษทุกๆเรื่องโดยเฉพาะเรื่องเมื่อคืน” เมื่อเห็นว่าอีกคนนิ่งคีย์จึงพูดต่อ
“ไม่จำเป็น” ไนท์ว่าเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไป คีย์อยากจะเรียก อยากจะรั้งอีกคนไว้แต่ก็คิดว่าคงไม่มีประโยชน์อะไรใน
เมื่ออีกคนไม่แม้จะมองหน้าเขาเลย คีย์กลับมานั่งโซฟาก่อนจะเสยผมตัวเองลวกๆอย่างเครียดๆ จบแล้วสินะ...คงจะจบแล้ว
จริงๆเรื่องของเขากับอีกคน จบทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ...ไนท์นั่งในรถของตัวเองก่อนจะค่อยๆปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ไม่รู้ว่า
เพราะอะไรทำไมถึงต้องร้องไห้รู้แค่ว่ามันอึดอัดในใจ อึดอัดจนต้องระบายออกมา เขาอยากจะเคลียร์กับอีกคนให้มันหายข้อง
ใจทั้งเรื่องเก่าและเรื่องเมื่อคืนแต่ใจเขาก็ไม่แข็งพอ กลัว...กลัวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจะเป็นแค่เพราะความเมาของอีกคนเท่านั้น
ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาคงจะอดสมเพสตัวเองไม่ได้ที่ยอมอีกคนง่ายๆทั้งๆที่สามารถปฏิเสธได้...หลังจากคืนนั้นก็ผ่านมาเกือบสอง
อาทิตย์แล้ว ไนท์ไม่ได้เจอคีย์อีกเลยไม่ว่าจะเป็นที่มหาวิทยาลัยหรือข้างนอกแต่ก็นะเขาเป็นคนหลบหน้าเองแท้ๆจะเจอก็คง
แปลก
“ช่วงนี้มึงกลับเร็วตลอดไม่สังสรรค์กับเพื่อนกับฝูงเลยนะ” เซียร์พูดขึ้นขณะเลิกคาส
“กูยุ่งๆ” ไนท์ตอบเลี่ยงๆ
“ยุ่งห่าไรวะ อย่าบอกนะว่า...” เซียร์คลี่ยิ้ม ไนท์ขมวดคิ้ว
“ว่าอะไร”
“...ว่าแอบไปมีเด็กซุกไว้ ฮ่าๆๆๆ” ไนท์สะอึกไปทันทีกับคำพูดของเพื่อน แม่งรู้ได้ไงวะ
“กะ...กูไม่ใช่วินนะเว้ยจะได้มีเด็กซุก ไปละ” ไนท์ว่าหลังจากที่กินข้าวของใส่กระเป๋าเสร็จ
“มึงโอเคนะ” วินถามขึ้นก่อนที่ร่างบางจะเดินออกจากห้องเรียนไป
“อะไร โอเคอะไร” ไนท์ตีหน้าซื่อถาม วินถอนหายใจ
“ช่วยเรื่องของกูแต่แก้ปัญหาเรื่องของตัวเองไม่ได้ มึงนี่มันจริงๆ” วินว่าพร้อมกับผลักหัวอีกคนอย่างหยอกๆ ไนท์ยกยิ้ม
นิดๆก่อนจะมองหน้าวิน เขาชอบเวลาที่มันผลักหัวเขา ชอบที่มันทำท่าเหมือนเป็นห่วงเป็นใยเขา ชอบทุกอย่างที่เป็นมันแต่ทำไม
นะหัวใจที่เคยเต้นแรงเพราะมัน หัวใจที่เคยสั่นไหวเพราะมันทำไมไม่มีอีกแล้ว เพราะอะไรกัน...เพราะเด็กนั่นงั้นเหรอ?
“มองหน้ากูทำไม” วินเลิกคิ้วถาม
“มึงมีความสุขดีนะ” ไนท์ถาม
“ก็นะ...แต่ยังไม่สุดเท่าไหร่ รอให้ง้อสำเร็จก่อน” วินว่ายิ้มๆ ไนท์พยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป ร่างบางเดินคิดอะไรเรื่อย
เปื่อยก่อนจะเดินมาถึงที่รถแล้วพบว่า...
“เด็กนั่น” ไนท์มองหาเจ้าของรถมอเตอร์ไซด์ที่เขามักจะเรียกมันว่าเศษเหล็กที่จอดขวางรถของเขาอยู่ รถอยู่นี่แล้วเจ้าของ
ล่ะ?
“มองหาฉันอยู่หรือไง” ไนท์สะดุ้งทันทีกับเสียงที่คุ้นเคย
“มาแล้วก็ช่วยถอยรถให้ด้วย” ไนท์ว่าพยายามทำน้ำเสียงเป็นปกติไม่ให้สั่นไหวเพราะได้เจอกับอีกคน
“ไม่ถอยมีไรมั้ย” คีย์ว่าอย่างกวนๆ ไนท์ขมวดคิ้วทันทีว่าแล้วร่างบางก็เดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์ของอีกคนพร้อมกับ
พยายามดันให้พ้นจากรถของเขาแต่เพราะอีกคนล็อคคอทำให้ไม่สามารถเข็นไปได้
“ถอยรถของนายไปเดี๋ยวนี้” ไนท์ว่าอย่างไม่สบอารมณ์ คีย์กระตุกยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาอีกคน
“ไปด้วยกันก่อน” คีย์ว่าพร้อมจับมืออีกคนแต่ไนท์สะบัดทิ้ง
“ไม่ ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น” ไนท์ว่า
“บอกให้ไปด้วยกันก่อน” คีย์จับมือไนท์อีกครั้ง
“ปล่อยนะ นายไม่มีสิทธิ์มาจับมือฉัน” ไนท์โวยวาย
“ทำไมจะไม่มี นอนก็นอนด้วยกันมาแล้ว” คีย์ว่าหน้าตาย ไนท์กำมือแน่นด้วยความโมโห มันคือเรื่องล้อเล่นสินะถึงได้เอา
มาพูดแบบนี้
“มันคือความผิดพลาด” ไนท์ว่าเสียงเรียบ
“แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เรื่องผิดพลาด” ไนท์เงยหน้ามามองอีกคนทันทีด้วยความรู้สึกสั่นไหวในอก...ไนท์มองเรือที่แล่น
ในแม่น้ำตรงหน้าด้วยความรู้สึกมัวหมองทั้งๆที่ที่นี่อากาศก็ดี ลมพัดเย็นสบายแต่เขากลับไม่ได้รู้สึกสบายตามเลย เขาถูกร่างสูง
บังคับให้ขึ้นมอเตอร์ไซด์ออกมาด้วยกันก่อนจะมาจบลงที่ใต้สะพานข้ามแม่น้ำที่เดิม
“มีอะไรจะพูดก็พูด” ไนท์พูดทำลายความเงียบ
“เรื่องคืนนั้น” คีย์พูดขึ้น
“ก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นความผิดพลาด นายเมามาก” ไนท์หันมาเถียง
“ฉันเมาแต่นายไม่ได้เมา” คีย์เถียงกลับ ไนท์กัดปากอย่างเถียงไม่ออก ใช่...เขาไม่ได้เมา เขายอมอีกคนอย่างง่ายๆเรื่อง
นั้นเขารู้ดี
“แล้วไง นายไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดอยู่แล้วก็ปล่อยให้มันผ่านๆไป” ไนท์ว่าตัดบทก่อนจะเดินหนีแต่คีย์ก็คว้าแขนเรียวเอาไว้
แล้วกระชากเข้าหาตัวเองอย่างแรง
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันตั้งใจ!” คีย์ตะคอกใส่อีกคนเสียงดัง ไนท์ชะงักทันที น้อยครั้งที่เขาจะเห็นอีกคนมีสีหน้าเคร่งขรึมแบบ
นี้น้อยครั้งที่อีกคนจะตะคอกใส่เขาแบบนี้
“เออ นายตั้งใจแล้วไงต่อ เซ็กส์มันเกิดขึ้นได้ตลอดอยู่แล้วถ้ามีอารมณ์ ใช่!นายบอกว่านายตั้งใจ ฉันเองก็เผลอไผลแค่
นั้นแหละ ไม่มีเรื่องอะไรต้องเคลียร์ ต้องคุยกันทั้งสิ้น” ไนท์พูดออกมาบ้างซึ่งคำพูดที่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้คีย์
โกรธมากขึ้น
“ถ้ามันเกิดได้ตลอดเวลางั้นตอนนี้มันก็คงจะเกิดได้สินะ” พูดจบปากหนาก็ประกบจูบลงมาทันที ไนท์พยายามหันหน้าหนี
พร้อมกับผลักอีกคนออกอย่างแรง
เพี้ยะ
มือบางตบไปที่ใบหน้าของอีกคนอย่างแรง
“เลว อื้ออออ” สิ้นเสียงหวานปากหนาก็ประกบลงมาอีกครั้ง ไนท์พยายามปิดปากไม่ให้อีกคนล่วงล้ำเข้ามาแต่คีย์ก็กัดปาก
ล่างของอีกคนอย่างแรงจนต้องยอมเผยปากให้ลิ้นหนาได้สอดแทรกเข้าไป มือบางทั้งทุบทั้งตีเพื่อหวังให้อีกคนปล่อยแต่มีหรือ
ที่คีย์จะปล่อย ปากหนายังคงระดุมจูบอีกคนอย่างร้อนแรงจนแทบจะขาดลมหายใจ
“ฉันเกลียดนายที่สุด” ไนท์ว่าหลังจากที่อีกคนถอนจูบ มือบางยกมาเช็ดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรง
“เกลียดเพราะอะไร เพราะฉันเป็นเพื่อนกับเทียน เพราะฉันมีอะไรกับนายหรือเพราะฉันจูบนายเมื่อกี้” คีย์ถาม ไนท์กัด
ปากไม่ยอมตอบ
“ตอบมาสิว่านายเกลียดฉันเพราะอะไร” คีย์ขยับมาใกล้ๆไนท์
“ฉันจะเกลียดนายเรื่องอะไรมันก็เรื่องของฉัน นายเองก็เกลียดฉันไม่ต่างกันเพราะฉะนั้น ฉันกับนายอย่าได้มายุ่งเกี่ยวกัน
อีกเลยจะดีกว่า” ไนท์ว่า
“แล้วฉันบอกตอนไหนว่าฉันเกลียดนาย” ไนท์ชะงักอีกครั้งกับคำพูดของคนตัวสูง ตาคมมองมาที่ตากลมอย่างคาดคั้นจน
ไนท์รู้สึกสั่นไหวไปหมด ความในใจที่เก็บสะสมไว้ ความโกรธ ความน้อยใจและอะไรอีกมากมายมันเหมือนจะทะลักออกมา
“ถ้านายไม่เกลียดฉันนายจะเข้าหาฉันทำไม ไอ้บ้า! เข้ามาทำให้ฉันรู้สึกดีแล้วก็มาเฉลยทีหลังว่าเป็นเพื่อนกับเด็กนั่น
สะใจมั้ยล่ะ ที่ทำให้ฉันตกใจแทบบ้าได้ และตอนนี้สะใจอีกหรือเปล่าที่วินคบกับเด็กนั่น ฉันเลยไม่เหลือใคร ฮึก นายบอกว่าไม่
เคยบอกว่าเกลียดฉันแต่นายกลับหายไป ฮึก ได้ฉันแล้วก็หายไป ฉันเกลียด...เกลียดนา...” ไม่ทันที่ไนท์จะพูดจบคีย์ก็ดึงอีกคน
เข้ามาจูบอีกครั้ง ไนท์ทุบตีอีกคนอย่างบ้าคลั่งเพื่อระบายความโกระแต่คีย์ก็ไม่ยอมปล่อย หลังจากที่จูบจนพอใจคีย์ก็ค่อยๆถอน
ริมฝีปากออก
“ถ้านายเลิกใช้อารมณ์และมีเหตุผลเมื่อไหร่ฉันจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังเอง”คีย์ว่าอย่างจริงจัง ไนท์ทำท่าจะเถียงว่าตัวเอง
ไม่ได้ใช้อารมณ์แต่ก็ถูกคีย์ดึงมาจูบอีกครั้ง
“อย่าเถียง” คีย์ว่าพร้อมมองหน้าอีกคนอย่างจริงจัง ไนท์ฮึดฮัดทำท่าจะเถียงแต่ก็ต้องหยุดไปเพราะกลัวถูกจูบอีก ไนท์
สะบัดหน้าหนีอีกคนทันที ทำไมอยู่ๆคดีถึงพลิกแบบนี้ล่ะ ความจริงเขาต้องเป็นฝ่ายโกรธไม่ใช่หรือไงแต่ทำไม...โอ๊ยๆๆ นี่มันเรื่อง
บ้าอะไรเนี่ย
ตอนนี้ให้เขาตบตีกันไปก่อนเนอะแล้วค่อยให้เคลียร์กันตอนหน้า 5555 คู่นี้มีแค่10ตอนนะคะเรื่องราวเลยรอบรัดไปหน่อย ตอนนี้
ของคู่รองก็พอๆกับตอน17ของคู่หลักเนอะ ฝากติดตามด้วยนะคะ ^ ^
___จางบิวตี้___
-
ติดตามค้าาา :mew2:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: ติดตามตอนต่อไปนะ
-
Poor Boy 18
เพราะวันนี้เป็นวันสอบปลายภาควันแรกเทียนเลยไม่มีโอกาสเลี่ยงในการมามหาวิทยาลัยแต่ก็นะ...ตอนนี้อีกคนรู้แล้วว่า
เขาพักอยู่ที่ไหนถึงหนีไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี
“เป็นไงสอบได้มั้ยมึง” คีย์ถามขึ้นหลังจากที่เทียนเดินออกมาจากห้องสอบซึ่งเป็นวิชาของมหาวิทยาลัยไม่ใช่ของคณะ
“ก็พอได้อ่ะ คีย์ทำได้แน่ๆเลยใช่มั้ยออกเร็วมากๆ” เทียนว่า
“กูมั่ว ฮ่าๆๆ” คีย์ส่ายหน้าก่อนจะพูดออกมา เทียนหัวเราะตาม เขาสังเกตว่าคีย์ยิ้มแต่ปากแต่นัยน์ตากลับเศร้าหมอง ทั้งๆ
ที่เขาเองก็รู้ว่าเพื่อนเป็นอะไรแต่เขาก็ไม่สามารถช่วยเลย รู้สึกแย่ชะมัด
“ไปหาอะไรกินกันมั้ย” เทียนชวน
“กูว่ามึงคงไม่ว่าง” เทียนขมวดคิ้วในคำพูดของเพื่อนสนิทก่อนจะมองตามสายตาคีย์ไปก่อนจะพบกับร่างสูงของใครอีกคน
ที่ยืนพิงรถคันหรูอยู่ที่หน้าตึก
“พี่วิน” เทียนพูดเบาๆ
“เฮ้ยๆ จะไปไหน” คีย์คว้าข้อมือบางเอาไว้เมื่อเทียนทำท่าจะเดินหันหลังกลับ
“เราไม่อยากเจอพี่วิน” เทียนว่า เขายังไม่พร้อม ไม่พร้อมจะพูด จะคุยหรือจะอธิบายอะไรทั้งนั้น
“กูว่ามึงควรเคลียร์ๆกับมันสักทีนะจะได้จบๆ” คีย์ว่า เทียนกัดปาก
“แล้วคีย์ละเมื่อไหร่จะเคลียร์กับพี่ไนท์” คีย์ชะงักทันทีกับคำโต้ตอบของเพื่อนร่างบาง
“เออน่ะ กูจะเคลียร์เร็วๆนี้แหละ น่ะ...มันมาแล้ว ไปกับมันซะ” คีย์ว่าก่อนจะเดินแยกตัวออกไปเทียนที่จะเรียกรั้งเพื่อนไว้
แต่ก็ไม่ทันแล้ว
“ไปกับกู” วินว่าพร้อมคว้าข้อมือของเทียนไว้
“ไปไหนครับ” เทียนถาม
“เดี๋ยวก็รู้” เทียนยอมตามอีกคนไปแต่โดยดีแม้ว่าในใจจะกังวลไม่ใช่น้อย วินมองร่างบางข้างกายพร้อมกับขมวดคิ้ว
หงุดหงิดกับท่าทางของอีกคนที่ยังคงเมินเฉยเขาแบบนี้ ทั้งๆที่วันนี้เขาตั้งใจจะคุยกับอีกคนถึงเรื่องที่ยังค้างคากันอยู่ เขาทั้งโทร
ทั้งแชทไปหาเพื่อนัดคุยแต่อีกคนกลับไม่รับสายและไม่ตอบอะไรกลับมา ดื้อ...เขาพึ่งเคยเห็นอีกคนดื้อกับเขาแบบนี้เป็นครั้งแรก
แต่หลายๆคนคงคิดว่ามันก็สมควรเพราะเขาทำกับอีกคนไว้เยอะ เขารู้ว่าเขามันร้าย เขามันเลวแต่ทำยังไงได้ตอนนั้นความโกรธมัน
บังตา ความโกรธที่อีกคนอยู่ๆก็หายออกไปจากชีวิตของเขา โกรธจนไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแต่วันนี้เขาคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่เขา
จะได้คุยกับร่างบางอย่างจริงๆจังๆเสียที ถามว่าอะไรที่ทำให้เขาคิดได้ คำเดียวเลย...รัก รักที่ฝังใจมาตลอดสามปี รักที่เริ่มจะเพิ่ม
ขึ้นทุกวันๆ แม้จะเป็นรักที่เห็นแก่ตัวที่จะไม่ยอมเสียร่างบางให้กับใครก็ตาม ช่วงที่เขาไม่สามารถติดต่อเทียนได้ ไม่สามารถหาตัว
ร่างบางพบเขาทั้งร้อนใจและแทบคลั่ง เขากลัว...กลัวว่าอีกคนจะหายไปจากเขาเหมือนสามปีก่อน กลัวว่าจะเสียอีกคนไปอีกครั้ง
ความกลัวที่ครอบคลุมจิตใจมันทำให้เขาเริ่มมีสติและไนท์นี่แหละที่เป็นคนชี้ทางสว่างให้กับเขา เขาก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพื่อนสนิท
ของเขาไปรู้จักกับเพื่อนของเทียนได้ยังไงเพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาแต่ที่รู้คือไนท์ให้ที่อยู่ของคีย์มา เขามาดักรอเพื่อหวังจะ
พบกับเทียนแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาจนในวันนั้นที่ไปเจอร่างบางที่ซุปเปอร์มาเก็ตก็เพราะเขาตามไปตั้งแต่คอนโดของคีย์นั่น
แหละ
“พี่วินพาผมมาที่นี่ทำไมครับ” เทียนถามขึ้นเมื่อรถคันหรูจอดที่หน้าคอนโดของวิน
“ขึ้นไปคุยกันข้างบน” วินว่า เทียนส่ายหน้า
“อย่าดื้อ” วินว่าต่อ
“ผมไม่ได้ดื้อแต่ผมไม่ขึ้นไปแน่” เทียนว่าอย่างจริงจัง วินเสยผมตัวเองลวกๆด้วยความหงุดหงิดกับความดื้อของร่างบาง
แต่ก็ไม่สามารถใส่อารมณ์กับอีกคนได้เพราะไม่อยากให้สถานการณ์มันแย่ไปกว่านี้
“แล้วมึงไม่คุยที่นี่มึงจะไปคุยที่ไหน” วินขมวดคิ้ว เทียนกัดปาก...เทียนมองสวนสาธารณะตรงหน้าที่เต็มไปด้วยผู้คน
มากมาย ร่างบางเดินนำร่างสูงไปยังมุมที่สงบๆคนไม่พลุกพล่าน วินเดินตามมาด้วยความหงุดหงิด หงุดหงิดตัวเองนี่แหละที่ยอม
อีกคน
“คุยกันตรงนี้ก็ได้ครับ” เทียนว่าก่อนจะนั่งลงที่ศาลาเล็กๆ วินนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับร่างบาง
“...” มีแต่ความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งคู่จนวินต้องถอนหายใจออกมา
“มึงหายไปไหนมา” วินถาม
“อยู่หอคีย์ครับ” เทียนตอบ วินส่ายหน้า
“กูหมายถึงเมื่อสามปีก่อน ทำไมอยู่ๆก็หายไป หายไปโดยไม่ได้ลากูสักคำ” วินว่า เทียนนิ่งพร้อมกัดปาก เขาไม่รู้ควรจะ
เริ่มเล่าตั้งแต่ตรงไหนดีเรื่องราวมันวุ่นวายไปหมด
“แค่มึงเล่ากูก็พร้อมจะเชื่อ” วินพูดต่อ เทียนเงยหน้าสบตาอีกคนก่อนจะค่อยๆเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด
“ผมขอโทษ ผมรู้ว่าพี่คงโกรธผมมากแต่ผม...”
พรึ่บ
อยู่ๆร่างสูงก็ดึงร่างบางเข้าไปกอดท่ามกลางความงุนงงของเทียน หลังจากที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดวินก็อยากจะด่าตัวเองซ้ำๆว่าทั้งโง่
ทั้งงี่เง่า ทำไม...ทำไมเรื่องราวร้ายๆต้องเกิดขึ้นกับเด็กคนนี้ตลอด
“กูต่างหากต้องขอโทษ” วินพูดออกมา เทียนเบิกตากว้างอีกครั้ง ในใจสั่นหวั่นไหว
“พี่วิน”
“กูแม่ง...แม่งเชี่ยชิบหาย แม่งเอ๊ย!” วินผละออกจากอีกคนก่อนจะสบถออกมาด้วยความโมโหตัวเอง
“แต่ผมเองก็ผิด” เทียนว่า
“มึงผิดอะไร? มึงไม่เคยผิดอะไรทั้งนั้น คนผิดน่ะมันกู กุแม่ง” วินยังคงหัวเสียไม่หายมือหนาต่อยเข้าที่เสาของศาลาอย่าง
ระบายอารมณ์จนเทียนตกใจ
“อย่าทำแบบนี้สิครับพี่วิน” เทียนว่าพร้อมจับมือของร่างสูงเอาไว้ ตากลมมองที่มือหนาที่มีทั้งรอยช้ำและเลือดซิบๆออกมา
ยิ่งเทียนทำดีกับวินเท่าไหร่ วินก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเลวมากขึ้นเท่านั้น ทำไมกันนะ...ทำไมตอนนั้นเขาไม่กอดอีกคนแน่นๆ กอด
ทดแทนช่วงเวลาสามปีของเราที่หายไปกันนะ
“กู...” วินมองหน้าเทียนก่อนจะค่อยๆขยับหน้าเข้ามาจนจมูกชิดกันแต่เทียนกลับหันหน้าหนี
“ทำไม” วินขมวดคิ้ว เทียนทำหน้าลำบากใจ เขายังไม่พร้อม ในใจตอนนี้มันรู้สึกเข็ดหลาบไปหมด กลัวความเจ็บปวดทุก
อย่างที่จะเกิดขึ้น เขากลัวว่าถ้าเขาใจอ่อนให้กับอีกคน เขากลัวว่าตัวเองจะต้องเจ็บอีกครั้ง เจ็บซ้ำๆไปตลอด
“ผมว่าเรากลับกันดีกว่าครับ พรุ่งนี้ผมมีสอบอยากกลับไปอ่านหนังสือ” เทียนว่าพร้อมกับปล่อยมือหนา วินพยักหน้ารับ
ก่อนจะพาเทียนมาส่งที่คอนโดของคีย์
“เดี๋ยว” วินคว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อนที่เทียนจะเดินเข้าตึก
“ครับ? อ๊ะ” เทียนสะดุ้งทันทีที่อยู่ๆอีกคนก็จุ๊บที่ริมฝีปากของเขา
“มึงอาจจะยังไม่ให้อภัยกูไม่เป็นไร กูจะทำให้มึงใจอ่อนให้ได้” วินว่าอย่างมั่นใจทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเทียนเป็นอะไร
มันคงยากที่เรื่องระหว่างเราจะเหมือนเดิมแต่เขาก็จะพยายาม พยายามทำให้มันกลับมาเหมือนเดิมให้ได้
“ผม...ผมไม่ได้...”
“กูไปล่ะ” วินว่าก่อนจะขึ้นรถและขับออกไป เทียนมองตามรถคันหรูด้วยหัวใจที่สั่นไหว...ในช่วงสอบนั้นเทียนไปกลับ
มหาวิทยาลัยโดยมีสารถีส่วนตัวอย่างวินขับรถรับส่ง อยากจะปฏิเสธ อยากจะหลีกหนีแต่ก็ไม่สามารถทำได้
“พี่วินจะพาผมไปไหนครับ” เทียนถามขึ้นเมื่อเส้นทางที่อีกคนขับรถไปไม่ใช่เส้นทางกลับคอนโดของคีย์
“ไปกินข้าว มึงเลิกสอบเย็นไม่หิวหรือไง” วินว่า
“แต่ว่า...”
“ห้ามปฏิเสธ” วินว่าก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปยังร้านอาหารบรรยากาศดี...ระหว่างที่รออาหารวินก็ไปเข้าห้องน้ำโดยทิ้งให้
เทียนอยู่ที่โต๊ะคนเดียว เทียนมองกระเป๋าเงินของอีกคนที่มีกระดาษบางอย่างล่วงออกมาจึงหยิบมาดูก่อนจะพบว่าเป็นตาราง
สอบที่อีกคนพกไว้กันลืมเวลาและห้องแต่สิ่งที่ทำให้เทียนขมวดคิ้วก็คือเวลาสอบของอีกคนวันนี้ พี่วินเลิกสอบตั้งแต่บ่ายสองโมง
แต่กลับนั่งรอเขาจนถึงหกโมงเย็น ถามว่าเขารู้ได้ยังไงว่าอีกคนรออยู่ก็เพราะเขามองอีกคนจากบนตึกตลอดเวลา บางครั้งอาจจะ
มีเบนสายตาเพื่อจดจ่อกับภาพที่วาดบ้างแต่พอมองลงมาทีไรก็เห็นว่าอีกคนยังนั่งอยู่ที่เดิมตลอด
“ดูอะไร” เทียนสะดุ้งทันที
“อะ...เอ่อ...คือ”
“ตารางสอบงั้นเหรอ?” วินว่าอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ทำไมต้องรอผมด้วยครับ” เทียนถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่อยากให้รอหรือไง” วินเลิกคิ้ว
“แต่เวลาตั้งสี่ชั่วโมงผมว่า...”
“กูรอมึงมาสามปีรอแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นอะไร” วินว่าพร้อมมองหน้าเทียนอย่างจริงจัง นัยน์ตากลมสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัดกับ
คำพูดของร่างสูง อวัยวะในอกก็เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
ตัดจบดื้อๆแบบนี้แหละค่ะ 55555 อิพี่วินยังง้อน้องไม่สำเร็จนะ รอง้อต่อตอนหน้า 555มีคนบอกให้น้องเทียนเอาคืน เอาคืนยังไง
คะน้องอ่อนแอขนาดนี้ รักเขาขนาดนี้ แฮะๆยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ จะจบแล้ววววววว
___จางบิวตี้__
-
:pig4: :pig4:
-
อิพี่วินจบจะง้อนี้ก็หยอดไม่หยุดเลยนะ 5555
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นด้วยค่ะ เทียนจะเอาคืนยังไง นึกภาพไม่ออกเลย :laugh:
-
ติดตามค่ะ :mew2:
-
ดีกันไปยาวๆนะ
-
Poor Boy 9
( Key x Night )
คีย์พาไนท์มาที่คอนโดของตัวเองโดยที่ร่างบางไม่เต็มใจนัก ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นหลั่งไหลเข้ามาในสมองทันทีที่ก้าว
เท้าเข้ามา แม้ว่าจะไม่ใช่เหตุการณ์ที่เลวร้ายเพราะไนท์เองก็เผลอไผลไปกับสัมผัสของอีกคนแต่สำหรับคีย์แล้วไนท์รู้ว่าอีกคนเมา
ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น เพียงแค่คิดแค่นั้นก็เจ็บจี๊ดๆที่หัวใจอีกแล้ว
“ฉันจะกลับบ้าน” ไนท์ว่า
“เรามีเรื่องต้องคุยกันไง” คีย์ว่าก่อนจะเดินมาขวางทางอีกคนที่ทำท่าจะออกจากห้องของเขา
“งั้นก็รีบๆพูดมาสิ” ไนท์ว่าหน้าหงิกหน้างอ
“กินข้าวกันก่อน หิวชะมัด” คีย์บ่ายเบี่ยงซึ่งไนท์ก็ทำให้ไนท์หัวเสียหนักกว่าเก่า
“ฉันไม่มีอารมณ์กินอะไรทั้งนั้นแหละ”
โครกคราก
แต่ดูเหมือนปฏิกิริยาร่างกายของไนท์จะสวนทางกับคำพูดซะแล้ว ไนท์หน้าขึ้นสีด้วยความอับอายทันทีเมื่อเห็นว่าคีย์ยิ้มขำๆเขา
“เดี๋ยวทำอะไรให้กิน” คีย์ว่าก่อนจะเดินเข้าไปในครัว แม้ว่าตอนนี้ไนท์จะสามารถหนีกลับได้แต่เขาเชื่อว่าถ้าเขาหนีกลับคีย์
ก็ต้องไปดักรอเพื่อเคลียร์กับเขาอีกแน่ๆ ไหนๆก็เสียเวลาแล้วก็อยากจะเคลียร์วันนี้ให้มันจบๆไป
“กินสิ” คีย์ว่า ไนท์มองอาหารสองสามอย่างบนโต๊ะอาหารด้วยความหิว คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าคนหน้ามึนๆ นิสัยกวนๆ
อย่างคีย์จะทำอาหารเป็นแถมดูจากรูปลักษณ์และกลิ่นหอมๆแล้วท่าทางจะอร่อยแน่ๆ ไนท์ไม่เกรงใจอีกแล้วร่างบางตักข้าว
พร้อมกับต้มจืดหมูสับเข้าปากทันทีเพราะความหิว คีย์มองอีกคนยิ้มๆก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินบ้าง...หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ไนท์ก็
ถูกคีย์ใช้ให้ล้างจาน
“ทำไมต้องมาใช้ฉันด้วยเล่า” ไนท์โวยวาย
“อ้าว ฉันทำอาหารให้กินแล้วยังต้องให้ล้างจานให้ด้วย?” คีย์เลิกคิ้ว
“ใครใช้ให้ทำล่ะ” ไนท์เถียง
“เฮ้อ นั่นสินะเสือกทำให้เขากินเองนี่หน่า” คีย์ว่าออกมาอย่างประชดนิดๆแล้วทำท่าจะเอาจานไปล้าง ไนท์เบ้ปากใส่อีก
คนก่อนจะแย่งจานในมือของคีย์ไปล้าง ปกติอยู่บ้านเขาไม่ต้องทำอะไรเองแบบนี้เพราะมีแม่บ้านและสาวใช้คอยทำให้ดังนั้นท่า
ทางการล้างจานของเขาจึงดูทุลักทุเลไม่ใช่น้อย
“จะไหวมั้ยเนี่ย” คีย์ที่ยืนพิงขอบประตูอยู่พูดขึ้น ไนท์หันไปมองตาเขียวก่อนจะหันกลับไปล้างจานต่อแต่เพราะว่าไม่ได้
ระวังทำให้แขนเรียวปัดไปโดนจานที่วางใกล้ๆล่วงพื้น
เพล้ง!
ไนท์เบิกตากว้างทันทีก่อนจะรีบก้มเก็บเศษจานโดยที่คีย์ท้วงไม่ทัน
“โอ๊ย!” เสียงหวานร้องออกมาเมื่อเศษจานบาดเข้าที่นิ้วมือ คีย์รีบเข้ามาดูอีกคนทันที
“ทำไมไม่ระวังแบบนี้วะ” คีย์ว่าอย่างหัวเสียก่อนจะอมนิ้วอีกคนเข้าปาก ไนท์ชะงักไปทันที อวัยวะหน้าอกข้างซ้ายเต้นรัว
กับการกระทำของอีกคน
“พะ...พอแล้ว” ไนท์ว่า คีย์มองอีกคนอย่างดุๆก่อนจะพามาที่ห้องรับแขกและไปหยิบกล่องพยาบาลมาทำแผลให้ร่างบาง
“โอ๊ย เบาๆสิ” ไนท์โวยวาย
“ก็ไม่ระวังเอง” คีย์ว่าออกมา
“ก็ใครใช้ให้ฉันล้างจานล่ะ”
“แล้วใครจะคิดว่าล้างไม่เป็นล่ะ” ไนท์กัดปากอย่างอายๆกับคำพูดของร่างสูงเขาไม่ได้ล้างจานไม่เป็นสักหน่อยแค่ไม่ถนัด
เฉยๆต่างหาก บรรยากาศในห้องตกอยู่ในความเงียบ คีย์ค่อยๆแปะพลาสเตอร์ให้อีกคนอย่างเบามือ ไนท์ลอบมองใบหน้าหล่อ
ของอีกคนอย่างใช้ความคิด เขากับอีกคนรู้จักกันแบบงงๆ อีกคนเข้ามากวนประสาทเขาแต่ไอ้ความกวนประสาทนั่นกลับทำให้เขา
รู้สึกดีแต่พอมารู้ว่าอีกคนคือเพื่อนของคนที่เขาไม่ชอบ ได้รู้อะไรหลายๆอย่าง มันก็ทำให้ไนท์เริ่มคิด บางทีการที่อีกคนเข้าหา
เขามันอาจจะไม่ใช่ความบังเอิญก็ได้ มันอาจจะเป็นความตั้งใจของอีกคน
“ฉันหล่อหรือไงมองอยู่ได้” ไนท์สะดุ้งทันทีกับคำพูดของอีกคน
“เฮอะ” ไนท์เชิดปากใส่
“โอ๊ย บีบปากฉันทำไมเนี่ย” ไนท์โวยวายออกมา
“หมั่นไส้” คีย์ว่านิ่งๆและบรรยากาศในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง คีย์ปล่อยมือของไนท์ที่ติดพลาสเตอร์เรียบร้อย
แล้วก่อนจะมองหน้าอีกคนอย่างจริงจัง
“พร้อมจะคุยหรือยัง” คีย์ถามขึ้น
“พะ...พร้อมตั้งนานแล้ว นายต่างหากที่บ่ายเบี่ยงไปเรื่อย พูดมาสิว่านายเข้าหาฉันทำไม แก้ตัวให้เนียนๆด้วยล่ะ เฮอะ”
ไนท์ว่าออกมา
“ฉันชอบนาย”
“เออ ก็แค่ชอบฉันไ...” เสียงหวานชะงักไปทันที ตากลมเบิกกว้างอย่างอึ้งๆกับถ้อยคำที่พึ่งออกมาจากปากของอีกคน
“เหตุผลพอมั้ย” คีย์ว่าต่อหลังจากที่เห็นไนท์ชะงักไป
“พะ...พูดอะไรของนาย” ไนท์พูดออกมาด้วยความยากลำบาก พยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น พยายามบังคับแม้
กระทั่งเสียงหัวใจไม่ให้เต้นแรงเกินไปกลัวว่าอีกคนจะได้ยินมัน
“ฉันชอบผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบจอดรถคันหรูไว้ที่ใต้ต้นไม้ระหว่างคณะวิศวะกับสถาปัต ตอนแรกก็แค่มองๆเพราะเห็นว่าน่า
รักดีแต่นานๆเข้าก็คิดว่าอยากรู้จัก...”คีย์เล่าเรื่องออกมาพร้อมกับมุมปากที่รอยยิ้มเล็กๆ เขายังจำวันแรกที่เจออีกคนได้เลยเพราะ
มัวแต่ยืนมองอีกคนทำให้เขาเกือบเข้าไปเจอรุ่นพี่สายในวันเปิดเทอม
“...ก็เลยแกล้งเอามอเตอร์ไซด์ไปจอดขวางไว้และก็เข้าแผน คนๆนั้นหัวเสียไม่ใช่น้อย แม้ว่าจะรู้จักกันแบบมึนๆแต่ฉันก็
ดีใจที่ได้รู้จักคนๆนั้น” คีย์ว่าก่อนจะหันมามองหน้าไนท์อย่างจริงจัง
“ฉันไม่ได้เข้าหานายเพราะเทียนเพราะฉันเองก็พึ่งรู้เรื่องระหว่างเทียนกับไอ้พี่วินไม่นาน” ไนท์ไม่รู้ควรจะพูดหรือทำ
อย่างไรดีหลังจากได้ฟังสิ่งที่คีย์บอก มือบางกำกันแน่น ตากลมสั่นไหวด้วยความสับสน เขารู้ว่าคีย์ไม่ได้โกหก เขาเชื่อแต่สิ่งที่เขา
ไม่เชื่อคือ...หัวใจตัวเอง เขาหวั่นไหวกับคนๆนี้จริงๆหรือแค่กำลังหาที่พึ่งพิงกันแน่ อย่างที่เขาบอกเขาชอบวินมานาน ชอบมากแต่
พอมีเทียนเข้ามาในชีวิตของวินเขาก็รู้สึกไม่พอใจ รู้สึกเสียใจที่วินรักเด็กคนนั้น ตอนนี้เหมือนเหตุการณ์ของคนทั้งคู่จะคลี่คลาย
เหมือนทั้งคู่จะคบกันแต่แปลกที่ว่าทำไมเขาไม่เจ็บเท่าที่ควร เขาเคยคิดว่าถ้าวันหนึ่งวินมีใครเขาคงต้องเจ็บปวดมากแน่ๆแต่มัน
กลับไม่เป็นอย่างนั้น เพราะคีย์จริงๆใช่มั้ยเขาไม่แน่ใจ สับสนในหัวใจตัวเองไปหมด
“ส่วนเรื่องคืนนั้น...”
“ฉันอยากกลับบ้าน” ไนท์พูดขัดขึ้น คีย์มองหน้าไนท์อย่างไม่เข้าใจ
“ขอร้อง พาฉันกลับบ้านที”...คีย์ขี่มอเตอร์ไซด์มาส่งไนท์ที่หน้าบ้านก่อนจะมองแผ่นหลังบางที่เดินเข้าไปในบ้านด้วย
ความเจ็บปวด ทั้งๆที่ขาก็คิดว่าอีกคนน่าจะคิดเหมือนกันแต่ทำไม...ความเงียบของไนท์คืออะไร...หลายวันผ่านไป...เพราะเป็น
ช่วงสอบคีย์เลยไม่ได้เจอไนท์อีกเลย แม้ว่าเทียนจะคะยั้นคะยอให้เขารีบๆเคลียร์เรื่องตัวเองเพราะทนกับสภาพนิ่ง เงียบของเขา
ไม่ได้ เขาก็ได้แต่รับปากส่งๆไปว่าจะรีบเคลียร์แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรเคลียร์อะไรในเมื่อเขาคิดว่าเขากำลังอกหักเสียแล้ว...ปาก
หนากระตุกยิ้มทันทีที่คิดได้แบบนี้ เขาไม่เคยอกหักเพราะเขาไม่เคยชอบหรือรักใคร ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็มีแต่คนเข้าหาเขาและ
เขาก็เป็นฝ่ายปฏิเสธแต่พอมาโดนปฏิเสธเองแบบนี้ แม่ง ก็เจ็บไม่ใช่น้อย สงสัยเวรกรรมคงจะตามทันสินะ เหอะๆ...คิ้วหนาขมวด
ทันทีที่เห็นร่างบางที่คุ้นเคยมายืนอยู่แถวๆมอเตอร์ไซด์ของเขา พยายามจะไม่สนใจแต่ก็ห้ามสายตาตัวเองไม่ได้ บางทีไนท์อาจ
จะมายืนรอเพื่อน
“คีย์” เสียงหวานดังขึ้นทำให้คีย์หยุดชะงักทันทีแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง
“เอ่อ...คือ...” ไนท์อ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี เวลาหลายวันที่ผ่านมาเขาพยายามคิดทบทวนกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่ก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เสียทีว่าคิดยังไงกับอีกคนแต่ที่มาหาอีกคนวันนี้คืออยากจะคุยด้วย อยากจะบอกอะไรบางอย่าง
“เดี๋ยวสิ” ไนท์วิ่งมาดักหน้าคีย์
“...” คีย์มองหน้าไนท์นิ่งๆ
“เอ่อ...คือ...”
“ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัว” คีย์ว่าเสียงเรียบอย่างเย็นชาจนไนท์ใจกระตุก
“เป็นบ้าอะไรของนายฮะ เมินฉันทำไม” ไนท์โวยวายใส่อีกคน ตากลมร้อนผ่าวไปหมด ไม่รู้ทำไมเวลาเห็นอีกคนเมินทีไร
ต้องเป็นแบบนี้ทุกที
“ไม่ได้เมิน” คีย์ว่า
“ไม่ได้เมินก็มองหน้าฉันสิ มองสิ บอกให้มอ...” เสียงหวานหายไปในลำคอทันทีที่ถูกอีกคนกระชากเข้ามาจูบ ลิ้นหนา
เกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงและเอาแต่ใจจนไนท์รู้สึกแสบปากไปหมด คีย์พยายามแล้ว พยายามที่จะไม่สนใจอีกคน
พยายามจะตัดใจแต่ในเมื่ออีกคนเป็นฝ่ายเข้ามาหาเขาเอง เขาก็จะขอเอาแต่ใจตักตวงความหอมหวานจากอีกคน
“แฮ่กๆๆ” ไนท์หอบหนักทันทีที่อีกคนถอนจูบ ปากบางเจ่อและแดงเพราะแรงจูบ ไนท์อยากจะด่า อยากจะโวยวายใส่อีก
คนแต่พอเห็นสีหน้าเรียบนิ่งของอีกคนแล้วก็พูดไม่ออก
“ฉันไม่รู้ว่านายต้องการอะไรแต่ในเมื่อนายหักอกฉันแล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก”คีย์ว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไนท์ชะงักทันที
หักอก? เขาไปทำอะไรแบบนั้นตอนไหน?
“คีย์ หยุดเดินเดี๋ยวนี้นะ คีย์ บอกให้หยุดไง” ไนท์ตะโกนเรียกแต่ก็ไม่มีวี่แววอีกคนจะหยุดเดินว่าแล้วร่างบางก็ถอดรองเท้า
ผ้าใบราคาแพงออกก่อนจะ...
ฟิ้วววว
พลั้ก
เต็มกลางหลังของคีย์อย่างจัง คีย์หันมามองอีกคนอย่างหัวเสีย
“ทำบ้าอะไรฮะ!” ไนท์ยกยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคน
“ก็เรียกแล้วไม่หยุดเองช่วยไม่ได้” ไนท์ว่า คีย์เสยผมตัวเองลวกๆอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกคนทำ
“อ่อ...แล้วที่สำคัญฉันไม่เคยหักอกนายอย่ามากล่าวหากัน” ไนท์ว่าต่อ คีย์ขมวดคิ้วก่อนทำท่าจะเถียง
“ยังพูดไม่จบห้ามแทรก...ที่มาหานายวันนี้จะมาบอกว่า...” ไนท์กัดปาก
“...ขอโทษ” ไนท์ว่าออกมาแผ่วเบาแต่คีย์ก็ได้ยินอย่างชัดเจน
“ขอโทษที่ฉันไม่พูดอะไรเลยวันนั้น ขอโทษที่เอาแต่นั่งนิ่ง ขอโทษที่มัวแต่ลังเลขอโทษที่เข้าใจนายผิดและก็ขอโทษที่
เอารองเท้าปาหลังนายด้วย” ไนท์ว่าประโยคสุดท้ายออกแนวขำๆนิดๆ คีย์ยังคงมองหน้าไนท์นิ่งๆอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ตาคมจะ
เบิกกว้างเมื่อร่างบางเดินมาจุ๊บที่ริมฝีปากเขาเบาๆ
“รอหน่อยได้มั้ย รอให้แน่ใจกว่านี้แล้วฉันจะบอกคำๆนั้นกับนายเหมือนกัน”ไนท์ว่าออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง คีย์นิ่งไปสัก
พักก่อนจะพูดออกมา
“แล้วถ้าไม่รอล่ะ?”
เดี๋ยวๆๆ ทำไมตัดจบแบบนี้ 5555555 ตอนนี้หลายอารมณ์มากจริงๆเพราะเป็นฉบับรวบรัด ตอนหน้าคู่นี้จะเป็นตอนจบแล้วนะคะ
เพราะฉะนั้นถ้าเนื้อหามันสั้นๆ ตัดไปหน่อยก็ขอโทษด้วยเน้อ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยค่า
___จางบิวตี้___
-
:pig4: :pig4:
-
เดี๋ยวววว ตัดจบแบบนี้ ค้างป๊ายยย :z3:
-
ตัดจบได้แบบค้างมาก :mew2:
-
เรื่องนี้สนุกนะ อ่านเพลินๆ แต่ทุกอย่างดูรวดเร็วไปหมดเลย มาเร็วเคลมเร็วมากก
-
สนุกอ่ะ ิ่านรวดเดียวตามทันเลย สงสารเทียน วินเป็นบ้าไปด้วยความโกรธกว่าจะรู้ตัวเล่นเอาอยากตบเรียกสติ ส่วนไนท์กับคีย์ ชอบคีย์มากๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ที่รักจริง ส่วนไนท์ก็น่าสงสารแอบรักเพื่อนมานาน
-
Poor Boy 19
หลังจากที่สอบปลายภาคเสร็จเทียนก็ตั้งใจว่าจะกลับไปหาน้าที่เชียงใหม่ เขากับน้าไม่เจอกันเกือบๆสามเดือนเพราะ
น้าไม่ว่างลงมากรุงเทพทำให้ติดต่อกันผ่านทางโทรศัพท์เท่านั้นพอเขาบอกว่าจะกลับเชียงใหม่น้าของเขาดีใจไม่ใช่น้อย อยากจะ
มารับเขาถึงกรุงเทพแต่เขาห้ามไว้เสียก่อนบอกให้รอรับที่สนามบินที่เชียงใหม่ทีเดียวดีกว่า
“พี่วิน” เทียนชะงักเมื่อเห็นร่างสูงที่ยืนพิงรถคันหรูอยู่หน้าตึกของคณะเขา วันนี้อีกคนไม่มีสอบเลยทำให้ใส่ชุดธรรมดามา
และเพราะความหล่อและมีออร่าของอีกคนทำให้คนผ่านไปผ่านมามองเป็นตาเดียว แหงแหละ...ใครๆก็ต่างรู้จักเดือนวิศวะปี3กัน
ทั้งนั้น
“สอบเสร็จแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวไปส่ง” วินว่าพร้อมทำท่าจะหยิบกระเป๋าใส่กระดานวาดภาพของเทียนมาถือแต่ร่างบางขืนตัวไว้
ก่อน
“ผมถือเองได้ครับ” เทียนว่า วินพยักหน้ารับ แม้ว่าอีกคนจะคอยรับคอยส่ง คอยทำดีกับเขาตลอดหลายวันที่ผ่านมาแต่
เทียนก็ยังคงไม่เปิดใจ เขายังคงกลัว...กลัวว่าถ้าเปิดใจกลับไปหาอีกคนอีกครั้งเขาจะเจ็บเหมือนเดิม
“พี่วินคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ทั้งวินและเทียนหันไปมอง เทียนตัวสั่นทันทีที่เห็นอีกคน...ญาญ่า ตั้งแต่วันนั้นวันที่
ญาญ่าทำร้ายเขาหญิงสาวก็หายไป ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะเพราะคำขู่ของพิชที่ขู่เอาไว้
“ไม่เจอกันนานนี่” วินว่าพร้อมมองอีกคนด้วยสายตาคาดเดา
“พี่คิดว่าพี่ทำกับฉันแบบนี้แล้วฉันจะยอมแพ้หรือไง” ญาญ่าโวยวายเสียงดังเทียนมองคนทั้งคู่อย่างงุนงง
“มันก็สาสมกับที่เธอทำกับเทียนทั้งในอดีตและเมื่อครั้งก่อนไม่ใช่หรือไง” วินว่าเสียงเยือกเย็นจนเทียนเองยังอดขนลุกไม่
ได้
“อะไรกันครับพี่วิน” เทียนถามขึ้น
“ยังมาทำหน้าซื่อตาใสนะแก แกสินะที่เป็นคนบอกพี่วินทั้งหมด แกสินะทีเป็นคนทำให้ชีวิตฉันเป็นแบบนี้” ญาญ่าว่า
พร้อมทำท่าจะเข้ามาหาเทียนแต่ก็ถูกวินขวางไว้
“ญาญ่า...” เทียนเรียกอีกคนเสียงสั่นอย่างกลัวๆ
“ถ้าเธอแตะต้องเทียนแม้แต่ปลายเล็บเธอจะเจอหนักกว่าครั้งก่อนแน่” วินว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง ญาญ่ากำมือแน่นจนรู้สึก
เจ็บไปหมด ดวงตากลมที่ถูกกรีดด้วยอายไลน์เนอร์หน่วงคลอไปด้วยน้ำตาเพราะความเจ็บปวดและเจ็บใจ ทั้งๆที่เธอรักคนๆนี้มา
ตลอด ทั้งๆที่เธอยอมทำเลวเพียงเพราะรักคนๆนี้มากแต่สิ่งที่เธอได้รับกลับเป็นความอับอายและความเสียใจแบบนี้น่ะเรอ...ย้อน
กลับไปเมื่อสัปดาห์ก่อน...หลังจากที่วินรู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเทียนและรู้เรื่องราวในอดีตจากเทียนร่างสูงก็นัดเจอกับญาญ่า วิน
นัดกับญาญ่าที่โรงแรมหนึ่งซึ่งญาญ่าก็รู้จักดีเพราะเธอเคยนินกับวินที่นี้
พรึ่บ
แขนเรียวกอดเข้ากับเอวหนาทันทีที่เข้ามาในห้อง
“คิดถึงญาญ่าถึงขนาดโทรให้มาหาเลยเหรอคะ” ญาญ่าถามขึ้น
“คิดถึงสิ คิดถึงมาก” วินตอบเสียงเรียบก่อนจะแกะมือญาญ่าออกและหันมามอง
“ถ้าคิดถึงมาก งั้นเรา...” ญาญ่ากัดปากพร้อมไล้มือไปที่กระดุมเสื้อของวินอย่างยั่วยวน วินกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะพูด
ขึ้น
“ข้างนอกเข้ามา” สิ้นเสียงทุ้มก็มีผู้ชายห้าหกคนเดินเข้ามา ญาญ่ามองอย่างงุนงงก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อผู้ชายห้าหกคน
นั้นกำลังแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออก
“พะ...พี่วินคะ นี่มันอะไรกันคะ” ญาญ่าถามเสียงสั่น
“แล้วเมื่อกี้เธอจะทำอะไรล่ะ ฉันกำลังจะสนองให้” วินว่า
“พะ...พี่วิน”
“แต่คงต้องให้ลูกน้องของพ่อฉันเป็นคนทำให้นะเพราะฉัน...ขยะแขยงจนทำกับเธอไม่ลง” วินว่าพร้อมกับผลักญาญ่าไปใน
วงล้อมของลูกน้องของพ่อตัวเอง
“พี่วิน ทำไมทำกับญาญ่าแบบนี้คะ” ญาญ่าถามด้วยน้ำเสียงตื่นตะนก ขาเรียวยาวสะดุดเข้ากับพรมทำให้ล้มไปนั่งกองกับ
พื้นห้อง วินนั่งยองๆก่อนจะบีบคางของญาญ่าอย่างแรงจนหญิงสาวร้องออกมา
“แล้วเธอทำอะไรกับเทียนบ้าง เธอทำให้ชีวิตของเด็กคนหนึ่งไว้จำไม่ได้หรือไง”วินตะคอกเสียงดัง
“ญาญ่า...ญาญ่าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ญาญ่าไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น” ญาญ่าว่าออกมา
“เธอจำไม่ได้สินะว่าเธอเคยทำให้เด็กคนหนึ่งถูกไล่ออกจากโรงเรียน...” วินว่าญาญ่าตาโต
“...และเธอคงจำไม่ได้สินะว่าเธอเอาเพื่อนไปรุมทำร้ายเด็กคนนั้น” ญาญ่าอึ้งไปทันทีกับคำพูดที่ออกมาจากปากร่างสูง
หมายความว่ายังไง...หมายความว่าเทียนเมื่อสามปีก่อนกับเทียนคนนั้นเป็นคนเดียวกันงั้นเหรอ
“พะ...พี่วินเอาอะไรมาพูด ญาญ่าไม่รู้เรื่องทั้งนั้น”
“ถ้าเธอยังคงจำไม่ได้ฉันจะให้ลูกน้องพ่อของฉันทบทวนความจำให้ละกัน”วินปล่อยมือจากคางของญาญ่าอย่างแรงก่อน
จะหันไปพยักหน้าให้ลูกน้อง
“ไม่นะคะพี่วิน ไม่นะ...กรี๊ดดด อย่ามายุ่งกับฉันนะ อย่านะ!!!” วินมองหญิงสาวตรงหน้านิดๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เขาไม่ได้สั่งให้ลูกน้องของพ่อข่มขืนญาญ่าแต่เขาต้องการที่จะทำให้ญาญ่าอับอายจนไม่สามารถมีหน้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยนี้
ได้อีก ให้สาสมกับสิ่งที่ญาญ่าเคยทำกับเทียนเมื่อสามปีก่อน...และวันต่อมาคลิปของญาญ่าที่กำลังสำเร็จความใคร่ด้วยปากให้
กับผู้ชายก็ถูกโพสว่อนในโลกโซเชียล หญิงสาวอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน จนต้องหนีไปต่างประเทศทันที หญิงสาวไม่
ได้มาเรียนหรือแม้กระทั่งสอบจนพ่อกับแม่ต้องทำเรื่องดร็อปเรียนให้...กลับมาปัจจุบัน...
“ฮึก รักมันมากเลยเหรอ รักมันจนต้องทำเรื่องเลวๆกับญาญ่าเลยเหรอ” ญาญ่าว่าออกมาทั้งน้ำตา ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่าน
มาเริ่มพากันมองมาที่ทั้งสามก่อนจะซุบซิบๆเมื่อเห็นว่าหญิงสาวคือญาญ่า
“ฉันรักเทียน” วินว่าออกมาสั้นๆ เทียนอดที่จะใจสั่นระรัวไม่ได้ ตากลมหันไปมองหน้าหล่อ
“เลิกแล้วต่อกันซะ ได้ข่าวว่าเธอจะมาลาออกแล้วไปเรียนที่ต่างประเทศ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ซะ” วินว่าต่อ
“ฮึ สะใจแกมั้ยล่ะเทียน สะใจแกแล้วหรือยัง เรื่องเบวๆที่ฉันเคยทำกับแกไว้สามปีก่อนวันนี้เวรกรรมมันตามสนองฉันแล้ว
สะใจมั้ย!!” ญาญ่าให้ไปตะคอกใส่เทียนทำให้เทียนรู้ว่าหญิงสาวรู้แล้วว่าเขาคือใคร
“ญาญ่าเราไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเธอถึงเกลียดเรา...แต่เราไม่เคยทำอะไรให้เธอเราชื่นชมและอิจฉาเธอแต่ทำไม...” เทียน
ว่าออกมา
“อิจฉา? อิจฉาฉันเนี่ยนะ อย่ามาพูดจาต-แหล” ญาญ่าว่า
“เราพูดเรื่องจริง ญาญ่าเป็นผู้หญิงที่สวย รวย มีเพื่อนเยอะแถมยังได้เป็นดาวโรงเรียนคู่กับพี่วินต่างจากเรา...ทำไมเหรอ
ญาญ่า ทำไมต้องเกลียดเรา” เทียนถามน้ำตาคลอ
“พี่วินชอบแก พี่วินรักแก ทำไม...ทั้งๆที่ฉันดีกว่าแกทุกอย่างแต่พี่วินกลับเลือกแก”
“แล้วคนอื่นที่ดีกว่าฉันก็มีเยอะแยะไป ทำไมเธอถึงเลือกฉัน” วินถามบ้างญาญ่าชะงัก
“เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะ” ญาญ่ายืนน้ำตาไหลกับคำพูดของร่างสูง
“ฮึก ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันไม่ต้องการความสงสารจากแกอย่ามามองฉันให้ฉันรู้สึกสมเพสตัวเอง ฉันจะ
ยังเกลียดแก เกลียดแกตลอดไป จำไว้”ญาญ่าปาดน้ำตาพร้อมมองหน้าเทียนก่อนจะเดินออกไป เทียนมองตามหญิงสาวด้วย
ความรู้สึกสงสารและเห็นใจ เรื่องหัวใจมันไม่มีใครบังคับกันได้จริงๆถ้าบังคับกันได้เขาก็อยากจะบังคับให้มันเลิกรักคนข้างๆนี้
เหมือนกัน
“กลับกันเถอะ” วินว่าสั้นๆก่อนจะพาเทียนไปที่รถและขับไปส่งอีกคนที่หอพักเพราะเทียนกลับมาอยู่ที่หอพักตัวเองแล้ว
“พี่วินครับ” วินมองหน้าอีกคน
“เรา...อย่ามาเจอกันอีกเลยได้มั้ยครับ” วินชะงักทันทีกับคำพูดของอีกคน ตาคมสั่นระริก
“หมายความว่าไง” วินเค้นเสียงออกมาถามด้วยความยากลำบาก
“ผมคิดว่าเรื่องราวอะไรหลายๆอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเราสองคน...เพราะเราสองคนไม่ควรจะรู้จักกันตั้งแต่แรก...” เทียน
มองหน้าอีกคนอย่างจริงจัง
“...ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว ไม่อยากรับรู้อะไรต่อจากนี้อีกแล้ว” เทียนว่าด้วยนัยน์ตาสั่นระริก เขาคิดดีแล้วที่พูดแบบนี้ เขา
คิดว่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นปัจจุบันหรือสามปีมันเป็นเพราะเขาทั้งคู่ เขาทั้งคู่ไม่ควรเจอกันตั้งแต่แรก ไม่ควรที่จะ
รักกัน เขาอาจจะรักพี่วินอยู่แต่ความเสียใจ ความหวาดกลัวในหัวใจมันมีมากกว่า ยิ่งประจบกับเรื่องของญาญ่าวันนี้มันทำให้เขา
ตัดสินใจได้ว่าควรทำแบบนี้ ชีวิตของเขาต้องเปลี่ยนไปเพราะความรัก ชีวิตของญาญ่าต้องพักก็เพราะความรัก บางทีความรัก
มันก็น่ากลัวเกินไป...
“พูดบ้าอะไรของมึงฮะ พูดเชี่ยไร!” วินตะหวาดร่างบางเสียงดังพร้อมมองอีกคนด้วยสายตาเจ็บปวด
“ปล่อยผมไปเถอะครับ...ได้โปรด” วินไม่รู้ว่าร่างบางลงจากรถไปตั้งแต่เมื่อไหร่เขาได้แต่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น น้ำใสๆไหลลง
มาจากตาคมจนเจ้าตัวอดหัวเราะอย่างสมเพสตัวเองไม่ได้ ทั้งๆที่คิดว่าอะไรมันจะดีขึ้น ทั้งๆที่คิดว่าจะได้รับการให้อภัยจากอีกคน
แต่...
“กูจะปล่อยมึงไป”
กรี๊ดดดดดดดด ทำไมดราม่า!!! 55555 คือตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะดราม่าเลยค่ะแต่อยู่ๆมือมันก็ไปเอง ตอนหน้าจบแล้ว
อาจจะงงๆว่ายังดราม่าอยู่แล้วจะจบยังไง จบได้ค่ะแต่แฮปปี้หรือเปล่า อุ๊บ! ไม่สปอยเนอะ ฝากติดตามด้วยค่า ^ ^
___จางบิวตี้___
-
ฮือออ มาม่าา มาแล้ววว :ling3:
-
จบแบบแฮปปี้เถอะ :hao3:
-
กรี๊ดดดดดจะจบแล้ว :mew2:
-
:serius2:
พอวินกำลังดีๆ ไหงอีกคนกลับจะปฎิเสธซะล่ะ :sad4: :sad4:
-
นี้ถ้าจบไม่แฮบปี้ ป้าดักตบคะ
-
มีความดราม่า ฮือออ
-
ไม่นะ ถึงจะอยากตบตีอิพี่วินตอนนี้
แต่เมื่อวามปีก่อน พี่วินดีมาก
ขอให้ผลบุญจงทำให้ทั้งสมหวังงง :heaven
-
อ่านรวดเดียวเลย วินจะปล่อยไปจริงดิ ... คีย์ไนท์ ชอบคู่รอง :hao7:
-
Poor Boy 10 End
( Key x Night )
“แล้วถ้าไม่รอล่ะ?” สิ้นเสียงทุ้มไนท์ก็ตัวชาวาบทันที ตากลมสั่นระริกพร้อมกับมองอีกคนด้วยความเสียใจ ใบหน้าของ
คีย์นิ่งมาก นิ่งจนไนท์รู้สึกเจ็บปวดไปหมด ไม่รองั้นเหรอ?
“ไม่รอ...งั้นเหรอ” ไนท์ถามออกมาด้วยความยากลำบาก คีย์นิ่งเงียบ น้ำตาหล่นล่วงลงมาจากตากลมทันทีจากหนึ่งหยด
สองหยดก็เริ่มมากขึ้นจนไนท์ต้องปาดออก
“อืม เข้าใจละ” ไนท์หันหลังกลับ ขาเรียวพยายามจะก้าวเท้าออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดแต่มันก็เหมือนจะก้าวไม่ออก
พรึ่บ
อยู่ๆมือหนาก็กระชากอีกคนกับมาจนร่างบางเซมาปะทะกับแผงอกกว้าง ไนท์เงยหน้ามองคีย์ทั้งน้ำตาไม่รู้ว่าอีกคนดึงเขากลับมา
ทำไมรู้แค่ว่าตอนนี้เขาเข้มแข็งไม่พอที่จะมองหน้าอีกคนต่อแล้ว
“นายยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย” คีย์พูดออกมา
“ฮึก ยังต้องการคำตอบอะไรอีกในเมื่อนายไม่รอ ฮึก ไหนบอกว่าชอบฉันไง ไอ้บ้า ไอ้คนขี้โกหก” ไนท์ว่าพร้อมทุบตีที่
แผงอกของอีกคนอย่างโมโห คีย์รวบมือบางเอาไว้
“แล้วฉันบอกตอนไหนว่าจะไม่รอ” ไนท์เบิกตากว้างทันทีกับคำพูดของอีกคนในหัวของเขามึนงงไปหมด ตกลงมันยังไง
กันแน่
“กะ...ก็...นาย”
“ฉันแค่ถามว่าถ้าไม่รอล่ะ แต่นายก็ไม่ตอบ ฉันแค่ถามดูเผื่อนายจะหาวิธีมาตามตื้อฉันไง” คีย์ว่าพร้อมยกยิ้มนิดๆที่มุมปาก
ทำให้ไนท์รู้ทันทีว่าเมื่อกี้อีกคนแค่ลองใจเขา
“ไอ้บ้า ไอ้คนขี้แกล้ง รู้มั้ยว่าเมื่อกี้ฉันใจเสียแค่ไหน” ไนท์ว่าพร้อมทุบตีอีกคนอีกครั้งแม้ว่ามือจะโดนรวบไว้ก่อนตาม
“รู้สิเพราะนายร้องไห้ด้วยนี่” คีย์ว่า ไนท์กัดปากอย่างอายๆที่เสียฟอร์มต่อหน้าอีกคน
“ฮึ่ย์ เกลียดนายที่สุด” ไนท์ว่าออกมาพร้อมมองอีกคนตาเขียว
“ไม่หรอก นายไม่เคยเกลียดฉัน” คีย์ว่าพร้อมมองหน้าไนท์อย่างจริงจังก่อนที่ใบหน้าหล่อจะค่อยๆเคลื่อนเข้ามาจนริม
ฝีปากทั้งคู่แนบชิดกัน ไนท์หลบตาพริ้มตอบรับจูบอีกคนอย่างเต็มใจพร้อมกับเปิดปากให้ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาเก็บเกี่ยวความ
หวาน
“อื้มมมม” ไนท์ครางออกมาในลำคอก่อนที่มือบางที่ถูกอีกคนปล่อยแล้วจะโอบรอบคอของอีกคนพร้อมกับจูบตอบกลับ
ด้วยความอ่อนโยนไม่แพ้กัน
“ให้รอถึงเมื่อไหร่” คีย์ถามขึ้นหลังถอนจูบ
“แล้วอยากได้คำตอบเมื่อไหร่” ไนท์ถามกลับ
“ฉันแล้วแต่นาย”
“งั้น...วันสอบวันสุดท้ายฉันจะไปหานายที่คอนโด”...หลังจากที่เคลียร์กับคีย์ไนท์ก็มาหาวินที่คอนโด เพื่อนของเขายังคง
ตามง้อเทียนอย่างไม่ล้มเลิกความตั้งใจแม้ว่าอีกคนจะดูใจแข็งแค่ไหนก็ตามซึ่งมันทำให้ไนท์รู้ว่าเพื่อนของเขาเจอคนที่มันรัก
จริงๆ แม้ว่าจะยังรู้สึกหน่วงๆหน่อยๆแต่มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ความรู้สึกไนท์ที่มีต่อวินมันแทบจะหายไปจากหัวใจหมดแล้ว
“มาหากูมีไรวะ” วินถามขึ้น
“กูมีเรื่องจะคุยด้วย” ไนท์ว่าก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียง ไนท์มองบรรยากาศในกรุงเทพมหานครตอนกลางคืนที่เต้นไป
ด้วยแสงสีและความวุ่นวายซึ่งมันก็ไม่ต่างจากจิตใจของเขาเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ความวุ่นวายกำลังจะหายไปเพราะเขากำลังเจอแสง
สว่างและทางออก
“สูบบุหรี่อีกละ” ไนท์ว่าเมื่อร่างสูงของเพื่อนสนิทเดินตามออกมาพร้อมกับบุหรี่
“มีเรื่องให้คิดๆ ว่าแต่มึงมีอะไรกันแน่วะ” วินถามพร้อมกับพ่นควันสีเทาออกจากปาก
“กูชอบมึง” วินชะงักไปนิดหน่อยกับคำพูดของเพื่อนตัวบางข้างๆ ไนท์หันมามองหน้าเพื่อนสนิทที่กำลังขมวดคิ้วเป็นปม
“กูชอบมึงมาตลอด กูดีใจมากที่มึงกลับมา ดีใจมากที่เราได้มาเรียนด้วยกันและก็เจ็บมากที่มึงรักเทียน” ไนท์ค่อยๆระบาย
ความในใจออกมาท่ามกลางความนิ่งเงียบของวิน
“ที่กูมาบอกมึงวันนี้ไม่ใช่อยากให้มึงคิดมากนะแต่แค่...อยากจบความรู้สึกบ้าๆของกูให้หมด” วินหันมามองหน้าไนท์ทันที
“กู...”
พรึ่บ
อยู่ๆวินก็ดึงไนท์เข้ากอดท่ามกลางความตกใจของร่างบาง
“ขอโทษ...กูขอโทษ” วินพูดออกมา
“มึงขอโทษอะไรวะ ไม่ใช่ความผิดของมึงสักหน่อย” ไนท์ว่าออกมา
“กูรู้มาตลอด รู้ว่ามึงรู้สึกยังไงกับกู” วินว่าก่อนจะดันไนท์ออก ไนท์มองหน้าอีกคนพร้อมขมวดคิ้ว
“มึง...”
“แต่ทำไงได้วะ มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกู กูเลยไม่แสดงออกอะไร มึงคงเจ็บมากเลยสินะ” วินว่าออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บ
ปวด ไนท์ยิ้มบางๆที่ริมฝีปาก
“ใช่ กูเจ็บมากแต่มึงรู้อะไรมั้ยบางทีมึงกับกูก็เหมาะที่จะรักกันแบบเพื่อนแบบนี้กันไปเรื่อยๆ” ไนท์ว่า
“มึงลองคิดภาพกูกับมึงคบกันแล้วกูแม่งรู้สันดานมึงทุกอย่าง คงได้ทะเลาะกันเช้า สาย บ่าย เย็นแน่ๆ” ไนท์หัวเราะเบาๆ
ซึ่งวินเองก็ยกยิ้ม มือหนาลูบหัวเพื่อนสนิทเบาๆ
“กูก็ว่างั้น ถ้าคบกับมึงคงโดนด่าจนหูชาแน่ๆ”
“และที่สำคัญเพราะเรื่องของมึงทำให้กู...กู...” ไนท์กัดปากอย่างเขินๆ
“เพื่อนเทียนใช่มั้ย” ไนท์พยักหน้า
“กูดีใจนะที่มึงเจอคนที่รักมึงและมึงก็รักเขา แม้ว่ากูจะไม่ชอบหน้ามันนิดนึงเรื่องเทียนแต่ไหนๆก็แฟนเพื่อนกู กูก็ต้องเปิด
ใจรับ” วินว่า ไนท์หน้าขึ้นสีทันที
“แฟนอะไร ยังไม่ใช่ซะหน่อย”
“หึๆ กูว่าคงอีกไม่นานว่ะ”...หลังจากที่เคลียร์กับวินหมดแล้วไนท์ก็รู้สึกโล่งเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก นี่เป็นเหตุผลที่
สำคัญที่สุดที่เขาไม่ตอบรับความรู้สึกของคีย์ เขาคิดว่าถ้าเขายังไม่ได้เคลียร์กับวินเรื่องนี้มันอาจจะเป็นเรื่องที่เรื้อรังและฝัง
ใจเขาไปเรื่อยๆแน่ๆ มันคงเป็นนิสัยของเขาที่ถ้ายังไม่มั่นใจอะไรเขาจะไม่มีวันยอมรับหรือตกลงแน่ๆแม้แต่เรื่องหัวใจก็ตาม...ใน
ที่สุดวันสอบวันสุดท้ายก็มาถึง หลังจากที่สอบเสร็จไนท์ก็รีบตรงดิ่งไปที่คอนโดคีย์ทันทีเพราะรู้ว่าอีกคนไม่มีสอบ มือบางกดออด
ไปที่กริ่งหน้าห้อง
แกร็ก
ตากลมเบิกกว้างทันทีที่มีผู้หญิงมาเปิดประตูห้องให้จะว่าเขามาห้องผิดก็ไม่ใช่
“มาหาพี่คีย์เหรอคะ” หญิงสาวถามขึ้น ไนท์พยักหน้ารับก่อนที่เธอจะเชิญให้ไนท์เข้าไปในห้อง ตอนนี้ในหัวของไนท์เต็ม
ไปด้วยคำถาม ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ทำไมทำเหมือนห้องนี้เป็นของตัวเองแบบนี้
“พี่คีย์อาบน้ำอยู่ค่ะ เดี๋ยวแคร์ไปตามให้นะคะ” หญิงสาวว่า ไนท์กำลังจะบอกห้ามแต่เสียงทุ้มก็ดังขึ้นก่อน
“ใครมาเหรอแคร์” คีย์เดินออกมาจากห้องนอนในสภาพผ้าขนหนูพันเอวผืนเดียวทำให้ไนท์มองภาพตรงนั้นด้วยความโกรธ
ร่างบางไม่รอช้าเดินเข้าไปหาอีกคนพร้อมผลักอีกคนอย่างแรง
“เลว ทำแบบนี้ได้ยังไง ไหนบอกว่าจะรอไง ไอ้คนนิสัยไม่ดี!” ไนท์ว่าออกมาเสียงดังลั่นจนแคร์ยังตกใจ
“เดี๋ยวๆนี่มันอะไร” คีย์ถามอย่างงุนงง
“ฉันต่างหากต้องถามนาย ทำไมถึงเอาผู้หญิงคนนี้มาอยู่ในห้อง ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ไอ้บ้า ไอ้เลว!!” ไนท์ว่าไปก็ทุบตีที่
แผงอกของอีกคนไปด้วยความโกรธ
“เดี๋ยวนะคะๆ พี่กำลังเข้าใจผิดนะคะ” แคร์พูดขึ้นทันทีทำให้ไนท์ชะงัก
“แคร์เป็นน้องสาวพี่คีย์ค่ะ น้องสาวแท้ๆ พ่อแม่เดียวกันเลยค่ะ” แคร์ตอบอย่างรวดเร็วเพราะกลัวเรื่องจะบานปานไปใหญ่
ไนท์เบิกตากว้างทันที
“แล้วที่แคร์มาคือ...แฮะๆ อยากเห็นหน้าพี่สะใภ้เฉยๆ” แคร์ว่าไปก็เขินอายไปเธอเพียงแค่อยากจะรู้ว่าใครกันนะที่ทำให้พี่
ชายของเธอซึมเศร้าในอาทิตย์ก่อนแต่พอมาตอนนี้กลับหน้าบานเป็นจานดาวเทียมแต่พอเห็นพี่หน้าหวานคนตรงหน้าแล้วก็
บอกได้เลยว่าไม่ผิดหวัง
“เอ่อ...พี่ขอโทษจริงๆครับ พี่...เอ่อ...” ไนท์ว่าออกมาอย่างอายๆ หน้าสวยแดงก่ำไปหมด
“คึๆๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ไนท์ แคร์ว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า พี่คีย์ไปแต่งตัวไปจะได้มากินข้าวเย็นด้วยกัน” แคร์พูด
กับไนท์ก่อนจะหันไปสั่งพี่ชาย คีย์มองหน้าไนท์ยิ้มๆอย่างล้อเลียนจนไนท์อดไม่ได้จะฟาดอีกคนไปอีกที...หลังจากที่กินข้าวเย็น
ด้วยกันเสร็จแคร์ก็ขอตัวกลับบ้านโดยปล่อยให้พี่ๆทั้งสองได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง
“มาถึงก็ก่อเรื่องเลยนะ” คีย์พูดขึ้น
“ชิ ก็ใครมันจะรู้เล่า น้องแคร์หน้าไม่เหมือนนายสักนิด” ไนท์ว่าพร้อมเชิดปากจนคีย์อดไม่ได้ที่จะบีบปากอีกคนอย่างหมั่น
เขี้ยว
“เจ็บนะ!” ไนท์ลุกขึ้นโวยวาย คีย์หัวเราะในลำคอก่อนจะดึงอีกคนมานั่งลงที่ตักจนไนท์หน้าขึ้นสีด้วยความเขิน
“วันนี้มีนัดอะไรกันจำได้หรือเปล่า” คีย์พูดขึ้น ไนท์พยักหน้า ใบหน้าสวยยังคงขึ้นสีจัด
“ฉัน...งื้ออออ เขินอ่ะ” ไนท์ว่าอย่างน่ารักพอจะพูดคำๆนั้นก็อดหัวใจเต้นแรงไม่ได้ หน้าร้อน ปากสั่นไปหมด
“งั้นฉันบอกก่อน...ฉันชอบนาย ไม่สิ รักนาย” คีย์ว่า
“อื้ม ฉันเองก็...รักนาย” สิ้นเสียงหวานริมฝีปากหนาก็ประกบจูบอีกคนทันที มือบางโอบรอบคอของอีกคนพร้อมจูบตอบ
ไปอย่างร้อนแรงจนได้ยินเสียงชื้นแฉะของน้ำลาย มือหนาลูบคลำไปทั่วตัวของอีกคนก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของ
อีกคนออก
“อื้อออ คีย์” ไนท์ครางในลำคอเมื่อปากหนาเลื่อนลงมาที่ซอกคอของเขา
“คบกันนะ” คีย์เงยหน้าขึ้นมาพูด ไนท์พยักหน้ารับก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะเคลื่อนเข้าหากันอีกครั้งก่อนที่ทุกอย่างจะ
ดำเนินไปตามที่ใจทั้งคู่ต้องการซึ่งเต็มไปด้วยความรัก
End
เย้!!! จบแล้วจ้า จุดพลุ!!!! จบแบบเรียบๆง่ายๆสไตล์คู่รองเนอะ 5555 รอพี่วินกับน้องเทียนกันอยู่ใช่มั้ย ข่าวร้ายคือยังไม่ได้
แต่ง อิๆ แต่ยังไงก็ฝากขอบคุณทุกคนที่ติดตามด้วยค่า จุ๊บๆ
___จางบิวตี้___
-
ก่อนเสียตัวมันต้องเสียน้ำตากันก่อนใช่มั้ยพี่ไนท์
-
รอวินกับเทียน :mew2:
-
ในที่สุดก็ได้เคลียร์ความรู้สึกของไนท์กับวิน เย้ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: รออ่านตอนต่อไปนะ
-
Poor Boy 20 End
เทียนกลับมาบ้านที่เชียงใหม่ได้สองสัปดาห์แล้วที่นี่ยังคงสงบและเป็นที่ที่ทำให้เทียนสบายใจที่สุดเหมือนเดิม แม้ว่าน้า
ของเขาจะงานยุ่งเท่าไหร่แต่ก็ยังคอยกลับมากินข้าวเย็นพร้อมเขาทุกวันทำให้เทียนไม่รู้สึกเบื่อเลย บางวันเทียนก็อาสาเข้าไร่ชา
ไปช่วยงานน้าสาวบ้างแต่อีกคนก็ไม่ช่วยชอบใจเท่าไหร่ แหงแหละ...หลานชายของเธอพักจากการเรียนมาจะให้มาช่วยงานได้ยัง
ไงช่วงเวลาปิดเทอมแบบนี้มันต้องเวลาพักผ่อนสำหรับเด็กๆสิ
“วันนี้เทียนขอไปด้วยนะครับ นะครับน้าแพร” เทียนพูดกับน้าสาวอย่างออดอ้อนหลังจากที่กินข้าวเช้ากันเสร็จ
“จะไปทำไมให้มันเหนื่อยให้มันร้อน ปิดเทอมแบบนี้เราก็ต้องพักผ่อนสิ” แพรดาวว่า
“แต่เทียนเบื่อนี่ครับ นะครับ ให้เทียนไปช่วยงานนะครับ สัญญาว่าถ้าแดดแรงแล้วจะเข้าร่ม” เทียนว่าพร้อมกระพริบตา
ปริบๆอย่างออดอ้อนจนผู้เป็นน้าต้องพยักหน้าตกลงจนได้ จะว่าไปหลานชายของเธอดูร่าเริงขึ้น พูดเก่งขึ้น เข้าสังคมเก่งขึ้นเยอะ
เลยแต่ในความร่าเริงนั้นเธอกลับเห็นความหม่นหมองในนัยน์ตากลมโตที่ถอดแบบมาจากพี่สาวของเธอ เธอไม่อยากจะคาดคั้น
อะไรจากหลานชายเพราะคิดว่าถ้าเทียนสะดวกใจคงจะเล่าออกมาเอง หลังจากที่น้าสาวตกลงเทียนก็ยิ้มร่าวิ่งไปหยิบหมวก
ปีกกว้างมาสวมทันที...เหตุผลที่เทียนอยากมาช่วยน้าที่ไร่ชาก็เพราะเขาไม่อยากอยู่เฉยๆ ไม่อยากปล่อยให้สมองตัวเองว่าง
เพราะมันทำให้เขาคิดถึงอีกคน อีกคนที่เขาตั้งใจจะลืมแต่ต่อให้พยายามแค่ไหนภาพของอีกคนก็ยังคงวนเวียนในหัวของเขาไม่ว่า
จะตอนหลับหรือตอนตื่น
ครืดๆ
เทียนยิ้มนิดๆเมื่อเห็นรายชื่อของสายที่โทรเข้า เพื่อนสนิทของเขาได้ลงเอยกับคนที่รักเขาก็ดีใจด้วย
“ว่าไงคีย์”
(“มึงทำอะไรอยู่วะ”) คีย์ถามขึ้น
“กำลังช่วยงานน้าอยู่ที่ไร่ชา ที่นี่อากาศดีมากๆเลย อยากให้คีย์ชวนพี่ไนท์มาเที่ยวจัง” เทียนว่า
(“หึๆ ไนท์มันไม่ว่างหรอกว่ะ”) เทียนขมวดคิ้ว
(“ไอ้พี่วินมัน...”) คีย์เงียบไปจนเทียนรู้สึกใจหายไปหมด เกิดอะไรขึ้นกับพี่วิน
“พี่วินทำไมเหรอคีย์” เทียนถามด้วยความร้อนรน
(“มึงสนใจมันอีกเหรอวะ ความจริงกูไม่อยากจะโทรมาคุยกับมึงเรื่องมันเลยแต่ไนท์แม่งสั่งกู”) คีย์ว่าน้ำเสียงติดหงุดหงิด
“ตกลงพี่วินเป็นอะไรคีย์ ขอร้อง...บอกเรามาเถอะ” เทียนถามเสียงสั่น นัยน์ตากลมเริ่มหน่วงคลอด้วยน้ำตา
(“มันรถคว่ำ ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล”) สิ้นเสียงทุ้มของคีย์ เทียนก็ปล่อยโทรศัพท์ในมือลงพื้นทันที มือบางสั่น
เทาไปหมด ขาบางอ่อนเปลี้ยจนต้องทรุดตัวนั่งลงกับพื้น เสียงของคีย์ที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ไม่ได้ทำให้เทียนหายช็อกได้เลย
ในหัวตอนนี้ขาวโพลนไปหมดบวกกับอวัยวะในอกด้านซ้ายก็เจ็บหน่วงไปหมด...ย้อนไปเมื่อสามวันก่อน...หลังจากที่วันที่เทียน
ขอร้องวินให้ปล่อยเจ้าตัวไป วินก็เอาแต่ซึมเศร้าจนเพื่อนๆเป็นห่วง ร่างสูงเก็บตัวอยู่แต่ในคอนโด ไม่ออกมาพบปะผู้คนจน
ไนท์ทนไม่ไหวเลยต้องไปหาแต่ก็เท่านั้น วินฝืนทำเป็นโอเคต่อหน้าเพื่อนแต่ในใจของร่างสูงเจ็บจนชาไปหมด ในหัวเอาแต่นึกถึง
ภาพของอีกคนที่เคยวนเวียนอยู่ในห้องๆนี้กับเขาแม้ว่าจะไม่ได้เกิดจากความเจ็บใจของร่างบาง แม้ว่าใบหน้าขาวใสนั้นจะเต็ม
ไปด้วยความหม่นหมองแต่วินกลับรู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมากจริงๆ มีความสุขที่มีอีกคนอยู่ใกล้ๆ หลังจากที่ซึม
เศร้าได้อาทิตย์หนึ่งวินก็เปลี่ยนตัวเอง ออกจากห้องมาพบปะผู้คนแต่กลับดื่มหนัก เมาหัวราน้ำจนเพื่อนๆอดเป็นห่วงอีกไม่ได้ ทุก
ครั้งที่ไปผับก็จะมีทั้งหญิงทั้งชายเสนอตัวให้เขานับไม่ถ้วนแต่ร่างสูงไม่คิดจะสานต่อเพราะในหัวของเขายังมีแต่ภาพของใครอีกคน
ที่ตอนนี้คงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่เชียงใหม่ไปแล้ว เขาไม่คิดจะไปตามหรือติดต่อไปหาเทียนเพราะเขาไม่อยากเห็นอีก
คนร้องไห้เพราะเขาอีก ปล่อยก็คือปล่อย เขาตั้งใจไว้แล้ว...และเพราะความที่วินเมาหนักและคืนนั้นไปเมาคนเดียวโดยไม่มีเพื่อน
ทำให้ขณะที่ขับรถกลับคอนโดร่างสูงก็เกิดอุบัติเหตุขับรถชนกับรถคันอื่น แม้ว่าจะไม่รุนแรงแต่ก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย...
“แดกข้าวมั่งเถอะมึง” ไนท์ว่าหลังจากที่ร่างสูงเพื่อนสนิทของเขาฟื้นได้สองวันหลังจากอุบัติเหตุมันก็ซึมเศร้าอีกครั้ง
ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน
“กูไม่หิว” วินว่า
“เออ ไม่หิวก็ไม่ต้องแดก แม่งกูขี้เกียจบังคับมึงละ” ไนท์ว่าอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ว่าที่สั่งให้คีย์โทรไปบอกเทียนจะได้ผล
อะไรมั้ย อย่างน้อยก็อยากให้อีกคนมาเยี่ยมมันบ้างถึงจะอาการไม่ปางตายแต่มันก็แขนหักใส่เฝือกใช้ชีวิตลำบากไม่น้อย
“เออ...กูให้คีย์โทรหาเทียน” ไนท์พูดขึ้น
“โทรทำไมวะ” วินถามกลับด้วยความหงุดหงิด
“ก็เผื่อน้องเขาจะมาดูใจมึงไง” ไนท์ว่าอย่างประชดประชัน วินนั่งเงียบไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมาเพราะคิดว่าถึงเทียนรู้ว่า
อาการเขาปรางตายก็คงจะไม่มาหากัน
“กูมีนัดกับคีย์ กูไปนะ มีอะไรก็เรียกพยาบาลละกัน” ไนท์ว่า วินก็พยักหน้าส่งๆไป...เทียนมาถึงกรุงเทพฯในตอนค่ำๆ ร่าง
บางรีบเรียกแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลที่วินรักษาตัวอยู่ทันทีเพราะในใจว้าวุ่นไปหมด แม้คีย์จะบอกว่าอีกคนไม่เป็นอะไรมากแต่
เขาก็อยากจะมาดูให้เห็นกับตา เขาใจง่ายมากเลยใช่มั้ย ปากก็บอกว่าจะตัดใจ จะลืมแต่เอาเข้าจริงๆเขากลับทำไม่ได้เลย
แกร็ก
เทียนเปิดประตูเข้ามาในห้องที่วินรักษาตัวอยู่ก็พบว่าอีกคนนอนหลับอยู่ ตากลมเหลือบไปมองที่แขนซ้ายของอีกคนที่มีเฝือกห่อ
หุ้มอยู่ ใบหน้าหล่อยังมีร่องรอยของแผลจากอุบัติเหตุแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของอีกคนลดลงแม้แต่นิดเดียว ขาเรียว
ก้าวเข้ามาใกล้ๆเตียงผู้ป่วยพร้อมกับมือบางที่ลูบเบาๆที่ใบหน้าของอีกคน
“เจ็บมากมั้ยครับ” เทียนถามออกมาเสียงแผ่วเบา
“เจ็บสิ แต่น้อยกว่าที่มึงหนีกูไปนิดนึง” เทียนเบิกตากว้างทันทีที่อีกคนตอบกลับมา มือบางพยายามจะชักมือกลับแต่ก็ถูก
วินคว้าไว้เสียก่อน ตาคมลืมตาขึ้นมาพร้อมมองหน้าของอีกคนที่เขาคิดถึงเหลือเกิน วินไม่ได้หลับเพียงแค่พักสายตาเท่านั้น
แม้จะคิดว่ายังไงเทียนก็ไม่มีทางมาหาเขาแต่อีกใจก็แอบหวังลึกๆทำให้เขาตั้งตารออีกคนอยู่แบบนี้และความหวังเขาก็เป็นจริง
“ถะ...ถ้าพี่วินไม่เป็นอะไรมากงั้นผมขอตัวก่อนดีกว่า” เทียนว่าแต่วินไม่ยอมปล่อยมือบาง
“ปล่อยครับ” วินส่ายหน้า
“คืนนี้คืนเดียว ขอได้มั้ย” วินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเว้าวอนจนเทียนใจสั่นไปหมด เขาไม่เคยได้ยินน้ำเสียงหรือสายตา
แบบนี้จากอีกคน
“แต่ผม...”
“เช้ามากูจะปล่อยมึงกลับไปเหมือนเดิม” วินว่า...และเพราะความใจอ่อนทำให้เทียนต้องจับพลัดจับพลูมาดูแลคนป่วยใน
คืนนี้ วินบอกว่าเขายังไม่ได้เช็ดตัวทำให้เทียนต้องทำหน้าที่พยาบาลจำเป็นในการเช็ดตัวให้กับอีกคน แม้จะรู้สึกเขินอายไม่ใช่
น้อยที่ได้เห็นร่างกายของอีกคนแต่เทียนก็ต้องพยายามควบคุมอาการของตัวเองเอาไว้
“มือมึงนิ่มชะมัด” วินว่าพร้อมกับลูบมือบางที่กำลังเช็ดตัวให้ตัวเองไปด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้เทียนหน้าร้อนผ่าวไม่ใช่น้อย
“เอ่อ...ส่วนล่าง” เทียนอึกอัก
“เช็ดสิ ไม่เช็ดจะสะอาดได้ยังไง” วินว่า เทียนกัดปากอย่างอายๆก่อนจะจำใจปลดกางเกงของอีกคนออก มือบางสั่นไป
หมดขณะที่กำลังเช็ดส่วนนั้นให้อีกคน วินรู้สึกเสียววูบไปหมด เพียงแค่มือบางสัมผัสความต้องการก็เกิดขึ้นจนตื่นตัว
“อ๊ะ” เทียนร้องอย่างตกใจที่อยู่ๆสิ่งที่อยู่ในมือก็ขยายตัวขึ้น
“แม่ง” วินสบถในลำคอเบาๆอย่างโมโหตัวเองที่อยู่ๆมาเกิดอารมณ์บ้าบออะไรแบบนี้ เทียนนิ่งไปเพราะไม่รู้ควรจะทำยัง
ไงต่อดี
“ช่างมันเถอะเดี๋ยวกูจัดการเอง” วินว่าก่อนจะสั่งให้เทียนใส่กางเกงให้เขาแล้วแยกย้ายกันนอนแต่เทียนก็สังเกตว่าอีกคน
นอนกระสับกระส่ายไปมาอาจจะเพราะไม่สบายตัวเนื่องจากยังไม่ได้ปลดปล่อย อยู่ๆร่างบางก็ลุกขึ้นจากโซฟาและเดินไปที่ข้าง
เตียงของอีกคน
“หะ...ให้ผมช่วยมั้ยครับ” เทียนถามขึ้นอย่างเขินอาย วินมองหน้าอีกคนอย่างอึ้งๆ ใบหน้าใสแดงก่ำไปหมด เขารู้ดีว่า
เทียนไร้เดียงสากับเรื่องแบบนี้ขนาดไหน
“ไม่ต้อง” วินตอบออกมา
“แต่พี่...”
“มึงจะช่วยกูแบบไหนล่ะ กูบอกไว้เลยนะว่าอารมณ์กูมันรุนแรงถ้าแค่ข้างนอกมันไม่พอหรอก เพราะฉะนั้นมึงไปนอนเถอะ”
วินว่าซึ่งนั่นก็ทำให้เทียนอดตัวสั่นไม่ได้เพราะเข้าใจที่อีกคนหมายความดี เทียนยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ข้างเตียงก่อนจะ...
“มึง...” วินอึ้งไม่ใช่น้อยที่อยู่ๆอีกคนขึ้นมาบนเตียงพร้อมกับคร่อมเขาเอาไว้
“ก็...พี่วินบอกว่า...ขอแค่คืนนี้” เทียนอดที่จะขวยเขินกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำไม่ได้ เกลียดตัวเองที่สุดที่ไม่สามารถ
เอาชนะเสียงเรียกร้องของหัวใจได้เลย วินกระตุกยิ้มพร้อมกับใช้มือข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกโน้มคออีกคนมาบดจูบ ลิ้นหนาสอดแทรก
เข้าไปในโพรงปากบางอย่างหื่นกระกายเพราะห่างกันไปนานก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปโดยเทียนเป็นฝ่ายทำให้อีกคนพึงพอใจ
“อ๊า” เทียนครางออกมาพร้อมกับปลดปล่อย ร่างบางซบลงที่อกกว้างของอีกคนอย่างหมดแรง วินจูบที่ซอกคอขาวอย่าง
หลงใหล อีกคนจะทำให้เขารักและหลงไปขนาดไหนแล้วที่เขาบอกว่าจะปล่อยอีกคนไป เขาจะทำมันได้เหรอ
“ผมไปนอนนะครับ” เทียนว่าหลังจากที่จัดการตัวเองและอีกคนเสร็จ...รุ่งเช้า...และก็เป็นอย่างที่วินคิด พอตื่นเช้ามาร่าง
บางที่มอบความสุขให้กับเขาเมื่อคืนก็ไม่อยู่แล้ว เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เขารู้ว่าอีกคนยังรักเขาอยู่และนั่นก็ทำให้ความคิดหนึ่ง
ย้อนกลับเข้ามาในหัว
“กูจะไม่ปล่อยมึงไปอีกแล้วเทียน”...ช่วงปิดเทอมผ่านไปอย่างรวดเร็วเพราะเป็นเพียงปิดเทอมเล็ก ภาคเรียนที่สองเริ่มขึ้น
ด้วยความง่วงเหงาหาวนอนของพวกนักศึกษาที่คุ้นชินกับการนอนดึก ตื่นสาย
“มึงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” คีย์ถามเพื่อนตัวบางขึ้นหลังจากที่พึ่งเรียนมาคาบเช้าเสร็จ
“เมื่อวานน่ะ น้ามาส่ง” เทียนว่า หลังจากคืนนั้นที่เขาทำเรื่องน่าอายไปเขาก็หนีกลับไปเชียงใหม่อีกครั้งแถมยังปิด
โทรศัพท์ไม่ยอมติดต่อสื่อสารกับใครเพราะกลัว...กลัวว่าอีกคนจะตามหาเขาและกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนอีกครั้ง เพราะแค่คืนนั้น
เทียนก็พูดได้เต็มปากว่าเขาใจอ่อนให้อีกคนเสียแล้ว
“อยู่ๆก็หายเงียบติดต่อไม่ได้กูเป็นห่วง” คีย์ว่า เทียนยิ้มๆก่อนจะทำหน้าตกใจที่เห็นร่างสูงที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจอกำลังยืน
อยู่ที่ใต้ตึกคณะเขา
“พี่วิน” เทียนพึมพำออกมา ร่างสูงยังคงเหมือนเดิมเพียงแต่แขนหนายังไม่ได้ถอดเฝือกออก เมื่อวินหันมาเจอเทียนร่างสูง
ก็เดินเข้ามาหาทันที
“ขอยืมตัวเพื่อนมึงหน่อยนะ” วินว่าพร้อมกับจับมือเทียนไปทันที คีย์มองตามคนสองคนอย่างงุนงง ไปดีกันตอนไหนวะ?
“จะพาผมไปไหนครับพี่วิน” เทียนถามขึ้น
“ไปบ้านกู” วินตอบ เทียนทำหน้างุนงงทันที
“บ้านพี่วิน? ทำไมครับ? ไหนพี่วินบอกว่าจะปล่อยผมไปแล้วไง” เทียนว่าทวงสัญญาซึ่งนั่นทำให้วินชะงักก่อนที่ใบหน้า
หล่อจะหันมากระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“กูบอกตอนไหน จำไม่เห็นได้เลย” เทียนอ้าปากค้างทันที...ร่างบางนั่งหน้ามุ่ยตลอดทางที่มาบ้านของวิน เขาไม่เข้าใจว่า
พี่วินจะพาเขาไปที่บ้านทำไมและคำพูดที่บอกว่าจำไม่ได้ว่าเคยสัญญากับเขาอีก เทียนรู้สึกโกรธไม่ใช่น้อย
“ถึงละ เข้าไปสิ” วินว่า
“ผมไม่ไป พี่วินผิดสัญญากับผม” เทียนว่าออกมา
“อืม กูผิดสัญญากับมึง” วินยอมรับออกมาในที่สุด เทียนนัยน์ตาร้อนผ่าวด้วยความรู้สึกหน่วงที่หัวใจ ที่วินจะกลับมา
ทำร้ายเขาอีกแล้วใช่มั้ย นอกจากจะไม่ปล่อยเขาไปแล้วก็ยังจะมาทำให้เขาเสียใจอีกแล้วใช่มั้ย
“อย่าร้องไห้อีก กูไม่ชอบ” วินว่าพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากใบหน้าใส
“อ้าววินมาแล้วทำไมไม่เข้ามาล่ะ มี๊นั่งรอนานละนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับหญิงวัยกลางคนจะเดินออกจาคฤหาสน์หลัง
โตมาหาวินและเทียน เทียนมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างงุนงง
“น้องไม่ยอมลงมาครับมี๊” วินว่าซึ่งนั่นก็ทำให้เทียนงงเข้าไปใหญ่
“ทำไมล่ะคะน้องเทียนหรือว่างอนอะไรพี่วินอีก วิน ทำอะไรน้องอีก” ผู้เป็นแม่หันไปถามลูกชายเสียงแข็ง
“เปล่าสักหน่อยมี๊”
“น้องเทียนคะพี่วินทำอะไรลูกคะ บอกมี๊มากนะมี๊จะตีให้เข็ดเลย” ผู้เป็นแม่ว่า
“เดี๋ยวก่อนนะครับ นี่มันอะไรกันผมงงไปหมดแล้ว” เทียนพูดออกมา ผู้เป็นแม่จึงยกยิ้มทันที
“นี่วินไม่ได้บอกน้องเหรอคะว่าพาน้องมาเปิดตัวกับมี๊” เทียนเบิกตากว้างทันทีกับคำพูดของแม่ของวิน เปิดตัวงั้นเหรอ?
หัวใจของเทียนสั่นรัวไปหมด
“ยังง้อไม่สำเร็จเลยมี๊ จริงๆพามาให้มี๊ช่วยง้อด้วย คนอะไรใจแข็งชะมัด” วินว่าซึ่งนั่นก็ทำให้เทียนรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นทันที
“ก็ทำอะไรกับเขาไว้ซะเยอะเป็นมี๊มี๊ก็โกรธแบบนี้แหละค่ะ ลงมาเถอะค่ะน้องเทียน มี๊ให้ป้าแย้มทำอาหารไว้รอน้องเทียน
เยอะเลย” และเทียนก็ต้องยอมลงจากรถจนได้ เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เจอแม่ของพี่วินและไม่เคยคิดว่าอีกคนจะพาเขามาเปิดตัว
แบบนี้ ความกังวลอะไรหลายๆอย่างเริ่มหายไปจากหัวใจของเขา...หลังจากที่กินข้าวเย็นเสร็จเทียนก็นั่งคุยกับแม่ของวินไป
พลางๆโดยร่างสูงมีธุระติดสายคุยโทรศัพท์กับผู้เป็นพ่อ
“พี่วินเขารักน้องเทียนมากเลยนะคะ มี๊ไม่คิดว่าน้องเทียนเมื่อสามปีก่อนจะคือคนเดียวกับน้องเทียนคนนี้” แม่ของวินพูด
ออกมา
“มี๊รู้ว่าพี่วินทำอะไรกับน้องเทียนไว้บ้างเพราะพี่วินเล่าให้มี๊ฟังหมดละ ลูกชายของมี๊ทั้งเลวทั้งร้ายกับน้องเทียน มี๊ไม่ว่า
หรอกนะคะถ้าน้องเทียนจะไม่ให้อภัย”
“ครับ พี่วินทำกับผมเจ็บมาก...” เทียนพูดออกมา
“...แต่ผม...ก็รักเขามาก” ผู้เป็นแม่ยิ้มทันทีกับคำพูดต่อมาของร่างบาง
“คำๆนี้ต้องบอกกับพี่วินเองนะคะบอกกับมี๊ไม่ได้หรอก” เทียนกัดปากอย่างใช้ความคิดก่อนที่จะพูดอะไรต่อวินก็เดินเข้ามา
ผู้เป็นแม่พยักพเยิดให้กับลูกชายพร้อมกับสายตาเป็นนัยๆว่าอีกคนเริ่มใจอ่อนแล้ว
“งั้นเดี๋ยวมี๊ขอตัวก่อนนะคะ มีงานค้างนิดหน่อย น้องเทียนคุยกับพี่วินไปนะคะ” หลังจากที่ผู้เป็นแม่เดินออกไปห้องรับแขก
ก็ตกอยู่ในความเงียบ วินเดินเข้ามานั่งใกล้ๆอีกคนแต่เทียนก็เขยิบหนี
“อ๊ะ” เทียนสะดุ้งเมื่ออีกคนกอดเอวเขาเอาไว้
“จะเขยิบหนีกูไปไหน มึงก็รู้ว่าหนียังไงก็หนีกูไม่พ้น” วินพูดออกมาทำให้เทียนตวัดสายตามองอีกคน
“แน่สิครับ พี่วินเป็นต่อผมเสมอ” วินกระตุกยิ้มมุมปาก
“อืม...แล้วมึงอยากเป็นต่อกูบ้างมั้ยล่ะ” เทียนขมวดคิ้วกับคำพูดของอีกคน
“คบกับกูสิ แล้วกูจะยอมมึงทุกอย่าง” ไม่รู้ว่าเพราะน้ำเสียงที่นุ่มนวลหรือนัยน์ตาที่มองมาอย่างสื่อความหมายทำให้เทียน
หัวใจเต้นรัวไปหมด ไม่ใช่ว่าอีกคนไม่เคยบอกอะไรแบบนี้แต่การกระทำต่างหากที่อีกคนทำให้เขาเริ่มมั่นใจขึ้นมาว่าเขาจะไม่
เสียใจอีกครั้ง
“ถ้าไม่ล่ะครับ” เทียนว่า
“กูก็จะขอมึงคบอยู่อย่างนี้จนกว่ามึงจะใจอ่อน” วินกระตุกยิ้มซึ่งเทียนก็รับรู้ได้ทันทีว่ายังไงเขาก็ต้องใจอ่อนยอมอีกคนเข้า
สักวัน
“แต่วันนี้ยังไม่ใจอ่อน...” เทียนว่า วินหน้าสลดไปนิดนึง
“...พี่ทำผมเสียใจมากแค่ไหนพี่เองก็น่าจะรู้ใช่มั้ยครับ ขอเวลาอีกได้มั้ยครับ” เทียนว่าออกมาพร้อมมองหน้าอีกคนอย่าง
จริงจัง
“อืม กูรอมึงได้ กี่ปีก็จะรอ” วินว่า เทียนยิ้มก่อนจะเป็นฝ่ายโผเข้ากอดอีกคน
“ขอบคุณครับ”
“หึๆ กูรักมึงนี่ ยังไงก็ต้องยอมเพราะกูไม่ยอมเสียมึงไปอีกครั้งหรอก”
End
จบได้น่าเกลียดไปมั้ย? 55555 คือมันก็แฮปปี้นะคะแต่คงแฮปปี้ได้เท่านี้เพราะน้องเขาเจ็บมาเยอะเนอะ แค่นี้ก็ยอมทั้งตัวและใจ
ละ 55555 เรื่องตอนพิเศษมีมั้ยอันนี้ขอคิดก่อนนะคะ นิยายรัดตัวมาก ขอบคุณทุกคนที่ติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ ช่วยกันด่าพี่วิน
แบบออกรสออกชาติมาก 55555 รักนักอ่านทุกคนค่ะ จุ๊บๆ >3<
___จางบิวตี้___
-
สตั้นแพรพพ o22 เดี๋ยวว จบแล้วเหรอค๊าาา :hao5:
ปล. มีความหมั่นใส้พี่วินต่อไป :beat:
-
ขอตอนพิเศษ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย :mew2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o22 o22 o22
จบแล้ว!!! นึกว่าจะหวานๆตบท้าย
-
ขอตอนพิเศษนะค่ะ นร้าาาาาาาาาาาาาา
ได้โปรดดดดดดดด
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
o13 o13 o13
-
น่ารักขอรับ
นึกว่าจะดราม่าหนัก
แต่ก็ยังหวานได้
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:pig4: ขอบคุณคนแต่งมากมาย สำหรับนิยายดีๆ อีกหนึ่งเริ่องนะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ :bye2:
-
พึ่งจะตามมาอ่าน สนุกดีครับ แต่จบแบบตัดไปหน่อยอ่ะ เรื่องมันแย่แค่เพราะไปไม่ได้ลาวินเลย ทั้งที่วินแทบจะเป็นคนเดียวเลยที่เข้ามาคุยด้วย คือแบบเข้าใจอารมณ์วินนะ
สนุกมากครับ รอติดตามเรื่องต่อๆๆๆไปน้าาาา
-
:pig4: :3123: :L2: :pig4:
-
:mew1:
น่าจะมีต่ออีกสักตอนนะคะ
สนุกมากค่าาาา
o13 o13
-
จบแล้ววววว!!! จบแบบผิดคาด แต่ก็โอเคแหละเพราะพอเดาได้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2:
-
:L2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ สนุกค่ะ เราชอบ
ตอนหลังๆพี่วินน่ารักกกกก ชอบตอนพาน้องมาเปิดตัวกับแม่
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารพี่วินอ่ะ เทียนน่าหมั่นไส้มีไรก็ไม่คุย
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
ชอบคู่คีย์ไนท์อ่ะ ^^
-
สนุกมาก ไม่รู้พอพี่เจอน้องจะหวานหรือจะขมลุ้นๆ
-
จะเอาน้องไปอยู่ด้วยทำไม ถ้าทำตัวแบบนี้ ไอ้พี่วิน
-
โอ๊ยน้ำตาซึมให้อภัยพี่เขาเหอะลูก
อิฉันให้อภัยคุณที่ประโยคนี้เลยพี่วิน >> “กูรอมึงมาสามปีรอแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นอะไร”
-
สงสารน้องเทียน โดนมาเยอะมากเลย :hao5:
อยากให้พี่วินพูดดีๆกะน้องเหมือนเดิมอ่าาา ชอบคู่คีย์กะไนท์ด้วย น่ารักกกก
สมน้ำหน้านังญาญ่า กรรมตามสนอง :z6:
-
:o8: :o8: thank you
-
สงสารเทียนเลยพี่วินทำน้องซะเยอะจะยอมคืนดีง่ายๆได้ยังไง
-
:heaven :heaven
-
เรื่องนี้โอเคอยู่ แต่เนื้อเรื่องรวบรัดไป
เน้นฉากเย-กันเกินไป ทำให้นิยายไม่ค่อยเดินเท่าที่ควร
:เฮ้อ:
-
ลุ้นจะแย่ สงสารน้องเทียนสุดๆ พี่วินกว่าจะหายบ้าก็จบเรื่องพอดีค่ะ บ้าบอมาก
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณคะ