- บทที่ 32 - สองต่อสอง -“แม็ตมึงมีแฟนแล้ว!”
“ครับ” เรื่องนั่นผมต้องรู้อยู่แล้ว
“แล้วมึงจูบคนอื่นต่อหน้าแฟนตัวเอง”
มือนึงพี่ชนะยังจับเสื้อผมไว้ อีกมือชี้หน้าตามจังหวะที่พูดออกเสียง อาการกัดฟันกับน้ำเสียงทำให้ผมค่อนข้างประหม่า แต่ก็พยายามจะแก้ตัวเพราะดูเหมือนสิ่งที่เขากำลังเข้าใจมันไม่ใช่เลย
“ผมไม่...”
“พี่ชนะๆ เดี๋ยวพี่ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด” พี่เทเข้ามาแทรกกลางแล้วพยายามดันพี่ชนะให้ห่างจากผม แต่แน่นอน พี่ชนะที่ตัวหนากว่า ดุดันกว่าย่อมต้านแรงผลักไว้ง่ายๆ
“ผิดไม่ผิดมันก็จูบมึง” มันที่แปลว่าผม มึงคือพี่เทใช่ไหมครับ
ผมอยากจะร้องให้ ถ้าไม่ติดว่าผมต้องประคองสติปกป้องชีวิตตัวเองนะ
แล้วทำไมกลายเป็นผมจูบพี่เทไปได้ล่ะ
“ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อนต่างหาก ไม่ใช่ความผิดมันเลย มันไม่รู้เรื่อง” พี่เทพูดทั้งหมดออกมาด้วยตัวเอง นั่นทำให้ผมเบาใจไปวูบหนึ่ง แต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าพูดแค่นั้นมันไม่ได้ทำให้ผมปลอดภัยขึ้น หรือแก้ปัญหาได้ เพราะยังไงผมก็ไม่ควรจะต้องมาอยู่ในสภานะการณ์แบบนี้ซะหน่อย
“ได้ไง ก็เห็นๆ อยู่วะ”
“เฮ้ยชนะ มึงใจเย็นดิว่ะ” รุ่นพี่ที่ผมไม่คุ้นหน้าสี่ห้าคนเดินมาแยกพี่ชนะออกไป “เรื่องของเด็กๆ มันน่า ปล่อยมันไปเถอะ มึงอย่าใส่อารมณ์ดิ” รุ่นพี่ที่น่าจะเป็นเพื่อนๆของพี่ชนะ ตามมาทันและห้าม
“ไม่โมโหได้ไง แฟนมันน้องกูนะเว้ย”
“น้องมึง ใคร เทเหรอ” พี่คนนึงมองสลับระหว่างพี่ชนะกับพี่เท คำว่าน้องกู ตรงนี้มันไม่น่าจะเป็นคนอื่นไปได้เลย
“ไม่ใช่เท เชี่ยแม่ง มึงทำแบบนี้กับคนอื่น ไม่คิดถึงใจเขารึไง” พี่ชนะถูกลากไกลออกไป ผมถอนหายใจและยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด “กูจะเอาน้องกูคืน คอยดูนะ เฮ้ย ไอ้สัส ปล่อยยย”
ผมยืนอยู่กับที่ ละสายตาจากพี่ชนะแล้วทำความเข้าใจกับสถานการณ์ แต่ตอนที่หันกลับมาจะถามทุกอย่างจากคนต้นเรื่อง พี่ฟ้าก็ยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
“กุญแจ” แล้วเรื่องที่ผมต้องห่วงที่สุดก็ตามพี่ฟ้ามาด้วย ทำให้ผมไม่สนใจพี่เทอีก ยอมส่งกุญแจให้พี่ฟ้าทันที
“ครับ”
พี่ฟ้าเดินออกไป เขาหยุดเดิน กระซิบข้างพี่เทครู่หนึ่ง แล้วออกเดินนำกลับไปทางห้องพัก
“เกิดอะไรขึ้น?” มะนาวถามผมเบาๆ “ทำไมทุกคนพูดว่า จูบ”
มะนาวหน้าเสีย ท่าทางลำบากใจตอนที่พูดทำให้ผมยิ่งอยากอธิบายเร็วๆ
“มะนาว ใจเย็นๆนะ”
“กูกำลังใจเย็นอยู่ แต่กูไม่เข้าใจ” สีหน้ามะนาวไม่ดีเลย เขาแทบจะร้องให้อยู่แล้ว
นี่ขนาดไม่เห็นกับตา
“พี่เทเขาแค่ประชดแฟน เขาอยากทำให้แฟนหึง กูแค่ซวยบังเอิญอยู่ตรงนั้น”
มะนาวเม้มปาก เขาพยักหน้าก็จริง แต่เขายังหลบตา
“มากับกู”
ผมคิดว่า คนที่จะอธิบายเรื่องนี้ได้ดีที่สุด ก็ตัวต้นเหตุนั่นแหละ
ผมจูงมือมะนาวมายืนอยู่หน้าห้องพักของเราสี่คน เสียงจอแจของบรรยากาศริมหาดหายไป ดังนั้นเสียงโต้เถียงกันในห้องจึงชัดจนฟังออกทุกคำ
“เท มึงทำอะไรลงไป รู้ตัวไหมเนี่ย”
“ทำอะไร?”
“มึงจูบแม็ตทำไมวะ? บอกเลยนะ ถ้ามึงเลือกแม็ตกะมาทำให้กูหึง มันไม่ได้ผล คนเป็นร้อย มึงเลือกมัน เหอะ”
“พูดอะไรของมึง กูไม่ได้จะทำให้มึง อื้มมม เฮ้ย เจ็บนะเว้ย”
“มึงต้องล้างปาก”
“เรื่องอะไรของมึง ถ้ามันไม่ได้ทำให้มึงเดือดร้อน มึงจะทำงี่เง่าแบบนี้ทำไม?”
“หึหึ”
“หัวเราะเหี้ยไร แม่ง”
สถานการณ์ในห้องดูท่าค่อนข้างจะรุนแรง มีตั้งเตียงตึงตังเหมือนอะไรกระแทกพื้นแรงๆ กับเตียงตุ้บตั้บ จะเตะหรือตีผมไม่แน่ใจ แต่เสียงที่ขาดไปกลางประโยคคงเพราะคนพูดโดนปิดปากแน่ๆ
ที่แน่ๆ มะนาวต้องจำเสียงพี่ฟ้ากับพี่เทพี่มันได้ มันได้ยินทั้งหมดก็หน้าเหวอ เขาน่าจะกำลังเรียบเรียงสถานการณ์ในหัวและกำลังเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว
“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวๆ” เสียงพี่ฟ้าหัวเราะลั่น พร้อมๆกับที่มะนาวกระตุกเสื้อผม ผมยกมือขึ้นจุ๊ปากอีกรอบ บอกให้มะนาวเงียบฟังต่อไป อย่าเพิ่งถามอะไร “ก็กูดีใจที่มึงอยากให้กูหึง ”
“ไม่โว้ย”
“แต่ทำไมกูไม่หึงแม็ตอย่างที่มึงหวังไว้รู้ไหม เอาสั้นๆ นะ แม็ตมันมีแฟนแล้ว”
“...”
“กำลังเถียงในใจว่ากูโกหกล่ะสิ เฮ้ย จริงจังกูพูดจริง มึงทำแบบนี้ รู้ไหมน้องมันอาจจะทะเลาะกับแฟนก็ได้นะ นึกภาพตามถ้าคนรักกันมาดีๆ ต้องมาทะเลาะกันเพราะคิดว่ามึงเป็นมือที่สาม ที่ไม่จริงเลยด้วยซ้ำ ถึงจะไม่ตั้งใจแต่มึงก็ทำมันไปแล้ว ถ้าเรื่องมันบานปลายจนพวกมันต้องเลิกกัน ไม่ต้องสงสัยเลยสาเหตุทั้งหมดมาจากมึง มึงว่ามันแย่ไหม?”
“พอๆๆ กูผิดไปแล้ว กูผิดเอง งั้นเดี๋ยวกูไปคุยกับน้องมันดีกว่า”
“ดี”
“ก็ปล่อยดิ ปล่อยเลยมึงอ่ะ”
“ไม่ปล่อย งั้นกูเรียกมันเข้ามาเลยนา”
“เข้ามา? เรียก? อะไร?”
มะนาวทำท่าจะหันเดินหนี แต่ผมคว้าข้อมือเขาไว้ทัน
“พวกมึงเข้ามาได้แล้ว มาเลยกูไม่ได้ล็อก”
“ครับ!” ผมตอบไปสั้นๆ กำลูกบิด ข้างหนึ่ง กำมือมะนาวไว้ในมืออีกข้าง
“เฮ้ย ปล่อย ฟ้า ปล่อยก่อน”
“ไม่ต้องหรอกน่า”
ผมโผล่หน้าเข้าไปก่อน เสียงเถียงปนฟึดฟัดยังมีมาเรื่อยๆ
ก็แน่ล่ะ ก็พี่ฟ้าเล่นจับพี่เทนั่งตักตัวเองไว้ไม่ยอมปล่อยนี่นา ดูเหมือนพี่เทไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เห็นหน้าผม เขากำลังรอดูหน้าแฟนผมมากกว่า
แต่ตอนนี้ผมเดินเข้าห้องไม่ได้ เพราะมะนาวไม่ยอมขยับ ผมมองกลับไปก็เจอสายตาหวาดหวั่นขั้นสุด อ้อนวอนด้วยสายตาจนผมอยากจะใจอ่อนยอมทำตาม แต่ไม่ได้เด็ดขาด ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะ มาถึงขั้นนี้แล้วถ้าไม่คุยก็ไม่รู้เรื่องกับสักทีสิ
“มันไม่ยอมเข้ามาเหรอ?” ผมพยักหน้าให้พี่ฟ้า ก่อนจะหันไปพูดกับมะนาวอีกครั้ง
“มาเถอะ” แต่เจ้าตัวก็ยังส่ายหน้าหวาดๆ
“เฮ้ย มะนาว เข้ามาซะ” พี่ฟ้าออกสำสั่งเสียงดัง ทำเอามะนาวกับพี่เทสะดุ้งพร้อมกันจนผมเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา
“ห่ะ! มึงว่าใครนะ”
“เออน่า มึงอยู่เงียบๆ เถอะ”
ผมพยักหน้าให้มะนาวยอมเข้าไปในห้องด้วยกัน เจ้าตัวยังลังเล แต่ก็ยอมเดินตามมาจนได้
ผมปิดประตูแล้วจูงมือมะนาวเข้ามาในห้อง รู้สึกเหมือนกำลังยืนตรงรายงานอะไรสักอย่าง แต่พอคิดได้ว่าไม่ใช่อะไรที่เป็นทางการขนาดนั้นก็เลยก้มลงบอกมะนาว
“เดินไปนั่งนั่นกัน” ผมชี้ไปที่ขอบเตียง
“มึงดูๆ เดินจูงมือมุ้งมิ้งพูดกันเบาๆ เคยมีบ้างไหมมั้ยโมเม้นแบบเนี้ย หึ้” มะนาวได้ยินพี่ฟ้าพูดกรอกหูพี่เทก็ค่อยๆบิดมือออก แล้วเดินนำไปนั่งหย่อนขาทับมือตัวเองทั้งสองข้าง ก้มหน้าก้มตาไม่สบตากับใคร
“เชี่ย กูทำอะไรลงไปเนี่ย” พี่เททึ้งหัวตัวเองทันที
“รู้สึกผิดตอนนี้ก็สายไปแล้ว ทำไมตอนจะทำไม่คิด”
“ผมว่าพี่ไม่น่าว่าพี่เทเรื่องนั้นได้” เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันเยอะเลยพี่ ถ้าพี่ไม่ไปกวนประสาทแฟนตัวเองก่อนเรื่องมันคงไม่มาถึงตรงนี้หรอก
“กูเกลียดมึงแม็ต”
“เกลียดผมเพราะผมรู้ทัน หรือเรื่องแฟนพี่จูบผมล่ะ?”
“มึงนี่...” พอผมเข้ามา บรรยากาศก็เปลี่ยนไป ผมรู้สึกว่าอะไรๆ กำลังจะโอเค ก็เลยต่อล้อต่อเถียงกับพี่ฟ้าได้เหมือนปกติแล้ว มีผู้ชมเป็นพี่น้องหน้าเหวอที่ดูตกตะลึงกับทุกอย่างเหมือนกันอย่างกับโขกมาจากพิมพ์เดียวกัน
เรานั่งขอบเตียงหันหน้าไปอีกเตียงที่พี่ฟ้ากอดพี่เทนั่งซ้อนตักอยู่กลางเตียง อย่าเรียกว่ากอดเลย เรียกว่ายึดไว้ดีกว่า
ผมเอี้ยวตัวจะดึงเอวมะนาวเพื่อให้เขามานั่งตักผมบ้าง แต่ก็เจอสายตาดุๆ กับเสียงขู่เบาๆ “ไม่เอา จะบ้าเหรอ”
“ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน
“เฮ้ย จะทำอะไรเนี่ย ไอ้บ้านี่” ผมหันกลับไป พี่ฟ้ากำลังจับหน้าพี่เทบังคับให้หันไปหาเขา
“ล้างปากอีกรอบไง มานิ”
เขายื้อยุดกันจนน่ากลัว ผมยกมือขึ้นปิดตามะนาวไม่ให้เห็นฉากหวาดเสียว
“ปิดตาอีกแล้ว อะไรนักหนาเนี่ย ทำไมมีแต่คนจับกูปิดตา ไม่ใช่เด็กแล้วนะเว้ยยย”
“พอเลยเชี่ยฟ้านี่ ใช่เวลามาเล่นมะ” พี่เทดันคางพี่ฟ้าออก ผลักพี่ฟ้าล้มลงกับเตียง แล้วแยกออกมานั่งห่างๆ
“ฮ่าๆๆๆ”
“หัวเราะอย่างกับคนบ้าเลยนะมึง เพราะรู้งี้ใช่มะตอนนั้นมึงถึงปิดตามะนาว”
“ใช่ๆ เอ้า! ขอโทษน้องซะสิ บอกน้องไปด้วยว่ามึงอ่ะมีแฟนแล้ว”
พี่เทหันมาทางมะนาว แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แสดงความจริงใจในแบบของเขา แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าตอนนี้มะนาวอยู่ในอารมณ์ที่พร้อมจะเข้าใจไหม
“มะนาว พี่ขอโทษนะ ไม่รู้ว่าแม็ตกับมึง... เสียใจจริงๆ แต่พี่ยังไม่มีแฟนนะ”
“เฮ้ย! อะไรของมึงเนี่ย” พี่ฟ้าที่นอนกลิ้งอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้ กระโดดขึ้นนั่งแล้วโวยวายทันที
“ไม่มีก็คือไม่มี”
“งั้นก็บอกไปว่าแค่ประชดกูก็ได้เอ้า”
“กูไม่ได้ทำเพื่อประชดใคร”
“แล้วมึงทำแบบนั้นทำไม”
“ก็เรื่องของกูมึงยุ่งอะไรด้วย”
“ไม่ให้ยุ่งได้ไง ก็กูเดือดร้อน”
“จะเดือดร้อนทำไม ตัวก็ตัวกู ปากก็ปากกู มะนาวก็น้องกู”
“ฮึ่ย”
“แค่มะนาวเข้าใจคนเดียวก็น่าจะพอ มึงเกี่ยวที่ไหน พี่ไม่ได้อะไรกับแม็ต อย่าคิดมากแล้วไปทะเลาะกันล่ะ แค่นี้พี่กู้สึกผิดมากแล้ว มะนาวเข้าใจพี่นะ”
“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ”
“เข้าใจว่าไง” พี่ฟ้าถามย้ำ
“ก็เข้าใจว่าพี่เทประชดพี่ฟ้า”
“เฮ้ย!”
“ฮ่าๆๆๆๆ เห็นมะ ใครเห็นใครๆ เขาก็ต้องคิดแบบนี้ มึงอ่ะ ดื้อด้าน” พี่ฟ้าได้ใจ บีบคางพี่เทแล้วพูดล้อเลียน
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย มึงอ่ะ ถ้ารู้ว่ามะนาวมีแฟน มึงจะตามติดน้องมันทำไม ตั้งแต่ก่อนมารับน้องแล้ว”
“ก่อนนี้มันแค่เรื่องบังเอิญ หลังๆ ก็เลยตั้งใจ”
“งั้นมึงก็ผิดกับแม็ตมันเหมือนกัน”
“ไม่ซะหน่อย แม็ตมันไม่ว่ากูหรอก เราเข้าใจกัน” มาถึงตรงนี้ ผมว่าถึงเวลาที่ผมต้องรักษาสิทธิในการแสดงความคิดเห็นแล้วล่ะ
“ซะที่ไหนล่ะ ผมไม่ได้อยากเข้าใจพี่ซักนิดเลย” ผมอดแย้งไม่ได้จริงๆ
“ไม่เอาน่าแม็ต เราตกลงกันแล้ว”
“ที่ตกลงกันไม่ใช่แบบนี้แน่ๆ”
มาถึงตรงนี้ ทั้งพี่เท ทั้งมะนาว มองพวกผมสลับกันคล้ายลุ้นว่าใครจะพูดอะไรต่อ แต่เราสองคนก็เงียบ
“ตกลงอะไร? นี่พวกมึงรู้เห็นกันเหรอ” พี่เทกลับมาฉุนเฉียวอีกครั้ง สายตาที่มองพี่ฟ้าดุดันจนผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ฟ้าถึงทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวยังทำรู้ไม่ชี้อยู่ได้ ทั้งที่แฟนตัวเองโมโหแทบจะคลั่งอยู่แล้ว
“ไม่มีอะไร”
“บอกมานะเว้ย”
ผมสองคนมองรุ่นพี่กลิ้งไปบนเตียง พี่ฟ้าถูกพี่เทจับเขย่า เอาหมอนฟาดทำร้ายต่างๆ นาๆ ในขณะที่พี่ฟ้าพยายามป้องกันตัวเองด้วยการยื่นหน้าเข้าไปฉกจูบทุกครั้งที่มีโอกาส
ผมล่ะอึ้งกับพวกพี่เขาจริงๆ
“มันเรื่องอะไรเหรอ บอกได้ไหม” มะนาวหันมาถามผม
“ได้อยู่แล้ว รู้สึกผิดมากเลยนะที่ก่อนนี้บอกอะไรไม่ได้” ใช่ ผมรู้สึกไม่ดีเลยเลยที่ต้องปิดเขาเรื่องนี้
“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก แต่ไปตกลงอะไรกันตอนไหน”
“คืองี้นะ” ผมพยายามพูดเบาๆ สองคนที่เตียงโน้นจะได้ไม่หันมาสนใจพวกผม “วันนึงกูบังเอิญรู้ว่าพี่เขาเป็นแฟนกัน”
“บอกว่าไม่ใช่แฟนไง” พี่เทตะโกนข้ามเตียงมาดังลั่น
“ก็พี่เทเป็นงี้อ่ะ พี่ฟ้าเลยเรียกร้องความสนใจจากแฟนเขา”
“โว้ย ไอ้นี่ บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ”มะนาวน่าจะเข้าใจสิ่งที่ผมพยายามอธิบาย เพราะเขาหันไปมองทางโน้นทุกทีที่พี่เทส่งเสียงมา
“จำเสียงผิวปากเมื่อคืนได้ไหม?”
“อึก” มะนาวสะอึกทันที ผมจำได้ตอนนั้นเขากลัวมาก มากๆ เลย
“นั่นแหละพี่ฟ้า เพราะเขาเอาเรื่องนั้นมาขู่ วันนี้กูก็เลยต้องพามึงไปนั่งตรงนั้น พอจะนึกภาพออกไหม”
“แล้วเขารู้ได้ไงว่าเป็นกู”
“เขารู้เรื่องมึงนานแล้ว เพราะฉะนั้นแค่เห็นกูเดินออกจากห้องน้ำคนเดียวเขาก็รู้แล้วว่ากูอยู่กับใคร”
“เสียงผิวปากอะไรอ่ะ?” พี่เทที่หยุดฟังผมเหมือนกันหันไปถามคู่กรณี
“ไม่มีอะไร เรื่องของเด็กๆ เขาน่า”
“แล้วมึงไปบอกน้องมันทำไม เรื่องกูอ่ะ บอกแล้วบอกอีกว่าไม่ให้ใครรู้ไง”
“กูไม่ได้บอก มันฉลาด มันรู้ของมันเอง”
“มันไม่ได้บอกเราจริงเหรอแม็ต”
“ครับ พี่ฟ้าไม่ได้เป็นคนบอก”
“มั้ยล่ะ เด็กมันฉลาด”
“เงียบเลยมึงอ่ะ”
“จริงๆ แล้ว พี่ฟ้าไม่เคยพูดเลยว่าพี่เทกับเขาเป็นอะไรกัน แต่พอเขารู้ว่าผมรู้ เวลาเขาน้อยใจพี่ เขาก็จะมาบ่นกับผมบ้าง ปรึกษาผมบ้าง เขารักพี่มากนะครับ คิดเรื่องพี่อยู่ตลอดเวลา”
“ไม่อ่ะ นี่มึงเตี้ยมกันใช่มะ?” เสียงพี่เทเบาหวิวไม่เหมือนคนที่ไม่เชื่อเลย แต่เหมือนคนกำลังอึ้งแล้วทำอะไรไม่ถูกต่างหาก
“แม็ต วางกุญแจไว้ แล้วพามะนาวออกไป”
“คร้าบบบบ” ผมรับคำแล้วเตรียมชิ้ง เพราะกุญแจไม่ได้อยู่กับผมอยู่แล้ว เขาพูดอย่างนั้นเพราะต้องการสื่อว่า นี่เป็นเวลาที่เขาจะใช้ห้องเท่านั้น
“เอ่อ! แล้วเรื่องกุญแจ ทำไมไปอยู่กับน้องได้ เขาให้ปีสองถือ กูนึกว่าอยู่กับมึงตลอด” แว็บเดียวพี่เทก็กลับมาเสียงแข็งเหมือนเดิม
“เปล่าเลย ตั้งแต่มาถึง กุญแจอยู่ที่แม็ตตลอด เพราะกูสั่งมันไว้”
“สั่งอะไร?”
“ถ้ากุญแจไม่อยู่ที่มัน ก็ห้ามใครกลับมาที่ห้อง ไงล่ะ” การพูดหน้านิ่งแล้วจ้องตาท้าทาย ทำให้พี่เทคงรู้ว่าพี่ฟ้าพูดจริงทุกคำ ไม่ได้เป็นการกวนตีนเลย
“งี้ก็แปลว่า...”
“ช่าย มันรู้”
“เฮ้ย ไอ้บ้านี่ มึง มึง! ไอ้เลวฟ้า มึงตายแน่” ผมลากมะนาวออกมาจากห้อง ละทิ้งความวุ้นวายไวเบื้องหลัง
ผมกำมือมะนาวไว้แน่น ผมหันไปข้างตัวยิ้มให้เขาในแสงสลัว มะนาวเห็นก็ยิ้มตอบกลับมา
โชคดี โชคดีมากๆที่ดูเหมือนเขาจะเปิดใจยอมเข้าใจทุกอย่างที่ผมอธิบาย
“เฮ้ย!” มะนาวอุทานออกมาเบาๆ “แว่น มึงลืมแว่น”
มะนาวพูดแค่นั้นก็หันกลับไปทางประตูห้องที่เพิ่งห่างออกมาแค่สี่ห้าก้าว ดังนั้นเขาจึงกระฉากประตูเปิดผัวะ แทบจะทันทีโดยที่ผมก็ห้ามไม่ทัน
“อ่ะ...”
ผมก้าวมายืนข้างหลัง มะนาวอึ้งค้างไปเพราะภาพที่เห็น
พี่ฟ้าเปลือยท่อนบนคร่อมอยู่บนตัวพี่เท เสื้อยืดแขนยาวของพี่เทถูกถลกขึ้นแล้วพันอยู่ตรงปลายแขนทั้งสองข้างที่โดนมือพี่ฟ้ากดทับอีกทีเหนือหัว กางเกงยีนส์พี่ฟ้าปลดซิบแล้วขอบกางเกงไหล่ต่ำหมิ่นเหม่
มืออีกข้างพี่ฟ้ากำลังขยี้หน้าอกพี่เท แม้แต่ตอนนี้ที่พวกผมยืนดูอยู่มือเขาก็ยังไม่หยุด
ที่ไม่มีเสียงพูดอะไรเลยจนถึงตอนนี้ เพราะพี่ฟ้ากดจูบแน่นจนไม่มีเสียงอะไรลอดออกมาจากปากพี่เทได้เลย
พี่ฟ้าเหลือบตามาทางประตูนิดหน่อย ก่อนจะค่อยๆละเลียดถอดริมฝีปากออก พร้อมๆกับซี้ดปากไปด้วย ผมเห็นเหมือนจะมีน้ำใสๆเยิ้มตรงขอบปาก พี่ฟ้าใช้มือข้างที่อยู่ตรงหน้าอกผละออกมาปาดนิ้วโป้งที่ขอบปากพี่เทก่อนจะปาดให้ตัวเอง
“ปล่อยนะเว้ย” พูดได้แค่นั้นพี่ฟ้าก็ใช้มือปิดปากพี่เทไว้ แล้วหันมาพูดกับพวกผม ทั้งที่ตัวเองนั่งทับสะโพกพี่เทอยู่
“มีอะไรจ๊ะ?” พี่ฟ้ายิ้มตาหยีมาทางนี้ จนขนตรงท้ายทอยผมลุกชัน รู้สึกเป็นยิ้มที่จริงใจจนไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้
“ผมลืมแว่นครับ” ผมรีบพูด เพราะเหมือนมะนาวจะช็อตไปแล้ว
“อ้อ อยู่บนเตียงโน้นน่ะ” พี่ฟ้าสะบัดหน้าไปที่เตียงตัวเอง
ผมถึงเพิ่งมาสังเกต พี่เขาปล้ำกันอยู่บนเตียงพวกผมนี่นา
โหยพี่ ไอ้พี่ฟ้า นอกจากจะยึดห้องจนผมไม่เคยได้ใช้ ยังจะมาเยาะเย้ยทำกันบนเตียงที่ผมนอนอีก
แม่งงงงงง
ผมรีบแทรกตัวเข้าไปหยิบแว่น กลับมาที่ประตู กดล็อกห้อง ปิดประตูพร้อมพูดทิ้งท้าย
“ขอโทษที่มารบกวนคร้าบบบ”
มีเสียงตะโกนตอบกลับมาจากข้างใน
“เออ ไม่เป็นไรมึง คนกันเองทั้งนั้น”
“อย่างงี้เลยเหรอวะ” มะนาวยังตาค้าง สีหน้าพรั่นพรึง
“ยังดีนะ ไม่ถอดหมดแล้ว”
“เฮือก!”
ผมจัดการใส่แว่น ก่อนจะคว้ามือเขาพาเดินกลับไปทางหาดช้าๆ อาศัยความมืดอำพรางมือที่ยังไม่อยากปล่อย
“นี่” อยู่ๆมะนาวก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ก็เลยเรียกผม
“หื๋ม ยังโกรธอยู่เหรอ?”
“เปล่า เรื่องนั้นไม่คิดมากแล้วล่ะ แต่กูสงสัย”
“อะไร ถามมาสิ จะตอบทุกอย่าง จะไม่ให้มีเรื่องปิดบังระหว่างเรา”
“ขอบคุณนะ มึงนี่เป็นแฟนที่ดีจริงๆ เลย” เขาพูดเบาๆ แต่ยิ้มจนตาปิด
“ก็ที่ไม่ดีก็เคยแล้วไง ไม่สบายใจเลย เอ้า ถามมาสิสงสัยไม่ใช่เหรอ”
“เออๆ ไปรู้ได้ไงว่าพี่สองคนนี้เขาคบกันอยู่อ่ะ”
นั่นไง ขี้สงสัยไม่เปลี่ยน
“อ้อ ฮ่าๆๆ คือรับน้องในคณะวันนั้นไง กูจะไปล้างจานในห้องน้ำ แล้วบังเอิญเห็น ว่าพวกพี่เขายืนสามขาอยู่ในห้องน้ำ”
“ฮึ? อะไรคือสามขา?”
ผมก้มกระซิบข้างหูมะนาว มันทำให้เขาแดงระเรื่อไปทั้งตัว ไม่ขี้สงสัยอะไรอีก ทิ้งผมไว้แล้วรีบเดินหนีไปทางชายหาด
ผมก็แค่บอกว่า
“ถ้ากลับหอแล้ว ไว้ลองกันนะ”----------------------------------------------------
TBC.
แบ่งทีมยังไงดี?
ทีมคู่รัก - แม็ตมะนาว : ฟ้าเท ,
ทีมเอาคืน - เทแม็ต : ฟ้ามะนาว ,
ทีมผู้สมรู้ร่วมคิดกับผู้ไม่รู้ - ฟ้าแม็ต : เทมะนาว ,
ทีมรอลุ้น - ยีนส์เม : ปกป้องโนอา
555555 คู่สุดท้ายไม่มีบทค่ะ ค่าตัวแพง
มาสั้นๆ แต่ไม่ค้างคาตรงไหนเนอะ
ถ้าเจอคำผิด ขอโทษด้วย ฮับง่วงงงงง
เอาล่ะสิ ต่อจากนี้ล่ะค่ะ ยังไม่ได้เขียนไว้เลย 5555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
