-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
**********************************************
สวัสดีค่ะ
วันนี้เปิดวันดีที่สอบเสร็จหมดทุกวิชาจึงมีเวลาว่างคิดนิยายเรื่องใหม่ขึ้น
มีหลายพล๊อตที่อยากแต่งมากแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะแต่งแนวนี้
รักข้างเดียวและการแอบรัก มีให้เห็นมากในหลายเรื่องๆ
ในเรื่อง “❣Secret heart❣ หัวใจ แอบรัก” นี้จะแสดงความรักในแง่มุมที่อบอุ่นและละมุนของคนที่แอบรักมานานหลายปีแต่ด้วยความขี้อายและไม่กล้าทำให้ได้แต่มองคนที่แอบรักมาตลอดโดยไม่เคยแม้แต่จะเข้าไปพูดคุย
มาดูกันว่าบทสรุปของความรักของพวกเขาจะเป็นไปในทิศทางใด
ฝากผลงานเรื่องใหม่นี้ด้วยนะคะ^^
*ผลงานที่ผ่านมา*
✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.0)
◣♥◥ Precinct ►◄ อาณาเขตรักของหัวใจ ◣♥◥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47133.0)
(http://www.navaraclubthailand.com/images/icon_hot3.gif) ✥ Jurassic Heart ✥ดวงใจ กลายพันธุ์รัก
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47401.0)
สามารถติดตามความเคลื่อนไหวของนิยายได้ในเพจนะคะ>>nicedog (https://www.facebook.com/novelistnicedog/)<<
ขอบคุณทุกนที่ติดตามค่ะ
แจ้งข่าวPre-Order!! ❣Secret heart❣ หัวใจ แอบรัก
(http://ci.lnwfile.com/9i42s8.jpg)
รายละเอียด
- จำนวนหน้า 350+
- ราคา 450 บาท
- ระยะเวลา 18 พ.ค. 59 - 18 ก.ค. 59
- ตอนพิเศษ มีประมาณ 5 ตอน และ 1 ตอนจะลงในเว็บ
- เฉพาะรอบพรี รูปโพราลอยด์(แบบที่ข้าวเจ้าชอบหย่อนใส่กระเป๋าราชา)+ลายเซ็นต์นักเขียนค่ะ
ใครที่สนใจสามารถเข้าไปจองกันได้เลยค่ะ>>http://haiihouse.lnwshop.com/p/10
ขอฝากผลงานไว้อีกเล่มนะคะ
นอกจากนี้ยังมีอีกเรื่องที่กำลังเปิดพรีอยู่สามารถเข้าไปติดตามได้ที่เพจเราเลยค่า>>https://www.facebook.com/novelistnicedog/
ขอบคุณมากค่ะ^^
เกริ่นนำเรื่อง
ความรักของคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาหรือพูดคุยกับคนที่ชอบทั้งที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันหรือแม้แต่เข้ามหาวิทยาลัยก็ยังอยู่คณะตรงข้ามกันอีก...เพราะไม่มีความกล้าเลยได้แต่เก็บความรู้ไว้ในส่วนลึกของหัวใจจนเวลาผ่านพ้นไปนานถึง11ปีทั้งที่คิดว่าจะเลิกรักไปแล้วแต่เพียงได้เห็นใบหน้านั้นอีกครั้งหัวใจมันกลับเต้นราวกับไม่เชื่องฟังเหมือนจะบอกว่าคนที่สามารถรักได้มีเพียงแค่คนคนเดียวเท่านั้น
มาดูกันว่าเส้นทางที่ขนานกันมาตลอดจะมาบรรจบกันได้ยังไง
*นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถาบันหรือสถานที่ใดทั้งสิ้น*
สารบัญค่ะ
ขอบคุณคุณทุกคนที่ช่วยทำสารบัญให้ด้วยนะคะ^^
《۰•●เริ่มรัก》 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3262162#msg3262162)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3266450#msg3266450)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3272639#msg3272639)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3279254#msg3279254)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3285442#msg3285442)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3290942#msg3290942)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.210#msg3296419)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่7(ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.300#msg3299921)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่7(ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3301896#msg3301896)
แอบรัก⊰❤⊱พิเศษวันวาเลนไทน์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3307622#msg3307622)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3313398#msg3313398)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3319075#msg3319075)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3324314#msg3324314)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3330500#msg3330500)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3333082#msg3333082)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3337821#msg3337821)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3347311#msg3347311)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3354983#msg3354983)
แอบรัก⊰❤⊱วันสุดท้าย (http://)
۰•●เริ่มรัก
เคยมีคนบอกว่าความรักนั้นเป็นสิ่งที่สวยงาม...การที่เราได้มีคนคอยอยู่เคียงข้าง คอยเฝ้าดูแลและคอยเป็นห่วงคงเป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขที่สุด
สำหรับวรานนท์เองก็เช่นกันที่คิดว่าความรักนั้นช่างสวยงามถึงแม้มันจะเป็น...
รักข้างเดียวก็ตาม
ความรักนี่บางทีเราก็ไม่อาจเข้าใจมันได้ว่าทำไมถึงต้องเป็นคนคนนี้ด้วยนะที่ทำให้หัวใจเต้นแรงและรู้สึกเขินอายทุกครั้งที่อยู่ใกล้...สำหรับผมไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้ เพียงแค่ได้มองเห็นจากที่ไกลๆหัวใจที่สงบนิ่งก็เต้นถี่รัวด้วยความรู้สึกเขินอายแล้ว
ตอนแรกคิดว่าความรู้สึกนั้นเป็นเพียงแค่ความรู้สึกในช่วงวัยรุ่นที่เกิดได้ง่ายๆเพราะเรียนอยู่ที่โรงเรียนสหศึกษาที่มีผู้ชายมากกว่าผู้หญิงพอสมควร แต่พอผ่านไปจากมัธยมต้นเข้ามัธยมปลายความรู้สึกนี้ก็ยังไม่หายไปจนเริ่มรู้ตัวว่าคงชอบคนคนนั้นเข้าไปแล้ว
พวกเราอยู่ห้องเดียวกันตอนมัธยมปลายแต่ก็ไม่เคยได้คุยกันเลยสักครั้งเพราะตัวเองไม่ใช่คนที่เข้าสังคมเก่งมากนัก...
เขามักจะนั่งอยู่แถวๆหลังห้อง
ส่วนผมมักจะนั่งอยู่หน้าห้อง
เขาเป็นที่ชื่นชมและชื่นชอบของเพื่อนๆและคุณครู
ผมเป็นแค่เด็กเงียบๆที่ไม่ค่อยมีเพื่อนแต่ก็มีครูหลายท่านที่สนิทด้วยเพราะผมชอบเข้าไปช่วยถือของหรือยกสมุดการบ้านให้
เขาเป็นคนดังที่มีนักเรียนหญิงโรงเรียนข้างๆเข้ามาห้อมล้อมเสมอ
และผมเป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดาออกแนวเซอร์ๆด้วยแว่นอันใหญ่ที่ปิดหน้าและเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวรุงรัง
พวกเราไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยสักอย่าง
นั่นทำให้ผมอยู่เงียบๆในที่ของตัวเองตลอด3ปีที่อยู่ห้องเดียวกันโดยเก็บงำความรู้สึกที่มีไว้ในส่วนลึกของหัวใจ
พอเข้ามหาวิทยาลัยก็คิดว่าคงได้เริ่มต้นใหม่ที่จะรักใครสักคนแต่เหมือนโชคชะตาดันกลั่นแกล้งให้คนคนนั้นเข้ามาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน...ถึงจะอยู่คนละคณะแต่ตึกของพวกเราก็อยู่ตรงข้ามกันทำให้มองเห็นเขาเดินเข้าออกคณะบ่อยๆ
ทั้งที่อยากตัดใจแต่ทุกครั้งที่ว่างก็มักจะนั่งมองไปยังตึกคณะข้างๆเพื่อหวังให้มองเห็นเขาคนนั้นสักนิดก็ยังดี...มันคงแปลกที่จะบอกใครๆว่าตัวเองแอบรักคนคนหนึ่งมาได้นานขนาดนี้โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวเลย
อาจเป็นเพราะเป็นแค่คนคนหนึ่งที่อยู่นอกสายตาหรืออาจเพราะผมเก็บความรู้สึกไว้อย่างมิดชิดทำให้เขาไม่รู้ตัวก็ได้...
วรานนท์ไม่ได้รู้สึกแย่กับการแอบรัก...ตรงกันข้ามมันกลับรู้สึกดีและมีความสุขที่ได้แอบรักอยู่แบบนี้
ถ้าเข้าไปบอกมีความเป็นไปได้สูงที่จะโดนรังเกียจและไม่อยากเข้าใกล้แต่ถ้าแอบรักอยู่แบบนี้ก็สามารถเข้าไปในระยะของเขาได้โดยที่ไม่โดนหลีกหนีหรือหลบเลี่ยง
ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยเป็นช่วงที่เหมือนเป็นจุดเปลี่ยนหลายๆอย่าง...ผมที่เคยนิ่งๆเงียบๆเริ่มมีเพื่อนมากขึ้นจนสามารถพูดคุยกับคนอื่นได้อย่างเปิดใจมากขึ้น อาจเป็นเพราะคนในคณะมีสิ่งที่เหมือนกันหลายอย่างเลยสามารถเข้ากันได้ดี
ตลอด4ปีที่เรียนอยู่พวกเราเดินสวนกันบ้าง นั่งกินข้าวใกล้ๆกันบ้างและมีบางวิชาที่เราได้เรียนกลุ่มเดียวกันเพียงแค่นั้นก็เหมือนเป็นกำลังที่ทำให้สามารถเดินหน้าต่อไปได้แล้ว
วันสุดท้ายของการอยู่รั้วมหาวิทยาลัยผมได้รวบรวมความกล้าอันน้อยนิดแอบเดินย่องเข้าไปใกล้ๆกระเป๋าของเขาที่วางทิ้งไว้แล้วใส่ภาพที่ตนพึ่งอัดเสร็จโดยมีข้อความธรรมดาๆที่ใช้เวลาหลายเดือนในการคิดและเขียนลงไป...
‘Congratulations!...ยินดีด้วยที่จบการศึกษา’
และนั่นเป็นวันสุดท้ายที่ได้พบกับเขา...
คนที่แอบรักมาตลอด8ปี
.....................................................................
สวัสดีค่ะ
ได้กลับมาพบกันอีกครั้งเร็วกว่าที่คิด
ตอนแรกตั้งใจจะแต่ภาคต่อของยูเซ(ความจริงก็กำลังเริ่มนะ)แต่ดันอยากแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาซะได้
เลยคิดว่าจะแต่งคู่ๆกันไปแต่ขอยังไม่อัพอีกเรื่องนะคะ
เรื่องนี้เป็นแนวแอบรักเรื่องแรกที่แต่งอาจไม่เข้าถึงอารมณ์นักเพราะไม่เคยแอบรักใคร555+
แต่จะพยายามแต่งให้ดีที่สุด...ตั้งใจไว้แล้วว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีพล๊อตสั้นๆ
สิบกว่าตอนก็คงจบแล้ว
อาจมาอัพช้าหน่อยสักสองอาทิตย์ต่อตอนหรือเร็วกว่านั้นตามภารกิจที่มี
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาติดตามผลงานเรื่องใหม่นี้นะคะ
ขอฝากตัวไว้อีกเรื่องค่ะ^^
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
เค้าชอบนิยายอารมณ์แบบนี้นะคะ ชอบแบบแอบรักไม่ให้เค้ารู้แบบนี้ แต่อ่านไปสักพักถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเาก็อาจจะด่าน้องน้อยบ้างที่ไม่ยอมบอกไปสักที 555555555555 ไม่หรอกค่ะ จริงๆเราก็พอจะเข้าใจอ่ะค่ะถึงจะไม่เคยแอบรักใครก็เถอะ ถ้าบอกออกไปแล้วเค้ายิ่งตีตัวออกห่างก็เก็บความรู้สึกไว้ในใจเถอะ เฮ้ออออออ รออ่านต่อนะคะ เราว่าพี่พระเอกก็ต้องรู้ตัวบ้างแหละ คนหน้าตาดีมักจะรู้ตัวเวลามีคนแอบมองนะ ทฤษฎีจากไหนไม่รู้ เราเคยได้ยินมา 55555555 :L1:
-
วรานนท์สู้ๆ
คุณ nicedog สู้ๆ
:D
ขอตอนต่อด่วนค่าาาา
-
ปักธงรอ ><
-
น่าติดตาม
-
มาเอาใจช่วยคนแอบรัก :hao3:
-
ติดตามค่ะ
-
ชอบแนวนี้ๆ
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่1
ช่วงเช้าของวันจันทร์คงเป็นวันที่หลายๆคนต่างรีบเร่งขับรถออกไปทำงานเหมือนอย่างวรานนท์ เทพภักดีที่ออกจากห้องพักมาตั้งแต่7โมงเพื่อมาทำงานที่ร้านเล็กแกลลอรี่เล็กๆชื่อVI&Kที่อยู่ใจกลางเมือง ร้านแกลลอรี่นี้เป็นทั้งร้านรับถ่ายภาพ ร้านอัดภาพและยังรับวาดรูปหรือขายภาพที่วาดเสร็จแล้วด้วย
“สวัสดีครับ”เจ้าของร่างโปร่งเดินก้าวเข้ามาในร้านพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้เจ้าของร้านรุ่นพ่อด้วยความเคารพ
“มาเร็วเหมือนเคยเลยนะจ้าว”เสียงเจ้าของร้านดังขึ้นพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้
เจ้าของร้านนี้ชื่อคุณวิสุธ แก้วจันทร์หรืออาวิ...ชายวัยกลางคนที่ปีนี้มีอายุ58ปีแต่ด้วยความที่หมั่นออกรอบไปเที่ยวปีนเขาหรือล่องแก่งอยู่ตลอดเลยทำให้มีรูปร่างดีจนใครๆก็ไม่เชื่อว่าอายุมากขนาดนี้แล้ว อาวิพึ่งเปิดร้านแกลลอรี่นี้ขึ้นมาเมื่อ8ปีก่อน...วันที่ออกหางานได้เจอเข้ากับร้านนี้ที่ประกาศจ้างคนอยู่พอดีแถมยังเป็นงานถ่ายภาพและวาดภาพตามสายที่จบมาทำให้ผมไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเข้าไปสมัคร
จากที่อาวิเล่าเห็นว่าที่พึ่งเปิดร้านเพราะเมื่อก่อนนั้นได้ออกไปท่องเที่ยวในหลายๆประเทศเพื่อหาประสบการณ์ในด้านต่างๆก่อนค่อยมาตกลงใจมาเปิดร้านที่นี่
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มมองไปยังกรอบรูปขนาดใหญ่ที่เรียงรายอยู่ด้านข้าง
เมื่อวานยังไม่มีกรอบรูปวางตรงนี้แปลว่าพึ่งมาส่งเมื่อเช้าสินะ
“ดีเลยๆ...กรอบรูปพึ่งมาส่งนี่เองขนเข้าคนเดียวคงไม่เสร็จง่ายๆแน่”อาวิบอกก่อนจะกวักมือเรียกผมให้เข้าไปช่วย
ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะจัดการขนกรอบรูปพวกนี้เข้าไปด้านในจนหมด...ถึงที่นี่จะเป็นร้านขนาดเล็กแต่ด้านหลังก็มีห้องกว้างขวางพอที่จะสร้างเป็นสตูดิโอขนาดกลางได้
“หนูข้าวมามาแล้วเหรอจ๊ะ?”เสียงหวานของภรรยาของอาวิดังขึ้นจากประตูหน้าทำให้เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลตาลเข้มละมือจากหนังสือแล้วหันไปมองทางต้นเสียง
“สวัสดีครับน้าแก้ว”
น้าแก้วหรือแก้วมณี แก้วจันทร์ภรรยาอย่างถูกกฎหมายของอาวิที่แต่งงานกันเมื่อหลายสิบปีก่อนแต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีลูกเห็นบอกว่าการอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว...ร้านแห่งนี้มีแค่อาวิ น้าแก้วและผมเท่านั้นที่ดูแลร้านอยู่โดยน้าแก้วเป็นเหมือนพนักงานต้อนรับเวลามีใครมาสอบถามก็จะพูดคุยอย่างเป็นมิตรแล้วยังชอบลดราคาให้บ่อยๆจนร้านขาดทุนไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว
ส่วนอาวิที่เห็นภรรยาตัวเองลดราคาแบบนั้นก็หัวเราะออกมาราวกับมองว่าเป็นเรื่องตลกเรื่องหนึ่งเท่านั้น...อาวิเป็นช่างภาพอิสระที่จะเน้นถ่ายพวกรูปธรรมชาติพวกภาพวิวป่าไม้ แม่น้ำลำธารหรือพวกทุ่งดอกไม้ในหุบเขา...เห็นร้านเล็กๆแบบนี้แต่ลูกค้าค่อนข้างเยอะมีหลายครั้งที่ต้องปฏิเสธบางงานไปเพราะทำไม่ทันจริงๆ
ที่ร้านคนเยอะแบบนี้คงเป็นเพราะอาวิที่ได้ชื่อว่าเป็นช่างภาพอันดับต้นๆของประเทศที่มีรางวัลการันตีความสามารถอยู่เพียบจากทั้งในประเทศและต่างประเทศ...มีหลายคนที่อยากได้ตัวอาวิไม่ร่วมงานแต่ก็ถูกปฏิเสธกลับไปอย่างสุภาพ
อาวิเคยคิดจะจ้างคนเพิ่มแต่ก็ยังไม่เจอคนที่ถูกชะตาทั้งที่มีหลายคนมาขอสมัคร....อาจเป็นโชคดีที่ทั้งสองคนถูกชะตากับผมทำให้ได้มาทำงานในร้านดีๆแบบนี้
สำหรับผมงานที่ทำส่วนมากจะเป็นการนั่งวาดรูปไปเรื่อยๆตามอารมณ์และบางครั้งก็จะออกไปถ่ายรูปตามที่ต่างๆแต่ภาพถ่ายของผมคนละแนวกับอาวิเลย...ภาพที่ถ่ายส่วนมากจะเน้นบรรยากาศในเมืองหรือพวกรูปผู้คนที่เดินไปมา...
ที่ชอบถ่ายมากที่สุดก็คือรูปที่เป็นธรรมชาติของมนุษย์
ผมว่ามนุษย์นั้นมีความสวยอยู่ในตัวเองไม่จำเป็นต้องยิ้มหรือมองกล้องก็สวยได้
“กินข้าวมารึยังเอ่ย?”น้าแก้วถามต่อ
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“กินขนมไหมน้าพึ่งซื้อมาเอง”คำพูดพร้อมรอยยิ้มดังขึ้นอีกครั้งจากผู้หญิงเพียงคนในร้าน
“ถ้าไม่รบกวนก็ได้ครับ”เสียงนุ่มตอบกลับไป
“อย่าขยั้นคะยอจ้าวขนาดนั้นเลยที่รัก...เด็กผู้ชายไม่ค่อยชอบของหวานหรอก”อาวิเดินเข้ามาสมทบพร้อมโอบไหล่ภรรยาสุดที่รักไว้
“แต่ฉันซื้อมาเผื่อแล้วนี่นาแถมทุกครั้งหนูข้าวก็ยอมกินนี่”ภรรยาหันไปบอกกับสามี
“เขาเกรงใจคุณน่ะสิ...จ้าวบอกไปเลยว่ายังไง”อาวิหันมาถาม
“ผมชอบของหวานนะครับไม่ได้ฝืนกินอะไรเลยอาวิไม่ต้องห่วงนะครับ”ผมตอบกลับไป
ชื่อของผมที่หลุดออกมาจากทั้งสองคนอาจไม่เหมือนกันแต่ก็เป็นชื่อเล่นของผมทั้งสองชื่อ...
ข้าวจ้าว
คือชื่อเล่นเต็มๆของผมเอง
ชื่อนี้ได้คุณตาตั้งให้ตอนที่พึ่งเกิดได้ไม่นานเห็นว่าเป็นข้าวที่คุณตาชอบกินมาก
“งั้นก็ดีแล้ว...กินเสร็จเดี๋ยวมาหาอาหน่อยนะ”อาวิบอกพร้อมกับตบไหล่ผมเบาๆ
“ครับอา”
“เราไปกินขนมกันดีกว่าเนอะ”น้าแก้วบอกพรางเดินนำไปที่ห้องด้านหลังที่อยู่ติดกับสตูดิโอ...ห้องที่ว่าเป็นห้องขนาดเล็กที่มีไว้สำหรับพักกินข้าวหรือของว่างระหว่างวัน...บนชั้น2เป็นส่วนของที่พักอาศัยและเป็นสตูดิโอไว้วาดภาพ
หลังจากที่นั่งกินขนมพร้อมกับพูดคุยเรื่องต่างๆเรียบร้อยแล้ววรานนท์ก็เดินเข้าไปหาอาวิที่กำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนอยู่หน้าร้าน...
“ครับ...ไม่แน่ใจว่าจะเสร็จทันไหมแต่จะพยายามละกันครับ...สวัสดีครับ”
พอวางสายไปอาวิก็หันมาหาผมพร้อมรอยยิ้มกว้างทำให้ผมรู้สึกเหมือนจะมีงานเข้าตัวเองอย่างไม่รู้ตัว
“จ้าว”
“ครับ...”ผมขานรับเสียงเรียกที่ดูไม่น่าไว้ใจนั่น
“มีงานล่ะ...เขาบอกว่าอยากได้รูปถ่ายเกี่ยวกับการรณรงค์อนุรักษ์สิ่งแวดล้อมน่ะ”อาวิอธิบาย
“แล้วระยะเวลาละครับ”สิ่งที่ห่วงไม่ใช่เรื่องงานแต่เป็นระยะเวลาที่ไม่รู้ว่าจะให้มากขนาดไหน...บางงานก็ดีหน่อยที่ได้มีเวลาให้มากพอสมควรแต่กลับบางงานก็ให้เวลาน้อยมากจนรู้สึกไม่ค่อยดี
“3วัน”
“ไม่เอาครับ”ผมรีบปฏิเสธไปทันที
เวลาแค่3วันถือว่าน้อยมากจนถึงมากที่สุด...อาจมีหลายคนที่มองว่ากับแค่ภาพถ่ายทำไมต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์หรือเป็นเดือนด้วย นั่นเป็นเหตุผลง่ายๆเพราะผมจะไม่ยอมให้เอาภาพที่ถ่ายลวกๆไปให้ลูกค้า...ก็จริงที่ทุกภาพที่ยกกล้องขึ้นถ่ายมันอาจไม่ได้แย่ทั้งหมดแต่องค์ประกอบภายในรูปยังไม่ดีพอที่จะให้ลูกค้าได้
อาจเป็นแค่ความดื้อดึงของตัวเองก็ได้ที่อยากให้ลูกค้าได้รูปภาพที่ดีที่สุดไป
“จ้าว”
“เวลาน้อยขนาดนั้นผมทำไม่ทันหรอก”
“งั้นก็เริ่มวันนี้เลยสิ”อาวิยังคงขยั้นขยอ
“ถึงแบบนั้นเวลามันก็...”
“ไม่แน่ว่าอาจได้รูปดีๆตั้งแต่วันแรกก็ได้นะ”อาวิพูดแทรกขึ้นมา
“...”คำพูดนั่นทำให้คนที่ฟังยืนนิ่ง
ก็จริงถ้าได้รูปดีๆตั้งแต่วันแรกอาจทำให้งานเสร็จเร็วขึ้นแต่เปอร์เซ็นต์ที่จะเป็นไปได้เรียกว่าน้อยกว่าศูนย์อีก
“ลองดูเถอะจ้าว”อาวิพูดขึ้นอีกครั้ง
“...ก็ได้ครับแต่ผมไม่แน่ใจว่าจะทันนะครับ”เมื่อถูกขอร้องหลายๆครั้งก็ชักใจอ่อน
“ได้ๆ...อารู้ว่าเราทำได้อยู่แล้ว”
พอคุยกันจบพวกเราก็แยกย้ายไปทำงานตามเดิม...ตลอดทั้งผมเอาแต่นั่งอยู่ในห้องสตูดิโอด้านหลังเพื่อคิดว่าจะเอายังไงกับงานนี้ดี หัวเรื่องคือการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเพราะงั้นก็ควรจะเลือกสถานที่ที่มีพวกต้นไม้หรือดอกไม้
พูดถึงต้นไม้และดอกไม้ก็มีอยู่ที่หนึ่งใกล้ๆร้านนี่นา
สวนสาธารณะที่อยู่ถัดไปประมาณ500ร้อยเมตร...สวนขนาดใหญ่ที่เป็นทั้งสถานที่พักผ่อน ออกกำลังกายและยังเป็นสถานที่สำหรับจัดกิจกรรมต่างๆอย่างพวกวิ่งมอราทอน แข่งปั่นจักรยานหรือพวกกิจกรรมนันทนาการต่างๆแถมด้วยเนื้อที่กว้างขวางทำให้มีสนามสำหรับเล่นกีฬามากมายเช่น สนามบอล สนามบาส สนามเทนนิส เป็นต้น
ผมตัดสินใจได้ในทันทีว่าควรจะไปที่สวนสาธารณะด้านข้างนี่ก่อน ที่สวนมีทั้งสนามหญ้าขนาดใหญ่และแปลงดอกไม้นานาพันธุ์ให้ดูตามแต่ฤดูการณ์ซึ่งคิดว่าเหมาะสมที่จะถ่ายภาพแล้ว
“ผมกลับก่อนนะครับ”ช่วงเวลาเย็นเจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มบอกกับเจ้าของร้านทั้งสองก่อนจะเดินไปทางด้านข้างที่มีมอเตอร์ไซค์ของตนจอดไว้อยู่
วรานนท์ขี่มอเตอร์ไซค์ไปจนถึงสวนสาธารณะขนาดใหญ่ในช่วงเวลาเลิกงานพอดีเลยมีผู้คนมากมายมาเดินวิ่งเพื่อออกกำลังยามเย็น เส้นผมสีน้ำตาลที่ได้มาจากคุณตาพลิ้วไหวเล็กน้อยตามแรงลมที่พัดมาเอื่อยๆเศษผงบางอย่างที่เข้าตาทำให้ดวงตาสีเขียวปนเทาที่ดูแปลกตาหรี่ลงเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปภายในพร้อมกล้องตัวโปรดที่ใช้เวลากว่า2ปีถึงจะผ่อนหมด
ที่บ้านของผมไม่ได้รวยมากขนาดจะซื้อกล้องราคาแพงให้ได้แต่ก็รู้ว่าถ้าไปขอทั้งพ่อและแม่คงจะหาทางซื้อให้แน่ๆผมเลยเลือกที่จะไม่บอกแล้วเก็บเงินเพื่อซื้อเองดีกว่า
สองขาเรียวก้าวเดินตามทางไปเรื่อยๆจนถึงสวนขนาดกลางที่มีต้นไม้เล็กใหญ่ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ที่ปลิวมาตามลมทำให้รู้สึกสบายจนเผลอสูดดมกลิ่นหอมนั่นจนเต็มปอดก่อนจะยกกล้องในมือขึ้นมาถ่ายรูปดอกไม้สีขาวที่พลิ้วไหวเพราะแรงลมโดยมีแสงแดดยามเย็นเป็นแบล็คกราว
กล่องสีดำถูกยกขึ้นมาถ่ายอย่างต่อเนื่องจนแสงสุดท้ายของวันเกือบจะหายลับไปจากขอบฟ้า ไม่รู้อะไรดนใจทำให้มือเรียวที่ถือกล้องอยู่ค่อยๆเลื่อนกล้องไปยังสนามบาสที่อยู่ด้านข้างเพื่อถ่ายภาพสุดท้ายก่อนที่แสงสุดท้ายจะหายไป
ดวงตาสีเขียวปนเทามองผ่านเลนส์แว่นและเลนส์กล้องมองไปยังสนามที่มีกลุ่มชายหนุ่มวัยทำงานกำลังเล่นบาสกันอยู่...ในขณะที่กำลังเลื่อนกล้องเพื่อดูต่อดวงตาสวยก็ต้องชะงักเมื่อภาพของชายหนุ่มผมดำซอยสั้นเข้ามาอยู่ในเลนส์...
เหมือนทุกอย่างหยุดชะงักลงเพียงแค่เห็นคนนั้นกำลังกระโดดขึ้นรับลูกบาสก่อนจะวิ่งหลบผู้เล่นที่คาดว่าจะเป็นอีกทีมได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่ช้าลูกบาสสีส้มก็ถูกโยนเข้าห่วงอย่างสวยงาม...รอยยิ้มกว้างที่แสดงความดีใจของผู้ชนะทำให้มือของผมเผลอกดถ่ายรูปนั่นอย่างไม่รู้ตัวด้วยหัวใจที่เริ่มเต้นเร็วขึ้น
ไม่ได้เจอกันตั้ง3ปีแล้วแท้ๆ
ทั้งที่คิดว่าจะลืมไปแล้ว
แต่หัวใจมันกลับเตือนว่าคนคนนี้แหละ
คนที่ผมแอบรักมาตลอด
ผมยังคงมองภาพชายหนุ่มร่างสูงที่มีกลุ่มเพื่อนห้อมล้อมแสดงความยินดีด้วยรอยยิ้มที่ได้รับชัยชนะโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าสองขาของตนได้ก้าวเข้าไปใกล้มากขึ้นจนสามารถเห็นเหงื่อที่ไหลรินลงมาตามร่างกายสมส่วนนั่นได้อย่างชัดเจน
ดวงตาสีน้ำตาลของชายตรงหน้าหันมองไปรอบๆก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ผม...ไม่สิ...มาหยุดอยู่ที่เลนส์กล้องที่ผมกำลังถ่ายอยู่ นั่นทำให้ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มถึงกับผงะจนกล้องหลุดมือแต่โชคดีที่มีสายห้อยคอเอาไว้ทำให้กล้องไม่หล่นลงพื้น
ผมถึงกับทำตัวไม่ถูกที่ดวงตาเรียวสีน้ำตาลนั่นจ้องมาอย่างสงสัย
หัวใจที่สงบนิ่งมาตลอด3ปีกลับเต้นดังมากจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอกให้ได้
ร่างโปร่งได้แต่หันซ้ายขวาไปมาราวกับจะขอความช่วยเหลือก่อนจะตัดสินใจทำสิ่งที่ส่อพิรุจอย่างชัดเจนนั่นก็คือการวิ่งหนีออกไปทั้งที่ใบหน้าขึ้นสีแดงจัดเพราะถูกดวงตาสีน้ำตาลของคนที่แอบรักมาตลอดจ้องมา
ทำไม...
ทำไมถึงต้องมาเจอกันด้วย?!
ทั้งที่เกือบจะลืมความรู้สึกรักนั่นไปแล้วแต่พอได้เห็นหน้าอีกครั้งมันทำให้ความรู้สึกนั้นกลับมาอย่างรวดเร็ว...
ความรู้สึกที่เรียกว่ารัก
ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงห้องพักได้ยังไงทั้งที่ในหัวมีแต่ภาพของชายหนุ่มที่ไม่ได้เจอกันมา3ปีอยู่เต็มหัวไปหมด...ถึงรูปร่างและหน้าตาจะดูเปลี่ยนไปกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอกันแต่ผมก็รู้ว่าคนคนนั้นคือใคร
‘ราชา’
คือชื่อเล่นของคนที่ผมแอบรักมาตลอดตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงมหาวิทยาลัยและจนถึงตอนนี้ด้วย
เขาเป็นคนที่มีบุคลิกเหมือนกับชื่อ...
เขาเป็นเหมือนจุดศูนย์กลางของทุกคนมาตั้งแต่เมื่อก่อนและตอนนี้ก็ยังคงเป็นอยู่แน่ๆ
แค่เห็นหน้าหัวใจที่ไม่เคยเต้นแรงกับใครก็กลับบีบตัวแน่นราวกับจะแสดงความดีใจที่ได้เจอ
“...ทำไมต้องเจอด้วยนะ”ผมล้มตัวลงบนเตียงหนึ่งเดียวภายในห้องพักพร้อมยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก...เชื่อไหมล่ะว่าหัวใจของตนยังเต้นแรงอยู่จนถึงตอนนี้
ถ้าบอกคนอื่นก็คงมีแต่คนหัวเราะแน่ที่มีความรู้สึกเหมือนสาวน้อยแบบนี้
ค่ำคืนที่แสนสั้นกลับยาวนานกว่าปกติเพราะคนที่นอนอยู่บนเตียงตอนนี้ไม่อาจข่มตาหลับได้...ทุกครั้งที่หลับตาก็จะเห็นดวงตาสีน้ำตาลนั่นเข้ามาในหัวทุกทีไป
(มีต่อ)
-
(ต่อค่ะ)
ร่างอันรวยรินของวรานนท์เดินเข้ามาในร้านแกลลอรี่อย่างเชื่องช้าด้วยความที่ไม่ได้นอนทั้งคืนทำให้รู้สึกแย่สุดๆเลยต้องใส่แว่นสายตาสีดำเหมือนแว่นกันแดดมาแทน...
หวังว่าแว่นนี้จะช่วยปิดดวงตาคล้ำๆของผมได้นะ
“สวัสดีครับอาวิ...น้าแก้ว”เสียงนุ่มที่ออกจะเนือยๆเล็กน้อยดังขึ้นทักทายคู่สามีภรรยาที่กำลังกินขนมพร้อมกาแฟ
“สวัสดีจ้าหนูข้าว...ทำไมวันนี้ใส่แว่นดำมาล่ะ?”
“...อ่อ...ผมปวดตานิดหน่อยครับ”ข้อแก้ตัวที่พึ่งคิดได้ถูกพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ไม่เป็นไรแน่นะ...สงสัยเพราะต้องใช้ตาถ่ายรูปมากไปแน่ๆเลย”น้าแก้วบอก
“ไม่เป็นไรครับ”
“พักสักหน่อยไหมจ้าว...เดี๋ยววันนี้อารับงานแทนเองขึ้นไปนอนห้องรับแขกชั้น2เถอะ”คำพูดของอาวิทำให้ผมพยักหน้าตอบกลับอย่างช่วยไม่ได้
ทันทีที่หัวถึงหมอนสติที่เหลืออยู่ก็หายไปอย่างรวดเร็วและน่าแปลกที่ครั้งนี้ภาพดวงตาคมสีน้ำตาลนั่นไม่อาจทำให้คนร่างโปร่งสะดุ้งตื่นขึ้นมาได้เหมือนเมื่อคืน
เชื่อไหมว่าผมนอนยาวตั้งแต่7โมงยันบ่าย3โมงเย็นโดยที่ไม่มีใครขึ้นมาปลุกเลยสักนิดเดียว...รู้ตัวอีกทีก็คือตอนที่ท้องของตัวเองส่งเสียงดังลั่นดวงตาสีเขียวปนเทาเลยปรือขึ้นอย่างัวเงียก่อนจะตาสว่างทันทีที่ยกนาฬิกาข้อมือเรือนดำขึ้นมาดูเวลา
“น้าแก้ว...อาวิ...ผมขอโทษจริงๆนะครับ”คนนอนเพลินรีบวิ่งลงมาชั้นร่างพร้อมยกมือไหว้ขอโทษหลายสิบครั้งถึงจะโดดตัดเงินผมก็จะไม่โกรธเลยสักนิด
“ไม่เป็นไรๆ...แล้วเป็นไงบ้างล่ะดีขึ้นไหม?”น้าแก้วเดินเข้ามาถาม
“ครับ...รู้สึกดีขึ้นมากเลย”ผมตอบกลับไปตามตรง
การได้หลับสนิทไป8ชั่วโมงทำให้สมองปลอดโปร่งมากอย่างบอกไม่ถูกเหมือนความรู้สึกแย่ๆตอนนั้นเป็นเพียงแค่ความฝันงั้นแหละ
“ดีแล้วล่ะ...หิวไหมเดี๋ยวน้าหาอะไรให้กิน”น้าแก้วยังคงถามต่อ
“ผมกะจะไปกินที่สวนสาธารณะข้างๆน่ะครับ”
“จ้าวเลือกที่นั่นถ่ายรูปเหรอ?”คุณอาที่ได้ยินก็เดินเข้ามาถามอีกคน
“ครับ...แต่ยังไม่ได้รูปดีๆเลย”จะพูดให้ถูกคือยังไม่กล้าเปิดกล้องที่ถ่ายเมื่อวานเพื่อดูภาพเลยต่างหาก
“ใจเย็นๆ...ของพวกนี้ถ้าเราไม่รีบร้อนก็จะได้ภาพดีๆออกมาเอง”
“อาวิน่าจะรับงานนี้นะครับ”ภาพถ่ายแนวธรรมชาติเป็นสิ่งที่อาวิถนัดอยู่แล้วด้วย
“อาคิดว่าเราน่าจะได้ประสบการณ์ดีในงานนี้นะ”
“ผมจะพยายามแต่ถ้าไม่ได้...”
“ห้ามพูดคำว่าไม่ได้อาเคยสอนแล้วนี่...ต้องพูดว่าทำได้เราต้องพูดให้สิ่งดีๆเข้าตัวเข้าใจไหม?”
“ครับ...ผมทำได้”
“ดีมาก...งั้นก็ไปที่สวนเลยเถอะ”
“ได้เหรอครับ?”นี่ยังไม่ได้เวลาเลิกงานเลย
“ได้สิ...แสงตอนนี้กำลังเหมาะเลยถ้าไปตอนเลิกงานแสงที่ได้คงจะเป็นโทนเศร้าๆไม่เหมาะกับการรณรงค์หรอก”อาวิแนะนำ
“ขอบคุณครับ”ผมยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะเดินออกจากร้านไปยังมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง
เมื่อถึงสวนสาธารณะสองขาเรียวก็เดินไปยังศูนย์อาหารที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่จอดรถเท่าไหร่...ช่วงเวลาบ่าย3กว่าเกือบบ่าย4มีคนน้อยกว่าช่วงเย็นมากทำให้ผมนั่งกินได้อย่างสบายไม่เหมือนกับครั้งก่อนที่ต้องมองหาที่นั่งเพราะดันมากินช่วงเลิกงานที่มีคนเยอะ
“เฮ้...ทางนี้ราชา”
กึก!
ทันทีที่ชื่อนั้นดังขึ้นร่างกายผมก็เกร็งตัวโดยอัตโนมัติมือที่กำลังถือช้อนที่มีข้าวผัดอยู่แทบร่วงถ้าไม่ตั้งสติให้ดี...เสียงเรียกดังมาจากกลุ่มผู้ชาย5คนที่นั่งอยู่โต๊ะถัดจากผมไปประมาณ3โต๊ะ
“รู้แล้ว!”เสียงทุ้มที่แค่ได้ยินหัวใจก็เต้นรัวขึ้นทันที
ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองแม้เสียงทุ้มจะดังอยู่ด้านหลังตัวเองก็ตาม...ไม่กี่วินาทีหลังได้ยินเสียงนั่นร่างสูงสมส่วนของราชาก็เดินผ่านโต๊ะที่ผมกำลังนั่งอยู่ เพียงแค่ชายเสื้อสีเทากับกางเกงออกกำลังสีดำที่เข้ามาในสายตาทำให้ร่างโปร่งที่นั่งอยู่ถึงกับก้มหน้าตัวเองลงเพื่อซ่อนใบหน้าที่คงจะแดงก่ำยิ่งกว่าเนื้อแตงโม
กลิ่นหอมอ่อนๆที่สัมผัสได้ทำให้นึกถึงความทรงจำที่เมื่อก่อนราชาเองก็เคยเดินผ่านผมไปพร้อมกลิ่นแบบนี้เหมือนกัน...ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นน้ำหอมหรือเป็นกลิ่นฟีโรโมนของอีกฝ่ายกันแน่
“มาเร็วนะวันนี้”เสียงหนึ่งในกลุ่มชายที่นั่งอยู่ก่อนถามคนที่พึ่งเดินเข้าไปหา
“พอดีงานเสร็จเร็วน่ะ”เสียงทุ้มตอบกลับพร้อมยักคิ้วกวนๆส่งไปให้เพื่อนที่ถามแล้ววางกระเป๋าไว้ด้านหลังเก้าอี้ที่นั่ง
คนที่ก้มหน้าอยู่แอบฟังบทสนทนาที่ดังเข้าหูอย่างไม่ได้ตั้งใจ...จากเก้าอี้ที่ผมนั่งราชานั่งหันข้างให้ผมซึ่งถือว่าเป็นมุมดีในการแอบมองอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
มือเรียวก้มลงไปหยิบกล้องตัวโปรดที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมาเงียบๆก่อนจะปรับกล้องเล็กน้อยแล้วหันไปยังชายหนุ่มผมซอยสั้นสีดำสนิทที่กำลังคุยกับเพื่อนอยู่อย่างออกรสชาติ รอยยิ้มที่ดูเป็นกันเองเมื่ออยู่ต่อหน้าคนสนิททำให้เผลอกดซัตเตอร์ถ่ายรูปอย่างไม่รู้ตัว
ภาพในกล้องที่ถ่ายเมื่อครู่ถูกเปิดเพื่อดูอีกครั้งพร้อมๆกับรอยยิ้มของเจ้าของกล้องที่คลียิ้มออกมาบางๆเมื่อเห็นรูปของราชาตอนที่กำลังยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติอยู่ภายใน รูปอื่นๆที่ถ่ายไว้เมื่อวานก็ถูกไล่ดูทีละภาพ...กว่า40เปอร์เซ็นต์ของภาพเมื่อวานเป็นภาพของราชาคนที่ผมแอบรักมาตลอดนั่นส่วนที่เหลือเป็นภาพดอกไม้ต้นไม้ที่เป็นงานของตน
ผมนั่งแช่อยู่ที่เดิมทั้งที่ไม่ได้ตักข้าวในจานเข้าปากมาเกือบครึ่งชั่วโมงเพียงเพราะมัวแต่แอบชำเลืองมองไปยังโต๊ะที่อยู่ถัดไป3โต๊ะ...ใบหน้าด้านข้างที่ได้เห็นอีกครั้งนั้นช่างดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมาก
ใบหน้าที่ดูคมและเท่ขึ้นกว่าเมื่อหลายปีก่อน...
แทบไม่ต้องเดาเลยว่าอีกฝ่ายคงมีผู้หญิงมากมายมาติดพันแน่ๆ
“เห็นว่าคบอยู่กับน้องดาวเป็นไงบ้าง?”
นั่นไงละ...มีคนคบอยู่ด้วยจริงๆ
ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรมากมายเพราะรู้ตัวว่าเรื่องของผมกับเขามันแทบไม่มีวันจะเป็นจริงได้
พอไม่หวัง...ก็ไม่รู้สึกเจ็บ
มีแค่ความรู้สึกหน่วงๆนิดหน่อยเท่านั้น
“น้องดาว?...ไม่ได้คบสักหน่อย...นั่นลูกน้องในบริษัท”เจ้าของประเด็นตอบทันควัน
“เห็นเธอโพสรูปคู่กับแกนิราชา”
“ก็แค่รูปคู่เอง”ราชาดูจะไม่สนใจผู้หญิงที่ชื่อดาวสักเท่าไหร่
“เธอสวยจะตายใครๆก็อยากได้มาเป็นแฟนทั้งนั้นทำไมดูเพื่อนเราไม่สนใจเธอเลยล่ะ”เพื่อนในกลุ่มอีกคนถาม
“...พูดอยากนะ...บอกได้แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่”เสียงทุ้มที่ให้คำตอบทำให้คนทั้งโต๊ะส่งเสียงวิ๊ดวิ๊วขึ้นทันที
“ระดับไฮโซอย่างคุณราชามีมุมคิกขุด้วยโว้ย!!”เสียงแซวจากคนในกลุ่มทำให้เจ้าของชื่อต้องเอื้อมมือไปผลักไหล่คนพูดเบาๆ
“คิกขุอะไรเล่า...แค่คนที่คบด้วยก็ควรเป็นคนที่เรารู้สึกดีด้วยไม่ใช่รึไง?”
“นั่นมันความคิดของคนรุ่นปู่แล้ว!”ชายที่ย้อมผมสีน้ำตาลบอกราชา
“ใช่ๆ...เดี๋ยวนี้คนหล่อๆมันก็ต้องควงผู้หญิงดิ...คบวันละคนอะไรแบบนี้น่ะ”อีกคนเสริม
“ไม่เอา...แบบนั้นมันเหมือนเล่นกับความรู้สึกตัวเองและคนอื่นด้วย...ถ้าไม่ชอบก็ไม่ควรให้ความหวัง”ราชาตอบเสียงจริงจัง
“ฮะฮะฮะ”นั่นทำให้ทั้งกลุ่มระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแม้แต่ผมเองก็อมยิ้มกับความคิดนั้นเหมือนกัน
ราชาเป็นผู้ชายที่หล่อและเพอร์เฟ็กมากจนหลายๆคนอยากเข้าหาแต่เพราะเขามีความคิดแบบนั้นมาตั้งแต่เมื่อก่อนทำให้ไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนเลยเรื่องนี้ผมได้ยินข่าวมาตั้งแต่มัธยมปลายยันมหาลัยถึงจะอยู่คนละคณะแต่ข่าวเรื่องคนหล่อของคณะตรงข้ามก็ดังจนเข้าหูบ่อยๆ
เขาเป็นคนจริงใจและนั่นทำให้ผมยิ่งรู้สึกดีใจที่คนคนเดียวที่ผมรักเป็นเขาคนนี้
“เพื่อนเราคงเป็นมนุษย์ที่มาจากยุคโบราณแน่ๆเลยวะ”
“เห็นด้วยๆ”
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ...ไปเล่นบาสกันดีกว่า”ราชาบอกเหล่ามิตรสหายที่ที่ยังแซวไม่เลิก
“ได้ๆ...เออ...เห็นว่าช่วงนี้เครียดๆใช่ป่ะ?”คำถามนั้นทำให้คนที่แอบฟังอยู่ขยับเข้าไปใกล้เพื่อจะได้ยินบทสนทนานั่นชัดๆ
คนที่ถามคำถามนั้นเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมของราชาที่ชื่อว่าเพรช...จำได้ว่าพอเข้ามหาวิทยาลัยก็อยู่กันคนละคณะแต่ก็ยังสนิทกันอยู่เหมือนเดิม
“เออ...สุดๆเลยแค่เรื่องงานก็แย่แล้วยังมีเรื่องดูตัวเข้ามาอีก”ราชาบ่นพรางยกขวดน้ำขึ้นมาจิบ
“โหยลูกชายคนโตของครอบครัวก็งี้แหละ”เพื่อนด้านข้างพยายามให้กำลังใจ
“บางทีก็ไม่อยากเกิดมาเป็นลูกคนโตหรอก...ต้องเรียนคณะที่ไม่อยากเรียนพอจบต้องไปต่อนอกอีกแถมพอกลับมาก็ดันได้เป็นรองประธานของบริษัทอีก...ทุกที่ที่อยู่ตอนนี้มันเหมือนไม่ใช่ที่ของเรา...”เสียงเศร้าๆนั่นทำให้คนที่แอบฟังอยากจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปปลอบแต่เพราะไม่มีความกล้าพอเลยได้แต่นั่งนิ่งๆตามเดิม
ไปเรียนต่อเมืองนอกเหรอ?
ที่หายไปนานเพราะแบบนี้เองสินะ
“อย่าเครียดดิ...ไปเล่นบาสคลายเครียดดีกว่า...ไปกัน”เพื่อนที่อยู่ในกลุ่มพูดแล้วช่วยกันดึงราชาออกไปจากโต๊ะโดยที่จุดหมายของพวกเขาก็เดาไม่อยากสักนิด...
คงจะเป็นสนามบาสแน่ๆ
“...อยากช่วยอะไรนายได้บ้างจัง”เสียงนุ่มพึมพำออกมาเบาๆ
ถึงจะอยากช่วยแต่คนธรรมดาๆแบบผมไม่มีปัญญาไม่ช่วยอะไรเขาได้หรอก
ดวงตาสีเขียวปนเทามองไปยังโต๊ะที่ราชาพึ่งลุกออกไปก่อนจะสะดุดเข้ากับกระเป๋าเป้ใบดำที่จำได้ว่าราชาเป็นคนวางไว้...ดวงตาคู่สวยมองดูกระเป๋าใบนั้นพร้อมในหัวที่เริ่มคิดบางอย่างขึ้นมาได้
มือเรียวรีบคว้ากระเป๋าที่วางอยู่ด้านข้างแล้วเปิดเอาอัลบั้มรูปที่ตัวเองถ่ายออกมาแล้วไล่เปิดหารูปจนเจอเข้ากับรูปภาพใบหนึ่งที่พอใจ ปากกาด้ามโปรดที่พกติดตัวไว้เสมอเขียนข้อความสั้นๆลงไปตรงกลางภาพอย่างใช้ความคิด
ผมใช้เวลารวบรวมความกล้าและหันซ้ายหันขวาเพื่อดูต้นทางว่าไม่มีใครมองเห็นสิ่งที่ตนกำลังจะทำ สองขาเรียวรีบเข้าเข้าไปประชิดกระเป๋าเป้สีดำพร้อมเปิดซิปออกแล้วหย่อนรูปภาพใบหนึ่งเข้าไปภายในด้วยความตื่นเต้นก่อนจะวิ่งกลับไปที่โต๊ะกวาดข้าวของทุกอย่างของตนแล้ววิ่งออกไปด้วยหัวใจที่เต้นรัว
ตอนนี้ผมไม่สนเรื่องงานแล้ว
ถ้ายังอยู่ผมคงได้เขินตายเพียงแค่ได้จับกระเป๋าเป้สีดำของราชาแน่ๆ
อีกด้านหนึ่งนายธรณินทร์ ภิพัฒธนมงคลหรือราชาก็วิ่งกลับเข้ามาที่โรงอาหารอีกครั้งหนึ่งเมื่อนึกได้ว่าลืมกระเป๋าเป้ใบโปรดทิ้งไว้ โชคยังดีที่ยังไม่มีใครขโมยไปอาจเป็นเพราะยังไม่ถึงเวลาเลิกงานคนเลยไม่เยอะก็ได้
“...ค่อยยังชั่ว”เสียงทุ้มพึมพำเมื่อเปิดดูด้านในอย่างลวกๆแล้วไม่พบว่ามีอะไรหายไป
เมื่อหยิบกระเป๋าเรียบร้อยผมก็รีบวิ่งกลับไปยังสนามบาสที่อยู่ห่างไปหลายร้อยเมตร ตลอดทางที่วิ่งกลับไปภายในหัวก็นึกถึงเรื่องเครียดๆจากทั้งที่บริษัทและครอบครัวขึ้นมาอีกจนได้...ครอบครัวที่ใครๆต่างก็บอกว่าอิจฉาที่ได้เกิดมาในตระกูลภิพัฒธนมงคลที่เป็นตระกูลอันดันต้นๆของประเทศที่รู้จักกันอย่างกว้างขว้างในบริษัทผลิตโฆษณาชั้นนำและธุรกิจอื่นๆอีกหลายอย่าง
หน้าที่ของผมคือนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้วเซนเอกสารในเรื่องที่ควรผ่านการอนุมัติโดยปล่อยให้ที่เหลือเป็นหน้าที่ของหน่วยงานอื่นๆในการประสานงานกันเอง
บางทีก็ไม่เข้าใจว่าหน้าที่แค่นี้ต้องลำบากเรียนปริญญาตรีด้านการบริหารและไปต่อนอกด้วยเหรอ?
หลายสิ่งหลายอย่างที่เหมือนถูกกดดันมาตั้งแต่ยังเด็กจนถึงโตทำให้รู้สึกว่าตัวเองคงจะทนกับมันไปได้อีกไม่นานแน่...อยากมีสักที่ที่สามารถเป็นตัวเองอย่างที่อยากเป็นโดยที่ไม่ต้องถูกบังคับให้ทำแบบนั้นแบบนี้
เรื่องคู่ครองก็เหมือนกัน
ผู้หญิงที่ต้องอยู่ด้วยตลอดชีวิตไม่ใช่สิ่งที่จะหาได้ง่ายๆ...ตั้งแต่เข้ามัธยมต้นก็มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้าหาอย่างไม่ขาดสายแต่ตัวผมก็รู้ดีว่าสิ่งที่พวกเธอรักและต้องการคือเงินและชื่อเสียงของตระกูลที่มี ไม่ก็ด้วยหน้าตาหรือท่าทางของผมที่ใครๆต่างก็บอกว่าเหมือนเทวดาลงมาเดินดิน...
สิ่งที่พวกเธอมีต่อผมคือความหลงไม่ใช่รัก
ผมเฝ้าตามหาคนที่จะอยู่ด้วยแล้วมีความสุขมาตลอดแต่ก็ไม่เคยได้พบเลย...
ไม่แน่ว่าผมอาจจะมีชะตาที่ต้องอยู่กับผู้หญิงที่ครอบครัวเลือกให้ไปตลอดชีวิตก็ได้
ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด
ช่วงเวลาเดียวที่ทำให้สมองปลอดโปร่งและเลิกนึกถึงเรื่องเหล่านั้นคือการเล่นบาสที่สวนสาธารณะใกล้ๆบริษัท...เหล่ามิตรสหายที่สนิทกันตั้งแต่มัธยมและมหาวิทยาลัยกลับมารวมตัวกันอีกครั้งนั่นเป็นช่วงเวลาเดียวที่ได้หัวเราะและมีความสุขเหมือนคนอื่นๆ
“ช้าจริงราชา”เสียงของเพรชดังขึ้นพร้อมกับโบกมือเรียกให้เข้าไปหา
“มาแล้ว!”ธรณินทร์ตะโกนกลับไปพร้อมวางกระเป๋าไว้บนม้านั่งด้านข้าง
การเล่นบาสกับกลุ่มเพื่อนล่วงเลยมาจนถึงช่วงค่ำทำให้พวกเราแยกทางกับกลับบ้านเหมือนอย่างทุกวัน...ผมเองก็ขับรถกลับแต่ไม่ใช่บ้านที่เต็มไปด้วยความเครียดนั่นหรอก ผมซื้อคอนโดหรูที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทมากไว้พักอาศัยชั่วคราว
ทันทีที่อาบน้ำเสร็จร่างสูงก็ทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าทันที...การออกกำลังทุกเย็นทำให้ผมหลับสนิทโดยไม่ต้องมีเรื่องอะไรอยู่ในหัว
“...โทรศัพท์”คนบนเตียงพึมพำขึ้นเมื่อนึกได้ว่าต้องชาร์ตแบ๊ตโทรศัพท์ที่ใกล้หมด
ผมกลิ้งตัวไปข้างเตียงพร้อมกับคว้ากระเป๋าเป้สีดำที่ถูกวางไว้ปลายเตียงขึ้นมาแล้วควานหาโทรศัพท์มือถือที่อยู่ภายในแต่แทนที่จะสัมผัสได้ถึงความแข็งของโทรศัพท์กลับสัมผัสได้ถึงแผ่นอะไรบางอย่างที่ลื่นๆ ด้วยความอยากรู้ผมจึงหยิบสิ่งนั้นออกมาดู
“...?”ดวงตาสีน้ำตาลถึงกับหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อเจอกระดาษสีขาวที่เป็นลายคล้ายๆกระดาษอัดรูป มือของผมพลิกไปดูอีกข้างอย่างอัตโนมัติก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นรูปภาพที่อยู่อีกด้านหนึ่ง...
ภาพของตึกสูง2ตึกที่มีความสูงเท่ากันแต่หันแยกออกไปคนละทางโดยที่มีท้องฟ้าสีฟ้าสวยกับพระอาทิตย์ยามเที่ยงรอยเด่นอยู่ตรงกลางพอดี...
สวย
เป็นคำเดียวที่ควรมอบให้กับภาพที่ถืออยู่ในมือตอนนี้...ถึงผมจะไม่รู้เรื่องการถ่ายภาพแต่รู้เลยว่าเจ้าของภาพนี้ต้องใช้ใจในการถ่ายมากเพราะมันช่างงดงามจนไม่อาจละสายตาหรือแม้แต่บรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เลย
ดวงตาคมสีน้ำตาลเลื่อนลงมาด้านล่างเล็กน้อยก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นข้อความสั้นๆที่ถูกเขียนไว้ด้วยปากกาหมึกดำ...
‘นายจะผ่านมันไปได้...ราชา’
“ราชา...”เสียงทุ้มพึมพำชื่อตนเองออกมาด้วยความรู้สึกอันหลายหลาย
ตอนแรกนึกว่าคงมีใครใส่ผิดแต่พอเห็นชื่อของตัวเองที่ถูกเขียนทำให้รู้ได้ทันทีว่ารูปที่ถูกส่งมาให้ตน...ไม่รู้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของผมรึเปล่าที่ทำแบบนี้
ด้วยความสงสัยผมเลยโทรหาเพื่อทีละคนเพื่อถามถึงรูปที่ตัวเองถือไว้ในมือแต่เพื่อนทุกคนกลับบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่รู้เรื่องด้วย นั่นยิ่งทำให้ผมทวีความสงสัยมากขึ้นไปอีก
ถ้าไม่ใช่เพื่อน...
ไม่ใช่คนที่รู้จัก...
แล้วคนที่ให้รูปนี้กับผมเป็นใครกัน?
ทำไมถึงรู้จักชื่อผมได้?
ทั้งที่ไม่ควรไว้ใจของที่ไม่มีที่มาที่ไปแถมยังน่าสงสัยขนาดนี้แท้ๆแต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงคลี่ยิ้มออกมาเมื่อเห็นรูปภาพและข้อความธรรมดาที่เขียนอยู่นี่ได้
..................................................................................
สวัสดีค่ะ
จบกันไปแล้วกับตอนแรกของเรื่อง
เรื่องนี้อาจออกแนวเว่อร์เล็กๆ น่ารักหน่อยๆ
เป็นเรื่องที่ออกแนวละมุลหัวใจ
เราวางนายเองไว้ให้เป็นพวกที่ขี้อายมากๆแบบว่าน่าแกล้ง น่าแหย่อะไรแบบนี้55+
พระเอกเราเปิดตัวแล้วต้องมารอดูกันว่าความสัมพันธ์ของทั้งจะเป็นยังไงต่อ
แล้วครั้งต่อไปที่ทั้งคู่เจอกันจะเป็นตอนไหน?
คอยติดตามความรักของทั้งคู่ด้วยนะคะ^^
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:L2: :mc4: เจิมจร้า
ละมุนก็ดีสิ. ของโปรดเลย
-
:mc4::katai2-1: ชอบค่ะะะชอบเเนวนี้มากกกละมุนละม่อม
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ดูน่าลุ้นดีค่ะ ว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
โอย แค่ได้สัมผัสเป้ของราชา น้องข้าวจ้าวก็ตัวจะระเบิดแล้ว :m3: อย่างว่าแหละเนอะแอบรักเค้ามาห็ตั้งเป็นสิบปี ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา
จะรอเอาใจช่วยน้องข้งจ้าวนะคะ :m19:
-
โรแมนติกเบาๆ อร๊ายยยยยย น่ารักกก~~~~
-
ตัวเอง ตัวเองไม่คุ้นลายมือในรูปถ่ายบ้างเลยหรอ
ตัวเองไม่ รู้สึกว่า เดจาวู บ้างเลยหรอ
หุหุ
-
เอาอีกๆๆๆ ด่วนค่า พลีสสสส
-
น่ารักมากเลยค่ะ แงงงงง นี่น่าตั้งชื่อรื่องว่ารูปภาพสื่อรักนะคะ 555555555 คราวนี้มาเจอพระเอกของเรื่องแล้วววว โห รูปหล่อโปรไฟล์ดี สมควรที่จะมีคนแอบชอบค่ะ แต่น้องข้าวจ้าวนี่ก็น่ารักนะคะ ตลกอ่ะค่ะ เดาว่าสมัยมัธยมนี่แค่เดินผ่านหน้าราชาก็เขินตายแล้วมั้งคะเนี่ย แบบนี้ราชาจะรู้จักน้องไหมเนี่ย เราว่าไม่แน่เลย หรือจะมีมุมน่ารักแบบแอบมองเหมือนกันอะไรแบบนี้? งื้อออออ เรารอดูพัฒนาการนะคะ อยากรู้ว่าพอคนขี้อายต้องเจอกับคนที่แอบชอบซึ่งๆหน้าจะเป็นยังไง :mew3:
-
ข้าวจ้าวมั่นคงมากกก :katai5:
-
แอบรักมานานมากกก มันคงเป็นความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นแล้วมีความสุขใช่ไหมข้าว อาจจะมีบางทีที่แอบหน่วงบ้าง แต่ก็ยังมีความสุข เป็นการแอบรักที่ #สตรองมาก
-
ข้าวจ้าวน่ารัก ตื่นเต้นแล้ววิ่งหนีเฉยเลย
เมื่อไรจะได้พูดคุยกันบ้างสักคำก็ยังดีนะ
-
:o8: น่ารัก ใสๆ
-
น่ารัก เป็นการแอบรักที่ทำให้ยิ้มได้
ข้าวจ้าวน่ารักขี้อาย เขินเก่งมากๆ แค่ได้จับกระเป๋า น่ารักมากจริงๆ :-[
-
:pig2:
-
เปิดเรื่องมาด้วยความละมุน...อ้านแล้วแอบยิ้มตาม
-
เป็นการแอบรักที่ยาวนานจริงๆ ข้าวจ้าวสู้ๆ
-
ชอบเนื้อเรื่องของการแอบรักมากค่ะ
มันลุ้นดีว่าจะได้กัน! เอ้ย.. จะรักกันยังไง :hao6: :hao7:
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่2
หลังจากวันที่วรานนท์แอบใส่รูปภาพพร้อมเขียนข้อความลงไปในกระเป๋าเป้ใบดำของคนที่ตนแอบรักมาตลอด11ปีก็ผ่านไปหลายวันจนถึงวันศุกร์...หลายวันที่ผ่านมาผมไม่ได้เฉียดเข้าไปใกล้สวนสาธารณะนั่นอีกเลยเพราะกลัวว่าเจ้าของกระเป๋าเป้สีดำนั่นจะมาเอาเรื่อง
ส่วนเรื่องงานที่ได้รับมาได้ส่งไปให้ผู้จ้างวานแล้วเมื่อวันก่อนโดยสถานที่ที่ใช้ถ่ายไม่ใช่สวนสาธารณะที่ไปมาในตอนแรกแต่เป็นสวนพฤกษาศาสตร์ที่อยู่ห่างจากห้องพักไปหลายกิโลเมตร
ตอนแรกอาวิก็สงสัยว่าทำไมรูปที่เลือกไปให้ผู้จ้างวานถึงเป็นรูปที่ถ่ายในสวนพฤกษาศาสตร์ไม่ใช่สวนสาธารณะที่ไปมาถึงสองวันติด...
ใครจะกล้าบอกละว่าสองวันที่ไปที่นั่นไม่มีสมาธิในการถ่ายเลยสักนิดเดียว
“สวัสดีครับอาวิ”เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเปิดประตูร้านเข้ามาพร้อมเอ่ยทักทายอาวิที่กำลังนั่งเช็ดเลนส์กล้องอยู่ด้านหน้า
“สวัสดีจ้าว”เสียงทักทายดังขึ้นโดยที่อาวิยังไม่ละสายตาออกมาจากเลนส์ในมือ
“...แล้วน้าแก้วละครับ?”ผมถามขึ้นเมื่อมองไปรอบๆร้านแล้วยังไม่เจอภรรยาของเจ้าของร้านที่ควรจะนั่งอยู่แถวๆนี้เหมือนอย่างทุกที
“อ้อ...วันนี้มีนัดของสมาคมแม่บ้านน่ะ”อาวิละสายตาขึ้นมาบอกก่อนจะก้มลงไปตามเดิม
“ครับ...แล้ววันนี้มีงานอะไรไหมครับ?”
“ตอนนี้ยังไม่มีนะ...จ้าวมานั่งเช็ดเลนส์กล้องเป็นเพื่อนอาดีกว่ามา”อีกฝ่ายบอกพร้อมกับกวักมือเรียกคนที่ยืนอยู่ให้เข้าไปหา...แล้วมีหรือที่ผมผู้ชื่นชอบกล้องจะปฏิเสธ
ไม่มีทาง!
ผมกับอาวินั่งเช็ดเลนส์กล้องกันอยู่สองคนเงียบๆด้วยความตั้งใจ...สำหรับหลายๆคนคงจะมองและถามว่าทำไมต้องเช็ดขนาดนั้น...ตอบได้เลยว่าถ้าไม่ชอบก็ไม่รู้หรอก
การที่ได้หยิบเลนส์ตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วนั่งเช็ดโดยค่อยๆไล่รายละเอียดอย่างเชื่องช้าทำให้เรามีสมาธิจดจ่อไปกันสิ่งเดียวที่ทำอยู่ในมือตอนนี้...ก็คล้ายๆการฝึกสมาธิเพียงแต่ไม่ได้นั่งขัดสมาธิและหลับตาเท่านั้นเอง
วันนี้เป็นวันที่มีลูกค้าประปรายแค่2-3คนเท่านั้นพวกเราเลยมีเวลานั่งเช็ดเลนส์กล้องมากกว่าปกติ...งานที่เข้ามาวันนี้ถือเป็นงานง่ายๆคือถ่ายรูปนักศึกษาแบบเร่งด่วนกับมาอัดรูปเพิ่มเท่านั้น
“วันนี้ลูกค้าน้อยเนอะจ้าว”อาวิหันมาบอกบอกเมื่อใกล้เวลาปิดร้านแล้ว
“นั่นสิครับ...วันไหนน้อยก็น้อยจริงๆ”ผมตอบกลับไป
“นึกถึงวันนู้นเลย...หวังว่าจะไม่มีงานเข้านะ”อาวิพูดติดตลก
ลูกค้าน้อยแบบนี้ถือเป็นสิ่งที่ค่อนข้างหายากและหลังจากวันที่มีลูกค้าน้อยแบบนี้มักจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น...เรื่องใหญ่ที่ว่าไม่ใช่เรื่องไม่ดีแต่เป็นการที่มีงานเข้ามากกว่าปกติหลายเท่านัก
จำได้ว่าเคยมีครั้งหนึ่งที่ว่างมากมีเพียงลูกค้าแค่คนหรือสองคนหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วันก็มีงานมากมายเข้ามาที่ร้านทั้งวาดรูป ถ่ายรูป อัดรูปหรือแม้แต่การถ่ายรูปนอกสถานที่
จำได้ว่าตอนนี้พวกเราทำงานมือเป็นระวิงถึงจะปฏิเสธไปหลายงานแต่ก็ยังถือว่าเยอะอยู่ดี
“ผมไม่อยากนึกถึงมันแล้ว”ตอนนั้นเรียกว่าเหนื่อยสุดๆเลยก็ว่าได้
“เหนื่อยสุดๆเลยตอนนั้น...เอางี้ละกัน...วันนี้อาให้เลิกเร็วเผื่อต้องเจอศึกหนักในอีกไม่กี่วันข้างหน้าละกัน”ชายด้านข้างหันมาบอกพร้อมรอยยิ้ม
“อย่าพูดแบบนั้นสิอาวิ...ก็รู้อยู่ว่าผมไม่ค่อยชอบงานที่เร่งรีบแบบนั้นเท่าไหร่”
“ฮะฮะ...แค่เผื่อเฉยๆ...ปะกลับบ้านได้แล้ว”อาวิตบไหล่ผมพร้อมกับดันไหล่ให้ลุกขึ้น
“ถ้ามีลูกค้ามาจะทำไงละอาวิ”
“แค่ลูกค้าไม่กี่คนอาไหวน่า”อาวิยังคงบอกต่อ
“ให้ผมอยู่ช่วยเถอะ”เป็นลูกจ้างแต่กลับเร็วทำให้รู้สึกไม่ค่อยดีเลย
“ไม่เป็นไร...ไปเถอะ”
“เฮ่อ...ก็ได้ครับ”พอถูกบอกหลายๆครั้งก็ถอนหายใจอย่างจำยอม
“ไว้เจอกันวันจันทร์นะ”
“ครับอา...ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ”ผมบอกลาพร้อมกับเดินออกมานอกร้านไปยังมอเตอร์ไซค์ที่อยู่ด้านข้าง
ร่างโปร่งของวรานนท์ขึ้นคร่อมรถพร้อมใส่หมวกกันน๊อคไม่ช้ารถมอเตอร์ไซค์สีดำก็เคลื่อนออกจากร้านไปตามถนนใหญ่...ทันทีที่ดวงตาสีเขียวปนเทาเห็นสวนสาธารณะที่อยู่อีกฝั่งความทรงจำเมื่อหลายวันก่อนก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง...เพียงแค่นั้นริมฝีปากชมพูก็เม้มเข้าหากันแน่นอย่างชั่งใจ
ทั้งที่ไม่อยากเจออีกแต่มือก็ดันเลี้ยวรถไปยังที่จอดมอเตอร์ไซค์ที่อยู่อีกฝั่งของถนนจนได้
“...มาทำไมเนี่ย?”เสียงนุ่มพึมพำเบาๆกับตัวเองเมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว
ก็รู้ตัวว่าไม่ควรมาเจออีก
ความรู้สึกเหมือนตะกอนบางอย่างที่ตกอยู่ภายในหัวใจเริ่มคลุ้งขึ้นมาทีละน้อยเพียงได้เห็นใบหน้าและรอยยิ้มของคนคนนั้น...มือเรียวดันแว่นให้เข้าที่ก่อนจะสะพายกระเป๋าเดินไปภายในสวนสาธารณะขนาดใหญ่ที่วันนี้มีคนเยอะกว่าปกติอยู่มาก อาจเป็นเพราะวันนี้คือวันศุกร์เลยมีคนมาออกกำลังกายกันที่สวนมากขนาดนี้
สองขาของผมก้าวไปยังโรงอาหารที่อยู่ไม่ไกล
“...ขอแค่เห็นแว๊บเดียวก็พอแล้ว”ผมพึมพำออกมาอีกครั้งแล้วเริ่มถอดสายตาออกไปยังกลุ่มคนที่นั่งกินอาหารอยู่ภายในโดยหวังให้พบกับชายหนุ่มที่ตนแอบรักเพียงสักนิดก็พอแล้ว
เสียงสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดดังขึ้นก่อนจะก้าวขาเดินเข้าไปภายในโรงอาหารที่มีคนอยู่เต็มไปหมด...จากที่สังเกตดูมีแต่พวกผู้หญิงอยู่เต็มไปหมดทั้งวัยเรียน วัยรุ่นและวัยทำงาน
ถึงสวนสาธารณะนี้จะอยู่ใกล้แต่ผมก็ไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่เลยไม่ค่อยรู้ว่าวันนี้มีอะไรรึเปล่าถึงมีคนมาอยู่กันเต็มไปหมดแบบนี้...แม้จะสงสัยแต่ดวงตาสีเขียวปนเทาก็ยังคงหันซ้ายขวามองหาชายคนหนึ่งอยู่ตลอดแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงานั่นทำให้คิดขึ้นมาได้ว่าเขาคงไม่มาหรืออาจจะไม่ได้อยู่ที่โรงอาหารแล้ว
กลับได้แล้ว
เสียงในหัวดังขึ้นแบบนั้นแต่ร่างกายกลับเดินออกจากโรงอาหารแล้วตรงไปยังสถานที่อีกแห่งที่เคยเจอกับราชาคนที่ผมแอบรักเมื่อหลายวันก่อนนั่นคือ...
สนามบาส
“...คงไม่เจอหรอก”เป็นอีกครั้งที่บอกกับตัวเองพร้อมชะลอเท้าที่ก้าวเดินไปยังสถานที่แห่งนั้น
ในหัวเริ่มสับสนว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี...จะถอยหลังหรือเดินหน้า
แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจอะไรเสียงโห่ร้องบางอย่างก็ดังขึ้นจนดวงตาคู่สวยต้องเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างสนใจ...คนมากมายมุงอยู่บริเวณสนามบาสสถานที่ที่เป็นเป็นเป้าหมายของผม
“กรี๊ดดดด!!!”
เสียงกรี๊ดและเสียงตะโกนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจากเหล่าผู้คนที่ล้อมรอบสนามอยู่ ส่วนมากคนที่ล้อมอยู่ก็เป็นผู้หญิงสวยๆทั้งนั้น...จากที่มองไปคงคิดได้แค่ว่ามีดารามาเล่นบาส?
ไม่ก็มีการถ่ายทอดสดหรืออาจเป็นการถ่ายโฆษณาก็ได้
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นทำให้ผมเดินเข้าไปข้างสนามที่ส่งเสียงดังออกมาตลอดเวลา...ใบหน้าขาวที่สวมแว่นอยู่พยายามมองไปภายในสนามแต่ก็ไม่สามารถเห็นคนที่อยู่ด้านในได้เลย ฝูงคนที่ล้อมอยู่เข้าไปใกล้จนเกือบติดขอบสนามและต่อแถวกันออกมายาวจนแม้แต่จะกระโดดมองก็ยังเห็นเพียงลูกบาสที่ถูกโยนไปมาเท่านั้นเอง
สนามบาสที่นี่ไม่ได้มีที่นั่งเป็นอัฒจรรย์ให้ดูแต่เป็นเพียงพื้นโล่งๆที่มีเพียงแป้นบาสและเส้นขอบสนามเท่านั้นเอง ผู้คนเลยสามารถเข้าไปใกล้แค่ไหนก็ได้ตราบเท่าที่ยังไม่มีส่วนใดส่วนหนึ่งเข้าไปในสนาม
“...กลับดีกว่า”
ถึงอยู่ไปก็คงไม่เจอกับราชาอยู่ดี
เมื่อคิดได้แบบนั้นก็เตรียมหันหลังกลับแต่ในจังหวะที่จะเดินออกไปก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกระเป๋าเป้สีดำใบหนึ่งวางพาดอยู่ข้างม้านั่งตัวขาว...ไม่ใช่แค่กระเป๋าเป้ใบนั้นแต่ยังมีอีกหลายใบที่วางกองอยู่ด้วยกันเพียงแต่ตอนนี้ดวงตาของผมจับจ้องได้แค่กระเป๋าเป้สีดำที่แสนคุ้นตานั่น
ถึงจะเคยเห็นแค่ครั้งเดียวก็จำได้ติดตา...ตัวอักษรภาษาอังกฤษเล็กๆที่ถูกสลักไว้บนแผ่นเงินตรงสายสะพายนั่นเป็นชื่อของเจ้าของกระเป๋าและแน่นอนว่าเป็นชื่อของคนที่ผมแอบรักด้วย...
‘RACHA’
เหมือนหัวใจที่สงบนิ่งเต้นเร็วขึ้นอย่างง่ายดายเพียงแค่เห็นกระเป๋าใบนั้น
แปลว่าราชาต้องอยู่ในสนามนั่นแน่
ไม่รู้ว่าด้วยแรงฮึดหรืออะไรทำให้เจ้าของร่างโปร่งดันแว่นขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปยังฝูงคนที่ส่งเสียงกรี๊ดอยู่นั่นอีกครั้งหนึ่งและครั้งนี้ผมก็พยายามเบียดเข้าไปจนอยู่ในตำแหน่งที่สามารถมองเห็นคนที่อยู่ในสนามได้ถึงจะไม่ชัดมากก็ตาม
ดวงตาสีเขียวอมเทาไล่ไปตามสนามที่มีคนสิบคนวิ่งไปมาพร้อมรับส่งลูกสีส้มนั่นไปมาอย่างตื่นเต้น...ทันทีที่ลูกบาสสีส้มถูกชายผมดำซอยสั้นรับไว้ได้เสียงกรี๊ดทั่วสนามก็ระเบิดขึ้นพร้อมกับหัวใจผมที่เต้นแรงจนแทบหลุดออกมาที่ได้เห็นใบหน้านั่นชัดๆ
คนที่รับลูกบาสได้คือราชา...เขาสวมเสื้อกล้ามสีน้ำเงินแถบส้มกับกับกางเกงกีฬาสีดำสนิท เหงื่อที่ไหลรินตั้งแต่ใบหน้าไปจนถึงบริเวณคอแถมเสื้อกล้ามที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อนั่นยิ่งเพิ่มความเซ็กซี่ให้อีกฝ่ายได้อีกหลายเท่าตัว
เรียกว่าแค่มองก็ใจสั่นแล้ว
“จัดการเลยราชา!”เสียงตะโกนของเพื่อนร่วมทีมทำให้เจ้าของชื่อเลี้ยงลูกบาสหลบทีมฝั่งตรงข้ามไปได้พร้อมกับกระโดชู้ตอย่างสวยงาม เสียงลูกที่ลงห่วงอย่างสวยงามทำให้ทั้งสนามส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นแม้แต่ผมเองก็เผลอยิ้มออกกับภาพตรงหน้าเหมือนกัน
“อ๊ะ...กล้องถ่ายรูป”มือของผมรีบคว้ากล้องที่ห้อยไว้ตรงคอขึ้นมาก่อนจะจัดการยกกล้องตัวนั้นขึ้นมาถ่ายภาพบนสนามตอนนี้ด้วยความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก...รูปของคนที่แสดงท่าทางอย่างเป็นธรรมชาติอยู่บนสนามทำให้นิ้วเรียวกดถ่ายรูปติดๆกันหลายสิบภาพและแน่นอนว่าส่วนมาคนที่ถูกถ่ายก็ไม่พ้นราชาคนที่หวังว่าจะได้เจอสักแว๊บเดียวก็ยังดี
ไม่คิดเลยว่าจะได้มาดูราชาได้อย่างเต็มๆตาโดยไม่ต้องหลบซ่อนแบบนี้ถ้าเป็นปกติผมก็คงไม่กล้ามายืนชะโงกดูหรอก
กลัวอีกฝ่ายจะจำหน้าผมได้น่ะ
“ขอเวลานอก!”เสียงตะโกนดังขึ้นจากชายคนหนึ่งในสนามทำให้ทั้งสองทีมกลับไปนั่งที่ม้านั่งของตัวเองที่อยู่ติดขอบสนาม
ตอนแรกผมนึกว่าจะไปนั่งตรงที่วางกระเป๋าไว้ซะอีก
“หิวน้ำไหมราชา?”เสียงเพื่อนในทีมถามขึ้น
“อืม...นิดหน่อย”เชื่อไหมว่าเพียงแค่ได้ยินประโยคนั้นผมก็เห็นเหล่าหญิงสาวหลายสิบคนวิ่งเข้าไปหาราชาพร้อมกับยื่นขวดน้ำและผ้าขนหนูให้ บางคนถึงกลับลงทุนเช็ดที่ใบหน้านั่นเลยก็มี
วรานนท์ที่เดินถอยออกมาหันหลังกลับเตรียมตัวกลับห้องพักสักทีแต่ระหว่างที่จะเดินออกกระเป๋าเป้สีดำก็เข้ามาอยู่ในสายตาอีกครั้ง...
ผมมองกระเป๋าด้านข้างอย่างครุ่นคิด...
อยากจะให้น้ำเหมือนอย่างที่คนอื่นให้ราชาบ้างแต่ก็คงไม่มีทางเป็นไปได้...การมีผู้ชายมาคอยส่งน้ำให้คงไม่ใช่ภาพที่น่าดูนักหรอก
อีกฝ่ายเหมาะกับผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักๆมากกว่า
ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแต่สองขาก็วิ่งตรงไปยังโรงอาหารอีกครั้งเพื่อซื้อน้ำขวดเล็กที่ไม่ได้แช่เย็นก่อนจะวิ่งกลับมายังกระเป๋าเป้ใบดำอีกครั้งหนึ่งโดยที่ในมือมีขวดน้ำอันเล็กอยู่...ผมหันซ้ายขวาเพื่อมองว่ามีใครมองอยู่ไหมพอเห็นว่าไม่มีก็รีบอาศัยจังหวะเปิดกระเป๋าแล้วเอาขวดน้ำนั้นใส่ลงไปอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งออกมา
แต่พอออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักเมื่อคิดได้ว่าถ้าใส่ไปเฉยๆอาจถูกมองว่าใส่ผิดแล้วเอาไปให้คนอื่นก็ได้...ในหัวเลยพยายามนึกว่าควรจะทำยังไง ตอนนั้นเองที่นึกได้ว่ามีภาพถ่ายเมื่อหลายวันก่อนที่พึ่งอัดเสร็จอยู่ในกระเป๋าเพียงแต่กระเป๋านั่นดันอยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์
ดวงตาสีเขียวปนเทาหันไปมองยังกระเป๋าเป้สีดำสลับกับที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ที่ต้องวิ่งกลับไปเอาอีกหลายร้อยเมตรอย่างครุ่นคิดว่าจะปล่อยเอาไว้แบบนั้นหรือไปเอารูปภาพนั่นมาเขียนบอกว่าขวดน้ำนั่นเป็นของราชาดี
“...เอาไงดี”เสียงนุ่มเริ่มร้อนรนขึ้นเรื่อยๆเพราะไม่รู้แน่ชัดว่าการแข่งขันจะจบลงเมื่อไหร่ถ้าวิ่งไปเอาแล้วกลับมาไม่ทันก็เสียเที่ยวแต่ถ้ากลับไปทั้งแบบนี้ขวดน้ำที่ตั้งใจซื้อนั่นอาจไม่ถึงมือของราชาก็ได้
ยิ่งเวลาผ่านไปในหัวก็ยิ่งตีกันมากขึ้น
“เอาไงเอากันสิ!”
คำพูดนั่นเหมือนเป็นคำตอบที่ทำให้ร่างโปร่งวิ่งกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตนอย่างร้อนรน...
ภายในใจได้แต่ภวนาว่า...
ขอให้ทันทีเถอะ
ผมไม่ใช่พวกชอบเล่นกีฬาเท่าไหร่ทำให้ค่อนข้างเหนื่อยง่ายกว่าผู้ชายคนอื่น...แค่วิ่งมาไม่กี่ร้อยเมตรก็หอบแห่กทั้งที่ยังไม่ถึงที่หมายเลย ตั้งแต่จบวิชาพละขั้นพื้นฐานตอนมัธยมปลายก็แทบไม่ได้ลงเล่นกีฬาหรือออกกำลังอะไรทำให้หมดแรงได้ง่าย
“แฮ่ก...”ผมยันมือไว้กับต้นไม้ใหญ่ด้านข้างเพื่อพักร่างกายที่ตอนนี้เริ่มมีเหงื่อออกด้วยความเหนื่อยแล้ว
ถึงจะเหนื่อยแต่ผมก็ทำเพียงสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะวิ่งต่อไปจนถึงรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองที่จอดอยู่ด้านข้างของสวนสาธารณะโดยใช้เวลาไปนานพอสมควร
“...อยู่ไหนนะ”เสียงนุ่มติดร้อนรนดังขึ้นเมื่อความเร่งรีบทำให้หารูปภาพที่ต้องการไม่เจอสักที
มือของผมไล่เปิดอัลบั้มรูปภาพที่พึ่งอัดเสร็จอย่างร้อนรน...ความจริงก็ใช้รูปอื่นแทนได้อยู่แต่ผมอยากให้เขาเห็นรูปนี้รูปที่ผมถ่ายด้วยความรู้สึกที่หลากหลายของตัวเองเมื่อได้เจอกับเขาอีกครั้ง
“เจอแล้ว!”
ความดีใจแล่นเข้ามาทันทีเมื่อเจอรูปที่ต้องการ
ปากกาหมึกดำด้ามโปรดรีบจรดเขียนข้อความบางอย่างไว้อย่างรวดเร็วก่อนที่เจ้าของมันจะรีบวิ่งกลับไปยังสนามบาสที่อยู่ไกลกับที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ซะเหลือเกิน
ร่างกายเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆเมื่อถูกฝืนใช้โดยไม่ออมแรงเลยสักนิด...ในใจตอนนี้แทบไม่มีเรื่องอะไรอยู่ในหัว เพียงสิ่งเดียวที่คิกคือต้องวิ่ง...วิ่งให้เร็วที่สุด
แล้วหลังจากนั้นมันจะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาละกัน
“แฮ่ก...”เหมือนภูเขาถูกยกออกจากอกเมื่อการแข่งขันดูเหมือนยังไม่จบ
ร่างสูงโปร่งที่หอบแฮ่กหันมองซ้ายขวาด้วยความเหนื่อยอ่อนแล้วรีบเอารูปภาพนั่นใส่เข้าไปในกระเป๋าเป้สีดำที่วางพาดอยู่...พอทุกอย่างเรียบร้อยก็อยากจะทิ้งร่างกายมันซะตรงนี้แต่ก็กลัวว่าจะมีคนสงสัยเลยต้องก้าวเดินไปยังม้านั่งที่อยู่ถัดออกไปสองสามตัวก่อนจะหย่อนก้นลงพัก
“เฮ่อ...”เสียงถอนหายใจดังถอดยาวพร้อมดวงตาสีเขียวปนเทาที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าผ่านเลนส์เเว่นที่ขึ้นเป็นฝ้าเล็กน้อย
ผมทำทุกอย่างอย่างดีที่สุดแล้ว
หวังว่าน้ำขวดนั้นจะถูกดื่มเข้าไปนะ
ความหวังเล็กๆที่แค่คิดว่ามันจะเป็นจริงก็ทำเอาคนที่นั่งพักอยู่บนม้านั่งยาวต้องเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองคลี่ยิ้มกว้างออกมา
ไม่จำเป็นต้องได้อยู่ข้างกาย...
ขอแค่ได้เห็นและคอยดูแลบ้างเป็นบางครั้งก็เพียงพอแล้ว
เพียงพอแล้วจริงๆ
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อนะคะ)
อีกด้านหนึ่งภายในสนามที่กำลังระอุเป็นไฟธรณินทร์ ภิพัฒธนมงคลก็กำลังวิ่งเลี้ยงลูกฝ่าวงล้อมของอีกทีมอยู่...ด้วยความที่ชื่นชอบกีฬาทำให้มีทักษะติดตัวมาตั้งแต่เด็กทำให้สามารถหลบฝ่ายตงข้ามที่เข้ามากันได้ก่อนจะกระโดดชู้ตลูกบาสที่อยู่ในมือจนลงห่วงไปอย่างสวยงาม
“กรี๊ดดด!...ราชา!”เสียงตะโกนเรียกชื่อตนดังลั่นสนามอีกครั้ง
“จบการแข่งแล้ว!”เสียงตะโกนของต้นที่เพื่อนร่วมทีมเฉพาะกิจดังขึ้น
การแข่งวันนี้เป็นแค่การแข่งขันเล่นๆที่อาจดูจริงจังไปสักหน่อยอาจเป็นเพราะรอบข้างสนามมีแต่ผู้หญิง สาวงามมากมายมายืนมุงเหล่าชายหนุ่มในสนามเลยตื่นตัวกันเป็นพิเศษแต่สำหรับผมที่เห็นผู้หญิงสวยๆมามากมายทำให้เริ่มชินแล้วถึงเสียงกรี๊ดนั่นจะค่อนข้างบาดหูก็ตาม
“อีกรอบๆ”เสียงของเต้ยที่เป็นพี่ชายฝาแฝดของต้นดังขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้ามารวมตัวกันที่กลางสนาม...เต้ยเป็นหัวหน้าที่คู่แข่งของผมซึ่งเราใช้การเป่ายิงฉุบในการเลือกตัวผู้เล่น
“นี่เล่นมา2เกมส์แล้วนะ”เพชรที่เดินเข้ามาพูดขึ้นพรางยกเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ไหลไปทั้งตัว
“น่าๆ...ก็ราชาเล่นเด่นอยู่คนเดียวเลยใครจะไปยอมเล่า”เสียงประท้วงจากเต้ยดังขึ้น
“เด่นตรงไหน?”เจ้าของชื่อถามอย่างไม่เข้าใจ
“ถามจริง...นี่ไม่ได้ยินเหรอว่าสาวๆข้างสนามตะโกนเรียกชื่อใครน่ะ?”
“อ้อ...”ผมรู้ล่ะเพราะสาวๆข้างสนามตะโกนเรียกชื่อผมแทนที่จะเป็นเต้ยเลยต้องมาแข่งใหม่อีกรอบจนกว่าเสียงเรียกนั่นจะเปลี่ยนชื่อจากราชาเป็นเต้ยสินะ
“ถึงแข่งอีก10รอบชื่อเต้ยก็ไม่หลุดออกมาจากปากของสาวๆหรอก”ก้องที่ยืนอยู่ข้างเต้ยหันมาบอกพรางตบไหล่เบาๆ
“บ้าเอ้ย....ราชามันมีอะไรดีทำไมใครๆก็ต้องชอบมันวะ?!!”เสียงตะโกนของเต้ยดังขึ้นพร้อมจ้องมาที่หน้าของผมอย่างเอาเรื่อง
“หล่อ”ต้นพูดขึ้นทันที
“รวย”ก้องพูดตาม
“เก่ง”เพรชพูดต่อทันที
“สูง”ตามมาด้วยเฟียส
“ขาว”
“หุ่นดี”
“น่ากิน”
“ยิ้มหล่อ”
“ฟีโรโมนพุ่ง”
“อะ..”
“รู้แล้วๆเลิกย้ำสักที!!”เต้ยตะโกนบอกเหล่ามิตรสหายที่ช่วยตอบอย่างตั้งใจ
“ฮะฮะฮะ”ผมถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเพราะความตลกของเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมปลายยันมหาวิทยาลัยของตัวเอง
วันนี้ตอนแรกกะจะเล่นแค่5คนเหมือนอย่างทุกทีแต่เผอิญว่าเจอพวกเต้ยที่กำลังเข้ามาเล่นพอดีเลยเกิดเป็นศึกต้อนรับการกลับมาของผมที่ไปเรียนต่อมาตั้ง3ปี...ปริญญาโทผมจบมาตั้งแต่2ปีแรกที่เรียนแล้วแต่เพราะยังไม่อยากลับมาเจอหน้าครอบครัวเลยขออยู่ต่ออีกหนึ่งปี
“เดี๋ยวนี้อารมณ์ดีขึ้นนะ”เพชรที่ยืนอยู่ด้านข้างหันมาบอก
“คิดงั้นเหรอ?”
“เออสิ...เมื่อต้นอาทิตย์ยังบอกเครียดอยู่เลยแต่พอมาตอนนี้กลับหัวเราะร่าเหมือนมีใครมาให้กำลังใจงั้นแหละ”คำพูดนั่นทำให้รูปภาพของตึกสองตึกที่มีดวงอาทิตย์อยู่ตรงกลางผุดเข้ามาในหัวอีกครั้ง...
ข้อความสั้นๆที่บอกว่าสามารถผ่านไปได้
มันเหมือนเป็นแหล่งกำลังใจที่ทำให้รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้หยิบขึ้นมามอง
“...อาจเป็นงั้นก็ได้”ผมพึมพำตอบเบาๆ
“อะไรๆมีสาวคนไหนเข้าตาใช่ไหมวะ?”เสียงของเพรชดังขึ้นอีกครั้งและครั้งนี้ดังมากกว่าเดิมจนคนทั้งกลุ่มหันมาสนใจพวกเราเป็นตาเดียว
“ราชามีสาวที่เข้าตา?...ใครๆบอกด่วนเพื่อน”เต้ยรีบเข้ามาแทรกระหว่างผมกับเพชรก่อจะถามรัวด้วยความอยากรู้
“จริงด้วย...บอกเพื่อนฝูงหน่อยสิว่าสาวคนไหนทำให้หนุ่มที่มีความคิดว่าต้องคบกับคนที่ใช่เท่านั้นเปลี่ยนไป”ก้องก็เป็นอีกคนที่เข้ามารุมล้อมด้วย
“ทำไมเปลี่ยนประเด็นมาได้เนี่ย?”ผมถามออกไปเสียงเบา
“เอาน่าๆ...บอกมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นมื้อเย็นราชาต้องเลี้ยง”เต้ยพูดย้ำจนคนฟังได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเนือยๆเท่านั้น
“ก็ไม่มีอะไร...”
“ไม่มีที่ไหน!!”เชื่อไหมว่าผู้ชายทั้ง9คนที่อยู่ในสนามตะโกนขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายเลยล่ะ
“...ไม่มีจริงๆ”
“จะบอกดีๆหรือต้องให้อาร์ตคนนี้สบสวนเอง”อาร์ตที่ยืนข้างก้องบอกพรางหรี่ตามองมาเหมือนกำลังค้นหาความจริง อาร์ตตอนนี้ทำงานเป็นตำรวจอยู่ฝ่ายสอบสวนพิเศษจึงมีความสามารถให้การจับผิดผู้ต้องสงสัยได้ไม่ยากและตอนนี้เขากำลังใช้ทักษะของตำรวจนั่นกับผม
“เฮ่อ...ก็แค่มีคนเขียนข้อความให้กำลังใจให้เท่านั้นเอง”เมื่อไม่เห็นทางรอดผมก็ต้องถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะบอกออกไปตามความจริง
“ข้อความ?...สาวที่ไหนละ?”เต้ยยังคงถามต่อ
“...ไม่รู้สิ”เรื่องนี้ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเป็นใคร
“ใช่ที่วันก่อนโทรมาถามใช่ไหมว่าใครเอารูปไปใส่ในกระเป๋า”เพชรทำท่านึกก่อนจะพูดขึ้น
“ใช่...นั่นแหละ”
“สโตรกเกอร์เปล่าวะ?”เต้ยออกความเห็น
“ไม่น่าใช่นะ”ความรู้สึกไม่ใช่คุกคามขนาดนั้น
“งั้นก็สาวที่บริษัทแน่ๆ...คงไม่มีความกล้าพอจะมาให้ต่อหน้าเลยต้องใช้วิธีแอบใส่กระเป๋าที”ต้นออกความเห็นต่อ
“...ก็อาจเป็นไปได้”
“เอาเถอะ...เดี๋ยวสักวันเขาคงเปิดเผยตัวออกมาเองล่ะ...แล้วได้อย่างอื่นอีกไหม?”
“...ไม่ได้”เสียงที่บอกออกไปอาจดูอ่อยลงเล็กน้อยจนตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม
ตลอดหลายวันมานี่ผมพยายามวางกระเป๋าไว้ห่างสายตา บางทีก็แอบลืมบ้าง...จำได้ว่าเคยลืมไว้ที่โรงอาหาร นั่นก็ทำให้ผมลองลืมไว้อีกครั้งแต่พอกลับมาดูก็ไม่มีของอะไรใส่อยู่ทำให้เริ่มสงสัยว่าเรื่องเป็นยังไงกันแน่
ไม่ใช่สโตรกเกอร์แปลว่าไม่ได้ตามติดผมตลอดเวลา
หรือมันอาจเป็นแค่ความบังเอิญ?
แต่ถ้าเป็นความบังเอิญคงไม่มีทางมีชื่อราชาเขียนอยู่บนภาพนั่นแน่ๆ
ราชา
ชื่อเล่นที่ใครๆต่างก็รู้จักจึงเป็นเรื่องง่ายที่หามา...ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่มอบภาพพร้อมข้อความนั่นถึงหายเงียบไป...ไม่สิ...สิ่งที่ไม่เข้าใจที่สุดก็คือตัวเองที่ทำท่าเหมือนรอให้อีกฝ่ายเอารูปภาพพวกนั้นมาให้อีกต่างหาก
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ...ไปเลี้ยงฉลองที่เราได้เจอกันอีกดีกว่าราชา”เสียงของเต้ยดังขึ้นพร้อมกับแขนที่พาดคอแล้วดึงให้ผมตามออกไปยังม้านั่งสีขาวที่วางกระเป๋ากองรวมกันไหว
“พี่ราชาคะ”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มทั้งกลุ่มหันไปมองเป็นตาเดียว
“ครับ?”เจ้าของชื่อขานรับพรางเดินไปหาหญิงสาวผมน้ำตาลอ่อนม้วนที่ดูจากชุดนักศึกษาคงจะอยู่มหาลัยแถวๆนี้
“วิ๊ว...แค่เล่นบาสก็มีเด็กมาหาถึงที่เลยวุ้ย”เสียงแซวจากด้านหลังดังระงมจนต้องหันไปส่งตาขวางที่แสดงความเคืองออกไปจนมิตรสหายด้านหลังเงียบเสียงลง
“คือหนู...หนูชอบพี่คะ”คำสารภาพที่ดังขึ้นทำให้บรรยากาศโดยรอบเงียบสนิท...ด้านหลังของเด็กสาวตรงหน้ามีกลุ่มหญิงสาวมากมายที่มองมาอย่างลุ้นๆว่าผมจะตอบกลับไปยังไง
“...พี่ไม่ได้เกลียดเรานะ...”
“จริงเหรอคะ?”เสียงหวานพูดขึ้นก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความหวัง
“แต่พี่ต้องขอโทษด้วยที่คบกับเราไม่ได้”ผมบอกต่อ
“ทำไมคะ?...พี่ราชามีคนที่คบด้วยอยู่แล้วใช่ไหมคะ?”เธอถามต่อด้วยเสียงเศร้าๆ
“ไม่ใช่หรอก...พี่ยังไม่มีใครที่คบด้วย”
“งั้นทำไม...”
“พี่จะคบกับคนที่พี่รู้สึกชอบจริงๆไม่ใช่แค่คบไปอย่างนั้นหวังว่าเราคงจะเข้าใจในจุดนี้นะ”เสียงทุ้มบอกด้วยเหตุผล
“...ถ้าลองคบพี่อาจจะชอบหนูก็ได้นะคะ”อีกฝ่ายยังคงไม่ยอมแพ้
“พี่ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”ผมไม่อาจโกหกใจตัวได้
หลายคนอาจเชื่อว่าความสัมพันธ์สามารถสร้างได้ถ้าคบกันไปถึงจะไม่ได้ชอบก็อาจชอบได้สักวัน...ผมไม่ใช่ไม่เชื่อแต่ผมคิดว่าสิ่งแรกที่จะทำให้เราคบกันได้ยืดก็คือความรู้สึกสนใจในตัวอีกฝ่ายที่คบด้วย
หลังจากที่จบเรื่องการสารภาพรักนั่นธรณินทร์ก็ถูกลากไปยังคลับแห่งหนึ่งที่เป็นทั้งร้านอาหารกึ่งบาร์ มื้อเย็นควบมื้อดึกถูกจัดการอย่างรวดเร็วโดยที่สายตายังคงมองไปรอบๆร้าน...บรรยากาศมืดๆเคล้าด้วยเสียงเพลงเบาๆทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย
ผมเริ่มรู้สึกเบื่อเพราะต้องนั่งเฝ้าโดยที่เหล่าเพื่อนสนิทมิตรสหายออกไปเต้นอีกด้านหนึ่งของร้าน...ตลอดการนั่งมีผู้หญิงหลายคนต้องการทำความรู้จักซึ่งทำให้ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนพอสมควร
ผู้หญิงสมัยนี้เข้ามาจีบกันโต้งๆจนบางครั้งก็กลัวอยู่เหมือนกัน
เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์นั้นผมเลยคิดจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นแต่พอล้วงไปในกระเป้ากางเกงกลับไม่เจอโทรศัพท์อย่างที่ควรเป็น...
“อยู่ที่เป้นี่นา”เสียงทุ้มพึมพำเบาๆก่อนจะหยิบเป้ที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมาวางบนตักแล้วเปิดดูภายใน
ด้วยความสว่างที่มีพอสมควรในมุมนี้ทำให้เห็นบางอย่างที่ไม่ควรจะอยู่ในกระเป๋าของตน...ดวงตาสีน้ำตาลหรี่ลงพร้อมขมวดคิ้วแน่นมือข้างหนึ่งหยิบขวดน้ำดื่มขนาดเล็กขึ้นมามองอย่างงงงวย
“ใครใส่มา?”
ยังไม่ทันได้คำตอบอะไรผมก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ในเป้อีกอย่าง...จากที่จ้องมองไปเหมือนจะเป็นกระดาษแผ่นสี่เหลี่ยม...
กึก!
เหมือนอะไรบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวเมื่อนึกถึงสิ่งที่คล้ายๆกันออกมาได้
“ไม่จริงน่า...”มือข้างหนึ่งรีบหยิบสิ่งที่อยู่ภายในนั่นออกมาอย่างรวดเร็ว สัมผัสที่แตะโดนยิ่งตอกย้ำความคิดตัวเองมากขึ้นไปอีก...สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาคือภาพถ่ายใบหนึ่ง
นั่นทำให้ผมก้มดูภาพในมือก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นเมื่อภายในภาพนั่นคือตัวเองตอนกำลังกระโดดชู้ตบาสอยู่ด้วยรอยยิ้มตอนที่แสงสุดท้ายของวันกำลังจะลับขอบฟ้าไป
ถึงจะเปลี่ยนภาพแต่ความรู้สึกของคนถ่ายที่แผ่ออกมาทำให้รู้ว่าเป็นคนเดียวกันกับคนที่ใส่รูปภาพเข้ามาในกระเป๋าผมเมื่อวันก่อนแน่ๆ...เพียงแต่ครั้งนี้ไม่ได้มีข้อความเหมือนครั้งก่อนอาจเพราะสีของรูปภาพที่เป็นโทนมืดเลยเขียนยากละมั้ง
ความคิดต่างๆนาๆพรั่งพรูเข้ามาพร้อมกับผมที่มองขวดน้ำขนาดเล็กกับรูปภาพสลับกันไปมาอยู่หลายครั้งก่อนจะตัดสินใจใส่ของที่ได้มากลับลงไปในกระเป๋าแต่ด้วยความที่กลัวภาพจะยับเลยหยิบสมุดที่ถูกใส่ไว้ด้านในออกมาแล้ววางรูปภาพนั่นลงไป...
“หื้อ?”มือที่กำลังวางรูปถึงกับชะงักเมื่อสังเกตว่ามีอักษรบางอย่างถูกเขียนอยู่ด้านหลังภาพบริเวณที่เป็นพื้นที่สีขาว
รูปภาพใบเดิมถูกพลิกก่อนจะอ่านข้อความสั้นๆที่ถูกเขียนไว้ด้วยลายมือที่ดูเหมือนคนรีบเร่งเพราะตัวอักษรที่เขียนอยู่หวัดกว่าครั้งที่แล้วอยู่พอสมควร...
ขอความธรรมดาๆที่ทำให้คนที่ได้รับคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ...
‘เห็นราชาเหนื่อยเลยซื้อน้ำให้อาจไม่เย็นเพราะเดี๋ยวกระเป๋านายจะเปียก’
ทั้งที่ควรไปแจ้งตำรวจที่โดนแอบถ่ายแล้วยังส่งภาพมาให้แท้ๆแต่ในหัวตอนนี้กลับคิดเพียงว่าครั้งหน้าจะได้รูปพร้อมข้อความพวกนี้อีกเมื่อไหร่กัน
“...ขอบคุณนะ”เสียงทุ้มกระซิบออกมาเบาๆโดยหวังว่าเสียงของตัวเองจะส่งไปถึงอีกฝ่ายได้
............................................................................
สวัสดีค่ะ
มาเสิร์ฟความฟิน+ความหวานในวันหยุดท้ายก่อนเปิดเรียนและเปิดงานให้กับทุกคนค่ะ
เรื่องนี้อยากบอกเลยว่าแต่งเองฟินเองค่ะ(55+)
แต่งไปแต่งมารู้สึกชอบข้าวจ้าวอย่างบอกไม่ถูก
รอลุ้นอยู่ทุกทีว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกันสักที
ใจนึงก็อยากให้เจอแต่อีกใจนึงก็อยากแต่ฉากฟินๆแบบนี้ไปอีกสักระยะ
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ตอนนี้ค่อยๆเชื่อมกันอย่างช้าๆทว่ามั่นคง
อยากเห็นจังว่าเมื่อข้าวจ้าวเจอราชาจะทำหน้ายังไง(อยากรู้มากกก)
มีคอมเม้นท์ที่ถามราชาว่าไม่รู้สึกคุ้นลายมือเลยเหรอ?
บอกเลยค่ะว่าจะมีวันที่คุ้นแน่นอนแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้เท่านั้นเอง
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจที่มีให้นะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้ากับพัฒนาการที่เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย?
บ๊ายบายค่ะ^^
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:katai2-1:
-
น่ารัก
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะคนเขียน
-
เขินอ่ะงื้อออออ อ่านแล้วมันละมุนจังงงงงงงง-///-
-
:-[ :-[
-
โอ๊ยยยยยยย น่ารักอ่ะ ฟินเวอร์ :-[
-
แบบนี้ก็ฟินดี เจอกันแล้ว
แต่แค่ยังไม่เคยพูดคุยกันเท่านั้นเอง
-
ราชายิ้มไม่หบเลยนะ :-[ เราฟินแทนราชานะเนี่ย ที่มีคนคอยแอบให้กำลังใจอยู่ห่างๆแบบนี้
-
ชอบค่ะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดี :L2:
-
ฟินนนนนนนน
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย น่ารักอีกแล้วววววววววววว มุมข้าวจ้าวนี่เรายังคงเห็นแต่ความกลัวและเหมือนโรคจิตนิดๆกับแอบชอบมากๆ งื้อออ ข้าวจ้าวน่ารัก ตอนลังเลนี่น่ารักมาก แต่สุดท้ายก็ทำได้เนอะ ดีใจด้วยค่าาาา คนได้รับเค้าก็ดีใจเหมือนกัน อิอิ ส่วนทางด้านราชา ฮืออออออ มีความสุขค่ะ ราชาเริ่มสนใจเจ้าของรูปแล้ว มีตั้งความหวังด้วยนะว่าจะได้อีก น่ารักกกก ข้าวจ้าวนี่แหละคงเป็นคนที่ราชาจะคบได้ เริ่มจากสนใจรูปถ่ายแล้วเดี๋ยวก็จะค่อยๆตามหาเจ้าของ แล้วสุดท้ายก็จะรักเขาโดยไม่รู้ตัว นี่อยากรู้มากว่าตอนเจอกันจะเป็นยังไง ฮืออออ รอตอนต่อไปนะคะ :mew3:
-
ฟินแรงง ฟินลืมม จ้าวลูกไมหนูน่ารักงี้ฮะ ชอบนะ ให้ฟินเบาๆ อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ก่อน
-
รอวันราชาเจอหน้าข้าวด้วยคน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจัง
-
แหม.. พี่ราชาก็แอบทิ้งแอบขว้างแอบโยนกระเป๋าไว้ อย่างงี้นายเอกเรารู้เขิลแย่เลย :o8:
ขนาดเรายังอ่านไปบิดไปทุกบรรทัด
-
:hao7: ติดตาม
-
หูยยย น่ารักอ่ะ
ช้าๆแต่มั่นคง
-
ข้าวจ้าวน่ารักมากกกก
แต่อีแบบนี้งานหนูจะเสร็จไหมลูกกก?
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่าาาาา :ling1: พลีสๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านจบแล้ว ทำให้ยิ้มได้ทุกตอนเลย
:mew3:
-
ฟินเว่อร์วัง เรื่องยาวเต้อะ :hao7:
-
น่ารักมากอ่าาา
ฟินนนนนน
รออยู่นะคะ รีบมาต่อน๊าาาา :mew1: :mew1:
-
น่ารักดีครับ
-
มาเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่
แอบมาเป็นสิบปี อึดจริงๆข้าวเจ้า
-
ชอบอ่ะ. กลัวได้กินมาม่า ...
-
เป็นการแอบรักที่ละมุนมากๆค่ะ
ฟินจริงๆ >////< รอตอนต่อไปนะคะ
-
รอวันที่ข้าวจ้าวจะเผยตัว นะ :mew1:
ละมุนละไมจริงๆ ชอบอ่ะ
มาต่ออีกไวๆน้าาา
-
ถึงกันหมอนขาดเลยทีเดียว :hao7: :hao7:
อยากฟินแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่ก็อยากให้เจอกันสักที อดใจไม่ไหวแล้ว! อยากอ่านอีกค่ะ!! :katai1: :katai1:
-
น่ารักก ละมุนมาก
ชอบแนวแอบรักแบบนี้จัง
สู้ๆนะข้าวจ้าว
-
อร้ายยย หนูข้าวจ้าวน่ารักเกินไปเเล้ว เรื่องน่ารักมากกก :-[ :-[
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่3
วันหยุดแรกได้ผ่านไปจนถึงวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดสุดท้ายก่อนที่ต้องไปทำงานที่ร้านของอาวิ...ช่วงเช้าของวันอาทิตย์ปกติวรานนท์จะนอนยาวยันเที่ยงแต่เพราะเสียงโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างเตียงแผดเสียงดังลั่น เจ้าของดวงตาสีเขียวปนเทาเลยจำใจต้องยันตัวขึ้นมาจากเตียงด้วยความงัวเงีย
เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาไปตี4กว่าเพราะดังคึกนั่งแต่งรูปที่ไปถ่ายมาในวันศุกร์...รูปของราชาที่กำลังเล่นบาสอยู่ในสนามดูทั้งหล่อและเท่มาก ทุกภาพที่ถ่ายออกมามีองค์ประกอบเรียกว่าสมบูรณ์มากจนวางมือไม่ได้พอรู้ตัวอีกทีก็เลยเวลานอนไปนานโขแล้ว
“...สวัสดีครับ”ผมรับสายเสียงงัวเงีย
(ยังไม่ตื่นอีกเหรอจ้าว)เสียงของอาวิที่ดังขึ้นทำให้คนรับโทรศัพท์ขมวดคิ้วก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นเมื่อรู้ว่าใครโทรมา
“อาวิ?”
(ใช่อาเอง...เสียงงัวเงียมากนะไหวรึเปล่าไว้อาโทรมาใหม่ไหม?)
“ไม่ครับๆ...ผมไหวอาวิมีอะไรเหรอครับ?”เสียงนิ่มถามกลับเพราะนี่ถือเป็นเรื่องแปลกที่อาวิโทรมาในวันหยุดแบบนี้
(อ้อ...รู้สึกว่าพวกเราจะงานเข้าน่ะ)เสียงจากปลายสายทำให้คนที่ถือโทรศัพท์อยู่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“งานเข้า?”
(เมื่อวานช่วงเย็นมีผู้อำนวยการโรงเรียนสหศึกษาที่อยู่ถัดจากห้างคาวาโน่ไปประมาณ300เมตรน่ะ)
“เขาให้เราไปถ่ายรูปใช่ไหมครับ?”ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นแน่ก็ร้านของอาวิเป็นร้านถ่ายรูปนี่นา
(ใช่เลย...ถ่ายรูปจบการศึกษาให้เด็กมัธยมศึกษาปีที่6)
“งั้นคงต้องใช้เวลาหลายวันเลยนะครับ”จำได้ว่าเมื่อก่อนเคยรับงานแบบนี้พร้อมกับอาวิมาก่อนและบอกได้คำเดียวว่าเหนื่อยมากเพราะโรงเรียนไม่ได้มีนักเรียนแค่ห้องเดียวแต่มีสิบกว่าห้องแล้วแต่ละครั้งที่ถ่ายต้องมีทั้งรูปรวม รูปเดี่ยวและรูปกลุ่มแถมหนึ่งห้องก็แยกกันอยู่หลายกลุ่มเหลือเกิน
ความเหนื่อยล้าจากประสบการณ์ที่เคยเจอมาทำให้ผมทรุดลงไปที่เตียงอีกรอบ...นี่ขนาดยังไม่ได้ไปโรงเรียนยังรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้เลย
(อืม...คงเกือบอาทิตย์กว่าจะจัดการเสร็จ)
“เริ่มพรุ่งนี้เลยเหรอครับ?”ผมลองถามดู
(ใช่เริ่มพรุ่งนี้...จ้าวขับไปรอที่โรงเรียนเลยก็ได้)
“เข้าใจแล้วครับ”
(แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะจ้าว)
“ครับไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับอาวิ”
พอคุยจบผมก็ซุกหน้าลงที่หมอนใบโตแล้วปล่อยสติให้หายไปอีกครั้งกว่าดวงตาสีเขียวปนเทานั่นจะปรือตาขึ้นมาเวลาก็ล่วงเลยไปถึงช่วงบ่ายกว่าแล้ว
เสียงท้องร้องที่ดังประท้วงทำให้ร่างโปร่งบนเตียงค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมานั่งก่อนจะเดินไปยังตู้เย็นเพียงหนึ่งเดียวของห้อง...ห้องพักผมเป็นห้องพักราคาถูกอุปกรณ์เครื่องเลือนเลยไม่ครบครันนัก
ผมออกจากบ้านมาตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆเพราะไม่อยากให้พ่อแม่ต้องลำบากเลี้ยงตนอีก ในทุกๆเดือนผมจะส่งเงินที่ได้จากการทำงานไปให้ครึ่งหนึ่งเพื่อให้ทางบ้านได้มีเงินเลี้ยงดูน้องสาวที่ตอนนี้พึ่งเรียนอยู่ชั้นม.6
พ่อกับแม่ผมทำงานรับจ้างธรรมดาไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไรแต่พวกท่านก็เลี้ยงดูลูกทุกคนมาอย่างดีพวกเราเลยไม่รู้สึกว่าเป็นปมด้อยอะไร
ในตอนแรกแม่คัดค้านหัวชนฝาที่ผมจะย้ายออก...ก็เข้าใจว่าแม่ไม่อยากให้ลูกต้องลำบากเพราะการออกไปจากบ้านและหางานเหมือนเป็นการเผชิญโลกภายนอกครั้งแรกโดยไม่มีพ่อแม่คอยดูอยู่ด้านหลัง
“...หิวจัง”เสียงนุ่มพึมพำก่อนจะเปิดตู้เย็นออกดู...ไอความเย็นที่แผ่ออกมาทำให้ผมหาวออกมาอีกรอบแล้วมองเข้าไปยังชั้นวางที่มีเพียงขวดน้ำลิตรอยู่5ขวดกับแอปเปิ้ลแดงช้ำๆอีก2ลูก
นี่ผมไม่ได้ไปห้างมากี่อาทิตย์แล้วนะ?
ร่างโปร่งยืนนึกพรางหยิบแอปเปิ้ลลูกหนึ่งขึ้นมากินแล้วหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองที่หมักตัวมามากกว่า12ชั่วโมงแล้ว...
ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันหยุดไปห้างสักหน่อยละกัน
เมื่อคิดได้ก็เดินออกจากห้องพักไปยังรถมอเตอร์ไซค์คันดำที่จอดอยู่ที่จอดรถด้านข้างห้องพักขับตรงไปยังห้างที่อยู่ไม่ไกล...ห้างที่มาถึงเป็นห้างขึ้นชื่อของที่นี่เลย มีผู้คนจำนวนมากมาเดินเที่ยวโดยเฉพาะวันหยุดนี้ห้างยิ่งคึกคักมากเข้าไปใหญ่
ผมเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชั้น4ซึ่งเป็นชั้นของร้านอาหาร...ถึงเวลาจะปาไปเกือบบ่าย2แล้วแต่ทุกร้านก็ยังมีคนนั่งอยู่ในร้านเกือบทุกร้านผมเองก็ต้องเลือกแล้วว่าจะกินมื้อเช้าควบบ่ายที่ร้านไหนดี...ด้วยเงินที่มีก็ไม่ควรกินแพงเกินไปแต่ร้านในห้างจะเอาถูกก็คงไม่มี
“เอาอะไร...อ๊ะ...”
ตุบ!
ยังไม่ทันพูดจบก็มีใครคนหนึ่งเดินชนเข้ากับผมอย่างจังจนร่างกายเซจะร่วงลงไปบนพื้น ทั้งที่เตรียมตัวรับความเจ็บไว้แล้วแต่อยู่ๆก็มีมือมารวบที่เอวพร้อมกับดึงร่างกายผมให้เข้าไปประชิดอกของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว
ตึก ตัก ตึก ตัก
เสียงหัวใจของผมดังยิ่งกว่ารัวกลองเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมที่แสนคุ้นเคยในระยะประชิดกว่าที่เคย...
สมองแทบจะกลายเป็นสีขาวโพลน...
ทำอะไรไม่ถูกแล้ว
ไม่จำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นไปมองก็รู้ว่าที่ผมกำลังซบอกอยู่นี่คือใคร...
คนที่ผมแอบรักมาตลอด11ปี...
ราชาคนนั้นไง!
“เป็นอะไรไหมครับ?”เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างสุภาพทำให้คนที่วิญญาณหลุดเริ่มกลับเข้าร่างอีกครั้ง
“...อ่อ...คือ...ไม่ครับ”เสียงของตัวเองที่ตอบออกไปช่างสั่นและติดขัดจนใครได้ฟังต้องคิดว่ามีพิรุธแต่ถึงจะอย่างนั้นผมก็ห้ามเสียงตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้จริงๆ
“ผมต้องขอโทษด้วยพอดีรีบมากไปหน่อย”อีกฝ่ายยังคงพูดต่อแล้วพยุงผมให้กลับมายืนตามเดิม
“...ไม่เป็นไรครับ...ผมเองก็ไม่ระวังเหมือนกัน”ผมตอบกลับทั้งที่ก้มใบหน้าลงไปเกือบจะทิ่มอกอยู่แล้วถ้าขืนเงยหน้าขึ้นไปตอนนี้ราชาต้องเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีของตัวเองแน่
“ขอโทษอีกครั้งนะครับ”
“...ครับ”
“งั้นผมไปก่อนนะ”เสียงขอราชาบอกพร้อมกับเดินออกไปตามทาง
มือเรียวของวรานนท์รีบคว้าราวเหล็กที่อยู่ด้านข้างมากำลังไว้แน่นก่อนจะทรุดตัวลงด้วยความรู้สึกหลากหลายที่เข้ามาโจมตีอย่างรุนแรงจนแทบไม่มีแรงพยุงตัว...
ทั้งตื่นเต้นที่ได้กลิ่น
ทั้งดีใจที่ได้เจอ
ทั้งเขินอายที่ได้สัมผัส
และทั้งกลัวว่าจะถูกจำได้
การที่แอบเอาของไปใส่ในกระเป๋าของราชาตั้ง2ครั้งถือเป็นการกระทำที่เข้าข่ายพอจะแจ้งความได้เลยถึงก่อนทำจะดูต้นทางแล้วแต่ก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าจะมีคนอื่นที่เห็นแล้วไปบอกราชารึเปล่า
ไม่อยากถูกมองว่าเป็นสตอล์กเกอร์แต่การกระทำของตัวเองนั่นคือสตอล์กเกอร์ชัดๆ
ดวงตาสีเขียวปนเทาค่อยๆเงยหน้าขึ้นเมื่อควบคุมสติตัวเองแล้ว...ไม่ต้องถามเลยว่าตอนนี้ผมกำลังมองไปทางไหน
ก็จะมองไปทางไหนได้ละถ้าไม่ใช่ทางที่ราชาเดินไป...
“...อย่าตามไปเชียวนะ”ผมบอกตัวเองพร้อมเม้มปากแน่น
ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้ไปได้
ตอนที่เขาอยู่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตาแต่พอเขาไปแล้วกลับรู้สึกเสียดายที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปมอง...ใบหน้าของราชาในระยะประชิดคงไม่มีโอกาสจะได้เห็นถ้าไม่ใช่ความบังเอิญแบบนี้
“อย่าตาม”เป็นอีกครั้งที่บอกตัวเองแบบนั้นแต่ร่างกายกลับค่อยๆก้าวไปตามทางนั้นอย่างเชื่องช้า
รู้ตัวอีกทีข้าวจ้าวก็เดินหันซ้ายขวามองหาคนที่พึ่งชนตนไปเมื่อครู่ซะแล้ว
สองข้างทางที่ผมมองสลับไปมาเต็มไปด้วยร้านอาหารมากมายทั้งร้านอาหารอิตาลี่ อาหารฝรั่งเศสหรือพวกบุฟเฟ่ต่างๆ...สายตาของผมพยายามมองเข้าไปในร้านต่างๆเพื่อมองหาคนคนหนึ่งแต่ก็ไม่เจอ ในใจค่อยหมดหวังลงทีละน้อยแต่ในจังหวะที่จะหันหลังกลับสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ฝั่งตรงข้าม...
ผมไม่ได้รู้สึกอยากกินอาหารญี่ปุ่นหรอกแต่ว่าในร้านนั้นมีชายที่กำลังตามหาอยู่ต่างหาก
ใบหน้าด้านข้างที่ส่งยิ้มไปให้หญิงสาวที่นั่นอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามดูดีมากจนเผลอมองไปหลายวินาที...หญิงสาวผมน้ำตาลยาวที่นั่งอยู่อีกฝั่งก็ส่งยิ้มตอบกลับมาก่อนจะขยับริมฝีปากสีชมพูนั่นไปมา
“...เขามากับแฟน”เสียงนุ่มพึมพำเมื่อรู้ถึงสาเหตุที่ราชารีบถึงขนาดมาชนผมแบบนั้น
ก็ไม่แปลกอะไรที่คนระดับนั้นจะมีคนที่คบอยู่ด้วย
ถ้าบอกว่าไม่มีผมนี่แหละที่จะไม่เชื่อ
ความเจ็บจี๊ดๆแล่นเข้ามาภายในหัวใจก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไร
ในหัวบอกให้เดินกลับไปหาร้านอื่นเพื่อกินข้าวที่เลทมาหลายชั่วโมงสักทีแต่สองขาของตัวเองกลับก้าวเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นซะแล้วแถมยังเลือกที่นั่งข้างๆโต๊ะของราชาเยื้องไปด้านหลังหน่อยเพื่ออีกฝ่ายจะได้ไม่มองเห็นตัวเอง
“รับอะไรดีคะ?”เสียงของพนักงานสาวเดินเข้ามารับเมนูอาหาร
“เอาเซตนี้กับชาเขียวเย็นหนึ่งแก้วครับ”ข้าวจ้าวเปิดดูเมนูพร้อมกับชี้ไปยังเซตที่เป็นสเต็กเนื้อหั่นเป็นชิ้นเสิร์ฟพร้อมข้าวและสลัดอีกหนึ่งถ้วย
“รออาหารสักครูนะคะ”พอพูดจบพยักงานสาวก็ก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป
“อรดีใจมากที่วันนี้ราชายอมมาเจออรนะคะ”เสียงหวานที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปดังขึ้นทำให้ผมแอบเหล่มองเล็กน้อย
ใบหน้าแดงๆของเธอทำให้รู้ได้เลยว่าคิดยังไงกับราชาแต่คำพูดออกจะแปลกไปหน่อยไหม?
เหมือนว่านานแล้วที่ราชาไม่ได้มาเจอ?
ผมเริ่มคิดว่าตัวเองเริ่มกลายเป็นสโตรกเกอร์เข้าไปทุกวันเพราะนอกจากจะเอาของใส่ในกระเป๋าคนที่ชอบแล้วยังเดินตามมาจนนั่งกินอาหารที่ร้านเดียวแถมยังมีการมาฟังบทสนทนาของอีกฝ่ายด้วย
“ไม่เป็นไรครับ”ฝ่ายชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามบอก
“ดูเราจะเข้ากันได้ดีนะคะ”
“...ครับ...เราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้”ประโยคนั้นของราชาทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่อีกฝั่งถึงกับยิ้มค้างไปเลย
“ไม่ใช่แฟน?”คนแอบฟังพึมพำเบาๆก่อนจะเริ่มจัดการอาหารเซตที่พึ่งเอามาเสิร์ฟ
จากที่ฟังๆมาเหมือนฝ่ายหญิงจะชอบราชาอยู่มากแต่ราชากลับคิดกับเธอแบบเพื่อน...
งั้นก็มากินข้าวแบบเพื่อน?
“อรไม่อยากเป็นเพื่อน...”หญิงสาวบอกเสียงอ่อย
“ผมให้คุณได้แค่นั้นจริงๆครับ”
“...ไม่มีโอกาสเลยเหรอคะ?”
ผลสีน้ำตาลพลิ้วไหวตามแรงแอร์ที่อยู่ด้านบนโดยที่หูยังคงฟังบทสนทนาของโต๊ะด้านข้างพร้อมจัดการอาหารเช้าควบกลางวันของตัวเองไปด้วย...บางครั้งผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองสีหน้าของราชาที่เห็นได้แค่มุมด้านข้าง ใบหน้านั้นเหมือนกำลังอดทนและอดกลั้นกับอะไรบางอย่างจนน่าสงสาร
ไม่เข้าใจว่าทำไมราชาถึงมีสีหน้าแบบนั้นแต่ผมไม่ชอบมันเลย
“ขอโทษด้วยครับ”ราชาตอบกลับไป
“...เราไปเดินเล่นกันต่อได้ไหมคะ?”ฝ่ายหญิงเปลี่ยนคำถาม...ใบหน้าขาวที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางดูม่นลงเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลเริ่มคลอไปด้วยน้ำตาดูเหมือนคนกำลังจะร้องไห้
“ได้สิครับ”ฝ่ายชายตอบแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมออกจากร้าน
เมื่อเห็นว่าราชากำลังจะผ่านหน้าโต๊ะผมไปก็รีบก้มหน้าลงจนแทบชิดกับจานที่กินหมดแล้ว...แสดงพิรุธออกมาตรึมแต่ดูเหมือนราชาในตอนนี้จะไม่สังเกตสิ่งรอบกายสักเท่าไหร่
พอเห็นทั้งคู่เดินออกไปผมก็ลุกไปจ่ายเงินก่อนจะเดินตามทั้งคู่ออกไปเงียบๆ
ปากก็บอกว่าไม่ใช่สตอล์กเกอร์...
“เรานี่มันโรคจิตชัดๆเลย”ผมบ่นตัวเองพรางถอนหายใจยาวออกมา
ถึงจะอยากเลิกตามแต่ในใจก็บอกว่านี่เป็นเพียงแค่โอกาสเดียวที่ได้เห็นราชาในระยะใกล้แบบนี้...ผมมาเดินที่ห้างนี้บ่อยแต่ไม่เคยเจออีกฝ่ายเลยสักครั้งเพราะงั้นเลยคิดว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะมีโอกาสได้เดินตามเขาก็เป็นได้
“ขอเป็นสโตรกเกอร์หนึ่งวันนะครับ”ผมบอกตัวเองพร้อมก้าวขาตามหลังชายหญิงคู่นั้นไปเรื่อยๆจนทั้งคู่เลี้ยวตรงมุมซึ่งเป็นห้องน้ำ
ผมเดินตามหลังราชาเข้าไปโดยเว้นระยะพอสมควรมาจนถึงห้องน้ำชาย
เสียงปิดประตูห้องน้ำทำให้ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย...
หรือว่าจะถ่ายหนัก?
ถ้าเป็นแบบนั้นก็ควรจะให้เวลาเขาสินะ
“พ่อผมบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามทำแบบนี้น่ะ!”เสียงของราชาดังขึ้นจากด้านในห้องน้ำทำให้คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าถึงกับชะงักขาที่จะก้าวออกจากห้องน้ำไป
คุยโทรศัพท์?
“ผมไม่ชอบให้มาหลอกกันแบบนี้ไหนบอกว่าน้องสาวนัดให้ผมมาหาแล้วทำไมกลายเป็นผู้หญิงคนนี้ไปได้!”น้ำเสียงที่แสดงถึงความโกรธเคืองนั่นทำให้คนที่กำลังจะออกไปต้องหันซ้ายขวาก่อนก่อนจะมองเห็นป้ายหนึ่งที่ถูกวางทิ้งไว้
ผมอยากให้ราชาได้คุยสบายๆแบบไม่มีใครมาขัดก็เลยเอาป้ายกำลังทำความสะอาดไปแขวนไปหน้าประตูห้องน้ำโดยที่ตัวเองก็ยืนกอดอกเพื่อฟังบทสนทนานั่นเงียบๆ
ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ขอเป็นสตอล์กเกอร์น่ะ
“พ่อทำแบบนี้ไม่ได้นะ...พ่อบังคับผมมาทุกเรื่องแล้วขอแค่เรื่องผู้หญิงให้ผมเป็นคนเลือกเองเถอะ!”เสียงตะโกนคล้ายตะหวาดดังขึ้นคล้ายกับกำลังจะหมดความอดทนทำให้คนที่ยืนฟังอยู่ด้านหน้าอยากเข้าไปช่วยปลอบจริงๆ
ถึงจะไม่รู้จะปลอบยังไงก็เถอะ
“พ่อเลิกพูดถึงเรื่องฐานะทางสังคมสักทีเถอะ!...ตอนนี้บ้านเราก็รวยจนแทบใช้เงินไม่หมดแล้วยังต้องการอะไรอีก...ให้ผมมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้างไม่ได้เลยเหรอพ่อ?!”
เสียงโต้ตอบยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยที่ในใจของผมที่ยืนแอบฟังเริ่มทนไม่ไหว...พึ่งเคยรู้ว่าราชาที่เป็นเหมือนศูนย์กลางของทุกคนและยิ้มออกมาอย่างมีความสุขจะเป็นคนที่เก็บซ่อนความรู้สึกอัดอั้นได้มากขนาดนี้
ด้วยฐานะทางสังคมที่เหนือกว่าคนปกติทำให้ไม่มีทางเลือกมากนักในการใช้ชีวิต...ทุกอย่างล้วนถูกขีดเส้นให้ก้าวตามโดยไม่ถามหาความสมัครใจจนเกิดเป็นความอึดอัดและความเครียด
อยากจะช่วย...
แต่ด้วยตัวผมที่เป็นแบบนี้ก็ไม่รู้จะช่วยอะไรได้
สิ่งเดียวที่ผมมีคือรูปภาพที่ถ่ายถอดถึงอารมณ์และความรู้สึกเท่านั้น
“...พอแล้วมั้ง”ผมบอกกับตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าสิ่งที่คิดจะทำมันมากเกินไปแล้ว
“พ่อไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของผมเลย!!”เป็นอีกครั้งที่เสียงทุ้มตะโกนบอกปลายสาย
“...ราชา”ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปเงียบๆเพราะตัวเองชักจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขามากเกินไปแล้ว
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
หลังจากนั้นวรานนท์ก็ลงมาที่ชั้น1ที่เป็นซุปเปอร์ก่อนจะเดินเลือกซื้อของมากมายใส่รถเข็นก่อนจะเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์แล้วลงมายังลานจอดรถที่อยู่ชั้นใต้ดิน
“อรอยากให้คุณสนใจอรบ้าง!...สักนิดก็ยังดี!”เสียงหวานที่ได้ยินทำให้คนที่กำลังจะสต๊าทรถหยุดชะงักเมื่อจำได้ว่าเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหนมาก่อน
“ผมให้คุณเป็นได้แค่เพื่อนจริงๆ”เสียงต่อมาทำให้ผมร้องอ๋อออกมาทันที
เสียงของราชานี่
“อรไม่ได้อยากเป็นเพื่อน!...พ่อแม่เราก็เห็นดีด้วยในการแต่งงานของเราแต่ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับมันล่ะ?!”
“ผมไม่ได้ชอบคุณ”เสียงทุ้มที่ออกจะติดรำคาญเอ่ยออกไป
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลับมาเป็นสตอล์กเกอร์อีกครั้งเมื่อตัดสินในลงจากรถแล้วก้าวเข้าไปยังต้นเสียงที่มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนพูดคุยกันอยู่หน้ารถหรูคันดำเงาที่ดูแล้วน่าจะเป็นของราชาเพราะประตูรถด้านคนขับถูกเปิดไว้
“แต่ฉันรักคุณ!...รักคุณได้ยินไหมราชา!!”เธอตะโกนบอกพร้อมกับวิ่งกลับเข้าไปในห้าง
“โธ่เว้ย!”เสียงสถบจากราชาดังขึ้นก่อนจะวิ่งตามหญิงสาวคนนั้นเข้าไป
“...เดี๋ยวสิรถยังไม่ได้ล๊อค”เสียงนุ่มบอกเสียงเบาทำให้อีกฝ่ายไม่ยิน
นั่นทำให้คนที่แอบมองอยู่หันซ้ายหันขวาดูว่าควรจะทำยังไง
เล่นเปิดประตูรถอ้าไปขนาดนั้นถ้าโดนขโมยของข้างในไปจะทำยังไงล่ะ?
“หื้อ?...ไม่ได้ล๊อค”
เหมือนความคิดบางอย่างผุดเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็วทำให้ผมรีบวิ่งกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ไม่ไกลแล้วเปิดเบาะด้านใต้ที่ใส่กระเป๋าใบโปรดเอาไว้ภายในออกมา
รูปภาพที่ถูกอัดไว้ถูกหยิบออกมาจากอัลบั้มพร้อมจรดปากกาหมึกดำเขียนข้อความลงไป...ดวงตาสีเขียวปนเทาเหล่มองไปยังถุงที่ห้อยอยู่ตรงแฮนรถของตัวเองก็จะเบิกตากว้างขึ้นเมื่อมีความคิดดีๆ สองมือที่จัดการกับรูปภาพเรียบร้อยรีบหยิบของบางอย่างจากในถุงออกมาพร้อมควานหาสก๊อตเทปที่อยู่ในกระเป๋าก่อนจะติดทั้งสองสิ่งเข้าด้วยกัน ไม่ช้าผมก็กลับมาที่รถสีดำเงาคันเดิมที่ถูกเปิดประตูทิ้งไว้ด้วยความตื่นเต้นว่าเจ้าของงรถจะมารึยังแต่เมื่อไม่เห็นเงาใครผมก็รีบวางของลงบนที่นั่งคนขับแล้วเดินจากไป
“...ควรปิดประตูด้วยดีกว่า”พอนึกขึ้นได้ก็วกกลับไปที่รถคันดำเงาอีกรอบพร้อมกับปิดประตูด้านคนขับให้เรียบร้อย...
ผมอยากจะเป็นกำลังให้นายแต่สิ่งที่ทำให้ได้คงมีแค่นี้...
“หวังว่าจะชอบนะ”พูดจบผมก็กลับไปยังรถมอเตอร์ไซค์ของตนเองแล้วกลับห้องพักในที่สุด
ทางด้านธรณินทร์หรือราชาที่วิ่งตามหญิงสาวเข้ามาในห้างก็ถึงกลับเครียดเพราะทำยังไงก็คุยกับสาวตรงหน้าไม่รู้เรื่องสักที...เธอชื่ออรรัตน์ เพชรเกศาลูกสาวของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งในประเทศ
การมากินข้าวครั้งนี้ถือเป็นการดูตัวที่ถูกจัดขึ้นโดยหลอกให้ผมมาโดยไม่ถามความสมัครใจเลยนิด....ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอกก็ถูกนัดดูตัวอยู่ไม่เว้นวันจนรู้สึกอึดอัดและรำคาญมาก ทุกๆครั้งผมจะบอกพวกเธอไปตามตรงว่าไม่ได้มองพวกเธอแบบนั้นแต่ส่วนมากที่ได้ยินก็มักจะตื้อจนไม่รู้จะทำยังไงดี
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
“ทำไมถึงเป็นอรไม่ได้ละคะ?”เสียงของหญิงสาวตรงหน้าถามขึ้นโดยที่ดวงตาสีน้ำตาลคลอไปด้วยน้ำตา
“ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ”
“ถ้าเราแต่งงานกันไปก็จะรักกันเองคะพ่อกับแม่อรก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน”เธอยังคงยืนกราน
“คุณก็น่าจะรู้ว่ามีหลายคู่ที่ต้องแยกทางกัน...เมื่อความรู้สึกไม่ตรงกันเราจะฝืนกันไปทำไม?”
“ก็เพราะอรรักคุณไงราชา!...รักมาตั้งแต่แรกเห็น!!”
“...ผมขอโทษจริงๆ”
เป็นเธอไม่ได้
ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น
“...แล้วคุณจะเสียใจที่ไม่เลือกอร!!”เธอตะหวาดใส่ก่อนจะวิ่งออกไปอีกครั้งและครั้งนี้ผมเลือกที่จะไม่ตามไป
ถ้าตามไปก็คงเหมือนเดิมที่ต้องมายืนทะเลาะกันอีก
วันพรุ่งนี้เตรียมโดนโทรศัพท์บ่นจากพ่อได้เลย
“เฮ่อ...”ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะเดินกลับรถที่จอดอยู่ชั้นใต้ดินของห้าง...สองขาที่ก้าวอย่างเชื่องช้าค่อยๆเร็วขึ้นก่อนจะกลายเป็นวิ่งเมื่อนึกได้ว่าลืมปิดประตูรถ
“...บ้าจริง!”วันนี้เป็นวันหยุดที่แย่ที่สุดเลย
หวังว่ารถจะยังไม่ถูกขโมยอะไรไปนะ
ทันทีที่กลับถึงรถก็ต้องชะงักเมื่อประตูที่ควรจะถูกเปิดกลับปิดลงอย่างเรียบร้อยอย่างกลับว่ามีผู้หวังดีเดินมาเจอแล้วปิดประตูรถให้ซึ่งมันเป็นไปได้ยากในยุคปัจจุบันนี้...เจ้าของรถรีบเดินไปเปิดประตูหลังเพื่อตรวจสอบว่ากระเป๋ากับพวกโน้ตบุ๊กที่อยู่ด้านหลังปลอดภัยดีไหมพอเห็นว่าของทุกอย่างยังอยู่ครบก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย
ต่อมาผมก็เปิดกระเป๋าเป้สีดำใบโปรดออกก่อนจะหยิบขวดน้ำขนาดเล็กที่ยังไม่ได้ถูกแกะออกมามอง...รูปภาพที่อยู่คู่กันได้ถูกเอาไปไว้ที่ห้องแล้วเพราะกลัวจะทำยับหรือตกหายที่ไหน เหลือเพียงแค่ขวดน้ำเปล่าที่อยู่ติดกระเป๋ามาตลอด
ดวงตาสีน้ำตาลมองไปยังน้ำในขวดตรงหน้า...เชื่อไหมว่าแค่มองก็เหมือนโดยสูบความเครียดที่มีออกไปเลย
อยากจะแกะดื่มแต่ก็รู้สึกเสียดายเลยทำได้แค่หยิบขึ้นมาดูแล้วก็เก็บใส่ไว้ในกระเป๋าตามเดิม
ใช้เวลาสักพักผมก็ปิดประตูหลังแล้วเดินมาเปิดประตูหน้าเพื่อจะได้ขับรถกลับไปพักผ่อนที่ห้องสักที...
กึก!
ร่างกายเหมือนหยุดชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นของบางอย่างที่วางอยู่บนเบาะสีดำตรงที่นั่งฝั่งคนขับ...ถุงแอปเปิ้ลเขียวที่วางอยู่ตรงหน้าทำให้เจ้าของรถถึงกลับงงว่าใครเป็นคนเอามาวาง
พลันมองไปด้านข้างถุงก็ต้องหรี่ตาลงพร้อมเพ่งมองราวกับไม่แน่ใจว่าสิ่งที่อยู่ด้านข้างคืออะไร
สองมือของผมเอื้อมไปหยิบถุงแอปเปิ้ลเขียวขึ้นมาก่อนจะพลิกไปดูด้านหลังแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นรูปภาพรูปหนึ่งถูกแปะติดไว้กับถุงแอปเปิ้ลเขียว...
ผมรีบหันควับไปมองรอบกายทันทีเมื่อรู้ว่าใครเป็นเจ้าของภาพถ่ายและถุงแอปเปิ้ลเขียวพวกนี้...ไม่คิดว่าจะได้ของจากอีกฝ่ายเร็วขนาดนี้แปลว่าคงมาที่ห้างเดียวกันเพราะตราซุปเปอร์ที่แปะอยู่เป็นซุปเปอร์ของห้างนี้
หรืออาจจะถูกสะกดรอย?
ก็ไม่น่าใช่อีก
ผมเข้าไปนั่งในรถโดยมีถุงแอปเปิ้ลเขียววางไว้บนตัก...อากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้ไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่เลยเปิดแอร์ในรถให้เย็นฉ่ำก่อนจะค่อยๆดึงรูปภาพที่มีสก๊อตเทปติดอยู่ด้านหลังอย่างเบามือ
“ทำไมต้องแปะสก๊อตเทปด้วยนะ”ผมพึมพำออกมาเบาพรางระวังไม่ให้ภาพเสียหาย
“ได้ล่ะ!”
เจ้าของรถหรูถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อสามารถแกะรูปภาพออกมาได้อย่างปลอดภัยโดยไม่มีอะไรเสียหาย...มือของตนหยิบรูปภาพนั้นก่อนจะพลิกดูด้านหน้าที่เป็นรูปของสวนดอกไม้สีขาวสว่างตาถูกล้อมรอบไปด้วยไม่พุ่มขนาดกลางเป็นรูปวงกลม...เป็นภาพที่ดูแล้วพาให้สดชื่นมาก
ความเครียดที่มีเริ่มคลายตัวและหายไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อได้อ่านข้อความที่ถูกเขียนไว้ด้านใต้ของพุ่มไม้สีเขียวด้วยหมึกสีดำที่แสนคุ้นเคยว่า...
‘นายไม่เหมาะกับใบหน้าเครียดๆแบบนี้เลย...แอปเปิ้ลเขียวเปรี้ยวนิดๆช่วยคลายเครียดได้นะราชา’
ข้อความนั่นดังขึ้นอยู่ในหัวตลอดตั้งแต่ขับรถออกจากห้างจนมาถึงคอนโดสุดหรูที่อยู่ใจกลางเมือง...แม้แต่ขึ้นมาจนถึงห้องข้อความนั่นก็ยังไม่จางหายไปจากหัว
ร่างของงธรณินทร์ก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมสีขาวที่ผูกเชือกไว้บริเวณเอวหลวมๆ...ปกติเวลานอนผมก็มักจะใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำเท่านั้น
การที่ใส่เสื้อผ้านอนมันค่อนข้างอึดอัดถ้าไม่จำเป็นผมก็จะใส่แค่นี้แหละ
ร่างสูงเดินมาจนถึงลิ้นชักข้างเตียงก่อนจะเปิดชั้นบนสุดที่มีรูปถ่ายสามใบถูกวางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบภายใน
รูปภาพที่คนถ่ายเป็นคนเดียวกันทุกใบ
ภาพที่เป็นเหมือนแรงกำลังใจให้ผมผ่านหลายๆอย่างไปได้ทั้งที่พึ่งเจอกันไม่ถึงเดือน...จะเรียกว่าเจอก็คงไม่ถูกเพราะผมไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ เพศหรือแม้แต่หน้าตาของอีกฝ่ายเลย
มีแต่อีกฝ่ายนั่นแหละที่ดูเหมือนจะรู้จักผมดีซะเหลือเกิน
ถ้าเป็นสโตรกเกอร์ก็คงเรียกว่าเป็นสโตรกเกอร์ที่ให้ความรู้สึกดีน่ะนะ
ผมปิดลิ้นชัดกลับเข้าที่เดิมก่อนจะก้าวขาออกจากห้องนอนไปยังห้องครัวที่อยู่ถัดออกไป...ภายในห้องหรูนี้มีสองห้องนอน สองห้องน้ำ หนึ่งห้องครัวและหนึ่งห้องรับแขกเป็นห้องพักที่มีทุกอย่างครบครันพร้อมใช้งานสมกับเงินที่เสียไป
เสียงเปิดตู้เย็นขนาดใหญ่ดังขึ้นพร้อมกับดวงตาสีน้ำตาลที่มองเข้าไปภายในจนเจอเข้ากับถุงแอปเปิ้ลเขียวที่ได้มาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อบ่ายวันนี้
อยากจะกินแต่อีกใจหนึ่งก็เสียดาย
“...ปล่อยไว้ก็เน่าน่ะสิ”เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเองอย่างครุ่นคิด
ผมอยากเก็บแอปเปิ้ลเขียวพวกนี้ไว้เพื่อเป็นหลักฐานว่ายังมีคนที่รักและเป็นห่วงเราอยู่อย่างไม่มีเหตุผลหรืออาจมีแต่ผมไม่รู้ก็ได้
โดยส่วนตัวผมคิดว่าอีกฝ่ายต้องเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่งถ้าไม่นับเรื่องที่สะกดรอยตามน่ะนะ
จะมีสักกี่คนที่คอยตามให้กำลังใจทั้งที่คนที่ได้รับนั้นไม่รู้จักตัวเอง...
มันน่าเศร้านะ
บางทีอีกฝ่ายอาจจะอยากรู้จักแต่ไม่กล้าก็ได้...
“แปลว่าเป็นพวกขี้อาย?”ผมพึมพำออกมาอีกครั้งพร้อมกับหยิบแอปเปิ้ลเขียวออกมาจากถุงหนึ่งลูก
คำแรกที่กัดลงไปความเปรี้ยวก็แล่นเข้ามาก่อนจะตามด้วยความหวาน...รสชาติของแอปเปิ้ลเขียวปกติที่กินมาจนเบื่อแต่ครั้งกลับรู้สึกแตกต่างอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ใช่อร่อยกว่า...
ไม่ใช่สดใหม่กว่า...
แต่คงเพราะคนที่ให้แอปเปิ้ลนี้มาเป็นคนเดียวกับเจ้าของรูปภ่ายเมื่อสองครั้งก่อนก็ได้
“...คงต้องซื้อมาใส่ตู้ไว้เยอะๆแล้วสิ”เจ้าของห้องพึมพำเสียงเบาพร้อมคลี่ยิ้มให้กับลูกแอปเปิ้ลเขียวที่ถูกกัดไปกว่าครึ่ง
ข้อความที่อีกฝ่ายบอกว่ามันจะช่วยคลายเครียดได้...ผมว่ามันจริงซะแล้วล่ะ
พอจัดการแอปเปิ้ลเขียวเสร็จผมก็กลับเข้ามาในห้องนอนตามเดิม...ร่างสูงในชุดคลุมสีขาวนอนแผ่อยู่กลางเตียงโดยที่ในหัวกำลังคิดถึงเจ้าของรูปภาพและของอีกสองอย่างที่ได้รับมา
อยากจะปล่อยไว้แบบนี้เพื่อจะรอดูว่ารูปภาพต่อไปจะเป็นอะไร
เพียงแต่ความรู้สึกในตอนนี้มันกลับไม่ยอม
ไม่อยากรอมากไปกว่านี้แล้ว
ถ้าเป็นสโตรกเกอร์จริงก็คงจะอยู่รอบๆตัวผม
แบบนี้คงไม่ยากที่จะหาตัวใช่ไหม?
“ครั้งหน้าผมจะจับคุณให้ได้!”ผมประกาศก้องพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง
แค่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำหน้ายังไงเมื่อรู้ว่าถูกผมจับได้ก็รู้สึกสนุกแล้ว
หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ
คุณช่างภาพ...
........................................................................................
สวัสดีค่ะ
นำตอนใหม่มาเสิร์ฟแล้วค่ะ
หลายๆคนคนงอยากจะบ่นพระเอกว่าทำไม๊ทำไมไม่สนใจข้าวจ้าวที่แสนน่ารักเลย
ตอนนี้ราชาของเราเตรียมตัวที่จะจับสโตรกเกอร์แล้ว...
ตอนหน้าจะเป็นยังไง
ข้าวจ้าวจะถูกจับได้หรือไม่คอยติดตามกันต่อในอาทิตย์หน้านะคะ
ช่วงนี้น้องหมาที่บ้านเราป่วยอยู่เลยอาจอัพช้าเล็กน้อยเพราะต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิดนะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจที่มีให้นะคะ
แล้วมาพบกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ^^
บ๊ายบาย :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
รีบจังจังคุณราชา แล้วข้าวจ้าวของเราจะรอดมั้ยเอ่ย? 5555555 ดีใจมากที่อัพ ฟินนนน
-
:-[ รีบตามหาสโตกเกอร์ให้ไวเลยนะราชา :man1:
-
ละมุน. :pig4:
-
:ling1:
อยากไปสโตรกเกอร์ข้าวจ้าวแทนซะแล้ว
มีอะไรให้ดึงดูดใจเยอะเลยคนนี้
เลิฟยูว ชุ้บๆ
-
เดินชนแล้วแต่ราชายังไม่รู้ :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ต้องจับให้ได้นะราชาาา o13
-
ฮึ้ยยยยยยยยยยย น่ารักอีกแล้ววววววววว นี่คือพรหมลิขิตใช่ม้ายยยยย ความบังเอิญไม่มีอยู่จริงค่ะ เราเชื่อว่านี่คือพรหมลิขิต อิอิ ตอนแรกเราแอบวูบนึกว่าราชาคนดีหาแฟนได้แล้วเสียอีก โล่งค่ะโล่งงง อรนี่เราว่าก็น่าสงสารแต่ก็น่ารำคาญ เอ่อ เราไม่เข้าใจว่าอรชอบอะไรในตัวราชาขนาดที่บอกว่ารัก ไม่รู้สิ เหมือนเค้าเพิ่งเจอกันได้ไม่นานแล้วราชาก็ไม่ได้ทำตัวดีเลย ถ้าจะมีจุดที่ทำให้ชอบได้เราก็มองเห็นแค่หน้าตาและฐานะอ่ะค่ะ รอดูต่อแล้วกันค่ะ ยังไงราชาก็คงไม่ยอมแต่งกับคนที่ไม่ได้รัก ส่วนน้องข้าว...โอ๊ยยยยยย เขินแทนนน นี่คือใกล้ชิดมาก ใจจริงเรานี่ลุ้นมากก อยากให้ข้าวข่มความอายใจกล้ามองหน้าราชาสักแป๊บ แบบว่าราชาอาจจะจำหน้าข้าวได้บ้างไรงี้ 555555 แต่ในเมื่อข้าวอายมากก็ไม่เป็นไร เราเชื่อว่ามีโอกาสได้เจอกันอีกเยอะค่ะ ดูซิ ราชานี่ไฟลุกโชนเตรียมเล่นไล่จับแล้วค่ะ ข้าวจ้าวนี่คราวหน้าไม่รอดแน่ๆ จะได้เจอกันแล้วใช่ม้ายยยยยยย แต่เราเป็นราชาเราก็อยากรู้อ่ะค่ะ ใครกันหนอที่ทำให้สบายใจได้ตลอดแค่รูปหนึ่งใบและประโยคสั้นๆ โอ๊ยยยยย เหมือนได้รับการเยียวยา ราชาต้องจับให้อยู่แล้วล่ะค่ะ คนน้แหละค่ะ คนที่จะสร้างอนาคตด้วย แอร๊ยยยย รอดูข้าววจ้าวเขินต่อไปปป :mew3:
ปล. เราเจอคำผิดนิดนึงนะคะ
จากที่ฟังๆมาเหมือนฝ่ายหญิงจะชอบราชาอยู่มากแต่ราชากลับคิกกับเธอแบบเพื่อน... >> คิด
สโตรกเกอร์ >> สตอล์กเกอร์
เรารอตอนต่อไปนะค้าาาา สู้ๆค่าาา รอเค้าเจอกันจริงๆจังๆ แอร๊ยยยยยย เขินล่วงหน้าเลย :-[
-
ชอบแนวนี้มากกกกกกกกกกกก
รอสโตกเกอร์ราชา ตอนต่อๆไปนะข้าวเจ้า~~
ราชารีบๆจับให้ได้ล่ะ ^0^
-
ผู้ถูกติดตามจะมาเป็นผู้ล่าแล้วนะ
ระวังตัวให้ดีล่ะ ข้าวจ้าว
:mew3:
-
มารอทุกวันเลยนะ 5555 :hao6: :hao6: อยากให้เจอกันเร็วแล้วสิ ข้าวเจ้าจ๋า ครั้งหน้าไม่รอดแน่ อิอิ #ทีมราชา 5555 :katai2-1: :katai2-1: :oo1: :ling2:
-
อุ้ยเรื่องใหม่ :impress2:
-
:hao3: อยากให้ราชาจับสโตรเกอร์ได้เร็วๆ :hao3:
-
ขอให้น้องหมาขายเร็วๆ
ราชาสู้ๆ แอบกลัวราชาจะผิวหวังกับจ้าวจัง
:mew2:
-
วรั้ยยยยยยยย เจอกันแล้ววววววว แต่ราชาไม่สนใจจ้าวเลยอ่ะ o18
-
ลุ้นๆ ขอให้ราชาจับได้เร็วไวว :katai1:
-
เขาชอบแนวนี้ :impress2:
-
Stalker ชัดๆ
:laugh:
-
ว้าววว ลุ้นว่าตอนหน้าข้าวจ้าว
จะเริ่มมีตัวตนสำหรับราชาหรือยัง
-
จับตัวข้าวจ้าวให้ได้นะคุณราชา 55
-
โอ๊ยยยยย ราชารีบจับตัวข้าวจ้าวให้ได้เร็วๆ นะ เราอยากให้ได้เจอกันเร็วๆ จัง
ราชาจะได้รับรู้ซักทีว่าข้าวจ้าวของเรานั้น น่ารักมากกกกกกกกกจริงๆ
-
น่ารักอ่ะ ข้าวจ้าวจะโดนจับได้มั๊ยน้า
-
คนขี้อาย...ถ้าโดนจับได้ จะเป็นยังไงนะ ลุ้นๆ :-[
-
น่ารักอะ เหมือนแมวไล่จับหนูกันละทีนี้
-
ราชารอข้าวจ้าวที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ! //เดี๋ยวๆ
-
:mew1:
-
ป้าชอบเรื่องของหนูมากกกกกก (ก.ไก่พันตัว) เขียนได้ดี น่ารัก
แต่ป้าอยากให้ตัดคำฟุมเฟื่อย พวกร่างสูง ร่างโปร่ง ร่างเล็ก ร่างบาง กายสูง อะไรพวกนี้ค่ะ
ใช้ชื่อเรียกไปเลย สามตอนแล้วลูก. นานๆใช้ทีจะดีงามพระรามเก้าค่ะ
อยากให้หากันเจอยากๆนะค่ะ แบบว่า หนุ่มราชา เริ่มรู้ว่าเป็นผู้ชาย
เริ่มเจอภาพงานของหนุ่มข้าวจ้าว แต่ยังไม่รู้ เจอแบบบังเอิญบ่อยๆค่ะ
แต่ตาราชาก็โง่เล็กน้อย ไม่รู้เสียที แล้ว หนู่ข้าวจ้าวต้องช่วยลดความเป็นสโตกเกอร์หนักๆนะค่ะ
ป้าจะปลื้มมาก. เดินเรื่องเนียนๆ หวานๆ ไร้ความหื่น ก็ดีค่ะ ป้าเบื่อพวกเรื่องอย่างว่า เพราะเขียนมาแต่ละเรื่อง
เหมื่อนก็อบกันมาเลย ไม่อย่างจะบ่น จะหื่นกันก็หื่นไม่สุด
ป้าว่าเรื่องของหนู ต้องใสๆ ถึงจะเลิศเลอ พารากอน นะค่ะ
แต่ถ้าจะเขียนแนวแอบๆจิต ตาหนูราชาต้องจิตกว่านะค่ะ แบบว่า
มันต้องมีประเด็นที่นางไม่รักสาวที่ไหนเสียที แต่เป็นแบบหลงตากล้องข้าวจ้าวก็ได้
แบบว่าหลงกลิ่น หลงดวงตาเขียวของหนูจ้าวก็งามสะพานพุทธค่ะ
ป้าอยากอ่านแล้วเหมือนล่องลอย เดินย่องที่ปากคลองค่ะ
อบอวนด้วยกลิ่นดอกไม้ แต่ก็ต้องอาศัยวิชาเดินเหินไม่ให้เปื้อนโคลนท่องถนนนะค่ะ
ป้าอยากฟินน่าเล่ สนามหลวงมากมายค่ะ
-
จัดไปค่ะราชา จับสโตรกเกอร์ให้ได้น๊า
ถึงจะผ่านมาแค่สามตอน แต่บอกได้เลยว่าชอบมาก
เป็นการแอบรักที่ละมุน บริสุทธิ์ และไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน หลงรักน้องข้าวจ้าวซะแล้ว >///<
-
:-[ :-[ ฮือออออออ เรื่องนี้น่ารักเกินไปแล้วววทำใจไม่ได้ หัวใจจะวาย แกล้มจะปริ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย ไรท์เขียนได้ฟินมากกกกเลิฟอ่ะ คือน่ารัก ข้าวจ้าวนายยย น่ารักเอ๊าะ!!!!! ส่วนราชานายโอเคนะเราชอบพระเอกนิสัยแบบนี้ สรุปเราชอบคู่นี้ แอร๊ยยยยยยยยย อ่านแล้วม้วนไปม้วนมาท55555555 มาต่อไวๆนะคะใจจิขาดรอนๆ ท่าราชาผู้ยิ่งใหญ่จับสโตกเกอร์ข้าวเราให้ได้เร็วๆนะ ชีวิตนาย(คนอ่าน)จะได้แฮปปี้ :mew1: :กอด1: เลิฟฟคนเขียน#nicedog :L1:
-
โอ้ยยยย มันน่ารักที่สุดอ่ะเรื่องนี้ บอกเลย
-
น่ารักมากกกกก :-[
-
:)
-
เพิ่งเริ่มอ่าน หวังว่าจะไม่ดราม่า
-
ขอให้จับให้ได้นะราชา อิอิ
-
:)
-
เข้ามารอ~ :mew3:
-
สงสารข้าวจ้าวอะ แอบรักมาตั้ง 11 ปี บระเจ้าาาาาา :katai1: :katai1: :katai1:
-
ฮอลลลลลล~~~ อกแตกตายยยยย น นน่ารักกันไปแล้ว มุ้งมิ้งอะ. ฟินนนนนนน~~~ :hao7:
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่4
เช้าวันต่อมาธรณินทร์ตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นที่สุดในรอบหลายๆวัน...ไม่รู้ว่าความเครียดที่ปกติจะมีเสมอมันหายไปไหน ตอนนี้รู้เพียงว่าอยากรีบไปทำงานเร็วๆจะได้เคลียร์งานทุกอย่างให้เสร็จเพื่อจะได้ขับรถไปรวมกับเหล่ามิตรสหายที่นัดไว้เมื่อคืนก่อนนอนสักที
การจะหาเจ้าของรูปถ่ายเหล่านั้นจำเป็นต้องมีคนช่วยและคนกลุ่มแรกที่นึกถึงก็ไม่พ้นเพื่อนสนิทตอนมหาวิทยาลัย...ไม่ใช่แค่นั้นบางคนในกลุ่มยังเป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่ตอนมัธยมปลายด้วยซ้ำ
ครืดดดด~
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นตอนที่ผมกำลังแต่งตัวอยู่ทำให้ความสดชื่นที่มีหายวับไปกลับตาเพราะรู้ดีว่าคนที่โทรเข้าตอนนี้คือใคร
“เฮ่อ...”เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมเจ้าของร่างสูงที่เดินมายังโต๊ะที่โทรศัพท์ถูกวางชาร์ตไว้
ชื่อที่ปรากฏขึ้นบนจอเป็นคำสั้นที่มีความหมายต่อผมซะเหลือเกิน...
‘พ่อ’
คือชื่อของปลายสายที่โทรเข้ามาซึ่งเป็นคนเดียวกันที่คิดไว้ในหัวเมื่อครู่
เนื้อหาที่โทรมาคงไม่ต้องพูดถึง...ยังไงก็คงเป็นเรื่องเมื่อวานนี้ที่ผมตอบปฏิเสธลูกสาวของบริษัทยักษ์ใหญ่ไปแถมยังทิ้งเธอไว้กลางห้างโดยไม่ตามไปอีก
ต้องเตรียมใจโดนบ่นหูชาสินะ
“ครับพ่อ”ผมรับสายพร้อมเอ่ยทักทาย
(ทำอะไรลงไปรู้ตัวรึเปล่าธรณินทร์!)ปลายสายเรียกชื่อเต็มด้วยเสียงที่แข็งกร้าว
เสียงแบบนั้นคงจะโกรธมาก
“ขอโทษครับ”
(แค่ขอโทษมันพอที่ไหนกัน...กี่ครั้งแล้วที่แกทำตัวแบบนี้...มันงามหน้าไหมล่ะเล่นปล่อยลูกสาวเขาให้กลับบ้านเองคนเดียวรู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น)
“แล้วพ่อล่ะ...กี่ครั้งแล้วที่ทำแบบนี้...ผมบอกไปแล้วว่ายังไม่ต้องการที่แต่งกับใครในตอนนี้”ผมไม่ยอมถูกว่าอยู่ฝ่ายเดียวหรอก
(ใครให้แกแต่งกันแค่หมั้นหมายไว้ก่อนเท่านั้น)เสียงทุ้มจากปลายสายตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
มันต่างกันตรงไหน
ถ้าหมั้นก็แปลว่าต้องแต่ง
“หมั้นผมก็ไม่เอา”
(ทำไมแกถึงเรื่องมากแบบนี้ราชา)
“แล้วทำไมพ่อต้องบังคับผมทุกเรื่องด้วยล่ะ?...ผมยอมพ่อทุกอย่างแล้วขอแค่คนรักไม่ได้เหรอที่ให้ผมหาเองน่ะ”คุยกับพ่อทีไรไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เราจะคุยกันเหมือนพ่อลูกปกติ
มีแต่คำบ่นสารพัดว่าไม่ได้ดั่งใจอย่างนั้นอย่างนี้
(ฉันให้เวลาแกแล้วตั้งนานก็ไม่เห็นจะได้สักทีแล้วผิดตรงไหนที่คนเป็นพ่อจะหาลูกสะใภ้ให้น่ะ)
“มันไม่ผิดแต่ผมไม่ได้สนใจพวกเธอ...ถ้าผมเจอคนที่ใช่ผมจะบอกพ่อเองเพราะงั้นอย่ามาหลอกให้ผมไปนัดดูตัวอีกนะครับ”แค่คุยไม่กี่นาทีเส้นเลือดในสมองก็เต้นตุบๆเหมือนจะระเบิดออกมาซะให้ได้
(ฉันให้เวลาอีกแค่สองเดือนถ้ายังหาไม่ได้เตรียมตัวลางานไปดูตัวได้เลย)
นั่นคือประโยคสุดท้ายก่อนที่ปลายสายจะวางไปทันที...มือของผมกำโทรศัพท์แน่นอย่างข่มอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่านในตอนนี้ จะหาคนรักภายในสองเดือนได้ง่ายๆที่ไหนกันล่ะ?
นี่ขนาดหามาเกือบทั้งชีวิตยังไม่เจอแล้วจะเจอในสองเดือนได้ยังไง?!
“โธ่เว้ย!!”เสียงสถบดังลั่นพร้อมทุบกำปั้นที่ถือโทรศัพท์ลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ
ก่อนที่อารมณ์โกรธจะปะทุมากไปกว่านี้ผมก็ก้าวยาวๆไปที่ลิ้นชักข้างเตียงพร้อมเปิดลิ้นชักชั้นแรกออกมา...รูปถ่ายทั้ง3ใบที่ข้อความให้กำลังใจถูกหยิบขึ้นมาก่อนที่ผมจะทิ้งตัวนั่งบนเตียงด้านข้าง
ไม่ว่าจะอ่านกี่รอบข้อความพวกนั้นก็ช่วยผมได้มากจริงๆ
เมื่ออารมณ์เย็นลงผมก็กลับมาจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะออกไปทำงานที่บริษัทของพ่อที่อยู่ไม่ไกลจากห้องพักสุดหรูนี่เท่าไหร่ ถึงจะเป็นลูกชายของท่านประธานแต่ก็ไม่ได้มีสิทธิพิเศษเหนือคนอื่นเลยตรงกันข้ามกลับถูกจ้องมองจากรอบข้างอยู่ตลอดเวลาว่ามีความสามารถพอที่จะมาบริหารงานต่อได้หรือไม่
การทำงานวันนี้ผ่านไปได้อย่างไม่มีอะไรให้เครียดมากนักนอกจากการนัดประชุดในช่วงบ่ายของบริษัททำให้ผมไม่สามารถกลับก่อนเวลาได้เหมือนที่ตั้งใจ ทั้งที่คิดว่าจะรีบไปรวมตัวกับเพื่อนจะได้ให้ช่วยหาคนที่ส่งภาพถ่ายมาให้แต่พอเป็นแบบนี้ก็ต้องเลื่อนเวลานัดไปเป็นช่วงเย็น
ทันทีที่ท่านประธานหรือพ่อของผมบอกจบการประชุมผมก็รีบออกจากห้องโดยไม่ลืมยกมือไหว้บอกลา...รถหรูสีดำเงาเคลื่อนที่มาเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะที่มาประจำ
โรงอาหารคือสถานที่นัดรวมตัวกันของพวกเราเหมือนอย่างทุกครั้งแต่ครั้งนี้มีกลุ่มคนมาเพิ่มอยู่สักหน่อย...ปกติจะมีกลุ่มเพื่อนที่เล่นบาสกันรวมผมด้วยก็5คน ตอนนี้เพิ่มมาอีก5คนและคงเดาไม่ยากว่า5คนที่ว่านั่นคือใคร
“มาช้านะราชา”เสียงของแฝดพี่หรือเต้ยดังขึ้นพร้อมลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ พอในกลุ่มได้ยินเสียงเรียกก็หันมามองกันอย่างพร้อมเพรียงด้วยมุมที่ผมเดินเข้ามาทำให้เต้ยเห็นผมก่อนคนอื่น
“โทษทีพอดีติดประชุม”
“ประธานใหญ่ก็งี้แหละ”เพชรเพื่อนสนิทตั้งแต่ตอนประถมของผมพูดขึ้นยิ้มๆแล้วเลื่อนเก้าอี้มาให้นั่ง
“ประธานที่ไหนกัน”เป็นแค่รองประธานต่างหาก
“คนนัดดันมาช้าเองนี่ต้องมีบทลงโทษใช่ป่ะ?”ต้นที่นั่งอยู่ข้างพี่ชายฝาแฝดถามขึ้น
“ก็ได้...ถ้าช่วยเรื่องหนึ่งได้ละก็นะ”ผมบอกข้อเสนอ
“วิ๊ว!...ระดับราชามีเรื่องขอให้สามัญชนอย่างพวกเราช่วยด้วยแปลว่าคงเป็นเรื่องใหญ่สินะ”เต้ยพูดด้วยใบหน้าเหมือนกำลังเจอเรื่องสนุก
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย”แค่เป็นเรื่องที่ต้องใช้หลายๆคนถึงจะสำเร็จ
“ว่ามาเลย”เพชรพูดบ้าง
“...มันเริ่มยากสักหน่อย...”ไม่รู้ว่าทำไมพอจะพูดถึงเจ้าของรูปถ่ายนั่นเสียงของตัวเองถึงเริ่มสั่นด้วย
“จะเริ่มยังไงก็ช่างรีบๆว่ามาเรามีเวลาฟังทั้งคืนแหละ”
“หุบปากน่าเต้ย!”แฝดน้องหันไปบอกแฝดพี่พร้อมตบหัวคนที่พูดแทรกเบาๆ
“ว่าต่อเลยเพื่อน”ก้องบอก
“จำที่บอกว่ามีคนส่งรูปถ่ายพร้อมเขียนให้กำลังใจมาได้ไหม?”ผมเริ่มเกริ่น
“ได้ๆ...สาวสวยรูปร่างอ่อนชอยสูง170ใช่ป่ะ?”
“คนที่เป็นสตอล์กเกอร์?”
“นางแบบจากต่างประเทศ?”
“หรือที่เป็นพนักในบริษัท?”
คำตอบอันหลากหลายทำให้เจ้าของคำถามถึงกับกุมขมับ...
นี่ผมคิดถูกที่จะขอร้องให้พวกนี้ช่วยใช่ไหม?
“ยังไม่รู้เลยว่าเป็นผู้หญิงแน่รึเปล่า”ผมบอกออกไป
“คนที่ทำขนาดนี้ก็มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นแหละและต้องเป็นผู้หญิงที่ขี้อายด้วย”เต้ยบอกต่อ
“อย่าเพิ่งพูดทั้งที่ไม่มีหลักฐานสิ”เพรชหันไปบอกเต้ย
“จะบอกว่าคนที่ให้เป็นผู้ชายงั้นเหรอ?”
คำถามนั่นทำให้คนที่นั่งฟังอยู่ขมวดคิ้วทันที...
ผู้ชาย?
นั่นสิ...ก็มีความเป็นไปได้50/50...ถ้าเป็นผู้ชายจริงก็คงจะแปลกน่าดู
ที่ผมดูไม่ตกใจเท่าไหร่เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกผู้ชายตามหรือจีบ...ในอดีตเคยมีมาแล้วแต่ผมไม่ใช่สายไบเลยต้องปฏิเสธถึงเพื่อนหลายๆคนจะบอกว่าน่าเสียดายให้ผมลองหน่อยก็ตามที
ผมคิดว่าทุกคนมีอิสระที่จะชอบ...
รวมทั้งมีอิสระที่รัก
เราถึงไม่อาจห้ามใครไม่ให้มาชอบเราได้และในทางเดียวกันเราก็ไม่อาจบอกให้ใครมาชอบเราได้เหมือนกัน
“พอๆ...เลิกทะเลาะกันได้แล้วเข้าเรื่องสักทีสิราชา”คนที่นั่งเงียบมาตลอดตั้งแต่เข้ามาพูดห้ามสองคนที่ทำท่าเหมือนจะทะเลาะกัน โน้ตเป็นชื่อของเพื่อนคนนี้...เพื่อนตอนมหาวิทยาลัยที่สนิทด้วยเพราะชอบเล่นบาสเหมือนกันแถมนิสัยยังเข้ากันได้เลยสนิทกันอย่างรวดเร็ว
“วันก่อนพึ่งมีรูปใบใหม่ถูกใส่อยู่ในกระเป๋า”
“แจ้งความเลยสิ...แล้วฉันจัดการให้เอง”อาร์ตที่เป็นตำรวจเพียงหนึ่งเดียวของกลุ่มพูดขึ้นทันที
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้”ผมไม่ได้อยากให้อีกฝ่ายถูกจับสักหน่อย
“งั้นจะเอายังไง?”
“อยากให้ช่วยกันหาหน่อยว่าใครที่เป็นคนทำเรื่องนี้”ผมบอกกับทุกคนที่อยู่ในกลุ่ม
“หา?...ถ้ารู้แล้วจะทำไงต่อล่ะ?”ต้นถามต่อ
“...ไม่รู้สิ”พอได้ยินคำถามนี้ก็ตอบยากเลย
ที่ให้เพื่อนช่วยก็แค่อยากรู้จัก...
อยากเห็นหน้า...
และอยากพูดคุยด้วยเท่านั้น
“ให้คนรุมซ้อมเลยดีไหม?”เฟียสพูดขึ้นพร้อมควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เฟียสเองก็เป็นหนึ่งในเพื่อนที่สนิทกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย...ถึงจะเป็นคนหน้าตาดีแต่เบื้องหลังใบหนน้ายิ้มๆนั่นลูกยากูซ่าของแท้เลย
“เฮ้ย...ไม่ต้องๆ”ผมรีบเอ่ยห้ามอย่างรวดเร็ว
“ดูท่าจะไม่ได้หาตัวเพื่อตักเตือนสินะ”อาร์ตพึมพำพร้อมมองหน้าผม ดวงตาสีน้ำตาลด้านข้างหรี่ลงเหมือนกำลังจับผิด
“...ก็ใช่”
“บอกพวกเรามาตรงๆว่าทำไมถึงต้องหาตัวอีกฝ่ายด้วยถ้าไม่ได้อยากมาตักเตือน”อาร์ตพูดต่อ ตอนนี้ในกลุ่มนั่งกันเงียบมากทุกสายตากำลังจ้องมาอย่างคาดคั้นเพื่อจะเอาคำตอบให้ได้
“...ไม่รู้...”
“จะไม่รู้ได้ไงเล่า”
“...แค่อยากเจอ...”
“ห๊ะ?”
“อยากเจอ...อยากเห็นหน้าและก็อยากพูดคุยด้วย...ละมั้ง”
“...”คำตอบที่ได้ยินทำเอาคนทั้งโต๊ะถึงกลับเงียบกริบก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นอย่างรวดเร็ว
“พระเจ้า!”คนแรกที่ตะโกนขึ้นคือเต้ย
“โอ้ว!...มันเกิดขึ้นแล้ว”!ตามมาด้วยต้น
“...เดี๋ยวสิ”
“ไม่อยากเชื่อนี่คือความจริงใช่ไหม?”เพชรก็อีกคนที่หันใบหน้าผมไปหาก่อนจะจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อะไรของพวกแกเนี่ย?”ผมไม่เห็นเข้าใจสักนิด
“ฮะฮะฮะ”หลังจากเสียงตะโกนก็กลายเป็นเสียงหัวเราะไปซะแล้ว
“...”ตกลงเกิดอะไรขึ้น?
“เรื่องนี้ห้ามบอกเจ้าตัวนะโว้ย!!”ก้องพูดพร้อมหันไปมองทุกคนที่อยู่รอบๆ
“เอาดิ...เห็นด้วยเลย”
“ครั้งแรกก็งี้...ชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ”
“นั่นสิ...จะเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ”
“เดี๋ยวก่อนยังไม่มีใครบอกว่าเป็นผู้หญิงสักหน่อย...อาจเป็นผู้ชายก็ได้”โน้ตหันไปแย้งเฟียสที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะเอาเป็นว่าอยากเห็นละกัน”เฟียสตอบกลับ
“ตกลงนี่มันอะไรเนี่ย?”ผมที่นั่งอยู่หัวโต๊ะถามขึ้นแต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียง...
“ความลับ!!”
“...”ผมมองผู้ชายตัวบึกๆ9คนหันมาบอกคำเดียวกันด้วยรอยยิ้มที่แสนน่าเตะ
คิดว่ามันน่ารักเหมือนที่ผู้หญิงพูดรึไง?!
“พอล่ะ...เข้าเรื่องเลยละกัน...เดี๋ยวพวกเราจะช่วยนายเองราชา”เพชรที่เห็นผมเริ่มเอือมก็กลับเข้าเรื่องทันที
“ขอบคุณ”
“อย่างแรกพวกเราขอข้อมูลหน่อยว่ารูปถ่ายที่ได้ถูกใส่มาตอนไหน?”อาร์ตเริ่มยิงคำถาม
“ไม่แน่ใจ...แต่ครั้งแรกกับครั้งที่สองดูเหมือนจะที่นี่”เมื่อนึกย้อนไปก็บอกออกไปตามที่นึกได้
“แปลว่ามีครั้งที่3?”อาร์ตถามด้วยความสงสัย
“อืม...พึ่งได้เมื่อวานตอนไปห้างแถวนี้น่ะ”
“สตอล์กเกอร์ชัดๆนี่คงตามไปทุกที่แน่ๆเลย”ต้นพูดต่อพรางหันมองซ้ายขวาเหมือนกำลังระแวงรอบกายอยู่
“ไม่น่าใช่สตอล์กเกอร์”
“อะไรที่ทำให้แน่ใจแบบนั้นราชา”อาร์ตถามต่อ
“ความรู้สึก...มันไม่ได้รู้สึกเหมือนถูกคุกคาม”ตรงข้ามกลับรู้สึกเหมือนกำลังถูกช่วยอยู่
“ถ้านายพูดเองก็คงใช่”
“อืมๆ”หลายคนก็เริ่มพยักหน้าเห็นด้วย
ที่ทุกคนเชื่อไม่ใช่เพราะเซ้นส์ผมดีแต่เพราะเคยถูกสตอล์กเกอร์ตามมาก่อนเมื่อตอนปี2 ตอนนั้นเรียกว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่รู้สึกกลัวเพราะไม่ว่าเดินไปไหนก็จะถูกจ้องถูกตามตลอดจนไม่กล้าออกไปไหนคนเดียว...ทีแรกกะจะทนจนกว่าอีกฝ่ายจะเบื่อและเลิกตามไปแต่พอเริ่มหนักเข้าก็ต้องแจ้งความและเรียกผู้ปกครองให้มาคุย
จำได้ว่าคนในตอนนั้นเป็นผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา...ถึงจะน่ารักแค่ไหนพอมาเจอแบบนี้ผมก็ขยาดเหมือนกัน จากนั้นก็เหมือนจะรู้สึกถึงความคุกคามที่ถูกส่งมาจากรอบด้านได้
“อยากให้ช่วยดูหน่อยว่าเป็นใคร...ถ่ายรูปไว้ก็ได้”ผมบอกต่อ
“ได้สิแต่วันนี้คงไม่ได้แล้วเอาไว้เริ่มแผนพรุ่งนี้ละกัน”
“ได้...ขอบคุณมาก”
เรื่องนี้คงทำไม่ได้ถ้าอยู่คนเดียว
“ไม่เป็นไร...เราเป็นเพื่อนกันนี่”
หลังจากวันที่ตกลงกันได้วันต่อมาพวกเราก็เริ่มแผนการโดยการที่ให้ผมวางกระเป๋าไว้แล้วเดินออกไปที่อื่น...บริเวณรอบๆมีเหล่ามิตรสหายคอยแอบมองอยู่แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนผ่านไปเรื่อยๆ...
1วัน
2วัน
3วัน
4วัน
เกือบอาทิตย์ผ่านไปโดยที่ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักนิดเดียว...ทุกอย่างมันเงียบมากเหมือนกับเรื่องที่ได้รูปถ่ายพวกนั้นมาเป็นเรื่องโกหกงั้นแหละ...พอมาถึงช่วงเย็นของวันที่5พวกเราก็มานั่งประชุมกันอีกครั้งด้วยใบหน้าเครียดๆ
“ทำไมไม่ออกมาล่ะ?”เป็นเต้ยที่เปิดประเด็นขึ้นมาก่อน
ตอนนี้พวกเราอยู่ที่โรงอาหารของสวนสาธารณะเดิม...วันนี้คนในกลุ่มมาไม่ครบเพราะมีหลายคนติดงานอยู่อย่างเช่นอาร์ตที่เห็นว่ากำลังไปจับตัวคนร้ายที่ไหนสักแห่งในเมืองอยู่ บนโต๊ะที่มีผู้ชายกว่า7คนนั่งอยู่มีอาหารมากมายถูกนำมาเสิร์ฟ...หลังการออกกำลังก็ต้องเพิ่มพลังงานกันหน่อย
“เพราะเต้ยทำตัวมีพิรุธแน่ๆ”ต้นพูดพรางตักหมึกทอดกระเทียมเข้าปาก
“อย่ามาโทษกันสิ....ทีตัวเองก็เอาแต่ส่งเสียงตะโกนไปมาเหมือนกันแหละ”
“แต่น้อยกว่าคนแถวนี้ละกัน”
“ว่าไงนะ?!”
“พอทั้งคู่เลย”ผมที่นั่งเงียบอยู่รีบห้ามทัพก่อนจะมีเรื่องกันไปมากกว่านี้
“เอาไงต่อดีราชา?”เพชรที่นั่งอยู่ด้านข้างหันมาถาม
“ไม่รู้สิ...”
ทำไมถึงไม่เจอตัวนะ!
“เขาอาจรู้ตัวแล้วก็ได้นะ”เฟียสพูดขึ้น
“รู้ตัว?”
“ก็ดูสองคนนั่นสิ...เล่นทำตัวบ้าๆบอๆป้วนเปี้ยนอยู่รอบกระเป๋าแบบนั้นใครเห็นก็ต้องสงสัยบ้างแหละ”เฟียสพูดต่อ
“ก็จริง”พอลองมานึกๆดูแล้วพวกเราดูจะแสดงพิรุธออกไปมากจึงมีความเป็นไปได้สูงที่อีกฝ่ายจะรู้ตัวแล้ว...
ถ้ารู้ตัวก็คงกลัวที่จะถูกเปิดเผยเลยไม่กล้าเข้าใกล้ผมแล้ว?
“...ไม่น่าทำแบบนี้เลย”ผมพึมพำออกไปด้วยความเสียดาย
ถ้าผมไม่ดึงดันที่จะตามหาตัวก็คงจะได้ภาพถ่ายพร้อมข้อความอีกหลายใบแล้ว
ดีไม่ดีอาจมีของอย่างอื่นมาให้อีก
นี่ผมกำลังทำลายแหล่งกำลังใจเพียงหนึ่งเดียวของตัวเองไปเหรอเนี่ย?!
“ขอโทษนะเว้ย!”เต้ยกับต้นพูดพร้อมกันเมื่อเห็นผมเริ่มทำหน้าเครียด
“ช่างมันเถอะ”ไม่ใช่ความผิดของใครถ้าจะโทษคนที่ผิดก็คือตัวผมเองที่คิดบ้าๆแบบนี้ขึ้นมา
“เอางี้ไหมราชา”
“อะไร?”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองโน้ตที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ลองปล่อยไปไหม...ไม่ต้องตามหรือเฝ้าอะไรเพราะการที่เรามัวมานั่งจับพิรุธอยู่แบบนี้มันทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าเข้าใกล้ ถ้าเราปล่อยสบายๆอาจจะโอเคก็ได้”
“ไม่คิดว่ามันสายไปแล้วเหรอ?”พอลองคิดว่าคนที่เฝ้ามองเป็นตัวเองแล้วเห็นหลายคนกำลังคิดจะจับตัวเองอยู่ก็คงไม่กล้าแม้แต่จะเฉียดเข้าใกล้แล้ว
“ลองดูก็ไม่เสียหายนี่...ตอนนี้เราไม่มีไรจะเสียแล้ว”
“ก็จริง”...ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว
ไม่อยากเจอก็ได้แต่อย่างน้อยก็ช่วยแสดงตัวว่ายังสนใจกันอยู่หน่อยเถอะ...
คุณช่างภาพ
หลายวันต่อมาธรณินทร์ก็เข้ามาจัดการงานในบริษัทเหมือนปกติพอถึงช่วงเลิกงานก็ตรงไปยังสวนสาธารณะที่นัดเจอกับเพื่อนๆ...ในวันนี้จะเปลี่ยนจากเล่นบาสไปเล่นเทนนิสแทนซึ่งผมก็ตกลง ถ้าเป็นกีฬาที่ใช้ลูกในการเล่นผมก็เล่นได้เกือบทุกอย่าง
ก่อนที่จะไปยังสนามเทนนิสร่างสูงโปร่งก็หยุดพักกดน้ำที่ตู้กดน้ำด้านข้างโดยวางกระเป๋าเป้ใบโปรดไว้ด้านข้าง...บรรยากาศช่วงเย็นดูจะร้อนมากกว่าปกติเหมือนภายในใจผมที่รู้สึกหดหู่เล็กๆที่ไม่ได้ภาพถ่ายที่อยากได้สักที
“ปวดหัวจังเลย”ผมพึมพำเบาๆพรางใช้มือตัวเองยันตู้กดน้ำไว้
ไอร้อนที่สัมผัสได้ทำให้เกิดอาการมึนหัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว...อาจเป็นเพราะพึ่งออกมาจากรถที่เปิดแอร์เย็นช่ำเลยทำให้ร่างกายปรับตัวไม่ทันก็ได้
“...สนามเทนนิสสินะ”พอเริ่มหายปวดหัวก็ก้าวไปยังสนามเทนนิสต่อโดยลืมไปว่ายังไม่หยิบกระเป๋าเป้สีดำใบโปรดของตัวองไปด้วย
“มาเร็วนี่”เสียงทักจากเพชรทำให้คนที่เดินเข้าไปในคร์อดส่งยิ้มกลับไปให้
“ไม่เท่าคุณผู้จัดการหรอกครับ”ผมตอบกลับไปแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
การเล่นเทนนิสครั้งนี้ผมยืมไม้จากเพชรซึ่งมีบ้านเป็นร้านขายอุปกรณ์กีฬาขนาดใหญ่...ความจริงไม้เทนนิสที่บ้านก็มีแต่ผมไม่อยากกลับบ้านไปเจอพ่อเท่าไหร่เลยขอยืมจากเพื่อนนี่แหละดีที่สุดแล้ว
“แขวะกันจริงนะ”อีกฝ่ายว่าแล้วยื่นแล็กเก๊ตมาให้ผม
“เพื่อนได้เลื่อนขั้นก็ต้องแสดงความยินดีสิ”ผมบอกออกไปตามตรง...เพชรพึ่งได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการแผนกเมื่อสองวันก่อน ด้วยความที่เป็นเพื่อนสนิทเลยพาไปเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่โดยมีคนพ่วงมาด้วยอีกหลายคน
งานฉลองก็ต้องมีคนเยอะๆสิถึงจะสนุก
“เออๆ...ว่าแต่กระเป๋าใบโปรดอยู่ไหนล่ะ?”
“...”ทันทีที่ได้ยินคำถามผมก็มองไปยังไหล่ของตัวเองที่ควรจะมีกระเป๋าเป้สีดำสะพายอยู่แต่ตอนนี้กลับไม่มี
หายไปไหน?
“ราชา!”เสียงตะโกนของต้นและเต้ยดังขึ้นพร้อมกันพร้อมกับในมือของทั้งคู่ที่มีกระเป๋าเป้สีดำของผมติดมือมาด้วย...พอเห็นกระเป๋าของตัวเองก็เหมือนจะนึกได้ว่าลืมไว้ที่เครื่องขายน้ำอัตโนมัตินี่นา
“กำลังหาอยู่พอดีเลย...ขอบใจ”เจ้าของกระเป๋าเดินเข้าไปหาคู่แฝดที่ดูจะตื่นเต้นกับอะไรสักอย่างก่อนจะเอากระเป๋าของตัวเองคืนมา
“ราชา...ราชาโว้ยยย!!”เต้ยจับไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้แน่นก่อนจะเขย่าแรงๆ
“อะไร?...หิวข้าวเหรอ?”
“ไม่ใช่ๆ...คือเมื่อกี๊พวกเราเพิ่งมาถึงแล้ว...แล้วเห็น...”เต้ยพูดติดขัดจนคนที่ยืนฟังอยู่ถึงกลับขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
“ใจเย็นสิ...มีไรว่ามา”เพชรที่เห็นก็เดินตามมาสบทบด้วยอีกคน
“พอเลยเดี๋ยวพูดเอง...พวกเราเห็นคนกำลังใส่อะไรลงไปในกระเป๋าของนายด้วย”ต้นที่ทนไม่ไหวออกตัวพูดแทนพร้อมผลักพี่ชายตัวเองไปด้านข้าง
“ห๊ะ?...เห็นอะไรนะ?”ที่ได้ยินเมื่อครู่คือเห็นคนใส่ของลงมาในกระเป๋า?
กระเป๋าผม?
“บอกว่ามีคนใส่ของในกระเป๋าแกไงราชา!”เต้ยที่ตั้งสติได้ตะโกนขึ้น
“...”เจ้าของกระเป๋าถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้ยินประโยคนั้นชัดๆอีกครั้ง
มือทั้งสองข้างที่ถือกระเป๋าอยู่กำแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัวก่อนที่ดวงตาคมสีน้ำตาลจะก้มลงมองกระเป๋าใบโปรดในมือด้วยความรู้สึกตื่นเต้น...คำพูดที่ว่ามีคนเอาของใส่ในกระเป๋าตนคิดได้เพียงแค่คนเดียวที่จะทำแบบนั้น
เกือบอาทิตย์ที่พยายามตามหาแต่ก็ไม่พบเลยแม้แต่ร่องลอย
แต่พอวันหนึ่งที่ล้มเลิกกลับได้รับของอย่างงั้นเหรอ?
“รีบๆเปิดสิราชา”เพชรที่อยู่ด้านข้างตบไหล่ผมเบาๆเป็นการเร่ง
“..อ่อ...อืม”ผมพนักหน้าขึ้นลงก่อนจะเปิดกระเป๋าใบดำออกอย่างช้าช้าโดยมีศีรษะของผู้ชายสี่คนก้มลงไปมองของที่อยู่ภายในพร้อมกัน
มือของผมล้วงเข้าไปหยิบถุงบางอย่างที่อยู่ภายออกมาก่อนจะชูขึ้นให้อีกสามคนได้เห็นชัดๆ
“ถุงอะไรน่ะ?...ขยะ?”
“บ้าสิ!...ใครจะเอาขยะมาใส่เล่า!”ต้นหันไปด่าพี่ชายที่พูดก่อน
“อ้าว...ก็เห็นเป็นถุงสีขาวแบบนี้ก็คิดว่าเป็นขยะสิ”
“พอทั้งคู่แหละ...เปิดดูเลยราชา”เพชรหันไปบ่นฝาแฝดก่อนจะหันมาบอกผม
“อืม”ผมพยักหน้ารับก่อนจะเปิดถุงพลาสติกสีขาวขุ่นที่ถูกมัดอยู่ออกดูสิ่งที่อยู่ภายในด้วยหัวใจที่เริ่มเต้นเร็วขึ้น...ไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ข้างในคืออะไรแต่สิ่งที่รู้แน่ๆคือคนที่ให้ถุงนี้ยังไม่ได้หนีไปไหน
ของที่อยู่ภายในมีสามอย่างจากที่มองลงไป...อย่างแรกที่เห็นชัดคือกระป๋องของน้ำอะไรสักอย่างและพอหยิบขึ้นมาก็รู้ว่าเป็นเครื่องดื่มชูกำลังสำหรับนักกีฬาที่ยังเย็นๆอยู่
อย่างที่สองคืออะไรสักอย่างที่เป็นซองสีขาวมีลักษณะเป็นแผงคล้ายแผงยาและเมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เป็นอย่างที่คิดยาพาราหนึ่งแผงถูกใส่เอาไว้ข้างๆกระป๋องเครื่องดื่มชูกำลัง
อย่างสุดท้ายคือรูปถ่ายที่ถูกใส่ไว้ในถุงพลาสติกเพื่อกันน้ำเข้าไป...ผมหยิบรูปนั้นออกมาก่อนจะพลิกดูรูปวิวจากมุมสูงที่ถ่ายลงมาเห็นตึกมากมายที่เรียงรายกันอยู่ด้านล่างโดยมีเสาธงอยู่ตรงกลางและด้านหลังก็มีข้อความเขียนอยู่เหมือนเคย...
‘เห็นบ่นปวดหัวเลยซื้อยามาให้...เล่นกีฬาก็ดีแต่รักษาสุขภาพด้วยนะราชา’
“วิ๊วว!...ข้อความหวานมาก...เพื่อนเราโดนจีบแหงๆ”เต้ยที่ชะโงกมาอ่านก็ความก็พูดขึ้นก่อนจะส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้
“จีบที่ไหนกัน...”เท่าที่อ่านไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบโดนจีบเลย...ความรู้สึกที่สัมผัสได้คือความห่วงใยจากเจ้าของของพวกมันเท่านั้น
“แต่น่าเสียดาย...”
“เสียดายอะไรเต้ย?”ผมหันไปถามเพราะอีกฝ่ายเริ่มทำท่าทางแปลกๆ
“ก็...”
“ก็คงที่ใส่ของพวกนี้เป็นผู้ชายน่ะสิ!”ยังไม่ทันที่เต้ยจะได้พูดต้นก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
“...ผู้ชาย?”คนที่ส่งของพวกนี้มาให้คือผู้ชาย?
น่าแปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกผิดหวังอย่างที่ควรเป็นเลยสักนิด
“ใช่ๆ...เป็นผู้ชายที่สูงประมาณไอ้ก้อง...ผมสีน้ำตาลแล้วก็ใส่แว่นด้วย”เต้ยอธิบายลักษณะมาให้ฟัง
“มีรูปไหม?”คำอธิบายแบบนั้นมันกว้างไป
“ไม่มีหรอกพวกเราแค่เห็นโดยบังเอิญเท่านั้น...พออีกฝ่ายใส่ของในกระเป๋าเสร็จก็รีบวิ่งไปเลย”
“อ้อ...ที่คอมีกล้องถ่ายรูปห้อยอยู่ด้วย...อาจเป็นช่างภาพก็ได้นะ”ต้นบอกเมื่อนึกอะไรได้
“ช่างภาพ...”งั้นคงไม่แปลกที่รูปทุกรูปจะออกมาสวยงามแบบนี้สินะ
“ว่าแต่รูปนี่ดูคุ้นๆนะ”เพชรที่เงียบไปพูดขึ้นพรางมองภาพถ่ายที่ผมถืออยู่ในมือ
“จะว่าไปก็ใช่นะ...แถวนี้เหมือน...อืม...”ต้นเองก็เข้ามาช่วยออกความเห็นอีกคน
“โรงเรียนสหศึกษา”
“ใช่ๆ...ใช่เลย...จำได้ว่าเคยเข้าไปแล้วแบบนี้เลย”ต้นกับเพชรเริ่มพูดคุยกันท่ามกลางความเงียบของผมที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดี...
แค่ได้ภาพถ่ายอีกครั้งก็ถือเป็นเรื่องดีมากแล้ว
ถึงจะมีหลายอย่างที่อยากถามก็ตาม...
อยากรู้ว่าที่หายไปเกือบอาทิตย์ไปทำอะไร
อยากรู้ว่าถ่ายรูปสวยๆแบบนี้ออกมาได้ยังไง
อยากรู้ว่าที่ทำอยู่นี่อีกฝ่ายคิดอะไรกับตนไหม
และก็อยากรู้ว่าอีกฝ่ายทำอะไร...ทำไมถึงทำให้ผมมีกำลังใจได้เพียงแค่มองภาพถ่ายหรือของที่ได้รับมาเท่านั้น
“แปลว่าเขาอาจอยู่ใกล้ๆก็ได้นะราชา”เพชรหันมาบอก
“อยู่ใกล้เหรอ...”ก็มีความเป็นไปได้สูงนะ
“เรื่องนั้นช่างก่อน...ตอนนี้มีเรื่องที่คาใจสุดๆเลย”
“เรื่องอะไรเพชร?”
“ทำไมอีกฝ่ายถึงให้ยาพารามาล่ะ?...นายบ่นว่าปวดหัวเหรอ?”คำถามนั่นทำให้ผมขมวดคิ้วทันที
จะว่าไปผมบ่นว่าปวดหัวตอนที่ยืนอยู่ที่เครื่องกดน้ำอัตโนมัตินี่...หมายความว่าอีกฝ่ายอยู่แถวนั้นแล้วได้ยินสิ่งที่ผมพูดเลยไปซื้อยามาให้แบบนั้นใช่ไหม?
“...บ้าเอ้ย!”ทำไมไม่มองรอบๆให้ดีกว่านี้นะ...ถ้าจะให้ได้ยินสิ่งที่พูดแปลว่าต้องอยู่ใกล้พอสมควร ในระยะแค่นั้นคงมีไม่กี่คนแต่ผมกลับจำไม่ได้เลยสักคนเดียว
“ราชา”
“คงเป็นเพราะคำบ่นพึมพำว่าปวดหัวตอนซื้อน้ำน่ะ”เสียงทุ้มตบกลับไป
“แปลว่าเขาต้องเป็นห่วงนายมาก”เพชรพูด
“คงใช่”
อยากขอบคุณแต่ก็ไม่มีโอกาสได้พูด
“งั้นถ้านายลองตะโกนออกไปว่าปวดท้องไม่แน่ว่าอาจมียาธาตุน้ำขาวมาใส่ไว้ในกระเป๋าก็ได้นะ”เพชรออกความเห็นอีกครั้งและความเห็นนั่นทำให้ผมเริ่มนึกอะไรขึ้นมาได้
ครั้งแรกที่ได้รูปจำได้ว่าตัวเองพูดว่ามีเรื่องเครียด
ครั้งที่สองที่ได้ก็บ่นว่าหิวน้ำ
ครั้งที่สามก็หงุดหงิดจนต้องทะเลาะกับพ่อในห้องน้ำ
และครั้งที่สี่หรือก็คือวันนี้ผมบ่นว่าปวดท้อง
ทุกอย่างมันเกี่ยวข้องกันหมด...เป็นไปได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยากก้าวก่ายผมมากจนเกินไปเลยให้ของเฉพาะตอนที่ผมกำลังรู้สึกแย่หรือต้องการของสิ่งนั้น หมายความว่าตลอดหลายวันที่ไม่ได้ของอะไรก็เพราะผมไม่ได้พูดบ่นหรือบอกว่าเครียดอะไรสินะ
นั่นหมายความว่าถ้าผมบ่นว่าเครียดก็จะได้ภาพถ่ายพวกนั้นอีกใช่ไหม?
ไม่สิ...
อย่างที่เคยคิดว่าอีกฝ่ายไม่ใช่สตอล์กเกอร์เพราะงั้นคงไม่ตามตลอดเวลา...ส่วนมากที่ได้ของก็เป็นสวนสาธารณะแห่งนี้แปลว่าเป็นสถานที่ที่อีกฝ่ายมาบ่อย...
ผมที่เริ่มคิดอะไรบางอย่างได้ก็คลี่ยิ้มออกมาก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ...
“...พรุ่งนี้จะลองแกล้งป่วยดูละกัน”
...........................................................................................
สวัสดีค่ะ
มาอัพต่อแล้วนะคะ
สำหรับใครที่คาดว่าตอนนี้ทั้งคู่จะได้เจอกันต้องขออภัยด้วยนะคะ
อยากลองแต่งฉากที่พระเอกเราแอบเหงาเวลาไม่ได้รูปถ่ายจากข้าวจ้าวดูสักครั้งค่ะ(ตอนนี้ก็สมใจแล้ว)
ในตอนหน้ารับรองว่าเจอกันแน่นอนค่ะ
แต่จะเจอแบบไหน? ยัง?
ราชาเองก็ดูเหมือนจะมีแผน?
เอาเป็นว่ารอติดตามในตอนต่อไปดีกว่าค่ะ
มีหลายคนที่พึ่งเข้ามาอ่านผลงานเราเป็นเรื่องแรกเลยกังวลเรื่องดราม่า
ขอบอกเลยค่ะว่าไม่มีหรอกค่ะ
เราไม่ชอบทั้งอ่านและเขียนแนวที่ดราม่ามากนัก
ตัวเราคิดว่าการแต่งนิยายคือการคลายเครียดจึงจะแต่งในแนวหวานๆและฟินเพื่อจะได้ยิ้มออก...
และหวังว่าจะทำให้ทุกคนที่อ่านยิ้มตามไปด้วยนะคะ^^
สำหรับทุกคอมเม้นท์ที่แนะนำ ติชมและช่วยแก้คำผิดต้องขอขอบคุณมากๆค่ะ
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังที่มีให้นะคะ
บ๊ายบาย :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
กรีดร้อง
แปะไว้ก่อน ขออ่านแปปปปปปส์
********
อุแหม่ ข้าวจ้าวนี่มีสกิลจืดจางเหรอคะ หรือเป็นเพราะราชาไม่สนใจรอบข้างอยุ่แล้วตั้งแต่แรก??
น่าจะให้ข้าวจ้าวรู้ทันแผนนะ เป็นคุณผีผู้ลึกลับต่อไปอีกหน่อย หึหึ :hao7:
-
กรี้ด. ตอนหน้าเจอแล้ว
แกล้งป่วยเลยเหรอก็ดีสิแต่เพื่อนๆต้องหลบให้มิดเลยนะ
นี่แหละจะได้ไปเปิดตัวกับพ่อ :mew1:
-
โอ๊ยยยยยยยย อัดอั้นมากค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดด ราชาจ๋า เธอโดนล่อลวงให้ติดกับแล้วรู้รึเปล่า 55555 จริงๆนี่เรากำลังคิดว่าราชาแอบชอบบุคคลปริศนานี่ไปแล้วแน่ๆค่ะ คุณเพื่อนแต่ละคนนี่ก็เหลือเกิน ไปแกล้งคนหล่อทำไมมม คนหล่อกลุ้มใจ น่ารักกกก คือมุมนี้ของราชามุ้งมิ้งมาก เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนหล่อเครียดเราถึงได้มองว่าน่ารัก แอร๊ยยย แต่เอาจริงๆนะคะ คุณเพื่อนแต่ละคนนี่เต็มใจช่วยมาำอ่ะ เรารู้ว่าราชาอิจาคู่แฝดมากแน่ๆ อดนะคะ อดดดดด 5555555 น้องข้าวจ้าวถึงจะได้ออกมาแค่คำบอกเล่าก็ยังน่ารักก น่ารักตรงรีบวิ่งหนีไปนี่แหละค่ะ โอ๊ยย คนขี้อายของเค้าาาาา :mew1:
เรารอตอนต่อไปนะคะ รอดูว่าเค้าจะเจอกันยังไง งื้ดดดดดดด เขินล่วงหน้า :mew3:
ปล. เราเจอคำผิดนิดนึงนะคะ
ฉันให้เวลาอีแค่สองเดือน >> อีก
อย่าพึ่งพูดทั้งที่ไม่มีหลักฐานสิ >> เพิ่ง
นั่นลูยากูซ่าของแท้เลย >> ลูก
ผมไม่เห็เข้าใจสักนิด >> เห็น
คือเมื่อกี๊พวกเราพึ่งมาถึง >> เพิ่ง
-
o13 จับให้ได้น่ะ ราชา
-
ลุ้นๆ ให้ราชาหาตัวคนที่ห่วงใยแต่ไม่แสดงตัวออกมาให้เจอนะ
แต่อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย ถึงราชาจะรู้แล้ว แต่จะสานสัมพันธ์กันยังไงเนี่ยสิ
ขอบคุณครับ
-
เตรียมตะคุบ
-
เรื่องน่าร้ากกกก
-
หนูข้าวจ๋าาา มีคนจะแกล้งป่วยด้วยล่ะ
55555
-
:mew3: :mew3: ชอบเนื้อเรื่องแบบนี้ แอบรัก 55555 เค้ามาไรท์ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนร้า ^^ :laugh: :laugh:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ราชาที่แกล้งป่วยจะได้เจอกำลังใจส่วนตัวไหมหนอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้สองคนนี้เจอกันเร็วๆจัง :katai2-1:
ชักจะรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วสิ
-
ง่าาา มุมมองของราชาก็ดีงามพระรามห้ามากเลยยยย รักเขาตรงๆ แต่ตัวเราไม่รู้ 5555555555 เขินนนนนน
-
ลุ้นๆอยากให้ราชาเจอเร็วๆ
จะแกล้งป่วยก้แกล้งป่วยให้เหมือนจริงนะราชา :hao3:
มาต่ออีกไวๆน้าาา
:mew1: :mew1:
-
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งติดอ่าาา อ่านแล้วไม่เครียด ใสใสวัยรุ่นชอบมากกก
เอาใจช่วยให้ราชาเจอนายเอกเร็วๆ
-
รอ รอเขาเจอกันนนนนนน
-
อ่านไปก็ลุ้นไปค่ะ ว่าจะเจอกันหรือเปล่า
การแอบมอง แอบให้กำลังใจอย่างนี้ คนรับคงรู้สึกดีเนอะ :-[
-
รอลุ้นว่าราชาจะใช้วิธีไหนล่อข้าวจ้าวออกมาน้าาาาาา
-
โคตรจะฟินเลยยยย~~~ แก้มปริจะแตกแล้วววว~~~ ราชาาาาาาา~~~ โอ๊ยยย น่ารักกันไปแล้ว :hao7: :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อล้าวววววววว อุ้ยเขินนนนตอนหน้าจะเจอกันล้าวว ราชาต้องขุดมารยาร้อยเล่มเกวียนมาใช้ดักข้าวเจ้าล้าวล่ะ :hao6: :hao6: รออย่าใจจดจ่อเล่ยค่าา :-[ :impress2:
-
:mew3: กรี้ดด ตามจับตัวให้ได้เร็วๆนะราชา
-
รอลุ้นเมื่อไหร่เค้าจะเจอกัน >///<
-
รอดูราชาเเกล้งป่วย :katai5:
-
ฮ่าๆๆๆๆ มาต่อแล้ว ยิ่งอ่านมากเท่าไรรู้ได้ว่ามันยิ่งทำให้มีความสุขตามไปด้วย อ่านไปนี่ยิ้มไม่หุบเลย ถ้าเจอตอนคนเยอะๆเขาจะหาบ้าหรือเปล่าเนี่ย ที่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว 5555
-
:hao7: งืออออออ
นี่จินตนาการตอนที่สองคนเจอกันไปเรื่อยเลย
ตื่นเต้น โอ้ย ตื่นเต้น อยากรู้ไวๆ
อยากให้ได้เจอกันซักที รอนะคะ
-
ลุ้นๆให้เจอกันเร็วๆ :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดด ฟินเฟ่อร์555
แกล้งป่วยหนักๆเลยนะราชา :hao7:
-
:haun4: น่ารัก
-
อยากอ่านตอนหน้าแล้วอ่ะ
อยากรู้ว่าเมื่อราชาแอบมารยา
คนน่ารักอย่างข้าวจ้าวจะตกหลุมมั้ยน้อ
ขอให้เจอกำลังใจหนึ่งเดียวเร็วๆนะราชา
-
ข้าวจ้าวจะหลงกลไหมนะ
-
จะโดนจับได้แล้ว
:m18:
-
เกมไล่จับเริ่มขึ้นแล้ว พวกราชาเยอะนะ
แต่ละคนไม่ธรรมดา
ข้าวจ้าวจะรอดไหม
-
ไม่ตกใจ...เพราะใจรับเขาได้สินะ ราชา
ตอนหน้าจะเจอกันแล้วอะ ลุ้น ๆ
-
ราชาแกล้งป่วยให้หนัก
เผื่อคนใจดีจะพาส่งโรงพยาบาล
ทีนี้แหละ จับได้แน่ๆ หุหุ
-
สนุกๆๆ ชอบ
-
มาตามอ่านด้วยคนค่ะ
สนุกมาก เนื้อหาน่าสนใจ
ชอบแนวนี้ ละมุนมากกก
:-[ :-[ :-[
-
โอ้ยยย มันอบอุ่นปนฟินอ่ะ
คราวนี้แหละ พ่อนายเอกตัวน้อยจะโดนพ่อพระเอกสุดหล่อจับได้รึเปล่านะ ลุ้นๆๆๆ
-
แกล้งป่วย? แบบจะแกล้งทำเป็นมึน ซวนเซจะล้มเพื่อให้เขาออกมารับตัวเราเอาไว้งี้เหรอ?
//มโนไปไกลมาก 555555
-
น่ารักมากกกกกก ไม่อยากให้เขาเจอตัวกันเลยแหะ แบบนี้มันน่ารักดี 55555
-
ราชารู้ตัวคนทำแล้วววววววว
ข้าวจ้าวระวังตัวไว้ได้เลยนะ อิอิ
-
น้องจ้าวจะรู้ตัวมั้ยเนี่ย
ราชันอยากเจอแล้ว
-
จะแกล้งป่วยด้วยอะ อ๊ายๆๆๆ :hao7:
-
อยากให้มาต่อไวๆ..
ชอบเรื่องนี้มากๆ แอบลุ้นให้เจอกันตลอดเลย..
:o8: :-[ :o8:
-
คือ อยากจะบอกว่า เขิลตั้งแต่ตอนแรกที่อ่านเลยอะ 5555 นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้
-
อยากให้เค้าเจอกันแล้ววววว >~<
-
มาต่อเลยได้ไหม ~~~ :katai4:
-
มารอดูคนแกล้งป่วยดีกว่าาา :hao7:
-
หนีตามมาจากอีกที่ ติดตามในนี้น่าจะง่ายกว่า
//รอราชาแกล้งป่วย ข้าวจ้าวจะทำยังไงนะ ^^
-
รอติดตามค่ะ :pig4:
-
เพิ่งตามมาเจอเรื่องนี้จากห้องกระทู้แนะนำค่ะ (ขอบคุณคนที่ไปแนะนำด้วยนะคะ ><)
จริงๆอ่านถึงตอนล่าสุดมาซักพักแล้วแต่ยังไม่มีเวลานั่งว่างๆมาเม้นซะที จนกระทั่งวันนี้นี่แหละค่ะ
อยากบอกว่าเราอ่านซ้ำหลายรอบมากกกกกกกกกกกกก จริงๆ มีอยู่แค่สี่ห้าตอนนี่แหละก็อ่านไป T T
คือชอบมากเลยค่ะ ชอบทั้งบรรยากาศ ทั้งข้าวจ้าวแล้วก็ราชาด้วย .. คือเป็นการแอบรักที่เราติดตามดูแล้วรู้สึกมีความสุขไปด้วยเลย
ข้าวจ้าวน่ารักมากกกกก อิจฉาราชาแรงมากเลยค่ะ >____< ~
ส่วนราชาเราก็ชอบนะ พระเอกแบบนี้หายากมากค่ะ 555555 ปกติถ้าเป็นพวกฮอตๆก็จะเป็นแนวเพลย์บอย คบไปเรื่อยๆ
ไม่ก็เย็นชาไปเลย แต่ราชานี่มาแบบ ไม่ได้ปิดใจนะ แค่ยังไม่เจอใครที่ 'ใช่' เท่านั้นเอง แถมยังปฏิเสธทุกคนเลย
แบบนี้น่ารักมากเลยค่ะ พอมาคบกันคนที่เป็นแฟนจะได้ไม่กังวลด้วย ส่วนเพื่อนๆในแก๊งก็ฮามาก 5555555555
แอบสงสารราชาเลยอ่ะที่เป็นคนเดียวที่ยังไม่รู้ตัว - . -
จะรอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะะะ ~ ชอบเรื่องนี้มากจริงๆฮือ ; - ; มันน่ารักสุดๆเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L2:
-
วันที่5จงมา โอมเพี้ยง :z3:
-
แกล้งป่วยเลยย
-
คิดถึงเรื่องนี้แหล่ะ
-
:hao4: เดี๋ยวได้เจอกันแล้ว 555
-
พ่อคุณ ยังไม่ทันเจอหน้ากันเลย แกล้งป่วยใส่ซะแล้ว555555 พระเอกน่ารัก สุภาพบุรุษมากค่ะ รักเลย ผู้ชายในอุดมคติ (นักเขียนก็ด้วยค่ะ โนดราม่า เราติดทุกเรื่องเลย ฟินมาก ทำเรายิ้มได้ทุกเรื่องเลย)
ส่วนจ้าว น่ารักเหมือนกันเลยยยย อยากหยิกแก้มยังไงไม่รู้สิ นิสัยก็น่ารัก เป็นคนดีศรีสังคมมากมาย กริ๊ดค่ะ ติดตามๆ
ขอบคุณมากค่ะ ป.ล. รอหนังสือยูเซอยู่น้า55555
-
ละมุนมาก อ่านไปยิ้มไปจนปวดแก้มเลย :o8:
-
กลับมาอ่านอีกรอบเลยกลับมาเม้นอีกรอบ (พอดีเพิ่งนึกได้เพิ่มค่ะ /อะไรคือความติ่งแรง 55555555)
คือจริงๆสำหรับเราสองคนนี้ยังไม่ต้องเจอกันก็ได้นะคะ คือเราไม่เบื่อการดำเนินเรื่องเลยซักนิด
อ่านแล้วเป็นแนวลูกกวาด ยิ้มๆ เขินๆ Slice of life สุดๆ ชอบแนวนี้เลยค่ะ ><
ค่อยๆลุ้นตามไปด้วยด้วยซ้ำ .. แต่ถ้าเจอกันก็โอเคนะคะ ยังไงก็จะรออ่านค่าาา <3
-
อู้วววววว คนแต่งคนเดียวกับเซโคร :impress2: คนแต่งนี้เก่งจิมๆแต่งเรื่องไหนก็ทำให้เราติดได้ :katai2-1:
-
รออออออ
-
เมื่อไหร่จะมาน้ออ :hao5:
-
:mew3:
เมื่อไรจะมา
กลับมาอ่านไปสองรอบแล้ว
-
สนุกมากกกกกกกกกก อ่านไปยิ้มไป นายเอกเรื่องนี้น่ารักมาก ๆ ค่ะ พระเอกก็นิสัยดีมาก นาน ๆ จะเจอพระเอกนิสัยดี ๆ 5555+
-
น่ารักมากก สนุก บรรยายได้ดี
-
:hao7: งื้ออออ อนากอ่านแล้ววว ติดตามมม เนื้อเรื่องน่ารักอ่านไปยิ้มไป
-
เค้ารอตัวเองที่ท่าน้ำทุกวันเลยนร้า 55555555 :hao5: :hao5: คิดถึงราชาา :hao4: :hao4:
-
:)
-
ชอบมากกกกเลยค่ะ เนื้อเรื่องละมุนมากเลย ดีใจด้วยที่ไม่ค่อยมีดราม่า เราก็ชอบนิยายที่อ่านแล้วยิ้มตามเหมือนกันค่ะ เรื่องนี้เป็นต้นเลยย
ชอบที่ราชาแอบใจหายตอนนึกว่าจะไม่ได้รูปอีก แต่เราชอบตอนที่เพื่อนๆแซวนางมากเลย อ่านแล้วนึกถึงเด็กๆที่แซวเพื่อนตอนเพื่อนเริ่มจะจีบสาว แถมนึกถึงผู้ชายตัวใหญ่ๆสิบคนป้วนเปี้ยนที่กระเป๋าแล้วฮา
ตื่นเต้นมากที่ตอนหน้าเค้าจะเจอกันแล้วว :hao5: งือวว เขินล่วงหน้าไปแล้ว 5555
-
รอ วันมาเจอกันๆ ฮิ้วๆ
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่5
การรับงานถ่ายภาพนอกสถานที่เป็นสิ่งที่เหนื่อยที่สุดตั้งแต่ทำงานมาเลย...ต้องเตรียมตัวตั้งแต่ตอนเช้าเหมือนนักเรียนคนอื่นที่ต้องเข้าแถวตอน8โมงทั้งวรานนท์และเจ้าของร้านอย่างอาวิก็ต้องมาเช้าพอๆกันเพราะพอเลิกแถวก็มีการจัดตารางให้ถ่ายต่อทันทีแถมยังมีเวลาพักแค่ตอนทานข้าวกลางวันเท่านั้นเอง
ทำให้เกือบอาทิตย์ที่ผ่านมาผมไม่ได้ไปไหนนอกจากมาถ่ายรูปที่โรงเรียนสหศึกษาแล้วกลับไปนอนพักที่บ้านเป็นแบบนี้มาเกือบอาทิตย์จนในที่สุดทุกอย่างก็เสร็จหมดแล้วเลยได้แวะไปที่สวนสาธารณะที่ไม่ได้ไปมาเกือบอาทิตย์สักหน่อยแต่ใครจะคิดละว่าในขณะที่กำลังถ่ายภาพสนามเปตองจากด้านข้างของเครื่องขายน้ำอัตโนมัติจะได้เจอคนที่ไม่ได้เห็นหน้ามานานอย่างราชา
ท่าทางของเขาดูไม่ค่อยดีจนต้องเงี่ยหูฟังจนได้ใจความว่าอีกฝ่ายกำลังปวดหัวและด้วยความโชคดีหรือพระเจ้าประทานพรมาให้ก็ไม่รู้ทำให้ดวงตาสีเขียวปนเทาเหลือบไปเห็นกระเป๋าเป้สีดำของราชาวางอยู่ด้านข้างพอดี นั่นทำให้ผมตัดสินใจไปซื้อยาพร้อมกับเครื่องดื่มชูกำลังใส่ลงไปให้แต่ถ้าใส่ลงไปเลยก็กลัวกระเป๋าจะเปียกเลยหาถุงใส่ให้พร้อมกับรูปภาพที่ถ่ายจากมุมสูงของโรงเรียนที่พึ่งอัดเสร็จ
ไม่รู้ว่าเขาจะรำคาญผมไหมที่ทำอะไรแบบนี้ไปตั้งหลายครั้ง
อยากจะหยุดแต่พอเห็นบ่นว่าไม่สบายมันก็เกิดเป็นห่วงขึ้นมา
“อื้ม...สบายตัวจังเลย”ผมพูดเสียงดังพร้อมยืดตัวขึ้นจนสุดหลังจากที่พึ่งอาบน้ำเสร็จใหม่...เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นที่ถูกใส่แทนชุดนอนจนกลายเป็นเรื่องปกติเลิกขึ้นเล็กน้อยจากการยืดตัว
ครืดดดด~
เสียงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ดวงตาสีเขียวปนเทาหันไปมองซ้ายขวาเพื่อหาโทรศัพท์ของตนก่อนจะเดินไปยังโต๊ะคอมที่จำได้ว่าวางเครื่องมือสื่อสารไว้ที่นั่น
“ครับแม่”ผมรับสายทันทีเมื่อรู้ว่าใครโทรมาหากลางดึกแบบนี้
(ข้าวจ้าว...เป็นไงบ้างลูกไม่โทรมาตั้งนานแม่เป็นห่วงนะ)เสียงจากปลายสายแสดงถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
“พอดีติดงานนอกสถานที่เลยไม่ค่อยมีเวลา...ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อไปนะครับ”ผมอธิบายให้ปลายสายฟัง
(ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...ข้าวสวยถามถึงพี่ชายว่าเมื่อไหร่จะกลับมาสักที)
ข้าวสวยที่แม่พูดถึงคือน้องสาวที่ผมเคยบอกไปว่าตอนนี้เรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่6...อีกเทมอเดียวก็จะจบแล้วเห็นว่ากำลังจะสอบชิงโควตาที่หมาวิทยาลัยเดียวกับผมอยู่แต่ไม่รู้ว่าจะได้ไหม
“ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างเลยครับ...ถ้าว่างเมื่อไหร่จะติดต่อไปนะครับ”สายตาผมเลื่อนไปมองปฏิทินที่แขวนอยู่ตรงผนังก่อนจะตอบปลายสายไป
(อย่าหักโหมงานมากนักนะลูก...ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องส่งเงินมาให้ทุกเดือนก็ได้)
“พูดอะไรแบบนั้นครับ...ผมอยู่สุขสบายดีแม่ไม่ต้องห่วงนะส่วนเงินที่ผมส่งไปถ้าไม่ได้ใช้ก็เก็บไว้เป็นค่าเทมอข้าวสวยก็ได้”
(จ้าพ่อลูกชาย)
“คิดถึงแม่นะครับ...คิดถึงพ่อกับน้องสาวด้วย”ผมบอกพร้อมกับถอดสายตาไปยังหน้าต่างที่ปรากฏภาพของท้องฟ้ายามราตรีที่มืดมิดจนแทบมองไม่เห็นดาว
(คิดถึงข้าวจ้าวเหมือนกัน...มีอะไรโทรมาบอกแม่บ้างนะ)
“ครับแม่...ฝันดีครับ”
(ฝันดีข้าวจ้าว)
พอวางสายจากแม่ผมก็ล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า...ความเหนื่อยที่มีมันมากพอจะทำให้สลบไสลไปได้ง่ายๆแต่พอภาพของราชาปรากฏขึ้นมาในหัวความง่วงที่มีก็กลับหายไปซะอย่างนั้น
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ได้อยู่ใกล้ๆโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว
ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกไหม...คงไม่บ่อยที่ราชาจะลืมกระเป๋าเป้ไว้โดยที่ผมอยู่แถวนั้นบ่อยๆหรอกยิ่งหลังจากลืมแล้วเจอของที่ใครก็ไม่รู้ใส่เอาไว้เป็นผมก็ผวาจนไม่กล้าลืมไว้ที่ไหนอีกแน่
ความเหนื่อยที่แล่นเข้ามาจู่โจมจนไม่อาจฝืนได้ทำให้ผมหลับไปพร้อมกับภาพของราชาที่ปรากฏอยู่ในหัวตลอดทั้งคืน...อยากขออีกสักครั้งที่มีโอกาสได้ให้ภาพถ่ายของตัวเองกับราชา...
ขอแค่อีกครั้งแล้วผมจะกลับไปอยู่ในที่ของตัวเองตามเดิม
เช้าวันจันทร์เต็มไปด้วยความวุ่นวายมากสำหรับวรานนท์เริ่มตั้งแต่ตื่นสายเพราะนาฬิกาปลุกที่วางไว้บนหัวเตียงดันไม่เดิน พอจะอาบน้ำ...น้ำก็ดันไม่ไหลจนต้องตักน้ำอาบแทนแถมพอจะออกจากห้องก็ดันลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องอีก...เรียกว่าซวยกันแบบไม่หยุดหย่อนจนเริ่มมีลางสังหรณ์ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ
“ขอโทษที่มาสายครับอาวิ...น้าแก้ว”ผมพูดขอโทษพร้อมกับทักทายเจ้าของร้านทั้งสองคนที่อยู่ด้านใน
“มาแล้วเหรอหนูข้าว...หอบมาแบบนี้กินมื้อเช้ามารึยังเอ่ย?”น้าแก้วเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้ม
“ยังเลยครับ...พอดีนาฬิกาปลุกเสียน่ะครับ”
“งั้นไปกินข้าวผัดที่น้าทำที่ด้านหลังสิกำลังอุ่นๆเลย”น้าแก้วพูดพร้อมกับจับแขนผมลากไป
“อาวิ”เสียงนุ่มรีบหันไปหาเจ้าของร้านที่นั่งจิบกาแฟอย่างขอความเห็น
ผมมาช้าแล้วยังให้ไปกินมื้อเช้าอีกเหรอ?
“ไปกินเถอะ...ตอนนี้ยังไม่มีงานอะไร”
“ขอบคุณครับ”ทันทีที่ได้รับอนุญาตน้าแก้วก็รีบดึงแขนผมให้เดินตามไป
มื้อเช้าในช่วงสายได้ผ่านไปพร้อมกับการทำงานภายในร้านวันนี้มีนักศึกษาหลายคนเข้ามาใช้บริการในการถ่ายรูปด่วน ช่วงเดือนนี้เป็นช่วงก่อนรายงานตัวของมหาวิทยาลัยพอดีเลยมีนักเรียนหลายคนเข้ามาใช้บริการมากกว่าปกติ
งานยุ่งแค่ช่วงเช้าเท่านั้นในช่วงบ่ายผมได้ขอเข้าไปใช้สตูดิโอชั้นสองเพื่อวาดรูปที่ไม่ได้ทำมาหลายเดือน...ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาเอาแต่ถ่ายรูปอย่างเดียวจนไม่มีเวลาวาดภาพเหมือนอย่างเคย
ผมชอบการวาดภาพพอๆกับการถ่าย...ทั้งสองอย่างเหมือนเป็นชีวิตของผมถึงแม้รายได้จะน้อยแต่ก็คุ้มค่าที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักแบบนี้ ความรู้สึกดีเริ่มแล่นเข้ามาเมื่อจรดปลายพู่กันลงบนกระดาษสีนวลแผ่นใหญ่ตรงหน้ามือเรียวเริ่มใช้ปลายพู่กันปัดป่ายไปทั่วโดยไม่มีแม้แต่การร่างแบบ...
สิ่งที่ทำมีเพียงตะหวัดพู่กันไปมาพร้อมเปลี่ยนสีและขนาดของอุปกรณ์วาดรูปเท่านั้น...ดวงตาสีเขียวปนเทามองผ่านเลนส์แว่นไปยังทุกลายเส้นที่ได้รังสรรค์คออกมาอย่างเหม่อลอยราวกับถูกสิ่งตรงหน้าดึงดูดไปจนไม่เหลือสติอะไรนอกจากการวาดภาพตรงหน้าเท่านั้น
“...จ้าว”
“ข้าวจ้าว!”
กึก!
“...อาวิ”คนที่นั่งวาดภาพอยู่หยุดมือที่กำลังจุ่มปลายพู่กันลงในถาดสีพร้อมหันหลังไปมองตามเสียงเรียกอย่างงงๆ สติที่หายไปค่อยๆกลับเข้าร่างอีกครั้งด้านหลังมีอาวิกำลังยืนกอดอกอยู่
“อาเรียกตั้งนานแล้วนะ...เรานี่เวลาวาดภาพที่ไรเป็นแบบนี้ทุกที”
“ขอโทษด้วยครับ”
“อาไม่ได้ว่าเราจะบอกว่าสุดยอดต่างหาก...หาไม่ง่ายหรอกนะคนที่จะมีสมาธิจดจ่อกับภาพได้มากขนาดนี้”อาวิบอกพรางเดินเข้ามาใกล้โดยที่สายตาจ้องไปยังภาพตรงหน้าที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์
“ขอบคุณครับ...แต่อาเก่งกว่าผมอีกนี่”คนถูกชมบอกกลับไป
อาวิเองก็วาดภาพเก่งมากโดยเฉพาะภาพที่ใช้โปรสเตอร์...ทุกภาพที่เคยเห็นราวกับมันมีชีวิตและคนที่ทำให้มันมีชีวิตก็คือคนที่วาดภาพนั้นขึ้นมาหรือก็คืออาวินั่นเอง
“ช่วงนี้อาไม่ค่อยมีอารมณ์ในการวาดแบบนั้นแล้ว...อาจถึงเวลาที่ต้องเลิกแล้วก็ได้”อาวิบอกเสียงเศร้า
“พูดอะไรครับอา...ขอแค่เราชอบและสนุกที่ได้วาดก็พอแล้วไม่จำเป็นต้องวาดออกมาให้ถูกใจใครขอแค่เราพอใจแค่นั้นก็เพียงพอแล้วนี่ครับ”
“...นั่นสินะ...ไว้วันไหนอาจะสอนใช้สีโปรสเตอร์”อาวิหันมาบอกพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่ไหวหรอกครับ...ผมวาดได้แค่สีน้ำเท่านั้นอาก็รู้นี่”เสียงนุ่มตอบกลับไปพร้อมส่งเสียงหัวเราะเบาๆออกมา
มีหลายคนอาจคิดว่าสีโปรสเตอร์กับสีน้ำเหมือนกันแต่ความจริงมันแตกต่างกันมาก...และมากจนผมไม่สามารถใช้สีโปรสเตอร์ได้ดั่งใจ เคยมีหลายครั้งที่ลองใช้สีโปรสเตอร์แต่รูปที่ออกมาก็ไม่เป็นที่พอใจสักเท่าไหร่จนต้องเลิกใช้ไป
แนวรูปของผมเน้นความอ่อนช้อยของเส้นที่ปัดป่ายไปมาจนเกิดรูปร่างและการประสานของสีอันหลากหลายให้กลมกลืนกันทำให้มองแล้วสบายตาไม่เหมือนกับอาวิที่เน้นไปทางความเข้มของสีที่ถูกแต่งแต้มจนแต่ละรูปมีหลายมิติราวกับมองความจริงที่อยู่ตรงหน้า
“อ่า...นั่นสิ...ครั้งล่าสุดที่จ้าวใช้สีโปรสเตอร์...ภาพก็ดูศิลป์ดี”เสียงที่เอ่ยปากชมนั่นดูจะพยายามใช้คำมากจนคนที่รอฟังอยู่ต้องหลุดขำออกมาอีกรอบ
“ไม่ต้องพยายามชมหรอกครับ...ทุกคนต้องมีสิ่งที่ไม่ถนัดกันทั้งนั้น”
“นั่นสินะเหมือนอาใช้สีน้ำไม่คล่องเท่าสีโปรสเตอร์สินะ”
“ครับ...ว่าแต่อามีเรื่องอะไรเหรอครับ?”เมื่อนึกได้ก็ถามออกไป ค่อยข้างแปลกที่อาวิจะเข้ามาให้ในตอนที่ผมกำลังวาดภาพนี่อยู่
“อ้อ...จะบอกว่าอากับน้าแก้วต้องไปธุระข้างนอกถ้าจ้าวยังอยากวาดต่อพอเสร็จก็ช่วยล๊อคร้านไว้ให้ด้วย”
“ผมกลับเลยดีกว่าครับ”ผมตอบกลับ
“แล้วรูปล่ะ?”
“ไว้มาต่อพรุ่งนี้ครับ”
“ได้ๆ...เจอกันพรุ่งนี้จ้าว”
“ครับอา”
พอจัดการเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ลงไปบอกลาเจ้าของร้านที่ยืนอยู่หน้าร้านอีกครั้งก่อนที่ทั้งคู่จะออกไปทำธุระกัน ผมมองนาฬิกาข้อมือที่พึ่งบอกเวลาบ่ายสามโมงกว่าอย่างครุ่นว่าจะเอายังไงดีแต่ในจังหวะที่กำลังคิดภาพของสวนสาธารณะและคนที่ตนแอบรักก็ผุดขึ้นมาในหัวจนต้องรีบสะบัดมันทิ้งไปโดยเร็ว
“...อย่าไปเชียวนะ”ผมบอกตัวเองแล้วเดินไปขึ้นมอเตอร์ที่อยู่ข้างร้าน ทั้งที่ในหัวปฏิเสธแทบตายว่าอย่าไปแต่สุดท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองก็หยุดลงตรงที่จอดรถภายในสวนสาธารณะอีกจนได้
ทำไมร่างกายถึงไม่ฟังคำสั่งเจ้าของแบบนี้นะ?
“เฮ่อ...”ร่างโปร่งของข้าวจ้าวเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินพรางถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
ในเมื่อมาแล้วก็ควรถ่ายรูปสักหน่อย
พอคิดได้แบบนั้นผมก็เดินไปยังสระน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ปลายทางของสวนสาธารณะแห่งนี้...สระน้ำขนาดใหญ่ที่มีดอกบัวบานและฝูงปลาหลายสายพันธุ์กำลังว่ายเล่นอยู่ภายใน บรรยากาศสบายๆทำให้กล้องที่ถูกพกติดตัวมาเสมอถูกยกขึ้นพร้อมถ่ายภาพสระน้ำกว้างตามมุมต่างๆ
แว่นสายตาที่เกะกะเล็กน้อยตอนที่ต้องมองผ่านเลนส์กล้องแต่ถ้าชินแล้วก็ไม่ได้รู้สึกติดขัดอะไร...มีหลายคนที่ถามว่าทำไมไม่ใส่คอนแทคเลนส์และคำตอบที่ได้รับไปก็เหมือนกันทุกครั้งไป...
อาย
ใช่...ผมอายที่จะโชว์ใบหน้าของตัวเองแบบนั้น
ด้วยสีผมที่แปลกตาก็เด่นพอแล้วแต่ดวงตาสีเขียวปนเทายิ่งเด่นกว่ามากอย่างน้อยถ้าใส่แว่นอยู่ก็ช่วยทำให้รู้สึกเหมือนมีอะไรคอยบังสีตาของตัวเองทำให้ไม่อายมากตอนที่ต้องอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ
ดวงตาคู่สวยมองวิวของสระผ่านทางเลนส์ต่อไปอีกสักพักก่อนจะเลื่อนกล้องไปตามศาลาสำหรับพักผ่อนที่อยู่ด้านข้างไปจนถึงสะพานที่พาดผ่านสระน้ำตรงกลาง...กลุ่มของชายหนุ่มเกือบสิบคนผ่านเข้ามาในเลนส์ก่อนที่ร่างที่แสนคุ้นเคยจะเดินตามหลังมาถึงจะมีหน้ากากอันมัยปิดอยู่ผมก็ยังจำเขาได้อยู่ดี...
คนที่ผมแอบชอบมาตลอด11ปี...
ราชาคนนั้นไง
“...”ผมถึงกับพูดไม่ออกเลยกับภาพที่เห็นตรงหน้า อาจเป็นเพราะมองผ่านเลนส์กล้องทำให้มีความกล้าในการมองตามมากขึ้นละมั้งผมถึงมองใบหน้าของราชาอยู่ตลอดจนกลุ่มของเขาผ่านมาทางนี้
พอเห็นกลุ่มของราชากำลังจะผ่านมาผมก็นั่งลงที่ม้านั่งพรางยกกล้องขึ้นแล้วหันไปยังทิศของสระน้ำเพื่อหลบหน้าอีกฝ่ายที่กำลังจะเดินผ่านด้วยหัวใจที่เต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้นและเขินอาย
บางครั้งก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะเขินอายไปทำไม
“เฮ้ยราชาไม่เป็นแน่นะ?”เสียงของชายคนหนึ่งในกลุ่มดังขึ้นที่ด้านหลังของข้าวจ้าว...ฟังจากเสียงน่าจะเป็นหนึ่งในฝาแฝดไม่ต้นก็เต้ย
ชื่อของคนที่อยู่ในบทสนทนาทำให้คนที่กำลังถือกล้องอยู่เกร็งตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ...
ราชาเป็นอะไร?
“แค่ก...อืม...พอไหว”เสียงทุ้มไอเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมา
ไอแบบนั้นมันพอไหวที่ไหนกัน?
ผมอยากหันไปถามประโยคนี้กับราชาจริงๆ
“ไม่น่าฝืนเล่นน้ำทั้งที่ไม่สบายเลย”เสียงของชายอีกคนดังขึ้น
เล่นน้ำ?
ทั้งที่ไม่สบายอยู่แต่ดันไปเล่นน้ำเนี่ยนะ?
ถ้าไม่สบายหนักขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?
แล้วกินยาแก้หวัดกับแก้ไอไปรึยัง?
ไม่สิ...อาการแบบนี้อาจตัวร้อนด้วยต้องกินยาลดไข้
ในหัวของผมตอนนี้กำลังตีกันมั่วไปหมดแล้ว..อยากจะลุกขึ้นแล้ววิ่งไปร้านขายยาซะตอนนี้แต่ถ้าทำแบบนั้นต้องผิดสังเกตแน่และถึงจะไปซื้อก็คงไม่มีโอกาสได้เอายาพวกนั้นไปให้เจ้าตัวหรอก
“...แค่ก...อยากได้ยาลดไข้จัง”
“ทนๆไปก่อนน่าเพื่อน...ไปกินข้าวโรงอาหารกันแล้วพวกเราจะปล่อยให้กลับบ้านไปพักสบายๆ”คำพูดในกลุ่มเพื่อนดูจะไม่ค่อยสนใจราชาสักเท่าไหร่ทำให้คนที่ฟังอยู่ครุ่นคิดหนักกว่าเดิมว่าควรทำยังไงดี
กว่าจะได้คำตอบราชาและเพื่อนกลุ่มใหญ่ก็เดินจากไปไกลแล้วแต่ก็เป็นโอกาสดีที่ผมจะได้วิ่งไปซื้อยาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนได้โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
“ขอยาลดไข้...ยาแก้ไอ...อ่อ...แผ่นเจลลดไข้แล้วก็ยาอมแก้เจ็บคอครับ”พอถึงร้ายขายยาผมก็สั่งยาโดยไม่รอแม้แต่คำทักทายจากเจ้าของร้าน
เมื่อได้ยามาแล้วก็กลับเข้ามาในสวนสาธารณะอีกครั้งพร้อมทั้งหันซ้ายขวาเพื่อดูว่าราชาไปอยู่ไหนก่อนจะนึกได้ว่าพวกเขาบอกจะไปกินข้าวที่โรงอาหาร สองขาของข้าวจ้าววิ่งตรงไปยังสถานที่นั่นอย่างรวดเร็วและชะลอลงเมื่อคิดไม่ออกว่าจะให้ถุงยานี่กับราชายังไง
ขืนตรงเข้าไปหาแล้วยื่นให้ตรงๆก็เป็นการเปิดตัวว่าตัวเองเป็นสตอล์กเกอร์พอดีสิ
ไม่อยากความแตก
แต่ก็อยากให้อีกฝ่ายได้กินยาเหมือนกัน
อาการไม่รู้ว่าจะหนักขนาดไหนถ้าขับรถไหวก็คงดี
ระหว่างที่กำลังหาวิธีดวงตาสีเขียวปนเทาก็เหลอบไปมองเห็นกระเป๋าเป้ใบดำที่แสนคุ้นเคยวางอยู่บนม้านั่งด้านข้างกับโรงอาหาร...ความรู้สึกแรกที่เห็นบอกได้เลยว่าไม่น่าไว้ใจ...
ไม่น่าไว้ใจสุดๆ
ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดแบบนั้นแต่ความรู้สึกมันบอก...ผมคิดว่าราชาไม่น่าใช่คนขี้ลืมขนาดนั้น
นี่อาจเป็นกับดัก?
“...บ้าแล้ว”ผมพึมพำเสียงเบา
คิดเรื่องเป็นการ์ตูนไปได้...ผมหันไปมองรอบทิศเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีใครมองอยู่ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้กระเป๋าเป้สีดำพร้อมเปิดกระเป๋าออกแล้วใส่ถุงยาที่พึ่งซื้อมาเข้าไปด้านในโดยที่มืออีกข้างก็หยิบรูปที่อยู่ในกระเป๋าของตัวเองออกมาก่อนจะจรดปากหมึกดำด้ามโปรดลงไปบนภาพนั่นนั่นแล้วเอาใส่ไปไว้ในกระเป๋า
ภาพที่มีข้อความสั้นๆที่เขียนว่า...
‘หายเร็วๆนะราชา’
“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจออกมาเมื่อไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเหมือนที่ลางสังหรณ์บอก
“ทำอะไรกับกระเป๋าเพื่อนผมน่ะ?”เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ร่างโปร่งที่นั่งอยู่รีบหันไปมองอย่างรวดเร็วก่อนจะเจอชายสองคนที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ
เต้ยกับต้น?
ผมรู้จักสองคนนี้นะเพราะเคยเรียนห้องเดียวกันตอนมัธยมปลายถึงหน้าตาจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่ผมก็ยังคงจำได้แม่น...แต่ที่ผมควรสนใจตอนนี้คือจะทำยังไงต่อไปดี
นี่ผมกำลังจะถูกจับ?
“...อ่อ...คือผม...”เสียงนุ่มเอ่ยเสียงติดขัดก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้วคิดจะวิ่งหนีไปทางโรงอาหาร
“อย่าหนีดีกว่าน่า”เพชรพูดขึ้นแล้ววิ่งเข้ามาขวางหน้าผมไว้
“...”เอาไงดีทั้งด้านหลังด้านข้างถูกคนกันไว้หมดเลย
ที่เหลือก็มีแค่ด้านหน้าที่เป็นทางเดินไปยังที่จอดรถเท่านั้น...พอคิดได้ก็รีบถอยออกมาจากผู้ชายตรงหน้าแล้ววิ่งตรงไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีอีกคนดักรออยู่แล้ว
ตุบ!
ร่างกายของผมกระแทกเข้ากับร่างกายของคนตรงหน้าเข้าอย่างจังจนเซไปด้านหลัง...สมองเริ่มมึนงงจากการกระแทกเมื่อครู่แต่กลิ่นที่สัมผัสได้ตอนชนทำให้ทั้งร่างแข็งทื่อจนไม่มีแรงขยับไปไหน
“...รา...ชา”ผมเรียกชื่อของคนที่มาขวางหน้าด้วยความตกใจ
ราชายืนล้วงมือสองข้างเข้าในกางเกงสามส่วนสีเขียวขี้ม้าโดยที่ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมาที่ผมเขม็ง...เมื่อถูกสายตานั่นมองมาก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูกทั้งตื่นเต้นทั้งเขินอายทั้งกังวล ความรู้สึกทุกอย่างเหมือนจะปะทุออกมาภายนอกซะให้ได้
“อืม...ผมชื่อราชา...แล้วคุณล่ะชื่ออะไร?...คุณช่างภาพ”เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนจะคลียิ้มออกมาบางๆ เพียงแค่เห็นรอยยิ้มหน้าผมก็รีบก้มหน้าตัวเองลงเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเห็นว่าตอนนี้หน้าผมมันแดงมากแค่ไหน
เขาบอกว่าคุณช่างภาพแปลว่าเขารู้ว่าผมเป็นคนใส่ของพวกนั้นลงในกระเป๋า
ทำไมถึงรู้ได้ล่ะ?
อย่าบอกนะว่านี่เป็นกับดักจริงๆน่ะ
“....”ทำไงดี...นี่ผมจะหลุดออกจากสถานการณ์ในตอนนี้ได้ยังไง
“ว่าไงครับ?”ยิ่งได้ยินเสียงทุ้มนั้นในระยะประชิดก็ยิ่งทำให้ในหัวว่างเปล่า
“...ขอ...โทษ”ผมเอ่ยคำนั้นออกไปเสียงเบา
อีกฝ่ายต้องโกรธแน่กับสิ่งที่ผมทำลงไป
“เดี๋ยว...คือผมไม่...”
“ผมขอโทษที่ทำแบบนี้!...ผมจะไม่ทำอีก!....ขอโทษจริงๆนะครับ!”ผมรีบพูดต่อเสียงดังพร้อมกลั้นใจวิ่งเข้าหาคนที่ยืนขวางอยู่แล้วผลักราชาให้หลีกทางไปก่อนจะวิ่งหนีออกมาได้สำเร็จ
“เดี๋ยวก่อน!”
เสียงตะโกนที่ตามหลังมาไม่ได้ทำให้คนที่วิ่งหยุดวิ่ง ทันทีที่ถึงมอเตอร์ไซค์ก็รีบขับออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น...ตอนนี้ดวงตาสีเขียวปนเทาคลอไปด้วยน้ำตาที่ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกเศร้าแบบนี้
เพียงแค่ไม่สามารถมอบภาพถ่ายของตัวเองให้ราชาได้อีกแล้ว...ความคิดนั่นยิ่งทำให้น้ำตาเอ่อล้นจนแทบมองทางไม่เห็นแต่ด้วยเวลานี้เป็นช่วงยังไม่เลิกงานทำให้รถที่อยู่บนถนนมีน้อยเลยสามารถประคับประคองไปจนถึงห้องพักตัวเองได้
(มีต่อนะคะ)
-
(ต่อค่ะ)
ร่างกายของวารนนท์ทรุดฮวบอยู่หน้าห้องทันทีที่ปิดประตูลง...น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เหมือนสิ่งที่อัดอั้นถูกระเบิดออกมา...
สิ่งเดียวที่สามารถสื่อไปถึงราชาได้ผมไม่อาจทำมันได้อีกแล้ว
ไม่รู้ว่าเขาจะแจ้งความจับผมรึเปล่าที่ทำแบบนั้นลงไป
ตั้งแต่นี้ไปคงไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เขาอีกแล้ว
ความบังเอิญที่ทำให้เราเจอกัน มันคงดีที่สุดถ้าผมหยุดอยู่ในที่ของตัวเองและไม่ก้าวล้ำเส้นเข้าไปจนเป็นอย่างตอนนี้...ตอนที่ผมไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้อีก
ตลอดทั้งคืนผมเอาแต่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงของตนโดยที่น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย...ผมเฝ้าบอกตัวเองว่าเพียงแค่ได้มองหรือดูแลเป็นบางครั้งก็มากเกินพอแต่ตัวผมกลับโลภมากพอเห็นว่ามีโอกาสก็ทำสิ่งเดิมซ้ำๆกันจนราชาทนไม่ไหวถึงกับต้องวางแผนเพื่อจับผมแบบนี้
อยากย้อนเวลากลับไปได้จะห้ามตัวเองไม่ให้ทำแบบนั้น
“...ผมขอโทษ...จริงๆ”
ควรจะขอโทษดีๆแต่สิ่งที่ทำลงไปคือตะโกนใส่แล้วผลักจนราชาล้มลงไปกองกับพื้นปูน...การกระทำบ้าๆของตัวเองทำให้คนที่แอบรักต้องมาเจ็บตัวทั้งที่เขาไม่ได้ผิดเลยสักนิด
คนที่ผิดคือผมเอง
แสงแดดที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่างที่ไม่ได้ถูกปิดม่านไว้ทำให้ร่างของคนบนเตียงค่อยๆขยับตัวอย่างเชื่องช้า...อยากจะลุกขึ้นแต่ตอนนี้ขยับตัวไม่ไหวแล้วทั้งร่างมันหนักเหมือนมีอะไรทับอยู่โดยเฉพาะหัวที่ปวดมากจนไม่กล้าขยับตัว
นี่ผมไม่สบายสินะ
แถมยังดูเหมือนจะหนักน่าดูด้วย
เรื่องของราชาทำให้ผมเป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอ?
“...ทำไมต้องมาเจอกันอีกด้วยนะ”เสียงนุ่มที่ตอนนี้แหบพร่าดังขึ้นเบาๆพรางซุกใบหน้าลงบนหมอนใบโตอีกครั้งหนึ่ง
ครืดดดด~
เสียงสั่นของเครื่องมือสื่อสารทำให้คนที่สะลึมสะลือพลิกตัวด้วยความยากลำบากก่อนจะคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมา เมื่อเห็นว่าปลายสายคือน้าแก้วก็รีบรับทันที...
“...ครับน้าแก้ว”แค่พูดทักทายหัวก็ปวดจี๊ดจนต้องนอนลงกับเตียงอีกครั้ง
(พึ่งตื่นเหรอข้าว?...ทำไมเสียงเป็นแบบนั้นล่ะไม่สบายเหรอ?)เสียงจากปลายจากดังขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ครับ...ผมปวดหัวนิดหน่อย”
(ไหวไหมข้าว...วันนี้ไม่ต้องมาทำงานนะนอนพักไปเดี๋ยวน้าไปหาที่ห้อง)
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ”
(ไม่ได้ๆ...ดูจากเสียงก็ไม่ไหวแล้ว...กุญแจสำลองยังอยู่ที่เดิมใช่ไหม?)
“ครับน้า”
(เดี๋ยวน้าจะต้มโจ๊กไปให้นะ...พักผ่อนเยอะๆรู้ไหม?)
“ได้ครับ...ขอบคุณมากครับ”
พอวางสายไปผมก็สลบไปอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว...รู้ตัวอีกทีน้าแก้วก็เดินมาปลุกพร้อมกับยกถ้วยข้าวต้มหอมๆมาไว้ตรงหน้าแล้ว น้าแก้วดูแลผมอย่างดีตั้งแต่ช่วงสายจนถึงช่วงเย็นก่อนจะกลับไปที่ร้านโดยก่อนกลับน้าก็ยังให้ผมกินยาลดไข้อีกเม็ด
ผมไม่สบายไปสามวันติดก่อนที่วันที่สี่อาการจะค่อยๆดีขึ้นจนในวันที่ห้าก็หายเป็นปกติ...การป่วยครั้งนี้ดูจะนานกว่าทุกครั้งที่เคยเป็นอาจเป็นเพราะไม่ใช่ร่างกายที่ป่วยแต่เป็นใจต่างหากที่ป่วย
ตลอดหลายวันที่ผ่านมาผมเฝ้าคิดมาตลอดว่าควรจะทำยังไงดีจนในที่สุดก็หาคำตอบให้ตัวเองได้...
ผมจะไปขอโทษราชาตรงๆ
อย่างน้อยถ้าไปขอโทษเรื่องก็อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิดแต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายจะยอมรับฟังมันรึเปล่า...การเอาของไปใส่ไว้ในกระเป๋าของคนอื่นเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำไม่ว่ากรณีใดๆก็ตามถ้าผมไม่ได้ไปขอโทษอีกฝ่ายดีๆผมก็คงคาใจอยู่แบบนี้ต่อไปแน่
เพราะงั้นเลยตัดสินใจว่าจะไปขอโทษ...แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอกนะ
ขอทำใจโดนว่าอีกสักหน่อยค่อยไป
“มาแล้วเหรอจ้าว...หายดีแล้วใช่ไหม?”อาวิถามเมื่อเห็นผมขี่รถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดข้างร้าน
“สวัสดีครับอา...ผมหายดีแล้วล่ะว่าแต่จะไปไหนกันเหรอครับ?”เสียงนุ่มถามเมื่อเห็นรถเก๋งสีเทาของอาวิจอดอยู่หน้าร้านโดยที่ท้ายรถถูกเปิดอยู่
“มีบริษัทหนึ่งจ้างให้เราไปเป็นช่างภาพของโปรเจคโปรโมทการท่องเที่ยวน่ะ”
“อาวิรับงานแล้วเหรอครับ?”
“อืม...รับตอนที่เรานอนป่วยอยู่น่ะเห็นว่ามีการถ่ายนอกสถานที่ด้วยอาเลยอยากให้เราลองทำดูถือเป็นประสบการณ์ใหม่”
“งานนี้อาไม่ได้ไปคนเดียวเหรอครับ?”ผมถามขึ้นด้วยความสงสัยโดยปกติถ้ารับงานนอกสถานที่จะมีคนหนึ่งที่อยู่เฝ้าร้านเผื่อมีลูกค้ามา
“เราต้องไปเป็นผู้ช่วยด้วย...งานนี้ไม่ใช่ถ่ายภาพธรรมดา”
“...”คำพูดของอาวิทำให้ผมนั่งคิดมาจนรถเก๋งคันสีเทาถึงที่บริษัทแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากร้านเราเท่าไหร่
บริษัทขนาดใหญ่ที่ดูหรูหราและมีตึกมากมายตั้งอยู่ภายในแปลว่าบริษัทนี้ต้องเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงแน่...ถือว่าแปลกที่บริษัทยักษ์ใหญ่จะมาจ้างช่างภาพอิสระในร้านเล็กๆมาร่วมทำงานแบบนี้
ภายในหัวคิดไปเรื่อยเปื่อยจนรถคันเทาแล่นผ่านป้ายขนาดใหญ่ที่มีชื่อบริษัทเขียนอยู่...ชื่อบริษัทที่เห็นทำให้ดวงตาสีเขียวปนเทาถึงกับเบิกกว้างผ่านเลนส์แว่นด้วยความตกตะลึง...
ตาฝาดใช่ไหม?
มันไม่มีทางที่บริษัทนั้นจะจ้างพวกเราได้
“อาวิ”
“อะไรจ้าว?”
“ผมขอถามชื่อบริษัทที่เราต้องร่วมงานด้วยได้ไหม?”ผมถามออกไป
“หื้อ?...ป้ายชื่อก็พึ่งผ่านมานี่”
“คือ...”
“อ้อ...อ่านไม่ทันใช่ไหมหรือว่าตกใจล่ะ?...ตอนแรกอาก็ตกใจเหมือนกันที่บริษัทยักษ์ใหญ่มาขอให้อาเป็นช่างภาพให้น่ะ...บริษัทที่จ้างเราคือ...ภิพัฒธนมงคล”ชื่อบริษัทที่ออกมาจากปากของอาวิทำให้คนที่รอคำตอบอยู่แทบสลบ
ภิพัฒธนมงคล...บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียงระดับต้นๆของประเทศในด้านการออกแบบและโฆษณาสินค้า...ไม่ว่าจะเป็นสินค้าหรือบริการอะไรก็ตามถ้าเพียงได้บริษัทภิพัฒธนมงคลมาเป็นผู้ผลิตโฆษณาให้ก็จะโด่งดังจนมีผู้คนรู้จักกันมากมายภายในไม่กี่วัน ด้วยเทคนิคชั้นยอดในการคิดโฆษณาที่ตรงจุดทำให้คนดูเข้าใจได้ในทันทีโดยไม่ต้องคิดมากหลายตลบอีกทั้งรูปลักษณ์ของแต่ละโฆษณาจะมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมตกตะลึงหรอก...
สิ่งที่ทำให้ตกใจคือภิพัฒธนมงคลเป็นทั้งชื่อบริษัทและนามสกุลของท่านประธานที่เป็นคนก่อตั้งบริษัทขึ้นมา...นามสกุลที่ว่าเป็นนามสกุลเดียวกับราชาคนที่ผมพึ่งมีเรื่องด้วยเมื่อหลายวันก่อน
ชื่อจริงของราชาคือ...
ธรณินทร์ ภิพัฒธนมงคล
ตาย...ผมต้องตายแน่ๆถ้าเจอเขาที่บริษัท
“ไปกันเถอะจ้าว”อาวิเรียกผมที่ยืนนิ่งไม่กล้าเข้าไปภายในบริษัท
“...ครับ”
คำขอเพียงคำเดียวของผมคืออย่างให้ได้เจอกับราชาตอนนี้เลย...
ผมยังไม่พร้อมจริงๆ
“สวัสดีครับ...คุณคือวิสุธ แก้วจันทร์ใช่ไหมครับ?”เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยทำเอาคนที่เดินตามหลังอาวิมาถึงกับชะงักในทันที...เสียงแบบนั้นมีแค่คนเดียวเท่านั้น...
ทำไมพระเจ้าถึงต้องใจร้ายกับผมนักนะ!
“ใช่ครับ...แล้วคุณ?”อาวิเริ่มทักทายอีกฝ่ายโดยที่มีผมยืนหลบอยู่ไกลๆ
“ผมธรณินทร์ ภิพัฒธนมงคล...ลูกชายของท่านประธานครับ”
คำแนะนำตัวนั่นเหมือนเป็นการตอกย้ำความคิดของผมมากขึ้น...คนที่ยืนคุยกับอาวิอยู่ตอนนี้คือราชา
“...”ผมอยากกลายเป็นฝุ่นละอองซะตอนนี้เลยจริงๆ
“ขอบคุณที่เลือกเรานะครับ...จ้าวมาแนะนำตัวหน่อยเร็ว”อาวิหันมาบอกพร้อมกับกวักมือเรียก นั่นทำให้ดวงตาคมสีน้ำตาลหันมามองตามเสียงเรียกก่อนที่ดวงตาสีเขียวปนเทาของผมจะประสานเข้ากับชายที่ยืนอยู่ข้างอาวิอย่างพอดิบพอดี
“...คุณ...”ราชาดูจะจำได้ว่าผมเป็นใครเพราะทันทีที่สบตาเขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“...อ่อ...ผมชื่อวรานนท์ เทพภักดีครับ”ผมแนะนำตัวเสียงอ่อยพรางหลบสายตาของคนด้านหน้าที่จ้องเขม็งมา
“...ผมธณินทร์...ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณวรานนท์”ราชาแนะนำตัวอีกครั้งพร้อมยืนมือมาด้านหน้า
“...ยินดีที่ได้...รู้จักครับ”ผมนี่ถึงกับพูดไม่ออก เลยได้แต่ยื่นมือไปจับกับอีกฝ่ายโดยที่ยังก้มหน้ามองพื้นอยู่ทั้งแบบนั้น
“ข้าวจ้าวเขาขี้อายน่ะ”อาวิพูดขึ้นเมื่อผมยังคงก้มหน้าเดินตามทั้งคู่เข้าไปในลิฟต์
“ข้าวจ้าว?”เสียงทุ้มดูเหมือนจะสงสัยว่าใครกันที่ชื่อนั้น
“ก็ชื่อเล่นเต็มๆของวรานนท์ไง...ปกติฉันจะเรียกเขาว่าจ้าว”อาวิบอกด้วยรอยยิ้ม
“อ้อ...”
ตึ๋ง!
พอเสียงลิฟต์ดังขึ้นอาวิก็นำออกไปด้านนอกก่อนทำให้ผมรีบก้าวตามไปแต่ก็ถูกคนด้านหลังจับข้อมือไว้พร้อมดึงเข้าหาตัวเองจนร่างกายผมเซไปด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ประชุมเสร็จแล้วลงไปหาผมที่ร้านคาเฟ่ที่ชั้น1นะครับคุณวรานนท์ เทพภักดี”ชื่อของผมถูกเรียกออกมาจากปากของอีกฝ่ายข้างๆใบหูก่อนที่ราชาจะเดินตามอาวิไปปล่อยให้ผมยืนหัวใจเต้นแรงอยู่หน้าลิฟต์เพียงลำพัง
....................................................................................
สวัสดีค่ะ
วันนี้มาอัพเร็วกว่าเดิมเล็กน้อย
มีหลายคนที่ยังไม่อยากทั้งคู่เจอกันต้องขอโทษด้วยที่เจอซะแล้วนะคะ
ตอนนี้เรียกว่าเศร้าที่สุดของเรื่องแล้ว(รู้สึกเศร้ากันบ้างไหมคะ?)55
ข้าวจ้าวของเรานี่เล่นพูดไม่รัวไม่ให้ราชาอิบายจนเข้าใจผิดกันไปเต็มๆ
มารอลุ้นกันว่าพวกเขาจะคุยอะไรกัน...ข้าวจ้าวจะกล้ามองหน้าราชาไหม?
บอกเลยค่ะว่าตอนหน้ามีฉากให้ลุ้นแน่ค่ะ
ครั้งนี้ที่เข้ามาดีใจมากเพราะคอมเม้นต์เยอะที่สุดตั้งแต่แต่งเรื่องนี้มา
แถมมีคนแนะนำนิยายเราในกระทู้ด้วย..ปลื้มใจจังค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์และกำลังใจที่ส่งมาให้นะ
จะแต่งเรื่องนี้ให้หวานและฟินที่สุดจนคนอ่านยิ้มตามให้ได้เลยค่ะ
ขอพูดเรื่องการอัพนิยายสักนิดนะ...คาดว่าเราคงอัพเรื่องนี้ทุกวันอาทิตย์เพราะเราจะใช้เวลาในวันเสาร์เพื่อแต่งให้จบตอนอาจมีวันอื่นบ้างที่แต่งแต่ก็แต่งได้นิดหน่อยเท่านั้น
มาอัพช้าหน่อยแต่มาอัพสม่ำเสมอเนอะ
สัญญาว่าจะไม่หายไปไหนจนกว่าจะแต่งจบค่ะ^^
เจอกันใหม่อาทิตย์หน้าวันสิ้นเดือนนะคะ
บ๊ายบาย :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
กริ๊ดดดดดด ขอกริ๊ดดดดดแรงๆ นักเขียนมาอัพแล้วจ้า ขอบคุณค่า ขอไปอ่านก่อนน้าาาาาา
................
แงงง สงสารน้องข้าวจ้าวจัง พอคิดถึงความรู้สึกถ้าไปอยู่ที่จุดนั้น คงจะรู้สึกแย่เหมือนกัน น้องเป็นเด็กขี้อาย และไม่อยากจะก้าวออกไปจากที่ของตัวเอง แล้วยังเป็นห่วงเขาด้วยความจริงใจอีก ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้ เราหลงรักข้าวจ้าวแล้วล่ะเฮ้อ
ส่วนพระเอก อยากโกรธนะที่แผนซ้อนแผนใส่น้อง แต่ก็โกรธไม่ลง เพราะถ้าไม่ทำก็คงไม่ได้เจอกัน55555 แต่ยอมให้ค่ะ เพราะพระเอกดูรักจริงหวังแต่งมากมาย
สรุปแล้วคือ รอวันอาทิตย์หน้าจ้า55555 ขอบคุณค่ะ
-
เสร็จแน่ข้าวเจ้า หนีไม่รอดแล้ว
เจอกันซึ่งๆหน้าอาจจะได้เริ่มต้นอะไรบ้างเนอะ
-
โดนจับตัวได้แล้ว
-
ลุ้นอะไร ๆๆๆๆ :m18:
-
:hao5:
ช้ำใจกว่าที่ราชาเจอข้าวจ้าวแล้ว
ตอนหน้ารออีกตั้ง 7 วัน แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(หน้ากากอันมัย = หน้ากากอนามัย)
-
ข้าวจ้าวเหมือนกระต่ายเลย ขี้ตกใจฝุดๆ แอบเศร้าที่จ้าวคิดไปเองแง่ะ :katai1:
-
ทรมาน :sad4:
เพราะอยากอ่านต่อแล้ววววววว
-
โปสเตอร์แบบนี้ค่ะ ไม่มีรเรือ
ตอนนี้ราชาลุยกันเปฺนทีมเป็นระบบ. อยากคุยนี่นะได้คุยสมใจแน่
ว่าแต่ข้าวเจ้าหนูตะมีสมาธิกับงานไหมนะ. สู้ๆนะน้อง
ขอบคุณนะคะ
-
แผนซ้อนแผน มันน่าจะดีถ้าหนูจ้าวไม่ขี้กังวลจนเกินไป รอลุ้น ๆ ตแนหน้าว่าเค้าจะสารภาพรักกันเปล่า 555
-
ขอพลังพิเศษ วาปไปตอนหน้าเลยได้มั๊ยคะ
ลุ้นจนตัวเกร็งไปหมดแล้วเนี่ย :hao3:
-
ฮือออ เมื่อคืนแอบเข้ามานั่ง Refresh รอเพราะเห็นคุณคนเขียน online แต่ซักพักก็ offline ไป แป้วเลยค่ะ 555555
นี่มากดรอทุกวันเลย อยากเม้นว่ารออีกก็กลัวจะรกไป T T
แต่ชอบเรื่องนี้มากกกกก มากมากจริงๆ ได้ตามไปอ่านเรื่องอื่นๆของคนเขียนแล้วก็ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ ><
(แต่ยังไม่มีเวลาอ่านเรื่อง Jurassic เลย ไว้จะไปตามนะคะ) เราชอบแนวสบายๆ น่ารักๆแบบนี้ที่สุดเลย
ยกให้เป็นนิยายสายฮีลจริงๆค่ะ ; ___ ;
เกี่ยวกับนิยายซะทีเถอะ 5555555555
อันนี้เป็นคำผิดของตอนนี้นะคะ
เทมอ - เทอม
หมาวิทยาลัย - มหา
โปรสเตอร์ - โปสเตอร์ (มาจาก Poster colour อ่ะค่ะ)
สำลอง - สำรอง
ส่วนเนื้อเรื่อง .. เศร้านะคะ T ____ T .. ฉากที่น้องจ้าวขี่รถหนีทั้งน้ำตานี่เราซึมตามเลย
สงสารทั้งน้องทั้งราชาเลยค่ะ ถูกพูดใส่เข้าแบบนั้นเป็นเราคงเสียใจเสียดายมากแน่ๆ เพราะไม่ได้จะตามมาให้ขอโทษซะหน่อย
แถมยังพูดว่าจะหายไปอีก ใจหายวาบแน่นอน แต่เห็นว่าจ้างมาทำงานที่บริษัทตัวเองได้ก็แปลว่าต้องตามตัวเจอสินะ
ทำงานด้วยกันแบบนี้คราวนี้หนียังไงก็หนีไม่รอดแล้วนะข้าวจ้าว ~ ><
อยากเห็นฉากหวานแล้วค่าาา รอดูนะคะ <3
เป็นกำลังใจให้คนเขียนมากมายเลยค่า จะรออ่านทุกตอนเลยยย :L2:
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายสนุกๆ
-
เจอกันแล้วถึงจะเป็นการเจอกันที่ทำให้ข้าวต้องร้องไห้ก็ตามเถอะ
รอว่าเขาจะคุยอะไรกันนะ :mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh:
-
ข้าวจ้าวดูน่าแกล้ง น่ารักอ่ะ555
แต่สงสัยไม่มีคนจำน้องได้เลยหรอ แอบน่าสงสาร -.-.....
-
แหมคุณราชา แกเล่นเอาเพื่อนไปยืนรุมเค้าขนาดนั้นจะไม่ให้จ้าวเข้าใจผิดได้ไง ไม่ช็อคจนสลบก็บุญละ :katai1:
-
อร๊ายยยยยย. แค่ราชาดึงมือข้าวจ้าวก็ฟินแระ. ถ้าตอนหน้าหวานกว่านี้ไม่อยากจะคิด. ฟินนนนนนนนน. รออย่างใจจดใจจ่อ อีราชามันแอบร้าย อิอิ
-
โอ๊ยยย~~ กรีดร้องดังๆ ฟินนนน!!!! เอาแล่วๆๆๆ ราชาเริ่มจะรุกจ้าวแล้วสิน้าาาา~~~
#แทบอยากให้พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์อีกวัน
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งลุ้นไปด้วย โอยๆหัวใจยังไม่หยุดเต้น สนุกจริงๆ :impress2:
-
อ๋อยยยยยย เขาเจอกันจังๆแล้ว ข้าวจ้าวอย่าเพิ่งคิดไปเองน๊าาาา ใจเย็นๆๆๆๆ
ช่วยลุ้นจะแย่ละเนี่ย 5555
-
ข้าวจ้าวเอ้ยยย โดนจับได้ซะแล้ววว
ขนาดคิดว่าเป็นกับดักก็ยังหลงเข้าไปเนอะ อิอิ :hao3:
จะเป็นไงต่อน้าาา ราชาก้รู้แล้วด้วย :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดสิบตลบ ข้าวเจ้าลูกหนูอย่าคิดมากนะ ดูแลตัวเองด้วยยยยยยยย ส่วนราชาบุกเดินหน้ารุกข้าวเจ้าให้เต็มกำลังเลยนะ :impress2: :impress2:
-
ข้าวจ้าวติดเองเออเองไปไกลเลย อยากให้ทั้งคู่คุยกันให้จบให้รู้เรื่องก่อนอ่ะ ไม่อยากให้เข้าใจผิด โดยเฉพาะข้าวจ้าว คิดเองไปไกลจนถึงขั้นไม่สบายเลย :hao5: แล้วอยากให้ราชามีความสุขแบบคนอื่นสักที :mew6:
-
เจอกันแล้วๆ :katai2-1: ข้าวจ้าวจะได้คุยกับราชาแล้ว ใจเย็นๆคุยกันดีๆนะ :mew1:
-
ถ้านี่เศร้าสุดแล้วก็ชอบมากกกก เจอกันก็ดีไปอีกแบบ ลุ้นหนักมากกก เห็นเรื่องนี้อัพดีใจสุดๆๆ
-
รออาทิตย์หน้านะคะ :z3:
-
โถ่ววววว เอ็นดูข้าวจ้าวจิงๆ
เข้าใจเลยแหล่ะว่ากำลังสติแตก กลัวราชาจะโกรธขนาดนั้น (แต่พวกเพื่อนของราชาก้อล้อมมาซะขนาดนี้ 55555555)
รอตอนหน้า ขอให้ได้ขอให้โดนนะคะ ราชาข้าวจ้าว
-
รอลุ้นอะ เขาจะคุยอะไรกันนะ
-
สงสารข้าวเจ้า :mew2:
-
ข้าวจ้าวน่าสงสารคงรู้สึกผิดมากมายแน่ๆ แต่ข้าวจ้าวอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้นะ ราชาเขามาดีเขาอยากจะรู้จักข้าวจ้าวนะ
-
เขาเจอกันแล้วอะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด จะเป็นยังไงต่อไปนะ
แทบจะรอวันอาทิตย์หน้าไม่ไหวแล้วอะ :hao7:
-
o13 :mew3:
-
ถ้าข้าวจ้าวจะน่ารักขนาดนี้ไม่ให้ราชาแล้วจะเก็บไว้เอง
-
ยังคงน่ารักอย่างสม่ำเสมอ แงงงงงงงงง เค้าเจอกันแล้ววววววววว โอ๊ยยยยย ข้าวจ้าวคะ งื้ออออ ขี้อายมากอ่ะ นี่คือเขินมาก มองโลกในแง่ร้ายมาก เค้าแค่อยากเจอ อยากคุยด้วยเองค่ะหนู 5555555 แต่เราว่าข้าวจ้าวเป็นแบบนี้น่ารักดีค่ะ ดูสิ ราชาขา นี่บังเอิญโลกกลมหรือพรหมลิขิตคะตัวเองงง คือเราเขินตาม ราชานี่ก็อย่าไปแล้งเค้าสิคะ ทำหน้านิ่งทำไม เดี๋ยวข้าวจ้าวกลัวจนหนีไปหาไม่เจออีกคราวนี้ราชาจะทำยังไงงงง ใจดีกับเค้าหน่อยเร็วค่ะ แอร๊ยยยยย เรารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ ดูว่าราชาจะคุยอะไร งื้อออออ :mew3:
-
ในที่สุดก็เจอกันแล้ว หวังว่าจะไม่ดราม่ามากเนอะ ฮือออออ
ว่าแต่ เรารู้สึกว่าจะเน้นเรื่องสีตาน้องข้าวจ้าวบ่อยไปหรือเปล่าคะ อ่านแล้วรู้สึกสะดุดนิด ๆ ค่ะ :mew2:
-
:ling1:
อยากได้อีกตอนก่อนนอน ฮือออออออ กะลังลุ้นเลย :ling2: :ling2:
-
จ้าวอย่างอนเขานะ ที่อ่านตอนนี้แล้วก็ยังยิ้มอยู่
ทั้งๆที่จ้าวร้องไห้ แถมยังป่วยไปตั้ง 4 วันแน่ะ
ราชาอึ้งจริงหรือมารยาอ่ะที่เห็นจ้าวมา
แผนหรือความบังเอิญล้วนๆกันคะ
รอลุ้นตอนหน้าดีกว่า ไปแอบจับไม้จับมือด้วย
-
โอ้ยชอบบบบ
-
ชอบค่ะมันอบอุ่นดี
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน
น่ารักมากเลยค่ะ
อ่าา
จะเอายังไงต่นะพ่อคนขี้อายยย
รอรอนหน้าค่าา
-
:mew1:รักข้าวจ้าวจังเลยอยากให้ถึงฉากกุ๊กกิ๊กเร็วๆๆไ
-
ตอนที่ถูกจับได้นี่สงสารน้องจ้าวมาก จากคนขี้อายที่แอบรักอยู่ห่างๆ เจอแบบนี้เข้าไปก็ได้แต่คิดมากต่างๆนานา แต่ก็นะเค้าเจอกันแล้ว หวังว่าจะมีอะไรหวานๆตามมาบ้างนะคะ ส่วนตอนนี้ค้างมากค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
เขาเจอกันเเล้วอะงื้ออออเขินนนน :ling1:
-
น่าร้ากกก เราดีใจนะคะที่เจอกันแล้ว อยากรู้ว่าราชาจะทำไงกับบข้าวจ้าวน้อย
-
ตายยยๆ ทำไงเนี่ยข้าวจ้าว
-
โอ๊ยยยยย เรื่องนี้น่ารักจังเลย :-[ :-[
ข้าวจ้าวน่ารักมาก เค้ายังไม่ทันว่าอะไรเลยคิดไปเองว่าเค้าโกรธซะแล้ว ราชาเค้าไม่โกรธหรอกนะเค้าแค่อยากทำความรู้จักด้วย :hao7:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :ling1:
-
ชอบค่ะมันอบอุ่นดีละมุนมากอ่ะ สู้เค้านะข้าวจ้าว
-
ข้าวจ้าวโดนจับได้ซะแล้ว
สงสารข้าวจ้าวเลย เสียใจไปเองซะงั้น
เค้าไม่ได้โกรธ ราชาแค่อยากเจอหนูเท่านั้นเองลูก
-
:katai2-1:
-
เค้าเจอกันซะที❤️❤️❤️
-
ยังนึกตอนจบไม่ออกเลย
ไม่อยากนึกด้วย ว่าจะได้คู่กันไหม
พ่อพระเอกเป็นสะขนาดนั้น
-
โดนจับได้แล้ววว~
ไม่เป็นไรนะคะข้าวจ้าว ราชาแค่อยากรู้จักเอง
เค้าไม่ได้รังเกียจซะหน่อยเนอะ o13
-
ข้าวเจ้าหนีไปไหนไม่ได้แล้ว
-
พึ่งเข้ามาอ่าน เป็นเรื่องที่ละมุนมากกกกกก งี้ดดดดดดดด เขินมากกกก เขินโคตรๆ ยิ่งตอนวางแผนจับข้าวจ้าวของเรานี่จิกหมอนไปหลายรอบ ฮืออออออ น่ารักกกก
-
เจอกันแล้วววว เขิลลลล
-
รอลุ้นๆๆ อิๆ
-
ขออนุญาตทำสารบัญให้นะ
《۰•●เริ่มรัก》 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3262162#msg3262162)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3266450#msg3266450)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3272639#msg3272639)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3279254#msg3279254)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3285442#msg3285442)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3290942#msg3290942)
-
สงสารตอนข้าวเจ้าขี่รถไปร้องไห้ไปด้วย แถมยังเสียใจจนไม่สบายอีกตั้งหลายวันแน่ะ :sad11:
-
เนื้อเรื่องน่ารัก น่าลุ้นค่ะ
ข้าวจ้าวขี้อายมากๆ
-
:mew2: อยากอานต่แล้วๆๆๆๆ
-
ข้าวจ้าวจะทำไงต่อเนี่ย
ลุ้นๆๆๆ
-
ราชาทำโทษข้าวจ้าวเบาเบานะ :-[ :กอด1:
-
โดนสุดๆเลยเรื่องนี้
-
ไหนๆก็เจอกันตรงๆแล้ว ลุยเลยลูก
-
เข้ามารอวันอาทิตย์ 5555 รีบรีบ
-
ธรณินทร์ นายอย่าข่มขู่วรานนท์นะ
-
แวะเข้ามารอจ้าาาา
-
มารอเบาๆ เพราะวันอาทิตย์แหล่ะ อิอิ
-
น่ารัก
-
อ่านแล้วเขินมากกกกก
หุบยิ้มไม่ได้เลยค่ะกับตอนนี้
ยิ้งตอนราชาแกล้งป่วย ทำเป็นบ่นอยากได้ยานี่
เรานี่ยิ้มไม่หุบ หมั่นไส้แรงงง
ข้าวจ้าวนี่น่ารักกระต่ายตื่นตูมมาก
ฮือออ เป็นราชานี่คงเอ็นดูแรง ดูน่าแกล้งดี
ตอนหน้าจะได้คุยกันจริงจังแล้วใช่ไหม ข้าวจ้าวกล้าๆหน่อยนะลูกกก
ดีใจมากที่เห็นว่าตอนนี้ดราม่าสุด5555 ชอบฟิลกู้ดดดด
-
:ling1:
วันนี้วันอาทิตย์
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่6
บรรยากาศของการประชุมใหญ่ค่อนข้างเคร่งเครียดจนวรานนท์ที่นั่งอยู่ข้างอาวิต้องเกร็งตัวเกือบตลอดเพราะความไม่ค่อยชินกับแรงกดดันเลยค่อนข้างประหม่าได้ง่ายกว่าคนอื่นแต่สายตาหนึ่งที่จ้องมายิ่งทำให้รู้สึกแย่เข้าไปอีก
ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่เป็นไร...
ทำไมต้องเป็นลูกชายของท่านประทานที่ชื่อว่าธรณินทร์ ภิพัฒธนมงคลด้วย!
ใบหน้าขาวพยายามไม่เหล่มองไปยังฝั่งตรงข้ามที่มีร่างของราชานั่งเท้าคางมองมาด้วยสายตาที่เดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่กันแน่
ข้อความที่ได้ยินก่อนจะเข้ามาในห้องก็ทำให้รู้สึกแย่มากพอแล้วทำไมยังต้องมาจ้องกันแบบนี้อีก
จะให้ผมตะโกนขอโทษตรงนี้เลยไหมล่ะ?
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เอาเข้าจริงก็ไม่กล้าหรอก...ใครจะกล้าตะโกนขอโทษต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้กัน
“ทางเราจะมีการถ่ายโฆษณาที่เกาะทางตอนใต้ของประเทศเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ในอาทิตย์หน้าตามที่แจ้งไปข้างต้นนะครับ...ส่วนรายละเอียดของงานในครั้งนี้เราได้เชิญช่างภาพอิสระที่มีชื่อเสียงมาเป็นคนถ่ายภาพให้เชิญคุณวิสุธ แก้วจันทร์ทักทายทุกคนหน่อยครับ”เมื่อคนหน้าห้องพูดจบอาวิก็ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเกร็งนิดหน่อย
“...สวัสดีครับผมวิสุธ แก้วจันทร์เป็นช่างภาพอิสระ...รู้สึกเป็นเกรียติมาที่ได้มีโอกาสร่วมงานกับบริษัทชั้นนำแบบนี้...ทั้งผมและผู้ช่วยจะพยายามให้ดีที่สุดครับ...ขอบคุณครับ”ประโยคสุดท้ายอาวิเหล่มามองผมก่อนจะนั่งลงตามเดิม
“เมื่อแนะนำตัวช่างภาพไปแล้วก็มาต่อกันเลยนะครับ...สำหรับช่างภาพจะทำการถ่ายภาพเพื่อทำเป็นโปสเตอร์โฆษณาโดยจะมีอีกทีมทำเป็นโฆษณาแบบอนิเมชั่นทั้งนี้ธีมของงานคือความแตกต่างที่ลงตัว...ทางเราจึงได้มีการจองเรือเพื่อพาไปสถานที่ดำน้ำเผื่อจะใช้ในการถ่ายทำได้และ...”คำอธิบายงานยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆโดยที่ในหัวของผมตอนนี้ขาวโพรนไปหมด
สิ่งเดียวที่รู้สึกคือสายตาคมสีน้ำตาลที่จ้องมาอย่างไม่ลดละ
ทำไมเขาถึงไม่ฟังสิ่งที่กำลังอธิบายอยู่ล่ะ?
มามองผมทำไม?
“ตั้งใจฟังหน่อยจ้าว”เสียงของอาวิดังขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่เบาๆทำให้สติเริ่มกลับเข้าร่างอีกครั้ง
“คะ...ครับ”ผมรีบขานก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังด้านหน้าที่มีพนักงานคนหนึ่งกำลังอธิบายโปรเจคนี้อย่างละเอียดยิบอยู่ จากที่ฟังๆมางานโฆษณาครั้งนี้ค่อนข้างลงทุนเพราะต้องไปถ่ายกันถึงเกาะทางตอนใต้แถมยังมีการเช่าเรือให้ไปถ่ายรูปใต้น้ำอีก
การถ่ายภาพใต้น้ำเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยทำมาก่อนเลยค่อนข้างตื่นเต้นอยู่พอสมควร
“สำหรับกำหนดการณ์คร่าวๆเราจะเดินทางในเช้าของวันจันทร์และต่อกันด้วยเครื่องบินและเรือเพื่อตรงไปยังสถานที่ถ่ายทำโดยที่พักจะเป็นโรงแรมหรูระดับ5ดาวที่ท่านประธานเป็นเจ้าของอยู่...ในเรื่องของอาหารทางโรงแรมมีภัตรคารและรูมเซอร์วิซที่สามารถโทรสั่งมาทานที่ห้องได้โดยไม่เสียงเงินยกเว้นของมึนเมานะครับ...”คำอธิบายนั่นทำให้รู้ว่าทางบริษัทไม่ได้ลงทุนมากอย่างที่คิดในตอนแรกเพราะทั้งสถานที่ถ่ายหรือที่พักก็ต่างอยู่ในเครือของบริษัททั้งนั้น
“...นี่คือรายละเอียดคร่าวๆนะครับ...ต่อมาขอเชิญท่านประทานกล่าวปิดการประชุมด้วยครับ”
ในที่สุดก็จบ
ผมแทบจะชูมือสองข้างขึ้นเหนือหัวถ้าไม่ติดที่กำลังอยู่ในห้องประชุมที่มีคนเป็นสิบละก็นะ...ผมเคยเข้าร่วมประชุมหลายครั้งแต่อยากบอกว่าไม่เคยมีครั้งไหนที่ประชุมนานขนาดนี้ คนที่อธิบายรายละเอียดก็แจกแจงจนยิบย่อยมากแต่ดันปิดท้ายว่าทั้งหมดนั่นคือรายละเอียดคร่าวๆ?
“...เฮ่อ...”ผมแอบลอบถอนหายใจก่อนจะมองไปยังหน้าต่างอีกฝั่งที่เห็นท้องฟ้าสีครามเป็นฉากหลัง...ห้องที่ใช้จัดประชุมครั้งนี้อยู่ในชั้นเกือบบนสุดของตึกทำให้สามารถมองเห็นวิวที่สวยงามจนอยากยกกล้องขึ้นมาถ่ายเก็บไว้
ดวงตาสีเขียวปนเทามองเหม่ออกไปยังท้องฟ้าก่อนจะสัมผัสได้ว่ามีสายตาจ้องมองอยู่ ด้วยความที่สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเลยหันไปมองทางนั้นอย่างไม่คิดอะไรและทันทีที่ดวงตาของตัวเองสบเข้ากับดวงตาคมสีน้ำตาลผมก็สะดุ้งจนอาวิต้องหันมามองว่าเป็นอะไร
“...ขอโทษครับ”ผมก็ได้แต่เอ่ยขอโทษพรางยิ้มแฮะๆส่งไป
“งานโฆษณาตัวนี้เป็นการโปรโมทและเชิญชวนให้คนเข้ามาใช้บริการและออกมาท่องเที่ยวที่โรงแรมของเรามากขึ้น...ผมคาดหวังกับโปรเจคนี้ไว้สูงและหวังว่าทุกคนจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง...เลิกประชุมได้”เมื่อการประชุมเสร็จสิ้นเหล่าผู้เกี่ยวข้องก็ทยอยเดินออกจาห้องประชุม
“สวัสดีคุณวิสุธ...ไม่สิ...วิ”เสียงของท่านประธานดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาทักทายอาวิที่ลุกขึ้นเดินไปหาอีกฝ่าย
“ไหนบอกว่าเวลาอยู่บริษัทเราไม่รู้จักกันไงคุณตรีภพ...ภิพัฒธนมงคล”อาวิพูดขึ้นพรางมองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นประธานของบริษัทแห่งนี้
“เจอเพื่อนเก่าทั้งทีก็ต้องทักทายหน่อยสิ...ดีใจที่ยอมตกลงร่วมงานนะ”
“ตกใจอยู่ที่ถูกติดต่อแบบนี้...ฉันเป็นแค่ช่างภาพธรรมดาๆไม่รู้ว่างานจะถูกใจนายไหม?”
“ธรรมดา?...ฮะฮะ...ระดับนี้ถ้าเรียกว่าธรรมดาคงไม่ต้องหาคนเก่งที่ไหนแล้ว”
“คงเก่งก็มีอยู่เยอะ...อ้อ...ขอแนะนำผู้ช่วยหน่อยนะ...จ้าว”เสียงเรียกทำให้ผมที่นั่งอยู่ค่อยๆลุกขึ้นอย่างเกร็งๆเดินเข้าไปหาอาวิ ดวงตาคมสีน้ำตาลที่เหมือนกับของราชาทว่าดูน่ากลัวกว่ามากทำให้รู้สึกกลัวอยู่บ้าง
“สวัสดีครับผมวรานนท์ เทพภักดี...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”ผมเอ่ยทักทายคนที่ได้ชื่อว่าเป็นท่านประธานและพ่อของราชา
“อืม...ท่าทางใช้ได้...เธอถ่ายรูปแบบไหนล่ะ?”
“ผมชอบถ่ายพวกสิ่งมีชีวิตกับพวกตึกที่ตั้งอยู่ในตัวเมืองน่ะครับ”เมื่อถูกถามผมก็ตอบกลับพร้อมยกนิ้วขึ้นดันแว่นอย่างเกร็งๆ
“คนละสไตล์กับนายเลยนี่”ท่านประธานหันไปพูดกับอาวิ
“ก็ใช่...ปากบอกว่าชอบถ่ายรูปสิ่งมีชีวิตหรือพวกตึกแต่พอเอาเข้าจริงฉันว่าจ้าวถ่ายรูปธรรมชาติได้สวยไม่แพ้กันหรอกแค่เขาไม่ค่อยชอบเดินทางไปถ่ายเท่านั้นเอง”อาวิหันไปตอบ
“หื้ม...ชมออกนอกหน้าแบบนี้แปลว่าศิษย์เอก?”
“ก็ไม่เชิง...จำภาพวันก่อนที่นายถามว่าใครวาดได้ไหม?”
“ได้สิ...ภาพที่ฉันบอกจะซื้อเมื่อวาดเสร็จแต่นายบอกไม่ขาย”ท่านประธานบอกพร้อมขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด
“ใช่...ฉันไม่ขายเพราะคนที่เป็นเจ้าของผลงานคือจ้าว”
“พูดเป็นเล่น”ชายที่ยืนข้างอาวิแสดงความตกใจออกมาทันทีเมื่อรู้ความจริง
ภาพที่ว่าคงเป็นภาพที่ผมวาดเมื่อหลายวันก่อนที่จะป่วยแน่ๆ...ไม่เห็นรู้เลยว่ามีคนมาดูแถมยังขอซื้อด้วย
ปกติภาพที่ถูกวาดจะถูกเก็บไว้ที่ด้านหลังร้านโดยไม่ถูกนำออกไปวางขายเพราะผมตั้งใจว่าจะเปิดการแสดงภาพเล็กๆของตัวเองเมื่อมีงานภาพหลากหลายชิ้นกว่านี้
“จะพูดเล่นทำไม?”อาวิคลียิ้มพรางเหล่มามองผม
“...เธอเป็นคนวาดภาพที่ยังไม่เสร็จนั่นจริงๆเหรอ?”ท่านประธานหันมาถาม
“...ถ้าหมายถึงภาพที่ใช้สีน้ำลากเป็นเส้นประกอบกันละก็...ผมเป็นคนวาดเองครับ”คนถูกถามตอบเสียงสั่น
ทั้งที่ไม่ได้ถูกดุแต่กลับรู้สึกเกร็งๆอย่างบอกไม่ถูก
“เธออยากขายภาพนั้นไหม?”อีกฝ่ายถามต่อ
“...อ่อ...ผมคิดว่ายังไม่อยากขายครับ....พอดีผมอยากเก็บทุกรูปที่วาดไว้เพื่อเปิดการแสดงภาพเล็กๆน่ะครับ”ผมตอบกลับไป
“ถ้าจะเปิดแสดงภาพก็เป็นอีกนัยหนึ่งว่าเปิดขายอยู่ดีนี่...เอางี้นะ....ฉันขอจองภาพนั่นไว้ก่อนได้ไหม?”
“ครับ?”ผมถึงกับอึ้งที่ได้ยินคำพูดนั่น
คนธรรมดาๆอย่างผมถูกจองภาพวาดตั้งแต่ยังไม่ได้แสดงเลยเหรอ?
“ฉันอยากได้รูปนั่นมาก...มันให้ทั้งความรู้สึกผ่อนคลายและสงบนิ่ง”
“...ก็ได้ครับ”ผมตัดสิใจพร้อมพยักหน้าตกลง...ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธข้อเสนอที่ดีขนาดนี้นี่
“งั้นก็ตามนี้...หวังว่าเธอคงไม่ลืมสิ่งที่พูดแล้วขายให้กับคนอื่นหรอกนะ”เขาถามย้ำ
“มะ...ไม่แน่นอนครับ”ใครจะกล้าลืมกัน
“ดีมาก...นี่นามบัตรฉันมีงานเมื่อไหร่ติดต่อมา”ท่านประธานบอกพร้อมกับยื่นนามบัตรส่งมาให้
“ขอบคุณมากครับ”ผมยื่นมือไปรับอย่างสั่นๆ
ไม่คิดว่าจะมีวันที่ผลงานตัวเองได้รับการยอมรับเร็วขนาดนี้
“วิ...เราไปหามื้อเที่ยงกินกันหน่อยเถอะ”
“ไม่ทำงานต่อเหรอท่านประธานบริษัท?”อาวิหันไปถาม
“หึ...แค่วันเดียวบริษัทไม่ล้มละลายหรอกน่า”
“เอาสิ...จ้าวมาด้วยกันไหม?”อาวิหันมาถาม
“อ่อ...ไม่ดีกว่าครับ”ผมต้องลงไปหาราชาต่ออีก
“งั้นเอารถอาขับกลับละกัน...”
“ไม่ต้องครับ...เดี๋ยวผมกลับเองอาไว้ใช้เถอะ”ผมรีบพูด
“กลับได้เหรอ?”
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะอา”
“ไม่ว่ายังไงเราก็ยังเด็กสำหรับอาเสมอจ้าว”อาบอกพร้อมยกมือขึ้นขยี้เส้นผมสีน้ำตาลของผมแรงๆ
“ผมดูแลตัวเองได้ครับ”
“ก็ได้...ตามใจเลย”
พอตกลงกันได้วรานนท์ก็ขอแยกตัวลงมาที่คาเฟ่ชั้น1ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยพนักงานในบริษัทนั่งกับจนเต็มทุกโต๊ะ...ช่วงเวลากลางวันแบบนี้ไม่ว่าใครก็คงเลือกสถานที่กินให้สะดวกที่สุดซึ่งก็คงไม่พ้นคาเฟ่ที่อยู่ด้านล่างนี่แน่
เจ้าของร่างโปร่งผลักประตูร้านเข้าไปก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อหาโต๊ะนั่งแต่ก็เป็นอย่างที่คาดไว้...โต๊ะทุกตัวถูกนั่งเต็มหมด
ถ้าเป็นแบบนี้ผมก็ขอตัวกลับได้โดยไม่ต้องเจอกับราชาใช่ไหม?
ในหัวเริ่มตั้งคำถามพรางใช้ดวงตาสีเขียวปนเทามองไปรอบๆร้านอีกครั้งก่อนจะสะดุดตาเข้ากับชายหนุ่มผมดำซอยสั้นที่นั่งอยู่ตรงริมหน้าต่าง ถึงอีกฝ่ายจะหันหลังให้แต่ผมก็ยังจำได้ดีว่าคนคนนั้นคือราชาไม่ผิดแน่
“...สู้สิข้าวจ้าว”เสียงนุ่มบอกกับตัวเองก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้คนที่นั่งรออยู่ด้านริมร้าน
ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งรู้สึกกังวล...ไม่รู้ว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นไปในทิศทางไหนกันแต่ขอแค่อย่าถูกเกลียดเลยก็พอแล้ว นั่นเป็นคำเดียวที่ไม่อยากได้ยินออกมาจากปากของคนที่ตัวเองแอบชอบ
“...ขะ...ขอโทษ...ที่ให้รอนาน...ครับ”เสียงสั่นที่ดังขึ้นทำให้คนที่นั่งรอหันมามองนิ่งๆ
“ไม่เป็นไร...นั่งสิ”
“ขอคุณครับ”ผมรีบนั่งลงก่อนจะก้มหน้ามองมือทั้งสองข้างที่กำแน่นจนขาวไปทั้งมือ
“สั่งอะไรไหมครับ?”อีกฝ่ายถาม
“...”ผมได้แต่ส่ายหน้ากลับไปโดยที่ยังก้มหน้าอยู่
ถ้าเงยขึ้นไปเขาคงเห็นใบหน้าแดงๆของผมแน่
“เราจะคุยกันทั้งที่คุณก้มหน้าอยู่แบบนี้เหรอครับ?”เสียงทุ้มยังคงถามต่อ
“...ขอโทษครับ”ผมตอบกลับเสียงเบาแต่ยังคงไม่เงยหน้าขึ้นไป
“ผมน่ากลัวเหรอ?”
“ไม่...ไม่เลยสักนิด”ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปตอบแต่เมื่อดวงตาเราประสานกันใบหน้าสีชมพูระเรื่อก็รีบก้มหน้าลงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
ตึก ตัก ตึก ตัก
เสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเพียงแค่ได้สบตากับราชาทำให้ผมต้องเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อระงับอาการตื่นเต้นของตัวเอง...การที่ได้มานั่งร่วมโต๊ะด้วยแบบนี้มันยิ่งกว่าความฝันซะอีก
“ถ้าผมไม่น่ากลัวก็เงยหน้าขึ้นมาสิครับ”
“...”เส้นผมสีน้ำตาลส่ายไปมาแทนคำปฏิเสธที่พูดไม่ออก
“ก้มหน้าไปก็ซ่อนใบหน้าแดงๆนั่นไม่ได้หรอกนะ”คำพูดต่อมาทำให้คนที่หน้าร้อนอยู่แล้วยิ่งร้อนเข้าไปใหญ่
นี่เขาเห็นว่าหน้าผมแดง...
อายจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
“...ขอโทษ”
“ขอโทษอีกแล้ว...ตั้งแต่เจอกับคุณพูดขอโทษผมมากี่รอบแล้วรู้ไหม?”เสียงทุ้มถามก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆราวกับจะช่วยให้ผมผ่อนคลายลง
“...ขอ...”
“ไม่เอาคำว่าขอโทษนะ”เสียงของราชาพูดแทรกก่อนที่ผมจะพูดจบ
“...”เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรเลยได้แต่นั่งเงียบๆอยู่แบบนั้น
“เฮ่อ...สั่งมื้อเที่ยงทานกันเถอะเดี๋ยวไปทำงานต่อไม่ไหวนะ”อีกฝ่ายบอกพร้อมกับยื่นเมนูมาให้ตรงหน้าผมที่ก้มหน้าลงจนจมูกแทบจะติดคอ
มือเรียวหยิบเมนูมาดูด้วยร่างกายที่สั่นเล็กน้อย...หัวใจที่เต้นแรงกลับแรงขึ้นไปอีกเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะได้ทานอาหารเที่ยงร่วมกับราชา หน้าของเมนูถูกเปิดผ่านไปเรื่อยๆพร้อมกับหน้าของผมที่ค่อยๆเงยตามเพราะถ้าไม่เงยก็มองเมนูไม่เห็น
“รับอะไรดีคะ?”เสียงของพนักงานสาวเดินเข้ามารับเมนูด้วยรอยยิ้ม
“ขอก๋วยเตี๋ยวเขียวหวานไก่กับผักโขมอบชีส...เครื่องดื่มก็น้ำส้มปั่นครับ”ราชาหันไปบอกพนักงานโดยไม่มองเมนูเลยสักนิด...อาจเป็นขาประจำของร้านนี้ก็ได้
“ค่ะ...รับเป็นก๋วยเตี๋ยวเขียวหวานไก่กับผักโขมอบชีส...เครื่องดื่มเป็นน้ำส้มปั่นนะคะคุณราชา”พนักงานสาวทวนเมนูด้วยรอยยิ้มพรางก้มลงมาจนเสื้อคอกว้างนั่นเห็นหน้าอกรำไร
ราชากำลังถูกเชิญชวน?
“ครับ...แล้วคุณเอาอะไรล่ะ?”ราชาไม่สนใจหญิงสาวที่พยายามให้ท่าแต่กลับมองมาที่ผมแทน
“อ่อ...ข้าวผัดกุ้งกับน้ำแตงโมปั่นไม่หวานครับ”ผมหันไปบอกรายการที่ตนต้องการ
“รับเป็นข้าวผัดกุ้งกับน้ำแตงโมปั่นไม่หวานนะคะ...จะรับอย่างอื่นเพิ่มไหมคะคุณราชา?”น้ำเสียงห้วนๆที่ทวนรายการของผมบ่งบอกได้อย่างดีว่าเธอไม่เห็นผมอยู่ในสายตาเลยสักนิด
“ไม่ล่ะ”เมื่อราชาปฏิเสธเธอก็ต้องจำใจเดินกลับไปอย่างไม่พอใจนัก
ราชามักจะเป็นที่สนใจของทุกคนอยู่เสมอไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย...ด้วยการวางตัวที่แสนสุภาพและท่าทางที่เหมือนเจ้าชายในการ์ตูนก็ยิ่งส่งเสริมให้เขาน่าดึงดูดมากขึ้น
“คุณอายุเท่าไหร่เหรอ?...ผมว่าตัวเองน่าจะมากกว่านะ”ราชาถามทำลายความเงียบ
ใจจริงอยากจะบอกว่าเท่ากันแต่ก็ฉุกคิดได้ว่าถ้าทำแบบนั้นก็เหมือนผมรู้ข้อมูลของเขาอยู่ก่อนแล้วอาจจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดได้
“...ปีนี้25ครับ”
“เท่ากันเลย”สีหน้าของราชาดูตกใจเล็กน้อยที่รู้อายุจริงของผม
“...ครับ”
“งั้นก็ไม่ต้องสุภาพกันขนาดนี้ก็ได้นะ”
“...อืม”
“คนที่ใส่ภาพถ่ายลงในกระเป๋าผมคือนายใช่ไหม?”คำถามตรงๆที่ถูกถามราวกับจะย้ำให้แน่ใจว่าคนที่ทำเป็นผมจริงๆไม่ใช่คนหน้าคล้าย
นี่อาจเป็นเวลาดีที่จะได้ทั้งอธิบายและขอโทษอย่างจริงจัง
“...ครับเป็นผมเอง...ต้องขอโทษด้วยที่ทำแบบนั้นคือ...ตอนแรกก็แค่เห็นเครียดๆก็เลยอยากให้กำลังใจเท่านั้น...ขอโทษจริงๆครับ”ผมอธิบายพร้อมกับก้มหัวขอโทษ
“...”
“...”ยิ่งเห็นอีกฝ่ายไม่พูดอะไรกลับมาก็ยิ่งทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปมอง
ราชาต้องโกรธอยู่แน่ๆ
“ผมมีสิ่งที่อยากรู้...ไม่ต้องเงยหน้าก็ได้แต่ช่วยตอบมาตามตรงได้ไหม?”
“...อืม”
“ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย?”คำตอบของคำถามนั่นชัดเจนจนแทบไม่ต้องคิด
ทำไมต้องทำ?
เหตุผลง่ายๆ
ก็เพราะชอบราชาไงล่ะ!
คำตอบง่ายๆที่ไม่กล้าพูด...
ทั้งที่ไม่กล้าพูดแต่ก็ไม่อยากโกหกอีกฝ่ายด้วย
ตลอดเวลาที่เรียนด้วยกันมาเคยคิดตั้งหลายครั้งว่าอยากลองสักครั้งที่ได้สารภาพต่อหน้าอีกฝ่ายว่าชอบแต่ทุกครั้งที่จะเดินเข้าไปหารอบตัวของราชาก็เต็มไปด้วยเพื่อนฝูงจนไม่มีโอกาสให้ผมได้พูด
ความจริงอาจมีโอกาสหลายครั้งเพียงแต่ความกล้าที่มียังไม่มากพอที่ทำให้ผมออกไปสารภาพรักอีกฝ่าย
ความรู้สึกที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจมาตลอด11ปี
วันนี้อาจเป็นโอกาสแรกและโอกาสเดียวที่ผมจะได้บอกออกไป
เมื่อมีโอกาสแล้วผมจะโยนมันทิ้งไปงั้นเหรอ?
กล้าหน่อยสิวรานนท์!
พูดมันออกไปสิข้าวจ้าว!!
“...ผมชอบราชา”เสียงนุ่มบอกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปสบหน้ากับคนตรงหน้าตรงๆ ดวงตาสีเขียวปนเทาสั่นระริกจ้องมองผ่านเลนส์แว่นไปยังอีกฝ่ายเพื่อบอกว่าสิ่งที่พูดคือความจริง
เพียงแค่พูดออกไปความอัดอั้นที่มีก็เหมือนจะหายไปจนกลายเป็นความโล่งใจที่ได้บอกความรู้สึกตัวเองออกไปสักที...ต่อจากนี้ถึงจะได้คำตอบยังไงก็จะยอมรับมันโดยดี
ขอแค่อย่าพูดว่ารังเกียจ...นอกนั้นจะเป็นคำไหนก็พร้อมจะรับมัน
“ขอบคุณที่ชอบผม...แต่ผมไม่ได้ชอบผู้ชายเพราะงั้นคงเป็นแฟนกันไม่ได้...”
“ครับ”เรื่องนั้นผมรู้ดีตั้งแต่แรกแล้ว
“แต่เราเป็นเพื่อนกันได้...มาเป็นเพื่อนกันแทนไหม?”คำพูดของราชาทำให้คนที่กำลังคิดหลายๆอย่างในหัวจ้องกลับไปอย่างไม่เข้าใจ
ผมบอกว่าชอบเขา...ถ้าเป็นปกติคงโดยว่าแล้วบอกให้อยู่ห่างๆซะไม่ใช่มาถามว่าเป็นเพื่อนกันไหมแบบนี้
“...ได้เหรอ?”ผมถามกลับอย่างไม่แน่ใจ
“แน่นอน”อีกฝ่ายตอบก่อนจะคลียิ้มที่ทำให้หัวใจเต้นแรงออกมา
“ทั้งที่ผม...ชอบราชาเหรอ?”
“การที่มีคนชอบดีกว่าที่มีคนเกลียดอยู่แล้ว...เราต้องทำงานด้วยกันอีกเพราะงั้นมาสนิทกันไว้ดีกว่าเนอะ”
“ขอบคุณ...ขอบคุณที่ไม่เกลียดกัน”ผมบอกออกไปก่อนจะส่งยิ้มกว้างด้วยความดีใจกลับไปให้
ขอบคุณจริงๆ
ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนขอแค่ได้เข้าใกล้อีกหน่อยก็มากพอแล้ว
รอยยิ้มแรกถูกส่งมาทำให้ธรณินทร์ถึงกับเบิกตากว้างขึ้น...ริมฝีปากบางสีชมพูคลียิ้มกว้างจนดวงตาสีแปลกนั่นเกือบปิด นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายตรงๆโดยไม่มีการก้มหน้าลงเหมือนอย่างทุกครั้ง
ไม่คิดเลยว่าโชคชะตาจะทำให้เจอกันอีกเร็วขนาดนี้
คำว่าขอบคุณที่ได้ยินทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายคงกังวลมากที่ผมเรียกให้มาเจอกันแบบนี้
ทั้งทีอยากขอบคุณที่ใส่ภาพถ่ายพวกนั้นมาให้แต่คุณวรานนท์กลับไม่ยอมฟังเอาแต่ขอโทษจนผมคิดว่าตัวเองน่ากลัวขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?
ผมไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกดีกับคำว่าชอบที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้าแต่ถึงจะรู้สึกดีแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะตกลงเป็นแฟนกันง่ายๆ แถมเท่าที่สังเกตคนตรงหน้าก็ไม่คิดว่าผมจะตกลงนั่นทำให้ไม่รู้สึกแย่นักที่ปฏิเสธไป...วรานนท์ ไม่สิ ข้าวจ้าว
ชื่อที่ทั้งน่ารักและน่ากินเลย
ถ้าเป็นคนอื่นเมื่อถูกผมปฏิเสธร้อยทั้งร้อยคือตื้อจนรู้สึกรำคาญแต่ที่ข้าวจ้าวทำมีเพียงแค่พูดขอบคุณพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ดูจะโล่งใจเหมือนกับเขาพอใจสุดๆแล้วที่ได้เป็นเพื่อน
อาหารที่สั่งเข้ามาแทรกบทสนทนาทำให้พวกเราหยุดพูดคุยและลงมือจัดการมื้อเที่ยงของตัวเองเงียบๆ...ดวงตาสีเขียวปนเทาลอบมองผมผ่านทางเลนส์แว่นสายตา พอดวงตาของเราสบกับอีกฝ่ายก็เบิกตากว้างขึ้นก่อนจะก้มหน้าลงไปทันที...ใบหน้าแดงๆที่เห็นทำให้คนถูกมองยิ้มออกมาก่อนจะลงมือจัดการจานตัวเองต่ออย่างไม่รีบร้อน
คำว่าชอบใครก็พูดได้แต่จะหาว่าใครที่รู้สึกแบบนั้นจริงๆมันยาก...ในชีวิตผมก็ถูกสารภาพรักมานับไม่ถ้วนแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่รู้สึกถึงคำว่าชอบได้มากเท่ากับคนที่ก้มหน้าอยู่ตอนนี้
แก้มแดงๆนั่นน่าหยิกชะมัด
“ผมขอเรียกว่าข้าวจ้าวเฉยๆได้ไหม?”เสียงทุ้มถามเพื่อทำลายความเงียบ
“...อืม”เสียงนุ่มตอบกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่พยักขึ้นลง
“ข้าวจ้าว”ผมลองเรียกชื่อคนตรงหน้า
“...อืม”ปฏิกิริยาที่ได้รับทำให้ต้องเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อไม่ใช้เผลอยิ้มหรือหลุดหัวเราะออกมา...ใบหน้าที่แดงระเรื่อแดงขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินผมเรียกชื่อ
แดงกว่าน้ำแตงโมที่อีกฝ่ายสั่งซะอีก
“เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ”
“อืม...เพื่อนกัน”
เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรพวกเราก็ได้แต่นั่งจัดการมื้อเที่ยงของตนเองจนหมดก่อนจะเรียกคนมาเก็บมาเงินที่โต๊ะ...ทุกครั้งที่ผมมาพนักงานหญิงมักจะแย่งกันมาบริการที่โต๊ะเสมอ ถึงจะรู้สึกดีที่ได้รับการใส่ใจแต่บางครั้งก็มากไปอย่างการที่ก้มลงมาจนเห็นอะไรต่ออะไรนั่น
ผมไม่ได้ใสซื่อถึงขนาดที่มองไม่ออกว่านั่นคือการเชิญชวน
“ให้ผมเลี้ยงนะ”ผมรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นคนตรงหน้าหยิบกระเป๋าหนังสีน้ำตาลขึ้นมา
“ไม่ต้องหรอก”อีกฝ่ายส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะหยิบแบงค์สีแดงออกมาสองใบ
“คิดรวมเลยครับ”ผมหันไปบอกพนังงานสาวด้านข้างพร้อมกับยื่นธันบัตรสีม่วงไปให้
“รอเงินทอนสักครู่นะคะคุณราชา”เธอบอกเสียงหวานก่อนจะเดินกลับไป
“...เอาไปครับ”เสียงนุ่มบอกพร้อมกับยื่นแบงค์แดงมาให้สองใบด้วยใบหน้าเคืองๆ คิ้วที่โผล่พ้นกรอบแว่นขมวดแน่นบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นพวกไม่ยอมใครเท่าไหร่
“ให้ผมเลี้ยงเถอะถือเป็นการฉลองที่เราเป็นเพื่อนกัน”
“ถ้าอย่างนั้นผมต่างหากที่สมควรเลี้ยง”อีกฝ่ายพึมพำเสียงเบา
“ทำไมคิดงั้นล่ะ?”
“...ก็ราชายอมให้ผมเป็นเพื่อน”คำตอบเบาๆดังขึ้นพร้อมใบหน้าสีขาวเริ่มขึ้นสี
“ก็ได้...แต่ข้าวจ้าวต้องยอมให้ผมไปส่ง”ได้ชื่อว่าเป็นราชาก็ไม่ยอมใครง่ายๆเหมือนกันถ้าไม่ยอมให้เลี้ยงข้าวก็ต้องยอมให้ไปส่ง
“ผมกลับเองได้”
“งั้นผมเลี้ยงข้าว”
“...คุณมันคนเจ้าเล่ห์”คำบ่นเบาๆไม่ได้ทำให้ผู้ชนะอย่างราชารู้สึกแย่เลยสักนิด
พอเงินทอนมาถึงธรณินทร์ก็เดินนำข้าวจ้าวไปยังที่จอดที่อยู่ด้านในตึก...ที่จอดรถพิเศษสำหรับผู้บริหารระดับสูงของบริษัทเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ใช้งาน รถสีดำเงาถูกปลดล๊อคก่อนเข้ามานั่งด้านคนขับ...ดวงตาคมสีน้ำตาลมองไปยังด้านข้างที่มีชายหนุ่มรุ่นเดียวกันที่ค่อยๆเปิดประตูและก้าวเข้ามานั่งด้านในอย่างอ้อยอิ่ง
ไม่นานรถสีดำเงาก็เคลื่อนที่ไปตามถนนให้ที่ตอนนี้อัดแน่นไปด้วยรถมากมาย อาจเป็นเพราะเป็นช่วงก่อนกลับเข้าทำงานในตอนบ่ายเหล่าคนที่ไปกินข้าวข้างนอกเลยกลับเข้าบริษัทอย่างพร้อมเพียงกัน
“ข้าวจ้าวชอบถ่ายรูปเหรอ?”ผมหันไปถามทำลายความเงียบ
“อืม...ชอบมากเลย”
“ผมชอบรูปที่ข้าวจ้าวให้มาทุกใบเลย...เวลาเครียดๆมองดูแล้วเหมือนมีกำลังใจ”เสียงทุ้มพูดลอยๆระหว่างขับรถ
“...ดีใจที่ชอบ”คนด้านข้างนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบกลับ
“อยากได้อีกสักใบจัง”คนขับรถพึมพำเสียงเบาพรางเหล่มองคนด้านข้างที่กำมือตัวแน่น ใบหน้าแดงๆนั่นทำให้ผมอยากถามออกไปเหลือเกินว่าผมพูดอะไรให้เขินงั้นเหรอ?
“.....ไหม?”
“ห๊ะ?...ว่าอะไรนะ?”ผมถามกลับเมื่อไม่ยินสิ่งที่อีกฝ่ายบอก
“...ผมถามว่า...ถ้าอยากได้...ผมให้เอาไหม?”น้ำเสียงสั่นๆดังขึ้นอีกครั้ง
“เอาสิ”ตอบแบบไม่ต้องคิดเลย
“เลี้ยวขวาตรงแยกหน้านะ”
ผ่านไปไม่นานรถหรูคันสีดำเงาก็จอดอยู่หน้าร้านรับถ่ายรูปและวาดภาพขนาดเล็กที่อยู่ไม่ไกลจากสวนสาธารณะที่ผมไปประจำสักเท่าไหร่...ไม่แปลกที่ข้าวจ้าวจะไปบ่อยก็ที่ทำงานอยู่ใกล้ซะขนาดนี้นี่
ประตูฝั่งข้างคนขับถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของข้าวจ้าวที่ลงจากรถไปแต่ก่อนที่ประตูจะปิดข้าวจ้าวก็ยื่นอะไรบางอย่างมาให้ผม...แค่มองก็รู้แล้วว่าสิ่งที่อีกฝ่ายให้คือรูปถ่ายหนึ่งใบ
“ขอบคุณที่มาส่งนะราชา”ข้าวจ้าวบอกเมื่อผมรับรูปถ่ายนั่นมา รอยยิ้มบางๆจากคนที่พึ่งลงรถถูกส่งมาอีกครั้งก่อนที่ร่างของอีกฝ่ายจะหายเข้าไปในร้าน
เจ้าของรถหรูมองร่างโปร่งนั้นจนหายลับไปก่อนจะก้มดูรูปถ่ายที่พึ่งได้มาเมื่อครู่...ภาพที่ได้มาเป็นรูปของถนนตรงสี่แยกไฟแดงที่มีคนมามายกำลังเดินข้ามฝั่งพร้อมกับหมึกสีดำที่เขียนข้อความสั้นๆไว้เหมือนเคย
ขอความสั้นๆที่ทำให้ผมอารมณ์ดีจนทำงานที่ไม่คิดว่าจะเสร็จ เสร็จลงอย่างรวดเร็ว...น่าแปลกที่งานออกมาดีทั้งที่ตอนจัดการงานในหัวของรองประธานผู้นี้มีแค่ข้อความธรรมดาๆปรากฏขึ้นเท่านั้น...
‘ขอบคุณนะ...ราชา’
...........................................................................................
สวัสดีค่ะ
มาต่อแล้ว...ตอนนี้คงมีหลายคนที่ลุ้นไปพร้อมๆกับข้าวจ้าว
ข้าวจ้าวสารภาพรักแล้ววว...แต่พระเอกของเรานี่ซิดันปฏิเสธ
โธ่ๆๆ...แล้วจะมาเสียดายที่หลังนะราชาาา
เรื่องนี้แต่งแล้วอินมากโดยเฉพาะนิสัยของนายเอกเราที่ช่างเขินอายซะเหลือเกิน...แต่งไปแต่งมาก็ดันอายแทนซะงั้น?555+
หนูจะเขินอายอะไรนักล่ะข้าวจ้าววว
ทุกคนอย่าเพิ่งหงุดหงิดราชาที่ปฏิเสธข้าวจ้าวน้า...ทุกอย่างมันต้องค่อยเป็นค่อยไป
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละน้อยๆ
ตอนแรกคิดจะแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างสั้นประมาณ10-11ตอนก็จบแล้ว
แต่พอเห็นคนอ่านฟินขนาดนี้เลยกะจะเพิ่มเนื้อหาเข้ามาอีกนิด(อาจจะเพิ่มได้ไม่กี่ตอนเพราะวางเรื่องไว้แล้ว)
มีคนถามว่าทำไมเน้นดวงตาของข้าวจ้าวเยอะจัง...
ขอตอบเลยนะคะ...ส่วนหนึ่งไม่คิดจะเน้นสีตาแต่เน้นว่าข้าวจ้าวใส่แว่นและอีกส่วนคือตัวเราชอบผู้ชายตาสีเขียวค่ะนั่นอาจทำให้เผลอแต่งไปตามความชอบจะพยายามปรับปรุงนะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์ที่มากมายนะคะ
ช่วยติดตามความรักของทั้งคู่ต่อไปจนจบด้วยนะ
เจอกันตอนต่อไปวันอาทิตย์หน้าค่ะ
บ๊ายบาย :mew1:
ปล.คำผิดตอนนี้แก้ถึงตอนที่3ค่ะ...จะรีบแก้ให้ทันตอนปัจจุบันนะคะ
ขอบคุณที่ช่วยหาคำผิดค่ะ(ขนาดอ่านทวนแล้วก็ยังผิดซ้ำๆอีก กระซิกๆ;-;)
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
กรี๊ด. ได้รูปถ่ายแทนใจอีกใบแล้วนะ
ตอนนี้ขอเป็นเพื่อนไปก่อนเนอะราชา
ขอบคุณค่ะ. อ่านแล้วฟิน
-
ขาวโพรน > ขาวโพลน
แบบว่า ดีใจกับข้าวจ้าวววววววววว มากกกกกกกกกก
วันนี้คุยกัน ได้เป็นเพื่อนแล้ว ยกระดับความสัมพันธ์ (ดีใจแทนข้าวจ้าวนะ T^T)
:hao7: เรื่องนี้จะมีมือที่สามไหมคะนี่??
ไอเลิฟยูววววววว ชุ้บๆ
ตอนต่อไปสัปดาห์หน้าเลยเหรอคะ แงๆ ขอวันนี้เถอะ :o8:
-
:o8: เค้าเป็นเพื่อนกันแล้วอ่ะ
แล้วเมื่อไรจะได้เป็นแฟนน่า
-
เราว่าดีแล้วนะที่ราชาปฏิเสธข้าวจ้าวไป
อะไรที่ได้มาง่ายๆเราว่ามันไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไร ฮ่าๆ
ค่อยๆเรียนรู้กันไปเนอะ
-
ถึงปฏิเสธตอนนี้แต่ก็ฟินมากกกก ข้าวจ้าวน่ารักไปอีกกกกกก อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกดีตลอด แอบจิ้นคุณพ่อกับอาวิ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ความสัมพันธ์ขยับขึ้นมาแล้ว ฉลองๆๆๆ :mc4: ร่วมงานกันก็ได้สนิทกันขึ้นมาเอง :katai2-1:
-
อ่านไปเขิลไป.. :-[
อยากจะให้ต่ออีกสักตอน.. แอร๊ยยยย!!
-
แหม มาทำเป็นปฏิเสธเขานะ เดี๋ยวระวังจะมีคนมางาบไปซะก่อนล่ะ
-
รออีกนิดเถอะ แล้วจะหลงเสน่ห์ข้าวจ้าว
-
จะดูสิว่าจะถอนคำพูดตัวเองอย่างไร
-
จ้าววววว~~ ทำไมน่ารักแบบนี้ :กอด1:
เชื่อสิอีกไม่นานราชาต้องชอบจ้าวแน่ๆ :katai5: :katai5: :katai5:
จัไม่ชอบได้ไง จ้าวน่ารักน่าหยิกขนาดนี้ ใช่ม้าาาาา!!! :katai2-1:
-
ราชาปฏิเสธไปดีแล้ว ให้ค่อยเป็นค่อยไปตามสเต็ปดีกว่าน๊า แต่แค่ได้คุยกันวันแรกราชาก็ได้เห็นแล้วว่าน้องจ้าวน่ารักแค่ไหน หึหึ อีกไม่นานแน่ๆ ค่ะ เค้าคงได้เป็นแฟนกัน >////<
-
โง้ยยยยยยยยยยยย น่ารักตลอดดดด คือเราอ่านไปอ่านมาเราเริ่มรู้สึกหน้าร้อนๆตามละ ไม่นะะะ ปกติเราหน้าด้านมากนะ ข้าวจ้าวอย่าทำเราติดนิสัยขี้เขินสิคะ แต่ข้าวจ้าวเขินน่ารักอ่ะ เราชอบบบ เราว่านะคะ เดี๋ยวราชาอยู่กับข้าวจ้าวไปเรื่อยๆ ตัวเองนั่นแหละที่จะเริ่มไม่อยากเป็นเพื่อนกับเค้าแล้ว มีอย่างที่ไหน ไม่รับรักแต่ให้เป็นเพื่อนแบบนี้อย่างกับอ่อยเลยค่ะ ไม่อยากให้เค้าตัดใจล่ะสิ งึ้ยย ไม่หรอก เราพูดเล่น ราชาคงแค่ไม่อยากเสียกำลังใจดีๆไปแล้วก็แอบสนใจข้าวจ้าวอยู่บ้างแต่ตอนนี้ยังไม่ได้รู้จักกันดีพอ ก็ดีใจด้วยนะคะราชาที่ได้เพื่อนดีๆเพิ่มมาอีกคน แต่เราว่าอนาคตนี่ต้องเปลี่ยนสถานะแน่นอน ดูข้าวจ้าวน่ารักขนาดนี้ เราว่าอีกสักพัก ไม่นานหรอก เดี๋ยวราชาจะถูกปลุกความเอสในตัว แกล้งให้ข้าวจ้าวเขินบ่อยๆแน่ ราชายิ่งดูเป็นคนเจ้าเล่ห์และน่าจะเผด็จการนิดๆด้วย โอ๊ยยยย นี่ขนาดเราเป้นคนปกติ(?) พูดแล้วอยากจะแกล้งเองเลย 55555 แล้วดูค่ะ รับงานไปถ่ายรูปบรรยากาศดีๆแบบนี้ ราชาจะได้ตกหลุมรักก็คราวนี้แหละค่ะ นี่ยิ่งถ้าเกิดจำได้ขึ้นมาว่าข้าวจ้าวเคยเรียนมาด้วยกันตั้งนานแล้ว แล้วข้าวจ้าวก็รักตัวเองมาตั้งแต่ตอนนั้น นี่เราว่า... ราชาไม่รอดแน่ๆค่ะ นี่ข้าวจ้าวไม่ใช่แค่น่าสนใจนะคะ รักจริง รักมานาน ไม่ได้รักแค่รูปลักษณ์ภายนอกด้วย คนแบบนี้ราชาจะปล่อยไปได้เหรอคะ? อีกอย่างข้าวจ้าวไม่เหมือนคนอื่นที่จ้องจะจับราชานะคะ ข้าวจ้าวรักจริง หวังดีจริงๆนะคะ พลาดคนนี้รอจนแก่ก็อาจไม่มีเข้ามาใหม่แล้วนะคะะะ อีกอย่างคุณพ่อดูจะพอใจ(รูปของ)ข้าวจ้าวมาก เราว่าอนาคตอาจไม่ถูกกีดกันมาก(มั้ง?) แต่จะยังไงก็แล้วแต่ เราก็ยังเชื่อว่าอีกไม่นานราชาต้องเสพติดข้าวจ้าวแน่ๆ คนน่ารัก ใครๆก็คงอยากรักกกกก :mew3:
เราเจอคำผิดนิดนึงนะคะ
อาวิพูดขึ้นพรางมองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นประธานของบริษัทแห่งนี้ >> พลาง
คงเก่งก็มีอยู่เยอะ >> คน
“ขอคุณครับ”ผมรีบนั่งลงก่อนจะก้มหน้ามองมือทั้งสองข้างที่กำแน่นจนขาวไปทั้งมือ >> ขอบ
ตั้งแต่เจอกับคุณพูดขอโทษผมมากี่รอบแล้วรู้ไหม? >> กัน
พนักงานสาวทวนเมนูด้วยรอยยิ้มพรางก้มลงมาจนเสื้อคอกว้างนั่นเห็นหน้าอกรำไร >> พลาง
ถ้าเป็นปกติคงโดยว่าแล้วบอกให้อยู่ห่างๆซะ >> โดน
คนขับรถพึมพำเสียงเบาพรางเหล่มองคนด้านข้างที่กำมือตัวแน่น > พลาง
รอยยิ้มบางๆจากคนที่พึ่งลงรถถูกส่งมาอีกครั้ง >> พลาง
รูปของถนนตรงสี่แยกไฟแดงที่มีคนมามายกำลัง >>มาก
-
เพื่อน >> คนพิเศษ >> คนรู้ใจ >> เเฟน
-
เดี๋ยวราชาจะเสียจายยยย55 :hao7:
-
ของแบบนี้ต้องมีสิ่งกระตุ้น ความสัมพันธ์จะได้ก้าวหน้าไวๆ :laugh:
-
ฟินกับโมเม้นแบบนี้จริงๆ
-
อร๊ายยย อีราชา กล้าปฎิเสธน้องข้างจ้าว ชิชิชิชิ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกดีจนบรรทัดสุดท้ายจริงๆ
ชอบมากกกก ทั้งตัวละคร และการบรรยาย
:katai2-1:
-
อิอิ เขินเหมือนข้าวจ้าวอะ ถ้าได้อยู่ต่อหน้าคนที่ชอบแบบนี้อะ
-
รู้สึกดีไปกับข้าวจ้าวเลย
ที่ราชาไม่รวบรัดตัดความ
ว่าการที่ข้าวจ้าวชอบตัวเอง
จะต้องการแค่เป็นแฟนกันเท่านั้น
เพราะที่ผ่านมาจ้าวไม่ได้อยู่ในกรอบสายตา
ของราชานี่นา ค่อยๆรู้จักกันไป การรู้สึกดีต่อกัน
ไม่จำเป็นต้องเริ่มจากการเป็นแฟนนี่นา
แต่เสียใจอยู่อย่าง ต้องรออีกตั้งอาทิตย์นึง
กว่าจะได้มาลุ้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่อีก
-
ก็ยังดีที่ยังได้เป็นเพื่อน แต่ถ้าราชารู้ใจตัวเองเมื่อไหร่ว่าชอบข้าว ราชาอย่าซึนนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่หงุดหงิดที่พระเอกปฏิเสธลูกรักอย่างข้าวจ้าวค่ะ ไม่หงุดหงิดเลยจริงจริ๊งงงงง นี่ถ้าข้าวจ้าวเสน่ห์แรง กล้าเงยหน้าและยิ้มให้คนอื่นมากกว่านี้ ระวังเถอะราชา มีศัตรูเพิ่มขึ้นเป็นกองทัพแน่ วะฮ่าๆๆๆๆ
ไม่อยากให้เป็นเรื่องสั้นเลยค่ะ อยากอ่านไปยาวๆจัง ชอบเรื่องนี้มากๆ อยากอ่านทุกวันเลย(รอทุกวันอาทิตย์ก็ได้ ฮือฮือ....)
ขอบคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณตลอดค่ะ
-
ดีแล้ว ที่เริ่มเป็นเพื่อนกัน ค่อยๆรู้จัก ค่อยๆคุ้นเคย เดี่๋ยวมันก็ซึมเข้าหัวใจไปเองเนาะ
-
ข้าวจ้าวน่าร้ากกกกก ^^
-
:mew2: :mew3: :mew1:
-
ข้าวจ้าวน่ารัก
ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว ดีใจกับข้าวจ้าวด้วย
-
ละมุนได้อีก รักใส ๆ ค่อยเป็นค่อยไป
-
ฮือออออ ข้าวจ้าวน่ารักมากกก
-
อ่านแล้วเขินฮืออออ
ยิ่งตอนข้าวจ้าวบอกชอบ. เขินเหมือนกับสารภาพเองเลย5555
ราชาปฎิเสธก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร อาจจะเพราะข้าวจ้าวก็ยังดูโอเคอยู่
เดี๋ยวคอยดูเถอะราชา จะกลับคำไม่ทัน ฮิๆ
-
เราโอเคมั่กมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ค่อยๆ รักกันเบาๆ :hao7:
-
สนุกมาอ่ะ ฮืออออ ทำไมเราชอบเรื่องนี้งี้อ่ะ คือเราแอบกลัวดราม่านะ แต่ก็แบบเราจะแข็งแกร่งและคิดว่าอาวิจะช่วยความรักของทั้งคู่และพ่อราชาก็ชอบงานของข้าวจ้าวด้วยหวังว่าอะไรในอนาคตจะดีไม่ดราม่ามากเกินไปนะ
แต่ตอนนี้เราชอบอ่ะ ดีใจที่ตรงๆกันทั้งคู่แล้วก็ดูว่าราชาอีกไม่นานตกหลุมรักแน่นอน อิอิ
-
เรารออ่านตอนราชาตกหลุมข้าวจ้าวนะคะ เข้าใจราชาที่เป็นแมนๆ จิให้มารักมาชอบ ผช เลยมันก็ไงๆ อยุ่ อื้อออออออออออ อยากอ่านตอนราชาตกหลุมจุงเบยยยย :katai1:
-
เดียวจะมาอ่านนะคับตามมาจากเซโค่กับยูท่านะคับ
ขอให้เรื่องนี้จบแบบสมหวังนะคับ..เพราะเราเป็นอีกคนที่แอบชอบรุ่นพี่มาตั้งแต่มอสองจนตอนนี้พี่เค้าจบหมอแล้วส่วนเราปีสี่แล้วถึงจะผ่านไปหลายปีเราก็ยังทำได้แค่แอบรัก :hao5: :hao5:
-
:-[
-
อยากเห็นข้าวเจ้าถอดแว่น เซ็ทผมเปิดหน้าผากจะหน้าตาน่ารักขนาดไหนนะ :katai2-1:
-
จีบกันเลยๆๆๆๆ
เราของยุยงส่งเสริมอย่างเป็นทางการ ^0^
-
ข้าวว น่ารักจังง
เราโอเคมากกก กับการที่ราชาปฏิเสธไปตอนนี้
เพราะเราคิดว่า การที่เราจะรักใครสักคนมันไม่ง่าย
และคงต้องใช้เวลาไปเรื่อยๆ
อีกอย่างเราจะได้ฟินนานๆ555555555
ฮื้อออ ตัวเอง ขออาทิตย์ละสองวันไม่ได้หรอคะ
เราเองก็บอกตัวเองให้รอๆ แต่6วันมันน๊านนาน
:mew2: :mew2:
-
โอ๊ยยยยยย ข้าวจ้าวทำไมหนูถึงขี้อายยังงี้ค่ะ ความสัมพันธ์ค่อยเป็นค่อยไปก็ดีนะคะ จะได้รู้จักกันมากขึ้น
-
ให้โอกาสราชาได้รู้ใจตัวเองสักพักละกัน
-
เป็นเพื่อนกันแล้ว ข้าวจ้าวสู้ ๆ นะ :mew1:
ู
-
ข้าวจ้าว ตัวหนูจะเขินจนบิดเป็นเลขแปดแล้วลูก :-[ น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยค่ะ
เราว่าราชาปฎิเสธอะดีแล้ว เพราะอย่างที่ราชาบอก คำว่ารักบางคนก็พูดออกมาง่ายๆ สู้ให้ค่อยๆซึม ไปดีกว่า และเท่าที่เห็น ราชาก็ปฎิเสธเพื่อคอยสังเกตุข้าวจ้าวใช้ม๊า :laugh: จะคอยลุ้นต่อไปนะคะ
-
สนุกดีคะแต่เอ๊ะคนเราเรียนห้องเดียวกันตอนมปลายจะจำกันไม่ได้เลยหรอเป็นกำลังใจให้ค่ะมาต่อไวๆนะคะ
-
อ้ายยยย เขินแทนข้าวจ้าว\(//∇//)\
ตอนนี้คือน่ารักมากกกก โอ้ยย เขินน 555 :-[
ก้าวหน้าไปอีกขั้นได้เป็นเพื่อนกับราชาแล้วนะข้าวจ้าวว
สู้ต่อไปจ้าาา o13
-
สารภาพรักแล้วววว
ดีแล้วล่ะอย่างน้อยตอนนี้ก็ออกมาอยุ่อยู่ข้างๆกันน
รอตอนต่อไปปปปป :mew1: :mew1:
-
สารภาพรักไปแล้ว ถึงราชาจะไม่ตอบรับ
แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ และยังให้เป็นเพื่อนกันได้
ไว้ค่อยๆพัฒนาต่อไปนะ
-
อ๋อยยยย ข้าวจ้าวน่ารักเนอะราชา
ฮาาาา
-
ข้าวจ้าวสารภาพกับราชาแล้ววววววว ฮืออออออออออออออออ
ถึงราชาจะไม่รับความสัมพันธ์ในเชิงลักษณะแบบนั้น
ก็รู้สึกดีที่ราชาไม่แสดงท่าทีว่ารังเกียจ แถมยังตอบรับสถานะให้เป็นเพื่อนกันอีก
แต่ก็อย่างว่า เริ่มจากการเป็นเพื่อนกันไปก่อน ค่อยๆดูกันไป
ข้าวจ้าวก็น่ารักในแบบของตัวเอง ราชาก็แลจะดูสนใจมากกว่าชะนีนางไหนเป็นพิเศษ
ในอนาคตมันก็ไม่แน่ อาจจะเลื่อนสถานะมาเป็นคนรู้ใจก็ได้ แถมยังต้องร่วมงานกันอีก ขอฟินล่วงหน้าก่อนได้ไหมเนี่ยย :m1:
-
น่ารักกกกก :L2:
-
ติดตามต่อไป
-
นี่ถ้าข้าวจ้าวได้ไปเจอกับเพื่อนๆ ของราชา น่าจะมีใครจำข้าวจ้าวได้ และคงรู้ว่าข้าวจ้าวเป็นเพื่อนร่วมห้องมาตั้งแต่ชั้นมัธยมแน่ๆ เลย ตื่นเต้นๆ
-
:m3: :m3: ยิ่งอ่านยิ่งเขิน อร๊ายยยยยย >////< :m24: :o8:
-
แค่ได้บอกออกไป สำหรับข้าวจ้าวก็ดีมากมายแล้ว
นี่ได้เป็นเพื่อน ข้าวจ้าวเอ๊ยยย เจ้ดีใจด้วย
:mew3:
รอดูคุณราชาถึงคราวมาหลงรักข้าวจ้าวบ้างดีกว่า คึคึ
-
ข้าวจ้าวน่ารัก บอกชอบไปแล้ว
รอวันราชาหลงรักข้าวจ้าวบ้าง
-
ชอบมากกกค่ะ ตามอ่านมาทุกเรื่องเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอติดตาม ><
-
เป็นเรื่องที่สนุกและน่ารักมากๆ ค่ะ :)
-
น่าร้ากกกก รอวันราชากินข้าวจ้าว อิอิ
-
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :hao5:
-
ปฎิเสธเขา อย่ามาเสียใจทีหลังนะราชาอิอิ :hao7:
-
น่ารักดีค่ะ
ติดแค่สีตาข้าวจ้าว ตอนแรกนึกว่าเป็นลูกเสี้ยวซะอีก แล้วก็ข้าวจ้าวกับราชาเป็นเพื่อนร่วมห้องกันนี่ไม่คุ้นกันบ้างเลยหรอ ไม่คุ้นหน้าก็ต้องคุ้นชื่อบ้างสิ ยิ่งตาสีแปลกขนาดนั้น ยิ่งต้องจำได้ดิ ไม่ใช่แค่ราชานะเพื่อนราชาก็จำจ้าวไม่ได้เลย
ทำไมสมัยเรียนหนูจืดจางขนาดนี้ลูกกกกก
:mew2:
-
น่ารักมากๆๆๆๆ
นั่งนับวันรอตอนใหม่ตลอดเลยค่ะ
-
งืออออออออ เค้าเขินน ยิ้มแก้มแทบแตกก ชอบอ่าาา
-
เป็นเพื่อนก็เป็นเพื่อน... ไว้รู้จักข้าวเจ้ามากกว่านี้ก่อนค่อยเปลี่ยนจากเพื่อนไปเป็นแฟนเนอะราชา
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^ :mew1:
-
-
เขิลลลลลลลลลลลลลมากกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านทุกตอนเขินทุกตอนโอยยยยยยยนยแก้มจิปลิ 5555555 เราเข้าใจนะเจอครั้งแรกมาบอกชอบแล้วจะให้ตกลงเป็นแฟนเลยก็ยังไงๆ ถือมายังมาดีมาโมเม้นนี้ แต่เท่าที่อ่านนั้นแหมมมมมราชานางก็มีใจไหมล่ะ ส่วนลูกข้าวจ้าวเขินซะทำคนอ่านเขินตามจริงๆ คนแต่งนี่ขี้เขินเหมือนกันป่ะคะเนี่ย55555 รอติดตามต่อปายยยยแต่ชอบเรื่องนี้มากอ่ะใจจริงก็อยากให้แต่งยาวๆๆๆๆๆแต่ถ้าวางพล็อตไว้แล้วก็ไม่เป็นไรค่ะขอให้แต่งน่ารักๆแบบนี้ไปอ่านแล้วก็สุขใจ :กอด1: :mew1:
-
:o8: :-[ :impress2:
-
โอ้ยยยย มันฟินจนจิกหมอนขาดจริงๆเลยให้ตายสิ
อิจฉาข้าวจ้าวววว อยากจิไปนั่งรถของราชาบ้างนิ
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่7《ครึ่งแรก》
เวลาหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเร็วมาก...เพียงพริบตาเดียวก็ถึงวันที่ต้องไปทำโปรเจคที่เกาะทางตอนใต้แล้ว วันนี้วรานนท์ตื่นตั้งแต่ตี5เพื่อสำรวจความเรียบร้อยของสัมภาระว่าไม่ได้ขาดตกบกพร่องอะไรไปแต่ถึงจะลืมทางโรงแรมหรูที่เราจะไปพักคงจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกให้อย่างครบครัน
สัมภาระของผมมีเพียงกระเป๋าลากสีเทาใบเดียวเท่านั้น...เสื้อผ้าที่เตรียมก็คำนวณไว้แล้วว่าสามารถใส่สลับไปมาโดยไม่มีใครจับได้ส่วนชุดนอนก็เตรียมไปแค่ชุดเดียวเท่านั้น
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยมอเตอร์ไซค์คู่ใจก็ขับตรงไปยังร้านของอาวิที่นัดกันให้มาเจอหน้าร้านตอน7โมงแต่เพราะผมตื่นเช้าเกินไปเลยมาถึงเร็วกว่าที่นัดอยู่พอสมควร
ช่วงเช้าที่พระอาทิตย์เริ่มทอแสงทำให้อากาศค่อนข้างเย็นกว่าปกติเล็กน้อย สายหมอกที่มีค่อยๆจางหายไปตามถนนใหญ่...บรรยากาศที่น่ามองทำให้ผมยกกล้องคู่ใจที่คล้องคอไว้ขึ้นก่อนจะถ่ายภาพเหล่านั้นไว้ ถ่ายไปได้แค่ไม่กี่รูปก็มีแสงไฟจากหน้ารถก็ส่องสว่างขึ้น
นั่นทำให้ผมลดกล้องลงเพราะคิดว่ารถเริ่มทยอยออกมาแล้ว...ไม่นานรถคันที่ว่าก็แล่นเข้ามาก่อนจะหยุดลงตรงหน้าร้านหรือตรงหน้าผมนั่นแหละ รถคันสีดำเงาแวววาวทำให้ใบหน้าขาวขมวดคิ้วก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่ลงมาจากรถ
“...ราชา”เสียงนุ่มพึมพำอย่างไม่เชื่อสายตาว่าภาพตรงหน้าจะเป็นความจริง
นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไหม?
หรือความจริงผมกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงในห้องของตัวเองกันแน่?
ทำไมเขาถึงมาที่นี่ได้กัน?
คำถามมากมายดังขึ้นในหัวโดยที่ดวงตาคู่สวยมองตามชายหนุ่มร่างสูงที่เดินเข้ามาหาตนเงียบๆ...รอยยิ้มแรกของราชาคลีออกก่อนจะเอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตร...
“อรุณสวัสดิ์ข้าวจ้าว...มาเช้าจังเลยนะ”น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาทำให้หัวใจที่สงบนิ่งค่อยๆเต้นดังขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ริมฝีปากบางเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอยิ้มกว้างด้วยความดีใจออกมา
รอยยิ้มของราชา...ได้เห็นในระยะประชิดขนาดนี้เลย
“...อรุณสวัสดิ์...ราชา”ร่างโปร่งจับกล้องตัวแน่นขึ้นก่อนจะเอ่ยทักทายออกไปอย่างยากลำบาก
ครั้งแรกที่ได้พูดทักทายกับราชา...
ดีใจจัง
“ถ่ายรูปอยู่เหรอ?”
“อืม...ถนนที่มีหมอกลง...สวยดี”ผมบอกพรางหันไปมองถนนที่มีหมอกปกคลุมอยู่เล็กน้อย
“ผมขอดูรูปที่ถ่ายไว้ได้ไหม?”ดวงตาคมสีน้ำตาลมองมายังกล้องที่ผมถืออยู่ก่อนจะถามขึ้น
“...อ่อ”ไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไงดี ใจหนึ่งก็ดีใจที่ราชาสนใจรูปที่ตนถ่ายแต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกกลัวว่ารูปถ่ายของตัวเองจะไม่ดีเท่าที่ควร...
ราชาอาจชอบรูปภาพที่ผมถ่ายก็จริงอยู่แต่รูปภาพพวกนั้นได้รับการปรับแต่งทั้งแสง สีและอื่นๆอีกจากในคอมพิวเตอร์ก่อนจะอัดภาพพวกนั้นออกมา...พูดง่ายๆทุกรูปที่ให้อีกฝ่ายไปผมได้คัดเลือกมาอย่างดีแล้วว่าเป็นภาพที่สวยและดูดีที่สุด
“...ไม่ได้ไม่เป็นไรนะผมเข้าว่าช่างภาพทุกคนย่อมหวงกล้องของตัวเองเป็นธรรมดา”ราชาพูดต่อ
“ไม่ใช่นะ...คือผมแค่...”ผมหยุดพูดเมื่อไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรออกไป
“แค่?”
“แค่กลัว...ว่ารูปจะไม่สวยน่ะ”ผมบอกเสียงเบา
“หื้อ?...แค่นั้นเหรอ?”
“...อืม”
“ฮึ...ฮะฮะฮะ”เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด
“...”ดวงตาสีเขียวปนเทาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรุ่นเดียวกันผ่านเลนส์แว่นที่หัวเราะออกมาอย่างไม่สนภาพลักษณ์ด้วยความไม่เข้าใจจนคิ้วของตนขมวดเข้าหากันแน่น
ราชาหัวเราะทำไม?
“ขอโทษๆ...ไม่คิดว่าจะเป็นคนคิดมากแบบนี้นะเนี่ย”เสียงหัวเราะค่อยๆหยุดลงพร้อมกับเอ่ยขอโทษ
“ผมไม่ได้คิดมากสักหน่อย”
ผมดูเป็นคนคิดมากตรงไหน?
แค่เป็นคนคิดอะไรอย่างรอบคอบเท่านั้นเอง
“กังวลในเรื่องที่อีกฝ่ายยังไม่ได้คิดนี่แหละที่เขาเรียกว่าคิดมาก”
“...ผมเปล่า”
“ดื้อนะเนี่ย”
“ผมไม่ได้ดื้อนะ”เสียงค้านดังขึ้นทันทีที่ถูกบอกว่าดื้อ
“โอเค...ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อครับ”ถึงราชาจะยอมแพ้แต่สายตาที่มองมาด้วยความขบขันนั่นทำให้ผมได้แต่ยืนเม้มปากตัวแน่น
“...แล้วราชา...มาที่นี่ทำไมล่ะ?”ผมถามกลับบ้าง
“มารับข้าวจ้าวไง”คำตอบที่ได้รับทำให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้น
คำพูดธรรมดาที่ไม่ได้สื่อความหมายพิเศษอะไรแต่กลับทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“...อ่อ...”
แกร็ก!
“อ้าว...มาทำอะไรอยู่นอกร้านล่ะทั้งคู่”เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้นทำให้พวกเรารีบหันไปทางต้นเสียงก่อนจะเจอเข้ากับอาวิที่เปิดประตูร้านออกมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่สีน้ำตาล
“สวัสดีครับคุณวิสุธ”ราชาทักทายด้วยรอยยิ้ม
“เรียกอาวิเหมือนจ้าวก็ได้...เข้ามาข้างในก่อนสิยังเหลือของที่ต้องเตรียมไปอีกหน่อย”อาวิบอกและเปิดประตูร้านให้อ้าออกกว้าง
“ขอบคุณครับอาวิ”
“อรุณสวัสดิ์ครับอา...มีอะไรให้ผมช่วยไหม?”ผมเดินเข้าไปหาพร้อมเอ่ยถาม
“ไม่มีหรอกเหลือแค่ไปหยิบกระเป๋ากล้องข้างบนเท่านั้นเอง...แล้วเรากินอะไรมารึยัง?”อาวิหันมาถามเมื่อพวกเราเดินเข้ามาในร้านกันแล้ว
“...ยังครับ”ผมตอบเสียงอ่อย
“ไม่ยอมกินข้าวเช้าทุกทีสิน่า...วันนี้ที่บ้านไม่มีของทำให้ด้วยสิ”
“ไม่ต้องหรอกครับผมกินน้ำมาแล้ว”ผมรีบบอกอาวิ...เรื่องข้าวเช้าผมมักจะโดนบ่นประจำแต่ก็ไม่ค่อยทำตามเท่าไหร่ ก็ตอนเช้าท้องยังไม่หิวนี่นาจะให้ฝืนกินก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
“แค่น้ำมันอิ่มที่ไหนกัน...แล้วคุณรองประธานล่ะกินมื้อเช้ามารึยัง?”อาวิหันไปถามราชาที่มองไปรอบๆร้านด้วยความสนใจ
“ผมยังไม่ได้กินมาเหมือนกันครับ...อาเรียกผมว่าราชาเหมือนที่เรียกข้าวจ้าวก็ได้ครับ”ราชาหันมาบอกด้วยรอยยิ้ม
“ได้เลยราชา...ไหนๆก็ยังไม่ได้กินมื้อเช้าทั้งคู่ก็ออกไปหาอะไรกินด้วยกันเถอะ...จ้าวรู้ใช่ไหมว่าร้านไหนเปิดน่ะ?”
“อ่อ...ก็พอรู้ครับ”ผมขานรับอย่างงงๆ
“รีบไปเลยเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว”อาวิพูดพร้อมดันหลังผมและราชาให้ออกจากร้านไปก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้านตามเดิม
“มีร้านไหนแนะนำไหมข้าวจ้าว?”เสียงจากคนด้านข้างทำให้สติที่หายไปเริ่มกลับเข้าร่างอีกครั้ง
อาวิบอกว่าอะไรนะ?
ให้ผมไปกินมื้อเช้ากับราชา?
กินมื้อเช้ากับคนที่ผมแอบชอบมาตลอด11ปี?!
“...อ่อ...”ยิ่งสติกลับเข้าร่างก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก
ถึงจะรู้ว่าราชาคิดกับตัวเองแค่เพื่อนแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ...ผมไม่อาจเลิกชอบอีกฝ่ายได้เพียงเพราะถูกปฏิเสธ ถึงยังไงก็ไม่ได้หวังว่าจะได้รับคำตอบว่าตกลงอยู่แล้ว
การจะให้เลิกชอบอาจต้องใช้เวลาซึ่งอาจนานมากจนอาจถึงทั้งชีวิต
ผมเคยคิดที่จะมองคนอื่นนอกจากเขา...เคยกระทั่งคบกันแต่คนที่คบด้วยเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารัก...คบกันได้ไม่นานก็เลิกโดยคำสุดท้ายที่เธอทิ้งไว้ทำให้ผมรู้ว่าในหัวใจตัวเองคงไม่พร้อมที่จะมีใครได้นอกจากราชาคนเดียวเท่านั้น
ตอนนี้ผมเป็นเพื่อนของราชา...นี่เป็นฐานะที่ทำให้รู้สึกดีมากพอแล้ว
ได้ยินเสียง
ได้พูดคุย
ได้เห็นรอยยิ้ม
มันมากพอจนมากไปจริงๆ...ทุกอย่างของราชาทำให้ผมทำตัวไม่ถูก
หัวใจมันก็เต้นเอาเต้นเอาอยู่นั่นแหละ
“...ข้าวจ้าว...ข้าวจ้าว...เป็นไรไหมเหม่ออะไรน่ะ?”ราชาเดินมาตรงหน้าก่อนจะโบกมือไปมาตรงหน้าแว่นผม
“อ่อ...ขอโทษ...ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“ไม่เป็นไร...แล้วเราจะไปยังไงล่ะ?...รถผมดีไหม?”ราชาถามต่อ
“รถคันใหญ่จะหาที่จอดลำบากนะ”ผมให้เหตุผล
“งั้นก็มอเตอร์ไซค์ของข้าวจ้าวเป็นเป็นไง?”ข้อเสนอนั่นทำให้รีบส่ายหัวทันที
“ไม่นะ...ไม่ๆ...คือมัน...”
แค่นั่งอยู่ในรถก็ตื่นเต้นจะแย่แล้วถ้าซ้อนมอเตอร์ไซค์ด้วยกันคงได้ขี่พาผมไปโรงพยาบาลเพราะหัวใจล้มเหลวแน่นอน...แค่จินตนาการว่ามีราชาอยู่ในระยะประชิดความตื่นเต้นก็โหมเข้ามาแล้ว
“ไม่มีเวลาแล้วตามนี้แหละ...กุญแจอันนี้สินะ?”อีกฝ่ายไปฟังแถมยังใช้มือล้วงเข้ามาในกระเป๋ากางเกงผมอย่างไม่รู้ตัวก่อนจะชูกุญแจนั้นขึ้นมาแกว่งตรงหน้าผมด้วย
“ทะ...ทำอะไรน่ะ?”คนที่พึ่งรู้สึกตัวรีบถอยหลังด้วยความตกใจการกระทำของอีกฝ่าย
“หยิบกุญแจไง...มาเถอะไปกินมื้อเช้ากัน”พูดจบก็ส่งยิ้มมาให้ก่อนจะเดินไปยังมอเตอร์ไซค์ผมที่จอดอยู่ข้างร้าน
“เดี๋ยวสิ”เสียงเรียกของผมดูจะไม่เข้าหูอีกฝ่ายสักนิด ไม่นานรถมอเตอร์ไซค์ก็ถูกสต๊าทก่อนจะขับออกมาหาผมยังถนนใหญ่หน้าร้าน
“ขึ้นมาเลย”
“...อ่อ...”ให้ขึ้นเหรอ?
ซ้อนท้ายราชาน่ะนะ
นี่มันคือความฝันจริงๆใช่ไหม?
“ไม่ต้องอึกอักแล้ว...ขึ้นมาเร็วข้าวจ้าว”คนขับรถคว้ามือผมก่อนจะดึงให้มาคล่อมท้ายรถมอเตอร์ไซค์อย่างเร็วจนใบหน้าของผมซบอยู่ที่แผ่นหลังของราชาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เพียงแค่ได้กลิ่นหอมอ่อนจากตัวของคนตรงหน้าหัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้วก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้นไปอีก...มือทั้งสองข้างที่ไม่รู้จะวางไว้ไหนค่อยๆเอื้อมไปจับชายเสื้อของคนตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้ามลก้มลงเล็กน้อยจนหน้าผากชินกับแผ่นหลังของราชาเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองกับรอยยิ้มกว้างที่สุดตั้งแต่ได้เกิดมา
ถ้ามันเป็นความฝัน...
ผมก็ไม่อยากตื่นเลย
ก็ขอเวลาอีกสักนิดเถอะ
ให้ผมได้มีความสุขอยู่กับความฝันนี่อีกสักหน่อยนะ
..............................................................................................
สวัสดีค่ะ
แอบมาอัพให้คนอ่านตกใจเล่นค่ะ555+
อาจจะสั้นไปนิดเพราะแค่ครึ่งเดียว(ความจริงก็ยังไม่ถึงครึ่งหรอกค่ะ)
แต่งเรื่องนี้แล้วเขินตัวบิดจริงนะคะ...แบบว่าแต่งเองดันเขินเอง เอ๊ะ สรุปว่าใครเป็นนางเอก เอ้ย นายเอก
แบบว่าเป็นเรื่องแรกที่แต่งแล้วดูจะเป็นหนักสุด...อาจเพราะเป็นแนวแอบรักก็ได้ถึงได้มีบรรยากาศแบบนี้
มีหลายคนชมเข้ามาว่าแต่งได้อิน...ขอบคุณมากนะคะ
คนที่มีประสบการณ์รักเป็นศูนย์แบบเราก็ได้แต่จินตนาการไปเองแบบนี้แหละค่ะ
ซึ่งในความจริงคงไม่ได้หวานแววแบบนี้...แต่จะให้แต่แบบดราม่าก็หนักไปสำหรับเราและคนอ่านอาจหนักด้วย
เพราะงั้นมาอ่านสบายๆแบบไม่ต้องใส่ใจอะไรมากมายกันดีกว่าค่ะ-v-
ไว้พบกันครึ่งหลังในวันเดิมๆนะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจค่ะ
บ๊ายบาย :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
เดี๋ยวได้ช็อคตายก่อนนะข้าวจ้าว
-
:katai3: นี่ตื่นเต้นมาก
เข้าใจหัวอกหนูนะข้าวจ้าว เอาจริงๆเรื่องซ้อนท้ายกินข้าวกันนี่ไม่ได้อยู่ในความฝันด้วยซ้ำไป มันทำตัวไม่ถูกคงเหมือนกับดาราในดวงใจมาชวนเราเดทนั่นแหละ อย่าเขินจัดจนไม่มีสมาธิกับงานล่ะ
คุณเจ้านายไปปล่อยออร่าอยู่ไกลๆเลยนะ อิอิ รออีกตอนที่เหลือนะคะ :z2:
-
:ling1:
วันอาติ๊ดขอตอนครึ่งไม่ได้เหรอค้าาาาาาา แง่ม
ครึ่งตอนมันแบบ ไม่จุใจอย่างแรงงงงงงงงงง :z3: พลีสๆๆๆๆๆๆ :mew2:
-
บางทีก็เขิน แต่บางทีก็แอบรำคาญข้าวจ้าวนะ ห้า ๆ
ด้านได้ อายอดนะลูก ท่องไว้
-
ตื่นเต้นไม่แพ้ข้าวจ้าวเลยค่ะ
ที่เห็นว่ามาอัพให้อ่านกันก่อนวันอาทิตย์
การแอบรัก เวลาอยู่กับคนที่ชอบ
ทำให้รู้สึกแบบข้าวจ้าวนี่เอง
เขินแทนข้าวจ้าวเลย
-
:really2: :really2:
-
ข้าวเจ้าขึ้นเครื่องไปฟินแลนด์แล้วมั้ง อิ่มอกอิ่มใจจนข้าวเช้าไม่ต้องกินแล้ว
-
เรารู้สึกว่าราชากำลังอ่อย 555555555555555 คืออะไรรรรร เจ้าตัวอาจไม่ได้ตั้งใจนะคะ แต่มองจากมุมข้าวจ้าวแต่ไม่ได้หลงรักราชานี่คอผู้ชายคนนี้ักำลังอ่อยค่าาา ดูดิ นี่มารับเลยเหรอคะ? หืมมม รองประธานดูว่างไปนะะะ แล้วนี่ อาวิคะ ทำดีค่ะ o13 งึ้ยยยยย โมเม้นนี่คือใกล้ชิดสุดแล้วรึเปล่าคะ ราชา ขับเร็วค่ะ เดี๋ยวไม่ทันน ซิ่งเลยยย ข้าวจ้าวคะ เพื่อความปลอดภัย กอดเลยค่ะ ท้องถนนประทศเราอันตรายนะคะ กอดคนข้างหน้าไว้ปลอดภัยว่า อิอิ :กอด1:
-
ข้าวเจ้าฟินจนกู่ไม่กลับแล้วววววว
กลับมาลูกๆ กลับมาโลกมนุษย์ได้แร้ว 55555
-
ผู้ชายกำลังอ่อย จัดเลยข้าวจ้าว.... :hao6: :-[ :L2:
ยิ่งอ่านก็ยิ่งฟิน :impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารักอ่ะ เราเพิ่งเข้ามาอ่าน
ข้าวเจ้าน่ารักมาก
-
ข้าวเจ้าไปไม่เป็นเลย
-
:-[ :-[ :-[
-
เขินเเรง
-
ตายตาย อิคุณราชา.. ไม่ได้สงสารหัวใจข้าวจ้าวเลย เต้น 500 ครั้งต่อนาทีเลยมั้งนั่นหน่ะ จะช๊อคตายก่อนได้ไปมุ้งมิ้งที่ทะเลกันไหมอ่ะ 5555
ชีวิตคนแอบรัก แค่เห็นเงาก็ฟินแล้ว นี่มาใกล้ระยะประชิดขนาดนี้ เดี๊ยนเป็นอิจ้าว เดี๊ยนจะกรี๊ดดดด แล้วดีดดิ้นขาดใจ (ไม่งาม ไม่งาม อย่าทำตามนะจ้าว ... ได้โปรด)
มารอตอนหน้า ดูว่า อิจ้าวจะได้กินข้าวไหม? หรือได้แต่ก้มหน้านับเม็ดข้าวอยู่นั่น 55555 เออออ... ฉันเข้าใจแก อิจ้าวววว เข้าใจจริงๆ ฟิลนี้ :mew3:
-
กลัวข้าวจ้าวหัวใจวาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
เขินตัวม้วน อ่านไปแล้วก็บิดไปมาประหนึ่งตัวเองเป็นข้าวจ้าวคร่าาาาาาาาา
ถ้าอิชั้นเป็นราชา จะจับข้าวจ้าวมาฟัดให้จมเขี้ยววว
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเรารู้สึกมีความสุขจริงๆ ยิ้มแก้มแทบแตกแน่ะ เป็นครั้งแรกที่เม้นนะคะ(ยอมรับเป็นนักอ่านเงามานาน ไม่ดีๆ อิอิ) ชอบผลงานค่ะและจะติดตามต่อไปนะคะ :mew1:
-
ข้าวเขินหนักมากกกกก ว่าแต่ถ้าราชายอมเป็นแฟนข้าวจะเขินขนาดไหนนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮือออออ อิชั้นเขินค่ะ
-
ถ้าได้นอนห้องเดียวกันไม่ช็อคแย่เลยหรอ :laugh:
-
ฟินฟางฟิกทักเก้ๆๆๆๆๆๆๆๆมากค้าาาาท
-
ระวังตกรถนะจ้าวมัวแต่เขินหน่ะ 555
-
ไม่ต้องกินข้าว ข้าวจ้าวก็คงจะอิ่มแล้วมั้ง อิ่มอกอิ่มใจ ฮี่ๆ
-
โหยยยยย. ราชาจะทำน้องขาวละลายติดหลังแล้วววว~~ อย่างนี้มันคืออ่อยนะ รู้ว่าเขาแล้วยังทำแบบนี้อยู่ ขี้อ่อยยยย~~~ หันหลังกลับมาราชาไม่เจอข้าวเจ้าแน่ระเหยไปกับสายลมหมด. ฮา. :hao7: :hao7:
-
โอ้ยยยยย เขินนนนนนน :hao7:
-
ข้าวจ้าวเอ้ยยย ฟินขนาดหนักเลยสิเนี่ย :hao3: :-[
รอครึ่งหลังค่าาาา :mew1:
-
โง้ยยยยยอินกับข้าวจ้าวมากเราเข้าใจอารมณ์เเอบรักเลยเขินจนตัวเเทบจะบิด555555
-
บิดตัวเป็นเกลียวตามข้าวจ้าว
ข้าวจ้าวกินข้าวด้วยนะอย่ามัวแต่เขินราชาอยู่ :o8:
-
ไม่ใช่แค่น้องจ้าวที่เขิน แม่ยกนี่พากันเขินไปหมด
แอร๊ยยย ฟิน~
อีกครึ่งจงมาาาาาาาาาาา
-
อร๋ายยยยยยยย ราชาอย่าทำให้ข้าวจ้าวหัวใจวายน๊าาาาา
-
โอ๊ยๆๆ เขินอย่างแรงเลยนะข้าวจ้าว ข้าวจ้าวน่ารักอ่ะ
ข้าวจ้าวทำเราแบบเข้าใจเลยว่าเวลาอยู่ใกล้ๆ คนที่แอบชอบจะมีความรู้สึกแบบนี้นี่เอง
-
ฟีลของคนแอบรัก
มันฟินจริงๆนะ ยิ่งแอบรักแต่ไม่หวังผลเนี่ยะ
คือมีความสุขจริงๆ
แล้วราชา นายเหมือนคิดอะไรอยู่นะ
แสดงท่าทีแบบนนี้ เหมือนเริ่มมีใจ
แต่รู้สึกได้ว่าจะมีเรื่องดราม่าแน่ๆ
ช่างเถอะ ตามอ่านต่อไป ดราม่าก็ต้องอ่าน ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
กรี๊ดดดดด ดีใจมากเลยค่ะะะะ T //////////// T มาอัพแล้ววว *เต้นระบำสามรอบ* 5555555555
ความติ่งแรง พุ่งมาอ่านแบบสุดตัวเลย ก่อนอื่นขอแก้คำผิดก่อนนะคะค่อยสกรีมต่อ (ฮา)
ผมเข้าว่า - เข้าใจว่า
ใบหน้ามล - มน
หน้าผากชินกับ - ชิด
แงงงง ชอบข้าวจ้าวมากกกกกก มากมากมากจริงๆค่ะ เป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูอะไรขนาดนี้
เราจำไม่ได้ว่าเม้นไปรึยัง แต่เราชอบนะที่ราชาไม่ได้ตอบตกลงเลย คือมันดูเรียลมากๆอ่ะ ; - ; ..
แถมยังได้มีเวลาศึกษานิสัยกันไปก่อนด้วย เรียกว่าค่อยๆรักกันเบาๆอย่างแท้จริงเลยค่ะ ก็แหม เค้ารักของเค้ามาตั้ง 11 ปีนะ
แค่ได้เป็นเพื่อน ได้พูดคุย เราว่าก็เกินความคาดหวังไว้มากแล้ว แต่ปุบปับจะให้รักให้เป็นแฟนเลยเนี่ย
ข้าวจ้าวต้องช็อกจนเป็นลมแน่ๆเลยค่ะ เราพนันได้ 5555555555 เป็นนายเอกที่น่ารักน่าเอ็นดูและเราก็เอ็นดูที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลย ><
ตามจริงจากที่อ่านมานิยายของคุณ nicedog ทุกเรื่องพระเอกจะดูรักดูหลงนายเอกแบบมากกกกกกก เพ้อถึงอะไรแบบนี้
อยากบอกว่าเรารอโมเม้นนั้นของเรื่องนี้อยู่นะคะ! ~ มันต้องฟินมากแน่ๆเลยงื้อออ
รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อรัวๆเลยค่ะะะะ สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า :L2:
-
ข้าวจ้าวมีภูมิต้านทานราชาต่ำมากกก น่ารักกกกกก :-[
-
ทำไมข้าวจ้าวน่ารักอย่างนี้นะ
-
คนแต่งมาทำให้ฟินกันยกใหญ่ มาต่อไวไวเลยนะ อิอิ
-
ข้าวจ้าวช็อคไปแล้ว ฮ่าาาา
-
ขอให้ราชาจัดหนักๆ 55555555 เอาให้ข้าวจ้าวกระอักเลือดกันไปข้างนึงเลย :m25:
ราชาคงไม่รู้ตัวไงว่าทำให้คนคนนึงที่แอบรักมา11ปีเสียศูนย์แค่ไหนเพียงเพราะไปกินข้าวและซ้อนมอเตอร์ไซค์
-
ข้าวจ้าวหายใจลึกๆ :o8:
-
อ่านแล้วเขินตามข้าวจ้าวเลย
ราชานี่ก็ช่างไม่รู้อะไรซะเลย ทำคนอื่นเขิน(ฟิน) ขนาดนี้ ฮาาาาา
-
:-[ ละมุนละม่อมจุง ชอบมาก หวานๆแบบนี้
ราชา ข้าวจ้าวน่ารักขนาดนี้ระวังหลงน่ะ :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก มากๆๆๆๆๆๆ
เราหาอ่านนิยายแนวแอบชอบแบบนี้มานานแล้ว
เดินเรื่องได้ อุ่น นุ่ม ละมุน กลมกล่อมมาก
ขอฝากเนื้อฝากตัวเป็น FC นะคะ
-
ข้าวจ้าวน่ารักมาก
-
ราชา นายไม่ได้อ่อนใช่มั๊ย พูดสิพูด :laugh:
-
"ข้าวจ้าว"น่ารักมากค่าาา แอบตามมาจากกระทู้แนะนำ ไม่ผิดหวังจริงๆ
-
เรื่องนี้น่ารักมาก ตามอ่านเมื่อคืน ติดใจเลยค่า
ชอบนิสัยข้าวจ้าวมาก ขี้อาย รักจริง
แต่ คุณ ราชา นี่ปากก็บอกไม่เป็นแฟนเขา แต่การกระทำ นี่ตรงข้าม น่ะจ๊ะ ทำไมรู้สึกเหมือนคุณพระเอก กำลัง อ่อย หนูข้าวจ้าวของเราเบาๆ
ขอบคุณคนเขียนค่าาา :pig4:
-
น่ารักมากเลย ตัวเองงงงงง :mew1: ชอบๆๆๆๆ ละมุน รอวันพระเอกรู้ใจตัวเอง
-
ซ้อนท้ายรถแล้ว ..
-
นายเอกน่ารักมาก แต่ออกจะดูอ่อนไหว และคิดเอาเองมากไปซะหน่อย ขออย่าให้มีดราม่าเลยนะคะ
-
อ่านทีไรก็เขินแทนทุกที หุหุ
แล้วราชาจะหลงรักข้าวจ้าวบ้าง
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ชอบมากเลย ลื่นไหลดี เนื้อเรื่องอ่านแล้วเขินสุดๆ
-
จะหัวใจวายตามข้าวจ้าว อ๋อยยยย
-
:pig4: :pig4:
-
ข้าวเจ้าเขินอายได้แบบฉบับคนขี้อายจริงๆ อื้อหือ ฟินสินะข้าวเจ้า ได้ซ้อนท้ายราชาอ่ะ
-
เพิ่งมาอ่านซ้ำ ลืมบอกอีกจุดนึงคือคำว่า อ่อ อ่ะค่ะ คิดว่าถ้าใช้เป็น "เอ่อ" น่าจะดีกว่านะคะ
อ่อ เหมือนเป็นภาษาแชทไปนิดนึง อันนี้ความเห็นส่วนตัวเราน้า แค่แนะนำเฉยๆค่ะ (_ _)
มาโบกธงรอตอนต่อไปด้วย งื้อออ วันเสาร์แล้ว อยากอ่านแล้ว ~~
-
อื้อออออ เขิน :mew3:
-
โอ๊ย รู้สึกเขินตาม!!!! :-[
-
ฟินนน งานนี้ข้าวจ้าวฟินหน้าบาน
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่7(ครึ่งหลัง)
ทางธรณินทร์ที่กำลังขับรถมอเตอร์ไซค์อยู่ก็เริ่มสังเกตว่าคนด้านหลังเริ่มไม่ปกติเพราะเอาแต่เงียบและก้มหน้าลงจนมองเห็นแค่เส้นผมสีน้ำตาลที่พลิ้วไปมาจากด้านหลังผ่านกระจกมองข้างของมอเตอร์ไซค์...สัมผัสของชายเสื้อที่ถูกดึงเล็กน้อยทำให้คนขับอยากหันไปมองหน้าอีกฝ่ายตอนนี้จริงๆ
เดาไม่อยากเลยว่าใบหน้าขาวคงกลายเป็นสีแดงก่ำเพราะความเขินอาย
ข้าวจ้าวเป็นคนที่คิดอะไรก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมด...
เขาชอบผม
นั่นเป็นสิ่งที่รู้ดีและก็ดีใจมาก
ท่าทางเขินอายที่แค่ผมพูดหรือขยับเข้าใกล้...ผมไม่ปฏิเสธเลยว่ามันเรียกรอยยิ้มจากราชาคนนี้ได้ทุกครั้งไป
“ข้าวจ้าว!”เสียงทุ้มตะโกนเรียกพร้อมเอนตัวไปด้านหลังน้อย
“...อืม”เสียงพึมพำเบาๆตอบกลับมา
“จะให้ผมขับไปทางไหน?”เป็นอีกครั้งที่ราชาตะโกน
“อะไรนะ?”คนด้านหลังถามเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด อาจเป็นเพราะแรงลมที่เข้าปะทะหน้าอยู่เลยทำให้เสียงส่งไปไม่ถึงคนที่นั่งอยู่ด้านหลังก็ได้ แต่ผมว่าสาเหตุที่ไม่ได้ยินเพราะอีกฝ่ายยังคงก้มหน้าอยู่ต่างหาก...อยู่ไกลขนาดนั้นจะได้ยินก็คงแปลก
“ขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆหน่อย!”ผมชะลอรถพร้อมตะโกนขึ้นอีกรอบ
“มะ...ไม่เป็นไร...ผมได้ยิน”
“ข้าวจ้าว!”เมื่ออีกฝ่ายเริ่มดื้อผมเลยเรียกชื่อเสียงดังเพื่อบอกว่าอย่าดื้อกับผม
น่าแปลกที่ปกติผมไม่ใช่คนเผด็จการให้คนอื่นทำตามใจตนแบบนี้แต่พอเป็นข้าวจ้าว...
เขาให้ความรู้สึกเหมือนแบบว่า...
น่าแกล้ง
นี่ผมคงกลายเป็นคนไม่ดีไปแล้วสินะที่คิดว่าสนุกที่ได้แหย่หรือแกล้งอีกฝ่ายแบบนี้น่ะ
“...”เจ้าของชื่อที่เรียกนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะค่อยเงยหน้าขึ้นมาจนเห็นใบหน้าขาวที่ขึ้นสีแดงก่ำอย่างคิดไว้...ริมฝีปากบางกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่นเหมือนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างไว้
“ขยับเข้ามาอีก”ผมบอกเมื่อเห็นว่าข้าวจ้าวทำเพียงเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้น
“ไม่...ผม...อ่อ...”เสียงอึกอักนั่นทำให้ผมหันหน้าไปด้านข้างก่อนจะยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ข้าวจ้าวครับ”ครั้งนี้ลองใช้เสียงนิ่มๆแทนเผื่อว่ามันจะได้ผล
“...คนขี้โกง”เสียงนุ่มบอกก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามาจนคางของอีกฝ่ายเกยอยู่ที่หัวไหล่ผมด้วยใบหน้าที่แดงก่ำกว่าเดิม
“หึ...เราจะไปร้านไหน?”ผมเลิกแกล้งแล้วถามออกไปถ้าขืนแกล้งมากกว่านี้อาจได้วนรถไปที่โรงพยาบาล
“แล้วราชาอยากกินอะไรล่ะ?”
“แล้วแต่เลย”
“...ผมก็แล้วแต่ราชา”อีกฝ่ายบอกเสียงอ่อย
“งั้นแถวนี้มีร้านอะไรที่เปิดแล้วบ้าง?”คนด้านหน้าตัดสินใจถามเพราะขืนยังถามกันไปมาวันนี้คงไม่ได้กินมื้อเช้าแน่
“ก็มีร้านข้าวต้ม...ร้านโจ๊ก...ร้านก๋วยเตี๋ยว...”
“อืม...ร้านไหนอร่อยสุดล่ะ?”
“...ก็อร่อยทุกร้าน...ไปร้านก๋วยเตี๋ยวดีไหม?”
“ก๋วยเตี๋ยว?”สิ่งที่ข้าวจ้าวพูดเหมือนรู้ใจว่าผมกำลังจะบอกอะไรไป
“อืม...ราชาชอบนี่”อีกฝ่ายบอกเสียงสั่นโดยไม่รู้เลยว่านั่นทำให้คนขับต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยว่าทำไมถึงรู้ได้
“ใช่ผมชอบ...แล้วข้าวจ้าวรู้ได้ยังไง?”ถูกอย่างที่ข้าวจ้าวว่าผมชอบกินก๋วยเตี๋ยวมากกว่าข้าว...จากทั้งสามร้านที่บอกมาผมไม่ลังเลเลยที่เลือกก๋วยเตี๋ยวที่ตัวเองชอบ
“...”คำตอบที่ได้รับมีเพียงแค่ความเงียบกับดวงตาสีเขียวปนเทาที่เบิกกว้างขึ้นผ่านเลนส์แว่นก่อนจะรีบก้มหน้าลงทันที การกระทำนั่นทำให้ผมถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ฮะฮะฮะ...คุณนี่มัน...”
ใช้เวลาสักพักใหญ่กว่าพวกเราจะไปถึงร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมถนนใหญ่...ร้านขนาดกลางที่มีโต๊ะนั่งทั้งด้านนอกติดริมถนนไปจนถึงโต๊ะนั่งที่อยู่ด้านในกระจกห้องแอร์ ร้านนี้เป็นร้านเดียวที่เปิดในช่วงเช้า...จากที่ดูร้านด้านข้างยังปิดอยู่เลย
ผมเดินตามข้าวจ้าวมาก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะริมถนนใหญ่...คนด้านข้างยื่นเมนูที่วางเสียบไว้บนโต๊ะส่งมาให้ผมให้เลือกดูเมนูว่าจะสั่งอะไรไม่นานพนักงานหนุ่มก็มารับเมนู...
“ขอบะหมี่เกี๊ยวพิเศษใส่ทุกอย่างครับ”ข้าวจ้าวสั่งก่อน
“ผมเอาบะหมี่ต้มยำเย็นตาโฟพิเศษใส่ทุกอย่าง”ผมสั่งบ้าง
“บะหมี่เกี๊ยวทุกอย่างพิเศษกับบะหมี่ต้มยำเย็นตาโฟทุกอย่างพิเศษอย่าละชามนะครับ”พอรับเมนูเสร็จพนักงานหนุ่มก็เตรียมเดินกลับไป
“เดี๋ยวครับ”เสียงของข้าวจ้าวทำให้เขาหันมามองอย่างงงๆ
ผมเองก็งงเหมือนกันว่าเรียกพนักงานไว้ทำไมหรือจะสั่งเพิ่มอีกชามกัน?...ดูภายนอกไม่น่าใช่คนกินจุแต่ถ้าเขาสั่งอีกชามอาจเป็นกินจุกว่าที่เห็นก็ได้
“อ่อ...”ดวงตาสีเขียวปนเทาใต้กรอบแว่นหันมามองที่ผมเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูด
“มีอะไรข้าวจ้าว?”เสียงทุ้มถามเมื่อทนฟังคนด้านข้างพูดอ่อติดกันหลายรอบไม่ไหว
“ไม่มีอะไรบอกเหรอ?”คำถามถูกถามกลับทำให้คนฟังได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความงงงวย
“อะไรล่ะ?”มีอะไรที่ต้องบอกเหรอ?
“...ก็...เย็นตาโฟที่นี่ใส่...ปลาหมึกสดนะ”เสียงนุ่มบอกเสียงเบา
“หมึกสด?...จริงเหรอ?...อ่อ...เย็นตาโฟที่ผมสั่งไม่ใส่หมึกสดนะครับ”ผมหันไปบอกพนักงานที่ยืนรออยู่
“ได้ครับ”พอเสร็จเขาก็เดินกลับเข้าไปในร้าน
“ขอบคุณที่บอก”
“อืม...ไม่เป็นไร”
“ว่าแต่...ทำไมถึงรู้ว่าผมกินปลาหมึกไม่ได้ล่ะ?”ผมถามแล้วหันไปมองหน้าคนที่กำลังเทน้ำอยู่
“...คือ...”เสียงอึกอักพร้อมกับมือสั่นๆทำให้ผมคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ท่าทางของข้าวจ้าวดูมีพิรุธสุดๆเลย...ถึงผมจะสงสัยแต่ก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรนัก ยังไงข้าวจ้าวก็เหมือนเป็นสตอล์กเกอร์ผมมาก่อนก็ไม่น่าแปลกที่เขาจะรู้ว่าผมกินปลาหมึกสดไม่ได้
จะว่าไม่ได้ก็เชิง...เรียกว่าไม่กินได้ก็ดี
“คืออะไร?”
“...ผมขอโทษ”คำขอโทษพร้อมใบหน้าที่ก้มต่ำลงทำให้คนอยากแหย่เล่นถอนหายใจออกมา
“ผมไม่ได้จะว่าคุณสักหน่อย...ต้องขอบคุณด้วยซ้ำ”
“แต่ผม...”
“ไม่รู้ว่าคุณรู้ข้อมูลพวกนี้ได้ยังไงแต่ผมไม่ใช่คนที่จะมาบ่นมาว่าหรอก...ไม่เป็นไรนะ”เสียงทุ้มบอกก่อนจะยกมือขึ้นแล้วสัมผัสเบาๆที่เส้นผมสีน้ำตาลของคนด้านข้าง ทันทีที่มือสัมผัสกับเส้นผมของข้าวจ้าวร่างกายของเขาก็เกร็งขึ้นทันแถมยังก้มหน้าต่ำลงอีกเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงขึ้น
ก็รู้ว่าอีกฝ่ายยังชอบตัวเองอยู่...การทำแบบนี้ก็ไม่ต่างกับให้ความหวัง
ถ้าเป็นคนอื่นผมคงไม่แสดงออกหรือทำแบบนี้หรอกอาจเป็นเพราะรู้สึกสบายใจที่พูดคุยและเห็นใบหน้าแดงๆที่น่าแกล้งนั่นก็ได้ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าคนคนนี้แตกต่างกับคนอื่นที่เคยเจอมา
มื้อเช้าง่ายๆได้ผ่านไปก่อนที่วรานนท์จะซ้อนท้ายราชากลับไปยังร้านของอาวิ...ตลอดทางกลับคนซ้อนท้ายได้แต่ก้มหน้าลงโดยที่มือทั้งสองข้างลอบเกาะชายเสื้อของคนด้านหน้าไว้ สัมผัสอุ่นๆของฝ่ามือยังคงติดอยู่ที่เส้นผมเพียงแค่นึกถึงก็ทำใบหน้าแดงก่ำขึ้นในทันที...
หวังว่าราชาคงไม่เห็นว่าผมหน้าแดงขนาดไหนหรอกนะ
หลังจากกลับมาถึงร้านพวกเรารวมทั้งอาวิก็ขึ้นรถหรูสีดำเงาของราชาไปยังบริษัทที่มีการเตรียมรถในการเดินทางไว้ให้แล้ว...การเดินทางเริ่มต้นจากการนั่งลงไปยังสนามบินที่อยู่ถัดไปหลายชั่วโมงก่อนจะบินไปยังตอนใต้ของประเทศ ท้องฟ้าที่มีเมฆลอยต่ำอยู่ด้านล่างในระหว่างการเดินทางโดยเครื่องบินทำให้ทั้งผมและอาวิยกกล้องขึ้นมาถ่ายหลายต่อหลายครั้ง
เมื่อเครื่องบินลงจอดก็เดินทางต่อด้วยเรือขนาดกลางลำหนึ่งที่ดูหรูหราจนผมไม่กล้ายืนพิงผนังเรือด้วยซ้ำ...เรือสีนวลค่อยๆแล่นออกจากท่าเมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม อาวิกับผมแยกกันไปคนละทางโดยอาวิไปทางหัวเรือเพราะชอบที่จะถ่ายรูปของธรรมชาติส่วนผมอยากจะถ่ายรูปจากท้ายเรือให้มองเห็นท่าเรืองที่เราพึ่งออกมาเมื่อครู่
กล้องคู่ใจถูกยกขึ้นให้อยู่ในระดับสายตาก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะมองผ่านเลนส์จนเห็นท่าเรือที่อยู่ห่างไกลพอสมควรแล้วกดถ่าย มือที่ถือกล้องลดลงก่อนจะมองรูปที่พึ่งถูกถ่ายไปพร้อมขมวดคิ้วแน่นเมื่อรูปที่ถ่ายไม่ได้ดั่งใจนัก
“...แสงมากไป”เสียงพึมพำดังขึ้นก่อนกล้องตัวเดิมจะถูกยกขึ้นแล้วขยับร่างกายไปซ้ายทีขวาทีเพื่อหาจุดที่จะถ่ายรูปออกมาให้สวยที่สุดก่อนที่ท่าเรือนั้นจะห่างออกไปจนไม่สามารถถ่ายได้
ร่างของผมค่อยๆขยับไปด้านข้างจนได้มุมที่เหมาะสมจึงกดชัตเตอร์ถ่ายรูปในจังหวะเดียวกับที่ไหล่ไปชนกับอะไรบางอย่างที่แข็งๆ...พอละสายตาออกจากกล้องเพื่อมองไปด้านข้างดวงตาสีเขียวปนเทาก็เบิกกว้างขึ้นผ่านเลนส์แว่นเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนส่งยิ้มให้ด้านข้างนั้นเป็นใคร
“...ราชา”ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่อยู่ข้างๆจะเป็นราชา
ทำไมเขาถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ?
“ถ่ายรูปเพลินจนไม่ดูทางเลยนะ...ถ้าตกน้ำไปใครจะช่วยล่ะ?”เสียงทุ้มถาม
“...ขอโทษ”
“ไม่เอาคำนี้สิ...วันนี้ผมได้ยินขอโทษมาจากปากข้าวจ้าวหลายรอบแล้วนะ”ดูท่าเขาจะไม่ได้ต้องการคำขอโทษ
“...ขอบคุณ”เมื่อคิดอะไรไม่ออกเลยเอ่ยออกไปแค่คำนี้เท่านั้น
“ด้วยความยินดีครับผม”คำตอบครั้งนี้ทำให้อีกฝ่ายส่งยิ้มกว้างกลับมาให้จนผมต้องรีบหันหน้าหลบก่อนที่ใบหน้าตัวเองจะแดงมากกว่านี้
รอยยิ้มของราชาดูดีที่สุด...และผมก็ชอบมันมากที่สุดเช่นกัน
เมื่อก่อนได้เห็นรอยยิ้มนั้นจากที่ไกลๆเหมือนอย่างข้อมูลอื่นๆที่รู้ได้เพราะคอยแอบมองและสังเกตราชาอยู่เสมอจนรู้ว่าราชาชอบกินก๋วยเตี๋ยวมากกว่าข้าวแต่ไม่ชอบกินปลาหมึกสด...จากที่แอบๆฟังเห็นว่าไม่ได้แพ้แต่ถ้ากินบางร้านก็จะผื่นขึ้นได้เขาเลยเลี่ยงที่จะไม่กิน
“...ทำไมมานี่ล่ะ?”ผมถามโดยที่ไม่หันไปมองหน้าอีกฝ่าย
“หื้อ?...คุยกับใครน่ะ?”คำถามกวนๆถูกส่งมาจนผมต้องหันไปค้อนทีหนึ่งก่อนจะตอบคำถามนั้นให้
“คุยกับนายไง”
“อ้อ...เห็นหันหน้าไปทางนั้นนึกว่าคุยกับท้องฟ้าซะอีก”
“...”คำพูดเหมือนกำลังแหย่นั่นทำให้ผมมุ่ยหน้าทันที
ทำไมวันนี้ราชาถึงชอบแกล้งผมนักนะตั้งแต่ตอนซ้อนมอเตอร์ไซค์แล้ว
“คิก...ทำหน้าตลกมากเลย...ผมแค่อยากหาเพื่อนคุยและคนแรกที่ผมคิดถึงก็คือคุณ...ข้าวจ้าว”คำพูดของเขาทำให้ผมต้องก้มหน้าลงต่ำอีกครั้งเพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆของตน
ทำไมชอบให้ความหวังด้วยคำพูดแบบนั้นกัน
ไม่แปลกเลยที่ใครๆต่างก็ชื่นชอบราชา...
เขาทั้งเป็นมิตร
เข้ากับคนอื่นง่าย
เคารพการตัดสินใจของทุกคน
ไม่เอาตัวเองเป็นใหญ่
แถมยังอ่อนโยนมากๆ
ข้อดีของราชาจะให้พูดทั้งวันก็คงไม่หมด
นี่ผมเข้าข่ายคนกำลังเพ้อสินะ
“...แล้วเพื่อนคนอื่นล่ะ?”มันอดไม่ได้ที่จะถามออกไป บนเรือนี้มีคนอยู่เยอะแยะแถมยังเป็นบริษัทของอีกฝ่ายอีก...การที่ไม่มีเพื่อนหรือคนสนิทด้วยเลยถือเป็นเรื่องแปลก
“ก็มีบ้าง...แต่ไม่สนิทเท่าคุณ”
“พวกเราพึ่งเป็นเพื่อนกันแค่อาทิตย์เดียวเองนะ”ผมบอกเสียงเบา
อาทิตย์เดียวที่ได้ฐานะใหม่ว่าเพื่อนของราชา
แต่ตลอดหนึ่งอาทิตย์ก็ไม่เคยเจอกันเลยสักครั้ง
เรียกว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ได้พูดคุยในฐานะเพื่อน
“มันไม่ได้อยู่ที่เวลานี่นา...ผมรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่ข้างๆข้าวจ้าวเหมือนผมสามารถบอกทุกอย่างที่คิดได้...ไม่เหมือนกับคนอื่นที่ผมต้องสร้างภาพลักษณ์ขึ้นมา...”
“...”ผมฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเงียบๆ
“รู้ไหมว่าวันแรกที่ผมเห็นรูปถ่ายใบหนึ่งถูกใส่อยู่ในกระเป๋าผมรู้สึกยังไง?”
“...คงโกรธมั้ง”ผมตอบคำถามนั้นกลับ
รูปถ่ายที่ว่าคงเป็นผมเองที่เป็นคนเอาไปใส่...ราชาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาแปลว่าจะว่าผมงั้นเหรอ?
“ไม่เลยสักนิด...”
“...ไม่จริง”ผมเผลอหลุดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไปพอนึกได้ว่าทำอะไรลงไปก็รีบยกมือขึ้นปิดปากทันทีแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันการซะแล้ว
“ผมพูดจริงนะ”คนด้านข้างที่ได้ยินรีบพูดต่อพร้อมหันมามองหน้าผม
“...เป็นผมคงไปแจ้งความ”ในเมื่อหลุดปากไปแล้วก็ไม่มีอะไรต้องปิดอีก
“ก็จริง...แต่รูปภาพและข้อความพวกนั้นเป็นกำลังให้ผมได้มากเลย...พวกเราไม่ได้พึ่งเป็นเพื่อนกันแค่อาทิตย์เดียวหรอกนะ”
“หมายความว่ายังไง?”
“ผมคิดว่าข้าวจ้าวเป็นเพื่อนตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รับรูปภาพและข้อความพวกนั้นแล้ว”คนข้างกายพูดออกมาอย่างสบายๆโดยทอดสายตามองไปยังท้องฟ้าที่ไร้เมฆบดบัง
“ขอบคุณ”รอยยิ้มที่ดูสบายใจนั่นทำให้ผมคลียิ้มตามเช่นกัน
“หนึ่งอาทิตย์หลังจากนี้เราคงจะสนิทกันมากขึ้นนะ”
“...ทำไมถึงอยากสนิทกับผมล่ะ?”
“แล้วทำไมผมถึงสนิทกับคุณไม่ได้?”อีกฝ่ายไม่ตอบแต่ถามกลับมาแทน
“คงไม่ลืมนะว่า...”ผมชอบราชา
ประโยคสุดท้ายถูกกลืนลงคอไปเพราะถ้าบอกออกไปก็เป็นการประกาศว่าตนยังรู้สึกยังไงกับอีกฝ่ายอยู่...ถ้ารู้ราชาอาจไม่รู้สึกสบายใจเหมือนอย่างตอนนี้ก็ได้
“ว่าอะไรนะ?”
เจ้าของเสียงทุ้มของรองประธานบริษัท ธรณินทร์ ภิพัฒธนมงคล ถามกลับเมื่อช่างภาพตรงหน้าไม่ยอมพูดคำต่อมาให้ได้ยินสักที…
ใบหน้าที่แดงระเรื่อนั่นเดาได้ไม่ยากเลยว่าประโยคต่อมาคืออะไร...
ทั้งที่รู้ก็ยังอยากแกล้งให้อีกฝ่ายพูดมันออกมา
“...ไม่มีอะไร”
“ผมมีวิธีทำให้คุณตอบเชื่อไหม?”เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมพูดผมก็มีอีกหลายวิธีที่จะทำให้ยอมพูดได้
“...ไม่เชื่อ”ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นทันทีที่พึมพำออกมา
ในเมื่อไม่เชื่อผมเลยดันหลังอีกฝ่ายจนชิดเข้ากับแนวกันเรือแล้วใช้มือทั้งสองข้างเกาะแนวกันนั้นไว้โดยที่มีร่างของข้าวจ้าวอยู่ภายใน ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างผ่านเลนส์แว่นสายตาก่อนจะหันหน้าไปซ้ายขวาเหมือนกำลังหาทางหนีโดยที่ใบหน้านั่นแดงขึ้นอีก
“...บอกผมหน่อยว่าคำต่อมาที่คุณจะพูดคืออะไร?”พูดจบก็เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้จนดวงตาสีน้ำตาลของผมประสานเข้ากับดวงตาสีเขียวปนเทาที่สั่นระริกตรงหน้า
“...อย่าแกล้งผมแบบนี้”เสียงสั่นๆนั่นไม่ได้ทำให้ผมใจอ่อนตรงกันข้ามผมอยากจะเห็นมันมากกว่านี้
“ถ้าบอกผมจะปล่อย”ผมบอกพร้อมขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นจนได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่าย
“ระ...รู้แล้ว...ผมยอมแล้ว”
“ผมรอฟังอยู่นะ”เจ้าของคำพูดยังคงปิดทางหนีทำให้คนที่ถูกต้อนต้องเอ่ยประโยคน่าอายนั่นออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“...ผม...ผมชอบราชา”ถึงจะเอ่ยออกมาอย่างติดๆขัดๆแต่ก็ยังเรียกรอยยิ้มจากคนที่รอฟังได้อยู่ดี
คำว่าชอบที่ได้ยินมาตลอดจากการสารภาพรักจนนับไม่ถ้วน...
ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้ผมยิ้มออกมาได้แบบนี้
คำว่าชอบจากปากของข้าวจ้าวมันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
หนึ่งอาทิตย์ต่อจากนี้คงจะมีหลายเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ...
และถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคนที่ยืนตัวเกร็งด้วยใบหน้าแดงก่ำตรงหน้านี่ละก็...
มันคงจะน่าสนุกสุดๆเลย
............................................................................................
สวัสดีค่ะ
อย่างแรกเลยคงต้อง Chinese New Year 2016 นะคะ
วันนี้เป็นวันไหว้หลายๆบ้านคงมีเลี้ยงมื้อใหญ่...อิ่มแปร้แน่เลย
สำหรับครึ่งหลังนี่รู้สึกไหมว่าราชาเริ่มขี้แกล้ง? 555+
คงจะทนความน่ารักน่าแหย่ของข้าวจ้าวไม่ไหวแน่ๆๆๆ
คนที่ปฏิเสธเขาแต่กลับมาขอฟังคำว่าชอบอีกครั้งนี่ต้องการอะไรจากข้าวจ้าวผู้น่ารักกันน้าาา
ขอบคุณทุกคำติชมและทุกกำลังใจที่มีให้นะคะ
มีคนคอมเม้นท์ว่าตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย...ตอนแรกก็คิดว่าเป็นกระทู้เดิมที่เคยเห็นแต่พอเข้าไปดูกลับมีคนเข้ามาตบกระทู้แนะนำหลายคนเลย...
ดีใจมากๆๆ
ขอบคุณนะคะ
และเห็นด้วยกับหลายๆคอมเม้นต์ที่บอกว่าที่ราชาทำอยู่นี่คืออ่อยนะคะ...แบบว่าชอบให้ความหวังงงง
อ่านเรื่องนี้ไม่มีอะไรต้องเครียดค่ะ...อย่ากลัวดราม่าเลยเพราะมันไม่มีค่ะ อิอิ
ไว้เจอกันใหม่ในวันแห่งความรักค่ะ
新正如意 新年发财 (ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้)
คิดหวังสิ่งใดขอให้สมหวังสมปรารถนาในปีใหม่นี้ มีแต่ความสุขมั่งคั่ง โชคดีร่ำรวยตลอดปีนะคะ
บ๊ายบาย :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:z13: :z13:
-
กำลังย้อนอ่านอยู่พอดีเลยย5555 เดี๋ยวขออ่านต่อนะค้าบบ ขอบคุณค่า
-
กรี๊ด. ราชาขี้แกล้งนี่หว่า
ข้าวจ้าวช่วยชีวิตเจ้าไว้จากปลาหมึกนะสำนึกซะด้วยฮ่าๆๆๆ
สายเอสชัดๆอะ ตัวตนเปิดเผยต่อหน้าข้าวจ้าวสินะ
แต่หนูข้าวจ้าวน่าฟัดน่าแกล้งมากเลยอะ ต้องยอมล่ะเนอะราชา
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ว่าแล้วราชาต้องตามมาป่วนหัวใจช่างภาพแน่นอน
รู้สึกว่างานหนักจะอยู่ที่การสูบฉีดเลือดของนายเอกเรานะ
-
ราชาชอบแกล้งหรือแกล้งเพราะเริ่มชอบ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ราชา นับวันยิ่งขี้แกล้ง น้องจ้าวเองก็น่าแกล้ง อิอิ เดี๋ยวๆก็หน้าแดง น่ารักกกก
นี่ขนาดยังไม่ได้คบกันยัวน่ารักขนาดนี้ แอร๊ยยย
คนเขียนคะลงซักห้าตอนรวดเลยได้มั้ยยย
:-[
-
ชอบมากค่ะ แนวนี้ถูกใจที่สุด น่ารักมุ๊งมิ๊ง รอติดตามนะคะ
-
ถ้าป้าเป็นราชา แล้วเจอข้าวจ้าวแบบนี้.........ป้า จะ ไม่ ทน!!
-
ราชาขี้อ่อย!!!!
แต่ข้าวจ้าวก็น่าแกล้งจริงแหละ :mew1: :mew1:
-
เห็นด้วยว่าราชาขี้แกล้งมากกกกกกกกก
ตกหลุมรักข้าวจ้าวซักทีๆๆๆ :ling1:
-
ขี้แกล้ง คงเหมือนได้แหย่สัตว์ตัวเล็กๆสินะ
-
ราชาอย่ามาอ่อยให้อยากแล้วจากไปนะ รู้ว่าข้าวจ้าวชอบก็อ่อยใหญ่แกล้งแล้วได้เห็นเค้าทำท่าน่ารักๆก็แกล้งใหญ่ คนขี้แกล้งเอ๊ยยย
-
ราชาอย่างแกล้งมาก เดี๋ยวเป็นไปให้ความหวังข้าวจ้าวของเราไปนะ
-
ราชาขี้อ่อยมากกกก :-[ แถมยังชอบแกล้งข้าวจ้าวอีก :impress2:
แบบว่า ผู้ชายจะชอบแกล้งคนที่ตัวเองสนใจที่สุดใช่มั๊ยอะ :hao3:
-
ราชาขี้แกล้ง หนูข้าวก็ขี้อาย
:mew3:
รอดูหนึ่งอาทิตย์หลังจากนี้ คึคึ
-
ขอบคุณมากค่า.....
อ่านแล้วเขินตัวบิดดด ราวกับตัวเองเป็นข้าวจ้าว อิอิอิ :z1: :z1: :z1:
-
น่ารักมากเลยครับ
จะรอตอนต่อไปนะครับ
-
ราชาอย่าแกล้งข้าวจ้าวให้มากนัก สงสารข้าวจ้าวบ้างเดี๋ยวหัวใจวายตายก่อนหรอกค่ะ
-
เขินแรงมากกก
-
แกล้งมากระวังข้าวจ้าวร้องไห้นะ ราชาเป็นเด็กรึไงที่แกล้งคนที่ตัวเองชอบอ่ะ อ่ออออ ยังไม่ได้ชอบข้าวใช่มั้ย ระวังมีหนุ่มหล่อมาเห็นความน่าแกล้งของจ้าวอีกคนแล้วจะเสียใจนะ
-
ขี้แกล้ง
-
ราชานี่มันอ้อยจริงๆ ขี้อ่อยสุดๆ :hao7:
-
ราชาๆๆ เดินเจ้าใกล้หลุมเข้าไปทุกทีๆๆแระน๊าาาา
อีกไม่นานหรอก อีกไม่นานนนน -.,-
-
บุคลิกของข้าวเจ้ามันก็น่าแกล้งจริงๆนั่นแหละ ราชาทำเป็นอ่อยข้าวเจ้าเข้าไปเถอะ อ่อยไปอ่อยมาระวังจะตกหลุมรักข้าวเจ้าจนปีนขึ้นจากหลุมไม่ไหวล่ะ
-
เริ่มแกล้งข้าวจ้าวแล้วสิราชาเนี่ย ทนไม่ไหวล่ะสิความน่ารักของข้าวจ้าวอ่ะ :hao3:
-
เขินแรงมากกกกกกกกก
-
:katai2-1: o13
-
ข้าวจ้าวนี่ปลุกความเป็นเอสในตัวทุกคนได้จริงๆนะคะ ราชาไม่ใช่ข้อยกเว้น คนขี้แกล้งงงง ชอบเขาแล้วก็บอกมาเหอะ ดูดิ อ่อยจนไม่รู้จะอ่อยยังไงละ ข้าวจ้าวน่ารักเนอะราชา น่าจับมาบีบๆแล้วขย้ำ แงงงง เราว่าข้าวจ้าวขี้อาย ขี้เขินเกินไปเลยไม่เห็นว่าราชาทำสายตาแบบไหน แอร๊ยยยยย นี่ต้องมองด้วยความรักใคร่เอ็นดูแน่ๆ เราสัมผัสได้ อยากฟังคำว่าชอบจากข้าวจ้าวบ่อยๆเพราะอะไรนะคะราชา? แหมๆ ครั้งแรกที่เห็นรูปก็คิดว่าข้าวจ้าวเป็นเพื่อนแล้ว แต่พอครั้งแรกที่ได้ฟังคำว่าชอบจากคนหน้าแดงๆก็รักเข้าแล้วรึเปล่าน้าา งื้ออออ อย่าแกล้งข้าวจ้าวมากนะคะ แกล้งแล้วก็ปลอบด้วย เดี๋ยวเขินจนร้องไห้ทำไงคะ ติดใจอยากแกล้งๆผเรื่อยๆได้สงสารข้าวจ้าวแย่เลย :mew3:
-
คนอะไรขี้อ่อย ตอนนี้อ่อยมากเลยราชา สงสารข้าวข้าวอ่ะ 55555 แต่เราก็ชอบเวลาข้าวจ้าวเขินนะน่ารักดี โอยยยยย อยากอ่านตอนหน้าจังเลย
-
หมั่นไส้ราชา แกล้งข้าวจ้าวให้อายอยู่นั่นแหละ
-
ราชาทั้งอ่อยทั้งขี้แกล้ง
เพราะคงยังไม่ได้ชอบหรือรักแบบคนรัก
แต่ก็รู้สึกดีด้วย พร้อมกับสามารถพัฒนาความรู้สึกได้
-
ราชา คนขี้แกล้ง !!!!
-
ราชาขี้แกล้งอ่ะ ก็รู้ๆอยู่ว่าข้าวจ้าวชอบตัวเองก็แกล้งให้เขินอยู่ตลอด :-[
แล้วภูมิต้านทานของข้าวจ้าวยิ่งต่ำด้วย งื้ออออออ
ข้าวจ้าวต้องตั้งสตินะ ต้องรับมือกับคนขี้แกล้งให้ได้
-
ราชามาแกล้งเราแบบนี้บ้างสิ อิจฉาข้าวจ้าวววววว
-
:-[ :-[ :-[ :impress2:
เม้นสั้นๆๆๆแต่ชอบมาก
-
o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:-[ราชาอ่อยเเรง
-
:mew1: :mew1:
-
:-[ คนบ้า ขี้แกล้งอ่ะ
-
ราชา ขี้เกล้งอ่ะ :hao7: :hao7:
เขินแทนข้าวจ้าว อ่านไปฟินไป ^^ :impress2: :impress2:
-
ราชาขี้แกล้งมากกกกกกกก
-
โอ๊ย ราชา แกล้งข้าวจ้าวอ่า นี่ถ้าฉันเป็นข้าวจ้าวฉันจะเริ่มคิดแล้วนะ แต่ไม่หรอก ข้าวจ้าวไม่คิดหรอก o18
-
น่ารักก อ่านครึ่งหลังละทันก๊าววววใจ บอกไม่ถูกคันหัวใจยิกๆๆๆ 555
-
:hao3: :hao4: :hao3:
แบบว่าราชาขี้แกล้งอ่ะ ละนึกสงสัยตัวเองไหมว่าทำไมถึงอยากแกล้งเขา โถ่ววววววววว ชอบเลยดิๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบเขาแล้วยังไม่รู้ตัวอีกนะราชา
-
แกล้งเยอะๆเลยราชา
ข้าวจ้าวเขินน่ารักกกกก
:-[
-
แอร๊ย ตาราชา มาแหย่ๆหยอดๆแบบนี้ห้ามหนีข้าวจ้าวไปไหนนะ
-
ทำไมเรารู้สึกว่าราชา...อ่อยแรง เหมือนสนุกกับการเล่นกับความรู้สึกของข้าวจ้าว เหมือนให้ความหวัง ทำไปเพราะสนุกมากกว่าจะรู้สึกดีด้วยจริงๆ อันนี้#ทีมข้าวจ้าวคนแอบรัก คนแอบรักแค่ได้เห็น ได้อยู่ในสายตาก็ฟินแลนด์แล้ว ไม่ต้องถึงขนาดมาคร่อมตัวเอาหน้าใกล้ขนาดนั้นหรอก อยากเห็นความจริงใจของราชากว่านี้ แบบช่วงแรกๆที่เพิ่งได้รูปมาใหม่ๆอ่ะ
ข้าวจ้าววว หนักแน่นไว้นะลูก ดาเมจราชามันแรงมาก เจ่เข้าใจ....
#อินี่นิ๊!! คนเขียนเขาก็บอกอยู่ว่าอย่าดราม่า ให้อ่านเอาสนุก เก๊าก๋อโต๊ดด ก็เขาอินนน เขาก็ผ่านมาแล้วฟิลนี้ แอบรักแล้วมาอ้อยใส่ ขำๆกับเพื่อนเขา เสร็จแล้วก็ปัดตูดไป มันเจ็บโคตร :hao5:
-
ราชาขี้แกล้งๆมากๆระวังจะรักแบบไม่รู้ตัวน้าาราชา :mew1: :mew1:
-
อยากให้ราชาแสดงความจริงใจออกมาเหมือนกันค่ะ ไม่รู้จะพูดยังไงอ่ะ คือเข้าใจนะว่าราชาคงรู้สึกกับข้าวจ้าวแตกต่างจากคนอื่น
แบบไม่เหมือนใครที่ผ่านมา เอ็นดูมากกว่า แต่แบบนี้มันก็เหมือนหมาหยอกไก่อ่า T T ไปๆมาๆรู้สึกสงสารน้องจ้าวยังไงก็ไม่รู้
เป็นเราลองคิดว่าถ้ามีเพื่อนมาสารภาพรักแต่เราคิดกับเค้าแค่เพื่อนเราคงเว้นระยะห่างอ่ะค่ะ
แบบให้เพื่อนทำใจ มากกว่าจะไปให้ความหวัง ในกรณีที่เราคิดว่ายังไงเรากับเค้าก็ไปด้วยกันไม่ได้แน่ๆนะ
ยิ่งอยู่ใกล้ก็เหมือนยิ่งปิดโอกาสเค้า บางครั้งทั้งๆที่เค้าเป็นคนดีมาก เป็นคนที่เราอยากคุยด้วยอยากปรึกษาอยากเป็นเพื่อน
แต่เราก็ปล่อยเค้าไปอ่ะค่ะ T ____ T .. แบบ คิดว่าให้เค้าได้ไปเจอคนที่มีอนาคตกว่าเราดีกว่า คนที่จะรักเค้าได้กว่าเราไรงี้
เพราะเราคิดกะเค้าแค่เพื่อนจริงๆ //นี่ก็อินเหมือนกัน แต่อินมุมราชามากกว่าง่ะ เลยไม่อยากให้ราชาทำแบบเลี้ยงไข้ ; - ; /
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะะะ ยังชอบเหมือนเดิมนะ อ่านแล้วยิ้มเหมือนเดิมๆ <3
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ราชานี่เจ้าของไร่อ้อยกี่ล้านเอเคอร์คะ บอกเราที ฮ่าๆ
แกล้งแต่พอดีพองาม อย่าสนุกจนกลายเป็นการทำร้ายน้องจ้าวของเรานะราชาาา
-
ราชาขี้แกล้ง แกล้งไปแกล้งมาจะหลงรักข้าวเจ้าโดยไม่รู้ตัว
-
นิสัยไม่ดีแกล้งคนที่แอบชอบตัวเองแบบนี้ได้ไง
-
อ๊ายยยย ราชาอ่ะ ให้ความหวังสุดๆ น่ารักอะ หยอกเข้าไปๆ
-
ราชาขี้เเกล้งอะระวังโดนข้าวจ้าวเอาคืนบ้างนะ5555555
-
สนุกดีจ้า
แต่บางทีก็สะดุด นิดหน่อย กับการใช้คำระหว่างบุรุษที่หนึ่งเป็นผู้บรรยาย กับ บุรุษที่สามเป็นผู้บรรยาย
เอาให้แน่ ว่าจะเล่าเรื่องผ่่านสายตาของตัวละคร หรือจะเล่าเรื่องผ่่านสายตาของคนแต่ง
สู้ๆ
-
ราชาขี้อ่อย
-
เป็นการแอบรักที่น่ารักจริงๆเลย
ราชา อย่าแกล้งกันมาก เดี๋ยวข้าวจ้าวเขินตัวแตกกันพอดี
-
โอ้ยยยยยยยย ราชาขี้อ่อยยยยยยยย ข้าวจ้าวเขิลลลจะตายแล้วนั่น55555555 คนอ่านก็ยังคงเขิลตาม เป็นเอามากแล้วตอนนี้ :-[ ราชานะราชาอ่อยข้าวขนาดนี้แล้วรับผิดชอบด้วยการรักแล้วเป็นแฟนกันเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!! :impress2:
-
ราชาจะผิดคำพูดก็ได้นะ
เรื่องที่บอกว่าไม่ได้ชอบผู้ชายอะ
-
:mew1: โดนแกล้ง 555
-
แหย่เข้าไปเถอะราชาาาาา รักน้องข้าวมาจะแกล้งให้เข็ดเลย
รอตอนต่อไปน้าา
-
มันดีมากกกกกกกกกกกกกกก
เขินหนักมากเลยค่ะ
นั่งนับรอวันที่ 8 ค่าาา
-
รอราชาข้ามเส้นแห่งมิตรภาพที่ตัวเองขีดเอาไว้เร็ว ๆ
แล้วป้าจะรอหัวเราะเยาะพ่อให้ปอดเคลื่อนเลยทีเดียว หึ หึ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
-
ก็เพราะเขินนี่แหละ เค้าถึงแกล้งเอาๆๆๆ แต่ก็ชอบใช่ไหมละ
-
มารอราชา อ่อยข้างจ้าว
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ อ่านไปเขินไปมโนว่าตัวเป็นข้าวจ้าว :-[ แทบลงไปแด้ดิ้นกะพื้น~
-
ตายแน่ข้าวจ้าว
-
วี๊ดวิ้ว ..
-
เป็นเรื่องแอบรักที่ให้ความรู้สึกนุ่มละมุน.
ค่อยๆลุ้นค่อยๆรัก
ข้าวจ้าวนี่อารมณ์ขอแค่ได้รัก
ขอแค่ได้มอง
ขอแค่ได้อยู่ใกล้ไม่ต้องใกล้ชิดสนิท เพียงแค่ได้เห็นเขาในสายตาก็พอซินะ
เป็นนายเอกที่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
แสนดีที่หนึ่งเลย
-
อยากรู้ ว่าเชื้อชาติ ข้าวจ้าว เป็นอย่างไร อ่ะ จากสีนัยน์ตา อิอิ 11 ปี แอบรัก ความสมหวัง คืบคลาน ทีละนิด นะจ๊ะ ราชาจะรู้ตัวบ้างมั๊ย ว่ากำลังสนใจ แอบมีใจนิดๆ กับข้าวจ้าวด้วย อย่างที่เพื่อนตัวเท่าหมี 9 คน กำลังปิดเป็นความลับ
-
วาเลนไทน์ที่จะถึงนี่คือจะมีอารายให้ชื่นใจไหมคราฟฟฟฟคุณนักเขียนนน
#อิอิคิดถึงยูท่าใครอ่านเรื่งนี้แล้วบ้างคนแต่งเป็นคนเดียวกันกับเรื่อง❣Secret heart❣ หัวใจ แอบรัก
น่ารักใสใส :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำค่าาา
ชอบมากเลยยยยยย
ข้าวจ้าวน่าร้ากกกกกกกกกกกก
ราชาก็ขี้แกล้ง ชอบๆๆ
-
อ่านนิยายมาก็นาน นานๆทีจะเจอนิยายที่ดี ให้อารมณ์ feel good อ่านเเล้วกระชุ่มกระชวยจิตใจ
อ่านเเล้วอบอุ่น อย่าหายไปไหนนะ ติดตามปูเสื่อรอ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ขอหวานๆ ต้อนรับวาเลนไทม์หน่อยนะคะ อิอิ
-
พรุ่งนี้ได้เจอข้าวจ้าวกับราชาในวันวาเลนไทน์ด้วย
-
พึ่งมาตามอ่านชอบมากๆเลยค่า :-[ :-[ :-[ :-[
ราชาขี้แกล้ง ข้าวเจ้าน่าร๊ากกกก อยากเก็นข้าวเจ้าตอนถอดแว่นจังค่ะต้องน่ารักมากแน่ๆเลย ราชาถ้ายังช้า ระวังคนจะมาจีบข้าวเจ้าน้า น่ารักขนาดนี้
รอตอนต่อไปนะคะ ><
อยากรู้จังว่าราชาจะแกล้งอะไรอีก
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
มันละมุนมากกกกก ชอบบบบบ :-[
-
แอบรัก⊰ ❤ ⊱พิเศษวันวาเลนไทน์
วันวาเลนไทน์หรือวันแห่งความรักนั้นถูกจัดขึ้นในวันที่14 กุมภาพันธ์ของทุกปี...สำหรับประวัตินั้นจะให้เล่าก็คงต้องย้อนไปนานมากเอาเป็นว่าวันวาเลนไทน์เกิดขึ้นเพื่อระลึกถึงนักบุญเซนต์วาเลนไทน์นั่นเอง ทั้งที่เป็นวันระลึกถึงคนที่ถูกประหารแต่ทั้งห้างสรรพสินค้า ร้านค้า แม้แต่ถนนสองข้างทางก็เต็มไปด้วยสิ่งของสีชมพูและแดง
ช่วงสายของวันช่างภาพอย่างผมได้รับงานจากเจ้าของรานแกลลอรี่ที่ทำงานอยู่ให้ออกมาถ่ายรูปเพื่อเป็นจัดพิมพ์เป็นโปสการ์ดขายในเทศกาลวันวาเลนไทน์ที่จะถึงในอีกสองวันข้างหน้า...ความจริงในร้านก็มีโปสการ์ดวันวาเลนไทน์ขายอยู่แล้วไม่รู้ทำไมถึงต้องให้ออกมาถ่ายเพิ่มอีก
ในช่วงก่อนวันเทศกาลแบบนี้ทางร้านจะคนเยอะมากเพราะมีทั้งเด็ก นักเรียน นักศึกษา วัยรุ่นหรือผู้ใหญ่เข้ามาให้ช่วยวาดรูปเป็นของขวัญบ้างล่ะ ถ่ายรูปคู่บ้างล่ะ บางครั้งก็มีงานวาดรูปเหมือนบ้าง
สำหรับผมคงต้องบอกว่าการวาดรูปเหมือนนั้นเป็นงานที่สนุกมาก คล้ายกับเป็นการฝึกฝนฝีมือไม่ให้ลืมการสเก็ตภาพไป...จริงอยู่ที่ผมวาดภาพบ่อยแต่ส่วนมากจะเป็นภาพตามจินตนาการไม่ใช่ภาพเหมือนของมนุษย์
“...อยากวาดรูปเหมือนจังเลยนะ”เสียงพึมพำดังขึ้นตลอดถนนเส้นยาวที่เดินผ่าน ทั้งสองข้างของถนนเต็มไปด้วยร้านเล็กๆตั้งมากมายซึ่งของที่ทุกร้านมีเหมือนกันคือดอกกุหลายสามสี สีแดง สีขาวและสีชมพู
กล้องถ่ายรูปคู่ใจถูกหยิบขึ้นมาจับภาพผู้คนมากมายที่กำลังเลือกซื้อดอกกุหลาบด้วยรอยยิ้มและสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกรักที่แผ่ออกมาจนสัมผัสได้ หลายๆคนเลือกที่จะซื้อตุ๊กตาหมีหรือกระต่ายถือรูปหัวใจเพื่อมอบให้คนที่รัก
ท่าทางตอนหยิบตุ๊กตาเหล่านั้นไม่พ้นช่างกล้องมืออาชีพแบบผมแน่นอน
หลายชั่วโมงผ่านไปหลังจากที่เดินตามถนนไปและกลับ...รูปถ่ายที่ได้มานั้นมีหลายรูปครบองค์ประกอบ
ระหว่างทางที่เดินกลับของสีแดงและชมพูทำให้ผมนึกถึงคนรักของตัวเองขึ้นมาได้...
“...ราชา...”ผมพึมพำชื่อของคนรักที่คบกันมาได้หลายปีเพียงแค่เรียกชื่อใบหน้าก็รู้สึกเหมือนร้อนขึ้นเล็กน้อย
ผ่านมาตั้งนานแล้วแต่ก็ยังเลิกนิสัยเขินอายนี่ไม่ได้สักที
จะว่าไป...วันวาเลนไทน์ผมก็ควรหาซื้อของให้ราชาด้วยสินะ
แต่จะให้ซื้อพวกดอกไม่หรือตุ๊กตาอีกฝ่ายก็คงไม่ชอบเท่าไหร่...
ถ้าจะหาอะไรเป็นของขวัญผมก็อยากจะเป็นคนทำขึ้นมาด้วยตัวเอง
ของที่ทำเอง...
และเหมาะจะให้เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์...
“อ๊ะ...วาดภาพเหมือนดีกว่า”สุดท้ายก็คิดได้ว่าจะให้อะไรราชาดี
การวาดภาพเป็นสิ่งที่ผมถนัดที่สุดดังนั้นผมจะทุ่มทุกอย่างในการวาดภาพเหมือนของราชาให้เสร็จภายในสองวันให้ได้
“...จะทันไหมนะ”การจะวาดภาพเหมือนอาจให้เวลาไม่นานแต่เพราะอยากจะลงสีด้วยเลยอาจต้องใช้เวลานานพอสมควร แล้วยิ่งตอนนี้ผมพักอยู่ห้องเดียวกับราชาอีกจะให้แอบวาดก็คงไม่ได้...
ทำยังไงดีนะ...
เดี๋ยวนะ...ถ้าทำที่ห้องไม่ได้ก็มาทำที่ร้านอาวิก็ได้นี่
เมื่อคิดได้ผมก็รีบวิ่งกลับไปยังมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ไม่ไกลเพื่อกลับไปยังร้านแล้วบอกอาวิเกี่ยวกับเรื่องที่จะขอยืมสตูดิโอสักสองวัน...อาวินั้นให้ยอมโดยไม่ถามอะไรทำให้ผมคลี่ยิ้มออกมา...
ถ้าค้างที่ร้านอาวิสักสองวันก็จะมีเวลาวาดได้ทั้งคืนโดยไม่มีใครเข้ามากวน...
แบบนี้ทันแน่
ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่...
(...ทำไมต้องค้างที่ร้านของอาวิด้วยล่ะ?”เสียงทุ้มของคนรักดังขึ้นจากปลายสายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเนื่องจากผมได้ขี่รถไปเก็บเสื้อผ้าที่จะค้างคืนมาโดยไม่บอกให้อีกฝ่ายรู้ก่อน
“ผมมีงานที่อยากทำให้เสร็จน่ะ”
(งานสำคัญกว่าผมเหรอ?)
“มะ...ไม่ใช่นะ”ผมรีบปฏิเสธ
งานจะสำคัญกว่าราชาได้ยังไง
(งั้นก็กลับมานอนนี่เถอะ...เดี๋ยวผมไปรับนะ...)
“ไม่ต้องมาๆ...ผมขอแค่สองวันนะราชา...แค่สองวันนะ”ขืนยอมให้มารับภาพที่จะวาดเสร็จก็ไม่เสร็จกันพอดี
(...เป็นงานที่สำคัญเหรอ?)
“อืม...สำคัญมาก”เพราะเป็นของขวัญที่จะให้กับราชาเลยสำคัญมาก
(...)
“ราชา...”ทำไมเงียบล่ะ
(...พรุ่งนี้ขอไปหาที่ร้านได้ไหม?)อีกฝ่ายเปลี่ยนคำถาม
“ได้สิ...มีอะไรเหรอ?”
(อยากเจอ...)
“...”เสียงทุ้มที่พูดประโยคนั่นเบาๆทำให้มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ถึงกลับกำแน่นขึ้น
(อยากเจอข้าวจ้าว)
“...ราชา”ประโยคเดิมถูกย้ำอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าผมที่รู้สึกเหมือนถูกไหม้
(รีบทำงานให้เสร็จนะ...ผมอยากให้คุณกลับมาเร็วๆ)
“อืม...จะพยายามนะ”ผมขานรับด้วยเสียงสั่นๆ
(ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยใส่แขนยาวนอนนะ)
“ได้...ราชาก็อย่าเปิดแอร์แล้วเปิดพัดลมจ่อนะเดี๋ยวไม่สบาย”ผมบอกกลับไปบ้าง
(ถ้าไม่สบายข้าวจ้าวจะรีบกลับมาดูผมใช่ไหม?)
“...ถ้าแกล้งทำผมจะโกรธจริงๆด้วย”ผมต้องรีบบอกก่อนที่คนปลายสายจะนอนจ่อทั้งแอร์และพัดลมเพื่อให้ตัวเองป่วย
(ไม่ทำหรอก...ดึกแล้วนี่...งั้นเจอกันพรุ่งนี้)
“เจอกันพรุ่งนี้ราชา”
(ฝันดี...ไม่สิ...ฝันถึงผมนะ)
“...ใครจะฝันกัน”มาพูดอะไรน่าอายก่อนนอนเนี่ย!
(ข้าวจ้าวไง...ผมก็จะฝันถึงคุณนะ...บาย)
“บ๊ายบาย”ผมตอบรับเสียงเบาก็จะวางสายลง
แค่ได้ยินเสียงก็รู้สึกเหมือนได้รับกำลังใจมาอย่างเต็มเปี่ยม
“เอาล่ะ...มาเลือกรูปกันดีกว่า”ต้องรีบเลือกจะได้เริ่มวาดโครงก่อน
วันนี้ผมกะว่าจะเลือกภาพและวาดโครงก่อนจะพักไปทำงานอื่นที่ได้รับมอบหมายมา...อย่างที่บอกว่ามีหลายคนที่มาให้ทางร้านวาดภาพเหมือนให้วันนี้เองก็มีมาทั้งหมด5ภาพซึ่งอาวิบอกจะจัดการเอง3ส่วนผมก็2ภาพ
อาจดูน้อยแต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้น วันอื่นก็มีคนมาจ้างให้วาดอีกรวมทั้งหมดตอนนี้ก็มีอยู่เกือบ30ภาพได้แต่ส่วนมากก็จะเสร็จไปหมดแล้วรอแค่เจ้าของมาเอาไปเท่านั้น การวาดภาพเหมือนปกติจะใช้เวลาประมาณ1วันก่อนจะตัดเส้นตามแต่ลูกค้าต้องการในส่วนที่ต้องการให้ลงสีก็จะใช้เวลามากกว่าเดิมอยู่พอสมควร
ดังนั้นการที่ผมจะทำทั้งงานและของขวัญให้ราชาก็ถือว่าเป็นงานยาก
นานมานี้อาวิได้ต่อเติมห้องเพิ่มทำให้มีสตูดิโออยู่สองห้อง...ห้องหนึ่งผมอยู่ส่วนอีกห้องอาวิก็ทำงานอยู่เช่นกัน
ผมกับอาวิคล้ายกัน...ต้องบอกว่าคนที่ชอบวาดรูปก็คงคล้ายกันหมดนั่นแหละ การจะวาดรูปโดยมีสมาธิมากที่สุดก็ต้องวาดคนเดียว ยิ่งอยู่รวมกันหลายๆคนก็จะยิ่งไม่มีสมาธิในการทำงาน
รูปถ่ายของราชาถูกเปิดขึ้นจากอัลบั้มรูปส่วนตัวที่ถูกเก็บอยู่ในสตูดิโอพลิกไปมาเพื่อหารูปที่ดีที่สุดในการวาด...ถือว่าอยากเพราะไม่ว่าจะรูปไหนราชาก็ดูดีไปหมด...
“ชักเพ้อล่ะข้าวจ้าว”ผมบอกตัวเองก่อนจะสะบัดหน้าไปมา อัลบั้มถูกเปิดออกอีกครั้งและครั้งนี้ผมตั้งใจในการเลือกมากกว่าเดิมจนในที่สุดก็ได้รูปของราชาตอนที่เท้าแขนอยู่กับรถหรูสีดำเงา ใบหน้าของราชาหันมาหาคนถ่ายซึ่งก็คือผมด้วยรอยยิ้มมุมปากแค่ยิ้มนิดๆแบบนั้นผมก็แทบจะละลายไปให้รู้แล้วรู้รอด
การวาดโครงของภาพนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคนที่ช่วงนี้ทำมาเกือบทุกวันแบบผมเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงเค้าโครงทั้งภาพก็ถูกวาดออกมาอย่างสมบูรณ์ตามที่ตั้งใจ ผมยกยิ้มของเล็กน้อยเพราะสามารถวาดมันออกมาได้ตามที่คิดทั้งที่ใช้เวลาน้อยกว่าภาพอื่นอยู่มาก...
อาจเพราะเป็นภาพของราชาที่แอบมองมาตลอดทำให้ไม่เป็นต้องหันไปมองต้นแบบ ทุกส่วนของเค้าหน้าหรือส่วนสูงผมก็สามารถวาดได้โดยไม่ต้องกะสเกลเหมือนภาพอื่น
หลังจากนั้นผมก็ลุกขึ้นไปจัดการงานที่ได้รับมาหลายชั่วโมงติดต่อกัน เรียกว่าหลายชั่วโมงคงไม่พอ...พูดว่าทั้งคืนจะถูกต้องกว่า การอดนอนแค่คืนเดียวไม่ทำให้คนเรียนด้านนี้มาง่วงหรอกรอสักสี่คืนติดจะตาจะเริ่มพล่าและสลบไปโดยไม่รู้ตัวเลย
ที่บอกได้เพราะเคยเจอกับตัวมาก่อน...จำได้เลยว่าตอนนั้นเป็นช่วงส่งงานวาดภาพตามจินตนาการโดยมีแค่หัวข้อให้ผมนั่งวาดผ้าใบขนาดใหญ่กว่าตัวอยู่ห้าวันเต็มก่อนจะพรีเซนต์ผลงานให้อาจารย์ฟัง...
ทันทีที่เสร็จผมก็ล้มลงต่อหน้าต่อตาอาจารย์เลย
มาคิดเอาตอนนี้ก็ตลกดีเหมือนกัน
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกดังขึ้นจากประตูทางเข้าห้องสตูดิโอ โชคดีที่ผมไม่ได้นั่งลงสีอยู่เลยได้ยินเสียงนั่นได้ ก๊อกน้ำถูกหมุนปิดก่อนจะเดินไปทางประตูแต่ก็ไม่เห็นใครจากกระจกนั้นเลย ดวงตาสีเขียนปนเทาหรี่ลงเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกไป...
พุบ!
“อ๊ะ...”ผมถึงกลับสะดุ้งเมื่อถูกใครบางคนดึงจากด้านข้างดันจนติดเข้ากับผนังห้อง...บริเวณเอวถูกรัดเอาไว้แน่นด้วยสองมือจากคนด้านหน้า ส่วนใบหน้านั้นก็ไม่สามารถเห็นได้เนื่องจากอีกฝ่ายซุกหน้าอยู่ที่ไหล่ผม
แต่ถึงจะไม่เห็นทั้งหน้าหรือได้ยินเสียง...
ผมก็รู้ว่าคนที่กอดอยู่ในตอนนี้คือใคร
มีคนเดียวเท่านั้นแหละ...
“ราชา...”ผมพึมพำชื่อนั้นพร้อมกับกอดตอบอีกฝ่าย
“รู้ด้วยเหรอ?”เสียงทุ้มถามกลับโดยที่ยังซุกหน้าอยู่
“รู้สิ...”แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้ว แถมสัมผัสแบบนี้มีแค่คนเดียว
“คิดถึงจัง”
“...ราชา”
“แค่คืนเดียวที่ไม่มีคุณนอนข้างผมก็แทบแย่แล้ว...นอนไม่หลับเลยด้วย”
“นอนไม่หลับเหรอ?...แบบนี้ทำงานไหวไหม...อย่าฝืนนะ”ผมบอกด้วยความเป็นห่วง
“วันนี้มีประชุมใหญ่...”
“กี่โมง?”ผมถามพรางยกนาฬิกาขึ้นมาดู
“9โมง”
“ราชา...นี่มัน8โมงจะครึ่งแล้วนะ”จะสายแล้วนี่
“รู้แล้ว”
“รีบไปทำงานเลย”ผมพูดก่อนจะดันคนด้านหน้าออกไป
“ทำไมชอบไล่กันจัง...ผมพึ่งมานะ...นี่ข้าวจ้าว...”เสียงเรียกของราชาดังขึ้นโดยที่ดวงตาคมสีน้ำตาลเงยขึ้นมาสบเหมือนต้องการจะบอกอะไรสักอย่าง
“...อะไร”สายตาแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก
“ฝันถึงผมไหม?”
“...”คำถามธรรมดาๆทำเอาคนฟังได้แต่เม้มปากตัวเองแน่น
“เงียบแบนี้คืออะไรล่ะ?”
“...แล้วราชาล่ะ”
“ผมทำไม?”
“...”ปากที่เม้มเข้ากันแน่นยิ่งแน่นกว่าเดิมเมื่อถูกคนรักขยับใบหน้าเข้ามาใกล้แถมยังแกล้งให้ผมถามคำถามน่าอายนั่นออกไปอีก
ผมรู้ว่าเขารู้ถึงสิ่งที่ผมอยากถามแต่ก็ยังแกล้งกันอยู่นั่นแหละ
“ข้าวจ้าว...บอกผมหน่อยสิ”เสียงทุ่มที่ร้องขอกับสายตาที่อ่อนโยนนั่นทำให้ผมพ่ายแพ้ไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
“...ราชาฝันถึงผมรึเปล่า?”สุดท้ายผมก็ต้องถามคำถามนั่นออกไปจนได้
“ฝันสิ...ถึงจะนอนไม่ค่อยหลับก็เถอะ”
“ไม่สบายรึเปล่า”ผมพึมพำก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของราชาเบาๆ
ไม่มีไข้นี่นา
“...ทำตัวน่ารักแต่เช้าเลยนะ”
“คะ...ใครน่ารักกัน!”ผมถึงกับหลุดเสียงสั่นๆออกไปเพราะคำพูดน่าอายนั่น
“ข้าวจ้าวไง...ทำตัวน่ารัก...รักจนจะแย่แล้วเนี่ย...รับผิดชอบเลยนะ”พูดจบปลายจมูกโด่งเป็นสันก็ขยับเข้ามาคลอเคลียปลายจมูกผมเบาๆโดยที่ดวงตาของพวกเราประสานกัน
“...พูดอะไรน่ะ?”
“งานยังไม่เสร็จอีกเหรอ?”ราชาเปลี่ยนคำถาม
“อืม...ของอีกคืนนะ”ผมตอบไปตามตรง
“พรุ่งนี้ก็วันวาเลนไทน์แล้วคุณจะปล่อยให้ผมตื่นมาบนเตียงคนเดียวเหรอ?”
“...ราชาคือ...”จะให้บอกว่ามีของขวัญให้ก็ไม่ได้อีก
“ผมมีของให้คุณด้วยนะ...แล้วคุณล่ะมีอะไรไห้ผมไหม?”เสียงทุ้มถาม
“...”คำถามตรงๆนั่นทำให้ผมสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยแต่ก็เพียงพอให้คนที่มองอยู่คลี่ยิ้มออกมา
“มีสินะ”
“...”ผมได้แต่นิ่งเงียบพร้อมเม้มปากตัวเองแน่น
“ถ้าให้เดาที่ขอมาค้างนี่แปลว่าทำอะไรให้ผมล่ะสิ”
“...”ดวงตาสีเขียวปนเทาเบิกกว้างผ่านเลนส์แว่นทำให้คนที่มองมายิ้มกว้างขึ้น
“น่ารักจริงๆ...ชักอยากเห็นแล้วสิ”
“...ไม่ได้บอกว่ามีสักหน่อย”ผมพึมพำเสียงเบา แม้จะรู้ว่าไม่สามารถโกหกได้แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเถียงกลับไปบ้าง
“แค่เห็นก็รู้แล้ว...อย่าโกหกเลยข้าวจ้าว”
“...ขี้โกงนี่”แบบนี้จะเรียกของขวัญได้ยังไงในเมื่อถูกเจ้าตัวรู้แล้วแบบนี้
“ขี้โกงอะไร...แบบนี้ก็ถือว่าเสมอกันไง”ราชาบอก
“เสมอตรงไหน?”
“ก็ผมรู้ว่าคุณมีของให้...ส่วนคุณก็รู้ว่าผมมีของให้ไง”
“ของ...ให้ผมเหรอ?”ผมชี้นิ้วไปที่ตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
“อะไรกัน...นี่ไม่ได้ฟังเลยเหรอ...ผมมีของให้คุณวันวาเลนไทน์เหมือนกันเพราะงั้นวันพรุ่งนี้ทำตัวให้ว่างไว้นะ”
“ว่างเหรอ...ทำไมล่ะ?”ผมยังคงถามต่อ
“จะพาคนรักไปเดทไง”คิ้วสีดำยักขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา แค่ได้เห็นหัวใจที่เต้นอยู่ก็ไม่อาจสงบได้อีกต่อไป
“...ผมต้องทำงานนะ”ถึงจะอยากไปแต่ก็มีงานที่ต้องจัดการอยู่ยิ่งวันวาเลนไทน์คนยิ่งเยอะ
“ไม่ต้องห่วงช่วงเช้าผมก็ไม่ว่างเหมือนกัน...ผมจะมารับตอนบ่ายสามนะ...แบบนี้คงได้ใช่ไหม?”
“...อืม”ใบหน้ามนพยักขึ้นลงเป็นการตกลง
“คอยดูเถอะผมจะทำให้คุณหน้าแดงยิ่งกว่าดอกกุหลาบซะอีก”คำพูดสุดท้ายของคนรักดังขึ้นก่อนที่จะขอตัวไปจัดการการประชุมที่จะเริ่มในอีกไม่ถึงยี่สิบนาทีนี้
ค่ำคืนของวันก่อนวาเลนไทน์ผ่านพ้นไปด้วยความเหนื่อยล้าของผมและอาวิที่ต้องมานั่งวาดรูปตลอดทั้งวันจนแทบไม่มีเวลาพัก...วันนี้มีลูกค้าอีกหลายคนที่มาให้วาดรูปแต่เพราะงานที่มีในตอนนี้ค่อนข้างหนักแล้วเลยได้เสนอให้เปลี่ยนจากวาดรูปเป็นอย่างอื่นแทนซึ่งทางลูกค้าก็ดูจะพอใจอยู่มาก
ภาพวาดเลียนแบบราชาถูกลงสีก่อนจะทาน้ำยาเพื่อให้ภาพดูเงางามและคมชัดขึ้น...ตอนนี้ก็เหลือแค่ใส่กรอบเท่านั้น สำหรับกรอบที่ผมเลือกเป็นกรอบธรรมดาๆมีจุดเด่นอยู่ที่ความเรียบหรู
“...เสร็จแล้ว”เมื่อภาพวาดที่ตั้งใจวาดด้วยใจถูกจัดใส่กรอบสีเงินหรูพร้อมใส่กล้องเรียบร้อยดวงตาสีเขียวปนเทาก็ปรือลงแทบจะทันที
ความง่วงเข้าจู่โจมอย่างรวดเร็วจนร่างกายเซไปเซมาอย่างไม่ตั้งตัว
แค่อดนอนสองวันเป็นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“หนูข้าวมาพักก่อน...อ๊ะ...หนูข้าว”น้าแก้วที่เปิดประตูเข้ามาวิ่งเข้ามารับร่างผมที่ทรุดลงพื้นด้วยใบหน้ากังวล
“...ขอโทษครับ...ผมแค่ง่วง”ผมบอกความจริงไป
“ไม่ง่วงก็แปลกแล้ว...เล่นฝืนทำงานขนาดนี้นี่...อีกคนก็พึ่งเข้าไปนอนในห้องเอง เราก็รีบไปนอนพักเถอะ”น้าแก้วบอก
“...ครับ”ผมจำใจลุกขึ้นแม้ในหัวจะแทบไม่หลงเหลือสติแล้วก็ตาม
สองขาเดินออกไปยังห้องพักที่อยู่ฝั่งตรงข้างกับสตูดิโอ...ทันทีที่ถึงเตียงขนาดเล็กในห้องทั้งร่างก็ทรุดฮวบลงไปอย่างรวดเร็ว สติอันน้อยนิดที่เหลืออยู่เลือนหายไป มีเพียงแค่ความฝันอันแสนสุขโดยมีราชายืนยิ้มเมื่อได้รับภาพวาดของตัวเองเท่านั้น...
“...ข้าวจ้าว...นี่ข้าวจ้าว...”
“...อื้อ...”เสียงครางเล็กๆดังขึ้นก่อนที่ดวงตาสีสวยจะค่อยๆปรือขึ้น สิ่งแรกที่รู้สึกคือสัมผัสของมือที่เกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลไปมาอยู่ข้างๆ
“นอนทำไมไม่ถอดแว่นล่ะ”เสียงทุ้มจากด้านข้างทำเอาคนที่สะลึมสะลืออยู่เด้งตัวขึ้นจากเตียงอย่างหมดความง่วง แว่นที่เผลอใส่นอนถูกดันขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เห็นคนตรงหน้าชัดมากขึ้น
“...ราชา?...ทำมาอยู่นี่ล่ะ?”
“นี่คงไม่ลืมใช่ไหมว่าเรามีเดทกันน่ะ”ดวงตาคมหรี่ลงพร้อมกับจ้องมาเขม็ง
“ไม่ลืมๆ...แต่เรานัดตอนบ่ายสามไม่ใช่เหรอ?”ผมถามต่อ...จำได้ว่าตอนที่ทำทุกอย่างเสร็จเพิ่ม11โมงเอง
“ใช่...ก็นี่บ่ายสามแล้วไง”พูดจบราชาก็ยกนาฬิกาข้อมือเรือนสวยขึ้นมาให้ดูเต็มตา
“...”นี่ผมนอนไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ
“ไหวนะ...พักอีกหน่อยไหม?”เตียงด้านข้างยุบลงเล็กน้อยเพราะราชานั่งลงข้างๆผม
“ไม่ล่ะ...แค่นี้ก็นอนเต็มอิ่มแล้ว”ผมส่ายหัวเป็นเชิงปฏิเสธ
“แน่ใจนะ”
“อืม...อ๊ะ...ขอไปเอาของก่อนไปนะ”ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปยังห้องสตูดิโอฝั่งตรงข้าม กล่องของขวัญสีน้ำเงินลายเงินที่ภายในมีภาพวาดที่ใช้เวลาถึงสองวันในการวาดอยู่ถูกคว้าขึ้นมาแนบอก...
แค่คิดว่าของนี่จะได้อยู่ในมือของราชาผมก็คลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ยืนยิ้มแบบนั้นคิดอะไรอยู่เหรอ?”คนด้านหลังกระซิบถามเสียงหวาน
“ระ...ราชา”คนถูกระซิบตกใจจนแทบจะปล่อยกล่องของขวัญหลุดมือไปแล้ว
โชคดีที่ยังไม่ตก
“หื้ม?...นี่ของขวัญให้ผมสินะ”อีกฝ่ายถามพร้อมกับยิ้มออกมา
“...เปล่าสักหน่อย”ผมพยายามโกหกทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้
“จริงเหรอ...ไม่ใช่จริงเหรอ?”คนตรงหน้ายังคงถามต่อโดยที่สายตายังมองมายังกล่องของขวัญที่ผมกอดอยู่ที่อก
“...อย่าแกล้งกัน”
“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย...แค่อยากรู้ว่ากล่องของขวัญที่คนรักผมกอดอยู่ตอนนี้เป็นของผมรึเปล่า?”
“ถ้า...บอกว่าไม่ใช่ของราชาล่ะ?”ผมลองถามออกไป
“...”คำถามนั้นทำให้รอยยิ้มของราชาหายไปทันที
“...เอ่อ...”
“ถ้ากล่องของขวัญนั้นเป็นของคนอื่นผมจะหึงคุณให้สุดๆไปเลย”ประโยคพร้อมน้ำเสียงที่จริงจังนั่นสร้างรอยผมยิ้มให้ปรากฏขึ้น
“ของขวัญนี่...เป็นของราชา”ผมบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“ข้าวจ้าว...”
“แต่ขอยังไม่ให้นะ...ไว้จะให้ที่ห้อง”ผมบอกต่อ
“ได้สิ...เราไปกันดีกว่า”
“อืม”
หลังจากนั้นผมก็นั่งรถที่มีราชาเป็นคนขับไปตามถนนสายหลัก...ในหัวตอนนี้มีแต่ความอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะพาไปเดทที่ไหน แต่ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนขอแค่มีราชาผมก็มีความสุขที่สุดแล้ว
รถยนต์หรูคันสีดำเคลื่อนไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยก่อนจะเลี้ยวเข้าไปยังคอนโดหรูซึ่งเป็นห้องพักของราชา...เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็รีบหันไปมองคนขับรถด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม...
ไหนบอกว่าจะไปเดท...แต่ทำไมถึงพามาที่ห้องล่ะ?
“ผมเห็นคุณเหนื่อยเลยไม่ไปสวนพฤกษาศาสตร์แล้ว”
“ผมไหวนะ”ผมรีบตอบแม้ในความจริงจะยังรู้สึกมึนอยู่นิดหน่อยก็ตาม
“ไม่ไหวหรอก...แค่ดูก็รู้ขืนผมฝืนตามใจคุณแล้วถ้าเกิดเป็นลมล้มขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ”
“...ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย”ผมบ่นอุบอิบ
“ยังไงผมก็ไม่เสี่ยงหรอก...ไว้เราไปวันอื่นก็ได้”
“...อืม...ขอบคุณนะ”ผมตอบกลับพร้อมอมยิ้ม
เขาเป็นห่วงผม...ดีใจจัง
พวกเราขึ้นมาถึงห้อง285ของราชาเหมือนอย่างทุกครั้ง...แต่ครั้งนี้ตอนที่อีกฝ่ายไขกุญแจเสร็จกลับหันมาส่งยิ้มให้พร้อมกับเดินมาอยู่ด้านหลังผมแทน การกระทำนั่นทำให้ผมต้องเอียงคอไปมองคนด้านหลังอย่างไม่เข้าใจ
“เปิดสิ”เสียงทุ้มบอก
“ทำไมให้ผมล่ะ?”ปกติราชาเป็นคนเปิดนี่
“เอาน่า...เร็วสิ”
เมื่อถูกเร่งผมก็ได้แต่พยักหน้าตกลงก่อนจะค่อยๆเปิดประตูตรงหน้าออกช้าๆ...เพียงแค่แง้มออกกลิ่นของดอกไม้ขึ้นชื่อในวันแห่งความรักก็รอดออกมา นั่นทำให้ผมหรี่ตาลงอย่างสงสัยแล้วตัดสินใจเปิดประตูตรงหน้าออกกว้างรวดเดียว...
ดวงตาสีเขียวปนเทาเบิกกว้างผ่านเลนส์แว่นด้วยความตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า...กลิ่นของกุหลาบที่เล็ดรอดออกมาฟุ้งกระจายอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแค่กลิ่นของกุหลาบแต่ภายในห้องตั้งแต่ทางเดิน ผนังห้องหรือแม้แต่ตามโต๊ะเล็กที่ตั้งอยู่ก็เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดง ชมพูและขาวปะปนกันอยู่เต็มห้องไปหมดโดยตรงทางเดินมีเพียงกลีบกุหลาบที่โปรยอยู่เท่านั้น
ผมถึงกับทำตัวไม่ถูกที่เห็นสิ่งตรงหน้านี้...
“...ราชา...คือ...”ยังไม่ทันที่จะหันไปถามร่างของผมก็ถูกคนด้านหลังโอบกอดพรางวางคางที่ไหล่
“ผมไม่อาจมอบหัวใจของจริงให้คุณได้แต่อยากให้รู้ไว้ว่าหัวใจทั้งดวงของผมเป็นของคุณคนเดียว...ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนผมจะบอกว่ารักคุณ...สุขสันต์วันวาเลนไทน์ข้าวจ้าว”เสียงทุ้มกระซิบพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
น้ำเสียงของเขาทำให้หัวใจผมเต้นเร็วขึ้นจนแทบจะระเบิดออกมา...อย่าได้ถามถึงใบหน้าผมในตอนนี้เลย มันคงจะแดงมากกว่ากุหลาบที่อยู่ภายในห้องซะอีก...
ก็รู้อยู่ว่าราชามีของจะให้...
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าจะเป็นแบบนี้
ผมอยากจะตะโกนออกไปดังๆเลยว่ามีความสุขมากแค่ไหนที่ได้รับของขวัญชิ้นนี้
“...ราชา...ขอบคุณนะ”มีคำพูดมากมายที่อยากแสดงความรู้สึกตื้นตันในตอนนี้แต่สิ่งที่พูดออกไปกลับเป็นแค่ประโยคสั้นๆเท่านั้น
“ชอบไหม?”
“ชอบสิ...ชอบมาก...”
“ชอบมากกว่าผมอีกเหรอ?”อีกฝ่ายถามเสียงตลก
“...ชอบราชาที่สุด”
“ขอบคุณครับ”น้ำเสียงอ่อนโยนดังขึ้นพร้อมๆกับคนพูดที่จูบเบาๆยังขมับผม
“...ปล่อยผมก่อนได้ไหม?”
“ทำไมล่ะ?...ผมยังอยากกอดคุณอีกหน่อยนี่”
“ผมอยากให้ของขวัญราชาบ้าง”ผมตอบกลับไป
“...เอาสิ”ในที่สุดราชาก็ยอมคลายอ้อมกอดออก
ผมหันไปหาอีกฝ่ายที่มองมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก...ความรู้ต่างๆที่สื่อมาทางสายตาผมเองก็รู้สึกไม่ต่างกันหรอก...
“ผมให้นะ...แกะดูเลย”กล่องสีน้ำเงินลายเงินถูกยื่นไปให้คนรักด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้น
“แกะเลยนะ”กระดาษห่อและกล่องใส่ค่อยๆถูกแกะออก ไม่นานภาพวาดในกรอบสีเงินเรียบหรูก็ปรากฏต่อสายตาของราชา คนที่ได้รับถึงกับนิ่งไปเมื่อได้เห็นทำเอาใจผมเริ่มไม่สู้ดี
“...เอ่อ...ราชา...อ๊ะ...”เป็นอีกครั้งที่ถูกราชาดึงเข้าไปกอดโดยที่ยังพูดไม่จบ
“คุณนี่มัน...”
“ราชา...ไม่ชอบเหรอ?”
“จะไม่ชอบได้ยังไงกัน...ชอบสิ...ชอบมากๆเลยด้วย...ผมจะเอาไปแขวนไว้ในห้องนอนของเราเลย”อีกฝ่ายตอบโดยที่ยังกอดผมอยู่
“ห้องนอนเลยเหรอ...ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้”ผมรีบตอบ...ถ้าแขวนที่อื่นผมคงไม่เขินเท่าห้องนอนที่พวกเรามักจะนอนเล่นด้วยกัน
“ผมอยากจะเอาติดตัวไม่ทุกที่ด้วยซ้ำ”
“...เว่อร์แล้ว”
“พูดจริงนะ...คุณนี่ชอบทำให้ผมรัก...ชอบทำให้หลง...ชอบทำให้ในหัวผมคิดถึงแต่คุณ”
“...ไม่ได้ทำสักหน่อย”ผมตอบเสียงสั่นด้วยใบหน้าที่แดงขึ้น
“ทำสิ...คบกันมาตั้งนานแล้วแต่ไม่เคยมีวันไหนที่ทำให้ผมรักคุณน้อยลง...มีแต่มากขึ้นเรื่อยๆ”
“ราชา...”
“ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ”
“อืม...ผมก็ขอบคุณที่รักกันเสมอ...ราชา”ผมกอดตอบอีกฝ่ายพร้อมพึมพำสิ่งที่คิดออกไป
วันวาเลนไทน์หรือเทศกาลแห่งความรักเป็นเพียงวันวันหนึ่งที่เราจะแสดงออกต่อคนที่รักว่าเรารักเขามากแค่ไหนแต่ในความเป็นจริงต่อให้วันนี้ไม่ได้เป็นวันแห่งความรัก...
ความรู้สึกรักที่มีมันก็ไม่มีทางหายไป
เหมือนอย่างผมกับราชาที่เราต่างรักกันไม่ว่าจะเป็นวันนี้หรือวันไหนก็ตาม...
สุขสันต์วันวาเลนไทน์
..............................................................................................
สวัสดีค่ะ
มาอัพตอนรับวันพิเศษ
มีหลายคนขอหวานๆมา...หวานสมใจกันไหมเอ่ย?
ช่วงนี้ราชาเริ่มถูกคนอ่านบ่นเพราะเอาแต่ให้ความหวังทั้งๆที่รู้ความรู้สึกของข้าวจ้าว
แต่เดิมราชาค่อนข้างเข้ากันง่ายกับเพื่อนทุกคนอยู่แล้วเลยไม่ได้คิดอะไรเวลาแหย่ข้าวจ้าว(พูดง่ายๆก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง)
ในตอนหน้า...ฝ่ายราชาเองก็เริ่มรู้สึกตัวบ้างแล้ว
ยังคงยืนยันว่าไม่ดราม่าค่ะอย่าได้กังวลไป...หลังจากนี้มีแค่เหตุการณืที่จะทำให้ราชาเข้าใจความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น
สำหรับข้าวจ้าวอาจเพราะไม่ได้คิดหวังว่าความรักที่มีจะสำเร็จเลยไม่ได้รู้สึกอะไรที่เข้าข้างตัวเองนัก...ยังไงเราก็วางนิสัยให้เป็นพวกขี้อายและไม่เข้าข้างตัวเองอยู่แล้ว
มีหลายคนสงสัยสีตาของข้าวจ้าว...บอกเลยละกันค่ะไม่มีปมอะไรทั้งนั้น...
ข้าวจ้าวมีเชื้อรัสเซียอยู่นิดหน่อยทำให้มีตาสีนี้ค่ะ
มีคอมเม้นต์เกี่ยวกับการแต่งที่สลับสรรพนามบุรุษ1กับ3ไปมา...เรื่องนี้ก็กำลังพยายามปรับปรุงอยู่ บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้แนวการแต่งตัวเองยังไม่แน่นอนเลยว่าจะยังไงดี เรายังเป็นมือใหม่อยู่เลยต้องอาศัยการอ่านเยอะๆเพื่อเอามาใช้ในงานเขียนตัวเอง
ขอบคุณสำหรับทุกคำติชมนะคะ...จะนำไปปรับปรุงให้ผลงานดีๆขึ้นไปค่ะ^^
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกกำลังใจที่มีให้ตลอดนะคะ
happy valentine's day
ขอให้มีความสุขมากๆในวันแห่งความรักค่ะ^^
เจอกันใหม่ครั้งหน้า
บ๊ายบาย
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
หวานมาก ราชาเป็นคนโรแมนติกนะเนี่ยเพิ่งรู้อิอิ หนูข้าวจ้าวนี่น่ารักตลอดเลย ><
-
เราโอเคกับการบรรยายในมุมมองบุคคลที่ 1 และ 3 (แต่ถ้าจะเอาจริงๆก็ต้องแยกย่อหน้า หรือทำอักษรสีแทนก็ได้ มั้งงงง)
ราชาค่อดโรแมนติคเลยยยยยยยยย ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษทั้งสามเรื่องเลยนะคะ
(ขาดตอนพิเศษของอาณาเขตรักของหัวใจป่าวคะ? อิอิ)
-
อร๋ายยยยยยยย หวานอะหวานจัง
-
:L1: :L1: :L1: ฟิน ฟิน ฟิน รักราชา รักข้าวจ้าว รักคนแต่ง หวานมากกกก ขอบคุณค่ะ
-
ราชาน่ารักมากๆเลย ยิ่งตอนอ้อนข้าวยิ่งหน้ารัก
happy valentine's day
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Happy วาเลนไทน์ ..
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ ราชาจะโรแมนติกไปไหน น้องจ้าวก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิม แอร๊ยยยย คนอ่านเขิน >///<
สุขสันต์วันแห่งความรักค่ะ
-
หวานกว่านี้มีอีกมั๊ยคะ ตอบ!!!!!!
น่ารัก น่ารักมากๆเลยค่ะ รู้สึกถึงความรักของราชาที่มีให้ข้าวจ้าว และความรักของข้าวจ้าวที่มีให้ราชา อ่านไปอิจฉาไปค่ะบอกเลย :-[
-
มดขึ้นตาแล้วทำไงดี :katai1:
หวานเหลือเกิน เขินสลบบ แอ้กกกกกก
-
ไม่รู้ว่าเมื่อที่ความหวานนี้จะมาถึงนะ
-
แง น่ารักกันจริงๆ
-
:-[ :-[ :-[
-
หวานจนน้ำอัดลมที่กำลังดื่มจืดไปเลย
-
หวาน หวาน หวาน :impress2:
-
อ่านไปยิ้มไปเลย
...เรื่องนี้แบบ..อบอุ่นหัวใจ
นี้ตอนพิมพ์เม้นยังยิ้มค้างอยู่เลยอะ
รอตอนต่อไปนะคะ
ยิ้ม :)
-
โอ้ยยยยยเขินเเรงค่ะคุณ55555
-
อ๊ากกกก มันหอม หวาน ละมุน ละไม. มากกกกกกกกกก :z13:
-
:mew1: :o8:
-
หวานมาก
-
หวานไป มดกัดค่ะ ชิส์ #โสดแล้วพาล
สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ :L2:
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :pig4: :L1:
-
หวานนนนน :heaven
-
โอย หวานกันน้ำตาลเรียกพี่ไม่แคร์ใครเลยนะ
พออ่านตอนนี้แล้วอยากเห็นตอนที่ราชารักข้าวจ้าวเร็วๆจัง
:-[
-
โอ๊ยยยยยยย อิจฉาคู่นี้จริงหวานไม่เกรงใจใครเลยนะคะ
-
ละมุนละไมดีเหลือเกินน
-
Happy valentine's day :L2:
-
หวานนนนนมาก ข้าวจ้าวน่ารักเสมอเลย
รอวันราชาหลงรักข้าวจ้าว
วันที่ทั้งคู่ตกลงเป็นคนรักกัน
อยากเห็นอาการเขินของข้าว
-
ชอบความหวานค่ะ ราชากับข้าวจ้าวมาเติมความหวานพอดี :pig4: :กอด1:
-
น่ารักจัง
อยากเห็นตอนหลักที่เขารักกันจริงๆแล้ว
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
รอตอนหน้าๆ
-
เขินแทนข้าวจ้าวเลยยยยย
-
หวานเจี๊ียบบบบบบบบ
อิจฉาๆๆๆๆ 555
-
โอ๊ยยยยยยย เขาหวานกันมากกกกก :-[ ตายตายตายตาย แม่ยกข้าวจ้าว แม่ยกราชา ฮีทเบาหวานตายกันเป็นเบือ (เดึ้ยนก็ด้วย) ราชาดูรักดูหลงข้าวจ้าวมากเลย อยากให้ทันเร็วๆจัง (เร็วไปไหม? ได้ข่าวว่าเพิ่งคุยกัน :ruready)
ขอบคุณค่าาา สำหรับตอนพิเศษหวานสุดๆไปเลย สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะค้าาา :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
หวานสุดๆไปเลยจ้า
-
หวานนน ชอบมากกกกก
รอตอนหน้านะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
หวานแบบเรี่ยราดน้ำตาลหกไปหมด :hao7:
-
ฟินแท้ๆ. รออนาคตให้มาถึงไวๆ :heaven
-
วาเลนไทน์หวานซะขนาดนี้
ถ้าราชารู้ใจตัวเองแล้วคงหวานสุดๆอ่ะ
รอตอนต่อไปค่าาา :mew1:
-
ชอบมากกกก
-
หวานมาก
-
หวานนน หวานมากกก สำลักน้ำตาลตายแปป :hao7: :mew3:
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนรับวาเลนไทน์เลยค่ะ :impress2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วละมุนหัวใจมากๆค่ะ เขินจัง
-
ราชานี่เป็นคนหวานขนาดนี้เลยเหรอ :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอยยยย ทำไมช่างหวานได้ถึงเพียงนี้ อิฉันขอปั๊มหัวใจตัวเองสักครู่นะคะ.. น่ารักได้อีกจ้าาาาาา
-
น่ารักมากกกกก อ่านไปอมยิ้มไป
เขินจังงงงง
-
เพิ่งได้มาอ่านตอนพิเศษค่ะ โอ๊ยยยยยยยยยยย น่ารักกกกกกกกก เค้าเป็นแฟนกันแล้วอ่ะ เป็นแฟนกันแล้ววววว ข้าวจ้าวยังน่ารักและขี้เขินเหมือนเดิม ราชาจะไม่หลงได้ไง แงงงงง แล้วดูดิ น่ารักขนาดนี้ ฮืออออออ ราชาาาาาาา เธอเป็นผู้ชายที่โชคดีจริงๆ แฟนเธอน่ารักมากอ่ะ แต่ถ้าเป็นข้าวจ้าว ข้าวจ้าวก็จะบอกว่าราชาน่ารักกว่า แงงงงงงง พวกคนหลงแฟนนนนน แต่ราชานี่นอกจากขี้แกล้ง พอเป็นแฟนเพิ่มขี้อ้อนมาอีกข้อด้วยนะคะ ข้าวจ้าวจะไม่เขินได้ไ เรายอมค่ะ เค้าเหมาะกันละ ตอนปัจจุบันขอให้ราชารู้ตัวเร็วเร็ววววว
-
:pig4:รอตอนต่อไปคะ
-
:mew1: :impress2: หวานมากข่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา สุดๆเลย ปกติเป็นคนไม่ค่อยอ่านตอนพิเศษหวานๆจบ มีตอนนี้แหละ อร๊ายยยยยยยยย อ่านจบด้วย หวานสุดๆแต่ไม่เลี่ยนอาจจะเพราะนิสัยน้องข้าวจ้าว เขินแทน ว้ายยย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว :z3:
-
หวานมากกกก
-
:L2: หวานน่ะราชา
-
โอ้ยย หวานเว่อร์ๆๆ
:L2:
-
กรี๊ดดดดดไปสิกรี๊ดไปสิ๊!!!!!!!!! แอร๊ยยยยยยย คือน่ารักคือน่ารักมากกกกก อยากได้โมเม้นนี้ ณ ตอนปัจจุบันล้าวววววววว ไม่ใช่แค่ตอนพิเศษแต่แบบคบกันเถอะคบกันเถอะ ราชาข้าวเจ้าน่ารักเว่ออออ :mew1:
-
กรี๊ดดดดดด หวานแหววมั่กๆ >\\\\\<
รอตอนปัจจุบัน ให้ฝ่าฟันมาถึงตอนนี้น๊าาา
-
น่ารัก สนุกมากเลย รออ่านตอนต่อไปน้า รอราชารู้ใจตัวเอง
-
หวานนนนนนนน
น่ารักกกกก :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกก มดยังเป็นเบาหวานได้เลย
-
มากอดที
ความสุขแบบนี้อยู่ไม่ไกลลลลลล
-
:กอด1:หวานมากกก ชีวิตนี้คงไม่ต้องการน้ำตาลเเล้วสินะ :-[ :-[
-
มารอราชาข้าวเจ้า ><
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ขอบคุณของขวัญสำหรับวันวาเลนไทม์ค่ะ
-
ขอตอนต่อไปด้วยค่าาาา เอาน้องข้าวจ้าวมาเสิร์ฟโหน่ยยยยยย คิดถึง 5555
-
ขอบคุณค่ะ ^^ :pig4:
-
ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่องนี่เปิดผ่านเลย เพราะอะไรเหรอ เพราะว่าการแอบรักมันเจ็บปวดไงครับ เราเองเป็นอยู่ จึงรู้ดีและ เข้าใจความรู้สึกได้ดี
ตอนนี้สงสารข้าวจ้าวมากๆ เลย ถึงจะเป็นเพื่อนกับราชาได้ก็เถอะครับ คนที่ชอบไปแล้ว รักไปแล้ว จะให้ทำไงได้ สู้เขานะน้องข้าวจ้าว
ส่วนนายราชาก็เหมือนหยอก ล้อเล่นกับความรู้สึกของคน ไม่เห็นใจคนแอบรักบ้างเหรอครับ มันเจ็บปวดนะเนี่ย
-
หวานนนนน เขินที่สุด
-
:a5: เกลียด เกลียดโมเม้นนี้ที่สุด :katai1: :katai1:
:sad4: :sad4: ข้าวจ้าวกะราชา ใจร้ายที่สุด ไม่เห็นใจคนไร้คู่บ้างเลย
งอน :ling3: :ling3:
-
ราชาขี้อ่อย ระวังหลงข้าวเจ้าโงหัวไม่ขึ้น :laugh:
ตอนพิเศษวาเลนไทน์หวานมาก :-[
-
อยากให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านแล้วคับ :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
มารอออออออ วาเลนไทน์สวีทมากกกกก เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอยากจะร้องไห้เลย ไม่ใช่อะไรนะ อิจฉาอ่ะ!
คืออยากมีอะไรแบบนี้บ้าง 55555555555 ปกติจะอินและฟินกับนิยายในทุกๆตอน แต่เว้นตอนนี้ไว้ตอนนึงจริงๆค่ะ
ตาร้อนผ่าวๆเลยแง ; ___ ; ..
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว ตอนคบกันแล้วเค้าสวี๊ทสวีทเนอะ >____<
ชอบที่ไม่ว่าข้าวจ้าวจะคิดอะไร ราชาก็รู้ทันเสมอ เรียกว่าไม่ต้องมีเรื่องโกหกเลยอ่ะ น่ารักที่สุดเลยค่ะ
-
น่ารักมากเลยยยยยยยยยยยยยย รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
มารอราชาข้าวเจ้าาา อิอิ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หายไปไหนแล้ววว
-
น่ารักกกก มาต่อไวไวนะคะ ชอบบบ ราชาคนขี้แกล้ง
-
ความสุข ความรักล้นปรี่. อยากอ่านแล้วอ่ะ ว่าอีกนานมั๊ย กว่าราชาจะรู้ว่าได้มอบหัวใจให้กับ ข้าวเจ้า
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
มันอบอุ่น ละมุนมากเลยยยยยย :hao5:
ไม่ขอดราม่าเลยนะเรื่องนี้
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่8
ท้องฟ้าสีครามไร้เมฆบดบังกับน้ำทะเลสีใสที่มีคลื่นซัดขึ้นมาบดหาดทรายสีนวล ช่างเป็นภาพที่งดงามจนช่างภาพอย่างผมต้องยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพเหล่านั้นเก็บไว้แม้จะไม่ค่อยถนัดถ่ายรูปวิวหรือธรรมชาตินักแต่ด้วยความที่อารมณ์พาไปเลยได้รูปสวยๆมาเพียบ
วันนี้เป็นวันที่สองที่พวกเรามายังเกาะทางตอนใต้แห่งนี้...เมื่อวานพอพวกเราลงจากเรือทางหัวหน้าโปรเจคก็บอกให้พักผ่อนตามสะดวกค่อยเริ่มงานพรุ่งนี้เพราะช่วงที่มาถึงก็เป็นช่วงเกือบเย็นแล้ว
ห้องพักที่ได้เป็นห้องหรูที่ไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสมาก่อนโดยให้แต่ละคนมีห้องส่วนตัว อาวิให้ผมอยู่ห้องตรงกันข้ามเผื่อมีอะไรจะได้ไปหาได้สะดวก...บรรยากาศหรูหราที่สัมผัสได้ตั้งแต่มาถึงเกาะเทียบไม่ติดเลยเมื่อมาถึงโรงแรมหรูแห่งนี้...
อย่างห้องที่ผมอยู่เป็นห้องที่กว้างกว่าห้องพักที่เช่าอยู่ซะอีกแถมยังมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครันตั้งแต่โซฟา โทรทัศน์ยันของที่ไม่น่ามีอย่างพวกห้องครัวขนาดเล็กหรือโต๊ะที่มีเครื่องคอมพิวเตอร์วางไว้ให้
ไม่รู้ว่าค่าห้องต่อวันจะราคาเท่าไหร่แต่คงไม่ใช่ราคาที่คนระดับผมจะได้มาบ่อยนักหรอก
วันรุ่งขึ้นหรือก็คือวันนี้ผมและอาวิต่างแยกกันทำงานคนละที่ ถึงงานของพวกเราจะเหมือนกันคือการถ่ายรูปเพื่อโปรโมทโรงแรมและเกาะแห่งนี้แต่ด้วยสไตล์การถ่ายรูปที่ไม่เหมือนกัน...การแยกกันทำงานทำให้พวกเรามีสมาธิและได้งานที่ดีกว่า
เห็นว่าอาวิจะไปปืนเขาเพื่อถ่ายรูปจากมุมสูงของเกาะโดยมีผู้เชี่ยวชาญในการเดินป่าคอยตามเป็นไกด์ให้พ่วงด้วยผู้ช่วยอีกหลายคนทำให้การเดินทางของอาวิค่อนข้างปลอดภัยผมเลยสามารถถ่ายรูปได้โดยไม่ต้องเป็นห่วงอาวิ
สถานที่แรกที่เลือกมาคือชายหาดกว้างที่ยาวจุดสุดสายตา เนื่องจากที่นี่เป็นเกาะเลยทำให้มีชายหาดอยู่โดยรอบ...ที่ที่เลือกมาเป็นชายหาดอยู่ห่างจากโรงแรมพอประมาณเลยไม่มีใครมาเดินหรือเล่นน้ำแถวนี้
“...ลมร้อน”ผมพึมพำกับตัวเองเมื่อแรงลมร้อนเข้าปะทะร่างกาย ขึ้นชื่อว่าเกาะทางใต้คงต้องร้อนเป็นธรรมดาผมเลยใส่เพียงกางเกงสามส่วนสีครามกับเสื้อมีฮู้ดสีเหลืองเท่านั้น ฮู้ดด้านหลังถูกถกมาจนคลุมหัวไม่ให้แดดส่องโดนมากนัก...สองมือยกกล้องตัวโปรดขึ้นอีกครั้งก่อนดวงตาสีสวยจะมองผ่านเลนส์แว่นและเลนส์กล้องไปยังชายหาดตรงหน้าอีกครั้ง
ร่างโปร่งค่อยๆหันกล้องไปมาเพื่อหาจุดที่จะถ่ายภาพให้สวยที่สุดจนไปสะดุดเข้ากับชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในเฟรมกล้อง...เส้นผมสีดำพัดปลิวไปตามแรงลมโดยที่ใบหน้าของเขาหันไปทางทะเล รอยยิ้มน้อยๆที่คลี่ออกมาพร้อมกับยกแขนขึ้นเพื่อเสยเส้นผมที่ปลกไปด้านหน้าขึ้น
ท่าทางที่เป็นธรรมชาตินั่นทำให้ช่างภาพกดชัดตเตอร์รัวด้วยหัวใจที่เต้นรัวไม่แพ้กัน...คนที่อยู่ในรูปเป็นถึงรองประธานของบริษัทชื่อดังและยังเป็นลูกชายของเจ้าของโรงแรมที่นี่...
ธรณินทร์ ภิพัฒธนมงคลหรือราชานั่นเอง
กล้องสีดำถูกลดลงพร้อมดวงตาสีเขียวปนเทามองไปยังราชาที่เดินเล่นอยู่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ทั้งที่พยายามเลี่ยงแล้วก็ดันมาเจอกันอีกจนได้...
ไม่รูว่าฟ้าลิขิตหรือกลั่นแกล้งกันแน่
เมื่อวานตอนอยู่บนเรือก็ทีหนึ่งแล้ว...เล่นเข้ามาใกล้จนผมทำตัวไม่ถูก กลิ่นหอมอ่อนๆที่เฝ้าคิดถึงมาตลอดกลับขยับเข้ามาใกล้อย่างไม่คาดฝันทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้น เท่านั้นยังไม่พอคนขี้แกล้งยังขยับหน้าเข้าใกล้พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆนั่น
ถ้าโดดลงน้ำได้คงทำไปแล้ว
เพราะงั้นผมถึงได้เลี่ยงที่จะเจอกับอีกฝ่ายตรงๆ...จากที่มองราชาคงไม่เห็นผมที่อยู่ทางด้านหลังเยื้องเข้าไปตามแนวชายป่าแบบนี้ นั่นทำให้ช่างภาพหนุ่มหันหลังกลับก่อนจะวิ่งไปอีกทางหนึ่ง
ตอนนี้ไม่มีหน้าไปพบเขาหรอก...คำว่าชอบที่พูดออกไปเป็นครั้งที่สองนั่นคงทำให้ราชารู้แล้วว่าผมยังตัดใจไม่ได้
ผมเปลี่ยนสถานที่ถ่ายรูปเป็นด้านหน้าของโรงแรมที่มีทั้งเก้าอี้ชายหาดและร่มกางไว้เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ลูกค้าที่ต้องการใช้บริการ...รูปของเหล่าชายหญิงนอนอยู่บนเก้าอี้ชายหาดที่เรียงรายติดกันหลายอันถูกถ่ายไว้หลายใบก่อนจะหันไปถ่ายอีกด้านที่มีกลุ่มคนกำลังเล่นวอลเล่ย์บอลชาดหาดอยู่บนพื้นทราย
ผมชอบภาพของสิ่งมีชีวิตที่เป็นธรรมชาติแบบนี้ที่สุด
ซัตเตอร์ถูกกดหลายต่อหลายครั้งโดยไม่ได้สนใจว่ามีใครเดินเข้ามาใกล้จากทางด้านหลัง...เกมวอลเล่ย์บอลที่อยู่ถัดไปไม่ไกลนั่นทำให้ผมยกกล้องขึ้นถ่ายอย่างตั้งใจ
ภาพของกลุ่มคนที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องมีใครคอยบอกว่าต้องทำท่านั้นหรือท่านี้เหมือนอย่างตอนถ่ายแบบ ดังนั้นรูปภาพที่ถ่ายออกมาทุกรูปจึงดูดีโดยไม่ต้องปรับแต่งอะไรมากนัก
“ใช้ได้เลย...”เมื่อถ่ายมาสักพักผมก็เลื่อนดูรูปภาพภายในกล้องที่ถ่ายไป
รูปภาพแรกๆเป็นภาพที่ถ่ายเกมวอลเล่ย์บอลตรงหน้าก่อนจะไล่ไปยังภาพที่มีหลายคนนอนอาบแดดอยู่อีกฝั่งของชายหาด รูปถูกไล่มาเรื่อยๆจนถึงภาพวิวของชายทะเลที่ถ่ายติดชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยกมือเสยเส้นผมสีดำขึ้นโดยที่ใบหน้านั่นมองออกไปยังทะเล...
คนที่อยู่ในภาพนั่นคือราชา...คนที่ผมแอบรักมาตลอด
ภาพใบเดิมถูกขยายจนเห็นรอยยิ้มบางๆที่ประดับอยู่บนใบหน้าอย่างชัดเจน...ผมมองดูรูปภาพด้วยรอยยิ้มที่ไม่สามารถบอกได้ว่ารู้สึกยังไงอยู่กันแน่ มันทั้งตื่นเต้น ดีใจ เขินและอายในเวลาเดียวกัน...
“...ราชา”ผมเรียกชื่อคนในภาพนั้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่เหมือนปกติ...ในตอนปกติผมไม่สามารถเรียกชื่อของราขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกรักแบบนี้ได้
แต่ถ้าเจ้าตัวไม่ได้ยินคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ
“อะไร?”เสียงทุ้มอันคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ผมหันควับมาอย่างรวดเร็วแต่ด้วยใบหน้าอีกฝ่ายที่ยื่นเข้าไปใกล้ทำให้ปลายจมูกของพวกเราสัมผัสกันเบาๆ ดวงตาสีเขียวปนเทาใต้เลนส์แว่นเบิกกว้างขึ้นก่อนที่ใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายอย่างรวดเร็ว
ทำไมราชาถึงมาอยู่ตรงนี้ได้กัน?
ไม่ใช่ว่าเดินอยู่ริมหาดหรอกเหรอ?
นี่อย่าบอกนะว่าเขาเห็นที่ผมดูรูปของตัวเองน่ะ
ใบหน้าอันหล่อเหลาของราชาขยับเข้ามาใกล้ในระยะประชิด...ราวกับเวลาหยุดนิ่งลงมีเพียงแค่เราสองคนที่จ้องตากันอยู่เท่านั้น เวลาผ่านไปสักพักผมก็พยายามก้าวถอยหลังเพื่อจะได้หลุดออกจากสถานการณ์นี้ทั้งๆที่อีกฝ่ายเองก็ควรจะทำตามแต่มือของเขากลับคว้าเอวของผมแล้วกระชับเข้าหาตัวจนผมเซไปซบกับแผ่นอกตรงหน้าด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นกว่าเดิม
“...ระ...ราชา”ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงสั่นก่อนที่จะยกมือขึ้นสัมผัสที่บริเวณหน้าอกและดันออกแต่ดูเหมือนด้วยความตกใจหรือเขินอายจะทำให้แรงที่มีหายไปเกือบหมดเลยดันราชาไม่ไป
“เรียกผมทำไม?”
“ปะ...เปล่านะ...ผมแค่...”
“แค่?”ราชาถามต่อทันทีเหมือนไม่อยากรอช้าให้ผมคิดหาข้อแก้ตัวทัน...
“...แล้วราชาล่ะมานี่ทำไม?”
“ผมถามก่อนนะ”ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องแต่ราชาไม่ยอมให้เปลี่ยนแถมยังจ้องมาด้วยรอยยิ้มเหมือนกำลังสนุกอีก
“...มาถ่ายรูป”ผมตอบกลับเสียงเบา
“ผมไม่ได้ถามว่ามาทำไม...ผมถามว่าเรียกชื่อผมทำไม?”คำถามถูกถามซ้ำอีกรอบก่อนดวงตาคมสีน้ำตาลจะจ้องมา...ผมสัมผัสได้เลยว่าตอนนี้ดวงตาของตัวเองกำลังสั่นระริกอยู่
“ผม...ผม...คือ...”
“คือ?”
“เอ่อ...หิว!”เมื่อถูกคาดคั้นมากๆผมก็หลุดปากตะโกนเสียงดังออกไป
“หิว?...ข้าวจ้าวอยากกินผมเหรอ?”
“ไม่ใช่นะ...ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น”
คนที่เผลอหลุดปากคำพูดแปลกๆออกไปอย่างผมรีบส่ายหัวไปมาเร็วๆพร้อมบอกอีกฝ่ายที่กำลังเข้าใจผิดไปไกล
ถึงจะบอกว่าหิวแต่ไม่ได้หมายความไปทางลามกหรืออะไร
บอกตรงๆก็ได้ว่าหิวที่พูดไปเป็นแค่คำที่หลุดปากออกไปโดยไม่ตั้งใจเท่านั้น
ก็ใครจะคิดละว่าราชาจะอยู่ข้างหลังแบบนี้
“งั้นหมายความว่ายังไงล่ะ?”คนตรงหน้ายังคงตื้อพร้อมกับกระชับเอวผมให้เข้าไปใกล้มากขึ้น
ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก...ระยะห่างของพวกเราเรียกว่าแค่ไม่กี่เซ็นเท่านั้นเอง สองมือผมพยายามผลักคนตรงหน้าให้ออกไปแต่ดูเหมือนด้วยแรงอันน้อยนิดจะไม่สามารถทำให้ราชาถอยไปได้
ปกติผมเป็นคนที่มีแรงเยอะพอสมควรแต่ด้วยความเขินและความอายเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่แอบชอบพละกำลังที่มีก็หายไปหมด...อยากด่าตัวเองที่ใจอ่อนไหวง่ายจริงๆ
“...ก็...”
“อึกอักแบบนี้แปลว่าคิดลามกอยู่จริงๆใช่ไหม?”
“ไม่ใช่นะ!...ผมแค่อยากไปกินข้าวกลางวันกับราชาเท่านั้นเอง”ด้วยความที่อยากปฏิเสธข้อกล่าวหาทำให้หลุดปากสิ่งที่ตัวเองอยากทำออกไปอย่างหมดเปลือก
เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปผมก็อยากตบหน้าตัวเองสักทีสองทีจริงๆ
“หื้อ?...กินข้าวกลางวัน?”อีกฝ่ายก็ดูจะตกใจกับสิ่งที่ผมบอกออกไป คิ้วทั้งสองข้างของราชาขมวดเข้าหากันแน่นพร้อมหรี่ตาลงแล้วจ้องมาที่ใบหน้าผม
“เอ่อ...ถ้าไม่อยากก็ไม่เป็นไร...ผมเข้าใจ”ผมรีบพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าที่เหมือนลำบากใจของคนตรงหน้า
“ผมยังไม่ได้ปฏิเสธสักหน่อย”
“แต่...”เห็นทำหน้าลำบากใจแบบนั้นนี่
“มา...ผมจะพาไปกินอาหารชมวิวทะเล”ราชาไม่รอฟังคำตอบเลย เขาจับแขนผมแล้วดึงให้เดินตามไปข้างในโรงแรมก่อนจะทะลุที่ด้านข้างบริเวณที่ผมไม่รู้จักมาก่อนจนถึงร้านอาหารที่เป็นกระจกรอบด้านยาวไปจนติดริมทะเลยโดยมีโต๊ะให้เลือกนั่งทั้งด้านในและด้านนอก
“ราชา...”
“นั่งไหนดีข้าวจ้าว...ช่วงเที่ยงอากาศร้อนนั่งข้างในดีไหมจะได้เย็นๆ”คนนำหน้าหันมาถามก่อนจะผลักประตูเข้าไปด้านใน ร้านที่ตกแต่งด้วยธีมสีขาวฟ้าทำให้บรรยากาศดูสบายและน่านั่งมาก...ลูกค้าที่อยู่ในร้านก็มีเยอะจนไม่รู้จะหาโต๊ะนั่งได้รึเปล่า
“นั่งไหนก็ได้...แต่ร้านแน่นแบบนี้จะมีโต๊ะเหรอ?”ดวงตาสีเขียวปนเทามองไปรอบๆร้านพรางหาโต๊ะที่ว่าง...เท่าที่มองแม้แต่ด้านนอกก็คงเต็มด้วยแน่เลย
“ไม่ต้องห่วงเรื่องที่นั่งหรอก...เอาด้านในหรือด้านนอกล่ะ?”
“ด้านในก็ได้”
“โอเค...มาทางนี้เลย”ราชาบอกก่อนจะเดินไปยังเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานคอยบริการอยู่ พอพวกเธอเห็นราชาก็รีบเข้ามารุมล้อมพร้อมทักทายด้วยรอยยิ้ม...ราชาที่เห็นแบบนั้นก็ทักทายกลับอย่างเป็นพิธีก่อนจะหันไปบอกอะไรบางอย่างกับชายวัยกลางคนที่ดูแล้วน่าจะเป็นเจ้าของร้าน
“ข้าวจ้าว...มานี่สิ”เสียงทุ้มที่กวักมือเรียกทำให้ผมเดินตามไปอย่างงงๆโดยสายตามก็มองตามราชาที่เดินนำเข้าไปในทางเดินแคบๆและเลี้ยวเข้าไปยังห้องหนึ่งพร้อมกับเปิดประตูกระจกออก
เมื่อเดินตามเข้ามาดวงตาสีสวยจะเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าห้องที่ราชาเข้าไปเหมือนห้องอาหารส่วนตัวที่สามารถมองเห็นวิวทะเลได้อย่างชัดเจนเนื่องจากด้านข้างนั่นเป็นกระจกสำหรับเปิดปิด
“...”สองเท้าของผมเดินตรงไปยังกระจกใสตรงหน้าที่มองออกไปเห็นชายหาดสีขาวกับน้ำทะเลสีฟ้าอย่างเหม่อลอยราวกับถูกมนต์สะกด มือของผมค่อยๆยกกล้องตัวโปรดขึ้นก่อนจะถ่ายภาพที่สวยงามตรงหน้าอย่างเผลอใผล
รูปทะเลที่มองผ่านเลนส์กล้องถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่คุ้นเคยจนผมต้องชะงักมือที่กดชัตเตอร์แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองร่างของราชาที่ยืนบังเลนส์กล้องอยู่
“สนใจกันหน่อยสิ...คนที่อยากกินมื้อเที่ยงกับผมคือข้าวจ้าวนะ”คำพูดนั่นทำให้ช่างภาพถึงกับพูดไม่เลยได้แต่ลดกล้องในมือลงแล้วเดินกลับไปนั่งโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางห้อง
ไม่ช้าอาหารมากมายที่สั่งก็ถูกทยอยมาเสิร์ฟจนครบแต่เพราะสั่งมากไปเลยกินกันไม่หมด
“...ผมบอกแล้วว่าเยอะไป”ผมอดไม่ได้ที่จะบ่นขึ้นเมื่อมองอาหารหลายจานที่ยังกินไม่หมด...มากันแค่สองคนแต่กลับสั่งตั้ง5-6อย่าง ถึงจะมีคนออกเงินให้ก็ไม่ควรฟุ่มเฟือยแบบนี้
“ก็คุณบอกเองนี่ว่าชอบกิน”
“ผมบอกก็จริง...แต่ใครจะรู้ว่าจะสั่งมาหมดเล่า”ผมบ่นอุบอิบ ตอนดูเมนูราชาถามผมว่าชอบกินอะไรพอตอบไปหลายอย่างเผื่อให้ราชาเลือกด้วยใครจะคิดว่าเขาหันไปบอกพนักงานด้านข้างว่าเอาทุกอย่างที่ผมพูดล่ะ
“อร่อยไหม?”อีกฝ่ายเปลี่ยนคำถามพร้อมกับจ้องมาที่ใบหน้าผมที่ตอนนี้ก็ยังแดงระเรื่ออยู่ ถึงจะเริ่มชินที่มีราชาอยู่ใกล้ๆแต่ก็ยังไม่มากพอที่จะบังคับตัวเองไม่ให้เขินหรือหน้าแดงได้
“...อืม...อร่อยมาก”
“ดีใจที่ชอบ...ไว้เรามากันอีกนะ”
ประโยคที่ราชาบอกดังเข้ามาในหัวตลอดจนร่างของวรานนท์นอนแผ่อยู่บนเตียงในห้องพักของตัวเอง...หลังแยกจากราชามาก็ขึ้นมาบนห้องเลย ตอนนี้รู้สึกเหมือนโดนสูบพลังงานไปเยอะทั้งที่ตอนนี้พึ่งช่วงบ่าย3กว่าเท่านั้นเอง
ความจริงก็ยังอยากเดินไปถ่ายรูปรอบๆเกาะอยู่แต่ไม่รู้ว่าเพราะว่าเหนื่อยล้าสะสมหรือความขี้เกียจทำให้ดวงตาคู่สวยค่อยๆปิดลงก่อนสติจะหายไปอย่างรวดเร็ว
กว่าจะรู้สึกตัวตื่นก็กินเวลาไปหลายชั่วโมงและเมื่อหันไปมองทางระเบียงก็ต้องสะดุ้งเมื่อท้องฟ้านั้นถูกย้อมเป็นสีดำสนิทแล้ว...นาฬิกาบอกเวลา2ทุ่มกว่าซึ่งก็เลยเวลามื้อเย็นมามากผมเลยตัดสินใจโทรสั่งทางโรงแรมให้ทำอาหารง่ายๆขึ้นมาให้ ระหว่างรอก็นึกได้ว่ายังไม่ได้เจออาวิเลยลุกขึ้นแล้วเดินไปยังห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูห้องพักของอาวิแล้วรอสักพักใหญ่แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากในห้อง นั่นทำให้ผมเริ่มใจคอไม่ดีเลยเปลี่ยนมาใช้โทรศัพท์โทรหาอาวิแต่ผลที่ได้คืออาวิปิดเครื่อง...ความจริงอาจไม่ได้ปิดเครื่องแต่อยู่ในที่ที่ไม่มีสัญญาณ?
หมายความว่ายังไม่กลับมาจากปีนเขา?
ไม่แน่ว่าอาจหลงป่า?
ยิ่งคิดก็ยิ่งตระหนกว่าตัวเองควรทำอะไรดี...ถึงจะบอกให้ตัวเองใจเย็นๆแต่ในสถานการณ์แบบนี้ใจเย็นไม่ได้จริงๆ
จะให้ไปแจ้งทางโรงแรมก็ดูไม่ดี
จะแจ้งตำรวจก็ยังไม่ครบ24ชั่วโมง
ช่วงที่กำลังเดินวนด้วยความเครียดภายในห้องพักของตัวเองอาหารที่สั่งไว้ก็มาส่งพอดีผมเลยจัดการหยิบแซนด์วิชเข้าปากพร้อมกับเดินออกไปรับลมที่ระเบียงห้องเผื่อลมเย็นๆจะช่วยให้ผมอะไรออกบ้าง
“...ทำไงดีๆ”เสียงนุ่มพึมพำกับตัวเองพรางยกมือขึ้นขยี้เส้นผมสีน้ำตาลจนยุ่งไปหมด
“เกิดอะไรขึ้นข้าวจ้าว?”เสียงทุ้มที่ดังแทรกเข้าในความคิดทำให้เจ้าของชื่อต้องหันควับไปทางต้นเสียงก่อนจะพบกับใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังเท้าแขนกับราวระเบียงหันมามองตนอยู่
“ราชา?”ผมเรียกชื่อชายหนุ่มตรงหน้าอย่างงงๆ
ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ?
ไม่ใช่สิ
ต้องถามว่าทำไมถึงมาอยู่ห้องข้างๆกันได้?
เดี๋ยวสิ...ถ้าเป็นราชาอาจจะช่วยผมได้ก็ได้
“ราชาคือผม...ผมมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยได้ไหม?”เมื่อตัดสินใจได้ผมก็เดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยถาม
“ช่วย?...ลองว่ามาสิ”
“คืออาวิออกไปปีนเขาตั้งแต่เช้าแล้ว...แต่ตอนนี้ยังไม่กลับเลย...ผมโทรเข้าเครื่องแล้วแต่ก็ไม่ติด”ผมบอกออกไปพร้อมกับจ้องไปยังอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง
หวังว่าราชาจะช่วยผมได้นะ
“แปลว่าอาจหลงป่า...เดี๋ยวผมติดต่อทางโรงแรมให้แล้วจะมาบอกนะ”ราชาพูดก่อนจะกลับเข้าไปในห้องตามเดิม
ผมทำได้เพียงภวนาขอให้ไม่เกิดอะไรขึ้นด้วยเถอะ
(มีต่อนะคะ)
-
(ต่อค่ะ)
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม่นานเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเรียกสติให้ช่างภาพหนุ่มที่เดินวนไปมารีบวิ่งไปด้านหน้าแล้วเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว...เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครผมก็รัวคำถามใส่อีกฝ่ายทันที...
“เป็นไงบ้างราชา?...อาวิปลอดภัยไหม?...แล้วอยู่ที่ไหน?...”
“ใจเย็นๆก่อนข้าวจ้าว”ราชาบอกพร้อมกับเอื้อมมือมาตบไหล่ผมเบาๆให้ใจเย็นลง
“แต่อาวิ...”
“เขาไม่เป็นไร...เห็นว่าอาวิบอกอยากจะถ่ายภาพธรรมชาติตอนกลางคืนเลยขอให้ทางเจ้าหน้าที่ช่วยหาเต็นท์พร้อมอุปกรณ์ต่างๆไปให้...ทางเจ้าหน้าที่ก็เป็นห่วงเลยมีการตั้งแคมป์ใหญ่ในป่า...ที่โทรศัพท์ใช้ไม่ได้เพราะแถวนั้นเป็นเขตปลอดสัญญาณ”
“...ค่อยยังชั่ว”สิ้นคำอธิบายร่างของผมก็ทรุดลงหน้าประตูห้องทันที
ความกังวลที่มีหายวับไปกับตา...ค่อยยังชั่วที่ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น
“ไม่เป็นไรแล้ว...เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็กลับ”เสียงทุ้มที่ปลอบโยนอยู่ข้างๆทำให้ผมใจชื้นขึ้นเยอะ
“...ขอบคุณนะราชา”ผมเงยหน้าขึ้นไปสบกับดวงตาคมสีน้ำตาลตรงหน้าก่อนจะคลี่ยิ้มส่งไปให้
ถ้าไม่ได้ราชาผมคงเครียดจนไม่เป็นอันนอนแน่
“อืม...มีอะไรก็เรียกได้ผมอยู่ห้องข้างๆนี่เอง”รอยยิ้มของราชาที่ส่งมาพร้อมกับความห่วงใยนั่นทำให้หัวใจที่เครียดเรื่องอาวิมาตลอดเริ่มเต้นแรงขึ้น...
ทำไมชายตรงหน้าถึงชอบทำให้ผมตกหลุมรักนักนะ
หลายวันผ่านไปโดยที่ผมและช่างภาพระดับโปรอย่างอาวิยังคงแยกกับถ่ายรูปแต่มาวันนี้ซึ่งเป็นวันสุดท้ายทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องเลยมารวมตัวกันในช่วงเช้าเพื่อจะออกเรือไปถ่ายรูปใต้น้ำกัน อาวิที่ชื่นชอบการถ่ายภาพแบบนี้ก็ตื่นเต้นมากจนมาปลุกผมตั้งแต่เช้ามืดทำให้พวกเรามายืนอยู่บนเรือขนาดเล็กที่จุคนได้ประมาณ20คนเป็นกลุ่มแรก
การดำน้ำลึกเป็นสิ่งที่ผมไม่ค่อยถนัดนักแต่ก็พอมีประสบการณ์จากการออกไปถ่ายรูปนอกสถานที่กับอาวิอยู่พอควร...กว่าจะได้รับใบอนุญาตดำน้ำก็ใช้เวลาไปพอสมควรเพราะต้องมีการฟังอธิบายเรื่องกฏและสัญญาณเมื่ออยู่ใต้น้ำ จากนั้นก็มีการฝึกดำน้ำในสระก่อนจะให้สอบได้ แต่เท่านั้นยังไม่พอให้ดำลงน้ำลึกได้...เริ่มแรกของการดำน้ำต้องเริ่มจากที่ตื้นๆก่อนจะค่อยลงไปลึกกว่าเดิม...
ไม่รู้ว่าที่นี่จะให้ดำเป็นคู่หรือเดี่ยว...แต่ถ้าให้ดำเดี่ยวผมก็คงต้องหาคู่ให้ได้สักคนเพราะผมยังไม่เก่งขนาดจะดำคนเดียวได้เหมือนอาวิ
ดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆโผล่พ้นเส้นขอบฟ้ามาดูงดงามจนอดไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเหล่านั้นเก็บไว้หลายสิบรูป...พอถ่ายจนพอใจกล้องตัวโปรดของผมก็หันไปทางอื่นบ้างเผื่อจะมีอะไรให้ถ่ายและก็เป็นอย่างที่หวังเพราะมีกลุ่มคนกำลังเดินมาทางเรือซึ่งกลุ่มคนเหล่านั้นก็เป็นทีมงานจะลงเรือไปพร้อมกัน
ผมกดถ่ายรูปทีมงานที่พูดคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติเก็บไว้หลายใบจนร่างของราชาเดินเข้ามาในเฟรมกล้องพร้อมกับอ้าปากหาวเล็กน้อย ท่าทางธรรมชาตินั่นไม่รอดมือของช่างภาพหนุ่มบนเรืออยู่แล้ว...เหมือนราชาจะรู้ตัวที่โดนถ่ายดวงตาคมสีน้ำตาลนั่นเลยเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มให้กล้อง นิ้วที่คาอยู่ที่ปุ่มชัตเตอร์เหมือนถูกสะกดให้กดรัวรูปพวกนั้นอย่างไม่ตั้งใจ
“รัวไปแล้วจ้าว”เสียงเรียกของอาวิทำให้เจ้าของกล้องรู้สึกตัวก่อนที่ใบหน้าขาวจะแดงขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรลงไป...
สตอล์กเกอร์ธรรมดายังไม่กล้ารัวชัตเตอร์เท่าที่ผมทำเลย!
น่าอายจริงๆ
“ขอโทษครับ”ผมหันไปบอกอาวิ
“ไม่เป็นไร...อยากรู้จังว่าอะไรที่ทำให้เรารัวชัตเตอร์ได้ขนาดนั้น”คำตอบของคำถามนั่นผมได้แต่สงยิ้มแหะๆไปให้เท่านั้น
ใครจะกล้าบอกความจริงไปล่ะ...
ไม่มีทาง!
“สวัสดีครับอาวิ...สวัสดีข้าวจ้าว...ตื่นเช้าจังนะ”คำทักทายจากราชาดังขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
“สวัสดี...พอดีอาอยากถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นน่ะไม่อยากมาคนเดียวเลยปลุกจ้าวให้มาด้วย”อาวิหันไปทักทายราชาเช่นกัน
“แล้วได้รูปดีๆไหมครับ?”
“ได้เยอะอยู่แต่ไม่เท่าจ้าวหรอก”
“อาวิ...”คำพูดที่พาดพิงทำให้เหงื่อผมเริ่มไหล
“ทำไมครับ?”ราชาถามกลลับอย่างสนใจ
“ก็จ้าวเล่นรัวชัตเตอร์ถ่ายเลยนี่นา”
“รัวชัตเตอร์?”
“ปกติช่างภาพอย่างเราจะไม่รัวชัตเตอร์ถ้าไม่คิดว่าสิ่งที่จะถ่ายตรงหน้าน่าสนใจจริงๆ”ยิ่งอาวิพูดก็เหมือนหน้าผมยิ่งขึ้นสีด้วยความอาย
“หมายความว่ายังไงครับ?”ราชายังคงถามต่อ
พอเถอะทั้งคู่...ได้โปรดเถอะ
คนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนากรีดร้องในใจพร้อมภวนาให้มีอะไรสักอย่างขัดการสนทนานี่สักที
“...อธิบายง่ายๆก็การที่เรารัวชัตเตอร์ก็หมายความว่าเราอยากจะถ่ายทุกการกระทำหรือแม้แต่การเคลื่อนไหวที่เล็กน้อยเอาไว้ไม่ให้พลาดแม้แต่ช๊อตเดียว”
“พะ...พอเถอะอาวิ”ผมรีบกระตุกชายเสื้อของอาเบาๆถ้าขืนพูดมากกว่านี้ผมคงระเหยกลายเป็นไอแน่
“อยากเห็นรูปนั้นจัง...ขอผมดูได้ไหม?”ราชาหันมาถามผมพร้อมกับมองมายังกล้องตัวโปรดที่อยู่ในมือ
รอยยิ้มของอีกฝ่ายเหมือนกำลังกลั่นแกล้งให้ผมเขินเล่น
เขาต้องรู้แน่ว่ารูปที่ว่าก็คือรูปที่ถ่ายตัวเขานั่นแหละ
“...ไม่ได้”
RACHA’s part
“ก็อยากเห็นนี่นา”ผมยังคงตื้อด้วยความอยากรู้ ถึงแม้จะพอเดาได้ก็ตามว่าภาพอะไรที่อีกฝ่ายถึงกลับรัวชัตเตอร์แบบนั้น...
ถ้าให้เดาเข้าข้างตัวเองก็กล้าบอกเลยว่าต้องเป็นรูปที่ผมส่งยิ้มให้กล้องของข้าวจ้าวก่อนขึ้นเรือแบบไม่ต้องสงสัย ตอนแรกอาจไม่รู้แต่ใบหน้าที่ค่อยๆขึ้นสีทีละนิดเมื่ออาวิเริ่มอธิบายนั่นทำให้ผมมั่นใจ
“...คือ...ผม”
อยากรู้จังว่าครั้งนี้จะแก้ตัวยังไง
การได้แหย่หรือแกล้งข้าวจ้าวแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“อะไร?”ผมยังคงถามย้ำ
“ผม...ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ!”เสียงนุ่มของช่างภาพตะโกนขึ้นเสียงดังก่อนจะวิ่งเข้าไปในตัวเรืออย่างรวดเร็วท่ามกลางความงุนงงของคนที่อยู่รอบๆ
“ฮะฮะฮะ...”คนอื่นอาจงงแต่ผมกลับหลุดหัวเราะออกมาแทน
ถึงขนาดต้องหนีไม่เข้าห้องน้ำเลยงั้นเหรอ?
เดาทางไม่ออกจริงๆข้าวจ้าว
“ดูท่าเธอจะสนิทกับจ้าวมากนะ”เสียงทุ้มของช่างภาพมืออาชีพพูดขึ้นก่อนจะคลี่ยิ้มส่งมาให้
“ก็พึ่งได้สนิทกันไม่นานมานี้ครับ...แต่ดูเหมือนเขาจะเลี่ยงๆผมยังไงไม่รู้”ผมบอกไปตามที่คิด
ยิ่งพยายามเข้าใกล้กลับถูกถอยหนี...เหมือนกับจะบอกให้ผมหยุดอยู่ในที่ตรงนี้ของตัวเองอย่าได้ก้าวเข้าไปใกล้มากกว่านี้
“อาไม่ได้มองว่าเป็นแบบนั้นนะ”
“ครับ?”ผมหันไปสบตากับชายตรงหน้าทันทีที่ได้ยิน
“อามองว่าจ้าวอยากสนิทกับเธอมากอาจเป็นเพราะจ้าวเป็นเด็กขี้อายมากกับคนที่อยากสนิทด้วยถ้าเป็นคนปกติเขาจะทักทายและพูดคุยได้ปกติ...อาพึ่งเคยเห็นจ้าวอายขนาดนี้ครั้งแรกเลย”
“อาวิรู้ได้ไงครับ?”ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกไป
“พ่อกับแม่ของจ้าวบอกมาน่ะ...พวกเขาเป็นห่วงลูกชายที่ต้องมาทำงานไกลบ้านเลยฝากฝังให้ดูแลหน่อย”คำอธิบายนั่นทำให้ผมรู้จักอีกฝ่ายมากขึ้น
ท่าทางแบบนั้นไม่ได้รำคาญหรืออยากเลี่ยงสินะ
“อ้อ...อามีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย”
“ครับ?”
“เธอเก่งดำน้ำรึเปล่า?”
“ครับ...ผมเรียนมาและเคยดำอยู่หลายครั้ง...ทำไมเหรอครับ?”ผมเอ่ยถาม
“งั้นอาฝากจ้าวหน่อยละกัน”
“ครับ?”ชื่อของบุคคลที่3ทำให้ผมงงหนักกว่าเดิมว่าอาวิต้องการอะไร
“จ้าวดำน้ำไม่เก่งน่ะ”ประโยคสั้นๆที่ดังดังขึ้นทำให้ผมเข้าใจทุกอย่างได้ในทันที
“ถ้าไม่ยังไม่เก่งก็ไม่ควรให้ลงดำน้ำลึกนะครับ”ผมบอกออกไป การดำน้ำอาจดูเหมือนเป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายๆแต่ในความจริงต้องมีทั้งการอบรม การฝึกและการสอบกว่าจะได้รับไปอนุญาตในการดำน้ำมา
คนที่ไม่มีใบอนุญาตจะไม่ได้รับการยอมรับให้ดำน้ำได้
และถึงจะมีใบอนุญาตแต่การดำนำก็ควรจะเริ่มตั้งแต่ตื้นๆสักสองสามครั้งก่อนจะเปลี่ยนไปในระดับลึกขึ้นเพื่อความปลอดภัยในการดำน้ำ
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก...จ้าวดำน้ำครั้งล่าสุดกับอาเมื่อไม่นานมานี้แต่ถึงจะเคยดำมาก่อนแต่ก็ดูยังไม่ค่อยชินเท่าที่ควร...อาเลยอยากให้ช่วยเป็นคู่ดำกับจ้าวหน่อย”อาวิอธิบายให้ฟัง
“เข้าใจแล้วครับ”ถ้ามีประสบการณืมาพอสมควรก็ค่อยโล่งใจหน่อย
เมื่อรับปากแล้วก็ต้องทำให้ได้ ยังไงทีมงานก็ไม่น่าจะให้ดำน้ำเดี่ยวๆอยู่แล้ว...ดังนั้นรอให้ถึงตอนที่หาคู่ผมค่อยเข้าไปหาข้าวจ้าวก็ยังทัน
เรือขนาดกลางเคลื่อนออกจากชายฝั่งจนไปถึงยังสถานที่ดำน้ำขึ้นชื่อในเวลาไม่นาน...ทุกคนที่จะดำลงไปเปลี่ยนชุดกับเรียบร้อยรวมทั้งคนที่ผมได้รับฝากด้วย
“เดี๋ยวเราจะแยกกันไปนะครับ...ทางผมจะถ่ายภาพเคลื่อนไหวใต้น้ำกับผู้ช่วยอีก3คน...คุณวิสุธกับผู้ช่วยก็ตามสบายเลยนะครับ”เสียงของหัวหน้าทีมดังขึ้นก่อนจะหันไปเตรียมพร้อมอุปกรณ์ของตนเอง
ทางทีมงานเล่นให้จัดการตัวเองแบบนี้ผมจะเข้าไปคุยกับข้าวจ้างยังไงดีล่ะ?
ผมหันไปมองข้าวจ้าวในชุดรัดรูปสีดำสำหรับดำน้ำเพื่อรอดูว่าอีกฝ่ายจะขอให้ใครมาเป็นคู่ดำน้ำให้ไหมแต่เท่าที่เห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งปรับกล้องในมืออย่างเชื่องช้าราวกับคุ้นชินกับสิ่งที่กำลังจะทำงั้นแหละหรือข้าวจ้าวคิดว่าตัวเองสามารถดำน้ำลึกได้ด้วยตัวคนเดียว
“...ราชา”ระหว่างที่กำลังสับสนเจ้าของร่างโปร่งของข้าวจ้าวก็มาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับเรียกชื่อผมเบาๆ...
“ข้าวจ้าว?”
“...คือ...ดำน้ำเก่งไหม?”
“เก่งสิ...ผมดำบ่อยเลยล่ะ...ทำไมเหรอ?”คำถามที่ได้ยินทำให้คนฟังต้องกลั้นยิ้มเอาไว้พร้อมกับตอบกลับไปด้วยใบหน้านิ่งๆ
สุดท้ายข้าวจ้าวก็เดินมาหาเองทั้งๆที่ผมกำลังคิดว่าจะเข้าไปพูดกับอีกฝ่ายยังไงดี
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว
“เอ่อ...ถ้ายังไงช่วย...”
“ช่วย?”ไม่ได้เร่งนะแค่อยากได้ยินคำต่อไปเร็วๆ
“...ช่วยเป็นบัดดี้ผมในการดำน้ำได้ไหม?...ผมดำไม่ค่อยเก่งแต่อยากลงไปถ่ายรูปใต้น้ำน่ะ”
“...”พอได้ยินคำพูดผมก็คลี่ยิ้มกว้างออกมาจนคนตรงหน้าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
ว่าจะกลั้นยิ้มไว้แต่ก็ไม่ไหวจริงๆ
คนอะไรถึงได้ทำตัวน่ารักแบบนี้นะ
“ราชา...”
“ได้สิ...แน่นอนเลย”มันคงไม่แปลกที่ผมจะยิ้มแต่การยิ้มครั้งนี้ดูแตกต่างไปเหมือนได้รับการยอมรับขึ้นมาอีกนิด คำขอของข้าวจ้าวทำให้ผมรีบลากอีกฝ่ายมายังด้านข้างของเรือทันที
“ต้องถอดแว่นออกนะ...ข้าวจ้าวจะมองเห็นไหมเนี่ย?”ผมถามออกไปเมื่อนึกได้ว่าต้องถอดแว่นนี่นา
“ไม่เป็นไร...ผมไม่ได้สายตาสั้นขนาดนั้น”
“งั้นก็ถอดแว่นออกแล้วใส่หน้ากากดำน้ำก่อน”ผมอธิบายพร้อมยื่นหน้ากากดำน้ำไปให้
“ขอบคุณ”ข้าวจ้าวบอกก่อนจะรับจากมือผมไปแล้วหันหลังเดินไปจัดการใส่ให้เรียบร้อย
ผมเองก็จัดการเตรียมตัวอย่างทั้งหน้ากากดำน้ำ ตีนกบ ถังออกซิเจนและพวกไฟฉาย ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย...เพื่อความปลอดภัยผมได้สอนพื้นฐานในการดำน้ำคร่าวๆให้ข้าวจ้าวฟังอีกครั้งซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนพวกเราจะกระโดดลงไปในทะเล
ผมที่เคยชินกับการดำน้ำหันไปมองคนด้านข้างที่ดูเกร็งตัวเล็กก่อนจะตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร ปล่อยเวลาผ่านไปสักพักร่างของข้าวจ้าวก็ลงมาใต้พื้นทะเลด้วยการดึงของผม...เมื่อคนด้านข้างเริ่มคุ้นชินก็หยิบกล้องขึ้นมาก่อนจะถ่ายภาพรอบๆ
ความลึกของการดำน้ำครั้งนี้ไม่ได้มากเท่าไหร่ถือเป็นความลึกที่สามารถดำได้โดยไม่เป็นอันตราย...ผมเคยดำที่ลึกกว่านี้มาก่อนเลยค่อนข้างมีประสบการณ์อยู่พอสมควร
พวกเราใช้เวลาสักพักใหญ่ในการดำลงไปจนเท้าสามารถเหยียบพื้นทรายได้...ข้าวจ้าวดูจะชอบมากเพราะดวงตาสีเขียวปนเทานั่นทอประกายแห่งความสุขอยู่เสมอจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไป การดำน้ำเป็นสิ่งที่ผมทำได้และค่อนข้างชอบการที่ได้มองจากใต้ทะเลขึ้นไปยังด้านบนให้ความรู้สึกที่ดีมากและมากขึ้นเมื่อได้เห็นดวงตาคู่สวยของข้าวจ้าวจ้องมองมาเหมือนเด็กๆ
ใต้ท้องทะเลนี้คงทำให้เขาลืมไปละมั้งว่าคนที่กำลังจับแขนตัวเองลากลงมาเป็นคนที่แอบชอบและมักจะเขินอายอยู่ตลอดเวลาที่เข้าใกล้
การดำน้ำสิ้นสุดลงเมื่ออากาศในถังออกซิเจนใกล้หมดแล้ว ร่างของเราทั้งคู่โผล่ขึ้นมาด้านข้างเรือที่มีบันไดให้เกาะขึ้นไปได้...ผมหันไปมองข้าวจ้าวที่หอบเล็กน้อย สองมือของเขาถอดหน้ากากดำน้ำออกก่อนจะสะบัดเส้นผมสีน้ำตาลนั่นไปมา
ผมมองภาพนั้นก่อนจะยิ้มออกมาบางๆแต่ทันทีที่ดวงตาคู่สวยลืมขึ้นโดยไม่มีแว่นหรือหน้ากากปกปิดทำให้ดวงตาคมสีน้ำตาลเบิกกว้างขึ้นด้วยความตะลึงในสิ่งที่เห็น...
ใบหน้าตอนไร้กรอบแว่นทำให้ช่างภาพหนุ่มดูดีขึ้นมากว่าปกติเป็นกอง
“ราชา”เสียงนุ่มที่เรียกชื่อทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย
“อะ...อะไร?”เป็นครั้งแรกที่ตัวเองพูดจาติดขัดแบบนี้
“ขอบคุณนะ”คำพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างของข้าวจ้าวทำให้หัวใจที่สงบนิ่งเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
คำพูดขอบคุณแสนธรรมดากลับไม่ธรรมดาเมื่อช่างภาพที่ชื่อข้าวจ้าวเป็นคนพูด
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจ้องใบหน้าอีกฝ่ายนานขนาดไหน
รู้แค่ว่าตอนนี้ตัวเองเริ่มผิดปกติเข้าไปทุกที
.........................................................................................
สวัสดีค่ะ
มาอัพต่อแล้วนะ
ตอนนี้เราเปลี่ยนการใช้ภาษาตามคำแนะนำที่ได้มา...ลังเลอยู่ว่าจะใช้เป็นสีหรือเขียนเป็นพาร์ทดีสุดท้ายก็เลือกแบบนี้เพราะเร็วกว่าในการอัพนิยาย(555+)
จากการที่ทำแบบนี้ทำให้รู้จุดอ่อนของการเขียนของตัวเอง...อย่างที่หลายๆคนเห็นว่าตอนนี้สลับกันไปมา...ทำให้อ่านแล้วค่อนข้างงงอยู่พอสมควร ตอนหน้าไม่สลับไปมาแบบตอนนี้แล้วค่ะ(แต่ก็มีสลับอยู่นะ55)
เปลี่ยนเรื่องพูดกันดีกว่า...ในตอนนี้ราชาเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าตัวเองแปลกไป
เรามารอดูกันว่าครั้งหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
ขอขอบคุณทุกๆคำติชมนะคะ...เราอาจจะไม่ได้ตอบในหลายๆเม้นต์แต่เราอ่านทุกเม้นต์น้าา
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจที่มีให้ด้วยค่ะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า
บ๊ายบาย :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:pig4: :mew1: ขอบคุณมากที่มาต่อค่ะ อ่านจุใจมาก ตอนนี้อิจฉาราชาเหลือเกินที่ได้เห็นน้องจ้าวจะจะตัวเปียกๆแบบไร้ว่นตา โอ๊ย วาสนาเขาดีจริงๆนะน้องจ้าวพักอาการหน้าแดงหูแดงแปปนึงให้ราชาได้ตะลึงบ้าง
รอตอนต่อไปค่ะ นี่ภาวนาให้น้ำอุ่นห้องใครสีกคนไม่ทำงานจริงๆเลยเผื่อจะได้ไปมาหาสู่กันอีกบ้าง
-
ดีใจ มาต่อแล้ว :o8:
-
ยาวสะใจมากกกกกกก
ข้าวจ้าวทำตัวน่ารักอีกแล้ว~
ราชาตกหลุมรักข้าวจ้าวไวๆเถอะ ตกหลุมแล้วเดี๋ยวฝังกลบให้ 555+
-
ขอบคุณค่า :pig4:
-
:mew3:หวานเหมือนเดิม :-[
-
ราชาเริ่มใจเต้นกับข้าวแล้วววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เริ่มมีโมเม้นหวานแล้วไงงงงงงงง :hao7:
-
ตะลึง ตะลึง ตะลึง ตึงตึง :hao3:
ช่วยทำซาวน์เสียงให้ราชาตอนเห็นหน้าไร้แว่นของข้าวจ้าวค่ะ
ชักตื่นเต้นแทนข้าวจ้าวแล้วซิ ถ้าราชาเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง แล้วรุกจีบข้าวจ้าวกลับจะเป็นยังไงน้า
รอตอนต่อไปจ้า
-
ราชา ใกล้แล้วสินะ
:-[
-
ว๊ายยยยย เขินแทน
-
กรีดร้องงงงง อยากแปลงร่างเป็นปลานีโม่แหวกว่ายดูข้าวจ้าวกะราชาแอบส่งสายตากันในน้ำ
ชอบโมเม้นต์แบบนี้ คนแอบรักได้แอบมองอย่างจุใจ คนถูกแอบรักก็ไม่รังเกียจแถมยังมาชอบแหย่อีก
รักนิยายเรื่องนี้ :hao3:
-
โง้ยยยย ก็จะไม่ให้เจ้าถอยหนีได้ไง ก็เค้ากลัวราชาจะเกลียดเค้าที่เค้าแอบมองไง เจ้าน่ารักกก :-[
-
ราชาเริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ราชาเห็นหน้าของข้าวจ้าวตอนไม่ใส่แว่นแล้วตะลึงเลยล่ะสิ :laugh:
-
อ๊อยยย เขาเขินแทนข้าวจ้าวเลยอ่า :o8: ราชานิสัยไม่ดี #อ่อยแรง คนที่เราแอบชอบมาสกินชิพนี่ ไม่ไหวนะบอกเลอ อ่านไปแก้มจะแตกไป เฮ้ออออ :-[
-
เริ่มหลงรักจ้าวแล้วสินะราชาาาาา :heaven
-
ราชา ตกลงหลุมแร้วน๊าาาาาา
ไม่น่าจะขึ้นได้ง่ายๆ 5555
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก มากๆเลยยยย
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ราชาตกหลุมมแบ้ววววว เย่
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ราชาเริ่มหวั่นไหวแล้ว เจอข้าวจ้าวเวอร์ชั่นไร้แว่นสายตา
หึหึ จะรอดูราชากลืนน้ำลายตัวเอง
-
ราชาเริ่มรู้สึกแล้วสินะ :impress2:
ได้เห็นหน้าข้าวจ้าวตอนถอดแว่นแล้วด้วย :hao3:
รอตอนต่อไปน้าาา :mew1:
-
โอ้ยยยยยยยข้าวจ้าว หนูน่ารักที่สุดในปฏพีนี้เลยอ้ะะะะ น่ารักได้อีกกก พระเอกก็อ่อนโยนเหมาะกับเป็นพ่อพันธุ์มากมาย ยุให้เป็นmpregเลยดีไหมเนี่ย5555 น่าเอ็นดูทั้งคู่เลยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ ตามตลอดค่า :L2:
-
ข้าวจ้าวน่ารัก
ราชารีบๆรู้ตัวเองเลยเดี๋ยวมีคนมาแย่งแล้วจะร้องไห้แงๆนะ
-
ราชาเริ่มรู้สึกแล้ว ตอนหน้าขอให้รักกันเลยได้มั๊ย
-
:pig4: :pig4:
-
ดีใจจังเลยมาต่อแล้ววว ชอบข้าวจ้าวมากเหมือนเดิมเลยค่ะ! น่ารักโฮกกกกกกก
ส่วนราชายังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม แต่ท่าทางจะตกหลุมน้องเข้าเต็มเปาแล้วสิ ><
เรื่องการดำน้ำ จำได้ว่าถ้าเป็นดำน้ำลึก(scuba diving) แบบใช้ถังออกซิเจนจะต้องเรียนและสอบก่อนนะคะ
(คล้ายๆการขับรถเลย ไม่ใช่ว่าขับเป็นแล้วจะสามารถขับได้) อันนี้อยากให้คนเขียนไปลองรีวิวดูว่าผิดถูกยังไงนะคะ
แต่ถ้าเป็นดำน้ำตื้น(snoggle diving) แบบที่จะมีท่ออากาศให้อมไว้ในปาก อันนี้ไม่ต้องเรียนไม่ต้องสอบค่ะ อธิบาย ลงน้ำได้เลย
แบบหลังจะใส่เสื้อชูชีพไว้ ทำให้ดำได้ไม่ลึก แต่ปะการังบางที่ก็ไม่ได้อยู่ลึกมากอ่ะค่ะ ขนาดยืนปริ่มน้ำยังขาถึงได้เลย (ทำให้บางคนอาจโดนหอยเม่นตำเท้าได้จากจุดนี้ เผื่อจะรีไรต์หรือเพิ่มเติมยังไงนะคะ ^^") //แถมวิธีการรักษาเมื่อโดนหอยเม่นตำ คนแถวทะเลเค้าว่าหอยเม่นเป็นโปรตีนน่ะค่ะ ตอนโดนตำมันจะเจ็บ ต้องใช้ของแข็งตีๆให้มันละลาย แล้วมันจะหายไปเองค่ะ แต่จะบวมแล้วก็เจ็บตอนตีสุดๆ ; _ ; /
สู้ๆนะคะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ละมุนมากเลย
-
อิดฉาราชาได้ชิดใกล้ข้าวจ้าว งื้ออออออ จ้าวน่ารักอ่ะ
-
ราชาาาา ถ้าเธอไม่รีบจีบข้าวจ้าวนี่จะไปหาคนอื่นมาจีบแทนแล้วนะ
ทนความน่ารักของข้าวจ้าวไม่ไหวหรอกแก ข้าวจ้าวน่ารักมากกกกกกกก
-
อร๊ายยย. ตะลึงละสิอีราชา อิอิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หวานนนนนจัง ข้าวจ้าวน่ารักมากกกก
-
ตะลึงกับใบหน้าหลังแว่นเลยล่ะสิราชา :hao3:
-
วะวะราชาก็ราชาเถอะเจอความน่ารักของเข้าจ้าวเข้าไปถ้ายังไม่รู้ใจตัวเองสงสัยคุณนักเขียนต้องจ่ายยาแรงแล้วละราชาจะได้รักเข้าจ้าวสักทีแต่ถึงอยากให้รักมากแค่ไหนเราก็ขอให้นักเขียนยื้อเรื่องนี้นานๆนะเราชอบบบรอที่จะรอวันอาทิตย์ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:m24:
อย่าไปถ่ายให้เค้ารู้ตัวสิ 55555
-
เริ่มหลงเสน่ห์ของข้าวจ้าวหรือยัง
-
งุ้ยยยยยย เค้าเขินนนน
-
เริ่มรู้สึกว่าตัวเองชอบข้าวจ้าวขึ้นแล้วใช่ไหมล่ะราชา :m12:
-
ข้าวเจ้าน่ารักจัง ขี้อายมาก ราชาก็อย่าแกล้งเจ้ามากดิเจ้าจะละลาย55555 ว่าแต่เริ่มหลงเสน่ห์เจ้าแล้วใช่ป่ะ o18
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ✌
-
จงตกหลุมรักข้าวจ้าวซะดีๆ
-
งื้ออออออออออ ตอนนี้หวานมากกกกก ทำไมเรารู้สึกแบบนี้ ฮือออออ คือเรารู้สึกว่าความเอสในตัวราชาเริ่มเผยออกมาละ 55555 แกล้งจริงจังมาก ข้าวจ้าวน่ารักเนอะราชา อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ยิ้มได้เนอะ แบบนี้จะปล่อยไปได้ไงคะ หาอีกกี่ปีจะเจอแบบนี้อีก แงงงง โอ๊ยยย ตอนนี้ชอบราชาหลายครั้งมาก ชอบตอนราชาเดินเนียนไปข้างหลังแล้วขอดูรูป ชอบราชาบอกว่าไม่สนใจผมเลย ชอบราชาสอนข้าวจ้าวดำน้ำ แงงงงงง เราว่าราชาใกล้รู้ใจตัวเองละ เรารอวันนั้นนนน ส่วนข้าวจ้าววว คนอะไรขี้เขินขนาดนี้ ทำเราเขินตามตลอด แงงงงงงง แต่นี่ก็ถือว่าข้ามจ้าวเริ่มคุ้นเคยกับราชามากขึ้นแล้วนะคะ มีมาบอกอยากกินข้าวกับราชา คืออะไรรรร จีบเค้าเหรอออออ 55555 น่ารักกกกกก ทริปนี้นี่รู้เลยว่ากลับไปรูปราชาเต็มไปหมดแน่ๆ ทีหลังนะคะข้าวจ้าว บอกราชาไปเลยค่ะ "ราชา ไปยืนตรงนั้นหน่อยได้ไหม ขอถ่ายรูปราชาได้ไหมครับ?" เราเชื่อว่าราชาต้องเขิน นี่นึกภาพแล้วเขินตาม แงงงงงงงงงงงงงง เอาความหน้าด้านของเราคืนมาาาาา :z3: ไม่รู้ตอนหน้าจะเป็นยังไงต่อ รอนะค้าาาา รอโมเม้นเขินๆต่อไปป ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะค้าาาาา กอดดดดด รักข้าวจ้าว รักราชา รักอาวิ (คนนี้นี่เปิดโอกาสให้เค้าใกล้ชิดกันตลอดดด 5555555)
-
งื้ออออออออ
เขินนนนน
ราชาคนบ้าคนขี้เเกล้งงง
ข้าวจ้าวน่ารักกกกงื้อออ
-
ราชาดูเจ้าเล่ห์มากขึ้นทุกวันๆ ชอบแกล้งข้าวจ้าวให้เขินอีกต่างหาก
แต่ก็เริ่มหลงสเน่ห์ของข้าวจ้าวด้วยแล้วสินะ ก็น้องน่ารักนี่นา
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
เขาสนิทกันแล้ว ราชาตกหลุมความน่ารักของข้าวจ้าวแล้วสินะ :katai2-1:
-
สวี วี้ วี สุโค่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตัลล๊าคคคคคคคคคคคคค
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ฟินจัง ~ :katai2-1:
ข้าวจ้าวน่ารักกก
-
อ๊ากกกกก ฟิน เรากะลังหน่วงๆมาจากเรื่องอื่น พอมาอ่านนู๋ข้าวจ้าวเท่านั้นแหละ หายเลย ขอบคุณนะคะ :-[
-
ราชาทนความน่ารักไม่ไหวแล้ว :-[
-
ค่อยๆเรียนรู้กันไป เดี๋ยวก็เกิดผล คึคึ
-
เขาจีบกันๆๆๆ
-
ใจราชาเริีมเต้นผิดจังหวะกับข้าวจ้าวแล้ว
แถมเป็นจังหวะที่ทำคนอ่านจิ้นได้อีกไกลเลย
เรื่องสลับพาร์ทไม่งงเลยค่ะ
เป็นเหตุการณ์ต่อเนื่องที่อ่านแล้วเข้าใจง่าย
-
เหวยยยยยยยย อ่านแล้วเขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :o8: :-[
-
เอร้ยยยยย น่ารักกกกกกที่สุด
ข้าวจ้าวถอดแว่นแล้วน่ารักชิมิๆ กิ๊วๆ
เสนอนิดนึงว่าในหนึ่งตอนไม่ควรสลับพาร์ทไปมาหลายครั้งจนเกินไปนะคะ
หั่นครึ่งๆ ก็ได้จ้ะ ไม่ก็สลับตอนนี้พาร์ทข้าวจ้าว
ตอนหน้าพาร์ทราชาน่าจะโอเคกว่าค่ะ
สาเหตุที่แนะนำแบบนี้เพราะอาจเกิดความสับสนหรือสลับอารมณ์ไม่ทัน : )
-
ราชาโดนดาเมจรุนแรงเลยสินะ ฮิๆ :hao7:
-
ประโยคที่ว่า ดวงตาสีเขียวปนเทาถ่ายรูปทีมงานที่พูดคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติ
อันนี้แปลกๆนะคะ ถ้าเปลี่ยนเป็นชื่อน่าจะสมูธมากกว่ารึป่าวคะ? หรือเราไม่เข้าใจเอง
คนเขียนชอบใช้คำบรรยายลักษณะบุคคลเป็น ดวงตา สีตา เราว่าใช้บ่อยมันไม่ค่อยสวยเท่าไร เราอ่านแล้วรู้สึกขัดๆไงไม่รู้
เพราะมันใช้ซ้ำบ่อยหรือเรารู้สึกไปเองคนเดียว5555
ราชาตะลึงความน่ารักของข้าวเจ้าล่ะสิ หลงรักช่างภาพของเรา(?) แล้วใช่มั้ยยยยย กิกิ
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :pig4:
-
ข้าวจ้าวน่ารักมากอ่ะ
ถ้าเป็นราชา ป่านนี้ขอคบกับข้าวจ้าวไปแล้ว :-[
-
ข้าวจ้าวน่ารักตลอดเลย
ืแหมๆถึงกับตะลึงเลยหรอราชา
:mew3:
-
ดำน้ำ ..
-
หนูข้าวจ้าวเป็นบุคคลที่ #ปลุกความเอสในตัวคุณ มากค่ะ น่าร๊ากกกก >_<
-
สนุกดีค่ะ บรรยายแบบเดิมก็โอเคนะชอบ แต่บรรยายแบบนี้ก็ดีทำให้รู้ถึงความนึกคิดของตัวละคร ชอบทั้งสองแบบ
น้องจ้าวน่ารักเวลาน้องเขินนี่เขินตาม5555 อัพไวๆนะคะ รออ่านอย่างแรงงงงงงง พรุ่งนี้เลยนะ ฮ่าฮ่า
-
:o8:
น่ารักมากกกกกกกก ข้าวจ้าวสมหวังเร็วๆน้าาารอมานานมากแล้ว
-
เขินแทนข้าวจ้าว
-
น่ารักมาก อ่านแล้วยิ้มตามทุกตอนเลย เรื่องราวดีๆที่แสนน่ารักแบบนี้เราไม่อยากเห็นดราม่าเลย ไม่อยากให้น้องข้าวจ้าวร้องไห้
แต่งได้น่ารักมากจริงๆเลยค่ะ
-
น่ารักกกก
-
มีแววว่าจะไม่ใช่รักข้างเดียวอีกต่อไป
-
เจอเรื่องนี้จากทู้แนะนำนิยาย
แล้วเรื่องนี้ก็มีคนแนะนำหลายคน
เลยเข้ามาลองอ่าน
เราอ่านไปอมยิ้มไป :-[
น่ารักทั้งข้าวจ้าว ทั้งราชาเลย
ราชาดูผ่อนคลาย ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นไปอี๊กกกกกกกก ตอนอยู่กับข้าวจ้าววววว
ชอบเรื่องนี้นะคะ
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆน้า รออ่านอยู่ค่า :กอด1:
-
รอค่ะ :katai2-1:
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ ค่ะ
-
เริ่มจะชอบแล้วใช่มั้ย
-
โอยใจ้เต้น
รอติดตาม :o8:
-
เข้ามารอราชาข้าวเจ้าา><
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ชอบมากเลยค่าา
ภาษาสื่อถึงอารมณ์มากๆๆๆๆ
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เข้ามารอ :mew6:
-
ชอบๆ น่าร๊ากกกกก อ่านไปอมยิ้มไป ฟินค่ะ
-
โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้คนอ่านใกล้เหมือนคนบ้าเข้าไปทุกทีอ่านไปยิ้มไปไม่ยิ้มธรรมดายิ้มปริมากแอร๊ยยย เขิลมากอ่ะบอกเลยยยยย ราชาเริ่มโดนเสน่ห์ข้าวจ้าวเล่นงานล้าววววว :hao7: คราวนี้เขิลหนักคูณ2 :o8: :o8: ชอบบบบบบบบ :katai2-1:
-
น่ารักมุ้งมิ้ง :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ข้าวจ้าว น่าหิ้วกลับมาบ้านมาก พูดเลย
น่ารัก น่าแกล้ง ให้ร้องไห้แล้วปลอบทีหลัง 55
-
ตะลึงหล่ะสิราชา เป็นไงหล่ะ
จ้าวไม่ได้มาเล่ยๆนะ
-
เขียนดีขึ้นแล้ว
แต่ยังมีหลุดๆ บ้างเช่น
.....ซัตเตอร์ถูกกดหลายต่อหลายครั้งโดยไม่รู้เลยว่ามีผมเดินเข้ามาใกล้จากทางด้านหลัง...ภาพของข้าวจ้าวที่ยกกล้องขึ้นถ่ายเกมวอลเล่ย์บอลที่อยู่ถัดไปไม่ไกลนั่นทำให้ธรณินทร์ที่เดินตามมาเงียบๆก้าวเท้าจนมาหยุดอยู่บริเวณด้านหลังของคนที่กำลังมีสมาธิถ่ายภาพตรงหน้า..... <-- เหมือนเขียนโดยใช้ "ผม" เป็นคนเล่าเรื่อง แต่จู่ๆ ก็มี 'ธรณินทร์' โผล่มาในประโยค
ผม ซึ่ง ก็คือ ธรณินทร์ คงไม่แทนตัวเองว่า ธรณินทร์ เวลาจะเล่าอะไรให้คนอื่นฟัง เนอะ
อิอิ
-
รอราชาข้าวจ้าวววว ><
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
หลงรักเขาแล้วหล่ะสิราชา ฮิ้ววววววว ว ~
-
้ข้ามารอแหล่ะ
-
สงสารข้าวจ้าว
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่9
การทำโปรเจคโปรโมทเกาะผ่านไปได้ด้วยดีท่ามกลางเสียงชื่นชมอันล้นหลามจากท่านประธาน...รูปภาพที่ทางบริษัทเอาไปใช้ทำโปสเตอร์มีทั้งรูปภาพของพวกเราปะปนกันไปถึงรูปของอาวิจะได้รับการชื่นชมมากกว่าก็ตาม...สำหรับผมเรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจสักนิดภาพของโรงแรมในมุมสูงที่ถ่ายจากยอดเขาใครเห็นก็ต้องบอกว่ามันสุดยอด
รูปภาพที่ผมส่งไปก็มีหลายภาพแต่ก็ไม่ใช่รูปใบที่ดีที่สุดในความคิดผม...รูปภาพที่ดีที่สุดนั้นผมไม่สามารถเอาไปให้ทางบริษัทเลือกได้จริงๆเพราะรูปเหล่านั้นล้วนเป็นภาพของรองประธานบริษัทภิพัฒธนมงคลทั้งสิ้น
รูปภาพน่าอายแบบนั้นจะให้เอาไปเสนอได้ยังไงกัน
วันเวลาได้ผ่านไปหลายอาทิตย์โดยที่ไม่มีโอกาสได้เจอกับราชาอีกเลย
ผมไม่ได้หวังว่าเขาจะมาหาหรอกแค่การได้อยู่ห้องข้างๆตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาก็เรียกว่ายิ่งกว่าความฝันแล้ว...ความจริงผมก็อยากจะไปที่สวนสาธารณะที่ราชาชอบไปแต่เพราะปล่อยสติให้กับการวาดภาพที่ค้างไว้เลยไม่ได้ไปสักที
“สวัสดีครับอาวิ...น้าแก้ว”ผมเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับทักทายตามปกติเหมือนอย่างทุกวัน
“สวัสดีจ้าข้าว...วันนี้มีข้าวผัดกุ้งของโปรดด้วยนะ...มากินเร็ว”น้าแก้วยิ้มกว้างพร้อมกับลากผมไปยังห้องครัว ข้าวผัดกุ้งจานยักษ์ถูกวางลงตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่ยากจะปฏิเสธ...กว่าจะจัดการหมดก็เกือบท้องแตกเลยทีเดียว
“จ้าว”
“ครับอาวิ”เสียงเรียกทำให้คนที่กำลังจะขึ้นบันไดไปชั้นสองเพื่อวาดรูปที่ใกล้เสร็จแล้วชะงักแล้วหันไปหาช่างภาพอิสระที่ยืนยิ้มอยู่ไม่ไกล
“วันนี้มีนิทรรศการภาพวาดและภาพถ่ายใกล้ๆนี่ด้วย...ไปดูไหม?”
“จริงเหรอครับ?”ผมถามย้ำด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“อืม...แต่อาไปด้วยไม่ได้นะพอดีมีธุระ...เราไปเองได้ใช่ไหม?”
“ได้ครับ”เรื่องการเดินทางไม่ใช่ปัญหา
“นี่โบว์ชัวร์ที่ว่า...กลับมาเล่าให้ฟังด้วยล่ะ”
“...ผมไปได้เลยเหรอครับ?”ผมพึ่งมาทำงานยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ
“ได้สิ...ขับรถระวังๆด้วยละ”
“ขอบคุณครับอาวิ”เมื่อได้รับอนุญาตผมก็รีบวิ่งออกจากร้านไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ด้านข้างทันที
การได้ไปดูนิทรรศการภาพถ่ายและภาพวาดนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆแล้วยิ่งอยู่ใกล้แบบนี้ด้วยแล้วยิ่งไม่เคยเจอ...ผมเคยไปนิทรรศการภาพมาครั้งหนึ่งเมื่อปีที่แล้วในต่างจังหวัดโดยมีอาวิพาไป
ครั้งนี้ผมจะได้ไปด้วยตัวเอง
ความจริงใกล้ๆนี่ก็มีหอศิลปะขนาดใหญ่เปิดอยู่...เห็นว่าเป็นศูนย์รวมของงานศิลปะจากทั่วโลก ผมอยากไปที่นั่นมากแต่ด้วยราคาบัตรที่ดูจะเกินเอื้อมไปสักหน่อยเลยได้แต่ค่อยๆเก็บเงินไว้ไปในวันข้างหน้า
กึก!
ร่างของผมชะงักเมื่อสต๊าทรถมอเตอร์ไซค์ไม่ติดทั้งที่เมื่อชั่วโมงก่อนยังขับมาจากห้องพักได้อยู่เลย
เกิดอะไรขึ้น?
พอลองสต๊าทเครื่องดูอีกหลายครั้งผลก็ยังเหมือนเดิมคือสต๊าทไม่ติด
เรื่องเครื่องยนต์ผมไม่มีความรู้เลยสักนิดเลยไม่รู้ว่าต้องดูหรือขยับอะไรตรงไหน...เมื่อไม่มีทางเลือกผมก็ต้องเดินกลับเข้าไปในร้านเพื่อเรียกให้อาวิมาช่วยหน่อยแต่ผลสุดท้ายอาวิก็ส่ายหน้าไปเป็นเชิงบอกว่าไม่ได้...
“เข้าอู่เลยจ้าว”อาวิลุกขึ้นพร้อมกับปัดมือที่มีฝุ่นเกาะอยู่
“...ครับ”ผมก็ได้แต่ตอบรับเสียงเอ่อย
ถ้าไม่มีรถแบบนี้ก็คงไม่ไปนิทรรศการไม่ได้แล้ว...
หรือจะนั่งรถไปดีนะ
“เอารถอาไปไหมจ้าว?”
“ไม่ครับ...ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้...รอซ่อมเสร็จค่อยไปดูก็ได้ครับ”ผมบอกออกไปทันที
งานมีจัดอีกหลายวันไม่จำเป็นต้องรีบเพื่อจะดูวันนี้หรอก
“งั้นก็ขึ้นไปวาดรูปต่อเถอะ”
“ครับ”ผมได้แต่ตอบรับเสียงเอ่อยก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองด้วยความเศร้าเล็กๆที่ไม่ได้ไปงานนิทรรศการอย่างที่ตั้งใจ
RACHA’s part
ทางด้านบริษัทภิพัฒธนมงคลก็มีชายหนุ่มดีกรีเด็กนอกพ่วงด้วยตำแหน่งรองประธานบริษัทธรณิรทร์ ภิพัฒธนมงคลหรือผมกำลังนั่งเปิดแฟ้มเอกสารเล่มเดิมไปมาราวสองชั่วโมงโดยที่เนื้อหาไม่ได้เข้าหัวเลยสักนิด...
ถ้าถามว่าอะไรที่อยู่ในหัวตอนนี้ก็ตอบได้เลยว่าเป็นภาพความทรงจำตอนไปเกาะทางตอนใต้และภาพพวกนั้นยังเจาะจงไปที่คนๆเดียวซะด้วย...
วรานนท์ เทพภักดี
คือชื่อของคนที่ชอบเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัวของผมเสมอตั้งแต่กลับมาจากการทำงาน
การไม่ได้พูดคุยหรือติดต่อกับเพื่อนเป็นอาทิตย์ไม่เคยทำให้ผมกระวนกระวายแต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป...ตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาผมเฝ้าถามตัวเองว่าเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้อยากเจอใบหน้าขาวๆที่แดงระเรื่อทุกครั้งที่ผมขยับเข้าใกล้
ความสับสนที่มีมากขึ้นทำให้งานที่ทำเริ่มช้าลงจนตอนนี้งานกองท่วมหัวแล้ว...ถ้าผมยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปต้องถูกพ่อเรียกขึ้นไปบ่นยาวอีกแน่นเลย
ทั้งที่รู้แต่ก็รวบรวมสมาธิไม่ได้จริงๆ
“หัวหน้าครับ”
“หื้อ?”เสียงเรียกทำให้สติที่ฟุ้งซ่านเริ่มกลับเข้าร่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นเลขาของตนยืนอยู่
“ท่านประธานเรียกให้พบครับ”
“...”คำพูดของเลขาทำให้คนฟังถึงกับขมวดคิ้ว
พึ่งนึกถึงก็ถูกเรียกไปเลยเหรอ?
“หัวหน้าครับ?”
“อ้อ...เข้าใจแล้วจะไปเดี๋ยวนี้”ผมบอกแล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องประธานที่อยู่ชั้นเกือบบนสุดของตึกแห่งนี้
ผมเคาะประตูเล็กน้อยก่อนจะเปิดเข้าไปโดยไม่ต้องให้คนในห้องอนุญาต...พอเดินเข้าไปก็เห็นท่านประธานของบริษัทหรือพ่อของตนนั่งรออยู่ที่โซฟาหรูตรงกลางห้อง ดวงตาคมของพ่อหันมามองก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้นั่งซึ่งผมก็ไม่ขัดอะไร
“มีอะไรครับพ่อ?”ผมเปิดประเด็นทันที
“เห็นว่างานแกไม่ค่อยเดินนี่”คำถามของพ่อทำให้คนที่ได้ยินถอนหายใจออกมาก่อนจะตอบไปตามตรง...
“...พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยครับ”
“แยกแยะเวลางานกับเวลาส่วนตัวไม่ได้งั้นสิ”
“เปล่าครับ...ผมแค่...”ถ้าเป็นปกติคงไม่มานั่งคิดมากอะไรแบบนี้หรอก
นี่เป็นครั้งแรกที่มีใบหน้าของใครคนหนึ่งลอยเข้ามาในหัวแบบนี้
“แกรู้ใช่ไหมราชา...ว่าต้องรับสืบทอดกิจการจากฉัน”
“ครับ”รู้มาตั้งแต่จำความได้แล้ว...หน้าที่ที่ต้องทำถูกกำหนดตั้งแต่เกิดโดยไม่สามารถขัดขืนได้เลย
“แต่ดูแกจะไม่ชอบการทำงานในบริษัทเท่าไหร่นี่”
“...พ่อ”
“ฉันมี2ทางเลือกให้...ทางแรกคือเป็นผู้สืบทอดบริษัทนี้...หรือไม่ก็ไปสืบทอดอีกกิจการหนึ่งของฉัน”ทางเลือกนั่นทำให้คนที่ฟังอยู่ถึงกับขมวดคิ้วเพราะรู้ว่าอีกกิจการหนึ่งที่ว่าคืออะไร
“พ่อก็รู้ว่าผมไม่มีความรู้เรื่องนั้นเท่าไหร่”ผมรีบบอกไป
“ลองดูก็ไม่เสียหายนี่...ถึงอยู่นี่ก็คงเอาแต่นั่งทำหน้าเบื่อโลก”
“แต่นั่นเป็นศูนย์ศิลปะที่พ่อทุ่มทุนไปไม่รู้กี่พันล้านเลยนะ”ผมรีบพูดขึ้น...จะให้คนที่ไม่มีความรู้ไปดูแลกิจการเกี่ยวกับหอศิลป์ขนาดใหญ่นั่นได้ยังไงกัน
ความรู้ก็ไม่มี...ถึงจะเรียนจบจากนอกแต่สาขาที่เรียนก็เป็นเรื่องของการบริหารทั้งนั้นไม่มีเรื่องศิลปะเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยสักนิด เห็นว่าการดูรูปภาพต้องใช้การทำความเข้าใจอย่างมากถึงจะรู้สึกสิ่งที่ผู้วาดสื่อออกมาได้แล้วผมที่ไม่เคยเรียนจะไปทำหน้าที่คัดเลือกรูปภาพที่นำเข้ามาจัดแสดงได้ยังไง?
นอกจากจะไม่มีความรู้แล้วทักษะก็ยังไม่มีด้วย...ถึงพ่อจะเป็นหนึ่งในผู้ที่ชื่นชอบงานศิลปะและรูปถ่ายจนมีความรู้และทักษะในการเลือกว่าภาพไหนดีหรือไม่ดีเพราะการเลือกภาพไม่ใช่แค่ความสวยงามเท่านั้น สำหรับพ่อการดูหรือเลือกรูปภาพคงไม่ใช่เรื่องยากแต่สำหรับผมที่ไม่รู้เรื่องนั้นยากสุดๆ
“แกก็หาผู้ช่วยสักคนสิ”สิ่งที่พ่อพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆที่เดินออกไปหน้าบริษัทก็จะหาคนแบบนั้นได้งั้นแหละ
“หาง่ายขนาดนั้นที่ไหนละพ่อ”
“อืม...จะให้ผู้ช่วยฉันก็ได้อยู่หรอกแต่แบบนั้นก็เหมือนแกไปนั่งตำแหน่งเจ้าของเล่นๆน่ะสิ...อ้อ...ฉันมีคนที่แนะนำล่ะสนใจไหม?”
“...คนแนะนำ?”ใบหน้าตอนถามนั้นมีรอยยิ้มที่ทำให้คนมองถึงกับขมวดคิ้ว...ตั้งแต่จำความได้มีไม่กี่ครั้งที่พ่อจะยิ้มออกมาแบบนี้...
รอยยิ้มที่เหมือนกำลังสนใจคนคนนั้น
“ใช่...อายุคงพอๆกับแกนั่นแหละ”
“...”คำอธิบายนั่นยิ่งทำให้ราชาขมวดคิ้วมากขึ้น...อายุเท่าๆกันแต่มีความรู้เรื่องศิลปะถึงขนาดที่พ่อยังต้องแนะนำ?
ใครกัน?
“รู้จักวิสุธ แก้วจันทร์แล้วใช่ไหม?”
“ครับ...เขาเป็นเพื่อนของพ่อ...”และก็เป็นอาของข้าวจ้าวด้วย
“งั้นก็น่าจะรู้จักคนที่ฉันจะแนะนำนะ...เขาได้เป็นผู้ช่วยของวิสุธตอนทำโปรเจคครั้งที่แล้วด้วย”คำอธิบายนั่นทำให้ดวงตาคมสีน้ำตาลเงยหน้าขึ้นไปสบตาพ่อของตัวด้วยความไม่แน่ใจ
คนที่เป็นผู้ช่วยของอาวิ...
อายุเท่าๆกัน...
ไม่จริงน่า
อย่าบอกนะว่าเป็น...
“...วรานนท์ เทพภักดี”ชื่อนามสกุลของคนที่อยู่ในหัวมาตลอดหลายอาทิตย์ดังขึ้นเบาๆเหมือนไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองคิดจะถูกรึเปล่า
“ใช่...รู้จักกันเหรอ?”คำตอบนั่นเหมือนย้ำให้ผมมั่นใจว่าคนที่พ่อพูดเป็นคนคนเดียวกันกับที่คิดอยู่
“...ครับ...เขาเป็นเพื่อนผม”
“เพื่อน?...งั้นก็ดีเลยฉันอยากได้ภาพวาดที่เขากำลังวาดอยู่ถึงจะจองไว้แล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะลืมรึเปล่าถ้าเป็นเพื่อนแกก็ช่วยบอกเขาหน่อยละกันว่าห้ามลืมที่สัญญาไว้”
“...ภาพวาด?...เขาวาดภาพด้วยเหรอครับ?...ผมเห็นแค่เขาชอบถ่ายรูปเท่านั้นเอง”ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้
แปลว่าข้อมูลที่มีมันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งงั้นเหรอ?
ไม่ใช่แค่ถ่ายรูปแต่ยังวาดภาพด้วย
“ไหนว่าเป็นเพื่อนแล้วไม่รู้เรื่องนี้เหรอ?”พ่อดูจะเริ่มสงสัยว่าผมสนิทกับข้าวจ้าวจริงๆไหม
“...ผมพึ่งรู้จักเขาไม่นานเท่าไหร่”นี่เป็นข้อแก้ตัวเดียวที่นึกได้
“อ้อ...ฉันก็ไม่ได้รู้อะไรนักหรอกแต่วิเล่าให้ฟังว่าเด็กคนนั้นเก่งเรื่องวาดภาพกับถ่ายรูปมาก...อัจฉริยะแห่งวงการศิลปะพูดเองขนาดนั้นก็ตกใจอยู่แต่พอเห็นภาพวาดนั่นบอกได้เลยว่ามีพรสวรรค์”
พ่อถึงกับเอ่ยปากชมเองแบบนี้แปลว่าฝีมือข้าวจ้าวคงไม่ธรรมดาจริงๆ
อยากเห็นตอนอีกฝ่ายวาดภาพจังว่าจะทำหน้าแบบไหน
“...แล้วผมจะให้เขามาเป็นผู้ช่วยได้ยังไงล่ะ?”
“เรื่องนั้นต้องคิดเองสิ”
“เข้าใจแล้วครับ”ว่าแล้วเชียวว่าพ่อคงไม่ช่วยแน่
“คงไม่ลืมนะราชา...ถ้าแกบริหารไม่ดีฉันจะส่งแกกลับมาทำงานที่นี่และจะให้งานแกมากกว่าเดิมอีก!”
คำพูดสุดท้ายจากคุณพ่อผู้เป็นประธานของบริษัทดังก้องอยู่ในหัวตลอดจนเดินกลับมาถึงยังโต๊ะทำงานตัวเดิมอีกครั้ง...ธรณินทร์เปิดแฟ้มเอกสารที่อ่านยังไงก็ไม่เข้าหัวขึ้นก่อนจะตั้งสมาธิแล้วก้มลงอ่านอย่างตั้งใจโดยที่ในหัวกำลังคิดว่าจะขอให้ข้าวจ้าวมาช่วยงานได้ยังไง
การทำงานยังคงดำเนินต่อไปทั้งที่ในหัวนั้นแสนว่างเปล่า...ไม่นานความอดทนของผมก็เหมือนจะถึงจุดสิ้นสุด สองขาของรองประธานเดินตรงไปยังรถสีดำเงาคันหรูของตัวเองก่อนจะขับออกไปโดยมีจุดหมายอยู่ที่...
ร้านของอาวิที่มีชายหนุ่มที่ชอบเข้ามาป้วนเปี้ยนในหัวตนเวลาทำงานอยู่
ใช้เวลาไม่นานรถเก๋งสีดำเงาก็มาจอดอยู่หน้าร้านแกลลอรี่ที่มีป้ายชื่อเขียนว่าVI&K...ผมเปิดประตูร้านเข้ามาอย่างเกร็งๆเพราะไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงเมื่อเจอกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอมาหลายอาทิตย์นี่ดี
“สวัสดีจ้า...มาทำอะไรเอ่ยพ่อรูปหล่อ?”เสียงหวานของหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้นพร้อมเดินออกมาจากด้านหลัง
“เอ่อ...ผม...”จะบอกว่ามาขอเจอข้าวจ้าวหน่อยงั้นเหรอ?
แบบนั้นมันจะไม่ดูแปลกเกินไปใช่ไหม?
“อ้าว...ราชา...ไม่ได้เจอกันนานนะ”อาวิที่เดินมาสมทบเมื่อเห็นผมก็เดินเข้ามาทักทายอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีครับอาวิ”
“รู้จักเหรอคุณ?”จากที่ฟังบทสนทนาผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นภรรยาของอาวินะ
“ลูกชายของตรีภพไง”
“จริงเหรอ?...หล่อสุดๆเลย...เรียกน้าว่าน้าแก้วก็ได้นะจะได้เหมือนที่หนูข้าวเรียก”
“หนูข้าว?”ข้าวที่ว่านี้หรือว่าจะเป็น...
“อ้อ...หมายถึงข้าวจ้าวน่ะ...เรารู้จักไหม?”
“ครับ...ผมเป็นเพื่อนเขาครับ”ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นข้าวจ้าว
น้าแก้วเรียกซะนึกว่าเป็นผู้หญิงเลย
“เพื่อน?...ดีใจจังที่เขามีเพื่อนเห็นวันๆเอาแต่ถ่ายไม่ก็วาดภาพจนนึกว่าไม่มีเพื่อนซะแล้ว”น้าแก้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“ครับ...”
“ถ้ามาหาจ้าวก็ขึ้นไปชั้น2ห้องสุดท้ายสิ”อาวิหันมาบอก
“ชั้น2?...เขาทำงานอยู่เหรอครับ?”ผมถามกลับ
ถ้ายุ่งอยู่จะได้มาใหม่วันหลัง...แค่มาโดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าก็เกรงใจจะแย่แล้วแต่พอมาคิดอีกทีถึงจะอยากบอกก็บอกไม่ได้เพราะผมไม่มีเบอร์หรืออะไรที่ใช้ติดต่อเลยนี่นา
“จะว่าทำงานก็ไม่เชิงหรอก...กำลังวาดภาพอยู่น่ะ”
“วาดภาพ...”
อยากเห็นจัง
อยู่ๆในหัวก็เกิดความคิดนั้นขึ้น
“ภาพที่พ่อเธออยากได้ถึงขนาดขอจองก่อนไงล่ะ”
“ภาพนั้นเหรอครับ?”ผมรีบหันไปถามย้ำทันที
ถ้าเป็นภาพที่คุณพ่ออยากได้ขนาดนั้นก็ยิ่งอยากเห็นเข้าไปใหญ่
“ใช่...ขึ้นไปสิ”
“ขอบคุณครับอาวิ”
พอขอบคุณเสร็จผมก็เดินขึ้นไปยังชั้น2ตรงหน้าด้านในสุดที่มีประตูบานใสสำหรับผลักเข้าออก...ดวงตาคมสีน้ำตาลมองเข้าไปภายในห้องผ่านกระจกใสจนเจอเข้ากับแผ่นหลังของชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ตรงกลางกระดาษแผ่นขาวที่ถูกตั้งไว้ด้านหน้า ด้วยความที่มีมารยาทเลยเคาะกระจกตรงหน้าสองสามครั้งแต่คนที่นั่งอยู่กลับไม่มีปฏิกิริยาเลยสักนิดผมจึงตัดสินใจผลักประตูเข้าไปภายในช้าๆ
“...ขออนุญาตครับ”ผมกล่าวเบาๆพร้อมเดินตรงไปยังชายหนุ่มเพียงหนึ่งเดียวที่นั่งอยู่
เมื่อเดินเข้าไปใกล้ภาพวาดที่เห็นจากที่ไกลๆก็ชัดเจนขึ้นจนต้องเบิกตากว้างด้วยความตะลึงในสิ่งที่เห็นตรงหน้า...พู่กันที่จุ่มสีต่างเฉดค่อยๆไล่ไปตามกระดาษโดยไม่ขาดออกจากกัน การเล่นสีโดยใช้แค่การทับกันไปมาจนเกิดเป็นรูปร่างที่ไม่สามารถบอกได้ว่าคืออะไร...รู้แค่ว่าด้วยโทนสีที่ใช้ออกแนวสว่างทำให้ภาพตรงหน้าราวกับเปล่งประกายออกมาได้...
ภาพนี้เหรอที่พ่ออยากได้?
ผมไม่สงสัยเลยสักนิดที่พ่ออยากจะจองภาพนี้ไว้ก่อนเพราะมันช่างเป็นภาพที่ดึงดูดสายตาได้ดีเหลือเกินทั้งที่ผมไม่ใช่คนที่มีทักษะหรือความรู้เกี่ยวกับภาพยังสามารถเข้าใจภาพตรงหน้าได้แล้วประสาอะไรกับพ่อที่เป็นถึงผู้เชี่ยวชาญกัน
ถึงภาพตรงหน้าจะดึงดูดสายตาแต่ก็ไม่เท่ากับใบหน้าด้านข้างของวรานนท์ เทพภักดีหรือข้าวจ้าวที่กำลังเหม่อมองไปยังกระดาษตรงหน้าโดยที่ในมือถือพู่กันและถาดสีอยู่...ดวงตาสีแปลกคู่นั้นมองลึกเข้าไปในภาพราวกับกลายเป็นส่วนหนึ่งของมันไป
ทั้งภาพทั้งเจ้าของช่างดึงดูดสายตาของผมได้ดีซะเหลือเกิน
“...ข้าวจ้าว”เสียงทุ้มเรียกคนที่วาดภาพอยู่เบาๆ
“...”
ดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังมีสมาธิอยู่กับการวาดภาพสินะ
“งั้นผมขอนั่งข้างๆคงไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“...”คำถามที่ถามไปไม่ได้รับคำตอบเหมือนเคยแต่ก็ทำให้ผมเดินไปหยิบเก้าอี้ที่วางอยู่ไม่ไกลมานั่งอยู่ด้านหลังของข้าวจ้าวเพื่อจะได้ดูอีกฝ่ายวาดภาพอย่างใกล้ชิด
(มีต่อนะคะ)
-
(ต่อค่ะ)
เวลาผ่านไปสักพักให้ผมก็เกิดเบื่อขึ้นมาเลยหยิบโทรศัพท์ที่ตั้งปิดเสียงขึ้นมาดูและปรากฏว่ามีคนไลน์หาเกือบร้อยข้อความซึ่งที่ไลน์มาเป็นกลุ่มเพื่อนชาย10คนทีชอบมาเล่นบาสด้วยกันเสมอ ส่วนมากเนื้อหาในไลน์ก็จะเป็นพวกเรื่องไร้สาระไม่ก็นัดกันว่าวันนี้จะมาเล่นบาสไหมประมาณนั้น
จากที่ไล่อ่านดูเหมือนว่าวันนี้จะมีนัดรวมตัวครั้งใหญ่โดยมีอาร์ตที่พึ่งกับมาจากการทำภารกิจยาวถึงหลายอาทิตย์...ไม่ใช่แค่นัดแต่ดูเหมือนจะมีการท้าแข่งกันในไลน์โดยที่ใครแพ้ต้องเลี้ยงข้าว ผมก็ได้แต่นั่งส่ายหน้าไปมากับเนื้อหาในไลน์ก่อนจะนึกได้ว่าควรจะส่งอะไรไปบ้าง...
สิ่งแรกที่ผุดเข้ามาในหัวทำให้ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมเดินถอยหลังไปเล็กน้อยจนได้ระยะที่พอสมควร...กล้องมือถือถูกยกขึ้นก่อนจะถ่ายภาพของข้าวจ้าวที่กำลังนั่งหันหลังให้โดยมีภาพวาดขนาดกลางที่ยังวาดไม่เสร็จเป็นแบ็คกราว
รูปที่ว่าถูกส่งไปในไลน์โดยมีคนเข้ามาอ่านอย่างรวดเร็ว
ToNN:ใครวะ
เต้ยสุดหล่อ:นั่นสิ
ก๊อง ก่อง ก้อง:ผู้ชาย?
เพชร(อัญมนีล้ำค่า):ใช่สตอล์กเกอร์คนนั้นป่ะ?
ดูเหมือนจะมีเพรชคนเดียวที่รู้ว่าเป็นใคร
เต้ยสุดหล่อ:สตอล์กเกอร์?...ไม่จริงน่าทำไมมาอยู่ด้วยกันได้ล่ะ?
ToNN:แกแอบถ่ายเขาเหรอราชา?...อย่าบอกนะว่าพวกแกอยู่ด้วยกันน่ะ?
ก๊อง ก่อง ก้อง:รายงานสถานการณ์ด่วนเพื่อน
เพชร(อัญมนีล้ำค่า):อย่าเงียบสิราชา
ราชา:อืม...อยู่ด้วยกัน
พอตอบไปแบบไหนก็มีคำถามต่ออีกมากมายจนต้องอมยิ้มเพราะความอยากรู้ของเพื่อนๆโดยมีเฟียสกับโน้ตเข้ามาร่วมวงด้วย บทสนทนายังคงมีต่อโดยที่ผมไม่ได้บอกอะไรเพิ่มเติมแต่ยังอ่านไลน์ที่เพื่อนๆส่งมาอยู่จนถึงข้อความหนึ่งที่ทำให้ชะงัก...
ART:พามาหาพวกเราหน่อย
ข้อความจากอาร์ตทำให้ผมลังเลเล็กน้อยว่าจะยังไงดี...ไหนๆก็เป็นเพื่อนกันผมก็ควรจะแนะนำเพื่อนของตัวเองให้รู้จัก ถ้าจะทำแบบนั้นก็ไม่แปลกสินะ...เห็นน้าแก้วบอกข้าวจ้าวไม่ค่อยมีเพื่อนด้วยถ้าพาไปแนะนำอาจได้เพื่อนเพิ่มก็ได้
ราชา:ก็ได้...แต่ห้ามแกล้งเขานะ...ห้ามพูดเรื่องสตอล์กเกอร์ด้วย
ตอนนี้เราคุยกันเข้าใจแล้ว
ก๊อง ก่อง ก้อง:โอ๊ะ...มีหวง เอ้ย ห่วงด้วย
เต้ยสุดหล่อ:เริ่มแปลกแล้วนะเพื่อน
ข้อความมากมายถูกส่งมาโดยที่ผมก็ทำแค่ไล่อ่านแต่ไม่ตอบเหมือนเดิม
“...อื้มม”เสียงนุ่มของคนที่นั่งอยู่หน้าภาพวาดดังขึ้นทำให้คนที่กำลังอ่านไลน์รีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วหันไปมองทางต้นเสียงที่มีร่างโปร่งของข้าวจ้าวลุกขึ้นพร้อมกับยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเพื่อคลายกล้ามเนื้อ
“...หิวน้ำจัง...อ๊ะ...เก้าอี้?”อีกฝ่ายพึมพำก่อนจะมองไปด้านข้างที่มีเก้าอี้ที่ผมยกไปวางอยู่ใกล้ๆ
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนอยากให้ตัวเองตัวลีบแบนเพื่อจะได้วิ่งไปหลบอยู่ที่ไหนสักแห่งในห้องได้โดยไม่ถูกจับได้แต่เพราะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้เลยทำได้แค่ยืนเฉยๆรอคนด้านหน้าหันหลังกลับจนดวงตาสีเขียวปนเทาคู่สวยสบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลของผมพอดี
“...ราชา?”เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ดวงตาใต้เลนส์แว่นก็เบิกกว้างขึ้นก่อนใบหน้าขาวนั้นจะเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อแล้วก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ
“สวัสดีข้าวจ้าว”ผมเอ่ยทักทายออกไปพร้อมส่งรอยยิ้มไปให้
“เอ่อ...สวัสดี...มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ก็...สักพัก”
“แล้ว...เอ่อ...คือ...”
“...ผมผ่านมา...แล้วคิดว่าเราไม่ได้เจอกันนานแล้วเลยแวะมาหาน่ะ”ผมอยากจะตบมือให้ตัวเองกับการแถสดๆนี่เหลือเกิน...จะให้บอกว่าขับรถจากบริษัทเพื่อมาหาก็ไม่ได้อีก
“ขอบคุณ...สบายดีไหม?”
“อืม...สบายดี...”ถ้าไปนับเรื่องที่คุณชอบเข้ามาโผล่ในหัวผมนะ
“...”
“เราไปกินข้าวกันไหม?...ตอนนี้ก็เวลาเลิกงานพอดีผมนัดเพื่อนไว้ที่สวนสาธารณะน่ะ”เมื่ออีกฝ่ายเงียบผมเลยต้องเป็นคนเปิดการสนทนาเอง
“...ไม่เป็นไร...ผมไม่อยากรบกวนเวลาคุณกับเพื่อนๆ”ข้าวจ้าวตอบกลับมา
“คุณก็เพื่อนผมนะข้าวจ้าว”
“ก็ใช่แต่...ถ้าผมไปอาจทำให้ทุกคนหมดสนุกนะ”
“คิดมากน่า...ถ้าไม่ตกลงผมจะอุ้มลงไปด้วยกันเดี๋ยวนี้เลย”พอไม้อ่อนไม่ได้ก็ต้องไม้แข็งถึงคำพูดนั่นจะไม่สามารถทำจริงๆได้ก็ตาม ถึงข้าวจ้าวจะตัวเล็กกว่าผมแต่ก็ไม่ได้มากมายถึงขนาดจะอุ้มตัวลอยได้เหมือนผู้หญิง
ก็แค่ขู่เท่านั้น
“มะ...ไม่เอา...”แต่ดูเหมือนคำขู่จะใช้ได้...งั้นก็ขอขู่อีกนิดละกัน
“ถ้าไม่อยากให้อุ้มก็ตกลงสิ”ผมบอกต่อพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
“...เอ่อ...ได้...ตกลง...ผมตกลงไปก็ได้!”เสียงนุ่มตะโกนขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเมื่อผมเข้าไปจับไหล่ทั้งของข้างของข้าวจ้าวไว้
“ก็แค่นี้...ผมจะไปรออยู่หน้าร้านนะ...เอารถผมไป”ผมไม่ยอมให้อีกฝ่ายขัดเลยรีบออกมาจากห้องทันทีที่พูดจบ
พอลงมาด้านล่างผมก็บอกลาทั้งอาวิและน้าแก้วก่อนจะสต๊าทรถรอข้าวจ้าวอยู่หน้าร้าน...ไม่นานคนที่รอก็เดินออกมาด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมที่ต่างไปมีแค่ไม่มีผ้ากันเปื้อนเท่านั้น เมื่ออีกฝ่ายปิดประตูรถผมก็ขับออกไปทันทีโดยมีจุดหมายคือสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกล
“วันนี้ไม่ได้ขับมอเตอร์ไซค์มาเหรอ?”ผมหันไปถามคนที่ก้มหน้ามองกล้องสีดำที่อยู่ในมือโดยไม่มีท่าทีว่าจะเปิดบทสนทนากันเลยสักนิด
เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมคุยผมเลยตัดสินใจที่จะเป็นคนเปิดบทสนทนาเอง
“...ขับมาแต่ตอนนี้เอาไปซ่อมอยู่”
“รถเสียกลางทางเหรอ?”ผมถามต่อ
“เปล่า...เสียตอนที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี”
“ผมถามได้ไหมว่าจะไปไหน?”ดวงตาคมสีน้ำตาลเหล่มองไปยังคนข้างกายเพื่อดูสถานการณ์
“ไปนิทรรศการภาพใกล้ๆนี่น่ะ”
“นิทรรศการ?...คุณชอบดูพวกนี้ด้วยเหรอ?”
“ชอบสิ...รู้จักหอศิลป์ขนาดใหญ่ที่อยู่กลางตัวเมืองไหม?”คนด้านข้างหันมาถามบ้าง
“รู้จักสิ...”ก็ที่นั่นเป็นอีกกิจการของพ่อและยังเป็นกิจการที่ผมต้องเข้าไปดูแลด้วย
“ผมอยากไปที่นั่นมากเลย...แต่ค่าบัตรเข้ามันแพงมากตอนนี้กำลังเก็บอยู่...วันนี้อาวิบอกว่ามีนิทรรศการที่เข้าฟรีเลยอยากไปดู...น่าเสียดายที่รถเสียวันนี้”แววตาตอนที่พูดนั้นดูจะผิดหวังที่ไม่ได้ไปมาก
“ผมพาไปไหม?”ไม่รู้อะไรดลใจที่ทำให้เจ้าของรถหรูเอ่ยปากออกไปแบบนั้น
“ห๊ะ?...เอ่อ...ไม่เป็นไร...ราชานัดกับเพื่อนไว้นี่”
“งั้นวันอื่นล่ะ?”ยอมง่ายๆก็อย่าเรียกผมว่าราชาเลย
“ไม่เป็นไรจริงๆ”
“ผมอยากไปกับข้าวจ้าวนะ”
“...”คำพูดนั่นของผมทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆหน้าขึ้นสีอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าแดงๆที่ไม่ได้เห็นมาซะนานเรียกร้อยยิ้มจากเจ้าของรถได้ตามคาด...รู้ทั้งรู้ว่าคำพูดแบบนั้นเป็นการให้ความหวังแต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดมันออกไป
ที่อยากไปด้วยเป็นความจริงนะ
การจะบริหารศูนย์ศิลปะหรือหอศิลป์ได้จำเป็นต้องมีความรู้เฉพาะด้านผมเลยอยากจะขอให้ข้าวจ้าวมาช่วยผมในเรื่องนี้หน่อย การจะขอให้ช่วยจำเป็นต้องมีเวลาคุยซึ่งก็พอเหมาะกับที่อีกฝ่ายอยากไปดูนิทรรศการ...หลังจากดูงานเสร็จผมจะลองพูดกับข้าวจ้าวดูว่าจะช่วยผมได้ไหม
“ข้าวจ้าว...อย่าเงียบสิ”
“...นายเป็นแบบนี้กับทุกคนเหรอ?”เสียงนุ่มถามขึ้นเบาๆโดยยังก้มหน้าลงอยู่
“เป็นยังไง?”ผมถามกลับ
“...ก็...ชอบพูด...ให้ความหวังไง”
“กับข้าวจ้าวคนแรก”
คำพูดที่ตอบกลับไปทำให้ใบหน้าของคนฟังถึงกับกำมือตัวเองแน่นแถมยังไม่ใช่แค่มือแต่ริมฝีปากก็เม้มเข้าหากันแน่นด้วย...
ใบหน้าแดงๆนั่นเรียกร้อยยิ้มผมได้ตลอดสิน่า
“ไปด้วยกันเถอะข้าวจ้าว...ผมอยากไปคลายเครียดด้วย”ผมพูดต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปสักพัก
ไม่รู้ว่าที่นั่งเงียบนี่คือเขินหรืออายกันแน่
ดีไม่ดีอาจจะทั้งสองอย่างก็ได้
คนอะไรทำตัวน่ารักได้ตลอดเวลาแบบนี้
“...ขอเป็นวันศุกร์ได้ไหม?”นิ่งไปสักพักใบหน้าขาวก็หันมาถามผมที่กำลังขับรถอยู่
“ไม่มีปัญหา...งั้นบ่ายโมงเจอกันที่หน้าร้านคุณนะ”
“อืม”
บทสนทนาเราจบเพียงเท่านี้เพราะรถสีดำเงาได้มาถึงสวนสาธารณะที่เป็นสถานที่นัดเจอเพื่อนสนิทของผมแล้ว...ผมเดินนำข้าวจ้าวไปจนถึงโรงอาหารที่เป็นสถานที่นัดเจอเหมือนอย่างในทุกครั้ง
“เฮ้!...ทางนี้ราชา!!”เสียงตะโกนเรียกชื่อดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของเสียงที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วกระโดดชูมือเพื่อบอกตำแหน่ง คนที่ตะโกนเรียกคือเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมเพชรนั่นเอง
“เออ!”ผมตะโกนตอบรับก่อนจะเดินตรงไปทางนั้น
“ข้าวจ้าว...เพื่อนผมอาจจะแซวอะไรแรงไปก็อย่าถือสาเลยนะ”ก่อนจะเดินไปผมหันกลับไปบอกคนข้างหลังด้วยความกังวล ไม่รู้ว่าเพื่อนผมจะแซวอะไรบ้างแต่ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นผมจะจัดการเอง
“อืม...ไม่เป็นไร”ข้าวจ้าวส่งยิ้มบางๆมาให้นั่นทำให้ผมคลายความกังวลลงมาหน่อย
ผมเดินนำมายังโต๊ะที่ถูกนำมาต่อติดกันเพื่อให้เพื่อนชายกว่า10คนนั่งล้อมวงกันได้โดยไม่เบียดกันเท่าไหร่...ดูเหมือนพวกเพื่อนๆของผมจะสนใจข้าวจ้าวเป็นพิเศษเพราะพอคนที่เดินตามมาเข้ามาใกล้ทุกสายตาก็หันมาจ้องเป็นตาเดียว
“อย่าไปจ้องเขาแบบนั้นสิ”ผมปามเพื่อนที่เหลือในกลุ่มด้วยใบหน้าดุๆ
ข้าวจ้าวยิ่งเป็นตื่นคนง่ายๆอยู่
แล้วนั่นจะจ้องให้ทะลุเลยรึไง
ผมได้แต่จ้องไปยังเพื่อนแต่ละคนด้วยสายตาที่ไม่พอใจนัก...
ความรู้สึกเหมือนหวงนี่มัน...
“วิ๊ว!...มีปกป้องๆ”เสียงของเต้ยดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที
“ปกป้องอะไร...ก็พวกแกเล่นจ้องเขาซะพรุนแล้วเนี่ย”ผมรีบสวนกลับ
“มีหวงๆ”แฝดอีกคนพูดเสริมทันที
“พอก่อนน่า...ให้เพื่อนใหม่เราได้แนะนำตัวหน่อย”เฟียสพูดขัดคู่แฝดก่อนจะหันไปยิ้มให้ข้าวจ้าวอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีครับ...ผมชื่อวรานนท์ เทพภักดี...ชื่อเล่นว่าข้าวจ้าว...ยินดีที่ได้รู้จักครับ”คำแนะนำตัวจากข้าวจ้าวดูจะเป็นทางการไปจนคนทั้งโต๊ะหลุดขำออกมาอย่างพร้อมเพรียง
“เลิกขำน่าเพื่อน”ผมหันไปเพื่อนทั้งที่ตัวเองก็หน้าแดงเพราะกลั้นขำไว้
“ฮะฮะฮะ...เพื่อนเราคนนี้มารยาทดีชะมัด...มานี่เลย...มานั่งข้างผมมา”ต้นลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินมาลากตัวข้าวจ้าวให้นั่งตรงกลางระหว่างต้นและเต้ย พอเห็นข้าวจ้าวจะมานั่งต้นที่นั่งอยู่เลยขยับเข้าไปให้เขาเข้าไปนั่งได้สบายมากขึ้น...
ดูท่าจะเข้ากับเพื่อนผมได้ดีกว่าที่คิดแฮะ
“ขอบคุณนะต้น”
“...”คำพูดเบาๆของข้าวจ้าวทำให้คนทั้งกลุ่มถึงกลับเงียบสนิทรวมถึงตัวผมเองด้วย
ดวงตาสีเขียวปนเทาของข้าวจ้าวเบิกกว้างเหมือนกำลังตกใจกับอะไรบางอย่าง...ไม่นานริมฝีปากปากนั่นก็เม้มเข้าหากันแน่นอย่างร้อนรน
“ทำไมถึงรู้ชื่อผมได้ล่ะ?”คำถามจากปากต้นเป็นสิ่งเดียวกับที่ผมอยากรู้อยู่
ทำไมข้าวจ้าวถึงได้รู้สึกต้นได้...ไม่สิ ทั้งต้นและเต้ยต่างเป็นฝาแฝดแปลว่าต้องรู้จักทั้งสองคนดีถึงจะสามารถแยกพวกเขาออกจากกันได้....
งั้นทำไมข้าวจ้าวถึงแยกได้ล่ะ?
........................................................................
สวัสดีค่ะ
มาอัพตอนต่อไปแล้ว
ขอแจ้งอะไรสักเล็กน้อยนะคะ...ในตอนที่8เราได้ทำการปรับการเขียนใหม่และเพิ่มเนื้อหาเข้าไปเพราะมีคอมเม้นต์มาบอกว่าการดำน้ำนั้นจำเป็นต้องมีใบอนุญาตด้วย เราไม่เคยดำเลยไม่มีความรู้เรื่องนี้...ดังนั้นจึงของเปลี่ยนแปลงในบางเนื้อหานะคะ...
ตอนที่8ได้อัพใหม่เรียบร้อยแล้วสามารถเข้าไปอ่านได้เลยค่ะ
กลับเข้ามาในตอนที่9กันดีกว่า...พระเอกของเราดูจะสับสนมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
อีกไม่นานก็จะรู้ใจตัวเองแล้วค่ะ(เย้ๆ)
มารอลุ้นกันตอนหน้าว่าข้าวจ้าวจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ดี...เล่นหลุดปากชื่อเพื่อนออกมาทั้งที่ยังไปแนะนำ
ความลับแตกแน่(55)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจนะคะ
ปล.มีเรื่องอยากถามหน่อย ตอนพิเศษของเรื่องนี้อยากอ่านเป็นตอนพิเศษแบบไหนกันบ้างคะ?
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะ
บ๊ายบาย :mew3:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
เย้ๆๆๆ มาต่อแล้ววววว ขออ่านก่อนนะค้าา +1ค่า
-
น้องข้าวจะโป๊ะแตกก็ตอนนี้แหละน๊า
-
มาแล้ว ราชาขี้อ่อย
สงสัยความหลังวัยมัธยมจะตามมา
-
อ่านรวดเดียวเลยจ้าาาาาา น่ารักมากกกก :mew1:
-
เริ่มหลงเสน่ห์ข้าวเจ้าแล้วสิ หึ ๆ
-
ข้าวจ้าวน่ารักก :hao3:
-
ข้าวจ้าวขาจะน่ารักไปไหนคะ
ราชาก็ขี้อ่อยเหลือเกิน
อ่านไปยิ้มไปจนปวดแก้มไปหมดแล้ว
-
อยากให้ราชารู้เร็วๆ จัง ว่าข้าวจ้าวแอบเช้ามานานแล้ว ความแตกทีเถ๊อะะะ
ปล.นักเขียนค๊าาา นานๆ มาที แล้วก็มาน้อย กระซิกๆ มาแบบถี่ๆ ยาวๆ ได้ไหมค๊าาาา :sad4:
-
ความจะแตกไหม
-
ราชาอ่อยมากกกก 55555
อยากได้ตอนพิเศษแบบ หนูข้าวขี้อ่อยกว่า
-
ความลับจะเปิดเผยมั้ยยย ว่าเคยอยู่ห้องเดียวกันมาก่อน กิกิ
-
ราชาก็ขยันอ่อยจั้งงงงงง
หลุดเต็มๆ เลยเนอะจ้าว สู้ๆ นะ 5555555555
-
เอ็นดู หนูข้าวโดนรุม 555555555 :hao7:
-
ข้าวจ้าวเอาความลับนับสิบปีหนีไม่รอดแน่ๆ
ก็ดูเพื่อนๆกลุ่มราชาแต่ล่ะคนซิ กัดไม่ปล่อยหรอก
เอาใจช่วยข้าวจ้าวไม่ให้เขินหนักมากแล้วกันนะ
-
ข้าวจ้าวหลุดอีกแล้วววว
ราชาก็ไม่รู้ตัวสักทีเนอะ
ว่าเริ่มชอบข้าวจ้าวแล้ว
กลัวจะมีคนมาจีบข้าวจ้าวจัง
-
ราชาแนะๆๆมีหงมีหวง55555
-
อ้าวๆๆๆๆๆ ข้าวจ้าวจะตอบว่าไงดีละเนี่ยยยยย
-
โอ้วๆๆๆๆๆๆ. ความแตกแน่เลยข้าวจ้าว :hao7:
-
ข้าวโดนซักจนขาวสะอาดแน่งานนี้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาไงๆ ?
-
สืบกันต่อ ..
-
ทำไมทุกอย่างเป็นใจให้ราชาอ่อยเหยื่อได้ง่ายๆแบบนี้ แงงงง เราขำราชาอ่ะ นี่ไม่เคยชอบใครจริงๆเลยไม่รู้ใช่ป่ะว่านี่กำลังสนใจเขาแล้ว ดูดิ คุณพ่อแบบว่า โอ๊ยยยยย คุณพ่อคะ นี่มันเข้าทางคุณลูกมาคุณพ่อรู้ใช่ไหมคะ นี่ราชาได้พาข้าวจ้าวไปเดท เอ๊ย ไปดูงานด้วยทุกอาทิตย์แน่เลยค่ะ นี่เรียกว่านิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวนะคะ ไดู้้เชี่ยวชาญช่วยดูงานให้แล้วยังได้เนียนจีบเค้าไม่รู้ตัวอีก หึหึ ส่วนตอนไปเจอเพื่อนาราชานี่แบบ... เรียนมาด้วยกันไม่มีใครจำข้าวจ้าวได้เลยเรอะ! พวกนี้นิ รู้เลยว่าต้องเป็นพวกเด่นมากและค่อนข้างเกเร 5555555 ทำไมจำข้าวจ้าวไม่ได้สักคนนน ข้าวจ้าวนี่ก็หลุดปากละ ดูเป็ฯคนแถไม่เก่งด้วย แบบนี้เอาไงดีคะข้าวจ้าวว แต่เราว่าถ้าราชารู้นะคะ ราชาคงแบบ ทำไมตอนนั้นไม่ได้สนใจข้าวจ้าวว้าาา น่าจะรู้จักกันมาเร็วกว่านี้น้า ไม่ก็ โอ๊ยยย โชคดีจริงๆที่ยังได้มารู้จัก แอร๊ยยยยย เขินล่วงหน้าเลยค่ะ :mew3:
-
:pig4: :pig4:
-
ความดีงามนี้ รอตอนต่อไปปปป
-
ข้าวจ้าวบอกไปเลยลูกว่าแอบมองมา 11 ปีแล้วจะไม่รู้จักหรือแยกไม่ออกได้ไงล่ะจ๊ะ
-
หนูข้าวจ้าวลูก หลุดอีกแว้ววว. อิอิ. อยากได้ตอนพิเศษแบบราชาหึงข้าว. ประมาณมีคนมาจีบข้าวเจ้าอะ. ประมาณราชาหวง หึง ข้าวบ้าง. คนผินน่าดู อิอิ
-
:ling1: :ling1: :ling1:ค้าาาาาาาามากเลยอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะฮะ
-
แวะไปอ่านตอนที่ 8 ที่แล้วมาค่า เลยแอบขอแก้คำผิดให้นิดนึง
ประสบการณื - ประสบการณ์ นะคะ <3
ตอนที่ 9 มานี่เรากรี๊ดเลย แฮ่ ดีใจมากกกกกก ข้าวจ้าวน่ารักสุดๆ จะต้องลนจนทำตัวไม่ถูกแน่ๆ
แต่น้องจืดจางขนาดต้นกับเต้ยก็จำไม่ได้เลยหรอคะ 5555555555 เพื่อนห้องเดียวกันแท้ๆนะ โธ่.. TTTT
ชอบเวลาราชากระวนกระวายถึงน้องมากๆเลยค่ะ คนไม่เคยชอบใครก่อนก็แบบนี้เนอะ พอไปชอบใครเข้าทีเลยไม่รู้ซะที ฮา
แต่กับเรื่องนี้เราไม่ห่วงเลยค่ะ เรารู้ว่าน้องโอเค น้องรอได้อยู่แล้ว ก็น้องเค้ารักของเค้ามาตั้ง 11 ปีนี่เนอะ
จะให้เพิ่มไปอีกนิดหน่อยมันไม่เป็นไรเลย ดีซะอีก จะได้ปรับตัวทัน 555555 เกิดปุบปับมารักมาหลงน้องคงงงจนวางตัวไม่ถูกแน่ๆเลยค่ะ
ทามไลน์กว่าจะตกลงคบกันถึงเป็นปีนี่เรายังว่าโอเคเลยด้วยซ้ำนะ >___<
ไว้จะรออ่านเนื้อหาต่อค่าาา ลุ้นมากกกกกก :katai2-1:
ส่วนคำผิดของตอนนี้นะคะ
ตอบรับเสียงเอ่อย - อ่อย
ร้อยยิ้ม - รอย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ตายแล้วววว ตาหนูจะรอดหรือเปล่า สู้ๆนะลูก :pig4: :pig4: :pig4:
-
โฮะๆๆๆๆๆ
งานนี้ข้าวจ้าวต้องสารภาพหมดเปลือกแล้วสิ คริๆ
-
ถ้าราชารู้ว่าข้าวเจ้าแอบรักตัวเองมานานมากจะรู้สึกยังไงนะ
-
ถึงกับขนาดแยกแฝดได้ ข้าวจ้าวไม่ได้มาเล่นๆ นะครับ! 5555
ความแตกแน่นอน เพื่อนแต่ละคนของราชานักสืบมาเอง 555
#มาต่อเลยได้มั้ย อย่าปล่อยให้ลงแดงเลย~!
-
เอาแล้วไงข้าวจ้าวความลับจะแตกไหมเนี่ย
:hao7:
ตอนพิเศษเราอยากอ่านแบบตอนเค้าหึงกันน่ะ
หรือไม่ก็อยากอ่านที่เป็น partของราชาอีกอ่ะค่า :impress2:
-
ชี้แจ้งแถลงไขด่วนหนูข้าววววว คิดถึงเรื่องนี้ม๊ากกก
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอนที่เป็นแฟนกันแล้ว แล้วข้าวหึงราชาค่ะ. น่าจะน่ารักดี
-
ราชาอ่อยแรง
-
ราชาขี้อ่อย >///<
ความลับใกล้แตกแล้วสิ
-
เอาแล้ววววว ข้าวจ้าวเริ่มหลุดแล้ว :m12:
-
ทุกอย่างเอาหมด พิเศษไข่ 2ฟอง
อยากเห็นข้าวเจ้าบนเตียงนอน หึหึ
-
ความลับที่เก็บมานานนี่กำลังจะโป๊ะแล้วใช่ไหม สงสารนุ้งจ้าว ฮ่าๆ
-
ว้ายๆ หนูข้าวต้องโดนรุมสอบสวนแน่ๆเลย
-
แตกเลยค่าา แตกเลย พระเอกจะได้รู้ว่า น้องขาวของเราแอบรักมั่นคงมานานขนาดไหนนนน อิ้ๆๆๆ รอตอนต่อไป เลิฟคนเขียน
-
:katai2-1: รอเวลานี้มาตลอด เสิร์ฟโป๊ะแตกกันเลยจ้า
ข้าวจ้าวจ๋า ได้เวลาสารภาพแล้วว่าหนูมีตัวตนมาตลอดนะ เรารู้สึกสงสารที่เป็นมนุษย์ล่องหนมาตลอดช่วงมัธยม ไม่เข้าใจว่าความน่ารักของหนูมันหลบในหรือยังไง
แล้วเพื่อนร่วมรุ่นเนี่ยอย่างน้อยๆน่าจะเคยได้ยินชื่อนี้นามสกุลนี้ผ่านหูมาบ้างนะ
มีคำผิด ปราม รู้ชื่อต้น ไม่ใช้รู้สึกต้น ขอบคุณมากค่ะสำหรับตอนนี้ เราพอจะเห็นแล้วว่าดราม่าพ่อราชาไม่มีแน่นอน ยังไงก็ต้องยอม
เอาลูกชายมาแลกกับภาพเขียนชิ้นนั้นเลยจ้า. :mew1:
-
อร๊างงงง ชอบบบบบบบ>/////<
-
สวัสดีครับคุณนักเขียน
ผมเพิ่งตามอ่านจบเมื่อกี้สดๆเลยครับ ชอบมากๆ
อ่านไปยิ้มไป โครตละมุนครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
------------------------------------------------------------
ตอนพิเศษแบบไหนก็ได้ครับ อ่านทั้งนั้น
ว่าแต่จะมีฉากนั้นป่ะครับ 55555555 :haun4:
-
ความลับแตกแน่!!!!! 555555
-
โถถถถ ข้าวเจ้าลูก ความลับจะแตกไหมเนี่ย ราชานี่ก็อ่อยเกินนน
รอตอนต่อไปค่า
:hao6:
-
อร๊ายยยยยยยยย
ข้าวจ้าวลูกแม่
ราชาพามาเปิดตัวกะพวกลิง เอ้ยย เดอะแก๊งด้วยอ่ะ
น่าร้ากกกกกที่สุด <3 <3
ปล. ชอบบรรยากาศเดอะแก๊งมากเลย เฮฮา คึกครื้น 5555555
-
ความแตกแน่เลยอะ อยากอ่านตอนพิเศษที่ราชาหึงข้าวจ้าวอะ อิอิ
-
:hao7: งานเข้าแล้วข้าวจ้าว ความลับแตกแน่ๆ
-
รู้สึกไม่พอกับคู่นี้อ่านแล้วอยากอ่านอีก :hao7:
-
ความแตกแน่ๆๆๆ ข้าวจ้าวคงจะตื่นกว่าเดิมแน่ๆ
ส่วนตอนพิเศษอยากเห็นราชาหึงข้าวจ้าว
-
อ๋อยยยย มั้นสั้นนนนจุงงงง :z3: กำลังสนุกเลย เอาละๆความลับค่อยๆเผยทีละนิด แล้วทุกคนจะได้รู้ว่าความรักของข้าวจ้าวที่มีต่อราชา มันใช้เวลาเดินทางมานานแล้วแค่ไหน? :o8: รู้แล้วจะเงิบ 55555
"ทำอย่างนี้กับทุกคนไหม? ... ให้ความหวัง" เราชอบนะประโยคนี้ มันให้ความรู้สึกแบบแอบรักมีสติและไม่อยากเข้าข้างตัวเองดีอ่ะ ชอบๆ ข้าวจ้าวนายใจมากที่กล้าถามตรงๆ o13
-
ความลับแตกซะแล้ว ข้าวจ้าวจะทำยังไงน้อออ :hao7:
-
อย่าเพิ่งกดดันข้าวจ้าวสิ ให้เวลาข้าวจ้าวหน่อย
เรื่องราวสมัยก่อนคงกำลังจะมา
:กอด1: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
การแอบรักไม่ใช่เรื่องสนุก แต่อ่านเรื่องนี้แล้วสนุก
รอค่ะ ตามตอนต่อไปแบบติดขอบเวทีเลย มาอัพบ่อยๆเน้อ :katai2-1: :katai2-1:
-
เหมือนความลับจะแตกนะข้าวจ้าว ได้รู้กันหมดแน่ๆ :hao3:
-
อยากอ่านต่ออีกแล้วอะ
-
ห๊ะ!!! ทำไมจบตอนแล้วอ่ะ :a5: :a5:
ข้าวจ้าวจะตอบว่าอะไร อยากรู้อ่ะๆๆๆๆ :z3:
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao5:
-
ข้าวรู้ทุกอย่างที่เกียวกับราชา
-
ต้นงงล่ะซี้ อิอิ ราชานี่เริ่มมีอาการนิดๆ นะ อยากปกป้อง คอยดูแล อะไรงี้
-
ขอตอนต่อไปด่วนๆ นะ :ling1: :pig4: :pig4:
-
อ๋อย มันลุ้นมาก อยากต่อสุดๆ
-
น้องข้าวจ้าว แยกแฝดออกด้วย แล้วๆๆๆ
-
ตอนพิเศษแบบไหนก็ได้ค่ะ แต่ขอให้มาหลังจบเรื่องไปแล้ว พอมีตอนพิเศษมามันทำให้อรรถรสในการอ่านตอนต่อไปลดลงเพราะเรารู้สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากคบกันแล้ว ถึงแม้จะรู้อยุแล้วก็ตามว่าจบแบบไหน
-
:a5: ค้าง ความแตกแน่เลย
-
น่ารักไปแล้ววววววววววววววววว :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
อยากอ่านต่ออัพพรุ่งนี้เลยได้ไหมคะ
-
เนื้อเรื่องสนุกมากเลย ราชานี่เข้าขั้นอ่อยนะ 5555
แต่การบรรยายแอบขัดนิดนึงเพราะบางครั้งก็แทนตัว บางครั้งก็เหมือนถูกกล่าวถึง เลยไม่ค่อยลื่นในการอ่าน
แต่รออ่านน้า สู้ๆจ้า
-
โอ้ยย อ่านแล้วรู้สึกคันๆ ในหัวใจ 555 เขินแทนหนูข้าวไปหลายรอยละ
เอาล่ะ ตำนานแอบรัก 11 ปี จะถูกเปิดเผยหรือไม่
ข้าวจ้าวเองก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากตั้งแต่ตอนเรียนนะ
ทั้งผมยุ่งๆ กับใส่แว่น
เพื่อนๆ ที่เรียนมาด้วยกันก็น่าจะพอคุ้นๆ กันบ้างแหละ
รอคอยตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
ข้าว น่ารักกกกกก ราชาถ้ายังช้าอยู่ ฉันจะขโมยกลับบ้าน !!!!
-
โอ้ยย ค้างงงงงง
-
วันนี้ก็มารอเหมือนเดิมคับ
-
แหมมมมม ก็ชอบเพื่อนเค้ามาตั้งนาน ก็ต้องรู้อะไรมาบ้างแหละ
-
งานเข้าแล้วข้าวจ้าว เตรียมตอบคำถามนบสิบจากนี้เลย ฮ่าๆๆๆ
-
น่าร๊ากมาก ความลับแตกแว้ววววววว
ชอบมากเลยค่าาาาาาาาา
ปล.อยากได้ตอนพิเศษแบบพระเอกหึงหวงงหรือหวานๆก็ได้ค่า แต่ถ้ามี nc จะดีมากมาย อิอิ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ค้างจัง จริงๆถ้ารู้ชื่อข้าวจ้าวแล้ว บรรดาเพื่อนของราชาน่าจะหาข้อมูลได้ไม่ยากนะคะว่าเคยเป็นเรียนโรงเรียนเดีียวกันมาก่อน
-
ข้าวจ้าวหลุด!! จะความแตกมั้ยน้าา
ลุ้นราชาจะให้ข้าวจ้าวไปเป็นผู้ช่วยมั้ยนะ
-
รีบมาต่อนะ
หวง ห่วง แหม่ๆๆ :mew2:
-
มารอ ^^
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ ^^
-
เอาแล่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นู๋ข้าวจ้าวจะว่าไง แต่เค้าอยากให้บอกนะ 555555
ท่านราชาขา นู๋ข้าวมาทำให้จั๊กกะจี้หัวใจมากไหมค่ะ 555555 หวงก็บอกว่าหวง
ตอบตามตรงไม่อยากให้เรื่องจบเร็ว55555 อยากให้มีเยอะๆ มันดีกับใจ555 ชีวิตดราม่ามาเยอะ อ่านแล้วสบายใจฟินสุดๆ
มารออัพฮับ ติดตามๆ สนุกสุดๆ
-
ตามมาอ่านพึ้งเห็นว่าเปิดเรื่องใหม่
จริงเรื่องนี้ผ่านตามาหลายรอบแต่ไม่รู้ว่าใครแต่ง5555
นี้เลยก่ะเปิดมาเลยรู้ว่าคุณแต่ง อิอิ
พึ้งอ่านสื่อรักจบไปด้วย
เราตามอ่านที่คุณแต่งทุกเรื่องเลย
เนื้อเรื่องทุกเรื่องสนุกละมุนไม่มีดราม่าโครตชอบเลย
แต่งแนวนี้ไปตลอดนะคะ อ้อขอตอนต่อไปด้วยยยยย :katai5:
-
โอ๊ย ข้าวจ้าววว
อ่านจบปุ๊บ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว
ข้าวจ้าวรู้จักเพื่อนราชากี่คนลูก อย่าบอกว่ารู้จักทั้งหมด!
ที่แน่ๆก็มีแฝดกับเพชร คนอื่นล่ะ
-
อยากรู้จังว่านู๋เจ้าจะตอบเพื่อนๆ ของราชายังไง :hao3:
-
จะตอบว่าไง
-
มารอ
สู้ๆน้าาา
-
เจ้าเอ้ยยยย ความแตกแน่ๆ
-
พึ่งได้มาอ่าน น่ารักมากเลยยยย
-
จ้าว งานเข้าแล้วลูก
ความแตกแน่เลย 5555
-
เอาละซิ ข้าวเจ้าแย่แล้ว
ต้องโดนซักฟอกแหงมๆ
-
ข้าวจ้าวน่ารักมาก เขินๆๆๆ ตลอด ราชาก็แบบขี้แกล้งอ่ะ อีกไม่นานหรอกเหอะๆๆ จะหลงรักมาเดินตามต้อยๆ
ผู้ชายแบบราชานี่ท่าทางจะขี้หึงนะ เอ้า ข้าวจ้าวสู้ๆ ลูกโดนรุมแล้ว
ขอบคุณค่ะ
-
กำลังฟินเลย
รีบมาต่อนะครับ
-
น่ารักมากๆฟินสุดๆเลยคับ รออ่านต่อนะคับ
-
:mew3: :mew1:
-
ทันแล้ววววว
ขอให้แตก...ความลับน่ะขอให้แตก หึหึ!!!
-
:hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
มาอ่านอีกรอบเลยแวะเม้นว่าเค้ารออยู่น้า :katai2-1:
-- อยากอ่านตอนพิเศษ เมื่อราชาโดนผู้หญิงอ่อยต่อหน้าต่อตาน้องข้าวค่ะ >____< อยากเห็นคนไม่มั่นใจในตัวเองหึงบ้างงง
อยากรู้รีแอคชั่นว่าน้องจะเป็นยังไง - / -
-
อยากอ่านต่อม๊ากมาก
กำลังสนุกเลย
ต่อนะค้าาาาา
-
:z3: :z3: ข้าวจ้าว หลงพูดไปแล้วว ความแตกแน่ๆ
-
ข้าวเจ้ามารึยัง?????
-
สวัสดีค่ะ เราพึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ อยากบอกว่าข้าวจ้าวน่ารักมากกกกกก :กอด1:
ถึงการกระทำหลายอย่างจะดูหลอนๆไปบ้างในฐานะสตอล์กเกอร์ก็เถอะ แต่ในเมื่อราชาแฮปปี้ก็โอเคล่ะนะ
ราชานี่ก็จริงๆเลย บอกว่ารักไม่ได้แต่เอะอะก็แหย่เค้าตลอด น่าตีมาก :m16:
ก็เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วละมุนมากจริงๆ จะรอติดตามนะคะ
ปล. จากตอนที่ 8
“อามองว่าจ้าวอยากสนิทกับเธอมากอาจเป็นเพราะจ้าวเป็นเด็กขี้อายมากกับคนที่อยากสนิทด้วยถ้าเป็นคนปกติเขาจะทักทายและพูดคุยได้ปกติ...อาพึ่งเคยเห็นจ้าวอายขนาดนี้ครั้งแรกเลย”
เราว่าประโยคนี้วรรคแปลกๆอ่านแล้วสับสนอยู่นะคะ ถ้าจะสื่อว่าข้าวจ้าวแพนิคแค่กับคนที่อยากสนิทด้วยน่าจะเว้นประมาณนี้
“อามองว่าจ้าวอยากสนิทกับเธอมากอาจเป็นเพราะจ้าวเป็นเด็กขี้อายมากกับคนที่อยากสนิทด้วย แต่ถ้าเป็นคนอื่นทั่วไปเขาจะทักทายและพูดคุยได้ปกตินะ...อาพึ่งเคยเห็นจ้าวอายขนาดนี้ครั้งแรกเลย”
-
ความแตกแน่ๆ :z1:
-
ตัวเอง เมื่อไหรจะมาต่อจ๊ะ เค้ารออยู่นะค้าาา :z3: :z3:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:รออออออออยู่น้าาาคับบบ
-
โอ๊ะ สนุกอ่าา ชอบมากน่ารักมากเลยค่ะเรื่องนี้ อีกคนก็น่ารัก อีกคนก็ขี้แกล้ง รอนะคะ
-
งืออออออออ น้องจ้าวน่ารักมากกกก เอาแบบนี้1คนนนน
-
เข้ามารออออออราชาข้าวเจ้า ><
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
วันนี้วันอาทิตย์แหล่ะ
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่10
สถานการณ์ตรงหน้าทำให้ช่างภาพอย่างผมถึงกลับทำตัวไม่ถูก...การที่ถูกสายตากว่า10คู่จ้องมาอย่างคาดคั้นนั้นยิ่งทำให้คนที่ถูกจ้องต้องก้มหน้าลงมากกว่าเดิมโดยที่ยังไม่ได้ตอบคำถามของต้นว่าทำไมถึงได้รู้จักอีกฝ่ายได้
นี่ผมหลุดชื่อของต้นออกไปได้ยังไงกัน...คนที่พึ่งเจอกันจะรู้ชื่อกันได้ยังไงแถมยังแยกฝาแฝดออกอีก
ทุกคนคงสงสัยแน่ว่าทำไมผมถึงรู้จักต้นได้...จะไม่ให้รู้จักคงไม่ได้เพราะต้นและเต้ยต่างเป็นฝาแฝดที่เด่นและดังมากในห้องตอนมัธยม อาจเพราะชอบตะโกนเสียงดังเลยกลายเป็นที่รู้จักของทั้งเพื่อนในห้องและนอกห้อง
สำหรับผมไม่ได้สนใจทั้งต้นและเต้ยแต่ที่รู้จักเพราะพวกเขามักอยู่กับราชาต่างหาก
“เอาแล้วไง...สตอล์กเกอร์จริงๆด้วยแบบนี้ก็รู้จักชื่อพวกเราหมดทุกคนแล้วแน่เลย”เสียงของผู้ชายที่นั่งอยู่อีกฝั่งดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบเงยหน้าขึ้นแล้วส่ายหัวไปมาเป็นเชิงว่าไม่ใช่เพราะคนที่ผมรู้จักมีแค่3คนเท่านั้นเอง
จริงอยู่ที่ผมอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับราชาเลยเห็นอีกฝ่ายบ่อยๆแต่ก็ไม่ได้เข้าไปใกล้จนรู้จักเพื่อนทุกคนหรอกนะ
“อาร์ตเอาไงดี...จัดการเลยไหม?”เสียงเดิมหันไปถามเจ้าของร่างสูงผิวสีแทนที่นั่งอยู่ข้างราชา
“ใจเย็นก่อน...ราชาแกได้เล่าเรื่องพวกเราให้เขาฟังรึเปล่า?”คนที่ชื่ออาร์ตหันไปถามราชาที่นั่งอยู่ข้างๆ
“...เปล่า”ราชาหันมาสบตาผมก่อนจะบอกออกไปตามตรง
“แปลว่าคุณแอบสืบเรื่องพวกเราเหรอ?”อาร์ตหันมาถามผมพร้อมส่งสายตาดุมาให้
“เปล่านะ...คือ...”ผมรีบปฏิเสธออกไปตามตรงแต่ก็ไม่รู้ว่าจะบอกความจริงไปดีไหม
ถ้าบอกไปว่ารู้จักราชามาตั้งแต่เรียนมัธยมต้นอีกฝ่ายจะมองผมว่าเป็นคนยังไงล่ะ?
“ถ้าไม่ใช่ก็ควรบอกมาตรงนะ...ถ้าโกหกผมจับพิรุธได้แน่”คนที่ชื่ออาร์ตบอกเสียงแข็งจนผมจำใจต้องเล่าความจริงออกไป
“...ผมเรียนมัธยมที่เดียวกับราชา”
“...”คำตอบนั้นทำให้ทั้งวงถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่เว้นแม้แต่ราชาที่หรี่ตามองมาเหมือนไม่เชื่อในเรื่องที่ผมพูด
“จริงเหรอ?...ผม....โอ้ย!...พูดสุภาพแล้วขนลุก...เอาเป็นว่าฉันไม่เห็นคุ้นหน้านายเลย...อยู่ห้องไหนกัน?”เต้ยที่อยู่ด้านข้างจับไหล่ผมให้หันไปหาก่อนจะขยับหน้าเข้ามามองใกล้ๆ
“เอ่อ...มัธยมต้นอยู่ห้อง6....ส่วนมัธยมปลายก็ห้องเดียวกัน”ผมตอบเสียงเบาแล้วรอดูปฏิกิริยาจากอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะขมวดคิ้วสองข้างจนติดกัน
“ห้องเดียวกัน?...ไม่มั้งฉันไม่คุ้นเลย...โกหกรึเปล่า?”
“ไม่ได้โกหกนะ...เอ่อ...นอกจากต้นกับเต้ยยังมีเพชรอีกคนที่อยู่ห้องเดียวกัน”เมื่อถูกหาว่าโกหกผมก็รีบค้านพร้อมบอกข้อมูลที่รู้ทันที
“รู้จักฉันด้วย?”อีกคนที่ถูกเอ่ยถึงก็ชี้มาที่ตัวเองอย่างงงๆ
“...อืม”
“แบบนี้คงไม่ได้ล้อเล่นแล้วล่ะ”เพชรพูดขึ้น
“เดี๋ยวสิ...เรื่องแค่นี้สืบหาหน่อยก็รู้แล้ว...มีอย่างอื่นอีกไหม?”คนชื่ออาร์ตถามต่อ
“อย่างอื่นอะไร?”ผมถามกลับ
“ก็อย่างเรื่องที่มีแค่คนในห้องเท่านั้นที่รู้น่ะ”
“...เอ่อ...เพชรต้นและเต้ยเป็นเพื่อสนิทของราชา...”
“ง่ายไป...แค่นั้นใครๆก็รู้”ยังไม่ทันพูดจบอาร์ตก็พูดแทรก
“...งั้นชื่อครูประจำชั้น...”
“นั่นก็ยังง่ายอยู่...ไม่มีอะไรเด็ดๆแบบว่าเหตุการณ์ที่น่าตกใจบ้างเหรอ?”
“...ก็พอมี”ผมบอกก่อนจะค่อยๆนึกย้อนไปในอดีต
“ว่ามาเลย”
“ตอนม.5...เต้ยถูกผู้หญิงหักอกหลังโรงเรียน”ผมบอกสิ่งที่พอจะนึกออก
“จริงปะเต้ย?”อาร์ตหันไปถาม
“...จริง...รู้ได้ไง...จำได้ว่าตอนนั้นไม่มีใครอยู่นี่?”เต้ยหันมาถาม
“ก็...วันต่อมาเต้ยหยุดเรียนใช่ไหม?”ผมลองถามกลับ
“ใช่ๆ...อกหักก็ต้องหยุดเรียนสิ”
“อืม...ต้นที่มาเรียนเล่าเรื่องนี้ให้ทั้งห้องฟัง”
“ว่าไงนะต้น!...แกทำอย่างนี้ได้ยังไง?!”เมื่อรู้ความจริงเต้ยก็หันไปหาเรื่องต้นทันที
“หว๋า!...ขอโทษที...แบบว่ามันเป็นความคึกคะนองของวัยรุ่น!”คนที่โดนหาเรื่องก็รีบลุกขึ้นก่อนจะวิ่งหนีเต้ยที่วิ่งตามอย่างไม่ลดละ
“คิก...”ผมหลุดขำท่าทางของคู่แฝดเบาๆ
“ข้าวจ้าว”เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากฝั่งตรงข้ามทำให้ผมละสายตาจากคู่แฝดไปมองยังต้นเสียง
“ครับ?”
“ทำไมไม่บอกกัน”
“บอกอะไรเหรอ?”ผมถามกลับไป
“ก็ที่เราอยู่โรงเรียนเดียวกันไง”น้ำเสียงที่ส่งมาเหมือนจะไม่พอใจเล็กน้อยจนผมต้องรีบขอโทษ
“ขอโทษ...คือผมแค่...”
“แค่?”ราชาถามต่อโดยลุกจากเก้าอี้อีกฝั่งมา อาร์ตที่นั่งอยู่ตอนนี้เข้าไปแยกคู่แฝดทำให้ไม่มีใครสนใจพวกเรานัก
“ผม...แค่กลัว...”
“กลัวอะไร?”ราชายังคงถามต่อพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดียวกันแล้วขยับหน้าเข้ามาใกล้
“...กลัวจะโดนเกลียด”ผมตัดสินใจบอกไปเสียงเบาแล้วพยายามถอยหลังแต่อีกฝ่ายก็ตามเข้า
“เกลียด?...ทำไมล่ะ?”
“เพราะผม...ราชาก็รู้อยู่แล้วนี่?”ผมสัมผัสได้เลยว่าดวงตาสีเขียวปนเทาของตัวเองกำลังสั่นระริกใต้อยู่ยิ่งเงยหน้าขึ้นสบดวงตาคมสีน้ำตาลนั่นในระยะใกล้ความเขินอายก็เข้าจู่โจมอย่างรวดเร็ว
“ไม่รู้...ผมไม่รู้”เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมขยับเข้ามาใกล้จนใบหน้าของเราห่างกันแค่คืบเดียว ใบหน้าของผมแดงเถือกด้วยความเขินปนอายที่พรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“...อย่าแกล้งผม...ราชา”แค่นี้ผมไม่รู้จะซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำและหัวใจที่เต้นรัวของตัวเองยังไงแล้ว
“ใครแกล้งคุณกัน...”คำพูดและรอยยิ้มนั่นทำให้ผมต้องเม้มปากตัวเองแน่นเพราะความเท่ของคนตรงหน้า
“อะแฮ่ม!...คงไม่ลืมนะว่ามีเพื่อนอีกเกือบ10ชีวิตนั่งอยู่น่ะ?”เสียงของบุคคลที่สามที่แทรกเข้ามาทำให้ราชาผละออกจากแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเอง
ผมเองก็กลับมานั่งตัวตรงตามเดิมโดยลอบมองเพื่อนของราชาที่นั่งมองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและสนใจ
“อิ้ว!...ราชาหน้าแดง”เสียงแซวจากเพื่อนชายคนหนึ่งทำให้ผมที่ฟังอยู่หันไปมองอย่างสนใจ
ราชาหน้าแดง?
ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
พอหันไปมองคนด้านข้างก็หันหน้าหนีราวกับจะหลบหน้าแต่ก็ไม่เป็นไรถึงจะไม่ได้เห็นใบหน้าแดงๆแต่ก็เห็นหูแดงๆแทน...นี่ราชาเขินผมเหรอ?
หรือว่าแค่อายเพื่อนตัวเองกัน?
“หยุดเลยเบน”ราชาพูดเสียงเข้มแล้วชี้นิ้วไปยังชายที่ย้อมผมสีส้มแปลกตาด้านข้าง
“แค่พูดความจริงนี่หว่า”
“เลิกแกล้งราชาเถอะ...เดี๋ยวได้เป็นลมพอดี”อีกเสียงดังขึ้นเป็นเชิงปราม
“ใครเป็นลมกันภีม!”
“เลิกพูดเรื่องราชาเถอะ...ตอนนี้ฉันอยากรู้เรื่องเพื่อนใหม่เรามากกว่า”เสียงของชายที่ผมไม่รู้จักชื่อพูดขึ้นโดยที่ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมาเหมือนกำลังเจอเรื่องสนุก
“นายชื่อข้าวจ้าวใช่ไหม?”
“ครับ”
“ผมชื่อเป้...เห็นว่านายเป็นสตอล์กเกอร์ประจำตัวของราชาเหรอ?”คำถามตรงจากเป้ทำเอาผมไปไม่ถูกว่าจะตอบว่ายังไงดี
“...เอ่อ...จะว่าใช่ก็ใช่มั้ง”
“ชอบเพื่อนผมเหรอ?”
“...”คำถามนั่นทำให้ร่างกายผมเกร็งขึ้นอัตโนมัติก่อนจะพยายามสะบัดหน้าไปมาเพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆของตัวเอง
“อ้อ...รู้สึกจะได้คำตอบแล้วล่ะ”
“...”คำตอบแบบไหนกัน?
“ฝากเพื่อนเราหน่อยละกันข้าวจ้าว”
“ครับ?”ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาเจ้าของคำพูดด้วยความไม่เข้าใจ
“จะพูดอะไรน่ะเป้?”ราชาที่เงียบถามขึ้นทันที
“เงียบก่อนน่าราชา...อยู่นิ่งๆไป”คนที่พูดต่อไม่ใช่เป้แต่เป็นคนที่ได้ยินคนอื่นเรียกว่าโน้ต
“พวกเราขอฝากราชาไว้กับข้าวจ้าวนะ”
“...ทำไม...”ถึงเป็นผม
อยากจะถามคำถามนั้นออกไปแต่สายตาที่มองมาราวกับจะบอกเรื่องราวต่างๆที่ผมก็ไม่เข้าใจแต่ก็เงียบปากลงแล้วนั่งนิ่งๆฟังกลุ่มเพื่อนเริ่มแนะนำตัวพร้อมชวนกันไปเล่นบาสโดยชวนผมไปเล่นด้วย
แต่ด้วยความที่ไม่ถนัดกีฬาเลยนั่งรออยู่ที่ข้างสนามมองดูการแข่งขันตรงหน้าด้วยความรู้สึกสนุก...
เพื่อน
ไม่คิดว่าจะสามารถเป็นเพื่อนกันได้เร็วถึงขนาดนี้...พวกเขาต่างก็รู้ว่าผมเป็นคนเอาของใส่ไว้ในกระเป๋าของราชาแต่กลับไม่โดนเกลียดหรือปลีกตัวออกห่าง ตรงกันข้ามพวกเขากลับวิ่งเข้ามาเล่นด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจนเผลอสนุกตามไปด้วย
กล้องสีดำตัวโปรดที่พกติดตัวมาถูกยกขึ้นไปทางสนามบาสที่มีกลุ่มชายหนุ่ม10คนที่กำลังเล่นบาสกันอย่างจริงจัง ผมลุกจากเก้าอี้แล้วเดินถอยหลังไปจนเห็นได้ทั้งสนามก่อนจะกดชัตเตอร์ถ่ายภาพเหล่านั้นเอาไว้หลายรูป
กว่าการแข่งขันจะจบก็ปาไปช่วงเย็นแล้ว พวกเราแยกกันกลับบ้านโดยที่ราชาขับรถมาส่งผมที่ห้องพักที่อยู่ไม่ไกลจากสวนสาธารณะเท่าไหร่...ตลอดการเดินทางกลับราชาไม่ได้พูดคุยเหมือนอย่างขามาทำให้รู้สึกเกร็งเล็กน้อยเหมือนกำลังโดนโกรธ เมื่อไม่รู้จะทำอะไรผมเลยหยิบอัลบั้มรูปขึ้นมาเปิดดูภาพภายในปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆ
“ขอโทษ”ความเงียบถูกแทนที่ด้วยเสียงทุ้มจากคนด้านข้างทำให้คนที่ได้ยินถึงกับชะงักแล้วหันไปมองคนที่พูดด้วยความไม่เข้าใจ
“ทำไมต้องขอโทษล่ะ?”
“ที่แกล้งคุณไง...ขอโทษ”
“...ผมไม่ได้โกรธ...”ไม่เลยสักนิด
“จริงเหรอ?”
“อืม...จริงๆ”
“งั้นผมขอรูปภาพหนึ่งใบพร้อมข้อความสั้นๆเหมือนที่เคยได้ไหม?”ราชาถามพร้อมกับหันดวงตาคมสีน้ำตาลมาสบ
“...ได้สิ”ไม่มีเหตุผลต้องปฏิเสธนี่
ไม่ช้ารถก็เคลื่อนที่มาจอดตรงหน้าห้องพักตามการบอกทาง...ก่อนที่ผมจะลงรถก็หันไปยื่นรูปภาพใบหนึ่งไปให้ราชาพร้อมกับพูดขอบคุณแล้วออกจากรถสีดำเงานั้นมา สองขาของผมก้าวเข้าไปยังห้องพักโดยไม่หันไปมองรถที่อยู่ด้านหลังเลยสักนิด...ตอนนี้รู้แค่ว่าถ้าหันกลับไปคงจะสะกดความอายไว้ไม่อยู่แน่ๆ
ข้อความที่ผมเขียนไปนั่น...
น่าอายสุดๆ
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
RACHA’s part
ผมนั่งมองแผ่นหลังของข้าวจ้าวจนลับสายตาก่อนจะก้มลงมองภาพที่พึ่งได้มาหมาดๆในมือ...ทันทีที่รูปของตัวเองตอนยืนส่งยิ้มส่งให้กล้องปรากฏขึ้นผมก็คลี่ยิ้มออกมาและรอยยิ้มนั้นก็กว้างขึ้นไปอีกเมื่อได้อ่านข้อความสั้นๆที่เห็นอยู่บริเวณด้านข้างหาดทรายสีขาวที่เขียนว่า...
‘รอยยิ้มกว้างของราชา...น่ามองที่สุด’
“...ผมยิ้มกว้างแล้วไง...ไม่หันมามองหน่อยเหรอ?”ผมหันไปมองห้องพักที่ข้าวจ้าวพึ่งเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มที่หุบไม่ลงจนกระทั่งขับรถมาถึงคอนโดของตัวเอง
วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยมากแต่กลับมีความสุขมากเช่นกัน....ไม่คิดว่าข้าวจ้าวที่ผมพึ่งรู้จักไม่นานจะเป็นเพื่อนร่วมห้องตอนมัธยมปลายมาก่อน ผมยอมรับว่าโกรธนิดหน่อยที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกเรื่องนี้แต่พอมาคิดอีกทีก็ไม่ใช่ความผิดของข้าวจ้าวแต่เป็นผมที่จำไม่ได้ว่าเคยอยู่ห้องเดียวกัน
ขนาดคนที่ความจำดีอย่างต้นกับเต้ยยังจำไม่ได้แล้วประสาอะไรกับผมล่ะ
ผมทิ้งตัวแผ่ลงกลางเตียงโดยที่ใส่พียงเสื้อคลุมสีขาวเท่านั้น...
ใบหน้าแดงๆตอนที่ขยับเข้าไปใกล้นั่นช่างน่าดึงดูดกว่าใครที่เคยเจอมา ดวงตาสีแปลกคู่สวยที่สั่นระริกผ่านเลนส์แว่นทำให้ผมไม่อาจละสายตาออกไปได้
“...คุณทำอะไรกับผมกันข้าวจ้าว?”ผมพึมพำเสียงเบาๆพร้อมกับยกมือก่ายหน้าผากด้วยความไม่เข้าใจ
หลายวันผ่านไปจนถึงวันศุกร์ที่เป็นวันนัดไปเที่ยวนิทรรศการภาพ...ผมตื่นแต่เช้าไปทำงานตามปกติถึงพ่อบอกให้ไปดูแลกิจการหอศิลป์ก็จริงแต่ให้เริ่มอาทิตย์หน้า
อาทิตย์นี้ผมเลยต้องเข้ามาทำงานที่บริษัทก่อน...การทำงานในช่วงเช้ายังคงรู้สึกสบายๆแต่พอถึงช่วงเที่ยง...
ไม่รู้ว่าทำไมสายตาถึงหันไปมองที่นาฬิกาข้อมือบ่อยนักทั้งที่เวลาก็ยังคงเดินตามปกติ...ยิ่งใกล้เวลานัดมากเท่าไหร่สมาธิในการทำงานก็เหมือนจะหมดลงทุกทีจนในที่สุดรองประธานอย่างผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่รถโดยไม่ลืมสั่งงานเลขาถึงงานที่เหลืออยู่
รถคันสีดำเงาแล่นออกจากบริษัทภิพัฒธนมงคลตรงไปยังร้านแกลลอรี่เล็กๆที่ตั้งอยู่บนถนนสายหลักไม่ไกลจากที่บริษัทเท่าไหร่...ใช้เวลาประมาณ10นาทีก็เห็นร้านที่เป็นเป้าหมายอยู่ตรงหน้าทำให้ชะลอความเร็วลงพรางมองนาฬิกาดิจิตอลหน้ารถที่บอกเวลาเที่ยงเกือบครึ่งเท่านั้น
“...มาเร็วไปสินะ”ผมพึมพำบอกตัวเองด้วยน้ำเสียงเซงๆ
ก็รู้อยู่ว่ามาเร็วกว่าเวลานัดแต่จะให้ทำไงได้ล่ะถึงนั่งอยู่ที่บริษัทต่อไปก็ไม่มีสมาธิในการทำงานอยู่ดี...อย่างน้อยมาอยู่นี่จะได้มีเวลาคิดเรื่องของตัวเองอย่างจริงจังสักที
อยากเห็นหน้า
นั่นเป็นความรู้สึกของผมที่ผุดเข้ามาในหัวตลอดหลายวันที่ผ่านมา
“หื้อ?”ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่ที่หน้าร้านVI&K...พอลองเพ่งงมองดีๆดวงตาคมสีน้ำตาลก็ต้องเบิกกว้างขึ้นที่เห็นข้าวจ้าวยืนรออยู่ทั้งที่ยังไม่ถึงไม่เวลานัดเลย
ท่าทางแบบนั้นไม่รู้ว่ามายืนรอตั้งแต่เมื่อไหร่?
นี่ถ้าผมไม่ออกมาเร็วก็จะยืนรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมงเลยเหรอ?
ปริ๊น!
ผมบีบแตรรถเพื่อเรียกคนที่ยืนเอาหลังพิงผนังร้านพลางก้มหน้ามองกล้องของตัวเองจนไม่สนใจว่าผมได้จอดรถอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว...ดวงตาสีสวยเงยขึ้นมามองก่อนจะเบิกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่ออย่างน่าสัมผัสเมื่อเห็นรถของผมจอดเรียบอยู่ พออีกฝ่ายจัดการอะไรบางอย่างที่กล้องของตัวเองเสร็จก็วิ่งมาที่รถผม
“...ขอโทษ...รอนานไหม?”คำพูดที่ออกมาจากปากของข้าวจ้าวทำให้ผมหันไปมอง..
ประโยคนั้นผมต่างหากที่ต้องเป็นคนพูด
“ไม่นาน...แล้วข้าวจ้าวล่ะรอนานไหม?”
“...ไม่นาน”
“เท่าไหร่?”ผมถามต่อ
“อะไร?”
“รอมานานเท่าไหร่แล้ว?”ผมถามอีกครั้งด้วยประโยคที่ชัดเจนกว่าเดิม
“...ก็ไม่นานเท่าไหร่”ช่วงจังหวะที่อีกฝ่ายเงียบไปทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าข้าวจ้าวกำลังโกหกผมอยู่
“ผมรู้ว่าคุณโกหก”
“ผะ...ผมเปล่า”
“ข้าวจ้าว”
“...มารอ...ตั้งแต่...”
“ตั้งแต่อะไร?”ผมไม่คิดจะให้อีกฝ่ายได้ยื้อไปนานกว่านี้แล้ว
“...ตั้งแต่11โมงกว่า”
“มารอทำไมเร็ว?”เมื่อได้ยินผมก็ยิงคำถามต่อทันที
ตั้งแต่11โมงกว่า...ให้ตายสิคนคนนี้
“ก็กลัว...ว่าราชาจะรอ”คำตอบนั่นดูจะน่าพอใจอยู่แต่ก็ยังไม่ยกโทษให้หรอกนะ
“ถึงอย่างนั้นก็ออกมาเร็วไป”
“...ขอโทษ”
“คราวหน้าห้ามมารอแบบนี้อีกนะ”
“...คราวหน้า...”เสียงพึมพำเบาๆดังขึ้นทำให้ผมเหล่ไปมองก่อนจะเจอใบหน้าแดงๆที่ก้มลงต่ำเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
พอลองคิดดูดีๆคำพูดของผมคงจะแปลความหมายว่าเราจะได้ออกมาเที่ยวกันอีกทำให้อีกฝ่ายหน้าแดงได้แบบนี้...ผมไม่ปฏิเสธสิ่งที่พูดออกไปสักนิดเพราะอยากจะหาเวลาพาข้าวจ้าวออกไปเที่ยวด้วยอยู่แล้ว
“ครั้งหน้าผมจะพาคุณไปที่อื่นอีก...เพราะงั้น...”
“เพราะงั้นอะไรเหรอ?”คนด้านข้างถามขึ้นทันทีที่ผมเงียบไป
ผมไม่ได้อยากจะเงียบหรอกแต่เพราะคำพูดที่กำลังจะเอ่ยออกไปดูเหมือนกำลังจีบอีกฝ่ายอยู่เลยทำให้รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก...จะว่าไม่ชอบก็ไม่ใช่ ความรู้สึกนี้ใกล้เคียงกับคำว่าตื่นเต้น
“...ขอเบอร์โทรศัพท์หน่อยสิ”ผมกลั้นใจเอ่ยประโยคนั้นออกไปด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้นกว่าที่เคย
ทั้งที่เป็นคำพูดธรรมดาที่ไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นหรือเขินอายแต่พอคนตรงหน้าคือข้าวจ้าวผมกลับรู้สึกแตกต่าง...
ข้าวจ้าวแตกต่างกับทุกคนที่เคยเจอมา
ไม่เพียงแค่แตกต่างแต่ผมกำลังรู้สึกว่าเขาพิเศษ...
พิเศษกว่าทุกคนที่เคยรู้จัก
“...จะดีเหรอ?”เสียงนุ่มนิ่งไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น
“อะไรดีล่ะ?”
“ก็...ไม่กลัวผม...โทรไปกวน...หรือส่งข้อความไปหาเหรอ?”คำตอบนั่นทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาก่อนจะหันไปมองหน้าของข้าวจ้าวที่หันมามองด้วยใบหน้าแดงๆ
“เอาสิ...ผมจะเปิดเครื่องรอทุกวันเลย”ผมบอกออกไปทันที ไม่คิดว่าข้าวจ้าวจะกล้าโทรมากวนหรือส่งข้อความมาเหมือนพวกสตอล์กเกอร์ที่เคยเจอ...ถ้าอีกฝ่ายโทรมาจริงผมจะตั้งหน้าตั้งตารอรับเลย
“...คนขี้แกล้ง”
“ผมแกล้งข้าวจ้าวตรงไหนกัน?”ผมหันไปถามเมื่อได้ยินเสียงบ่นเบาๆดังขึ้น
“ก็รู้อยู่...”
“ไม่รู้สักหน่อย”
“...ไม่พูดด้วยแล้ว...เอาโทรศัพท์มาสิจะได้เมมเบอร์ให้”ข้าวจ้าวพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆกึ่งเขินอายจนผมยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัวก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองส่งไปให้
ได้อยู่กับข้าวจ้าวชั่วโมงเดียวแต่ผมกลับยิ้มมากกว่าหนึ่งปีรวมกันซะอีก
ไม่ว่าจะทำท่าทางอะไรก็น่ามอง น่าดูไปหมด
“...ไม่ปลดล๊อคให้ก่อนล่ะ?”
“รหัส242238”ผมบอกโดยที่สายตายังมองไปยังถนนที่เริ่มมีรถเยอะขึ้น
“ราชา...นายไม่ควรบอกรหัสกับใครก็ไม่รู้แบบนี้นะ”เสียงบ่นนุ่มๆดังขึ้น ถ้าเป็นเสียงบ่นปกติผมคงทำหน้าระอาแล้วเบนหน้าหนีไปแล้วแต่พอเป็นคำบ่นจากปากชมพูๆนั่นผมกลับรู้สึกเหมือนกำลังถูกห่วงใยอยู่
“ใครก็ไม่รู้ที่ไหนกัน...คนที่ผมบอกรหัสให้รู้คือคุณวรานนท์ เทพภักดี...ชื่อเล่นว่าข้าวจ้าว”
“...ใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย?”
“ฮะฮะฮะ”ผมหัวเราะออกไปก่อนจะมุ่งน่าไปยังนิทรรศการที่จัดขึ้นที่ย่านตัวเมือง
รถหรูสีดำเงาขับเข้ามายังสถานที่จอดรถด้านข้างของตัวตึกที่จัดนิทรรศการภาพอยู่...จากที่เห็นรถจำนวนมากจอดอยู่ก็รู้ได้ในทันทีว่าภายในนิทรรศการนั่นต้องอัดแน่นไปด้วยผู้คนแน่ ระหว่างที่กำลังวนหาที่จอดรถฝนก็ดันตกลงมาปรอยๆ
“ฝนตกแล้ว”ข้าวจ้าวพึมพำก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าสีเทาผ่านกระจกรถ
“ในรถมีร่มอยู่...เดี๋ยวคุณใช้ไปละกัน”ผมพูดขึ้นก่อนจะเห็นที่จอดรถที่ว่างอยู่พอดี ในที่สุดก็ได้จอดรถสักที...ถ้าต้องวนอีกรอบสองรอบคงได้บอกข้าวจ้าวว่าไว้มาใหม่แน่
“ราชาแหละที่ต้องใช้”ข้าวจ้าวไม่ยอมรับร่มที่ผมยื่นไปให้แถมยังดันกลับมาอีก
“งั้นก็ใช้ด้วยกัน”นี่เป็นทางออกเดียวที่คิดได้ในตอนนี้
ในเมื่อต่างคนต่างไม่ยอมที่จะใช้ร่มคันนี้เองก็เหลือแค่ใช้ด้วยกันเท่านั้น
“...ไม่เอา”เสียงพึมพำเบาๆพร้อมกับใบหน้าขาวที่หันไปยังกระจกรถทำให้ผมมองตามไปอย่างไม่เข้าใจ
“ข้าวจ้าว”
“...ผมวิ่งฝ่าฝนไปได้...ไม่เป็นไรจริงๆ”อีกฝ่ายยังคงย้ำโดยที่ไม่ยอมหันหน้ามา
ถึงจะพูดยังไงก็คงไม่ยอมตกลงสินะ...ถ้าไม่ยอมงั้นผมจะทำให้ยอมเอง
ผมรีบดับเครื่องแล้วก้าวลงจากรถไปยังฝั่งข้างคนขับหรือฝั่งที่ข้าวจ้าวนั่งอยู่นั่นเอง...ร่มสีฟ้าถูกกางออกพร้อมๆกับมือผมที่เปิดประตูฝั่งข้างคนขับออก ดวงตาสีเขียวปนเทาเงยขึ้นมามองอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของผม
“ถ้าไม่ยอมมาด้วยกันก็ไม่ต้องลงจากรถ”ผมบอกพลางคลี่ยิ้มมองไปยังใบหน้าของข้าวเจ้าที่กำลังทำตัวไม่ถูก
ใบหน้าขาวที่เริ่มแดงระเรื่อช่างน่ามอง
น่าแปลกที่ผมอยากจะเห็นใบหน้านั่นใกล้กว่านี้
“...ทำไมชอบแกล้งผม?”ดวงตาสีสวยมองมาด้วยแววตาที่สั่นระริก
“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย”
“ที่ทำอยู่นี่...เขาเรียกว่าแกล้ง”
“ตรงไหนล่ะ?”ที่ทำอยู่นี่มันเรียกว่าแกล้งตรงไหนงั้นเหรอ...
แค่แหย่เท่านั้นเอง
“ราชา”เสียงนุ่มออกแนวเคืองดังขึ้นพร้อมมองมาที่ผมอย่างโกรธๆ
“แค่ใช้ร่มคันเดียวกันทำให้คุณลำบากใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกไปเพราะข้าวจ้าวดูจะไม่อยากใช้ร่มร่วมกับผมเอามากๆ
“...อืม”
“เกลียดกันเหรอ?”
“ไม่ใช่นะ”อีกฝ่ายรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็วพร้อมกับศีรษะที่สะบัดไปมาเพื่อย้ำความจริง
“งั้นทำไมล่ะ?”
“...”
“ข้าวจ้าว”
“...ถ้าอยู่ใกล้กันขนาดนั้น...ผมกลัว...”เมื่อโดนคาดคั้นเสียงสั่นๆของข้าวจ้าวก็ค่อยๆดังขึ้น
“กลัวอะไร?”
“...กลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ได้”คำตอบเอาแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบเรียกรอยยิ้มของผมที่ยืนอยู่ได้ในทันที
“ไม่จำเป็นต้องห้ามนี่”
“...ราชา”ดวงตาสีสวยสบมายังดวงตาคมสีน้ำตาลของผมด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย
“ผมไม่เคยบอกให้คุณต้องห้ามใจตัวเองตอนอยู่กับผม...ผมชอบเวลาที่คุณหน้าแดง...ชอบเวลาที่ดวงตาสีสวยของคุณสะท้อนภาพผมเอาไว้...ชอบเวลาที่มีคุณอยู่ข้างๆ”
สิ่งที่พูดออกไปคือความรู้สึกจริงๆของผม
พูดเองก็อายเองแฮะ...พอมานึกดูอีกทีก็ไม่น่าพูดไปแบบนั้นเลย
น่าอายสุดๆ
“...ราชา”
“เข้างานกันเถอะข้าวจ้าว”เจ้าของชื่อต้องรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาก่อนที่ใบหน้าของตนเองจะแดงเพราะความเขินอาย หรือผมติดนิสัยขี้อายมาจากข้าวจ้าวแล้วกันนะ
“อืม”
พอตกลงกันได้เรียบร้อยข้าวจ้าวก็ออกมาจากรถเข้ามาเบียดกับผมในร่มคันสีฟ้า...พวกเราค่อยๆเดินฝ่าฝนไปอย่างไม่รีบร้อน ตลอดเวลาที่เดินไปไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างเรามีเพียงความรู้สึกแปลกๆที่อบอวนจนต้องเผลอยิ้มออกมาตลอดทาง
มีบ้างที่ผมเหลือบไปมองคนด้านข้าง...ใบหน้าขาวที่แรงระเรือทำให้สายตาของผมจับจ้องไปยังอีกฝ่ายจนมาถึงทางเข้าตึกที่มีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนา
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่มีระบบรักษาความปลอดภัยหนาแน่นขนาดนี้เพราะราคาของรูปภาพหรือภาพวาดที่อยู่ภายในนั้นบางภาพไม่สามารถตีราคาได้ด้วยซ้ำ...ถึงจะไม่มีความรู้ด้านนี้มากนักแต่ก็เคยได้ยินผ่านหูมาบ้าง
บรรยากาศภายในเป็นไปอย่างคึกคักอาจเป็นเพราะมีฝนตกอยู่ทำให้ผู้คนไม่สามารถออกไปไหนได้เลยต้องอยู่รอฝนซาก็เป็นได้...ผมเดินตามหลังของข้าวจ้าวที่ดูจะสนใจภาพถ่ายที่อยู่ในโซนแรกของงานแสดงด้วยรอยยิ้ม
อีกฝ่ายคงไม่รู้ตัวหรอกว่าสายตาที่มองไม่ยังรูปถ่ายพวกนั้นมันเปล่งประกายขนาดไหน
ผมมองรูปภาพมากมายที่จัดแสดงอย่างทำความเข้าใจแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เข้าใจเลยสักภาพผิดกลับคนด้านข้างที่มองผลงานจัดแสดงแทบทุกรูปที่เรียงรายอยู่ตามผนังสีขาวสะอาด
เมื่อผ่านงานถ่ายไปก็มาถึงโซนที่เป็นภาพวาด...ภาพวาดนับร้อยๆค่อยๆปรากฏเข้ามาในสายตา มีหลายรูปที่งดงามจนต้องยืนมองด้วยความชื่นชมทั้งที่ไม่มีความรู้
“ราชาชอบภาพนี้เหรอ?”เสียงนุ่มของข้าวจ้าวดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาให้ผมใกล้ๆ...ดวงตาสีเขียวปนเทามองไปยังภาพของน้ำตกที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีหลากหลายเฉดด้วยความสนใจ
“อืม...สวยดี”
“ภาพนี้ใช้สีอะครีลิค”
“สีอะครีลิค?”ผมหันไปมองใบหน้าด้านข้างของข้าวจ้าวด้วยความไม่เข้าใจ
ก็รู้อยู่ว่าสีแบ่งออกเป็นหลายแบบแต่ไม่เคยได้ยินชื่อสีนั้นมาก่อนเลย
“อืม...สีอะครีลิค เป็นสีที่มีส่วนผสมของสารพลาสติกโพลีเมอร์จำพวกอะครีลิคหรือ ไวนิลเป็นสีที่มีการผลิตขึ้นมาใหม่ล่าสุดถ้าใช้สีนี้ในการวาดจะได้ลายเส้นที่คมชัดและดูสมจริงมากขึ้น”
“อ้อ...”ผมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจคำอธิบายที่ได้ยิน
สมแล้วที่เก่งทั้งด้านถ่ายภาพและวาดภาพ
มีความรูปทางด้านนี้แน่นปึกจริงๆ
ยิ่งอยากให้อีกฝ่ายมาเป็นผู้ช่วยมากขึ้นไปอีก
การเดินชมงานผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วแต่ฝนที่คิดว่าน่าจะซาลงกลับตกหนักมากกว่าเดิมทำให้พวกเรายังยืนอยู่ด้านหน้าของตึกที่จัดนิทรรศการ...
“เอายังไงดีข้าวจ้าว?”ผมหันไปถามคนข้างกาย
“นั่นสิ...ถ้าอยู่รอก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฝนจะซาด้วย”
“งั้นฝ่าไปไหม?”ผมถามความเห็น
“ก็ได้นะ”
เมื่อความเห็นเราตรงกันราชาก็กางร่มคันสีฟ้าโดยที่มีข้าวจ้าวขยับเข้ามาใกล้จนไหล่เราสัมผัสกันเบาๆ...พวกเราค่อยๆเดินฝ่าไปยังรถได้สำเร็จแต่เราทั้งคู่ก็เปียกปอนกันถ้วนหน้าเพราะลมที่แรงมากพัดเอาฝนเข้ามาปะทะร่างของพวกเราเข้าอย่างจัง
“หนาวมากไหมข้าวจ้าว?”ผมหันไปถามคนที่นั่งเอามือกอดตัวเองอยู่ด้วยความเป็นห่วง
“อืม...นิดหน่อย...ราชาล่ะ?”
“ผมไม่เป็นไร...ไม่ต้องเปิดแอร์ละกันจะได้ไม่หนาว”
รถคันสีดำเงาค่อยๆเคลื่อนที่ออกจากนิทรรศการไปยังถนนยามดึกที่มืดกว่าปกติเพราะฝนที่ตกลงมาอย่างหนักตั้งแต่ช่วงบ่าย...ตอนที่เราออกมาจากงานก็ปาไปจะสองทุ่มแล้ว ไม่คิดเลยว่าเราจะเดินกันนานขนาดนั้น
ทั้งที่ผมก็ไม่ได้สนใจพวกรูปภาพเป็นพิเศษแต่ผมกลับไม่เบื่อเลยสักนิดที่ได้เดินดูงานพร้อมกับข้าวจ้าว
“บ้านของข้าวจ้าวไปทางไหน?”ผมถามโดยที่สายตายังมองออกไปยังกระจกหน้ารถที่มีที่ปัดน้ำฝนทำงานอยู่อย่างต่อเนื่อง ถึงจะเคยไปส่งอีกฝ่ายมาแล้วแต่ด้วยเส้นทางที่ไม่ค่อยคุ้นเคยและฝนที่ตกหนักทำให้ต้องถามให้แน่ใจอีกรอบ
“ไปส่งผมที่ร้านก็ได้”
“ฝนตกหนักขนาดนี้จะขับมอเตอร์ไซค์กลับได้ยังไงล่ะ?”
“...แต่ผมไม่อยากรบกวน”
“ถ้าไม่บอกผมจะขับไปที่คอนโดผมนะ”
“มะ...ไม่เอานะ...เลี้ยวซ้ายแยกหน้าเลย”ข้าวจ้าวรีบบอกแทบจะทันทีที่ได้ยินว่าผมจะพาไปที่คอนโด
“ก็แค่นี้”รถคันสีดำเงาเลี้ยวไปตามทางต่างๆที่คนด้านข้างบอกจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักขนาดเล็กแห่งหนึ่งไม่ไกลจากที่ทำงานของข้าวจ้าวเท่าไหร่
ครั้งนี้ผมจำทางมาห้องพักของข้าวจ้าวได้อย่างแม่นยำเลยล่ะ
“ที่นี่เหรอ?”ผมหันไปถามเพื่อความแน่ใจ...สายฝนที่ยังคงตกหนักลงมาอย่างต่อเนื่องทำให้มองไม่เห็นข้างทางชัดเท่าที่ควร
“อืม...เอ่อ...ราชาไหวไหม?”
“หื้อ?”
“นายตัวสั่นๆนะ...”ข้าวจ้าวพูดพรางขยับตัวเข้ามาใกล้พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นแตะที่ใบหน้าของผมเบาๆ สัมผัสนั่นทำให้ร่างกายของผมเกร็งจนไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
“...ข้าวจ้าว”
เสียงของหัวใจที่อยู่อย่างสงบมาตลอดเริ่มเต้นเร็วขึ้นเพียงแค่ถูกข้าวจ้าวสัมผัสใบหน้าเท่านั้น
“ตัวเย็นเจี๊ยบเลยนี่...ถ้าปล่อยไว้เดี๋ยวจะไม่สบายแน่...”เสียงนุ่มที่เต็มไปด้วยความห่วงใจนั่นยิ่งทำให้ความรู้สึกแปลกๆที่มีเริ่มเพิ่มพูนขึ้น
ความรู้สึกอะไรสักอย่างที่ไม่รู้จักมาก่อน
“...ไม่เป็นไร”
“...นี่ราชา”อีกฝ่ายเงียบไปสักพักก่อนจะเรียก
“หื้ม?”
“...ไปพักที่ห้องผมก่อนไหม?”
...........................................................................................
สวัสดีค่า
มาต่อแล้ว
ช้ากว่าเดิมไปนิดหน่อยเพราะออกไปทำธุระมา
พรุ่งนี้เรามีสอบด้วยล่ะ55
ช่วงสอบเป็นอะไรที่แย่สุดๆเพราะไม่มีเวลาแต่งนิยาย
เวลาเครียดๆจากการอ่านแล้วแต่งนิยายไม่ได้นี่เหมือนสมองจะละเบิดเลย...ที่แต่งไม่ได้เพราะถ้าเริ่มลงมือเมื่อไหร่จะใช้เวลาไปหลายชั่วโมง เคยบางครั้งที่แต่งจนลืมกินข้าว55
แบบนั้นก็จะทำให้ไม่มีเวลาอ่านหนังสือสอบเลยต้องหยุดการแต่งไว้ก่อน
ยังดีที่มีตอนสำรองไว้
ความจริงก็อยากจะอัพบ่อยแต่ก็ด้วยอะไรหลายๆอย่างเลยได้แค่อาทิตย์ละตอนอย่างที่เคยบอกไป...บางครั้งเองเราก็หมดอารมณ์ในการแต่งแล้วหันมาอ่านนิยายอย่างเดียวก็มี เพื่อกันจากสถานการณ์นั้นเราเลยขอลงแค่อาทิตย์ละตอนเนอะ
มีหลายคนเข้ามาคอมเม้นต์ในเพจว่าชอบเรื่องนี้มาก...บอกเลยว่าปลื้มใจสุดๆ
การแต่งนิยายเรื่องหนึ่งออกมาแล้วมีคนชอบ สนุกและรอคอยตอนต่อๆไปนี่ทำให้คนแต่งมีความสุขมากจริงๆ
ขอบคุณมากนะคะ
ใครที่อยากติดตามการอัพนิยายหรือเรื่องใหม่ๆสามารถเข้าไปกดไลค์ที่เพจได้นะคะ>>nicedog (https://www.facebook.com/novelistnicedog/)<<
ในตอนนี้ก็เริ่มมีการพัฒนาความสัมพันธ์กันมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ราชาเองก็รู้ตัวแล้วด้วยว่าข้าวจ้าวเป็นคนพืเศษ
สปอยตอนหน้า...
ราชารู้ใจตัวเองแล้วค่าาา
แค่ประโยคเดียวก็คลุมได้ทั้งตอนเลยเนอะ อิอิ
มารอลุ้นกันว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมราชาถึงรู้ใจตัวเองได้...
มีคนช่วย?
รู้เอง?
หรือมีเหตุการณือะไรเกิดขึ้น?
มารอลุ้นในอาทิตย์หน้านะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจนะคะ
ทุกคำติชมจะนำไปปรับปรุงเพื่อให้ผลงานออกมาดีที่สุดค่ะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า
บ๊ายบายค่ะ :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:กอด1:
-
น่ารักที่สุด รอค่ะรอ มาต่อไวไวน๊า
-
หนูข้าวชวนขึ้นห้องแล้วค่ะ!!! รออะไร ไปเลยราชา 555555555 รอตอนต่อไปน้าาา
-
กรี้ดดดด ตอนนี้เขินรัวๆค่ะ
ขอบคุณฟ้าฝนที่เป็นใจ ราชาเซย์เยสสิจ๊ะ รออะไรอยู่
ข้าวจ้าวเป็นห่วงนะอย่าดื้อสิ
ในห้องนั้นเขาจะทำอะไรกันหนอ....
ขอบคุณค่ะ ต้องรออีก7วันสินะ ง่้อออ
-
ถ้าเราเป็นราชา จะไม่ทนนนนนนนนนน ทำไมหนูข้าวจ้าวน่าเอ็นดูขนาดเนนนนนนน้ :-[
-
รอต่อปายยย ^^
-
รู้ใจเพราะมีอารมณ์กับหนูข้าวใช่ม้ายยยย 55555
เปลี่ยนเสื้อผ้างี้ พาเข้าห้อง ทำนู่นนี่ จูบเลยยยยยยย //อีนี่อัลไล 5555
-
กรี๊ดดดดดด ตื่นเต้นมากกกกกกก ทุกครั้งที่เรื่องนี้อัพจะมีเพื่อนๆคอยทวิตตลอดเลยค่ะแบบ ราชาข้าวจ้าวอัพแล้วววว
กรี๊ดกร๊าดกันแบบรัวๆ 5555555555 คือชอบกันมากเลยทั้งเราแล้วก็เพื่อน ติ่งหนักมากจริงๆค่ะ - / -
น้องน่ารักกกก น่าเอ็นดูมาก เพื่อนราชาแอบน่ากลัวอ่ะ 5555555 เพิ่งไปดู zootopia มานี่น้องเหมือนหนูแฮมสเตอร์ตัวจ้อย
แล้วทุกคนที่เหลือเหมือนเป็นยักษ์อ่ะค่ะ รุมทีน้องแทบจมหายไปเลยอะไรแบบนี้ (ฮา)
ตอนนี้น่ารักมุ้งมิ้งสุดๆ งื้อออ ราชาอย่าให้ความหวังมากดิ ขนาดอยู่เฉยๆไม่ทำอะไรน้องยังรักมาตั้ง 11 ปีเลยนะ
มาใกล้ขนาดนี้ รับรองให้ตัดใจยังไงก็ไม่มีทางทำได้แน่ๆอ่ะ
/เอ็นดูข้าวจ้าวมากค่ะตอนมารอตั้งแต่ 11 โมงกว่า คือน่ารัก ต่างคนต่างเครซี่ได้อีก > ////////// <
เดี๋ยวอ่านอีกรอบแล้วจะทานคำผิดให้นะคะ ฮิๆ รอตอนต่อไปปปปปป
ปล. เหมือนน้องอ่อยเลยง่ะ ชวนขึ้นห้องด้วย :-[
-
เพื่อนๆของราชาฝากราชาไว้กับข้าวจ้าวแล้วน้าา :impress2:
อยากจะนั่งไทม์แมชชีนไปวันอาทิตย์หน้าจังเลยยย
:mew1: :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
อ่านแล้วเขิน คิดว่าตัวเองเป็นน้องข้าวจ้าว โดนพี่ราชาเกี้ยว ตัวหมุนเป็นเกลียว ตีลังกากลับหลังทำราวดอร์ฟสามรอบ :-[
พี่ราชาคะ ถ้าพี่จะขี้แกล้งอย่างนี้ รีบพาข้าวจ้าวไปทำงานด้วนเถอะค่ะ เค้าจะได้ฟินยิ่งกว่านี้
-
เป็นเรื่องที่รอคอยให้ถึงวันอาทิตย์เพื่อจะได้อ่านอะ สนุกมากจริง ๆ
คนเขียนสู้ ๆ นะครับ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[
เค้าจะไปห้องกันแล้นน ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ราชาอย่าแกล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o8: :o8: :o8: :o8:
-
แบบว่า :mew3: :mew1:
-
ทำไมอบอุ่นอย่างนี้
งื้ออออออ
-
ข้าวเจ้าชวนราชาเข้าห้อง
คนขี้อายอาการจะเป็นยังไงบ้างนะ
รอตอนต่อไป
-
ดีดดิ้น อยากถึงสัปหน้า ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอวันนี้อีกตอนได้มะคะ พลีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:mc4:
-
อ้าวนี่เค้าชอบกันนี่คะคุณ555555
-
:impress3: ในที่สุดราชาก็จะรู้ใจตัวเองสักที รอมานานแล้ว
-
เอ้ยย ชวนเข้าห้องอ่ะๆๆ 55555555
ข้าวจ้าวขี้อายแต่ความอดทนสูงมากนะ เป็นเราคงได้เบิ้ดกระโหลกเพื่อนๆของราชาไปสักคนละ หมั่นไส้ :beat:
-
ฮือ ค้างมากๆ แอร๊ย :ling1:
-
เขาไม่เรียกแกล้งนะลูก เขาเรียก " อ่อย" อ่อยแรงงงงง จ่ะ ข้าวจ้าวววว :hao3:
ราชาน่ารักขึ้นนะ มีขงมีเขินนะยะเทออออ ราชาเขิน ข้าวจ้าวเขิน แล้วคนอ่านจะเหลือเร้อ? ตัวบิด หน้าแดง กันไปดิ ตัลล้ากกกก :o8:
-
ความรู้สึกเริ่มชัดเจนขึ้นแล้วนะราชา
แต่ตอนหน้านี่รู้แจ้งเห็นจริงเลยใช่มั้ยยยย :กอด1:
ข้าวจ้าวหน้าแดงตลอดเลย น่ารักมากกก
-
ไปเลย
-
ชวนขึ้นห้องด้วย :hao3: :hao3:
-
เรื่องนี้นี่ละมุนจริงๆ
-
ข้าวเจ้าขา เชิญชวนกันขนาดนี้เดี๋ยวราชาก็อดใจไม่ไหวหนอกค่ะ :laugh:
-
ข้าวจ้าวชวนแล้ววววว :katai2-1: :katai2-1:
ตกลงเลยราชาอย่าช้า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อร๊ายยยย ข้าวจ้าววว ชวนผู้ชายเข้าบ้านนนน :-[ :-[ //โดนตบบ
-
โอ๊ยยยยยยย เราก็หุบยิ้มไม่ได้เหมือนกันค่าาาา ทำไมต้องน่ารักตลอดดด ข้าวจ้าวนี่เหมือนแผ่รังสีคำว่าน่าแกล้งอยู่ตลอดเวลาป่ะค่ะ ดูดิ เพื่อนราชาไปแแกล้งข้าวจ้าวทำไมมมม แต่ราชาเขิน... คือแบบว่า เข้าใจความรู้สึกข้าวจ้าวเลยป่ะคะ แอร๊ยยยย นี่ราชารู้ความจริงแล้วเราว่าต้องแอบคิดในใจแน่ๆค่ะ "ทำไมตอนนั้นไม่สังเกตข้าวจ้าว" "ทำไมไม่รู้จักกันตังแต่ตอนนั้น" ฯลฯ เสียดายนะคะ แต่ในที่สุดก็ได้รู้จักกันก็ดีแล้วค่ะ ดูค่ะดู ฟ้าฝนยังเป็นใจอีกอ่ะ ตกมาได้เวลามาก จริงๆข้าวจ้าวจะเริ่มเขินน้อยลงเพราะเริ่มชิน กลายเป็นราชาที่เขินหนักขึ้นนะคะ รู้ใจตัวเองแล้วนี่เนอะ มอบเพลงน้ให้เลยค่ะ https://www.youtube.com/watch?v=1AsjxJ2uFlw "ห้ามใจยังไงให้ไหว เมื่อเธอน่ารักเกินกว่าใคร ปฏิเสธอย่างไร เมื่อรักเธอจนไม่อาจจะถอนตัว" แอร๊ยยยยยย รู้ตัวแล้วก็อย่าปล่อยให้หนีไปได้นะคะ จับไว้แน่นๆค่ะ น่ารักแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้ว ก่อนอื่นก็เอางานมาบังหน้าก่อนค่ะ นี่ถ้าข้าวจ้าวรู้ว่าราชาเป็นเจ้าของนี่ก็คงดีใจปนกลัวมั้งคะ กลัวว่าจะต่างกันเกินไปแต่ก็ดีใจที่ราชาไว้ใจแบะมาอยู่ใกล้ๆ แอร๊ยยยยยย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว ราขาต้องงรุกได้แล้วนะค้าาา ฮืออออ รอคอยนะคะ ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่า :mew3:
-
เข้า ห้อง (หอ) หรือ ป่าว
-
เขินแทนข้าวจ้าวเลย
-
อยากเห็นราชาหึงข้าวจ้าวอะ :hao7: //สู้นะคะ
-
กรีดร้องงงงงงงงงง เขินแรงงงง
:-[
-
เกลียดการอ้อยแรงของราชามากค่ะ
หยอดให้เขินๆตัวบิดแล้วชอบใจล่ะสิ อิตาบ้าาา 55555555555
-
เขินตามข้าวจ้าววววว :-[
-
ราชาแค่นี้ก็ชัดเจนต่อความรู้สึกมากแล้ว
โอ๊ยเขินแทนข้าวจ้าว >\\\<นางน่ารักก
-
มาต่ออีกนะ
-
ปัก
:sad4: :sad4:
-
พูดน้อยจังข้าวจ้าว
-
อร๋ายยยย ข้าวจ้าวชวนราชา เข้าห้อง อิอิ น่ารักอะ เป็นห่วงราชา
-
ข้าวจ้าวน่ารัก
แอบรักแบบไม่หวัง
มันไม่อึดอัดแบบนี้นี่เอง
ฟินล่วงหน้ากับคำถามนี้ของข้าวจ้าว
“...ไปพักที่ห้องผมก่อนไหม?”
ปล.เข้าใจคนแต่งเรื่องเวลาไม่ค่อยจะพอเลย
เวลาที่อะไรๆก็ยุ่งวุ่นวายไปหมด
เพราะขนาดคนอ่าน กว่าจะได้อ่านจนจบตอน
กินเวลาไปนานมากเพราะยุ่ง 555
-
อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วเขินมากมายก่ายกองมาก555รอตอนต่อไปนะจริงๆเราขอทายว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นแบบราชาหีงข้าวเจ้าอ่ะชอบอยากให้เป็นแบบนั้นมันคงหวานมากแน่แบบหึงแบบไม่รู้ตัวแล้วเผลอต่อว่าไปนิดๆไงไรงี้5555แล้วราชาก็เขินที่ต่อว่าไปแบบว่าหลุดมาดไง :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ย้ากกกกกก ตอบตกลงไปซะราชาาาาาาาา>/////<
-
:o8:
-
เจอน่ารักๆ แบบข้าวเจ้าใครไม่รักก็บ้าแล้ว ราชานี่หน้าแดงๆๆ อรั้ย
อยากฟัดน้องข้าวเจ้าจริงๆ เป็นนายเอกที่น่าเอ็นดูมาก
ขอบคุณค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เราชอบนิยายอารมณ์แบบนี้ มันละมุนมากกก
อ่านวันเดียวถึงตอนปัจจุบันแล้วววว ชอบข้าวจ้าวมากกกก ดูน่ารัก น่าค้นหาดี
ข้าวจ้าวววว! ทำไมทำตัวแบบนี้ลูก!!! ชวนผช.เข้าห้องได้ไง หนูอ่อยแรงไปมั้ย55555
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เขินมากกกกกกกกกกกกกกกกก เขินจนทำอะไรไม่ถูก :ling1:
รู้สึกดีที่ราชาคอยแกล้งคอยแหย่ข้าวจ้าว นางจะเขิน นางเขินแล้วนางน่ารักอ่ะ งื้อออออ
-
ราชาเริ่มชอบแล้วใช่มั้ยล้าาาาา :o8:
-
ชอบจัง ความรู้สึกละมุนละไมค่อยเป็นค่อยไปของนิยายเรื่องนี้ feel good จริงๆ รอแล้วจะติดตามนะค้าบบบบ o13
-
ไม่ไปคอนโด แต่ชวนเค้าขึ้นห้องน้าาาาาา :hao3:
-
อร๊ายย. รอตอนอีราชา รู้ใจตัวเอง
-
วี๊ดวิ้วววววจิ๊กกริ้ววววววววววววว>////<
-
อร้ายยยยยยยย
อีราชา!!!!
-
ข้าวจ้าวชวนราชาเข้าห้องงงงงงง โง้ย
-
รอตอนต่อไปจ้า :katai5: :katai5:
-
ข้าวจ้าวววววว ลูกชวนผู้ชายเข้าห้อง :hao3: :hao3: :hao3:
รอตอนต่อไปค่าาาาาา :katai2-1:
-
ยกมือด้วยคน ชอบมากกกกกเรื่องนี้ เค้าจะซื้อหนังสือเก็บไว้ (ถ้ามี)
กำลังจะเข้ามาขอร้องว่าเพิ่มจำนวนการลงได้มั้ย พออ่านที่นักเขียนทอล์ค ฝันดับเลยจ้า :hao5: :hao5: :hao5:
-
ชอบ ชอบ ชอบ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
:pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่ฟิลล์กู้ดมาก ชอบค่ะ
-
โอ๊ยยยย ตัดฉับ รู้สึกทรมานใจจจจจ
อ่านไปเขินไป ฮื่อ ติดอายมาจากข้าวเจ้าแล้ว
รอนะคะ รมาต่อ ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
ฮืออออ
ไม่น่าหลงเข้ามาเลย ค้างอ่า
รออาทิตนึงเลย TT
-
เจอข้าวจ้าวอ่อยคืน
เขินเลยย :hao7:
-
ถ้าเป็นคนอื่นชวนขึ้นห้องอาจจะอ่อย แต่นี่ข้าวเจ้าความเป็นห่วงล้วนๆ 55555 ราชาอย่าพลาดขึ้นซะ มีอะไรให้เราได้ฟินจิกหมอนหน่อย :z1:
-
:-[ รอตอนหน้าาาาาาาาาาาาาาา :impress2:
-
กรี๊ดเลน เขาพากันเข้าบ้านแหละ
-
รู้...เพราะได้ไปพักหรือเปล่าน้าาา~
-
เค้าก็สอบเหมือนกัน แต่แว๊บมาอ่านนิยายนิดนุง 5555 คือแบบเค้าชอบเรื่องนี้ม้ากกกกกกกกกกกกกก ตัวเองแต่งต่อนะ อย่าหมดกำลังใจ มีคนชอบเยอะมากเลย เรื่องนี้คือละมุน ยิ่งตอนนี้อ่านไปแบบ ยิ้มไปโดยไม่รู้ตัวเลยอ่าา พอจบตอน เมื่อยปากเฉยเลย 55555 แต่แบบตัดจบ อ้ากกกกกกกกก รอราชารู้ใจตัวเอง อิอิ เป็นกำลังใจให้นะะะ อาทิตย์ละตอนก็ไม่เป็นไร รอได้ จุ้บๆ รักคนแต่ง
-
ข้าวจ้าวววว ทำไมหนูชวนผู้ชายขึ้นห้อง แต่ถ้าเป็นราชานี่ให้ผ่านเลยแหละ
ปล.สิ่งที่อยากเห็นจากทั้งคู่มากที่สุดเลยคืออารมณ์หึงหวง เมื่อไหร่จะถึงตอนนั้นนนน
-
จะรู้ใจตัวเองเมื่อไรนะครับคุณราชา น้องข้าวจ้าวรอวันนั้นอยู่นะครับ
-
:o8: :-[
-
ขอให้โชคดีในการสอบนะคะ : )
ราชาขี้แกล้ง
ถ้าเราเป็นข้าวจ้าวนี่เขินม้วนไปหลายตลบแล้ว
รอเพลาที่ราชาจะรู้ใจตัวเอง
ว่าแต่อาทิตย์หน้าเลยหรอ แง๊ อยากอ่านแล้ววว T________T
-
ข้าวจ้าวน่ารักมากๆๆๆ ราชาต้องหลงรักอย่างไม่ต้องสงสัย อิอิ
-
รอวันอาทิตย์ตลอดเลย ชอบมากค่ะไม่รู้จะบรรยายงัยดี
-
คู่นี้เค้าหยอดกันน่ารัก อิจแรงค่ะ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววว :katai5:
-
ฟ้าฝนช่างเป็นใจ คึคึ
ราชาเริ่มรู้สึกแล้วใช่มั้ยล่ะ :mew3:
-
เป็นนิยายที่ฟิลgoodจริงๆ อย่ามีดราม่าเลยนะคะ อยากให้เรื่องนี้เป็นนิยายที่เวลาเราเครียดๆแล้วเข้ามาอ่านจะทำให้รู้สึกดีตลอดๆ เรื่องเครียดๆเค้าเขียนกันเยอะละ ขอเรื่องนี้ไว้เป็นน้ำแขงใสหวานๆเย็นให้ชื่นใจสักเรื่องโนะ :mew1:
-
อยากจะกรี๊ดให้ลั่นโลกกกกกก อ๊ายยยยยยยยยยยยยย เขินนนนนน ข้าวจ้าวลูกแม่ ข้าวจ้าววววหนูชวนผู้ชายเข้าห้องงงงหุหุ จับปล้ำเลยลูก 55555555555 อยากอ่านต่อล้าวววว สู้ๆค่ะไรท์เข้าใจว่าช่วงสอบขอให้สอบได้จ้าาา :mew1:
-
น่ารักมาก แต่ขัดใจในตัวของราชานี่ยังไม่รู้ตัวเองอีกหรอ สงสารข้าวนิดๆ
มาต่อไวๆ น๊าาาา รู้คนแต่ง :katai2-1: :katai2-1:
-
คนแต่งวางระเบิดอ่าา.... :z3: :z3: :z3:
มาต่อด่วนๆเลยนะตะ
นี่หนุข้าวจ้าว ชวนชายเข้าห้องด้วย กรี้ด ร่ำร้อง มากมาย
มาต่อเลยน้า :ling1: :ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด >\\\\\\\\<♡
ข้าวเจ้า ข้าวเจ้าของเจ๊สุดยอด! เจ๊จะไม่ทน!!! ฟินม๊ากกคร้าาา
ประโยคสุดท้ายนี่มันประโยคน็อคเอาท์กันชัดๆ
ราชา รออะไรคะ? ตกลงสิคะเทอให้ไว!!
-
ราชาน่ารัก หลงรักพระเอก อึ๋ย มาต่อไวๆนะ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
อย่าทำอะไรเค้านะราชา
:laugh:
-
โอย ประโยคสุดท้าย มันโดนมาก
รีบมาต่อนะ รออยุ่ :-[ :o8:
-
แอะๆ ชวนราชาไปทำอะไรอ่ะข้าวจ้าว
-
สนุกอะ ข้าวจ้าวเริ่มรุกราชาเลย ไม่ต้องเขินนะ5555
-
ข้าวจ้าวรุกราชาแบบใสๆ สินะ
ฮ่าๆๆ พลังทำลายล้าง มนุษย์โมเอะคนนี้น่ากลัวมากกกก
อยากวิ่งเข้าไปฟัด :กอด1: :กอด1:
-
ราชาขี้แกล้ง 55555555
-
อ่านสปอยแล้วแบบ อยากอ่านต่อเลยอ่ะ
-
ชอบข้าวเจ้ามากกกก น่ารักไปอีก
ราชาก็เอาแต่แกล้ง จนตัวเองโดนบ้าง :z1:
-
ราชาอย่าทำอะไรข้าวจ้าวนะ
แค่นี้ก็เขินจะแย่อยู่แล้ว ^^
:z3:
-
โอ้ย เมื่อยกราม ยิ้มๆๆๆๆๆๆ
-
เข้ามาอ่านวันนี้ตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนปัจจุบัน ยอมรับค่ะว่าอ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นค่ะ
เข้าใจง่าย และหนูข้าวจ้าวก็ขี้เกรงใจด้วย และราชาก็ขี้แกล้ง ทำให้อ่านไปยิ้มไปค่ะ
สรุปคือชอบค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
โอย... น่ารัก อบอุ่นหัวใจที่สุด เขิลๆๆ
รอตอนหน้าแทบไม่ไหว :-[
-
รอค่ะ กำลังสนุกเลย :z2: :ruready
-
:-[ ทำดีมากข้าวจ้าว ชวนขึ้นห้องเลยค่ะ
-
อ๊าก!!!!!!!!!!!! ข้าวจ้าวน่ารัก ราชาขี้แกล้ง เหมาะมาก ชอบอ่านนิยายแนวนี้สุดๆ #ฟินกระจาย :haun4:
-
อย่าเครียดกับการสอบน้าาา
ขอให้ได้เกรดดีๆนะค้า :กอด1:
-
จริงๆอ่านไปหลายรอบแล้วค่ะ /สารภาพ 555555 แต่เปิดคอมมาทีทำรายงานปั่นงานตลอดเลย
เพิ่งได้มาทวนคำผิดให้วันนี้เอง ; - ; .. ตามนี้เลยค่า
ถึงกลับ - ถึงกับ
สั่นระริกใต้อยู่
เซงๆ - เซ็ง
จอดเรียบอยู่ - เลียบ
มุ่งน่า - มุ่งหน้า
อบอวน - อบอวล
แรงระเรือ - แดงระเรื่อ
แน่นปึก - ปึ้ก
ห่วงใจ - ห่วงใย
ตอนหน้ารู้ใจตัวเองแล้วววว โอ๊ยเขินอ่ะ - /////// - ราชายิ่งเป็นคนไม่ใส่อะไรนอนอยู่ด้วย แค่คิดก็เขินแล้ว งื้ออออ
ราชาเนียนขอค้างให้ได้นะ!! 555555555555555
จะรอตอนต่อไปค่าาา อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลยจริงๆนะคะ > < เป็นกำลังใจให้เสมอเลยย :L2:
-
เป็นเรื่องที่น่ารัก อ่านแล้วเขินชะมัดเล้ยยยย :o8:
-
มาตามอ่านทีเดียวเลย โอ้ยน่ารักมาก ฟินนนน
รอตอนต่อไปนะคะ :)
-
ขี้อ่อยทั้งคู่
ฟินๆๆ
-
หวีดแรงมากกกกก อยากอ่านต่อออ
-
เข้ามารอทุกวันเลยค่า
-
เข้ามารอราชาข้าวเจ้า><
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มารอค่ะ
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่11
บรรยากาศในช่วงค่ำของผมควรจะเป็นช่วงที่ผ่อนคลายจากการทำงานมาตลอดทั้งวันแต่วันนี้กลับไม่เหมือนเดิมเพราะมีแขกเข้ามาพักที่ห้องด้วย ถ้าแขกที่ว่าเป็นน้าแก้วหรืออาวิก็คงไม่ต้องมานั่งใจสั่นอยู่แบบนี้หรอก
“เป็นอะไรไปข้าวจ้าว?”เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้เจ้าของห้องตัวอย่างผมเกร็งขึ้นทันที
“...ราชา”ผมหันไปด้านหลังพร้อมกับเรียกชื่อของคนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อยืดสีขาวกางเกงสามส่วนสีเทาเข้มตรงหน้า เส้นผมสีดำซอยสั้นที่ลู่ลงจากการสระสร้างความเซ็กซี่ให้คนตรงหน้าอีกเป็นกอง
หลังจากที่ผมชวนราชามาพักที่ห้องของตัวเองก็ได้บอกให้เขาเข้าไปอาบก่อนเพราะตัวของราชาเย็นมากถ้าปล่อยไว้อีกไม่นานต้องป่วยแน่ๆ แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะยอมไปอาบน้ำพวกเราก็เถียงกันอีกรอบเรื่องที่ใครจะเป็นฝ่ายอาบน้ำก่อน
กว่าราชาจะยอมก็ใช้เวลาไปมากทีเดียว
“รีบไปอาบเถอะ...อากาศเย็นๆแบบนี้อาบน้ำอุ่นนะ”ราชาบอกพรางนั่งลงที่โซฟาสีน้ำตาลข้างๆผม
“อืม”
“อย่าลืมสระผมด้วยนะ”เสียงของราชาไล่ตามหลังมาก่อนที่ผมจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้ทำให้ผมรู้สึกแย่มากเพราะตัวเองคิดกับราชามากเกินกว่าเพื่อน...ความรักที่มีให้ตลอด11ปีมันไม่สามารถลบออกไปจากใจได้ง่ายๆเพียงแค่ถูกปฏิเสธ
ยิ่งราชาทำเหมือนให้ความหวังแบบนี้ก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
ทำไมต้องยิ้มให้ด้วยสายตาที่มีความสุข...
ทำไมต้องต้องหันมามองด้วยสายตาที่ห่วงใย...
ทำไมต้องพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้หัวใจผมมันเต้นผิดจังหวะ...
ถ้าเขายังทำแบบนี้แล้วผมจะตัดใจได้ยังไงกัน?!
การอาบน้ำผ่านไปจนผมเปิดประตูห้องน้ำออกในจังหวะเดียวกับที่ราชาหันมาพอดี...ทันทีที่เขาเห็นผมดวงตาคมสีน้ำตาลก็เบิกกว้างขึ้นจนเจ้าของร่างต้องก้มลงมองตัวเองที่ใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นที่เผยให้เห็นผิวขาวๆของตัวเองด้วยความตกใจ
“ยะ...อย่ามองนะ!”ผมรีบตะโกนบอกคนตรงหน้าที่ใบหน้าเริ่มขึ้นสีแล้ววิ่งไปยังตู้เสื้อผ้าที่วางอยู่ไม่ไกล
ลืมไปเลยว่าหยิบชุดนอนแบบไหนเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ อาจเพราะคิดอะไรหลายๆอย่างในหัวทำให้เผลอหยิบเสื้อผ้าออกมาตามความเคยชินโดยไม่ดูให้ดีก่อน
ให้ราชาเห็นสภาพแย่ๆเข้าแล้วสิ
ทำไงดี
การใส่ชุดแบบนี้ออกมามันก็เหมือน...
ผมกำลังเชิญชวนราชาอยู่น่ะสิ?
เสื้อคอกลมตัวโคร่งสีฟ้าที่อยู่ในตู้ถูกสวมทับเสื้อกล้ามสีเนื้ออย่างรวดเร็ว...แค่เสื้อตัวนี้ก็ยาวเกือบจะถึงหัวเข่าแล้วทำให้ไม่ต้องหยิบกางเกงอีกตัวมาใส่เพิ่ม
ทั้งที่จัดการตัวเองให้อยู่ในสภาพที่ดูได้แล้วแต่ก็ยังไม่กล้าออกไปหาราชาอยู่ดี
ทำเรื่องงามหน้าขนาดนั้นแล้วจะให้ผมเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรได้ยังไงกัน
“ยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกเหรอ?”ในระหว่างที่กำลังคิดเสียงของราชาก็ดังแทรกเข้ามา
“เสร็จแล้ว”และปากของผมก็ดังตอบกลับไม่โดยไม่คิด
เมื่อเป็นแบบนี้ก็มีแต่ต้องจำใจเดินออกไปเผชิญหน้ากับราชาโดยที่พยายามไปสบกับดวงตาคมคู่นั้น
“ทำไมนั่งห่างขนาดนั้นล่ะ?”อีกฝ่ายถามถามเมื่อเห็นผมเดินมานั่งติดขอบโซฟา
“...เอ่อ...ผมร้อน”คำแก้ตัวบ้าๆถูกเอ่ยออกไปอย่างไม่ทันคิดอีกครั้ง
พายุฝนตกหนักขนาดนี้จะร้อนได้ยังไงล่ะ
อย่างน้อยก็น่าจะเป็นคำแก้ตัวที่ดูดีกว่านี้สักหน่อย
“ร้อน?...ฝนตกหนักขนาดนี้น่ะเหรอ?”ดูเหมือนคำโกหกของผมจะใช้ไม่ได้จริงๆสินะ
“...”
“ก้มหน้าหนีกันอีกแล้ว”เสียงทุ้มของราชาดังขึ้นก่อนจะสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนของอีกฝ่ายที่ขยับเข้ามาใกล้มาขึ้น
“ขะ...เข้ามาใกล้ทำไม?”ผมรีบหันไปพูดกับแขกที่ยังเคลื่อนที่มาใกล้พร้อมกับพยายามขยับหนีเพียงแต่ถอยหลังไปได้เพียงนิดเดียวก็ถึงขอบโซฟาซะแล้ว
“หมดทางหนีแล้วนะ”อีกฝ่ายคลียิ้มออกมาเมื่อเห็นผมจนมุมทำอะไรไม่ถูกแบบนี้
“...ราชา...”จะทำอะไร
แกล้งกันเหรอ?
“ข้าวจ้าว...คุณกำลังทำให้ผมสับสนรู้ไหม?”
“พูดอะไร?”ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
ทำให้สับสนอะไรกัน?
เขาต่างหากที่กำลังทำให้ผมสับสน
การที่เขาเข้ามาใกล้...พูดคำหวานๆแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกดีแต่ก็รู้สึกแย่ในเวลาเดียวกัน
มันเจ็บเวลาที่เหมือนถูกให้ความหวังทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นจริงได้
“ไม่รู้สิ...เพียงแค่...มันแปลก”ราชาบอกพร้อมกับเอื้อมมือข้างหนึ่งมาสัมผัสใบหน้าผมอย่างอ่อนโยน...ดวงตาคมสีน้ำตาลจ้องมายังดวงตาผมเหมือนกำลังค้นหาคำตอบอะไรอย่าง
“...ราชา”
“เวลาที่ได้อยู่กับข้าวจ้าวผมรู้สึกสบายใจและมีความสุขมาก...”อีกฝ่ายพูดต่อก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
สายตาของราชาที่มองมาทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะละสายออกมา มันเหมือนถูกดูดเข้าไปในดวงตาคู่นั้น...เพียงแค่เขาจ้องมาผมก็ไม่อาจแม้แต่จะขยับร่างกาย
สิ่งที่ทำได้มีเพียงกำชายเสื้อสีฟ้าของตัวเองแน่นขึ้นเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์และเสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเท่านั้น
“...ดีใจที่ทำให้ราชาสบายใจ...การมีเพื่อนมันคงดีแบบนี้แหละ”ผมตั้งสติก่อนจะบอกออกไปโดยไม่คิดเข้าข้างตัวเองในคำพูดที่สื่อความหมายออกมาได้หลายแง่
คำพูดของเขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่นะ?
เขาต้องการคำตอบแบบไหนจากผมกัน?
“...เพื่อนเหรอ?...ไม่ใช่...ก็จริงที่เวลาอยู่กับเพื่อนเป็นช่วงเวลาที่สนุกและผ่อนคลายมากแต่มันไม่เหมือนเวลาที่อยู่กับข้าวจ้าว”ราชานิ่งไปสักพักก่อนจะพูดต่อ ใบหน้าขาวของอีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงเสียงของลมหายใจจากเราทั้งคู่
ตึก ตัก ตึก ตัก
ไม่เพียงแค่เสียงหายใจ...แต่เสียงหัวใจก็ดังอย่างชัดเจนเช่นเดียวกัน
ทั้งที่เสียงหัวใจนั่นน่าจะเป็นของผมคนเดียวแต่กลับได้ยินเสียงที่ดังไม่ต่างกันจากแขกเพียงคนเดียวของห้องในตอนนี้...
ไม่เข้าใจเลยว่าสถานการณ์ในตอนนี้คืออะไร?
ทำไมราชาถึงหัวใจเต้นแรงขนาดนั้นล่ะ?
“...ราชา...ปล่อย”ผมเริ่มดิ้นเมื่อคนตรงหน้าเข้ามาใกล้เกินไป สองมือของเขาเปลี่ยนมาจับที่บริเวณเอวผมพร้อมกระชับจนร่างกายผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
กลิ่นหอมอ่อนๆที่ไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสอีกครั้งที่จะได้สัมผัสตอนนี้ผมกลับได้สัมผัสมันเต็มๆ
ทั้งที่ข้างนอกเกิดพายุฝนตกอย่างหนักแต่อ้อมกอดของราชาทำให้ความหนาวเย็นนั่นอุ่นขึ้นมาในทันใด...
นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกกอด...
แถมคนที่กอดยังเป็นคนที่แอบรักมาตลอด11ปีอีก
หัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้วกลับทวีความแรงขึ้นไปอีก...ไม่รู้ว่าด้วยความความตกใจหรือตื่นเต้นกันแน่ที่ทำให้ผมเผลอผลักราชาเต็มแรงจนอีกฝ่ายเซไปอีกด้านด้วยความงุนงง
“...ข้าวจ้าว...”สายตาของราชาที่มองมาดูจะตกใจที่ผมผลักเขาออกเต็มแรงแบบนี้
“ขะ...ขอโทษ”
“...ทำไมต้องขอโทษล่ะ?”
“ก็ผมผลักราชา...”ผลักเต็มแรงเลยด้วย
“คนที่ควรขอโทษควรเป็นผมมากกว่าที่ทำแบบนั้นกับข้าวข้าว...ขอโทษ”
“...ราชา”ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะขอโทษผมทำไม
การที่ถูกราชากอดมันเป็นยิ่งกว่าความฝัน..แม้แต่ในฝันผมยังไม่กล้าคิดขนาดนั้นเลยแต่วันนี้ ที่นี่ผมได้ถูกราชากอด ไม่ใช่แค่คำขอโทษที่ต้องพูดออกไปแต่ยังต้องมีคำว่าขอบคุณด้วย
ดีใจมากจนไม่รู้ว่าจะสามารถกลั้นยิ้มไปได้อีกนานแค่ไหน
“...ขอบคุณนะราชา”ผมเอ่ยขึ้นเมื่อคิดได้ว่าควรจะบอกคำนี้ออกไป
มันเหมือนตอนนี้ผมกำลังอยู่ในความฝันที่ตัวเองเฝ้าจินตนาการมาตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา...
แถมเป็นฝันที่ยาวนานด้วย
“ขอบคุณ?...ทำไมถึง...”
“ราชาทำให้สิ่งที่เหมือนเป็นความฝันที่ไกลเกินเอื้อมได้กลายเป็นจริง”ผมรีบพูดแทรกเพราะรู้ถึงคำถามที่อีกฝ่ายต้องการจะถาม
สิ่งที่พูดนั้นไม่ได้เกินไปเลยสักนิด
“ความฝัน...ที่ไกลเกินเอื้อม?”ดูเหมือนราชาจะไม่เข้าใจถึงสิ่งที่ผมต้องการจะบอกสินะ
“...ราชาก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับราชา...การที่ได้มองอยู่ห่างๆมันก็มีความสุขมากแล้ว...ทั้งที่ต้องการเพียงแค่นั้นแต่ราชากลับยอมให้ผมเป็นเพื่อน...ยอมให้ผมเข้าใกล้และได้พูดคุย...แล้ววันนี้มันก็เหมือนอยู่ในความฝัน...”
“ผมได้ยืนรอราชามารับเพื่อไปเที่ยวนิทรรศการด้วยกัน...ได้กางร่มคันเดียวกันและยังได้...พาราชาเข้ามาที่ห้องอีก...แค่นั้นก็เหมือนกับอยู่ในความฝันแล้ว...มันมากเกินพอและมากเกินไปด้วย...ทั้งแบบนั้นราชาก็ยังกอดผมอีกนั่นทำให้ผมอยากขอบคุณ...ถ้ามันเป็นเพียงฝันที่ยาวนานผมก็ไม่อยากตื่นจากความฝันนี่เลยรู้ไหม”
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
RACHA’s part
คำพูดนั่นทำให้ผมที่นั่งฟังอยู่ถึงกับทนไม่ไหวคว้าตัวของข้าวจ้าวมากอดไว้อีกครั้งหนึ่งด้วยความสับสนที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าใครที่ได้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มจางๆและหยาดน้ำตาที่ไหลรินเมื่อพูดประโยคเหล่านั้นออกมาก็คงจะคิดเหมือนกับผมในตอนนี้...
ไม่อยากให้ใครได้เห็นใบหน้าแบบนั้นของข้าวจ้าว
อยากเป็นเจ้าของรอยยิ้มที่ดูมีความสุขนั่น
“ข้าวจ้าว...”ผมเรียกชื่อของคนในอ้อมกอดที่ครั้งนี้ไม่ผลักไสแต่กลับกำเสื้อที่ผมใส่อยู่แน่นราวกับจะไม่ให้ความฝันนั้นมันหายไปต่อหน้า
ผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรักผมมากแค่ไหน
ไม่รู้ว่ารักมาตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง
ที่ผมรู้มีเพียง...เขารักผมมากเหลือเกินแถมยังเป็นรักที่ไม่ต้องการให้รักตอบด้วย เพียงแค่ได้มองหรืออยู่เคียงข้างเขาก็พอใจแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่รับรู้ถึงความรู้สึกรักจากใครสักคนมากขนาดนี้
ไม่รู้ว่าทุกครั้งที่ข้าวจ้าวอยู่ใกล้ผมจะรู้สึกยังไง...อึดอัด...อดกลั้น...พยายาม...หรือเจ็บปวด
อยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อคนที่อยู่ในอ้อมกอดนี้ได้บ้าง...
แม้เพียงสักนิดก็ยังดี...
มีคำพูดหนึ่งที่คิดได้และอยากบอกออกไป...
บอกเพื่อย้ำให้อีกฝ่ายมั่นใจ...
“มันไม่ใช่ความฝันข้าวจ้าว”ผมก้มหน้าลงกระซิบเบาๆที่ใบหูของคนในอ้อมกอด
“...”
“ต่อให้คุณจะหลับและตื่นอีกสักกี่ครั้ง...สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันคือความจริง”ผมบอกคนในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแล้วทำบางสิ่งที่พึ่งเคยทำเป็นครั้งแรกในชีวิต
นั่นก็คือ...
การจูบเบาๆที่เส้นผมสีน้ำตาลเข้มของข้าวจ้าวอย่างอ่อนโยน
อ่อนโยนมากจนตัวเองยังรู้สึกได้
ผมไม่เคยทำแบบนี้กับใครและก็ไม่อยากทำแบบนี้กับใครด้วย
นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่ได้คิดแต่ร่างกายกลับขยับไปเองพอรู้สึกตัวมันก็เป็นอย่างที่เห็นไปแล้ว...แทนที่ผมจะผละออกแต่กลับกดย้ำสัมผัสนั้นที่เส้นผมนุ่มสลวยที่ยังเปียกชื้นอยู่อีกครั้ง
“...ระ...ราชา”เสียงนุ่มที่เรียกชื่อผมอย่างสั่นๆพร้อมสัมผัสของเสื้อที่ถูกอีกฝ่ายกำไว้จนแน่น
เขาคงจะอาย
ไม่ใช่แค่ข้าวจ้าวหรอกที่อาย...คนที่เป็นฝ่ายทำก็อายไม่ต่างกันหรอก
“ข้าวจ้าว...”
ยิ่งอยู่ใกล้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอ...
ยิ่งอยู่ห่างมากเท่าไหร่กลับยิ่งคิดถึง…
ผมไม่ได้รู้สึกโกรธที่ได้ของจากคนไม่รู้จัก...
ไม่ได้รู้สึกแย่กับคำว่าชอบที่ข้าวจ้าวบอก…
และไม่ได้รู้สึกลำบากใจเมื่ออยู่ใกล้ๆ
ตรงกันข้าม...
รู้สึกดีที่เจ้าของรูปภาพพวกนั้นคือข้าวจ้าว
รู้สึกดีที่ได้เห็บรอยยิ้มกับใบหน้าแดงๆเมื่อถูกแหย่
รู้สึกดีที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน
ความรู้สึกแบบนี้...มันคืออะไรกัน?
จะบอกว่ามันคือ...รักงั้นเหรอ?
ผมไม่รู้เพราะไม่เคยรักใครมากก่อน
ถ้าถามว่าชอบข้าวจ้าวไหม?
ก็ตอบได้อย่างไม่ต้องคิดเลยว่าชอบ...
ชอบมากด้วย
คำว่าชอบที่มอบให้ข้าวจ้าวนั้นต่างกับที่มอบให้กับเหล่ามิตรสหายที่เรียนมาด้วยกันอย่างสิ้นเชิง
จะบอกว่าพิเศษก็ไม่ผิด
แต่จะมั่นใจได้ยังไงว่ามันคือรัก
ไม่อยากให้ข้าวจ้าวต้องเจ็บเพราะความรู้สึกครึ่งๆกลางๆของตัวเอง
“...ราชา...ขอบคุณ...ขอบคุณ”คำพูเดิมๆถูกพูดซ้ำหลายต่อหลายรอบโดยที่เจ้าของคำพูดขยับตัวเข้าหาผมมากขึ้น...ข้าวจ้าวที่เป็นคนขี้อายกลับเข้าหาผมเอง
แบบนี้จะไม่ให้ดีใจได้ยังไงกัน
“...ข้าวจ้าว...ผมอยากได้ยินคำคำหนึ่งจากคุณ”หลังจากที่เงียบอยู่นานผมก็ตัดสินใจบอกอีกฝ่ายไปตามตรงพร้อมกับค่อยๆคลายอ้อมกอดนั้นออกด้วยความรู้สึกแปลกเหมือนไม่อยากปล่อยให้คนในอ้อมกอดออกไปตอนนี้
“...อะไรเหรอ?”ดวงตาสีเขียวปนเทามองผ่านเลนส์แว่นที่ขึ้นเป็นไอด้วยความร้อนจากน้ำตาที่ไหลลงมา นั่นทำให้ผมเอื้อมมือไปถอดแว่นสายตาของข้าวจ้าวออกมาแล้วเช็ดฝ้านั่นออกให้
“ราชาไม่ต้องทำก็ได้...ผมทำเอง”เสียงของข้าวจ้าวดังขึ้นก่อนแว่นที่อยู่ในมือผมจะถูกมือขาวนั่นคว้ากลับไปเช็ดเองอย่างรวดเร็ว
ผมที่ถูกอีกฝ่ายคว้าแว่นไปก็เปลี่ยนไปมองใบหน้าขาวที่ปราศจากแว่นด้วยความเผลอไผล...ใบหน้าที่ไม่มีแว่นปกปิดทำให้อีกฝ่ายดูดีขึ้นเป็นกอง...ดวงตาสีสวยแปลกตาเด่นขึ้นมาในทันทีและเส้นผมสีน้ำตาลซอยระต้นคอนั่นยิ่งทำให้ข้าวจ้าวดูมีเสน่ห์ขึ้นอีกหลายเท่า
ถ้าสาวๆได้มาเห็นคงจะส่งเสียงกรี๊ดเพราะความดูดีนี่ไม่ต่างจากที่เห็นผมแน่นอน
ครั้งแรกที่เห็นใบหน้าที่ไม่มีแว่นก็ตอนที่ไปเกาะทางตอนใต้เพื่อนทำการโปรโมทเกาะเมื่อนานมาแล้ว...ยิ่งเห็นใบหน้านั่นใกล้ๆอีกครั้งก็รู้สึกเหมือนตัวเองทำตัวไม่ถูก
พอข้าวจ้าวสวมแว่นกลับดังเดิมก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมด้วยแววตาสั่นระริกราวกับกำลังต่อสู้กับความเขินอายของตัวเองอยู่...
“เอ่อ...ราชา”
“หื้ม?”
“...จะให้ผมบอกอะไรเหรอ?”คำพูดของข้าวจ้าวทำให้ผมนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองมีอย่างหนึ่งที่อยากทดสอบให้แน่ใจนี่นา
“ช่วยบอกว่าคิดยังไงกับผมอีกครั้งได้ไหม?”ผมบอกออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“...อะ...เอ่อ...”ทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ผมตรงการแกฝ่ายก็ทำท่ากระอักกระอ่วนพร้อมใบหน้าขาวที่ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ
“ได้ไหม?”ผมถามย้ำอีกครั้ง
อยากให้ตัวเองแน่ใจในความรู้สึกนี้ก่อนจะบอกกับอีกฝ่าย
“...จะดีเหรอ...ความรู้สึกผมมันยังไม่เปลี่ยนนะ”
“ดีสิ”
“...อื้อ”ใบหน้าแดงขยับขึ้นลงเล็กน้อยเป็นการตอบตกลง
“...”นั่นทำให้ผมคลียิ้มออกมาบางๆเมื่อจะได้ยินคำนั้นอีกครั้ง
“...ผม...ชอบราชา”
“แค่ชอบเหรอ?”ตอนนี้ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าต้องการคำพูดแบบไหนออกมาจากปากของคนตรงหน้าแม้จะรู้สึกดีที่ได้ยินคำว่าชอบแต่ในใจกลับอยากฟังอีกคำที่มันมากกว่านี้...
“...ไม่ได้แค่ชอบ”เสียงนุ่มตอบรับเบาๆพร้อมส่ายหัวไปมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“งั้นอะไรล่ะ?”
“...ผมรักราชา”คำพูดที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกดังขึ้นราวกับเสียงกระซิบแต่น่าแปลกที่ผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน
คืนนั้นผมได้ค้างที่ห้องของข้าวจ้าวแต่นอนที่โซฟาเท่านั้น...ถึงตอนแรกอีกฝ่ายจะบอกให้ผมไปนอนเตียงแล้วตัวเองจะนอนโซฟาเองแต่คิดเหรอว่าคนอย่างผมจะยอม...ในเมื่อมารบกวนก็ไม่ควรทำให้เจ้าของบ้านลำบาก
ใจหนึ่งก็อยากนอนเตียงเดียวกันเหมือนอย่างเพื่อนคนอื่นแต่ด้วยความสับสนทำให้ไม่กล้าพูดคำขอนั้นออกไป...สิ่งที่รู้ยังคงเหมือนเดิมคือไม่ว่าจะฟังสักกี่ครั้งคำว่าชอบที่ดังออกมาจากปากข้าวจ้าวก็น่าฟังที่สุด...
ไม่สิ...คำที่น่าฟังมากที่สุดตอนนี้ไม่ใช่ชอบแต่เป็น...
รัก
วันต่อมาผมก็กลับไปทำงานที่บริษัทตามปกติ อีกไม่กี่วันก็ถึงเวลายายไปทำงานที่หอศิลป์ขนาดใหญ่ที่พ่อทุ่มทุนไปหลายพันล้านแล้ว...ทั้งที่อยากจะคุยกับข้าวจ้าวเรื่องนี้แต่เพราะความรู้สึกสับสนนี่เลยยังไม่ได้คุยสักที
การทำงานยังคงผ่านไปเรื่อยๆโดยไม่มีอะไรให้น่าจดจำ ชีวิตวัยทำงานเป็นช่วงที่น่าเบื่อที่สุดสำหรับผมเพราะนอกจากนั่งเซ็นเอกสารแล้วก็ยังต้องไปเข้าประชุมอีก...หลายวันที่ผ่านไปสร้างความเบื่อหน่ายให้อย่างมากแม้ว่าจะอยากขับรถไปหาข้าวจ้าวมากแค่ไหนก็ไม่มีเหตุผลดีๆที่จะไปหา
ถ้าเข้าใจความรู้สึกของตัวเองเมื่อไหร่ผมจะรีบตรงไปหาอีกฝ่ายทันที
ตอนนี้ผมต้องการเวลาเพื่อคิดทบทวนตัวเองแต่ไม่ว่าจะทบทวนเท่าไหร่ก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกนี้สักที
ครืดดดด~
เสียงสั่นของเครื่องมือสื่อสารดังขึ้นทำให้ผมที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ที่โซฟาภายในห้องนอนลุกขึ้นไปยังโต๊ะที่วางโทรศัพท์ไว้และเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอเสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นแทบจะทันที
ไม่อยากรับแต่ก็ต้องรับ
“ครับพ่อ”รับสายเสร็จก็ทักทายปลายสายด้วยเสียงเซงๆ
ไม่รู้ว่าที่โทรมาจะมีเรื่องอะไรอีก
(แกรู้รู้ไหมว่าฉันโทรมาเรื่องอะไร?)เสียงเข้มของชายวัยกลางคนดังมาจากปลายสาย
“ไม่รู้ครับ”คำตอบแทบไม่ต้องใช้เวลาคิดเลย
(คงไม่ได้ลืมที่สัญญากันไว้หรอกนะ)
“เรื่องไปดูแลหอศิลป์ของพ่อใช่ไหมครับ?”
มันไม่น่าจะมีเรื่องอื่นแล้ว
(เรื่องนั้นฉันพูดจบไปแล้วไม่มีอะไรต้องพูดอีกนอกจากตั้งใจบริหารงานให้ดีก็พอ)
ตั้งใจเหรอ?
แค่ตั้งใจมันคงไม่เพียงพอกับพ่อหรอกมั้ง
ต้องทำให้ได้
นี่สิถึงจะเป็นสิ่งที่พ่ออยากพูด
“ถ้าไม่ใช่เรื่องงานแล้วเรื่องอะไรล่ะครับ?”
(ลืมจริงด้วยสินะ...แกมีเวลาอีกอาทิตย์เดียวในการหาคนรักถ้าไม่ได้เตรียมไปดูตัวกับหนูมุกได้เลย)คำพูดจากปลายสายทำให้คิ้วผมผูกเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
ลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย
สองเดือนนี่ผ่านไปเร็วจริงๆ
“ผมขอเวลา....”
(ฉันให้แกมามากแล้ว...ในวันศุกร์หน้าถ้าหามาไม่ได้ก็อย่างที่บอกไป)
“ทำไมต้องบังคับผมขนาดนั้นด้วยพ่อ?!...ทำต้องรีบให้ผมมีคนรัก?!...ต่อให้ไปดูตัวอีกสักกี่ครั้งก็ไม่มีทางที่ผมจะถูกใจพวกเธอเหมือนกับขะ...”ทันทีที่ชื่อของบุคคลที่สามกำลังจะถูกเอ่ยขึ้นร่างกายผมก็ชะงักพร้อมกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่พึ่งรู้สึกตัวว่ากำลังจะพูดอะไรออกไป
‘ต่อให้ไปดูตัวอีกสักกี่ครั้งก็ไม่มีทางที่ผมจะถูกใจพวกเธอเหมือนกับข้าวจ้าว’
นั่นคือประโยคที่ผมกำลังจะพูดออกไป
ไม่ถูกใจเท่าข้าวจ้าวเหรอ?
ก็จริงที่ถ้าให้เลือกว่าจะอยู่กับใครระหว่างคู่ดูตัวกับข้าวจ้าว
นั่นคงเป็นอีกคำถามที่ผมไม่ต้องเสียเวลาคิดคำตอบเลยสักนิด
(เหมือนกับอะไรราชา?...ที่เงียบไปแปลว่ามีคนที่ถูกใจสินะ)เสียงของพ่อทำให้สติที่ถูกดึงไปเริ่มกลับมาอีกครั้ง
ลืมไปเลยว่ายังถือสายอยู่
“...เปล่าครับ”จะให้เรียกว่าถูกใจก็ไม่ผิดแต่จะให้บอกพ่อก็ไม่กล้าอีก
(...ฉันไม่รู้ว่าคนคนนั้นเป็นใครแต่ในเมื่อมีคนที่ถูกใจก็พามาพบฉันด้วย)
“พ่อ...ผมบอกว่าเปล่าไง”
(ฉันไม่โง่ขนาดที่จะแยกคำโกหกกับความจริงไม่ได้ราชา)
“...พ่อ”
(สับสนงั้นสิ)
“...”คำพูดจากปลายสายทำให้ผมถึงกับสะอึก
ทำไมถึงรู้ได้
(มีลูกชายคนเดียวก็เป็นคนไม่เอาไหนจริงๆ...จะบอกอะไรแกสักอย่างนะราชา...เชิญแกสับสนซะให้พอเถอะ)
“หมายความว่ายังไงพ่อ?”
(แกจะสับสนได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ...ถ้ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับคนที่รู้สึกสับสนด้วยฉันบอกได้เลยว่าความสับสนนั่นมีจะปลิวหายไปในชั่วพริบตาแล้วความรู้สึกจริงๆจะออกมาเอง)
“พ่อ...”
(อย่าลืมพามาหาฉันด้วยล่ะ)
“...ขอบ...”
ปิ๊บ!
ยังไม่ทันที่จะได้ขอบคุณปลายสายก็รีบวางไปราวกับไม่อยากได้คำขอบคุณจากผมแต่นั่นไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่สักนิด นี่เป็นครั้งแรกที่ได้คำแนะนำจากผู้เป็นพ่ออย่างจริงจังแบบนี้
“...ข้าวจ้าว”เมื่อวางสายไปได้สักพักผมก็เดินไปยังเตียงก่อนจะล้มตัวลงแล้วยกมือขึ้นก่ายหน้าผากอย่างใช้ความคิด
นี่อาจเป็นช่วงเวลาที่สับสนที่สุดในชีวิตก็ว่าได้
ยิ่งสับสนก็ยิ่งเครียด พอเครียดมากๆก็เริ่มปวดหัว
“โอ๊ย!...เรื่องง่ายๆทำไมถึงไม่เข้าใจนะ!”ผมด่าตัวเองก่อนจะพลิกตัวไปมาบนเตียงกว้างเป็นการทำโทษ ไม่นานดวงตาคมสีน้ำตาลก็หันมาหยุดที่ลิ้นชักข้างหัวเตียงที่ภายในมีภาพถ่ายพร้อมข้อความสั้นๆอยู่หลายใบ
ไม่นานผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะขยับไปยังลิ้นชักที่อยู่ด้านข้างเพื่อนำภาพถ่ายทั้งหมดที่ได้รับจากคนคนเดียวกันออกมาวางเรียงไว้รอบๆตัว รูปถ่ายใบแรกที่ได้รับถูกหยิบขึ้นมามองก่อนจะวางลงแล้วหยิบภาพต่อๆไปขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงรูปภาพใบล่าสุดที่ได้รับ
ระหว่างที่มองรูปถ่ายในมือสลับกับที่วางอยู่รอบเตียงคิ้วคมสีดำของผมก็ค่อยๆขมวดเข้าหากันอย่างเชื่องช้าโดยที่ในหัวเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง...
ถึงจะไม่ใช่มืออาชีพทางด้านการถ่ายรูปแต่ก็พอจะสัมผัสได้ว่ารูปภาพทุกใบที่เรียงรายอยู่ตอนนี้เป็นฝีมือของคนคนเดียวกันถ่าย มันคงไม่แปลกเพราะรูปถ่ายพวกนี้ผมได้รับมาจากมือของเจ้าตัวเอง
แต่สิ่งที่ผมรู้สึกคือมีอีกใบที่มีความรู้สึกแบบเดียวกันอยู่
พอคิดได้ผมก็รีบลุกจากเตียงออกไปยังห้องรับแขกที่มีห้องเก็บของเล็กๆอยู่ด้านข้างก่อนถึงระเบียงห้อง...ภายในเป็นห้องขนาดเล็กที่มีชั้นขนาดใหญ่วางไว้สองข้างทาง บนชั้นมีของต่างๆที่ไม่ได้ใช้นำมาเก็บไว้ตั้งแต่ของที่ได้ตอนชั้นประถม...
เห็นแบบนี้แต่ผมเป็นพวกชอบเก็บของที่มีคนให้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่ละชั้นจะมีเขียนติดไว้ว่าเป็นของตอนช่วงไหนและชั้นที่กำลังมองหาคือของในช่วงจบมหาวิทยาลัย
กล่องขนาดใหญ่สีน้ำตาลเปลือกไม้วางเรียงกันหลายกล่อง...ช่วงมหาลัยเป็นช่วงที่ผมป๊อบมากทำให้มีของที่ได้รับมาไม่เว้นวัน แม้จะตอบรับความรู้สึกของพวกเธอไม่ได้ผมก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดไม่รับของที่ตั้งใจทำมาให้หรอก
กล่องแล้วกล่องเล่าที่ถูกเปิดออกเพื่อค้นหาภาพถ่ายเพียงใบเดียวที่ไม่รู้ว่าตัวเองจำผิดไปรึเปล่า...เรื่องมันเกิดเมื่อนานมาแล้ว นานมากจนลืมไป
ไม่นานมือที่ค่อยๆยกของที่อัดแน่นอยู่ภายในกล่องก็ชะงักเมื่อพบกระดาษอัดรูปที่คว่ำหน้าไว้วางนอนอยู่ที่ก้นกล่อง...ผมหยิบมันขึ้นมาโดยที่ภวนาในใจว่าขอให้เป็นอย่างที่ตัวเองคิดด้วยเถอะ...
และทันทีที่พลิกรูปถ่าย ภาพที่ไม่ได้เห็นมานานหลายปีก็ปรากฏขึ้น...รูปของตึกคณะที่ผมเรียนตอนอยู่มหาวิทยาลัยถูกถ่ายจากมุมสูงทำให้รู้ว่าคนถ่ายต้องอยู่บนตึกอีกฝั่งหนึ่งแน่ รูปใบนั้นให้ความรู้สึกเหมือนภาพที่วางเรียงรายอยู่บนเตียงผมในตอนนี้
“...Congratulations!...ยินดีด้วยที่จบการศึกษา”ผมอ่านข้อความที่ถูกเขียนด้วยปากกาหมึกดำที่จางไปบางด้วยกาลเวลาที่เปลี่ยนไป
ลายมือแบบนี้เคยเห็นมาก่อน...ไม่สิ...ต้องบอกว่าภาพนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นลายมือของ...
ข้าวจ้าว
จำไม่ผิดจริงๆด้วย
ผมเคยได้ภาพจากข้าวจ้าวมาก่อนในวันจบการศึกษา?!
เรื่องในตอนนั้นจำได้แค่ว่าหลังจากหอบดอกไม้กับตุ๊กตาตัวใหญ่หลายสิบชิ้นกลับห้องก็ได้เจอภาพนี้ใส่อยู่ในกระเป๋าแล้ว ด้วยความที่ไม่คิดอะไรเลยนึกว่าคงเป็นหนึ่งในเพื่อนที่เรียนด้วยกันโดยไม่เอะใจเลยสักนิดว่ามันจะเป็นของคนที่แอบชอบตัวเองมาตลอด
“...นี่คุณชอบผมมาตั้งแต่ตอนไหนกันแน่นะข้าวจ้าว”ผมพึมพำด้วยความไม่เข้าใจก่อนจะนำรูปถ่ายที่พึ่งหาเจอไปเก็บรวมไว้กับใบอื่นๆ
วันต่อมาผมก็มาทำงานที่บริษัทเหมือนในทุกๆวันแต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คงจะเป็นความรู้สึกอัดอั้นด้วยความอยากรู้...ตั้งแต่เมื่อคืนที่รู้ว่าข้าวจ้าวเคยให้ภาพถ่ายกับตัวเองมาก่อนคำถามมากมายก็ไหลออกมาราวกับน้ำป่าไหลหลาก...
คุณเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันใช่ไหม?
คุณเรียนคณะอะไร?
คุณรู้ใช่ไหมว่าผมเรียนอยู่คณะไหน?
คุณเป็นคนเอาภาพถ่ายมาใส่ในกระเป๋าผมตอนวันจบการศึกษาใช่ไหม?
และคำถามที่ผมอยากรู้มากที่สุดก็คือ...
คุณรักผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่...ข้าวจ้าว?
คำถามมากมายดังขึ้นสลับกันไปมาจนไม่มีสมาธิในการทำงานเลยสักนิดผมเลยตัดสินใจลาพักแล้วขับรถออกจากที่บริษัทโดยมีจุดหมายอยู่ที่ร้านแกลลอรี่เล็กๆที่ชื่อVI&Kโดยที่มีใบหน้าของชายหนุ่มที่อายุเท่ากันปรากฏอยู่ในหัวตลอดการขับรถ
รถหรูสีดำเงาเคลื่อนที่มาจนถึงหน้าร้านก่อนจะดับดับเครื่องแล้วเตรียมลงจากรถในขณะเดียวกันกับที่สายตาของผมหันไปเห็นร่างของคนที่คุ้นเคยกำลังเดินมาแต่ในตอนที่จะก้าวเท้าไปหาก็เห็นชายหนุ่มอีกคนที่ดูจะอายุมากกว่าวิ่งตามมาจากด้านหลังแล้วใช้มือคว้าคอของข้าวจ้าวอย่างรวดเร็วจนร่างกายบางๆนั่นเซเข้าไปหาชายด้านข้างทันที
ดวงตาคมสีน้ำตาลของผมมองภาพที่เห็นด้วยความรู้สึกที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานหลายปีตั้งแต่ตอนเป็นวัยรุ่น
ความรู้สึกนั้นคือหงุดหงิด
ขาของผมเตรียมจะก้าวไปหาข้าวจ้าวทันทีเพราะคิดว่าเจ้าของดวงตาคู่สวยกำลังถูกชายอีกคนตามรังควานอยู่แน่แต่ฉากต่อมาที่เห็นทำให้ขาที่กำลังจะก้าวเข้าไปช่วยหยุดชะงักในทันที...ภาพที่ข้าวจ้าวหันไปยิ้มกว้างให้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างพร้อมกระโดดกอดคออีกฝ่ายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม...
ไม่เหมือนกับคนที่ถูกตามรังควานเลยสักนิด
เหมือนเป็นคนที่สนิทหรือรักกันมากๆมากกว่า...
รักเหรอ?
อย่าบอกนะว่าชายคนนั้นเป็นคนรักของข้าวจ้าว?
เพียงแค่คิดความหงุดหงิดที่มีก็เริ่มมีความโมโหเพิ่มเข้ามา...
ทั้งที่วันก่อนยังบอกชอบผมด้วยใบหน้าแดงระเรื่อแบบนั้น...อย่าบอกนะว่าทำหน้าแบบนั้นให้หมอนั่นเห็นด้วยน่ะ?
“บ้าเอ้ย!”ผมถึงกับทนเห็นภาพตรงหน้าไม่ได้
ภายในใจมันเจ็บไปหมดเพียงแค่เห็นภาพที่ข้าวจ้าวหันไปยิ้มกว้างให้คนอื่น
ไม่อยากให้ใครได้เห็นรอยยิ้มกับน่าทางน่ารักๆนั่น
ผมอยากเป็นคนเดียวที่เห็นมัน
‘ถ้ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับคนที่รู้สึกสับสนด้วยฉันบอกได้เลยว่าความสับสนนั่นมีจะปลิวหายไปในชั่วพริบตาแล้วความรู้สึกจริงๆจะออกมาเอง’
คำพูดพวกนั้นที่ได้ยินมา...ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นความจริง
อย่างที่พ่อบอกเลย...
ความสับสนที่มีมันหายไปในพริบตา
เหลือเพียงความรู้เพียงอย่างเดียว...
ดวงตาสีเขียวปนเทานั่นต้องสะท้อนเพียงภาพของผม...
ใบหน้าสีขาวอมชมพูนั่นต้องแดงระเรื่อเพราะคิดเรื่องของผม...
รอยยิ้มสวยนั่นต้องส่งมาหาเพียงผม...
และน้ำเสียงนุ่มหวานนั่นต้องเอ่ยเรียกเพียงชื่อผมเท่านั้น!
ในตอนนี้ผมรู้แล้วว่าความรู้สึกจริงๆของตัวเองคืออะไร....
ผมรักข้าวจ้าว!
เพราะแบบนั้นจะไม่ยอมให้ใครได้แตะข้าวจ้าวของผมเด็ดขาด!!
..............................................................................................
สวัสดีค่ะ
มายาวๆให้อ่านกันจุใจจจ
อย่างที่สปอยไป...ตอนนี้ราชารู้ตัวแล้วว่าชอบข้าวจ้าว ซึ่งนานมากกกกก...คนอ่านเขารู้กันตั้งแต่ตอนแรกแล้วมีแต่พระเอกเรานี่แหละที่ไม่รู้ตัวสักที
ก็อย่างนี้แหละคนที่ไม่เคยมีความรัก
แต่ตอนนี้พระเอกเราดูเหมือนจะคิดเองเออเองมากไปนิดเนอะ
ข้าวจ้าวของใครนะ...ของผมเหรอนายราชา
อยากบอกว่าถ้ารู้ตัวช้ากว่านี้ข้าวจ้าวคงตกเป็นของคนอ่านแล้วล่ะ555
ในเมื่อราชารู้ตัวแล้วต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นนะ?
แล้วผู้ชายที่อยู่กับข้าวจ้าวเป็นใคร?
ไม่ต้องต้องเตรียมหม้อไว้ต้มมาม่านะคะเพราะไม่มีแจกค่ะ อิอิ
เรื่องนี้อ่านสบายๆไม่ต้องเครียดนะคะ...ในความเป็นจริงอาจไม่มีเรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นแต้ถ้าจะให้แต่งตามหลักความจริงทั้งคนแต่งและคนอ่านคงได้กินมาม่ากันจนเบื่อไปข้างแน่
ตอนหน้าพบกับ...อะไรดีนะ?
ในเมื่อความรู้สึกตรงกันแล้วก็ต้อง...
...(เว้นให้คนอ่านคิดเอาเอง)...
เอาเป็นว่าไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า
ขอบคุณทุกๆกำลังใจและทุกๆคอมเม้นต์นะคะ
ถึงจะไม่ได้ตอบคอมเม้นต์แต่อ่านอยู่นะคะ
มีหลายคนที่ตามมาจากเรื่องอื่นๆต้องขอบคุณมากนะคะ(พึ่งมาขอบคุณ?)
บ๊ายบายค่าา :mew3:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
ราชาคนซื่อบื้ออ5555 กว่าจะรู้ตัวโถะะ นี่ถ้ารู้ว่าข้าวชอบมาตั้งแต่ตอนไหนคงช็อค5555 เราชอบข้าวจ้าวม่ก ดูเป็นคนที่สตรองมาก5555 พ้าคุณพ่อเห็นหน้าลูกสะไภ้จะตกใจไหมคะเนี่ย5555
-
ราชาเอ้ยกว่าจะรู้ตัวนะเนี่ย เป้นไงล่ะ พอมาหาข้าวจ้าวนี่ หายสับสนเลยสิเนี่ย :hao3:
อย่าเพิ่งไปคิดเองเออเองล่ะราชา
รอตอนต่อไปปปป :katai1: :mew1: :mew1:
-
:z3:
ในที่สุดๆๆๆๆๆ :ling1:
ว่าแต่ ผชคนนั้นใครหน้อออออ?
:กอด1:
-
รู้ใจตัวเองแล้ว ยินดีด้วยยยยย
คุณพ่อนี้ร้ายกาจจริง ๆ มองโลกทะลุมาก
-
ใจตรงกันซะที :กอด1:
-
:katai1: โถ่ๆๆพ่อคุณ กว่าจะรู้ใจตัวเอง
ไป ไปเอาน้องกลับมา
-
กรี้ด นั่นใครนะ. ราชาสู้ๆ. พุ่งเข้าชนเลยค่ะลูก
โอ๊ยคุณพ่อแนะนำได้ดีมากค่ะ ทุบหม้อทิ้งเลยนะเนี่ย
ในที่สุดราชาก็ค้นพบราวกับนักสืบ เย้ๆๆ.
เรียนห้องเดียวกันน่าจะรู้แล้วนาว่ามันเริ่มมาจากเมื่อไหร่
รอราชาพาจ้าวไปเปิดตัวนะ
-
โง้ยยยยกว่าจะรู้ตัวหนอออ
ตื่นเต้นๆ
-
แหม่ๆ กว่าจะรู้ตัว 55555
พอรู้ตัวแล้วก็เอาใหญ่เลยน้า ข้าวเจ้าของผม >//<
ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นเปนครายยกัน
รอตอนต่อไปนะคะ
ราชาต้องรุกหนักแน่เลยยยย อร๊ายยยย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ข้าวจ้าวกอดใครรรรรรรรรรร
-
พอรู้ใจตัวเองปุ๊บความหวงก็บังเกิดเลยนะราชา
-
ในที่สุดราชาก็รักข้าวจ้าวแล้ว :hao5:
ดีใจแทนข้าวจ้าวจริงๆ :katai2-1:
-
คุณพ่อราชาจะว่าไงนะที่ลูกชายรักข้าจ้าว :katai1: :katai1: :katai1: ว่าแต่ผู้ชายนั้นคือใครหว่าาา
-
:mew1:
-
ในที่สุดราชา ก็ได้รุ้ตัวสักที ต้องขอบคุณผู้ชายคนนั้นสักหน่อยนะ ราชาดีใจด้วยที่ได้รู้ใจตัวเองว่ารักข้าวจ้าวเข้าแล้ว o13
-
โถ่ กว่าจะรู้ตัวนะราชา
-
ขอบคุณ
-
ถ้ารู้ว่า แอบรัก มา 11 ปี ราชาคงช๊อคน่าดู :hao3:
-
ไม่เครียดเลยย อ่านแล้วมีความสุขทุกครั้งเลยจ้า
อยากให้มาถี่ๆจังเลย^_^
ขอบคุณค่ะ
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะราชา
-
เอ๋ๆๆๆ
อ่านจบแล้ว แต่หุบยิ้มไม่ได้เลย ><
ตอนหน้าขอราชาโหมด
-
เรื่องความรักราชานี่ระดับทารกมากๆ โถ พ่อคุณ
เดาว่าเป็นพี่ชายของข้าวจ้าว?
สุดท้าย ราชาอะไรจะขี้มโนเบอร์นั้นอ่ะ 55555555
-
ปล่อยให้ข้าวจ้าวหลงรักมาตั้งนาน
ที่นี้ก็รีบรุกเขานะราชา
ก่อนที่จะมีคนฉกไป
:impress2:
-
น่าร๊ากกกกกกก #ราชาคนรู้ตัวช้า :กอด1: :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วลุ้นมาก
ต้องมีคนมากระตุ้นนะราชา
แต่ดูท่าว่าจะขี้หวงน่าดูเลยแหล่ะ
-
ตอนหน้าอย่าดราม่านะ :z3: :call:
-
เอาแล้ววว ราชา ต้องโดนกระตุ้นแรง ต้องเห็นภาพบาดตาใช่ม้ายย แกถึงจะบรรลุใจตัวเอง
อย่าถาม ว่ารักมานานแค่ไหน? รู้แค่ที่ผ่านมา ในใจไม่มีมีใคร นอกจากเธอ แอร๊ยยยยย อิน คิดว่าตัวเองเป็นข้าวจ้าว ตอบแทนเลอ ฟิน :o8:
-
ราชาาาาาาา ในที่ซู้ดดดดดด
รู้ตัวแล้วก้อดีแร้น แล้วก้อรีบๆไปเอาข้าวจ้าวมา!!!
-
ขอบคุณ :)
-
อิอิ ในที่สุดราชาก้อรู้ตัวแล้ว จะทำงัยละราชา
-
รู้ตัวซักที
-
ผ่านไป 11 ตอนกว่าจะรู้ใจตัวเอง ราชาคนซื่อ(บื้อ)!
-
มาม่าไม่ดีต่อสุขภาพ :hao4:
-
ราชารู้ใจตัวเองสักที :กอด1:
-
ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนข้าวจ้าวหรือเปล่า? จำได้ว่ามีข้าวจ้าวมีเพื่อนคนหนึ่งที่รู้ว่าข้าวจ้าวนั้นชอบราชา แต่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไรสงสัยต้องวนกลับไปอ่านอีกรอบ
-
พ่อจะรับได้รึเปล่าหนอถ้าราชาพาไปหา แล้วคนที่ข้าวจ้าวกระโดดกอดนั้นใครเอ่ยย
-
รีบเลย รีบเลย ..
-
ราชาาาาาาาาาาาาาาาา ! ราชารู้ใจตัวเองแล้วข้าวจ้าววววว :heaven :heaven :heaven :impress2: :impress2: :impress2:
-
:L2: :L2: :L2:
-
คุณพ่อแนะนำดี แต่พ่อจะดีใจไหมถ้าคนที่ราชาชอบคือข้าว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ่อ ราชาซื่อบื้อว่ะ 555555
พ่อพูดเหมือนจะโอเคเลยอ่ะ ขอให้ดี ไม่มีมาม่าน้าา
ข้าวจ้าวน่ารักอ่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
สักทีเหอะ นายราชา ในที่สุดคุณก็รู้ใจตัวเอง 555 :laugh:
คนนั้นเป็นพี่ชายหรือเปล่า ราชาอย่าเครียด สิ
-
:mew1: :mew1:
-
งื้อออออออออออออออออออแอ่านตอนเดียวไม่เคยพอจริงๆ :mew1:
-
อยากจะบอกว่าเคยอ่านเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้ว นานมากจริงๆ มาอ่านอีกทีแอบงงตัวเองทำไมไม่อ่านต่อ เหมือนตอนที่อ่านลงแค่ตอนแรกเองมั้ง ตอนนี้กลับมาตามอ่านใฟม่แล้ว ขอให้ราชาบอกความในใจกับข้าวจ้าวเร็วๆนะ
-
ราชารู้ใจตัวเองแล้วเย้
ข้าวเจ้านี่ถ้าเป็นเรื่องของราชานี่หน้าแดงได้ตลอดเลยโน๊ะ น่าร๊ากกก
ว่าแต่ผชคนนั้นเป็นใครคะ พี่ชาย? น้องชาย? เพื่อนสนิท?
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองคนอ่านลุ้นจนตัวเกร็ง
-
ราชารู้ตัวสักทีว่าแอบหลงรักข้าวจ้าวแล้ว :katai2-1:
ต้องมีอะไรมากระตุ้นต่อมความหึงหวงนั่นสินะ กว่าจะรู้ตัวได้
เดินลุยหน้ากับความรักครั้งนี้ได้แล้วราชา โกโกโก
-
:o8: :-[ อร้ายยยยยยยยยยย เธอมาได้ตรงเวลาพอดี...อย่างกับรู้ใจ 555 วันอาทิตย์นี่เป็นวันแห่งความสุขของเค้าเลยยย เค้าฟินม้ากกกกกอ่ะตัวเองงง น้องหมาใจดี 5555 ทำไมเธอแต่งดีแบบเน้้้ โอย ถ้าราชาช้ากว่านี้จะไม่ให้ข้าวจ้าวละนะ จะเก็บไว้เองงงง เค้ารักนายเอกเรื่องนี้มากก ดีงาม ชอบ หลงรัก โอยยยย ยิ่งเวลาเรียกราชา ภาพในหัวนี่คือ ข้าวจ้าวจะเรียบแบบกล้าๆกลัวๆเขินๆ แต่มีความรักเต็มเปี่ยมเสมออ้ะ :ling1: ชอบมากจริงๆ อ๋อยยยย อยากอ่านต่อ 55
ปล.ไม่มีมาม่าชามโต เอาชามเล็กได้นะ จริงๆคืออยากแกล้งราชา ให้มันหึงบ่อยๆเลย 5555
-
พี่ชายแน่นอน
-
ตอนหน้าเชิญคุณพ่อพบกับว่าที่ลูกสะใภ้ค่ะ 555555
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย ฉากในห้องนอนท่ามกลางบรรยากาศเปลี่ยวนี่อะไรคะะะ 555555 ขำข้าวจ้าวอ่ะ ตอนแรกใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น อืม ยั่วมากจริงๆค่ะ แต่ไอ้การหน้าแดงแล้วบอกว่าอย่ามองนะนี่มัน... กรี๊ดดดดดดดดดด ถ้าเราเป็ฯราชาเรานี่พุ่งเข้าใส่แล้วค่ะ งื้อออ น่ารักเหลือเกินนนน แล้วดูค่ะ แค่นั้นยังไม่พอ... กลับมาด้วยชุดที่เหมืนใส่แคเสื้อคลุมขาขาวๆ... :jul1: ตายค่ะ บอกเลยว่าเราตาย แงงงงง น่ารักอะไรขนาดนี้ นี่ยัวราชาโดยไม่รู้ตัวนะคะข้าวจ้าว ฮืออออ ทีนี้ราชาเลยรู้ใจตัวเองเลย ก๊ากกก เฮ้ย ไม่ใข่ เรื่องราชาเป็นเรื่องของความรู้สึกไม่ใช่ความหื่น หึหึ แต่อีกหน่อยเราไม่เชื่อว่าราชาจะไม่หื่น อุ๊ยย ดูดิ ราชาเริ่มละ ที่อ่อยมาตลอดนี่ไม่ใช่อะไรนะคะ กั๊กไว้ก่อน ตอนนั้นแค่รู้สึกดี รอความรู้สึกชัดเจนจะเดินหน้าเต็มที่ นี่ความจริงควรขอบคุณคุณพ่อที่มาชี้ทางนะคะ แต่คุณพ่อจะว่าอะไรไหมถ้าคนที่ราชาพาไปเป็นข้าวจ้าว... คุณพ่ออย่ารังเกียจข้าวจ้าาวเลยนะคะ น่ารักขนาดนี้ ไม่รักยังไงไหวคะ ราชาตอนจบนี่แบบ... แกรู้ตัวด้วย "ข้าวจ้าวของผม" ค่าาา ของคุณคนเดียวเลยค่ะราชา แต่คนนั้นคงแค่เพื่อนแหละค่า ไม่ก็ญาติ น้องข้าวจ้าวไม่สนิทกับใครง่ายขนาดนั้นแล้วก็รักราชามานานนะคะ ไม่ต้องกังวลค่ะะ พูดถึงรักมานาน ราชาตอนรู้ว่าข้าวจ้าวคือคนส่งรูปแบบเดียวกันมาให้ตั้งแต่วันจบการศึกษานี่เราหัวใจพองฟูมาก ฮืออออ ดีใจแทนราชามากค่ะ ถ้าสงสัยว่าข้าวจ้าวรักมานานแค่ไหนต้องไปถามนะคะ ถามเลยค่ะะะ เราเชื่อว่าคำตอบนี้จะทำให้ราชาโงหัวไม่ขึ้น ตกหลุมข้าวจ้าวแน่นอน แอร๊ยยยยยย ว่าแล้วก็รอตอนต่อไปนะค้าาา ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่า :mew1:
-
รู้ตัวก็ตอนหึงข้าวจ้าวสินะ ข้าวจ้าวรักราชามากมายดูแลข้าวจ้าวให้ดีนะราชา
-
ราชารู้ตัวซะทีนะ :hao3:
รู้แล้วว่าตัวเองรู้สึกยังไงก็ลุยโลดดดด บอกน้องจ้าวไปตรงๆเลย
-
:ling1:
อืมมมมมม
ข้าวจ้าวชอบราชาตั้งแต่ม.ต้นเลยเหรอคะ? ม.2 หรือ ม.3 เอ่ย?
ปอลอ ขอ flashback ไปช่วงเริ่มแอบรักได้ไหมค้าาาาาาา :katai2-1:
-
อยากจุดพลุฉลอง :mc4: ราชาเค้ารู้ใจตัวเองแล้วววว
ตอนหน้า มีลุ้นใช่มั๊ยคะ แบบหึงหน้ามืด ไปกระชากน้องข้าวจ้าวมาอยู่ในอ้อมกอดแล้วพาไปทำโทษที่คอนโด :impress2: #ชะนีน้อยขี้มโน 5555
-
รู้ตัวแล้วก็รีบๆหน่อยนะราชา :hao7:
-
เพิ่งรู้สึกตัวหรอ?ราชา?...ว่ารักข้าวจ้าว นี่รู้นานแล้วนะ!
แต่....ข้าวจ้าวเป็นของเรานะตอนนี้อ่ะ 555555 ไม่ใช่ของราชา!!
คบกันเมื่อไหร่ถึงจะยกให้ ต้องบอกรักด้วยนะ ไม่งั้นไม่ยกให้หรอก :hao3: :hao3: :hao3:
อย่าคิดเองเออเองสิ! คนนั้นนะใช่เพื่อนข้าวจ้าวรึป่าว?
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอตอนต่อไปอย่าใจจดใจจ่อ :katai4:
-
เย้ๆ ไม่มีมาม่า เบื่อแล้วค่าา กินมาจะอาทิตย์แล้ว(เอ๊ะ!?)
ตอนหน้าพบกับ!! การบอกรักของราชา! 5555 คงยังแน่ๆ :hao3: :hao3:
-
ในที่สุดก็รู้ใจตัวเองนะราชา บอกข้าวเจ้าซะอย่าคิดมโนไปเองเรื่องผู้ชายคนนั้น ถามซะ เสร็จแล้วก็เดินหน้าจีบข้าวเจ้าเลยจ้า :katai2-1:
-
กรี่ดดดดดดดดดดดดดด ราชาเริ่ดมากลูกกกกกกกกกกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด.... หวานนัวๆ
ยิ่งกว่าลูกอมรสคาราเมล :hao3:
ให้มันได้อย่างนี้สิราชา o13 o13
:katai2-1:
ตอนต่อไปเป็นไงน้ารู้ใจกันแล้วแบบนี้ แล้วขุ่นพ่อพี่ราชานี่ละจะรับได้มิ :serius2:
อยากอ่านต่อปรื๊ดซ์ๆฮะ คนเขียนสู้ๆ :call: (บูชาๆ)
-
ราชาคนบื้อ :-[
รู้ใจตัวเองแล้ว
ตอนหน้าจะหึงข้าวจ้าวหรือบอกความรู้สึกกับข้าวจ้าว
-
ราชา...กล้าบอกความรู้สึกตัวเองได้แล้วเนอะ อิอิ
-
จ้ะ เลิกสับสน แล้วรีบเคลียร์เส้นทางร้กน้ะค่ะราชา
-
อ่าาาาา ในที่สุดพี่ท่านก็รู้ใจตัวเองเสียที
เราลุ้นมาก นี่ถ้าไม่มีใครมาถึงเนื้อถึงตัวข้าวจ้าว ก็คงจะสับสนต่อไปละสินะคะ ราชา
ขอบคุณสำหรับตอน 11 ค่ะ
-
อั๊ยย่ะ พ่อชี้ทางสว่างให้ราชา ต้องขอบคุณพ่อ ราชารุกข้าวจ้าวเต็มที่เลย
คนนั้นต้องเป็นพี่ข้าวจ้าวแน่เลย(เดาเอา) ราชาหึงเว้ย ขนลุกไปหมด
-
โถ พ่อคุณ หึง นะแบบนี้
-
ความลับที่เพื่อนๆ 9 คนปกปิดไว้ กำลังจะเปิดเผยให้ราชาได้รับรู้ ณ บัดนาว นั่นคือ ราชาตกหลุมรัก ข้าวเจ้า. โอ้ย รักละมุน
-
โอยยยย อยากอ่านต่อ
-
อ้ายยยยย ราชารู้ตัวสักที
-
อรายยยย
ข้าวเจ้า เขิลแทนเทอร์จริงๆๆๆๆๆ
-
ป๊าดดดดด บทจะรู้ตัวก็รู้ตัวเร็วจังเนอะ ถถถถถ แต่สายไปแล้วหล่ะเพราะพี่ข้าวจ้าวเป็นของน้องเอง------ //โดนฆ่าปาดคอ
-
เข้ามากรีดร้องค่ะ :jul1: เป็นเรื่องที่ละมุนชิมากจนน่าตกใจ ..
แอบดีใจเล็กๆค่ะที่เรื่องนี้ไม่มีมาม่า เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
รีบจัดการตัวเองเลยนะราชา55555
-
รู้ตัวแระ
ลุ้นว่าราชาจะทำไงต่อ
-
เยสเป็นไปตามที่คิดราชาต้องมีตัวเร่งปฎิกิริยาซินะถึงจะเข้าใจตัวเอง
ชอบงานเขียนแนวนี้ของคุณนักเขียนเพราะเราไม่ชอบมาม่า5555
รอตอนต่อไปนะคราฟฟฟฟ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ถ้าเป็ไปได้เราอยากอ่านตอนพิเศษของเรื่องอื่นๆด้วยนะคับว่างไว้มาต่อนะคับ
คิดถึงตัวละครเก่าๆพี่คุณพัทเตอร์ แล้วอีกหลายๆตัวน้าคราฟฟ :L1: :L1: :L1:
-
เรียกชื่อกันไป เรียกชื่อกันมา ในที่สุดก็รู้ใจตัวเองสักที
-
รีบๆน่ะครับ รักรออยู่
-
:hao7: :hao7:
-
รุ้ตัวช้าเสียจริงงงงงงง ทำลูกข้าวจ้าวของแม่มีความทุกข์บนความสุขไปกี่รอบล้าววววววว แต่ก็กรี๊ดดดดอยุ่ดีอ่ะ555555555 เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มทุกตอนจริมๆ :-[ ที่เห็นอยู่กะข้าวน่ะนั่นพี่ชาย เป็นตัวละครที่มาทำให้ราชารู้ใจตัวเองแล้วเข้าไปหึงข้าวจ้าวแล้วทีนี้ข้าวจ้าวก็เขิลลลลลลลลแล้วก็ฟินไปอี๊กกกกกกกกกก :hao7: (มโนไปไกลล้าวววววมาต่อเร็วๆนะคะก่อนจะเพ้อมากกว่านี้555555) fighting writer :mew1: :mew1:
-
:impress2 :impress2:
-
มาเม้นแล้ววว ยาวจุใจมากเลยค่ะ >_____<
อ่านไปเขินไป ฮือออ อ่านกี่รอบๆก็ก๊าวทุกรอบเลย - //////// - ข้าวจ้าวน่ารักมากกกก มากๆๆๆจริงๆค่ะ
ไม่แปลกเลยที่ราชาจะอดใจไม่ไหว ฮืออ ตัวบางๆ แก้มใสๆ แถมยังท่าทางขี้อายแต่ก็กล้าตอบคำถามตามตรง
ถึงน้ำเสียงจะเบาแค่ไหนแต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึก เขินแทนมากกกกกกก T ////// T นี่อิจฉาราชามากค่ะ 55555555
แต่ตอนสุดท้ายคิดขึ้นมาได้น่าตีจริงๆนะคะ! คนเค้าบอกชอบบอกรัก แอบมองแอบห่วงมาตั้งนานเท่าไหร่ ก็มีแค่คนๆเดียวนั่นแหละ
แถมรู้แล้วอีกนะว่าแอบชอบมาตั้งแต่มหาลัย(จริงๆคือมัธยม) ก็ไม่น่าจะคิดว่ามีแฟนใช่ไหม ยังไง! เคืองแทนน้องเลยค่ะ
จะให้น้องเอาเวลาที่ไหนไปหาแฟน อย่าให้ความโมโหมาครอบงำสิ สติมาาาาาาา
นี่ถ้าทำน้องเจ็บเมื่อไหร่มีเรื่องแน่นอนบอกเลยยยย :katai4: #ทีมข้าวจ้าว รักและเอ็นดูน้องแรงมากค่ะ 5555555555555
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะะะ ลุ้นมากกกกกก > ______ <
ชายคนนั้นคือใครกันน้อออออ ~ เป็นกำลังใจให้เช่นเดิมค่า :กอด1:
-
:L2: :pig4: :pig4:รอตอนไป
-
แหมมม กว่าจะรู้ตัวต้องมีอะไรมากระตุ้นกอนนะคะ
ถ้าพาข้าวจ้าวไปเปิดตัว คุณพ่อจะว่ายังไงเนี่ย
-
หูย ขี้หึงนะเราน่ะ เออออเองอีกละ คิดแล้วก็รีบขอเป็นแฟนเลย ให้ไว้ แรร์ไอเท็มนะราชา
ข้าวเจ้าคือโคตรน่ารัก อยากหอมแก้มฟอดๆ
ขอบคุณค่ะ
-
มารอราชาข้าวเจ้าา
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ทนรอราชากะข้าวจ้าวแทบไม่ไหวละเนี่ย แต่ก็ต้องทนรอ รอต่อปายยย :L2:
-
:z3: เพิ่งจะวันอังคารเองเหรอ
#อ่านวนไปค่ะ
-
รู้ใจตัวเองซะทีนะราชาา
ตอนหย้าก้สวีททททหวายๆๆเลยย5555
ผู้ชายคนนั้นใครกันน
เพื่อน น้อง รุ่นพี่? ได้แต่เดาา5555
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่12
ช่างภาพอย่างผมไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้เท่าไหร่นัก...ระหว่างทางเดินกลับมายังร้านแกลลอรี่ของอาวิพร้อมกับพี่โอ๊ตอยู่ๆก็ถูกพี่เขาแกล้งโดยการดึงตัวเข้าไปกอดซึ่งเป็นปกติที่ทำกันบ่อยๆอยู่แล้วผมก็เลยหันไปกระโดดกอดอีกฝ่ายกลับแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีมือหนึ่งมาจับที่ข้อมือก่อนจะดึงผมให้ออกห่างจากพี่โอ๊ต
ด้วยความสงสัยผมเลยหันไปก่อนจะต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่เห็นคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่ได้มองมาด้วยสายตาที่ต่างจากตอนปกติอย่างสิ้นเชิง...
ปกติราชาเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีจึงมักเห็นรอยยิ้มของเขาอยู่เสมอแต่ตอนนี้ที่ผมเห็นคือใบหน้าที่ตึงเครียดและคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่น ดวงตาคมสีน้ำตาทอประกายแห่งความหงุดหงิดจนสัมผัสได้โดยไม่ต้องถาม
“...ราชา...”ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ?
อยากจะถามแต่พอถูกดวงตาที่เต็มไปด้วยความโมโหนั่นจ้องมาเขม็งผมก็ได้แต่เงียบลง
“ตัวเล็กหมอนั่นเป็นใคร?”เสียงเรียกจากพี่โอ๊ตดังข้นพร้อมกับจ้องไปทางราชาด้วยความสงสัย
ตัวเล็กที่ว่าเป็นชื่อที่พี่โอ๊ตเรียกผมมาตั้งแต่เด็กๆแล้วถึงตอนนี้ผมจะสูงเกือบเหยียบ180ก็ยังถูกเรียกว่าตัวเล็กอยู่เหมือนเดิม พอบอกไปว่าให้เลิกเรียกเพราะผมไม่ได้ตัวเล็กเหมือนเมื่อก่อนแล้วแต่คำตอบที่ได้รับมาก็มีเพียง...
‘ถ้ายังเตี้ยกว่าพี่อยู่ก็ไม่หยุดเรียกหรอก’
ใครจะไปสูงกว่าพี่ได้กัน?!
190เซนติเมตร
ไม่รู้ว่าได้เชื้อใครมาถึงสูงได้ขนาดนั้น...ขนาดราชาที่สูง180กว่ายังเตี้ยวกว่าพี่โอ๊ตเลย
“ตัวเล็ก?”ราชาขมวดคิ้วทันทีที่อีกฝ่ายพูดชื่อที่ไม่คุ้นออกมา
“หยุดพูดเลยนะพี่โอ๊ต!”ผมรีบตะโกนห้ามพี่เสียงดังลั่น
ไม่อยากให้ราชารู้ว่าผมถูกเรียกด้วยชื่อน่าอายแบบนั้น
คำว่าตัวเล็กเหมาะกับจะพูดกับเด็กผู้หญิงน่ารักๆมากกว่าผู้ชายแบบผม
“เดี๋ยวนี้กล้าตะโกนใส่พี่เหรอ?...กลับห้องไปนอนพื้นห้องเลยนะ”พี่โอ๊ตคลียิ้มออกก่อนจะตอบกลับมา
“ห้อง?...นี่อยู่ด้วยกันเหรอ?”ใบหน้าของราชาที่หันมาถามนั้นน่ากลัวมากจนไม่เหมือนกับราชาคนเดิมที่ผมรู้จักเลย
“...ราชา...”เป็นอะไรไปน่ะ?
“อยู่ห้องเดียวกันแล้วมันผิดตรงไหนล่ะ?...แล้วจะตอบได้รึยังว่านายเป็นใคร?...มีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับน้องชายคนอื่นแบบนี้!”พี่โอ๊ตเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับดึงมือของราชาที่จับมือผมไว้แน่นออกไป
“น้องชาย?”เสียงทุ้มของราชาออกแนวงุนงงเล็กน้อยเหมือนไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“เอ่อ...คือพี่โอ๊ตเป็น...”
“ฉันเป็นพี่ชายของข้าวจ้าว...ทีนี้ตอบมาได้รึยังว่านายเป็นใคร?”พี่โอ๊ตพูดแทรกสิ่งที่ผมกำลังจะพูดพร้อมขมวดคิ้วมองราชาอย่างไม่ไว้ใจ
“...หมายถึงพี่ชายแท้ๆใช่ไหม?”คำถามของราชาดูยังไงก็ไม่ใช่คำตอบที่พี่ชายผมถามแน่ๆ
“ห๊ะ?...นี่ฉันถามนายก่อนนะไม่ใช่ให้มาย้อนแบบ...”
“น่าๆพี่โอ๊ต...ใจเย็นๆก่อน”ผมรีบดึงแขนพี่ชายแท้ๆของตัวเองไม่ให้เข้าไปหาเรื่องกับราชา
“ก็หมอนี่มัน...”
“ใจเย็นน่าพี่...ราชา....นี่พี่ชายของผมเองชื่อข้าวโอ๊ต”พอบอกพี่ชายตัวเองเสร็จก็หันไปตอบราชาที่คลายคิ้วที่ขมวดลงเล็กน้อย
“งั้นเหรอ...เห็นไม่เหมือนกันเลยไม่รู้ว่าเป็นพี่น้อง...ขอโทษด้วยครับ...ผมชื่อธรณินทร์ ภิพัฒธนมงคลยินดีที่ได้รู้จักครับ”ราชาพูดจบก็ก้มหัวขอโทษพี่ชายผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันที
“มีมารยาทก็เป็นนี่...พวกฉันถูกถามบ่อยจนชินแล้วว่าใช่พี่น้องกันจริงๆเหรอก็ไม่แปลกที่จะคิดแบบนั้นก็เราแทบไม่เหมือนกันเลยนี่นะ...”พอได้คำขอโทษพี่โอ๊ตก็หายโกรธอย่างรวดเร็ว
พี่ชายผมก็เป็นคนแบบนี้แหละ...เขามักโกรธง่ายแต่ถ้าได้ยินคำขอโทษก็จะหายแทบจะทันที ครอบครัวผมมีพี่น้อง3คน พี่โอ๊ตเป็นพี่คนโตที่ตอนนี้ทำงานอยู่ที่ต่างหวัดพร้อมกับภรรยาที่แต่งงานกันมา3ปีแล้ว...อย่างที่บอกไปว่าพี่โอ๊ตเป็นคนสูงและสูงที่สุดในครอบครัวด้วย อาจเพราะได้รับเชื้อมาจากทางปู่ที่เป็นคนรัซเซียเลยสูงขนาดนี้แต่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกับผิวสีแทนนั้นเหมือนคนไทยอย่างกับแกะ
พวกเราเวลาอยู่ด้วยกันก็มักจะถูกถามว่าเป็นพี่น้องกันจริงเหรอ?
ซึ่งคำตอบก็แน่นอนว่าจริง
“เดี๋ยวนะ...บอกว่าชื่ออะไรนะ?”พี่โอ๊ตที่กำลังพูดเรื่อยเปื่อยหันไปถามราชาอย่างจริงจังอีกครั้ง
“ครับ?...ธรณินทร์...”
“ไม่เอาชื่อจริงดิจำยากจะตาย...ชื่อเล่นอะไรนะ?”
“พี่โอ๊ต!!”ผมรีบหันควับไปทางพี่ชายทันทีที่รู้ว่าพี่เขาต้องการอะไร
ตั้งแต่เรียนมัธยมต้นก็รู้ตัวมาตลอดว่าชอบราชา...เพราะงั้นเลยบอกเรื่องนี้กับพี่ตอนแรกพี่ก็ไม่ชอบใจที่น้องชอบผู้ชายแต่พอรู้ว่าผมชอบแค่ราชาเพียงคนเดียวก็เริ่มเปิดใจยอมรับและอยากให้ผมไปสารภาพรักซะแต่มีเหรอที่ผมจะทำแค่ได้มองห่างๆก็พอแล้ว
หลังจากที่พี่ยอมรับผมก็มักจะเล่าเรื่องของราชาให้พี่โอ๊ตฟังบ่อยๆ
ไม่แปลกเลยที่พี่โอ๊ตจะรู้สึกเอะใจ
“ราชาครับ...ชื่อเล่นผมคือราชา”
“...”ทันทีที่ได้ยินชื่อเล่นพี่โอ๊ตก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจทันที ไม่นานพี่ชายก็หันควับมาทางผมพร้อมกับส่งสายตามาบอกเป็นกลายๆว่าให้อธิบายเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาซะ
“...เอ่อ...คือ..”
“ชื่อผมมีอะไรเหรอครับ?”ราชาที่เห็นพวกเรานึ่งไปก็ถามแทรกขึ้นมา
“ไม่มีอะไร!”
“มี!”
เสียงของพี่น้องดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
“พี่โอ๊ต!”ผมหันไปจ้องหน้าพี่ชายตนเขม็งเพื่อให้หยุดพูดเดี๋ยวนี้...แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
ไม่รู้ว่าพี่จะคิดยังไงที่เห็นผมมาอยู่กับคนที่แอบรักมาตลอด11ปีแบบนี้
“ตกลงยังไงกันแน่?”
“ไม่มีอะไรจริงๆราชา...”
“นายเป็นอะไรกับน้องชายฉันเหรอ?”เป็นอีกครั้งที่พี่โอ๊ตพูดแทรกผมแถมยังถามคำถามบ้าๆออกไปอีก
“พี่!”
“เงียบก่อนน่าตัวเล็ก”
“แต่ว่า...”
“...ตอนนี้ผมเป็นเพื่อนของข้าวจ้าวครับ”ราชานิ่งไปสักพักก่อนจะตอบคำถามของพี่ชายผม
“ตอนนี้?”พี่โอ๊ตถามย้ำพร้อมสบตากับราชาเพื่อเร่งเอาคำตอบ
“ครับ...ตอนนี้”ราเองก็ไม่หลบสายตาแต่ตอบกลับทันที
ผมยืนมองพี่ชายตัวเองกับราชาสบตากันด้วยความไม่เข้าใจ...พวกเขาสบตากันอยู่นานโดยไม่มีคำพูดอะไรก่อนที่พี่จะคลี่ยิ้มออกมาที่มุมปากแล้วเดินเข้าไปตบไหล่ของราชาเบาๆ
“ฝากข้าวจ้าวด้วย”
“ครับ...เอ่อ...พี่โอ๊ต”
“อืมๆ...เรียกเหมือนที่ตัวเล็กเรียกแหละ”
“ครับ”
“ตัวเล็ก”
“ครับพี่”ผมขานรับพร้อมหันไปมองหน้าพี่ชาย
“พี่กลับก่อนละ...ไว้เจอกัน”
“แต่พี่พึ่งมา...”
“ดูเขามีเรื่องอยากคุยกับเรานี่”คำพูดของพี่ชายทำให้ผมขมวดคิ้วอย่างงงๆแต่ก็พยักหน้าส่งไปให้ก่อนที่พี่โอ๊ตจะเดินกลับไปตามถนน รถที่พี่เอามาจอดอยู่ในซอยไม่ไกลนี่เอง
เมื่อพี่โอ๊ตจากไปบรรยากาศก็เงียบลงทันตาเห็นผมก็ได้แต่ยืนก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองด้วยความรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศในตอนนี้ การที่ไม่มีใครพูดอะไรเลยนี่มันให้ความรู้สึกไม่ดีเลย
“ข้าวจ้าว”
“ครับ!”ผมรีบขานเสียงดังทันทีที่อีกฝ่ายเรียกชื่อตน
“...ไปคุยกันหน่อยได้ไหม?”น้ำเสียงที่อ่อนโยนลงกว่าตอนที่เจอกันทำให้ผมกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นไปกับดวงตาคมสีน้ำตาลนั่นตรงๆ ความหงุดหงิดหรือโมโหที่สัมผัสได้หายไปแล้ว
“อืม”
หลังจากที่ตอบตกลงผมก็ขึ้นรถคันสีดำเงาของราชาไปโดยที่ไม่รู้ว่าจุดหมายของคนขับรถนั้นเป็นที่ไหน...ถึงจะอยากรู้แต่ด้วยบรรยากาศแปลกๆนี่ทำให้ผมไม่กล้าถาม
วันนี้ราชาแปลกกว่าทุกวัน
ปกติเวลานั่งรถด้วยกันเขามักจะชวนผมคุยเล่นเสมอไม่ปล่อยให้มีความเงียบแบบนี้
เท่าที่สังเกตราชาไม่ได้โกรธหรือโมโหแล้วแต่เหมือนคนกำลังคิดอะไรบางอย่างที่สำคัญมากๆอยู่ นั่นทำให้ผมไม่อยากจะส่งเสียงดังให้ราชารู้สึกรำคาญ...ทางที่ขับผ่านนั้นไม่ใช่เส้นทางที่เคยผ่านไปมาก่อนมันผ่านบริษัทของราชามาอีกเรียกว่าทางที่ไปนี่ตรงข้ามกับที่พักผมเลย
ไม่นานนักรถหรูสีดำเงาก็ชะลอความเร็วลงแล้วเลี้ยวเข้าไปยังโรงแรม ไม่สิ เป็นเหมือนคอนโดหรูแห่งหนึ่งที่แค่เห็นภายนอกก็รู้ว่าคนระดับธรรมดาไม่มีทางได้เข้าไปอยู่แน่...
การที่ราชาเลี้ยวเข้ามาแบบนี้มีแค่อย่างเดียวที่คิดได้...
นี่เป็นที่อยู่ของราชา!
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
“...ระ...ราชา...พาผมมานี่ทำไม?”ผมรีบหันไปถามคนที่เลี้ยวรถเข้าไปจอด
“พามาคุยไง”
“ก็ใช่แต่...ที่นี่มัน...หรือว่า...”ขอร้องละบอกว่าเป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ห้องของราชาทีเถอะ
“ที่อยู่ผมเอง...ห้องผมอยู่ชั้นที่28ห้อง285”ราชาบอกพร้อมกับดับเครื่อง
“บอกผมทำไม?”ไม่เข้าใจเลย
ราชาวันนี้แปลกไปจริงๆด้วย
แปลกจนสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน
“ข้าวจ้าวไม่อยากรู้เหรอ?”ดวงตาสีน้ำตาลคมหันมาสบก่อนจะคลี่ยิ้มส่งมาให้
“...ก็ไม่ใช่ไม่อยากรู้”ถ้าเป็นเรื่องของราชาต่อให้เล็กน้อยแค่ไหนก็อยากรู้ทั้งนั้น
“ผมบอกไว้เผื่อครั้งหน้าจะได้มาถูก”
“ห๊ะ?!”ผมถึงกับร้องเสียงหลงด้วยความไม่เข้าใจ
หมายความว่ายังไง...ครั้งหน้าจะได้มาถูก?
ราชาจะให้ผมมาหาเหรอ?
ทำไมล่ะ?
“ไปกันเถอะ”ราชาไม่สนใจที่ผมตกใจออกไปแบบนั้นแถมยังลงจากรถไปก่อนซะอีก
ผมเดินตามราชาเข้าไปในตัวตึกที่ถูกตกแต่งด้วยสีขาวสลับกับเงินดูหรูหรามาก ราชาพาผมไปขึ้นลิฟต์โดยมีจุดหมายอยู่ที่ชั้น28ห้อง285ซึ่งเป็นห้องของราชานั่นเอง
“ผมไม่ชอบให้ใครมาที่ห้องหรอกนะ”เสียงทุ้มของคนที่เดินนำดังขึ้นก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าห้องหมายเลข285
“งั้นพาผมมาทำไมล่ะ?”ผมอดไม่ได้ที่จะถามสิ่งที่สงสัยออกไปตามตรง
“เพราะข้าวจ้าวเป็นคนพิเศษไง”คำตอบของราชาไม่ได้ทำให้หัวใจผมเต้นเร็วขึ้นเท่านั้นแต่ยังทำให้เลือดฉูบฉีดที่ใบหน้ามากขึ้นด้วย
คนพิเศษคืออะไร?
นี่เขาต้องการอะไรจากผมกันแน่เนี่ย?!
“...ราชา...ทำไม...”
“เข้ามาข้างในก่อนสิ”ยังไมทันถามจบราชาก็พูดแทรกพร้อมเปิดประตูห้องออก
“แต่...”
“เข้ามาก่อนแล้วผมจะบอกทุกอย่างที่อยากรู้”เพราะคำพูดนั่นทำให้ผมเงียบแล้วก้าวเข้ามาภายในห้องที่ถูกทาด้วยสีขาวดูสะอาดตา ทันทีที่เหยียบเข้ามากลิ่นของห้องก็ทำให้หน้าผมเห่อแดงขึ้นอีกครั้ง...
กลิ่นของราชาลอยอยู่เต็มไปหมด
แขกผู้มาใหม่อย่างผมได้แต่ก้มหน้าลง เม้มปากแน่นแล้วตั้งใจเดินตามราชาไปโดยไม่คิดฟุ้งซ่าน...ทั้งที่ภายในอกกู้ร้องด้วยความเขินอายและตื่นเต้นที่ได้เข้ามาในห้องของราชาเป็นครั้งแรก
“นั่งที่โซฟาเลยเดี๋ยวผมไปหาเครื่องดื่มมาให้”ราชาบอกเมื่อเดินมาถึงห้องแรกหรือห้องรับแขกที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบหรู
“ไม่เป็นไรผมไม่หิว”
“มีกาแฟ...โกโก้...น้ำส้ม...น้ำผลไม้รวม...เอาอันไหน?”ราชาไม่สนคำปฏิเสธที่ผมบอกไปสักนิด
“ราชาผมบอกว่า...”
“อย่าดื้อสิข้าวจ้าว”
“ผมเปล่านะ”
“งั้นที่ทำอยู่นี่เรียกว่าอะไร?”
“...แค่เกรงใจ”เมื่อถูกสายตาคมๆของอีกฝ่ายจ้องมาผมก็ต้องบอกความจริงไปในที่สุด
“ไม่ต้องเกรงใจ...ถ้าไม่เลือกก็อยู่แบบนี้มันทั้งวันเลยผมมีเวลาเหลือเฟืออยู่แล้ว”
“ราชา...วันนี้แปลกๆนะ”ผมถามออกไปอย่างอดไม่ได้
คำพูดก็อย่างหนึ่งแล้ว...ยังมีท่าทางกับรอยยิ้มแปลกๆนั่นอีก
เหมือนอีกฝ่ายกำลังเกร็งๆอะไรอยู่งั้นแหละ
“...พูดอะไรน่ะ?”
“...ราชา”
“...เฮ่อ!...ให้ตายสิ...ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้เนี่ย?!!”อยู่ราชาก็ตะโกนขึ้นพร้อมยกมือขยี้เส้นผมสีดำของตัวเองจนยุ่งไปหมด ใบหน้าที่มักจะมีรอยยิ้มประดับอยู่เสมอกลับดูตึงเครียดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เอ่อ...ราชา...”
“เดี๋ยวก่อน...อย่าพึ่งพูดอะไรเลย...ขอผมตั้งสติสัก5นาทีนะรออยู่นี่แหละ”ยังไม่ทันพูดอะไรอีกฝ่ายก็หันหลังหนีผมไปซะแล้ว ถึงเขาจะหันหนีแต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่หนีไปไหน
ผมที่มองแผ่นหลังนั้นได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไร...เมื่อราชาต้องการเวลาผมก็พร้อมจะให้เขาต่อให้นานเป็นชั่วโมงก็ตาม นั่นทำให้ผมละสายตาออกมาจากแผ่นหลังของคนที่แอบรักแล้วนั่งลงที่โซฟาหรูที่อยู่ใกล้ๆโดยที่ในหัวก็คิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ดูจากท่าทางของราชาก็พอรู้ว่ามีเรื่องอะไรสักอย่างจะพูดกับผมแน่และสิ่งที่จะพูดนั่นดูจะทำให้ต้องคิดหนักทีเดียว เรื่องที่ทำให้ราชาต้องคิดหนักแถมยังเกี่ยวตัวผมเอง...ถ้าให้คิดก็มีไม่กี่เรื่องที่คิดได้แต่ความคิดนั้นมันทำให้ริมฝีปากบางต้องขบเข้าหากันแน่นด้วยความหน่วงที่เกิดขึ้นภายในหัวใจ...
ต้องเป็นเรื่องที่ผมยังไม่ยอมตัดใจจากราชาแน่ๆ
วันก่อนที่เขาถามไม่น่าบอกไปเลยว่ายังชอบ...ยังรักอยู่
ควรจะบอกไปว่าตัดใจแล้วตอนนี้คิดกับราชาเพียงเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น
พอมานึกได้ตอนนี้ก็สายไปซะแล้ว
บรรยากาศเงียบๆยิ่งสร้างความกังวลให้ผมมากขึ้นไปอีก ทั้งที่ราชาคงจะยืนหันหลังให้อยู่ทางด้านหลังนี่แน่ๆแต่ผมกลับไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง...อยากจะหยุดเวลา ไม่สิ อยากย้อนเวลากลับไปจริงๆ
สิ่งที่ราชาจะพูดคงจะบอกให้ผมเลิกอยู่ข้างๆเขาแน่...การยังไม่ตัดใจก็ไม่ต่างกับการสร้างความรำคาญอีกฝ่าย
อย่างน้อยก็ขอทำใจสักนิดนึงเถอะ
“...ข้าวจ้าว”ยังไม่ทันได้เริ่มตั้งสติเสียงทุ้มของราชาก็ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ผมถึงกับสะดุ้งพร้อมหันไปมองต้นเสียงด้วยความตระหนก
แค่เวลาทำใจยังไม่มีเลยเหรอเนี่ย?
“...ครับ”เสียงที่ดังออกไปนั่นสั่นได้น่าอายจริงๆ
“ผมมีเรื่องอยากบอกกับข้าวจ้าว”
มาแล้ว!
ประโยคเกริ่นก่อนจะเข้าเรื่องเครียด...ก็รู้ว่าตัวเองคงจะอยู่ในสถานะนี้ได้อีกไม่นานแต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ก่อนที่จะไม่ได้เจอ พูดคุยหรือได้ยินเสียงก็อยากจะบอกความสึกของตัวนี้ในตอนนี้ออกไปเหมือนกัน
“...ขอบคุณที่ให้อยู่ข้างๆมาตลอดนะ”
สิ่งที่อยากบอกไม่ใช่ความโมโหหรือโกรธ
ไม่ใช่ความแค้นหรือชิงชัง
แต่เป็นเพียงคำขอบคุณพร้อมรอยยิ้มที่มาจากใจ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะหลบอยู่ในมุมของตัวเองเงียบๆแต่ตอนนี้ผมกลับขอบคุณตัวเองที่มีความกล้าทำให้ได้พูดคุย ได้สบตา ได้หัวเราะและได้อยู่ข้างๆเขาถึงแม้จะไม่นานผมก็มีความสุขมากจริงๆ
ขอบคุณที่ให้รู้ว่าการมีราชาอยู่ข้างๆมันมีความสุขมากขนาดไหน
“...ขอบคุณผมทำไม?”ดวงตาคมสีน้ำตาลที่มองมาหรี่ลงเหมือนไม่เข้าใจในการกระทำของผม
“แค่อยากบอก...ก่อนจะไม่มีโอกาสน่ะ”
“ไม่มีโอกาส?...ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ?...คุณจะไปไหนงั้นเหรอ?”
คำถามมากมายที่เอ่ยมาพร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่นนั้นทำให้ผมส่ายหัวกลับไปให้พร้อมคำอธิบาย...
“ผมไม่ได้ไปไหน...แต่ราชาคงไม่อยากให้ผมอยู่ข้างๆแล้ว”
“พูดอะไรน่ะข้าวจ้าว?”น้ำเสียงทุ้มเริ่มจะแข็งกร้าวขึ้นมาเมื่อไม่เข้าใจสิ่งที่ผมต้องการอธิบาย
นี่ผมคงต้องพูดออกไปตรงๆสินะ
“...ราชาอยากให้ผมเลิกเป็นเพื่อนกับราชาไม่ใช่เหรอ?”กว่าจะเอ่ยประโยคนั้นออกไปได้ก็ใช้ความพยายามอย่างมากจริงๆ...คำว่า ‘เลิก’ ไม่อยากพูดออกไปเลย
“ใช่ผมอยากให้คุณเลิกเป็นเพื่อน...”
ประโยคธรรมดาที่ได้ยินมันกลับเหมือนมีดที่กรีดเข้าไปถึงหัวใจของผมช้าๆจนความเจ็บปวดหายไปหมดมีเพียงความชาที่ปรากฏภายในหัวใจเท่านั้น
สิ่งที่คิด...ถูกจริงๆด้วย
อยากหวังว่าสิ่งที่ราชาจะบอกจะไม่ใช่เรื่องแต่ก็ไม่ใช่อย่างที่หวัง...
ผมก้มหน้าต่ำลงเพื่อซ่อนดวงตาคู่สวยของตัวเองที่กำลังร้อนขึ้นเพราะการข่มอารมณ์และกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา...ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องลำบากใจเพราะความขี้แยของตัวเอง
“ผมไม่อยากให้คุณเป็นเพื่อน...แต่มาเป็นแฟนผมได้ไหม?...”
“คบกับผมนะข้าวจ้าว!”
ผมที่กำลังกลั้นน้ำตาถึงกลับเงยขึ้นทันทีที่เสียงตะโกนในประโยคต่อมาดังขึ้น ภายในหัวมันตื้อไปหมดจนคิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง...รู้เพียงแค่ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว
“...อะไรนะ...ราชา...”ผมถามออกไปด้วยเสียงสั่นๆ
ความไม่เข้าใจเข้ามาในหัวจนแทบไม่มีแรงจะขยับร่างกายด้วยซ้ำ...ประโยคเมื่อครู่ที่ได้ยินมันเป็นเสียงสะท้อนที่ดังอยู่ในหัวของตัวเองใช่ไหม
ไม่มีทางที่จะได้ยินประโยคนั้นจากคนตรงหน้าได้
ไม่เคยคิดและไม่เคยหวังด้วย
“...ผมถามว่า...คบกับผมได้ไหมข้าวจ้าว?”
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบมันกำลังหมุนอย่างรุนแรงเมื่อประโยคเดิมถูกกล่าวซ้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนมากกว่าปกติ แค่น้ำเสียงนั่นก็ทำให้รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดแต่ความหมายของประโยคที่ได้ยินนั่น...
คบกันเหรอ?
อะไร?
ผมไม่เข้าใจสิ่งที่ราชาต้องการจะบอกเลย
จะให้คบเป็น...คนรักงั้นเหรอ?
ไม่ใช่หรอก
ไม่มีทางเป็นความหมายนั้นแน่ๆ
“...หมายถึงคบแบบไหนเหรอ?”ในเมื่อคิดยังไงก็ไม่ออกสุดท้ายผมก็ตัดสินใจถามคนตรงหน้าออกไปตามตรง
“คำว่าคบมันมีหลายความหมายเหรอข้าวจ้าว?”
“...ผมไม่รู้”
“ข้าวจ้าวจำวันที่ผมบอกให้มาเจอกันที่คาเฟ่ชั้น1ได้ไหม?”
“ได้สิ”ไม่เคยลืมวันนั้นเลย...วันที่ได้เข้าใกล้ราชามากกว่าเดิมด้วยสถานะเพื่อน
และเป็นวันที่ที่ผมสารภาพครั้งแรกด้วย
“ผมถามข้าวจ้าวว่า ‘ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย?’คำตอบที่บอกคืออะไรยังจำได้เหมือนกันรึเปล่า?”ราชาพูดพร้อมเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“...จำได้สิ”แน่นอนเลย
“ในวันนั้นผมตอบปฏิเสธไป...”
“ราชา...”ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม
“แต่ในวันนี้ผมพร้อมที่จะตกลงด้วยความเต็มใจ...ผมชอบข้าวจ้าว...ไม่สิ...ผมรักข้าวจ้าวเพราะงั้นถ้าความรู้สึกของคุณยังเหมือนเดิม...หัวใจของข้าวจ้าวขอให้ผมเป็นคนดูแลได้ไหม?!”
“...”คนฟังถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเข้าใจทุกอย่างที่ราชาต้องการจะสื่อ
เขารักผม?
รักผมเนี่ยนะ?!
“ราชา...อาจแค่กำลังเข้าใจผิด...”
“ผมคิดมันมาอย่างดีแล้วข้าวจ้าว...คิดมาตลอดตั้งแต่ได้ยินคำว่าชอบจากปากคุณ...ผมไม่เคยรู้สึกกับใครมากเท่านี้ ความรู้สึกสบายใจ มีความสุข คิดถึงรวมถึงความหงุดหงิดและโมโห...ข้าวจ้าวทำให้ผมรู้สึกในทุกๆอย่างจนวันนี้ผมแน่ใจแล้วว่าผมรักข้าวจ้าว”
“...ทำไม...”ทำไมถึงเป็นผม
ทั้งที่ดีใจแต่อีกใจกลับหวาดกลัว...กลัวว่ามันจะเป็นเพียงความรู้สึกสับสน
มันแทบเป็นไปไม่ได้ที่ราชาจะมาชอบผม
“วันที่ผมรับปริญญาคุณใช่ไหมที่ใส่รูปถ่ายพร้อมข้อความสั้นๆนั่นลงในกระเป๋าผม”ราชาเปลี่ยนเรื่องก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุดจากดวงตาสีเขียวปนเทาอย่างเบามือ
ความอ่อนโยนที่สัมผัสได้ยิ่งทำให้น้ำตาลไหลมากขึ้นไปอีก
“...อืม...ขอโทษนะ”เขารู้แล้วว่าเป็นผม
ไม่คิดเลยว่าเขาจะจำได้ทั้งที่เรื่องนั้นผ่านมานานหลายปีแล้ว
“ผมไม่ต้องการคำขอโทษข้าวจ้าว...ผมอยากได้ยินคำตอบจากคุณ...คบกับผมได้ไหม?”คำขอครั้งที่สามดังขึ้นพร้อมกับมือทั้งสองข้างของราชาที่สัมผัสแก้มผมแล้วเกลี่ยเบาๆ
คำตอบของผมเหรอ...
จะเป็นไรไหมนะถ้าผมจะออกมาจากมุมที่ทำได้เพียงแค่มองมาอยู่ในที่ที่ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้มายืน
จะกลัวก็ช่าง
จะผิดหวังก็ไม่เป็นไร
อย่างน้อยในตอนนี้ผมก็อยากจะคว้าโอกาสเพียงโอกาสเดียวที่จะได้อยู่เคียงข้างราชา
ดังนั้นคำตอบของผมก็เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก...
“อืม...ผมตกลง”เชื่อไหมว่าพออีกฝ่ายได้รับคำตอบไปก็คลี่ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะคว้าตัวผมเข้าไปกอดจนแน่น
ครั้งนี้ผมไม่ผลักอีกฝ่ายออกไปแล้วแต่จะกอดตอบอ้อมกอดอุ่นๆนี่ด้วยหัวใจที่เต้นรัวแทน
ดีใจที่สุดเลย
ไม่คิดว่าการแอบรักคนคนหนึ่งมาตลอดจะได้มาอยู่เคียงข้างจริงๆแบบนี้
..................................................................................................
สวัสดีค่า
วันนี้มาอัพฉลองคนกดไลค์เพจเกิน1000คน
ของขวัญที่จะมอบให้กับนักอ่านทุกคนที่คอยติดตามมาตอนคือการอัพตอนต่อไปให้เร็วขึ้น
ถึงแม้เราจะต้องนั่งปั่นเกือบตลอดทั้งวันก็ตาม555
ถ้ามีคำผิดมากมายก็ขออภัยด้วย
สำหรับเรื่องนี้เหลืออีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว
ซึ่งเป็นหนทางที่ยาวไกลจริงๆ
เรายืดมาได้มากพอสมควร...และคิดว่าคงจะไม่ยืดมากไปกว่านี้
ตอนนี้ถือเป็นตอนสำคัญของเรื่องก็ว่าได้
ทั้งคู่เป็นแฟนกันแล้ววววว
มีคนทายถูกด้วยว่าเป็นพี่ชายของข้าวจ้าว(ปรบมือรัวๆ)
อย่างที่บอกไว้ตลอดว่าแต่ละเรื่องที่แต่งปราศจากดราม่าจึงอาจทำให้หลายๆคนเบื่อได้
แต่จะให้แต่งดราม่าคนแต่งก็เครียดอีก555(ไม่ถูกกับดราม่าหนัก)
เอาเป็นว่าอ่านสบายๆไม่ต้องคิดอะไรนะ
จากนี้เรื่องราวจะเป็นยังไงคงต้องรอติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจที่มีให้นะคะ
มีความสุขจริงๆที่ได้แต่งเรื่องนี้ :mew1:
ปล.เผื่อมีใครสงสัยว่ามาอัพวันนี้แล้วต้องตอนใหม่อาทิตย์หน้ารึเปล่า? บอกเลยว่าไม่ค่า...เรายังคงอัพตามกำหนดเดิมแม้จะต้องลำบากนิดหน่อยในการแต่ง555
บ๊ายบาย
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
ดีใจราวกับถูกหวย ขอบคุณมากๆค่ะ :mew1:
ปริ่มมาก ข้าวจ้าว โอ๋เอ๋นะลูก พี่ชายก็ไฟเขียว คุณพ่อก็จะต้องยอมรับใช่ไหมคะ
ราชาสู้ๆนะ ห้ามปล่อยมือหนูจ้าวเด็ดขาด
ขออีกสิบตอนเป็นอย่างน้อย :impress2: ช่วงเวลาหวานๆมันต้องยาวนานกว่าตอนที่แอบรักสิคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :3123:
-
สวยงามมมมม ปรบมือสิคะรออะไร :katai2-1: :katai2-1: :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4:
-
โอ้ยเค้าคบกันแล้ว เย้~~~~
-
:mc2:
-
ดีใจกับข้าวจ้าวด้วย
-
ใครว่าไม่มีดราม่าเเล้วจะเบื่อกันค๊าาาาา
อย่ามีเล้ยยย เหนื่อยใจ 555555
เราชอบนิยายของคุณมากๆ ตรงที่อ่านได้อย่างสะบายใจไม่ต้องคอยลุ้นว่าจะเจอดราม่าไหม นี่แหละค่ะ :กอด1:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะจบแล้วเหรอคะ อย่าเพิ่งไปเลย :ling1: :ling1: :ling1:
-
เค้าคบกันแล้ว~ ราชาอย่าแกล้งตัวเล็กเชียวน่ะ ดูท่าทางข้าวจ้าวจะต้องโดนแกล้งให้เขินบ่อยแน่ๆ
-
โงร้ยยยยยน้องน่าร๊ากกก รักน้องแรงค่ะ นี่ชูป้ายทีมข้าวจ้าวแบบรัวๆ 555555555 หลงมากกก คือคนอะไรน่ารักสุดๆ
ขนาดเค้าให้ความหวังมาขนาดนี้ยังคิดไปว่าเค้าจะบอกเลิกเป็นเพื่อนได้อ่ะ! เป็นชะนีขี้มโน(แบบเรา)นี่คงวาดฝันไปไกล (ฮา)
แต่น้องน่ารักจริงค่ะ ติ่งงงง นี่อ่านไปอ่านมาเริ่มอยากเห็นตอนราชามีผู้หญิงมาเจ๊าะแจ๊ะแล้วค่ะ อยากรู้ว่าน้องจะทำตัวยังไง
ไม่ใช่เฟดไปไกลอะไรงี้นะ 55555555 คิดไม่ออกเลยจริงๆว่าจะยอมถอยให้ มองว่าตัวเองไม่คู่ควร หรือจะลองสู้ซักตั้ง ถามไปตรงๆ
ไม่ว่าแบบไหนก็คงต้องออกมาน่ารักมากแน่ๆเลยค่ะ - /////// - ... #ถ้าจะติ่งแรงเบอร์นี้
ตอนนี้เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววว :mc4:
กลับห้องไปทีน้องคงมีหยิกตัวเองรัวๆแน่นอน แอบชอบอยู่ฝ่ายเดียวระดับที่อีกคนยังจำชื่อจำหน้าไม่ได้แม้จะอยู่ห้องเดียวกันขนาดนี้
วันนี้ได้เป็นแฟนกันคงเป็นอะไรที่เหลือเชื่อสำหรับน้องมากจริงๆเนอะ .. เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอยากอ่านตอนต่อไปไวๆแบบสุดๆเลยค่ะ
คือมีเรื่องให้รอลุ้นต่อเรื่อยๆเลยอ่ะ 5555555 อย่างตอนก่อนๆก็ลุ้นแบบ น้องจะความแตกอะไรอีก ราชาจะรู้ใจตัวเองรึยัง ผู้ชายคนนี้ใคร
พอมาตอนนี้ก็ลุ้นต่ออีกว่าพอเป็นแฟนกันแล้วน้องจะทำตัวยังไง 55555555 ยังไงก็รออ่านต่อเรื่อยๆเลยค่า
เอาจริงๆแอบเกรงใจด้วยซ้ำ กลัวคนเขียนกดดันว่าต้องมาวันนั้นวันนี้ ถ้าแต่งแล้วรู้สึกเหนื่อยๆก็พักได้นะคะ เรารอได้เรื่อยๆน้า ไม่ว่าเลย
นี่อ่านตอนเก่าๆซ้ำอีกรอบแล้วค่ะ 55555555 ชิวมากกก - . - ~
แต่ยังไงก็รอติดตามตอนต่อไปเหมือนเดิมนะคะ รักกก เป็นกำลังใจให้ค่า :L2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
เป็นแฟนกันแล้วววววววว :katai4: :katai4: :katai4:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจจจจจจจ :mew1:
คบกันแล้วสิน้าาาาา :-[
ราชาพาไปหาพ่อเล้ยยย อิอิ :hao3:
รอตอนต่อไปค่าาา
-
จุดพลุฉลองงงงงงง ดีใจมากกกกค่า
-
เค้าเป็นแฟนกันแว้วววว :hao7: :hao7: :hao7:
ดีใจมากมาย ขอบคุณมากเลยค่า
รอตอนต่อไปนะคะ><
-
:mc4: คบกันแล้ว
-
เกือบไปต่อยพี่ชายเขาละราชา ขี้หึงๆๆ ดีใจกับข้าวเจ้า วันนี้ที่รอคอย งือ ฟินมาก
ราชาต้องรีบตะครุบไว้เลย น่ารักขนาดนี้
ขอบคุณค่ะ
-
ละมุนทุกตอนจริงๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮือออ เขาคบกันแล้ววราชากับข้าวเจ้า
ตุดพลุฉลองงง
-
เขินแทนข้าวจ้าวเลยอ้ะ :m3: :m3: :m3:
บิดไปบิดมาประหนึ่งว่าเป็นตัวเอง :laugh: :laugh:
-
จุดพลุ ๆๆๆๆ :mc4:
เป็นแฟนกัลแล้ว
-
เป็นแฟนกันแล้วง่อวววว :-[
-
เขาเป็นแฟนกันแล้วค่ะแม่ :hao5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววว ฮือออ พี่คนนั้นเป็นพี่ชายจริงด้วย ดีนะคะที่ราชายังไม่ต่อยไป 55555 ไม่งั้นอดได้น้องเขาแน่เลย แต่แบบ... ข้าวจ้าวน่าสงสารมากอ่ะ คือคิดมากมากมากกกกกกกกก ที่ข้าวจ้าวควรคิดมากคือเขาพาหนูไปห้องนี่อาจจะลวงหนูไปทำมิดีมิร้ายนะคะ นี่คือเรื่องที่หนูต้องกังวลค่ะ แงงงงง ราชานี่ก็... ดีใจด้วยค่ะ ดีใจด้วยจริงๆค่ะ ราชานี่โชคดีนะคะ ข้าวจ้าวแอบรักมาสิบปว่าปีกว่าจะสมหวัง ราชาพอรู้ตัวว่ารักก็สมหวังเลย 555555 ทำบุญมาเยอะจริงๆ ตอนแรกเราคิดว่าพอคบกัยข้าวจ้าวต้องคิดมากหลายเรื่องแน่ๆ ราชาต้องให้ความมั่นใจมากๆ แต่พอคุณนักเขียนบอกไม่มีดราม่าเราก็โล่งค่ะ รอจองหนังสือยะค้า ขอตอนพิเศษเยอะๆ ฮือออ ข้าวจ้าวน่ารักกก :mew1:
-
เขินอะ :-[
-
อ๊ายยยย ในที่สุดก็คบกันจนได้ :hao7: :ling1: :katai2-1:
-
ดีใจกับทั้งคู่ รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
เขาเป็นแฟนกันแล้วจ้าาาาาาาาาาาา :z3: :z3: :hao5: :hao5: :mew1:
-
โอ้ยยย ดีใจ เค้าคบกันแล้ว
:give2:
-
ดีแล้ว อย่ามาม่าเลย เราชอบความรู้สึกอบอุ่นของเรื่องนี้ :hao3:
-
เค้าคบกันแล้ว เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววววว~~~
เม้นที่แล้วเราบอกว่าจะยกข้าวจ้าวให้ ถ้าทำทุกอย่างที่เราบอก
ราชาคนจริง คนจริงอ่าาา! ทั้งขอคบ ทั้งบอกรัก เอาไปเลยเรายกข้าวจ้าวให้ :กอด1: :กอด1:
ใกล้จบแล้วจริงอ่ะ! ไม่อยากให้จบ ฮือออออ
ขอบคุณน๊าาาที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา เนื้อเรื่องมันสบายๆละมุนเราชอบมากกกก
ไม่มีดราม่าด้วย มันดีกะใจตรงนี้แหล่ะ สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้แล้วก็ดูแลสุขภาพด้วย :pig4:
-
เยยยยยยยยยยย้
คบกันแล้ว ดีใจกับข้าวจ้าวด้วย
ที่แอบชอบมา11ปีโคตรมีความหมายเลย
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อยากมีโมเม้นแอบชอบแล้วเค้าชอบกลับม้างงง
งื้อออออ :jul1:
-
เค้าคบกันแล้วอ่ะ อร้ายยย~~~~
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ในที่สุดเขาก็คบกันนน เย้
-
เขาคบกันแล้ว :hao5: :hao5: :hao5:
-
เค้าเป็นแฟนกัแล้นนนนนน
ราชาดูอ่อนโยนมากเลยค่ะตอนที่เช็ดน้ำตาให้ข้าวจ้าว #อยากไปสิงโซฟาที่ห้องราชา จะได้ดูฉากขอเป็นแฟนอย่างติดขอบจอ คมชัดแบบ HD. :hao3:
-
:-[ :-[ วั่ลลลลล เขาคบกันแล้วค่ะคุณณณณณ
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม ดีใจแทนข้าวจ้าวด้วยนะคะ ฮือออออ 11ปีไม่สูญเปล่า :hao5:
-
จุดพลุ เย้ๆๆๆ เค้าคบกันแล้วววว
-
ยินดีด้วย
-
:mew1:ติดตามเรื่องนี้อยู่นะค่ะ อ่านแล้วสบายค่ะ เพราะไม่เครียดเกินไป
อ่านแล้วละมุนละไม ไปกับภาษาอักษรค่ะ บ้างครั้งคนอ่านก็อยากมีอารมณ์
ที่มีมุมพักเรื่องที่ดราม่า บ้างเหมือนกันนะค่ะ อย่างพึ่งคิดว่าเนื้อเรื่องมันน่าเบื่อนะค่ะ
-
มันไม่ใช่แค่การแอบรักอกต่อไป เค้าใจตรงกันแล้ววว เค้าเป็นแฟนกันแล้ววว
ถึงจะเป็นแฟนกันแล้วก็อย่าพึ่งรีบจบเลยน้ายังอยากอ่านอีก
-
เป็นแฟนกันแล้ว เย้ๆๆๆ
ราชาหึงโหดปะเนี่ย 555
รอตอนข้าวจ้าวไปเจอพ่อราชา
-
เย่ๆๆ คบกันแล้วววว
รอหนูข้าวจ้าวเจอกับคุณพ่อของราชาค่ะ หวังว่าคุณพ่อจะเอ็นดูนะคะ :sad4:
ปล. :o12: เราไม่เอาดราม่านะคะ
-
ในที่สุด ... ทั้งสองก็เป็นแฟนกัน ^^
-
ข้าวจ้าวคงรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน
ก็แอบรักราชามาตั้ง10กว่าปี
เป็นเราก็คงจะงงๆ ทำไรไม่ถูก
ได้ยินก็คงคิดว่าหูแว่วแน่ๆเลย
ราชาก็ดีแสนดี รู้ใจปุ๊บขอคบปั๊บ
ปล.ดีแล้วที่ไม่ดราม่า
ถ้าจะมีก็คงมีจากคนรอบข้าง
เพราะถ้ามีจากทั้งคู่ ดูจะไม่สมกับที่ผ่านมา อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอยยยฟินก่อนนอน
#จิกหมอนแรงมาก :heaven
-
เค้าคบกันแล้วค่ะ!!
-
อ่านมา 12 ตอน
พบว่าทั้งเรื่องข้าวจ้าวชอบพูดซ้ำๆอยู่ 2 ประโยค
1. "....ราชา ..... " อันนี้บ่อยมากก เรียกแต่ชื่อละเงียบไปคิดแทน
2. " ....ขอโทษ ...
นายเอกเราน่ารักแต่ขาดความมั่นใจอย่างรุนแรง
เป็นแฟนกันแล้ว ราชาแก้นิสัยนี้ให้หน่อยนะ 555555
-
อร๊ายยยยย :o8: โมเม้นท์นี้ บอกเลยว่า ข้าวจ้าวเป็นคนที่น่าอิจฉาที่สุดใน 3 โลก แอบรัก 11 ปีแล้วสมหวัง ทำไมฉันไม่เป็นแบบนี้บ้าง หรือยังพยายาม ไม่มากพอ งือออออ :m15:
-
อิอิ ดีจัยจัง เขาเป็นแฟนกันแล้ว
-
เป็นแฟนกันแว้วววว เย้ๆๆ
-
เป็นแฟนกันแล้ว ปรบมือ :katai2-1: :katai2-1:
ในที่สุดการแอบรักก็ไม่เป็นแค่การแอบรัก สมหวังซะทีนะข้าวจ้าว
-
กรี๊ดดดดดดดด ฟรุงฟริ้งงุงงิ้งกระดิ่งแมวววว :hao7: เค้าคบกันแล้วเค้าคบกันแล้วววววววว น่าร๊ากกกกกก เขินแทนอ่ะตัวววว จุดพลุให้ข้าวจ้าวว ลูกสมหวังแล้ว :heaven ว่าล้าวต้องเป็นพี่ชาย 555555 ทำดีค่ะๆไรท์ โนวววดราม่า เพิ่มน้ำตาลในชีวิต :mew1:
-
กรี๊ดดดดดด เค้าคบกันแล้วค่าาา รอฟินต่อไป หวานๆ :impress2:
-
ดีงาม อ่านแล้วยิ้มตามข้าวจ้าวเลย สมหวังสักที รออ่านตอนต่อไปน้า
-
ฉันรักพวกเขา อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
มันฟินจุงเบยยยย
-
เย้ๆๆ คบกันแล้ววว
-
ขอบคุณ :)
-
โอยยย ตายๆๆๆๆ หวานปานน้ำผึ้งเดือน5 ในที่สุดหมอนที่จิกเกร็งไว้ตลอดเรื่องก็ขาดสักที! (แลดูจิตนะอิฉัน55555) รักเรื่องนี้ พระเอกนายเอกในดวงใจเลย อยากมีโมเม้นท์นี้จัง555555
ไม่เคยเบื่อเลยค่ะ ชอบเรื่อน่ารักๆแบบนี้มากพูดเลย ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านกันค่ะ^_^
-
กรี๊ดดดด คบกันแล้ว คบกันแล้ว เค้าคบกันแล้ว
เย้ๆๆๆๆ
:mew3:
-
เป็นแฟนกันแล้วววววววววววววววววววววววว :impress2: :impress2: :impress2:
ดีใจกับข้าวจ้าวจริงๆค่ะ แอบรักมา 11 ปี สมหวังแล้วนะ :hao5: :katai2-1:
-
ในที่สุด 11 ปีแห่งการรอคอยก็เกิดขึ้น ปาฏิหารย์จริงๆ
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
>/////////////////<
ประโยคนี้ทำเราเขินหนักมาก “ผมไม่อยากให้คุณเป็นเพื่อน...แต่มาเป็นแฟนผมได้ไหม?...”
ข้าวจ้าวหนูคิดไปไกลมากลูก พี่เค้าแค่ขอบเป็นแฟน ลูก ขอเป็นแฟนนนนนนนนนนนนน
ขอบคุณสำหรับตอน 12 ค่ะ
-
เค้าคบกันแล้ว ต้องหวานกันแน่ๆ คู่นี้
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :hao7: :hao7: เค้าคบกันค่าทุกคนนนนน อยากจะปิดซอยเลี้ยงให้นู๋ข้าวจ้าวจริง แอบรักมา11ปี นู๋มั่นคงมาก คนดีจะต้องสมหวังค่า แอร๊ยยยยยยยยยเขินนนนน ไม่ดราม่าใช่ไหมคะ คุณพ่อจะว่าไงน๊อ คุณพ่อเข้าใจใช่ไหมคะ ต้องเข้าใจค่ะ
ฮืออออน่ารักมาก ไม่อยากให้จบเลย แต่งต่อได้ไหมอะ หรือแต่งเรื่องยาวๆๆๆๆแนวนี้ก็ได้ชอบมากเลย
-
ตกลง ปลงใจ ..
-
คบกันแล้ววววววว :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดด เขาคบกันแล้ว
เป็นแฟนกันแล้ว ฟิน!! >\\\\\<
-
น่ารักๆๆ เป็นคู่ที่น่ารักมาก หลังคบกันคงสวีทน่าดู
-
อร๊ายยยยยย....เค้าคบกันแล้ว :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด เค้าเป็นแฟนกันแล้ว :-[
-
คบกันแล้วววววว
-
เขาเป็นแฟนกันแล้ววววววว น่ารักกก
-
:katai4: :mew1: :mew1: :L2:
-
ดูแล้วราชาขี้หึงน่าดู
ดูแลข้าวจ้าวดีๆนะ
-
นี่ต้องเปลี่ยนจากแอบรัก เป็นถูกรักวันที่ 1 แล้วละ ฮ่าๆ
-
:mew1:
-
คึคึ ราชาจอมหึง :katai3:
-
อ่านทันแล้ว เย้ ไม่รู้ทำไมเราชอบความรู้สึกแอบรักของข้าวจ้าวจัง
-
:L2: :katai2-1:
-
วันนี้วันอาทิตย์แหล่ะ
-
เข้ามารอราชาข้าวเจ้า >//<
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai4:รอคะ :pig4: :L2: :L2:
-
ปูเสื่อรอ~
-
เขาเป็นแฟนกันแล้ว กรี๊ดดดดด
-
เค้าเป็นแฟนกันแล้ว :hao7:
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่13
แสงของช่วงสายของวันพฤหัสบดีส่องเข้ามาภายในห้องที่มีทั้งผ้าใบและรูปภาพหลายอันวางตั้งเรียงรายกันอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบนัก รูปภาพหนึ่งที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้องมีชายสองคนกำลังนั่งหันหน้าเข้าหาภาพนั้นอยู่โดยที่ชายคนแรกหรือก็คือผมกำลังยกพู่กันขึ้นพร้อมแต้มสีฟ้าที่ปลายก่อนจะเริ่มจรดพู่กันลงบนภาพนั่นต่อ
ในขณะที่ปลายพู่กันจะสัมผัสถึงผ้าใบมือของผมก็หยุดชะงักลง...
การไม่ได้จับพู่กันมาหลายวันไม่ได้ทำให้รู้สึกผิดแปลกหรือไม่มีสมาธิแต่ชายคนที่สองที่นั่งอยู่ข้างๆต่างหากที่กำลังทำให้มือที่จับพู่กันอยู่สั่นเล็กน้อย ใบหน้าที่มองไปยังภาพก็ก้มลงด้วยใบหน้าแดงก่ำ แม้แต่ริมฝีปากก็เม้มเข้าหากันจนแน่น...ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเพราะถูกสายตาของคนที่แอบชอบมาตลอก11ปีจับจ้องมา
ถ้าเป็นตอนปกติคงไม่รู้สึกเขินอายขนาดนี้แต่เพราะสถานะที่เปลี่ยนไปทำให้อดไม่ได้ที่จะอายแบบนี้
แฟน
ผมกับราชาคบกันแล้วเมื่อวันก่อนและวันนี้เขาก็มาหาผมตั้งแต่ช่วงสาย ทั้งที่ผมบอกว่าจะเข้ามาวาดรูปต่อแต่อีกฝ่ายก็บอกว่าจะตามมาให้ได้จนเกิดสถานการณ์ในตอนนี้ขึ้น...
ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่สติหลุดออกจากการวาดรูปแบบนี้
ปกติผมมักจะถูกอาวิชมที่มีสมาธิในการวาดจนไม่สนใจสิ่งรอบข้างแต่พอมีราชามาอยู่ใกล้ๆแบบนี้แค่แรงจะขยับมือยังแทบไม่มีเลย...
แล้วแบบนี้ผมจะวาดต่อได้ยังไงกัน
“...ราชา”เสียงนุ่มเอ่ยเรียกคนข้างกายที่จ้องมาไม่หยุดด้วยเสียงสั่นๆ
จะจ้องอะไรขนาดนั้น
“หืม?”ทั้งน้ำเสียง ใบหน้า แววตาและท่าทางบอกได้เลยว่าราชากำลังมีความสุข
แต่เขามีความสุขเรื่องอะไรนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
“...เอ่อ...อย่าจ้องมากได้ไหม?”
“ไม่ได้จ้องแค่มองต่างหาก”
“ก็นั่นแหละ...อย่ามองมาได้ไหม?”มันไม่มีสมาธิแล้วนะ
“ผมมองแฟนตัวเองไม่ได้เลยเหรอ?”
“...”คำถามที่ถามกลับมาทำให้ผมต้องเม้มปากตัวเองแน่นพร้อมกับใบหน้าที่เถือกด้วยความเขินอาย
นี่เขากล้าพูดประโยคน่าอายออกมาได้ยังไง?!
“ไม่ได้ยินที่ผมถามเหรอข้าวจ้าว”เมื่อผมไม่ตอบอีกฝ่ายก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้ราวกับจะกลั้นแกล้งให้หัวใจวายกันไปข้าง
“...ทำไมชอบแกล้ง”
“ก็อย่าทำตัวน่าแกล้งสิ”
“ผมทำตรงไหน?”ผมรีบหับไปถามอีกฝ่ายทันทีที่ได้ยิน ดวงตาคมสีน้ำตาลที่จ้องมาออกแนวขบขันอย่างชัดเจนจนผมต้องก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตานั่น
“ทุกตรงนั่นแหละ...ถ้าไม่อยากให้แกล้งก็อย่าหน้าแดง...อย่าก้มหน้า...อย่าหลบตา...อย่าเม้มปาก...และอย่าทำตัวน่ารัก”เสียงทุ้มก้มลงมากระซิบคำตอบข้างๆใบหูยิ่งทำให้คนที่ก้มหน้าอยู่ถึงกับถอยหนีแต่เพราะเป็นเก้าอี้ธรรมดาเลยทำได้แค่เอนตัวไปด้านหลังเท่านั้น
“...คนขี้แกล้ง”ที่เขาบอกมาผมไม่มีทางทำมันได้หรอก
ถ้าไม่อยากให้ผมหน้าแดง ก้มหน้า หลบตา หรือเม้มปากก็อย่าเข้าใกล้ผมสิ...แค่มีราชาอยู่ใกล้อาการพวกนั้นมันก็เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ใครจะอยากหน้าแดงต่อหน้าคนที่ชอบกัน?
แล้วไอ้คำสุดท้ายนั่นน่ะ...
น่ารัก
ใครน่ารักเล่า?!!
“ก็อยากน่าแกล้งทำไมล่ะ”
“...ไม่ไปทำงานรึไง?”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ตัวเองจะเป็นลมเพราะคำพูดหวานๆของคนด้านข้าง
“ผมกำลังโดนย้ายงานน่ะ”
“ย้ายงาน?”
“ใช่...พ่อบอกว่าผมทำงานที่บริษัทไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“งั้น...จะทำยังไงล่ะ?”ผมหันไปถามอย่างเป็นห่วง
การให้ย้ายงานมันไม่ใช่เรื่องที่จะเล่าขำๆได้เลยนะ
ราชาไปทำอะไรถึงขนาดที่ต้องโดยย้ายเหรอ?
ตั้งแต่ที่รู้จักกับราชามาเขาไม่ใช่คนที่จะทำงานสะเพล่าหรืออู้งานดังนั้นที่บอกว่าทำงานไม่ค่อยดีมันต้องมีเหตุผลอื่นอีกแน่...แล้วราชายังเป็นถึงลูกชายของประธานบริษัท จากที่เคยเจอเขาไม่น่าจะเป็นคนที่ใจร้ายกับลูกชายตัวเองนักนี่
“อาทิตย์หน้าผมต้องย้ายไปทำอีกที่หนึ่ง...เพราะงั้น...ผมอยากให้ข้าวจ้าวมาเป็นผู้ช่วยได้ไหม?”
“ผู้ช่วย?”
“อืม...ผมไม่ได้บังคับแต่ถ้าไม่ได้ข้าวจ้าวก็ไม่รู้จะหาใครแล้ว”คำพูดนั่นทำให้ผมต้องคิดหนัก...เรื่องที่ราชาอยากให้ช่วยต้องเกี่ยวกับการถ่ายไม่ก็วาดรูปแน่
ก็ถ้าเป็นเรื่องอื่นผมคงช่วยไม่ได้หรอก
“...ขอฟังรายละเอียดหน่อยได้ไหม?”
“อืม...ข้าวจ้าวรู้จักหอศิลป์Art of Gobleที่อยู่ในตัวเมืองไหม?”
“แน่นอนสิ...หอศิลป์ขนาดใหญ่ที่เป็นอันดับหนึ่งของประเทศ...ไม่ใช่แค่มีพื้นที่ที่ใหญ่มากเท่านั้นยังมีทั้งภาพถ่ายจากบุคคลชั้นนำระดับจัดแสดงอยู่...แล้วก็มีภาพวาดจากจิตกรชื่อดังและบางภาพก็มีแค่ที่นี่ที่เดียวเท่านั้น...หอศิลป์ในฝันแบบนั้นผมต้องรู้จักอยู่แล้ว”ไม่ต้องรอให้ราชาอธิบายเรื่องหอศิลป์นั่นหรอกเพราะผมนี่เป็นแฟนตัวยงเลย อยากจะเข้าไปสักครั้งแต่ไม่โอกาสสักที
“...รู้ดีจังนะ...แปลว่าคงชอบมาสินะ”
“ที่สุดเลย”ผมบอกพร้อมรอยยิ้ม
“แล้วรู้ไหมว่าใครเป็นเจ้าของ?”
“...เจ้าของ?...อันนี้ไม่รู้เหมือนกันนะแต่น่าจะเป็นหนึ่งในมหาเศรษฐีของประเทศละมั้ง”ผมลองคาดเดาไปเรื่อย การที่จะสร้างหอศิลป์ขึ้นมาได้มีแค่เงินหลัก10ล้านก็ถือว่ายังน้อยดังนั้นเจ้าของหอศิลป์ขนาดใหญ่นั่นต้องเป็นมหาเศรษฐีแน่นอน
“ก็ไม่ผิดหรอก”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับที่ราชาย้ายงานล่ะ?”เมื่อเห็นว่านอกเรื่องมาไกลแล้วผมก็ต้องวกลับเข้าเรื่องเดิมก่อน
“ก็เกี่ยวนะ”
“ยังไง?”อย่าบอกนะว่าถูกย้ายให้ไปทำงานที่นั่นน่ะ
เป็นไปไม่ได้หรอกถึงประธานบริษัทหรือคุณพ่อของราชาจะรวยแต่คงไม่ทำกิจการหลายอย่างพร้อมกันหรอก...พอคิดแบบนั้นภายในใจก็เกิดคำถามขึ้นมา...พ่อของราชารู้จักอาวิแปลว่าต้องรู้จักพวกรูปภาพเป็นอย่างดี แล้วยังชื่นชมภาพวาดที่ยังไม่เสร็จของผมอีกแปลว่าต้องเป็นคนที่มีความรู้ด้านนี้อยู่พอสมควร
ในเมื่อไม่รู้ว่าอะไรคือความจริงผมเลยหันไปสบเข้ากับดวงตาคมสีน้ำตาลเพื่อขอคำตอบ
“เจ้าของหอศิลป์นั่นคือพ่อผมเอง”คำตอบที่ได้รับมาทำให้คนที่ได้ยินถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ถึงจะพอคาดการณ์ไว้แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นจริง
“...”นี่ผมแอบรักลูกชายของเจ้าของหอศิลป์ที่อยากไปมาตลอดงั้นสิ
“ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”ราชาถามด้วยรอยยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นหยิกแก้มผมเบาๆทำให้สติเริ่มกลับเข้าร่าง
“เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ”
“ก็ใช่...มีไม่กี่คนที่รู้หรอกว่าพ่อเป็นเจ้าของหอศิลป์คู่ไปกับประธานบริษัท”
“แล้ว...ราชาต้องไปทำงานที่หอศิลป์เหรอ?”ผมถามต่อ
“ใช่...ไปเป็นประธานแทนพ่อเพราะงั้นผมเลยอยากให้คุณมาเป็นผู้ช่วย...ถึงผมจะรู้วิธีการบริหารแต่เรื่องการดูพวกงานศิลป์นี่ไม่ค่อยจะถนัดเท่าไหร่”
ในที่สุดผมก็เข้าใจแล้วว่าราชาต้องการให้ผมช่วยอะไร
ไม่แปลกที่ราชาจะไม่ถนัดด้านนี้...มีน้อยคนที่จะมีความสามารถในการทำอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันได้ ถ้าให้ผมไปบริหารงานเหมือนราชาก็คงไม่ได้เหมือนกัน
เดี๋ยวก่อนสิ...
อย่าบอกนะว่าที่ราชาขอผมคบก็เพื่ออยากให้ผมไปเป็นผู้ช่วยน่ะ?
“...”ผมเงยหน้าขึ้นสบสายตากับดวงตาคมสีน้ำตาลด้วยความสงสัย
“มีอะไรข้าวจ้าว?”
“...ราชา”
“หืม?”
“ถึงเราไม่ได้เป็นแฟนกันผมก็ยังช่วยราชาได้นะ”
“...”คำพูดผมทำให้อีกฝ่ายนิ่งไปทันที ใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับอยู่หุบลงแทบจะทันแถมยังจ้องมาด้วยสายตาเคืองๆอีก
“...ราชา”
“กำลังคิดอะไรอยู่ข้าวจ้าว?”เสียงทุ้มที่ถามมาดูแข็งกร้าวกว่าปกติจนต้องนึกย้อนไปถึงวันที่ผมอยู่กับพี่โอ๊ต น้ำเสียงแบบเดียวกันเลย
“ราชา...”
“ที่ว่าไม่ได้เป็นแฟนกันหมายความว่ายังไง?”
“ผมก็แค่...”
“แค่?”ราชาไม่ยอมให้เวลาผมเลยสักนิดแค่หยุดชะงักก็ถูกถามต่ออย่างรวดเร็ว
“...ผมแค่คิดว่าที่ราชาขอผมคบเพื่อจะให้ผมช่วยงานรึเปล่า...เท่านั้นเอง”
RACHA’s part
ผมลุกขึ้นยืนทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ข้าวจ้าวคิดอยู่แค่ได้ยินก็แทบจะข่มอารมณ์ไว้ไม่ไหว...
นี่ข้าวจ้าวคิดว่าผมเป็นยังไงกัน?!
คิดว่าแค่ขอให้ช่วยถึงกับต้องไปขอคนคนนั้นเป็นแฟนเลยงั้นเหรอ?
“...ราชา”
“ข้าวจ้าว”
เฮือก!
ผมเห็นอีกฝ่ายสะดุ้งอย่างชัดเจนเมื่อถูกเรียกด้วยน้ำเสียงแข็งๆ...ร่างโปร่งของคนตรงหน้าสั่นเล็กน้อยยามมองมา แถมดวงตาสีเขียวปนเทาคู่สวยก็เริ่มสั่นระริกไม่แพ้กัน ริมฝีปากบางก็เม้มเข้าหากันแน่ ท่าทางพวกนั้นทำให้ผมถอนหายใจออกมาแรงๆเพื่อไล่อารมณ์โกรธออกไปก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าข้าวจ้าว
“ระ...ราชา..ทำอะไรน่ะ?”ดูเหมือนเขาจะตกใจมากกับสิ่งที่ผมทำ
“ข้าวจ้าว...ผมไม่ขอใครคบเป็นแฟนเพียงแค่ต้องการความช่วยเหลือหรอกนะ”
“...แต่...”
“ข้าวจ้าวไม่มั่นใจในคำว่ารักที่ผมบอกเลยเหรอ?...ผมดูเป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้ใช่ไหมข้าวจ้าวถึงไม่เชื่อผม”
“...ไม่ๆๆ...ไม่ใช่”อีกฝ่ายส่ายหน้าไปมาเร็วเพื่อย้ำในสิ่งที่ตัวเองพูด
“ผมไม่แปลกใจถ้าคุณจะยังไม่เชื่อแม้แต่ตัวผมเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเจอคนที่รักได้ขนาดนี้”ผมบอกออกไปตามตรง อีกฝ่ายคงไม่รู้หรอกว่าคำตอบตกลงที่ได้ยินนั่นทำให้ผมนอนแทบไม่หลับ ทั้งที่ปาเข้าไปไม่รู้กี่โมงต่อกี่โมงใบหน้าผมก็ยังคงมีรอยยิ้มอยู่ตลอด
ไม่เคยคิดว่าการรักใครสักคนมันจะทำให้รู้สึกดีขนาดนี้
วันนี้เองที่ได้อยู่ด้วยกัน ได้เห็นใบหน้าแดงๆ ท่าทางน่ารักๆของข้าวจ้าวก็ทำให้ผมมั่นใจว่าคนคนนี้แหละ...คือคนที่ตามหามานาน คนคนเดียวที่อยากอยู่ข้างๆไม่ว่าจะตอนไหนก็ตาม
“...ราชา”
“ผมรักข้าวจ้าวจริงๆนะ”ดวงตาคมเงยขึ้นไปสบดวงตาเรียวคู่สวยก่อนจะบอกความในใจไปอีกครั้ง
“อืม...ผมเองก็เหมือนกัน...ขอโทษที่พูดไม่ดีนะ”ใบหน้าที่ขึ้นสีจัดนั่นน่ามองขึ้นไปอีกเมื่อคนที่ทำให้เป็นแบบนั้นคือผม
“อะไรเหมือนกันบอกผมได้ไหม?”เป็นอีกครั้งที่รู้ตัวว่ากำลังแกล้งอีกฝ่ายอยู่แต่ก็อยากจะได้ยินจริงๆนี่
คำคำนั้นที่ออกมาจากใจของข้าวจ้าว
ข้าวจ้าวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อผมได้ยินคำขอ ริมฝีปากบางนั่นเม้มเข้าหากันไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ผมละอยากกดริมฝีปากของตัวเองเข้ากับอีกฝ่ายซะจริงๆ
ผมไม่ใช่คนลามกอะไรนี่จึงเป็นครั้งแรกที่มีความรู้ว่าอยากจูบคนคนหนึ่ง
“ข้าวจ้าว”เมื่อรอนานไปก็ต้องเรียกอีกครั้งเผื่อสติที่หายไปจะกลับมา
“...ผม...ผมก็รักราชา”ดวงตาคู่สวยปิดสนิทก่อนน้ำเสียงเพราะๆจะบอกสิ่งที่ผมอยากได้ยินออกมา แม้จะเบาราวกับเสียงกระซิบแต่ผมก็ได้ยินอย่างชัดเจน
ทำตัวน่ารักแบบนี้...จะไม่ให้รักได้ยังไงกัน
“ห้ามคิดแบบนั้นอีกนะ...ผมไม่ยอมให้คุณเลิกกับผมง่ายๆหรอก”ผมพูดย้ำ
“...เหมือนกัน”ข้าวจ้าวที่เงียบไปสักพักอยู่ก็พูดขึ้นด้วยเสียงอันดังและใบหน้าที่แดงก่ำ
“อะไรเหมือนกัน?”ทั้งที่รู้แต่ก็ยังอยากจะได้ยิน
ผมนี่ดูท่าจะกลายเป็นคนไม่ดีเข้าไปทุกวันแล้วสิ
“ผม...ผมก็ไม่ยอมให้...ราชาเลิกกับผมหรอกนะ”น้ำเสียงที่ขาดห้วงไปบ้างนั่นเรียกรอยยิ้มกว้างของผมได้ก่อนจะคว้าตัวคนน่ารักเข้ามาในอ้อมกอดแล้วจูบเบาๆที่เส้นผมสีน้ำตาลนั่นอย่างอ่อนโยน
“อืม...ห้ามยอมเด็ดขาดเลยนะ”
หลังจากพูดคุยกันเข้าใจแล้วผมก็พาข้าวจ้าวไปยังหอศิลป์ที่ตนต้องมาเป็นผู้บริหารในอีกไม่กี่วันข้างหน้า...ตั้งแต่ขับรถเข้ามาภายในคนที่นั่งเงียบมาตลอดก็เปิดกระจกพร้อมยื่นหัวออกไปมองสวนขนาดใหญ่ที่ถูกตัดแต่งอย่างมีศิลปะด้านข้าง กล้องตัวโปรดของเขายกขึ้นแล้วถ่ายภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่เป็นประกายเหมือนเด็กๆ
มีบ้างที่อีกฝ่ายหันมาบอกให้ผมชะลอความเร็วหน่อยเพราะถ่ายไม่ทัน ทำให้กว่าจะมาถึงยังตัวอาคารก็ใช้เวลาไปนานพอสมควร...อาคาร3ชั้นขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งอย่างเป็นศิลปะและมีความแตกต่างกันในแต่ละชั้น สำหรับผมมันก็ดูธรรมดาออกแนวแปลกๆด้วยแต่สำหรับคนที่เป็นคนรักของผมนั้น...
“สุดยอดเลย...ชั้นที่1ถูกล้อมไว้ด้วยกระจกหมดเลยแถมการตั้งกระจกให้ทำมุมแบบนี้ทำให้การหักเหเปลี่ยนไปจนเกิดเป็น...”ข้าวจ้าวที่ปกติทั้งขี้อายและไม่ค่อยพูดกลับทำท่าตื่นเต้นและเริงร่ามากตั้งแต่ที่เข้ามาภายใน กล้องถ่ายรูปตัวโปรดถูกยกขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่เจ้าของมันเดินไปแทบทุกมุมของชั้น
เมื่อให้ข้าวจ้าวได้เดินจนทั่วทั้งชั้นแล้วผมก็พาขึ้นไปยังชั้น2ที่ทั้งผนังและพื้นถูกปูด้วยกระเบื้องรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนสีฟ้าโดยที่แต่ละชิ้นของกระเบื้องนั้นจะไล่สีตั้งแต่สีอ่อนไปจนถึงสีเข้มโดยไม่ซ้ำเฉดกัน...การจะทำได้คงจะเหนื่อยกันพอดูเลยเพราะถ้าไล่ระดับสีผิดคงจะเป็นจุดเด่นแน่
ถึงผมจะเป็นลูกชายของประธานแต่ก็มาที่หอศิลป์นี่นับครั้งได้นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ได้มาเดินสำรวจอย่างจริงจัง
“ว้าว!...นี่มันCrazy Diamondsนี่นา”เสียงนุ่มจากด้านหลังที่เดินตาผมมาดังขึ้นทันทีที่เห็นภาพรวมของห้องโถงขนาดใหญ่
“Crazy Diamonds?”
อะไร?...ข้าวจ้าวหมายถึงอะไรน่ะ?
“อ้าว...ราชาไม่รู้เหรอ?”
“อืม”
“ก็กระเบื้องที่ปูทั้งผนังและพื้นนี่คือCrazy Diamondsไงล่ะ”
“ไม่ใช่กระเบื้องธรรมดาเหรอ?”ผมถามออกไปอย่างสนใจแล้วมองไปยังข้าวจ้าวที่เดินเข้าไปใกล้ผนังห้องโดยที่ยกมือขึ้นมือแผ่นกระเบื้องสีฟ้าตรงหน้าเบาๆ
“อืม...ถ้าดูแบบปกติราชาคงจะเห็นว่าแต่ละชั้นไล่ระดับสีใช่ไหม?”อีกฝ่ายหันหน้ามาถาม
“แล้วไม่ใช่เหรอ?...ก็เห็นอยู่ว่าแผ่นกระเบื้องด้านบนกับด้านล่างมันคนละสีกัน”
ไม่ว่าจะมองยังไงก็คนละสีกันแน่นอน
“ความจริงแล้วกระเบื้องพวกนี้เป็นสีเดียวกันทั้งหมดเลย...”
“ไม่จริงน่า”ผมพึมพำพร้อมกับเดินเข้าไปหาข้าวจ้าวที่ยังใช้มือลูบแผ่นกระเบื้องอยู่ ดวงตาคมสีน้ำตาลขยับเข้าไปใกล้ผนังก่อนจะขมวดคิ้วแน่นเมื่อมองยังไงแต่ละชั้นก็เป็นคนละสีกันเห็นๆ
“จริงนะ... Crazy Diamondsหรือภาพลวงตาสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน...แต่ละแผ่นด้านบนและล่างของมุมจะทำมุม30และ40องศาทำให้แต่ละด้านนั้นสามารถบรรจบกันได้แต่การไล่สีแต่ละชิ้นของสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนนั้น ตาของคนนั้นจะมองไปตามสีที่ชี้นำและไล่ไปตรงจุดนั้นจุดเดียว...ระบบการมองเห็นก็จะตอบสนองกับมันโดยอัตโนมัติเลยเห็นสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนที่อยู่ด้านบนและล่างมีสีต่างกัน”คำอธิบายจากคนข้างกายดังขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยที่ดวงตาคู่สวยนั่นยังมองไปยังผนังที่เต็มไปด้วยกระเบื้องรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน
“...สุดยอดเลยข้าวจ้าว”อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมคนตรงหน้า
ตั้งแต่เรียนมาก็ไม่เคยได้ยินเรื่องพวกนี้เลย
ผมคิดถูกจริงๆที่ขอให้ข้าวจ้าวมาเป็นผู้ช่วย
“ผมเคยเรียนมาน่ะ...ดีจังเลยที่ความรู้ที่มีเป็นประโยชน์แบบนี้”รอยยิ้มกว้างปรากฏพร้อมๆกับคำพูดนั่น
“ดีใจที่เห็นรอยยิ้มของข้าวจ้าวนะ”เมื่อเห็นคนรักยิ้มก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
“...ราชา”
“อ้าว...หุบยิ้มทำไมล่ะ?”
“ก็ใครให้ราชามาพูดแบบนั้นเล่า...แค่อยู่ข้างๆก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว”เสียงพึมพำเบาๆดังขึ้นพร้อมกับข้าวจ้าวที่หันหน้าหนี ถึงอย่างนั้นด้วยความที่ภายในหอศิลป์มีความเงียบเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยทำให้สิ่งที่ข้าวจ้าวพูดดังก้องจนได้ยินอย่างชัดเจน
“งั้นก็อยู่บ่อยๆสิจะได้ชิน”ผมกระซิบบอกข้างหูของข้าวจ้าวก่อนจะสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง
“ราชา....ทำอะไรน่ะ?...ปล่อยนะ”คนที่อยู่ในอ้อมกอดดิ้นแทบจะทันทีที่ถูกสัมผัส ร่างกายที่ขยับไปมาพยายามจะหาทางออกให้หลุดแต่เพราะรู้ว่าจะถูกหนีผมเลยกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนร่างกายเราแนบชิดกัน
“อย่าหนีผมสิ”
“ก็...อย่ากอดสิ”เสียงสั่นๆเอ่ยบอกก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเอง
ผมมองใบหน้าแดงๆนั่นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งน่ารัก น่าแกล้ง น่ามองและน่าสัมผัส...ยิ่งได้ข้าวจ้าวมาเป็นแฟนก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวตนของอีกฝ่ายเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
อยากจะอยู่ข้างๆให้นานที่สุด
อยากจะคว้าตัวอีกฝ่ายให้มาอยู่ในอ้อมกอด
อยากจะมองใบหน้าแดงๆและดวงตาคู่สวนที่สั่นระริกนั่นนานๆ
“รักคุณจังข้าวจ้าว”
“...อย่าพูดแบบนั้นนะ”คนในอ้อมกอดที่ดิ้นไปมาหยุดนิ่งแทบจะทันทีที่ผมบอกรัก เสียงของหัวใจที่ได้ยินจากความเงียบของหอศิลป์นั้นทำให้ผมยิ้มกว้างออกมา...
ก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงชอบตัวเองมากแต่ก็ไม่คิดว่าหัวใจจะเต้นทั้งดังและแรงขนาดนี้
“หัวใจ...”
“ห้ามพูดนะ!!”เสียงนุ่มแทรกขึ้นทันทีเหมือนรู้ว่าผมจะแกล้งพูดอะไร
“คุณมันน่ารักข้าวจ้าว”ผมหยุดแหย่คนในอ้อมกอดก่อนที่อีกฝ่ายจะเป็นลมไปจริงๆ ใบหน้าคมเข้าเข้าไปใกล้ข้าวจ้าวมากขึ้นก่อนจะอาศัยความเร็วหอมแก้มเขาฟอดใหญ่แล้วปล่อยให้คนที่ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดเป็นอิสระ
ผมเดินไปด้านหน้าข้าวจ้าวที่ตอนนี้ก็ยังยืนยิ่งไม่ขยับไหน พอได้เห็นหน้านั่นตรงๆผมก็หลุดขำออกมาเพราะเห็นใบหน้าแดงๆนั้นแทบจะกลายเป็นลูกสตอเบอรรี่แถมดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างขึ้นราวกับกำลังตกใจกับอะไรบางอย่าง ซึ่งไม่บอกก็พอจะเดาได้ว่าอะไร
“ข้าวจ้าว...ข้าวจ้าว”ผมเรียกพร้อมกับใช้มือแตะที่ไหล่เบาๆ
“...ราชา”
“ไม่เป็นไรนะ?”
“...อืม”พอตอบเสร็จก็ก้มหน้าลงทันที
“ก็รู้อยู่ว่าซ่อนใบหน้าแดงๆนั่นไม่ได้ก็ยังจะพยายามซ่อนเนอะ”ผมแหย่คนตรงหน้าอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม
“หยุดพูดเลยราชา!...นายกำลังทำให้ผมอายนะ!”เสียงหวานที่ดูจะขุ่นเคืองเล็กน้อยตะโกนกลับมาแทบจะทันที
“เดี๋ยวอยู่ไปนานๆก็ชินเองแหละ”
“...ขอให้จริงเถอะ”
“แต่ผมอยากเห็นใบหน้าแดงๆขอคุณนี่นาเพราะงั้นอย่างพึ่งรีบชินนะ”ผมขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่ายก่อนจะหันหลังเดินไปตามทางเดินที่มีภาพวาดวางประดับอยู่โดยที่มีเสียงตะโกนตามหลังมาติดๆ
“ราชาคนขี้แกล้ง!”
การพาทัวร์ผ่านไปด้วยดี...ชั้นสุดท้ายหรือชั้นที่3เป็นห้องทำงานที่ถูกแบ่งเป็นสัดส่วนโดยที่ห้องที่ผมต้องทำงานอยู่นั้นเป็นห้องที่พ่อเคยใช้หรือก็คือเป็นห้องท่านประธานนั่นเอง จากที่เห็นพวกรายงานต่างๆที่วางอยู่บนโต๊ะก็ทำให้ผมมึนตึบทั้งชื่อของภาพวาดที่ต้องการจะซื้อเพิ่ม ทั้งการตีราคาภาพและอื่นๆอีกมากมาย ขนาดยังไม่ได้มาทำยังยังรู้สึกได้ว่างานนี้ยากจริงๆแต่เพราะมีข้าวจ้าวที่คอยบอกว่าแบบนี้ควรจะทำยังไง ชื่อเฉพาะที่ว่าคืออะไรทำให้มีความรู้เพิ่มขึ้นมาก
ขากลับผมก็ขับรถมาส่งข้าวจ้าวที่ร้านแกลลอรี่กลางเมือง..ตอนแรกผมอยากไปส่งที่ห้องพักแต่ข้าวจ้าวบอกว่าต้องมาเอารถและของอีกหลายอย่างเลยให้มาส่งที่นี่ดีแล้ว
“ขอบคุณที่มาส่งนะ...ไว้เจอกัน”ข้าวจ้าวเอ่ยลาก่อนจะเปิดประตูรถ
“เดี๋ยวก่อนข้าวจ้าว”ผมรั้งเมื่อนึกได้ว่าลืมพูดเรื่องสำคัญ
“หื้ม?”
“วันศุกร์นี้คุณว่ารึเปล่า?”
“วันศุกร์?...เหมือนจะไม่มีอะไรเป็นพิเศษนะ...มีอะไรเหรอ?”ข้าวจ้าวถามกลับ
“พ่อผมอยากพบคุณน่ะ”
“...พ่อ?”คำพูดผมทำให้อีกฝ่ายถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ก็เข้าใจว่ามันเร็วเกินไปที่จะให้ไปพบครอบครัวแต่พ่อก็ย้ำนักย้ำหนาว่าให้เวลาแค่ถึงวันศุกร์นี้เท่านั้น...ถ้าไม่พาข้าวจ้าวไปคงได้ถูกบังคับให้ไปดูตัวที่ไหนอีกแน่ ถึงไม่ไปผมกบอกได้เลยว่าผมไม่มีทางตอบตกลงกับเหล่าผู้หญิงพวกนั้น
สำหรับเหตุผล...
ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงจะตอบว่าเพราะผมไม่ได้ชอบคุณ
แต่ในตอนนี้ผมจะบอกกับพวกเธอว่า...
ผมมีคนที่รักที่สุดแล้ว
“พ่อผมอยากพบคุณ”
“ทำไมล่ะ?...ราชาบอกเรื่องของ...เอ่อ...เราเหรอ?”
“เปล่า...ถ้าให้เล่าเรื่องมันยาวเอาเป็นว่าถ้าผมไม่พาแฟนไปพบท่านก็คงต้องไปงานดูตัวจนกว่าจะได้ผู้หญิงสักคนนั่นแหละ...ตอนนี้ผมมีคุณแล้วก็อยากจะบอกพ่อไปเลยว่าเลิกหาคู่ดูตัวให้ได้แล้ว”
“...ท่านอาจจะรู้สึกไม่ดีนะถ้าเห็นผมน่ะ”คำพูดของข้าวจ้าวก็ไม่ใช่ว่าผมไม่เข้าใจหรอกนะ ไม่รู้ว่าการที่พ่อรู้ว่าคนที่ผมคบเป็นผู้ชายแล้วจะเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่อยากปล่อยให้เรื่องนี้มันยืดนัก
ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นผมจะปกป้องข้าวจ้าวเอง
“ผมเลือกข้าวจ้าวแล้ว...ต่อให้พ่อจะคัดค้านผมก็จะทำให้ท่านยอมให้ได้”การที่จะได้เจอคนที่อยากอยู่ข้างๆมากขนาดนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ในเมื่อได้เจอแล้วผมก็จะรักษามันไว้ให้ได้
“...เข้าใจแล้ว...ผมจะไปกับราชา”น้ำเสียงและแววตาที่จริงจังนั่นทำให้ผมยิ้มออก
“ขอบคุณข้าวจ้าว”
...............................................................................................
สวัสดีค่า
มาช้าเล็กนอยเพราะกำลังนั่งแต่งนิยายเพลินๆอยู่ พอหันมองนาฬิกาอีกทีก็ปาไปสี่โมงเย็นแล้ว(ข้าวกลางวันยังไม่ได้กินเลย 555)
อยากบอกทุกคุณว่าเรากำลังแต่ตอนจบของเรื่องนี้อยู่ค่าาาา
ถือเป็นข่าวดีหรือข่าวร้ายสำหรับคนอ่านกันนะ?
มีหลายคนที่ไม่อยากให้เรื่องนี้จบ
แต่ทุกเรื่องราวล้วนแต่ต้องมีตอนจบนะคะ
เรื่องนี้อาจสั้นไปหน่อยแต่ด้วยความที่ตั้งใจแต่งเป็นเรื่องสั้นทำให้ไม่มีเนื้อหาหนักๆเข้ามา
ความจริงก็คิดว่าจะจบตอนที่ขอเป็นแฟนแหละค่ะ(ห๊ะ?!) แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะคิดว่ามันสั้นไป
ยังไงเรื่องราวความรักของราชาและข้าวจ้าวก็มาถึงช่วงท้ายแล้ว
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ด้วยนะคะ
สำหรับตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมากแค่สวีทหวานๆตามประสาแฟน(หวานกันจริงๆ)
ตอนหน้าจะไปเปิดตัวกับพ่อราชาแล้ว...มารอลุ้นกันว่าเป็นเช่นไร
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจที่มีให้นะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า
บายบาย :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:ling1:
โอ้ยยยยยยยยย ราชาขี้แกล้งจริงไรจริง ต้องดูแลข้าวจ้าวดีๆนะ
ปอลิง คาดว่าทั้งชาตินี้ข้าวก็ยังขี้อายอยู่ดีนั่นล่ะ 55555555555 :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย เราว่าแล้วไงงง เราว่าแล้วว่าราชาจะต้องขี้แกล้งขึ้นนนน หน้าแดงๆนี่มันน่ารักเนอะราชา ฮืออ ข้าวจ้าวเป็นคนที่ดึงดูดให้คนอื่นอยากแกล้งในความรู้สึกเรานะคะ แบบว่า ทำหน้าแดงๆ หลบตา เม้มปาก ฮืออออ น่าจับมาบีบมาก แล้วดูระบบความคิดของข้าวจ้าว ต้องเป็ฯแฟนถึงเรียกมาใช้งานได้อย่างสบายใจงี้ใช่ป่ะคะ แงงงง ราชาโกรเลยอ่ะ แต่เรารู้ว่าจริงๆราชาแค่แกล้งโกรธเพื่อรอดูปฏิกิริยาของข้าวจ้าว คนบ้า ฮืออออ แล้วนี่อย่ามาอยู่กับข้าวจ้าวตอนทำงานบ่อยนะคะ เดี๋ยวข้าวจ้าววาดรูปไม่เสร็จพอดี 55555555 ตอนหน้าข้าวจ้าวจะได้พบคุณพ่อในฐานะใหม่แล้วววว เรารออ่านนะคะ แต่เราว่าคุณพ่อไม่น่าใจร้าย ไม่มีใครใจแข็งทำใจร้ายกับข้าวจ้าวได้ลงหรอกค่ะ แต่ต้องโดนแล้งแน่ๆ ข้าวจ้าวเตรียมรับมือกับคนขี้กล้ง x2 นะคะ 555555
เรารอรวมเล่มมมม :mew3:
-
ราชาจะจบละ เขารออานโน่ละกัน
-
เกือบเห็นข้าวจ้าวระเบิด ฮ่าๆๆๆๆ
ถ้าข้าวจ้าวจะขี้อายขนาดนี้ อ้ออยยยยยยย จะไม่ทน
-
ว๊ายๆๆๆ จะเจอคุณพ่อละ คริคริ
:katai5: :katai5:
-
จะพาไปหาพ่อแล้ว... คุณพ่อจะว่ายังไงนะ
-
ราชาคนขี้แกล้งงงงงงง ><
-
น่าร๊ากกกกกกกกก :hao7: :hao7:
-
ราชานี่ขี่แกล้งจริงๆ
แต่ถ้าเราเป็นราชา เราก็จะแกล้ง เพราะข้าวจ้าวน่าแกล้งจริงๆ 555555
ตอนหน้าเจอพ่อแล้วอ่ะ ขอให้คุณพ่อเข้าใจนะ ห้ามดุข้าวจ้าวนะ :angry2:
-
คุณพระ พลังชวนฟินตอนนี้แรงมากกกกกก เขินแทนเลย55555 ราชาเพลาๆลงก็ได้ลูก เดี๋ยวข้าวจ้าวจะหัวใจวายไปซะก่อน 55555555 น่ารักมากๆๆๆๆๆเลย
ส่วนคำผิดตอนนี้มีหลายจุดอยู่นะคะ และมีบางประโยค(น้อยมากกจ้า)ที่อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจ (หรือเราตีความไม่เก่งก็ไม่รู้ค่ะ)
ขอบคุณมากค่า หวานทุกตอนเลย รักเรื่องนี้มากมาย และรักนักเขียนเท่าฟ้าเลยจ้า
-
:mew1:
-
พูดถึงcrazy diamond แล้วนึกถึงโคนันตอน 704 ยาพิษและดีไซน์ลวงตา(eye) เลยค่ะ :katai2-1:
///เรากลัวคุณพ่อไม่ยอมให้คบกันจังเลยอ่ะ :hao5:
-
:L2: :L2:
-
หวานนนนน :o8:
-
อย่าเพิ่งรีบจบสิ ๆๆๆๆ แต่ถ้าใกล้จบแล้วขอตอนพิเศษเยอะได้ไหมมมมม
ราชาคนขี้แกล้งรู้ว่าข้าวเจ้าเขินก็ยังชอบแกล้ง5555
น่ารักกกกกกก
-
น่ารักอ้ะ :hao7: :hao7:
จะเจอพ่อแล้ว ห้ามใจร้ายกับข้าวจ้าวนะ
-
เขิลลลลลลลลล :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่าร๊ากจิงๆคู่นี้ ตอนหน้าจะเปิดตัวแล้ววว
-
อ๋อยยยยหลงแฟนขั้นหนักค่ะคุณพี่ราชา
ปล จบเร็วก็ได้ค่ะ แต่แลกเปลี่ยนด้วยการที่นักเขียนต้องทำหนังสือเรื่องนี้นะคะ กินแกลบชั้นก็ยอมมม :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ราชาขี้แกล้งวะ
-
สนุกมากครับ :katai2-1:
-
น่ารักมากๆคู่นี้ พอเป็นแฟนกันนี่หวานได้อีก พอคนเขียนบอกว่ากำลังเขียนตอนจบ คงคิดถึงเรื่องนี้แน่ๆ รอตอนต่อไปนะคะ
-
:กอด1: ขออีกหลายๆตอนเถอะ คบกันแล้วยิ่งน่ารักอ่า
ขอบคุณค่ะ
-
ถ้าข้าวจะน่ารักขนาดนี้ก็นะ :-[
-
ราชาแกล้งหนักมาก ชอบละสิ ที่ได้เห็นข้าวจ้าวเขินน่ะ
อ่านเรื่องนี้ทำให้เราได้ความรู้ทางศิลปะเยอะดี ขอบคุณค่ะ
ตอนหน้าไปเจอคุณพ่อของราชา โอ้ยยยยย ลุ้นว่าพ่อจะเปิดใจยอมรับไหม
ขอบคุณสำหรับตอน 13 ค่ะ
-
เราเสียใจอ่ะ ไม่อยากให้จบเลย :hao5:
ส่วนพ่อราชาไม่น่าจะค้านอะไรนะ หรือไม่แน่ แต่ก็นะคุณพ่อได้หนูข้าวจ้าวมาเป็นลูกสะใภ้ทั้งทีจะปล่อยให้หลุดมือหรือ :hao7:
-
เอาใจช่วยนะข้าวเจ้า ขอให้ผ่านไปด้วยดี
-
:pig4: :L2: :L2: :mew1: :mew1:
-
ข้าวจ้าวน่ารักจัง :man1:
-
มีหัวใจรักที่มั่นคงนักเชียว ราชา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ราชาจะพาข้าวจ้าวไปเปิดตัวแล้วววว ลุ้นๆจะเป็นไงน้ออออ :katai1:
-
ข้าวจ้าวน่ารักขนาดนี้ คุณพ่อให้ผ่านอยู่แล้ววว :impress2:
-
แกล้งได้แกล้งดี
-
ข้าวจ้าวน่ารักขนาดนี้ ใครก็อดแกล้งไม่ได้หรอกจ้าา
ตอนหน้าพาไปพบพ่อ ลุ้นๆ
ใกล้จะจบแล้วสินะ T^T
-
ข่าวจ้าวสู้ ๆ เจอพ่อราชาต้องสู้
-
ก็ข้าวจ้าวน่ารักนี่เนอะ ถึงได้โดนแกล้งบ่อยๆ
-
ราชาขี้แกล้ง ข้าวจ้าวก็ขี้เขิน
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว ต้องอ่านต่อไปหยุดไม่ได้ สนุกมากเลย
-
กรีดร้องงงงงง ไม่ได้อ่านตอนขอเป็นแฟน
ต้องย้อนกลับไปอ่านอย่างไว ดีใจกับข้าวจ้าวมากๆๆๆ :mc4:
หลังเป็นแฟนแล้วยิ่งแกล้งนะราชา
แต่ข้าวจ้าวเขินหนักจริงๆๆ
ตอนหน้าไปพบคุณพ่อแล้วนะ
รอๆๆๆๆค่ะ
-
คุณพ่อคงไม่ขัดหรอกนะถ้าขัดนี่ไม่มีคนดูแลหอศิลป์นะ
แล้วเราจะยุ ? ข้าวไม่ให้ขายภาพที่คุณพ่อต้องการให้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ข้าวเจ้าน่ารักมาก อยากจะกรี๊ดๆๆๆ หอมฟอดๆๆๆ ราชามีความสุขมาก ข้าวจ้าวของคนอ่านก็มีความสุขมาก
คนอ่านก็มีความสุขด้วยค่ะ ถ้าความเขินของข้าวเจ้าแลกเป็นเงินได้ป่านนี้คงรวยแล้วเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
ทำไงดี เราอยากเอา้าวจ้าวกลับบ้านนน
น่ารักจุงงง
-
พาไปหาพ่อส๊ามี~~ :hao7:
-
:o8: เขิลแทน เขิ๊ลเขิล อ่านแล้วยิ้มตามแก้มเค้าจะปริ :mew1:
-
ตอนนี้ทำเรายิ้มแก้มแตกเลย ข้าวจ้าวน่ารัก ^^
ราชาคนขี้แกล้ง ข้าวจ้าวคนขี้อาย 5555555 แกล้งได้แกล้งดีจนข้าวจ้าวตัวจะระเบิดอยู่แล้ว
ตอนหน้าจะพาไปเปิดตัวกับครอบครัวแล้ว ข้าวจ้าวน่ารัก คุณพ่อคงให้ผ่านอยู่แล้วเพราะมีความชอบเหมือนกันคุยกันง่าย :call:
ใกล้จบแล้วไม่อยากให้จบเลย ขอตอนพิเศษเยอะๆได้มั้ย??? :hao5: :hao5:
-
ราชาขี้แกล้งมากกกกก และข้าวจ้าวก็ขี้เขินมากเช่นกัน
น่ารักง่ะะ
-
:mew1: :mew1:
-
เราว่าพ่อของราชาน่าจะถูกใจกับลูกสะไภ้คนนี้นะ :katai2-1:
-
ดีไม่ดีคุณพ่ออาจจะเล็งข้าวจ้าวไว้ให้ราชามาแต่แรกแล้วก็ได้นะ
#มโนแรงมาก
-
แม้รู้ว่าข้าวจ้าวเป็นคนขี้อาย ราชาก็ยังแกล้งข้าวเจ้าเนอะ
ราชาเป็นคนชอบแกล้งคนรักอ่ะเนอะ
-
ราชาคนขี้แกล้ง
งื้ออออ น้องข้าวเจ้าของเราเขินจนบิดตัวเป็นเลขแปดแล้วมั๊งเนี่ย :hao3:
-
สู้ๆ นะ
:กอด1:
-
ราชาขี้แกล้งจริงๆน่ะแหล่ะ
แต่คนอ่านชอบนะ ข้าวจ้าวขี้อาย
รอลุ้นตอนหน้าดีกว่า ว่าจะเป็นแบบไหน
แต่หวังว่าหัวใจศิลปะอย่างคุณพ่อของราชา
จะสามารถมองความรักในทุกแบบให้เป็นสุขได้
-
พาไปพบคุณพ่อจะเป็นไงนะ
-
ข้าวจ้าวน่ารักกกกก
-
ใสๆ น่ารักอ่ะ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
...
-
ขอบคุณ :)
-
ใกล้จบแบบนี้แสดงว่าขุ่นพ่อก็ไม่น่าจะมีปัญหาสินะคะ
-
ข้าวจ้าวน่ารักมากกกกก
หน้าแดงๆ อายม้วนน เขินก้มุดด
555555555
ไม่แปลกที่ราชาจะแกล้ง
เปนเรา เราก้แกล้ง
-
สู้ๆ หวังว่าคุณพ่อจะไฟเขียวนะครับ
-
ราชาขี้แกล้งงงงงง แต่เราเข้าใจนะ เพราะข้าวจ้าวน่ารักมากกกก
-
:jul1: :jul1: :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: คือดีคืองามคือน่ารักคือฟินนนนนนนนนนนนนน :hao7: ใจจริงยังไม่อยากให้จบเลออ :hao4: แต่คนเขียนอุส่าห์แต่งเพิ่มให้ขนาดนี้แล้วก็ขอบคุณครัชชช :call: ดีนะไม่จบตอนขอเป็นแฟนจิร้องไห้จริงๆด้วย5555555 พ่อราชาต้องเข้าใจและรักข้าวจ้าวเช่นคนอ่าน ไม่งั้นจะแบนพ่อราชา55555 มาต่อไวๆนะค้าา :mew1:
-
:o8: เขินแทนข้าวจ้าว
-
สู้ๆ ..
-
:impress2: :-[
-
ทำไมเขินแทนข้าวจ้าวแบบหนักมากกกก
:-[ :-[
-
หมั่นเขี้ยวข้าวเจ้าอ่ะ งั่มๆๆๆ :man1:
ตอนหน้าข้าวจ้าวจะไปพบคุณพ่อของราชาแล้ว
คุณพ่อท่านเองก็ปลื้มข้าวจ้าว เพราะข้าวจ้าวเป็นคนเก่ง คงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกนะ..
-
คิดว่าคุณพ่อคงให้สามผ่านแน่ๆค่ะ ลูกสะใภ้อย่างข้าวเจ้าน่าจะถูกใจพ่อนะ อิอิ
-
น่ารักแบบนี้จะไม่ให้แกล้งได้ยังไง
รอตอนไปพบพ่อ ขอให้ผ่านไปด้วยดี
-
มาต่อเถ้อะะะ ใจจะขาด :call:
-
ข้าวจ้าวน่ารัก น่าหลงงงงงงงงงงงงงง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บอกเลยว่าเขินหนักมาก เขินไปกับข้าวจ้าวด้วยละกัน :o8:
-
จะพบพ่อแล้ววววว
พ่อราชามีเหตุผล ต้องชอบข้าวจ้าวมากแน่ๆ ^^
-
ราชาขี้แกล้งจริงๆนะ ไม่ไหวๆ ข้าวจ้าวเขินตัวแตกแล้วมั้ง
-
หวานมากน่ารักมาก ราชาขยันทำให้ข้าวจ้าวเขินจริงๆ
-
:mew6: อดใจรอ~~~~~ไว้~~~~~~~~. โอ้ยยยยน่ารักอะ ทำไมเรื่องนี้มันละมุนอย่างนี้,~~~~~~. :-[
-
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
-
ข้าวจ้าวเขินได้น่ารักตลอดเลย
-
ย่องมาเพิ่มสารบัญให้น้องข้าวจ้าว :-[
แอบรัก⊰❤⊱วันที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3330500#msg3330500)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3333082#msg3333082)
แอบรัก⊰❤⊱วันที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50864.msg3337821#msg3337821)
-
ทำไมชอบความขี้แกล้งของราชาจัง ข้าวจ้าวก็ขยันน่ารักจริงๆ นั่นแหละ
ต่อไปจะเจอพ่อราชาแล้วสินะ อยากอ่านมากเลย ลุ้นว่าจะเป็นยังไง
-
มารอข้าวจ้าวววว คิดถึง
-
วันนี้วันอาทิตย์~
ทำไมยังไม่มา งื้ออออออ
คิดถึง //ดีดดิ้นๆ :ling1: :ling1: :ling1:
-
วันนี้ข้าวจ้าวกับราชาจะมามั้ยน้อออ
-
ตอนนี้คอมคนเขียนเสียนะคะ เลยมาอัพนิยายไม่ได้ กำลังจะเอาคอมไปซ่อมเน้อ ช่วยกันลุ้นให้นิยายไม่หายนะคะ T ___ T
/นำข่าวมาจากแฟนเพจคุณ nicedog ค่า ~ :hao5:
-
เอาใจช่วยนะทั้งสองคน คุณพ่อไม่ว่าอะไรหรอก ขุ่นพ่อเล็งไว้ตั้งแต่แรกแล้ว 5555
:-[
-
:call: รอค่ะ ภาวนาให้นิยายยังอยู่ดี
-
เฮื้อออออ ฟินหนัก กัดปากแตก!คือดีงามมากค่า อ่านแล้วฟินหนักมากกกกกกกกกก
-
งืมมมมมมมมมมม รออออออออออออ
-
ข้าวจ้าวทำตัวได้น่าแกล้งสุดๆ ไม่แปลกเลยที่ราชาจะแกล้ง
ชอบนายเอกแบบเนี้ย น่ารักน่าหยิกน่าแกล้ง ชอบบบบบบบบ
-
คิดว่าพ่อต้องยอมแน่น๊อนนนน..
-
:m7: :m7: :m7:
:call: :call: :call:
-
รอน้องข้าวจ้าวคะ :mew1: :mew1:
-
:call: รออยู่จ้าาา
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน น่ารักมากก
คนนึงขี้แกล้ง คนนึงก้ขี้อาย
จะรอตอนต่ิไปนะคะ
-
คนแต่งเป็นอะไรมั้ยน้อออ
ปกติถ้าไม่สะดวกมาต่อ
ก็จะเข้ามาแจ้งข่าวนี่นา
อย่างไรก็ขอให้สู้สู้นะ
-
แจ้งข่าว! นำมาจากเพจนักเขียนนะคะ
แจ้งข่าวค่า::
สวัสดีค่ะ
วันนี้แจ้งความคืบหน้าของคอมที่ส่งซ่อมนะคะ...คอมตอนนี้ซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ไม่มีข้อมูลอะไรหายถือว่าโชคดีมากกก
ตอนค่ำๆจะไปเอากลับ...คาดว่าจะอัพเรื่องข้าวจ้าวและราชาในวันพรุ่งนี้ค่ะ
แต่สำหรับเรื่องอานโน่และเชสของผลัดไปเป็นวันศุกร์ไม่ก็เสาร์นะคะเนื่องจากยังแต่งไม่เสร็จค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจนะคะ
ครั้งหน้าจะเก็บไฟล์ไว้หลายๆที่กันหายค่า^^
Birding
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่14
ช่วงเช้าของวันศุกร์ผมเดินออกมาจากห้องพักตัวเองด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและกังวลที่จะได้ไปพบกับพ่อของราชา...วันนี้ราชาบอกจะมารับให้รออยู่ที่หน้าห้องพักซึ่งเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลก็ได้แต่พยักหน้าตกลง ความจริงก็รู้ว่าต้องมีสักวันที่ต้องไปพบกับครอบครัวราชาแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ยังไม่ทันได้เตรียมตัวหรือเตรียมใจเลย
การที่มีลูกชายที่ชอบผู้ชายนั้นคงจะเป็นเรื่องที่ครอบครัวรับไม่ได้แน่ มีไม่มากหรอกที่จะเปิดกว้างให้กับความสัมพันธ์แบบนี้
ปริ๊นๆ
ไม่นานรถหรูสีดำเงาก็มาจอดอยู่หน้า ผมพอเปิดประตูเข้าไปก็ทักทายราชานิดหน่อยก่อนที่รถจะแล่นออกสู่ถนนใหญ่อีกครั้งหนึ่ง ยิ่งใกล้ถึงที่หมายก็ยิ่งรู้สึกกังวลขึ้น ใจหนึ่งอยากจะกลับแต่อีกใจก็อยากจะลองดู...ไม่อยากให้ราชาไปดูตัวทั้งๆที่ผมยังคบกับเขาอยู่แบบนี้
นี่ผมอาจจะกำลังหึงก็ได้
ผมนี่มันบ้าจริงเชียว...ราชากำลังคิดหนักแต่ผมดันมาหึงซะได้
“เป็นอะไรข้าวจ้าว...รู้สึกไม่ดีเหรอ?”เสียงทุ้มของราชาถามขึ้น
“เปล่า...แค่ตื่นเต้นและก็กังวลนิดหน่อย”ผมบอกออกไปตรงๆ
“ไม่ต้องไปกังวลมากนะผมจะช่วยเอง”รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
“อืม”
ใช้เวลาไม่นานรถหรูสีดำเงาก็หยุดลง ณ ที่จอดรถของบริษัทภิพัฒธนมงคลหรือก็คือบริษัทที่คุณพ่อของราชาเป็นเจ้าของนั่นเอง ผมเดินตามหลังราชาที่นำขึ้นไปยังห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องของท่านประธาน...ชั้นบนสุดของตึกถูกตกแต่งอย่างเรียบหรูด้วยหินอ่อนชั้นดีทั้งพื้นและผนัง
บานประตูสีทองอร่ามที่ถูกแกะสลักอย่างเรียบหรูทำให้รู้ได้ทันทีว่าบุคคลที่อยู่ภายในห้องนั้นต้องไม่ใช่คนสามัญปกติธรรมดาแน่นอน
“ราชา?”ผมเรียกคนที่กำลังเอื้อมมือไปเปิดประหรูตรงหน้าแต่ด้วยเหตุอะไรบางอย่างทำให้มือนั่นหยุดชะงักเหมือนกำลังลังเลอะไรสักอย่าง
“...ผมว่าผมเข้าไปคนเดียวก่อนดีกว่าข้าวจ้าวรออยู่ตรงนี้นะ”
“ไม่เอา”ผมรีบปฏิเสธทันที สิ่งที่เขาพูดก็เหมือนกับจะเข้าไปเผชิญหน้ากับพ่อตามลำพังโดยที่ผมไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยน่ะสิ
“แต่ผมไม่อยากให้ข้าวจ้าวโดน...”
“ไม่เป็นไร...ถึงจะโดนอะไรผมก็ไม่เป็นไรเพราะงั้นให้ผมไปกับราชาเถอะ...ไปด้วยกันสองคนนะ”ดวงตาสีเขียวอมเทามองลึกไปยังดวงตาคมสีน้ำตาลด้วยความแน่วแน่
ผมมาถึงตรงนี้แล้วจะให้รออยู่เฉยก็ไม่เอาหรอก
“ข้าวจ้าว...อืม...ไปด้วยกันเถอะ”ผมมองราชาที่ส่งยิ้มมาให้ก่อนจะเปิดประตูบานหรูนั่นด้วยหัวใจที่เต้นรัวยิ่งกว่าตอนเขินราชาซะอีก
หวังว่าผมจะผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ด้วยดีนะ
“มาตรงเวลาดีนี่”เสียงทุ้มต่ำจากบุคคลที่อยู่ภายในดังขึ้นเมื่อพวกเราเข้ามาภายในห้องแล้ว
“แน่นอนครับ”ราชาตอบพร้อมกับจับมือผมแน่นแล้วดึงให้ไปนั่งที่โซฟาสีเงินที่ตั้งอยู่กลางห้อง
เจ้าของห้องหรือท่านประธานเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามพวกเราด้วยท่าทางนิ่งๆ ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มของคนตรงหน้าเหมือนราชาแต่ให้ความรู้สึกกดดันกว่ามาก ท่านประธานหรือคุณตรีภพหันมามองผมเหมือนจะสำรวจในขณะเดียวกับที่คิ้วนั้นค่อยๆขมวดเข้าหากันจนแน่น
“แล้วแกพาวรานนท์มาทำไม?”คำถามแรกที่ได้ยินก็ตรงจุดจนลมหายใจผมแทบหยุดเต้น
“แล้วพ่อให้ผมพาใครมาล่ะครับ?”ราชาที่ดูเหมือนจะชินกับความกดดันสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว
“...เอาจริงเหรอธรณินทร์”เพียงแค่ประโยคเดียวก็ดูเหมือนเจ้าของห้องจะเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้ว
“ครับ”
“นี่แกคงไม่ได้จะประชดฉันใช่ไหม?”
“ไม่ใช่แน่นอน...พ่อก็รู้ว่าถ้าผมจะทำแค่ประชดคงไม่ต้องรอให้ถึงวันนี้แต่คงจะทำตั้งแต่ตอนที่ถูกสั่งให้ไปดูตัวแล้ว”ราชาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูโมโหเล็กน้อย
“นั่นสิ...ถ้าจะประชดคงไม่ต้องรอวันนี้หรอก”คุณตรีภพพึมพำกับตัวเองก่อนจะเหล่มาทางผมที่นั่งสั่นๆอยู่ข้างราชา ไม่นานดวงตาคมสีเดียวกับราชาก็หันกลับไปสบกับลูกชายตนอีกครั้ง
“คนนี้เหรอที่แกเงียบไปตอนฉันโทรไป”
“ใช่ครับ”
“ขอฉันคุยกับเธอตามลำพังหน่อย”คุณตรีภพหันมาหาผมพร้อมกับพูดด้วยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆจนไม่สามารถรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกอะไรอยู่กันแน่
“ไม่ได้ครับ”คนข้างกายผมรีบสวนแทน
“ฉันถามใครธรณินทร์”เมื่อถูกสายตาของผู้เป็นพ่อจ้องไปราชาก็ถึงกับชะงักแล้วมุ่ยหน้าเหมือนคนที่เริ่มอารมณ์เสียแล้ว
“...ผมมีสิทธิจะตอบแทนเขา”ราชายังคงบอกต่อ
“งั้นฉันก็มีสิทธิที่จะสั่งให้แกออกจากห้องเหมือนกัน”
“พ่อ!”
“ราชาไม่เป็นไรผมจะอยู่คุยกับคุณตรีภพเอง”ผมรีบคว้าแขนราชาที่กำลังจะลุกขึ้นไปประจันหน้ากับพ่อแทบจะทันที ราชาที่มักสงบนิ่งและใจเย็นแต่พออยู่ต่อหน้าพ่อเหมือนเขาใจร้อนกว่าปกติ
“แต่ว่า...”
“ไม่เป็นไร...เชื่อผมสิ”ผมย้ำอีกรอบ
“ข้าวจ้าว...”น้ำเสียงแข็งกร้าวนั่นอ่อนลงแทบจะทันทีสายตาที่สบมาเต็มไปด้วยความห่วงใยจนผมต้องคลียิ้มพร้อมกับพยักหน้ากลับไปให้
“เข้าใจแล้ว...ผมให้เวลาพ่อคุยกับเขาแค่10นาที...ถ้าถึง10นาทีเมื่อไหร่ผมจะมาพาเขากลับ”ราชาบอกกับผมก่อนจะหันไปพูดกับพ่อที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาเหมือนไม่สนใจคำพูดของราชาสักเท่าไหร่
เมื่อราชาเดินออกไปทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างรวดเร็ว...คุณตรีภพก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาก่อนแถมยังมองมาเหมือนอยากให้ผมเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อนด้วย
“...สวัสดีครับคุณตรีภพ”ในเมื่อไม่รู้จะพูดอะไรสิ่งแรกที่นึกได้ก็คือการทักทายนี่แหละ
“อืม...เธอคบกันลูกชายฉันมานานแค่ไหนแล้ว?”พอจบการทักทายอีกฝ่ายก็ถามขึ้นพร้อมกับจ้องมาที่ผม
“...ไม่กี่วันก่อนครับ”ผมตอบออกไปตามตรง การโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ
“พึ่งคบกันเองนี่”
“...ครับ”
“เธอต้องการอะไรจากลูกชายฉัน?”
“...”คำถามที่ได้ยินทำเอาผมถึงกับไปไม่เป็น
ต้องการอะไรงั้นเหรอ?
“ว่าไงล่ะ?”
“...ผมไม่ได้ต้องการอะไร...ถ้าบอกแบบนั้นมันก็คงเหมือนการโกหก”ผมหลับตาลงเพื่อตั้งสติก่อนจะลืมตาขึ้นเพื่อบอกสิ่งที่ตนคิดออกไป
“งั้นก็บอกความจริงมา”
“ผมต้องการเพียงหัวใจของราชาเท่านั้น”
“หัวใจ?...ไม่ใช่เงินทองมากมายที่จะทำให้เธออยู่สบายขึ้นงั้นเหรอ?...ไม่แน่ว่าที่เธอคบกับลูกชายฉันอาจเพื่อต้องการให้เป็นข่าวจนโด่งดังขึ้นมาก็เป็นได้”
“ไม่ใช่นะครับ...ผมไม่ได้ต้องการของแบบนั้น”
เงินทอง...ชื่อเสียง
ผมจะต้องการของแบบนั้นไปทำไม?!
“ฉันรู้มาว่าราชาพึ่งรู้จักเธอเมื่อไม่นานมานี้เอง...แค่เวลาสั้นๆแบบนี้จะบอกว่าเธอรักลูกชายฉันงั้นเหรอ?...นี่ไม่ใช่ในละครที่จะมีพรหมลิขิตหรือรักแรกพบหรอกนะ”
“...ผมไม่ได้พึ่งรักเขา”
“หื้อ?...ลูกฉันบอกมาเองว่าเธอเป็นเพื่อนใหม่”
“นั่นก็ถูกผมพึ่งเป็นเพื่อนกับราชาเมื่อไม่นานมานี้”
“แล้วที่เธอบอกล่ะ?...คิดจะกลับคำงั้นสิ?”
“ไม่ใช่ครับ...จริงอยู่ที่ผมพึ่งได้เป็นเพื่อนกับราชาแต่ผมน่ะ...ชอบราชา...ไม่สิ...ผมรักราชามาตั้ง11ปีแล้วเพราะงั้นความรู้สึกของผม...มันเป็นของจริงครับ!”ผมกลั้นใจบอกออกไป...บอกสิ่งที่อยากให้คนตรงหน้าได้รู้
ความรักที่มีต่อราชาของผมมันไม่ได้พึ่งเกิดขึ้นแต่มันเกิดมาตั้งนานแล้ว
“...11ปี?”คำพูดผมทำให้คุณตรีภพมองมาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ครับ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่...เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ”
“...ตั้งแต่ม.3ครับ...คุณอาจจะไม่เชื่อพวกพรหมลิขิตหรือรักแรกพบแต่ผมอยากบอกว่ามันมีจริง...วันที่ผมได้พบราชามันเป็นเพียงความบังเอิญที่เราชนกันที่ห้องสมุดโรงเรียน...ใบหน้าที่ยิ้มแย้มและสายตาที่อ่อนโยน นั่นทำให้ผมตกหลุมรักราชาในทันที...หลังจากนั้นผมก็คอยมองราชามาตลอด”
“แล้วเธอไม่คิดจะบอกเขาเหรอ?”
“ไม่ครับ...ผมก็เป็นคนแบบนี้ไม่ค่อยกล้าพูดอะไรแถมยังขี้อายเอามากๆแค่ได้เห็นเขาจากที่ไกลๆก็มีความสุขมากแล้ว...โชคดีที่ม.ปลายเราอยู่ห้องเดียวกันถึงจะไม่เคยได้พูดคุยกันแต่การที่ได้มองเขาก็ทำให้ผมรู้สึกดีมากแล้ว”ไม่บ่อยนักที่ผมจะได้เล่าถึงอดีตของตัวเองแบบนี้
“อืม...แล้วตอนมหาลัยเธอไม่เจอคนอื่นบ้างเหรอ?”
“...ผมอยากจะตัดใจเลยมองหาคนอื่นแต่พอจะทำแบบนั้นสายตาผมก็หันไปเห็นเขากับกลุ่มเพื่อนเดินมาที่คณะตรงข้ามกับคณะผม...ยิ่งได้เห็นหน้าก็ยิ่งไม่อาจตัดใจได้จนเรียนจบผมก็ไม่เคยจะตัดใจได้เลยจริงๆ”
“แม้แต่ตอนทำงาน?...เธอน่าจะไม่ได้เจอเขาสัก3ปีเพราะฉันให้ไปเรียนต่างประเทศ”
“ครับ...พอจบไปผมก็ทำงานเลยนั่นทำให้ผมไม่มีเวลาคิดเรื่องของเขาจนเวลาผ่านไปหลายปี...ผ่านไปนานจนคิดว่าคงไม่ได้รักเขาอีกแล้วแต่พอได้บังเอิญเจอกันอีกครั้ง...คุณอาจมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระแต่หัวใจผมมันเต้นรัวอยู่ภายในอกเหมือนกับจะบอกว่าคนคนเดียวที่สามารถรักได้อยู่ตรงนั้นแล้ว”ผมเล่าเรื่องทั้งหมดก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาของคุณตรีภพ
ยังไม่อยากเห็นสายตานิ่งๆนั่นตอนนี้
“...เธอเป็นเด็กดีวรานนท์”น้ำเสียงนิ่งๆที่ได้ยินมาตลอดตั้งแต่เข้ามาเริ่มเปลี่ยนไป มันอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัดจนผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมองอีกฝ่ายช้าๆอย่างไม่เข้าใจ
“ครับ?”
“ฉันได้ยินเรื่องเธอมาจากวิเยอะเลยรู้ว่านิสัยเธอเป็นยังไงแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ที่พึ่งเกิดนัก...คำพูดของเธอทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองคิดผิดความรู้สึกที่เธอมีต่อลูกชายฉันมันเป็นของจริง”รอยยิ้มแรกที่เห็นทำให้ผมถึงกับอึ้ง ใบหน้านิ่งๆนั่นเวลายิ้มดูดีขึ้นอีกหลายเท่า
“...คุณตรีภพ”
“ราชาไม่เคยสนใจใครไม่ว่าฉันจะพยายามจัดการดูตัวให้สักกี่ครั้งก็ตาม...ฉันเลยค่อนข้างแปลกใจที่เขาสนใจเธอจนตกลงคบกันแบบนี้...ลูกชายฉันไม่ใช่คนที่จะบอกคบใครไปอย่างงั้นเพื่อรอวันเลิกกัน...นิสัยเด็กจริงๆ”
“...”
“ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ใช่พ่อที่ดีนัก...เจอกันทีไรก็มักจะทะเลาะไม่ก็เถียงกันตลอด...เขาคงเกลียดฉันมากเลยละสิ”
“ผมว่าไม่ใช่นะครับ...จริงอยู่ที่ราชาไม่ชอบไปดูตัวและพูดเสียงแข็งทุกครั้งที่เจอคุณแต่ผมว่าเพราเขาไม่รู้ว่าจริงๆแล้วสิ่งที่คุณต้องการคืออะไรกันแน่...ทำไมคุณไม่ลองบอกเหตุผลจริงๆที่คุณต้องบังคับเขาแบบนั้นล่ะ...ผมเชื่อว่าถ้าคุยกันทั้งราชาและคุณจะเข้าใจกันในที่สุด”ผมแนะนำคุณตรีภพก่อนจะส่งยิ้มไปให้เล็กน้อย
คุณตรีภพในสายตาของราชาอาจดูเป็นคนที่น่ากลัวและชอบบังคับให้ทำนู้นทำนี่แต่ในสายตาผมคุณตรีภพเป็นพ่อที่เป็นห่วงลูกชายมากแต่ไม่รู้จะแสดงออกยังไง
“...ฉันเริ่มรู้แล้วว่าทำไมราชาถึงเลือกเธอ”
“ครับ?”
“ฉันยอมรับให้เธอเป็นลูกสะใภ้ในตระกูลภิพัฒธนมงคล...ต่อจากนี้เธอต้องเรียกฉันว่าคุณอา”คนตรงหน้าบอกก่อนจะส่งยิ้มมาให้อีกครั้ง รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนมากจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
“ขอบคุณนะครับ...คุณอา”
ตั้งแต่วันที่ได้ไปพูดคุยกับท่านประธานหรือพ่อของราชาก็ผ่านไปหลายเดือน การคบกันของพวกเราดูจะเป็นไปได้ด้วยดีมีเพียงแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้เราเถียงกันบ้างโดยเฉพาะเรื่องห้องพัก...ราชาอยากให้ผมย้ายไปอยู่ที่เดียวกันหรือก็คือห้องของเขานั่นเองแต่ด้วยเหตุผลหลายอย่างทำให้ผมส่ายหน้าปฏิเสธมาตลอด
แค่ได้เจอกันทุกวันก็ทำให้ผมมีความสุขจนแทบจะหยุดหายใจแล้ว ถ้าให้ไปอยู่ห้องเดียวกันอีกผมกล้าบอกได้เลยว่าหัวใจตัวเองต้องหยุดเต้นไม่วันใดก็วันหนึ่งแน่นอน
อีกอย่างคือระยะทางตั้งแต่คอนโดของราชาไปถึงร้านแกลลอรี่ของอาวิก็มีระยะทางมากว่าห้องพักที่อยู่ตอนนี้ซะอีกเลยทำให้ผมไม่อยากย้ายไป
ในเรื่องของกิจการหอศิลป์ขนาดใหญ่ยักษ์ที่มีประธานคนใหม่ไปดูแลก็ผ่านไปได้ด้วยดี...ราชาดูจะมีความรู้เกี่ยวกับศิลปะเพิ่มขึ้นส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะผมที่บอกทุกอย่างที่ตัวเองรู้ให้เขาฟัง เวลาเดินผ่านรูปภาพผมก็จะบอกว่าภาพนี้เป็นภาพประเภทไหน ใช้สีอะไรในการวาดหรือให้อารมณ์แบบไหน...อีกส่วนคงมาจากหนังสือศิลปะที่ราชาเหมามาเกือบทั้งร้าน
เวลาว่างๆราชาก็มักจะหยับมาอ่านเสริมความรู้...จากที่มองราชาดูจะชอบงานนี้มากกว่าที่เคยทำที่บริษัทเพราะทุกครั้งที่มีอะไรไม่เข้าใจผมก็จะเป็นตัวเลือกแรกที่ถูกเรียกไปไขข้อข้องใจเสมอ หนังสือที่เหมามาไม่ได้มีแค่ราชาที่อ่านแต่ผมเองก็อ่านเช่นกัน
ครืดดดด~
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรียกให้ผมที่กำลังแต่งรูปอยู่ภายในแกลลอรี่ของอาวิสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะกดรับโทรศัพท์เมื่อรู้ว่าใครที่โทรเข้ามา
“ครับแม่”
(ตัวเล็ก!)เสียงทุ้มที่ดังจากปลายสายไม่ใช่เสียงของแม่นั่นทำให้ผมขมวดคิ้วแน่นทันที
เสียงนั่นผมรู้จัก
“พี่โอ๊ต?”
(เออสิ...ตอนนี้แย่แล้ว!)
“เกิดอะไรขึ้นพี่?”ผมรีบถามทันที
(แม่เข้าโรงพยาบาลตอนนี้อยู่ห้องไอซียู)
“ว่างไงนะ?...เกิดอะไรขึ้น?...แล้วทำไม?”
(ใจเย็นก่อนตัวเล็ก)
“...แต่ว่า...”
(ตัวเล็กรีบกลับมาได้ไหม?)คำถามของพี่ทำให้ผมชะงัก
จริงสิ...ต้องไปหาแม่
“ได้ครับ...ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากจบการสนทนาทางโทรศัพท์วรานนท์ก็รีบลงมาขอลากับอาวิและน้าแก้วซึ่งทั้งคู่ก็ไม่ว่าอะไรแถมยังเป็นห่วงอาการของแม่ผมมากอีก การเดินทางไปยังบ้านนั้นใช้เวลาหลายชั่วโมง...ในตอนนั้นยอมรับเลยว่าผมลืมโทรไปบอกคนรักผมหรือราชาไปซะสนิทกว่าจะรู้ตัวก็มายืนอยู่หน้าโรงพยาบาลที่บ้านเกิดซะแล้ว
“พี่โอ๊ต...แม่เป็นไงบ้าง?”เมื่อรู้ว่าแม่อยู่ที่ห้องไหนผมก็รีบวิ่งไปก่อนจะเปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เห็นพี่โอ๊ตยืนอยู่ก็ไม่รอช้าที่จะถามอาการ
“ใจเย็นๆก่อนตัวเล็ก...แม่ปลอดภัยแล้ว”
“จริงนะ”
“อืม...เห็นว่าแค่เป็นลมแดด”
“อ้าว!...ไหนพี่บอกว่าแม่เข้าห้องไอซียู?”ผมรีบถามกลับ
“...ก็แหม...ตอนนั้นมันรีบแล้วพี่ก็พึ่งมาถึงไม่นานเอง”
“ห๊ะ?”
“คนที่พาแม่มาคือพ่อแต่ตอนนี้พ่อไปจ่ายค่ายาข้างล่างอยู่”
“พี่โอ๊ต!!”พอรู้ความจริงก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่พี่ชายตัวเองอย่างเคืองๆ
พี่เขาไม่รู้เลยรึไงว่าประโยคนั่นทำให้ผมตกใจขนาดไหน...ตลอดการเดินทางมานี่ใจก็แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนึกว่าแม่จะเป็นอะไรไปซะแล้ว
“โทษทีน้องรัก...แฮะๆ”
“แฮะอะไรเล่า?...ผมโกรธจริงนะเนี่ย!”
“น่าๆ...แล้วเรามาคนเดี๋ยวเหรอ?”พี่โอ๊ตเปลี่ยนเรื่องพร้อมมองข้ามไหล่ไปยังประตูห้อง
“...ก็ใช่...ทำไมเหรอ?”ผมต้องพาใครมาด้วย?
“แล้วคนนั้นล่ะ?”
“คนไหน?”
“นี่ย้อนพี่?...ก็ไอ้คนที่เราแอบรักมา10กว่าปีนั่นไง”
“ชู่!!...เดี๋ยวแม่ตื่นพอดี”ผมรีบตะปบปากพี่ชายเมื่อเริ่มตะโกน
“ก็บอกมาสิ...โยเยอยู่ได้...สรุปว่าเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม?”
“...ทำไมถึงรู้ล่ะ?”ผมถามแบบไม่เต็มเสียง
“ว่าแล้ว...สายตาที่หมอนั่นใช้มองพี่เหมือนคนที่กำลังหึงเราเลยน่ะสิ”
“ห๊ะ?..หึง?”ผมถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินที่พี่โอ๊ตพูด
“ก็ใช่น่ะสิ...ไม่รู้ตัวเลยเหรอน้องพี่อ่อนหัดเรื่องความรักจริงๆ”
“พี่อย่ามามั่วนะ”ผมดีใจจริงนะเนี่ย
“มั่วที่ไหน...ผู้ชายด้วยกันดูออกน่า”
“ผมก็ผู้ชายนะพี่”พูดเหมือนผมเป็นผู้หญิงงั้นแหละ
“เฮ่อ...เอาเป็นว่าพี่รู้ละกัน...เราได้บอกหมอนั่นรึยังว่ามานี่น่ะ?”
“ไม่ได้บอก...”
“รีบโทรไปบอกเลย...ถ้าเขาไปหาเราที่ทำงานแล้วไม่เจอจะทำไงล่ะ?”
“เขามีงานน่าพี่”วันนี้เห็นบอกว่ามีประชุมใหญ่พ่อของราชาเป็นคนจัดการประชุมครั้งนี้ขึ้นเห็นว่าอยากซื้อภาพวาดของจิตกรคนหนึ่งเลยต้องปรึกษากันก่อนว่ายังไงดี
เพราะแบบนั้นราชาคงไม่มีเวลามาหาผมที่ร้านได้หรอก
“เอ้า...มันก็ไม่แน่นี่”
ครืดดดด~
ยังไม่ทันได้ตอบพี่โทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่นขึ้นพอมองดูชื่อที่ปรากฏก็ต้องขมวดอย่างไม่เชื่อสายตาว่าทำไมราชาถึงโทรมาหาได้ทั้งที่น่าจะประชุมอยู่
“นั่นไง...พี่พูดแล้วไม่มีผิด”พี่โอ๊ตดูจะภูมิใจที่ตัวเองทายถูกมากถึงขนาดส่งยิ้มกว้างมาให้
“ครับๆ...พี่เก่งมากเลยขอผมไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกก่อนนะ”
ผมบอกลาพี่เล็กน้อยก่อนจะเดินออกมายังห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีโซฟาให้นั่งพักได้...ผมกดโทรกลับหาราชาอีกรอบก่อนนี้ผมไม่ได้รับเพราะกลัวเสียงที่พูดคุยจะไปรบกวนคนที่นอนพักอยู่ในห้องแต่ถ้าเป็นพื้นที่ตรงนี้คงไม่เป็นไร
“ราชาคือ...”
(ข้าวจ้าว!...คุณอยู่ไหนน่ะผมไปที่ร้านก็ไม่เจอคุณเห็นบอกว่าคุณลางานไปหลายวัน...โทรไปก็ไม่รับรู้ไหมว่าผมเป็นห่วงน่ะ!)ยังไม่ทันพูดอะไรราชาก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“ขอโทษ”
(ผมไม่อยากได้ยินคำว่าขอโทษ...คุณอยู่ไหนข้าวจ้าว?)
“ผมอยู่โรงพยาบาล...”
(โรงพยาบาล?!)เป็นอีกครั้งที่ปลายสายไม่ยอมฟังแถมยังแทรกขัดสิ่งที่ผมอยากพูดอีก
“ราชาฟังผมก่อนนะ...ใจเย็นๆ”ผมพยายามบอกราชาที่ดูเหมือนกำลังร้อนรนอยู่
(...ไม่เป็นไรใช่ไหม?)
“อืม...แม่ผมเข้าโรงพยาบาลน่ะเป็นลมแดด...ผมเลยรีบมาหาท่าน”
(แล้วจะกลับตอนไหน?)
“น่าจะอีกสามสี่วัน”ผมบอกหลังจากทีลองนึกดู
ไหนๆก็กลับมาที่บ้านเกิดทั้งทีก็อยากจะอยู่กับพ่อแม่และน้องสักพักหนึ่ง...ก่อนมานี่ก็ได้ขอลาหยุดไว้แล้วเพราะงั้นคงไม่มีปัญหาอะไร
(...นานจัง)
“แป๊บเดียวเองราชา”มันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอุ่นใจเมื่อคำพูดของราชาเหมือนอยากให้ผมกลับไปเร็วๆ
(ไปหาได้ไหม?)
“...มีประชุมไม่ใช่เหรอ?”ผมถามออกไป
(ก็ใช่แต่เสร็จแล้ว...ไปหาได้ไหม?)ราชาถามย้ำอีกรอบ
“ก็ไม่ใช่ไม่ได้...”
(งั้นผมไปหานะ...อยู่ที่ไหนล่ะ?)
สุดท้ายผมก็ต้องยอมราชาให้มาหาจนได้...ระหว่างที่รอราชามาผมก็กลับเข้าไปที่ห้องก่อนจะพบว่าแม่ฟื้นแล้ว พวกเราคุยกันโดยมีพี่โอ๊ตกับพ่ออยู่ข้างๆ...นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นแบบนี้การกลับมาที่นี่ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมากเลย
“...แล้วแม่ก็ต้องเป็นคนถูบ้านทั้งที่เป็นหน้าที่พ่อแท้ๆ...ที่แม่เป็นลมก็เพราะพ่อนั่นแหละ”แม่เริ่มเล่าถึงเหตุการณ์ที่เป็นลมให้ฟัง เริ่มตั้งแต่เช้าที่แม่ตื่นมากวาดบ้านและก็ซักผ้าโดยปกติพ่อจะเป็นคนถูบ้านแต่วันนี้พ่อต้องออกไปข้างนอกแม่เลยตัดสินใจทำแทน พอถูบ้านเสร็จก็ไปตากผ้าต่อด้วยความร้อนจากแดดและความเหนื่อยทำให้แม่เป็นลมในที่สุด
“พ่อขอโทษนะแม่...ไม่มีคราวหน้าแน่นอน”พ่อที่ฟังอยู่ข้างๆรีบเข้ามาขอโทษพร้อมกับกอดแม่อย่างรวดเร็ว
“สัญญานะ”
“แน่นอนครับผม”แล้วทั้งคู่ก็กอดกันกลม
“อ้อ...ตัวเล็กไปรับข้าวสวยที่โรงเรียนหน่อยสิ”พี่โอ๊ตหันมาคุยกับผม
“ผมเหรอ?...แล้วแม่ล่ะ?”
“หมอให้ออกจากโรงพยาบาลวันนี้แหละ...เดี๋ยวเราไปรับน้องแล้วเจอกันที่บ้านเลยจะได้พาหมอนั่นไปอวดพ่อแม่ด้วยไง”พี่โอ๊ตบอกพร้อมกับยักคิ้วให้
“พะ...พี่รู้ได้ไงว่าราชาจะมานี่น่ะ?”ผมไม่ได้บอกใครเลยนะ
“หึ...ของกล้วยๆ”พี่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้แทนคำตอบ
“อะไรๆ...ข้าวจ้าวจะพาใครมาเหรอข้าวโอ๊ต”พ่อกับแม่ที่กอดกันกลมเริ่มหันมาสนใจทางนี้แล้วครับ
“นั่นสิๆ...บอกพ่อก่อนเร็ว”
“เอ่อ...คือ...”จะให้บอกว่าอะไรดีล่ะ?
“น้องจะพาแฟนมาบ้านน่ะครับ”พี่โอ๊ตตอบให้เสร็จสับโดยที่ผมไม่ได้ร้องขอเลยสักนิด
“พี่โอ๊ต!”
“แล้วพี่พูดผิดรึไง?”
“...ก็ไม่ใช่แต่ว่า...”
“สรุปว่าไงข้าวจ้าว”แม่มองหน้าผมพร้อมกับถามเสียงเข้ม
“...ใช่ครับแม่...แฟนผมจะมานี่ครับ”พอโดนแม่จ้องมาแบบนั้นก็ไม่สามารถโกหกได้ถึงความจริงผมไม่คิดจะโกหกก็ตาม
“ก็แค่นั้น...ว่าแต่แฟนแกนี่เป็นใครกัน...ใช่คนที่แกแอบชอบรึเปล่า?”
“มะ...แม่รู้เรื่องนี้ได้ยัง?”ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่แม่พูด
ทำไมถึงรู้ได้...จำได้ว่าไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้แม่ฟังนะ
ถ้าผมไม่ได้เป็นคนบอกก็คิดได้แค่...
ผมรีบหันควับไปหาพี่ชายตัวดีทันแต่คำตอบที่ได้ก็แค่พี่ชายส่ายหัวไปมาเท่านั้น
“ไม่มีใครบอกหรอกนะ”แม่พูดขึ้นก่อนจะคลียิ้มออกมา
“งั้นทำไม...”
“แม่แค่แอบได้ยินตอนเราคุยกับพี่เท่านั้นเอง”
“...แม่”
“ไม่คิดเลยว่าลูกชายจะบอกเรื่องนี้แค่กับพี่ชายไม่ยอมบอกแม่หรือพ่อเลย”พอพูดมาถึงตรงนี้แม่ก็ทำหน้าเศร้า
“ไม่ใช่นะครับที่ผมไม่บอกก็เพราะ...”คนที่ผมแอบรักเป็นผู้ชาย
“แม่รู้ว่าที่ลูกจะบอกคืออะไร...ไม่ว่าคนที่ข้าวจ้าวชอบจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายแม่ก็ไม่ว่าหรอกขอแค่อีกฝ่ายรักและดูแลเราได้ก็พอ”
“แม่ครับ”คำพูดของแม่ทำให้ผมถึงกับน้ำตาไหลแล้วเข้าไปกอดเอวแม่ไว้แน่น
แม่รู้...รู้ทุกอย่างแต่ก็ไม่เคยบอกว่ารู้ ท่านคงรอให้ผมเป็นฝ่ายบอกเองแต่ผมก็ไม่ยอมบอกจนถึงป่านนี้...ผมนี่เป็นลูกที่แย่จริงๆ
“สรุปว่าแฟนข้าวจ้าวใช่คนที่ลูกเคยพูดถึงรึเปล่า?”
“อืม...ใช่ครับแม่”ผมพยักหน้าทั้งน้ำตาโดยที่ยังซุกตัวอยู่ที่เอวแม่
“...แม่ชักอยากเห็นหน้าเร็วๆแล้วสิ...โอ๊ะ...ต้องรีบกลับไปแต่งก่อน”
“โธ่...คุณไม่ต้องแต่งก็สวยน่า”พ่อที่ยืนข้างๆบอกแม่ด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ได้ๆ...เดี๋ยวรีบกลับเลย...อ้อ...ลูกก็พาเขาไปรับข้าวสวยเลยสิ”แม่ออกความเห็น
“...ก็ได้ครับ”
ครืดดดด~
โทรศัพท์ในกระเป๋าที่ดังขึ้นทำให้บทสนทนาหยุดชะงักแล้วพอลองมองดูก็รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาก็คือราชานั่นเอง...ครอบครัวผมที่เห็นแบบนั้นต่างก็บอกให้ไปได้แล้วผมเลยบอกลาก่อนจะลงไปหาราชาที่บอกว่าจอดรถอยู่ด้านล่าง
“ข้าวจ้าว”เสียงเรียกชื่อดังขึ้นทันทีที่ผมเดินออกมาจากโรงพยาบาล
“ราชา”ผมหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเจอราชาวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับดึงตัวเข้าไปกอดไว้แน่น ผมตกใจเล็กน้อยกับการกระทำนั่นแต่พอดิ้นอีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยเลยต้องปล่อยเลยตามเลย
“ผมเป็นห่วงนะ...คราวหน้าต้องโทรหาผมเข้าใจไหม?”เสียงทุ้มกระซิบข้างๆหู
“อืม...ขอบคุณที่มาหานะ”ผมบอกไปตาม
“คิดถึงจัง”ราชาปล่อยผมให้เป็นอิสระพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ เป็นยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขจัง
“เราพึ่งเจอกันเมื่อวานเองนะ”
“ไม่รู้ล่ะ...เอาเป็นว่าคิดถึงละกัน”
“อืม...คิดถึงเหมือนกัน”ผมบอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“...เล่นยิ้มแบบนั้นขี้โกงนี่”อีกฝ่ายหน้าขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะบ่นอุบอิบกลับมา
“ขี้โกงยังไง?”แค่ยิ้มเองนะ
“ไม่รู้จริงเหรอว่ารอยยิ้มของคุณมันสว่างขนาดไหน?”
“สว่าง?”
“ใช่...ใบหน้าปกติที่ดูนิ่งๆกลับเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนเมื่อริมฝีปากบางๆนี่คลียิ้มออกมา...เหมือนแสงสว่างยามพระอาทิตย์ขึ้นเลย”ราชาบอกพร้อมกับยกมือขึ้นสัมผัสริมฝีปากผมเบาจนผมรู้สึกเขินไปหมด
เขาพูดคำพูดหวานๆนั่นออกมาอีกแล้ว
“...พอเถอะ...อย่าทำให้ผมอายไปมากกว่านี้”ผมตัดสินใจเอ่ยออกไปด้วยเสียงสั่น
“คุณน่ะน่ารัก”
“ราชา!”ผมเริ่มขึ้นเสียงเมื่อยังถูกหยอดคำหวานไม่หยุด
“ฮะฮะ...ครับๆพอแล้ว...วันนี้ผมกะจะมาค้างกับคุณด้วยล่ะได้ใช่ไหม?”หลังจากแกล้งผมจนพอใจราชาก็ถามขึ้น
“ได้สิ...ครอบครัวผมก็อยากเจอราชาเหมือนกัน”
“ข้าวจ้าวบอกเรื่องของเราแล้วเหรอ?”ราชาดูจะตกใจที่ได้ยินประโยคเมื่อครู่
“ก็ไม่เชิง...แต่ก็ใช่...ครอบครัวผมรู้เรื่องแล้ว”
“ไม่โดนว่าอะไรใช่ไหม?”สายตาที่จ้องมาแสดงความเป็นห่วงอย่างชัดเจนจนผมต้องส่ายหน้าตอบกลับไป
“ไม่เลย...พวกท่านเข้าใจ...อ้อ...เราต้องแวะไปรับน้องสาวผมก่อนนะ”
“ได้เลย...บอกทางมาละกัน”
(มีต่อค่ะ)
-
ต่อค่ะ
RACHA’s part
หลังจากที่คุยกันเสร็จผมก็ขับรถมาตามทางที่คนข้างกายบอกเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่งที่มีขนาดใหญ่พอสมควร...เท่าที่ดูน่าจะเป็นโรงเรียนอันดับต้นๆของที่นี่เลยเพราะนอกจากจะมีขนาดใหญ่แล้วยังมีจำนวนนักเรียนมากด้วย ผมดูจากนักเรียนที่ค่อยๆทยอยเดินออกมาจากประตูโรงเรียนน่ะนะ
“น้องของข้าวจ้าวอยู่ไหนล่ะ?”ผมหันไปถามคนข้างกายที่ตอนนี้ชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถเพื่อหาน้องสาวตัวเองที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ไหน
“น่าจะเลิกแล้วล่ะ...อ๊ะ...ข้าวสวย...ทางนี้ๆ”ยังไม่ทันได้พูดจบข้าวจ้าวก็หันไปตะโกนเรียกชื่อน้องสาวตัวเองพร้อมกวักมือเรียกให้อีกฝ่ายเดินมาหา
ผมเองก็มองไปตามทางที่ข้าวจ้าวมองก่อนจะพบกับกลุ่มเด็กสาวประมาณ5คนเดินออกมา...หนึ่งในกลุ่มนั้นต้องเป็นน้องสาวของข้าวจ้าวแน่ๆ ว่าแต่ชื่อของที่บ้านนี้ก็ช่างตั้งจริงนะ...
พี่ชายคนโตชื่อข้าวโอ๊ต
คนกลางชื่อข้าวจ้าว
และคนสุดท้ายน้องสาวคนเดียวของบ้าน...ข้าวสวย
ไม่รู้ว่าจะหน้าตาเป็นยังไงแต่หวังว่าจะเข้ากันได้ดีเพราะยังไงตอนนี้ผมก็เป็นคนรักของพี่ชายเธอ
“...พี่จ้าวมายังไงคะ?”เสียงหวานนุ่มดังขึ้นก่อนจะวิ่งเหยาะๆมาที่รถผม ร่างของเด็กสาวประมาณชั้นมัธยมปลายที่วิ่งมาทำให้คนที่นั่งมองไปถึงกับเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา เส้นผมสีแปลกยาวเป็นลอนจนเกือบถึงกลางหลังดวงตาสีน้ำตาลเหมือนคนไทยแท้รวมทั้งใบหน้าขาวที่ออกซีดเล็กน้อย...รอยยิ้มที่ทักทายพี่ชายตัวเองทำให้ผมขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม
ครอบครัวนี้...ไม่เหมือนกันเลยสักนิด
ตั้งแต่พี่ชายของข้าวจ้าวแล้ว...
พี่โอ๊ตเป็นชายหนุ่มผิวแทนผมสีดำดวงตาสีน้ำตาลเหมือนคนไทยแท้อีกทั้งรูปร่างดีส่วนสูงระดับนายแบบขนาดผมที่มั่นใจว่าตัวเองสูงยังรู้สึกด้อยเมื่อยืนอยู่ข้างๆ
ข้าวจ้าวเป็นชายหนุ่มหนุ่มผมขาวออกชมพูนิดๆเส้นผมสีน้ำตาลเข้มกับดวงตาสีเขียวอมเทาคู่สวย...รูปร่างก็มาตรฐานชายไทยปกติและส่วนสูงก็พอๆกับผมเลย
ข้าวสวยน้องสาวคนสุดท้องที่มีผิวสีขาวออกซีดๆเส้นผมสีเทาเข้มดูแปลกตาเหมือนสีตาของข้าวจ้าว ดวงตาสีน้ำตาลเหมือนของพี่ชายคนโต...รูปร่างและส่วนสูงนั้นก็ดูจะโดดกว่าเด็กผู้หญิงคนอื่นในวัยเดียวกันพอสมควร
ผมมองดูพี่น้องคุยกันด้วยสายที่เต็มไปด้วยความสงสัย...ถึงจะบอกว่ามีเชื้อต่างชาติแต่ลูกๆที่ออกมาทำไมถึงไปคนละทางแบบนี้ล่ะ?
“พี่มารับเรานั่นแหละ”
“รับหนู?...ทำไมล่ะ?”
“ไม่รู้สินะว่าแม่เข้าโรงพยาบาล”
“โรงพยาบาล?...เกิดอะไรขึ้นคะ?”น้องสาวถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“แค่เป็นลมแดดน่ะ...ตอนนี้กลับบ้านแล้ว”
“...ค่อยยังชั่วหน่อย...เอ่อ...สวัสดีค่ะ”ดวงตากลมสีน้ำตาลของน้องสาวข้าวจ้าวหันมาสบกับผมพอดีนั่นทำให้เธอเอ่ยทักทายด้วยท่าทางเกร็งๆ
“สวัสดีครับ...พี่ชื่อราชานะเรียกว่าพี่ราชาก็ได้”ผมทักทายก่อนจะส่งยิ้มไปให้ การพูดคุยครั้งแรกคือการสร้างความประทับใจ
“อุ๊ย!...หล่อจัง”
“ข้าวสวย”ข้าวจ้าวที่ได้ยินรีบเรียกชื่อน้องสาวทันที
การกระทำนั่นทำให้ผมหลุดยิ้มออกมา...ที่ข้าวจ้าวทำนี่อาจจะกำลังหึงผมก็ได้นะ
เป็นแฟนกันแล้วการที่ถูกหึงหรือหวงนี่ก็รู้สึกดีไปอีกแบบ
“ขอโทษค่ะ...แล้ว...อย่าบอกนะว่าเป็นคนคนนั้นน่ะ?”ข้าวสวยขยับเข้าไปกระซิบกับพี่ชายแต่ด้วยระยะแค่นี้ผมก็ได้ยินอย่างชัดเจนเลย
คนคนนั้น?
“...คนไหนกัน?”น้ำเสียงที่ตอบกลับไปไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าว่ามันดูร้อนรนยังไงไม่รู้
“อ้าว...ก็คนที่พี่แอบชอบตั้งแต่ม.ต้น...อุ๊บ!...อื้อ...”
“หยุดพุดเลยนะ!”ยังไม่ทันที่น้องสาวจะได้พูดจบคนพี่ก็รีบใช้มือตัวเองปิดปากน้องสาวก่อนจะหันมาหาผมด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจัดอย่างหน้าแกล้ง
“...ไม่ได้ยิน...ใช่ไหม?”น้ำเสียงสั่นๆนั่น
น่าแกล้งชะมัด
“อืม...ไม่ได้ยินเลยว่าข้าวจ้าวแอบชอบผมมาตั้งแต่ตอนม.ต้น”ผมบอกผมกับส่งยิ้มไปให้คนตรงหน้าที่ดวงตาคู่สวยนั้นเบิกกว้างขึ้น ริมฝีปากก็ขยับไปมาเหมือนจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็เปลี่ยนมาเม้มริมฝีปากตัวเองไว้แน่น
“ใช่คนนี้จริงๆด้วย...พี่ราชาเป็นแฟนพี่ชายหนูใช่ไหมคะ?”เด็กสาวอาศัยช่วงที่พี่ชายเขินถามผมเสียงดังด้วยแววตาที่เป็นประกาย
“ใช่...บอกพี่หน่อยได้ไหมว่าพี่ชายเราพูดถึงพี่ว่ายังบ้าง?”
“ได้แน่นอนคะ”
“งั้นขึ้นมาเลย”ผมกวักมือเรียกเธอให้ขึ้นมา
“เดี๋ยวสิ!...ห้ามพูดนะข้าวสวย!”ข้าวจ้าวที่เริ่มตั้งสติได้หันไปด้นหลังบอกน้องสาวที่นั่งอมยิ้มอยู่เสียงแข็ง
“ทำไมคะ?...พี่ราชาถามหนูนี่ถ้าไม่ตอบก็เสียมารยาทน่ะสิ”แทนที่เธอจะกลัวแต่ดูเหมือนจะตรงกันข้าม...ความจริงน้ำเสียงแข็งๆนั่นไม่ได้ดูน่ากลัวสักนิดคงไม่มีใครทำตามหรอก
“แต่ที่เราจะพูดน่ะมันเรื่องของ...ของพี่นะ”
“งั้นถ้าหนูไม่พูดพี่ก็พูดเองเลยสิคะ”เด็กสาวบอกพี่ชายตนเองก่อนจะหันมาสบตาผมผ่านทางกระจกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทันทีที่เราสบตากันผมก็รู้ได้เลยว่าเธอเหมือนกันผม...
พวกเราชอบที่จะได้แกล้งชายที่ชื่อว่าข้าวจ้าว
“ไม่มีทาง”ข้าวจ้าวย้ำเสียงแข็งด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
ถ้าไม่ติดที่ขับรถอยู่ผมคงได้คว้าตัวอีกฝ่ายมาฟัดให้หายมันเขี้ยวแน่ๆ
ตลอดการเดินทางเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเพราะข้าวจ้าวกับข้าวสวยนั้นพูดสวนกันไปมาจนไม่มีความเงียบแม้แต่วินาทีเดียว...บรรยากาศของพี่น้องที่คุยกับแบบนี้ทำให้ผมยิ้มตามตลอด
ผมเองก็มีน้องสาวแต่เราไม่ค่อยเจอกันนัก...ถ้าถามว่าเพราะอะไรก็คงเป็นเหตุผลง่ายๆว่าเพราะผมไม่ยอมกลับบ้านเลยไม่ได้เจอแถมตอนนี้น้องสาวผมก็กำลังเรียนปริญญาโทอยู่เลยแทบไม่มีเวลาได้เจอกัน
ใช้เวลาไม่นานรถหรูสีดำเงาก็หยุดลงหน้าบ้านไม้ที่ดูมีอายุอยู่พอสมควร...รั้วเหล็กขนาดกลางล้อมรอบบ้านไม้อยู่เท่าที่มองภายนอกก็เป็นบ้านขนาดกลางที่มีพื้นที่ด้านนอกอยู่พอสมควร ข้าวสวยลงไปเปิดประตูรั้วให้ผมขับรถเข้าไปจอดด้านในก่อนที่พวกเราจะเข้าไปในบ้านพร้อมกัน
ความประหม่าและกังวลเริ่มเข้ามาทำให้ผมเดินตามช้าลงเรื่อยๆ
“ราชา?...เป็นอะไร?”ข้าวจ้าวหันมาถามก่อนจะเดินกลับมาหา
“ไม่มีอะไร”ผมไม่อยากถูกมองว่าแค่ก็ประหม่าซะได้
“...ผมมองราชามาตลอด...”
“ข้าวจ้าว...”ผมไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรกันแน่
“เพราะมองมาตลอดเลยเลยรู้ว่าเวลาที่ราชาโกหกเป็นยังไง”ดวงตาสีสวยนั่นจ้องมาอย่างสื่อความหมายพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่ส่งมาให้
“...”ผมว่าตัวเองรู้แล้วล่ะว่าสิ่งที่คนตรงหน้าอยากบอกคืออะไร
“ผมจะไม่ถามจู้จี้เพราะทุกคนล้วนมีเรื่องที่ไม่อยากบอกทั้งนั้นแต่ผมจะบอกว่าถ้าราชาอยากบอกเมื่อไหร่...ผมก็พร้อมที่จะฟังนะ”
“...ทำไงดีเนี่ย?”ผมมองไปยังข้าวจ้าวพร้อมกับข่มอารมณ์บางอย่างที่เกิดขึ้น
“อะไร?”ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่รู้ตัวเลยว่าทำไรลงไป
“อยากกอดคุณจัง...แต่ไว้คืนนี้ละกันเนอะ”ผมบอกพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้
“...ใครจะให้กัน!”
“จะให้ผมนอนแปลกที่คนเดียวงั้นเหรอ?”
“...ราชานอนได้อยู่แล้วนี่”
“อยากนอนกอดข้าวจ้าวนี่นา”ผมบอกออกไปตามตรง ตั้งแต่ที่เราคบกันก็มีบ้างที่ผมชวนข้าวจ้าวให้มาค้างแต่เราก็ไม่เคยได้นอนกอดกันเลย...ผมเองก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรเพราะแค่มีข้าวจ้าวอยู่ข้างๆก็มากพอแล้ว
“...เข้าไปข้างในกันเถอะ”เมื่อตอบไม่ได้อีกฝ่ายก็เปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินนำเข้าไปทันที
ความประหม่าและกังวลหายไปหมดแล้วตั้งแต่ที่ได้กำลังใจมา...เหลือแค่ต้องทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่านั้นหวังว่าครอบครัวของข้าวจ้าวจะชอบผมนะ
“มาแล้วๆ...นั่นไงแฟนพี่จ้าว...พี่ราชาค่ะ”เสียงแรกที่ได้ยินตอนโผล่หน้าเข้าไปในห้องคือเสียงของน้องข้าวจ้าว
ภาพของครอบครัวที่อยู่กันพร้อมหน้าทั้ง5คนทำให้ผมรู้สึกเกร็งพอสมควรแต่พอเห็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ลุกขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มนั่นผมก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“หล่อจังเลยลูกเขยแม่...ไม่รู้เลยนะว่าข้าวจ้าวจะมีแฟนหล่อขนาดนี้”คุณแม่พูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับลูบใบหน้าผมเบาๆ
“สวัสดีครับคุณน้า...สวัสดีคุณอากับพี่โอ๊ตด้วยนะครับ...พอดีรีบมาเลยไม่ได้เตรียมของฝากอะไรมาให้”ผมบอกพร้อมกับยกมือไหว้คนที่มีอายุมากกว่าด้วยความเคารพ
“ไม่เป็นไรบ้านเราไม่มีพิธีรีตองอะไรมาหรอกเนอะเจ้าโอ๊ต”คุณอาพูก่อนจะหันไปของความเห็นลูกชายคนโต
“ครับ...บ้านนี้อยู่ง่ายๆ...กฎเพียงข้อเดียวที่นายจะเข้ามาแล้วต้องทำตาม”
“อะไรครับ?”ถ้ามีกฎอะไรมาก็พร้อมทั้งนั้น
“ดูแลข้าวจ้าวให้ดีที่สุด”พี่โอ๊ตบอก
“แน่นอนครับ...ผมสัญญา”ผมตอบอย่างหนักแน่น กฎข้อนี้ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้เพราะยังไงผมก็จะดูแลข้าวจ้าวให้ดีที่สุดอยู่แล้ว
บทสนทนายังคงมีอย่างต่อเนื่องจนถึงช่วงเย็นที่คุณน้าลงมือทำอาหารให้...ครอบครัวของข้าวจ้าวรับผมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวอย่างรวดเร็ว ท่าทางที่เป็นกันเองทำให้ผมกล้าที่จะพูดคุยมากขึ้นจนถึงมื้ออาหารก็ยังคงมีเรื่องคุยไม่หยุด
ห้องที่ผมได้พักอยู่ตรงข้ามกับห้องของข้าวจ้าว...ถึงจะอยากนอนกับอีกฝ่ายมากแค่ไหนแต่ก็รู้ตัวว่าสถานที่นี้ไม่ควรทำอะไรที่เสียมารยาทแบบนั้น ความเชื่อใจและไว้ใจที่ได้รับมาผมจะพยายามอย่างเต็มที่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ระหว่างที่กำลังเคลิ้มใกล้หลับเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น นั่นทำให้ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าใครที่มาเอาเวลานี้กัน...
ไม่แน่อาจเป็นพี่โอ๊ตก็ได้
ผมคิดระหว่างเดินไปเปิดประตูออกดู...ทั้งที่คิดไว้แบบนั้นแต่ความจริงที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อหน้าทำให้ผมต้องหยิกแขนตัวเองเพื่อดูว่ามันเป็นความฝันรึเปล่า...
“...ข้าวจ้าว?”ผมเรียกชื่อคนที่ยืนอยู่หน้าห้องผมด้วยชุดนอนสีครีมในมือมีหมอนขนาดใหญ่ถูกกอดไว้แนบอก
“...นอนรึยัง?”เสียงนุ่มถามมา
“อืม...ใกล้แล้วแต่นอนไม่หลับ”
“งั้น...ให้ผมนอนด้วยไหม?”
“ห๊ะ?”คำถามนั่นทำให้ผมถึงกับไปไม่เป็น
“...อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำสิ...มันอายนะ”ข้าวจ้าวบอกก่อนจะซุกหน้าลงที่หมอนใบโตที่กอดไว้
“...พูดจริงเหรอ?”
“อืม”คนตรงหน้าพนักหัวขึ้นลงทั้งที่ยังซุกหน้าอยู่ที่หมอน
“ถ้าเข้ามาผมจะกอดคุณนะ”ผมบอกออกไปเผื่อจะทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจ
“...อืม”คำตอบดังขึ้นพร้อมกับดวงตาสีเขียวปนเทาที่เงยขึ้นมาสบอย่างสั่นๆ
เพียงแค่เห็นท่าทางนั้นผมก็ไม่รอช้ารีบคว้าตัวข้าวจ้าวเข้ามาในห้อง และทันทีที่อีกฝ่ายนอนลงผมก็รีบคว้าเอวเขากระชับเข้ามาใกล้จนร่างกายเราสัมผัสกัน...ความอุ่นที่สัมผัสได้ทำให้ผมซุกตัวเข้าไปที่เส้นผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มนั่นมากขึ้น
ความเงียบเข้าปกคลุมโดยไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำ
สิ่งที่ได้ยินมีเพียง...
เสียงหัวใจสองดวงที่ดังสอดประสานเป็นหวะเดียวกันจนเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกัน
...
สวัสดีค่ะ
ขอแจ้งนิดนึงเนอะพอดีคอมเราเสียทำให้ไม่สามารถมาอัพนิยายได้ซึ่งเราแจ้งเรื่องนี้ทางเพจแล้วแต่ไม่ได้แจ้งในเว็บที่ลงนิยายเพราะไม่สะดวกในหลายๆอย่าง
ดังนั้นใครที่ยังไม่ได้กดติดตามเพจสามารถเข้าไปกดได้นะคะเพราะเวาลามีข่าวสารอะไรจะแจ้งทางเพจค่า
เพจคนแต่ง>>nicedog (https://www.facebook.com/novelistnicedog/)
กลับมาเรื่องข้าวจ้าวและราชา
หลังจากนี้ก็มีแต่ตอนหวานๆแล้วค่ะ
ไร้ซึ่งอุปสรรค
อ่านสบายๆไปจนจบเรื่องเลย(ความจริงก็อ่านสบายทั้งเรื่อง555)
บอกเลยละกันค่ะว่าอีก2ตอนก็จบแล้ว
มีหลายคนที่อยากอ่านตอนที่ข้าวจ้าวหลงรักราชา...
ตอนแรกกะจะไม่แต่งแต่คิดไปคิดมาแต่งดีกว่าเนอะ อิอิ
แต่จะลงเป็นตอนพิเศษหลังเรื่องจบนะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจที่มีให้มาตลอดนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
บ๊ายบาย
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:L2: ปลื้มปริ่มปิติเหลือประมาณ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
มดทั้งรังยังตายอะ :hao7: เป็นเบาหวานตาย
-
:กอด1:
-
:impress2:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ผ่านทั้ง2ครอบครัวแล้ว ใกล้จะจบแล้ว ฮือออ
-
:pig4: :pig4:
-
กรีดร้องด้วยความปลิ่ม หวานน้ำตาลเรียกพี่เลยอ่า ฮื่อออ
ครอบครัวข้าวเจ้าน่ารักมากเลย
-
:pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยยยย ปลื้มปริ่ม คือดี คือละมุน
-
ทั้งข้าวจ้าว ทั้งราชา น่ารักกันทั้งคู่เลยค่ะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ราบรื่น :กอด1:
-
เลิศมากก ผ่านฉลุยทั้งสองครอบครัว
ปล.อยากเห็นข้าวจ้าวหึงราชาจัง :katai2-1:
-
หวานๆ แบบนี้ nc จะเป็นแบบไหนเน้ออ อยากรู้จังเลยคับคนเขียน :hao6:
-
กรี๊ดๆๆๆๆครอบครัวน่าร๊ากกกกก :impress2: เค้านอนด้วยกันแล้ววววววเค้านอนกอดกัน5555555 :hao7: อีกสองตอนจบละหรอฮือออออออ ไม่อยากให้จบเลยง่าาาาาาา :hao5: อยากอ่านตอนพิเศษเย้ๆ สู้ๆจ้าไรท์ o13 o13
-
อ่านแล้วยิ้มตามทุกตัวอักษรเลยยยยยยยยยยยยย
ผ่านไปได้ด้วยดีทั้ง 2 บ้าน
แต่ตอนสุดท้ายนั่น เดี๋ยวๆๆ ราชาใจเย็นๆ
โอ้ยยยยยยยย อิจฉาราชาอะ เขินแทนข้าวจ้าว >/////<
-
ผ่านด่านครอบครัวได้นี่ดีที่สุดแล้ววว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
กอดกันแล้วเมื่อไหร่จะย้ายไปอยู่ด้วยกัน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ละมุนนนนนน ค่อยๆรักกันไป คือดีอ่ะ
-
:pig4: :L2: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
o13 :heaven น่ารักสุดๆเลย ว่าแล้วพ่อต้องใจอ่อน 555555 ที่บ้านข้าวจ้าวคือรู้เรื่องทุกคน ยกเว้นข้าวจ้าวคนเดียว5555555
ปล. คำว่า เพิ่งเจอ เพิ่งรัก เพิ่งเห็น เหมือนจะเขียนแบบนี้นะคะ คำว่า พึ่ง แบบนี้ คือพึ่งพาอาศัยค่ะ
-
เปิดตัวกับครอบครัวแล้ว :hao3:
รอฉากสวีทๆ อีกนิด :hao6:
-
หวานนนน ฟินนนน :-[
-
:กอด1:
-
หวานจังเลยยย :กอด1:
-
ใกล้จบแล้วหรอคะ :mew2: ยังรู้สึกไม่เต็มอิ่มเลย งื้อออออออออ
ที่บ้านต่างฝ่ายต่างก็ยอมรับแล้ว ทางสะดวกแล้วค่ะ ดีใจกับสองคนนี้ด้วย
เป็นแฟนกันแล้วอะไรมันก็สีชมพูไปหมด ยิ่งเวลาราชาอยู่กับข้าวจ้าวแล้วดูเป็นผู้ชายขี้อ้อนไปอ่ะ
-
:กอด1:
-
น่าร๊ากมากกกกก หวานนนนนนน
ชอบบ ราชาหวงข้าวเจ้าน่าดู
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew4: :mew4:
-
ทางสะดวกทั้งสองบ้าน คือดี คืองามแท้ๆ
ราชาติดแฟนมาก ห่างไม่ได้เลย น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
โหยยยย ไม่อยากให้จบเลยค่ะ กำลังอุ่นๆที่หัวใจ อยากอ่านพิเศษเยอะๆ อยากให้เพื่อนๆราชามามีบทบาทด้วยค่ะ ชอบบบบ
-
แบบรีเฟรชหน้าจอแทบทุกวัน รอราชากับข้าวจ้าว :mew1:
พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายยอมรับแล้วสินะ ไร้ซึ่งอุปสรรคใดๆ
รอตอนต่อไปค่าาา เดี๋ยวไปกดไลค์เพจด้วย อิอิ
-
:o8:
-
ยิ้มแก้มจะแตกอยู่แล้วนะ
-
หวานมาก,,,
-
:กอด1:
-
จะจบเร็วจัง ฮือออออ :ling3:
-
ครอบครัวยอมรับทั้งคู่ สบายละ ฮ่าๆ
-
น่ารักมากกกกกก... :pig4:
-
มีความหวานต๊ะต่อนยอน :m1:
-
ตอนพิเศษเยอะๆๆนะ
อยากอ่านอาณาเขตรักตอนพิเศษอีก
ขอข้ามเรื่องเลย :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หวานนนนน มดเดินตามเป็นพรวน อ่านแล้วสุขมาก
-
:hao7: :hao7:
-
ฟินนนนน >/////<
-
ผ่านไปด้วยดีทุกด่าน ......หวานมาก
-
ขอบคุณ :)
-
โล่งอกมากกกก ครอบครัวทั้งสองครอบครัวยอมรับ ความรักของราชาและข้าวจ้าว
:กอด1:
-
ผ่านฉลุยกันทั้งคู่ ฮี่ๆ
-
ครอบครัวข้าวจ้าวน่ารักทุกคนเลย
-
ละมุนสุดๆ
-
เปิดตัว เรียบร้อยยยย
-
หวานเข้าไป หวานเข้าไป ไปบ้านพ่อตาแม่ยายโดยบังเอิญ ^^
-
:o8: :-[
-
โอยยย.. ชอบเรื่องนี้ ชอบมาก.. รอติดตามนะ!!!
-
ครอบครัวเข้าใจกันทั้งสองครอบครัวเลย ^////^
-
ราชากับข้าวจ้าวน่ารักกก
-
ข้าวจ้าวน่ารัก.....น่ารักและน่าแกล้งมากๆ เราว่าเราเข้าใจราชานะ ทำไมถึงชอบแกล้งให้ข้าวจ้าวเขิน ฮ่าๆๆๆ
-
การแอบรักใครชักคน..มันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง
แต่มันก็ทรมานเหมือนกันนะ
-
ข้าวจ้าววว ทำไมหนูน่ารักแบบนี้ :z1:
-
น่ารักมากเลยยยย อ่านไปยิ้มไป รอตอนต่อไปน้า
-
เป็นแฟนกันแล้ว 11 ปี ที่รอคอย สมหวังสักที ตอนหน้า เสร็จราชา แน่ๆๆ
-
:กอด1: กอดกันๆ :mew1:
-
น่ารัก น่ารัก
-
อ่านตอนนี้แล้วแบบก่อนจบต้องกลั้นใจอ่านอะคือลุ้น55555 แต่จบแบบอยากให้ต่อภายในชั่วโมงนี้เลย แง่ววววววววว อยากอ่านต่อแย้ววววว :katai5: :katai1: :hao5:
-
o13
-
น่ารักอะไรขนาดนี้คะเนี่ย :impress2: :-[
-
ครอบครัวทั้งสองฝ่ายยอมรับแบบนี้ก้อดีนะ
รออ่านฉากหวานๆ
-
น่าร้ากกกก หวานมากกก เขินมากกก
-
แอบรัก⊰❤⊱วันที่15
พู่กันด้ามเดิมถูกจุ่มสีก่อนจะวาดลงบนผ้าใบขนาดกลางที่วางอยู่ด้านหน้า ลายเส้นสีเหลืองถูกวาดไปตามความนึกคิดที่อยู่ในหัวโดยไม่เหลือสติสนใจสิ่งรอบกาย...เมื่อวางพู่กันลงสติที่หายไปก็เริ่มกลับเข้าร่างอีกครั้ง
“...ใช้ได้เลย”ผมพึมพำออกมาด้วยรอยยิ้มบางๆ
ภาพวาดที่วาดโดยใช้เพียงสีเหลืองที่ต่างเฉดกันปัดไปมาจนเกิดเป็นรูปร่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่าคืออะไร ถึงไม่รู้ว่าคือรูปอะไรแต่ความรู้สึกของภาพนี้ยังคงสื่อออกมาได้ตรงกับความต้องการ
หลังจากกลับไปค้างที่บ้านกับครอบครัวที่ไม่ได้เจอกันนานผมก็กลับมาทำงานเหมือนเดิมพร้อมกับราชาในไม่กี่วันต่อมา...ไม่รู้ว่าราชาจะโดนว่าอะไรไหมเพราะลางานโดยไม่มีการบอกล่วงหน้า
ถ้าให้เดาคงถูกอาภพดุแน่ที่ไม่มีความรับผิดชอบแบบนั้น
ความจริงก็รู้สึกผิดเล็กๆอยู่เหมือนกัน...การที่ราชาต้องลางานเป็นเพราะผมส่วนหนึ่งที่อยากค้างที่บ้านต่ออีกสักหน่อย ทั้งที่บอกให้อีกฝ่ายกลับไปก่อนแต่ก็ไม่ยอมท่าเดียว
“...จ้าว”เสียงของอาวิดังขึ้นพร้อมๆกับเปิดประตูสตูดิโอเข้ามาภายใน
“ครับอาวิ”
“อ้าว...ไม่ได้วาดภาพอยู่เหรอ?”อาวิดูจะแปลกใจที่ผมขานรับไม่เหม่ออย่างทุกที
“กำลังพักอยู่ครับ”
“อ้อ...ดีเลย...พอดีมีงานนอกสถานที่น่ะ”
“งานนอกกสถานที่?”
“ใช่”
“เดี๋ยวผมลงไปเฝ้าร้านให้เองครับ”ผมตอบก่อนจะเตรียมเก็บกวาดถาดสีทางวางอยู่ข้างๆพู่กันที่ถูกใช้งานแล้ว
วันนี้น้าแก้วออกไปเที่ยวกับเพื่อนสนิทตอนมหาวิทยาลัยที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปีตั้งแต่เช้าทำให้วันนี้ร้านVI&Kเหลือแค่ผมและอาวิเท่านั้น ถ้าอาวิจะออกไปทำงานนอกสถานที่ผมก็ควรจะลงไปดูร้านด้านล่างเผื่อว่ามีลูกค้าเข้ามาจะได้ต้อนรับได้ทัน
“ไม่ใช่ๆ”
“ครับ?...”ผมถึงกับงงที่อาวิส่ายหัวไปมาแบบนั้น
“คนที่จะไปถ่ายรูปนอกสถานที่ไม่ใช่อาหรอก”
“...ผมเหรอ?”ผมถามกลับพร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“ใช่...ทางนั้นเขาขอมาเองน่ะ”
“...”ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆไปให้เมื่อได้ยินคำพูดนั่น
ขอมาเองหมายถึงขอให้ผมเป็นคนถ่ายน่ะเหรอ?
ผมไม่ได้เป็นช่างภาพมือโปรที่มีชื่อเสียงอะไรมากมายยิ่งเทียบกับอาวิที่ได้รับรางวัลต่างๆมามากมายยิ่งเทียบไม่ติด...แล้วทำไมถึงเลือกให้ผมไปถ่ายแทนที่จะเป็นอาวิล่ะ?
“ทำหน้างงเลยนะจ้าว”
“...ก็มันแปลกนี่ครับ...ปกติจะเลือกให้อาวิไปถ่ายทั้งนั้น”
“คนนี้เขารู้จักฝีมือเราดีน่ะ”
“เขารู้จักผมเหรอครับ”
“ถูกต้อง”
“ใครครับ?”ผมถามต่อ
“ไปดูเองดีกว่า...เขารออยู่ข้างล่างแล้ว”อาวิบอกพร้อมยกยิ้มขึ้น
“ก็ได้ครับ”
แม้จะยังรู้สึกสงสัยอยู่บ้างแต่ผมก็ตัดสินใจที่จะเดินลงไปด้านล่างเพื่อจะได้เห็นคนที่อยากที่ให้ผมเป็นคนถ่ายรูปให้ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเล็กๆแถมอาวิยังบอกด้วยว่าเป็นคนที่รู้จัก...
จะว่าไปก็มีไม่กี่คนหรอก
ถ้าให้เดาก็คงไม่ยากด้วย
เมื่อลงบันไดมายังชั้นหนึ่งก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีที่คุ้นเคยยืนมองรูปภาพที่ติดไปตามผนังร้านโดยไม่รู้ว่าผมเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย
ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นเขา...
“ราชา”ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ
“...มาแล้วเหรอ...นึกว่าวาดรูปเพลินจนไม่ลงมาซะแล้ว”เจ้าของชื่อหันมาหาพร้อมกับมองมายังผม
“...มองอะไรน่ะ?”ผมถามเมื่อถูกราชามองหน้ามาสักพัก
“มองคนรัก”
“...”ริมฝีปากผมเม้มเข้าหากันแน่ทันทีที่ได้ยิน
ไม่เอามุกพวกนี้มาจากไหนนักเนี่ย
“ไม่ถามต่อเหรอว่าใครที่เป็นคนรักผม?”อีกฝ่ายที่เห็นผมเงียบก็ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“...ใครล่ะ?”ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วแต่พูดถูกใบหน้าของราชาขยับเข้ามาใกล้ก็แทบไม่มีสติหลงเหลืออยู่แล้ว
จะเขินอะไรนักหนานะตัวผม
“ข้าวจ้าวไง”จมูกโด่งๆขยับเข้ามาคลอเคลียจมูกผมเบาๆ ดวงตาสีน้ำตาลที่มองมานั้นช่างอ่อนโยนจนผมแทบจะละลายกลายเป็นไอน้ำซะเดี๋ยวนี้เลย
“...เลิกทำให้เขินสักที”ถ้ามากกว่านี้ทนไม่ไหวแน่
ทำไมชอบแกล้งกันนักนะ...
ก็รู้อยู่ว่าผมเขินอายทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้แต่ก็ยังชอบเข้ามาใกล้ให้หัวใจผมเต้นรัวรัวอยู่นั่นแหละ
“ก็เลิกทำตัวน่ารักก่อนสิ”
“...ไม่ได้ทำสักหน่อย”
“ก็ทำอยู่นี่ไง”
“เปล่า...”
“ถ้าเถียงอีกจะจูบละนะ”
“...”ผมถึงกลับปิดปากสนิทเมื่อได้ยินคำว่าจูบ
ถึงจะคบกันมาสักพักแต่มากสุดก็เคยทำแค่หอมแก้ม...แค่นั้นก็ทำเอาผมแทบหมดสติ
ถ้าโดนจูบคงต้องพาผมเข้าห้องไอซียูแล้ว
“อะไรกัน...ไม่อยากให้ผมจูบขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“เลิกพูดเรื่องนี้สักที”จะให้ผมหน้าละเบิดเลยใช่ไหมถึงจะยอมหยุด
“เลิกก็ได้...ที่แก้มคุณมีสีเหลืองเปื้อนอยู่น่ะ”พูดจบราชาก็ยกมือขึ้นมาสัมผัสแก้มผมเบาๆก่อนจะเช็ดสีที่ผมมองไม่เห็นออกให้ด้วยสายตาอันอบอุ่น
ตั้งแต่ที่คบกันมาราชามักชอบทำสายตาแบบนี้อยู่เสมอ...
จะบอกว่าอบอุ่นอย่างเดียวคงไม่ถูก...มันทั้งอบอุ่น อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความสุข
ไม่ว่ามองกี่ครั้งก็อดไม่ได้ที่จะเขิน
ถ้าใครโดนสายตาแบบนี้เข้าไปก็ต้องเขินเหมือนที่ผมโดนแน่...รับรอง
“ขอบคุณ...คงติดมาตอนที่ยกถาดสีไปล้าง”
“อืม...เราไปกันเลยไหม?”
“ไปไหนเหรอ?”จะว่าไปยังไม่รู้เลยนี่ว่าราชามาที่นี่ทำไม
“อาวิยังไม่ได้บอกสินะ”
“อืม...ยังไม่ได้บอก”
“ไปคุยระหว่างไปละกัน”ราชาบอกก่อนจะคว้ามือผมให้ตามออกไปหน้าร้านที่มีรถยนต์สีดำเงาจอดอยู่
ผมขึ้นไปนั่งบนที่นั่งด้านข้างคนขับแล้วคาดเข็มขัดเหมือนอย่างทุกครั้ง...ราชาเองก็คาดเข็มขัดก่อนจะขับรถออกไปตามถนนใหญ่ สองข้างถนนมีรถสวนไปมาปะปายเพราะอยู่ในช่วงบ่ายที่คนกำลังทำงานอยู่...
“แล้วเราจะไปไหนเหรอ?”เห็นว่าราชาไม่บอกสักทีผมเลยถามอีกรอบ
“ลองทายไหม?”คนขับรถถามกลับ
“...ไปหอศิลป์Art of Gobleมั้ง”ผมตอบตามที่คิดออก
“ถูกต้อง...เดาเก่งนะเนี่ย”
“แล้วมีอะไรล่ะ”
“อยากให้ข้าวจ้าวถ่ายรูปผมหน่อย”
“...”คนฟังอย่างผมถึงกับอึ้งไปเมื่อได้ยินว่าจะได้ถ่ายรูปราชาโดยไม่ต้องแอบเหมือนอย่างทุกครั้ง
“เงียบทำไมข้าวจ้าว...ไม่อยากถ่ายผมเหรอ?”
“...เปล่า...แค่แปลกใจที่ราชาอยากให้ผมถ่ายให้”แม้ในใจจะตื่นเต้นแทบตายแต่ก็พยายามเปล่งเสียงออกไปให้นิ่งที่สุด
“ก็นึกถึงคุณคนแรกเลยล่ะตอนที่พ่อบอกให้หาช่างภาพมาถ่ายรูปเพื่อโปรโมทเจ้าของหอศิลป์Art of Gobleคนใหม่...เห็นบอกว่าต้องให้คนที่เข้ามาดูรู้จักว่าใครเป็นเจ้าของเพื่อจะได้สร้างความประทับใจให้คนที่มา”ราชาอธิบายก่อนจะเลี้ยวเข้าไปยังหอศิลป์ขนาดใหญ่ตรงหน้า
“เข้าใจแล้ว”ผมพยักหน้าตอบไป...การให้เจ้าของหอศิลป์เป็นที่รู้จักถือเป็นเรื่องสำคัญเหมือนกัน
ดังนั้นต้องถ่ายรูปราชาให้ดูดีที่สุด
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ยังไงราชาก็ดูดีทุกรูปอยู่แล้ว
“จะถ่ายที่ไหนดีข้าวจ้าว?”ราชาที่เดินนำเข้ามาด้านในหันมาถามความเห็น
“อืม...ผมว่าเป็นตรงบันไดก็ดีนะ”ผมลองออกความเห็น
บันไดของที่หอศิลป์นี้ไม่ใช่บันไดธรรมดาตามตึกที่พบเห็นได้ทั่วไปแต่เป็นบันไดวนขึ้นไปตั้งแต่ชั้นแรกจนถึงชั้นสุดท้ายโดยตาเมื่อเดินขึ้นไปจะเห็นมุมที่มีวัตถุโบราณวางประดับไว้รวมทั้งยังมีภาพถ่ายจากจิตกรห้อยลงมาด้วย...
ถือเป็นบันไดที่สวยงามและเหมาะจะถ่ายเป็นภาพโปรโมทมาก
“ตามที่คุณต้องการเลย”ราชาเองก็ทำตามที่ผมแนะนำโดยเดินขึ้นไปตามบันไดจนถึงจุดที่มีวัตถุโบราณวางตกแต่งไว้
กล้องสีดำถูกยกขึ้นถ่ายภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว...การที่ได้ถ่ายภาพราชาตรงๆแบบนี้ตื่นเต้นกว่าตอนแอบถ่ายซะอีก ทั้งรอยยิ้มและสายตาที่มองผ่านเลนส์กล้องมานั้นเหมือนกำลังมองมาที่ผมตรงๆยิ่งทำให้รู้สึกเขินอายมากเข้าไปอีก
ภาพที่ถ่ายออกมานั้นไม่ต้องกดเข้าไปดูก็รู้ได้ทันทีว่าใช้ไม่ได้...ถ้าถามว่าทำไมถึงรู้ก็ตอบได้เลยว่าเพราะมือที่ถือกล้องและกดซัตเตอร์นั้นสั่นไปหมด เมื่อกล้องที่ถ่ายสั่นไปมาแบบนั้นภาพที่ได้คงจะเบลออย่างไม่ต้องเช็ค
“ราชา...”ผมลดกล้องที่อยู่ในมือลงก่อนจะเรียกคนด้านบน
“หื้ม?...เสร็จแล้วเหรอ?”ราชาถามกลับ
“เปล่า...คือว่า...”
“คืออะไร?”
“...เอ่อ...ช่วยอย่ามองมาได้ไหม”ผมขอออกไปตามตรง ขืนเขายังมองมาด้วยสายตาแบบนั้นคงมีสักครั้งที่ผมเผลอทำกล้องหลุดมือ
“ทำไมล่ะ?”ราชาถามต่อ
“ก็...”จะให้ผมบอกได้ยังไงล่ะว่าเขินสายตาที่มองมาน่ะ
“ไม่รีบบอกผมจูบนะ”ราชาเดินลงมาหาก่อนจะดันตัวผมจนชินกับขอบบันไดโดยที่ใช้แขนทั้งสองข้างกันทางหนีของผมไว้
“...ราชา...”จูบอีกแล้วเหรอ...ทำไมชอบเอาเรื่องนี้มาขู่นักนะ
“ว่าไงครับ...ทำไมไม่อยากให้ผมมองมา”เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“...ก็ผม...เขินสายตาที่ราชามองมา...อื้อ!...”เสียงผมถูกกลืนแทบจะทันทีที่พูดจบ ริมฝีปากอุ่นๆของราชาประกบลงมาอย่างไม่ตั้งตัวพร้อมกับลุกล้ำเข้ามาอย่างรุนแรงจนผมแทบหยุดหายใจ
“...อื้ออ~...”ความรู้สึกดีที่แล่นเข้ามาทำเอาแทบคุมตัวเองไม่ได้ ทางราชาเองก็เหมือนจะรู้ว่าผมรู้สึกดีเลยยิ่งรุกหนักขึ้น ขาทั้งสองข้างผมแทบทรุดลงไปแต่โชคดีที่คนตรงหน้าช่วยพยุงไว้
“อ่า...”เมื่อราชาถอดจูบออกผมก็เซล้มไปที่ตัวของราชาทันที ร่างกายเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับร่างกาย
ภายในหัวยังคงมีแต่สีขาวโพลนเต็มไปหมด
จูบแรกของผม...
จูบแรกของผมมีกับราชาคนแอบรักมาตลอด
แค่คิดใบหน้าก็ยิ่งเห่อแดงขึ้นกว่าเดิมอีก
ไม่เคยคิดว่าจูบจะรู้สึกดีแบบนี้...
ที่รู้สึกดีขนาดนี้คงเป็นเพราะคนที่จูบเป็นราชา
“ไม่มีแรงเลยเหรอข้าวจ้าว”เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างๆใบหูก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“...เพราะใครล่ะ”ผมตอบกลับ
“เพราะผมเอง...ก็อยากทำตัวน่ารักก็ต้องโดนแบบนี้แหละ”
“ไม่ได้ทำ...”
“เถียงอีกคำผมจะจูบต่อนะ”
“...”คำพูดนั่นทำให้ผมรีบเม้มปากเข้าหากันอย่างรวดเร็ว
“เงียบแบบนี้จนถึงคอนโดผมเลยนะข้าวจ้าว”
“อะไร?...คอนโดอะไร?”ผมเงยหน้าถามด้วยความสงสัย
“ผมว่าจะคุยเรื่องนี้อย่างจริงจังสักที”
“เรื่องอะไร?”
“ย้ายมาอยู่กับผมนะ”
“...ราชา...เอ่อ...”
“ถ้าปฏิสธผมจะจูบ”
“ขู่กันนี่?”ผมส่งสายตาเคืองๆไปให้คนตรงหน้า
“ก็อยากให้ข้าวจ้าวย้ายมาอยู่ด้วยกันนี่”
“ผมบอกแล้วไงว่าพักอยู่ที่เดิมก็ดีแล้ว...เดินทางไปร้านอาวิก็สะดวกดีด้วย”ผมบอกกลับไปถึงแม้สิ่งที่พูดออกไปจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมดก็ตาม
ที่ผมเลี่ยงไม่ไปอยู่กับราชาก็อย่างที่รู้กันว่าแค่เจอหน้ากันนไม่กี่ชั่วโมงผมก็ทั้งเขินและอายขนาดนี้ ถ้าอยู่ด้วยกันผมไม่เขินจนสุกไปเลยเหรอ?
“ไม่อยากอยู่กับผมขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ไม่ใช่นะ”ผมส่ายหัวปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
“ผมอยากอยู่กับคุณนะข้าวจ้าว”ราชาบอกพร้อมกับยกมือขึ้นลูบใบหน้าเบาๆ
“ราชา...”
“อยากอยู่กับคุณให้นานที่สุด...ทุกวันนี้จริงอยู่ที่ได้เจอกันทุกวันแต่ผมรู้สึกว่ามันไม่พอ...เวลาที่กลับห้องไปผมก็คิดเสมอว่าถ้ามีคุณมาอยู่ด้วยมันคงจะเยี่ยมไปเลย...ตอนเลิกงานเราก็จะกลับห้องด้วยกัน...”
“ราชา...”เขาพูอะไรออกมาน่ะ
“...หลังจากนั้นเราก็จะเข้าครัวกันทำอาหารง่ายๆพร้อมกับดูโทรทัศน์ไปด้วย...”
“...ราชา”ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น
“พอตกดึกเราก็จะนอนบนเตียงเดียวกัน...ถ้าผมหนาวๆก็จะคว้าตัวคุณมากอดไว้แน่นๆจนถึงเช้าแต่ถึงไม่หนาวผมก็คงจะกอดคุณอยู่ดี...”ราชายิ้มกว้างออกมาตลอดเวลาที่พูดนั่นยิ่งทำให้หัวใจผมเต้นตึกตักไม่หยุด
“...”ผมไม่ปฏิเสธว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเป็นสิ่งที่ผมเองอยากทำไม่แพ้กัน...
สิ่งที่ทำได้แค่คิดแต่ราชากลับพูดว่าอยากทำร่วมกับผม
“เพราะงั้น...ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ...ให้ผมได้อยู่กับคุณนานกว่านี้ที”คำขอที่เหมือนกำลังอ้อนยิ่งทำให้ความเด็ดขาดที่มีลดน้อยลง
“...ผมนอนดิ้นนะ”ผมบอกเสียงเบา
“นอนกับผมคุณดิ้นไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ผมบอกแล้วไงว่ากอดถึงเช้าเลย”
“...”เสียงกระซิบที่ดังข้างหูยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้กลายเป็นไอน้ำมากขึ้นทุกที
“ข้าวจ้าว”
“...อะไร?”
“ขอคำตอบให้ผมได้ไหมว่าคุณจะย้ายมาอยู่ห้องผม”คำพูดนั่นเหมือนจะบอกให้ผมตกลงอย่างเดียว
ไม่ยอมให้ปฏิเสธสินะ
“...ขอถ่ายรูปเสร็จก่อน”ผมพึมพำออกไป
“หื้ม?”
“ผมขอเวลาคิดอีกสักหน่อย...ถ้าถ่ายรูปโปรโมทเสร็จผมจะให้คำตอบ”ผมอธิบายอีกรอบด้วยใบหน้าแดงๆ
“...”ครั้งนี้เป็นราชาที่นิ่งไป
เห็นแบบนั้นผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะเห็นว่าใบหน้าของราชาตอนนี้ยิ้มกว้างจนตาแทบปิดเลย
“ยะ...ยิ้มอะไร?”ผมได้แต่ถามเสียงสั่น
พึ่งเคยเห็นราชายิ้มกว้างขนาดนั้นครั้งแรก
“ปกติคุณจะบอกชัดเจนว่าไม่แต่ครั้งนี้กลับบอกว่าขอเวลา...รู้ไหมว่ามันกำลังทำให้ผมมีความหวัง”ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมาด้วยความดีใจจนผมได้แต่หลบสายตานั้นที่จ้องมา
“...ไม่ได้บอกว่าตกลงสักกหน่อย”แค่พูดว่าขอคิดดูก่อนเอง
“แค่นั้นก็เกินพอแล้ว”
จากนั้นการถ่ายภาพโปรโมทก็เริ่มต้นขึ้นใหม่อีกครั้ง...ครั้งนี้ราชาทำตามที่ผมบอกแทบทุกอย่างไม่ว่าจะบอกให้อย่ามองมาเขาก็ทำตามโดยไม่ถามกลับอย่างทุกที...
“...ทำตัวสบายๆอยากหันไปทางไหนหรือมองอะไรก็ได้เลย”ผมตะโกนบอกราชาที่กำลังเดินขึ้นบันไดวนตามที่ต้องการ
รูปภาพจะออกมาสวยที่สุดตอนที่ทุกอย่างนั้นลงตัวไม่ว่าจะเป็นแสง บรรยากาศรอบๆ คนถูกถ่ายหรือแม้แต่คนถ่ายเองก็มีส่วนอย่างมากที่จะได้ภาพที่ดีหรือไม่ดีออกมา
ไม่รู้ว่าคนอื่นจะถ่ายแบบไหนแต่สำหรับผมการจะให้ได้รูปภาพที่สวยที่สุดนั้นต้องไม่ได้มาจากจากบอกให้ทำท่านั้นหรือท่านี้แต่เป็นท่าทางตามธรรมชาติของเหล่าคนที่ถูกถ่าย...ดังนั้นการที่ทำให้คนถูกถ่ายผ่อนคลายได้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งได้รูปภาพที่เป็นธรรมชาติมากขึ้นเท่านั้น...
กับราชาเองก็เช่นกัน...เขามักจะหันมาถามทางสายตาว่าอยากให้ทำท่าไหนแต่ทุกครั้งผมก็จะบอกว่าให้ปล่อยมันไปตามธรรมชาติ
หลายคนอาจคิดว่าผมก็แค่ขี้เกียจคิดท่ารึเปล่า
บอกเลยว่าไม่...ท่าทางที่มีคนคิดให้ไม่ว่าจะถ่ายยังไงก็ไม่อาจออกมาดีที่สุดสำหรับผม
การถ่ายรูปผ่านไปหลายต่อหลายชั่วโมง พวกเราเปลี่ยนฉากไปในหลายๆสถานที่ภายในหอศิลป์Art of Gobleแห่งนี้ไม่ว่าจะเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ ห้องภาพสีน้ำมัน ห้องภาพถ่ายหรือสวนด้านนอก...
มีหลายภาพที่ผมต้องหลุดยิ้มออกมาเพราะถ่ายออกมาดูดีมาก
อาการเขินอายในตอนแรกหายไปอย่างสิ้นเชิงเวลาที่ไม่ถูกอีกฝ่ายมองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักนั่น ภาพสุดท้ายที่ถูกกดถ่ายเป็นเวลาเดียวกับที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าพอดิบพอดี
(มีต่อ)
-
(ต่อค่า)
“พอแล้วราชา”ผมส่งเสียงบอกคนที่กำลังเดินเข้าไปยังสนามหญ้า
“พอแล้วเหรอ?”ราชาถามกลับก่อนจะวิ่งเหยาะๆเข้ามาหาผม
“อืม...นี่ก็มืดแล้วถึงจะมีแสงไฟช่วยแต่ภาพที่ออกมาก็ไม่เหมาะจะเอาไปโปรโมทหรอก”ผมตอบกลับ
“งั้นก็มาถ่ายรูปคู่กัน”
“...รูปคู่?”
“ใช่...ผมกับข้าวจ้าวไง”
“...จะให้ใครถ่ายล่ะกล้องผมไม่เหมาะสำหรับถ่าเซลฟี่หรอกนะ”ผมตอบเสียงสั่น ตอนนี้เหมือนตัวเองเก็บความดีใจเอาไว้ไม่อยู่...
จะได้ถ่ายรูปกับราชาด้วย
รูปคู่กับราชา
แค่คิดก็ใจเต้นแล้ว
“กล้องโทรศัพทผมก็ได้”พูดจบราชาก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาแล้วกดเปิดกล้องหน้า
ตัวผมถูกดึงให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของราชาโดยที่หันหน้าเข้าหากล้องที่ปรากฏรูปผมหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อถูกราชาโอบไว้จากด้านหลัง เสียงซัตเตอร์ดังขึ้นหลายต่อหลายครั้งไม่รอให้ผมยิ้มสักนิด
“ราชา...รอก่อนสิ”ผมรีบพูแล้วยกมือขึ้นปิดหน้ากล้องที่ยังกดถ่ายต่อด้วยฝีมือของราชา
“ก็คุณน่ารักผมรอไม่ไหวหรอก...น่าแดงๆนี่จะถ่ายเก็บไว้สักร้อยรูป”ราชากระซิบบอกก่อนจะหอมแก้มผมแรกจนเกิดเสียงดัง
“ระ...ราชา”ผมเรียกเสียงสั่นแต่ดูเหมือนคนถูกเรียกจะไม่สนใจ พอผมลดมือที่ปิดกล้องไว้ลงเสียงซัตเตอร์ก็ดังขึ้นติดๆกันอีกครั้ง
กว่าราชาจะพอใจก็ใช้เวลาไปพอสมควร...รถยนต์สีดำแล้นออกจากหอศิลป์Art of Gobleไปตามถนนใหญ่เหมือนตอนขามา ผมนั่งเงียบๆโดยไม่พูดอะไรเพราะกำลังคิดหนักว่าจะเอายังไงดี
จะย้ายไปอยู่คอนโดราชาดีไหม
แต่ผมก็อยากอยู่ที่ห้องเดิมเหมือนกันนี่
คิดไปคิดมารถของราชาก็มาจอดลงหน้าห้องพักผมซะแล้ว
“...ราชา...”ผมหันไปมองข้างกายงงๆ
นึกว่าถ้าผมไม่ตอบจะพาไปคอนโดเลยซะอีก
“ผมไม่อยากให้คุณคิดมาก...ไม่เป็นไรไว้คราวหน้าก็ได้”ราชาตอบพลางส่งยิ้มมาให้
ผมได้แต่มองรอยยิ้มนั้นพร้อมเม้มปากแน่นอย่างช่างใจ
“...ราชา”ผมเรียกเมื่อตัดสินใจบางอย่างได้
“หื้ม?”
“รอผมสัก5นาทีได้ไหม?”ผมถาม
“ได้สิ...ทำไมเหรอ?”ราชาถามกลับด้วยใบหน้าสงสัย
“ผมขอไปเก็บเสื้อผ้าแป๊บนึง”
“...”คำตอบของผมทำให้ดวงตาคมสีน้ำตาลเบิกกว้างขึ้น
“ผมขอไม่ย้ายนะเพราะยังอยากที่จะอยู่ห้องนี้อยู่แต่ถ้าไปค้างเป็นครั้งคราวก็โอเค...อ๊ะ...”ยังไม่ทันพูดจบประโยคร่างของผมก็ถูกราชาดึงเข้าไปกอดแน่น
“อืม...แค่ค้างบางครั้งก็ได้...ดีใจจังเลย”
“...ผมก็ดีใจ”ผมเอื้อมมือไปกอดตอบอีกฝ่ายแล้วพึมพำออกไป
“ดีใจอะไร?”
“ก็...จะได้มีเวลาอยู่กับราชามากขึ้นไง”
“รีบไปเก็บเสื้อผ้าก่อนที่ผมจะจูบคุณอีกรอบเลย”ราชาบอกก่อนจะคลายอ้อมกอดออก
น้ำเสียงที่ส่งมาฟังก็รู้ว่าเอาจริงผมเลยรีบลงจากรถวิ่งเข้าไปเก็บเสื้อผ้าที่จำเป็นออกมา...ใช้เวลาเกือบ10นาทีก็กลับขึ้นมายังรถของราชาอีกครั้ง รถยนต์คันสีดำแล่นสู่ถนนใหญ่อีกครั้งโดยที่จุดหมายอยู่ที่คอนโดหรูชั้นที่28ห้องของราชานั่นเอง
ทุกอย่างภายในห้องยังคงเหมือนครั้งล่าสุดที่มาตอนช่วงที่ถูกราชาขอเป็นแฟน...ครั้งนั้นว่าหัวใจแต้นแล้วแต่ครั้งนี้กลับเต้นดังกว่า...
ไม่ให้เต้นแรงก็แปลกแล้ว...วันนี้ไม่ใช่แค่มาห้องราชาแต่จะมาค้างด้วย
มาค้างคืนห้องราชา
ยิ่งคิดใบหน้าก็ยิ่งแดงระเรื่อมากขึ้น
“หน้าแดงอะไรข้าวจ้าว?”เจ้าของห้องที่เดินนำเข้ามาหันกลับมามองผม ใบหน้านั่นขยับเข้ามาใกล้จนผมต้องก้าวถอยหลังไป
“...เปล่า”
“ผมรู้ว่าโกหก...คิดอะไรอยู่สินะ”ราชาบอกพร้อมมองมาด้วยแววตาสำรวจ
“...”ผมได้แต่ยืนนิ่งก้มหน้าแล้วเม้มปากตัวเองแน่น
“ให้เดาคงคิดเรื่องที่เราจะนอนด้วยกันใช่ไหม?”
“...ทำไม...”ถึงรู้ล่ะ?
ทั้งที่อยากจะถามออกไปให้เต็มๆแต่เสียงที่ออกกลับได้แค่นั้นจริงๆ
“เพราะผมก็คิดอยู่เหมือนกัน”
“คิดอะไร?”ผมถามกลับด้วยความอยากรู้พร้อมเงยหน้าขึ้นไปสบดวงตาสีน้ำตาลตรงหน้า
“คิดว่าจะนอนกอดคุณยังไงดี”
“ราชา!”เสียงตะโกนอย่างเคืองๆดังขึ้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ
พูดอะไรออกมาเนี่ย
“อ้าว...ข้าวจ้าวไม่คิดเหรอ?...ผมคิดอยู่หลายแบบเลยนะ...ทั้งกอดข้าวจ้าวจากด้านหลัง...ทั้งดึงตัวข้าวจ้าวมากอดไว้แนบอกหรือให้ข้าวจ้าวนอนซบไหล่ผม”ราชาพูดสิ่งที่คิดออกมาโดยไม่อายสักนิด มีแต่คนฟังอย่างผมที่อายเอาๆ
“ใครจะทำกัน?!”แค่คิดก็ตื่นเต้นจนไม่กล้านอนแล้ว
“ถ้าข้าวจ้าวไม่กอดเดี๋ยวผมกอดเอง...ไม่ต้องห่วง”ราชาพูดก่อนจะเดินไปทางห้องครัว
“ใครห่วงกัน!”ไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องที่อันตรายต่อหัวใจเลยสักนิด
“ไว้คิดตอนนอนก็ได้ข้าวจ้าว...ตอนนี้เรามาทำมื้อเย็นกันดีกว่า”ประตูตู้เย็นทั้งสองบานถูกเปิดออกกว้างด้วยฝีมือของเจ้าของบ้านก่อนจะมองเข้าไปหาวุตถุดิบด้านใน
“ราชาจะทำอะไรล่ะ?”ผมถามพลางเดินเข้าไปใกล้เพื่อมองดูของที่มีอยู่ในตู้เย็นบ้าง
ต้องดูก่อนว่ามีวัตถุดิบบ้างจะได้คิดเมนูถูก
“เหลือของไม่มาก...ข้าวจ้าวกินเนื้อวัวได้ไหม?”ราชาหันมาถามพร้อมหยิบถาดเนื้อวัวขึ้นมาให้เห็น
“ได้นะ”ถึงปกติจะไม่ค่อยได้กินเพราะมีราคาค่อนข้างสูงก็ตามแต่ถ้าเป็นช่วงลดราคาผมก็ซื้อมาเก็บไว้บ่อยๆ
“งั้นทำสเต็กกันดีกว่า”
“ก็ดีนะ...งั้นต้องหาอะไรเป็นเครื่องเคียงด้วย”ผมพูดต่อ
“...มีมันฝรั่งกับผักสดอยู่”ราชาหันไปมองในตู้เย็นอีกรอบก่อนจะบอกออกมา
“ทำสลัดมันฝรั่งหรือมันบนกับสลัดดีล่ะ?”ผมถามความเห็นราชาเมื่อนึกเมนูที่จะทำได้
“สลัดมันฝรั่งก็ดีนะ”
“เดี๋ยวผมทำให้”ผมพูดก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ตู้เย็นหยิบมันฝรั่งและผักสดสำหรับใช้ทำสลัดออกมา
“งั้นผมทำสเต็กนะ”ราชาพูดขึ้นบ้าง
“ได้เลย”
พวกเราต่างแยกกันทำอาหารคนละอย่างโดยไม่รีบร้อน...ราชาที่ย่างเนื้อก็ใช้เตาอยู่แต่ผมที่ทำสลัดใช้เตาแค่ตอนต้มมันฝรั่งเท่านั้น พอต้มเสร็จก็ปลอกเปลือกออกแล้วหั่นเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าก่อนจะนำมาคลุกเข้ากับน้ำสลัดเป็นอันเสร็จ
“ข้าวจ้าวกินเผ็ดมากไหม?”เสียงทุ้มหันมาถามโดยที่ในมือกำลังทำซอสราดสเต็กอยู่
“ได้นะ...เอารสที่ราชาชอบเลย”ผมตอบกลับพร้อมยกจานสลัดที่พึ่งทำเสร็จไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าวขนาดกลางที่อยู่ไม่ไกล
ไม่นานสเต็กชิ้นใหญ่ราดซอสพริกไทดำก็ถูกยกมาวางตรงหน้า...กลิ่นหอมของเนื้อและน้ำซอสลอยคลุ้งห้องจนผมเผลอสูดเข้าปอดไปหลายครั้งระหว่างรอราชาไปหยิบน้ำในตู้เย็นมา
“หอมมากเลย”ผมเอ่ยชมเมื่อราชานั่งลงยังฝั่งตรงข้าม
“ไม่ใช่แค่หอมแต่ยังอร่อยด้วย”ราชาบอกด้วยความมั่นใจ
“แล้วถ้าผมกินแล้วไม่อร่อยล่ะ?”
“ยอมให้ข้าวจ้าวกอดผมแทนหมอนข้างทั้งคืนเลย”ราชาตอบกลับอย่างรวดเร็วเหมือนคิดคำตอบไว้แล้ว
“...ขี้โกงนี่”ผมเสียเปรียบชัดๆเลย
“งั้นให้ผมกอดข้าวจ้าวแทนก็ได้”
“ทำไมถึงมีแต่เรื่องนี้ล่ะ”
“ก็อยากนอนกอดคนรักสักคืนนี่”ราชาตอบพร้อมรอยยิ้ม
มื้อเย็นเกือบค่ำผ่านไปอย่างไม่รีบร้อน...พวกเราใช้เวลาจัดการสเต็กชิ้นโตกับสลัดมันฝรั่งไปพร้อมกับดูโทรทัศน์จอยักษ์ที่ถูกหันมาจากห้องรับแขก ด้วยขนาดจอที่ใหญ่มากทำให้มองเห็นภาพจากระยะที่นั่งได้อย่างชัดเจน
และแล้วเวลาที่ตื่นเต้นที่สุดก็มาถึง...
นั่นคือการนอนนั่นเอง
ผมพยายามอาบน้ำให้ช้าที่สุดในชีวิตตั้งแต่ที่เกิดมาเผื่อออกไปแล้วจะเห็นราชาหลับไปแล้วแต่ในความเป็นจริงราชากลับนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงโดยที่ภายในห้องมีเพียงแสงจากโคมไฟบนโต๊ะเล็กทั้งสองข้างของเตียงสว่างขึ้นเท่านั้น
แรงของเครื่องปรับอากาศดูจะปรับไว้แรงพอสมควรเพราะเพียงแค่ก้าวออกจากห้องน้ำมาผมก็ต้องยกมือขึ้นกอดตัวเองเพราะความหนาวของห้อง
“หนาวเหรอข้าวจ้าว?”ราชาที่อยู่บนเตียงละสายตาจากโทรศัพท์แล้วถามขึ้น
“นิดหน่อย...พึ่งออกจากห้องน้ำก็แบบนี้แหละ”วันนี้ที่มาค้างห้องราชาผมเลือกชุดนอนที่มิดชิดที่สึดคือเสื้อแขนสั้นตัวยาวกับกางเกงขาสั้น
“ผมปรับแอร์ให้ไหม?”
“ไม่ต้องหรอก”ผมตอบก่อนจะเดินไปยังเตียงที่ราชานอนอยู่ด้วยความตื่นเต้นที่เพิ่มขึ้นอย่างไม่ทาราบสาเหตุ
จนแล้วจนรอดก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง
“...ผมรู้สึกว่าคิดถูกที่เปิดแค่โคมไฟ”เสียงของราชาทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองสายตาที่มองมา อาจเพราะความมืดเลยบอกไม่ได้ว่าสายตานั้นกำลังสื่ออารมณ์แบบไหนมา
“หมายถึงอะไร?”
“ก็ถ้าเห็นใบหน้าแดงๆของคุณผมคงได้ฉุดคุณขึ้นมาปล้ำบนเตียงแน่”
“บ้าเหรอ!...ใครจะยอมกัน”ผมพูดเสียงสั่น
“ถูกแล้วข้าวจ้าว...อย่ายอมเชียวล่ะไม่งั้นผมทำคุณช้ำแน่”
“ระ...ราชา”ทำไมต้องมาพูดเรื่องลามกตอนนี้ด้วย
“รีบขึ้นมาก่อนที่ผมจะทำให้คำพูดนั้นเป็นจริง...”ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายพูดจบประโยคเพราะผมรีบกระโดดขึ้นบนเตียงแล้วเอาผ้านวมคลุมร่างไม่เว้นแม้แต่หัวด้วยความเร็วแสง
ไม่เคยคิดว่าจะสามารถเร็วได้ขนาดนี้
“คิก...นี่คุณกลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”เสียงของราชาดังขึ้นพร้อมๆกับสัมผัสของมือที่วางลงบนผ้านวมแล้วลูบเบาๆ
“...ราชา”
“คุณก็รู้ว่าหลบหน้าผมไม่ได้...อย่าลืมสิว่าผ้านวมที่คุณคลุมอยู่มีผมใช้อยู่ด้วยนะ”
ผมรีบหันไปอีกฝั่งทันทีที่ได้ยิน...เป็นอย่างที่ราชาพูดพอหันไปก็เจอเข้ากับขาของราชาที่เหยียดยาวอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความง่วงนี้รึเปล่าที่ทำให้ผมค่อยๆขยับเข้าหาขานั้นก่อนจะวางหัวลงบนตักของราชาทั้งๆแบบนั้น...
"...ข้าวจ้าว”ราชาดูเหมือนจะอึ้งไปกับการกระทำของผม ผ้านวมผืนหนาถูกยกขึ้น ผมที่นอนอยู่บนตักก็ได้แต่หลับตาแน่นด้วยความเขินอายในการกระทำของตัวเอง
“ทำตัวน่ารักแบบนี้อยากให้หลงรักอีกกี่ครั้งกันฮื้อ”
“...ราชา”คำพูดที่ว่าหลงรักทำให้ผมลืมตาขึ้นแล้วหันไปหาราชา ทันทีที่หันไปดวงตาของเราก็ประสานกันทั้งที่อยู่ในความมืดแต่กลับสามารถเห็นดวงตาที่สั่นระริกของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจ ดวงตาผมเองก็คงไม่ต่างกันหรอก
“ขยับมานอนดีๆเถอะ...”พูดจบราชาก็ขยับให้ผมไปหนุนหมอนโดยที่ดึงร่างผมให้เข้ามาแนบอกจนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของราชาได้
“...หัวใจราชา...”
“อย่าพูดนะ...แค่นี้ผมก็เขินจะแย่แล้ว”ราชารีบพูดขัดพร้อมก้มลงมาจูบหน้าผากผมเบาๆ
“...ฝันดีนะราชา”ผมพึมพำออกไป
“ฝันดีเช่นกันข้าวจ้าว”
โคมไฟสองดวงถูกปิดลงพร้อมกันทำให้ภายในห้องมืดสนิทมีเพียงเสียงของลมหายใจและเสียงของหัวใจที่เต้นประสานเป็นเสียงขับกล่อมไปจนถึงเช้าวันต่อมา
......................................................................................
สวัสดีค่า
มาอัพแล้วนะะะ
ตอนก่อนว่าหวานแล้ว...ตอนนี้อาจหวานกว่า
นั่งอ่านทวนไปไล่มดที่ไต่ตามจอไป
ถ้าจะหวานขนาดนี้ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะ โฮ่!
ตอนหน้าก็จะถึงฉากจบและบทสรุปของเรื่องราวนี้แล้ว
ตอนนี้เรากำลังแต่งตอนพิเศษอยู่แต่ก็ไม่ได้แตะมานานแล้วเพราะมัวแต่อ่านนิยายที่พึ่งไปซื้อจากงานหนังสือมา555
อย่างที่หลายๆคนอ่านเรื่องนี้เรียกว่าไม่มีดราม่าเลยสักนิดซึ่งเราเองบางครั้งก็รู้สึกว่ามันเบาไปรึเปล่า
แต่จะให้เพิ่มฉสกดราม่ามาเราก็คงแต่งไม่ไหว...เรื่องนี้เลยเน้นอ่านสบายๆแบบไม่ต้องคิดมาก
ยิ่งแต่งยิ่งรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งข้าวจ้าวผ่านตัวอักษร(555)
ข้าวจ้าวนี่เป็นเคะในแบบที่น่าแกล้ง น่าหยิกเป็นที่สุด
ถ้าเจอตัวจริงจะดึงแก้มแรงๆให้หายหมั้นเขี้ยวเลย!
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกๆคอมเม้นต์ด้วยนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้า ตอนสุดท้ายค่ะ^^
:mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
จิ้มมมมมมมมมมมม :z13: :z13:
เพิ่งได้จิ้มเรื่องที่ชอบที่สุดอีกเรื่องในตอนก่อนจะจบ .. 55555555555555 ก็ยังดีกว่าไม่ได้จิ้มเลยเนอะ /ฮา
อ่านแล้วหวานมากกกก อมยิ้มตลอดเลย คือเขินแทนข้าวจ้าว ราชาจะเสน่ห์เยอะไปไหน - /////////// -
คือเข้าใจสายตาแบบนั้นเลยแบบ เต็มไปด้วยความรัก อะไรงี้ คงเขินน่าดู ><
ชอบแบบนี้แล้วนะคะ แบบหวานๆเรื่อยๆ มันดูมีความสุขดี ไม่ต้องดราม่าเสมอไปก็ได้ ; - ; .. ถือเป็นนิยายสายฮีลนะคะๆ 55555
ตอนหน้าจบแล้วแอบใจหายเบาๆ อยากเห็นคนขี้เขินกับคนขี้แกล้งอีกเยอะๆเลย เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะคะ :L2:
-
แหม่
ถ้าข้าวจ้าวตื่นมาพร้อมเห็นกองสมบัติของตัวเองอยุ่ในห้องราชา อาจจะมีเหวอเลยก็ได้นะเนี่ย :hao7:
-
ถ้าย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยมันจะขัดกับข้าวจ้าวที่ขี้เขินราชาเอาเป็นแบบค้างคืนครั้งคราวนี่ก็ดีนะ ราชาก็หาเรื่องให้น้องมาค้างบ่อย ๆ สักพักก็ลืมห้องเก่าไปเอง 555
-
ข้าวจ้าว น่ารัก
-
:m3: มดกัด
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขึ้นเตียงด้วยกันแล้วววว
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านไปเขินไปงื้ออออ นี่ยังงงอยู่เลยตกลงราชาพูดกับข้าวจ้าวหรือเรา :katai1: :hao3:
-
หยอดไปๆ :z1:
-
ข้าวจ้าวน่ารักขึ้นนนนน
-
น่ารักอ่ะ:o8: :o8: :o8:
-
คันนน คันมากกก มดกัดนักอ่านไปทั้งตัวแล้วจ้าา อะไรจะหวานขนาดนี้เนี่ยยย ไม่ไหวแล้วขอกระดาษทิชชู่ซับเลือดสักสองกล่องหน่อยจ้าาาาา
กริ้ดมากกก น่ารักได้อีกอะคู่นี้ ค่อยๆรู้จัก รักกัน เรียนรู้กัน realฝุดๆ สำหรับเรา เราชอบมากๆนะ โนดราม่าเนี่ย^_^ ไม่อยากให้จบเลยใจหาย นั่งรอเพื่อให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆตลอดเลย
ขอบคุณมากค่ะ
-
:-[ เขินแทนข้าวเจ้า
-
เขินมากโอ้ยยยคู่นี้
หัวใจทำงานหนักมาก
-
หวานๆ ชอบจัง
-
ข้าวจ้าวน่ารักมากกก อ่านไปเขินไปเลย หวานมากคู่นี้
-
เขินจนม้วนแล้วม้วนอีก ราชามีความสุขที่สุดในโลก ถูกมะ~~~
ข้าวจ้าวยิ่งเขินก็ยิ่งน่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
หวานๆๆๆ :-[
-
โอ้ยเขินจะตายละ
-
กรี๊ดดดด ตอนหน้าจบแล้วเหรอค้าาาา ทำไมเร็ววววว นี่แบบ เปิดมาตอนนี้เกือบเป็นเบาหวานแล้วมาใจหายตอนบอกว่าตอนหน้าเป็นบทสรุป โอ๊ยยยย พูดถึงตอนนี้ก่อนค่ะ ราชา!!! เอะอะก็ขู่จะจูบนะ แหม รู้หลอกว่าเผื่อฟลุ๊คข้าวจ้าวพลาดตัวเองก็จะได้กำไร 555555 แต่สุดท้ายจูบแรกของข้าวจ้าวก็เป็นของราชาจนได้ นี่ถ้าราชารู้เข้าคงบอกว่าจูบแรกจูบสองจูบสามหรือจูบสุดท้ายก็ต้องเป็นของผมคนเดียวแน่ๆค่ะ คนบ้า ฮือออ เขินมากกก ข้าวจ้าวก็ยังน่ารักอย่างต่อเนื่อง เรารู้สึกว่าข้าวจ้าวเริ่มพูดสิ่งที่คิดมากขึ้น เดี๋ยวนี้เริ่มดุราชาแล้วด้วยคะว่าอย่าแกล้ง แต่แหม เรานึกภาพหน้าแดงๆตะโกนใส่ว่าอย่าแกล้งนี่มัน.... งื้อออ อยากจับมาบีบบบ ราชาต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนที่จะไม่จับข้าวจ้าวมากอดแน่นๆจูบแรงๆ จุดนี้เห็นใจราชามากค่ะ แอร๊ยยย แต่แฟนน่ารักให้ทำไงอ่ะเนอะราชา จะทำอะไรก็น่ารักไปหมดแบบเนี้ย นี่ราชาคงดีใจมากที่ตะล่มคนขี้เกรงใจมาไว้นอนกอดที่บ้านได้ในที่สุด ยินดีด้วยค่ะ แต่หลังจากนี้ราชาอาจจะต้องอดทนมากกกกกกกกกนะคะ ดูดิ น่ารักขนาดนี้ น่ากัดไปทั้งตัวอ่ะ แล้วมานอนตกอัลไลลลล ข้าวจ้าวคะะะะะ น่ารักเกินไปแล้วววววววววว ถามว่าน่ารักตรงไหน นี่น่ารักทุกตรงงง ราชาเป็นคนที่โชคดีและโชคร้ายมากในเวลาเดียวกันนะคะ แบบ แฟนน่ารักไง แล้วทำไงอ่ะ อดทนต่อไปค่าาาา เราเชื่อว่าเดี๋ยวราชาก็ตะล่อมกินข้าวจ้าวจนได้ แงงงงง ข้าวจ้าวเขินตายแน่ๆ :mew3:
-
รู้สึกดีจริงๆเลย งื้อออออ
-
น่ารักมากมายยยยย :impress2:
-
นะ...คืนแรกปล่อยไปก่อน คืนที่สอง ไม่รอดแน่ ข้าวจ้าว
-
อยากเห็นข้าวจ้าวโดนจิ้ม จิดึ๋ยๆ
:oo1: :oo1:
-
น่ารักปนหวานกันจริงๆคู่นี้ อิจฉาาาาา
-
อ๊ากกกตั้นนนร๊ากกกมากอ่านแล้วฟินมากมาย : :-[
-
แอร๊ยยยย หวานไม่เกรงใจคนอ่านเลยยย
เขินแทนข้าวจ้าวจริงๆ อ่านไปบิดไป :-[
-
นี่อ่านนิยายหรือนั่งกินน้ำตาล หวานเว่อออออ :ling1:
ฮืออ มันละมุนละไม อ่านไปแล้วมันออกมาเป็นภาพเลยอ่ะ มีความสุขที่ได้อ่านทั้งสองคน :hao5:
-
เอะอะก็จูบ เอะอะก็กอด ราชานี่เป็นคนยังไงน้าาา :hao6:
ข้าวจ้าวน่ารักจริงๆนั่นแหละ เป็นเราเราก็จะไม่ทน
อยากฟัดข้าวจ้าวววววววววววววววว งื้อออออออออออออออ
-
ราชาทำไมขี้แกล้งขี้หยอดจังเลย
-
ข้าวจ้าวน่าแกล้ง ราชาก็เลยหมั่นเขี้ยว ชอบแกล้ง สินะ
หวานจนมดขึ้น อ่ะ :mew1: :mew1:
-
ฟินจนตัวบิดหมดละ
เค้าหวานกันมากเลย น่ารักมากก
-
อ่านไปเขินไป
-
ตอนหน้าจบแล้ว ...
ขอหวานๆ มดครองโลกนะ
....
-
ละมุน มากกกก :mew1:
-
:katai2-1: ซ้อมเข้าหอ. หวานมากๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ. มันดี. ไม่เบาไปหรอกค่ะเพราะคนอ่านก็ชอบแบบเนิบๆฟินๆแบบนี้แหละ
-
หวานอะ อิอิ
-
โอยยยยย หวานมากกก
นี่คือเขินแทนข้าวจ้าวแล้วนะ เอ๊ะ หรือว่าควรจะเขินแทนราชาด้วยดีนะ? ฮาาาาาา
-
ตอนนี้นี่...รถสิบล้อขนน้ำตาลคว่ำสินะ :hao3:
-
หวานเนอะ :-[ ไม่มีดราม่าก็ดีแล้ววววว o13
-
ดูท่าว่า คงจะนอนหลับไม่สนิททั้ง 2 คนแน่เลย คงตื่นเต้น คงเขินกันอ่ะ ขี้เขินกันทั้งคู่ เขาน่ารักกันเนอะคู่นี้ :m1:
-
ห๊าาา อะไรนะ จะจบแล้วววว โอ้ยยยย แล้วช้านต้องคิดถึงตากล้องแก้มแดงแหงเลย
-
เราเห็นด้วยกะคนเขียนนะคะ
ข้าวจ้าวเป็นคนที่น่าแกล้งที่สุด ถ้าได้ฟัดแก้มคงดีไม่น้อย :-[
ขอบอกว่าตอนนี้หวานมากๆๆๆๆๆ เราอ่านไปอมยิ้มไป รักนิยายเรื่องนี้จริงๆค่ะ
-
เขินนน
-
ขอบคุณ :)
-
น่ารักกกกกกกกกกก จะจบแล้วหรอ ฮืออออ..
-
:mew1: :mew1:
-
ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วจ้า จะอดทนได้นานแค่ไหนนะราชา ลักษณะหื่นเงียบนิเรา o18
-
น่ารักอะ :-[ :-[
-
รอวันที่ย้ายเข้ามาอยุ่เต็มตัว
โอยยย น่ารัก :mew1:
-
หวานมากอ่ะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คือแบบ เขินอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
เขินแทนเลย
-
หวานมดกัด
-
หว่นกันมากๆเลยครับข
-
เขินตัวจะแตกแล้วพ่อคุ๊ณณณณณ
:-[ :-[ :-[
-
น่ารักกก เป็นตอนที่ละมุนมากๆ
-
ไม่เอาไม่จบก่อนะอยากอ่านต่ออ่ :hao5: :hao5: :hao5:ะ
-
ราชาขี้อ่อยยยย
อ่อยขนาดเน้จับข้าวจ้าวปล้ำเลยดีกว่า >\\\\<
-
มัวแต่เขินกันไปมาเมื่อไรจะได้นอน :hao7: กันจริงๆล่ะ
-
หวานค่าา หวานเว่อร์ๆ
ข้าวจ้าวก็ยังไม่หายเขินซักที 5555
:mew3:
-
ข้าวจ้าวน่าหยิกกกชอบบบบ
-
ราชาในมุมนี้ คงมีแต่ข้าวจ้าวที่ได้เห็น
ก็ข้าวจ้าวน่ารักน่าแกล้งขนาดนี้นี่นา
ว่าแต่ราชาตั้งเป้าไว้ให้ข้าวจ้าวกี่ครั้งนะ
ถึงจะเผด็จศึกข้าวจ้าวน่ะ แค่คิดก็แก้มสุกแล้ว
-
ตั้งแต่เป็นแฟนกันแล้ว ราชาขยันทำข้าวจ้าวอายมากมายเลย
หวานกันใหญ่เลย นอนหลับฝันดีแน่
-
เอาแล้วววว ขึ้นเตียงแล้ววว ..
-
หวานมาก
-
ข้าวจ้าวววว ขอราชาได้ไหม อยากได้ๆๆๆๆ
เค้าหวานกันมากอ่ะ อิจฉา
-
คิดถึงเดอะแก๊ง > <
-
:-[ :-[ ผ่านคืนนี้ไปข้าวเจ้าอาจติดใจ..ไม่สิต้องบอกราชาติดใจแล้วขนข้าวของข้าวเจ้ามาไว้ที่ห้องเลยก็เป็นได้ 555555 ฟรุ้งฟริ้งกรุ้งกริ้งกระดิ่งแมวไปอี๊กกกกกก ทำไมเค้าน่ารักกันจัง :impress2:
-
อากาศร้อนๆ แล้วได้อ่านเรื่องฟิลกู๊ดเนี่ย
ทำให้คลายเครียดได้ดีมากเลยค่ะ
พระอาทิตย์ขยันทำงานขนาดนี้ ขืนอ่านพวกดราม่า
คงระเบิดอ่ะ บอกเลย
สุขสันต์เทศกาลสงกรานต์นะคะ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์คุณ nicedog, ข้าวจ้าวกะราชาด้วยนะ รักทุกคน
(http://www.uppic.org/image-B6A3_570E4B9E.jpg)
-
กรีดดดอ่านแล้วเราแอบเขินมากมายกับความรักของทั้งคู่ :-[
-
ไม่อยากให้จบเลยย น่ารักทั้งคู่ :-[ :-[ :-[
-
ความอิจฉาจุกอก
เขาคุยกันน่ารักอ่าาาา
-
แอบรัก⊰❤⊱วันสุดท้าย
การทำงานเสริมในการเป็นผู้ช่วยของประธานหอศิลป์คนใหม่นั้นทำให้มีหลายครั้งที่ผมต้องขอลางานเพื่อไปช่วยเหมือนอย่างวันนี้ที่มีการเปิดตัวภาพวาดใหม่ที่พึ่งซื้อมา ภาพนี้เป็นภาพวาดจากจิตรกรชื่อดังที่ผมเคยเห็นผลงานเขาผ่านตาตามนิตยสารมาบ้างแต่ก็ไม่เคยเห็นของจริงแบบนี้
ภาพตรงหน้าถูกล้อมรอบไปด้วยกรอบสีทองโดยที่ภายในมีรูปหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวกำลังเดินลงไปในน้ำทะเลในยามเย็นของวัน...สีโทนร้อนถูกแต่งแต้มอย่างประณีตให้ความรู้สึกร้อนรุ่มทว่าเงียบเหงาเหลือเกิน
“...ข้าวจ้าว...นี่ข้าวจ้าว”เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับสัมผัสที่แตะบนไหล่เบาๆเป็นการเรียกสติผมที่หายไปให้กลับมา
“...ราชา?”ผมหันไปมองคนที่มายืนอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ผมนึกว่าเวลาที่คุณเหม่อๆนี่จะเป็นแค่ตอนวาดรูปซะอีก”
“หื้อ?”
“จ้าวเขาก็เป็นแบบนี้แหละ...ไม่ใช่แค่ตอนวาดแต่ตอนที่ได้มองผลงานที่ทำออกมาอย่างประณีตแบบนี้ก็มักจะเป็นบ่อยๆ”
“อาวิ?”ผมถึงกับเบิกตากว้างที่เห็นคนที่ตามาจากด้านหลัง
ทำไมอาวิถึงมาที่นี่ได้ล่ะ?
ไม่ใช่แค่อาวิที่เดินมาแต่ยังมีท่านประธานใหญ่ของหอศิลป์พ่วงด้วยประธานบริษัทยักษ์ใหญ่คุณตรีภพ พิพัฒธนมงคลหรือพ่อของราชานั่นเอง
“นายเองเมื่อก่อนก็เป็นแบบนั้นนี่...จำได้เลยตอนที่วาดรูปอยู่ถึงจะมีคนตะโกนว่าไฟไหม้ก็ยังไม่สนใจสักนิด”คุณตรีภพหันไปแซวเพื่อนตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“เลิกเอาเรื่องนานแบบนั้นมาพูดเถอะ...อายเด็กบ้าง”
“น่าอายตรงไหน...น่าสนุกมากกว่า”ท่านประธานบอกก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
อ่า...ผมรู้เลยว่าราชาได้นิสัยนี้มาจากใคร
“เฮ้อ...พอเถอะ...แล้วจ้าวเป็นไงล่ะการเป็นผู้ช่วยไม่ยากไปใช่ไหม?”อาวิหันมาถามผม
“ครับ...ความจริงผมก็แทบไม่ได้ช่วยอะไรเลยแค่บอกราชาในบางเรื่องอย่างพวกชนิดของสีหรือพวกโทนของภาพเท่านั้นเองครับ”ผมตอบไปตามตรง...จะเรียกว่าเป็นผู้ช่วยก็ไม่ถูกนักเพราะอย่างที่ว่าไปผมแทบไม่ได้ทำอะไรนอกจากอธิบายนิดๆหน่อยเท่านั้น
“จะว่าไปภาพโปรโมทถ่ายออกมาได้ดีเลยนี่”คุณตรีภพหันมาพูดกับผม
“ขอบคุณครับ...ที่ถ่ายได้ดีคงเป็นเพราะองค์ประกอบหลายๆอย่างลงตัวพอดีน่ะครับ”ผมตอบกลับอย่างถ่อมตัว รูปภาพโปรโมทที่ถ่ายเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนถูกนำไปทำเป็นทั้งแผ่นพับและติดประกาศขนาดใหญ่ด้านหน้าหอศิลป์
รูปที่ผมเลือกและคิดว่าดีที่สุดนั้นเป็นรูปตอนที่ราชาเดินอยู่ภายในหอศิลป์โดยที่สายตามองไปยังภาพวาดด้านข้าง ทั้งสายตาที่มองหรือรอยยิ้มเล็กๆที่ปรากฏขึ้นรวมกับแสงของดวงอาทิตย์ยามบ่ายที่มีเมฆบดบังเล็กน้อยทำให้รูปที่ถ่ายออกมานั่นดีเยี่ยมจนผมต้องยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้นำกลับมาปรับแต่งที่ห้อง
“ไม่ใช่แค่องค์ประกอบหรอกแต่อยู่ที่ฝีมือของคนถ่ายต่างหาก...ต่างจากลูกชายฉันที่ไม่เอาไหนเรื่องพวกนี้จริงๆ”พูดจบคุณตรีภพก็ส่ายหน้าไปมาพร้อมถอนหายใจแรงๆ
“ใครมันจะเก่งเหมือนพ่อล่ะครับ”
“หึ...อิจฉาล่ะสิ?”
“ใครอิจฉากัน...ไม่รู้เรื่องแบบนี้ดีแล้วข้าวจ้าวจะได้อยู่ข้างๆผม”และแล้วพ่อลูกก็เริ่มเถียงกันไปมาเหมือนเคย
ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังไม่เคยเห็นพวกเขาคุยกันดีๆเลยสักครั้งเดียว
“โห่...เอาข้าวจ้าวมาอ้างเหรอ?...งั้นฉันจะให้ยืมคนสนิทแลกกับข้าวจ้าว”
“ไม่มีทาง!”
“ข้าวจ้าววันนี้มาที่บ้านฉันไหม?”คุณตรีภพไม่สนใจลูกชายตัวเองแต่หันมาถามผมด้วยรอยยิ้มแทน
“ครับ?”
“ที่บ้านฉันมีรูปภาพของจิตกรชื่อดังมากมายที่ไม่ได้นำมาจัดแสดงที่นี่แถมยังมีห้องสตูดิโอไว้สำหรับวาดรูปด้วย อีกทั้งยังมีสีหลากหลายแบบและอุปกรณ์เยอะแยะด้วยนะ”
“จริงเหรอครับ?”ผมทำตาลุกวาวทันทีที่ได้ยิน
“จริงสิ...ไปกันเถอะทิ้งใครบางคนไว้ที่นี่แหละ”
“หยุดเลยพ่อ...เลิกหลอกข้าวจ้าวสักที”ราชาที่เงียบมานานเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมกับคุณตรีภพ
“หลอก?...ฉันหลอกอะไรกันทุกอย่างที่พูดจริงทั้งนั้น มีภาพมากมายที่อยู่ในบ้านและยังหอสตูดิโออีก...เนอะวิ”ท่านประธานหันไปขอความเห็นเพื่อนรัก
“อืม...ห้องนั่นสุดยอดจริงๆนั่นแหละถึงแม้เจ้าของมันจะวาดภาพห่วยมากก็ตาม”อาวิพูดพร้อมพยักหน้าขึ้นลง
“ไม่ต้องพูดเรื่องฝีมือฉันก็ได้น่า”
“หยุดเปลี่ยนเรื่องเลยพ่อยังไงผมก็ไม่ยอมให้พาข้าวจ้าวไปแน่”ราชายืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“แกไม่ยอมแล้วยังไง?...ฉันจะพาลูกสะใภ้ตัวเองไปบ้านมันผิดรึไง?...ไปกันเถอะข้าวจ้าว”คุณตรีภพบอกกับราชาด้วยน้ำเสียงหาเรื่องก่อนจะเดินมาคว้ามือผมแล้วเดินไปตามทาง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะพ่อ!”
“แกแหละที่ต้องหยุด...วันนี้เป็นงานเปิดการแสดงภาพใหม่ในฐานะประธานก็จัดการให้ดีอย่าให้เสียชื่อ”
“ถ้าไม่มีข้าวจ้าวแล้วผมจะตอบคำถามพวกนั้นถูกได้ยังไงกัน?”ราชายังคงต่อรอง
“เรื่องนั้นหมดห่วงไปได้เลย...”
“ห๊ะ?”
“แล้วคนที่ตอนนี้ยืนข้างๆแกเป็นใครเล่า”คุณตรีภพพูดพร้อมกับมองไปยังด้านข้างราชาที่มีอาวิยืนกอดอกส่งยิ้มมาให้อยู่
วินาทีที่เห็นอาวิผมก็เข้าใจสิ่งที่คุณตรีภพต้องการทันที...อาวิมีความสามารถมากกว่าผมไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ การที่เขาบอกให้อาวิมาช่วยราชาแปลว่าคงมีเรื่องจะคุยกับผมแน่ๆเลย
“ราชา”ผมเรียกคนที่ทำหน้าตึงตรงหน้า
“ข้าวจ้าว”
“ผมจะไปรออยู่ที่บ้านของราชานะ”
“...ข้าวจ้าว”
“พยายามเข้านะ...ราชาทำได้อยู่แล้ว”ผมบอกพร้อมส่งยิ้มไปให้
“หมดเวลาลาแล้ว...แกรีบไปที่พิธีได้แล้วราชา”ดูเหมือนคนเป็นพ่อจะไม่ต้องการให้คุยกันไปนานกว่านี้สินะ
“ผมจะจัดการงานนี้ให้ดีและประสบความสำเร็จที่สุด...เสร็จแล้วผมจะไปรับนะ!”ราชาตะโกนไล่หลังผมที่โดนท่านประธานใหญ่พาเดินออกไปยังด้านหลังที่มีรถหรูคัดสีเงินจอดรออยู่
เมื่อพวกเราขึ้นไปรถก็ค่อยๆเคลื่อนที่ออกจาหอศิลป์มุ่งหน้าไปยังบ้านของราชา...ตั้งแต่คบกันมาผมก็ไม่เคยได้ไปบ้านของเขาเลย เห็นราชาเคยบอกว่าไม่ค่อยอยากกลับเพราะเจอหน้าครอบครัวทีไรมีแต่จะเถียงกันเปล่าๆ
จากที่ผมมองถึงแม้ทุกครั้งที่เจอกันจะเถียงกันเสมอก็จริงแต่ทุกครั้งราชาหรือแม้แต่คุณตรีภพก็ไม่เคยจะโกรธกันจริงๆ คนที่โกรธเกลียดกันจริงๆน่ะไม่มายืนเถียงกันตลอดแบบนี้หรอก
“เธอกำลังคิดเรื่องฉันกับราชาอยู่ใช่ไหม”คำถามดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำให้ผมสะดุ้งเล็กๆก่อนจะหันไปส่งยิ้มแห้งๆให้
“...รู้ได้ยังไงครับ”
“ก็ดูไม่ยากนี่...”
“รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงให้เธอไปที่บ้าน?”คุณตรีภพถามต่อโดยที่สายตามองไปยังกระจกด้านข้าง
“ครับ...พอจะเดาได้”ผมตบกลับไปตามตรง
“ลองว่ามาซิ”
“...คุณตรีภพอยากให้ราชากลับไปบ้านใช่ไหมครับ?”ผมลองบอกไปตามที่คิด
“...ฮึ...เธอนี่ฉลาดดีนะ”
“ผมก็พอจะเข้าใจสิ่งที่คุณตรีภพทำ...ราชาเองก็ไม่อยากกลับไปบ้านสักเท่าไหร่เห็นบอกว่ากลับไปทีไรก็มีแต่เรื่องเครียดๆ”
“ก็ใช่อย่างที่ว่า”
“ถ้าคุณไม่รู้ว่าจะคุยอะไรทำไมไม่เริ่มจากเรื่องง่ายๆละครับ?”ผมถามกลับ
“...เธอพูดอะไรน่ะ?”ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหันมาสบแทบจะทันทีจนผมสะดุ้ง
“เอ่อ...ขอโทษครับ”
“...โทษที...มันไม่ใช่ความผิดเธอ”
“ครับ”
“เธอนี่ช่างสังเกตนะ”หลังจากเงียบไปสักพักคนข้างๆก็ถามต่อด้วยเสียงนิ่งๆ
“ไม่หรอกครับ...ที่ผมรู้เพราะคุณตรีภพกับราชาคล้ายกันมากน่ะครับ...อย่างใบหน้าตอนที่โกหกหรือแม้แต่นิสัยขี้แกล้งด้วย”ผมบอกเสียงเบา
“งั้นเหรอ...ราชาเหมือนฉันแต่เจ้าหญิงคงเหมือนแม่ละมั้ง”
“เจ้าหญิง?”ชื่อของบุคคลที่ไม่เคยได้ยินทำให้ผมหันไปมองด้วยความสนใจ
“อะไรกันลูกชายฉันไม่เคยพูดถึงเลยเหรอ?”
“...ไม่นี่ครับ”ผมหยุดคิดก่อนจะตอบกลับไป
“เจ้าหญิงหรือหญิงเป็นน้องสาวของราชา...”
น้องสาว?
ราชากับเจ้าหญิง?
ชื่อของทั้งคู่เหมือนอยู่ในเทพนิยายเลย...ก็พอรู้ว่าราชามีน้องแต่เขาก็ไม่ค่อยพูดถึงเท่าไหร่
ในเมื่อราชาไม่อยากพูดถึงผมก็ไม่อยากถามหรอก แค่หวังว่าสักวันราชาจะบอกผมเอง
“วันนี้เธอจะกลับมาค้างที่บ้านน่ะ...แล้วภรรยาฉันก็จะกลับมาจากการดูงานต่างประเทศวันนี้เหมือนกัน”
“คุณจะบอกว่า...”ไม่จริงน่านี่ผมต้องเผชิญหน้ากับทั้งครอบครัวของราชางั้นเหรอเนี่ย?
ยังไม่ได้เตรียมตัวเลย
“ไหนๆก็กลับมาตรงกันฉันเลยอยากให้ราชากลับบ้านแต่ถ้าบอกแบบปกติฉันก็เดาคำตอบได้เลย...เพราะงั้นฉันเลยหลอกใช้เธออย่างที่ลูกชายฉันว่านั่นแหละ”
“คุณตรีภพ”ผมหันไปมองยังดวงตาคมสีน้ำตาลที่แฝงความเศร้าไว้เล็กๆด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
“เธอโกรธฉันไหม?”
“ไม่นี่ครับ”ผมตอบกลับแทบจะทันทีพร้อมคลี่ยิ้มบางๆส่งไปให้
“เธอนี่แปลกคนจริงๆ...แล้วฉันบอกให้เรียกว่าอาภพไงเรียกคุณตรีภพอยู่นั่นแหละ”แววตาที่แฝงความเศร้านั้นหายไปอย่างรวดเร็วแทนที่ด้วยร้อยยิ้มก่อนอีกฝ่ายจะยกมือขึ้นผลักหัวผมเบาๆเป็นการลงโทษ
“ครับ...อาภพ”
ใช้เวลาไม่นานรถสีเงินคันหรูก็เลี้ยวเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่...ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ว่าคฤหาสน์นี้เป็นของใคร พอรถหยุดอาภพก็ลงจากรถโดยมีผมเดินตามไปติดๆจนถึงภายในตัวบ้านที่ถูกประดับด้วยงานศิลปะนาๆชิ้น
“ว้าว...แจกันนั่นมัน...”ผมเดินเข้าไปมองแจกันใบหนึ่งที่ตั้งอยู่บริเวณด้านหน้าด้วยแววตาที่ลุกวาวอย่างสนใจ
“หื้ม?...เธอดูพวกวัตถุโบราณเป็นด้วยเหรอเนี่ย?”อาภพถามพลางเดินเข้ามาใกล้
“นิดหน่อยครับ”
“อย่างที่เธอเข้าใจแหละ...แจกันนี้เป็นของโบราณที่อยู่ทางตอนเหนือของประเทศฝรั่งเศสกว่าฉันจะได้มาครอบครองก็หมดไปหลายเลย”
“หลายล้าน?”ผมหันไปถาม
อีกฝ่ายส่งยิ้มมาให้พร้อมกับบอกสิ่งที่ทำให้ผมถึงกับรีบขยับออกห่างวัตถุตรงหน้าทันที…
“หลายพันล้านต่างหาก!”
ผมเดินตามหลังอาภพไปเรื่อยๆระหว่างที่เดินอยู่ๆก็ได้ยินเสียงเครื่องดนตรีดังออกมาอย่างแผ่วเบา...จังหวะที่สอดประสานกันทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ทางที่อาภพเดินไปดูจะเป็นทางต้นเสียงเพราะเสียงเครื่องดนตรีนั้นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“เพราะมากเจ้าหญิงของพ่อ”อาภพเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับปรบมือเมื่อการบรรเลงจบลง ผมที่เดินตามเข้าไปถึงกับตะลึงเมื่อเห็นน้องสาวของราชาชัดๆ...
เส้นผมสีดำยาวตรงสลวยลับกับใบหน้าขาวๆและรอยยิ้มน่ารักนั่นเข้ากันได้อย่างลงตัว...อีกทั้งดวงตาสีน้ำตาลที่เหมือนของราชายังกลมโตและทอประกายอย่างมีความสุข เท่าที่ดูอายุคงจะน้อยกว่าผมไม่กี่ปีหรอก
“ขอบคุณคะคุณพ่อ”เธอบอกพร้อมกับเดินเข้ามาหาผู้เป็นพ่อ ชุดเดรสยาวสีเขียวอ่อนพลิ้วไปมาทำให้เธอเหมือนเป็นเจ้าหญิงจริงๆเลย
“วันนี้เล่นได้เพราะเป็นพิเศษเลยนะ”
“ก็วันนี้หนูจะได้เจอกับพี่ชายที่ไม่ได้เจอมานานนี่คะ...สวัสดีค่ะ”บทสนทนาที่พูดกับอาภพชะงักเมื่อเธอเห็นผมที่อยู่ด้านหลัง
“สวัสดีครับ”
“คุณเป็นใครเหรอคะ?”เสียงใสๆถามอย่างเป็นมิตร
“เอ่อ...”ผมไม่แน่ใจว่าควรจะบอกไปว่าอะไรดีเลยได้แต่ส่งสายตาไปหาอาภพที่อยู่ไม่ไกล
“แฟนของพี่ชายเราน่ะ”
“อาภพ”สิ่งที่ผู้เป็นพ่อบอกทำให้ผมถึงกับไปไม่ถูก
บอกให้รู้จริงๆน่ะเหรอ?...ผมไม่มั่นใจเลยว่าเด็กสาวที่เหมือนเป็นเจ้าหญิงแบบนี้จะรับเรื่องนี้ได้ยังไง
“...จริงเหรอคะ?”หลังจากที่นิ่งไปสักพักน้องหญิงก็เดินตรงเข้ามาหาผมแล้วถามย้ำอีกครั้ง
“...ครับ...ผมเป็นแฟนกับราชา”
“...โอ้มายก๊อต!...จริงอย่างที่หนูคิดจริงๆด้วย...แม่คะพี่ชายมีแฟนเป็นผู้ชายอย่างที่หนูคิดจริงๆด้วยค่ะ!!!”เด็กสาวที่เรียบร้อยราวกับเจ้าหญิงเปลี่ยนไปในทันที เธอตะโกนเรียกผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นสุดๆ
“ว่าไงนะหญิง?...จริงงั้นเหรอ?...แล้วลูกแม่เป็นฝ่ายรุกหรือรับเนี่ย?”เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนดังตามมาติดๆพร้อมกับเสียงวิ่งมาทางนี้
“รุกสิคะแม่...แม่ต้องมาดูหน้าแฟนของพี่ชายก่อนแม่จะรู้เลยว่าพี่เป็นรุกแน่นอน!”ฝ่ายลูกสาวยังคงตะโกนบอกแม่ด้วยรอยยิ้มกว้าง
“เอ่อ...อาภพครับ...”นี่มันเรื่องอะไรกัน?
“รอดูเองละกัน”
“ครับ?”
“อุ๊ย!...น่ารักจังเลย”คุณแม่ของน้องหญิงวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับสัมผัสใบหน้าผมให้หันไปมาด้วยรอยยิ้ม
“เอ่อ...สวัสดีครับ”ผมเอ่ยทักทายอย่างเกร็งๆ
“สวัสดีจ้า....เรียกฉันว่าน้าภาก็ได้นะ...หนูนี่น่ารักจังสีผมก็แปลกแถมดูสีตานี่สิ...งดงามเหลือเกิน...ไม่น่าใส่แว่นปิดไว้เลยนะ”น้าภาบอกพร้อมกับมองมาที่แว่นอย่างขัดใจ
“...ผมอายน่ะครับ”
“อาย?...แหมนิสัยน่ารักจัง...ไม่เป็นไรๆ...แล้วลูกชายตัวดีที่ไม่ยอมมาให้เห็นหน้านั่นอยู่ไหนซะล่ะ?”น้าภาพูดขึ้นพลางมองไปรอบๆ
“ยังไม่มาหรอกที่รัก...เขาติดงานพิธีเปิดที่หอศิลป์อยู่”อาภพตอบ
“มาสายงั้นสิ...ช่างเถอะ...ว่าแต่หนูชื่ออะไรเอ่ย?”
“ผมวรานนท์ เทพภักดีครับ...ชื่อเล่นข้าวจ้าวครับ”ผมแนะนำตัวออกไป
“ข้าวจ้าว?...ชื่อน่ารักจังเลย...หนูทำอาหารเป็นไหม?”น้าภาถามด้วยแววตาที่เป็นประกาย
“พอได้นิดหน่อยครับ”เอาตรงๆก็คือทำเป็นแต่ไม่เก่งเท่าไหร่แค่พอกินได้เท่านั้น
“ดีเลย...มาช่วยน้าทำนะ”
“ผมไม่เก่งขนาดนั้น”
“เอาน่าๆ...หญิงมาช่วยแม่ด้วยนะ”น้าภาไม่ฟังที่ผมปฏิเสธแถมยังเรียกน้องหญิงให้ไปด้วยอีก
“ได้ค่ะแม่”
ตอนนี้ผมถูกสองแม่ลูกดันไหล่คนละข้างให้เข้าไปยังห้องข้างๆที่คาดว่าเป็นห้องครัวอย่างไม่เต็มใจและพอหันไปขอความช่วยจากอาภพอีกฝ่ายก็โบกมือบ๊ายบายมาให้แทน สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งทำครัวกับน้าภาและน้องหญิงตอนแรกคิดว่าคงจะน่าเบื่อแต่เอาเข้าจริงแล้วสนุกกว่าที่คิดไว้มาก
ทั้งคู่เล่าเรื่องของราชาให้ฟังมากมายตั้งแต่เรื่องตอนเด็กไปจนถึงของโปรดของราชา...ทุกอย่างที่เกี่ยวกับราชาผมจดจำมันไว้พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ไม่คิดว่าครอบครัวของราชาจะยอมรับผมง่ายขนาดนี้
ด้วยความสงสัยเลยถามน้องหญิงและคำตอบที่ได้มาคือเธอเป็นสาววายและอวยให้พี่ชายตัวเองชอบผู้ชายมาตั้งแต่สมัยเรียน ในตอนแรกแม่หรือก็คือน้าภาไม่เห็นด้วยแต่เพราะน้องหญิงพูดเรื่องวายอยู่ทุกวันทำให้ตอนนี้น้าภากลายเป็นสาววายไปอีกคน
ถึงจะยังงงๆไปบ้างแต่ก็ดีใจที่ได้รับการยอมรับ
“ข้าวจ้าว!”เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังยกถาดที่มีมันอบห่อฟอยออกมาจากเตาพอดี
“ราชา?”ผมหันไปยิ้มให้กับคนรักตัวเองที่วิ่งเข้ามาหาด้วยสภาพหอบแห่กด้วยความเหนื่อย สังเกตได้ง่ายๆจากเสื้อเชิ้ตที่ชุ่มเหงื่อน่ะนะ
“...ทำอะไรอยู่น่ะ?”ราชาดูจะงงไม่น้อยที่เห็นผมในชุดผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนลายกระต่ายแถมทรงผมยังเปลี่ยนไปจากการที่น้องหญิงมัดให้
“มันอบน่ะ”
“หา?...แล้ว...”
“อะไรกันพ่อลูกชาย...มาถึงนี่ไม่คิดจะทักทายแม่กับน้องหน่อยรึไง?”ยังไม่ทันได้ถามต่อเสียงขอน้าภาก็ดังแทรกพร้อมกับน้องหญิงที่พยักหน้าอยู่ข้างๆ
“สวัสดีครับแม่...ไงเจ้าหญิงว่างกลับบ้านแล้วรึไง?”ราชาหันไปทักทายครอบครัวพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“คิดถึงจริงๆเลย”น้าภาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดราชา
“คิดถึงแม่เหมือนกันครับ”
“หนูก็คิดถึงพี่เหมือนกันนะ...นี่ก็พึ่งสอบเสร็จว่างหลายอาทิตย์เลย”น้องหญิงเดินเข้าไปร่วมวงด้วย
“หวังว่าคงสอบได้นะน้องสาว”
“แน่นอนสิพี่มือชั้นนี้แล้ว...ว่าแต่แอบมีแฟนไม่บอกน้องเลยนะ”น้องหญิงเปลี่ยนเรื่องพลางเหล่มองผม
“...นี่รู้แล้วเหรอ?”
“พูดงี้แปลว่าจะปิดแม่ใช่ไหม?”เป็นน้าภาที่ถามด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ไม่ใช่นะครับแม่...ผมแค่อยากบอกแม่ด้วยตัวเองเท่านั้นไม่ได้คิดจะปิดบังเลยนะครับ”ราชารีบแก้ตัว
“จริงนะ”
“แน่นอนครับแม่...แม่ไม่ได้ว่าอะไรข้าวจ้าวใช่ไหม?”ราชาถามพลางมองมายังผมด้วยความเป็นห่วง
“เอ๊ะ!...นี่ลูกเห็นแม่เป็นคนยังไงถึงจะแกล้งแฟนลูกน่ะ?”น้าภาเริ่มงอนอีกรอบแล้วครับ
“เอ่อ...ขอโทษครับผมแค่ถามเผื่อเฉยๆ”
“ก็นั่นแหละ...แปลว่าลูกคิดว่าแม่จะแกล้งข้าวจ้าวจริงๆด้วย...เขาออกจะน่ารักขนาดนี้ถ้าแม่แกล้งก็เป็นนางมารร้ายแล้ว”
“ขอโทษครับๆ...หายงอนผมนะ...แล้วเราคงไม่ได้แกล้งพี่เขาใช่ไหม?”ราชาเปลี่ยนมาถามน้องสาวตัวเองแทน
“นี่พี่ราชา...ทำไมพี่ถึงคิดว่าหนูจะแกล้งพี่เขาเล่า...หน้าตาก็น่ารัก...พูดจาก็เพราะ...วางตัวก็ดีแถมยังยิ้มสวยอีกต่างหาก...พี่คิดได้ยังไงว่าหนูจะแกล้งพี่จ้าวน่ะ?”และน้องหญิงก็งอนราชาเพิ่มอีกคน
“ขอโทษๆ...พี่ผิดไปแล้ว”
ผมยืนมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข...แค่มองก็รู้แล้วว่าครอบครัวนี้ใครเหมือนใคร
ราชาเหมือนพ่อไม่ว่าจะด้วยท่าทางหรือนิสัยที่ชอบแกล้ง
ส่วนน้องหญิงเหมือนแม่ตอรงที่น่ารักและขี้งอน
เป็นครอบครัวที่ดีจริงๆ
มื้อเย็นของครอบครัวพิพัฒธนมงคลที่มีผมเข้ามาร่วมวงด้วยผ่านไปด้วยความสนุกและครื้นเครงมากจนถึงตอนที่ผมกับราชาต้องกลับน้าภาและน้องหญิงพยายามรั้งเราไว้แต่ครั้งนี้ราชาปฏิเสธเสียงแข็งแล้วรีบดึงผมให้ไปยังรถทันที
รถคันสีดำเงาขับสู่ถนนในยามค่ำคืน บรรยากาศเงียบทำให้ผมหันไปมองคนข้างกายก่อนจะพบว่าสายตาของราชานั้นหันสบมาพอดี...ดวงตาคมสีน้ำตาลนั่นทำให้หัวใจผมเต้นรัวได้ทุกครั้งไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม
“วันนี้ค้างคอนโดผมนะ”ราชาบอกก่อนจะละสายตาไปมองถนนตามเดิม
“...ขอกลับห้องผมไม่ได้เหรอ?”ผมลองขอดู
“ไม่อยากอยู่กับผมเหรอ?”ราชาถามกลับ
“ไม่ใช่แค่...”
“แค่?”
“...แค่รู้สึกว่าวันนี้ราชาไม่เหมือนเดิม”ผมกลั้นใจตอบไปตามตรง
“ยังไง?”
“ก็...ดูหล่อขึ้น”ผมบอกเสียงเบาด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเพราะความอาย
เอี๊ยด!
รถยนต์คันหรูสีดำเงาเบรกแทบจะทันทีที่ผมพูดจบประโยคด้วยความตกใจผมเลยจะหันไปถามราชาว่ามีอะไรแต่ยังไม่ทันได้ถามริมฝีปากของคนด้านข้างก็ประกบเข้ามาอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อนๆที่ลุกล้ำเข้ามาทำให้ผมเหมือนจะขาดใจด้วยความรู้สึกดี
“อื้ออ~...”สัมผัสวาบหวามที่ไม่เคยรู้มาก่อนสร้างความแปลกใหม่ให้เป็นอย่างมาก
ยิ่งถูกอีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาความรู้สึกดีก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า
ราชา...จูบเก่งจัง
“อื้ม...อึก!...”เมื่อผ่านไปสักพักแต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะขยับออกผมเลยได้แต่ใช้มือตัวเองดันที่หน้าอกเขาเพื่อเตือนให้รู้
“...อ่า!...แฮ่ก...”ผมถึงกับหอบหายใจแรงเมื่อถูกถอนจูบไป หัวใจของผมมันยังเต้นรัวเสียงดังเหมือนกำลังจะทะลุออกมาจากอก ดวงตาสีเขียวอมเทามองไปยังราชาอย่างไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนัก
“...ราชา”
“ถ้ายังทำตัวน่ารักผมจะทนไม่ไหวจริงๆรู้ไหม?”ดวงตาสีน้ำเข้มจ้องมาอย่างจริงจัง
“ทน...อะไร?”ผมตัดสินใจถามออกไป
“...นี่กำลังแกล้งผมหรือไม่รู้จริงๆกันแน่เนี่ย?”
“ผมไม่รู้จริงๆ”
“คุณนี่มันน่า...จริงๆ”
“...ราชา?”
อะไร...เขาจะบอกอะไรกัน?
“ข้าวจ้าวคุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหมดความอดทนขึ้นทุกวัน...ตั้งแต่คบกันมารู้ไหมว่าผม...ฮึ้ย!...”ราชาหยุดพูดไปก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ
นี่ผมทำให้ราชาลำบากใจงั้นเหรอ?
แปลว่าอยู่กับผมแล้วรู้สึกไม่ดีสินะ...
“ราชา...ผมไม่อยากเลิกกับราชานะ”ผมบอกอีกฝ่ายออกไป
“...ว่าไงนะ?...เลิก?...ผมบอกตอนไหนว่าจะเลิกกับคุณน่ะข้าวจ้าว?”ราชารีบถามกลับทันที
“ก็ราชาบอกว่าหมดความอดทนกับผมแล้ว”
“พูดแบบนั้นก็จริงแต่ความหมายมันไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้วแบบไหน?”
“นี่ผมต้องพูดอะไรน่าอายแบบนั้นจริงๆเหรอ?”
“...อะไรน่าอายเหรอ?”ผมยังคงถามต่อ ตอนนี้ผมไม่เข้าใจสิ่งที่ราชาต้องการจะสื่อสักนิด
“ผมจะพูดครั้งเดียว...ฟังดีๆนะ”
“อืม”จะต้องใจฟังไม่ให้พลาดเลย
“ที่ผมบอกว่าหมดความอดทนก็เพราะคุณนั่นแหละที่น่ารักขึ้นทุกวันๆ...ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่เห็นจะรู้สึกแบบนี้เลยแต่พอรู้ว่ารักคุณผมก็...ผมก็อยากกอดคุณจะตายอยู่แล้ว!”ราชาตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นเล็กน้อยถึงจะมืดแต่ก็ยังพอมีแสงอยู่บ้าง
“...ก็กอดตลอดนี่”ผมพึมพำเสียงเบา...หวังว่าคำว่ากอดนั้นจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิดนะ
“ผมรู้ว่าคุณเข้าใจว่าคำว่ากอดที่พูดไปมันหมายถึงอะไร”ราชาขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับยกมือขึ้นสัมผัสแก้มผมเบาๆ
“ระ...ราชา...”เอาจริงเหรอ?
กอดที่ว่านั่น...ไม่จริงใช่ไหม?
“ให้ผมได้กอดคุณได้ไหม?”คำขอนั่นที่ดังออกมาจากปากของคนที่รักมาตลอด11ปี...เขาคิดเหรอว่าผมจะกล้าปฏิเสธน่ะ
“...พูดจริงใช่ไหม?”ผมกลั้นใจถามออกไป
“แน่นอนสิ...ผมอยากกอดคุณข้าวจ้าว”เสียงทุ้มย้ำอีกครั้งด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
“...ได้”
“อะไรนะข้าวจ้าว?”อีกฝ่ายถามย้ำ
“...ทำไมชอบแกล้ง”ผมถามเสียงสั่น
“ผมไม่ได้ยินจริงๆ...บอกอีกครั้งนะ”
“...ผมบอกว่าได้...อ๊ะ!...”ผมถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อถูกคนข้างกายคว้าตัวเข้าไปกอดแน่น
“ตกลงแล้วนะ...ห้ามเปลี่ยนใจด้วย...ผมจะรีบขับไปคอนโดเลย”ราชาที่พูดจบก็ปล่อยตัวผมก่อนที่รถหรูคันสีดำเงาจะเคลื่อนที่อีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้มันเคลื่อนที่เร็วกว่าปกติมาก
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อนะคะ)
ไม่น่าเชื่อว่าเราจะมาถึงเร็วขนาดนี้เผลอแป๊บเดียวตอนนี้พวกเราก็เข้ามาอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้วแถมเจ้าของห้องก็รีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำโดยไม่การพูดคุยกันเลยสักนิด ผมเลยต้องมานั่งรออยู่บนเตียงด้วยหัวใจที่เต้นตึกตักไม่หยุด...ในหัวก็ขาวโพลนไปหมด
ยิ่งคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นก็ยิ่งตื่นเต้น
อยากจะตะโกนออกมาดังๆและถามทุกคนว่านี่เป็นความฝันใช่ไหม?
นี่ผมจะได้...งื้ออ
“ไม่เอาสิไม่คิด!”ทันทีที่ความคิดลามกๆเข้ามาผมก็รีบสะบัดมันออก
แกร็ก!
เสียงประตูห้องที่เปิดอ้าออกทำให้ผมนั่งบนเสียงสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจทำให้ร่างของผมหงายหลังนอนแผ่ลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว...ทั้งที่อยากจะรีบลุกขึ้นนั่งตามเดิมแต่ฝ่ายราชาที่ไม่รู้ว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กดตัวผมให้นอนหงายอยู่กลางเตียงนุ่มตามเดิม
ดวงตาสีเขียวปนเทาสั่นระริกอย่างไม่เข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้า...เพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปสบกับดวงตาคมนั่นก็รับรู้ได้ใน
สัญชาตญาณว่าตัวเองคงจะไม่สามารถหนีไปไหนได้อีกแล้ว
“...รา...ชา”
“คุณกำลังยั่วผม”อีกฝ่ายบอกพลางเลียริมฝีปากของตัวเอง
“มะ...ไม่ใช่นะ...เข้าใจผิดแล้วผมแค่...อุ๊บ!...”คำแก้ตัวที่กำลังจะเอ่ยออกไปถูกแทนทีด้วยริมฝีปากอุ่นๆอย่างรวดเร็วจนแทบสิ้นสติ
“อื้ออ~...”อีกฝ่ายดูจะพอใจที่ผมส่งเสียงครางออกมาเพราะทุกครั้งที่ผมครางราชาก็จะยิ่งกดย้ำสัมผัสมากขึ้นไปอีก
มือหนาไม่ยอมอยู่เฉยตอนนี้เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของผมออกแล้วลูบไล้ที่แผ่นอกและหน้าท้องแบนราบอย่างหยอกล้อ สัมผัสนั่นยิ่งเรียกเสียงครางของผมได้มากขึ้นไปอีก...
“อื้มม!...อ่า...ราชา...”ผมเรียกอีกฝ่ายพร้อมดันที่แผ่นอกของราชาไม่ให้ก้มลงมามากกว่านี้แค่มองก็รู้แล้วว่าคนด้านบนต้องก้มลงมาจูบอีกครั้งแน่ๆ
“จะน่ารักไปไหนข้าวจ้าว...หน้าคุณแดงมากเลย”ราชาพูดพร้อมกลับยกมือข้างที่ลูบหน้าท้องขึ้นมาลูบใบหน้าผมเบาๆ
“...อย่ามองนะ...”คำพูดน่าอายนั่นทำให้ผมหันหน้าหนีแต่ถูกอีกฝ่ายรั้งไว้เลยได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ว่าอย่าแกล้งกันมากกว่านี้เลย
“...ข้าวจ้าว”
“ยะ...อย่าเรียกด้วยเสียงแบบนั้น”น้ำเสียงที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความต้องการนั่น...แค่ได้ยินก็รู้สึกตื่นตัวไปหมดแล้ว
นี่ผมกลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ทำไมล่ะ?...ผมเรียกแล้วทำไมเหรอ...ข้าวจ้าว”ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งเป็นการยุอีกฝ่ายให้พูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นมากเข้าไปอีก
“...ผมขอ...ไปอาบน้ำก่อน...”ผมบอกเสียงสั่นพร้อมหลับตาสนิทไม่อยากจะมองไปยังคนที่คร่อมตัวเองอยู่ตอนนี้ ขนาดไม่มองยังรู้สึกขนาดนี้แล้วถ้ามองผมจะไม่เสร็จเลยเหรอ?
“ผมรอขนาดนั้นไม่ไหวหรอก”
“...นะราชา...ผมขอเตรียมใจนะ”ผมพยายามบอกคนด้านบน
“...กลัวเหรอข้าวจ้าว?”ราชาถามออกมาก่อนจะจูบไปที่หน้าผากเบาๆ
“ราชา...”
“ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ...สัญญาเลย”
“...แต่ผมไม่เคย...ราชาอาจไม่ชอบ..อ๊ะ!...”ผมถึงกับครางออกมาเมื่อโดนอีกฝ่ายขบเม้มที่ลำคอ
“ผมชอบทุกออย่างที่เป็นคุณ”
“ผมเหม็นนะ...ขออาบน้ำก่อนเถอะ”
“เหม็นตรงไหนกันฮึ?...เอาเถอะ...ผมยอมคุณก็ได้”ราชาหอมแก้มผมแรงๆก่อนจะผละออกมานั่งข้างผม
“ราชา...”
“อะไรครับ?...สายตาแบบนั้นเหมือนจะไม่เชื่อว่าผมจะยอมจริงๆใช่ไหมเนี่ย?”
“...อืม”ผมพยักหน้าทันที
“...นี่มองผมเป็นคนยังไงกันข้าวจ้าว?”
“...ขี้แกล้ง...ชอบหยอก...ชอบทำให้อาย...”
“นี่ไม่มีข้อดีเลยเหรอ?”อีกฝ่ายหันมาถามด้วยใบหน้าตึงๆ
“...เป็นคนเอาจริงเอาจัง...ตรงไปตรงมา...เท่...หล่อ...ใจดี...ข้อดีน่ะให้พูดทั้งวันคงไม่หมดหรอก”ผมบอกพร้อมคลี่ยิ้มบางๆส่งไปให้
“พูดแบบนี้ผมต่อเลยได้ไหม?”
“ไม่เอานะ”ผมรีบลุกจากเตียงทันทีที่อีกฝ่ายจะขยับตัวมาคร่อมอีกครั้ง
“ฮะฮะ...ต้องหนีขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“คนขี้แกล้ง”
“ไปอาบเถอะ...ผมจะนอนรอ”
“ขอบคุณนะ”
ผมใช้เวลาอาบน้ำนานเป็นพิเศษเพราะมีหลายอย่างที่ต้องคิด...ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเครียด ไม่รู้ว่าถ้าราชาจะคิดยังไงกับร่างกายของผม...ราชาไม่เคยกับผู้ชายผมรู้ดีเพราะงั้นเลยหนักใจว่าถ้าเขาลองแล้วมันไม่ใช่...
ราชาจะเลิกกับผมไหมมนะ
ด้วยความคิดที่ตีกันไปหมดทำให้ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำไปเกือบสองชั่วโมงได้แต่ราชาก็ไม่มีมาเรียกหรือมาตามเลยสักนิด นั่นทำให้ผมคิดไปเองว่าเขาคงหลับแล้วเลยค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำไม่ต่างกับราชา
พูดถึงชุดนอนราชาก็มักจะนอนด้วยชุดคลุมแบบนี้เสมอตอนแรกก็ไม่ชินแต่ช่วงหลังๆก็เริ่มชินขึ้นมาบ้างแล้ว
“เสร็จแล้วเหรอ?”เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองทางเตียงอย่างหวาดๆก่อนจะเจอราชานั่งอ่านหนังสืออยู่ด้านบน
“ราชา?”
“ทำหน้าเหมือนแปลกใจเลยนะ”คนถูกเรียกชื่อส่งยิ้มมาให้ก่อนจะวางหนังสือเล่มหนาลงบนหัวเตียง
“...ยังไม่นอนเหรอ?”ผมถามก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไป
“จะนอนได้ยังไงกันล่ะ วันนี้คุณยอมให้ผมกอดทั้งทีนี่นา”
“...งั้นทำไม...”คำถามที่อยากถามเงียบลงเมื่อคิดได้ว่าไม่ควรเอ่ยออกไป
“ทำไมอะไรข้าวจ้าว?”ราชาถามพร้อมรวบเอวผมให้มานั่งบนตัก ด้วยความที่เป็นผู้ชายทั้งคู่เลยดูแปลกไปบ้างผมเลยดิ้นแต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยเอวที่กอดไว้แน่นผมเลยต้องนั่งอย่างเสียไม่ได้
“ตอบคำถามผมข้าวจ้าว...ถ้าไม่ตอบตอนนี้คุณจะไม่มีโอกาสแล้วนะ”เมื่อพูดจบเสื้อคลุมอาบน้ำของผมก็ถูกปลดเชือกออกจนเสื้อหลุดมากองอยู่ที่หน้าขา มือหนาลูบไล้ตามหน้าท้องผมส่วนอีกมือหนึ่งก็เลื่อนขึ้นไปยังแผ่นอก
“อ๊ะ!...อย่าพึ่ง...”
“ข้าวจ้าว”มือที่วนเวียนอยู่ที่หน้าอกทำให้ผมแทบไม่เหลือสติจะตอบอะไรทั้งนั้น
“ผมยอมแล้ว...อ๊ะ!...หยุดลูบก่อน”
“ว่ามา”น้ำเสียงของราชาที่ได้ยินไม่ต้องหันไปมองก็พอรู้ว่าราชายิ้มอยู่แน่
เขากำลังสนุกที่ได้แกล้งผมแบบนี้
“...ทำไมไม่ตามผมล่ะ?”ผมกลั้นใจถามสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป
“ตามอะไร?”เสียงทุ้มยังคงถามต่อ
“...ราชา...คนขี้แกล้ง”
“บอกผมหน่อยข้าวจ้าว”
“ทำไมไม่ไปตามผมที่ห้องน้ำเล่า?!”
“อยากให้ตาม?”
“ไม่ใช่นะ”ผมรีบปฏิเสธพร้อมส่ายหน้าไปมาเพื่อยืนยัน
“ข้าวจ้าว”
“...อะไร?”เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูนั่นกำลังให้ผมสติกระเจิง
“ผมรอคุณได้ไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม...”
“...ราชา”
“ผมรอได้เพราะคุณเองรอผมมานานมากกว่าที่ผมรอคุณซะอีก...ขอบคุณที่รอผมนะ...ข้าวจ้าว”คำพูดธรรมดานั่นทำให้น้ำตาผมถึงกับไหลอาบแก้ม
“ราชา”ผมหันไปกอดอีกฝ่ายแน่นโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ตอนนี้ผมต้องการราชา
ต้องการมากที่สุด
“ข้าวจ้าว...รักคุณนะ”
“รักเหมือนกัน...รักราชา...รัก”ไม่รู้ว่าจะมีคำไหนที่จะบอกความรู้สึกในตอนนี้ออกไปได้นอกจากคำสั้นๆเพียงคำเดียวนี้
“เป็นของผมนะ”
“อืม”
ดวงตาของพวกเราประสานกันก่อนจะยิ้มออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน ฝ่ามืออุ่นๆของราชาสัมผัสที่ใบหน้าผมก่อนจะประกบจูบอันนุ่มนวลถว่าลึกล้ำมาให้...เสื้อคลุมของพวกเราถูกปลดออกจนเหลือเพียงร่างกายที่เปลือยเปล่าก่อนราชาจะเปลี่ยนมาคร่อมร่างผมไว้แทน
รสจูบอันอ่อนโยนช่างหวานละมุนอย่างที่ไม่เคยสัมผัส...ลิ้นร้อนที่เล้าโลมหนักขึ้นและรุนแรงขึ้นเรียกเสียงครางในลำคอของผมได้อย่างต่อเนื่องแต่อีกฝ่ายก็ยังคงไม่ถอนริมฝีปากออก
“อื้ออ~...”จูบอันยาวนานไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกลั้นหายใจนานขนาดนี้ได้ยังไง
รู้เพียงแค่ยังไม่พอ
ผมยังต้องการเขามากกว่านี้
มือของราชาลูบไร้ไปทั่วแผ่นอกจนถึงหน้าท้องและยังเลื่อนลงไปต่ำกว่านั้นจนสัมผัสกับสิ่งที่ตื่นตัวจากการกระทำของคนด้านบน ขาเรียวพยายามหุบเข้าหากันเพราะความอายแต่ก็ถูกขาอีกฝ่ายกันไว้จนไม่สามารถทำได้ดั่งใจ
“อื้อ!...อ่า...อ๊ะ!...ไม่ราชา...อย่าจับ”ผมบอกเสียงสั่นเมื่อมือนั้นเริ่มปลุกอารมณ์ที่เพิ่มสูงขึ้นให้ทวีความรุนแรงมากว่าเดิม
“...อึก...คุณมัน...อ่า...น่ากินไปทั้งตัวจริงๆ”ราชาที่ถอนจูบออกมองมายังร่างกายที่เปลือยเปล่าด้วยสายตาที่หื่นกระหายต่างจากราชาในตอนปกติอย่างชัดเจน
“อ๊ะ!...ราชา...”ลิ้นร้อนที่ขบเม้มยอดอกทั้งสองข้างเรียกเสียงครางได้อย่างต่อเนื่อง
รู้สึกดี
ผมยอมรับว่าตอนนี้รู้สึกดีสุดๆแต่ไม่อยากจะรู้สึกดีคนเดียวนี่
ผมค่อยๆตั้งสติทั้งที่สมองขาวโพลนก่อนจะยกมือขึ้นแล้วลูบไร้ตามเรือนร่างตรงหน้าอย่างเชื่องช้าก่อนจะเลื่อนต่ำลงจนถึงส่วนที่ตื่นตัวเต็มที่...
อยากให้ราชารู้สึกดีเหมือนอย่างที่ผมรู้สึก
“อ่า...ข้าวจ้าว...คุณอย่าทำให้ผมทนไม่ไหวสิ”ราชาบ่นด้วยเสียงอันเซ็กซี่ ดูเหมือนเขาจะชอบที่ผมทำให้แบบนี้นั่นทำให้มือผมขยับไม่หยุด
“อ๊ะ!...งั้นก็ไม่ต้องทน...อื้อ!...”
“ข้าวจ้าว?”
“ผมรอ...อึก...รอวันนี้มาตลอด...อ๊ะ!...วันที่เหมือนเป็นความฝันที่ไม่มีทางเป็นจริง...แต่วันนี้...อื้อ!...มันเป็นจริงแล้ว จะบอกว่าผมลามกหรือหน้าไม่อายก็ได้...แต่ผมเอง...ก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”ผมบอกอีกฝ่ายออกไปโดยที่ดวงตาคู่สวยนั้นคลอไปด้วยน้ำตา
อยากจะบอกว่าไม่ใช่แค่ราชาที่ทนไม่ไหวผมเองก็ไม่ต่างกัน
“บ้าเอ้ย!...จะน่ารักไปไหนเนี่ย?...หันหลังหน่อยผมไม่ไหวแล้ว”
ร่างกายขาวนวลขึ้นสีชมพูระเรื่อไปทั้งตัวทำตามอย่างไม่อิดออดอาจเพราะอารมณ์ที่ค้างคาอยู่ทำให้ไม่มีสติแม้แต่จะปฏิเสธสิ่งตรงหน้าต่อให้การกระทำนั่นของตัวเองมันจะน่าอายขนาดไหนก็ตาม
มือร้อนๆที่ทาบลงที่สะโพกทำให้ผมสะดุ้งนิดๆก่อนจะฝังใบหน้าลงบนหมอนนุ่มเมื่อนิ้วแกร่งเริ่มเตรียมพร้อมช่องทางที่คับแน่น...ยิ่งตื่นเต้นก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูกจนได้แต่กัดปากตัวเองแล้วซุกหน้าอยู่ที่หมอน
“ผ่อนคลายหน่อยข้าวจ้าว...ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร”เสียงทุ้มนุ่มที่ดังขึ้นปลอบประโลมผมให้ผมคลายตามที่อีกฝ่ายว่า ไม่นานนักนิ้วเรียวนั่นก็ขยับได้ตามที่ต้องการ
“อ๊ะ!...อื้อออ~...”ถึงจะซุกหน้าอยู่ที่หมอนแต่เสียงครางก็ยังคงดังออกมาเรื่อยๆ
มันน่าอาย
แต่ผมกลับชอบที่ราชาทำให้แบบนี้
“ข้าวจ้าว...ผมขอนะ...เป็นของผมนะครับ”
“...ราชา...อ๊ะ!...อึก...เจ็บ...”ใบหน้าขาวเชิดขึ้นพร้อมริมฝีปากที่ขบเม้มเข้าหากันแน่นเพราะความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามา
“อึก...อย่ารัดแบบนั้น...ใจเย็นๆนะ...ไม่เป็นไรผมจะอยู่แบบนี้ก่อน”ราชาขยับร่างมาคร่อมผมไว้จากด้านหลังก่อนจะพรมจูบไปทั่วแผ่นหลัง
“อ๊ะ!..ราชา...อื้ออ”ไม่นานสิ่งที่เชื่อมต่อกันอยู่ก็เริ่มขยับเบาๆ สัมผัสฝืดๆเริ่มลื่นไหลขึ้นจนอีกฝ่ายเพิ่มความเร็วขึ้นตามความต้องการ...ร่างกายผมสั่นระริกพร้อมส่งเสียงครางออกมาไม่ขาดสาย
พอปรับตัวได้ความรู้สึกดีก็แล่นเข้ามาจนเทียบกับเมื่อครู่ไม่ติด
“ราชา...อ๊ะ!...ราชา...ผม...ผม...อื้ออ~...”
“ข้าวจ้าว...สุดยอด...อื้ม...”
เสียงครางสองเสียงดังขึ้นเป็นจังหวะที่สอดประสานก่อนราชาจะเปลี่ยนท่าโดยพลิกร่างผมให้นอนหงายแล้วเข้ามาภายในอีกครั้ง ดวงตาคมสีน้ำตาลจ้องมาพร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเองอีกครั้ง
ท่าทางนั้นดูลามกมากแต่ก็ทำให้ผมรู้สึกดีสุดๆ
“อ๊ะ!...อื้อออ...ราชา...อึก!...รู้สึกดีไหม?”ผมยกมือขึ้นโอบคอคนตรงหน้าพร้อมเอ่ยถามสลับคราง
“ฮึ้ย!...นี่จงใจยั่วใช่ไหม?”
“อื้ออ...ไม่ใช่...อ๊ะ!...ช้าหน่อย...”ผมยังไม่อยากเสร็จ อยากอยู่แบบนี้อีกสักพัก
ความรู้สึกของการได้ครอบครองมันเป็นแบบนี้งั้นเหรอ?
แค่ได้เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดีของราชาผมก็รู้สึกดีตามไปด้วย
“ข้าวจ้าว...อ่า...”
“ราชาบอกผม...อ๊ะ!...”
“คุณนี่ลามกกว่าที่คิดนะ”ราชาพูดล้อ
“ไม่ใช่นะ...อ๊า!...”
“ไม่จำเป็นต้องพูดคุณก็น่าจะดูออกนะข้าวจ้าว...ร่างกายคุณทำให้ผมรู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็น...ผมอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ในตอนที่ผมเป็นหนึ่งเดียวกับคุณแบบนี้”ราชาบอกพร้อมกับประกบปากผมอีกครั้ง ความรุ่มร้อนและร้อนแรงภายในร่างนั้นมากมายจนแทบปะทุออกไป
“อื้อ!...อ่า...เหมือนกัน...อ๊ะ!...ราชา”ยิ่งรู้ว่าใกล้ถึงจุดหมายก็ยิ่งไม่อยากให้ช่วงเวลานี้มันจบลงเลย
“อะไรเหมือนข้าวจ้าว?”เสียงกระซิบแถ่วสร้างความเสียวซ่านให้ผมมากขึ้นไปอีก
“คนขี้แกล้ง...อื้ออ~...”
“บอกผมเร็ว...ผมจะไม่ไหวแล้วนะ”เสียงพูดถูกกลบด้วยเสียงน่าอายจนแทบไม่ได้ยิน เสียงนั่นมันทำให้ผมรู้ว่าราชารู้สึกต่อผมมากขนาดไหน
“ผมก็...อึก!...อยากหยุดเวลาไว้ตอนนี้เหมือนกัน...อ๊ะ!...รัก...รักราชา...รักที่สุด...อื้ออ~”ผมครางลั่นเมื่อสะโพกของอีกฝ่ายขยับเร็วขึ้นเหมือนจะชอบในสิ่งที่ผมพูดออกไป
“รักข้าวจ้าวเหมือนกัน...อ่า...พร้อมกันนะที่รัก”
ราชาขยับสะโพกไม่หยุดจนผมได้แต่โอบคออีกฝ่ายไว้แน่นและครางเสียงดังไม่นานอารมณ์ของเราทั้งคู่ก็พุ่งสู่จุดสูงสุดพร้อมกัน สัมผัสของสิ่งที่ถูกปลดปล่อยภายในทำให้ใบหน้าผมร้อนขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
ทั้งเหนื่อย ทั้งอาย ทั้งตื่นเต้น
และทั้งมีความสุข
“แฮ่ก...”ผมหอบหายใจพร้อมกับซบหัวลงที่ไหล่ของราชา
“...คุณนี่มันสุดยอด”
“หยุดพูดเลยนะ”ผมรีบเอ่ยห้ามก่อนที่จะได้ยินคำพูดน่าอายหลุดออกมามากกว่านี้
“อายเหรอ?”
“...คนขี้แกล้ง”ก็รู้อยู่ว่าผมอายยังจะแกล้งกันอยู่นั่นแหละ
“ฮึ...น่ารักจริงๆที่รักของผม”ราชาบอกพร้อมกับดึงตัวผมให้นอนลงกับเตียงในอ้อมกอดของอีกฝ่าย
“ราชา...ขอบคุณ”ผมบอกก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความสุข
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ”
“ทำไมล่ะ?”ผมขยับตัวแล้วเงยหน้าขึ้นไปสบกับดวงตาคมเพื่อหาคำตอบ
“ขอบคุณที่ไม่เลิกรักผม...ขอบคุณที่เข้ามาใกล้กันจนผมรู้ว่าความรักมันคืออะไร...ขอบคุณที่รักกัน...ผมคิดมาตลอดว่าถ้าผมรู้ตัวเร็วกว่านี้ว่ามีคุณอยู่ข้างๆก็คงดี”
“ราชา... อย่าทำให้ผมโลภมากไปกว่านี้ ตลอดมาแค่ได้มองผมก็มีความสุขมากแล้วแต่ตอนนี้ผมได้อะไรมากมายจากการได้รัก...ได้อยู่ข้างและได้สัมผัสคุณแบบนี้...ทุกๆวันที่คบกันผมมีความรู้สึกหนึ่งที่ไม่กล้าบอกแต่วันนี้ผมอยากบอก...”
“อะไรเหรอ?”
“...ผมขอหวงราชาได้ไหม?”ผมกลั้นใจถามอีกฝ่ายออกไปแล้วซุกหน้าลงที่แผ่นอกของราชาในทันที
ความเอาแต่ใจของตัวเองคงทำให้อีกฝ่ายลำบากใจ
ทั้งที่รู้แต่มันก็...
“คุณมีสิทธิ์นั้นมาตั้งนานแล้วข้าวจ้าว...หวงผมให้เต็มที่ ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณไม่หวงแปลว่าคุณคงไม่ได้รักผมแล้ว”
“ไม่จริงสักหน่อยผมรักราชานะ”
“ฮึ...ผมหมายถึงหลังจากนี้ต่างหาก...ผมอยากเห็นคุณหวงจัง...”
“...จะทำให้ดูละกัน”ผมบอกก่อนจะส่งยิ้มไปให้
“งั้นถึงตาผมขอบ้างนะ”
“จะขออะไรเหรอ?”ผมไม่มีอะไรให้หรอกเพราะทุกอย่างของผมเป็นของเขาแล้ว
“อย่าส่งยิ้มแบบนี้ไปให้ใคร...อย่ามองใครด้วยสายตาแบบนี้...คนเดียวที่คุณจะทำได้คือผมเท่านั้น”ราชาบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“...แค่นี้เหรอ?”
“มันไม่ใช่เรื่องแค่นะข้าวจ้าว”
“แค่นี้แหละราชา...ผมจะไม่ยิ้มและมองใครด้วยสายตาแบบนี้ถ้าคนที่อยู่ตรงหน้าผมไม่ใช่ราชา”ผมเองก็ตอบกลับไปตามตรง
“พูดจาน่ารักเดี๋ยวก็ไม่ต้องนอนหรอก”อีกฝ่ายส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้
“พอแล้ว..ผมปวดสะโพกไปหมดแล้วเนี่ย!”
“ก็อยากทำตัวน่ารักเองทำไมล่ะ?”
“...คนบ้า”
“ทำไมผมถึงรักคุณได้ขนาดนี้นะข้าวจ้าว”ราชาเปลี่ยนเรื่องพร้อมจ้องมาด้วยสายตาอันอบอุ่น
“...รักนานๆนะ”ผมยิ้มกลับไป
“รอดูได้เลย...แล้วก็แว่นนี่น่ะห้ามถอดต่อหน้าคนอื่นนะ”คนข้างกายเอื้อมมือไปหยิบแว่นที่ถูกวางไว้ตั้งแต่ตอนกลับมายังห้องแล้วสวมกลับให้ผม
“ทำไมล่ะ?”
“ผมหวงภรรยาตัวเองมันผิดเหรอ?”น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ถูกส่งมาก่อนที่มือหนาจะคว้าเอวผมให้ขยับเข้าไปใกล้กว่านี้
“ชอบแกล้งกันอยู่เรื่อย”
“ก็อยากทำตัวน่าแกล้งทำไมกันล่ะ?”
“ใครทำตัวหน้าแกล้งกัน?”ผมสวนกลับ มีใครอยากทำตัวให้น่าแกล้งบ้างล่ะ
“คุณไงข้าวจ้าว”
“ไม่พูดด้วยแล้ว”ผมพึมพำแล้วพลิกตัวหนีหน้าราชาที่ส่งเสียงหัวเราะด้วยความสนุกที่ได้แกล้งผม
“ไม่แกล้งแล้วก็ได้”
“อื้ออ~...ไหนบอกว่าไม่แกล้งแล้วไง”ผมบ่นเมื่อถูกอีกฝ่ายแกล้งโดยการจูบเบาๆที่ต้นคอ
“ครับๆ...นอนพักเถอะ”
“อืม”
“รักข้าวจ้าวนะ”เสียงกระซิบดังขึ้นก่อนที่คนด้านหลังจะซุกตัวเข้าที่ต้นคอผม
ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้...วันที่ได้อยู่ข้างๆคนที่แอบรักมาตลอด11ปีแถมสถานะยังเป็นคนรักกันอีกด้วย อยากขอบคุณทุกช่วงเวลาที่ทำให้ผมได้มายืนอยู่ตรงนี้
ทั้งช่วงเวลาที่ผมเอารูปใส่กระเป๋าราชา
ช่วงเวลาที่ผมถูกจับได้
ช่วงเวลาที่ผมสารภาพรักครั้งแรก
และอีกหลากหลายช่วงเวลาจนทำให้ผมมาถึงตรงนี้...
ตรงที่มีธรณินทร์ พิภัฒธนมงคลหรือราชาอยู่เคียงกาย
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...
คนที่ทำให้หัวใจดวงนี้เต้นรัวได้ก็มีแค่คนเพียงคนเดียวเท่านั้น
รักแรกและรักสุดท้าย
“รักราชานะ”
...............................................จบบริบูรณ์...................................................
สวัสดีค่ะ
ในที่สุดเรื่องนี้ก็ดำเนินมาถึงตอนจบแล้ว
ตอนนี้เรียกว่าเป็นตอนที่ฟินที่สุดนับแต่ที่แต่งเรื่องนี้มาเลย
อ่า...ไม่ได้แต่งncมาซะนาน รู้สึกเขินแปลกๆ555
จากนี้เดี๋ยวจะมีลงตอนส่งท้ายก่อนจะลงตอนพิเศษให้อ่านนะคะ
พอแต่งจบแล้วก็รู้สึกเหงาอยู่เหมือนกัน...เร็วๆนี้อาจมีข่าวดีที่ได้รวมเล่มนะคะ(แต่ขอให้ชัดเจนก่อนจะแจ้งให้ทราบค่ะ)
สำหรับตอนพิเศษ มีหลายคนที่อยากอ่านตอนที่ข้าวจ้าวเจอกับราชาครั้งแรก ซึ่งเรากะจะไม่แต่งแต่พอคิดไปคิดมาแต่งดีกว่า...นี่ก็กำลังแต่งอยู่ค่ะ
สุดท้ายนี้ไม่มีอะไรจะบอกนอกจากคำว่าขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์ ทุกๆกำลังใจ ทุกๆแรงเชียร์และทุกๆคำแนะนำนะคะ
การได้แต่งนี้นิยเรื่องนี้ทำให้เรามีความสุขมากและหวังว่าทุกคนที่อ่านก็จะมีความสุขเช่นกันนะ^^
เรื่องนี้อาจไม่ได้ตรงตามหลักความเป็นจริงนักแต่ให้แง่มุมของความรักอันสวยงามเหมือนกับความฝันที่อาจไม่มีในความเป็นจริง(ถ้ามีจริงก็คงฟินไปเลย อยากได้แบบข้าวจ้าวสักคน555)
ใครยังไม่ได้กดไลค์เพจเราสามารถเข้าไปกดติดตามได้นะคะ>>nicedog (https://www.facebook.com/novelistnicedog/)
ช่วงนี้อาจไม่ได้เปิดเรื่องใหม่...จะขอทุ่มกับเรื่อง ✣Jurassic Confidant✣ คู่หู กลายพันธุ์รัก ให้เต็มที่ก่อน...ใครสนใจสามารถเข้าไปอ่านกันได้นะคะ เป็นแนวแฟนตาซีค่ะภาคต่อจาก Jurassic Heart
ไว้เจอกันใหม่ค่ะ
บ๊ายบาย
:mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:pighaun: :m25:ฟินค่ะ.....
อินี่ตายสิคะตายยยยย :jul1:
ไม่อยากให้จบเลย ขอบคุณมากๆนะคะที่แต่งเรื่องราวดีๆให้อ่าน :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: ขอบคุณ. ความสุขจากเรื่องนี้ให้กับคนอ่านนะ
-
ดีงามมมมมมมมมมมมมมม :z1: :z1: :m25: :m25: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ววว ต้องเหงาแน่ๆเลยค่ะ แน่ๆจริงๆ ; _ ; .. เรื่องที่อ่านแล้วทำให้อมยิ้ม เขินจนบิดตามข้าวจ้าว
ดีใจกับข้าวจ้าวมากกกกก บ้านราชาน่ารักมากเลยค่ะ เราเป็นเจ้าหญิงก็คงจิ้นเหมือนกันแบบว่าพี่ชายหล่อเพอร์เฟ็กต์ขนาดนี้
/เสียดายค่ะลูกคนเดียว อดไป (ฮา) ส่วนคุณแม่ก็น่ารักมากกกกกกก ชอบตอนราชาอยู่กับครอบครัวสุดๆเลยค่ะดูอบอุ่นดี
ยังไงก็จะรอติดตามตอนพิเศษต่อไปเรื่อยๆเลยนะคะ อยากอ่านไปอีกเรื่อยๆเลย ทั้งความสัมพันธ์ระหว่างราชา-คุณพ่อ
ทั้งตอนที่ข้าวจ้าวหวง ตอนที่ราชาหึง ตอนที่เพื่อนๆได้เจอข้าวจ้าวอีกครั้ง และอีกหลายๆตอนเลยงื้ออออ
ไปๆมาๆไม่อยากให้จบเลยจริงๆค่ะ /อ้าว 5555555555555 เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมและคำผิดจะทะยอยตามไปนะคะ T^T
ช่วงสงกรานต์กลับมาก็ดันติดซีรี่ส์ค่ะ เลยไม่ได้เข้าเล้าเท่าไหร่เลยฮือ ; - ; .. ขอโทษด้วยนะคะ ไว้คุยกันน้า
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องและเป็นกำลังใจให้กับเชส-อานโน่นะคะ :L2:
-
ราชาข้าวเจ้าจบซะแล้ว เรารอเรื่องต่อไปนะ :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ครอบครัวราชาน่ารักทั้งครอบครัวเลย
ดีใจกับข้าวจ้าวจริงๆ ที่สุดท้ายความรักก็สมหวัง
-
ฟินมากๆๆๆๆ :-[ ข้าวจ้าวน่ารักสุดๆอ่ะ
เขินตัวบิดเลยนะอ่านตอนนี้
รอติดตามบทส่งท้ายค่ะ. ชอบเรื่องนี้จริงๆ
-
ฟินจนถึงที่สุด. ขอบคุณมากมายค่ะ. :mew1:
-
:pighaun:
ขอบคุณนะคะ ไม่อยากให้จบเลยต้องคิดถึงข้าวข้าวแน่ๆ
-
ฮือออออออ ปกติไม่เคยอ่านฉากแบบนี้แล้วรู้สึก "น่ารัก" เลยค่ะ ทำไมอ่านแล้วมันน่ารักขนาดนี้ เอาจริงๆเรื่องนี้ก็น่ารักมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วนะคะ เราชอบข้าวจ้าวที่น่ารักมากกกก เป็นคนน่าแกล้งจริงๆนั่นแหละค่ะ ปลกความเอสในตัวทุกคน 5555555 แล้วแปลกมากค่ะ ข้าวจ้าวเขินจนเราเขินตามได้เลยอ่ะ บ้าจริง ไม่คิดเลยว่าเรายังต้องมาอายอะไรอีก ส่วนราชา เราชอบตรงราชาเป็นคนตรงไปตรงมานะคะ ตอนแรกไม่ได้ชอบ ไม่คิดว่าจัชอบผู้ชายได้ก็บอกตรงๆ แต่ที่รู้สึกดีที่มีข้าวจ้าวอยู่ราชาก็บอก พอเริ่มชอบข้าวจ้าวก็แสดงออกชัดเจนมาก โอ๊ยยยยย ต้องบอกว่าเรื่องนี้ผ่านดราม่าไปได้เพราะข้าวจ้าวมั่นคงและราชาตรงไปตรงมาล่ะมั้งคะ ส่วนตอนสุดท้ายนี่ ครอบครัวราชาก็ยอมรับข้าวจ้าวแล้ว ที่ราชาไม่กลับบ้านนี่คงเพราะเหมือนคุณพ่อเกินไปจนทะเลาะกันทุกวันอ่ะสิ แล้วคุณพ่อได้ลูกสะใภ้น่ารักขนาดนี้มา ข้าวจ้าวโดนแล้งสองเท่าแน่ๆเลยค่ะ คงต้องให้คุณแม่กับน้องหญิงคอยปกป้อง ถึงเราจะว่าราชาจะปกป้องข้าวจ้าวจากคุณพ่อแล้วเก็บข้าวจ้าวไว้แกล้งเองคนเดียวก็ตาม แงงงง แต่เรามีความสุขนะคะ น่ารักอ่ะ ทุกอย่างดูน่ารักไปหมด ข้าวจ้าวตอนอยากได้ราชานี่เอาจริงๆก็น่ารักนะคะ ตอนบอกราชาหล่อก็น่ารัก โอ๊ยยยย เข้าใจราชาว่าทำไมถึงรักถึงหลงค่ะ เนี่ยแหละ ราชาก็คงคิดแบบเดียวกับเรา ข้าวจ้าวทำอะไรก็น่ารักไปหมด จริงๆเรื่องนี้นี่เราชอบหลายเรื่องมาก เราชอบตั้งแต่ที่ข้าวจ้าวเอาูปไปใส่กระเป๋าราชาแล้วอ่ะค่ะ คือมันดูบริสุทธิ์มาก อยากให้คนที่ตัวเองรักมีความสุข เขาไม่จำเป็นต้องรู้จักเราก็ได้ แค่ได้เห็นเขายิ้มก็มีความสุขแล้ว โอ๊ยยยย ข้าวจ้าวคะะะะะะะ ตอนที่ราชาเริ่มติดข้าวจ้าวก็น่ารักนะคะ แหม สลัดไม่ออกเลยเนอะเรื่องข้าวจ้าวในหัวเนี่ย จำได้ว่าราชาชอบนึกถึงหน้าข้าวจ้าวตอนเขิน 5555555 แล้วพอได้มาเป็นแฟนกันนี่เราแบบ กรี๊ดดดดดด ราชารู้ตัวแล้วววว อ่อยข้าวจ้าวไว้เยอะไง ตัวเองพอรู้ใจเลยสมหวังได้ง่ายๆ ชอบตอนข้าวจ้าวบอกขอหวงราชาด้วย ฮืออออออ ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้ นี่ราชาต้องอดทนแค่ไหนที่ไม่จับข้าวจ้าวกดอีกรอบ แต่หลังจากนี้ก็ยังมีเวลาเนอะราชา ย้ายของข้าวจ้าวมาไว้คอนโดเลยค่ะ บังคับไปเลยย 5555555555
สุดท้ายนี้ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เขียนราชากับข้าวจ้าวมาให้เราได้รู้จัก จะรอคอยตอมพิเศษและรอรวมเล่มนะคะ :mew3:
-
รู้สึกดีๆ ที่ได้อ่านเรื่องนี้เช่นกัน
-
ฮูยยยย!!!
จบซะแล้ว o13 สนุกมาก ๆ เลย
อ่านตอนแรก ๆ ที่ข้าวจ้าวยังแอบรักราชาอยู่ มีน้ำตาซึมอ่ะ
คนอะไรแอบรักคนอื่นได้น่าสงสารมาก กๆ
แต่เมื่อรักกันก็หวาน ๆ ๆ มาก ๆ :ling1: :ling1:
จะติดตามเรื่องต่อ ๆ ไปนะค่ะ :mew3:
-
หวานอะ น่ารัก ขอบคุณน๊า
-
อยากเห็นราชาหึงข้าวจ้าวจัง :hao6:
-
รู้สึกฟิน :impress2: มีความสุขมากๆๆ เลยค่ะ :pig4:
-
้ข้าวจ้าวน่ารัก
-
ทำไมจบแล้วววว
ฮืออออออ
-
จบแบบมดไต่ๆ อิๆ
-
โอยยย คิดถึงข้าวจ้าวแน่ๆเลย :mew1:
รอตอนพิเศษน้าาา เจอกันครั้งแรกจะเป็นไงน้อ :hao3: :katai2-1:
-
งือออออ จบแล้วเหรอ ตอนนี้ทำเาฟินหนักมากกกก
มีตอนพิเศษเยอะๆน้าาา รักราชาข้าวจ้าว :mew1:
-
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นนิยายที่เราชอบมากกก เรียกว่ารักเลยก็ว่าได้ค่ะ ละมุนแบบถึงที่สุด ทำไมถึงน่ารักกันได้ขนาดนี้ ขอบคุณคนแต่งนะคะ สนุกมากจริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากค่าาาาาาาา หว๊านนนนหวานนนนนนนนนนนนน :impress2: :impress2:
-
ทำไมถึงจบเร็วจังงงง
ขอตอนพิเศษหวานๆเยอะๆ
เย้~
-
ข้าวจ้าวราชาคือดีงาม :katai2-1: :3123:
รอตอนพิเศษค่ะ :pig4: :L1:
-
เลื่อนมาสุดท้ายพร้อมร้อง ห๊ะะะะ จนแล้วจนรอด ฮืออออออ ชอบค่ะ อ่านของคุณทุกเรื่องเลย :mew4:
-
และแล้วเค้าก็ได้กันสักที :z1:
-
ปิดท้ายได้แบบ ฟินเว่อร์ แม้แต่ฉากแบบนี้ก็ยังมีความอบอุ่นอยู่ด้วย :-[
ข้าวจ้าวเลิกคิดมากได้แล้วนะ
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
โอ้ยปลื้มปริ่มมากกกกกกกกกกกกก :katai2-1:
-
ดีใจกับข้าวจ้าว มีความสุขสักที
-
จบได้ฟินมากกก ข้าวจ้าวก็คงฟินจุกอกเหมือนกัน พูดออกแค่คำเดียว "ราชาาาา...อย่าแกล้งงงง" แอร๊ยยยยยย ฟินแลนด์ :-[
ขอบคุณนะคะ เรื่องนี้น่ารักมาก เป็นการแอบรักที่คนอ่านเอาใจช่วยและจิกหมอนตามตั้งแต่ต้นจนจบ ขอบคุณค่ะคุณ nicedog เขียนเก่งมากเรื่องนี้ :pig4: จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ :impress:
-
จบแบบหวานน้ำตาลหกเรี่ยราดไปหมด :hao7:
-
จบแล้ววว ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะ ชอบเรื่องนี้มากๆ
-
ขอบคุณนิยายทุกๆเรื่องที่แต่ให้อ่านนะคับเราชอบมากและจะติดตามต่อไปยังไงก็แต่งนิยายออกมาอีกนะคับอย่าหายไปน้าาาาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
#อยากอ่านตอนพิเศษเยอะๆๆๆ
-
จบแล้ว
เรื่องนี้หวาน ละมุนมากจริงๆ
:กอด1:
-
โอ้ยยย เขินนนนนน :-[
-
ขอบคุญมากที่เอาเรื่องน่ารักแบบนี้มาให้อ่าน ผมได้อ่านทุกๆครั้งที่ลงนะค่ะ ชอบ เข้าจ้าวกลับ ราชา มากกกกกกเลีย
แต่ไม่อยากให้จบเลย มันจบเร็วเกีนไปนะค่ะ
-
อ่านแล้วหลงรักผู้ชายแบบราชา
ขี้แกล้งแต่ละมุนมากกกกก ชอบผู้ชายแบบนี้ :m25:
-
ว่าแล้วววเรามีลางสังหรว่าตอนนี้เป็นตอนจบละก็จบจริงๆ งือออออ
ข้าวจ้าวกับราชาจบแล้วว น่ารักกก ติดเรื่องนี้งอมแงมตั้งแต่อ่านตอนแรก
ชอบข้าวจ้าวตั้งแต่แรกเลยรักแบบไม่ได้หวังว่าเขาจะรักตอบละรักมานานขนาดนี้ งือออน่ารัก
รอตอนพิเศษค่ะ
-
ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมให้อีกคนรักมากกว่าเลยนะ
ต้องการให้รักเท่าๆกันแบบนี้แหล่ะดีแล้ว
ข้าวจ้าวแอบคิด...กับราชาด้วยอ่ะ
-
ฟินไปอีกกกก :pighaun: รอตอนพิเศษจร้า
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ข้าวจ้าว น่ารักอ้ะะะะ
-
โง้ยยยยยยยยยยยยยยยย เขาเป็นของกันและกันแล้ววววววววววววววววววววว :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ครอบครัวของราชาน่ารักมากเลยค่ะ ชอบเวลาราชาเถียงกับคุณพ่อ ดูสุขสันต์แบบแปลกๆดี555555555
ขอบคุณคุณคนแต่งนะคะ
-
น่ารักค่ะ รอตอนพิเศษ
-
ครอบครัวราชาก็ดีงามไปอีก ลูกสะใภ้น่ารักใครๆ ก็รักเนอะ
ข้าวเจ้าโดนกินแล้ว ชอบเวลาเธอพูดอย่างที่อยากจะพูด สามีรักสามีหลงนะลูกนะ
เหมือนส่งลูกสาวเข้าเรือนหอ อิแม่ปลื้มมาก
ขอบคุณค่ะ
-
:mew1: น่ารักจริงๆ.....ขอตอนพิเศษนะ o18
-
:mew1:
งานดี งานละมุนก็มาค่ะ . อิอิอิ
ข้าวจ้าวน่ารักอ่ะ น่าแกล้งจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่ใครๆก็ชอบแกล้ง
ราชาก็เจ้าเล่ห์ไม่หยอกนะคะ
สุดท้าย ชอบครอบครัวของทั้งสองมากๆเลยค่ะที่รักและเข้าใจความรักของพวกเขา
รักกันนานๆนะ
-
เรื่องนี้คือเรื่องแรงที่ติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ :hao5:
คือชอบมากกกกกกกกกกก หลงรักเลย :katai2-1:
แต่แบบนี้บ่อยๆนะคะ o13
-
อ่านไปยิ้มไป ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆเหล่านี้ครับ
-
:mew1: :pig4: :mew1:
-
น่ารักมากกก
-
อ่าา น่ารักจัง :mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ข้าวจ้าว มั่นคงมาก แอบรัก 11 ปี
ราชาก็เหลือเกินเนอะ เรียนห้องเดียวกัน
สีตาของข้าวจ้าวก็แปลกแตกต่าง น่าจะมีจำได้บ้าง
แต่รวม ๆ เราว่ามันสนุกมาก ขอบคุณนะคะ
-
จบอีกเรื่องแล้ว มีความฟิน แต่ข้าวจ้าวน่าแกล้งจริงๆ
รอตอนส่งท้ายและคอนพิเศษค่า :pig4:
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักมากอะ กับการแอบรักแบบไม่หวังสิ่งใด
เนื้อเรื่องดี ไม่ดราม่า หวานกลมกล่อม
ขอบคุณมากๆครับนักเขียน สำหรับเรื่องดีๆ
-
ฟินนนค่ะ จบแล้ววไม่อยากให้จบเลยย
เรื่องนี้คือน่ารักมากกก
ตอนแอบรักก้ทั้งสงสารทั้งเอ็นดูข้าวเจ้า
พอรักกกันนี่ก้หวานนละมุนมากก
ทั้งข้าวเจ้าทั้งราชาคือน่ารักอะ
ราชาขี้แกล้งแบบที่เราไม่แปลกใจเลยเพราะข้าวเจ้าน่าแกล้งมาก
เราแอบคิดว่าราชารู้ตัวตอนที่มันผ่านไป11ปีแล้วดีกว่ารู้ตัวก่อนหน้านี้
เพราะมันทำให้ความรักของข้าวเจ้าดูมั่นคงขึ้น ดูมีค่ามากขึ้นอะ
เวลา11ปีที่แอบรักมันนานมากพอที่จะไม่ต้องสงสัยอะไรในตัวอีกฝ่ายเลย
ถ้ารู้ตัวเรวและรักกันเรวตั้งแต่4-5ปีแรกๆก้คงไม่ดูมั่นคงขนาดนี้
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
จะรอติดตามผลงานต่อไปค่ะ
-
น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ กรี๊ดดดดดดดดด
อ่านแล้วฟินมาก ถึงภาษาจะผิดเยอะก็เถอะ
แต่ความฟิน ชนะเลิศค่ะ :-[
ขอรีเควสตอนพิเศษค่ะ อยากอ่านแก๊งเพื่อนราชา
ตอนราชาเป็นแฟนกับข้าวจ้าวจังเลยค่ะ :z1:
ขอบคุณนะคะ รวมเล่มเมื่อไหร่ซื้อแน่นอนเลย :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาเจอวันนี้ค่ะ มาอ่านคลายเครียดจากภารกิจปั่นธีสิส กะอ่านแปบๆแล้วค่อยมาอ่านต่อ แต่ก็ยิงยาว อ่านรวดเดียวถึงตอนจบเลย ตอนอ่านก็บิดไป หวีดไป ยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่หน้าคอม ฮืออออ :hao5:
เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ เรามีประสบการณ์คล้ายๆกับข้าวจ้าว เลยอินเป็นพิเศษ แต่แน่นอนว่าไม่สมหวังแบบน้องเขาหรอก ฮรึกกก :o12: ได้ใจเราไปตั้งแต่เปิดเรื่องมาเลยทีเดียว เป็นแนวแอบรักแบบอบอุ่น ละมุน อ่านแล้วหัวใจพองโตมากเลยค่ะ แงงงงง
ข้าวจ้าวน่ารักมาก ขี้อาย ขี้เกรงใจ ยิ่งกับคนที่ชอบอย่างราชายิ่งหน้าแดงตลอด 555555 น่าเอ็นดูแบบว่าอยากจะเข้าไปหยิกแก้มแล้วแกล้งจริงๆ เข้าใจราชาเลย น่ารักแบบนี้ยิ่งน่าแกล้งจริงๆ 55555555
ราชาก็น่ารัก เป็นผู้ชายที่เหมือนเพอร์เฟค แต่เบื้องหลังความเพอรืเฟคนั้นมีความกดดันอยู่ จากที่เราเห็นในช่วงแรกๆนะคะ อ่านแล้วสงสารอยู่เหมือนกัน แต่หลังๆครอบครัวสุขสันต์มาก อาตรีภพแอบน่ารัก ขี้แกล้งจริงๆ ชอบตอนที่แกล้งอาวิมาก 555555 รู้สึกฟรุ้งฟริ้ง
เราว่าที่เรื่องน่ารัก สบายๆ แบบนี้ เพราะต่างฝ่ายต่างมีครอบครัวที่ดีนะ โมเมนต์ของสองครอบครัวอบอุ่นมากค่ะ :กอด1:
และสำนวนภาษาของนักเขียนก็ดี ง่ายๆ แต่อ่านลื่น ละมุนๆ เหมาะกับแนว ทำให้อินไปอีก ถึงตอนแรกๆ จะมีแอบขัดนิดหน่อย :sad4: ที่เหมือนจะสลับบรรยายบุรุษ 1 กับ บุรุษ 3 ไปมา แต่หลังๆไม่ค่อยมีแล้ว
แหะๆ เวิ่นยาวเลย ;___; สุดท้ายนี้ขอขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ ที่แต่งเรื่องแนวแอบรักน่ารักๆ แบบนี้มาให้ชุ่มชื่นหัวใจธีสิสชนแบบเรา 555555 ก๊าวมากมาย อ่านไปหวีดไปจริงๆ ค่ะ ยิ่งตอนที่ราชาจะจับสตอล์กเกอร์ข้าวจ้าว เรานี่กัดปากเลย 55555 ลุ้นตาม ค่อยๆเลื่อนอ่านที่ละบรรทัดเลยทีเดียว #เป็นเอามากจริงๆ :-[
:pig4:
-
ฟินนนนนน
-
น่ารัก^^
-
:L1:
-
ยิ้มมันทั้งเรื่อง น่าร้ากกกกกกก
-
โอ๊ยยย สนุกมากค่า อ่านแล้วฟินมั่กๆๆ เห็นคนแนะนำมากมายเลย แต่แบบก็รอก่อน อยากให้จบแล้วก็อ่านทีเดียวรวดเลยน่ะค่ะ
เฮ้อ ไม่ผิดหวังจริงๆ สนุกมากเลย ขอบคุณมากนะคะ
ขอบคุณมากค่า
-
ว้าาาจบซะล้าาาา :hao5: ดีงามตามท้องเรื่องงงง เลิฟเรื่องนี้สุดๆ เขินนนนไปอี๊กกกก ฟินไปอี๊กกกกกก อ่านไปยิ้มไปจนเหมือนจะบ้าแล้ว55555555 ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะค้าาา น่ารักมากมาย เอฟซีราชาข้าวจ้าว :mew1:
-
อ่านจบแล้ววว ตอนแรกนึกว่าเรื่องนี้จะไม่มีฉากปั่มปั้ม ซะอีก
ที่ไหนได้ มาตอนจบเลย แอร้ย 555
ละมุนละไมและดีงามมมม
-
เอาสั้นๆ ตรงใจเลยนะ รักเรื่องนี้คับ :mew1:
-
สนุกมากเลยยย :-[
แอบอยากให้มีความดราม่ามากกว่านี้ 55
-
โอ้ย เป็นฉากที่ไม่หื่น แต่มันหวาน มันน่ารัก ชอบมากเลย
น่ารักจริงๆ ทั้งข้าวจ้าวและราชา
-
จบได้ฟินนนนนนนนนนสุดๆค่ะ
-
ขอตอนพิเศษด้วยคร่าาาาา สนุกมากกกกกกกกก ชอบแนวแบบนี้ อบอุ่นใจมากกกก
-
ตอนเลื่อนหน้านิยายของเพจละเห็นชื่อเรื่องย้ายไปอยู่หมวดนิยายที่จบแล้วนี่ร้อง ห้ะ เลย มันเร็ว ปุ๊บปับจริงๆ ฮือออออ น่ารักจริงเรื่องนี้ ข้าวจ้าวของเราน่ารักมาก. อยากเห็นตอนข้าวจ้าวหึงเหมือนกันนะ. คึคึ รอตอนพิเศษนะคะ
-
พึ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน เลยอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ วางไม่ลงทั้งวันอ่านวันเดียวจบ 5555555
พระเอกมุ้งมิ้งมากค่ะเรื่องนี้ หลายๆเรื่องที่เคยอ่านมาไม่ค่อยเจอพระเอกที่มาเขินอะไรให้นายเอกเห็นแบบนี้บ่อยๆ
มีหน้าแดงเวลาเพื่อนแซวด้วย น่าร้ากกกกกกกกกกกกก ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ส่วนนายเอก จะมีแบบนี้สักคนไหมนะคะ ที่จะแอบรักใครนานขนาดนี้และสมหวังด้วย นายเอกขี้อายมากกกกกกกกก
นิดหน่อยนางเขินนนนนนนนนนนางถึงโดนพระเอกแกล้งบ่อยๆไง แต่แบบนี้ดีแล้วน่าร้ากกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
รออ่านตอนพิเศษ
มาอัพเร็วๆน้า
+1 เป็ด
:L2:
-
:pig4:
-
ง่าาาา เปิดมาอีกที จบแล้วอ่ะ
ข้าวเจ้าน่ารักจัง ใสซื่อจริง
คุณพ่อก็น่ารัก ครอบครัวราชาน่ารักทุกคนเลย
สนุกมาก ขอบคุณนะคะ
:pig4:
-
ขอตายลงที่ตรงนี้ค่ะ ฮือ เขินมาก ราชาก็ไม่รู้จะขี้แกล้งไปถึงไหน ฮือ
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อ่านจบแล้วยิ้มตามเลย ละมุนในหัวใจมาก ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆให้อ่านค่ะ :impress2: :-[
-
น่ารักทั้งคู่เลยจริงๆ :mew1:
-
จบแล้ววว และแล้วเค้าก็ได้กันวันสุดท้าย :-[
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ ที่นำมาให้อ่านครับ :กอด1:
-
จบแบบสวยงาม
-
รอตอนพิเศษนะคะ
ข้าวเจ้าราชา น่ารักมากกกกกกกกก :o8: :-[ :impress2:
-
แอบรัก⊰❤⊱ส่งท้าย
ช่วงบ่ายของวันหยุดผมนั่งพิงหัวเตียงโดยที่มือถือกล้องตัวโปรดอยู่...นิ้วเรียวกดปุ่มเลื่อนภาพที่ถ่ายไว้ในวันก่อนขึ้นมาดูด้วยแววตาแห่งความสุข วันก่อนราชาประกาศต่อหน้าเพื่อนทุกคนในกลุ่มว่าคบกับผมอยู่ซึ่งสิ่งที่เขาทำนั้นไม่ได้บอกผมไว้ล่วงหน้าทำให้ผมตกใจมาก จะบอกว่าประกาศก็ไม่ใช่เพราะดูเหมือนเพื่อนทุกคนจะรู้เรื่องนี้ก่อนที่ราชาจะบอกซะอีกแถมยังมีการแกล้งราชาเล็กน้อยด้วยซึ่งผมที่มีเอี่ยวก็ได้แต่นั่งอมยิ้มอยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ
หลังจากวันนั้นไม่นานเพื่อนทั้ง9คนก็นัดพาผมกับราชาไปเรียนที่ร้านอาหารริมทะเลแห่งหนึ่ง ด้วยวิวทิวทัศน์ที่สวยงามและบรรยากาศที่น่ารื่นรมผมเลยได้รูปสวยๆมาหลายใบในขณะที่เดินออกมาถ่ายบนผืนทราย
ในจังหวะที่หันกลับมาภาพของกลุ่มเพื่อนและคนรักที่โบกมือมาให้ด้วยรอยยิ้มนั้นก็ไม่รอดมือช่างภาพอย่างผมเช่นกันและภาพนั่นก็คือภาพที่ผมนั่งดูในตอนนี้ แม้ในภาพจะไม่มีตัวเองอยู่แต่ดวงตาของคนในภาพก็สะท้อนออกมาว่ามีอีกคนที่อยู่ในสถานที่นั้นด้วย
วันหยุดนี้ราชาควรจะหยุดอยู่ห้องแต่ด้วยความที่เป็นประธานของหอศิลป์ทำให้ถูกเรียกตัวไปจัดการกับหลายๆอย่าง...ถึงผมจะเอ่ยปากว่าจะไปด้วยอีกฝ่ายก็ไม่ยอมท่าเดียวเลยได้แต่นั่งเล่นรอราขาอยู่ที่ห้องมาตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว
ผมละมือออกจากกล้องแล้วเปลี่ยนมายังลิ้นชักข้างหัวเตียง...ในชั้นที่สองกลายเป็นที่ใส่ของผมไปตั้งแต่ตอนเริ่มมาค้างที่นี่ใหม่ๆส่วนชั้นแรกเป็นของราชา เห็นบอกว่ามีของสำคัญใส่อยู่
ผมเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเพราะไม่เคยเปิดดู
การเป็นคนรักกันมันก็ต้องเคารพซึ่งกันและกัน และต่างฝ่ายก็ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวกันบ้าง
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ดวงตาสีเขียวปนเทาของผมก็มองผ่านเลนส์แว่นไปยังลิ้นชักชั้นแรกที่อยู่ไม่ไกลด้วยความสงสัย...สิ่งที่ราชาบอกว่าเป็นของสำคัญ?
นาฬิกา?
บัตรเครดิต?
ผ้าเช็ดหน้า?
ผมนั่งคิดถึงสิ่งที่อยู่ภายในอย่างจริงจังแต่ก็ไม่ได้พิสูจน์ความจริงด้วยการเปิดดู...ผมไม่อยากเป็นคนไม่ดีที่ละเมิดความเป็นส่วนตัวของอีกฝ่ายแบบนั้น ไม่มีใครดีใจหรอกที่เห็นคนรักตัวเองไม่เคารพความเป็นส่วนตัวแบบนี้
“กลับมาแล้ว”เสียงทุ้มของราชาดังขึ้นพร้อมๆกับประตูห้องนอนที่ถูกเปิดอ้าออกกว้าง
“กลับมาเร็วกว่าที่บอกนี่”ผมเลิกคิดเรื่องสิ่งที่อยู่ภายในแล้วลุกขึ้นเดินไปหาราชาเพื่อช่วยถอดเสื้อสูทสีน้ำตาลแก่ไปแขวนยังตู้เสื้อผ้า
“ก็นะ...วันหยุดทั้งทีก็อยากอยู่กับคนรักนี่นา”มาถึงไม่เท่าไหร่ก็เริ่มหยอดผมอีกแล้ว
ไม่รู้เป็นอะไรช่วงหลังๆมานี่ชอบหยอดชอบแกล้งหนักขึ้นกว่าเดิมอีก...เคยคิดว่าโดนไปนานๆก็คงชินเองแต่ในความเป็นจริงผมก็ยังเขินอายทุกครั้งที่ถูกหยอด
“...หยอดบ่อยไปแล้วมั้ง”ผมพึมพำสียงเบาก่อนจะปิดประตูตู้เสื้อผ้า
“ข้าวจ้าวไม่ชอบเหรอ?”เสียงทุ้มที่ดังข้างๆใบหูทำให้ผมถึงกับชะงักและพอหันไปด้วยตาคมสีน้ำตาลก็จ้องมาอย่างขบขันที่เห็นผมหน้าแดงก่ำ
“...เข้ามาใกล้ไปแล้ว”
“ผมยังไม่ได้ยินคำตอบเลยนะ”
“คนขี้แกล้ง”
“ก็แกล้งแค่คนเดียวแหละ”
“...ผมไม่ได้ไม่ชอบแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหยอดคำหวานๆตลอดแบบนั้นด้วย...ผมเป็นแฟนของราชาอยู่แล้วเพราะงั้นถึงไม่ต้องหยอดผมก็...”
“ก็?”ราชาถามย้ำก่อนจะเชิดหน้าผมให้เงยขึ้นไปหน้าคนตรงหน้า
ใบหน้าแดงๆของผมคงถูกเห็นอย่างชัดเจนแน่ๆเลย
น่าอายที่สุด
“...ก็ชอบราชาอยู่แล้ว”
“แค่ชอบเหรอ?”
“ละ...เลิกแกล้งผมสักทีราชา”ผมบอกเสียงสั่นไม่ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหนก็ไม่เคยชินเลยจริงๆ
“ถ้าตอบคำถามนี้จะเลิกแกล้งเลย”
“พูดแล้วนะ”
“แน่นอน”
“...ไม่ได้แค่ชอบ...แต่รักราชา”พูดเองก็อายเอง อยากวิ่งไปเอาน้ำราดหัวให้เย็นลงจริงๆ
“น่ารักที่สุด...อยู่นี่ทำอะไรบ้างล่ะ?”ราชาเลิกแหย่ตามที่พูดก่อน เสื้อเชิ้ตสำหรับใส่ไปทำงานถูกเปลี่ยนเป็นชุดลำลองเมื่ออยู่ห้อง
“นั่งดูรูปที่ถ่ายไว้เมื่อวันก่อนน่ะ”ผมบอกพลางเดินกลับไปนั่งที่เตียง
“อย่างเดียว?”
ราชาขึ้นมานั่งพิงหลังเข้ากับหัวเตียงก่อนถามต่อ
“...อืม”บอกไม่ได้ว่าคิดฟุ้งซ่านเรื่องของที่อยู่ในลิ้นชัก
“โกหก”เสียงทุ้มเอ่ยต่อทันทีแถมยังมองมาอย่างจับผิดด้วย
“...เปล่านะ”ทำไมถึงรู้ได้ล่ะ
“คุณชอบบอกว่าเพราะมองผมมาตลอดเลยรู้ว่าผมรู้สึกยังไงใช่ไหม?”
“ก็ใช่”ผมมักจะบอกแบบนั้น
“ผมเองก็ไม่ต่างกัน...เพราะมองคุณอยู่ตลอดเลยรู้ว่าสิ่งที่คุณพูดเมื่อกี๊คือคำโกหก”
“ราชา...”
“ผมไม่ได้โกรธที่คุณโกหกหรอก...ไม่ว่าใครก็อยากมีเรื่องที่เก็บไว้เป็นความลับทั้งนั้น”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ...คือ...”
“...”ครั้งนี้ราชาไม่เร่งรัดอะไรแต่มองมาอย่างรอคอยเท่านั้น
“...ผมแค่สงสัย”
“สงสัย?”อีกฝ่ายถึงกับเอียงคอเมื่อได้ยิน
“อืม...เรื่องลิ้นชักของราชาน่ะ”ผมบอกพลางชี้ไปยังลิ้นชั้นข้างเตียง
“ลิ้นชักผมทำไมเหรอ?”
“ก็...เห็นราชาบอกว่ามีของสำคัญใส่ไว้”พอพูดมาถึงตรงนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองกำลังก้าวก่ายอีกฝ่ายมากไปเลย
“ห๊ะ?...คุณสงสัยว่ามีอะไรอยู่เหรอ?”ราชาถามย้ำอีกครั้ง
“...อืม”
“คิก...ฮะฮะ....เรื่องแค่นี้น่ะเหรอ...ฮะฮะ...โอ๊ย!...ไม่ไหวแล้ว”ราชาถึงกับล้มตัวลงที่เตียงแล้วขำต่อราวกับสิ่งที่ผมถามนั้นเป็นมุกตลกงั้นแหละ
“ราชา...ขำอะไรน่ะ?”
“ถ้าอยากรู้ก็เปิดดูสิ...คุณมีเวลาที่ผมไม่อยู่ตั้งเท่าไหร่ไม่เห็นต้องมาคิดมากแบบนี้เลย”พอขำจนพอใจราชาก็พลิกตัวเอาหัวมาหนุนตักผม
“ผมไม่อยากก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของคุณนี่”ผมบอกไปตามตรง
“คิดมากอีกแล้ว...งั้นผมจะเปิดให้คุณดูเองละกัน”
“ห๊ะ?...เดี๋ยว...”คำห้ามผมดูจะไม่ทันเพราะคนที่หนุนตักอยู่เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักชั้นแรกของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
สิ่งที่ปรากฏขึ้นทำเอาดวงตาสีเขียวปนเทาถึงกับเบิกกว้างด้วยความตกใจพร้อมหัวใจที่ค่อยๆเต้นแรงขึ้น...ของที่อยู่ภายในทุกชิ้นเป็นสิ่งที่ผมคุ้นเคยและเคยเห็นมาก่อนทั้งนั้น
จะไม่ให้เคยเห็นก็คงแปลกล่ะก็สิ่งที่อยู่ข้างในคือรูปถ่ายและของต่างๆที่ผมแอบใส่ไว้ในกระเป๋าราชาทั้งนั้น
“...ราชา..นี่มัน...”
“อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้น่ะ?”ราชาเงยหน้าขึ้นมามองผมเคืองๆ
“จำได้สิ...จำได้อยู่แล้ว”ใครจะไปลืมกัน
“ทีนี้ก็ไม่มีอะไรต้องสงสัยแล้วเนอะ”ราชายิ้มกว้างออกมาแล้วล้มตัวลงนอนบนตักผมตามเดิม
“...ทำไมถึงเก็บไว้ตรงนี้ล่ะ?”ผมถามเพื่อทำลายความเงียบ ถ้าเงียบๆแบบนี้เสียงหัวใจผมคงจะดังลั่นจนราชาได้ยินแน่เลยต้องหาเรื่องคุยหน่อย
ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายเก็บของที่ผมให้ไว้แต่ใครจะคิดละว่าจะเก็บไว้ใกล้ขนาดนี้
“ตอบยากนะ...เวลาข้าวจ้าวไม่มาค้างผมก็จะได้เปิดมันดูแล้วหลับไปพร้อมๆกับนึกว่าข้าวจ้าวอยู่ข้างๆละมั้ง...ความจริงผมเก็บของที่ได้จากข้าวจ้าวไว้ตรงนี้ตั้งแต่ก่อนจะรู้จักกันแล้ว ทุกครั้งที่ได้มองและอ่านข้อความเหล่านั้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวยังมีคนที่คอยเป็นห่วงผมอยู่...คนคนนั้นก็คือข้าวจ้าวไงล่ะ”
“...”คำตอบที่ได้ยิ่งทำให้หัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้วเต้นแรงมากขึ้นไปอีกหลายเท่า
“ข้าวจ้าว...คุณน่ะมีอิทธิพลกับผมมากนะรู้ไหม?”ราชาพูดพลางยกมือขึ้นลูบใบหน้าผมอย่างอ่อนโยน
“...ราชา”
“ตั้งแต่เมื่อก่อนผมก็เฝ้าตามหาคนรักที่จะอยู่เคียงข้างกันได้มาตลอด...ผมไม่มีแม้แต่สเปคสิ่งเดียวที่ต้องการคือความสบายใจที่อยู่ด้วยกันเท่านั้น...แต่พอผมได้เจอกับข้าวจ้าว หัวใจมันบอกว่าคนคนนี้แหละต้องเป็นแค่คนคนนี้เท่านั้นจะเป็นคนอื่นไม่ได้...คนที่จะมาอยู่ข้างๆต้องเป็นข้าวจ้าวเท่านั้น”
“...ผมเองก็เหมือนกัน...”ผมก้มลงไปบอกพร้อมรอยยิ้มโดยจับมือของราชาที่ลูบใบหน้าตัวเองไว้แน่น
“จริงเหรอ?”
“อืม...ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันผมก็รู้ตัวว่าหลงรักราชาเข้าแล้ว...มีหลายครั้งที่อยากจะตัดใจแต่รู้ไหมว่าทุกครั้งที่จะทำแบบนั้นราชาก็มักจะมาปรากฏตัวตรงหน้าเสมอเหมือนกับจะบอกว่าอย่าตัดใจ...แม้แต่ในตอนที่คิดว่าตัวเองคงเลิกรักราชาไปแล้วแต่พอได้พบกันอีกครั้งหัวใจมันก็เต้นแรงและเรียกร้องราวกับจะบอกว่าคนคนนี้แหละคนคนเดียวที่สามารถรักได้”ผมบอกสิ่งที่รู้สึกมาตลอดออกไปจนหมด
“ดีใจจัง...รักผมต่อไปแล้วรักให้มากๆล่ะ”ราชาบอกก่อนจะค่อยยกตัวขึ้นมาช้าๆ
“อืมจะรักให้มากที่สุดเท่าที่จะรักได้เลย...”พูดได้เพียงเท่านั้นริมฝีปากอุ่นก็ประกบขึ้นมามอบรสสัมผัสที่แสนหวานให้อย่างไม่ได้หยุดพักแม้แต่การหายใจ
สิ่งที่เราทั้งคู่ต่างรู้สึกคงเหมือนกัน
ไม่ใช่แค่คำว่ารักที่พร่ำบอกแต่เป็นเสียงเรียกร้องของหัวใจที่จะบอกว่ามีเพียงแค่คนตรงหน้าเท่านั้นที่สามารถใช้คำสั้นๆเพียงคำเดียวได้...
รัก
และจะรักตลอดไป
........................................................................................
สวัสดีค่ะ
มาส่งท้ายตฃความรักของทั้งคู่แบบหวานๆ
หวานมากกก
อยากได้แบบนี้สักคน 555
เรื่องนี้เอาความอยากของตัวเองมาแต่งล้วนๆ
เริ่มจากอยากมีความรู้สึกได้แอบรัก(ซึ่งไม่เคยมี)
อยากมีความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ทำอะไรสักอย่างให้คนที่ชอบโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้(คนแอบชอบยังไม่เคยมี...อันนี้คงไม่ต้องพูดถึง)
แล้วก็อยากมีความรู้สึกหวานๆเวลาถูกจีบ(โอ้ย...ฟินน)
จินตนาการของสาววายช่างยิ่งใหญ่จริงๆสามารถเอาสิ่งที่อยู่ในหัวมาแต่งได้
จากที่อ่านๆคอมเม้นต์มีหลายคนเลยที่ไม่อยากให้จบ...เราเองก็เข้าใจว่าอยากอ่านต่อเรื่อยๆ
แต่ยิ่งแต่มันเหมือนจะยิ่งยืดเยื้อเพราะเนื้อหาหลักๆที่อยากแต่งก็แต่งลงไปหมดแล้ว
ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามมาจนจบเรื่องด้วยนะคะ^^
ดีใจมากที่ได้แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา
ตอนพิเศษแรกที่จะลงให้อ่านเป็นตอนที่ข้าวจ้าวเจอกับราชาครั้งแรก
เรื่องราวจะเป็นยังไงคอยติดตามด้วยนะคะ
บ๊ายบาย
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
ความรู้สึดแอบรักเรามี แต่ไม่มีโอกาสได้แสดงออกมาแบบข้าวจ้าว ร้องไห้แป๊บ :hao5: รอตอนพิเศษค่ะ
-
สุดยอด. หวานมากๆๆๆเลยค่ะราชา
ต๊ายพวกเธอน่าจะเป็นแฟนกันให้เร็วกว่านี้นะ
มัวเสียเวลาจดๆจ้องๆกันมากมาย.
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
จบแบบหวานๆ คนนึงเฝ้าตามหา อีกคนเฝ้ามอง
โอยยยหวานสุดๆเลย
รอตอนเจอกันครั้งแรกของราชากับข้าวจ้าวน้าาา :mew1:
-
น่ารัก...
-
:กอด1: :pig4:
-
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
ขอบคุณนะคับ....นิยายจบแล้วในส่วนของเรื่องหลังเราขอตอนพิเศษเยอะๆนะเอาไว้อ่านให้หายคิดถึง :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:man1:
-
หวานมาก
-
รู้สึกเหมือนคนเขียนเลยค่ะ
ขอแบบนี้สักคนได้ม๊ายยยย :hao3:
เป็นอีกเรื่องที่เราชอบมากเลยค่ะ หวานๆ อ่านแล้วอมยิ้ม
-
งือออจบของจริงละ ข้าวจ้าวทำไมน่ารักอะไรเบอร์นี้
จีบได้ไหม55555 รักกันนานๆน้าา
-
เป็นนิยายที่เราอ่านรวดเดียวจบภายในหนึ่งวันเลยค่ะ น่ารักมากกกก
-
ขอบคุณ :)
-
หวานหนักมาก ราชาชอบหยอดแฟนตัวเอง
-
หยอดได้หยอดดี หยอดได้ตลอดดดดดดดดดดดดด เขินไส้บิดแล้ว :m3:
ถึงเนื้อเรื่องหลักจะจบแล้ว แต่เราจะรอตอนพิเศษต่อไป (กดดันคนแต่ง 555555)
ขอบคุณที่คนแต่งถ่ายทอดเรื่องราวแอบรักชวนหวานละมุนแบบนี้นะคะ อ่านแล้วเขินได้ทุกตอนจริงๆ คอนเฟิร์ม!
-
หวานมากกกกกกก
-
หวานไปแล้วน้าา อิจฉาตาพ่นไฟได้แล้วเนี่ย
-
ขอตอนพิเศษษษษษษษษ ขอตอนนุ้งข้าวหึงราชบ้างงง
-
หวานเหลือเกิน :o8:
-
โอยย หวาน หวานมาก
ชอบเรื่องนี้ ชอบความละมุน
มันดีกับใจจริงๆ
ขอบคุณมากมาย :L2:
-
งุ้ยยยย พอเขารักกันแล้วนี่ก็แบบ ไเกรงใจคนอ่านเลยยยยย จำเป็นต้องหวานกันขนาดนี้ป่ะล่ะะะ แต่ข้าวจ้าวนี่ก็ยังเป็นคนละเอียดอ่อนนะคะ คือต่อให้คบกันข้าวจ้าวก็ยังไม่เปลี่ยนไปอ่ะค่ะ น่ารักเหลือเกินนน ส่วนราชา เรามีความรู้สึกว่าราชามีความต้องการบางอย่าง อยากให้ข้าวจ้าวรู้สึกว่าข้าวจ้าวเป็นเจ้าของทุกอย่างของราชา อยากทำอะไร อยากได้อะไร ข้าวจ้าวทำได้หมด แงงงง ทำไมเขาน่ารักกันขนาดนี้คะะะะ เรามีความสุขขข เราจะรอตอนพิเศษนะคะ รอเล่มด้วยยย ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ 55555
-
หวานละมุนตลอดเลย :-[
:pig4:
-
โลภมากได้ไหม อยากอ่านตอนพิเศษหรือจะเป็นเรื่องใหม่ก็ดี :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress3: น่ารักน่าประทับใจจริง ๆ จ้ะ รออ่านตอนพิเศษน่ะ คิดว่าคงได้ซื้อเรื่องนี้แน่ ๆ แต่ขอให้เป็นช่วงที่ไม่กินแกลบน่ะ รู้สึกว่าทุกเรื่องถาโถมมาในเวลาเดียวกันจริง ๆ :mew2:
-
:pig4: :pig4:
-
:ling1:
คิดถึงทุกคู่เลย แง้ๆๆๆๆๆ
-
โอ้ยหวานมากกกก มดขึนแล้ว
-
หวานละมุนตั้งแต่ต้นจนจบ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ
:กอด1:
-
ฮูยยย หวานมากๆ รักกันมากคู่นี้ ละมุนละไมอ่ะ
ชอบคุณค่ะ
-
หวานมากๆเลยครับ ขอบคุณนะครับ
รอคอยตอนพิเศษครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คือมีความหวานแหวว ข้าวจ้าวขี้เขินมากกก
น่ารักกกกกก
:pig4:
-
หวานนนนน. รอตอนพิเศษค่ะ
-
หวานกันที่สุดอ่ะ
-
น่าร๊ากก
มันช่างหวานละมุน
ชอบตัวละคร ที่มั่นคงในความรักทั้งคู่เลย
เหมือนจะเป็นสิ่งที่หายาก ได้ในปัจจุบันแล้วอ่ะ
ชอบความเขินอายของนายเอก ชอบการขี้แกล้งของพระเอก
เหมือนเค้าเกิดมาเพื่อคู่กันจริงๆ
ชอบการบรรยายเล่าเรื่อง ที่แม้ตัวเอกไม่ได้พูดออกมา แต่เราก็เข้าใจถึงจิตใจข้างในเค้าว่าคิดยังไง
แต่รู้สึกจะ เปิดเหตุการณ์หลายๆอย่างไว้ แล้วไม่ได้เชื่อมโยงกัน
เช่น ตอนที่จ้าวถ่ายรูปราชาที่เจอกันที่สนามบาสครั้งแรก จนถึงตอนจับได้ว่าใคร ทำไมราชาถึงจำไม่ได้
ทั้งๆที่ตอนนั้นก็บรรยายซะว่า ราชาจ้องมากซะจนจ้าวตกใจ
อะไรประมาณนี้ หรือเรารู้สึกไปเองคนเดียวก็ไม่รู้
แต่ก็ขัดๆ ในหลายๆ ฉาก หลายๆ เหตุการณ์ เหมือนถูกเปิดไว้ แล้วหายไปเลยงี้
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้ว
เป็นนิยายที่เห็นคนแนะนำเยอะมาก ตอนแรกลังเลเพราะคิดว่าตัวเองไม่ชอบแนวหวานๆใสๆ
แต่อ่านแล้วมันหวานแบบไม่ค่อยเลี่ยน ละมุนๆ ดีต่อหัวใจมาก
ชอบตรงที่เนื้อเรื่องไม่ยืดเยื้อ รักก็รัก ชอบก็ชอบ เนื้อหาไม่ยาว เข้าใจง่ายดี
นายเอกนิสัยน่ารัก อ่านไปก็พึมพำไปว่าน่ารัก เขินนนนมากก
เขินราชาด้วย จินตนาการว่าต้องเป็นคนที่หล่อและอบอุ่นมาก - :-[
-
ช่วงนี้กำลังหาอ่านนิยายที่โพสต์จบแล้วอยู่
แล้วเรืองนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่เลือกเข้ามาอ่าน
ไม่ผิดหวังเลยค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักมากเลย
การดำเนินเรื่องก็ไม่รวบรัดหรือยืดเยื้อเกินไป
ตัวละครก็ทำให้เขินได้ไม่ยากเลย โดยเฉพาะข้าวจ้าว
คนอะไรจะขี้อายขนาดนี้ ทำเอาเราเขินตามไปด้วยเลย
ถ้าเราจะรักใครสักคนก็ต้องแบบข้าวจ้าวนี่แหละ
รักมั่นคง 11 ปี และรักนี้ก็เป็นของราชา :-[
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ เรื่องนี้นะคะ :L2:
-
หว๊านนนนหวานนนนนน หวานมากเลยยยยย :-[ :impress2: :impress2:
-
อบอุ่นใจแต้ๆ
-
กรี๊ดดดด จิกหมอนแรงๆๆๆๆ ตอนที่ราชารู้ใจตัวเองและไปบอกนะ ตอนนั้นที่ลุ้นจนฉี่จะเล็ดเลยยยยย
โอ๊ยยยยย มันน่ารักกันขนาดนี้ !! น่ารักอบอุ่นมากๆเลยจ้า :-[
-
เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะ ชอบบบ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
น่ารักมากกกก หวานจนมดขึ้น
ไม่รู้จะอิจฉาใครดี อิจฉาข้าวจ้าวที่ได้แฟนโคตรหล่อและรักเรา
หรืออิจฉาราชาที่ได้แฟนน่ารัก น่าแก้ลง น่ากอด น่ากด ดี
-
ขอบคุณนะ ชองบมากเลยนะ
-
บอกตรงๆเนื้อเรื่องโคตรน่ารักอ่ะ อ่านไปก็บิดไป กรี๊ดไปเองคนเดียวเหมือนคนบ้า ฟินมากน่ารักทั้งพระเอกนายเอกเลย อ่านวันเดียวรวดเดียวจบ อ่านอย่างเดียวไม่วางแม้ว่าจะปวดฉี่ แต่ก็ยอมอั้นไว้อ่ะคิดดู ขอบคุณคนแต่งที่แต่งออกมาได้อย่างน่ารัก (แม้ไม่มีประสบการณ์ แต่จินตนาการล้ำเลิศมาก ไม่บอกก็ไม่รู้ว่าคิดอารมณ์คนแอบรักได้เก่งมากๆ) o13อารมณ์ชิลๆ ยิ้มไปกับทุกตอน ขอบคุณมากกกกกกกกนะคะ เป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ :mew1:
-
:pig4: ขอบคุณนะคะ
น่ารักมากเลย ละมุนมาก :กอด1: :L2:
-
โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
น่ารักรักไม่ไหวแล้วเรื่องเนนนน้ :hao5:
อ่านไปยิ้มไปฟินไปเขินตัวแตกไปทั้งเรื่องเลย :-[
แบบเข้าใจฟีลลิ่งตกหลุมรักคนๆเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นยังไงเลย แบบที่ข้าวจ้าวเป็นกับราชาและราชาเป็นกับข้าวจ้าว :heaven
จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ รักคนเขียน ขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารักๆอบอุ่นๆแบบนี้มาโชลมใจคนอ่านคนนี้นะคะ :mew1:
-
สนุกจัง น่ารัก
-
:-[
-
มีใครรับโคลนนิ่งราชาไหม จะขอซื้อคนนึง อ่านไปเขินไปยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นข้าวจ้าว555555 เพ้อๆๆ
-
โอยยยยย ฟินสุดๆเลยค่า
ข้าวจ้าวน่ารักมากกกกก เขินตลอดเลย แกล้งแล้วสนุก 55555
ยังไม่อยากให้จบเลยค่า
มีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงอีกนะคะ
-
หวานมากก..... :mew1:
-
ฟินนนน
-
ดีจังที่เข้ามาอ่านถึงได้เจอบทส่งท้าย ตอนพิเศษค่ะ รอค่ะ ฮ่าๆๆ :mew1:
-
หวานจนมดขึ้นจอเลยยย ราชาจะหวานไปแล้วว เขินน
-
อ๊ากกกกก ฟินนนน :hao7:
สุดท้ายก็แฮปปี้เอ็นดิ้ง ชอบน้องจ้าวมากๆ นางเขินแรงตลอด
ถึงว่า... พี่ราชาชอบแกล้งเหลือเกิน :z2:
-
ชอบเรื่องแนวแบบเรื่องนี้อ่ะ อ่านแล้วยิ้มได้ตลอด
ติดตามความน่ารักได้ตลอด
ชอบๆ ฟินนนน
-
หวานมากจริงๆ
น่ารักจังเลย
ข้าวจ้าวโคตรโชคดี แอบรักแล้วได้แบบนี้ ฮือออ
ขอให้ความรักมีแต่ความสุขใจ~
-
หวานละมุนละไม เอาใจไปเลยจ้าาาา o13
:กอด1:
-
มีความน่ารักกกก ราชากับข้าวจ้าวมุ้งมิ้งมากกก
อิจฉาาาาา แอบรักแต่คุ้มมากกกก
-
อ่านรวดเดียวเลยยบอกเลยว่าฟินมากกกกก :katai2-1:เป็นนิยายทีีดีมากๆๆเลยครับ
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนุกกกกกก ละมุนเบาๆ555555555555555555
-
เพิ่งได้มีโอกาสได้อ่าน ชอบมากครับ
-
หวานมาก.....
บทแรกทำใจไม่ดี นึกว่าจะเป็นเรื่องเศร้าๆ ในรั้วโรงเรียน
ดีที่กลับมาเจอกัน เพียงแต่ช่วงที่ทำตัวเป็นstalker แอบ
รู้สึกหวั่นๆ นะ เพราะอย่างที่ราชาพูดถึงว่ามีผู้หญิงตัวเล็ก
เคยมาstalk แล้วรู้สึกกลัว
ดีที่ราชารู้สึกดีกับการเข้าหาครั้งนี้นะเนี่ย
คือเพื่อนๆ ม.ปลายใจร้ายกันไปไหม จำกันไม่ได้
ยิ่งถ้าม.ปลายไม่ได้เปลี่ยนห้องทุกปี น่าจะนึกกัน
ออกบ้างสิ เล่นโดนลืมเลยนี่ชีวิตน่าสงสารไปแล้ว
-
แอบรัก⊰❤⊱พิเศษ {วันแรกที่ได้เจอ}
วันอาทิตย์เป็นวันหยุดวันสุดท้ายก่อนจะถึงวันจันทร์ที่ต้องตื่นไปทำงาน...สำหรับการไปทำงานวันจันทร์ไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อเพราะการได้ไปนั่งวาดภาพหรือออกไปถ่ายรูปตามงานที่ได้รับนั้นเป็นเรื่องที่น่าตื่นมาก แม้จะได้ชื่อว่าเป็นการถ่ายรูปเหมือนกันแต่หัวข้อแต่ละอย่างก็ต้องใช้อารมณ์ที่แต่กต่างเช่นกัน...
ดังนั้นเมื่อถึงวันหยุดผมก็มักจะไม่มีอะไรทำ...การจะออกไปถ่ายรูปก็ต้องใช้เวลาเกือบทั้งวันซึ่งจะทำให้มีเวลาอยู่กับคนรักน้อยลง
ราชาเองก็หยุดวันเสาร์อาทิตย์เหมือนกับผมเพียงแต่วันนี้เป็นกรณีพิเศษเพราะมีแขกจากต่างชาติมาเยี่ยมเยือนแถมแขกคนที่ว่ายังเป็นเพื่อนของอาภพทำให้ราชาต้องไปต้อนรับด้วยตัวเอง
ความจริงราชาก็ชวนให้ผมไปด้วยแต่ผมก็ปฏิเสธไป
ถ้าเป็นแขกธรรมดาคงไม่เท่าไหร่แต่พอเป็นชาวต่างชาติที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารผมก็ต้องขอบายเพราะไม่เก่งภาษาอังกฤษจริงๆ
ห้องที่อยู่ด้วยกันสองคนตอนนี้กลับเหลือแค่ผมเลยรู้สึกเหงาและเบื่ออยู่เล็กน้อยถึงปานกลาง...ในเมื่อไม่มีอะไรทำผมเลยเดินเข้าไปในห้องเก็บของขนาดเล็กที่มีกล่องลังอยู่แน่นเต็มห้อง กล่องพวกนี้มีทั้งของผมและของราชาวางอยู่กันคนละฝั่งของชั้น
ในตอนแรกผมก็ค้านอยู่ที่ต้องมารบกวนพื้นที่ของราชาเพื่อมาเก็บของเก่าของผมแต่พออีกฝ่ายยืนกรานว่าให้เก็บไว้ด้วยกันผมเลยยอมในที่สุด
กล่องกระดาษสีน้ำตาลถูกยกออกมาวางบริเวณโวฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่นหลายต่อหลายกล่อง กว่าจะยกออกมาได้หมดผมก็ต้องถึงกับปาดเหงื่อที่ไหลลงมาเลยทีเดียว
“...ขอกินน้ำก่อนละกัน”พึมพำกับตัวเองเสร็จก็เดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำกินให้หายเหนื่อยก่อนจะเดินกลับมานั่งตรงกลางวงล้อมของกล่องกระดาษ
กล่องใบแรกถูกเปิดออกพร้อมกับยื่นมือไปหยิบของภายในขึ้นมาดู...อัลบั้มภาพสมัยเด็กของตัวเองค่อยถูกเปิดออกทีละภาพเริ่มตั้งแต่ภาพตอนเกิด เข้าชั้นอนุบาลหรือชั้นประถม
อัลบั้มภาพพวกนี้ควรจะอยู่ที่บ้านมากกว่าจะเป็นที่นี่ซึ่งก็ใช่ ภาพทั้งหมดนี่เป็นภาพที่ผมอัดขึ้นมาใหม่เพราะอยากมีรูปภาพตั้งแต่เด็กของตัวเองเก็บไว้ถึงแม้บางรูปจะไม่ใช่สิ่งที่น่าเปิดเผยนักก็ตาม...อย่างรูปนี้เป็นรูปตอนที่ผมอยู่ชั้นประถมซึ่งกำลังถูกพี่โอ๊ตแกล้งจนร้องไห้น้ำมูกยืด
“คิก...”ไม่ว่าดูกี่ครั้งก็หลุดขำออกมาทุกทีสิน่า
ผมเปิดอัลบั้มภาพไปเรื่อยๆพอจบเล่มหนึ่งก็หยิบอีกเล่มขึ้นมาเปิดดูแทนจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง...ในที่สุดอัลบั้มที่อยู่ในมือก็มาถึงภาพในสมัยมัธยมต้น ยิ่งเปิดไปยังภาพหลังๆมือที่เปลี่ยนภาพก็ยิ่งช้าลงเรื่อยๆ
รูปภาพของชั้นมัธยมต้นเป็นช่วงที่ผมมีโทรศัพท์มือถือใช้จึงมักจะถ่ายรูปสิ่งที่เห็นเก็บไว้เสมอและแน่นอนว่าภาพของราชาช่วงมัธยมต้นเองก็เช่นกัน
มือของผมไล่ไปตามแผ่นพลาสติกที่กั้นระหว่างมือผมและกระดาษอัดรูปที่มีภาพของเด็กชายในวัยกำลังโตนอนฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะในห้องสมุดโรงเรียนด้วยรอยยิ้ม...รูปภาพนี้เป็นรูปแรกที่ผมได้ถ่ายรูปของราชาและเป็นวันเดียวกับที่ผมได้เจอและหลงรักเขา...
จำได้แม่นเลยว่าวันนั้นเป็นช่วงบ่ายวันศุกร์หลังเลิกเรียนวิชาสังคม ศาสนาและวัฒนธรรมที่มีการบ้านให้เด็กไปค้นคว้าเกี่ยวกับกษัตริย์ทั้ง9พระองค์ ด้วยความที่ผมชอบที่จะอ่านข้อมูลเหล่านั้นผ่านกระดาษมากกว่าจะดูผ่านหน้าเว็บเลยตรงไปยังห้องสมุดของโรงเรียนที่เปิดอยู่ถึงดึกแทนไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์...
ระหว่างที่เดินไปผมก็ถือหนังสือสามเล่มที่ต้องคืนไว้แนบอกโดยสายตามองไปตามพื้นไม่สนใจสิ่งรอบกายสักเท่าไหร่...ห้องสมุดแห่งนี้ผมมาแทบทุกวันเพราะชื่นชอบในการอ่านหนังสือและอีกเหตุผลหนึ่งคือผมไม่มีเพื่อนให้ไปเล่นด้วยในช่วงเย็นเหมือนเด็กคนอื่น...
อาจเพราะสีผมและสีตาที่แสนแปลกนี่ทำให้หลายๆคนไม่อยากเข้าใกล้...เมื่อมีคนหนึ่งไม่ชอบคนที่เหลือก็เริ่มจะไม่ชอบตามทำให้จนถึงตอนนี้ผมก็มักจะอยู่คนเดียวเสมอ...
ผมเคยเหงาและไม่เข้าใจว่าทำไมใครๆถึงไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมแต่พอนานวันเข้าผมก็เริ่มมีความสุขที่ได้อยู่กับการอ่านหนังสือและถ่ายรูปสิ่งต่างๆผ่านโทรศัพท์เครื่องแรกแม้กล้องอาจไม่ค่อยชัดก็ตาม
ตุบ!
‘อ๊ะ...โอ๊ย!’ด้วยความที่ไม่มองทางผมเลยชนเข้ากับร่างของใครอีกคนตรงประตูทางเข้าห้องสมุดโรงเรียนจนเซล้มก้นกระแทกพื้น หนังสือสามเล่มที่กอดไว้แนบอกตกกระจายไปคนละทาง
ผมที่เห็นแบบนั้นก็รีบเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มที่อยู่ใกล้ที่สุดในจังหวะเดียวกับที่อีกมือหนึ่งวางทับลงบนมือผมพอดิบพอดี...
ดวงตาสีเขียวปนเทาของผมเงยขึ้นเพื่อมองคนตรงหน้าก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมาจนแทบจะสัมผัสกัน หัวใจที่สงบนิ่งเต้นเร็วขึ้นและเร็วกว่าเดิมเมื่อถูกดวงตาสีน้ำตาลหันมามองก่อนจะเอ่ยขอโทษ...
‘ขอโทษนะ...ผมไม่ทันระวังเอง...เจ็บตรงไหนรึเปล่า?’น้ำเสียงที่เริ่มแตกดูมีเสน่ห์มาจนผมรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองเริ่มแดงขึ้นทีละน้อยจนต้องก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
‘...ไม่ครับ...ผมเองก็...ไม่ทันระวัง...ขอโทษเหมือนกัน’เสียงที่ปกติจะสั่นเวลาพูดกับคนไม่รู้จักยิ่งสั่นเข้าไปใหญ่เมื่อตอบกลับอีกฝ่าย
ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้...
ไม่เข้าใจจริงๆ
‘ถือว่าเราต่างไม่ระวังเนอะ...เดี๋ยวผมช่วยเก็บ’เด็กชายตรงหน้าบอกพร้อมยิ้มกว้างออกมาแล้วลุกขึ้นไปเก็บหนังสืออีกสองเล่มที่กระเด็นไปไกลมาให้
ผมได้แต่ยืนนิ่งให้อีกฝ่ายวางหนังสือทั้งสองเล่มลงบนหนังสือเล่มแรกที่เก็บด้วยสติที่เริ่มไม่อยู่กับตัว
‘ไม่สบายเหรอ?’พอวางหนังสือเสร็จอีกฝ่ายก็ถามเอียงคอมามองใบหน้าผมที่ก้มลง
‘...เปล่า’
‘หน้าแดงมากเลยนะ...กลับบ้านไปกินยากันไว้ก็ดีนะ’น้ำเสียงห่วงใยนั่นดูจะมีผลกระทบต่อผมอย่างรุนแรงจนต้องเม้มปากตัวเองแน่น
ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้กัน...
ความรู้สึกนี่มันคืออะไร
‘...อืม...ขอบคุณที่ช่วยนะ’ผมได้แต่พยักหน้าขึ้นลงแรงๆเพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆนั่นก่อนจะตอบออกไป
‘ไม่เป็นไร...โอ๊ะ...ป่านนี้แล้วเหรอต้องรีบแล้ว...ผมไปก่อนนะ’เขาพูดจบก็เปิดประตูเข้าไปในห้องสมุดอีกครั้งปล่อยให้ผมยืนนิ่งอยู่หน้าประตูด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถเข้าใจได้
‘...อ๊ะ...คืนหนังสือ’ยืนนิ่งอยู่เกือบ20นาทีผมก็นึกได้ว่าต้องคืนหนังสือแล้วเข้าไปหาข้อมูลทำการบ้านอีก
เมื่อนึกได้ผมก็ก้าวเข้าไปยังห้องสมุดโดยที่ตรงไปคืนหนังสือเป็นอย่างแรก...อาจารย์ประจำห้องสมุดส่งยิ้มมาให้ก่อนจะรับหนังสือทั้งสามเล่มไป ผมเองก็เอ่ยทักทายพร้อมส่งยิ้มให้อาจารย์เหมือนกัน
เพราะมาที่ห้องสมุดบ่อยเลยค่อนข้างสนิทกับอาจารย์ที่นี่มากเป็นพิเศษ...บางครั้งที่ผมหาหนังสือไม่เจอก็จะมาขอให้อาจารย์ช่วยอยู่บ่อยครั้ง
หลังจากคืนหนังสือเสร็จผมก็ตรงไปยังหมวดสังคมเพื่อหาหนังสือที่ต้องการ...ชั้นหนังสือของห้องสมุดนี้เป็นแบบไม่มีด้านหลังเวลาที่หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาก็จะเห็นโต๊ะส่วนตัวสำหรับให้นักเรียนอ่านหนังสือวางเรียงกันอยู่ด้านหลังได้
‘เจอแล้ว...อ๊ะ’มือที่จะหยิบหนังสือออกมาถึงกับชะงักเพราะอีกฝั่งของชั้นหนังสือปรากฏภาพของเด็กหนุ่มอายุไล่เลี่ยกันที่เจอเมื่อครู่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะ
อีกแล้ว...
มือข้างที่ไม่ได้ถือหนังสือถูกยกขึ้นแล้วจับบริเวณหัวใจที่เต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ผมมองภาพนั้นอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินอ้อมไปยังโต๊ะอ่านหนังสือด้านหลังเพื่อจะได้ทำการบ้านที่ได้รับในวันนี้ให้เสร็จแต่ขากลับก้าวเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มคนเดิมอย่างไม่รู้ตัว กว่าจะมีสติก็มาหยุดยืนอยู่ด้านข้างโต๊ะของอีกฝ่ายซะแล้ว
ในเมื่อมาถึงขนาดนี้ผมเลยตัดสินใจมองไปยังโต๊ะที่มีเพื่อนคนเดินหลับสนิทอยู่ ใบหน้ายามหลับของเขาอ้าปากออกเล็กน้อยจนน้ำลายไหลลงไปเปื้อนสมุดด้านล่างจนเปียกชุ่ม
‘คิก...’ผมยกมือขึ้นมาปิดปากทันทีที่ส่งเสียงออกมา
นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้ยิ้มออกมาเวลาอยู่ที่โรงเรียนแบบนี้
คนตรงหน้าทำให้ผมรู้สึกเหมือนเห็นแสงสว่าง...แม้จะยังไม่เข้าใจนักแต่มือผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดถ่ายภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มกว้างที่สุดตั้งแต่ที่มาเรียน
ผมไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม...
อย่างน้อยๆผมก็อยากเก็บมันไว้ในความทรงจำเผื่อวันที่ผมเหงา...จะได้เปิดรูปนี้ขึ้นมาดู
‘ขอบคุณนะ’ผมเอ่ยเสียงเบาแล้วเตรียมจะหันหลังกลับแต่สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นหนังสือหลายเล่มที่เปิดวางอยู่รอบๆสมุดเปื้อนน้ำลาย
ด้วยความสงสัยเลยขยับเข้าไปอ่านเนื้อหาภายในก่อนจะพบว่าทุกเล่มล้วนเป็นหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ของม.3 นั่นหมายความว่าพวกเราอายุเท่ากันสินะ
‘หื้ม?’หนังสือคณิตพวกนั้นคงใช้เพื่ออ่านวิธีทำแต่ดูจากเล่มที่อีกฝ่ายหยิบมาค่อนข้างจะอธิบายเข้าใจยากอยู่พอสมควร ที่ผมรู้เพราะการบ้านเรื่องนี้ผมพึ่งทำไปเมื่อสองวันก่อน
นิ่งไปสักพักผมก็เดินกลับไปยังชั้นหนังสือโดยที่สายตามองไปตามชั้นของวิชาคณิตศาสตร์เพื่อหาหนังสือที่ตัวเองเคยใช้อ่านเมื่อวันก่อน...
‘อยู่นั่นไง’ทันทีที่เจอผมก็ถึงกับยิ้มออกมาแล้วแล้วเขย่งหยิบหนังสือเล่มนั้นลงมาจากชั้นก่อนจะเดินกลับไปยังโต๊ะของเพื่อนรุ่นเดียวกันอีกครั้ง
‘เล่มนี้เข้าใจง่ายกว่านะ’พูดจบผมก็วางหนังสือเล่มนั้นลงบนโต๊ะโดยที่เปิดหนังสือไปยังหน้าวิธีทำ
ก่อนจะเดินไปนั่งอีกที่ผมก็หันกลับมามองยังใบหน้ายามหลับอีกครั้ง...
ผมอยากรู้ว่าทำไมเวลามองเขาถึงรู้สึกแตกต่างกับที่มองคนอื่นขนาดนี้
การมองคนอื่นผมอาจรู้สึกตื่นเต้นบ้างแต่ไม่เคยรู้สึกทั้งตื่นเต้นและหัวใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน
หลังจากวันที่ผมได้เจอเขาก็ได้มีโอกาสรู้จักชื่ออีกฝ่ายจากบทสนทนาของเพื่อนร่วมชั้นโดยเฉพาะกลุ่มผู้หญิงที่มักส่งเสียงดังเวลาคุยกันเรื่องนี้
ราชา
คือชื่อของคนที่ผมชนที่หน้าห้องสมุดและเป็นคนเดียวกับที่ผมแอบถ่ายรูปเก็บไว้ในโทรศัพท์ด้วย...เห็นว่าเขาเป็นคนดังของโรงเรียนเพราะนอกจากจะเป็นลูกคนรวยแล้วยังมีหน้าตาอันโดดเด่นทั้งที่พึ่งอยู่มัธยมต้นเท่านั้น...
‘กรี๊ดด...นั่นราชานี่’
‘จริงด้วย...หล่อจังเลย’เสียงกรี๊ดของกลุ่มหญิงสาวในห้องดังขึ้นในช่วงพักกลางวันโดยที่ทั้งกลุ่มเปลี่ยนจากที่นั่งล้อมวงกันที่โต๊ะเป็นไปมุงอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่แทน
ผมเองที่ได้ยินก็หันไปมองที่หน้าต่างบานใหญ่บ้าง ถือเป็นโชคดีที่ผมนั่งอยู่โต๊ะตัวแรกติดกับหน้าต่างทำให้ไม่เป็นจุดเด่นเวลาหันไปมอง ภาพด้านล่างเป็นสนามบาสขนาดปกติอยู่ด้านข้างกับสนามฟุตบอลของพี่มัธยมปลาย
เหล่านักเรียนจากหลากหลายชั้นล้อมรอบอยู่บริเวณสนามบาสที่มีกลุ่มเด็กมัยมต้นกำลังเล่นบาสเก็ตบอสอย่างจริงจังด้วยความสนใจ ที่มุงอาจไม่ได้สนใจการแข่งแต่เป็นเด็กหนุ่มที่รับลูกแล้วเลี้ยงผ่านคู่แข่งสามคนก่อนจะกระโดดชู้ตบาสจนเข้าห่วงก็เป็นได้
ทั้งที่ทั้งสีผมและสีตาเหมือนกับคนอื่นๆที่อยู่ในสนามแต่เวลามองลงไปเขากลับเป็นคนเดียวที่โดดเด่นออกมา ไม่ว่าจะด้วยหน้าตา รอยยิ้มหรือท่าทางเองก็ตาม
ราชากระโดดพร้อมรอยยิ้มเมื่อเกมการแข่งขันจบแล้วทีมตัวเองเป็นฝ่ายชนะ...รอยยิ้มกว้างนั่นทำให้ผมแอบยิ้มตามไปด้วย
จากที่สังเกตมาสักพักใหญ่ทำให้รู้ว่าราชาชอบเล่นกีฬามาก...เขาจะเล่นทุกวันตอนกลางวันและมีบางครั้งที่เล่นหลังเลิกเรียนด้วย ทุกๆกลางวันผมมักจะนั่งมองอีกฝ่ายอยู่บนห้องเรียนแบบนี้จนกระทั่งถึงวันสุดท้ายของชีวิตมัธยมต้น
สิ่งที่ผมรู้สึกเสียงดายมากที่สุดคือการไม่ได้นั่งมองราชาเล่นบาสจากที่เดิมอีกแล้ว
ผมไม่รู้ว่าเขาจะเรียนต่อที่นี่ไหม...ไม่แน่ว่าอาจย้ายโรงเรียนก็ได้
แม้จะรู้แบบนั้นผมก็ยังไม่ทำอะไรปล่อยให้เวลาผ่านไปจนถึงวันเปิดภาคเรียนของมัธยมปลายวันแรก...เด็กนักเรียนที่เคยรู้จักกันต่างเข้ากลุ่มกันอย่างรวดเร็วไม่เหมือนกับผมที่ยังต้องเดินเข้ามาในห้องแล้วนั่งลงด้านหน้าสุดริมหน้าต่างตามเดิมเหมือนอย่างทุกครั้ง
บางครั้งผมก็เคยคิดนะว่าทำไมตัวเองถึงไม่กล้าที่จะเดินไปทักทายใครก่อนบ้าง...ทุกครั้งที่อยากทำแบบนั้นความทรงจำเมื่อตอนเด็กที่โดนล้อเรื่องสีผมและสีตาก็เข้ามาในหัวจนความกล้าที่มีหายไปซะทุกครั้ง
อยากจะเปลี่ยนแปลงแต่กลับไม่มีความกล้าขนาดนั้น
ถ้าจะโทษใครก็คงทำได้แค่โทษตัวเอง
‘เฮ้!...ทางนี้โว้ยราชา!’
เสียงตะโกนจากหลังห้องทำให้มือที่กำลังหยิบหนังสือขึ้นมารอเรียนวิชาแรกขึ้นกับชะงัก...เพียงแค่ได้ยินชื่อความรู้สึกตื่นเต้นก็เข้ามาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงแค่หัวใจแต่ใบหน้าก็เริ่มร้อนขึ้นทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อนอะไรเลย
ที่ตะโกนว่าราชา...หมายถึงราชาคนเดียวกับที่ผมคิดใช่ไหม?
นั่นคือคำถามที่อยู่ในหัวผมก่อนจะตัดสินใจหันไปมองด้านหลังอย่างช้าๆ ภาพของชายหนุ่มที่ดูโตขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นไปอีก...
คนตรงหน้านี้คือราชาคนที่ผมแอบมองมาตลอดจริงๆด้วย
ด้านข้างของราชามีเพื่อนฝาแฝดนั่งคุยเสียงดังกันอยู่และอีกข้างก็เป็นเด็กหนุ่มที่คอยห้ามไม่ให้ฝาแฝดทะเลาะกัน เมื่อคนทั้งห้องเห็นราชาไปนั่งเสร็จต่างก็เข้าไปรุมถามสารทุกข์สุขดิบกันด้วยรอยยิ้ม...ราชาที่มีเพื่อรุมล้อมก็ไม่ได้มีสีหน้าลำบากใจมีเพียงตอบคำถามทีละอย่างพร้อมรอยยิ้มเท่านั้น
แต่ละวันของการมาเรียนเริ่มมีความสุขขึ้นเรื่อยๆเพราะการที่ได้อยู่ห้องเดียวกับราชาทำให้ทุกๆวันผมจะได้ยินทั้งเสียง ได้เจอทั้งใบหน้าที่ยิ้มแย้มและท่าทางที่แสนเป็นมิตรนั้นแม้ทุกอย่างจะไม่ได้มีผมร่วมอยู่ด้วยก็ตาม
จากวันที่ได้รู้ว่าราชาอยู่ห้องเดียวกันผมก็รู้ใจตัวเองว่าชอบอีกฝ่ายเข้าไปแล้วและคงไม่ได้พึ่งชอบแต่ชอบมาตั้งแต่วันแรกที่เดินชนกันบริเวณหน้าห้องสมุดแล้ว
ยิ่งรู้ว่าคิดกับอีกฝ่ายเกินเพื่อนก็ยิ่งไม่มีหน้าเข้าใกล้เพราะทุกครั้งที่จะเข้าใจภายในใจมันก็เกิดความรู้สึกตื่นเต้นอย่างรุนแรงจนต้องถอยกลับไปยังที่ของตัวเองทุกครั้งไป
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆโดยที่ผมทำได้เพียงคอยแอบมองราชาผ่านหน้าต่างบานใหม่ที่สามารถมองเห็นสนามข้างล่างได้...
แววตา
รอยยิ้ม
และเสียงหัวเราะของเขาทำให้ผมรู้สึกอิ่มเอมใจทุกครั้งที่ได้เห็น
(มีต่อ)
-
(ต่อค่ะ)
และวันหนึ่งในช่วงบ่ายของวันศุกร์เป็นวิชาพละศึกษาโดยให้นักเรียนชายเล่นฟุตบอลเป็นทีมและนักเรียนหญิงเล่นวอลเล่ย์บอล...ด้วยความที่วันนั้นผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยขออาจารย์นั่งอยู่ข้างสนามแทน
บรรยากาศในการแบ่งทีมดูจะวุ่นวายอยู่พอสมควรเพราะไม่ว่าใครก็อยากจะอยู่ทีมเดียวกับราชาทั้งนั้น...กว่าจะจัดทีมกันลงตัวก็ใช้เวลาไปเกือบสิบนาที ด้วยเวลาที่มีจำกัดพวกเราไม่สามารถเล่นตามเวลาจริงได้จึงลดเวลาลงเหลือแค่หนึ่งชั่วโมงโดยจะมีพักครึ่งช่วงสามสิบนาทีแรก
ผมนั่งมองราชาผ่านเลนส์แว่นที่พึ่งตัดสินใจไปตัดมาเมื่อวานด้วยรอยยิ้มบางๆ...การมีแว่นสายตาแบบนี้ช่วยให้ผมมีความกล้ามากขึ้นในการมองสิ่งรอบกายไม่ว่าจะเป็นการสบตากับผู้คนหรือการมองราชาก็ตาม
‘เฮ้!...อย่าทำตัวเด่นอยู่คนเดียวสิราชา!’เสียงตะโกนของเพื่อนชายทีมเดียวกันวิ่งมาตบไหล่ราชาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก
‘เล่นไม่ดีเท่าราชาก็อย่ามาพูดน่า’หนึ่งในเพื่อนสนิทของราชาที่ชื่อเพชรเดินเข้าไปขวางอีกฝ่ายไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้กว่านี้
‘ใช่ๆ...ถ้าจะหาเรื่องกันทางนี้ไม่อยู่เฉยหรอกนะ’เสียงของเต้ยหนึ่งในฝาแฝดดังขึ้นพร้อมวิ่งมาสมทบอีกคน
‘ไม่ได้จะหาเรื่อง...แค่อยากให้ทำตัวเด่นน้อยกว่านี้หน่อย...’อีกฝ่ายบอกเสียงเบา
‘ทำไมล่ะ?’ราชาถามกลับ
‘พอดี...ฉันแอบชอบแอนอยู่...แต่นายเล่นซะเด่นแบบนี้เดี๋ยวเธอจะไม่สนใจฉันน่ะสิ’
‘ฮะฮะฮะ’ต้นที่เดินมาทันได้ยินหัวเราะเสียงดังลั่นจนอีกฝ่ายต้องรีบเอามือปิดปากไว้
แอนที่พูดถึงคือเด็กผู้หญิงผมสั้นที่มีหน้าตาน่ารัก...ถ้าจำไม่ผิดผมเคยเห็นเธอมาสารภาพรักกับราชาแต่ถูกปฏิเสธไปด้วย
น่าแปลกที่ราชาปฏิเสธผู้หญิงสวยๆแบบนั้น
‘จะเสียงดังทำไม!’
‘ก็มันน่าขำนี่หว่า...เอางี้ๆเดี๋ยวพวกเราช่วย...เนอะราชา’ต้นพูดจบก็หันไปขอความเห็นราชา
‘เอาสิ...เดี๋ยวช่วย’ราชาเองก็พยักหน้าเป็นเชิงตกลงก่อนที่เกมการแข่งขันจะเริ่มขึ้นอีกรอบ
ที่ผมได้ยินบทสนทนาได้เพราะนั่งอยู่ติดฝั่งสนามที่ราชายืนคุยกันพอดีแต่ทุกคนคงไม่สังเกตเห็นผมแน่...สังเกตก็คงแปลกเพราะผมใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำคลุมหัวตัวเองไว้
ช่วงบ่ายที่แดดร้อนๆแบบนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย...ถึงจะอยากไปห้องพยาบาลแต่อยากดูราชาเล่นบอลใกล้ๆมากกว่า
การแข่งครั้งนี้ราชาได้ช่วยเหลือปายเด็กชายที่แอบชอบแอนอยู่โดยการส่งบอลไปให้กับอีกฝ่ายเพื่อให้ฝ่าวงล้อมไปเพื่อยิงประตู ถึงในครั้งแรกจะไม่สำเร็จแต่พอลองอีกรอบก็สำเร็จอย่างงดงาม
คนที่มองอยู่ข้างสนามอย่างผมเผยยิ้มออกมาเมื่อเห็นแผนที่ราชาจะช่วยปายให้เด่นเพื่อมัดใจหญิง ราชาเป็นเพื่อนที่ดีมากไม่ว่าใครที่ได้อยู่กับเขาไม่มีทางจะไม่ชอบแน่นอน...ขนาดผมที่ไม่ได้รู้จักอะไรมากมายยังชอบขนาดนี้เลย
เสียงนกหวีดดังขึ้นพร้อมกับผมที่ยกยิ้มขึ้นแทบจะทันทีที่สุดท้ายทีมของราชาก็ชนะไปด้วยคะแนน3-1
นักเรียนชายทุกคนเดินตรงไปยังก๊อกน้ำที่อยู่ไม่ไกลเพื่อล้างหน้าหรือดื่มน้ำคลายความกระหาย ผมเองก็เดินตามกลุ่มไปเหมือนกัน...ผ้าขนหนูที่ใช้คลุมหัวถูกถือไว้บนมือข้างหนึ่งโดยที่อีกข้างมีผ้าขนหนูอีกผืนถืออยู่
ผมกะว่าจะใช้ผ้าเปียกพื้นแรกชุบน้ำเช็ดหน้ารอบหนึ่งก่อนจะใช้ผ้าแห้งเช็ดซ้ำอีกรอบ
‘เฮ้ย!...สะบัดอะไรน่ะราชา...ไม่มีผ้าขนหนูรึไง?!’เสียงของเต้ยดังขึ้นจากก๊อกน้ำด้านในทำให้ผมที่กำลังเดินไปมองเข้าไปอย่างสนใจ ราชาที่ก้มหัวลงเปิดน้ำใส่ผมของตัวเองจนเปียกชุ่มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสะบัดน้ำนั้นใส่เพื่อนที่อยู่รอบๆจนเปียกกันถ้วนหน้า
‘วันนี้ลืมเอามา...เปียกแค่นี้ทำรังเกียจเหรอ...นี่แนะ!’พูดจบราชาก็หันไปสะบัดใส่เต้ยต่ออีกรอบ
‘อย่านะเฟ้ย!...เพชรจัดการราชาหน่อยดิ’เมื่อทำอะไรไม่ได้เต้ยก็ได้แต่ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนอีกคน
‘ปล่อยไปเถอะ...ไม่มีผ้าขนหนูแบบนี้ก็สะบัดจนกว่าจะแห้งไปละกัน...อาจารย์เรียกรวมแล้วไปกันเถอะ’เพชรตอบพลางเดินกลับไปที่สนาม
‘เดี๋ยวสิ...ขอยืมผ้าขนหนูหน่อย’ราชาดึงเสื้อเพื่อนไว้ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูที่ใช้แล้วแต่กลับถูกเพื่อนทั้งกลุ่มแกล้งโดยการวิ่งกลับไปรวมแถวด้วยเสียงหัวเราะ
‘หัวแห้งเมื่อไหร่ค่อยเจอกันนะเพื่อน!’
‘เพื่อนที่ไหนเขาทำกันแบบนี้ล่ะ’ราชาบ่นไม่จริงจังด้วยรอยยิ้มก่อนจะก้มหัวลงแล้วใช้มือสะบัดผมตัวเองให้แห้ง
ผมที่ยืนมองอยู่ก็กำผ้าขนหนูในมือตัวเองแน่นอย่างช่างใจก่อนจะตัดสินใจใช้ผ้าผืนเดิมคลุมหัวไว้แล้วเดินเข้าไปใกล้ราชาที่ยังสะบัดผมตัวเองไม่หยุด
‘เอ่อ...ผมมีผ้าสองผืน...เอาไหม?’ผมรวบรวมความกล้าที่มีน้อยนิดถามออกไปด้วยเสียงสั่นๆ
‘...หื้อ?...ได้เหรอ...ขอบคุณ’ราชาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง ด้วยความที่มีน้ำจากผมไหลไปตามใบหน้าทำให้ดวงตาคมสีน้ำตาลปรือตาได้เพียงเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นผ้าขนหนูที่ผมยื่นไปให้ก็คว้าไปเช็ดพร้อมเอ่ยขอบคุณ
ซึ่งแบบนั้นก็ดีแล้ว...ผมไม่อยากให้เขาเห็นว่าตอนนี้ผมหน้าแดงแค่ไหน
‘...ไม่ต้องคืนนะ’พูดจบผมก็วิ่งกลับไปรวมที่แถวทั้งที่ยังไม่ได้ล้างหน้าเลยสักนิด
ผมรู้ตัวเลยว่าไม่สามารถยืนอยู่กับราชาได้นานกว่านี้...ถ้ายังฝืนผมคงได้ล้มลงไปตรงหน้าเขาแน่
การที่ได้มีโอกาสคุยด้วยและยังให้ผ้าขนหนูแบบนั้นทำให้ผมมีความสุขมาก
และวันนี้เองที่ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้แค่ชอบแต่รักอีกฝ่ายไปแล้ว
จากวันที่ผมรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบแต่รัก ทุกๆวันของผมก็ยังผ่านไปเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...ผมยังคงนั่งอยู่หน้าห้องคอยแอบฟังเสียงหรือบทสนทนาจากหลังห้องอยู่ตลอดจนกระทั่งจบการศึกษาชั้นมัธยมปลาย
การจากลาครั้งนี้ผมรู้ว่าไม่มีทางที่เราจะได้เจอกันอีกทั้งที่รู้แบบนั้นก็ยังไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปแสดงตัวตนในสายตาเขาอยู่ดี
แม้จะไม่ได้อยู่ในสายตาแต่สำหรับผมมันก็มากพอแล้ว...ความทรงจำที่ได้อยู่ร่วมห้องกันมาตลอดสามปีมันมีความสุขมากจริงๆ
หมับ!
“ยิ้มอะไรอยู่ข้าวจ้าว”เสียงทุ้มอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับตัวผมที่ถูกโอบกอดจากด้านหลัง
“...ราชา?...กลับมาเร็วจัง”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนรักที่ส่งยิ้มมาให้ด้วยรอยยิ้มที่ไม่ต่างกัน
“พูดแบบนี้ไม่อยากให้ผมกลับเร็วสินะ”
“เปล่านะ...ผมแค่สงสัยว่าทำไมกลับเร็วเฉยๆ”จะไม่อยากให้ราชากลับเร็วได้ยังไงล่ะ
อยู่ห้องกว้างๆคนเดียวแบบนี้มันเหงานะ
“แขกที่มีธุระต่อเลยมาดูแค่บางโซนเท่านั้น...ว่าแต่ดูอะไรอยู่...หื้อ?...นี่มันรูปผมนี่แถมยังตอนเด็กด้วย?”ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั่นผมก็รีบปิดอัลบั้มรูปภาพที่เปิดคาไว้ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
ไม่นะ...ความลับของผม
“มะ...ไม่มีอะไร”
“ไม่มีที่ไหนกัน...จะบอกดีๆหรือให้ผมค้นด้วยตัวเอง”
“ไม่บอกได้ไหม...อื้อออ~...”ยังไม่ทันพูดจบริมฝีปากร้อนๆก็ประกบลงมาอย่างรุนแรงจนแทบสิ้นสติ ราชาขยับตัวมาอยู่บนโซฟาเดียวกันพร้อมกับค่อยๆดันตัวผมให้นอนราบบนโซฟาโดยที่มีอีกฝ่ายคร่อมอยู่
สัมผัสอันร้อนรุ่มสร้างความรู้สึกดีจนผมทำได้เพียงเอื้อมมือไปยึดเสื้อของคนตรงหน้าไว้แน่นพร้อมเงยหน้าขึ้นเพื่อรับสัมผัสนั้นมากกว่าเดิม
“...อ่า...ราชา...”
“คุณนี่มัน...บอกแล้วไงว่าอย่าทำตัวน่ารักนักเดี๋ยวผมก็อดใจไม่ไหวหรอก”ราชาบอกหลังจากที่ถอนจูบออก ฝ่ามืออุ่นๆเอมมือสัมผัสใบหน้าผมลูบไปมาอย่างอ่อนโยน
“อื้อ...ผมไม่ได้ทำ...”
“ก็ทำอยู่นี่ไง...รีบตอบมาว่าทำไมคุณถึงมีรูปผมตอนเด็กได้กัน...ถ้าไม่บอกผมทำมากกว่าจูบแน่”สายตาที่จ้องมาอย่างเอาจริงทำให้ผมได้แต่เม้มปากแน่นอย่างชั่งใจ
“...ผมถ่ายเอง”สุดท้ายผมก็ต้องสารภาพออกไปจนได้
“ถ่ายเอง?...แต่รูปนั้นมันเป็นรูป...เอ่อ...”
“รูปราชาตอนม.3”ผมตอบแทน
“ใช่ๆ...คุณเคยบอกว่าเราอยู่โรงเรียนเดียวกันแต่ไม่เห็นรู้เลยว่ามาแอบถ่ายกันแบบนี้แถมเป็นตอนนอนหลับน้ำลายยืดอีก”
“...ขอโทษ”ผมได้แต่เอ่ยคำนั้นออกไปพร้อมหลับตาลงอย่างสำนึกผิด
“ผมไม่ยกโทษให้จนกว่าคุณจะตอบมาว่ารักผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่”
“ราชา...ผม...”ทำไมต้องให้ตอบคำถามน่าอายนั่นด้วย
“ลืมตาแล้วตอบผมข้าวจ้าว”มืออุ่นๆเกลี่ยไปตามแก้มขาวที่ขึ้นสีไปมา ผมเองนิ่งไปสักพักก่อนจะลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เจอคือดวงตาคมสีน้ำตาลที่จ้องมาด้วยความรู้สึกโหยหาจนผมอยากจะหลับตาลงอีกรอบจริงๆ
“...ราชา...”
“ถ้าไม่ตอบ...ผมปล้ำนะ”
“ไม่เอา...ยอมแล้วๆ”ผมดิ้นในทันทีที่ได้ยินคำว่าปล้ำ
“ยอมแล้วก็ตอบสิ”ราชากระซิบบอก
“ก็...ก็ลุกก่อนสิ”จะให้ผมตอบทั้งที่อยู่ในสภาพนี้งั้นเหรอ
“ไม่...เร็วข้าวจ้าว...ตอบผม”แขนทั้งสองข้างถูกคนด้านบนล๊อกไว้จนไม่สามารถขยับไปไหนได้แม้จะส่งสายตาไม่พอใจไปให้ราชาก็ยังไม่ยอมปล่อยอยู่ดี
“...รูปนั้นเป็นรูปที่ผมถ่ายตอนเจอกับราชาวันแรกที่ห้องสมุดของโรงเรียน”
“ผมจำเรื่องตอนเด็กไม่ค่อยได้...เล่าให้ผมฟังหน่อยสิ”น้ำเสียงร้องขอแบบนั้นผมจะกล้าปฏิเสธได้ยังไงกัน
“...วันนั้นผมชนกับราชาที่หน้าห้องสมุด...ราชาช่วยเก็บหนังสือที่กระเด็นไปให้ก่อนจะเข้าไปในห้องสมุด...จากนั้นผมก็เข้าไปห้องสมุดแล้วได้เจอกับราชาที่นอนฟุบอยู่ หนังสือคณิตที่ราชาเปิดมันเข้าใจยากผมเลยหาอีกเล่มไปเปิดวางให้...รูปที่ได้ก็ตอนนั้นแหละ”
“เหมือนจะจำได้รางๆ...ก็ว่าอยู่ว่าทำไมพอตื่นมาแล้วถึงอ่านวิธีทำเข้าใจทั้งที่ก่อนหลับยังไม่รู้เรื่อง”ราชาพึมพำ
“...จำผมได้เหรอ?”ผมถามกลับด้วยหัวใจเต้นรัว
“จำไม่ได้หรอก...ช่วงเรียนมัธยมเป็นช่วงที่มีเพื่อนมากที่สุดขนาดเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันผมยังจำชื่อได้ไม่หมดเลย”
“ผมรู้...”เขามีเพื่อนมากจริงๆนั่นแหละ
ผมไม่ได้โกรธที่เขาจำไม่ได้...ถ้ามีผู้คนรุมล้อมมากมายขนาดนั้นจะจำไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกยิ่งกับผมที่ไม่เคยเข้าไปคุยตรงๆยิ่งเป็นเรื่องปกติที่จะถูกลืมไป
“คุณรู้ไหมว่าเรื่องเดียวที่ผมเสียใจหลังจากที่เจอคุณคืออะไร?”
“...ไม่รู้...เรื่องอะไรเหรอ...ถ้าทำให้ราชาเสียใจผมจะได้เปลี่ยนแปลง”จะทำให้ราชารู้สึกดีที่สุดเวลาอยู่ด้วยกัน
“คุณเปลี่ยนไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะสิ่งที่ผมเสียใจที่สุดคือตลอดเวลาที่เราอยู่โรงเรียนเดียวกันผมกลับไม่เคยจำคุณได้...ถ้าผมย้อนไปได้ผมจะจดจำใบหน้าครั้งแรกที่คุณได้เห็นผมว่ามันจะแดงเหมือนตอนนี้ไหม...อยากรู้ว่ามีกี่ครั้งกันที่ถูกคุณคอยช่วยเหลือตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน...อยากรู้ทุกอย่างแต่ก็คงไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้แล้ว”
“ราชา...”
“คุณรักผมมากพอแล้วข้าวจ้าว...ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณจะให้ผมรักคุณบ้างแล้ว”ราชาพูดพร้อมกับก้มลงมาจนหน้าผากเราสัมผัสกันเบาๆ
“ราชา...”
“ผมจะรักคุณให้มากกว่าที่คุณรักผม...ต่อให้เวลาที่ผมรักอาจจะน้อยกว่าก็ตาม”ตลอดการพูดดวงตาสีน้ำตาลประสานกับดวงตาสีเขียวปนเทาของผมอย่างอ่อนโยน
“...ผมก็ไม่ยอมหรอก”ผมเม้มปากแน่นก่อนจะตอบกลับไป
“ไม่ยอมอะไร?”
“ผม...ผมรักราชามานานกว่าเพราะงั้น...ผมก็ต้องรักราชามากกว่าที่ราชารักผมสิ”เรื่องนี้เท่านั้นที่ยอมไม่ได้
ผมรักเขามามากกว่า11ปีแล้วนะ...
จะให้ยอมแพ้เรื่องความรักได้ยังไง
“หึ...ทำตัวน่ารักอีกแล้ว”
“เปล่านะ....ก็แค่...รักราชามากๆเลย”ผมตอบพร้อมกับยกแขนขึ้นโอบคอราชาไว้แน่น
“ผมก็รักข้าวจ้าวมากๆเหมือนกัน”
คำพูดที่ว่ารักมันไม่สามารถเอามาเทียบกันได้ว่าใครมีมากกว่า...แม้รักก่อนก็ไม่ได้หมายความว่าจะรักมากกว่า คนที่รักที่หลังอาจจะรักมากกว่าก็เป็นได้
ผมเองก็ไม่รู้ว่าราชารักผมมากแค่ไหน
ที่รู้คือ...ผมไม่มีทางยอมแพ้แน่
ถ้าเรื่องความรักที่ผมมีให้กับราชาผมรับรองว่าไม่แพ้แน่...
เพราะผมรักราชามากที่สุดไงล่ะ!
...........................................................................
สวัสดีค่า
มาอัพตอนพิเศษหลังจบไปนาน
มีหลายคนรีเควสอยากอ่านตอนที่ทั้งคู่เจอกันครั้งแรก ก็ได้ออกมาประมาณนี้...ตอนนี้ค่อนข้างแต่ยากเพราะไม่ได้วางเรื่องไว้ว่าจะแต่งเลยไม่รู้จะเขียนยังไงดี
อาจมีบางคนแปลกใจสำหรับโรงเรียน ในบทนำเราบอกไว้ว่าเป็นโรงเรียนชายล้วน ตอนนี้ขอเปลี่ยนเป็นสหเพื่อความสะดวกของผู้แต่งนะคะเดี๋ยวจะไปแก้บทนำให้ด้วยค่ะ
แจ้งข่าวPre-Order!! ❣Secret heart❣ หัวใจ แอบรัก
(http://ci.lnwfile.com/9i42s8.jpg)
รายละเอียด
- จำนวนหน้า 350+
- ราคา 450 บาท
- ระยะเวลา 18 พ.ค. 59 - 18 ก.ค. 59
- ตอนพิเศษ มีประมาณ 5 ตอน และ 1 ตอนจะลงในเว็บ
- เฉพาะรอบพรี รูปโพราลอยด์(แบบที่ข้าวเจ้าชอบหย่อนใส่กระเป๋าราชา)+ลายเซ็นต์นักเขียนค่ะ
ใครที่สนใจสามารถเข้าไปจองกันได้เลยค่ะ>>http://haiihouse.lnwshop.com/p/10
ขอฝากผลงานไว้อีกเล่มนะคะ
นอกจากนี้ยังมีอีกเรื่องที่กำลังเปิดพรีอยู่สามารถเข้าไปติดตามได้ที่เพจเราเลยค่า>>https://www.facebook.com/novelistnicedog/
ขอบคุณมากค่ะ^^
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจนะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:-[ :-[
-
น่ารักอ่ะะ เข้าใจข้าวจ้าวเลย ฮี่ฮี่
มีความสุขกันมากๆน้า
-
คิดถึงข้าวจ้าวมาก หาเรื่องเสียไตอีกแล้วสิเรา
-
น่ารักกกกกกกกกก :-[ :impress2:
-
:ling1:
ร้องไห้สองรอบ
รอบแรก ซึ้งใจ ข้าวจ้าวน่ารักเกินไปแล้ว
รอบสอง ปวดใจกับรูปหน้าปก ฮือออออออออออออออออออออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:กอด1: :-[
น่ารัก สุดจะฟินเลยค่ะ
รักกันๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากกกกก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ความละมุนนี้ :กอด1:
-
น่ารัก :-[
-
โหยข้าวจ้าววจะน่ารักไปไหนนงือออ
-
ขอบคุณนิยายความรักที่อบอุ่นมากๆๆอ่านแล้วเขินตลอดอินทุกๆๆๆตอนคนเขียนถ่ายทอดได้แก่งมากกก :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานจริงๆนะครับ
-
ขอบคุณ :)
-
งือออ น่ารักไปแล้วว
-
ความมุ้งมิ้ง
-
:pig4: :pig4:
-
โอยยยย น่าร้ากกกก :-[
-
โคตรของโคตรความฝันกลายเป็นจริง
ใครจะคิดล่ะว่าคนที่เราแอบรักตั้งแต่เด็ก จะกลายเป็นคนรักของเราในอนาคต
#ข้าวจ้าวน่ารักกกกกกกกกกกกก
-
น่ารัก ข้าวจ้าวก็น่ารักน่ารังแกตลอด รักแบบแอบรักมันมีความสุขแต่บางทีก็เศร้านะ
แต่ตอนนี้ไม่ต้องเศร้าแล้ว เพราะราชาก็รักข้าวจ้าวม้ากกกกดีงามค่ะคู่นี้
ขอบคุณค่ะ
-
ภาพปก..ทำไมราชาไม่หล่อเลย ดูเอ๋อๆตาเหล่ด้วย(เสียใจ)
-
เราพลาดเรื่องนี้ได้ยังไง น่ารักมาก ฟินมากด้วย
-
ข้าวจ้าวน่ารักกกกกก งื้อออ อิจฉาราชาาาา
-
ซึ้งมาก จากที่อ่านอย่างยิ้มๆ อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลเฉยเลยยยงงมากมาย >_<
ขอบคุณมากค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
“คุณรักผมมากพอแล้วข้าวจ้าว...ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณจะให้ผมรักคุณบ้างแล้ว”
ประโยคนี้ทำเอาน้ำตาร่วง ซึ้งมากเลยค่ะ
เป็นเรื่องที่มาเรื่องๆเรียงๆแต่คนอ่านรับรู้ได้ว่า ทั้งคู่รักกันมากจริงๆค่ะ
-
ข้าวจ้าวมีความอดทนสูงมาก
-
ตอนพิเศษทำเราน้ำตาคลอ
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากกก
ราชากับข้าวจ้าว อ่านแล้วฟินสุดๆ
-
โอ๊ยยย มันดีต่อใจ หวานละมุนมากๆ :m3:
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
ปกตินิยายแอบรักจะมาโทนเศร้าๆ แต่เรื่องนี้มาแบบที่อยากอ่านเลยค่ะ
รักเรื่องนี้จัง ดีใจกับข้าวเจ้า อะไรจะมีความสุขไปมากกว่า
คนที่เราได้แค่แอบรักเขารักเรากลับมา
หวานละมุนอ่านแล้วอมยิ้มรักคู่นี้รักคนแต่งสุดๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ ติดตามผลงานอยู่นะคะ :pig4:
-
น่ารัก
-
:pig4:
-
มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้ ยิ้มไปอ่านไปทุกที
-
:o8:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆๆๆ ราชา ข้าวจ้าวละมุนมาก อ่านแล้วแบบต้องยิ้มตามตลอด ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
แฮปปี้เอ็นดิ้งมาก
:m1: :m3: :a1:
-
มีเรื่องนึงที่อยากจะถาม และอยากให้แก้ไข
คือ ทำไมถึงเขียน point of view มุมมองคนการบรรยาย เป็นหลายมุมจัง
บางทีก็เล่าในมุมตัวละคร ใช้คำว่าผม
บางอันก็เล่าในมุมที่3 อย่างเช่นอันนี้
ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองแม้เสียงทุ้มจะดังอยู่ด้านหลังตัวเองก็ตาม...ไม่กี่วินาทีหลังได้ยินเสียงนั่นร่างสูงสมส่วนของราชาก็เดินผ่านโต๊ะที่ผมกำลังนั่งอยู่ เพียงแค่ชายเสื้อสีเทากับกางเกงออกกำลังสีดำที่เข้ามาในสายตาทำให้ร่างโปร่งที่นั่งอยู่ถึงกับก้มหน้าตัวเองลงเพื่อซ่อนใบหน้าที่คงจะแดงก่ำยิ่งกว่าเนื้อแตงโม
คือถ้าอนุ่ในคนละตอนก็ไม่เท่าไหร่ค่ะ อันนี้นอกจากอยุ่ในตอนเดียวกันแล้ว หลายๆครั้งยังอยู่ในย่อเดียวกันด้วยซ้ำ เวลาอ่านเรานึกตามไม่ทันเลย ^^"
ไม่เคยเห็นใครทำกัน
หรือเป็นความตั้งใจของคนเขียนก็ไม่รู้ ถ้าเจตนาก็ขอโทษด้วยที่ทักขึ้นค่ะ เพราะแปลกใจจริงๆ
-
:mew1: ชอบเรื่องนี้มากกกกกก หวานละมุน
กำลังพอดี เนื้อเรื่องดีมากๆคะ
-
เป็นเรื่องที่น่ารัก น่าติดตาม และฟินมากเลยค่ะ
ลุ้นอะ ข้าวจ้าวจะโดนราชาจับได้วันไหนน้อ อิอิ
-
น่ารักมากครับ
-
เรื่องนี้มันดีกับใจมากเลย
น่ารักมาก อบอุ่นมาก
:katai2-1: :pig4: :L1:
-
ข้าวจ้าวน่าสงสารอ่ะ ฝังใจรักคนคนเดียวตั้ง11ปีเชียวนะ ขอให้ข้าวจ้าวได้รักนั้นตอบแทนมาน๊าา :mew1:
-
ทำไมเราอ่านตอนที่ข้าวจ้าวบอกราชาว่าชอบ ถึงราชาจะไม่รังเกียจและขอให้เป็นเพื่อนกัน และข้าวจ้าวก็ยินดีแค่เพื่อนกัน แต่เรารู้สึกเศร้าๆแทนข้าวจ้าวอ่ะ :monkeysad:
-
อ่านแล้วยิ้มจนเมื่อยปากเลย
ผู้ชายแบบราชานี่หาได้จากไหนคะ :z3:
-
น่ารัก.....
สบายใจ....
เป็นสองคำที่ลอยมาตั้งแต่ได้อ่านเพียงไม่กี่ตอน
และจบด้วยการค้างไว้ที่ตอนที่9
ก่อนจะกลับมาอ่านใหม่
นับถือหัวใจของข้าวจ้าวมาก
มันมั่นคง
และบริสุทธิ์มาก
รักอันยาวนานของข้าวจ้าวจบลงด้วยดี
ข้าวจ้าวขี้อายมากกกก แต่ก็น่ารักมากกกกก
ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไรจึงน่าแกล้งที่สุด
ส่วนราชามีความอบอุ่นและเจ้าเล่ห์สูง
ไม่แปลกที่ข้าวจ้าวจะรักมาก
ชอบตอนพิเศษที่แย่งกันรักมากกว่ากัน5555
-
น่ารักมากๆเลย :hao6:
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลย ขนาดเราเป็นคนที่ไม่ค่อยอ่านนิยายหวานๆซักเท่าไรยังอ่านไปยิ้มไปเลย
-
เรื่องนี้คือ ดีงามมาก เสียน้ำตาให้ความแอบรักของข้าวจ้าวแบบนางมโนเก่งอะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ทำมห้ยิ้มกับความน่ารักของข้าวจ้าวและราชานะคะ :katai2-1:
-
รักลึกซึ้ง :mew6: :mew6:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอคุณคนเขียนสำหรับนิยายที่หวานอ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นใจเรื่องนี้ครับ :L2:
-
น่ารักมากกกกกกกกก ขอสักคนได้มั้ย ผู้ชายแบบราชา กร๊ดดดดดดด
:m1: :m3: :m1: :m3:
-
:hao7: พึ่งเจอเรื่องนี้คิดไม่ผิดเลย สนุกมากกกกกกก รู้สึกสั้นไปหน่อยเลย 5555 ชอบมากกกกกค่ะ
-
น่าร้ากกกก
-
นิยาย feel good แบบนี้หายากนะ
ถ้า good ทั้วเรื่องไม่มีหึงหวง เรื่องเก่าปัญหาสักอย่างก็จะเรื่อย ๆ นาน ๆ ก้จะเบื่อ
แต่เรื่องนี้ไม่เลยยยยยย มันน่ารัก น่าเอ็นดูไปหมดด
Feel good มาก ๆ ค่ะ :mew3:
-
อ่านไป ฟินไป กรี้ดไป กลมกล่อม ละมุนมากๆค่ะ
-
11ปี!! โอ้ยยยยยยยย พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง
เก็บมาได้ยังไง น๊านนานนน หวานมาก ฟินมาก
ขิบคุณค่ะ
-
ข้าวเจ้าเอ๋ย ช่างน่ารัก :mew2:
-
ไม่จบได้ไหมมมมมมมมมมมมม ชอบมากเลยค่ะมีภาค2ต่อไหม :hao5:
ขอราชา1ที่ค่ะ ห่อกลับบ้านด่วนๆ :hao3:
ชอบนิยายไม่ดราม่าแบบนี้มากเลย เพราะชีวิตจริงมันเครียดแล้ว อิอิ
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากกกกกก ขอบคุณนะจ้ะ Happy new yearจ้า
-
เป็นอีกเรื่องที่ดีงาม
-
น่ารักมากเลย :pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องราวการแอบรักที่อบอุ่น
อ่านไปแล้วไม่นาเบื่อเลย
ยิ่มให้กับข้าวจ้าวและราชา
ฟินนนนนนนนนน อ่านไปเขินไป :o8:
^^ นิยายของคนเขียนแต่ละเรื่อง มีลายเซ็นต์เป็นของตัวเอง
ชอบจังค่ะ
จะติดตามต่อไปนะคะ
ว่าแต่ ทางพ่อราชาก็บอกว่า ข้าวจ้าว เป้นสะใภ้
แม่ข้าวจ้าวก็บอก ราชาเป็นเขยยยย
นี่ดู฿ออกกันขนาดนั้นเชียว 555+ แหม เขินนน :katai2-1:
-
o13 o13 :katai2-1: :katai2-1: :hao5: :hao5:
หลงเข้ามาอ่าน และไม่ผิดหวังเลยค่ะ
เป็นนิยายแนวฟีลกู๊ดที่ดีมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วฟินมากกกก ชอบมากๆ ฮือออออออ ความรู้สึกดีๆ ความอบอุ่นหัวใจที่ได้รับมันบรรยายออกมาไม่ถูกเลย แงงงง รู้แต่ว่าชอบ ชอบมากๆ โดนใจสุดๆ มุ้งมิ้งน่ารัก
ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
Loving someone from afar for 11 years without them knowing and expecting anything in return. Not anyone can do that. A sweet and soft romance. :bye2: o13
-
แอบรัก⊰❤⊱พิเศษ {เที่ยวอิตาลี่}
แสงแดดยามเช้าส่องสว่างเข้ามาภายในห้องชั้น28ของคอนโดหรูทำให้ผมที่นอนขดตัวอยู่ในผ้านวมผืนใหญ่ปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าด้านข้างยามหลับของราชาที่เป็นคนรักของตัวเองนอนหลับตาสนิทอยู่ด้วยท่าทางที่สบายมาก...แขนข้างหนึ่งของเขายังคงจับสะโพกผมไว้แน่นเหมือนจะไม่ยอมให้ผมลุกหนีไปไหน
ใช้เวลาปรับตัวสักพักผมก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียง...วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะต้องเช็คสัมภาระสำหรับไปค้างคืนที่ต่างประเทศกับราชาตลอดหนึ่งอาทิตย์นับจากนี้
เห็นว่าอีกสองวันข้างหน้าจะมีการจัดประมูลรูปภาพที่มีมูลค่ามหาศาลอาภพเลยให้ราชาไปประมูลภาพนั้นกลับมาไว้ยังหอศิลป์Art of Gobleให้ได้
ถ้าเป็นปกติผมคงไม่ไปกับราชาหรอกแต่เพราะครั้งนี้ประเทศที่ไปคืออิตาลี่..ประเทศที่ได้ชื่อว่ามีวิวทิวทัศน์ที่สวยงามระดับต้นๆของโลกอีกทั้งยังมีสถานที่ท่องเที่ยงต่างๆมากมายเหมาะสำหรับฝึกฝนการถ่ายภาพของผมจริงๆ
อีกหนึ่งเหตุผลที่ผมยอมไปด้วยคือราชาที่พูดโน้มน้าวให้ไปด้วยอยู่ทุกวี่วันตั้งแต่ที่ถูกอาภพสั่งให้ไป...พอโดนพูดหลายวันเข้าก็เริ่มใจอ่อนจนต้องตกลงไปเมื่อหลายวันก่อน ท่าทางของราชาดูดีใจมากทำให้รู้สึกว่าคิดไม่ผิดที่ไปด้วย
“...ข้าวจ้าว”เสียงทุ้มเรียกชื่อผมพร้อมกับกระชับแขนที่กอดเอวอยู่แน่นขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอ”พอหันไปหาก็พบกับดวงตาคมสีน้ำตาลที่มองมาแม้จะไม่ชัดมากเพราะยังไม่ได้ใส่แว่นก็ตาม
“อืม...ตื่นเช้าจังนะ”คนข้างกายถามพลางขยับหัวมาหนุนตักผมแทน
“วันนี้ต้องเดินทางนี่...ตื่นเช้าหน่อยจะได้เช็คว่าเอาของไปครบไหม”
“ถ้าไม่ครบไปซื้อที่นู้นก็ได้”ตอบจบราชาก็พลิกตัวนอนหงายโดยที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาผม
“แพงจะตาย”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย...เงินแค่นิดหน่อยขนหน้าแข้งผมไม่ล่วงหรอก”
“ก็นั่นราชานี่...ผมมีเงินขนาดนั้นที่ไหน”ถึงจะได้อีกฝ่ายออกค่าตั๋วเครื่องบินขาไปกลับให้แต่ผมก็ค้านหัวชนผาที่จะให้ราชาออกให้ทุกอย่าง เงินที่มีเก็บไว้อาจไม่มากมายอะไรถ้าใช้อย่างประหยัดก็ไม่มีปัญหา
แม้จะได้ชื่อว่าเป็นแฟนกันผมก็ไม่อยากให้ราชาออกทุกอย่างให้ผมหรอก
มันดูไม่ดีน่ะ
“เงินผมก็เหมือนเงินคุณแหละ”
“ไม่เหมือนสักหน่อย”
“คุณนี่ทำไมดื้อนักนะ”ราชาพูดพลางลุกขึ้นนั่ง
“ดื้อตรงไหนกัน”
“ตรงนี้ไง...คุณเป็นแฟนผมนะ...การที่เลี้ยงแฟนตัวเองมันเป็นเรื่องปกตินี่”
“เป็นแฟนไม่จำเป็นต้องให้ราชาออกคนเดียวนี่...ราชาอย่าตามใจผมมากเลย...เดี๋ยวผมก็เกาะคุณกินซะเลยนี่”ผมบอกออกไปตามตรง
ทุกครั้งที่เขาพาไปเที่ยว เลี้ยงข้าวหรือทำอะไรก็มักจะออกให้ตลอดจนผมรู้สึกว่ามันไม่แฟร์แต่พอบอกว่ามื้อนี้จะออกเองราชาก็จะหาทุกทางเพื่อจะไม่ให้ผมออก
“อยากให้เกาะแน่นแน่ๆเลย”ราชาพูดจบก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น
“...ใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย”
“ไม่ได้เล่นสักหน่อย...รู้ไหมว่าผมอยากจะขังคุณไม่ให้ออกไปไหนเลยด้วยซ้ำ”
ร่างของผมถูกคนตรงหน้าผลักให้นอนลงกับเตียงโดยที่อีกฝ่ายขยับขึ้นมาคร่อมไว้...ใบหน้าของราชาก้มลงมาในระยะประชิดแล้วไล่จูบไปตามใบหน้า แก้มทั้งสองข้างก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก
“...อื้ออ~...อย่าแกล้งสิ”ผมบ่นพร้อมเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสนั้น
“ก็เล่นทำตัวน่ารักจะไม่ให้อยากแกล้งได้ยังไง”
“...ทำไมเดี๋ยวนี้ชอบแกล้งจัง”ผมบ่นเสียงเบาแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะได้ยิน...
“ไม่อยากให้ผมแกล้งก็อ้อนผมหน่อยสิ”
“อื้ออ~...ไม่เอา...ลุกไปได้แล้วผมจะไปเช็คของ”ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ราชาที่ได้ยินแบบนั้นก็ล้มตัวลงนอนทับผมจนขยับไปไหนไม่ได้
“ไม่เอา...อยากกอดคุณอีกหน่อย”
“ราชา...ลุกเร็ว...ผมหนัก”ผมพยายามดันร่างของอีกฝ่ายออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล
“งั้นเปลี่ยนมาทับตัวผมแทนไหม?”เสียงทุ้มกระซิบถามข้างใบหู ใบหน้าผมแดงระเรื่อทันทีที่ได้ยินคำถามนั่น
“ไม่!”
“หน้าแดงแล้ว”ราชาพูดพร้อมกับมองมายังใบหน้าของผมที่กำลังแดงมากกว่าเดิมเพราะถูกสายตานั้นจ้องมา
“...ก็เพราะใครเล่า”ผมพูดเสียงสั่น
“ดีใจที่คุณยังหน้าแดงอยู่...ถ้าวันไหนไม่ได้เห็นใบหน้าแดงๆตอนเช้ารู้สึกเหมือนไม่อยากตื่นเลย”คำพูดนั้นดังขึ้นก่อนที่จะถูกราชาฟัดแก้มซ้ายขวาไปอีกหลายรอบ
“อื้ออ~...พอแล้ว”จะทำให้ผมละลายกลายเป็นไอมันตรงนี้เลยรึไง
“พอก็ได้...ไว้ค่อยฟัดต่อที่อิตาลี่เนอะ”
“ไม่ให้แล้ว!”ผมตะโกนใส่เสียงดังด้วยใบหน้าแดงก่ำ
หลังจากนั้นผมก็ถูกปล่อยตัวให้ไปเช็คกระเป๋าเดินทางได้สักที...เครื่องบินที่จะเดินทางไปอิตาลี่นั้นออกเดินทางในช่วงสาย โชคดีที่สนามบินไม่ได้อยู่ไกลมากเลยสามารถเดินทางไปถึงก่อนเวลาขึ้นเครื่องได้อย่างเฉียดฉิว
ถ้าไม่ถูกราชาแกล้งคงมาถึงตั้งนานแล้ว
ตั้งแต่คบกันมานี่ผมมักถูกแหย่ให้หน้าแดงอยู่ทุกวัน...ทั้งที่คิดว่าถ้าผ่านไปสักพักคงจะชินแต่นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วแต่ก็ไม่เห็นมีท่าว่าจะชินเลย มีแต่จะเขินหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ประเทศอิตาลี่กรุงโรมเป็นสถานที่ที่จัดการประมูลขึ้นในโรงแรมหรูระดับ5ดาว ตั้งแต่ที่ขับเข้ามาภายในบรรยากาศสองข้างทางก็สวยงามยิ่งกว่าโรงแรมไหนๆที่เคยไปมาในประเทศไทย...สวนกว้างถูกตกแต่งทั้งไม้ดอกไม้ประดับรวมถึงสิ่งก่อสร้างรูปร่างแปลกตา ภาพที่เห็นทำให้ผมยกกล้องตัวโปรดสีดำขึ้นแล้วถ่ายรูปบรรยากาศรอบๆด้วยความตื่นเต้น...
เมื่อผ่านสวนอันงดงามไปแล้วก็ต้องมาตะลึงต่อที่ตัวอาคารของโรงแรมที่ใช้เพียงกระจกสีเงินในการสร้าง...สีเงินนั้นพอได้แสงอาทิตย์ตกกระทบก็สร้างสีหลากเฉดชึ้นมาด้วยกลไกลของแสง ดวงตาใต้เลนส์แว่นของผมถึงกับเบิกกว้างเพราะความงามนั้นโดยไม่ลืมจะเก็บภาพไว้เป็นที่ละลึก
“...ข้าวจ้าว”
“ว้าว...นั่นมันผลงานของดาวิชี่นี่”สองขาผมเดินเลี้ยวจากลิฟต์ไปยังผนังด้านข้างที่ปรากฏรูปภาพขนาดใหญ่ที่คุ้นตาตามนิตยสารอย่างสนใจ
“ข้าวจ้าว...”
“ตรงนั้นก็มีเหรอ”รูปวาดชิ้นต่อไปอาจมองยากไปหน่อยเพราะเห็นจากอีกฝั่งหนึ่งแต่เพราะผมจำเอกลักษณ์ของมันได้เลยรู้ทันทีว่ารูปนั่นเป็นหนึ่งในผลงานชื่อดังแน่นอน
หมับ!
“ข้าวจ้าว”แขนของผมถูกคว้าพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกจากด้านหลัง
“...ราชา?”ผมหันไปหาคนด้านหลังอย่างงงๆ
“ไม่สนใจกันเลยนะ”ราชาบอกด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
“...ไม่สนใจตรงไหนกัน”แม้จะพอรู้ว่าตัวเองคงจะสนใจงานศิลปะเกินหน้าเกินตาไปหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับไม่สนใจราชาสักหน่อย
“ตั้งแต่เข้ามาที่นี่ก็เอาแต่ถ่ายรูปแล้วก็เดินไปมาไม่มีหันมาหากันสักนิด...แบบนี้เรียกว่าสนใจเหรอ?”ราชาถามกลับ
“ก็...เอ่อ...ขอโทษ”
“ไม่ยกโทษให้”
“...ราชา”ดวงตาคมสีน้ำตาลมองมาอย่างแข็งกร้าวจนผมเริ่มใจไม่ดี
นี่ผมทำให้ราชาโกรธขนาดนั้นเลยเหรอ
“ถ้าอยากให้ผมหายโกรธ...ก็ลองหาวิธีดูสิ”พูดจบราชาก็เดินกลับไปยังลิฟต์โดยที่มีผมวิ่งตามไปอย่างไม่เข้าใจ
ทั้งที่คิดว่าอีกสักพักก็คงหายโกรธแต่ผ่านไปหลายชั่วโมงราชาก็ยังไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลยสักคำ...บรรยากาศหรูหราในห้องไม่ได้ทำให้บรรยากาศระหว่างเราดีขึ้นแม้แต่น้อย
ผมก็ได้แต่นั่งมองราชาอยู่บนโซฟาสีครีมตรงห้องรับแขก...ส่วนราชาก็ออกไปนั่งกินลมอยู่ที่ระเบียงห้อง จากที่ที่ราชานั่งจะมองลงไปเห็นสระน้ำอุ่นกับสวนดอกไม้เมืองหนาวด้านล่างได้
“...ราชา”ผมเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา ด้วยกระจกที่ตั้งอยู่ทำให้ราชาไม่ได้ยินเสียงผม
พึ่งเคยถูกราชาโกรธขนาดนี้ครั้งแรกเลย
ทำยังไงดี
หรือว่าการที่ผมมาจะทำให้ราชาหมดสนุกนะ
จะว่าไปราชาก็บอกว่าถ้าอยากให้หายโกรธก็ให้หาวิธีดูนี่นา
แล้วจะหาวิธีอะไรล่ะ
แฟนน่ะเคยมีแต่ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้เลย
“...ไม่ลองก็ไม่รู้สินะ”ผมบอกกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาราชาที่นั่งอยู่ด้านนอก
แม้จะไม่มีความคิดอะไรในหัวแต่ก็ไม่อยากปล่อยให้บรรยากาศระหว่างเราเป็นแบบนี้เลย
“ราชา”ผมเปิดประตูกระจกพร้อมเรียกอีกฝ่าย คนถูกเรียกชะงักไปเล็กน้อยแต่ยังไม่ยอมหันมามองหน้ากันอยู่ดี
ผมเริ่มเม้มปากตัวเองแน่นด้วยความกังวลที่เกิดขึ้น...
ไม่รู้ว่าราชาอยากให้ผมง้อยังไง
แต่ถ้าเป็นวิธีการง้อแบบผมละก็...
หมับ!
ผมเดินเข้าไปกอดราชาจากด้านหลังด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและหัวใจเต้นแรง...นี่อาจเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ผมเป็นฝ่ายกอดเขาแบบนี้...
“ราชา...ผมขอโทษนะ...หายโกรธผมนะครับ”ผมพยายามอย่างมากที่จะควบคุมไม่ให้เสียงตัวเองสั่น
“...นี่คือวิธีง้อของคุณเหรอ?”ราชาที่นิ่งหันกลับมาถาม
“ราชา...อืม...นี่เป็นวิธีง้อของผม”รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นทันทีที่ราชายอมคุยกับผม
“...เล่นยิ้มแบบนั้นผมก็แย่สิ...อุตส่าอยากให้ง้ออีกสักหน่อยเชียว”ดวงตาคมสีน้ำตาลที่มองมาสั่นเล็กน้อยก่อนดึงตัวผมให้มานั่งอยู่บนตักโดยที่เราหันหน้าเข้าหากัน
“อยากให้ง้อแบบไหนล่ะ”
“จะตามใจผมเหรอ”ราชาถามกลับพร้อมรอยยิ้ม
“...ขอฟังคำตอบก่อน”ขืนให้ทำอะไรแปลกๆก็แย่พอดี
“อืม...อยากให้กอดผมแน่นๆ...”
“ได้สิ”ผมตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปกอดราชาแน่นแล้วซุกตัวลงที่ไหล่
ถ้าแค่กอดทำไมจะไม่ได้ล่ะ
“แล้วก็หอมแก้มผม...”
ฟอดด~
ผมทำตามแทบจะทันที่ได้ยิน...ริมฝีปากผมจรดที่แก้มข้างซ้ายของราชาแรงๆให้อีกฝ่ายรู้ว่าผมแคร์เขามากแค่ไหน
“...อีกข้างด้วย”
ฟอดด~
เป็นอีกครั้งที่ผมเปลี่ยนไปหอมแก้มข้างขวาของราชาอย่างอายๆ
“พอรึยัง...”ผมถามกลับ ถ้ามากกว่านี้ผมอาจจะไม่ไหวก็ได้
“ยัง...ขออีกนิดนะ”
“..แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ?”
“จูบผมหน่อยสิ”ราชาตอบคำถามพร้อมมองมายังใบหน้าที่แดงระเรื่อของผมด้วยรอยยิ้ม
“...จูบเลยเหรอ”
ผมไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มซะด้วยสิ
จะทำได้รึเปล่าก็ไม่รู้
“ไม่ได้เหรอ”อีกฝ่ายถามเสียงหง๋อย เสียงนั่นทำให้ผมต้องเม้มปากแน่นอย่างชั่งใจ
“...ก็ได้”สุดท้ายผมก็ยอมจนได้
ใช้เวลาทำใจอยู่สักพักผมก็เลื่อนริมฝีปากของตัวเองไปแตะกับราชาเบาๆแล้วคาสัมผัสนั้นสักพักก่อนจะผละออกมาอย่างเขินอาย...
“...นี่ไม่เรียกว่าจูบนะข้าวจ้าว”ถึงคำพูดจะดูเหมือนไม่พอใจแต่ราชาก็ยกยิ้มขึ้น ดวงตาที่มองมาก็เต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข
“...ก็รู้”
“ผมอยากให้จูบนะ”ราชาพูดต่อ
“...แต่ผม...ทำไม่เป็นนี่”ผมสารภาพไปตามตรง
“ทำเหมือนที่ผมจูบคุณในทุกๆครั้งไง”
“ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ...”มันง่ายเหมือนที่พูดที่ไหน
“ผมจะรอ...จูบผมหน่อยนะ”คำขอนั่นดูจะยากเหลือเกินที่จะปฏิเสธ
ผมเม้มปากเข้าหากันอีกครั้งเป็นการข่มความเขินอาย...ผ่านไปสักพักปากที่เม้มอยู่ก็ค่อยคลายออกก่อนจะประกบเข้ากับริมฝีปากตรงหน้าเบาๆ ผมพยายามใช้ลิ้นเหมือนอย่างที่ราชาเคยทำแต่ทันทีที่ลิ้นของเราสัมผัสกันสถานการณ์ก็พลิกกลับ...
“...อื้อออ~...”ผมครางออกมาเมื่อถูกลิ้นร้อนๆสูบเรี่ยวแรงออกไปจนแทบไม่มีเหลือ
ไม่เพียงแค่ริมฝีปากที่ประกบกันอย่างร้อนแรงแต่มือทั้งสองข้างของราชาก็ลูบที่สะโพกผมเบาๆจนผมสะดุ้งแล้วพยายามดันอีกฝ่ายออกแต่ก็อย่างที่รู้กันว่าด้วยแรงอันน้อยนิดไม่สามารถดันราชาออกไปได้
“อื้ออ~...อ่า...ราชา...หยุด...”ผมได้แต่เอ่ยเสียงสั่นเมื่อริมฝีปากร้อนกดลงตามลำคอขาวอย่างเชื่องช้า
“คุณยั่วผมเองนะ”
“เปล่านะ...ก็ราชาบอกให้ผม...อ๊ะ!...”สัมผัสของฝ่ามือเย็นๆที่ลูบไล้ตามเรือนร่างทำให้ผมถึงกับร้องเสียงหลง
“...อยากทำจัง”ราชากระซิบเสียงหวาน
“...ไม่เอา...ผมอยากไปเที่ยวข้างนอก”ถ้าขืนยอมคงไม่ได้ออกไปเที่ยวตามแผนที่คิดมาแน่
แถมราชาไม่ใช่คนที่ทำแค่รอบเดียวแล้วจะยอมหยุดด้วย
“ไม่สงสารผมเหรอ?”
ผมรู้ว่าคำพูดนั่นหมายถึงอะไร
ส่วนกลางของราชาที่สัมผัสกับของผมอยู่มันร้อนขึ้นเรื่อยๆแม้ไม่ต้องก้มไปมองก็รู้ว่าราชามีอารมณ์มากขนาดไหน...ให้หยุดคงไม่ทันแล้ว
แต่ถ้ายอมผมคงลุกไม่เที่ยวไม่ไหว
“...ราชา...ผมอยากไปเที่ยว...”
“แล้ว?”
“...อย่าใส่เข้ามาได้ไหม”ผมขอไปตามตรง
“ถ้าอย่างนั้นข้าวจ้าวต้องทำให้ผมนะ”ราชาตอบ
“...ผมทำไม่...อ๊ะ...”ยังไม่ทันพูดจบผมก็หลุดเสียงครางออกมาแทน กางเกงที่ใส่อยู่ถูกปลดซิปออกพร้อมกับมือที่ไล่ไปตามส่วนนั้นจนผมแทบสิ้นสติ
“งั้นช่วยกัน...ตกลงไหม?”ราชากระซิบถามอีกครั้งพร้อมขบเม้มตามลำคอผม
“...ก็ได้”ผมไม่มีสิทธิ์เลือกแล้วนี่...
คนลามก!
ส่วนร้อนของเราถูกสัมผัสไปมาจนตื่นตัวเต็มที่ท่ามกลางเสียงครางของผมที่ถูกลิ้นร้อนๆนั้นสัมผัสไปแทบทั้งแผ่นอก...ยิ่งครางออกมาราชาก็ยิ่งรุกหนักจนร่างผมสั่นไปหมด
“สัมผัสของผมหน่อยข้าวจ้าว”มือของผมถูกจับให้ไปกุมส่วนร้อนนั่นพร้อมกับขยับมือไปพร้อมๆกัน
“...อื้ออ~...อ๊ะ...”ผมได้แต่หลุดเสียงครางน่าอายออกมาโดยที่มือยังคงทำหน้าที่อยู่
“...ข้าวจ้าว”เสียงทุ้มที่เรียกนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์จนผมเสร็จอย่างง่ายดายเพียงแค่ได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อ
อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
“...ราชา...ผม...”
“คุณมันน่ารัก...ทำให้ผมเสร็จแล้วเราไปเที่ยวกันนะ”ราชากระซิบก่อนจะจูบเบาๆที่แก้มทั้งสองข้างของผม
“อืม...”ผมเร่งมือที่ขยับอยู่ให้เร็วกว่าเดิม
“...ราชา...รัก...รักราชานะ”พูดจบผมก็ลองเลียนแบบที่ราชาทำคือการเม้มเบาๆตามลำคอนั่น เชื่อไหมว่าทันทีที่ผมทำราชาที่มักจะข่มอารมณ์เก่งกลับเสร็จง่ายๆ
“อึก!...เดี๋ยวนี้กล้าทำขนาดนี้เลยเหรอข้าวจ้าว”ราชาดูเหมือนจะไม่พอใจที่ตัวเองเสร็จเร็วอยู่พอสมควร
“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย...ก็แค่เลียนแบบที่ราชาทำให้เท่านั้นเอง”ผมแก้ตัว
“นั่นแหละที่บอกว่ากล้า...ถ้าไม่ติดที่บอกว่าจะพาไปเที่ยวผมจะอุ้มไปต่อในห้องทั้งวันเลย”
“ไม่เอานะ...ผมอยากไปเที่ยว”
“รู้แล้วครับ...ไปอาบน้ำแล้วออกไปเที่ยวกัน”
“อืม...นี่ราชา”เมื่อลุกขึ้นผมก็หันไปเรียกราชาที่ลุกตามมา
“หื้ม?”
“หายโกรธ...แล้วใช่ไหม?”
“หายแล้ว...ทำให้กังวลสินะ...ขอโทษผมแค่อยากเห็นข้าวจ้าวอ้อนน่ะ”ราชาตอบพร้อมเอื้อมมือมาลูบใบหน้าผมเบาๆ
“ผมเองก็ผิดที่ไม่สนใจราชา”ผมตอบกลับ
“เราผิดทั้งคู่เนอะ”
“อืม”
หลังจากนั้นพวกเราก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำหรูที่มีทั้งฝักบัวและอ่างสำหรับนอนแช่...บรรยากาศดีๆนั่นทำให้ผมยิ้มตลอดการอาบน้ำและแต่งตัว ราชาเองก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน...ดูเหมือนว่าการงอนง้อในครั้งนี้จะยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของเราพัฒนามากขึ้น
จากนั้นราชาก็นำผมเที่ยวโดยสถานที่แรกที่ราชาพาผมไปคือแพนธีออน(Pantheon)วิหารงามแห่งนี้เป็นสถาปนิกสมัยโบราณ เพียงก็มองก็เห็นถึงความอัจฉริยะของคนที่สร้างสรรค์วิหารแห่งนี้ขึ้นมา
วิหารแพนธีออนถูกสร้างขึ้นเมื่อ27ปีก่อนคริสตกาลโดยมาร์คัส กอกริปปาโดยได้รับการบูรณะขึ้นมาใหม่เมื่อช่วงต้นศตวรรษที่2 นอกจากสภาพที่ยังคงไม่ผุพังไปตามกาลเวลาแล้ว สิ่งที่น่าทึ่งอีกอย่างก็คือการออกแบบอาคารให้มีความกว้างและสูงเท่ากันคือ142ฟุต ประตูทางเข้าประกอบด้วยโลหะสีทองบรอนซ์ที่มีน้ำหนักถึง20ตัน ในสมัยกลางวิหารแพนธีออนได้กลายเป็นโบสถ์ทางคริสต์ศาสนาจึงยังคงสภาพเหมือนเมื่อแรกสร้างได้จนถึงปัจจุบันทั้งที่ผ่านร้อนผ่านหนาวทางการสู้รบในประวัติศาสตร์มานับไม่ถ้วน
ไม่เพียงเท่านั้นแพนธีออนยังเป็นที่ฝังศพของกษัตริย์และคนสำคัญของอิตาลี อย่างพระเจ้าวิกเตอร์เอมมานูเอลที่2อีกด้วย
“สุดยอด”ผมถึงกับเอ่ยชมวิหารงามตรงหน้าด้วยความตะลึงให้ความงดงามอันเรียบหรูตรงหน้า
“ว่าแล้วว่าข้าวจ้าวต้องชอบ”ราชาเดินมาขนาบข้างก่อนจะบอกด้วยรอยยิ้ม
“อืม...ชอบมากเลย”
ผมชอบอะไรก็ตามที่เป็นผลงานด้านศิลปะไม่ว่าจะเป็นวัตถุโบราณ ตึกโบราณ สะพานที่ถูกสร้างในสมัยก่อนหรือแม้แต่พวกวิหารแบบนี้แถมผลงานของมาร์คัส กอกริปปาวิหารแพนธีออนนี่เรียกว่าสมบูรณ์แบบถึงผมจะไม่ได้จบสถาปัตยกรรมก็ยังรู้ถึงความสุดยอดนั้น
“วันนี้เราคงไปที่อื่นไม่ทันแล้ว...รอประมูลภาพพรุ่งนี้เสร็จผมจะพาไปที่อื่น”ราชาพูดหลังจากที่เราเข้าไปเดินดูภายในใช้เวลาไปเกือบ3ชั่วโมงเพราะผมเองที่แทบจะดูทุกส่วนของวิหาร
“สัญญาแล้วนะ...ผมอยากไปน้ำพุเทรวี่”
“ได้เลย...น้ำพุนั่นมาตอนกลางคืนจะสวยกว่างั้นเสร็จประมูลแล้วเดี๋ยวผมพาไป”
“อืม”ผมพยักหน้าขึ้นลงเป็นการตกลง
จากนั้นพวกเราก็กลับมาพักผ่อนยังโรงแรมหรูระดับ5ดาวจนถึงวันต่อมาซึ่งเป็นวันแรกของการประมูล...งานประมูลนี้จัดขึ้นทั้งหมด4วันโดยแต่ละวันจะมีของต่างๆเข้าร่วมประมูลมากมายแต่ภาพที่ราชาต้องประมูลกลับไปให้ได้คือภาพที่จะลงประมูลในวันแรกและวันสุดท้าย
ภาพทั้งสองนี้เรียกว่าเป็นผลงานอันเลื่องชื่อของจิตรกรชื่อดังคนเดียวกันและทั้งสองภาพนั้นเมื่อนำมาวางต่อกันก็จะเกิดเป็นภาพที่สมบูรณ์
ความจริงทางงานน่าจะให้ภาพนั้นออกประมูลพร้อมๆกันแต่ดันจับแยกวันแรกกับวันสุดท้ายซะงั้น...แม้จะต้องรอหลายวันกว่าจะประมูลอีกภาพได้ก็ไม่ใช่เรื่องหน้าเบื่อเพราะในกรุงโรมนี้มีสถานที่ท่องเที่ยวมากมายที่ผมอยากจะไป
“...ราชาผมอึดอัด”ผมบอกไปตามตรงเมื่อเนคไทสีครีมถูกดึงขึ้นไปจนแทบรัดคอ
ผู้เข้าร่วมงานประมูลต้องแต่งการด้วยชุดสูทเท่านั้นถึงจะเข้าร่วมงานประมูลได้...ซึ่งผมที่ไม่คุ้นชินกับการแต่งกายที่แสนอึดอัดนี่ก็ต้องอดทนทั้งใส่เสื้อเชิ้ตแล้วใช่สูททับ ตามด้วยกางแกงขายาวและเข็มขัดหนัง...ปิดท้ายก็เนคไทที่กำลังเป็นปัญหาอยู่ตอนนี้
“ผมไม่ได้ดึงให้รัดอะไรมากนี่...อึดอัดไปเหรอ?”ราชาที่เป็นคนจัดเนคไทให้ผมถาม
“อืม...อึดอัดนิดหน่อย”ความจริงก็อึดอัดไปทั้งตัวแหละ
“จะคลายออกอีกหน่อยละกัน...หรือจะเปลี่ยนเป็นหูกระต่ายล่ะ?”พูดจบราชาก็หันหลังไปหยิบหูกระต่ายสีครีมด้านหลังขึ้นมาชู
“...เนคไทดีกว่า”เท่าที่ดูหูกระต่ายน่าจะอึดอัดกว่า
“ได้”
“เอ่อ...ราชา”
“หื้ม?”
“...ผมรออยู่ห้องได้ไหม”ผมถามออกไป แค่ตอนแต่งตัวก็แทบแย่แล้วไม่รู้ว่าถ้าเข้าไปในงานจะเผลอทำอะไรออกไปรึเปล่า
พวกงานระดับสูงแบบนี้ผมไม่ชินเอาซะเลย
“...จะทิ้งผมให้ไปนั่งคนเดียวเหรอ”ราชาถามเสียงอ่อย
“ก็มัน...”
“ไปกับผมเถอะ...ถือเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศนะ”
“...ก็ได้”
เมื่อผ่านการแต่งตัวแสนยุ่งยากนี่ไปก็ต้องมาเจอกับระบบรักษาความปลอดภัยก่อนเข้าห้องประมูลอีก เรียกว่าค้นแทบทุกตารางนิ้วของร่างกายก็ว่าได้แถมค้นยังไม่พอยังมีการสแกนตัวด้วย...
ผมไม่เข้าใจว่าจะให้ค้นทำไมในเมื่อมีเครื่องสแกนอยู่แล้ว
พวกเราเดินเข้ามานั่งตามหมายเลขที่ติดไว้บริเวณหน้าอกของราชา...ผู้เข้าร่วมสามารถมีผู้ติดตามมาด้วยไม่เกินสามคน
บรรยากาศมืดๆภายในห้องโถงสว่างขึ้นพร้อมกับมีพิธีกรขึ้นมากล่าวทักทายและเปิดการประมูลอย่างเป็นทางการโดยเริ่มต้นจากเครื่องเพรชสีเงินแวววาว ผมเองก็ไม่มีความรู้เรื่องการประมูลเลยได้แต่นั่งเบื่อๆไปจนถึงรูปภาพขนาดกลางถูกนำออกมาแสดงด้านหน้าเวที...
“ราชา...ภาพนั่น”ผมหันไปสะกิดอีกฝ่ายที่สะลึมสะลือให้ตื่นมาประมูล
“...มาสักทีนะ...รอจนจะหลับแล้ว”ราชาพูดเสียงเบื่อ
จากนั้นราชาก็เริ่มต้การประมูล...จากที่มองมีหลายคนที่สนใจภาพนี้ทำให้ราคาของภาพที่สูงอยู่แล้วสูงลิ่วขึ้นมาอีก5เท่าของราคาภาพเริ่มต้น
อย่างที่บอกว่าผมไม่รู้เรื่องการประมูลเท่าไหร่เลยไม่เข้าใจว่าสัญลักษณ์ของมือที่ทำกันอยู่นี่คืออะไร
นั่งมองอย่างงงๆเกือบครึ่งชั่วโมงการประมูลภาพก็จบลงด้วยผู้ที่ชนะคือราชาอย่างที่คาดไว้...
“ราชา”ผมเรียกระหว่างที่เราสองคนเดินออกจากงาน
พอภาพที่ต้องการตกอยู่ในมือแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปนั่งเล่นในห้องมืดๆนั่นต่อ
“หื้ม?”
“...ภาพนั่นราชาต้องจ่ายเท่าไหร่เหรอ”ผมถามออกเพราะภาษาที่ใช้ในการประมูลของเป็นภาษากลางอย่างภาษาอังกฤษที่ผมไม่ค่อยถนัด
“ลองเดาไหม?”
“...สักห้าล้านมั้ง”ผมลองทายดู
“นั่นยังไม่ได้ราคาตั้งต้นเลย”ราชาตอบ
“งั้นก็สิบล้าน...”
“ถูกแล้ว...ราคาเริ่มต้นอยู่ที่สิบล้าน”
“...ผมว่าไม่อยากรู้แล้วล่ะ”ถ้าสิบล้านยังแค่ราคาเริ่มต้นแล้วที่แย่งการอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงนั่นคงไม่ได้พิ่มมาแค่สิบยี่สิบล้านหรอก
“ผมเฉลยเลยก็ได้...ผมชนะการประมูลภาพนั่นด้วยราคาสี่ร้อยสามสิบห้าล้านบาท”ราชาเฉลยด้วยใบหน้านิ่งๆเหมือนเป็นจำนวนเงินที่สามารถเห็นได้ทั่วไปงั้นแหละ
“...”ก็รู้อยู่ว่าแพงมากแต่ก็ไม่คิดว่าจะแพงขนาดนี้
“ครั้งนี้ถือว่าถูกแล้ว...ครั้งก่อนที่ผมมากว่าจะชนะก็หมดไปเกือบพันล้านได้”
“...พอเถอะ”ผมไม่อยากฟังแล้ว
จำนวนเงินสูงลิ่วกลับถูกเอ่ยออกมาง่ายเหมือนเงินหลักร้อยหรือหลักพัน...แค่คิดถึงจำนวนแบ็งค์พันที่ต้องออกมาวางกองแทบเป็นลม
“ทำหน้าเหมือนรับไม่ไหวเลยนะ...เราไปที่ยวกันต่อดีกว่า”
“อืม...ไปน้ำพุเทรวี่นะ”ผมพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทันทีที่จะได้ไปเที่ยว
“ได้...ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยไปกัน”
“โอเค”ผทพยักหน้าเห็นด้วยสุดๆ
จะให้ไปเดินตามถนนด้วยชุดสูทแบบนี้ก็ไม่ไหว
เมื่อเสื้อผ้าถูกเปลี่ยนกลับมาอยู่ในชุดลำลองปกติราชาก็นำทางผมไปจนถึงน้ำพุเทรวี่(Trevi Foutain)น้ำพุเทรวี่แห่งนี้เริ่มเป็นที่รู้จักและมีชื่อเสียงจากภาพยนตร์เรื่อง “Three Coins in the Fountain”
แถวนี้ผู้คนเบียดแน่นจนผมและราชาแทบไม่มีที่ยืนทั้งที่มาช่วงหัวค่ำ คงเป็นเพราะความสวยงามทางสถาปัตยกรรมจึงทำให้ผู้คนมากันมากมายขนาดนี้
สำหรับน้ำพุเทรวี่ผมเคยอ่านมาว่ากว่าจะออกมาสวยแบบนี้มีการสร้างขึ้นมาแล้วหลายต่อหลายครั้งจนกระทั่งลงตัวที่แบบดีไซน์ของสถาปนิกชื่อฟรานเซสโก ซาลวี(Francesco Salvi )ในช่วงศตวรรษที่17นี้เอง ส่วนกลางของน้ำพุนั้นมีรูปปั้นของเทพเจ้าเนปจูน(Neptune)ขี่รถม้าติดปีกแสดงถึงความมีสุขภาพที่แข็งแรงและความอุดมสมบูรณ์ของอาณาจักร
พวกเราใช้เวลายืนมองน้ำพุตรงหน้าอยู่เกือบชั่วโมงก่อนจะกลับไปพักที่ห้องตามเดิม...หลายวันต่อมาที่ไม่ได้เข้าการประมูลราชาก็พาผมไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆในโรงอย่างโคลอสเซียมซึ่งเป็น1ใน7สิ่งมหัศจรรย์ของโลกก่อนจะพาไปยังสะพานพาลาติโน ฮิลล์ที่อยู่ใกล้ๆกันต่อ
เรียกว่าตลอดสองสามวันที่ไม่ได้เข้าร่วมการประมูลผมได้ออกไปเที่ยวแทบทุกวัน...แม้จะรู้สึกเหนื่อยแต่ก็สนุกมากๆ
วันสุดท้ายของการประมูลผลงานชื่อดังของจิตรกรอันเลื่องชื่อถูกนำออกมาให้ปรากฏแก่สายตา...ไม่ว่าใครที่ได้เห็นต่างก็ยอมทุ่มเงินที่มีเพื่อจะได้ภาพนั้นมาครอบครองแต่ด้วยความที่ภาพชิ้นแรกอยู่ในมือของเราทำให้การต่อสู้ในครั้งนี้จบลงในเวลาไม่นาน
ไม่ว่าใครก็อยากจะได้ภาพทั้งสองภาพไปแบบคู่เพราะเมื่อนำมาวางต่อกันก็จะปรากฏภาพที่สมบูรณ์ตามที่เคยบอกไป
การมาเปิดหูเปิดตานอกประเทศแบบนี้ทำให้ผมมองเห็นหลายๆสิ่งในมุมมองที่กว้างขึ้นรวมถึงได้มีเวลาอยู่กับคนที่รักอย่างราชามากขึ้นด้วย...
การมาเที่ยวครั้งนี้ประทับใจมากและหวังว่าจะมีโอกาสได้มาอีก...
แน่นอนว่าไม่มาคนเดียวหรอก
ถ้าจะมาก็ต้องมากับคนรักที่มีชื่อว่าราชาเท่านั้น
...............................................................................
จบไปแล้วสำหรับตอนพิเศษ
แต่งเองก็เขินเอง555
ไม่อัพตอนพิเศษมานานมาก
หวังว่าตอนพิเศษนี้จะถกใจทุกคนนะคะ
ถ้ามีโอกาสจะแต่งตอนพิเศษมาลงให้อีก
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอดนะคะ
เจอกันได้ใหม่ในผลงานหน้าค่า^^
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
ยังคงหวานกันเหมือนเดิม
-
:pig4: :pig4:
-
ยังคงหวานกันเหมือนเดิม
คิดถึงราชากับข้าวจ้าวววว
-
ยังน่ารักกันเหมือนเดิมเลยยยย
-
น่ารักมากแล้วก็หวานกันมากด้วย :mew1:
-
อิตาลีหวานๆ อิอิ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[
-
ละมุนละไมจริงๆ :-[
-
อยากให้แฟนง้อ แหมๆๆ ราชาน่ารักนะ
-
ราชาเป็นคนสม่ำเสมอนะเธอ
ขี้แกล้งสม่ำเสมอจริงๆ 555 :hao3:
-
ยังคงหวานกันเหมือนเดิมข้าวจ้าวก็ยังขี้อายเหมือนเดิม
-
:pig4: :pig4:ขอบคุณที่มาลงตอนพิเศษให้หายคิดถึง :3123: :L2:
-
:-[ :-[
-
:กอด1:
-
ขอบคุุณ :)
-
คิดถึงราชากะข้าวจ้าวมากค่า ><
-
เป็นเรื่องที่ หวานอบอุ่น ละมุลหัวใจเป็นอย่างมากค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
หวานมากๆๆๆ
-
บรรยากาศสีชมพูวิ้ง
-
เหมือนมาฮันนีมูนกันเลยนะคะ แหมมม :haun5:
จริงๆแล้วราชาไม่ได้งอนไม่ได้โกรธข้าวจ้าวหรอก แผนนางหลอกมุบมิบข้าวจ้าวล้วนๆ รู้ทันหรอกกก 5555
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่ทำให้หายคิดถึง เราคิดถึงสองคนนี้จริงๆค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ บอกตามตรงเลยว่า นี่ฉันพลาดมาก! พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงตั้งนาน
หูยยย งานดีสุดๆ ข้าวจ้าวน่ารักมาก!!! คนอะไร แอบรักเขามา11ปี สุดยอดด ยอมใจนางเลย
ราชาก็แบบ อื้ออออ หล่อ ดูดี อบอุ่น ^^ รักทั้งคู่เลย
อ่านรวดเดียวจบ ฟินสุดดดดดด ขอบคุณไรเตอร์ด้วยน้า ชอบมากมากค่ะ
-
:L2: :pig4:
-
:pig4:
-
หวานน่ารักกกก คิดถึงจังค่ะ
-
ไปหวานกันที่อิตาลี
-
หวานน่ารักเหมือนเดิม
เจ๋งกว่าเดิมคือราชาแกล้งงอน
และข้าวจ้าวก็ง้อได้น่ารักซะด้วย
-
:-[ :กอด1: :กอด1:ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย แง้ ดีต่อใจสุดๆ :L2:
คิดถึงราชากับข้าวจ้าว เห็นเขารักกันก็เขิ๊นเขินน แงงงงง ยิ่งอ่านตอนพิเศษ ยิ่งฟิน สงสัยต้องกลับมาอ่านอีกครั้งซะแล้ว :-[
ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
จริงๆแล้วภาพที่ประมูลได้มานี่คือผลพลอยได้จากทริปฮันนีมูนสินะ ฮ่าๆๆๆ
ราชาร้ายไม่ใช่เล่นนะเนี้ย มีแกล้งงอนให้ง้อด้วย
แต่แบบข้าวจ้าวก็คงต้องวิธีนี้แหละ ไม่งั้นก็จะอายอย่างเดียว
ตอนพิเศษน่ารักมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆๆ หวานกันสุดๆเลย
-
อยากเป็นข้าวเจ้ากัน
-
โอ๊ยยยยยย จะน่ารักกันไปไหนเนี่ยคู่นี่
-
ข้าวจ้าวยังขี้อายไม่เปลี่ยน ส่วนราคาภาพนั้นอย่าว่าแต่ข้าวจ้าวเลยเป็นเราเองก็คงถึงกับเข่าทรุดอะจะแพงไปไหน
-
เรื่องนี้มันละมุนมากอะ บอกไม่ถูก
-
ราชาน่ารัก มีการแกล้งงอนให้ข้าวเจ้ามาง้อด้วยอ่ะ :mew1:
-
:impress2: มาประมูลภาพพร้อมฮันนีมูนใช่มั๊ยเนี่ย
-
o13 o13 o13 น่ารักกก
-
:-[ :L3: :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่ารักมากมาย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:mew1: :mew1: :-[ :-[ :-[
เรื่องนี้สนุกมากกก อ่านจบนานละ พึ่งสมัครไอดีมาเม้น 555555 ชอบมากๆครับผม ขอตอนพิเศษอีกน้าาาา
คิดถึงเสมอ ราชา-ข้าวจ้าว
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ
-
น่ารักมากกกกก สุดเขินเลย ชอบมากๆ //////
-
สนุกค่ะ หวานดี เราชอบ :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกก หวีดร้องหน้าคอมจนพ่อบอกว่าเป็นบ้าหรอ555555
:katai2-1: o13
-
น่ารักมากเลย ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักทั้งคู่
-
เรารู้แล้วว่า ทำไมคนถึงแนะนำให้อ่านเรื่องนี้กันมากๆ เราอยากจะบอกว่าเราเคยเห็นเรื่องนี้หลายรอบมากกก เคยเปิดเข้ามาอ่าน และเราดันสุ่มไปโดนฉาก ที่ราชาจับได้ว่าข้าวจ้าวเป็นคนให้รูปภาพ ตอนนั้นเราสงสารนายเอก จนคิดว่าไม่อ่านดีกว่า
แต่ตอนนี้ดีใจมาก ที่กลับมาอ่าน แม้ว่าจะจบไปสักพักแล้ว แต่เราก็ดีใจมากๆที่ได้อ่าน
เป็นนิยายที่ feel good ของแท้เลย มันอบอุ่นหัวใจ อ่านแล้วคิดว่า การที่เราแอบชอบใครสักคน นี่มันดีจังนะ และการที่เราได้รักใครสักคน ที่เขารักและเป็นห่วงเรามาตลอด มันดีจริงๆนะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุก อบอุ่นหัวใจ มาให้อ่านกันนะคะ เราอ่านเกือบทุกเรื่องของไรต์เลยค่ะ สนุกทุกเรื่องเลย
อยากบอกว่า เราอ่านจบภายในวันเดียวเลย อ่านแล้วหยุดไม่อยู่จริงๆ ชอบตัวละครทุกตัวเลย โดยเฉพาะ ข้าวจ้าวกับราชา เราคงคิดถึงตัวละครเหล่านี้มากแน่ๆ
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
-
เรื่องนี้เป็นสไตล์เบาๆ ไม่ได้รุกหนักเหมือนเรื่องสื่อรักทางจดหมายกับอาณาเขตรัก
ชอบทุกเรื่องเลยค่า คุณ nice dog เขียนดีมาก ชื่อเรื่องก็ตางกับเนื้อหาเรื่องดี o13
รอติดตามต่อไปนะค่าาา :katai2-1: :katai2-1:
-
แปะไว้อ่าน
-
น่ารักกกกกก สบายๆ น่ารักๆ ผ่อนคลายดีมากเลย
ข้าวจ้าวน่ารักได้อีกง่ะ อยากเห็นข้าวจ้าวหึง คงน่ารัก น่าฟัดน่าดู อิอิ :-[
-
น่ารัก :-[ :-[ :-[
-
:mew1: คิดถึงข้าวจ้าว ขอบคุณมากนะคะ ปล.อิตาลี เขียนแบบนี้นะคะ
-
หวานตั้แต่ต้นจนจบเรื่องเลย ราชา ข้าวจ้าว
-
น่ารักมากกกกกกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
-
ดีนะนี่ที่สองคนมั่นคง ยึดมั่นในความรัก จนได้มาพบกันอีกครั้ง
-
เค้าได้กอดกัน เราก็เลยได้ฟิน อิอิ
-
เป็นนิยาย feel good จริงๆ อ่านรวดเดียวเลย ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณมากๆ thaiboyslove webboard
-
:pig4: :mew1: :pighaun: :ling1: ถือว่า...อ่านเรื่องนี้จบแล้วไปโรงบาล...ตรวจเจอเบาหวานแน่ค่าาาา...กรี๊ดดดดด....คืออะไรมันจะหวานอย่างงี้ค่าาาา :z3: :ling1:
-
น่ารักมากกกกก :o8:
-
:o8: :-[ เค้ารักกันละมุนจัง
-
อิจฉามากกก หวานกันสุดๆ
-
น่ารักมาก ๆ .........................
ขอบคุณครับ
-
ถ้าบอกว่าอย่าแกล้งต้องแกล้งเยอะๆ
-
น่ารักมากก ชอบราชาข้าวจ้าว
-
:pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้..
เติมความหวาน..อ่านวนไป :-[
-
:-[ ละมุนตุ้มมากกกกกกข้าวจ้าวน่าเอ็นดูมากกกกกกก ราชาก็คือดีมากกกกกกกกก
-
ชอบมากเลยครับ กลับมาอ่านอีกรอบ ก็ยังสนุก
-
ข้าวจ้าวน่ารัก ความละมุนของเรื่องนี้ ชอบบบบ
-
เจ้าตัวขี้เขิน งื้ออออ :-[
-
:impress2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ะครับ น่ารักมากๆเป็นกำลังใจให้กับคนเขียนน่ะครับ
-
:pig4:
-
:mew1: น่ารัก นิยาย feel good มากก :L2:
-
เข้ามาอ่านเป็นรอบที่3 แต่ก็ยังคงความสนุกเหมือนเดิม ขอบความเขินอาย ของข้าวเจ้าและความเอาใจใส่ของราชาที่มีต่อกัน อ่านไปยิ้มไป :pig4: :katai2-1:
-
เรื่องนี้คือฟีลกู๊ดขั้นสุด ชอบโครงเรื่อง พระเอกงานดี แต่นายเอกให้อารมณ์สาวน้อยมาก
ถ้าไม่ใช่เว็บวาย ก็คงคิดว่าอ่านนิยายชายหญิงอยู่
ที่ควรปรับปรุงคือ คำผิดเยอะมากๆ ขนาดชื่อตัวละครยังมีพิมพ์ผิด
แต่โดยรวมเรื่องนี้ถือเป็นนิยายดีๆ สายฮีลหัวใจเลย
:impress2:
-
ข้าวจ้าว น่ารักกก feel good สุดๆเลยครับ
-
ผมก็อยู่ในเล้าตั้งนานแสนนาน
พึ่งเห็นเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่สนุกและน่าจำจดอีกเรื่องหนึ่งครับ
พ.ศ. 2565 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
“สโตรกเกอร์เปล่าวะ?
Stalker สตอล์กเกอร์ คือ คนที่มีพฤติกรรมสะกรอยตาม
ถ้าสโตรกเกอร์ Stroker ไม่มีคำแปล แต่คำว่า Stroke แปลได้หลายอย่างเช่น คลึงเคล้น เล้าโลม
มีคนแต่งไม่กี่คนที่เขียนถูก นอกนั้นลอกตามๆกันแบบผิดๆ โดยไม่รู้ว่ามาจากคำว่าอะไรในภาษาอังกฤษ