น้ำตาไหลอะ อ่านเรื่องใสๆเรื่องนี้แล้วร้องไห้ทุกตอนเลยหลังๆอะ

จากฟ้ามืดครึ้มจนฟ้าเริ่มสว่าง มันทำให้รู้ว่าถ้าเรายังมีชีวิตเราก็ยังมีความหวังเนอะ ดีใจที่ชนะยังมีชีวิตอยู่จนได้พบกับท้องฟ้าที่สว่างสักที
ความรักที่มากเกินไปของเหมอกับนะมันอาจจะเหมือนกาแฟดำที่ทั้งขมทั้งเข้ม ถึงมันจะหอมเย้ายวนก็ตาม เพราะฉะนั้นเลยต้องเติมอะไรลงไปเจือจางบ้างเนอะ
ก็เหมือนความรักแค่รักอย่างเดียวต่อให้มากเท่าไหร่มันก็คงไม่พอให้เราอยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุข มันต้องมีความเข้าใจ เชื่อใจ
ให้อภัยกัน รวมถึงเปิดใจที่จะเรียนรู้ถึงตัวตนของกันและกันด้วย มันถึงจะไปรอดเนอะ

ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ นิยายของคุณไม่ใช่แค่ให้ความบันเทิงความสนุกเท่านั้น
แต่ในเหตุการณ์หลายๆอย่างในเรื่องมันยังสะกิดให้เราเห็นในสิ่งที่ชีวิตจริงได้หลงลืมไป
#ขอบคุณมากค่ะ

รอคอยไร่อ้อยของน้องนะจะเติบโตงอกงามเต็มที่ รอคอยน้องเหมอกลับมาช่วยกันแจกอ้อย

# รักน้องนะ รักลูกเหมอ รักที่สุดคือคนเขียน
รอกินอ้อยตอนต่อไปใจจดจ่อ เพราะรู้สึกชีวิตขาดหวานไปนานมากกก กินมาม่าซะเเสบหูเเสบตา 55
