❣Secret heart❣ หัวใจ แอบรัก《แอบรัก⊰❤⊱พิเศษ {เที่ยวอิตาลี่}》17/01/60 P.50
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ❣Secret heart❣ หัวใจ แอบรัก《แอบรัก⊰❤⊱พิเศษ {เที่ยวอิตาลี่}》17/01/60 P.50  (อ่าน 562114 ครั้ง)

ออฟไลน์ EoBen

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3306
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-6
ขอบคุณของขวัญสำหรับวันวาเลนไทม์ค่ะ

ออฟไลน์ Pandora20

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 41
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ขอตอนต่อไปด้วยค่าาาา เอาน้องข้าวจ้าวมาเสิร์ฟโหน่ยยยยยย คิดถึง 5555

ออฟไลน์ Malimaru

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 483
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-4
    • facebook

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่องนี่เปิดผ่านเลย เพราะอะไรเหรอ เพราะว่าการแอบรักมันเจ็บปวดไงครับ เราเองเป็นอยู่ จึงรู้ดีและ เข้าใจความรู้สึกได้ดี

ตอนนี้สงสารข้าวจ้าวมากๆ เลย ถึงจะเป็นเพื่อนกับราชาได้ก็เถอะครับ คนที่ชอบไปแล้ว รักไปแล้ว จะให้ทำไงได้ สู้เขานะน้องข้าวจ้าว
ส่วนนายราชาก็เหมือนหยอก ล้อเล่นกับความรู้สึกของคน ไม่เห็นใจคนแอบรักบ้างเหรอครับ มันเจ็บปวดนะเนี่ย

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
หวานนนนน เขินที่สุด

ออฟไลน์ kong6336

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 416
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-0
 :a5: เกลียด เกลียดโมเม้นนี้ที่สุด  :katai1: :katai1:
 
:sad4: :sad4: ข้าวจ้าวกะราชา ใจร้ายที่สุด ไม่เห็นใจคนไร้คู่บ้างเลย

งอน  :ling3: :ling3:

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
ราชาขี้อ่อย ระวังหลงข้าวเจ้าโงหัวไม่ขึ้น :laugh:
ตอนพิเศษวาเลนไทน์หวานมาก :-[

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
อยากให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านแล้วคับ :mew1:

ออฟไลน์ meuy

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 218
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0

ออฟไลน์ monetacaffeine

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-5
มารอออออออ วาเลนไทน์สวีทมากกกกก เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอยากจะร้องไห้เลย ไม่ใช่อะไรนะ อิจฉาอ่ะ!
คืออยากมีอะไรแบบนี้บ้าง 55555555555 ปกติจะอินและฟินกับนิยายในทุกๆตอน แต่เว้นตอนนี้ไว้ตอนนึงจริงๆค่ะ
ตาร้อนผ่าวๆเลยแง ; ___ ; ..

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว ตอนคบกันแล้วเค้าสวี๊ทสวีทเนอะ >____<
ชอบที่ไม่ว่าข้าวจ้าวจะคิดอะไร ราชาก็รู้ทันเสมอ เรียกว่าไม่ต้องมีเรื่องโกหกเลยอ่ะ น่ารักที่สุดเลยค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ candyon

  • นาฬิกาแก้ว
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 111
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +90/-0
น่ารักมากเลยยยยยยยยยยยยยย รออ่านตอนต่อไปนะคะ

ออฟไลน์ meuy

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 218
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
มารอราชาข้าวเจ้าาา   อิอิ

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ THiiCHA

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +212/-4

ออฟไลน์ inspirer_bear

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2003
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-5
น่ารักกกก มาต่อไวไวนะคะ ชอบบบ ราชาคนขี้แกล้ง

ออฟไลน์ t2007

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-5
ความสุข ความรักล้นปรี่. อยากอ่านแล้วอ่ะ ว่าอีกนานมั๊ย กว่าราชาจะรู้ว่าได้มอบหัวใจให้กับ ข้าวเจ้า

ออฟไลน์ Toon_TK

  • เ ด็ ก อ้ ว น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
มันอบอุ่น ละมุนมากเลยยยยยย  :hao5:

ไม่ขอดราม่าเลยนะเรื่องนี้

ออฟไลน์ nicedog

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +366/-0

แอบรัก⊰❤⊱วันที่8




ท้องฟ้าสีครามไร้เมฆบดบังกับน้ำทะเลสีใสที่มีคลื่นซัดขึ้นมาบดหาดทรายสีนวล ช่างเป็นภาพที่งดงามจนช่างภาพอย่างผมต้องยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพเหล่านั้นเก็บไว้แม้จะไม่ค่อยถนัดถ่ายรูปวิวหรือธรรมชาตินักแต่ด้วยความที่อารมณ์พาไปเลยได้รูปสวยๆมาเพียบ

วันนี้เป็นวันที่สองที่พวกเรามายังเกาะทางตอนใต้แห่งนี้...เมื่อวานพอพวกเราลงจากเรือทางหัวหน้าโปรเจคก็บอกให้พักผ่อนตามสะดวกค่อยเริ่มงานพรุ่งนี้เพราะช่วงที่มาถึงก็เป็นช่วงเกือบเย็นแล้ว

ห้องพักที่ได้เป็นห้องหรูที่ไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสมาก่อนโดยให้แต่ละคนมีห้องส่วนตัว อาวิให้ผมอยู่ห้องตรงกันข้ามเผื่อมีอะไรจะได้ไปหาได้สะดวก...บรรยากาศหรูหราที่สัมผัสได้ตั้งแต่มาถึงเกาะเทียบไม่ติดเลยเมื่อมาถึงโรงแรมหรูแห่งนี้...

อย่างห้องที่ผมอยู่เป็นห้องที่กว้างกว่าห้องพักที่เช่าอยู่ซะอีกแถมยังมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครันตั้งแต่โซฟา โทรทัศน์ยันของที่ไม่น่ามีอย่างพวกห้องครัวขนาดเล็กหรือโต๊ะที่มีเครื่องคอมพิวเตอร์วางไว้ให้

ไม่รู้ว่าค่าห้องต่อวันจะราคาเท่าไหร่แต่คงไม่ใช่ราคาที่คนระดับผมจะได้มาบ่อยนักหรอก

วันรุ่งขึ้นหรือก็คือวันนี้ผมและอาวิต่างแยกกันทำงานคนละที่ ถึงงานของพวกเราจะเหมือนกันคือการถ่ายรูปเพื่อโปรโมทโรงแรมและเกาะแห่งนี้แต่ด้วยสไตล์การถ่ายรูปที่ไม่เหมือนกัน...การแยกกันทำงานทำให้พวกเรามีสมาธิและได้งานที่ดีกว่า

เห็นว่าอาวิจะไปปืนเขาเพื่อถ่ายรูปจากมุมสูงของเกาะโดยมีผู้เชี่ยวชาญในการเดินป่าคอยตามเป็นไกด์ให้พ่วงด้วยผู้ช่วยอีกหลายคนทำให้การเดินทางของอาวิค่อนข้างปลอดภัยผมเลยสามารถถ่ายรูปได้โดยไม่ต้องเป็นห่วงอาวิ

สถานที่แรกที่เลือกมาคือชายหาดกว้างที่ยาวจุดสุดสายตา เนื่องจากที่นี่เป็นเกาะเลยทำให้มีชายหาดอยู่โดยรอบ...ที่ที่เลือกมาเป็นชายหาดอยู่ห่างจากโรงแรมพอประมาณเลยไม่มีใครมาเดินหรือเล่นน้ำแถวนี้

“...ลมร้อน”ผมพึมพำกับตัวเองเมื่อแรงลมร้อนเข้าปะทะร่างกาย ขึ้นชื่อว่าเกาะทางใต้คงต้องร้อนเป็นธรรมดาผมเลยใส่เพียงกางเกงสามส่วนสีครามกับเสื้อมีฮู้ดสีเหลืองเท่านั้น ฮู้ดด้านหลังถูกถกมาจนคลุมหัวไม่ให้แดดส่องโดนมากนัก...สองมือยกกล้องตัวโปรดขึ้นอีกครั้งก่อนดวงตาสีสวยจะมองผ่านเลนส์แว่นและเลนส์กล้องไปยังชายหาดตรงหน้าอีกครั้ง

ร่างโปร่งค่อยๆหันกล้องไปมาเพื่อหาจุดที่จะถ่ายภาพให้สวยที่สุดจนไปสะดุดเข้ากับชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในเฟรมกล้อง...เส้นผมสีดำพัดปลิวไปตามแรงลมโดยที่ใบหน้าของเขาหันไปทางทะเล รอยยิ้มน้อยๆที่คลี่ออกมาพร้อมกับยกแขนขึ้นเพื่อเสยเส้นผมที่ปลกไปด้านหน้าขึ้น

ท่าทางที่เป็นธรรมชาตินั่นทำให้ช่างภาพกดชัดตเตอร์รัวด้วยหัวใจที่เต้นรัวไม่แพ้กัน...คนที่อยู่ในรูปเป็นถึงรองประธานของบริษัทชื่อดังและยังเป็นลูกชายของเจ้าของโรงแรมที่นี่...

ธรณินทร์ ภิพัฒธนมงคลหรือราชานั่นเอง

กล้องสีดำถูกลดลงพร้อมดวงตาสีเขียวปนเทามองไปยังราชาที่เดินเล่นอยู่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ทั้งที่พยายามเลี่ยงแล้วก็ดันมาเจอกันอีกจนได้...

ไม่รูว่าฟ้าลิขิตหรือกลั่นแกล้งกันแน่

เมื่อวานตอนอยู่บนเรือก็ทีหนึ่งแล้ว...เล่นเข้ามาใกล้จนผมทำตัวไม่ถูก กลิ่นหอมอ่อนๆที่เฝ้าคิดถึงมาตลอดกลับขยับเข้ามาใกล้อย่างไม่คาดฝันทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้น เท่านั้นยังไม่พอคนขี้แกล้งยังขยับหน้าเข้าใกล้พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆนั่น

ถ้าโดดลงน้ำได้คงทำไปแล้ว

เพราะงั้นผมถึงได้เลี่ยงที่จะเจอกับอีกฝ่ายตรงๆ...จากที่มองราชาคงไม่เห็นผมที่อยู่ทางด้านหลังเยื้องเข้าไปตามแนวชายป่าแบบนี้ นั่นทำให้ช่างภาพหนุ่มหันหลังกลับก่อนจะวิ่งไปอีกทางหนึ่ง

ตอนนี้ไม่มีหน้าไปพบเขาหรอก...คำว่าชอบที่พูดออกไปเป็นครั้งที่สองนั่นคงทำให้ราชารู้แล้วว่าผมยังตัดใจไม่ได้

ผมเปลี่ยนสถานที่ถ่ายรูปเป็นด้านหน้าของโรงแรมที่มีทั้งเก้าอี้ชายหาดและร่มกางไว้เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ลูกค้าที่ต้องการใช้บริการ...รูปของเหล่าชายหญิงนอนอยู่บนเก้าอี้ชายหาดที่เรียงรายติดกันหลายอันถูกถ่ายไว้หลายใบก่อนจะหันไปถ่ายอีกด้านที่มีกลุ่มคนกำลังเล่นวอลเล่ย์บอลชาดหาดอยู่บนพื้นทราย

ผมชอบภาพของสิ่งมีชีวิตที่เป็นธรรมชาติแบบนี้ที่สุด

ซัตเตอร์ถูกกดหลายต่อหลายครั้งโดยไม่ได้สนใจว่ามีใครเดินเข้ามาใกล้จากทางด้านหลัง...เกมวอลเล่ย์บอลที่อยู่ถัดไปไม่ไกลนั่นทำให้ผมยกกล้องขึ้นถ่ายอย่างตั้งใจ

ภาพของกลุ่มคนที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องมีใครคอยบอกว่าต้องทำท่านั้นหรือท่านี้เหมือนอย่างตอนถ่ายแบบ ดังนั้นรูปภาพที่ถ่ายออกมาทุกรูปจึงดูดีโดยไม่ต้องปรับแต่งอะไรมากนัก

“ใช้ได้เลย...”เมื่อถ่ายมาสักพักผมก็เลื่อนดูรูปภาพภายในกล้องที่ถ่ายไป

รูปภาพแรกๆเป็นภาพที่ถ่ายเกมวอลเล่ย์บอลตรงหน้าก่อนจะไล่ไปยังภาพที่มีหลายคนนอนอาบแดดอยู่อีกฝั่งของชายหาด รูปถูกไล่มาเรื่อยๆจนถึงภาพวิวของชายทะเลที่ถ่ายติดชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยกมือเสยเส้นผมสีดำขึ้นโดยที่ใบหน้านั่นมองออกไปยังทะเล...

คนที่อยู่ในภาพนั่นคือราชา...คนที่ผมแอบรักมาตลอด

ภาพใบเดิมถูกขยายจนเห็นรอยยิ้มบางๆที่ประดับอยู่บนใบหน้าอย่างชัดเจน...ผมมองดูรูปภาพด้วยรอยยิ้มที่ไม่สามารถบอกได้ว่ารู้สึกยังไงอยู่กันแน่ มันทั้งตื่นเต้น ดีใจ เขินและอายในเวลาเดียวกัน...

 “...ราชา”ผมเรียกชื่อคนในภาพนั้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่เหมือนปกติ...ในตอนปกติผมไม่สามารถเรียกชื่อของราขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกรักแบบนี้ได้

แต่ถ้าเจ้าตัวไม่ได้ยินคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ

“อะไร?”เสียงทุ้มอันคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ผมหันควับมาอย่างรวดเร็วแต่ด้วยใบหน้าอีกฝ่ายที่ยื่นเข้าไปใกล้ทำให้ปลายจมูกของพวกเราสัมผัสกันเบาๆ ดวงตาสีเขียวปนเทาใต้เลนส์แว่นเบิกกว้างขึ้นก่อนที่ใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายอย่างรวดเร็ว

ทำไมราชาถึงมาอยู่ตรงนี้ได้กัน?

ไม่ใช่ว่าเดินอยู่ริมหาดหรอกเหรอ?

นี่อย่าบอกนะว่าเขาเห็นที่ผมดูรูปของตัวเองน่ะ

ใบหน้าอันหล่อเหลาของราชาขยับเข้ามาใกล้ในระยะประชิด...ราวกับเวลาหยุดนิ่งลงมีเพียงแค่เราสองคนที่จ้องตากันอยู่เท่านั้น เวลาผ่านไปสักพักผมก็พยายามก้าวถอยหลังเพื่อจะได้หลุดออกจากสถานการณ์นี้ทั้งๆที่อีกฝ่ายเองก็ควรจะทำตามแต่มือของเขากลับคว้าเอวของผมแล้วกระชับเข้าหาตัวจนผมเซไปซบกับแผ่นอกตรงหน้าด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นกว่าเดิม

“...ระ...ราชา”ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงสั่นก่อนที่จะยกมือขึ้นสัมผัสที่บริเวณหน้าอกและดันออกแต่ดูเหมือนด้วยความตกใจหรือเขินอายจะทำให้แรงที่มีหายไปเกือบหมดเลยดันราชาไม่ไป

“เรียกผมทำไม?”

“ปะ...เปล่านะ...ผมแค่...”

“แค่?”ราชาถามต่อทันทีเหมือนไม่อยากรอช้าให้ผมคิดหาข้อแก้ตัวทัน...

“...แล้วราชาล่ะมานี่ทำไม?”

“ผมถามก่อนนะ”ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องแต่ราชาไม่ยอมให้เปลี่ยนแถมยังจ้องมาด้วยรอยยิ้มเหมือนกำลังสนุกอีก

“...มาถ่ายรูป”ผมตอบกลับเสียงเบา

“ผมไม่ได้ถามว่ามาทำไม...ผมถามว่าเรียกชื่อผมทำไม?”คำถามถูกถามซ้ำอีกรอบก่อนดวงตาคมสีน้ำตาลจะจ้องมา...ผมสัมผัสได้เลยว่าตอนนี้ดวงตาของตัวเองกำลังสั่นระริกอยู่

“ผม...ผม...คือ...”

“คือ?”

“เอ่อ...หิว!”เมื่อถูกคาดคั้นมากๆผมก็หลุดปากตะโกนเสียงดังออกไป

“หิว?...ข้าวจ้าวอยากกินผมเหรอ?”

“ไม่ใช่นะ...ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น”

คนที่เผลอหลุดปากคำพูดแปลกๆออกไปอย่างผมรีบส่ายหัวไปมาเร็วๆพร้อมบอกอีกฝ่ายที่กำลังเข้าใจผิดไปไกล

ถึงจะบอกว่าหิวแต่ไม่ได้หมายความไปทางลามกหรืออะไร

บอกตรงๆก็ได้ว่าหิวที่พูดไปเป็นแค่คำที่หลุดปากออกไปโดยไม่ตั้งใจเท่านั้น

ก็ใครจะคิดละว่าราชาจะอยู่ข้างหลังแบบนี้

“งั้นหมายความว่ายังไงล่ะ?”คนตรงหน้ายังคงตื้อพร้อมกับกระชับเอวผมให้เข้าไปใกล้มากขึ้น

ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก...ระยะห่างของพวกเราเรียกว่าแค่ไม่กี่เซ็นเท่านั้นเอง สองมือผมพยายามผลักคนตรงหน้าให้ออกไปแต่ดูเหมือนด้วยแรงอันน้อยนิดจะไม่สามารถทำให้ราชาถอยไปได้

ปกติผมเป็นคนที่มีแรงเยอะพอสมควรแต่ด้วยความเขินและความอายเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่แอบชอบพละกำลังที่มีก็หายไปหมด...อยากด่าตัวเองที่ใจอ่อนไหวง่ายจริงๆ

“...ก็...”

“อึกอักแบบนี้แปลว่าคิดลามกอยู่จริงๆใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นะ!...ผมแค่อยากไปกินข้าวกลางวันกับราชาเท่านั้นเอง”ด้วยความที่อยากปฏิเสธข้อกล่าวหาทำให้หลุดปากสิ่งที่ตัวเองอยากทำออกไปอย่างหมดเปลือก

เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปผมก็อยากตบหน้าตัวเองสักทีสองทีจริงๆ

“หื้อ?...กินข้าวกลางวัน?”อีกฝ่ายก็ดูจะตกใจกับสิ่งที่ผมบอกออกไป คิ้วทั้งสองข้างของราชาขมวดเข้าหากันแน่นพร้อมหรี่ตาลงแล้วจ้องมาที่ใบหน้าผม

“เอ่อ...ถ้าไม่อยากก็ไม่เป็นไร...ผมเข้าใจ”ผมรีบพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าที่เหมือนลำบากใจของคนตรงหน้า

“ผมยังไม่ได้ปฏิเสธสักหน่อย”

“แต่...”เห็นทำหน้าลำบากใจแบบนั้นนี่

“มา...ผมจะพาไปกินอาหารชมวิวทะเล”ราชาไม่รอฟังคำตอบเลย เขาจับแขนผมแล้วดึงให้เดินตามไปข้างในโรงแรมก่อนจะทะลุที่ด้านข้างบริเวณที่ผมไม่รู้จักมาก่อนจนถึงร้านอาหารที่เป็นกระจกรอบด้านยาวไปจนติดริมทะเลยโดยมีโต๊ะให้เลือกนั่งทั้งด้านในและด้านนอก

“ราชา...”

“นั่งไหนดีข้าวจ้าว...ช่วงเที่ยงอากาศร้อนนั่งข้างในดีไหมจะได้เย็นๆ”คนนำหน้าหันมาถามก่อนจะผลักประตูเข้าไปด้านใน ร้านที่ตกแต่งด้วยธีมสีขาวฟ้าทำให้บรรยากาศดูสบายและน่านั่งมาก...ลูกค้าที่อยู่ในร้านก็มีเยอะจนไม่รู้จะหาโต๊ะนั่งได้รึเปล่า

“นั่งไหนก็ได้...แต่ร้านแน่นแบบนี้จะมีโต๊ะเหรอ?”ดวงตาสีเขียวปนเทามองไปรอบๆร้านพรางหาโต๊ะที่ว่าง...เท่าที่มองแม้แต่ด้านนอกก็คงเต็มด้วยแน่เลย

“ไม่ต้องห่วงเรื่องที่นั่งหรอก...เอาด้านในหรือด้านนอกล่ะ?”

“ด้านในก็ได้”

“โอเค...มาทางนี้เลย”ราชาบอกก่อนจะเดินไปยังเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานคอยบริการอยู่ พอพวกเธอเห็นราชาก็รีบเข้ามารุมล้อมพร้อมทักทายด้วยรอยยิ้ม...ราชาที่เห็นแบบนั้นก็ทักทายกลับอย่างเป็นพิธีก่อนจะหันไปบอกอะไรบางอย่างกับชายวัยกลางคนที่ดูแล้วน่าจะเป็นเจ้าของร้าน

“ข้าวจ้าว...มานี่สิ”เสียงทุ้มที่กวักมือเรียกทำให้ผมเดินตามไปอย่างงงๆโดยสายตามก็มองตามราชาที่เดินนำเข้าไปในทางเดินแคบๆและเลี้ยวเข้าไปยังห้องหนึ่งพร้อมกับเปิดประตูกระจกออก

เมื่อเดินตามเข้ามาดวงตาสีสวยจะเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าห้องที่ราชาเข้าไปเหมือนห้องอาหารส่วนตัวที่สามารถมองเห็นวิวทะเลได้อย่างชัดเจนเนื่องจากด้านข้างนั่นเป็นกระจกสำหรับเปิดปิด

“...”สองเท้าของผมเดินตรงไปยังกระจกใสตรงหน้าที่มองออกไปเห็นชายหาดสีขาวกับน้ำทะเลสีฟ้าอย่างเหม่อลอยราวกับถูกมนต์สะกด มือของผมค่อยๆยกกล้องตัวโปรดขึ้นก่อนจะถ่ายภาพที่สวยงามตรงหน้าอย่างเผลอใผล

รูปทะเลที่มองผ่านเลนส์กล้องถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่คุ้นเคยจนผมต้องชะงักมือที่กดชัตเตอร์แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองร่างของราชาที่ยืนบังเลนส์กล้องอยู่

“สนใจกันหน่อยสิ...คนที่อยากกินมื้อเที่ยงกับผมคือข้าวจ้าวนะ”คำพูดนั่นทำให้ช่างภาพถึงกับพูดไม่เลยได้แต่ลดกล้องในมือลงแล้วเดินกลับไปนั่งโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางห้อง

ไม่ช้าอาหารมากมายที่สั่งก็ถูกทยอยมาเสิร์ฟจนครบแต่เพราะสั่งมากไปเลยกินกันไม่หมด

“...ผมบอกแล้วว่าเยอะไป”ผมอดไม่ได้ที่จะบ่นขึ้นเมื่อมองอาหารหลายจานที่ยังกินไม่หมด...มากันแค่สองคนแต่กลับสั่งตั้ง5-6อย่าง ถึงจะมีคนออกเงินให้ก็ไม่ควรฟุ่มเฟือยแบบนี้

“ก็คุณบอกเองนี่ว่าชอบกิน”

“ผมบอกก็จริง...แต่ใครจะรู้ว่าจะสั่งมาหมดเล่า”ผมบ่นอุบอิบ ตอนดูเมนูราชาถามผมว่าชอบกินอะไรพอตอบไปหลายอย่างเผื่อให้ราชาเลือกด้วยใครจะคิดว่าเขาหันไปบอกพนักงานด้านข้างว่าเอาทุกอย่างที่ผมพูดล่ะ

“อร่อยไหม?”อีกฝ่ายเปลี่ยนคำถามพร้อมกับจ้องมาที่ใบหน้าผมที่ตอนนี้ก็ยังแดงระเรื่ออยู่ ถึงจะเริ่มชินที่มีราชาอยู่ใกล้ๆแต่ก็ยังไม่มากพอที่จะบังคับตัวเองไม่ให้เขินหรือหน้าแดงได้

“...อืม...อร่อยมาก”

“ดีใจที่ชอบ...ไว้เรามากันอีกนะ”

ประโยคที่ราชาบอกดังเข้ามาในหัวตลอดจนร่างของวรานนท์นอนแผ่อยู่บนเตียงในห้องพักของตัวเอง...หลังแยกจากราชามาก็ขึ้นมาบนห้องเลย ตอนนี้รู้สึกเหมือนโดนสูบพลังงานไปเยอะทั้งที่ตอนนี้พึ่งช่วงบ่าย3กว่าเท่านั้นเอง

ความจริงก็ยังอยากเดินไปถ่ายรูปรอบๆเกาะอยู่แต่ไม่รู้ว่าเพราะว่าเหนื่อยล้าสะสมหรือความขี้เกียจทำให้ดวงตาคู่สวยค่อยๆปิดลงก่อนสติจะหายไปอย่างรวดเร็ว

กว่าจะรู้สึกตัวตื่นก็กินเวลาไปหลายชั่วโมงและเมื่อหันไปมองทางระเบียงก็ต้องสะดุ้งเมื่อท้องฟ้านั้นถูกย้อมเป็นสีดำสนิทแล้ว...นาฬิกาบอกเวลา2ทุ่มกว่าซึ่งก็เลยเวลามื้อเย็นมามากผมเลยตัดสินใจโทรสั่งทางโรงแรมให้ทำอาหารง่ายๆขึ้นมาให้ ระหว่างรอก็นึกได้ว่ายังไม่ได้เจออาวิเลยลุกขึ้นแล้วเดินไปยังห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ผมเคาะประตูห้องพักของอาวิแล้วรอสักพักใหญ่แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากในห้อง นั่นทำให้ผมเริ่มใจคอไม่ดีเลยเปลี่ยนมาใช้โทรศัพท์โทรหาอาวิแต่ผลที่ได้คืออาวิปิดเครื่อง...ความจริงอาจไม่ได้ปิดเครื่องแต่อยู่ในที่ที่ไม่มีสัญญาณ?

หมายความว่ายังไม่กลับมาจากปีนเขา?

ไม่แน่ว่าอาจหลงป่า?

ยิ่งคิดก็ยิ่งตระหนกว่าตัวเองควรทำอะไรดี...ถึงจะบอกให้ตัวเองใจเย็นๆแต่ในสถานการณ์แบบนี้ใจเย็นไม่ได้จริงๆ

จะให้ไปแจ้งทางโรงแรมก็ดูไม่ดี

จะแจ้งตำรวจก็ยังไม่ครบ24ชั่วโมง

ช่วงที่กำลังเดินวนด้วยความเครียดภายในห้องพักของตัวเองอาหารที่สั่งไว้ก็มาส่งพอดีผมเลยจัดการหยิบแซนด์วิชเข้าปากพร้อมกับเดินออกไปรับลมที่ระเบียงห้องเผื่อลมเย็นๆจะช่วยให้ผมอะไรออกบ้าง

“...ทำไงดีๆ”เสียงนุ่มพึมพำกับตัวเองพรางยกมือขึ้นขยี้เส้นผมสีน้ำตาลจนยุ่งไปหมด

“เกิดอะไรขึ้นข้าวจ้าว?”เสียงทุ้มที่ดังแทรกเข้าในความคิดทำให้เจ้าของชื่อต้องหันควับไปทางต้นเสียงก่อนจะพบกับใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังเท้าแขนกับราวระเบียงหันมามองตนอยู่

“ราชา?”ผมเรียกชื่อชายหนุ่มตรงหน้าอย่างงงๆ

ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ?

ไม่ใช่สิ

ต้องถามว่าทำไมถึงมาอยู่ห้องข้างๆกันได้?

เดี๋ยวสิ...ถ้าเป็นราชาอาจจะช่วยผมได้ก็ได้

“ราชาคือผม...ผมมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยได้ไหม?”เมื่อตัดสินใจได้ผมก็เดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยถาม

“ช่วย?...ลองว่ามาสิ”

“คืออาวิออกไปปีนเขาตั้งแต่เช้าแล้ว...แต่ตอนนี้ยังไม่กลับเลย...ผมโทรเข้าเครื่องแล้วแต่ก็ไม่ติด”ผมบอกออกไปพร้อมกับจ้องไปยังอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

หวังว่าราชาจะช่วยผมได้นะ

“แปลว่าอาจหลงป่า...เดี๋ยวผมติดต่อทางโรงแรมให้แล้วจะมาบอกนะ”ราชาพูดก่อนจะกลับเข้าไปในห้องตามเดิม

ผมทำได้เพียงภวนาขอให้ไม่เกิดอะไรขึ้นด้วยเถอะ



(มีต่อนะคะ)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-02-2016 11:48:45 โดย nicedog »

ออฟไลน์ nicedog

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +366/-0
(ต่อค่ะ)



ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ไม่นานเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเรียกสติให้ช่างภาพหนุ่มที่เดินวนไปมารีบวิ่งไปด้านหน้าแล้วเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว...เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครผมก็รัวคำถามใส่อีกฝ่ายทันที...

“เป็นไงบ้างราชา?...อาวิปลอดภัยไหม?...แล้วอยู่ที่ไหน?...”

“ใจเย็นๆก่อนข้าวจ้าว”ราชาบอกพร้อมกับเอื้อมมือมาตบไหล่ผมเบาๆให้ใจเย็นลง

“แต่อาวิ...”

“เขาไม่เป็นไร...เห็นว่าอาวิบอกอยากจะถ่ายภาพธรรมชาติตอนกลางคืนเลยขอให้ทางเจ้าหน้าที่ช่วยหาเต็นท์พร้อมอุปกรณ์ต่างๆไปให้...ทางเจ้าหน้าที่ก็เป็นห่วงเลยมีการตั้งแคมป์ใหญ่ในป่า...ที่โทรศัพท์ใช้ไม่ได้เพราะแถวนั้นเป็นเขตปลอดสัญญาณ”

“...ค่อยยังชั่ว”สิ้นคำอธิบายร่างของผมก็ทรุดลงหน้าประตูห้องทันที

ความกังวลที่มีหายวับไปกับตา...ค่อยยังชั่วที่ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น

“ไม่เป็นไรแล้ว...เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็กลับ”เสียงทุ้มที่ปลอบโยนอยู่ข้างๆทำให้ผมใจชื้นขึ้นเยอะ

“...ขอบคุณนะราชา”ผมเงยหน้าขึ้นไปสบกับดวงตาคมสีน้ำตาลตรงหน้าก่อนจะคลี่ยิ้มส่งไปให้

ถ้าไม่ได้ราชาผมคงเครียดจนไม่เป็นอันนอนแน่

“อืม...มีอะไรก็เรียกได้ผมอยู่ห้องข้างๆนี่เอง”รอยยิ้มของราชาที่ส่งมาพร้อมกับความห่วงใยนั่นทำให้หัวใจที่เครียดเรื่องอาวิมาตลอดเริ่มเต้นแรงขึ้น...

ทำไมชายตรงหน้าถึงชอบทำให้ผมตกหลุมรักนักนะ

หลายวันผ่านไปโดยที่ผมและช่างภาพระดับโปรอย่างอาวิยังคงแยกกับถ่ายรูปแต่มาวันนี้ซึ่งเป็นวันสุดท้ายทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องเลยมารวมตัวกันในช่วงเช้าเพื่อจะออกเรือไปถ่ายรูปใต้น้ำกัน อาวิที่ชื่นชอบการถ่ายภาพแบบนี้ก็ตื่นเต้นมากจนมาปลุกผมตั้งแต่เช้ามืดทำให้พวกเรามายืนอยู่บนเรือขนาดเล็กที่จุคนได้ประมาณ20คนเป็นกลุ่มแรก

การดำน้ำลึกเป็นสิ่งที่ผมไม่ค่อยถนัดนักแต่ก็พอมีประสบการณ์จากการออกไปถ่ายรูปนอกสถานที่กับอาวิอยู่พอควร...กว่าจะได้รับใบอนุญาตดำน้ำก็ใช้เวลาไปพอสมควรเพราะต้องมีการฟังอธิบายเรื่องกฏและสัญญาณเมื่ออยู่ใต้น้ำ จากนั้นก็มีการฝึกดำน้ำในสระก่อนจะให้สอบได้ แต่เท่านั้นยังไม่พอให้ดำลงน้ำลึกได้...เริ่มแรกของการดำน้ำต้องเริ่มจากที่ตื้นๆก่อนจะค่อยลงไปลึกกว่าเดิม...

ไม่รู้ว่าที่นี่จะให้ดำเป็นคู่หรือเดี่ยว...แต่ถ้าให้ดำเดี่ยวผมก็คงต้องหาคู่ให้ได้สักคนเพราะผมยังไม่เก่งขนาดจะดำคนเดียวได้เหมือนอาวิ

ดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆโผล่พ้นเส้นขอบฟ้ามาดูงดงามจนอดไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเหล่านั้นเก็บไว้หลายสิบรูป...พอถ่ายจนพอใจกล้องตัวโปรดของผมก็หันไปทางอื่นบ้างเผื่อจะมีอะไรให้ถ่ายและก็เป็นอย่างที่หวังเพราะมีกลุ่มคนกำลังเดินมาทางเรือซึ่งกลุ่มคนเหล่านั้นก็เป็นทีมงานจะลงเรือไปพร้อมกัน

ผมกดถ่ายรูปทีมงานที่พูดคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติเก็บไว้หลายใบจนร่างของราชาเดินเข้ามาในเฟรมกล้องพร้อมกับอ้าปากหาวเล็กน้อย ท่าทางธรรมชาตินั่นไม่รอดมือของช่างภาพหนุ่มบนเรืออยู่แล้ว...เหมือนราชาจะรู้ตัวที่โดนถ่ายดวงตาคมสีน้ำตาลนั่นเลยเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มให้กล้อง นิ้วที่คาอยู่ที่ปุ่มชัตเตอร์เหมือนถูกสะกดให้กดรัวรูปพวกนั้นอย่างไม่ตั้งใจ

“รัวไปแล้วจ้าว”เสียงเรียกของอาวิทำให้เจ้าของกล้องรู้สึกตัวก่อนที่ใบหน้าขาวจะแดงขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรลงไป...

สตอล์กเกอร์ธรรมดายังไม่กล้ารัวชัตเตอร์เท่าที่ผมทำเลย!

น่าอายจริงๆ

“ขอโทษครับ”ผมหันไปบอกอาวิ

“ไม่เป็นไร...อยากรู้จังว่าอะไรที่ทำให้เรารัวชัตเตอร์ได้ขนาดนั้น”คำตอบของคำถามนั่นผมได้แต่สงยิ้มแหะๆไปให้เท่านั้น

ใครจะกล้าบอกความจริงไปล่ะ...

ไม่มีทาง!

“สวัสดีครับอาวิ...สวัสดีข้าวจ้าว...ตื่นเช้าจังนะ”คำทักทายจากราชาดังขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“สวัสดี...พอดีอาอยากถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นน่ะไม่อยากมาคนเดียวเลยปลุกจ้าวให้มาด้วย”อาวิหันไปทักทายราชาเช่นกัน

“แล้วได้รูปดีๆไหมครับ?”

“ได้เยอะอยู่แต่ไม่เท่าจ้าวหรอก”

“อาวิ...”คำพูดที่พาดพิงทำให้เหงื่อผมเริ่มไหล

“ทำไมครับ?”ราชาถามกลลับอย่างสนใจ

“ก็จ้าวเล่นรัวชัตเตอร์ถ่ายเลยนี่นา”

“รัวชัตเตอร์?”

“ปกติช่างภาพอย่างเราจะไม่รัวชัตเตอร์ถ้าไม่คิดว่าสิ่งที่จะถ่ายตรงหน้าน่าสนใจจริงๆ”ยิ่งอาวิพูดก็เหมือนหน้าผมยิ่งขึ้นสีด้วยความอาย

“หมายความว่ายังไงครับ?”ราชายังคงถามต่อ

พอเถอะทั้งคู่...ได้โปรดเถอะ

คนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนากรีดร้องในใจพร้อมภวนาให้มีอะไรสักอย่างขัดการสนทนานี่สักที

“...อธิบายง่ายๆก็การที่เรารัวชัตเตอร์ก็หมายความว่าเราอยากจะถ่ายทุกการกระทำหรือแม้แต่การเคลื่อนไหวที่เล็กน้อยเอาไว้ไม่ให้พลาดแม้แต่ช๊อตเดียว”

“พะ...พอเถอะอาวิ”ผมรีบกระตุกชายเสื้อของอาเบาๆถ้าขืนพูดมากกว่านี้ผมคงระเหยกลายเป็นไอแน่

“อยากเห็นรูปนั้นจัง...ขอผมดูได้ไหม?”ราชาหันมาถามผมพร้อมกับมองมายังกล้องตัวโปรดที่อยู่ในมือ

รอยยิ้มของอีกฝ่ายเหมือนกำลังกลั่นแกล้งให้ผมเขินเล่น

เขาต้องรู้แน่ว่ารูปที่ว่าก็คือรูปที่ถ่ายตัวเขานั่นแหละ

“...ไม่ได้”

RACHA’s part

“ก็อยากเห็นนี่นา”ผมยังคงตื้อด้วยความอยากรู้ ถึงแม้จะพอเดาได้ก็ตามว่าภาพอะไรที่อีกฝ่ายถึงกลับรัวชัตเตอร์แบบนั้น...
ถ้าให้เดาเข้าข้างตัวเองก็กล้าบอกเลยว่าต้องเป็นรูปที่ผมส่งยิ้มให้กล้องของข้าวจ้าวก่อนขึ้นเรือแบบไม่ต้องสงสัย ตอนแรกอาจไม่รู้แต่ใบหน้าที่ค่อยๆขึ้นสีทีละนิดเมื่ออาวิเริ่มอธิบายนั่นทำให้ผมมั่นใจ

“...คือ...ผม”

อยากรู้จังว่าครั้งนี้จะแก้ตัวยังไง

การได้แหย่หรือแกล้งข้าวจ้าวแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

“อะไร?”ผมยังคงถามย้ำ

“ผม...ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ!”เสียงนุ่มของช่างภาพตะโกนขึ้นเสียงดังก่อนจะวิ่งเข้าไปในตัวเรืออย่างรวดเร็วท่ามกลางความงุนงงของคนที่อยู่รอบๆ

“ฮะฮะฮะ...”คนอื่นอาจงงแต่ผมกลับหลุดหัวเราะออกมาแทน

ถึงขนาดต้องหนีไม่เข้าห้องน้ำเลยงั้นเหรอ?

เดาทางไม่ออกจริงๆข้าวจ้าว

“ดูท่าเธอจะสนิทกับจ้าวมากนะ”เสียงทุ้มของช่างภาพมืออาชีพพูดขึ้นก่อนจะคลี่ยิ้มส่งมาให้

“ก็พึ่งได้สนิทกันไม่นานมานี้ครับ...แต่ดูเหมือนเขาจะเลี่ยงๆผมยังไงไม่รู้”ผมบอกไปตามที่คิด

ยิ่งพยายามเข้าใกล้กลับถูกถอยหนี...เหมือนกับจะบอกให้ผมหยุดอยู่ในที่ตรงนี้ของตัวเองอย่าได้ก้าวเข้าไปใกล้มากกว่านี้

“อาไม่ได้มองว่าเป็นแบบนั้นนะ”

“ครับ?”ผมหันไปสบตากับชายตรงหน้าทันทีที่ได้ยิน

“อามองว่าจ้าวอยากสนิทกับเธอมากอาจเป็นเพราะจ้าวเป็นเด็กขี้อายมากกับคนที่อยากสนิทด้วยถ้าเป็นคนปกติเขาจะทักทายและพูดคุยได้ปกติ...อาพึ่งเคยเห็นจ้าวอายขนาดนี้ครั้งแรกเลย”

“อาวิรู้ได้ไงครับ?”ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“พ่อกับแม่ของจ้าวบอกมาน่ะ...พวกเขาเป็นห่วงลูกชายที่ต้องมาทำงานไกลบ้านเลยฝากฝังให้ดูแลหน่อย”คำอธิบายนั่นทำให้ผมรู้จักอีกฝ่ายมากขึ้น

ท่าทางแบบนั้นไม่ได้รำคาญหรืออยากเลี่ยงสินะ

“อ้อ...อามีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย”

“ครับ?”

“เธอเก่งดำน้ำรึเปล่า?”

“ครับ...ผมเรียนมาและเคยดำอยู่หลายครั้ง...ทำไมเหรอครับ?”ผมเอ่ยถาม

“งั้นอาฝากจ้าวหน่อยละกัน”

“ครับ?”ชื่อของบุคคลที่3ทำให้ผมงงหนักกว่าเดิมว่าอาวิต้องการอะไร

“จ้าวดำน้ำไม่เก่งน่ะ”ประโยคสั้นๆที่ดังดังขึ้นทำให้ผมเข้าใจทุกอย่างได้ในทันที

“ถ้าไม่ยังไม่เก่งก็ไม่ควรให้ลงดำน้ำลึกนะครับ”ผมบอกออกไป การดำน้ำอาจดูเหมือนเป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายๆแต่ในความจริงต้องมีทั้งการอบรม การฝึกและการสอบกว่าจะได้รับไปอนุญาตในการดำน้ำมา

คนที่ไม่มีใบอนุญาตจะไม่ได้รับการยอมรับให้ดำน้ำได้

และถึงจะมีใบอนุญาตแต่การดำนำก็ควรจะเริ่มตั้งแต่ตื้นๆสักสองสามครั้งก่อนจะเปลี่ยนไปในระดับลึกขึ้นเพื่อความปลอดภัยในการดำน้ำ

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก...จ้าวดำน้ำครั้งล่าสุดกับอาเมื่อไม่นานมานี้แต่ถึงจะเคยดำมาก่อนแต่ก็ดูยังไม่ค่อยชินเท่าที่ควร...อาเลยอยากให้ช่วยเป็นคู่ดำกับจ้าวหน่อย”อาวิอธิบายให้ฟัง

“เข้าใจแล้วครับ”ถ้ามีประสบการณืมาพอสมควรก็ค่อยโล่งใจหน่อย

เมื่อรับปากแล้วก็ต้องทำให้ได้ ยังไงทีมงานก็ไม่น่าจะให้ดำน้ำเดี่ยวๆอยู่แล้ว...ดังนั้นรอให้ถึงตอนที่หาคู่ผมค่อยเข้าไปหาข้าวจ้าวก็ยังทัน

เรือขนาดกลางเคลื่อนออกจากชายฝั่งจนไปถึงยังสถานที่ดำน้ำขึ้นชื่อในเวลาไม่นาน...ทุกคนที่จะดำลงไปเปลี่ยนชุดกับเรียบร้อยรวมทั้งคนที่ผมได้รับฝากด้วย

“เดี๋ยวเราจะแยกกันไปนะครับ...ทางผมจะถ่ายภาพเคลื่อนไหวใต้น้ำกับผู้ช่วยอีก3คน...คุณวิสุธกับผู้ช่วยก็ตามสบายเลยนะครับ”เสียงของหัวหน้าทีมดังขึ้นก่อนจะหันไปเตรียมพร้อมอุปกรณ์ของตนเอง

ทางทีมงานเล่นให้จัดการตัวเองแบบนี้ผมจะเข้าไปคุยกับข้าวจ้างยังไงดีล่ะ?

ผมหันไปมองข้าวจ้าวในชุดรัดรูปสีดำสำหรับดำน้ำเพื่อรอดูว่าอีกฝ่ายจะขอให้ใครมาเป็นคู่ดำน้ำให้ไหมแต่เท่าที่เห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งปรับกล้องในมืออย่างเชื่องช้าราวกับคุ้นชินกับสิ่งที่กำลังจะทำงั้นแหละหรือข้าวจ้าวคิดว่าตัวเองสามารถดำน้ำลึกได้ด้วยตัวคนเดียว

 “...ราชา”ระหว่างที่กำลังสับสนเจ้าของร่างโปร่งของข้าวจ้าวก็มาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับเรียกชื่อผมเบาๆ...

“ข้าวจ้าว?”

“...คือ...ดำน้ำเก่งไหม?”

“เก่งสิ...ผมดำบ่อยเลยล่ะ...ทำไมเหรอ?”คำถามที่ได้ยินทำให้คนฟังต้องกลั้นยิ้มเอาไว้พร้อมกับตอบกลับไปด้วยใบหน้านิ่งๆ
สุดท้ายข้าวจ้าวก็เดินมาหาเองทั้งๆที่ผมกำลังคิดว่าจะเข้าไปพูดกับอีกฝ่ายยังไงดี

เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว

“เอ่อ...ถ้ายังไงช่วย...”

“ช่วย?”ไม่ได้เร่งนะแค่อยากได้ยินคำต่อไปเร็วๆ

“...ช่วยเป็นบัดดี้ผมในการดำน้ำได้ไหม?...ผมดำไม่ค่อยเก่งแต่อยากลงไปถ่ายรูปใต้น้ำน่ะ”

“...”พอได้ยินคำพูดผมก็คลี่ยิ้มกว้างออกมาจนคนตรงหน้าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

ว่าจะกลั้นยิ้มไว้แต่ก็ไม่ไหวจริงๆ

คนอะไรถึงได้ทำตัวน่ารักแบบนี้นะ

“ราชา...”

“ได้สิ...แน่นอนเลย”มันคงไม่แปลกที่ผมจะยิ้มแต่การยิ้มครั้งนี้ดูแตกต่างไปเหมือนได้รับการยอมรับขึ้นมาอีกนิด คำขอของข้าวจ้าวทำให้ผมรีบลากอีกฝ่ายมายังด้านข้างของเรือทันที

“ต้องถอดแว่นออกนะ...ข้าวจ้าวจะมองเห็นไหมเนี่ย?”ผมถามออกไปเมื่อนึกได้ว่าต้องถอดแว่นนี่นา

“ไม่เป็นไร...ผมไม่ได้สายตาสั้นขนาดนั้น”

“งั้นก็ถอดแว่นออกแล้วใส่หน้ากากดำน้ำก่อน”ผมอธิบายพร้อมยื่นหน้ากากดำน้ำไปให้

“ขอบคุณ”ข้าวจ้าวบอกก่อนจะรับจากมือผมไปแล้วหันหลังเดินไปจัดการใส่ให้เรียบร้อย

ผมเองก็จัดการเตรียมตัวอย่างทั้งหน้ากากดำน้ำ ตีนกบ ถังออกซิเจนและพวกไฟฉาย ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย...เพื่อความปลอดภัยผมได้สอนพื้นฐานในการดำน้ำคร่าวๆให้ข้าวจ้าวฟังอีกครั้งซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนพวกเราจะกระโดดลงไปในทะเล

ผมที่เคยชินกับการดำน้ำหันไปมองคนด้านข้างที่ดูเกร็งตัวเล็กก่อนจะตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร ปล่อยเวลาผ่านไปสักพักร่างของข้าวจ้าวก็ลงมาใต้พื้นทะเลด้วยการดึงของผม...เมื่อคนด้านข้างเริ่มคุ้นชินก็หยิบกล้องขึ้นมาก่อนจะถ่ายภาพรอบๆ

ความลึกของการดำน้ำครั้งนี้ไม่ได้มากเท่าไหร่ถือเป็นความลึกที่สามารถดำได้โดยไม่เป็นอันตราย...ผมเคยดำที่ลึกกว่านี้มาก่อนเลยค่อนข้างมีประสบการณ์อยู่พอสมควร

พวกเราใช้เวลาสักพักใหญ่ในการดำลงไปจนเท้าสามารถเหยียบพื้นทรายได้...ข้าวจ้าวดูจะชอบมากเพราะดวงตาสีเขียวปนเทานั่นทอประกายแห่งความสุขอยู่เสมอจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไป การดำน้ำเป็นสิ่งที่ผมทำได้และค่อนข้างชอบการที่ได้มองจากใต้ทะเลขึ้นไปยังด้านบนให้ความรู้สึกที่ดีมากและมากขึ้นเมื่อได้เห็นดวงตาคู่สวยของข้าวจ้าวจ้องมองมาเหมือนเด็กๆ

ใต้ท้องทะเลนี้คงทำให้เขาลืมไปละมั้งว่าคนที่กำลังจับแขนตัวเองลากลงมาเป็นคนที่แอบชอบและมักจะเขินอายอยู่ตลอดเวลาที่เข้าใกล้

การดำน้ำสิ้นสุดลงเมื่ออากาศในถังออกซิเจนใกล้หมดแล้ว ร่างของเราทั้งคู่โผล่ขึ้นมาด้านข้างเรือที่มีบันไดให้เกาะขึ้นไปได้...ผมหันไปมองข้าวจ้าวที่หอบเล็กน้อย สองมือของเขาถอดหน้ากากดำน้ำออกก่อนจะสะบัดเส้นผมสีน้ำตาลนั่นไปมา

ผมมองภาพนั้นก่อนจะยิ้มออกมาบางๆแต่ทันทีที่ดวงตาคู่สวยลืมขึ้นโดยไม่มีแว่นหรือหน้ากากปกปิดทำให้ดวงตาคมสีน้ำตาลเบิกกว้างขึ้นด้วยความตะลึงในสิ่งที่เห็น...

ใบหน้าตอนไร้กรอบแว่นทำให้ช่างภาพหนุ่มดูดีขึ้นมากว่าปกติเป็นกอง

“ราชา”เสียงนุ่มที่เรียกชื่อทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย

“อะ...อะไร?”เป็นครั้งแรกที่ตัวเองพูดจาติดขัดแบบนี้

“ขอบคุณนะ”คำพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างของข้าวจ้าวทำให้หัวใจที่สงบนิ่งเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

คำพูดขอบคุณแสนธรรมดากลับไม่ธรรมดาเมื่อช่างภาพที่ชื่อข้าวจ้าวเป็นคนพูด

ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจ้องใบหน้าอีกฝ่ายนานขนาดไหน

รู้แค่ว่าตอนนี้ตัวเองเริ่มผิดปกติเข้าไปทุกที

.........................................................................................

สวัสดีค่ะ

มาอัพต่อแล้วนะ

ตอนนี้เราเปลี่ยนการใช้ภาษาตามคำแนะนำที่ได้มา...ลังเลอยู่ว่าจะใช้เป็นสีหรือเขียนเป็นพาร์ทดีสุดท้ายก็เลือกแบบนี้เพราะเร็วกว่าในการอัพนิยาย(555+)

จากการที่ทำแบบนี้ทำให้รู้จุดอ่อนของการเขียนของตัวเอง...อย่างที่หลายๆคนเห็นว่าตอนนี้สลับกันไปมา...ทำให้อ่านแล้วค่อนข้างงงอยู่พอสมควร ตอนหน้าไม่สลับไปมาแบบตอนนี้แล้วค่ะ(แต่ก็มีสลับอยู่นะ55)

เปลี่ยนเรื่องพูดกันดีกว่า...ในตอนนี้ราชาเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าตัวเองแปลกไป

เรามารอดูกันว่าครั้งหน้าจะเกิดอะไรขึ้น

ขอขอบคุณทุกๆคำติชมนะคะ...เราอาจจะไม่ได้ตอบในหลายๆเม้นต์แต่เราอ่านทุกเม้นต์น้าา

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจที่มีให้ด้วยค่ะ

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า

บ๊ายบาย :bye2:

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-02-2016 11:49:14 โดย nicedog »

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :pig4:   :mew1:     ขอบคุณมากที่มาต่อค่ะ อ่านจุใจมาก ตอนนี้อิจฉาราชาเหลือเกินที่ได้เห็นน้องจ้าวจะจะตัวเปียกๆแบบไร้ว่นตา โอ๊ย วาสนาเขาดีจริงๆนะน้องจ้าวพักอาการหน้าแดงหูแดงแปปนึงให้ราชาได้ตะลึงบ้าง
รอตอนต่อไปค่ะ นี่ภาวนาให้น้ำอุ่นห้องใครสีกคนไม่ทำงานจริงๆเลยเผื่อจะได้ไปมาหาสู่กันอีกบ้าง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-02-2016 19:09:49 โดย ❣☾月亮☽❣ »

ออฟไลน์ nut_ml

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 48
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
ดีใจ มาต่อแล้ว :o8:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4062
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
ยาวสะใจมากกกกกกก


ข้าวจ้าวทำตัวน่ารักอีกแล้ว~

ราชาตกหลุมรักข้าวจ้าวไวๆเถอะ ตกหลุมแล้วเดี๋ยวฝังกลบให้ 555+

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4
ขอบคุณค่า  :pig4:

ออฟไลน์ Youi_chin

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 166
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-2
 :mew3:หวานเหมือนเดิม :-[

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
ราชาเริ่มใจเต้นกับข้าวแล้วววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ zakimi

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 268
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
เริ่มมีโมเม้นหวานแล้วไงงงงงงงง :hao7:

ออฟไลน์ May@love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 827
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-2
ตะลึง ตะลึง ตะลึง ตึงตึง  :hao3:
ช่วยทำซาวน์เสียงให้ราชาตอนเห็นหน้าไร้แว่นของข้าวจ้าวค่ะ
ชักตื่นเต้นแทนข้าวจ้าวแล้วซิ ถ้าราชาเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง แล้วรุกจีบข้าวจ้าวกลับจะเป็นยังไงน้า

รอตอนต่อไปจ้า

ออฟไลน์ Al2iskiren

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1775
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-3
ราชา ใกล้แล้วสินะ
 :-[

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ว๊ายยยยย เขินแทน

ออฟไลน์ Peung002

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 870
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
กรีดร้องงงงง อยากแปลงร่างเป็นปลานีโม่แหวกว่ายดูข้าวจ้าวกะราชาแอบส่งสายตากันในน้ำ
ชอบโมเม้นต์แบบนี้ คนแอบรักได้แอบมองอย่างจุใจ คนถูกแอบรักก็ไม่รังเกียจแถมยังมาชอบแหย่อีก
รักนิยายเรื่องนี้  :hao3:

ออฟไลน์ BaZkon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 319
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
โง้ยยยย ก็จะไม่ให้เจ้าถอยหนีได้ไง ก็เค้ากลัวราชาจะเกลียดเค้าที่เค้าแอบมองไง เจ้าน่ารักกก   :-[

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด