≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสงตอนที่ 20 รักอมตะ (จบ)
แสงสีเมืองหลวงแห่งหนึ่งของโลกมนุษย์ดูดาษดื่นไปทั่ว ช่างน่าตื่นตาตื่นใจไม่น้อย ผู้ไม่เคยสัมผัสจึงคอยมองออกไปนอกรถด้วยความอยากรู้อยากเห็น ถามคนขับรถแทบตลอดเวลาเพราะเห็นอะไรก็แปลกใหม่ไปหมด
แม้รถหรูจะวิ่งได้เร็วสักแค่ไหน แต่การจราจรเมืองกรุงเทพกลับทำให้มันวิ่งได้ช้ากว่าความเร็วสูงสุดหลายสิบเท่า หรือต่อให้วิ่งได้เร็วขนาดนั้น ก็ยังช้ามากสำหรับคนต่างดาวที่มีเทคโนโลยีเหนือกว่าอยู่ดี แต่หนุ่มตาคมก็เพลิดเพลินไปกับวิถีชีวิตยามค่ำคืนของผู้คน ไม่สนใจความช้าเร็วของยานพาหนะ
ที่แห่งนี้ บรรพบุรุษของเนบิวลาเคยอยู่ แม้จะแยกจากกันไปถึงล้านปี เผลอๆ อาจเป็นคนละสปีชีส์กันไปแล้ว แต่ยังมีสายใยเชื่อมโยงใยว่าครั้งหนึ่งเคยดำรงชีวิตด้วยกัน แม้จะแปลกถิ่นแต่เนบิวลายังพออุ่นใจอยู่บ้าง
ในระหว่างที่อยู่บนดาวโลก ยานอวกาศของเนบิวลาเดินทางไปยังดวงจันทร์ดวงหนึ่งของดาวเสาร์เพื่อรอเรียกใช้ เนบิวลาสามารถเรียกมาใช้ได้ทุกเวลาที่ต้องการ มันพรางตัวดีเยี่ยม ไม่มีเทคนโนโลยีของดาวดวงใดสามารถตรวจจับได้ จึงไม่ต้องกลัวมนุษย์ต่างดาวกลุ่มอื่นมาพบแล้วยึดหรือทำลายไป
ก่อนออกจากรถ เนตั้นให้เนบิวลาเปลี่ยนชุดก่อน มีชุดกีฬาอยู่หลังรถพอดี เพราะถ้าให้ใส่ชุดแบบนี้เข้าไปคนคงมองกันใหญ่ เนบิวลาเป็นคนต่างดาว ถูกสงสัยและจับได้ขึ้นมาจะแย่ เอกสารระบุสัญชาติก็ไม่มี การอยู่ที่ดาวโลกไม่ใช่เรื่องง่ายแน่นอน
"หิวไหม" เนตั้นส่งสัญญาณถาม
"หิวสิ ยังไม่ได้กินอะไรเลย" เนบิวลานิ่วหน้าเล็กน้อย
"เดี๋ยวฉันอุ่นอาหารให้กินนะ นายนั่งพักก่อน หรือว่านายอยากจะอาบน้ำ นายอาบน้ำก่อนดีกว่าระหว่างรออาหาร"
"ก็ดีเหมือนกัน"
"เดี๋ยวฉันพาไปดูในห้องน้ำ นายจะได้รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน ตามฉันมาสิ"
เนบิวลาเดินตามเนตั้นไปอย่างช้าๆ สายตาคอยสำรวจสิ่งต่างๆ ในห้องไปด้วย พอเข้ามาในห้องน้ำ เนตั้นก็แนะนำการใช้งานอุปกรณ์และของใช้ต่างๆ
"อันนี้เป็นฝักบัวนะ ไว้สำหรับอาบน้ำ นายเปิดแบบนี้ ปรับอุณหภูมิน้ำตรงนี้ ส่วนอันนี้เป็นครีมอาบน้ำ เอาไว้ทำความสะอาดร่างกาย อันนี้ใช้ล้างหน้า บีบใช้นิดเดียวพอ ส่วนอันนี้เอาไว้สระผมกับนวดผม นายต้องสระผมก่อน จากนั้นก็ค่อยใช้ครีมนวดผมตามหลัง ส่วนอันนี้เอาไว้..."
"นายอาบน้ำกับฉันเลยไหม จะได้สอนฉันด้วย ฉันจำได้ไม่หมดหรอก" เนบิวลาขัดขึ้น
เนตั้นชะงัก
"นายรักฉันไม่ใช่เหรอ คนรักกัน อาบน้ำด้วยกันไม่เห็นเป็นไรเลย" เนบิวลาให้เหตุผล
"แต่ฉันไม่รู้จักนายนี่" เนตั้นแย้ง
"ไม่รู้จัก แต่นายก็รักฉันไปแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แต่ฉันจะไปเตรียมอาหารให้นายนะ"
"เอาไว้ทีหลังก็ได้ ฉันยังไม่หิวมากขนาดนั้นหรอก"
"แต่ว่า...ฉันชอบอาบน้ำคนเดียว ฉันไม่ชอบ..."
สัญญาณคลื่นโดนตัดขาดเมื่อริมฝีปากของใครอีกคนประกบลงมา เนตั้นตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ ไร้เรี่ยวแรงจะผลักไสออกไป แต่ถึงยอมให้จูบ เจ้าตัวกลับไม่ยอมเปิดปากให้อีกฝ่ายส่งลิ้นเข้ามา เนบิวลาถอนปากออกเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมเล่นด้วย ก่อนดันเนตั้นจนหลังชิดประตูห้องน้ำ พอจะจูบอีกรอบเนตั้นพลันห้าม
"อย่า"
เนบิวลาหยุดชะงัก แต่ร่างแกร่งกลับเบียดเข้าแนบชิด สายตาและท่าทางประหม่าของอีกฝ่ายดูเย้ายวนและเชิญชวนให้ค้นหามากกว่าผลักไส
"นายไม่คิดถึงจูบของฉันเหรอเนตั้น จำได้ไหมว่าฉันชอบจูบนายมากแค่ไหน"
เนตั้นเบิกตากว้าง แม้จะจำไม่ได้แต่ก็ตกใจ การจูบกับผู้ชายไม่เคยอยู่ในความคิดของเนต้้นเลย
"ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันไม่เคยจูบกับผู้ชาย" เนตั้นเถียง
"แล้วเมื่อกี้เรียกว่าอะไร" เนบิวลาย้อนถาม
"ก็...ก็นายจูบฉันเองน่ะ ฉันไม่ได้จูบนายซะหน่อย"
"แล้วทำไมไม่ผลักไสฉันออกไปล่ะ"
เนตั้นอึ้งไป นั่นน่ะสิ ทำไมเนตั้นถึงไม่ผลักไสเลยแม้แต่น้อยทั้งๆ ที่ทำได้
"ฉันจะบอกอะไรให้นะเนตั้น ถึงสมองนายจะจำอะไรไม่ได้ แต่จิตใต้สำนึกของนายจำฉันได้ จิตใต้สำนึกของนายจำเสียง จำกอด จำริมฝีปาก จำทุกอย่างที่เป็นฉันได้ หรือนายจะเถียงว่าไม่จริง" เนบิวลาถามยั่ว
เนตั้นกลืนน้ำลายอึกใหญ่ รู้ดีว่าตัวเองเถียงได้ไม่เต็มปาก จึงไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ
"เวลาฉันอยู่ใกล้นาย นายหวั่นไหวใช่ไหม" เนบิวลาจ้องตา อีกฝ่ายเอียงหลบเล็กน้อย "อย่าปฏิเสธหัวใจของนายเลยเนตั้น นายรู้สึกกับฉันมากขนาดนี้แล้ว นายยังไม่เชื่อเสียงเรียกร้องข้างในหัวใจของนายอีกเหรอ"
ยิ่งถูกรุกซ้ำๆ เนตั้นก็ยิ่งอ่อนเหมือนขี้ผึ้งถูกไฟลน
"ฉันไม่จูบนายก็ได้ แต่นายลองถามตัวเองดีๆ นายอยากจูบฉันหรือเปล่า ฉันจะรอคำตอบอยู่ตรงนี้แหละ"
หนุ่มหน้าใสมองริมฝีปากอีกฝ่ายที่อยู่ใกล้ไม่ถึงคืบ หัวใจข้างในเต้นไม่เป็นจังหวะ ความอบอุ่นจากสัมผัสแนบชิดกระตุ้นความต้องการให้พลุ่งพล่าน ไม่อยากเชื่อว่าเนตั้นรู้สึกกับบุรุษเพศคนหนึ่งมากขนาดนี้ แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้คือของจริง เนตั้นโกหกตัวเองไม่ได้แน่นอน
ใบหน้าใสเคลื่อนเข้าไปใกล้ตามแรงดึงดูด ริมฝีปากสั่นระริกเพราะความตื่นเต้น อีกฝ่ายหลับตาพริ้ม รอคอยสัมผัสหยุ่นเย็นที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า และมันก็เกิดขึ้นในที่สุดเมื่อเนตั้นตัดสินใจประกบริมฝีปากลงไป แถมยังเป็นฝ่ายส่งลิ้นชอนไชเข้าไปก่อน
แรงบดขยี้จูบพลันหนักหน่วงขึ้น เสียงลมหายใจแห่งความต้องการดังขึ้น สัมผัสจากแรงกอด เบียดและและแรงฝ่ามือก็หนักขึ้นตาม แม้เพียงเท่านี้ยังเสียวซ่านจนเกินบรรยาย ถ้าหากเตลิดไปไกลกว่านี้จะเสียวเพิ่มขึ้นอีกสักแค่ไหน เนตั้นไม่ต่อต้านอีกแล้ว ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ แล้วแต่ทางนั้นจะพาไป
ในขณะที่เพลิดเพลินไปกับรสจูบดุดันทว่าลึกซึ้ง จู่ๆ เนบิวลาพลันถอนปากออกแล้วหยุดทุกอย่าง สายตาของเนตั้นจึงระดมคำถามนับร้อยแปดออกมา ในขณะเดียวกันก็หอบหายใจไปด้วย
"ตกลง...จะอาบน้ำกับฉันหรือเปล่า" เนบิวลาทวงถาม
เนตั้นยิ้มมีเลศนัย สองมือค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกอย่างช้าๆ สายตาคอยจับจ้องอีกฝ่ายคล้ายกับจะยั่ว พอปลดกระดุมหมดแล้ว เนบิวลาจับเสื้อตัวนั้นถอดออกให้แล้วเหวี่ยงลงพื้น คราวนี้คงไม่ใช่แค่การอาบน้ำอย่างเดียวแน่
บทเพลงแห่งรักของสองหนุ่มต่างดวงดาวบรรเลงขึ้นแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะได้อาบน้ำและกินข้าว ความหิวและความเหนื่อยในตอนนี้แทบไม่มีความหมายกับร่างกายเลย ขนาดจักรวาลทั้งจักรวาลยังหยุดยั้งแรงปรารถนาของความรักไม่ได้ นับประสาอะไรกับความหิวและความเหนื่อยที่จัดการเมื่อไหร่ก็ได้
{-- + --- + -- + --- + --}
บนเตียงนอนแสนนุ่มสบาย ร่างเปลือยเปล่าของสองหนุ่มนอนกอดก่ายกันหลังเสร็จสิ้นภารกิจทุกอย่าง เนตั้นนอนหนุนแขนของเนบิวลาด้วยท่าทางสบายๆ จากนั้นจึงเป็นฝ่ายชวนคุย
"เนบิวลา นายทำให้ฉันจำนายได้ได้หรือเปล่า ฉันอยากจำได้ ฉันอยากรู้จริงๆ นะว่าทำไมฉันถึงรู้สึกรักนายมากขนาดนี้ ฉันทรมานมาก ถึงฉันจะยอมรับนายได้ แต่ฉันก็สงสัย ฉันไม่อยากสงสัยแล้ว ถ้าฉันจะรักนาย ฉันก็อยากรักนายโดยไม่มีข้อสงสัยอีก"
"ถ้านายรู้สึกดีกับฉันแล้ว นายยังจะสงสัยอะไรอีกล่ะเนตั้น นายแค่ทำตามหัวใจของนาย สร้างความทรงจำของเราขึ้นมาใหม่ แล้วฉันก็จะอยู่ที่นี่กับนายด้วย ว่าแต่นายเถอะ จะให้ฉันอยู่ด้วยหรือเปล่าล่ะ" เนบิวลาลูบผมอีกฝ่ายเล่นเบาๆ
"นายอยู่กับฉันได้อยู่แล้ว แต่มันก็เสี่ยงนะเนบิวลา นายไม่ใช่คนที่นี่ ไม่มีบัตรประชาชน ไม่มีพาสปอร์ต ไม่มีสัญชาติ ถ้าเกิดถูกตำรวจจับได้ นายจะมีปัญหา แต่ถึงไม่ถูกจับ นายก็จะทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ทำงานไม่ได้ เปิดบัญชีไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ถ้าเป็นแบบนี้ นายจะอยู่กับฉันได้หรือเปล่า ฉันกลัวนายจะอึดอัดตายซะก่อน" สีหน้าของเนตั้นดูกังวล แต่ไม่ถึงกับมาก กระนั้นก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
เนบิวลาครุ่นคิด นอกจากเรื่องเอกสารสัญชาติจะเป็นปัญหาแล้ว ยังมีปัญหาอีกหลายอย่างที่เนบิวลาต้องเผชิญ ทั้งเรื่องภาษา อาหารการกิน วิถีชีวิตและการยอมรับว่าเป็นส่วนหนึ่งในสังคมนี้ คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่จะอยู่ที่นี่ได้
"เราลองพยายามดูก่อนนะเนตั้น ฉันจะอยู่กับนายเท่าที่มันเป็นไปได้ เรื่องงาน...ถ้านายมีธุรกิจที่นายทำอยู่ ฉันสอนนายได้นะ ถ้ายังไม่มี นายเล่าให้ฉันฟังก็ได้ว่านายอยากทำอะไร แล้วฉันจะให้คำแนะนำเอง ความรู้ทางธุรกิจที่เราได้จากดาวทีมูลาพันเวเป็นความรู้ขั้นสูงสุดในจักรวาล นายทำธุรกิจได้ทุกอย่าง ว่าแต่นายได้เอามาใช้บ้างหรือเปล่า นายคงจำไม่ได้หรอกว่าฉันเคยพานายไปที่ดาวทีมูลาพันเว แล้วเราก็ไปรับการฝังความรู้ด้วยกัน ฉันเลือกความรู้ด้านธุรกิจให้เราสองคน ตอนที่นายกลับมาอยู่ที่ดาวโลก นายรู้สึกบ้างไหมว่านายเก่งธุรกิจมากขึ้น"
เนตั้นคิดตาม ก่อนเงยหน้ามองและพยักหน้า "ใช่ ตอนนี้ฉันมีธุรกิจอสังหาอยู่ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าฉันเก่งเรื่องนี้ได้ยังไง หรือไปเอาความรู้พวกนี้มากจากไหน เมื่อก่อนฉันไม่มีห้องดีๆ แบบนี้อยู่หรอก ฉันจนมาก แต่อยู่ดีๆ ฉันก็มีความรู้ในธุรกิจขึ้นมา ที่จริงฉันก็น่าจะทำอะไรได้อีกหลายอย่าง แต่เอาไว้ให้ฉันเรียนจบก่อน อ้อ...ฉันได้เพชรมาตั้งหลายเม็ดแน่ะ ไม่รู้ได้มาจากไหนเหมือนกัน ฉันก็เลยเอาไปขาย ได้เงินมาตั้งเยอะ ชีวิตของฉันก็เลยเปลี่ยนไปเลย"
"ที่นี่เพชรขายได้เงินเยอะเลยเหรอ" เนบิวลาสงสัย ที่ดาวแม็กโซนาเดียนั้น เพชรมีอยู่ดาษดื่น ราคาจึงไม่สูงมาก ทุกบ้านมีเครื่องใช้ทำด้วยเพชรเพราะมันทนดี
"ใช่สิ เพชรที่นี่หายากมาก ราคามันก็เลยสูง"
"รู้งี้ฉันเอามาด้วยเยอะๆ ก็ดี" เนบิวลาทำท่าเสียดาย "ที่ดาวของฉันนะ เพชรมีเกลื่อนเลย เดินไปตรงไหนก็เจอ มันก็เลยไม่แพงมาก"
"น่าเสียดายนะ แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่นะว่าฉันได้เพชรมาได้ยังไง นายเอาให้ฉันหรือเปล่า หรือฉันเป็นคนเอามาเอง"
"เปล่า ฉันไม่ได้ให้นายหรอก ฉันคิดว่า...คนที่ให้เพชรนายมา น่าจะเป็นคนที่รักนายมากที่สุดนั่นแหละ"
"ใครเหรอ" เนตั้นเงยหน้าไปมอง
"ฉันเดาว่าเป็นพ่อของนาย นายได้เจอกับพ่อแล้วนะเนตั้น พ่อของนายถูกจับไปที่ดาวของฉันพร้อมกับนาย ฉันพานายไปหาพ่อมาด้วย พ่อนายชื่อนอร์แมน เขารักนายมากนะ แต่น่าเสียดาย ฉันหาเขาไม่เจอแล้ว เขาไม่กลับมาที่จุดที่เคยถูกลักพาตัวไป ฉันก็ไม่รู้จะไปหาเขาได้ยังไง"
"พ่อของฉันเหรอ! ฉันเจอพ่อแล้วเหรอ!?" เนตั้นลุกขึ้นนั่ง มองหน้าเนบิวลาและขมวดคิ้วแน่น
เนบิวลาลุกขึ้นนั่งบ้าง ก่อนยืนยันเป็นมั่นเหมาะ "ใช่ นายเจอพ่อแล้ว แต่ความทรงจำของนายกับพ่อถูกลบไป นายก็เลยจำเขาไม่ได้ ถ้านายอยากจำได้ นายต้องไปที่ดาวทีมูลาพันเวกับฉัน แล้วนายจะจำได้ทุกอย่าง"
เนตั้นเหม่อครุ่นคิด ความฝันหนึ่งในชีวิตของเนตั้นคืออยากเจอพ่อ ถ้าเรื่องที่เนบิวลาเล่าให้ฟังเป็นจริงก็คงนับว่าเป็นเรื่องบังเอิญมาก เนตั้นเคยเจอพ่อแล้วหรือ พ่อรักเนตั้นมากอย่างนั้นหรือ เนตั้นนึกไม่ออกเลย เนตั้นอยากสัมผัสความรู้สึกว่า "พ่อรักเนตั้นมาก" เป็นอย่างไร แต่เนตั้นยังไม่มั่นใจมากพอที่จะไปกับผู้ชายคนนี้
"นายไม่ต้องกังวลหรอกเนตั้น ถ้านายไม่อยากไป นายก็ไม่ต้องไป ฉันจะอยู่กับนายที่นี่เอง ฉันจะคอยดูแลนาย จนกว่าวันหนึ่งนายจะไม่ต้องการฉันอีกแล้ว"
คลื่นพลังจิตของเนบิวลาดูสงบ อบอุ่นและจริงใจ สายตาที่มองมาก็มีแต่ความรักความห่วงใยในนั้น เนตั้นโผเข้ากอดร่างนั้นไว้และหลับตาพริ้ม แม้ชีวิตจะดีขึ้นมากกว่าเดิมสักแค่ไหน แต่เนตั้นกลับไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่น จนกระทั่งได้มาเจอกับผู้ชายคนนี้ คนที่จะทำให้รู้สึกอย่างนี้ได้ต้องเป็นคนที่เนตั้นรักมากอย่างแน่นอน
หนึ่งเดือนผ่านไป ชีวิตของเนตั้นกับเนบิวลาบนดาวโลกเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดี แม้จะทำงานเองไม่ได้ แต่เนบิวลาก็ผันตัวเป็นที่ปรึกษาทางธุรกิจให้เนตั้น ช่วยทำให้ธุรกิจที่ดีอยู่แล้วยิ่งดีขึ้นไปอีก เนบิวลามีมันสมองที่ชาญฉลาดกว่าเนตั้นหลายเท่า เมื่อได้ความรู้จากดาวทีมูลาพันเวมาอยู่ในสมองที่ฉลาด การพัฒนาและต่อยอดความรู้ก็ยิ่งสูงขึ้น
เวลาเนตั้นไปเรียนหนังสือ เนบิวลาจะอยู่เฝ้าห้องให้ ออกไปข้างนอกเองบ้าง แต่ไม่บ่อย ส่วนมากให้เนตั้นพาไปเพราะจะได้สื่อสารกับคนข้างนอกได้ หลายครั้งเนบิวลาต้องแกล้งทำเป็นคนหูหนวก แต่เนื่องจากมนุษย์เป็นสัตว์สังคม การมีชีวิตอยู่โดยเชื่อมต่อสื่อสารกับคนรอบข้างไม่ได้ถือเป็นภัยเงียบที่ต้องระวัง
นอกจากการสื่อสารแล้ว อาหาร น้ำ อากาศ อุณหภูมิ รวมทั้งสิ่งแวดล้อมต่างๆ ถือว่ามีมลพิษสูงกับเนบิวลามากเกินไป เนื่องจากดาวที่เนบิวลาอยู่มีมลพิษน้อยมาก ร่างกายจึงปรับตัวไม่ทันเมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีมลพิษสูง สุดท้ายความเจ็บป่วยจึงมาเยือน
อาการป่วยของเนบิวลามีหลายอาการ ตั้งแต่อาการไอเพราะร่างกายสูดสารพิษเข้าไป ท้องเสียเพราะอาหารที่กินมีสารปรุงแต่งที่เป็นพิษ เป็นผื่นแดงตามตัวเพราะผิวสัมผัสกับสารพิษแทบตลอดเวลา แม้กระทั่งเจลอาบน้ำของเด็กยังก่อให้เกิดอาการแพ้ ต้องอาบน้ำเปล่าที่กรองแล้วเท่านั้น แถมต้องเปิดเครื่องกรองอากาศตลอดเวลาเพื่อให้อากาศบริสุทธิ์
แต่สุดท้าย อาการป่วยกลับทรุดลงไปอีก เนบิวลาเริ่มไอเป็นเลือดในบางครั้ง มีอาการหอบบ่อยๆ เหนื่อยง่าย แทนที่จะได้ดูแลเนตั้นกลับกลายเป็นเนตั้นต้องมาดูแลเสียเอง
เนตั้นเคยพาเนบิวลาไปโรงพยาบาลครั้งหนึ่ง ถูกซักเรื่องชื่อและสัญชาติจนลนลาน เนตั้นจึงบอกว่าเป็นคนต่างด้าว ไม่มีพาสปอร์ต ตอนแรกทางนั้นจะไม่รักษาให้ เนตั้นต้องยอมจ่ายเงินก่อนถึงยอม แต่การรักษาก็ไม่ง่ายเพราะสื่อสารกันไม่ได้ เนตั้นช่วยแปลคลื่นพลังจิตให้ แต่คนรักษาก็สงสัยว่าข้อมูลถูกต้องหรือเปล่า ทำให้การรักษาไม่ได้ผลเท่าที่ควร
จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง อาการของเนบิวลาทรุดหนักและดูจะรุนแรงกว่าทุกครั้ง เนบิวลาไอเป็นเลือดอีกแล้ว เนตั้นรีบหาผ้าขนหนูมาให้เนบิวลาปิดปากเวลาไอ เจ้าตัวไอจนตัวโยน ผ้าขนหนูชุ่มไปด้วยเลือดและกลิ่นคาวคลุ้ง
"ไปหาหมอนะเนบิวลา" เนตั้นบอกอย่างร้อนรน เห็นอาการอีกฝ่ายแล้วใจคอไม่ดี
"ไม่ต้องไปหรอกเนตั้น ไม่มีประโยชน์หรอก" เนบิวลายกมือห้าม อีกมือเอาผ้าขนหนูปิดปากและไอโขลกๆ
"ทำไมล่ะเนบิวลา ถ้านายไม่ไปหาหมอ แล้วจะรู้ได้ไงว่านายเป็นอะไร" เนตั้นแย้ง สีหน้ากังวล
"ไม่มีใครรักษาฉันได้หรอก ฉันคงอยู่กับนายได้อีกไม่กี่วันแล้วล่ะ ฉันไม่อยากไปไหน ถ้าจะตาย...ฉันจะตายอยู่ใกล้ๆ นาย" เนบิวลาส่งกระแสจิตไปไอไป
"นายตายไม่ได้นะเนบิวลา แล้วฉันจะอยู่กับใคร ฉันไม่ยอมให้นายตายเป็นอันขาด นายบอกฉันสิเนบิวลา นายเป็นอะไร"
เนตั้นขึ้นไปนั่งบนเตียง ก่อนช้อนหัวของเนบิวลามานอนบนตัก เห็นสีหน้าอิดโรยซีดเซียวเหมือนคนใกล้ตายของเนบิวลาแล้วยิ่งใจคอไม่ดี
"ฉันอยู่บนโลกนี้ไม่ได้ ที่นี่มีมลพิษสำหรับฉันมากเกินไป อากาศไม่ดี อาหารมีพิษ ร่างกายฉันสู้มลพิษไม่ได้ รักษายังไงก็ไม่มีทางหายหรอก นอกเสียจาก..." คลื่นกระแสจิตของเนบิวลาถูกตัดขาดไปเสียดื้อๆ
"นอกจากอะไรล่ะเนบิวลา นายบอกฉันมาสิ" เนตั้นเขย่าตัวอีกคนเบาๆ น้ำตาไหลพรากด้วยความสงสาร
"ฉันดีใจนะเนตั้นที่ฉันได้กลับมาเจอนาย ถึงนายจะจำฉันไม่ได้ แต่เราสองคนก็ได้รักกันเหมือนเดิม ฉันรักนายนะเนตั้น ฉันไม่เสียดายชีวิตเลยที่ได้รักนาย ถึงแม้ว่า...จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม" เนบิวลาบอกด้วยกระจิตที่เริ่มแผ่วและอ่อนแรง
"ไม่นะเนบิวลา นายจะตายไม่ได้ นายบอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าฉันจะช่วยนายได้ยังไง ฉันจะทำให้นายทุกอย่างเลย ฉันสัญญา" คลื่นกระแสจิตของเนตั้นดูสับสน บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกไม่มั่นคงอย่างรุนแรง
เนบิวลาครุ่นคิด แม้อีกฝ่ายจะร้อนรนแค่ไหนแต่ก็ลังเลที่จะบอกความจริง
"บอกฉันมาสิเนบิวลา ฉันจะช่วยนายได้ยังไง" น้ำตาของเนตั้นไหลลงมาเป็นสายเพราะสงสารคนรัก แม้จะอยู่ด้วยกันเพียงไม่นาน แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากเหลือเกิน
"ถ้านายไม่บอกฉัน ฉันก็จะตายไปพร้อมกับนายนะเนบิวลา เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไมเหมือนกัน ฉันไม่เหลือใครเลย คนที่ฉันรักมากที่สุดตอนนี้ก็คือนาย ถ้านายไม่อยู่...แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม"
"อย่านะเนตั้น" เนบิวลารีบห้าม
"งั้นนายก็บอกฉันมาสิเนบิวลา ฉันอยากช่วยนาย ฉันไม่อยากให้นายตายได้ยินไหม" เนตั้นสะอื้นหนัก
"ฉันต้องกลับไปอยู่ที่ดาวทีมูลาพันเวให้เร็วที่สุด แล้วอาการของฉันจะดีขึ้นเอง" เนบิวลาตัดสินใจบอกในที่สุด "แต่ฉันไม่อยากไป ฉันอยากอยู่กับนายที่นี่ เพราะถึงฉันไปที่นั่น ฉันก็ไม่มีใครเหมือนกัน ฉันกลับไปที่แม็กโซนาเดียไม่ได้แล้วเพราะฉันทำผิดไว้มาก ฉันถูกเนรเทศออกมา พ่อ แม่และน้องชายของฉัน เราก็ไม่ได้เจอกันมาเป็นปีแล้ว ฉันก็ไม่เหลือใครเหมือนนายนั่นแหละเนตั้น" เนบิวลาเล่าอย่างอดสูใจ
"ถ้างั้นฉันจะไปกับนาย!" เนตั้นโพล่งขึ้นมา
เนบิวลานิ่งเงียบและอึ้งไป แม้กระทั่งอาการไอยังพลอยหยุดไปชั่วคราวด้วย
"ฉันรักนาย ฉันไปอยู่ที่ไหนก็ได้ขอให้มีนายอยู่กับฉัน ฉันจะไปกับนายนะเนบิวลา ขอเวลาฉันแค่วันเดียวเท่านั้น ให้ฉันจัดการธุระให้เรียบร้อยก่อน แล้วฉันจะไปกับนาย"
เนตั้นยืนยันหนักแน่น แม้ว่าจำไม่ได้ว่าเคยรักกันมาก่อน แต่เนบิวลาก็ได้พิสูจน์รักแท้ให้เนตั้นเห็นแล้ว ถ้าไม่รักกันจริงคงไม่ยอมเอาชีวิตเข้าแลกเป็นแน่ เนบิวลาคงอยากให้เนตั้นไปด้วย แต่เข้าใจว่าเนตั้นไม่มั่นใจมากพอ นี่จึงเป็นวิธีเดียวที่จะพิสูจน์ให้เนตั้นมั่นใจในความรักของเนบิวลา
เนบิวลายิ้มดีใจ เนตั้นยิ้มตอบทั้งน้ำตา
"นายอยู่ที่ไหน ฉันก็จะอยู่ที่นั่น เราไปด้วยกันนะเนบิวลา" เนตั้นยืนยันอีกครั้ง ก่อนลงจากเตียงมาจัดการธุระสำคัญ แต่ยังคอยหันไปมองคนรักที่นอนไออย่างน่าสงสารตลอดเวลา
เนตั้นโทรหาที่ปรึกษาทางกฎหมายและขอให้มาหาด่วนที่สุด เรื่องด่วนที่ต้องทำมีหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นการยกทรัพย์สินให้องค์กรสาธารณะกุศลที่ดูแลเด็กกำพร้า แบ่งทรัพย์สินส่วนหนึ่งไว้ดูแลแม่ที่อยู่ที่สถานสงเคราะห์ และยกคอนโดรวมทั้งเงินจำนวนหนึ่งให้โอ๊ตด้วย แม้จะทำให้เสร็จวันเดียวไม่ได้ แต่อำนาจเงินน่าจะช่วยให้ทุกอย่างเร็วขึ้นพอสมควร
จากนั้นเนตั้นโทรเรียกโอ๊ตให้มาหาด่วนที่สุดเช่นกัน หลายๆ อย่างอาจจะจัดการให้จบภายในวันเดียวไม่ได้ ต้องให้โอ๊ตช่วยดูแลเรื่องที่เหลือเมื่อเนตั้นจากไปแล้ว ส่วนจะดำเนินการให้เป็นจริงได้มากแค่ไหน เนตั้นคงต้องตัดใจ ทิ้งทุกอย่างบนโลกนี้ไว้เบื้องหลัง สิ่งสำคัญที่สุดคือคนที่กำลังนอนรอเนตั้นอยู่ตอนนี้ต่างหาก
เนตั้นพยุงร่างของคนรักที่ใกล้สิ้นใจมายังสระว่ายน้ำในเย็นวันนั้น เนบิวลาอ่อนล้ามากจนแทบจะหายใจไม่ได้ แต่ก็ยังอดทนถึงที่สุด จนกระทั่งแสงวาบปรากฎขึ้นบนท้องฟ้า ร่างของคนทั้งคู่จึงถูกดูดขึ้นไปท่ามกลางความตกใจของคนที่กำลังว่ายน้ำอยู่
พอขึ้นมาบนยานอวกาศ เนบิวลาขอให้เนตั้นพยุงไปยังห้องรักษาพยาบาล ในห้องนี้มีระบบตรวจโรคและรักษาให้อัตโนมัติ พอเข้ามาในห้องและนอนลงได้ไม่นาน ท่อสำหรับหายใจพลันต่อเข้ากับจมูกของเนบิวลาเพื่อส่งออกซิเจนบริสุทธ์เข้าไปเลี้ยงเลือดและสมอง ก่อนที่ระบบภายในจะล้มเหลวเสียก่อน จนกระทั่งเลือดสะอาดดี จากนั้นตามด้วยการเจาะเส้นเลือดเพื่อส่งสารอาหารบริสุทธ์เข้าสู่กระแสเลือด
เนตั้นคอยจับมือคนรักไว้ตลอดเวลา ร่างที่นอนหายใจรวยรินและซีดเซียวเริ่มส่งสัญญาณดีขึ้น ใบหน้าเริ่มมีเลือดมาหล่อเลี้ยง จนกระทั่งเริ่มหายใจเองได้ ไม่นานท่อออกซิเจนจึงถอนออกไป สารอาหารบริสุทธิ์ที่เข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกายทำให้เจ้าตัวมีแรงมากขึ้น ในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงเนบิวลาจึงลุกขึ้นนั่งและออกจากห้องพยาบาลได้
การเดินทางทะลุอวกาศครั้งนี้จะไม่ใช้เวลานานมาก เนื่องจากยานอวกาศของดาวทีมูลาพันเวทำให้ตัวมันเองมีสภาพเป็นเหมือนกาลอวกาศ จึงสามารถเดินทางด้วยความเร็วสูงกว่าแสงกี่เท่าก็ได้ คราวนี้เนบิวลาเลือกใช้ความเร็วสูงสุดซึ่งเร็วกว่าความเร็วแสงถึงกว่าหนึ่งพันล้านเท่า ความเร็วขนาดนี้จะทำให้เดินทางถึงทีมูลาพันเวเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
เนตั้นมองไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ข้างนอกยานอวกาศมืดมิดเพราะแสงเดินทางตามไม่ทันจากทุกทิศทุกทาง จนกระทั่งใกล้ถึงดาวทีมูลาพันเว ยานอวกาศจึงค่อยๆ ลดความเร็วลง ภาพดาวเคราะห์สีน้ำเงินคล้ายดาวโลกจึงปรากฎขึ้นตรงหน้า
"ถึงแล้วนะเนตั้น บ้านของเรา" เนบิวลาบอกพลางเอื้อมมือไปโอบไหล่เนตั้นไว้ สีหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข
เนตั้นหันไปยิ้มกับเนบิวลา แม้ไม่รู้ว่าชีวิตที่นี่จะเป็นอย่างไร ขอให้มีคนที่เนตั้นรักอยู่ด้วยก็พอแล้ว
"เราจะอยู่ที่นี่ด้วยกันตลอดไปนะเนตั้น ที่นี่...เราสองคนจะเป็นอมตะ เราจะไม่มีวันตาย ความรักของเรา...ก็จะเป็นอมตะไปด้วย"
เนตั้นทำหน้าทึ่งระคนสงสัย "ไม่ตายเลยเหรอ แล้วเราจะแก่ไหม เราจะเดินกันไหวหรือเปล่า"
เนบิวลายิ้มเอ็นดู "ไม่แก่หรอก ที่ดาวดวงนี้ พอเราอายุยี่สิบห้า ทุกอย่างก็จะคงที่ตลอดไป บนดาวดวงนี้ไม่มีคนแก่เลยนะ"
"โห...ดีจังเลย แต่ว่า...ถ้าเราไม่ตายเลย เราจะเบื่อกันไหม เราจะต้องอยู่ด้วยกันนานมากเลยนะ" เนตั้นยังสงสัยไม่หยุด
"ไม่เบื่อหรอก พออายุยี่สิบห้า ความรู้สึกของเราก็จะคงที่ เรารักใคร เราก็จะรักคนนั้นตลอดไป ที่นี่...จะเป็นโลกที่คำว่า 'ตลอดไป' มีความหมายชัดเจนที่สุด"
"ดีจังเลย" เนตั้นทำหน้าชวนฝัน "ฉันชักอยากอยู่ที่นี่แล้ว ตื่นเต้นจังเลย"
"ฉันก็ตื่นเต้นเหมือนกัน แต่ฉันก็มาอยู่ที่นี่ได้เกือบปีแล้วล่ะ ที่นี่สงบมาก ขนาดอยู่คนเดียวยังมีความสุขเลย ฉันก็เลยอยากให้นายมาอยู่ด้วย ถึงได้ดั้นด้นไปหานายถึงดาวโลกไง พอนายรื้อฟื้นความจำได้นะ ฉันจะเล่าทุกอย่างให้นายฟังว่าเกิดอะไรขึ้น อีกไม่นานนายก็จะจำได้แล้วว่าเราสองคนรักกันมากแค่ไหน"
"ถึงจำไม่ได้ แต่ฉันก็รักนายมากนะเนบิวลา" เนตั้นขัดขึ้น
เนบิวลาหัวเราะร่วน "ขอบใจนายมากนะที่เชื่อใจฉัน แล้วก็ตามฉันมา"
"ไม่เชื่อได้ไงล่ะ คนที่ยอมเอาชีวิตเข้าแลกน่ะ...ต้องเป็นคนรักจริงอยู่แล้ว" เนตั้นยิ้มหวาน ก่อนจะบอกอย่างตื่นเต้น "แต่ฉันก็อยากจำได้เร็วๆ นะ ฉันอยากรู้จะแย่แล้วว่าฉันเจอนายได้ยังไง ฉันเดานะ ตอนที่ฉันเจอนายครั้งแรก ฉันต้องทำให้นายปวดหัวแน่ๆ ฉันรู้จักนิสัยตัวเองดี ใช่ไหมล่ะ"
เนบิวลาหัวเราะชอบใจ "ไม่ใช่แค่ปวดหัวนะเนตั้น เกือบตายด้วย นายน่ะ...ดื้อมาก แต่ยังไงๆ ฉันก็รักนายนะ รักตั้งแต่แรกเจอเลย"
"รักแรกพบเลยเหรอ" เนตั้นทำหน้าทึ่ง เนบิวลาพยักหน้า เนตั้นทำท่านึก แต่ก็นึกอะไรไม่ออก
"ไม่ต้องนึกหรอก เดี๋ยวนายก็จะจำได้แล้ว" เนบิวลาบอกอย่างรู้ทัน
"แล้วฉันก็จะจำได้ด้วยใช่ไหมว่าฉันเคยเจอพ่อ" เนตั้นต้องการคำยืนยัน
"แน่นอน เพื่อนของฉันที่เขาเดินทางไปส่งนายกลับดาวโลกบอกฉันว่า พ่อนายคอยดูแลนายตลอดเวลาเลย เขารักนายมาก คอยปลอบใจนาย ให้ความอบอุ่นกับนายเท่าที่เขาจะทำได้ พอนายจำได้ นายก็จะรู้เองว่าพ่อนายรักนายมากแค่ไหน ถึงแม้ว่านายจะไม่ได้เจอเขาอีก นายก็จะไม่มีวันเสียใจว่าเขาไม่รักนายนะเนตั้น"
เนตั้นโผเข้ากอดเนบิวลา ซุกหน้าลงตรงไหล่หาความอบอุ่น หลับตาพริ้มอยู่สักพัก
"ฉันไม่ใช่พ่อนายนะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด" เนบิวลาพูดหยอก
"ใครว่าล่ะ ฉันกอดนายเพราะฉันรักนายต่างหาก" เนตั้นบอกแล้วผละออก แต่ยังจ้องมองหน้ากันอยู่ "ก่อนที่ฉันจะจำทุกอย่างได้ ฉันอยากจะบอกนายว่า...ฉันรักนายมากนะเนบิวลา ตอนที่ฉันจำนายได้ ฉันคงจะรักนายมากแน่ๆ ขนาดจำนายไม่ได้ ฉันก็ยังรักนายเลย จำได้ก็รัก จำไม่ได้ก็รัก อ้อ ฉันขอโทษด้วยนะที่ฉันเกือบตัดสินใจช้าไป"
เนบิวลาส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร
เนตั้นยิ้มพอใจ "ต่อจากนี้ไป เราสองคนจะไม่จากกันไปไหนอีกแล้วนะ ฉันจะอยู่ข้างๆ นายตลอดไปนะเนบิวลา"
เนบิวลายิ้มดีใจ พยักหน้ารับรู้ "ฉันก็จะดูแลนาย แล้วก็รักนายตลอดไป"
สองหนุ่มยิ้มมีความสุข จากนั้นโผเข้ากอดกันอีกครั้ง ดาวเคราะห์สีน้ำเงินตรงหน้าเริ่มปรากฎใหญ่ขึ้นแล้ว อีกไม่นานทั้งสองคนก็จะถึงบ้านบนดาวทีมูลาพันเว
ที่บ้านหลังนี้ ความรักของเนบิวลากับเนตั้นจะดำเนินไปชั่วกัลปาวสาน ก่อเกิดตำนานรักล้านปีแสงให้ทั่วทั้งจักรวาลร่ำลือ
- จบบริบูรณ์ -
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
