หัวข้อ: รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน(เขมXคริส)เรื่องร้ายๆผ่านไปเรื่องดีดีก็เข้ามา P.18

[Alice111]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชายที่ถูกแต่งขึ้นมาโดยมิได้มีเจตนาพาดพิงถึงผู้ใด เหตุการณ์และสถานทั้งหมดที่เป็นการสมมุติขึ้นทั้งสิ้น ผู้แต่งมีเจตนาแต่งเพื่อความบันเทิงเท่านั้นมิได้มีเจตนาอื่นใด

สารบัญ รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน
ตอนที่ 1วันแรกแม้จะแค่แรกพบ
ตอนที่ 1 ครึ้งหลัง แม้จะแค่แรกพบ
ตอนที่ 2 ทำหน้าที่ครูวันแรกก็งานเข้าแล้วซิครูเขม (ครึ้งแรก)
ตอนที่ 2.1 ทำหน้าที่ครูวันแรกก็งานเข้าแล้วซิครูเขม (ครึ้งหลัง)
ตอนที่2.2 ครูครับออกเดทกับผมไหมครับ(ครึ้งแรก)
ตอนที่ 2.3 ครูครับออกเดทกับผมไหมครับ(ครึ้งหลัง)
ตอนที่ 3 ยิ่งใกล้ชิดยิ่งรู้สึก
ตอนที่3.1 ครูเขมรู่สึกสับสนในใจ
ตอนที่ 3.2  เพราะว่าผมไว้ใจครู
ตอนที่ 4ความไว้ใจของเขมที่มีให้กานต์
ตอนที่ 4.1 ความจริงผมอยากให้พี่ต้นเลือกครอบครัวมากกว่าเลือกผมที่เป็นน้องชาย
ตอนที่ 4.2 ผมอยากให้พี่ต้นเลือกครอบครัวและเราสามคนกอดกันในวันที่แย่ที่สุด
ตอนที่ 4.3 เขมเริ่มคิดกับสิ่งทีพี่ก้องพูด
ตอนที่ 4.4 การตัดสินใจของเขม
ตอนที่  ตอนที่ 4.5  ครููเขมงอนแล้วนะคริสตามง้อ ปล.18+
  ตอนที่4.6 ต่อ(จาก4.5) 18+ เรื่องธรรมชาติเรามาช่วยกันนะครู



 

[Alice111]

ตอนที่ 1

รักนี้เกิดนี้เกิดขึ้นในรั่วโรงเรียน  ครู VS นักเรียน

         

         ผมชื่อเขมชาติ แต่ส่วนใหญ่เรียกกันว่าเขม สั้นๆง่าย ผมเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีมามาดๆ
จากมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ใครต่อแข่งขันกันเพื่อสอบเข้าไปศึกษาหาความรู้จบมาเพื่อก้าวสู่ตำแหน่งงานที่ดี
ในอนาคตร

               ผมมีพี่ชายสองคน พี่ชายคนโตชื่อพี่ออครเดชหรือพี่ต้นตอนนี้เป็นปลัดอำเภออยู่ที่จังหวัด
ราชบุรีบ้านเกิดของแม่ผม พ่อกับแม่ผมย้ายมาอยู่กรุงเทพตั้งผมเพิ่งจะเข้าอนุบาลพ่อผมเป็นนักการ
ฑูตแม่ผมเป็นครูสอนหนังสือแต่ตอนนี่ท่านได้เออรี่อายุราชการก่อนเกษียรติอายุ แม่ออกมาอยุู่บ้าน
สองปีหลังจากที่พ่อผมเสียชีวิตเมื่อสามปีกตอนที่ผมเพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยปีแรก และพี่ชายอีกคน
ชื่อพี่ เอกราช หรือพี่ ก้อง เป็นทหารติดยศผู้กองได้ไม่นานและไปประจำการอยู่ที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ 

              ส่วนผมกำลังได้บรรจุเป็นครูที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง เป็นครูอัตราจ้าง ผมมีแฟนชื่อ ณัฐกานต์
หรือ กานต์ ผมคบกานต์มาได้ปีที่สี่แล้ว กานต์เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับผม กานต์เป็นลูกชาย
คนเดียว กานต์เลือกเรียนบริหารและเขาก็ได้งานที่ธนาคารตามที่พ่อแม่ของเขาตั้งใจ ผมกับกานต์
คบกันเรื่อยๆ มีรักๆ เลิกๆ ก็เพราะว่าชีวิตผมกับณัฐกานต์มันมีบางอย่างที่ดูจะสวนทางกัน

                       กานต์ชอบสังสรรค์เฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนๆแต่บางที่ก็เยอะจนเกินไปยิ่งเขาทำงานได้
เขายิ่งเที่ยวมากกว่าเดิม  เกือบจะออกไปทุกวันศุกร์เสาร์เลยก็ว่าได้ ผมเองก็ต้องลากสังขารออกไป
ด้วยถ้าไม่ไปณัฐกานต์ก็จะโกรธ ผมรักเขานะ เหมือนความรักที่โง่มากผมรู้เพื่อนผมก็พูดกันทุกคน
แต่อาจจะเป็นเพราะว่าความรักแบบชายรักชายมันไม่ค่อยมีตัวเลือกได้มากหนักเหมือนความรัก
หญิงชายทั่วไปผมไม่รู้ว่าผมคิดเองนี้ถูกต้องไหมแต่ผมก็คิดแบบนี้จริงๆ เราไม่อาจจะรู้ได้ว่าใครคิด
แบบเราจะไปถามเขาไม่มันก็คงไม่ใช่ ยิ่งบางคนนี้แสดงอาการรังเกียจทันทีที่รู้ว่าเรารสนิยมแบบ
ไหน จนผมได้พบณัฐกานต์ตอนแรกความรักของเราก็ดำเนินแบบคู่รักแบบหญิงและชายไม่งอนกัน
บ้างนิดหน่อยแต่ก็กลับมาคืนดีกันเหมือนเดิมและผมเองเป็นคนที่อยากมีรักเดียวและตลอดไป กว่า
ผมจะตัดสินใจขอณัฐกานต์เป็นแฟนผมใช้เวลาไตรตรองอยู่หลายเดือนเหมือนกันจนเกือบจะสาย
ไป ก็ณัฐกานต์เขาเป็นคนหน้าตาดีแต่งตัวดีย่อมจะมีคนมาจีบเยอะเป็นเรื่องธรรมดา แต่ผมก็ชนะใจเขา

              ผมเป็นเกย์พ่อแม่ผมรับรู้รับทราบไหม  ผมเริ่มรู้ตัวเองตั้งแต่ก่อนจะเข้ามหาวิยาลัย ผมก็
บอกพ่อกับแม่ผมตรงๆ ตอนแรกท่านก็พยายามให้ผมไปพบแพทย์เพื่อรักษาท่านคิดว่ามันคงเป็น
อาการทางจิตหรืออาจจะแค่สับสนเท่านั้นแต่ยิ่งนับวันมันยิ่งไม่ใช่จนกระทั้งผมรู้ตัวเองจริงว่าเป็น
เกย์จริงๆไหม เมื่อผมได้เจอกํบณัฐกานต์นั้นแหละคือคำตอบว่าผมเป็นเกย์ พ่อกับแม่ต้องทำใจ
ยอมรับกับผมอยู่พักหนึ่ง และทางพ่อแม่ของณัฐกานต์รับทราบความสัมพันธ์ของผมทั้งคู่ ว่าเราคบ
กันในฐานะอะไรอยู่ท่านไม่ปิดกันผมสองคน ท่านแค่พูดเปรยๆแค่ว่า ความรักแบบนี้มันไม่ค่อยจีรัง
ยั่งยืนหนัก เดี่ยวก็รักเดี๋ยวก็เลก และนี่แหละที่ผมพยายามทำให้ท่านเห็น

           ตอนนี้ผมก็ต้องไปอยู่โรงเรียนต่างจังหวัดตามที่ผมได้ยื่นใบสมัครไป ผมดีใจมากผมไม่สนใจ
หรอกว่าโรงเรียนจะเล็กหรือใหญ่ในเมื่อใจเราอยากเป็นครู ผมต้องไปให้ได้ทุกทีที่เขาต้องการครู แม่
ผมเองก็ยังอดที่จะเป็นหวงผมไม่ได้อยู่ดี 


“เขม..กานต์ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขมไม่เลือกสอบโรงเรียนในกรุงเทพหรือปริมณฑลก็ยังดี หรือไม่ก็
ให้พี่ชายเขมก็เป็นปลัดฯหาโรงเรียนที่มันดีกว่านี้ ยิ่งในกรุงเทพฯด้วยนะจะยิ่งดีมาก” ณัฐกานต์หัน
มาพูดกับผมทั้งที่เราก็พูดเรื่องนี้กันมาหลายครั้งแล้ว 
              วันนี้ณัฐกานต์เป็นคนขับรถมาส่งผมเอง ผมหันไปมองหน้ากานต์ด้วยความเบื่อหน่ายวัน
แรกที่ผมได้รับการตอบรับผมดีใจที่สุดแต่พอบอกกับคนนี้เขาหน้างอขึ้นมาทันทีและโวยวายใส่ผม
แทนที่จะดีใจกับผมเพราะนี้คืองานการเป็นครูแบบเต็มตัวที่ผ่านมาผมก็แค่ผุู้ช่วยสอน

“กานต์เราเลือกเป็นครูเพราะเราอยากเป็นผู้ประสาทวิชาความรู้แก่นักเรียน...เราไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือก
ว่าเราอยากไปลงที่ไหน..เพราะทุกทีเขาต้องการครู” ผมหันไปบอกแฟนหนุ่มที่ขับรถด้วยหน้าตา
บอกบุญไม่รับเลย เขาไม่มารับรู้อะไรตรงนี้หรอกผมทราบดีเขาเลือกที่จะอยู่ในที่สบายมีแหล่ง
บันเทิงใกล้ๆและกับเพื่อนๆของเขามากกว่าที่ออกมาในที่ไกลผู้คนแบบนี้

“แต่ควรจะเลือกที่มันเจริญหน่อยซิเขม..และนี้ขับรถออกมาตั้งไกล..อยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้เนี๊ยะ ”
ณัฐกานต์พูดด้วยนำเสียงที่หงุดหงิด เปิดจีพีอาร์เอสดูเส้นทางไปด้วยอารมณ์ขุนมัว

“เขมก็บอกกานต์แล้วว่าเขมมาเองได้แต่กานต์ไม่ฟัง” ผมหันไปขึ้นเสียงใส่ณัฐกานต์เล็กน้อย 

“นี้กานต์ขับรถมาให้นะเขม” ณัฐกานต์หันหน้ามามองผมและหันกลับไปมองทางเช่นเดิมพร้อมพ่น
ลมหายใจออกมาไม่ดังมากแต่ก็ได้ยินแหละ

“ทำไมช่วงนี้เราทะเลาะกันบ่อยนะเขม” ณัฐกานต์เอ่ยถามผมในขณะที่เขาขับรถอยู่โดยไม่หันมอง
หน้าผม

“เพราะอะไรกานต์รู้ดี..เขมก็พยายามประครองมันที่สุดแล้วนะ..เขมไม่อยากให้ใครพูดได้ว่าความ
รักแบบของเรามันไม่ยังยืน"

"แบบที่พ่อของกานต์พูดไงกานต์จำไม่ได้เหรอหรือว่าลืมมันไปแล้วละ" ผมหันไปถามณัฐกานต์

"แต่เขมก็ไม่รู้จะประคองมันได้แค่ไหนถ้ากานต์ยังเป็นแบบนี้” ผมพูดณัฐกานต์ก็หักพวกมาลัยเลี้ยว
รถเข้าไปจอด ณ ลานจอดรถของโรงเรียน

"แบบไหนละ..กานต์ก็เป็นของกานต์แบบนี้มาตั้งนานแล้วนะเขม" ณัฐกานต์สะบัดหน้ามามองผม


"ไม่..กานต์เปลี่ยนไปเยอะ..เมื่อก่อนกานต์มไม่ใช่แบบนี้ ." ผมพูดได้แค่นั้นก่อนจะก้าวเท้าลงจากรถ
สายตามองตรงไปยังตึกที่สูงตระหง่านโดดเด่นเพราะว่ามีแค่ตึกเดียวจริงๆ 
           
โรงเรียนที่ผมมาทำหน้าที่ครูผู้สอน เป็นโรงเรียนเล็กๆ เปิดสอนมาได้สี่ปี มีนักเรียน630 คน
เป็นโรงเรียนกินนอน มีหอพักสำหรับนักเรียนชายและหญิง มีแค่ตึกเดียวสูง 4 ชั้น มีโรงอาหารและ
ช๊อปการเรียนการสอนต่างๆอีกสองสามช๊อปเท่าที่ผมทราบ  แต่สิ่งที่ผมมองแล้วอมยิ้มคือ โรงเรียน
นี้มีลานไว้ให้นักเรียนได้นั่งเล่นมันกว้างขวางมากและต้นไม้นานาพันธุ์ที่ลายล้อมไปทั่ว

“จะบ้าตายมีตึกเดียว” เสียงของคนข้างๆท่ำให้ผมหันมาเหล่สายตามอง ณัฐกานต์ยืนมองด้วย
ความผิดหวัง ผมก็ส่ายหัวเล็กน้อยบางครั้งผมก็ไม่เข้าใจว่าเราทั้งคุู่มีมุมมองที่ต่างกันขนาดนี้แต่มา
คบกันได้ยังไงแต่ถึงกระนั้นก็เถอะผมก็ยังรักเขาเพราะณัฐกานต์ก็มีข้อดีอยู่บ้างตรงที่เขาก็ดูแลผม
ในเรื่องอื่นๆได้ดี ผมเคยคิดว่าคนเราก็ต้องมีข้อดีและข้อเสียกันบ้าง

“สวัสดีครับคุณ..มาติดต่อเรื่องอะไรครับ” ชายเกือบจะวัยกลางคนเดินตรงเข้ามาหาผมสองคน สวม
ชุดซาฟารี สีน้ำตาลเทา พร้อมกับเอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและเป็นกันเอง ผมยกมือไหว้อย่าง
นอบน้อม

“สวัสดีครับลุง ผมมาติดต่อเรื่อง ที่ผมจะมาเป็นครูที่นี้นะครับ” 

“จะมาเป็นครูคนใหม่ที่นี้เหรอครับ..ถ้างั้นติดต่อที่ห้องธุรการเลยนะครับ..ผมเป็นคนขับรถและภาร
โรงของที่นี้ อยู่มาตั้งแต่โรงเรียนเพิ่งเปิดใหม่ สี่ปีแล้วครับ” คนตรงหน้าผมบอกว่าเขาเป็นคนขับรถ
และภารโรง ผมแอบเหล่ตามองคนข้างๆที่ยืนทำท่าเบ้ปากเล็กน้อย ข้อเสียคือการมองคนแต่
ภายนอกของณัฐกานต์นี้แหละที่ผมเอือมระอา เมื่อก่อนผมไม่เคยรู้นิสัยจริงๆของเขามากหนัก
หรอกแต่พอเริ่มคบกันไปจนไม่อยากเลิกคราวนี้นิสัยเหล่านี้เริ่มจะออกมาอย่างชัดเจน

“ผมชื่อเขมชาติครับเรียกผมว่าเขมเฉยๆก็ได้ครับ” ผมแนะนำตัวเอง

“เชิญด้านนี้เลยครับเดินตรงไปและเลี้ยวซ้ายขึ้นบันไดตรงและเลี้ยวขวาจะเจอป้ายห้องธุรการครับ..
ผมชื่อแช้มครับ เรียกลุงแช้มครับ” ลุงแช้มบอกผม ผมพยักหน้าและเดินตรงไปตามที่ลุงแช้มบอก

“ไม่เห็นต้องไหว้เลยแค่คนขับรถและภารโรง” กานต์พูดทำเบ้ปากเล็กน้อย

“ถึงเขาจะเป็นแค่ภารโรงหรือคนขับรถแต่เขาก็อาวุโสกว่า..คนไทยหรือเปล่า” ผมหันไปพูดกับ     
ณัฐกานต์  เขาก็แค่หยักไหล่ใส่ผมว่าเขาหาได้แคร์ไม่
                            ผมเดินตรงไปตามทางเดินก็เห็นบันไดทางขึ้น ผมได้เป็นครูฝึกที่สอนที่โรงเรียน
นานาชาติมาก่อนแล้ว  เบื่อมากกับการที่ต้องคอยเจอไม่ซิสู้รบปรบมือกับแต่พวกลูกคุณหนู
 ห้ามตี ห้ามด่า ห้ามว่า ห้ามให้เกรดต่ำๆ ส่วนผมเป็นประเภทให้ไปตามเนื้อผ้าซะด้วยแต่ผมก็
เป็นแค่ครูผู้ช่วยสอนการตัดสินใจคือครูที่ทำหน้าที่สอนเท่านั้น ระหว่างที่ผมกำลังเดินขึ้นบันได
ทางขึ้นเพื่อตรงไปยังชั้นที่สอง

“ปึก” ร่างสูงโปร่งของเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขาเดินถอยหลังลงบันไดมา ก็ชนเข้ากับอกผมตัวเขา
ก็พอๆกับผมนั้นแหละ ทำเอาผมแทบจะตกลงไปและเขาก็ดึงแขนผมไว้ได้ทันก่อนที่ผมจะหล่นลงไป
หรืออาจจะกลิ้งลงกองอยู่ที่พื้น นั้นคงหมดสภาพแน่ๆ คุณครูคนใหม่  สายตาผมปะทะเข้ากับสายตา
หนุ่มคนนั้น มองไปที่ใบหน้าเรียวและคม สายตาที่คมกริบเหมือนคมมีดคิ้วที่หนาและโค้งได้รูปแบบนั้น
 เขาแค่เหล่มองมาที่ผมก่อนจะปล่อยแขนผม

“เขมเป็นอะไรหรือเปล่า” ณัฐกานต์ละสายตาจากมือถือเงยหน้าขึ้นมาถามผม ผมส่ายหัวว่าไม่เป็นอะไร

“เออ ...ขอโทษครับเพ่!” น้ำเสียงกล่าวขอโทษแบบทุ้มๆ หน้าตาใสสะอาดแต่งตัวกวนๆ ชายเสื้อที่หลุดลุ้ย
ออกมาจากกางเกงนักเรียนขาสั้น แต่มันไม่เท่ากับสิ่งที่ผมสะดุดตาคือคิ้วที่หนาๆคู่นั้นและจมูกที่โด่งจนเห็น
ได้ชัดเจน หน้าตาก็บ่งบอกได้ว่าเขาไม่ใช่คนไทยแท้อาจจะมีส่วนครึ้งหนึ่ง หรือแม้จะไม่มากแต่ก็รู้แหละว่าลูกครึ้ง

 ผมเป็นครูฝึกสอนที่โรงเรียนนานาชาติผมเห็นอยูุ่เป็นประจำ

“ไอ้คริส..แม่งไม่รอกรูเลยสัส” เด็กผู้ชายรุ่นเดียวอีกคนวิ่งออมาหยุดตรงคอบันไดดีนะที่เขาเบรคไว้ซะ
ก่อนที่จะลงมาชนผมเข้าอีกคน 

“ขอโทษคร๊าบ” เด็กผู้ชายคนที่วิ่งมาที่หลังโค้งให้ผมก่อนจะรีบตามเด็กที่เดินสองมือล้วงกระเป๋า
พาร่างตัวเองเดินผ่านผมไป 

“ก็กรูเห็นมรึงหน้าม้ออยู่ได้...กรูหิวน้ำสัส!” คนที่ชนผมหันมาตอบเพื่อนสายตาเขาเหลือบผ่านมามองผมนิดหนึ่ง

“สวัสดีค่ะ..คุณที่จะมาเป็นครูใช่ไหมคะ” เสียงผู้หญิงเอ่ยถามผม  ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกับพยักหน้าว่าใช่

“นายคริส!! ครูบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามเอาชายเสื้อออกนอกกางเกง” เสียงครูที่ออกมายืนต้อนรับผมตะโกน
บอกเด็กผู้ชายคนนั้น เขาก็รีบวิ่งๆออกไปทันที นี่แหละนะเด็กนักเรียนกับกฏระเบียบ กฏมีไว้ให้แหกจริงๆเลย
 ผมแอบอมยิ้มออมาเล็กๆ 

“พูดไปเถอะค่ะปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้วค่ะ ..เชิญเลยค่ะ..ท่านผู้อำนวนการรออยู่แล้ว..คุณชื่ออะไรคะ..ดิฉันชื่อครูนิดค่ะ “
 ครูที่ออกมาทักทายผมแนะนำตัว

“ผมชื่อเขมชาติครับเรียกผมว่าเขมก้ได้ครับ ..พี่นิด” ผมพูด ครูนิดยิ้มให้ผมและเอียงตัวมองคนที่เดินตามหลังผมขึ้นมา

“เพื่อนผมครับชื่อ..ณัฐกานต์ครับ” ผมแนะนำณัฐกานต์ ว่าเป็นเพื่อน ครูนิดก็ยิ้มๆ ให้แต่ณัฐการต์หาได้ยิ้มตอบไม่
แถมยังทำเบือนหน้าไปทางอื่นอีกเสียมารยาทจริงๆ เขาไม่ชอบให้ผมสุงสิงกับผู้หญิงนอกจากกลุ่มของเพื่อนเขาเท่านั้น
ผมก็ยิ้มเกลอๆให้ คุณครูนิดก็ยิ้มเจื่อนๆให้ผมเช่นกัน

“เขม..กานต์นั่งรอที่ม้านั่งหินอ่อนนะ” กานต์พูดกระฉากเสียงก่อนจะหันหลังกลับเดินลงไป   ผมก็เดินตามครูนิดเข้า
ไปในห้องที่ท่านผู้อำนวยการนั่งรอผมอยู่ ท่านอายุราวๆ ห้าสิบได้กว่าได้

“สวัสดีครับท่านผอ.” ผมยกมือไหว้ท่าน ผู้อำนวนการโรงเรียนที่ผมกำลังจะมาเป็นครูสอนอย่างเต็มตัว รอยยิ้มที่ดูมี
เมตตาถูกส่งกลับมาให้ผมมันทำให้ผมอุ่นใจที่ผมเลือกมาได้ไกลขนาดนี้

“สวัสดีครับ..เชิญนั่งครับ..คุณเขมชาติใช่ไหมครับ...เดินทางมาเหนื่อยไหมครับ..หวังว่าคงจะหาไม่ยากนะครับ
โรงเรียนเพิ่งจะทำการเปิดสอนได้แค่สี่ปีมักจะไม่ค่อยมีคนรู้จักมากหนัก” ท่านผู้อำนวยการเอ่ยปากชวนผมคุย
 ผมนั่งลงตามที่ท่านผายมือให้ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับท่าน

“ไม่ครับหาไม่ยากเลยครับ...ผมดีใจมากที่ท่านให้โอกาสผมได้เข้ามาทำหน้าที่ครูสอนนักเรียนที่นี้นะครับ “
ผมพูดตอบอย่างสุภาพและอ่อนน้อม

“โรงเรียนของเรามีนักเรียนทั้งหมด  630 คน มีแค่ตึกเดียวสำหรับทำการเรียนการสอนและถูกแบ่งย้อยๆ
ออกเป็นห้องคอมพิวเตอร์ ห้องสื่อการเรียนอื่นๆ เช่นห้องโสตศึกษา มีลานอเนกประสงค์ตรงด้านหน้า
 เอาไว้นั่งเล่นและเรียนวิชาพละ คาดว่าอีกสามเดือนข้างหน้าจะมีโรงยิมเกิดขึ้น” ท่านผอ.พูด ผมพยักหน้า

“นักเรียนต้องมาถึงโรงเรียนก่อน 7.45 น. ชั่วโมงแรกของการเรียน 08.30 น. เลิกเรียน 19.00 น.  มี
ชั่วโมงกิจกรรมทุกวัน ตั้งแต่ บ่ายสองโมงครึ้งจนถึงสี่โมง นักเรียนจะพักทานข้าวเย็นอาหารเย็นจะ
เริ่มเวลา4โมงครึ้งถึงห้าโมงครึ้งที่ห้องอาหารนะครับ อาบน้ำและกลับเข้ามาเรียนตอนห้าโมงครึ้งถึง
หนึ่งทุ่มซึ่งใครมีวิชาเรียนก่อนก็เข้าไปทานอาหารได้ก่อนและหลังจากนั้น นี้คือชั่วโมงติววิชา..คุณ
รับทราบตรงนี้ใช่ไหมครับคุณเขม” ผู้อำนวยการพูดผมก็คิดตามอืมม เรียนเยอะดีนะสิบชั่วโมงเลย
แต่ที่เยอะเขาให้คนที่อยากติวจะได้ไม่ต้องไปหาติวเตอร์ที่อื่นก็เป็นความคิดที่ดีนะ ผมพยักหน้า
ตอบรับท่านผู้อำนวนการทันที  ผมทราบก่อนที่จะเดินทางมานักเรียนที่นี้ส่วนใหญ่เป็นนักเรียน
ประจำจึงไม่แปลกที่เงินเดือนที่ผมขอไปสูงนิดหน่อยเขากลับตอบตกลงโดยไม่ลังเล เล่นให้ผมสอน
ตั้งสิบชั่วโมงแบบนี้ไงเหมือนได้โอทีประมาณนั้น

“ครับผมรับทราบตรงนี้ดีครับท่าน เจ้าหน้าที่โทรไปคุยพร้อมอธิบายให้ผมฟังคร่าวๆ” ผมตอบท่านผู้
อำนวนการไปเขาก็มองผมแวปหนึ่งก่อนจะละสายตาขึ้นมาจากเอกสารตรงหน้าท่าน

“ครูเขม ...คุณจบเอกภาษาอังกฤษมาโดนตรง ..ยังไม่ได้แต่งงาน..มีแฟนหรือยังครับ” ท่าน
ผู้อำนวยการถามผม ผมก็ยิ้มๆให้ท่าน ท่านก็ยิ้มๆตอบให้ผมแบบรอคำตอบ

“เออ...ยังครับ” ผมตอบไปทันที จะให้ผมบอกว่าผมผมแฟนแล้วแต่เป็นผู้ชายงั้นรึ

"ผมว่าน่าจะมีแล้ว”  ผู้อำนวยการพูด แล้วจะถามผมทำไมละครับท่าน ผมนึกในใจ

“ดูจากสีหน้าคุณกังวลที่จะตอบผม แต่ไม่เป็นไรครับอันนี้เรื่องส่วนตัวผมจะไม่เข้าไปยุ่ง" ท่าน
ผู้อำนวยการพูดยิ้มๆให้ผม ผมก็ยิ้มๆตอบแบบเคอะๆเขินๆโดนรู้ทันเข้าจนได้หน้าผมนี้เก็บอาการ
ไม่ค่อยเนียนเลยนะซิ

“โรงเรียนเรามีนักเรียนที่พ่อแม่ส่งให้มากินนอนที่นี้ เรามีหอพักของนักเรียนชายหญิงซึ่งจะแยกกัน
ชัดเจนอยู่แล้ว หอพักครูก็แยกกันได้ชัดเจน บ้านพักสำหรับนักเรียนก็มี พักได้สามคนต่อหนึ่งหลัง
อันนี้ผู้ปกครองจ่ายเพิ่มจะมากกว่าหอพักหน่อย ส่วนของครู ผมมีบ้านพักให้อยู่แล้วเป็นหลังๆ  ครู
สามารถนำรถยนต์หรือรถมอเตอร์ไซค์มาได้นะครับเพื่อว่าต้องการเดินทางออกไปตลาด” ท่านผอ.
พูด ผมก็ยพยักหน้ารับทราบ

“ส่วนอัตราค้าจ้างเราคุยกันแล้วนะครับ..มีคำถามไหมครับ” ท่านผอ.รีบอธิบายคราวๆให้ผมได้ฟัง
อย่างคร่าวๆ แต่ผมก็ฟังตามท่านพูดอย่างเข้าใจดีทุกอย่าง

“ ผมจะเริ่มสอนได้เมื่อไหร่ครับ” ผมถามคำถามท่านกลับถึงการเริ่มสอนของผมในวันแรก

“พรุ่งนี้เลยครับ..ส่วนตารางการสอนของครูเขมไปรับได้ที่ครูนิดนะครับเขารับหน้าที่ทำตรงนี้อยู่"

"บ้านพักของครูเขม บ้านพักครูหลังที่สามนะครับ กุลแจครับ มีอะไรชำรุดเสียหายแจ้งทางครู
ประพันธ์เขาเป็นครูช่างของโรงเรียน “ ผอ.บอกผม ผมก็พยักหน้ารับทราบ ผมคงต้องเดินกลับไปหา
พี่นิดก่อนซินะ

“ถ้าอย่างนั้นขอตัวไปที่บ้านพักเลยนะครับ เพื่อนผมรออยู่นะครับเดี๋ยวเขาจะได้ขับรถกลับกรุงเทพฯ
ผมยังไม่ได้เอารถมาไว้ใช้คงอาทิตย์หน้านะครับท่าน” ผมตอบกับท่านผู้อำนวนการพยักหน้าให้ผม 
ผมลุกและเดินออกมาจากห้องทำงานท่าน ผมเดินย้อนกลับมายังห้องธุรการห้องที่ผมเดินผ่านไป
เมื่อสักครู่ก่อนจะไปพบท่านผู้อำนวนการ

“ขออนุญาตนะครับ..ผมจะขอตารางการสอนนะครับ” ผมเดินเข้าไปด้านใน ครูผู้หญิงที่กำลังจับ
กลุ่มคุยกัน ทุกคนหยุดการสนทนาและหันหน้ามาทางผมกันหมดเลย

“ครูคนใหม่เหรอ...หล่อจัง” ผมได้รับคำชมก็ยิ้มหน้าบานเลยซิครับว่าผมหล่อเป็นเรื่องที่ปกติ ผม
เป็นคงแต่งตัวเก่งดูแลตัวเองค้อนข้างดี อันนี้มาจากณัฐกานต์ช่วยผม

“ครูเขมคะ...นี้ค่ะตารางการสอน..เริ่มสอนพรุ่งนี้เลยค่ะ...ยินดีต้อนรับนะค่ะ ..นี้ครูอรพรรณ์ครูสอน
วิชาพุทธศาสนา และครูถาวรครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ค่ะ” ครูนิด หรือพี่นิดแนะนำให้ผมรู้จักผมโค้ง
เพื่อเป็นการตอบรับ

“สวัสดีครับ ผมเขมชาติ หรือเรียกว่าเขมก็ได้ครับ” ผมแนะนำตัวเอง แต่ละคนมองผมยิ้มๆ  ผมก็โค้ง
ให้อย่างสุภาพก่อนจะเดินออกจากห้องไป เพราะณัฐกานต์เขารอผมอยู่ป่านนี้คงหน้ามุ่ยไปเป็นที่
เรียบร้อยแล้ว ทันทีที่ผมก้าวเท้าลงมาก็เจอคนที่ยืนรอ เขายืนกดมือถือเล่นไปด้วย หันมองผมด้วยสี
หน้าที่รู้ได้ว่ากำลังเริ่มจะหงุดทั้งอากาศที่ร้อนระอุแบบนี้

“เสร็จแล้วเหรอ..ร้อนมาก...นี้ไปที่บ้านพักได้เลยใช่ไหมเขม” กานต์ถามผม

“กานต์จะอยู่ค้างกับเขมคืนนี้หรือว่าจะขับรถกลับเลยละ” ผมถามกานต์

“น่าเบื่อแบบนี้ขับรถกลับดีกว่าแล้ววันศุกร์ตอนเย็นจะมารับแล้วกันนะเขม” กานต์ตอบด้วยท่าทีไม่
สบอารมณ์หนัก ผมเข้าไปนั่งในรถสายตาผมก็หันไปพบกับเด็กผู้ชายที่เดินชนผมเมื่อสักครู  หุ่นที่
ล่ำและซิกแพคแม้จะไม่มากมายแต่ก็มีแหละถึงจะไม่ได้ดูเหมือนนักเล่นกล้ามทั่วไปก็ตาม แต่มันก็
ทำให้ผมไม่อาจจะละสายตาจากเขาได้  ตอนนี้เขากำลังเปิดก๊อกน้ำสาธารณะเพื่อดื่ม ก๊อกน้ำที่
ต้องเปิดให้น้ำพุ้งขึ้นและก้มหน้าลงเอาปากรอให้น้ำพุ้งผ่านกระพุ้งแก้มเคยดูในหนังหรือโฆษณา
ไหมครับ แบบนั้นเลยผมแถบจะอ้าปากตามเขาแต่ก็ชะงักเพราะว่ามีเด็กผู้หญิงเดินมาพร้อมกับส่ง
ผ้าเช็ดหน้าให้ ตามาด้วยสายตาที่หวานหยดย้อนแบบนั้นคงไม่ใช่แค่เพื่อนแน่ๆ คงจะแฟนนั้นแหละ
แล้วเราจะไปอะไรกับเขาวะ เขม

“มองอยู่นั้นแหละหรือว่าเดี๋ยวนี้จะกินชะนี” กานต์เอ่ยปากถามผมดันคิดว่าว่าผมมองเด็กผู้หญิงอีกแต่
ก็ดีจะได้ไม่ต้องตอบคำถามว่ามองเด็กผู้ชายคนนั้นทำไม

“กานต์” ผมหันมาเรียกชื่อณัฐกานต์คงรู้ตัว เขาก็หันไปมองทางอื่นแทนและขับรถออกไป  ผม
กับณัฐกานต์เราคบกัน ผมเองนะเป็นรุกส่วนณัฐกานต์นะก็เป็นรับ แต่นี้ผมกลับมีความรู้สึกพิเศษ
เกิดขึ้นหรือว่าที่ผมเป็นอยู่มันยังไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของผมกันแน่  เห้ยไม่จริงนะเขมจะมาเปลี่ยน
บ้านอะไรตอนนี้ อาจจะแค่สับสนไปพยายามปลอบตัวเอง


“เดี๋ยวกานต์ขับตรงไปนะครับและก็เลี้ยวตรงหัวมุมด้านหน้านะครับ เลี้ยวขวาเขมคิดว่าตรงไปอีก
นิดก็ถึงบ้านพักครู ดูจากแผนทีบ้านพักของเขมหลังที่สี่นะครับกานต์ ” ผมคอยบอกเส้นทางกับณัฐ
กานต์ เขาก็พยักหน้า พอรถแล่นเข้ามาตามถนนเล็กๆ มันก็ค้อนข้างไกลอยู่เหมือนกันถ้าหากต้อง
เดินออกทุกวัน  บ้านพักสไตล์ยุโรบหลังคาสโลป  หลังเล็กๆ มีที่จอดรถด้านหน้า ผมอมยิ้มออกมา
เพราะว่าผมชอบแบบนี้สไตล์แบบนี้เลย[/font][/size]

******************************************************************************************
เขียนใหม่อีกครั้งไม่รู้ว่าจะพอไปไหวไหมค่ะ  ฝากด้วยนะคะเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่คนแต่งอยากจะแชร์ผ่านนิยาย(สมัครเล่น)  ยินดีรับทุกคำแน่นำค่ะ มีคำผิดบอกด้วยนะคะ

รักคนอ่าน

[PFlove]

  มาเจิมนิยายใหม่ค่ะ...เริ่มมาก็ไม่ปลื้มกานต์แล้วแหละ เอ๊ะ เขมคิดอะไรกับคริสโตเฟอร์นะ
รอตอนต่อไปค่ะ ...

[Alice111]

ต่อจากข้างบนค่ะ 

“อะไรกันหลังเล็กนิดเดียวเอง” กานต์เอ่ยขึ้นมาทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ นั้นไงความคิดที่แตกต่างกัน
ของผมสองคน

“กานต์..แค่นี้ก็พอแล้ว..และพักคนเดียวมันก็ส่วนตัวดี” ผมพูดพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อยให้กับความ
ช่างติของณัฐกานต์ ผมก้มลงหยิบกระเป๋าเดินทางลงจากรถและขนขึ้นไปบนบ้านพักทันที
ณัฐกานต์ตามขึ้นมา ก็ไม่มีอะไรมากมาย มีส่วนที่เป็นครัวห้องนอนและมุมไว้สำหรับเป็นมุมทำงาน
มีตู้ชั้นวางทีวีกลางเก่ากลางใหม่ตึ้งอยู่และมีโซฟาเก่าเล็กน้อยของผมนะแต่ของณัฐกานต์คงเรียก
ได้ว่าซากจะดีกว่า 

“นี้ถ้าแม่ของเขมมาเห็นนี้คงลมใส่..ลูกชายเรียนจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแต่ดันมาเป็นครูที่นี้..ดูซิ
เขมมีอะไรบ้างตู้เย็นใช้งานได้ไหมเนี๊ยะ” ณัฐกานต์พูดไปพร้อมกับเดินไปปิดตู้เย็นดู ผมปล่อยให้นัก
วิจารณ์เขาบ่นไปตามเรื่องตามราวของเขา ผมเดินตรงเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับวางกระเป๋าลงที่
ปลายเตียง เตียงไม้ขนาดคิงไซส์ ห้องนอนที่ถูกทำความสะอาดไว้อยู่แล้ว หน้าต่างเล็กๆที่ถูกเปิดให้
ลมเช้าพัดเข้ามาด้านใน

“อะไรเนี๊ยะ! ..แอร์ก็ไม่มีเหรอ..ว่าจะค้างด้วยขับรถกลับดีกว่าไม่ไหวอะอยู่ไม่ได้หรอกเขม” ณัฐ
กานต์พูดพร้อมกับเบ้ปาก  ผมรู้ว่าเขาไม่ชอบที่แคบๆ เขาชอบพื้นที่กว้างๆและการตกแต่งก็ต้อง
ทันสมัยสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

“ถ้าเขมจะให้กานต์อยู่ด้วยเขมต้องบอกเขาว่าให้ติดแอร์ให้หรือไม่ก็หาบ้านพักที่อื่นอยู่นะเขม แบบ
นี้ไม่ไหวกานต์ไม่เอาด้วยหรอกนะ” ณัฐกานต์พูด

“กานต์เขมเพิ่งจะมานะเขมก็ไม่รู้อะไรที่นี้มากหนักไม่ว่าการเดินทางหรือว่าบ้านพัก บ้านเช่าอะไร
พวกนี้เขมยังไม่รู้...อาจจะต้องรอให้อะไรๆมันเข้าที่เข้าทางก่อนะ” ผมพูดพร้อมกับจับไหล่ณัฐกานต์

และหมุนตัวหันมาหาผม

“กานต์..ไว้ให้ทุกอย่างมันเข้าที่เข้าทางก่อน..เขมจะติดแอร์ให้นะ  ..นะครับ..” ผมพูดผมมองจ้อง
ใบหน้าของคนรักตรงหน้า ยกมือขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าณัฐกานต์ เขาเป็นคนที่หน้าหวาน
และคมเข้ม พ่อแม่เป็นคนใต้แต่แปลกนะณัฐกานต์กับเป็นคนที่มีผิวขาวและยิ่งฉีดและกินอาหาร
เสริมนี้ยิ่งขาวเข้าไปใหญ่

        ผมขยับเข้าไปสวมกอดณัฐกานต์หวังจะได้สั่งลาคนรัก ก่อนที่จะไมได้.... ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา
มีอะไรกันอาทิตย์ละครั้งได้มั้ง เมื่อคืนก็ชวดไปทีหนึ่งแล้ว

“จะทำอะไรนะเขม” ณัฐกานต์ถามผมพร้อมยกมือขึ้นดันหน้าอกผมไว้ไม่แรง ผมรู้ดีว่าณัฐกานต์
ต้องการผม  ผมส่งยิ้มเจ้าเลห์ให้ณัฐกานต์พร้อมกระชับกอดเข้ามาอีกจนหน้าอกณัฐกานต์เข้ามา
ชิดกับหน้าอกผม

“เขมรู้ว่านะว่ากานต์ก็รู้ดีว่าเขมต้องการจะทำอะไร....ขอหน่อยไห้ไหม..อีกตั้งห้าวันกว่ากานต์จะมา
รับเขม..นะ...เมื่อคืนก็ไม่ได้เพราะว่า..กานต์เมา..” ผมพูดกับณัฐกานต์

“เขมก็เมื่อวานวันเกิดเพื่อนรักของกานต์นะและก็ไมได้เมามากแต่ที่ไม่ทำเพราะว่า..” กานต์พูด
พร้อมกันหาหนี ผมก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน

"ช่างเถอะกานต์ไม่อยากทะเลาะกับเขมยังไงเราก็คบกันมาตั้งสี่ปีนะ" ณัฐกานต์พูด ผมค่อยช้อน
ใบหน้าของณัฐกานต์ขึ้นมาเชยชม

“ใช่สี่ปีมีค่ามากเลยนะ..เขมอยากมีรักแรกรักเดียวและรักสุดท้าย..เขาอยากให้คู่เรารักกันเหมือน
เช่นคู่หนุ่มสาวทั่วๆไป ไม่อยากให้เป็นอย่างที่พ่อของกานต์พูดเลยว่ารักแบบนี้คบไปไม่นานก็เลิก”
ผมพูดเพราะกว่าที่พ่อแม่ของณัฐกานต์จะยินยอมให้เราทั้งคู่คบกันผมก็ต้องเทียวไปหาท่านไปทำ
ให้ท่านให้ว่าผมกับณัฐกานต์เรารักกันจริงและมั่นคงพร้อมที่จะสร้างครอบครัวกัน

“นะครับ..อืมม” ผมพูดและผลักดันร่างนั้นลงไปนอนลงบนที่นอน ผมก็รีบปืนขึ้นไปทาบทับร่างนั้น
ทันทีพร้อมกับพรมจูบไปทั่วเรือนร่างนั้น เสื้อผ้าของผมทั้งคู่ถูกถอดกระเด็นไปคนละทิศละทางและ
บทรักของสองหนุ่มก็เริ่มขึ้น  ผมใช้เวลาเกือบครึ้งชั่วโมงกว่าบทรักจะจบลง  เห็นผมแบบนี้แต่ลีรัก
บนเตียงนี้สุดยอด และนี้แหละที่ทำให้กานต์ไม่ยอมไปจากผมและตัวผมเองก็ไม่อยากมีคนอื่น  ผม
อยากมีรักเดียวไม่อยากเป็นอย่างที่ใครเขาว่าไว้ว่ารักแบบของผมมันไม่จีรังยั่งยืน ที่บอกกันว่า
ความรักแบบชายรักชายมักจะรักง่ายหน่ายเร็ว แต่ผมจะพยายามทำให้เขาเห็นว่ามันไม่ใช่เราสอง
คนจะสร้างครอบครัวกันได้และมีความสุขกันได้ไปจนแก่ถ้าผมประคองมันไปได้จริงๆ

“อ่าห์...อ่าห์ ..เขม..โอ้วว...อู้ยย...กานต์..มะ..ไม่..ไหว ..แล้ว” ครวญครางฟังไม่ศัพท์ ผมก็ใส่เอาใส่
เอาไม่ยั้งเช่นกัน เสียงเตียงไม้ดังเอียดอ้าดๆ ผมคิดนะว่าคงไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอกนะ

    แฮ้ก!!! เสียงอาการหอบเหนื่อยของทั้งคู่กับกิจกรรมในร่มที่เรียกเหงือได้ไม่ต่างกับการวิ่งรอบ
สนามฟุตบอลสามรอบ เหงือที่แตกรินไหลไปทุกอณูของรูขุมขน คนที่อยู่เบื่องร่างก็หน้าตาเหยเก
ด้วยความเสียวซ้าน เล็กมือที่กดจิกลงบนแผ่นหลังเพื่อลดอาการเหล่านั้นลง

“ปักๆๆ” เสียงเนื้ออ่อนกระทบเนื้ออ่อนก็ดังขึ้นเป็นจังหวะ

“อ้าห์..เขม...” กานต์ครางชื่อผมก่อนจะหมอบราบไปที่นอน ผมเองก็เช่นกันทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ร่าง
บางๆ นั้น ผมพลิกมานอนตะแครงหน้าที่งอหงิกกลับมามีรอยยิ้มทันทีเลยนะ

“อยากให้ทำให้ก็บอกดีดีซิจะทำหน้างอนทำไมทั้งวัน” ผมถามคนที่นอนพลิกมาก่ายหน้าอกผม

“ที่กานต์ไม่ยอมไปไหนก็เพราะว่าเขมรู้ใจกานต์แบบนี้ไง...ว่าแต่อย่าลืมติดแอร์นะหรือไม่กานต์จะ
ติดให้เองเลย..และที่นอนก็แข็งเปลี่ยนใหม่ก็ดีนะตู้เย็นด้วย..ทีวีแสนจะโบราณ..เอาที่คอนโดมาไว้
ที่นี้เครื่องหนึ่งแล้วกันนะ..เตาแก็สก็..อะไรเตาแก็สปิกนิก” กานต์บ่นผมใหญ่เลยพร้อมกันเดินเข้า
ห้องน้ำไปทันที

“โอ้ยยห้องน้ำก็ดูไม่ได้เลยอะเขม..ไม่ไหวนะ..กานต์มานี้หาโรงแรมดีดีอยู่นะถ้าไม่อย่างนั้นกานต์ไม่
ค้างด้วยแน่หรือไม่เขมก็ขับรถกลับและไปเจอกันที่คอนโดแล้วกัน”กานต์พูดอย่างอารมณ์เสีย ณัฐ
กานต์คนเดิมกลับมาอีกแล้วผมก็ยกมือลูบใบหน้าตัวเอง  ผมเดินเข้าไปดูมันใกล้ๆก็ใช่มันออกจะ
เก่านิดๆแค่นั้นเอง กานต์แต่งตัวเตรียมจะกลับ ผมก็แต่งตัวจะได้ลงไปส่งกานต์ขึ้นรถเช่นกัน

“เจอกันวันศุกร์นะ..อ้อ..วันเกิดอีพูดดิ้งมันไปด้วยนะมันถามหาไม่รู้ว่ามันอยากจะงาบกล้วยเขม
หรือไง” กานต์พูดผมก็อมยิ้ม ผมยืนมองกานต์ที่กำลังจะเปิดประตูรถเก๋งสีขาว จู่ๆ ก็มีวัตถุกลมๆพุ้ง
แหวกอากาศมาอย่างรวดเร็ว

“กานต์” ผมเรียกกานต์ เพราะว่าเจ้าสิ่งนั้นมันพุ้งตรงมาทางณัฐกานต์ เขาก็หลบสิ่งนั้นได้อย่าง
หวุดหวิด

“ปึก” เสียงกระทบกับฝาผนังไม้ข้างบ้านและตกลงกับพื้น ผมถึงได้รู้ว่ามันคือลูกฟุตบอล ผมรีบเดิน
ลงจากบันไดลงมาหาณัฐกานต์ทันที ดูสีหน้าตกใจอยู่เหมือนกันมันเชียดเขาไปแค่นิดเดียวเท่านั้น

“กานต์เป็นอะไรไหม” ผมถามณัฐกานต์ที่ยืนทำหน้าเหวอ พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ ณัฐกานต์นะ
หวงหน้าตาของเขามากที่สุด

“ไม่ละ..ใครกันเตะบอลไม่แหกตาดูอะไรว่ามีคนหรือไม่มีคน” กานต์พูดด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

“ไม่เอานะ....ลูกฟุตบอลนี้คงมาจากสนามฟุตบอลนะเขาคงไม่คิดว่ามันจะพุ้งมาตรงกานต์..ไม่เป็น
อะไรก็ดีแล้ว” ผมพูดกานต์ค้อนใส่ผมทีหนึ่ง

“ขอโทษครับพี่ผมขอลูกฟุตบอลคืนด้วยครับ” เสียงนี้ผมจำได้ดีแม้จะได้ยินแค่ประโยคสั้นๆ แต่ทำไม
จำได้แม่นยำหนักนะ ผมหันไปมอง คนที่เดินลงมาชนผมที่บันไดทางขึ้นไปห้องธุรการนั้นเอง และ
เขาก็วิ่งมาทางบ้านพักของผม 

“นายเตะมาเหรอ..รู้ไหมว่ามันเกือบโดนฉันและรถฉัน” กานต์พูด

“กานต์ไม่เอานะ..อะ..ลูกบอล” ผมปรามกานต์และส่งลูกฟุตบอลคืนให้เด็กหนุ่มคนนั้น

“ผมเองก็ไม่ทราบหรอกครับว่าฟุตบอลมันจะมาลงตรงนี้และโดนคุณ..ผมไม่ได้มีญาณวิเศษจะได้
เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้า” เด็กผู้ชายคนนั้นพูดก่อนจะรีบวิ่งออกไป

“เขมได้ยินไหมค่ะว่าเด็กบ้านนอกที่นี้มักจะเป็นนิสัยแบบนี้” กานต์พูดก่อนจะรีบขึ้นรถเก๋งและขับ

ออกไปทันทีอย่างรวดเร็ว ผมก็สวมร้องเท้าพร้อมกับเดินไปยังทางเดินที่เด็กผู้ชายคนั้นเดินออกไป 
เป็นสนาฟุตบอลและสนามกีฬาของโรงเรียนด้วยซินะ ผมยืนมองหนุ่มที่ผมรู้สึกสะดุดตาเขาตั้งแต่
แรกพบ กำลังเตะฟุตบอลกับเพื่อนในสนามสายตาผมก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงที่ยืนส่งผ้าเช็ดหน้า
ให้หนุ่มคนนั้นแสดงว่าต้องมีอะไรที่พิเศษต่อกันถึงได้มานั่งเฝ้ากันได้ขนาดนี้ ถ้ามีแฟนเป็นผู้หญิงก็
แสดงว่าเขาไม่ใช่เกย์หรอกนะไอ้เขมเอ่ย ผมยืนมองอยู่สักพักก็เดินกลับบ้านพักเพื่อนจะได้เก็บ
เสื้อผ้าเข้าตู้และจัดข้าวของเข้าทีเข้าและดูว่าขาดเหลืออะไรจะได้หาซื้อเข้ามาแต่จะซื้อยังไงละลืม
ไปว่าไม่มีรถผมใช้เวลาอยู่สักพักในการจัดเก็บทุกอย่างให้เข้าที่จนกระทั้งเกือบได้เวลาอาหารเย็น
แล้วซินะ ผมเปลี่ยนเป็นกางเกงสามส่วนสวมเสื้อเชิ้ตคอโบโลสวมร้องเท้าแตะ ผมคงต้องเดินไปที่
โรงอาหาร บรรยากาศแบบนี้ผมชอบจังเลยนึกถึงบ้านคุณยายที่ราชบุรีจัง บรรยากาศร่มรืนแบบนี้
แหละ ผมเบื่อความวุ่นวายในเมื่องหลวงเต็มที มองไปทางไหนก็มีแต่ตึกสูงและบ้านเรือนที่ผุดขึ้นราว
กับดอกเห็ด  แต่ว่าตอนนี้ผมเริ่มจะหลงแล้วซิ หาห้องอาหารไม่เจอเห็นว่ามีตึก
เดียวแต่ก็มีหยิบย่อยไปหมดต้นไม้มันก็เยอะด้วย

“ขอโทษนะครับ...น้องครับ” ผมเห็นมีคนกำลังยืนเปิดให้น้ำพุ้งขึ้นราดรดหัวตัวเอง เสื้อนักฟุตบอลที่
เปียกชุ้มเหงือก็แนบตัวมันทำให้เห็นสรีระของเด็กหนุ่มคนนี้ กางเกงที่ลู่ไปตามท่อนขานั้นมันทำให้
ผมเห็นว่าตรงเป่ามันตุงๆนะ เห้ย!..นี้ผมมองลงไปได้ยังไงต่ำลงไปขนาดนั้น

“มองแบบนี้คิดอะไรกับผมหรือเปล่า” ผมก็สะดุ้งเด็กคนนั้นอีกแล้ว

“เออ..ไม่นิ..แค่จะถามว่าโรงอาหารของโรงเรียนไปทางไหนนะ” ผมถามเด็กผู้ชายคนนั้น

“อ้อ..คุณนั้นเองมาเป็นครูที่นี้เหรอครับ..” เด็กคนนั้นถามผมกลับ ผมพยักหน้าว่าใช่

“ก็เดิน..ตรงไป..เลี้ยวซ้าย..เลี้ยวขวา..เลี้ยวขวา..และก็เลี้ยวขวา และเดือนตรงมาอีกหน่อยก็จะเห็น
ทางเข้าโรงอาหาร” เด็กคนนี้พูดผมก็นึกภาพตาม ผมว่าเด็กนี้กวนผมแล้วแหละ

“อย่ากวน...โรงอาหารอยู่ตรงไหน” ผมกลับทำสีหน้าดุใส่

“ตามมาแล้วกันจะไปกินข้าวอยู่พอดีเลย” เด็กคนนั้นหยักไหล่บอกให้ผมก็เดินตามเขาไป

“เราชื่ออะไร” ผมถามเด็กผู้ชายที่เอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆขึ้นมาเช็ดน้ำบนศรีษะของเขา ความสูงนี้ไล่ๆ
กับผมได้เลยนะเนี๊ยะ ตัวสูงใช่เล่น

“ทำไมอะจะเอาไปหักคะแนนเหรอ”เด็กผู้ชายคนนั้นหันมาถามผมกลับ

“ถ้าจะหักนะไม่จำเป็นต้องถามเราอย่างเดียวก็ได้มั้ง..เพราะว่าดูท่าจะเกเรใช่เล่นนะเรานะ” ผมพูด
และคนที่ถูกชมก็หันขวับมามองผมในทันที

“ตกลงชื่ออะไรละ” ผมถามอีกที

“ชื่อคริส หรือคริสโตเฟอร์ เดนิส เมกินสัน” เด็กคนนี้พูดชื่อเป็นภาษาอังกฤษแบบนี้แต่พูดไทยได้
ชัดเจนมาก

“เราเป็นเด็กต่างชาติเหรอ” ผมถามเขากลับดูท่าเขาจะอึกอักที่จะตอบผมนะ

“นั้นห้องอาหารผมจะขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน..แค่นี้คุณคงเดินไปถูกนะครับคุณครู” คริสโต
เฟอร์บอกผมพร้อมกับรีบเดินแยกไปทางหอพักนักเรียนทันที ผมอยากรู้จังว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้
พ่อแม่เขาเป็นคนต่างชาติแต่ทำไมให้ลูกมาเรียนที่นี้ละ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ถูกเก็บไว้ในใจ
เด็กผู้ชายคนนี้แต่ที่น่าแปลกทำไมผมถึงได้อยากรู้มากอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเด็กคนนี้มากจริงๆ 

“หล่ออะแก...ครูคนใหม่หรือเปล่า...” เด็กนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งที่เดินออกมาจากห้องอาหารเขาพา
กันมองเหลียวหลังมาที่ผมและยิ้มให้ผมกันด้วย ผมก็ยิ้มตอบกลับให้ ผมเดินเข้าไปในห้องอาหาร
เป็นเหมือนศูนย์อาหารเล็กๆ มีแม่ค้าสามสี่ร้านและร้านเครื่องดื่ม ผมเดินไปยืนมองๆว่าจะทาน
อะไร มีก๋วยเตียว ข้าวราดแกง และ ข้าวมันไก่

“คริส..ลงมาทานข้าวได้แล้วแก้มรออยู่นะ..ไม่เอาอะจะทานกับที่รัก..นะคริสนะ..ทำไมอะอะไรจะ
เหนื่อยขนาดนั้น..ไม่รู้แหละแก้มจะรออยู่ตรงนี้..แค่นี้นะคะคริสเสียงเด็กผู้หญิงโทรศัพท์หาคริส คง
หนุ่มหน่อยที่ผมพบเจอระหว่างทางและเดินแยกไปหอพัก เด็กผู้หญิงคนนี้คงเป็นแฟน ก็ไม่แปลกรัก
ในวัยเรียนมันก็ต้องมีกันบ้างถึงแม้ว่าจะถูกห้ามปรามแต่เรื่องพวกนี้มันห้ามกันไม่ได้อยู่แล้วผมเอง
ก็ยังมีแฟนเลยแต่ไม่เคยทำอะไรเลยแค่คุยคบจนสุดท้ายเขาก็ขอเลิกเพราะว่าเขาบอกว่าผมนะไม่
แมนต้องเป็นเกย์แน่ๆเลย  ไม่เคยจับมือไม่เคยหอมแก้ม ไม่เคยล่วงเกินอะไรเธอเลย แต่แทนที่นาง
จะดีใจว่าผมเป็นคนสุภาพให้เกรียติเธอ และนั้นก็คือจุดแรกที่ทำให้ผมเริ่มสังเกตุตัวเองว่าผมเป็น
แบบไหนกันแน่จนมาลงเอ่ยที่แฟนคนที่สองคือ ณัฐกานต์  [/font][/size]
 
******************************************************************************************
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะค่ะ คนเขียนก็ใหม่ อยากได้คำแนะนำเยอะๆจัง ปล.มีคำผิดบอกด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ไม่รู้ว่าสะกดภาษาอังกฤษ เขมชาติถูกไหมนะ..ถ้าผิดพลาดขอภัยด้วยนะค่ะ ...

[chickygirl]

เขมนี้แอบชอบนักเรียนเหรอ ..คริสโตเฟอร์นั้ก็เสน่แรงเกิ้นชะนีแย้งกันขนาดนี้..
หมือนเขมจะโดนกานต์สวมเขายังไงก็ไม่รู้นะ.. รอตอนต่อไปค่ะ

[PFlove]

ได้เจอกันแล้ว เขมจะปรามคริสโตเฟอร์อยู่ไหม..อยากรู้ทำไมเขาเกลียดภาษาอังกฤษ..รอลุ้นกันต่อไป 

[Alice111]

คงต้องพักเรื่องนี้ไว้ก่อน .จะกลับไปแก้ไขใหม่
 

[PFlove]

กำลังรอตอนต่อไปอยู่เลยค่ะ

[iceman555]

หืมม กานต์กะเขมนิสัยไม่เหมือนกันเลย ไมรอดแน่ๆ

[Alice111]

หืมม กานต์กะเขมนิสัยไม่เหมือนกันเลย ไมรอดแน่ๆ

ขอบคุณนะค่ะ   

[Alice111]

รักนี้เกิดขึ้นในรั่วโรงเรียน(ครูXนักเรียน)

ตอนที่ 2

   

       วันแรกของการไปสอนหนังสือของผม ตื่นเต้นมากจริงๆ ผมตื่นมาแต่เช้าตรู่ แต่งตัวด้วย
เสื้อเชิ้ตเข้ารูปพอดีตัวสีฟ้ายี่ห้อแอร์โรว์ ตัวนี้ณัฐกานต์ซื้อให้ผมเป็นของขวัญวันเกิด
       และก่อนที่ผมจะออกจากบ้านผมกดส่งข้อความหาณัฐกานต์สักหน่อยส่งข้อความ
ผ่านทางมือถือ และผมคิดว่าจะลองถามท่านผอ.ดูว่าผมจะสามารถติดตั้งไวไฟที่บ้านพัก
ได้หรือไม่ เพื่อจะต้องเอาไว้สไกป์คุยกับทางบ้านหรือว่าณัฐกานต์

“อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก..ตื่นไปทำงานหรือยังระวังตื่นสายนะที่รัก..สายๆเขมโทรหานะครับ”
ผมส่งข้อความหาณัฐกานต์และมันก็เป็นเรื่องปกติที่เขาจะอ่านโดยไม่ตอบกลับในทันที
ผมก็ไม่เคยนั่งงอแงในเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว ผมเดินเท้าออกมาตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเอง
รู้สึกตื่นเต้นจัง ผมภูมิใจในตัวเองที่มีลูกศิษย์เรียกว่าอาจารย์หรือครู อาชีพนี้เป็นอาชีพที่มีแต่ให้กับให้จริงๆ

“สวัสดีครับคุณ” ผมได้ยินเสียงเอ่ยทักทายผมมาจากด้านหลังของผม  ผมเหลียวหลัง
กลับไปมอง ผู้ชายแต่งตัวดูดีขับรถมอเตอร์ไซด์ยามาฮ่าสภาพกลางเก่ากลางใหม่ ขับ
ตามหลังผมอยู่ ผมคงขวางทางเขาอยู่ก็จึงเดินหลบให้เขาผ่านไปพร้อมส่งยิ้มทักทาย

“คุณพักที่บ้านพักครูเหรอครับ แสดงว่าเป็นครูมาอยู่ใหม่ใช่มั้ยครับ” เขาจอดรถถามผม
ผมพยักหน้าตอบว่าใช่

“ผมเพิ่งมาถึงเมื่อวานครับ ..ผมชื่อเขมชาติหรือเขมครับ ผมเป็นครูสอนวิชาภาษาอังกฤษ”
ผมบอกคนที่จอดรถทักทายผม

“ผมชื่อครูปริพนธ์ ผมเป็นครูสอนวิชาวิทยาศาสตร์ครับ..ถ้าอย่างนั้นครูขึ้นมาเลยครับผม
ไปส่งให้ถ้าจะเดินก็ไกลพอสมควรแค่ยืนสอนก็เมื่อยจะแย่แล้วครับ ขึ้นมาเลยครับครูเขม”
คนที่จอดรถรอรับผมเรียกผมให้ซ้อนรถมอเตอไซด์เขาออกไปด้วยกันผมก็ขึ้นไปซ้อนท้าย
ทันที

“ต้องหารถไว้ใช้สักคันนะครับคุณเขมจะได้ออกมาทำงานได้สะดวก” ครูปริพนธิ์หันมา
บอกผมขณะขับรถอยู่

“ครับผมมีแต่ผมคิดว่าน่าจะเอามาอาทิตย์หน้านะครับ” ผมบอกครูปริพนธิ์ เขาก็พยัก
หน้าครูปริพนธ์จอดส่งผมด้านหน้าของตัวอาคารเรียน

“ขอบคุณมากนะครับครูปริพนธิ์” ผมกล่าวขอบคุณ

“เรียกผมโจ้ก็ได้ครับ..ถ้าจะออกไปซื้ออะไรทานยื่มรถผมไปได้นะครับ ผมพักอยู่บ้านพัก
หลังที่หก..ยินดีทีรู้จักครับคุณเขม” ครูปริพนธิ์บอกผมพร้อมโบกมือให้ผมก่อนขับรถ
ออกไป

“อรุณสวัดส์ค่ะคุณเขม..เป็นยังไงบ้างคะ นอนหลับสบายดีไหมคะ..ที่นี้ค่อนข้างเงียบดู
เหมือนว่าน่าเบื่อไม่มีอะไรที่น่าสนใจไปนิดนึง” ครูนิดนั้นเอง เขาทักทายผมขณะที่ผมเข้า
ไปในห้องธุรการคงมีห้องเดียวนี้แหละครับ สำหรับครูนั่งพักและนั่งทำงานระหว่างรอเข้า
สอน

“อรุณสวัสดิ์ครับพี่นิด ..ผมหลับสบายดีครับสบายมากทีเดียว..ผมชอบที่เงียบๆแบบนี้นะ
ครับ” ผมหันไปตอบครูนิดเขาก็ยิ้มดีใจ

“โต๊ะคุณครูเขมอยู่ตรงนั้นนะคะ..จะลงไปทานข้าวก่อนก็ได้นะคะยังมีเวลาเหลือค่ะ” พี่นิด
บอกผม ผมก็เดินไปที่โต๊ะมีพวกหนังสือการเรียนการสอนวางอยู่แล้ว คงเป็นของคุณครู
คนเก่าผมได้ยินว่าเขาย้ายด่วนแต่ไม่ได้ถามว่าด่วนเพราะอะไร ห้องแรกที่ผมจะเข้าสอน
คือ ชั้นม.4/2 

“ถ้าอย่างนั้นผมขอลงไปทานอาหารก่อนนะครับพี่นิด” ครูนิดพยักหน้าผมลุกออกจากโต๊ะ
ทำงานระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออก

“อรุณสวัสดิ์ครับ” ผมทักทายคุณครูที่เพิ่งเข้ามาในห้องพักครูเช่นกัน มีครูที่ผมพบเมื่อวาน
และครูคนใหม่

“ครูคนใหม่เหรอคะพี่อรพรรณ” ผมได้ยินเสียงถามดังมาเบาจากคนใหม่ ผมหันไปยิ้มให้
อย่างไมตรีว่าใช่ครับผมเป็นครูคนใหม่

“ชื่อครูเขมนะรินดาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษคนใหม่นะ...นี้ครูรินดาเธอสอนนาฏศิลป์ค่ะ..
ครูเขม” ครูอรพรรณแนะนำครูคนใหม่ให้ผมรู้จัก ผมยิ้มทักทาย ใบหน้าอ่อนหวานตัวเล็ก
ดูนุ่มนวลแบบนี้ครูนาฏศิลป์อยู่แล้ว ครูอรพรรณมองผมและเลิกคิ้วเป็นคำถามว่าผม
กำลังจะไปไหน

“ผมกำลังจะลงไปทานข้าวนะครับครูอรพรรณ์”

"ลืมไปเรียกว่าครูอรก็ได้นะคะ" ครูอรพรรณบอกผม ผมพยักหน้า

“ดีเลยค่ะกำลังจะลงไปทานอยู่พอดี ถ้าอย่างนั้นเราไปพร้อมกันเลยดีไหมคะรอแป๊ปหนึ่ง
นะคะ” คุณอรพรรณพูดผมพยักหน้าและสองสาวก็ออกมาพร้อมลงไปทานข้าวกับผม
เช่นกัน ผมไม่ได้หลงหรือเข้าข้างตัวเองนะ เสน่ห์ผมค้อนข้างแรงมีทั้งเพศเดียวกันและเพศ
ตรงข้าม คงเพราะว่าหุ่นที่ไม่ได้ดูอ่อนแอ่นมันก็ยากนะที่ดูออกว่าผมเป็นแมนหรือแอ๊
บแมน แม้ว่าหน้าตาดีจะไม่ได้จัดอยู่ในขั้นที่ดีมากแต่ผมค้อนข้างดูแลตัวเองดีผิวพรรณ
และการแต่งกายด้วย ดูได้จากสองสาวที่เดินตีคุู่พูดคุยกับผมซิ มองมาที่ผมยิ้มน้อยยิ้ม
ใหญ่ขนาดนี้ พอลงไปถึงห้องอาหารผมก็เดินตรงไปดูว่าจะทานอะไรและแล้วก็หยุดที่
ข้าวราดแกงดีกว่าเหลือบไปเห็นไก่ทอดแม่ผมชอบทำให้ทานตอนไปโรงเรียนและบางวัน
ไม่ทันก็ซื้อแถวโรงเรียนให้ทานแทน

“เอาไก่ทอดครับ” ผมเดินเข้าไปสั่ง เสียงของผมแต่ประสานกับเสียงใครคนหนึ่ง น้ำเสียง
ทุ้มๆดังมาจากด้านข้างของผมเอง พอผมหันไปมอง หนุ่มน้อยคนนั้นไงที่จริงก็ไม่น้อยนะ
ตัวสูงเท่าๆกับผมนี่แหละขาดอีกแค่กี่เซน  แต่อายุยังน้อยอีกไม่นานก็คงแซงผมแน่ๆ ผม
สูง176 ซม. ผมหันมามองส่งยิ้มให้เขาแต่แทนที่จะส่งยิ้มกลับมาให้ดันหยักคิ้วตอบ
กลับมาให้ผมซะนิ กวนดีจริงๆ 

“ใครจะเอาไก่ทอดคะ” เสียงแม่ถามพร้อมกับมองหน้าผมกับเด็กหนุ่มข้างๆ ของผม
สลับกันไปมาก็เล่นสั่งออกมาพร้อมกันแบบนั้น

“ผมครับ” ยังตอบพร้อมกันอีกแม่ค้าก็มองผมสองคนอีกอีกครั้ง ผมหันมามองหน้าเด็ก
หนุ่มข้างๆผม ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อีก

“ให้เด็กเขาก่อนก็ได้ครับ”ผมตอบแม่ค้าขายข้าว ก็ผมโตกว่าและก็เป็นครูเสียสละให้เด็ก
นักเรียนก่อน ผมหันไปยิ้มให้คนข้างๆ แทนที่จะชอบคุณกลับมาแต่กลับ ยืนนิ่งเหล่สายตา
มองมาที่ผม

“ผมไม่ใช่เด็ก..ให้ครูก่อนก็ได้ป้า” เด็กข้างๆ บอกแม่ค้าที่ขายข้าวแกงแม่ก็คงเลือกให้ผม
ก่อนในฐานะครูแน่ๆ

“ถ้ายังใส่ชุดนักเรียนอยู่ก็แปลว่ายังเป็นเด็ก” ผมกระเทิบเข้าไประซิบไม่ได้เบาแต่ก็พอจะ
ได้ยินกันแค่สองคน หนุ่มน้อยเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงยกใหล่ขึ้นสูง

“ต้องใส่สูทผูกไท้มาโรงเรียนหรือไงถึงจะเป็นผู้ใหญ่ได้อะ” ดูซิไม่วายต้องกวนกลับมาจน
ได้ เอียงคอหันมาถามผม ผมกำลังจะหันไปตอบ พอดีแม่ค้าเดินกลับมาพร้อมจานข้าว
และไก่ทอดของผม

“ได้แล้วค่ะ..คุณครูจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ”

“เออ..ผมเอาผัดวุ้นเส้นเพิ่มครับผม..แค่นี้แหละครับ..ขอบคุณครับ” ผมบอกแม่ค้า หนุ่ม
น้อยข้างๆผมก็ชะเงอมองคงยังนึกไม่ออกว่าจะกินอะไรอีกดีละซิ ยืนเอานิ้วชี้ถูไถที่ตรง
ปลายจมูกพร้อมกับเอนตัวมาชนไหล่ผม ผมก็เหล่มองซิยังไง เขาเงยหน้ามองผมยิ้มเท่ๆ
พร้อมกับ

“ป้าเอาผัดวุ้นเสร็จด้วยครับ”

"หึๆ" ผมก็อดที่จะหัวเราะในลำคอไม่ได้กับเด็กหนุ่มข้างๆผม ดูซิหุบยิ้มทันทีเลย      ยืด
ตัวตรงมองหน้าผม

“หัวเราะอะไรของคุณอะ” ยังมีหน้ามาถามอีกนะ ว่าผมหัวเราะอะไรแต่ผมไม่พูด ผมแค่
ยิ้มให้เฉยๆ ผมรับจานข้าวของผมเติมน้ำปลามะนาวนิดหน่อยและหยิบช้อนกับส้อมเพื่อ
จะเดินกลับไปที่โต๊ะที่ครูอรพรรณกับครูลินดานั่งอยู่

“แค่เลือกเหมือนแค่นี้เอง..ตลกตรงไหน” หนุ่มน้อยพูดพร้อมรับจานข้าวจากแม่ค้า เขาก็
เดินเอาไหล่มากระแทกผมเล็กน้อยเพื่อเติมเครื่องปรุงเหมือนกัน ชนไม่ได้แรงอะไรหรอก
เหมือนจะแค่หยอกมากกว่าและเขาเดินกลับไปนั่งกับเพื่อนๆ ผมก็เดินกลับมานั่งที่กับครู
สาวๆเช่นเดิม

“น้ำค่ะคุณเขม” ครูลินดาส่งขวดน้ำที่ไปซื้อมาให้ผม ผมก็รับมาพร้อมกับ 

“ ขอบคุณนะครับ...เท่าไหร่ครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะครูเขมแม้คนกันเอง” คุณลินดารีบตอบเพราะว่าผมกำลังจะหยิบกระเป๋า
สตางค์ขึ้นมาเพื่อจ่ายค่าน้ำผมรู้ว่ามันไม่ได้มากมายแต่มันก็ดูไม่ดีที่จะให้ผู้หญิงจ่ายให้

“พรุ่งนี้ผมต้องซื้อให้คืนนะครับ..ผมเป็นสุภาพบุรุษนะครับให้สาวเลี้ยงให้นี้ใครได้ยินอาย
เขาแย่” ผมพูดขำ ๆ ผมนั่งทานอาหารสายตาผมก็ยังเพลอมองไปยังหนุ่มน้อยของผม นั่ง
ทานข้าวไปคุยสนุกสนานกับเพื่อนๆ มันทำให้ผมนึกถึงชีวิตในวัยเรียนตอนมัธยมของผม

“คุณเขมค่ะ.คุณเป็นคนจังหวัดอะไรค่ะ” ครูลินดาถามผม  ผมจำต้องละสายตาจากหนุ่ม
คนนั้นและหันมามองใบหน้าสวยคมของครูลินดาแทน   

“ผมเป็นคนกรุงเทพครับ แต่ผมเกิดที่ราชบุรี ผมก็ย้ายตามพ่อแม่เข้ากรุงเทพ..พ่อผมเป็น
นักการฑูตครับท่านบินไปประจำการที่ต่างประเทศบ่อยครับจนเกษียรอายุ และท่านเพิ่ง
จะเสียไปได้สี่ปีนี้ครับ” ผมตอบ พ่อผมจากไปก่อนจะได้เห็นว่าผมเรียนสำเร็จและได้เป็น
ครูอย่างที่ผมตั้งใจตั้งแต่แรกเริ่มแต่ผมเชื่อว่าพ่อจะรับรู้ได้จากบนสวรรดิ์

“เสียใจด้วยนะคะ...ท่านต้องภูมิใจในตัวคุณมากค่ะ” คุณลินดาพูด

“แต่งงานหรือยังคะ” ครูอรพรรณถามผม มันเป็นคำถามยอดฮิตมากสำหรับผม

“ยังครับ” ผมตอบครูอรพรรณหันไปยิ้มๆกับครูลินดาแต่ดูครูลินดาก้มหน้าลงเหมือนจะ
เขินๆ

“แล้วมีแฟนหรือยังคะ” ครูลินดาถามผม ผมก็ยืดตัวตรงควรจะตอบยังไงดีละ 


Rrrrrrrrr     เสียงมือถือผมดังขึ้นทันทีเช่นกัน  สายเข้าจากณัฐกานต์ 

“ผมขอตัวแป๊ปหนึ่งนะครับ” ผมบอกสองสาวที่นั่งอยู่ด้วยกันก่อนจะรีบกดรับสาย ยิ่ง
ขี้เหวี่ยงอยู่ด้วยก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ  เดินออกไปหาที่คุยทีมีสัญญาณชัดเจน ระหว่างที่
ผมเดินออกสายตาผมก็หันเจอกับสายตาของคริสโตเฟอร์เขามองมาที่ผมและหันกลับไป

“สวัสดีครับ..ถึงที่ทำงานหรือยังครับ” ผมถามคนปลายสายที่ถือสายรออยู่ไม่ถึงห้านาที

“ถึงได้สักพักแล้วแหละเขม ...เขมละทำอะไรอยู่” ณัฐกานต์เอ่ยถามผมกลับด้วยนำเสียง
เรียบๆ

“ทานข้าวเช้าครับ...ทำไมน้ำเสียงเป็นแบบนั้นละฟังดูไม่ร่าเริงเลย..กานต์”ผมตอบและ
ถามณัฐกานต์กลับเพราะฟังน้ำเสียงเหมือนคนนอนไม่เต็มตื่นใจก็รู้สึกผิดที่ให้เขาขับรถ
มาส่งผมเอง

“ก็เพลียเมื่อวานขับรถไปส่งจำไม่ได้หรือไง...นี้ยังง่วงอยู่เลยอะ” ณัฐกานต์บ่นผมจนได้
   
“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องมารับเขมหรอกเขมจะนั่งรถตู้กลับเอง” ผมบอกณัฐกานต์ ณัฐกานต์
ทำงานในออฟฟิตใหญ่บางที่ก็ต้องไปทำงานในวันเสาร์เพื่อเคลียร์ยอดเงินให้ถูกต้อง บาง
ที่ก็ต้องไปออกหน่วยพวกบัตรเครดิตบ้าง ผมเลยไม่อยากให้เขามารับกลับเองจะดีกว่า
และให้เขามารอรับผมที่่ท่ารถตู้อะไรประมาณนี้

“ไม่เป็นไรไปรับแฟนตัวเองนะ” ผมก็อดที่จะอมยิ้มอกมาไม่ได้ ยังดีนะที่ยังบอกว่าผมเป็น
แฟนเขา

“แต่กานต์คิดว่าเขมควรจะเอารถไปไว้ใช้นะ” ณัฐกานต์พูด

“ครับคราวหน้าเขมขับมาเองดีกว่า...วันนี้เลิกกี่โมงครับที่รัก” ผมถามณัฐกานต์

“เลิกเหมือนเดิมนั้นแหละ...เขมแค่นี้ก่อนนะ..ผู้จัดการเรียกนะ..น่าเบื่อชะมัดบ่นเป็นยาย
แก่ทุกวันหน้าก็แก่ยังขี้บ่นอีก” ณัฐกานต์บ่นหัวหน้าให้ผมฟัง ณัฐกานต์บอกว่าหัวหน้าคน
นี้ไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ เป็นหญิงแก่คร่ำครึไม่สนับสนุกพวกรักเพศเดียวกัน ไม่ว่าทอม
หรือดี้ หรือว่าตุ๊ดหรือเกย์ ดังนั้นจึงมักจะมีปากเสียงกับณัฐกานต์อยู่เป็นประจำ มันเป็น
แบบนี้ทุกทีเลยมั้ง 

“ครับผม....ไว้ว่างๆโทรหานะครับ..คิดถึงนะครับ...บาย”  ระหว่างที่ผมกำลังจะลด
โทรศัพท์ลงเพื่อกดแตะปุ่มวางสาย เสียงที่แทรกดังมาจากมือถือณัฐกานต์  (กานต์ครับ..
วันนี้ไปดูหนังกันไหมครับรอบดึกหนังเข้าใหม่)เสียงการสนทนาก่อนจะตัดสายวางจากผม
ไป คงเพื่อนที่ทำงานนั้นแหละ ผมก็เดินกลับมายังโต๊ะนั่งทานข้าวโดยมีสายตาสองคู่ที่
มองจับต้องผมอยู่

“แฟนเหรอค่ะ “ ครูอรพรรณถามผมทันที และครูลินดาไม่ได้ถามด้วยวาจาแต่สายตามัน
ฟ้องอยู่

“ครับแฟนผมครับ..เขาทำงานธนาคารนะครับ” ผมตอบกลับว่าใช่ ทั้งคู่หันไปมองหน้ากัน
ก่อนจะมีสีหน้าเศร้าลงในทันที

“ทำไมละครับ” ผมถามกลับแบบขำ ๆ

“แม้นึกว่าจะมีครูหล่อโสดหลงมาสักคน...เซ็งอะ” ครูอรพรรณพูดป่นขำ ขำ ซะมากกว่า

“แฟนไม่บ่นแย่เหรอคะ  มาเป็นครูโรงเรียนไกลกันแบบนี้นะคะแม้จะแค่ไม่กี่ชั่วโมงขับรถก็ตาม” ครูลินดาถามผม

“ก็มีบ่นบ้างแหละครับแต่เขาก็เข้าใจผม..ผมเลือกที่จะเป็นครูครับ” ผมตอบกลับทั้งที่บ่น
จนทะเลาะกันแล้วไม่รู้กี่ครั้งไม่อยากให้ผมมาอยากให้ผมเป็นครูในกรุงเทพฯ บ่นว่าทำไม
ผมไม่รอให้โรงเรียนในกรุงเทพหรือปริมณฑลเรียกตัวผมซะก่อนทำไมใจตัดสินใจไปไม่รอที่โรงเรียน
ที่กรุงเทพเรียกตัวก่อน สาระพัดที่ณัฐกานต์จะต่อว่าผมในการตัดสินมาที่นี้

“น่าอิจฉาจังค่ะ...คนมีแฟน!! ” คุณลินดาพูดเบาๆผมคงจะตีความหมายมันได้ว่า         
ครูลินดายังโสด ยังไม่มีแฟนผมคิดนะ

         ผมนั่งไปได้สักพัก เหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเองจวนจะได้เวลาเข้าแถวของ
นักเรียนแล้ว ผมก็ลุกขึ้นเอาจานอาหารไปเก็บนะที่จุดวางภาชนะ พอวางเรียบร้อยผมก็
เดินไปสนามเพื่อดูแลนักเรียนเข้าแถวในตอนเช้า นักเรียนที่นี้ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนหญิง
เยอะหน่อยและทีนักเรียนชายพอประมาณ เรียกได้ว่ามีนักเรียนชาย 1 ใน 4 คนของ
นักเรียนหญิงก็ว่าได้ ยิ่งใกล้เวลาผมยิ่งตื่นเต้นที่จะได้สอนแบบเต็มตัว เป็นครูแบบเต็มขั้น
ซะที

“คริส..เมื่อคืน..อีปรายเด็กมอ.สองมันแอบไปหาคริสใช่ไหม..อีนี้ต้องสั่งสอนซะแล้ว” ผม
ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงก็ไม่ได้ตั้งใจอยากจะได้ยินหรอกนะมันผ่านหูเข้ามา ผมหันไปมอง
แวปหนึ่ง

“แก้ม...พี่แค่บังเอิญเจอปรายเขาเดินผ่านมา..แก้มอย่าทำตัวงี่เง่าได้ปะ..พี่ไม่ชอบ..พี่
รำคาญ” คริสโตเฟอร์ เสน่ห์แรงเหมือนกันเนี๊ยะก็แน่ละ หน้าตาบ่งบอกว่าลูกครึ้งเป็นใคร
ก็กระโดดจีบก่อนเลยแถมหุ่นนี้ก็สูงดูดี ผิวก็ขาวเนียนๆ 

“ไม่รู้แหละ..แก้มจะไปตบมันถ้ามันมายุ่งกับพี่คริสอีก” เด็กสาวผูกคอซองพูดขึ้น นี้ยัง
มัธยมต้นอยู่เลยนะ

“น่ารำคาญอยากทำอะไรก็ทำแต่ถ้าเธอโดนพักการเรียนอย่ามาอ้างเรื่องที่ตบเพราะแย้ง
แฟนนะไม่เกี่ยวกับพี่” คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น เขาหันมามองผมแม้
จะแค่แว็ปเดียวก็ตามทีและเดินเข้าไปที่จุดเข้าแถวของนักเรียนแต่ละช้ั้นเรียน 

“สวัสดีครับครูเขม..พร้อมไหมครับกับการสอนวันแรกของที่นี้ “ ท่านผู้อำนวยการของ
โรงเรียนทักทายผม ผมก็ยกมือไหว้ท่าน

"พร้อมครับท่านออกจะประหม่าเล็กน้อยเพราะว่าปกติผมเป็นครูผู้ช่วยสอนนะครับแต่นี้
เป็นครูสอนแบบเต็มตัวซะที" ผมตอบท่าน

"เอานะ..ครูทำได้ผมเชื่อ" ท่านผู้อำนวยการตบไหล่ผมเบาๆ เป็นการเรียกขวัญและ
กำลังใจ

“ครูเขมนี้ครูอครชัย ครูฝ่ายปกครองและครูสอนประจำวิชาสังคมศึกษา” ท่าน
ผู้อำนวยการแนะนำครูฝ่ายปกครองให้ผมได้รู้จัก ดูอายุอานามก็คงราว สี่ต้นๆ ผมยกมือ
ไหว้ครูฝ่ายปกครอง

"สวัสดีครับครูเขม ยินดีต้อนรับนะครับ" ครูอครชัยพูด

“พรุ่งนี้บ่ายสองโมงครึ้งเข้าประชุมครูนะครับผมจะได้แนะนำครูคนใหม่”ท่านผู้อำนวนการ
โรงเรียนหันบอกมาผม ผมก็พยักหน้ารับทราบทันที

 ตอนนี้ได้เวลาเคารพธงชาติแล้วผมก็ยืนเหมือนครูคนอื่น ผมคอยเดินดูนักเรียน ผมเดินไป
หยุดที่ตรงแถวมันก็ประจวบเหมาะพอดีหรือผมตั้งใจเองซะก็ไม่รู้ซินะผมไผมหันไปเห็น
นายคริสโตเฟอร์ยืนอยู่เขาสูงเกือบจะที่สุดในห้องเลยก็ว่าได้ แถมตัวขาวๆก็ยิ่งเด่นชัด
มากกว่าคนอื่น ยืนทำหน้านิ่งๆ ก็ยิ่งดูหล่อเหลาไม่แปลกหรอกที่สาวๆจะแยกกันขนาดนั้น
ผมยืนมองจนกระทั้งเขาหันขวับมาทันเห็นว่าผมมองเขาอยู่ก่อนแล้ว  ผมเลยจำต้องหันหนี
ทำเป็นมองอย่างอื่นแทน ไม่น่ายืนมองหนุ่มนั้นนานเลยเรา 

[PFlove]

เย้มาต่อแล้วว่าแต่ครูเขมคิดอะไรกับคริส ? ส่วนณัฐกานต์เหมือนจะสวมเขาเขมนะ  :hao4:มาต่อไวไวนะ

[Alice111]

ต่อจากข้างบนค่ะ

           ตอนนี้กิจกรรมหน้าเสาธงเรียบร้อยแล้ว ผมค่อยๆส่งสายตาหันไปมองอีกนิดว่า
เขามองยังผมอยู่ไหม  ไม่แล้วผมก็หันไปมองอีกทีแบบเต็มๆแต่คราวนี้เขาหันมาถูกจังหวะ
เขาเห็นว่าผมนั้นมองเขาอยู่   แถมนายนั้นก็หยักคิ้วกลับมาให้ผมด้วย ผมก็ต้องหันกลับ
อีกนั้นแหละ ใจจะเต้นทำไมนะแค่นักเรียนหน้าตาดีเท่านั้นเอง

“ครูมีข่าวดี ตอนนี้เรามีครูคนใหม่มาอยู่กับพวกเราเพิ่มอีกหนึ่งคนเป็นครูสอน
ภาษาอังกฤษ ครูเขามีประสบการณ์เคยไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศหนึ่งปี เชิญครู
เขมชาติขึ้นมาแนะนำตัวให้นักเรียนได้รู้จักกันสักหน่อยครับ เชิญครับ” ท่านผู้อำนวยการ
โรงเรียนท่านเรียกผมให้ขึ้นไปบนเวที ผมเดินขึ้นไปพอผมไปยืนผมก็ต้องเจอกับสายตา
เด็กคนนั้นเขามองผมยิ้มๆ ทำไมนะสายตาเรียนตั้ง 629 คน ผมไม่รู้สึกประหม่าแต่เจอ
สายตานายคนนี่คนเดียวผมรู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก

“สวัสดีครับ ผมชื่อครูเขมชาติ หรือเรียกสั้นๆว่าครูเขม เป็นครูสอนภาษอังกฤษ ครูยินดี
เป็นอย่างยิ่งที่ได้รับเกียรติมาเป็นครูสอน ณ ที่โรงเรียนแห่งนี้ นักเรียนที่น่ารักทุกคนและ
คุณครูที่เป็นมิตรไมตรีอย่างยิ่ง ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมากที่ต้องเดินทางจากบ้านมาไกลแต่มันก็
คุ้มค่าที่จะได้ทำหน้าที่ครูผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาความให้แก่นักเรียนและครูจะตั้งใจทำหน้าที่
ของครูให้ดีที่สุด..ขอบคุณครับ”ผมพูดสั้นๆไม่ยาวมากในการแนะนำตัวและกิจกรรมหน้า
เสาธงก็จบลง ผมเดินลงมาจากเวที

“อยู่ด้วยกันนานๆนะครับครูเขม...มีปัญหาอะไรนักเรียนเกเรไม่เคารพครูแจ้งผมได้นะ
ครับ” ครูอครชัย ครูฝ่ายปกครองบอกผม ผมพยักหน้าเป็นการขอบคุณ พอนักเรียนแต่ละ
ชั้นเรียนแยกย้ายกันเดินขึ้นห้องเรียนเพื่อทำการเรียนตามปกติ 

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับมีสอนคาบแรกซะด้วย ม.4 / 2 นะครับ “ผมพูดขอตัวขึ้นไป
บนห้องธุรการเพื่อจะหยิบหนังสือและคู่มือการเรียนการสอนบนโต๊ะทำงานของผม ผม
หยิบหนังสือและสื่อการสอนจากที่ครูคนก่อนผมได้ทำไว้ ผมว่าเขาค้อนข้างเก่ง
ภาษาอังกฤษมากทีเดียวแต่คนเก่งมักจะอยู่ในที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยก้าวไกลได้นานมั้ง
ครับ ผมเปิดดูหน้าแรกก็เห็นว่ามีชื่ดในวงเล็บเล็กตรงมุมบนด้านขวามือของหนังสือ
(ครูมิ้ง)(พอร์ช) ผมขมวดคิ้วไม่รู้ว่าผมจะเข้าใจความหมายของมันเพี้ยนไปหรือเปล่า 

        ติ้ด!!!!   เสียงเตือนมีข้อความเข้า    " ..ตั้งใจสอนนะที่รัก..รักนะ” และมันก็ถูก
ส่งกลับมาจาก ณัฐกานต์

“เขมโทรหาแม่ด้วยนะลูก..แม่รักลูกนะ” แม่ผมส่งข้อความหาผม เมื่าวานผมไม่ได้
โทรศัพท์หาแม่ ก็พอผมจัดของเสร็จก็เหนื่อยอ่อนล้าและหลังจากอาบน้ำเสร็จขึ้นเตียงได้
ก็หลับสนิทเลยทันที รู้สึกผิดจังทำให้แม่ต้องเป็นหวง

“ครับแม่..เขมรักแม่นะครับ” ผมส่งข้อความกลับหาแม่ก่อนจะเดินขึ้นห้องเรียนชั้น.4/2
ห้องแรกของวันแรกซะด้วย ผมเดินขึ้นไปที่ชั้น 2 ของตัวอาคาร ไม่มีตึกเยอะก็ดีหน่อยไม่
ต้องเดินหาว่าห้องเรียนอยู่ตึกไหนห้องไหน เลยที่ห้องมีเป็นร้อยจำแทบไม่ได้ แต่นี้มีตึก
เดียวหาได้ง่ายสบายๆ

           ผมเดินไปหยุดตรงป้ายที่บอกว่า “4/2” โอเคห้องนี้แหละผมเดินเข้าไปในห้องเรียน   
นักเรียนที่นั่งคุยกันก็เงียบทันที ห้องนี้มีทั้งชายและหญิงแต่ดูจากปริมาณแล้วนักเรียน
หญิงจะเยอะกว่าเกินครึ้งซะด้วยซ้ำ

“Good morming , How are you ?” ประโยคพื้นฐานของผม ทักทาย
นักเรียนในชั้นเรียนพร้อมรอยยิ้มส่งให้

"นักเรียนทำความเคารพ" หัวหน้าห้อง

“Good morning teacher , I’m fine thank you , and you ?”
นักเรียนทุกคนยืนขึ้น และท่องกันตามเสต็ปเดิมๆ

“I’m very well , thank you , sit down pleas?” ผมตอบกลับพร้อม
บอกให้พวกเขานั่งลง

“Thank you teacher.นักเรียนตอบก่อนจะนั่งลง

“สวัสดีครับผมมาเป็นครูสอนคนใหม่ วันใหม่  โรงเรียนใหม่และนักเรียนใหม่ “

“Helchalo everyone ,My name is Khemchathi I'm a new teacher on the first day with a new location
and a new student."

“I’ m glad to meet you in  my class”

“ครูรู้มีความยินดีที่ได้พบพวกเราในคลาสนี้”

“My name is Khemchathi “ ผมเขียนชื่อผมบนกระดานให้นักเรียนดู

“You can call me is khem”

"เรียกครูว่าครูเขมก็ได้" ผมแนะนำตัวเอง

"Have any question ?" 

"มีคำถามอื่นไหมครับ"

"เชิญครับ" ผมเห็นมีเด็กผู้หญิงยกมือขึ้น

"ครูแต่งงานหรือยังค่ะ?"

"วี้ดวิว!!"  คำถามที่โดนถามเป็นอันต้นๆ ผมหันมามองทุกคน

"NO,I'm not married " 

"ยังไม่แต่งงานครับ"

"อีกคำถามได้ไหมค่ะครุูเขม" คนเดิม

"ได้ครับเชิญครับ" ผมพูด

"ครูมีแฟนมีหรือยังค่ะ"  นักเรียนหญิงอีกคนยกมือและลุกขึ้นถามผม

"Yes I have" 

"ใช่ครับครูมีแฟนแล้ว"

"โห่!!! "เสียงเด็กผู้หญิงทั้งห้องพากันโห่

"ฮาๆ " อันนี้เด็กผู้ชายหัวเราะเยาะใส่เด็กผู้หญิงในห้อง

"อีกคำถามได้ไหมค่ะ  แฟนครูผู้หญิงหรือผู้ชายค่ะ " นั่นไงคงจะถามว่าผู้หญิงผู้ชายละซิ
เด็กสมัยนี้เขามีความคิดเปิดกว้างกับเรื่องพวกนี้

"ครูขอไม่ตอบนะ เอาเป็นว่าครูมีแฟนแล้ว และตอนนี้ครูขอเรียกชื่อเพื่อบันทึกมาหรือไม่
มาก่อนแล้วกันนะ"

"โห่!! อยากรู้อะค่ะครู  " พากันโห่หมดเลย ผมส่ายหัวไม่ได้ระอาใจนะ บอกไปเดี๋ยวจะ
แซวผมกันนะซิ

“เอาละก่อนที่เราจะเริ่มบทเรียนครูขอขานชื่อนักเรียนก่อน...พอครูเรียกชื่อใครคนนั้นยืน
ขึ้น..แค่วันนี้อยากรู้จักกันให้มากขึ้น ครูจะได้รู้ชื่อและหน้าตาเราด้วยว่าใครเป็นใคร “ ผม
พูด ผมหยิบแฟ้มรายชื่อขึ้นมาครูคนเก่าเขาทำไว้อยู่แล้ว ผมยืนพิงที่โต๊ะหน้าห้องและขาน
ชื่อแต่ละคน บร้าๆๆๆๆ จนะกระทั้ง

“คริสโตเฟอร์” ผมเรียกชื่อนี้  นี้เขาเรียนห้องนี้เหรอ แต่ไม่มีเขาอยู่ตรงโต๊ะที่นั่ง โต๊ะว่าง
เปล่า

“คริสโตเฟอร์” ผมเรียกอีกทีเพื่อว่าย้ายไปนั่งที่อื่นแต่ก็ไม่มี ผมลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆ ทุก
คนมองหน้ากัน

“เขาไม่เข้าเรียนหรอกค่ะครู..เขาแถบจะไม่เข้าเรียนวิชาภาษาอังกฤษเลยค่ะครู” นักเรียน
ผู้หญิงที่นั่งด้านหน้าพูดขึ้นว่าคริสโตเฟอร์ไม่เข้าเรียนวิชาภาษาอังกฤษเลยงั้นเหรอ ผม
เปิดดูนี้เพิ่งจะเปิดมาได้สองอาทิตย์จริงด้วยเขาขาดตลอดเลย

“เธอรู้ไหมว่าเพราะอะไร” ผมถามเด็กผู้หญิงที่นั่งด้านหน้าเขาก็พากันส่ายหัวว่าไม่รู้

“เขาอยู่ไหนมีใครรู้ไหม..เพราะว่าเมื่อตอนเช้าเขาเข้าแถวนะครูเห็น” ผมพูดมีแต่คนก้ม
หน้าไม่มีใครกล้าตอบคำถามของผมเลยสักคนว่าคริสโตเฟอร์อยู่ที่ไหน

“ใครตอบครูได้บ้าง...ครูมีรางวัล..ให้ห้าคะแนน” ผมถามโดยนำคะแนนมาเป็นตัวล่อใจให้
บางคนให้คำตอบผมได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

“เล่นบาสอยู่นะครับหรือไม่ก็เล่นกีตาร์อยู่ตรงสระน้ำนะครับ”มีคนตอบผมก็วางแฟ้มทันที
มันใช่เวลาไปเล่นบาสหรือกีตาร์ไหม

“รอครูกลับมา....เขียนเล่าประวัติตัวเองสั้นๆครูกลับมาจะให้ออกมาแนะนำตัวเป็น
ภาษาอังกฤษเพื่อเป็นการฝึกการออกเสียง ”ผมพูดและเดินออกทันที นายคริสโตเฟอร์วัน
แรกก็ออกฤทธิ์เลยนะ ผมเดินฉับๆ ลงมาอย่างรีบด่วน

“สวัสดีครับครู “ ภารโรงของโรงเรียนที่ผมเจอวันแรก

“ไม่ทราบว่าสระน้ำอยู่ตรงไหนและสนามบาสนี้ใกล้ๆกับสระน้ำเลยใช่ไหมครับ” ผมถาม
ภารโรง ลุงแช้ม

“เดินตรงไปครับครูและเลี้ยว ก็จะเห็นสระน้ำและมีเรือนไม้เล็กๆยืนไปตรงกลางสระน้ำนะ
ครับ..ว่าแต่ครูจะไปทำอะไรเหรอครับ” ภารโรงบอกผมพร้อมกับถามผม

“ไปตามเด็กเกเรครับ ไม่ยอมเข้าเรียน” ผมพูดและรีบเดินออกทันที ผมเดินมาถึงก็มองไป
รอบๆ สนามบาสเก็สบอลก็ไม่มี แต่ผมเห็นใครที่นั่งอยู่ที่สระน้ำกำลังเล่นกีตาร์เบาๆ
สบายใจเหลือเกินนะ

“คริสโตเฟอร์ ....ทำไมไม่ขึ้นเรียนวิชาภาษาอังกฤษ” ผมถามคนที่เล่นกีตาร์ฮัมเพลงเบาๆ 
นี้เขาไม่ได้ยินที่ผมถามหรือว่าไม่สนใจผมกันแน่ ผมจึงเดินเข้าไปใกล้ๆและคว้ากีตาร์ใน
มือของคริสโตเฟอร์

“เห้ย!!...คุณ..ทำอะไรนะ ..เอากีตาร์ผมคืนมานะครู” คริสโตเฟอร์หันมาถามผม ทำท่า
ขมวดคิ้วมองผมเป็นคำถามว่าทำไมผมถึงมาดึงกีตาร์ไปจากมือเขา

“ครูถามว่าทำไมไม่ขึ้นเรียน..นี้มันไม่ใช่เวลามาเล่นกีต้าร์นะ..นี้คือชั่วโมงเรียนวิชา
ภาษาอังกฤษ..ขึ้นเรียนเดี๋ยวนี้” ผมกอดอกมองคริสโตเฟอร์

“ไม่..ไม่มีใครบอกครูเหรอครับว่าผมไม่เคยขึ้นเรียนวิชานี้ผมเกลียดวิชานี้” คริสโตเฟอร์พูด
ตะคอกเสียงดังใส่ผม

“แต่มันเป็นวิชาพื้นฐานที่นายต้องเรียนเกลียดก็ต้องเรียนและเหตุผลอะไรที่นายเกลียด..
ถึงไม่ใช่ภาษาที่จำเป็นต้องใช้สื่อสารแต่ว่าวันหนึ่งนายอาจจะต้องใช้มันคริสโตเฟอร์”ผม
พูดมองหน้าคริสโตเฟอร์นิ่งเงียบ

“ผมจะไม่มีวันใช้มัน..และจะไม่มีวันนั้น” คริสโตเฟอร์ตอบผมด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวและ
เดินแทรกผมออกไป

“ทั้งที่ชื่อนาย..มันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่านายเป็นใคร..คริสโตเฟอร์..และมันก็บ่งบอกอยู่แล้ว
ว่านายนะจะพูดภาษาอังกฤษได้แต่นายกับเกลียดมัน..มีเหตุผลมากกว่านี้ไหม.. “

“ครูอยากรู้”  ผมถามคริสโตเฟอร์ ผมหันหลังไปมองเขา คริสโตเฟอร์หยุดเดินก่อนจะ     
หันหลังกลับมามองผม ผมพยายามมองเข้าไปในนัยน์ตาสีดำคู่นั้น หน้าตาออกไปทาง
โซนยุโรปแต่ทว่านัยส์เขากลับมีสีดำสนิทเหมือนคนเอเชีย 

“ครูอย่ารู้เลย......รู้แค่ว่าผมเกลียดก็พอ...ผมเกลียดแม้กระทั้งชื่อและนามสกุลตัวเอง “
คริสโตเฟอร์ตอบผม ผมส่ายหัวผมคิดว่ามันไม่น่าจะใช่เหตุผลที่สมควรเลย

“หมับ”ผมเดินเข้าไปหาเขาและจับแขนเข้าไว้

“เธอต้องขึ้นเรียนเดี๋ยวนี้..เธอไม่ได้ขึ้นเรียนเลยตั้งแต่เปิดเทอมมาเลยนะคริสโตเฟรอ์..ครู
ไม่ให้เธอขาดได้อีก..ขึ้นเรียนเดียวนี้” ผมดึงลากแขนเขา

“ก็บอกไม่ขึ้นไงพูดไม่รู้เรื่องเหรอ” คริสโตเฟอร์พยายามสะบัดแขนให้หลุดแน่นอนเขาแรง
เยอะกว่าผมและผมก็พยายามจะยื้อให้เขาขึ้นไปเรียนให้ได้เช่นกัน

“เห้ย!!! ..ผลั๊ก” เขาผลักอกผมกระเด็น พอผมล้มลงไปผมเงยหน้าขึ้นมามองคริสโตเฟอร์
เขามีสีหน้าที่ตกใจ ผมคิดว่าเขาไม่ได้ตักใจจะผลักผมหรอก

“คริสโตเฟอร์...นายทำอะไรครูเขมนะ..ครูเขมเป็นอะไรไหมคะ” ครูถาวรเดินผ่านมาพอดี
พอเห็นผมล้มลงไปก็วิ่งตรงมาทางผม ผมก็รีบยันตัวลุกขึ้น ก่อน

"ไม่เป็นอะไรครับครูแค่อุบัติเหตุนะครับ" ผมหันไปตอบว่านี้คืออุบัติเหตุ คริสโตเฟอร์มอง
ผม ถ้าผมจะบอกว่าเขาผลักก็ได้นะแต่ไม่อยากให้ความรู้สึกของครูและนักเรียนมันแย่ไป
กว่านี้และผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากด้วย

“ครูคิดว่าเรื่องนี้ควรจะบอกผอ.เธอควรจะโดนพักการเรียนหรือไม่ก็ไล่ออก” ครูถาวรพูด


“ครูครับ ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ  “ ผมบอกครูถาวร คริสโตเฟอร์มองผมและเขาก็รีบเดินหนี
ออกไป ผมจะตามก็คงจะไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นในตอนนี้คงต้องหาเวลาคุยกับเขา 

“ครูถาวรครับ..ผมขอร้องเรื่องเมื่อสักครูอย่าไปบอกท่านผู้อำนวยการเลยนะครับ..เด็กคน
นี้คงมีบางสิ่งที่เราควรช่วยกันแก้ไข” ผมพูดกับครูถาวร

“จริงๆเขาก็เป็นเด็กที่น่ารักนะคะแต่เขาไม่เคยเข้าเรียนวิชาภาษาอังกฤษเลยค่ะครูเขม...
เทอมที่แล้วก็ติด 0 เขาก็ไม่เคยสนใจจะมาซ่อมหรือทำให้มันดีขึ้น..ดิฉันทราบมาว่าเด็กคน
นี้พ่อเขาเป็นคนออสเตรเลียและทิ้งเขาไป เหลือแต่แม่ แม่ของเขาก็แต่งงานใหม่กับ
ชาวต่างชาติเหมือนกันและย้ายไปอยู่ที่ภูเก็ตนะคะและก็ส่งให้ลูกมาเรียนที่นี้มาเรียนแบบ
กินนอนที่นี้ ดิฉันทราบมาแค่นี้เท่านั้นค่ะ ครูเขม” ครูถาวรพูดผมพยักหน้าเบาๆ ผมยิ้มให้
ครูถาวรก่อนที่ผมจะเดินกลับขึ้นห้องเพื่อไปทำการสอนก่อนจะหมดคาบ นักเรียนคนอื่นๆ
คงรอผมแย่ๆแล้ว วันแรกก็งานเข้าแล้วผม ผมต้องคุยกับเขาผมต้องช่วยเขาแก้ปัญหาตรง
นี้ให้ได้ ผมไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมรู้สึกแปลกๆกับเด็กคนนี้ แต่ที่แน่ๆ ผมต้องรู้ให้ได้ว่าทำไม
เขาถึงได้เกลียดภาษาอังกฤษมากจนไม่ยอมเข้าเรียนเลยถ้าเป็นแบบนี้ต้องแย่แน่ๆ

[iceman555]

สงสารคริสอะ ครูเขมช่วยคริสให้ได้นะ

[PFlove]

สงสารคริส และมันก็ยิ่งทำให้ครูเขมอยากรู้เรื่องคริสมากขึ้นซินะ 
ส่วนณัฐกานต์นี้คงแอบสวมเขาเขมแน่ๆ เลิกไปเถอะ 

[Wut_Sv]

น่าอ่านดี ครู กะ นักเรียนเนี่ย ชอบ

เกริ่นเรื่องมาน่าจะมีแนวโน้มว่าเขมจะเปลี่ยนจากชาย มาเป็นเกย์รุก แล้วจะเปลี่ยนมารับตอนหลังเลย 555

[darinsaya]

    มีคำผิดอยู่นะคะ  ชื่อเรื่องเขียนรึเปล่าคะ

[Alice111]

น่าอ่านดี ครู กะ นักเรียนเนี่ย ชอบ

เกริ่นเรื่องมาน่าจะมีแนวโน้มว่าเขมจะเปลี่ยนจากชาย มาเป็นเกย์รุก แล้วจะเปลี่ยนมารับตอนหลังเลย 555

ขอบคุณนะครับที่เข้ามาติดตาม มีกำลังเพิ่มเป็น 100% 
มาลุ้นกันนะค่ะ 

[Alice111]

  มีคำผิดอยู่นะคะ  ชื่อเรื่องเขียนรึเปล่าคะ

จะรีบเช็คและแก้ไขด่วนค่ะ

ชื่อเรื่อง " รักนี้เกิดขึ้นในรั่วโรงเรียน " ค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะค่ะ มีอันไหนไม่เข้าใจหรือไม่ถูกต้องแจ้งได้เลยนะค่ะ อยากนำเสมอออกมาแล้วคนอ่านชื่นชอบค่ะ
 

[Alice111]

     

รักนี้เกิดขึ้นในรั่วโรงเรียน (ครูXนักเรียน)

 
          วันนี้ผมนั่งครุ่นคิดถึงปัญหาของ คริสโตเฟอร์ ทำไมเขาเกลียดภาษาอังกฤษ เขาไม่เข้า
เรียนเลยสักคาบตั้งแต่เปิดเทอมมานี่ หรือว่าเขาเจ็บปวดที่พ่อทิ้งเขาไปก็ไม่น่าจะใช้นะ
เขาบอกว่าเกลียดแม้กระทั้งชื่อและนามสกุล ฟังดูจากน้ำเสียงก็รับรู้ได้ว่ามันฝังอยู่ใน
หัวใจเขามาก ผมควรจะต้องหาทางช่วยเหลือเขาแต่ผมเพิ่งจะเข้ามาทำหน้าที่ครู นี้ผมคิด
อะไรกับเด็กคนนี้หรือเปล่า บ้าไปแล้วเขม

"ครูเขมค่ะ" ผมสะดุ้งหันไปมองคนที่มาแตะไหล่ผม ครูรินดานั้นเอง

"ลินดาขอโทษนะคะที่ทำให้ครูเขมตกใจนะคะ" ครูรินดาเห็นอาการตกใจ ก็เลยรู้สึกผิด

"ไม่เป็นหรอกครับ ผมแค่คิดอะไรเพลินๆไปหน่อย เพิ่งจะลงมาทานข้าวเหรอครับ         
ครูลินดา"

"ใช่ค่ะและบังเอิญเห็นครูเขมนั่งคนเดียวนะคะ  ลินดาเห็นครูเขมนั่งเขี่ยไปเขี่ยมา ไม่ทาน
สักทีอาหารที่นี้ไม่อร่อยเหรอคะ " ครูลินดาเอ่ยถามผม ก็จริงอะนะ ผมมัวแต่คิดเรื่อง
ของคริสโตเฟอร์


"คือวันนี้ไม่ค่อยหิวนะครับแต่ก็ต้องทานนะครับเพราะว่าช่วงบ่ายร้านค้าก็ปิดกันหมดจะ
ได้ทานอีกก็คงเย็นเลยตอนนั้นนะแหละครับผมคงหิวหน้ามืด"


 "ผมก็เลยต้องนั่งเขี่ยไปคิดไปด้วย ไอ้ท้องเจ้ากรรมมันไม่ค่อยอยากจะรับอีก " ผมหันไป
ตอบครูรินดา  ครูเขาเอาข้าวกล่องออกมา

"นี้ครูลินดาเอาข้าวมาทานเองเหรอครับ" ผมถามครูลินดา

"ใช่ค่ะครูเขม แม่ของลินดาเขาเปิดร้านขายข้าวนะคะ ชื่อครัวใต้ค่ะ เป็นร้านอาหารใต้   
นะคะ แม่ของลินดาเป็นคนภาคใต้ค่ะ" ครูลินดาพูดผมพยักหน้า

"มิหน้าละครับดูหน้าครูลินดาคมสวยเชียว" ผมกล่าวชม

"ขอบคุณค่ะ ครูเขมเองก็หน้าตาหล่อเหลาแบบที่เขาชอบพูดกันว่าคนกรุงเทพฯหน้าตาดี
ลินดาเชื่อแล้วค่ะว่าจริง " ครูลินดาพูด และณัฐกานต์พ่อแม่เขาก็เป็นภาคใต้เช่นกัน หน้า
ตาณัฐกานต์คมแต่ณัฐกานต์เป็นคนขาว เรียกได้ว่าขาวที่สุดในบ้านเลยก็ว่าได้และยิ่งขาว
เข้าไปใหญ่ ชอบไปฉีดกลูต้าไธโอน ผมก็เตือนแล้วและก็บอกว่าผิวณัฐกานต์ไม่ต้องขาว
มากก็ดูดีเขาไม่เคยเชื่อผมเลย ปรนเปรอไปกับของพวกนี้เยอะแยะและพอผมบ่นก็งอน
ผมและพูดว่างานธนาคารบางที่ก็ต้องใช้หน้าตาเข้าช่วยถ้าไม่มีเงินทางบ้านช่วยก็คงไม่
ชนเดือนนะผมว่า ดีนะที่พ่อแม่เขาฟาร์มหอยนางรม

"ครูเขมลองชิมดูได้นะคะ ถ้าไม่รังเกียจค่ะ อันนี้แกงเหลืองค่ะ และแกงไตปลาค่ะ ไข่ต้ม
ยางมะตูม แต่แกงนี้อาจจะเผ็ดมากนิดหนึ่งนะคะ" ครูลินดาชวนผม ผมก็ตักมาชิม

"ซู้ด!! "ผมก็ต้องซีดปากเลยเพราะว่ามันเผ็ดจริงๆ ฝีมือคนใต้ทำเองแต่ว่ามันอร่อยนะ
ครับ

"คิกๆ น้ำค่ะครูเขม " คุณลินดาขำผมพร้อมกับส่งขวดน้ำด้านหน้าให้ผม ผมนั่งทาน
อาหารกันไปคุยนั้นคุยนี้ พ่อของครูลินดาเป็นคนที่นี้ทำสวนที่นี้ ปลุกสาระพัดผักเพื่อส่ง
ตลาดกลางค้าส่งผักขนาดแห่งหนึ่ง ครูลินดาเป็นลูกสาวคนที่สอง ครอบครัวนี้มีสองคนพี่
น้องเอง ผมนั่งฟังจนเพลิน ผมเหลือบไปเห็นคริสโตเฟอร์

"ครูลินดาครับผมขอตัวแป๊ปหนึ่งนะครับ" ผมรีบลุกขึ้นเดินตรงไปหาคริสโตเฟอร์ ที่กำลัง
ยืนเลือกซื้ออยู่ตรงตู้ร้านข้าวแกง

"คริสโตเฟอร์" ผมเรียกคริสโตเฟอร์ เขาหันมามองผมและหันหลังออกจะเดินหนี

"อย่าทำแบบนี้ซิคริสโตเฟอร์..ครูอยากช่วยเธอ.."ผมพูดคริสหยุดเดินก่อนจะหันกลับมา
หาผม สีหน้าเขาผมคิดว่าเขาคงรู้สึกผิดที่ผลักผม

"ยังไม่ได้ทานข้าวเหรอเรา"

"ครับครู" คริสโตเฟอร์ตอบผม

"จะทานอะไรดีละ ครูเลี้ยง ครูขอโทษเรื่องเมื่อเช้า" ผมพูดคริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมอง
หน้าผม เขาขมวดคิ้วเหมือนคิดอะไรสักอย่างอยู่

"ครูขอโทษผมทำไมอะครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษครู เรื่องที่ผมผลักครู" คริสโตเฟอร์
พูดผมก็อดยิ้มออกมาไม่ได้อย่างน้อยเขาก็รู้สึกผิดที่ทำกับผมแบบนั้น

"ช่างมันเถอะ สั่งอาหารซิและไปนั่งทานตรงนั้นกับครูลินดานะ" ผมบอกคริสโตเฟอร์ก่อน
จะเดินกลับมานั่งที่เดิม ครูลินดามองผมและหันไปมองคริสโตเฟอร์

"ครูเขมมีปัญหาอะไรกับคริสโตเฟอร์หรือเปล่าคะ" ครูลินดาถามผม

"ไม่มีหรอกครับ ผมแค่อยากจะช่วยเขา" ผมพูดและก้มหน้าลงทานต่อ

"ครูที่สอนภาษาอังกฤษทุกคนมีปัญหากับคริสโตเฟอร์กันทั้งนันเขาไม่เข้าเรียนและครูคง
ปวดหัวหน่อยนะคะแต่วิชาอื่นเขาเข้าเรียนนะคะและเรียนได้ดีด้วยค่ะมีแค่ภาษาอังกฤษ"
ครูลินดาพูด ผมหยุดกึก! ก่อนจะทานต่อจนคริสโตเฟอร์เดินมานั่งข้างๆกับผม ผมหันไป
มองเขา เขาก็นั่งลงทานเงียบๆ

"ครูลินดา ..พี่ตามหาอยู่เชียว..ว่าจะชวนไปทำธุระที่กระทรวงศึกษาจังหวัดหน่อยนะคะ
ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยซิ ท่านผอ.เขาไหว้วานพี่นะคะแต่พี่ไม่ค่อยได้ไปบ่อย" มีครูท่านหนึ่ง
เดินมาหาครูลินดาเขามองผมยิ้มและหันมามองครูลินดาเช่นกัน

"คือพี่จำไม่ได้ว่าติดต่อที่ไหนบ้าง" ครูคนที่เดินมาหาครูลินดาก้มลงกระซิบเหมือนกลัว
ท่านผู้อำนวยการจะได้ยิน ครูคนที่มาใหม่หันมาเห็นผมเข้าพอดีเลย

"แฟนครูลินดาเหรอคะ หล่อจัง" 

"ครูสมพิศคะ...ไม่ใช่ค่ะนี้ครูเขมชาติมาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษคนใหม่ค่ะ" ครูลินดา

"ฮึกๆ" เสียงหัวเราะในลำคอของคนข้างคือคริสโตเฟอร์

"หัวเราะอะไรของเธอนะคริสโตเฟอร์...เดี๋ยวฉันจะหักคะแนนเธอตอนชั่วโมงคณิตฯของ
ฉัน" ครูสมพิศพูด คริสโตเฟอร์สะบัดหน้ามามองทำหน้ามุ่ยลงทันที

"ได้ค่ะถ้าอย่างนั้นลินดาขอขึ้นไปเตรียมตัวแป๊ปหนึ่งนะคะครูสมพิศ" ครูลินดาพูดก่อนจะ
ลุกขึ้นจากโต๊ะ

"จะเอาไว้ทานก่อนก็ได้นะคะครูเขม ทานเสร็จแล้ววางไว้ห้องพักครูค่ะ ลินดากลับมาล้าง
เองค่ะ"

"ขอบคุณครับ"

"ยินดีต้อนรับครูคนใหม่นะคะ มีอะไรปรึกษาพี่ได้นะคะพี่เป็นครูฝ่ายการเงินของโรงเรียน
ค่ะ แต่ว่ายกเว้นเรื่องเงินนะคะพี่ไม่รับปรึกษาค่ะ" ครูสมพิศพูดก่อนที่ทั้งครูจะเดินออกไป
ผมหันมาเหล่มองบคนข้างๆ ที่เอาแต่กินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

"นายหัวเราะอะไรหึ?" ผมถามคนที่นั่งข้างๆผม เขาก็เปิดขวดน้ำกระดกดื่มลงไป

"เขาคงยังไม่ได้เจอหน้าแฟนครูซินะเมื่อวานนะ ถ้าเจอคงขนหัวลุกน่าดู" ปากเหรอเนี๊ยะ
นายคริสโตเฟอร์

"อย่าเอาเรื่องแฟนครูไปพูดนะขอได้ไหม"

"ไม่ได้อยากปิดแต่มันดูไม่ดี"

"ทำไมเหรอครูจีบครูลินดาอยู่เหรอครับ"

"ไม่ได้จีบ เราเป็นครูเหมือนกัน เป็นเพื่อนกัน แล้วนี้ทำไมวันนี้ทานซะเยอะแบบนี้ละเดี๋ยว
ก็ได้จุกแน่นท้องและปวดท้องตามมาอีก"ผมก้มลงมองจานข้าวเมื่อครูมันเต็มจนพูนเลย
ดีกว่าแต่ตอนนี้พร่องไปเกือบครึ้งจานภายในไม่กี่วินาที

"ก็คนมันหิวอะ" คริสโตเฟอร์ตอบผมไปด้วยเคี้ยวข้าวไปด้วย

"หึ?" ผมเลิกคิ้วมองเขา

"ก็ผมหิวนี่ครับครูและเด็กวัยกำลังโต)))) " คริสโตเฟอร์พูดแต่เน้นคำว่ากำลังโตเหลือเกิน
นะคงหมายถึงเรื่องทะลึ่งแน่ๆ ดูซิหยักคิ้วให้ผมด้วยพร้อมเหล่ตาลงล่างตรงเป้ากางเกง
นักเรียน

"พรุ่งนี้! ...เข้าเรียนด้วยนะคริส..ครูขอร้อง ส่วนปัญหาในใจเธอครูจะช่วยแก้ไขมัน....
ได้มั้ยคริส"

"คิดถึงอนาคต..เธออาจจะมีความทรงจำที่เลวร้ายของพ่อเธอแต่เธอไม่ได้จำเป็นต้องใช้
มันกับพ่อเธอเสมอไปเธอต้องไปมีสังคมนะคริส เพื่อว่าอนาคตเธออาจจะก้าวหน้าทำ
ธุรกิจกับต่างชาติหรืออะไรประมาณนี้ "

"และครูก็คิดว่ามันยังคงจำเป็นสำหรับเธอ" ผมพูดกับคริสโตเฟอร์ดูเขานิ่งๆ ไม่ได้โต้ตอบ
แบบเมื่อเช้าแสดงว่าตอนนี้เขาคงใจเย็นลงมาบ้างแล้วแหละ

"ได้ไหมคริส" ผมถามคริสโตเฟอร์ น้้ำเสียงจริงจัง ว่าต้องการให้เขาเข้าเรียนให้ได้ 

"ครับครูผม..จะ.." คริสโตเฟอร์ตอบผม

"เข้าเรียน..ต้องเข้าเรียน" ผมพูดย้ำ คริสโตเฟอร์เขาพยักหน้า

"เธอรับปากครูแล้วนะ" ผมพูดคริสโตเฟอร์เงยหน้ามองผม นั้นแหละผมมัดมือฉกไปแล้ว

"ลูกผู้ชายต้องรักษาคำพูดโอเคนะ" ผมพูดดักคอไว้หมดเลย

"และที่เธอติดศูนย์ครูจะเพิ่มเวลาสอนพิเศษช่วงเย็นเธอวันละหนึ่งชั่วโมงเรียนกับครูและ
ครูจะให้งานเธอเพื่อจะได้แก้ 0 ที่มันติดอยู่ มันมีผลต่อเธอเพราะเธออาจจะไม่จบนะคริส"
ผมพูด

"โห่!! ครู..ทำไมอะ..อย่างนี้ผมไม่หัวผุตายเหรอเรียนเพิ่มอีกหนึ่งชั่วโมงนี่นะครู ปกติก็ตั้ง
สิบชั่วโมงแล้วนะครับครู" คริสโตเฟอร์ ที่อย่างนี้มาทำเป็นบ่น

"ชดเชยที่เธอขาดชั่วโมงภาษาอังกฤษที่ผ่านมาไง" ผมพูด หันมามองผมเถียงไม่ได้ละซิ
 
"อยากเอาเวลาไปนั่งเล่นกีต้าร์ เล่นเวลาไหนไม่ว่าแต่ดันเอาไปเล่นในเวลาเรียนก็ต้องโดน
แบบนี้แหละ" ผมพูด กอดอกยิ้มอย่างผู้มีชัย

"และมีความรู้เพิ่มหัวไม่ผุหรอกนะ รอยหยักมันมีแต่จะเพิ่มขึ้นเชื่อครู " ผมพูด           
นายคริสโตเฟอร์แอบค้อน จะว่าไปมองใกล้ๆนี้เขาหล่อใช่เล่นนะเนี๊ยะ ผมชอบคิ้วที่หนา
มากของเขามันรับกับจมูกโด่งนี้ดีจริงๆ จมูกผมไม่โด่งแต่ก็ไม่แบนแต่พอเจอนายคริสเข้า
ไปนี้เหมือนคนดั้งแหนบไปเลยผม ฮาๆ

"ว่าแต่เย็นนี้ครูไปกินข้าวกับผมไหม" ผมได้ยินคริสโตเฟอร์ถามผม ผมไม่แน่ใจว่ามันเร็ว
จนผมฟังไม่ทันหรือว่าผมไม่เชื่อการได้ยินของตัวเองกันแน่  ผมสะบัดหน้าไปมองคริสอีก
ครั้ง

"เธอว่าอะไรนะคริส" ถามคริสไหมอีกทีเขาชวนผมกินข้าวเหรอ

"ผมถามว่าครูจะไปออกเดทกับผมไหม" คริสโตเฟอร์เงยนหน้าขึ้นมาถามผม แต่คำถามนี้
ผมให้ผมสะบัดหน้าไปมองเขา ถ้าไม่ใช้นักเรียนนี้โดนเตะไปแล้วนะ

"คริสโตเฟอร์!!!!"

"ครูคิดละซิท่า  ฮาๆ " คริสโตเฟอร์พูดและขำผมใหญ่เลย

"ผมถามว่าครูไปกินข้าวข้างนอกกับผมไหมครับ ในโรงอาหารน่าเบื่อครู ไม่มีอะไรใหม่ๆมี
แต่ของเดิมๆ" คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักหน้าเบาๆ ว่าได้ซิ

"ผมเลี้ยงครูเอง ..เลี้ยงขอโทษทีผมผลักครูเมื่อเช้าผมไม่ได้ตั้งใจนะครู " คริสโตเฟอร์พูด

"ช่างมันเถอะคริส" ผมพูด

"ตกลงคนนั้นเขาเป็นแฟนครูแน่เหรอ" คริสโตเฟอร์ถามผม ผมหันมาเลิกคิ้วสูงมองคน
ข้างๆ

"ก็คนที่ผมเตะฟุตบอลเกือบจะโดนเขานะแถมปากเขานี้สุดยอดเลยเป็นแฟนครูเขมได้
ยังไงนึกไม่ออกเลย"

"หรือว่าอย่างอื่นของครูดี" คริสโตเฟอร์พูดแถมก้มลงมาตรงนั้นของผมแม้จะอยู่ใน
กางเกงอย่างมิดชิดก็ตาม ผมก็ต้องหนีบขาไว้

"นี้ห้ามลวนลามครูด้วยสายตาแบบนี้น่ะฉันเป็นครูเธอนะคริส" ผมต่อว่าคริสโตเฟอร์
Q_Q คงคิดละซินี่ครูผู้ชาย

"แม้ว่าจะเป็นครูผู้ชายก็ตาม" ผมพูดดักไม่ให้เถียงผมได้

"และทำไมเธอคิดแบบนั้นละเขาอาจจะเป็นเพื่อนฉันก็ได้นะ"

"ผมแอบได้ยิน..อ่าห์ ..อืมม..โอ้วว..ไม่ไหวแล้วจะแตกแล้ว ..อ่าห์!!" คริสโตเฟอร์พูดและ
ทำสีหน้าแบบได้อารมณ์มากควบคู่ไปด้วย

"นายได้ยินเหรอ จริงๆอะ" ผมถามด้วยอาการตกใจ คริสโตเฟอร์หยุดแสดงสีหน้าก่อนจะ
หันมาชักสีหน้าตกใจปนกังวล ผมไม่รู้ว่าเขาคิดจะรังเกียจผมมั้ย

"ครูทำจริงๆเหรอ?" คำถามนี้แปลกว่าผมหลงกลนายคริสโตเฟรอ์เข้าแล้วแหละ

" ..ฮาๆ "  ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ แต่นี้ไม่หัวเราะด้วยเลยนะ ผมทำหน้านิ่ง

"คริสโตเฟอร์..ถ้านายเล่นกับครูแบบนี้อีกครูจะไม่คุยกับนายแล้วนะ"ผมทำท่าจะลุกเดิน
ออกดีกว่า แบบนี้ที่บ้านเรียกงอนหรือเปล่าวะเขม

"หมับ!!" ข้อมือผมถูกจับไว้ไม่ให้ลุกหนีไป ผมหันมามองคริสและมองที่ข้อมือตัวเองคริส
โตเฟอร์ก็ปล่อยมือผม

"ครู..ผมล้อเล่นนะ...ผมไม่ได้ไปได้ยินอะไรหรอกผมแค่เคยดูหนังเกย์มาบ้างอะไรแบบนี้
แหละ" คริสโตเฟอร์พูด

"แต่ผมไม่ใช่เกย์นะ..ผมชอบเอาผู้หญิง" คริสโตเฟอร์พูด ทำให้ผมหน้าแดงขึ้นมานิด
หน่อยแก่แดดจริงๆเลย เขายังยิ้มทะเล้นกับผมอีกด้วยนะ

"รีบทานซะ!...จะได้เวลาเข้าแถวแล้วนะคริสและครูก็ต้องขึ้นไปเตรียมตัวเข้าสอนในคาบ
บ่าย" ผมพูดก่อนจะเก็บภาชนะเพื่อจะนำไปวางที่เขาจัดไว้ให้แต่คริสโตเฟอร์ก็ยื้อมันไว้

"ครูไปเถอะผมเอาไปวางให้" คริสโตเฟอร์บอกผม ผมพยักหน้าก่อนที่ผมจะหยิบก้องข้าว
ของครูลินดาขึ้นไปแทน

"ครูเดินมาหาผมที่ตรงสนามได้ไหมอะ...ผมซ้อมบาสวันนี้" คริสโตเฟอร์มาถามผม

"ได้ซิเจอกันตอนเย็นว่าแต่นายซอมเสร็จกี่โมงละ"

"ก็คงประมาณสี่โมงครึ้งนะครูและเราก็ไป..." คริสโตเฟอร์พูดพอประโยคหลังนี้ทำหน้าให้
ผมเดาได้เลยว่า ต้องทะลึ่งอีกแน่ๆ

"หยุด!"ผมชี้นิ้วเพราะคงไม่พ่นเรื่องทะลึ่งๆอีกตามเคย กอดอกมอง ผมทำหน้าดุจริงๆ
แล้วนะ

"ไปกินข้าวครับครู" คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าและรีบเดินออกก่อนที่ผมจะหน้าแดงโชว์
เด็กนักเรียน เกรียนจริงๆเลย ผมพ่นลมหายใจออกมาทางปาก นี้ผมคิดถูกหรือคิดผิด
เนี๊ยะที่เขาไปช่วยเด็กเกรียนอย่างนายคริสโจเฟอร์  ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์เขายังนั่งอยู่
พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าผมหยุดมองเขา เขาก็กัดปากให้ผมดูแบบเซ็กซี่ ไหนบอกไม่เป็น
เกย์ไงแกล้งยั่วกันชัดๆ ผมรีบเดินจั้มอ้าวกลับขึ้นห้องพักครูอย่างเร็ว ผมขึ้นไปเตรียม
หนังสือเพื่อทำการสอนในช่วงบ่ายต่อ พอผมขึ้นมาบนห้องพักผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมไม่ได้
หยิบมือถือติดตัวไปด้วยทิ้งไว้ในลิ้นชัก

"ครูเขมค่ะ..พี่นิดได้ยินเสียงมือถือดังมาจะยี่สิบสายแล้วแหละค่ะทางบ้านหรือเปล่าคะ
อาจจะมีเรื่องด่วนนะคะ พี่ก็ไม่กล้าหยิบมาดู" ครูนิดบอกผม ผมพยักหน้าผมรีบหยิบมือ
ถือรุ่นใหม่ที่เขมซื้อให้ผมเป็นของขวัญวันเกิด ที่จริงๆผมไม่ได้อยากได้หรอกนะมันแพง
ไม่ใช่ไม่มีเงินแต่ไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นสำหรับผมเลย ทันทีที่ผมปลดล๊อก สายที่ไม่ได้รับ
จากณัฐกานต์ เกือบยี่สิบสายได้ ตามมาด้วยข้อความต่อว่าผม

"เขม..กานต์โทรหาทำไมไม่รับมีสอนตอนเที่ยงด้วยเหรอเขม นี้ขนาดแค่วันเดียวเองนะที่
เขมไปนะ...บร้าๆ  " ผมก็รีบกดเบอร์โทรกลับหาณัฐกานต์ทันที ติดแต่ไม่ยอมรับสาย ผม
เหลือบมองเวลาคงเข้าประจำหน้าเคาเตอร์แล้วซินะ ไม่น่าลืมมือถือลงไปด้วยเลยนะเรา
ก็เพราะมัวแต่คิดเรื่องนายคริสโตเฟอร์นี่แหละ


"ที่รักครับ ..เขมขอโทษเขมลงไปทานข้าวเขมลืมหยิบมือถือลงไปด้วยครับ เขมไม่ได้เอา
ติดตัวในเวลาที่เขมสอนหนังสือนะครับกานต์ เขมขอโทษนะครับ กานต์เลิกงานกี่โมงเขม
จะได้โทรไปหานะครับกานต์..เขมรักกานต์นะ" ผมส่งข้อความยาวเยียดหาคนปลายสาย
ผมก็วางมือถือลงจะเอี้อมไปหยิบหนังสือเตรียมขึ้นสอนชั้นอื่นๆ

Rrrrrr เสียงมือถือผมดัง ณัฐกานต์ผมรีบกดรับก่อนจะเหวียงมากไปกว่านี้

"เขมอะไรกันมือถือมันคงไม่หนักมากขนาดที่เขมจะถือลงไปด้วยไม่ได้และไม่เห็นจะเกี่ยว
อะไรกับสอนหนังสือและห้ามพกมือถือไว้ข้างตัวถ้ากานต์เป็นอะไรไปเขมจะรู้ไหมละ คง
ตายไปแล้วมั้งถึงจะรู้" คำกล่าวทักทายไม่มีถามกันเลยกินข้าวหรือยังเป็นยังไงบ้างสอน
เครียดไหมแต่นี่อะไรเหวี่ยงก่อนเลย

"เขมขอโทษครับ...กานต์อย่าพูดแบบนี้ซิ...." ผมพูดขอโทษณัฐกานต์ ครูนิดก็ชะโงกมอง
ผม ผมก็ส่งยิ้มๆให้เธอ ผมเดินออกมาคุยข้างนอกแทน ผมคิดว่าครูนิดคงมองออกว่าณัฐ
กานต์คือใคร แค่วันแรกก็เหวียงไปแล้ว

"กานต์..เขมห้ามนักเรียนใช้มือถือระหว่างเรีนยถ้าปิดได้ก็ควรจะปิดแต่ถ้าเขมพกไปเสียง
ข้อความต่างมันก็เข้ามาและก่อกวนเขมเวลาสอนด้วย ..กานต์เขมต้องใช้สมาธิ..กานต์
เข้าใจเขมหน่อยซิ" ผมพูดแต่ไม่รู้ว่าคนปลายสายจะฟังผมบ้างไหม

"ก็ได้แต่เวลาพักเที่ยง เลิกงานเขมต้องโทรหากานต์ทันที..เขมก็รู้ว่ากานต์นะไม่ได้มีเวลา
พักนานพักแค่ชั่วโมงเดียวอาหารยังไม่ทันย่อยเลยนั่งทำงานอีกแล้ว"

"และพอพักก็อยากให้แฟนโทรมาคุยบ้าง..นี่ก็เล่นหนีไปทำงานไกลกันกลับบ้านเหนื่อย
แทนที่จะได้เจอกับไม่ได้เจอมันน่าไหมละเขม" ณัฐกานต์พูด

"กานต์คิดถึงอนาคตซิครับและงานของกานต์ก็ไม่ได้หนักหนานั่งทั้งวัน ว่าแต่วันนี้จะไป
ไหนต่ออีกไหม" ผมพูดถึงอนาคตณัฐกานต์คงจะฟังผมบ้างละ

"ว่าจะไป..กับมัดหมี่มันนะแฟนมันไปมีผู้หญิงคนอื่นจะพามันไปปล่อยผีบ้าหน่อย"

"กานต์เมื่อไหร่กานต์จะเลิกสังสรรค์หรือไม่ก็ลดลงเดือนละครั้งก็ยังดี กานต์เที่ยวบ่อยไป
แล้วนะ นี้ทุกอาทิตย์เลยนะกานต์ทำแบบนี้ความฝังเราที่จะมีบ้าน มีครอบครัวละกานต์"
ผมถามณัฐกานต์กลับ ผมอุตสาห์เก็บหอมรอมริบเพื่อจะมีอนาคตที่ดีกับคนรักแต่ดูณัฐ
กานต์ซิ ซื้อกระเป๋าแบรนด์เนม รองเท้าแบรนด์เนม น้ำหอมยี่ห้อดีดีแพงๆ ใช้ ไหนจะ
เครื่องประดับและต้องเจียดไปให้กับกลูต้าไธโอนที่ต้องฉีดทุกเดือน

"เขมกานต์เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะและกานต์ก็เครียดกับการทำงาน เครียดกับ
ตัวเลขกานต์ก็ต้องอยากออกไประบายบ้างออกไปสนุกกับเพื่อนบ้างหรือว่าเขมจะไม่
อยากให้กานต์ไปไหนอยู่กับเขม" ผมเงียบฟังปลายสายไม่อยากจะยิ่งเติมเชื้อมันจะยิ่งไป
กันใหญ่

"ถ้าเขมอยากได้อย่างนั้นเขมก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพซิเราจะได้อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน" กานต์
พูด ผมหันไปมองทางอื่น

"กานต์เขมเคย"

"โอ้ย!!! เขมเลิกพูดเถอะเขมทำไม่ได้และกานต์ต้องเข้าประจำหน้าเคาเตอร์แล้วแค่นี้นะ
โทรมาให้อารมณ์เสียอีกจนได้ ..ตรูดๆๆ"  การรีบวางสายไปทันที

"ฟู่!!!!" ผมได้แต่พ่นลมออกจากปาก ผมควรเลือกที่จะรักษาความรักของผมและณัฐ
กานต์และกลับไปใช้ชีวิตในกรุงเทพใช่ไหมเพื่อว่ามันจะดีขึ้น แต่ว่าผมกลับนึกถึงคริสโต
เฟอร์ขึ้นมาซะเฉยๆ

"แม่ครับ..เขมรักแม่นะครับ..เย็นนี้เขมจะโทรหาแม่ ..ทานข้าวกลางวันด้วยนะครับแม่" ผม
ส่งข้อความหาผู้หญิงที่รักผมยิ่งว่าสิ่งใด ทั้งรักและเป็นหวงสารพัดและไม่เคยเรียกร้อง
เวลาจากผมเลยแค่โทรหาแม่บ้างบอกให้แม่รู้บ้างว่าสุขสบายดีไหม เหนื่อยไหม กลับมา
จะกินอะไรแม่จะทำให้ทาน ผมรู้สึกผิดมากที่ผมกลับย้ายออกไปอยู่คอนโดกับณัฐกานต์
แต่ห้องนอนของผมแม่ก็ยังคงเก็บไว้เข้าไปทำความสะอาดทุกอาทิตย์ด้วย ไม่ใช่แค่ห้อง
ผมนะพี่ๆของผมก็เช่นกัน ห้องพี่ต้น ถึงพี่้ต้นจะมีครอบครัวไปแล้วก็ตาม พี่ก้องที่ไป
ประจำการที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้อีกนานๆจะได้กลับบ้าน

"พี่ก้อง..กลับบ้านไหมอาทิตย์นี่ไม่ได้กลับมาสองเดือนแล้วนะ น้องคิดถึง" ผมยืนส่ง
ข้อความหาพี่ก้องพี่ชายคนที่สองผมสนิทกับพี่ก้องมากเพราะเราห่างกันแค่สามปีแต่กับพี่
ต้นผมก็เคารพแบบพี่ชายคนโตผมห่างจากพี่ต้นหกปี

"กลับซิ..คิดถึงพี่หรือไง เป็นครูแล้วนะเว้ยเห้ย!!" พี่ก้องส่งข้อความกลับหาผมอย่างด่วน
แสดงว่าว่างอยู่นะซิ

"แม้คิดถึงถึงพี่ชายบ้างจะเป็นไรไป ...เจอกันที่บ้านนะพี่ก้อง" ผมส่งข้อความตอบกลับไป
ให้พี่ก้อง

"อืม...แค่นี้ก่อนนะพี่จะออกลาดตระเวนแล้วไว้ค่อยคุยกันครับคุณครูเขมน้องรัก.." พี่ก้อง
ตอบมาว่าจะรีบออกไปลาดตะเวน
******************************************************************************************
ฝากไว้อีกเรื่องหนึ่งนะคะ ครูกับนักเรียน กว่าจะเขียนได้เพราะว่าเจอ นุ๊กกับซอมพอเข้าไป เขียนคุณครูเขมกับคริสโตเฟอร์ไม่ออกเลย

ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะคะ มีคำแนะนำบอกได้เลยค่ะ จะได้นำไปปรับปรุง มีคำผิดต้องขออภัยด้วยนะคะ
รักคนอ่านจัง

[Billie]

 

โดนหยอด ตลอด

[Alice111]

ต่อจากข้างบนค่ะ

    ผมก็เก็บมือถือเดินกลับเข้าไปในห้องพักครูผมนั่งลงสักพัก  เสียงสัญญาณเรียกนักเรียนเข้าแถวดังขึ้น ผมก็หยิบพวกหนังสือเตรียมจะขึ้นสอนดีกว่า แต่ก่อนจะออกไปไปก็ตั้งสติก่อนผมต้องไม่เอาเรื่องณัฐกานต์มาคิดในวุ่นวายในหัวของผม ไม่ว่าจะมีเรื่องหงุดหงิดหรือว่าไม่สบายใจพอถึงเวลาผมต้องสลัดมันออกไปให้หมดและพร้อมที่จะขึ้นสอนแบบไม่มีอะไรมาขัดขวางสมาธิผมนักเรียนก็จะได้ความรู้กลับไปแบบมีคุณภาพ โชคดีที่ผมเป็นคนใจเย็นเหมือนแม่ผมเลยทำได้

"ครูคนใหม่หล่อจัง" นักเรียนหญิงหันไปพูดกระซิบกระซบกับเพื่อนๆ ตอนที่ผมกำลังจะเดินผ่านขึ้นไป ผมก็หันไปยิ้มให้
 
   เมื่อก่อนผมเป็นเลยแต่ตอนนี้ยังอยู่ในวัยคะนองเวลาครูฝึกสอนผู้หญิงน่ารักน่ารักคือก่อนจะค้นพบตัวตนที่แท้จริงแต่ก็มีแอบมองครูหล่อๆนะ คืออาชีพครูนี้ดูดีสำหรับผมตั้งแต่ผมเริ่มเป็นนักเรียนแล้ว

    ดังนั้นตอนนี้เป็นครูเองก็เริ่มเข้าใจไม่ได้ว่าอะไรเด็กๆเลยที่เขาจะคิดจะพูดแบบนั้นระหว่างที่ผมเดินขึ้นผมก็หันไปเห็นคริสโตเฟอร์กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง  เด็กผู้หญิงดูท่าจะยังเรียนอยู่ ม.ต้น ยืนกอดแขนคริสโตเฟอร์อยู่ในขณะที่เขากำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนๆ สี่ห้าคน หนึ่งในนั้นผมเจอเขาตอนที่วิ่งตามคริสโตเฟอร์แต่ชั้นนี้มันนักเรียนม.5 กับ ม.6 นะ

"แก้มเลิกกอดแขนพี่จะได้ไหม" คริสโตเฟอร์หันมาเห็นผมพอดี เขาเลยพยายามแกะแขนเด็กผู้หญิงคนนั้นออก ผมก็เดินผ่านกลุ่มเพื่อนๆของคริสโตเฟอร์เพื่อไปสอนชั้น ม.5 ห้องถัดไป

"ทำไมละพี่คริสหรือว่าพี่กลัวนางปรายเด็กม.สองห้องBมาเห็นเข้าแก้มเป็นแฟนพี่นะ" ระหว่างที่ผมกำลังเดินผ่าน ผมเหล่สายตาไปมองนายคริสโตเฟอร์เขาก็เงยหน้าขึ้นมองผมแวปหนึ่งเช่นกัน เรียกได้ว่าสายตาประสานกันชั่วขณะ ใจผมเริ่มเต้นเร็วและแรงขึ้นทันทีแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ คริสโตเฟอร์เขายิ้มให้ผมที่มุมปาก

     และแล้วการทำหน้าที่คุณครูวันแรกก็จบลง ก่อนกลับผมก็เช็คดูตารางการสอนพรุ่งนี้มีสอนห้องคริสโตเฟอร์คาบสี่ก่อนพักเที่ยง ผมจัดหนังสือเตรียมไว้สอนแต่ละชั้นเรียน พร้อมสื่อการเรียนควบคู่ไปด้วย ก่อนจะรีบเดินกลับบ้านพักเพื่อจะได้อาบน้ำแต่งตัวนี้ผมตื่นเต้นราวกับออกเดทกับณัฐกานต์ใหม่ๆ

     ผมจำตอนนั้นได้ผมเรียนปีหนึ่ง กว่าผมจะชวนณัฐกานต์ไปออกเดทได้ผมต้องพยายามไปเฝ้ามองเขาหลายอาทิตย์เลย ก็เขาดูดีและเป็นเชียร์รีดเดอร์คณะ ประกวดเดือนแม้จะได้ที่สองก็ตาม ที่เขาพลาดก็เพราะว่าเขาออกอาการสาวไปหน่อยผมได้ยินรุ่นพี่เขาคุยกันนะแต่มันก็จริง ผมคิดแล้วก็ขำตัวเองตรงที่ผมพยายามเปลี่ยนตัวเองไม่ว่าจะการแต่งตัวพยายามให้ดูดีทันสมัยเพียงเพราะอยากอยู่ในสายตาของณัฐกานต์

       ตื้ดๆ เสียงสั่นเตือนข้อความเข้า แม่สุดที่รักผมนั้นเอง

"แม่ไปทำบุญกับป้าวิลัยนะลูก แม่จะทำให้พ่อเราด้วยพ่อเราตอนยังอยู่เดินทางไปวัดนี้บ่อยดังนั้นแม่คงจะค้างกันที่บ้านญาติป้าวิลัยเลย พรุ่งนี้แม่โทรหาเขมนะลูกนะ    แม่รักเขมลูก" แม่ส่งข้อความหาผม แม่ไปทำบุญผมรู้ว่าวัดที่ค้อนข้างหางไกลแต่พ่อผมก็พยายามจะไปทุกปีและทุกครั้งมักจะพาลูกๆไปด้วยเสมอ   

      ผมเดินลงจากบ้านพักก่อนจะเดินเท้าออกไปเรื่อยเพื่อไปยังด้านหน้าโรงเรียนไม่ได้ไกลกันมากแถมบรรยากาศยามเย็นแบบนี้ด้วยแล้ว  ผมยิ่งชอบไม่อยากกลับอยู่กรุงเทพเลยจริงแต่ก็ทิ้งแม่ไม่ได้เพราะว่าผมเป็ยลูกคนเล็กพี่ชายคนโตก็มีครอบครัวไปแล้วแถมภรรยาเขาก็ตั้งแง่รังเกียจผมอีก

         ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงสนามบาสเกตบอล ผมยืนมองหนุ่มร่างสูงเกือบจะที่สุดก็ว่าได้กำลังเลี้ยงลูกบาสเพื่อจะนำไปชู้ดลงห่วง ดูท่าจะชอบบาสนะนายนั้นนะ ผมยืนกอดอกมองยิ่งเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะสนุกสนามกับเพื่อนๆของเขาด้วยผมก็ยืนอมยิ้มอยุู่คนเดียว

"พลุ๊บ!! " ลีลาการชู้ดยาวประกับท่ากระโดดสูงเขายิ่งดูเท่มาก ผมเบ้ปากไม่เลวเหมือนกันนะนายนี้

"เยสสส! "เสียงแสดงอาการดีของคนที่ชู้ดลงไปแบบง่ายๆ พอเขาหันมาเห็นว่าผมยืนดูเขาอยู่

"แค่นี้ก่อนวะกรูจะพาครูเขมไป.." คริสโตเฟอร์หันไปบอกเพื่อนๆ ว่าจะพาผมไปแต่ไม่บอกให้เคลียร์ เพื่อนๆหันมามองกันหมดเลยและมองมาทางผมอีก

"ไปไหนวะ" เพื่อนของคริสโตเฟอร์พร้อมใจกันถามคำถามเดียวกันทันที  นายคริสนะนายคริส

"ขึ้นครู" ผมสะบัดหน้ามามอง  "เห้ย!!" พวกเพื่อนคริสโตเฟอร์ ผมรู้ว่าพูดเล่นแต่มันก็ไม่น่าจะพูด

"คริสโตเฟอร์" ผมเรียกชื่อนายคริส

"อย่าเครียดนะครู..ว่าแต่ไม่แต่งสูทผูกไท้ไปกินข้าวเย็นกับผมเหรอครู" คริสโตเฟอร์ถามผมพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูผื้นเล็กออกมาเพื่อซับเหงือตามลำตัวและเขาก็เปิดขวดน้ำเทน้ำราดรดจากศรีษะลงมาที่หน้าอกเวลายิ่งเวลาใส่เสื้อกล้ามแบบนี้เขาดูเหมือนผู้ใหญ่มาก กล้ามแขนนี้คงได้มาจากการเล่นกีฬาทุกวันซินะและด้วยวัยที่อายุยังน้อยก็แค่ สิบ
ห้าสิบหกเองหน้าท้องก็แบนมีกล้ามเล็กๆ ตามประสานักกีฬา มันดูแล้วช่าง!!!

 "เอื้อก!!" เสียงกลืนน้ำลายลงคอของผม

"เปรี๊ยะ!" เสียงดีดนิ้วใส่หน้าผมทำให้ผมตื่นจากภวังค์ โดยนายคริสโตเฟอร์

"นี้ซีกแพคยังไม่ค่อยขึ้นเลยนะ.....ครูยังมองผมน้ำลายจะไหลขนาดนี้ผมกำลังฟิตอยู่รอให้ขึ้นเยอะๆก่อนจะถอดให้ดู"

"ทะลึ่งนะนายนะ..แล้วนี้นายจะไปทั้งเหงือเยอะๆแบบนี้เหรอ..คริส!"

"ไปอาบน้ำที่บ้านพักผมก่อนดีกว่า ครูไปรอผมที่บ้านพักด้วยดิ"

"เพื่อว่าครูอาจจะอยากแอบดูผม..อาบน้ำ" คริสโตเฟอร์พูด

"ฉันไม่แอบดูของนายหรอก..ผู้ชายเหมือนกันจะดูไปทำไม" ผมหันไปพูด นี้ขนาดผู้ชายเหมือนกันผมยังใจสั่นทุกครั้งที่เห็นสัดส่วนแม้จะน้อยนิดแต่ก็คิดนะผมนะ

 ทำไปได้นะเขม  ผมกับคริสโตเฟอร์เดินคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงบ้านพักของนักเรียน เกือบยี่สิบหลังเรียงต่อๆกันเล็กกว่าบ้านพักครูหน่อย 

"ครูเข้ามาเถอะไอ้โป้งมันยังไม่เข้ามาหรอกครู" คริสโตเฟอร์บอกผม พอเข้าในบ้านพัก ห้องผู้ชายของจริงๆ เพราะว่ารกมาก ส่วนผมนะผู้ชายแต่ห้องนอนผมไม่รกแน่นอนผมไม่ชอบแม่ผมเป็นคนเจ้าระเบียบและยิ่งเจอแฟนขี้บ่นอย่างณัฐกานต์ด้วยแล้วผมเรียกได้ว่า เป๊ะเวอร์!!   ไปโดยอัตโนมัติ   

"ห้องผู้ชายนะครูทำใจหน่อย ตรงโซนนั้นเตียงนอนของผม" คริสโตเฟอร์บอกและชี้ไปที่เตียงไม้เตียงเดียวมีผ้าปูที่นอนลายกาแล็กซี่ ดูหน้าแล้วไม่น่าจะไปทางวิทยาศาสตร์เลยนะ

"ผมรู้ว่ามันอาจจะขัดกับความหล่อผมไปหน่อยแต่ผมก็ชอบไปนั่งดูดาวนะครู" คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักหน้าจะพยายามเชื่อ

"ยิ่งดาวมหา'ลัยยิ่งชอบมากครู" คริสโตเฟอร์พุบออกมาจากห้องน้ำบอกดาวมหา'ลัย ผมก็หยิบกล่องกระดาษทิชชูปาไปแต่ไม่โดนหรอกเขาปิดประตูห้องน้ำซะก่อน

    ผมเดินเข้าไปที่เตียงนอนนายคริสโตเฟอร์ผมก้มลงเก็บพวกหนังสือเรียนดูซิกระจายเต็มไปหมด ผมพยายามจัดวางมันให้เรียบร้อยและโต๊ะทำการบ้านให้ด้วย สายตาผมเหลือบมองไปเห็นกรอบรูปที่ตั้งอยู่ เป็นรูปผู้หญิงกับเด็กผู้ชายแต่สถานที่ไม่ชัดเจนสักเท่าไหร่ ดูจากโครงหน้าน่าจะเป็นคริสโตเฟอร์ตอนเด็กๆและแม่ของเขาที่กำลังอุ้มเขาอยู่แม่เขาเป็นสาวไทยแต่คริสโต่เฟอร์คงได้พ่อมาทั้งหมดและรูปที่ใส่กรอบไว้ก็เหมือนถูกฉีกขาดไปส่วนหนึ่ง ผมคิดว่าส่วนที่ถูกฉีกนี้คงเป็นพ่อเขาซินะเพราะว่ามีมือดูก็รู้ว่าเป็นมือผู้ชายอุ้มเขาอยู่เช่นกันลักษณะอุ้มเขาด้วยกัน

"ตอนเด็กผมหล่อใช่ไหมคับครูแต่ผมคิดว่าตอนนี้ดูดีกว่าเยอะ..ตอนนั้นนะมันเล็กไม่น่าดูหรอกครู " คริสโตเฟอร์พูด ผมหันกลับไปมอง ก็ต้องหันกลับทันที

"ครูเขมผมเป็นผู้ชายไม่ต้องเขินผมหรอกนะ" ไม่เขินได้ยังไงเล่นนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาแบบนั้น ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งรู้ว่านายคริสนี่โตเต็มวัยแล้วเหมือนกันเข้าสู่รุ่นหนุ่มแล้วด้วยมันดูแตกต่างกว่าตอนที่สวมชุดนักเรียนเยอะเลย

"นายนะควรจะเขินครู ไม่ครูเขินเธอ คริส" ผมพูดโดยไม่กล้าหันไปมองอีก

"ฮาๆ ...ผมจะใส่เสื้อผ้าแล้วนะ..ว่าแต่ครูชอบทานผัดไทยไหม หรือว่าหอยทอดมีเจ้าดังและอร่อยด้วยนะครู"  พอนายคิดบอกว่าสวมเสื้อผ้าแล้วนั้นแหละผมถึงได้หันไปได้  คริสโตเฟอร์สวมกางเกงยีนส์ขาสั้นไม่สั้นมากม้วนขาหน่อยให้เลยหัวเข่าขึ้นมาและเสื้อยืดแขนยาวพอดีตัว ผมเองก็สวมกางกงขาสั้นพร้อมกับเสื้อเชิ๊ตแขนสั้นสียีนส์พอดีตัวม้วนแขนเล็กน้อย ผมแต่งตามที่ณัฐกานต์ออกแบบมาให้ผม   

"ผมหล่อใช่ไหมละครู" คริสโตเฟอร์พูดขณะกำลังปั่นผมด้วยเจล 

"ไปกันเถอะครับครูเดี๋ยวคนจะเยอะและกว่าจะได้กินหิวตาลายครูเป็นลมพอดีและอาจจะต้องเหนื่อยผม" คริสโตเฟอร์พูดเขาหยิบกุลแจรถพร้อมกับหมวกกันน๊อคนี้จะไปรถมอเตอร์ไซค์ละซิ

"ทำไมนายกลังแบกครูหรือไง" ผมถามเขากลับ

"ผมอาจจะต้องรีบผายปอด..มันเป็นการปฐมพยาบาลเบื้องต้น" พอได้ยินแบบนี้ ผมถึงกับสะบัดหน้าไปมามองคริสโตเฟอร์ หลักสูตรนี้ไปอบรมที่ไหนมา 

"ดีนะที่ไอ้โป้งมันมีอีกใบ ครูใส่ของผมแล้วกันนะ เพราะว่ารถผมมันแรง...เหมือนคนขับแรง!! ไม่เชื่อครูต้องลองนะแล้วจะติดใจ" คริสโตเฟอร์พูดผมรับมาหนึ่งใบ พอเดินลงมาจากบ้านพักผมก็เห็นผ้าคลุมรถมอเตอร์ไซค์คันค้อนข้างสูงใหญ่  อย่าบอกนะว่าบิ๊กไบท์นะ จริงด้วย บิ๊กไบค์ผมไม่เคยขับและไม่เคยคิดจะซื้อแพงเท่าๆกับรถเก๋งเลยและผมกลัวการขับรถมอเตอร์ไซค์มันไม่ได้เซฟอะไรเลยมีแต่เจ็บและเจ็บถ้าล้มขึ้นมา

"ผมได้มาตอนวันเกิดแม่เป็นคนซื้อให้นะครู ..ลูกรักผมเลย ปกติไม่มีใครได้ซ้อนนะ ผมหวงผมจะเก็บไว้ให้คนที่..ผมอยากไว้ใจว่าถ้ารักผมแล้วจะไม่ทิ้งผมไปและเป็นคนที่ผมจะไว้ใจ" คริสโตเฟอร์พูด ผมเลิกคิ้วจริงเหรอเห็นมีสาวๆ ล้อมรอบ

"สาวๆนะอยากขึ้นมานั่งจะตายแต่..ไม่มีทาง..ครูคนแรกนะ..ครูเป็นสาวคนแรกของรถผม ฮาๆ " คริสโตเฟอร์พูด ผมควรจะเปลี่ยนใจไปกินมาม่าดีไหม หาว่าผมเป็นสาวคนแรกอีกนะตาไม่ดีเอาซะเลย   ผมก็สวมหมวกกันน๊อคทันทีระหว่างที่กำลังหาที่ติดใต้คางมันไม่ถนัด คริสโตเฟอร์ก็ดึงผมเข้าไปใกล้ๆและติดที่ยึดหมวกกันน๊อคใต้คางให้ผม 

"ขึ้นมาเลยครับครู" คริสโตเฟอร์บอกผม ที่จริงก็กลัวเหมือนกันนะมันสูงและใหญ่มาก

"กอดแน่นๆได้เลยครับครู ผมไม่หวงตัว" คริสโตเฟอร์บอกผม ผมชะโงกมองถ้าผมเป็นห่วงตัวผมนี้แหละไม่เคยนั่งมันรู้สึกกลัวยังไงก็ไม่รู้

"ถ้าครูอยากจะะกอดจะลูบจะคลำผมก็ยินดีนะครู..ผมเต็มใจ" คริสโตเฟอร์พูด น่าไปด้วยไหมละเนี๊ยะ 

"ผมล้นเล่นนะครู พร้อมยัง"คริสโตเฟอร์ถามผม ผมก็สาระวนกับการหาที่ยึดจับทางด้านหลังแบบรถมอเตอร์ไซค์บ้านไม่มีด้วยทำไงละ

ปรื้น!!! เสียงการออกตัวดังสะนั่น

"คริส!!!! " ผมเรียกชื่อคริสซะเสียงหลงเพราะว่าออกตัวไปแล้วผมก็ยังจะหาที่จับด้านหลังไม่ได้ ก็ต้องผวากอดเอวคริสโตเฟอร์กอดแบบแน่นมาก คริสโตเฟอร์ขับออกไปอย่างเร็วก่อนจะผ่านกลุ่มเพื่อนๆที่เดินกลับจากสนามบาสเกตบอล พากันส่งนิ้วกลางทักทายนี้คือการทักทายของเด็กวัยรุ่นหรือไงและตามมาด้วยเสียงโห่เพราะว่าผมกอดเขาแน่นเหมือนสาวกอดซ้อนท้ายก็ไม่ปานนาทีนี้ยอมกลัวตกมากครับ

      และระหว่างที่จะผ่านประตูผมเห็นผู้หญิงคนนั้น ที่ชอบตามติดคริสโตเฟอร์เด็กผู้หญิงคนนั้นหันมามองด้วยอาการตกใจแต่เขาแค่ไม่เห็นหน้าผมเพราะว่าถ้าเห็นจะตกใจมากกว่าเดิม เธอยังเหลียวหลังมองอีกด้วย

         ชีวิตคุณครูหนุ่มจบใหม่อย่างผมต้องมาฝากไว้กับนายคริสโตเฟอร์นี้ใช่ไหมเนี๊ยะ แต่ก็รู้สึกดีไปอีกแบบน่ะ ผมไม่เคยคิดจะชอบความเร็วเลยสักนิดแต่พอได้นั่งแบบนี้มันบอกไม่ถูกเหมือนได้ลองสิ่งแปลกใหม่แล้วชีวิตมีรสชาติมากขึ้น  ผมอยากบอกว่าตอนนี้ คริสโตเฟอร์เขาเท่มากจริงๆแตกต่างจากภาพเด็กหนุ่มมัธยมที่ผมเจอในชุดนักเรียน ผมก็กอดเอวคนที่ขับรถแบบมืออาชีพมันนุ่มนวลแม้จะทั้งตีโค้งความกลัวรถบิ๊กไบท์ผมหายไปเป็นปิดทิ้งและเริ่มจะชอบซะด้วยซิ ถ้าติดใจนี้ต้องให้พามาบ่อยๆนะเนี๊ยะหรือไม่ก็ให้หัดให้ขับให้ด้วยคงจะดี

[PFlove]

คริสโตเฟอร์นี้รุก ครูเขมแล้วใช่ไหม.. น่าร๊ากอะ 

[darinsaya]

 

[iceman555]

เอ่อมมมมม คริสต้อปเป็นรุกใช่ไหม ครูเขมจะเป็นรับครั้งแรก คริคริ ลุ้นๆๆๆ

[yowyow]

 

[Wut_Sv]

ว้าว มาต่อแล้ว 

นายคริสรุกหนักมาก เขมเลิกกะกานเร็วๆเหอะ รำคาญอ่ะ 

มาต่อเร็วๆ นะครับ นี้เป็นนิยายที่ยังไม่จบที่อ่านเป็นเรื่องที่ 3 เพราะปกติอ่านแต่ที่จบแล้ว เป็นพวกที่ไม่ชอบรอคอยอ่ะ กลัวคนแต่งหาย 555

[Alice111]

ว้าว มาต่อแล้ว 

นายคริสรุกหนักมาก เขมเลิกกะกานเร็วๆเหอะ รำคาญอ่ะ 

มาต่อเร็วๆ นะครับ นี้เป็นนิยายที่ยังไม่จบที่อ่านเป็นเรื่องที่ 3 เพราะปกติอ่านแต่ที่จบแล้ว เป็นพวกที่ไม่ชอบรอคอยอ่ะ กลัวคนแต่งหาย 555

ขอบคุณนะคะ  เราจะรีบกำจัดกานต์เร็วๆนี้แหละ ฮาๆ จะมาต่ออีกทีวันศุกร์นะค่ะ จะมาแบบยาวๆให้อ่านกัน 
คนแต่งไม่หายแน่นอนค่ะ  ถ้าเป็นไปได้ฝากอีกเรื่อง  ขอรักนายอีกครั้ง"ซอมพอ"  ปล.เรื่องนี้พระเอกเลวเขาชมมา
ขอบคุณอีกครั้ง..รู้สึกมีความสุขได้ตอบคอมเม้น

[Alice111]

   

ตอนที่ 4 ยิ่งใกล้ยิ่งรู้สึก

     
        เมื่อวานผมไปทานข้าวกับคริสโตเฟอร์ เขาพาผมไปทานในตัวเมืองออกไปไม่ไกล
มากหนักและพาไปขับรถเล่นรอบสวนสาธารณ ถ้าเป็นณัฐกานต์ผมคงต้องหาร้านอาหาร
ติดแอร์เขาไม่ค่อยมีความอดทนกับอากาศร้อนๆเท่าไหร่

           แม้กระทั้งร้านข้าวแกงยังนั่งไม่ได้เลยนับประสาอะไรกับร้านขายอาหารตรง
ฟุตบาท แต่ผมกลับชอบและอาหารมันก็ก็อร่อยดี ต้องขอบใจคริสโตเฟอร์เขาซินะ

          ผมตื่นแต่เช้าแต่งตัวตามปกติ แปลกนะวันนี้ผมกับรู้สึกกังวลและประหม่า หรือจะ
เป็นเพราะว่าคริสเขาจะเข้าเรียนภาษาอังกฤษวันนี้ นี้แค่คิดนะยังไม่เจอนายคริสโตเฟอร์
มานั่งในห้องผมยังรู้สึกหวันไหวยังไงก็ไม่รู้ 

"ครูครับ"  เสียงนายคริสโตเฟอร์นี้ ผมคงคิดมากไปเองมั้ง นี้ความคิดของผมมันหลอนตัว
ผมเองจนผมได้ยินเสียงนายคริสโตเฟอร์จริงๆเลยเหรอและคงต้องบอกกับตัวเองว่าให้
คิดถึงนายอะไรนี้ให้มันน้อยๆลงหน่อย


"ครูเขมครับ" อีกแล้วชัดเลยไม่ได้คิดไปเอง เสียงดังอยู่ที่หน้าบ้านพักของผม เสียงนาย
คริสโตเฟอร์ของจริง

"เวรแล้วไง..มาทำไมแต่เช้านะนายคริส!!" ผมก็รีบเดินออกมาที่หน้าบ้านพักผมเพิ่งจะ
สวมเสื้อเชิ้ตนุ่งผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวอยู่เลย
     ก็ตอนนี้มันยังเช้ามากใครจะไปคิดว่ามีคนมาเรียกผมและผมยิ่งมาใหม่แบบนี้ด้วยยิ่ง
ไม่มีทาง ทันที่ผมโผ่หัวออกไปดูก็พบ นายคริสโตเฟอร์ขับรถมอเตอร์ไซค์ ฮอนด้า เบาะ
สั้นๆคันเล็กๆที่วัยรุ่นสมัยนี้นิยมซื้อหามาขับกัน 

"ผมมารับครูนะครับ อยากกินข้าวเช้ากับครูเขม" คริสโตเฟอร์พูดตะโกนบอกผม

"ครูแต่งตัวก่อนแล้วกันและนายก็รอครูอยู่..ข้างล่างนะ" ผมพูดและย้ำว่าให้รอข้างล่างผม
รีบเดินกลับเข้าไปในบ้านสวมกางเกงที่เตรียมไว้ทันทีวันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าทรงสลิมฟิต
กางเกงสีเฒาดึงเอวให้ต่ำลงมาหน่อยผมเอาชายเสื้อเข้าด้านในมันก็จะพอดีเลยเห็นสัด
สวนชัดเจนนิดๆ หันไปสวมนาฬิกาข้อมือเรือนนี้พี่ก้องซื้อให้เป็นของขวัญวันที่ผมเรียนจบ
แพงมากด้วยของคาซิโอ ผมไม่ลืมสวมแหวนที่แม่ทำให้ลูกๆคนละวงแหวนต้นตระกูล ยืน
จัดแต่งเสื้อผ้านิดหน่อยให้เข้ารูปเข้าร่าง พลิกซ้ายพลิกขวา หันหน้าหันหลังอีกนิด อะหล่อ
หรือยัง เหมือนตรงข้างหลังจะไม่ค่อยเรียบร้อยนะ พอผมหันกลับหลังเพื่อจะเอียงตัว
สำรวจดู

"คริส!! "

"นี้ครูจะไปสอนหรือไปเดินเล่นสยามพาราก้อนเหรอครับครู" คริสโตเฟอร์กอดอกพิจารณา
การแต่งตัวของผม


"นี้มายืนข้างครูทำไม..ครูบอกว่าให้รอข้างล่างยังไงละ" ผมเอามือขึ้นท้าวซะเอวมองคน
ตรงหน้า

"ผมเชื่อแล้วแหละว่าเกย์นะแต่งตัวเนียบจริง "  นี้คำชมเหรอเนี๊ยะ

"ทำไมถึงรู้ละ" ผมถามคริสโตเฟอร์ก่อนจะหันไปฉีดน้ำหอมสักนิด

"เพราะว่าครูนี้ไงเป็นเกย์"

"แม้ตาดีจัง" ผมชมนายคริสโตเฟอร์กลับ เขาหันมาตะเบ๊ะรับคำชมจากผมกวนดีไหมละ
ครับ

"ว่าแต่ทำไมตื่นมาแต่เช้าเลยละ นอนไม่หลับหรือไง" ผมถามคริสโตเฟอร์ ก่อนจะเดิน
ออกมาสวมรองเท้าคัทชูหนังสีดำหัวตัด คริสโตเฟอร์ยืนทำท่าคิด นี้แค่ท่าคิดนะยังเท่ได้
ขนาดนี้ ผมไม่อยากจะมองนายคริสนี้มากเลยจริงๆ

"เพราะคิดถึงครูไงเลยนอนไม่หลับ"  นายคริสโตเฟอร์โน้มตัวลงมาหาผม มันใกล้มากจน
ผมเห็นสันจมูดเขาได้ชัดเจนยิ่งขึ้นกว่าเดิม

"คริส! นายอย่าแกล้งครูแบบนี้ได้ไหม..มันไม่ควร" ผมรีบดันนานคริสโตเฟอร์

"แม้ครูอะ..." คริสโตเฟอร์พูด

"ไปกันได้แล้ว .." ผมลุกขึ้นก็หันไปบอกคริส

     รีบเดินลงจากบ้าน ผมลงมาก็ยืนมองรถที่คริสโตเฟอร์ขับมารับผม มันเล็กและพื้นที่
เบาะก็แทบจะไม่พอคนเดียวนั่งผมหันมามองหน้าคริสโตเฟอร์อีกครั้งนี้จะให้นั่งเบียดไป
หรือไงและถ้าขึ้นไปนั่งผมคงต้องกอดเขาแน่นๆเลย ถ้าไม่กอดนี้มีหวังผมได้หงายหลังเป็น
แน่ แต่แค่เมื่อวานใจผมยังสั่นเลยนะและมันก็ไม่ได้แนบชิดแบบนี้

"ทำไมอะครู.." คริสโตเฟอร์ขึ้นไปค่อมพร้อมกดปุ่มสตาร์ทรอให้ผมขึ้นแต่ผมยังยืนคิดอยู่
ว่าเดินหรือนั่งรถที่นั่งอันน้อยนิดคันนี้ออกไปวะเขม

"ครูคิดว่าครูเดินไปดีกว่านะ" ผมเงยหน้าบอกคริสโตเฟอร์และหันหลังออกเดินออก เดิน
เท้าปลอดภัยกว่าเยอะเขมยิ่งผมนี้ชอบผู้ชายเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่คิดไม่อยากเสียสมาธิแต่
เช้าแบบนี้ เดี๋ยวผมได้สอนนักเรียนไม่รู้เรื่องกันพอดี 

"ครู..ผมอุตสามารับนะไม่อยากให้ครูเดิน..เป็นอะไรไปอะครู" คริสโตเฟอร์ขับตามผมช้าๆ 
คริสโตเฟอร์ถามผม ผมหันไปมองเขาและก้มหน้าเดินต่อ

"ก็มัน ..มัน..ไม่พอนั่ง" ผมตอบคริสโตเฟอร์ไป
 
"ใครบอกพอซิครู..นั่งเบียดๆหน่อย" คริสโตเฟอร์พูด ผมก็หันไปมองเบียดหน่อยที่ไหน
ละแบบนี้มันกอดกันกลมเลยแหละ นายนี้ไม่รู้อะไรบ้างเลย

"ครูเขม..ขึ้นมาเถอะครับ..กลัวเบียดผมขนาดนั้นเลยเหรอครับครู..แสดงว่าเมื่อวานตอน
ครูกอดผมครูคิดใช่ไหมละ" นายคริสโตเฟอร์แซวผมเมื่อวานอีก 

"เออ...ไม่ได้คิด ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น" ผมหันไปพูด คริสโตเฟอร์จอดขวางหน้าผมไว้ พงก
หัวว่าให้ผมขึ้นไปนั่งผมก็จำเป็นต้องขึ้นไปนั่งซ้อน นั่งนี้แทบจะไม่เต็มกันนายคริสก็ขยับ
ไปข้างหน้าให้ผมนั่งได้เต็มๆนิดหนึ่ง แต่สิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็คือแผ่นอกผมแนบแผ่นหลังนั้น
เต็ม

"ผมไม่อยากเอาลูกรักเขามาขับในนี้อะ ผมกลัวฝุ่นเกาะ" คริสโตเฟอร์พูดและหันกลับมา
ส่งยิ้มให้ผม

"ด้างหลังมันไม่ที่จับนะครู ครูไม่กอดผมเดี๋ยวก็หล่นลงไปหรอก เห็นผมขับไม่เร็วแต่ถ้าตก
ลงไปก็เจ็บนะครู" คริสโตเฟอร์พูดนี้คือการมัดมือชกให้ผมกอดเขาอีกจนได้ใช่มั้ย

   หมับ!!!!! แขนผมที่สอดแขนผมเข้าไปกอดเอวคริสโตเฟอร์ คริสโตเฟอร์ขับออกไป
ทางสนามฟุตบอลซึ่งมันจะไม่ผ่านด้านหน้าของโรงเรียน

"เส้นนี้ผ่านด้านหลังโรงอาหารนะครับครู และไม่ค่อยมีใครผ่านมาหรอกนอกจากพวกผม
และด้านหลังก็มีแต่พวกผมที่นั่งกันเท่านั้น เพื่อนๆในกลุ่มผมนะครับครู" คริสโตเฟอร์พูด
ผมพยักหน้าก็ดีไม่ต้องตอบคำถามและยิ่งกอดกันมาขนาดนี้

ปั๊ก!! คริสโยนกุลแจคืนให้เพื่อน พอพวกเพื่อนๆคริสเงยหน้าขึ้นมาจากการนั่งจิ้มมือถือ
เล่นก็ต้องพากันมองมาที่ผมเป็นตาเดียว

"โธ่! กรูนึกว่ามรึงไปรับสาวที่ไหนเห็นบอกว่ารถกรูแคบดีจะได้โดนกอดแน่นๆ..ไอ้เชี้ย
คริส!!"  เพื่อนคริสโตเฟอร์พูดผมหันไปเหล่ไหนบอกว่ากลังรถตัวเองฝุ่นจับไงหดคอลงเลย
นะ

"นี้ครูเขม ครูสอนภาษาอังกฤษคนใหม่ ครูนี้เพื่อนผมไอ้โป้ง มันบ้านพักหลังเดียวกับผม ที่
จริงมีไอ้เกมส์อีกคนมันเพิ่งโดนพักการเรียนไป" ผมพยักหน้าดีนะแต่ดูโป้งจะมองผมเป็น
พิเศษตอนที่คริสโตเฟอร์แนะนำว่าผมเป็นครูสอนภาษาอังกฤษคนใหม่

"หวัดดีครับครู" ผมพยักหน้ารับไหว้ทุกคน

"ไปหาอะไรกินกันดีกว่าครู" คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม ผมพยักหน้าว่าได้ซิคริสโตเฟอร์
จับมือผมจะจูงไป เพื่อนๆคริสโตเฟอร์ก็หันมามองมือผมกับมือคริส ผมรีบดึงมือผมออก
ก่อน คริสก้มลงมองผมต้องขยิบตาเตือนว่าไม่ได้ในโรงเรียนและจะมาจับทำไมเนี๊ยะไม่ใช่
แฟนกันสักหน่อยแยกเขี้ยวให้ด้วย 

     ตื้ดๆ เสียงเตือนข้อความเข้าจากมือถือของผม ผมก้มลงหยิบออกมาจากกระเป๋า
กางเกง ณัฐกานต์

"เขม..ทำไมเมื่อวานไม่โทรหากานต์..ไปไหนมา..ทำอะไร .โทรหากานต์เดี๋ยวนี้นะ" ผมอ่าน
ข้อความ เขาซิควรจะโทรมาง้อผมเขาผิดชัดๆเลยนะ

"แฟนส่งข้อความหาเหรอครู" คริสโตเฟอร์ก้มหน้าลงมาระหว่างที่ผมกำลังก้มหน้าอ่าน
ข้อความจากณัฐกานต์ ผมก็จะรีบเงยทำท่าจะเอ็ดแต่เพราะเข้าโน้มตัวลงค้อนข้างต่ำ
ดังนั้นใบหน้าของผมและเขาตอนนี้ห่างกันแค่ไม่กี่เซนก็จะชนกันอยู่แล้วและคริสยังมาทำ
หน้าตาทะเล้นใส่ผมอีกนะตอนนี้ผมมไสนใจหน้าตาแสนทะเล้นของเขาหรอก ผมได้แต่
กลืนน้ำลายลงคอเพราะใบหน้าที่หล่อคมเข้มซะมากกว่านะซิ

"พี่คริส!!" เสียงเล็กๆเรียกชื่อคริสโตเฟอร์มันทำให้ผมสองคนต้องแยกออกจากกันอย่าง
รวดเร็ว คริสและผมหันไปมองทางต้นเสียง คนนี้น่าจะเป็นแฟนนายคริสซินะ ผู้หญิงตัว
เล็กชุดนักเรียนคอซองเดินสาวเท้าเข้ามาหาคริสอย่างเร็ว ดูท่าว่าคริสจะงานเข้า

"พี่เมื่อวานพี่เอาใครซ้อนท้ายรถพี่ไปแก้มเห็นนะ รถคันนั้นพี่ไม่เคยให้ใครซ้อนเลยนะแม้
กระทั้งแก้มที่เป็นแฟน"

"และรถคันนั้นพี่แก้มกลับยังไม่เคยได้นั่ง..แก้มไม่ยอมนะพี่คริสบอกมานะว่าคนเมื่อวาน
นะใคร " ผมมองหน้าคริสและเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มดีแต่ทำไมมาตาม
อาระวาดไม่ต่างนางร้ายในละคร

"ครูเข้าไปซื้ออะไรทานก่อนแล้วกันนะ " ผมหันไปบอกคริสและไม่รอคำตอบว่าได้หรือไม่
ผมเดินขอตัวเข้าไปในห้องอาหารก่อนแล้ว

"อะไรแก้ม..พี่รำคาญและพี่ไม่ได้บอกว่าพี่เป็นแฟนแก้มนะ แก้มนะพูดเองเออเองทั้งนั้น"
ระหว่างที่กำลังผ่านไม่รู้ว่าเดินช้าเองหรือว่าผมกำลังหยุดรอใครบางคนตามเข้ามาก็เผลอ
ไปได้ยินการสนทนาระหว่างคริสและเด็กผู้หญิงคนนั้น

"ครูค่ะสวัสดีค่ะ" เด็กนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งไหว้ทักทายผม ผมยกมือรับไหว้

"ครูครับสวัสดีครับ" เสียงเด็กยกมือไหว้ผม นี้แหละที่ผมภูมิใจในอาชีพครูแม้ว่าเงินเดือน
จะน้อยนิดอย่างที่ณัฐกานต์ชอบพูดเขาอยากให้ผมไปเป็นครูที่ศูนย์ติวเตอร์มากกว่าได้
เงินเยอะดีหรือไม่ก็เป็นครูสอนภาษาเพราะว่าภาษาอังกฤษผมค้อนข้างดีมากทีเดียว

          ผมเดินตรงไปที่ร้านค้าไม่รู้จะทานอะไรดี มีร้านค้าร้านหนึ่งและผมก็เห็นครูโจ้กำลัง
สาละวนอยู่ที่หน้าร้านขายโจ๊กผมจึงเดินตรงเข้าไปผมคิดว่าอาหารเช้าควรจะเป็นอะไรที่
ไม่หนักท้องมากจนเกินไป โจ๊กนี้แหละดีที่สุด

"สวัสดีครับครูโจ้" ผมทักทายครูโจ้ ครูโจ้หันมามองผม

"อ้าวสวัสดีครับครูเขม ..ทานอะไรดีครับ..ร้านแฟนของผมครับ..นี้เพิ่้งจะกลับมาจาก
ต่างจังหวัดนะครับ " ครูโจ้บอกผมแนะนำผมกับแฟนเขาให้รู้จักผม 

"ผมเอาโจ๊กไม่ใส่ขิงนะครับผมไม่ค่อยชอบขิง....และ..เออ..... ไม่เอาไส้นะครับ...และ...ไม่
เอาตับด้วยนะครับ"

"ครูกินอะไรได้บ้างครับเนี๊ยะ ไม่ใส่เกือบหมดเลยนะครับครูเขม..ครูจะเอาแต่ข้าวหรอครับ
กับน้ำซุบ"ครูโจ้พูดผมก็มองครูโจ้ ก็น่าจะเพิ่มหมูเด้งหรืออย่างอื่นอะไรประมาณนี้ ผม
ถึงกับยืนเกาหังแกร๊กๆ ด้วยอาการเขินคือดูเหมือนผมเป็นคนกินยากขึ้นมาในทันที ขิงผม
ไม่ค่อยชอบตอนเด็กแม่ชอบทำผัดขิงให้กินบอกว่าช่วยขับลมดีแต่มันเผ็ด และตับกับไส้นี้
ผมก็ไม่ชอบกลิ่นมันแรง

"พี่โจ้ไปแซวครูเขา ว่าแต่เป็นครูมาใหม่เหรอคะ " แฟนของครูโจ้หันไปเอ็ดและหันมาถาม
ผม

"ครับผม"

"ได้ค่ะรอสักครูนะคะ ถ้าอย่างนั้นเอาหมูเด้งกับไข่ลวกนะคะ เน้นหมูให้เยอะๆหน่อยค่ะ"
ผมพยักหน้าตอบรับ  ผมหันหลัง0มาก็เห็นายคริสโตเฟอร์เดินเข้ายืนใกล้ๆกับผมหน้าตานี้
บึ่งเข้ามามาเลย

"ทำไมละคุยกันไม่รู้เรื่องเหรอ" ผมหันไปกระซิบคริสพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ

"ผมไม่อยากจะยุ่งกับแก้มมากหรอกครับครูแม่ของแก้มนะมาด่าผมหลายครั้งแล้วเรื่อง
ลูกสาวเขาแต่แก้มก็ไม่เคยฟัง" ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ ผมพยักหน้าก็แน่ละเด็กนั้นยัง
อยู่ม.ต้นอยู่เลย


"เขาหาว่าผมจะไปพรากผู้เยาว์ลูกสาวเขาทั้งที่แก้มนะมันตามติดผมจนน่ารำคาญและ
ผมก็ไม่เคยขอเขาเป็นแฟน" คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักหน้าพร้อมกับแตะไหล่เบาๆ

"อยากเกิดมาหน้าตาดีทำไมละ" ผมกระซิบเพื่อหวังให้คนที่คิวขมวดคลายลงบ้างและมัน
ก็ได้ผล หยักคิ้วกวนๆใส่ผมอีกนะ ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยนะแอบคิดในใจ 

"กินอะไรดีละครูกินโจ๊กแล้วเราะ"ผมหันไปถามคนที่ยืนชะโงกมองไปรอบๆว่าอะไรที่
น่าสนใจบ้าง

"เอาด้วยดีกว่า ..ผมเอาโจ๊กครับ ไม่เอาขิง ไม่เอาไส้ ไม่เอาตับครับ"คริสโตเฟอร์กระเทิบ
เข้ามาชนไหล่ผมเบาๆและสั่งโจ๊กทันที และผมก็ต้องสะบัดหน้าหันมามองคนข้างๆก็เล่น
สั่งเหมือนกันเลยคือไม่กินเหมือนกันด้วยนั้นแหละ

"ผมไม่ชอบขิงมันเผ็ดอะ ตับก็ไม่ชอบมันขม ไส้ก็ไม่ชอบมันเหม็น " แฟนของครูโจ้มองผม
สองคนสลับกันไปมา

"ถ้าอย่างนั้นปูเพิ่งเป็นหมูเด้งให้แล้วกันนะคะ ..ไม่ชอบเหมือนกันเลยค่ะ ถ้าเป็นผู้หญิง
ผู้ชายก็คงจะเคมีตรงกัน เนอะพี่โจ้" แฟนครูโจ้แซวผมกับคริสโตเฟรอ์ คริสหันมาหยักคิ้ว
ให้ผมสองทีติด ผมแอบคิดนะผมนะเรียบร้อยแต่นายนี้เกรียนขนาดนี้คงจะเป็นเคมีที่สวน
ทางกันมากกว่า

Rrrrr โทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมก้มลงมองดูที่หน้าจอ ณัฐกานต์ ผมไม่อยากทะเลาะกับณัฐ
กานต์ในตอนเช้าแบบนี้เลยไม่อยากแบกปัญหาระหว่างผมกับเขาไว้ในหัวขณะที่ผม
จะต้องขึ้นสอนหนังสือ

"ไม่รับละ" คริสโตเฟอร์กระซิบถามผม ทำหน้าตาเหมือนแมวเชียว

"ไม่อยากรับ..เมื่อวานพูดไม่ค่อยเข้าหูกันนิดหน่อยรับมานี้คงใส่ฉันไม่ยั้ง..เพราะว่า     
เมื่อวานฉันก็ไมได้โทรหาในตอนเย็นซึ่งปกติจะโทร" ผมหันไปบอกคริสโตเฟอร์ ก่อนะรับ
ชามโจ๊กมาเติมเครื่องปรุง

"ครูเขมสวัสดีค่ะไม่เห็นขึ้นไปที่ห้องพักครูลินดานึกว่ายังไม่ออกมาซะอีกนะคะ" ครูลินดา
เดินเข้ามาทักทายผม

"พอดี...ผมออกมาพร้อมกับ.." ผมพูดและหันไปมองคริสโตเฟอร์

"ผมเข้าไปรับครูเขมนะครับ" คริสโตเฟอร์หันไปตอบครูลินดา

"อ้อเหรอคะ ..." ครูลินดาพยักหน้าและมองผมสองคน

"ครูถ้าอย่างนั้นผมออกไปนั่งกับเพื่อนๆนะครับครู " คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะรับเดินออกไป
ผมจะเรียกก็ไม่ทันแล้ว และครูลินดาก็ยืนมองผม
 

"เดี๋ยวลินดาสั่งข้าวก่อนนะคะครูเขม" ครูลินดาพูดผมพยักหน้า ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์
เดินถือชามโจ๊กออกไปข้างนอกแล้วด้วย อยากจะบอกให้เขานั่งกับผมแต่ก็ไม่กล้า
เพราะว่าผมเองก็ไม่รู้ว่าคริสอยากนั่งกับเพื่อนเขามากกว่านั่งกับผมหรือเปล่าผมเดินมาที่
โต๊ะว่างๆ นั่งลงรอครูลินดาเดินไปสั่งอาหารที่ร้านข้าวแกงใกล้กับร้านขายโจ๊ก

"ฉันว่าพี่คริสต้องมีคนอื่นแน่ๆเลยอะถึงได้ตะวาดกรูบอกให้กรูเลิกตามเขาเลิกไปบอกใคร
ต่อใครว่ากรูเป็นแฟนเขาใครกันวะอย่าให้กรูรู้นะกรูไม่ปล่อยไว้แน่ ดูจากอีปรายดิตอนนี้
มันไม่กล้ามาทักพี่คริสเลยมรึงเห็นไหม"

"ก็แน่ละมรึงเล่นรุมตบมันซะเสื้อผ้ากระจัดกระจายขนาดนั้น อีแก้ม " ผมได้ยินเสียงเด็ก
นักเรียนหญิงจับกลุ่มคุยกัน ผมจำได้ดีเด็กที่ชื่อแก้มที่คุยกับคริสเมื่อสักครู่นี้ ผมไม่ได้หัน
ไปมองมาก จนครูลินดาเดินมานั้งตรงข้ามกับผมพร้อมกับจานข้าว และน้ำสองขวดเช่น
เคย

"น้ำค่ะครูเขม"

"ครูลินดาครับ..ไม่ต้องแล้วนะครับ..อันนี้คราวหน้าให้เป็นหน้าที่ผมนะครับ ผมเกรงใจนะ
ครับ" ผมบอกครูลินดา เธอส่งยิ้มให้ผม ผมก็นั่งทานโจ๊ก มือถือผมก็สั่น ผมนะปิดเสียง
เรียบร้อยแล้ว สั่นแล้วสั่นอีก  ผมก็ทานไปพยายามจะไม่สนใจแต่มันก็สั่นต่อเนื่องตลอด
เลย

"ครูเขมมีสอนถึงกี่โมงคะวันนี้" ครูลินดาถามผม

"ผมมีสอนข้าวสองคาบและบ่ายอีกสองคาบครับและมีสอนติวภาษาอังกฤษวันนี้ตอน6
โมงเย็นห้อง4/2ครับถึง1ทุ่ม และผมก็จะสอนคริสโตเฟอร์ต่ออีกหนึ่งชั่วโมงชดเชยที่เขาไม
ได้เข้าเรียนนะครับ"ผมตอบครูลินดา

"ทำไมครูสนใจใส่ใจดูแลคริสเป็นพิเศษจังค่ะ "

"ก็ผมอยากให้เขาเข้าเรียภาษาอังกฤษและแก้ไขที่เขาติด 0ให้เรียบร้อยนะครับ เพราะว่า
เขาอาจจะไม่จบหรือโดนพักการเรียน ผมเป็นครูช่วยได้ก็คือช่วยนะครับคุณลินดา"

"ครูเป็นเกย์หรือเปล่าค่ะ"

"แป๊ก!!" ผมถึงกลับทำช้อนหลุดมือดีนะที่ผมทานหมดแล้ว ผมเงยหน้าขึ้นมองครูลินดา

"ครูรู้ไหมค่ะว่ามีครูที่มาสอนที่นี้วิชาภาษาอังกฤษแหละเขาก็เป็นเกย์ ผู้อำนวยการท่าน
ไม่ค่อยสนับสนุนคนที่มีรักแบบนี้เท่าไหร่ ะมักจะมีปัญหาดังนั้นเขาจึงย้ายไปที่อื่นหมดค่ะ
ครูเขม"ครูลินดาพูด ผมพยักหน้ามิหน้าละครูสอนคนก่อนหน้าผมเพิ่งจะมาได้แค่สอง
อาทิตย์ก็ย้ายไปที่อื่นอย่าบอกนะว่าครูสอนภาษาอังกฤษคนเก่าก้เป็นเกย์เหมือนผม

"ท่านผู้อำนวยการคงกลัวว่าครูกับนักเรียนอาจจะมีพฤติกรรมที่ไม่ดีอะไรประมาณนี้มั้ง
ค่ะ" ครูลินดาพูดผมพยักหน้าเบาๆ

"แต่ผมมองคริสโตเฟอร์คือนักเรียนนะครับครูลินดา" ผมพูดกับครูลินดาเธอก็ยิ้มๆให้ผม

"ผมขอตัวก่อนนะครับพอดีมีสายเข้า"มือถือผมก็สั่นอยู่ตลอดจนผมเองก็ไม่ไหวแล้วไหน
จะแยกแยะสมาธิคุยกับครูลินดาและมือถือที่สั่นหยิกๆในกระเป๋ากางเกงอีก ผมเลือกที่จะ
เดินออกไปหาที่คุยกันกับคนที่พยายามออกไปโทรหาคนที่กระหนำโทรถึงผมในตอนนี้

"ฮัลโล..กานต์.เขมทานข้าวอยูู่" ผมกดรับสายของณัฐกานต์

"เขม..ทำไมไม่โทรหากานต์เมื่อวาน กานต์รอสายจากเขมอยู่นะ"

"ก็เมื่อวานเขมเห็นกานต์กำลังโกรธ...และเขมก็เหนื่อยด้วยกานต์"ผมตอบคนปลายสาย
ผมไม่ได้บอกหรอกว่าผมออกไปทานข้าวกับคริสโตเฟอร์ ถ้าผมคบกับผู้หญิงอยู่และผม
ตอบไปว่าไปทานกับผู้ชายเขาคงไม่สนใจแต่นี้ผมคบกับผู้ชายด้วยถ้าบอกไปมีหวัง

ณัฐกานต์ต้องสืบและคงมาหาเรื่องกับคริสโตเฟอร์แน่ๆ ผมเลือกที่จะไม่บอกจะดีกว่า

"เขมไม่รักกานต์แล้วใช่ไหม..หรือว่าเขมเจอคนใหม่"

"กานต์...เขมเพิ่งจะมาได้สองสามวันเอง...จะไปเจอคนใหม่เร็วขนาดนั้นละกานต์..เขมแค่
ไม่อยากให้เราทะเลากันจน..อาจจะทนไม่ไหว..และคง..เลิกกัน..เขมก็พยายามที่จะ
ประคองมันแล้วนะกานต์" ผมตอบณัฐกานต์ด้วยน้ำเสียงที่บอกได้ว่าบ้างเรื่องณัฐกานต์ก็
น่าเบื่อที่จะให้ผมอธิบายทั้งที่คบกันมาสี่ปีผมไม่เคยนอกลู่นอกทางเลย

"เมื่อวานกานต์ขอโทษกานต์หงุดหงิดและนอนน้อยด้วย..เลยใส่อารมณ์กับเขม"

"กานต์ไปไหนมา" ผมถามกานต์น้ำเสียงฟังดูรู้เลยว่าผมเริ่มจะไม่พอใจ นี้แสดงว่า     
ณัฐกานต์คงจะไปเที่ยวผับกับเพื่อนอีกแล้วและถ้าเป็นจริงตกลงนี้จะเที่ยวอาทิตย์ละสอง
วันเลยใช่มั้ย ผมสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆเพื่อพยายามไม่ระเบิดมันออกมา

"ไปเที่ยวผับกับ..อันโกะ(ที่จริงชื่ออนันต์คนนี้ออกสาวมากชัดเจน)และ อีป๊อปมา....กานต์
ไม่อยากบอกเขมเพราะว่าบอกไปเขมก็คงโมโหใส่กานต์" ผมยืนเอามือเท้าซะเอว

"กานต์ทำไมกานต์ไม่เลิกเที่ยวซะที...แถมกานต์ก็รู้ว่าวันรุ่งขึ้นกานต์ต้องทำงาน...เขมจะ
ไม่พูดอีกแล้วนะเพราะว่านี้มันเป็นผลกระทบกับตัวกานต์เองและไหนเราจะสร้าง
ครอบครัวกันไงละกานต์ กานต์เล่นเที่ยวทุกคืน ซื้อของแบรนด์เนมใช้ เมื่อไหร่เราจะมี
ครอบครัวที่สมบูรณ์กันสักทีและนี้เขมก็เก็บเงินรอที่เรา....”ผมพูดไม่ใช่ครั้งแรกพูดบ่อย
มากแต่ณัฐกานต์ก็ยังทำอยู่


“จะได้แต่งงานกัน" ผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่บอกได้ว่าผมผิดหวังกับตัวกานต์

"อะไรกันที่แต่ก่อนเขมไม่เคยบ่นเรื่องนี้กานต์เลยนะและกานต์ก็ใช้เงินตัวเอง" ณัฐกานต์
ขึ้นเสียงกับผมกลับเช่นกัน

"นี้กานต์โทรมาเพื่อจะง้อไม่ได้โทรมาชวนทะเลาะนะเขม"

" แค่นี้นะกานต์เขมจะต้องไปดูเด็กนักเรียนเข้าแถวตอนเช้า ..และเขมจะขึ้นสอนหนังสือ
ด้วย..เอาไว้เราเย็นลงกันทั้งคู่ค่อยคุยกันใหม่นะกานต์"ผมกดวางสายทันทีไมได้ฟังว่า
ปลายสายจะว่ายังไง

"ทะเลาะกับแฟนเหรอ" ผมสะดุ้งเงยหน้ามอง ต้นเสียง คริสโตเฟอร์ ผมพยักหน้า

"ดูท่าแฟนครูจะเอาแต่ใจน่าดูนะและนิสัยไม่ดีเอาซะเลย ทำไมครูยังคบอยู่อะ..อยากรู้"


"ครูอยากมีแฟนสักคนที่คบกันไปนานๆสร้างครอบครัวด้วยกัน และครูไม่อยากให้คนอื่น
มองว่าความรักแบบที่ครูเป็นมันไม่ยั่งยืนเปลี่ยนแฟนบ่อยครูก็พยายามประคองมันจน..
จะที่สุด" ผมพูดระบายที่ผมรู้สึกแต่พอผมเงยหน้ามองคริสโตเฟอร์ ผมพูดเพื่ออะไรมัน
เป็นปัญหาของผมกับณัฐกานต์

"ทานข้าวแล้วเหรอ" ผมเลยเปลี่ยนเรื่องซะเฉยๆ

"ทานแล้วจะไปเข้าแถวแต่เห็นครูยืนอยู่..งั้นผมไปเข้าแถวนะครู" คริสโตเฟอร์บอกผม ผม
พยักหน้าแต่ก่อนที่เขาจะเดินพ้นออกไป

"คริส!!"  ผมเรียกคริสเขาหันกลับมามองผมพร้อมรอยยิ้มจะเรียกว่ากวนๆก็ได้จะเรียกว่า
เท่ก็ไม่เชิง

"อย่าลืมขึ้นเรียนตามที่รับปากไว้กับครูนะ ..ขึ้นเรียนภาษาอังกฤษด้วย"

"ครับครู...ผมลูกผู้ชายนะครู" ผมก็ยิ้มให้คริสโตเฟอร์ก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างในและ
อย่างน้อยก็มีสิ่งเล็กที่ทำให้ผมยิ้มได้ก็คือรอยยิ้มกวนๆของนายคริสโตเฟอร์นี้แหละ
ระหว่างที่ผมกำลังจะเปิดประตู

“ครูเขม” เสียงเรียกจากคริสโตเฟอร์ ผมถอยหลังกลับมามองคริสโตเฟอร์ว่ามีอะไรจะ
กวนผมอีกไหม

“ถ้าขึ้นแล้วครูมีรางวัลให้ผมหรือเปล่า” คริสโตเฟอร์ถามผม ผมยิ้มให้

“อยากได้อะไรละ”ผมถามคริสโตเฟอร์กลับ

“อยากได้ครู..”แต่คำตอบที่ได้ทำให้ผมขมวดคิ้ว

“คริส!!”

“อยากได้ครูไปซ้อนท้ายบิ๊กไบค์กับผมอีกอะ..ได้หรือเปล่าอะครับครู” คริสโตเฟอร์ร้องขอ
รางวัลให้ผมไปนั่งซ้อนท้ายนี่นะ

“ได้ซิถ้านายทำตัวดีครูก็จะไปด้วยแต่วันนี้ครูคงนั่งกับนายนานไม่ได้นะครูต้องมาติว
ภาษาอังกฤษห้องเธอตอน 6 โมงตรงและนายก็ต้องอยู่เรียนชดเชยที่ขาดไปต่ออีกหนึ่ง
ชั่วโมง”ผมพูดยาวเลย

“ก็ได้ครับครู..เขม..ที่รัก” ผมกำลังจะหันเข้าแต่พอได้ยินที่รักนี้หันกลับมาอีกทีนายคริสก็
วิ่งไปซะแล้ว ทำไมต้องหวั่นไหวขนาดนี้ด้วยนะ ไม่ได้ซินั้นลูกศิษย์เขมและยิ่งได้ยินที่ครู
ลินดาพูดผมก็เริ่มกังวล ไม่ใช่เป็นหวงตัวผมเองนะคนที่ผมเป็นหวงคือคริสโตเฟอร์  ผม
เดินกลับเข้าไปด้านในยังเห็นครูลินดานั่งอยู่เหมือนรอให้ผมกลับมา

"ครูจะทานต่ออีกไหมค่ะเพิ่งจะทานได้นิดเดียวเองค่ะ"ครูลินดาถามผมดูสีหน้าเธอเป็น
กังวล

"ไม่แล้วแหละครับเพราะว่าได้เวลานักเรียนเข้าแถวแล้วครับครูลินดา "ผมบอกลินดา ผม
ก็ลุกขึ้นเดินถือชามโจ๊กไปวางนะชุดที่วางภาชนะที่ใช้แล้ว ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเทโจ๊กที่
เหลือมีแต่หมูเด้งทั้งนั้นเลยผมก็เหลือบตาไปมองผมเห็นกระป๋องตั้งไว้มีป้ายเขียนไว้ว่า


 "ทานไม่หมดเทลงถังเพื่อน้องหมาจะได้มีข้าวกิน" ผมก็หันไปเทลงประป๋องที่วางไว้ทันที
ใครกันนะความคิดดีนะผมเดินกลับไปเข้าแถวพยายามขจัดสิ่งเรื่องณัฐกานต์ออกไป ผม
พยายามจะไม่คิดถึงมัน ระหว่างที่ผมยืนคุมนักเรียนหน้าเสาธง ระหว่างเดินผมเหลือบไป
เห็นคริสโตเฟอร์ เขายืนคุยเล่นกับเพื่อนๆหัวเราะชอบใจตามประสาเด็กวันรุ่นทั่วไป ไม่รู้
ว่าผมยืนมองคริสโตเฟอร์นานแค่ไหนจนกระท้ั้งมีมือมาสะกิดผมเบาๆ

"วันนี้ประชุมนะค่ะครูเขม"ผมหันมาตกใจเล็กน้อยรีบยกมือไหว้พี่นิด

"ครับครูใหญ่แจ้งผมเมื่อวานแล้วครับพี่นิด"

"ค่ะดีค่ะ ไปห้องประชุมถูกนะคะ อยู่ชั้นที่สามค่ะข้างห้องโสตศึกษา" ผมพยักหน้าว่าผม
รู้จัก

        หลังจากกิจกรรมเข้าแถวเสร็จเรียบร้อยผมก็ขึ้นห้องเตรียมไปสอนหนังสือทันที 
ก่อนออกไปสอนก็หยิบมือถือใส่ลิ้นชักโต๊ะประจำของผมวันนี้มีสมุดการบ้านมาวางที่โต๊ะ
จากห้อง ม.4/2 พอสอนคาบแรกเสร็จก็จะลงมาตรวจการบ้านก่อนเข้าสอนคาบที่สี่   

   ****************************************************************************************
ขอบคุณที่มาติดตานะคะ ว่าจะลงวันศุกร์ไปธุระต่างจังหวัดมาวันนี้กลับมาถึงเร็วอัพนิยายดีกว่าลงดีกว่า
ฝากด้วยนะค่ะ มีคำผิดบอกได้เลยนะคะ แต่ก็พยายามตรวจทานหลายรอบ 
 
อย่าเพิ่งนอยด์กานต์นะว่าทำไมไม่ไปสักทีก่อนจะไปต้องไปแบบสมศักศรีของเขมหน่อย ไม่ได้สปอยด์นะ ....

รัะคนอ่านจัง

[Billie]