Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
06
พี่มินขับรถมาส่งผมที่หน้าคอนโด ตลอดทางเขาเป็นคนพูดทั้งหมด ผมได้แต่นิ่งเงียบฟัง เรื่องราวตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาถูกเล่าออกจากปากอีกคนจนหมดสิ้น ตลกดีเหมือนกันเพราะปกติแล้วหน้าที่พูดจะเป็นของผมเสียมากกว่า
ผมกำลังสับสนกับการกลับมาของเขา พยายามถามเพราะผมรู้สึกว่าสาเหตุมันต้องมีอะไรมากกว่าแค่การที่ผมงี่เง่าแล้วเขาไม่ยอมกลับมาง้อแน่ ๆ ผมมั่นใจ
แต่เขากลับตอบมาแค่ว่า
"ไม่ต้องไปสนใจอดีตหรอก ปัจจุบันพี่กลับมาก็พอแล้ว" ขอเบ้ปากกลอกตามองบนแปบ มั่นใจในหนังหน้าตัวเองเหลือเกิน คิดว่าผมไม่มีคนอื่นในใจรึไง
เออ! ก็ไม่มีน่ะสิ
หยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง ขยี้หัวตัวเองจนยุ่งไปหมด เชื่อเลยว่าพอเปิดประตูไปต้องเจอหน้ายักษ์ของพี่ไนล์นั่งกอดอกจ้องเขม็งมาตรงประตูแน่ ๆ เพราะก่อนกลับเขาโทรมาหาเห็นผมไม่อยู่ที่ห้อง พี่ไนล์ก็เหมือนกับพ่อที่ผมอยากโกหกยังไงก็ไม่เคยสำเร็จ จับโกหกผมเก่งกว่าจีบหญิงอีกมั้ง
แอ๊ด~
"
ไปอยู่กับมันมาได้ไง"
เป๊ะมาก ท่าพี่ไนล์ที่ผมเดาไว้ ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้ ผมเดินหงอยมานั่งข้างเขาบนโซฟาตัวใหญ่แล้วเริ่มเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟัง
"แล้วมันทำอะไรรึเปล่า"
ผมโบกมือหวือส่ายหัวคอแทบหลุด
"ไม่ได้ทำอะไรเลยครับ พี่มินนอนนอกห้อง"
คิ้วพี่ไนล์ขมวดแน่นขึ้นไปอีกเหมือนว่าคำตอบของผมจะไม่เป็นที่ถูกใจ
"มีอะไรที่พี่ยังไม่รู้รึเปล่า"
เสียงพี่ไนล์โคตรบีบอ่ะ ผมยิ้มแหย
"ไม่มีนะครับ"
"แต่น้องเรียกชื่อมัน"
ผมชะงัก นั่นสิผมลืมตัวว่าตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ไม่เคยเรียกชื่อพี่มินออกจากปากอีกเลย พี่ไนล์แม่ง จับผิดเก่งชิบเป๋ง
"กลับไปคบกับมันแล้วเรอะ?"
พี่ไนล์ถามเสียงสูงแต่หน้าโหดมาก
"ยังครับ"
"ยัง? หมายความว่ายังไงจิณณ์ อธิบายมาเดี๋ยวนี้"
"พี่มินขอโอกาสเริ่มใหม่"
"แล้วน้องก็ให้? งั้นสิ"
ผมพยักหน้า พี่ไนล์ตบเข่าฉาดแล้วขยี้หัวอย่างหงุดหงิด
"ให้มันได้อย่างนี้สิ ที่ผ่านมาไม่เคยจำเลยใช่ไหม"
ผมก้มหน้ากำมือแน่น ไม่ใช่ว่าไม่เคยจำ ผมจำ จำทุกอย่างได้อย่างดีและเพราะผมจำนั่นแหละผมถึงรู้ว่าที่ผ่านมาตอนที่ยังคบกันมันมีความสุขแค่ไหน ผมงี่เง่า ผมเอาแต่ใจ แต่เขาก็รับมือผมได้เสมอ เกือบสามปีที่เราคบกันมันคือช่วงเวลาที่มีค่ามากสำหรับผมและผมก็เชื่อว่าพี่มินก็คิดเหมือนกัน เพราะอย่างนั้นช่วงเวลาหนึ่งปีที่ผมไม่มีเขายอมรับว่ามันทรมาน ทิฐิของผมเยอะอย่างคนที่ถูกตามใจมาตลอด แต่เมื่อเขากลับมา กลับมาพูดว่าเขายังเหมือนเดิม
หัวใจของผมก็อ่อนยวบ
มันกลับไปเป็นของเขาตั้งแต่ที่เห็นหน้าเสียด้วยซ้ำ
"จิณณ์ขอโทษครับ แต่จิณณ์ตัดสินใจไปแล้ว ถ้ามันจะเจ็บอีกสักครั้งก็คงไม่มากเท่าครั้งที่แล้วหรอกครับ จิณณ์รู้ว่าพี่ไนล์ผิดหวังที่จิณณ์เป็นแบบนี้ จิณณ์ขอโทษแต่จิณณ์รักเขาจริง ๆ"
"พี่ไม่ได้เสียใจผิดหวังที่น้องชอบผู้ชาย ยังไงน้องก็เป็นน้องของพี่เป็นลูกที่น่ารักของคุณอาทั้งสอง แต่พี่เป็นห่วงความรักแบบที่เราเป็นมันฉาบฉวย มันไม่ยั่งยืน แต่..เฮ่อเอาเถอะ ถ้าน้องจะรักมันมานานขนาดนั้นก็ลองดูอีกสักครั้งก็แล้วกัน พี่อยู่ตรงนี้เสมอ"
ผมยิ้มทั้งน้ำตา พี่ไนล์ถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะอ้าแขนกว้าง ผมโผเข้ากอดพี่ไนล์แน่น พี่ชายที่ดีที่สุดของผม ถึงจะดุไปบ้าง เจ้าระเบียบไปนิด ไม่นิดหรอก เจ้าระเบียบมาก แต่พี่ไนล์ก็ยังคงเป็นพี่ไนล์ที่ตามใจและให้ท้ายผมเสมอ ผมรู้ว่าทุกอย่างที่พี่ทำเพราะเป็นห่วงและหวังดีกับผม
"ขอบคุณครับพี่ชาย"
"ดื้อเอ๊ย"
พี่ไนล์บ่นและสั่งสอนผมอีกนิดหน่อยก็กลับไป เขาบอกว่าอย่าไปยอมพี่มินให้มากทิ้งระยะห่างบ้าง ไว้ตัวนิดหน่อย ทำอย่างกับผมเป็นสาวน้อยวัยแรกรุ่นอย่างนั้นล่ะ
Rrrr Rrrr
ครั้งนี้โทรมาเลยแฮะ
"ครับ"
"
ไอ้ไนล์กลับไปรึยัง"
"กลับไปแล้ววววว"
ผมลากเสียงยาวก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนคว่ำหน้าเอาหมอนมารองคางไว้
"
โดนมันดุมั้ย"
"นิดหน่อยตามสไตล์พี่ไนล์แหละ"
ปลายสายหัวเราะ ผมได้ยินเสียงไว์ทลอดมาตามสายด้วย ผมชอบมันมาก ๆ เลยล่ะ สีขาวสะอาดแถมยังขี้อ้อนมาก ๆ ด้วย พี่มินบอกว่าปกติมันขี้รำคาญแต่คงไม่ใช่กับผม ไวท์มันชอบมาคลอเคลียผมเลยฟัดมันเล่นจนหนำใจพี่มินถึงขับรถมาส่ง
ผมไม่ได้กลับมาคบกับเขาเลยหรอก มันก็ต้องใช้เวลากันบ้างอีกอย่างพี่มินก็ไม่ได้ใจร้อนอะไร ให้มันค่อยเป็นค่อยไปทีละเล็กละน้อยแบบนี้แหละดีแล้ว ยอมรับว่าที่ผ่านมาเป็นเพราะผมเด็กด้วยแหละ นับถือพี่มินเหมือนกันนะที่ทนผมได้ขนาดนี้ทั้งที่เขาก็สามารถเลือกคนอื่นได้แต่เขาก็ยังอยู่กับผม
“
เสาร์หน้าไปไหนมั้ย”
“ไปติวห้องพี่ณินครับ”
“
วิชาอะไรหรอ”
“เคมี 1 ครับ ยากมากอ่ะอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมดเลย”
“
พี่ติวให้มั้ย”
ผมนิ่งใช้ความคิด ให้พี่มินติวให้ก็ดีเหมือนกันนะเพราะเจ้าตัวเรียนเภสัชเก่งเคมีไหมนั่นคงไม่ต้องถามพี่ณินก็คงได้เชื้อความเก่งมาจากพี่ชายนั่นแหละ บ้านนี้เขาเก่งกันทั้งบ้าน
“แล้วพี่มินไม่มีสอบหรอครับ ผมเกรงใจปีสูงแล้วด้วยคงต้องอ่านหนังสือเยอะ”
“
แค่นี้สบายมาก พี่มีสอบแค่ไม่กี่ตัวหรอกอ่านไปจะหมดแล้วด้วย ให้พี่ติวให้นะพี่อยากติวให้ นะครับ”
ขอดี ๆ ก็ให้แล้วมั้ย จะมาทำเสียงอ้อนเพื่อใคร!!! -////////////-
“อะ...อื้อ”
“
น่ารักมาก”
วันจันทร์พี่ไนล์ก็ขับรถมาส่งเช่นเคยจะมีแค่บางวันเท่านั้นที่ผมต้องมาเรียนเองไม่ใช่ว่าเรียนไม่ตรงกับพี่ไนล์หรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าพี่ไนล์หลับเหมือนตายหลังจากทำโมเดลข้ามวันข้ามคืนน่ะสิ คอนโดก็ไม่ได้ใกล้กันผมเคยเถียงกันไปรอบหนึ่งแล้วเรื่องที่ผมจะมาเรียนเอง คอนโดผมเดินออกมาสามก้าวก็รถไฟฟ้าแล้วแต่พี่ไนล์แม่งไม่ยอม ส่วนตัวผมก็ไม่ชอบขับรถ สุดท้ายเลยถูกมัดมือชกไปรับไปส่งอย่างทุกวันนี้นี่แหละ
“ราชรถมาเกยทุกวันเลยเว้ยเพื่อนกู”
ไอ้หยกนั่งท้าวคางล้อมาแต่ไกล ผมเดินยักไหล่เข้ามาแล้วนั่งข้างไอ้โฮม เฟรนเดินถือจานข้าวเข้ามานั่งข้างผมอีกที
“หวัดดีจิณณ์”
“หวัดดีเฟรน”
“กินอะไรมารึยัง เราไปซื้อให้มั้ย”
“แหมๆๆๆๆๆๆ กูนั่งเป็นทอมเหี่ยวอยู่ตรงนี้ตั้งนานไม่คิดจะถามกูซักคำว่ากินไรมายังไปซื้อให้ไหม ไอ้ห่าจิณณ์เดินมานั่งตูดยังไม่ทันแตะเก้าอี้ดีมึงบริการเอ๊าบริการเอานะไอ้เฟรน”
“ใช่ ๆ อีหมีมันนั่งเป็นตุ๊ดแก่อยู่ตั้งนานแล้วมึงก็ไม่เห็นสนใจจะถามมันแบบนั้นบ้างเลย”
ไอ้โฮมรีบเสริมหยก เลยโดนไอ้หมียกเท้าขึ้นมาจะถีบ ผมขำพวกมันก่อนจะหันกลับไปตอบเฟรนที่ยิ้มเขินอยู่
“เรายังไม่ค่อยหิวหรอกเฟรนกินเลย”
“อื้อ”
“เออสรุปเคมออกถึงบทไหนวะ” ไอ้โฮมถามขึ้น
“บทที่หก พวกมึงเริ่มอ่านยัง”
ใบเฟิร์นเงยหน้าจากหนังสือนิตยสารที่มีปอยตรีชฏาขวัญใจมันอยู่บนหน้าปกขึ้นมาตอบ
“ยังเลย แต่วิชาอื่นกูเริ่มแล้วนะ”
“กูเนี่ยยังไม่ได้เริ่มซักวิชา มึงล่ะจิณณ์หมกตัวอยู่แต่ที่ห้องชวนออกไปไหนก็ไม่ค่อยไป อ่านจบไปถึงชาติหน้าแล้วมั้ง”
ไอ้หมีค่อนขอด ผมก็ไม่ได้เก็บตัวอะไรขนาดนั้นซะหน่อยแต่มันโทรมาชวนไม่ถูกเวลาต่างหาก ก็เมื่อวานหลังจากวางโทรศัพท์พี่มินไปไอ้หมีมันก็โทรมาชวนออกมาดูหนัง แต่เข้าใจมั้ยว่าผมเพิ่งกลับมาถึงห้องไม่นานอ่ะ เมาค้างด้วยเลยบอกปฏิเสธไปแต่พวกมันหาว่าผมติดห้อง
“กูเมาค้างเถอะเมื่อวาน”
“เออกูยืนยันได้เพราะมันไปกินกับกูมา”
ไอ้โฮมช่วยเสริม ผมพยักหน้าไอ้สามตัวตรงข้ามเบะปากทำหน้างอนพร้อมกันได้น่าถีบที่สุด
“ไม่เห็นชวนพวกกูเลย”
“ก็พวกกูไปกับเพื่อนเก่า ชวนพวกมึงไปก็กลัวจะอึดอัดกันเปล่า ๆ”
“โอเคกูให้อภัยเพราะพี่โฟล์คสุดหล่อกูมาแล้ว”
อีหมีตอบแต่หน้าไม่ได้มองมาที่พวกผมหรอก โน่น ตามันมองตรงไปหน้าโรงอาหารที่พวกพี่ณินกำลังเดินเข้ามาโน่น มากันครบแก๊งเลยทั้งพวกพี่ณินและพี่คริษฐ์รวม ๆ แล้วเกือบสิบชีวิตแต่ละคนนี่ก็ออร่ากันมาแต่ไกล
“เหี้ยหมีช่วยกูดูซิว่าคนที่พี่ณินเดินกอดคอมานั่นผู้หญิงหรือผู้ชาย” ใบเฟิร์นสะกิดซี้มันยิก ๆ
“เดี๋ยวนะอีเฟิร์น เลือกให้กูซักอย่างได้มั้ยว่าจะให้กูเป็นอะไร จะเป็นเหี้ยหรือจะเป็นหมี”
“เอาตามที่มึงอยากเป็นเลยค่ะเพื่อน”
“โอเคงั้นกูเป็นกระต่าย”
มันเชิดหน้าตอบแล้วหันไปพิจารณาพี่หัวบลอนด์ที่พี่ณินเดินกอดคอเข้ามาในโรงอาหาร หน้าสวยมากเลยให้ตายแต่ด้วยความสูงผมว่าน่าจะเป็นผู้ชาย
“ห่า สวยสัดแต่ยังไงก็ดูเป็นผู้ชายว่ะ สวยกว่ามึงอีกอีเฟิร์น”
ไอ้หยกบอกเลยโดนใบเฟิร์นมันค้อนให้ไปหนึ่งดอก ไม่ต้องเก็บความสงสัยไว้นานเพราะพวกพี่ณินเดินเข้ามาแล้ว ผมเลยเอ่ยทักไป
“สวัสดีครับพี่ ๆ”
“สวัสดี๊ค่าซินดี้ซิสเตอร์”
“สวัสดีครับ”
ผม แก๊งสาวสาวสาวตามด้วยเฟรนและไอ้โฮมยกมือไหว้พวกพี่ ๆ เขา พวกพี่ณินรับไหว้ พอเข้ามาใกล้ ๆ พี่ผมบลอนด์สวยจริง ๆ ครับหน้าเหวี่ยง ๆ จมูกเชิดรั้น ทำผมสีบลอนด์ทั้งหัวแถมผมยังยาวประบ่าเหมือนผู้หญิงอีกต่างหาก ผิวนี่ขาวอย่างกับน้ำนม เป็นผู้ชายที่สวยมากจริง ๆ
“เออหวัดดีเด็ก ๆ นี่ ๆ จะแนะนำให้รู้จักคนนี้พี่ณินภูมิใจนำเสนอมาก น้องซันคนน่ารักของพี่ณินเองเด็ก ๆ”
พี่ณินกอดคอเอาหน้าแนบแก้มพี่ผมบลอนด์แน่น พี่เขายิ้มน้อย ๆ ให้พวกผม แอบได้ยินเสียงไอ้โฮมสบทเบา ๆ ว่าโคตรสวย
“ปีหนึ่งหรอคะ” ใบเฟิร์นถาม คนหน้าสวยส่ายหน้าตอบ
“เปล่าหรอก เท่าณินเนี่ยแหละ”
หน้าหวานไม่พอเสียงยังหวานด้วย ยอมใจเลยครับ ไอ้โฮมนี่เคลิ้มไปเลย
“เด็กในสังกัดพี่ณินทุกคนพี่ณินเรียกน้องหมด” พี่ณินยืดอกตอบ ส่วนเพื่อนพี่แกที่เหลือได้แต่ส่ายหน้าปลง ๆ
“เออลืมเลย จิณณ์น้อยอ่ะข้าวเช้า”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะยื่นมือไปรับข้าวกล่องฝีมือพี่ณิน
“ที่จริงพี่ณินไม่ต้องลำบากทำให้ก็ได้นะครับ ไม่ต้องฟังเขามากหรอก”
ผมยู่หน้าตอบเพราะเมื่อคืนพี่มินโทรมาบอกว่าต่อไปนี้พี่ณินจะทำข้าวเช้ามาให้เกือบทุกเช้า ถ้าวันไหนพี่ณินเรียนบ่ายเขาจะเป็นคนเอามาให้เอง ผมค้านไปหลายรอบจนถูกเขาดุ สุดท้ายคนเอาแต่ใจอย่างเขาก็ชนะไป
“ไม่ได้ลำบากอะไรพี่ซะหน่อย ต้องทำให้คริษฐ์มันอยู่แล้วทำเพิ่มให้จิณณ์น้อยอีกคนจะเป็นไรไป งั้นเดี๋ยวพวกพี่ไปก่อนนะ”
พวกพี่ณินโบกมือลาไปนั่งโต๊ะริมโรงอาหารที่เป็นโต๊ะใหญ่ ก่อนไปอีหมีมันไม่วายขย้ำตูดพี่โฟล์คจะพี่แกสะดุ้งโหยง พี่แพรวแทนที่จะช่วยกลับหัวเราะจนน้ำตาไหล
“โอ่ย พวกพี่เขาเลือกคบกันที่หน้าตาเหรอวะ หน้าตาดีทั้งกลุ่มยิ่งแก็งวิศวะของพี่คริษฐ์นะ อื้อหือกูนี่อิจฉาพี่ซันเลยบ่องตง”
ใบเฟิร์นมันกัดผ้าเช็ดหน้าด้วยความริษยา ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับมันเพราะพี่ซานกับพี่คิงก็ดูดีหล่อกันทั้งคู่ ส่วนพี่คริษฐ์ไม่ต้องพูดถึง แกหล่อของแกอยู่แล้ว พี่ซันนี่เหมือนเจ้าหญิงท่ามกลางอัศวินรูปงามเลย
“ว่าแต่ อะไรยังไงเรื่องข้าวมึงเนี่ย ทำไมพี่ณินทำมาให้มึงคนเดียว”
ไอ้หยกถามด้วยสายตาจับผิด ผมหันไปหาไอ้โฮมที่รู้เรื่องอยู่แล้วให้ช่วย มันเลยเอื้อมมือสั้น ๆ ของมันไปตบบ่าไอ้หยกเบา ๆ
“ทำใจว่ะหยก นั่นน้องรักพี่ณินเขามาแต่ไหนแต่ไร”
“ชิกูไม่น่ารักเหมือนมึงมั่งให้มันรู้ไปอีหยวก!” ไอ้หยกมันว่าผมไม่ได้ดูหนังหน้าตัวเองเลย
“มึงก็ขาวมั้ย!”
“เออกูขาวแต่ไม่น่ารักเท่ามึงนี่ ใช่มั้ยเฟรน” ปลายประโยคมันหันไปถามเฟรนที่นั่งอมยิ้มมองหน้าผมอยู่
“อื้อ จิณณ์น่ารักมาก ๆ เลย”
ผมหน้าร้อนผ่าว ก็ใครใช้ให้มันมองหน้าผมด้วยสายตาหวานขนาดนั้นกันล่ะ ผมก้มหน้าแกล้งทำเป็นสนใจข้าวตรงหน้าไม่สนใจเสียงแซวของสัมภเวสีทั้งหลาย พอดีกับข้อความไลน์เข้า
“ณินเอาข้าวไปให้รึยังครับ”“เอามาแล้ว แต่พี่มินไม่ต้องให้พี่ณินทำมาให้แล้วได้ไหมจิณณ์เกรงใจ”
“ณินบอกหรอว่าลำบาก”“เปล่าครับแต่จิณณ์เกรงใจนี่”
“เด็กน้อยถ้าน้องณินไม่พูดว่าลำบากก็ไม่ต้องเกรงใจ ณินน่ะรักตัวเล็กมาก ๆ เลยนะครับ”“ครับจิณณ์รู้”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงน้องณินก็ต้องทำข้าวเช้าไว้ให้ไอ้คริษฐ์มันกินทุกเช้าอยู่แล้ว”“โอเค เถียงไปก็ไม่เคยชนะ ชิ”
“ไม่ชิสิคนดี พี่เป็นห่วงนะ เราไม่ชอบกินข้าวเช้าอยู่ด้วย”“ก็มันไม่ค่อยหิวนี่นา”
“เสียสุขภาพ”“คำพูดคุ้น ๆ”
ผมอมยิ้ม ไอ้พวกที่เหลือจ้องมาอย่างจับผิดจะมีก็แต่ไอ้โฮมคนเดียวที่ทำหน้าหมั่นไส้ มันรู้ครับว่าผมกลับไปคุยกับพี่มินแล้ว
“เลียนแบบอนาคตแฟน”โอเคซึ้ง!! งื้อ!
“มีหน้าแดงด้วยเว้ย อีจิณณ์มึงคุยกับใครคะยิ้มหวานหน้าแดงขนาดนั้น มีผัวแล้วไม่บอกเพื่อนหรอคะดอก”
ไอ้หมีทุบโต๊ะเรียกร้องความสนใจจากผม ผมรีบปิดมือถือมองหน้าพวกมันเหรอหรา พยายามจะหุบยิ้มแต่มันทำได้ยากจังเลยอ่ะ ก่อนจะกระแอมไอตีหน้าขรึม
“ผัวพ่อง ทำไมมึงไม่คิดว่ากูจะมีสาวบ้างวะ”
“โอ้โห มึงดูหนังหน้าตัวเองบ้างมั้ยคะ ผู้หญิงคนไหนเขาอยากจะได้แฟนหน้าตาหน้ารักกว่าตัวเองบ้าง”
“กูก็หล่อนะเว้ย”
ผมเถียงไอ้หมีขาดใจ หันไปขอความช่วยเหลือจากไอ้โฮมแต่ไอ้เพื่อนเวรมันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เลยหันไปเขย่าแขนเฟรนแทน
“เฟรน เราหล่อมั้ยอ่ะๆๆๆ”
“อะ...อื้ม จิณณ์หล่อครับแต่ก็น่ารักด้วย”
เฟรนตอบตะกุกตะกักผมหันไปเชิดหน้าใส่ไอ้หมีอย่างผู้ชนะ แต่ก็ชะงักไปเพราะพวกมันสามคนมองผมตาค้างไปแล้ว ผมลองโบกมือมันก็ไม่ขยับกันเลยตบหัวพวกมันไปคนละที
“เป็นห่าไรกัน”
“จิณณ์ มึงเมื่อกี้...เอ่อเปล่าหรอกไม่มีอะไรพวกกูไปเรียนก่อนนะ”
พูดจบพวกมันสามคนก็รีบลุกไป เฟรนก็เหมือนกันลุกพรวดหน้าแดงเดินออกไปเลย ผมหันไปมองหน้าไอ้โฮมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม มันถอนหายใจแล้วส่ายหน้า
“ไอ้ห่าจิณณ์เอ๊ย กูหนักใจแทนพี่มินเหลือเกิน มึงจะรู้ไหมว่าที่มันทำเมื่อกี้แม่งโคตรน่ารักเลย ไอ้เฟรนได้ตกหลุมรักมึงซ้ำ ๆ แน่”
“ห๋า!!”
นี่ผมทำอะไรพลาดไปเหรอ
To…chapter 7
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
