-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
สารบัญ
♡01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3248890#msg3248890)
♡02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3250057#msg3250057)
♡03 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3250264#msg3250264)
♡04 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3250978#msg3250978)
♡05 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3251609#msg3251609)
♡06 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3252435#msg3252435)
♡07 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3254514#msg3254514)
♡08 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3257084#msg3257084)
♡09 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3257726#msg3257726)
♡10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3266429#msg3266429)
♡11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3275984#msg3275984)
♡12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50562.msg3326059#msg3326059)
อยากให้ลองอ่านกัน :) :. Into...Deep ♡ ลึกสุดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50750.0)
♡ F a n p a g e ♡ (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
-
Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
01
เสียงกลองดังสนั่นมาจากโถงโล่งใต้ตึกคณะวิทยาศาสตร์ ผมมองภาพเหล่านั้นด้วยหัวใจเต้นรัว การเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย นับเป็นก้าวแรกของชีวิตที่เริ่มเข้าสู่วัยผู้ใหญ่เสียที ผมเลือกเรียนคณะวิทยาศาสตร์สาขาธรณีวิทยา กว่าจะเข้ามาได้ก็ลากเลือดเหมือนกัน วันประกาศผลนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้พอได้ก็เฮลั่นบ้านแม่ผมนี่แทบจะปิดหมู่บ้านเลี้ยง
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่มาเรียนอยู่กรุงเทพฯตั้งแต่มัธยม ถึงจะเคยพบเจอกับอะไรใหม่ ๆ มาแล้วแต่ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง ใกล้เวลานัดแล้วทำไมเพื่อนสนิทผมถึงไม่มาสักที วันนี้มีกิจกรรมแรกพบของภาควิชาก่อนเปิดภาคเรียน เป็นกิจกรรมรับน้องสานสัมพันธ์กับพวกพี่ ๆ นี่แหละครับ อ่อ รู้สึกจะมีการจับสายรหัสกันด้วย
"จิณณ์ โทษทีว่ะพอดีตื่นสาย"
เรียกชื่อเสียงหอบเหนื่อยทำให้ผมหันไปมองโฮมเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมที่ได้เข้ามาเรียนในคณะเดียวกัน ส่วนเพื่อนสนิทอีกคนของผมชื่อบอสรายนั้นเรียนอยู่เศรษฐศาสตร์มหาลัยเดียวกันนี่แหละ
"เออไม่เป็นไรมึงยังไม่ถึงเวลา"
"เข้าไปข้างในกัน"
โฮมกอดคอผมเดินเข้ามาด้านในผมเหล่ตามองมันนิดหน่อย นึกขำกับความไม่เจียมของมัน เตี้ยก็เตี้ยยังพยายามกอดคอกูอีก ผมเองก็ไม่ได้สูงมากหรอก 175 เซนติเมตรมาตรฐานชายไทย แต่ไอ้โฮมนี่สมควรเรียกว่าคนแคระ เพราะมันสูงไม่ถึง 170 เสียด้วยซ้ำ
วันนี้พวกพี่ ๆ สั่งให้น้องปีหนึ่งใส่เสื้อสีน้ำเงินกับกางเกงขายาว ผมกับไอ้โฮมเลยนัดกันใส่เสื้อค่ายตอนม.หกซะเลย เพราะวันนี้คงจะเละ ทิ้งเสื้อไปจะได้ไม่เสียดาย ส่วนพวกพี่ ๆ เดาว่าน่าจะเป็นพี่ปีสองใส่เสื้อทีมสีเขียว ด้านหลังสกรีน...เอ่อ...ผมเดาว่าน่าจะเป็นสโลแกนของพวกพี่แกนี่แหละ
มาสาย กลับก่อน นอนกลางวัน มันส์กลางคืน
ยอมใจเลยครับ แต่บอกเลยว่าชอบ
"ปีหนึ่งมาลงทะเบียนด้านนี้เลยค่ะ"
พี่ผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงยิ้มกว้างกวักมือเรียกผมสองคน ผมเลื่อนสายตาลงไปอ่านป้ายชื่อ "พี่ซินเด้~" เขียนแบบนี้จริง ๆ ครับ ไอ้โฮมพอเห็นคนน่ารักก็รีบวิ่งหางกระดิกเข้าไปตัดหน้าผม
"ลงชื่อตรงนี้เลยค่ะ"
พี่ผู้หญิงอีกคนเงยหน้าขึ้นมาบอกยิ้มหวาน "พี่น้องมิว" พี่คนนี้ทำไอ้โฮมตาค้างไปเลยครับเพราะพี่แกสวยแบบโคตรพ่อมากหน้านี่แบบอั้มพัชราภาหุ่นสวยอย่างกับใหม่ดาวิกา สวยจนเหลียวหลัง
"ฮะแฮ่ม! เช็ดน้ำลายด้วยครับน้อง"
"พี่คนหล่อ" ผมอ่านตามป้ายชื่อใช้มือดันคางไอ้โฮมที่อ้าปากกว้างให้หุบกลับเข้าที่ด้วยแววตาขำขัน ผมตบไหล่มันเบา ๆ พร้อมกับก้มหัวขอโทษพี่เขา
"ชื่ออะไรคะ"
พี่ซินเด้ ถามหลังจากที่ผมลงชื่อในใบรายชื่อเรียบร้อยแล้ว
"จิณณ์!"
ยังไม่ทันที่ผมจะบอกชื่อตัวเองก็มีเสียงทุ้มหวานเรียกขึ้นมาเสียก่อน ผมหันไปตามเสียงเรียกตกใจนิดหน่อยเมื่อคนที่ผมเห็นคือ
"พี่ณิน"
ผมเรียกชื่อพี่เขาอย่างประหลาดใจ แปลกใจนิดหน่อยที่เจอกันไม่คิดว่าเขาจะเรียนอยู่คณะนี้...แต่จะว่าไปบ้านเขาก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับพวกนี้นี่นา ผมลืมไปได้อย่างไรกันนะ
"น้องจิณณ์จริง ๆ ด้วย ตอนแรกพี่เห็นไกล ๆ นึกว่าจำคนผิดเลยเข้ามาดูใกล้ ๆ"
พี่ณินพูดด้วยรอยยิ้มสดใสประจำตัว พี่ณินเป็นผู้ชายที่จัดว่าหล่อก็หล่อจะบอกว่าน่ารักก็น่ารัก เพราะใบหน้าหล่อปนหวานของพี่เขาทำให้มีทั้งสาว ๆ และหนุ่ม ๆ มาชอบพี่ณินมากมาย
"พี่ณินหวัดดี"
"อ้าวโฮม หวัดดี ๆ มองไม่เห็นเลย อากาศข้างล่างเป็นไงบ้าง"
"โหยพี่ พูดจาร้ายกาจ"
"ฮ่า ๆ ล้อเล่นน่า"
พี่ณินหัวเราะเสียงสดใส
"สวัสดีครับพี่ณิน"
ผมยกมือใหว้พี่เขา
"อื้อ ไม่ได้เจอกันตั้งนานตัวยังเท่าเดิมเลยแต่น่ารักขึ้นรึเปล่าเรา"
"โถ่ ผมเป็นผู้ชายต้องหล่อขึ้นสิครับ"
ผมบ่นใส่พี่ณินเสียงเบา
"น่ารักอ่ะ ฮืออออออ"
"มากกกกก เอ็งเห็นใช่มั้ยเมื่อกี้ที่น้องเค้ายู่ปากตอบณินอ่ะ โอ๊ยข้าจะบ้าน่ารักมาก ๆ"
พี่น้องมิวกับพี่ซินเด้จิกทึ้งกันไปมาเหมือนคนบ้า
"รู้จักกันมาก่อนหรอ"
พี่คนหล่อเอ่ยถามอย่างสงสัย
"ช่าย~ ก็น้องจิณณ์เป็น ฟะ..."
"เป็นน้องที่โรงเรียนพี่ณินครับ!"
ผมรีบตอบสวนกลับไปก่อนที่พี่ณินจะพูดจบประโยค พี่ณินหันมามองอย่างฉงนก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ
"อือใช่ จิณณ์กับโฮมเป็นน้องโรงเรียนกูเอง"
พี่คนหล่อพยักหน้าก่อนจะไปเร่งให้พี่ซินเด้เขียนชื่อเล่นลงในป้ายชื่อเพราะตอนนี้แถวเริ่มยาวแล้ว ผมยกมือไหว้ขอบคุณพี่ ๆ ก่อนจะแยกตัวออกมานั่งตรงที่พี่เข้าจัดไว้ให้
"เป็นไรมึง"
โฮมมันถามเมื่อเห็นว่าผมเงียบไป
"กูไม่เคยรู้เลยว่าพี่ณินอยู่ที่นี่"
"ไม่แปลกหรอกที่มึงจะไม่รู้เพราะตั้งแต่ตอนนั้นมึงก็ไม่ได้สนใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องของพี่เขาเลยนี่หว่า"
"แล้ว...เขา"
"อือ เตรียมใจไว้ดี ๆ ละกัน ยังไงเขาก็ต้องมาหาน้องเขา"
ผมก้มหน้าถอนหายใจ อุตส่าห์ไม่เจอกันเป็นปีและคิดว่าอาจจะตลอดไป แต่โลกก็กลมและสังคมที่ผมอยู่ดันเล็กเกินไป
อย่างไรก็คงต้องเจอกันสินะ
เข้มแข็งไว้ จิณณ์ นายต้องทำได้
ผมบอกกับตัวเองแบบนั้น
กิจกรรมสร้างความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องผ่านไปด้วยเสียงหัวเราะ ผมโดนอยู่คนละกลุ่มกับโฮมเลยได้รู้จักเพื่อนใหม่เต็มไปหมด คุยกันถูกคอหน่อยก็จะมีเฟรน เฟรนมาจากเชียงใหม่ ตัวสูงผิวขาวคิ้วเข้มดูท่าจะเป็นตัวเต็งเดือนคณะแน่ ๆ ด้วยความหล่อที่เตะตาทำให้มันถูกรุ่นพี่เรียกบ่อยที่สุดและผมก็ถูกหางเลขไปด้วยเสมอสภาพตอนนี้เลย...เละมาก หัวมีแต่แป้งกับเม็ดแมงลัก ส่วนหน้านี่ไม่ต้องพูดถึง ถูกละเลงจนจำตัวเองไม่ได้ เดินสวนกับไอ้โฮมเห็นหน้ากันยังหัวเราะจนท้องแข็ง
"เหลือเวลาอีก 10 นาทีเปลี่ยนฐานนะคะ"
Timer ปั่นจักรยานพูดผ่านโทรโข่งมาบอก พวกผมซึ่งตอนนี้ทำภารกิจสำเร็จแล้วจึงนั่งคุยเล่นกับพวกพี่ ๆ ปีสามที่มีพี่ติณสุดหล่อเดือนคณะนั่งอยู่ด้วย ที่เขาว่าคนหล่อมักจะเก๊กผมว่าไม่จริงนะเพราะว่าเฮียแกหล่อเทพแต่นิสัยเฮฮามา
"โอเคครับน้อง ๆ ไว้เท่านี้แล้วกันนะเจอกันอีกทีตอนประชุมเชียร์ เปลี่ยนฐานได้ครับ"
พวกเราเต้นท่าประจำกลุ่มขอบคุณพี่ ๆ ก่อนจะเดินไปยังฐานของพี่ปีสอง
"เฮียตินแม่งโคตรเท่ ไอดอลเราเลย"
ผมหันไปยิ้มขำกับท่าทางบูชาพี่ตินของเฟรน
"เอารูปเขาแปะฝาบ้านเลยมั้ยล่ะ"
"เออว่ะเป็นความคิดที่ดีขอบใจมากนะจิณณ์"
ผมเหวอไม่คิดว่ามันจะจริงจัง เฟรนตบบ่าซาบซึ้งกับสิ่งที่ผมชี้แนะ
คือเพื่อน...กูพูดเล่นครับ
ฐานพี่ปีสองเป็นอะไรที่เห้มากครับ อยากจะถามว่าใครเป็นคนคิดเกมส์พวกนี้ เกมส์คล้าย ๆ กับวิ่งผลัด กลุ่มผมมีสิบคนต้องแบ่งออกเป็นสองกลุ่มย่อย โดยคนแรกจะต้องปั่นจิ้งหรีดสิบรอบแล้วพุ่งตัวไปหาทองในบ่อยางที่เต็มไปด้วยน้ำแข็ง หาเจอแล้วต้องวิ่งไปแตะมือคนที่สองเอาทองไปด้วย คนที่สองต้องกินเป็บซี่ใส่เกลือให้หมดแก้วแล้วเรอออกมาให้พี่ ๆ ได้ยินถึงจะผ่าน ส่วนคนที่สามกินหนมโก๋ชิ้นใหญ่เป้งสองชิ้นไม่มีน้ำให้กระดกด้วยนะ คนที่สี่จะถูกผูกเชือกกับข้อเท้าแล้วโยงเชือกข้ามเชือกที่ตรึงอยู่สองฝั่งเสาปลายเชือกห้อยกล้วยไว้ เวลาจะกินต้องยกเท้าขึ้นเพื่อให้กล้วยมันห้อยลงมา ลำบากไปอีก! ส่วนคนสุดท้ายต้องเป่าแป้งที่บรรจุอยู่เกือบครึ่งในพาน ไม่ได้เป่าหาอะไรหรอกครับแค่ต้องเป่าให้หมด!
ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่ยุติธรรมเพราะคนที่จะไปลุยแต่ละด่านโดนจับฉลากสุ่มครับ ดีนะผมทำบุญมาดีหรือเปล่าได้อยู่ด่านสุดท้าย ยืนหล่อ ๆ รอเป่าแป้งในพาน ให้กำลังใจเพื่อน ๆ ส่วนไอ้เฟรน พี่ ๆ ผู้หญิงกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เพราะมันได้ด่านกินกล้วยท่าติดเรท ระหว่างรอเกมส์เริ่มพี่ณินก็เดินเข้ามายื่นน้ำแดงให้
"อ่ะ ร้อนมั้ย โดนปีสามเล่นหนักหรอหน้าเละเลย"
เจ้าตัวยังคงรอยยิ้มสดใส
"นิดหน่อยครับพี่พอดีนั่งข้างเฟรนเลยโดนหางเลขไปด้วย"
"อ่อ น้องคนที่หล่อ ๆ"
"ครับว่าแต่ใครคิดเกมส์นี้เนี่ยพี่ณินโคตรกาก"
พี่ณินหัวเราะชอบใจใหญ่ พร้อมกับยืดอกภูมิใจทำให้ผมรู้เลยว่าคนคิดนั่งอยู่ข้าง ๆ ผมนี่เอง
"เรื่องแบบนี้ขอให้บอกพี่และผองเพื่อน"
"ไม่คิดว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้"
ผมส่ายหน้าอ่อนใจ พี่ณินเอียงคอมองตาแป๋ว
"ไม่ชินอีกหรอ"
ผมส่ายหัวจะไปชินได้ไงเล่า ก็เมื่อก่อนรู้อยู่หรอกว่าพี่ณินขี้แกล้ง เวลาไปบ้านที่ไรก็ชอบแหย่แต่ยังดีที่มี เขา คอยกันไว้ให้ ไม่ใช่ว่าพี่ณินนิสัยไม่ดีนะ พี่แกนิสัยน่ารักมาก ๆ เลยใครอยู่ใกล้ ๆ ก็หลงรักหมดแหละ
"คึคึ จิณณ์ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน้า"
พี่ณินลากเสียงยาวมือเรียวเอื้อมมาบิดแก้มผมด้วยความหมั่นเขี้ยว จนเสียงโห่แซวของเพื่อน ๆ พี่เขาดังขึ้นผมสองคนถึงหลุดออกจากโลกส่วนตัว
"จะแดกเด็กหรอณินเดี๋ยวกูฟ้องพ่อคริษฐ์มึงแน่"
"แต่ก็ดูน่ารักดีนะถึงจะหน้าหวานทั้งคู่ก็เถอะ"
"น้องจิณณ์โคตรน่ารัก อยากเอามาเก็บใส่โหลไว้ที่บ้านมาก"
หลายเสียงแย่งกันพูด พี่ณินถลึงตาใส่เพื่อนก่อนจะกอดคอผมไว้
"คนนี้ห้ามยุ่งนะเว้ย"
สิ้นเสียงพี่ณินก็ตามมาด้วยเสียงโห่แซวทั้งจากพวกพี่และเพื่อนผม พี่ณินยกมือเป็นสัญญาณให้เงียบ
"มึงจะจีบน้องเขาจริง ๆ หรอวะณินหรือว่าที่โรงเรียนเก่ามึงเคยกิ๊กกั๊กกับน้องเขาวะ"
ผมหันไปมองพี่สุดหล่อที่ทำหน้าทำตาอยากรู้เสียเหลือเกิน เอาจริงทุกคนตรงนี้ก็คงอยากรู้เหมือนกัน พี่ณินส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
"กิ๊กกั๊กพ่องมึงสิ คนนี้อ่ะคนสำคัญของคนสำคัญของกูเอง"
อ่า...คนสำคัญของคนสำคัญอย่างนั้นเหรอ
ตอนนี้อาจจะไม่สำคัญแล้วก็ได้มั้ง
จากนั้นพี่ซินเด้ก็สั่งให้เราเริ่มเล่นเกมส์กันเพราะกินเวลาไปมากแล้ว ผมมองเพื่อนผู้ชายสองคนที่เล่นด่านน้ำแข็งอย่างสงสาร คือในบ่อมันแทบจะไม่มีน้ำเลยครับมันมีแต่น้ำแข็งจริง ๆ ได้ยินปอมไม้แรกกลุ่มผมโหยหวนมาว่าเย็นจนไข่มันแข็งแล้ว แต่สุดท้ายมันก็หาเจอนะถึงจะช้ากว่าทีมแรกไปเล็กน้อย
ด่านสองกลุ่มผมคนที่ได้ไปคือหมี ตุ๊ดหัวฟู ตอนแรกจับได้ก็เหนียมอายบอกว่าทำไม่ได้จะให้มาเรอต่อหน้าผู้ชายหล่อ ๆ ได้อย่างไรกันแต่สุดท้ายด้วยความที่ไม่ยอมแพ้มันกระดกเป็บซี่รวดเดียวก่อนจะเรอออกมาเสียงดังจนผู้ชมหัวเราะกันน้ำหูน้ำตาไหล พอเสร็จมันก็ทำหน้าแบบ อะไรใคร นั่นไม่ใช่หมี ผีเข้าเมื่อกี้
ด่านที่สามหยกทอมตัวเล็กจัดการขนมโก๋ชิ้นเป้งภายในคำเดียว ตามมาด้วยเฟรนที่เป็นจุดพีคของเกมส์นี้ เวลามันยกขาทีพี่บริทนีย์ก็กรี๊ดออกมาที พี่บริทนีย์คือพี่กระเทยปีสองร่างยักษ์ที่แทบจะสิงเฟรนตั้งแต่เช้าแล้วครับ
"อ๊าย น้องเฟรนงับกล้วย กรี๊ด กล้วยนั้นฉันปั้นเองกับมือนะ"
เฟรนแทบสำลักเมื่อพี่บริทนีย์แกพูด ผมหัวเราะจนท้องแข็งเพราะพี่แกลงไปนั่งให้กำลังใจไอ้เฟรนอยู่ข้าง ๆ ยิ่งมันขยับหนีพี่แกก็ยิ่งตามมันเลยฮึดอ้าปากงับกล้วยที่เหลืออยู่เข้าปากทั้งหมด พี่บริทนีย์กรี๊ดลั่นด้วยความฟิน?
เฟรนวิ่งมาส่งทองแท่งให้ผม ผมก้มเป่าแป้งในพานจนหน้ามืด ก็พวกพี่เล่นใส่แป้งซะเกือบเต็มพาน เป่าจนหน้ารู้สึกถึงการเกาะตัวของแป้งหลายชั้น เป่าจนหมดเงยหน้าขึ้นมาพี่ณินก็กลั้นขำอยู่ตรงหน้า
"ตอบครับ"
ใครวะผมหันกลับไปมองด่านผ่าน ๆ มา อะไรวะ!
น้ำแข็ง ทอง เป็บซี่ หนมโก๋ แป้ง
มันเกี่ยวกันตรงไหนเนี่ย
"แป้งอรจิรา"
เสียงคู่แข่งผมตอบ
"ผิดครับ"
"ศักดิ์สิทธิ์ แท่งทอง"
โห แบ่งให้กูตอบบ้าง
"ผิดครับ"
ผมเริ่มลุกลี้ลุกลน ใครวะ ๆ คิดสิคิด ระหว่างนั้นผมก็ก้มลงไปมอง
พาน? ทอง?
"พานทองแท้"
"ถูก!!!!!!"
"เฮ!!!!!"
เสียงเพื่อนกลุ่มผมเฮก่อนที่จะวิ่งเข้ามากอดผม ผมยืนเอ๋อ ถูกด้วยหรอวะเนี่ย เกรียนสัด ไม่ได้ด่าตัวเองนะ ด่าพี่ณินคนคิดนั่นแหละ
หลังจากนั้นกลุ่มที่แพ้ก็ต้องเต้นจนกว่าพวกพี่เขาจะพอใจดีที่ฐานนี้เป็นฐานสุดท้ายแล้วก็เข้าสู่ช่วงเย็นแล้วด้วยพวกพี่ปีสองเลยให้พวกผมพักกันตามอัธยาศัยแล้วค่อยไปรวมกันใต้โถงคณะตอนสี่โมงเย็น ผมแยกตัวจากกลุ่มเดินมาหาไอ้โฮมที่นั่งพักอยู่ข้างลานบาสมีเฟรนเดินมาด้วย
"โอ้โหไอ้สัดแดกกลูต้าไปกี่โหลวะ หน้าขาวใสเชียว"
"ทำเป็นล้อกูนะมึง ปากมึงนี่จะเบินแข่งกับเงาะป่ารึไง"
"ก็พี่ณินแหละแม่งแกล้งกูเอาลิปสติกมาวาดซะสนุก นี่ถ้าไม่น่ารักกูไม่ยอมหรอก"
มันทำเป็นบ่นไปงั้นแหละ กล้าทำอะไรพี่ณินที่ไหน
"กูซื้อเก้าอี้ให้มะ"
"จะให้กูเอาไปฟาดหัวพี่ณินใช่มั้ย"
"ป่าว กูจะให้มึงเอาไปเหยียบต่อตัวจะได้สูงเท่าพี่เขา"
"ไอ้เหี้ยจิณณ์!!"
ผมขำน้ำหูน้ำตาไหล ไอ้โฮมมันโถมตัวมาดึงทึ้งผมแก้แค้น ก็จริงนี่นาตัวมันแค่นั้นมองพี่ณินทีเงยหน้าคอแทบหัก ยังไม่รวมพวกเพื่อนพี่ณินอย่างพี่คริษฐ์พี่วานะ พวกนั้นยักษ์ดี ๆ นี่เอง
"ดูเหมือนว่าจิณณ์กับโฮมจะสนิทกับพี่ณินมากนะ"
เฟรนถามหลังจากเงียบมานาน
"ก็สนิทนะ กูไปเตะบอลกับพวกพี่วาบ่อย ๆ เลยรู้จักพี่ณิน อีกอย่าง"
ไอ้โฮมหันมามองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ผมถลึงตาใส่มันให้เงียบปาก
"อีกอย่างอะไรหรอ"
เฟรนถามแต่ไอ้โฮมเงียบยักไหล่แล้วบุ้ยหน้ามาทางผม
"ถามมันเองสิ"
"ที่พี่ณินบอกว่าจิณณ์เป็นคนสำคัญของคนสำคัญของเขาน่ะเหรอ"
ไอ้โฮมตาโต
"ฮ่า ๆ พี่ณินแม่งออกตัวแรง"
"เงียบไปเลยมึง ไม่มีอะไรหรอก"
ผมผลักหัวไอ้โฮมให้เงียบก่อนจะหันมาตอบเฟรน
"แล้วตอนนี้จิณณ์มีแฟนยัง"
"แน่ะ ๆ จะจีบเพื่อนกูรึไง"
ไอ้โฮมเหล่ตามองเฟรนที่เอียงหน้ายิ้มหล่อมาให้
"แล้วจีบได้ป่าว"
"ไปกันเถอะพี่เขาเรียกรวมแล้ว"
ผมไม่ตอบเฟรน ฉุดไอ้โฮมให้ลุกขึ้นเดินเข้าไปในโถงคณะ ผมแค่ยังไม่พร้อมจะเริ่มใหม่กับใคร ไม่ได้ยังรักเขาอยู่หรอกนะ
จริง ๆ
สองขาที่กำลังก้าวชะงักค้าง เหมือนสรรพสิ่งรอบกายหยุดหมุน ภาพผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมแจ่มชัดกว่าสิ่งใด กายสูงโปร่งอย่างนายแบบ ดวงตาเฉี่ยวคมรับกับจมูกคมสัน ริมฝีปากเอิบอิ่มที่บัดนี้จุดรอยยิ้มกวนขึ้นตรงมุมปาก
เขาคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าผม
ภามิน เกียรติโชตธนัน
TO...CHAPTER 2
♡ F a n p a g e ♡ (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
-
น่าสนใจแฮะ ทำไมต้องอย่าบอกใครด้วยล่ะลูกกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดหน่อย
คือแบบน้องจิณณ์โนะน่ารัก
แล้วแบบเรียนธรณีเหมือนกันด้วยย
โอ๊ยยแรร์ไอเท็มมาก ถามหน่อย เจอได้ที่ไหนพี่จะไปเฝ้าทุกวัน!
เห็นหน้าพวกในภาคแล้วเพลีย...
คือ น้อยมากไงที่นายเอก-พระเอกเรียนธรณี นี่เรื่องที่สอง
เรื่องแรกเป็นเพื่อนพระเอก 5555555555 ขอแบบเท่ๆ เลยนะ
เรารออยู่ ปล.แฟนเก่านี่ ยังมีไฟอยู่ใช่ไหมคะ
บอกทีทำไมเลิกกัน คือแบบ รอเผือก 55555
-
มาต่อด่วนนนนนนนนนนน
เนื้อเรื่องคือดีเราชอบอะไรที่แบบ
แฟนเก่ามาพบเจอกัน
มันมีความฟินอยู่ในตัว
+1 ค่าา
-
รอจ้า
-
ภามิน?
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ขอตามดูด้วยคน อิอิ
-
ไหน~ ไปหาอะไรมาเขี่ยถ่านให้ไฟมันลุกสิ~~~~ :mc4: อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววว :o8:
-
รอๆๆๆๆ :katai5:
-
เข้ามาติดตามด้วยคนนะคะ
มารอดูแฟนเก่าเขาจีบกันอีกรอบ 55555
-
รออออออออออ
-
:pig2::mc4:
อ่านตอนแรกก็ชอบแล้วค่ะ
น่าสนใจมากเลย
มาต่อไวๆ นะคะ
:pig4:
-
ชอบๆ ติดตามจ้า
ชอบเรื่องแนวนี้อ่า
-
เอะ ยังไงๆ ตอนแรกนึกว่าพี่ณิณเป็นแฟนเก่า โอ้ยงง มาอัพไวๆนะคะ :hao5: o22
-
:L1: รอค่ะ
-
รอตอนต่อไป
-
รอค่ะรอออ ชอบมาก :mew1:
-
รีบมาต่อนะคะ รออยู่ๆ :katai2-1:
-
Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
02
"ไง"
คนตรงหน้าเอ่ยทักลอย ๆ แต่สายตาหยุดอยู่ที่ผม เขายังเหมือนเดิมทุกอย่างในความรู้สึกผม แต่การจากลาของเราจบกันด้วยไม่ดีเสียเท่าไหร่ ฉะนั้นผมเลยเมินหน้าหนีออกแรงดึงไอ้โฮมแล้วเดินผ่านเขาไป
กึก!
ความรู้สึกเหมือนไฟฟ้าช๊อตตอนที่มือใหญ่ของเขาคว้าข้อมือของผมไว้ สะบัดหน้ายุ่ง ๆ ไปมองเห็นอีกคนยิ้มกวนเบื้องล่างมาให้แล้วยิ่งอารมณ์เสีย ผมส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
"หยิ่งหรอ ถามแล้วไม่ตอบ"
ตวัดสายตามองคนสูงกว่า ใจจริงก็ไม่อยากตอบหรอกเพราะรู้ดีว่านิสัยอีกคนเป็นยังไงแต่ถ้าไม่ตอบก็คงไม่จบและผมคงเป็นจุดสนใจมากกว่านี้
"สวัสดีครับ"
"หูว พูดเพราะจัง"
เขาแสร้งทำเสียงสูงตาโตอย่างกับไม่เคยได้ยินผมพูดแบบนี้มาก่อน
"ปกติครับ"
"หรอ แต่ที่จำได้ไม่ได้พูดเพราะขนาดนี้นี่นา ไม่ ๆ จะพูดเพราะเฉพาะเวลาอ้อน"
"ต้องการอะไร"
"เปล่า ทักทายเฉย ๆ ไม่ได้รึไง"
กวนตีน อยากจะตอบไปแบบนี้แต่มองดูสถานการณ์รอบ ๆ ดูจะไม่ดี เพื่อนปีหนึ่งเริ่มมองมาที่ผมและเขาอย่างสนใจแล้ว เฟรนส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามมาให้ส่วนไอ้โฮมมันกำลังทำตัวไม่ถูก
"พี่มิน! แกล้งอะไรน้อง"
พี่ณินเดินผ่ากลางวงทำให้มือของเขาที่จับข้อมือของผมหลุดออก ร่างสูงโปร่งมองหน้าพี่ชายตัวเองจับผิด คนถูกเค้นคอได้แต่ยักไหล่เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง
ขี้เก๊กไม่เปลี่ยน
"เปล่า แค่มาทักทายตามประสาคนเคย ๆ"
เคยพ่อง!
ผมอยากกระโดดถีบหน้าเขาตอนย้ำหนักคำว่า เคย ๆ จริง ๆ
“ก็ไปแกล้งน้อง เพิ่งจะเจอกันแท้ ๆ”
“ไม่ได้แกล้งเสียหน่อย จริงมั้ย”
ปลายประโยคหันมาถามผม
“ครับ พี่เขาไม่ได้แกล้งอะไรผมหรอกพี่ณิน”
ผมพูดตัดรำคาญ ถอนหายใจหันหน้าไปทางอื่นเซ็ง ๆ ไม่อยากเห็นหน้า ยิ่งเห็นยิ่งอารมณ์เสีย
“ไหนของที่ณินฝากซื้ออ่ะ”
พี่ณินถาม มือเรียวแบออกไปข้างหน้า เขายื่นถุงขนมยี่ห้อดังมาให้พี่ณินสองถุงใหญ่ ไอ้โฮมตาโตเมื่อเห็นขนมราคาแพง
“โหพี่ณินซื้อมาเลี้ยงหรอ”
“เปล่า ซื้อมาให้น้องรหัสเว้ย ถ้าอยากกินก็มาเป็นน้องรหัสพี่สิ”
“โห่ โอกาสหนึ่งในสี่สิบ”
ไอ้โฮมบ่นกระปอดกระแปด เห็นเขากระซิบกระซาบอะไรกับพี่ณินแล้วหันมาทางผมก็ไม่รู้ แต่ผมไม่ได้สนใจรีบกระตุกมือไอ้โฮมให้เดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ
“นั่นใครหรอ”
เฟรนถามเมื่อพวกเรานั่งเข้าแถวฟังพี่อธิบายการจับสาย ผมตอบในลำคอโดยไม่ได้หันกลับไปมองหน้าเฟรน
"พี่ชายพี่ณิน"
"แล้วจิณณ์รู้จักด้วยหรอ"
"อือเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน"
“หล่อ”
“เฟรนก็หล่อ”
ผมบอกอีกคน เฟรนไม่ได้ถามอะไรต่อ พอดีกับที่พวกพี่ ๆ ให้ลุกออกไปจับฉลากทำภารกิจเพื่อตามหาพี่รหัส ของผมได้ตะโกนบอกรักพี่รหัสกลางสนามบาสให้ทุกคนได้ยิน ไม่ยากครับและโชคดีมาก ๆ เลยที่เมื่อตะโกนเสร็จแล้วคนที่เดินเอาขนมเข้ามาให้พร้อมกับบอกว่าตัวเองเป็นพี่รหัสผมคือ พี่ซินเด้
คนอื่น ๆ ก็ทำภารกิจของตัวเองไปยากบ้างง่ายบ้างแต่ที่คนให้ความสนใจมากที่สุดไม่เว้นกระทั่งภาคอื่นที่มายืนถ่ายวีดีโอกันเต็มคงหนีไม่พ้นของไอ้โฮมเพื่อนผมนั่นเอง ภารกิจที่มันได้คือให้รำผีฟ้าพร้อมร้องเพลงหน้ากล้องวงจรปิด ขำสิครับ คือแบบพี่ ๆ มีพร็อบมาให้มันด้วยคือผ้าถุงและสไบ
บอกเลยครับว่าทุกคนต้องจดจำมันไปจนวันตาย
ไอ้โฮมมันก็บ้ายอ หรือสติหลุดไปแล้วก็ไม่รู้ รำซะอ่อนช้อยสวยงาม
และพี่รหัสของมันที่เดินออกไปเฉลยก็คงหนีไม่พ้นคนขี้แกล้งอย่างพี่ณิน ไอ้โฮมนี่เข่าอ่อนหรืออะไรก็ไม่รู้สไลด์ตัวหมอบกราบแทบเท้าพี่ณินเลย มันเดินยิ้มกลับมาบอกว่าค่อยคุ้มหน่อยเพราะขนมที่มันได้นี่ถุงเบ้อเร่อ
กิจกรรมทุกอย่างเสร็จสิ้นเวลาประมาณเกือบ ๆ หกโมงเย็น ทุกคนกำลังทยอยกลับพวกพี่กำลังช่วยกันเก็บของและทำความสะอาดสถานที่ ผมกับไอ้โฮมและเพื่อนบางส่วนเลยอยู่ช่วยพี่เขาเสียหน่อย
"เก็บไม้กวาดไว้ที่ไหนครับพี่ณิน"
"เอาไปรวมไว้ตรงเสานั้นเลยน้องจิณณ์เดี๋ยวพวกพี่ต้องนับแล้วส่งคืนแม่บ้าน"
"โอเคครับ"
ผมเดินเอาไม้กวาดไปเก็บแล้วเดินกลับมาหาพี่ณิน เห็นเขาเดินเข้ามาคุยอะไรกับพี่ณินพอดีจึงรู้ว่าเขายังไม่กลับ
สงสัยรอรับพี่ณินกลับเลยมั้ง
"มีอะไรให้ช่วยอีกมั้ยครับ"
ผมถามพี่ณินพยายามมองผ่านเขาให้เหมือนอากาศ
"ไม่มีแล้วแหละ ขอบคุณมากนะแล้วนี่กลับยังไง กลับกับพี่มั้ย"
"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวพี่ไนล์มารับ"
"เหอะ!"
ผมหันไปเลิกคิ้วใส่คนที่ทำเสียงเมื่อครู่ เขากลอกตาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างที่ชอบทำเวลาไม่สบอารมณ์
"อ่า..งั้นรอแปบนะเดี๋ยวพี่เอาของมาให้"
พี่ณินวิ่งหายไปทิ้งให้ผมยืนอึดอัดอยู่กับเขาสองคน
"สบายดีนะ"
ผมเหลือบมองคนตัวสูง แล้วทรุดตัวลงนั่งตรงขั้นบันได
"อือ"
ขี้เกียจจะพูดด้วยเลยตอบห้วน ๆ ไปแค่นั้น อาจดูไม่มีมารยาทแต่เรื่องพวกนี้มีไว้ใช้กับบางคนเท่านั้นแหละ
"มันออกมารับแล้วรึยัง"
"คงใกล้ถึงแล้ว พี่ไนล์ออกมาตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว"
"แล้วอยู่ที่ไหน หอเก่าหรือเช่าหอแถวนี้อยู่"
"จำเป็นต้องตอบ?"
เขาทรุดตัวนั่งยองใกล้ ๆ มือใหญ่เอื้อมมาจะขยี้ผมของผม แต่ผมเบี่ยงตัวหลบทำให้เขาชะงักไป
"ขอโทษที ลืมตัว"
"อืออย่าลืมบ่อยแล้วกัน"
ผมหันหน้าหนีสายตาของเขา เมื่อสักครู่ที่ผมเบี่ยงตัวหลบทำให้เห็นแววตาไหววูบของเขา ไม่อยากเห็น ไม่อยากตกหลุมพรางของเขาอีก แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว
"เป็นคนอื่นไปแล้วสินะ"
"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ลืมไปรึเปล่าว่าเรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว ผมไม่เข้าใจพี่เลยว่ะพี่มิน ต้องการอะไรจากผมหรอ ปั่นหัวผมเล่น? ให้ผมบ้าอยู่คนเดียวอย่างที่พี่ชอบทำใช่มั้ย!"
ผมหมดความอดทนเลยใส่เขาไปเสียเต็มแม็ค ผมลุกขึ้นหันหลังให้เขาสองมือกำแน่นขอบตาร้อนผ่าว เกลียดตัวเองจริง ๆ ที่อ่อนแอ
"พี่ไม่เคยปั่นหัวเราเล่นเลยนะ"
เสียงของเขาดังขึ้นใกล้มาก ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจของเขาเป่ารดใบหู ผมหลับตาปี๋ เกลียดเหลือเกินเวลาที่อยู่ใกล้เขา ได้ยินเสียงของเขา ได้กลิ่นน้ำหอมของเขา ผมเกลียด
เพราะสิ่งเหล่านั้นมันทำให้ผมใจอ่อน
เขาถอนหายใจหนักทิ้งหัวตัวเองซบกับหลังหัวเปื้อนแป้งของผมอย่างไม่รังเกียจ มือใหญ่ของเขาคลึงมือผมที่กำแน่นให้คลายออกก่อนจะสอดนิ้วประสานเข้าไป ระหว่างเรามีแต่ความเงียบ ผมอยากจะสะบัดมือนั้นทิ้งเหลือเกินแต่เรี่ยวแรงที่เคยมีหายไปไหนหมดก็ไม่รู้
ไม่อยากยอมรับเลยว่าตัวผมเองก็อยากจะอยู่แบบนี้
ผมโหยหาเขา โหยหาสัมผัสและอ้อมกอดของเขา เขาก็เหมือนแมงมุมร้ายที่ถักทอสายใยสวยงามขึ้นให้แมลงโง่เง่าอย่างผมบินไปติดกับ รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังยอม
"ปล่อย"
ผมกลั้นใจบอกเขาเสียงสั่น พยายามดึงมือตัวเองออกแต่เขาก็กระชับไว้แน่น
"ไม่ปล่อยแล้วได้ไหม"
"ปล่อยมือน้องกูเดี๋ยวนี้ไอ้เหี้ยมิน"
เสียงเย็นดังขึ้นข้างหลัง ผมและเขาสะดุ้งเล็กน้อย เป็นจังหวะที่เขาคลายมือผมเลยรีบสะบัดและวิ่งไปหลบหลังคนที่มาใหม่
"ไอ้ไนล์"
"เออกูเอง มีอะไรหน้ากูเหมือนพ่อมึงหรอถึงจ้องอยู่ได้"
"ไอ้เหี้ย"
เขาทำท่าจะถลาเข้ามาต่อยพี่ไนล์ดีที่พี่ณินโผล่มาพอดีดึงตัวเขาไว้ ผมเองก็กอดเอวพี่ไนล์ไว้แน่น
"พี่มินใจเย็นสิ"
"ก็ณินดูไอ้เหี้ยนี่มันกวนตีนใส่พี่"
พี่ไนล์ยิ้มมุมปากอย่างกวนตีนส่งไปให้เขา นี่ผมไม่ได้ว่าลูกพี่ลูกน้องตัวเองนะแต่หน้าพี่ไนล์ตอนนี้กวนตีนจริง ๆ บวกกับที่ทั้งสองคนไม่ค่อยกินเส้นกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรยิ่งทำให้เส้นเอ็นกระตุกได้ง่ายเสียเหลือเกิน เขาฟึดฟัดใส่พี่ณินอีกเล็กน้อยแต่ก็ยอมสงบ พี่ณินจึงยื่นถุงขนมมาให้ผม
"อ่ะนี่พี่ซื้อมาฝากเรา"
"ขอบคุณครับ"
ผมยกมือไหว้พี่ณินก่อนจะรับถุงขนมแบบที่ไอ้โฮมได้มาไว้ในมือ พี่ไนล์วาดแขนมาโอบไหล่ผมแล้วหันไปยักคิ้วกวนให้เขา
"ไม่มีอะไรแล้วใช่ป่ะงั้นกลับกันนะตัวเล็ก"
"ผมกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับพี่ณิน"
"อื้อ สวัสดีครับเจอกันวันเปิดเทอมนะ"
พี่ณินโบกมือบ๊ายบายให้ส่วนเขาขมวดคิ้วมองมาที่ผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมกับพี่ไนล์เลยหันหลังเดินออกมา
"ไงเจอมันแปบเดียวใจอ่อนเลยหรอ"
รถยังไม่ทันเคลื่อนออกจากคณะพี่ไนล์ก็เริ่มเปิดประเด็น ผมถอนหายใจแล้วส่ายหัว
"จิณณ์เปล่า"
"อย่าคิดว่าพี่ไม่เห็นฉากโรแมนติกของเรากับมัน แต่ยอมใจมันเลยนะหัวน้องทั้งแข็งทั้งเหม็นมันยังซบลงมาได้ นี่ไม่กลัวหน้าใส ๆ ของมันสิวขึ้นเลยรึไง"
พี่ไนล์ว่าเสียงติดตลกแต่ผมไม่ตลกด้วย มุ่ยหน้าถลึงตาใส่พี่ชาย ใช่เซ่ก็วันนี้โดนมาสารพัดสิ่ง หัวนี่แข็งอยู่ทรงแบบไม่ต้องใส่เจลแถมพร็อบด้วยเม็ดแมงลักและสีผสมอาหารเป็นหย่อม ๆ เออ คิดแล้วยังอี๋ตัวเองเลย
"อย่าใจอ่อนนะ"
อยู่ ๆ พี่ไนล์ก็พูดเสียงจริงจัง ผมเสหน้าหนีออกไปมองริมถนน
"พี่ไม่อยากเห็นน้องเจ็บอีก แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว"
"ครับ จิณณ์รู้"
"รู้แล้วก็ทำให้ได้ด้วยนะตัวยุ่ง ห่างมันไปเป็นปีพี่ก็คิดว่าเราลืมมันไปแล้ว ที่ไหนได้เจอกันวันเดียวยืนอ่อนยวบให้มันหยอดอยู่ได้"
"ไม่ใช่ซะหน่อย!"
ผมเถียงทันควัน ผมไม่ได้ใจอ่อนนะ ก็แค่...แค่ตอนนั้นตกใจแล้วทำอะไรไม่ถูกต่างหาก แค่เขวนิดหน่อยตอนมองหน้าเขาแต่ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่กลับไปเจ็บเพราะผู้ชายคนนี้อีก
"เถียงหรอๆ พี่ไม่ได้ตาบอดนะ"
พี่ไนล์เขกหัวผมเบา ๆ ผมได้แต่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะแล้วย่นคอหนี เถียงไม่เคยจะชนะหรอกคนนี้
"ขอบคุณครับที่มาส่ง"
ผมกล่าวลาพี่ชายโบกมือหยอย ๆ สูดลมหายใจลึกแล้วปล่อยทิ้งแรง ๆ เฮ่อ~ เบื่อความรู้สึกแบบนี้ชะมัดเลย หวังว่าเปิดเทอมคงไม่เจอกันหรอกนะ เรียนก็คนละคณะแล้วอีกอย่าง
เขาคงเริ่มใหม่กับคนอื่นไปแล้ว
To....chapter 3
ปล. ลงในมือถือพิดพลาดประการใดขออภัยค่า มีแฟนเพจด้วยน้าาาา ฝากกกก ตรงสารบัญค่ะ
♡ F a n p a g e ♡ (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
-
ขอนายเอกแบบ ใจแขฌงได้มั้ย ไทีอยากได้นายเอกอ่อนแอเลย ขอแบบเจ็บแล้วจำ ไม่คืนดีง่ายๆนะ :katai1:
-
ชอบนิยายแนวนี้จัง คนเขียนสู้ๆนะค่ะ :3123:
-
คนที่ทำให้เจ็บก็คนเดิม ทำไมไม่รู้จักจำ..
-
ชอบบบ :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
ดูเหมือนต่างคนต่างเจ็บ
รอตอนต่อไปนะคะ
คนเขียนสู้ๆ
:pig4: :pig4:
-
รักมากสินะ ทั้งคู่ก็ยังไม่หมดรักกันเลยสินะ รอ รอ อ่านตอนต่อไปคับ
-
นึกว่าพี่ณินเป็นแฟนเก่า โอ้ยแต่ได้พี่มินก็โอเคชอบคาแรคเตอร์พี่มินมากกว่า
-
พี่มินกวนตีนอ่ะ อยากรู้ว่าเค้าเลิกกันทำมายยยยย เพราะอัลลายยยยย :katai1:
-
เกิดอะไรขึ้นกันนะ
-
ชอบแนวนี้จังค่ะ
สงสัยว่าเคยเกิดไรขึ้น ถ้าหวานกันน่าจะน่ารักมากแน่เลย 55
-
Ex - Boyfreind
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
03
คำขอของผมเป็นจริง ตั้งแต่เปิดเทอมมาจนจะสองเดือนแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย ซึ่งถือว่าเป็นลางดีมากที่เราสองคนไม่ต้องเจอกัน แม้ว่าผมจะเจอกับพี่ณินทุกวัน พี่ณินก็ดีแสนดีเจอกันก็มีขนมของโปรดมาให้ตลอดเลยจนไอ้โฮมที่เป็นน้องรหัสถึงกับงอนเพราะผมได้มากกว่ามัน ฮ่า ๆ
ผมเพิ่งรู้ว่าจริง ๆ แล้วชื่อของพี่ซินเด้เป็นชื่อปลอม ก็ว่าอยู่คนบ้าไรชื่อนั้น ที่จริงพี่เขาชื่อพี่แพรวครับเป็นแฟนกับพี่โฟล์ค พี่โฟลค์เป็นใคร ก็ไอ้พี่คนหล่อไง เป็นคู่ที่ฮาร์ทคอร์มากครับเห็นพี่แพรวแกจิกหัวทุกวัน พวกพี่เขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพี่ณิน ผมเลยสนิทกับพวกพี่เขาไปด้วย
วันนี้ก็เหมือนกัน ผมลงจากรถพี่ไนล์มาเดินเข้าใต้ถุนคณะก็เห็นไอ้โฮมนั่งอยู่กับพี่โฟล์คพี่แพรว ผมเลยเดินเข้าไปนั่งข้างไอ้โฮม
"พี่โฟล์คพี่ซินเด้หวัดดีครับ"
ผมยกมือไหว้พอเป็นพิธีพี่สองคนเงยหน้าขึ้นจากงานโบกมือทักทายเบา ๆ แล้วก้มลงทำงานต่อ ไอ้โฮมกำลังหน้าเคร่งกับเกมส์เศรษฐีในมือถือ
"เพิ่งเปิดเทอมแปบเดียวเองนะพี่ มีงานแล้วหรอ"
ผมชะโงกหน้าไปดูใบงานของพี่โฟล์ค เห็นวาดกราฟคำนวณอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ที่จริงก็ไม่นิดหรอกเปิดมาสองเดือนแล้วแต่ผมเห็นว่ามันยังต้นเทอมอยู่เลยต่างหากถึงแม้จะผ่านมิดเทอมไปแล้วก็เถอะ
"เออสิ แม่งเจสั่งงานตั้งแต่คาบแรกที่เข้ายาวไปถึงไฟนอล"
พี่โฟล์คบ่น เจนี่คือชื่ออาจารย์นะครับ พี่โฟล์คแกเรียกซะนรกเกือบแดกกบาล พี่ซินเด้เล่าให้ฟังว่าพี่แกเคยมีประวัติกับอาจารย์แก เขาเลยไม่ค่อยถูกกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ก็ไม่เกี่ยวกับเกรดหรอกนะครับ อาจารย์ก็คืออาจารย์ แกมีความเป็นกลาง แค่คะแนนจิตพิสัยไอ้พี่โฟล์คมันเป็นศูนย์แต่คะแนนสอบมันได้เต็มเท่านั้นเอ๊ง!
โหดสัดรัสเซียมาก
"ซินดี้ซิสเตอร์สวัสดี๊ค่าาาาาาาา"
เสียงทักพี่ซินเด้ดังลั่นใต้ถุนคณะด้วยฝีมือของพวกหยกทอมตัวเล็กที่อยู่กลุ่มเดียวกับผมตอนแรกพบ ในกลุ่มนี้ก็มีหมีตุ๊ดหัวฟู ใบเฟิร์นกระเทยสุดสวยที่เป็นน้องจังหวัดพี่ซินเด้ แก๊ง สาว สาว สาว ที่พวกมันสถาปนาตัวเองขึ้นมาว่าเก๋กู๊ดที่สุดในภาคของแรร์ไอเทมที่หาไม่ได้จากที่ไหนในปฐพี พวกมันวิ่งเข้ามาหาพี่แพรวแบบสโลโมชั่นแล้วค่อย ๆ ย่อตัวลงถอนสายบัว ซึ่งพี่แพรวแกก็เล่นด้วยแกลุกขึ้นยืนแล้วถอนสายบัวย่อซะเข่าชิดพื้น
รู้ความจริงก็วันนี้แหละครับว่าคนสวยมักจะบ้า
"สวัสดี๊ค่ามายซิส มากันแต่เช้าเลยนะคะ"
"วันนี้มีเรียนเช้าค่ะซินดี้ซิสเตอร์"
หยกเดินมากอดพี่แพรวเบา ๆ ผมแอบเห็นพี่โฟล์คคิ้วกระตุกนิด ๆ ด้วยแหละ
"ว๊ายพี่คนหล่อของหมี"
อิหมีเห็นพี่โฟล์คก็วิ่งเข้าไปหาพี่โฟล์คแกรีบควักพระออกมาแล้วชูไปตรงหน้า
"อย่านะเว้ยกูมีพระ"
"กรี๊ดพี่โฟล์คอ่ะ หมีไม่ใช่ผีนะคะ"
"อ่าวเรอะ โทษทีมึงเหมือนมากไปหน่อย"
พวกผมขำ พี่โฟล์คก็ยิ้มน้อย ๆ ส่วนหมีมันทำท่ากระเง้ากระงอดแล้วเดินไปกอดแขนพี่แก
"ข่นใจร้าย"
มันทำท่าเบียดนม?ที่ไม่มีของตัวเองกับแขนพี่โฟล์คจนใบเฟิร์นมันทนไม่ได้จิกหัวฟู ๆ ของเพื่อนมันให้ออกมาห่าง ๆ
"น้อย ๆ หน่อยค่ะอีหมีนั่นผัวพี่กู"
พี่แพรวโบกมือไม่ถือสาหมีมันเลยยิ้มกว้างเพราะมันบอกว่าชอบผู้ชายหุ่นแบบพี่โฟล์ค มันบอกว่าแวบแรกที่เห็นเหมือนรักแรกพบแต่พอรู้ว่าพี่แกเป็นแฟนกับพี่แพรวมันก็ทำท่าปาดน้ำตาแล้วร้องเพลงผิดที่เราเจอกันช้าาาไป ของมัมลาโคนิค
"ว่าแต่พี่ณินคนน่ารักยังไม่มาหรอคะซินดี้ซิสเตอร์"
ใบเฟิร์นถาม ตามันสอดส่ายหาทำคอยาวเหมือนกะเหรี่ยงมันไม่ได้ชอบพออะไรพี่ณินหรอกครับแต่มันชอบคนที่มักจะมากับพี่ณินต่างหาก
"พูดถึงณิน ณินก็มา"
พี่แพรวพยักเพยิดไปทางป้ายคณะเห็นพี่ณินเดินยิ้มแฉ่งเข้ามาพร้อมกับพี่คริษฐ์ขวัญใจใบเฟิร์นมัน พี่คริษฐ์เดินหล่อมาแต่ไกล คนห่าอะไรแค่ยืนหายใจอยู่เฉย ๆ ยังหล่อพ่องตาย ผมว่าตอนอยู่มัธยมพี่เขาก็หล่อมาก ๆ แล้วนะ แต่พอเข้ามหาลัยความหล่อพี่แกทะลุความยาวกำแพงเมืองจีนไปอีก
หล่อกว่าพี่มินอีกอ่ะ
"หวัดดีครับพี่ณินพี่คริษฐ์"
ผมกับไอ้โฮมพูดพร้อมกัน พี่ณินเดินมากอดคอผมจากด้านหลังเป็นเพราะผมนั่งอยู่เลยพอดีกับมือพี่แกลูบหัวผมเหมือนหมาเลย ยิ่งพอเห็นผมยู่ปากพี่ณินยิ่งชอบแกล้ง พี่คริษฐ์ก็ไม่เคยจะช่วยหรอก ตามใจพี่ณินจะตาย
"น้องจิณณ์น่ารัก"
พี่แพรวชม ผมก็เขินสิครับ มีคนน่ารักชม พี่โฟล์คกลอกตาเบ้ปากใส่เลยโดนพี่แพรวโบกเกรียนเข้าไปเงียบเลยคราวนี้ น่าสงสารพี่แกนะ แต่ก็ดูรักกันดี? รึเปล่า
"ณินมึงทำเมททิโอเสร็จยัง"
"เสร็จแล้ว"
"เอามาลอกมั่ง"
พี่โฟล์คแบมือขอ พี่แพรวตีมือใหญ่เบา ๆ เลยถูกกุมเอาไว้ ไอ้หมีกรีดร้องด้วยความอิจฉาเบา ๆ พวกผมก็ยิ้มเขิน ยิ่งเห็นแก้มพี่แพรวแดงยิ่งน่ารัก ผมถึงบอกไงว่าพี่เขาก็ดูรักกันดี พี่ณินเปิดแฟ้มหยิบใบงานส่งให้พี่โฟล์คลอกแล้วก้มหน้ามาหาผม
"กินข้าวรึยังตัวเล็ก"
"กินมาแล้วครับ"
"ไม่เห็นถามผมมั่งง่ะ"
ไอ้โฮมลงทุนกดพอสเกมไว้หันมาถามพี่ณินเสียงงอน เลยโดนพี่คริษฐ์ตบหัวไปเบา ๆ
"ขี้งอนเป็นผู้หญิงเลยนะมึง อ่ะ ๆ กูถามเอง กินข้าวรึยังครับแคระ"
"โอ้โหพี่คริษฐ์ เจ็บจี๊ดไปถึงไส้ติ่งเลยไม่ต้องพูดก็ได้พี่เจ็บชิบหาย"
พวกผมหัวเราะชอบใจ คุยกันไปเรื่อยเปื่อยใบเฟิร์นมันก็บิดทีเวลาที่พี่คริษฐ์มองหรือตอบคำถามมัน จนใกล้เวลาเรียนและเดอะแก๊งพี่ณินมาจนครบพี่คริษฐ์ถึงขอแยกตัวออกไป
"คริษฐ์อปป้ากับณินอนนี่สรุปยังไงคะ"
ใบเฟิร์นเปิดประเด็น พี่ณินขมวดคิ้วงง
"อะไรป้า ๆ นี่ ๆ นะพี่งง"
"โห่พี่ณินแม่งไม่อินเทรน อปป้ากับอนนี่พี่ ภาษาเกาหลีอ่ะเกาหลียูโน๊"
ไอ้โฮมแถลงไขเลยโดนฝ่ามือพี่ณินโบกเข้าให้
"โน๊วพ่อมึงสิกูเป็นคนไทย"
"อปป้าเอาไว้เรียกพี่ชายค่ะส่วนอนนี่เอาไว้เรียกพี่สาว"
หมีบอกความหมาย พี่ณินตาโต
"เฮ้ยแล้วไมพี่เป็นไอ้นี่ ๆ นั่นอ่ะ พี่เป็นผู้ชายนะ"
"ก็ณินอนนี่น่ารัก"
"แต่กูว่าพี่ณินหล่อ"
"บางมุมก็สวยกว่ากูอี๊ก!"
แก๊งสาวสาวสาวมันเถียงกันเองไม่ได้สนใจพี่ณินที่นั่งตาแป๋วมองพวกมันเถียงกันเลย พี่บิ๋มเพื่อนในกลุ่มพี่ณินตบไหล่เพื่อนเบา ๆ
"ทำใจนะมึง มึงคงเป็นอปป้าเฉพาะตอนมึงเล่นดนตรีเท่านั้นแหละ"
"ต๊ายณินอนนี่เล่นดนตรีเป็นด้วยหรอคะ"
ไอ้หยกทำท่ากรี๊ดกร๊าดถาม คือ...สาบานว่ามึงเป็นทอม -"-
"กูจะบอกให้ว่าตอนพี่ณินเล่นกีตาร์หล่อสัด ๆ"
ไอ้โฮมเสริม ผมพยักหน้าเห็นด้วย เห็นสูง ๆ บาง ๆ งี้พี่ณินแกก็มีความเป็นผู้ชายสูงนะครับ เล่นดนตรีได้เกือบทุกอย่างถนัดหน่อยก็กีตาร์ เท่มาก ๆ เลยตอนพี่แกเล่นอ่ะ เพียงแต่พี่ณินไม่ชอบเล่นกีฬาเลยขาวโอโม่แบบนี้
"เดี๋ยว ๆ อย่าเพิ่งเบี่ยงประเด็น ว่าไงคะณินอนนี่สรุปกับคริษฐ์อปป้านี่ยังไง"
ใบเฟิร์นวกกลับเข้าเรื่อง
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นล่ะเพื่อนกัน"
ใบเฟิร์นทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ ผมว่าคนส่วนมากที่เห็นก็ไม่มีใครเชื่อหรอกครับเพราะพี่สองคนสนิทกันมากแบบมาก ๆ เหมือนแฟนกันยิ่งกว่าพวกที่เป็นแฟนกันจริง ๆ อีก ถ้าผมไม่รู้จักและไม่สนิทด้วยก็คงคิดแบบนั้น แต่เชื่อเถอะเขาเป็นเพื่อนกันจริงจริ๊ง
"งั้นหนูจีบพี่คริษฐ์นะ"
ใบเฟิร์นถามหยั่งเชิง พี่ณินเลิกคิ้ว พวกที่เหลือนี่ถึงกับหยุดทุกอย่างเพื่อมาฟังเลย
"ก็เอาดิ....ถ้าคริษฐ์มันเอาอ่ะนะ"
พี่ณินพูดยิ้ม ๆ ใบเฟิร์นถอนหายใจเหนื่อยหน่าย มันรู้อยู่แล้วครับว่าพี่คริษฐ์เขาชอบผู้หญิง เห็นควงแต่ละคนระดับดาวทั้งนั้น พวกผมขอแยกจากพวกพี่เพราะต้องเดินไปเรียนที่ตึกเรียนรวม เราเรียนวิชาพื้นฐานหลับ ๆ ตื่น ๆ แอร์ในห้องก็เย็นดีเหลือเกิน มุมก็ได้ หลับสบายจนหมดคาบเลยสิครับ
"แม่งเรียนได้แปบเดียวก็จะไฟนอลแล้วหรอวะ กูยังไม่ได้ตั้งตัวเลยเนี่ย รับน้องก็เพิ่งเสร็จไป"
ไอ้โฮมบ่นเมื่อพวกเราย้ายกันมากินข้าวที่โรงอาหารคณะเพื่อเรียนวิชาภาคตอนบ่าย ปีหนึ่งดีอยู่อย่างนะครับ ไปไหนก็ยกโขยงไปด้วยกันหมด เดินกันอย่างกับฝูงควาย เดินเข้ามาในโรงอาหารก็รีบวิ่งไปหาที่นั่ง เห็นพวกพี่ปีสามที่ทำท่าจะลุกก็เลยรีบไปขอเสียบ
"พี่ติณมีคนนั่งต่อมั้ยครับ"
ผมวิ่งเข้าไปหากลุ่มพี่ติณที่กำลังจะลุก พวกไอ้โฮมค่อย ๆ เดินเข้ามาเพราะตอนรับน้องกลุ่มนี้เป็นกลุ่มพี่ว้ากครับ มีแต่คนกลัว จะมีก็แต่ผมนี่แหละมั้งที่กล้าคุยกับพี่เขามากสุดขนาดไอ้โฮมที่เป็นหลานรหัสยังแอบอยู่หลังเฟรนเลย
"อ้อ เอาดิ พวกพี่กำลังจะไป อ่าวแคระแล้วมึงไปหลบหลังเพื่อนทำไม"
พี่ติณชะโงกไปถามไอ้โฮม มันค่อย ๆ โผล่หัวออกมายิ้มแหยให้
"พี่เห็นผมด้วยอ่อ"
"อ๊าวไอ้ห่าตากูไม่ได้บอด มานี่ ๆ"
เฮียแกกวักมือเรียก แต่ไอ้เพื่อนตัวดีของผมสะบัดหัวหวือ จนเฮียแกต้องเดินไปลากคอมันออกมา
"แค่ก ๆ พี่เบา ๆ ดิผมหายใจไม่ออก"
"เรียกดี ๆ ไม่มาต้องเจอแบบนี้"
พี่ติณล็อคคอไอ้โฮม สภาพตอนนี้เหมือนยักษ์รังแกคนแคระเลยครับหัวไอ้โฮมอยู่ตรงราวนมพี่ติณเองอ่ะ ทำไมเพื่อนกูเตี๊ยเตี้ยวะ
"เรียนเป็นไงกันมั่ง ใกล้ไฟนอลเตรียมอ่านหนังสือกันได้แล้ว"
พี่ติณบอก เจ้าตัวปล่อยมือจากคอไอ้โฮมแล้วบอกพวกผม เห็นไอ้โฮมมันอวดลุงรหัสมันอยู่ว่าเทพ ที่จริงก็เทพตั้งแต่พี่รหัสมันแล้ว
"ก็ดีครับเฮีย แต่กะว่าจะให้เฮียติวให้บางวิชา"
ไอ้โฮมยิ้มแฉ่งจนตาปิดอ้อนลุงมัน
"วิชาไรวะ"
"เคมหนึ่งพี่ พวกผมนี่โคตรโง่"
ผมเป็นคนบอกพี่ติณ เฮียแกพอได้ยินชื่อวิชาก็ได้แต่ยิ้มแหยโบกมือลา
"วิชานี้ไม่ไหวจริง ๆ ว่ะ กูยังผ่านมาได้แค่ บี เลย"
"โหพี่ บีนี่ก็โคตรเทพแล้ว คนป่ะวะ"
"โอ๊ยเทพไรล่ะ โน่นไปให้พี่รหัสมึงติวให้โน่นโฮมรายนั้นเค้า เอ เลยนะเว้ย"
เฮียติณบุ้ยหน้าไปทางพี่ณินที่นั่งกินข้าวอยู่กับผองเพื่อน
"ไอ้เหี้ยโฟล์คก็เก่งแต่กูว่าอย่าให้มันสอนเลย มันพูดธรรมดายังไม่ค่อยรู้เรื่อง"
พวกผมพร้อมใจกันพยักหน้าสนับสนุน พวกเฮียติณหัวเราะชอบใจก่อนจะกล่าวลาแล้วเดินออกไป ผมให้เฟรนกับปอนด์ไปซื้อข้าวกันก่อนส่วนผมกับไอ้โฮมนั่งเฝ้าโต๊ะ
"กูคงต้องพึ่งพี่ณินแล้วว่ะ แม่งไม่ไหวจริง ๆ กูไม่เข้าใจเหี้ยไรเลย"
"มึงก็ลองถามพี่แกดูสิ เขาน่าจะช่วยน้องรหัสอยู่หรอก"
ไอ้โฮมพยักหน้าแล้วก้มลงกดโทรศัพท์ ส่งสัยส่งไลน์หาพี่ณิน
"แล้วมึงอ่ะจิณณ์"
"กูว่าจะลองอ่านเองก่อนมีแค่บางเรื่องที่ไม่เข้าใจแต่ถ้ามึงจะไปติวกูขอไปด้วยนะ"
"อือ พี่ณินว่างอาทิตย์หน้าอ่ะนัดติวที่คอนโดเพราะพวกพี่เขาอ่านกันที่นั่น"
"แล้วแคลอ่ะ"
ผมถามเพราะไอ้โฮมมันอ่อนสองวิชานี้ ไอ้นี่ก็แปลกอ่อนแคลแต่เทพฟิสิกส์มาก
"กูไม่พลาด ทาบทามพี่คริษฐ์ไว้ละ"
"เออรอบคอบดีมาก"
สักครู่เฟรนกับปอนด์ก็เดินกลับมาถึงตาผมกับไอ้โฮมไปซื้อข้าวกันบ้าง ยืนคิดอยู่นานว่าจะกินอะไรดีสุดท้ายก็จบลงที่ร้านข้าวราดแกง ผมสั่งแพนงหมูกับกุนเชียงมากิน เดินไปหาไอ้โฮมที่ร้านก๋วยเตี๋ยวมันบอกให้กลับโต๊ะก่อนเลยเลยเดินมา ยังไม่ทันถึงโต๊ะก็มีคนมาขวางทาง
"ไง"
ผมถอนหายใจ ทักอย่างอื่นไม่เป็นรึไง อุตส่าห์ไม่เจอกันมาตั้งหลายเดือน วันนี้เขาอยู่ในชุดนิสิตสวมทับด้วยเสื้อกาวน์อีกชั้น ก็ยอมรับว่าดูดีล่ะนะ ข้าง ๆ กันมีผู้ชายหน้าตาหล่อคุณชายเหมือนเขายืนยิ้มเป็นมิตรอยู่ ผมก้มหัวทักทายพี่เขาเพราะมือไม่ว่างแต่อีกคนผมเมินหนีทำให้เขาฟึดฟัดไม่พอใจแถมยังกวนด้วยการขวางไม่ให้ผมเดิน
"อะไรครับ"
ผมเงยหน้ามองเขา คราวนี้อีกคนยิ้มได้
"ก็จิณณ์เมินพี่"
"อ่าวก็ไม่รู้ว่าทักผม อยู่ ๆ พี่ก็พูดลอย ๆ ใครจะรู้"
ผมยักไหล่แล้วเบี่ยงตัวเดินหนี คิดว่าเขาจะทำอะไรนอกเสียจากเดินอยู่ข้าง ๆ ผมจนถึงโต๊ะ เฟรนกับปอนด์มองเขางง ๆ แต่ก็ยกมือไหว้เพราะจำได้ว่าเขาคือพี่ชายพี่ณิน
"นั่งด้วยนะน้อง ๆ"
"เรื่องสิ ทำไมพี่ไม่ไปนั่งกับเพื่อนพี่ล่ะ"
ผมบอก พยายามมองหาเพื่อนเขาคนเมื่อสักครู่แต่ก็ไม่เจอ
"อินมันไปทำธุระที่วิศวะแล้ว พี่หิวข้าวจะตายเลยขอมากินก่อน"
"งั้นก็ไปนั่งกับน้องพี่สิ"
ผมบุ้ยหน้าไปทางพี่ณิน ที่กำลังจะลุก
"ไม่เห็นหรอว่าณินลุกแล้ว และก็มีคนมานั่งแทนแล้วอ่ะ"
"อะ....เอ่อ นั่งด้วยกันก็ได้ครับพี่.."
"พี่ชื่อมินครับ"
"ครับพี่มิน นั่งเลยครับพี่"
ผมสะบัดหน้าไปมองปอนด์ตาเขียว มันมองหน้าผมกลับเหรอหรา ไม่ต้องมาแบ๊วใส่กูเลยมึง แม่ง สุดท้ายก็ต้องจำใจให้เขานั่งด้วย เขาลุกไปซื้อข้าวพอดีกับที่ไอ้โฮมกลับมา
"มาได้ไงวะ"
มันกระซิบถาม ผมส่ายหน้า
"ไม่รู้อยู่ดี ๆ ก็ดักหน้ากูแล้วก็มาขอนั่งด้วย"
ไอ้โฮมมันอมยิ้มอย่างมีเลสนัย
"กูว่างานนี้มีเงี่ยนงำ"
"เงี่ยนพ่องไอ้สัด ไม่มีไรทั้งนั้นแหละ"
"เอ๋าเผื่อบางทีจะรีเทิร์น"
"เงียบปากไปเลยมึง!"
"ซุปซิบไรวะบอกกูมั่งดิ"
ไอ้ปอนด์ถามจากฝั่งตรงข้าม
"ไม่เสือกดิปอนด์"
"สัดโฮมกูขอให้มึงเตี้ยกว่าเดิม"
"ไอ้เหี้ยยย เอาลูกชิ้นกูคืนมาาา"
ไอ้โฮมร้องโหยหวนเพราะไอ้ปอนด์ขโมยลูกชิ้นมันไป มันพยายามแย่งคืนแต่ด้วยความที่มือสั้นเลยอด ไอ้ปอนด์ส่งลูกชิ้นเข้าปากเป็นที่เรียบร้อย
"จิณณ์ไม่ถูกกับพี่เขาหรอ"
เฟรนถามหลังจากที่เจ้าตัวเงียบอยู่นาน ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
"ป่าวหรอก ก็ไม่เชิง"
"อย่างนั้นหรอ"
"อือ รีบกินข้าวเหอะเดี๋ยวหมดเวลาพัก"
พวกผมลงมือกินข้าวแปบเดียวเขาก็เดินกลับมานั่งข้างผมอีกฝั่ง เขาวางจานข้าวหมูกรอบลงตามด้วยน้ำโค้ก ไอ้โฮมเห็นแล้วตาโต
"เฮ้ยทำไมพี่มินได้หมูเยอะจังอ่ะพี่ สั่งพิเศษหรอ"
"สั่งธรรมดา แต่พอดีพี่หล่อ"
"โอเคซึ้ง!!"
ไอ้โฮมกับไอ้ปอนด์พูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ผมขำแบบหมั่นไส้ เออไม่หล่อมั่งให้มันรู้ไป แล้วดูไม่กินแตงกวาแทนที่จะบอกแม่ค้าว่าไม่เอาดันมาเขี่ยทิ้งให้เสียดายของ
"เอามา"
"หืม?"
"แตงกวา"
ผมตอบสั้น ๆ เขายิ้มกว้างก่อนจะตักแตงกวามาใส่จานผมแล้วถือวิสาสะตักหมูสามชั้นที่ผมเขี่ยไว้ข้างจานไปกิน ระหว่างผมกับเขามีแต่ความเงียบแต่ผมรับรู้ได้ถึงสายตาอยากรู้อยากเห็นของไอ้ปอนด์และไอ้โฮมส่วนเฟรนแค่ขมวดคิ้วมองมาเฉย ๆ
ผมกำมือแน่นเพราะเผลอทำอะไรที่ไม่ควรทำออกไป ถ้าพี่ไนล์รู้ต้องโดนตบบ้องหูไหลแน่ ๆ แต่ทำไงได้เล่า มันเผลอนี่เพราะปกติของผมกับเขาเป็นแบบนั้น แม่งเอ๊ยลืมตัวไปอีกกู ยิ่งเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของเขาผมยิ่งหมั่นใส้ จะอะไรนักหนา
"ใกล้สอบแล้วอ่านหนังสือไว้แต่เนิ่น ๆ ก็ดีนะ ถ้าไม่เข้าใจวิชาไหนก็โทรมาหรือไลน์มาถามก็ได้...ยังใช้เบอร์เดิม"
ทิ้งท้ายพร้อมกับความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ประทับลงบนหัวผม เขายิ้มกว้างแล้วเดินจากไป
"ฮั่น ๆ ๆ ๆ ๆ มีไรก็โทรมานะยังใช้เบอร์เดิม อื้อหืออออ อ่อยกันชัด ๆ"
ไอ้โฮม ไอ้เพื่อนเวรผิวปากแซว ปอนด์ยิ้มล้อ ส่วนเฟรนมองหน้าผมอย่างสงสัย
"พี่เขาจีบจิณณ์หรอ"
เฟรนถามขึ้นขณะที่เราเดินกลับมายังตึกภาคเพื่อเรียนวิชาตอนบ่าย ผมถอนหายใจแล้วส่ายหัวแต่ไอ้โฮมก็ปากหมาตอบแทนไปอีก
"เรียกว่าจีบอีกครั้งน่าจะดีกว่า"
"คือยังไงไม่เข้าใจ"
"เงียบปากไปเลยไปไอ้โฮม ไม่มีไรหรอกเฟรนมันเพ้อเจ้อน่ะ ขึ้นเรียนกันเถอะ"
ผมบ่ายเบี่ยงแล้วคว้าคอไอ้โฮมลากขึ้นบันได้ ไอ้ห่านี่ผีเจาะปากมาพูดจริง ๆ
"มึงจะปิดคนอื่นทำไมวะ"
โฮมมันถามผมเบา ๆ ตอนนี้เรานั่งรออาจารย์อยู่ในห้อง ผมนั่งริมกำแพงถัดมาเป็นโฮมแล้วก็เฟรนส่วนปอนด์นั่งกับเพื่อนอีกฝั่งหนึ่ง
"ไม่ได้ปิดแต่ก็ไม่อยากเปิด"
"อะไรของมึงวะจิณณ์"
"เรื่องของกูกับเขามันจบไปนานแล้วป่ะวะ กูไม่อยากรื้อฟื้น"
ไอ้โฮมถอนหายใจก่อนจะบีบไหล่ผมเบา ๆ
"ใช่ เรื่องของมึงกับพี่เขาจบไปนานเป็นปีแล้ว แต่จิณณ์ถ้าอย่างนั้นมึงตอบกูได้ไหมว่าทำไมมึงยังจำ"
"กู..."
"เพราะมึงไม่เคยลืมพี่มินเลยไงล่ะ"
To...chapter 4
ลงถี่ไปเนอะ แต่กะไว้ว่าจะลงบ่อย ๆ เช่นวันนี้ลงไว้ก่อนพรุ่งนี้เลิกงานดึกและเน็ตที่หอกากเหลือเกิน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ด้วยรักจากไต ปลื้มใจมั่ก ฮี่ๆๆๆ เจอกันวันที่ 8 ค่าาา
♡ F a n p a g e ♡ (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
-
:pig4: :pig4:
-
สนุกดีอยากอ่านอีก
-
มีคู่ใหม่ปะเนี่ยยยคู่พี่ณิน
โง้ยจีบอีกครั้ง เขิน
-
ค่อเฟรนนี่แอบชอบพี่มินหราาาา
แกถึงทำท่าไม่พอใจเรื่อยๆ
-
เลิกกันทำไม อยากรู้ :ling1:
-
คือดูน่ารักนะถ้าคบกัน คงรอเหตุผลที่เลิกว่าสมควรรึเปล่าเนาะ
-
ทำไมถึงเลิกกันนนนนนนนน :katai1:
-
ทำไมถึงได้เลิกกันล่ะะะะะ
-
อยากรู้เรื่องงงงว่าทำไมถึงเลิกกัน :katai5:
-
เลิกกันเพราะอะไรนะ ทำไมถึงเลิก เหตผลสมควรจะให้อภัยรึป่าว ถ้าไม่ก็ส่งคนอื่นมาจีบจิณณ์เหอะ
-
เบื่อนายเอก ถ้าอยากคืนดี ก็ไม่ต้องทำโกรธอะ ลำใย ถ้าไม่อยากรื้อฟื้น ช่วยวางตัวเฉยๆหน่อย ไม่ใช่ระริก เวลาเขามาเนอะ
-
สงสะสัยว่าเลิกกันเพราะอะไร แต่ถึงจะตัวห่างแต่ดูท่าทางว่าหัวใจไม่เคยจะห่างกัน รอบุ้นต่อไปว่ารักนี้จะรีเทิร์นอย่างไร นายเอกน่ารัก มีแต่คนจะเข้าหา พระเอกคงต้องมีอุปสรรคในการคืนดีบ้างไรบางนะ
-
อยากรู้เลยว่าทำไมถึงเลิกกัน ก็ยังดูมีเยื่อใยให้กันนี่ :mew2:
-
:hao7:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
รำคาญนายเอก ปากพูดซะดิบดี สุดท้ายเจอเค้าก็เหมือนเดิม
เอาเถอะ ถ้าจะเผลอใจอ่อนแบบนี้ก็ไม่ต้องอะไรแล้ว
อ่านแล้วลำไย
-
สนุกค่ะ มาต่อๆ
-
ตกลงใครคู่น้องแคระคะะะ
ตอนแรกเชียร์เฟรน ไปๆ มาๆ เชียร์พี่ณิน ถัดมาก็พี่คริษฐ์ ตอนนี้เชียร์พี่ติณแล้วเนี่ย
อยากรู้มากกว่าเหตุผลที่จิณณ์เลิกกับพี่มินอีก 55555555'
-
โหยยย...น่าติดน่าตาม นี่ชอบแล้ว
-
คนมันยังรักยังมีเยื่อใยอ่ะเนอะ ลืมไม่ลงขนาดนี้ก็รีเทิร์นเถ๊อะ o18
-
ชอบบบบบบบบบบ :hao7: :hao7: :hao7:
-
Ex - Boyfreind
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
04
ติ๊ง!!
เสียงข้อความไลน์เข้าแต่ผมไม่ได้สนใจดู คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งโซฟามองผมด้วยสายตาจับผิด พี่ไนล์มาหาตั้งแต่เช้าวันนี้เป็นวันเสาร์เจ้าตัวขนโมเดลมาสิงสถิตย์อยู่ที่ห้องผม มันให้เหตุผลว่าสิ้นเดือนเหมือนสิ้นใจถูกม๊าหักเงินเดือนเพราะเอาเงินไปแต่งรถใหม่
สมควร
เลยไม่มีเงินกินข้าว ใครซวยครับ ถ้าไม่ใช่ผม มันมาหาก็เพราะว่าจะให้ผมทำกับข้าวให้มันกินนั่นเอง และไอ้อาการลุกลี้ลุกลนของผมมันก็เป็นมาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้วที่ข้อความแรกของไลน์ดังขึ้นนั่นแหละ คนส่งมาก็อริของพี่ไนล์เขานั่นแหละ
ผมแปลกใจเล็กน้อยที่เขาไลน์มา ถึงผมจะไม่ได้เปลี่ยนเบอร์แต่เราก็ไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้วผมรู้ว่าเขายังใช้เบอร์เดิมเพราะรูปในไลน์และสเตตัสของเขายังเปลี่ยนเป็นประจำ
“ถ้าไม่ตอบก็ปิดเสียงไปพี่รำคาญ”
เสียงพี่ไนล์ติดจะหงุดหงิด มันก้มหน้าก้มตางมอยู่กับโมเดลผมจึงรีบคว้าโทรศัพท์มาปิดเสียงแล้วตัดสินใจเปิดดูข้อความ ส่วนมากเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นเป็นสติ๊กเกอร์เดาได้เลยคงส่งมากวนตีนเล่นแน่ ๆ
“แน่ะ อ่านแล้วเงียบ”
เขาตอบกลับมาแทบจะทันที เปิดหน้าไลน์ไว้ตลอดเวลารึไง หึ สงสัยคนคุยเยอะ
“ส่งมาทำไมเยอะแยะ”
“ทักทายไง ยังใช้เบอร์เดิมอยู่จริง ๆ ด้วย”
“ขี้เกียจเปลี่ยน”
“อาฮะ แล้วกินข้าวยังครับ”
“กินแล้ว”
“วันนี้ไปไหนป่าว”
“ไม่อ่ะ วันนี้พี่ไนล์มาหา”
“ไอ้มารหัวขน!”
(สติ๊กเกอร์หมีบราวน์ไฟลุก)
ผมหลุดขำออกมาเบา ๆ พี่ไนล์เหลือบมองมา ผมเลยกระแอมไอแล้วปรับสีหน้าให้ปกติ โอ่ย ทำไมกูเหมือนแอบผัวคุยกับกิ๊กเลยวะเนี่ย
(สติ๊กเกอร์สติชแหกตาแลบลิ้น)
“น่ารัก”
“แน่นอนคุณสติชน่ารักที่สุด”
(สติ๊กเกอร์สติชส่ายตูด)
“ป่าว”
“หมายถึงคนส่ง”
“น่ารัก”
“ไอ้พี่บ้า!”
“หึหึ เขินก็บอก”
“ไม่ได้เขิน! ไปไหนก็ไปเลยไป๊”
ผมขว้างมือถือลงข้างตัว ลูบแก้มตัวเองเบา ๆ บ้าเอ๊ยแค่คำพูดไม่กี่คำของเขาทำผมเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยรึไงกันนะ ผมสูดหายใจลึกแล้วลุกขึ้นเดินไปสะกิดพี่ไนล์
“เที่ยงนี้พี่ไนล์จะให้จิณณ์ทำหรือจะสั่งอะไรมากินครับ”
“เอาตามสะดวกน้องเลย”
“งั้นจิณณ์สั่งโดมิโนมากินนะ”
พี่ไนล์ครางตอบในลำคอตายังจดจ่ออยู่กับโมเดลงานของตัวเอง ผมชอบนั่งดูพี่ไนล์ทำงานนะเพลินดี พี่ไนล์ทำสวยด้วยงานละเอียด อยากจะเรียนเหมือนกันแต่ไม่ไหวให้ผมนั่งจดจ่อกับอะไรนาน ๆ มันเป็นอะไรที่ไม่ใช่ ผมเปิดมือถือดูโปรโมชั่นพิซซ่าว่ามีอะไรบ้าง อ่า มีโปรซื้อ 1 แถม 1 อยู่พอดีเลย
“พี่ไนล์เอาหน้าอะไรครับ”
“Chicken Supreme”
“เอาไรอีกป่าว”
“ปีกไก่ ขนมปังกระเทียม แล้วก็โค้ก”
“โอเค”
ผมจัดการโทรสั่งเรียบร้อย นั่งฟังเพลงเล่นเกมส์ซักพักพิซซ่าก็มาส่ง เตรียมจานชามเรียบร้อยก็เดินออกมาเรียกพี่ไนล์ที่นั่งหน้าดำอยู่ในห้องรับแขก พี่ไนล์เป็นคนที่ค่อนข้างเจ้าระเบียบ พิซซ่าเนี่ยจะหยิบกินจากกล่องไม่ได้นะครับ ต้องเอามาจัดใส่จานให้เรียบร้อยพี่ท่านถึงจะยอมกิน
เมื่อก่อนเถียงกับพี่มินประจำเพราะรายนั้นกินง่ายอยู่ง่ายจะมีก็แต่แตงกวานั่นแหละที่เขาไม่ชอบ
เอ๊ะ แล้วผมจะไปคิดถึงเขาทำไม
“เราสั่งหน้าอะไรมานั่น”
พี่ไนล์ทำท่าแหยง ๆ เมื่อเห็นพิซซ่าของผม ทำไมอ่ะก็ผมชอบกินชีสนี่นาเลยสั่งหน้าชีสล้วนมา
“อ้วนแน่” เขาว่า ผมยักไหล่
“อยากอยู่”
“แล้ววันนี้ไม่ไปไหนรึไง วันเสาร์ทั้งที”
พี่ไนล์ใช้มีดหั่นพิซซ่าก่อนจะกินเข้าไป ผมบอกแล้วว่าเขารักความสะอาด มือนี่จะเปื้อนซอสไม่ได้แม้แต่ปลายก้อย ทีพวกกาวที่เขาทำโมเดลเปื้อนเลอะเทอะล้างออกก็ยากยังไม่บ่นอะไรซักคำ
นี่แหละมั้งที่เขาว่ากันว่า
กับสิ่งที่รัก เรามักจะอดทนเสมอ
“ไม่ไปครับขี้เกียจ ว่าจะเริ่มอ่านหนังสือแล้วด้วย”
“เรียนโอเคอยู่ใช่มั้ย แล้วเพื่อนเป็นไงมั่ง”
“เพื่อนดีทุกคนครับแต่ที่สนิทหน่อยก็มีเฟรนแล้วก็สาวสาวสาว”
พี่ไนล์พยักหน้าเข้าใจ เขารู้จักเพื่อน ๆ ของผมทุกคนครับเพราะไปส่งผมบ่อย พี่ไนล์นี่เป็นนัมเบอร์ทูของไอ้หมีรองจากพี่โฟล์คเลยนะ มันบอกมันชอบแบดบอย
“เฟรนมันจีบเรารึเปล่า”
“เห็นโฮมมันว่างั้นนะ”
“แล้วน้องว่าไงล่ะ”
“ไม่ว่าไงครับ ผมให้ได้แค่เพื่อนเท่านั้นแหละ ผมว่าที่แสดงออกไปเฟรนก็น่าจะรู้อยู่แล้ว”
ผมหยิบพิซซ่ามาประกบกับสองชิ้นก่อนจะเอาเข้าปาก พี่ไนล์ขมวดคิ้วเบ้หน้าใส่ ผมยักคิ้วกวนให้เกือบโดนส้อมทิ่มตาแหน่ะ
“ยังลืมมันไม่ได้รึไง”
ผมหลบสายตาเหยี่ยวของพี่ไนล์ ทำเป็นสนใจกับพิซซ่าในมือไม่ยอมตอบคำถาม
“มันมาหาบ่อยรึเปล่า”
ผมเลิกคิ้ว
“ไม่นะครับ บังเอิญเจอกันแค่ครั้งเดียว”
“ไม่มีเรื่องบังเอิญสำหรับภามินหรอกนะ”
“ผมอิ่มแล้ว พี่ล้างจานเลย ไปเล่นเกมส์ต่อแล้ว”
ผมลุกขึ้นไปล้างมือแล้ววิ่งเข้าห้อง ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เราเจอกัน พวกขนมที่พี่ณินสรรหามาให้อีก ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเป็นเขาที่ฝากมาให้ แต่ละอย่างมีแต่ของชอบผมทั้งนั้น ผมสนิทกับพี่ณินแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่เขาจะรู้ทุกอย่างที่ผมชอบ
จะมีก็แต่เขาเท่านั้นแหละ
เพียงแต่ที่ผมไม่เข้าใจคือ เขาจะทำอย่างนั้นทำไม เขาปล่อยให้เวลามันผ่านมานานขนาดนี้ทำไม ทำไมไม่ง้อผมตั้งแต่ตอนนั้น ทำไมไม่กลับมา
ทำไม
ทำไม
ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ไนล์เข้ามาปลุกว่างานเสร็จและจะจรลีกลับแล้ว เห็นว่าคืนนี้มีนัดกินเหล้าที่ผับอีเดน
ไหนมันบอกว่าจน
หลอกแดกกูนี่!!!
Rrrrr Rrrrr
"ไรมึง"
"จิณณ์วันนี้แดกเหล้ากัน"
"มึงไม่อ่านหนังสือรึไงไอ้โฮม"
ผมถามไอ้คนโทรมาชวนกินเหล้า ไหนใครวะบอกว่าจะอ่านหนังสืออย่างจริงจังแล้ว เคมมันยังอ่านไม่ถึงไหนเลยไง
"วันอาทิตย์ก็อ่านได้ นะ ๆ มาเถอะกูนัดไอ้บอสไว้แล้ว"
ถ้านัดไอ้บอสนั่นก็เท่ากับการมัดมือชกผมแล้วล่ะ เพื่อนเวร
"เออ ๆ แล้วใครไปมั่ง"
"ก็มีเราสามคนแล้วก็พวกไอ้โอ๊ต"
โอ๊ตคือเพื่อนห้องเดียวกันสมัยมัธยมของผม กลุ่มพวกมันมีกันสี่ห้าคน บอสสนิทด้วยเพราะเตะบอลด้วยกัน
"เออ เจอที่ไหน"
"ร้านวันเสาร์"
"กี่โมง"
"สองทุ่มเดี๋ยวกูไปรับ"
"เออเค"
ผมกดตัดสายแล้วเดินไปเปิดดูเสื้อผ้าในตู้ ไม่ใช่อะไรนะ ผ้ายังไม่ได้ซักไม่รู้เหลืออะไรให้ใส่มั่ง ดีนะยังเหลือเสื้อยืดอยู่สองสามตัว ยังพอมีเวลาอีกตั้งสองสามชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด เอาผ้ายัดลงเครื่องเลยดีกว่า ผมทำนั่นทำนี่ไปเรื่อยหันไปมองนาฬิกาก็ใกล้เวลาแล้วเลยไปอาบน้ำแต่งตัว ผมใช้เวลาไม่นานหรอกเพราะไม่ได้แต่งอะไรมาก ใส่แค่เสื้อยืดเกงยีนส์นี่แหละ
สองทุ่มเป๊ะไอ้โฮมก็มาจอดรถหน้าคอนโด โดยมีไอ้บอสเป็นคนขับ ผมตบหัวทักทายมันเบา ๆ แล้วกระโดดเข้าไปนั่งด้านหลัง
"เป็นไงมั่งวะมึงดำขึ้นอีกแล้วป่ะ"
ไอ้บอสชูนิ้วกลางให้ ผมกับไอ้โฮมหัวเราะร่วน
"ทักกูดี ๆ ทั้งนั้นมึงขาวเองป่ะวะ กูเท่าเดิมเว้ย"
"จ้ะ ๆ แล้วนึกไงวันนี้ถึงนัดกันได้"
"เพื่อนมึงเลยครับ อกหัก"
ไอ้โฮมบุ้ยหน้าไปทางไอ้บอส ผมถลาไปกอดเบาะคนขับ
"เหย อะไร ยังไง แถลงซิมึง"
"เขาไม่สนใจกูว่ะ บางทีก็เหมือนจะสำคัญแต่บางทีก็เหมือนเพื่อนปกติธรรมดาทั่วไป"
"เดี๋ยวนะเดี๋ยว คือที่มึงพูดนี่หมายถึงอายใช่ป่ะ"
"โถ่ไอ้จิณณ์ บอสมันก็มีของมันอยู่คนเดียวป่ะวะ"
ผมกอดอกหน้างอ ตบหัวไอ้คนขับไปอีกที หมั่นไส้เหลือเกิน ขัดใจอีกต่างหาก เรื่องอายนี่คาราคาซังมานานแล้วครับ ไอ้บอสมันตามจีบมาตั้งแต่ม.ห้า แต่อายก็แม่งนิสัย สวยเลือกได้มั้งผมก็ไม่รู้แต่ไม่ชัดเจนกับใครเลย ประมาณว่าใครคุยด้วยถูกใจก็คุยหมด แล้วไอ้บอสก็เป็นหนึ่งในตัวเลือกของเธอ ไอ้ห่านี่ก็โง่แสนโง่ เขาหลอกก็เต็มใจให้เขาหลอก
โว๊ะ!
ขัดใจจิณณ์!!
"อย่าด่ามันเลย สงสารมัน"
ไอ้โฮมช่วยพูด ผมได้แต่มองค้อนมันสองคนแล้วก็ถอนหายใจเพราะหน้าไอ้บอสตอนนี้แบบแย่มาก สงสัยครั้งนี้หนักจริง
"เฮ้ยพวกมึงทางนี้!!"
เสียงไอ้โอ๊ตดังมาแต่ไกล ผมเดินกอดคอไอ้โฮมเดินนำมามีไอ้บอสเดินรั้งท้าย ในโต๊ะก็มีไอ้โอ๊ต ไอ้ต้น ไอ้ชาร์ป แล้วก็ไอ้บิว พวกมันคงมาถึงกันได้ซักพักเพราะดูจากเหล้าที่พร่องไป
"รีบเมาหรือไงพวกมึง" ผมถามพวกมัน
"พวกกูอุ่นเครื่องรอไอ้ห่านี่ไง เดี๋ยวมันแซง"
ไอ้โอ๊ตพูดติดตลก พยักหน้าไปทางไอ้บอส มันยิ้มมุมปากก่อนจะรับแก้วมาจากไอ้ชาร์ปแล้วกระดกรวดเดียว
"ใจเย็นไอ้เหี้ยอย่ารีบเมา"
ไอ้โฮมรีบตะครุบแก้วไอ้บอสไปเก็บไว้ ร้านนี้อยู่แถว ๆ มหาลัยคนในร้านเลยมีแต่เด็กมหาลัยกันทั้งนั้น เป็นร้านนั่งชิวดึก ๆ หน่อยจะมีดนตรีสด เห็นว่าพวกไอ้โอ๊ตก็เล่นที่นี่ด้วยแต่พวกมันไม่ได้เล่นวันนี้ พวกมันก็อยู่มหาลัยเดียวกับผมนี่แหละครับแต่คนละคณะ
"กูว่ามึงหาใหม่เหอะว่ะบอส ผู้หญิงแบบนั้นช่างแม่ง"
ไอ้ต้นกระแทกแก้วเหล้าวางบนโต๊ะอีกมือตบไหล่ให้กำลังใจไอ้บอส ตอนนี้กินกันหมดไปกลมนึงแล้วครับกำลังต่อกลมสอง ผมกับไอ้โอมกำลังได้ที่ ส่วนไอ้พวกที่เหลือเริ่มไปแล้ว สังเกตได้จากเสียงอ้อแของไอ้ต้นเมื่อครู่
ก็เล่นแดกกัน เหล้าเกือบครึ่งแก้วผสมมิกซ์นิดเดียว ดีจริงมากับพวกมันไม่เปลืองมิกซ์
แต่เปลืองเหล้า!!
"เออมึงก็หล่อออ ไม่ใช่ไม่หล่อนะเว้ยย"
ไอ้บิวเสียงยานคางมาเลยครับ
"แต่กูรักเขา"
"รักของมึงมันแดกไม่ด๊ายยยย กับคนนี้เขาไม่ได้อยากแดกความรัก เขาอยากแดกเงินเมิงงงง กูเข้าใจมึงไอ้สัดบอส ความเจ็บปวดนั้นกูรู้สึกถึงมันดี อึก"
ไอ้ชาร์ปเอามือกุมอกแล้วทำท่าปวดใจบอกไอ้บอส พวกมันนั่งปรับทุกข์กันไปมาซักพักดนตรีสดเล่นก็พากันกอดคอไปดิ้นอยู่หน้าเวที ดิ้นได้แปบเดียวก็พากันเดินตาแดงกลับมาเพราะเขาเล่นเพลงอกหัก ผมกับไอ้โฮมนี่ไม่รู้จะขำหรือสมน้ำหน้ามันดี ไอ้บิวนี่ก็เมาแล้วบ้ามันพาไอ้โอ๊ตเดินไปขอให้นักดนตรีเล่นเพลงทิ้งไว้กลางทางแต่ขอทำนองแบบแสงสุดท้าย เกือบโดนเขาถีบหน้ากลับมาแล้วมั้ยล่ะ
ติ๊ง!
เสียงไลน์เข้า รอนแรกนึกว่าพี่ไนล์แต่ผมคิดผิด พี่มินไลน์มา
"ทำไรอยู่"
"กินเหล้า"
"หือ? ไหนว่าไม่ออกไปไหนไง"
"ไอ้โฮมลากมา ว่ามันสิ"
"ขอโทษนะครับ"
ผมชะงักจากการกดมือถือเงยหน้ามองคนที่ยืนค้ำหัวอยู่
"ครับ?"
"ขอชนแก้วหน่อยได้ไหม"
ผมยิ้มตอบ ยกแก้วไปชนกับเขาเบา ๆ เป็นมารยาท
"สเน่ห์แรงไม่ตกเลยวุ้ย"
ไอ้โฮมกระเซ้า ผมยักไหล่ยกเหล้าจิบ
"ช่วยไม่ได้ว่ะเพื่อน"
พวกมันรุมตบหัวผมอย่างสนุกสนาน มันรู้ครับว่าผมเป็นอะไร เป็นเรื่องธรรมดาในโรงเรียนเราก็มีเยอะแยะอีกอย่างโลกมันไปไกลแล้ว ในสังคมไทยก็เปิดกว้างอย่างบ้านผม
แล้วก็บ้านพี่มิน
ติ๊ง!
"แล้วกลับยังไงครับ"
"โฮมเอารถมาครับ"
"แต่เมากันหมดแล้วใครจะขับ"
เออ ลืมคิด โดนเป่าทีนี่ซวยเลย
"ถ้าไม่ไหวก็ทิ้งรถไว้นี่แล้วนั่งแท็กซี่"
"อยู่ร้านไหน"
"วันเสาร์"
เขาอ่านแล้วไม่ตอบ ผมวางมือถือลงบนโต๊ะ ไอ้บอสท่าจะไม่ไหวนั่งสัปหงกอยู่ข้างไอ้โฮม ไอ้บิวกับไอ้ต้นไปเข้าห้องน้ำส่วนไอ้พวกที่เหลือฝอยกันเรื่องเรียน
"เฮ้ยมึงใช่พี่มินป่าววะ"
ไอ้โอ๊ตเบิ่งตาตี่ ๆ ของมันชี้ไปตรงทางเข้าร้าน ผมมองตามไป เขาจริง ๆ ด้วย และเหมือนว่าเขาจะสังเกตเห็นผมแล้ว เจ้าตัวเดินก้าวยาว ๆ ตรงมาหา ระหว่างทางเจอคนรู้จักก็ทักทายรายทางมาเรื่อย ๆ ตามประสาคนดัง ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน เขาก็มักจะเป็นจุดสนใจเสมอ ไม่แปลกที่เขาจะมีเพื่อนเยอะและคนชอบเขาจะเยอะ
"เมารึยัง"
เขาเดินเข้ามาทักนั่งตรงที่ไอ้บิวข้าง ๆ ผม มือใหญ่วางแช่อยู่บนหัวผม ผมส่ายหน้าน้อย ๆ วันนี้กินไปนิดเดียว
"ไม่เมา โดนไอ้พวกนี้แย่งกินหมด"
ผมชี้นิ้วกราดไปทางไอ้บอสไอ้โอ๊ต เขายิ้มขำก่อนจะหันไปรับไหว้พวกเพื่อนผม
"พี่มาได้ไงอ่ะ"
ไอ้โฮมเสนอหน้ามาถาม เขาหันมามองผมนิด ๆ ผมทำเป็นดื่มเหล้าไม่รู้ไม่ชี้
"กลัวคนแถวนี้เมาแล้วกลับบ้านไม่ถูก"
ผมตวัดสายตาไปถลึงใส่เขา ตีขาอีกคนเบา ๆ เขาหัวเราะก่อนจะจับมือผมไว้ ไอ้โฮมเห็นแล้วผิวปากหวือ
"ยังไง ๆ พี่จะรีเทิร์นหรออออ"
"หึหึ ไม่รู้สิต้องถามเพื่อนโฮม"
เขาเอาแขนพาดไว้กับเก้าอี้ผมแล้วโน้มหน้าเข้ามาหา ผมเลยผลักหน้าเขาออกเบา ๆ เมื่อรู้สึกว่ามันชักจะใกล้ไปแล้ว ไอ้พวกที่กลับมาก็เป็นลูกคู่ไอ้โฮมดีเหลือเกินแซวกูใกญ่ ๆ ไอ้ห่า
"อะไร! เพ้อเจ้อ"
"นี่ ๆ พี่ผมจะฟ้อง เมื่อกี้มีคนมาขอมันชนแก้วด้วย"
ไอ้โฮม ไอ้เพื่อนเลว
"หรอ หล่อกว่าพี่ป่ะ"
"โอ๊ยพี่ หล่อกว่าพี่ก็ผมแล้ว"
ไอ้โอ๊ตพูดขึ้นทำเอาฮากันทั้งวง เขาเองก็ขำ ส่ายหัวยกมือยอมแพ้
"บอสไหวมั้ย"
เขากระซิบถาม ตอนนี้ตีหนึ่งกว่าแล้วครับได้เวลาพากันกลับ ไอ้โอ๊ตกับไอ้ชาร์ปช่วยกันพยุงไอ้บอสไปที่รถ ตกลงกันว่าจะให้มันนอนคอนโดไอ้โฮม
"มายังไง"
ผมถามเขาที่รับกุญแจรถมาจากไอ้โฮม
"แท็กซี่ครับ"
เขาเปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่ง ตอนนี้มึนมาก ง่วงมากด้วย จนส่งไอ้โฮมเสร็จเรียบร้อยผมเริ่มมีสติมากขึ้น เลยได้รู้ว่าตลอดเวลาที่ยืนอยู่ในห้องไอ้โฮมนี่กูยืนพิงเขาตลอดเลย แต่ก็ไม่ได้ผละตัวออกจากอ้อมแขนเขานะ
ไม่ได้คิดอะไรมันแค่สบายเฉย ๆ
"เอารถกูไปก่อนมั้ย" ไอ้โฮมถาม แต่ผมบอกปัด
"ไม่เอาเดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับ กลับก่อนนะมึง"
ผมโบกมือลาแล้วขึ้แท็กซี่มากับเขา
"ง่วงหรอ"
เสียงเขาดังอยู่ใกล้ ๆ ผมได้แต่พยักหน้าตอบเพราะเมื่อได้แอร์เย็น ๆ ความง่วงก็คืบคลานเข้ามาทันที
"งั้นนอนไปถึงแล้วเดี๋ยวปลุก"
เขาจับหัวผมให้ซบลงบนไหล่ มือใหญ่ของเขาลูบผมของผมเบา ๆ สติของผมค่อย ๆ เลือนหายไปพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาตรงปลายจมูก
To...chapter 5
เปล่าอ่อยนะ จริ่งจริ๊งงงงง
-
สนุกจังค่ะ มาลงอีกบ่อยๆน้าาาา
ชอบพี่มินนนนนนน :katai2-1: :o8:
-
โอ้ยยยย ปริ่มมากได้อ่านจุใจ 555555555555 คนเขียนสู้ๆน้าา มาต่ออีกเร็วๆๆๆๆ :katai4:
-
อยากให้คืนดีกันเร็วจังค่ะ
คนเขียนมาต่อไวๆ นะคะ
กำลังค้างเลย
:pig4:
-
อยากรู้เหตุผลแล้ว
-
สนุกจัง ชอบๆ
-
ชอบมาต่ออีกๆ :mew1:
-
ถามจิงๆ นายเอกเป็นคนย้อนแย้งกับ ความคิดและการกระทำปะ ชอบคิดว่า ไม่อยากกับไปเจ็บกลับไปเสียใจ แต่นางก็ระริกระรี่ มากเวลามินทัก พูดเลย ถ้าจะกลับไปคบกับเขาก็ไม่ต้องเล่นตัวอะ ตั้งแต่อ่านมา นายเอกเรื่องนี้ดีแต่อะไรไม่รู้อะ อ้านแล้วหงุดหงิดกับบุคลิคนางอะ ความคิดไม่อยากกลับไปหา พอเจอตัวอยากสอดใส่ ประมานนี้เลยนายเอก
-
ตกลงตอนแรกๆที่พูดว่ากลัวเจ็บ ไม่กลับไปคืนดีอีกแล้ว
นี่คือแอ๊บสินะ แถวบ้านนี่เพื่อนทำยังงี้คือ เรียกร้องความสนใจผ.เก่าค่า
แบบชั้นไม่แคร์ แต่ในใจแบบ ง้อกูเร็วๆดิ xห่า.. อ่านะ
-
อยากรู้จังเค้าเลิกกันยังไงน้อออ :katai3:
-
น่ารักๆๆๆๆๆชอบค่ะ. อยากรู้จังทำไมเลิกกัน? รอนะคะ :katai2-1:
-
รอพี่มินมาง้อล่ะซี๊!!!! ทำมาเป็นพูด ตัดไม่ขาดขนาดนี้คงรักมากสินะ
ว่าแต่......พี่มินคะจะเว้นวรรคไว้ทำไมตั้งปีนึง หายไปไหนมาาาา ทำไมเพิ่งมาง้อ :m16:
-
ยังไงๆ
-
เอาจริงๆก็ยังตัดใจไม่ขาดนั่นแหละ
ก็คงยังรักอยู่
คิดว่าทางมินท่าจะหายไปหลังจากเข้ามหาลัย
แล้วไม่มีติดต่อกลับไปเลย
สังหรณ์ว่าไนล์อาจจะมีส่วนก็ได้นะ
ทุกๆคนอยากรู้กันทั้งนั้นเลยว่าเลิกกันเพราะอะไร
บางทีนะไม่ต้องมีเหตผลอะไรเลย
ห่างกันไปเอง เจอชีวิตใหม่
มินกับน้องห่างกัน 2 ปีใช่ไหม?
2 ปีในมหาลัยก็เกิดอะไรเยอะนะ
-
:hao7:
อิพี่มินรุกหนักจริงง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
มีโอกาสรีเทิร์นนะจ้ะ อิ
-
Ex - Boyfriend
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
05
Phamin
ฮึบ!
ผมแบกคนตัวเล็กขึ้นหลัง ต้องขอบคุณความช่วยเหลือจากคุณลุงคนขับแท็กซี่ คนตัวเล็กบนหลังของผมหลับปุ๋ยเหมือนลูกแมวน้อย ผมค่อย ๆ ไขกุญแจเข้าห้องอย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวว่าคนบนหลังจะตื่น
ตื่นมาได้โวยวายแน่ ๆ ที่ผมไม่ได้พาเขากลับไปส่งที่ห้องแต่กลับพามาคอนโดของตัวเอง บรรจงวางคนตัวเล็กลงบนเตียง อ่า..ทำอะไรต่อ ใช่สิต้องเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดตัวน้องไปก็คิดโน่นนี่ไป ได้กินอะไรบ้างรึเปล่านะ ทำไมตัวแค่นี้ ไม่อ้วนขึ้นเลยหลังจากที่เลิกรากันไป ขาวเหมือนหยวกเหมือนเดิม
ทุกอย่างเหมือนเดิม
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเขาน่ารักขึ้น
หลังจากเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้น้องเสร็จเรียบร้อยผมก็กลับมานั่งลงข้างล่างเตียง เท้าคางกับเตียงนุ่มมองคนที่อยู่ในห้วงนิทราอย่างไม่รู้เบื่อ นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้มองหน้าน้องใกล้ขนาดนี้ กลิ่น สัมผัส ที่ผมคิดถึง เกลี่ยแก้มอีกคนเบา ๆ แล้วยิ้มเหมือนคนบ้า
ผมคงบ้าจริง ๆ นั่นแหละ เลิกกันไปก็ตั้งนานแต่พอกลับมาเจอกันผมกลับทำเหมือนว่าเรายังไม่ได้เลิกกัน ก็ในความคิดผมเรายังคงเป็นแฟนกัน ผมไม่เคยบอกเลิกน้อง มีแต่คนตัวเล็กขี้โวยวายนั่นแหละที่บอกเลิกกัน ไม่อยากคิดถึงอดีตหรอก ไม่อยากพูดถึงในสิ่งที่พวกเราพลาดไป
หลังจากวันนั้น ผมได้แต่ภาวนา ว่าพรหมลิขิตจะนำพาเรามาเจอกันอีกครั้งและหัวใจของเราสองคนยังเหมือนเดิม ในวันที่น้องณินโทรมาบอกว่าคนตัวเล็กเป็นน้องในคณะ ไม่รู้หรอกว่าตัวเองยิ้มกว้างแค่ไหนจนเพื่อน ๆ แซว ยิ่งตอนที่เจอหน้ายิ่งอยากจะคว้าอีกคนเข้ามากอด
อยากจะบอกว่าคิดถึงแค่ไหน ช่วงเวลาที่ห่างกันมันทรมานเท่าไหร่ ผมเฝ้าคอยวันเวลานี้มานาน ไม่ใช่ว่าไม่อยากง้อแต่ผมแค่อยากให้น้องโตขึ้น สำหรับน้อง น้องยังมีทางเลือกอีกมากถึงทางบ้านเขาจะไม่ได้ว่าแต่ก็ไม่ได้เต็มใจ 100% ในส่วนลึกของคนเป็นพ่อแม่ก็อยากจะให้ลูกมีอนาคตที่ดีและเป็นในสิ่งที่ธรรมชาติสร้างมา ผมไม่เคยโกรธท่านทั้งสองคนที่ขอให้ผมปล่อยน้องไป แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าในส่วนลึกของใจผมยังหวังให้น้องรอ
กับไอ้ไนล์ผมกับมันไม่ได้เกลียดกัน มันแค่คิดว่าความรักของผมกับลูกพี่ลูกน้องมันเป็นความรักที่ฉาบฉวยไม่มีอะไรแน่นอน มันรักน้องมากด้วยความที่เป็นลูกคนเดียวและตัวดื้อที่นอนอยู่บนเตียงนี่ก็น่ารักน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ มันหวงของมันยิ่งกว่าไข่ในหิน จำไม่ได้ว่าตอนที่ยังคบกับจิณณ์วางมวยกับไอ้ไนล์ไปกี่รอบ ไอ้ไนล์มันเหมือนหมาตัวใหญ่ที่กลัวเจ้าของจะไปรักหมาตัวอื่นมากกว่า คิดแล้วก็ขำ สนุกดีเวลาที่กวนโมโหมัน
เหมียว~
ผมหันไปตามเสียง เจ้าไวท์แมวพันธุ์ scottish fold เพศผู้สีขาวปลอดเดินขึ้นมานั่งบนตักผม ลูบขนเกาคางมันเล่นแล้วมองคนบนเตียงต่อ
"ชู่ว อย่าทำเสียงดังรู้ไหมเดี๋ยวแม่ตื่น"
เหมียว~
เจ้าไวท์ครางตอบเสียงเบา ผมค่อย ๆ อุ้มมันขึ้นมานอนบนเตียง มันขยับตัวเข้าไปชิดคนที่นอนหลับสนิท เหมือนแม่แมวกับลูกแมวเลย น่ารัก ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจก้มลงจูบหน้าผากคนน่ารักไปอีกหนึ่งทีแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ คงต้องออกไปนอนบนโซฟา ใจอยากจะนอนกอดอีกคนแทบตายแต่ถ้าเขาตื่นมาแล้วเห็นสภาพตัวเอง น้องต้องโกรธผมมากแน่ ๆ ยิ่งชอบคิดเองเออเองอยู่ด้วย
ผมรู้สึกตัวตื่นมาอีกทีในตอนสาย ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นคนตัวเล็กนั่งเล่นกับเจ้าไวท์อยู่บนเตียง
"ตื่นแล้วหรอ ปวดหัวรึเปล่า"
ผมเดินเช็ดหน้าเข้ามานั่งข้างเตียง น้องนิ่งไปก่อนจะส่ายหน้า
"ขอโทษนะที่พามาที่นี่ แต่เมื่อคืนพี่เห็นว่าเราหลับสนิทไม่อยากปลุกเลยพากลับมาโดยพละการ"
น้องก้มหน้าหลบสายตา มือเล็กลูบขนสีขาวของเจ้าไวท์ที่หลับตาเพลิน เห็นแล้วก็อิจฉาแมวนิดหน่อย
"มันชื่ออะไรหรอ"
"ไวท์"
"ซื้อมานานแล้วหรอ"
"ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาครับ"
น้องเม้มปากพยักหน้า เหมือนมีอะไรจะถามแต่คนตัวเล็กเลือกที่จะเงียบแล้วเกาคางเจ้าไวท์เล่น ปกติแล้วไวท์มันเป็นแมวขี้รำคาญไม่ค่อยชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวาย กับอินเพื่อนของผมแค่เห็นมันยังสะบัดตูดหนีเลย สงสัยมันจะรู้ ว่าคนนี้คือคนสำคัญของพ่อมัน
"หิวรึยัง กินข้าวก่อนนะเดี่ยวพี่ขับไปส่ง"
"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมกลับเองก็ได้"
"พี่เต็มใจ"
แววตาดื้อรั้นจ้องมองผมนิ่ง น้ำตารื้นขึ้นมาตรงขอบตา น้องคงสับสนกับการกระทำของผม ผมยิ้มบางก่อนจะลุกขึ้น
"ไปอาบน้ำเถอะเสื้อผ้าจิณณ์พี่ซักไว้ให้เรียบร้อยแล้วแขวนอยู่ในห้องน้ำ เดี๋ยวพี่ออกไปทำกับข้าวรอ"
ผมบอกก่อนจะเดินออกมา รอระเบิดเวลาที่กำลังจะปะทุ นิสัยของคนตัวเล็กนิ่งได้ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็โวยวายถามออกมาเองนั่นแหละ ผมชอบที่น้องเป็นแบบนี้ ถึงน้องจะดูดื้อรั้นแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล จิณณ์เป็นคนตรง ๆ มีอะไรก็พูดแต่ก็เป็นเด็กที่มีมารยาทมากทีเดียว
"เสร็จแล้วหรอ"
ผมหันหลังกลับมาเจอคนตัวเล็กยืนพิงกรอบประตู ในอ้อมแขนอุ้มเจ้าไวท์อยู่พอดี น้องพยักหน้าแล้วเดินเข้ามานั่งตรงโต๊ะกินข้าวที่มีชามข้าวต้มปลาวางอยู่ ผมเดินเข้าไปรับเจ้าไวท์ต่อแล้วพามันมายังอาหารของมัน เสร็จแล้วก็เดินกลับไปนั่งข้าง ๆ น้อง
“ต้องการอะไรกันแน่ ทำแบบนี้ทำไม”
ดวงตากลมโตจ้องผมด้วยแววตาแข็งกร้าว มือขาวกำแน่น ผมบีบมือน้องเบา ๆ แต่ถูกสะบัดออก อยากจะยิ้มเพราะน้องคงไม่รู้ว่าเผลอทำตัวแบบเดิมเวลางอนผมออกมาแต่ก็ต้องกลั้นไว้ด้วยกลัวว่าเด็กน้อยตรงหน้าจะยิ่งพยศ
“ผมถามก็ตอบ! พี่ต้องการอะไรกันแน่ ทำแบบนี้ทำไม! ทำเหมือนกับเรายัง...”
“หืม...ยังอะไรครับ”
สงสัยเสียงนุ่มของผมจะยิ่งไปสะกิดต่อมตัวเล็กเข้า น้องถึงได้ถลึงตาใส่แถมยังตีผมแรง ๆ ที่แขนอีกต่างหาก ผมคว้าข้อมือเล็กมากุมไว้แต่มีหรือว่าเด็กดื้อตรงหน้าจะยอม สะบัดจนผมต้องออกแรงกด
“ไม่ต้องมาทำแบบนี้เลยนะ ปล่อย!! บอกให้ปล่อยฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง”
จุ๊บ!
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมกระทำการอุกอาจเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอยากให้คนตรงหน้าเงียบหรือริมฝีปากแดงเรื่อนั่นช่างน่าหลงใหลชวนให้ประทับริมฝีปากลงไป ไม่ว่าจะอะไรก็แล้วแต่ ผมก็ทำลงไปแล้ว คนตัวเล็กชะงักค้างก่อนที่น้ำตาจะไหลเปรอะแก้มเนียน ผมตกใจรีบคว้าน้องเข้ามากอดลูบหลัง
“ฮึก...ทำแบบนี้ทำไม”
น้องพูดแต่ประโยคนี้เมื่อผมใช้ความเงียบเป็นคำตอบ มือเล็กทุบหลังผมไม่หยุดพร้อมกับความเปียกชื้นบริเวณไหล่แรงสะอื้นจากคนตัวเล็กทำให้ผมต้องกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น น้องไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย น้องเพียงแต่ร้องไห้เงียบ ๆ แต่น่าสงสารจับใจ
“พี่ขอโทษ”
“กลับมาทำไม กลับมาทำแบบนี้ทำไม เห็นผมเป็นตัวอะไร ฮึก...อยากจะปั่นหัวเล่นก็ทำอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้วแบบไหน!!!”
น้องลุกขึ้นผลักผมออกอย่างแรงจนเกือบตกเก้าอี้ น้องหอบหายใจแรงอย่างโกรธจัด
“อย่าเข้ามานะ!”
ผมลุกขึ้นหมายจะเข้าไปหาคนตัวเล็กต้องชะงักค้างเพราะเสียงหวานตะโกนใส่
“ตัวเล็กใจเย็นก่อนนะครับ”
“ใครให้คุณเรียกผมแบบนั้น!”
ผมสะดุด ยอมรับเลยว่าเสี้ยววินาทีหนึ่งหัวใจกระตุกวูบเพราะคำพูดของน้อง แต่ผมไม่โกรธหรอก เพราะน้องกำลังโกรธ
“พี่ขอโทษครับ”
“ขอโทษเรื่องอะไร คุณพูดแต่คำนี้ ผมถามคุณก็ไม่ยอมตอบ”
“ขอโทษทุกเรื่องที่เคยทำให้น้องเสียใจ”
“ไม่คิดว่ามันสายไปแล้วรึไง”
ผมก้าวเข้าไปหาน้อง หยุดยืนตรงหน้าไม่ได้แตะต้องตัว ก้มมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้เชิดหน้ารั้นมองผมอยู่เช่นกัน
“ตราบใดที่หัวใจของเรายังเหมือนกันสำหรับพี่มันไม่มีคำว่าสายไป”
“คิดไปเอง”
“ยอมรับครับ”
“ไอ้พี่บ้า!”
ผมอมยิ้มเมื่อถูกคนตัวเล็กแหวใส่ ด่าผมคำนี้ออกมาคงไม่ได้โกรธแล้วล่ะ ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กแผ่วเบา น้องไม่ได้สะบัดออกแต่ยังมองผมด้วยสายตาระคนสงสัย
“ไม่ตลกเลยนะครับ พี่ก็รู้ว่าผมสับสนแต่พี่ก็ยังทำอะไรแบบนี้”
“แบบนี้คือแบบไหนครับ”
“หยุดกวนตีนผมสักสามนาทีจะตายมั้ยครับพี่มิน”
ผมยิ้มกว้าง เหมือนว่าคนตัวเล็กจะรู้ว่าหลุดพูดอะไรออกมา ถึงก้มหน้าเงียบใส่
“ยอมเรียกชื่อพี่แล้วหรอ”
“...”
“จิณณ์ครับ”
เงียบ
“ตัวเล็ก”
ยังคงเงียบ
“ตัวดื้อครับ”
คราวนี้น้องยอมเงยหน้าขึ้นมามอง แต่มองด้วยสายตาเอาเรื่องนะ
“ผมจะกลับบ้าน”
“ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยจะกลับแล้วหรอ”
“ยังต้องคุยอะไรอีก ผมถามพี่ก็ไม่ยอมตอบ”
ผมยกมือยอมแพ้
“โอเคครับพี่จะตอบแต่น้องต้องกินข้าวให้หมดก่อนนะแล้วเราค่อยนั่งคุยกัน ข้าวต้มเย็นแล้วเดี๋ยวพี่อุ่นให้ใหม่นะครับ”
“ไม่ต้องครับ กินได้”
น้องนั่งลงกินข้าวเงียบ ๆ ส่วนผมก็นั่งมองเจ้าตัวเงียบ ๆ เช่นกัน สักครู่เจ้าไวท์ก็เดินมาพันแข้งพันขาผมถึงต้องอุ้มมันขึ้นมานั่งตัก
“แล้วไม่กินหรอ”
น้องถาม ผมส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ
“พี่ดื่มกาแฟไปแล้วครับ”
“เสียสุขภาพ”
ผมยิ้มไม่ได้ตอบอะไร นั่งมองคนตัวเล็กกินได้ไม่ถึงครึ่งก็วางช้อนหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากแล้วหันมามองหน้าผม
“คราวนี้จะคุยได้หรือยัง”
“ครับ”
“...”
“พี่มีหลายเรื่องอยากจะคุยกับเราเลย แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหน อยากจะถามว่าหนึ่งปีที่ไม่ได้เจอกันสบายดีไหม เป็นยังไงบ้าง เรียนเป็นยังไง เพื่อนโอเคไหม แล้วก็...มีใครหรือยัง”
“ผมจำเป็นต้องตอบคนที่ทิ้งผมไปใช่ไหม”
“พี่ไม่ได้ทิ้ง”
“แล้วหนึ่งปีที่หายไปนี่คือไปบวชมารึไง!”
“อย่าเพิ่งรวนสิครับ”
“ฮึ่ย!”
น้องสะบัดหน้าหนี
“น้องเป็นคนบอกเลิกพี่เองไม่ใช่หรอ”
“แล้วทำไมไม่มาง้อเล่า! ทุกที...อึก...ทุกทีพี่ก็กลับมาแต่ทำไม ทำไมวันนั้นเลือกที่จะหันหลังให้ผม พี่เลือกที่จะเดินหน้าไปแล้วจะหันหลังกลับมาทำไมครับ...กลับมาทำไม”
“พี่ไม่เคยไปไหน”
“แต่ก็ไม่กลับมาหาผม”
“กลับมาแล้วไงครับ”
“คิดว่าทันหรอครับ มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว”
ผมยิ้มบาง จับมือน้องมากุมไว้หลวม ๆ มองตาแดงก่ำของอีกคน ผมเข้าใจความรู้สึกน้อง อยากจะไปก็ไปอยากจะกลับมาก็กลับมา น้องคงคิดว่าผมไม่จริงจังแต่เชื่อเถอะ ทุกการกระทำของผม ผมคิดแล้วคิดอีกย้ำคิดย้ำทำจนเหมือนคนบ้า ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาไม่มีสักวันที่ผมไม่คิดถึงคนตรงหน้า
เพราะว่าเมื่อหนึ่งปีที่แล้วทางมหาวิทยาลัยได้ปรับเข้าสู่อาเซียนทำให้การปิดเปิดเทอมเปลี่ยนไป ชีวิตเด็กมหาลัยมีเวลาว่างกว่าหกเดือน พ่อกับแม่เลยส่งผมไปเรียนภาษาที่อเมริกา ตอนนั้นคนตัวเล็กงอแงจะไม่ยอมให้ผมไปเพราะมัธยมยังคงเรียนตามปกติ ทะเลาะกันเสียใหญ่โต น้องเวลาโมโหชอบบอกเลิก ผมในตอนนั้นคิดมากอยู่แล้วคิดไปถึงอนาคตของคนตัวเล็กบวกกับที่คุณแม่ของน้องมาขอร้อง
ผมถึงยอมปล่อย ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคิดอยากจะปล่อยมือน้องเลยสักครั้ง
“จิณณ์จะโกรธพี่ จะเกลียดพี่ พี่ไม่ว่าหรอกครับน้องมีสิทธิ์ของน้อง ไม่ทันก็ไม่เป็นไรเพราะพี่คิดว่าพี่สร้างมันขึ้นมาใหม่ได้”
“มั่นใจจังนะ”
น้องเหลือบตามามอง ผมยิ้มตอบจับมืออีกคนขึ้นมาแนบแก้มมองตาน้องอย่างสื่อความหมาย ผมเห็นดวงตากลมโตไหววูบน้องคงรู้สึกได้ว่าสายตาของผมสื่อความหมายอะไร
“ไม่มั่นใจหรอก พี่แค่ทำตามที่หัวใจของพี่บอกให้ทำ ถึงมันจะเจ็บแต่พี่ก็จะไม่เสียใจ ให้โอกาสพี่อีกสักครั้งได้ไหม”
“ผม...ไม่รู้”
เจ้าไวท์รู้งานมันกระโดดลงจะตักไปยืนคลอเคลียอยู่ตรงขาแทน ผมจึงคว้าอีกคนเข้ามากอดลูบหลังเบา ๆ น้องกำลังสับสน ผมรู้และผมก็ไม่คิดจะเร่งเร้า
“ไม่ต้องตอบพี่ตอนนี้ก็ได้ ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป แค่ไม่ไล่พี่ไปไหนก็พอแล้ว”
“ยอมหรอถ้าต้องนับหนึ่งใหม่”
คนตัวเล็กพูดเสียงอู้อี้อยู่ในอกผม ผมยิ้มลูบเส้นผมนุ่มเบามือกดจูบลงบนกระหม่อมบางอย่างแสนรัก
“สบายมากครับ”
“...”
แรงกระชับอ้อมกอดจากคนตัวเล็กยังทำให้ผมยิ้มกว้างได้ไม่เท่าประโยคที่หลุดออกจากริมฝีปากบาง
“ก็ลองดู”
“ขอบคุณครับ”
ขอบคุณจริง ๆ พี่สัญญาว่าจะไม่มีวันปล่อยมือน้องไปอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
To…chapter 6
อย่าเกลียดน้องจิณณ์เลยยยย :mew6: กระซิก พลอยอยากให้เข้าใจอารมณ์ของลูกคนเดียวที่ถูกทุกคนสปอยมาตั้งแต่เด็กไม่เคยถูกขัดใจอยากได้อะไรก็ได้ น้องไม่ได้ขัดแย้งกับตัวเองนะคะน้องแต่เอาแต่ใจตัวเอง 555555 เหตุผลที่จากไปอาจจะไม่ถูกใจหลาย ๆ คนแต่พลอยอยากจะอธิบายว่าตอนที่พี่มินคบกับน้องน้องยังอยู่มัธยมอยู่เลย ยังเด็ก ความคิดเด็ก ๆ แต่ตอนนี้โตแล้วเข้ามหาลัยแล้วมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นและรับรู้สิ่งรอบข้างได้ดีขึ้น ให้โอกาสน้องหน่อยน้าทุกคนนนน :mew2:
♡ F a n p a g e ♡ (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
-
ขอชมคนเขียนเลยว่ามาเร็วทันใจสุดๆปลื้มเป็นแบบนี้ตลอดนะห้ามทิ้ง. แต่ว่าการเขียนแสดงนิสัยและความรู้สึกของนายเอกมันไม่ค่อยชัดเจนอ่ะ ทำให้มองว่านายเอกเป็นคนพูดอย่างทำอย่าง ปรับนิดนึงเนอะนอกนั้นเราว่าทำได้ดีแล้ว สู้ๆจะตามอ่านนะ :pig4:
-
รวดเร็วทันใจมากเลยค่ะ
55555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เคยมีคนสอนว่า เวลาโมโหไม่ว่าจะรุนแรงแค่ไหน ห้ามพูดท้าว่าเลิกกันไหม
ยิ่งถ้าพูดเพื่อให้เขามาง้อเนี่ยะ ไม่ได้เลยสิ้นคิดมาก ถ้าเขาใจเย็นไม่พอนี่จบกันแน่ ปากแข็งอีกยิ่งไปกันใหญ่
-
โอเคชัดเจน
นับหนึ่งใหม่เลยจ้า เอาใจช่วย
-
ต่างคนต่างรักกัน
-
:katai2-1: เข้าใจมินนะ เพราะรักเลยอยากให้จิณได้คิดได้โตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น :mew1: มินสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาใจช่วยมินในการจีบน้องอีกครั้งนะ :hao6: สนุกๆมากๆค่ะ o13 o13
-
พีมินไฟท์ติ้งน้าาาาาาา :katai5:
-
ชอบเรื่องนี้มาก น้องน่ารัก ชอบเวลาอยู่ด้วยกันมันมุ้งมิ้งมาก
แก้ไขนิดนึงไปอ่านอีกรอบแต่เราว่าที่เลิกกันอะ ไม่เข้าใจว่าทำไมจิณถึงโทษมินทั้งที่ตัวเองบอกเลิกเอง และมาบอกว่าก็ไม่มาง้อเอง จริงๆจิณงี่เง่านะ
แต่น่ารัก ให้อภัย
-
เรื่องนี้สนุกก็ชอบแล้วนะคะแต่คนเขียนมาต่อเร็วนี่ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกดกก :impress2:
-
อารมณ์แบบเด็กมากๆเลย
เดี๋ยวก็บอกเลิกเดี๋ยวก็งอนที่เขาไม่มาง้อ
มิน่าล่ะถึงไม่อยากบอกใครว่าเคยคบกัน
ตอนนั้นน้องก็เด็กมากๆจริงๆ
ห่างไปแค่ปีเดียวเองหรือ?
เราดันนึกว่าณิณปี 2 แล้วมินปี 3 เสียอีก
เมื่อก่อนงุ๊งงิ๊งได้นะเพราะว่าเด็ก
แต่จากนี้ไปขอเถอะค่ะ 18 แล้ว
บุคลิกน้องออกมาดีนะในตอนแรกไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่ออกเฉยๆด้วยซ้ำ
แต่มาหลุดง้องแง้งทุกครั้งที่มาเจอมิน
เรามองว่าจิณณ์ไม่ออกสาว
แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วสิ
-
อั้ยย่ะ
น้องบอกว่าก็ลองดู
ดีใจกับพี่มินจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ มาต่อไวมาก
มาไวๆ อย่างงี้บ่อยๆ นะคะ :mew1: :mew1:
-
อ่อออออ เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เองง พี่มินเค้าก็ยังรักของเค้าแต่มีเหตุให้ต้องหนีไป
มิน่าล่ะหายไปซะนานไม่มาง้อน้องง
-
เห้ออ!! ถ้ายังไม่โตเดะก้อมีปัญหาอีก พ่อแม่ก้อไม่ค่อยเห็นด้วย
ถ้ายังเอาอารมเปงที่ตั้งวุ่นวายแน่ๆ
-
ที่แท้ก็เพราะพ่อแม่ขอให้ปล่อยนี่เอง เหตผลใช้ได้ ให้อภัย
แต่หลังจากนี้ต้องไม่ทำแบบนั้นอีกนะ เราว่าเฟรนชอบจิณณ์แน่เลยอ่ะ รอดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก
-
Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
06
พี่มินขับรถมาส่งผมที่หน้าคอนโด ตลอดทางเขาเป็นคนพูดทั้งหมด ผมได้แต่นิ่งเงียบฟัง เรื่องราวตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาถูกเล่าออกจากปากอีกคนจนหมดสิ้น ตลกดีเหมือนกันเพราะปกติแล้วหน้าที่พูดจะเป็นของผมเสียมากกว่า
ผมกำลังสับสนกับการกลับมาของเขา พยายามถามเพราะผมรู้สึกว่าสาเหตุมันต้องมีอะไรมากกว่าแค่การที่ผมงี่เง่าแล้วเขาไม่ยอมกลับมาง้อแน่ ๆ ผมมั่นใจ
แต่เขากลับตอบมาแค่ว่า "ไม่ต้องไปสนใจอดีตหรอก ปัจจุบันพี่กลับมาก็พอแล้ว" ขอเบ้ปากกลอกตามองบนแปบ มั่นใจในหนังหน้าตัวเองเหลือเกิน คิดว่าผมไม่มีคนอื่นในใจรึไง
เออ! ก็ไม่มีน่ะสิ
หยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง ขยี้หัวตัวเองจนยุ่งไปหมด เชื่อเลยว่าพอเปิดประตูไปต้องเจอหน้ายักษ์ของพี่ไนล์นั่งกอดอกจ้องเขม็งมาตรงประตูแน่ ๆ เพราะก่อนกลับเขาโทรมาหาเห็นผมไม่อยู่ที่ห้อง พี่ไนล์ก็เหมือนกับพ่อที่ผมอยากโกหกยังไงก็ไม่เคยสำเร็จ จับโกหกผมเก่งกว่าจีบหญิงอีกมั้ง
แอ๊ด~
"ไปอยู่กับมันมาได้ไง"
เป๊ะมาก ท่าพี่ไนล์ที่ผมเดาไว้ ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้ ผมเดินหงอยมานั่งข้างเขาบนโซฟาตัวใหญ่แล้วเริ่มเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟัง
"แล้วมันทำอะไรรึเปล่า"
ผมโบกมือหวือส่ายหัวคอแทบหลุด
"ไม่ได้ทำอะไรเลยครับ พี่มินนอนนอกห้อง"
คิ้วพี่ไนล์ขมวดแน่นขึ้นไปอีกเหมือนว่าคำตอบของผมจะไม่เป็นที่ถูกใจ
"มีอะไรที่พี่ยังไม่รู้รึเปล่า"
เสียงพี่ไนล์โคตรบีบอ่ะ ผมยิ้มแหย
"ไม่มีนะครับ"
"แต่น้องเรียกชื่อมัน"
ผมชะงัก นั่นสิผมลืมตัวว่าตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ไม่เคยเรียกชื่อพี่มินออกจากปากอีกเลย พี่ไนล์แม่ง จับผิดเก่งชิบเป๋ง
"กลับไปคบกับมันแล้วเรอะ?"
พี่ไนล์ถามเสียงสูงแต่หน้าโหดมาก
"ยังครับ"
"ยัง? หมายความว่ายังไงจิณณ์ อธิบายมาเดี๋ยวนี้"
"พี่มินขอโอกาสเริ่มใหม่"
"แล้วน้องก็ให้? งั้นสิ"
ผมพยักหน้า พี่ไนล์ตบเข่าฉาดแล้วขยี้หัวอย่างหงุดหงิด
"ให้มันได้อย่างนี้สิ ที่ผ่านมาไม่เคยจำเลยใช่ไหม"
ผมก้มหน้ากำมือแน่น ไม่ใช่ว่าไม่เคยจำ ผมจำ จำทุกอย่างได้อย่างดีและเพราะผมจำนั่นแหละผมถึงรู้ว่าที่ผ่านมาตอนที่ยังคบกันมันมีความสุขแค่ไหน ผมงี่เง่า ผมเอาแต่ใจ แต่เขาก็รับมือผมได้เสมอ เกือบสามปีที่เราคบกันมันคือช่วงเวลาที่มีค่ามากสำหรับผมและผมก็เชื่อว่าพี่มินก็คิดเหมือนกัน เพราะอย่างนั้นช่วงเวลาหนึ่งปีที่ผมไม่มีเขายอมรับว่ามันทรมาน ทิฐิของผมเยอะอย่างคนที่ถูกตามใจมาตลอด แต่เมื่อเขากลับมา กลับมาพูดว่าเขายังเหมือนเดิม
หัวใจของผมก็อ่อนยวบ
มันกลับไปเป็นของเขาตั้งแต่ที่เห็นหน้าเสียด้วยซ้ำ
"จิณณ์ขอโทษครับ แต่จิณณ์ตัดสินใจไปแล้ว ถ้ามันจะเจ็บอีกสักครั้งก็คงไม่มากเท่าครั้งที่แล้วหรอกครับ จิณณ์รู้ว่าพี่ไนล์ผิดหวังที่จิณณ์เป็นแบบนี้ จิณณ์ขอโทษแต่จิณณ์รักเขาจริง ๆ"
"พี่ไม่ได้เสียใจผิดหวังที่น้องชอบผู้ชาย ยังไงน้องก็เป็นน้องของพี่เป็นลูกที่น่ารักของคุณอาทั้งสอง แต่พี่เป็นห่วงความรักแบบที่เราเป็นมันฉาบฉวย มันไม่ยั่งยืน แต่..เฮ่อเอาเถอะ ถ้าน้องจะรักมันมานานขนาดนั้นก็ลองดูอีกสักครั้งก็แล้วกัน พี่อยู่ตรงนี้เสมอ"
ผมยิ้มทั้งน้ำตา พี่ไนล์ถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะอ้าแขนกว้าง ผมโผเข้ากอดพี่ไนล์แน่น พี่ชายที่ดีที่สุดของผม ถึงจะดุไปบ้าง เจ้าระเบียบไปนิด ไม่นิดหรอก เจ้าระเบียบมาก แต่พี่ไนล์ก็ยังคงเป็นพี่ไนล์ที่ตามใจและให้ท้ายผมเสมอ ผมรู้ว่าทุกอย่างที่พี่ทำเพราะเป็นห่วงและหวังดีกับผม
"ขอบคุณครับพี่ชาย"
"ดื้อเอ๊ย"
พี่ไนล์บ่นและสั่งสอนผมอีกนิดหน่อยก็กลับไป เขาบอกว่าอย่าไปยอมพี่มินให้มากทิ้งระยะห่างบ้าง ไว้ตัวนิดหน่อย ทำอย่างกับผมเป็นสาวน้อยวัยแรกรุ่นอย่างนั้นล่ะ
Rrrr Rrrr
ครั้งนี้โทรมาเลยแฮะ
"ครับ"
"ไอ้ไนล์กลับไปรึยัง"
"กลับไปแล้ววววว"
ผมลากเสียงยาวก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนคว่ำหน้าเอาหมอนมารองคางไว้
"โดนมันดุมั้ย"
"นิดหน่อยตามสไตล์พี่ไนล์แหละ"
ปลายสายหัวเราะ ผมได้ยินเสียงไว์ทลอดมาตามสายด้วย ผมชอบมันมาก ๆ เลยล่ะ สีขาวสะอาดแถมยังขี้อ้อนมาก ๆ ด้วย พี่มินบอกว่าปกติมันขี้รำคาญแต่คงไม่ใช่กับผม ไวท์มันชอบมาคลอเคลียผมเลยฟัดมันเล่นจนหนำใจพี่มินถึงขับรถมาส่ง
ผมไม่ได้กลับมาคบกับเขาเลยหรอก มันก็ต้องใช้เวลากันบ้างอีกอย่างพี่มินก็ไม่ได้ใจร้อนอะไร ให้มันค่อยเป็นค่อยไปทีละเล็กละน้อยแบบนี้แหละดีแล้ว ยอมรับว่าที่ผ่านมาเป็นเพราะผมเด็กด้วยแหละ นับถือพี่มินเหมือนกันนะที่ทนผมได้ขนาดนี้ทั้งที่เขาก็สามารถเลือกคนอื่นได้แต่เขาก็ยังอยู่กับผม
“เสาร์หน้าไปไหนมั้ย”
“ไปติวห้องพี่ณินครับ”
“วิชาอะไรหรอ”
“เคมี 1 ครับ ยากมากอ่ะอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมดเลย”
“พี่ติวให้มั้ย”
ผมนิ่งใช้ความคิด ให้พี่มินติวให้ก็ดีเหมือนกันนะเพราะเจ้าตัวเรียนเภสัชเก่งเคมีไหมนั่นคงไม่ต้องถามพี่ณินก็คงได้เชื้อความเก่งมาจากพี่ชายนั่นแหละ บ้านนี้เขาเก่งกันทั้งบ้าน
“แล้วพี่มินไม่มีสอบหรอครับ ผมเกรงใจปีสูงแล้วด้วยคงต้องอ่านหนังสือเยอะ”
“แค่นี้สบายมาก พี่มีสอบแค่ไม่กี่ตัวหรอกอ่านไปจะหมดแล้วด้วย ให้พี่ติวให้นะพี่อยากติวให้ นะครับ”
ขอดี ๆ ก็ให้แล้วมั้ย จะมาทำเสียงอ้อนเพื่อใคร!!! -////////////-
“อะ...อื้อ”
“น่ารักมาก”
วันจันทร์พี่ไนล์ก็ขับรถมาส่งเช่นเคยจะมีแค่บางวันเท่านั้นที่ผมต้องมาเรียนเองไม่ใช่ว่าเรียนไม่ตรงกับพี่ไนล์หรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าพี่ไนล์หลับเหมือนตายหลังจากทำโมเดลข้ามวันข้ามคืนน่ะสิ คอนโดก็ไม่ได้ใกล้กันผมเคยเถียงกันไปรอบหนึ่งแล้วเรื่องที่ผมจะมาเรียนเอง คอนโดผมเดินออกมาสามก้าวก็รถไฟฟ้าแล้วแต่พี่ไนล์แม่งไม่ยอม ส่วนตัวผมก็ไม่ชอบขับรถ สุดท้ายเลยถูกมัดมือชกไปรับไปส่งอย่างทุกวันนี้นี่แหละ
“ราชรถมาเกยทุกวันเลยเว้ยเพื่อนกู”
ไอ้หยกนั่งท้าวคางล้อมาแต่ไกล ผมเดินยักไหล่เข้ามาแล้วนั่งข้างไอ้โฮม เฟรนเดินถือจานข้าวเข้ามานั่งข้างผมอีกที
“หวัดดีจิณณ์”
“หวัดดีเฟรน”
“กินอะไรมารึยัง เราไปซื้อให้มั้ย”
“แหมๆๆๆๆๆๆ กูนั่งเป็นทอมเหี่ยวอยู่ตรงนี้ตั้งนานไม่คิดจะถามกูซักคำว่ากินไรมายังไปซื้อให้ไหม ไอ้ห่าจิณณ์เดินมานั่งตูดยังไม่ทันแตะเก้าอี้ดีมึงบริการเอ๊าบริการเอานะไอ้เฟรน”
“ใช่ ๆ อีหมีมันนั่งเป็นตุ๊ดแก่อยู่ตั้งนานแล้วมึงก็ไม่เห็นสนใจจะถามมันแบบนั้นบ้างเลย”
ไอ้โฮมรีบเสริมหยก เลยโดนไอ้หมียกเท้าขึ้นมาจะถีบ ผมขำพวกมันก่อนจะหันกลับไปตอบเฟรนที่ยิ้มเขินอยู่
“เรายังไม่ค่อยหิวหรอกเฟรนกินเลย”
“อื้อ”
“เออสรุปเคมออกถึงบทไหนวะ” ไอ้โฮมถามขึ้น
“บทที่หก พวกมึงเริ่มอ่านยัง”
ใบเฟิร์นเงยหน้าจากหนังสือนิตยสารที่มีปอยตรีชฏาขวัญใจมันอยู่บนหน้าปกขึ้นมาตอบ
“ยังเลย แต่วิชาอื่นกูเริ่มแล้วนะ”
“กูเนี่ยยังไม่ได้เริ่มซักวิชา มึงล่ะจิณณ์หมกตัวอยู่แต่ที่ห้องชวนออกไปไหนก็ไม่ค่อยไป อ่านจบไปถึงชาติหน้าแล้วมั้ง”
ไอ้หมีค่อนขอด ผมก็ไม่ได้เก็บตัวอะไรขนาดนั้นซะหน่อยแต่มันโทรมาชวนไม่ถูกเวลาต่างหาก ก็เมื่อวานหลังจากวางโทรศัพท์พี่มินไปไอ้หมีมันก็โทรมาชวนออกมาดูหนัง แต่เข้าใจมั้ยว่าผมเพิ่งกลับมาถึงห้องไม่นานอ่ะ เมาค้างด้วยเลยบอกปฏิเสธไปแต่พวกมันหาว่าผมติดห้อง
“กูเมาค้างเถอะเมื่อวาน”
“เออกูยืนยันได้เพราะมันไปกินกับกูมา”
ไอ้โฮมช่วยเสริม ผมพยักหน้าไอ้สามตัวตรงข้ามเบะปากทำหน้างอนพร้อมกันได้น่าถีบที่สุด
“ไม่เห็นชวนพวกกูเลย”
“ก็พวกกูไปกับเพื่อนเก่า ชวนพวกมึงไปก็กลัวจะอึดอัดกันเปล่า ๆ”
“โอเคกูให้อภัยเพราะพี่โฟล์คสุดหล่อกูมาแล้ว”
อีหมีตอบแต่หน้าไม่ได้มองมาที่พวกผมหรอก โน่น ตามันมองตรงไปหน้าโรงอาหารที่พวกพี่ณินกำลังเดินเข้ามาโน่น มากันครบแก๊งเลยทั้งพวกพี่ณินและพี่คริษฐ์รวม ๆ แล้วเกือบสิบชีวิตแต่ละคนนี่ก็ออร่ากันมาแต่ไกล
“เหี้ยหมีช่วยกูดูซิว่าคนที่พี่ณินเดินกอดคอมานั่นผู้หญิงหรือผู้ชาย” ใบเฟิร์นสะกิดซี้มันยิก ๆ
“เดี๋ยวนะอีเฟิร์น เลือกให้กูซักอย่างได้มั้ยว่าจะให้กูเป็นอะไร จะเป็นเหี้ยหรือจะเป็นหมี”
“เอาตามที่มึงอยากเป็นเลยค่ะเพื่อน”
“โอเคงั้นกูเป็นกระต่าย”
มันเชิดหน้าตอบแล้วหันไปพิจารณาพี่หัวบลอนด์ที่พี่ณินเดินกอดคอเข้ามาในโรงอาหาร หน้าสวยมากเลยให้ตายแต่ด้วยความสูงผมว่าน่าจะเป็นผู้ชาย
“ห่า สวยสัดแต่ยังไงก็ดูเป็นผู้ชายว่ะ สวยกว่ามึงอีกอีเฟิร์น”
ไอ้หยกบอกเลยโดนใบเฟิร์นมันค้อนให้ไปหนึ่งดอก ไม่ต้องเก็บความสงสัยไว้นานเพราะพวกพี่ณินเดินเข้ามาแล้ว ผมเลยเอ่ยทักไป
“สวัสดีครับพี่ ๆ”
“สวัสดี๊ค่าซินดี้ซิสเตอร์”
“สวัสดีครับ”
ผม แก๊งสาวสาวสาวตามด้วยเฟรนและไอ้โฮมยกมือไหว้พวกพี่ ๆ เขา พวกพี่ณินรับไหว้ พอเข้ามาใกล้ ๆ พี่ผมบลอนด์สวยจริง ๆ ครับหน้าเหวี่ยง ๆ จมูกเชิดรั้น ทำผมสีบลอนด์ทั้งหัวแถมผมยังยาวประบ่าเหมือนผู้หญิงอีกต่างหาก ผิวนี่ขาวอย่างกับน้ำนม เป็นผู้ชายที่สวยมากจริง ๆ
“เออหวัดดีเด็ก ๆ นี่ ๆ จะแนะนำให้รู้จักคนนี้พี่ณินภูมิใจนำเสนอมาก น้องซันคนน่ารักของพี่ณินเองเด็ก ๆ”
พี่ณินกอดคอเอาหน้าแนบแก้มพี่ผมบลอนด์แน่น พี่เขายิ้มน้อย ๆ ให้พวกผม แอบได้ยินเสียงไอ้โฮมสบทเบา ๆ ว่าโคตรสวย
“ปีหนึ่งหรอคะ” ใบเฟิร์นถาม คนหน้าสวยส่ายหน้าตอบ
“เปล่าหรอก เท่าณินเนี่ยแหละ”
หน้าหวานไม่พอเสียงยังหวานด้วย ยอมใจเลยครับ ไอ้โฮมนี่เคลิ้มไปเลย
“เด็กในสังกัดพี่ณินทุกคนพี่ณินเรียกน้องหมด” พี่ณินยืดอกตอบ ส่วนเพื่อนพี่แกที่เหลือได้แต่ส่ายหน้าปลง ๆ
“เออลืมเลย จิณณ์น้อยอ่ะข้าวเช้า”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะยื่นมือไปรับข้าวกล่องฝีมือพี่ณิน
“ที่จริงพี่ณินไม่ต้องลำบากทำให้ก็ได้นะครับ ไม่ต้องฟังเขามากหรอก”
ผมยู่หน้าตอบเพราะเมื่อคืนพี่มินโทรมาบอกว่าต่อไปนี้พี่ณินจะทำข้าวเช้ามาให้เกือบทุกเช้า ถ้าวันไหนพี่ณินเรียนบ่ายเขาจะเป็นคนเอามาให้เอง ผมค้านไปหลายรอบจนถูกเขาดุ สุดท้ายคนเอาแต่ใจอย่างเขาก็ชนะไป
“ไม่ได้ลำบากอะไรพี่ซะหน่อย ต้องทำให้คริษฐ์มันอยู่แล้วทำเพิ่มให้จิณณ์น้อยอีกคนจะเป็นไรไป งั้นเดี๋ยวพวกพี่ไปก่อนนะ”
พวกพี่ณินโบกมือลาไปนั่งโต๊ะริมโรงอาหารที่เป็นโต๊ะใหญ่ ก่อนไปอีหมีมันไม่วายขย้ำตูดพี่โฟล์คจะพี่แกสะดุ้งโหยง พี่แพรวแทนที่จะช่วยกลับหัวเราะจนน้ำตาไหล
“โอ่ย พวกพี่เขาเลือกคบกันที่หน้าตาเหรอวะ หน้าตาดีทั้งกลุ่มยิ่งแก็งวิศวะของพี่คริษฐ์นะ อื้อหือกูนี่อิจฉาพี่ซันเลยบ่องตง”
ใบเฟิร์นมันกัดผ้าเช็ดหน้าด้วยความริษยา ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับมันเพราะพี่ซานกับพี่คิงก็ดูดีหล่อกันทั้งคู่ ส่วนพี่คริษฐ์ไม่ต้องพูดถึง แกหล่อของแกอยู่แล้ว พี่ซันนี่เหมือนเจ้าหญิงท่ามกลางอัศวินรูปงามเลย
“ว่าแต่ อะไรยังไงเรื่องข้าวมึงเนี่ย ทำไมพี่ณินทำมาให้มึงคนเดียว”
ไอ้หยกถามด้วยสายตาจับผิด ผมหันไปหาไอ้โฮมที่รู้เรื่องอยู่แล้วให้ช่วย มันเลยเอื้อมมือสั้น ๆ ของมันไปตบบ่าไอ้หยกเบา ๆ
“ทำใจว่ะหยก นั่นน้องรักพี่ณินเขามาแต่ไหนแต่ไร”
“ชิกูไม่น่ารักเหมือนมึงมั่งให้มันรู้ไปอีหยวก!” ไอ้หยกมันว่าผมไม่ได้ดูหนังหน้าตัวเองเลย
“มึงก็ขาวมั้ย!”
“เออกูขาวแต่ไม่น่ารักเท่ามึงนี่ ใช่มั้ยเฟรน” ปลายประโยคมันหันไปถามเฟรนที่นั่งอมยิ้มมองหน้าผมอยู่
“อื้อ จิณณ์น่ารักมาก ๆ เลย”
ผมหน้าร้อนผ่าว ก็ใครใช้ให้มันมองหน้าผมด้วยสายตาหวานขนาดนั้นกันล่ะ ผมก้มหน้าแกล้งทำเป็นสนใจข้าวตรงหน้าไม่สนใจเสียงแซวของสัมภเวสีทั้งหลาย พอดีกับข้อความไลน์เข้า
“ณินเอาข้าวไปให้รึยังครับ”
“เอามาแล้ว แต่พี่มินไม่ต้องให้พี่ณินทำมาให้แล้วได้ไหมจิณณ์เกรงใจ”
“ณินบอกหรอว่าลำบาก”
“เปล่าครับแต่จิณณ์เกรงใจนี่”
“เด็กน้อยถ้าน้องณินไม่พูดว่าลำบากก็ไม่ต้องเกรงใจ ณินน่ะรักตัวเล็กมาก ๆ เลยนะครับ”
“ครับจิณณ์รู้”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงน้องณินก็ต้องทำข้าวเช้าไว้ให้ไอ้คริษฐ์มันกินทุกเช้าอยู่แล้ว”
“โอเค เถียงไปก็ไม่เคยชนะ ชิ”
“ไม่ชิสิคนดี พี่เป็นห่วงนะ เราไม่ชอบกินข้าวเช้าอยู่ด้วย”
“ก็มันไม่ค่อยหิวนี่นา”
“เสียสุขภาพ”
“คำพูดคุ้น ๆ”
ผมอมยิ้ม ไอ้พวกที่เหลือจ้องมาอย่างจับผิดจะมีก็แต่ไอ้โฮมคนเดียวที่ทำหน้าหมั่นไส้ มันรู้ครับว่าผมกลับไปคุยกับพี่มินแล้ว
“เลียนแบบอนาคตแฟน”
โอเคซึ้ง!! งื้อ!
“มีหน้าแดงด้วยเว้ย อีจิณณ์มึงคุยกับใครคะยิ้มหวานหน้าแดงขนาดนั้น มีผัวแล้วไม่บอกเพื่อนหรอคะดอก”
ไอ้หมีทุบโต๊ะเรียกร้องความสนใจจากผม ผมรีบปิดมือถือมองหน้าพวกมันเหรอหรา พยายามจะหุบยิ้มแต่มันทำได้ยากจังเลยอ่ะ ก่อนจะกระแอมไอตีหน้าขรึม
“ผัวพ่อง ทำไมมึงไม่คิดว่ากูจะมีสาวบ้างวะ”
“โอ้โห มึงดูหนังหน้าตัวเองบ้างมั้ยคะ ผู้หญิงคนไหนเขาอยากจะได้แฟนหน้าตาหน้ารักกว่าตัวเองบ้าง”
“กูก็หล่อนะเว้ย”
ผมเถียงไอ้หมีขาดใจ หันไปขอความช่วยเหลือจากไอ้โฮมแต่ไอ้เพื่อนเวรมันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เลยหันไปเขย่าแขนเฟรนแทน
“เฟรน เราหล่อมั้ยอ่ะๆๆๆ”
“อะ...อื้ม จิณณ์หล่อครับแต่ก็น่ารักด้วย”
เฟรนตอบตะกุกตะกักผมหันไปเชิดหน้าใส่ไอ้หมีอย่างผู้ชนะ แต่ก็ชะงักไปเพราะพวกมันสามคนมองผมตาค้างไปแล้ว ผมลองโบกมือมันก็ไม่ขยับกันเลยตบหัวพวกมันไปคนละที
“เป็นห่าไรกัน”
“จิณณ์ มึงเมื่อกี้...เอ่อเปล่าหรอกไม่มีอะไรพวกกูไปเรียนก่อนนะ”
พูดจบพวกมันสามคนก็รีบลุกไป เฟรนก็เหมือนกันลุกพรวดหน้าแดงเดินออกไปเลย ผมหันไปมองหน้าไอ้โฮมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม มันถอนหายใจแล้วส่ายหน้า
“ไอ้ห่าจิณณ์เอ๊ย กูหนักใจแทนพี่มินเหลือเกิน มึงจะรู้ไหมว่าที่มันทำเมื่อกี้แม่งโคตรน่ารักเลย ไอ้เฟรนได้ตกหลุมรักมึงซ้ำ ๆ แน่”
“ห๋า!!”
นี่ผมทำอะไรพลาดไปเหรอ
To…chapter 7
♡ F a n p a g e ♡ (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
-
อร๊ายน่ารัก เดี๋ยวนะะะะพี่ซันจะแตกหน่อไปเรื่องไหนอีกม้าย ชอบผชสวย
-
เรื่องนี้สนุกนะ ดำเนินเรื่องเร็ว มาต่อเนื่อง แต่เราไม่ชอบบุคลิค นายเอกอะ เหมือนคนน่าลำคาน คนยัอนแย้งในตัวเอง พวกดีแต่พูดพล่ามอะ
-
จิณณ์ตอนแรกกับตอนปัจจุบันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ตอนแรกเกลียดพี่มินแทบตายไงตอนนี้เขินเค้าขนาดนัั้นล่ะ :ling2:
-
ขอโทษค่ะ ออกสาวน้อยจริงๆนายเอกพอเจอแฟนแล้ว
แสดงว่าไนล์ไม่รู้ใช่ไหมเรื่องที่ว่าพ่อแม่ของจิณณ์ขอให้มินห่างออกไป?
-
เป็นเคะสาวเลยอ่ะจิณ ดีๆ มีคนมารักจิณจีบจิณ จะได้ดูปฏิกิริยาพี่มิณ
-
:mew1:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
น่ารักมากกกกกกกก
ติดตามนะจ๊ะ เป็นแฟนกันเร็วๆ นะจิณน้อย
-
อ่อยแบบไม่รู้ตัว
-
พี่มินจะรู้มัยว่าตอนที่ไม่อยู่ด้วยกันเนี่ยว่าที่แฟนในอนาคตไปอ้อยใส่คนอื่น 55555
เฟรนนี่ก็เข้าข่ายเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อสินะ หึๆ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักกกก
-
:hao7:
-
ชอบจังเลยยย อ่านแล้วชอบสำนวนง่ะ
รอลุ้นนะคะ เป็นกำลังใจให้ อัพเร็วมากกก
-
งือออออ ชอบค่ะ น่ารักมากเลย :mew1:
-
อย่าปล่อยให้พี่มินรอนานนะ..
-
จิณน่ารัก :o8:
-
Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
07
"เลิกเรียนแล้วไปไหนรึเปล่าจิณณ์"
เฟรนวิ่งเข้ามาหาผมที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋า ผมส่ายหัว วันนี้วันศุกร์แห่งชาติไม่ไปไหนหรอกคนเยอะ
"ไม่อ่ะวันนี้ไม่ได้ไปไหน มีไรกับเรารึเปล่า"
"งั้นไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
"ได้สิ โฮมไปด้วยกันมั้ยมึง"
ผมหันไปสะกิดไอ้โฮมที่นั่งสะลึมสะลือเมาขี้ตาอยู่ มันนิ่งคิดอยู่พักหนึ่งแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
"ไม่เอาอ่ะ กูขี้เกียจ"
ผมตบเกรียนมันไปทีหนึ่ง เพราะเห็นหน้าเจ้าเล่ห์ของมัน ดูก็รู้ว่ามันจงใจจะไม่ไปและปล่อยให้ผมไปกับเฟรนสองคน โฮมมันบอกว่ามันไม่ได้สังกัดฝ่ายไหน มันเชียร์ทั้งคู่เพราะดูเป็นคนดี สุดท้ายคนที่เลือกก็คือผมอยู่ดีและมันโอเคหมด ผมซึ้งใจมากเลยนะถึงมันจะดูเหมือนเป็นคนบ้า อันที่จริงมันก็บ้านิดหน่อย แต่มันก็เป็นเพื่อนที่ดีมาก ๆ คนหนึ่งเลย
“เออ ตามใจมึง ไปกันเฟรน”
"แล้วเจอกันนะโฮม"
"เออเจอกัน"
เฟรนบอกลาไอ้โฮมแล้วเดินตามผมออกมา ผมส่งข้อความไปบอกพี่ไนล์ว่าเดี๋ยววันนี้กลับเอง ซึ่งพี่แกก็ถามนิดหน่อยว่าไปไหนกับใครแล้วก็ปล่อย พอลงมาถึงชั้นล่างผมก็ให้เฟรนเป็นคนนำเพราะไม่รู้ว่ารถเขาจอดที่ไหน เหมือนจะเห็นพี่มินแว๊บ ๆ ตรงโรงอาหารคณะแต่ผมคงมองผิดไป
"จิณณ์หิวป่าว"
เฟรนถามหลังจากเลี้ยวรถออกจากมหาลัย ผมยกนาฬิกาขึ้นดู เพิ่งจะบ่ายสามเลยส่ายหน้าตอบ
"ไม่หิวอ่ะ เฟรนหิวหรอ"
"เปล่าหรอกเรากลัวจิณณ์หิว"
"เปิดเพลงได้ใช่มั้ย"
พอเขาพยักหน้าตอบรับผมก็กดเปิดเพลง เอาจริงนี่เป็นครั้งแรกที่ไปไหนมาไหนกับเฟรนสองคนเลยนะเนี่ย แอบเกร็งอยู่เหมือนกันเพราะรู้ว่าเขาคิดยังไง
เอาเถอะ เพื่อนกัน
Line~
"อยู่ไหนครับ"
พี่มินไลน์มาได้จังหวะด้วยนะ
"กำลังไปสยามครับ"
"กับ?"
ผมลังเล ว่าจะบอกพี่มินไปตามตรงดีไหม แล้วพี่เขาจะคิดมากหรือเปล่า ไม่อยากโกหกอ่ะตอบความจริงไปแล้วกัน
"กับเฟรนครับ พี่มินเรียนเสร็จยัง"
"อ่อ โอเค เลิกหกโมงครับ ดูแลตัวเองด้วยนะตัวเล็ก"
"โอเค~ แล้วพี่มินทักมามีไรป่าว"
"อ๋อ ว่าจะชวนไปกินข้าวเย็นที่บ้านแต่เอาไว้คราวหน้าก็ได้ครับ"
เห...ไปกินข้าวที่บ้าน ผมนิ่งใช้ความคิดอยู่นาน ความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นช้า ๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากไป อยากไปสิ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงในเมื่อตอนนั้นกับตอนนี้สถานะของเขากับพี่มินมันไม่เหมือนเดิม
"เป็นอะไรรึเปล่าจิณณ์หน้าเครียดเชียว"
เฟรนทัก ผมได้สติหันไปมองหน้าเขาตาปริบ ๆ ก่อนจะหันกลับมาสนใจมือถือในมือต่อ
เอาไงดีวะ!
"ไปได้นะครับ"
มือเร็วไปอีกกู ฮือ
"จิณณ์เป็นไรรึเปล่าเดี๋ยวก็ทำหน้าเครียดเดี๋ยวก็ทำหน้าจะร้องไห้"
เฟรนถามด้วยความเป็นห่วง เขาหันมามองบ่อยมาก ที่จริงมองตั้งแต่พี่มินยังไม่ไลน์มาแล้ว ยิ่งพอเห็นผมก้มหน้ากับโทรศัทพ์เขายิ่งมอง
"เปล่า ๆ"
โบกมือไหว ๆ โคตรพิรุจเลยกู
"รู้ตัวรึเปล่าว่าโกหกไม่เก่ง"
เฟรนหันมายิ้มให้แล้วกลับไปมองถนนต่อ เขาไม่ใช่คนแรกที่บอกว่าผมโกหกไม่เก่ง ทุกคนบอกแบบนั้น ยิ่งเวลาต้องปกปิดอะไรซักอย่างผมจะยิ่งลุกลี้ลุกลน โดนจับได้ทุกครั้งสิหน่า
ผมแค่ยิ้มบางตอบกลับเฟรนไปพร้อมกับที่พี่มินตอบกลับมา
"ไม่ติดธุระหรอครับ"
"ไม่ครับ จิณณ์ออกมาซื้อของเป็นเพื่อนเฟรนเฉย ๆ"
"พี่ก็นึกว่าออกไปเดท"
"ไม่ใช่นะครับ เพื่อนกันเฉย ๆ"
ไม่รู้ว่าทำไมต้องรีบตอบกลับไปขนาดนั้น ผมรู้แค่ว่าไม่อยากให้พี่มินเข้าใจผิด ถึงเราจะยังไม่กลับมาคบกัน เราสองคนยังสามารถมองคนอื่นได้ แต่มันไม่ใช่กับผม
สายตาของผมมองเห็นแค่ภามินคนเดียว
"เฮ่อ โล่งอก นึกว่าจะมีคู่แข่ง :)"
"เพ้อเจ้อ~"
"ไม่นะ ทุกเรื่องของจิณณ์พี่ไม่เคยเพ้อเจ้อนะครับ"
ผมกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม หยอดได้หยอดดีจริง ๆ ไอ้พี่บ้า
"พอเลย ไปเรียนเลยไป"
"โอเคครับ งั้นเดี๋ยวหกโมงกว่า ๆ พี่ไปรับที่สยามนะ"
"ครับผม"
"คุยกับแฟนหรอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว"
เหมือนเฟรนจะอดถามไม่ได้ ผมหันไปยิ้มบางให้แล้วส่ายหัว
"ไม่ใช่หรอก ในตอนนี้อ่ะนะ"
ปลายเสียงผมตอบกับตัวเองและแน่นอนว่าเฟรนไม่ได้ยินเขายิ้มกว้างก่อนรอยยิ้มจะเจื่อนลงเมื่อผมพูดประโยคถัดมา
"คนที่กำลังคุยอยู่ตอนนี้ล่ะ"
"หระ...เหรอ จิณณ์มีคนคุยด้วยแล้วหรอ"
"อื้อ"
"ปกติจิณณ์คุยเยอะมั้ย หมายถึงกับคนที่มาจีบ"
"ก็ไม่นะ เราคุยคนเดียว"
แน่สิ ก็มีแค่พี่มินคนเดียวแล้วผมจะเคยไปคุยกับคนอื่นได้ไงล่ะ
"แย่จัง"
"เหยเป็นไรวะเฟรน เราเพื่อนกัน แมน ๆ เตะบอล"
ผมเขย่งกอดคอเฟรน ลำบากไปนิดเพราะมันสูงเหมือนเห็นภาพสะท้อนตัวเองตอนไอ้โฮมมันเขย่งกอดคออย่างไรอย่างนั้น เฟรนยิ้มแห้งแต่ก็ยอมพยักหน้าให้ผม
ขอโทษนะเฟรน เราให้นายได้แค่นี้จริง ๆ
เฟรนชวนผมมาเลือกของขวัญให้แม่มัน เห็นว่าพรุ่งนี้วันเกิดท่าน ลูกชายคนโปรดเลยต้องจรลีกลับบ้านที่เชียงใหม่
"เอาเป็นน้ำหอมมั้ย"
ผมหันไปถามมันหลังจากที่เราสองคนผละออกจากร้านเครื่องเพชรเพราะไม่มีอันไหนถูกใจพี่ท่านเขา
"แม่ไม่ชอบใส่น้ำหอมน่ะ"
"อ่าวเหรอ งั้น...กระเป๋ามั้ย"
ผมเสนอเพราะเราเลือกกันมานานมากแล้ว ตั้งแต่ร้านเครื่องสำอางค์ลามมาร้านเครื่องเพชร นี่ก็ใกล้จะหกโมงแล้วด้วย เดี๋ยวพี่มินมา
"ก็ดีเหมือนกัน ไปดูร้านนั้นกัน"
เฟรนลากผมเข้าไปในร้านแบรนเนมชื่อดัง สอบถามพนักงานก็ได้ความว่าคอลเล็คชั่นใหม่มาพอดี เฟรนมันเลยตกลงซื้อกระเป๋าถือขนาดพอดีให้กับคุณแม่มัน
"ไปกินข้าวกัน"
เฟรนกอดคอผมเดินออกมานอกร้าน ผมก้มมองนาฬิกาก่อนจะตอบปฏิเสธ
"พอดีว่ามีธุระตอนเย็นต่ออ่ะโทษทีนะ"
"เสียดายจัง อุตส่าห์จะเลี้ยงตอบแทนที่มาเป็นเพื่อน"
"เล็กน้อย ๆ ไม่ได้ลำบากอะไรเลย อ่ะพี่เราโทรมาพอดีสงสัยถึงแล้ว ไปก่อนนะเฟรน เจอกันวันที่กลับมานะ"
ผมผละออกจากวงแขนแกร่ง โบกมือไว ๆ แล้ววิ่งออกมา กดรับสายจากพี่มิน
"ถึงแล้วหรอครับ"
"ครับ ถึงทันเห็นจิณณ์ถูกกอดด้วย"
ผมหันขวับมองหาพี่มินทันที ร่างสูงในชุดนิสิตถูกระเบียบเดินออกมาจากเสาร์ ผมกดวางโทรศัพท์แล้วสาวเท้าก้าวไปหาเขา
"เพื่อนกันจริง ๆนะ"
นี่คือคำแรกที่ผมเอ่ยทักทายเขา พี่มินหน้านิ่งแล้วยักไหล่
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร"
ผมเม้มปาก จับมือเขามาเขย่าเบา ๆ
"จริง ๆ น้า เพื่อนกันจริง ๆ"
นี่ลงทุนเอียงคอมองแบบแบ๊ว ๆ เลยนะ! เชื่อผมเถอะ ฮือ ไม่อยากให้พี่มินเข้าใจผิด และก็ได้ผลเมื่อพี่มินเผยรอยยิ้มน้อย ๆ ออกมาก่อนที่แขนยาวจะคว้าผมเข้าไปกอดคอ
"ครับผม เชื่อตั้งแต่ที่บอกแล้วครั้งแรกแล้ว พี่แกล้งเราเล่นเฉย ๆ"
ผมย่นหน้า "นิสัยไม่ดี"
"ก็คนแถวนี้อ้อนน่ารัก"
พี่มินก้มลงมากระซิบชิดใบหู รู้สึกเหมือนหน้าจะระเบิด มันต้องแดงมากแน่ ๆ เพราะพูดจบพี่มินก็หัวเราะถูกอกถูกใจ แล้วรั้งให้ผมเดินตาม ผมเดินก้มหน้าตลอดทางถึงรถเพราะรู้สึกถึงสายตาหลายคู่มองมาที่เราสองคนเยอะเหลือเกิน ยิ่งตอนที่พี่มินเปลี่ยนจากกอดคอมาโอบเอวยิ่งแล้วใหญ่
ไม่อายบ้างรึไงนะ
"คุณแม่ดีใจมาก ๆ เลยนะที่รู้ว่าจิณณ์ยอมมา"
พี่มินยิ้มละมุน หรี่เสียงเพลงในรถ ผมยิ้มตอบหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึก รถคันเดิม กลิ่นเดิมที่คุ้นเคย และคน ๆ เดิม ทำไมมันถึงรู้สึกมีความสุขขนาดนี้กันนะ
"พี่มินแวะร้านเบเกอร์รี่นั่นหน่อยได้มั้ยครับ จิณณ์จะซื้อไปฝากคุณแม่"
"เอาสิ พี่ก็ว่าจะซื้อขนมไปฝากสองแสบอยู่เหมือนกัน"
ผมสองคนเดินเข้ามาในร้านเบเกอร์รี่เล็ก ๆ แต่ดูท่าจะขายดีเพราะคนแน่นร้านจนไม่มีที่นั่ง ผมเดินมาดูคุกกี้คอนเฟล็กให้คุณแม่เพราะไม่หวานมากส่วนพี่มินเดินไปดูพวกขนมเค้กที่เบ่งขายเป็นชิ้น ๆ ให้หลานชาย
บ้านพี่มินมีกันสามพี่น้อง ผู้ชายทั้งสามคนหล่อหมดเลยด้วยนี่สิ พี่คนโตชื่อพี่ภาคินตอนนี้แต่งงานมีหลานชายน่ารักสองคนชื่อ ฟรอสเตอร์กับฟายา ฟายาคนพี่ตอนนี้ก็น่าจะอายุห้าขวบแล้วส่วนฟรอสเตอร์คนน้องอายุสามขวบ
"เอาอันนี้ให้พี่ณินด้วย"
ผมเดินไปข้าง ๆ พี่มินมือก็ชี้ไปที่มัฟฟินส้มแมนดาริน จำได้ว่าพี่ณินชอบแต่ไม่รู้ว่าร้านนี้จะทำอร่อยรึเปล่า
"เอาสิ พี่ครับแล้วก็เอามัฟฟินอีกสองชิ้นครับ"
"คิดรวมเลยครับ"
ผมส่งคุ๊กกี้ให้พนักงานแล้วส่งแบงค์จำนวนหนึ่งให้ โดนพี่มินเขกหัวเบา ๆ เพราะผมชิงจ่ายก่อน
"นิดหน่อยเอง"
"แต่มันคนละส่วนกันนะครับ อันนั้นพี่ซื้อไปให้หลานกับน้องณิน"
ผมทำปากยื่น รับเงินทอนกลับมาใส่กระเป๋าส่วนขนมพี่มินเป็นคนเอาไปถือ
"ก็ผมอยากซื้อให้ ทำไมไม่ได้หรอ"
ผมแกล้งทำเสียงเศร้าแล้วเดินนำพี่มินออกมานอกร้าน เขารีบเดินตามมาเปิดประตูรถเอาขนมใส่ไว้ด้านหลังแล้วคว้ามือผมไว้ก่อนที่ผมจะเข้าไปนั่งในรถ
"อย่าเพิ่งเข้าใจผิดครับ ซื้อให้น่ะได้แต่พี่เป็นคนชวนจิณณ์ไปบ้านไง"
"นั่นจิณณ์ยิ่งควรมีอะไรติดไม้ติดมือไปฝากไม่ใช่หรอครับ"
ผมจ้องตาอีกคนกลับ "แต่พี่เป็นพี่ พี่ควรเป็นคนจ่ายสิครับ"
"อ้อ พี่มินอยากเป็นพี่หรอกเหรอ ได้นะได้"
ผมลอยหน้าตอบ ดึงแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมเข้าไปนั่งในรถ พี่มินเหวอไปเลย ผมยิ้มขำเหมือนเขาจะรู้สึกตัวเลยรีบวิ่งเข้ามานั่งฝั่งคนขับ
"เฮ้ยไม่เอาสิ ใครอยากจะเป็นพี่จิณณ์กัน"
"ก็พี่มินพูด ไม่รู้แหละ ถึงแล้วปลุกด้วยนะครับ แบร่!"
ผมแลบลิ้นใส่อีกคน แล้วหันไปพิงกระจกหลับ เย็น ๆ รถติดกว่าจะถึงบ้านพี่มินก็อีกชั่วโมงเป็นอย่างต่ำนั่นแหละ ขอนอนเอาแรงก่อนแล้วกัน
"ตัวแสบเอ๊ย"
ได้ยินเสียงทุ้มบ่นเบา ๆ พร้อมกับมือที่ถูกอีกฝ่ายคว้าไปกุม ผมยิ้มบางทั้งที่ยังหลับตา แอร์ในรถหนาวนะแต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นมาก ๆ เลย
To...chapter 8
งานยุ่งมากเลยขอโทษนะคะที่มาช้า
-
ขอบคุณจ้าที่มาลงให้อ่านกัน
ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ แล้วน้าน้องจิณ เขยิบความสัมพันธ์เร็วๆ จ้า
เสา ค่ะ ไม่ใช่ เสาร์
-
จะฟุ้งฟริ้งได้อีกนานมั้ย
-
o13 นี่ขนาดยังไม่กลับมาเป็นแฟนกันนะ ยังน่ารักกันขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกันแล้วจะน่ารักขนาดไหน :katai3: :hao6:
-
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
น่ารักอะ ชอบบบบบ
จิณน์ดูง๊องแง๊ง งอแง ใครไม่ชอบไม่เป็นไร เราชอบบ คริคริ
ปล. หวังว่า ดราม่าจะไม่รีบมานะคะ ฮาา
-
สงสารเฟรน คนคั่นเวลาชัดๆ แฟนเค้ามาก็โดนทิ้งเลยยย
-
:ling1: น่ารัก หลงเลยอ่า
-
รอทุกวันเลยยยย
-
จิณณ์น่ารัก
-
จิณท์น่ารักและก็ชัดเจนในความรู้สึกตัวเองแต่คลุมเคลือในความสัมพัน พี่มินก็ดูมั่นคงดี
-
น่ารักจังเลยยย :-[ :-[ :o8:
เรื่องนี้ตัวละครที่ออกเสียง อินๆ เยอะมากกกก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เข้ามาติดตามเรื่องนี้ด้วยคน :mew1: รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
08
รถคันใหญ่ของพี่มินขับมาตามทางเข้าหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่แถวพุทธมณฑล เห็นหลังคาบ้านหลังใหญ่อยู่ลิบ ๆ ผมก็อดใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นไม่ได้ พี่มินคงสังเกตผมได้เจ้าตัวจึงกระชับฝ่ามือของเราสองคนไว้
“กลัวหรือ”
ผมส่ายหน้า มันไม่ใช่ความกลัว
“ตื่นเต้นน่ะครับ”
คนตัวสูงยิ้มเอ็นดู
“ทำอย่างกับไม่เคยมาไปได้”
พี่มินกระเซ้า ผมหันไปถลึงตาใส่
“ไอ้เคยน่ะเคยแต่..มันนานแล้วนี่ครับ”
“ทุกคนยังยินดีต้อนรับจิณณ์เหมือนเดิมนะครับ”
เพียงแค่ประโยคหลุดออกมาจากปากพี่มิน ความตื่นเต้นทั้งหมดของผมก็หายไป รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในอก เราหันมายิ้มให้กันเมื่อรถพี่มินเลี้ยวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ พี่มินจอดรถหน้าเทอร์เรซ
“ป่ะ ลงกัน”
ผมเปิดประตูลงจากรถไปหยิบของทางด้านหลัง เห็นพี่มินคุยอยู่กับลุงหวังคนขับรถผมจึงหันไปไหว้ลุงแกด้วย
“สวัสดีครับลุงหวัง”
“สวัสดีครับคุณหนูจิณณ์ไม่ได้มานานเลยนะครับ”
ลุงแกทักผมเสียงสดใส ผมยิ้มตอบช่วยพี่มินขนของลงจากรถ แล้วลุงหวังแกก็เป็นคนขับรถเข้าไปเก็บที่โรงรถ พี่มินแตะหลังผมให้เดินเข้ามาในบ้าน ผมมองเขาด้วยความลังเลเล็กน้อยก่อนที่เราสองคนจะเดินเข้าไปในบ้าน
“สวัสดีค่ะคุณหนูรอง ตายแล้วคุณหนูจิณณ์ใช่ไหมคะ”
ป้าดวงใจพี่เลี้ยงของพี่มินเดินออกมารับพร้อมเด็กรับใช้สองคน คุณป้าเอ่ยทักพี่มินก่อนจะสังเกตเห็นผมแล้วเอามือทาบอกอย่างตกใจ
“สวัสดีครับป้าดวงใจ สบายดีนะครับ”
ผมยกมือไหว้พร้อมยิ้มหวาน ป้าดวงใจเดินเข้ามากอดผมเบา ๆ
“ทูนหัวของป้า ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะสูงขึ้นน่ารักขึ้นด้วย”
ป้าดวงใจลูบหน้าลูบตาสำรวจผมยกใหญ่ ผมก็ยืนนิ่งเป็นตุ๊กตาให้พี่เลี้ยงพี่มินหมุนเล่นด้วยรอยยิ้ม เมื่อก่อนผมมาที่บ้านหลังนี้บ่อย แล้วก็..อ่า...ค่อนข้างที่จะเป็นที่รักของทุกคนอยู่นะครับ
ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ
“อามิน!!!!!!”
เสียงร้องพร้อมเสียงวิ่งตึกตักดังมาแต่ไกล สองตัวแสบแข่งกันวิ่งออกมาจากห้องรับแขกเร็วจี๋ ก่อนที่คนพี่ขายาวกว่าจะมาถึงตัวพี่มินก่อนแล้วกอดหมับที่ขาข้างหนึ่ง คนน้องก็ไม่ยอมน้อยหน้ากอดที่ขาอีกข้างแน่น จนตอนนี้พี่มินเหมือนโดนลูกลิงสองตัวเกาะแน่น เป็นภาพที่น่ารักมากเลยล่ะ
“ว่าไงสองแสบ”
“อามิน ๆ ไดโนเสาร์ที่อามินซื้อมาให้ฟรอสเตอร์ยังอยู่ครบทุกตัวเลยน้า”
น้องเล็กสุดแสบเอ่ยอ้อนพร้อมกับชูไดโนเสาร์ในมือให้พี่มินดู ฟรอสเตอร์โตขึ้นมากเลยตอนที่ผมเจอครั้งนั้นหลานยังพูดได้ไม่เก่งเท่านี้เลย ส่วนฟายาเข้าสู่ช่วงที่ยืดแล้วตัวสูงขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะ พี่มินย่อตัวอุ้มหลานสองคนขึ้นมา หนักไหมนั่น
“หรอ ๆ ๆ ฟรอสเตอร์ขี้โม้”
พี่มินแกล้งทำเสียงเล็กเสียงน้อยแกล้งหลาน ไอ้ตัวเล็กดูท่าจะขัดใจ ดิ้นหน่อย ๆ แต่ก็ร้องอ้อน
“ฟรอสเตอร์ไม่โม้น้า เอาให้อามินดูก็ได้”
“ฟรอสเตอร์ขี้โม้”
ฟายาว่า แก้มยุ้ยเชิดขึ้นทำหน้าเหนือกว่าน้อง ไอ้ตัวเล็กก็ยุง่ายทำหน้ามุ่นไม่พอใจ ป้าดวงใจส่ายหน้ายิ้มโบกมือให้เด็กเอาของไปเก็บในครัวแล้วป้าก็เดินนำเขาไปในห้องรับแขก
“พี่ฟาแหละโม้”
“ฟรอสนั่นแหละโม้”
“พี่ฟานั่นแหละ”
“พอ ๆ อุ๊ยนี่ดูสิอามินพาใครมา มีใครจำได้ไหมเอ่ย ใครจำได้อามินมีรางวัลให้ด้วยน้า”
ก่อนจะเกิดสงครามขนาดย่อมพี่มินก็เป็นผู้เข้ามาห้ามทัพ แถมยังชี้ชวนให้เด็ก ๆ หันมาสนใจผมอีก เด็กน้อยทั้งสองหันมามองผมอย่างฉงน ผมยิ้มหวานไปให้ไม่หวังว่าเด็ก ๆ จะจำได้หรอก ไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่ก็แอบหวังนิดหน่อยแหละนะ
ยิ่งเวลาผ่านไปผมก็ยิ่งขำ ฟรอสเตอร์ดูจริงจังกับการนึกมากคิ้วแทบชนกันเลย ส่วนฟายาหันหน้ามองผมแล้วเอียงคอน้อย ๆ อย่างใช้ความคิด เจ้าตัวแสบคนเล็กยิ้มกว้างก่อนจะส่ายหน้า
“ฟรอสเตอร์จำไม่ได้อ่า” แน่ะ มียิ้มประจบ สงสัยกลัวจะไม่ได้ขนม
“อาจิณณ์”
ฟายาตอบเสียงไม่มั่นใจ แต่ผมนี่ยิ้มหน้าบานไปแล้ว ฮือ หลานรักจำอาได้ด้วย พี่มินยิ้มกว้างลูบหัวพี่คนโต
“ถูกต้อง ทำยังไงก่อนเด็ก ๆ”
“สวัสดีครับอาจิณณ์ / สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับฟายา ฟรอสเตอร์”
พี่มินวางหลานลงฟายาเดินมาจับมือผมข้างหนึ่งอีกมือหนึ่งจับมือพี่มิน ส่วนเจ้าตัวเล็กไม่ยอมลงพี่มินเลยอุ้มไว้กระตุกมือเล็กน้อยให้ออกเดินกัน เราสี่คนเดินเข้ามาในห้องรับแขก ผมชะงักเท้านิดหน่อยก็เล่นอยู่กันเต็มห้องเลย
ฟายาปล่อยมือผมวิ่งเข้าไปหาคุณแม่ของเจ้าตัว ผมยิ้มแล้วยกมือไหว้ทุกคนตั้งแต่คุณแม่พี่มิน ตามมาด้วยพี่ภาคินและพี่ณิชาภรรยา พี่ณินแล้วก็พี่คริษฐ์ คุณแม่พี่มินยิ้มกว้างกวักมือเรียกผมเข้าไปหา
“สวัสดีครับคุณป้า”
แม่พี่มินยู่หน้าขัดใจ พี่ณินขยับให้ผมนั่งข้างแม่ตัวเองแล้วพี่แกก็ไปนั่งข้างพี่คริษฐ์
“คุณปงคุณป้าอะไรคะน้องจิณณ์ เรียกเหมือนเดิมสิคะ”
“ครับ...คุณแม่”
คุณแม่คนสวยของพี่มินยิ้มถูกใจคว้าผมเข้าไปกอด
“น้องจิณณ์ไม่เห็นจะอ้วนขึ้นเลย”
“แต่น่ารักขึ้นนะครับแม่”
พี่ณินเสริมเสียงสดใสตามสไตล์ เพราะว่าพี่ณินสละโซฟาข้างคุณแม่ให้ผมเจ้าตัวเลยต้องไปนั่งตรงที่วางแขนโซฟาตัวเล็กที่พี่คริษฐ์นั่งอยู่และด้วยความซนของพี่ณินเจ้าตัวนั่งเตะเท้าไปมาจนพี่คริษฐ์ต้องตีขาเบา ๆ
“อยู่นิ่ง ๆ ได้ไหมณิน อย่างกับลิง”
พี่ณินหันไปค้อนใส่พี่คริษฐ์แล้วก็ไม่มีใครช่วยพี่แกนะครับมีแต่คนหัวเราะด้วยความเอ็นดู
“คึคึ ใช่เลยค่ะน้องณินน้องจิณณ์น่ารักขึ้นมาก ๆ เลย”
คุณแม่ลูบแก้มผมเบา ๆ ผมยิ้มให้ท่านจนตาปิดนึกขึ้นได้ว่าซื้อขนมมาฝากเลยหันไปสะกิดให้พี่มินส่งมาให้
“จิณณ์ซื้อขนมมาฝากครับคุณแม่ อันนี้ของพี่ณินครับจิณณ์ไม่รู้เหมือนกันว่าร้านนี้อร่อยเท่าร้านประจำหรือเปล่าแต่เห็นพี่ณินชอบกินเลยซื้อมาฝาก”
ผมให้ถุงคุกกี้กับคุณแม่แล้วหันไปส่งกล่องมัฟฟินไปให้พี่ณิน คุณแม่ยิ้มหวานประคองแก้มผมหอมฟอดใหญ่ พี่ณินยิ้มดีใจเหมือนเด็กน่ารักมาก ๆ เลย
“ขอบคุณนะคะลูก น้องจิณณ์น่ารักจังเลย”
“ขอบคุณครับจิณณ์น้อย คริษฐ์กินไหม”
พี่ณินยื่นมัฟฟินส่งให้พี่คริษฐ์แต่พี่แกปฏิเสธแล้วคว้ากล่องขนมไป
“กินข้าวก่อนณิน”
พี่คริษฐ์บอกเสียงเรียบเรื่อย พี่ณินหงอยไปนิดหน่อยแต่ก็ยอม คนตัวสูงลุกขึ้นแล้วลงไปนั่งเล่นกับหลาน ๆ ที่นั่งเล่นไดโนเสาร์กันอยู่
“จิณณ์เรียนอยู่ปีไหนแล้วครับ”
พี่คินถามผม ในสามพี่น้องพี่คินเป็นพี่ใหญ่ที่มีความเป็นผู้ใหญ่สูงมากเพราะอายุห่างจากน้อง ๆ เยอะด้วยมั้ง พี่คินห่างกับพี่มินห้าปีตอนนี้ทำงานเป็นวิศวกรปิโตรเลียมที่บริษัทของบ้านตัวเองนี่แหละ บ้านพี่มินทำธุรกิจเกี่ยวกับน้ำมันครับไม่แปลกใจที่พี่คินกับพี่ณินเรียนธรณี ส่วนผมนั้นไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับครอบครัวนี้หรอก ผมแค่ชอบเฉย ๆ เลยเรียน
ไม่ต้องตกใจว่าทำไมพี่มินแหกคอกเรียนเภสัชอยู่คนเดียวในบ้าน คุณแม่พี่มินเป็นหมอครับมีโรงพยาบาลที่เป็นหุ้นส่วนกับบ้านพี่คริษฐ์อยู่หลายแห่งในกรุงเทพฯ ส่วนพี่ณิชาภรรยาของพี่คินก็เป็นหมอครับอายุมากกว่าพี่คินสองปีหรือสามปีนี่แหละผมไม่มั่นใจ อ้อลืมบอกไปว่าพี่ณิชาเป็นพี่สาวพี่คริษฐ์ สองตระกูลนี้นี่เรือล่มในหนองทองจะไปไหนชัด ๆ
“ปีหนึ่งแล้วครับพี่คิน”
“น้องจิณณ์เป็นน้องคณะเราด้วยนะพี่คิน”
พี่ณินเงยหน้าจากหนังสือนิทานขึ้นมาบอก พี่คินยิ้มถูกใจ
“ดี ๆ ปีสามแล้วมาฝึกงานที่บริษัทพี่นะ”
“โถ่พี่คินครับอีกตั้งสองปี”
“รีบอ่อเฮีย”
พี่มินยักคิ้วกวนพี่ชายตัวเอง ตั้งแต่เข้ามานั่งนี่เขายังไม่หุบยิ้มเลยไม่รู้จะอารมณ์ดีอะไรนักหนา
“อ่าวไอ้นี่ ต้องรีบเตรียมการเว้ย เฮียต้องเตรียมตำแหน่งสำคัญไว้ให้น้องสะใภ้”
ผมหน้าร้อนวูบเลยตอนที่พี่คินพูด พี่มินกับคุณแม่หัวเราะชอบใจใหญ่
“คินก็ไปแซวน้อง ดูสิน้องจิณณ์แก้มแดงน่ารักจังเลย”
คุณแม่ประคองแก้มผมไปหอมอีกหนึ่งฟอด ทำท่าจะหอมอีกแต่พี่มินคว้าคอผมจนหงายหลังไปชนอกพี่แกก่อน
“คุณแม่พอเลยครับหอมอะไรเยอะแยะ มินอิจฉานะ”
พี่มินคว้าตัวผมเข้าไปกอดจนตัวผมลอยหวือเกยตักพี่แกแถมยังกอดเอวผมซะแน่น เอาคางเกยไหล่เอาแก้มแนบแก้มผมอีก ฮือ รู้สึกเหมือนแก้มจะระเบิด
“อย่าเยอะ ๆ ไอ้มิน”
พี่คินว่าเสียงหน่าย พี่ณิชากับคุณแม่หัวเราะชอบใจ ส่วนพี่คริษฐ์แกลงไปนั่งเล่นกับหลานกับพี่ณินไปแล้ว ผมดึงมือพี่มินออกจากเอวแล้วขยับลงนั่งดี ๆ ลูบหัวลูบแก้มแก้เขิน คนกะล่อนนั่นยิ้มแก้มปริน่าหมั่นไส้มาก สักครู่คุณพ่อพี่มินก็กลับมาถึง พวกเราเลยย้ายเข้าไปในห้องทานอาหารกัน
คุณพ่อพี่มินใจดีมากครับรูปร่างสูงใหญ่เหมือนพี่คินเอาจริงบ้านนี้เขาก็สูงกันหมดแต่พี่มินกับพี่ณินจะสูงโปร่งหุ่นแบบพวกนายแบบเกาหลีส่วนคุณพ่อกับพี่คินจะสูงใหญ่อย่างชาวตะวันตก ท่านแนะนำเรื่องเรียนให้ผมเยอะแยะเลย ระหว่างมื้ออาหารมีแต่รอยยิ้มและความอบอุ่น
เด็ก ๆ กินข้าวกันเก่งมาก ฟายากับฟรอสเตอร์ดูท่าจะติดพี่ณินกับพี่คริษฐ์มาก ๆ เลย สี่คนนี้อยู่ไม่ห่างกันเลยครับพี่ณิชาบอกว่าเป็นอย่างนี้แหละ ประจำ อาณินกับน้าคริษฐ์มาทีไรลืมคุณพ่อกับคุณแม่ตลอด อามินนี่เป็นหมาหัวเน่าไปเลย คึคึ หลานไม่สนใจ
รับประทานอาหารเสร็จก็ย้ายกันมาที่ห้องนั่งเล่นอีกรอบคุณพ่อนั่งคุยงานกับพี่คิน คุณแม่คุยเรื่องเคสคนไข้ที่โรงพยาบาลกับพี่ณิชา พี่มินนั่งอยู่บนโซฟาดูข่าวกีฬาผมนั่งอยู่บนพื้นตรงหว่างขาพี่มินนั่งเล่นตัวต่ออยู่กับฟรอสเตอร์ ส่วนฟายาพี่คริษฐ์กับพี่ณินพาไปอาบน้ำข้างบน
“อาจิณณ์ดูนี่ ฟรอสเตอร์ต่อหุ่นยนต์”
เจ้าตัวเล็กชูผลงานในมือตัวเองให้ผมดู “หูว เท่มากเลยครับฟรอสเตอร์ มันมีชื่อไหมครับ”
“มี ๆ มันชื่อว่าออฟติมัสไพร์ม”
ผมหัวเราะชอบใจ ดูท่าฟรอสเตอร์จะชอบทรานส์ฟอร์เมอร์ส ผมเลยนั่งต่ออีกตัวให้เป็นบัมเบิ้ลบี เล่นกับเด็กก็เพลินดีครับผมชอบเวลาฟรอสเตอร์พูด น่าฟังดี
“อาจิณณ์ ๆ อาจิณณ์เคยดูจูแรสสิกเวิร์ลปะทะอุลตร้าแมนมั้ยครับ ที่อุลตร้าแมนโผล่ขึ้นมาจากน้ำยิงเลเซอร์ใส่ไทรันโนซอรัสตายเลยอ่ะ”
“ห๋า???”
ผมอึ้ง อยากจะขำก็ขำไม่ออก ตลกกับจินตนาการหลานดีครับ เด็กน้อยสงสัยจะดูหลายเรื่องจนมึน
“ฟรอสเตอร์ขี้มั่ว มานี่เลยมาอาบน้ำ”
เสียงพี่คริษฐ์ดังขึ้นตรงประตูเรียกหลานรักให้ไปอาบน้ำ เจ้าตัวแสบพอได้ยินเสียงลูกพี่ (พี่ณินบอกมาว่างั้น) ก็รีบวิ่งดุ๊ก ๆ ไปหา ผมเก็บพวกของเล่นหลานใส่ในกล่อง
“ฝึกไว้เวลาเก็บของให้ลูกของเราใช่ป่ะ”
วูบ ร้อนหูเลยครับ ไอ้พี่มินก้มลงมากระซิบซะชิดใบหูเลย ผมตวัดสายตาขึ้นไปมองค้อน
“เพ้อเจ้อ ผมเป็นผู้ชายนะจะท้องได้ไง”
“นั่นสิเนอะ” พี่มินแกล้งเอียงคอคิด
“ทำไมพี่มินอยากมีลูก?”
“ใช่ครับ”
ผมนิ่งไปเลย ผมเป็นผู้ชายคงจะมีลูกให้เขาไม่ได้ นั่นสินะ ใคร ๆ ก็อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกันทั้งนั้นแหละ มีพ่อ แม่ แล้วก็ลูก ๆ ที่น่ารัก แค่คิดว่าสักวันเขาต้องแต่งงานมีครอบครัวหัวใจผมก็เจ็บแปลบแล้ว
“แต่ต้องเป็นลูกของพี่กับจิณณ์เท่านั้นนะ”
เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหู ผมเอี้ยวหน้าไปมองอีกคนช้า ๆ พี่มินยิ้มหวานมือใหญ่ลูบหัวผมแผ่วเบา
“ถ้าไม่ใช่เด็กที่เกิดจากพี่กับจิณณ์พี่ก็ไม่อยากมีหรอกครับ คิดมากอะไรดื้อ”
พี่มินงับจมูกผมเบา ๆ ผมยิ้มอย่างปลื้มปิติแต่ก็ยู่ปากงอนที่เขาเว้นจังหวะพูดไปนานจนผมเผลอคิดไปไหล
“พี่บ้า แม่งขี้แกล้ง”
ผมทุบไหล่เขาเบา ๆ อย่างไม่จริงจัง เราสองคนยิ้มให้กันจนได้ยินเสียงกระแอมจากคุณพ่อ ผมสะดุ้งน้อย ๆ ลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่กันสองคน พี่มินเหสายตากวน ๆ ไปมองพ่อตัวเอง นี่ขนาดพ่อบังเกิดเกล้าพี่แกยังจะกล้ากวน
“เกรงใจพ่อแม่มั่งเนอะไอ้ลูกชาย”
“ทีพ่อนั่งจีบกับแม่ประจำผมยังไม่ว่าอะไรเลยนะ”
พี่มินบ่นแล้วดึงแขนผมให้ขึ้นมานั่งข้างเขา ฟ้าร้องเสียงดังทำให้ผมรีบหันไปมองที่หน้าต่าง ตายห่าฝนตกหนักมากนี่ก็สามทุ่มกว่าแล้วด้วยจะกลับถึงคอนโดกี่โมงเนี่ย
“ตายจริงฝนตกหนักมากเลย คืนนี้น้องจิณณ์นอนที่นี่นะคะ ขับรถกลับอันตรายยังไงพรุ่งนี้ก็วันเสาร์”
คุณแม่บอก ผมอึกอักหันไปถามความเห็นพี่มินแต่ก็น่าจะรู้คำตอบ คนเจ้าเล่ห์นั่นคงไม่ยอมขับรถกลับแน่ ๆ
“งั้นก็ได้ครับแต่จิณณ์ขอบอกพี่ไนล์ก่อน”
ผมหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความหาพี่ไนล์แล้วรีบปิดเครื่อง เปิดไว้ก็ตายสิครับ พี่ไนล์คงกระหน่ำโทรมาซักแน่ ๆ ดีไม่ดีขับรถผ่าฝนมารับผมถึงบ้านพี่มินชัวร์
“งั้นเดี๋ยวแม่ให้น้องนอนกับ..”
“นอนกับณิน!!!!”
พี่ณินกระโดดหน้าบานเข้ามาในห้อง พี่มินหันไปมองน้องชายด้วยสายตาอาฆาตแต่พี่ณินยิ้มลอยหน้าไม่รู้ไม่ชี้ คุณพ่อกับคุณแม่ก็อมยิ้ม
“ว่าให้คะ ให้น้องจิณณ์เลือก”
“หูยคุณแม่อ่ะ ให้น้องเลือกน้องก็ไม่เลือกนอนกับผมสิ”
พี่มินดิ้นเหมือนเด็กโดนขัดใจอยู่บนโซฟา ผมยิ้มขำ โตแล้วยังทำตัวเป็นเด็กโข่งอยู่อีก อ่ะ ๆ วันนี้ทำตัวดีตามใจหน่อยแล้วกัน
“พี่คริษฐ์นอนกับพี่ณินไม่ใช่หรือครับ เดี๋ยวจิณณ์นอนกับพี่มินก็ได้”
เห็นว่าทำตัวดีหรอกนะวันนี้
ถึงยอม
To…chapter 9
อ้อยกว่านี้มีอีกไหม แวะมาบอกข่าวค่า พลอยกลับบ้านที่ต่างจังหวัดประมาณหนึ่งอาทิตย์ เพราะฉะนั้นวันนี้ดึก ๆ พลอยจะมาลงให้อีกตอนนะคะ ชดเชย ขอโทษคนที่รอด้วยน้า กราบบบบบ เรื่องนี้ใกล้จบแล้วนะคะไม่ยาวมาสิบกว่าตอน เป็นฟีลกู้ดไม่มีดราม่า คนที่รอดราม่ารอเรื่องต่อไปนะคะ กะจะลงชิมลางไว้ก่อนยังแต่งไม่จบด้วย 5555
:katai3:
♡ F a n p a g e ♡ (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
-
น้องจิณขี้อ่อย ถถถถถถถถถถถถ
-
ขี้อ่อย ๆ :hao6:
-
แล้วที่เป็นปัญหามันอยู่ตรงไหนล่ะ?
พ่อแม่จิณณ์หรอกหรือ?
ก่อนหน้านั้นเห็นตั้งป้อมเสีย....
มินเข้ามาหาแป๊บเดียวก็เรียบร้อย ไม่มีการชะงักเลย
ไม่ใช่ว่าอยากได้ดราม่า คือเหมือนกับอะไรๆมันง่ายเกิน
ที่หายไปเป็นปีๆนั่น ไม่ได้ทำให้โกรธหรือไม่พอใจเลยงั้น
-
หวานเชียวนะตอนนี้อ่ะ :o8:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เส้ดโจร
-
อ่อยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว อิจอ่ะ หวานเว่อร์
-
ตอนนี้หวานมาก
-
อ่อยแรงมาก คิคิ
:hao7:
-
อย่ามัวแต่รีรารีรอ
จะคบก็คบกันซะทีเถอะค่ะ
หวานกันขนาดนี้ละ :mew1:
มาต่อบ่อยๆนะคั :pig4:
-
มีอีก 1 คู่รึป่าว คือ คริษฐ์กับณิน
ครอบครัวอบอุ่นมาก ต้อนรับสะใภ้อบอุ่น หลานๆ น่ารัก
-
พี่มินเวลาอยู่กับน้องจิณณ์แล้วดูอบอุ่นมากๆ
-
เพิ่งมาอ่านจ้า
มาให้กำลังใจอีกคน
-
Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
09
“เสื้อผ้าป้าดวงใจจัดไว้ให้ในห้องน้ำแล้วนะครับ จิณณ์เข้าไปอาบน้ำได้เลย”
พี่มินบอกก่อนเจ้าตัวจะเดินไปเปิดทีวี ผมพยักหน้าเข้าใจหันมองไปรอบห้องสำรวจห้องที่ไม่ได้เข้ามาเกือบหนึ่งปีเต็ม ทุกอย่างยังเหมือนเดิมจะมีก็แต่กองชีทเรียนที่เพิ่มมากขึ้นตามจำนวนชั้นปี ผมเดินไปตรงหัวเตียงหยิบกรอบรูปขึ้นมาดูด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ในรูปคือรูปผมถ่ายกับครอบครัวของเขาทุกคนตอนนั้นฟรอสเตอร์ยังเดินไม่ค่อยแข็งเลยในรูปทุกคนยิ้มอย่างมีความสุข ผมไล้มือผ่านกรอบรูปแผ่วเบา รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในใจ ทั้งที่เคยตัดใจเรื่องของเราไปแล้ว ไม่คิดว่าจะได้กลับมายืนตรงจุดนี้อีก มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คนที่เลิกกันไปแล้วจะกลับมาหากันแล้วทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม มันเกินความคาดหวังของผมมาเยอะมากจริง ๆ
“ร้องไห้ทำไมครับ”
เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูพร้อมกับอ้อมกอดอุ่นโอบรอบเอวผมจากด้านหลังพี่มินเอี้ยวหน้ามองรอยยิ้มของเขาเหมือนรอยยิ้มของเทวดาจากสรวงสวรรค์ที่มอบให้มนุษย์โลกตัวเล็กแบบผม ผมหลับตาเอนตัวไปข้างหลังพิงอกของเขา
“เหมือนฝันเลยพี่มิน จิณณ์กลัวว่าพอลืมตาอีกครั้งทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้มันจะหายไป จะเป็นเพียงแค่ความฝัน”
แรงกระชับอ้อมกอดเพิ่มขึ้น พี่มินแนบแก้มตัวเองกับแก้มชื้นน้ำตาของผม เขารวบตัวกอดผมเข้าไปในอกจนจมเข้าไปในอกของเขา
“ลืมตาขึ้นมาจิณณ์ก็จะยังเห็นพี่อยู่ตรงนี้ ไม่เอาแล้วพี่จะไม่ไปไหนแล้วจะอยู่ตรงนี้คอยโอบกอดเด็กน้อยของพี่ คอยปกป้องดูแลจิณณ์แบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจิณณ์จะไม่ต้องการพี่ดีไหมครับ”
ผมหันกลับไปกอดเขาแน่น กอดไว้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“ถ้าจิณณ์ต้องการพี่ไปจนแก่ล่ะ พี่มินจะอยู่กับจิณณ์ไหม”
มือใหญ่ลืมหัวอย่างปลอบประโลม “แน่นอนครับ”
“สัญญาสิ”
“สัญญาครับ แล้วจิณณ์ล่ะอยากอยู่กับพี่ไหม”
“อื้อ”
เสียงทุ้มหัวเราะเบา ๆ เขาก้มลงมาจูบขมับสองสามทีแล้วกอดโยกผมเหมือนกับเด็ก ผมยิ้มทั้งน้ำตาเขย่งกอดคอเขาแน่น แขนแกร่งยกตัวผมขึ้นมายืนเหยียบเท้าของเขาไว้แล้วเดินกอดปลอบผมไปรอบ ๆ ห้องอย่างที่เขาชอบทำเวลาโอ๋ผมให้หยุดร้องไห้
ผมชอบอ้อมกอดของพี่มิน ทุกครั้งที่ลำแขนแกร่งโอบรอบเอวของผมมันจะรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นไปในคราวเดียวกัน อ้อมกอดของพี่มินเหมือนกับยาวิเศษคอยรักษาผมในยามอ่อนล้า เวลาต้องการกำลังใจ หรือแม้กระทั่งเวลาที่ดีใจ ผมชอบกอดเขาชอบฟังเสียงหัวใจของเราที่ดังไปพร้อม ๆ กัน
“ตาช้ำหมดแล้ว”
“งือ จะไปอาบน้ำแล้ว”
ผมจับมือเขาออกจากหน้า หลบสายตาอบอุ่นกับรอยยิ้มขี้แกล้งของพี่มิน นิสัยอ่ะพอดีกันไอ้นิสัยชอบแกล้งชอบแหย่ก็โผล่ออกมาทุกที เขาเลิกคิ้วยิ้มก่อนที่มือใหญ่จะขยี้หัวผมจนยุ่งเหยิง
“นิสัยว่ะพี่มิน”
ปัดมือเขาออกแล้วมองค้อนแต่มีหรือคนอย่างเขาจะหยุดง่าย ๆ พี่มินอุ้มผมจนตัวลอยหวือดีนะคว้าคอเขากอดไว้ได้ทัน หันไปมองสีหน้าทะเล้นนั้นแล้วก็ฟาดไปที่กลางหลังแรง ๆ สักที
“โอ๊ยเจ็บนะครับ”
“ก็ตีให้เจ็บเล่นอะไรไม่รู้เรื่องถ้าจิณณ์ตกขึ้นมาจะทำยังไง”
“ไม่ปล่อยให้ตกหรอกน่า”
เขาพูดเสียงไม่ใส่ใจแล้วพาผมเข้ามาส่งในห้องน้ำ
“ให้อาบให้ป่ะ”
“ไอ้พี่บ้า! ออกไปเลย”
ไล่ตะเพิดอีกคนเสียงดัง คนตัวสูงหัวเราะชอบใจก่อนไปไม่วายส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ผมอีกแหน่ะ ผมเลยปิดประตูใส่หน้าแม่งเลยโดนหน้ารึเปล่าไม่รู้ รู้แค่ว่าหมั่นใส่มาก
มองสภาพตัวเองในกระจกแล้วก็หลุดขำออกมา อุบาดมากอ่ะ ตาแม่งช้ำอีกสักแปบมันต้องบวมแน่ ๆ จากที่ตี่อยู่แล้วคราวนี้คงลืมไม่ขึ้น จมูกแดงแจ๋เพราะผมสูดน้ำมูกแรง แก้มนี่เปรอะคราบน้ำตา ทุเรดตัวเองจริง ๆ แต่ปากผมก็ยังยิ้มกว้างจัดการตัวเองเรียบร้อยออกมาเจอเขานั่งดูหนังอยู่บนเตียงในชุดนิสิต ผมเลยเดินไปหยิบผ้าขนหนูของเขามาส่งให้ถึงเตียง
“ขอบคุณครับ”
ร่างสูงยิ้มกว้างลุกขึ้นบิดขี้เกียจจนกระดูกดังกร๊อบ มือใหญ่รับผ้าไปจากมือแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ระหว่างรอเขาก็นั่งเช็ดผมไปเรื่อย ๆ พร้อมกับดูหนังที่พี่มินเปิดไว้
“จ๊ะเอ๋ นอนกันรึยังเอ่ย”
พี่ณินโผล่หน้ามาจากประตูพร้อมกับฟรอสเตอร์สุดแสบ ไอ้ตัวเล็กวิ่งกระโจนขึ้นมาบนเตียงพี่ณินปิดประตูแล้วเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ผม
“ยังครับ ดูหนังอยู่พี่ณินมีธุระอะไรรึเปล่าครับ”
คนตัวสูงส่ายหน้ายิ้มแย้มแล้วพยักเพยิดไปทางตัวแสบที่จ้องหุ่นยนต์ในทีวีตาแป๋ว
“กิมลี่!อาณิน ๆ หุ่นยนต์ไดโนเสาร์นั่นชื่อกิมลี่แหละ อาจิณณ์เห็นมั้ย ๆ ”
“โหวเท่มากเลยอ่ะพี่ฟรอส”
“เนอะ ๆ”
สองอาหลานพูดกันงุ๊งงิ๊ง ฟรอสเตอร์ขยับขึ้นไปนั่งตักพี่ณินแล้วพิงอกคุณอาตัวสูงเป็นโซฟาชั้นดี ผมยิ้มให้กับทั้งคู่พี่ณินคงพาตัวแสบมาแกล้งพี่มินนั่นแหละ เดาได้เลยว่าถ้าออกมาจากห้องน้ำเห็นแขกจอมแสบสองคนที่มินต้องหน้ามุ่ยแน่
“มาทำไม”
นั่นไงซื้อหวยไมไม่ถูกแบบนี้ พี่มินมองอีกสองคนหน้ายุ่ง พี่ณินลอยหน้าลอยตาใส่ผิดกับตัวเล็กที่ยิ้มสดใสไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยแถมยังชี้ให้พี่มินดูทีวีอีก
“กิมลี่ ฟรอสเตอร์มาดูกิมลี่ครับ”
พี่มินถอนหายใจเซ็ง ๆ เดินเอาผ้าเช็ดตัวไปพาดกับราวแล้วเดินขึ้นมานั่งบนเตียงข้าง ๆ ผม
“ที่ห้องตัวเองไม่มีทีวีรึไงพี่ฟรอส”
“มีแต่อาณินบอกว่าทีวีห้องอามินชัดกว่า เนอะอาณินเนอะ”
เจ้าตัวแสบว่าแล้วหันไปเออออกับคุณอาจอมแสบของตัวเอง พี่ณินหัวเราะชอบใจก่อนจะพยักหน้าตอบรับหลานชายตัวเอง
“ช่ายยยยยยย ทีวีห้องอามินช๊าดดดดดดชัด ฮ่า ๆ”
พี่มินแยกเขี้ยวใส่น้องชายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ บ้านนี้เขาโอ๋น้องคนเล็กจะตายโดยเฉพาะพี่มิน แทบจะไม่เคยว่าพี่ณินเลยด้วยซ้ำ
“ตัวป่วน”
ผมหัวเราะ คนตัวโตบ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่คนเดียว ผมจับมือเขามากุมในผ้าห่มแล้วยิ้มบางไปให้เขาถึงหยุดบ่นแล้วนั่งพิงหัวเตียงดูหนังอย่างเงียบสงบ มีเสียงฟรอสเตอร์โพล่งขึ้นมาเป็นระยะ ๆ เมื่อหุ่นยนต์สุดโปรดของตัวเองออกโรง สักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเป็นพี่คริษฐ์นั่นเองที่เดินเข้ามา
“มาป่วนคนอื่นเขาอยู่ที่นี่เอง”
“น้าคริษฐ์”
ฟรอสเตอร์พุ่งตัวไปกอดพี่คริษฐ์ พี่ณินทำปากยื่นเมื่อรู้ว่าเวลาสนุกของตัวเองหมดลงแล้ว
“มาดูหุ่นยนต์กัน ๆ”
ฟรอสเตอร์ชักชวน พี่คริษฐ์หันไปมองพี่ณินดุ ๆ แต่อีกคนทำเป็นลอยหน้าลอยตามองทีวีไม่สนใจ ถ้าจะมีคนนึงที่ปราบพี่ณินได้ก็พี่คริษฐ์นี่แหละครับ ก็นะพี่ชายสองคนให้ท้ายน้องตัวเองจะตายก็ต้องมีคนคอยปรามบ้างหน้าที่นั้นเลยตกไปที่พี่คริษฐ์ไปโดยปริยาย
“ฟรอสจะดูหุ่นยนต์หรอ แต่ที่ห้องพี่ฟากำลังดูจูแรสสิกเวิล์ดอยู่นะ”
เด็กน้อยตาโตทันทีที่พี่คริษฐ์พูดจบ “ฟรอสเตอร์ดูด้วย ๆ” เจ้าตัวเล็กดิ้นเร่าอยู่ในอกพี่คริษฐ์
“ชวนอาณินกลับกันเร็ว” พี่คริษฐ์กระซิบบอกหลาน ฟรอสเตอร์รีบหันไปกวักมือเรียกพี่ณินหยอย ๆ
“อาณินนนนนนนนนน กลับกัน ๆ ฟรอสเตอร์จะดูไดโนเสาร์กับพี่ฟาเร็ว ๆ ซี่”
“คริษฐ์แม่ง!”
“สมน้ำหน้า”
พี่มินยื่นหน้าไปว่าน้องชายตัวเอง เลยโดนพี่ณินฟาดหน้าผากมาแบบเน้น ๆ
“น้องณิน!”
“สมน้ำหน้าพี่มินนั่นแหละ แบร่!”
คนตัวสูงรีบวิ่งไปทีประตูแล้วหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ พี่มินมองน้องชายตัวเองตาขวางแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร พี่คริษฐ์ส่ายหัวอ่อนใจก่อนจะบอกลาผมกับพี่มินอุ้มฟรอสเตอร์กลับไป
“เล่นกันเป็นเด็ก ๆ”
“ก็จิณณ์ดูน้องณินสิ นิสัย”
“ตัวเองก็พอกันนั่นแหละ”
“อื้อ! พี่มิน!”
“นี่แน่ะลงโทษ ว่าพี่หรอ”
คนตัวสูงประกบหน้าผมแล้วจูบมาแรง ๆ ที่ริมฝีปากแถมยังงับด้วย ผมฟาดไหล่อีกคนเต็มแรงแต่เขาไม่สะทกสะท้านแถมยังยิ้มกวนมาให้อีก
“เจ็บ”
ผมพูดเสียงงอน เขาหัวเราะก่อนจะคว้าตัวผมไปกอดโอ๋
“โอ๋ ๆ งั้นนอนกันเนอะ ไม่แกล้งแล้ว”
“ให้มันจริง”
“พรุ่งนี้ค่อยแกล้งใหม่ โอ๊ยจิณณ์พี่ช้ำหมดทั้งตัวแล้วน้า”
พี่มินเอ่ยอ้อนเมื่อเจอฝ่ามือผมฟาดไปอีกที มือใหญ่เกลี่ยแก้มผมเบา ๆ เรามองตากันแล้วยิ้มบาง ผมหลับตาเมื่อเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจของเราเป่ารดกัน ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนหน้าผากไล่มาที่เปลือกตาสองข้าง ปลายจมูกรั้น แก้ม มุมปาก และสุดท้ายริมฝีปากอุ่นนั้นก็ประทับลงบนริมฝีปากของผมอย่างอ่อนโยน พี่มินจุ๊บซ้ำ ๆ จนเกิดเสียงแล้วผละออกมาเล็กน้อย
มือสองข้างของผมยกขึ้นมาประคองแก้มเขา จ้องมองคนตรงหน้าไม่รู้เบื่อ รอยยิ้มของเราสองคนไม่มีทีท่าว่าจะหายไปง่าย ๆ ผมยืดตัวขึ้นจูบปากเขาเบา ๆ แล้วผละออก เอนตัวลงนอนซุกผ้าห่มอย่างรวดเร็ว
“ง่วงแล้ว”
เขาหัวเราะ หยิบรีโมทมาปิดทีวีและปิดไฟหัวเตียง ล้มตัวลงนอนคว้าผมเข้าไปกอด คืนนั้นเป็นคืนที่ผมหลับสนิทและมีความสุขที่สุดในรอบปี
เราสองคนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะคุณแม่เข้ามาปลุกให้ลุกขึ้นไปใส่บาตรกัน อาบน้ำแปรงฟันเสร็จลงมาด้านล่างก็เห็นพี่ณินกับฟายานั่งอ่านนิทานกันอยู่ ส่วนฟรอสเตอร์กับพี่คริษฐ์พี่คินนั่งดูการ์ตูน คุณแม่กับพี่ณิชาน่าจะอยู่ในครัว คุณพ่อตอนเดินลงมาผมเห็นคุยกับลุงหวังอยู่หน้าบ้าน
ผมกับพี่มินเดินเข้าไปนั่งอีกข้างหนึ่งของฟายา พี่ณินเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้ผมเลยยิ้มตอบก่อนก้มลงไปถามเด็กน้อยที่ง่วนอยู่กับนิทานภาพของตัวเองอยู่
“ฟายาทำอะไรอยู่ครับ”
ส่งเสียงถามเด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่งให้พร้อมกับชี้ให้ผมดูหนังสือที่เจ้าตัวดึงป็อบอัพอวด
“ดูการเกิดโลกครับ อาจิณณ์ดูนี่พอฟาขยับตรงนี้แผ่นดินมันจะเคลื่อนมาชนกันแล้วมันจะเกิดเป็นภูเขาด้วย”
ผมก้มมองเสียงใสของฟายาเล่า พี่ณินนี่ยิ้มกว้างภูมิใจกับหลานมาก ฟายาเป็นเด็กน่ารักครับชอบอ่านหนังสือดูแล้วน่าจะเจริญรอยตามคุณพ่อกับคุณอาของตัวเองนี่แหละ
“เก่งจังเลย แล้วฟายารู้ไหมครับว่าภาษาอังกฤษเรียกการเคลื่อนที่มาชนกันของแผ่นเปลือกโลกว่าอะไร”
เด็กน้อยพยักหน้ายิ้มกว้าง “Convergent” ตอบเสียงดังฟังชัดจนผู้ใหญ่ในห้องยิ้มกว้างกันเสียยกใหญ่ พี่ณินก้มไปฟัดแก้มหลานชายอย่างหมั่นเขี้ยว
ผมยิ้มกว้างแล้วหันไปมองพี่มินที่ยิ้มอยู่เช่นกัน “ฟายาเก่งเนอะ”
“อื้อ ก็เจ้าตัวชอบให้น้องณินเล่าให้ฟัง น้องณินพอรู้ว่าหลานชอบเหมือนตัวเองก็แทบจะไปเหมาหนังสือภาพพวกนี้มาเกือบหมดร้าน นั่งขลุกกันอยู่ได้เป็นวัน ๆ” พี่มินยิ้มเล่าอารมณ์ดี
“น่ารักจัง”
“เอาไว้จิณณ์มาเล่าให้ลูกเราฟังแบบนี้ดีไหม” เขาก้มมากระซิบบอก
“ฮึ่ย!”
ตีขาเขาเบา ๆ เบื่อจริงไอ้นิสัยชอบพูดอะไรแบบนี้เนี่ย สักครู่คุณแม่ก็เดินเข้ามาเรียกให้พวกเราออกไปใส่บาตรกันหน้าบ้าน ใส่บาตรเสร็จกลับเข้ามาก็เห็นเจ้าไวท์อยู่บนโซฟา ผมรีบเข้าไปอุ้มมันมาฟัดถามพี่มินก็ได้ความว่าเขาให้ลุงหวังขับรถไปพามันมาเมื่อเช้า
“เหมียว~”
“ไวท์ๆๆๆๆๆ”
ฟรอสเตอร์วิ่งตึกตักเสียงดังเข้ามาแต่พอใกล้เจ้าไวท์ เด็กน้อยก็หยุดนิ่งแล้วเอามือเล็กเขี่ยขนมันเบา ๆ เจ้าไวท์เหลือบตามองฟรอสเตอร์เล็กน้อยแล้วเชิดหน้าใส่
“ไม่ค่อยถูกกันน่ะ”
พี่มินบอก ผมยิ้มขำ ดูท่าฟรอสเตอร์จะอยากเล่นกับไวท์แต่เจ้าแมวนี่ดูจะไม่ค่อยชอบเด็กน้อยจอมแสบเสียเท่าไหร่ เล่นกับแมวสักพักพี่ณิชาก็เข้ามาเรียกให้ไปทานอาหารเช้า
“วันนี้จิณณ์ต้องไปไหนมั้ยครับ”
“ไม่ครับ จริง ๆ กะไว้ว่าจะอ่านหนังสือ” ผมบอกพี่มินตอนนี้เราเดินย่อยกันอยู่ตรงสวนดอกไม้หน้าบ้าน แปดโมงกว่า ๆ แดดยังไม่ค่อยแรงเท่าไหร่
“ที่ห้องหรอ”
ผมส่ายหัว “น่าจะไปอ่านร้านกาแฟครับ”
“กับ?”
“คนเดียว”
“งั้นพี่ไปด้วยได้ไหม”
“ใครห้ามล่ะ”
เขาอมยิ้ม แล้วแกว่งมือผมเล่นเหมือนเด็ก ๆ ระหว่างเรามีแต่ความเงียบแต่เป็นความเงียบที่อบอุ่นหัวใจเหมือนแสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้า
ขอบคุณที่กลับมานะครับพี่มิน
To…Chapter 10
เจอกันอาทิตย์หน้านะคะ บะบายยยยยย
-
จะสวยงามได้อีกกี่ตอนน้อ
-
:-[
-
เหมือนเรื่องสั้นที่มีตอนนี้เป็นตอนจบ
คู่นี้เหมือนจะดีแล้วเอาคู่รองมั่งเถอะะะะอยากอ่านนนนนคู่พี่ณิน
-
คู่นี้น่ารักจัง :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao6: หวานนนนนนนนนนน น่ารักจังงงง :katai2-1:
-
สงสารพี่มินโดนขัด555
-
น่ารัก :katai2-1: :o8:
-
:L2:
-
หวานเชียวนะตอนเนี้ย :impress2:
-
หวานๆๆ
-
:hao7: :pig4: :pig4:
-
นึกว่าจิณณ์จะโดนพี่มินปล้ำซะอีก คิคิ
:katai5:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ยังตามอ่านไม่ทัน
-
มันจะหวานไปเรื่อยๆรึป่าว กลัวใจจริงๆ
-
ละมุนละไมมากกกกกก
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งคนนะคะ ^^
-
Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร ♡ ว่าเรา (เคย) รักกัน
10
พี่มินขับรถพาผมกลับมาเอาหนังสือที่คอนโดเปิดประตูมาก็เจอพี่ไนล์นั่งหน้ายักษ์อยู่ตรงโซฟา ยิ่งพอเขาเห็นพี่มินเดินตามหลังผมมาพี่ไนล์ก็แทบจะพุ่งเข้าไปหา ร้อนถึงผมต้องรีบกอดเอวพี่ไนล์ไว้แน่น
“มึงล่อลวงน้องกู!”
พี่ไนล์ตวาดชี้หน้าพี่มินเสียงดัง คนถูกใส่ความทำเพียงเลิกคิ้วยักไหล่แล้วพิงกรอบประตูชี้มือเข้าหาตัวเอง
“กู?”
“เออถ้าไม่ใช่มึงแล้วจะใคร ลักพาตัวน้องชายกูไปเนี่ย!” พี่ไนล์โวยวายลั่นแล้วหันมาจ้องผมอย่างคาดโทษ
“น้องก็เหมือนกัน ทำไมหลังจากส่งข้อความมาก็ปิดเครื่อง รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงขนาดไหน!!”
“โถ่ พี่ไนล์ครับก็แบตจิณณ์หมดพอดีแล้วก็ไม่ได้เอาที่ชารต์ไป พี่ไนล์ไม่โกรธน้องสิอีกอย่างพี่มินก็ไม่ได้ลักพาตัวน้องไปด้วย”
“นี่น้องเข้าข้างมันเหรอ!!!” พี่ไนล์เริ่มโวยวาย
“ไปกันใหญ่แล้วครับพี่ไนล์ น้องแค่ตอบความจริงไง ไม่โกรธสิครับ”
ผมเอ่ยอ้อนมองหน้าพี่ไนล์แบบแรดสุดชีวิตพี่ไนล์ฟึดฟัดอีกนิดหน่อยถึงยอมรามือ แต่ก็กอดเอวผมไว้แน่นเห็นพี่มินแอบเบ้ปากใส่ด้วย
“แล้วนี่จะออกไปไหน”
พี่ไนล์เดินตามผมเข้ามาในห้องนอนทิ้งให้พี่มินนั่งอยู่ที่โซฟาด้านนอก
“ออกไปอ่านหนังสือหรอ”
“ครับ”
“กับมัน?”
“ครับ”
“จิณณ์”
“พี่ไนล์ไหนว่าเชื่อในการตัดสินใจของน้องไง”
ผมละมือออกจากหนังสือมามองหน้าพี่ไนล์ตรง ๆ พี่ไนล์อึกอักก่อนจะยกมือยอมแพ้
“ก็พี่ห่วง พี่ผิดมากรึไง”
พี่ไนล์พูดเสียงงอนผมเลยเดินเข้าไปกอด “น้องรู้ครับว่าพี่ห่วง แต่ขอให้เชื่อใจน้องอีกครั้งได้ไหม”
“ก็เชื่อมาตลอดอยู่แล้วนี่”
“พี่ไนล์ใจดีที่สุดในโลก”
“พูดแบบนี้ทุกทีแหละตัวดื้อ”
พี่ไนล์หัวเราะในลำคอก่อนจะปล่อยผมเป็นอิสระ วันนี้เขาไม่ว่างหรอกครับบอกว่างานล้นมือทำไม่ทัน เมื่อคืนก็ไม่มีสมาธิเพราะห่วงผม ตัวผมนี่โคตรรู้สึกผิดเลยแต่ทำไงได้ ก็ผมอยากอยู่กับพี่มินนี่นา ขอโทษนะครับพี่ชาย
“อย่ากลับดึกนะรู้ไหม”
“ครับผม”
“แล้วก็อย่าให้มันจับตัวมากมายด้วย”
“โถ่พี่ไนล์”
ผมโอดครวญเสียงอ่อย พี่ไนล์ขยี้ผมของผมจนยุ่งแล้วพาเดินออกมานอกห้อง พี่มินละสายตาจากโทรทัศน์มามองผมสองคนก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง
“จะไปกันหรือยังครับจิณณ์”
เขาเดินมาหายื่นมือมารับกระเป๋าหนังสือไปจากผม พี่ไนล์มองตามการกระทำนั้นมือใหญ่ของพี่ไนล์ยังวางบนเอวผม
“สามทุ่มตรงกูต้องเห็นน้องกูมาถึงห้องนี้อย่างปลอดภัย”
พี่มินมองหน้าผมเหมือนขอความเห็น ซึ่งผมก็ได้แต่ยิ้มบางตอบไป ไม่อยากจะขัดใจพี่ไนล์แล้วครับรู้สึกผิดที่ทำให้งานพี่ไนล์ไม่เดินเพราะมัวมาห่วงแต่ผม
“เออ กูจะดูแลอย่างดีมาส่งให้ตรงเวลามึงไม่ต้องห่วง”
“กูห่วงเพราะมึงอยู่ด้วยนี่แหละ”
“พี่ไนล์” ผมเรียกพี่ไนล์เสียงอ่อน
“เออ ๆ แตะไม่ได้เลยนะ อย่ากลับดึกนะครับเดี๋ยวสามทุ่มพี่มาอยู่ด้วยหรือจะให้พี่ไปรับที่ร้านกาแฟ”
“ไม่ต้องเลยมึง ๆ เดี๋ยวกูมาส่งน้องเอง มึงจะหวงอะไรนักหนาฮะไอ้ไนล์”
“ก็น้องกู!”
“เออก็น้องไงไม่ใช่เมียมึงไม่ต้องหวงขนาดนั้นก็ได้!”
“เอ๊ะ ไอ้เชี่ยนี่!”
“พอครับพอ ๆ ทั้งสองคนเลย ไม่ทะเลาะกันนะ”
ผมรีบปรามเมื่อทั้งคู่เริ่มจะเปิดสงครามใส่กัน เหมือนเด็กตีกันไม่มีผิดดีที่คราวนี้พี่มินเป็นฝ่ายถอยให้ก่อน พี่ไนล์เห็นดังนั้นก็ยกยิ้มชอบใจ ผมส่ายหัวให้กับพฤติกรรมพี่ชาย เขาเดินลงมาส่งผมถึงรถพี่มินแล้วผละออกไปขึ้นรถตัวเองกลับไปทำงานที่คณะต่อ
“เฮ้อ...เจอหน้ากันไม่ตีกันสักวันจะตายเหรอครับพี่มิน”
“พี่เปล่าหาเรื่องสักหน่อยเราก็เห็น”
“เห็นครับเห็นว่าพี่ทำหน้ากวนใส่พี่ไนล์” ผมเถียงพี่มินเบะปากใส่แล้วส่งมือมาวางบนหัวผมโยกเบา ๆ
“เข้าข้างมันจัง”
“เป็นอะไรของพวกพี่กัน พี่ไนล์ก็พูดว่าจิณณ์เข้าข้างพี่มิน ส่วนพี่มินก็บอกว่าเข้าข้างพี่ไนล์” ผมยู่ปากใส่ สองคนนี้เด็กแท้ ๆ เลย อย่างกับฟายากับฟรอสเตอร์เวลาที่พี่ณินสนใจใครคนใดคนหนึ่งมากกว่า
“ก็เรารักมันมากกว่าพี่”
ผมหันไปเลิกคิ้วใส่ “จิณณ์บอกอย่างนั้นหรือครับ” คราวนี้พี่มินยิ้มกว้าง
“งั้นก็แสดงว่าเรารักพี่มากกว่ามัน”
“เปล่าครับ ที่จิณณ์บอกว่าจิณณ์บอกอย่างนั้นหรือคือว่าจิณณ์เคยพูดหรอว่าจิณณ์รักพี่” คราวนี้เงียบกริบเลยครับ ผมตั้งใจจะล้อเล่นแต่ดูพี่มินจะจริงจัง มือใหญ่ละออกจากหัวผมกลับไปวางบนเกียร์ แววตาพี่มินนิ่งจนผมใจหาย
“นั่นสินะครับ”
ผมรีบคว้ามือพี่มินมากุมไว้บนตัก ก้มหน้าบ่นงึมงำอยู่คนเดียว “แต่ไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะไม่พูดสักหน่อย” แรงกระชับที่ฝ่ามือของเราแน่นขึ้นนั้นแปลว่าพี่มินรับรู้ถึงความรู้สึกของผม
ขอเวลาผมหน่อยนะครับ ขอเวลาให้ผมมั่นใจจริง ๆ ว่าความรักของเรามันจะไม่ลอยหายไปไหนอีก เมื่อถึงวันนั้นผมจะบอกพี่จนพี่เบื่อไปเลยแหละ
“I’ll wait for you, in all of them”
ประโยคที่หลุดจากปากของคนตัวสูงนั้นทำให้ผมหยุดยิ้มไม่ได้ ถือว่านี่เป็นคำสัญญาของเราก็แล้วกันและพี่ก็ช่วยรอผมจนถึงเวลานั้นจริง ๆ ด้วยนะครับ
ร้านกาแฟที่ผมพาพี่มินมาไม่ไกลจากคอนโดผมสักเท่าไหร่ที่ดีอีกอย่างคือสาขานี้มีสองชั้นและชั้นบนค่อนข้างเงียบไร้ผู้คนเหมาะแก่การอ่านหนังสือ ผมปล่อยให้พี่มินเดินลงไปสั่งกาแฟและขนมส่วนตัวเองนั่งมองกองหนังสือตรงหน้า ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี มึนจัง งั้นเอาวิชาที่จะสอบวันแรกก่อนแล้วกัน
ชีวะกับเคมีสินะ
แค่คิดก็ท้อแล้ว ผมเป็นพวกที่ไม่ชอบวิชาท่องจำเลยจริง ๆ ผมชอบพวกคณิตศาสตร์ไม่ก็ฟิสิกส์มากกว่า มีตัวเลขมาให้คิดและพิสูจน์ได้เลย ดีกว่าพันธะเคมีอะไรก็ไม่รู้
“นั่งหน้าเครียดเลย”
“ก็ไม่เข้าใจ”
“ไหนครับ”
พี่มินหยิบหนังสือไปจากมือผม คนตัวสูงกวาดตามองแล้วเริ่มอธิบายให้ผมฟังเรื่อย ๆ อันไหนที่ไม่เข้าใจพี่มินก็จะค่อย ๆ อธิบายให้ผมฟังอย่างใจเย็น จนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ผมถึงรู้สึกว่าพี่มินยังไม่ได้อ่านหนังสือของตัวเองเลย
“โอเคครับเดี๋ยวจิณณ์อ่านต่อเอง พี่มินอ่านของพี่มินเถอะ” เขาส่ายหัว
“ไม่เป็นไรครับ พี่อ่านไปหมดแล้ว”
“อ้าว”
“ก็แค่หาข้ออ้างมานั่งด้วยน่ะ อยากอยู่ด้วยกันนาน ๆ”
ผมก้มหน้าหลบสายตาซุกซนที่มองมาอย่างอ้อน ๆ ไอ้พี่บ้าคิดว่าผมเป็นใครกันหยอดได้หยอดดีจริง ๆ นี่ก็นั่งติดกันจนแทบจะนั่งตักกันอยู่แล้ว ผมขยับจนติดกระจกแล้วนะ พี่มินก็ยังขยับตามมา นี่ถ้าพี่ไนล์มาเห็นคงโวยวายลั่นร้านแน่นอน
“โอ๊ะ โออออออออ ดูสิเราเจอใคร” เสียงสดใสดังมาจากตรงบันได ผมและพี่มินเงยหน้าขึ้นไปดูก็เห็นกลุ่มชายหนุ่มกลุ่มใหญ่และหนึ่งในนั้นก็มีน้องชายตัวแสบของคนข้าง ๆ ผมอยู่ด้วยนั่นแหละ
“โลกจะกลมอะไรขนาดนั้น” พี่มินส่ายหน้าหน่าย ๆ พี่ณินเดินกอดคอพี่ซันคนสวยเข้ามาทักทายผมสองคนอย่างร่าเริง
“โทรหาแล้วไม่รับนะพี่มิน” พี่ณินนั่งลงตรงข้ามพร้อมกับพี่ซันที่ยกมือไหว้พี่มินหน้านิ่ง ๆ
“เหรอพี่ไม่เห็นรู้ตัวเลยว่าน้องณินโทรหา” น่าเชื่อมากกกกกกกกกกกกกกกกก ผมเห็นพี่มินปิดเสียงโทรศัพท์ตั้งแต่พี่ณินโทรมาสายแรกแล้ว คนบ้าอะไรโกหกหน้าตายชะมัด
“เหอะ คิดว่าณินเชื่อพี่รึไง ดีนะที่นี่ก็ที่ประจำของพวกณินเหมือนกันเนอะน้องซันเนอะ”
พี่ณินหันไปพยักหน้าให้พี่ซัน พี่มินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วหันไปมองพวกพี่คริษฐ์ที่นั่งห่างออกไปเล็กน้อย พวกนี้มากันเยอะมากครับ เป็นสิบเลยมีทั้งผู้หญิงผู้ชายนั่งกันสองสามโต๊ะผมเจอพวกพี่เขาบ่อย ๆ ครับแต่ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากเพราะพวกพี่เขาก็มาอ่านหนังสือหรือไม่ก็ทำงานเหมือนกัน
“จิณณ์น้อยยังไม่รู้จักสุดที่รักของพี่ณินใช่ป่าว นี่น้องซันคนน่ารักของพี่ณินเอง น่ารักมั้ย ๆ” พี่ณินคว้าคอพี่คนนั้นมากอดจนแก้มทั้งสองคนแนบกัน ผมยิ้มแล้วยกมือไหว้พี่ซัน
“สวัสดีครับพี่ซัน เจอกันอีกแล้วนะครับ”
“สวัสดีครับ นั่นสิณินสมองปลาทองเนอะ ” พี่ซันอมยิ้มมองพี่ณินที่ทำหน้าเหรอหรา
“ตอนไหนง่ะ ไมพี่จำไม่ได้”
“วันนั้นไงที่บาร์วิทย์” พี่ซันเฉลย พี่ณินถึงกับร้องอ๋อ
“ว่าแต่...พี่นั่งด้วยได้มั้ยอ่า” พี่ณินพูดเสียงอ้อน
“ไม่ได้!/ไม่ได้!” สองเสียงดังขึ้นโดยมิได้นัดหมาย เสียงหนึ่งมาจากพี่มินแน่นอนส่วนอีกเสียงนั้นดังมาจากร่างสูงที่เดินมาถึงโต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ขอบคุณโลกนี้ที่มีคริษฐ์” พี่มินบ่นพึมพำ
“คริษฐ์แม่ง” พี่ณินทำหน้าขัดใจพี่คริษฐ์ยื่นโทรศัพท์ให้พี่ซันบอกว่าพี่ซานจะคุยด้วยพี่ซันจึงขอตัวแยกออกไปพี่คริษฐ์จึงนั่งแทน
“มึงนี่หาเรื่องแกล้งคนอื่นได้ตลอดเวลาเลยนะณิน”
“กูแกล้งใครตรงไหนกัน!”
“ก็ตรงนี้ไง แกล้งพี่มึงอยู่ได้ คนเขาอยากใช้เวลาด้วยกัน”
“ใช่มั้ยคริษฐ์ กูรักมึงที่สุดเลยน้องรัก” พี่มินมองพี่คริษฐ์ด้วยสายตาปลาบปลื้ม พี่คริษฐ์ยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นดึงคอเสื้อพี่ณินให้ลุกตาม
“กูก็อยากใช้เวลากับจิณณ์น้อยของกูเหมือนกัน!!” พี่ณินโวยวายแต่โดนพี่คริษฐ์ปิดปากแล้วลากกลับโต๊ะ พี่มินโบกมือบ๊ายบายด้วยสายตาลั้นลา ผมล่ะขำกับพี่น้องคู่นี้จริง ๆ
“เดี๋ยวพี่คริษฐ์เผลอพี่ณินก็มาครับ” ผมพูดติดตลก พี่มินหันมาบีบจมูก
“เราย้ายร้านกันไหม” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เอาหรอกครับ ผมชอบที่นี่”
“แต่พี่อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกัน”
“แล้วตอนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันตรงไหนครับ” ผมหันไปมองหน้าเลิกคิ้วถาม พี่มินย่นจมูกยกมือขึ้นกอดอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“ก็น้องณินชอบมาขัด”
“พี่มินก็อย่าทำหน้ารำคาญพี่ณินสิครับ ทำแบบนั้นพี่ณินก็ยิ่งสนุกแล้วก็ยิ่งแกล้ง เป็นพี่แท้ ๆ ดันไม่รู้ว่าน้องชายตัวเองนิสัยยังไง” พี่มินซบหน้าถูกับไหล่ผมอ้อน ๆ
“ก็มันไปเองนี่นา น้องณินชอบมาเกาะแกะจิณณ์ให้พี่อิจฉา” เสียงทุ้มเอ่ยเบา ผมมองหนังสือแล้วอมยิ้ม
“คนขี้อิจฉา” ผมว่าขำ ๆ
“ขี้หวงด้วยรู้ไว้เลย”
“ครับ ๆ รู้แล้วครับ”
ผมตอบรับแล้วเราก็เริ่มอ่านหนังสือกันต่อโดยที่พี่มินยังอธิบายให้ผมแหมือนเดิม ผมก็ไม่ขัดศรัทธาเพราะพี่มินอธิบายแล้วกระจ่างมาก พอลองทำแบบฝึกหัดก็ถูกหมดเลย วิธีจำของพี่มินจำง่ายกว่าที่อาจารย์อธิบายตั้งเยอะ หันไปมองทางพวกพี่ณินก็เห็นแต่ละคนนั่งอ่านหนังสือหน้าเครียด หนึ่งในนั้นก็มีพี่ซินดี้พี่รหัสผมรวมอยู่ด้วย ตรงตักพี่ซินดี้มีหัวพี่โฟล์คหนุนอยู่ ถัดไปเป็นพี่บิ๋ม พี่น้องมิว พี่ณิน พี่ปลวก โต๊ะถัดไปเป็นพวกพี่คริษฐ์และเพื่อน ๆ อีกสามคน ผมรู้จักแค่พี่ซันที่พี่ณินพามาแนะนำให้รู้จักอยู่คนเดียว
“พี่มินหวัดดีค่ะ” เสียงของผู้หญิงทำให้ผมและพี่มินละสายตาจากหนังสือขึ้นมามอง พี่ซินดี้ยิ้มหวานยกมือไหว้
“หวัดดีครับน้องแพรว”
“แพรวเอาขนมมาให้น้องรหัสค่ะ เห็นอ่านหนังสือไม่ได้พักเป็นชั่วโมงแล้ว” ผมก้มลงมองนาฬิกา จริง ๆ ด้วยผมอ่านเพลินขนาดนั้นเลยหรอ ว่าแล้วถึงรู้สึกล้าสายตา พี่แพรวส่งยิ้มสดใสมาให้ผมมือขาวเลื่อนจานเค้กมะพร้าวมาให้
“อย่าเครียดมากนะน้องรัก” เสียงใสเอ่ยขึ้นแล้วขยิบตาขี้เล่นให้ผมกล่าวขอบคุณพี่แพรวจึงเดินกลับไปที่โต๊ะ
“น้องแพรวเป็นพี่รหัสหรอครับ” พี่มินหันมาถาม
“ใช่ครับ”
“ดีแล้ว”
“หืม? ดียังไงครับ”
“ก็ดีที่ไม่ใช่ผู้ชายไง แล้วอีกอย่างน้องแพรวก็อยู่กลุ่มเดียวกับน้องณินด้วยมีอะไรจะได้คอยช่วยเหลือกัน”
“ไอ้จิณณ์ ไอ้เพื่อนเลวออกมาอ่านหนังสือไม่เรียกกูแลยนะดีนะกูไลน์หาพี่ณินแล้วบอกว่าอ่านกันอยู่ร้านนี้มึงนี่มัน...อ่าว..พี่มินหวัดดีครับ” ไอ้โฮมที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้มาถึงก็ใส่ผมเอา ๆ สักครู่มันก็สังเกตเห็นพี่มินมันเลยยกมือไหว้เสียยกใหญ่
“เอ่อ...งั้นกูไปนั่งกับพวกพี่ณินนะ” ผมยังไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรซักคำไอ้เพื่อนบ้าก็เผ่นแน่บไปนั่งกระแซะพี่รหัสมัน
“โฮมยังตัวเท่าเดิมเลยนะ” พี่มินพูดเสียงกลั้วหัวเราะ
“จิณณ์จะฟ้องมันว่าพี่ว่ามันเตี้ย”
“หึหึ พี่เปล่าพูดซักหน่อย เราแหละพูด”
“ฮึ่ยไม่รู้แหละผมจะฟ้องมัน”
“ฟ้องแล้วโฮมมันจะทำอะไรพี่หรอ” เออว่ะ ฟ้องไปไอ้โฮมมันก็ทำอะไรพี่มินไม่ได้อยู่ดี จะให้มันต่อเก้าอี้แล้วเตะก้านคอพี่มินก็จะลงทุนเกินไปสงสารมันตกเก้าอี้ลงมาได้เตี้ยกว่าเก่าแน่ ทำอะไรพี่มินไม่ได้เลยบึนปากใส่แม่ง
“น่ารัก”
“ตะ...ตรงไหนเล่า ไอ้พี่บ้าอ่านหนังสือไปเลย” ผมกดหัวพี่มินจนแทบติดกับหนังสือ คนถูกกระทำไม่โกรธสักนิดแถมยังหัวเราะชอบใจอีก ชอบจริงเลยนะทำให้ผมเขินเนี่ย คนขี้แกล้ง
“โอ่ยมดไต่ ๆ โฟล์ค ๆ มึงรูสึกมั้ยว่าแถวนี้มันหวานแปลก ๆ” มาแล้วครับพี่ณิน สงสัยจะอ่านหนังสือจบแล้วพ่วงมาด้วยคู่ซี้ขากวนอย่างพี่โฟล์ค
“กูรู้สึกได้ถึงไอรักลอยวนทั่วร้านเลยว่ะณิน จุดเริ่มต้นมันมาจากตรงนี้นี่เอง” หน้าพี่โฟล์คแบบกวนตีนได้อีก พี่ณินหัวเราะคิกคัก
“เมียไม่รักรึไงไอ้โฟล์ค”
“โอ้โหเฮียเป็นคำทักทายคนหล่อที่เจ็บเสียดหัวใจมาก” พี่โฟล์คทำท่ากุมหัวใจตัวเองแล้วทำหน้าเจ็บปวดเลยโดนพี่มินโบกหัวไปเน้น ๆ จนหน้าทิ่ม
“มึงหนักชิบอ่ะเฮีย ทีน้องตัวเองไม่เห็นเคยลงไม้ลงมือมั่งเลยวะ” พี่โฟล์คว่างอน ๆ หันไปมองพี่ณินที่หัวเราะลั่นด้วยสายตาโกรธเคือง
“อ่าวก็นั่นน้องกู” พี่ณินกอดอกยืดแบบผู้ชนะ
“อ่านหนังสือจบแล้วหรอน้องณิน” พี่มินหันไปคุยกับน้องชายตัวเอง ตอนนี้ผมหยุดอ่านแล้วครับกำลังเล่นเกมส์ในมือถือ อ่านมากแล้วมึน ขอพักสายตาสักหน่อย
“จบไปแล้วสองวิชา พวกณินว่าจะไปกินหมูกระทะกันพี่มินจะไปด้วยป่าว” พี่มินหรี่ตามองอย่างประเมิน ภายใต้รอยยิ้มสดใสของพี่ณินขอให้พวกคุณอย่าไว้ใจ คน ๆ นี้มีอะไรหลาย ๆ อย่างที่คาดไม่ถึง
“ร้านนั้นจ่ายบัตรเครดิตได้ด้วยน้า” พี่ณินยิ้มหวานอย่างน่ารักทำเอาพี่มินกุมขมับ
“กี่คนครับ”
“ก็พวกณิน 11 คนรวมพี่มินกับน้องจิณณ์ด้วยก็ 13 ลัคกี้นัมเบอร์เก๋ไก๋สไลด์เดอร์” ผมว่าผมรู้แล้วแหละว่าพี่มินกุมขมับทำไม เขาต้องเป็นคนจ่ายสินะ ฮ่า ๆ
“น้า ๆ ๆ ๆ พี่มินนนนนนนน” พี่ณินโน้มตัวมาเขย่าแขนอ้อนพี่ชายตัวเอง ไม่ต้องอ้อนผมก็รู้ครับว่าผลมันจะเป็นอย่างไร บ้านนี้เขาเคยขัดใจน้องคนเล็กเสียที่ไหน
“โอเคครับ นี่ก็เย็นแล้วจิณณ์ไปมั้ย” พี่มินหันมาถาม ผมมองหน้าพี่ณินที่มองมาที่ผมด้วยแววตาขอร้อง เฮ้อ...อย่าว่าแต่พี่ชายเขาเลยครับ ผมก็เหมือนกันลองพี่ณินมองอ้อนแบบนี้ก็ยอมหมดแหละ มีหม้อให้หม้อมีไหให้ไหเลย
“ไปสิครับ น่าสนุกดี”
“เย่ ๆ ๆ ๆ อีกสักครึ่งชั่วโมงแล้วเราค่อยย้ายฐานทัพกันเนอะ” พี่ณินกอดคอพี่โฟล์คก้าวกระโดดกลับโต๊ะไป
“น้องณินนี่น้า”
“อย่ามา ก็พี่มินเองไม่ใช่หรอครับที่ตามใจพี่ณินทุกอย่าง” พี่มินขยี้ผมตัวเองจนยุ่ง
“นั่นสินะ พี่ตามใจน้องณินมากไปจริง ๆ แต่ทำไงได้ล่ะเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่แรกแล้วนี่นาจะให้เลิกคงทำไม่ได้หรอก”
“พี่ณินก็ไม่ได้ทำตัวไม่น่ารักซะหน่อยนี่ครับ” ผมยิ้มตอบ พี่ณินเป็นผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรษคนนึงเลยแหละด้วยพื้นฐานของที่บ้านเลี้ยงมาดีทั้งกิริยามารยาทผู้หญิงที่ไหนเห็นก็ต้องหลงใหลทั้งนั้น ถึงจะถูกตามใจแต่พี่ณินก็ไม่ได้เสียนิสัย
“นั่นสิเนอะ” พี่มินอมยิ้ม
“โถ่รักน้องมากก็พูดมาเถอะ” ผมย่นจมูกใส่คนรักน้อง พี่มินหัวเราะแล้วหอมแก้มผมเบา ๆ
“คนนี้พี่ก็รักมากนะครับ”
ฮืออออออ ไอ้พี่บ้า ไม่คุยด้วยเล่า!!!!!!
To…Chapter 11
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ เพิ่งกลับจากบ้านได้สองวัน งานก็สุมหัว แงงงงงง
-
:hao6: หวานกันอีกแล้วววว o13 // หาคู่ให้พี่ไนล์ที 555555555555555555 :mc4: :mc4:
-
หวานเวอร์ๆอะ อิจฉา ๆๆๆๆๆ
-
พี่มินกับพี่ซันเค้ารู้จักกันมั้ยแล้วเค้าเคยคบกันรึเปล่า แอบระแวงเบาเบา หรือว่าเราจะคิดมากไปเองว้าาาา
-
หวานเว่อร์ อิจเลยอ่ะ อยากเห็นพี่มินหึงจัง
-
:o8: :o8:
-
หว๊านหวานนนน อยากไปนั่งสังเกตการณ์อยู่โต๊ะข้างๆบ้างจัง :-[
-
:pig4: :pig4:
-
จ้าาา หวานหยด
-
Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร...ว่าเราเคยรักกัน
11
พวกเราย้ายกันมาที่ร้านหมูกระทะกันเกือบ ๆ หกโมงครึ่งด้วยความที่มากันเยอะพวกเราเลยตัดสินใจแบ่งออกเป็นสองโต๊ะ โต๊ะผมประกอบไปด้วยพี่มิน ผม พี่คริษฐ์ พี่ณิน พี่ซัน พี่ซานแล้วก็พี่คิง พี่ซานกับพี่คิงเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพี่คริษฐ์ที่ผมเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ส่วนไอ้โฮมมันหนีผมไปนั่งกับพวกพี่โฟล์ค
“เบคอน ๆ ๆ”
พี่ณินส่งเสียง แง๊ว ๆ เหมือนเด็ก ๆ ข้างกันมีพี่คริษฐ์อยู่ด้านซ้ายพี่ซันอยู่ด้านขวา ผมนั่งอยู่อีกฝั่งถัดมาเป็นพี่มินแล้วก็พี่ซาน พี่คิงนั่งหัวโต๊ะ ผมนั่งปิ้งหมูส่งให้พี่มินเป็นพัก ๆ ส่วนตัวเองก็คีบกินบ้างเรื่อย ๆ ค่อยเป็นค่อยไป
“น้องซันเอาเกี๊ยวซ่าไหม” พี่ณินหันไปถามพี่ซันที่เจ้าตัวบริการตักโน่นตักนี่ให้จนพูนจาน คนถูกถามส่ายหน้าพลางก้มมองลงดูในชามตัวเอง
“พอก่อนณินแค่นี้ก็กินไม่หมดแล้ว”
“โอเค อ๊ะคริษฐ์นั่นเบคอนของกูนะ!” พี่ณินโวยวายใหญ่เมื่อพี่คริษฐ์คีบเบคอนชิ้นพอดีคำเข้าปาก คนหล่อหันมายักคิ้วกวนแล้วเคี้ยวยั่ว
“พี่มินดูมันดิ” เมื่อทำอะไรพี่คริษฐ์ไม่ได้ก็หันมาโวยวายกับพี่ชายตัวเอง พี่มินยิ้มขำก่อนจะคีบเบคอนฝั่งตัวเองให้คนเป็นน้อง
“เราก็กินเยอะ ๆ นะลมพัดก็ปลิวแล้วมั้งเนี่ย” พี่มินคีบหมูหมักมาใส่ในชามผมเพราะเขารู้ดีว่าผมไม่ชอบหมูติดมันหรือเบคอนอะไรพวกนี้
“บอกตัวเองด้วยเถอะ” ผมว่าก่อนจะคีบให้เขาบ้าง อีกโต๊ะก็ส่งเสียงเฮฮากันมาเป็นระยะ ๆ กินกันไปได้สักพักโทรศัพท์พี่ซานก็ดังขึ้น
“ว่าไงพี่”
“ฮะ??? เชี่ยแม่งเป็นไรของมันวะ เออ ๆ เดี๋ยวผมไป”
“เป็นไรวะซาน” พี่คริษฐ์หันไปถามเพื่อนตัวเอง
“ไอ้ห่าพี่ทูน่ะสิเป็นไรก็ไม่รู้พี่ศิลาโทรมาบอกว่าแดกเหล้าแต่หัววัน”
“ทะเลาะอะไรกับตุลย์มันรึเปล่า” พี่มินถาม ผมเลยหันไปสนใจด้วย
“คงงั้นมั้งพี่เมื่อคืนมันก็มาอยู่ห้องจนดึกน้อยใจพี่ตุลย์ไม่ไปเฝ้ามันซ้อมบาส”
“หึ นั่นไง พี่ถามตุลย์มันแล้วนะแต่มันบอกว่าอยากกลับไปนอน” พี่มินว่า ตุลย์ที่พูดถึงนี่เป็นเพื่อนสนิทในคณะของพี่มินตัวขาว ๆ สูง ๆ เงียบ ๆ
“นั่นแหละพี่ แล้วแม่งก็เงียบกันทั้งคู่ถามไรก็ไม่ตอบ เจริญจริง ๆ พี่กูไม่รู้จะช่วยมันยังไงเหมือนกัน” พี่ซานบ่นในมือก็โซ้ยหมูใหญ่เพราะต้องรีบไปหาพี่ชาย พี่ณินก็ใจดีปิ้งส่ง ๆ ให้ตลอด
“พอกันทั้งคู่แหละปากหนัก ไม่เหมือนพี่เนอะ” ท้ายประโยคพี่มินหันมากระซิบกับผมแต่ดูเหมือนว่าหูพี่ณินจะดีเหลือเกินเลยยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วกระแอมไอมาให้
“แค่ก ๆ ๆ โอ่ย แฮ่ม ๆ ๆ”
“ส้นตีนติดคอหรอณิน” ผมขำแทบพุ่งตอนหน้านิ่ง ๆ ของพี่คริษฐ์แกถาม พี่ณินหันไปมองแทบจะฆ่าแต่คนหล่อแกแค่ยักไหล่กวน คราวนี้พี่มินเองก็ไม่ช่วยน้องชายตัวเองครับ พวกเพื่อนพี่คริษฐ์ที่เหลือก็ขำกันใหญ่
“แล้วสรุปจิณณ์เป็นไรกับเฮียหรอ” พี่คิงที่เงียบอยู่นานอมยิ้มถาม พี่มินยิ้ม ๆ เป็นตัวผมเองนี่ที่ลุกลี้ลุกลน
จะให้ตอบอย่างไรดีล่ะ ก็ตอนนี้เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา แล้วถ้าคำตอบที่ตอบออกไปไม่ถูกใจพี่มินล่ะผมจะทำไงดี ผมใช้สายตามองอ้อนพี่มินอย่างขอความช่วยเหลือ มือใหญ่ยกขึ้นมาขยี้ผมของผมเบา ๆ แล้วเป็นฝ่ายตอบพี่คิงแทน
“เป็นเรื่องของอนาคตครับ”
คำตอบของพี่มินทำให้ทั้งโต๊ะโห่ขนาดพี่ซันที่เงียบ ๆ ยังโห่เลย
“ดาราสัด ๆ อ่ะเฮีย” พี่ซานเบ้ปากที่เต็มไปด้วยหมู
“ทำอะไรสงสารเบ้าหน้ามึงด้วยไอ้ซาน”
พี่คริษฐ์ส่ายหัวมองเพื่อนตัวเองอย่างอ่อนใจ ส่วนคนถูกว่ายักไหล่มิแคร์ก่อนจะกระดกโค้กอึกใหญ่แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ไปก่อนนะมึง ไปก่อนนะครับเฮียไม่รู้ไอ้พี่ห่านั่นตายไปยัง”
พี่ซานกล่าวลาไว ๆ แล้วรีบวิ่งออกไป ถึงปากจะด่าแต่สายตาพี่แกนี่ดูเป็นห่วงพี่ชายมากเลยล่ะ ในขณะที่พี่มินก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากด คิ้วเข้มขมวดเมื่อมีสิ่งที่ไม่เป็นดังใจ
“เป็นอะไรครับ” ผมถาม เพราะสีหน้าของพี่มินติดจะหงุดหงิด
“ตุลย์มันปิดเครื่องน่ะ แปลก”
“ทะเลาะกันแรงแน่ ๆ เลย” พี่ณินออกความเห็น
“ถ้ามันไม่บอกเค้นให้ตายไงมันก็ไม่พูดหรอก”
พี่มินว่าเพื่อนตัวเองบ้าง ผมเองก็ไม่ได้รู้จักอะไรกับพี่ตุลย์มากนักเพราะรายนั้นนิ่งจริงจัง เจอหน้าเฉย ๆ ยังเกร็งเลยไม่เหมือนเพื่อนพี่มินอีกคนที่ชื่อพี่อิน คนนั้นสุภาพดี ดูเข้าถึงง่ายกว่า
“พี่มินไปดูเพื่อนหน่อยไหม” ผมเสนอแต่เจ้าตัวปฏิเสธ
“ก็อย่างที่บอกไปนั่นแหละ ตุลย์มันถ้ามันจะไม่พูดให้ตายยังไงมันก็ไม่พูดไม่บอกหรอก ได้แต่ห่วงมันอยู่ห่าง ๆ แล้วก็รอให้มันพูดออกมาเอง” ผมพยักหน้า ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ก็เถอะ เป็นแบบนี้ไม่อึดอัดตายรึไงกันนะ
“เลิกสนใจเรื่องคนอื่นได้แล้ว กินเยอะ ๆ” พี่มินเรียกสติผมให้กลับมา นั่นสติหลุดไปแปบเดียวหมูเต็มจานเลย
“พี่มินพอแล้ว จะอิ่มแล้วแบ่งเอาไปเลย เยอะเกินกินไม่หมด” ผมเอามือปิดถ้วยตัวเอง
“โอเค ๆ แล้ววันนี้ไอ้ไนล์มันจะมานอนด้วยรึเปล่า” ผมส่ายหัว
“ไม่รู้สิครับแล้วแต่อารมณ์พี่เขา”
ผมตอบตามความจริง พี่ไนล์น่ะติสแตกจะตายเปลี่ยนใจง่ายภายในเสี้ยววินาที อยากไปไหนมันก็ไปไม่แคร์ใคร เคยอยู่ดี ๆ ขับรถไปปัตตานีไม่บอกใครสักคนเขาตามหาตัวกันให้วุ่น คุณป้าอกจะแตกตายลูกชายหาย คนที่คบกับพี่ไนล์ได้ต้องทำใจและรับให้ได้ในความติสของเขาล่ะนะ
ซึ่งผมว่า ยาก!!!!
“อยากไปไหนต่อไหม” พี่มินถามเมื่อพวกเราเริ่มอิ่มท้องกันแล้ว หันไปอีกโต๊ะไอ้โฮมถึงกับพิงพนักพิงผึ่งพุงกันเลยทีเดียว
“ไม่ดีกว่าครับนี่ก็สองทุ่มกว่าแล้วไม่รู้พี่ไนล์กลับถึงห้องรึยัง”
“อ้อจิณณ์น้อยเดี๋ยวพรุ่งนี้กับมะรืนพี่จะติวหนังสือให้ไอ้โฮมมันนะ ถ้าไม่รู้เรื่องไงก็มาติวด้วยกันได้” พี่ณินบอกอย่างใจดี
“ดีเลยครับ”
“อะไรกันพี่ติวไม่ดีหรอ” พี่มินยู่หน้างอน
“เปล่านะครับ ก็แค่อยากอ่านหนังสือกับเพื่อน ๆ พี่ ๆ บ้าง ได้ฟีลดี”
“งั้นพี่ไปด้วย”
“ณินไม่ได้ชวนนะ” พี่ณินพูดอย่างเหนือกว่า
“งั้นผมชวน” พี่คริษฐ์โพล่งขึ้นมา พี่มินนี่ยิ้มหน้าบานส่วนคนถูกขัดหน้างอ
“คริษฐ์แม่ง! ทุกทีอ่ะ”
“มึงก็ไปแกล้งเฮีย” พี่คริษฐ์ว่าไม่ใส่ใจ
“ก็มันสนุกนี่”
“ระวังจะโดนแกล้งมั่ง”
“ก็มีแต่มึงนั่นแหละแกล้งกู!!!” พี่ณินแหว
“ไม่ทะเลาะกัน ๆ”
พี่มินยกมือห้ามเพื่อนซี้ทั้งสอง พี่ณินแลบลิ้นใส่เพื่อนสนิทตัวเอง พี่มินเมื่อเห็นว่าทุกคนกินกันอิ่มแล้วก็เรียกคิดเงิน ทุกคนแยกย้ายกันในเวลาสองทุ่มครึ่ง วันนี้วันหยุดรถค่อนข้างโล่งเลยใช้เวลาไม่นานในการขับรถมาส่งผมที่คอนโด
“สอบเสร็จพี่ต้องไปค่ายที่เชียงใหม่สองอาทิตย์นะครับ” พี่มินบอกเมื่อรถจอดสนิทหน้าคอนโด ผมหันไปมอง
“ไปนานจัง”
“คิดถึงอ่ะดี้” คนตัวสูงเอาหน้าเข้ามาใกล้ ผมเลยหมั่นไส้ผลักหน้าอีกคนออกเบา ๆ
“บอกตัวเองเถอะ คิดถึงเขามากแน่ ๆ” ผมย่นจมูกใส่ พี่มินหัวเราะบีบจมูกผมเบา ๆ
“นั่นสิ จิณณ์ไปด้วยกันไหม” ผมส่ายหัว
“ไม่ได้หรอกครับ ต้องกลับบ้าน”
“กลับนานไหม พี่กลับมาก่อนคริสมาสต์”
“ไม่รู้สิครับ” พี่มินขมวดคิ้วครุ่นคิด
“ถ้ายังไงลงมาคริสมาสต์กันแล้วค่อยกลับไปปีใหม่ที่บ้านได้ไหมครับ ไม่ได้อยู่ด้วยกันวันปีใหม่ได้อยู่ด้วยกันวันคริสมาสต์ก็ยังดี” พี่มินว่า ผมเห็นด้วยนะปีใหม่เป็นเวลาของครอบครัว อีกอย่างพ่อกับแม่ผมก็ยังไม่รู้ว่าผมกลับมาคุยกับพี่มินแล้ว อ่า...ไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไงเหมือนกัน
“งั้นเดี๋ยวค่อยว่ากันเนอะ ยังอีกนานเลยตอนนี้คิดเรื่องสอบก่อน” ผมยิ้มเอาใจอีกคน ถูกมือใหญ่ขยี้ผมจนยุ่ง
“ถึงบ้านแล้วบอกด้วยนะครับ” ผมบอกพี่มินก่อนลงจากรถ
“ครับผม” พี่มินตอบรับอย่างแข็งขัน ก่อนรถคันใหญ่ของเขาจะออกตัวไป
เดินขึ้นมาบนห้องก็เห็นพี่ไนล์นั่งหน้ามุ่ยรออยู่ตรงโซฟาอยู่แล้ว เจ้าตัวเหลือบมองนาฬิกาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะพี่มินมาส่งผมก่อนเวลาประมาณสิบนาที
“หน้าตาน้องดูมีความสุขดีนะ” แน่ะ มีประชด ผมเดินไปนั่งลงข้าง ๆ
“ก็ปกตินะครับแล้วงานพี่ไนล์เสร็จรึยัง”
“ยังเลย คืนนี้พี่นอนด้วยนะ ยังไงพรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์น้องไปไหนรึเปล่า” พี่ไนล์ถามแต่ตามองทีวีอยู่
“พี่ณินนัดติวให้ครับแต่ไม่รู้ตอนกี่โมง จิณณ์ว่าน่าจะบ่าย ๆ เย็น ๆ”
“อ่อ มีใครไปมั่ง มันไปด้วยล่ะสิ” พี่ไนล์พูดอย่างรู้ทัน
“เห็นเขาว่าจะไปนะครับ แต่ไปกันเยอะ พวกเพื่อนพี่ณินก็ไปไอ้โฮมกับพวกสาวสาวสาวก็ไป” ผมบอกพี่ไนล์ พี่เขาพยักหน้ารับรู้
พี่ไนล์กับพี่ณินไม่ค่อยอะไรหรอกครับออกจะชอบพี่ณินด้วยซ้ำพี่ไนล์บอกพี่ณินมารยาทดีไม่เหมือนพี่ชายมัน ซึ่งผมก็ว่าไม่เห็นจะต่างกันตรงไหนเลยแค่พี่ณินขี้เล่นกว่าเท่านั้น อย่างว่าแหละคนเหม็นขี้หน้ากันทำอะไรก็ไม่ดี หายใจแรงยังผิดเลย
“อืม ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยพี่เป็นห่วง จะเริ่มใหม่ก็ดูกันให้นาน ๆ”
“ครับผม เป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ ก่อนนั่นแหละครับ เมื่อก่อนจิณณ์ก็ร้อนไป เอาแต่ใจก็เท่านั้นนิสัยเสียจะตาย” พูดถึงข้อเสียของตัวเองแล้วก็นะ...ทำไมเป็นคนนิสัยเสียขนาดนั้นได้วะเนี่ย
“โอ้...รู้ตัวด้วย” พี่ไนล์แกล้งทำตาโตผมเลยตีขาไปป้าบใหญ่
“พี่ไนล์อ๊ะ!!!”
“ฮ่า ๆ น้องของพี่โตขึ้นเยอะแล้วนะ” พี่ไนล์ลูบหัวผมเบา ๆ
“เมื่อก่อนจิณณ์นิสัยไม่ดีมาก ๆ ขอโทษพี่ไนล์ด้วยนะครับ”
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” แน่ะ นี่เลยตัวต้นเหตุที่ผมนิสัยเสีย
“เฮ่อ...แต่พูดถึงเราก็หนีไม่พ้นมันจริง ๆ นั่นแหละนะ พี่ต้องเสียเราให้มันไปจริง ๆ หรอเนี่ย” พี่ไนล์บ่นเสียงเบา
“ทำไมพี่ไนล์ถึงไม่ชอบพี่มินหรอครับ” ผมถามในสิ่งที่สงสัยมานาน
ตั้งแต่เริ่มคบกันพี่ไนล์ก็ไม่เคยญาติดีกับพี่มินเลยสักครั้ง เจอหน้ากันถ้าไม่กัดกันก็ตีกันได้ตลอดเวลาเหมือนเด็ก ๆ แต่เขาสองคนก็ไม่เคยขนาดชกต่อยกันนะ ขนาดตอนที่ผมเลิกกับพี่มินพี่ไนล์ยังไม่ไปหาเรื่องอะไรเลย
ซึ่งมันแปลก...
“ไม่รู้สิพี่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ประมาณว่าเมื่อก่อนน้องมีแต่พี่ด้วยแหละมั้ง อะไร ๆ ก็พี่ไนล์ ๆ แต่พอมีมันเข้ามาน้องก็เรียกชื่อพี่น้อยลง คำที่หลุดออกจากปากน้องมีแต่ พี่มิน ๆ มันก็เลย...เอ่อ หมั่นไส้แหละมั้ง” ผมอมยิ้มจิ้มแก้มพี่ชายเบา ๆ
“หวงเขาอ่ะเด้”
“ไม่หวงเลยมั้ง นั่งเฝ้าเป็นหมาอยู่เนี่ย”
“ฮ่า ๆ ดูเปรียบตัวเองเข้า พี่ไนล์ใจดีกว่าคุณหมาตั้งเยอะ” ผมอ้อนโดนการเอาหัวถูไหล่พี่ไนล์ เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วกอดคอผมไว้
“เออใช่พี่ไนล์สอบเสร็จวันไหน”
“วันที่เก้า น้องจะกลับบ้านวันไหน” พี่ไนล์ลูบหัวผมไปดูทีวีไป
“พี่ไนล์จะกลับพร้อมกันไหมอ่ะ”
“เราสอบเสร็จวันไหน”
“เจ็ดครับ”
“โอเคงั้นพี่กลับพร้อมเรา” ผมพยักหน้าเข้าใจ
“จะกลับไง ขับรถหรือนั่งเครื่อง” ผมถามเพราะต้องดูอารมณ์ติสของพี่แกด้วย
“ขับรถแล้วกัน” เป็นอันว่าตกลง
ผมเข้าไปอาบน้ำออกมาก็เห็นพี่ไนล์นั่งงมกับโมเดลของตัวเอง เดินไปนั่งตรงโซฟาหยิบหนังสือติดมือมาด้วยมานั่งอ่านเป็นเพื่อนพี่ไนล์ ปกติแล้วผมจะอ่านหนังสือในห้องแต่ถ้าเวลาพี่ไนล์มาทำงานที่ห้องเขาจะชอบให้ผมมานั่งอยู่ใกล้ ๆ ไม่รู้ทำไม สักพักมือถือผมก็สั่นหยิบมาดูก็พบว่าเป็นไลน์ของพี่มิน
“ถึงบ้านแล้วครับ”
“ทำไมถึงช้าจัง”
ผมมองนาฬิกา ก็พบว่าเวลาเกือบจะสี่ทุ่มแล้วเห็นว่านานเกินไปจึงถาม
“แวะไปคุยกับอินมาครับเรื่องตุลย์มันนั่นแหละ”
“อ๋อแล้วพี่ตุลย์เป็นไงบ้างครับ”
“ไม่รู้สิมันยังไม่รับสายเลย แต่พี่ว่าเดี๋ยวมันก็คืนดีกัน”
“ขอให้เป็นอย่างนั้น”
“แล้วทำอะไรอยู่ครับ”
“อ่านหนังสือครับนั่งเฝ้าพี่ไนล์ทำโมเดลด้วย”
“พี่อิจฉาไอ้ไนล์ละเนี่ย”
“พี่มินห้าขวบ”
“พี่ยอมอยากให้จิณณ์มาเฝ้าแบบนี้มั่ง”
“งั้นมาเป็นพี่ชายผมมั้ยล่ะ”
“ไม่เป็นไรครับงั้นอ่ะ”
“งั้นพี่ไม่กวนแล้ว พรุ่งนี้เจอกันครับ”
“ครับผม ฝันดีนะพี่มิน”
“ฝันดีครับตัวเล็ก”
“ฮะแฮ่ม! หุบยิ้มหน่อยก็ได้หน้าบานหมดแล้ว” เสียงพี่ไนล์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำผมสะดุ้ง
“โถ่...พี่ไนล์อ่ะ” ผมว่าเสียงอ่อนก่อนจะวางมือถือลงบนโต๊ะแล้วอ่านหนังสือต่อ เห็นพี่ไนล์อมยิ้มนิด ๆ แล้วก้มลงทำงานของตัวเอง
ผ่านไปเกือบ ๆ สองชั่วโมงผมเห็นพี่ไนล์นั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนเลยก็เกิดอาการสงสาร แบบถ้าใครมีคนรู้จักเรียนสถาปัตย์จะรู้ พี่ไนล์เหมือนองค์ลงอ่ะตอนนี้ หูไม่สดับรับฟังเสียงรอบข้างแล้ว ไลน์พี่แกสั่นอย่างกับแผ่นดินไหวเฮียแกยังไม่รู้ตัวเลย เห็นแล้วก็ตลก เห็นทีว่าคงโต้รุ่ง ลงไปซื้อกระทิงแดงที่แฟมิลี่มาร์ทล่างหอมาให้ดีกว่า ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจเต็มความสูงเดินเข้าไปในห้องนอนหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา
“จะไปไหน” พี่ไนล์เลิกคิ้วถาม
“ไปซื้อกระทิงแดงมาให้พี่นั่นแหละ โต้รุ่งใช่ไหมครับ”
“ขอบคุณครับ” พี่ไนล์ยิ้มรับ
“เอาอะไรไหม” ผมถาม พี่ไนล์ลูบท้องตัวเองเบา ๆ
“หิวอ่ะ”
“เอามาม่าหรือจะให้ทอดไข่ให้กินครับ” ผมเสนอทางเลือกให้พี่ชายสุดประเสริฐ พี่ไนล์ยิ้มหวานกลับมา
“อยากกินไข่ตุ๋นที่น้องทำให้”
“โอเคครับงั้นเดี๋ยวจิณณ์ขึ้นมาทำให้นะ”
“ครับผม เอากระเป๋าเงินพี่ไปสิวางอยู่ตรงนั้น” พี่ไนล์ชี้ไปที่กระเป๋าตัวเองแต่ผมส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรครับ” ว่าแล้วก็เดินลงลิฟท์มาด้านล่าง
ตอนนี้ดึกแล้วคนในมาร์ทโล่งมาก ผมเดินเลือกซื้อของอย่างสบายใจได้กระทิงแดงให้พี่ไนล์มาสามขวด ไข่ไก่อีกหนึ่งแพ็คเพราะบนห้องใกล้หมดแล้ว และก็ขนมไว้กินเล่นตอนอ่านหนังสืออีกนิดหน่อย จ่ายเงินเดินกลับขึ้นมาบนห้องพี่ไนล์ก็ยังนั่งอยู่ท่าเดิม สงสารก็สงสารไม่รู้ว่าเมื่อยหรือเปล่า แต่ขัดไม่ได้นะครับเดี๋ยวอารมณ์เสียเลยเดินเข้าไปทำไข่ตุ๋นให้เขาเงียบ ๆ เสร็จแล้วถึงออกมาเรียก
“พี่ไนล์ข้าวเสร็จแล้วครับ” พี่ไนล์พยักหน้ารับ วางมือจากงานตรงหน้ายืดตัวบิดขี้เกียจแล้วเดินลากเท้าเข้ามาในครัว
“น้องไม่กินด้วยกันหรอ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“ยังอิ่มหมูกระทะอยู่เลย”
“ไปกินไม่ชวน” พี่ไนล์ยู่หน้า
“ก็พี่ณินลากไปนี่ครับ ไปกันเป็นสิบ”
“แล้วไปนึกว่าไปกับมันสองคน จะเดททั้งทีหาที่ดีกว่าร้านหมูกระทะไม่ได้หรือไง” พี่ไนล์บ่น
“พี่ไนล์ครับ” ผมเรียกพี่ชายที่ก้มหน้าก้มตากินข้าว เขาเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วใส่
“ไม่คิดจะมีแฟนมั่งหรอ” พี่ไนล์นิ่งไปแล้วหน้าหล่อของเขาก็ยิ้มออกมาบาง ๆ
“ให้พี่แน่ใจว่าน้องชายของพี่มีความสุขจริง ๆ ก่อนพี่ถึงจะตามหาความสุขของตัวเอง”
อ่า...อย่าอิจฉาผมนะ พี่ชายผมดีที่สุดในโลก!!!!
To…Chapter 12
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังหลายวันค่ะ
-
:pig4: :L2:
-
สวยม้วกกก
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่า
-
พี่ไนล์ชนะเลิศสสสส
-
พี่ไนน์เริ่ดอ่ะ อิจฉาจิณทร์จัง พี่มินห้ามทิ้งจินทร์ไปอีกนะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ตอบได้ดารามากจริงๆ แพนเค้กยังอายเลย 555555
ว่าแล้วก็.....อยากกินหมูทะเลยอ่ะ
-
แวะมาส่อง :katai5:
-
ขอพี่แบบพี่ไนล์ได้มั้ยเนี่ย
-
หาคู่ให้พี่ไนล์เร็ว o18
-
สนุกมากกกกค่ะ ชีวตนายเอกดี๊ ดี มีแต่คนคอยดูแล
-
Ex - boyfriend
อย่าบอกใคร...ว่าเราเคยรักกัน
12
ผมตื่นมาในตอนสาย ๆ พี่ไนล์ตอนนี้สลบอยู่ในห้องเพราะเพิ่งจะเข้าไปนอนตอนผมตื่นเดินออกมาเห็นงานพี่แกเสร็จเรียบร้อยแล้ว สงสัยนอนข้ามไปถึงวันจันทร์แน่ ๆ แต่ถึงอย่างไรผมก็เข้ามาทำอาหารง่าย ๆ ไว้ให้เผื่อพี่ไนล์ตื่นมาหิว ก่อนจะจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยล้มตัวลงนั่งบนโซฟารอไอ้โฮมไลน์มา
“ถึงแล้ว ลงมาเลย”
ผมเดินลงลิฟท์มาเห็นรถโฮมมันจอดอยู่หน้าคอนโดเลยรีบวิ่งไปขึ้น มันยักคิ้วให้ผมทีก่อนจะออกรถไปคอนโดพี่ณิน
“แล้วพวกนั้นล่ะ”
ผมถามถึงสาวสาวสาว
“มันไม่ไปกันแล้วเห็นว่าจะไปงานเปิดตัวไรซักอย่างกัน”
“อ่อ”
ผมครางรับก่อนจะหันมองนอกหน้าต่างแล้วก็สงสัยว่านี่เดือนธันวาคมจริง ๆ หรอ ทำไมอากาศมันช่างเหมือนกับเดือนเมษาอย่างไรอย่างนั้น แทบจะหาเศษเสี้ยวของความหนาวไม่ได้เลย
“เออมึง”
อยู่ ๆ ไอ้โฮมมันก็เรียก ผมหันกลับไปเลิกคิ้วมองหน้ามัน
“ว่า?”
“มึงไม่ค่อยตอบข้อความเฟรนมันหรอ มันไลน์มาหากูถามถึงมึงบอกว่ามึงไม่ตอบไลน์ โทรหาก็ไม่ติด”
“อืม ถ้ามันทักมาแบบปกติอย่างมึงทักกูมากูก็ตอบนะแต่นี่ไม่ใช่ว่ะ กูเลยอึดอัดใจที่จะตอบนิดหน่อย”
ส่วนหนึ่งที่ผมเลือกจะไม่ตอบเฟรนก็เพราะตอนนั้นอยู่กับพี่มินด้วย ถึงเราจะยังไม่ได้กลับมาคบกันแต่ผมก็อยากให้เขารู้ว่าผมคุยกับเขาแค่คนเดียวและไม่ได้ให้ความหวังใคร
“เพราะพี่มินด้วยรึเปล่า”
“ยังไง”
“แบบเขาไม่ให้มึงตอบไรงี้”
ผมโบกมือปฏิเสธ
“ไม่เกี่ยวหรอก พี่มินไม่เห็นด้วยซ้ำเวลาเฟรนไลน์มาอ่ะ กูปิดเตือนไว้”
“กลับไปคบกันแล้ว?”
“หึ ยังหรอก”
“เรอะ กูนึกว่ามึงกลับไปคบกับพี่แกแล้วเห็นไปไหนมาไหนด้วยกัน พี่ณินบอกกูด้วยว่ามึงไปค้างบ้านพี่เขามา”
มันยักคิ้วหลิ่วตาใส่ ด้วยความหมั่นไส้ล้วน ๆ ผมเลยตบหัวมันไปอย่างแรงดีที่ติดไฟแดงไม่อย่างนั้นได้แหกโค้งตายกันทั้งคันแน่
“เรื่องเสือกนี่ไวตลอด ยังหรอกกูว่าต้องใช้เวลาอีกสักพักว่ะ กูไม่อยากให้มันกลับไปเป็นแบบเดิมอีก กูอยากโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่พอที่จะยืนอยู่ข้างพี่มิน”
ไอ้โฮมทำหน้าไม่เชื่อ ก่อนจะถอนหายใจแล้วหันกลับไปมองถนน
“เออ ๆ มึงโตขึ้นมันก็ดี”
“มึงจะพูดอะไรโฮม”
มันยักไหล่แต่ก็ไม่ตอบอะไรพอดีกับที่ถึงคอนโดของพี่ณินแล้วผมจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ เราสองคนเดินลงมาจากรถแล้วแวะเข้าแฟมิลี่มาร์ทด้านล่างคอนโดซื้อขนมตุนไว้เยอะแยะก่อนจะโทรบอกพี่ณินว่ามาถึงแล้ว ส่วนพี่มินเห็นว่าจะมาถึงช้าหน่อยเพราะว่าไวท์ป่วยจะพาไปหาหมอก่อนค่อยตามมา
“หวัดดีครับพี่ณิน”
ผมกับไอ้โฮมยกมือไว้พี่ณินที่เดินยิ้มออกมาจากลิฟท์ ร่างสูงโปร่งรับไหว้ก่อนจะเดินเข้ามาหาช่วยถือถุงขนม
“ซื้ออะไรกันมาเยอะแยะข้างบนห้องไอ้พวกนั้นก็ซื้อมาไว้เต็มไปหมด”
“มากันหมดแล้วหรอครับ”
“อื้มอยู่กันเต็มห้องเลย”
พี่ณินบอกก่อนจะเปิดประตูให้ผมกับไอ้โฮมเข้าไป ห้องของพี่ณินใหญ่ว่าห้องของผมมากเพราะเขาอยู่กับพี่คริสสองคนขนาดประมาณห้องผมสองห้องกว่า ๆ รวมกัน เข้าไปก็เห็นพวกพี่ ๆ นั่งกันเกลื่อนพื้น บางพวกนั่งโซฟาอย่างพวกพี่คริษฐ์ส่วนเพื่อน ๆ ของพี่ณินส่วนมากจะใช้พื้นเป็นพื้นที่ส่วนตัวกันมากกว่าโดยเฉพาะพี่โฟล์คนอนยาวอย่างกับบ้านตัวเอง พี่ณินเดินเข้าไปเหยียบตูดแล้วเตะเบา ๆ
“นั่งอ่านให้มันดี ๆ ไอ้ห่า”
พี่โฟล์คยอมลุกขึ้นมานั่งอ่านดี ๆ ยกมือทักทายผมสองคนแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ พี่ณินเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับโต๊ะญี่ปุ่น เจ้าตัวกางมันออกแล้วกวักมือเรียกผมกับไอ้โฮมให้เข้าไปนั่ง
“พี่มินบอกแล้วใช่ไหมว่าจะมาช้า”
พี่ณินถาม ผมพยักหน้าก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาวาง
“ครับ”
“โอเคจะเอาวิชาไหนก่อน”
“แล้วพี่ณินอ่านของตัวเองจบแล้วหรอครับ”
เจ้าตัวพยักหน้า ก่อนจะหยิบแว่นสายตามาสวม
“อ่านจบหมดแล้วแหละถึงมาติวให้พวกเราได้ไง มา จะเอาวิชาไหนก่อน”
“เคมีเลยพี่”
ไอ้โฮมพูดด้วยความว่องไว พี่ณินหันมาหาผม
“พี่ณินติวให้โฮมมันก่อนเลยครับ เคมีจิณณ์อ่านกับพี่มินไปเมื่อวานแล้ว”
“โอเคถ้าอย่างนั้นจิณณ์น้อยไปนั่งกับคริษฐ์บนโซฟาไปนั่งอ่านตรงนี้เดี๋ยวเนื้อหาตีกันมึน”
ผมพยักหน้ารับแล้วโกยหนังสือมาไว้ในอ้อมกอดลุกขึ้นเดินไปหาพี่คริษฐ์ที่ขยับให้นั่งอย่างรู้งาน
“แคบหน่อยนะตอนแรกว่าจะไปอ่านกันที่บ้านแต่พวกมันขี้เกียจขับรถ”
พี่คริษฐ์หันมายิ้มหล่อบอกก่อนจะกวาดตามองเพื่อนทั่วห้อง ผมยกมือปฏิเสธ
“ไม่แคบเลยครับนี่เรียกว่ากว้างมาก ๆ แล้วนะพี่คริษฐ์ห้องพี่กับพี่ณินใหญ่กว่าสองห้องของผมรวมกันอีก”
“อย่างนั้นเลย?”
พี่คริษฐ์ขมวดคิ้วทำหน้าเหมือนไม่เชื่อผมเลยต้องรีบพยักหน้าเป็นการย้ำ
“ครับใหญ่มากเลยนะห้องนี้”
“อืม...ไม่เคยสังเกตซะด้วยสิ ตอนซื้อณินมันบอกแค่ว่าอยากได้ห้องที่เหมือนบ้านก็เลยตกลงซื้อห้องนี้น่ะ”
“พี่คริษฐ์ตามใจพี่ณินจังเลยนะครับ”
คนตัวสูงหัวเราะแห้ง ๆ
“ขี้เกียจฟังมันง๊องแง๊ง นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว”
พี่แกก้มตัวลงมากระซิบบอกเสียงเบาเพราะกลัวพี่ณินได้ยิน ผมได้แต่ยิ้มขำ พี่คริษฐ์ก็พูดไปอย่างนั้นแหละตัวเองตามใจพี่ณินจะตายเหมือนกับคุณพ่อเลี้ยงลูกชายหกขวบไม่มีผิด
นั่งอ่านกันไปพักใหญ่เสียงประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปร่งของพี่มินเดินเข้ามาแถมสองมือยังเต็มไปด้วยกล่องพิซซ่าอีกต่างหาก คนที่เห็นคนแรกคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่โฟล์ค พี่แกกระเด้งตัวขึ้นมาเหมือนได้ยาชุบชีวิตรีบคลานไปกอดขาพี่มิน
“ท่านพี่ผู้แสนดีของข้า~” ไม่ว่าเปล่ายังเอาแก้มถูขากางเกงพี่มินอีกต่างหาก
“พ่อมึง นั่นพี่กูเว้ยปล่อยเลย ๆ”
พี่ณินลุกขึ้นเดินไปถีบเอวพี่โฟล์คเบา ๆ แล้วช่วยพี่มินถือถุงพิซซ่าเอามาวางกลางห้อง พวกที่เหลือตาวาวกันเป็นแถวรวมถึงผมด้วยครับ ก็นะมันบ่ายกว่าแล้วนี่นาข้าวเช้าก็กินไปแค่แซนวิชชิ้นเดียวเอง
“มากินข้าวกันก่อนมาพี่ซื้อมาฝาก”
พี่มินบอกก่อนจะหยิบกล่องบนสุดขึ้นมาแล้วปล่อยให้พวกแร้งลง ร่างสูงเดินเข้ามาหาผมนั่งลงแทนพี่คริษฐ์ที่ไปร่วมวงพิซซ่ากลางห้องไปแล้ว มือเรียวส่งกล่องพิซซ่าให้ผม เปิดกล่องดูก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าโปรดของตัวเอง
“สั่งแยกมาให้เลยนะเนี่ย” พี่มินอมยิ้มบอก
“ขอบคุณครับ พี่มินกินด้วยกันมั้ย”แต่คนถูกชวนส่ายหน้า
“จิณณ์กินเถอะครับพี่ซื้อลาซานญ่าของตัวเองมาแล้ว”
พี่มินชูกล่องในมือตัวเองให้ดู ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะลงมือกินพิซซ่าบนตักตัวเอง ผมชอบกินพิซซ่าแป้งบางหน้าชีสล้วนไม่ค่อยมีคนชอบเหมือนผมหรอกคนอื่นชอบบอกว่ามันเลี่ยน คนแรกที่พูดกรอกหูเลยก็พี่มินนี่แหละถัดมาก็พี่ไนล์สองคนนี้ชอบทำหน้าแหยเวลาผมสั่งมาแต่ก็ไม่เคยห้ามไม่ให้ผมสั่งนะ ส่วนพี่มินรายนั้นไม่ค่อยชอบกินพิซซ่าเท่าไหร่แต่สิ่งที่พี่มินโปรดปรานมากที่สุดคือลาซานญ่า เหมือนการ์ฟิวเลย ฮึฮึ
“ทำไมน้องจิณณ์ได้กล่องนึงเลยอ่ะ ไม่ยุติธรรมเลยยยยยยย” พี่โฟล์คสังเกตเห็นว่าผมได้พิซซ่ากล่องใหญ่มาครอบครองไว้คนเดียวก็ออกอาการโวยวายจนโดนพี่คิงตบหัว
“เขาซื้อมาให้แดกฟรีก็บุญแล้วไหมหรือมึงจะจ่ายเงิน?”
เท่านั้นแหละพี่โฟล์คก็รูดซิปปากเงียบ เออจะว่าไปวันนี้ก็มีแต่พวกพี่ผู้ชายมากันพวกพี่ผู้หญิงเพื่อนพี่ณินไม่เห็นสักคนเลย ฝ่ายพี่คริษฐ์ก็ไม่เห็นพี่ซันคนสวยอยู่เลยวันนี้
“มันไม่ร้อน!” พี่ณินหน้ามุ่ยส่งเสียงเอาแต่ใจดังขึ้นมาจากกลางวง
“มีอะไรกันน้องณิน”
“ผักโขม...มันไม่ร้อน” พี่ณินกอดอกตอบ พี่มินส่ายหัว
“เราก็เอาไปอุ่นสิ” คราวนี้น้องชายคนเล็กตวัดสายตาใส่ก่อนจะเงียบ พี่คริษฐ์แกคงทนไม่ไหวร่างสูงลุกขึ้นคว้ากล่องผักโขมในมือพี่ณินเดินเข้าไปในครัว
“มึงนี่มันจริง ๆ เลยว่ะณิน” พี่โฟล์คเคี้ยวพิซซ่าเต็มปากว่าเพื่อนตัวเอง
“ทำไม!” คนถูกว่าเชิดหน้าใส่
“โว๊ะ! เอาแต่ใจเข้าไปเถอะวันนึงไม่มีคริษฐ์แล้วมึงจะรู้สึก”
ป้าบ!!!
ทันทีเลย หน้าพี่โฟล์คแทบทิ่มพิซซ่า พี่ณินอยู่ดี ๆ ก็เปลี่ยนสีหน้าจริงจังก่อนจะลุกขึ้นยืน
“กูสองคนจะไม่แยกกัน” บอกแค่นั้นแล้วเดินตามพี่คริษฐ์เข้าไปในครัว พี่โฟล์คลูบหัวตัวเองป้อย ๆ แล้วหันไปถามความเห็นพี่ปลวกซึ่งพี่แกก็ได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจ
“มึงก็ไปพูดจาไม่เข้าหูมันเองนะ”
“ยังดีนะที่เป็นณิน ลองพูดแบบนี้ต่อหน้าคริษฐ์มันสิได้โดนเตะไส้ไหล” พี่ซานพูดขึ้นมาบ้าง ก่อนจะหันมาหาพี่มิน
“มันสองคนดีกันแล้วนะพี่มิน”
“หรอ ดีแล้วพี่ขี้เกียจรับออร่าทะมึน” พี่มินว่าขำ ๆ ก่อนจะกลับมาสนใจของกินในมือตัวเอง
“พี่คริษฐ์กับพี่ณินสนิทกันมากเลยนะครับ” พี่มินเลิกคิ้วอมยิ้ม
“คิดว่ามันสองคนคบกันอยู่รึไงเรา ยังไม่ชินอีกหรอ”
อ่า...จะว่าชินไหมมันก็ชินนะ พี่สองคนเขาสนิทกันมากแบบมากจริง ๆ จนบางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่ามีอะไรในกอไผ่หรือเปล่า
“ก็ ไม่รู้สิครับบางครั้งก็คิดนิดนึง” ผมบอกพี่มินพร้อมกับทำท่าประกอบด้วยการยกนิ้วขึ้นมาทำท่านิดนึงให้พี่มินดู พี่มินหัวเราะพร้อมกับลูบผมของผมเบา ๆ
“ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาสองคนเถอะ”
เอ๋? ทำไมพี่มินพูดแบบนั้นล่ะ หรือว่าจะมีอะไรในกอไผ่จริง ๆ ยังไม่ทันที่จะอ้าปากถามต่อสองคนนั้นก็เดินออกมาจากครัว พี่ณินยิ้มกว้างกอดจานผักโขมอบชีสมาเลยตามมาด้วยพี่คริษฐ์ที่ส่ายหน้าปลง ๆ เดินตามหลังมา ผมว่าไม่มีอะไรแล้วล่ะพี่คริษฐ์แกแค่ทำ ๆ ไปเพราะเบื่อพี่ณินเอาแต่ใจแน่ ๆ
“สมใจมึงแล้วสิ” พี่ปลวกแขวะเพื่อน
“มาก!!!” พี่ณินยิ้มกว้างตอบก่อนจะกินผักโขมในจานพี่โฟล์คทำท่าจะเข้ามาแย่งแต่โดนสายตาอาฆาตของพี่ณินดักไว้ คนหน้าหล่อแต่กากเลยได้แต่ด่าเพื่อนเบา ๆ
“อ่านจบไปกี่วิชาแล้วครับ” เสียงพี่มินดึงความสนใจผมกลับมา
“เหลืออีกสองวิชาครับ วิชาเสริมหมดเลย”
“แล้วจะกลับบ้านวันไหน”
“วันที่เก้าครับ” พี่มินพยักหน้าเข้าใจ
“แล้วพี่มินไปค่ายวันไหนครับ”
“วันที่ 10 ครับ” ผมนับนิ้วถ้าสองอาทิตย์ก็...
“กลับมาวันที่ 23 หรือ 24 ครับ”
“น่าจะ 23 ดึก ๆ นะครับ จิณณ์จะกลับมาวันไหน”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวกลับมา 23 แล้ว 26 ค่อยกลับบ้านใหม่” พี่มินยิ้มกว้าง มือใหญ่ยื่นมารับกล่องพิซซ่าเปล่าของผมไปทิ้งแล้วรั้งผมให้ลุกขึ้นไปล้างมือ
ผมเดินตามแผ่นหลังกว้างอยู่ดี ๆ ก็รู้สึกแปลก ๆ ไม่อยากให้พี่มินไปค่ายเลยและอีกใจหนึ่งผมก็ไม่อยากกลับบ้าน ไม่รู้สิผมรู้สึกไม่ค่อยดี ผมคงคิดมากไป ไม่มีอะไรหรอก
และแล้วเวลาให้การสอบก็เริ่มขึ้นผมสอบไปได้สองวันแล้วเหลืออีกสองวันช่วงนี้ผมกับพี่มินไม่ได้เจอกันเลยเพราะพี่มินตารางสอบแน่นมากเราสองคนจึงได้แต่ไลน์หากันหรือถ้าว่างตรงกันเราก็จะวีดีโอคอลหากันแบบขอให้ได้เห็นหน้าสักนิดได้ยินเสียงสักหน่อยก็ยังดี วันนี้ก็เช่นกันผมมาอ่านหนังสือที่ห้องไอ้โฮม มีบอสกับเฟรนมาด้วยพี่มินโทรมาผมเลยแว๊บออกมาคุยตรงระเบียง
“ครับ”
“เหนื่อยจังเลยครับ” เสียงพี่มินชัดเจนมากว่าเหนื่อย ผมยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าติดจะอ้อนของเขา
“แล้วทำได้ไหมครับ”
“ทำได้ครับแต่ไม่รู้จะถูกหรือเปล่านะ”
“พี่มินเก่งอยู่แล้ว”
“คิดถึงจังเลย” อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องผมแทบตามอารมณ์เขาไม่ทัน หันหลังไปมองซ้ายมองขวาไม่มีใครอยู่แถวนี้จึงตอบปลายสายกลับไป
“คิดถึงเหมือนกันครับ”
“ฮ้า...มีกำลังใจแล้ว” ผมหัวเราะ
“ขี้เวอร์”
“เอ่า พี่พูดความจริงนะแล้วนี่อยู่ไหนครับ”
“อยู่หอโฮมครับ มีโฮม บอส แล้วก็เฟรน”
“...”
“พี่มิน...” ผมกำลังจะอธิบายแต่พี่มินพูดแทรกมาเสียก่อน
“ครับ แล้วจะนอนที่นั่นเลยไหม”
“ไม่ครับเดี๋ยวดึก ๆ ก็กลับแล้ว”
“พี่ไปรับได้ไหม”
“ไม่ลำบากใช่ไหมครับ” ผมถามเพราะจริง ๆ แล้วผมก็อยากให้พี่มินมา อยากให้เฟรนเห็นว่าผมมีคนของผมอยู่แล้วเพราะพูดไปเฟรนก็ดูเหมือนจะไม่รับฟัง ต้องเจอจัง ๆ ซะมั้งถึงจะยอมรับ
“สบายมากครับ”
“ถ้าอย่างนั้นจะกลับแล้วเดี๋ยวจิณณ์โทรหานะครับ”
“ครับผม”
ผมเดินกลับเข้ามาก็ได้รับสายตาล้อเลียนจากไอ้โฮมและบอสส่วนเฟรนเขาเหลือบตาขึ้นมามองแล้วกลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ เอาจริงผมอยากให้เขาถามผมมาตรง ๆ เลยนะ ใช่ว่าจะดูไม่ออกเรื่องความรู้สึกของเขาแต่เมื่อเขาไม่พูดผมก็ทำอะไรไม่ได้ จะให้เดินไปบอกว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับนายก็ใช่เรื่อง ถ้าเขาตอบกลับมาว่าเราไม่เคยคิดแบบนั้นผมไม่หน้าแหกแย่เหรอ
“หน้าตาดูมีความสุขจนกูหมั่นไส้” ไอ้โฮมเบะปากใส่ก่อนจะยื่นเท้ามาถีบเอวผมเบา ๆ
“หาสักคนดิ” ผมอมยิ้มบอกมัน
“ไอ้พูดเหมือนเดิน ๆ หาก็เจอ”
“เออ มึงพูดถูกไอ้โฮมแต่คงไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบฮอบบิทแบบมึงหรอก”
“ไอ้สัดบอสเงียบปากไป ซดน้ำใบบัวบกในแก้วมึงไปเลย” ไอ้โฮมพูดอย่างเหนือกว่า ไอ้บอสมันยังไม่ออกจากวังวนรักของมันกับผู้หญิงคนนั้นเลย สามวันดีสี่วันไข้เป็นแบบนี้ตลอดแต่มันก็ไม่เห็นจะหยุด
“แหม ได้ทีเล่นกูใหญ่สาธุกูขอให้มึงได้ผัว!”
ป้าบ!
“ถอนคำพูดเลยนะไอ้ห่า”
ไอ้โฮมชี้หน้าอาฆาต นั่นน่ะสิ่งที่มันกลัวที่สุดเลยนะ ฮ่า ๆ ก็ด้วยความสูงของมันที่มีน้อยนิดทำให้แทนที่จะมีผู้หญิงเข้าหากลับกลายเป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่แทนเสียหมด อย่างตอนอยู่มัธยมมันโดนรุ่นพี่นักบาสโรงเรียนตามตื้ออยู่เป็นปี หล่อด้วยนะพี่คนนั้นแต่มันยังยืนยันมั่นคงว่ามันชอบผู้หญิง พี่เขาก็เลยต้องกินแห้วไปตามระเบียบ
“ไม่ถอน” บอสมันลอยหน้าลอยตาใส่ ไอ้โฮมก็ยุง่าย สุดท้ายพวกมันก็เล่นมวยปล้ำกันจนเหนื่อยแล้วก็พากันลงไปซื้อขนม
“จิณณ์” เมื่ออยู่กันสองคนเฟรนก็เปิดปากเรียกชื่อผม ผมเลิกคิ้วใส่
“คนที่จิณณ์คุยด้วย...เอ่อเราถามได้ไหมว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผู้ชาย” กล้าถามผมก็กล้าตอบ เฟรนขมวดคิ้ว
“แต่ไม่ใช่ว่าเราจะชอบผู้ชายทุกคนที่เข้ามาหรอกนะ เพราะเป็นพี่มินเราถึงชอบ” ในเมื่อเขาเปิดโอกาสให้ผมพูด ผมก็จะพูดให้หมดเราจะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจกัน
“พี่มิน?...พี่ชายของพี่ณินหรอ”
“อืม เรากับพี่เขาเคยคบกันแต่ก็เลิกกันไป”
“แฟนเก่า?”
“ใช่ แล้วก็เป็นอนาคตแฟนใหม่” ดวงตาของเฟรนหม่นแสงลง เขายิ้มเศร้า
“ไม่เปิดโอกาสกันเลยนะ” ผมถอนหายใจเอื้อมมือไปบีบไหล่เขาเบา ๆ
“เฟรนเราขอโทษนะ เฟรนเป็นเพื่อนที่ดีนะดีมาก ๆ เลย”
“ถ้าเราเจอจิณณ์ก่อนเขา จิณณ์จะรักเราได้ไหม” เสียงของเฟรนดูสิ้นหวังเขาก้มหน้าลงมองมือบนตักตัวเอง
“ถ้าไม่ใช่พี่มินกับผู้ชายคนไหนเราก็ไม่รู้สึก ตัดใจจากเราเถอะ”
“มึง!!! ดูสิกูพาใครมา” เสียงไอ้โฮมดังขึ้น ผมกับเฟรนสะดุ้งโหยงมองไปทางต้นเสียงเห็นไอ้โฮมยิ้มหน้าบานข้าง ๆ เป็นไอ้บอสแล้วข้างหลังก็เป็น...พี่มิน
“มาได้ไงครับ” ผมถามขึ้น พี่มินยิ้มละมุนเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ เฟรนเหลือบมองก่อนจะยกมือไหว้พี่มินรับไหว้เงียบ ๆ
“ก็...มารอครับแล้วเจอโฮมด้านล่างพอดี” ผมหรี่ตามอง
“แสดงว่ามานานแล้ว”
“ครับ”
“ไหนว่าจะอ่านหนังสือไงครับ” พี่มินรีบชูชีตในมือให้ผมดู
“นี่ไงครับ เอามาอ่านรอจิณณ์ในรถ” ผมส่ายหัวอ่อนใจ
“ทีหลังมาถึงแล้วก็บอกสิครับ”
“พี่ไม่อยากรบกวนเวลาของจิณณ์กับเพื่อน”
พี่มินเน้นคำว่าเพื่อนในท้ายประโยคแบบที่ผมเองยังรู้เลยว่าเขาหมายความว่าอะไร เฟรนเงยหน้าขึ้นมามองพี่มินนิ่ง เขาเองก็มองกลับเช่นกันก่อนที่เฟรนจะเป็นฝ่ายก้มหน้าลง ราวกับยอมแพ้ เอ๋? แต่จะว่าไปทำไมตอนที่พวกนั้นเข้ามาผมถึงไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องล่ะ
“ขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะ” เฟรนหันไปบอกโฮม มันพยักหน้าแล้วชี้ไปยังห้องน้ำ
“เข้ามากันตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมถาม เพื่อนผมสองคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก พี่มินยิ้มบางก่อนจะเอนตัวไปพิงโซฟาและเป็นคนตอบ
“ก็ทันได้ยินประโยคที่ดีกับใจพี่นั่นแหละครับ”
ครับ จบ! และหลังจากนั้นผมก็ไม่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสืออีกเลยเพราะสายตาล้อเลียนของไอ้สองเพื่อนเวรแล้วก็สายตาซุกซนของพี่มิน แม่ง! พลาดตลอดเลยกู
TBC
-
โธ่ เฟรนเอาน่า เป็นเพื่อนความสัมพันธ์ยั่งยืนกว่านะ เดี๋ยวก็มีคนที่ดีกว่าเข้ามาเองแหละ
อย่างที่เขาว่ากันว่าของดีๆ มักอยู่หลังๆ นะ อดทนนะเดี๋ยวก็ดีเอง
-
ตะไมพี่มินอบอุ่นแบบนี้ :impress2:
-
:o8: :o8: :o8:
-
:z13: :z13:
รอตอนต่อไปฮับบบบ
-
จิณณ์ชัดเจนดีมากกกกกกก พี่มินก็ยิ้มแก้มแตกไปสิ
-
:pig4: :pig4:
-
โฮมจะพูดอะไร พี่มินคงไม่คิดจะหลอกน้องหรอกใช่ไหม?? อย่าทำน้องเสียใจนะมิน
-
จิณณ์ พูดให้คิดอ่า กลัวมาม่า ><
-
พี่มินเรานี่หลงน้องจิณณ์จริงๆ จิณณ์ชัดเจนมากดีแล้วที่ไม่ไปให้ความหวังเฟรน
เฟรนก็อย่าเสียใจไป (ปลอบๆ) :กอด1:
พี่ณินนี่น่ารักอ่ะ งอแง แต่มีคนคอยตามใจนะเออ
รักน้องจิณณ์ค่ะ
รอค้ะ
-
:กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
คุณคนเขียนนนนนน
แอบแวะมาให้กำลังใจค่า
ถ้ายังไม่ลืมกัน
ว่างเมื่อไหร่ มาทักทายให้หายคิดถึงหน่อยนะคะ~~~