Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
08
รถคันใหญ่ของพี่มินขับมาตามทางเข้าหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่แถวพุทธมณฑล เห็นหลังคาบ้านหลังใหญ่อยู่ลิบ ๆ ผมก็อดใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นไม่ได้ พี่มินคงสังเกตผมได้เจ้าตัวจึงกระชับฝ่ามือของเราสองคนไว้
“กลัวหรือ”
ผมส่ายหน้า มันไม่ใช่ความกลัว
“ตื่นเต้นน่ะครับ”
คนตัวสูงยิ้มเอ็นดู
“ทำอย่างกับไม่เคยมาไปได้”
พี่มินกระเซ้า ผมหันไปถลึงตาใส่
“ไอ้เคยน่ะเคยแต่..มันนานแล้วนี่ครับ”
“ทุกคนยังยินดีต้อนรับจิณณ์เหมือนเดิมนะครับ”
เพียงแค่ประโยคหลุดออกมาจากปากพี่มิน ความตื่นเต้นทั้งหมดของผมก็หายไป รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในอก เราหันมายิ้มให้กันเมื่อรถพี่มินเลี้ยวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ พี่มินจอดรถหน้าเทอร์เรซ
“ป่ะ ลงกัน”
ผมเปิดประตูลงจากรถไปหยิบของทางด้านหลัง เห็นพี่มินคุยอยู่กับลุงหวังคนขับรถผมจึงหันไปไหว้ลุงแกด้วย
“สวัสดีครับลุงหวัง”
“สวัสดีครับคุณหนูจิณณ์ไม่ได้มานานเลยนะครับ”
ลุงแกทักผมเสียงสดใส ผมยิ้มตอบช่วยพี่มินขนของลงจากรถ แล้วลุงหวังแกก็เป็นคนขับรถเข้าไปเก็บที่โรงรถ พี่มินแตะหลังผมให้เดินเข้ามาในบ้าน ผมมองเขาด้วยความลังเลเล็กน้อยก่อนที่เราสองคนจะเดินเข้าไปในบ้าน
“สวัสดีค่ะคุณหนูรอง ตายแล้วคุณหนูจิณณ์ใช่ไหมคะ”
ป้าดวงใจพี่เลี้ยงของพี่มินเดินออกมารับพร้อมเด็กรับใช้สองคน คุณป้าเอ่ยทักพี่มินก่อนจะสังเกตเห็นผมแล้วเอามือทาบอกอย่างตกใจ
“สวัสดีครับป้าดวงใจ สบายดีนะครับ”
ผมยกมือไหว้พร้อมยิ้มหวาน ป้าดวงใจเดินเข้ามากอดผมเบา ๆ
“ทูนหัวของป้า ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะสูงขึ้นน่ารักขึ้นด้วย”
ป้าดวงใจลูบหน้าลูบตาสำรวจผมยกใหญ่ ผมก็ยืนนิ่งเป็นตุ๊กตาให้พี่เลี้ยงพี่มินหมุนเล่นด้วยรอยยิ้ม เมื่อก่อนผมมาที่บ้านหลังนี้บ่อย แล้วก็..อ่า...ค่อนข้างที่จะเป็นที่รักของทุกคนอยู่นะครับ
ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ
“อามิน!!!!!!”
เสียงร้องพร้อมเสียงวิ่งตึกตักดังมาแต่ไกล สองตัวแสบแข่งกันวิ่งออกมาจากห้องรับแขกเร็วจี๋ ก่อนที่คนพี่ขายาวกว่าจะมาถึงตัวพี่มินก่อนแล้วกอดหมับที่ขาข้างหนึ่ง คนน้องก็ไม่ยอมน้อยหน้ากอดที่ขาอีกข้างแน่น จนตอนนี้พี่มินเหมือนโดนลูกลิงสองตัวเกาะแน่น เป็นภาพที่น่ารักมากเลยล่ะ
“ว่าไงสองแสบ”
“อามิน ๆ ไดโนเสาร์ที่อามินซื้อมาให้ฟรอสเตอร์ยังอยู่ครบทุกตัวเลยน้า”
น้องเล็กสุดแสบเอ่ยอ้อนพร้อมกับชูไดโนเสาร์ในมือให้พี่มินดู ฟรอสเตอร์โตขึ้นมากเลยตอนที่ผมเจอครั้งนั้นหลานยังพูดได้ไม่เก่งเท่านี้เลย ส่วนฟายาเข้าสู่ช่วงที่ยืดแล้วตัวสูงขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะ พี่มินย่อตัวอุ้มหลานสองคนขึ้นมา หนักไหมนั่น
“หรอ ๆ ๆ ฟรอสเตอร์ขี้โม้”
พี่มินแกล้งทำเสียงเล็กเสียงน้อยแกล้งหลาน ไอ้ตัวเล็กดูท่าจะขัดใจ ดิ้นหน่อย ๆ แต่ก็ร้องอ้อน
“ฟรอสเตอร์ไม่โม้น้า เอาให้อามินดูก็ได้”
“ฟรอสเตอร์ขี้โม้”
ฟายาว่า แก้มยุ้ยเชิดขึ้นทำหน้าเหนือกว่าน้อง ไอ้ตัวเล็กก็ยุง่ายทำหน้ามุ่นไม่พอใจ ป้าดวงใจส่ายหน้ายิ้มโบกมือให้เด็กเอาของไปเก็บในครัวแล้วป้าก็เดินนำเขาไปในห้องรับแขก
“พี่ฟาแหละโม้”
“ฟรอสนั่นแหละโม้”
“พี่ฟานั่นแหละ”
“พอ ๆ อุ๊ยนี่ดูสิอามินพาใครมา มีใครจำได้ไหมเอ่ย ใครจำได้อามินมีรางวัลให้ด้วยน้า”
ก่อนจะเกิดสงครามขนาดย่อมพี่มินก็เป็นผู้เข้ามาห้ามทัพ แถมยังชี้ชวนให้เด็ก ๆ หันมาสนใจผมอีก เด็กน้อยทั้งสองหันมามองผมอย่างฉงน ผมยิ้มหวานไปให้ไม่หวังว่าเด็ก ๆ จะจำได้หรอก ไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่ก็แอบหวังนิดหน่อยแหละนะ
ยิ่งเวลาผ่านไปผมก็ยิ่งขำ ฟรอสเตอร์ดูจริงจังกับการนึกมากคิ้วแทบชนกันเลย ส่วนฟายาหันหน้ามองผมแล้วเอียงคอน้อย ๆ อย่างใช้ความคิด เจ้าตัวแสบคนเล็กยิ้มกว้างก่อนจะส่ายหน้า
“ฟรอสเตอร์จำไม่ได้อ่า” แน่ะ มียิ้มประจบ สงสัยกลัวจะไม่ได้ขนม
“อาจิณณ์”
ฟายาตอบเสียงไม่มั่นใจ แต่ผมนี่ยิ้มหน้าบานไปแล้ว ฮือ หลานรักจำอาได้ด้วย พี่มินยิ้มกว้างลูบหัวพี่คนโต
“ถูกต้อง ทำยังไงก่อนเด็ก ๆ”
“สวัสดีครับอาจิณณ์ / สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับฟายา ฟรอสเตอร์”
พี่มินวางหลานลงฟายาเดินมาจับมือผมข้างหนึ่งอีกมือหนึ่งจับมือพี่มิน ส่วนเจ้าตัวเล็กไม่ยอมลงพี่มินเลยอุ้มไว้กระตุกมือเล็กน้อยให้ออกเดินกัน เราสี่คนเดินเข้ามาในห้องรับแขก ผมชะงักเท้านิดหน่อยก็เล่นอยู่กันเต็มห้องเลย
ฟายาปล่อยมือผมวิ่งเข้าไปหาคุณแม่ของเจ้าตัว ผมยิ้มแล้วยกมือไหว้ทุกคนตั้งแต่คุณแม่พี่มิน ตามมาด้วยพี่ภาคินและพี่ณิชาภรรยา พี่ณินแล้วก็พี่คริษฐ์ คุณแม่พี่มินยิ้มกว้างกวักมือเรียกผมเข้าไปหา
“สวัสดีครับคุณป้า”
แม่พี่มินยู่หน้าขัดใจ พี่ณินขยับให้ผมนั่งข้างแม่ตัวเองแล้วพี่แกก็ไปนั่งข้างพี่คริษฐ์
“คุณปงคุณป้าอะไรคะน้องจิณณ์ เรียกเหมือนเดิมสิคะ”
“ครับ...คุณแม่”
คุณแม่คนสวยของพี่มินยิ้มถูกใจคว้าผมเข้าไปกอด
“น้องจิณณ์ไม่เห็นจะอ้วนขึ้นเลย”
“แต่น่ารักขึ้นนะครับแม่”
พี่ณินเสริมเสียงสดใสตามสไตล์ เพราะว่าพี่ณินสละโซฟาข้างคุณแม่ให้ผมเจ้าตัวเลยต้องไปนั่งตรงที่วางแขนโซฟาตัวเล็กที่พี่คริษฐ์นั่งอยู่และด้วยความซนของพี่ณินเจ้าตัวนั่งเตะเท้าไปมาจนพี่คริษฐ์ต้องตีขาเบา ๆ
“อยู่นิ่ง ๆ ได้ไหมณิน อย่างกับลิง”
พี่ณินหันไปค้อนใส่พี่คริษฐ์แล้วก็ไม่มีใครช่วยพี่แกนะครับมีแต่คนหัวเราะด้วยความเอ็นดู
“คึคึ ใช่เลยค่ะน้องณินน้องจิณณ์น่ารักขึ้นมาก ๆ เลย”
คุณแม่ลูบแก้มผมเบา ๆ ผมยิ้มให้ท่านจนตาปิดนึกขึ้นได้ว่าซื้อขนมมาฝากเลยหันไปสะกิดให้พี่มินส่งมาให้
“จิณณ์ซื้อขนมมาฝากครับคุณแม่ อันนี้ของพี่ณินครับจิณณ์ไม่รู้เหมือนกันว่าร้านนี้อร่อยเท่าร้านประจำหรือเปล่าแต่เห็นพี่ณินชอบกินเลยซื้อมาฝาก”
ผมให้ถุงคุกกี้กับคุณแม่แล้วหันไปส่งกล่องมัฟฟินไปให้พี่ณิน คุณแม่ยิ้มหวานประคองแก้มผมหอมฟอดใหญ่ พี่ณินยิ้มดีใจเหมือนเด็กน่ารักมาก ๆ เลย
“ขอบคุณนะคะลูก น้องจิณณ์น่ารักจังเลย”
“ขอบคุณครับจิณณ์น้อย คริษฐ์กินไหม”
พี่ณินยื่นมัฟฟินส่งให้พี่คริษฐ์แต่พี่แกปฏิเสธแล้วคว้ากล่องขนมไป
“กินข้าวก่อนณิน”
พี่คริษฐ์บอกเสียงเรียบเรื่อย พี่ณินหงอยไปนิดหน่อยแต่ก็ยอม คนตัวสูงลุกขึ้นแล้วลงไปนั่งเล่นกับหลาน ๆ ที่นั่งเล่นไดโนเสาร์กันอยู่
“จิณณ์เรียนอยู่ปีไหนแล้วครับ”
พี่คินถามผม ในสามพี่น้องพี่คินเป็นพี่ใหญ่ที่มีความเป็นผู้ใหญ่สูงมากเพราะอายุห่างจากน้อง ๆ เยอะด้วยมั้ง พี่คินห่างกับพี่มินห้าปีตอนนี้ทำงานเป็นวิศวกรปิโตรเลียมที่บริษัทของบ้านตัวเองนี่แหละ บ้านพี่มินทำธุรกิจเกี่ยวกับน้ำมันครับไม่แปลกใจที่พี่คินกับพี่ณินเรียนธรณี ส่วนผมนั้นไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับครอบครัวนี้หรอก ผมแค่ชอบเฉย ๆ เลยเรียน
ไม่ต้องตกใจว่าทำไมพี่มินแหกคอกเรียนเภสัชอยู่คนเดียวในบ้าน คุณแม่พี่มินเป็นหมอครับมีโรงพยาบาลที่เป็นหุ้นส่วนกับบ้านพี่คริษฐ์อยู่หลายแห่งในกรุงเทพฯ ส่วนพี่ณิชาภรรยาของพี่คินก็เป็นหมอครับอายุมากกว่าพี่คินสองปีหรือสามปีนี่แหละผมไม่มั่นใจ อ้อลืมบอกไปว่าพี่ณิชาเป็นพี่สาวพี่คริษฐ์ สองตระกูลนี้นี่เรือล่มในหนองทองจะไปไหนชัด ๆ
“ปีหนึ่งแล้วครับพี่คิน”
“น้องจิณณ์เป็นน้องคณะเราด้วยนะพี่คิน”
พี่ณินเงยหน้าจากหนังสือนิทานขึ้นมาบอก พี่คินยิ้มถูกใจ
“ดี ๆ ปีสามแล้วมาฝึกงานที่บริษัทพี่นะ”
“โถ่พี่คินครับอีกตั้งสองปี”
“รีบอ่อเฮีย”
พี่มินยักคิ้วกวนพี่ชายตัวเอง ตั้งแต่เข้ามานั่งนี่เขายังไม่หุบยิ้มเลยไม่รู้จะอารมณ์ดีอะไรนักหนา
“อ่าวไอ้นี่ ต้องรีบเตรียมการเว้ย เฮียต้องเตรียมตำแหน่งสำคัญไว้ให้น้องสะใภ้”
ผมหน้าร้อนวูบเลยตอนที่พี่คินพูด พี่มินกับคุณแม่หัวเราะชอบใจใหญ่
“คินก็ไปแซวน้อง ดูสิน้องจิณณ์แก้มแดงน่ารักจังเลย”
คุณแม่ประคองแก้มผมไปหอมอีกหนึ่งฟอด ทำท่าจะหอมอีกแต่พี่มินคว้าคอผมจนหงายหลังไปชนอกพี่แกก่อน
“คุณแม่พอเลยครับหอมอะไรเยอะแยะ มินอิจฉานะ”
พี่มินคว้าตัวผมเข้าไปกอดจนตัวผมลอยหวือเกยตักพี่แกแถมยังกอดเอวผมซะแน่น เอาคางเกยไหล่เอาแก้มแนบแก้มผมอีก ฮือ รู้สึกเหมือนแก้มจะระเบิด
“อย่าเยอะ ๆ ไอ้มิน”
พี่คินว่าเสียงหน่าย พี่ณิชากับคุณแม่หัวเราะชอบใจ ส่วนพี่คริษฐ์แกลงไปนั่งเล่นกับหลานกับพี่ณินไปแล้ว ผมดึงมือพี่มินออกจากเอวแล้วขยับลงนั่งดี ๆ ลูบหัวลูบแก้มแก้เขิน คนกะล่อนนั่นยิ้มแก้มปริน่าหมั่นไส้มาก สักครู่คุณพ่อพี่มินก็กลับมาถึง พวกเราเลยย้ายเข้าไปในห้องทานอาหารกัน
คุณพ่อพี่มินใจดีมากครับรูปร่างสูงใหญ่เหมือนพี่คินเอาจริงบ้านนี้เขาก็สูงกันหมดแต่พี่มินกับพี่ณินจะสูงโปร่งหุ่นแบบพวกนายแบบเกาหลีส่วนคุณพ่อกับพี่คินจะสูงใหญ่อย่างชาวตะวันตก ท่านแนะนำเรื่องเรียนให้ผมเยอะแยะเลย ระหว่างมื้ออาหารมีแต่รอยยิ้มและความอบอุ่น
เด็ก ๆ กินข้าวกันเก่งมาก ฟายากับฟรอสเตอร์ดูท่าจะติดพี่ณินกับพี่คริษฐ์มาก ๆ เลย สี่คนนี้อยู่ไม่ห่างกันเลยครับพี่ณิชาบอกว่าเป็นอย่างนี้แหละ ประจำ อาณินกับน้าคริษฐ์มาทีไรลืมคุณพ่อกับคุณแม่ตลอด อามินนี่เป็นหมาหัวเน่าไปเลย คึคึ หลานไม่สนใจ
รับประทานอาหารเสร็จก็ย้ายกันมาที่ห้องนั่งเล่นอีกรอบคุณพ่อนั่งคุยงานกับพี่คิน คุณแม่คุยเรื่องเคสคนไข้ที่โรงพยาบาลกับพี่ณิชา พี่มินนั่งอยู่บนโซฟาดูข่าวกีฬาผมนั่งอยู่บนพื้นตรงหว่างขาพี่มินนั่งเล่นตัวต่ออยู่กับฟรอสเตอร์ ส่วนฟายาพี่คริษฐ์กับพี่ณินพาไปอาบน้ำข้างบน
“อาจิณณ์ดูนี่ ฟรอสเตอร์ต่อหุ่นยนต์”
เจ้าตัวเล็กชูผลงานในมือตัวเองให้ผมดู “หูว เท่มากเลยครับฟรอสเตอร์ มันมีชื่อไหมครับ”
“มี ๆ มันชื่อว่าออฟติมัสไพร์ม”
ผมหัวเราะชอบใจ ดูท่าฟรอสเตอร์จะชอบทรานส์ฟอร์เมอร์ส ผมเลยนั่งต่ออีกตัวให้เป็นบัมเบิ้ลบี เล่นกับเด็กก็เพลินดีครับผมชอบเวลาฟรอสเตอร์พูด น่าฟังดี
“อาจิณณ์ ๆ อาจิณณ์เคยดูจูแรสสิกเวิร์ลปะทะอุลตร้าแมนมั้ยครับ ที่อุลตร้าแมนโผล่ขึ้นมาจากน้ำยิงเลเซอร์ใส่ไทรันโนซอรัสตายเลยอ่ะ”
“ห๋า???”
ผมอึ้ง อยากจะขำก็ขำไม่ออก ตลกกับจินตนาการหลานดีครับ เด็กน้อยสงสัยจะดูหลายเรื่องจนมึน
“ฟรอสเตอร์ขี้มั่ว มานี่เลยมาอาบน้ำ”
เสียงพี่คริษฐ์ดังขึ้นตรงประตูเรียกหลานรักให้ไปอาบน้ำ เจ้าตัวแสบพอได้ยินเสียงลูกพี่ (พี่ณินบอกมาว่างั้น) ก็รีบวิ่งดุ๊ก ๆ ไปหา ผมเก็บพวกของเล่นหลานใส่ในกล่อง
“ฝึกไว้เวลาเก็บของให้ลูกของเราใช่ป่ะ”
วูบ ร้อนหูเลยครับ ไอ้พี่มินก้มลงมากระซิบซะชิดใบหูเลย ผมตวัดสายตาขึ้นไปมองค้อน
“เพ้อเจ้อ ผมเป็นผู้ชายนะจะท้องได้ไง”
“นั่นสิเนอะ” พี่มินแกล้งเอียงคอคิด
“ทำไมพี่มินอยากมีลูก?”
“ใช่ครับ”
ผมนิ่งไปเลย ผมเป็นผู้ชายคงจะมีลูกให้เขาไม่ได้ นั่นสินะ ใคร ๆ ก็อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกันทั้งนั้นแหละ มีพ่อ แม่ แล้วก็ลูก ๆ ที่น่ารัก แค่คิดว่าสักวันเขาต้องแต่งงานมีครอบครัวหัวใจผมก็เจ็บแปลบแล้ว
“แต่ต้องเป็นลูกของพี่กับจิณณ์เท่านั้นนะ”
เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหู ผมเอี้ยวหน้าไปมองอีกคนช้า ๆ พี่มินยิ้มหวานมือใหญ่ลูบหัวผมแผ่วเบา
“ถ้าไม่ใช่เด็กที่เกิดจากพี่กับจิณณ์พี่ก็ไม่อยากมีหรอกครับ คิดมากอะไรดื้อ”
พี่มินงับจมูกผมเบา ๆ ผมยิ้มอย่างปลื้มปิติแต่ก็ยู่ปากงอนที่เขาเว้นจังหวะพูดไปนานจนผมเผลอคิดไปไหล
“พี่บ้า แม่งขี้แกล้ง”
ผมทุบไหล่เขาเบา ๆ อย่างไม่จริงจัง เราสองคนยิ้มให้กันจนได้ยินเสียงกระแอมจากคุณพ่อ ผมสะดุ้งน้อย ๆ ลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่กันสองคน พี่มินเหสายตากวน ๆ ไปมองพ่อตัวเอง นี่ขนาดพ่อบังเกิดเกล้าพี่แกยังจะกล้ากวน
“เกรงใจพ่อแม่มั่งเนอะไอ้ลูกชาย”
“ทีพ่อนั่งจีบกับแม่ประจำผมยังไม่ว่าอะไรเลยนะ”
พี่มินบ่นแล้วดึงแขนผมให้ขึ้นมานั่งข้างเขา ฟ้าร้องเสียงดังทำให้ผมรีบหันไปมองที่หน้าต่าง ตายห่าฝนตกหนักมากนี่ก็สามทุ่มกว่าแล้วด้วยจะกลับถึงคอนโดกี่โมงเนี่ย
“ตายจริงฝนตกหนักมากเลย คืนนี้น้องจิณณ์นอนที่นี่นะคะ ขับรถกลับอันตรายยังไงพรุ่งนี้ก็วันเสาร์”
คุณแม่บอก ผมอึกอักหันไปถามความเห็นพี่มินแต่ก็น่าจะรู้คำตอบ คนเจ้าเล่ห์นั่นคงไม่ยอมขับรถกลับแน่ ๆ
“งั้นก็ได้ครับแต่จิณณ์ขอบอกพี่ไนล์ก่อน”
ผมหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความหาพี่ไนล์แล้วรีบปิดเครื่อง เปิดไว้ก็ตายสิครับ พี่ไนล์คงกระหน่ำโทรมาซักแน่ ๆ ดีไม่ดีขับรถผ่าฝนมารับผมถึงบ้านพี่มินชัวร์
“งั้นเดี๋ยวแม่ให้น้องนอนกับ..”
“นอนกับณิน!!!!”
พี่ณินกระโดดหน้าบานเข้ามาในห้อง พี่มินหันไปมองน้องชายด้วยสายตาอาฆาตแต่พี่ณินยิ้มลอยหน้าไม่รู้ไม่ชี้ คุณพ่อกับคุณแม่ก็อมยิ้ม
“ว่าให้คะ ให้น้องจิณณ์เลือก”
“หูยคุณแม่อ่ะ ให้น้องเลือกน้องก็ไม่เลือกนอนกับผมสิ”
พี่มินดิ้นเหมือนเด็กโดนขัดใจอยู่บนโซฟา ผมยิ้มขำ โตแล้วยังทำตัวเป็นเด็กโข่งอยู่อีก อ่ะ ๆ วันนี้ทำตัวดีตามใจหน่อยแล้วกัน
“พี่คริษฐ์นอนกับพี่ณินไม่ใช่หรือครับ เดี๋ยวจิณณ์นอนกับพี่มินก็ได้”
เห็นว่าทำตัวดีหรอกนะวันนี้
ถึงยอม
To…chapter 9
อ้อยกว่านี้มีอีกไหม แวะมาบอกข่าวค่า พลอยกลับบ้านที่ต่างจังหวัดประมาณหนึ่งอาทิตย์ เพราะฉะนั้นวันนี้ดึก ๆ พลอยจะมาลงให้อีกตอนนะคะ ชดเชย ขอโทษคนที่รอด้วยน้า กราบบบบบ เรื่องนี้ใกล้จบแล้วนะคะไม่ยาวมาสิบกว่าตอน เป็นฟีลกู้ดไม่มีดราม่า คนที่รอดราม่ารอเรื่องต่อไปนะคะ กะจะลงชิมลางไว้ก่อนยังแต่งไม่จบด้วย 5555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
