-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
รัก...เสมอ
ใครอีกคนรักเสมอมา...ส่วนใครอีกคน จะตอบรัก 'เสมอ' หรือไม่
คงได้แต่ภาวนา และเอาใจช่วย
มีคนทำไว้ให้ ขอบคุณมากกก
สารบัญ
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239159#msg3239159)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239181#msg3239181)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239214#msg3239214)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239928#msg3239928)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3240955#msg3240955)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3241606#msg3241606)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3242144#msg3242144)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3243580#msg3243580)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3244710#msg3244710)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3245675#msg3245675)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3247115#msg3247115)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3247960#msg3247960)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3250008#msg3250008)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3250947#msg3250947)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3251785#msg3251785)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3252841#msg3252841)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3253918#msg3253918)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3254712#msg3254712)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3255578#msg3255578)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3256564#msg3256564)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3257281#msg3257281)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3258287#msg3258287)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3259207#msg3259207)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3259808#msg3259808)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3260153#msg3260153)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3261510#msg3261510)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3262648#msg3262648)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3263388#msg3263388)
ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3264216#msg3264216)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3265855#msg3265855)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3266649#msg3266649)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3267329#msg3267329)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3268840#msg3268840)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3270504#msg3270504)
ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3271212#msg3271212)
ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3271932#msg3271932)
ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3271984#msg3271984)
ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3272902#msg3272902)
ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3273847#msg3273847)
ตอนที่ 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3275982#msg3275982)
ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3277645#msg3277645)
ตอนที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3280133#msg3280133)
ตอนที่ 43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3281180#msg3281180)
ตอนที่ 44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3287390#msg3287390)
ตอนที่ 45 The End (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3290662#msg3290662)
-
ปาดดดดดดดดดดดดดด :call:
-
ตอนที่ 1
เหมอหลงรัก...คนๆ หนึ่งมานาน...นานจนลืมไปแล้วว่า...เหมอตกหลุมรักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่...เริ่มตอนอยู่ปอหนึ่งหรือปอสองก็ไม่แน่ใจ
บางคนอาจจะมีเหตุผลเป็นร้อยข้อสำหรับการตกหลุมรักใครสักคนแบบถอนตัวไม่ขึ้น แต่สำหรับเหมอ...มันคงจะมีเหตุผลพิเศษแค่ข้อเดียวที่ทำให้เหมอยังคงตัดใจจากเขาไม่ได้...แต่เหตุผลที่ว่านั้นคืออะไร...ตอนนี้ก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน
"แกรรรรรรรรรรรรรรร แรร์ไอเทมประจำสัปดาห์!!! โฟโต้บุ๊คของ CY ชั้นได้มันมาแล้ววววว"
เหมอเหลือบมองกลุ่มมนุษย์ผู้หญิงที่กำลังวี๊ดว้ายอวดของแรร์ให้กันดู แต่พอเห็นว่าในมือของเธอกำลังถืออะไรอยู่เท่านั้น เหมอก็วิ่งหน้าตั้งแทรกเข้าไปในกลุ่มของพวกเธอทันที
"CY ของเหมอออออออ" ฉกโฟโต้บุ๊คในมือของหญิงสาวตรงหน้ามาแล้วเหมอก็ลูบคลำหนังสือภาพที่หน้าปกมีผู้ชายหล่อเท่บาดใจกำลังส่งยิ้มพราวเสน่ห์อวดฟันสวยๆ มาให้ ให้สาแก่ใจสำหรับความรักและหลงใหลที่มีให้มิเสื่อมคลาย
"เฮ้ยยย! แก! มึง.. อะไร ใครวะเนี่ย!" หญิงสาวในชุดเสื้อนิสิตกระโปรงพลีทคลุมเข่าหันไปมองเพื่อนสาวข้างๆ ด้วยความงงงวย แล้ววกหน้ากลับมามองเหมออีกที เธอคงกำลังมึนงงและไม่เข้าใจในความรักของเหมอที่มีต่อ CY ความรักที่มีมากมายจนไม่อาจยกมหาสมุทรแปซิฟิกมาเปรียบได้
"เหมอเอง" เหมอตอบกลับไป ยิ้มกว้างเพื่อสร้างสัมพันธไมตรี แต่ก็โดนนางยักษ์ขมูขีเจ้าของโฟโต้บุ๊คแยกเขี้ยวกลับมาให้
เหมอไม่เข้าใจว่าเหมอทำอะไรผิด หรือเพราะความน่ารักของเหมอที่เป็นเหตุให้เธออิจฉาจนต้องมองมาราวกับจะฆ่าแกงกันให้ตายอย่างนี้
"เหมอเองอะไร ไม่รู้จัก เอาของชั้นคืนนมาาาา!"
เธอโกหกเหมอ คุณแม่บอกเหมอตลอดเลยว่าเหมอเป็นคนน่ารักที่ใครๆ ก็รู้จัก แล้วเธอคนนี้จะไม่รู้จักเหมอได้อย่างไร
"ขอเหมอดูด้วย"
"ห้ะ?"
"เหมอชอบ CY มากกกกกก"
"นี่แกก็ติ่งเหมือนกันเหรอ"
"เหมอไม่ใช่ติ่ง เหมอเป็นแฟนบอยที่ยอมอุทิศร่างกายเพื่อ CY แม้แต่เลือดหยดสุดท้ายเหมอก็จะไม่หลั่งมันเพื่อชาติ แต่จะหลั่งมันเพื่อผู้ชายยย!"
นี่เป็นอุดมการณ์ของเหมอ เหมอบอกกับคุณแม่และท่านบิดา แสดงเจตนาและจุดยืนของเหมออย่างชัดเจน แต่ท่านบิดาช่างขัดใจเหมอนัก ทั้งๆ ที่เหมอยืนยันแล้วว่าเหมอจะขอสู้เพื่อผู้ชาย ท่านบิดาก็ยังจะบังคับให้เหมอไปเป็นทหาร เคี่ยวเข็ญเหมออย่างหนัก ตัดผมเหมอเสียสั้นติดหนังหัว ทุกเช้าต้องไปวิ่งให้ได้สามรอบหมู่บ้าน ตกบ่ายก็ต้องไปเรียนว่ายน้ำ ตอนเย็นต้องติวข้อสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร เหมอกล้ำกลืนมันทั้งน้ำตา อยากหนีหน้าออกจากบ้านเหมือนในละครแต่ก็ไปไม่ได้ เพราะทั้งอัลบั้มลิมิเต็ท โฟโต้บุ๊คหายาก แสตนดี้สุดรักสุดหวง ถูกท่านบิดานำไปเป็นตัวประกัน
"เออ...แกชื่อเหมอใช่มะ งั้นมาดูด้วยกันก็ได้ มาๆ มีเรื่องจะเม้าเยอะแยะ"
สุดท้ายแล้วสังคมติ่งก็ยอมรับเหมอเข้ากลุ่ม เหมอนั่งถัดจากเจ้าของโฟโต้บุ๊คที่ชื่อเจี๊ยบ เป็นชื่อที่มาจากคำว่ากระเจี๊ยบ ไม่ใช่ลูกเจี๊ยบเหมือนที่เหมอคิด เพราะพอเหมอเผลอเรียกเจี๊ยบด้วยเสียงเรียกลูกไก่น่ารักแอ๊บแบ๊ว (กุ๊กๆ) ก็ถูกเจี๊ยบยกมะเหงกขึ้นมาจะเขกหัว ส่วนคนที่นั่งข้างๆ เจี๊ยบชื่อนิด แต่เหมอขอเรียกว่านิดนิด เพราะนิดเหมือนถูกประกอบร่างขึ้นมาจากคนสองคน นิดตัวใหญ่มาก เหมอบอกตามความจริง และเป็นอีกครั้งที่เหมอจะโดนผู้หญิงตะปบ
เหมอนั่งแย้มยิ้มกับเจี๊ยบและนิดราวกับคนรู้จักกันมานานนับสิบปี เรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่นชอบถูกขุดมาเล่าอย่างไม่มีใครยอมใคร โชคดีที่นิดกับเจี๊ยบชื่นชอบ CY เหมือนกับเหมอทั้งคู่ จึงมีเรื่องโน้นเรื่องนี้มาคุยให้ฟังตลอดการเปิดชมภาพในโฟโต้บุ๊คสุดอลังการงานสร้าง
"ว่าแต่แกมาทำอะไรที่นี่ล่ะเหมอ" เจี๊ยบถามแล้วมองหน้าเหมออย่างสงสัย
"เหมอมาหาเพื่อน" นัดกับเพนกวิ้นเพื่อนโง่ไว้ ทั้งๆ ที่บอกแล้วว่าเย็นนี้มีสตรีมคอนเสิร์ต แต่เพนกวิ้นก็ยังยืนยันให้มารับไปกินข้าวอยู่ดี
"เพื่อน?" นิดเลิกคิ้ว ทวนคำ
"อือ ชื่อเพนกวิ้น"
"อ๋อ ไอ้กวิ้น"
"เจี๊ยบรู้จักกวิ้นเหรอ"
"รู้จักดิ ชื่อมันไม่โหลนี่ อีกอย่างมันเรียนเซคเดียวกับพวกเราบ่อยๆ ใช่ป่ะนิด"
"อือ แต่เมื่อกี้เห็นมันบอกว่าจะไปคุยกับชนะ เรื่องรายงานอะไรนี่แหละ เดี๋ยวคงมา แล้วแกเรียนอะไรอ่ะเหมอ คณะอะไร ที่นี่ไหม? ทำไมไม่คุ้นหน้า"
นิดรัวคำถามใส่ แต่เหมอก็แค่มองหน้า ชะงักค้างไปกับชื่อเจ้าของหัวใจที่ไม่ว่าจะได้ยินเมื่อไหร่ก็ทำให้หัวใจไม่รักดีของเหมอเต้นแรงขึ้นมาทุกครั้ง ก่อนจะก้มลงชื่นชมรูปร่างและใบหน้าของ CY พลางตอบไปว่า
"ไม่อ่ะ เหมอเป็นทหาร" ก็อย่างที่ได้บอกไปว่าท่านบิดาบังคับให้เหมอเรียน ท่านบอกว่าเหมอควรจะมีชีวิตที่สมชายชาตรี ไม่ควรทำตัวตุ้งติ้งไล่จูบผู้ชายที่ชอบไปทั่วเหมือนตอนยังเด็ก แต่ท่านบิดาไม่ได้เข้าใจหรอกว่าหัวใจของคนเรานั้นเปลี่ยนกันได้ยากแค่ไหน เพราะแม้ว่าเหมอจะถูกฝึกอย่างเข้มงวด ใช้ชีวิตเยี่ยงชายชาติทหารเพียงใด แต่หัวใจของเหมอก็ยังคงเพ้อหาแค่ผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้น
"ทหารเกณฑ์งี้เหรอ แกไม่ผ่อนผันอ่ะ"
เหมอไม่อยากตอบคำถาม ตอนนี้เหมอแค่อยากมองรูป CY ให้หัวใจได้ปริ่มปลื้ม เพราะหากกลับไปที่โรงเรียน ก็คงจะหมดโอกาสได้มองหน้าหล่อๆ ของ CY
CY คือผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเท่าที่ชีวิตของเหมอเคยเจอ ถึงอย่างนั้นก็ทำได้เพียงเฝ้ามองราวกับได้มองดวงดาวที่อยู่ไกลแสนไกลบนฟากฟ้า CY เป็นหนึ่งในสมาชิกบอยแบนด์ของประเทศเกาหลีใต้ ภายใต้ชื่อวง Gods ในวงมีสมาชิกอยู่ด้วยกัน 5 คน ซึ่ง CY เป็นมักเน่ของวงหรือเรียกตามภาษาไทยก็คือน้องเล็ก คนอื่นๆ นั้นเหมอไม่รู้จักหรือให้ความสนใจมากเท่าไร
CY ยิ้มง่ายและเป็นกันเอง รูปร่างหน้าตาของ CY เป็นไปตามแบบพิมพ์นิยมที่สาวๆ คลั่งไคล้ แค่ได้มอง CY ความเครียดที่สะสมในใจก็หายไปราวกับไม่เคยมี เหมอเองก็เป็นหนึ่งในคนที่เฝ้ามอง เพราะ CY นั้น...คล้ายกับคนในใจของเหมอมากเหลือเกิน รูปร่างหน้าตาที่ไม่ค่อยแตกต่าง แต่ถึงอย่างนั้น...นิสัยก็แตกต่างกันมาก...เพราะคนในใจของเหมอเขาไม่ช่างพูด ไม่ทะเล้น ติดจะนิ่งขรึม แต่กลับมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนเกินกว่าจะละสายตา...
"อ้าว ไอ้เหมอ มานานแล้วเหรอวะ" เสียงของเพนกวิ้นร้องเรียกมาจากทางด้านหลัง เหมอหันกลับไปมองกวิ้นเพื่อนโง่ที่เดินหน้าบึ้งตึง คงเพราะเสียงนิสิตหญิงบางคนไปรบกวนชีวิตที่สงบเงียบของกวิ้นเข้า ส่วนข้างๆ มี...ใครคนหนึ่งซึ่งเป็นเหตุแห่งเสียงรบกวนทั้งปวง...และเป็นเหตุแห่งเสียงหัวใจที่ดังโครมๆ ของเหมอด้วย
ชนะ โรจนโภคิน...
"แกรรรรร ชนะมา!!" เจี๊ยบบอกกับนิดอย่างตื่นเต้น คงเพราะ...ใบหน้าและรูปร่างของชนะละม้ายคล้าย CY อย่างที่ไม่บอกก็ดูออกว่า...ต้องเป็นครอบครัวเดียวกัน
อืม...เหมอรู้ดี...รู้ดีอยู่แล้วในเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายที่กำลังเดินหน้านิ่งใกล้เข้ามา
ชนะ โรจนโภคิน เป็นแฝดพี่ของ ชโย โรจนโภคิน ซึ่งก็คือ CY ที่กำลังโด่งดังและเป็นกระแสอยู่ในขณะนี้ ชโยอยู่ที่เกาหลีตั้งแต่อายุสิบสองเพื่อเข้ารับการเทรนกับบริษัทเพลง จนได้เดบิ้วเมื่อปลายปีก่อน ในขณะที่ชนะกลับจากอเมริกาเมื่อสองปีก่อน เขาเรียนจบไฮสกูลแล้วถูกพ่อเรียกตัวกลับไทย ก่อนจะเข้าเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมโยธา ที่มหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของประเทศ ซึ่งก็คือที่ที่เหมอมานั่งรอเพนกวิ้นอยู่ตอนนี้
ความจริงแล้วลูกชายของตระกูลโรจนโภคินไม่ได้มีเพียงแค่ชนะและชโย แต่ยังมีแฝดอีกคนซึ่งเป็นคนที่เหมอสนิทด้วยมากที่สุดเมื่อครั้งยังคงเรียนอยู่ที่เดียวกันสมัยประถม ชย โรจนโภคิน เพื่อนเก่าที่พอเรียนจบก็ขาดการติดต่อกันไป อ่า...ใช่แล้ว ความจริงที่สาวๆ อาจจะต้องอิจฉาเมื่อรู้ว่าเหมอเคยเรียนอยู่ที่เดียวกันกับ CY มาก่อน ฮิฮิ
"อ้าว...นะ หวัดดี" เหมอรีบลุกขึ้นยืนเมื่อกวิ้นเพื่อนโง่และชนะเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ ม้าหินอ่อนที่เหมอกับเจี๊ยบและนิดนั่งเม้ากันอยู่
"อืม" เสียงทุ้มน่าฟังของชนะไม่เคยเปลี่ยน ยังคงเขย่าหัวใจของเหมอได้เฉกเช่นทุกครั้งที่พบเจอ ชนะตัวสูง และน่าจะสูงกว่า CY อีกทั้งยังมีใบหน้าที่คมกว่า ดวงตาไม่ได้เจ้าชู้พราวเสน่ห์เหมือนแฝดคนน้อง แต่กลับเอาจริงเอาจังจนน่าหลงใหล
ชนะใส่แว่นกรอบดำเหมือนคุณพ่อรูปหล่อของเขา และบุคลิกก็ไม่ได้ต่างจากคุณพ่อของเขาเลยสักนิด เหมอเคยเจอคุณพ่อของชนะมาแล้ว เจอในงานการกุศลที่คุณหญิงแม่ของเหมอเป็นแม่งาน คุณพ่อของชนะดูเป็นคนเงียบๆ และค่อนข้างเข้มงวด ใบหน้าไม่ค่อยมีรอยยิ้มเหมือน CY แต่กลับนิ่งขรึมราวกับเป็นฝาแฝดของชนะที่มักจะติดตามท่านไปร่วมงานสังคมต่างๆ บ่อยๆ
"ชนะคะ...จำพวกเราได้รึเปล่า เราเรียนเซคเดียวกันบ่อยๆ" เจี๊ยบพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเอามากๆ เหมอไม่ชอบใจเลย เจี๊ยบชอบ CY ก็ชอบ CY ไปสิ ทำไมต้องมาทำยิ้มหวานให้ชนะด้วย
"จำได้" ชนะตอบเสียงเรียบ ยิ้มเล็กน้อยพอเป็นมารยาท ก่อนจะมองกลับมาที่เหมอ "กลับด้วยนะ"
เหมอนิ่งงันไปกับสิ่งที่ได้ยิน หัวใจเต้นถี่ยิบแต่จำต้องเก็บอาการ...
"อ่า...แล้วคนของที่บ้าน?" ในใจพร่ำคำถามไปแล้วว่าต้องไปแก้บนที่ไหนถึงจะได้ขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งชนะที่บ้าน แต่ตามจริงแล้วก็ต้องแสร้งทำราวกับมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
"ให้กลับไปแล้ว พอดีมีคุยงานก็เลยไม่อยากให้รอ"
ชนะมักจะมีคนจากที่บ้านมารอรับ คงเพราะความโด่งดังของ CY ทำให้ชีวิตที่ไม่ใช่ไอดอลของชนะได้รับผลกระทบตามไปด้วย อันตรายจากการถูกลักพาตัวและการถูกล่วงละเมิดทางเพศจึงเป็นเหตุให้ต้องมีบอดี้การ์ดคอยคุ้มกัน
"อืม งั้นเหมอไปส่ง ยังไงก็ต้องส่งกวิ้นที่ป้ายรถเมล์อยู่แล้ว" สำหรับชนะ...เหมอจะไปส่งให้ถึงเตียงนอนเลย ฮิฮิ
"เฮ้ยๆๆๆ ได้ที่ไหน ต้องไปส่งที่บ้านสิวะ มึงต้องรับผิดชอบที่เอาล้อแม็กรถกูไปขาย เข้าใจไหมไอ้เหมอ!" กวิ้นเพื่อนโง่ที่เงียบอยู่ได้ตั้งนานพูดแทรกบทสนทนาของเหมอและชนะอย่างไม่มีมารยาท แล้วยังมาใส่ร้ายเหมออีก
"บอกแล้วว่าไม่ได้ทำ กวิ้นเพื่อนโง่จะใส่ร้ายไปถึงไหน"
ความจริงแล้วกวิ้นเพื่อนโง่ไม่ได้โง่เลย...แต่ต่อให้กวิ้นรู้ว่าเหมอเป็นคนทำ เหมอก็ไม่มีวันยอมรับหรอก ...ก็เหมออยากมาเจอชนะทุกวันเลยนี่นา...แต่จะให้มาโดยไม่มีธุระ ไม่มีข้ออ้าง...เหมอก็คงไม่ต่างจากคนอื่นๆ ที่มาตามเฝ้าชนะอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน...เหมอถึงต้องสร้างความแตกต่างให้ตัวเอง
เหมอไม่อยากให้ชนะรู้หรอกว่าเหมอชอบชนะมากแค่ไหน...เหมอไม่อยากให้ชนะรังเกียจเหมอ ให้เหมอเป็นเพื่อนของเพื่อนที่บังเอิญได้พูดคุย เป็นเพื่อนของเพื่อนที่ติ่งน้องชายของชนะและหลงใหลคลั่งไคล้จนถึงขั้นบ้า และขอให้เหมอได้เห็นหน้าชนะก็พอแล้ว เหมอไม่อยากได้อะไรไปมากกว่านี้ เพราะเหมอยังจำได้...ว่าตอนที่เหมอแสดงความรักของเหมอออกไปแล้วชนะต้องเจ็บตัว เหมอเสียใจมากแค่ไหน ความจริงแล้ว...ในตอนนั้น...เหมอแค่อยากให้จูบแรกของเหมอกับคนที่เหมอรัก เหมอยังเด็ก...ไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี รู้แค่ว่าอยากทำอะไรก็พุ่งใส่โดยไม่สนใจความรู้สึกของชนะเลย ชนะวิ่งหนี...แล้วก็หกล้มหัวแตก แล้วหลังจากนั้น...ชนะก็ไม่ยอมคุยกับเหมออีก ไม่ยอมคุยจนเรียนจบระดับประถม...แล้วก็แยกย้ายกันไปเรียนที่อื่นโดยที่ไม่ได้พูดลากันสักคำ
เหมอเคยกังวล...ว่าถ้าเจอกันอีกครั้ง เหมอควรจะพูดอะไรกับชนะดี เหมอควรจะขอโทษชนะหรือควรจะสารภาพความรู้สึกของตัวเองไป แต่สุดท้ายแล้ว...ที่ทำได้ตอนได้เจอกับชนะที่กวิ้นพามาแนะนำให้รู้จักก็คือ พูดแนะนำตัวเองกลับไปเท่านั้น...
ชนะจำเหมอไม่ได้...
ตัวตนของเหมอไม่เคยอยู่ในความทรงจำของชนะเลย...เหมอที่เอาแต่กอดรูปของ CY แล้วร้องไห้...รู้ดีอยู่แล้ว แต่หัวใจก็ยังเจ็บปวด
เหมออยากบอกชนะเหลือเกิน อยากบอกความรู้สึกของตัวเอง อยากบอกว่าดีใจมากจริงๆ ที่ได้มาเจอชนะอีกครั้ง เหมอไม่ต้องตามเก็บรูปของ CY อีกแล้วเพราะชนะตัวจริง ไม่ใช่แค่รูปเหมือนมาอยู่ใกล้ๆ เหมอ ทว่า...เหมอทำแบบนั้นไม่ได้...
"ไอ้เหมอ! ไปได้แล้ว! คิดอะไรอยู่วะ เรียกตั้งหลายครั้งก็ไม่ตอบ!" กวิ้นเพื่อนโง่ส่งเสียงรบกวนมโนภาพรักข้างเดียวของเหมอจนย่อยยับ เหมอหันไปมองค้อน ก่อนจะกล่าวลาเจี๊ยบและนิดที่กำลังพยายามชวนชนะพูดคุย
"มึงต้องพาไปเลี้ยงข้าวด้วย!" กวิ้นสั่ง "ล้อแม็กรถกูคงขายได้หลายตังค์"
"ก็บอกแล้วไงเล่าว่าไม่ได้เอาไปขาย! แค่เอาไปเป็นของขวัญวันเกิดให้พี่หมัยเอง!"
เห็นไหมว่าเหมอเป็นเด็กกตัญญูมากแค่ไหน เหมอไม่ได้เอาล้อแม็กของกวิ้นเพื่อนโง่ไปแค่เพราะอยากมาเจอชนะหรอกนะ แต่เหมอเอามันไปเป็นของขวัญให้พี่ชายสุดที่รักของเหมอต่างหาก พี่สมัยของเหมอครบรอบอายุ 27 ปีไปเมื่อพุธที่แล้ว เหมออยากให้ของขวัญ แต่เหมอไม่มีเงินซื้อให้ แล้วเหมอผิดตรงไหนที่ขอยืมล้อแม็กของกวิ้นไปให้พี่สมัยใช้แค่ชั่วคราว ไว้ถ้าพี่เบื่อแล้วเหมอจะไปขอคืนเอาให้กวิ้นเพื่อนโง่เหมือนเดิมก็ได้
"หนอยยย ไอ้เหมออออ นี่มึงยอมรับแล้วใช่ไหมว่าเอาไปจริงๆ ไอ้เพื่อนเลวววว!"
"กวิ้นกำลังทำให้ชนะรำคาญ ทำไมต้องเสียงดังด้วยเรื่องแค่นี้"
"เรื่องแค่นี้บ้านมึงดิ! กูต้องไม่มีรถใช้ไปอีกสองสามอาทิตย์กว่าล้อแม็กรุ่นลิมิเต็ทจะส่งมาถึง!"
เหมอหันไปมองชนะที่เดินอยู่ข้างๆ อย่างเกรงใจ ชนะไม่น่ามาเป็นเพื่อนกับกวิ้นเพื่อนโง่ได้เลย กวิ้นทั้งปากหมา เสียงดัง แต่ชนะกลับเงียบขรึม สุขุมและอ่อนโยน ยิ้มก็สวย หน้าก็หล่อ ทั้งยังใจดี๊ใจดี ชนะควรจะเลือกคบเพื่อนที่ดีกว่านี้... เสมอเบะปาก นึกสงสารชนะอยู่ในใจ แต่พอนึกบางอย่างขึ้นได้ ใบหน้าก็เหวอขึ้นทันทีจนคนที่เดินอยู่ข้างๆ ลอบมองแล้วหลุดหัวเราะ
เอ๊ะ! ไม่! ถ้าชนะไม่ได้เป็นเพื่อนกับกวิ้นเพื่อนโง่แล้ว เหมอจะเจอชนะได้ยังไงล่ะ!
"กวิ้นนนน เหมอดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับกวิ้นนะะะ ดีใจมากกกก"
"แต่กูไม่ดีใจเว้ยยยย! ไอ้นะ มึงหยุดหัวเราะเลยนะ ไอ้เหี้ยนี่มันต้องโดนจับติดคุก"
"เอาน่าๆ เสมอคงไม่ได้ตั้งใจหรอก" ชนะตอบพร้อมรอยยิ้มละลายใจ "เหมอเลี้ยงข้าวผมกับกวิ้นไถ่โทษดีไหม แล้วก็ถือว่าหายกัน"
"ข้าวมื้อเดียวมันจะแทนล้อแม็กสี่ล้อกูได้ยังไงห้ะะะะะะ ไม่ด้ายยยยย!!"
กวิ้นเพื่อนโง่โวยวายจนน่ารำคาญจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมต้นล่ะก็ เหมอจะถีบมันให้ออกจากวงโคจรแล้วพาชนะไปดินเนอร์กันสองต่อสองเลย!
"โอเคๆๆ ข้าวมื้อเดียวไม่พอ งั้นเลี้ยงเป็นเดือนเลยก็ได้!" เหมอแกล้งโวยวายไปอย่างนั้น แต่ในใจกำลังเต้นระบำเพราะจะได้กินข้าวกับชนะเป็นเดือนๆ เลย!
"ค่อยเข้าท่าหน่อย งั้นมื้อนี้ไปกินอาหารญี่ปุ่น!"
ไอ้กวิ้น ไอ้เพื่อนโง่ ได้ทีก็จะไปกินอาหารแพง!
"ไม่!"
"อาหารญี่ปุ่นก็ดีนะ อร่อย" ถ้าชนะบอกว่าอร่อย เหมอก็ไม่ขัดข้องหรอก
"โอเค ไปกันเลย"
"มึงนี่..." กวิ้นแทบจะวิ่งเข้ามากัดหู แต่เพราะชนะเอ่ยปรามไว้ กวิ้นถึงได้ทำแค่หายใจฟึดฟัด ส่งค้อนวงใหญ่ๆ มาให้เท่านั้น
เหมอพาชนะและส่วนเกินอย่างเพนกวิ้นมาที่ห้างชื่อดังใกล้ๆ มหาวิทยาลัย ชนะเป็นคนเลือกร้านเพราะเหมอไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นก็เลยไม่รู้จักร้านอร่อยๆ และเหมอก็ไม่อยากฟังความเห็นของกวิ้นด้วย
"เอาร้านแพงๆ" กวิ้นกำลังเสี้ยมชนะ แต่เทพบุตรของเหมอก็ทำแค่อมยิ้มแล้วหันมามอง
"เหมอเอาตังค์มาเยอะไหม" ใจดีจัง ห่วงกระเป๋าตังค์เหมอด้วย
"ชนะไม่ต้องเกรงใจเหมอหรอก ชนะชอบร้านไหน เราก็ไปกินกันที่ร้านนั้นเลยนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องราคา" สำหรับชนะแล้ว หมดตัวเหมอก็ยอม เพราะตอนนี้...เหมอไม่ต้องเอาเงินไปซื้อโฟโต้บุ๊ค บ็อกลิมิเต็ท หรืออัลบั้มสเปเชี่ยลอะไรอีกแล้ว...ในเมื่อชนะตัวจริงเสียงจริงยืนอยู่ตรงหน้าเหมอ
"งั้นไปร้านนั้น" แต่พ่อยอดขมองอิ่มของเหมอก็ยังเลือกร้านที่ราคามาตรฐานอยู่ดี ปลื้มใจมากที่ที่รักเป็นห่วงสภาพการเงินของว่าที่แฟนขนาดนี้
"ไอ้เหมอ หน้ามึงเคลิ้มไป จ้องอะไรไอ้นะขนาดนั้น" กวิ้นเพื่อนโง่ ทำไมไม่รู้จักสงบปากสงบคำ เหมออุตส่าห์เลือกที่นั่งข้างๆ มัน เพราะจะได้มองเห็นหน้าชนะที่นั่งตรงข้ามได้เต็มๆ ตา แต่กวิ้นก็ยังเสือกเห็นว่าเหมอกำลังมองใบหน้าหล่อเหลาของชนะอยู่
"ก็...กวิ้นก็รู้นี่ เหมอเป็นแฟนบอยของ CY" ชื่อของ CY ยังคงเป็นข้ออ้างสำหรับพฤติกรรมแปลกๆ ของเหมอที่มีต่อชนะได้ตลอด ชนะดูเหมือนไม่ติดใจอะไรในความรู้สึกของเหมอเลย
"อืม แต่ผมไม่เหมือนโยขนาดนั้นหรอก โยหล่อกว่าเยอะ"
ไม่!!! เหมอได้แต่ร้องก้องอยู่ในใจ สำหรับเหมอแล้ว...ชนะหล่อที่สุด น่าหลงใหลที่สุด เวลาที่ชนะยิ้ม...เหมอก็อยากจะกลืนกินชนะเข้าไปทั้งตัว เหมอหวง...ไม่อยากให้ใครได้เห็น
"อื้ม" แต่ก็จำต้องเห็นด้วย...เหมอไม่อยากให้ชนะสงสัยในความรู้สึกของเหมอ
"น้อยๆ หน่อยไอ้เหมอ มึงต้องชมว่าเพื่อนกูหล่อกว่าดิ มารยาทอ่ะมารยาท" กวิ้นเพื่อนโง่ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย "แล้วนี่พ่อกลับมารึยัง"
"คงอีกนาน อยู่เที่ยวกับเพี้ยนกับไอ้โยด้วย ไม่กลับเร็วๆ นี้หรอก"
งั้นแปลว่า...ชนะอยู่ที่บ้านคนเดียว?
"คุณพ่อไปเกาหลีเหรอชนะ" เหมอแสร้งถาม ทั้งๆ ที่มีคำตอบในใจอยู่แล้ว แค่อยากชวนคุยเท่านั้นเอง และคงเพราะพ่อไม่อยู่ ชนะถึงได้ไม่ต้องตรงกลับบ้านเหมือนอย่างปกติ แถมยังไม่ต้องมีบอดี้การ์ดมาคอยตามด้วย
"อืม ไปตั้งแต่ต้นเดือน" ชนะตอบพร้อมรอยยิ้ม "เหมอเอารูปไอ้โยไหม ผมจะได้ฝากพ่อถ่ายมาให้"
"อ๋อ...อืม ถ้าได้ก็ดีอ่ะ" แต่ถ้าได้...ชนะ คงดีมากกว่า ได้แค่คิดแล้วยิ้มกริ่มในใจ
"โอเคครับ"
"ทำหน้าเคลิ้มตลอดเลยมึง เมากัญชาป่ะวะ" เกลียดไอ้กวิ้นมันจริงๆ
"หุบปากไปเลยไอ้กวิ้น แล้วนี่ชนะอยู่บ้านคนเดียวไม่เหงาเหรอ" ถ้าเหงา...เหมอจะไปอยู่เป็นเพื่อน ให้นอนตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น หน้าประตูรั้ว ป้อมยาม บ้านหมา หรือในสวน เหมอก็เอา!
"ไม่หรอก พี่ๆ คนงานก็อยู่ ศุกร์หน้ายะก็กลับมาแล้วด้วย"
"ยะ?" ไอ้กวิ้นทวน "ใครวะ"
เหมอรู้จัก...แต่เหมอคงต้องเงียบไว้ มันคงแปลกถ้าเพื่อนของเพื่อนจะรู้จักน้องชายฝาแฝดอีกคน
"แฝดคนกลาง ชื่อยะ" ชนะตอบ และไม่ได้ให้รายละเอียดอะไรไปมากกว่านั้น ไอ้กวิ้นก็แค่พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะตาพราวเมื่อพนักงานเริ่มเอาอาหารที่สั่งไปมาเสิร์ฟ
"เออ ไอ้นะ เมื่อวานพริ้งเขาฝากเสื้อช็อปมึงไว้อ่ะ แต่กูลืมเอามาให้ เดี๋ยวแวะไปเอาที่บ้านกู" ไอ้กวิ้นพูดทั้งๆ ที่เนื้อปลาแซลม่อนยังเต็มปาก
อ่า...เพิ่งสังเกตว่าชนะไม่ได้ใส่ช็อป คงเพราะเหมอมัวแต่มองหน้าหล่อๆ ของเขา วันนี้ชนะใส่ชุดนิสิตชาย กางเกงแสล็คสีดำ เสื้อนิสิตสีขาวสะอาด ไม่มีเนคไท ปลดกระดุมเม็ดบนสองเม็ดจนเห็นแผงอกขาวๆ รำไร แขนเสื้อก็พับขึ้นจนถึงศอก อวดแขนแข็งแรงที่เหมอนึกอยากกอดมาตลอด
"อืม"
ว่าแต่พริ้งคือใคร ใครคือพริ้ง แล้วทำไมพ่อเทพบุตรของเหมอต้องไปลืมเสื้อไว้ที่ผู้หญิงคนนั้นด้วย
"แล้วไปทำไงวะ ถึงลืมไว้ที่ห้องพริ้ง" ไอ้กวิ้นถามได้ตรงใจเหมอ แต่คำตอบจากปากของชนะทำให้วาซาบิที่เหมอกำลังจิ้มเข้าปากรสจืดไปทันที
"ก็ไปค้างที่ห้องพริ้ง" ชนะตอบง่ายๆ แต่หัวใจของเหมอ...รับคำตอบของชนะไม่ได้ง่ายๆ เลย
"แล้วน้องบี?" ไอ้กวิ้นยังคงตั้งคำถามเป็นเจ้าหนูจำไม เหมออยากให้มันหยุดถาม เพราะเหมอไม่อยากฟังคำตอบอะไรอีก
"เลิกไปแล้ว"
"ทำไมวะ"
"ไปกันไม่ได้"
"เหตุผลเบสิคอ่ะ มึงเลิกกับแฟนคนไหนก็บอกเหตุผลแบบนี้ทุกที"
"ก็มันไปกันไม่ได้จริงๆ จะให้ฝืนต่อคงไม่ไหว เหมอ เผ็ดเหรอครับ" ชนะคงเห็นเหมอตาแดงๆ ถึงได้ถามด้วยความเป็นห่วง "ใส่วาซาบิเยอะไป กินนี่แก้เผ็ดนะ"
"อื้ม" เหมอพยักหน้า รับเนื้อปลาดิบหวานๆ ที่ชนะคีบมาให้เข้าปาก ก่อนจะเคี้ยวช้าๆ แล้วมองรอยยิ้มของชนะ...ริมฝีปากนั่น...จะหวานเหมือนเนื้อปลาที่ป้อนให้เหมอรึเปล่า คงมีแต่คนที่ได้เป็นแฟนของชนะเท่านั้นที่รู้
ชนะไม่ใช่คนเจ้าชู้ที่คบกับใครพร้อมกันหลายๆ คนอย่างที่คนอื่นๆ เข้าใจ เขาไม่ได้มีคู่นอนเหมือนอย่างหนุ่มฮอตหน้าตาดีคนอื่นนิยมมีกัน...ชนะเป็นเหมือนคนทั่วไปที่คบใครทีละคน แต่ที่ถูกมองว่าเปลี่ยนผู้หญิงบ่อย เพราะคบใครได้ไม่นานก็เลิกด้วยเหตุผลที่ว่าไปกันไม่ได้ เหมอรู้ดี...เพราะเฝ้ามองมาตลอดสองปี และเจ็บปวดข้างเดียวอยู่อย่างนี้
"เหมอ" เสียงของชนะเรียกเหมอให้หลุดจากภวังค์ "เป็นอะไรไป"
"เปล่า เหมอยังเผ็ดอยู่เลย"
"กินเผ็ดไม่ได้แล้วยังกระแดะกินวาซาบิเยอะก็งี้"
"ไอ้กวิ้น ปากดีจริงๆ ขึ้นรถเมล์กลับเถอะมึง!" เหมอไม่ได้อยากพูดหยาบคายต่อหน้าชนะ แต่ด้วยอารมณ์ตอนนี้ทนสุภาพต่อไปไม่ไหวจริงๆ
"เออ กูกลับรถเมล์พร้อมไอ้นะก็ได้ ได้ผลาญตังค์มึงแล้วกูสบายใจ ฮ่าๆๆ" ไอ้กวิ้นไม่สำนึก ยังจะลากชนะไปลำบากกับมันอีก
"กูจะไปส่งชนะ ส่วนมึงกลับเอง"
"ไอ้ลำเอียง ไอ้สองมาตรฐาน ใครกันแน่ที่สนิทกับมึงมาหลายปีดีดักห้ะ! ไอ้นะเหรอ ! ไม่ กูนี่ต้องกู ถ้าไม่ใช่กูใครจะทนคนบ้าๆ อย่างมึงได้"
"ถ้าไม่ใช่กูก็ไม่มีใครทนความปากหมาของมึงได้หรอกกวิ้น"
"เฮ้ๆ ทะเลาะกันจริงจังเหรอวะ พอก่อนๆ อายโต๊ะข้างๆ" เพราะชนะขอร้อง ไอ้กวิ้นถึงได้รอดตัวไป แอบได้ยินมันบ่นว่าวาซาบิทำให้ต่อมบ้าของเหมอทำงาน
พอกินกันเสร็จ เหมอก็ปล่อยไอ้กวิ้นออกไปเพ่นพ่านนอกร้าน โดยมีชนะเดินคล้องคอเหมอตามออกไปด้วย
"เป็นอะไรครับ เหมอโกรธไอ้กวิ้นมันขนาดนั้นเลยเหรอ" เวลาที่ชนะเห็นเหมอกับไอ้กวิ้นเถียงกันจนขึ้นมึงกู ชนะจะเข้ามาถามเหมออย่างนี้ตลอด
"เปล่า"
"เปล่าก็ยิ้มหน่อย ไอ้กวิ้นมันปากอย่างนั้นเหมอก็รู้อยู่แล้ว อย่าทะเลาะกันเลย"
"อื้ม"
ชนะลูบผมของเหมอแล้วส่งยิ้มมาให้ เหมอจึงเผลอยิ้มตอบกลับอย่างว่าง่าย
"นะ"
"หืม"
อยากถามเรื่องพริ้ง...แต่เหมอไม่กล้า เหมออยากรู้ว่าชนะจริงจังมากแค่ไหน แล้วจะคบกับพริ้งไปอีกนานหรือเปล่า
"ไม่มีอะไร"
เหมอไม่อยากให้ที่ยืนของเหมอตรงนี้...สั่นคลอนแค่เพราะคำถามบ้าบอที่ไม่ควรถามกับเพื่อน ...คนเป็นเพื่อนไม่ควรก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกันอยู่แล้ว
"ไอ้เหมอ! อ้อนอะไรไอ้นะอีก ใส่ร้ายกูล่ะสิมึงอ่ะะะะ!"
"ปากรนหาส้นตีนไอ้กวิ้น มึงไม่รู้ซะแล้วว่านักเรียนนายร้อยโดดเตะสูงแค่ไหน!"
พลั่กกกกก!
"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!"
เพราะปากมาก กวิ้นเพื่อนโง่ถึงโดนเหมอกระโดดเตะกลางห้างล้มลงไปกองกับพื้น คนรอบข้างพร้อมใจกันหันมามองภาพไอ้กวิ้นล้มลงตามแรงโน้มถ่วงโลก ชนะเกือบหลุดหัวเราะ แต่ก็ยังใจดีเข้าไปพยุงไอ้กวิ้นลุกขึ้น
"ไอ้เหมออออ ไอ้เหี้ยยยยยยย! ปล่อยกูไอ้นะ กูจะฆ่ามันนนนน" ไอ้กวิ้นดิ้นพล่านโดยมีชนะจับแขนมันไว้
"ไม่เอาน่า คนมองกันใหญ่แล้ว รีบไปกันเถอะ"
-
เหมอแลบลิ้นให้ไอ้กวิ้นที่ถูกชนะพาเดินนำไปก่อนแล้ว กระทั่งเดินกันมาจนถึงรถมอเตอร์ไซค์ฟีโน่คันสวยของเหมอ ชนะก็หันกลับมาแล้วยื่นมือมาตรงหน้า
"ผมขับเองนะ เดี๋ยวเหมอตีกับไอ้กวิ้นกลางทาง มันจะอันตราย"
คำพูดของชนะทำเอาเหมอหลุดยิ้ม ยอมส่งกุญแจมอเตอร์ไซค์ให้แล้วเขม่นมองไอ้กวิ้นที่ทำหน้าราวกับว่าถ้ามีโอกาสแก้แค้นมันจะรีบทำ
ตอนขามา เหมอเป็นคนขับ ไอ้กวิ้นอยู่ตรงกลางแล้วชนะอยู่ท้ายสุด แต่ตอนนี้ ชนะอาสาขับแล้วให้เหมอนั่งอยู่ตรงหน้าเขา ส่วนไอ้กวิ้นนั่งท้าย โดยให้เหตุผลว่าถ้าให้เหมอนั่งติดกับกวิ้น คงได้ฆ่ากันตาย
แม้ว่าเหมอจะสูงไม่น้อย ขนาดตัวก็ค่อนข้างล่ำ แต่ก็ยังตัวเล็กกว่าชนะและไอ้กวิ้นอยู่ดี ตอนนี้เหมอถึงต้องเป็นตุ๊กตาในอ้อมแขนของชนะที่คร่อมมอเตอร์ไซค์ฟีโน่สีชมพูของเหมอด้วยท่าเท่ๆ อยู่
หัวใจของเหมอเต้นโครมคราม สมองลืมเรื่องของพริ้งไปจนหมด เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ จากผิวกายของชนะ และความใกล้ชิดประหนึ่งจะรวมร่างนี้...ทำเอาความฝันในทุกๆ คืนใกล้ความจริงมากกว่าครั้งไหนๆ
อยากสัมผัส อยากแนบชิดชนะอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว
"เหมออึดอัดไหม ทนอีกหน่อยนะ" เหมออยากบอกชนะว่าไม่อึดอัดเลย ลมเย็นๆ ที่พัดใบหน้าก็ทำให้รู้สึกดี แม้เสียงจิ๊จ๊ะน่ารำคาญจากไอ้กวิ้นก็ไม่ทำให้เหมออารมณ์เสียได้ ชนะขับช้ามาก คงเพราะกลัวอุบัติเหตุจะเกิดขึ้นกับพวกเราสามคน ใบหน้าแนบสนิทอยู่ข้างๆ แก้มเมื่อก้มลงมาถามอย่างห่วงใยว่าเหมอโอเคไหมกับท่าที่ต้องอยู่ในการกักกันของอ้อมแขนเขาอย่างนี้
ชนะคงกลัวเหมอลำบากใจ แต่ถ้าชนะอ่านความคิดของเหมอได้ คงเจอแต่คำว่า 'เต็มใจและสมยอม'
"นะๆๆ ข้างหน้ามีหลุม อื้ออออ" ไม่ทัน...บอกไม่ทัน แม้หลุมจะไม่ใหญ่มาก แต่ก็ทำให้โช้คอัพของรถทำงานได้ดี ตัวรถเด้งขึ้นเล็กน้อย เหมอที่หันกลับไปบอกก็ได้รับผลกระทบจากการเด้งครั้งนี้ไปเต็มๆ
ไม่ได้เจ็บไม่ได้ปวดตรงไหน แต่มันกระทบกับหัวใจโดยตรง
จมูกโด่งๆ ของชนะเฉียดแก้มของเหมอไปเล็กน้อย สะโพกของเหมอก็ได้รับแรงกระแทกมาจากข้างหลังเต็มๆ เสียงไอ้กวิ้นโวยวายว่าทำไมไม่ขี่ดีๆ ลามมาด่าถึงเหมอที่หัวใหญ่บังทางชนะ
"โทษที เป็นอะไรไหม" ชนะถามเสียงนุ่ม
"ไม่เป็นไรอ่ะ ถามไอ้กวิ้นเถอะ โวยวายอย่างกะโดนระเบิด" เหมอส่ายหัว มือของชนะก็ละจากแฮนด์รถมาโยกหัวด้วยเบาๆ
"หึหึ คงจริง ไอ้กวิ้น ตกลงไปตายยังมึงอ่ะ"
"ยังไม่ตายเว้ย ขี่ดีๆ ดิวะ แม่ง มอไซค์ล้มไม่เท่นะมึง"
"เออ รู้แล้วน่า"
"ไอ้เหมอนะไอ้เหมอ พากูมาลำบาก"
"นะไปส่งไอ้กวิ้นที่ป้ายรถเมล์เลยอ่ะ รำคาญมัน"
"จิ๊ กูอยากนั่งนักนี่ ไอ้รถสีแหววของมึงเนี่ย"
"อย่าว่าน้องพิ้งของกู เดี๋ยวมึงได้โดน"
"ทำไม มึงจะทำไม ห้ะห้ะ" ไอ้กวิ้นมันได้ที เพราะมันนั่งอยู่ข้างหลัง มันจึงยื่นมือมาผลักหัวเหมอได้ แต่ดีที่ชนะปรามมันไว้ ไม่งั้นมันคงผลักไม่หยุด
กว่าจะมาถึงหน้าบ้านไอ้กวิ้น ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง เพราะรถติด แถมชนะยังขับช้า ซ้อนสามผิดกฎหมายด้วยเลยต้องคอยดูว่ามีตำรวจอยู่ตามสี่แยกไหม ...รู้อย่างนี้ให้พี่สมัยสอนขับรถยนต์ก็ดี เหมอจะได้ไม่ต้องแว้นมอเตอร์ไซค์มารับชนะ แค่คิดว่าจะมีคนเห็นคุณชายขี่น้องพิ้งของเหมอก็เสียลุคมากแล้ว
"มึงเอาเสื้อช็อปไปให้กูพรุ่งนี้ละกัน ซักให้ด้วยนะ กูไปก่อนล่ะ"
"เออๆ ขี่ดีๆ ล่ะ ถ้าไอ้เหมอมันเกิดบ้าลวนลามมึงขึ้นมาก็เตะมันลงจากรถได้เลย"
"ไอ้กวิ้น ไอ้ปากเสีย เข้าบ้านไปเลย!"
ถึงปากจะไล่มัน แต่ใจของเหมออยากให้มันอยู่ต่อ เพราะเหมอจะได้อยู่ในอ้อมแขนของชนะให้นานๆ ทว่า...สุดท้ายก็ต้องยอมรับความจริงว่าไม่สามารถอยู่ในท่าชวนเสียตัวอย่างนี้ไปได้ตลอด เหมอจึงยอมลงจากรถแล้วขึ้นมานั่งซ้อนท้ายแทน
"เหมอไปส่งผมที่ป้ายรถเมล์ก็ได้ ดึกแล้ว จะได้กลับบ้านเลย"
"ไม่เป็นไร ไปส่งที่บ้านได้ ไม่มีปัญหาหรอก"
ไม่มีปัญหาเลย มันดีกับใจของเหมอมากกว่าเสียอีก
"อืม ขอบคุณครับ"
แค่ได้รับรอยยิ้มจากชนะ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับชีวิตของเหมอ
ไม่ว่าในความจริง...เหมอจะเป็นแค่เพื่อนของเพื่อน แต่ในความฝัน เหมอเป็นแฟนของชนะแล้วนะ ...ขอแค่ชนะไม่รู้ เหมอก็ไม่ต้องตื่นจากฝันดีๆ ขอแค่มีที่ยืนอยู่ตรงนี้ เหมอก็จะมีความสุขไปได้เรื่อยๆ
"เหมอ..."
"หื้ม"
"หนาวเหรอ"
คำถามของชนะ ทำให้เหมอเพิ่งรู้ตัวว่าเหมอสอดแขนเข้าไปโอบเอวของชนะทั้งแผ่นอกแล้วใบหน้าก็แนบชิดอยู่กับแผ่นหลังของเขา
"ขะ...ขอโทษ" เหมอบอกเสียงเบา รีบคลายแขน แล้วขยับตัวออกห่าง
"ไม่เป็นไร" เสียงของชนะเรียบเฉย "แต่อย่าทำอย่างนี้อีกนะ...มันแปลกๆ"
"อ๋อ...อื้ม ขอโทษ"
"ไม่เป็นไร" ชนะย้ำอีกครั้งราวกับไม่ใส่ใจ
ชนะเป็นคนพูดตรง ถ้าไม่พอใจหรือไม่ชอบ เขาจะบอกออกมาทันที หลายคนมักบอกว่าชนะใจร้าย เพราะชนะปฏิเสธผู้หญิงที่มาสารภาพรักด้วยอย่างไม่ถนอมน้ำใจ เวลาบอกเลิกก็พูดตรงจนอีกฝ่ายทนตื้อต่อไม่ไหว แต่สำหรับเหมอแล้ว...ชนะไม่ได้ใจร้าย มันดีเสียอีกที่ไม่ต้องให้ความหวังทั้งที่ไม่มีหวัง
แต่แม้จะไม่มีหวัง คนดื้อด้านอย่างเหมอเองต่างหากที่ไม่ยอมรับความจริง
เหมอรักชนะ...และจะรักตลอดไปด้วย
............................................................................TBC.............................................................
#ลงไว้ #ให้ได้รู้ว่า #ไร้พ่ายใกล้จบแล้ว 555
เปิดเรื่องใหม่มา นี่เป็นคู่ที่แทรกสถานการณ์ปัจจุบันของเรา เป็นคู่ที่อยากเขียนมากค่ะ ไม่รู้ทำไม แฮ่ ไร้พ่ายยังไม่ทิ้งค่ะ แต่ของสามีกำลังจะจบแล้ว เลยเอาคู่นี้มาแทน เรื่องนี้รักใสๆ นะคะ เพราะอยากมีนิยายที่มันไม่ดาร์คสักเรื่องหนึ่ง (ที่ผ่านมาก็ไม่เข้าขั้นดาร์ค แค่สีเทา)
-
เอร้ยยย ตามอ่านในเฟสแล้ว ในที่สุดน้องนะน้องเหมอก็มาาาาา
ปอลอ. ตามมาจิ้มอย่างไวว :katai4:
-
ตอนที่ 2
'เหมอ'
'หายไปนานเลย'
'เป็นอะไรไหม?'
'ไอ้กวิ้นบ่นทุกวันเลยที่เหมอไม่มาเลี้ยงข้าวมัน'
เหมอกำลังก้มหน้า ตาแทบติดกับหน้าจอมือถือ ในอินบ็อกเฟซบุ๊ค มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านจากใครบางคนที่ทำให้เหมอคิดถึงแม้กระทั่งตอนหลับตา
"เหนื่อยเหรอครับคนดีของพี่" พี่สมัย พี่ชายที่สุดแสนเพอร์เฟ็คของเหมอเอ่ยถาม ในขณะที่ดวงตายังจับจ้องอยู่ที่ถนนหนทางตรงหน้า แต่พอไม่ได้คำตอบจากน้องชายสุดที่รักอย่างเหมอ พี่สมัยถึงได้หันมามองเพียงครู่แล้วถามเสียงทุ้มใจดี "ดูอะไรอยู่ครับ"
"เปล่า" เหมอปฏิเสธ เก็บมือถือราคาแพงที่พี่สมัยซื้อให้ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม "พี่หมัยไปส่งเหมอที่มหาลัยไอ้กวิ้นก่อนนะ"
"กลับบ้านก่อนดีกว่านะครับ คุณหญิงแม่ทำกับข้าวไว้รอแล้ว"
"เหมอจะไปเจอเพื่อนก่อน!"
น้องชายเสียงแข็ง จ้องมองพี่ชายอย่างโกรธขึ้งด้วยเพราะถูกขัดใจ สมัยคลี่ยิ้ม ละมือจากพวงมาลัยรถแล้วลูบผมน้องรักอย่างนึกเอ็นดู "โอเคครับโอเค พี่หมัยจะไปส่งถึงหน้าคณะของเพนกวิ้นเลยนะครับ"
"อื้อ แล้วก็บอกคุณหญิงแม่ว่าไม่ต้องรอทานข้าวด้วย เหมอจะไปทานกับกวิ้น"
"ได้ครับคนดี พี่จะบอกคุณหญิงแม่ให้ แต่คืนนี้น้องเหมอต้องมานอนกับพี่นะครับ"
"รู้แล้วน่า" เหมอมองพี่ชายของตัวเองอย่างนึกระอา กลับบ้านมาทีไรต้องถูกพี่ชายหิ้วเข้าห้องทุกที พี่สมัยอายุ 27 ปีแล้ว เป็นนายทหารชั้นสัญญาบัตรที่มีคนนับหน้าถือตา ทว่า...กับเหมอ เขายังเป็นแค่พี่หมัยที่นอนคนเดียวไม่ได้ พี่หมัยกลัวผี เหมอเองก็เห็นใจพี่ที่ตามใจเหมอมาตลอด ถึงคราวที่ต้องกลับจากโรงเรียนก็ไม่เคยได้นอนห้องนอนของตัวเองเลย
โรงเรียนที่เหมอเรียนไม่ได้อยู่ในกรุงเทพ ในวันศุกร์ที่ทางโรงเรียนปล่อยให้กลับบ้านพี่สมัยก็จะมารับ เป็นอย่างนี้ตั้งแต่ที่เหมอเรียนอยู่โรงเรียนเตรียมทหารจนได้ขึ้นเหล่า ตอนนี้เหมอเป็นนักเรียนเหล่าปี 2 แล้ว เรียนหนักขึ้น ฝึกหนักขึ้น เฟซบุ๊คปล่อยร้างมาหลายสัปดาห์ ข้อความไลน์จากเพื่อนก็ไม่เคยได้ตอบ เพราะการเล่นมือถือในโรงเรียนต้องหลบๆ ซ่อนๆ เวลาว่างก็จะเป็นช่วงดึกๆ ที่พอเรียนเสร็จฝึกเสร็จ หัวถึงหมอนก็นอนหลับเป็นตาย เหมอจึงไม่ได้ติดต่อกับเพนกวิ้นและชนะเจ้าหัวใจของเหมอเลย
รับปากแล้วว่าจะพาไปเลี้ยงข้าว...แต่เหมอก็ทำตามสัญญาไม่ได้ ความจริงแล้วอาจจะเพราะเรื่องของพริ้ง...ที่ทำให้เหมอไม่ได้กระตือรือร้นจะกลับบ้านในช่วงหยุดเสาร์อาทิตย์เสียเท่าไรนัก
ในเย็นวันศุกร์ ทั้งขาเข้ากรุงเทพและขาออก รถติดกันเป็นแถวยาว เหมอก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วก็ถอนหายใจแรงๆ
"พี่หมัยไปส่งเหมอที่ร้านอาหารเลย เหมอจะได้บอกกวิ้นให้ไปเจอที่นั่น ไปมหาลัยตอนนี้คงไม่ทันแล้ว"
"ครับคนดี" พี่ชายลูบผมอย่างรักใคร่ ก่อนจะก้มลงมาจูบที่แก้มของผู้เป็นน้อง เหมอทำแก้มป่องเล็กน้อย เพื่อให้พี่ชายได้ประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เป็นค่าตอบแทนที่จะไปส่งร้านอาหาร
"พี่หมัยยย ไฟเขียวแล้ว ไปเร็วววว" พี่ชายมัวแต่หอมแก้มค่อนข้างสากของเหมอครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ยอมสนใจไฟจราจรที่เปลี่ยนสี เหมอร้องเตือน แต่พี่หมัยก็ยังอารมณ์ดี ออกรถอย่างไม่รีบเร่ง ทั้งๆ ที่รถคันข้างหลังบีบแตรดังลั่นถนน ป่านนี้บรรพบุรุษของท่านบิดาและคุณหญิงแม่คงถูกขุดมาด่าย่อยยับ
พี่ชายขับรถมาส่งเหมอที่ร้านอาหารที่เหมอโทรไปนัดแนะให้ไอ้กวิ้นพาชนะมาด้วย ไม่ได้เจอกันเป็นเดือน คิดถึงจนแทบบ้า
"ทานเสร็จแล้วโทรมานะครับ พี่จะมารับ"
"ไม่เป็นไร เหมอจะให้กวิ้นไปส่ง"
"คนดี...ให้พี่มารับนะครับ นั่งรถคนอื่น ไม่รู้จะขับรถปลอดภัยรึเปล่า พี่เป็นห่วงน้องของพี่"
"ก็ได้ๆ" ถ้าไม่รับคำ พี่ชายคงรั้งแขนเหมอไว้อยู่อย่างนี้
"ทานให้อร่อยนะครับ"
เหมอก้าวลงจากรถ แล้วตรงดิ่งเข้าไปในร้านอาหารไทยร้านประจำแถวสยามที่มากับเพนกวิ้นบ่อยๆ บริกรชายท่าทางสุภาพเดินเข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้มกว้างเปื้อนใบหน้า
"นัดเพื่อนไว้" เหมอบอกเสียงเรียบ คลี่ยิ้มเล็กน้อย บริกรชายจึงผายมือเชื้อเชิญ
เหมอกวาดสายตามองหาเพื่อนไปทั่วร้าน ก่อนจะเจอชนะนั่งอยู่ที่โต๊ะริมกระจกตัวในสุดของร้าน เหมอรีบก้าวเท้าเดินไปที่โต๊ะตัวนั้นทันที
"ไงไอ้เหมอ มาเต็มยศเชียวนะมึง" ไอ้กวิ้นทักด้วยเสียงสดใส ไม่มีรอยขุ่นเคืองใดๆ ที่เหมอเบี้ยวนัดเลี้ยงข้าวกับมันซึ่งตกลงไว้แล้วว่าจะเลี้ยงตลอดเดือน
"เพิ่งถึงอ่ะ ยังไม่ได้แวะบ้าน หวัดดีนะ" เหมอนั่งลงข้างๆ เพนกวิ้น พยักหน้าขอบคุณบริกรที่นำน้ำมาเสิร์ฟ ก่อนจะยิ้มกว้างให้กับชนะที่วันนี้อยู่ในชุดเสื้อช็อปสีกรมท่าทับเสื้อยืดสีดำคอวี กับกางเกงยีนสีเข้ม
"อืม" ชนะยังตอบสั้นๆ เหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือเสียงที่ค่อนข้างกระด้างและใบหน้าที่ปราศจากรอยยิ้ม
"สั่งอะไรกันรึยังอ่ะ" เหมอเลี่ยงสายตาจากชนะมามองเพนกวิ้นที่ก้มหน้าก้มตากดมือถือเล่นอยู่อย่างไม่สนใจใคร จนเหมอต้องดึงมือถือออกจากมือมัน
"ไอ้เหมอออ เดี๋ยวดิ ยังไม่ได้ตอบไลน์น้องพิมพ์เลย" ไอ้กวิ้นโวยวาย
"ตอบกูก่อน มึงสั่งอะไรรึยัง"
"เออๆ สั่งแล้ว ไม่ถามไอ้นะวะ มันก็นั่งว่างอยู่" คำพูดของไอ้กวิ้นทำให้เหมอชะงัก มันจึงได้ทีแย่งมือถือคืนไป เหมอขึงตามองมัน ก่อนจะเบนสายตาไปยังชนะที่ทำราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เพนกวิ้นกับเหมอพูดกัน ชนะผินมองไปนอกร้าน เสี้ยวหน้าด้านข้างน่ามองจนเหมออยากยกมือขึ้นสัมผัส แต่ก็ข่มใจไว้...ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงแทบทนไม่ไหว แต่เหมอไม่มีเวลาแม้แต่จะตอบข้อความของชนะเลย อีกทั้งตอนนี้ชนะก็เหมือนไม่อยากคุยกับเหมอด้วย ไม่ยิ้ม ไม่พูดอะไร...
'นะ โกรธอะไรเหมอรึเปล่า'
เหมอพิมพ์ข้อความส่งไปหาคนตรงหน้า เพราะจะให้เอ่ยปากเรียกก็ไม่กล้า...กลัวไปทำลายบรรยากาศอะไรบางอย่างเข้า
มือถือของชนะที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นเตือนขึ้น เจ้าของก้มลงมองก่อนจะหยิบขึ้นมา ชนะคงเห็นข้อความของเหมอแล้ว แต่ชนะไม่พิมพ์ตอบกลับ เขาวางมือถือลง แล้วกลับไปให้ความสนใจกับวิวนอกร้าน
"ไอ้เหมอ ลุกดิ๊ กูปวดฉี่" เสียงของกวิ้นดังงุ้งงิ้งอยู่ใกล้ๆ แต่เหมอไม่ได้สนใจ ความสนใจของเหมอตอนนี้อยู่ที่ชนะ เหมออยากรู้ว่าชนะเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ยอมคุยกับเหมอเลย "ไอ้เหมอ!"
"อะไร!"
"กูบอกว่ามึงลุกก่อน กูปวดฉี่ จะไปห้องน้ำ"
"อ๋อ อื้อ ไปดิ" เหมอลุกให้เพนกวิ้นได้เดินออกสะดวก พอมันเดินหายลับไปแล้ว เหมอก็นั่งลงตามเดิม
"นะ"
"..."
"นะครับ" เห็นชนะขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะครางรับในลำคอเป็นเชิงรับรู้ว่าได้ยินที่เหมอเรียก
"นะโกรธอะไรเหมอรึเปล่า"
เพราะเป็นเพื่อนกับชนะมาตลอดสองปี เหมอรู้ว่าอาการแบบนี้ของชนะคืออะไร ชนะกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่ยอมบอกออกมาตรงๆ เหมือนอย่างที่ชอบทำตามปกติ ชนะจะเป็นแบบนี้เสมอหากว่าเรื่องที่กำลังไม่พอใจ...มันค่อนข้างไม่มีเหตุผล
"แล้วหายไปไหน" ชนะยอมพูดแล้ว แต่น้ำเสียงค่อนข้างกระด้าง
"เหมอฝึกหนัก..." เหมอตอบเสียงแผ่ว ยกน้ำขึ้นจิบแล้วลอบมอง ชนะเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง คิ้วขมวดกันยุ่ง
"อืม"
น้ำเสียงตอบรับทำให้เหมอเริ่มร้อนใจ เพราะใบหน้าหล่อเหลาของชนะยังไม่แต้มยิ้มอย่างที่เหมอชอบมองเลยสักนิด
"เหมอไม่ได้กลับกรุงเทพเลยนะ เพิ่งกลับมาวันนี้ เฟซก็ไม่ได้เล่น ไม่รู้ว่านะทักเหมอมา เหมอขอโทษที่ไม่ได้ตอบ"
ชนะค่อนข้างเอาแต่ใจ แต่เหมอก็ตามใจตลอด แม้เหมอจะเป็นเพื่อน แต่เหมอไม่ได้คิดกับชนะแค่เพื่อน ถ้าชนะบอกว่าไม่ชอบ เหมอก็จะไม่ชอบด้วย ทุกความต้องการของเหมอขึ้นอยู่กับความพอใจของชนะ ชนะคงไม่ชอบที่เพื่อนทำกับชนะแบบนี้ เหมอเข้าใจดีเพราะทะเลาะกับชนะในเรื่องทำนองนี้ค่อนข้างบ่อย
"ขอโทษนะครับ" เสียงของเหมอแผ่วลงเรื่อยๆ เมื่อชนะยังคงนิ่ง
"เหมอไม่ได้โกรธเรื่องที่ผมพูดกับเหมอในวันนั้นเหรอ ถึงได้หายไป ไม่บอกไม่กล่าวกันสักคำ"
เหมอไม่ได้โกรธ...แต่เหมอก็แค่ รู้สึกว่าถ้าตัวเองต้องเจอชนะบ่อยๆ เหมอคงควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะทำให้ชนะลำบากใจอีก
"เหมอ..."
"ปกติต้องกลับบ้านทุกวันศุกร์ แต่เหมอก็ไม่กลับ หายไปเป็นเดือน ทำไมทำแบบนี้"
"..."
"ถ้าผมทำให้เหมอคิดมาก ผมขอโทษ เหมอเป็นเพื่อนไอ้กวิ้น ไม่ต้องสนใจผมหรอก ไม่ต้องถึงขนาดเลิกคบกับมันเพราะไม่อยากมาเจอผม"
คำพูดของชนะทำให้เหมอตกใจ น้ำเสียงแข็งกระด้างก็ทำให้ปวดหนึบในอก
"นะเข้าใจเหมอผิด เหมอฝึกหนักจริงๆ เข้าเวรด้วย ไม่ใช่ว่าเหมอไม่อยากกลับ แต่เหมอกลับไม่ได้ นะก็รู้"
ชนะไม่เคยเข้าใจอะไรเหมอเลย... ชนะรู้จักเหมอมาสองปี เหมอหายไปอย่างนี้บ้างในบางครั้ง ไม่ได้ติดต่อกับชนะหรือเพื่อนคนไหนๆ แต่ชนะก็มักจะหงุดหงิดแบบนี้ทุกที
"ผมบอกเหมอหลายครั้งแล้วว่าถ้าทำไม่ได้ ก็อย่าสร้างความเคยชิน"
"ขอโทษครับ" รับคำขอโทษจากเหมอเถอะ เพราะชนะเป็นแรงบันดาลใจเดียวที่ทำให้เหมอผ่านการฝึกหนักอในแต่ละวัน แค่คิดว่าสุดสัปดาห์จะได้กลับมาเจอชนะ เหมอก็มีแรงฮึดสู้แล้ว แต่ช่วงที่ผ่านมา เพราะรู้ว่าชนะมีพริ้ง เหมอก็ลำบากใจจริงๆ ที่จะมาเจอ
แต่จะบอกชนะได้อย่างไร เหมอไม่มีสิทธิ์...
"นะ...เหมอขอโทษ" เหมอทำใจกล้า ยื่นมือไปสัมผัสมือของชนะ สอดมือเข้าไปจับมือใหญ่ให้ถนัดแล้วบีบเบาๆ "ยกโทษให้เหมอนะ"
"อืม" ชนะยอมพยักหน้า ดึงมือออกจากการเกาะกุมของเหมอ แล้วคลี่ยิ้มให้เล็กน้อย
อ่า...กำลังใจของเหมอกลับมาแล้ว
เหมอยิ้มตอบกลับไป ในระหว่างนั้นพนักงานก็เริ่มยกอาหารมาเสิร์ฟ เหมอช่วยพนักงานวางจานให้เข้าที่ ก่อนจะรีบตักของโปรดให้ชนะอย่างเอาใจ
"นะกินเยอะๆ เหมอรู้ว่าอันนี้นะชอบ"
"อื้ม แล้วไม่รอไอ้กวิ้นเหรอ"
ถ้าชนะไม่พูดขึ้นมา เหมอคงลืมไปแล้วว่าไอ้กวิ้นเพื่อนโง่มันไปเข้าห้องน้ำ
"ไม่ต้องหรอก มันตกส้วมตายไปแล้วมั้ง"
พลั่กกก!
หน้าของเหมอแทบคมำลงจานข้าวเมื่อถูกมือใหญ่ของไอ้กวิ้นฟาดผลัวะเข้าที่ท้ายทอย เหมอเกือบลุกขึ้นต่อย ถ้าไม่ติดว่าไอ้กวิ้นมันไล่ให้เหมอขยับเข้าไปนั่งข้างในซึ่งเป็นที่นั่งตรงข้ามกับชนะพอดิบพอดี เหมอจึงเปลี่ยนใจจากคิดจะยกตีนใส่ไอ้กวิ้นเป็นแทบลงไปก้มกราบมันแทน
"กูไม่ตายง่ายๆ หรอกไอ้เหมอ แค่ออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกมาเว้ย"
"อ้าว เหรอ นึกว่ากลับบ้านเกิดไปแล้ว"
"ปากดีจริงๆ ไอ้เชี่ยนี่ ว่าแต่มึงผอมไปนะ ดำก็ดำ ไปเรียนหรือไปขุดหาทองหาเพชร" ไอ้กวิ้นถึงจะปากหมา แต่พอเห็นว่าเหมอหายหน้าหายตาไปนาน มันก็มักจะถามอย่างเป็นห่วง แต่ก็ห่วงตามสไตล์ของมัน ไม่ค่อยถามดีๆ หรอก
"หาทองหาเพชรก็ดีดิ จะได้เอามาฝากนะ" เหมอตอบกลับ แต่ประโยคหลังแผ่วเบา ไอ้กวิ้นร้องห้ะอย่างไม่แน่ใจว่าเหมอพูดอะไร แต่ไม่รู้ทำไม...เหมอถึงแน่ใจว่าชนะได้ยิน
"ตอนนี้ไม่อยากได้เพชรได้ทองหรอก" ชนะพูดแล้วยิ้มใส่ตาเหมอ เขาได้ยินจริงๆ ด้วย "ผมหิวข้าวมากกว่า เหมอตักแกงจืดให้หน่อย"
"ครับ" คำว่าที่รักต่อเติมอยู่ในใจ โดยที่เหมอไม่กล้าพูดออกไปให้ชนะได้ยิน
"ไอ้เหมอนี่มันเชื่องกับมึงคนเดียวจริงๆ ว่ะ เห็นกับพี่กับพ่อกับแม่มันนี่พยศอย่างกะม้า ดูดิ๊ กูอยากให้พี่สมัยของมันมาเห็น น้องมันตักกับข้าวให้คนอื่น อยู่บ้านนี่พี่มันยังป้อนข้าวให้แดกด้วยซ้ำ"
ไอ้กวิ้นเพื่อนปากมาก ชอบเผาเรื่องของเหมอให้ชนะฟัง สองปีมานี้มันเผาไหม้เกรียมอย่างไร ก็ยังตั้งหน้าตั้งตาเผาอย่างนั้น
"ก็นะเป็นเพื่อนที่ดี แต่มึงอ่ะเพื่อนเหี้ย ปากหมาด้วย แดกๆ ไปเถอะ ยุ่งเรื่องกูมากเดี๋ยวพ่อตบเกรียนแตก"
"จิ๊"
ไอ้กวิ้นทำปากขมุบขมิบ ในขณะที่ชนะเอาแต่หัวเราะ ...เหมอดีใจที่ชนะไม่รู้สึกว่ามันแปลก ที่เหมอเอาใจและตามใจชนะมากขนาดนี้ อาจเพราะชนะเห็นว่าเหมอเป็นเพื่อนสนิทอีกคน ชนะถึงไม่ได้ตะขิดตะขวงใจ ทั้งๆ ที่เหมอท่องให้ตัวเองฟังทุกวันว่าเหมออยู่ตรงไหน เส้นแบ่งของคำว่าเพื่อนก็ไม่ควรก้าวข้ามไป เหมอยิ้มกับชนะได้ หัวเราะกับชนะได้ ทำทุกอย่างเพื่อชนะได้ แต่เหมอ...แตะต้องชนะไม่ได้ เพราะเหมอรู้ว่าถ้าวันไหนเหมอข่มความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่ไหว ชนะก็คงถอยห่าง
มันดีแล้ว...ที่ยังได้เป็นเพื่อนของชนะ
ทานข้าวกันเสร็จแล้ว ไอ้กวิ้นก็ชวนเดินเที่ยวเพื่อให้อาหารย่อย ในเวลาทุ่มครึ่งอย่างนี้คนค่อนข้างเยอะ ทั้งพนักงานออฟฟิศที่เบียดเสียดกันรอขึ้นรถไฟฟ้า ทั้งเด็กนักเรียนที่มาเดินเตร็ดเตร่กันเป็นกลุ่มบ้าง เป็นคู่บ้าง บางคนมาคนเดียว เดินชิวเสียบหูฟังไม่สนโลก แต่ตอนนี้จะมีใครมีความสุขในการเดินเท่าเหมออีก เหมอเดินอยู่ข้างชนะ มีไอ้กวิ้นส่วนเกินเดินนำหน้า มันเดินนำเข้าห้าง ปากบอกอยากได้ของอะไรบางอย่างที่เหมอไม่ได้สนใจ เพราะความสนใจของเหมอตอนนี้อยู่ที่ชนะเพียงคนเดียว
เหมอเดินอยู่ข้างชนะเงียบๆ หลังมือไปโดนกับมือของชนะก็รีบขยับหนี เพราะกลัวว่าชนะจะรู้สึกไม่ดีกับเหมอ
"เหนื่อยรึเปล่า" ชนะเอ่ยถาม เหมอที่กำลังเคลิ้มเพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวชนะก็หลุดจากภวังค์ "กลับก่อนก็ได้นะ ไอ้กวิ้นคงหาซื้อของอีกนาน"
"ไม่เป็นไร เหมอไม่เหนื่อยหรอก" แค่ได้เดินกับชนะ ก็เหมือนกับว่าตัวเองกำลังลอยได้
"อืม งั้นเหนื่อยก็บอกนะ จะได้ไปนั่งรอมันที่ร้านกาแฟ"
"อื้อ"
เหมอชอบที่ชนะเทคแคร์เหมอเป็นอย่างดีมาตลอด ชนะใส่ใจมากกว่าไอ้กวิ้น รอยยิ้มของชนะก็มีเสน่ห์ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมชนะถึงมีคนอยากเข้าหาเยอะ สองสามคนแล้วที่กล้าเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าแล้วขอถ่ายรูป แต่ชนะบอกปฏิเสธไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ชนะไม่ชอบที่มีใครมาวุ่นวายกับเขาด้วยความเข้าใจผิดว่าเขาคือ CY แต่เหมอคิดนะว่า...คนที่ชื่นชอบ CY ไม่มีทางแยกชนะกับ CY ไม่ออกหรอก เพราะชนะหล่อกว่ามาก มีเหตุผลเดียวที่เป็นไปได้คือคนเหล่านั้นอยากรู้จักชนะจริงๆ บางคนกล้าเข้ามาขอเบอร์ขอไลน์ จนเหมอแอบแยกเขี้ยวใส่ ใกล้เหมือนหมาบ้าที่หวงเจ้าของมากเข้าไปทุกทีแล้วตอนนี้
"ไปร้านกาแฟกันเถอะ" ชนะบอกอย่างเบื่อๆ เพราะถูกรบเร้าขอถ่ายรูปเป็นครั้งที่สิบแล้ว
"อืม" เหมอไม่เคยขัดใจชนะ เหมอเห็นด้วยกับชนะทุกครั้งแม้จะต้องทิ้งกวิ้นเพื่อนโง่ให้เดินช็อปปิ้งคนเดียวก็ตาม
ชนะพาเหมอมาที่ร้านกาแฟ สั่งลาเต้แก้วใหญ่ให้ตัวเองแล้วสั่งนมสดเย็นมาให้เหมอ ชนะรู้ว่าเหมอไม่ชอบกินกาแฟ พอๆ กับที่เหมอรู้ว่าชนะชอบกินลาเต้กับบราวน์นี่หวานน้อย ชนะเลี้ยงเครื่องดื่ม เหมอจึงเลี้ยงของหวาน ได้ของตามที่ต้องการแล้วก็มานั่งที่เก้าอี้บุนวมสบายๆ ในมุมหนึ่งของร้านที่สามารถเห็นไอ้กวิ้นม่อสาวพนักงานขายลิปสติกได้ชัด
"นะ พ่อกลับมารึยังอ่ะ"
ชนะนั่งอยู่ข้างเดียวกับเหมอ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากชนะทำให้เหมอเคลิ้มจนเกือบจะข่มตัวเองไม่ให้ซุกหน้าลงกับอกกว้างๆ ของชนะไม่ไหว จึงต้องหาเรื่องชวนคุย
"ยัง" ชนะตอบแล้วหันมามอง ริมฝีปากสวยที่อยากลิ้มลองลอยเด่นอยู่ใกล้ๆ กลิ่นลาเต้อ่อนๆ ทำให้เหมอลอบกลืนน้ำลาย "ทำไมเหรอ"
"ก็...นะบอกว่าจะให้พ่อถ่ายรูป CY มาให้เหมอ" CY ก็แค่ข้ออ้าง คนที่เหมอสนใจอยากได้...คือชนะต่างหาก
"อ๋อ พ่อส่งมาให้แล้ว ไว้ส่งรูปให้"
"อือ" ถ้าได้รูปของชนะด้วยก็คงดี เหมอไม่อยากต้องแอบเล่นมือถือระหว่างอยู่โรงเรียน แอบเปิดเฟซดูความเคลื่อนไหวของชนะ แต่เฟซบุ๊คของชนะไม่ค่อยมีรูปของชนะเลย มีแต่โคฟเวอร์ปกที่เป็นรูปครอบครัว ส่วนรูปโปรไฟล์ก็เป็นรูปที่ชนะกำลังยืนมองพระอาทิตย์ตกดินแล้วหันหลังให้กล้อง
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนจาก messanger ดังขึ้น เหมอละสายตาจากคนข้างๆ ที่ก้มหน้าก้มตากดมือถือ แล้วยกมือถือของตัวเองขึ้นดู
"ส่งให้แล้ว" ชนะบอกเสียงเรียบ เหมอพยักหน้า รอให้รูปโหลดเสร็จ ก่อนจะตะลึงงันแล้วหันมองคนข้างๆ
"นะ"
"หืม"
"นะส่งผิดป่ะ" เหมอแทบอยากตบปากตัวเองที่ปากไวถาม ชนะอาจจะส่งรูปผิด เพราะรูปที่ส่งมาเป็นรูปของชนะที่หน้าตาราวกับเพิ่งตื่นนอน ข้างแก้มมีรอยยับนิดๆ เหมือนนอนทับอะไรบางอย่างมาทั้งคืน เส้นผมก็ชี้ไปมาไม่เป็นทรง แต่ริมฝีปากกลับมีสีสด...น่าจูบ
"อือ ใช่ โทษที" ไม่รู้ว่าชนะตั้งใจหรือไม่ แต่เหมอเคลิ้มกับรูปของชนะไปแล้ว "ลบนะ เดี๋ยวส่งรูปโยให้"
-
เหมออยากถามว่าไม่ลบได้ไหม แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรให้เป็นประเด็น จึงพยักหน้าส่งๆ แต่ความจริงเซฟรูปลงเครื่องแล้วอัพโหลดรูปลงดร็อปบ็อกเรียบร้อย จากนั้นก็ลบรูปในเครื่องโชว์ให้ชนะเห็น ฮิฮิ ชนะไม่ทันเหมอหรอก เหมอฉลาด
"แล้วทำไมต้องถ่ายรูปตอนเพิ่งตื่น...ปกตินะไม่ชอบถ่ายรูปไม่ใช่เหรอ" อดสงสัยไม่ได้
"ก็มีคนอยากเห็น" คำตอบของชนะเหมือนมีดแทงหัวใจเหมออีกแล้ว
"แฟนเหรอ" เหมอถามเสียงแผ่ว กลัวคำตอบที่จะได้ยิน
"อืม" เหมอก็น่าจะรู้อยู่แล้ว "แต่ไม่ใช่แฟนผมหรอก แฟนพ่อน่ะ ต้องรายงานตัวว่านอนบ้าน ไม่งั้นโดนหักค่าขนม"
ชนะมีอิทธิพลกับเหมอมากเกินไป แค่คำพูดไม่กี่คำก็เปลี่ยนอารมณ์ของเหมอได้ราวกับมีเวทย์มนต์ จากที่ซึมเศร้าก็สุขล้น บางทีราวกับกำลังเดินขึ้นบันไดที่โรยด้วยกลีบดอกไม้เพื่อไปให้ถึงสวรรค์ แต่พลันเมื่อก้าวไปได้แค่ไม่กี่ขั้นก็ถูกถีบตกลงมา
"แล้วเวลาที่นะไปค้างกับแฟนล่ะ ทำยังไง"
"ไม่ได้ไปแล้วตอนนี้" ชนะตอบเสียงเรียบ "ไม่ได้คบใคร"
"จะ...จริงเหรอ! แล้วพริ้ง...ล่ะ?"
"เลิกไปแล้ว"
"ไปกันไม่ได้อีกแล้วเหรอ"
"อืม"
"แล้วตอนนี้อ่ะ?"
"มีคุยๆ อยู่บ้าง" ชนะตอบง่ายๆ ดูดลาเต้ไปอีกอึกใหญ่ ก่อนจะมาตักเค้กชาเขียวของเหมอเข้าปาก "แหยะ เลี่ยน"
"ก็ตัวเองไม่ชอบหวาน ยังจะกินอีก กินบราวน์นี่ไปสิ" เหมอขยับจานบราวน์นี่ไปตรงหน้า ใช้ช้อนของชนะตักเป็นคำเล็กๆ แล้ววางไว้ให้ เหมออยากป้อนใจจะขาด แต่ไม่กล้า...มันคงเรียกสายตาจากคนทั้งร้านถ้าผู้ชายกำลังป้อนเค้กให้ผู้ชายด้วยกัน
"เหมอ ขอกินนมหน่อย" เสียงของชนะดังเบาๆ ใกล้ๆ หู เหมอย่นคอเล็กน้อย หันมองหน้าคนข้างๆ ด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว มือก็แทบขยับปลดกระดุมเสื้อของตัวเองให้ชนะได้ซุกไซ้ใบหน้าลงไปกินนมตามที่เจ้าตัวขอ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าอาจจะไม่ใช่นมอย่างที่ตัวเองคิดก็ยิ้มเก้อ ยื่นแก้วนมสดเย็นของตัวเองไปให้แทน
"อร่อยไหม" เหมอถามเสียงพร่าเล็กน้อย เพราะเวลาที่กำลังสบตากับชนะที่ดูดนมในแก้วของเหมอแล้ว หัวใจของเหมอก็เต้นไม่เป็นส่ำ หลอดดูดที่ใช้ร่วมกัน...เหมือนได้สัมผัสริมฝีปากของชนะทางอ้อม หวานรึเปล่า...จะหวานมากรึเปล่า... คอยดูว่าเหมอจะเก็บหลอดดูดจากแก้วนี้กลับบ้านเลย!
"อืม แต่ลาเต้อร่อยกว่า"
"ของที่ชอบก็ต้องอร่อยกว่าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" เหมือนอย่างที่เหมอ...คิดว่าชนะคงอร่อย...ไม่ว่าจะลองชิมตรงไหนก็อาจจะทำให้เหมอเสพติดได้ไม่ยาก
"ก็คงใช่" ชนะยักคิ้ว แล้วมองเหมออย่างสงสัย "เหมอหน้าแดง"
"ห้ะ...เปล่า"
"เขินผมเหรอ"
"เปล่า เหมอจะเขินนะทำไม" ไม่มีอะไรให้เขินเลย ทั้งรอยยิ้มของชนะ ทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทำให้เคลิ้ม ทั้งดวงตาดุแต่แสนอ่อนโยนที่มองมา ไม่มีอะไรทำให้เหมอเขินได้เลย! ไม่มี!
"อืม...ก็คงเพราะ ผมหน้าเหมือนโยที่เหมอชอบมั้ง" ชนะยิ้ม จ้องเข้ามาในตาของเหมอ
"ไม่ใช่ซะหน่อย นะไม่เหมือน CY เลย" ไม่เหมือน...ให้มองยังไงก็ไม่เหมือน
"ไม่หล่อเท่าเหรอ"
"เปล่า ถึงจะเป็นแฝด แต่ก็ไม่เหมือนกัน...จริงๆ นะ"
"อะฮะ ไม่เสียแรงที่เป็นเพื่อนกัน"
"อื้ม"
เชื่อเหมอเถอะว่า ไอ้กวิ้นที่เป็นเพื่อนชนะก็แยกไม่ออกหรอกถ้าหากชนะกับ CY มาอยู่พร้อมหน้ากัน ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่มันไม่ฉลาดเหมือนเหมอ และไม่ได้...ชอบชนะเหมือนเหมอด้วย
"ขอโทษนะที่วันนี้ผมเอาแต่ใจ แต่ถ้าเหมอไม่ใช่เพื่อนผม...ผมก็คงไม่เอาแต่ใจกับเหมอแบบนี้หรอก ขอโทษที่ผมโกรธทั้งๆ ที่เหมอก็มีเหตุผล เหมออยู่กับผมมาสองปี คิดว่าเราคงสนิทกันมากขึ้นแล้ว แต่พอเหมอหายไปไม่บอก ผมก็เลยโกรธขึ้นมา เหมอไม่ถือสาผมนะ"
ชนะแคร์เพื่อนแบบนี้ตลอด เหมอรู้ดี แม้กระทั่งกับแฟน ชนะก็ไม่เคยทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้ เหมอไม่รู้ว่ากับกวิ้นชนะเป็นแบบไหน แต่กับเหมอแล้ว...ชนะเป็นแบบนี้มาตลอดสองปี ทั้งเอาใจใส่ ทั้งเอาแต่ใจ และมีเรื่องให้ต้องโกรธบ่อยๆ จนบางทีเหมอก็เผลอคิดว่าตัวเองมีหวัง หวังที่มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่...ชนะวางเหมอไว้แค่เพื่อนเท่านั้น เพื่อนสนิทที่ชนะอยู่ด้วยแล้วสบายใจ อยู่ด้วยแล้วชนะแสดงความเป็นตัวเองออกมาได้เต็มที่
อาจจะมีคนที่อยากเป็นเพื่อนกับชนะอีกมากมาย มีกลุ่มคนหน้าตาดีหลายกลุ่มที่อยากรับชนะเข้าพวก แน่นอนว่าความสมบูรณ์แบบของชนะทำให้ใครหลายคนอยากสนิทด้วย ชนะเรียนเก่ง รูปหล่อ พ่อรวย น้องก็เป็นถึงไอดอลของประเทศเกาหลีใต้ แต่ชนะก็เลือกที่จะสนิทกับเพนกวิ้นแค่คนเดียวที่มหาลัย และบังเอิญมาสนิทกับเหมอที่เป็นเพื่อนของเพนกวิ้นด้วย
"เหมอรู้ นะไม่ต้องขอโทษหรอก เหมอสิต้องขอโทษที่ไม่ได้บอกอะไรไว้เลย นะคงเป็นห่วง คราวนี้ถ้าเหมอกลับแล้ว จะเฟซหาบ่อยๆ นะ"
"ไม่ต้องบ่อยก็ได้ ส่งข่าวมาบ้างว่าทำอะไรอยู่ แค่นั้น ไม่ชอบที่หายไป"
"โอเคครับ"
ชนะจะรู้ไหมนะว่า...เหมอมีความสุขมากจริงๆ ที่ถึงแม้จะไม่ได้เป็นคนพิเศษ แต่ชนะก็ยังให้ความสำคัญ ถึงอย่างนั้นเหมอก็ไม่รู้ว่า...จะข่มความรู้สึกของตัวเองที่นับวันก็ยิ่งเอ่อล้นไปได้ถึงเมื่อไหร่ เหมอชอบที่เป็นเพื่อนที่ชนะให้ความสำคัญ แต่ไม่ชอบเลย...ที่ไปไกลมากกว่านั้นไม่ได้
"คนดีของพี่ พี่บอกแล้วว่าให้โทรมา พี่จะไปรับ" พี่สมัยยืนหน้าหงอยรอรับเหมออยู่ที่ประตูบ้าน "ทำไมถึงดื้อก็ไม่รู้"
"เหมอไม่ได้ดื้อ! ก็เหมออยากให้เพื่อนมาส่งนี่! พี่หมัยห้ามว่าเหมอนะ!"
"ครับๆ พี่ขอโทษ พี่ไม่ว่าน้องเหมอแล้ว มาครับ ไปอาบน้ำกันก่อนนะ คุณหญิงแม่กับคุณพ่อท่านไปงานการกุศล อีกประเดี๋ยวคงกลับ"
เหมอเป็นคนสองมาตรฐานอย่างที่เพนกวิ้นเคยเหน็บแนมไว้ อยู่กับชนะ...เหมอคือเพื่อนที่ดีที่สุดที่ชนะเคยมีมา แต่อยู่กับคนอื่น เหมอคือปิศาจร้ายที่กลับชาติมาเกิด เอาแต่ใจ ไม่ฟังใคร และชอบใช้กำลัง
"พี่หมัย ทำดีๆ สิ เหมอเจ็บนะ!" เสียงตะเบ็งของน้องชายดังลั่นบ้าน สมัยหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อน้องชายสุดที่รักเบะปากทำหน้าจะร้องไห้ "ทนหน่อยนะครับ ซิปมันติด"
เหมออายุ 19 แล้ว แต่ก็ยังมีพี่ชายคอยอาบน้ำ ป้อนข้าวให้เมื่อกลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน เหมอทำทุกอย่างเองได้ แต่ไม่ชอบทำ อยู่ที่โรงเรียนก็อาบน้ำบ้างไม่อาบบ้างด้วยเพราะฝึกหนัก เข้าห้องเรียนก็งีบหลับบ่อย แต่คะแนนก็ไม่เคยตก ยังคงรักษาอันดับให้อยู่แถวหน้าได้ เป็นที่ปลามปลื้มของพี่ชายและท่านบิดาที่ทำงานอยู่ในกรมเมื่อครูอาจารย์ต่างเอ่ยปากชื่นชมให้กับท่านนายพลได้ฟัง ท่านจึงยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับพฤติกรรมของเหมอเมื่ออยู่กับพี่ชาย
หลังจากถอดเสื้อผ้าให้แล้ว สมัยก็พาร่างน้องน้อยแสนรักเข้าไปอาบน้ำ เปิดน้ำอุ่นจนเต็มอ่าง พาน้องมาล้างตัวใต้ฝักบัว นวดไปตามลำตัวเพื่อให้น้องสบาย ก่อนจะใช้ใยขัดตัวลากไล้ไปทั่วร่าง เหมอหลับตาพริ้ม รับการปรนนิบัติจากพี่ชายพลางยกยิ้มเล็กน้อย
"น้องเหมอ วันนี้ทานอะไรมาบ้างครับ"
"หลายอย่าง อาหารอร่อย เหมอมีความสุข"
"ดีแล้ว คนดีของพี่หลับตานะครับ เดี๋ยวแชมพูเข้าตา"
"พี่หมัยเกาเบาๆ นะ นวดด้วย"
"ครับผม"
อาบน้ำสระผมให้น้องเหมือนตอนที่น้องยังเป็นเด็กประถมไม่ผิดเพี้ยน สมัยอมยิ้มอย่างมีความสุข มองเรือนร่างของน้องชายที่บัดนี้เติบโตตามวัย แต่ในสายตาของเขาก็ยังคงเป็นเด็กเล็กแดงที่ต้องได้รับความดูแลจากเขาอยู่ดี
"พี่หมัย"
"หื้ม"
เหมอแค่อยากถามพี่ชายว่าเคยมีประสบการณ์แอบรักเพื่อนหรือไม่ แต่เหมอก็เปลี่ยนใจ เพราะกลัวว่าพี่ชายจะเค้นถามไปถึงชื่อของเพื่อนที่เหมอแอบรัก
"ไม่มีอะไร พอแล้ว เหมอง่วง"
"งั้นรอพี่นะครับ พี่ไปเอาผ้าเช็ดตัวให้"
"อื้ม"
รอเพียงไม่นาน สมัยก็กลับมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ เหมอลุกขึ้นจากอ่าง ก้าวเท้าออกมาโดยมีสมัยเข้ามาหุ้มตัวด้วยผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มให้
"หอมชื่นใจ" พี่ชายก้มลงมาสูดดมข้างแก้ม โยกร่างของน้องในอ้อมแขนไปมา ก่อนจะพาเดินออกจากห้องน้ำไปใส่เสื้อผ้า
"พี่หมัย เมื่อไหร่จะแต่งงานอ่ะ" คำถามของน้องชายทำให้คนเป็นพี่ชะงักมือที่กำลังช่วยน้องใส่กางเกงใน
"พี่ไม่แต่ง"
"แต่พี่หมัยก็มีแฟนนี่นา"
"คนที่นอนด้วยกันเวลาที่น้องเหมอคนดีของพี่ไม่อยู่กับพี่ต่างหาก"
"พี่หมัยยังไม่เลิกกลัวผีอีกเหรอ นอนคนเดียวได้แล้วนะ เพราะไม่แน่ว่าถ้าเหมอมีแฟน เหมอจะไม่นอนกับพี่หมัยแล้ว จะไปนอนกับแฟน ฮิฮิ" แค่คิดถึงชนะ คิดว่าจะได้นอนกอด ได้ซุกกับอกอุ่นๆ เหมอก็แทบเลือดกำเดาไหล...ถ้าได้ทำอะไรๆ ที่ฟินๆ ด้วยกัน เหมอคงสำลักความสุขตาย
"คนดีของพี่...จะทิ้งพี่ได้ลงคอเหรอครับ" พี่ชายโอบล้อมตัวน้องเข้าสู้อ้อมกอด แนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่างให้สิ่งได้แทรกผ่าน "พี่จะไม่แต่งงาน จะอยู่กับน้องของพี่ไปตลอดชีวิต"
"ไม่เอาหรอก! พี่หมัยก็ไปแต่งงานสิ เหมอจะอยู่กับแฟน!"
"คนดี..."
"พี่หมัยขัดใจเหมอเหรอ!"
"ไม่ครับ...พี่ขอโทษ น้องเหมอไม่โกรธพี่นะ มีแฟนก็ได้ นอนกับแฟนก็ได้ แต่ต้องอยู่กับพี่"
"ได้ที่ไหน อยู่กันสามคนคงพิลึก"
"ได้สิครับ มานอนนะ ไม่คุยแล้วเรื่องนี้"
"อื้อ"
ได้รับจูบแผ่วเบาทั้งที่หน้าผากและที่แก้ม ก่อนพี่ชายจะกล่อมนอนราวกับเด็กเล็กๆ เหมอหลับไปในอ้อมกอดของพี่ แต่ในความฝัน...มีแต่เพียงชนะเท่านั้นที่เหมอคอยเฝ้ามอง และเดินตามอยู่ไม่ห่าง
"อื้อ...นะ เหมอรักนะ" เสียงละเมอแผ่วเบาจากริมฝีปากนุ่มที่สมัยกำลังจ้องมองทำให้คิ้วเข้มของนายทหารหนุ่มขมวดมุ่น เป้ากางเกงของน้องก็ตุงแน่นจนเบียดกับต้นขาของเขา น้องกำลัง...ฝันถึงเรื่องลามกที่ทำกับคนอื่น
"คนดีของพี่..." สมัยจูบขมับน้องชาย มองคนที่หลับตาพริ้ม สีหน้าทรมานปนสุขแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ "ถึงวัยแล้วเหรอเนี่ย"
"ฝันเปียกเพราะคนอื่นมันน่าตีจริงๆ" ถึงปากจะดุ แต่สีหน้าก็ยังอ่อนโยน เพราะรักดั่งแก้วตาดวงใจ รักประหนึ่งคลอดออกมาเอง สมัยจึงไม่เคยขัดใจหรือลงโทษน้องเลยสักครั้ง ไม่ว่าสิ่งไหนที่น้องต้องการ แค่เอ่ยปากขอ ไม่ว่าอะไรก็จะหามาให้ เดือนดาวก็ไม่มีข้อยกเว้น ถ้าหากว่าน้องอยากได้ดาวอังคาร สมัยก็พร้อมจะไปคุยกับนาซ่าเพื่อความปรารถนาของน้อง
........................................................TBC...................................
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ ตามมาจริงๆ ด้วย ลงในเฟซไปสามตอนแล้วอ่ะ เดี๋ยวลงที่นี่ให้ทันนะคะ
// #ชนะว่าไง #ได้ไม่ได้ #เอาไม่ไเอา #ไม่เอาจะเรียกโยกลับแล้วนะ #Nodrama บอกแล้วว่ารักแบบเรื่อยๆ ใสๆ ไปวันๆ
-
อ่านในเฟสแล้วก็ยังตามอ่านในนี้ซ้ำอีกรอบบบ
อ๋อยยฟินตัวแตกกก
น้องนะอย่าใจร้ายกะน้องเหมอนะ น้องเหมอน่ารักกกกก
ว่าแต่ทำไมรู้สึกอยากเจอCYจุงงง อิๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 3
"นะ ตัวสูบบุหรี่ด้วยเหรอ" แฝดคนกลางเอ่ยถามแฝดพี่ด้วยน้ำเสียงตกใจ
ชย โรจนโภคิน ทำหน้าตาตื่น แล้วปรี่เข้าไปคว้าบุหรี่ออกจากมือพี่ชายที่เกิดก่อนแค่ไม่กี่นาที แก้มกลมขาวพองลม ใบหน้ายับยู่
"ตัวสูบบุหรี่ไม่ได้นะ ป๋าจะตีเอา"
"ยะ อย่าทำตัวน่ารำคาญ" ชนะขมวดคิ้วมองน้องชาย อายุก็พอๆ กับเขา แต่คนตรงหน้าชอบทำตัวเกินเด็ก
"เลิกสูบเลย ไม่งั้นจะฟ้องป๋า ป๋าไม่ชอบให้เกเร นะก็รู้"
"ป๋าก็สูบ แล้วจะมาห้ามทำไม"
ตั้งแต่น้องชายกลับจากไปเยี่ยมแม่ที่ออสเตรเลีย ชีวิตของชนะก็กลับมาวุ่นวายอีกครั้ง ชยจู้จี้ เจ้าระเบียบ คอยท่องคำสั่งสอนของป๋าให้ฟังอยู่ได้ทุกวัน ป๋าสั่งให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ จนบางครั้งชนะอยากหนีไปนอนกับแฟนให้รู้แล้วรู้รอด แต่เพราะชยยังคงอยู่ที่นี่ ถ้าหากเขาไม่กลับมานอนบ้านเหมือนช่วงก่อนหน้านี้ที่มีแต่เขาอยู่ที่บ้านเพียงลำพัง เรื่องคงถึงหูป๋าแน่
"เพี้ยนตามใจตัวเกินไป ตัวถึงไม่ฟังที่เค้าเตือน เค้าจะบอกป๋าว่าตัวสูบบุหรี่"
"อยากบอกก็บอกไปสิ กลัวที่ไหน"
ชนะเดินชนไหล่น้องชายแล้วเดินลงไปที่สวนหน้าบ้าน ไม่นานหลังจากที่ได้คุยกับชย เสียงเตือนวิดีโอคอลก็ดังขึ้น ชนะถอนหายใจ อย่างไรคงหนีไม่พ้นคนที่เกาหลีโทรมาอีกแน่ๆ
"ครับป๋า" วิดีโอคอลกับพ่อคราวนี้ มีใบหน้าของน้องชายอีกคน และเพี้ยนพ่วงมาด้วย
สำหรับชนะแล้ว...เขาไม่รู้ว่าควรนับญาติกับเพี้ยนแบบไหน ทั้งเขาและน้องอีกสองคนต่างเรียกเพี้ยนมาตั้งแต่เด็กๆ เพี้ยนเป็นคนรักของพ่อ และเพี้ยนเป็นผู้ชาย แต่เพราะรับรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่อยู่ประถมสี่ เขาจึงไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องผิดแปลก แถมยังซัดปากไอ้พวกที่กล้าล้อให้ปากแตกไปหลายรายแล้ว
"อยู่บ้านใช่ไหม" เสียงของพ่อ เข้มงวดไม่เคยเปลี่ยน
"ครับ"
"ยะไม่อยู่ด้วยหรือ"
"น้องอยู่ข้างบน"
"ทำตัวดีไหม"
คำถามของพ่อไม่ได้รับคำตอบจากชนะ เขาเลี่ยงสายตาไปมองเพี้ยนที่ยกนิ้วเป็นเขางอกใส่ตรงหัวพ่อราวกับพ่อเป็นปีศาจ เรียกเสียงหัวเราะจากใบหน้านิ่งขรึมของชนะได้ไม่น้อย
"นะ ตอบป๋า"
"ผมทำตัวดีอยู่แล้วครับ" ยังอยู่ในกรอบที่พ่อต้องการ และไม่ได้ทิ้งห่างจากความคาดหวังของพ่อไป ชนะก็คิดว่าเขาทำทุกอย่างได้ดีเพียงพอแล้ว
"ดี"
"พี่พ่าย ทำไมต้องทำเสียงดุกับลูกอย่างนั้น พี่ก็ถูกตามใจมาตลอด ทำไมชอบบังคับลูกอยู่เรื่อย นะ ฟังพี่เพี้ยนนะ ไม่ต้องไปเชื่ออ่ะ ไปเกเรให้เต็มที่เลยลูกกก ใช้ชีวิตวัยรุ่นให้คุ้ม แต่อย่าออกนอกลู่นอกทาง ติดยาไม่เท่ ทำผู้หญิงท้องก็ไม่เท่ นะเข้าใจพี่เพี้ยนใช่ไหม หือออ"
ชนะหัวเราะ เห็นหน้าตาจริงจังขึงขังของเพี้ยนที่มักจะทำหน้าตลกๆ กวนตีนอยู่เป็นนิสัยใส่พ่อของเขาแล้ว ก็ต้องยอมรับจริงๆ ว่าพอมาเห็นสีหน้าในอีกมุมมันก็ยังตลกไม่แพ้กัน
"เข้าใจครับ แล้วเพี้ยนเมื่อไหร่จะกลับมา คิดถึงแล้ว"
เพี้ยนชอบประเทศเกาหลี ไม่รู้ว่าชอบอะไรนักหนา ถึงได้บินไปได้บ่อยๆ ไปทีก็นานเป็นเดือนสองเดือนจนพ่อของเขาต้องไปตามกลับ หาข้ออ้างไปหาโยบ้าง แต่ความจริงแล้วไม่รู้ว่าไปตามรอยซีรีส์หรือตามติ่งใครกันแน่ เห็นพ่อปวดหัวอยู่ตลอดกับเพี้ยน แต่กลับไม่เห็นพ่อทุกข์ใจเลย ออกจะมีความสุขด้วยซ้ำ
"ไปไกลๆ ไป ชอบพูดอะไรไร้สาระให้ลูกฟัง โย เอาเพี้ยนไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวป๋าตามไป"
"โอเคครับป๋าาาา เพี้ยนนน ไปกันๆๆ นะเดือนหน้าโยกลับไทย มารับด้วย บายยย"
น้องชายฝาแฝดพาเพี้ยนที่ระริกระรี้หายออกไปจากการโฟกัสของกล้องแล้ว ใบหน้าของชนะที่แต้มรอยยิ้มจึงกลับมาเคร่งเครียดตามเดิม ถ้าไม่มีเพี้ยนอยู่ใกล้ๆ พ่อก็ยังเป็นพ่อที่คาดหวังกับเขาไม่เปลี่ยน ไม่แน่ใจเพราะเป็นลูกคนโตหรืออะไรกันแน่ พ่อถึงได้เอาความคาดหวังทั้งหมดมาวางไว้ที่เขา ชยได้เรียนแพทย์ตามที่ตัวเองคาดหวังไว้ ในขณะที่ชโยก็ไปเดินตามความฝันของเพี้ยน แต่เพราะชโยชอบด้านนั้นด้วย พ่อถึงได้ตามใจ แต่กับเขาแล้ว พ่อส่งเขาไปเรียนที่อเมริกาตั้งแต่จบการศึกษาระดับชั้นประถม ในขณะที่น้องอีกสองคนอยู่ที่ไทยกับเพี้ยนและพ่อ เขาถูกคาดหวังมากจนเกินไป ใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกากับลุงเกมและลุงเอที่ตามใจเขาทุกอย่าง จนพ่อรู้ว่าเขาเกเรมากขนาดไหนถึงได้เรียกตัวกลับไทย พ่ออยากให้เขาดูธุรกิจของพ่อ วางกรอบให้เขาเดินไปตามทางที่พ่อเคยเดิน มันอาจจะบังเอิญที่เขาชอบในด้านนี้ แต่เขากลับรู้สึกหงุดหงิดใจทุกครั้งที่ไม่ได้เที่ยวเล่นเหมือนอย่างน้องๆ อีกสองคน เขาถูกคนของพ่อตามประกบแม้จะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ข้ออ้างที่ว่าความปลอดภัยเพราะหน้าเหมือนชโยนั้นเขาไม่มีวันเชื่อ พ่อบอกว่าเขาเหมือนพ่อมากเกินไป...มากเกินที่จะปล่อยให้ใช้ชีวิตห่างหูห่างตา
"นะ เข้าไปที่บริษัทบ้างไหม"
"ผมเรียนหนัก ไม่มีเวลา"
"วันจันทร์ต้องเข้าไป ป๋าจะบอกเลขาไว้ให้"
ชนะเผลอกลอกตา ใบหน้าหล่อเหลาเอือมระอาถึงขีดสุด
"อย่ามาทำหน้าแบบนี้ใส่ป๋า มันเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ อย่าให้ป๋าต้องพูดบ่อย"
"ครับ"
"ดี วันนี้ว่างใช่ไหม"
"อืม"
"ป๋าจะให้คนเอาเอกสารเข้าไปให้อ่าน ศึกษาไว้ก่อน"
"ครับป๋า ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ผมจะได้วาง"
"อืม"
หลังจากที่พ่อวางคอล ใบหน้าหล่อเหลาก็แต้มยิ้มหยัน มือกำเครื่องมือสื่อสารแน่น ก่อนจะขว้างมันออกไปสุดแรง คิ้วเข้มขมวดมุ่นเพียงครู่ก่อนจะคลายออกแล้วใบหน้าคมคายกลับมาเรียบเฉยตามเดิม คนสวนสองสามคนที่กำลังพรวนดินรอบแปลงดอกไม้บริเวณใกล้ๆ ได้รู้ได้ยินบทสนทนาของเจ้านายชัดเจนก็ลอบมองหน้ากันด้วยความหวาดหวั่น ในใจคิดว่าควรต้องมีใครคนใดคนหนึ่งไปตามเก็บเครื่องมือสื่อสารของนายน้อยคนสำคัญของตระกูลมาให้เสียแล้ว เพราะชนะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อครั้งหงุดหงิดและระงับอารมณ์ตัวเองไม่ไหว จะต้องหาที่ระบายกับอะไรสักอย่าง แม้พายุอารมณ์ที่ว่ามานั้นจะถูกซ่อนให้อยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งก็ตาม แต่ถ้าหากขาดเครื่องมือสื่อสารแล้วคุณท่านติดต่อไม่ได้ ที่บ้านคงต้องลุกเป็นไฟเหมือนเมื่อสองปีก่อน
"เดี๋ยวลุงไปเก็บเอง แล้วจะเอาไปให้คุณหนูชย ให้คุณเขาคุยกันเองน่าจะดีกว่า" ลุงแสง คนสวนเก่าแก่ของบ้านขันอาสา มองตามหลังนายน้อยผู้เงียบขรึมไปอย่างนึกห่วง
"เป็นลูกคนรวยนี่ลำบากเนอะลุง ใช้ชีวิตอิสระก็ไม่ได้ เฮ้อ ลุงรีบๆ ไปเถอะ" แสงนวลถอนหายใจแล้วเฝ้ามองตามไปอีกคน เธอก็อยู่กับตระกูลโรจนโภคินมาตั้งแต่คุณท่านคนก่อนของตระกูลยังไม่สิ้น ได้เห็นคุณหนูทั้งสามมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ยังอดนึกถึงรอยยิ้มน่ารักของคุณหนูที่ถูกคุณปู่ตามใจไม่ได้ แต่พอเริ่มเติบใหญ่ รอยยิ้มที่เคยแต้มใบหน้าของคุณหนูก็เริ่มเลือนหายไป ยิ่งกับคุณหนูชนะ ลูกชายคนโตของคุณท่าน แสงนวลไม่เคยเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขเลยสักครั้ง อาจมีบ้างที่เวลาคุณเพี้ยนเธออยู่ จะได้ยินเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข แต่พอได้อยู่กันแค่สองคนพ่อลูก แม้แต่ตอนทานข้าว แสงนวลก็ยังไม่เคยได้ยินบทสนทนาอย่างสนุกสนานของคุณหนูกับคุณท่าน เพราะมันมีแต่ความเคร่งเครียดและความกดดัน
ลุงแสงไปตามหาเครื่องมือสื่อสารราคาแพงจนเจอ มันตกอยู่ในพุ่มดอกดาวเรืองที่คุณเพี้ยนนำมาปลูกไว้ หน้าจอมีรอยขีดข่วน แต่ด้วยความทนทานตามราคาของมันจึงทำให้สภาพเครื่องไม่ค่อยได้รับความเสียหาย พอเจอของของเจ้านายแล้วก็รีบนำเอาไปให้คุณหนูของบ้านอีกคนที่ตอนนี้กำลังคร่ำเคร่งอยู่กับตำราเรียน
"คุณหนูครับ" ลุงแสงเรียกด้วยความเกรงใจ ชยละสายตาจากตำราแล้วหันไปยิ้มแย้มให้
"ว่าไงครับลุงแสง มีอะไรรึเปล่าเอ่ย"
"มือถือน่ะครับ คุณหนูชนะแกทำตกไว้ที่สวน" ลุงแสงยื่นมือถือให้กับชยที่รับไว้พลางเลิกคิ้ว
"นะไม่ได้ขว้างทิ้งใช่ไหมนี่"
"มะ...ไม่หรอกครับ แกมาเดินเล่นแล้วทำตก"
"ครับ ขอบคุณมากครับลุง ไว้ผมเอาคืนให้นะเอง ถ้าป๋าโทรมาแล้วไม่รับสายนี่ นะโดนหนักแหงๆ"
"ลุงทราบครับ ก็เลยรีบเอามาคืน"
"ลุงแสงไปทำงานต่อเถอะ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ"
ลุงแสงกลับไปทำงานแล้ว ชยจึงทำเพียงก้มลงสำรวจโทรศัพท์มือถือของพี่ชาย ก่อนจะเดินไปยังห้องนั่งเล่นที่คาดว่าพี่ชายตัวดีคงอยู่ที่นั่น และก็จริงตามคาด ชนะนั่งเกากีตาร์ด้วยท่าทางใจลอย ใบหน้าคมปราศจากอารมณ์ใดๆ
"นะ ตัวทำมือถือตกที่สวน" ชยเดินเข้าไปใกล้ นั่งลงข้างๆ พี่ชายแล้วเหลือบมองสีหน้าด้านข้าง "ไม่รู้ว่าไปตกอีท่าไหน ถึงได้เยินขนาดนี้"
"วางไว้บนโต๊ะ"
เห็นสีหน้าของพี่ชายแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ
"ตัวไม่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนเหรอวันนี้ เค้าไม่บอกป๋าหรอก ออกไปเถอะ ไปคลายเครียดบ้าง" ชยกล่าวเสียงนุ่ม เดินไปหยิบกุญแจรถแล้วกลับมานั่งที่เดิม "เค้าจะไปส่ง คนของป๋าจะได้ไม่ต้องตาม ดีไหม แต่วันนี้ตัวต้องกลับมานอนบ้าน ไม่ค้างที่อื่น ค่ำๆ ต้องมากินข้าวกับเค้า ตัวปล่อยเค้ากินข้าวคนเดียวนะเมื่อวาน"
"ก็เมื่อวานเพื่อนกลับมา บอกตัวแล้วไม่ใช่เหรอ"
"บอก แต่เพื่อนตัวก็เหมือนเพื่อนเค้า กวิ้นเค้าก็รู้จัก แต่ตัวก็ไม่ให้ไปด้วย"
"แต่อีกคนไม่อยากให้รู้จักนี่"
"ใครเหรอ"
"ถ้าอยากให้รู้จักก็บอกตัวแล้วสิ"
"มีลับลมคมใน"
"ไม่มีหรอกน่า"
"งั้นจะไปเลยไหม เค้าจะได้รีบกลับมาอ่านหนังสือ"
"อืม ไปส่งที่บ้านไอ้กวิ้นนะ"
ชยแม้จะจู้จี้กับพี่ชาย ปากก็พร่ำว่าถ้าทำตัวไม่ดีจะฟ้องพ่อ แต่ความจริงแล้ว ชยตามใจพี่ชายไม่แพ้เพี้ยนเลยสักนิด คงเพราะความเห็นอกเห็นใจและความรักที่มีให้พี่ อีกทั้งยังตั้งแต่เด็กๆ แล้วที่ถูกเพี้ยนเป่าหูให้รักและตามใจพี่ชายตลอด ชยจึงติดเป็นนิสัยอย่างแก้ไม่หาย แม้บางทีจะรู้ว่าสิ่งที่พี่ชายทำค่อนข้างออกนอกลู่นอกทาง แต่ก็หงุดหงิดตัวเองที่ห้ามปรามได้ไม่เต็มปาก ทั้งๆ ที่รับปากพ่อไว้แล้วว่าจะคอยดูให้ แต่ก็ยังฟังคำสอนของเพี้ยนมากกว่า
"ตัวจะให้เค้ามารับกี่โมง" ชยจอดรถหน้าบ้านของเพนกวิ้น หันมองพี่ชายที่กำลังจะเปิดประตูลงจากรถโดยไม่ได้บอกเวลากลับสักคำ
"ไม่ต้อง จะให้เพื่อนไปส่ง"
"งั้นเย็นนี้กินข้าวกับเค้านะ จะทำของโปรดไว้ให้"
"อืม ถ้าไม่ต้องไปกินกับคนอื่นก่อนนะ"
"เออๆ แล้วแต่เถอะ"
คนเป็นน้องยอมแพ้ ปล่อยให้พี่ลงจากรถแล้วตัวเองก็รีบติดเครื่องยนต์แล้วขับออกมา เพราะจะได้รีบกลับไปอ่านหนังสือ วันจันทร์มีเทสย่อย
"ไอ้นะะะะ ลมอะไรหอบมึงมา ปกติเสาร์อาทิตย์ไม่เคยเจอหน้า" เพนกวิ้นตาหลีตาเหลือกมาต้อนรับเพื่อนรูปหล่อเข้าบ้าน ชนะกวาดสายตามองรอบบ้านของเพนกวิ้นเล็กน้อย ราวกับมองหาใครบางคน
"เหมอไม่มาเหรอ ปกติถ้ามันกลับบ้าน วันเสาร์มันต้องมาหามึงนี่"
"เดี๋ยวมันก็มา อยู่ให้คุณหญิงแม่เชยชมก่อนนั่นแหละ เข้ามาดิ กูกำลังต่อจิ๊กซอว์"
ชนะพยักหน้า เดินตามเพนกวิ้นเข้าบ้าน แวะยกมือไหว้พ่อกับแม่ของเพื่อนแล้วเดินตามขึ้นห้องนอน เขามาที่นี่บ่อยครั้ง จึงสนิทชิดเชื้อกับคนที่บ้านนี้ไปด้วย ทั้งคนงานในบ้าน ทั้งพ่อแม่ ก็ชื่นชอบเขากันทุกคน มาทีไรจะมีขนมอร่อยๆ และน้ำเย็นๆ คอยบริการตลอด
ห้องนอนของเพนกวิ้นตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์สบายตา คงเพราะมันชื่อเพนกวิ้น ลายของวอลเปเปอร์จึงเป็นลายน้ำแข็งขั้วโลก มีบ้านเพนกวิ้นอยู่มุมหนึ่งของภาพ ห้องของมันก็เป็นสีขาวราวหิมะ ตุ๊กตานกเพนกวินอยู่กันเป็นครอบครัวกองอยู่บนเตียง คงมีพ่อแม่ลูกครบเซ็ต ไอ้กวิ้นบอกว่าไอ้เหมอซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด ลายวอลเปเปอร์ไอ้เหมอมันก็เป็นคนเลือก ปิดท้ายด้วยเสียงขมขื่นของมันว่า ในห้องของมันไม่ได้มีไอเดียของมันแม้แต่น้อย เพราะไอ้เหมอบงการทุกอย่าง
ไอ้เหมอ หรือเสมอ เป็นเพื่อนของเพนกวิ้น สนิทกันตั้งแต่เข้าเรียนมัธยมต้น ก่อนจะแยกย้ายกันตอนช่วงมัธยมปลาย เพราะไอ้เหมอแยกไปเข้าเรียนโรงเรียนเตรียมทหารตามที่พ่อมันหวังไว้ ส่วนเพนกวิ้นเรียนโรงเรียนเดิมต่อจนจบมอปลายแล้วสอบเข้ามหาวิทยาลัย แล้วได้มาเป็นเพื่อนกับชนะ ผู้ชายพูดน้อย หน้านิ่ง ยิ้มตามมารยาท ดูสุภาพแต่ยากจะเข้าถึง
"เมื่อไหร่เหมอมันจะมา" ชนะถามขึ้นอีกครั้ง มองเพนกวิ้นที่ตั้งหน้าตั้งตาต่อจิ๊กซอว์อย่างเบื่อๆ
"เดี๋ยวกูไลน์ไปบอกมันให้ ถ้ามันรู้ว่ามึงมา แน่นอนว่ามันต้องหายตัวมาอยู่ตรงนี้ในไม่กี่วินาที"
เพนกวิ้นพูดเหมือนโม้ แต่ก็ไม่ค่อยเกินจริง เพราะพอไลน์ไปบอกเสมอ อีกสิบนาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงทุบประตู ก่อนเจ้าของร่างสูงสมส่วน หัวเกรียน หน้าตาบ้านๆ จะโผล่มายืนหอบจังก้าอยู่หน้าประตู จนชนะต้องยกยิ้ม มองท่าทางตลกๆ ของเพื่อนด้วยความถูกใจ
เสมอเป็นนักเรียนนายร้อย โรงเรียนของมันไม่ได้อยู่ในกรุงเทพ แต่ทุกวันศุกร์ก็จะกลับบ้านมาหาครอบครัว และเป็นไม่วันที่จะได้เที่ยวเล่นกับมัน เสมอเป็นคนอยู่ด้วยแล้วสนุก เพราะชอบตามใจ ให้ความรู้สึกเหมือนได้อยู่กับเพี้ยน แกล้งอะไรก็ไม่เคยโกรธ ว่าอะไรก็ไม่เคยด่ากลับ ทั้งๆ ที่กับเพนกวิ้น เสมอจะถึงพริกถึงขิง ถึงขั้นกระโดดเตะเพนกวิ้นกลางห้างก็ทำมาแล้ว
"นะมานานรึยัง" เป็นเหมือนทุกครั้งที่พอเห็นชนะ เสมอไม่เคยสนใจสิ่งกีดขวางใดๆ ก้าวขายาวๆ เข้ามาหา ไม่สนเลยว่าจะไปเตะจิ๊กซอว์ของเพนกวิ้นจนกระจาย ทำเอาเจ้าของมันร้องลั่น สาปแช่งจนจะวางมวยกัน
"ไอ้เหมอออออ ไอ้เพื่อนเลววว มาไม่ทักกูสักคำ ไหนจะยังมาทำลายผลงานชิ้นโบแดงของกูอีก!!!"
"อ้าว ไอ้หมากวิ้น มึงอยู่ด้วยเหรอ เออๆ โทษที ไม่คิดว่ากวิ้นเพื่อนโง่จะหมอบกระแตอยู่ตรงนี้ หลีกไปซิ พี่เสมอจะไปหาชนะ"
ชนะหัวเราะจนปวดท้อง เห็นหน้าไอ้กวิ้นที่ดำสลับแดงด้วยความโกรธแล้วก็ยิ่งขำ เพราะมันเหมือนหมดซึ่งคำพูดใดๆ จะต่อว่าเสมอ
"นะ เหมอเอาขนมมาด้วย" ขนมของเสมอคืออมยิ้มรสโคล่า "กินไหม เหมอแกะให้ ไม่ค่อยหวานนะ เคยชิมแล้ว"
"อืม แกะให้หน่อยนะ"
เสมอเป็นคนเอาจริงเอาจัง แม้กระทั่งตอนแกะอมยิ้มให้ก็ยังตั้งใจจนชนะอดที่จะยิ้มไม่ได้ กับชนะแล้วเสมอไม่เคยพูดคำหยาบใส่ แต่กับเพนกวิ้นเสมอจะพ่นใส่เป็นไฟแลบ จนบางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าเป็นคนสองมาตรฐาน เลือกปฏิบัติอย่างที่เพนกวิ้นมันว่าจริงๆ คงเพราะหน้าตาของชนะเหมือนกับ CY ที่เหมอชอบหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ เพราะเป็นเพื่อนกันมา...ก็ไม่ค่อยได้ยินเสมอจะบ่นถึง CY ให้ฟังบ่อยๆ เหมือนตอนที่เริ่มรู้จักกันเลย
"อ่ะนี่" เสมอยื่นอมยิ้มมาให้ ก่อนจะตาโตแล้วทำสีหน้าตลกเมื่อชนะใช้ริมฝีปากงับอมยิ้มทั้งๆ ที่มือของอีกฝ่ายยังจับอยู่ที่ก้าน แต่สุดท้ายก็ปรับสีหน้าแล้วถามเสียงอ่อนโยนว่า "หวานรึเปล่า"
ชนะส่ายหน้า เห็นเสมอยิ้มแล้วก็อดจะรู้สึกดีตามไม่ได้ ผู้หญิงที่ได้เป็นแฟนของเสมอคงโชคดี เป็นแฟนกับนักเรียนนายร้อยคงโก้ไม่หยอก เวลามีงานเลี้ยงงานราตรีก็ได้ควงกันไป แต่ชนะไม่เคยได้ยินเลยว่าเสมอควงใครคนอื่นไปงานนอกจากคุณหญิงแม่ของมัน ญาติของนักเรียนนายร้อยส่วนใหญ่ที่ไปก็คงจะเป็นแฟนทั้งนั้น แต่เสมอมันมั่นหน้า พาคุณหญิงแม่คนสวยของมันไปด้วยตลอด มีบางครั้งที่มันมาชวนชนะด้วยรอยยิ้มซื่อ แต่จะให้เขาไปด้วยได้ยังไง ไม่ใช่แฟนของมันสักหน่อย อีกอย่าง...เขาเป็นผู้ชาย ให้ไอ้เกรียนนี่ควงออกงาน พ่อคงได้โกรธจนตีนกาเพิ่ม
ความจริง...ถึงพ่อของเขาจะมีคนรักเป็นผู้ชาย แต่พ่อก็ยังไม่ค่อยเปิดใจกับเรื่องนี้ เพี้ยนเคยบอกว่าพ่อเป็นไบโพลาร์ ซึ่งชนะก็เห็นด้วยอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
"ไอ้เหมอ พรุ่งนี้แกกลับกี่โมง"
"ก็ต้องเข้าโรงเรียนตอนเย็น ยังไงก็กลับเวลาเดิม ถามทำไมไอ้กวิ้น"
"จะชวนไปดูหนัง"
"กูไม่ไปอ่ะ"
เสมอตอบปฏิเสธในทันที ไม่รู้ว่าชอบกวนตีนเพนกวิ้นหรือไม่อยากไปด้วยกันแน่ เพราะทุกครั้งที่เพนกวิ้นเอ่ยปากชวนทำอะไร เสมอก็จะปฏิเสธทุกครั้งไป
"ไอ้นะไปไหม กูอยากดูเรื่องนี้มาก เห็นตัวอย่างแล้วน่าจะคุ้มค่าตั๋ว" ไอ้กวิ้นเปลี่ยนเป้าหมาย มาถามพ่อรูปหล่อเพื่อนสนิทอีกคนแทน
"อืม ไปก็ได้ ยังไงก็ว่าง"
สำหรับชนะ ตารางชีวิตไม่เคยว่าง แต่เขามักจะทำตัวให้ว่างอยู่ร่ำไป
"งั้นไปด้วย" เสมอร้องขึ้นแทบจะทันที "ให้ไอ้กวิ้นไปกับนะสองคนไม่ได้หรอก มันไม่งาม"
"ไม่งามอะไรของมึ้งงงง"
"ไม่งามก็ไม่งามสิ แล้วนี่นะกินข้าวมายัง"
"อือ"
"แต่เหมอยังไม่ได้กินเลย ไอ้กวิ้น ไปเจียวไข่ให้หน่อยดิ" ใช้เท้าเขี่ยเพนกวิ้นที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาต่อจิ๊กซอว์ใหม่อีกครั้ง
"อะไรมึงเนี่ย มาก็ตั้งบ่าย ไม่ได้อยู่กินข้าวกับคุณหญิงแม่ของมึงเหรอ"
"ก็ตอนกำลังจะกิน มึงก็ไลน์ไปเรียกตัวมา กูเลยให้พี่หมัยมาส่งอ่ะ"
"วุ้ย มึงนี่ เดือดร้อนคนเขาไปทั่วจริงๆ เอากี่ฟอง"
"สองฟองก็พอ ใส่พริกด้วยนะ"
"ครับๆ ไอ้เพื่อนบังเกิดเกล้า"
เพนกวิ้นคงกลัวเสมอทำร้ายจิ๊กซอว์ตัวเองอีกถึงได้ยอมความลงไปเจียวไข่ให้ตามบัญชา
"นะ เล่นเกมป่ะ"
"อือ เอาดิ"
-
เกมเพลย์สเตชั่นของเพนกวิ้นถูกเสมอรื้อออกจากที่เก็บ แล้วต่อเข้ากับทีวีจอใหญ่ภายในห้องนอนทันที
เพราะอยู่กับเสมอแล้วครบครัน ชนะถึงได้ถูกใจ ครบครันที่ว่าคือเสมอรู้ใจว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร อยู่กับเพนกวิ้นก็คงได้แต่มองมันต่อจิ๊กซอว์ ต่อเลโก้ หรือเล่นเกมจีบสาวทูดีกับมันไป แต่อยู่กับเสมอ ไม่ว่าชนะต้องการจะทำอะไร เสมอทำด้วยทั้งนั้น เล่นเกม เตะบอล หรือร้องเพลงเล่นกีต้าร์เป็นคู่หูดูโอ้กันโดยมีเสมอร้องชนะเล่นก็เคยมาแล้ว
เสมอเก่งรอบด้าน เตะต่อยก็เก่ง กีฬาก็เยี่ยม เรื่องเรียนก็ไม่ต้องพูดถึง ฝึกหนักเรียนก็หนัก แต่ชนะก็ได้ยินเพนกวิ้นเล่าเรื่องของเสมอให้ฟังอย่างภูมิใจว่าเสมอได้เกรดดีมาก เสมอเรียนในหลักสูตรวิศวกรรมเครื่องกลและวิชาการทหาร จึงสามารถติววิชาแคลคูลัสให้เพนกวิ้นได้ในช่วงที่หยุดกลับบ้าน แม้เสมอจะเป็นเพียงเด็กผู้ชายหัวเกรียนที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร กล้ามแขนกล้ามท้องก็มาดแมนสมชายชาติทหารทั่วไป แต่สายตาที่มักมองตรงมายังชนะนั้น...ทำให้รู้สึกใจกระตุกบ่อยๆ ราวกับมีบางอย่างซ่อนอยู่ภายใน
คงเหมือน...สาวน้อยที่ริรักทั้งที่ยังไม่ประสา แต่ทั้งหุ่นและหน้ามันไม่ให้เลยสักนิด บางครั้งชนะก็นึกตลกในใจ วาดภาพเสมอที่ใส่ชุดกระโปรงสีหวาน มีระบายลูกไม้ ติดกิ๊บสีแดงอันใหญ่บนผมสั้นๆ ของมันแล้วปรือตามองมายังเขาอย่างคลั่งไคล้ บางครั้งเก็บเอาไปฝันแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างผวา คงเพราะเคยเห็นเพี้ยนใส่มาก่อนก็เป็นได้ที่ทำให้เขาจินตนาการได้ไม่ยาก เพี้ยนเคยใส่ชุดที่เขาจินตนาการถึงเมื่อครั้งยังทุ่มเทเล่านิทานตามจินตนาการ 3D ให้เขากับน้องๆ ได้ฟัง และหลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยขอให้เพี้ยนเล่านิทานให้ฟังอีกเลย เพราะนิทานของเพี้ยนไม่เคยทำให้ง่วง แต่ทำให้ขำจนกรามค้างอยู่เรื่อย เคยอยากถามพ่อเหมือนกันว่าไปหาคนร่าเริงแบบนี้มาจากไหน แต่ก็ล้มเลิกความคิด เพราะบางที...เขาอาจจะไม่เหมาะกับความวุ่นวายและน่าปวดหัว
"อะไรเนี่ย เป็นทหารทำไมยิงไม่แม่น" ชนะว่าล้อๆ เพราะเสมอยิงซอมบี้พลาดไปหลายตัวแล้ว
"มันไม่เหมือนของจริงนี่ บังคับยาก" เสมอหน้ายับยู่ แทบจะปาจอยเกมในมือทิ้ง ถ้าไม่ติดว่าเพนกวิ้นที่ถือจานข้าวไข่เจียวร้องห้ามไว้เสียก่อน
"รื้อเกมกูมาเล่นโดยไม่ขอไม่พอ จะพังของอีก เอ้า! แดกข้าว"
"จิ๊ ชอบมาขัดจังหวะ" เสมอเบ้หน้า รับจานข้าวไข่เจียวแล้วสะกิดแขนคนข้างกาย "กินไหม"
ชนะส่ายหน้า ตายังจ้องที่หน้าจอ กดยิงหัวซอมบี้อย่างเมามันส์
"กวิ้นเจียวไข่อร่อย นะไม่กินจริงเหรอ"
"มือไม่ว่าง"
"งั้นอ้าปาก เหมอป้อน"
"อูยยย อยากให้พี่สมัยมึงมาเห็น ไอ้เด็กที่เป็นง่อยที่บ้าน แม่งป้อนข้าวคนอื่น" ไอ้กวิ้นเอ่ยปากแขวะ แต่เสมอไม่สนใจ
ชนะอ้าปากรอ ในขณะที่เสมอจัดการเป่าให้ไข่หายร้อนแล้วแล้วส่งช้อนเข้าปากของชนะ
"ไอ้กวิ้น มึงทำอร่อย" ชนะเอ่ยชม เคี้ยวข้าวช้าๆ มือก็กดจอยเกมไม่หยุด
"สบายจริ๊งจริง พ่อเดือนคณะ พ่อมหาจำเริญ" ไอ้กวิ้นกัด มองสองเพื่อนซี้ด้วยความหมั่นไส้ พวกมันชอบทำเหมือนกวิ้นเป็นส่วนเกิน อารมณ์เสีย!
แต่ชนะกับเสมอก็ไม่ได้สนใจเสียงของมัน สองคนเล่นเกมกันไป คุยกันไป พลางป้อนข้าวใส่ปากให้กันด้วย เพนกวิ้นไม่ได้มองว่าเป็นเรื่องผิดปกติ เพราะเสมอกับชนะเป็นแบบนี้มาตลอดสองปีที่เป็นเพื่อนกันมา ไม่แน่ว่าถ้าเสมอมันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน คงได้ตามไปปรนนิบัติชนะถึงที่บ้านแน่ แต่นี่นานๆ เจอกันที ถึงทำได้แค่นี้...แต่แค่นี้สำหรับสองคนนั้น มันก็มากเกินกว่าที่เพื่อนคนอื่นๆ เขาจะทำให้กันแล้ว แต่เพราะมีเพื่อนที่ไม่สนโลกอย่างเพนกวิ้น พฤติกรรมของเพื่อนอีกสองคนจึงไม่ได้ถูกทักท้วงแต่อย่างใด
"เหมอ! พริก!" ชนะว่าเสียงดังพร้อมกับดวงหน้าหล่อเหลาขึ้นสีระเรื่อ ในปากคายข้าวกับไข่เจียวที่เพิ่งเคี้ยวไปทันที มีมือของเสมอรีบไปรองรับไว้
"ตายๆๆ ไอ้กวิ้น ไปเอาน้ำมา ด่วนนนน!! เร็วๆๆๆๆ" ว่าพลางถีบเท้าใส่ไอ้กวิ้นเพื่อนรักที่ตั้งอกตั้งใจต่อจิ๊กซอว์ของมัน จนจิ๊กซอว์กระจายอีกรอบ "นะเป็นไง ฮืออ เหมอขอโทษ"
ชนะแลบลิ้น ปากของเขาขึ้นสีสด เสมอมีสีหน้าไม่สู้ดี เห็นยอดดวงใจทำหน้าทรมานแล้วก็ได้แต่ครางฮืออย่างรู้สึกผิด
เพนกวิ้นรีบหยิบน้ำในตู้เย็นเล็กมาส่งให้ เสมอรีบส่งไปให้ชนะที่รีบรับไปดื่ม เกมในจอทีวีขึ้นคำว่าเกมโอเวอร์ไปแล้วตั้งแต่ที่ชนะทิ้งจอยเกมแล้วหันมามองเสมอด้วยหน้าตาแดงก่ำ
"เป็นไงมั่งไอ้นะ โอ้ย จิ๊กซอว์กู ไอ้เหมอ ตั้งแต่มึงมานี่ทำลายงานกูไปกี่รอบห้ะ!"
"ก็พริกบ้านมึงเสือกเผ็ดทำไม นะดื่มน้ำเยอะๆ เอาอมยิ้มด้วยนะ จะได้หายเผ็ด"
กระเป๋ากางเกงไอ้เหมอเหมือนกระเป๋าโดเรม่อน มันหยิบอมยิ้มโคล่ามาอีกอัน แกะเรียบร้อยแล้วยื่นมาให้
"กวิ้นเพื่อนโง่ใส่พริกเยอะ รู้ไหมว่านะกินเผ็ดไม่ได้"
"ก็มึงบอกกูใส่อ้ะ"
"ห้ามเถียงกู!"
"มึงได้ตีกับกูคราวนี้แหละไอ้เหมอ ไอ้คนสองมาตรฐาน!"
เพนกวิ้นเข้ามาบีบคอเสมอจากข้างหลัง ส่วนนักเรียนนายร้อยถึงจะตัวเล็กกว่าแต่ก็เชี่ยวชาญในศาสตร์ต่อสู้ มีท่านบิดาเป็นถึงนายพล คุณหญิงแม่เป็นแชมป์เทควันโด้ระดับประเทศ มีหรือที่เพนกวิ้นจะสู้ได้ ไม่นานก็ถูกจับทุ่มลงบนเตียงแล้วดิ้นพล่านเพราะถูกเสมอใช้หมอนกดหน้าไว้
"ฮ่าๆๆ เดี๋ยวไอ้กวิ้นมันก็ตายหรอก เหมอ พอๆ"
เพนกวิ้นหน้าแดงแจ๋ น้ำตาซึม แต่ก็ยังไม่วายปากดี "ไอ้เหมอ กูโกรธมึงสิบห้าชาติ ชาติที่สิบหกก็อย่าหวังมาดีกัน"
"เรื่องของมึงซี้ เกี่ยวไรกับกู นะ มาเล่นเกมต่อดีกว่า อย่าไปสนใจไอ้กวิ้นเลย"
"จิ๊"
ถ้าไม่ใช่เพนกวิ้น คงมีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่เพราะเป็นผู้ชายที่ติดสบายๆ ไม่คิดอะไรมาก จึงได้แต่โกรธลมโกรธแล้งไปอย่างนั้น สุดท้ายก็หันไปสนใจต่อจิ๊กซอว์ของตัวเองเงียบๆ ปล่อยให้สองเพื่อนซี้คุยกันงุ้งงิ้งไป
"เหมอ"
"ว่า"
"สอนยิงปืนหน่อย"
เสมอมองหน้าคนที่กด pause เกมแล้วหันกลับมาสบตากัน
"อื้อ เอาสิ แต่รอเหมอปิดเทอมนะ"
"อืม"
ชนะดูง่วงๆ คงเบื่อที่จะเล่นเกมแล้ว เหมอจึงเดินไปที่เตียงของเพนกวิ้น หยิบหมอนใบใหญ่มา แล้ววางมันไว้ข้างตัว ชนะเห็นดังนั้นก็ล้มตัวลงนอน พ่อรูปหล่อของเสมออมยิ้มมาให้ ก่อนจะบอกเสียงทุ้มอ่อนโยนว่า "รู้ใจ"
"ก็ต้องรู้อยู่แล้ว เป็นเพื่อนกันนี่"
"อื้ม" ชนะครางรับ หลับตาลง รู้สึกง่วงงุนอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่นอนบนเตียงขนาดใหญ่ที่บ้านนุ่มอุ่นสบาย ไม่ใช่บนพื้นแข็งๆ อย่างนี้ กลับนอนไม่หลับ "เหมอ"
"ครับ"
"สัปดาห์หน้ากลับไหม"
"ยังไม่รู้ แต่ถ้ากลับจะเฟซหา"
"อือ" ชนะคลี่ยิ้ม คงไม่ได้รู้เลยว่าเสมอกำลังจ้องมองใบหน้าระงับอารมณ์ที่อยากจะปลุกปล้ำไว้จนถึงขีดสุด "อยากให้มานะ อยู่กับเหมอแล้วผมสบายใจ"
เสมอกรีดร้องอยู่ในใจ ไถหัวไปกับพื้น ดีดดิ้นขาจนไปโดนจิ๊กซอว์ของไอ้กวิ้นเพื่อนโง่อีกหลายรอบ พอไอ้กวิ้นจะโวยวายก็กระโดดไปตะครุบปากมันไว้ เพราะกลัวว่าเสียงของมันจะไปรบกวนการนอนของพ่อสุดที่รักเข้า
"เหมอจะมา ให้ตายยังไงก็จะมา เหลือขาข้างเดียวก็จะคลานมา" เสมอตอบกลับ ปิดปากไอ้กวิ้นไว้แน่น มองชนะที่ยังหลับตาพริ้ม ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างสุขใจ
"อื้อออ ไอ้เชี่ย ปิดปากกูทำไม" เพนกวิ้นกระซิบเสียงดุหลังจากที่ถูกปล่อยตัวแล้ว
"เดี๋ยวเสียงมึงรบกวน"
"เอาใจอย่างกะเป็นผัวมึง"
"ได้ก็ดีดิวะ"
"เหี้ยนี่ เล่นจริง?"
"เล่น"
"เออ อย่าให้เสียเพื่อนนะมึง ก็รู้อยู่ว่าไอ้นะเป็นไง มันเพื่อนน้อย แต่ก็รักเพื่อนมาก อย่าทำให้มันผิดหวัง"
"รู้น่า"
ไอ้กวิ้นหันกลับไปสนใจจิ๊กซอว์ของมันต่อ ปล่อยให้เสมอเคลิ้มฝันไปกับใบหน้ายามหลับของชนะ
ไม่ให้เสียเพื่อนหรอก...เหมอเต็มใจดูแล เต็มใจอยู่ข้างๆ ชนะตลอดไปอยู่แล้ว เป็นแค่เพื่อนก็ไม่เป็นไร ขอแค่ชนะยังยิ้มกับเหมอก็พอ
...........................................................TBC.....................................................
รักเสมอ ไม่รู้จะมีใครบอกกับไอ้เหมอมันไหม แต่เท่าที่บอกได้ ไอ้เหมอคง...รักชนะเสมอนั่นแหละนะ :laugh: :laugh: เอ็นดูแรง
-
มารอคะ
-
อ่านง่ายเม้นง่ายกว่าตะกี้อีก
-
รักเธอนะ เสมอ <3 <3 :-[ :o8: ชนะก็รักคะ จุ้บบบบบบ :heaven :heaven :mew1:
-
เหยยยยย ช่วงนี้คนแต่งฟิตอะเปิดเรื่องใหม่รุ่นลูกระหว่างรอรุ่นพ่อจบเลยอะ ดีงามมาก :กอด1: กอดแรงๆหนึ่งที จองเป็นคนทำสารบัญให้เหมือนเดิมนะ
-
สารบัญ
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239159#msg3239159)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239181#msg3239181)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239214#msg3239214)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239928#msg3239928)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3240955#msg3240955)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3241606#msg3241606)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3242144#msg3242144)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3243580#msg3243580)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3244710#msg3244710)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3245675#msg3245675)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3247115#msg3247115)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3247960#msg3247960)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3250008#msg3250008)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3250947#msg3250947)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3251785#msg3251785)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3252841#msg3252841)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3253918#msg3253918)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3254712#msg3254712)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3255578#msg3255578)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3256564#msg3256564)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3257281#msg3257281)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3258287#msg3258287)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3259207#msg3259207)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3259808#msg3259808)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3260153#msg3260153)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3261510#msg3261510)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3262648#msg3262648)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3263388#msg3263388)
ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3264216#msg3264216)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3265855#msg3265855)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3266649#msg3266649)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3267329#msg3267329)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3268840#msg3268840)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3270504#msg3270504)
ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3271212#msg3271212)
ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3271932#msg3271932)
ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3271984#msg3271984)
ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3272902#msg3272902)
ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3273847#msg3273847)
ตอนที่ 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3275982#msg3275982)
ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3277645#msg3277645)
ตอนที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3280133#msg3280133)
ตอนที่ 43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3281180#msg3281180)
ตอนที่ 44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3287390#msg3287390)
ตอนที่ 45 The End (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3290662#msg3290662)
-
:mew3:
เสมอนี่น่ารักจัง มีแต่คนรัก คนชอบ
แถมเนื้อหอมด้วย อุอุ :hao3:
-
ชนะอาจจะกำลังหลงรักเหมอแบบไม่รู้ตัวก็ได้
ไม่มาก็คิดถึง ไม่มาก็หงุดหงิด
เพี้ยนเจอคนเหมือนกันซะแล้ว
พ่อลูกนี่เขามีชายในสเป็คเหมือนกันจริงๆ :m20:
-
จะร้องงงง friend zone มหาปะลัยยย :hao5: :katai1:
-
โอ๊ยน่ารักกกกกกก มากกกกกกก
-
อยากจะกอดเหมอแรงๆ :กอด1:
-
โอ้ยละมุนน้องเหมอของพี่
-
น่ารักมาก
-
กวิ้นน่าสงสารสุด :laugh:
-
น้องเหมอน้องนะๆๆๆๆ กรี๊ดดด อ่าน 3 ตอนรวดด 5555 ชอบๆๆ
-
เดี๋ยวนะ ทำไมรู้สึกสงสารป๋าพ่าย แค่เจอเพี้ยนคนเดียวไม่พอ มาเจอลูกสะใภ้แบบน้องเหมออีกคน (เปรียบเสมือนเพี้ยนเวอร์ 2 ) :laugh3:
-
พฤติกรรมของชนะแปลกนะคะลูก
คือแบบนางเสมอก็ออกตัวแรงพอสมควรด้วย ชอบแพนกวิ้นอ่ะคือสบายๆจริงๆ เป็นเรามีตบอ่ะกวนตีนมาก สองมาตราฐานมาก :laugh: :laugh:
-
อ่านจากในแฟนเพจมาแล้วรอบ มาอ่านที่นี่อีก
นะอ่อยเหมอทำไมมมม
-
สุดโตงอีกเรื่องแล้ว
-
มาลงชื่อเป็น FC น้องเหมอ
น่ารักมากอะ เป็นนักเรียนนายร้อยที่มุ้งมิ้งมากที่สุด แถมสองมาตรฐานชัดเจนมากกกกก 5555
ปล.ชอบกวิ้นเพื่อนโง่ด้วย นางน่าสงสารและนางตลก :hao3:
-
นะ แอบอ่อยปะ รึรู้ว่าเหมอมีใจ
-
ฮื้ออออ ชนะมีใจแหละน่า โด่ๆ แต่ปากแข็ง
-
เสมออออออออ :pig4:
-
รักเสมอออ นางตลกอ่ะ พี่สมัยแกก็คลั่งน้องมาก
-
คิดว่าชนะ
เหมือนป๋าพ่าย
กว่าจะรู้ว่ารักเสมอ
คงทำเพื่อนช้ำรักแทบตายแน่
-
กรีดร้อง ตัวละครน่ารักทุกตัวเลย สีสันสดใสมาก
-
ตอนที่ 4
Wimmy Preeprapa with Na Chana
ขอบคุณสำหรับดอกกุหลาบสวยๆ นะคะ :-) #อวดแฟน
รูปดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ ดูสวยราคาแพงเหมือนเจ้าของสเตตัสที่ติด hash tag อวดแฟนให้สาวน้อยสาวใหญ่ที่ตาม follow เฟซบุ๊คของชนะอิจฉาตาร้อนกันถ้วนหน้า เหมอจ้องมองดูหน้าไทม์ไลน์ของตัวเองด้วยหัวใจปวดหน่วง เฝ้ามองยอดไลค์ที่เพิ่มขึ้น ยอดความคิดเห็นที่เพิ่มขึ้น... บ้างมาแสดงความยินดี บ้างมากรีดร้องจะเป็นจะตาย บ้างมาด่าเจ้าของสเตตัสว่าแรดหน้าไม่อาย อยากได้ผู้ชายมากจนถึงกับต้องโพสแสดงความเป็นเจ้าของ
เหมอแตะเบาๆ ลงบนปุ่มไลค์ จ้องมองหน้าจอมือถือนิ่งนาน มีคำถามเป็นร้อยคำถามอยู่ในใจแต่กลับถามใครไม่ได้แม้แต่คนเดียว ไม่กล้าถาม...ไม่มีสิทธิ์ถาม
Only Summer listening to รักโง่ๆ
หัวใจมันมีไว้รัก และฉันเลือกจะรักเธอคนเดียว
ไม่ได้แคร์ไม่ได้หวังว่าเธอจะเหลียวมองรึเปล่า ไม่ได้สนใจ
https://www.youtube.com/watch?v=GFt-Y6wdmTU
เหมอคิดว่าดึกแล้วจะเพ้อเจ้อยังไงก็ได้ วันนี้ฝึกมาหนัก ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ยังมาเจอเรื่องที่ทำให้ใจเพลียอีก ต่อให้เป็นชายชาติทหาร แต่มันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะเว้ย!
"ไอ้เหมอ เป็นไรไปวะมึง" เพื่อนร่วมรุ่นนามว่าชาติชาย หัวเกรียนไม่ต่างจากเหมอ มองมาด้วยใบหน้าสยองนิดๆ เพราะเห็นเสมอคนเก่งประจำรุ่นทำหน้าราวกับจะแบกปืนไปยิงถล่มคนทั้งเมือง
ชาติชายกำลังคุยอี๋อ๋อจีบสาวเรียนพยาบาลอยู่ที่มหาลัยเอกชนในกรุงเทพ มันบอกเหมอว่าได้เบอร์มาจากบีทอล์ค ทั้งยังใจดีจะแนะนำเพื่อนของสาวพยาบาลให้เหมอด้วย แต่เหมอปฏิเสธ ชาติชายคนซื่อเป็นหนุ่มอุบลราชธานี หน้าตานั้นดูให้ดีอาจจะเป็นญาติทางใดทางหนึ่งของพี่อี๊ดโปงลางไอดอลของมัน ทว่าเพราะความโก้หรูของนักเรียนนายร้อยจึงทำให้ชาติชายพอจะมีสาวคุยด้วยอยู่บ้าง แต่ถ้าจะพูดกันตามจริงแล้ว สาวเจ้าก็แค่คุย แต่ไม่คิดจะร่วมอนาคตด้วยกับมัน
"อกหักว่ะมึง" เหมอคร่ำครวญ โขกหัวเกรียนลงกับหมอนแล้วดีดแข้งขากระทบเตียงแข็งๆ ไปมาราวกับเด็กที่ถูกแม่ขัดใจไม่ซื้อของเล่นที่อยากได้ให้
"จุ๊ๆ เบาๆ หน่อยสิวะ ไอ้เหี้ยนี่ แล้วมึงยังไม่ชินอีกเรอะ แม่งอกหักมาไม่รู้กี่ครั้งละ กับคนๆ เดียวเนี่ย" ชาติชายรู้ว่าเหมอแอบหลงรักเพื่อนคนหนึ่งมาตลอด แต่ชาติชายไม่รู้ว่าคนๆ นั้นเป็นผู้ชายชื่อชนะ ไม่ใช่นานะอย่างที่มันเข้าใจ
"ความเจ็บปวดมันไม่ใช่เรื่องที่จะชินง่ายๆ กูไม่ได้เสพติดความเจ็บปวดเหมือนมึงนะไอ้ชายที่จะได้เที่ยวเร่แจกจ่ายหัวใจให้สาวๆ เขากระทืบทิ้ง"
"หน็อยยย ปากดี กับคนที่น้องนานะไม่แลตามองมาอย่างมึง อย่ามาว่ากูไอ้เหมอออ!"
"ชื่อนะเฉยๆ ไอ้ควาย ไม่ใช่นานะ พูดซะเป็นสาวญี่ปุ่น แสรดดด"
เกิดสงครามป่วนประสาทระหว่างเสมอกับชาติชาย ก่อนเหตุการณ์จะยุติเมื่อแรงสั่นเตือนของมือถือที่แอบซุกซ่อนใต้หมอนดังครืดๆ ให้ได้ยิน เหมอรีบละจากการเฮดล็อคไอ้ชายแล้วหันกลับไปสนใจมือถือของตัวเองทันที
ใส่รหัสปลดล็อคหน้าจอก็เห็นแอพพลิเคชั่นสีฟ้ามีตัวเลขสีแดงติดไว้บนมุมขวา
Na Chana and 30 other people like your post.
Na Chana commented on your post.
'เพลงเพราะเนอะ :-)'
"เฮ้ยยย!" เหมอร้องลั่น จนไอ้ชายเพื่อนยากรีบมาตะครุบปากแทบไม่ทัน มันหันมองเลิ่กเลิกกลัวทั้งรุ่นพี่ครูบาอาจารย์จะบุกมาที่ห้อง อีกทั้งยังไปรบกวนเพื่อนๆ ที่หลับกันไปแล้วด้วย
"มึงเป็นไรไอ้เหี้ย" ไอ้ชายกระซิบเสียงดุ มองไอ้เหมอเพื่อนยากอย่างพร้อมจะตบกะโหลกมันถ้าขืนมันยังแหกปากขึ้นมาอีก
"เขามาเม้นโพสกูว่ะ ไอ้เหี้ยชาย กูโพสเพลงอ่ะ มึงเอ้ย เขาจะรู้ป่ะวะ แม่งงง กูไม่น่า..."
"ไอ้เหี้ยนี่ป๊อด เรื่องอื่นไม่ป๊อดงี้มั่งวะ แล้วมึงโพสเพลงไร"
"รักโง่ๆ"
"แค่เพลงน่า เขาไม่รู้หรอก มึงว่าเป็นเพื่อนมึงนี่ คงเม้นเล่นๆ"
"แต่นะไม่เคยกดไลค์ ไม่เคยคอมเม้นโพสใคร ไม่เคยอัพเดทสเตตัสตัวเองเลยนะเว้ย ตั้งแต่กูเป็นเพื่อนเฟซเขามาเนี่ย กูเห็นแต่ไปกดไลค์เพจเกมกับแชร์เกมเหี้ยไรไม่รู้ของมันอ่ะ รูปที่แฟนมันแท็กมา...มันยังไม่ไลค์ไม่เม้นด้วยซ้ำ"
หัวใจของเหมอเต้นตึกตักอย่างไร้การควบคุม แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของคนที่ชอบ ก็ทำให้เหมอเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ ลืมไอ้ภาพดอกกุหลาบกับ hash tag อวดแฟนไปเสียสิ้น
จริงอย่างว่าที่เฟซบุ๊คของชนะไม่เคยมีความเคลื่อนไหวอะไรไปจากแชร์เพจเกมที่มักแจกของรางวัล หรือกดไลค์ตามกิจกรรมที่กำหนดตามเงื่อนไขของเพจแล้วจะได้รับไอเทมได้รับเหรียญ แต่กับการที่แสดงความคิดเห็น หรือกดไลค์โพสคนอื่น เหมอไม่เคยเห็นเลยจริงๆ เป็นเพื่อนเฟซกับชนะมาก็สองปีแล้ว เห็นแต่มีคนมาโพสหน้าวอลล์ กับแสดงความคิดเห็นถามว่าเมื่อไหร่จะเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่เคยตอบไม่เคยหืออืออะไรสักอย่าง อาศัยแค่หน้าหล่อๆ ถูกเพจคิ้วบอยของมหาวิทยาลัยถ่ายรูปลง (ทีเผลอ) แล้วแท็กชื่อมาแค่นั้นถึงได้มีคนกดติดตามเพื่อมาทำความรู้จัก เหมอคิดว่าคนที่เห็นหน้าชนะไม่มีใครที่ไม่อยากเข้าใกล้ ก็หน้าหล่อๆ นั่นเหมือนกับมักเน่วง Gods ที่กำลังดังอยู่ในตอนนี้แบบที่ถ้าให้มายืนใกล้คนที่ไม่สนิทก็อาจจะแยกไม่ออก ยอดฟอลโล่เฟซบุ๊คของชนะจึงไม่แพ้ยอดไอจีของ CY ยิ่งพวกที่ได้รู้ว่าพ่อรูปหล่อของเหมอเป็นแฝดพี่ของ CY ก็ยิ่งมีคนอยากเข้าคลุกวงในเพิ่มขึ้นอีกพันเท่า
"เอ้า ไอ้เหี้ยเหมอ มึงนั่งสั่นอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่มึงจะได้เขา จีบสิวะ สู้สิวะ กูบอกมึงอย่างนี้มาตั้งแต่งาน sport day แต่มึ้งงง ก็ยังนิ่งยังเงียบ เป็นไง หมาคาบไปแดกกี่รายละ" ไอ้ชายซ้ำเติม แต่เหมอรู้ว่ามันอยากพูดให้เหมอทำอะไรสักอย่างนอกจากมานั่งคร่ำครวญกับมันครั้งนี้ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เยอะมากจนนับมือไม่พอ
"มันไม่ได้ง่ายเหมือนที่มึงหาเบอร์สาวได้จากบีทอล์คนะไอ้ชาย อีกอย่าง งานนั้นกูก็ชวนเขาแล้ว แต่เขาไม่มา แดกแห้วจนอิ่มทิพย์มาหลายเดือนแล้วเนี่ย"
"งั้นก็ตัดอกตัดใจ คนเขาไม่รัก วันนี้ไม่รัก วันหน้าเขาก็ไม่รัก กูนอนละ มึงก็รีบๆ นอน ตีสี่ต้องตื่นแล้ว"
"อือ มึงนอนก่อนเถอะ" เหมอตอบเสียงอ่อนแรง คำพูดของไอ้ชาติชายเหมือนขวานขึ้นสนิมขาดความคมที่จามสุดแรงแต่ไม่ยักกะได้แผล แต่แม่งเจ็บจนร้องแทบไม่ออก
เหมอก้มมองมือถือ รู้สึกหงุดหงิดใจที่ตัวเองไม่เกิดมาเอวบางร่างน้อยหรือสวยเฉียบเหมือนแฟนคนปัจจุบันของชนะ ตอนอายุ 18 เคยขอคุณหญิงแม่ทำนม แต่ก็โดนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ทำใจกล้าไปขอท่านบิดาก็เกือบถูกปืนของท่านนายพลสอยร่วง ยังดีที่พี่สมัยสุดที่รักเข้ามาช่วยปกป้องไว้ ไม่งั้นเหมอคงเหลือแต่ชื่อ ...เหมอไม่อยากหัวเกรียน ตัวล่ำ ผิวสาก จับตรงไหนก็มีแต่กล้าม หน้าตาบ้านๆ แถมยังแข็งแรงถึงขนาดไม่เคยป่วยเป็นหวัดเลยสักครั้งในชีวิตอย่างนี้เลย เหมออยากบอบบาง อยากน่าทะนุถนอม ผิวนุ่มนิ่มเนียนละเอียด ให้ชนะจับต้องตรงไหนก็รู้สึกดี แต่ที่ว่ามานั้น...เหมอก็ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิง แต่เหมอแค่...อยากเป็น..คนที่ชนะเลือก อยากเป็น...แค่นั้น
Messenger เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ เหมอขมวดคิ้วกับการถูกขัดจังหวะเพ้อฝัน แล้วไม่นานก็คลายออกเปลี่ยนจังหวะหัวใจที่เต้นปกติเป็นจังหวะเมทัลหนักๆ
Na Chana: ไม่คิดจะทัก?
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!
Only Summer: เฮ้ย! ไม่เห็นว่าออน
Na Chana: โกหกว่ะ :-(
Only Summer: จริงๆ ยิ้มหน่อยดิ ไม่หน้าบึ้ง
Na Chana: :-) ยิ้มละ
Only Summer: ยิ้มหล่อเนอะ
Na Chana: รู้ตัว
Only Summer: โด่ววว หลงตัวเองเหมือนไอ้กวิ้นอ่ะ อยู่กับมันมาก ติดนิสัยมันมาป่ะ
Na Chana: ไม่อ่ะ ต่อให้อยู่กับใครมาก ก็ไม่ได้ติดใครง่ายๆ อ่ะ
Only Summer: ต้องเชื่อไหม
Na Chana: แล้วแต่
Only Summer: แล้วทำไมนะไม่นอน?
มือไวอีกแล้วไอ้เหมอ เขาก็ต้องคุยกับแฟนเขาสิวะเอ็งเอ้ย!
Na Chana: รอบางคนทักอ่ะ ง่วงด้วย อยากนอน แต่ไม่ทักมาซะที
Only Summer: เอ้า ไม่โทรไปหาอ่ะ จะได้รีบไปนอน
ใครมันกล้าทำให้พ่อยอดขมองอิ่มของเหมอรอขนาดนี้ หรือจะเป็นยัยวิมอะไรนั่นวะ เก่งแต่โพสสเตตัสแสดงความเป็นเจ้าของดิ ไม่ทำหน้าที่แฟนที่ดีหน่อยไง รอให้ผู้ชายเขาทักไปอย่างเดียว ไม่เป็นผู้หญิงบ้าง พ่อจะเล่นตัวเสียให้เข็ด เหมอเบื่อออออ!
Na Chana: ไม่รู้ดิ ไม่อยากโทร
Only Summer: เอาแต่ใจอย่างนี้ ระวังหญิงทิ้งแล้วจะหาว่าเหมอไม่เตือน
Na Chana: ทิ้งก็ทิ้งดิ เคยกลัวเหรอ
Only Summer: เก่งตลอดพ่อคุณ
Na Chana: หึ ไปนอนละ
Only Summer: นอนให้จริง ไม่ต้องรอแล้ว นอนดึกเดี๋ยวพรุ่งนี้เรียนไม่รู้เรื่อง
Na Chana: อือ รู้แล้วน่า เหมอก็รีบนอน
Only Summer: งั้นนอนพร้อมกัน
Na Chana: KKKKKKKK
Only Summer: ตัว k หลายตัวแล้วชะน้าาา ตาปิดไปหรือยังหืมมมม
สงสัยสุดที่รักของเหมอคงหลับไปแล้ว เพราะเงียบหายไปนานหลายที เหมอเลยตัดสินใจจะเก็บมือถือเข้าที่ซ่อนตามเดิม ทว่า ยังไม่ทันจะล็อคหน้าจอ Messenger สื่อรักก็ดันเด้งข้อความของชนะที่เล่นงานหัวใจเหมอให้เต้นถี่หนักราวกับคนป่วยเป็นโรครักกำเริบระยะสุดท้าย
Na Chana: เหมอ โทรมาหน่อย
Only Summer: ทำไมอ่ะ?
แค่พิมพ์ถามไปงั้น แต่หลังจากพิมพ์ก็กดเบอร์ชนะเรียบร้อยแล้ว เบอร์โทรของชนะจำง่าย เป็นเลขเรียงสวย หรือความจริงต่อให้จำยากแค่ไหน...ก็ไม่มีผลอะไรกับเหมอ เพราะสำหรับเหมอ เรื่องของชนะอยู่ในกระแสเลือด
Na Chana: ไม่ต้องถาม โทรมา
Only Summer: เพื่อนนอนหมดแล้วอ่ะ เกรงใจเขา
เล่นตัวอีกหน่อยให้สมกับที่เป็นกุลสตรีเหมือนคุณหญิงแม่ ฮิฮิ
Na Chana: ก็โทรมา ไม่ต้องพูด แค่โทรอ่ะ เข้าใจป่ะวะ แม่ง..
เหมอรีบกดโทรออกทันที ไม่ชอบเวลาที่ชนะหงุดหงิด ไม่อยากให้หงุดหงิด อยากให้ยิ้ม อยากให้สบายใจ เวลาคุยกับเหมอ เวลาอยู่กับเหมออยากให้มีแต่ความสุข
ตื้ดดดดดด ตื้ดดดดดด
ฟังเสียงสัญญาณแค่ชั่วอึดใจ ชนะก็รับสาย เสียงเพลงของนักร้องวงโปรดของชนะดังคลอเบาๆ แต่เจ้าตัวดันไม่พูดอะไร
"นะ"
"อือ"
"เป็นอะไรรึเปล่า" ทำไมเสียงตอบรับถึงฟังดูเหงาๆ มีอะไรทำให้สุดที่รักของเหมอขุ่นเคืองดวงใจกันเล่า เหมอจะไปจัดการมันบัดเดี๋ยวนี้!
"นะคุยกับเหมอได้ทุกเรื่อง"
"รู้ แต่ไม่ได้เป็นอะไร"
แค่ชนะรู้ว่าเหมอคอยประคองอยู่ข้างๆ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว
"งั้นตอนนี้นอนเถอะ เหมอก็จะนอนแล้ว"
"อืม"
เสียงตอบรับของชนะทำเอาเหมอไม่กล้าวางสาย น้ำเสียงเหงาๆ นั้น...ไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียวเลยจริงๆ เหมออยากเหาะไปยืนอยู่ข้างๆ อยากกอดชนะแล้วนอนหลับไปด้วยกัน แต่ทำไม่ได้ แค่คิดจะปีนข้ามรั้วโรงเรียนก็เหมือนกำลังผูกเชือกแขวนคอตัวเองแล้ว
เหมอนอนฟังเสียงลมหายใจของชนะ ฟังจนเคลิ้มหลับไป ตื่นอีกทีตอนตีสี่ที่ไอ้ชาติชายตะโกนกรอกหู เพราะมันยังเห็นเหมอนอนหลับฝันหวาน อมยิ้มมีความสุข ไม่ได้รู้เลยว่าถ้ายังขืนหลับตาพริ้มอยู่อย่างนี้คงโดนลงโทษเพราะไปวิ่งตอนเช้าสายเป็นแน่
"ไอ้เหมอโว้ยยยย!! เหี้ยนี่ อย่ามาตายตอนนี้สิวะ ตื่นๆๆๆ" ไอ้ชายถีบเพื่อนมันอย่างแรงจนอีกฝ่ายกลิ้งตกเตียงลงไปร้องโอดโอยอยู่กับพื้น
"ไอ้ชาย ไอ้ควาย มึงถีบกูทำไมเนี่ย!" เหมอว่าอย่างหัวเสีย ลนลานคลานขึ้นบนเตียง ควานหามือถือที่ยังไม่ได้วางสาย กดวางอย่างฉับพลันเพราะเสียงควายออกลูกของไอ้ชายจะทำให้สุดที่รักของเหมอตื่นก่อนเวลาอันควรได้
"มึงนอนหรือตายเนี่ย เร็วๆ คนอื่นเขาออกไปหมดแล้ว!"
"เออๆ รอกูแป๊บ แม่งเอ้ย ยังไม่ได้บอกอรุณสวัสดิ์กับนะเลยเนี่ย ขัดกูจริ๊ง!"
"เป็นเอามากไอ้เกรียนนี่ เมื่อคืนยังคร่ำครวญร้องอย่างหมา เร็วๆ ดิ๊ เดี๋ยวกูก็สายไปด้วยหรอก เป็นเพื่อนกับมึงนี่เวรกรรมกูจริงๆ"
เหมอเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วย ฟังไอ้ชายบ่นไปด้วยอย่างนึกเซ็ง เช้าๆ อย่างนี้น่าจะได้ฟังเสียงของชนะเป็นคนแรก ดันต้องมาฟังเสียงบ่นเหมือนควายออกลูกของไอ้ชายเพื่อนยาก วันนี้ต้องเป็นวันที่เหนื่อยที่สุดอีกวันแน่ๆ
"ไอ้เหมอ!"
ท่านนายพลสมานมองหน้าลูกชายคนเล็กด้วยความหงุดหงิดถึงขีดสุด ในมือของท่านถือใบแจ้งค่าโทรศัพท์ที่เด็กในบ้านไปเก็บมาจากตู้จดหมายที่ประตูรั้วในเช้าของวันนี้
ในทุกๆ สิ้นเดือนคุณหญิงเสมือน ภรรยาสุดที่รักของท่านนายพลต้องจัดแจงค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ รวมถึงค่าโทรศัพท์รายเดือนของทุกคน แต่ในสิ้นเดือนนี้ เมื่อได้เห็นความหนาปึกของใบแจ้งค่าโทรแล้วลมแทบจับ คุณหญิงต่อสายตรงถึงสามี รายงานถึงค่าบริการที่สูงผิดปกติของลูกชายคนเล็กด้วยความเคร่งเครียด จึงเป็นเหตุให้ในเย็นวันศุกร์เช่นนี้ ท่านจึงต้องนั่งรอไอ้เหมอลูกชายตัวดีกลับมาบ้าน
"เพคะท่านบิดา" เสมอนั่งเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ ช้อนตามองผู้เป็นพ่อด้วยแววตาหวาน ทว่า...
"คุณหญิง ไปเอาปืนมาให้ผม!"
"พ่อครับพ่อ! ใจเย็นๆ อย่าดุน้อง!" สมัยปรี่เข้าห้าม
"ไอ้หมัย! แกดูมันทำ เป็นถึงชายชาตรี รับใช้ชาติ มานั่งตุ้งติ้งพับเพียบเรียบร้อยอย่างนี้ได้ยังไง!" ท่านนายพลโกรธจนหน้าใบขึ้นรูปคมเปลี่ยนเป็นสีเข้ม เรื่องเก่ายังไม่ทันสะสาง มันสร้างเรื่องใหม่ขึ้นมาให้ปวดหัวอีกจนได้ แต่เจ้าลูกคนเล็กก็ยังกวนเบื้องล่างไม่เลิก มันใช้มือจับแก้วน้ำ ทำนิ้วก้อยกระดกแล้วมองท่านด้วยท่าทีเหนียมอาย
"ไอ้เหมอ!!"
"พ่ออออออ เย็นไว้ครับเย็นไว้ น้องเหมอเป็นเด็กเรียบร้อย น้องเป็นเด็กดี นั่งแบบนี้ก็น่ารักดีออกครับ นะครับพ่อ ใจเย็นๆ เถอะนะ"
สมัยกอดรัดร่างของผู้เป็นพ่อไว้แน่น อย่างไรเสียก็ไม่ยอมให้พ่อได้หยิบปืนยิงน้องชายสุดที่รักเป็นแน่แท้
"ท่านบิดามีอะไรกับเหมออ้ะ" หลังจากเหตุการณ์สงบ เจ้าน้องคนเล็กก็เอ่ยปากถามด้วยสีหน้าสงสัย มีไม่บ่อยที่เวลากลับมาบ้านแล้วท่านบิดาจะมานั่งรอต้อนรับด้วยความอบอุ่นจนร้อนแบบนี้
"แกเอาไปดู" โยนใบแจ้งค่าโทรให้กับเหมอแล้วถามเสียงเข้มจัด "อยู่ที่โรงเรียนมันว่างนักใช่ไหม! โทรมันอยู่ได้โทรศัพท์นั่น แล้วโทรทีนานเป็นสี่ห้าชั่วโมง แกบ้าไปแล้วเรอะ!"
"พ่อ น้องก็ต้องโทรหาเพื่อนบ้าง ค่าโทรแบบนี้มันแปลกตรงไหน"
คำถามของสมัยเรียกสายตาดุจัดจากผู้เป็นพ่อได้เป็นอย่างดี
"บิลยาวเป็นหางหมาอย่างนี้ยังมาถามว่าแปลกตรงไหน น้องแกนั่นแหละแปลก บอกพ่อมาว่าโทรหาใคร!"
เสมอยิ้มกวน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอ้อนพี่ชายให้ช่วยจัดการเรื่องนี้ สมัยทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ ให้ดุยังไงก็ดุไม่ลงกับเจ้าน้องน้องน่ารักแสนน่าเอ็นดูของเขา
"พ่อ น้องโตแล้ว อย่าก้าวก่ายเรื่องของน้องได้ไหม น้องเหมอครับ ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่า แล้วเดี๋ยวลงมาทานข้าวนะครับ"
"ไอ้หมัย นี่แกจะให้ท้ายน้องแกไปถึงไหนห้ะ!" ท่านนายพลสมานไม่อาจหักห้ามความโกรธเอาไว้ได้อีกแล้ว บ่อยครั้งที่สมัยตามใจเสมอจนทุกวันนี้มันไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี "พ่อส่งให้ไปเรียน ไม่ใช่ไปโทรศัพท์ คุณหญิง เอาโทรศัพท์มาให้ผม ถ้ามันไม่บอก ผมจะโทรไปเช็คเองนี่แหละว่าเบอร์ใคร"
"ทำไมท่านบิดาต้องมาตามซักไซ้เหมอราวกับเป็นเมียที่ตามจับผิดสามีนอกใจด้วยอ้ะ เหมอชอบเป็นภรรยามากกว่าสามีนะ เพราะเหมอชอบเอาอกเอาใจ เหมอชอบปรนนิบัติ เหมอชอบตามใจ เหมอชอบผู้ชายยยยยยยยย ขอบคุณท่านบิดาที่ให้เหมอไปเป็นทหารรร ผู้ชายเยอะะะ เหมอชอบบบบ"
"คุณหญิง!! ดูลูกคุณ!!"
คุณหญิงเสมือนที่นั่งทำหูทวนลมมาตั้งแต่ที่สามีเริ่มแผดเสียงก็ทำหน้าระอา พร้อมกับดุลูกชายคนเล็กด้วยเสียงอ้อมแอ้มว่า "เหมอ ลูกต้องเลือกผู้ชายหล่อๆ นะลูก หน้าเหมือนชาติชายเพื่อนลูกแม่ไม่ให้ผ่าน"
"คุณหญิง!"
"คะ คุณพี่? ไปเร็วหมัย พาน้องไปอาบน้ำ จะได้มาทานข้าว"
"นี่คุณ!"
"รักขุ่นแม่ที่สุดในโลกกกกกก พี่หมัยย อาบน้ำให้น้องด้วยยย"
"ครับผม ตามบัญชาาา"
"พวกแก!!!"
สองพี่น้องยิ้มร่า แต่ท่านบิดาเป็นลมล้มพับไปแล้ว เดือดร้อนคุณหญิงต้องเรียกเด็กในบ้านให้หายาดมยาหอมมาให้ เย็นวันศุกร์ที่แสนสุขจึงจบลงที่ท่านบิดาเคืองจัด ไม่ยอมร่วมโต๊ะทานข้าวกับครอบครัว หนีออกไปนั่งก๊งเหล้ากับเพื่อนในกรม ปล่อยให้สามคนแม่ลูกรื่นรมย์กับเรื่องเล่าในโรงเรียนของเสมอ และชื่อผู้ชายปริศนาเจ้าของเบอร์โทรที่ทำให้ค่าโทรของเหมอหมดไปครึ่งหมื่นต่อเดือนก็ยังคงเป็นความลับของเหมอเพียงคนเดียว
Na Chana listening to One Direction - They Don't Know About Us
They don’t know I've waited all my life
Just to find a love that feels this right.
พวกเขาไม่รู้หรอกว่าผมรอคอยมาทั้งชีวิตเพื่อที่จะได้พบกับรักที่ใช่แบบนี้ :)
https://www.youtube.com/watch?v=zIFo7jKH8tc
Wimmy Preeprapa @Na Chana ขอบคุณนะคะ รักชนะที่สุดเลยค่ะ
Only Summer หวานเชียว อิจฉา ^^
Na Chana @Only Summer คือ?
Only Summer คนข้างบนอ่ะ @Wimmy Preeprapa รักกันนานๆ นะครับบ เพื่อนผมเป็นคนดี ดูแลมันด้วยน้าาา
Wimmy Preeprapa @Only Summer รับทราบค่ะะะ ><
Na Chana @Only Summer เดี๋ยวโทรหา รับด้วย
Only Summer feeling ไม่อยากให้เป็นเขาเลย พูดตรงๆ
@นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ ไอ้สัตว์!
https://www.youtube.com/watch?v=6AZUVzAFz0w
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ ไอ้เหมออออ มึงแท็กเพลงแล้วด่ากูทำเพื่อ!
Only Summer ก็มึงไม่ใช่คน มึงเป็นนกเพนกวิ้น มึงเป็นสัตว์อ่ะ กูไม่ได้ด่า แค่เรียกตามสปีชีส์
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ เป็นบ้าอีกละเพื่อนกู
Only Summer กูแม่ง...กูอยากทำนม แต่พ่อไม่ให้ทำ!
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ เดี๋ยวๆ มึงชักไปใหญ่ละชีวิต สับสนเหี้ยไร ใจเย็นๆ เรื่องทำนมน่ะเรื่องใหญ่นะเว้ย มึงอยู่ไหน เดี๋ยวกูไปหา ใจเย้นๆ นะ อย่าเพิ่งคิดสั้น
Only Summer กูไม่ได้จะคิดสั้นไอ้แสรดดด มาไม ไม่ต้องมา
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ พาไอ้นะไปด้วย มันบอกมึงไม่รับโทรศัพท์
Only Summer กูเครียดอยู่
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ กูบอกมันว่ามึงเครียดเรื่องพ่อไม่ให้ทำนมแล้ว แต่มันไม่เชื่ออ่ะ เดี๋ยวไปหาที่บ้านละกัน คุยกับมันดีๆ ไอ้นะมันหงุดหงิด
Only Summer หงุดหงิดก็อย่าพามาดิ เหมออ่อนแอ เหมอไม่สู้คน
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ ถุ้ยยยยย! ใกล้ถึงแล้ว มึงให้คนเปิดประตูให้เลยนะ
ไอ้สัตว์กวิ้น!
"ขุ่นแม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสมอแหกปากตะโกนลั่นบ้าน
"อะไรครับลูก มีอะไรรรรร!"
"ผู้ชายจะมาที่บ้านนนน ขุ่นแม่จัดห้องให้ลูกด้วยยยยย"
"ตายๆๆๆๆ พี่หมัยของลูกไปไหน บอกพี่หมัยเลยตอนนี้ เดี๋ยวแม่จะเข้าครัวเตรียมขนมนมเนย สำรับกับข้าวให้พร้อม ว่าแต่คนที่จะมานี่ใช่ที่ลูกไปแอบชอบเขารึเปล่า"
"ช่ายยยยย ขุ่นแม่ เหมอยืมกระโปรงงงง"
"เดี๋ยวๆๆ ไอ้เหมอ ฟังขุ่นแม่ แกใจเย็นๆ แกใส่กระโปรงไม่ได้ เดี๋ยวท่านบิดากลับมาได้โดนปืน"
"เหมอล้อเล่นหรอก เหมอตื่นเต้นไปหน่อย อิอิ งั้นเหมอไปตัดดอกกุหลาบนะ เหมอจะเอามาใส่แจกัน เวลานะเห็นจะได้สดชื่น"
"ครับๆ ระวังหนามด้วยนะลูก ใครก็ได้ไปตามหาคุณหมัยหน่อยไป น้องมันจะพาผู้ชายเข้าบ้านแล้ว"
เสียงคุณหญิงของบ้านสั่งการเสียงเฉียบ ก่อนจะเดินเข้าครัวไปเตรียมหาข้าวปลาอาหารต้อนรับเพื่อนของลูกชาย แม้เสมอจะกวนตีนแค่ไหน แต่แม่ก็รักของแม่ ลูกชายชอบใครแม่ก็ชอบด้วย ลูกชายอยากทำอะไรแม่ก็จะสนับสนุน ให้สมกับที่ได้รางวัลแม่ดีเด่นมาหลายปีซ้อน เพราะลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทั้งสองคนต่างเป็นที่น่าภูมิอกภูมิใจน้อยหน้าชาวบ้านเขาเสียเมื่อไหร่ ถ้าไม่ติดไอ้ตรงนิสัยบ้าๆ บอๆ ก็คงจะสมบูรณ์แบบมากกว่านี้
เฮ้อ...แต่ความสมบูรณ์แบบก็ใช่ว่าจะดี ขอแค่เป็นลูกชายที่ไม่ได้ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใคร คุณหญิงเสมือนก็ปลื้มปริ่มมากแล้ว
..............................................TBC..................................................
ไม่อยากให้เป็นเขาเลย...พูดตรงๆ
อย่าถามหาความชัดเจนจากคนอื่นเขา ถ้าเรายังไม่เริ่มสู้ :o8:
-
คุณหญิงแม่กับพี่สมัยนี่รักน้องเหมอสุดๆไปเลย :กอด1:
-
ชน้าาาาา ยังไงคะยังไง ตอนแรกเราสงสารเหมอนะ อ่านไปอ่านมาชักเริ่มอิจฉา ชีวิตเหมอนอกจากเรื่องชนะ เหมอมีครอบครัวที่น่ารัก มีเพื่อนกวิ้นและเพื่อนชายที่คอยเคียงข้าง และในอนาคต เหมอคงจะมีชนะมาเคียงใจ :katai2-1:
-
ชนะนี่ยังไง ไม่รู้ตัว หรือ รู้ตัว
-
แต่ละคน โคตรของแปลกอ่ะ
-
ทั้งบ้านนี่เอาแต่แกล้งคุณพ่อ
ท่าทางรักกันดีนะคะ คุณแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรที่พี่หมัยอาบน้ำให้น้อง~
รอผชมาบ้าน~
(เหมือนชนะกับเสมอจะใจตรงกันอยู่แล้วหรือเปล่านะ?)
-
เสมอน่ารัก
-
จะให้เอาไรไปสู้เจ้าตัวเขาก็ย้ำตลอดว่าแค่เพื่อน
-
:m20: นี่ไม่อยากคิดถึงวันส่งตัวเข้าหอของน้องเหมอจริงๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเหมือน เจอเพี้ยนเวอร์ชั่นใสใสในน้องเหมอ น้องเหมอน่ารักมากอ่ะ หาแบบเหมออีกได้ที่ไหนน้อ จะเอามาแกล้งเล่น
กับเจอพี่พ่ายที่ก็ใสเช่นกันในน้องนะ แต่เป็นคนที่โดนกดดัน ที่หลงรักคนที่เหมือนแม่(แบบบเพี้ยน) แบบค่อยๆรู้ตัวมั๊ยอ่ะ?
ที่นะไม่อยากให้น้องเจอกับเหมอเพราะหวงใช่มิล่า กลัวเหมอจะชอบน้องมากกว่าตัวเองอ่ะ หึ้ยยยยย หวงของหว่ะ
น้องกวิ้นก็น่ารัก น่าเอ็นดู คู่กับพี่หมัยได้มั๊ยคะ?
-
ถ้่าไม่นับเหมอแอบรักน้องนะ เหมอฉลาด เจ้าเล่ห์อะ แถมพี่กะแม่เข้าข้างเอาใจสุดทาง 5555
น้องนะคะ อะไรยังไง แหม่ๆกลายเป็นหนุ่มติดเหมอนะจ๊ะ
-
อ๊ายย โทรคุยกันจนหลับไปขนาดเน้ เป็นแฟนกันเลยดีกว่าค่ะ
-
เพลียกับอีคุณน้องเสมอจริงๆค่ะ ไม่เข้าใจว่าคนที่คบเด็กนี่เป็นเพื่อนคิดอะไร? อยากได้ความหรรษาในชีวิต? เฮ้ออออ เอาเถอะ น้องก็ตลกดี พออภัยได้ถ้าไม่เอาแต่ใจมากขนาดนี้ โอ๊ยยยยย เราเป็นคุณพ่อจะไล่มันออกจากบ้านให้ไปหาเงินใช้เองให้เข็ด หมั่นไส้มาก คุณแม่กับคุณพี่นี่ก็ตามใจจริงๆ เพลียค่ะ ให้น้องมันไปแปลงเพศให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แล้วก็อย่าแรกนะลูก เป็นกุลสตรีนิดนึง วิ่งตามผู้ชายไม่งาม เชิญผู้ชายเข้าห้องก็ไม่งามมมมมม
ส่วนทางด้านชนะ... คือเธอต้องการอะไรจากสังคม เธออยากให้อีน้องเสมอพูดก่อนเหรอ? ก็รู้ว่าน้องมันป๊อด นี่เธออ่อนใช่ไหม น้องมันโง่ น้องไม่รู้หรอก เธออ่อยจนตายน้องมันก็ไม่เก็ท คิดเองเออเองจะตายนั่นอ่ะ เธอรอแบบนี้ชาติหน้านู่นน้องมันถึงจะเริ่มจีบเธออ่ะ เฮ้อออออออ มัวแต่อ้อนเค้า เชอะ ยังไงเค้าก็คิดว่าเธอมองเค้าเป็นเพื่อนนั่นแหละ
สงสารเพนกสิ้น สงสารชาติชาย พวกเธอทำบาปมาเยอะรึเปล่า เร่งทำบุญเข้านะะะะ จริงๆก็อยากสงสารพี่สมัยอีกคน แต่ก็ดูจะมีความสุขกับการเป็นทาสน้องดี เราก็ไม่รู้จะพูดอะไร
เฮ้อออออออ เรารอตอนต่อไปนะคะะะ แต่เหนือสิ่งอื่นใด... เรารอเมลเท็นนะคะะะะ อิอิ :L1:
-
อ่านไปขำไป แต่ละคนอย่างฮา คงจะมีแต่คุณพ่อคนเดียวที่ฮาไม่ออก
ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ สนุกมาก รักเสมอนะ อิอิ
-
รักขุ่นแม่ รักพี่สมัย รักกวิ้นเพื่อนโง่ รักเสมอผู้รักเดียวใจเดียวและอยากทำนม 5555555
แต่แอบเคืองชนะ ชอบมาหยอดแล้วทำซึน :z6:
-
เสมอ เธอน่ารักและมีความมุ่งมั่นจะทำนม o18
แต่เหมอ นมนั้นไม่สำคัญสำหรับชนะ
เพราะถ้าชนะชอบนม คงไม่เปลี่ยนนมบ่อยๆ
แต่ที่ไม่เปลี่ยนคือชอบอยู่กับเหมอ เหงาเมื่อเหมอไม่ทัก
วันนี้ ชนะยังไม่รู้ว่าเหมอสำคัญมากกว่าที่คิดถึง
ถ้าเหมอยังทนไหวก็ รักชนะต่อไปก่อนนะ
-
บ้านเหมอน่ารักอ่ะ แอบสงสารคุณพ่อเหมือนกันโดนแกล้ง :hao7:
ชอบเรื่องนี้มีเพลงให้เพราะๆให้ฟัง ไม่ว่า เหมอโพสเพลงไร นะโพสเพลงไร เราก็กดฟังไปด้วยอย่างฟินๆ :-[
เข้าใจที่เหมอเป็นอ่ะ แอบรักเค้า คิดว่าได้แค่เป็นเพื่อนก็โอเค แต่พอเจอแบบนี้ก็เจ็บ ก็นอยด์ไปสักพัก แต่ก็ตัดใจไม่ลง
ส่วน นะ... (อืม นะ ซึน หรือ นะไม่รู้ตัวคะ) :mew5:
-
บ้านนี้นี่เพี้ยนทั้งบ้าน น่ารักทั้งบ้าน ชอบขุนแม่อ่ะ o13 o13 o13
-
สงสารท่านบิดา แกคงคิดว่าตูทำอะไรผิดลูกแต่ละคนถึงออกมาเป็นแบบนี้5555555
-
เวลาอ่านตอนที่ซัมเหมออยู่กับคุณพ่อทีไร บางทีก็คิดนะว่าซัมเหมอมันตั้งใจกวนตรีนพ่อมันรึเปล่าว่ะคือเหมือนพ่อยิ่งไม่ชอบมันยิ่งแกล้งแสดงออกอะประมาณแกล้งขัดใจท่านบิดาวันละนิดจิตแจ่มใส เพราะทั้งคุณหญิงแม่กับพี่หมัยนี่โอ๋เหมอตลอดๆจนอยากจะขอคนมาดัดนิสัยคลั่งน้องชายของพี่หมัยมันสักคนจริงๆ คือสปอยล์เกิ๊นนนน และยิ่งอ่านละทำไมยิ่งคิดว่าเหมอมันเป็นรุกละเนี่ย ฮาา ชนะก็อ่อยตลอดตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้าง คิดอะไรอยู่คะลูก หืมม มาให้ความหวังเหมอมันแบบนี้แล้วไม่คิดอะไรด้วยเนี่ยเหมอมันจะเสียใจเอานะ
แปะสารบัญจ่ะ
อัพเดทสารบัญตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239234#msg3239234)
-
ดีนะที่บ้านนี้มีขุ่นพ่อคอยปรามนางเหมอ ถ้าไม่มีป่านนี้นางเสมอคงมีนม3เต้าละ ให้ท้ายกันตลอด 5555555555555
ชนะตีมึนอ่ะ แต่เราชอบบบบบบบบ
-
พี่หมัยว่างมั้ยคะน้องขออออ 55555555555555555
อ่านไปขำไปเหมือนคนบ้า เหมอน่ารักน่าเอ็นดูน่าตบน่าตีไปพร้อมๆกัน 55555555555555
บ้านนี้คือไรสงสารท่านนายพลจังเลยค่ะทั้งเมียทั้งลูกให้ท้ายไอเหมอหม๊ดดดด5555555555555555
-
ชัดเจนหน่อยชนะ ต้องการอะไรจากความสัมพันธ์ที่เรียกว่าเพื่อน
-
น้องเหมอนี่คล้ายเพี้ยนมากนะ โดยเฉพาะความหลงผู้ชาย 5555
-
นังเหมอออ #ส่งพาราให้ขุ่นพ่อ1ลัง อย่างฮาอ่ะ จีบน้องนะให้ติดนะ อยากเห็นหน้าพี่พ่ายตอนเจอนังน้องเหมอ 5555
-
คาดว่าน้องนะตีกันท่าเหมอไว้หมด
แผนสูงไม่ผิดป๋าพ่าย ขณะที่น้องน้อยของพี่หมัย
เหมือนกับเพี้ยนคูณสอง
นิสัยประหลาดทั้งขุ่นแม่พี่ชายเลย 555
-
นี่มีใครปกติบ้างเนี้ย 5555+
-
เหมอนี่เป็นขั้นกว่าของเพี้ยนมั้ย
จับ 2 คนมารวมกัน
แล้วไปป่วนบ้านพี่พ่าย บ้านพังแน่ๆ ฮ่าๆ
-
ชอบบบบบบบมากกก สนุกอ่ะ น้องเหมอน่ารัก ปลื้มปริ่ม
ชอบพี่หมัยกับขุ่นนนแม่
ปล.FC ขุ่นแม่นะคะ
-
ชนะดูมีใจ... น้องเหมอสู้ๆน้าาา o13 o13
-
นังเหมอนี่มันเพี้ยน2 ชัดๆ
เข้าทางแม่ผัวน่าจะเหมาะนะน้องเหมอ หึหึ
-
น.เสมอนี่ยิ่งกว่าน.เพี๊ยนอีก
5555555555555+
-
เพี้ยนไม่มา มาตามเหมอก็ได้ สนุกมากครับ
-
เหมอน่าร๊ากกกกกกก เราว่านะเองก็เริ่มมีใจให้เหมอมากกว่าเพื่อนแล้วล่ะ แต่อาจยังไม่รู้ตัว แต่ที่แน่ๆ ถ้าเหมอจะมีผัว รับรองมีทั้งขุ่นแม่และพี่หมัยให้ท้ายแน่นอน เสด็จพ่อทำไรไม่ได้หรอก!!
-
เหมอน่าร๊ากกกกกกก เราว่านะเองก็เริ่มมีใจให้เหมอมากกว่าเพื่อนแล้วล่ะ แต่อาจยังไม่รู้ตัว แต่ที่แน่ๆ ถ้าเหมอจะมีผัว รับรองมีทั้งขุ่นแม่และพี่หมัยให้ท้ายแน่นอน เสด็จพ่อทำไรไม่ได้หรอก!!
-
เหมอออออออออ :hao3: :hao3: :hao3:
-
เหมอน่าร๊ากกกกกกก เราว่านะเองก็เริ่มมีใจให้เหมอมากกว่าเพื่อนแล้วล่ะ แต่อาจยังไม่รู้ตัว แต่ที่แน่ๆ ถ้าเหมอจะมีผัว รับรองมีทั้งขุ่นแม่และพี่หมัยให้ท้ายแน่นอน เสด็จพ่อทำไรไม่ได้หรอก!!
-
ชนะอ่อยเหมอเยอะนะ แต่เหมอไม่รู้ตัว :heaven
บ้านเหมอมีแต่คนแปลกๆ :laugh:
-
ฮากับครอบครัวนี้มากอ่ะ
-
ตอนที่ 5
เสมอกำลังก้มหน้าก้มตาตัดดอกกุหลาบสีสวยในสวนที่พี่จ้อย พลทหารใต้บังคับบัญชาของท่านบิดาขึ้นแปลงไว้ตามคำขอของคุณหญิงแม่ มีทั้งดอกสีแดง ดอกสีขาว ดอกสีชมพู แต่ไม่รู้ว่าดอกสีไหนที่จะทำให้ยอดดวงใจนิยมชมชอบ
"กุหลาบแดงยังไงก็ดูสวยดี สื่อความหมายเป็นคำเอ่ยแทนหัวใจ กุหลาบขาวก็ดูคู่ควรกับรักยิ่งใหญ่ เลือกดอกไหนให้ตรงกับใจของฉันนนนน" ฮัมเพลงไป ตัดดอกกุหลาบไปตัดเสร็จหนึ่งดอก ก็ยกขึ้นจรดริมฝีปากตัวเองหนึ่งครั้ง พอนึกถึงหน้าคนที่จะได้รับก็ยิ่งอยากเคี้ยวดอกกุหลาบกลืนลงท้อง
"ฮ้วยยยย อารมณ์ดีจริงๆ เพื่อนกู ไหนมึงบอกเครียดพ่อไม่ให้ทำนม มาชะละล้าตัดกุหลาบในสวนเฉย" เสียงกวิ้นเพื่อนโง่ลอยมาตามลมก่อนหัวโตๆ หน้าโหลๆ ของมันจะโผล่มาให้เห็น พร้อมด้วยข้างกายมีชนะ เจ้าหัวใจของเหมอยืนหน้านิ่งขรึมท้าแดดท้าลมอยู่ด้วย
เสมอชะงักค้างอยู่ในท่าที่มือหนึ่งถือกรรไกร อีกมือจับก้านดอกกุหลาบสีแดงดอกสวย เบิกตามองแขกคนสำคัญของบ้าน (ที่ไม่ใช่ไอ้กวิ้น) ก่อนใบหน้าจะเกลื่อนยิ้มดั่งเช่นทุกครั้งที่มองสบตากับพ่อดาวประจำใจ
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา มาถึงแล้ววววววว!!!!
เหมออยากลงไปดีดดิ้น กลิ้งเกลือกพื้นให้สมกับที่เสียงหัวใจกำลังเต้นถี่หนักอยู่ตอนนี้ แต่ก็ต้องยั้งตัวเองไว้ การลงไปคลุกแปลงดอกกุหลาบของคุณหญิงแม่แก้อาการขัดเขินนั้นอาจทำให้ชนะสงสัยในพฤติกรรมของเหมอได้!
"อ้าว มาถึงก็ปากดีไอ้กวิ้น รู้ด้วยนี่ถิ่นใคร เดี๋ยวไม่ได้กลับออกไปครบสามสิบสอง" เหมอชายตามองเพนกวิ้นเล็กน้อย แล้วขยับเท้าก้าวเข้าไปหาชนะพร้อมรอยยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม "เข้าบ้านก่อนนะ ตรงนี้แดดแรง"
ชนะทำราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเสมอ เขาขมวดคิ้ว จ้องมองไอ้หัวเกรียนที่ยิ้มซื่อด้วยดวงตาสีดำคู่สวยหลังแว่นกรอบดำ "ทำไมไม่รับโทรศัพท์"
แค่น้ำเสียงเรียบๆ เย็นๆ ของพ่อยอดดวงใจก็ทำเอานักเรียนนายร้อยผู้เชี่ยวชาญทั้งทางบู๊และบุ๋นถึงกับใจฝ่อ ขนาดตัวราวกับหดเล็กลง สิ้นท่าเสมอผู้แกร่งกล้าไม่เคยกลัวแม้แต่คมมีดหรือลูกกระสุนปืน
"คือ..." เหมอเอ่ยเสียงแผ่ว รอยยิ้มจางลงตามสีหน้า ไม่คาดคิดว่าจะโดนแอทแท็คด้วยคำถามที่มีคำตอบไม่สมเหตุสมผลอย่างนี้ จะบอกชนะได้อย่างไรว่าที่ไม่รับสายเพราะกำลังชอกช้ำใจกับความหวานเลี่ยนของชนะกับแฟน บางครั้งบางที ก็อยากจะให้หัวใจที่ถูกพิษร้ายได้หลบไปพักร้อนในที่ไกลๆ ให้มันได้มีภูมิต้านทานขึ้นมาพอจะอยู่เคียงข้างชนะต่อไปได้บ้าง...ก็เท่านั้น
"พวกมึงจะยืนคุยกันตรงนี้ใช่ป่ะ งั้นกูเข้าบ้านนะ กูร้อน" ไอ้กวิ้นเอ่ยแทรก ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เหมอคิดว่าความไร้มารยาทของมันน่าชื่นชมที่สุด
"นั่นดิ ตรงนี้ร้อน เข้าบ้านกันๆ" เหมอสำทับ ฉีกยิ้มกว้างเอาใจ พลางยื่นมือไปแตะข้อศอกของชนะเบาๆ "ไปเถอะนะ เข้าไปไหว้แม่เหมอด้วย"
ชนะไม่ตอบรับ แต่ยอมเดินตามแรงสะกิดแผ่วเบาจากมืออีกฝ่าย ไอ้เหมอมันก็เดินตัวเกร็งนิดๆ คอยเหลือบมองสุดที่รักของมันไปด้วยตลอดทาง ครั้นพอได้จังหวะที่สายตาประสานมองก็จะส่งยิ้มประจบเอาใจเป็นทัพหน้าให้ชนะคลายความขัดเคืองใจลงได้บ้าง
"ดีใจที่มา คิดว่าจะต้องกลับโรงเรียนทั้งๆ ที่ไม่ได้เจอนะซะแล้ว" บอกเสียงอ่อน เหลือบมองอย่างกล้าๆ กลัวๆ "เหมอขอโทษ ไม่โกรธเหมอนะ"
"แล้วทำไมไม่รับสาย ผมโทรหากี่ครั้ง มือถือไม่ขึ้นมิสคอลเลยหรือไง ผมไม่ชอบเลยที่เหมอทำแบบนี้"
ชนะยังคงรักษาความนิ่งของใบหน้าและน้ำเสียง ปรายสายตามองไอ้คนข้างตัวไปก็เห็นมันยิ้มแหย หน้าหดเหลือสองนิ้ว ต่อให้เก่งมาจากไหน ต่อหน้าสุดยอดดวงใจที่กำลังโกรธาแล้ว ก็ต้องยอมสยบแทบเท้า
"เหมอจะไม่ทำอีก เหมอสัญญา" ยื่นดอกกุหลาบในอ้อมแขนไปให้ ส่งสายตาเว้าวอน ยิ้มอ่อนจนเพนกวิ้นที่เดินนำอยู่ข้างหน้า หันมาเจอก็ยังแทบโก่งคออ้วก
ชนะมองพลางกระตุกยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาปรากฎชัดถึงความพอใจ "อะไร"
"เหมอให้ ดอกไม้ขอโทษ"
แม้ว่าชนะจะให้ดอกไม้สวยๆ กับใครก็ตาม...แต่สำหรับเหมอแล้ว...ชนะคือคนๆ เดียวที่เหมออยากจะมอบดอกไม้ให้ เหมอไม่รู้หรอกว่าการเป็นคนที่ได้รับดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่จากชนะเหมือนอย่างผู้หญิงสวยเฉียบคนที่โพสสเตตัสเมื่อคืนจะโชคดีและมีความสุขแค่ไหน...แต่สำหรับคนที่พร้อมจะให้อย่างเหมอ แค่ชนะยื่นมือมารับมันไว้ เหมอก็มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว
"ดอกไม้สวย คู่กับคนหล่อ เนอะ" เหมอยิ้มกว้าง มองดอกกุหลาบที่ได้สัมผัสกับจมูกโด่งๆ ของชนะแล้วก็ไม่นึกเสียใจที่ยกมันขึ้นจูบทุกดอก ...ให้ดอกกุหลาบเป็นตัวแทนริมฝีปากของเหมอ จูบผะแผ่วลงบนปลายจมูกโด่งของชนะให้ชื่นใจ
"ดอกไม้สวยก็ต้องคู่กับคนสวย" ชนะพูดแก้ แต่ยังให้ความสนใจกับดอกกุหลาบที่ได้รับ "คุณหญิงแม่ปลูกเองหรือ"
"เปล่าหรอก ใช้คนอื่นปลูกอีกที แต่ถ้าใครถาม คุณหญิงแม่จะบอกว่าปลูกเอง ชนะชอบไหม" ขายแม่ตัวเองให้ชนะฟังด้วยหน้าระรื่นเสร็จ ยังมิวายยอดถามเสียงนุ่ม
"อืม หอมดี"
ขอบคุณยาสีฟันดอกบัวคู่ที่อยู่คู่ครอบครัวเหมอมาช้านาน! ทั้งๆ ที่บางดอกเหมอเอาเข้าปากไปหลายรอบ ชนะก็ยังบอกว่าหอม!!
"เอาไปให้แฟนก็ได้นะ ที่บ้านเหมอมีเยอะ ทีหลังจะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้อ เปลือง" เหมอยกยิ้ม ทำหน้าซื่อ หากแต่ไอ้กวิ้นเพื่อนยากฟังแล้วก็เหมือนไอ้เหมอมันจะเหน็บแนมเพื่อนรูปหล่อกลายๆ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดแก้ต่างให้
"บ้านไอ้นะมันรวย มึงไม่ต้องไปห่วงหรอกน่า อีกอย่างเอาดอกกุหลาบให้สาวทั้งที ใครจะบากหน้าถ่อมาขอไกลถึงบ้านมึง คิดอะไรประหลาด" กวิ้นเพื่อนโง่ผู้ช่างไม่รู้เรื่องถูกเหมอกระโดดตบหัวจนหน้าแทบทิ่ม
"ขอให้ได้ขัดกูเถอะน่าไอ้กวิ้น เดี๊ยะ ทำมอง ตบอีกรอบเอามะ!" เหมอผู้อ่อนหวานกลายร่างเป็นเสือเหมอจอมโหดทันทีเมื่ออีกฝ่ายไม่ใช่ชนะนายของหัวใจ
"ตายๆๆๆ มาทะเลาะอะไรกันตรงประตูบ้านน่ะลูก" คุณหญิงเสมือนออกมาเห็นเหตุการณ์ลูกชายกำลังปองร้ายเพื่อนสนิทก็ถึงกับตกอกตกใจ ก่อนจะวางท่าแช่มช้อยประหนึ่งผู้ได้รับรางวัลนางสาวไทยแห่งปีรับไหว้เพื่อนของลูกชายอีกคน "สวัสดีจ้ะ"
"สวัสดีครับคุณหญิง" ชนะที่ในอ้อมแขนถูกยึดครองพื้นที่ด้วยดอกกุหลาบ ยกมือไหว้ด้วยความทุลักทุเล เหมอจึงรีบปล่อยคอไอ้กวิ้นแล้วไปยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างๆ ชนะทันที
"แม่ครับ นี่ชนะ เพื่อนเหมอเอง" สายตากรุ้มกริ่มส่งให้กับคุณหญิงแม่ บอกเป็นนัยว่าคนนี้แหละเจ้าหัวใจของเหมอ "ส่วนไอ้นี่ส่วนเกิน ใครไม่รู้ ไม่รู้จัก"
เพนกวิ้นสะบัดหน้าแสนงอน มองเหมอด้วยสายตาอยากหลังแหวน แต่ก็ไม่อยากทำเสียมารยาทต่อหน้าผู้ใหญ่ จึงหันไปยกมือไหว้ด้วยท่วงท่าสง่างาม
"จิ๊ สวัสดีครับคุณหญิงแม่ เป็นยังไงบ้างครับ ทำไมดูสวยขึ้นผิดหูผิดตา" ไอ้กวิ้นมันชอบปากหวานกับผู้หญิงรุ่นพี่ แม้แต่กับแม่เพื่อนก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
"ตายแล้วววว จริงหรือคะลูกกกกก" คุณหญิงแทบลอยติดเพดานไปเสียแล้ว ถ้าไม่ถูกมือไอ้เหมอกระตุกชายเสื้อไว้เสียก่อน "ยินดีต้อนรับนะคะ น้องชนะ เรียกแม่ก็ได้ค่ะลูก"
"ครับ คุณหญิงแม่" ชนะว่าง่าย คงเพราะคนตรงหน้าให้ความรู้สึกสบายใจเหมือนเสมอไม่ผิดเพี้ยน ส่วนเหมอนั้นฟินลืมโลกไปแล้ว
คนนี้เลยยย ลูกเขยขุ่นแม่!!
"น่ารักเสียจริง มาค่ะมา แม่ทำขนมไว้เยอะแยะเชียว ไอ้เหมอ พาเพื่อนไปที่โต๊ะ มัวแต่ทำหน้าเคลิ้มอยู่ได้ เร็วๆ" คุณหญิงยิ้มหวานให้เพื่อนของลุก ก่อนจะหันไปดุลูกชายหัวเกรียนที่นิสัยมันยังเกรียนไม่แพ้หัว เห็นมันทำหน้าสุขใจเหลือล้นแล้วก็ชักหมั่นไส้
"คร้าบๆ คุณหญิงนี่ล่ะก็ มาเร็วชนะ ไม่งั้นไม่ทันไอ้กวิ้นนะ ไอ้นี่ตัวเขมือบขนมเลย"
ตัวเขมือบหันมามองค้อน ก่อนจะเดินตามหลังคุณหญิงไป ทิ้งสองเพื่อนซี้ที่ยังพิรี้พิไรอยู่หน้าประตู
"คุณหญิงแม่น่ารัก"
"น่ารักเหมือนเหมออ้ะ"
"เหมอน่ารักตรงไหน" ชนะถาม แกล้งทำหน้าสงสัย
"อยากรู้เหรอ" มาเป็นแฟนกันดิ แต่ หูยยย ใครจะกล้าพูด!
"ไม่อ่ะ รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์" พ่อรูปหล่อทำเมิน ยกมือขึ้นผลักหน้าผากแล้วเดินหนีไป ทิ้งเหมอไว้กับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม มือยกค้างสัมผัสเบาๆ บริเวณหน้าผากตัวเอง
ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้...มือนุ่มเป็นบ้า!
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นของบ้านเดชาโชติกุลครื้นเครงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เพราะน้อยครั้งที่ลูกชายคนเล็กจะพาเพื่อนมาเที่ยวเล่นที่บ้าน คุณหญิงเสมือนอยู่พูดคุยกับเด็กๆ แค่ไม่นานก็ขอตัวออกไปทำธุระให้กับท่านนายพล ก่อนไปยังไม่วายแอบมองไอ้เหมอของท่านที่กำลังทำตัวเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก มันกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เอาอกเอาใจเพื่อนรูปหล่อที่เอาแต่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ คุณหญิงล่ะอยากให้พี่สมัยของมันมาเห็น ไอ้เหมอที่โดยปกติมีพี่คอยเป็นแขนเป็นขาให้ กลับดูแลคนอื่นได้ดีกว่าที่คิดไว้ น่าเสียดายที่สมัยออกไปตีกอล์ฟกับเพื่อน ไม่อย่างนั้นคงได้น้ำตาไหลด้วยความปลื้มใจเป็นแน่แท้
"ไอ้เหมอ ดูหนังกัน กูแวะเช่าแผ่นมาด้วย" ไอ้กวิ้นคอภาพยนตร์ชูแผ่นหนังในมือ เสมอเหลือบแลสายตามองของในมือเพื่อนแล้วก็ได้แต่ปลงตกกับรสนิยมการเลือกหนังของมัน
"หนังเหี้ยไรของมึงเนี่ย"
"ก็ไอ้นะมันบอกไม่ชอบหนังโรแมนติค กูก็เลยจัดเรื่องนี้ น่าหนุกนะเว้ย" อ๋อ สุดที่รักของเหมอไม่ชอบหนังโรแมนติก ไอ้กวิ้นมันเลยจัด Fifty Shades of Grey มา จัดมาแบบไม่ได้ดูหน้าหื่นๆ ของเหมอเวลาที่ได้มองชนะเลยสักนิด
"เชี่ย นี่มันอีโรติคแล้วไอ้สัด"
"มึงรู้ได้ไงว่าอีโรติค"
"กูเคยดู Trailer มาแล้ว ไม่เหมาะกับเด็กอย่างมึงหรอกกวิ้น" แล้วก็ไม่เหมาะจะดูกับชนะด้วย แค่เวลาปกติก็หักห้ามใจไม่ให้จินตนาการถึงอ้อมกอดอุ่นๆ ของชนะได้ยากอยู่แล้ว มาโดนหนังแนวนี้กระตุ้น เหมอจะเหลืออะไร! ยังไม่อยากโดนจับข้อหาปลุกปล้ำผู้ชายนะเว้ย!
"เฮ้ยยย! ไอ้กวิ้น มึงบ้าเหรอ ดูที่นี่ไม่ได้ ไปๆ ไปดูที่ห้องกู ไอ้ห่า เกิดพ่อกับพี่กูกลับมา ได้โดนคิดว่าดูหนังโป๊อยู่ดิวะ"
ไอ้กวิ้นแม่งอนาคตคงได้เป็นพรีเซ็นเตอร์บริษัทประกันภัย เพราะบอกว่าไม่เหมาะกับมันไม่ทันขาดคำ มันก็พุ่งตัวไปยังชุดโฮมเธียร์เตอร์ตรงหน้าเสียแล้ว เดือดร้อนเหมอต้องเข้าไปหิ้วคอเสื้อมันจากทางด้านหลังแล้วดึงแผ่นหนังออกมา
เอาวะ! มาถึงขนาดนี้แล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เหมอเคยดูหนังโป๊กับเพื่อนก็บ่อย นี่แค่ระดับเด็กอนุบาลทำกัน เจ้าโลกของเหมอคงไม่สะดุ้งตื่นมาทำให้ชนะตกใจเล่นง่ายๆ หรอก
คิดปลอบใจตัวเองได้ดังนั้นก็เดินนำไอ้กวิ้นขึ้นมาที่ห้อง ไม่วายร้องเรียกพ่อรูปหล่อสุดที่รักให้เดินตามมาด้วย ชนะพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินตามมาอย่างเงียบๆ
ห้องของเหมออยู่สุดทางเดินบนชั้นสอง ห้องตรงข้ามคือห้องของพี่สมัย ส่วนห้องของท่านบิดาและคุณหญิงแม่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของบ้าน และจัดว่าเป็นเขตพื้นที่สีแดงของบ้าน ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าใกล้ หากจะมีใครเข้าไปต้องได้รับอนุญาต มีการคัดกรองคนเข้ายิ่งกว่าการผ่าน ตม. ประเทศเกาหลีใต้ ด้วยเพราะเก็บสมบัติล้ำค่าต่อจิตใจเจ้าของห้องไว้อย่างมากมาย อาทิเช่น โปสเตอร์วง Gods ที่ถูกตัดเอาเฉพาะรูปของ CY สแตนดี้สองสามตัวที่วางอยู่แต่ละมุมห้อง แต่ที่เด่นที่สุดเห็นจะเป็นวอลเปเปอร์ตรงผนังที่ทำมาจากรูปโคเวอร์ปกจากเฟซของชนะ
"ห้องมึงนี่ยังให้บรรยากาศประหลาดไม่เปลี่ยน" ไอ้กวิ้นว่าพลางย่นจมูก กวาดตาดูทั่วห้องด้วยสีหน้ารับไม่ได้ "ไอ้นะ มึงไม่ต้องตกใจไปหรอกนะ เพื่อนซี้มึงมันคลั่งไอ้ CY จนจะดิ้นตายอยู่แล้ว"
ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ใส่ความจนเสมอคนดีกลายเป็นคนโรคจิตไปซะฉิบ
"อืม รู้" ชนะตอบสั้นๆ เดินไปนั่งบนโซฟาโดยไม่ออกความเห็นอะไรอีก เหมอมองตามเล็กน้อย รู้สึกสะดุดใจกับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
ไม่รู้ต่างหาก...ชนะไม่รู้อะไรเลย ถ้าเหมอมีสิทธิ์ที่จะเก็บรูปของชนะไว้ สาบานได้ว่าจะไม่มีรูปของ CY แม้แต่รูปเดียวในห้องของเหมอ แต่เหมอไม่มี...เหมอทำได้แค่เซฟรูปเพียงรูปเดียวที่มีชนะนั่งยิ้มอยู่ในรูปด้วยจากเฟซของชนะเท่านั้น เพราะมันเป็นรูปที่มี CY บุคคลที่ใครก็สามารถมีรูปติดอยู่ในห้องนอนได้...และมันทำให้...ไม่ได้ดูแปลกอะไรที่จะเก็บไว้
เหมอปล่อยให้เพนกวิ้นเดินไปจัดการกับแผ่นหนังที่มันเช่ามา ตั้งแต่สมัยมัธยมต้นแล้วที่ไอ้กวิ้นชอบหอบแผ่นหนังมาดูที่ห้องของเหมอบ่อยๆ มันเลยรู้ว่าอะไรต้องเปิดตรงไหน หลังจากใส่แผ่น เปิดเครื่องฉายโปรเจ็คเตอร์แล้ว มันก็ถลาไปเอาหมอนจากในตู้และผ้าห่มผืนบางมาปูนอนหน้าโซฟา ไม่พอคว้ารีโมทแอร์มาเพิ่มความเย็นให้เหมือนขั้วโลกที่ญาติๆ มันอาศัยกันอยู่
"นะ ลงไปนอนดูไหม เดี๋ยวเหมอไปหยิบหมอนมาให้"
"อืม"
ชนะยอมลงไปนั่งอยู่ข้างๆ ไอ้กวิ้นที่นอนกินขนมตั้งอกตั้งใจดูหนังไปแล้ว เหมอจึงรีบเดินไปหยิบหมอนบนเตียงของตัวเองมาให้ชนะ พร้อมทั้งผ้าห่มผืนบางอีกผืน เพราะกลัวอุณหภูมิในห้องที่เย็นเกินไปจะทำให้ชนะไม่สบาย ความจริงอยากใช้ร่างกายของเหมอมอบความอบอุ่นให้เหมือนกัน แต่ยัง...ไม่กล้าพอ
ชนะล้มตัวนอนหนุนหมอน มีเสมอจัดผ้าห่มคลุมตัวให้ ไอ้กวิ้นเหลือบมองมาแว๊บหนึ่งเหมือนอยากเอ่ยปากขึ้นแขวะ แต่สุดท้ายก็หันกลับไปสนใจหนังที่มันเช่ามาโดยไม่ได้พูดอะไร
"ไม่นอน?" ชนะเอ่ยถามคนข้างๆ ที่ยังนั่งหลังตรง ตาจ้องมองไปยังภาพนางเอกบนผนังสีขาวที่ถูกฉายโดยโปรเจ็คเตอร์ "นอนได้นะ ตรงนี้"
ตบที่ว่างข้างๆ ตัว แต่เสมอกลับส่ายหัวแล้วยิ้มเอาใจ "ไม่เป็นไร เหมอตัวใหญ่ เดี๋ยวเบียดกัน นะจะนอนไม่สบาย"
"ถ้าเจ้าของห้องเกรงใจอย่างนี้ ผมก็ไม่ควรนอนรึเปล่า" ชนะเลิกคิ้วถาม กำลังจะลุกขึ้นนั่ง แต่เหมอก็กดไหล่ไว้ ก่อนจะยอมนอนลงข้างๆ หนุนหมอนใบเดียวกัน และสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม...ผืนเดียวกัน
"ไอ้กวิ้นเปิดแอร์ซะคิดว่าบ้านมันที่ขั้วโลกเหนือ" เหมอทำทีบ่น แต่ในใจยิ้มกริ่มเพราะได้มานอนชิดไออุ่นของสุดที่รัก ทั้งยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผิวกายของเขาด้วย ผู้ชายอะไร...ตัวหอมเป็นบ้า ทำไมเหมอไม่ตัวหอมอย่างนี้บ้างวะ!
เหมอเหลือบตามองคนข้างๆ บ่อยครั้ง สมาธิไม่ได้จดจ่ออยู่ที่หนังอีโรติคที่ไอ้กวิ้นเช่ามา แต่กลับอยู่บนดวงหน้าของผู้ชายหน้านิ่งที่นอนดูหนังด้วยกันอยู่ตอนนี้ ทั้งสันจมูกโด่ง ทั้งริมฝีปากสีสวยตามธรรมชาติของคนหนุ่มสุขภาพดี ทั้งสันกรามที่อยากยกนิ้วขึ้นไล้...ไม่มีเครื่องหน้าส่วนไหนของชนะที่ไม่ดึงดูดสายตา มันดึงดูดสายตาจนเหมอเผลอจ้องมองอยู่ครั้งละนานๆ จนในครั้งนี้...เจ้าของมันรู้ตัว หันกลับมาสบตากันแล้วเป็นฝ่ายเหมอเองที่หลบ
"ถอดแว่นให้หน่อย" ชนะบอกเสียงเบา พลิกตัวตะแคงมาทางคนที่หลบตาแล้วทำทีเป็นสนใจกับพระเอกนางเอกที่กำลังงับริมฝีปากกันเล่นอยู่ตอนนี้ "เหมอ ได้ยินไหม"
"อือ ได้ยิน" ขานรับ แล้วยื่นมือไปดึงแว่นตากรอบดำออกจากดวงหน้าของชนะให้ตามคำขอ "ไม่ดูหนังแล้วเหรอ"
"อืม ง่วง"
"งั้นเหมอนวดให้ไหม จะได้หลับสบาย"
"อื้ม"
ชนะครางรับในลำคอ ขยับตัวเข้าใกล้เหมอมากขึ้น แขนยาวพาดลงบนหน้าท้องแข็ง ใบหน้าคมเข้าชิดหัวเกรียนๆ ของเหมอพลันดวงตาคู่สวยก็ปิดลงช้าๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่า...ไอ้เหมอมันนอนตัวแข็งเกร็งแค่ไหน เสียงหัวใจของมัน...เต้นดังเพียงใด ชนะ...ไม่รู้เลย
ไม่รู้เลยว่า...สัตว์ร้ายนิสัยหื่นกามในตัวไอ้เหมอกำลังจะสำแดงฤทธิ์
"กวิ้น...ไอ้กวิ้น" ส่งเสียงกระซิบเรียกไอ้เพื่อนซี้อีกคน แต่มันไม่ขานรับไม่หือไม่อือสักนิด ผงกหัวขึ้นดูก็เห็นว่าไอ้เจ้าของแผ่นหนังที่รบเร้าอยากดูมันนอนหลับไปก่อนพระเอกนางเอกจะเข้าด้ายเข้าเข็มกันเสียอีก
เหมอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือประสานที่อกสำรวมจิตใจแต่ควาจริงมันคล้ายๆ การภาวนาให้เจ้าโลกของเหมอไม่ตื่นขึ้นมาตอนนี้มากกว่า หลังจากท่องยุบหนอพองหนอ กำหนดลมหายใจของตัวเองได้ดีแล้วก็เริ่มไล้มือไปตามท่อนแขนแข็งแรงของคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเบาๆ จากนั้นจึงกดนิ้วลงไปตามผิวเนื้อที่เต็มแน่นไปด้วยมัดกล้าม บีบนวดให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย
ชนะครางแผ่วอย่างพึงพอใจ ในขณะที่สีหน้าของเหมอนั้นล่องลอย...เคลิ้มฝัน ยิ่งลมหายใจอุ่นๆ กำลังเป่ารดต้นคอของเหมอตอนนี้...ก็ยิ่งทำให้ความยับยั้งช่างใจที่เคยมีเลือนหายลงไปทุกที
"แม่งงงง นมนางเอกโคตรสวย ถึงจะเล็กไปหน่อยแต่คงพอดีคำ! ไอ้เหมอ กูกลับไปดูนาทีก่อนหน้านี้นะมึง ไม่น่าหลับอ่ะ แม่งพลาดช็อตเด็ด" เสียงไอ้กวิ้นทะลุกลางบรรยากาศแปลกๆ ที่อบอวลอยู่รอบตัวเหมอขึ้นมา... ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้ไอ้กวิ้นตื่นขึ้นมาขัดจังหวะได้ เพราะเสียงของมันหยุดมือของเหมอที่กำลังไล้วนอยู่ตรงหน้าท้องของชนะและกำลังไล้ต่ำลงไปกว่านั้นไว้ได้ทัน...
ชนะแม่ง...หลับลึกสุดๆ โดนลวนลามขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวเลยสักนิด!
"โอ้ยยย กูอยากลองเอาเน็คไทมัดมือสาวบ้างงงงง!" ไอ้กวิ้นโหยหวนด้วยความอิจฉา ส่วนเหมอก็ได้แต่หัวเราะหึหึ มือก็กลับมาทำหน้าที่นวดให้ชนะตามเดิม หลังจากที่มันซนไปทั่วอยู่นาน
"อย่างมึงโดนผู้หญิงเอาเชือกรัดคอก่อนเถอะ แล้วก็พูดเบาๆ นะมันหลับอยู่"
"ไม่รู้เว้ย คนเขาดูหนัง มันดันมาหลับ ช่วยไม่ได้นี่หว่าาา ซี้ดดดด ไอ้เหมอ แม่งกูแข็งแล้วว่ะ"
"เห็นแค่นมมึงก็แข็งแล้ว? โคตรไก่อ่อนไอ้ห่า"
ไอ้เหมอทำปากดี ทั้งๆ ที่่แค่ได้ใกล้ชิดชนะแบบนี้...ลูกรักของมันก็ตุงตาข่ายแล้ว ดีที่ลำตัวส่วนล่างถูกซ่อนไว้ใต้ผ้าห่ม ไม่งั้นโดนไอ้กวิ้นล้อยันลงโลง
"หึหึ จะว่าไปนิสัยไอ้เหี้ยพระเอกนี่คล้ายไอ้นะมันอยู่นะ" คำพูดของไอ้กวิ้นทำเอาเหมอขมวดคิ้ว
"ตรงไหนวะ"
ไอ้กวิ้นหัวเราะ แล้วแถลงไข "ตรงที่แม่งไม่นอนร่วมเตียงกับใครไงมึง แต่เรื่องผูกตา มัดด้วยเน็คไทอันนี้ไม่รู้ว่ะ ต้องพิสูจน์เอง"
พิสูจน์เองบ้านป้าไอ้กวิ้น แค่มานอนสูดดมความหอมของชนะอย่างนี้ก็เกรงจะโดนลูกถีบของมันจะแย่อยู่แล้ว
"ไปว่าวไปไอ้ห่า"
"มึงจะไปด้วยมะ แม่งตั้งแล้วนี่หว่า"
"ตั้งเหี้ยไร หัวเข่ากู!"
"เข่ามึงนี่อยู่สูงพอๆ เอวไอ้นะ"
"เออ วันนี้กูขาสั้น"
"ไม่ยอมรับความจริงวุ้ย กูไปละ pause หนังไว้แป๊บ เดี๋ยวพี่มาต่อนะจ้ะ"
"เรื่องมึงเหอะ"
เหมออยากลุกไปถีบก้นมันอยู่หรอก แต่ติดที่ว่ายังไม่อยากละจากที่ตรงนี้ไปไหน ยังอยากให้ลมหายใจของชนะเป่ารดต้นคออย่างนี้ ยังอยากที่จะไล้มือไปตามท่อนแขนแกร่งของเขา ยังอยากที่จะ...สูดดมความหอมจากร่างกายของเขา ทั้งๆ ที่...ส่วนกลางลำตัวแข็งแกร่งจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
เหมอหลับตาแน่น เม้มริมฝีปาก ผ่อนลมหายใจที่เริ่มกระชั้นถี่ให้กลับมาเป็นปกติ แต่ด้วยเพราะคนข้างๆ ไม่ได้ลดความน่าดึงดูดใจลงเลยสักนิด เหมอจึงทำได้แค่กำหนดลมหายใจด้วยใบหน้าแดงก่ำ
"เหมอ" แต่อยู่ๆ คนที่คิดว่าหลับเป็นตาย กลับส่งเสียงเรียก เหมอผงะเล็กน้อย สบตากับชนะด้วยความรู้สึกที่อายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
"ตะ...ตื่นแล้วเหรอ"
"อืม เพราะไอ้กวิ้นเสียงดัง"
"งั้นก็ตื่นนานแล้วดิ"
ชนะไม่ตอบ ขยับตัวออกห่าง เหลือบตามองหนังที่ถูก Pause ไว้แล้วพ่นลมหายใจ "ชอบแบบซาดิสม์รึไงเรา"
"เฮ้ยยย! ไม่ใช่"
"ไม่ใช่แล้วทำไมมีอารมณ์"
"โหยย นะ ไม่ใช่เพราะหนังซะหน่อย"
"แล้วเพราะอะไร"
ชนะหันมอง สีหน้าจริงจัง คาดคั้นคำตอบที่เหมอไม่มีวันบอกคำตอบที่แท้จริงออกไป "ตอบดิ"
"..."
"เหมอ"
"..."
"รู้อะไรไหม"
"..."
"ผมชอบมัดมือคู่นอนของผมไว้เพราะผมไม่ชอบให้ใครกอด มือของพวกเธอเกะกะ นัวเนียเหมือนหนวดปลาหมึก ดูน่ารำคาญ แล้วผมก็จะตีแรงๆ หลายๆ ทีถ้าไม่ยอมฟังคำสั่งของผม"
เหมอมองหน้าชนะด้วยท่าทางเหวอและดูเหมือนสมองจะเออเร่อไปฉับพลัน ในขณะที่ชนะกระตุกยิ้มมองปฏิกิริยาอีกฝ่ายแล้วดึงให้คนที่อ้าปากค้างเข้ามาใกล้ เล่นเอาคนที่กำลังเอ่อเร่อตัวแข็งทื่อทันที
"อยากโดนแบบนั้นบ้างไหม" เสียงนุ่มทุ้มกระซิบถามข้างๆ หู เหมอย่นคอ หลับตาปี๋ ด้วยเพราะจั๊กจี้กับจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่บริเวณต้นคอ
"นะล้อเล่น" ถ้าชนะไม่ล้อเล่น เหมอก็คงกำลังฝันไป ฝันกลางวัน ฝันเฟื่อง ฝันที่ไม่เป็นจริง ฝันนน
"พูดจริง" ชนะยังย้ำคำ
"ไม่เชื่อ" แม้ในใจจะเอียงไปทางเชื่อเก้าสิบเปอร์เซ็นแล้วก็ตามที
"งั้นก็ลองขัดใจผมดู" คนว่ายิ้มกริ่ม ยิ้มหล่อ ยิ้มพิฆาต ดาเมจหัวใจเสมอมาก ณ จุดนี้
"นะก็รู้ว่าเหมอไม่เคยขัดใจนะ" พูดเสียงอ่อน หลบตาเขินอาย
"เพราะงั้นเหมอถึงไม่รู้ไงว่าผมพูดจริงหรือพูดเล่น" ฝ่ายนี้ก็ยังไล่ต้อนไม่เลิก ยิ้มกรุ้มกริ่ม มือช้อนคางให้ไอ้เหมอมันเงยหน้าขึ้นมองสบตา
"ตะ...แต่...แต่เหมอเป็นเพื่อน" ไอ้หัวเกรียนกัดปาก ทำสะดิ้งราวกับสาวแรกรุ่นกำลังจะถูกรุ่นพี่จูบ
"เพื่อนผมก็ไม่เว้น" และด้วยคำพูดประโยคสุดท้ายที่มีดาเมจสูงจนพลังชีวิตของเหมอสูญสิ้น สติขาดกระเจิง โผเข้ากอดคอเพื่อนซี้ พร้อมตะโกนดังลั่น "ชะน้าาาา"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ" ชนะระเบิดหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะตบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอไปสองทีซ้อน "ล้อเล่นเว้ย คิดจริงไงวะ ฮ่าๆๆ เหมอ ปล่อยก่อน เดี๋ยวฟ้าผ่า"
เหมอชะงักนิ่ง คลายแขนออกจากรอบคออีกฝ่าย ก่อนจะถีบขาคนที่กำลังหัวเราะท้องคัดท้องแข็งด้วยความหมั่นไส้ "มันใช่เรื่องเล่นเหรอไอ้บ้า!"
"โอ้ยยย ฮ่าๆๆๆๆๆ คะ..ครับๆ ขอโทษครับคุณเสมอ" ชนะพยายามหยุดหัวเราะ พลางพูดขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่ และหลังจากที่หยุดหัวเราะสำเร็จ ประโยคจริงจังพร้อมกับเสียงเรียบนิ่งก็ดังขึ้น "เพื่อนน่ะเป็นได้ทุกอย่างสำหรับผม...ยกเว้นคู่นอน คบกันมาขนาดนี้ ยังไม่รู้อีกเหรอครับ"
เล่นเอาจุก...
"เออ รู้ แต่มันก็ไม่ควรเล่นป้ะ เรื่องแบบนี้"
เหมอตาแดง ดวงตาเริ่มรื้นไปด้วยน้ำ เพราะความรู้สึกน้อยใจมันจุกอยู่ที่คอหอย
"เฮ้ย โกรธจริงอ่ะ ขอโทษเสมอ ให้ถีบคืนอีกทีเลย ขอโทษนะครับ" ชนะใจร้าย...หรือเป็นเหมอเองที่ใจร้ายกับหัวใจตัวเองก็ไม่รู้ ก่อนจะสร้างความลำบากใจให้กับชนะไปมากกว่านี้ เหมอก็กล้ำกลืนความรู้สึกเสียใจ กดเก็บมันไว้ภายในอก แล้วกระพริบตาถี่ๆ แสร้งโวยวายเสียงดัง "ไปไกลๆ เลยชนะ ไม่ต้องมาจับขาเว้ย! ไอ้บ้านี่ ที่บ้านเป็นตลกไง ล้อเล่นอยู่ได้ เข้าไปช่วยไอ้กวิ้นชักว่าวในห้องน้ำนู้นไป ไป๊!"
"เอ้า มาไล่กันซะงั้น ไม่เอา ไม่ไป จะนอน"
"ลูกคนหรือลูกหมีโคอาล่า นอนได้นอนดี"
"ก็ง่วง"
"แล้วเมื่อคืนไม่นอน"
"ก็คุยกับใครทั้งคืนล่ะ"
"จะไปรู้เหรอ"
"เดี๋ยวบ้องหูเรียกความจำซะดีไหม"
ด้วยเพราะคนหล่อทำหน้าโหด เหมอจึงได้แค่หัวเราะแหะๆ ยอมความกันไป โอเค โทษเหมอก็ได้ ทั้งๆ ที่คนไม่ยอมวางสายน่ะ...ชนะเองต่างหาก
..............................................TBC.............................................
ก็แล้วแต่นะ...
-
ชะน้าาาา ชอบจริงๆ แกล้งเหมอเนี้ยยย :oo1: o18 o18
-
เหมอออน่าร้ากกกกก นะขี้อ่อยอ่ะ ไม่ให้เหมอทั้งรักทั้งหลงได้ไง
-
พาร์ทนี้สงสารน้องเหมออ่า
ชะน้าาาาาาาา เล่นแรงอะ ไม่รู้จริงๆเหรอว่าเหมอคิดไง :ling1:
กวิ้นเพื่อนโง่ยังดูออก ชนะลูกป๋าพ่ายจะดูไม่ออกเชียวเหรอ
งื้อออออ อย่าแกล้งน้องเหมอเยอะน๊า
-
ทำไมเราอ่านแล้วมันเศร้ามากกว่าสุข ชนะใจร้าย :mew4:
-
มาหลอกให้ตีใจแล้วก็มาฆ่าให้ตายตอนจบทุกที
-
ชน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ทำไมขี้อ่อย อย่ามาอ่อยน้องเหมอของเค้านะ
-
ชะน้าาาาาาาา
ทำกับเหมอน้อยของเราแบบนี้ได้งายยยย
อ่อย เหมอทุกตอน แล้วก็ถีบเหมอน้อยเราลงจากสวรรค์ทุกตอนเช่นกัน โหดร้ายแบบสม่ำเสมอจริงๆ
-
เอิ่ม ชนะ นี่ได้ใครมานะ ไอนิสัยแบบนี้ 5555
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา แกล้งเหมอแบบนี้ทำมายยยยยยยยยยยย :ling1:
-
สงสารปนเอ็นดูเหมอ น่ารักจังวะะ
-
:katai1:ตบน้องนะหัวหลุดจะผิดม้ายยยยยยยยย
อ่านไปขำไปเบรคหน้าทิ่มเพราะน้องนะเลย ใจร้ายกะเหมอจริมๆ
-
ชนะอ๋อยจริง
-
รักคนเขียน รักเสมอ ><
-
ทั้งเอ็นดูและสงสารนุ้งเหมอ
ชะน้าา นี่ได้พ่อมาเต็มๆ ! :katai5:
-
แทงกั๊กอีกแล้ว จั๊กกะจี้หัวใจมากตอนนี้ ชนะน่ารักตอนอยู่กับเสมอ อ่อยเก่งอ่อยตลอดงานดีมากค่ะชนะ
ลุ้นเขินกับเสมอตลอดๆ แหมะเพื่อนเป็นได้ทุกอย่างยกเว้นคู่นอน งั้นเป็นเมียได้ม๊ะ? เมียไม่ใช่คู่นอนน้าาา 5555
เหมอน่ารักขนาดนี้ ถ้าเหมอไปสนใจคนอื่นหรือคนอื่นมาสนใจเหมอ ชนะจะเป็นไงน้าาาา
จะเด้ดิ้นเร้าๆมั๊ย แต่ถ้าเป็งงั้นเราจะสมน้ำหน้าชนะให้ สมน้ำหน้า ชนะจอมซึน ชนะขี้กั๊ก ชนะขี้อ่อย ชนะของเหมอ
-
เฮ้อสงสารเหมอจัง นะเองก็ชอบทำเป็นหมาหยอกไก่ ระวังเถอะไก่จะโดนหมาตัวอื่นคาบไปแดรก
-
ชนะหยอกได้ใจร้ายมาก นังเหมอสู้ๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
นะอ่อยหนักมาก แล้วถ้าเหมอรุกกลับล่ะ นะ จะเล่นด้วยไหม
เอ๊ะ รึให้มี มือที่สาม มาชอบเหมอ ท่าจะดี
-
สงสารน้องเหมอ เมือ่ไหร่หนูจะได้เสียตัวล่ะลูก ถ้างั้นนนน
เมื่อไหร่ชนะจะเลิกเป็นหมาหยอกไก่ซะที ฮืออออ
เดี๋ยวให้น้องเหมอกินยาคุมก่อนเนอะลูกเนอะ
-
ชะน้าาาาา พูดซะเราคิดภาพตามเลย ใครสอนๆๆๆ 5555 น้องเหมอฝันไปไกลถึงดาวพลูโตแล้ว
-
น้องเหมอน่ารักกกกก
-
เอาเสมอไปเก็บที
ชนะพูดทีเสมอเพ้อที 55555555+
:pig4:
-
สงสารเหมอมากเลยยย
-
:z6:นึกถึงคนพ่อเลย
-
อีตาชนะนี่ ซึนเดเระไปอีกกก
-
นี่คือการเอา ป๋าพ่ายกะหนูเพี้ยน มาปั่นรวมกันแล้วแบ่ง 3 ส่วน (นะ = 1 เหมอ = 2) รึป่าวคร้าาาาาาา
:katai2-1:
-
เฮ้อออออ คู่นี้มันจะรักกันยังไงเนี่ยยยย นังน้องเสมอ หยุดเพ้อเจ้อเหอะน้อง จะจีบก็จีบเลย แต่ถ้าคิดว่าเป็นเพื่อนไม่กล้าขอแค่แอบรักไรงี้มันค่อนข้างจะ... ดูโง่ไปนิดอ่ะ เอาไงเธอ จีบเลยป่ะล่าาาา ชอบก็จีบเลยชอบก็จีบเลยเซ่ ชู้วับ ชู้วับ 5555555 แต่เราว่าตอนนี้นังน้องเสมอนี่น่าเอ็นดูขึ้นนิดหน่อย ถึงจะยังหมั่นไส้อยู่เต็มเปี่ยมก็ตาม อะไรคือจูบดอกไม้ทุกดอก บางดอกอมเข้าไปด้วย คืออะไรรรรรรร เป็นเพื่อนกับแพะรึไงเธอ ตอนนังเหมอเรียก ชะน้าาาาาาาา นี่สารภาพตามตรงค่ะ ตอนแรกอ่านผิดเป็นคะน้า งงเลยว่าเสมออยากกินผัดคะน้าอะไรตอนนี้ :hao6:
ส่วนทางด้านชนะ เออ นี่ไม่รู้แล้วอ่ะค่ะ บางทีแกก็ดูอ่อย บางทีแกก็เหมือนขีดเส้นว่าเพื่อน คือตกลงยังไง นี่คือกำลังบีบนังเสมอทางอ้อมรึเปล่า อะไรก็ไม่รู้ 2 คนนี้ เราโฟกัสไปที่น้องกวิ้นดีกว่า........... ก็ไม่มีอะไรให้โฟกัสอ่ะค่ะ ย้ายไปที่คุณหญิงแม่ละกัน คุณหญิงคะ... ไม่มีอะไรจะพูด จบแค่นี้ละกัน อิอิ
ขอให้เค้าได้กันเร็วๆ ขอให้ชนะเลิกอ่อยสักที ขอให้นังน้องเสมอปลุกปล้ำไปเลย 5555555555 :z2:
-
อ๊อย!! ชะน้าาาาาาาาา ไอ้บ้าา ฮืออ
อ่อยอ่ะ โคตรอ่อย โคตรขี้อ่อย ฮื่อออ
ถ้าเป็นเหมอนี่คงเป็นลมตาย นอนหายใจรดซอกคอขนาดนี้
เกลียดอ่ะ ชนะ หลอกให้อยากละก็จากไป ทำร้ายจิตใจอีก เกลียดดด
-
น้องนะะะะะะะะ :serius2: ทำไมเป็นเด็กแบบนี้หือลูกหือ มาแกล้งมาอ่อยใส่ซัมเหมอแล้วสุดท้ายก็บอกว่าเป็นเพื่อนกันคืออะไรคะลูก นี่ไม่ใช่เหมอยังรู้สึกจุกในอกเลย ชนะนี่ยิ่งกว่าไร้พ่ายอีกนะเพราะรายนั้นอ่อยก็คืออ่อย อ่อยแล้วรุกกลับด้วยไม่ใช่มาบอกว่าไม่คิดอะไรด้วยแบบนี้ งืออ เรื่องนี้รักใสๆแน่หรอเหมือนจะเห็นแววดราม่ารำไรๆ :hao5:
อัพเดทสารบัญตอนใหม่แล้วจ่ะ สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239234#msg3239234)
-
เหมอเอ๋ยจะสุขก็ไม่สุด จะทุกข์ก็ไม่เชิง สงสารเหมอ
นะอย่าอ่อยเหมอมากดิ๊
-
ต่างคนต่างอ่อยกันเนอะ
เหมอน่ารักจัง
:mew1:
-
ทำไมอ่านแล้วน้ำตารื้นตามน้องเหมอ งื้อ
ชนะที่แบบยั่วเนอะ
-
ขี้อ่อยทุกตอนเลยนะชนะ
ตามสไตล์เพื่อนรักรักเพื่อน
จัดคู่แข่งให้หน่อยจะได้ตาสว่าง
-
ชนะนี้แม่งลูกพ่ออ่ะ เหมือนกันมากเกินไปแล้วนะ
-
ชะน้าาาาา
ขุ่นพี่พ่ายไม่บอกเหรอว่าอย่าแกล้งคนที่ชอบขนาดนี้
แกล้งแรงแบบนี้บ่อยๆ เดี๋ยวยุให้เหมอตัดใจหักดิบเลย ชริ!!
-
รอน้องโยกลับมามาก อยากเห็นว่านะจะหวงก้างไหม กับยะยังหวง
-
ชะน้าาาาาาาา อย่ามาแกล้งน้องเหมอเล่นนะ เดี๋ยวโดนตี
-
ชะน้าาาาา นี่เหมือนพี่พ่ายชิบหาย
=___________________=
-
ตอนที่ 6
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แม่งงง... ฮ่าๆๆๆๆๆ"
เสียงหัวเราะลั่นดังมาจากห้องนั่งเล่นของบ้านโรจนโภคิน ชยที่กำลังทบทวนบทเรียนตามปกติอยู่ที่ห้องหนังสือใกล้ๆ ถึงกับขมวดคิ้ว เสียงหัวเราะคุ้นหูนี้จะเป็นของใครไปไม่ได้ นอกจากแฝดพี่ผู้นิ่งขรึม พูดน้อย และไม่ค่อยยิ้ม ด้วยความสงสัย ร่างสูงสมส่วนของคนแก้มกลมก็ยอมลุกจากเก้าอี้บุนวม เดินออกจากห้องนั่งสือไปยังห้องนั่งเล่น
อยากรู้จริงๆ ว่ามีอะไรในโลกที่ทำให้พี่ชายหัวเราะได้เสียงดังขนาดนี้นอกจากเพี้ยนอีกบ้าง
เดินมาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นพี่ชายตัวดีนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา หน้าแดงตัวสั่นคงเพราะกลั้นขำ สองมือถือไอแพดสีขาวไว้ ดวงตารื้นน้ำจับจ้องที่หน้าจอไม่กระพริบ แต่ครั้นเหลือบมาเห็นเขาก็กลับไปทำหน้านิ่งตามเดิม
"นะ ตัวดูอะไรอยู่" ชยเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัว ยืดคอมองสิ่งที่อยู่ในมือพี่ชายก็เห็นแอพพลิเคชั่นเฟซบุ๊คถูกเปิดค้างไว้
"ไม่ได้ดูอะไร"
"แล้วทำไมหัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน"
"ไม่ได้เสียงดังขนาดนั้นนี่" ชนะโต้กลับ แล้วไม่ใส่ใจจะต่อบทสนทนาอีก
ชยถอนหายใจ มองชนะด้วยความระอา "เค้าแค่อยากรู้ว่าอะไรทำให้ตัวหัวเราะ เค้าดีใจที่เห็นตัวอารมณ์ดี"
ชนะยังคงเงียบ นำพาความน้อยใจมาสู่แฝดน้อง ระยะห่างที่ชนะสร้างขึ้นกับทุกคนในครอบครัวยิ่งห่างมากขึ้นทุกวัน ชยจำได้ว่าดีใจแค่ไหนที่รู้ว่าพี่ชายจะกลับมาอยู่ที่บ้านหลังจากถูกส่งตัวไปเรียนที่อเมริกาเสียหลายปี ทว่า...ในวันที่พบหน้ากัน กลับได้รับแค่ความเย็นชาจากอีกฝ่าย ทั้งชโยและเขา ไม่เคยได้สนิทสนมกับชนะเหมือนครั้งยังเด็กอีกเลย ชนะกลายเป็นคนเก็บตัว ไม่พูดคุยสุงสิงกับใคร อะไรที่เป็นสาเหตุ...ชยรู้อยู่แก่ใจ แต่ไม่สามารถขยับเข้าใกล้ชนะไปมากกว่านี้ได้ เพราะยิ่งเข้าใกล้...ชนะกลับยิ่งถอยห่าง
เพี้ยนยังเป็นคนเดียวที่ชนะสนิทสนมด้วย จนน้องอย่างชยและชโยอดอิจฉาไม่ได้ ชนะคุยกับเพี้ยนแทบทุกเรื่อง แม้เพี้ยนจะไม่ค่อยอยู่ที่บ้านเพราะบินไปเกาหลีบ่อยๆ แต่ชนะก็วิดีโอคอลคุยกับเพี้ยนทุกเช้า ต่างจากคนที่อยู่บ้านด้วยกันอย่างชยที่ในบางวันก็ไม่มีบทสนทนาต่อกันเสียด้วยซ้ำ ช่องว่างที่เกิดขึ้นนี้...ชยอยากให้มันแคบลงบ้างสักนิด เขารักและดูแลเอาใจใส่พี่ชายมาตลอดสองปีเพื่อถมช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่กับพี่ให้เต็ม ทว่า...ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
เพราะชนะยังคงทำเหมือนกับว่า...เขาอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
"นะ ทั้งโยทั้งเค้า รักตัวมากนะ ตัวอาจจะโกรธที่เค้ากับโยได้อยู่กับป๋า แล้วตัวต้องไปเรียนที่อเมริกาคนเดียว" ชยตัดสินใจพูดเรื่องที่ค้างคาและหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงมาตลอด คงเพราะน้อยใจที่ทำอะไรให้ไปเท่าไหร่ พี่ชายก็ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย "เค้าขอโทษที่ช่วยอะไรตัวไม่ได้ ถ้าตอนนั้นเค้ารู้ความเหมือนตอนนี้ เค้าคงจะขอให้ป๋าส่งเค้าไปด้วย ตัวจะได้ไม่ต้องเหงา"
"ไม่มีเรื่องอื่นพูดแล้วเหรอ" ชนะถามเสียงเข้มจัด ใบหน้านิ่งเริ่มมีริ้วความไม่พอใจ
"สำหรับตัวแล้ว เค้าพูดเรื่องอะไรไปก็ไม่สนใจอยู่แล้วนี่"
"ชย อย่ามางี่เง่า ทำตัวน่ารำคาญ"
"..."
หยดน้ำใสไหลกลิ้งลงบนแก้มกลม ชนะมองด้วยความหงุดหงิดใจ ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องนั่งเล่น หายลับขึ้นไปบนชั้นสองเลี้ยวไปทางตัวตึกฝั่งตะวันออกที่เป็นอาณาบริเวณของเขาแต่เพียงผู้เดียว ทิ้งแฝดน้องให้น้ำตานองหน้าไว้เพียงลำพัง
บ้านของตระกูลโรจนโภคินแบ่งออกเป็นตัวอาคารสามอาคาร มีบันไดและทางเดินเชื่อมระหว่างกันที่ชั้นสอง อาคารทั้งสามอยู่ห่างจากกันค่อนข้างมากจนหากจะไปเยี่ยมเยียนอาคารอื่นก็อาจจะต้องพึ่งพารถกอล์ฟในการสัญจร อาคารแรกถูกเรียกว่าตึกใหญ่ มีโถงจัดงานเลี้ยง ห้องอาหาร ห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก ห้องหนังสือ และห้องนอนของนายใหญ่ของบ้านรวมอยู่ด้วยกัน อาคารที่สองคือตึกฝั่งตะวันตก เป็นบริเวณอาศัยของชยและชโย ทั้งยังรวมห้องพักแขกไว้อีกสามห้อง ตึกฝั่งตะวันตกอยู่ติดกับสนามกอล์ฟ ยิมสำหรับออกกำลังกาย โรงครัว รวมไปถึงสระว่ายน้ำกลางแจ้ง และอาคารที่สามถูกเรียกว่าตึกฝั่งตะวันออก ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของชนะแต่เพียงผู้เดียว ไม่มีใครก้าวล้ำเข้ามาหากไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของบริเวณ ชนะชอบความเป็นส่วนตัวและห่างไกลจากความวุ่นวาย ที่ตึกฝั่งตะวันออกจึงร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่ และสวนดอกไม้นานาชนิดที่เพี้ยนจัดการให้เองกับมือ ด้านหลังของตัวตึกติดกับแอ่งน้ำใสกินอาณาเขตกว้างไปถึงสองไร่ มีสะพานเหล็กยื่นออกไปในตัวน้ำราวสองร้อยเมตรให้สามารถเดินไปชมวิวกลางน้ำได้ และบริเวณนี้เป็นบริเวณโปรดของชนะ เขามักแบกกีต้าร์ไปนั่งเล่นเพลงอยู่บ่อยๆ ไม่ไกลจากแอ่งน้ำ มีศาลากลางสวน ห้อมล้อมไปด้วยต้นดอกกุหลาบขาว ที่เพี้ยนมักจะมานั่งจิบชาสร้างบรรยากาศประหนึ่งตัวเองเป็นสุภาพบุรุษอังกฤษบ่อยครั้ง
"ทำอะไรอยู่ครับลุง" ชนะที่เดินเอื่อยเฉื่อยอยู่ในสวนหลังจากก่อดราม่ากับพี่น้องร่วมสายเลือดแล้วนั้นกำลังก้มหน้าลงถามกับลุงแสง คนสวนประจำตึกฝั่งตะวันออกที่กำลังขะมักเขม้นผสมดินกับมูลสัตว์
"กำลังเตรียมดินน่ะครับ จะชำกุหลาบเสียหน่อย คุณเพี้ยนเธอโทรมาเมื่อเช้า บอกว่าอยากได้กุหลาบสักสิบกระถาง" ลุงแสงตอบเสียงนุ่มนวล มองคุณหนูชนะของแกด้วยความเอ็นดูรักใคร่
"เพี้ยนจะเอากุหลาบไปทำอะไรตั้งสิบกระถาง"
"อ๋อ เห็นเธอบอกว่าจะปลูกไว้ให้คุณหนูเอาไปให้ผู้หญิง เอ่อ นี่ลุงไม่ได้พูดเองนะครับ คุณเพี้ยนเธอพูด เธอบอกว่าเห็นในเฟซคุณหนู ซื้อดอกกุหลาบให้กับแฟนแล้วไม่สวยเลย เธอบอกว่ากุหลาบที่มาจากไร่ของเธอสวยกว่าเยอะ"
ชนะได้ยินดังนั้นก็หลุดหัวเราะ ลุงแสงจึงพลอยหัวเราะตามไปด้วย "เอ สงสัยกุหลาบที่ผมซื้อจะไม่สวยจริงๆ เพื่อนผมก็บอกให้ไปเอาดอกกุหลาบที่บ้านมัน แต่รายนั้นบอกว่าเปลืองตังค์ สองคนนี้นี่ประหลาด ว่าแต่...ลุงแสงให้ผมช่วยไหมครับ ผมว่างอยู่พอดี"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวมือเลอะเปล่าๆ ตรงนี้ร้อนด้วย คุณหนูไปนั่งพักสบายๆ ที่ศาลานะครับ ลุงจะได้บอกแม่จันทร์ยกของว่างมาให้" ลุงแสงมองคุณหนูของแกด้วยความตกอกตกใจ รับใช้ตระกูลโรจนโภคินมาหลายสิบปีก็ยังไม่เคยมีความคิดให้เจ้านายมาช่วยงานเลยสักครั้ง
"งั้นผมไม่ช่วย แต่ผมขอปลูกเองหนึ่งกระถาง ลุงแสงทำสิบกระถางที่เพี้ยนสั่งไปก็พอ" ชนะคลี่ยิ้ม บอกเสียงนุ่ม จนลุงแสงยอมคลายหน้าตาที่เป็นกังวล แต่ยังมิวายลังเล
"จะดีเหรอครับ"
"ดีครับ ...กระถางนี้ผมจะเอาไปง้อเพื่อน ถ้าบอกว่าปลูกเองคงยิ้มหน้าบานแล้วหายโกรธ"
ชนะอมยิ้ม ในขณะที่ลุงแสงทำหน้างงงวย เพื่อนคนใดหนอที่ทำให้คุณหนูของแกต้องลงทุนลงแรงทำถึงเพียงนี้ แต่ถ้าลุงแสงรู้ว่าเป็นเพื่อนหัวเกรียนหน้าบ้านๆ ลุงคงจะยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่
ชนะเรียนรู้การชำกิ่งกุหลาบจากลุงแสง มือขาวๆ ที่ไม่เคยจับต้องงานบ้านงานสวนเลอะดินจนถ้าแสงนวลคนสวนที่เป็นแฟนคลับของคุณหนูชนะมาเห็นคงได้กรีดร้องอย่างทรมานใจ ชนะตั้งอกตั้งใจทำงาน ใบหน้าเกลื่อนยิ้ม ในหัวพลันนึกไปถึงไอ้เพื่อนหัวเกรียนที่ตอนนี้กำลังเล่นบทพ่อแง่แม่งอนกับเขาอยู่ ก็ไม่คิดว่ามันจะโกรธยาวนานมาเป็นสัปดาห์ เขาก็รู้ว่าแกล้งมันแรงเกินไป แต่ไอ้เหมอมันน่าแกล้งน้อยเสียเมื่อไหร่ เวลาที่สมองมันเออเร่อ หน้าซื่อๆ ของมันก็ยิ่งตลกถูกใจเขา
เสมอ...คนไม่เต็ม ทั้งๆ ที่โกรธก็ยังโทรมาคุยด้วยทุกคืน
อย่างที่กล่าวไว้ว่าตึกฝั่งตะวันออกเป็นตึกที่มีนายเดียว และแยกตัวออกเป็นเอกเทศน์ จึงมีคนครัว คนสวน และคนทำความสะอาดภายในบ้านเป็นของตัวเอง คนครัวมีเพียงหนึ่ง นั่นคือแม่จันทร์ ลูกของแม่เพ็ญ แม่ครัวใหญ่ที่ตึกใหญ่ คนทำความสะอาดมีสองคน คือสนิม และต้อยติ่ง มากที่สุดเห็นจะเป็นคนสวน เพราะตึกฝั่งตะวันออกเป็นบริเวณที่มีสวนสวยจึงต้องได้รับการดูแลเป็นอย่างดี หัวหน้าคนสวนคือลุงแสง ลูกน้องอีกสามคนประกอบไปด้วย แสงนวล แสงหล้า และพนม แสงนวลและแสงหล้า สองพี่น้องเป็นแฟนคลับของคุณหนูชนะที่ขอมาทำงานกับลุงแสง ย้ายงานมาจากตึกใหญ่ ส่วนพนมเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำยำ พูดน้อยแต่ขยันขันแข็ง
บริวารทุกคนต่างรู้ดีว่านายเพียงหนึ่งเดียวของที่นี่นั้น ไม่ลงรอยกับคุณท่านที่ตึกใหญ่ เพราะก่อนที่คุณเพี้ยนจะสั่งให้แม่จันทร์มาเป็นคนครัวของที่นี่ คุณหนูชนะก็กินข้าวนอกบ้านตลอด คุณหนูเธอไม่ยอมไปร่วมโต๊ะกับคุณท่าน ซึ่งเป็นสาเหตุให้ตึกใหญ่ร้อนเป็นไฟอยู่นานนับเดือนกับข้อถกเถียงสำหรับเรื่องนี้ จนสุดท้าย คุณเพี้ยนเธอออกปากเองว่าจะจ้างคนงานทั้งหมดด้วยเงินของเธอ สำหรับให้มารับใช้คุณหนูชนะโดยเฉพาะ และคุณท่านไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งกับคนของเธอด้วย ให้คุณหนูชนะเท่านั้นที่มีสิทธิ์ นั่นจึงเป็นที่มาของความเป็นเอกเทศน์จากตึกอื่น
"ตาแสง แกมานี่หน่อยซิ" แม่จันทร์ที่เพิ่งนำโกโก้ร้อนไปเสิร์ฟให้กับนายน้อยของบ้าน กวักมือเรียกสามีตัวเองยิก
"อะไรล่ะแม่" ลุงแสงเดินน่ายุ่งเข้ามาใกล้ เช็ดเหงื่อไคลด้วยผ้าขาวม้าที่พาดอยู่บนไหล่ มองภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากอย่างแปลกใจ "ตกอกตกใจอะไรแต่เช้า"
"ก็คุณหนูชนะน่ะซี เธอยืนรดน้ำต้นกุหลาบอยู่ตรงโน้นแน่ะ แกปล่อยให้เธอทำได้ยังไง เดี๋ยวก็ตกงานกันหมดหรอก" ภาพไม่คุ้นตาของนายน้อยผู้สุภาพแต่ไม่ชอบคนขัดใจทำเอาแม่จันทร์ร้อนใจกับความผิดปกติ เพราะยกโกโก้ไปเสิร์ฟให้ที่ศาลากลางสวน ก็เห็นนายน้อยจดๆ จ้องๆ อยู่กับกระถางกุหลาบ ก่อนจะเดินไปหยิบบัวรดน้ำมารดด้วยอารมณ์แจ่มใส นานๆ ครั้งที่จะได้เห็นคนพูดน้อยอารมณ์ดีเช่นนี้
"อ๋อ นั่นน่ะคุณหนูตั้งใจปลูกเอาไว้ให้เพื่อน บอกอยากดูแลเอง ไอ้ฉันมันก็ขัดไม่ได้เสียด้วย อีกอย่าง เธอดูมีความสุขดี เลยปล่อยให้ทำไป ฉันรายงานคุณเพี้ยนแล้วด้วย เธอบอกจะมีโบนัสให้สิ้นเดือนนี้" ลุงแสงพูดจบประโยคก็หน้าเหวอ เพราะหลุดปากพูดถึงรายได้นอกเหนือจากเงินเดือนให้ภรรยาได้ยิน จากที่คิดจะมุบมิบเก็บไว้ไปซื้อม้ากระทืบโลงมาสักสามสี่โหลเป็นอันต้องพับโครงการ
"แล้วไม่บอกฉันว่าจะได้โบนัส นี่ถ้าไม่ถาม จะมีเรื่องนี้หลุดออกมาจากปากแกไหมตาแสง แกนี่มันน่านักนะ แต่เอาไว้ก่อนเถอะ ไปกินข้าวกินปลา แล้วออกมาดูคุณหนูเธอด้วย"
"จ้ะแม่ ดุจริงเชียวแม่เสือคนนี้"
ลุงแสงผิวปากหวือ เดินตามหลังภรรยาเข้าไปในครัว แอบเห็นว่านายน้อยของบ้านยกกระถางกุหลาบไปวางไว้บนโต๊ะกลางศาลา นั่งพิงหลังกับพนักเก้าอี้แล้วจิบโกโก้มองกระถางกุหลาบไปด้วย
เอ...ทำสวนมาเป็นสิบยี่สิบปี ไม่ยักกะรู้ว่าต้นกุหลาบมันมีดีอะไรหนักหนา...ถึงทำเอาคุณหนูของแกยิ้มไม่หุบ
Na Chana: เสมอ
Only Summer: อะไร
ชนะอมยิ้มกับคำตอบรับสั้นๆ มองหน้าจอมือถือที่เปิด Messenger ค้างไว้แล้วก็เปิดฟังก์ชั่นถ่ายรูป เขาถ่ายกระถางกุหลาบส่งไปให้กับไอ้หัวเกรียนที่เดี๋ยวนี้ถามคำตอบคำ โทรมาหาตามปกติแต่ไม่พูดไม่จาเหมือนอย่างเคย
Na Chana: อยากได้ไหม
Only Summer: ไม่อยาก
Na Chana: ผมปลูกเองนะ ดูแลอย่างดี ถ้าออกดอกคงสวย
Only Summer: พูดจริงอ่ะ? แต่...ถ้าบอกว่าอยากได้ เดี๋ยวนะก็บอกว่าล้อเล่นอีก
Na Chana: ไม่ล้อเล่น ให้จริงๆ
Only Summer: งือออ ถ้าบังคับก็เอา
ชนะหัวเราะกับสติ๊กเกอร์ที่ไอ้หัวเกรียนเสมอส่งมา มันคงกำลังทำหน้าตลกอยู่แน่ๆ
Na Chana: เหนื่อยไหมวันนี้
Only Summer: เหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกกกก
Na Chana: แล้วว่างเหรอ ทำไมตอบแชทได้
Only Summer: จะว่าว่าง...ก็ว่างมั้ง
Na Chana: ว่างแล้วทำไมไม่โทรมา? ต้องให้บอกทุกครั้งเหรอ
Only Summer: ที่จริงว่างเพราะแอบเล่นในห้องเรียนอ่ะ แหะๆ
Na Chana: ตั้งใจเรียนดิ
Only Summer: แล้วนะไม่เรียนอ่ะ? ไม่มีเรียนเหรอ
Na Chana: ไม่มี ตั้งใจเรียนได้แล้วเสมอ เดี๋ยวเกรดไม่ดีโดนคุณหญิงแม่งับหัว
Only Summer: ท่านบิดาต่างหากที่จะงับหัว คุณหญิงแม่ไม่ว่าหรอก
จะว่าไปก็ยังไม่เคยเจอท่านบิดาที่ไอ้เหมอมันว่าเลยสักที สงสัยจะทั้งดุทั้งเข้มงวด แต่ฟังจากที่ไอ้เหมอมันเล่าบ่อยๆ แล้ว นิสัยก็คงไม่ต่างจากพ่อของเขาเท่าไรนัก
Na Chana: พรุ่งนี้กลับป่ะ
Only Summer: ง่า ไม่ได้กลับอ่ะ ช่วงนี้ธุระเยอะะะ ได้กลับเดือนหน้านู่นเลย
ชนะขมวดคิ้ว ไม่ชอบใจกับข้อความสุดท้ายที่ได้อ่าน
Na Chana: ต้องกลับดิ จะไม่เอาใช่ไหมกุหลาบเนี่ย จะได้เอาไปให้คนอื่น
Only Summer: เอาาาา เก็บไว้ให้เหมอนะ นะๆๆๆ ชะน้าาาา
Na Chana: หึ อยากได้ก็มาเอา
Only Summer: ก็ไปไม่ได้อ้ะ ชนะอย่างอแง เดี๋ยวพี่เหมอกลับไปจูบหน้าผากสิบทีไถ่โทษเลย
Na Chana: กวนตีนครับไอ้เหมอ
Only Summer: ฮี่ๆ เดี๋ยวเหมอเรียนก่อนนะ ดึกๆ จะโทรหา ถ้าไม่โทรไปคือเหมอสลบ เข้าใจตรงกัน โอเค๊?
Na Chana: โทรมา จะรอ
เป็นความเคยชินไปแล้วที่หลังสี่ทุ่มจะต้องคุยโทรศัพท์กับไอ้เพื่อนหัวเกรียน ไม่ว่าชนะจะอยู่กับใครที่ไหน แต่จะเคลียร์คิวทั้งหมดแล้วรีบกลับบ้านก่อนสี่ทุ่ม เพื่อมานอนคุยโทรศัพท์ฟังเสียงง้องแง้งของไอ้เหมอจนหลับไปทุกคืน คืนไหนที่ไอ้เกรียนมันเหนื่อยจัด มันหลับแล้วไม่ได้โทรมา อีกวันมันจะส่งสติ๊กเกอร์เป็นสิบอันมาขอโทษขอโพย เรียก 'ชะน้าาา' ย้ำๆ อยู่อย่างนั้นจนเขาอารมณ์ดี
Only Summer: รับทราบ
"นะ...ตัวกินข้าวเช้ารึยัง"
ชนะละสายตาจากมือถือ เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแฝดน้องเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม จึงวางมือถือคว่ำหน้าจอลงกับโต๊ะ ชยมองตามการกระทำของพี่ชายก็ถอนหายใจ
"เค้ามาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า เค้าขอโทษนะ แค่อยากมากินข้าวกับตัว เมื่อวานตัวก็ไม่ไปกินที่ตึกใหญ่"
"ไม่ได้ขัดอะไร" ชนะตอบเสียงเรียบ เลี่ยงสายตาออกจากแววตาตัดพ้อของน้องชาย ตั้งแต่เมื่อวานที่ทำให้ร้องไห้ก็ยังไม่ได้พูดคุยกันดีๆ สักคำ
"เดี๋ยวนี้ตัวยิ้มบ่อย ลุงแสงก็บอกว่าตัวอารมณ์ดี เค้าดีใจนะ"
"อืม"
"ป๋าบอกว่าจะกลับมาวันศุกร์หน้า ตัวไปรับป๋ากับเค้าไหม เพี้ยนก็มาด้วย โยบอกว่าตัวรับปากแล้วจะไปรับ..." ชยถามอย่างมีความหวัง แต่พอเห็นใบหน้าที่แผ่ความเย็นชาออกมาแล้วก็ใจฝ่อ
"ไม่ไป" ชนะตอบเสียงเรียบ "ไม่ว่าง ป๋าก็ไม่ได้อยากให้ไปรับเท่าไหร่หรอก"
"ไม่ใช่นะ ป๋าถามถึงตัวด้วย..."
"ก็แค่ถามว่าทำตัวดีไหม อยู่บ้านไหม เข้าไปดูงานที่บริษัทรึเปล่าก็แค่นั้น"
"นะ..." เสียงของชยครางแผ่ว นึกอยากแก้ต่างให้ผู้เป็นพ่อ แต่ดูเหมือนพี่ชายจะไม่รับฟัง... "อย่าทะเลาะกับป๋าเลยนะ... ป๋าบอกว่าช่วงนี้โทรหาตัวไม่ค่อยติด สายไม่ว่างบ่อยๆ ตัวบอกเค้าได้ไหม...ว่าคุยกับใคร เค้าจะได้ช่วยพูดกับป๋าให้"
"เรื่องส่วนตัว ต้องบอกคนอื่นด้วยเหรอ" ชนะเน้นย้ำกับคำว่าคนอื่น จนน้องชายหน้าเสีย จึงรีบพูดแก้ "หมายถึงป๋าน่ะ"
"อื้ม" ชยระบายยิ้มน้อยๆ แก้มกลมขาวขึ้นสีระเรื่อ "นะ ถ้าตัวรำคาญวิม ตัวก็บอกเลิกได้นะ ถึงวิมจะเป็นเพื่อนที่เค้าแนะนำให้ แต่ตัวไม่ต้องเกรงใจเค้าหรอก"
วิม ปรีประภา แฟนคนปัจจุบันของชนะ คือรุ่นน้องร่วมคณะของชยที่รบเร้าให้ชยพามาทำความรู้จักกับพี่ชาย ชยนั้นค่อนข้างเกรงใจพี่อยู่มาก แต่เพราะทนเสียงรบเร้าและคำขอร้องจากเพื่อนสนิทที่เป็นพี่ชายของวิมไม่ไหว จึงต้องพามาด้วยความจำใจ ในวันนั้นนัดกันที่ร้านอาหารร้านดังที่ชยกับเพื่อนไปกินด้วยกันเป็นประจำ ทีแรกคิดว่าชนะจะไม่มาตามนัดเพราะลำพังแค่ที่บ้านพี่ชายก็แทบจะไม่มาร่วมโต๊ะอาหารด้วยอยู่แล้ว แต่ผิดคาดที่ในวันนั้นชนะมา ชยจึงแนะนำวิมให้พี่ชายรู้จักตามคำขอ เขาไม่รู้ว่าพี่ชายคิดเห็นสำหรับเรื่องนี้อย่างไร เพราะเอาแต่ทำหน้านิ่งและไม่พูด สุดท้ายไปตกลงคบกันอีท่าไหนก็ไม่ทราบได้ มารู้ก็ตอนที่ฝ่ายหญิงประกาศปาวๆ ว่าเป็นแฟนของพี่ชายเขาบนโลกโซเชียล
"ไม่ได้เกรงใจ แต่วิมก็โอเคดี ไม่ทำตัวมีปัญหา"
ชยลอบมองคนที่บอกว่าโอเคดีด้วยความคิดในใจที่ว่า พี่น่ะโอเค แต่อีกฝ่ายเขาเริ่มไม่โอเคแล้วน่ะสิ
ชนะไม่เคยโทรหาฝ่ายหญิงก่อน แม้อีกฝ่ายโทรมาก็คุยแทบนับวินาทีได้ ไม่เคยไปรับกินข้าวถ้าอีกฝ่ายไม่เรียกร้อง ไม่เคยพาออกไปเที่ยวหรือมีช่วงเวลาสวีทหวาน ปล่อยทิ้งอีกฝ่ายไว้อย่างนั้น...รอวันที่ชนะเหงาแล้วเขาจะเรียกตัวเธอเอง ชนะเป็นแบบนี้มาตลอด ไม่ว่ากับแฟนคนไหน สุดท้ายก็จบกันด้วยเหตุผลที่ไปกันไม่ได้อย่างที่เจ้าตัวใช้อ้าง
ชยรู้ดีแม้พี่ชายจะไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังก็ตาม แฟนแต่ละคนของชนะ ยอมจากไปเองเพราะเหตุผลที่ตัวไร้คุณค่า ไม่ได้รับความสำคัญ พวกเธอทนอยู่ในฐานะแฟนแค่ในนามไม่ไหว ชนะไม่เคยเอ่ยปากบอกเลิก แต่ก็ไม่เคยเอ่ยปากรั้ง ไม่ให้ความสำคัญและไม่แสดงความรัก คนแล้วคนเล่าที่มาร้องไห้เสียใจกับชย ตัดพ้อว่าพี่ชายของเขาช่างใจร้าย แต่ทั้งหมดที่เขาทำได้คือเอ่ยปากปลอบใจ และเตือนกับทุกคนที่คิดจะไปทำความรู้จัก ...ถึงอย่างนั้นคำเตือนก็ค่อนข้างไร้ความหมาย
ถึงสีสันของไฟจะสวยงามแต่มันก็ยังเป็นไฟ เหล่าผีเสื้อสวยๆ ไม่เคยฟัง หลงเข้าไปให้ไฟแผดเผาจนหมดความงาม ถูกเด็ดปีกยับ ซมซานหาทางกลับแทบไม่เจอ
"แล้วตัวรักวิมรึเปล่า"
"อยู่ด้วยก็สนุกดี"
"งั้นเค้าว่า ตัวบอกเลิกวิมเถอะ วิมเป็นน้องสาวเพื่อนสนิทเค้า เค้าไม่อยากให้เพื่อนเค้ามองตัวไม่ดี"
"ให้ผู้หญิงเขาตัดสินใจ" ชนะพูดตอบแค่นั้น นิ้วก็ปัดมือถือบนโต๊ะให้หมุนเล่น "จะเลิกหรือไม่ อยู่ที่เขาทนได้แค่ไหน"
"ถามจริงๆ ทำไมตัวถึงตกลงเป็นแฟนกับวิม ทั้งๆ ที่ไม่ได้รัก"
ชนะชะงักไปกับคำถามของน้องชาย ก่อนจะตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง "ก็ถ้าเพื่อนเป็นทุกอย่างให้ได้ คงไม่ตกลงเป็นแฟนกับใครหรอก"
ชยขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นตบเบาๆ ที่แก้มโย้ๆ ของตัวเองเรียกสติ "ไม่เข้าใจอ่ะ"
"ก็เพื่อนยะ ทำอะไรได้บ้างล่ะ"
"เที่ยวด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกันบ้าง อืม...ทำอะไรด้วยกันหลายๆ อย่างล่ะมั้ง"
"แล้วร่วมรักกันไหม"
"เฮ้ย! จะบ้าเหรอ เป็นเพื่อนนะ จะ...จะทำอะไรแบบนั้นได้ไง"
แก้มกลมของชยขึ้นสีจัด มองพี่ชายด้วยความตกใจ บทสนทนาที่ยาวที่สุดในรอบสองปีกับชนะเป็นอะไรที่...แปลกประหลาดเกินจะคาดถึง
"ก็นั่นไง...ถึงต้องมีใครสักคนที่ไม่ใช่เพื่อน...เอาไว้ร่วมรัก ส่วนเพื่อน...ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันก็พอ"
"หาาาา" ชยยิ่งทำหน้าพิลึกเข้าไปใหญ่เมื่อล่วงรู้ความคิดของพี่ชาย "แล้วเพื่อนที่ร่วมสุขร่วมทุกข์ไปกับตัวน่ะแบบไหนเหรอ อย่างกวิ้นรึเปล่า"
ชนะส่ายหน้า "ไอ้กวิ้นน่ะร่วมแต่ทุกข์ อยู่กับมันมีแต่เรื่องปวดหัว"
"แล้วคนที่ทั้งสุขทั้งทุกข์ไปกับตัวน่ะ...มีเหรอ"
"มีดิ คนนี้ไปกินข้าวด้วยกันบ่อย โทรหาทุกคืน มันเป็นคนตลก คุยกับมันแล้วสนุก แต่ตอนที่ไม่สบายใจมันก็เป็นที่ปรึกษาได้ดี ปลอบใจเก่ง เอาใจเก่ง ชอบตามใจ นะคุยกับมันได้ทุกเรื่อง มันตลกดี" ชนะอมยิ้มเมื่อนึกถึงไอ้หัวเกรียนเพื่อนซี้ "อยากอยู่กับคนแบบนี้ แต่ไม่อยากทำเรื่องสกปรกกับมัน เรื่องที่มีแต่ความใคร่...ไม่เหมาะกับมันหรอก"
ชยได้ยินถึงกับอ้าปากหวอ มองพี่ชายสลับกับกระถางกุหลาบที่สายตาคนพี่กำลังจดจ้อง ก่อนจะมองมือถือที่มือของพี่เผลอหยิบมันขึ้นมาดูบ่อยครั้งตลอดการสนทนา
"ตัวแน่ใจนะว่าเพื่อน" ชยถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ ก็ไอ้สรรพคุณที่พี่ชายพรรณนาออกมานั้น...มันใช่เพื่อนเสียที่ไหน
"อือ เพื่อนดิ"
"นะ...แต่เค้าว่า"
"ไปบอกแม่จันทร์ตั้งโต๊ะ มากินข้าวไม่ใช่เหรอ นะหิวแล้วด้วย"
เพราะพี่ชายพูดขัดจึงไม่ได้พูดสิ่งที่คิดออกไป นี่ถ้าโทรไปเล่าให้เพี้ยนฟัง รายนั้นต้องรีบบินกลับไทยมาดูหน้า 'เพื่อน' ของชนะเป็นแน่แท้ ว่าแต่เพื่อนคนไหน...ที่ทำให้พี่ชายเขาเป็นไปได้ถึงขนาดนี้กันหนอ
"เฮ้อ นอกจากจะหน้านิ่งๆ แล้ว นิสัยยังมึนอึนแปลกๆ ด้วยพี่ชายเรา แถมรู้สึกจะซื่อบื้อเกินไปด้วย นี่ไม่น่าไปแย่งความฉลาดของพี่มาเลยจริงๆ" น้องชายจอมฉลาดที่หัวโตที่สุดในแฝดสามทอดถอนหายใจ แต่ประโยคที่บ่นเบาๆ นี้ไม่มีทางไปถึงหูของพี่ชายที่กำลังอมยิ้มกับโทรศัพท์มือถือของตัวเองแน่นอน
"แต่ยังไงก็ดีใจที่ได้คุยกันเหมือนตอนเด็กๆ ล่ะนะ คงต้องขอบคุณเพื่อนปริศนาคนนั้นที่ทำให้กำแพงในใจของพี่ลดลง และหวังว่าตอนป๋ากลับมา...มันจะไม่สูงขึ้นอีก"
คงมีแต่ต้นไม้ใหญ่และดอกไม้เท่านั้นที่ได้ยินคำภาวนาของชยในเวลานี้...
..............................................................TBC..........................................................
เสมอ สู้ดิวะ สู้หน่อยยยยยย!!
-
น่าติดตามมากกก # เหมอน่ารัก
-
โถๆๆ นะไม่อยากทำเรื่องสกปรกกะเหมอ แต่รู้ไหมว่าเหมออยากใจจะขาดแล้ววว :ling1:
-
น้องเหมอของเราเป็นคนเดียวที่ทำให้ชนะยิ้มได้ แต่ชนะยังไม่รู้ใจตัวเองแค่นั้น. เสมอสู้ๆ. :mew1:
-
เสมอ ออกน้อยมาก คิดถึงเสมอแล้ววววววววว
-
พี่น้าาาา น้องขอโทษที่ว่าพี่ตอนที่แล้ว
น้องมันโง่เองที่ไม่เข้าใจความคิดอันบริสุทธิ์ของพี่นะ
เพื่อนคนพิเศษซินะ
งั้นเราจะยอมรอลุ้นต่อไปแบบนิ่งๆละ (หรา?)
-
เหมอ พอมีหวังแล้วน่ะ
-
คิดเหมือนกันกับเหมอเออเร่อรึป่าวชนะ
-
ชะน้าาาาา ตัวไม่รู้เลยนะ
ว่าเหมอน่ะรอเรื่องสกปรกกับตัว
แต่ดีแล้วที่ยังไม่ทำไรเหมอ
กลัวเหมอเจ็บช้ำหัวใจ
รอรู้ใจตัวเองก่อนนะค่อยทำ
-
น้องเหมอออออ ถ้าพี่นะเขาให้เป็นแค่เพื่อนก็มาเป็นแฟนพี่ได้นะ พี่พร้อม 'เสมอ' อิ๊ๆ
-
เหมอจะรู้ไหมว่า นะคิดแบบนี้กับเหมอคนเดียว :-[ :-[ :-[ :-[
-
น้องนะเป็นคนมีความคิดที่ดี แต่ผูกตัวเองไปหน่อยนะลูก เสมอสู้ๆ
-
น่ารักกกกก!! ทำไมเรื่องนี้แอบหมั้นไส้ไร้พ่ายกันนะ แหม่!! เพราะพ่อลูกนิสัยเหมือนกันยิ่งกว่าแฝดอย่างนี้มากกว่า ชย ชโย ซะอีก มันเลยออกมาเป็นสภาพนี้ ถ้าพี่พ่ายหย่อนๆๆไรให้ลูกได้บ้างคงไม่เป็นงี้หรอก หึ!! :katai1: :katai1:
-
:hao3: กำแพงของเหมอคือความคิดของน้องนะ ที่ตั้งกฏเกณฑ์ให้ตัวเอง พอไม่ได้ดั่งใจก็สร้างเกราะ แหม่ๆๆ พ่อคู๊ณ สงสารน้องยะจริงๆ ง้อพี่ตลอด
-
ชนะคือแฟนเค้าก็ร่วมทุกข์ร่วมสุขได้นะ ไม่ใช่แต่เอาไว้ใครอย่างเดียว ตรรกะแกมันงงๆนะ
-
กรีดร้องงง ชะน้าาาาาาา อึนไปมั้ยยยยย อึนเหลือเกิน ถ้ารู้สึกกับน้องเหมอขนาดนั้น คือรักมากๆ จนอยากถนุถนอมไว้เลยไม่ใช่เหรอ จะว่าชนะน่ารักก็น่ารัก จะว่าน่าหมั่นใส้ ก็น่าหมั่นใส้ แต่นางยังไม่รู้ใจตัวเอง ให้อภัยก่อนอย่าอึนนานนะพี่ชนะ สงสารเหมอมัน
-
อุต้ะน้องเหมอของเราดูท่าว่าจะมีทางสมหวังนะเนี่ย ถ้าพี่ชนะเริ่มฉลาดกว่านี้
-
รักเหมอ
-
เหมอน่ารักมาก... จริงๆน่ารักทั้งบ้าน
ชอบท่านบิดาที่ทห๊ารทหาร ท่านมารดาที่หนุนหลังลูกเหมออยู่เสมอ
และพี่สมัย... ที่... เฮ่อ! ไม่รู้จะบรรยายยังไง อยากรู้แค่อย่างเดียวว่าถ้าพี่หมัยรู้ว่าเหมอจะออกเรือนไปกับชะน้าาาาาาาแล้วพี่หมัยจะร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดแบบที่คุณหญิงแม่คาดการณ์เอาไว้หรือเปล่า
รักเหมอและจะเป็นกำลังใจให้เหมอนะจ๊ะ
อยากให้ชะน้าาาาาาคิดลามกจกเปรตให้เสมอกับที่เหมอเฝ้าคิดอยู่ในใจได้เร็วๆ
เหมอจะได้เลิกใช้ CY เป็นข้ออ้างเสียที
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
เสมอสู้ๆ ชนะมันแค่ซึนเฉยๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: เห็นด้วยกับน้องยะที่ว่านิสัยกับความคิดชนะอึนๆมึนๆแปลกๆ นี่ขนาดน้องยะทำตัวนิสัยเด็กน้องยังรู้เลยว่าที่ชนะคิดกับเหมอน่ะมันเกินคำว่าเพื่อนไปไกลแล้วววว แอบขำที่น้องยะบอกไม่น่าแย่งความฉลาดมาจากพี่เลย ฮ่าา เจ็บปวดมากค่ะน้องยะ แต่เสียใจนะที่ชนะทำตัวห่างเหินกับพี่น้องแบบนี้ทั้งๆที่ตอนเด็กสนิทและรักน้องมากแท้ๆ อยากให้ชนะกลับไปเป็นพี่ชายที่ดีของน้องๆเหมือนเดิม ชนะโกรธพ่อก็เข้าใจแต่ไม่ควรโกรธน้องด้วยนะน้องมันไม่รู้อะไรด้วยนี่ยังดีที่มีเพี้ยนเป็นกาวใจอยู่บ้าง นึกแล้วก็รอวันเพี้ยนกับซัมเหมอได้พบกันสักที
อัพเดทสารบัญบทที่ 6 สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239234#msg3239234)
-
ความเป็นคนดีของชนะกำลังจะทำนังเหมอลงแดงทุลนทุลายตาย :laugh: :laugh:
-
ชะน้าาาาาาาาาาาา ถามเหมอก่อนดิ ว่าอยากทำเรื่องใคร่ๆ ด้วยกันไหม
-
แต่ถ้าเอาเพื่อนเป็นเมีย
น้องนะจะได้ทุกอย่างเลยนะ
เหมอ สู้ๆ เชียร์เหมอ เหมือนเชียร์เพี้ยนเลย
555555
-
ตัวเองทำเราติดดดดดดดดดดด
ชอบเหมอมาก เหมอน่ารัก เหมอตลก
เราว่าชนะนี่รักเหมอสุดอะไรสุด
เขาไม่ติดต่อมาก็งอน ไม่รับโทรศัพท์ก็งอน
โทรหาทุกคืน ทำยั่งกับคนเป็นแฟนกัน
เสมอต้องสู้วววววววว!!!!
-
ชนะโปรดรู้ไว้ว่าเหมอนั้นพร้อมเสียตัวให้แกตลอดเวลา คิดสกปรกบ้างก็ได้นะชนะ
-
ชนะตอนนี้แอบเผยด้านอ่อนโยนอ่ะ นี่รักเหมอมากเลยนะ แอบเทิดทูลไว้เป็นยอดดวงใจแบบซึนๆ โถ่ววววพ่อพระเอก
-
ทำไมชนะเป็นเทพบุตรอย่างนี้
ชนะนังเหมอมันอยากใจจะขาด :katai2-1:
-
อ่านตอนนี้แล้วไม่รู้จะสงสารใครดี
กด 1 เสมอ เพื่อนรักที่สามารถทำได้ทุกอย่างยกเว้น ร่วมรัก
กด 2 ชะน้าาาาาา หนุ่มซึน ผู้มีกำแพงสูงลิ่ว
กด 3 น้องวิมมี่ แฟน ที่มีประโยชน์แค่ xxx
กด 4 ชย น้องแฝดที่พยายามทำลายกำแพง
กด 5 กวิ้นเพื่อนโง่ ที่ไม่มีบทบาทในตอนนี้ 5555
รักเรื่องนี้ จะคอยตอนต่อนะคะ :hao3:
-
สงสารชนะ..ที่เจอพ่อแบบไร้พ่าย..(ลำเอียงฝุดๆ)
สงสารชย..ที่เจอพี่แบบชนะ..(นี่ก็ได้พ่อมาเยอะเกิน)
เฮ้อ.....ลุ้นจนน้ำตาอาบแก้มมมมมมมมม
รอตอนต่อไปนะ
-
เรื่องนี้จะมีมาม่า ความสัมพันธ์ในครอบครัววระหว่างแฝดสามไหม เขาไม่ชอบมาม่าระหว่างพี่น้อง น่าสงสาร ทั้งพี่ทั้งน้องเลย อ่านแล้วให้ความรู้สึกหลากหลายมาก จะฮาก็ฮาไม่สุด จะเศร้าก็ยังไม่ใช่ สงสัยเราจะเป็นเหมือน นะกะเหมอ อึนๆหมึน 555 เอาใจช่วยเหมอให้เผด็จศึกนะให้ได้เร็วจะได้หายอึนมึน555
-
ไม่รู้ตัว
-
คนสำคัญที่ไม่ใช่แฟน ดูแววคู่นี้น่าจะมึนอึนอีกหลายตอนกว่าจะได้เป็นแฟนกัน
-
น้องเหมอออ ท่าทางหนทางเข้าเป็นสะใภ้จะใกล้เข้ามาแล้วว สู้ๆนะ
พี่พ่ายคะ นั่นบ้านพี่หรือโรงเรียนคะ ทำไมอาณาเขตมันกว้างขวางปานนั้น ถ้าหลงทางขึ้นมาทำไงเนี่ยย
-
นะ แกไม่อยากทำ แล้วแกคิดว่าตัวเองยอมได้เหรอถ้าปล่อยให้คนอื่นมาทำกับเพื่อนแกแทนอะ...
-
ชนะอย่าใจร้ายกับน้องยะนักเลย ทั้งรักทั้งเข้าใจและอยากช่วยนะนั่น
ถ้าเพี้ยนเจอเหมออะไรจะเกิดขึ้น คงสนุกน่าดู
-
ตอนที่ 7
"จบแล้วที่เสาะหาาา ได้มาพบตัวจริงสักที ชีวิตต่อจากนี้...คงจะดีถ้ามีแต่เธอ ก่อนจะนอนอยากเจอเธอเป็นคนสุดท้าย คนแรกของเช้าถัดไป ฉันก็อยากเห็นเธอ เช้าก็มีแต่เธอ ค่ำก็มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น อยากทำตัวติดเธอไม่ต้องห่างไปไหน ไม่ว่าจะทำอะไรก็อยากทำด้วยกัน ทุกลมหายใจเข้าออกทุกเวลาของฉัน...โว้ โว โฮฮฮ อยากจะใช้กับเธอ" เสมอครวญเพลง ในขณะที่อีกฝั่งของสายสัญญาณหัวเราะเบาๆ
"เสียงเหมอเพราะอ้ะดิ๊"
ชาติชายมองเพื่อนซี้ที่กำลังซุกซ่อนตัวอยู่ข้างๆ ตู้เสื้อผ้าเพื่อพูดคุยโทรศัพท์กับน้องนานะของมันทุกคืนด้วยความหมั่นไส้ นับวันไอ้เสือเหมอก็ยิ่งเหมือนคนอินเลิฟมากกว่าคนแอบรักเขาข้างเดียว แต่ถามมันทีไรก็บอกว่ายังเป็นได้แค่ 'เพื่อน' อยู่ทุกที
"แฟนไอ้เหมอคนที่ไหนวะไอ้ชาย" พิเชษฐ์หรือไอ้เชษฐ์ หนุ่มหน้ามนคนเชียงใหม่ เพื่อนร่วมรุ่นที่นอนเตียงข้างๆ ชาติชายเอ่ยถาม เพราะเห็นไอ้เหมอมันอดหลับอดนอนคุยโทรศัพท์ติดต่อกันมาร่วมสองเดือนแล้ว
"กรุงเทพ ชื่อน้องนานะ แต่ผู้หญิงเหี้ยไร เล่นตัวชิบหาย กูเห็นไอ้เหมอมันจีบมาปีนี้จะเข้าปีที่สามละ แม่งยังเป็นแค่เพื่อนอีก" ชาติชายกระซิบตอบพิเชษฐ์ บุ้ยปากมองไอ้คนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่ได้สนใจคำนินทาของเพื่อนตัว ช ทั้งสองแม้แต่น้อย
"มันเคยพามางานด้วยป้ะ จำได้ว่าตอน goodbye summer ไอ้เหมอมันก็พาคุณหญิงแม่ของมันมา" พิเชษฐ์พูดหน้าเคร่ง สำหรับผู้ชายที่เอาแต่เรียนและฝึกหนักไปวันๆ อย่างพวกเขานั้น เรื่องสาวข้างกายถือว่าเป็นเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่งในชีวิต เพราะอยู่แต่ในโรงเรียน เห็นหน้าแต่ตัวผู้อย่างนี้ จะมีเวลาที่ไหนไปเด็ดดอกไม้สวยๆ แข่งกับผู้ชายคนอื่นเขา
"ไม่เคยพามาหรอกเว้ย มันบอกเขาไม่ยอมมา กูเลยอดเห็นหน้าไปด้วย เข้าไปส่องเฟซมันก็ไม่ยักกะเจอผู้หญิงสวยๆ ที่คาดว่าจะเป็นน้องนานะสักคน เจอแต่ไอ้รูปหล่อที่ชื่อชนะเพื่อนของมันนั่นแหละ อยากจะคิดว่าไอ้เหมอมันบ้าคุยโทรศัพท์คนเดียวอยู่หรอก แต่แม่งก็คุยมาสองเดือนกว่าแล้ว กูเลยงงๆ อยู่เนี่ย" ไอ้ชายคิดหนัก ไม่อยากจะสนใจชีวิตรักของไอ้เสือเหมอมันด้วยซ้ำ แต่ก็อดจะเสือกไปด้วยไม่ได้เมื่อเห็นว่าไอ้เพื่อนหัวเกรียนมันไม่ยอมเผด็จศึกสาวเจ้าเสียที ยังเอาแต่ใช้วิธีจีบระดับเด็กอนุบาลแบบนี้ ชาติหน้าก็อาจจะไม่ได้แอ้มเขา
"เอ้า เหี้ยเหมอชีวิตรักมันดราม่าเหรอวะ งั้นเดี๋ยวกูไปคุยกับแฟนก่อน ถ้าเขามีเพื่อนสวยๆ จะเอามาแนะนำมันให้ เพื่อนรุ่นเดียวกันก็มีแฟนสวยๆ ไปกันหมดแล้วควงมางาน กูก็ยังเห็นมันเนี่ยที่พาแม่มันมาประจำ สงสาร" พิเชษฐ์กล่าวหนักแน่น ก่อนจะคว้ามือถือยุคบุกเบิกของตัวเองเดินไปทางห้องน้ำที่ประจำที่มันใช้คุยกับแฟน
"ไอ้ชาย มองเหี้ยไร" เสือเหมอเมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องก็หันมาตวัดค้อนใส่ชาติชายที่นอนเอาหัวมาทางปลายเตียง เมื่อครู่มันยังกดโทรศัพท์ยิกๆ ตอบแชทกับสายสมร แฟนหมาดๆ ของมันอยู่เลย ตอนนี้มาจ้องหน้าเหมอด้วยความสมเพชเวทนาซะอย่างนั้น
"ไอ้เชษฐ์มันบอกจะแนะนำเพื่อนของแฟนมันให้" ชาติชายตั้งใจพูดเสียงดังเล็กน้อย หวังจะไปกระตุ้นน้องนานะในสายให้รีบตอบรับรักเพื่อนที่น่าสงสารของมันเสียที "ถึงมึงไม่หล่อ แต่กูว่าเขาไม่เล่นตัวหรอกไอ้เหมอ ใครๆ ก็อยากเป็นคุณนายทหาร"
"จะคุยกับเพื่อน ก็วางได้นะ ผมไม่อยากกวน"
เสียงที่ลอดมาตามสายทำเอาเสมอมองไอ้ชายอย่างคาดโทษ แล้วเดินเลี่ยงไปหามุมสงบมุมอื่นที่ไม่ถูกเพื่อนร่วมรุ่นจับจองพื้นที่
"ไม่คุย เหมอคุยกับนะอยู่ไง"
"แล้วเมื่อกี้ผมพูดเรื่องอะไร เหมอบอกได้ไหมล่ะ"
เสมอโขกหัวเข้ากับผนัง เพราะไม่ทันได้ฟัง ไอ้ชายมันก็พูดขัดจังหวะขึ้นมาแล้ว
"หึ บอกไม่ได้"
"เหมอขอโทษ ก็เพื่อนมันพูดขัดขึ้นมาพอดี"
"สนใจที่เขาบอกจะแนะนำผู้หญิงให้ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"เปล่า เหมอไม่สนใจหรอก"
ปลายสายเงียบ ไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมา แค่นี้ก็ทำให้เหมอร้อนใจมากเหลือเกิน ไม่อยากถูกโกรธแล้วพาลทำให้ไม่ได้คุยกัน... เหมอไม่ได้เห็นหน้าชนะมาเกือบเดือนแล้ว ให้เหมอได้ยินเสียงก็ยังดี ความคิดถึงจะได้บรรเทาลงบ้าง
"ดีแล้ว...คนซื่อๆ อย่างเหมอเดี๋ยวก็โดนเขาหลอก ผู้หญิงเดี๋ยวนี้น่ากลัว เหมอตามไม่ทัน ยิ่งไม่มีเวลาให้ ยังไงก็โดนนอกใจ เชื่อผม"
อยากเถียงกลับว่าถ้าผู้หญิงเป็นอย่างนั้นหมดทุกคน เพื่อนของเหมอก็คงอกหักกันระนาวไปแล้ว ผู้หญิงดีๆ ก็มีอยู่บนโลกใบนี้ ที่รักมั่นคง ไม่นอกใจ และอดทนรอได้โดยไม่งี่เง่า ...เหมือนอย่างเหมอ ที่รักมั่นคงกับชนะแค่คนเดียว แม้ว่าเหมอจะเป็นผู้ชาย แต่เหมอไม่เคยทำนิสัยเจ้าชู้มองใครที่ไหน ต่อให้นมของแฟนเพื่อนจะลูกเท่าหัวเด็กเพียงใดก็ไม่อาจกระตุ้นต่อมหื่นของเหมอเหมือนอย่างที่กลิ่นหอมๆ ของชนะทำได้
"แล้วแฟนนะล่ะ น่ากลัวไหม เขาหลอกนะหรือเปล่า" เหมอถามกลับเสียงแผ่ว "ถ้าเขานอกใจ บอกเหมอนะ เหมอจะเอาปืนไปยิงทิ้งให้"
ไม่ได้ล้อเล่น แต่เสือเหมอจอมโหดประจำรุ่นจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้ดาวประจำใจของมันต้องชอกช้ำ ก็เหมอรักเหมอดูแลของเหมอมาอย่างดี ทั้งทำให้หัวเราะ ทั้งยอมเป็นคนบ้าเรียกรอยยิ้ม ถ้าใครมันกล้ามาทำร้าย เหมอจะตบสั่งสอนเลย ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ
"ฮ่าๆ ไม่หรอก ก็ยังคบกันดี"
ยังคบกันดี...แล้วเมื่อไหร่จะเลิกกันอ่ะ เหมออยากถาม แม้ว่าเหมอจะไม่อยากให้ชนะเสียใจ แต่ชนะเอ่ยปากทิ้งเขาก่อนก็ได้นี่นา แช่งอยู่ทุกคืนทุกวัน แต่รายนี้ไม่ยักกะเลิกกันเร็วเหมือนรายอื่น ชนะคงจะเจอคนที่ใช่เสียแล้ว แค่คิดอกก็กลัดหนอง ได้แค่มองแต่กลืนกินไม่ได้!
"อื้ม แล้วได้ไปเที่ยวกับเขาบ้างรึเปล่า" เห็นหน้าวอลล์ของเฟซชนะ เขาก็มาโพสบอกคิดถึง บอกให้นอนหลับฝันดี บางทีก็ติดแท็กรูปที่ไปกินข้าวด้วยกันมาด้วย แต่ไม่ค่อยเห็นมีรูปที่พากันไปเที่ยวไปดูหนังเหมือนอย่างที่เพื่อนของเหมอมันโพสเวลาได้หยุดไปหาแฟนเลย
"เหมอ ไม่คุยเรื่องคนอื่นนะ ไม่สนุก"
"อือ โอเค แล้วเป็นไงบ้าง พ่อกลับมาแล้ว ไม่เหงาแล้วดิ" พ่อของชนะกลับมาแล้ว CY ก็กลับมาด้วย แต่ไม่ยักกะเห็นพ่อยอดขมองอิ่มของเหมอดีใจเลยสักนิด กลับทำเสียงหงอยเหงาอยู่ทุกวันจนอดห่วงไม่ได้
"เหงากว่าเดิม ...ไม่เหมือนได้อยู่กับเหมอ"
เจอประโยคนี้เข้าไป ถึงเสือเหมอจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองแค่ไหน ก็อยู่ไม่รอดแล้ว ...ถ้าอยู่กับเหมอแล้วไม่เหงา ก็มาอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเลย เหมอจะปรนนิบัติพัดวี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ก่อนนอนจะกอดไว้ทุกคืนไม่ให้หนาว ตื่นเช้าก็จะตระเตรียมข้าวปลาอาหารไว้ให้ ไม่ต้องให้คุณชายเขาต้องเหนื่อย ป้อนได้เหมอก็จะป้อน อาบน้ำให้ได้เหมอก็จะทำ... เพื่อชนะแล้ว...อะไรก็ยอม
"งื้อออ ศุกร์หน้าก็เจอกันแล้ว อดทนนะ จะรีบกลับไปปลอบขวัญคนดีของพี่เหมอเลย"
"ตบกลิ้ง พูดอะไรไม่ได้ชอบลามเป็นขี้กลาก"
"ฮี่ๆ อารมณ์ดีแล้วเนอะ ไม่เหงาแล้วนะ มีเหมออยู่ทั้งคน"
"อืม ร้องเพลงให้ฟังหน่อย จะนอนแล้ว"
"คืนนี้เอาเพลงไรดีอ่ะ"
"เพลงอะไรก็ได้ ที่เหมออยากร้องให้ผมฟังคนเดียว"
ชนะพูดขนาดนี้เหมอก็ไม่ทนแล้ว!
"เฮ้ยยยย ไอ้ชาย ไอ้เหมอมันข่วนผนัง เป็นบ้าไรของมัน เหี้ย เสียงหลอนจนกูนอนไม่หลับ" ไอ้ปิ๊ก คนหน้าดุจากจังหวัดสุราษฎร์ธานีที่นอนเตียงใกล้ๆ กับที่ซ่อนที่ใหม่ของเหมอตะโกนไปถามไอ้ชายที่กำลังหัวเราะคิกคักอยู่กับโปรแกรมแชทของมัน
"มึงปล่อยมันไปไอ้ปิ๊ก มันแค่เขิน" ไอ้ชายตอบอย่างรู้ดีก็ไม่สนใจอะไรอีก ปล่อยไอ้ปิ๊กไว้กับเสียงข่วนผนังทรมานใจจากเสือเหมอ
"ทำเสียงดังรบกวนเพื่อนเหรอ เดี๋ยวโดนยำหรอกเสมอ" ชนะพูดเสียงกลั้วหัวเราะมาตามสาย
"ไม่โดนๆ นี่เสือเหมอสุดโหดของรุ่น ไม่มีใครกล้า ชนะนอนนะครับ เดี๋ยวร้องเพลงให้ฟัง เพลงนี้ไอ้ชายใช้จีบสาวบ่อยๆ รับรองฟินอ่ะ"
"ไม่เอาเพลงที่คนอื่นใช้จีบสาว เอาที่เหมออยากร้องให้ผม เข้าใจไหม"
"ก็เพลงนี้...เหมออยากร้องให้นะด้วย"
"แต่เพื่อนเหมอเอาไว้จีบสาว...ถ้าร้องให้ผม ไม่ใช่ว่าเหมอจีบผมเหรอ"
โอ้ยยยยยยยย กัดลิ้นนนนนน สิ้นชีพแล้วเสือเหมอ! อยากบอกใจจะขาดว่าเวลาสองปีห้าเดือนกับอีกสิบวันมานี้ ไม่มีวันไหนเลยที่เหมอไม่ถือโอกาสจีบชนะ เหมอจีบแบบเนียนๆ ตามกรรมวิธีของเหมอ ถ้าเหมอเป็นผู้หญิง คงได้ปิ้งย่างกับชนะไปนานแล้ว แต่นี่ยังไม่ได้ยังไม่โดน แถมหมายังมาคาบไปกินตัดหน้าตัวแล้วตัวเล่า เสียเชิงชายชาติทหาร ไม่สวยแถมยังหัวเกรียน นมไม่มี มีดีแค่ซิคแพ็คกับกล้ามที่สาวๆ ชวนฝัน แต่กับชนะ...คงไม่ฝัน มีแต่เหมอที่ฝันไปเอง
"เหมอไม่ได้จีบ ไม่ได้จีบจริงจริ๊งงงง"
"เสียงสูง โกหก"
"แล้วถ้าเหมอจีบล่ะ...นะว่าไง" หยอดถามด้วยเสียงกรุ้มกริ่ม แต่ใจกลับสั่นไหวด้วยความลุ้นระทึก
"ไม่ว่าไงอ่ะ ไม่เอา"
แล้วก็ถูกสุดที่รักถีบให้ตกจากฝันระดับสูงสิบชั้น ตกลงมาจุกแอ้ก สิ้นท่า แต่เสือเหมอก็ยังเป็นเสือเหมอ ทำตลกกลบเกลื่อนความเจ็บไปได้ทุกที
"โอ้ยย ชะน้าาา หักอกเหมอออ"
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้เกรียนเอ้ย เร็วดิ ร้องเพลง ง่วงแล้ว"
ชนะใจร้าย แต่เพราะเสียงหัวเราะนุ่มๆ นั่นหรอกเหมอถึงให้อภัย
"ไอ้ปิ๊ก ไอ้ปิ๊กมึง กูยืมมือถือแป๊บ" ใช้ตีนสะกิดเพื่อนยิก จนไอ้ปิ๊กที่กำลังเคลิ้มหลับสะดุ้งตื่นขึ้นอีกรอบ ทำหน้าง่วงงุนหงุดหงิดแล้วดึงมือถือของตัวเองออกจากใต้หมอนส่งให้ไอ้เพื่อนที่กำลังรบกวนการนอน
"เอาไปทำไรวะ"
"เปิดซาวน์ประกอบดิ จะร้องเพลง" เหมอชูมือถือตัวเองให้ไอ้ปิ๊กดูแล้วยักคิ้วทำหน้าเหนือ "คนไม่มีแฟนอย่างมึงไม่เข้าใจหรอก"
"กูได้ข่าวว่ามึงคุยกับเพื่อน"
"เอ้า แม่งข่าวดีนี่หว่า ไปๆ นอนเถอะมึง ปิดหูด้วย กูร้องให้เพื่อนกูฟังคนเดียว"
"จิ๊ อย่างกะกูอยากฟังเสียงควายออกลูก ร้องเบาๆ ด้วย"
"เออๆ"
เหมอยิ้มกริ่ม มองมือถือในมือตัวเองแล้วกดเปิดไมค์ เพราะคุยกับไอ้ปิ๊กเมื่อกี้มันช่างล่อแหลม เลยเปิดไมค์ให้เสียงลอดไปถึงชนะไม่ได้
"ฮัลโหล นะ ยังอยู่ไหม"
"อือ เงียบไปนาน ปิดไมค์เหรอ"
"เตรียมซาวน์ประกอบอยู่ไง ร้องเสียงสดเดี๋ยวนะนอนไม่หลับ ฮี่ๆ"
"ตอนแรกก็นอนไม่หลับ ตอนนี้ชิน ไม่ได้ฟังก็เลยนอนไม่หลับไปแล้วตอนนี้" ประโยคแรกน่าตบ แต่ประโยคหลังน่าจูบ ฮือออออ ที่รักของเหมอ
"งั้นตั้งใจฟังนะ คืนนี้...ฝันดีนะครับชนะ ตื่นเช้ามาจะได้สดชื่น"
"อืม"
โชคดีที่เครื่องไอ้ปิ๊กมี 3g เหมอจึงเปิดเพลงที่ต้องการจากยูทูป เลือกเอาแบบที่ไม่มีเนื้อร้อง ก่อนจะเริ่มคลอไปตามจังหวะด้วยเสียงอันเบา
"เก็บเอาไว้คำว่ารักไม่อาจจะพูดไป เมื่อเธอนั้น มีคนนั้นเคลียคลออยู่ข้างกาย อยากจะหนีไปให้พ้น ยิ่งเจอยิ่งปวดใจ รักเธอแล้วจับจองไม่ได้อย่างนี้
ค่ำคืนฉันร้อนรน พิษรักมันทำให้ใจเหม่อ หน้าเธอปรากฏให้เจอได้ทุกที่ แหงนมองดาวบนฟ้าไกลเห็นเธอเพียงเศษเสี้ยวนาที ไม่อาจหนีภาพเขาที่เข้ามา
ดาวดวงนั้น ถ้ามันเป็นดาวของเธอกับเขา รู้ไหมฉันเฝ้ามองดูด้วยความอิจฉา
โอ้ดวงดาวแห่งรัก ช่างสวยงามตา แต่ฉันจะภาวนาให้มันตกขอให้ดาวตก ตกจากฟ้าให้รักของเธอร้าวราน"
"เสมอใจร้าย แช่งเหรอ"
เงียบอยู่ได้ตั้งนาน เหมอก็คิดว่าสุดที่รักนอนหลับไปแล้ว ที่ไหนได้...ถามกลับมาเสียงนุ่มเชียว
"แค่เพลง...นะบอกให้ร้องเพลงที่เหมออยากร้องให้ เหมอก็ร้องแล้ว" เป็นเพลงจากใจ เหมออยากให้ชนะเลิกกับแฟน แช่งอยู่ทุกวันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แต่เหมือนดวงผู้หญิงคนนั้นแข็งแกร่งจนอยากจะไปทำคุณไสย
"อื้ม"
"นอนเถอะ"
"ไม่อยากนอนแล้ว อยากเจอ...ตอนนี้"
"เจอใคร" เหมอถามกลับด้วยหัวใจวูบโหวง แค่ร้องเพลงแช่ง ชนะก็อยากจะไปเจอแฟนเสียแล้ว...ไม่น่ากระตุ้น ฮือออ ไอ้เหมอ ไอ้โง่!
"หายตัวมาตอนนี้ได้ไหม...เหาะมาหาผมก็ได้ มากล่อมผมนอน ...ใกล้ๆ"
หะ... ไม่... ฝัน...เหมอฝัน! เหมอฝันอยู่! เสียงออดอ้อนของชนะ...คงเป็นแค่ฝัน ที่บอกว่าอยากเจอ ที่บอกว่าอยากให้หายตัวไปตอนนี้...ให้ไปกล่อม...ใกล้ๆ คงไม่ใช่...ความ...
"โอ้ยยยยย! ไอ้เหี้ยปิ๊ก!"
"มึงหยุดเอาหัวโขกผนัง! กูนอนไม่หลับไอ้เชี่ย!"
เหมอกำลังโรแมนติก เหมอกำลังมาไกลกว่าความเป็นจริงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ กำลังเข้าสู่ดินแดนแห่งนิพพาน ทุ่งดอกลาเวนเดอร์อันกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา แล้วมีเหมอยืนหลับตาพริ้มอยู่ตรงนั้น แต่ดันมีมารมาขัดขวาง มันเผาทุ่งดอกลาเวนเดอร์ของเหมอแล้วถีบให้กลับเข้าสู่ความเป็นจริง
"เออๆ กูขอโทษ" เหมอตอบเสียงอ้อมแอ้ม ก่อนจะหันกลับมาสนใจกับมือถือ
"ฮ่าๆๆ เสมอเอ้ย ตายไหมเนี่ย"
"ยังไม่ตาย นะนอนได้แล้ว"
"มากล่อมผมก่อน"
"เอ้า นึกว่าพูดเล่น"
"ใครจะเล่นได้ตลอด"
เหมอหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะบอกกลับอย่างจริงจัง "เหมออยากไป อยากไปหาตอนนี้เลย แต่เหมอไปไม่ได้ กรุงเทพกับนครนายกมันไกลกัน เหาะไปคงเหนื่อย หายตัวไปคงไปโผล่ไม่ถูกที่ ถอดหัวไป...ก็กลัวไส้จะไปพันกับเสาไฟต้นใดต้นหนึ่งเสียก่อน ไฟช็อตตายไม่ได้ไปหาอีกทีนี้ เพราะฉะนั้น ศุกร์หน้า เหมอจะรีบกลับนะ กลับไปถึงจะไปรับที่มหาลัยเลย แล้วไปค้างบ้านไอ้กวิ้นด้วยกัน"
ชนะหัวเราะก๊ากเสียงดังลั่น คงกำลังนึกภาพหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอกับลำไส้ของมันพันติดอยู่กับสายไฟแล้วถูกช็อตจนเกรียมอยู่แน่ๆ
"นะ ฟังอยู่ไหมเนี่ย เอาแต่หัวเราะ"
"ฟังๆ ฮ่าๆๆ โอยย เหมอทำผมสะอึกเลยอ่ะ อึก!"
เสียงสะอึกของชนะทำเอาเสือเหมอเป็นห่วงจนร้อนใจ เพราะเคยมีประสบการณ์สะอึกนานครึ่งชั่วโมง จำได้ว่าปวดหน้าอกไปหมด
"เอ้า ซะงั้น ลุกไปกินน้ำเลย กลั้นหายใจ นับหนึ่งถึงสิบวิ รับรองหาย"
"อึก! เพราะเหมออ่ะ มารับผิดชอบเลย อึก!"
ถ้าเหมออยู่ใกล้ จะรับผิดชอบด้วยการป้อนน้ำให้ชนะทางปากแล้วจะจูบให้หายใจไม่ทัน...เอาให้หายสะอึกกันไปเลย แต่ตอนนี้ทำได้แค่ "กินน้ำนะครับ เหมอเป็นห่วง"
ชนะไม่พูดอะไรไปอีกพักใหญ่ แต่เสียงสะอึกดังลอยเข้ามาให้ได้ยินไม่ขาด เหมอก็ได้แต่ถามว่าหายยังๆ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ตอบ
"นะ หายยังเนี่ย เป็นอะไรมากรึเปล่า"
"หายแล้ว ไม่ดีเลย กินน้ำไปเยอะ"
"อือ หายแล้วก็นอนเลย เหมอก็จะไปนอนแล้ว ตีสองแล้วอ่ะ"
"อือ" ชนะขานรับ น้ำเสียงหงอยเหงาเหมือนทุกทีที่จะวางสาย
"เหมอไม่วางหรอก นะนอนไปเลย เดี๋ยวตอนเช้าเหมอตื่นมาวางสายเอง"
"โดนพ่อบ่นเรื่องค่าโทรไม่ใช่เหรอ"
"ไม่เป็นไรหรอก เหมอมีเงินเดือน บอกคุณหญิงแม่แล้วว่าเอาเงินเหมอจ่าย"
"เงินเดือนนักเรียนนายร้อยเยอะมากเหรอ"
"ไม่เยอะ แต่ซื้อความสุขให้เหมอได้ละกัน" ทำคุยไปอย่างนั้น เมื่อวานเสือเหมอยังเอ่ยปากขอยืมเงินไอ้ชายสั่งซื้อของในอเมซอนอยู่เลย
"อืม คราวหลังยิงมาก็ได้ ผมโทรหา"
เพราะตารางชีวิตของเหมอ ไม่ได้เอื้ออำนวยให้ชนะโทรหาเวลาไหนก็ได้ ถึงใช้วิธีเมื่อเหมอว่างพอที่จะคุยแล้วเหมอจะโทรหาเอง
"ไม่เป็นไร ไว้ชนะเลี้ยงข้าวเหมอดีกว่า เหมอจ่ายค่าโทรไป ไม่มีตังค์ไปกินข้าวด้วยแล้ว"
"ฮ่าๆ โอเค แต่ก๋วยเตี๋ยวเรือหน้ามอพอนะ ผมก็ไม่มีตังค์" ทายาทบริษัทยักษ์ใหญ่ไม่มีตังค์ เหมอคงต้องชวนพี่สมัยไปนั่งขอทานที่สะพานลอยแล้วล่ะ
"ถ้าเลี้ยง อะไรก็ได้ทั้งนั้น เอ้า ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนกันพอดี"
"ก็เหมอพูดมาก"
"อยากคุยกับนะนี่นา ไม่ได้เจออย่างนี้ มีเรื่องจะคุยเยอะแยะ" ทั้งๆ ที่คุยโทรศัพท์กันทุกคืน...แต่ก็ยังไม่รู้สึกถึงคำว่า 'เพียงพอ'
"อือ รีบๆ กลับ จะได้คุยกันถึงเช้า"
"กอดด้วยได้ไหม" อยากให้ไอ้ชายมันมาได้ยิน ว่าการจีบของเสือเหมอแอดวานซ์ยิ่งกว่าระดับอนุบาลไปแล้ว
"กล้าก็เอา"
"ฮ่าๆ ไม่กล้าหรอก กลัวโดนถีบ ฝันดีอีกครั้งนะครับ"
"อืม ฝันดีไอ้เกรียน"
เหมอเดินกลับมาที่เตียงตัวเองแล้ว เพราะยังไงตอนนี้ก็ต้องนอนจริงๆ ถ้าไม่นอนคงได้ล้มกลิ้งตอนวิ่งรอบเช้าเสียชื่อเสือเหมอเป็นแน่
"ไอ้ชาย นอนได้แล้วมึง พรุ่งนี้ปลุกกูด้วย" ยกเท้าเขี่ยไอ้ชายที่นอนคลุมโปงเล่นมือถือ เหมอรู้ว่ามันยังไม่นอนเพราะแสงไฟวาบๆ มองดูหลอนจากผ้าห่มของมันคงเป็นแสงจากโทรศัพท์
"เออๆ แป๊บดิ บอกฝันดีน้องหมอนก่อน"
เหมอไม่สนใจไอ้ชายอีก จัดที่นอนตัวเองให้เข้าที่ สวดมนต์แล้ววางมือถือไว้ข้างหมอน กดปิดไมค์เพื่อให้ไม่เสียงกรนประหนึ่งฟ้าคำรามของเพื่อนๆ ไปรบกวนการนอนของชนะ แล้วจากนั้นก็เข้าสู่ห้วงนิทราที่มีแต่ความฟิน...
คงเพราะยิ่งไม่ได้เจอหน้ายิ่งคิดถึง ถึงได้เอาแต่ฝันถึงทุกคืนแบบนี้ ฝันว่าได้กอด ฝันว่าได้จูบ ฝันว่าได้เดินจับมือไปไหนต่อไหนกับชนะ แล้วชนะล่ะ...ฝันถึงเหมอบ้างไหม
..................................................................TBC.......................................................
เหมอแม่ง....หื่นว่ะ นี่รักใสๆ นะเว้ยยยยย อย่ามาข่มขืนชนะทางจิตใจ!! :beat: :beat:
-
พี่ชะน้าอยู่สายซึนชิมิ
แล้วเมื่อไหร่พี่จะรู้ตัวล่ะเนี่ย
น้องเหมอรอพี่มาตั้งนานแล้วนะ
-
ชะน๊าาาาา อ่อยเหมอ ตลอด เดี๋ยวยุให้เหมอจับเข้าห้องเลยนิ โถ่ววววววววววววว :z1:
-
นี่จีบเนียนๆแล้วใช่มั้ยน้องเหมอ
-
:katai2-1: เหมอกล้าขอกอดแล้วอ่ะ นะไม่ปฏิเสธด้วย เหมอต้องใจกล้านะ
ขอบคุณนะคะ มาเร็วมากๆ :mew1:
-
หมั่นไส้น้องนะ หยอดเสร็จตบเหมอหัวทิ่มตลอดดดดดดด
-
นะของเหมอทั้งหวงก้างทั้งอ่อย
ลุ้นให้เหมอสมหวังเร็วๆ นะคะ
:pig4: :pig4:
-
ชาน้าา ไม่อ้อยเลยเนอะเธอว์ นังน้องเหมอติดกับแล้วว โอ้ยยย ใจจะละลายตามเหมอไป นะโคตรอ้อนอ่ะ
-
น้องเหมออ ทนอีกนิดนะคะ
ไว้พี่นะรู้ว่าขาดเหมอไม่ได้เมื่อไหร่
น้องเหมอจะได้เป็นเพื่อนสนิทคิดไม่สื่อกับนะแน่ๆ
เหมอหยอดต่อไปนะลูก
-
หลงรักน้องเหมอ
-
เปลืองค่าโทรศัพท์จริง :laugh:
-
:hao3: คิดฮดตท่านพี่สมัย ได้ออกมาตั้ง 1 ประโยค ส่วนเสมอ อ่อยตัลหลอดดด
-
โอ๊ย ถ้านะจะ อ่อย หยอด ขนาดนี้ ก็คบเหมอเลยเถอะ
-
ขอเม้นสองตอนรวบนะคะ
เอาตอนที่ 6 ก่อน ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา (ร้องตามนังน้องเหมอ ฮุฮิ) จริงๆชนะเป็นคนน่ารักนะคะเนี่ย เราสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นแต่รู้สึกไรรอบๆตัวผู้ชายคนนี้ มีมาปลูกกุหลาบอัลไลลล นี่ใครเค้าทำให้เพื่อนกันบ้าง แล้วนะคะ นังน้องเหมอนี่ไม่ได้ไม่อยากทำเรื่องที่มีแต่ความใคร่อะไรนั่นหรอกค่ะ แกอยากทำจะตายค่ะชนะะะะะะ เราชอบชยะอ่ะค่ะ แบ๊วมาก เอาแล้ว เราควรยัดเยียดใครให้พี่สมัยดีคะ ระหว่างน้องกวิ้นกับน้องชย เลือกไม่ถูกเลยยย และเพราะเค้ายังไม่อ่านป๋าพ่ายเลย(...) คือน้องชนะเหงาเหรอคะ? หรือจริงๆแกชอบเพี้ยน? แล้วทีนี้นังน้องเหมอดันบ้าๆบอๆคล้ายๆเพี้ยนน้องเลยชอบ(?????????) ไม่รู้ววว เราไม่เดาละ อ่านต่อละกัน อิอิ
แต่เราว่านี่มันก็ไม่ใช่เพื่อนอ่ะ ทุกคนรู้สึกได้ยกเว้นชนะและเสมอ เพื่อนอะไรโทรคุยกันทุกวัน เพื่อนอะไรงอนกันง้อกัน เพื่อนอะไรต้องเจอกันเป็นกระจำ เพื่อนอะไรรรรรรรรรรรรรร
ส่วนตอนที่ 7
โอ๊ยยยยยยยย จู่ๆก็รักน้องเหมอ ทำไมเธอน่ารักกกกกก กับชนะนี่น่ารักจริงๆ กับคนอื่นนี่... ถีบมันสักทีเถอะค่ะ 555555555 ชนะนี่คือยังคิดว่าเพื่อนอยู่อีกเหรอ? อ่อยขนาดนี้ อ้อนชนาดนี้ ฮึ่ยยยยย น้องเหมอคะ ปล้ำเลยค่ะ พี่เชียร์มาก จริงจังมาก ดูๆไปนี่คือเสมอจริงจังมากแต่ป๊อด ส่วนสถานะทางชนะดูไม่ชัดเจนมาก นี่เธอไม่รู้ตัวว่าเธอคิดกับเค้าไปมากกว่าเพื่อนแล้วหรือเธอไม่ได้คิดมากกว่านั้นจริงๆ คือเราคาใจมาก ในเมื่อการแสดงออกเธอมันใช่มาก หรือเธอกำลังกังวลว่าเธอจะรับหรือจะรุก? อืม... เราขอไม่ออกความเห็น ขอให้เธอโชคดีนะชนะ 55555555 :mew1:
-
นั่นๆ ขาดเขาไม่ได้แล้วชะน้าา
-
เสมอออออออ เธอน่ารักมวากกกกกกกกกก
เธอทุ่มเทจนสุดกำลังจริงๆ ชนะจ๋า ช่วยรู้ใจตัวเองซะที น้องเหมอจะได้ทำให้เราฟนไปมากกว่านี้้
ปล.พี่ช่วยลงจนจบเลยได้มั๊ยคะ 555555 :hao3:
-
:jul3: นะจะรู้ไหมเนี่ยะว่าเหมอมันเนียนจีบทุกคืนวัน.. :jul3:
-
ชะน้าาาาาา นี่มันเพื่อนกันตรงหนายยย!???
นอนคุยกันจนหลับคาโทรศัพท์ทุกวัน ไม่ได้ยินเสียงนอนไม่หลับ อยากเจอหน้าตลอดเวลา คุยแล้วยิ้มได้ตลอดดดด เพื่อนค่ะ เพื่อนกัน อิชนะ ซึนได้น่ารักมากกกก คนอ่านลุ้นจนจะจุดตัวเองลอยไปพร้อมโคมแล้ว ซึนเหลือเกินชนะของเหมอเนี่ย
-
เหมออออออออออออออออ
ทำให้ชนะรู้สึกสักทีสิ หงุดหงิด
-
เจ็บปวดแทนเสมอ
-
คนเขียนขยันมาก....อิอิ เราชอบ
เหนื่อยแทนเหมอ ชะน้าาาของเธออ้อนน่าดู ต้องคุย ต้องร้องเพลงกล่อมนอนทุกคืน
และเมื่อไหร่ชนะจะคิดลามกกับเหมอ หรือต้องให้เหมอควงหญิงจริง ๆ
-
น้องเหมอ น้องนะ
หยอดกันไป หยอดกันมา
ใครจะรุกก่อนคะนี่ ถ้าไม่รุกก็จะคงสถานะไว้ที่เพื่อน แช่แข็งอยู่แค่นั้นนา
-
น้องเหมอมันน่าเอ็นดูวว ว
เอ็นดูในความเป็นมันนี่แหละ ไม่ได้เอ้นดูรูปร่างมันนะ555 5
เอาจริงๆก็หวันใจเบาๆ ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะต้องเตรียมรับมือกับดราม่า หรือแผนว้อนแผนอะไรของคนเขียนไหม
แต่ไม่เป็นไร แค่อยากบอกให้รู้วว ว่าพี่พ่ายของน้อง พี่โปรดก็ของน้อง
บํ๊ยยย ย
-
รักเสมอ ทำไมเหมอทำให้หลงขนาดนี้
-
ชักจะตัดสินใจยากละว่าจะเชียร์ใครรุกใครรับดี
พี่เหมอก็หยอดน้องนะ น้องนะก็ขี้อ่อยขี้อ้อนทุกคืน >v<
ยิ่งประโยค'กอดด้วยได้ไหม'ของพี่เหมอ ทำนี่อยากโดดลงสระน้ำแก้เขิน โง้ยยๆๆๆ
สองคนนี้เค้าคุยกันน่าร๊ากกก เขินแทนพี่เหมอแบบสุดด
ไม่ได้การและ ถ้าน้องนะยังซึนแบบนี้ แถมตรรกะเรื่องความรักป่วยเข้าขั้นโคม่า
มีอย่างที่ไหนคิดว่าเพื่อนมีไว้ร่วมทุกร่วมสุขแล้วแฟนมีไว้ร่วมรักอย่างเดียวฮะ!
สงสารเหมอ55555 สงสัยต้องควงหญิงไปเย้ยจะได้รู้ตัว
-
ชะน้าาาาาาาาา
ชัดเจนกว่านี้ได้มั้ยอ่าชนะ
สงสารหัวใจเหมอ
-
นะพาเหมอบินขึ้นสูงแล้วปล่อยเหมอตกลงมาช้ำตลอด
อย่าอ่อยเยอะดิแค่นี้เหมอก็ฝังสูงมากแล้ว บางทีก็อยากให้ถึงจุดที่เหมอทนไม่ไหวไวๆจัง
-
อ่านแล้วฮาไปอีก :hao7: :hao7: สงสารซำเหมอ :เฮ้อ: ขอบคุณเรื่องดีๆค่ะ
-
เหมือนจะจีบกัน
แต่ก็กั๊กทั้งคู่
จะได้กัน เอ๊ย ได้เป็นแฟนกันเมื่อไหร่เนี่ย
:katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านไปยิ้มไปแต่ในอกรู้สึกหน่วงๆยังไงชอบกล ซัมเหมอก็คอยหยอดตลอดเวลาแต่น้องชนะนั้นก็ปัดทิ้งอยู่ร่ำไป น้องนะะะะะเมื่อไหร่จะรู้ตัวหืมลูกกกว่าไม่ได้คิดกับนังเหมอมันแค่เพื่อนนะ ห๊าๆๆๆ :katai1:
กอดคนแต่งแรงๆ :กอด1: ช่วงนี้เธอฟิตจริงจัง อัพเดท ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239234#msg3239234)
-
ชอบก็บอกสิชะน้าาาาาา ซัมเหมอรอนานนนนน
-
เฮ้ออออสงสารเหมออ่ะ
-
ชนะขี้อ่อยยยย ขี้หึงงง
เมื่อไหร่ชนะจะยอมรับความรู้สึกตัวเอง
อยากอ่านอีกกก เหม่อน่าร้ากกกก
-
นะนี่ขี้อ่อยมาก ตอนแรกว่าจะบอกว่าขี้อ่อยสมเป็นลูกป๋า แต่ไปๆมาๆมันดูขี้อ่อยสมเป็นเด็กปั้นเพี้ยนมากกว่า
รายนั้นก่อนเจอป๋าก็อ่อยไปทั่วใช้ได้อยู่นะคะ....
-
ติดตามความรักของเหมอ ขอให้ขอให้โดน เหมอพ่อพระของนะ
-
ดูการจีบของนังเหมอ คือมีคำถามต่อมาคือชนะทนให้นังเหมอหยอดแบบนี้ทุกวันได้ยังไง เชียร์นังเหมอ :katai2-1: :katai2-1:
อยากให้ชนะเปิดใจกับน้องหน่อย ถ้าเราเป็นชยเราก็นอยด์เหมือนกัน ชยสู้ๆลูก o13 o13
-
สงสารเหมอ นอนน้อย ฝึกหนัก แต่ใจที่เปี่ยมรักมันเลยแข็งแรง
ชะน้าาาาจะรู้ตัวเมื่อไหร่น๊ะ ว่าขาดเหมอไม่ได้ ทำให้เหมอทั้งรักและเจ็บ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
คิดได้ไงจากชนะเป็นนานะ โอ้ย!! :m20:
ชนะดูเก็บกฏจัง แอบอยากให้รู้ว่าน้องเหมอมีใจให้ตัวชนะมากแค่ไหน แต่คงต้องเอาใจช่วยต่อไป
นักเรียนนายร้อยเสมอคนน่ารักสู้ๆต่อไปนะ :mew3:
-
สงสารเสมอ ชนะแย่ๆ เมื่อไรจะรู้สึกตัว
-
อ่อยแรง อ้อนแรงมากชนะ นี่ถ้าเหมอไม่ได้อยากโดนกดจะนึกว่านะเป็นรับละ จะอ่อยอะไรขนาดนี้ รู้สึกแรดขึ้นทุกตอนเลยจริงๆ ตั้งแต่ตอนเอียงคอให้ถอดแว่นนั่นอ่ะ ให้ความรู้สึกถึงเคะราชินีมากๆบอกเลย :hao3:
-
ชอบเหมอมากกกกกกกกกกกก ฮาตลอดอ่ะ
-
ชอบน้องเหมออออ น้องน่าร้ากกกกกก
ขำตอนยั่วอารมณ์พ่อ 555
ส่งไปทหาร ผชเยอะ เหมอชอบบบบ :m20:
ชนะอาจจะชอบน้องอยู่กรายๆ หรือเปล่า
-
มารอเหมอ อยากรู้ว่าเหมอจะกล้ากอดนะไหมน้อออ :z2:
-
นี่ชะน้าหัวช้าหรือซึนกันแน่ นี่น้องเหมออ่อยจนไม่รู้จะอ่อยยังไงแล้วเนี่ยยยยยย
-
ตอนที่ 8
"วันนี้ชนะดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ มีเรื่องอะไรดีๆ รึเปล่าเอ่ย" แฟนสาวถามเสียงหวาน มองบุรุษหนุ่มข้างกายด้วยความหลงใหล "อารมณ์ดีอย่างนี้ เราไปดูหนังกันสักเรื่องนะคะ วิมมีเรียนอีกทีตอนเย็น..."
ชนะเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ แล้วหันมองผู้หญิงข้างกาย "ผมไม่ชอบดูหนัง"
แฟนสาวยิ้มค้าง ดวงตากลมโตมีแววตัดพ้อ แต่ก็ไม่กล้าแสดงกิริยาออกนอกหน้า ด้วยรู้ว่าผู้ชายอย่าง ชนะ โรจนโภคิน เกลียดผู้หญิงประเภทไหน ถ้าเขาบอกว่า 'ไม่ชอบ ไม่เอา ไม่อยากไป' เอาช้างมาฉุด เอารถสิบล้อมาลาก เจ้าตัวก็ไม่ยอมไปอยู่ดี
ชนะไม่เคยตั้งกฎเหล็กในการคบเป็นแฟนกับผู้หญิงคนไหน แต่ดูเหมือนว่าพวกเธอทั้งหลายจะรู้กันเองว่า...ถ้าหากอยากยืนอยู่ในที่ที่ใครก็หมายปองตรงนี้ ...อย่าขัดใจชนะ เขาพูดหรือต้องการอะไรก็ให้เออออไปตามนั้น
วิม ปรีประภา เป็นผู้หญิงที่คบกับชนะได้นานกว่าแฟนคนไหนๆ ด้วยเพราะเธอทำในสิ่งที่แฟนคนก่อนๆ ทำไม่ได้ วิมไม่เรียกร้องในสิ่งที่ชนะไม่ให้ เธอไม่โวยวาย แม้จะต้องเป็นฝ่ายโทรตามชนะให้มารับมาส่ง หรือโทรนัดทานข้าว เธอรู้ว่าโทรบ่อยไม่ได้...เขาจะรำคาญและพาลไม่มาหา แต่ถ้ารู้จังหวะโทรในตอนที่เขาอารมณ์ดีเช่นตอนนี้ เธอออดอ้อนเสียงหวานนิดหน่อย เขาก็มา
"คุยกับใครอยู่คะชนะ" วิมยังคงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ไม่วีนเหวี่ยงเมื่ออย่างผู้หญิงทั่วไปที่เห็นแฟนเอาแต่แชทเฟซอยู่กับใครบางคน
"เพื่อน" ชนะตอบกลับเสียงเรียบ ไม่มีคำอธิบายอะไรต่อจากนั้น แล้วก้มหน้าก้มตากดแป้นพิมพ์ต่อ ใบหน้านิ่งและสายตาเรียบเฉยเวลาที่อยู่กับเธอหรือใครต่อใคร แปรเปลี่ยนเป็นมีรอยยิ้มจาง ดวงตาหลังแว่นกรอบดำเป็นประกายอย่างน่ามอง
วิมเม้มริมฝีปาก ระงับอารมณ์ เพราะไม่ใช่เรื่องแปลก...ตั้งแต่เริ่มคบกันแล้ว ที่ชนะทำตัวติดมือถือ อยู่ในสังคมก้มหน้า ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาพูดคุยกับเธอ แม้กระทั่งตอนที่ขึ้นเตียง...เสร็จธุระกันแล้วมือถือของเขาก็จะเป็นสิ่งแรกที่เขาหยิบมันขึ้นมาดู เธอไม่เคยขอค้น ไม่เคยถามชื่อเพื่อนที่เขาคุยด้วย ทั้งๆ ที่อยากกรีดร้องใส่หน้าเขาใจแทบขาด อยากโยนมือถือเขาทิ้งแล้วคาดคั้นว่าคุยอยู่กับใครที่ไหนเกือบตลอดเวลา แม้กระทั่งในตอนกลางคืน เธอเคยโทรไปหาหลังสี่ทุ่ม ก็เจอแต่สายไม่ว่าง...ยาวนานไปจนถึงตอนเช้า เธอกดจนนิ้วแทบล็อคก็ยังติดต่อไม่ได้ เธอพยายามคิดในแง่ดี คิดว่าเขาคงคุยกับเพื่อนอีกเหมือนเดิม เธอจึงเปลี่ยนเวลาติดต่อ ทักแชทเฟซไปในตอนหัวค่ำ แต่เขาตอบกลับมาเอาตอนเช้าของอีกวัน เคยโทรไปหาช่วงเวลาสามทุ่ม แต่เขารีบคุยแล้วรีบวาง เธอยังพูดไม่ถึงสิบประโยคเสียด้วยซ้ำ... เธออดทนกับเรื่องแบบนี้มานานถึงสองเดือน อดทนจนเหมือนคนบ้าที่เอาแต่วิ่งตามเขา ดูเหมือนคนหน้าด้านที่ไปโพสสเตตัสที่เฟซบุ๊คเขาฝ่ายเดียวโดยที่เขาไม่เคยแม้แต่จะกดไลค์หรือแสดงความคิดเห็นอะไรตอบกลับมาเลย
วิมอยากจะเดินออกไปจากตรงนี้...อยากเลิก อยากฟาดมือลงบนใบหน้าเขาสักสองทีแล้วตะโกนบอกว่า ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่เธอทำไม่ได้...อะไรหลายอย่างผูกมัดเธอเอาไว้ ...คงเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นที่อิจฉาในหมู่เพื่อนมากแค่ไหนที่ได้แนะนำให้ใครต่อใครรู้จักกับ ชนะ โรจนโภคินในฐานะแฟน มีแต่คนเข้ามาบอกว่าเธอโชคดี แต่กลับไม่มีใครรู้ว่าที่ที่เธอยืนอยู่ในตอนนี้...มันทำให้เธอไร้ค่า ถูกทำเหมือนของตายมากแค่ไหน
"แล้วเย็นนี้ชนะว่างไหมคะ เย็นวันศุกร์อย่างนี้...ไปหาร้านนั่งดื่ม แล้วคืนนี้ค้างที่ห้องวิม..."
มือบางส่งไปแตะที่ข้อศอกของอีกฝ่ายแผ่วเบา ชนะหันมองแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ "ไม่ว่าง เพื่อนผมกลับมา ต้องไปเจอ"
"เพื่อน...เหรอคะ" วิมทวนถาม น้ำเสียงเริ่มสั้นห้วน แต่ใบหน้ายังคงยิ้ม
"อืม มีอะไรรึเปล่า"
ใบหน้าสวยชะงักนิ่งเพราะคำถามที่ถูกถามราวกับเจ้าตัวไม่ได้ทุกร้อน ทั้งๆ ที่กำลังปฏิเสธการเชิญชวนของแฟนเพื่อไปเจอกับเพื่อนที่แฟนก็ไม่รู้จักหน้าค่าตาว่าเป็นคนแบบไหน
"เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังมานานแล้วนะคะ..."
"แล้วยังไง" ชนะเริ่มรู้สึกรำคาญใจ จ้องมองผู้หญิงข้างกายด้วยความเย็นชา "ผมก็ไม่ได้เจอเพื่อนมานานแล้วเหมือนกัน คุณจะบอกว่าไม่ให้ไปเหรอ"
"มะ...ไม่ใช่นะคะ วิมแค่...แค่คิดว่าเรา..." วิมเริ่มจับน้ำเสียงของชนะได้ รีบละล่ำละลักพูดแก้ต่าง "เราควรอยู่ด้วยกันบ้าง...ชนะไม่เคยค้างที่ห้องเลย ไม่รู้ว่าเพราะห้องของวิมคับแคบ ทำให้ชนะอึดอัดหรือเปล่า...วิมแค่สงสัย"
"ผมไม่เคยค้างห้องใคร ไม่ชอบ ไม่ได้เกี่ยวว่าอึดอัดหรือคับแคบ คุณอิ่มรึยัง จะได้ไปกันสักที เดี๋ยวเพื่อนผมมารับ"
"อิ่มแล้วค่ะ" วิมเม้มริมฝีปาก น้ำตาคลอ มองแฟนหนุ่มด้วยความเสียใจ "งั้นพรุ่งนี้ มารับวิมไปช็อปปิ้งได้ไหมคะชนะ"
"โทษทีนะ ผมไม่ว่าง ถ้าคุณรอได้ เย็นวันจันทร์ผมจะพาไป"
วิมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเพียงนิด พยักหน้าแล้วเข้ากอดแขนของชนะอย่างเอาใจ "รอได้ค่ะที่รัก ขอบคุณนะคะ"
ริมฝีปากอิ่มบรรจงจูบลงบนแก้มของแฟนหนุ่มที่เรียกพนักงานมาเช็คบิลค่าอาหาร จัดการเคลียร์บิลพร้อมให้ทิปพนักงานแล้ว สองหนุ่มสาวก็พากันเดินออกจากร้าน เดินตรงไปยังรถเบนซ์คันหรูที่มีชายสวมสูทสีดำเปิดประตูคอยท่า
"ไปส่งเธอที่คณะแพทย์ ผมจะให้เพื่อนมารับ" ชนะสั่งการ ดึงแขนออกจากการเกาะกุมของแฟนสาวแล้วขยับถอยให้เธอเดินขึ้นรถ
"แล้วเจอกันนะคะที่รัก" วิมบอกลา แล้วหันมาหอมแก้มเขาก่อนจะก้าวขึ้นรถไป
"คุณหนูครับ เย็นนี้...คุณท่านบอกว่า..."
ชนะยกมือปรามในสิ่งที่บอดี้การ์ดต้องการพูด "ผมบอกกับยะไว้แล้วว่าไม่กลับ เขาจะบอกกับป๋าเอง พี่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ไปเถอะ"
"โอเคครับ มีอะไรโทรหาผมนะครับ"
"อืม"
รถเบนซ์คันหรูเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ชนะถอนหายใจก่อนจะคลี่ยิ้มเมื่อมองตรงไปยังอีกฝั่งถนน เห็นหัวเกรียนๆ ของใครบางคนกับมอเตอร์ไซค์ฟีโน่คันสีชมพูของมัน เขารีบก้าวขายาวๆ ตรงไปหาทันที
"นั่งเบนซ์ดีๆ ไม่ชอบ ชอบลำบากเนอะคนเรา" เสมอยิ้มแฉ่ง ยักคิ้วกวนพร้อมกับยื่นหมวกกันน็อคมาให้ "ไหนมาดูหน้า หูยยย ลิปสติกอ่ะ เช็ดๆๆ"
ไม่ว่าเปล่า เหมอส่งมือกร้านแดดมาเช็ดถูที่แก้มจนชนะหัวเราะลั่น พร้อมกับผลักหัวเกรียนๆ ของมันไปด้วย "เช็ดแรงไปไอ้เหมอ ถลอกหมดแล้วมั้ง"
เหมอยั้งมือ ก่อนจะถือโอกาสลูบแก้มของชนะ "หวานกับแฟนไม่เกรงใจฟ้าไม่เกรงใจดิน" และไม่เกรงใจเหมอด้วย!
"ไม่ได้หวาน เขาทำของเขาเอง"
"แล้วปล่อยให้ทำเหรอ หวงตัวบ้าง รูปหล่อขนาดนี้ เดี๋ยวสึกหมด"
ไอ้เหมอมันทำหน้ายุ่ง ย่นจมูก แต่ริมฝีปากยังคงยิ้ม "คิดถึงมะ" ยักคิ้วส่งมาให้อีกระลอก แต่ชนะยักคิ้วกลับ
"เหมอล่ะ?"
"คิดถึงมากกกกก ไม่เจอนาน คิดถึงไอ้กวิ้นด้วย" ต้องมีไอ้กวิ้นต่อท้าย ไม่งั้นคงเป็นรูปประโยคที่แปลกพิลึก
ชนะหัวเราะหึหึอย่างพึงพอใจ ล็อคคอไอ้เกรียนไว้แล้วลูบหัวมันเหมือนลูบหัวหมา "เด็กดีๆ"
"ชะน้าาา เหมอไม่ใช่หมาาา"
"ฮ่าๆๆ เหมือนคนที่ไหนล่ะเหมออ่ะ"
แค่รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของชนะ...ก็ทำให้คนกลับใจอยากเป็นหมาไปแล้ว
"เป็นหมาก็ได้...ถ้าชนะเป็นเจ้าของหมา ฮี่ๆ"
"ตอนฝึกโดนใครตีหัวมาป่ะ กลับมาแล้วพูดจาแปลกๆ" ชนะถามแล้วตบหัวเหมออีกหลายที จนเหมอคิดว่าคืนนี้อาจจะฉี่รดที่นอนไอ้กวิ้นเพื่อนยากก็เป็นได้
"พอๆ นะะะ พอออ" ต้องรีบเบรค ไม่งั้นคนหล่อมันก็ตบหัวเกรียนๆ ของเหมอไม่หยุด "ว่าแต่จะไปนอนบ้านไอ้กวิ้นแล้วเสื้อผ้ามีไหน"
"ไม่ได้เอามา เดี๋ยวไปซื้อที่ห้างหลังจากกินข้าวเสร็จก็ได้" ชนะตอบง่ายๆ ยกหมวกกันน็อคขึ้นสวม
"เฮ้ย ซื้อทำไม เปลือง ใส่ของเหมอนะ เหมอเอามาสามชุด รู้ใจว่าคนแถวนี้ไม่เก็บเสื้อผ้าหนีตามเหมอไปหรอก"
เหมอยิ้มกริ่ม ภูมิอกภูมิใจกับมุกหยอดของตัวเอง ตบกระเป๋าเป้ที่สะพายมาดังป๊าบๆ
"ใครจะหนีตามใคร เอาให้เคลียร์" ชนะทำเสียงนิ่ง แกล้งกอดอกจ้องเขม็งมองเพื่อนหัวเกรียนที่จากมันยิ้มร่า หุบยิ้มหน้าหดเหลือสองนิ้ว
"เหมอหนีตามนะก็ได้" ตอบเสียงงุ้งงิ้ง มองหน้าชนะตาปรอย "คิดถึงอ่ะ ขอกอดได้ไหม ไม่เจอนานแล้ว"
เหมอแทบจะยกมือตบปากตัวเอง แต่ความคิดถึงมันกลับกระตุ้นให้พูดอะไรตามใจนึก คงเพราะยิ่งเห็นหน้า...ยิ่งรู้ว่าคิดถึงมากแค่ไหน แถมไอ้ชายมันยังบอกก่อนที่เหมอจะขึ้นรถกลับบ้านอีกด้วยว่า กลับไปคราวนี้เหมอต้องทำอะไรบ้างแล้ว ไม่ใช่ทำตัวเป็นเพื่อนหยอดเขาทีเล่นทีจริงแบบนี้ แต่ไอ้ชายมันไม่ได้รู้เลยว่า...เพราะคำว่าเพื่อนนี่แหละที่ทำให้ไปไกลกว่านี้ไม่ได้
"ก็ไหนนะบอก...กล้าก็เอา อื้ออออออ แน่นไปปปปป" เหมอยังพูดไม่ทันจบประโยคก็โดนชนะรวบตัวเข้าไปกอดแน่นจนกระดูกแทบหัก แต่หลังจากที่เหมอท้วง อ้อมกอดที่รัดแน่นก็คลายออกเล็กน้อย เหมอได้โอกาสซุกหน้าลงกับอกกว้างของอีกฝ่าย สูดดมความหอมที่แสนคิดถึง หลับตาซึมซับไออุ่นที่อยากเบียดชิดอยู่ทุกคืนวัน
"คิดถึง" เหมอบอกเบาๆ กอดตัวชนะแน่นยิ่งกว่า สูดความหอมเข้าเต็มปอด แล้วผละใบหน้าออก เงยขึ้นมองชนะที่อมยิ้ม ยักคิ้วกวนส่งมาให้ "ผอมลงอ่ะ ไหนบอกกินข้าวครบสามมื้อ"
"ครบ แต่กินไม่เยอะ"
เพราะคำตอบของคนที่ทำให้เป็นห่วงรวนอย่างนี้ เหมอถึงได้ทำหน้ายุ่ง "ชนะต้องกินเยอะๆ รู้ไหม ตัวผอมจะแย่ ดูเหมอดิ ฝึกทุกวันแต่ไม่รู้อ้วนได้ไง"
"อืม หน้ากลมเป็นซาลาเปา หัวก็เกรียนอีก โคตรตลก"
"ฮะๆ แล้วชนะชอบกินซาลาเปาไหม" ว่างๆ จะพาไอ้เหมอไปช่วยชาวบ้านเขาหยอดข้าวโพด เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้มันขยันหยอดเหลือเกิน...
"ไม่ชอบ"
แป่ววว! เสียงในใจของไอ้เหมอดังสะท้อนก้อง แต่ไม่รู้ทำไมถึงยังยิ้มอยู่ได้... พูดกันตามจริงแล้ว เหมอแอบหวังกับเรื่องของชนะไว้มากตั้งแต่ที่พักหลังมานี้คุยโทรศัพท์กันทุกคืน เหมอรู้สึกว่า...นี่มันไม่ใช่เพื่อนแล้วนะ แต่ก็นั่นแหละ ...มันก็ยังคงใช่อยู่ดี หูยยย แต่ได้อย่างนี้ เป็นเพื่อนก็เอาป่ะวะ!
"นะตัวหอมอ่ะ กอดไอ้กวิ้นเมื่อกี้ อย่างกะกอดถังขยะ" เหมอพูดกลบเกลื่อนการกระทำผิดผีของตัวเอง ไพล่ไปโยนไอ้กวิ้นที่ความจริงแล้วก็ไม่ได้ตัวเหม็นอะไรเลย ทั้งยังไม่ได้กอดมันด้วยซ้ำ แค่แวะไปหาที่คณะ ทักทายไม่กี่คำ ก่อนจะบึ่งมอเตอร์ไซค์มารับเพื่อนคนสำคัญที่แชทมาขอใช้บริการฟีโน่คันสวยของเหมอ
"เดี๋ยวมันได้ยินก็น้อยใจ"
"ไม่หรอก ไอ้กวิ้นมันไม่คิดมาก หรือเรียกอีกอย่าง เป็นคนไม่คิดเหี้ยไรเลย"
"ฮ่าๆๆ ก็ไปว่ามัน ป่ะ ไปหามันกันเถอะ เอากุญแจมา ผมขับเอง"
"ครับคุณชาย ติดใจน้องพิ้งของเหมอล่ะซี ชอบขี่น้องอยู่เรื่อย แต่เจ้าของน้องพิ้ง น่าขี่กว่านะ ฮี่ๆ"
"ไปเล่นตรงนู้นไป"
หื้มมมมม ใจร้ายจริงๆ พ่อคุณ ถ้าหลงรักเหมอเมื่อไหร่ล่ะก็ จะใจร้ายใส่ให้เข็ดเลย... โซ่ แส้ กุญแจมือ เหมอมีพร้อม ขาดแต่เทียนไข ที่ถูกไอ้ปิ๊กขโมยไปใช้ตอนเล่นผีถ้วยแก้วกันที่หอ คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ ทวงถามเมื่อไหร่ ไอ้ปิ๊กหนุ่มใต้ก็ทำประชดบอกจะซื้อเทียนพรรษาคืนให้ แต่จนบัดเดี๋ยวนี้ แม้แต่ขี้เทียนสักนิด เหมอก็ยังไม่เห็น!
เกือบทุ่มครึ่ง สามเพื่อนซี้พากันเดินเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวเรือหน้ามอที่ชนะเคยบอกว่าจะเลี้ยงเหมอไว้ เหมอรีบให้ชนะไปจองโต๊ะ ส่วนเหมอเดินออกมาซื้อลวกจิ้มหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวเรือเข้ามากินด้วย เจ้านี้อร่อย เหมอรู้ดีเพราะเวลามารอไอ้กวิ้นกับชนะที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ เป็นต้องได้แวะซื้อกินทุกที
"หูยยยย ไอ้นะ มึงเคยเห็นปลากระดี่ป่ะวะ กูแม่งเพิ่งเคยเห็นกับตาตัวเองนี่แหละ ทำหน้าระริกระรี้อย่างกะปลากระดี่ได้น้ำ ตามคำสุภาษิตสุดๆ ไอ้สัดเหมอ" ไอ้กวิ้นคงน้อยใจที่ได้รับความเอาใจใส่จากเหมอน้อยกว่าชนะ แต่มันจะมาตีโพยตีพายได้อย่างไร ในเมื่อมันรูปไม่หล่อเท่าพ่อดาวประจำใจของเหมอ
"น้ำแข็งขั้วโลกละลายจนญาติมึงไม่มีบ้านให้อยู่เหรอ ถึงได้มากัดมาแขวะคนอื่นเขา นะ เอาลูกชิ้นไหม อร่อยอ่ะ" เหมอหันไปฟาดปากกับไอ้กวิ้น เอ่ยถามชนะพอเป็นพิธีแล้วคีบลูกชิ้นในถ้วยของมันให้อย่างไม่ต้องรอคำตอบรับของอีกฝ่าย
"แล้วนี่มึงหายไปทำอะไรมา เฟซก็ไม่อัพเดท กูนึกว่าโดนระเบิดตายห่าไปแล้ว"
"ซ้อมสวนสนาม เหนื่อยจะตาย เอาเวลาที่ไหนอัพเดท"
"แต่ก็เห็นมึงออน แล้วไม่เคยคิดจะทักกู"
เหมอมองหน้าไอ้กวิ้น รู้สึกถึงความน้อยใจของมันเด่นชัด จึงคีบลูกชิ้นลูกสุดท้ายในถ้วยให้กับมัน "กูออนเฟซดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย อย่างอนไปเลยน่ามึง นี่ไง กลับมาปุ๊บ ไปค้างบ้านมึงปั๊บ"
ปกติก็คอยแกล้งไอ้กวิ้น แต่ความจริงแล้วเสมอก็ใส่ใจความรู้สึกของเพื่อนอยู่เหมือนกัน แม้บางครั้งจะทำเหมือนไอ้กวิ้นเป็นส่วนเกินบ้างก็ตามที
"จิ๊ ใครงอนมึง แดกๆ ไป ไอ้นะ มึงสั่งโค้กเพิ่มหน่อย แม่งโคตรเผ็ด" ไอ้กวิ้นได้ทีจิกปากใช้ เหมอตวัดตามองมัน ก่อนจะเบรกไม่ให้ชนะต้องลำบาก
"เดี๋ยวเหมอไปสั่งเอง ชนะนั่งเฉยๆ" ความจริงถ้ามากับไอ้กวิ้นสองคน ไม่มีทางที่เหมอจะยอมลุกจากที่นั่งเพื่อบริการคนอื่น แต่ด้วยเพราะมากับชนะ ผู้ชายที่แค่ลุกจากที่นั่งสาวๆ ที่นั่งโต๊ะอื่นก็ส่งสายตาเชิญชวนมองตามเป็นพรวนแล้ว ไม่เสี่ยงจะให้ไปเดินเฉียดใกล้ใครหรอก เหมอหวง
"ไปด้วยกันดิ ผมจะไปห้องน้ำพอดี ปวดฉี่" เกือบถามออกไปแล้วว่าให้เหมอไปฉี่แทนให้ไหม ชนะจะได้ไม่ต้องลุกเดินไปไหนมาไหนให้เมื่อยขา แต่ก็เกรงว่าจะโดนลูกถีบเข้าให้
"อ๋อ โอเคๆ" อย่างน้อย เดินไปด้วยกัน ก็สามารถกันท่าคนอื่นๆ ได้ แม้สาวๆ จะไม่คิดว่าไอ้หัวเกรียนข้างๆ พ่อรูปหล่อจะมีจิตพิสวาทกับเขาก็ตาม แต่บอกไว้เลย เหมอเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวนะ เพราะเหมอทุ่มเกินร้อย มีสิบเหมอให้พัน มีพันเหมอให้แสน
ยิ้มกริ่มกับตัวเองแล้วลุกเดินตามชนะ แต่เดินไปได้ไม่ทันไร เสียงร้องอย่างตกอกตกใจที่แสนคุ้นหูก็ดังขึ้น
"เฮ้ยยย ไอ้เหมอ!" อ้าวเฮ้ย! นั่นไอ้ชายนี่หว่า!
ชนะหยุดเดินพร้อมๆ กับเหมอ แล้วหันไปมองเพื่อนหัวเกรียนเหมือนๆ กับไอ้เกรียนข้างๆ เดินเข้ามาทัก ไอ้เกรียนนั่นทำหน้าประหลาดไม่ต่างจากไอ้เกรียนข้างๆ เขา
"ไอ้ชาย มึงไม่กลับอุบล?" เหมอเอ่ยถาม ใบหน้ายังคงค้างความประหลาดใจเอาไว้
"เออ มาหาน้องหมอนอ่ะดิ แล้วมึงอ่ะ...มากับ??" ชาติชายมองคนข้างกายเสือเหมอจอมโหดของรุ่นแล้วเลิกคิ้ว ไอ้หล่อหน้านิ่งไร้มนุษยสัมพันธ์นี่มันใคร เอาแต่มองหน้า ไม่พูดจาทักทายกันสักคำ
"นี่ชนะ...เพื่อนกู" เหมอแนะนำ มองไอ้ชายแล้วเลยไปยังโต๊ะที่มันเพิ่งลุกจากมา เห็นน้องสายสมรสาวแว่นท่าทางเรียบร้อยนั่งคอยท่าอยู่ "นะ นี่ไอ้ชาย เพื่อนที่โรงเรียน"
"อ๋อ หวัดดี" ชนะพูดสั้นๆ ไม่มีรอยยิ้ม ส่วนชาติชายทำหน้าฉงนหนักกับสายตาของเสือเหมอที่มองไอ้รูปหล่อ มันมีประกายแปร๊บๆ ราวกับกำลังส่งสัญญาณเรียกฟ้าผ่าในหน้าแล้ง
"ไอ้เหมอ"
"อะไร"
"นี่ใช่คนที่มึงคุยโทรศัพท์ด้วยป่ะวะ" เข้ามากระซิบกระซาบ ง้างคอเพื่อนให้ก้มลงต่ำแล้วเหลือบมองไอ้รูปหล่อยิ้มยากเป็นระยะ "น้องนานะ?"
ชาติชายได้แต่ภาวนาในใจ ขออย่าให้นานะที่หลงคิดว่าเป็นผู้หญิงมาสองปีกว่าๆ นี้ เป็นไอ้หน้านิ่งนี่ไปได้เลย ทว่า...คำภาวนาของมันไร้ความหมายทันที เมื่อเสือเหมอแถลงไข
"กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าชื่อนะ" เหมอกระซิบเสียงดุ ตบหัวเพื่อนแก้โง่ไปหนึ่งที
"อ้าว...เอี้ยยย ผู้ชายเหรอวะ"
"มึงเห็นใส่กระโปรงรึไงเล่า!"
"เหี้ยยย หล่อขนาดนี้จะยอมให้มึงเสียบเหรอ! ป่านนี้ฉกดาวคณะไปหลายคนแล้วมั้งน่ะ ไอ้เหมอ มึงแม่งงงง กูไม่แปลกใจที่เขาไม่ยอมไปงานราตรีกับมึง"
"ไอ้สาดดดด ก็อย่างนั้นสิวะ แต่กูนี่แหละจะให้เขาเสียบเว้ย เออ ไม่เถียง ดาวคณะเสร็จเรียบไปหมดแล้ว ไม่ดิ เชี่ยนี่ ชวนคุยไรวะเนี่ย"
ชาติชายแทบสำลักน้ำลายกับเสือเหมอที่จะยอมให้คนอื่นเสียบ ทั้งท่วงท่า หน้าตา และรูปร่าง...ไม่ได้จะอรชรอ้อนแอ้นพอที่จะทำสะดิ้งอยู่ใต้ร่างชายใดได้เลยสักนิด โลกนี้ถึงกาลวิบัติแล้วหรืออย่างไร...
"เหมอ ถ้าจะคุยอีกนาน ผมไปนะ" ชนะเอ่ยแทรก มองสองเกรียนที่กระซิบกระซาบกันด้วยความเย็นชา "เสร็จธุระแล้วก็ไปหาไอ้กวิ้น มันนั่งอยู่คนเดียว"
"อือ เดี๋ยวเหมอคุยกับเพื่อนอีกแป๊บ ไอ้ชาย มึงไปคุยกับกูนอกร้าน"
"เหี้ย ไม่เอา กูไม่อยากมีเรื่อง"
"คิดไรของมึงเนี่ย ไปๆ เดี๋ยวเหมอมานะ"
ชนะพยักหน้าแล้วเดินแยกไปห้องน้ำ ส่วนเหมอก็ลากคอไอ้ชาติชายออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยวเรือชื่อดัง ไม่ลืมที่จะตะโกนสั่งโค้กไปให้ไอ้กวิ้นที่ยืดคอมองมาด้วยความสงสัยด้วย
เอาจริงๆ ก็ไม่ได้คาดคิดจะมาเจอหนุ่มอุบลอย่างไอ้ชายกลางร้านก๋วยเตี๋ยวที่เมืองกรุงนี่เลย ใครใช้ให้น้องสายสมรมาเรียนที่มหาลัยเดียวกับพ่อรูปหล่อของเหมอกันวะ!
"ไอ้เหมอ มึงบ้าป่ะเนี่ย ยังเต็มอยู่รึเปล่า" ไอ้ชายเปิดประเด็น กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ แค่เห็นหน้าไอ้รูปหล่อนั่น ก็เห็นประตูคนช้ำรักเปิดอ้ารับเสือเหมอเพื่อนของมันแล้ว
"ไอ้เหี้ย ถ้ากูจะบ้า ก็บ้ามาตั้งแต่ตอนเด็กๆ แล้วเว้ย" เหมอยอมรับว่าเหมอมันบ้า บ้าที่หลงรักชนะมายาวนานเกือบค่อนชีวิตของตัวเองอย่างนี้ แต่ให้ทำไงได้...คนมันรักไปแล้ว แม้จะรู้ว่าไม่มีหวัง ก็จะหวังลมๆ แล้งๆ อย่างนี้ต่อไปให้ถึงที่สุด
"มึงเอ้ย ดูก็รู้ว่านั่นผู้ชายแท้ๆ เลยนะเว้ย เขาจะมาปิ้งมึงได้ไงวะ แห้วมาจะเข้าปีที่สามแล้วไม่คิดมั่ง ไอ้ทีแรกกูก็นึกว่าเป็นแค่ผู้หญิงเล่นตัวจัด ที่ไหนได้ โธ่ น้องนานะของกู" ไอ้ชายคร่ำครวญ เห็นใจเพื่อนก็เห็นใจ แต่เห็นใจตัวเองที่เคยวาดฝันรูปร่างของน้องนานะที่ทำเอาไอ้เหมอเพ้อพกมาตั้งแต่เป็นนักเรียนขึ้นเหล่ามากกว่า คิดไว้ว่าคงสวย เอ็ก เซ็กแอพพิลสูง ที่ไหนได้...สูงชะลูด หุ่นดีปานนายแบบ หน้าหล่อล้ำเหนือเทพ นึกแล้วอยากจะถุยที่มีความคิดเคยขอไอ้เหมอมันจับนมน้องนานะสักครั้ง
"กูรู้น่า เขาก็มีแฟนแล้วด้วย เป็นผู้หญิง สวยเฉียบ แต่กูกับเขาก็มีช่วงฟินๆ ด้วยเหมือนกันนะมึง มึงก็รู้นี่ กูคุยโทรศัพท์กับเขาทุกคืนอ่ะ มึงคิดว่าคนไม่คิดอะไรจะคุยกับกูขนาดนี้เหรอวะ อย่า... หุบปาก อย่าดับฝันกูไอ้ชาย" เหมอผู้ไม่ยอมรับความจริง ชี้หน้าปรามไอ้ชายที่กำลังอ้าปากแย้ง "กูรู้สึกเว้ย ถึงเขาไม่พูดอ่ะ แต่กูก็รู้สึกว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ แค่ให้เวลาเขาหน่อย เขาอาจจะทำใจยอมรับยากก็ได้ที่จะได้เมียเป็นคนหล่อๆ อย่างกู"
มีแต่คำว่าคนหล่อนี่แหละที่ชาติชายทนอยู่เฉยไม่ได้อีกต่อไป มันปรี่เข้ามาตบเกรียนเสือเหมอแล้วพูดเย้ย "ถ้าอย่างมึงหล่อ อย่างกูก็บอย ปกรณ์ไอ้สัด" จากนั้นสีหน้าของไอ้ชายก็เปลี่ยนโหมดเป็นซีเรียสอย่างที่ชีวิตหนุ่มอุบลขาดรักมาหลายปีอย่างมันจะเป็นได้ "เอาจริงๆ ไอ้เหมอ ถึงกูจะไม่ใช่ชาวสีม่วง แต่กูก็คิดว่าคนที่จะโดนเสียบเนี่ยต้องตัวเล็ก เอวบาง ปากแดงหน้าจูบ ตัวขาวๆ ผิวสวยๆ ป่ะวะ แล้วดูมึงดิ๊ มึงมีอะไรให้เขาพิสวาทมั่ง มึงแดกแห้วมายาวนานแล้วนะเว้ย มีสติได้แล้ว อะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ ก็เป็นไปไม่ได้ป่ะวะเหมอ"
ชาติชายมีใบหน้าจริงจังยิ่งกว่าครั้งไหนๆ แค่คิดว่าไอ้เหมอมันจะยอมไปเป็นเมียใครก็กล้ำกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ ไม่ใช่ว่าไอ้เหมอมันไม่ดี ไม่ใช่ว่ามันขี้เหร่ดูไม่ได้...แต่ไอ้เหมอ เสือเหมอจอมโหดประจำรุ่นของเพื่อนๆ แข็งแกร่งดุจหินผา กล้ามท้องเป็นลอน กล้ามแขนเป็นมัด หัวเกรียนเหมาะกับใบหน้า แม้จะดูบ้านๆ แต่มันก็มีสาวเมียงมองไม่น้อย มันมีเสน่ห์ คารมณ์ดี อยู่กับมันมีแต่เสียงหัวเราะ แต่มันไม่ได้น่ารักตุ้งติ้งอย่างที่มันชอบแสดงออกว่ามันอยากจะเป็น ทุกอย่างที่เป็นไอ้เหมอ ตรงข้ามกับสิ่งที่ไอ้ชายจำกัดความไว้ทั้งหมด
"กูรู้ตัวเว้ยว่ากูเป็นยังไง แต่กูก็แค่รักเขาป่ะวะ ถึงกูจะบ้านๆ แถมยังเป็นผู้ชาย เออ ไม่เอวบาง ตัวเล็กอย่างที่เขาชอบ แต่กูก็รักเขาไม่แพ้ใครนะมึง อย่าพูดอย่างนี้ดิวะ กูมีความหวังขึ้นมาแล้วอ่ะ...ให้กูหวังต่อไปเถอะ" เหมอมีสีหน้าเจ็บปวดซึ่งน้อยครั้งที่คนเฮฮาอย่างมันจะแสดงออกมา ชาติชายมองอย่างเป็นห่วง ตบไหล่แล้วก็นิ่งเงียบ
"ชนะเป็นคนดีนะมึง เขาไม่ใช่คนที่มองใครจากภายนอกหรอก แล้วมันก็...ไม่มีใครบอกไว้ด้วยว่า คนเป็นรับ ต้องตัวเล็ก หน้าสวย ผิวเนียน บอบบาง แต่ถ้ามีใครบอกไว้ กูจะไปต่อยให้ปากแตกแล้วบอกมันไปเลยว่ากูนี่แหละที่แหกคำนิยามพวกนั้นมา ...ความรักของกูมันข้ามขีดจำกัดของชายหญิงมาแล้ว จะให้มาตายเพราะตัวกูถึกนี่...มันจะตลกไปป่ะวะ แม่ง..." เสือเหมอก็ยังเป็นเสือเหมอ ถ้ามันได้ปักใจมุ่งมั่นแล้ว จะน้ำ ผืนฟ้า หรือหุบผา ก็ขวางคนอย่างมันไม่ได้
"เออๆ กูเข้าใจละ แต่ถ้าสักวันหนึ่ง...มันหวังต่อไม่ได้แล้ว มึงต้องรับความจริงนะเว้ย พวกกูเป็นห่วงมึงนะ ไอ้เชษฐ์มันก็ถามบ่อยๆ มึงเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันมา พวกกูก็อยากเห็นมึงมีความสุข"
"แม่งทำซึ้ง แต่เวลาโดนลงโทษไม่ยักกะมีใครมาช่วยออกรับกับกู แสรดดด ไปหาน้องสายสมรของมึงได้ละ แล้วโทรบอกไอ้ปิ๊กให้แบกเทียนพรรษาจากบ้านมันมาให้กูด้วย ไอ้เชี่ยนั่นขโมยเทียนไขกู"
"นี่มึงยังติดใจเรื่องนั้นอีก เทียนไขเล่มละไม่กี่บาท" ไอ้เสือเหมอที่ใจกว้างดุจมหาสมุทรแปซิฟิกคนเดิมเลือนหายไปตามกาลเวลา มันเคยใจกว้างขโมยเหล้าราคาแพงของพ่อมันมาเลี้ยงเพื่อนๆ แต่กลับคิดเล็กคิดน้อยกับเทียนไขแค่ไม่กี่เล่ม
"ไม่กี่บาทบ้านมึง กูอุตส่าห์ให้พี่หมัยไปหาคนแกะสลักเทียนสวยๆ หมดค่ามือไปเล่มละหลายร้อย มึงคูณจำนวณไปดิวะ ไม่รู้ล่ะ บอกไอ้ปิ๊กด้วยว่าถ้ากูไม่ได้เทียนพรรษา กูจะไปถล่มบ้านมัน ไปละ เดี๋ยวสุดที่รักกูกริ้ว ฮิฮิ"
แล้วมันก็กลับมารื่นเริงตามเดิม ชาติชายได้แต่ถอนหายใจ ก้าวเท้าเดินตามเสือเหมอเข้าร้าน คิดในใจว่าคงต้องโทรหาไอ้ปิ๊กให้แบกเทียนพรรษามาจากบ้านมันจริงๆ สักที ไม่งั้นไอ้เสือเหมอมันไม่ลบออกจากบัญชีหนังหมาแน่ ว่าแต่มันจะเอาเทียนแกะสลักไปทำไรวะ???
.........................................................TBC.........................................................
ถึงไอ้ปิ๊ก เอาเทียนมาเผื่อหนึ่งเล่มลูกกกกก :laugh: :laugh:
-
:z13:
-
อร๊ายยย เค้าได้กอดกันนนน น่ารักมากอ่ะ
แต่พอมาตอนที่เหมอคุยกะชายนี่แบบน้ำตาจะไหล สู้ๆนะเหมอนะ :hao5:
-
ตาไม่ดี เห็น มีสิบเหมอให้พัน เป็นมีสิบเหมอให้ฟัน
กวิ้นนี่เป็นทุกอย่างเลยนะ นอกจากเพื่อนแล้วก็ยังได้ เป็นมาร เป็นไม้ เป็นหมา จนถึงไม่มีตัวตน
อ่านที่เหมอพูดกับชายแล้วก็เศร้าแทนนะ รู้ทั้งรู้แค่ก็ขอแต่ได้ฝัน ได้เต๊าะ ได้หยอดนะไปวันๆ
เราว่านะนี่ป๋าจริงๆ ถอดแบบออกมาจากมุมดาร์กมากๆเลย ส่วนเหมอนี่ก็ยิ่งกว่าภาครีอินคาเนชั่นของเพี้ยน แปลกใจว่าทำไมป๋าถึงทำแบบนี้กับน้องนะ กับคนอื่นไม่เห็นเป็น แล้วนะไม่รู้มีปมอะไรที่ทำให้คิดว่าเซ็กส์เป็นเรื่องผิดปกติ หรือว่าคิดแค่เซ็กส์กับผู้ชายเท่านั้น ป๋าไม่ควรตีกรอบน้องนะเลยนะ ตัวเองก็ตีไข่แทนหม้ออยู่ ช่วงที่คุณปู่กิ๊กกับมาวินน้องนะแอนด์คัมปานีน่าจะยังเล็กเกินกว่าจะจำอะไรได้นะ
ไม่รู้นะจะงอนที่เหมอสนิทกับชายหรือเปล่า? ถ้าน้องโยกลับมาแล้วสนิทกับเหมอนี่ องค์จะลงน้องนะไหมนี่?
-
น้องเหมอสู้ๆนะ :กอด1:
-
ตร๊ายยย โซ่ แส้ กุญแจมือ นี่ เหมอเตรียมมาให้ชนะใช้กับเหมอใช่มั้ย 55555 นังเหมอเอ้ยยยย แหกกฎของนายเอกด้วยประการทั้งปวง 555
-
อ่านๆ ไปแล้วรู้สึกสงสารเหมอยังไงไม่รู้ :hao5:
-
พอเห็นเหมอมีเพื่อนมาทักโหมดดาร์คเข้าสิงเลยนะพ่อหน้านิ่ง
-
นะนิสัยไม่ดีอะ ไม่ชอบผู้ชายไม่ให้เกียรติผู้หญิงเท่าไหร่ น้องเหมอนี่ถึงอยากดักตบหลายคนก็ไม่ได้ทำจริง
และเราให้อภัยได้เพราะใจน้องเอนเอียงไปในทางเดียวกันกับผู้หญิงพวกนั้น :laugh:
น้องเหมอคนแมนของป้าา รักนะคะ
-
ตอนหน้าเราจะได้เห็นชนะหึงรึป่าวนะ :hao3:
เหมอคะ เทียนพรรษามันไม่ใหญ่ไปหรอ เดี๋ยวผิวนะเป็นแผลเป็นขึ้นมาทำไงลูกกกกกก :hao7:
-
:laugh: :laugh: :laugh: ชายอย่าถามเหมอเลย..ถ้ารู้แล้วจะหนาวววววววววววว..
-
:pig4: :pig4:
-
น้องเหมอ แลน้องนะจะเครียดที่เห็นน้องเหมอมีคุยกับผชอื่น ไม่แน่คืนนี้อาจจะมีอะไรคืบหน้า :katai3:
-
:katai2-1: น้องนะมีหวงเพื่อนนะยะ ชิชะ แต่ก็ปากเชือดใจเหมอจริมๆ
เจ้าชัยนี่ดี๊ดี รอบๆตัวเหมอมีแต่คนดีๆ รักเหมออะ มีแต่น้องนะสินะ ขี้อ่อยแล้วผลักตกเหว555
-
ทำไมถึงมีผู้หญิงอยากเป็นแฟนกับชนะ โอ๊ยยยยยยยย หล่อก็จริง รวยก็จริง แต่เหมือนเป็นหนึ่งในฮาเร็มที่เค้าให้เงิน มาหาบ้างแต่ไม่เคยได้รับความรักเลยค่ะ สงสารน้องวิมนะคะ แต่แกก็โง่ทนอยู่เองอ่ะ แค่จะเอาไปอวดเพื่อนนี่มันใช่ป่ะเธอ ตามใจเหอะ แล้วแต่ ขอแค่ตอนไปอย่าทำนังน้องเหมอเจ็บก็พอ อะไรนะ? ตอนนี้นังน้องเหมอก็แอบอิจฉาอยู่? เอาน่า เดี๋ยวเค้าก็เลิกกัน
สรุปเราก็ไม่รู้จริงๆอ่ะค่ะ เดาไม่ถูกว่าชนะนี่รู้ตัวบ้างไหมว่าแสดงออกเกินเพื่อน ตกลงอะไรยังไง นี่ไม่ได้กั๊ก ไม่ได้ให้ความหวัง แค่ไม่รู้ตัว? แต่ชนะจะไม่รู้ตัวได้ไงงงง เสมอแสดงออกขนาดนั้น 555555 แล้วดูปล่อยเนื้อปล่อยตัว ไปให้เค้ากอดแบบนี้ได้ไงง เสมอมีความสุขเลยสิ ดีใจด้วยนะ
มาทางเสมอ ในความฮามีน้ำตาซ่อนอยู่ จะว่าสงสารก็สงสารนะคะ แต่คือเสมอก็รู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เป็นคนเลือกเองทั้งที่ก็รู้ว่าต้องเจ็บ แหม พอชนะบอกว่าชอบจับคู่นอนมัดจะได้กอดไม่ได้อะไรแบบนี้นี่เสมอผันตัสเป็นสายเอ็มเลยนะคะ 5555555555 แต่ชนะยอมให้เสมอกอดนะ เอ๊ะ...
ตอนแรกเราคิดว่าเสมอไม่รู้ตัวเรื่องชนะให้ความหวัง แต่นี่แกรู้นี่นา โอ๊ยยยยยย แปลกใช่ไหมคะเสมอออ ชนะแปลกมากกกก ปากบอกไม่คิดอะไร แต่การกระทำไม่ใช่อ่ะ ตลกชนะตอนท้ายมากค่ะ คืออะไร หึงเหรอ? พ่อหนุ่มซึนนนนนน แต่เราชอบชาติชายนะคะ เธอพูดถูกทุกอย่าง ขอยกเพนกวิ้นให้ค่ะ // ผิด เพนกวิ้นขอเค้าาาา บุคคลผู้ถูกลืม สะพานที่ถูกคนอื่นเหยียบย่ำ โฮววว สงสารจังค่ะ ขอให้อดทนต่อไปนะคะน้องกวิ้น สักวันน้องต้องได้พบความสุขแน่ๆค่ะ กอดดดด :-[
-
ชะน้าาาาาา หนูหึงเสือเหมอกะเพื่อนชิมะ :laugh: หลงรักน้องเหมอแบบไม่รู้ตัวแบบนี้ ไม่อยากนึกถึงตอนที่ชนะต่อต้านตัวเองเลยอะ
ไม่ได้สงสารชนะนะ แต่สงสารน้องเหมอของเรามากกว่า :ling1:
-
อ่านกี่ตอนกี่ตอน ก็สงสารเหมอจับใจ เริ่มเกลียดอินะละ ทำให้เหมอมีความหวังตลอดสุดท้ายก็ถีบลงเหวแต่ยังเอาเชือกผูกเอวไว้ไม่ให้ตกลงไปตาย แล้วก็ดึงขึ้นมาเหมือนจะช่วยให้มีความหวัง พอมีหวังก็ถีบลงไปอีกซ้ำๆซากๆ ชั้นล่ะอยากตัดเชือกที่ผูกเอวเหมอจัง หาพระเอกใหม่เว้ยยยยยยย ฮึ่ยๆๆๆ ตอนที่คุยกะอิชายชั้นนี่น้ำตารื้นเลย สงสารเหมอมาก
-
นุ้งเหมอออออออออ
น่ารักอีกแล้ว ฉีกกดของเมะเคะในฝันทุกอย่าง แต่จิตใจของนุ้งเหมอนี่ไม่เลย ยังคงฝันที่จะได้มีช่วงเวลาดีๆที่รอชนะเสียบเสมอทุกเมื่อเชื่อวัน
ชนะหึงนุ้งเหมอหล่ะซี้ หน้าตางี้บูดบึ้งเชียว รอตอนต่อไป อยากเห็นชนะในโหมดหึงระดับแปด :-[
-
สงสารเหมอ เหมอแกเจ็บมากไหม เเราอ่านแล้วเจ็บแทนแกจังเลย :hao5:
-
โอโหหห น้องเหมอ ถ้าจะหยอดขนาดนี้ ขอเป็นแฟนเลยดีกว่า
-
เหมอน่ารักตลอด ตอนคุยกับชาย นิหน่วงๆเศร้ากับอาการแอบรัก...ขอให้ฉันได้ฝันกลางวัน.. :mew4:
-
เหมอสู้ต่อไปนะ
หนทางยังอีกยาวไกล
ชนะเหมือนจะฉลาด แต่ทำไมคิดไม่ได้ซักที
จีบเหมอได้แล้ว หรือไม่ก็ให้เหมอจีบติดซักที
:laugh:
-
พ่อเหมอคนดี อดทนมากกับความรัก สงสารเหมอจริงๆ
น้องนะขี้อ่อยทั้งมึนทั้งอึนแบบนี้หยอดมาสองปีแล้ว อีกไม่นาน(มั้ง)คงใกล้รู้ตัวแล้ว สู้ต่อไปเสมอ
วิมนางรนหาที่เอง หวังว่านางจะไปสู่สุขคติเร็ววัน
-
ช้าาาาานะ หึงอ่ะเปล่าาาเนี้ยยยย หึงอะเปล่าเนี้ย
-
จะใช้ขนาดเทียนพรรษา เดี๋ยวพองหรอกน้องเหมอออออ
-
รักเหมออออ
-
:hao5:
-
ทั้งหมั่นไส้ทั้งสงสารน้องเหมอ
ชนะอย่าใจร้ายกับเหมอนักสิ
พูดตอกกลับแต่ละประโยคเจ็บแทนเหมอสุดๆ
-
อ่านแล้วเศร้าจิตกับเหมอไปช่วงนึง
แต่เหมอก็คือเหมอ คิดถึงเพลงท่อนนี้เลย
โลกแห่งความจริง
ฉันเป็นเหมือนคนตาบอด
โลกแห่งความฝัน
ฉันมองเห็นวันสดใส
หวังว่าความฝันของเหมอจะไม่ถูกทำลาย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โหยยย ถ้าเป็นเพื่อนกับชนะแล้วได้สิทธิ์พิเศษแบบนี้เป็นเราเราก็เอา ฮ่าๆๆ หวงเพื่อนยิ่งกว่าหวงแฟนอีกอะ ยิ่งตอนนี้ที่เหมอพูดเกี่ยวกับความรักของตัวเองละรู้สึกสงสารเหมอจริงๆ ชนะยังคงไม่รู้ตัวต่อไปสินะกว่าจะถึงวันนั้นซัมเหมอของเราไท่รอจนเหงือกแห้งเลยเหรอเนี่ย ฮาา
ปอลิง นี่ตกลงเรื่องเทียนนี่จริงจังใช่มั้ยเหมอ แต่ซื้อมาเพื่อการนั้นจริงๆสินะ
อัพเดทสารบัญตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239234#msg3239234)
-
คนทุ่มอย่างน้องเหมอ เมื่อไหร่ชะน้าคนขี้อ่อยจะเลิกซึน
-
น้องเหมอน่ารักมากเลยง่ะ แล้วเมื่อไรนะจะรู้ตัวซิทีนี้
-
ดีใจที่ชายไม่รังเกียจ
-
คุยกับเพื่อนจนจบตอนเจองอนแน่เหมอ
-
นอกจากกวิ้นก้อมีชายทึ่เป็นเพื่อนซี้อีกคน
แอบฮาเรื่องมโนน้องนานะ คิดกันไปเรื่อย
ว่าแต่เหมอมุ้งมิ้งจนลืมไปเลยว่าตัวจริงคู่นี้เมะชนเมะ
ต่อเรื่องนี้ถี่มากแต่ยังอยากอ่านคู่ป๋ากับเพี้ยนอยู่น้า
-
เหมอมีเพื่อนดีจริงๆ วันไหนช้ำรักนี่มีคนปลอบแน่ๆ
นะหึงหล่ะสิเห็นเหมอกระซิบกระซาบกับชายอื่น โฮะๆๆ
-
เหมอออ โคตรฮาาา
-
:z3: เหมอๆๆๆๆๆๆๆ อยู่ไหม
-
สงสารเหมอ ขอให้เหมอสมหวัง เพื่อนกวิ๊นน่ารักที่ทนคบเหมอได้
-
เมื่อไหร่เหมอจะสมหวัง
-
เอาละ งานนี้คุณชายชนะจะมีงอนมั้ย :katai3: พอน้องเหมอเจอเพื่อนน้องเหมอก็มาเจาะประเด็ดกับเพื่อนเลย :hao3:
-
o13 o13 o13 o13
-
ตอนที่ 9
'นอนค้างบ้านไอ้กวิ้น' เป็นภารกิจที่ดึงดูดใจของเหมอที่สุดในตอนนี้ เพราะหลังจากกินก๋วยเตี๋ยว เดินเที่ยวห้างกันเสร็จ ความคิดของเหมอก็ลอยวนอยู่กับการค้างอ้างแรมบ้านเพื่อนมาตลอด ...ไม่ใช่ว่าไม่เคยไปค้าง ตอนมัธยมต้นค้างบ่อยจนคุณหญิงแม่ประชดให้ย้ายทะเบียนบ้านเข้าบ้านไอ้กวิ้นมันซะ หรือไม่ใช่ว่าบ้านไอ้กวิ้นจะเป็นเหมือนสวนสัตว์เปิดที่เหมอชอบไปเสียเมื่อไหร่ แต่ที่ต้องขบคิดถึงมันอยู่ทุกขณะจิตอย่างนี้คงเป็นเพราะเพื่อนซี้อีกคนที่ไม่ยอมนั่งรถหรูๆ ของไอ้กวิ้นกลับ แต่อาสามาขี่น้องพิ้งแล้วให้เหมอนั่งซ้อนฟินอยู่กับแผ่นหลังกว้างของเขาแทน
ชนะที่รัก ชนะ...พ่อดาวประจำใจของเหมอ
"เหมอ แวะเซเว่นก่อนนะ" สารถีรูปหล่อเอ่ยขึ้น เสียงลมตีโต้แม้จะเล็กน้อย แต่ก็ยังได้ยินชัด ถึงอย่างนั้นเหมอก็แอบเนีียน ถือโอกาสขยับเข้าไปชิดอีกฝ่าย แล้วยื่นหน้าข้ามไหล่ไปถาม
"นะว่าอะไรอ่ะ เหมอไม่ได้ยิน"
"บอกว่าแวะเซเว่นก่อน" ชนะบอกย้ำ ละมือข้างหนึ่งจากแฮนด์รถมาผลักหน้าเหมอที่แสล๋นยื่นอยู่ตรงไหล่กว้างของตัวเอง "หูตึงแล้วเหรอ"
"ก็เสียงลมมันแรง"
"รถติดไฟแดงอย่างนี้ พี่วินมอไซค์ข้างๆ เขายังบ่นร้อน แล้วลมมาจากไหน" เจอคำถามของคนรู้ทัน เหมอจึงทำได้เพียงแค่หัวเราะแหะๆ ยอมขยับใบหน้าของตัวเองออกจากสิ่งยั่วยวนใจตรงหน้า ...แก้มของชนะจะนุ่มแค่ไหน ชาตินี้ริมฝีปากของเหมอจะได้พิสูจน์ความนุ่มความหอมของมันไหมนะ
หลังจากสัญญาณไฟเป็นสีเขียว ชนะขี่น้องพิ้งของเหมอไปได้ไม่กี่เมตรก็เปิดไฟเลี้ยวเพื่อแวะเซเว่น น้องพิ้งจอดสนิทตรงช่องจอดรถมอเตอร์ไซค์ คนร่างสูงรูปหล่อก็เดินเข้าเซเว่นโดยมีเหมอเดินตามไปติดๆ
เสียงพนักงานตรงเคาท์เตอร์ต้อนรับอย่างแข็งขัน พนักงานนางหนึ่งมองตามชนะแล้วยิ้มหวานให้ แต่ชนะไม่สนใจ มีแต่เหมอที่จ้องเขม็งจนเธอต้องหุบยิ้มให้รู้ไปเลยว่าคนนี้กำลังจะมีเจ้าของ คนนี้เหมอจอง!
"ไอ้กวิ้นให้ซื้อขนมไปด้วย เอาไปเป็นของแกล้ม" ชนะบอกแล้วหยิบตะกร้าสีส้มส่งมาให้เหมอถือ "ที่บ้านมันมีรีเจนซี่สามกลม เหลือจากงานเลี้ยงวันเกิดญาติมันเมื่อวันอาทิตย์ที่แล้ว พ่อแม่มันไปทอดผ้าป่าที่ต่างจังหวัดด้วย ทางสะดวก เมาได้"
"ไม่เห็นไอ้กวิ้นบอก" เหมอเปรย หยิบขนมที่ชนะชอบลงตระกร้า "มันคุยกับนะตอนไหน"
"มันไลน์มาบอก กลับถึงบ้านแล้วไม่เจอใคร เจอแต่โน้ตทิ้งไว้ว่าไปต่างจังหวัด"
"อืม"
พ่อแม่ของไอ้กวิ้นเป็นพวกชอบเดินสายทำบุญ ไปแต่ละครั้งก็นานเป็นสัปดาห์ ไอ้กวิ้นมันบ่นมาตั้งแต่สมัยมัธยมว่าถูกทิ้งให้อยู่ที่บ้านคนเดียวเพราะพ่อแม่ไปต่างจังหวัด เพื่อทำบุญกับกลุ่มคณะของพวกท่าน แต่มันไม่ชอบ พ่อกับแม่ชวนแล้วมันไม่ไปก็เลยถูกทิ้งไว้
เลือกขนมกันเสร็จแล้ว เหมอก็ถือตระกร้าไปจ่ายตังค์ที่เคาท์เตอร์ โดยให้ชนะไปรอที่รถ ไม่เสี่ยงให้พนักงานสาวได้ส่งยิ้มหวานให้กับพ่อรูปหล่อของเหมอได้อีก
"ทั้งหมดสองร้อยห้าสิบบาทค่ะ"
เหมอส่งแบงค์ร้อยให้กับพนักงานสามใบ รอรับตังค์ทอนเพียงครู่ พนักงานก็ยื่นแบงค์ห้าสิบมาให้ แต่พอเหมอยื่นมือไปรับ เธอก็ยื้อไว้ หันมองซ้ายมองขวาไม่มีพนักงานคนอื่นอยู่ใกล้แล้วก็ถามเสียงแผ่วพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรว่า "พี่คะ หนูขอเบอร์เพื่อนพี่หน่อยได้ไหม"
เหมอคิ้วกระตุก มองพนักงานสาวที่ร้องเรียกเขาว่าพี่ ทั้งๆ ที่หน้าตาท่าทางแล้วคงรุ่นๆ เดียวกับเหมอ แต่ดันมาเรียกกันว่าพี่ จะไม่ดูถูกอายุใบหน้าของเหมอไปหน่อยหรือ
"ไม่ได้ เพราะนั่นไม่ใช่เพื่อน นั่นผัว" เหมอตอบเสียงนิ่ง ตีหน้าสมอ้างความสัมพันธ์กับพ่อรูปหล่ออย่างสมจริง พร้อมกับถือโอกาสดึงแบงค์ห้าสิบออกจากมือพนักงานสาวที่อ้าปากหวอ เหวอรับประทานอยู่ "ถ้าอยากได้ เอาเบอร์รองเท้าพี่ก่อนไหมครับ"
"อุ้ย มะ...ไม่เป็นไร โทษทีค่ะเจ้" กว่าพนักงานจะหาเสียงตัวเองเจอก็กินเวลาไปนานโข ใบหน้าขาวกับรอยยิ้มเจื่อนลงทันตาเห็น ก่อนจะรีบกล่าวปิดจบบทสนทนาดั่งเช่นที่เคยทำประจำ "เอ่อ...ยังไงโอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ ขอบคุณค่ะ"
เสียงจืดเจื่อนของพนักงานเรียกความพอใจจากเหมอได้เป็นอย่างดี โดยที่ไม่รู้ว่าตัวมันแอบโดนนินทาอยู่ในใจ และคงจะเป็นเรื่องให้พนักงานสาวเอาไปเม้ากับเพื่อนร่วมงานได้อีกนาน
"คุยอะไรกับพนักงาน โคตรช้า" ชนะเอ่ยถามเมื่อเห็นไอ้เพื่อนหัวเกรียนเดินถือของออกจากเซเว่นมาด้วยใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม "ให้ผมรออยู่นี่ เพื่อจะได้จีบหญิงเหรอ"
"เปล่า เหมอจีบเป็นที่ไหน" จีบชนะเป็นแค่คนเดียว ฮิฮิ
"ไม่รู้ ก็เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่" ที่ยิ้มเพราะได้ประกาศความเป็นเจ้าของชนะ โดยที่ชนะไม่รู้ตัวต่างหาก
"ง่า...เหมอยิ้มเพราะได้แสตมป์หรอก นี่ไง น่ารักอ่ะ สะสมแลกของรางวัลได้ด้วยนะ" เหมอยิ้มซื่อ มองคนตรงหน้าด้วยดวงตาใสแจ๋ว "ไว้เหมอสะสมได้เยอะๆ จะแลกของรางวัลมาให้นะ"
"ไม่อยากได้" ชนะตอบ แสร้งไม่สนใจ
"แต่เหมออยากให้อ่ะ" เหมอบอกอย่างดื้อดึง มองสบตาแล้วถือวิสาสะกุมมือ "เหมอไม่มีตังค์ซื้อของแพงๆ ให้ เหมอให้ได้แค่นี้...แล้วอยากให้นะรับมันไว้ ได้รึเปล่า"
เหมอส่งสายตาเว้าวอน จนชนะหลุดหัวเราะ "ทำหน้าตลก"
"อะไร เหมอกำลังซึ้ง"
"หน้าซึ้งทำงี้เหรอ หึหึ"
"โธ่" เหมอแสร้งทำหน้างอน แต่เมื่อสบกับดวงตาระยับหลังแว่นกรอบดำแล้วก็ยอมศิโรราบ "ตลกก็ได้"
"หึ เสมอเอ้ย" ผลักหน้าผากแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมรถ "กลับเถอะ ไอ้กวิ้นรอจนน้ำแข็งละลายหมดแล้วมั้ง"
"อือ"
ขี่น้องพิ้งมาถึงบ้านของเพนกวิ้นก็เกือบสามทุ่มแล้ว เหมอลงจากรถไปกดกริ่ง สักพักไอ้กวิ้นก็วิ่งหน้าตั้งมาเปิดประตูให้
"พวกมึงแม่งโคตรช้า อย่าบอกนะว่าไปขี่รถเที่ยวแล้วไม่ชวนกู" เหมอมองไอ้เพื่อนส่วนเกินแล้วตบหัวปลอบใจมันไปหนึ่งที
"บ้านมึงดิ มึงให้แวะซื้อขนมไม่ใช่ไง"
"เออจริง มาๆ ทางนี้ กูจัดเตรียมสถานที่และบรรยากาศพร้อมเมาไว้หมดแล้ว" ไอ้กวิ้นระริกระรี้ นอกจากจิ๊กซอว์ เลโก้ แผ่นหนังเช่าแล้ว มันยังสนใจน้ำเมามากอีกด้วย มันเดินนำเหมอและเพื่อนรูปหล่อไปทางสวนหลังบ้าน
"คืนนี้ กินที่นี่ เมาที่นี่ แล้วก็นอนที่นี่เลย ไอเดียกูเอง เจ๋งมะ"
อืม...อยากร้องบอกมันไปเลยว่า เจ๋งสาดดดด แค่คิดว่าจะได้นั่งอิงแอบแนบชิดกับชนะในคืนนี้ เหมอก็แทบอยากจะลากคอไอ้กวิ้นมารับจูบเป็นรางวัล
สวนหลังบ้านของเพนกวิ้นเป็นพื้นหญ้าราบเรียบ มีไม้ประดับตกแต่งไม่มาก เป็นพื้นที่โล่งเห็นท้องฟ้าได้ชัดเจน ในมุมหนึ่งของสวนถูกไอ้กวิ้นประกาศพื้นที่จับจองไว้แล้วตอนนี้ มันกางเต็นท์ผ้าใบไว้ มีตะเกียงเจ้าพายุแบบใส่ถ่านทันสมัยห้อยต่องแต่งให้ความสว่าง หน้าเต็นท์มีเสื่อพับปูสำหรับนั่งจิบเหล้ามองดาว บนเสื่อมีตระกร้าใส่สารพัดของกิน รีเจนซี่สามกลมและโซดาอีกหลายขวด
"ให้พี่แต้วหมักหมูสามชั้นมาให้ด้วย มึงรับหน้าที่ปิ้งนะไอ้เหมอ เพราะกูไม่เชี่ยวชาญ แล้วไอ้นะคงทำไม่เป็น"
ต่อให้ชนะทำเป็น เหมอก็ไม่ให้ทำอยู่แล้ว หน้าที่หุงหาอาหารให้กับสามี ปล่อยให้เหมอคนนี้ทำเถอะ!
"เออๆ ได้ๆ"
ชนะกับไอ้กวิ้นเดินไปนั่งที่เสื่อ ส่วนเหมอจัดการกับเตาถ่านเล็กๆ ซึ่งวางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเต็นท์เท่าไรนัก แค่ก่อไฟไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเหมอ แต่ก่อไฟรักกับชนะ ทำไมถึงยากนักก็ไม่รู้
"อ่ะนี่ ของมึง โซดาน้ำ น้ำแข็งหนึ่งก้อน" ไอ้กวิ้นส่งแก้วเหล้าที่มันชงอย่างรู้ใจมาให้ เหมอรับไว้แล้วคีบหมูขึ้นบนตะแกรง "ไอ้นะเล่นกีต้าร์ดิ เดี๋ยวกูร้องเพลง"
"โอเค"
เหมอหันมอง ยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นคนรูปหล่อรับกีต้าร์จากไอ้กวิ้น ...คนหน้าตาดี...ทำอะไรก็ดูดีไปหมด ให้เหมอจับกีต้าร์มาเล่น ก็คงไม่เท่เท่าชนะ
"มองไร" ชนะยักคิ้ว เอ่ยปากถามขณะรอไอ้กวิ้นเลือกเพลงจากหนังสือเพลง "ว่าไงเสมอ"
"แค่มองเฉยๆ" เหมอตอบกำปั้นทุบดิน หลบสายตารู้ทันแล้วหันกลับมาพลิกหมูกลับด้าน
มอง...เพราะน่ามอง แต่จะให้บอกแบบนั้น ก็จะโจ่งแจ้งเกินไป
กิจกรรมของเพื่อนซี้ทั้งสามดำเนินต่อไปอย่างเรียบเรื่อย ไอ้กวิ้นชงเหล้า ปากร้องเพลง ไอ้เหมอปิ้งหมู จิบเหล้าเคล้าไปอย่างอารมณ์ดี ส่วนยอดดวงใจของเหมอนั้นเล่นกีต้าร์และทำหน้าที่เป็นอาหารตาให้เหมอแอบมองอยู่บ่อยครั้ง ถึงแม้บางครั้งจะถูกจับได้ว่าแอบมองเพราะเผลอไปสบสายตากันเข้า แต่ชนะก็ไม่ได้ถามอะไร แค่ยักคิ้วแล้วยิ้มกวนมาให้เหมอใจละลายอยู่หน้าเตาถ่านก็เท่านั้น
พี่แต้วพี่เลี้ยงของไอ้กวิ้นหมักหมูอร่อย เพราะพอปิ้งสุกแล้วหันเป็นคำเล็กๆ จัดใส่จาน ปริมาณก็ลดลงอย่างรวดเร็ว แล้วตัวที่กินมากที่สุดไม่ใช่ใคร ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่นั่นเอง มันเขมือบคราละสามชิ้นต่อวินาที แล้วดื่มเหล้าตามไปอีกอึกใหญ่ๆ ราวกับคนตายอดตายอยากมานาน แต่เหมอก็ให้อภัย เพราะนานๆ ทีถึงจะมีเวลามานั่งกินกับมันอย่างนี้ ไอ้กวิ้นมันชอบเมา แต่ไม่ชอบเข้าร้านเหล้าที่คนเยอะๆ ผับมันก็ไม่ชอบไป มันบอกว่าอึดอัด สู้มานั่งกินที่บ้านดีกว่า เวลาเมาก็ไม่ต้องขับรถเสี่ยงอันตราย เมาปุ๊บก็ได้นอนปั๊บ สะดวกสบายเหมาะกับสไตล์ของมันที่สุด ซึ่งเหมอก็เห็นด้วย เหมอไม่ชอบเข้าร้านเหล้าเหมือนกัน ชอบบรรยากาศบ้านๆ ซื้อของมาทำกินกันแบบนี้มากกว่า ไม่หรูหราแต่ได้ใจ
"ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวอ่ะ ใครวะ ที่มาคุยกับมึง" ไอ้กวิ้นเอ่ยถามเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ตอนนี้มันกินหมูช้าลงแล้ว แต่กลับยกแก้วไวอย่างกะดื่มน้ำเปล่า
"อ๋อ ไอ้ชาย เพื่อนที่โรงเรียนกู" เหมอตอบพลางขมวดคิ้วกับรสชาติเหล้าในแก้วที่เหมือนไอ้คนชงมันจะหนักมือแล้วใส่แต่น้ำ ไม่ใส่โซดามาให้เหมือนทุกที
"ไม่ยักกะเคยเจอ มันคนที่นี่เหรอ" ไอ้กวิ้นยังคงถามต่อ "แต่เพื่อนที่กรุงเทพของมึงมีคนอื่นนอกจากไอ้นะกับกูด้วยเหรอวะ"
"ไอ้ชายคนอุบล วันนี้มันมาหาแฟนมันที่เรียนมอเดียวกับพวกมึงอ่ะ กูยังตกใจเลย"
"อ๋อ แล้วไป นึกว่านอกใจพวกกูไปคบคนอื่น" ไอ้กวิ้นเบะปาก ในขณะที่ชนะนิ่งเงียบ จิบเหล้าไม่สนใจบทสนทนาของเพื่อนอีกสองคน ในอ้อมแขนยังมีกีต้าร์ตัวเก่ง มือข้างที่ไม่ได้จับแก้วเหล้าก็เกาสายกีต้าร์เล่นอย่างใจลอย
"ไอ้ห่ากวิ้นพูดซะเป็นสามคนผัวเมีย" เหมอตบหัวไอ้กวิ้นเรียกสติ เพราะดูเหล้าที่มันดื่มเข้าไปอย่างกะอาบนั้นจะออกฤทธิ์ "ต่อให้กูจะมีเพื่อนอีกกี่คน แต่มึงกับนะคือคนที่กูสนิทด้วยมากที่สุด มาทำเป็นเด็กน้อยใส่กูไปได้ไอ้ห่า"
"ก็มึงไม่แนะนำให้รู้จัก แถมหายไปเป็นเดือน ไม่แชท ไม่โทรหากูด้วย กูน้อยจายยยย" ไอ้กวิ้นดีดดิ้น ถ้าเป็นพี่แต้วที่เลี้ยงมันมาคงมองว่ามันน่ารัก แต่สำหรับเหมอ แม่งโคตรน่าถีบ ทันเท่าความคิดก็ยกเท้าขึ้นถีบมัน ไอ้กวิ้นล้มหงาย แล้วไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย
"เฮ้ยยย!" เหมอร้องตกใจ แต่พอเห็นว่ากวิ้นเพื่อนโง่นอนหลับตาพริ้มแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา "มันรีบกินรีบเมาแบบนี้ทุกที ไอ้กวิ้น ไปนอนดีๆ ดิวะ" ใช้เท้าเขี่ยก็แล้วอะไรก็แล้ว ไอ้กวิ้นก็ยังคงนิ่ง เหมอจึงปล่อยให้มันนอนกอดขวดรีเจนซี่เปล่าไป แต่ให้มันนอนเปลือยอย่างนี้ก็คงได้เป็นหวัด จึงลุกเดินไปที่เต็นท์ หยิบผ้าห่มผืนบางมาคลุมตัวมัน
พอไอ้กวิ้นสลบ...เสียงพูดคุยก็เงียบหายไปด้วย ตอนนี้มีแค่เสียงกีต้าร์ที่ฟังไม่ได้สรรพ และเสียงคนน้ำแข็งในแก้วของเหมอเท่านั้น เหมอไม่ได้ชวนชนะคุยเหมือนอย่างทุกที เพราะไอ้เสือเหมอผู้กล้าที่หยอดเอาหยอดเอาตั้งแต่เจอหน้าคนรูปหล่อหนีไปพักร้อนนานหลายชั่วโมงแล้ว คงไว้ซึ่งเสมอจอมป๊อดที่ทำได้แค่เหลือบตามองก็เท่านั้น
"มีอะไร" ชนะถามเสียงนิ่ง ใบหน้าคมยังไม่หันกลับมามองคู่สนทนา แต่แค่ทางหางตาก็รู้ว่ามีคนกำลังแอบมอง
"เปล่า" เหมอตอบเสียงแผ่ว รับรู้ได้ถึงกระแสความไม่พอใจบางอย่างจากชนะ "นะเอาหมูอีกไหม ยังเหลืออีกนิดหน่อย"
"ไม่อ่ะ" ยังคงรักษาระดับน้ำเสียง แล้วยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก เหมอมองตาม กลืนน้ำลายตามจังหวะที่ลูกกระเดือกคนรูปหล่อขยับขึ้นลง เห็นน้ำใสไหลตรงมุมปากอีกฝ่ายเล็กน้อยก็ขยับมือขึ้นเช็ดโดยไม่ทันยั้งคิด
เหมอชะงักเมื่อชนะมองสบตา มือใหญ่วางแก้วในมือลงแล้วคว้ามือคนหัวเกรียนที่กำลังจะขยับออกไว้แทน
"เหมอทำดีกับทุกคนเลยเหรอ" ชนะถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าหล่อเหลาก็เย็นชาตามไปด้วย "ทำแบบนี้กับทุกคนใช่ไหม"
"นะ...พูดอะไร" เหมอขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ "โกรธอะไรเหมออีก"
"..."
"อย่าเงียบได้ไหม" เสียงของเหมออ่อนแรง แค่ถูกมองด้วยความห่างเหิน หัวใจมันก็ปวดแปลบไปหมด
"ผมไม่ได้โกรธ...แต่ผมไม่ชอบที่เหมอทำแบบนี้" ชนะบีบมือของเหมอ บีบแรงจนเหมอนิ่วหน้า "ไม่ชอบ..."
เหมอพยักหน้า ปวดหน่วงในอกแต่ใบหน้าก็เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม "ถ้านะไม่ชอบ เหมอก็จะไม่ทำ ขอโทษนะครับ"
เพราะให้ใจเป็นนาย...ให้กายเป็นบ่าว เหมอจึงทำให้คนที่รักต้องรู้สึกแย่อย่างนี้ มันคงรู้สึกไม่ดีที่ผู้ชายบ้านๆ อย่างเหมอจะอาจเอื้อมมือไปหา พยายามก้าวเท้าข้ามเส้นความสัมพันธ์ เหมอไม่ควรลืมว่าตัวเองยืนอยู่ตรงไหน...
เหมอเป็นได้แค่ 'เพื่อน' และไม่ควรหลงละเมอไปกับความหวังที่อาจจะเป็นแค่เรื่อง...คิดไปเองข้างเดียว
"นะเอาเหล้าอีกไหม เดี๋ยวเหมอชงให้ เหมอชงเก่งนะ รับรองติดใจอ่ะ" โม้สรรพคุณตัวเองไปเรียบร้อย ยิ้มกว้างเอาใจคนหล่อหน้านิ่งไปอีกยกใหญ่ แต่ชนะก็ยังคงไม่หลุดหัวเราะหรือมีรอยยิ้มเหมือนทุกที
"ชะน้าาาได้ยินรึเปล่า" แม้อีกฝ่ายจะไม่ยินดียินร้าย แต่ความพยายามของเหมอยังคงแข็งแกร่งยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในโลกหล้า หัวใจที่มีบาดแผลก็สมานติดกันอย่างรวดเร็วแล้วตั้งความหวังขึ้นมาใหม่ จะให้...ความคิดไปเองของเหมอ มาก่อดราม่าแล้วทำลายความสัมพันธ์ที่เพียรพยายามสร้างมันมาตั้งสองปีห้าเดือนกับอีกสิบสองวันไม่ได้ เหมอมาไกลแล้ว...ไกลเกินกว่าจะกลับไปเริ่มต้นรักใครใหม่
"นะ ได้ยินไหมเนี่ย เป็นอะไรไป" เหมอสะกิดแขน รบเร้าตั้งคำถาม จนคนรูปหล่อหันมาพลางสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแล้วพูดเสียงกระด้างด้วยสองพยางค์สั้นๆ ว่า "รำคาญ!"
เหมอชะงักนิ่ง รอยยิ้มเจื่อนแล้วจางหายไปจากใบหน้า มองเข้าไปในดวงตาสีดำดั่งท้องฟ้ายามไร้แสงจันทร์แล้วความรู้สึกปวดหัวใจก็ตีตื้นขึ้นมาจนถึงคอหอย เปลี่ยนน้ำเสียงเว้าวอนเป็นเสียงเข้มจริงจัง
"ขอโทษ" เหมอก้มหน้า มองมือตัวเองแล้วขยับตัวออกห่างอีกฝ่ายเล็กน้อย รู้ว่าชนะพูดเพราะหงุดหงิดที่เหมอรบเร้า แต่ก็ยังอดเสียใจไม่ได้
"เหมอ...ไม่เอา ผมขอโทษ" ชนะคว้าตัวคนที่ถอยห่างมากอดไว้ กดหัวเกรียนๆ ของอีกฝ่ายให้ซุกลงกับอกกว้างของเขา โดยที่ไม่รู้ว่าไอ้หัวเกรียนในอ้อมแขนกำลังกรีดร้องในใจเสียงดังลั่น "ไม่เอา ไม่ถอยหนี อยู่กับผมนะ"
กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยจางมาพร้อมกับกลิ่นหอมจากตัวชนะ เหมอฝังจมูกลงบนเสื้อนิสิตสีขาวสะอาดของชนะ ยกสองมือขึ้นกอดรับคนรูปหล่อที่เอาแต่กอดเหมอไว้แน่น
อยู่!!! เหมอจะอยู่กับชนะไปตลอดชีวิตเลย!!
แม้ความรู้สึกจะเหมือนถูกตบหัวแล้วลูบหลัง แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง จะตบอีกร้อยทีพันทีก็ยอม
"นะตัวหอม" กล่าวชมแล้วซุกหน้าสูดความหอมเข้าปอด "เหมอชอบ"
"แต่เหมอนี่กลิ่นหมูปิ้งติดไปทั้งตัว" ชนะคลายแขนที่รัดร่างคนหัวเกรียนแล้วย่นจมูก "ติดเสื้อผ้าผมรึเปล่าไม่รู้"
"ติดแล้ว ก็นะกอดแน่น" พูดแล้วยิ้มอาย ทั้งๆ ที่ในใจอยากทำมากกว่ากอดเสียด้วยซ้ำ
"ก็..." ชนะนิ่งคิด หยุดพูดแล้วต่อด้วยประโยคเขย่าหัวใจดวงน้อยๆ ของเหมอ "ไม่อยากให้เหมอถอยห่างจากผม"
"เหมอไม่ไปไหนหรอก แค่กลัวว่าอยู่ใกล้แล้วนะจะรำคาญมากกว่าเดิม เลยขยับออกมานิดหนึ่ง" เหมอยิ้มเผล่ ถือวิสาสะจับมือชนะมากุมไว้แล้วทำทีบีบนวดให้ "รู้ไหมว่าต่อให้ไล่ ก็ไม่ไปอยู่แล้ว เหมอจะอยู่ข้างๆ นะอย่างนี้ อยู่เป็น...เพื่อน ไปจนตายจากกันเลย"
"อื้ม ผมก็เหมือนกัน ไม่ยอมให้เหมอไปจากผมหรอก" น้ำเสียงของชนะจริงจัง สีหน้าก็ไม่ต่างกันแม้แต่น้อย แววตาเมื่อมองสบมา ก็ราวกับฝากคำมั่นไว้ในส่วนลึกในใจของเหมอ
"มาๆ ชนแก้วสาบาน" เหมอทำทีเล่นทีจริง แต่ในใจมันไม่ได้คิดเล่นๆ มันถือเอาแก้วเหล้าสาบานนี้เป็นโซ่ล่ามชนะไม่ให้ไปจากมันแล้ว "ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำนะครับ"
ชนะหัวเราะ แล้วยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมดแก้ว เหมอมองตามแล้วยิ้มกริ่ม ก่อนจะยกตาม
ต่อด้านล่าง
-
หลังจากเสร็จสิ้นพิธีสาบานรักในความคิดของไอ้เหมอ บรรยากาศระหว่างเพื่อนซี้สองคนก็กลับมาหวานแหววตามปกติ มีไอ้กวิ้นเพื่อนโง่นอนงึมงำอยู่กับขวดเหล้าเป็นสักขีพยาน
"คืนนี้ไม่ได้ฟังเพลงผ่านทางโทรศัพท์แล้ว แต่เหมอมาร้องให้ฟังต่อหน้า ไม่รู้ว่าคนแถวนี้จะหลับฝันดียิ่งกว่าทุกคืนรึเปล่า" เหมอเอ่ยกระเซ้า มองคนที่เริ่มเกากีต้าร์ขึ้นอินโทรเพลงด้วยความรักใคร่
"ไม่รู้ อาจจะนอนไม่หลับเลยก็ได้" ชนะตอบกลับ มองสบตากันแล้วเหมอก็เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี พร้อมเอ่ยถามอย่างมีจริตว่า "ทำไมอ่ะ"
"ก็อยากมองคนร้องไปนานๆ"
ฮือออออออออ พี่หมัยยยย ฝากดูแลท่านบิดากับคุณหญิงแม่ด้วย! เหมอไม่มีห่วงอะไรในโลกนี้อีกแล้ว! เหมอพร้อมไป ให้เหมอไปเถอะ ไปยังดินแดนทุ่งดอกลาเวนเดอร์ที่มีแต่เหมอกับชนะครองคู่!
"ฮ่าๆ เสมอเอ้ย กลิ้งเป็นหมาแล้ว" ชนะมองคนที่กำลังกลิ้งออกนอกเสื่อ หน้าไถกับพื้นหญ้าอย่างไม่กลัวอาการแพ้อาการคันแต่อย่างใด "เขินผมอีกแล้วเหรอ"
"ก็นะพูดอะไรก็ไม่รู้อ่ะ"
"ผมพูดในสิ่งที่ผมคิด ไม่ใช่อะไรก็ไม่รู้สักหน่อย" ชนะตอบง่ายๆ ยกยิ้มยักคิ้วให้กับเหมอที่ตาพร่าไปกับความหล่อเหลาของเพื่อน "แล้วมีเพื่อนคนไหนของเหมอ พูดเหมือนผมบ้างไหม"
"ไม่มี...มีนะคนเดียว" แค่นึกภาพไอ้ชายกับไอ้กวิ้นพูด เหมอก็แทบอยากโก่งคออ้วก
"ดีแล้ว" ชนะยิ้มกว้างถูกใจ "ผมไม่อยากเหมือนเพื่อนคนอื่น"
"งื้อออ นะไม่เหมือนใครอยู่แล้ว นะพิเศษกว่า" เพราะชนะคือคนเดียวที่ได้หัวใจของเหมอไป ชนะเป็นคนเดียวที่เหมออยากทำอะไรดีๆ ให้ อยากให้ยิ้ม อยากให้หัวเราะ อยากให้มีความสุข...
"แล้วเหมอ...ใส่ใจพิเศษมากกว่าคนอื่นหรือเปล่า ทั้งกับไอ้กวิ้น กับเพื่อน...ของเหมอ ผมได้มากกว่าพวกเขาไหม"
ชนะเป็นคนเอาแต่ใจเหมอรู้ดี แต่กับความคิดเด็กๆ ที่อยากจะเป็นที่หนึ่งอย่างนี้...เหมอไม่เคยรู้มาก่อน เหมอมองสบตากับคนที่กำลังขมวดคิ้วมุ่น แล้วขยับยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ เห็นเด็กชายชนะที่ไม่มีความละเอียดอ่อนในด้านความรู้สึกซุกซ่อนอยู่ภายในดวงตาคู่สวย ชนะมองกลับมา ยิ่งขมวดคิ้วมากกว่าเดิมเมื่อเหมอโน้มหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้น ใบหน้าของมันเอียงทำมุมองศาเล็กน้อย แม้กีต้าร์ของไอ้กวิ้นจะขวางกั้นไว้ก็ไม่เป็นผล เพราะเมื่อริมฝีปากของเหมอประทับลงเบาๆ บนริมฝีปากของคนรูปหล่อที่เหมอเฝ้าจินตนาการถึงมาตลอดสองปีกว่าๆ เท่านั้น...ความยับยั้งชั่งใจที่เมื่อหลายสิบนาทีก่อนคิดจะมี ก็ถูกพังทลายลงจนหมด
บัดนี้...ริมฝีปากของชนะ โรจนโภคิน ถูกนักเรียนนายร้อยอย่างเสมอ เดชาโชติกุล หรือไอ้เสือเหมอของเพื่อนๆ ครอบครองเสียแล้ว
"เหมอไม่เคยทำแบบนี้กับเพื่อนคนไหน" เสียงกระซิบลอดผ่านไรฟัน ริมฝีปากที่เคล้าเคลียชิดใกล้ ดึงดูดให้ส่งลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจลิ้มรส เคยฝันถึงอยู่ทุกวัน แต่ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ฝันเป็นจริง
ในโพรงปากของคนรูปหล่อแม้จะฝาดเฝื่อนไปด้วยรสของรีเจนซี่เข้มข้น แต่เมื่อได้ลองลิ้มชิมรสก็มีแต่ติดใจ ไม่หวานมาก...แต่กำลังดี ไอ้เหมอมองสบตา จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคนตรงหน้า ก็ยากจะเข้าใจว่าชนะกำลังรู้สึกหรือคิดเห็นกับความเอาแต่ใจของเหมอในตอนนี้อย่างไรบ้าง มือของชนะก็ยังคงจับแก้วเหล้าและนิ่งค้างอยู่บนสายกีต้าร์ ไม่ผลักออกหรือขยับเข้าหา มีแต่ไอ้เหมอเองที่มันใช้มือตัวเองกดท้ายทอยเพื่อนให้ขยับมาแนบชิด บดริมฝีปากลงอย่างนุ่มนวล หยอกล้อเล่นลิ้นกับอีกฝ่ายเพื่อกลืนกินความหวาน ที่ยิ่งได้ชิมก็ยิ่งหวานล้ำ
"ตอนนี้รู้แล้วหรือยัง ว่าได้มากกว่าคนอื่น" เหมอยิ้มเอาใจ จูบผะแผ่วลงบนปลายคางของคนรูปหล่อแล้วเลื่อนริมฝีปากขึ้นชิดกับริมฝีปากของอีกฝ่ายด้วยความโหยหา
"หิววววน้ามมมมม" เสียงของไอ้กวิ้นราวกับเสียงระฆังตีหมดยก เหมอผละออก ปล่อยแขนที่โอบรัดรอบคอของเพื่อนรูปหล่อแล้วขยับมานั่งเข้าที่ตามเดิม "ไอ้เหมอออ หิวน้ามมมม"
"เออๆ เดี๋ยวกูเอาให้" เหมอเสียงพร่าเล็กน้อย เทน้ำเปล่าใส่แก้วพร้อมน้ำแข็งแล้วยื่นให้ไอ้กวิ้นที่นั่งหน้ายุ่งมองมา "เมาแล้วเป็นเด็กประถมเลยไอ้สัด ลุกไปนอนในเต็นท์ไป"
"เสมอดุกูเหรออออ เดี๋ยวมึงโดนท่าโจมตีด้วยน้ำแข็งพิฆาตตต" ไอ้กวิ้นไม่ว่าเปล่า มือล้วงเข้าไปในแก้วของชนะแล้วหยิบน้ำแข็งมาโจมตีไอ้เหมอ โดนเลียนแบบท่าขว้างดาวกระจายประหนึ่งนินจา
"ไอ้กวิ้น แก้วกู!" ชนะโวยวาย ตบหัวไอ้กวิ้นเรียกสติไปสองทีซ้อน จนไอ้คนเมามันร่วงสู่พื้นตามเดิม
"เอ่อ...เหมอว่า พามันเข้านอนในเต็นท์ดีกว่า" ถ้าไอ้กวิ้นส่วนเกินมันไม่สลบไปตอนนี้ เหมอจะไปกระซิบถามมันเลยว่าหลังจากที่ถือโอกาสจูบคนที่แอบชอบไปแล้วนี่ ควรทำหน้าแบบไหน ทำตัวยังไง แล้วควรคุยด้วยน้ำเสียงแบบไหนวะ!
"อืม เอาดิ" ชนะเห็นด้วย ใช้เท้าเขี่ยเจ้าของเต็นท์แล้วเข้ามาช่วยเหมอยกร่างไอ้กวิ้นให้เข้าไปนอนในเต็นท์ จะได้ไม่ลุกมาขัดจังหวะ เอ้ย! ก่อความวุ่นวายได้อีก
"ตัวหนักอย่างกะช้าง แม่งน่าจะชื่อช้าง ไม่ใช่เพนกวิ้น" ชนะบ่น ตบหัวไอ้กวิ้นไปอีกรอบ แล้วเขี่ยให้มันไปนอนริมสุด "เหมอง่วงยัง"
"อืม รู้สึกมึนๆ หัวแล้ว กินเหล้าไปเยอะ นะล่ะ" เหมออ้างไปเรื่อย ความจริงมันไม่ได้เมาเหล้า ไอ้เสือเหมอคอทองแดงที่ไอ้ชาย ไอ้เชษฐ์และไอ้ปิ๊กกราบบูชานั้น แค่รีเจนซี่ไม่ทำให้มันสิ้นท่าได้ แต่ที่เมาๆ มึนๆ อยู่ตอนนี้ สงสัยจะเป็น...น้ำหวานๆ จากในโพรงปากของคนรูปหล่อตรงหน้าที่ทำให้ในหัวมันโล่งๆ เคลิ้มอย่างกะได้ดูดเนื้อ มองอะไรก็สีชมพู เห็นอะไรก็อยากยิ้มให้ไปหมด
"เหมือนกัน" ชนะตอบ ในขณะที่เหมอได้แต่ลอบกลืนน้ำลาย มองริมฝีปากสีสดของอีกฝ่ายตอนขยับพูดแล้วอยากจะเข้าไปบดเบียดอีกรอบ ให้ริมฝีปากที่แดงและบวมจากการถูกดูดถูกงับ...สีสดมากกว่าเดิม
"งั้นนะ นอนก่อน เดี๋ยวเหมอเก็บของรวมๆ ไว้แล้วจะมานอนด้วย" คำว่า 'นอนด้วย' ไอ้เหมอมันก็จงใจส่งยิ้มกรุ้มกริ่มไปให้ ชนะพยักหน้า แล้วล้มตัวลงนอน พร้อมพูดพึมพำ "อยากอาบน้ำ แต่ไม่ไหวแล้ว"
"อืม ทนหน่อยเนอะ" เหมอปลอบใจ ลูบผมนุ่มของชนะที่หลับตารับสัมผัสโดยไม่ขยับหนี "ถึงไม่อาบ นะก็ตัวหอม"
"แต่เหมอไม่หอม กลิ้งหญ้ามาอีก ...เหมือนหมา หึหึ" ชนะยิ้ม ลืมตาขึ้นมองไอ้หมาเกรียนแล้วถูกใจกับสีหน้าบึ้งๆ ของมัน
"เออ เหมอเป็นหมาก็ได้" เป็นหมาที่ได้เลียปากชนะด้วย เป็นหมาที่โชคดีที่สุดในโลกเลย
"งั้น...ให้ผมเป็นเจ้าของหมา หมาที่ชอบเลียปากเจ้าของอ่ะ ให้ไปอยู่กับคนอื่นไม่ได้หรอก เขาจะเตะเอา แต่ผมใจดี ไม่ถือสา ไหนขอมือ"
ชนะยื่นมือมาตรงหน้า เหมอรีบวางมือไว้แล้วส่งเสียง บ๊อกๆ พลางแลบลิ้นห้อย ทำเอาเจ้าของหัวเราะร่วนแล้วลูบหัวอ่อนโยน "เด็กดีๆ"
"ฮี่ๆ เดี๋ยวเหมอมานะ ไปเก็บของแป๊บ"
"อื้ม"
ทั้งที่ไม่อยากละจากมือใหญ่อบอุ่นของสุดที่รัก แต่เหมอก็จำต้องออกจากเต็นท์ไปเก็บรวบรวมของใส่ตระกร้า เพื่อว่าพี่แต้วตื่นมาจะได้เก็บของได้สะดวก เก็บจานเก็บแก้วใส่ตระกร้าไว้จนหมดแล้ว ล้างมือด้วยน้ำแร่ที่ไอ้กวิ้นเอามาเป็นมิกเซอร์เสร็จก็คลานเข้าไปในเต็นท์
"ช้า" คนที่คิดว่านอนไปก่อนแล้วส่งเสียงแผ่วเบาขึ้นทัก
"นึกว่านอนไปแล้วเสียอีก" เหมอนอนลงข้างๆ คนรูปหล่อ "ไหนบอกง่วง"
"ก็บอกว่าจะคุยถึงเช้า ลืมเหรอ"
เหมอนึกขึ้นได้ว่าตอนคุยโทรศัพท์ พ่อดาวประจำใจออดอ้อนไว้ให้ใจระทวยอย่างไรบ้าง แต่ก็นึกว่าอีกฝ่ายจะพูดเล่น เหมอก็เลยไม่ได้ใส่ใจมากเท่าไรนัก มาไกลถึงขนาดนี้เหมอก็ดีใจมากแล้ว ไม่ได้หวังอะไรมากไปกว่านี้เลย แต่ถ้าคืนนี้ได้อีกสักจูบสองจูบ กอดสองกอด ก็คงดีงาม ฮิฮิ
"ไม่ลืมหรอก นะยื่นแขนมา เหมอนวดให้ จะได้นอนสบาย"
ชนะยื่นแขนไปพาดลำตัวของคนหัวเกรียนอย่างว่าง่าย ปล่อยให้มืออีกฝ่ายบีบนวดให้ตามคำร้องขอ ไม่ได้รู้เลยว่าไอ้เหมอมันยิ้มกริ่มเพราะชอบใจที่ได้สัมผัสท่อนแขนแข็งแรงนี้มากขนาดไหน
"เหมอ...คืนนี้ผมเมาจริงๆ" แล้วคนรูปหล่อก็เริ่มเปิดประเด็น "ไม่เคยดื่มจนมึนอย่างนี้ ตอนนี้นอนไม่หลับเลย เวียนหัว"
"อือ ก็เห็นไอ้กวิ้นชงให้ทีไร นะก็ยกดื่มจนหมดตลอด ไม่เมาก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว" เห็นทีแรกก็นึกห่วง แต่ชนะคอค่อนข้างแข็ง แม้จะไม่คอทองแดงเท่าเหมอ แต่ก็นั่งกินกับไอ้กวิ้นได้พอฟัดพอเหวี่ยง ส่วนไอ้กวิ้นคออ่อนที่สุดในกลุ่ม แต่ชอบกินเยอะที่สุด นั่งกินกับมันไม่มีคำว่าจิบ ต้องยกหมดแก้วเท่านั้น ถ้าไปกินข้างนอกคงนึกห่วงพ่อดาวประจำใจของเหมอมากกว่านี้ แต่นี่นั่งกินที่บ้านไอ้กวิ้น อยู่ในสายตาเหมอ เหมอก็ไม่ห่วงเท่าไหร่ อีกอย่าง...ชนะเมาช้ากว่าคนอื่น ประมาณว่าคนทั่วไปเขาเมาจนจะสร่างแล้ว สุดที่รักของเหมอเพิ่งจะรู้สึกเมา แล้วเวลาเมาน่ะโคตรน่ารัก...จากที่นิ่งๆ ไม่ค่อยพูด จะชวนคุยนั่นนี่ไปเรื่อย ปากก็จะเรียกหาเหมอไม่ขาด
"อื้อ หลับตาแล้วอยากจะอ้วก เหมอ ผมไม่อ้วกนะ หมูที่เหมอปิ้งให้อร่อย ผมเสียดาย" เห็นไหมล่ะ...น่ารักจะตาย ชะน้าาาาของเหมอออออ
"ครับ เหมอตามใจทุกอย่างเลย นะนอนดีๆ เดี๋ยวไปโดนไอ้กวิ้น"
"ทำไม เหมอห่วงมันเหรอ ผมจะถีบมันไปไกลๆ เลย เหมอห้ามไปใกล้มันด้วย" ชนะไม่ว่าเปล่า ยกเท้าขึ้นถีบไอ้กวิ้นจริงๆ แต่ไอ้กวิ้นมันหลับไม่รู้เรื่องไปแล้วถึงไม่ลุกมาโวยวาย
"ครับๆ ไม่ไปๆ ไหนมาดูหน่อย เท้าเจ็บรึเปล่า ถีบมันก็ไม่สะเทือนหรอกไอ้กวิ้นมันถึกจะตาย หูยยย เท้าก็ดูดี คนหล่อนี่น่ามองไปทั้งตัวรึเปล่าครับ" เหมออมยิ้ม ลุกขึ้นนั่ง ใช้มือสัมผัสเท้าของชนะแผ่วเบาแล้วลงมือนวดให้
"ฮ่าๆ เว่อแล้วเสมอ"
"เหมอพูดจริง" นวดเท้าให้เสร็จก็ล้มตัวนอนตามเดิม ในขณะที่ชนะพลิกตัวตะแคงข้างมามองสบตากัน
"นะ"
"หืม"
"เหมอมีความสุข" รอยยิ้มของเหมอบ่งชัดปริมาณความสุขที่เจ้าตัวมี แม้จะเป็นสุขชั่วคราว เป็นสุขที่คงไม่ได้สุขไปตลอด แต่แค่นี้...ก็ต่อชีวิต...ต่อความฟินของเหมอไปได้อีกหลายปี จะให้อยู่แค่ตรงนี้ก็ได้ แล้วเหมอจะใช้...ความรู้สึกที่ได้สัมผัสกับริมฝีปากของชนะ...หล่อเลี้ยงหัวใจตัวเอง
"เหมือนกัน" ชนะจะไม่พูดว่าเหมือนกัน...หากได้รู้ว่าในใจของเหมอนั้น...คิดสกปรกแค่ไหน เหมอหลับตาฝันลงคราใด ก็เห็นแต่ภาพตัวเองกอดรัดร่างกายที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ของชนะไว้แน่น ดูหนังเพื่อศึกษาความเป็นไปได้ในการร่วมรักของผู้ชายด้วยกัน...เหมอก็เอาแต่คิดว่าเมื่อไหร่...เมื่อไหร่ที่จะมีโอกาสได้ตกต้องเป็นของชนะเสียที
"นะคิดว่าแปลกรึเปล่าที่เราจูบกัน"
คำถามนี้ เหมอลุ้นจนตัวเกร็งกับคำตอบ เพราะชนะนิ่งคิดอยู่นาน คิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากันวุ่น "ก็ไม่แปลกมั้ง เพื่อนป๋าสองคนที่เป็นเพื่อนกัน พวกเขาก็จูบกันแบบนี้"
"หืม ใครกับใครนะ"
"เพื่อนของป๋า ลุงเอกับลุงเกมที่ผมไปอยู่ด้วยที่อเมริกา ตอนเรียนไฮสกูล"
"แล้ว...แล้วเขาไม่ใช่แฟนกันเหรอ หรือนะไม่รู้"
"ไม่น่าใช่ ถ้าแฟนก็ต้องเหมือนป๋ากับเพี้ยน แต่ลุงเอกับลุงเกมเขาก็พูดคุยกันปกติ ไม่เหมือนเพี้ยนที่เอาแต่อ้อนป๋าเลย"
เหมอมองหน้าสุดที่รักแล้วอยากตบกะโหลกตัวเองสักสามสิบครั้งเพื่อที่จะได้เข้าใจกับความคิดของชนะให้ถ่องแท้ อยากรู้มาตรฐานการแยกแยะ 'เพื่อน' กับ 'แฟน' ของชนะเสียจริง ทำไมมันถึงแปลกประหลาดยิ่งกว่าความรักของเหมอก็ไม่รู้
"แต่จูบ...มันก็ต้องทำกับแฟน...ไม่ใช่เหรอ"
"ที่อเมริกา คนไม่ใช่แฟนกันเขาก็จูบกัน" ชนะเถียงเหมือนเด็กๆ ท่าทางฮึดฮัดขัดใจจนเหมอต้องยอมความ
"เหรอ เหมอไม่รู้อ่ะ ไม่เคยไปอเมริกา แหะๆ"
"อืม ไว้ปิดเทอม เราไปด้วยกัน ดีไหม"
"เหมอไม่มีตังค์หรอก ตั๋วแพง"
"ผมออกให้ ผมพอมีตังค์อยู่นิดหน่อย" นิดหน่อยของชนะ คงมากกว่าเงินเดือนนักเรียนนายร้อยของเหมอเป็นร้อยเท่า
"อื้ม งั้นเหมอตั้งตารอเลยนะ"
"ครับๆ กาปฏิทินนับวันรอเลย"
เสียงพูดคุยของสองเพื่อนซี้ยังคงดังงึมงำขับกล่อมเพนกวิ้นที่สลบเหมือดเพราะฤทธิ์เหล้าไปจนเกือบเช้า แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เพนกวิ้นตื่นเพราะปวดปัสสาวะ ลุกขึ้นนั่งมองไปข้างกายก็เห็น ไอ้เหมอกับไอ้นะมันนอนแนบชิดกัน ปล่อยเพนกวิ้นนอนอีกฝั่งด้วยความเหน็บหนาว ครั้นจะเอ่ยปากแขวะตามนิสัย ก็ปิดปากเงียบสนิท เมื่อเห็นว่าแท้จริงของร่างที่แนบชิด ไม่ได้แนบชิดแค่ลำตัว แต่เป็นริมฝีปากของคนทั้งคู่ที่บดเบียดเข้าหากัน เพนกวิ้นมองแล้วส่ายหน้า คิดไปว่าตัวเองคงกำลังฝัน เพราะเห็นเพื่อนสนิทอีกสองคนกำลังแลกน้ำลายกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงดูดดุนแผ่วเบา แต่เพนกวิ้นก็ได้ยินชัด ลืมเรื่องที่ตัวเองปวดปัสสาวะไปจนหมด แล้วล้มตอนนอนลงเงียบๆ เพื่อไม่ให้ไปขัดจังหวะเพื่อนรักทั้งสอง เพราะถ้าเป็นฝ่ายไอ้เหมอขึ้นคร่อม เพนกวิ้นคงจะถีบมันให้กระเด็นโทษฐานแอบลักหลับเพื่อนรูปหล่อ แต่ภาพที่เห็น...ดันเป็นเพื่อนซี้ดีกรีเดือนมหาลัยที่คร่อมไอ้เหมอมันเสียเอง แถมยังปล่อยให้แขนที่มีกล้ามเป็นมัดของไอ้เหมอโอบรอบคอไว้เสียด้วย
"เหมอทำให้ผมเมาหนักยิ่งกว่าเดิม..." เพื่อนรูปหล่อกระซิบเสียงนุ่ม จนไอ้กวิ้นที่เงี่ยหูฟังต้องปิดปากตัวเองไม่ให้พูดแทรกขึ้น
"อื้ม...เพิ่งรู้ว่านะเมาแล้วชอบจูบ" แต่เสียงไอ้เหมอเพื่อนยากกลับทำให้เพนกวิ้นขนลุกสุดกู่ มันทั้งอ่อย ทั้งยั่วเย้า หมดสิ้นภาพลักษณ์นักเรียนนายร้อยหัวเกรียน "จูบเก่งด้วย"
"เหมอเก่งกว่า ไปฝึกกับใครที่ไหนมา หืม"
"เหมอฝึกม้วนก้านเชอร์รี่บ่อยๆ ไม่ได้ฝึกกับคนหรอก นะ...อื้มมม... เหมอจะบ้าอยู่แล้ว"
"อย่าถือสาผมเลย...ผมเมา ผมทำอะไรก็ไม่ผิด"
"ไม่ถือหรอก...จูบอีกเยอะๆ เลย เหมอชอบ ฮี่ๆ"
"เสมอยั่วผมเหรอ"
"อื้มมม ฮิฮิ ปากนะหวานนี่นา"
เพนกวิ้นร้องครวญในใจเพราะเสียงพูดคุยที่หายไปแทนที่ด้วยเสียงของคนสองคนที่แลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม มันไม่ได้ดังมาก แต่เพราะกวิ้นนอนหันหลังชิดพวกมันสองคนอยู่ จูบกันไปพลาง ส่งเสียงกระเซ้ากันไปพลาง นี่ไม่รู้ว่าสร่างเมาแล้วระหว่างพวกมันจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า ...แต่เรื่องของสองคนนั้นช่างหัวพวกมัน ตอนนี้ปวดฉี่มาก แต่ไม่อยากตื่นแล้วทำหน้าไม่ถูก ก็เลยต้องหลับตาปี๋ นับแกะร้อยตัวในใจ
ไอ้เหมอนะไอ้เหมอ มึงยั่วคนเมาจนเขาจูบมึงขนาดนี้ได้ยังไงวะ สงสารกูบ้างงงง กูปวดฉี่ ฮือออออ!!
.........................................................TBC.................................................................
หวังว่าเพนกวิ้นของพวกเราจะไม่เป็นนิ่ว #ได้แต่ภาวนา :laugh:
-
:o8: สมใจเสมอแล้ว ดีงามมาก ไม่เสียแรงที่อ่อยไว้เยอะ :m20:
ว่าแต่ชนะ รู้ใจตัวเองซะทีนะ เพราะอาการที่แสดงออกมามันคือ หึงและหวง
ชักอยากจะรู้แล้วสิ ว่าตอนเช้าชนะจะทำหน้ายังไง
-
:katai1:
เหมอนี่มัน...น้องเคะที่ฝันอยากเป็นเมะป่ะคะ? :hao7:
ในที่สุดก็จูบกันซะที รอมาน้านนนนน
ตอนนี้เลื่อนขั้นเป็นเพื่อนพิเศษสุดๆกันแล้ว สารภาพรักไปเลยเถอะเหมอเอ๋ย
-
เพื่อนก็จูบกันได้ นะพี่นะ
-
:o8: :-[ :impress2: เขาจูบกันแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :hao7:
แต่สงสารกวิ้นจัง อย่าฉี่รดเต๊นท์ละ 555555555
-
อ่านแล้วเหมือนเหมอจะเป็นสาวเสียบเลย 555
-
ชนะตกบ่วงน้องเหมอจนได้ สงสารเพื่อนกวิ้น
-
แง้ จูบกันขนาดนี้แล้ว เช้ามาชนะจะคิดว่ายังเป็นเพื่อนอยู่อีกรึเปล่าเนี่ย เออ..แต่ตรรกะชนะมันไม่เหมือนชาวบ้านด้วยนี่หว่า ตกลงเรื่องนี้เป็นเรื่องของคนซึนกับคนเนียนใช่มั้ยเนี่ย ตอนนี้อ่านแล้วเราควรจะมีความสุขนะแต่ทำไมมันเหมือนมีอะไรมากระตุกใจอยู่นิดๆก็ไม่รู้ กลัวว่าจะมีดราม่าเข้ามาไม่ทันตั้งตัวนี่สิ
-
ตอนชนะตวาดน้องเหมอว่ารำคาญ แอบเกลียดชนะขึ้นมาทันที #งานน้ำตาต้องมา
แต่พอถึงฉากในเต้นท์เราฟินนนนนนนนนน
เราเดาว่าชนะรู้ตัวนะว่าเสมอแอบรัก แล้วชนะก็ชอบเหมออด้วย แต่เพราะความกดดันของพี่พ่ายปะ ทำให้ชนะต้องสมบูรณ์แบบ เลยรักเหมอไม่ได้
แต่ก็ไม่อยากเสียน้องเหมอไป
สงสารชนะกับน้องเหมอ แอบรักกวิ้นเพื่อนโง่ :hao3:
-
โอยยย ป้าจะเป็นลม ชนะขึ้นเองเลยเหรอลูกกก
ป้ายังเป็นขนาดนี้ เหมอไม่ช๊อกไปแล้วรึ :-[
-
มันเกินเพื่อนแล้วเนี่ย รู้ตัวกันสักที
-
ถูกใจน้องเหมอเลยสิแบบนี้ :hao6:
แต่ทะแม่งๆกับนิสัยชนะจริงๆ หรือจริงๆ ไม่ได้คิดอะไรเลย :really2:
-
กวิ้น คอมฟอร์ด 500 เป็นคำตอบนะ
-
สงสารแต่กวิ้น กว่าจะเช้า นิ่วกินพอดี โอ้ยยย น้องนะคะ ถ้าจะเมาแล้วจูบขนาดนี้ เค้าขอมามอมเหล้าที่บ้านบ้างได้มั้ยยย
-
กรี๊ดดดดดด เขาจูบกันแล้วอะ ไม่เข้าใจว่าทำไมนะถึงต้อง
ปิดกั้นความคิดตัวเองขนาดนะน
จูบกันนี่ไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วนะ
แถมเป็นฝ่ายคร่อมเหมออีก อยากอ่านต่อออ งือ
-
ตระหนักว่าชนะ...ตรรกะป่วย5555555
หลังจากนี้สถานะคงจะเหมือนเดิม แต่อาจจะใกล้ชิดกันมากขึ้น :ling1: :katai5: :hao7:
-
ถ้านะเมาแล้วจะเป็นอย่างนี้ เจอหน้ากันทีเหมอจับมอมอย่างเดียวเลย
รอบหน้าอาจจะไม่แค่จูบก็ได้ :z1:
สงสารกวิ้น :m20:
-
ทฤษฎีไหนฟระ!! คนเมาทำไรก็ไม่ผิดเนี่ย
สงสารกวิ้นเพื่อนโง่จริงๆ ต้องมานอนทนปวดฉี่เป็นพยานให้คนเมากับคนบ้าจูบกัน 555
-
เพนกวิ้นน่าสงสาร อดทนไว้น่ะลูก ฮ่าๆๆๆ
-
นังเหมออออออออ นังแรดดดดดดดดดดดดดดดด สงสารน้องกวิ้นน้อยของชั้น จะเป็นนิ่วตายมั้ยลูกกกกกกกกกกก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
สงสารเพนกวิ้นจับใจ :m20: :m20:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
เมาดิบกันรึเปล่าน้องเหมอกะนะอ่ะ :z1: :z1:
-
:ling1:แล้วนางก็บอกว่าเพื่อนกันนนนนนนนนนนน
-
น้องกวิ้นโดนทำร้ายตลอดอ่ะ ทำำมต้องทำร้ายน้องกวิ้นนนนนนนนน โอ๊ยยยย สงสารค่ะ รีบๆหาคนมาดูแลน้องกวิ้นนะคะ อิอิ
ส่วนเสมอกับชนะ......... นี่มันเพื่อนเหรอ!! นี่ชนะยังคิดว่าเพื่อนอยู่อีกเหรอ!! พ่อหนุ่ม! มันไม่ใช่อ่ะะะ มันไม่ช่ายยยยยยยยยยยยย เราก็ได้แต่สงสัยและเฝ้ารอ เมื่อไหร่มันจะได้กันให้จบๆไปคะ!! ขนาดนี้แล้ว ไม่เพื่อนแล้ว หึงหวงกอดจูบ จ้า ตามสบาย เพื่อนก็เพื่อนค่ะ แล้วแต่เลยยยยยย :hao3:
-
ชะน้าาาาาของเหมออออออ เมาจริอหรือแกล้ง แต่ขยันอ่อยนังเหมอจังเลย ตอนที่9จ้าาาาาา เขาจจูบกันแล้วววววว สงสารกวิ้น 5555555555
-
จย้าาาาาาา เพื่อนกันจูบกันมันเชียว
พูดเลยนะแหม๋ ผมเมา ผมไม่ผิด อิชะน้าาาาาาาาา
อย่าให้เห็นว่ายิ่งได้เป็นที่หนึ่งของเหมอแล้วยิ่งทำตัวเป็นเจ้าของ
แล้วก็ทิ้งขว้างเหมือนอิป๋าอ่ะ
อย่านะ อย่าทำเหมอเสียใจ ห้าม!!!!!
-
กลัวนะจะเย็นชากับเหมอถ้านะอยากให้เหมอเป็นแค่เพื่อน ฮือออ
ในที่สุดก็จูบกันแล้วววว
-
กริ๊วววว ได้แหล่วๆเหมอเอ๊ยยยย
มาขนาดนี้แล้ว ชนะจะไปไหนเสีย แต่ก็ต้องรอพ่อรูปหล่อรู้ใจตัวเองก่อนน่ะนะ น้องเหมอถึงจะมีวี่แววได้เลื่อนขั้นเป็นแฟนน่ะ
-
อ่านรวดเดียวจนทันแล้ว
ขอฟินอย่างเดียวก่อนนะ
ความคิดอื่นโดนกดทับไปหมดแล้ว
-
นังเสมออออออออออออ ตบบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพื่อนหราาาา
-
ตอนนี้ฟินมาก กว่าจะสมหวัง เสมอคงบาดเจ็บทางจิตใจไปอีกเยอะ
-
น่ารักกกกกกกกกเสมอน่ารัก
-
กริ้ดดดดดด กรีดร้องดังมาก อ่านไปกริ้ดไป บิดไป โฮกกกกก ฆ่าเราเถอะ ชนะน่ารักเกินไปแล้ววว นี่ซื่อหรือซึนคะ คุณขาาาาา เหมออ่อยแรง ยั่วแรงตัลลอดดดด ชนะผู้ใสซื่อของเราไม่หลงกลอิเหมอผู้ชั่วร้ายให้มันรู้ไป!!
#เขินแทนกวิ้น
อยากรู้ ตื่นมาชนะจะเป็นยังไง จะจำได้ทุกอย่างแล้วซื่อต่อไป หรือจะลืมแล้วปล่อยให้อิเหมอตาลอยฟินบ้าไปคนเดียว
-
เรื่องนี้เพนกวิ้นน่าสงสารสุดแล้วค่ะ 5555555555555
ยินดีกับเสมอด้วยจริงๆ ฮือ อยากได้อะไรไปแก้บนมั้ยลูก
-
:hao3: ตายๆน้องนะ แยกไม่ออกแล้วเพื่อนกับคนรัก5555 สรุปพี่เอพี่เกมได้กันชิมิ
เค้าจูบกันแล้วคร้า ชะเอิงเอย
-
แหมะ ชนะกับเหมอเนี้ยฟินเลยยยย สงสารกวิ้นจริงๆ 55555
-
สงสารเพนกวิ้น นี่บอกเลย :m20:
-
ขอพระเอกให้เพนกวินด้วยในเรื่องต่อไปด้วย ไม่ดารา ก็นักกีฬาชื่อดังระดับโลก บอกได้คำเดียวว่าฟินล่วงหน้าครับ
-
จ๊ะ ชนะเมานะจ๊ะ นะเมาจริงๆ
-
โอ้ย เค้าจูบกันแล้วววว
ไวไฟกว่าที่คิดนะ
แต่จูบแบบเพื่อนเหรอ ไม่ใช่แล้วววว
:hao3:
-
เป็นตอนที่รู้สึกคืบหน้าไปไกลมาก เพื่อนกันแต่คล่อมตัวจูบกันอย่างดูดดื่มเนี่ย
ชนะขี้หวง นี่ห่วงแบบเพื่อนเหมือนกันยังขนาดนี้ ถ้ามีคนเห็นความดีหรือความโหดของเหมอ ชนะจะหวงขนาดไหน????
โอ้ยยยสงสารกวิ้น ป่านนี้เป็น นิ่วไปแล้วมั้ง ปวดฉี่ก็ปวดต้องมาทนฟังเสียงซาบซ่านอีก
ทำไมไม่ถีบกวิ้นออกนอกเต้นท์ไปเลยหล่ะ กวิ้นอาจจะทรมานน้อยกว่านี้ คนแบบเสมอนี่น่ารักดีเนอะ
รักแบบให้ได้ทุกอย่างไม่ต้องการสิ่งตอบแทนเนี่ย แต่ถ้ารักเหมอกลับเหมอจะฟินมาก เอ็นดูจริงๆ
-
สงสารน้องกวิ้นจริงๆ 555555
-
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสส
เป็นแฟนกันเลยเถอะะะะ
-
ชะน้าใจแตกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
นะมาขนาดนี้ก็คบกันเถอะ
-
:o8: :o8: :o8: จะเขินหรือขำความซึนของชนะดี
-
ฮืออ เหมอร้ายมาก หลอกล่อชนะจ๊นนน
แรกๆนี่บรรยายซะเห็นภาพเหมอเป็นฝ่ายรุกไปอี๊ก โอย นึกภาพตอนได้กันไม่ออกจริงๆ ใครจะอ้อนใคร อุงืออ
-
:pig4: :pig4:
-
เหมอน่าร้ากกกก
-
สงสาร เพนกวิ้น เพื่อนเหมอ ปวดฉี่แต่ต้องทนนอนฟังเขาหยอดกัน กวิ้นน่ารักมากกกก
-
กวิ้นเพื่อนโง่...ช่างน่าสางสารจริงๆ555+.
-
เหมอสู้ๆนะเราเชียร์เหมอนะ
อีกนิสนะก็น่าจะรู้ตัวแล้วมั้ง. แต่ถ้ายังไม่รู้ตัวก็จับเขย่าซักทีสองทีนะ
ไม่ได้ดังใจเจ้เลย
-
และแล้วชนะก็ตกลงไปในบ่วงรักของเสมอ :z1: :mew3:
กวิ้นจ๋าสู้ๆ นะ :hao5: ตื่นแล้วไปหาหมอเช็คเลยก็ดีนะ ป้องกันไว้ :really2:
-
ตอนที่ 10
"เหี้ยเอ้ย ปวดหัว"
เสมอมองไอ้กวิ้นที่บ่นกระปอดกระแปดตั้งแต่ตื่นนอนแล้วมานั่งจิบโกโก้ร้อนด้วยกันที่โต๊ะริมสระว่ายน้ำด้วยความสมเพชเวทนา
"สมน้ำหน้ามึงแล้ว แดกอย่างกะอาบ ไม่แฮงค์ให้มันรู้ไป" หน้าที่ซ้ำเติมไอ้กวิ้นนั้น ไอ้เหมอมันทำได้ดีไม่ขาดตกบกพร่อง "เมาแล้วชอบเป็นภาระกู เดี๋ยวหิวน้ำ เดี๋ยวปวดเยี่ยว ยั้งกะเด็กสามขวบ"
"จิ๊ พูดมากไอ้เหมอ แล้วนี่ผัวมึงไปไหน" เจอคำถามของไอ้กวิ้น เสือเหมอถึงกับสำลักโกโก้ ไอค่อกแค่ก ก่อนจะทำหน้าเลิ่กลั่กมองซ้ายขวา อยากตอบอย่างเต็มภาคภูมิว่า 'อ๋อ สุดที่รักไปชำระล้างร่างกายหลังจากกิจกรรมเข้าจังหวะยันเช้า' ก็ยั้งปากไว้ กลัวไอ้เพนกวิ้นมันจะหาว่าโม้แล้วเอาไปฟ้องชนะแจ้งจับไอ้เหมอข้อหาเล่าความเท็จได้
"ผัวเหี้ยไรมึง หยาบ!" ยื่นมือไปตบหัวไอ้กวิ้นหนึ่งที แล้วหรี่ตามองมัน "มึงเห็นใช่ไหม"
"เออ กูเห็น นี่ถ้ากูเป็นนิ่วกูจะไม่โทษใครเลย โทษพวกมึงนั่นแหละ แสรดดด" ไอ้กวิ้นสารภาพตามตรง มันอุตส่าห์อดทนรอให้การจูบมาราธอนของเพื่อนทั้งสองจบลงแล้วจะได้ลุกไปถ่ายน้ำออกจากร่างกายเสียที แต่เวลาผ่านไปสักพักก็เห็นว่าไม่มีทีท่าจะหยุด จึงต้องส่งเสียงกระแอมไอ แล้วแสดงท่าทางงัวเงียเหมือนเพิ่งตื่น จนไอ้นะมันยอมหยุดกิจกรรมแลกน้ำลายกับไอ้เหมอ ส่งเสียงมาทักแผ่วเบาว่า 'ตื่นแล้วเหรอ' ถ้ามันตอบกลับไปว่าตื่นนานพอจะเห็นฉากสยิวของพวกมึง ก็เกรงว่าจะทำให้มองหน้ากันลำบากอีก
"นะมันเมา มึงก็อย่าไปพูดแซวมันล่ะ เดี๋ยวจะอึดอัดกันเปล่าๆ" ไอ้เหมอพูดเสียงเครียด มองหน้าไอ้กวิ้นจริงจัง "ถือว่ากูขอ"
"กูรู้ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด" ไอ้กวิ้นทำหน้ารำคาญใส่อีกนิดหน่อย ก็จิบโกโก้ร้อนของมันแล้วมองบรรยากาศต่อไปโดยไม่สนใจสายตาของไอ้เหมอเพื่อนยากอีก
"คุยอะไรกัน หน้าเครียดเชียว" เสียงของชนะดังขึ้นใกล้ๆ ทั้งไอ้เหมอและไอ้กวิ้นพร้อมใจกันส่ายหน้า
"ไอ้กวิ้นมันแฮงค์น่ะ แล้วนะอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ" ไอ้เหมอคลี่ยิ้มเอาใจ ปากเกลื่อนถามไปเรื่อยทั้งๆ ที่กลิ่นหอมๆ จากคนรูปหล่อโชยมาแตะจมูกจนเผลอทำหน้าเคลิ้มไปหลายรอบ ชนะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใกล้ๆ โดยที่ไอ้เหมอมันก็บริการสุดที่รักของมันอย่างดี ขยับเลื่อนแก้วโกโก้และจานขนมปังปิ้งที่ทาแยมเรียบร้อยแล้วไปวางตรงหน้า
"อืม สบายตัวขึ้นเยอะ" ชนะตอบรับ มือกุมแก้วโกโก้ที่อุ่นกำลังดี ปากก็คาบขนมปังไว้ เหมอมองแล้วก็ได้แต่ยิ้ม ทำไมถึงทำอะไรก็ดูดีไปหมด...แล้วแบบนี้จะไม่ให้รักได้ยังไง
"แล้ววันนี้พวกเราจะทำอะไรกันดีอ่ะ" ไอ้กวิ้นเปิดประเด็นถาม หลังจากปล่อยให้ไอ้เหมอมันพะเน้าพะนอสุดที่รักของมันจนปริ่มแล้ว ก็ได้จังหวะขัดเสียที
ภารกิจนอนบ้านไอ้กวิ้นไม่ได้จบแค่คืนเดียว แต่เพราะต้องชดเชยที่ไอ้เหมอมันขาดการติดต่อไปเป็นเดือนๆ ไอ้กวิ้นเพื่อนยากที่แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่ามันขาดความอบอุ่นจึงบอกเสียงเฉียบให้ค้างบ้านมันอีกคืน แล้ววันอาทิตย์ช่วงเช้าถึงจะให้ไอ้เหมอกลับบ้านไปหาคุณหญิงแม่ของมัน ไอ้เหมอมันเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง เพราะสิ่งล่อใจคือคนรูปหล่อที่ยืนยันว่าจะค้างด้วยกันอีก มันจึงลืมพี่สมัยที่ส่งข้อความมาหาด้วยความคิดถึงและคุณหญิงแม่ที่ไลน์มาด่ามันจนหมดสิ้น
"อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่การไปเที่ยวข้างนอก" ชนะออกความเห็น "อากาศร้อน กูไม่ชอบ"
ไอ้เหมอยิ้มมองอย่างเอ็นดู ยื่นมือไปปัดใบไม้ที่ปลิวมาเกาะที่ผมของชนะให้ ไอ้กวิ้นทำหน้าประหลาด มองคนสองคนด้วยความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว พลางนึกในใจว่าควรจะเตือนไอ้เพื่อนรูปหล่อให้ระวังตัวมากกว่านี้ ไอ้เหมอมันเป็นพวกได้คืบจะเอาศอก ได้ศอกจะเอาวาเสียด้วย ไอ้กวิ้นเชื่อแน่ว่าคนอย่างไอ้เสือเหมอมันไม่หยุดแค่จูบหรอก มันจะต้องหาโอกาสทำอะไรมากกว่านั้นแน่!
"อืมมม งั้นอากาศร้อนแบบนี้ มาว่ายน้ำกันดีไหม แข่งกันก็ได้ น่าสนุกดีนะ" เหมอออกความเห็นด้วยรอยยิ้มซื่อ แต่ในใจของมันมีจุดประสงค์หลักไม่ใช่การดับร้อน แต่เป็นการได้เห็นเรือนร่างของพ่อดาวประจำใจของมันต่างหาก... จะดูดีแค่ไหนหนอ...แค่คิดก็เลือดกำเดาพาลจะไหลลงมาแล้ว
"ความคิดไอ้เหมอเข้าท่า กูมีกางเกงว่ายน้ำให้ แม่ซื้อแบบฟรีไซส์มาหลายตัว พวกมึงใส่ได้อยู่แล้ว" ไอ้กวิ้นสนับสนุน แม้จะแอบหรี่ตามองปฏิกิริยาของไอ้เหมอมันอยู่เนืองๆ ก็ตาม แต่ความคิดของมันก็เข้าท่า ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอยากลงว่ายน้ำกับไอ้เหมอมันอีก มันว่ายน้ำเก่งเหมาะจะเป็นคู่แข่งที่คู่ควรกับเงือกกวิ้นผู้ปราดเปรียว ที่จริงไอ้กวิ้นก็ไม่อยากจะโม้เสียเท่าไรว่าตอนมอปลายมันเคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียน พ่อของมันก็ส่งเสริมจึงจ้างโค้ชมาสอนถึงบ้าน เรื่องอุปกรณ์ในการว่ายน้ำอะไรจึงไม่ใช่ปัญหา ไอ้กวิ้นมีครบและมีเผื่อแผ่คนอื่นด้วย
"เอาไงก็ได้อ่ะ" ชนะบอกง่ายๆ จิบโกโก้แล้วเคี้ยวขนมปังช้าๆ เหมออมยิ้มมองแล้วใช้นิ้วโป้งปาดแยมออกจากมุมปากคนรูปหล่อให้
"กินเลอะเป็นเด็กๆ" นิ้วโป้งขยับแผ่ว ลิ้นร้อนแลบเลียริมฝีปาก ถ้าไม่ติดว่าไอ้กวิ้นนั่งหัวโด่หน้าบวมอยู่ใกล้ๆ ไอ้เหมอมันคงก้มลงไปใช้ลิ้นกำจัดแยมสตรอเบอร์รี่ออกจากมุมปากคนรูปหล่อเป็นแน่
"ขี้บ่น" ชนะย่นจมูกใส่ มองสบตากับไอ้หัวเกรียนแล้วเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากตามคนตรงหน้า ทำเอาคนขี้บ่นหน้าร้อนขึ้นมา หวนนึกไปถึงรสจูบแสนวาบหวามของอีกฝ่าย แววตาไอ้เหมอหวานเชื่อม มือของมันเกลี่ยเบาๆ ที่ริมฝีปากของชนะอย่างใจลอย จะได้มีโอกาสลิ้มรสมันอีกไหมหนอ
"แค่กๆ! กูว่าไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันดีกว่า อากาศกำลังใช้ได้" ไอ้กวิ้นเหลือบมองภาพบรรยากาศแปลกๆ จึงต้องกระแอมไอ ทำเอาชนะขมวดคิ้วหันมามองมันด้วยความเป็นห่วง
"ตอนเช้ามึงก็ไอ เป็นหวัดรึเปล่า เมื่อคืนเสือกนอนตากน้ำค้างอยู่นอกเต็นท์ตั้งนาน"
"ไม่ได้เป็น แค่รู้สึกว่ามีอะไรก็ไม่รู้ติดคอ" ไอ้กวิ้นเลือกสรรคำตอบแล้วหันมองไปทางไอ้เหมอด้วยรอยยิ้มกริ่ม แต่ก็หน้าแทบคว่ำเมื่อเสือเหมอผู้ไม่เคยเขินอายกับผู้ใดนอกจากชนะตอบกลับเสียงโหดว่า "ส้นตีนเหรอมึง"
"เดี๊ยะๆ ไอ้เหมอ มึงลืมไปแล้วรึไงว่ากูกำความลับอะไรอยู่"
พอไอ้กวิ้นเผยไม้ตาย ไอ้เหมอถึงกับนิ่งเงียบแล้วส่งเท้าไปเตะหน้าแข้งมันใต้โต๊ะ โดยมีสายตาสงสัยจากชนะมองเพื่อนทั้งสองคนอย่างใคร่รู้
"ความลับอะไรกัน"
"ไม่มีอะไรหรอก ไอ้กวิ้นมันพูดไปเรื่อย"
"เหรอ"
ชนะเลิกคิ้ว สีหน้าไม่มีความเชื่อในคำตอบของไอ้เหมอแต่อย่างใด หันไปคาดคั้นไอ้กวิ้นทางสายตา มันก็เสมองไปทางอื่น ก่อนจะชักชวนให้ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวว่ายน้ำ
ไอ้เหมอคิดไว้ไม่มีผิด...ว่าชนะในชุดกางเกงว่ายน้ำแค่ตัวเดียว จะต้องน่ามองจนเลือดกำเดาแทบหลั่ง พ่อเจ้าประคุณเอ๋ยยย ทำไมถึงได้ฮอตขนาดนี้ ทำเอาไอ้เหมอร้อนไปทั้งตัวเมื่อไล่สายตามองตั้งแต่ไหล่กว้าง แผงอกกำยำ ซิคแพ็คเป็นลอนสวย เอวสอบ และท่อนขาที่แข็งแรง โดยเลี่ยงสายตาจะมองตรง...ส่วนกลางลำตัวที่นูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ต่างจากไอ้กวิ้นที่ตัวสูงเสียเปล่า แต่มองตรงไหนก็แห้ง ไม่น่าลูบน่าคลำเหมือนชนะเลยสักนิด ไอ้เหมอลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ อยากกระโดดเข้าไปขย้ำคนตรงหน้า แต่ต้องหักห้ามใจเอาไว้...เพราะยิ่งผลีผลาม ก็จะไม่ได้กินเนื้อหวานๆ อย่างที่โปรด เสือ...เวลามันจ้องจะตะครุบเหยื่อ มันจะทำตัวเงียบๆ หมอบต่ำ แต่สายตานั้นจ้องเหยื่อของมันไม่คลาดสายตา
"กูไม่แปลกใจถ้าจะมีคนหัวใจวายตายเพราะเห็นมึงใส่กางเกงว่ายน้ำแค่ตัวเดียวอ่ะ นี่ถ้าถ่ายรูปเอาลงในเฟซ กูไม่อยากจะคิดว่าไทม์ไลน์จะร้อนเป็นไฟขนาดไหน" ไอ้กวิ้นเอ่ยชื่นชม มันมองหุ่นของเพื่อนรูปหล่ออย่างนึกอิจฉา ทั้งที่มันก็ออกกำลังกาย แต่หุ่นสวยไม่ได้ครึ่งของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย ตัวไอ้กวิ้นเก้งก้าง สูงเสียเปล่าแต่เนื้อหนังไขมันน้อยเกินไป กลายเป็นไอ้แห้งสูงโย่งเมื่อเทียบกับชนะหรือเสมอ
"เหมอดูดีกว่ากูอีก อย่างพวกเราจะสู้คนที่ฝึกอยู่ทุกวันได้ไงวะ" ชนะไม่ว่าเปล่า เดินเข้ามาคล้องคอไอ้เหมอ แล้วไล้มือไปตามแผงอกของมันเรื่อยลงไปยังกล้ามท้อง "กูอยากมีผิวแบบนี้ สีสวยว่ะ ไม่น่าเกิดมาขาว"
คนหล่อบ่นงึมงำ มองสีผิวกร้านแดดของไอ้เหมอแล้วนึกชอบ แม้ตรงช่วงแขนสีผิวของมันจะแบ่งกันอย่างชัดเจนก็ตาม แต่โดยรวมแล้วก็ยังน่ามอง
"ไอ้เหมอตอนมอต้นมันก็ขาว ไม่ถึกขนาดนี้หรอก แล้วมึงดูยังไงว่าสวย แม่งสีผิวแบ่งกันชัดเจน ตลกอ่ะ อย่างกะกิ้งก่า โอ้ยยย ไอ้เหมอออ ปล่อยหัวกู" ไอ้กวิ้นร้องโวยวายหลังจากที่มันปรามาสไอ้เหมอเสร็จก็โดนฝ่ามือพิฆาตจิกผมตบหัวเข้าให้
"ปากดีอย่างมึงกูจะดึงให้หัวหลุดเลยไอ้กวิ้น" ถ้าสุดที่รักกูบอกว่าสวย มึงก็ต้องบอกสวย ห้ามขัด!
"ฮ่าๆๆ เหมอ พอแล้วน่า สงสารมัน มานี่มา" ชนะห้ามปราม ดึงตัวไอ้เหมอออกห่างไอ้นกบินไม่ได้ที่สภาพโคตรน่าสงสาร หัวยุ่ง หน้ายุ่งไปหมด ไอ้กวิ้นมันเกิดมาแพ้ทางไอ้เหมอ ตัวมันสูงกว่าไอ้หัวเกรียน แต่แรงมันน้อยกว่ามาก โดนไอ้เหมอเตะปลิวตั้งแต่มัธยมต้นจนบัดนี้ ในใจชนะนึกสงสารมันครามครันแต่ปากของไอ้กวิ้นมันก็ช่างหาเรื่องเสียเหลือเกิน
"เออ เก็บมันไว้ดีๆ เลยไอ้นะ แม่งเหมือนหมาบ้า ชอบมากัดกู ชิ" แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ไอ้เหมออย่างไม่สำนึกแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู "กูลงไปบอกพี่แต้วให้ทำของว่างให้ พวกมึงเตรียมตัวเสร็จแล้วก็ลงไปที่สระเลยนะ"
คล้อยหลังไอ้กวิ้น ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ไอ้เหมอที่โดนชนะสอดแขนโอบตัวเพื่อห้ามไม่ให้ทำร้ายไอ้กวิ้นเมื่อครู่ก็ได้แต่ทำหน้าฟิน เพราะเนื้อแนบเนื้ออย่างนี้...เพิ่มระดับความฟิน เข้าใกล้นิพพานไปอีกสิบเท่า
"เสมอ" เสียงของชนะเอ่ยแทรกความเพ้อฝัน แขนแข็งแรงที่โอบรอบอีกฝ่ายไว้ก็คลายออก "มีความลับอะไรกับไอ้กวิ้นที่ไม่บอกผม"
"หาาาา ความลับอะไร?" ไอ้เหมอที่ยังคงเบลอเพราะกลิ่นผิวกายของคนรูปหล่อ ถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนปากจะขยับตอบราวกับระบบอัตโนมัติ "ไม่มีอ่ะ"
"จะไม่มีได้ไง ก็ที่ไอ้กวิ้นมันพูด" ชนะมองคนที่เอาแต่ทำหน้างงอย่างขัดเคืองใจ "จะไม่บอกใช่ไหม?"
"ไม่ใช่ว่าไม่บอก แต่มันไม่มี นะก็รู้ว่าไอ้กวิ้นมันไร้สาระ เชื่อคำพูดมันได้ที่ไหน"
ชนะพอได้ยินดังนั้นก็คิดตาม ปกติไอ้กวิ้นมันก็เป็นคนไม่มีอะไรอยู่แล้ว ชีวิตมันสบายๆ ง่ายๆ ไม่ค่อยเอาเรื่องคนอื่นมาทำความวุ่นวายให้กับตัวเอง ถ้าพูดว่าความลับก็คงจะเป็นการแกล้งไอ้หัวเกรียนนี่เสียล่ะมั้ง
"อืม ก็จริง นึกว่ามีอะไรแล้วเหมอไม่ยอมบอก ผมไม่ชอบที่เรามีความลับต่อกัน"
"เหมอบอกนะทุกเรื่องอยู่แล้ว ไม่ปิดหรอก" มีแค่เรื่องที่เหมอชอบชนะนั่นแหละ ที่ต้องปิดไว้แล้วไม่มีวันพูดออกไป "สบายใจแล้วนะ นะนั่งลงก่อน เดี๋ยวเหมอทาครีมให้"
ชนะนั่งลงที่ปลายเตียงของไอ้กวิ้นอย่างว่าง่าย มองตามไอ้เหมอที่เดินไปหยิบครีมกันแดดไม่คลาดสายตา จนมันเดินกลับมาแล้วเผลอสบตากันเข้า
"ดูแลเก่ง คนที่ได้เป็นแฟนเหมอคงน่าอิจฉา" ชนะบอกเสียงนุ่ม แววตาระยับเมื่อจ้องมองคนที่กำลังลงมือทาครีม ไอ้เหมอมันหัวเราะแล้วส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่หรอก คนที่ได้เป็นแฟนนะต่างหากที่น่าอิจฉา"
"ไม่เห็นน่าอิจฉาตรงไหน ผมดูแลใครไม่เป็น เอาใจก็ไม่เก่ง แถมยังพูดเป็นแต่เรื่องที่ทำให้เขาเสียใจทั้งนั้น" เสียงของชนะเรียบเรื่อย สายตามองตามมือของเพื่อนที่ไล้ไปตามท่อนแขนของตัวเอง "ถ้ามีผู้หญิงที่นิสัยเหมือนเหมอ ผมคงคบไปได้นาน"
"ต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้นเหรอ" เหมอถามกลับเสียงแผ่ว ขยับมือลูบไล้ไปตามแผงอก "ไม่เป็นผู้หญิงได้ไหม"
ชนะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของไอ้หัวเกรียน เห็นแววประหลาดบางอย่าง แต่ยากจะตีความออกมาว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน "ไม่รู้ อาจต้องลองก่อน...ล่ะมั้ง"
"งั้นก็ขอ...ให้เจอเร็วๆ นะ คนที่จะคบกับนะไปได้นานๆ อ่ะ เหมอเอาใจช่วย" แต่ถ้าไม่มีใคร...มองมาที่เหมอ เหมอพร้อม พร้อมจะเป็นตัวทดลองให้ และอนุญาตให้ย่ำยีความเป็นชายของเหมอได้ตามสบาย
"อืม"
"ป่ะ เสร็จละ ลงไปกันเถอะ"
"เหมอไม่ทาเหรอ" ชนะเอ่ยถามเสียงนุ่ม แววหวานในตาทำให้ไอ้เหมอมันชะงักนิ่ง
"ไม่หรอก ไม่ชอบอ่ะ มันเหนอะ ไม่สบายตัว"
"แล้วถ้าผมบอกว่าผมทาให้...เหมอจะชอบไหม"
ไอ้หัวเกรียนในสายตาของชนะตอนนี้ทำหน้าตลกเป็นที่สุด ดูเงอะงะ แถมมือไม้ก็ขยับไปมาอยู่ไม่เป็นที่ คงกำลังลังเลว่าจะวางไว้ตรงไหนดี สุดท้ายชนะต้องเป็นคนจับมือของอีกฝ่ายมากุมไว้ ไอ้เหมอจึงก้มหน้างุดแล้วพยักหน้าจนแทบมองไม่ออกว่ามันตกลงหรือปฏิเสธ แต่คำพูดของมันสำทับความต้องการได้เป็นอย่างดีว่า "ชอบดิ ชอบมาก"
"งั้นผมทาให้นะ"
"อื้ม"
ชนะ...เป็นผู้ชายที่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทาครีมให้กับใคร เสมอคงเป็นมนุษย์คนแรกที่ได้รับเกียรติ ครั้นเมื่อมือใหญ่ที่เต็มไปด้วยครีมกันแดดทาบทับลงบนผิวเนื้อ เสือเหมอมันก็กัดริมฝีปากระงับความต้องการที่กำลังจะปะทุ
"เหมอ...เจ็บไหม ผมออกแรงมากไปรึเปล่า" น้ำเสียงอ่อนโยนกับฝ่ามือที่นุ่มนวลเล่นเอาไอ้เหมอมันหลับตาพริ้ม ซึมซับความรู้สึกที่ส่งผ่านมาจากมือใหญ่ นึกถึงจันดาราที่เคยดูกับพวกไอ้ชายแล้วก็อยากออกคำสั่งให้ชนะเอาน้ำแข็งมาเป็นออฟชั่นเสริมให้ แต่ความใจกล้าของไอ้เหมอไม่มีมากขนาดนั้น มันถึงทำแค่มองหน้าสุดที่รักของมันแล้วลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ
"ไม่หรอก ดีแล้ว" เหมอยิ้มกว้าง ลืมตาขึ้นมาสบมองกับคนรูปหล่อ "ขอบคุณนะครับ"
"ไม่เป็นไร" ชนะอาจจะไม่เป็นไร แต่ตอนนี้ไอ้เหมอมัน 'เป็น' เป็นเอามากๆ ฝ่ามือร้อนของคนที่แอบชอบกำลังลากผ่านผิวเนื้อของมันอยู่...แล้วจะให้เป็นน้อยได้เสียที่ไหน อีกทั้งคนรูปหล่อยังทำเหมือนแกล้ง ปัดนิ้วผ่านยอดเม็ดสีทับทิมครั้งแล้วครั้งเล่าจนไอ้เหมอมันต้องเกร็งหน้าท้อง หลับตาซี้ดปากด้วยความทรมานเป็นพักๆ
"ชนะ พอเถอะ เดี๋ยวไอ้กวิ้นรอ" ทนไม่ไหวมากเข้าจึงต้องตัดบทความสุขของตัวเองไว้เพียงเท่านี้ ไม่เสี่ยงให้ไอ้เหมอน้อยตั้งชูชันขู่ฟ่อต่อหน้าชนะเด็ดขาด มันไม่งาม ไม่เหมาะกับคนเรียบร้อย ซื่อใสอย่างเหมอ
"ยังไม่เสร็จ" แต่พ่อดาวประจำใจช่างดื้อดึง ไม่ได้รู้เลยว่าตอนนี้ในหัวของเหมอนั้น...ได้เสียกับชนะไปแล้วกี่ท่า เสร็จสิ้นความปรารถนาไปแล้วกี่ครั้ง
"ชะน้าาา พออออ พอแล้วครับ" ที่รักเอาอกเอาใจเหมอดีเกินไปแล้ว ซี้ดดดด ดีเกินไปปปป
"หึหึ เป็นไร หน้าแดงเลย" ชนะมองอย่างรู้ทัน เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์กับเสียงซี้ดปากเบาๆ ของเพื่อนหัวเกรียนก็พอรู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรแต่ก็ยังแสร้งถาม
"แกล้งเหรอ รู้ว่าเป็นอะไรก็แกล้งเหรอ"
"ก็ไม่คิดว่าเหมอจะรู้สึก...กับผม นึกว่าจะชอบแต่ผู้หญิงเอ็กส์ๆ อย่างที่ไอ้กวิ้นเคยนินทาให้ฟังซะอีก"
ไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่คนรูปหล่ออย่างที่มันไม่เคยทำ ปกติได้แต่ยิ้มตามใจ ไม่ว่าชนะจะพูดอะไรก็เออๆ ออๆ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ เพราะอีกฝ่ายดันแกล้งเล่นมากไปจนจุก ไอ้เหมอน้อยมันก็ดุนดันกางเกงว่ายน้ำอยู่อย่างนี้จนน่าอาย
"ไม่ว่ากับใคร โดนบี้หัวนมอย่างนี้ก็รู้สึกทั้งนั้นแหละ" ไอ้เหมอว่าเสียงเครียด ปัดมือชนะออกจากอกตัวเอง "ไอ้เพื่อนบ้า เป็นอย่างนี้แล้วจะรับผิดชอบชักให้ไหมล่ะ เวรจริงๆ ตัดกำลังก่อนแข่งว่ายน้ำใช่ไหมเนี่ย"
"ฮ่าๆๆ รู้ด้วยเหรอ ก็ใครจะไปว่ายสู้นักเรียนนนายร้อยได้"
ได้ยินคำตอบที่เหมือนคำสารภาพกลายๆ ก็เล่นเอาโกรธไม่ลง หรือจะให้พูด...ไอ้เหมอมันก็ไม่เคยโกรธพ่อยอดดวงใจของมันได้เลยสักที
"เฮ้อ ลงไปก่อนไป เดี๋ยวเหมอเข้าห้องน้ำแป๊บ"
"ทำตรงนี้ก็ได้ ไม่เห็นเป็นไร" ชนะบอกง่ายๆ ยิ้มแล้วจ้องมองเข้ามาในดวงตา "เรื่องแค่นี้...เป็นผู้ชาย เขาไม่อายกันหรอก เหมอไม่เคยชักว่าวแข่งกับเพื่อนเหรอ"
ไอ้เหมอได้แต่ร้องลั่นในใจ ตอนดูหนังโป๊ก็เคยแข่งว่าวกับพวกไอ้ชายมาแล้ว แต่ให้ทำต่อหน้าคนที่ชอบ...มันจะดีเหรอวะ เกิดห้ามใจไม่ไหว...ปลุกปล้ำชนะขึ้นมา ไอ้เหมอคงได้ฟินไปทั้งชีวิต แต่คงต้องไปฟินในคุก เพราะเรื่องข่มขืนกระทำชำเราเป็นคดีอุกฉกรรจ์ แม้จะเป็นชายได้ชาย กฎหมายก็คงไม่ยกเว้น
"หรือเหมอไม่เห็นว่าผมเป็นเพื่อน... เวลาสองปีกว่าๆ เราไม่สนิทกันขึ้นมาเลยใช่ไหม" ชนะถามเสียงตัดพ้อ แววตาที่มองสบก็มีแต่ความน้อยอกน้อยใจจนไอ้เหมออยากจะดึงรั้งคอมาจูบขมับปลอบขวัญไปเสียร้อยที "เหมอกับไอ้กวิ้น ยังดูสนิทกันมากกว่าผมเสียอีก"
"นะ...มันไม่ใช่ กับบางคนมันก็ไม่ได้เหมือนกันไปซะหมด ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้ทำกับอีกคนได้ แล้วอีกคนจะต้องทำได้ด้วย มันไม่ใช่...มันไม่เหมือนกัน"
ทนไว้ไอ้เหมอ...มึงต้องทน!
"งั้นคงเป็นผมที่คิดไปเองว่าผมสนิทกับเหมอมากที่สุด"
ไอ้เหมอมองดวงหน้าหล่อเหลาของเพื่อนอย่างอ่อนใจ ใช่...เหมอยอมรับว่าเหมอสองมาตรฐาน เหมอคุยเล่นกับไอ้กวิ้น ด่าพ่อล้อแม่ตีหัวกับมันมาตั้งแต่มัธยมต้น กับพวกไอ้ชายที่เพิ่งสนิทกันตั้งแต่เรียนเตรียมทหารก็พูดคุยกันตามประสาผู้ชายปกติ แต่กับชนะ...มันไม่เหมือน เหมอทำเหมือนเพื่อนคนอื่นไม่ได้ เพราะชนะคือคนที่เหมอชอบ ชนะคือคนที่เหมอไม่กล้าแม้แต่จะยกเท้าขึ้นถีบหรือด่าว่าเสียๆ หายๆ เหมือนที่ทำกับไอ้กวิ้นหรือพวกไอ้ชาย... เหมอยอมรับอย่างหน้าไม่อายเลยว่า อะไรที่ทำกับเพื่อนผู้ชาย เหมอไม่กล้าทำมันกับชนะ ไม่กล้าเลย...เหมอมันใจปลาซิวเวลาอยู่ต่อหน้าชนะทุกที!
แต่ครั้งนี้...เหมอจะทำให้โลกรู้ว่าเหมอไม่ได้ป๊อด! เหมอเป็นนักเรียนนนายร้อยที่เจ๋งที่สุดในรุ่น ทั้งกล้ามและซิคแพ็คก็ไม่เป็นสองรองใคร แล้วจะมีสิ่งใดเล่าที่ทำให้ชายชาติทหารอกสามศอกอย่างเหมอกลัวได้! ไม่มี! ถ้านั่นไม่ใช่...
"เฮ้อ คนหล่อนี่น้อยใจเก่งทุกคนเลยรึเปล่า" เหมอเอ่ยกระเซ้า ยกมือลูบแขนคนตรงหน้าเบาๆ "เหมอทำตรงนี้ก็ได้ แต่นะต้องหลับตา เหมอไม่อยากให้เห็น มันน่าเกลียด"
ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ แววตาของมันก็ออดอ้อน ชนะยอมพยักหน้า ค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง ไอ้เหมอเช็คจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นอะไรแล้วก็ส่งมือสั่นๆ ของตัวเองล้วงเข้าไปในกางเกงว่ายน้ำ งัดเอาไอ้เหมอน้อยที่ร้องไห้น้ำตาคลอเพราะความอึดอัดให้ออกมารับอากาศ มือของมันเริ่มต้นขยับขึ้นลง ส่งเสียงแหบพร่าออกมาเป็นระยะ สายตาจดจ้องอยู่กับใบหน้าของคนรูปหล่อที่ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้อารมณ์ความใคร่ปะทุเดือด
"ซี้ดดดดดดด... นะ... ชนะ... อืมมมม นะครับ" เสียงร้องแผ่ว ยั่วเย้าให้คนรูปหล่อลืมตา มองเห็นแต่ใบหน้าแดงก่ำของไอ้เหมอที่เต็มแน่นไปด้วยอารมณ์ใคร่
"ช่วยไหม..." ชนะเอ่ยถาม ก้มลงมองมือของเพื่อนรักที่ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเนิบนาบ ก่อนมือใหญ่จะกุมทับลงบนมือของอีกฝ่ายไว้ ไอ้เหมอหน้าร้อนผ่าว ยอมละมือของตัวเองออกแล้วยกขึ้นจับไหล่คนตรงหน้า ปล่อยให้มือของชนะกอบกุมส่วนแข็งขืนของตัวเองไว้แทน
"ของเหมอ...โคตรร้อนเลย" ชนะกระซิบที่ข้างหู ตั้งใจขยับมือของตัวเองให้เร็วยิ่งขึ้น รับจังหวะกับเอวของไอ้เหมอที่เด้งขึ้นสวนอย่างไม่ยอมแพ้ "เหมอ...ผมรู้สึกแล้ว"
แค่เท่านั้น ไอ้เหมอมันรู้งานอย่างดี ส่งมือตัวเองเข้าไปในกางเกงของอีกฝ่าย กอบกุมท่อนเอ็นร้อนของสุดที่รักเอาไว้ ชักจูงออกมานอกอาภรณ์แล้วเริ่มขยับมือเข้าจังหวะบ้าง
"นะ..ครับ อื้มมม"
หัวสมองของไอ้เหมอตอนนี้เต็มไปด้วยความมึนงง มันเบลอไปด้วยความสุขสม ยิ่งเห็นสีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ของพ่อยอดดวงใจ ก็ยิ่งทำให้คิดว่านี่คงเป็นแค่ความฝัน ริมฝีปากร้อนเร่าที่สัมผัสกันก็เหมือนจะไม่ใช่ความจริง ไอ้เหมอ...มาไกลกว่าความจริงครั้งไหนๆ มาไกลจนไม่รู้ว่าจบจากกิจกรรมนี้...ทุกอย่างระหว่างมันกับเพื่อนที่มันแอบรัก จะเป็นเหมือนเดิมได้หรือไม่...
"เสร็จพร้อมกันนะครับ"
เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร...ถึงได้ไม่รู้ว่าความเป็นไปต่อจากนี้ มันจะไปในทิศทางไหน ชนะ...คิดกับเหมอมากกว่าเพื่อนใช่ไหม...บอกให้เหมอเข้าใจที
ต่อด้านล่าง
-
"ทำอะไรกันอยู่ข้างบน กูรอเป็นครึ่งชั่วโมง แสรดดด" ไอ้กวิ้นบ่นไม่จริงจัง แต่คำถามของมันทำให้สองเพื่อนซี้ชะงักนิ่ง ต่างฝ่ายต่างเบือนมองไปทางอื่น เลี่ยงการสบตา ทำเอาไอ้นกบินไม่ได้ถึงกับมองคนนั้นทีคนนี้ทีด้วยความสงสัย
"ทะเลาะกันมาเหรอวะ เฮ้ย ไม่เอาน่า ดีๆ กันไว้ ก็คบกันอยู่สามคนแค่นี้ โกรธกันไปก็แย่ดิวะ" ไอ้กวิ้นผู้ไม่เคยรู้อะไรกับชาวบ้านเขา เข้ามาโอบไหล่เพื่อนทั้งสองแล้วพาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ริมสระ
ไอ้เหมอยอมเดินตามโดยไม่โวยวายเหมือนอย่างทุกที ทำเอาเพนกวิ้นแปลกใจ คิดไปต่างๆ นาๆ ว่าพวกมันคงทะเลาะกันแรงน่าดู เพราะไม่มีฝ่ายไหนยอมมองหน้ากันเลย ปกติจะเป็นไอ้เหมอที่เอาแต่มองไอ้เพื่อนรูปหล่อตาเยิ้ม
"งั้นไอ้นะ แข่งกับกูก่อนละกัน ให้ไอ้เหมอมันสงบสติอารมณ์ อาการกำเริบอย่างนี้โดนน้ำไม่ได้" ไอ้กวิ้นยังปากดี คิดว่าเสือเหมอคงสงบปากสงบคำไปได้อีกนาน แต่ไม่ใช่ มันโดนถีบลงน้ำเสียงดัง ตู้ม! อย่างไม่ทันตั้งตัว
"แค่กๆๆๆ ไอ้เหี้ยเหมออออออออ" ไอ้กวิ้นโหยหวน โผล่ขึ้นน้ำมาได้ก็ฟาดงวงฟาดงา "ฟายยยยย"
"ปากดีไอ้สัด กูไม่ได้เป็นโรคพิษสุนัขบ้าเว้ย"
"ใครจะไปรู้วะ เห็นไม่พูดไม่จา นึกว่าหมาในปากโดนวางยาตายหมดแล้วนี่หว่า" ไอ้กวิ้นส่งเสียงงุ้งงิ้ง "หายบ้าก็ดีละ มาๆ แข่งว่ายน้ำ ใครแพ้เป็นเบ๊นะมึง ต้องรับใช้อีกสองคนไปจนถึงพรุ่งนี้เช้า"
"ท้าอะไรไม่ได้ดูเลยว่าตัวมึงเองนั่นแหละที่จะแพ้เห็นๆ นะ น้ำแตงโมไหม" ไอ้เหมอแสยะยิ้มใส่ไอ้กวิ้น แล้วหันไปเอาอกเอาใจสุดที่รักของมันเหมือนปกติ
อ้าว...ก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันนี่หว่า แต่ทำไมพวกมันหลบตากันชอบกล เพนกวิ้นได้แต่ลอบมองอย่างนึกสงสัย ไอ้นะน่ะไม่เท่าไหร่ มันก็ยังดูปกติ แปลกหน่อยตรงสายตาที่มองไอ้เหมอ ดูมีประกายบางอย่างแปลกๆ แต่ไอ้เหมอนี่แหละที่แปลกสุด มันดูเว้นระยะห่างจากไอ้นะ แม้จะเอาอกเอาใจ แต่ก็ไม่ยอมเข้าใกล้หาโอกาสจับเนื้อต้องตัวเหมือนอย่างที่มันชอบทำ
"อร่อยป่ะ" ไอ้เหมอเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าชนะดูดน้ำแตงโมไปได้อึกใหญ่ ริมฝีปากสีสดที่ถูกมันครอบครองไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนดูบวมเล็กน้อย ยกยิ้มภูมิใจกับผลงานตัวเองแล้วส่งแววตาหวานมองคนรูปหล่อที่ยังคงทำหน้านิ่งได้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา
"อืม เหมอชิมดูสิ" ชนะจับหลอดดูดที่ตัวเองเพิ่งดูดไปส่งเข้าปากของเหมอ ไอ้กวิ้นยิ่งขมวดคิ้วเมื่อเห็นไอ้เหมอหน้าแดงก่ำ มือไม้เงอะงะราวกับไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน สุดท้ายเห็นไอ้นะจับมือมันขึ้นมาประคองแก้ว ดูหวานซึ้งโรแมนติกพิลึก
"หวานจัง" ไอ้เหมอทำตาเชื่อม ไอ้กวิ้นเห็นก็ทำท่าโก่งคออ้วก โชคดีที่ไอ้เสือเหมอมันไม่เห็น "นะกินอีกสิ จะได้มีแรงว่ายน้ำ ถ้าแพ้ได้เป็นเบ๊ไอ้กวิ้น เสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูลแหงๆ"
"หึหึ ไม่แพ้หรอก ไอ้กวิ้นอ่อนจะตาย เหมอดิต้องกินเยอะๆ ท่าทางเพลียออกอย่างนี้ ต้องกินของหวานๆ นะ"
"พวกมึง...กูอยู่ตรงนี้ เห็นหัวกูด้วยยยย ทำไมชอบทำเหมือนกูเป็นส่วนเกินทุกทีหาาาาาา" ไอ้กวิ้นที่กลายเป็นส่วนเกินอย่างทุกทีอดรนทนไม่ได้กับภาพความหวานแปลกๆ มันเอ่ยขัด แต่เพื่อนอีกสองคนไม่ได้สนใจ ยังคงป้อนน้ำป้อนผลไม้ให้กันกินไม่สนใจมันสักนิด
"ปากมาก มาๆ จะแข่งก็แข่ง รีบแข่งรีบแพ้ซะมึงอ่ะ" ไอ้เหมอที่โดนขัดคอยอมผละออกจากที่รักของมันมาดึงไอ้กวิ้นขึ้นจากสระ "แพ้แล้วห้ามโวยวาย โอเค๊"
"อย่าลืมว่ากูนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียนนะเว้ย"
"เอาเรื่องสมัยไหนมาโม้ มึงไปยืนตรงนู้น เตรียมตัวเลย โดดก่อนเป็นหมา" ไอ้เหมอสั่ง เตะตูดไอ้กวิ้นให้เดินไปประจำที่ ก่อนจะเชื้อเชิญสุดที่รักของมันมาร่วมแข่งขันด้วย "นะยืนตรงนี้ ใกล้ๆ เหมอ แล้วก็สู้ๆ นะ อย่าแพ้ไอ้กวิ้น"
"อื้ม เหมอก็เหมือนกัน"
"พี่แต้ววววว พี่แต้วมาเชียร์ผมที!!!" ไอ้กวิ้นเห็นไม่มีกำลังใจ มันถึงได้ร้องเรียกพี่แต้วที่เดินยกขนมมาให้ แต่พี่แต้วกลับแค่ยิ้มขำและทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดนุ่มนวลว่า "พี่เชียร์น้องชนะได้ไหม ไม่รู้ทำไม เห็นเด็กหนุ่มใส่กางเกงว่ายน้ำแล้วใจพี่เต้นแรง"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ไอ้เหมอหัวเราะลั่นสะใจ "พี่แต้วววว เชียร์ผมด้วยยยย"
"จ้าาา พี่เชียร์น้องเหมอสุดใจขาดดิ้นอยู่แล้ว แต่เพิ่มเติมคือเชียร์น้องชนะ อิอิ"
"พี่แต้วอ่ะะะะะะ!"
ไอ้กวิ้นเด็กโข่งทำท่าฮึดฮัด มีไอ้เหมอแลบลิ้นส่งไปให้
"พี่แต้วให้สัญญาณทีนะครับ แล้วก็ดูไอ้กวิ้นด้วยนะ ไอ้นี่มันชอบโกง"
"ได้ค่าาา"
พี่เลี้ยงของไอ้กวิ้นยิ้มอ่อนหวาน แล้วเป็นคนให้สัญญาณ พอเอ่ยปากนับสามปล่อยตัว เด็กหนุ่มทั้งสามก็พุ่งลงน้ำกันอย่างรวดเร็ว พี่แต้วส่งเสียงร้องเชียร์ทั้งสามคนที่ไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้ใคร ถึงคราวแข่งขัน แม้จะเป็นสุดที่รัก ไอ้เหมอก็ไม่เคยใจอ่อน มันถูกสอนว่าต้องเป็นที่หนึ่งและฝังหัวกับความคิดนี้อยู่ในสายเลือด สำหรับไอ้เหมอแล้วถ้าไม่ได้ที่หนึ่งก็ถือว่าแพ้ คนอย่างมันไม่มีที่สองหรือสามอยู่ในหัว และผลก็เป็นไปตามคาด เด็กหนุ่มมหาลัยหรือจะสู้นักเรียนนายร้อยที่ฝึกปรือร่างกายอยู่ทุกวัน ไอ้เหมอแตะขอบสระเป็นคนแรก ตามมาด้วยไอ้กวิ้นที่สมคำโม้ว่าเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียน และชนะที่แตะขอบสระช้ากว่าไอ้กวิ้นแค่ไม่กี่วินาที
"เห็นมะ กูคิดแล้วว่ายังไงกูก็ไม่ได้เป็นเบ๊ โฮะๆๆๆ" ไอ้กวิ้นหัวเราะเอิ้กอ้ากจนถูกไอ้เหมอตีน้ำเข้าปาก มันถึงได้หยุดพูดแล้วสำลักจนหน้าแดง
"พูดมากไอ้เชี่ย คนธรรมดาไม่ได้ปอดใหญ่อย่างมึงนะเว้ย ครั้งนี้ไม่นับอ่ะ ลองสนามเฉยๆ เอาใหม่ๆ"
"เฮ้ย ไม่เป็นไร ผมแพ้ก็คือแพ้อ่ะ เป็นเบ๊ก็ได้ น่าสนุกดีออก" ชนะอมยิ้ม มองไอ้เหมอกับไอ้กวิ้นล้งเล้งใส่กันด้วยความสุขใจ เพราะเห็นแล้วรู้สึกคึกคักไม่เงียบเหงาเหมือนชีวิตของเขาที่บ้าน
"เห็นมะไอ้เหมอ จะมีใครคิดชั่วอย่างมึง ไม่เสียแรงที่เป็นเพื่อนกู ไอ้นะ มึงเป็นคนดีจริงๆ" ยื่นมือไปตบไหล่เพื่อนรูปหล่อแล้วทำหน้าสะใจใส่ไอ้เหมอที่สุดที่รักมันไม่เข้าข้าง
"ถ้านะไม่เห็นด้วย อย่าหวังว่ากูจะเห็นด้วยไอ้สัดกวิ้น จิ๊ เป็นแค่นกขาสั้น เสือกว่ายน้ำเก่งกว่าคนหล่อ แสรดดด" ไอ้เหมอมันก็ยังมีตรรกะของมัน ตรรกะที่ความหล่อคือที่สุดในปฐพี ตรรกะที่ชนะคือทุกเหตุผล ชนะคือทุกคำตัดสิน ถ้าชนะบอกโอเค มีหรือที่ไอ้เหมอมันจะไม่โอเค มันตามใจสุดที่รักของมันสุดใจขาดดิ้นอยู่แล้ว นิสัยแบบนี้ติดต่อกันมาทางพันธุกรรม ตั้งแต่คุณหญิงแม่ พี่สมัยของมัน และตัวมันเอง ยกเว้นท่านบิดา คนนั้นเป็นแค่ลุงข้างบ้าน ไม่ใช่คนตระกูลเดียวกัน
"มึงพูดดีๆ ดิ๊ไอ้เหมอ ว่าใครขาสั้น"
"ทำไม มึงจะทำไม"
แล้วหลังจากนั้นก็เป็นศึกในน้ำของเสือกับนก ฝ่ายหนึ่งว่ายหนี ฝ่ายหนึ่งว่ายตาม ไล่ล่ากันอย่างบ้าระห่ำยิ่งกว่าหนังแอคชั่นฟอร์มยักษ์ โดยมีชนะมองแล้วหัวเราะเป็นซาวน์ประกอบ
"โอยย เหนื่อยยย กูไม่ไหวแล้ว" ไอ้กวิ้นหอบแฮ่ก นอนแผ่อยู่บนพื้นข้างสระ มีไอ้เหมอนั่งหอบอยู่ใกล้ๆ สายตาก็เหม่อมองชนะที่ยังคงว่ายน้ำอยู่ในสระด้วยความชื่นชม ...ท่วงท่าสง่ากับหุ่นสวยๆ นั่นเหมือนเงือกหนุ่มที่หลุดออกมาจากเทพนิยาย
"ไอ้เหมอ"
"ว่า"
"มึงชอบไอ้นะมันใช่ไหม" ไอ้กวิ้นถามพลางมองตามสายตาเพื่อนซี้ไปยังบุรุษหนุ่มในสระว่ายน้ำ
"กูคิดว่ามึงรู้นานแล้วเสียอีก" ไอ้เหมอหัวเราะ ไม่ปฏิเสธความคิดของเพื่อน "ทำไมเพิ่งถาม"
"ก็ตอนแรกกูไม่ได้สนใจ แต่พอสนใจขึ้นมา ก็เห็นทันที แล้วไอ้นะ มันรู้ป่ะวะ" ไอ้กวิ้นขมวดคิ้ว ทำหน้าขบคิดราวกับกำลังทำข้อสอบที่ออกมาไม่ตรงกับที่มันอ่าน
"กูว่ามันรู้ แต่คงไม่รู้จะทำยังไง มันอาจจะคิดว่า...เป็นแบบนี้ต่อไปก็ดี กูก็คิดเหมือนกัน ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่มีใคร แล้วอยู่ด้วยกันแบบนี้...กูก็โอเค"
"แต่มันมี" ไอ้กวิ้นเตือน ชนะมันมีแฟนที่คบกันมาร่วมสองเดือนแล้ว ถึงแม้จะไม่เคยพามาเจอ แต่ไอ้กวิ้นก็รู้ว่ามันมี เห็นในเฟซมันออกบ่อยไปที่ผู้หญิงคนนั้นมาโพสสเตตัสถึง บางทีมันก็ไปกินข้าวกับแฟนมันบ้าง เรื่องนี้ไอ้กวิ้นที่อยู่กับไอ้นะที่มหาลัยตลอดนั้นรู้ดีทีเดียว
"กูรู้ แต่จะบอกให้มันเลิกกับแฟน ก็ไม่ใช่เรื่อง กูกับมันเป็นแค่เพื่อนรึเปล่ายังไม่ชัดเจนเลย มันคิดยังไงกูก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่มันให้ความหวัง มีแค่เรื่องนี้ที่กูรู้"
ไอ้กวิ้นมองเสี้ยวหน้าเพื่อนซี้แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ "มันอาจจะเป็นสิ่งที่มึงคิดไปเองรึเปล่าว่ามันให้ความหวัง ไอ้นะมันนิสัยยังไงมึงรู้ดีพอๆ กับกู มันชอบอยู่กับคนที่ให้ความสำคัญกับมัน เหมือนเด็กขาดความอบอุ่น มึงรู้ใช่ป่ะว่าพ่อมันส่งมันไปเรียนอเมริกาคนเดียวทั้งๆ ที่ให้น้องมันอีกสองคนอยู่ที่ไทย ตอนมันเมา มันพูดกับกูบ่อยๆ ว่าพ่อไม่รักมัน ไม่มีใครรักมัน มันตัวคนเดียว ...ไม่ใช่ว่ากูพูดดับฝันมึงหรอกนะไอ้เหมอ แต่กูอยากให้มึงมองให้ลึกกว่านี้ เพื่อมึงจะได้ไม่เจ็บเอง ที่มึงคิดว่ามึงมีความหวัง เป็นเพราะมึงให้ในสิ่งที่มันโหยหาอยู่รึเปล่า มึงถึงเป็นคนเดียวที่มันอยากอยู่ด้วย"
ไอ้เหมอเถียงไม่ออกแม้แต่คำเดียว ซึ่งเป็นไม่กี่ครั้งที่คำพูดไอ้กวิ้นทำให้มันหมดคำพูดจะโต้ตอบ อาจจะใช่...เพราะชนะก็เป็นแบบนั้น ต้องการมีความสำคัญ ต้องการคนเอาใจ ชอบที่มีคนดูแลเอาใจใส่ แต่ไม่รู้ว่า...ต้องเฉพาะเจาะจงไอ้เหมอคนเดียวหรือเปล่า
"ทำใจไว้บ้างนะเว้ย คนบางคน...อาจจะไม่ได้รู้สึกมากเท่ากับที่เรารู้สึก ในช่วงนี้มันอาจจะแค่รู้สึกดี แต่ก็ไม่มีอะไรยืนยันว่ามันจะพัฒนาเป็นความรัก ...บางครั้งที่มึงคิดว่ามันหึงที่มึงอยู่กับใคร มันอาจจะเป็นแค่อาการหวงของเด็กที่ไม่ชอบแบ่งของเล่นให้ใครก็ได้ กูดูออกว่าตอนเพื่อนมึงที่โรงเรียนมาทัก มันหงุดหงิด กูถึงได้ถามมึงเมื่อวานว่าตกลงยังไง"
"มึงนี่พูดปิดประตูฝันกูทุกทางเลยไอ้ห่า" ไอ้เหมอว่าเสียงกลั้วหัวเราะ ไม่ได้รู้สึกหนักอกหนักใจกับคำเตือนของไอ้กวิ้น คงเพราะมันก็รู้ดีอยู่แล้วว่าระหว่างมันกับชนะเป็นยังไง
ไอ้กวิ้น...ความรักของกูมันไม่ได้ต้องการครอบครองหรอกเว้ย กูแค่อยากดูแล อยากทำอะไรดีๆ ให้ เพื่อรอยยิ้มของเขาก็เท่านั้น ให้กูมีสิทธิ์แค่มองก็ได้ กูสามารถมองเขาไปได้ตลอดชีวิต เพราะกูมีหัวใจที่รัก และมีหัวสมองที่คอยมโนเพ้อฝันอยู่ข้างเดียว มึงไม่รู้หรอกว่าในความฝันของกู ชนะเป็นของกูทั้งตัวและหัวใจมาตั้งนานแล้ว และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป
"ก็กูไม่ได้สนับสนุนนี่ ขืนพวกมึงคบกันกูก็เป็นส่วนเกินจริงๆ ดิวะ" ไอ้กวิ้นหัวเราะ ทำหน้าทำตาจนน่าหมั่นไส้ ไอ้เหมอมันอยากจะบอกว่าความจริงตอนนี้มึงก็เป็นส่วนเกิน แต่ไม่อยากทะเลาะง้องแง้งกับไอ้กวิ้นมันอีก
"เออ ช่างแม่งเหอะ ไม่คิดละ ไว้ตอนกูเจ็บ มึงเตรียมตัวปลอบแล้วกัน"
"เหี้ยเหมอ มึงนี่จริงๆ เลย เห็นกูเป็นแค่ผ้าซับน้ำตาเหรอวะ"
"อย่างมึงอ่ะผ้าขี้ริ้ว"
"ไอ้เวรรร เป็นเกย์ที่นิสัยไม่ดีจริงๆ มึงเนี่ย"
ไอ้เหมอหัวเราะดังลั่น ยื่นมือขยี้หัวไอ้กวิ้นแล้วเล็อคคอมันเข้าใกล้ "เดี๋ยวกูจะทำให้มึงเป็นด้วยไอ้ห่ากวิ้น"
"เฮ้ยยย ไอ้เหมอออ ปล่อยกู!" ไอ้กวิ้นดีดดิ้น มันพยายามผลักหน้าไอ้เหมอออกห่างจากแก้มมัน เพราะไอ้เสือเหมอกำลังจะปลุกปล้ำฝังจมูกลงกับแก้มสากๆ แห้งๆ ของไอ้นกขาสั้นเพื่อเปลี่ยนชายให้เป็นเหนือชาย
"เล่นอะไรกัน เหมอปล่อยดิ" เสียงของชนะเรียบเย็น ไม่รู้ว่าขึ้นจากสระมาตอนไหน แต่ตอนนี้ดึงไอ้เหมอออกจากไอ้กวิ้นแล้วจ้องเขม็ง "เล่นอะไรไม่เข้าท่า ไอ้กวิ้นมันไม่ชอบ"
"มันชอบ ดูหน้ามันอ่ะ โคตรแดง เคลิ้มล่ะซีมึง"
"บ้านมึงดิ" ไอ้กวิ้นค้อนขวับ ปัดแก้มตัวเองด้วยท่าทีรังเกียจ "ไอ้บ้ากาม"
"แหม น้องกวิ้น ทำมาสะดิ้งเอียงอาย พี่เหมอรู้ว่าน้องกวิ้นชอบ"
"ไอ้นะ มึงดูมัน! ฮึ่ย! กูไปอาบน้ำแล้ว!"
"เอออ เชิญ แล้วอย่าไปว่าวเพราะสัมผัสของพี่นะจ้ะ"
"ไอ้สัดดดดดด"
ไอ้เหมอหัวเราะไล่หลัง ก่อนจะชะงักค้างเมื่อคนรูปหล่อตรงหน้าไม่ได้หัวเราะตามด้วย
"เพิ่งรู้ ว่าเล่นแบบนี้กับเพื่อนทุกคน" ชนะเหยียดยิ้มหยัน "ไม่กลัวใครมองว่าผิดปกติบ้างเหรอ ผู้ชายด้วยกัน มันดูแปลก...วิปริต"
ไอ้เหมอคิ้วกระตุก ความไม่พอใจแล่นริ้วขึ้นตามสีหน้า มองคนรูปหล่อด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนริมฝีปากจะขยับเอื้อนเอ่ยช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำว่า "แล้วที่จูบ ที่เสร็จคามือ นะคิดว่ามันผิดปกติไหม"
"..."
"งั้นเราก็วิปริตกันทั้งคู่" ไอ้เหมอแค่นยิ้ม ดวงตาของมันวาววับไปด้วยโทสะ "อย่าพูดทั้งๆ ที่ตัวเองก็ทำ"
"อย่ามากล่าวหาผม"
"แล้วที่นะพูดล่ะ นั่นเรียกกล่าวหาได้ไหม"
"แล้วเหมอทำแบบนั้นทำไม! กับไอ้กวิ้นน่ะ มันเหมาะแล้วเหรอ!"
เสียงตวาดของชนะดังลั่น ดวงหน้าหล่อเหลาหงุดหงิดอย่างที่ไอ้เหมอไม่เคยเห็น คนที่ปกติจะนิ่งเงียบหรืออมยิ้มเมื่อมีเรื่องถูกใจ บัดนี้โทสะปะทุถึงจุดเดือด มือใหญ่บีบแขนของไอ้เหมอแน่น
"ผมไม่ชอบ! อย่าทำอีก" ประกาศสั่งเสียงกร้าวกับคนที่ยอมตามใจมาตลอด แต่บัดนี้ไอ้หัวเกรียนดื้อดึง ประกายความเจ้าเล่ห์ซุกซ่อนในดวงตาโดยที่คนกำลังโมโหแทบบ้าไม่ได้รู้ตัว
"นะมีสิทธิ์อะไรมาห้าม เหมอแค่เล่นกับเพื่อนก็ไม่ได้แล้วเหรอ"
"ได้ แต่แบบนี้ไม่เอา ไม่ชอบ"
"ชนะ นี่มันไม่มีเหตุผลเลยนะ ทำไมต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องแค่นี้ด้วย"
ไอ้เหมอเลิกคิ้ว แสร้งตีหน้าขรึมตั้งคำถาม ทั้งๆ ที่ในใจของมันลิงโลด เมื่อเห็นพายุอารมณ์หึงของคนรูปหล่อ มันยังคงยียวนกวนประสาทราวกับไม่รู้เหตุผลอะไรของอีกฝ่ายทั้งนั้น
"ไอ้กวิ้นเป็นเพื่อน นะก็เป็นเพื่อน เหมอทำกับไอ้กวิ้นเหมือนที่ทำกับนะไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้"
"ทำไมอ่ะ"
"ผมไม่ชอบ ไม่ให้ทำ เข้าใจแล้วก็พยักหน้าด้วย เหมอบอกเองนี่ว่าไม่เหมือนกัน ผมแตกต่างจากคนอื่น"
แค่เท่านี้ไอ้เหมอก็ยิ้มกว้างแล้ว ในที่สุดก็รู้สักทีว่าความแตกต่างที่เหมอพูดถึงมันเป็นแบบไหน ชนะหรือจะทันไอ้เสือเหมอจอมเจ้าเล่ห์ ให้สารภาพรักกับคนอย่างชนะ คงได้กินแห้วแล้วเลิกหวัง แต่ไอ้เหมอมันรู้ดีว่าไม่ควรทำแบบนั้นถ้ายังอยากอยู่ข้างๆ คนรูปหล่อคนนี้ที่มีความคิดแตกต่างจากคนอื่นไปนานๆ ต้องค่อยๆ ตะล่อม ค่อยๆ ทำให้รู้สึกตัวขึ้นมาทีละนิด...ค่อยๆ ทำให้...ขาดไอ้เหมอไม่ได้ แล้วสุดท้าย ถึงวันนั้นแล้ว ชนะจะไปไหนเสีย ต้องตกเป็นของไอ้เหมออยู่วันยันค่ำ เอาหัวไอ้กวิ้นกับไอ้ชายเป็นประกัน ถ้าไม่ได้ค่อยให้พวกมันเลี้ยงเหล้าปลอบใจ
"ไม่ทำแล้วครับ ยิ้มได้แล้วนะ หน้าบึ้งไม่หล่ออ่ะ" ยิ้มเอาใจแล้วยกมือขึ้นบีบแก้มทั้งสองข้างของชนะอย่างถือวิสาสะ "แค่นะรู้ว่าตัวเองแตกต่าง เหมอก็พอใจสุดๆ แล้ว พูดอะไรมาเหมอตามใจทั้งนั้นแหละ เพราะงั้นยิ้มนะ ไม่โมโห"
"อืม"
ไอ้กวิ้น...คำเตือนของมึงไม่ใช่กูไม่เชื่อ แต่ถ้ามึงเห็นชนะในตอนนี้...มึงจะรู้ว่ากูไม่ได้คิดไปเอง เขาให้ความหวังกูจริงๆ
...............................................................TBC........................................................................
เรื่องนี้ไปแบบเรื่อยๆ ใครคาดหวังความหวือหวา ไม่มีนะ มีแต่ความมโนของไอ้เหมอมัน :laugh: :laugh:
-
กวิ้นไม่น่ามาขัดจังหวะเล๊ยยยยยยยยยยยยยยย เผื่อนะกะเหมอจะไปกันไกลกว่านั้น 555555555555 :z1:
-
:hao3: ชนะเริ่มออกอาการแล้วครับ
-
โอเค เเล้วนะเหมอ
-
ไปเรื่อยๆ แบบนี้ดีแล้ว ได้เห็นพัฒนาการด้านอารมณ์ของชนะ
ได้เห็นวิวัฒนาการอ่อยเหยื่อของเสมอ
จูบ จับ โลกสวยด้วยมือเราสองคน :-[ ต่อไปคืออะไร ขอมโนไปก่อนนะ
-
สงสารชนะจริงจะถูกเสมอล่อลวงกลืนกินทั้งตัวอยู่แล้ว ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
-
ยังคงสงสารน้องกวิ้นอยู่ร่ำไป ทำไมน้องกวิ้นโดนทำร้ายตลอดดดด แต่น้องรู้แล้วอ่ะะะ น้องจะเชียร์นังน้องเหมอเหรอคะ? อย่าำแเชียร์ค่ะ เฉยเข้าไว้ แล้วพอมันอกหักก็กระทืบซ้ำเลย 5555555 น้องกวิ้นไม่ใช่คนแบบนั้นนนน ดีใจจริงๆที่อย่างน้อยน้องก็ไม่แพ้ ไม่งั้นโดนนังน้องเหมอจิกหัวใช้แน่ๆ ชนะแพ้นี่คงไม่มีใครสั่งให้ทำอะไรอ่ะ เกรงใจคนหล่อไปหมด น้องกวิ้นคะ น้องกวิ้นจะเป็นเกย์ไหม? นี่พี่แอบสงสัย หวังว่าน้องคงไม่่ชอบนังน้องเหมอนะคะ ดูพี่ชายดีกว่าค่ะ พี่สมัยผู้แสนดี ไปได้กับคนนั้นดีกว่าค่ะ อิอิ
เสมอกับชนะ... เราแอบสงสัยกับคำว่าเพื่อนของ 2 คนนี้จังค่ะ คืออะไร จนตอนนี้ยังเพื่อนอีกเรอะ ต่อไปก็ได้กัน แล้วก็ยังเป็นเพื่อนอยู่... จริงๆเสมอนี่ร้ากาจไม่เบานะคะ หน้าซื่อๆนี่แผนการชั่วร้ายมากมาย สถานะอะไรก็ได้ ขอแค่อยู่กับชนะได้ก็พอ หลังจากนั้นก็จับชนะกิน เฮ้อออออ ร้ายกาจมาก เรียกป๋าพ่ายกลับมาดูลูกก่อนค่ะ นี่ก็หนีเที่ยวอยู่นั่น ลูกขาดความอบอุ่นจนต้องไปเอาคนบ้ามาปลอบใจเลยนะคะ ...... คงว่าชนะไม่ได้ คนพ่อแกก็เอาคนบ้าเป็นเมียเหมือนกันนี่หว่า...
คิดถึงชยนะคะ พาชยมาให้เราเชยชมบ้างนะคะ อยากเห็นคนง๊องแง๊ง 55555 รอป๋ากลับไทย รอเมียป๋ากลับไทย รอ CY กลับไทยยยยยยย แล้วก็รอตอนต่อไปด้วยนะคะ :katai5:
-
:pig4: :pig4:
-
ขนาดนี้ถ้านะบอกว่าเป็นเพื่อน ไม่ได้คิดอะไร แล้วมาพูดว่าวิปริต รังเกียจใส่เหมออีก
จะตบชนะให้คว่ำเลย !!!! อย่าทำให้เหมอเสียใจบ่อยๆดิ(วะ) !!!
-
:katai2-1: เหมอฉลาดที่จะใช้โอกาสที่น้องนะอ่อยไว้ แต่ดูท่ากวิ้นจะอ่านนิสัยของน้องนะขาด เหมอรับได้สินะ ต่อไปไม่ว่าเป็นไง รอเวลาอัพเลเวลความhotของเพื่อนคนพิเศษ จะเผากันขนาดไหน
-
ชนะ แกแทงกั๊กมากกกกกก
เสมอเจ้าเล่ห์สุดๆ
แต่ก็สมกันดี
ปล.ยังคงรักกวิ้นเพื่อนโง่อยู่นะ :hao3:
-
สงสารกวิ้น
สงสารเหมอ
กลัวใจเหมอว่าวันหนึ่งจะทนไม่ได้แล้วจะจับชนะเสียบเอา
ทั้งที่ใจอยากให้ชนะเสียบตัวเอง
-
:ling2:
แปลกๆกับบุคคลที่มีนิสัยเช่นเดียวกับชนะ
ถ้าเป็นคนอื่นนี่ความพยายามคงไม่เท่าน้องเหมอแน่นอน อีกกี่ปีชนะถึงจะรู้ใจตัวเองเนี่ย
(ตอนแรกหวิดว่าจะจบไม่ดีซะแล้ว เหมอแผนสูงมากกกกกกกกกค่าาา)
-
ชนะ..เธอกำลังพยายามให้ในสิ่งที่เหมอต้องการเพื่อเลี้ยงความสัมพันธ์ไว้ให้เธอพิเศษกว่าใครอยู่หรือเปล่า...
กลัวใจนะ คิดในมุทว่านี่คือพี่พ่ายมินิแล้วมีความเป็นไปได้มาก คือไม่ได้รักในแง่นั้น แต่ชอบที่สำคัญ รู้สึกว่าขอบเขตแค่ระดับเพื่อนมันอาจจะรักษาความพิเศษไว้ไม่ได้+พอจะรู้แล้วว่าเหมอต้องการอะไร = ให้เพื้อเลี้ยงความสัมพันธ์ไว้
... โอ๊ย ! เป็นงี้จริงทุ่มโต๊ะทิ้งกันได้เลยค่ะ :katai1:
เพราะความสัมพันธ์รูปนี้มีได้แม้จะไม่รักจริงๆค่ะ เพราะเราเคยทำ คือชอบอีกฝ่าย คิดว่าอยู่ด้วยกันได้ ไปกันได้เลยชอบอยู่ด้วย แต่ไม่รัก ชอบเวลารู้สึกสำคัญมาก ๆ เลี้ยงไว้จนเขาทนความคลุมเครือไม่ไหวโน่นเลย...
-
กวิ้นเป็นเพื่อนที่ดีอ่ะ มนมือทนเท้า แถมยังคอยเตือนเหมอ....ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป แต่ตอนนี้ เหมอคนซื่อนิ..ไม่ใช่ละ แอบเจ้าเล่ห์นะ 55555 :hao7:
-
เพื่อนกวิ้นนนจะน่าสงสารไปไหน :m20: ส่วนน้องเหมอ เอิ่มมมมม ไสย - ไสย ซินะ 55555555555
-
ชะน้าไม่หึงสิ
-
แอบสะอึกคำพูดของกวิ้นนะ คือมันน่าคิด ว่าที่นะรู้สึกคือแบบไหนกันแน่
แต่เหมอเก่งจังที่หลอกล่อให้ชนะพูดได้ o13
-
โอ้ยยย เสือเหมอ อ่อยเข้า ขุดหลุมเข้า เดี๋ยวก็รู้ ใครนายพราน ใครเสือ เหอๆๆ
-
ทำไมชอบตอนเสมอโกรธ :ling1: :ling1: :ling1: โคตรเท่เหอะ ตอนนั้นอ่าา
-
โอ้ยยย เหมออออออ จัดหนักๆเลยลูก เอาให้นะหึงเรื่อย ๆ เอาให้แบบคลุ้มคลั่งจนเอาหนูไปมัดกับเตียงเลยนะลูก 55555555
แต่ก็แอบเสียว ๆ เผื่อใจไว้กับ ชนะ เหมือนกันนะ ที่สุดแล้วนางจะแยกความรู้สึกออกไหม
เห็นปูทางไว้ว่าเหมอกับยะรู้จักกัน สนิทกัน ในขณะที่นะก็หวงเหมอไม่อยากให้น้องรู้จัก
เพราะกลัวถูกน้องแย่งความสนใจไปรึเปล่า เหมือนที่พ่อดูรักน้องมากกว่าในความรู้สึกของนะ
กันไม่ให้เจอกันขนาดนี้ อยากเห็นนะเต้นเร่าๆ ตอนรู้ว่าเค้าแอบรู้จักกันมาก่อน สนิทกันด้วยนะ ><
ป.ล. นี่แทบจะลืม CY ไปแล้วนะ เปิดตัวมาอย่างเด่น ตอนนี้หายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว 555555
-
นะทำขนาดนี้ เป็นเราเราก็หวังวะ ชนะสายหื่น หื่นหลบในนะเนี่ยรู้ตัวป้ะ? ยิ่งกว่าเหมมันอีก นั่นมันแอบบหื่น นะหื่นกว่าอ่ะ
ชนะขี้หึงด้วย ยังรอวันที่เหมอเจอเพี้ยน คงจะแลกเปลี่ยนความห่วงใยกันน่ารักเลย กวิ้นน่าสงสารสุดเรื่องนี้
-
อิเหมอมันเจ้าเล่ห์ ชนะใสซื่อขนาดนี้ ตามไม่ทันหรอก สงสารชนะนะบางที เหมือนโดนเหมอเล่นของใส่แบบไม่รู้ตัว กว่าจะตั้งตัวได้ ก็โดนของอิเหมอเข้าอย่างจัง
-
เหมอก้ขี้มโน นะก้ขี้อ่อย อิกวิ้นโดนทิ้งตลอดน่าสงสารสุดในเรื่องละ แต่การแสดงออกของนะนี่มองได้สองแง่จิงๆคือ1อยากเปนที่1ในใจคือเปนปมด้อยสองคือมีใจโดยไม่รุ้ตัว :katai1:
-
อ่านละสงสารเหมอ กวิ้นตอนนี้นี่หล่อมาก
เอาใจเราไปเลยย คนที่ไม่ค่อยพูดอะไร
พอพูดทีทำเอาราอึ้งไปเลย คงเป็นเพราะกวิ้นเองก็รู้นิสัยชนะดี เลยพูดในจุดที่เหมอเคลิ้มไป
เอาใจช่วยให้เหมอเอาชนะให้อยู่หมัด
แต่ชะน้าา นี่โคตรขี้หึงขี้หวงเลย
เราว่าเป็นเพราะชนะเองก็รู้สึกได้ว่า ตอนนี้ตัวเองยังผูกเหมอไว้กับตัวเองไม่ได้ เลยระแวงเวลาเหมอไปเล่นกับคนอื่น
เพราะงั้นนะชะน้าาา แค่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง
แล้วรวบหัวรวบหางไปขอกับคุณหญิงแม่มาเก็บไว้กับ
ตัวเลย 555555555555
-
ชนะไม่ต้องการที่จะหาคำตอบอะไรทั้งนั้น
แต่เหมอก็เข้าใจในจุดนี้ ก็เลยไม่เร่งรัด
แต่จะค่อยๆทำให้ชนะซึมซับไปเรื่อยๆ
-
เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวไปหน่อย :hao6:
นะมันติดกับหรือเหมอมันตกหลุม
เชื้อพ่อมันแรงนา
-
เสือเหมอตะล่อมเก่งนะ :z1:
-
นะ ขี้หวง
-
เหมอเหมือนวางยานะ
พอนานๆเข้ายาก็จะออกฤทธิ์
ชนะไปไหนไม่รอด
วะฮ่าๆ
:laugh:
-
เหมอมันร้ายยยยยยย
-
สงสัยต้องหาคู่ให้กวิ้นบ้างแล้วล่ะ จะได้ไม่รู้สึกเป็นส่วนเกิน :laugh:
การกระทำของเหมอนี่ก็ทำให้คิดได้ว่าเหมอจะรุกชนะรึป่าว :ruready
-
แหม คืบหน้ารวดเร็วจริงๆ
ชนะคนซึนเมื่อไหร่จะรู้สึกตัว
-
ฮือออออ อยากอ่านต่อมากๆนานมั้ยคะกว่าจะได้กัน55555555
-
เหมอออออ ลูกออกตัวแรงไปไหมคะ :haun4: :haun4:
-
เหมอมันร้ายยย :hao7:
-
ถ้าเหมอเจ็บที่คนคอยเลี่ยงเหล้าปลอบใจอยู่เต็มเมืองแน่ ๆ
ขอให้เหมอสมหวังนะ
-
ชนะไม่รอดมือเสมอแน่ๆ เสมอวางแผนมาดีขนาดนี้
-
นะให้ความหวังเหมอจริงๆแหละ คือเหมอไม่ได้คิดไปเองอะ ฮืออออออ รักเหมออออออ
-
:o8: เหมอน่ารักอ่ะ :o8:
-
มโนชนะเลิศสินะเหมอ
เอ้า!!!!! เชียร์เหมอต่อไป ให้คุณชายตกหลุมที่ดักไว้เร็วๆนะ
-
เอาแล้วไงๆ
ใกล้เปนจริงบ้างไหมหนอชนะ
-
เป็นเรื่องราวที่มีหลายอารมณ์อยู่ในตอนเดียว
-
กลัวชนะจะทำให้เหมอเสียใจจนเป็นบ้าแบบเพี้ยนนน :hao3:
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี สงสารกวิ้นละกัน ส่วนเกินแล้วยังโดนใช้เป็นเครื่องมืออีก 555
-
เพื่อนกันค่ะ เพื่อนกันนนนนนนนน เชื่อตายเลยชนะ :o8: :o8:
-
ชาน้าาาา ใกล้จะยอมเป็นของเหมอแล้วสินะ
:hao5: :hao5::hao6: :hao6: :hao6:
-
จ้าาา เพื่อนนกันจ้าาา ก็บอกว่าเพื่อนกันไงงง
บึนปากหนักมาก ชนะคนขี้อ่อย ปากบอกเพื่อนกันๆ แต่อ่อยก่อนทุกที อ่อยแรงด้วย
เหมอก็ร้าย แต่ชอบมาก ชอบตอนเหมอโมโห แอร๊ยย รังสีความเป็นฝ่ายรุกมันแรงอ่ะ แบบ เชียร์เหมอรุกได้มะ เอาดีๆ555555
-
เรื่องนี้เหมอเป็นพระเอกใช่มั๊ยเนี่ยะ เป็นพระเอกที่คิดว่าตัวเองเป็นนางเอก 555 #รักแเพื่อนกวิ้น
-
ชอบง่าาาา นี่วันนี้อ่านรวดเดียวจบ มีหลายอารมณ์ในเรื่องเดียวมาก ชอบๆๆ มาอัพบ่อยๆน่ะ
-
ตลกเหมอมากกก ดีๆ ไม่เผื่อใจไว้เจ็บเพราะเหมอไม่หวังแต่แรกรึป่าว แต่ดีแล้ว
-
ตอนนี้สอนให้รู้ว่า
#เสมอฉลาดกว่าที่คุณคิด
#ถึงกวิ้นจะเป็นนกแต่ก็มีสาระได้
#ชนะที่เหมือนจะสุขุม
-
โอ้ยย ใครบอกซัมเหมอมันซื่อว่ะเนี่ยๆโคตรเจ้าเล่ห์เลยลูกเล่นแพรวพราว ลูกล่อลูกชนนี่ไม่ทันเขาล่ะ ล่อหลอกจนชนะยอมเสียจูบ เสียมือให้นี่ไม่ธรรมดาแล้ว หุหุ :z1: แต่ที่กวิ้นพูดมาก็ถูกนะตอนนี้ไม่รู้ชนะคิดไงแน่อาจจะเป็นอย่างที่กวิ้นพูดก็ได้ ส่วนซัมเหมอบอกทำใจได้ ก็หวังว่าจะไม่ดราม่าหนักนะ
-
โอโหหห ถ้าจะขนาดนี้แล้ว ได้กันให้รู้แล้วรู้รอดเลยดีกว่า -..-
-
เอ้าาาาา!เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าท่านบิดาของอิเหมอเป็นแค่ตาลุงแก่ๆข้างบ้าน 555555555 ชั้นว่าอีกหน่อยเหมอกับนะต้องเผลอเรอจนมีอะไรกันแน่ๆ แล้วสุดท้ายนะก็จะถีบเหมอตกเหวด้วยคำว่าก็แค่เพื่อนไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ที่ทำไปก็แค่อารมณ์พาไปแน่ๆเลย เค้าลางร้ายมาแต่ไกลละ
-
ชะน้าาาาาขี้หวง :hao7: :hao7: :hao7:
-
วันนี้ไม่มาหรอคะ เรานั่งรีเฟชทั้งวันเลย TvT
-
อยู่กับความหวังแบบนี้ก็มีความสุขสุดๆ แล้วเนอะเหมอ
-
วันนี้จะมามั้ยน้ออ :hao3: :hao3:
-
ชอบมาก น้องเหมอ นี่ น่ารักฝุดๆ
:L1: :pig4: :L1:
-
ปรบมือให้น้องเหมอพร้อมคารวะ
น้องเหมอรุกและจับจุดเก่งนะ
ถึงแม้พี่ชนะจะอาจจะแค่อยากเป็นที่1
แต่ก็ไม่ได้ต้องการจากทุกคน เจาะจงน้องเหมอคนเดียวแบบนี้
น้องเหมอมัดมือชกเลยจ้ะ พี่เชียร์สุดตัว
-
วันนี้ยังมีหวังได้อ่านตอนใหม่ไหมหนอ ไม่ค่อยกดดันคนเขียนเลย 555
-
ตอนที่ 11
"เห็นว่าเธอมีใครๆ มาตามมาเอาใจ คล้ายๆ ทุกคนชอบเธอ
เขามารอมาคอยเจอ มาคอยพร่ำเพ้อ ว่ารักเธอหมดใจ
ฉันต้องย้ำกับตัวเอง คอยเตือนกับตัวเอง ว่าฉันไม่ดีเท่าใคร
ถึงฉันพูดความในใจ ให้ซึ้งแค่ไหน ก็คงดีไม่พอ
จะเป็นคนเดียวที่ไม่บอกรักเธอ ไม่หวังให้เธอต้องมาบอกรักกัน
แค่คนหนึ่งคนที่อยากเจอเธอทุกวัน ไม่อยากผูกพันไปกว่านี้
ได้แต่ห่วงใยเพียงแค่เธอข้างเดียว ไม่ขอยุ่งเกี่ยวเกินกว่าความหวังดี
เพียงแอบรักคนเดียวก็พอ เพราะว่าฉันขอเพียงเท่านี้ก็...สุขใจ"
เสียงกีต้าร์ดังประกอบเสียงทุ้มนุ่มลึกของไอ้เหมอที่บัดนี้ครอบครองกีต้าร์ของไอ้กวิ้นไว้ในอ้อมแขน นั่งพิงหลังกับแผ่นหลังของคนที่มันแอบรักแล้วเล่นเพลงตามหัวใจเรียกร้องไปตามเรื่องตามราว มีไอ้กวิ้นนั่งกระดิกเท้าจิบเบียร์เป็นคอรัสให้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลอีกคน
"ฉันไม่หวังสิ่งใดๆ ไม่คิดอย่างใครๆ ไม่ขอให้เธอมองมา รักฉันพูดด้วยเวลา จะนานจะช้า ฉันยังเป็นอย่างเดิม" ท้ายทอยของไอ้หัวเกรียนโขกเบาๆ ลงกับท้ายทอยสวยได้รูปของคนรูปหล่อ ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะแล้วโขกกลับมาเบาๆ โดยมีไอ้กวิ้นมองมาด้วยสายตาหมั่นไส้
"เออ ไอ้เหมอ มึงรู้ยัง น้องไอ้นะมันกลับบ้านแหน่ะ ตอนนี้ไอ้ CY ที่มึงชอบอยู่เมืองไทย ขอให้ไอ้นะพาไปเจอดิ" ไอ้กวิ้นพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ "คราวนี้มึงจะได้เห็นตัวเป็นๆ แบบไม่ต้องเสียตังค์เลยนะเว้ย"
ความคิดของไอ้กวิ้นเข้าท่าจนไอ้เหมออยากถลาไปก้มกราบมันที่เสนอไอเดียน่ากระทำแบบนี้มาให้ ไม่ใช่ว่าที่ระริกระรี้เนื้อเต้นอยู่แบบนี้ ไอ้เหมอมันอยากไปเจอ CY เสียที่ไหน แต่มันแค่อยากไปไหว้พ่อสามีและพบเจอน้องๆ ของสุดที่รักมันต่างหาก ไปส่งชนะที่บ้านทีไรไม่เคยได้เข้าไปในอาณาบริเวณของตระกูลโรจนโภคินเลยสักครั้ง ให้ครั้งนี้เอา CY มาอ้างเพื่อไปดูเรือนหอในอนาคตของมันกับพ่อดาวประจำใจก็ไม่เสียหาย
"นะ พาไปได้ไหมอ่ะ" ไอ้เหมอถามเสียงอ่อนเสียงหวาน ด้วยอารมณ์อยากไปเยี่ยมชมบ้านว่าที่แฟนใจแทบขาด "เหมออยากถ่ายรูปกับ CY"
ชนะนิ่งเงียบ ยกเบียร์ขึ้นจิบไม่พูดไม่จา ใบหน้าหล่อเหลานั้นก็เย็นชาจนไอ้กวิ้นส่งสายตาเป็นสัญญาณมาให้ว่าตอนนี้อย่าเพิ่งรบเร้ากวนใจ แต่ไอ้เหมอมันรู้ความเสียที่ไหน วางกีต้าร์กับพื้นแล้วก็เขย่าแขนรบเร้าสุดที่รักของมัน ไม่วายทำเสียงออดอ้อนจนน่าเตะ
"ชะน้าาาา พาเหมอไปน้าาา นะๆๆ เหมอยังไม่เคยเจอ CY ตัวจริงเลยอ่ะะะ เหมอติ่งมาตั้งแต่อายุสิบแปด ตาม CY ตั้งแต่เป็นเด็กเทรนด์จนตอนนี้ได้เดบิ้ว เหมอก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปแฟนมีตติ้ง ถ่ายรูป หรือไปตาม CY ที่เกาหลีเลยสักครั้ง ไม่เคยได้ลายเซ็นเลยด้วย"
ไอ้เหมอปล่อยมารยาที่มันศึกษามาจากคุณหญิงแม่ใส่เพื่อนรูปหล่อที่ยิ่งนานใบหน้าก็ราวกับมีน้ำแข็งเกาะ สายตาที่มองไอ้เหมอก็ช่างให้ความรู้สึกเหน็บหนาว
"ถ้าชอบมันมาก ผมจะพาไป" ชนะตอบเสียงนิ่ง ดึงแขนออกจากการเกาะกุมของไอ้เหมอแล้วขยับตัวออกห่าง "ง่วงแล้ว กูนอนก่อนนะไอ้กวิ้น"
ไอ้เหมอยิ้มค้าง ส่วนไอ้กวิ้นพยักหน้า "มึงนอนตรงไหนก็ได้ เว้นที่ให้พวกกูสองคนก็พอ"
"อืม"
ไอ้เหมอหันมองหน้าไอ้กวิ้นอย่างขอคำอธิบายแต่ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ก็แค่ทำหน้ากวนตีนใส่ สมองไอ้เสือเหมอเลยหมุนคว้าง คิดมโนเพ้อเจ้อสรุปความได้แล้ว จึงมองคนรูปหล่อที่เดินไปนอนบนเตียงด้วยความเข้าใจบางอย่าง
"ไอ้กวิ้น ปิดไฟเถอะ นอนได้แล้ว" คงต้องง้อกันให้ถึงพริกถึงขิง ดูท่าคนรูปหล่อจะงอนไอ้เหมอมันเสียแล้ว
"อ้าว...ทำไมวะ เออๆ โอเค มึงนอนไปก่อนละกัน กูจะไปคุยโทรศัพท์ ปล่อยน้องพิมพ์เหงามาตั้งแต่คืนวานละ วันนี้โทรง้อเสียหน่อย" ไอ้กวิ้นจากที่สงสัยก็เปลี่ยนเป็นเข้าใจเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนซี้ มันเดินไปปิดไฟแล้วเปิดประตูก้าวเดินออกจากห้องลงไปชั้นล่าง ส่วนไอ้เหมอขยับเท้าก้าวขึ้นเตียง หย่อนตัวนอนลงใกล้ๆ คนรูปหล่อแต่ไม่กล้าเข้าประชิด ได้แต่นอนมองแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายอยู่อย่างนี้
"นะ" เสียงไอ้เหมอแผ่วเบา แม้ตัวไม่ขยับใกล้ แต่มือมันควานในความมืด ลูบไปตามแขนแล้วสุดท้ายก็ดึงมือชนะมากุมไว้ "โกรธเหรอ"
"เปล่า"
"ถ้าไม่อยากให้ไปที่บ้าน นะบอกเหมอก็ได้ เหมอขอโทษที่รบเร้า เหมอแค่อยากเห็นบ้านที่นะอยู่ อยากรู้ว่าอยู่ยังไง อยากรู้ว่าที่แบบไหนที่นะนอนตอนที่เราคุยโทรศัพท์กันทุกคืน ก็เท่านั้นเอง"
"ข้ออ้าง" น้ำเสียงของชนะยังบ่งบอกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ไอ้เหมอจับกระแสได้ว่าในตอนนี้มันควรพูดและให้คำตอบแบบไหนกลับไป ถึงจะทำให้คนที่นอนหันหลังให้นั้น หันหน้ามายิ้มให้กันได้
"CY ต่างหากข้ออ้าง แต่เหตุผลสำคัญที่สุดคือเพื่อนของเหมอต่างหาก เพื่อนคนสำคัญ ไม่ใช่ศิลปินที่เหมอชอบ CY เป็นแค่ของแถมหรอก แต่ชนะต่างหาก ของจริง"
ได้ยินเสียงหัวเราะของคนรูปหล่อแล้วไอ้เหมอก็ใจชื้น มันถือวิสาสะจับยึดที่ไหล่กว้างของอีกฝ่ายแล้วดึงรั้งให้หันมานอนเผชิญหน้ากัน ชนะยอมพลิกตัวมาอย่างว่าง่าย ริมฝีปากกระตุกยิ้ม แววตาก็น่ามอง
"ไอ้โยได้ยินต้องเสียใจแน่ที่แฟนคลับของมันเห็นมันเป็นของแถม"
ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ ขยับตัวเข้าไปใกล้อีกนิด แล้วฉวยมือใหญ่อีกข้างมากุมไว้ ทอดสายตามองด้วยความรู้สึกที่มันไม่อาจบอกออกไปได้ ก่อนกระซิบถ้อยคำน่าฟังที่เรียกรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้าหล่อเหลาของชนะ "คนอื่นเสียใจก็ช่าง แต่เหมอไม่ยอมให้นะเข้าใจเหมอผิดหรอก รู้ไหมครับ"
ชนะพยักหน้า ผลักหน้าผากของไอ้หัวเกรียนเพื่อนซี้ แล้วเป็นฝ่ายขยับเข้าไปหาไอ้เหมอมันเสียเอง "คารมณ์ดี แต่ไม่ยักกะมีแฟน"
"ก็ไม่ได้ดีกับคนไปทั่วนี่ เลือกดีเฉพาะคน" ไอ้เหมอได้ทีทำคะแนน ตีเนียนหยอดความในใจ แล้วซุกหน้าลงกับอกหอมๆ ของพ่อดาวประจำใจอย่างถือสิทธิ์
"จีบเหรอ" ชนะถามเสียงกลั้วหัวเราะ มือใหญ่กดท้ายทอยไอ้เหมอให้ฝังแน่นลงกับอก ไอ้เหมอมันน่ารักเอาใจเก่ง อยู่กับมันไม่มีเบื่อ ทั้งที่ชนะแกล้งแพ้ว่ายน้ำเพราะอยากเป็นเบ๊เอาใจมันบ้าง ทว่าไอ้หัวเกรียนมันกลับไม่ยอมให้เขาทำอะไรเลย จัดการทุกอย่างให้เสร็จสรรพ ทั้งยังช่วยปราบไอ้กวิ้นที่ตั้งหน้าตั้งตาจะใช้งานเขาด้วย เพราะมันทำดีให้อย่างนี้...ก็อดคิดสงสัยไม่ได้ หรือจะยอมปล่อยให้ฉายาเสือเหมอสองมาตรฐานเป็นคำตอบของทุกอย่างดี ...ไม่ต้องค้นหาให้เจอกับความรู้สึกยุ่งยากใจอะไร เป็นแบบนี้ต่อไป...ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ...คงดี
"เปล่า พูดให้ฟัง" ถ้าบอกว่าจีบ เดี๋ยวชนะก็บอกว่าไม่เอาอีก ไม่อยากฝันค้างตอนกลางคืน "เหมอจีบใครไม่เป็นหรอก"
"อืม ผมก็เหมือนกัน ไม่เคยจีบใครเสียที" คนอย่างชนะ โรจนโภคิน ไม่ต้องไปเสียเวลาจีบใครให้เมื่อย ก็มีคนพร้อมจะเข้ามาทำความรู้จักอยู่แล้ว ไม่เหมือนไอ้เหมอ ที่ยิ้มจนเหงือกแห้ง คิดหาคำพูดดีๆ จนหัวแทบระเบิด อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะลงจากฟ้ามาหามันเสียที คิดไปแล้วก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ไอ้เสือเหมอที่ตอนนี้กลายร่างเป็นหมาจึงฝั่งคมเขี้ยวของมันลงบนผิวเนื้อที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามสีดำของอีกฝ่ายแล้วส่งลิ้นเลียแผลให้ปิดท้าย
"เสมอเป็นหมาจริงๆ" ชนะตบหัวหมาพันธุ์เกรียนเบาๆ "กัดผมทำไม"
"หมั่นเขี้ยว" ที่จริงอยากกัดไปทั้งตัว กัดแล้วเลีย เลียแล้วกัด ยิ่งเป็นที่ยอดอกสีสวยของชนะ...ไอ้เหมอมันยิ่งอยากกัดอยากดูดงับให้สาแก่ใจ
"เขี้ยวเพิ่งขึ้นเหรอ หึหึ" ชนะรูปงาม ใจงามตามไปด้วย ไม่ถือโทษโกรธไอ้หมาเหมอ แถมยังลูบหัวกล่อมมันด้วยความอ่อนโยน "เสมอ"
"หืม"
"เบื่อไหมที่ต้องมาตามง้อผมอย่างนี้" เสียงของชนะแผ่วเบา ราวกับไม่แน่ใจในคำถามของตัวเอง
"ไม่เลย...ไม่เบื่อ" ใครจะเบื่อได้ลงคอ ยิ่งคิดว่าชนะโกรธเพราะอะไร หัวใจของไอ้เหมอมันก็ยิ่งอิ่มเอม ผลิบานราวกับสาวน้อยริรัก "ไม่มีวันเบื่อ"
คำตอบแสนถูกใจคนรูปหล่อ ไอ้เหมอจึงได้รางวัลเป็นอ้อมกอดอุ่นแนบแน่น แน่นจนหูมันได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังเป็นจังหวะของชนะ กลิ่นกายหอมก็กรุ่นอยู่ปลายจมูก ฝังลงไปสูดความหอมทีไร เจ้าของผิวกายก็ไม่ผลักไส กลับเอาแต่หัวเราะด้วยเสียงทุ้มนุ่มน่าเคลิ้มฝัน
"ขอบคุณนะ...มันแปลกที่เหมอรู้ทุกครั้งเลยว่าผมกำลังไม่พอใจ" คนรูปหล่อยังคงใช้น้ำเสียงไม่มั่นคง ฟังดูลังเลและเต็มไปด้วยความกังวลใจ "ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยรู้สักครั้งว่าเหมอคิดอะไรอยู่ แต่ผมอยากให้เหมอรู้ไว้ว่าผมแคร์เหมอมากนะ ผมถึงไม่อยากให้เหมอเห็นใครสำคัญไปมากกว่าผม"
ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม หัวใจพองโต และตอนนี้คงดังโครมครามจนชนะได้ยิน ใบหน้าของมันบดเบียดคลอเคลียเอาใจคนรูปหล่อที่มักพูดตรงกับความคิดของตัวเองเสมอ แต่กลับไม่รู้ว่าที่พูดออกมานั้น...มันทำให้คนฟัง มีความหวังมากแค่ไหน หากเปรียบไอ้เหมอเป็นเสือ ชนะคงเป็นนายพราน นายพรานที่ทำให้เสือร้ายยอมศิโรราบ นายพรานที่แม้จะโหดร้ายจ้องเอาชีวิตเสืออย่างมันแต่ก็รูปงามต้องใจ นายพรานชนะไม่ต้องวางกับดักอะไรมาก แค่รอยยิ้มหล่อบาดใจของนายพราน ไอ้เสือเหมอก็พร้อมจะตกลงไปตายในกับดักรัก
คำพูดของชนะเปลี่ยนชีวิตไอ้เหมอได้ จะฆ่าให้ตาย หรือจะให้อยู่รอด ก็อยู่ที่ความประสงค์ของชนะ ไอ้เหมอได้แค่วิ่งตามเป็นบ้าเป็นหลังก็เท่านั้น มันไม่มีสิทธิ์ห้ามไม่ให้ชนะกระทำหรือพูดในสิ่งที่ชนะคิด แต่มันมีสิทธิ์ห้ามตัวเองไม่ให้เต้นไปตามสิ่งเหล่านั้นได้...แต่ไอ้เหมอไม่เคยทำ มันตื่นเต้นทุกครั้งที่ชนะพูดราวกับให้ความหวังมัน ทั้งๆ ที่คำพูดนั้นๆ อาจจะไม่มีอะไรลึกซึ้งเลยก็ตาม
"เสมอ"
"หืม"
"อยู่กับผมไปนานๆ นะครับ อย่าทิ้งผมนะ ผมมีแค่เหมอ แค่เหมอคนเดียวที่เข้าใจผม"
เด็กชายชนะ...เป็นเด็กน้อยที่โหยหาความรักดั่งไอ้กวิ้นมันว่า และมีแค่ไอ้เหมอเท่านั้นที่หาเด็กน้อยคนนั้นเจอแล้วโอบกอดร่างอันสั่นเทานั้นไว้ แน่นอนว่าไม่อยากจะโม้เสียเท่าไหร่ แต่ไอ้เหมอรักชนะมายาวนานหลายสิบปีแม้จะไม่ได้เจอหน้าในช่วงที่คนรูปหล่อไปเรียนต่อที่อเมริกา แต่ก็อาศัยรูปหน้าของแฝดน้องในการเฝ้าคิดถึงแทน... ไอ้เหมอรู้แน่ว่าชนะที่เติบโตขึ้นมา คงไม่ต่างจากแฝดอีกสองคนมากนักในด้านหน้าตา แต่กับอุปนิสัยแล้ว คาดเดายากจนได้มาเจอกันเมื่อสองปีก่อน... เด็กชายชนะที่เคยวิ่งหนีจูบของไอ้เหมอเมื่อยังเด็ก กับนายชนะ เดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์พ่วงตำแหน่งเดือนมหาลัย รูปหล่อ พ่อรวยที่สาวๆ หลงใหล ก็ไม่ได้แตกต่างกัน ยังคงเอาแต่ใจ เย่อหยิ่ง และเข้าถึงยาก ความมึนๆ อึนๆ นั่นก็เป็นเหตุให้มีเพื่อนน้อย จับพลัดจับผลูมาคบกับคนไม่เต็มอย่างไอ้กวิ้นอีกด้วย
ชนะในสายตาคนอื่นอาจจะเป็นผู้ชายหล่อเลว ใจร้าย นิ่งขรึมเอาใจยาก แต่สำหรับไอ้เหมอแล้ว ชนะ พ่อดาวประจำใจ เป็นเหมือนเทวดาตัวน้อยๆ ที่ต้องคอยตามประคบประหงมเอาใจไม่ให้คลาดสายตา ตอนกลับโรงเรียนก็ฝากไอ้กวิ้นมันดูอยู่ตลอด ให้ชวนไปเที่ยว ชวนไปกินข้าวดูหนัง เพื่อไม่ให้ชนะต้องเหงา ซึ่งไอ้กวิ้นมันก็ทำได้เป็นอย่างดีตามที่ไอ้เหมอสั่ง แม้มันจะแอบแขวะแอบจิกกัด แต่ปากมันก็อย่างนั้น สุดท้ายมันก็ยอมทำให้ หลังๆ มานี้ไม่ต้องสั่งมันแล้ว เพราะมันกับชนะก็สนิทกัน ไปไหนถึงได้บังคับให้ชนะไปด้วยจนคนรูปหล่อบ่นให้ฟังอยู่ร่ำไปว่าอยู่กับไอ้กวิ้นทำให้ปวดหัว
"อื้ม เหมอสาบานไว้แล้วไงว่าจะไม่ไปไหน อย่ากังวลไปเลยครับ เหมออยู่ตรงนี้ เกาะชนะเป็นตุ๊กแก ไม่มีหลุด ฮี่ๆ" ไอ้เหมอมันก็ทำเป็นเล่นเสียเรื่อย แต่ใครจะรู้ว่าในใจของมันคิดจริงจังเพียงใด
"เหมอคนดีของผม" ชนะเอ่ยเสียงเบา แต่ทำเอาไอ้เหมอหัวใจไม่ได้เต้นเบาเลยสักนิด ยิ่งริมฝีปากร้อนที่ประทับลงบนหน้าผากของมัน...ยิ่งเพิ่มอุณหภูมิร่างกายและจังหวะการเต้นของหัวใจให้ถี่รัวราวกับมีคนตีกลองชุดเป็นจังหวะเมทัลอยู่ในนั้น
ไอ้กวิ้นนนนนนนน!! มึงต้องได้ยิน! ความหวังกูเพิ่มขึ้นยี่สิบเปอร์เซ็น มึงเอ้ยยยย แซงหน้าหุ้น ปตท. ไปหลายจุดแล้ววว มาสนับสนุนกูด่วน!!!
"หัวใจเหมอ เต้นแรงเป็นบ้า" เสียงของชนะราวกับล้อเลียน แต่พอโดนไอ้เหมอทุบอกอย่างมีจริตก็ทำเสียงโอดโอยน่าสงสาร "โอยย เจ็บ เหมอไม่ใช่คนดีแล้ว เป็นคนใจร้าย ทุบกันได้ลงคอ"
"เอาอีกสักทีไหม ยั่วอยู่ได้" ไอ้เหมอแทบจะระเบิดตัวเองไปเพราะเสียงนุ่มๆ ของชนะอยู่แล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังเพิ่มเติมความออดอ้อนให้อ่อนระทวยไปอีกหลายสิบเท่า
"ผมไม่ได้ยั่ว... ผมแค่ชอบอ้อนเหมอ...เท่านั้นเอง"
"ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!"
พี่หมัยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! ได้รับกระแสจิตของเหมอแล้ว ฝากกราบเรียนท่านบิดา เหมอยืมตังค์สามแสน จะไปสู่ขอลูกเขยมาให้!! ถ้าท่านบิดาไม่ได้คนนี้เป็นเขย จะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่! เขาอ้อนเก่ง ยั่วก็เก่ง หล่ออีกด้วยยยย เหมอยอมถวายหัว หมดตัวเลยอ้ะ! เหมอจะเอาคนนี้! ฮื้ออออ!
"ฮ่าๆๆ เสมอเขินแล้วตลก หน้าดำ หูแดง" ชนะหัวเราะลั่น คงเพราะแสงโคมไฟจากหัวเตียงที่ทำให้ชนะเห็นอาการเรืองแสงของหูระดับเรดาร์ของไอ้เหมอได้ชัด
"เออ รอก่อนเถ๊อะ จะไปโมหน้าโมตัวที่เกาหลี เอาให้กลับมาแล้วนะต้องร้อง อู้หูวววว ท่านเทพบุตรเสมอ เลยทีเดียวอ้ะ"
"เว่อๆ ไม่ต้องไปทำแล้ว ผมชอบหน้าตลกๆ แบบนี้ ดีกว่าน่ารัก ดีกว่าหล่อดูดีเป็นไหนๆ เพราะมองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ" ชนะดึงหูเรืองแสงของไอ้เหมอเล่น แล้วยังคงหัวเราะเบาๆ ไม่หยุด "ผมชอบนะ อย่าเปลี่ยนแปลงอะไรเลย"
"ชนะอ่ะ พูดอะไรเนี่ย" ทำอายสะดิ้ง แต่ความจริงในใจกำหมัดร้องเยสๆ ไปเป็นร้อยที
"จริงๆ นะ อย่าเปลี่ยน ตามใจผมนะครับเสมอ"
"อื้ม ไม่เปลี่ยนหรอก เหมอแค่ล้อเล่น ลองไปทำดิ ท่านบิดาได้เตะออกจากตระกูล เพราะหน้าไม่เหมือนพ่อเหมือนแม่ อาจจะโมแล้วไปเหมือนคนข้างบ้าน ทีนี้ปัญหาครอบครัวอีก ลุกลามใหญ่โต เหมอไม่ทำเป็นอันขาดดด ฮี่ๆ" มันก็ชักแม่น้ำทั้งห้ามากลบเกลื่อนความเขินอายที่ในชีวิตไอ้เสือเหมอไม่ค่อยจะมี ทีนี้ทำเอาชนะหัวเราะก๊าก อกกระเพื่อมขึ้นลงรัวแรงอย่างน่าสงสาร
"พอๆ หัวเราะมากๆ เดี๋ยวสะอึกอีก ชอบล่ะซี มีเพื่อนเป็นตลกคาเฟ่ห์ส่วนตัวอ้ะ ลิมิเต็ทเชียวนา หาไหนไม่ได้อีกแล้วเนี่ย ความบันเทิงเพื่อนะคนเดียว" ไอ้เหมอเป็นอัจฉริยะในด้านการหยอด มันหยอดได้ทุกสถานการณ์ ตีเนียนหยอดไปวันๆ ไม่หวังผล เอาความสบายใจของตัวเองเป็นที่ตั้ง อยากพูดอยากจีบตอนไหนมันก็พูดของมันไป คนฟังจะเข้าใจหรือไม่ ไม่ได้อยู่ในระยะหวังผล
"ฮ่าๆๆ ชอบดิ เป็นไปได้อยากผูกติดไว้กับตัวยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยอ่ะ คงมีความสุขดีเนอะ" แต่ผลที่ได้มันมากมายกว่าที่คิด ไอ้เหมอบินผ่านสวรรค์ชั้นเจ็ดติดลมบนไปจนถึงชั้นสิบแล้วก็ยังไม่มีทีท่าจะลงมาได้
"แหนะ ตอนอาบน้ำก็จะให้เค้าเข้าไปด้วยเหรอ กิ้วๆ" ใช้สายตาโลมเลียทั่วดวงหน้าหล่อเหลา ลิ้นของมันก็แลบเลียริมฝีปากแห้งผาก มองสบตากับคนตรงหน้าอย่างสื่อความในใจ ทำไมถึงได้รักมากขนาดนี้ก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่สำหรับคนทั่วไป...ถูกทำให้วิ่งตามขนาดนี้คงเหนื่อยแทบแย่ แต่เพราะไอ้เหมอมันเป็นนักเรียนนายร้อยที่แค่เรื่องวิ่งเป็นเรื่องง่ายๆ สำหรับมันรึเปล่า ถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเอาวิ่งเอาไม่สนคำร้องห้ามของคนอื่นๆ อย่างนี้
"ไอ้เกรียน คิดไปโน่น" ชนะผลักหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอสองสามที แล้วหยุดมือเป็นลูบหัวมันเล่นแทน "ง่วงแล้ว"
"ครับ เหมอกล่อมนอนนะ วางแขนตรงนี้ เหมอนวดให้"
พะเน้าพะนอเอาใจประหนึ่งลูกในไส้จนไอ้กวิ้นที่เข้ามาในห้องหลังจากคุยโทรศัพท์จีบน้องพิมพ์ของมันเสร็จอดเบะปากด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ ไอ้เหมอมันทำราวกับไอ้นะเป็นเด็ก ปากก็พูดหยอดคำหวาน มือก็บีบนวดให้สุดที่รักมันได้นอนหลับสบาย ไอ้กวิ้นล่ะอยากถามว่ากับพี่กับแม่มัน มันทำให้ได้อย่างนี้ไหม
"มันหลับแล้วเหรอ" ไอ้กวิ้นที่ขึ้นนอนบนเตียงอีกฝั่งถามเสียงเบา มองไอ้เหมอโอบประคองเพื่อนรูปหล่อแล้วถอนหายใจ "มึงคลอดมันมาเองหรือไง ไม่เปิดเต้านมแห้งๆ ของมึงให้มันดูดนอนไปด้วยเลยล่ะ"
"เออว่ะไอ้กวิ้น วันนี้มึงพูดเข้าท่าหลายเรื่องละ" ไอ้กวิ้นมันแขวะ แต่ไอ้เหมอกลับคิดเป็นจริงเป็นจัง "หัวนมกูนี่ไม่เคยให้ใครใช้ลิ้นเลียให้เลยนะเว้ย แสรด คิดแล้วขึ้น"
"ไอ้เหี้ยบ้ากาม"
"หึหึ"
"แล้วมันจะพามึงไปที่บ้านไหม"
"ไม่รู้ว่ะ ไม่เห็นว่าไง แต่ก็หายหงุดหงิดละ ได้น้องเหมอคนสวยรวยเสน่ห์คนนี้ง้อ จะไม่หายได้ไง"
"ถุ้ยย อิคนสวย" ไอ้กวิ้นจงใจถีบแข้งไอ้เหมอที่รีบโยกหลบแล้วถีบมันกลับ
"อย่าเล่นเฮ้ย เดี๋ยวสุดที่รักกูตื่น คงกำลังฝันดีเลยเนี่ย ยิ้มหล่อเชียว หูยยย เมื่อไหร่จะเป็นผัวกูสักที" ไอ้เหมอใช้สายตากวาดมองไปทั่วเรือนร่างกำยำ กล้ามแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อกล้าม รอยกัดบนอกก็ดูเซ็กซี่น่ากัดอีกรอบ ไม่ต้องพูดถึงยอดเม็ดสีสวยตามประสาคนผิวขาวที่ไอ้เหมอมันแอบใช้มือแง้มคอเสื้อกล้ามของคนรูปหล่อแล้วเพ่งตามอง อยากดูดอยากงับแต่ต้องหักห้ามใจ ไม่งั้นจะเพิ่มความเป็นไปไม่ได้ในหนทางรักของมันสูงขึ้นหากว่าผลีผลามตามใจปากตัวเองมากไป
"ไอ้เหมอ มึงนี่น่าเกลียดเสียจริง กูไม่น่าหลวมตัวคบคนอย่างมึงเล้ย!" ไอ้กวิ้นว่า แต่น้ำเสียงมันไม่ได้จริงจัง ไอ้เหมอถึงทำแค่หัวเราะแล้วลูบแขนลูบเอวสุดที่รักของมันต่อไป
"มึงนอนไปเลยกวิ้น กูไม่กล่อม กูจะกล่อมว่าที่แฟนกู"
"เรื่องของมึงเห้อออ"
ประโยคสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น โดยที่ไอ้กวิ้นนอนหันหลังกระชากผ้าห่มผืนใหญ่ไปห่มเพียงลำพัง ปล่อยให้ไอ้สองเพื่อนซี้ ห่มผ้าห่มผืนบางด้วยกันไป เพราะไอ้กวิ้นมันรู้วาต่อให้ผ้าห่มจะบางแค่ไหน แอร์ที่มันเปิดจะเย็นเพียงไร ไอ้สองคนที่ซุกกายกอดก่ายกันมันก็คงจะอุ่นอยู่ดี บางที...อาจจะร้อนเสียด้วยซ้ำ!
ต่อด้านล่าง
-
"เสมอครับ ตื่นได้แล้วนะ ผมจะพาไปที่บ้าน" เสียงนุ่มนวลของชนะปลุกไอ้เหมอในยามรุ่งสางของวันอาทิตย์ มือใหญ่เขย่าแขนมันเบาๆ แต่ไอ้เสือเหมอจอมฉวยโอกาสมันยอมละหน้าจากอกกว้างที่มันซุกอยู่ทั้งคืนเสียที่ไหน ยังคงตีเนียน ยิ้มกริ่ม ซุกหน้าลงกับความอุ่นหอมกรุ่นอยู่อย่างนั้น แสร้งทำเสียงงึมงำออดอ้อนราวกับคนที่ยังไม่ได้ตื่นจากห้วงนิทรา ทั้งๆ ที่ความจริงมันตื่นก่อนคนรูปหล่อเกือบครึ่งชั่วโมง "เสมอ ได้ยินไหม"
ชนะยังคงมองไอ้คนที่ถือโอกาสนอนบนอกอย่างอ่อนใจ ไม่รู้จะปลุกมันยังไงดี เห็นมันนอนหลับตาพริ้มดูมีความสุขเสียเหลือเกิน
"ไอ้นะ อย่างไอ้เหมอมันต้องถีบ มึงไม่ต้องพูดดีๆ หรอก ไอ้นี่เวลานอนมันหูตึง เดี๋ยวกูจัดการให้!"
ไอ้เหี้ยยยยเพนกวิ้นนนนน! เป็นนกดีๆ ไม่ชอบ ชอบเป็นเหี้ย!!!
ในจังหวะที่ไอ้กวิ้นง้างตีนขึ้น ไอ้เหมอมันก็ลืมตาท่าทางงัวเงียแล้ว มองชนะด้วยรอยยิ้มหวาน ก่อนตวัดสายตามองไอ้นกไร้ประโยชน์ด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม
"เดี๋ยวมึงได้มีมวยกับกูรอบเช้าไอ้ห่า ไม่เคยเจียมสังขาร แสรดดด" ไอ้เหมอคว้าหมอนที่มันไม่ได้หนุนเพราะย้ายมาหนุนอกสุดที่รัก แล้วฟาดไปที่หัวไอ้กวิ้นเต็มเหนี่ยว
"หน็อยยยย มึงจะเอาเหรอ!! ด้ายยยยยยย!! เดี๋ยวมึงได้รู้!!"
ไอ้กวิ้นก็ไม่ยอมแพ้ คว้าหมอนของมันยกขึ้นกัน แล้วเริ่มฟาดฟันกับไอ้เหมออย่างบ้าระห่ำ ชนะมองเพื่อนสองคนด้วยความระอา ก่อนจะลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ จัดการธุระส่วนตัว
"ตายซะมึง ตายๆๆๆๆๆ" ไอ้เหมอฟาดเอาฟาดเอา ส่วนไอ้กวิ้นก็ยกขึ้นกัน โยกตัวหลบ ส่วนไอ้เหมอไปบ้างแต่ก็ยังเสียเปรียบ "ขัดกูตลอดไอ้สัด วันนี้กูต้องกลับแล้วด้วย ให้กูฟินต่อชีวิตไปอีกสักสัปดาห์ก็ไม่ได้ ไอ้เพื่อนเวรรรรรร"
"กูเกลียดมารยาของมึงไอ้เหมอ ไอ้คนตอแหลลลล โอ้ยยยย พี่แต้วววว พี่แต้วช่วยกวิ้นด้วยยยยยยย!" ไอ้กวิ้น ไอ้เด็กสามขวบ สู้ไม่ได้ก็จะร้องเรียกหาแต่พี่แต้วของมัน ไอ้เหมอฟาดหมอนใส่มันอีกทีก่อนจะยอมละเว้นชีวิตนกตัวโย่งที่ผมฟู หน้ายุ่ง นั่งเบะปากดีดเท้ากวนตีนอยู่บนเตียง
"เกลียดมึงอ้ะ ตีกูมาตั้งแต่มอต้นยันมหาลัย กูจะฟ้องพี่หมัยของมึง ว่าน้องพี่หมัยมันเป็นเด็กอันธพาล!"
"ถ้าพี่กูเชื่อมึง กูยอมก้มกราบ พี่กูไม่ฟังใครนอกจากกูเว้ย โฮะๆๆๆ ไปเลย ลงไปจัดเตรียมเบรกฟาสท์ให้กูกับสามีด้วย เดี๋ยวตามลงไป"
"กูเป็นคนใช้มึงเหรอออออ หาาาา"
"มึงบอกเมื่อวานใครแข่งว่ายน้ำแพ้ให้เป็นเบ๊" ไอ้เหมอเอ่ยอ้าง ยักคิ้วกวนตีนไอ้กวิ้นแล้วถีบแข้งมันไปสองสามที
"ไอ้นะต่างหากที่แพ้!"
"มันแพ้มึง แต่ไม่ได้แพ้กู มึงต่างหากที่แพ้กู เพราะงั้นมึงเป็นเบ๊กู ไป อย่ามาเถียง เดี๋ยวพี่เหมอหลังแหวนให้ พูดมาก! เดี๊ยะๆ" ไอ้เหมอจอมเผด็จการ นอกเหนือจากชนะแล้วคนอื่นก็คือคนที่ต้องยอมลงให้มันทั้งหมด ไอ้กวิ้นมองค้อน ขว้างหมอนใส่เพื่อนจอมบงการแล้วเดินตึงตังออกจากห้องไป เหลือทิ้งไว้แค่ไอ้เหมอที่จัดเก็บที่นอนให้เข้าที่ พับเก็บผ้าห่ม จัดผ้าปูเตียงให้ตึงเรียบเหมือนที่มันทำเป็นประจำทุกเช้าที่หอพักของโรงเรียน ก่อนจะยืดเส้นยืดสายด้วยการวิดพื้นสามสิบครั้ง และลุกนั่งอีกหนึ่งร้อยครั้ง
"เหมอ ไปอาบน้ำได้แล้ว" ชนะออกจากห้องน้ำมาพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ คนรูปหล่อสวมชุดนิสิตชายที่ใส่ในวันแรกของการมาค้างบ้านไอ้กวิ้น เสื้อเชิ้ตขาวสะอาดกับกางเกงแสลคสีดำจับจีบสวยโดยฝีมือการซักรีดของพี่แต้ว กระดุมเสื้อเม็ดบนปลดออกจนเห็นอกขาวที่มีรอยกัดฝีปากไอ้หมาเหมอ แขนเสื้อยาวพับทบขึ้นถึงข้อศอก ล่อสายตาไอ้เหมอไล้มองไปตามท่อนแขนแกร่งที่มันกกกอดอยู่ทั้งคืน
"มองอยู่ได้ หล่อมากเหรอ หึหึ" ชนะถามเสียงกลั้วหัวเราะ เดินเข้ามาใกล้ไอ้หัวเกรียนที่มีเม็ดเหงื่อซึมชื้นข้างแก้ม "ผมเปลี่ยนใจไม่พาไปดีไหม เพราะไอ้โยหล่อกว่านี้ กลัวว่าเหมอจะมองแต่มันแล้วไม่สนใจผม"
"ใครจะหล่อสู้เพื่อนคนสำคัญของเหมอได้ รู้ไหมว่าต่อให้พี่ท็อปบิ๊กแบงมายืนตรงหน้า เหมอก็ยังจะบอกว่านะหล่อกว่าอยู่ดี ฮิฮิ" ไอ้เหมอไม่ได้โม้เกินจริง ในสายตามันแล้วพ่อดาวประจำใจของมันหล่อที่สุดในปฐพี
"หึหึ แม้จะฟังเหมือนยอ แต่ผมก็ชอบฟัง ไปครับ ไปอาบน้ำ"
ไอ้เหมออดคิดไม่ได้ว่า...ถ้านี่คือการครองชีวิตคู่ บทพูดตอนนี้ก็คงจะเป็นเหมือนสามีรูปหล่อเอ่ยปากไล่ภรรยาแสนอ่อนหวานไปอาบน้ำหลังจากเสร็จกิจกรรมยามเช้าด้วยกัน... ฝ่ายสามีมองมาด้วยความเอ็นดู ฝ่ายภรรยาก็เอียงอาย แก้มแดงปลั่งหลบสายตาเขิน ครั้นพอภรรยาช้อนตาขึ้นมอง ก็ถูกริมฝีปากนุ่มของสามีประทับรับอรุณ... บทบาทนี้แหละที่ไอ้เหมอปรารถนาอยู่ในใจมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย ซึ่งมีแต่คุณหญิงแม่เท่านั้นที่เข้าใจ แต่ท่านบิดา...นอกจากจะขัดใจเหมอแล้ว ยังเตะเหมอเข้าโรงเรียนเตรียมทหารเพราะความปรารถนาที่ท่านบิดาไม่เห็นด้วยของเหมอ! ท่านบิดาไม่เคยได้ดั่งใจเลยสักครั้ง!
"เหมอ คิดอะไร ทำไมไม่ไปอาบน้ำ" ชนะมองไอ้หัวเกรียนที่ทำหน้าเคลิ้มฝันด้วยความสงสัย อยู่ๆ มันก็ทำหน้าตลก เห็นแล้วอดหัวเราะไม่ได้
"อ้อ..." เสียงชนะเรียกไอ้เหมอกลับสู่ความจริง มันยิ้มจาง ขยับเดินผ่านหน้าคนรูปหล่อไปหยิบผ้าเช็ดตัวของมันที่ผึ่งตากไว้ตั้งแต่เมื่อเย็นวาน "นะลงไปกินข้าวรอเลยนะ ไอ้กวิ้นมันอยู่ข้างล่างรอแล้ว"
"อืม รีบตามลงไปนะ ให้รถมารับแปดโมง"
"โอเค"
ไอ้เหมอใช้สกิลอาบน้ำที่มันฝึกปรือมาตั้งแต่เข้าโรงเรียนเตรียมทหาร หนึ่งนาทีน้ำราดตัว หนึ่งนาทีสำหรับถูสบู่ และอีกหนึ่งนาทีสำหรับล้างฟองสบู่ เวลาที่เหลือหมดไปกับการล้างหน้าแปรงฟันและจัดการถ่ายหนักถ่ายเบา และด้วยสกิลขั้นเทพนี้ มันจึงใช้เวลาไม่นานในการมานั่งเสนอหน้ากินข้าวต้มพร้อมกับคนรูปหล่อสุดที่รักของมัน
"เร็วมาก ผมทึ่งตลอดเลยเวลาที่เหมอบอกว่าอาบน้ำเสร็จแล้ว แค่ไม่กี่นาทีเอง" ชนะบอกด้วยสีหน้าทึ่งจัด คำพูดไม่ได้มีนัยยะต่อว่า แต่ไอ้กวิ้นกลับตีความไปอีกทางด้วยความหมั่นไส้ส่วนตัว
"เหมอเก่ง" ไอ้เหมออมยิ้มพูดใจ ก่อนจะหน้าคว่ำเมื่อไอ้กวิ้นพูดสอด
"ไอ้นะมันไม่ได้ชมว่ามึงเก่งไอ้เหมอ มันหมายความว่ามึงสกปรก อาบน้ำล้างขี้ไคลหมดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ซกมก" ไอ้กวิ้นทำหน้ายี้ เลยโดนไอ้เหมอยัดช้อนบรรจุข้าวต้มเข้าปาก
"พี่แต้ววว ไอ้เหมอแกล้งกวิ้น!"
"โอ๋ๆๆๆ ก็น้องกวิ้นไปว่าเพื่อนก่อนทำไมล่ะคะ นั่งดีๆ ค่ะ อย่าดื้อเชียว"
ไอ้เหมอลอยหน้าลอยตา เห็นไอ้นกโย่งดิ้นพล่านราวกับเด็กสามขวบก็ยิ่งสะใจ "พี่แต้วคนสวย ถ้าเบื่อไอ้กวิ้นแล้ว มาที่บ้านเหมอนะครับ เหมออยากมีพี่เลี้ยงสวยๆ ฮี่ๆ"
"น้องเหมอล่ะก็ พี่แต้วเขินนะคะ อิอิ"
ไอ้เหมอหยอดพี่เลี้ยงไอ้กวิ้นไปกินข้าวต้มไปอย่างมีความสุข ซึ่งความสุขของมันไม่ใช่การหยอดสาว แต่เป็นการเห็นไอ้กวิ้นดิ้นแล้วดิ้นอีกต่างหาก จนชนะที่ทนสงสารไม่ไหวต้องปรามไอ้เหมอไม่ให้แกล้งไอ้กวิ้นไปมากกว่านี้ หน้าตามันน่าสงสารน้อยเสียเมื่อไหร่
หลังจากทานมื้อเช้ากันเสร็จ ไอ้กวิ้นเดินออกมาส่งที่หน้าประตูบ้าน มันไม่ไปด้วยเพราะต้องอ่านการ์ตูนให้จบ และยังมีจิ๊กซอว์กล่องใหม่ที่มันสั่งจากเว็บอเมซอนรอมันอยู่ วันนี้มันจะขอใช้วันหยุดของมันเพียงลำพัง ไอ้เหมอทำเพียงยิ้มกริ่ม ไม่มีการรบเร้าใดๆ ฝากน้องพิ้งของมันไว้แล้วก็ขึ้นนั่งบนเบาะหลังของรถเบนซ์สุดหรุเพื่อมุ่งสู่บ้านของสามีสุดที่รักด้วยสีหน้าประหนึ่งนางพญา
"เข้าทางประตูฝั่งตะวันออกนะครับ" ชนะบอกเสียงเรียบกับชายผู้เป็นทั้งบอดี้การ์ดและคนขับรถประจำตัว
"ได้ครับคุณหนู" รับคำเสร็จ พี่ชายหน้าเข้มก็นิ่งเงียบ มีสมาธิกับการขับรถ
"พี่ครับ" ไอ้เหมอมันอดไม่ได้ ต้องถามเสียหน่อยว่าคนรอบตัวของสามีมีใครบ้าง มันจะได้ทำความรู้จักเพื่อผลประโยชน์ที่ดีในอนาคต "พี่ชื่ออะไรครับ"
"ผมเหรอครับ...ผมชื่อจินครับ เป็นบอดี้การ์ดของคุณหนู" พี่ชายหน้าเข้มยังคงประหยัดคำพูด แต่ใบหน้าก็เริ่มระบายยิ้มเล็กน้อย คงเพราะถูกอกถูกใจกับไอ้เด็กหัวเกรียนที่ยิ้มแย้มอัธยมศัยดี มันยื่นหน้ามาตรงกลางระหว่างเบาะแล้วชวนคุย
"พี่จิน ผมชื่อเสมอ ยินดีที่ได้รู้จักนะพี่ ว่าแต่พี่อยู่กับนะมานานยังอ่ะ กี่ปีแล้ว" ไอ้เหมอเริ่มสืบข้อมูล มันตั้งใจจะเก็บรายละเอียดทั้งหมดก่อนกลับไปโรงเรียนในเย็นวันนี้ อย่างน้อยวันนี้ต้องมีใครสักคนที่มันสามารถฝากให้เป็นหูเป็นตาดูแลชนะให้มันได้ และที่เจอตอนนี้ก็ค่อนข้างเป็นบุคคลในระดับที่สามารถพึ่งพาได้ เพราะคงอยู่กับชนะแทบตลอดเวลา อะฮ้าาาา พี่จิน พี่ต้องมาสนิทกับผมเข้าไว้!
"ก็ตั้งแต่คุณหนูเธอไปอยู่ที่อเมริกาน่ะครับ เธอย้ายมาผมก็มาด้วย"
"หูววว อยู่กับนะนานเลย น่าอิจฉาอ้ะ ว่าแต่พี่จินกินข้าวเช้ารึยังครับ" ไอ้เหมอยังชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย โดยไม่รู้ว่าคนรูปหล่อที่นั่งอยู่ข้างๆ กำลังแผ่ความเย็นออกจากตัวมากแค่ไหน
"ยังเลยครับ"
"อย่าลืมกินนะครับพี่ เดี๋ยวจะปวดท้องเอา โอ้ยยยย!" หัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอโดนทุบแล้วคอเสื้อของมันก็โดนดึงจากข้างหลัง ฉุดร่างของมันให้เอนกลับไปนั่งบนเบาะ
"นั่งดีๆ ไม่รู้รึไงว่าอันตราย" ชนะว่าเสียงเรียบ มองไอ้หัวเกรียนที่ลูบหัวตัวเองป้อยๆ น้ำตาเล็ดแล้วก็ใจอ่อน ต้องยกมือไปลูบให้มันทั้งๆ ที่ในใจหงุดหงิดแทบคลั่ง "เจ็บไหม"
"เจ็บดิ ทุบมาได้ หัวคนนะไม่ใช่แตงโม" ไอ้เหมอตัดพ้อ ช้อนตามองคนรูปหล่ออย่างมีจริต "เป่าด้วย ไม่เป่าไม่หาย"
"หึ อย่างกะเด็ก" ชนะอมยิ้ม ยอมเป่าลมร้อนๆ ใส่หัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอที่ยิ้มกริ่ม หลับตาพริ้มสมใจ "หายยัง"
"หายแล้ว นะเก่งอ่ะ เก่งกว่าหมออีก เป่าแป๊บเดียว หายเลย" ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากชนะได้เป็นอย่างดี
"เว่อตลอดเสมอ" ผลักหน้าผากคนหัวเกรียนสองสามที ก่อนจะยิ้มหล่อมองอีกฝ่ายที่ยิ้มกว้างมองตอบกลับมาเช่นกัน
ประตูฝั่งตะวันออกของบ้านตระกูลโรจนโภคินเปิดกว้างให้เบนซ์คันหรูขับเคลื่อนเข้าไปภายในบริเวณ ไอ้เหมอมองซ้ายมองขวาด้วยความถูกใจ ในขณะที่ชนะเกร็งตัวขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นใครบางคนยืนรออยู่ที่ประตูทางเข้าของตึก
"คุณท่านมารอคุณหนูตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ" จินตัย หรือพี่จินที่ไอ้เหมอพยายามตีซี้กล่าวรายงาน พลางหมุนพวงมาลัยเลี้ยวโค้งไปตามทางลาด แล้วเคลื่อนรถเข้าไปจอดบริเวณหน้าประตูบ้าน ชนะพยักหน้ารับรู้ เผลอยื่นมือไปกุมมือไอ้หัวเกรียนข้างๆ
"พ่อดุเหรอ" ไอ้เหมอถามซื่อ บีบมือของอีกฝ่ายกลับแผ่วเบา "ไม่ต้องกลัวนะ ถ้าพ่อจะตี เหมอจะยอมให้ตีเหมอแทน"
ชนะหลุดยิ้ม ความกดดันที่เกิดขึ้นพลันมลายหายไปเมื่อเห็นหน้าตลกๆ ของไอ้เพื่อนซี้ "ไม่หรอก ตรงกันข้าม เขาไม่เคยดุด่าหรือตีผมด้วยซ้ำ"
"โหยยย ดีอ่ะ ท่านบิดาของเหมอนี่เตะซ้ายเตะขวาตลอด เป็นลุงข้างบ้านที่ชอบใช้กำลัง" ไอ้เหมอกล่าวหาโดยไม่ได้เล่าอธิบายเลยว่าทำไมท่านบิดาถึงต้องเตะมัน ความจริงไอ้เหมอมันดื้อตาใส บอกให้มันเดินซ้าย แต่มันกวนตีนเดินขวา มีพี่มันให้ท้ายอีกต่างหาก มันจึงเป็นกระสอบทรายให้ท่านนายพลได้ลองกำลังวังชามาตั้งแต่มันยังเด็ก
"ฮ่าๆๆ ขนาดนั้นเชียว"
"อืออออ" ไอ้เหมอมันพยักหน้าตาใส ทั้งๆ ที่ปากเพิ่งจะนินทาพ่อบังเกิดเกล้าให้คนอื่นฟังไปหมาดๆ "พ่อของนะหล่ออ่ะ ท่านบิดาของเหมอนี่ลงพุงแล้ว แต่พ่อนะยังหุ่นดีอยู่เลย ไม่ตามเทรนด์เลยเนอะ คนอายุเท่านี้ต้องลงพุงหัวล้านไปแล้วอ่ะ"
"ชอบคนลงพุงหัวล้านเหรอ"
"ไม่อ่ะ แค่เห็นเพื่อนของท่านบิดาแต่ละคนเขาก็แบบนั้นนี่ นึกว่าเป็นเทรนด์"
"ฮ่าๆๆๆ เสมอเอ้ย!"
ชนะหัวเราะ พร้อมกับก้าวลงจากรถที่พี่จินหน้าเข้มเป็นคนเปิดประตูให้ ส่วนไอ้เหมอมันลงของมันเอง เพราะรอให้พี่จินมาเปิดไม่ทันใจ มันเดินไปไหว้ชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนหน้านิ่งขรึมไม่ผิดแผกจากลูกชาย ผู้อาวุโสกว่าพยักหน้ายกมือรับไหว้มัน ไม่มีรอยยิ้มอย่างที่คาดการณ์ไว้ เพราะรู้มาจากไอ้กวิ้นว่าพ่อของชนะเป็นเสือยิ้มยาก ภายนอกอาจจะดูหยิ่ง แต่ความจริงใจดี ไอ้กวิ้นมันเคยมาที่บ้านของชนะหลายครั้ง ไม่เหมือนไอ้เหมอที่มีวาสนาแค่มาส่งคนรูปหล่อแค่ที่ประตูรั้ว ไม่มีโอกาสเข้ามายกมือสวัสดีพ่อสามีเลยสักหน
"ป๋า นี่เพื่อนผม ชื่อเสมอ" ชนะแนะนำสั้นๆ โดยไอ้เหมอมันก็ยิ้มแฉ่งเต็มใบหน้า
"อืม พาเพื่อนเข้าบ้าน แล้วเดี๋ยวมาคุยกับป๋า"
"ครับ"
ไอ้เหมอถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อกกับบทสนทนาของพ่อลูก ไม่มีการกวนตีนกวนใจเหมือนมันกับท่านบิดา มีแต่ความตึงเครียดเงียบขรึมที่สาดใส่กัน ก่อนที่รังสีความเย็นจะแผ่ขยายไปมากกว่านี้ เสียงของใครบางคนก็ดังมาจากอีกฝั่ง ไอ้เหมอโยกหัวขยับหน้าไปมองก็เห็นผู้ชายร่างสูงวิ่งหน้าตั้งมาด้วยความเร็วระดับนักวิ่งทีมชาติ ชุดที่สวมใส่บ่งบอกให้รู้ว่าเพิ่งลุกจากเตียงมาหมาดๆ
"พี่พ่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! ทำไมทิ้งน้องไว้คนเดียววววววววววววว"
ไอ้เหมอแอบเห็นใบหน้าหล่อเหลาของพ่อชนะกระตุก คิ้วเข้มก็ขมวดมุ่น ราวกับเห็นสิ่งที่น่าปวดหัวที่สุดในชีวิตยืนอยู่ตรงหน้า
"อุ้ยย ลูกชายกลับมาแล้ว ดีใจที่สุดดดดด" สิ่งมีชีวิตที่ไอ้เหมอจำแนกประเภทไม่ได้กระโดดตะครุบตัวของชนะไว้แล้วหอมแก้มซ้ายทีขวาทีจนไอ้คนที่แอบอ้างสิทธิ์เป็นเจ้าของในใจถึงกับอ้าปากค้าง อยากถีบคนที่ฉวยโอกาสกับสุดที่รักมันครามครัน
มึงเป็นใครรรรรร!!!
.................................................................TBC...........................................................
ขอโทษที่มาช้าค่าาา เสือสองตัวจะอยู่ในถ้ำเดียวกันได้หรือไม่...โปรดติดตาม
-
จิ้มก่อน
ติดตามด้วยคนนน
-
เสมอนี่มันเสมอจริงๆ หยอดได้ตลอดเวลา แล้วมาเจอกับเพี้ยนจะเกิดอะไรขึ้น 5555 :laugh: :laugh:
-
คู่แข่งเหมอหรือ?
แบบนี้ต้องโดนเหมอกำจัดแบบเนียนๆซะละ
-
เจอว่าที่แม่ผัวแล้วสิ จะออกมายังไงนะ?
ไม่เข้าใจอิป๋าว่าทำกับน้องนะแบบนี้ทำไม?
ยังกะแก้แค้นชีวิตโชคชะตาเอามาลงที่ลูกคนหนึ่งเพื่อให้ที่เหลือมีความสุขงั้นแหละ
นะแทงกั๊กเหมอมากเลย เก็บเหมอเอาไว้แบบนี้ ถึงเหมอมันจะเต็มใจก็เถอะ
ไม่รู้น้องโยจะมาเป็นจุดพลิกผันให้เหมอกับนะหรือเปล่า?
ชอบกวิ้นนะ ด่าเขาว่าโง่แต่ทางนั้นมองเห็นอะไรได้มากโขอยู่
-
โอ้ยยยยย
เพี้ยนกับเหมอมาเจอกันนน
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว
-
เมื่อเพี้ยนกับเหมอมาเจอกัน $><|#?$¥+<|,&£):&'cdnk
-
เพี้ยนกับเสมอเจอกันแล้วววว
-
:katai1: โอ้ยยยบบบ เจอกันแล้ว เพี้ยนกะเหมอ 555
อิป๋าหวงเพี้ยนกะน้องนะหรา ชิส์ กดดันลูกจนน้องนะเป็นเด็กมีปห.เลยอะ
-
เพี้ยงงงงง ระวังไอ้เหมออ มันหมายหัวเพี้ยงไว้แล้วววว
-
เพี้ยนกะเหมอ ใครจะแซ่บกว่ากัน 555 คงจะมันส์น่าดู :z2:
-
ถึงแม้จะรู้สึกตงิดๆในใจเรื่องการกระทำของชนะแต่ก็อดที่จะยิ้มจนแก้มจะแตกไม่ได้ซักทีเวลาที่เหมออ้อร้อกับชนะ ตอนนี้ซัมเหมอมาเจอกับพ่อสามีและแม่(?)สามีแบบนี้แล้ว ตอนหน้านี่เตรียมฮาเลยดีมั้ย ส่วนตัวเราคิดว่าเดี๋ยวเหมอมันรู้ว่าเพี้ยนเป็นใครมันก็เลิกเขม่นแล้ว เผลอๆตีซี้อีกละไม่ว่านานๆจะเจอคนเหมือนกันสักที
อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239234#msg3239234) ถึงตอนล่าสุดแล้วค่ะ
-
ณ จุดนี้ พี่พ่ายกรุณารับผิดชอบที่ทำให้น้องนะเป็นเด็กขาดความอบอุ่นด้วยค่ะ
โทษของพี่พ่ยคือ ยกชะน้าาาา ให้เหมอซะ :hao7:
ข้อแนะนำ เสมอจ๊ะ รุณาตีสนิทกะเพี้ยนไว้ ศึกครั้งนี้ยังไงก็ชนะ :laugh3:
-
เพี้ยนกับเหมอเจอกัน เป็นศึกที่สูสี
-
น่ารักกกกก
-
พ่อดาวประจำใจในสายตาเสมอจะต้องมุมิมากแน่ๆเอาะ!5555
ทำอะไรก็น่าเอ็นดู ฮืออ นี่แอบเชียร์ชนะเป็นรับได้มั้ยอ่ะ ว้อยย
ขี้งอนเป็นที่หนึ่ง น้อยใจก็สามเวลาหลังอาหาร แถมยังหวงพี่เหมอไปอี๊กก
จะมีหวังให้พี่เหมอรุกน้องนะบ้างมั้ยน้าา ._.
-
เหมอเจอเพี้ยนแล้ว555555555555555555555555555555555555555555555
-
เอาละสิคนเพื้ยนมาเจอกัน อะไรจะเกิดขึ้น
-
เอาล่ะสิ เหมอเจอเพี้ยน จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูขำนังเพี้ยนหนักมาก 555555555555555 :jul3: :m20: :pigha2: o13
-
เสมอหนูต้องเข้าทางเพี้ยนนะ เชื่อพี่ แล้วหนูจะได้ชะน้าาา
-
เพี้ยนใช่ม้ยยย คิดถึงเพี้ยนอะ
ชะน้าาา ขี้หึงจังเลยๆๆๆๆ คึคึคึ
เหมออย่าเพ่งออกฤทธิ์เดชนะ
เดี๋ยวไม่ประทับใจแม่สามี5555555
-
ในที่สุดสิ่งที่รอคอยก็มาถึง.....เหมอเจอเพี้ยนแล้วววว!!!!!!
อดใจรอตอนหน้าไม่ไหวเลยทีเดียว :katai2-1: :katai2-1:
-
เสมอมากราบพ่อสามีนะอย่าไปตีกับคนอื่นเขาจะมองดูไม่ดี เราต้องแอปนางฟ้าไว้ค่ะ
-
นังเพี้ยนจะเจอกับน้องเหมอแล้ว กี้ดดดดดดดดดดด
-
โอ้ยยยยยยยยย เหมอน่าร๊ากกกกก
-
จะเป็นใครล่ะ นอกจากแม่ผัวแกไงนังเหมอ 5555555
โอ้ยย อยากอ่านต่อ อยากรู้ว่าจะเป็นยังไง ยิ่งนะติดเพี้ยนเหมือนกันด้วยแล้ว 555555555
-
:-[ เหมอน่ารักตลอดเลย :-[
-
เหมอ vs เพี้ยน :laugh:
มาดูสิใครจะบ้าได้มากกว่ากัน :hao7:
-
เพี้ยนกับเหมอเจอกัน อะไรจะเกิดขึ้น อยากให้ครอบครัวพี่พ่ายอบอุ่นเข้าใจกันระหว่างพ่อลูก รอตอนต่อไปนะคะ
-
อย่าไปถีบเขาล่ะนังเพี้ยน นั่นอนาคตแม่ผัวแกเลยนะ :laugh: :laugh:
-
อะๆเหมออย่าหือกับเพี้ยนนะ นั่นเป็นคนๆเดียวที่จะช่วยเหมอได้เชียวนะ
-
เพี้ยนนนน. เค้าคิดถึง :กอด1:
ชะอุ๊ย. อิเหมอค้อน o18
-
เพี้ยนนนนนนน คิดถึง
ขโมยซีนมาก
-
พ่อพ่ายกับลูกนะ ชอบของแปลกทั้งคู่ 555
-
สงสารน้องเหมอ พูดจริงเลย ทำไมสงสารก็ไม่รู้ เหมือนเป็นตัวเองเลย ทำดีกับเขา เขาชอบ แต่สุดท้ายก็ได้แค่นั้น เราไม่ใช่ตัวจริง
ขอให้น้องเหมอจัดการน้องนะให้อยู่หมัด รวบหัวรวบหางซะ ฮ่าๆ
-
เพี้ยนกะเหมอเจอกันอะไรจะเกิดขึ้น 5555555555555
-
ตลกเสมออ่ะเป็นคนคิดเองหวังเองเจ็บเองหายเอง5555555
-
อุ้ย!! แม่สามีกับลูกสะใภ้มาเจอกันแล้ว...
-
เหมออย่าไปกระโดดถีบว่าที่แม่สามีนะ
คุยกันไว้ พวกเดียวกันน่าจะคุยกันรู้เรื่อง :laugh:
พ่อลูกคู่นี้หาเมียได้ใจมาก
-
ถ้าถีบไปนี่ถือว่าเหมอทำพลาดครั้งใหญ่ในขีวืตนะ
บอกเลย~~ คนนี้แหละที่จะทำให้เหมอได้ชนะมาครอบครอง รีบฝากตัวซะโดยไว หึหึ
-
ทำไมรู้สึกเหมือนจะเกิดศึก รู้สึกจะป่วน 555555555 เหมอใจเย็นนะเหมอนะ
-
เหมอใจเย็นลูก นั่นแม่สามี
-
เอาล่ะเหวยยยยย แม่ผัวกับลูกเซอร์ไพร์ เจอกันแล้ว และแล้วคุณป๋าไร้พ่ายก็เจอดับเบิ้ลสิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตจนได้ :m20:
-
จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเพี้ยนรุ่นพ่อกับเพี้ยนรุ่นลูกมาเจอหัน แค่คิดนี่ก็รู้สึกฮาแล้ว555555
-
ชอบจัง อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงเพลงนี้
https://www.youtube.com/embed/a1pvDgIEsBo
ชอบคนอื่นแล้วกัน เก็บฉันไว้รักดีกว่า...
-
ไหว้แม่สิเหมอ
นี่ตัวแม่ด้านการจีบผู้ชายเลยนะ
55555555555555
-
คนนี้แหละเหมอที่ยิ่งต้องตีซี้กว่าพี่จิน
รอติดตามค่ะ
:pig4:
-
เด็จแม่เชียวนะเหมอคนนี้
-
เหมอใจเย็นๆ อย่าหึงเรี้ยราด 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักเสมอเหลือเกิน...
อยากรู้มากว่าเสมอจะออกตัวอย่างไรกับเพี้ยน
ขออย่างเดียว อย่าให้นางไฝว้กัน ไม่งั้นเส้นทางรักของนะเหมอ(หรือจะเหมอนะ?!) จะไม่ราบรื่นไปเสียเปล่าๆ
สู้ๆนะเหมอ อีกนิดเดียวผู้ชายก็ถลำตัวเข้ามาหาหนูทั้งลำแล้วลูก (เดี๋ยว?!!)
ติดตามค่ะ :กอด1:
-
555555
เป็นกำลังใจให้เหมอนะ เรื่องนี้ถ้าจะยากกก
-
เหมอไม่ตบเพี้ยนนะ สวัสดีคุณแม่สิคะลูกกกก
-
หนูเพี้ยนมาแค่สองประโยคก็แย่งซีนหนูเหมอไปหมดล่ะ
5555
-
และแล้วจุดเริ่มต้นของความป่วนแบบดับเบิ้ลก็บังเกิดแล้ว
น้องเหมอใจเย็นค่ะ รอดูท่าทีขุ่นแม่นิดนึง
เขาเลี้ยงของเขามาแต่เด็ก เคนชินกับการกอดหอมพี่นะค่ะ
เหมอมีสติแล้วปรับตัวนะ มีพี่เพี้ยนเป็นกองหนุน รับรองชนะไม่รอดฮ่ะ
-
ตอนที่ 12
“ทำไมถึงชื่อเสมอล่ะ” ไอ้เหมอยิ้มอย่างกระตือรือร้นกับคำถามของผู้ชายร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามกัน
ตอนนี้ในห้องนั่งเล่นของตึกฝั่งตะวันออกมีมันกับเทพเจ้าองค์หนึ่งนั่งอยู่ด้วยกัน สาเหตุที่ไอ้เหมอมันยกให้ชายผู้นี้เป็นเทพเจ้านั้นมีที่มาที่ไปจากเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนตอนที่กำลังแยกเขี้ยวราวกับหมาหวงเจ้านายเวลาที่เห็นหมาตัวเองมาคลอเคลีย ชนะก็แนะนำให้รู้จักกับ พี่เพี้ยน หรือคุณเพี้ยนของทุกคนในบ้านว่าเป็นคนรักของพ่อ ถึงกาลนั้น หนทางที่มืดมิดของไอ้เหมอก็ราวกับเจอแสงไฟนำทาง เป็นแสงไฟที่สว่างจ้าจนแสบตา หลังจากที่เจอกับเทียนเล่มเล็กๆ ที่ให้แสงสว่างเพียงน้อยนิด พอลมพัดมาทีก็ดับวูบมาตลอดเส้นทางรักของมัน บัดนี้ มันเจอเสาไฟต้นใหญ่ที่ต่อให้ลมพัดแรงหรือมีรถสิบล้อวิ่งมาชนก็ไม่อาจหักล้มลงไปได้
ก็จะไม่ใช่เสาไฟต้นใหญ่ส่องทางรักให้มันได้ยังไง! นี่มันผู้ชายสูงร้อยแปดสิบกว่าๆ เห็นจะได้ ท่าทางก็ไม่อ้อนแอ้นตามคำนิยามของไอ้ชาติชายมันเลยสักนิด แน่ล่ะว่าเจ้าตัวพยายามทำให้มันดูอ้อนแอ้นด้วยท่าทีและคำพูด แต่ไม่ได้ดูขัดหูขัดตา กลับดูกวนตีนน่ารักไม่หยอก ไอ้เหมอมันถึงได้ปวารณาตนในใจขอเป็นศิษย์เทพเจ้าเพี้ยนที่สามารถพิชิตไร้พ่าย บิดาผู้หล่อเหลา หน้านิ่ง และมีนิสัยกวนไส้ติ่งอย่างที่ไอ้เหมอมันนึกคิดอยู่เพียงแว๊บ ก่อนจะรู้ตัวว่าแอบด่าพ่อสามี มันจึงยอมละความคิดนั้นไว้แล้วหันมาเชิดชูบูชาเทพเจ้าเพี้ยนของมันต่อ ไอ้เหมอล่ะอยากจะขอถ่ายรูปของท่านเทพไปให้ไอ้ชายมันดู แต่ติดที่ว่าตอนนี้มันต้องสนิทกับท่านเทพเขาก่อน ไม่งั้นคงดูแปลกพิลึกหากเอ่ยปากขอถ่ายรูปคู่
“เพราะมีชื่อ ส เสือกันทั้งบ้าน มีท่านบิดาสมาน คุณหญิงแม่เสมือนแล้วก็พี่สมัย จะให้ผมชื่อสมิทก็ดูจะเท่เกินท่านบิดา จะให้ชื่อสมาร์ทก็กลัวพี่สมัยจะอิจฉา คุณหญิงแม่เลยตัดสินใจว่าชื่อเสมอละกัน น่ารักดีด้วย น่ารักเหมือนหน้าผม” ไอ้เหมอยิ้มกว้างเต็มใบหน้า มองดูท่านเทพของมันด้วยความสนใจ “แล้วทำไมพี่ถึงชื่อเพี้ยนล่ะครับ”
“เรียกพี่เชียววว น้องเหมอปากหวาน” ท่านเทพของไอ้เหมอบิดตัวเอียงอาย “พี่อายุใกล้เลขสี่แล้วน้าาา”
“ก็ยังดูเด็กอยู่นะครับพี่ ฮี่ๆ” ไอ้เหมอเข้าหาผู้ใหญ่เก่ง เพราะเวลามันอยู่ที่บ้าน งานประจบพี่สมัยกับคุณหญิงแม่ของมันนั้นถือเป็นงานอดิเรกเลยทีเดียว ท่านบิดาถึงได้หมั่นไส้มันจนถึงทุกวันนี้
“พูดจาดีน่าคบหา อิอิ” เพี้ยนระบายยิ้ม มองเพื่อนหัวเกรียนของชนะแล้วยกมือถือขึ้นมา “ที่ชื่อเพี้ยนอ่ะ แม่ตั้งให้แก้เคล็ด ชื่อจริงก็ได้พระตั้งให้ ชีวิตเลยได้ดิบได้ดีมาจนทุกวันนี้ น้องเหมอยกมือถือขึ้นมาสิ จะส่งรูปของน้องนะให้ พี่มีเก็บไว้เป็นคอลเลคชั่น ทุกท่วงท่าทุกอิริยาบถอ่ะ ของแรร์เชียวนา หาไหนไม่ได้แล้ว!”
ไอ้เหมอไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธ มันรีบยกมือถือขึ้นมาแล้วเปิดบลูทูธในทันที “ขอหมดทุกรูปเลยนะพี่”
“อื้อ ได้ๆ มีรูปตอนน้องนะโป๊ด้วย”
สมกับเป็นเทพเจ้าเพี้ยนที่ไอ้เหมอรอคอย มันกลืนน้ำลายพลางกดปุ่มรับข้อมูล รอไฟล์ดาวน์โหลดอย่างใจจดใจจ่อ “เออพี่”
“หือ”
“ทำไมถึงส่งรูปนะให้ผมอ้ะ” ไอ้เหมอเหมือนเพิ่งฉุกคิดขึ้นมาได้ เพราะนั่งคุยกันแค่ไม่กี่ประโยค ท่านเทพเพี้ยนก็บอกจะส่งรูปชนะให้อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“แค่มองตาพี่ก็รู้ใจน้องเหมอ อิอิ”
“โหยยยย พี่แม่งโคตรเทพพพพพพ!” ไอ้เหมอส่งสายตาบูชาเลื่อมใสไปให้ท่านเทพ ก่อนจะย้ายไปนั่งโซฟาตัวเดียวกัน “พี่รู้ได้ไง ทั้งๆ ที่นะมันไม่เคยรู้เลย”
“คิดจริงๆ เหรอว่าไม่รู้? นั่นลูกของพี่พ่าย เขาจะไม่ฉลาดเหมือนพ่อเขาได้ไง นอกจากนังพี่วิวมันจะมีชู้อ่ะ เออ นังพี่วิวคือใครไม่สำคัญหรอกลูก แต่หนูรู้ไว้เสมอ น้องนะเขาเหมือนพ่อเขา เป็นพวกขี้อายที่ไม่กล้าแสดงความรู้สึก นี่ไม่อยากจะโม้เลยจริงๆ เชียว” ท่านเทพของไอ้เหมอตั้งท่าคุยโว ในขณะที่ไอ้เหมอตั้งใจฟังยิ่งกว่าที่มันตั้งใจเรียนเสียอีก “ตอนเจอกันกับพ่อน้องนะครั้งแรกนี่นะ บอกเลยว่าแซ่บลืม เจอหน้าปุ๊บ พ่อน้องนะเขาคว้าตัวไปจูบเลยอ้ะะะะ รุนแรงเร่าร้อนมากกกกก”
“หูยยย ขนาดนั้นเลยเหรอ! ทำได้ไงอ่ะะะ ทำได้ไง ขุ่นแม่ บอกหนูที” ไอ้เหมอกระตือรือร้นในการเรียนเคล็ดลับวิชาจากท่านเทพที่เปลี่ยนสถานะเป็นขุ่นแม่ไปเสียแล้ว
“เสมอลูก หนูต้องเข้าใจว่าขุ่นแม่นั้นหน้าตาดีประหนึ่งนายแบบที่งานโซลแฟชั่นวีค มันเป็นธรรมดาที่จะดึงดูดให้บุรุษเพศมาจับต้องตัว” ท่านเทพของมันก็สวมบทบาทราวกับเป็นแม่ลูกกันมาช้านาน พี่จิน บอดี้การ์ดหนุ่มหน้าเข้มที่ถูกสั่งให้ยืนคอยท่าอยู่ในห้องนั่งเล่นระหว่างที่คุณท่านของบ้านกับคุณหนูชนะกำลังพูดคุยกันอยู่ที่สวนด้านนอก มองผู้ชายสองคนที่กำลังคุยฟุ้งกันอยู่ด้วยความประหลาดใจ
เคมีเข้ากันได้ดียิ่งกว่าพี่น้องที่พลัดพราก แม่ที่จากลูกไปนานแล้วได้มีโอกาสกลับมาพบเจอ!
“แล้วต้องทำยังไงอ้ะ ก็เหมอไม่หล่อไม่หน้าตาดีเหมือนขุ่นแม่” ไอ้เหมอตัดพ้อในหน้าตาบ้านๆ ของมัน แม้จะเป็นบุรุษหนุ่มที่มีหุ่นสะท้านใจสาวน้อยสาวใหญ่ ดีกรีนักเรียนนายร้อยก็โก้ไม่เบา แต่มันไม่จำเป็นเลยสำหรับชายผู้เป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัยที่มีสาวสวยห้อมล้อม
“มันไม่ใช่เรื่องยากลูก เชื่อขุ่นแม่ หนูต้องหน้าด้านเข้าไว้ เขาไม่จูบเราก่อน เราก็ไปจูบเขาก่อน เขาไม่กอดเราก่อน เราก็ไปกอดเขาก่อน ทำๆ ไปเดี๋ยวเขาก็เคลิ้มแล้วตอบเรากลับมาเอง ขุ่นแม่ทำมา ขุ่นแม่รู้!”
“แต่ถ้าเขารำคาญล่ะครับ”
“ตอนแรกเขาอาจจะรำคาญ แต่หนูเคยได้ยินภาษิตไทยที่ว่า น้ำหยดลงหินทุกวัน หินก็ยังเป็นหิน”
ไอ้เหมอร้อง ห้ะ อยู่ในใจ ก่อนมันจะตีหน้าเคร่งถามท่านเทพที่ลดฐานะเป็นขุ่นแม่ของมันว่า “ขุ่นแม่จบภาษาไทยโรงเรียนไหนมาอ้ะ”
“ทำไมอ่ะ พูดอะไรผิดเหรอ”
“ผิดสิ เหมอว่ามันต้อง น้ำหยดลงหินทุกวัน หินก็ยังกร่อนต่างหาก”
“ไม่หรอกลูก ไม่ผิด ...เพราะกับคนบางคน หินก็ยังเป็นหินจริงๆ อย่าเถียงขุ่นแม่ ขุ่นแม่ลองมาก่อนหนู เชื่อสิ!”
ไอ้เหมอพยักหน้าหงึก ยิ้มจางลงจากใบหน้า เพราะพอรู้ความหมายของคำว่า ‘หินก็ยังเป็นหิน’ ที่คนตรงหน้าพูด ก่อนจะถามเสียงอ่อยว่า “แล้วต้องทำยังไง...ถ้าหากว่าหินก็ยังเป็นหินอยู่อย่างนั้น”
“หนูต้องทุบลูก ทุบให้แตก มันไม่กร่อนก็ใช้มือตัวเองนั่นแหละทุบ เจ็บมือก็ช่างมัน รู้ไหม...ขุ่นแม่ก็เคยทุบมาแล้ว เจ็บแทบตาย”
“น่านับถืออออออ แต่เหมอขอใช้ค้อนทุบได้ไหมขุ่นแม่ เหมอไม่อยากเจ็บมือ”
ขุ่นแม่ของไอ้เหมอสะดุดกึกกับคำถาม ก่อนดวงหน้าที่มีเค้าความดูดีจะฉายชัดว่าเพิ่งนึกได้ “เออ นั่นสิ ทำไมตอนนั้นไม่ใช้ค้อนวะ”
บทสนทนาจบลงที่ขุ่นแม่ได้แต่นึกเจ็บใจตัวเอง ส่วนไอ้เหมอก็ยิ้มกริ่มกับแผนการทุบหินของมัน หินที่ชื่อชนะ จะแข็งแกร่งแค่ไหนหนอ...จะแกร่งยิ่งกว่าค้อนของไอ้เหมอหรือเปล่า...น่าลองเสียจริงๆ
“เพี้ยน! ไปดูป๋าหน่อย ทะเลาะกับนะอยู่” เสียงของใครบางคนดังเข้ามาในความคิด ก่อนดวงหน้าหล่อเหลาที่ไม่แพ้แฝดพี่ของชโยจะโผล่เข้ามาในห้องนั่งเล่น
ไอ้เหมอมันคิดมาตลอดว่าที่มันติ่ง CY แค่เพราะใบหน้านั้นเหมือนกับชนะของมันเท่านั้น แต่พอเห็นตัวจริงแล้วในใจก็อดจะร้องลั่นด้วยความตื่นเต้นไม่ได้ นี่มันระดับบอยแบนด์เลยนะเฮ้ยยยย! จะไม่ให้เผลอมองตาค้างได้ยังไง แน่ล่ะว่าชโยนั้นไม่ได้หล่อเหลารูปหน้าคมเหมือนพี่ชาย แต่เขาก็หล่ออย่างหาตัวจับยาก รอยยิ้มก็ดูมีเสน่ห์ เสียงพูดก็ทุ้มน่าฟัง แต่สำหรับไอ้เหมอนั้น...ต่อให้มีสิทธิ์เลือกระหว่างชนะกับชโย คำตอบของมันก็ยังคงเป็น ชนะ อยู่ดี
“หาาา ทะเลาะกันเรื่องอะไรอ่ะ” ขุ่นแม่ของไอ้เหมอหน้าตาเหลอหลา ในขณะที่ถูกชโยลากให้เดินตาม
“ไม่ต้องหาแล้ว ไปดูก่อน”
ไอ้เหมอรีบวิ่งตามไปด้วย ในใจเริ่มร้อนรนจนลืมว่ามันกำลังได้ใกล้ชิดคนดัง อาจเพราะสีหน้าไม่สู้ดีของชโยก็เป็นได้ที่ทำให้มันนึกห่วงสุดที่รักของมันจับใจ
ชโยเดินนำไปที่ศาลากลางสวน มองไกลๆ เห็นพ่อสามียืนนิ่ง ส่วนสามีของไอ้เหมอนั้นก้มลงเก็บของบางอย่างที่พื้น
“พี่พ่าย...มีเรื่องอะไรกัน” เพี้ยนเอ่ยถามเสียงเครียด เห็นลูกชายของคนรักนั่งเก็บเศษกระถางที่แตกกระจายอยู่บนพื้น ต้นดอกกุหลาบที่กำลังจะออกดอกนอนนิ่งอยู่ข้างๆ กัน “พี่ทำอะไร!”
ไร้พ่ายยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่เพี้ยนก้มลงช่วยลูกชายเก็บเศษกระเบื้องที่แตกละเอียด “นะ ไม่ต้องทำหรอกลูก เดี๋ยวพี่เพี้ยนเก็บให้ มันจะบาดมือ นะไปล้างมือนะครับ มือเลอะหมดแล้ว”
“ไม่เป็นไร” น้ำเสียงของชนะเย็นชา ปัดมือของเพี้ยนออกแล้วก้มหน้าก้มตาจัดการเก็บเศษกระเบื้องอย่างช้าๆ “ไม่ต้องหรอกเพี้ยน เดี๋ยวนะทำเอง”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น พี่ทำอะไร” เพี้ยนหันมองหน้าไร้พ่ายด้วยความไม่พอใจ “คุยกับลูกดีๆ ไม่ได้เลยเหรอ เป็นพ่อแบบไหนกัน”
“เงียบ! นี่ไม่ใช่เรื่องของมึง” เสียงของไร้พ่ายก็เย็นชาไม่แพ้กับคนลูก ทว่าสุขุมและน่ากลัวยิ่งกว่า ไอ้เหมอที่เป็นคนนอกก็ยืนเก้ๆ กังๆ อย่างคนที่รู้ตัวว่าตอนนี้มาอยู่ผิดที่ผิดทาง มันเป็นเรื่องในครอบครัว คงไม่มีใครอยากให้คนนอกมาร่วมรับรู้
“ชนะ อย่าให้ป๋าต้องพูดในสิ่งที่ลูกก็รู้อยู่แล้วบ่อยๆ ทุกคนมีหน้าที่ที่ตัวเองจะต้องรับผิดชอบ และลูกก็โตเกินกว่าที่จะปัดสิ่งที่ตัวเองต้องทำออกให้พ้นตัว ป๋าไม่เคยว่าถ้าจะไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน แต่นะต้องรู้หน้าที่ตัวเอง ไม่ใช่ทำแต่เรื่องไร้ประโยชน์ ทำแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“ผมทราบครับ” ชนะตอบรับเสียงเรียบ “ถ้าป๋าไม่มีธุระอะไรแล้ว ก็กลับเถอะครับ ผมสัญญาว่าผมจะไม่เกเร แต่ป๋าก็ต้องสัญญาว่าอย่ามาที่นี่อีก ถ้าป๋ามีเรื่องจะพูดกับผม ผมจะไปหาที่ตึกใหญ่เอง”
“นะ...ไม่เอาลูก ไม่พูดแบบนี้กับป๋านะครับ” เพี้ยนยิ่งหน้าเสีย มองคนพ่อทีคนลูกทีอย่างคนจับต้นชนปลายไม่ถูก เพราะไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงของเรื่อง
“ป๋า ป๋าใจเย็นๆ นะครับ โยกลับมาบ้านทั้งที ต้องมาเห็นป๋ากับพี่ทะเลาะกันแบบนี้ ไม่สบายใจเลย” ชโยช่วยพูดอีกแรง ปัญหาความขัดแย้งระหว่างพ่อกับพี่ชายนั้น ชโยรู้มานานมากแล้ว ทว่าไม่สามารถทำให้สองคนที่เขารักปรับความเข้าใจกันได้เลย ฝ่ายหนึ่งนิ่งเงียบ แต่อีกฝ่าย...เงียบมากกว่า ความที่มีอะไรเหมือนกันมากเกินไป...บางครั้งบางทีมันอาจจะจูนหากันยากก็เป็นได้
“เพี้ยน กลับ” ไร้พ่ายเดินมาดึงตัวเพี้ยนให้ลุกขึ้น แล้วลากแขนให้เดินตาม
“ไม่! ไอ้พี่พ่าย ปล่อยนะเว้ยยยย! ไอ้บ้านี่ โอ้ยยยยย!” ไอ้เหมอมองขุ่นแม่ของมันโวยวายไปตลอดทาง แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาชนะ สบตากับชโยเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายก็ทำเพียงยิ้มแหยส่งมาให้
“นะ ตัวไม่น่าไปพูดกับป๋าอย่างนั้นเลย ป๋าโกรธตัวมากแล้วนะ เฮ้อออ ตอนบ่ายโยจะมาใหม่ ขอไปกล่อมป๋าก่อน ตัวก็ใจเย็นๆ ก่อนล่ะ เดี๋ยวให้ยะมาหา”
ชนะไม่ได้ตอบรับ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองแฝดน้องที่วิ่งตามหลังพ่อไปด้วยซ้ำ เขาเอาแต่ก้มลงเก็บเศษกระเบื้องและกองดินขนาดย่อม ไม่แม้แต่จะเอื้อนเอ่ยคำใด จนไอ้เหมอมันยื่นมือไปกุมมือที่เปื้อนดินของสุดที่รักมันไว้
“นะ ไม่เป็นไร” ไอ้เหมอพูดเสียงเบา บีบมือของอีกฝ่ายให้รับรู้ว่ามันอยู่ข้างๆ “เหมออยู่ตรงนี้แล้ว”
“ผมตั้งใจปลูกมันไว้ให้เหมอ มันกำลังจะออกดอกสวยๆ แล้ว น่าเสียดายที่เหมอไม่ได้เห็นมันอยู่ในกระถาง” เสียงของชนะสั่น น้ำตาหนึ่งหยดที่ตกกระทบหลังมือไอ้เหมอบ่งบอกถึงความเสียใจของพ่อดาวประจำใจของมันเป็นอย่างดี มันทำอะไรไม่ได้เลยนอกเสียจากดึงตัวของสุดที่รักมากอดไว้
“ป๋าบอกว่าผมทำแต่เรื่องไร้สาระ ไม่เข้าไปศึกษางานที่บริษัท...ไม่ตั้งใจเรียน คะแนนมิดเทอมของผมแย่เพราะผมติดเพื่อน ...ผมเอาแต่เที่ยวเตร่ ไม่มีความรับผิดชอบ เอาแต่ปลูกดอกไม้ไร้สาระไปวันๆ”
“นะ...ฟังเหมอ” ไอ้เหมอเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงร้าวราน ทรมานกว่าเป็นสิบเท่าที่เห็นคนที่มันรักที่สุดต้องเจ็บช้ำเสียใจ “การที่นะต้องเป็นให้ได้อย่างที่พ่อต้องการ เหมอรู้ว่ามันเหนื่อยแค่ไหน เพราะเหมอก็เป็นเหมือนกับนะ พ่ออยากให้เหมอเป็นทหาร ทั้งๆ ที่เหมอไม่ได้อยากเป็นเลย แต่เหมอเป็นเพราะเหมอมีสิ่งที่อยากจะแลกเปลี่ยนกับพ่อ ในสักวันหนึ่งพ่อสัญญากับเหมอว่า ไม่ว่าเหมอจะขออะไร พ่อจะไม่ปฏิเสธ”
“แล้วเหมอจะขออะไรกับพ่อ”
“เหมอจะขอพ่อว่า...เหมอจะไม่แต่งงานกับผู้หญิง เหมอไม่สามารถมีลูกสืบสกุลให้พ่อได้ เพราะเหมอเป็นเกย์”
คำพูดของไอ้เหมอทำเอาชนะที่ตัวสั่นเทาเพราะความเสียใจ หยุดสั่น คนรูปหล่อเงยหน้าขึ้นสบตากับเพื่อนหัวเกรียน ก่อนจะอ้าปากค้างเล็กน้อย
“เหมอ...ว่าอะไรนะ”
“เหมอเป็นเกย์ เป็นมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วด้วย นะรังเกียจรึเปล่า” ไอ้เหมอที่อยู่ๆ ก็ตัดสินใจสารภาพรสนิยมของมันให้คนที่มันแอบรักได้รู้ก็ถึงกับไม่มั่นใจในคำตอบของอีกฝ่าย “แต่นะไม่ต้องกลัวนะ เหมอไม่จ้องทำลายประตูหลังใครหรอก รูปร่างหน้าตาสวยๆ อย่างเหมอ ชอบโดนมากกว่า อิอิ”
ชนะเงียบไปนานเป็นนาที ก่อนจะระเบิดหัวเราะ “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสมอ นี่มุกใหม่เหรอ!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ โอยยย ผมหายเครียดเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้เหมอปล่อยให้สุดที่รักของมันได้หัวเราะชอบใจอยู่นาน มันยังคงมองอีกฝ่ายอย่างจริงจังจนชนะต้องหยุดหัวเราะแล้วถามกลับเสียงแผ่วว่า “เป็นจริงๆ เหรอ”
“อืม”
“เหมอ...แต่ว่าเหมอน่ะ...ผู้ชาย...เต็มร้อย” ชนะมองรูปร่างของเพื่อนตรงหน้าแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ “ผมไม่รังเกียจหรอก จะว่าไปเพี้ยนก็ไม่ได้อ้อนแอ้นยังเป็นแฟนของป๋าเลย ถึงจะชอบทำท่าสะดิ้งก็เถอะ”
“ใช่มะ ขุ่นแม่น่ะเป็นขุ่นแม่ของเหมอแล้ว”
“ฮ่าๆๆ เพี้ยนนี่นะเป็นขุ่นแม่ อืม...ก็เหมาะล่ะมั้ง ผมว่าเพี้ยนกับเหมอก็ดูเข้ากันดี”
“ใช่ม้า ขุ่นแม่คงอยากมีลูกสะใภ้แบบเหมอ”
“จ้องเป็นแฟนไอ้โยเหรอ” ชนะถามกลับ อมยิ้มเล็กน้อย “แต่ไอ้โยมันชอบผู้หญิงนะ ถึงมันจะมีข่าวเป็นคู่จิ้นกับรุ่นพี่ในวงมันอยู่ก็เถอะ”
“ถ้าได้ CY ก็เลิศอ่ะะะะ” แต่ได้ชนะคือเหมอไม่ต้องทำอะไรแล้ว เตรียมตัวนิพพานได้เลย ยิ่งกว่าเลิศยิ่งกว่าแซ่บ!
“หึหึ เสมอเอ้ย ผมกำลังเครียด อยู่ๆ มาพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ทำเอาเครียดไม่ออกเลย”
ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ ช่วยสุดที่รักมันโกยดินมากองไว้ เศษกระเบื้องก็เอาเก็บซ้อนๆ วางไว้ข้างๆ กัน “จะเครียดทำไม นะไม่เหมาะกับความเครียดหรอก อยู่กับเหมอต้องยิ้ม คนอื่นจะทำให้เสียใจไม่รู้ แต่เหมอไม่ทำแน่นอน”
“ขอบคุณครับ” ชนะส่งยิ้มให้ไอ้เพื่อนหัวเกรียน “ไม่มีเหมอ ผมคงแย่ อย่ารีบมีแฟนนะ อยู่กับผมไปนานๆ รู้ว่าเป็นเกย์อย่างนี้แล้ว ผมกลัวเหมอจะไปปิ๊งเพื่อนทหารที่โรงเรียนเสียจริงๆ”
“โอ้ยย ไม่มีๆ ไม่ต้องห่วง นะก็เห็นเพื่อนเหมอแล้ว ไอ้ชายอย่างนี้ เหมอจะบอกให้เลย ถ้าไม่ได้หล่อเท่าพี่ท็อปบิ๊กแบง เหมอไม่ยอมเสียเอกราชอ้ะ เอ้า นะขำทำไม พูดจริงๆ เลย ถึงไอ้เชษฐ์มันจะหล่ออยู่หน่อยก็เหอะ ฮ่าๆๆ”
ชนะที่ขำอยู่ไม่กี่นาทีก็เปลี่ยนมาทำหน้าบึ้งแล้วใช้มือเลอะดินผลักหัวไอ้เกรียนด้วยความหมั่นไส้ “ก็เพิ่งบอกว่าอย่ามีๆ ไปหยกๆ จะหาแฟน เอาหล่อให้ได้อย่างผม รู้ไหม”
“ทำไมอ่า” ไอ้เหมอช้อนตามองพลางถามเสียงอ่อนเสียงหวาน
“ก็...เหมอไม่อายเหรอที่แฟนหล่อสู้เพื่อนไม่ได้”
ไอ้เหมอล่ะอยากถามว่าทฤษฎีความอายบ้านไหนเขาบัญญัติไว้บ้าง แต่ก็ไม่กล้า ยิ่งคำถามที่ว่าเอาเพื่อนเป็นแฟนได้ไหม ยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่
“ไม่เอานะ อย่าเพิ่งมีเลย อยู่ด้วยกันก่อน” ชนะพูดเสียงนุ่ม มองสบตาคนหัวเกรียนจริงจัง “อยู่ด้วยกันไปนานๆ ได้ไหมเสมอ”
“อื้อ” ไอ้เหมอรับคำแทบในทันที “หน้าอย่างเหมอ...ไม่มีง่ายๆ หรอก ใครจะมาสนใจคนรูปไม่หล่อ”
“แต่เหมอคารมณ์ดี รูปไม่หล่อ...แต่ก็น่าจะอร่อย”
“ชะน้าาาาาาาา ทำมาหยอดเขา เขาเขินนะ”
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะน่าฟังของพ่อดาวประจำใจทำให้เหมอรู้สึกดีจริงๆ ไม่เอาอีกแล้วนะน้ำตา ไม่อยากเห็นร้องไห้อีกแล้ว “นี่เสมอ”
“หืม”
“ถึงมันจะตกลงมา ก้านใบอาจจะช้ำไปบ้าง แต่รับมันไว้ได้ไหม ผมตั้งใจปลูกมันให้ ไม่อยากให้เสียเปล่า”
ชนะถามเสียงแผ่วไม่แน่ใจ แต่พอได้เห็นรอยยิ้มกว้างบนหน้าไอ้เหมอ คนรูปหล่อก็ยิ้มกว้างไม่แพ้กัน
“ไม่ว่ามันจะช้ำแค่ไหน เหมอจะรับไว้เอง ไม่ใช่แค่ดอกไม้นะ ทุกอย่างที่นะตั้งใจให้ ไม่ว่ามันจะเป็นของแบบไหน เหมอเต็มใจรับไว้ทั้งนั้นแหละ ไม่ได้หยอด ไม่ได้จีบ ไม่ได้อะไรเลยนะ จากใจเหมอ” ไอ้เหมอพูดดักไว้ จนชนะยกมือขึ้นผลักหน้าผากมันอย่างหมั่นไส้
“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
“ก็กันไว้ก่อน เดี๋ยวนะคิดมาก รู้ว่าเหมอเป็นเกย์แล้วแบบนี้ กลัวพูดอะไรไปแล้วนะอึดอัดอ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ได้คิดอะไร”
จี๊ดดดดดดดดดดดด! ไอ้เหมอเลือดซิบออกจากใจ ถ้อยคำแสนสุภาพกับน้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง ริมฝีปากคนพูดก็ระบายยิ้ม แต่ความจริงมันเป็นการส่งมีดเข้าปักหัวใจไอ้เหมอชัดๆ คืนนี้มันคงนอนฝันร้ายถึงคำว่า ‘ผมไม่ได้คิดอะไร’ ไปยันเช้าเป็นแน่
“เราเข้าบ้านดีไหม เดี๋ยวตรงนี้ผมให้ลุงแสงมาจัดการ” ชนะเอ่ยชวน ไอ้เหมอพยักหน้าท่าทางระโหยโรยแรง นี่ถ้าเป็นหนังจีนกำลังภายในมันคงกำลังกระอั่กเลือด
“อือ” ไอ้เหมอตอบรับหน้าเหี่ยว ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อเห็นคนแก้มยุ้ยแฝดน้องที่ดูจะเหมือนชนะน้อยที่สุด ชิบหายยยย ชยมาาาา อย่างนี้จะจำไอ้เหมอคนหล่อได้ไหมวะ
“นะ เป็นไงบ้าง โยบอกว่าตัวทะเลาะกับป๋า” ชยเข้ามาถามพี่ชายด้วยท่าทางเป็นห่วง ก่อนสายตาจะไล่มองมายังไอ้เหมอ พลางคนแก้มยุ้ยก็ขมวดคิ้ว ก่อนริมฝีปากจะขยับ ไอ้เหมอก็พุ่งเข้าประชิดตัว
“สวัสดี นี่ชยแฝดน้องของนะใช่ไหม ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อเสมอ เป็นเพื่อนของเพื่อนของนะ รู้จักไอ้กวิ้นไหม เหมอเป็นเพื่อนไอ้กวิ้นแหละ ขอเรียกว่ายะนะ ยินดีมากๆ ยินดี” ไอ้เหมอรัวคำพูด โดยที่ชยเลิกคิ้วมองมาอย่างงงงัน
ถ้าชยเสือกจำได้แล้วบอกชนะว่าไอ้เหมอคือเด็กที่ไล่จูบชนะเมื่อครั้งยังเด็กก็โลกพังถล่มทลายกันพอดี!
“เดี๋ยวนะ...เสมอ...”
“อื้อ ใช่ๆ เสมอ” ไอ้เหมอรีบพูดแทรกประโยค ชนะหันมองด้วยความสงสัยกับท่าทีลุกลี้ลุกลนของไอ้เหมอ ก่อนจะหันไปพูดกับแฝดน้องว่า “ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ยะอยู่คุยกับเหมอก็แล้วกัน นะจะไปตามลุงแสง”
“อ้อ ได้สิ” ชยรับคำ เดินนำไอ้เหมอคำตึก ส่วนชนะแยกไปอีกทาง
ครั้นพอแผ่นหลังของชนะหายลับไปแล้ว ไอ้เหมอมันก็ยิ้มแฉ่งให้กับชยอย่างคนสนิทคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี
“ผมน่าจะรู้ให้เร็วกว่านี้นะว่าเพื่อนอีกคนของนะเป็นใคร” ชยอมยิ้ม อ้าแขนออกกว้าง แล้วเข้าสวมกอดไอ้เหมอ “เสมอออออออออออออ ไม่ได้เจอกันนานมากกกกกกกกกกกก ทำไมหน้าไม่เปลี่ยนเลย ตลกยังไงก็ตลกอย่างนั้น”
“อ้าวๆ เดี๋ยวๆ นั่นชมรึเปล่า”
“ชมมมมม ฮ่าๆๆ ไม่เจอกันเลยอ่ะ แต่หน้าของเหมอเป็นเอกลักษณ์ ผมถึงจำได้ ชื่อก็ไม่เหมือนใครงี้ แล้วเป็นไงมาไง ถึงได้เจอกับนะได้ พี่จินครับ ไปพักเถอะพี่ วันนี้นะคงไม่ออกไปไหนแล้ว” ชยถามรัว พาไอ้เหมอเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นที่มันเคยฝึกปรือวิชากับขุ่นแม่เพี้ยน ซึ่งพี่จินหน้าเข้มก็ยังยืนขาแข็งอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือหน้าพี่แกดูเมื่อยเล็กน้อย พอได้รับคำสั่งจากชย พี่จินก็พยักหน้าแล้วเดินไปทางครัวทันที
“ก็เหมอเป็นเพื่อนไอ้กวิ้นตอนมัธยมต้น ก็เป็นมาเรื่อยๆ แหละเพราะไอ้กวิ้นมันไม่มีใครคบ สงสารมัน ฮ่าๆ ว่าไปงั้นแหละ ที่จริงมันก็นิสัยดี แล้วพอไอ้กวิ้นเข้ามหาลัยอ่ะ มันก็สนิทกับนะ เหมอก็เลยตีเนียนมาสนิทด้วย” ไอ้เหมอเล่าไปเรื่อยเปื่อย ชยก็มีท่าทีกระตือรือร้นฟังเรื่องของมัน
“อื้อหือ แยบยล ว่าแต่นี่ยังชอบนะอยู่อีกเหรอ” แฝดน้องที่รูปหน้าไม่ค่อยได้แฝดพี่ยักยิ้มรู้ทัน
“รักแรกใครก็ไม่ลืม” ไอ้เหมอตอบอย่างเขินๆ มองเพื่อนซี้สมัยประถมที่รู้ใจไปซะทุกเรื่อง ชยเป็นคนคุยเก่ง ยิ้มง่าย จึงเข้าถึงง่ายกว่าชนะและชโย ชนะวัยเด็กเป็นอย่างไรนั้น สังเกตได้จากตอนปัจจุบันก็คงรู้ ส่วนชโยแม้จะร่าเริงยิ้มเก่ง แต่ไอ้เหมอมันคุยกับชโยไม่ค่อยรู้เรื่องเสียเท่าไหร่ เพราะชโยมักจะชอบเล่นมากกว่าชอบคุย เป็นเด็กไฮเปอร์ที่อยู่ไม่ค่อยสุข
“หูยยยย คมมาก ยืมไปหั่นหมูหน่อย” ชยยังคงล้อ ไอ้เหมอจึงยิ่งบิดตัวม้วนจนจะกลายเป็นเลขแปดไทย
“โหยยย อย่าแซวดิ เหมอก็เขินเป็น ว่าแต่ยะยังคุยสนุกไม่เปลี่ยนเลย”
“เหมอก็เหมือนกัน เอาเบอร์มาๆ ไว้จะโทรไปคุยด้วย แล้วตอนนี้เหมอเรียนอะไรที่ไหนอ่ะ” ไอ้เหมอควักมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง ส่งยื่นไปให้กับชยที่รีบพิมพ์เบอร์ตัวเองลงไปพร้อมตั้งคำถาม
“เหมอเป็นทหารอ่ะ โรงเรียนอยู่ต่างจังหวัดโน่น นี่เสาร์อาทิตย์หยุดกลับบ้าน”
“เป็นทหารเท่ นะก็อยากเป็นทหาร แต่ป๋าไม่ยอม ความผิดผมกับโย ที่เอาแต่ใจ แล้วให้นะแบกรับคนเดียว ผมเรียนหมอ โยก็เป็นนักร้อง เลยไม่มีใครสืบทอดธุรกิจของป๋าเลยสักคน นะเป็นพี่คนโต ก็เลยไม่ได้ทำความฝันของตัวเอง” ชยเอ่ยเสียงเศร้า ดวงตากลมใสเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ต่อด้านล่าง
-
ไอ้เหมอรู้ว่าแฝดน้องทั้งชยและชโยรักชนะมาก ตั้งแต่เด็กๆ แล้วที่จะคอยตามคนพี่ต้อยๆ เล่นอะไรเล่นด้วยกัน ร้องไห้ก็ร้องด้วยกัน จนบางครั้งไอ้เหมอไปยื่นคำขอกับท่านบิดาให้ทำแฝดให้เหมอบ้าง แต่ก็โดนท่านบิดาเขกหัวกลับมาแล้วสอนเรื่องเด็กแฝดให้เหมอที่ยังเด็กไม่รู้ความ ตั้งแต่นั้นจึงได้รู้ว่าแฝดก็คือคนที่เกิดพร้อมกัน อยู่ในท้องของแม่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด เป็นสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นและน่าอิจฉา
“เป็นทหารไม่ได้ แต่ไม่แน่อาจจะมีแฟนเป็นทหารนะ” ไอ้เหมอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ยกระดับความฟินให้ตัวเองอย่างถือสิทธิ์ ทำเอาชยหัวเราะลั่น
“เป็นได้ก็ดีเนอะ นะจะได้มีความสุข อยู่กับเหมอผมก็ไม่ห่วง เพราะเหมอเป็นคนดี นะต้องมีความสุขแน่ๆ ถ้าได้อยู่กับเหมอ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ก็เหมอทั้งสวยทั้งอ่อนหวาน ดูแลเก่ง เอาใจเป็น เลิศ”
“ดำแบบนี้เรียกสวยเหรอ ฮ่าๆๆๆ โอ้ยยย เหมอออ อย่าจี้เอวววว ก๊ากกกกกกก”
ชยระเบิดหัวเราะ หัวเราะค้าง น้ำหูน้ำตาไหล ไอ้เหมอมันก็ใจเหี้ยม จี้เอวคนแก้มยุ้ยไม่หยุด จนเสียงของแฝดคนโตมาช่วยชีวิตเอาไว้
“สนิทกันเร็วดีนี่” ชนะว่าเสียงเรียบ นั่งลงบนโซฟาอีกตัวแล้วมองไอ้เหมอกับแฝดน้องของตัวเองด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก “รู้จักกันมาก่อนเหรอ”
“เปล่า เพิ่งรู้จักกันเอง” ไอ้เหมอรีบปฏิเสธ ส่งสายตาไปหาชยให้ร่วมมือ
“อือ ใช่แล้ว แต่เหมอคุยเก่ง เลยสนิทกันเร็ว เห็นนะโอเคก็ดีแล้ว ตอนโยวิ่งมาบอก เค้าก็ตกใจ นึกว่าตัวจะเป็นอะไรเสียอีก” ชยมองพี่ชายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “เค้าไม่อยากให้ตัวโกรธป๋านะ ป๋าคงมีเหตุผล”
“คนมีเหตุผลไม่ขว้างของของคนอื่นลงพื้นหรอก” ชนะตอบดื้อดึง “ยะไม่ต้องพูดอะไรแทนป๋าอีกแล้ว นะรู้ว่าป๋าไม่ได้แคร์อะไรนะเลย มันไม่ใช่พ่อทุกคนหรอกที่รักลูก”
“นะ...ทำไมคิดแบบนั้น ป๋ารักตัวมากที่สุดเลยนะ” ชยมีสีหน้าตกใจจริงจัง ไอ้เหมอก็ไม่ต่าง ความคิดของคนเป็นพ่อนั้นยากจะหยั่งถึง แต่คงไม่ใช่อย่างที่คนเป็นลูกคิดเป็นแน่
“ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว อุตส่าห์พาเพื่อนมาเที่ยวบ้าน ก็ให้มาเจออะไรแย่ๆ ขอโทษนะเหมอ ที่ครอบครัวผมเป็นแบบนี้” ชนะคงเสียใจและเจ็บปวดไม่แพ้ใคร แต่ใบหน้าที่ยังนิ่งเฉย กับแววตาว่างเปล่า กลับทำให้ยิ่งเป็นห่วงมากกว่าตอนที่ร้องไห้ออกมาเสียอีก
“ไม่เห็นต้องขอโทษ แต่ละครอบครัวก็มีปัญหาไม่เหมือนกัน ถ้าวันนั้นนะไปบ้านเหมอตอนที่ท่านบิดาอยู่ นะคงได้เห็นอะไรแย่ๆ เหมือนกันนั่นแหละ แต่อาจจะแย่กว่าตรงที่ท่านบิดาคงทุ่มเหมอลงกับพื้น แทนที่จะเป็นกระถางต้นไม้สักอัน ท่านบิดาของเหมอน่ะโหดมากบอกเลย เห็นลูกเป็นกระสอบทราย เตะซ้ายเตะขวา ซ้อมเอาซ้อมเอา”
ชนะยิ้มเล็กน้อย มองไอ้หัวเกรียนที่ทำหน้าตลกแล้วความสบายใจก็เข้ามาแทนที่ความเหน็บหนาวในใจ ...ไม่เคยรู้เหตุผล และไม่เคยหาคำตอบให้กับความรู้สึกนี้ แค่รู้ว่าดีแล้วที่มีอยู่ข้างๆ ดีแล้วที่ยังมองเห็นกัน
“นั่นเพราะเหมอกวนตีนท่านรึเปล่า จากที่รู้มาพ่อเหมอท่านใจดีจะตาย” ชยรีบออกตัวแทนท่านบิดาของไอ้เหมอ เพราะชยก็เคยเจอท่านนายพล จำได้ว่าเป็นชายร่างสูงใหญ่ มีรอยยิ้มใจดีประดับใบหน้าอยู่เป็นนิตย์ และเป็นคนเกรงอกเกรงใจภรรยามากถึงมากที่สุดด้วย คนแบบนั้นน่ะหรือจะเห็นลูกอย่างไอ้เหมอที่คุณหญิงแม่กับพี่ชายสปอยล์เป็นกระสอบทราย นอกจากไอ้เหมอมันจะไปกวนตีนจนท่านนายพลทนไม่ไหว ความดันขึ้นเสียมากกว่า
“ยะรู้ได้ไง เคยเจอเหรอ” ชนะถามอย่างสงสัย รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างระหว่างแฝดน้องกับไอ้หัวเกรียนที่ยิ้มจางอยู่ใกล้ๆ “ท่าทางมีพิรุธ มีอะไรกันรึเปล่า”
“ไม่มี๊!” ไอ้เหมอเสือกเสียงสูง คราวนี้ยิ่งทำให้ชนะขมวดคิ้วหนัก
“นี่อย่าบอกนะว่า...เคยคบกัน...” คำถามของชนะทำเอาไอ้เหมอและชยเบะปากแรง หันมองหน้ากันแล้วสะบัดพรืด
“เป็นไปไม่ได้! จะบ้าเหรอนะ ตัวเอาอะไรคิด” ชยถามเสียงหลง แค่เห็นหน้ากวนตีนของไอ้เหมอก็ปวดหัวแล้วที่ต้องไปคบกับคนอย่างมัน
“ก็ท่าทางแปลกๆ ดูสนิทกันมากกว่าคนเพิ่งรู้จัก แล้วเหมอก็เป็นเกย์ด้วย เหมอเพื่อนนะนิสัยดี ไม่เห็นบ้าตรงไหนถ้าจะเคยคบ” ชนะออกตัวปกป้องเพื่อนพร้อมโฆษณาสรรพคุณให้เสร็จสรรพ อย่างน้อยก็ไม่อยากให้ใครพูดว่าบ้าที่ต้องคบกับไอ้หัวเกรียนหน้าซื่อคนนี้ เพราะเสมอเป็นคนดีอย่างที่ใครได้เป็นแฟนก็คงโชคดีที่สุดในโลก
“มันก็ไม่ได้หมายถึงว่าบ้าในความหมายไม่ดีนี่นา เอาเป็นว่าไม่ได้เคยคบละกัน แต่อาจจะเคยเจอเคยสนิทกันที่ไหนมาก่อนก็ได้ ก็แค่อาจจะแหละ ไม่ใช่ความจริงเสียหน่อย เนอะเหมอ” ชยพูดวกวน เลี่ยงสายตาพี่ชายมาโบ้ยให้ไอ้เหมอที่เคลิ้มไปตั้งแต่สุดที่รักบอกว่ามันนิสัยดีไปแล้ว
“อ้อ เออ ใช่”
“เห็นไหม ไม่มีอะไรหรอก งั้นเค้ากลับห้องละ ไปอ่านหนังสือก่อน ตอนกลางวันจะมากินข้าวเที่ยงด้วย”
“อืม” ชนะครางรับ พยักหน้าแล้วนอนเหยียดยาวไปบนโซฟา “ชวนเพี้ยนมาด้วยนะ หมายถึงว่าถ้าเพี้ยนมาได้”
“ได้สิ เหมอ ผมไปก่อนนะ ไว้โทรหา”
“โอเค”
คล้อยหลังชย แฝดคนโตที่สุดแสนจะรูปหล่อก็รี่ตามองไอ้เหมออย่างจับผิด
“อะไรคือไว้โทรหา?”
“ก็...เพิ่งแลกเบอร์กัน”
ชนะพยักหน้ารับรู้แล้วไม่พูดอะไรอีก ไอ้เหมอมันก็นั่งๆ นอนๆ ยกมือถือขึ้นมาเล่นบ้าง แอบมองคนรูปหล่อของมันบ้าง ไร้บทสนทนาและสรรพเสียงอื่นใด มีแต่เพียงชนะและไอ้เหมอที่อยู่ด้วยกันเงียบๆ ท่ามกลางบรรยากาศเบาสบายในห้องนั่งเล่นที่มองออกไปเห็นสวนดอกไม้ร่มรื่น
“คิดอะไรอยู่เหรอ” ไอ้เหมอเอ่ยถามขึ้นเสียงแผ่วเบา
“เรื่อยเปื่อย” ชนะตอบกลับ หันมายิ้มให้ แต่เป็นรอยยิ้มที่ดึงดูดให้ไอ้เหมอคลานลงจากโซฟาที่มันยึดครองไปนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้าชนะ
“ยื่นแขนมา เหมอนวดให้” เห็นสีหน้าคนรูปหล่อแล้วไอ้เหมอก็ไม่สบายใจ มันต้องกลับโรงเรียนในเย็นวันนี้ แต่สีหน้าของชนะยังคงเป็นกังวล จนมันไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียว “มีวิธีไหนที่จะทำให้นะสบายใจได้บ้าง”
“มีเหมออยู่ด้วย ผมก็สบายใจแล้ว” ชนะมีสีหน้าผ่อนคลายเมื่อท่อนแขนถูกมือแกร่งบีบนวดให้เหมือนทุกครั้ง
“แต่รอยยิ้มของนะมันดูฝืนๆ เหมอดูออก” ไอ้เหมอวางนิ้วลงตรงหัวคิ้มเข้ม กดเบาๆ พลางมองสบตากับคนรูปหล่อจริงจัง “ไม่อยากให้อยู่คนเดียวเลย เหมอกลับโรงเรียนแล้วคงทำอะไรไม่ได้”
“ไม่ต้องห่วงผมขนาดนั้นหรอก ผมไม่เป็นไร”
“ไม่ให้เหมอห่วงได้ยังไง ก็นะเป็นคนสำคัญ” ไอ้เหมอจงใจทอดความในใจบางอย่างไปตามสายตาของมัน แต่ปากกลับสำทับเพียงว่า “เป็นเพื่อนคนสำคัญของเหมอ”
“คงมีแต่เหมอที่ให้ความสำคัญกับผมมากขนาดนี้”
ไอ้เหมอยิ้มจาง แววตาของมันจริงจัง มือก็ไล้ไปตามสันกรามของคนรูปหล่อที่จ้องเข้ามาในดวงตาของมัน “ไม่ได้มีแค่เหมอ มีขุ่นแม่เพี้ยน มีชย แล้วก็มีชโย มีพี่จิน มีลุงคนสวน มีคนงานในบ้าน และอีกคน...คุณพ่อด้วย อ้อ ไม่ควรลืมไอ้กวิ้นนะ”
ชนะหัวเราะเบาๆ นึกไปถึงไอ้กวิ้นเพื่อนอีกคนที่ชอบชวนออกไปนั่นมานี่อยู่บ่อยๆ มันชอบโทรมาถามว่าเหงารึเปล่า อยู่บ้านคนเดียวไหม มีเวลาว่างพอจะคิดฟุ้งซ่านหรืออะไรที่ไร้ประโยชน์ ถ้ามีให้ไปกับมัน หรือบางทีอยู่บ้านเฉยๆ มันก็โทรมาไล่ให้ไปหาแฟนบ้างอะไรบ้าง ตอนแรกชนะก็คิดว่าไอ้กวิ้นมันเป็นบ้า แต่มันทำมาตลอดสองปีแล้วก็ได้แต่ปลงและไม่คิดว่ามันบ้าอีกต่อไป แต่ว่าบ้ามากต่างหาก
“ก็จริงของเหมอ...แต่คนที่ดูแลและแคร์ผมดีที่สุดก็คือเหมอ..ไม่ใช่เหรอ”
ไอ้เหมอยิ้มหน้าบาน ความพยายามสองปีกว่าๆ ของมันเป็นผล ชนะไม่ใช่มองไม่เห็น แต่เห็นมันอย่างชัดเจน ซึ่งมันดีกับใจเหมอมาก ถ้าไม่ติดกับคำพูดที่ว่า ‘ผมไม่ได้คิดอะไร’ ความดูแลใส่ใจที่ชนะมองเห็นนี้คงทำให้ชนะรู้สึกดีขึ้นในสักวัน
“อื้ม คือเหมอคนเดียว ไม่มีใครทำได้ดีเท่าเหมออีกแล้ว”
“ผมเชื่อ”
“งั้นอยู่ให้เหมอดูแลไปนานๆ นะครับ”
“ผมก็อยากขอร้องเหมออยู่พอดี”
ไอ้เหมอติดปีกบินอีกแล้ว...ทั้งๆ ที่เพิ่งถูกยิงตกจากฟ้าเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้มันบินสูงยิ่งกว่าเดิม
“มาอยู่ดูแลกันอย่างนี้ ตลอดไปเลยนะ”
“เหมือนขอแต่งงานเลย” ไอ้เหมอเผลอพูดอย่างใจคิด ซึ่งคราวนี้มันไม่มีทีท่าจะกลบเกลื่อนคำพูดของมัน แววตารักใคร่สบกับดวงตาหลังแว่นกรอบดำเพื่อค้นหาความหมายของอีกฝ่าย
“ผมนึกภาพเหมอใส่ชุดเจ้าสาวไม่ออก” ชนะพูดเองหัวเราะเอง ส่วนไอ้เหมอก็ยังคงยิ้ม ไม่ถือสาหาความอะไร มันมีความสุขในโลกแห่งความฟินของมันแต่เพียงผู้เดียวอยู่แล้ว
“เหมอไม่ใส่หรอก...เป็นเจ้าสาวของนะ ไม่ต้องใส่อะไรเลยก็ได้ ...ไม่ใช่เหรอ”
“เป็นเจ้าสาวที่หื่นมากจริงๆ อยากโดนกดเหรอ” ชนะยิ้มขำ มองไอ้หัวเกรียนที่ทำหน้าเว้าวอนได้ตลกสุดๆ
“อยาก” ไอ้เหมอตอบ หน้าตาทะเล้นก็จริง แต่ในใจมันนั้น คิดจริงจังเกินร้อย
“ฮ่าๆๆ ไม่ทำหรอก ทำไม่เป็น” สุดท้ายเป็นชนะเองที่ยอมแพ้ ไม่เคยต้อนไอ้เหมอมันจนมุมได้เลยสักที
“ไปถามขุ่นแม่เพี้ยนสิ ว่าป๋าทำยังไง”
“ไม่เอาหรอก กลัวเพี้ยนจะอัดคลิปมาให้ดู”
“งั้นเหมอไปถาม เหมออยากดู”
“ไม่ต้องเลยๆ ทำไมเป็นคนแบบนี้ หืมมม หัดทะลึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่ที่มีความรัก”
ชนะเงียบลงในทันทีเพราะคำตอบของไอ้เหมอ “เหมอรักคนอื่นอยู่แล้วเหรอ”
“อื้ม”
“ไม่เห็นเคยบอกกัน”
“บอกไม่ได้นี่นา”
“ไม่ไว้ใจผมเหรอ ผมไม่ใช่เพื่อนหรือไง แล้วไอ้กวิ้นมันรู้ไหม”
“รู้” ไอ้เหมอตอบอย่างไม่ลังเล รู้ทั้งรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังน้อยอกน้อยใจมันมากแค่ไหน แต่ก็ยังตอบความจริงออกไป “เขารู้กันหมดแหละ ยกเว้นนะ”
“...”
“มีแค่นะคนเดียวที่ไม่รู้”
“...”
“เหมอไม่บอกด้วย แล้วไม่ต้องไปถามเอาจากใคร ไม่งั้นเหมอโกรธ”
ไอ้เสือเหมอ บทมันจะเหี้ยมก็ไม่ไว้หน้าใคร แม้จะเป็นคนรูปหล่อที่มันสุดแสนจะรักหัวปักหัวปำก็ตามที ไอ้เหมอก็ไม่อ่อนข้อให้ เรื่องสำคัญที่บอกไม่ได้ ก็คือบอกไม่ได้ จะไม่ใจอ่อนไปตามความน้อยอกน้อยใจของอีกฝ่ายเป็นอันขาด เพราะรู้ว่าบอกไป...คงมีแต่พัง กับพัง
“ถ้าถึงเวลาแล้วเหมอจะบอกเอง นะเข้าใจไหม”
“อืม” ชนะตอบเสียงเรียบ พยักหน้ารับด้วยความนิ่งเฉย ไอ้เหมอทำแค่ถอนหายใจแล้วไม่พูดอะไรอีก
ที่ไม่อยากให้ถามใคร เพราะไม่อยากให้รู้จากคนอื่น แต่จะให้รู้จากเหมอเอง มันก็คงเร็วเกินไป เพราะเหมอรู้ว่าหากได้เอื้อนเอ่ยคำว่ารักออกไป...คงไม่มีคำว่าเหมือนเดิมระหว่างเหมอกับชนะอีก มันคงดีถ้าชนะขยับเข้ามา แต่มันจะเป็นยังไงถ้าชนะถอยห่างออกไป...ใครจะรู้ว่าถึงตอนนั้นแล้ว...เหมอจะเจ็บเจียนตายแค่ไหน
“แต่ถ้านะอยากรู้...แค่เปิดใจมองก็จะเห็นเอง ว่าคนที่เหมอรัก...เป็นใคร”
ไอ้เหมอกรีดร้องลั่นในใจกับถ้อยคำที่มันพูด ยิ่งมองใบหน้าของคนที่มันแอบรักก็ยิ่งลุ้นว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวไหม คำพูดประโยคนี้ เป็นคำพูดที่คุณหญิงแม่เล่าให้ฟังเมื่อครั้งเล่าตำนานความรักของท่านบิดากับแฟนเก่า
คุณหญิงแม่ก็เหมือนกับเหมอ เป็นเพื่อนกับท่านบิดามาตั้งแต่ยังเด็ก เป็นเพื่อนข้างบ้านเรียนที่เดียวกันตั้งแต่เตรียมอนุบาล มาแยกกันก็ตอนที่ท่านบิดาต้องไปเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร คุณหญิงแม่แอบหลงรักท่านบิดา แต่ไม่กล้าสารภาพรัก มองท่านบิดามีแฟนคนแล้วคนเล่า แต่นักเรียนนายร้อยสมานก็ไม่คบใครยืดยาวหรืือตกลงปลงใจกับใครเสียที จนหลังจากทนรอท่านบิดาอยู่สามสี่ปี คุณหญิงแม่ก็ถอดใจ ยอมถูกคุณยายจับคลุมถุงชน ต้องเข้าพิธีวิวาห์กับนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงชาวฮ่องกง ก็ถูกร้อยเอกสมานชิงตัวกลางงานวิวาห์แล้วพาหนี ก่อนจะกลับเอาตัวไปส่งคืนในรุ่งเช้าแล้วให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอตบแต่งอย่างเป็นทางการ ไม่งั้นป่านนี้ไอ้เหมอได้เป็นหนุ่มลูกครึ่งไทยฮ่องกง และหน้าตาหล่อเหลามากกว่านี้ไปแล้ว เพราะเห็นรูปที่ท่านแม่เอาให้ดูก็ยังอดเอาไปพูดให้ท่านบิดาฟังไม่ได้ หลังจากนั้นไม่ต้องถาม ไอ้เหมอโดนไล่เตะรอบบ้าน โทษฐานเอาแผลเก่าของท่านนายพลมาล้อเล่น แต่ไอ้เหมอมันก็รักท่านบิดา ไม่ใช่ไม่รัก แค่มันสาบานตนไว้ว่าจะกวนตีนพ่อไปตลอดชีวิตโทษฐานบังคับมันเป็นทหาร
แต่เพราะไอ้เหมอมันก็คล้ายไอ้กวิ้น เป็นประเภทไม่ชอบคิดมาก ชอบเฮฮาร่าเริงไปวันๆ มันไม่มีความฝันที่อยากเป็นอะไรนอกจากมีความรักดีๆ กับใครสักคน พ่อให้เป็นทหารมันก็ฟาดงวงฟาดงาไปตามเด็กที่ไม่ชอบถูกขัดใจ แต่พอครั้นโวยวายไปก็ไม่เป็นผล จึงยื่นข้อเสนอไปว่าต้องมีการแลกเปลี่ยน ท่านบิดายอมตกลงแต่โดยดี มีคุณหญิงแม่และพี่สมัยสุดที่รักเป็นสักขีพยาน
“เหมอ...”
“หืม”
“ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้” เสียงหัวใจของไอ้เหมอเต้นแรงดั่งกลองศึกครั้งเมื่อบางระจันยกทัพปกป้องบ้านเมือง สีหน้าของคนรูปหล่อไม่มีแววล้อเล่น ดวงตาสีดำสนิทหลังแว่นกรอบเหลี่ยมก็บอกไอ้เหมอให้รู้ว่าคนตรงหน้ารู้มาตลอด
“แต่ถ้าระหว่างเรามันจะเปลี่ยน...ก็อย่าพูดดีกว่า”
“...”
“เราอยู่กันแบบนี้...ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“...”
“ผมไม่อยากให้มีอะไรเปลี่ยนไป... ผมชอบในที่ตรงนี้ และผมชอบที่เหมออยู่ตรงนี้”
“...”
“แต่มันไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกอะไร... เหมอเข้าใจผมไหม”
“อะ...อืม” รู้สึกราว...อกหักก็ไม่ใช่ สมหวังก็ไม่เชิง กับคำว่า ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไร แต่ก็ยังไม่รู้ว่าที่รู้สึก...จะตรงกับที่เหมอรู้สึกไหม ชนะที่บทจะรู้ก็รู้มากขึ้นมาเสียดื้อๆ บทจะตีเนียนไม่รู้ ก็ทำได้ดีเสียจนคิดว่าไม่เคยมองอะไรออก
แต่ตอนนี้เหมอรู้แล้ว...รู้ว่าชนะรู้ แต่ไม่อยากพูดมันออกมา
“เหมอจะยิ้มให้ผม...เหมือนเดิมใช่ไหม”
“แน่นอน...ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก”
ชนะคลี่ยิ้ม ดึงรั้งศีรษะของอีกฝ่ายให้มาซบลงที่ไหล่ “อยู่กับผมนะ...อย่าทิ้งผมไป”
“อื้ม...”
“ขอโทษที่เราเป็นมากกว่านี้ไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอก เหมอไม่ได้หวังอะไรมาตั้งแต่แรก” ไม่ได้หวังเลย...ไม่ได้หวังเลยจริงๆ ไม่ได้หวังว่าจะมาอกหักทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้พูดคำว่ารักอย่างนี้ เหมอไม่น่า....ไม่น่าพูด!!!
“เหมอ”
“แต่นะต้องเสียดายแน่ๆ เหมอดูแลเก่ง เอาใจเก่ง สวยก็สวย อิอิ” ไอ้เหมอพูดเสียงกลั้วหัวเราะกลบอาการสั่นไหวของหัวใจ
“คนสวยหัวเกรียนเหรอ หึหึ” ชนะลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอเบาๆ “แล้วพูดอย่างนี้ จะไม่ดูแลกันแล้วเหรอ”
“เปล่า ก็ยังเหมือนเดิมไง แค่บอกให้รู้เฉยๆ ว่าคนพิเศษในฐานะพิเศษก็จะได้มากกว่านี้” คนอย่างไอ้เสือเหมอมีหรือที่ถูกปฏิเสธรักแล้วมันจะยอมรับว่าหมดหวัง ไม่มี! นี่มันแห้วครั้งที่สองร้อยแล้ว ภูมิต้านทานมันแกร่งเกินพอ แต่ครั้งนี้แห้วลูกใหญ่หน่อยเพราะเจ้าตัวเขาดันรู้และปฏิเสธออกมากลายๆ ว่าเขาไม่เอา เขาพอใจกับแค่ฐานะเพื่อน แต่ไอ้เหมอมันก็ยังดึงดัน เพราะขุ่นแม่เพี้ยนยังใช้มือทุบหินเจ็บแทบตาย ไอ้เหมอมีค้อนอยู่ในมือแล้ว ยังไงก็จะเอาให้แหลก! “ไม่เป็นจริงเหรอ”
ตอบรับเหมอเถอะ เหมอปล่อยโปรโมชั่นจนจะหมดตัวแล้ว!
“แต่ผมพอใจแค่นี้...ไม่เอามากกว่านี้ก็ได้ ให้เหมอเก็บไว้ให้คนพิเศษที่เขาตอบรับเหมอจริงๆ บ้าง”
พัง...พังย่อยยับ ขุ่นแม่เพี้ยนนนนน ช่วยลูกด้วยยยยยย!!
“โอเค ตามใจ ไม่เอาก็ไม่เอา แต่เหมอสวยนะ”
“เออ สวยก็สวย คุณเสมอคนสวย” ชนะหัวเราะร่า กดหัวไอ้เหมอให้ฝังลงกับไหล่ยิ่งขึ้น “คนสวยตอนนี้เป็นไง”
“หายใจไม่ออกกกกกกก ชะน้าาา ปล่อยเหมอออ”
“ฮ่าๆๆๆ ปล่อยแล้วๆ”
อกหักไม่พอ คนรูปหล่อยังจะมาทำจมูกไอ้เหมอเกือบหักอีก นี่ถ้าไม่ติดว่ารักมาก พ่อจะโบกหัวให้สลบแล้วลากไปข่มขืนเสียให้รู้แล้วรู้รอด!
“เสมอ”
“อะไร”
“เสียงเหวี่ยงเชียว ผมแค่จะบอกว่า ที่ผมไม่ตอบรับ ไม่ใช่เพราะรักคนอื่นอยู่หรอกนะ”
“...”
“ผมแค่อยากให้เหมอรู้ไว้”
“อื้ม” เหมอรู้...รู้ว่าต่อให้นะไม่ได้รักคนอื่น แต่นะก็ไม่ได้รักเหมอ ต่อให้นะไม่มีใคร ยังไง...คนที่นะเลือกก็ไม่ใช่เหมออยู่ดี
เหมอรู้...
แต่จะให้ยอมแพ้เหรอ
มาไกลขนาดนี้แล้ว...
เหมอขอ...คิดไปเองอีกสักหน่อยได้ไหม
คิดไปว่า...นะยังไม่รู้...และยังไม่ปฏิเสธกัน
คิดไปว่า...แค่ได้รักชนะ...ชีวิตก็มีความสุข
หรือคิดไม่ได้...เพราะชนะ...เลือกไปแล้ว เลือกที่จะไม่ตอบรับ...ความรู้สึกของเหมอ
หรือมันจะจริงอย่างที่ขุ่นแม่เพี้ยนว่า...น้ำหยดลงหินทุกวัน...แต่หินก็ยังเป็นหิน
......................................................................TBC.......................................................................
เพี้ยนอายุขนาดนี้แล้ว ใครคาดหวังความบ้าจากมัน ไม่มีนะ มีแต่สาระล้วนๆ เอาจริงๆ :laugh: :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
ทำไมพ่ายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่รุ่นตัวเองก็นิสัยไม่ดี มารุ่นลูกก็ยังเป็นแบบนี้ เวลาไม่ช่วยกล่อมเกลาไร้พ่ายเลยเหรอ นั่นลูกนะเว้ย
:ruready
-
ได้ยินเสียงใจใครไม่รู้ค่ะแถวๆนี้ดังเป๊าะใหญ่เชียว สู้นะลูกเสมอออ :กอด1: :กอด1:
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง น้ำตาซึมเลยอ่ะ
เอาค้อนทุบหินด่วนเลยขร่ะ
-
ขุ่นแม่!!! 5555 เพี้ยนกะเหมอ สมกันมากกกกกกกกกก
เฮ้ออออออออ น้องนะต้องการอะไรจากเหมอคะ ถึงรู้แต่ก็ขอแค่นี้พอใจแล้วมันคืออัลไล
-
สงสารน้องงงงง หาผัวใหม่ไฉไลกว่าสิเหม ออ
-
ขุ่นแม่เพี้ยนช่วยลูกเหมอด้วย!! หินมันไม่ยอมกร่อนสักที
-
ความในใจ ไม่เคยให้ฉันได้ยิน เธอยังเป็น "ก้อนหินที่ไร้หัวใจ"
เท น้ำรดลงไป ไม่มีรอย ให้เห็นใดใด..มันเหมือนเดิม..
แต่ถามว่ารักไหม เหนื่อยนักแล้วรักไหม
ฉันคงยังมีใจ "ตอบว่ารัก"
แต่ถามว่าท้อไหม ฉันตอบเลยว่ามาก
ยากเย็นจนเกินความ เข้าใจ
นาฬิกา ก็เดินไปทุกนาที ใจดีดี ก็ยังคงทุ่มเทไป
คอย หวังว่าเมื่อไร ที่เธอเองได้เห็น ว่าใคร
..ยังรักเธอ..
อ่านจบเพลงนี้ลอยมา เอาค้อนธรณีไหมคะ เราให้ยืม ไม่มีหินก้อนไหนค้อนเราทุบแล้วไม่แตก
ค้อนเรามีพลังทำลายร้างสูง ทุบอะไรพังทุกอัน แต่ทุบแล้วค.รู้สึกจะพังไหม
อันนี้ยังไม่ประกันผลที่ตามมานะ .เราไม่มีประกันหลังการขาย. เพราะก้อนหินก้อนนั้นไร้หัวใจจริงๆ
-
แง่เริ่มเรื่องมายังตลกอยู่เลยทำไมตอนจยมันเศร้า
-
โอ๊ยยยย น้ำตาจะไหลอ่ะ น้ำหยดลงหินทุกวัน หินก็ยังเป็นหิน :monkeysad:
-
อ่านแล้วปวดใจหนึบๆ เสมอสู้ๆ
-
โอ๊ย อยากข่วนหน้าน้องนะ
-
เสมอน่ารัก
ทำไมเรารู้สึกเหมือนอกหักเลยอ่ะ นะรู้แต่ทำเป็นไม่รู้ อยากเป็นคนสำคัญแต่ไม่อยากเป็นแฟน อิเหมอก็ได้แต่ปวดใจไปตามระเบียบ #น้ำหยดลงหินทุกวันหินก็ยังเปนหิน ถูกกกกก
ขุ่นแม่เพี้ยนนี่เพี้ยนได้ใจมาก เหมอไปศึกษาเรื่องบนเตียงกับนังเพี้ยนนะ นางชอบอ่อยแรง
-
เฮ้อๆๆๆๆๆ อ่านแล้วสงสารเสมอจัง :hao5:
โถวววว เสมอสู้ๆๆนะ ทำให้ชนะรักเหมอให้ได้นะ :oo1:
-
:z6: :z6: ถีบชนะ. สงสารเหมอ
-
อ่านแล้วเหมือนจะฮาก็ฮาไม่สุด
มาเศร้าตอนสุดท้าย
ไม่เข้าใจพ่ายค่ะ ทำไมถึงเอามาลงที่ชนะหมด แล้วกับลูกอีก 2 คนกลับปล่อย
ชนะแทงกั๊กเหมอพอๆกับที่เหมออ่อยเสียจนจะหมดมุกอ่อย
ถ้าหากว่าไม่อะไรมาทำให้ชนะเสียหลักชนะก็คงกั๊กเหมอไว้แบบนี้
สงสัยต้องอาศัยน้องโยกับน้องยะมาช่วยให้น้องนะเสียศูนย์
-
ที่นะไม่ตอบรับเพราะ พ่อพ่ายใช่ไหม เพี้ยนจัดการเลย
-
หนทางข้างหน้าของเสือเหมอ ประหนึ่งโรยด้วยหนามกุหลาบ ขุ่นแม่เพี้ยนทั้งผลักทั้งดัน เชื่อเถอะ ชนะไม่พูดหรอก คนที่นิสัยถอดพี่พ่ายออกมาอย่างชนะ 5555ต้องอาศัยตีหัวลากเข้าถ้ำเท่านั้นล่ะ
-
หนูเพี้ยน หนูเหมอ น่ารักเนอะฮาเสมอต้นเสมอปลาย
ปล. F5 รัวๆ เผื่อมีตอน 13 #55555 #Thx o13 o13
-
เค้าร้องไห้เลยอ่ะ เสมอ :o12:
-
โอยยย เจ็บปวดหัวใจแทนน้องเหมอ หักอกกันหน้านิ่งๆแล้วยังต้องมาเป็นเพื่อนกัน ทำเหมือนไม่มีอะไรอีก ขุ่นพระ อิชั้นเศร้าแทน
-
งานนี้หินจิงๆ :เฮ้อ: สู้ๆนะเหมอ :กอด1:
-
เจ็บแปลบ :sad11: :m15: :m15: ไปกับเหมอเลย
-
กำลังเริงร่าเป็นดอกไม้บานอยู่เชียว ตอนท้ายมันคืออะไรเหี่ยวเลย
-
หินก้อนนี้มันแข็งไป
ก้อเปลี่ยนก้อนใหม่เถอะ :katai1:
-
:t2: :t2: มาลงชื่อติดตามค่ะ อ่านรวดเดียว12 ตอน คือแบบน่ารักอ่ะแกร หนูเหมอ ♥ ชะน้าาาาา
-
น้องเหมอ
ร้องไห้แทนน้องเหมอเลย สงสารน้อง
-
ลุ้นรักไปกับเหมอ แฝดของนะ น่ารัก
-
เหมออออออออออออ เหมอยังมีเรานะ เดี๋ยวเราเป็นสาวดุ้นให้เอาม่ะ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ขอบคุณที่มาต่ออย่างสม่ำเสมอนะคะ รักกกกกกกกกกก :pig4:
-
รักเสมอนะ เข้มแข็งมาก เราน้ำตาร่วงตั้งแต่นะเอ่ยปากละ
:กอด1: คิดถึงขุ่นแม่เพี้ยน อินเนอร์คุณแม่มาเต็ม กอดอีกที :กอด1:
-
เหมือนชน่ะเอาเปรียบเสมอเลย ทีตัวเองมีใครก็ได้ แต่ขอร้องให้เสมอมีชน่ะคนเดียว ขัดใจอย่างแรง
-
อ่านถึงตรงนี้เหมือนชนะเห็นแก่ตัวมาก ไม่รักไม่ชอบแต่อยากเก็บไว้กับตัวเอง โดยไม่สนว่าคนๆนั้นจะรู้สึกเช่นไร อยากให้เสมอหายตาบอดนะ เข้ากับสุภาษิตที่ว่า รักคนให้คนตาบอด เสมอเข้าข่ายนั้นเลย คุณพี่ขอแนะนำให้น้องเสมอหาผัวใหม่เถอะค่ะง่ายกลัว คนประเภทชนะถ้าไม่ทำให้ขาดก็จะไม่รู้สึก
-
เหมอต้องหาค้อนใหญ่ๆ เอาแบบทุบอีกทีแตกแน่นอน :katai3:
-
พี่พ่ายอาจจะมีเหตุผลในการเลี้ยงชะน้าแบบนี้หรือเปล่า
แต่ละบ้านแต่ละคนเขาเลี้ยงลูกไม่เหมือนกัน(เข้าข้างสุดฤทธิ์)
-
ค้อนคงไม่พอขอรถบทถนนมาให้น้องเหมอด่วยจ้า
-
ฮือออออ เศร้าเลย เหมอเข้มแข็งมาก
อยากจะรู้ว่านะน่ะ จะทนได้หรอถ้าเหมอเจอใครที่พิเศษกว่า
แค่นี้ก็หวงแล้วหวงอีก ที่พี่พ่ายเขวี้ยงกระถาง
ต้องรู้เรื่องเหมอแหงๆ โอ้ยยย เครียดอะ
เหมออย่าเพิ่งถอดใจนะ สู้ๆ
-
งืออออ สงสารเสมอ ค่อยๆตัดใจนะ รู้แต่ทำเป็นไม่รู้ทั้งนั้น
-
โกรธป๋า
โกรธชนะ
:sad4:
เสมอหาปั๋วใหม่เถอะลูก
ดูขุ่นแม่เพี้ยนเป็นตัวอย่าง สวยๆเชิ่ดๆ
เดี๋ยวผู้ชายก็ตามมาเอง
-
แนะนำ เปลี่ยนพระเอกเป็นชโยนะคะ ตอนนี้เริ่มอยากให้ใครเข้าหาเสมอบ้าง เสมอสู้ๆ ชนะกั๊กเหมอไม่รักเหมอก็ไม่ปล่อย
-
รอ
-
ตอนแรกก็สงสารนะหรอกนะ เพราะอิป๋าสารเลวนั่นชั่วมาก แต่พอมาอ่านของเหมอ เฮ้ย! น้ำตาไหลเลยอ่ะ สงสารเหมอมากกว่าตอนที่ผ่านมาอีก นะแมร่งโครตใจร้ายเลยอ่ะ มันเหมือนเอามีดปักกลางอกแต่หล่อเลี้ยงชีวิตด้วยยาและอ๊อกซิเจนไม่ให้ตายอ่ะ โครตทรมานเลยบ่องตง ว่าแต่ขุ่นแม่เพี้ยนกับลูกเหมอนี้ต๊องทั้งคู่แต่น่ารักดี 555555
-
อยากกระโดดเตะพี่พ่ายสักร้อยที
-
น้ำตาซึมเบาๆ ไอ้ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาา
แกโคนนิ่งไร้พ่ายมาใช่มั้ย :katai1:
-
:serius2: เหมอ สู้ ๆ :serius2:
-
เหมอเราจะหาค้อนมาช่วยเหมอทุบหินก้อนนั้นเอง
แล้วนะจะต้องเสียดายที่ไม่ตอบรับความรู้สึกเหมอ เพราะเหมอนั้นสวยมากกกกกกก
-
นิยายเรื่องนี้หลอกดาวววววว
ชอบหลอกให้ตลกแล้วตบด้วยน้ำตา
คือตอนนี้มันเจ็บจริงไรจริงทั้งๆที่เหมอยังทำตัวตลก
ฮือออออ อบากขอร้องให้เหมอพอเหอะ ป้าไม่ไหวแล้วลูก เหมอพอกะนะเหอะะะะ
ปู้จายดีๆมีเยอะนะลูก ถ้าจะเอาเอาอย่างขุ่นแม่ ขุ่นแม่สอนว่าไงคะ
หนูไปหาอะไรที่ไม่ใช่หินง่ายสุดค่ะลูก หาค้อนมันลำบาก อย่าเลย ป้าทนไม่ได้
ส่วนนังชะนะะะะะ หล่อนสมควรโดนปลดได้แล้ว ตอนนี้คะแนนติดลบแบบขุดไปยังใจกลางโลก
คือหล่อนก็บอกตรงๆแต่เหมอเจ็บป้าเจ็บกว่า ป้าไม่ยอมมมมม
-
#งานน้ำตาต้องมา :o7:
สงสารน้องเหมอมากกกกกก โดนชนะแทงกั๊กสุดๆ ความรู้สึกแบบก้ำๆกึ่งๆแบบนี้น้องเหมอจะกลับไปเรียนอย่างมีความสุขเหรอ
ส่วนอีพี่พ่าย :z6: ไอ้คนรักลูกไม่เท่ากัน อย่ามาอ้างว่ารักชนะนะ เพราะการกระทำแย่สุดๆ ยิ่งตอนชนะก้มเก็บกระถามกุหลาบนี้โคตรน่าสงสานอะ
โอยยยย เป็นอีกตอนที่หน่วงหัวใจจริงๆค่ะ :เฮ้อ:
-
บางทีก็อยากให้เหมอมีคนอื่นที่ดีมาชอบบ้างเผื่อว่าจะเป็นคนที่ใช่จริงๆ
-
:z6:
เหมือนถูกชนะถีบลงจากภูเขาหิมาลัย
โธ่ เสมอออ ยอมใจในความรักมั่นคงดุจหินผานี้เสียจริง คือถ้าเป็นเรานี่ไปโดดแม่น้ำเจ้าพระยาล่ะค่ะ ถ้าชนะจะเอามีดมาปักแล้วคว้านไส้ในออกมาขนาดนี้
เหมอลูกกก
จะต้องโดนกระทำให้ช้ำใจไปอีกนานแค่ไหน
-
น้ำตาซึมสงสารเสมอ
ขนาดใช้ค้อนทุบแล้ว
หินอย่างชนะก็ยังไม่แตก
แต่จะร้าวบ้างหรือเปล่านะ
แต่ค้อนน่ะร้าวแน่นอน
ชน้าาาาาาาาาาาาาาา
ถ้าเสมอให้สิทธิ์คนอื่น
อย่ามางอนให้ง้อแล้วกัน
-
รักละมุนปนน้ำตา :mew4: :mew4:
'น้ำหยดลงบนหินทุกวัน หินก็ยังเป็นหิน' จริงๆ
แต่หินที่ชื่อชนะ มีกำแพงกั้นไว้ด้วยสินะ เฮ้ออออ
-
เข้ามาอ่านตอนที่ 12 รอบที่4 มันช่างปวดใจดีจริงๆ :mew4:
-
https://www.youtube.com/watch?v=eLRGEvX0vQc
พอมันเศร้าแล้วก็นึกถึงเพลงนี้เลย เธอว่าเราต้องรอถึงเมื่อไหร่ แต่ถึงจะให้รออีกแค่ไหน ก็จะรอ T.T
-
น้ำตาจะไหล อยากให้มีใครสักคนมาเป็นคู่เหมอจริงๆ
จะได้ไม่ต้องหยอดเองเจ็บเองอย่างนี้...
-
เหมออออออออ..สู้ๆ..นะไม่ยอมก็เอาไม้ทุบหัวลากเข้าถ้ำเลย
-
เพี้ยนกับเหมอนี่ แม่ลูกพลัดพลากกันชัดๆ เหมอจะทุบหินชะน้าาาาา ด้วยวิธีไหน? ตามลุ้นค่ะ #ทีมกวิ้น อยากเห็นกวิ้นมีคู่ :3123: ปล. รอตอนจบของพี่พ่ายกับขุ่นแม่ เอ้ยย กับเพี้ยน อยู่น้าา :impress3:
-
สงสารเสมอออออฮืออเอาจิงนะแอบใจร้ายนะคิดถึงแต่ความรู้สึกของตัวเองอะ
-
พี่พ่ายนิสัยไม่เคยเปลี่ยน เพี้ยนดัดหน่อยสิ สั่งนอนนอกห้องไรงี้
-
แง้ สงสารซัมเหมออะ :mew6: กะแล้วว่าชนะต้องรู้แหละแต่ไม่คิดจะยอมรับก็เท่านั้นเอง ส่วนอิป๋าคือคิดว่าป๋ามันต้องรู้อะว่าเสมอคิดไงกับลูกชายตัวเองเพราะขนาดเพี้ยนยังดูออกเลยและนี่คือเหตุผลจริงๆที่ป๋ามันชวนลูกทะเลาะรึเปล่า เฮ้อออ เอาจริงๆก็ไม่เข้าใจความคิดป๋ามันเลยว่ะคือป๋าแทนที่ป๋าจะรู้ว่าการบังคับกันยังไงมันก็ไม่เคยส่งผลดีแต่ป๋าก็ยังทำกับลูกตัวเองแบบนี้ เหนื่อยใจกับป๋าว่ะเพี้ยนจัดการที :m16:
ปอลิง เราบอกแล้วว่านังเพี้ยนกับซัมเหมอคู่นี้มันไปกันได้ ฮ่าๆๆเป็นไงละถึงกับเป็นท่านเทพของเหมอกันเลยทีเดียว
สารบัญ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239234#msg3239234
-
คิดถึงซัมเหมออออ คิดถึงคนเขียนเสมอด้วย อิอิ
ปล.ตอนล่าสุดขมใจค้างมั่กๆ อยากได้อะไรหวานๆมาล้างคอ 5555
-
ไปหาค้อนมาด่วน ๆ ค่ะเสมอออ
-
น้องเหมอก็คงรอต่อไป
-
เสมอ สู้ๆนะตัวเธออออ
-
ดูเผินๆเหมือนจะฮา เหมือนจะโอ ในความดื้อของเหมอที่จะดั้นด้นรักนะ แต่เรารู้ว่าเหมอคงเจ็บมากใช่มะ หากวันไหนเหมอไม่ไหว เราว่าเหมอก้ปล่อยไปเหอะ เพราะถ้านะจะพูดชัดซะขนาดนี้ อย่ายอมอยู่บนความไม่ชัดเจนเลย ปากบอกว่าเกินเพื่อนไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่เหมอให้ความสำคัญกับใครหน่อย ทำมาเป้ของขึ้น ถถถถ พ่อนะ มีสิทธิอะไรในตัวเหมอไม่ทราบบบบบ นี่คือโครตอินอ่ะ อยากใก้นะเจ็บบ้างงงงงงง หมั่นไส้ๆๆๆๆๆ :katai4: :katai1: :z6: :m16: :m31: :fire: :angry2: :serius2:
-
:hao5: มารอเหมอ ขอให้นักเขียนหายป่วยไวๆนะคะ
-
สงสารเหมออ่ะ เจ็บนะแต่รู้ว่าฝืน
-
เกลียดดดด เกลียดมากกกก ชะน้าาาาาา แกกกกกก
จะยุ ให้หาคนใหม่แต่ดูจากสภาพพี่เหมอแล้วไม่น่าจะกล้าตีจากชนะเล้ยย หลงเขาหัวปักหัวปำ
เฮ้อออออ
-
ตอนที่ 13
Na Chana feeling bad
ที่บอกว่าจะไม่เปลี่ยนไป โกหกกันใช่ไหม... ช่วยบอกให้เข้าใจที
ซ่าาาา!!!! ซ่าาาาา!!
‘ลืมไร่ยา ผ้าเหนือเคยทอเสื้อใส่ หลงของใหม่ ลืมอ้าย เคยเป็นคู่ซ้อน ไอ้หนุ่มภาคเหนือ มันต้องร้องไห้ หัวใจรอน รอน สาวเนื้ออ่อน บ้านอ้าย เจ้าไปขายตัว’
เสียงน้ำสาดกระเซ็นด้วยฝีมือหนุ่มเหนือและหนุ่มอีสานอย่างพิเชษฐ์และชาติชายดังก้องสะท้อนไปทั่วห้องอาบน้ำ ตามด้วยเสียงครวญเพลงน้ำตาชายเหนือจากไอ้ปิ๊กหนุ่มใต้อารมณ์ดี ทั้งหมดทั้งมวลนี้เพื่อไอ้เสือเหมอของเพื่อนๆ ที่อยากทำเท่ประหนึ่งพระเอก MV ที่กำลังอกหักนั่งครวญหารักท่ามกลางสายฝน แต่ฤดูกาลนี้แล้งหนักหนา ฝนไม่ลงเม็ดแม้แต่น้อย มันจึงรบกวนให้เพื่อนร่วมรุ่นร่วมห้องมาช่วยบิ้วอารมณ์อกหักรักคุดของมัน
“ไอ้เหี้ยเหมอ มึงพอใจยังเนี่ย” ไอ้ชาติชายเพื่อนซี้ร่วมรุ่น เอ่ยถามไอ้เสือเหมอที่มันเปลี่ยนเป็นไอ้เหี้ยเหมอไปแล้วเรียบร้อยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด มือก็จับขันตักน้ำราดหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอไปพลาง
“ยัง...กูยังไม่พอ... คนอย่างกูอ่ะ” ไอ้เหมอตอบกลับเสียงห้วน ปล่อยให้สายน้ำรินรดหัวเกรียนๆ ของมัน หลับตาทำหน้านิ่งราวกับพระเอก MV ที่ถูกทิ้งมาหมาดๆ “กูอกหักทั้งทีแต่เสือกไม่ใช่หน้าฝน ไม่งั้นล่ะมึง...”
“เออ ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาเดือดร้อนพวกกูอย่างนี้หรอกไอ้สัด มึงจะสร้างฟิลลิ่งอีกนานไหม พวกกูจะรีบอาบน้ำ” ไอ้เชษฐ์บ่น มันถูกบังคับเหมือนไอ้ชาติชายให้ทำเรื่องบ้าบอคอหอยพอกอยู่ในตอนนี้ “ไอ้ปิ๊ก มึงก็หยุดร้องเพลงได้แล้วไอ้เหี้ย คนอื่นเขามองกันแปลกๆ หมดแล้ว”
ไอ้ปิ๊กที่กำลังครวญเพลงสมัยคุณแม่มันยังสาวประกอบฟิลลิ่งให้ไอ้เหมอถึงกับหยุดชะงัก กระแอมเสียงเบาๆ แล้วผิวปากหวือ
“ให้มันร้องต่อไปดิวะ เสือกเอาเทียนพรรษามาแล้วแต่โง่เอาเข้ามาไม่ได้ โดนยึดไว้อีก แสรดดด” ไอ้เหมอเปลี่ยนจากโหมดดราม่าเป็นแยกเขี้ยวงุดใส่ไอ้ปิ๊ก ก่อนจะถูกไอ้เชษฐ์สาดน้ำใส่อย่างไม่ปราณี ไอ้เหมอสำลักน้ำไอค่อกแค่กก่อนจะลุกขึ้นเปิดศึกกับไอ้เชษฐ์มันบ้าง
“เฮ้ย พวกมึง อยากโดนลงโทษไงวะ พอๆ รีบๆ อาบกันได้แล้ว เชี่ยเอ้ย ไอ้เหี้ยเหมอ สบู่นกแก้วกู” ไอ้ชาติชายแฟนพันธุ์แท้สบู่นกแก้วทุกกลิ่นทุกสีร้องเสียงหลงเมื่อสบู่ของมันถูกไอ้เหมอเอาไปใช้ปาหัวไอ้เชษฐ์
กลิ่นนี้ขาดตลาดแล้วนะมึงงงง กูอุตส่าห์ใช้อย่างถนอม!!!
สงครามขนาดย่อมเป็นไปอย่างเงียบเชียบราวกับละครใบ้เล่าถึงฉากในยุคสงครามโลกครั้งที่สอง ไอ้เสือเหมอต่อสู้กับไอ้เชษฐ์และไอ้ชาย มีไอ้ปิ๊กเป็นลูกน้องด้วยเพราะชื่อไอ้ปิ๊กยังไม่ถูกลบออกจากบัญชีหนังหมาข้อหาขโมยเทียนไขแกะสลัก การต่อสู้ยาวนานถึงสิบนาที ก่อนเสียงนกหวีดเป่าปรี๊ดจะทำให้พวกมันแต่ละคนรีบเร่งจัดการตัวเอง ขืนยังมัวเอ้อระเหยได้ถูกสั่งดันพื้นไม่ต่ำกว่าร้อยครั้งเป็นแน่
“เอ้านี่ เบอร์ป๊อกกี้ เพื่อนแฟนกู เรียนพยาบาลเกื้อฯ ที่กรุงเทพฯ สวยนะมึงกูรับรอง แฟนกูมันเลือกคบแต่คนสวยๆ กลุ่มมันสวยกันหมดแหละ ไม่ต้องห่วง” ไอ้เชษฐ์เดินเอาเบอร์โทรของเพื่อนแฟนมันมาให้ไอ้เสือเหมอที่นั่งคอตกจ้องหน้าจอมือถือตัวเองไม่หยุด ก่อนที่มันจะบ้าลากเพื่อนๆ ไปแสดง MV ที่ห้องอาบน้ำ มันก็เอาแต่จ้องมือถือของตัวเองเช่นกัน
“เออ ขอบใจว่ะ” ไอ้เหมอรับกระดาษแผ่นเล็กๆ ไว้ แล้ววางมันลงข้างกาย ตาของมันยังจดจ้องสเตตัสเฟซบุ๊คของพ่อดาวประจำใจ ไม่เหลือบแลไปมองตัวเลขสิบตัวบนกระดาษที่ไอ้เชษฐ์อุตส่าห์เขียนให้ด้วยตัวบรรจงเลยสักนิด
“หักอกหักใจบ้าง น้องนานะเขาไม่สนใจมึง ก็ไม่ใช่ผู้หญิงทั้งโลกเขาจะปฏิเสธมึงเสียหน่อย คิดได้แล้วไอ้เหมอ” ไอ้เชษฐ์ตบไหล่ปุๆ ให้กำลังใจ โดยมีไอ้ชายทำหน้าอยากเสือกอยู่เตียงข้างๆ มันอยากบอกไอ้เชษฐ์เหลือเกินว่าน้องนานะน่ะเป็นตัวผู้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงพูดไม่ออก คงเพราะในใจเอาแต่คิดว่าเรื่องแบบนี้ให้ไอ้เสือเหมอมันบอกกับเพื่อนเองดีกว่าว่ารสนิยมมันเป็นแบบไหน
“กูรู้น่า” ไอ้เหมอตอบเสียงเครียด ...รู้ดีอยู่แล้วว่าต้องทำยังไง แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่ายเสียที่ไหน แม้หลังจากที่กลับมาโรงเรียน ไอ้เหมอปิดเครื่องมือสื่อสาร ตัดขาดทุกช่องทางที่จะติดต่อกับสุดที่รักของมันได้ มันไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจอะไร แต่แค่ต้องการเวลาเกลี้ยกล่อมตัวเองอยู่สักระยะก็เท่านั้น
ครั้นพอตัดสินใจเปิดเครื่องหลังจากที่ปล่อยทิ้งไว้อยู่สามวัน คนที่อยู่ในทุกห้วงคิดก็โทรเข้ามาแทบจะในทันที แต่ไอ้เหมอไม่ได้รับสาย มันจ้องมองหน้าจอมือถืออยู่อย่างนั้นจนสายถูกตัดไปแล้วอีกฝ่ายโทรเข้ามาอีก...เป็นสิบยี่สิบครั้ง จนได้เห็นสเตตัสตัดพ้อของคนรูปหล่อ หัวใจก็อดบีบรัดด้วยความเจ็บปวดไม่ได้
Wim Preeprapa with Na Chana
ขอบคุณสำหรับกระเป๋าสวยๆ นะคะที่รัก รัก ‘นะ’ คะ
ใจที่แข็งราวกับหินของชนะ...แม้แต่ค้อนที่เหมอมีก็เกรงว่าจะไม่สามารถทุบมันให้แตกละเอียดได้
Na Chana : จะไม่คุยกันอีกแล้วใช่ไหม เหมอจะทำแบบนี้ใช่ไหม
Messenger เด้งข้อความจากพ่อดาวประจำใจ ไอ้เหมอยิ้มจาง นึกถึงใบหน้าคนพูดแล้วก็อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ เพราะไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เหมอคนนี้จะทำเมินเฉยต่อหัวใจของมัน
Na Chana: ตอบผมสิ เสมอ
ไอ้เหมออยากตอบ แต่ไม่รู้จะพิมพ์อะไรตอบกลับไปดี มันทั้งเหนื่อยทั้งท้อ หมดมุกจะดันทุรังต่อ ทว่าในใจก็ยังห่วงหา
Na Chana: คนโกหก
ชนะออฟไลน์ไปแล้ว ไอ้เหมอถอนหายใจ ทว่า...พอเข้าไปส่องเฟซบุ๊คของอีกฝ่ายอีกที ก็ว่างเปล่า สกรีนขึ้นฟ้องเออเร่อราวกับเจ้าของบล็อคไอ้เหมอไว้ หรือปิดเฟซลบแอคเค้าท์ไปแล้วก็ไม่อาจทราบได้
ช่องทางเพียงทางเดียวที่จะได้รู้ความเคลื่อนไหวของชนะยามที่ไอ้เหมออยู่ในโรงเรียน ไม่ได้พบเจอหน้าหายวับไปกับตา ทำเอาไอ้เสือเหมอผู้ไม่เกรงกลัวสิ่งใดในโลกหล้าถึงกับหน้าซีดเผือด
“ไอ้ชาย” เอ่ยปากเรียกเพื่อนเสียงสั่น
“ไรวะ”
ไอ้เหมอยื่นมือถือไปให้ผู้เชี่ยวชาญโลกโซเชียลอย่างไอ้ชาติชายวิเคราะห์ แม้หน้าตาไอ้ชายจะไม่ทันสมัย แต่เรื่องเทคโนโลยีมันเก่งที่สุดแล้วในกลุ่มเพื่อน “มันหมายความว่าไงวะ เขาบล็อคกูเหรอ”
“เอาชื่อเฟซมา เดี๋ยวกูหาจากเครื่องกูให้ ถ้าของกูเจอ แสดงว่ามึงโดนบล็อค แต่ถ้าไม่เจอ แสดงว่าเขาปิดเฟซ” ไอ้ชายมองเห็นสีหน้าไอ้เหมอแล้วไม่กล้ากวนตีน มันพูดเป็นจริงเป็นจัง ยอมละสายตาจากแชทที่กำลังแชทกับสายสมรแฟนสาวมาช่วยเหลือไอ้เพื่อนช้ำรัก
“เป็นไงมั่งวะ” ไอ้เหมอรออย่างใจจดใจจ่อขณะที่ไอ้ชายพิมพ์ชื่อเฟซลงไปแล้วกดค้นหา
“เดี๋ยวดิ เน็ตกูช้า เอ้า ได้ละ เขาบล็อคมึงว่ะ”
ด้วยคำพูดของไอ้ชายที่เป็นเหมือนมีดปลายแหลมทิ่มแทงหัวใจ ไอ้เหมอถึงกับหัวเราะเก้อ น้ำเสียงแห้งผาก น้ำตามันซึมที่หางตา หัวใจบีบรัดรุนแรงก่อนจะคลายตัวช้าๆ
“ทำใจว่ะมึง” ไอ้ชายมองเพื่อนอย่างเห็นใจ ตบหลังไอ้เหมอสองสามทีแล้วลุกไปหยิบเบอร์โทรของป๊อกกี้ที่ไอ้เหมอทิ้งไว้บนเตียงไม่สนใจมาให้ “เริ่มใหม่กับใครสักคนได้แล้ว ลองดูก่อน ไม่ชอบก็ไม่เสียหาย ถือว่าได้เพื่อนเพิ่ม หรือถ้าไม่ดียังไง เพื่อนน้องหมอนก็มี แต่กลุ่มเพื่อนเขาจะเรียบร้อยหน่อย อาจจะคุยไม่สนุก”
“ขอบใจว่ะ แต่กูยังไม่พร้อม” เสียงไอ้เหมอระโหยโรยแรง มันเดินกลับเตียงตัวเองด้วยท่าทางเซื่องๆ ไอ้ปิ๊กที่นอนคลุมโปงใส่หูฟังแอบดูหนังผ่านยูทูปก็ยังต้องยอมกด pause หนังไว้แล้วมองเป็นเชิงถามไปทางไอ้ชาย
“ไม่รู้เว้ย นอนๆ” ไอ้ชายตัดบท ลุกไปปิดไฟกลางห้อง
ไอ้เหมอถอนหายใจแรงๆ พลิกตัวไปมา ข่มตาหลับแต่สมองก็ยังคงคิด ...มันดีแล้วหรือที่จบแบบนี้ ชนะเป็นฝ่ายตัดเหมอเอง มันก็ควรจะเป็นเวลาให้เหมอทำใจได้แล้วใช่ไหม
คร่ำครวญตัดพ้อในใจถึงรักที่ไม่สมหวังอยู่นาน หน้าจอมือถือก็สว่างจ้าด้วยมีสายเข้า ไอ้เหมอกดรับสายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ว่าไง”
“เหมอ เหมอทะเลาะกับนะรึเปล่า”
น้ำเสียงเป็นกังวลจากแฝดคนกลางของตระกูลโรจนโภคินทำเอาไอ้เหมอขมวดคิ้วยุ่ง รับสายปุ๊บก็เจอประโยคคำถามแบบนี้ปั๊บเลยหรือ...
“เปล่า ทำไมถามงั้น”
“ก็...วันนั้นอ่ะ เหมอกลับไปก่อนใช่ป่ะ ไม่ได้อยู่ทานข้าวเที่ยงด้วยกัน พอกลับไปก็ติดต่อไม่ได้เลย ผมโทรหาวันจันทร์ก็ไม่ติด อังคารก็ไม่ติด วันพุธก็ไม่ติด แต่โชคดีที่วันนี้โทรติด”
ไอ้เหมอหัวเราะเบาๆ นึกเอ็นดูคนแก้มยุ้ยยิ่งกว่าแฝดพี่และแฝดน้องอยู่ครามครัน “เหมอปิดเครื่องไว้ เพราะยุ่งๆ เข้าเวรสองคืนแล้ว ยะมีอะไรรึเปล่า โทรหาทุกวันเลย”
“นะบอกให้ลองโทรดู คิดว่าเหมอบล็อคเบอร์นะไว้ ผมไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกันหรอก แต่เป็นอย่างนี้เหมอมีความสุขเหรอ”
“ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันจริงๆ เหมอแค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”
“ได้ยินแบบนี้ก็สบายใจ เหมอโทรหานะด้วยได้ไหม เห็นออกไปกินเหล้าทุกวัน ไม่กลับมานอนบ้าน สองสามวันมานี้เห็นพี่จินกลับมาคนเดียวตลอดเลย ...เหมอช่วยถามให้ผมหน่อยว่านะไปนอนที่ไหน ผมกลัวว่าป๋ากลับจากเชียงรายแล้วรู้เรื่องเข้าจะทะเลาะกันขึ้นมาอีก”
ไอ้เหมอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ช่วงสองสามวันมานี้มันถอนหายใจบ่อยจนไอ้เชษฐ์ทักว่าจะไม่ได้แก่ตาย ถึงอย่างนั้นไอ้เหมอคนไม่กลัวตายมันก็ถอนหายใจประชดชีวิตออกมาอีกหลายครั้ง
“ยะโทรถามไอ้กวิ้นก็ได้ถ้านะไม่ยอมบอกว่านอนที่ไหน”
“ถามแล้ว กวิ้นก็ไม่รู้”
“งั้นคงไปนอนกับแฟนล่ะมั้ง ที่ชื่อวิมอะไรนั่นรึเปล่า เหมอก็ไม่แน่ใจ”
“ไม่หรอก ถามวิมแล้วเหมือนกัน เห็นบอกว่าตั้งแต่พาไปช็อปปิ้งก็ไม่เจอนะอีกเลย”
“โอเค...งั้นเหมอโทรถามให้ แต่ไม่แน่ใจหรอกว่านะจะรับสายรึเปล่า” ไอ้เหมอเอ่ยเสียงอ่อนใจ ทั้งๆ ที่หักห้ามใจไม่ให้ตัวเองต้องโทรไปหาแล้วเชียว แต่ก็ยังมีเรื่องให้ต้องทำจนได้ คงอย่างโบราณท่านว่าไว้ คู่กันแล้วมักไม่แคล้วกัน! ...ไม่ใช่หรอก ไอ้เหมอมันก็ทำตลกไป คนคู่กันที่ไหนจะมานั่งอกหักช้ำรักแบบมัน
“ไหนบอกไม่ได้ทะเลาะกัน” น้ำเสียงของชยเต็มไปด้วยความกังวล นึกหน้าเจ้าตัวออกเลยว่าคงกำลังทำหน้าเครียดคิ้วขมวดเป็นปมอยู่เป็นแน่
“เหมออ่ะไม่ได้ทะเลาะ แต่นะไม่รู้คิดไง เพิ่งบล็อคเฟซเหมอไปเมื่อกี้ ยังไงถ้านะไม่บล็อคเบอร์ เหมอจะช่วยถามให้นะ” ก็จริงที่ไอ้เหมอไม่ได้ทะเลาะ แต่มันไม่ตอบไม่หือไม่อืออะไรกลับไปนั่นแหละ ถึงทำให้อีกฝ่ายอยากทะเลาะกับมัน จนตอนนี้มันโดนบล็อคเฟซบุ๊คไปเรียบร้อยแล้ว
“เรื่องใหญ่เลย แต่ยังไงก็ช่วยทีนะเหมอ ผมไม่กวนแล้ว ฝันดีนะ”
“อื้ม ฝันดี” วางสายจากแฝดคนกลางก็ต้องพยายามติดต่อแฝดพี่
ชนะไม่มีเพื่อนคนอื่นนอกจากไอ้กวิ้น หรือมีนั่นไอ้เหมอไม่รู้ เพราะไม่ได้อยู่คลุกคลีด้วยตลอดเวลา แค่ช่วงเสาร์อาทิตย์ที่ได้อยู่ด้วยกันคงไม่ได้รู้ไม่ได้เห็นชีวิตของชนะทั้งหมด เขาอาจจะมีเพื่อนที่ไอ้เหมอไม่รู้จักก็เป็นได้ มี...แต่อาจจะไม่จำเป็นต้องแนะนำให้ไอ้เหมอรู้ เหมือนกับแฟนแต่ละคนของชนะที่ไม่เคยพามาให้พบเจอหน้าค่าตาตัวเป็นๆ เลยสักครั้ง ตลอดเวลาสองปีที่ได้คบหาเป็นเพื่อนกันมา ไอ้เหมอรู้จักแค่ชนะที่อยู่เที่ยวเล่นกับมันสองวันต่อสัปดาห์ แต่ชนะในอีกห้าวันที่ไม่ได้เจอกันนั้น...ไอ้เหมอไม่รู้หรอกว่าเป็นแบบไหน ...อาจจะไม่ใช่ชนะที่ชอบให้ไอ้เหมอตามเอาใจ อาจจะไม่ใช่ชนะที่ต้องการแค่ไอ้เหมอคนเดียวเท่านั้นก็เป็นได้
“ฮัลโหล” ไอ้เหมอกรอกเสียงลงตามสาย หลังจากนิ่งฟังสัญญาณอยู่ได้เกือบสามสิบวินาที คนปลายสายรับแต่ไม่พูดอะไร
“ฮัลโหล ได้ยินไหม”
“อืม”
“ตอนนี้อยู่ที่ไหน ยะเขาเป็นห่วง” ไอ้เหมอถามเสียงเรียบ ความจริงมันพยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น แม้จะควบคุมหัวใจไม่ได้ก็ตามที...สองสามวันมาแล้วที่ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้เจอหน้า ไม่คิดว่าจะทำให้หัวใจสั่นไหวเพราะความคิดถึงมากขนาดนี้
“รับสายคนอื่น แต่ไม่รับสายผมเหรอ”
“นะ กลับบ้านดีไหม คนที่บ้านเขาเป็นห่วงนะ” ไอ้เหมอไม่ตอบคำถาม มันยังคงยืนกรานพูดถึงธุระที่รับปากเพื่อนว่าจะจัดการให้ให้เสร็จ
“แล้วเหมอล่ะ...เป็นห่วงไหม”
“นะเมาเหรอ อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร ไอ้กวิ้นอยู่ด้วยรึเปล่า” ไอ้เหมอแสร้งไม่ได้ยินคำถาม มันถามกลับไปแทนจนอีกฝ่ายตัดสายมันทิ้ง คราวนี้ไอ้เหมอร้อนอกร้อนใจขึ้นมาแล้ว ไปเมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วคนดูแลก็ไม่มีสักคน ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไงวะ รู้หรอกว่าชนะไม่ใช่สาวน้อย แต่มันน่าเป็นห่วงน้อยเสียที่ไหน
ไอ้เหมอพยายามโทรหาอีกหลายครั้ง ปลายสายก็กดตัดสายทุกครั้ง แต่มันก็พยายาม พยายามโทรจนในที่สุดอีกฝ่ายก็ยอมรับสาย
“โคตรน่ารำคาญ โทรมาอะไรหนักหนา!” เสียงของชนะเหวี่ยงมาให้ได้ยิน ไอ้เหมอถึงกับกัดริมฝีปากตัวเองแล้วข่มอารมณ์ให้เย็นลง
“เหมอรู้ว่าเหมอน่ารำคาญ แต่เหมอเป็นห่วง นะอยู่ที่ไหนกับใคร บอกได้รึเปล่า” ทั้งๆ ที่อยากตวาดถามออกไป แต่ไอ้เหมอก็ยังตะล่อมอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงนุ่มห่วงหา
“เรื่องของผมไม่เกี่ยวอะไรกับเหมอ กับคนที่ทำให้เหมอเสียใจ เหมอไม่ต้องฝืนบอกว่าเป็นห่วง ผมรู้ว่าเหมอโกรธเกลียดผมแค่ไหน”
ไอ้เหมอตกใจกับความคิดอีกฝ่าย มันละล่ำละลักพูด “นะ เหมอไม่เคยคิดอย่างนั้น”
“แล้วทำไมถึงเปลี่ยนไป ใครที่บอกว่าจะเหมือนเดิม ใครที่บอกว่าจะอยู่ข้างๆ ผม แต่ตอนนี้กลับทิ้งผมไป” น้ำเสียงของชนะทำให้ไอ้เหมอทรมาน มันอยากจะหายตัวไปยืนตรงหน้าคนรูปหล่อแล้วดึงเข้ามาในอ้อมกอด “ผมทรมาน...เหมอรู้ไหม ติดต่อไม่ได้เลย ผมโทรไปกี่ครั้งก็เจอแต่ระบบฝากข้อความ บอกผมทีทำไมถึงทำแบบนี้ อยากให้เราเป็นแค่คนแปลกหน้ากันใช่ไหม อยากให้ผมหายไปจากชีวิตของเหมอใช่รึเปล่า”
ไอ้เหมอกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ดวงตาของมันร้อนผ่าว ฟังเสียงที่ขาดห้วงของคนที่มันรักสุดหัวใจแล้วอกสามศอกของมันก็ปวดแปลบ ไม่เคยเลยสักครั้ง...ไม่มีในความคิดสักทีที่จะทำให้คนที่รักต้องทรมานแบบนี้
“ขอโทษนะครับ ไม่พูดแบบนี้นะ เหมอไม่ได้ตั้งใจ” ไอ้เหมอปาดน้ำตาออกจากข้างแก้ม สูดน้ำมูกเล็กน้อย พลางบังคับเสียงให้เป็นปกติ “เหมอไม่ทำอีกแล้ว เหมอสัญญา”
ปลายสายเงียบไปพักใหญ่ ก่อนน้ำเสียงแผ่วเบาออดอ้อนจะดังตอบกลับมา
“อย่าผิดสัญญาอีกนะครับ”
“อืม เชื่อใจได้เลย” ไอ้เหมอตัดสินใจขยำเบอร์โทรที่ไอ้เชษฐ์เขียนให้ด้วยความหวังดีทิ้ง แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “แล้วตอนนี้อยู่ไหนครับ”
“บ้านไอ้กวิ้น”
“ไหนยะบอกว่าไอ้กวิ้นไม่รู้” ไอ้เหมอคาดโทษไอ้กวิ้นไว้ในใจเรียบร้อย โทษฐานให้ที่ซ่อนกับบุคคลอันตรายต่อหัวใจไอ้เหมอ
“ให้ไอ้กวิ้นมันโกหก...” เสียงกลั้วหัวเราะของสุดที่รักทำให้ไอ้เหมอใจชื้นขึ้นมาบ้าง “เหมอ ศุกร์นี้กลับไหม”
“ยังไม่รู้เลย”
“กลับเถอะ อยากเจอ” เสียงของชนะออดอ้อน ได้ยินเสียงพลิกตัวกับเสียงผ้าห่มเสียดสีกันแล้วไอ้เหมอก็โล่งใจ ชนะคงกำลังนอนอยู่บนเตียงไอ้กวิ้นเป็นแน่ “ผมไปรับดีไหม แล้วเราไปทานข้าวเย็นด้วยกัน”
“เหมอไม่อยากให้นะขับรถไกล อันตราย เป็นห่วง”
“ไม่เอาอ่ะ อยากเจอเร็วๆ ให้ผมไปรับนะ”
“โหย ดื้อเนอะ พูดไม่เคยฟัง” ไอ้เหมอแสร้งดุ แต่ใจมันอ่อนยวบยาบไปแล้ว กับคำว่า ‘อยากเจอ’ ที่อีกฝ่ายย้ำมาสองสามครั้ง “แล้วบล็อคเฟซเหมอทำไม”
“โมโห คุยด้วยก็ไม่ตอบ” ชนะตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา ทำเอาไอ้เหมอหัวเราะหึหึในลำคอ “ไม่ต้องหัวเราะ ตอนนั้นไม่ตลกเลย คนรอคำตอบมันทรมานแค่ไหน เหมอไม่รู้เหรอ”
“เหมอรู้ แต่ไม่รู้จะตอบอะไร” ไอ้เหมอบอกเสียงแผ่ว “เหมออกหักอยู่นะ จะให้ตอบกลับเหมือนไม่มีอะไร เหมอก็ไม่อยากฝืนตัวเอง ไม่อยากโกหกนะด้วยว่าเหมอไม่เป็นไร ทั้งๆ ที่เป็นอยู่”
“เจ็บมากเหรอ”
น้ำเสียงของคนถามเต็มไปด้วยความเสียใจ ไม่มีแววล้อเลียนหรือกวนตีนแม้แต่น้อย ไอ้เหมอยิ้มจาง นึกอยากยกมือขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาหากว่าพ่อดาวประจำใจนอนอยู่ใกล้ๆ
“อื้ม เหมือนโดนยาพิษในหนังจีนกำลังภายในอ่ะ กระอั่กเลือดดดดด” ไอ้เหมอแสร้งพูดให้ตลก แต่อีกฝ่ายไม่ยักกะหัวเราะมาเหมือนปกติ
“ผมขอโทษ” น้ำเสียงของชนะจริงจัง จริงจังมากเสียจนไอ้เหมอเผลอเกร็งมือเกร็งเท้า หัวใจกระตุกเป็นพักๆ “ไม่ใช่แค่เหมอหรอกที่โดนยาพิษ ผมก็อาจจะโดนด้วยเหมือนกัน”
“ไม่เอา...ไม่ซีเรียสแล้ว เนอะ” เป็นไอ้เหมอเองที่เกลื่อนยิ้มแล้วพาหลบเลี่ยงออกจากประเด็นช้ำรัก “ตอนนี้เหมอโอเคแล้ว ถึงจะไม่เต็มร้อย แต่ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ ตอนนี้กำลังหาคนดามใจ อิอิ”
“เหรอ”
“อื้ม นะไม่ต้องห่วงแล้ว ไม่ต้องคิดมากรู้สึกผิดด้วย เดี๋ยวเหมอก็มีคนของเหมอเอง ฮี่ๆ อาจจะสวยกว่าแฟนนะก็ได้นะ สาวพยาบาลสวยทุกคน” สาวพยาบาลที่ว่าจะมีมาไหมไอ้เหมอก็ไม่รู้ เพราะมันขยำเบอร์โทรป๊อกกี้เพื่อนแฟนไอ้เชษฐ์แล้วโยนทิ้งข้ามเตียงไอ้ปิ๊กออกนอกหน้าต่างไปเรียบร้อย แต่ตอนนี้...ต้องทำให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมก่อน ต้องให้ชนะเลิกรู้สึกผิดที่ทำเหมอเสียใจ ต้องให้ความรู้สึกกระอั่กกระอ่วนนี้หายไปจากความสัมพันธ์ของมันกับคนรูปหล่อให้ได้
“อืม ดีใจด้วย”
“อื้อ นี่เสือเหมอซะอย่าง ไม่หล่อแต่อร่อย จีบสาวไหนไม่มีไม่ติด” ทั้งๆ ที่ไม่เคยจีบหญิงเลยสักครั้ง แต่มันก็ขี้โม้สมกับความเกรียนบนหัว
“โม้แล้วเสมอ เคยจีบเหรอ” และคนรูปหล่อก็รู้ทันเสียด้วย
“ไม่เคย...แต่กำลังจะเคย”
“ไม่เห็นต้องรีบ”
“ไม่รีบไม่ได้...เหมอไม่อยากทำให้นะลำบากใจ”
“ไม่เคยลำบากใจสักครั้ง เราสองคนก็อยู่ของเราอย่างนี้มาตั้งนาน ไม่เห็นจะเป็นอะไร แล้วทำไมตอนนี้มันถึงจะมีปัญหาล่ะเหมอ”
ชนะเหมือนเด็กน้อยที่ไม่เข้าใจเลยว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน ปัญหาความสัมพันธ์ฉันเพื่อนที่ใครอีกคนดันคิดไม่ซื่อขึ้นมา...มันจะไม่มีปัญหาได้อย่างไร ไอ้เหมอล่ะอยากจะตบกะโหลกคนรูปหล่อให้คิดเข้ารูปเข้ารอยเหมือนอย่างคนอื่นเขาเสียที
“เพราะนะรู้แล้ว...ว่าเหมอคิดยังไง มันถึงยากที่จะเป็นเหมือนเดิม”
“ผมก็รู้มาตลอด แล้วมันต่างกันตรงไหน แค่เพราะเหมอรู้ว่าผมรู้... แค่เหตุผลนี้...เราถึงเป็นเหมือนเดิมกันไม่ได้เหรอ ...ไม่ยุติธรรมเลย”
ต่อด้านล่าง
-
ไอ้เหมอเกาหัวแกรก มันไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้อีกฝ่ายเข้าใจถึงความรู้สึกของมัน ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่าจนไอ้ปิ๊กคำรามบ่งบอกถึงความรำคาญ ไอ้เหมอถึงได้หยุดแล้วพูดกับสุดที่รักของมันแผ่วเบา “นะ...จะไม่เป็นไรเหรอ เหมอไม่บริสุทธิ์ใจเลยสักนิด เหมอชอบนะ อยากกอด อยากจูบตลอดเวลา แล้วมันจะเหมือนเดิมได้ยังไง มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เราถึงต้องมีระยะห่างกันบ้าง ตอนที่เหมอคิดว่านะยังไม่รู้ เหมอเป็นเหมือนเดิมได้เพราะเหมอเอาแต่มโนเพ้อเจ้อไปคนเดียว แต่นะบอกว่านะรู้มาตลอด ทั้งอย่างนั้นก็ยอมให้เหมอเข้าใกล้ ยอมให้เหมอทำอะไรได้ตามใจ เราจูบกัน เรา...ทำอย่างนั้นกันด้วย แล้วนะจะให้เหมอปกติได้อยู่เหรอ นะต่างหากที่ไม่ยุติธรรม”
“เสมอทำไมต้องขึ้นเสียง”
“ก็นะไม่เข้าใจอะไรเลย เหมอถึงต้องโมโหอยู่อย่างนี้” ไอ้เสือเหมอหงุดหงิดงุ่นง่าน ถีบผ้าห่มออกจากตัว ลุกขึ้นนั่งท่ามกลางความมืดด้วยหน้ายุ่งๆ ไอ้ชายที่นอนคลุมโปงแชทกับแฟนถึงกับสะดุ้ง ไอ้ปิ๊กหยุดเสียงกัดฟันของมันไปตามระเบียบ ส่วนไอ้เชษฐ์ยังคงพึมพำคุยกับแฟนสาวของมันได้โดยไม่สะดุด
“เหมอต่างหากที่ไม่เข้าใจ ที่ทำ...ผมก็ไม่ได้รังเกียจ แล้วทำไมผมต้องปฏิเสธ ผมชอบที่ได้ทำกับเหมอ มันแปลกเหรอ” ชนะยังคงเถียงกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ จนไอ้เหมอแยกเขี้ยวงุด เตรียมกัดคนรอบข้างด้วยความพาลอยู่รอมร่อ
“ไม่แปลกเล้ยยย” เสียงของไอ้เหมอประชดประชัน “ถ้าเอากันได้ก็คงไม่แปลกสินะ”
“ลามก”
“ไม่รู้แหละ เหมอไม่โทรหาทุกคืนแล้วนะ ให้นะโทรคุยกับแฟนบ้าง ให้คนอื่นคลายเหงานะบ้าง โอเคไหม”
“ไม่โอเค ที่คุยด้วยไม่ใช่เพราะเหงา แต่คุยเพราะอยากคุย เหมอไม่ต้องยัดเยียดให้ผมไปหาคนอื่น ผมอยากคุยกับเหมอ ...อยากได้ยินเสียงก่อนนอนทุกคืน” ชนะยังคงดื้อดึง เล่นเอาไอ้เหมออึ้งจนพูดแทบไม่ออก “เหมออยากกอดอยากจูบผม...ผมเต็มใจ เหมอจะคิดไม่ซื่อกับผมก็ได้...ผมยินดี แต่เหมออย่าทิ้งผมไปเลยนะ ผมอยากมีเหมออยู่ข้างๆ”
“ชนะ...นี่มันไม่ใช่การสารภาพรักใช่ไหม”
“ไม่ใช่...แต่เป็นการขอให้เหมออยู่กับผมไปตลอดชีวิต...”
“ให้อยู่แบบที่เหมอก็รู้ว่านะไม่ได้รักเหมอเลยอย่างนี้น่ะเหรอ”
“ผมรู้ว่าผมโคตรเห็นแก่ตัว... แต่ผมไม่อยากปล่อย...คนที่ทำให้ผมรู้สึกอยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ผมรู้ว่าผมหาคนแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ถึงแม้ว่า...ผมไม่ได้จำกัดความหมายของความรู้สึกที่ผมมีให้เขาก็ตาม ผมรู้แค่ว่าผมอยากให้เขาอยู่กับผมก็เท่านั้น”
“เหมอไม่ควรคาดคั้นเอาคำตอบตอนนี้ใช่ไหม” ไอ้เหมอถามเสียงแผ่ว ยอมเอนตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า ในความคิดมีแต่รูปหน้าหล่อเหลาของคนเข้าใจยากลอยวนไปมา “ชนะ รู้ไว้นะ...สิ่งที่เหมอทำให้ต่อจากนี้ เหมอไม่ได้ทำในฐานะเพื่อนแล้ว เหมอทำให้ในฐานะคนที่รักชนะมากคนหนึ่ง ถ้าในสักวัน ชนะอึดอัดกับความรู้สึกที่เหมอมีให้... สัญญาได้ไหม...ว่าเราจะจบมันไว้เพียงเท่านั้น จะไม่ยื้อไม่รั้งกันไว้อีก เพราะเพื่อน...ต่างก็ต้องมีชีวิตของตัวเอง”
“อืม” น้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่นของชนะทำให้ไอ้เหมอคลี่ยิ้มเล็กน้อย “สัญญาครับ”
“งั้นตอนนี้นอนได้แล้ว พรุ่งนี้เหมอโทรหาอีกที”
“จะวางแล้วเหรอ” เสียงของชนะหงอยลงจนไอ้เหมออมยิ้ม
“เงินเดือนไม่พอค่าโทรแล้วเดือนนี้ นะเปลี่ยนเบอร์มาใช้เครือข่ายเดียวกันไหม จะได้โทรถูกลงอ่ะ มันมีโปรคนพิเศษด้วย” ไอ้เหมออยากยื่นข้อเสนออย่างนี้มาตั้งนาน เพราะเบี้ยเลี้ยงของมันก็ไม่ได้เยอะ สองเดือนที่ผ่านมาติดลบจนต้องอ้อนพี่สมัยจ่ายให้มันเกือบครึ่ง แต่ก็ติดที่ว่าเมื่อก่อนมันใจไม่กล้าพอที่จะพูด แล้วก็ไม่มั่นใจสักนิดเลยว่าคนรูปหล่อจะยอมย้ายค่ายเปลี่ยนเบอร์เพื่อโทรคุยกับมัน
“อือ พรุ่งนี้ให้พี่จินจัดการให้ งั้นเหมอวางก่อนนะ ผมโทรหาเอง” ชนะตอบกลับอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่เสียเวลาคิดด้วยซ้ำ ทำเอาไอ้เหมอยิ้มกว้างเต็มใบหน้า
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวความคิดถึงขาดช่วง”
“ฮ่าๆ กล้าพูดมาก”
“ก็บอกแล้ว...ว่าเหมออัพสกิล ไม่ใช่เพื่อนแล้วนะ...นี่กำลังจีบ”
“อืม ขอให้จีบติด”
“อ่อยว่ะ ให้ความหวังด้วย”
“ยอมรับ”
“ชะน้าาาาาาาา”
“ฮ่าๆๆ เหมือนไม่ได้ยินเหมอเรียกอย่างนี้มานานมากแล้ว ทั้งๆ ที่แค่สองสามวันเอง คิดถึงเนอะ”
“อื้มมมม คิดถึงเหมือนกันนนน”
“ไอ้เหมออออออออออออออออ มึงคุยเบาๆ ดิวะ เหี้ยแม่ง แฟนกูตกใจเสียงมึงเนี่ย” ไอ้เหมออยากตะโกนถามไอ้เชษฐ์ว่าแฟนเป็นหมาในหรือคน ทำไมหูดีจัง ทั้งๆ ที่มีเตียงไอ้ชายคั่นกลางเตียงไอ้เชษฐ์อยู่ แต่แฟนมันที่อยู่อีกฟากของโทรศัพท์ก็ยังได้ยินเสียงเรียกสุดที่รักของไอ้เหมอ
“เออ บอกแฟนมึงด้วยว่ากูกราบขอโทษ” ไอ้เหมอบอกอย่างอารมณ์ดี
“แฟนกูบอกว่าไม่เป็นไร แล้วอย่าลืมโทรหาป๊อกกี้ด้วย เขารอมึงอยู่” ไอ้เชษฐ์ตอบกลับแล้วหันกลับไปคุยกับแฟนมันต่อ
“ต้องโทรด้วยเหรอ” ได้ยินปลายสายถามกลับมาด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น ไอ้เหมอยิ้มกริ่มแล้วตอบกลับด้วยความสุขใจ
“คงงั้นอ่ะ ลองโทรไปคุยเสียหน่อย ไอ้เชษฐ์อุตส่าห์เป็นธุระให้ เดี๋ยวเสียน้ำใจมันอีก”
“อย่าไปหลงเสน่ห์เขาละกัน”
“ไม่หรอก หลงได้แค่นะคนเดียวอ่ะ”
“หึหึ แล้วจะเอาเวลาที่ไหนโทร... ห้ามมาเบียดเวลาของผมนะ”
“ไม่เบียดหรอกครับ เหมอสับรางเก่ง เอ้ย แบ่งเวลาเป็น”
“เสมอ...วางสายแล้วไปโทรหาเขาเลย”
“ได้เหรอ”
“...”
“ไม่หึงแน่นะ”
“...”
“เป็นเพื่อนที่หึงกันได้ นะเพิ่มข้อนี้ไปด้วยดีไหม”
“แล้วแต่”
“งั้นเหมอไม่โทรดีกว่า ไม่อยากให้หึง”
“อืม”
“นะ...”
“ว่า”
“อยากกอด”
“เหมือนกัน”
“อยากจูบด้วย...คนรูปหล่อปากโคตรหวานเลย”
“หึหึ...ปากคนหัวเกรียนก็อร่อย”
หลังจากฝันร้ายมาสามวันติด คืนนี้ไอ้เหมอคงได้นอนหลับฝันดีเป็นแน่ “วันศุกร์ตอนเย็น มารับเหมอนะ แต่ต้องขับรถระวังด้วย”
“อืม ไม่บอกก็จะไปอยู่แล้ว”
“อื้ม งั้นฝันดีนะครับคนดีของเหมอ แล้ววันศุกร์เราเจอกันนะ”
“ครับ”
ไอ้ชายโก่งคออ้วกแล้วนินทาไอ้เหมอให้แฟนมันฟังเรียบร้อย ส่วนไอ้ปิ๊กนอนกัดฟันเสียงดังไปกันใหญ่ คงมีแต่ไอ้เชษฐ์ที่โคตรสตรอง มันยังงุ้งงิ้งกับแฟนมันได้อย่างไม่สะทกสะท้าน ไอ้เสือเหมอยิ้มกริ่ม ตาหวานเยิ้มราวกับเห็นสุดที่รักของมันนอนอิงแอบอยู่ข้างๆ ความจริงมันอยากบอก ‘ฝันดีนะครับสุดที่รักของเหมอ’ ใจแทบขาด แต่ก็กลัวว่าจะผลีผลามมากเกินไป ได้แค่นี้ก็นับว่าดีแค่ไหนแล้ว... อ้อยเข้าปากช้าง...ความหวานจะไปไหนเสีย ภาษิตอะไรไม่รู้เหมือนกัน แต่ชนะถ้าได้เข้าปากไอ้เหมอแล้ว...คงหวานอร่อยน่าดู
“แล้วที่ให้พวกกูไปบิ้วทำ mv ให้นี่เพื่ออะไรวะ ตกลงมันไม่อกหักแล้วใช่ไหมไอ้เชษฐ์” ไอ้ชายหันไปกระซิบถามไอ้เชษฐ์เตียงข้างกัน
“ไม่รู้ รู้แต่ว่าป๊อกกี้เพื่อนแฟนกูคงได้แดกแห้ว น้องนานะนี่มึงว่ามันหวงก้างมะ ตัวเองไม่แดก คนอื่นก็ไม่ได้แดก หมาหวงก้าง หมาในรางหญ้าชัดๆ” ไอ้เชษฐ์กระซิบตอบกลับมา
“เออ แต่กูว่าน้องนานะมันประมาทมากไป ไอ้ก้างไอ้หญ้าที่มันหวงไว้น่ะเสือชัดๆ เดี๋ยวได้โดนเสือแดกไม่รู้ตัวว่ะ”
“ก็ขอให้ไอ้เสือมันเลิกป๊อดละกัน”
“กูว่ามันคงเลิกไม่ได้ง่ายๆ แต่ดูใจกล้าขึ้นบ้างแล้ว กูรอวันให้ไอ้นะนั่นโดนเสือจับกิน”
“เรียกผู้หญิงให้เกียรติเขาหน่อย เรียกไอ้อะไรมึง ไม่สุภาพ” ไอ้เชษฐ์ปราม ทำสุภาพบุรุษเพราะแฟนมันเงี่ยหูฟังอยู่
“เออว่ะ โทษที ที่จริงนะไอ้เชษฐ์ กูลืมบอกมึงไป”
“อะไรวะ”
“ไอ้เสือเพื่อนมึงอยากโดนกิน”
“ห้ะ?”
“กูนอนละ”
“เดี๋ยวดิมึง อ้าว...”
ไอ้ชายคลุมโปงหลับตาเป็นที่เรียบร้อย ทิ้งไอ้เชษฐ์ไว้กับความงงท่ามกลางเสียงกัดฟันของไอ้ปิ๊ก หันมองไอ้เหมอก็เห็นมันร้องเพลงกล่อมสุดที่รักของมันงุ้งงิ้งไปตามปกติ
อย่างไอ้เหมอมันจะโดนกินเหรอวะ กูว่ามันจะจับเขากินมากกว่า ออกตัวแรงขนาดนี้
......................................................................TBC..................................................................
อ้อยว่ะ อ้อยทั้งคู่เลยยยยย :laugh: ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นของทุกคนเลยนะคะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai1:
จะว่าไงดี
เหมือนชนะเห็นแก่ตัว เหมอก็ยอมอยู่
ไม่รู้จะจบยังไง เพราะนะไม่สามารถให้ในสิ่งที่เหมอต้องการที่สุดได้
ได้แต่รอวันที่ชนะรู้สึกอึดอัด หรือเหมอล่าถอยไปเอง??
-
ตั้งแต่อ่านมาทำไมเราว่าชนะเห็นแก่ตัว วะคะ สงสารเหมอนะต้องคอยวิ่งตาม
-
ไม่ใช่การสารภาพรักหรอกค่ะ แต่เป็นการกั๊กไว้
อยากจะว่าลูกป๋าจริงๆนะน้องนะ
นึกถึงตอนป๋าเลี้ยงชะนีแล้วพ่วงเพี้ยนด้วย
อยากบอกน้องนะว่าที่กั๊กๆเหมอไว้นี่
You learned from the best.
-
ชะน้าไม่ต้องมาอ่อยน้องเหมอเลย งอนชะน้า
-
นะ แม่งกั๊กโคตรๆๆๆๆ
ส่วนเหมอ ก็แพ้ทางนะตลอด
รู้เค้าหลอกแต่เต็มใจให้หลอกกกก :hao6:
-
ตรรกะอะไรของชนะเนี่ยยยย
อยากอยู่กับเค้าไปตลอดชีวิต
แต่ไม่ได้รัก
เอาที่นะสบายใจละกัน
เชียร์เหมอให้โดนกินไวไว
เย่ๆ
:laugh:
-
:กอด1: กอดน้องเหมอแน่นๆ เหนื่อยไหมลูกกก เข้าใจว่าเหมอคงตัดใจไม่ได้
ขอแค่ความหวังแบบนี้เหมอก็คงมีความสุข
-
ชนะเป็นเด็กไร่อ้อยยยย เป็นเด็กหวงก้างด้วย เดี๋ยวเหอะ ซักวันน้องเหมอไม่ทนขึ้นมาแล้วจะรู้สึก
ปล.ดีใจมากกกกก ที่รีเฟรชมาเจอน้องเหมอ วันนี้มานั่งรีเฟรชรอน้องเหมอทั้งวันเลยยย
ปลล.คนเขียนรักษาสุขภาพด้วยน้า เก๊าเป็นห่วง
-
ชนะใจร้ายว่ะ ออกตัวแรงขนาดนี้แล้วเป็นแฟนกันเหอะพ่อคุณ
-
เสมอน่ารักเหมือนเดิมอิอิ เราทีมเหมอชะน้าใจร้ายกับเหมอตลอดไม่รักแต่ยังมาให้ความหวัง
-
นะให้ความหวัง โดยที่ไม่มีความหวังให้ ความเห็นแก่ตัวของชนะมันเหมือนยาพิษจริงๆ สงสารเหมอ :hao5: รีบรู้ใจตัวเองเร็วๆนะชนะ เจ็บกันไปหมดแล้ว
-
โอเค นี่เหมือนจะเข้าใจความคิดและตรรกะป่วยๆของชนะละ
สรุปคือ คำว่าตลอดไปของนาง มันคงจะคล้ายๆกับคำว่าแฟนที่ชาวบ้านปกติเขาเข้าใจอ่ะ
อย่างตอนที่บอกว่าอยากให้เสมออยู่ด้วยตลอดไป ซึ่งนางย้ำมาหลายครั้งหลายตอน
เพื่อนที่ไหนจะพูดกันแบบนี้ใช่มะ แต่เหมือนนางมึนๆอ่ะ แบบ ไม่รู้จะนิยามความสัมพันธ์แบบนี้ว่าอะไร
จะให้เป็นแฟนก็คงกลัวจะมีการเลิกรามั้ง เลยคิดว่าเออ เป็นเพื่อนเนี่ยแหละเวิร์คสุด เสมอจะได้อยู่กับตัวนางตลอดไป
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ขอมโน(เอาเอง)ละกันว่า เป็นเพราะชนะนางรักเสมอแล้ว(มั้ง)
-
สุดท้ายก็เป็นได้แค่ คนที่ชนะคุยด้วยแล้ว"รู้สึกดี" !!!!!!!!!!!!!
บอกไว้เลยนะเสมอ ความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน มันก็จะไม่มีวันชัดเจนหรอก
ถ้าเลือกที่จะเสี่ยง ก็ต้องพร้อมที่จะเจ็บอ่ะเหมอ
เพราะเหมอเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าชนะให้ได้แค่ไหน
ชนะคิดว่าทำแบบนี้มันดีแล้วใช่ไหม
เหอะๆ ไร้พ่ายชัดๆ
-
ใจจริงอยากบอกชนะว่าหยุดเห็นแก่ตัวได้แล้ว สงสารเหมอเหอะ ปล่อยเหมอไปเจอสิ่งที่ดีกว่าได้แล้ว แต่ก็สงสารทั้งคู่อีก
ก็เข้าใจพื้นเพครอบครัวและการเลี้ยงดูที่ชนะได้เจอมาอยู่แหละ :angry2: พี่พ่ายเลี้ยงลูกประสาอะไร เดี๋ยวให้เพี้ยนจัดการเลย
-
ชนะมันแย่มาก มากถึงมากที่สุด
ไม่เอาก็ไม่ปล่อย
น้องเหมอออออ สงสารมาก มากที่สุด
เจ้เจ็บแทนน้องเหมอสุดๆ คือนึกออกเลยว่าเรารักขนาดนี้
พอโดนพูดแบบนั้น แล้วมาพูดมาทำแบบนี้ มันก็อดยอมไม่ได้จริงๆ
แต่เจ้ไม่อยากให้หนูยอมเลยลูก นะมันได้ใจสุดๆเลยอ่ะ
ทำยังไงเหมอก็ยอม สงสารเหมอออออ
-
ผิด/หมที่แอบเกลียดชาน้าาาาา หมั่นไส้ค่าาา โครตจะอ่อย และให้ความหวังง เห็นแก่ตัวสุดๆๆๆๆๆๆ ส่วนเหมอนี่ก้อ่อยจน/ม่รู้จัอ่อยยังไงละมั้ง น่าสงสารรร โดนทำร้ายจิตใจ :katai1:
-
ซาเหมอออออออออ ชะน้าาาาาาาา นี่รักสองคนนี้ไปไหนไม่รอดแล้ววววว แงงงง ชะน้าาาาาาา รักขนาดนี้แล้วก็ยอมรับไปเถอะน้าาา สงสารเหมออออออ
-
เล่นMVหัวยังไม่ทันแห้งเลยมั้งเหมอ ใจอ่อนซะแล้ว :กอด1:
-
เกลียดชนะ สงสารเหมอ
-
ชนะโคตรเห็นแก่ตัว แต่เสมอก็โคตรเป็นใจ สู้เขานะเหมอ ทนไม่ไหวก็ปล้ำเลยจะได้อยู่ด้วยกันไปตลอดๆๆ :hao5:
-
นับวันรอที่เสือเหมอจะให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าชนะ ให้แกล้งคบกับคนอื่นหลอกๆก็ได้
หรือทำให้ชัดเจนไปเลยว่าถ้าเป็นเพื่อนจะได้แค่เท่านี้ ไม่มีจูบ ไม่มีกอด ไม่มีโทรหาทุกคืน บลาบลา
อยากเห็นนะดิ้นนน ><
-
เดี๋ยวนะ ชนะนี่ลูกไปเรียนอยู่เมกาจริงๆใช่มั้ยลูก ทำไมความคิดกับตรรกะหนูถึงแปลกๆรวนๆแบบนี้ละคะหืมม.. บอกไม่ได้รักแต่ที่หนูทำอยู่กับซัมเหมอตอนนี้มันอาการของคนงอนแฟนเลยนะคะลูก ไหนจะออดอ้อนแอบหวงนั่นอีก ไม่นับที่หนูอ่อยเหมอมันนะลูก เปิดโอกาสให้เหมอมันอย่างนี้เดี๋ยวระวังจะเจอเสือเหมอแทนหมาเหมอนะ :hao3:
อัพเดทสารบัญแล้ว http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239234#msg3239234
-
ทำไมนะของเหมอถึงเป็นคนแบบนี้ :katai1: :katai1:
เหมอจะทนเจ็บได้สักแค่ไหนกัน
แล้วนะก็คงเจ็บไม่ต่างกัน
เจ็บแพคคู่เลยเเทนที่จะได้สุขทั้งคู่
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชนะ เห็นแก่ตัว!!! เกลียด!!! อ้างโน่นนี่นั่น รู้ทุกอย่างรู้มาตลอด แต่ก็เลือกที่จะทำร้ายเหมอแบบนี้ แม้แต่ความรักแบบเพื่อนจากเหมอ เราก็มากเกินไปกับคนแบบชนะละ เราอยากให้เหมอถอยออกมา อยากให้เหมอเจอคนที่ใช่จริงๆแล้วให้ชนะเจ็บบ้าง :hao3: :katai1:
-
เหมือนพ่อในร่างเด็ก - -
-
สู้ต่อไปนะเหมอ เหมอต้องไปหาท่านเทพเพี้ยนให้เป็นกองหนุน วางแผนจับนะกินซะเลย
-
เอาจริงๆ ถ้าเราเป็นเหมอนะโคตรรู้สึกแย่อ่า ไม่เอาแต่ก็กั๊กเราไว้ โห๊ยยย เจ็บปวดดดด
ไม่เป็นไร ยังไงเราก็จะอยู่เคียงข้างเหมอ รักเสมอที่สุดดดดดดดดดด
-
บอกเลยว่าอ่านตอนนี้ซ้ำไปมาสามรอบ เพื่อให้ตัวเองได้เข้าใจตรรกะของชะน้าาาาาาาา
อ่านแล้วก็ได้แต่อยาก :z6: เด็กชายชนะที่ทำตัวราวกับเด็กหวงของเล่น ไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าความสัมพันธ์ของตัวเองกะน้องเหมอเรียกว่าอะไร เพราะกลัวความจริงที่จะได้รู้
ส่วนน้องเหมอ :m21: เฮ้ออออ ขุ่นแม่ไม่รู้จะทำไงให้หนูรักตัวเองให้มากๆและเข้มแข็งนะเนี่ย เพราะดูท่าแล้วน้องเหมอไม่ได้ต้องสู้กะชนะอย่างเดียว ต้องสู้กะคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งอย่างพี่พ่ายด้วย
รอเอาใจช่วยเสมอนะคะ :hao3:
-
ชนะนิสัยไม่ดี!!! ทำเราร้องไห้ด้วย เหมอก็แม่ง ขัดใจยอมเค้าทำไม!!! แงงงงง
-
โถ ๆ ๆ พ่อนะ พ่อยอดสมองอิ่มของน้องเหมอ
ก็เสร็จน้องเหมอจนได้ อีกนิส อีกนิส พ่อนะก็เสร็จน้องเหมอแล้ว
-
อ่อยเก่งกันทั้งคู่
ชนะ ชายแท้ๆ คงไม่คิดว่าจะโดนหนุ่ม(?)อย่างน้องเหมอจีบ เลยได้แต่อึกอักลังเล ทำตัวเป็นหมาหวงกางแบบนี้
มีอวยพรให้จีบติดอีกด้วย กลัวอย่างเดียว ดราม่า นี่ล่ะ :ling3: เพราะความอึดทำมึนของชนะเลย
อยากเห็นน้องเหมอรุกจริงๆ 555
-
ชะนะแม่งอ้อยว่ะ ซำเหมอแพ้ทางตัลลอดดด :hao7: :hao7: :hao7:
-
:เฮ้อ: พอได้เริ่มอ่านก็หยุดไม่อยู่ 555... สงสารเสมอเหลือเกิน
กล้ำกลืนความหวานปนขมให้พอนะเหมอนะ แล้วรีบมูฟออกมาไวไว... อยากให้เสมอกลับมาสู่โลกความเป็นจริง
น้ำหยดทุกวัน หินมันก็ยังเป็นหิน... เพราะฉะนั้นอย่าเป็นเลยน้ำธรรมดาๆ เป็นน้ำกรดไปเลยดีกว่า เอาให้แต่ละหยด
กร่อนจนฟองขึ้นไปเลบ ...ถ้าเหมอหักดิบได้จริงๆ คงดีไม่น้อย รอให้ชนะขาดใจตายไปเองช้าๆ น่าจะดี จะได้เข้าใจ
ความรู้สึกของคนที่รอให้คนที่รักหันมามองอย่างไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าจะเป็นตอนไหน อยากให้ชนะได้มาลองเป็น
เหมอดูสักครั้ง อยากให้วันนั้นมีจริงและมาถึงเร็วๆ :katai4:
-
เหมอของเจ้ สตรองมากค่ะ
ถ้าเจ้เป็นเหมอ
เจ้จะตะโกนใส่โทรศัพท์ให้นะมันหูแตกว่า เหมอจะไม่ทนนนนนน !!!!
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวเลย
นะใจร้ายมากกกก เห็นแก่ตัวที่สุด
เหมือนนะหลอกใช้ความรักของเหมอเป็นที่พักใจ
ถ้านะทำเหมอเสียใจอีกนะ เจ้จะโหวตเปลี่ยนพระเอกกก
น้องเหมอของเจ้ โถ่วววว มามะมาให้เจ้กอดปลอบ 55555555555
-
อยากเปลี่ยนพระเอกแรงมากก แต่เหมอนางรักของนางจริงๆ โอ๊ย
-
ชน้าาาาาาาาาาาา
เสมออออออออออ
-
ชนะคนหวงก้าง ตัวไม่รักไม่ชอบทำไมไม่ปล่อยเหมอไป สงสารเหมออกหักซ้ำซาก เสียใจแล้วเสียใจอีก แต่พอเค้ามาง้อนิดเดียวก็หาย :katai1:
ชอบสำนวน อ้อยเข้าปากช้าง...ความหวานจะไปไหนเสีย คึคึ
-
โธ่ๆๆๆ น้องนะไม่ต้องกลัวว่าใครไม่รู้ว่าเป็นลูกอิป๋าพ่ายหรอกคร้า เหมือนกันซะขนาดนี้ แหม่ๆ เหมอก็นะสู้ตายลูกวุ้ย
-
กั๊กชัดๆ :katai4:
-
นะโคตรเห็นแก่ตัวเลย! สงสารเหมออ่ะ :m15:
-
:hao5: นะ ใจร้ายอ่ะ :hao5:
-
ชะน้าาาาา นี่มันตรรกะอะไรของนายเนี่ยยยยย
-
เราว่าแบบนี้มันเจ็บกว่าบอกว่าไม่รักอีก นะให้ความหวังทั้งๆที่ตัวเองสับสน
-
เสมอเหนื่อยไหม
-
ชนะแอบส้นตีนไปนะบางที
ขอโทษที่พูดแรง อินมากถึงมากที่สุด
เข้าใจที่นะยังหวงของเหมือนเด็ก
เสียใจกับน้องเหมอมาก ขุ่นพี่ไม่ไหวแล้วนะเหมอ
เหมอขะยอมนะไปถึงไหน พี่สงสารเหมอ
พี่ไม่อยากให้เหมอเจ็บ #ทีมเสมอ
-
ชนะทำไม่ถูก อธิบายมาว่าทำไมทำแบบนี้
สงสารเหมอ ถ้า.... อ้อยเข้าปากเมื่อไหร่คงจะฟินน่าดู
ชนะคงจะทุรนทุราย หึง เหมอแน่ๆ
-
พูดได้คำเดียว อ้อยจ๊น!!!
-
เห้อออออออออออออออ ไม่รู้จะพิมพ์ไรเลย พอกันทั้งคู่ เหมอไม่เข็ดอ่ะจริงๆนะ
-
พาร์ทนี้สงสารทั้งคู่ แต่ขอเป็นกำลังใจให้เหมอจีบนะติดมากกว่านะ
สำหรับนะ เหมอสำคัญมาก แต่ไม่อยากก้าวขั้นแฟนเพราะกลัวอะไรอยู่
เลยเป็นการทำร้ายคนตรงๆอย่างน้องเหมอของเรา
ขอเป็นกำลังใจให้น้องเหมอเป็นพยายามจนเป็นคนที่นะขาดไม่ได้จนก้าวข้ามความกลัวออกมานะ
เพราะงั้นช่วงนี้ก็เป็นเพื่อนที่ทำแทนแฟนได้ไปพลางๆนะคะ
เหมอสู้ๆ//ขอตบหัวนะทีเถอะ บล็อคเฟซน้องเหมอเหรอ เดี๊ยะๆ
-
โอ๊ยยย พ่อจ๋าแม่จ๋า เค้าเป็นเพื่อนกันค่ะ :mew1:
:pig4:
-
เกลียดไอ้นะ ไอ้ชั่ว ไอสารเลว ไอผช.ที่โครตตตตตตตตเห็นแก่ตัว โครตเชี่ย!
-
เกลียดไอ้นะ ไอ้ชั่ว ไอสารเลว ไอผช.ที่โครตตตตตตตตเห็นแก่ตัว โครตเชี่ย!
-
งอนกันทียังกะโลกถล่ม พอคืนดีกันเท่านั้นทุ่งลาเวนเดอร์บานสะพรั่ง
หมั่นไส้อิคู่นี้จริงเชียว สงสารรูมเมทน้องเหมอคงเลี่ยนน่าดู
-
อ่านจบแล้ว ยังยิ้มอยู่ จับแก้มดู เอ๊ะน้ำตาไหลไม่รู้ตัว เพื่อนที่ไหนเค้าทำกันแบบนี้บ้างชะน้าาาาาา สงสารเหมอก็สงสาร คราวหน้ารุกฆาตเลยนะเหมอ อ้อยแรงๆเลย เอาแบบได้เสียกันให้รู้แล้วรู้รอด ซึนได้ตั้งนาน อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต นี่ยิ่งกว่าสารภาพรักอีกนะ
เราว่านะรักเหมอแหล่ะ แต่คงกลัวว่าถ้าเปลี่ยนสถานะแล้วจะไม่เหมือนเดิม นะอยากเป็นแบบนี้กับเหมอไปเรื่อยๆโดยไม่อยากนิยามความสัมพันธ์ ถ้าเป็นแฟนก็กลัวจะเลิกกันมองหน้าไม่ติด แต่ถ้าเป็นเพื่อนที่ทำทุกอย่างแบบที่แฟนทำได้ก็ไม่ตะขิดตะขวางใจ ชนะ คิดมาก หรือคิดน้อยไปนี่
-
สงสารเหมอ โดนเขาอ่อย แต่เขาบอกว่าไม่เอา ....เหี้ยมาก หยอดไปตั้งเยอะแยะตะแปะไก่เขาบอกรู้แต่ไม่รับ คืออะไรวะ โอ้ยยยยย...หมั่นไส้ชน้าาาาา ใครกะได้ดัดนิสัยนางที เมื่อไหร่นางจะรู้ตัวว่าจริงๆนางต้องการอะไรกันแน่
-
นี่ว่าต่อไปนะอาจจะเพลี่ยงพล้ำจริงๆนะ
ถ้าเหมอจะออกตัวแรงอย่างที่เชษฐ์ว่าขนาดนี้
แต่ที่ว่าเพลี่ยงพล้ำ
คงไม่ใช่โดนเจ้าเกรียนมันกดแล้วเจียบ
แต่เป็นโดนกดแล้วให้นะน้อยเจียบนี่น่ะสิ
เพราะส่วนใหญ่นายร้อยปณิธานกล้าแกร่งดุจหินผา
ที่ว่าเสมอจะกินนะอย่างที่เชษฐ์คิดคงไม่มีทางเกิด
55555555555555
-
ตอนที่ 14
นนร. เสมอ เดชาโชติกุล เดินอกผายไหล่ผึงในชุดเครื่องแบบปกติ ถือกระเป๋าสีเข้มไว้ในมือซ้าย ข้างกายมันมีเพื่อนซี้อีกสามคนเดินตัวตรงหน้านิ่งน่าเกรงขามมาพร้อมกัน กลุ่มของไอ้เหมอถูกขนานนามว่า F4 แห่งกองร้อย อันประกอบไปด้วยไอ้เสือเหมอหนุ่มกรุงเทพฯ ที่ได้รับฉายาเสือหลังจากฝึกภาคสนามตอนเป็นนักเรียนเหล่าปี 1 เสร็จสิ้น มันเปรียบเสมือนกูจุนเพียวที่หล่อเด่นที่สุดในกลุ่ม ทว่าไอ้เชษฐ์เคยค้านหัวชนฝาว่าไอ้เหมอนั้นหน้าตาดีกว่าไอ้ชายแค่ปลายก้อยแต่ยังน้อยกว่าไอ้เชษฐ์อีกหลายขุมนัก ซึ่งไอ้เหมอมิได้คัดค้าน เพราะคนหล่อแบบจริงจังอย่างมันไม่จำเป็นต้องไปต่อล้อต่อเถียงกับพวกพยายามหล่อให้เสียเวลา รายที่สองของกลุ่มคือไอ้ชาติชาย หนุ่มอุบลคนซื่อที่เพิ่งสละเวอจิ้นให้น้องสายสมรแฟนสาวไปเมื่อเร็วๆ นี้ รายที่สามคือไอ้พิเชษฐ์ หน้าตามันหล่อที่สุดในกลุ่ม แต่เจ้าชู้ที่สุด เป็นตัวอันตรายต่อสาวสวยหลายรายที่ต้องเสียน้ำตาให้กับมัน ส่วนสุดท้ายรั้งตำแหน่งอ่อนกากที่สุดในกลุ่มก็คือไอ้ปิ๊ก ปรีชาหนุ่มสุราษฯ มันตัวเตี้ยที่สุด เข้าโรงพยาบาลบ่อยที่สุดด้วย แต่เพราะมีเพื่อนๆ คอยดึงรั้งคอเสื้อมันให้ลุกขึ้นเดินไปด้วยกัน ถึงได้ผ่านการฝึกภาคสนามแสนหฤโหดมาได้อย่างหวุดหวิด
“อื้อหือออ ประมาทไม่ได้เลยไอ้เสือ มีรถหรูมารอรับ” ไอ้ชาติชายเอ่ยกระเซ้า มองตรงไปยังรถ BMW สีดำคันหรูที่มีเพื่อนรูปหล่อของไอ้เหมอพ่วงตำแหน่งดาวประจำใจของมันที่คงมารอรับอยู่หลายชั่วโมง วันนี้พ่อทูนหัวของไอ้เหมออยู่ในชุดเสื้อช็อปกางเกงยีน คล้องแว่นกันแดดไว้ตรงคอเสื้อ ยืนพิงกระโปรงรถ แล้วก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์เล่น
“ให้มันรู้ไปว่าคนระดับกูจะอกหัก หึหึ” ไอ้เหมอได้ทีโม้ อวดอ้างยกหางตัวเองให้ไอ้ชายฟังเสร็จก็ยิ้มกริ่มเหม่อมองไปทางคนรูปหล่อของมัน
“เดี๋ยวๆ มึงสองตัวอธิบายให้พวกกูฟังด้วยว่าใครมารอรับ ไอ้เสือ มึงว่าไง” ไอ้เชษฐ์ขมวดคิ้วถาม ดึงรั้งคอไอ้เสือเหมอเพื่อนยากไม่ให้มันเดินตรงไปยัง BMW คันงามที่ล่อตาล่อใจ
“เออ...เพื่อนกู...” ไอ้เหมอตอบอ้อมแอ้ม “ชื่อชนะ”
ไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กยังคงขมวดคิ้ว ไอ้ชายเลยไขข้อข้องใจให้สองเพื่อนที่เหลือฟังว่า “ก็น้องนานะของไอ้เหมอมันไง!”
“ห้ะ!” เสียงประสานดังลั่น เรียกสายตาคนที่พิงกระโปรงรถ BMW คันงามให้หันมามอง
“พวกมึงไม่ต้องตกใจ คนนั้นแหละที่กูจีบมาสองปีหกเดือนกับอีกยี่สิบวัน” ไอ้เหมอยืดอกยอมรับ ดีดหน้าผากไอ้เชษฐ์ที่แทบจะรัดคอมันด้วยความช็อคตกใจ
“มึงก็ว่าไป” ไอ้ปิ๊กยังคงไม่เชื่อ แต่พอไอ้เหมอและไอ้ชายพร้อมใจกันทำหน้าจริงจังที่นานๆ ครั้งจะได้เห็น ไอ้ปิ๊กหนุ่มใต้อารมณ์ดีก็ยอมเชื่อหมดใจ
“เอ้า...งั้นก็แสดงว่ามึงชอบผู้ชายดิวะ” ไอ้ปิ๊กยังคงตั้งคำถามของมันต่อ
“กูไม่รู้ว่ากับผู้ชายคนอื่นกูจะชอบไหม เพราะกูไม่เคยชอบใครนอกจากเขา ...กูชอบเขาตั้งแต่กูยังเรียนปอหนึ่ง”
“ไอ้เหี้ยเหมอมึงโคตรแก่แดด ไอ้สัดเอ้ย แล้วมาหลอกพวกกูว่าชื่อนานะ” ไอ้เชษฐ์ตบกะโหลกไอ้เสือเหมอไปหนึ่งที แต่ก็โดนไอ้เหมอมันตบคืนอย่างไม่ยอม
“กูไม่เคยบอกว่าชื่อนานะ พวกมึงฟังจากไอ้ชายกันเองต่างหาก แล้วก็ไม่เคยบอกว่าเป็นผู้หญิงด้วย พวกมึงแม่งมโนเพ้อเจ้อกันไปเองไอ้ห่า ปล่อยๆ กูจะไปหาชนะแล้ว ชะเง้อคอมองให้พี่เหมอไปจูบรับขวัญหลายทีละนั่นน่ะ”
ไอ้เหมอมันสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของไอ้ชาย แล้วเดินลิ่วไปหาพ่อรูปหล่อของมัน ไม่มีเสียงชักชวนให้เพื่อนๆ ไปทำความรู้จักกับชนะสุดที่รักของมันเลยสักคำ ทิ้งไอ้ชายไว้กับไอ้เชษฐ์และไอ้ปิ๊กที่เตรียมรุมสะกำมันด้วยเกมยี่สิบคำถาม ซึ่งคำถามแต่ละข้อคงไม่พ้นเรื่องของไอ้เสือเหมอเป็นแน่!
ไอ้เหมอส่งยิ้มแฉ่งนำตัวมันไปก่อน พอเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนรูปหล่อก็ถอดหมวกออก อวดหัวเกรียนๆ ของมัน ยักคิ้วส่งไปให้ชนะที่ยิ้มตอบกลับมาจนใจอ่อนระทวย
คุ้มค่ากับการต้องทนฟังเสียงพี่ชายสุดที่รักโหยหวนเนื่องจากถูกไอ้เหมอปฏิเสธเสียงแข็ง ยืนกรานไม่ให้พี่สมัยมารับเหมือนทุกที เพราะวันนี้เหมอมีสารถีรูปหล่อคนสำคัญมารับ...
“ไง” ไอ้เหมอเอ่ยทัก น้ำเสียงแปร่ง ท่าทางของมันเก้ๆ กังๆ เพราะรู้สึกขัดเขินยามได้มองเพื่อนรูปหล่อที่ยอมเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเงยหน้าขึ้นมามองมันชอบกล ชนะไม่ยอมพูดอะไรเลยในขณะที่ไอ้เหมอยิ้มแล้วยิ้มอีก ยิ้มจนเหงือกแห้ง สุดท้ายก็ต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน “สวัสดีครับ”
ชนะพยักหน้าพลางคลี่ยิ้ม “กลับกันเลยไหม”
“อืม”
เสมอเดินตัวเกร็งไปขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับ ส่วนชนะรับหน้าที่เป็นสารถีก็นั่งประจำที่คนขับเตรียมสตาร์ทเครื่องยนต์
“ขับรถมาไกลนะเหนื่อยไหม” ปกติชนะจะมีพี่จินเป็นคนขับรถให้ น้อยครั้งที่จะเห็นคนรูปหล่อนั่งอยู่หลังพวงมาลัย BMW คันนี้ก็เป็นคันโปรดของเขา เลือกรุ่นเอง แต่งเครื่องเอง ไอ้เหมอมันรู้เพราะไปโชว์รูมกับชนะเมื่อสองปีที่แล้ว เวลาคนรูปหล่อจะไปที่อู่ก็กระเตงมันไปด้วยทุกครั้ง เพราะไอ้กวิ้นเอาแต่ต่อจิ๊กซอว์หมื่นชิ้นของมัน ไอ้เหมอเลยรับหน้าที่ไปเป็นเพื่อนด้วยความเต็มใจ
“ไม่อ่ะ รู้ว่าขับมารับใครก็เลยไม่เหนื่อย” ชนะตอบแล้วหันมายิ้มมองไอ้หัวเกรียนที่หลบสายตาวูบ “เหมอ”
“หืม”
“มาสิ” ชนะอ้าแขนออกกว้าง มองหน้าไอ้เหมอด้วยความจริงจัง “ไหนบอกว่าอยากกอด”
เสมอหลุดยิ้ม หน้าร้อนผ่าว ขยับตัวผ่านเกียร์ที่คั่นกลางระหว่างเบาะเข้าไปในอ้อมกอดของคนรูปหล่อตัวหอมที่มันชอบสูดกลิ่น พร้อมบอกเบาๆ ว่า “คิดถึง”
ชนะยกมือขึ้นลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมออย่างอ่อนโยน พลางกระซิบตอบกลับมาว่า “อืม เหมือนกัน”
เป็นทั้งสัปดาห์ที่ชีวิตของไอ้เหมอมีทั้งสุขมีทั้งเศร้า แต่ทุกความรู้สึกก็มาจากคนๆ เดียว สามวันที่ไอ้เหมออกกลัดหนอง และหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนที่หัวใจของไอ้เหมอได้รับการเยียวยา ...แม้คนที่เยียวยาจะเป็นคนที่สร้างบาดแผลให้ แต่เขาว่ากันว่า...คนที่ทำให้ร้องไห้ก็คือคนที่เช็ดน้ำตาให้เราได้ดีที่สุด เหมอไม่เถียงเลยว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ไอ้เหมอผละออกจากอ้อมกอดของคนรูปหล่อ มองริมฝีปากของอีกฝ่ายด้วยความเว้าวอน จนเมื่อเห็นคิ้วเข้มของชนะเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม พร้อมขยับยิ้มล้อ ไอ้เสือเหมอที่ไอ้ชายปรามาสว่าป๊อดหนักหนาก็ถือวิสาสะประทับริมฝีปากร้อนผ่าวของมันลงบนริมฝีปากของพ่อดาวประจำใจ บดเบียดจนอีกฝ่ายต้องอ้าปากรับลิ้นร้อนของมันให้เข้าไปหยอกล้อ ลิ้นของไอ้เหมอสำรวจหาความหวาน ส่วนลิ้นของคนรูปหล่อก็ตอบรับแล้วรุกกลับเพื่อตามหาความอร่อย ท้ายทอยของคนหัวเกรียนถูกดึงรั้งให้เข้าหาแนบแน่น เนิ่นนานกว่าการสำรวจค้นหาโพรงปากของอีกฝ่ายจะจบลง ความหวานนั้นปิดท้ายด้วยที่ริมฝีปากของชนะจูบซับน้ำใสที่ไหลซึมออกจากมุมปากของไอ้หัวเกรียนตรงหน้า
“เอาอีกไหม” ชนะถามเสียงนุ่ม มองสบตากับไอ้เหมอที่ยิ้มกลับอย่างพออกพอใจ
“พอแล้ว เดี๋ยวไม่ได้กลับบ้านกันพอดี”
“ก็ทำหน้าเหมือนยังไม่พอ”
“งั้นไปต่อที่บ้านได้ไหม” ไอ้เหมอทำใจกล้าถาม เรียกเสียงหัวเราะในลำคอจากชนะได้เป็นอย่างดี
“บ้านใคร”
“นั่นสิ คืนนี้เหมอต้องนอนที่บ้านด้วย ไปค้างที่อื่นไม่ได้แล้ว คุณหญิงแม่บ่น” เพราะกลับบ้านเมื่อคราวก่อนไอ้เหมอไม่ได้อยู่ให้คุณหญิงแม่เห็นหน้าถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ มันกลับไปถึงกรุงเทพฯ ในเย็นวันศุกร์ก็ตรงรี่ไปรับชนะแล้วไปค้างบ้านไอ้กวิ้น โผล่หน้ากลับบ้านวันอาทิตย์ก็ขังตัวเองสร้างฟิลลิ่งดราม่าอยู่ในห้องแล้วตอนเย็นพี่สมัยก็ไปส่งที่โรงเรียน คุณหญิงแม่จึงยื่นคำขาดว่าถ้ากลับบ้านครั้งหน้า ห้ามมันไปนอนค้างที่อื่นเป็นอันขาด เที่ยวได้แต่ต้องกลับมานอนที่บ้าน ไอ้เหมอจึงตกปากรับคำไปโดยไม่คิดว่าตอนนี้มันจะอยากไปนอนค้างที่บ้านคนอื่นแค่ไหน
“เสียดายเนอะ ผมอยากได้ยินเหมอร้องเพลงให้ฟัง...” ชนะมองมาตาละห้อย ดึงมือไอ้เหมอไปกุมแล้วบีบเบาๆ “งั้นวันนี้ก็ต้องได้ยินผ่านโทรศัพท์ใช่ไหม”
“อ่า...เหมอ...เหมอไปค้างกับนะก็ได้ ที่บ้านไอ้กวิ้นดีไหม แต่ต้องโทรไปบอกมันก่อนนะ เผื่อมันต้องเคลียร์ห้อง” ไอ้เหมอตัดสินใจละทิ้งคำสั่งคุณหญิงแม่ รวมทั้งคำสัญญากับพี่สมัยของมันว่าคืนนี้จะให้พี่กล่อมนอน มันกระโดดตะครุบโอกาสที่ชนะหยิบยื่นมาให้อย่างไม่ต้องคิดให้เปลืองเนื้อที่ในสมอง
ไปค้างบ้านชนะ! ใครจะไม่ไปเล่า!
“ไอ้กวิ้นได้จิ๊กซอว์มาใหม่ มันไม่ว่าง...เหมอไปค้างที่บ้านผมไหม...แล้ววันเสาร์ตอนเย็นผมไปส่ง”
“สะ...สองคนเหรอ” ไอ้เหมอละล่ำละลักถาม ตามันเหลือกเล็กน้อยจนดูตลก
“อืม หรือเหมอไม่ชอบ” ชนะถามกลับ รอยยิ้มราวกับจะแซวอยู่กลายๆ
“ชะ...ชอบ! ชอบมากกกก”
ไม่รู้ว่าควรไปกราบบูชาไอ้กวิ้นที่ดันได้จิ๊กซอว์ใหม่มาก็เลยไม่ได้เป็นก้างขวางเหมือนอย่างทุกที หรือต้องกราบขอบคุณชนะที่รู้ใจเหมอเป็นอย่างดี...หยิบยื่นโอกาสล่อใจอย่างนี้มาให้ สองคน! สองคนเชียวนะ! ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้ไปค้างอ้างแรมด้วยกันสองคนแบบนี้ อย่างน้อยต้องมีไอ้กวิ้นเป็นมารอยู่ด้วยทุกครั้ง ...และนี่ก็เป็นการค้างหลังจากที่ไอ้เหมอ...เผยความไม่บริสุทธิ์ใจที่มันมีต่อชนะออกไป แล้ว...เจ้าตัวเขาก็รับรู้เรียบร้อย
ชนะ...ไม่กลัวว่าเหมอจะอดใจไม่ไหวบ้างเหรอ...
ไอ้เหมอนั่งยิ้มนั่งฟินไปตลอดทาง ชวนชนะคุยบ้าง แต่ส่วนใหญ่มันขุดมุกจีบหญิงที่ได้ยินจากไอ้ชายและไอ้เชษฐ์บ่อยๆ มาใช้มากกว่า สาวไหนได้ยินเป็นต้องติดกับไอ้เพื่อนตัวชอสองคนทุกครั้ง แต่ชนะไม่ยักกะอายม้วน กลับตอกกลับมุกของเหมอมาได้ทุกมุกเลย อย่างเช่น
“พรุ่งนี้วันเสาร์...แล้ววันที่ใจเธอจะมีเราน่ะ...วันไหน” ไอ้เหมอเอ่ยลอยๆ หันมองคนข้างกายที่หันมายิ้มให้เพียงครู่ก็ตั้งสมาธิกับถนนหนทางต่อ พร้อมคำตอบที่ทำเอาไอ้เหมอแยกเขี้ยวงุด
“ไม่มีวัน”
“เออ” ไอ้เหมอรับคำเสียงเหวี่ยง สะบัดหน้าหัวแทบชนกับกระจก
“เราเป็นใครผมไม่รู้จัก แต่ใจผม...มีเหมอทุกวัน โอเคไหม”
“ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังงงง นะก็รู้ว่าประโยคที่เหมอถามคืออะไรอ่ะ แล้วยังจะ...” ไอ้เหมอแม้จะทำทีไม่พอใจ แต่ข้างในอกเต้นระบำจังหวะสามช่าไปเรียบร้อย
“อยากกวนบ้าง ไม่ได้เหรอ”
“งั้นถามใหม่ก็ได้ แต่มันไม่คล้องจองอ่ะ ไม่ถามแล้วดีกว่า”
“ก็เล่นถามอะไรไม่รู้ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ใช่วันเสาร์ล่ะ เหมอจะถามอะไร”
“ไม่รู้...”
ชนะหัวเราะ ขยับมือมาลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ “อยากรู้ก็ถามผมตรงๆ ไม่ต้องมุกหรอก”
“งั้นถาม...”
“ว่า?”
“นอนด้วยคืนนี้ ทำอะไรได้บ้าง”
ชนะเลิกคิ้ว ไอ้เหมอก็ลุ้นคำตอบ “แล้วเหมออยากทำอะไร”
“กอด”
“ได้”
“จูบ”
“ได้”
“แล้ว...เอ่อ...แล้ว...” ไอ้เหมออยากถามเรื่องที่มัน...ทะลึ่งกว่านั้น แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่กล้า
“หืม...”
“หมดแล้ว”
“หึหึ เสมอเอ้ย” ชนะผลักหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอเล่น ก่อนจะพูดเสียงอ่อนทำเอาไอ้เหมอใจเต้นแรงว่า “อะไรที่มากกว่าจูบ...เหมอไม่ต้องขอหรอก ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่มันควรจะเป็นดีกว่าไหม”
“อะ...อื้ม” อะไรควรจะเป็นอย่างชนะว่า...มันใช่อย่างที่เหมอคิดหรือเปล่า
“หน้าแดงใหญ่แล้ว ถ้าอายก็อย่าคิดสิครับเสมอ”
“เหมอชอบคิดนี่นา... คิดไปเองก็เก่งด้วย”
“แล้วคิดถึงผมล่ะ...ชอบคิดด้วยไหม”
“อื้อ คิดถึงตลอดนั่นแหละ ไม่ต้องตะล่อมถามเหมอก็บอกประจำ”
“แต่เมื่อคืนไม่บอก”
“เหมอรอบอกตอนเจอนะไง”
“อืม ปากหวานเนอะ”
“ก็จีบป่ะล่ะ”
“เกือบลืมไปเลยว่าถูกเหมอจีบอยู่”
“ชะน้าาาาาาาาาา!!”
“ฮ่าๆ ล้อเล่นเอง อย่าโกรธเลย ผมจำได้ตลอดแหละเรื่องของเหมออ่ะ”
“อื้ม”
เพราะชนะเป็นแบบนี้...ให้อยากตัดใจยังไง เก่งมาจากไหน ก็ทำไม่ได้แน่ๆ ชนะคนใจร้าย...แต่ก็อ่อนโยนกับเหมอ พูดเพราะกับเหมอ ทำดีกับเหมอ และให้ความหวังเหมอมากเหลือเกิน
มาถึงบ้านของชนะก็เกือบสองทุ่ม BMW จอดสนิทลงหน้าประตูตึกฝั่งตะวันออก พี่จินรีบวิ่งมาเปิดประตูให้แล้วรับกุญแจรถไว้ ไอ้เหมอยกมือสวัสดีผู้อาวุโสกว่า กล่าวทักทายเล็กน้อยก่อนจะเดินตามหลังชนะเข้าบ้าน
“เหมอ ทานข้าวก่อนไหม หรือจะไปอาบน้ำก่อน” ชนะหยุดเดินที่บันไดขึ้นชั้นสอง หันหลังกลับถามไอ้เหมอที่เดินตามติดๆ
“ทานข้าวก่อนก็ได้ นะคงหิวแล้วใช่ไหมล่ะ”
“ไม่เป็นไร ผมรอได้”
“ทานข้าวก่อนเถอะ เหมอหิวแล้วเหมือนกัน”
“อื้ม”
ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ เดินตามหลังชนะไปที่ห้องครัวของบ้าน เห็นพวกลุงๆ ป้าๆ ที่สงสัยคงจะเป็นคนงานในบ้านกำลังนั่งทานข้าวกันด้วยความเอร็ดอร่อย
“อ้าว...คุณหนู กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ตายจริง...หิวรึยังคะเนี่ย ไปรอที่ห้องอาหารนะคะ เดี๋ยวป้าจะรีบตั้งโต๊ะให้เลยค่ะ” แม่จันทร์ แม่ครัวของตึกฝั่งตะวันออกถึงกับร้องด้วยความตกอกตกใจเมื่อเห็นนายน้อยของบ้านเดินนำเพื่อนเข้ามาในครัว
“ขอบคุณครับ เหมอ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม บอกป้าเขาได้นะ”
ไอ้หัวเกรียนมองกวาดไปทั่วครัว เห็นสายตาสงสัยหลายคู่มองมาทางมันแล้วก็ได้แต่ผงกหัวยกมือไหว้ผู้อาวุโสไปทีละคน
“สวัสดีครับ ผมชื่อเสมอ เป็นเพื่อนของนะ วันนี้ขออนุญาตมารบกวนที่นี่นะครับ นะ เหมออยากกินไข่เจียวหมูสับ” ไอ้เหมอกล่าวสวัสดีลุงป้าน้าอาแล้วหันไปบอกคนรูปหล่อถึงเมนูอาหารที่มันอยากกิน
“อืม อย่างอื่นล่ะ”
“ไข่น้ำด้วย”
“กินแต่ไข่เหรอ”
“โด๊ฟไง”
“โด๊ฟต้องไข่ลวก”
“มันคาวอ้ะ กินไม่ได้”
“หึหึ งั้นป้าครับ เอาไข่เจียวหมูสับกับไข่น้ำด้วยนะครับ” ชนะหัวเราะแล้วผลักไอ้หัวเกรียน ก่อนจะหันไปบอกกับแม่จันทร์ที่กำลังวุ่นวายอยู่กับอาหารคาวอาหารหวานที่ห่อหุ้มพลาสติกเตรียมใส่ตู้เย็นไว้แล้วเพราะคิดว่านายน้อยไม่กลับบ้าน แต่เห็นกลับมาก็ดีใจ เพราะหลายวันมานี้ไม่ได้เห็นหน้าหล่อๆ ของเขาเลย ทำกับข้าวไว้รอก็คอยเก้อ แต่วันนี้ไม่เสียเที่ยวแล้ว
“ได้ค่ะ คุณๆ ไปรอกันที่โต๊ะนะคะ ในครัวมีแต่กลิ่นอาหาร เดี๋ยวจะติดเสื้อผ้า”
“หูยยย ไม่เป็นไรครับ ผมชอบดูเวลามีคนทำอาหารให้กิน ผมทำไม่เป็นสักกะอย่างเดียว อยากทำเป็นบ้าง แล้วนี่เรียกว่าอะไรครับป้า” ไอ้เหมอเด็กช่างจ้อ เดินฉับๆ เข้าไปหาแม่ครัวใหญ่ ชะโงกหน้าดูอาหารในมืออวบ แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟังนึกเอ็นดู
“กุ้งนึ่งนมสดค่ะ คุณหนูเธอชอบกิน” แม่จันทร์ตอบพร้อมรอยยิ้มใจดี
“น่ากินจังเลยครับ นะนี่โชคดีจัง มีคุณป้าสวยๆ ทำอาหารให้กินทุกมื้อเลย ที่โรงเรียนผมไม่มีอาหารอร่อยๆ อย่างนี้หรอก น่าอิจฉา” ไอ้เหมอย่นจมูก นึกไปถึงกับข้าวที่โรงเรียนแล้วน้ำหนักก็พาลจะลดฮวบฮาบ
“โธ่ น่าสงสารเสียจริง งั้นแวะมาที่นี่บ่อยๆ นะคะ ป้าจะทำอะไรอร่อยๆ ให้กิน”
“ผมมาบ่อยๆ ไม่ได้ โรงเรียนผมอยู่ไกล น่าเสียดายจังเลยครับ แต่ผมสัญญาว่าทุกวันหยุดจะมาขอให้ป้าทำอาหารอร่อยๆ ให้กินเลย อิอิ” ไอ้เหมอเชื่อมสะพานถึงคนในบ้านของสุดที่รักของมันได้อีกหนึ่งคน
“น้องเหมอเป็นทหารใช่ไหมคะ เท๊เท่!” พี่ผู้หญิงผมยาวที่นั่งข้างๆ ลุงที่ไอ้เหมอจำได้ว่าชื่อลุงแสง เอ่ยถามแล้วทำท่ากรี๊ดกร๊าดกับพี่สาวอีกคน
“ใช่แล้วครับ เป็นทหาร” ไอ้เหมอฉีกยิ้ม ทำท่าตะเบะจนชนะอดหมั่นไส้มันไม่ได้ “พร้อมรับใช้ชาติและสาวๆ ทั่วราชอาณาจักรไทยทุกคนเลย”
“กรี๊ดดดด น้องเหมออออ” จากสองสาวที่กรี๊ดกร๊าดเปลี่ยนเป็นสี่สาวที่ยิ้มกว้างอ่อนระทวยไปกับรูปร่างกำยำของนักเรียนนายร้อยหนุ่ม แม้แต่แม่จันทร์แม่ครัวใหญ่ก็ยังอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“พอแล้วไอ้ขี้โม้ ไปอาบน้ำระหว่างรอป้าตั้งโต๊ะดีกว่า” เสียงของชนะดังแทรกบรรยากาศไอดอลพบปะแฟนคลับจนเสียงเหล่านั้นเงียบหาย เหลือแต่เพียงความเกรงอกเกรงใจเจ้านาย ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม ยกมือโบกลาพี่ๆ แฟนคลับมันทุกคนที่ยังไม่ทันได้รู้จักชื่อ ก็ต้องเดินตามแรงลากแรงจูงของคนรูปหล่อขึ้นบันไดมายังชั้นสอง
“นี่ห้องนอนนะเหรอ” ไอ้เหมอเอ่ยถามเมื่อเข้าไปในห้องกว้างขวางโอ่อ่า เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นเป็นสีดำ แต่ผนังห้องเป็นสีขาว ดูตัดกันอย่างเห็นความต่างได้ชัด ทว่ากลับดูหรูหราลงตัว ในห้องกว้างใหญ่ถูกซอยเป็นห้องย่อย แบ่งโซนแบ่งพื้นที่ใช้สอยอย่างชัดเจน
“อืม ห้องน้ำอยู่ทางนี้” ชนะเดินนำไอ้เหมอไปยังห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องแต่งตัว ตู้เสื้อผ้าวอล์คอินขนาดใหญ่เลื่อนเปิดออกเมื่อชนะเดินเข้าไปหาเสื้อผ้ามาให้
“เหมือนได้อยู่ในโลกของนะเลย มองไปทางไหนก็รู้สึกถึงความเป็นนะอยู่ทุกที่ แต่งเองหมดเลยเหรอ” ไอ้เหมอใช้สายตากวาดมองรอบตัว ชนะมีวงดนตรีที่ชอบ มีทีมฟุตบอลที่เชียร์เป็นประจำ มีหนังสือที่ชอบอ่านซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จักเบื่อ มีของชอบหลายๆ อย่างที่เหมอรู้ และตอนนี้มันถูกจัดวางอยู่ให้เห็นในแต่ละมุมของห้อง
“ใช่...แต่ห้องนี้เพี้ยนออกแบบให้ ทั้งโทนสี ทั้งรูปแบบห้อง สวยไหม”
“สวย ขุ่นแม่เพี้ยนสุดยอด ว่าแต่ขุ่นแม่ทำงานอะไรอ้ะ” ไอ้เหมอถามกลับสีหน้าทึ่งจัด เห็นหน้าตาขุ่นแม่แล้วไม่น่าจะทำอะไรแบบนี้ได้เลย
“เพี้ยนเป็นสถาปนิก นี่คุยกันเรื่องอะไรบ้าง ทำไมถึงไม่รู้เลย”
“คุยแต่เรื่องนะ”
“อื้ม ตอบตรงเนอะ” ชนะยิ้ม ใบหน้าซับสีเลือด จนไอ้เหมอต้องเพ่งมองแล้วมองอีก “เหมอมองอะไร”
“มองคนเขิน ครั้งแรกเลยที่เห็นนะเขิน”
“ก็เหมอ...เอาแต่หยอด”
“เหมอจีบอยู่ไง”
“รู้...ไปเลย ไปอาบน้ำ” ชนะตัดบทด้วยใบหน้ายังคงซับสี ดันหลังไอ้เหมอไปที่ห้องน้ำแต่ก็ถูกไอ้เสือเหมอจอมเจ้าเล่ห์หันมาออดอ้อน
“นะอาบด้วยกันไหม ห้องน้ำกว้าง...เหมอขี้กลัว”
“แต่ผมขี้อาย...”
“เหมอปิดตาก็ได้”
“แล้วเหมอจะอาบยังไง”
“ให้นะอาบให้”
“เสมอ...” เสียงของชนะครางอยู่ในลำคอ ดวงหน้าหล่อเหลาก็เห็นสีแดงชัดตรงแก้มมากกว่าเดิม
“เหมอล้อเล่น อย่าโกรธเลย” ไอ้เหมอใจคอไม่ดี มันคงผลีผลามมากเกินไป
“ไม่ได้โกรธ” ชนะตอบกลับเสียงแผ่ว ขยับเข้าใกล้แล้วโน้มใบหน้าลงข้างหูไอ้หัวเกรียนตรงหน้าที่ย่นคออัตโนมัติ “ถอดเสื้อผ้าให้หน่อยสิครับ”
“ห้ะ! เอ่อ... เอาจริงเหรอ”
“อืม”
โอเค...ไอ้เหมอ ท่องไว้ ผู้ชายอาบน้ำด้วยกันมันก็เรื่องปกติ ของเหมือนๆ กันไม่มีร่างกายตรงส่วนไหนต้องรู้สึกอายเลยสักนิด แม่เจ้า! แค่ผิว...ก็ขาวมากแล้ว หัวนมยังสีสวยอีก เอวก็น่ากอดน่ารัด ...นี่มัน...
“มองอยู่ได้”
“ก็น่ามอง” ไอ้เหมอกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกจนชนะหัวเราะ “จับได้ไหม”
ไอ้เหมอถามเสียงพร่า ยกมือขึ้นเตรียมสัมผัสแผ่นอกคนตรงหน้า แต่สามัญสำนึกก็ยังคงมี เอ่ยขออนุญาตเจ้าของเสียก่อน
“ไม่ได้”
“...”
“แต่ตรงนี้ได้” ชนะดึงมือไอ้เหมอมาสัมผัสที่บริเวณหน้าท้อง เห็นไอ้หัวเกรียนมันเกร็งนิ้วมือ หลับตาพริ้มหน้าตาเคลิบเคลิ้ม ก่อนสองมือของไอ้เหมอจะถือวิสาสะสอดเกี่ยวเข้าที่เอวอีกฝ่าย ดึงรั้งให้เข้ามาใกล้ ซุกซบใบหน้าลงไปบนอกแกร่งที่เจ้าของไม่ได้อนุญาต ริมฝีปากของมันคลอเคลียอยู่กับผิวเนื้อแน่น
“เสมอ พอ...” เสียงของชนะเอ่ยปราม ผลักใบหน้าของคนหัวเกรียนออกเบาๆ เพราะลิ้นของมันเริ่มซนไปหยอกล้อกับยอดอกของเขา “อาบน้ำได้แล้ว”
“อื้ม” ไอ้เหมอยังคงเบลอ พยักหน้าเดินตามแรงจูงของคนรูปหล่ออย่างไม่ขัดขืน แต่พอน้ำเย็นๆ ราดรดตัวก็แทบร้องจ๊าก คนใจเหี้ยมที่ราดน้ำเย็นใส่มันก็เอาแต่หัวเราะ
“จะได้หัวเย็นลง” ชนะบอกเสียงเรียบ เดินพาหุ่นน่ากินของตัวเองลงอ่างอาบน้ำ ปล่อยไอ้เหมอให้ขัดเนื้อขัดตัวอยู่ใต้ฝักบัวเพียงลำพัง
“ไม่ลงอ่างเหรอ” ชนะเอ่ยถาม เมื่อเห็นไอ้หัวเกรียนที่อาบน้ำด้วยสถิติความเร็วกำลังเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวทำอะไรบ้าๆ กับนะอีก”
ชนะยิ้มกว้าง ส่งสายตาออดอ้อนให้คนหัวเกรียน “มาเถอะ ทำก็ได้ ไม่เป็นไร”
“เมื่อกี้ยังทำเหมือนไม่ชอบ”
“ก็ผมยังไม่ได้อาบน้ำ กลัวเหมอรู้สึกไม่ดี”
“นะตัวหอมอยู่แล้ว” ไอ้เหมอตอบแล้วยิ้มอย่างคนบ้า ก้าวขาอย่างไวมาลงอ่างอาบน้ำกับสุดที่รักของมัน “นะรู้ตัวไหม นะทำให้เหมอโคตรมีความหวังเลย”
“ไม่รู้...”
“รวนตลอด ตกลงแล้วนะคิดยังไงกันแน่”
ชนะไม่ตอบ หลับตาแล้วค่อยๆ เคลื่อนตัวลง ไอ้เหมอมองตามคนรูปหล่อที่ค่อยๆ หายไปใต้ผืนน้ำ แล้วค่อยๆ ยกตัวขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่มีหยดน้ำเกาะพราว ผมสีดำสนิทก็เปียกลู่ปรกหน้าแล้วถูกมือใหญ่เสยมันไปข้างหลัง
เซ็กซี่เป็นบ้า...
ไอ้เหมอขยับเข้าหาพ่อดาวประจำใจของมันราวกับคนละเมอ ตัวของมันแทรกอยู่ตรงกลางขาแกร่งทั้งสองข้างของอีกฝ่าย มือของมันก็ยกขึ้นเกาะไหล่กว้างไว้
“เสมอ”
“อืม...” ไอ้เหมอครางรับ สมองหมุนคว้างเหมือนกำลังอยู่ในฝันดีที่ไม่อยากตื่น
“ผมเป็นคนใจร้าย”
“เหมอรู้”
“ผมให้ความหวังเพราะผมไม่อยากให้เหมอทิ้งผมไป เราอยู่ด้วยกันอย่างนี้...ตลอดไปได้ใช่ไหม”
ไอ้เหมอประทับริมฝีปากลงที่คางสวยของอีกฝ่าย สบตากันนิ่งนานก่อนคำพูดราวกับคนละเมอของไอ้เหมอจะดังแผ่ว “ได้อยู่แล้ว”
“เหมอคนดีของผม”
ชนะเป็นฝ่ายเริ่มบดเบียดริมฝีปากเข้าหา บ่งบอกถึงความโหยหาและต้องการ จูบที่เต็มไปด้วยความร้อนแรงตะกละตะกลามจนไอ้เหมอหายใจแทบไม่ทัน ตัวของมันถูกยกขึ้นนั่งบนตักแกร่ง บดเบียดสะโพกลงบนท่อนเอ็นยาวเกือบถึงสะดือของอีกฝ่าย ก่อนริมฝีปากร้อนของชนะจะซุกไซ้ไล่เลียลงตามแนวลำคอมาจนถึงแผ่นอก ไอ้เหมอแอ่นกายรับลิ้นร้อนที่สัมผัสกับยอดอกของมัน เสียงครางงึมงำฟังไม่ได้ศัพท์ดังลั่นออกจากริมฝีปากอย่างน่าอาย
“ผมไม่เคยคิดเลย...ว่าจะได้ทำเรื่องแบบนี้กับเหมอ” ชนะเอ่ยเสียงแผ่ว ก้มดูดเลียเม็ดทับทิมแข็งเป็นไตครั้งแล้วครั้งเล่า “เหมอสกปรกเพราะผมแล้ว...ผิดหวังรึเปล่า”
“อ้ะ...ไม่...ไม่เลย เหมอ...ฮื้ออ นะ กัด...” เสียงไอ้เหมอขาดห้วง มือก็โอบรัดคนที่ฝังใบหน้าลงกับอกมันไว้แน่น ราวกับกลัวอีกฝ่ายจะผละหนี
“ก็มันแข็งจนน่ากัด ขอโทษนะครับ” ชนะแลบลิ้นเลียเบาๆ อย่างปลอบโยน แต่ทำเอาไอ้เหมอครางลั่น
“แกล้ง!”
“ไม่ได้แกล้ง...จูบหน่อยนะครับ”
ไอ้เหมอทำตามคำขออย่างว่าง่าย บดจูบกับริมฝีปากคนรูปหล่อ มือมันก็ขยับเข้ากอบกุมเท็นเอ็นร้อนของอีกฝ่าย ขยับขึ้นลงรัวเร็วจนน้ำกระเพื่อม ลูกชายของมันก็ไม่น้อยหน้า มีมือของพ่อดาวประจำใจโอบรัดไว้แล้วชักนำให้ปลดปล่อย
“แฮ่ก...แฮ่ก... นะ...ดีไหม” ไอ้เหมอหอบหายใจ กระตุกเอวเข้าสอดรับจังหวะการขยับมือของชนะแล้วก้มลงกัดเข้าที่ไหล่กว้างของคนตรงหน้า
“อืม...ดีครับ เหมอต้องอาบน้ำอีกรอบแล้ว คาวไปหมด”
“นะก็เหมือนกัน มาเถอะ จะได้ลงไปกินข้าว”
“อืม”
ไม่รู้...ว่าความสัมพันธ์ตอนนี้...ควรเรียกมันแบบไหน แต่เท่าที่รู้...เหมอมีความสุขมากจริงๆ
............................................................TBC........................................................................
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาาา
-
เหมอไม่ปล้ำเลยหล่ะ พอชนะตกเป็นสามีของเหมอแล้วจะได้ไม่กล้าหือ 5555
-
อ่าาา น้องนะ อ้อยเข้าๆๆๆๆ น้องนะของเรา อ้อยจัง อุ้ววว
-
เริ่มไม่แน่ใจนี่อาจจะเหมอนะหรือเปล่า555555
-
:katai4: สารภาพเป็นเลิฟซีพที่ไม่กล้าฟิน น้องนะแม่ม สุดๆอ่อย ล่อลวง สุดๆ
-
ตอนนี้มันจะหวานมากนะ ถ้าไม่มีคำสารภาพจากนะ ว่าตั้งใจให้ความหวัง
แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะนะไม่ได้โกหก เหมอก็มีความสุข
อยาคตจะเป็นยังไงค่อยว่ากัน ขอแค่ตอนนี้ได้เก็บความสุขเหล่านี้เอาไว้ก็พอเนาะ
-
:haun4: :haun4: โอ้ยยยยข นาทีนี้อิจฉาเหมอออค่ะะ เหมอเปนคนแอบรักที่โชคดีมากกกก หึหึหึ :katai2-1:
-
ฮืออออ ชนะหนูเป็นโรคเหรอลูก ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ยอมเป็นแฟน เป็นโรคกลัวการผูกมัดใช่ไหมคะ ตอบ!!
ปล.แต่เห็นน้องเหมอมีความสุขเราก็ดีใจนะ แอบฟินโมเม้นเขินอายของชนะบ้างอะไรบ้าง
-
อิจฉาเหมอนี่ขนาดแค่กำลังจีบนะยังได้กำไรขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกันคงได้มากกว่านี้เป็นร้อยเท่า ชนะชอบอ่อยอ่ะ อ่อยบ่อยๆนะเราชอบบบบบบบบบบบบ :z1: :z1:
-
นึกไม่ออกจีจีงว่าจะลงเอยกันยังไง เห่อออ
-
เลาไม่รู้ว่าจะเม้นตอนนี้ว่ายังไง เลารู้เเค่ว่าตอนนี้เลาเขิน เขินมากกก เขินเหี้ย เขินนะ เขินเสมอ
ยังไงเลาก็ #ทีมชนะ อิอิ ถึงจะพลาดรุ่นพ่อไปเลาขอสตีลเอารุ่นลูกก่อเเล้วกัน
พอดาวประจำเมืองของเสมอ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ชะน้าาาอ่อยเหมอตลอดเลย ขนาดนี้ไม่ใช่เพื่อนแล้วม้างง
-
ขอเตะชะน้าาาาทีนึงงงงง โอ๊ยยย หมั่นนนนน แต่หทั่นนังเหมอสุด!!! 5555
-
ชะน้าาาาาาา แกเป็นผู้ชายทึ่อ่อยแรงจริงๆ
เสมอคงฟินไปเป็นเดือนอะ ตั้งแต่ไปรับ ให้หอด จูบสูบวิญญาณ ชวนไปนอนบ้าน อาบน้ำด้วยกัน ไม่ห้ามถ้ามากกว่าจูบ
ณ เวลานี้คำสั่งคุณหญิงแม่ไม่สามารถฉุดรั้งเสมอให้กลับบ้านได้จริงๆค่ะ 5555
สุดท้ายนี้ ขอบคุณ #กวิ้นเพื่อนโง่ ที่รักการต่อจิ๊กซอว์มากกกก :hao3:
-
:z1: :z1:เหมอออออออออออออออออออออออออออออ สมใจหรือยัง :haun4:
-
วันนี้เป็นวันดีของเหมอ :impress2:
ไม่ใช่แค่ฝันแล้วนะเหมอ อยากให้เหมอมีความสุข
-
ถ้าให้นิยามความสัมพันธ์ของคู่นี้ตอนนี้คงเรียกได้ว่าเซ็กซ์เฟรนด์ละมั้งซัมเหมอ จนถึงแบบนี้ชนะก็ยังคงยืนยันว่าไม่คิดอะไรกับเหมอแต่ก็ให้ความหวังเพราะไม่อยากโดนทิ้ง แต่เสมอนี่ยอมใจเลยนะเป็นคนที่อึดในเรื่องความรักจริงๆโดนนะทำให้เสียใจกี่ครั้งแต่สุดท้ายก็ไม่หนีจากชนะไปไหน นางบอกเรื่องนี้ไม่ดราม่าเราเชื่อเธอได้ใช่ไหมคือมันอาจไม่ดราม่าจากตัวชนะและเหมอแต่อิป๋ากับท่านบิดาล่ะโดนเฉพาะรายแรกนี่ท่าจะฝ่ายากนะ :กอด1: กอดให้กำลังใจซัมเหมอของพี่และกอดนางด้วยที่ขยัน
แปะสารบัญ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239234#msg3239234
-
นะใจร้ายโครตๆเหมอก็ทำร้ายตัวเอง อ่านแล้วไม่รู้จะเห็นใจใคร
-
โคตรให้ความหวัง ยิ่งกว่าคำว่าแฟนนี่บอกเลยยยย
:pig4:
-
เหมอออออออออออ ตื่นลูกตื่น
ข้อเสนออย่างนั้นรับไม่ได้นะคะลูกกกกกก
ฮือออ นะมันแค่อยากมีคนเอาใจ เหมอพออออออออ
เหมออย่ายอมมานนนนนนนน
แต่แบบ...มันน่าหลงจริงไรจริง ทำตัวดีมากๆ แต่ใจร้ายสุดๆๆๆแบบไม่ไหวละ
ฮือออออ ตัดใจไม่ได้หรอกอีหรอบเนี้ย
ชนะเปลี่ยนความคิดทีเถอะ
อยากให้ชนะเสียใจบ้างอ่ะ เหมอเสียใจอยุคนเดียว ไม่ไหวเลยนะะะะะ
-
นะทำให้เหมอฟินมากเกินไปแล้ว :ling1:
-
ชะน้าาาาาาาาา :hao6: :hao6:
-
เฮ้ออออออออออออ ไม่อยากจะคิดต่อเลยว่าความสัมพันธ์แบบนี้จะเป็นงัยเมื่อวันที่ต้องเลือกและตัดสินใจอย่างแน่นอน เหมอจะเจ็บปวดแค่ไหนกัน
-
เสมอมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร
-
อ๊ายยยยย ทึ้งหัวด้วยความหมั่นไส้และอิจฉา :m25:
-
ใกล้แล้วค่ะน้องเหมอ ใกล้เสียตัวจริงๆแล้ว 5555
ถึงชนะจะใจร้าย แต่ชนะก็บอกกันตรงไปตรงมานะว่าต้องการรั้งเหมอไว้
เอาเป็นว่าอย่าให้ชะนีแท็กรูปอะไรให้เหมอปวดใจก็พอ ตั้งค่าแท็กในเฟสเถอะนะ
แค่นี้น้องเหมอก็ไม่แสลงใจแล้ววว
-
หวานแบบมีกลิ่นไอความหน่วงอยู่จางๆ
แต่เท่านี้ก็ดีมากๆ สำหรับเหมอแล้วแหละเนอะ
:pig4:
-
ความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกสินะคะ
โถถถถถถ
เสมออออออออออ
พี่รู้สึกว่าเอ็งฟินมาก
เป็นแบบนี้ดีไม่ดีชะน้าได้เหมอก่อนได้แฟนชื่อเสมอแน่ๆ แกไม่ต้องดราม่าแล้วเหมอ 5555555
-
โอยยยยยย ฟ้นแทนเหมออ ม่ายหวายแล้วววววววววววว :impress2: ชะน้าาาาา
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารเหมอ
-
มีความสุขเหมือนกัน อิอิ
-
ชะน้าา หน่วงเเท้ :katai5: เเต่ยังดีที่บอกตรงๆ :hao3:
-
วินๆทั้งคู่ใช่ไหม
-
หวานแบบอึมๆ
-
แงงงงง ไม่ได้มาอ่านหลายตอนเลยค่ะ ขอโทษนะคะ :mew6:
แต่เรามาตามอ่านแล้วววววว โอ๊ยยยยยย เกลียดป๋าพ่ายอ่ะค่ะ ทำไมใจร้ายกับลูกแบบนี้ แบนป๋าด้วยการไม่อ่านไร้พ่าย 55555 แต่น้องเพี้ยนน่ารักนะคะ เวลาอยู่กับเสมอนี่เหมือนเจอฝาแฝดทางจิตวิญญาณ เข้ากันได้ดีเหลือเกิน ชอบอ่ะค่ะ ให้เค้ามาเจอกันบ่อยๆได้ไหมคะ แล้สดู... อะไรคือมีรูปโป๊ชนะคะคุณขา? แงงงงงง เสมอมานี่คือมีแต่ได้ค่ะ :hao7: น้องยะก็น่ารัก โอ๊ยยยยย อยากกอด น้องน่ารักจริงๆ ทำไมนังน้องเหมอไม่สนชย อ๋อ เพราะเสมออยากถูกกอดมากกว่า 55555 สรุปนี่แผนการสานสัมพันธ์กับคนในบ้านชนะสำเร็จไป 2 คนหลักๆคือน้องเพี้ยนกับน้องยะและบรรดาคนในบ้านสินะคะ เหลือป๋าพ่ายนี่น่าจะงานหนัก สู้ๆนะคะน้องเสมออ แต่เราก็ไม่เข้าใจอ่ะค่ะ ทำไม CY ของเราออกมาแค่นั้นนนนนน นี่เราเฝ้ารอคอยเพื่อมาเจอเธอออกมายิ้ม แค่นั้นเลย? โอ๊ยยยยย เป็นคนดังแล้วค่าตัวแพงเหรอคะ 555555
อ่านไปก็สงสารชนะนะคะ เราจะกรี๊ดตอนน้องน้ำตาไหล โอ๊ยยยยยย อีป๋าพ่าย!! หล่อไม่ได้เสี่ยโปรดก็ดีให้ได้ครึ่งพี่เมลบ้างงงงง ดีนะคะที่เสมออยู่ตรงนั้น เสมอนี่คือผู้ช่วยชีวิตของชนะมาก ขาดเสมอไปชนะมีแววจะอยู่ไม่ได้จริงๆอ่ะค่ะ ดีจริงๆที่ชนะได้มาเจอเสมอ :3123:
และแล้ว....!!! จริงๆเราก็สงสารเสมอนะคะที่ถูกหักอกมาแบบนั้น แต่มันก็ไม่ใช่หรอก ไม่รู้สิ ชนะเองก็น่าสงสารเหมือนกัน เราก็ไม่รู้ว่าชนะคิดอะไร แต่ที่บอกว่าอยากมีเสมออยู่ข้างๆตลอดไปนั่นก็ไม่ได้โกหกหรอก ไอ้อาการหึงหวงนั่นก็ไม่ได้โกหก บางทีชนะอาจกำลังรอให้ตัวเองแน่ใจอยู่รึเปล่า ถ้าจากเพื่อนกลายเป็นแฟน จะกลับมาเป็นเพื่อนมันคงเจ็บปวดน่าดู ชนะก็คงไม่อยากทำร้ายเสมอ ถึงเสมอจะรักชนะมากขนาดนั้นแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เจ็บปวดถ้าต้องเลิกกัน เฮ้ออออออ อนาคตจะเป็นยังไงก็ไม่รู้แต่เราเชียร์ให้เสมอจีบชนะติดนะคะ ไม่มีใครจะเหมาะกับชนะเท่านี้อีกแล้วล่ะค่ะ
พูดไปแล้วนี่เราสงสารนังน้องเหมอมากเลยนะคะ ตอนที่ไปใช้เพื่อนสาดน้ำทำเอ็มวีนั่น... ไม่ใช่ดิ 55555 นี่ขนาดแกเศร้าแกยังฮาได้อีกนะคะ นี่ถูกลุงข้างบ้านซ้อมจนเพี้ยนรึเปล่า โอ๊ยยยยย เห็นใจชนะตอนที่ทักมาเสมอไม่ตอบ โทรหาเสมอไม่รับนะคะ มีการตัดพ้ออีก เฮ้อออออ เด็กจริงๆค่ะ จะสงสารก็สงสารแต่ก็แอบสะใจนิดนึง ไปให้ความหวังเค้าไว้เยอะแล้วทำร้ายเค้าอีก ถึงสุดท้ายทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม มีพัฒนาการเล็กน้อยตรงที่ชนะยอมให้จีบแบบเปิดเผยแล้ว สู้ๆนะคะเสมอออ ไม่จริงหรอกที่น้ำหยดงหินทุกวันหินก็ยังเป็นหินนั่น ในเมื่อชนะไม่ได้ดูเป็นหินเลยนี่คะ เหมือนไม้บางๆที่พร้อมจะหักทุกเมื่อมากกว่า พยายามต่อไปค่ะะะะ ดูก็รู้ว่าเค้าหวั่นไหววววว ชอบตอนชนะเขินอ่ะค่ะ โอ๊ยยยยยย เสมอมีความหวังงงงง
สุดท้าย เรื่องที่อยากบอกก็ยังคงเป็นเรื่องเดิมค่ะ... สงสารน้องกวิ้นนนนนนนนนน โอ๊ยยยย ทำไมต้องมาเป็นเพื่อนกับคู่นี้ไม่รู้ ดูเธอถูกละเลยและถูกรังแกตลอด คุณสนัฟเฟิลรังเกียจอะไรน้องกวิ้นคะ ทำไมต้องทำร้ายน้องงงงงงง :m15:
ไปล่ะ ติดตามตอนต่อไปนะคะ ต่อไปนี้สัญญาว่าจะคิดตามแบบตอนต่อตอน เรียลไทม์มากค่ะ แอร๊ยยยยยย :mew1:
-
นะให้เหมอได้แค่เพื่อนจริงๆเหรอ แต่แค่เพื่อนได้ขนาดนี้เหมอก็ยอมแล้วนะ นะขี้อ่อยมากกกก
-
ชะน้าาาาาาาา อ่อยเหมอตลอดๆ เลย เหมอก็ฟินเลยสิ :katai2-1:
-
ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนยังขนาดนี้ ฟินนนนนนน
-
ชะน้าาาาาาาา... :ling1: :ling1: :ling1:อยากได้ชะน้าาา. กรีดร้อง555+
-
เราสงสัยว่าทำไมชนะถึงคิดว่าเซ็กส์เป็นเรื่องที่สกปรก
ตอนแรกคิดว่าเฉพาะเซ็กส์กับผู้ชายแต่เอาจริงๆน่าจะเป็นเรื่องเซ็กส์โดยรวมๆเพราะเห็นรวมผู้หญิงด้วย
กับเหมอตอนนี้ยิ่งกว่าเต็มใจมั๊ง แต่ยังรั้งๆตัวเองอยู่
ถ้าหากว่านะไม่ชอบแต่ทำเพราะอยากกั๊กเหมอไว้เฉยๆ
ก็ไม่รู้จะว่าไงคือคิดว่าชนะเลือดเย็นมากๆ
เหมอรักชนะมากี่ปีแล้ว? เหมอไม่ทิ้งชนะหรอก
ก็คงทนไปจนกว่าจะทนไม่ได้ รักๆเลิกๆนั่นแหละ
พอจะมองเห็นวิบากกรรมรักของสองคนนี่อยู่
ป.ล เราจำไม่ได้ว่าเด็กสามคนนี้เกิดจากการปฏิสนธิแบบธรรมดาหรือแบบอื่น
ที่กวนใจคือแม่อยู่ต่างประเทศใช่ไหม น้องนะรับความคิดอะไรจากทางนั้นหรือเปล่า?
-
อะไรเอ่ยขี้อ่อย??? ชนะไง
โอ้ยยย ฟินวัวตายควายล้มเลยค่ะ
-
:-[ :impress2: ขอตอนต่อไปเลยได้มั้ยอ่าาาาาาา :ling1:
-
เอาจริงๆ เราเกลียดผู้ชายนิสัยแบบชนะที่สุดเลยโว๊ยยยย เปลี่ยนพระเอกได้มั้ย ทันมั้ยยยยยย
เหมอน่าสงสารว่ะ แต่ถ้าเหมอคิดว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มันมีความสุขดีแล้ว เราก็โอเคคคคคคค อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
#รักเหมอที่สุด
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
ต่อตอนต่อไปเลยได้มิ
-
สงสารน้องเหมอ ถ้าเกิดนะเจอคนที่ทำแบบเหมอแต่เป็นผู้หญิงนะก็จะเปลี่ยนใจง่ายๆรึป่าว :seng2ped:
นะจะจิตใจมั่นคงเหมือนพี่พ่ายมั่งมั้ย ที่รักแต่เพี้ยนคนเดียวน่ะ
นี่กลัวใจชนะ อยากเชียร์เหมอให้เจอคนที่ดีกว่านี้แต่ก็เข้าใจเหมอนะ
เค้าให้ความหวังขนาดนี้อะเนอะ o22
-
น้องนะสู้ป๋าไม่ได้เลย ป๋าพ่ายจะเอาใครหน้าไหนไม่มีแคร์ 555
ไอ้คู่นี้ต้องมีจุดเปลี่ยน ไม่งั้นจะค้างคาในสถานะนี้ หน่วงงงงงใจ
-
เขาคงไม่ได้กันเร็วๆนี้ใช่ไหม ชนะยังมีวิมอยู่เลย..
-
สมมติว่าวันนึงนะเจอคนที่ตามใจได้แบบเหมอ ใส่ใจนะได้แบบเหมอ ห่วงใยความรู้สึกนะแบบเหมอ เป็นให้ได้ในแบบที่เหมอเป็นแต่คนนั้นไม่ใช่เพื่อน เป็นคนที่ทำเรื่องอย่างว่าได้โดยที่นะไม่ตะขิดตะขวงใจสักนิด ถึงวันนั้นนะจะให้เหมอไปอยู่ตรงไหน ? คงไม่คิดจัรับเอาจากทั้งสองทางหรอกใช่มั้ย5555
นี่ว่าชนะไม่ได้คล้ายกับพี่พ่ายเลย ชนะขี้กลัว กลัวจะเสียเหมอไปจนต้องรั้งเหมอไว้ทุกวิถีทาง ถึงจะทำให้เหมอปวดใจจี๊ดๆบ้างเป็นบางครั้งก็ช่าง เห้อม
ปล.นี่อ่านคำว่าพ่อดาวประจำใจทีไรก็เขินทุกที รู้สึกได้ถึงสายตารูปหัวใจที่เหมอส่งให้ชนะเลย555555
-
อ้ากกกกก :ling1: :z3:
:m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :z10: :z13:
:hao6: :laugh:
-
ตอนนี้มันเป็นอะไรที่อ่านแล้วฟิน แต่ชั้นก็โครตสงสารเหมออยู่ดี นะมันเอาโซ่ตรวนมาผูกมัดเหมอด้วยคำว่าอย่าทิ้งมันไป แต่โซ่นั้นร้อนดั่งไฟกับคำว่าไม่ได้รัก
-
:m25: ชะน๊าาาา :hao6:
-
ชนะคืออ้อยมากกกก ให้ความหวังสุด
คือแบบ ไม่อยากให้เสมอหลงดีใจไปกับความหวานที่อาจจะเคลือบพิษนี้
บางทีชนะก็เห็นแก่ตัวไปนะ จะเก็บเหมอไว้แบบนี้ตลอดไป
ในสถานะแค่ เพื่อน
สูญเสียกันไปเท่าไหร่แล้ว กับคำว่าแค่เพื่อน
:ling1:
-
เหมอนี่เคลิ้มตลอดดดดดดด
ทำไมนะทำกับเหมอแบบนี้
-
ชะน้าาาาา อ่อยขนาดนี้แล้วอย่าทิ้งเหมอนะ ต้องเอาเหมอเป็นเมีย/ผัวแล้วนะ ฮืออออออ /กลัว
-
จะบอกว่าเกลียดนะก็พูดได้ไม่สุด เหมือนนะกำลังหลอกใจตัวเองอะไรอย่างนั้น
อย่ามาทำให้เหมอเค้าร้องไห้ละกัน จะแบนนนนนน :angry2: :angry2:
-
ทำไมชนะทำแบบนี้กับเหมอง่าาาาา
เราเดาไม่ออกเลย นี่ว่าไม่คิดเลยก็ไม่ได้แน่ๆ
อ่อยแรงขนาดนี้ หรือจะยังไม่แน่ใจตัวเอง
รีบๆแน่ใจน้าคุณชน้า อย่าทำร้ายเหมอด้วยการให้ความหวังแต่ไม่ให้ความรักเลย
การรักก่อนนี่ทำให้ตกเป็นรองทางความสัมพันธ์จริงๆสินะ งือ
-
เหมอเป็นเพื่อนคนสำคัญของนะ สำคัญกว่าแฟนเป็นเพื่อนที่นะขาดไม่ได้ ตามใจทำอะไรก็ได้ เพื่อนแบบนี้เหมอยอมเถอะลูก
-
:-[ โง๊ยยยย น้องเหมออออนี่แค่เพื่อนนะน้องเอ้ยยยยังได้ขนาดนี้แล้ว (เก็บเกียวความสุขตอนนี้ไว้ให้มากๆ)
เอาเถ่อะนะ น้องชนะอ่อยไว้ให้เต็มที่จะใจร้ายก็เอาให้สุดๆ แต่ทำให้ได้อย่างที่ปากบอกด้วยล่ะ ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
-
ชนะอ่อยแรงตลอดดดด
-
ชนะขี้อ่อย 555555 เสมอน่ารักอ่ะะ
-
ชะน้าาาาาาาาาาา ให้ความหวังเหมอทำมายยยยยยย #เหมอฟินเหมอโอเคอย่าว่าชะน้าเลย
-
ชนะคงกลัวมากซินะ
กลัวว่าถ้าเป็นแฟนอย่างชัดเจน
จะทำให้เป็นเหมือนกับแฟนที่ผ่านๆมา
ถ้าชนะรู้ว่าเสมอรักชนะมานานแค่ไหนแล้ว
คงจะทำให้ความกลัวกระเด็นกระดอนไปไกล
จนกู่ไม่กลับแน่ๆ ไอ้ความกลัวที่แสนน่ากลัวนี่น่ะ
-
ตอนที่ 15
เมื่อครั้งฝึกภาคสนามที่ปราณบุรีร่วมสองเดือน ไอ้เสือเหมอนอนกลางดินกินกลางทราย ตอนกลางวัน ทั้งวิ่งเข้าชาร์ตปะทะข้าศึก ทั้งหมอบคลานซุ่มยิง ทั้งเดินลาดตระเวน ก้มลงต่ำหลบลูกกระสุน กลิ้งม้วนตัวหลบระเบิด ตอนกลางคืน ขุดหลุมนอนหลับพักสายตา แต่สติยังต้องตั้งมั่นสำหรับการโจมตีของศัตรูที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ เป็นการฝึกที่เหนื่อยแทบขาดใจท่ามกลางน้ำและอาหารที่จำกัด แต่ในระหว่างความทุกข์ยากนั้น มันทำให้มนุษย์แต่ละคนเผยธาตุแท้ของตัวเอง ...จะเป็นเพื่อนร่วมรบ หรือเพื่อนที่หนีตายเอาชีวิตรอดเพียงลำพัง ...ไอ้เหมอเห็นมานักต่อนัก แต่โชคเข้าข้างที่เพื่อนซี้ของมันมีแต่พวกที่พร้อมจะตายไปด้วยกัน
ทว่า...ความเหน็ดเหนื่อยทุกข์ยากจากการฝึกภาคสนามนั้นดูจะเป็นเรื่องสิวๆ ไปเลยทันทีเมื่อไอ้เสือเหมอ เจ้าแห่งการแม่นปืน เก่งในศาสตร์ต่อสู้เพราะคุณหญิงแม่มันฝึกปรือให้ตั้งแต่ยังเด็กน้อย ต้องอยู่ท่ามกลางสนามรักที่มันมีอาวุธแค่ใจรักที่มั่นคง ไร้ออฟชั่นเสริมอย่างพวกสวยดูดีมีราคา ไอ้เหมอมีแค่ใจรัก มีแค่คารมณ์หวานที่จะเอาไปร่วมศึกในครั้งนี้เท่านั้น...มันจึงไม่รู้ว่า... กว่าจะได้...ชนะ ร่างกายกำยำไม่เหมาะกับการถูกรักอย่างมัน...จะต้องเจออีกกี่แผล
สักสิบแผลก็ได้ล่ะมั้งวะ ก็คนทำแผลน่าหลงรักขนาดนี้
“รีบๆ ทาน เอาแต่มองหน้าผมอยู่ได้”
ไอ้เหมอยิ้มค้าง ขยับมือจับช้อนแล้วตักไข่เจียวหมูสับและข้าว สายตายังคงทอดมองใบหน้ารูปหล่อของชนะ ไม่ได้รู้เลยว่าช้อนที่มันยกขึ้นไปจ่อริมฝีปากของตัวเองมีแต่ข้าวเปล่าๆ
ชนะถอนหายใจ ลงมือตักไข่ที่ไอ้เหมอทำหล่นในใจขึ้นป้อนแทน “อย่างนี้ก็ได้กินแต่ข้าวพอดี อ้าปากสิครับ”
“อืม” นัยน์ตาของคนหัวเกรียนยังมองคนตรงหน้าด้วยความหวานเชื่อม “คนแบบนะ...มีขายสำเร็จรูปไหม เหมอจะได้ซื้อไปนั่งมองตอนทานข้าวที่โรงเลี้ยงโรงเรียนทุกมื้อเลย” เห็นแต่หน้าไอ้ชาย ไอ้เชษฐ์ ไอ้ปิ๊ก มันไม่ค่อยเจริญอาหาร กินได้แค่ให้พอมีแรงจะเดินจะวิ่งเท่านั้น ไม่ได้อิ่มอกอิ่มใจเหมือนได้กินไปด้วยมองหน้าสุดที่รักไปด้วยอย่างนี้
ชนะคลี่ยิ้ม ผลักหน้าผากไอ้เกรียนด้วยความหมั่นไส้ “เว่อร์ตลอดเลยเสมอ”
“ไม่เว่อร์ ป้อนเหมออีกคำสิครับ” ไอ้เหมอจับข้อมือของอีกฝ่ายที่กำลังจะละห่าง สายตาของมันออดอ้อนจนชนะยอมป้อนมันอีกครั้ง “อร่อยขึ้นอีกสิบเท่า”
“หยอดอยู่ได้”
“นะเขินเหรอ”
“อืม” ชนะยอมรับง่ายๆ มองสบตากับคนหัวเกรียนแล้วเบือนหลบ ไอ้เหมอมันก็หลบเหมือนกัน เพราะเผลอสบตาโดยที่อีกฝ่ายรู้ทีไร เป็นต้องคิดถึงเหตุการณ์เร่าร้อนในห้องอาบน้ำหรูของคนรูปหล่อทุกที
“เหมอก็เขิน แต่อยากเห็นนะเขินมากกว่า ฮี่ๆ โอ้ยยย! นะ เหมอเจ็บอ้ะ หยิกแก้มเค้า” ไอ้เหมอทำสะดิ้งจนชนะหลุดหัวเราะ
“รีบทานเถอะ จะได้ไปพักผ่อน”
“จ้ะที่รัก”
“โหยยย ขนลุกเลย” ชนะแสร้งลูบแขนตัวเอง ในขณะที่ไอ้เหมอมองค้อน
“เหมอซ้อมเรียก เดี๋ยวได้กันก็ชินเอง”
“อะไรคือได้กันเสมอ” ชนะทวนถามเพราะไอ้เหมอดันพูดประโยคที่ฟังดูทะลึ่งขึ้นมา
“ได้เป็นแฟนกัน ฮี่ๆ”
“จะดีเหรอ...” ชนะถามเสียงแผ่ว “ให้เป็นแฟนกัน...แต่ไม่ให้เป็นแฟนเหมอ?”
“มามุกนี้อีกแล้ว งั้นเปลี่ยนจากกันเป็นเหมอก็ได้...” ไอ้เหมอกระตุกยิ้ม แววตาระยับ “อย่างนี้ต้องแก้ประโยคเป็น เดี๋ยวได้เหมอ...ก็ชินเอง เนอะ”
“หึหึ แล้วไม่เอาได้ไหม ไม่ชอบคนหัวเกรียน” ชนะยิ้มล้อ มองหน้าไอ้เหมอที่ใจแป้วแล้วก็ส่งมือไปลูบหัวมัน “หัวเกรียนจับแล้วระคายมือ”
“รอเหมอผมยาวก็ได้ โด่วววว”
“แล้วเมื่อไหร่จะยาว”
“เออออออ จริงงงง เรียนจบก็ยังไม่แน่ว่าจะได้ไว้ยาวเลย โอ้ยยย งั้นไม่ต้องรอจนถึงเกษียณเลยเหรอ!! เอวเหมอก็ใช้การไม่ได้พอดี” ไอ้เหมอพอมันนึกขึ้นได้ว่าทรงหัวเกรียนของมันจะต้องอยู่คู่หัวไปอีกช้านานเพื่อเป็นแบบอย่างให้กับนายทหารรุ่นต่อๆ ไปก็ถึงกับร้องลั่น “ใส่ถุงมือป้ะ ลดความระคาย”
“ฮ่าๆๆ ผมพูดเล่น เหมอจริงจังเกินไปแล้ว”
ไอ้เหมอหน้ามุ่ย ไอเดียลดความระคายผิวของมันกลายเป็นความซีเรียสไปซะฉิบ “เรื่องของนะ เหมอจริงจังหมดแหละ”
“อื้ม ขอโทษที่ล้อเล่นนะ” ชนะเอ่ยเสียงนุ่ม “หัวเกรียนผมก็ชอบ ...ถ้าเป็นเหมอ ผมโอเคทั้งนั้น”
“เหมอก็...โอเค”
ด้วยเหตุนี้ ไอ้เหมอจึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปตลอดมื้ออาหาร ตอนนี้ไม่ว่าอะไร...เหมอโอเคคคคคคคค!
ท้องอิ่มเต็มไปด้วยอาหารเลิศรส หัวใจก็อิ่มหนำไปด้วยความฟินจากคนรูปหล่อแล้ว ไอ้เหมอก็ถูกชักชวนให้ออกมาเดินชมสวนสวยยามค่ำคืนกับเจ้าของสวนรูปหล่อ ดีกรีเดือนมหาลัย แต่เป็นดาวประจำใจของเสมอ ชนะจับจูงมือมันเดินไปตามทางที่สว่างด้วยไฟสนาม ทอดสู่ศาลาสวยที่ห้อมล้อมไปด้วยดอกไม้ ปากของไอ้เหมอก็เอ่ยถามกับคนนำทางมันตลอดว่า นั่นดอกอะไร ดอกนี้สวยไหม ดอกนู้นจะหอมเหมือนตัวชนะหรือเปล่า ส่วนคำตอบจากสุดที่รักของไอ้เหมอก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอารมณ์ดี
“นี่ดอกพุดซ้อน สวย แต่หอมน้อยกว่าผม” ชนะคลี่ยิ้ม ก้มลงเด็ดดอกไม้ขึ้นมาทัดหูไอ้เหมอที่รีบทำหน้าพยายามสวยในแบบของมัน “ถ้าเป็นดอกสีแดง เหมอคงเหมือนเงาะป่า”
“ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เหมออยากเป็นรจนา!!!!” ไอ้เหมอโวยลั่น เด็ดดอกพุดซ้อนมาอีกดอกทำท่าเสี่ยงพวงมาลัย “รับพวงมาลัยของเหมอด้วยยยยย”
“ฮ่าๆๆๆ ถ้าจะบังคับขนาดนี้ ยื่นมาให้ผมเลยดีกว่า ไม่ต้องเสี่ยงทายหรอก เดี๋ยวผมรับไม่ได้ รจนาขึ้นคานอีก”
“งั้น...เหมอให้นะ” ยื่นดอกพุดซ้อนมาให้ด้วยใบหน้าที่ไอ้เหมอคิดว่าน่ารักน่าฟัดเป็นที่สุด แต่ไอ้เสือเหมอก็ยังเป็นเสือเหมอ มันน่ารักไปมากกว่าไอ้ชายกำลังเขินแฟนไม่ได้อีกแล้ว “ดอกไม้หอม เหมาะกับคนตัวหอม”
ภาพซ้อนทับยามไอ้เหมอยื่นดอกกุหลาบมาให้เหมือนเมื่อครั้งที่ไปบ้านมันทำเอาชนะยิ้มกว้าง “ไม่แน่ว่าตอนนี้ดอกไม้หอม...อาจจะเหมาะกับเหมอ”
ชนะรับดอกพุดซ้อนไว้แล้วทัดที่หูของไอ้เหมออีกข้าง “เหมาะแล้ว... ดูแลดอกไม้ดีๆ ด้วยนะ”
“อื้อ...เหมอจะไม่ให้ช้ำเลย”
“ขอบคุณครับ”
ไอ้เหมอบิดตัวเขินอายชนิดที่ว่าลุงข้างบ้าน เอ้ย! ท่านบิดาของมันมาเห็นคงได้ช็อคจนความดันขึ้นเป็นแน่
“มาทางนี้ ผมจะพาไป สถานที่โปรดของผม” ชนะดึงมือไอ้เกรียนมาจับไว้ แล้วชักนำให้เดินตามไปที่สะพานทอดยาวไปกลางน้ำ ผืนน้ำสีดำเพราะความมืดที่โรยตัวสะท้อนภาพผืนฟ้าเกลื่อนดาว ทัศนียภาพที่ไม่มีอะไรมาบนบังเช่นนี้ช่วยผ่อนคลายจิตใจที่หนักอึ้งได้เป็นอย่างดี
“สวย” ไอ้เหมอยิ้มกว้างถูกใจ สอดมือเข้าโอบรัดเอวของอีกฝ่ายจากด้านหลัง มันวางคางลงบนไหล่กว้าง แล้วกระซิบเสียงแผ่ว “สวยเหมือนดาวในใจของเหมอ”
ชนะหัวเราะเบาๆ คลายแขนที่กอดรัดรอบตัวแล้วหันกลับไปมองคนถือวิสาสะ “สวยแล้วชอบไหม...”
“รักเลย...”
“ตอบไม่ตรงคำถาม” ชนะผลักหน้าผากไอ้เหมอสองที ไม่แรงนัก แต่ไอ้เหมอมันออเซาะ ทำราวกับเจ็บเหมือนถูกกระสุนเจาะ
“ใจร้าย ทำกันได้ลงคอ... เป่าให้หน่อย”
“อืม” แม้จะรู้ว่าไอ้เหมอมันสำออย แต่ชนะก็ยังยอมเป่าลมหายใจอุ่นๆ ลงบนหน้าผากของมัน แถมท้ายด้วยรางวัลเป็นริมฝีปากนุ่มที่ประทับลงไปด้วย “หายยัง”
“อื้อ หายดีเป็นปลิดทิ้ง ถ้าเหมอต้องไปรบจริง...ก็อยากได้หมอเก่งๆ แบบนี้ไปกับกองทัพด้วย” ไอ้เหมอเอาแต่เพ้อเจ้อ นึกถึงภาพได้ทำอะไรๆ กับหมอจำเป็นในค่ายแล้วหัวใจก็สยิว “หมอที่แค่เป่าแค่จูบก็หายดี”
“แต่ถ้าอย่างนั้น...ผมต้องเป่าต้องจูบคนไข้คนอื่นด้วย”
ไอ้เหมอเหมือนเพิ่งคิดข้อเท็จจริงข้อนี้ขึ้นมาได้ มันครางขัดใจ หน้ามุ่ยจนชนะอดบีบแก้มมันไม่ได้ “ไม่เอาแล้ว เหมอหวง”
“ขี้หวง”
“เหมอขี้หึงด้วย”
“ไม่เคยเห็นหึงสักที”
“ก็ยังไม่มีแฟนให้หึงนี่”
“งั้นอยากมีเหรอ”
ไอ้เหมอมองสบตาชนะ “อยาก...แต่ไม่มีใครอยากเป็นแฟนเหมอ”
“...”
“เหมอสวยมาก เหมอรู้ แต่คนสวยมักโดนทำร้ายยยยย”
ชนะหลุดหัวเราะ โยกหัวไอ้เกรียนไปมาเพราะหมั่นไส้ในความกวนตีนของมัน “คุณเหมอคนสวยต้องสวยกว่านี้หรือเปล่า ถึงจะมีหนุ่มมาจีบ”
“คุณหญิงแม่ให้มาเท่านี้ เหมอก็ภูมิใจแล้ว สวยกว่านี้ คงได้เป็นปัญหากับสถาบันครอบครัว ลุงข้างบ้านอาจเข้าใจผิดได้ว่าเป็นลูกแก ว่าแต่นะชวนเหมอคุยเรื่องอะไรแปลกๆ จะจีบคนสวยอย่างเหมอเหรอ”
“หึ” ชนะส่ายหน้า “ผมจีบใครไม่เป็น แล้วคงจีบไม่ติดด้วย คุณเหมอสวยเกินไป หน้าตาแบบผมไม่คู่ควรหรอก”
ไอ้เหมอแทบอยากทึ้งหัวตัวเองเพราะความพยายามสวยของมันเป็นเหตุ “เหมอสวยน้อยลงนิดหนึ่งก็ได้ เป็นช่วงโปรโมชั่นอ่ะ คล้ายๆ เซลของในห้าง ตอนนี้สวยลดให้เก้าสิบเปอร์เซ็น”
“ลดขนาดนี้ให้ฟรีเลยไหม”
“ถ้าอยากได้ฟรีก็ให้อ่ะ เอาป่ะล่ะ” ไอ้เหมอปากกล้า เอ่ยท้าคนตรงหน้าด้วยแววตาระยับ
“หึหึ ขอดูตัวอย่างสินค้าก่อนสิ ว่า...น่า...เอา ไหม” ชนะก็ไม่ยอมแพ้ ก้มลงกระซิบข้างหูไอ้เหมอเสียงนุ่ม
“หูยยยย ไม่อยากบอกว่า...ฟิตมาก” ไอ้เหมอพูดเอง แต่ทีนี้มันกลับหน้าแดงขึ้นซะเอง ซึ่งชนะคงไม่เห็นหรอก เพราะรอบตัวไม่ได้มีแสงสว่างมากนัก
“โม้”
“ไม่ได้โม้...ตัวเองก็เห็นมาแล้ว” ไอ้เหมอพูดทั้งๆ ที่ก็รู้สึกกระดากปาก “ตอนอาบน้ำ”
ชนะไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ดูเก้อเขินไม่ต่างจากไอ้เหมอ ก่อนบรรยากาศโรแมนติกจะกลายเป็นอีโรติกไปมากกว่านี้ ประกายเล็กๆ จากท้องฟ้าก็หันความสนใจของไอ้เหมอให้พ้นจากเรื่องใต้สะดือไปเสียสิ้น
“ผีพุ่งใต้!” ไอ้เหมอร้องบอก ชี้มือชี้ไม้ไปบนท้องฟ้า “เสียดายไม่ทันอธิษฐาน”
“เห็นดาวตกเหรอ” ชนะถามอย่างสนใจ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเช่นกัน
“ผีพุ่งใต้ต่างหาก”
“มันก็เหมือนกัน”
“ไม่เหมือน นะอย่าเถียงเหมอสิ” เรื่องที่ไอ้เหมอมันปักใจฝังหัวเชื่อ แม้จะเป็นพ่อดาวประจำใจมันก็ไม่ยอมให้เถียง “เคยมีครั้งหนึ่ง พุ่งกันเล่นอย่างกะห่าฝน ไอ้ปิ๊กเพื่อนที่โรงเรียนยกมืออธิษฐานเป็นชั่วโมงเลย เพราะมีความเชื่อว่าถ้าเห็นผีพุ่งใต้ให้อธิษฐานแล้วมันจะเป็นจริง”
“ฝนดาวตกหรือเปล่า”
“เปล่า เขาบอกเทศกาลปล่อยผี” ไอ้เหมอเถียงหรือแถชนะก็ไม่แน่ใจ แต่ปล่อยให้มันเข้าใจไปอย่างนั้นก็แล้วกัน ชนะขี้เกียจเถียงกับมัน เพราะดีไม่ดีอาจเผลอถีบไอ้หัวเกรียนนี้ตกน้ำตกท่าไปได้
“นะๆๆๆ มันมาอีกแล้ว อธิษฐานเร็ว!” ไอ้เหมอบอกแล้วก็ยกมือมันขึ้นพนม
ขอให้ชนะมีความสุข ขอให้ครอบครัวของเหมอมีความสุขด้วย และขอให้ชนะอนุญาตให้เหมออยู่ข้างๆ อย่างนี้ไปนานๆ
ชนะมองไอ้หัวเกรียนที่หลับตาพนมมือด้วยความเอ็นดู ก่อนริมฝีปากได้รูปจะขยับเอื้อนเอ่ย “ขอให้คำอธิษฐานของเหมอเป็นจริง”
ไอ้เหมอลืมตาขึ้นมอง ทำหน้าเสียดายแต่ก็ยังยิ้มกว้าง “คนรูปหล่อใจดีตลอดเลย”
ไอ้เหี้ยเหมอ! ทำไมเมื่อกี้ไม่ขอเป็นแฟนด้วยวะ!! ฮือออ พลาดดด พลาดดดดดด
“คนหัวเกรียนก็ปากหวานตลอด”
“ชิมอีกไหม ตอนนี้อาจจะไม่หวานแล้วก็ได้”
“ขยับมาสิ”
ไอ้เหมอขยับเข้าใกล้ เอียงหน้าเล็กน้อยให้ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ในห้วงคิดของมันตลอดเวลาโน้มลงมาสัมผัสกันได้ถนัด ริมฝีปากของชนะยังให้ความรู้สึกดีไม่เปลี่ยน แม้จะไม่ใช่จูบที่ร้อนแรงเหมือนตอนอาบน้ำ แต่ก็เป็นจูบที่ดีที่ชีวิตนี้ไอ้เหมอจะไม่มีวันลืม
จูบท่ามกลางผืนฟ้า...ผืนน้ำ และแสงดาว ราวกับจูบสาบานรัก...แต่อาจจะเป็นรัก...ที่ไอ้เหมอมีให้อีกฝ่ายจนล้นใจข้างเดียว
“เหมอ”
“หืม”
“เคยคิดอยากให้โลกนี้มีแค่เราไหม” ชนะถามเสียงแผ่ว ริมฝีปากคลอเคลียอยู่กับริมฝีปากของไอ้เหมอ “มีแค่ผมกับเหมอ”
“อะ...อืม”
“ผมก็เคย” เสียงของชนะยังคงนุ่มทุ้ม “ตอนนี้ก็ยังคิด...”
“...” ใจของไอ้เหมอเต้นรัว ไม่ว่าชนะจะบอกว่าให้ความหวังเพราะไม่อยากให้เหมอออกห่างก็ตาม ทว่า...มันก็ยังอดดีใจไม่ได้ อดที่จะตื่นเต้นไปกับคำหวานของอีกฝ่ายไม่ได้ รักไหม...มีใจไหม... ไม่รู้... แต่การกระทำของชนะ มันบอกได้ดีมากกว่าคำพูดเสียอีก ถ้าปากบอกไม่รัก เป็นไม่ได้ไปมากกว่านี้...แต่การกระทำมันยิ่งกว่า...ไอ้เหมอก็ไม่อยากคิดอะไรให้มันซับซ้อน
“ผมไม่ต้องการใครอีกแล้ว... แค่มีเหมออยู่ข้างผมก็พอ”
“เหมอก็เหมือนกัน”
ชนะยิ้มกว้าง โอบรัดตัวของไอ้เหมอไว้ “ถ้าผมมีแค่เหมอ...เหมอต้องเป็นทุกอย่างให้ผมนะ ต้องตามใจผม...”
“เหมอตามใจนะตลอด เคยขัดด้วยเหรอ”
“ก็...ไม่เคย ผมพูดเผื่อไว้”
“อื้ม”
“ผมจะเลิกกับแฟน...เหมอว่าดีไหม”
ดี!!! ในใจร้องลั่น แต่ยังคงรักษาภาพลักษณ์ของสุภาพบุรุษลูกผู้ชายเอาไว้ได้ ไอ้เหมอยังคงต้องห่วงหาความรู้สึกของแฟนชนะก่อนแม้ว่าจะเป็นแค่ตามมารยาทก็ตาม
“เหมออยากให้นะลองถามใจตัวเองดู ว่าแฟนของนะสำคัญกับนะหรือเปล่า นะปล่อยเขาไปแล้ว นะจะมีความสุขไหม เหมออยากให้นะลองทบทวนดูก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไป นะมีหัวใจ เหมอมีหัวใจ คนอื่นก็มีเหมือนกัน ความรู้สึกเจ็บปวดทรมาน ไม่มีใครอยากเจอมันหรอก...”
“ผมรู้...แต่มันคงถึงเวลาที่ผมควรเลิกใจร้ายกับเขา”
“แล้วมาใจร้ายกับเหมอแทนเหรอ” ไอ้เหมอเอ่ยกระเซ้า
“ไม่ได้เหรอครับ...” ชนะถามกลับเสียงอ้อน “ผมมีเหมอที่เป็นทุกอย่างให้ผมได้แล้ว... ผมก็ไม่ต้องการใครอีก เหมอรู้ไหมว่ายากแค่ไหนกว่าผมจะเจอคนแบบเหมอ” ไอ้เหมอล่ะอยากจะถามเหมือนกันว่าคนแบบเหมอของชนะนี่คือคนแบบไหน สวยเหรออออออออ เอออ ยอมรับว่าเหมอสวยนั่นแหละ
“อือ แล้วเราก็หากันจนเจอเนอะ” ไอ้เหมอพูดได้อย่างไม่อายปาก
“หามาทั้งชีวิตเลย” ชนะยังยิ้มรับแล้วหยอดมันกลับมาอีก
“นะยังไม่แก่เสียหน่อย”
“ผมพูดแทนตัวผมในอีกหกสิบปีข้างหน้า”
“จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เลยเหรอ”
“ไม่อยากอยู่กับผมรึไงเสมอ”
“อยากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ฮ่าๆๆ ชัดเจน”
ไอ้เหมอยิ้มอาย ท่าทางมันสะดิ้งผิดหูผิดตา จนชนะต้องตบหัวเกรียนของมันเรียกสติ “เป็นอะไร”
“ให้เหมอเขินบ้างดิ นะขอเหมอเป็นแฟนอ่ะ”
“ผมไม่ได้พูดเลยว่าเป็นแฟน”
“อ้าว...” ไอ้เหมอยิ้มค้าง “แล้วเราเป็นอะไรกัน”
“ไม่รู้...” ชนะตอบจริงจัง “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อีกแล้ว”
“อยู่ด้วยกันไปก่อนได้ไหม”
“ก็...ได้”
สุดท้าย...แค่เพื่อน...แต่เป็นเพื่อนที่เขายอมเลิกกับแฟนมาอยู่ด้วย ...มันก็พอแล้วป่ะวะไอ้เหมอ!
“นะ ไปบอกเลิกเขาก็พูดดีๆ นะ อย่าทำให้ผู้หญิงร้องไห้ล่ะ ยอมให้เขาตบสักหน่อยก็ดี” ฝากบอกแฟนนะตบนะเผื่อเหมอด้วย อยากตบใจจะขาด แต่มันก็ทำไม่ลง!!
“อืม เหมอไปกับผมไหม... พรุ่งนี้จะนัดเขาไปทานข้าว ผมเสร็จธุระเราก็ไปดูหนังด้วยกัน”
“อยากไป แต่เหมอต้องกลับบ้าน เหมอหายมาอย่างนี้ กลับไปคงโดนแพ่นกบาลแน่ๆ เลย”
“ตามใจ แต่ตอนเย็นผมไปรับทานข้าวนะ พาไอ้กวิ้นไปด้วย เดี๋ยวมันน้อยใจ”
“อื้อ ไม่มีปัญหา ถ้าเหมอยังมีชีวิตอยู่นะ”
“ฮ่าๆๆ คุณหญิงแม่น่ากลัวเหรอ”
“ลุงข้างบ้านต่างหากน่ากลัว อูยยย หนาว ขึ้นห้องป่ะ ไปนอนกอดกันอุ่นๆ ดีกว่าเนอะ”
“อืม”
ควรจารึกไว้ในประวัติชีวิตของไอ้เหมอว่าวันนี้เป็นวันที่มันมีความสุขที่สุด ไอ้เหมอเดินเคียงไปกับสุดที่รักของมัน หยอกล้อกันไปตลอดทางที่ทอดยอดสู่ตึกทรงสวยของตระกูลโรจนโภคิน
ไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่าการที่ชนะอยากอยู่ข้างๆ เสมออีกแล้ว...แม้ความรู้สึกและสถานะ...จะยังคลุมเคลืออยู่ก็ตาม
ต่อด้านล่าง
-
ตอนบ่ายวันเสาร์ ไอ้เหมอเดินยิ้มร่าเข้าบ้าน กำหนดการที่จะกลับเย็นอย่างตั้งใจทีแรกเป็นอันต้องพับเพราะชนะต้องไปจัดการธุระกับแฟนสาวให้เสร็จสิ้น
“ไอ้เหมอออออ!” เสียงเหี้ยมเกรียมของท่านนายพลสมานดังต้อนรับมันตั้งแต่ประตูทางเข้า “หายหัวไปไหนมา!”
“แว้กกกกกกกกกกก!! พี่หมัยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ช่วยเหมอด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” ไอ้เหมออาศัยทักษะทางทหารกลิ้งตัวหลบหลังกระถางลีลาวดีสุดรักสุดหัวของท่านนายพลอย่างว่องไวเพราะเห็นปืนลูกซองประจำกายของผู้เป็นพ่อยกขึ้นเล็งมาทางมัน
“พ่ออออออออ พ่อครับ มีอะไรกัน” สมัย นายทหารหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตเรียบร้อยตามสไตล์หนุ่มเจ้าระเบียบวิ่งหน้าตั้งมาพร้อมกับไม้กอล์ฟที่กำลังขัดให้ขึ้นเงา “น้องเหมอออออของพี่ พ่อ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ”
“ไอ้หมัย แกหลีกไปเดี๋ยวนี้!” ท่านนายพลตะเบ็งเสียง มองลูกชายคนโตที่เดินไปหาน้องรักของมันที่กระโดดออกจากหลังกระถางไปที่แผ่นหลังของพี่ชาย “น้องแกถ้าไม่ถูกตีมันจะไม่มีทางเข็ด หายหัวไปไม่มีติดต่อกลับ รู้ไหมว่าพ่อแม่เป็นห่วงแค่ไหน!”
“ท่านบิดาไม่ต้องเป็นห่วงเหมอหรอก ต่อให้เหมอจะไปนอนกับผู้ชายมาเมื่อคืน เหมอก็ไม่ท้อง!”
“แกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
“ตายแล้วววว คุณพี่คะ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ค่ะคุณพี่ ฟังน้องค่ะ ใจเย็นๆ ไม่เครียดค่ะไม่เครียด” คุณหญิงเสมือนยอมละงานในครัวมาห้ามสงครามขนาดย่อมกลางบ้าน
“ไอ้เหมอ ไอ้ลูกตัวดี อย่าทำให้ท่านบิดาแกกริ้วไปมากกว่านี้ มายอมรับผิดดีๆ ไม่กวนตีนลูก” คุณหญิงตวัดสายตามองลูกชายคนเล็กที่หลบหลังพี่ชายด้วยความเข้มงวด “แกผิดต้องยอมรับผิด”
“เหมอยอมรับผิดก็ได้ แต่ไม่ยิงเหมอดิ เหมอจะตายได้นะถ้าโดนยิงอ่ะ แค่ตีก็พอ เคล็ดมะยมเหมือนเดิมไหม แต่เหมอไม่เอาหวายนะ เหมอไม่ปลื้ม”
“คุณหญิง ดูมัน!!! อย่างแกต้องโดนไม้หน้าสามไอ้เหมอ! ข้อหากวนตีนบุพการี” ท่านนายพลหลังจากสูดความหอมจากยาดมไปอึดใหญ่ก็คลายความตึงเครียดลงได้บ้าง
“เหมอไม่ได้กวนตีน เหมอไปนอนกับผู้ชายมาจริงๆ นะ แต่ไม่ได้มีอะไรกันหรอก ถึงเหมอจะสมยอม แต่เขายังไม่พร้อมอ้ะ”
“คุณหญิงงงงงงงงงงง!!”
“ไอ้เหมอ ลูก หุบปากก่อน แล้วเดินมากอดอกตรงนี้ หวายไม่เอาก็ได้ ได้ตามเคล็ดมะยมที่แกขอ แต่...ร้อยที ไม่มีให้พี่หมัยช่วย โอเค๊!”
“ชายชาติทหาร ไม่มีกลัวแค่เคล็ดมะยม” ไอ้เหมอปากกล้า แต่ไม่ขยับตัวออกห่างจากแผ่นหลังของพี่ชาย มันกระตุกชายเสื้อของสมัยแล้วส่งสายตาออดอ้อนให้
“โธ่ น้องเหมอ คุณแม่ครับ น้องแค่ออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนแล้วลืมบอกที่บ้านแค่นั้น ไม่จำเป็นต้องตีกันถึงร้อยที สมัยนี้เขาเลิกทารุณลูกด้วยไม้เรียวกันแล้ว น้องเหมอเป็นเด็กดีที่อาจจะมีทำพลาดกันได้บ้างตามธรรมชาติของมนุษย์ทั่วไป คุณแม่พิจารณาโทษอีกทีเถอะครับ” แต่สมัยก็ยังคงเป็นสมัยที่รักน้องไม่เสื่อมคลาย รักแบบไม่ลืมหูลืมตา น้องทำผิดไม่เคยว่า น้องด่าก็คิดว่าน้องรักพี่ น้องสนิทกับพี่มาก น้องปีนเกลียวแค่ไหน สมัยก็ไม่เคยถือสา เพราะรักดั่งดวงชีวา รักดั่งแก้วตาดวงใจ แม้ในช่วงนี้น้องเหมอของสมัยจะไม่มีเวลาให้พี่ชายได้พะเน้าพะนอตามใจเลยก็ตาม
“โอเค เหลือสิบทีก็พอ” คุณหญิงเสมือนก็ช่างใจอ่อน คงเพราะเป็นลูกคนเล็กถึงได้ทั้งรักทั้งหมั่นไส้เหลือเกิน
“คุณหญิง จากร้อยทีเหลือสิบทีมันเกินไป” ท่านนายพลก็ยังคงเข้มงวด อยากฟาดน่องไอ้ลูกตัวดีใจแทบขาด “ไอ้เหมอมันถึงได้เกเรแบบนี้”
“เหมอไม่ได้เกเรซะหน่อย เหมอแค่ทำตามเสียงหัวใจตัวเองเรียกร้อง นี่ ท่านบิดา เหมออ่ะ หาลูกเขยให้ได้แล้วนะ ไม่ได้พูดเล่นเลย”
“แกว่าไงนะ!!”
“พอๆ พอกันก่อน มานี่ไอ้เหมอ มาให้แม่ตี”
ไอ้เหมอยิ้มหน้าซีด มองหน้าพี่สมัยที่เจ็บร้าวใจไม่ต่างจากมัน “น้องน้อยของพี่เจ็บ พี่ก็เจ็บยิ่งกว่า คุณแม่ตีเบาๆ นะครับ เดี๋ยวผิวน้องเป็นรอย”
คุณหญิงเสมือนไม่รับปาก แต่ไอ้เหมอรู้ว่าคุณหญิงแม่ของมันต่อให้บอกว่าจะ ‘ตีเบาๆ’ แต่มือท่านหนักยิ่งกว่ามือท่านนายพลสมานเสียอีก ถูกพ่อตีไอ้เหมอไม่เคยร้อง แม้จะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่มันยังเด็ก แต่ท่านบิดาของมันก็ออกแรงตีเบาราวกับกระดาษ ดุด่าว่าลูก ทั้งเตะตูดทั้งเคี่ยวเข็ญให้มันเป็นชายชาตรีสมกับอยู่ในตระกูลนายทหาร แต่สักครั้งก็ไม่มีจะลงแรงหนัก ต่างจากคุณหญิงเสมือนที่ตามอกตามใจ พอครั้นได้ลงมือตีเมื่อไหร่ ไอ้เหมอเจ็บหนักไปเสียหลายวัน
ไอ้เหมอเดินไปยืนกอดอกตรงหน้าคุณหญิงแม่ของมัน มีพี่สมัยมองตาละห้อย แทบอยากจะปรี่เข้าไปหักไม้เรียวของแม่ทิ้ง
“คุณแม่...เบาๆ”
เพียะ!!!!
เคล็ดมะยมฟาดแรงลงบนผิวน่องของไอ้เหมอ มันดิ้นพล่านร้องจ๊ากลั่นบ้าน พี่สมัยมันรีบเข้าโอบประคอง น้ำตาซึมเพราะเห็นน้องเจ็บหนัก
“เจ็บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!”
“เพี้ยงๆๆๆๆ ไม่เจ็บแล้วไม่เจ็บ” สมัย กดหน้าน้องชายลงบนไหล่ มือก็ลูบหัวปลอบใจคนน้องที่ยังร้องลั่น
“ดี จับน้องไว้อย่างนี้ แม่จะได้ตีถนัด”
เพียะ!!
เสียงลงโทษยังคงดังต่อไปจนครบสิบที ไอ้เหมอตอนนี้ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล พี่สมัยของมันก็น้ำตารื้น ลูบหัวน้องชาย ส่วนท่านนายพลหน้าเสีย เห็นลูกร้องก็ทำฟอร์มดุต่อไม่ไหว
“คุณ ตีแรงไปแล้ว” กระซิบบอกภรรยาสุดที่รัก ไอ้เหมอเวลามันร้องไห้นั้นสุดแสนน่าสงสาร แม้มันจะกวนตีน แต่มันช่างออดอ้อนน่าเอ็นดู ท่านนายพลเวลาดุด่าว่ากล่าวทำโหดใส่ ก็ไม่เคยทำจากใจเลยสักครั้ง แค่ทำให้ลูกกลัวแค่นั้นเอง
“เสมอ ฟังแม่ หยุดร้องเดี๋ยวนี้” คุณหญิงเสมือนขึ้นชื่อในเรื่องขาโหดสมัยยังสาว เก่งทั้งคาราเต้และยูโด การันตีความเจ๋งด้วยตำแหน่งแชมป์ระดับประเทศ อ่อนหวานก็ทำเป็น แต่ให้โหดเข้มก็ทำได้
“น้องเหมอ ฮึบไว้ครับ ฮึบนะคนดี เดี๋ยวโดนตีอีก” สมัยปลอบน้องเสียงเบา กับพ่อ สมัยไม่กลัว แต่กับแม่ สมัยทั้งกลัวทั้งเกรงใจ “พี่หมัยจะทายาให้นะครับ ไม่ร้องแล้วนะคนเก่ง”
“เหมอเจ็บบบบ คุณหญิงแม่ไม่รักเหมออออออ”
“แม่ตีเพราะเหมอทำผิด เหมอทำให้ทุกคนเป็นห่วง ทำไมจะไปไหนไม่โทรบอกที่บ้านก่อน อายุ 19 แล้ว เป็นถึงนักเรียนทหาร อยู่ในระเบียบวินัย แต่ทำไมแค่เรื่องง่ายๆ ถึงคิดไม่ได้”
“ก็เหมอกลัวว่าโทรมาบอกแล้วคุณหญิงแม่จะไม่ให้ไป” ไอ้เหมอตอบเสียงอ่อย ปาดน้ำตาออกจากแก้ม
“แล้วที่แม่ไม่ให้ไปเพราะอะไร รู้เหตุผลใช่ไหม”
“รู้ครับ แต่คุณหญิงแม่...เหมออยากไปจริงๆ นะครับ มันเป็นความสุขของเหมอเลย” ไอ้เหมอยังคงยืนกรานเหตุผลของมันเข้าสู้ คุณหญิงเสมือนจึงถอนหายใจ แล้วสั่งสอนกันอีกชุด
“ความสุขของเหมอ ต้องไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนใจ เหมอทำให้พี่หมัยนอนไม่หลับ รู้ไหมว่าพี่เขารอเหมอทั้งคืน โทรถามน้องกวิ้นถึงจะรู้ว่าเหมอไปค้างบ้านเพื่อนอีกคน คุณพ่อก็เป็นห่วง เพราะกลับจากโรงเรียน เหมอไม่ตรงกลับบ้านมาขออนุญาตก่อน แต่นึกอยากไปก็ไปเลยอย่างนี้ ไม่เห็นหัวใคร”
“ขอโทษครับ”
“ดี สำนึกผิดก็ดีแล้ว ดันพื้นอีกห้าสิบครั้งค่อยเข้าบ้าน” คุณหญิงเสมือนประกาศก้อง ทำเอาไอ้เหมออ้าปากค้าง พี่สมัยของมันก็เช่นกัน มีแต่ท่านบิดาที่ช่วยพูด “คุณหญิง ช่างมันเถอะน่า ให้หมัยมันพาน้องไปใส่ยาก่อน น่องแตกหมดแล้ว”
“งั้นคุณพี่จะทำแทนหรือคะ” คุณหญิงเอ่ยถามเสียงนิ่ง “กับสมัยคนละยี่สิบห้าครั้ง แล้วให้เหมอเข้าบ้านไปใส่ยาได้”
“ผมตกลงครับแม่” สมัยเอ่ยปากไม่ลังเล ส่งไม้กอล์ฟแสนรักให้น้องชายถือไว้แล้วลงไปเตรียมดันพื้น ส่วนท่านนายพลนั้นมีแต่ความลังเล เพราะสังขารที่เริ่มเข้าสู่วัยชราไม่ได้เอื้อเหมือนลูกชายคนโต
“ท่านบิดา...ช่วยเหมอด้วย” ไอ้เหมอส่งสายตาออดอ้อน คนเป็นพ่อจึงได้แต่แยกเขี้ยวส่งมาให้ แต่พอเห็นน่องไอ้ลูกชายที่เลือดไหลซึมก็ถอนหายใจ
“เออๆ ไป เข้าไปใส่ยาในบ้าน หมัย พ่อขอสิบทีได้เปล่า ลูกทำเพิ่มอีกสิบห้า” ดันหลังคุณหญิงกับลูกคนเล็กเข้าบ้านแล้วก็หันมาต่อรองกับลูกชายคนโต
“ยี่สิบได้ไหมครับพ่อ ผมก็หลังยึดไปหมดแล้ว” สมัยกระซิบตอบ
“สิบห้า พ่อได้แค่นั้นจริงๆ ว่ะ”
แล้วสองหนุ่มชายชาติทหารผู้ปฏิบัติตนตามคำสั่งผู้บังคับบัญชาอย่างเคร่งครัดก็เริ่มนับเลขเสียงดังก้อง มีนายจ้อยพลทหารที่ได้รับมอบหมายจากคุณหญิงแอบสังเกตุการณ์ แล้วนำไปรายงานอีกที ว่าสองพ่อลูกทำได้ครบตามจำนวนหรือไม่
“อูยยย พี่หมัยยย เบาๆ เจ็บๆๆๆๆ” ไอ้เหมอกำลังนอนให้พี่สมัยที่รับโทษแทนมันเสร็จแล้วใส่ยาให้
“คุณแม่ทำเกินไปจริงๆ” สมัยบ่น “แค่น้องไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนแค่นั้นเอง”
“ไม่หรอก...คุณหญิงแม่ทำถูกแล้วล่ะพี่หมัย เหมอขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง” ไอ้เหมอรับผิด เอ่ยขอโทษพี่ชายที่แสนดีของมัน
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่เคยโกรธน้องเหมอเลย อะไรที่น้องเหมอทำแล้วมีความสุข พี่ก็มีความสุขไปด้วย”
สมัยเป็นพี่ชายที่น้องหลายๆ คนนึกฝันอยากมี ไอ้กวิ้นยังเคยพูดว่าถ้าได้พี่สมัยเป็นพี่ชาย ชีวิตคงสุขสบายเพราะไม่ต้องทำอะไร พี่สมัยก็ประเคนให้หมด
“พี่หมัย เหมอมีคนที่อยากให้พี่หมัยรู้จักแหละ”
“ใครเหรอครับ”
“คนที่เหมอแอบชอบ”
สมัยหยุดนิ้วที่แต้มยาให้น้องชายก่อนจะระบายยิ้ม “พี่ก็อยากรู้จัก คนที่ทำให้น้องของพี่ยิ้มน่ารักได้แบบนี้”
“เขาหล่อมากเลยนะพี่หมัย”
“นิสัยดีรึเปล่า” เอ่ยถามโดยไม่ตะขิดตะขวงใจกับความหล่อของคนที่น้องชายแอบชอบ คงเพราะเลี้ยงดูไอ้เหมอมันมานาน ถึงได้รู้รสนิยมของน้องเป็นอย่างดี เพราะตั้งแต่ยังเด็กก็เอาแต่เพ้อหาเด็กผู้ชายที่ชอบ
“ดี...” ไอ้เหมออยากบอกว่า ดี...แต่ใจร้าย ก็กลัวจะขัดแย้งในตัวเองมากไป “ยิ่งรู้จักยิ่งหลงรัก”
“ถ้าพี่หมัยรู้จัก จะไม่หลงรักไปด้วยเหรอ”
“อย่าเชียว เดี๋ยวจะเป็นศึกสายเลือด เพราะคนนี้ ต่อให้เป็นพี่หมัย เหมอก็ไม่ยกให้หรอก พี่หมัยเอาไอ้กวิ้นไปสิ” แยกเขี้ยวใส่พี่ชายแล้วไอ้เหมอมันยังยัดเยียดไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ที่ป่านนี้คงต่อจิ๊กซอว์หมื่นชิ้นของมันไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ที่บ้านเสียอีก
“ฮ่าๆๆ ไม่เอาๆ พี่อยู่ดูแลน้องเหมอไปแบบนี้ดีกว่า เอ้า! เพี้ยง! เสร็จแล้ว” เป่าคาถาบรรเทาเจ็บที่แผลของไอ้เหมอเสร็จ สมัยก็บรรจงเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่ในกล่องยาตามเดิม
“พี่หมัย เหมอกลัวว่าท่านบิดาจะไม่ชอบเขา” ไอ้เหมอบอกด้วยความกังวล อยากพาชนะมาเปิดตัวกับที่บ้านจะแย่ อยากให้ได้เจอทั้งพี่สมัยสุดที่รักของมันและลุงข้างบ้าน เอ้ย! ท่านบิดา แต่ก็เกรงว่าท่านนายพลสมานจะออกปฏิกิริยาไม่ชอบใจจนทำให้ชนะอึดอัด
“พ่อน่ะอยากให้น้องเหมอแต่งงานมีลูกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่ถ้าถามพี่หมัยกับคุณแม่ น้องเหมอชอบใคร พวกเราก็จะชอบด้วย ไม่ต้องกังวลอะไรหรอก แค่น้องเหมอมีความสุขก็พอนะครับ”
“เหมอรักพี่หมัยที่สุดในโลกเลย”
“พี่ก็รักน้องเหมอ ไปครับ พี่พาไปล้างหน้าล้างตานะ ร้องไห้แบบนี้ตาบวมหมดเลย”
“ก็คุณหญิงแม่ตีเจ็บ...” ไอ้เหมออยากบอกว่าถึงจะเจ็บ แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้ไอ้เสือเหมอร้องไห้ไปได้ แต่ที่มันร้องแค่สำออยเรียกความสนใจจากพ่อและพี่ชายก็เท่านั้น ท่านนายพลสมานท่าทางโหดอย่างนั้นพอเห็นไอ้เหมอมันร้องไห้ ก็ลืมความโกรธทุกกรณีที่เกิดจากไอ้เหมอไปหมดสิ้น ไอ้เหมอรู้ทางท่านบิดาของมันดีจึงเปิดก๊อกหลั่งน้ำตาดราม่าอย่างถึงพริกถึงขิง
“เดินไหวรึเปล่า มานี่ดีกว่า พี่อุ้ม เดินมากแผลกระเทือนอีก”
“เย้ๆ พี่หมัยใจดีที่สุดเลย”
“ก็พี่รักน้องน้อยของพี่นี่ครับ”
สมัยอุ้มน้องชายไปที่ห้องน้ำแล้ว เหลือทิ้งไว้แต่ท่านนายพลสมานที่แอบลอบมองลูกชายคนเล็กด้วยความเป็นห่วง
“มาแอบอะไรอยู่ตรงนี้คะคุณพี่” คุณหญิงเสมือนเดินออกจากครัวมาเห็นผู้เป็นสามียืนด้อมๆ มองๆ อยู่หลังตู้โชว์
ท่านนายพลสะดุ้งเฮือก หันมองคู่ชีวิตแล้วตอบเสียงสูง “เปล๊า!”
“ช่างเถอะค่ะ น้องทำทับทิมกรอบเป็นของหวานเที่ยงนี้ คุณพี่จะรับเลยไหมคะ”
“รอไอ้เหมอมันก่อน ของโปรดมัน หมัยพาไปล้างหน้าอยู่น่ะ”
คุณหญิงอมยิ้มแล้วมองสามีด้วยความรักใคร่ “รักลูกแต่ก็ชอบดุชอบด่า เป็นห่วงทำไมไม่ไปดูใกล้ๆ ล่ะคะ”
“ไม่ได้ห่วงงง ใครบอกผมห่วง แต่คุณหญิงก็ไม่น่าตีมันแรง ไอ้เหมอกลับโรงเรียนก็ต้องไปวิ่งไปฝึกหนักอีก”
“แค่นี้ทนไม่ได้ก็ไม่ใช่ลูกชายฉันหรอกค่ะ”
“เอาเถอะ ว่าแต่...คุณหญิงรู้ไหมว่าไอ้เหมอมันไปนอนกับใคร”
“คงเพื่อนผู้ชายอย่างที่บอก” คุณหญิงตอบแล้วลอบมองสีหน้าสามี
“มันจะชอบผู้ชายจริงๆ หรือคุณหญิง” ใบหน้าของท่านนายพลเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม “ชีวิตจะมีความสุขหรือ”
“ลูกของเราบอกว่าชอบผู้ชายมาตั้งแต่อยู่ปอหนึ่งแล้วนะคะคุณพี่ คุณพี่ยังทำใจไม่ได้อีกเหรอ”
“ผมอุตส่าห์ส่งมันเข้าโรงเรียนทหาร”
“หัวใจคนเรามันเปลี่ยนกันไม่ได้นะคะ ถ้ามันเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ น้องคงไม่อยู่กินกับคุณพี่มาเป็นยี่สิบสามสิบปีอย่างนี้หรอกค่ะ”
“คุณหญิง...แต่ผมว่า”
“ทำใจนะคะที่รัก ให้ลูกตัดสินใจเอง อย่ารังเกียจเลยค่ะ ความรักไม่ว่าจะเกิดขึ้นในรูปแบบไหน ก็สวยงามเสมอ เหมือนที่คุณพี่รักน้อง และน้องก็รักคุณพี่” คุณหญิงยิ้มอ่อนหวาน โอบประคองใบหน้าสามีแล้วจุมพิตลงผิวแก้มแผ่วเบา “ไม่มีความแตกต่างเลย รักของเสมอกับรักของพวกเราที่มีให้กัน”
“ผมไม่ได้รังเกียจ แต่ผมไม่เคยรู้จักความรักแบบนั้น เสมอจะไม่มีความสุขกว่าหรือถ้าได้แต่งงานกับภรรยาที่อ่อนหวานเหมือนคุณหญิง และมีลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจ ผมอาจจะเป็นผู้ชายที่หัวโบราณไปสักหน่อย แต่ผมไม่เห็นความยั่งยืนในความรักที่ไอ้เหมอมันมี”
“คุณพี่เป็นห่วงเสมอมาก น้องรู้”
“เฮ้ยยย ผมบอกแล้วว่าผมไม่ได้ห่วง คุณหญิงเอาอะไรมาพูด” ท่านนายพลทำตาเหลือก รับไม่ได้กับข้อกล่าวหา เพราะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับไอ้เหมอมันมานาน จะให้พูดว่ารักว่าห่วงกันตรงๆ ก็กระดากปาก
“ปากแข็งจริงเชียว ตอนลูกไปฝึกภาคสนาม ก็มีแต่คุณพี่ที่นอนไม่หลับ”
“ผมแค่เครียดเรื่องงาน จริงๆ นะคุณหญิง ไม่ต้องยิ้มล้อผมเลย” ท่านนายพลตอบเสียงอ้อมแอ้ม “แต่คุณหญิงไม่ห่วงมันหรือ อยู่ที่บ้านไอ้หมัยมันก็ทำทุกอย่างให้...ผมคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่ามันจะหาอะไรกินเองได้ จะนอนก็ให้ไอ้หมัยมันกล่อม มันไปนอนกลางป่ากลางเขา จะมีใครกล่อมมัน ...แถมปากมันก็บอกว่าชอบผู้ชาย ผมกลัวมันจะโดนเพื่อนรังแก กลัวมันไปทำสะดิ้งจนถูกข่มเหง...”
“คุณพี่คิดมากไปแล้วนะคะ ไอ้เหมอมันผ่านเตรียมทหารมาสามปี คุณพี่ก็ควรเลิกกังวลได้แล้ว”
“แต่นายร้อยหนักกว่าเยอะ ผมผ่านมาก่อน...ผมรู้สิว่าลำบาก”
“แล้วอยากให้ลูกไปเรียนทำไมล่ะคะ” คุณหญิงเสมือนมองสามีอย่างนึกเอ็นดู นานวันเข้าก็เหมือนจะมีลูกชายเพิ่มมาอีกคน
“ก็...อยากให้เป็นทหารเหมือนผม คุณหญิงอย่ามองผมอย่างนั้นสิ ผมยอมรับก็ได้ว่าอยากให้มันเป็นผู้ชายเต็มตัว...ไม่รู้แหละ ยังไงผมก็อยากได้ลูกสะใภ้” ท่านนายพลพูดอย่างดื้อดึง ในขณะที่คุณหญิงมองสามีหัวดื้อที่นิสัยคล้ายคลึงกับไอ้เหมออย่างอ่อนใจ
“แต่ว่าที่ลูกเขยหล่อนะคะ ไอ้เหมอมันพามาที่บ้านสัปดาห์ก่อนโน้น”
“โอ้โห มันกล้า! ถ้าผมอยู่ล่ะก็...” ท่านนายพลเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน นึกภาพตัวเองตบกะโหลกไอ้เหมอมันไปเรียบร้อยแล้วก็ยิ้มกริ่ม
“อย่าทำอะไรให้ลูกลำบากใจเชียวนะคะคุณพี่ ถือว่าน้องขอ” คุณหญิงยิ้มเย็นจนสามีต้องเกรงใจ ท่านนายพลพยักหน้ารับ แต่ในใจยังมิวายวางแผนนำพาไอ้เหมอสู่ความเป็นชายชาตรีทั้งกายและใจ
“ไม่ทำอะไรหรอก คุณหญิงเชื่อใจผมได้ เหมือนที่เชื่อมาตลอดนะครับคนดี”
“ปากหวานจริง ลูกสองแล้วด้วย”
สามีภรรยาเอ่ยกระเซ้ากันไปมา จนลูกชายทั้งสองเข้ามาแทรกกลางบทเกี้ยวสาวของผู้เป็นพ่อ จึงได้เวลาพากันไปลิ้มรสทับทิมกรอบฝีมือคุณหญิงเสมือน ไอ้เหมอที่ทำงอนคุณหญิงแม่ก็ยิ้มกริ่มแล้วเข้าไปออดอ้อนตามเคยเพราะคุณหญิงอุตส่าห์ทำของโปรดง้องอนมัน
...............................................................TBC..............................................................
ใครหวัง NC กับนิยายใสๆ เรื่องนี้ของเราาาาาาา พวกเธอออออออออออออออออออ อย่ามาพากันฮาร์ดคอร์ อย่ามาพากันดาร์คคคค บอกแล้วว่าไม่เกรย์!!! อิ๊อิ๊ :laugh:
-
นี่มันนิยายเบาสมองใช่ไหม พอจะต้มมาม่าไฟก็ดับแก๊สก็หมดน้ำก็ไม่ไหล
มีแต่ความบันเทิงปนหมั่นไส้ชะน้าาาาอีกนิดหน่อย
-
เราว่าเหมอได้รับความรักมาจากบ้านเยอะแยะมหาศาลจนล้นปริ่ม เหมอถึงแบ่งให้นะได้แบบไม่มีกั๊ก คนหนึ่งมีเยอะเกิน อีกคนก็ขาดมากไป
-
หลงรักเหมอขึ้นไปอีกกก :-[ :-[
-
ขนาดอ่อยยังเรียกเลือดขนาดเน้ ถ้าชนะเอาจริงคงเลือดหมดตัว หึหึ ขอรับบริจาคเลือดล่วงหน้าเลยงานนี้ อิอิ
-
:jul3: โอ้ย ฮากับครอบครัวนี้
-
น้องนะของป้า แหม่ๆๆๆๆ ยังไม่ยอมรับอีกนะ ชิส์ป้าล่ะหมั่นไส้ หยอดกะงันซะหวาน
ชอบครอบครัวเหมอมาก น่ารักทุกคนเลย
-
เรานี่ขำไม่ไหวกับเหมอคนสวย 5555555 คงจะฮาพิลึก แต่เหมอน่ารักกก น่ารักมากกกก นิสัยนะ
บ้านนี้เขารักกันจังเลยค่ะ ดูใกล้ชิดมากก แตกต่างจากบ้านนู่น คุณพ่อพ่าย......สงสารชนะ
เรื่องนี้จะไม่ดราม่าใช่มั้ยยยยย ขอสบายๆๆเถอะค่ะ อ่านเหมอแล้วเรารู้สึกได้หัวเราะ คลายเครียดจากสอบ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
ตอนนี้งงใครเคะใครเมะ555555
-
รักเหมอออออออ..รอเหมอทุกวันนนนนน..
-
เหมอโดนตีเลยน่าสงสาร คุณหญิงแม่นี่เห็นสปอยล์เหมอมันแต่จริงๆดูมากนะเนี่ยตรงข้ามกับลุงข้างบ้าน เอ้ย ท่านบิดารายนั้นทำเป็นเข้มแต่จริงๆโคตรใจอ่อนเลย ฮาา และถึงแม้ตอนนี้เสมอจะมีความสุขแต่ทุกทีที่ชนะปฏิเสธรักเสมอเราอดจะจุกไม่ได้ทุกที สู้ๆนะเหมอนะ
-
ครอบครัวน้องเหมอน่ารักแบบนี้ไง เหมอถึงได้โตมาน่ารัก
-
ครอบครัวของเหมอน่ารักมากๆ รักท่านบิดาปากร้ายใจดี ถ้าเพี้ยนได้มาเจอท่านกมมาของเหมอะเป็นไงนะ
ชนะน่ารักฝุดฝุด ไม่ได้รักเป็นแฟน แต่จะเลิกกับแฟนแล้วอยุ่กับเหมอไปจนแก่มันคืออ้ลไร เป็นพี่พ่ายยกกำลังสองเหรอชนะะะะะะะ
ปล หาแฟนให้พี่หมัยด้วยน้า
-
ครอบครัวนี้น่ารักจัง เฮฮากันได้อีก
ใหญ่สุดในบ้านคือคุณหญิงแม่สินะคะ :laugh:
รักเสมอ :กอด1:
-
น้องเหมออ้อนน่ารักจริง
:pig4: :pig4:
-
อู้ยย ลุงข้างบ้านน่าร็อกอ่ะะะะะะะ จุ้บเหม่งทีจิ :hao3:
-
เหมอน่ารักกก
-
บ้างทีก็หมั่นไส้อิเหมอ อิสวย#เบะปาก
แต่ชอบโมเม้นบ้านนี้อ่ะ
ถึงจะเกินๆล้นๆ เอิ่ม..ไปบ้างก็เถอะ
แต่น่ารักดี ทั้งขุ่นหญิงแม่ ลุงข้างบ้าน พี่หมัย
-
รักเหมอมากรัก.....รัก..รัก
-
รักเสมอออออ เลาลอ nc อยูน้าาาาา
:hao5: :hao6: :hao5: :hao6:
-
https://youtu.be/7-zz8-GzB90
ไม่แน่ใจกับท่าที แต่รู้ว่ามีความหมาย....
ได้พบกัน อยู่ทุกวัน แต่ฉันไม่เคยมั่นใจ
จะให้ทำอย่างไร ก็ไม่รู้ ยังเฝ้ามองเธออยู่ ทุกคืนวัน
ดูเหมือนมีอะไรอยู่ในดวงตาคู่นั้น
บอกฉันให้รู้อยู่ทุกวัน ว่าเธอมีใจให้เหมือนกัน
รึเปล่า เธอคิดอยู่รึเปล่า
ไม่อยากจะคาดเดา เราอาจจะคิดไปเอง
รู้สึกบ้างรึเปล่า เพราะว่าฉันรักแต่เธอ
รู้สึกรึเปล่า
#ฝากเพลงให้น้องเหมออีกตอนละเพลง อ่านแล้วอยากแบบ
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:pig4: :pig4:
-
หมั่นไส้นังเหมอมีแต่คนรัก o18
ครอบครัวเหมอรักกันสุขสันต์
ถ้าลุงข้างบ้านเห็นตอนเหมอเอาใจชนะคงหมดห่วง
-
เสมออธิฐานกับผีพุ่งใต้. :laugh:
-
เสมอ เธอมั่นหน้ามากเลยนะ มั่นมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ชนะก็อ่อยจริงอ่อยจัง สถานะไม่ชัดเจนนะะะะ โอ๊ยยยยย เพื่อนแต่ยอมเลิกกับแฟน แต่ก็นะ ปัจจุบันแฟนชนะก็ไม่ได้มีบทบาทอะไรอยู่แล้ว เลิกกันไปเถอะะะ เอาจริงๆนะคะ เกลียดคู่นี้ จีบกันอยู่ได้ ไม่ได้กันสักที โอ๊ยยยย คนอ่านก็บลุ้นไปสิ ลุ้นไปปป ตกลงจะเป็นแฟนกันไหมมมมมม
แต่ตอนนี้เรารักคุณแม่มากนะคะ ตีนังน้องเหมอเลย ตีหนักๆ หลงผู้ชายจนลืมคนที่บ้าน เชอะ แต่สงสารคุณพ่อจังค่ะ คุณพ่อน่ารักอ่ะ 555555 ชอบคุณพ่อ เรานี่เชียร์ล่วงหน้าให้คุณพ่อขัดขวางความรักคู่นี้ซะ หมั่นไส้มาก
พี่สมัยของน้อง... ไม่เอาน้องกวิ้นจริงๆเหรอคะ ถ้าพี่ชอบดูแล น้องกวิ้นก็ต้องการคนดูแลนะคะ 5555555
คุณสนัฟเฟิลคะ เราขอร้อง... ให้เค้าได้(เป็นแฟน)กันเร็วๆนะคะ เรารอออออ แอร๊ยยยยยยยยย :heaven
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ครอบครัวนี้มีสีสันมากจริงๆ :laugh:
-
น่าร้ากกกก หยอดกัลไป หยอดกันมา ฟินเลยย
ว่าแต่ตอนนอน เค้าอะจิอะจ๊ะ กันบ้างป่ะเนี่ย
-
แหม แหม หยอดกันไปมา เขินกันไปมา ถ้าขนาดนี้แล้วก็เป็นแฟนกันสักทีเท้อออ #เพื่อนกัน ไม่เดินจูงมือกันชมสวนนะ ชะน้าาาาาา รู้ยัง? ครอบครัวหรรษา รอตอนคุณลุงข้างบ้านเจอกับว่าที่ลูกเขย น่าสนุก :hao3:
-
วิม เป็นรายแรกที่ชนะจะบอกเลิก
คงต้องเกิดเรื่องวุ่นเพราะวิมแน่ๆเลย
เสมอแอ็คติังสุดยอดไปเลยนะ
-
ตลกบ้านเหมอ แต่แอบเซ็งกับชนะมากมาย
อยากให้เสมอเปิดใจให้คนอื่นบ้าง
-
คุณแม่โหดมากค่ะ
สรุปว่าท่านพ่อนี่แข็งนอกอ่อนในเนอะ น่ารักมากๆ
ถ้านะได้มาทำความรู้จักกับครอบครัวเหมอ นะคงจะมีมุมแห่งความสุขสดชื่นมากขึ้น
-
ชอบครอบครัวนี้น่าร๊ากกกก :katai2-1:
-
รักเหมอเพิ่มขึ้นทุกวันนน
-
สาเหมออออออออิ
เธอใส่ได้ใจฉานจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รักนะน้องเหมอ
ปอลอ พี่หมัยค่ะนู๋ยังว่างนะะะะะะะะะ. หันมาทางนี้ค่ะ
-
ตอนนี้หมั่นไส้ชนะ คนพิเศษที่ไม่ใช่แฟน
ขำบ้านเสมอ ขุ่นพ่อ&พี่สมัยน่ารัก
-
เป็นครอบครัวที่ฮาที่สุดในสามโลกกกก 555
-
ตอนนี้น่าร้ากกก อ่านไปอมยิ้มไปตลอดตอน
ชอบตอนเหมอฝากตบนะที เพราะใจไม่แข็งพอตบเอง 55555 ตล๊กก
-
ท่านพ่อน่ารักอ่ะ
หันไปบ้านโน้น .....
อิป๋า แกรรรร
(ไร้พ่ายบอกตูไม่ออกตอนนี้ ตูก็โดนด่า)
:laugh:
-
ฮือออ ตลกก ตลกอะไรไม่นู้แต่รู้สีกตอนท้ายๆตลกมาก555555555
ชะน้าก็ยังอ่อยเก่งเหมือนเดิม เก่งกว่าเดิมอีก เอาตรงๆคือชนะนางรักเหมอมากอ่ะ
มากแบบคิดเอาไว้แล้วว่าทั้งชีวิตนี้ก็คงมีแค่เสมอ
เอาเหอะ ความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียก แต่ชนะนางทั้งรักทั้งหลงพี่เหมอหัวเกรียนซะขนาดนั้น
ยอมเลิกกะแฟนด้วย ก็เอาเห้อะะะ สำคัญสุดในชีวิตนางแล้วอ่ะ กะพ่อกะเพี้ยนยังไม่ขนาดนี้
มีการพูดแทนตัวเองในหกสิบปีข้างหน้าด้วยนะ ยี้~ จะไม่ปล่อยพี่เหมอไปไหนเลยสินะ สินะะะะ
-
เสมอครอบครัวน่ารักไปมั้ยคะะ น่ารักกก อยากได้พี่หมัยซักคน ฮือออออ
-
อุปสรรค าไป!!! :z2:
-
"ใส่ถุงมือลดความระคาย" นี่ถึงกับลั่น 55555555555555555 สรุปท่านบิดาดุด่าแต่ ทำท่าโหดปึงปังใส่ แต่กลับไม่กล้าทำรุนแรงและขี้สงสารอิเหมสุด ส่วนขุ่นแม่อ่อนโยน อ่อนหวานตามใจแต่ตีเหมอได้เจ็บหนักสัโ แต่ที่แน่ๆนี่โครตตตตตตอยากได้คนอย่างพี่หมัยเป็นพี่ชายมากที่สุด
-
"ใส่ถุงมือลดความระคาย" นี่ถึงกับลั่น 55555555555555555 สรุปท่านบิดาดุด่าแต่ ทำท่าโหดปึงปังใส่ แต่กลับไม่กล้าทำรุนแรงและขี้สงสารอิเหมสุด ส่วนขุ่นแม่อ่อนโยน อ่อนหวานตามใจแต่ตีเหมอได้เจ็บหนักสัโ แต่ที่แน่ๆนี่โครตตตตตตอยากได้คนอย่างพี่หมัยเป็นพี่ชายมากที่สุด
-
"ใส่ถุงมือลดความระคาย" นี่ถึงกับลั่น 55555555555555555 สรุปท่านบิดาดุด่าแต่ ทำท่าโหดปึงปังใส่ แต่กลับไม่กล้าทำรุนแรงและขี้สงสารอิเหมสุด ส่วนขุ่นแม่อ่อนโยน อ่อนหวานตามใจแต่ตีเหมอได้เจ็บหนักสุดๆ แต่ที่แน่ๆนี่โครตตตตตตอยากได้คนอย่างพี่หมัยเป็นพี่ชายมากที่สุด
-
"ใส่ถุงมือลดความระคาย" นี่ถึงกับลั่น 55555555555555555 สรุปท่านบิดาดุด่าแต่ ทำท่าโหดปึงปังใส่ แต่กลับไม่กล้าทำรุนแรงและขี้สงสารอิเหมสุด ส่วนขุ่นแม่อ่อนโยน อ่อนหวานตามใจแต่ตีเหมอได้เจ็บหนักสุดๆ แต่ที่แน่ๆนี่โครตตตตตตอยากได้คนอย่างพี่หมัยเป็นพี่ชายมากที่สุด
-
"ใส่ถุงมือลดความระคาย" นี่ถึงกับลั่น 55555555555555555 สรุปท่านบิดาดุด่าแต่ ทำท่าโหดปึงปังใส่ แต่กลับไม่กล้าทำรุนแรงและขี้สงสารอิเหมสุด ส่วนขุ่นแม่อ่อนโยน อ่อนหวานตามใจแต่ตีเหมอได้เจ็บหนักสุดๆ แต่ที่แน่ๆนี่โครตตตตตตอยากได้คนอย่างพี่หมัยเป็นพี่ชายมากที่สุด
-
:laugh: เหมอเป็นคนสวย แต่คนสวยหัวเกรียน :laugh:
-
เสมอสวยแบบอีโหลนซ่ารึเปล่า :laugh: :laugh:
-
จ้าเพื่อนจ้าเสมอกับชนะอืมมมมมนี่คือเพื่อนนะรู้ยัง #รู้ใจยิ่งกว่าแฟน #นอนกับเพื่อนก็ฟินกว่าแฟน #อยู่กับเพื่อนมีความสุขกว่าอยู่กับแฟน #แฟนพร้อมจะทิ้งทันทีแต่เพื่อนคนนี้เอาปืนมายิงให้ตายก็ทิ้งไม่เคยได้ #แฟนไม่มีคำว่าง้อแต่เพื่อนคนนี้ต้องมากกว่าง้อถ้ารู้ว่าเพื่อนงอน <<<<< จ้าเอาที่ทั้งคู่สบายใจจ้า :impress2:
-
สนุกมากๆเลย
-
พ่อแม่น้องเหมอโคตรน่ารักอ่าา พี่หมัยก็ด้วย ชอบครอบครัวนี้จัง
-
คาดว่าวิมจะเปิดวอร์
-
ขุ่นเพี้ยนรู้เข้าคงกรี๊ดน่าดู 5555 นี่เสมอได้อย่างใจขุ่นแม่ หรือชะน้าาาาาาา ได้อย่างใจเพี้ยนกันแน่
-
ตอนที่ 16
วิม ปรีประภา เฝ้ารอการมาถึงของแฟนหนุ่มอย่างใจจดใจจ่อ เธอเช็คเครื่องสำอางที่แต้มเติมลงบนใบหน้าสวยบางเบาอยู่หลายครั้ง จัดเดรสสีสวยหวานที่ได้รับมาจากการเดินช็อปปิ้งกับเขาให้ดูเรียบร้อยเข้าที่ เพราะนี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เริ่มคบกันมา...ชนะโทรถึงเธอเพื่อนัดทานข้าว เขาบอกจะส่งรถมารับ ให้เธอไปเจอที่ร้านอาหารร้านหรูที่ไปด้วยกันเป็นประจำได้เลยเพราะเขาติดธุระไปส่งเพื่อนกลับบ้าน วิมเลี่ยงที่จะเอ่ยถามว่าเพื่อนคนไหน คิดไว้แค่เพียงอย่าถามอะไรให้อีกฝ่ายอารมณ์ขุ่นมัวแล้วปฏิเสธที่จะมาเจอกัน
“รอนานไหม” ชนะมาถึงแล้ว เขานั่งลงตรงข้ามกับแฟนสาว ใบหน้าหล่อเหลายังคงนิ่งเรียบไม่เผยอารมณ์ ตรงกันข้ามกับหญิงสาวสวยหวานที่ยิ้มยินดีที่ได้พบเจอกัน
“ไม่นานค่ะ ชนะสั่งอะไรก่อนดีไหมคะ วิมสั่งไปสองสามอย่างแล้ว” วิมเอ่ยเอาใจเช่นทุกครั้งที่เธอปฏิบัติต่อแฟนหนุ่ม แต่เมื่อสบสายตาทอดมองรูปหน้าหล่อเหลาแล้วเลื่อนสายตาลงมองไปตามลำคอแกร่ง หัวใจสาวสวยก็สั่นไหว ผิวเนื้อขาวบริเวณลำคอมีรอยจ้ำสีกลีบกุหลาบอยู่หนึ่งรอย เป็นรอยดูดกัดไม่ผิดเป็นแน่...แต่ใครล่ะที่ทำ...ใครกันที่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับแฟนของเธอ
“ไม่เป็นไร เอาตามที่คุณสั่งก็ได้” ชนะบอกเสียงเรียบ ก้มลงมองมือถือไม่สนใจต่อบทสนทนาอีก
“ชนะคะ”
“ครับ”
“ถามอะไรได้ไหมคะ” เสียงของแฟนสาวสั่นจนชนะต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ได้” ตอบรับสั้นๆ แล้วตั้งใจรอฟังคำถาม เห็นหญิงสาวตรงหน้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ต้องเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย “มีอะไรรึเปล่า”
“รอยที่คอ...ใครทำคะ” วิมตัดสินใจถามอย่างตรงไปตรงมา ...ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ระหว่างคบกันชนะจะแสดงออกโจ่งแจ้งให้เธอเห็นอย่างนี้ว่าเขานอกใจ ...เพราะด้วยนิสัยของชนะ เขาคบใครคบทีละคน ไม่มีคู่นอนคู่ขาคนอื่นให้วิมต้องไม่สบายใจเลยสักครั้ง ความเฉยชาของเขาทำให้วิมค่อนข้างแน่ใจว่าถึงแม้เขาจะไม่เอาอกเอาใจเธอเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ ที่เข้ามาจีบ แต่ก็มั่นใจได้เลยว่าเขาไม่ได้ไปเอาอกเอาใจใครที่ไหนเช่นกัน ชนะไม่มีข่าวควงผู้หญิงคนอื่น ไม่มีใครได้มีสิทธิ์คบซ้อน ไม่มีใครมาเหยียดหยามเธอว่าโง่ถูกสวมเขา มีแต่คนอิจฉาที่คิดว่าชนะรักเธอคนเดียว...
“เพื่อน” ชนะตอบง่ายๆ และคำตอบง่ายๆ ของเขาก็นำพาให้มือบางของแฟนสาวจับแก้วขยับยกขึ้นแล้วสาดเข้าใส่หน้าเขาเต็มแรง
“เพื่อนบ้าที่ไหนทำรอยแบบนี้ได้!!!” วิมกรีดเสียง ยิ้มเย็น พยายามระงับอารมณ์ ถ้าเขาบอกชื่อ...บอกเธอว่าเป็นผู้หญิงกลางคืนสักคนที่เขาเผลอหิ้วกลับไปนอนด้วย... เธอคงใจเย็นได้มากกว่านี้... แต่วิมทนฟังคำว่า ‘เพื่อน’ ของเขามามากพอแล้ว ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา... ทั้งโทรหาเพื่อน ทั้งอยู่กับเพื่อน ทั้งทำอะไรหลายๆ อย่างกับเพื่อนโดยที่ไม่เคยมีเวลา ไม่เคยให้ความสำคัญกับแฟนอย่างเธอเลยสักครั้ง “แฟนหรือเมีย! คุณพูดมาให้มันชัด!”
“ผมยังยืนยันว่าเป็นเพื่อน แต่เป็นเพื่อนคนสำคัญ” ชนะยังคงรักษาระดับน้ำเสียง ไม่สนใจเช็ดน้ำออกจากรูปหน้าหล่อเหลา...ไม่สนใจสายตาของแขกโต๊ะอื่นที่มองมาด้วยความสนใจ “ความจริงวันนี้ผมมีเรื่องที่จะพูดกับคุณ คิดว่ารอหลังมื้ออาหาร แต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว”
“ค่ะ ไม่จำเป็นแล้วตอนนี้ ชนะพูดมาเถอะค่ะ ว่าที่นัดออกมาครั้งนี้เพราะอะไร” น้ำเสียงของวิมร้าวราน น้ำตาเม็ดโตไหลลงอาบแก้มไม่ขาดสาย รู้แล้วว่าตอนนี้เขานัดเธอมา...เพื่อบอกลา
“ผมเจอคนของผมแล้วครับ...ขอโทษที่ต้องบอกเลิกคุณ” ชนะกล่าวอย่างสุภาพ ดวงหน้าหล่อเหลายังสงบนิ่ง มองแฟนสาวที่ร้องไห้ออกมาเงียบๆ ด้วยความสะท้อนใจ “ผมไม่ดีพอสำหรับน้ำตาของคุณหรอกครับ”
“รู้ค่ะ...คุณไม่ดีพอจริงๆ” วิมหลับตาลง รับผ้าเช็ดหน้าจากผู้ชายที่ทำให้เธอหลงรักตั้งแต่แรกเห็น นี่คงเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ชนะอ่อนโยนกับเธอ
“ขอบคุณนะครับ” ชนะพูดจากใจ “คุณเป็นแฟนที่ดีมาตลอด”
“ดียังไงก็ไม่ได้หัวใจคุณ” วิมซับน้ำตา แล้วทอดมองดวงหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย
“ผมยอมรับ คนดีน่าเบื่อ”
วิมชักสีหน้า ยื่นมือออกไปจะข่วนหน้าหล่อๆ ของชนะเสียด้วยซ้ำ แต่คนรูปหล่อรู้ตัวจึงหลบทัน “คุณเป็นคนพูดตรงมากเกินไป รู้ตัวไหมคะ ตรงจนอยากจะกรีดให้หน้าพัง”
“เวลาคุณเป็นตัวของตัวเองก็น่ากลัว”
“ไม่ต้องแอ๊บแล้วนี่คะ โดนบอกเลิกแล้วนี่ อุตส่าห์ยึดครองตำแหน่งอยู่ได้ตั้งนาน” วิมแสร้งหัวเราะ ยอมรับการเลิกราครั้งนี้แม้หัวใจจะกำลังปวดหน่วงแค่ไหน แต่คนสวยก็ต้องเชิ่ดต้องเริ่ดเข้าไว้
“ผมชอบคนที่เป็นตัวของตัวเอง อยู่ด้วยแล้วมีชีวิตชีวา...ตลก เอาใจเก่ง ตามใจผมทุกอย่าง แต่ก็มีขัดบ้างถ้ามันไม่ดี” ชนะบอกพร้อมรอยยิ้ม ในห้วงคิดหวนนึกถึงไอ้หัวเกรียนที่เพิ่งขับรถไปส่งมันกลับบ้านเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน
“วิมคงตามใจเอาใจ แอ๊บใสมากไปจนคุณเบื่อ”
“เปล่าหรอก...คุณแค่ไม่ใช่อย่างที่ผมชอบ”
“อ๋อ...ต้องเจาะจงว่าชอบแบบไหนด้วยใช่ไหม พนันกันได้ว่าต่อให้มีใครเหมือนอย่างที่คุณพูดมาคุณก็ไม่ชอบอีก เพราะไม่ใช่ ‘เพื่อน’ ที่ทำรอยที่คอ” น้ำเสียงของวิมกระแนะกระแหนจนชนะอดหัวเราะไม่ได้
“คงงั้นมั้งครับ” ชนะตอบกลับ กระตุกยิ้มน่ามอง “ความจริงโดนกัด มันเป็นหมา ชอบกัด”
“แต่คนโดนกัดก็ชอบ” วิมหยั่งเชิงถาม แต่ชนะก็ไม่ได้ปฏิเสธ “ทำไมตอนที่เลิกกันเราคุยกันมากกว่าตอนที่คบนะ...”
“นั่นเพราะตอนคบ...ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
“อีตาบ้า!” วิมแหวอย่างเหลืออด แต่สุดท้ายก็หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา “คุณเป็นผู้ชายแปลกๆ รู้ไหม นิสัยของคุณไม่น่าจะมีแฟนได้เลย ผู้หญิงชอบผู้ชายเอาใจ แต่คุณกลับอยากให้คนรักตามเอาอกเอาใจคุณ”
“นั่นเพราะยังไม่เจอใครที่ผมอยากดูแลเอาใจใส่ต่างหาก” ชนะตอบเรียบๆ ยอมให้วิมใช้ทิชชู่ซับน้ำที่เธอสาดใส่ออกจากใบหน้าให้
“เหรอยะ สวยๆ อย่างฉันก็ไม่ได้รับเกียรติเลยใช่ไหม” วิมตีแขนอดีตแฟนด้วยความหมั่นไส้ โดยที่ชนะก็พยักหน้ารับง่ายๆ
“อืม ความจริงไม่ชอบคนสวยหรอก ชอบคนตลก”
“ชักอยากเห็นหน้าเพื่อนที่ว่า จะตลกแค่ไหน”
“ไม่ให้เห็นหรอก เดี๋ยวคุณหลงเสน่ห์มันเข้า...”
“บ้า! ผู้หญิงด้วยกัน...”
คำพูดของวิมทำให้ชนะคลี่ยิ้ม “เพื่อนผมเป็นผู้ชาย”
“ห้ะ!!!! เดี๋ยวๆๆๆ”
“ชื่อเสมอ เป็นนักเรียนนายร้อย หัวเกรียน ไม่หล่อเลย แต่ก็ดูดีในแบบของมัน ถ้าคุณรู้จัก...รับรองว่าหลงคารมณ์มันไปไหนไม่ได้แน่ๆ”
วิมช็อคตาค้างไปได้แค่อึดใจก็ปรับเปลี่ยนเป็นหัวเราะเสียงเบา “มีเรื่องที่ทำให้ตกใจได้อยู่เรื่อย แนะนำให้รู้จักบ้าง อยากเป็นคุณนายทหารเหมือนกันนะ ได้ยินว่างานราตรีของพวกนักเรียนนายร้อยก็หรูหรา ได้ควงไปงานก็คงน่าอิจฉาไม่เบา”
“ก็ผมบอกอยู่นี่ไงว่าไม่ได้ ถึงจะคบกับผมนานที่สุด คุณก็ไม่ได้รับสิทธิ์นั้นหรอก”
“ย่ะ เดี๋ยวไปถามชยดูก็ได้ รายนั้นน่าจะรู้จัก”
“วิม...” ชนะจ้องด้วยสีหน้าเครียดขรึม
“ก็อยากเห็นนี่...คนที่ทำให้ชนะติดหนึบได้ขนาดนี้ ไม่รู้ตัวเลยเหรอ...ว่าตัวเองก็หลงคารมณ์เพื่อนเข้าให้แล้ว”
“มันหลงผมต่างหาก...”
“พวกไม่รู้ตัวนี่น่ากลัวจริงๆ”
“ช่างผมเถอะ ทานข้าวกันดีกว่า แล้วผมจะให้พี่จินไปส่งคุณ”
“ให้พี่จินรับส่งจนจะเหมือนเขาคบกับวิมอยู่แล้ว ชนะรู้บ้างไหม”
“จะคบกันก็ได้นี่...ผมไม่ว่าอะไร”
“ไม่เอาย่ะ ไม่ชอบผู้ชายเย็นชา”
“แต่ก็คบกับผมได้ตั้งนานไม่ใช่เหรอ”
“ชนะไม่ใช่เย็นชาหรอก แค่มึนๆ อึนๆ งงๆ หวังว่าเสมอจะทนได้”
“ไม่ต้องทนหรอก อยู่กับเหมอผมน่ารัก”
“อูยยยยยย ขนลุกเชียว เกลียดผู้ชายแบบชนะจริงๆ เอ้า กินข้าว อุตส่าห์สั่งของโปรดให้ ไม่คิดว่าจะโดนบอกเลิก รู้งี้สั่งของเผ็ดๆ มาซะก็ดี”
อดีตแฟนที่กินเผ็ดไม่ได้ยื่นมือจะไปผลักหน้าผากอีกฝ่าย แต่ก็ต้องชะงักนิ่งไปเมื่อตระหนักว่าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิง จึงทำได้แค่ก้มหน้ากินกุ้งตัวโตที่วางอยู่ในจาน
“แล้วเสมอนี่ใช่คนที่ชื่อเฟซ Only Summer ป่ะชนะ”
“อืม”
“อ๋อ...งั้นก็ดูดีนี่ ไม่เห็นจะตลกเลย” วิมพูด น้ำเสียงจริงใจจนชนะอดยิ้มไม่ได้ เพราะรูปโปรไฟล์ไอ้เหมอหัวเกรียนมันใช้รูปเด็กเกาหลีสักคนที่กำลังอยู่ในช่วงเทรนด์ยังไม่ได้เดบิ้วออกมาเป็นศิลปิน จึงไม่เป็นที่รู้จักมากนัก ใครที่ผ่านมาเห็นรูปโปรไฟล์ของไอ้เหมอมันก็คงคิดว่าเป็นรูปมันทั้งนั้น
“มันเอารูปใครที่ไหนก็ไม่รู้ขึ้นเฟซ ไม่ใช่หน้ามันหรอก อยากเห็นหน้าต้องไปดูรูปที่เพื่อนมันแท็กมา โคตรตลก”
ชนะไม่ว่าเปล่า วางช้อนแล้วเปิดมือถือ เข้าแอปพลิเคชั่นเฟซบุ๊คที่ค้างหน้าเฟซไอ้เหมอไว้อยู่แล้วเพราะคนรูปหล่อส่องเฟซไอ้หัวเกรียนเป็นกิจวัตรประจำวัน เมื่อคืนเพิ่งปลดบล็อคแล้วรับแอดกันใหม่ ชนะเปิดอัลบั้มรูปแล้วเลื่อนหารูปไอ้เหมอหัวเกรียนให้กับอดีตแฟนดู
“คนนี้” ชนะชี้ วิมมองตามก็หลุดยิ้ม เห็นภาพคนหัวเกรียนตัวสูงท่ามกลางเพื่อนอีกสามคนกำลังเก๊กท่าทำทีเป็นซุปเปอร์ฮีโร่กันอยู่ ในภาพมีตัวหนังสือเขียนบอกว่าใครเป็นใคร คนที่ชนะชี้ให้ดูมีตัวหนังสือสีแดงเขียนไว้ว่า ‘เสือเหมอ’ ส่วนคนข้างๆ ที่รูปหล่อโดนใจสาวหน้าหวานก็คือ ‘เสือเชษฐ์’ ผู้มีรูปหน้าคมคาย ร่างกายสูงใหญ่แม้จะอยู่ในชุดนุ่งกางเกงในสีแดงนอกกางเกงสีเนื้อก็ตาม
“ดูเป็นคนอารมณ์ดีเนอะ เสมออ่ะ” วิมบอก แต่ตายังไม่ละจากใบหน้าของเสือเชษฐ์ “เพื่อนก็รูปหล่อ”
“อืม” ชนะยิ้มรับ วางมือถือลงแล้วตักกุ้งเข้าปาก “อารมณ์ดีไม่มีพิษไม่มีภัยกับใคร”
วิมเท้าคางมองคนรูปหล่อตรงหน้าแล้วฉีกยิ้ม “เป็นเอามาก แล้วนี่...ทำไมถึงแนะนำให้รู้จักล่ะ ตอนแรกไม่อยากให้รู้แท้ๆ”
ชนะมองหน้าอดีตแฟนอย่างจริงจัง เห็นความเสียใจสะท้อนในแววตาหวานทั้งๆ ที่เจ้าตัวยังคงฉีกยิ้มมาให้ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
“ก็...ผมไม่อยากให้คุณคิดว่าผมบอกเลิกเพราะคุณมีอะไรที่ไม่ดี อย่างที่ผมบอกว่าคุณเป็นแฟนที่ดี แต่ผมแค่เจอคนที่ผมอยากอยู่ด้วยก็เท่านั้นเอง แล้วผมอยากให้คุณรู้ว่าเสมอเป็นคนดี ไม่อยากให้คุณต้องรู้สึกไม่ดีกับมัน มันคงแย่ถ้าผมทำให้ใครสักคนเกลียดมันทั้งๆ ที่มันไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ไม่หรอกค่ะชนะ วิมไม่ได้คิดว่าเสมอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ชนะบอกเลิกอยู่แล้ว ไม่ได้รู้สึกแย่หรือโกรธเกลียดเสมอด้วย เพราะวิมรู้ว่ายังไงสักวันวันนี้ก็ต้องมาถึง... เราคบกัน...ทั้งๆ ที่คุณไม่เคยบอกรักเลย ความสัมพันธ์ที่มันไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวแบบนี้ สักวันมันต้องจบอยู่ดี ที่มันเนิ่นนานมาจนถึงวันนี้ก็เพราะวิมยื้อเอาไว้เอง”
คนสวยมีสมอง มักจะสวยทั้งภายนอกและภายใน วิม ปรีประภาอาจจะมีอารมณ์หญิงงี่เง่าเหมือนอย่างผู้หญิงทั่วๆ ไปอยู่บ้าง แต่ก็เป็นคนที่ทำความเข้าใจกับอะไรได้เร็ว
“เอาจริงๆ ที่คบกับชนะ ก็แค่อยากอวดเพื่อน แต่ไปๆ มาๆ รักไปตอนไหนก็ไม่รู้... คงจะจริงที่ผู้หญิงชอบคนเลว”
“กัดดีจริงๆ” ชนะเอ่ยพลางส่ายหน้าระอา “เอาเถอะ จะด่าจะว่าอะไรผมก็ยอมรับทั้งนั้น”
“พาไปช็อปปิ้งปิดท้ายด้วย ให้คุ้มค่ากับที่เสียเวลา เสียใจ”
“โอเค แต่ครึ่งชั่วโมงพอ เย็นมากแล้ว ผมต้องไปรับเพื่อน”
“ไม่ต้องบอกว่าเพื่อนแล้วมั้ง รู้อยู่ว่าใคร”
“อืม ไปรับเสมอ จะไปทานข้าวดูหนัง”
“นี่ยังกินไม่อิ่มอีกเหรอ”
“ผมกินกุ้งไปตัวเดียว นอกนั้นคุณกินหมดเลย ระวังอ้วนนะ”
“อีตาบ้า! ใครเขาให้พูดเรื่องอ้วนกับผู้หญิง”
“เพราะผู้หญิงอะไรก็พูดไม่ได้อย่างนี้ไง อยู่กับเสมอถึงดีกว่า”
วิมแทบจะลุกขึ้นยกเก้าอี้ฟาดผู้ชายรูปหล่อที่รั้งตำแหน่งอดีตแฟน แต่ก็ห้ามใจไว้ได้ เพราะไม่งั้นคงถูกเชิญออกจากร้านและได้รับสายตาจากคนรอบข้างที่มองเธอราวกับคนป่าเถื่อน
“ขอกระเป๋าแพงๆ ด้วย”
“ใบละร้อยเก้าสิบเก้า ไปเลือกเอา ไม่เอาก็ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้ว”
“ไอ้บ้าาา!!!”
ผู้หญิงชอบโวยวายจริงๆ โวยวายแล้วเหมือนยักษ์ ไม่เหมือนเสมอ เสมอโวยวายแล้วน่ารัก แววตาระยับ ปากก็จะเรียก ‘ชะน้าาาาาาาา’ ลากเสียงยาวอยู่อย่างนั้น เป็นเสียงที่น่าฟังและทำให้ขยับยิ้มตาม
“ไอ้กวิ้นนนนน! ปลามึงอ่ะ เต็มหม้อเลย ใส่แล้วไม่แดก มึงจะหยิบมาใส่อีกทำไม” ไอ้เหมอบ่น มองไอ้กวิ้นเพื่อนโง่แล้วแยกเขี้ยวงุด
ชนะไปรับที่บ้าน ให้ไอ้เหมอเลือกร้านว่าจะไปกินอะไรกันที่ไหน ตกลงกันได้ว่าชาบูอินดี้ก็โอเค ถึงได้ไปลากไอ้กวิ้นออกมากินด้วยกัน แต่ไอ้นกเตี้ยนี่ทำพิษ ใส่แต่เนื้อปลาลงในหม้อแล้วไม่กินไม่พอ ยังมาฉกหมูที่ไอ้เหมออุตส่าห์ทำไว้ให้สุดที่รักของมันไปอีก
“กูหวังดี อยากให้มึงกินปลาเยอะๆ จะได้ไม่โง่ หมูอ่ะไม่ต้องกินให้มากหรอก เชื่อกวิ้น” ไอ้กวิ้นตอบกลับไม่ละอายใจ ทั้งยังหวังดีตักปลาใส่ถ้วยไอ้เหมอให้อีกด้วย
“ไม่น่าไปรับมึงมาด้วยเลย รู้งี้กูมากับนะสองคนก็ดี” ไอ้เหมอคีบปลาจุ่มลงในน้ำจิ้มแล้วยัดเข้าปาก
“พวกมึงหนีไปนอนด้วยกันสองคนยังไม่พอใจอีกเหรอ นี่กูไม่งอนให้ง้อก็บุญแค่ไหนแล้ว ชอบกันกูออกจากกลุ่มอยู่เรื่อย”
“ก็นะบอกว่ามึงต่อจิ๊กซอว์อยู่”
“จิ๊กซอว์ไอ้นะมันมาบังคับให้กูต่อต่างหาก แสรดดดดด มึงก็แผนสูงไอ้หล่อ กูล่ะเกลียดดดดดดดดดด”
ไอ้เหมอได้ยินไอ้กวิ้นพูดก็ฉีกยิ้มปากกว้างเกือบถึงใบหู มองคนรูปหล่อที่ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัดว่าแดงเพราะไอร้อนจากหม้อ หรือความเขินอายจากการที่โดนไอ้กวิ้นเผากันแน่
“อุ้ยย จริงหรือจ้ะพ่อรูปหล่อ” ไอ้เหมอสะดิ้งอาย ไหล่ของมันก็เบียดกระแซะคนข้างกายอย่างอารมณ์ดี “อยากอยู่กับเขาสองคนใช่ม้า”
“เปล่า...จิ๊กซอว์ของยะ... มันได้จากเพื่อนมา รูปสวยด้วย อยากรีบเอาใส่กรอบประดับห้อง แต่ไม่มีเวลาทำ เห็นไอ้กวิ้นว่างก็เลยให้มันทำให้” ชนะบอก ยกมือผลักหัวไอ้เหมอไปหลายที
“ข้ออ้างมึงนี่ยาวยิ่งกว่าถนนจากสุไหงโกลกไปเชียงราย ว่าแต่ตกลงจบยังไง ไอ้เหมอแชทมาบอกว่ามึงไปตัดสัมพันธ์กับแฟน”
“ก็...จบด้วยดี กูโดนน้ำสาดหน้าหนึ่งแก้ว แล้วก็เสียเงินซื้อกระเป๋ากับรองเท้าให้เขาไปอีก” ชนะตอบสั้นๆ เหลือบตามองก็เห็นไอ้เหมอมันตั้งใจฟังอยู่เหมือนกัน
“แค่เนี้ย! ถ้าเป็นกูจะตบๆๆๆๆ” ไอ้กวิ้นพูดพลางสาธิตโดยการใช้ตะเกียบจิ้มหมูในถ้วยของมันราวกับกำลังจินตนาการถึงฉากบู๊ล้างผลาญ
“ใครจะซาดิสม์อย่างมึงไอ้กวิ้น” ไอ้เหมอยื่นมือไปตบหัวเรียกสติไอ้กวิ้นเพื่อนโง่แล้วหันมองพ่อดาวประจำใจของมัน “แล้วนะเป็นอะไรรึเปล่า ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม”
ชนะส่ายหน้ายิ้มๆ “ไม่หรอก ไม่ได้โดนทำอะไร ตอนแรกก็กลัวจะโดนแก้วน้ำลอยตามน้ำมาเหมือนกัน แขนก็โดนตีนิดหน่อย”
“ยังเป็นรอยแดงอยู่เลย เขาตีแรงเหรอ” ไอ้เหมอเป็นห่วงจริงจังจนไอ้กวิ้นโก่งคออ้วกให้เห็น
“ก็...ไม่แรง”
“ไอ้นะมันผิวขาว โดนอะไรนิดหน่อยก็แดงแล้ว ใครจะดำเป็นไอ้ด่างอย่างมึงไอ้เหมอ โอ้ยยยยยยยยย มึงไม่ตีหัวกูสักวันจะนอนไม่หลับใช่ป้ะ ตีจนกูจะติ๊งต๊องตามมึงไปแล้วเนี่ย”
“ปากดีไอ้กวิ้น มึงไปเจอกูนอกร้านเลยมะ”
“อันธพาล”
“กูนักเลงพอ”
“อูยยย พ่อนักเลงโต ไอ้นะมึงอย่าไปใกล้มัน ไอ้เหมอมันชอบใช้กำลังข่มเหงคนอื่น”
“กูเลือกใช้กำลังเฉพาะคนไอ้สัด กับชนะกูทะนุถนอมเว้ย เนอะ” ไอ้เหมอยังมิวายหยอด ชนะหัวเราะ ไม่ได้ตอบรับ
“แล้วนี่กูได้ข่าวว่าคุณหญิงแม่มึงฟาดซะน่องแตก”
ไอ้เหมอทำหน้าทึ่งจัดใส่ไอ้กวิ้น ไม่รู้ว่าหน่วยข่าวกรองของมันดีแค่ไหน แต่พูดได้อย่างกะตาเห็น ทั้งๆ ที่ไอ้เหมอเลือกใส่กางเกงยีนขายาวมาเพื่อกันชนะถามเรื่องผ้าพันแผลที่น่อง
“โดนตีจริงเหรอ” ชนะถาม สีหน้าไม่เชื่อเหมือนกัน เพราะไม่คิดว่าไอ้เหมอมันโตขนาดนี้แล้วยังถูกลงโทษด้วยไม้เรียวอีก
“อือ โดนสิบที เน้นๆ คุณหญิงแม่มือหนักเลือดก็เลยออก ว่าแต่ไอ้กวิ้น มึงไปรู้มาจากไหน” ไอ้เหมอยิ้มออเซาะสุดที่รักมันเสร็จก็หันมาคาดคั้นไอ้กวิ้นที่กำลังเคี้ยวหมูหงับๆ
“พี่สมัยของมึงไลน์มาบอกให้กูดูแลน้องเหมอด้วย เพราะน้องอาจจะเจ็บแผลจนเดินไม่สะดวก อุ้มได้ให้อุ้ม กูด่ามันกลับไปแล้วว่าตัวมึงอย่างกะควาย กูไม่สามารถอุ้มกระเตงเป็นลูกจิงโจ้ได้หรอกไอ้สัด ใครจะตัวอย่างกะยักษ์เหมือนพี่มึง”
ไอ้เหมอตบหน้าผากไอ้กวิ้นอย่างไม่ปราณี โทษฐานลามปามพี่ชายมัน “ว่ากูเป็นควายมึงอาจจะโดนเบากว่านี้ไอ้กวิ้น แต่ลบหลู่พี่ชายกูต่อหน้า ไม่ได้ เดี๊ยะๆ ตีปากแตก”
“ไอ้นะ มึงดูมันเลย ไอ้เหมอแม่งชอบใช้กำลังกับกู” ไอ้กวิ้นหันฟ้องเพื่อนรูปหล่อหนึ่งเดียวที่เอาแต่ยิ้มขำ หยิบจานใส่หมูจานสายพานให้ไอ้เหมอเอาลงหม้อ ดูเข้าขาราวกับสามีช่วยภรรยาหุงหาอาหาร
“ก็มึงชอบปากดี” ชนะไม่เข้าข้าง แต่ยังยกหางไอ้เหมออีกด้วย “เหมอทำก็ถูกแล้ว”
“กูเกลียดดดดพวกมึงงงงงงงง” ไอ้กวิ้นสะบัดหน้างอนจริงจังจนไอ้เหมอต้องเอาอกเอาใจประเคนหมูให้มัน
“โอ๋ๆ ไม่น้อยใจดิ๊ มาๆ พี่เหมอต้มหมูให้แดกนะครับ”
“จิ๊ เอาเส้นอูด้งด้วย”
“เออๆ สั่งจริงไอ้ห่า”
ต่อด้านล่าง
-
สามเพื่อนซี้นั่งอยู่ในร้านจนครบหมดเวลาก็พากันออกมาเดินเล่นย่อยหมูย่อยปลาที่กินเข้าไป ไอ้เหมอกับชนะเดินรั้งท้าย ปล่อยไอ้กวิ้นให้เดินนำดูของใช้นั่นนี่ไปเหมือนปกติ แต่คราวนี้ที่ต่างเพราะมือของคนรูปหล่อกุมมือไอ้เหมอไว้
“เดินไหวไหม” ชนะถาม สีหน้าเป็นห่วงเป็นใยจนไอ้เหมอต้องยิ้มกว้าง
“ไหว ไม่ได้เป็นไรมากหรอก”
“โดนตีเพราะไปนอนบ้านผมเหรอ”
“เปล่า โดนตีเพราะไม่ได้บอกที่บ้านอ้ะ” ไอ้เหมอบีบมืออีกฝ่ายกลับไปแผ่วเบา “แต่มีคนเป็นห่วงอย่างนี้ ก็หายแล้วล่ะ มดง่ามกัดเจ็บกว่านี้อีก”
“เก่งตลอด”
“แน่นอนสิ เสมอซะอย่าง” ไอ้เหมอได้ที โม้เป็นวรรคเป็นเวร “แล้วเป็นไงมั่ง...”
“ก็...โสดแล้ว” ชนะตอบ “ตอนนี้ผมมีแค่เหมอนะ ถ้าเหมอทิ้งผมไปผมก็ไม่มีใครแล้วจริงๆ”
“ไม่ทิ้งหรอก ใครจะทิ้งคนรูปหล่อได้ลง อิอิ” ไอ้เหมอยิ้มหน้าบาน จนไอ้กวิ้นที่หันหน้ากลับมามองเพียงแว้บถึงกับอยากติดต่อมันไปรับสัญญาณทีวีที่บ้าน คงชัดแจ๋วยิ่งกว่าจานดาวเทียมบางรุ่น
“เหมออยากได้อะไรไหม...” ชนะเอ่ยถาม เดินผ่านช็อปต่างๆ ก็ไม่เห็นไอ้เหมอมันสนใจเลยสักที ตรงข้ามกับไอ้กวิ้นที่แวะดูนั่นนี่จนตอนนี้มันได้นาฬิกาเรือนใหม่มาประดับข้อมือมันอีกเรือนแล้ว ส่วนเรือนเดิมถูกถอดทิ้งอย่างไม่ใยดีอยู่ในกระเป๋าเป้ที่มันสะพายเรียบร้อย
“ไม่อ่ะ ซื้อไปก็ไม่ได้ใช้ เอาเข้าโรงเรียนก็โดนยึดอีก” ไอ้เหมอตอบอย่างอารมณ์ดี ขณะกำลังรอไอ้กวิ้นเลือกกางเกงยีนส์ “นะเถอะ จะซื้ออะไรรึเปล่า กางเกงตัวนี้ก็สวยนะ ใส่แล้วสาวคงมองตรึม”
ไอ้เหมอมองกางเกงยีนส์ที่หุ่นนายแบบกำลังสวมใส่ รูปร่างของชนะก็ไม่ได้ต่างจากไอ้หุ่นตัวนี้เท่าไหร่ ถ้าใส่แล้วคงมาดแมนแฮนด์ซั่มน่าดู
“รับค่าโฆษณาจากทางร้านแน่เลยเสมอ” ชนะหัวเราะแล้วหันไปบอกกับพนักงานที่รอให้บริการอยู่ไม่ไกล “พี่ครับ ผมขอลองแบบนี้”
“ได้ค่ะ ใส่ไซส์อะไรคะ”
ชนะบอกรายละเอียด ไม่นานพนักงานก็กลับมาพร้อมกางเกงยีนตามขนาดไซส์ที่ต้องการ คนรูปหล่อจึงจูงมือไอ้เหมอไปทางห้องลอง
“เข้าไปช่วยดูหน่อย” ชนะบอกแค่นั้นก็ดึงไอ้เหมอเข้าห้องไปด้วยกัน ทำเอาไอ้หัวเกรียนอ้าปากหวอ ใบหูแดงระเรื่อ
“ไอ้เหมอ อดทนไว้นะมึง อย่าปล้ำไอ้นะกลางร้าน” ไอ้กวิ้นที่ได้ยินทุกบทสนทนาเอ่ยแซวมาจากห้องลองห้องข้างๆ
“เดี๋ยวเถอะไอ้กวิ้น หุบปากไปเลยไอ้สัด”
ได้ยินเสียงหัวเราะจากไอ้กวิ้นเพื่อนโง่แล้วก็อดที่จะอยากประเคนเท้าใส่มันไม่ได้ ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้สิ่งล่อใจคือรูปร่างสมส่วนของพ่อดาวประจำใจของมันล่ะก็...ไอ้กวิ้นไม่เหลือซาก
ชนะเป็นผู้ชายที่ไม่ชอบใส่บ็อกเซอร์เสียเท่าไหร่ เพราะมีนับตัวได้ ส่วนใหญ่เขาใส่กางเกงในผ้าเนื้อดีแบรนด์ดังเสียมากกว่า แถมสีผ้าก็ดึงความเซ็กซี่ของคนรูปหล่อออกมาจนไอ้เหมอกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า มันมองความตุงใหญ่ของอีกฝ่ายด้วยสายตาลามก แต่ก็ทำได้แค่ข่มอารมณ์ข่มใจ
“พอดีเลย” ไอ้เหมอบอกเสียงพร่า เมื่อเห็นชนะกำลังติดกระดุม
“อยากได้ที่เป็นซิป แบบกระดุมดูไม่ค่อยสะดวก”
“นะลองตัวอื่นไหม เดี๋ยวเหมอไปถามพนักงานให้”
“เหมอคิดว่าไงอ่ะ ดีรึเปล่าล่ะ”
“ก็ดีอ่ะ แต่เอาที่นะใส่แล้วสบายดีกว่า เหมอเห็นอีกตัวเมื่อกี้ สีซีดๆ อ่ะ ไม่รู้เรียกสีอะไร แต่สวย นะใส่คงเท่” ไอ้เหมอไม่เคยรู้เรื่องแฟชั่นเพราะตลอดชีวิตการเรียนของมันใส่แต่กางเกงขาสั้น เสื้อยืดสีขาวขลิบแดง ไม่ก็ชุดฝึก หรือเครื่องแบบตามปกติของมัน
“อื้ม งั้นเหมอไปถามพนักงานให้ที ผมรอที่นี่”
“ได้ครับ ชนะรอแป๊บนึง”
“แล้วรู้ไซส์เหรอ”
“รู้ดิ๊ รู้ทุกสัดส่วนของชนะแหละ”
“เสมอทะลึ่ง”
“ฮี่ๆ รอนะครับ เดี๋ยวมา”
ไอ้เหมอรีบออกไปถามกับพนักงานถึงแบบกางเกงที่มันโม้ให้สุดที่รักฟังไปแล้วว่าสวย บอกไซส์ที่ชนะใส่กับพนักงาน พอรับกางเกงตัวใหม่แล้วก็รีบนำเข้าไปให้คนรูปหล่อลองใส่
“เป็นไง เหมอตาถึงป้ะ ใส่กับช็อปได้ไหม” ไอ้เหมอยิ้มภูมิใจเมื่อเห็นว่ากางเกงตัวสวยอยู่บนเรือนกายของคนรูปหล่อแล้วยิ่งดูดีไปใหญ่
“ได้...สีก็ค่อนข้างสุภาพ” ชนะสำรวจตัวเองในกระจกก่อนจะมองสบตากับไอ้เหมอ “ใส่สบายด้วย ผมเอาตัวนี้”
“อื้ม ใส่กับช็อปแล้วถ่ายรูปส่งมาให้เหมอนะ จะเอาไปอัดเก็บไว้ดูตอนไปฝึกภาคสนาม”
ชนะพยักหน้า แต่ใบหน้าหงอยลง “ไปอีกแล้วเหรอ”
“อืม ก็ต้องไปทุกปี” ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ “สองเดือนไม่นานหรอก แป๊บเดียว”
“นานดิ คนรออ่ะนาน แล้วไปเมื่อไหร่”
“อีกนาน เหมอแค่พูดเผื่อไว้ ป่ะ ไปจ่ายเงินได้แล้ว เดี๋ยวไอ้กวิ้นรอ ตัวนี้เหมอซื้อให้นะ”
“ไม่เอา ผมจ่ายเอง”
“อยากซื้อให้ เวลาใส่จะได้คิดถึงเหมอ”
ชนะอดไม่ได้ที่จะยกมือลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ “งั้นเหมอเลือกของที่อยากได้มาหนึ่งอย่าง ผมจะซื้อให้เหมือนกัน”
“โอเค...”
กางเกงยีนส์ของชนะถูกสั่งจ่ายผ่านบัตรเครดิตของพี่สมัย ไอ้เหมอยิ้มกริ่มถูกใจที่ได้ซื้อของให้กับสุดที่รักของมัน ก่อนจะเดินนำชนะกับไอ้กวิ้นออกจากช็อปกางเกงยีนส์แบรนด์ดังไปยังร้าน Daiso ที่แปะป้ายราคาเริ่มต้น 60 บาทของสิ้นค้าเกือบทุกรายการในร้าน สิ่งที่ไอ้เหมออยากได้เป็นเพียงกรอบรูปสวยๆ เท่านั้น
“เอาอันนี้จริงเหรอ”
“อืม อันนี้แหละ ซื้อกดดันให้ใครบางคนที่ไม่ชอบถ่ายรูปต้องถ่ายส่งมาให้”
“ฮ่าๆๆ แผนสูง” ชนะมองไอ้เหมออย่างเอ็นดู “ผมจะถ่ายส่งให้ตามสัญญา”
ไอ้เหมอเลือกกรอบรูปแบบพลาสติกและค่อนข้างทนทาน เพราะคิดถึงลักษณะใช้งานที่ค่อนข้างสมบุกสมบันแล้วก็ไม่อยากได้แบบที่แตกง่าย
“ไอ้กวิ้น กูไปจ่ายเงินแล้วรอนอกร้านนะ” ทั้งๆ ที่ไอ้เหมอเป็นคนเดินนำเข้าร้าน แต่ไอ้กวิ้นกลับเป็นผู้ช็อปกระจายยิ่งกว่า มันได้แก้วสวยๆ หลายใบ มีกระปุกออมสินที่คนไม่ชอบออมเงินอย่างมันเลือกไปหลายแบบด้วย ไม่รู้ซื้อไปให้ห้องรกขึ้นอีกทำไมทั้งๆ ที่มันไม่เคยคิดจะใช้งาน
“เออๆ” ไอ้กวิ้นรับคำแล้วหันไปเสาะหาสินค้าตามความต้องการของมันต่อ
ไอ้เหมอเดินนำกรอบรูปไปจ่ายเงิน โดยคนจ่ายคราวนี้เป็นคนรูปหล่อของมันที่ควักแบงค์พันจ่ายกับของราคา 60 บาท โชคยังดีที่ไม่ได้โดนพนักงานมองแรง
“อยากได้อะไรอีกไหม” ชนะถาม มองของราคาถูกในมือไอ้หัวเกรียนแล้วก็รู้สึกไม่สมราคากับกางเกงยีนส์ที่มันซื้อให้เลย
“นาฬิกา หรือเครื่องประดับอะไรก็ได้”
“ไม่อ่ะ ไม่ชอบใส่ แต่ถ้าเป็นแหวนแทนใจจากนะก็อยากใส่นะ อิอิ” ไอ้เหมอมันหยอดได้ทุกสถานการณ์จนชนะหัวเราะแล้วหัวเราะอีก
“เอาไหมล่ะ เคยเห็นช็อปขายพวกแหวนทองคำขาวอยู่ชั้นสาม เราไปดูกันก็ได้ เลือกที่เหมอชอบเลย”
“เฮ้ยย เอาจริง” ไอ้เหมอที่หยอดไม่ได้หวังผลถึงกับเหวอ
“ผมคนจริง” ชนะไม่ได้มีแววเล่น “รอไอ้กวิ้นซื้อของเสร็จแล้วเราไปกัน”
“อะ...อื้ม”
“หรือเอาแบบฝังเพชรไหม ผมเคยเห็นป๋าซื้อให้เพี้ยน สวยเหมือนกัน”
“มันแพงไป เหมอกลัวทำหาย” ไอ้เหมอแสร้งพูดทั้งที่ใจมันระริกระรี้สุดชีวิต ความจริงต่อให้เป็นแหวนทองชุบ ไอ้เหมอก็เต็มใจรับ
“ของที่ผมให้...เหมอจะไม่รักษามันดีๆ เหรอ” ชนะถาม สายตาคาดคั้น
“เปล่า...โอเค ตามใจนะ เหมอไม่ขัด”
ด้วยเพราะเหมอไม่ขัด พอไอ้กวิ้นออกจากร้าน ชนะก็จูงมือไอ้เหมอไปที่ร้านเพชรทันที ถ้าลำพังไอ้เหมอกับไอ้กวิ้นเดินเข้าร้าน คงถูกพี่ยามหน้าดุเชิญออกจากร้านเป็นแน่ เพราะหน้าตาเข้าข่ายโจรแถมยังแต่งตัวได้เหมือนอยู่กับบ้านตัวเอง แต่เพราะมีคนหน้าหล่อ ที่พ่อก็เป็นสมาชิกระดับวีไอพีของที่นี่อยู่แล้ว ลูกชายที่ติดตามมาด้วยบ่อยๆ จึงเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตา ไอ้เหมอกับไอ้กวิ้นจึงได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี ไม่ต้องไปยืนดูเพชรในตู้โชว์ให้เมื่อยตุ้ม มันเดินไปนั่งโซฟาหรูพร้อมกับคนรูปหล่อที่เอ่ยบอกเพชรที่ต้องการดูให้พนักงานรับฟัง
“เดี๋ยวพี่เขาเอามาให้ เหมอก็เลือกแบบที่ชอบ” ชนะบอกแล้วยิ้มให้
“หยุดๆๆๆ พวกมึง มาไกลถึงจุดนี้ได้อย่างไร จุดที่มึงซื้อแหวนให้ไอ้เหมอหัวเกรียนนี่” ไอ้กวิ้นเบรกภาพบรรยากาศหวานหยดด้วยความสงสัยของมัน
“แปลกเหรอ...กูแค่ซื้อแหวนให้เพื่อน” ชนะถาม แววตาสื่อความหมายบางอย่างที่ไอ้กวิ้นพูดแทบไม่ออก แต่ไอ้กวิ้นก็ยังเป็นไอ้กวิ้นที่ชื่อมันผิดกับสปีชีส์ที่มันเป็น
“แล้วกูอ้ะ กูก็เพื่อน ซื้อให้กูบ้างดิ ไอ้นะมึงแม่งโคตรลำเอียง ไม่เคยเห็นหัวเพื่อนที่ประคบประหงมดูแลมึงอย่างกู ไอ้เชี่ยยย”
ไอ้เหมอตบหัวไอ้กวิ้นเป็นรอบที่ร้อยของวันเพราะทนเห็นไอ้เพนกวิ้นมันดีดดิ้นไม่ไหว “ไม่โวยดิ มึงแค่เพื่อน แต่กูโคตรเพื่อน เข้าใจความสำคัญความต่างด้วย”
“โอ้ยย มึงนี่โคตรกล้าพูด” ไอ้กวิ้นยังคงดิ้นต่อไป คราวนี้มันไม่ยอมแน่ ไอ้เหมอได้เพชรเชียวนะ!
“เดี๋ยววันเกิดมึงก็ได้...นี่ให้เหมอก่อน ใกล้วันเกิดเหมอแล้ว”
“ได้ข่าวกูเกิดก่อนไอ้เหมอ แล้ววันเกิดกูก็อีกตั้งห้าเดือน มึงแม่งแถไม่เนียนไอ้สัด”
“อย่าว่าสุดที่รักกู อะไรที่นะพูดก็เชื่อตามนั้น ไม่เถียง เข้าใจไหมไอ้โง่” ไอ้เหมอรีบตรงรี่เข้ากระซิบ “มึงอย่าสงสัยอะไรให้มาก เดี๋ยวนะมันรู้ตัวว่าทำอะไรกูอดได้เพชร ส่วนแบ่งน่ะจะเอาไหม ถ้ากูขายนี่รวยเชียว ไม่ต้องเป็นมันแล้วทะหงทหารเนี่ย”
ไอ้เสือเหมอเริ่มนิสัยโจรห้าร้อย กระซิบกระซาบวางแผนกับไอ้เพนกวิ้นเสียดิบดี “มึงไม่หลอกกูนะ ต้องแบ่งกูด้วย”
“เออๆ ตอนนี้มึงตามน้ำไปก่อน แล้วก็ดูแลนะมันด้วย ตามที่ตกลงกันเหมือนเดิม”
“ก็ได้ แล้วค่าจ้างกูเดือนนี้อ้ะ มึงยังไม่จ่ายเลย”
“พี่หมัยบอกว่าจิ๊กซอว์ที่มึงอยากได้มันหายาก กำลังสั่งกับเพื่อนที่บินไปต่างประเทศให้อยู่ รอหน่อยดิวะ”
“ก็แล้วไป นึกว่ามึงลืม”
“ไม่ลืม จ่ายช้าอย่างนี้กูแถมเลโก้แบบที่มึงอยากได้ให้ด้วย”
“โอ้ยย ไอ้เหมอ ไอ้เพื่อนรักเพื่อนทูนหัวของกู ไปซะ มึงจะทำอะไรกับที่รักของมึงก็ไป กูไม่ขัดละ อิอิ”
ไอ้กวิ้นพอได้สุขสมใจ ก็ทำตัวนิ่งเงียบเรียบร้อย แม้ชนะจะสงสัยที่ไอ้สองเพื่อนซี้กระซิบกระซาบกันก็ไม่มีโอกาสได้ถามเพราะพนักงานเดินนำแคตตาล็อคแหวนทองคำขาวฝังเพชรออกมาให้เลือกพอดิบพอดี
“วงนี้ดีไซน์สวยค่ะ มีสองวงในร้านที่เป็นคู่กัน เพราะผลิตจากช่างมือหนึ่งของเรา เขาผลิตแค่ปีละไม่กี่วงเท่านั้น สนนราคาอยู่ที่...” ไอ้เหมอฟังราคาเลขหลายหลักแล้วก็ถึงกับกลืนน้ำลายหน้าซีด กระตุกชายเสื้อพ่อดาวประจำใจของมันแล้วส่งสายตาบอกว่า ไม่เอา มันแพง ถ้าทำหายนี่มีหวังร้องไห้ข้ามปี หรือรู้สึกผิดไปตลอดชาติ ไม่แน่ว่าชาติหน้าก็ยังไม่คลายความเสียใจที่ทำมันหาย
“ทำไมอ่ะ ไม่ชอบเหรอ”
“เปล่า...มันสวย แต่...แพงอ่ะ” แพงมากกกกก เอาเบี้ยเลี้ยงนักเรียนนายร้อยมารวมกันตั้งแต่ขึ้นเหล่าของไอ้เหมอก็ยังไม่ได้เสี้ยวของตัวเลขเศษๆ ข้างหลังราคาเต็ม
“สำหรับลูกค้า VVIP เรามีส่วนลดนะคะ” พนักงานยังคงยิ้มแย้มเชียร์การซื้อ หักลบกับส่วนลดแล้วเสนอราคาให้ฟังแต่ไอ้เหมอก็ยังคิดว่ามันแพงอยู่ดี แต่พ่อดาวประจำใจทายาทนักธุรกิจใหญ่กลับมองเป็นแค่ราคาปกติธรรมดา
“ผมเอาสองวง สลักชื่อลงบนตัวแหวนได้ไหม”
“ได้ค่ะ”
“งั้นจัดการให้ทีนะครับ วัดไซส์นิ้วผมกับคนนี้” ชนะชิ้นิ้วมาทางไอ้เหมอที่ยิ้มแหย หน้าซีด ส่วนไอ้กวิ้นนั้นตาลุกวาวเพราะคิดถึงส่วนแบ่งจากการขายแหวนราคาแพงที่มันจะได้ ไม่ได้รู้เลยว่าไอ้เหมอเพื่อนยากมันโกหก
“ได้ค่ะ”
“แล้วได้เมื่อไหร่ครับ”
“ประมาณต้นเดือนหน้าค่ะ เพราะช่างต้องหลอมตัวแหวนและสลักลายเองทั้งหมด เป็นงานฝีมือที่ค่อนข้างละเอียดจึงต้องใช้เวลานานสักหน่อย”
ชนะตัดสินใจรวดเร็วจนไอ้เหมอเบรกไม่ทัน จัดการจ่ายมัดจำที่เป็นเงินจำนวนเยอะกว่าราคากางเกงยีนส์ของเหมอเสร็จก็พากันเดินออกจากร้าน
“นะ...ถ้ารู้สึกเหมือนจะลอยก็บอกเหมอนะ จะได้จับไว้”
“หืม?”
“จ่ายไปเยอะ ตัวคงเบา”
“ฮ่าๆๆ มุกเหรอนั่น” ชนะหัวเราะ มองมือไอ้หัวเกรียนจับอยู่ที่แขน “ไม่เบา เงินป๋า ไม่ใช่เงินผม”
“อ้าว...อย่างนี้ก็เหมือนพ่อของนะซื้อให้เหมออ่ะดิ ขุ่นแม่เพี้ยนจะหึงไหมเนี่ย”
“บ้า... ผมล้อเล่น เงินผมสิ”
“ค้ายาเหรอ ทำไมเงินเยอะ”
“ทำงานสุจริตเนี่ยแหละ... แต่โดนป๋าบังคับทำมากกว่า เพิ่งรู้ว่ามีประโยชน์ก็วันที่ได้ซื้อของให้เหมอ”
ชนะปากหวานมาก หวานจนไอ้เหมอบิดตัวเขินอายกลางห้าง
“ต่อจากนี้ผมจะตั้งใจทำงาน... เหมอจะได้สบาย ดีไหม”
“อืม...ดีก็ดี”
ไอ้กวิ้นที่ยอมรับปากกับไอ้เหมอว่าจะอยู่นิ่งๆ ไม่ขัดถึงกับอดไม่ได้
“ไอ้นะ มึงจีบไอ้เหมอมันเหรอวะ เกิดอะไรขึ้น กูตกข่าวอะไรไปปปปปป กูแค่ต่อจิ๊กซอว์คืนเดียว โลกหมุนกลับด้านเลยเหรอ!”
“เปล่า...ไม่ได้จีบ ก็คุยกับเหมอเหมือนปกติ ดูเหมือนจีบเหรอ” ชนะถามกลับ สีหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์จนไอ้กวิ้นถึงกับอ้าปากพะงาบๆ หมดคำพูด
“อย่าไปสนใจไอ้กวิ้นเลย มันก็บ้าบอแบบนี้ กลับเถอะ ดึกกว่านี้เหมอโดนตีอีกแน่เลย”
ไอ้เหมอจับมือชนะเดินหนีไอ้กวิ้นที่ยังคงเป็นนกใบ้อยู่จนถึงเดี๋ยวนี้ ...คุยปกติบ้านมัน มีบอกจะตั้งใจทำงาน เพื่อให้ไอ้เหมอมันสบาย กูไม่ปกติหรือพวกมันไม่ปกติกันแน่วะ!
.....................................................................TBC.............................................................
น้องกวิ้นลูกกก หนูนั่นแหละที่ไม่ปกติ เพื่อนๆ เขาปกติกันหมดดดดด รักเสมอก็คือความเสมอที่เรื่อยๆ เรียงๆ ไม่มีเหวี่ยงโลดโผน รักกันเบาๆ สบายๆ นะจ้ะ :laugh:
-
ชะน้าาาาา....แกแน่ใจนะว่าเพื่อน
เพื่อนที่ไหนเขาสั่งแหวนคู่กัน
เสมอบอกก็เพื่อนรู้ใจไง 5555 :mc4:
-
:z1:
-
วะฮ่าฮ่าาา นะเหมือนจะค่อยๆตกหลุมดำ เอ้ย หลุกรักที่เสมอขุดไว้ แต่เอาความเปนกลบพรางตาาา หึหึ :katai2-1: :katai3:
-
ปกติของน้องนะ ตั้งใจทำงานเลี้ยงเพื่อนที่จะกลายเป็นภรรยาให้สบายยย
-
ซุ่มอ่านเงียบๆมานาน แต่เพราะลูกเหมอ น้องเสมอ รักเสมอ นี่ล่ะเลยต้องโผล่มา :hao7:
น้องนะอึนมากลูกกก 555
แต่ไม่รู้ล่ะถ้านะทำเหมอเสียใจล่ะก็ มาซบอกป้าได้ลูก รักเหมอที่สุดดดด 555
รักคนเขียนมากๆด้วย ได้อ่านเรื่องนี้แล้วชื่นใจกะความน่ารักของเหมอ :mew1:
อยากได้อย่างเหมอสักคนเอามาไว้ที่บ้านจริงๆเลยยยย :mew3:
ขอบคุณค่ะคนเขียนนนน :L2: รอตอนต่อไปทุกวันเลย :L1:
-
โอ๊ยชะน้าาาาาาาา การกระทำไม่ตรงกับปากแรงมากก
-
สงสารไอ้กวิ้นจริงๆ แต่มีแอบคิด จะมีพี่สมัย+น้องกวิ้นมั้ย 555
-
55555 อ่านไปขำไป สงสารกวิ้น เพื่อนเพี้ยน555
น้องนะลูกไม่รู้ตัวเลยใช่ม้ายว่าทำอะไรอยู่ป้าดดดดดดนี่แค่เพื่อนสนิทพิเศษโน๊วะ ไม่มีดราม่าทีหลังใช่มั้ย คือมันมุ้งมิ้งมากชนะอะ
-
ฮากวิ้นได้ทุกตอนจริงๆ 5555
เป็นตัวละครที่มีสีสันดี ชนะนี่ซึนจังเลยน้าาาา น่ารักตลอด รักชนะเสมอ จุ้บ
-
ต้องเปลี่ยนชื่อจากกวิ้นเพื่อนโง่ เป็นกวิ้นขี้สงสัย 5555
-
งื้อออออออ ชนะไม่โดนตบนี่ทำบุญมาดีนะคะ เป็นเราเอาเก้าอี้ทุ่มไปแล้ว แต่จากตอนนี้นี่ทำให้เราได้รู้ว่าน้องวิมนี่คือสวย เชิด เอาล่ะ ติดต่อเชษฐ์ก่อนนนน ขอให้สมหวังนะคะน้องคะะ แต่เราว่าคงไม่จริงอย่างที่ชนะกลัว ถ้าน้องนางมาเจอเสมอก็คงไม่ชอบเสมอหรอก ก็เสมอสนใจแต่ชนะ ตามใจแต่ชนะ น้องคงไม่ชอบหรอก โถ...
ส่วนทางด้านชนะ... ทำไมตอนนี้ชนะน่ารัก งื้ออออออออ เพื่อนค่ะเพื่อนนน แค่เพื่อนค่ะพ่อออออ คือทุกคนรู้สึกสงสัย นี่มันเพื่อนอะไรรร มีถามและเป็นห่วงด้วยแน่ะ โดนแม่ตีแบบนี้เดินไม่ไหวเราแนะนำให้ขี่หลังชนะ(?)ไปนะคะน้องเสมอ แต่เรารู้หรอกว่าเธอคงไม่อยากห้สุดที่รักเธอลำบาก เราเข้าใจ งั้นก็เดินต่อไปนะคะ รีบๆหายก่อนไปฝึกนะคะ เดี๋ยวเสียชื่อเสือเหมอ 55555
เราถืออว่าตอนนี้มีพัฒนาการนะคะ เราว่าเข้าใกล้ความจริง มีซื้อแหวนให้นี่อะไร ชนะคิดอะไรรึเปล่าเราขอถาม กางเกงยีนส์แลกแหวน โอ๊ยยยย คุ้มค่ะะะะะ นี่ถ้าชนะได้ยินที่นังน้องเหมอแอบซุบซิบกับน้องกวิ้นนี่เคืองตายเลย เพื่อความแตกแยก... เราจะฟ้อง!! 5555555
แต่จริงๆเราเห็นบางอย่างค่ะ... พี่สมัยไลน์หาน้องกวิ้น!!! โอ๊ยยย เราเห็นโมเม้น 5555 ขอให้ได้มโนเถอะ เราขอแค่นี้ แต่พูดถึงน้องกวิ้น คือน้องกวิ้นเป็นญาติเท็นเท็นรึเปล่าคะ ว่างเป็นจิ๊กซอว์ เลโก้เนี่ย มิน่าทำไมเราว่าน่ารัก ชอบคนแบบนี้นี่เอง อิอิ
เรารอต่อต่อไปนะคะะะะ ขอพัฒนาการความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนค่ะ!! :กอด1:
-
โอ๊ยยยย เข้าใจกวิ้นนะ หายไปต่อจิ๊กซอว์คืนเดียวกลับมาเพื่อนซื้อแหวนเพชรสลักชื่อให้กัน โอยยยยยย
ไม่มีคำว่าหมาหัวเน่าแล้วอะเรื่องนี้ มีแต่กวิ้นหัวเน่าแล้วล่ะ 5555555555 นี่เอฟซีกวิ้นเลยอ่ะ ชอบนางมาก
แต่ยังเสียดายชโย กับ ชย อยู่เลย เหมือนว่าปูทางมาดิบดี
อยากให้ชนะหึงเสมอกับชโย หรือชย จัง ><
-
:pig4: :pig4:
-
กวิ้นเชื่อสิทุกคนปกติ ปกติ๊ ปกติ 55555555
-
จะสงสานหรือสมน้ำหน้ากวินเพื่อนโง่ของน้องเหมอดีนะ
แต่ชะน้าาาาาาาาา เธอ.........หมดคำพูด
-
ชะน้าาาาาาาาาา *ขอทำเสียงแบบเหมอแป๊บ* โอ้ยยย ไม่ไหวแล้วกับผู้ชายคนนี้อะไรจะมึนจะซึนได้ไม่บันยะบันยังขนาดนี้ ทั้งๆที่ใครๆก็บอกว่าเกินเพื่อนแท้ๆแต่ชนะก็ยังยืนยันว่าไม่ใช่่ ง่อววว ไม่ใช่เลยจ่ะซื้อแหวนให้กันงี้ บอกว่าจะตั้งใจทำงานงี้ ถ้าชนะยังยืนยันว่าเหมอเป็นเพื่อนแต่ก็ทำให้เหมอขนาดนี้ก็ยอมเป็นเพื่อนนะมันไปเถอะเหมอเอ้ย หนูได้กำไรเห็นๆ อิจแรง
ปอลิง ตอนนี้ชอบวิมนะนางดูเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายเป็นผู้หญิงสวยและฉลาดคือถ้าเขาไม่เอาก็ไม่ง้อไม่ทำตัวฟูมฟาย ผู้หญิงแบบนี้เราชอบนะ เอาจริงๆนางก็เป็นคนดีคนนึงจริงๆนั่นแหละ อีกอย่างชนะนี่ให้ความสำคัญกับเพื่อนจริงๆสินะเพราะพอเลิกกับวิมปุ๊บทั้งการพูดจา การกระทำนี่ยังกะคนละคนกับตอนเป็นแฟนกันเลย ดูท่าในอนาคตอาจมีวิมคอยเป็นผู้ช่วยให้เสมออีกคนละมั้งเนี่ย ฮาา
-
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มได้เต็มหน้าแม้แต่ตอนที่เขาบอกเลิกกัน
คนไม่ปกติก็ต้องดูแลตัวเองนะหนูกวิ้น
ปล่อยให้คู่โคตรเพื่อนเขาหวานกันแบบไม่เกรงฟ้าดินกันต่อไป
-
โอ๊ยยย ขำกวิ้น นางน่าร้ากกก อยากให้นางมีคู่ เอ๊ะ เอ๊ะ หรือจะเป็นพี่สมัย? #เก่งมโน #ทีมเพนกวิ้น ตกลงชะน้าาากับเหมอนี่ เขาเป็นเพื่อนกันเนอะ อยากมีเพื่อนแบบนี้จุง 5555 :hao3:
ชูป้ายไฟให้คนเขียน เรื่องนี้อัพเร็ว อัพบ่อย น่ารักที่สุดอ่ะ :mew1:
-
พี่หมัยน่ารัก วิมไม่สนคนพี่บ้างเหรอ
-
กวิ้นเพื่อนโง่ก็เข้าใจแบบเราแหล่ะค่ะ
แต่ชะน้ามันพวกซึน 555555555
-
เพื่อนพ้องท้องชนกันแน่ๆ อีกพัก หึหึ
สงสารกวิ้นแกไม่โง่นะ คนที่โง่สุดน่าจะเป็นชะน้าาาาา~~
-
ชาน้าาาาา แกอย่าหวานให้มากกก
สงสารกิ้นเพื่อนโง่มั่ง
-
:pig4: :pig4:
-
:m20: ยิ่งอ่านยิ่งฮา...ชอบบบบบบ..รักเหมอนร๊าาาาาาา
-
กวิ้นคงต้องร้องเพลง
เป็นส่วนเกินในชีวิตเธอ ที่เธอไม่ต้องการรรร
จะหวานกันไปละปั๋วเมียคู่นี้
แต่เลาชอบบบบบ
:-[
-
อ่านทีไรสงสารกวิ้นทุ๊กกกที
เหมอกับนะนี่ทำให้กวิ้นกลายเป็นคนไม่ปกติตลอด55
นะพูดเหมือนสามีพูดกับภรรยา เหมอนี่คงฟินแล้วฟินอีก
ตอนแรกไม่ชอบวิมนะ แต่อ่านตอนนี้ละนางน่ารักดี
ขอให้เจอคนที่ดีที่ไม่ใช่นะนะ55555
-
พี่หมัยนี่จะมาลงเอยกับน้องกวิ้นใช่มั้ยเนี่ย
-
หวานจนไม่มีพื้นที่ให้แพนกวิ้นยืนเลย
-
ได้กันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
ชอบบรรยากาศของชนะกะวิมตอนที่เลิกกันแล้ว แบบพอไม่ต้องแอ๊บแล้ววิมดูเป็นคนที่เข้าใจอะไรๆได้ง่ายๆดี
ชะน้าาาาาาาาาา เพื่อนกันที่ไหนที่ทำให้เราอยากทำงานเยอะๆ จะได้มีเงินเยอะๆ เพื่อนจะได้สบาย ตรรกะข้อไหนคะลูก
เสือเหมอเป็นชายหนุ่มที่ขยันหยอด ขยันตบมุก และขยันตบหัวกวิ้นเพื่อนรักอยู่ร่ำไป สมฉายาเสือเหมอสองมาตรฐานจริงๆ
แต่เรายังยืนยันนะคะ เรารัก #กวิ้นเพื่อนโง่ที่สุด :hao3:
-
ชอบวิมนะ เหมอติดต่อเชษฐ์ให้วิมเร็ว พี่หมัยก็ได้ ให้วิมเป็นคุณนายนายร้อยแทน โก้ไม่หยอก ทีนี้วิมก็ไม่ต้องอายเพื่อนแล้ว
อยากให้วิมเป็นเพื่อนนะนะ มีความรู้สึกว่าผู้หญิงแบบวิมเป็นเพื่อนนะได้ คนที่ทนนะเข้าใจนะได้แบบนี้มีไม่มากหรอก แต่ต้องไม่ใช่เพื่อนแบบเสมอนะเพื่อนจริงๆ 55
-
:-[ ชน้าาาาาาาาาา
ชนะรู้ไหมว่ากำลังทำให้ไอ้เหมอลอยยยยย
ได้อย่างนี้ แค่เพื่อนก็เอา ฮ่าาาาา
-
โอ๊ยยยน่ารักทั้งคู่
-
จุดที่ชนะบอกจะตั้งใจทำงาน น้องเหมอจะได้สบายนี่คือแบบ ดีงามพระรามสี่มากค่าาา ฟินมากกก
-
อยากเป็นเสมอ :z3: :o8: :-[
-
เพื่อนกวิ๊นน่ารักนะ น่ารักทั้งสามคนเลย อยู่ด้วยกันแบบเกรียนๆอึนๆ นะจะตั้งใจทำงานเพื่อเหมอที่เป็นโคตรเพื่อน นะก็จะไม่ทะเลาะกับป๊ะป๋าแล้ว #ดีใจรอไว้ก่อน ขอบคุณนะคะ จะรอเหมอน้า
-
โครตเพื่อน=แฟน นะเอ้ยยยย เอาที่สบายใจนะ
-
เดี๊ยววว พี่พ่ายมาสอนลูกเด๊วนี้ๆๆๆ
นี้มีนเรียนว่าจีบค้าา
-
ตอนนี้เป็นตอนที่เราอ่านไปด้วยยิ้มไปด้วยโดยไม่ได้ตุ่มๆต้อนๆกลัวดราม่า (คนเขียนอาจจะเมพรวดมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวก็ได้นะ)
อ่อยเหลือเกิน น้องนะ เรากลัวเหมอมันจับนะปล้ำคาห้องลองเสื้อเลย
อ่อยกันไปก็อ่อยกันมา
ไปๆมาๆชนะกับเหมอจะให้อารมณ์คล้ายๆกับป๋ากับเพี้ยนก่อนจะเข้าใจกันนะ
น้องกวิ้นเอ๊ย จะน่ารักน่าสงสารไปถึงไหน
วิมเป็นตัวละครหญิงอีกตัวในนิยายวายที่เราชอบนะ คนเขียนๆตัวละครหญิงออกมาได้น่ารัก 2 คนแล้ว พี่กิ๊ฟกับวิม(พี่สาวเพี้ยนน่าเวทนามากกว่า)
แต่ที่ร้ายก็ร้ายจนแสบตับอย่างน้องสาวมาวินเป็นต้น ชะนีป๋าไม่เกี๋ยวไม่สนใจ
-
:hao7: เพื่อนกันเนอะ ชนะ+เสมอ :hao7:
-
ชะน้าาาาาาาาาา ไม่จีบเหมอเลยน่ะไม่จีบเลยจริงๆ
กวิ้นต้องทำความเข้าใจ เค้าเป็นโคตรเพื่อนกัน ทำแบบนี้ไม่แปลกหรอก :laugh:
-
อืม ... นายชนะ
-
ตอนนี้ขอโฟกัสพี่สมัยกับกวิ้น สนใจคู่แปลกอีกคู่มั้ยคะ แอบจิ้นคู่นี้นะแต่คิดสภาพตอนคบกันไม่ออก 5555555
-
ชะน้าาาาาาาา หลงกลนางเหมออย่างจัง นังเหมอมันร้ายยยยยหลอกให้ชนะซื้อแหวนให้เนียนๆ สงสารกวิ้นเพื่อนยากผู้ถูกทั้งเสมอและชนะใช้เป็นเครื่องมือ :laugh: :laugh:
-
มาขอบคุณเรื่องรักเสมอค่ะ ช่วงสอบเครียดมากอ่านหนังสือไม่ทันก็เครียด แต่พอเครียดแล้วมานั่งอ่านเรื่องนี้ที่อัพทุกวันแล้วหัวใจเหใือนได้รับพลังหล่อเลี้ยง ขอบคุณมากค่ะที่ลงทุกวัน เป็นกำลังใจในการสอบของนี่ไปทุกๆวันนะคะ รักมาก
-
เพนกวิ้น น่ารักว่ะหลอกง่ายดี 5555
แต่สงสารหัวนางเล็กๆโดนเหมอตบตลอด
ชะน้าาา ซื้อแหวนให้เหมอไม่พอ สลักชื่อด้วย
แถมคำมั่นจะทำงานหนักเพื่อเหมอ
นี่คือแค่เพื่อนนนน ตายๆๆเพื่อนแบบนี้ เหมอยอม
ยิ่งอ่านชนะก็ยิ่งน่ารักว่ะ อึน มึน มาก
-
:hao3: คู่นี้เค้ารักแบบซึนๆย่ะ กวิ้นแกนะไม่ปกติ
-
5555555555555555555อิกวิ้นเอ้ยยยย อิเพื่อนนอกวงโคจร กร๊ากกกกกก แต่เฮ้ยไปๆมาๆชั้นว่าชั้นเริ่มรักอิกวิ้นแล้ววะ มันน่ารักน่าถีบดี 55555555
-
ค่ะอิแม่ แดดิ้นกับเพื่อนคู่นี้จริงๆ ถ้าจะขนาดนี้ขอแต่งงานกันเลยเห้อออ :m11:
เพื่อนกวิ้นน เพื่อนมีซัมติงอะไรกับพี่สมัยป่ะน่ะ o13
-
สงสารใครดีระหว่างเสมอกับชะน้าาาาาาา
คือเหมอเข้าข่ายหลอกลวงผู้บริโภครึเปล่าคะ
555555555555555555555
รู้สึกเหมือนว่าไม่เคยดราม่ามาก่อน
เหมอลูก ทำไมได้ดี 5555
-
พวกมันไม่ปกติกวิ้น นายอะปกติ
-
เรื่องนี้ ซอบมากกก+++ ชอบ คุณพ่อไร้พ่ายกว่าเยอะ เค้าเป็นคนรุนแรง 55 เรื่องนั้นเน่ากว่า เรื่องนี้เป็นธรรมชาติกว่า
-
เพิ่งว่างตามมาอ่านจนถึงตอนปัจจุบัน ตอนนี้คือปริ่มกับความสัมพันธ์เช่นนี้ของทั้งคู่มาก นุ้งเหมอน่ารัก ฉันจะดิ้น อื้อ :hao5:
ชอบวิมด้วย ดูเป็นผู้หญิงฉลาด เริ่ด แถมเชิดหน้าใส่ได้เลอค่าอีกต่างหาก ฉันชอบผู้หญิงแบบนี้ งืออออออออออออออ
-
ไม่ต้องรู้ว่าเรารักกันแบบไหน
น้องกวิ้นจงงงต่อไปนะคะ 555
แฟนเก่าพี่นะพอเลิกกันแล้วคุยกับนะสนุกเนอะ
เอ้อ อีกหน่อยคงได้เป็นเพื่อนให้นะเพ้อคุยถึงเหมอได้ อิอิ
-
สงสารกวิ้น 55555
-
เพื่อนกัน ที่ไหนมีแหวนอยู่ สลักชื่อ
-
ตอนที่ 17
“ห้ะ! พวกมึงอยู่ไหนนะ ไอ้สัดดดด หน้าบ้านกู!” ไอ้เหมอร้องเสียงดังลั่นรถ BMW คันหรูของชนะ ด้วยเพราะคนปลายสายที่มันกำลังคุยอยู่ด้วยตอนนี้คือไอ้ชาติชายเพื่อนเกลอที่นำทัพอันประกอบไปด้วยไอ้เชษฐ์และไอ้ปิ๊กบุกมาถึงหน้าบ้าน
“มึงมากันทำไมวะ เอ้า ไอ้เหี้ยเอ้ย เสือกกันดีจริงๆ เออๆ เดี๋ยวกูรีบไป” ไอ้เหมอกดวางสายแล้วยัดมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงยีนตามเดิม
“มีอะไรเหรอ” ชนะถามเสียงนุ่ม หันมองไอ้เกรียนข้างกายที่คิ้วมันขมวดกันยุ่งแล้วก็ชักเป็นห่วง “มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นรึเปล่า”
ไอ้เหมอส่ายหน้า แต่ความจริงมันก็ลังเลว่าเรื่องที่พวกไอ้ชาติชายมันบุกมาถึงบ้านแค่เพราะอยากรู้จักกับพ่อดาวประจำใจของไอ้เหมอนับว่าเป็นเรื่องดีด้วยไหม เมื่อเย็นวานไม่น่าทิ้งไอ้เชษฐ์ขี้สงสัยกับไอ้ปิ๊กเจ้าหนูจำไมไว้กับไอ้ชายที่ความโง่ไม่เกินไอ้กวิ้นเลยจริงๆ ไม่รู้ไปพูดอีท่าไหน ไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กมันถึงได้ตามมาหลอนถึงบ้าน
“เพื่อนมาหาที่บ้าน อยู่หน้าบ้านแล้วตอนนี้”
“เพื่อนที่ไหน”
“ที่โรงเรียน พวกไอ้ชายอ่ะ”
“อ๋อ แล้วมากันทำไม”
“พวกมันอยากมาเที่ยวเมืองกรุงมั้ง” ไอ้เหมอไม่มีวันบอกเหตุผลที่แท้จริงออกไป จะให้บอกว่าไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กอยากมาดูตัวว่าที่เพื่อนเขยของพวกมันก็ใช่เรื่อง
“อืม...งั้นพาเที่ยวสิ เพื่อนอุตส่าห์มากัน ผมมีร้านประจำที่ชอบไปกับไอ้กวิ้น บรรยากาศดีทีเดียว” ชนะเสนอ หันมองตาแป๋วๆ ของไอ้เหมอแล้วคลี่ยิ้ม “อีกอย่างถ้าเหมอบอกคุณหญิงแม่ว่าจะพาเพื่อนเที่ยว คืนนี้เหมอจะได้มีข้ออ้างอยู่กับผมนานขึ้นอีกหน่อย”
ความร้อนลามไปทั่วใบหน้าไอ้เหมอ ยิ่งได้ชิดใกล้คนรูปหล่อก็ยิ่งรู้ว่าปากหวาน การันตีด้วยการที่ไอ้เหมอมีโอกาสได้สัมผัสลิ้มชิมรสอยู่บ่อยครั้ง โชคดีเหลือเกินที่หลังจากซื้อของกันเสร็จชนะก็เทไอ้กวิ้นทิ้งไว้หน้าบ้านแล้วขับมาส่งไอ้เหมอเป็นคนสุดท้าย จะเรียกว่าโชคดีก็คงไม่ใช่ เพราะชนะตั้งใจ...ให้ในรถคันหรูนี้เหลือแค่ ‘เราสองคน’ ตั้งแต่แรก ไอ้กวิ้นที่เป็นส่วนเกินจึงถูกตัดทิ้ง แต่มันไม่ได้โอดครวญอะไรเพราะจะรีบกลับไปต่อจิ๊กซอว์ที่ค้างไว้ให้เสร็จ
“ว่าไงครับ...อยากอยู่กับผมไหม” ชนะถามย้ำเมื่อเห็นไอ้เหมอไม่ให้คำตอบ เอาแต่นั่งหูแดง ทำหน้าตลกให้เห็น
“อยาก” ไอ้เหมอตอบราวกับถูกมอมเมาด้วยสารแห่งความสุข สีหน้าเคลิ้มฝันจนชนะอดยิ้มไม่ได้ “อยากอยู่ด้วยไปจนเช้าเลย”
“เหมอคนดีของผม” ชนะละมือจากพวงมาลัยมาลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอที่เอียงหัวขยับไปตามสัมผัสจากมือใหญ่ “ขออนุญาตที่บ้านก่อนนะครับ ไม่งั้นโดนตีอีก”
“อือ” ไอ้เหมอพยักหน้าว่าง่าย มันเชื่องซะจนชนะนึกเอ็นดู เป็นคนก็ตลก เป็นหมาก็น่ารัก หรือเป็นอะไรก็ได้ที่เสมอเป็น... มันลงตัวหมดทุกอย่าง...
BMW คันหรูจอดต่อท้ายฟอร์จูนเนอร์ที่ไอ้เหมอจำได้ว่าเคยเห็นไอ้ปิ๊กมันขับขึ้นมาจากใต้อยู่บ่อยๆ ครั้นพอรถจอดสนิท ไอ้หมาเหมอก็กลายร่างเป็นเสือ กระโจนลงจากรถแล้วเดินไปหาเพื่อนๆ ของมัน ไม่ทิ้งมาดหมาเหมอตาแป๋วที่เชื่องกับเจ้าของ
“มากันจนได้นะพวกมึง” ไอ้เหมอตบกะโหลกสวัสดีไอ้ชายไปหนึ่งที ไอ้หนุ่มอุบลมันลูบหัวตัวเองป้อยๆ แต่ก็ไม่โต้ตอบ เพราะพอเหลือบเห็นคนรูปหล่อที่ลงจากรถเดินตามไอ้เหมอมา มันก็เอาแต่สะกิดเสื้อของไอ้เชษฐ์ให้มอง
“เหี้ยไรของพวกมึง เพื่อนกูไม่ใช่เมียงูไอ้สัด จะได้มองอย่างกะของสาธารณะ” ไอ้เหมอกระซิบกระซาบ ตบหัวเพื่อนเรียงตัว
“ก็พวกกูอยากเห็นนี่หว่า คนที่ทำไอ้เสืออย่างมึงแดกแห้วมาสองปีกว่าๆ แถมไม่ใช่ผู้หญิงมีนมอีก กูถึงกับต้องแคนเซิลตั๋วเครื่องบินแล้วติดรถไอ้ปิ๊กมาหามึงที่บ้านเลยนะเว้ย” ไอ้เชษฐ์แถลงไขถึงสิ่งที่มันสละไปเพื่อมาเสือกกับเรื่องของไอ้เสือเหมอเพื่อนยาก ทว่าไอ้เหมอไม่ได้สรรเสริญมันแต่อย่างใด กลับง้างเท้าเตรียมยกขึ้นถีบ ถ้าไม่ติดว่ามีพ่อเทพบุตรมาเรียกชื่อมันไว้ ไอ้เสือคงไม่กลับร่างหมาเป็นแน่
“เสมอ... ไม่แนะนำให้รู้จักเหรอ” ชนะถามเสียงเรียบ กวาดสายตามองเพื่อนไอ้หัวเกรียนทีละคน คนหนึ่งรูปหล่ออย่างที่วิมปรีประภาอดีตแฟนสาวของเขาเอ่ยชม ‘เสือเชษฐ์’ ตามแคปชั่นในรูป คนฝั่งซ้ายที่คุ้นหน้าว่าเคยเจอกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือหน้ามอและคงเป็นเพื่อนที่ไอ้เหมอเรียกผ่านสายโทรศัพท์ยามที่มันอยู่โรงเรียนมากที่สุด ไอ้ชาติชาย... ส่วนอีกคน ชนะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ถ้าคนกลางคือเชษฐ์แล้ว อีกคนฝั่งขวาก็คงจะเป็นคนชื่อปิ๊ก ที่ไอ้เหมอขอยืมมือถือมาเปิดเพลงร้องกล่อมเขาบ่อยๆ
“เออจริง นี่พวกมึง ชนะ เพื่อนกู” ไอ้เหมอเน้นคำว่าเพื่อนเสียงหนัก ก่อนจะหันไปทางชนะด้วยสีหน้าอ่อนโยนและน้ำเสียงไพเราะว่า “นะ นี่เพื่อนเหมอเอง คนนี้ชาติชาย นะเคยเจอแล้ว ไอ้สูงเปรตนี่ชื่อเชษฐ์ ส่วนไอ้เตี้ยกว่าเพื่อนนี่ชื่อปิ๊ก”
ไอ้ชายเบ้ปาก ฉายาเสือเหมอสองมาตรฐานได้รับการยืนยันแล้วว่าเป็นจริงก็ตอนนี้ ปกติไอ้เหมอมันเป็นคนเท่าเทียมกับทุกคน แต่กับน้องนานะ เอ้ย! ไอ้รูปหล่อชื่อชนะคนนี้คงเป็นกรณียกเว้น
“อืม” ชนะตอบรับคำสั้นๆ ไม่ต่อประโยคอะไรอีก สามหนุ่มกลุ่ม F4 แห่งกองร้อยจึงได้แต่พากันนิ่ง เพราะก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน จะให้บอกว่ายินดีที่ได้รู้จักทั้งๆ อีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำหน้ายินดีเสียเท่าไหร่คงจะไม่ใช่แนว
“เหมอ เข้าบ้านไปขออนุญาตคุณหญิงแม่ก่อนเถอะ” ชนะเอ่ยเตือน ดันหลังไอ้เหมอให้หันเข้าบ้าน
“ใช่ๆ เกือบลืมเลย พวกมึงอยู่คุยกับนะไปก่อนนะ กูมา แป๊บเดียว ไปขออนุญาตหญิงแม่แป๊บ”
“เฮ้ย เดี๋ยวๆ จะขออนุญาตไปไหนวะ” ไอ้ชายรีบเบรกไอ้เหมอ เพราะจะให้อยู่คุยกับไอ้รูปหล่อไร้มนุษยสัมพันธ์คนนี้ไม่เอาหรอกเว้ย มันหน้านิ่งๆ ไม่พูด อยู่ด้วยแล้วโคตรอึดอัด เผลอๆ ไอ้เชษฐ์ที่หมั่นไส้คนหยิ่งๆ มันจะโดดเตะเอา แล้วทีนี้ใครจะห้าม! ไอ้ชายคิดไปต่างๆ นาๆ แต่ครั้นไอ้เหมอบอกว่า “จะพาพวกมึงไปเปิดหูเปิดตาไง นะมีร้านดีๆ จะพาไป แต่ต้องขอหญิงแม่ก่อน” ได้ยินเท่านั้นไอ้ชายก็ปล่อยไอ้เสือเหมอทันที ...เรื่องอื่นช่างมันเรื่องสังสรรค์ต้องมาก่อน!
ไอ้เหมอวิ่งสปีดเข้าไปในบ้านแล้ว ถนนหน้าบ้านจึงมีเพียงชายร่างสูงสี่คนท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบยามค่ำคืน ไอ้ชายแสร้งมองท้องฟ้า ส่วนไอ้ปิ๊กก็แสร้งสนใจล้อรถฟอร์จูนเนอร์ของมัน คงมีแต่ไอ้เชษฐ์เท่านั้นที่จ้องตาวัดใจกับไอ้รูปหล่อชนะไม่เลิก
“มึง” ไอ้เชษฐ์เปิดก่อน
“อะไร” ชนะสวนกลับ
“คนที่ไหนวะ” ไอ้ชายแทบสบถออกมาไม่เป็นคำ เพราะไอ้เชษฐ์ที่ตั้งท่าเหมือนจะหาเรื่อง กลับถามประวัติของอีกฝ่ายซะอย่างนั้น
“กรุงเทพฯ”
“เหรอ กูคนเชียงใหม่” ไอ้เชษฐ์ยังตอบหน้าเคร่งประหนึ่งคำถามคือโจทย์ฟิสิกส์ยาวสองหน้ากระดาษก็ไม่ปาน
“อืม” ชนะรับคำสั้นๆ
“กูคนสุราษฯ” ไอ้ปิ๊กก็เอาบ้าง ไอ้ชายจึงไม่มีทางเลือก “ส่วนกูคนอุบล”
บทสนทนาแปลกๆ ของสี่หนุ่มจบตรงที่ไอ้ชายเป็นคนอุบล ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมตามเดิม...
ห้านาทีผ่านไป...
สิบนาทีผ่านไป...
“มึง” คราวนี้ชนะเริ่มก่อน ใบหน้าหล่อเหลามองไอ้หนุ่มเชียงใหม่ด้วยความสงบนิ่ง “ห้ามเอาเบอร์ผู้หญิงให้เหมออีก มันไม่สนใจหรอก”
“เออ กูรู้” ไอ้เชษฐ์ตอบ มองกลับด้วยสายตาสงสัย “แล้วมึงล่ะ...รู้ได้ไง”
“รู้...เพราะคนที่มันสนใจคือกู”
จบประโยคคล้ายคนหลงตัวเอง แต่ก็ไม่มีใครกล้าเถียงเพราะสิ่งที่ไอ้รูปหล่อมันพูดนั้นถูกต้องทุกคำ แม้จะตกใจที่น้องนานะกลับกลายเป็นไอ้ชนะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า...ไอ้เสือเหมอของเพื่อนๆ มันสนใจไอ้คนตรงหน้านี้จริงๆ สนใจหรือเรียกว่าหลงหัวปักหัวปำก็ยังไม่สามารถแยกประเภทได้
“แล้วตกลงมึงเป็นอะไรกับมัน” ไอ้ปิ๊กหนุ่มใต้อารมณ์ดี แต่โผงผางตรงประเด็น “แฟนเหรอ”
“กูไม่จำเป็นต้องตอบคนอื่นในเรื่องของตัวเองหรอก” ชนะให้คำตอบยียวน จนไอ้ชายเห็นไอ้ปิ๊กคิ้วกระตุก ในใจไอ้หนุ่มอุบลคนซื่อเอาแต่ภาวนาให้ไอ้เสือเหมอมันกลับมาเสียที ไม่รู้ไปขออนุญาตเที่ยวหรือลาไปรบ ถึงได้นานเป็นปีชาติ
“เออ เอาเถอะ ไม่ตอบก็เรื่องของมึง” ไอ้เชษฐ์ตัดบท “แต่ตอบให้พวกกูหายสงสัยหน่อย ไอ้เหมอ...เป็นคนของมึงใช่ไหม”
“ไม่ใช่...เหมอเป็นหมาของกูต่างหาก”
ไอ้เชษฐ์หัวเราะ ยักคิ้วกวน “อาจจะเป็นเสือที่ห่มหนังหมาหลอกมึงอยู่ก็ได้”
“เป็นอะไรก็ได้เถอะ แค่เป็นของกูก็พอ”
“มึงเป็นคนพูดตรงดีนี่ แล้วไอ้ที่กั๊กมาสองปีกว่าๆ คืออะไร” ไอ้เชษฐ์มันก็แมนๆ ตรงๆ ถึงได้ถามโดยไม่เกรงอกเกรงใจแม้อีกฝ่ายจะเพิ่งทำความรู้จัก “ไอ้เหมอแดกแห้วจนอิ่ม”
“นั่นเพราะไม่มีใครถามกูตรงๆ แบบนี้ ไม่ถามกูก็ไม่รู้จะตอบทำไม ถ้ากล่าวหาว่ากูกั๊ก เพื่อนมึงไม่ป๊อดเหรอที่ไม่กล้าถาม”
“อืม...นะ กูเถียงไม่ออก” ไอ้เชษฐ์ยอมรับตามตรง หัวเราะหึหึ โดยที่ไอ้ชายเก็บทุกรายละเอียดคำพูดที่ไอ้เชษฐ์มันพูดกับไอ้รูปหล่อไว้เพื่อฟ้องไอ้เสือเหมอ
“เรื่องแบบนี้ใครก็ไม่กล้าหรอก แต่ถ้าใจพวกมึงตรงกันแล้วทำไมไม่ทำอะไรให้ชัดเจน” ไอ้ปิ๊กพูดขึ้นบ้าง “มึงก็รอให้มันถาม ทั้งๆ ที่มึงก็ไม่เคยพูดออกไปก่อน มึงก็ป๊อดเหมือนกัน”
“ในมุมของมึง มึงเรียกป๊อด แต่ในมุมของกู กูเรียกมันว่าความรอบคอบก่อนตัดสินใจลงทุน”
ไอ้ปิ๊กผิวปากหวือ ไม่เถียงอะไรต่ออีก ส่วนไอ้เชษฐ์มันก็หัวเราะชอบใจ คงมีแต่ไอ้ชายที่ทำตัวราวกับเป็นเครื่องเรคคอร์ดบันทึกเสียงเพื่อนำความถวายเสือเหมอลูกพี่ของมัน
“รอนานกันไหมวะ” ไอ้เหมอปิดประตูรั้วบ้านแล้วเดินมาหาผองเพื่อน “หญิงแม่ซักซะยาว ไหนจะพี่หมัยที่เกาะแข้งเกาะขาไม่ให้ไปอีก กูต้องยอมให้หอมแก้มไปสิบที โคตรเสียเวลา”
ไอ้เหมอบ่นกระปอดกระแปดไม่ได้สังเกตบรรยากาศรอบตัวเลยสักนิด “อ้าว นี่ยืนกันเงียบๆ ไม่ได้คุยอะไรกันเลยไง สนิทกันไว้ดิวะ พวกมึงไม่มีบุญได้เป็นเพื่อนกับคนหล่อๆ แบบนี้อีกแล้วนะเว้ย เร็วๆ กราบไหว้ซะ ฮ่าๆๆ”
“บ้านมึงสิไอ้เหมอ” ไอ้เชษฐ์ตั้งท่าเตะ แต่ไอ้เหมอกระโดดหลบทัน “คุยกันจนไม่รู้จะคุยอะไรแล้วไอ้ห่า รอมึงนานสักสามชาติ”
“วุ้ย ไปโทษพี่กูโน่น ป่ะๆ ไปเถอะ เดี๋ยวร้านเหล้าปิดหมดแล้วอดแดก” ไอ้เหมอยังคงอารมณ์ดี เพราะราตรีนี้คุณหญิงแม่อนุญาตให้มันโบยบินได้เต็มที่ กลับบ้านพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีไม้เรียวคอยท่า สบายใจสบายอุรา ซุกกอดอุ่นๆ ของชนะคงฟินยิ่งกว่าเดิมล่ะคืนนี้
“พวกมึงขับตามมานะ กูไม่นั่งฟอร์จูนเนอร์อ่ะ ระคายก้น อิอิ” ไอ้เหมอแย้มบาน สะบัดตูดเดินไปนั่ง BMW ของสุดที่รัก ปล่อยให้ไอ้เพื่อนสามหนอสาปแช่งมันตามหลัง
“เหมอ” เสียงเรียบนิ่งของคนรูปหล่อหลังพวงมาลัยทำเอารอยยิ้มบานของไอ้เหมอหุบลงเล็กน้อย ยิ่งเจอสายตาเครียดขรึมของชนะ ยิ้มของมันก็หุบลงจนแทบปิดสนิท “มานี่”
“อะไร...” ไอ้เหมอถามเสียงแผ่ว แต่มันยอมขยับไปใกล้ “อูยยยย นะกัดเหมอทำไม”
แก้มของไอ้เหมอโดนกัดเข้าเต็มคำ แต่เสียงท้วงของไอ้เกรียนไม่มีผลใดๆ เพราะแก้มของมันสองข้างถูกริมฝีปากของชนะครอบครองไว้จนหมดสิ้น ...ทั้งกัดทั้งงับทั้งพรมจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ครบสิบหรือยัง”
ไอ้เหมอไม่ตอบ เพราะกำลังจะละลายอยู่ในอ้อมกอดของคนรูปหล่อ “เสมอ”
“อือ ครบแล้ว”
“ครบแล้วก็ดี” ชนะอมยิ้ม แล้วบรรจงจูบลงแก้มของไอ้เหมอเต็มแรง “ตอนนี้มีแต่...ของผมแล้วนะ”
ไอ้เหมอย่นจมูก หอมแก้มชนะคืนไปสองที “กับพี่ชายเค้าก็หวง”
“แล้วให้หอมทำไมตั้งสิบที”
“พี่หมัยขอ ก็พี่น้องกัน”
“ยะกับโยผมยังไม่เคยทำเลย”
“ง่า...”
เห็นหน้าจ๋อยๆ ของไอ้เหมอแล้วชนะอดที่จะยกมือลูบหัวมันไม่ได้ “ล้อเล่น...ผมแค่อยากหอมแก้มเหมอเลยหาข้ออ้างเท่านั้นเอง ไม่หวงหรอก...แต่กับคนอื่นไม่ได้นะครับ”
“อื้อ”
“เหมอเป็นของผมนะ...จำให้ขึ้นใจด้วย”
“เหมอได้เลื่อนตำแหน่งแล้วเหรอ” ไอ้เหมอใจสั่นระริก คำว่า ‘เหมอเป็นของผม’ มันเหมือนประกาศให้รู้ว่าเป็นแฟน เป็นคู่รัก หรือเป็นยิ่งกว่าเพื่อน...
“เปล่านี่...ก็ยังเหมือนเดิม” ชนะกระตุกยิ้ม มองไอ้เหมอที่ทำหน้างงแล้วก้มลงไปงับริมฝีปากของมัน “เหมือนเดิมไหม”
“อืม เหมือนเดิมเลย” ไอ้เหมอยิ้มกว้างเต็มหน้า ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงบีบแตรจากฟอร์จูนเนอร์คันข้างหน้าดังลั่น ไอ้ชายเปิดกระจกมาตะโกนถามว่า “เมื่อไหร่พวกมึงจะออกรถวะ จะจูบกันจนร้านเหล้าปิดเลยไหมมมมม!!”
สิ้นไอ้กวิ้นก็ยังมีไอ้ชาย ไอ้พวกมารขัดความสุขเหมออออ!!
ร้านที่ชนะพาสี่หนุ่ม F4 แห่งกองร้อยมาในค่ำคืนนี้เป็นบาร์แอนด์เรสเตอรองที่มีดนตรีสดบรรเลงให้ฟังคลอบรรยากาศดีๆ ติดริมแม่น้ำ พนักงานเดินนำห้าหนุ่มไปยังโต๊ะมุมประจำของชนะกับไอ้กวิ้นที่มีลมพัดเบาๆ จากสายน้ำที่ไหลเอื่อยอยู่เบื้องล่าง ไม่รู้ว่าชะตาเป็นใจหรือโชคเข้าข้างที่โต๊ะในมุมวิวดีๆ แบบนี้ว่างต้อนรับพวกไอ้เหมอพอดิบพอดี ปกติจะได้มุมนี้ต้องโทรมาจองล่วงหน้าตั้งแต่ร้านยังไม่เปิดเสียด้วยซ้ำ
“คืนนี้จัดกันเบาๆ ก็พอ เพราะพรุ่งนี้ต้องกลับเข้าโรงเรียนแล้ว” ไอ้เสือเหมอหัวโจกสั่งการ เห็นไอ้ชายตาวาวกับโปรโมชั่นของทางร้านก็ริบเอาเมนูและพูดดักคอมันขึ้นมาไว้ก่อน “พวกมึงนอนที่ไหนคืนนี้”
“บ้านญาติไอ้ปิ๊ก อยู่บางบัวทอง” ไอ้เชษฐ์เป็นคนให้คำตอบ
“เหี้ย โคตรไกล ใครขับรถไม่ต้องแดกเยอะนะมึง”
“อ้าว ซวยกูอีก” ไอ้ปิ๊กทำหน้าเซ็ง ยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นจิบแล้วมองเบียร์หนึ่งทาวน์ใหญ่ๆ ที่พนักงานยกมาเสิรฟ์ให้ตาละห้อย
“แก้วเดียวเถอะ อย่าถึงกับต้องกินน้ำเปล่า มาทั้งที” ชนะบอกแล้วขยับเลื่อนแก้วเบียร์ไปตรงหน้าไอ้ปิ๊กที่รีบคว้าหมับไว้ทันที ไอ้เหมอมันก็ไม่ขัด เพราะเห็นดีเห็นงามกับพ่อดาวประจำใจของมันทุกเรื่องอยู่แล้ว
กับแกล้มเริ่มทยอยมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ สามเพื่อนซี้ของไอ้เหมอก็ลงมือกินกันไปคุยกันไป ส่วนใหญ่โม้เรื่องแฟนของไอ้ชายที่ตอนนี้จากเด็กเรียบร้อยอ่อนหวาน กลายร่างเป็นแม่คนที่สองคอยเช็คคอยตามไอ้ชายมันทุกฝีก้าว
“ช่วยไม่ได้ ก็มึงได้เขาแล้ว ผู้หญิงเขาก็ยิ่งรักคนที่ได้สิ่งสำคัญของเขาไป ไม่เห็นแปลก” ไอ้เหมอบอกราวกับผู้มีประสบการณ์ ทั้งๆ ที่ขาอ่อนหญิงงามมันก็ยังไม่เคยได้เห็น
“แต่มันก็เกินไปป่ะวะ ขนาดกูจะขี้ ขอโทษเถอะ กูเข้าห้องน้ำยังบังคับกูเอามือถือเข้าไปคุยด้วยอ่ะ มันคิดว่าเวลาขี้นี่กูจะโทรจีบคนอื่นได้เหรอวะ แม่ง...ใครจะมีอารมณ์” ไอ้ชายบ่นเสร็จก็ยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ตอนนี้ใบหูมันขึ้นสีแดงก่ำ บ่งบอกว่าไอ้คออ่อนกว่าชาวบ้านปกติมันเริ่มเมาแล้ว “ตอนอยู่โรงเรียน มึงก็รู้ว่ากว่าจะหาเวลาคุยได้มันก็ยากแล้วช่วงนี้ ซ้อมนั่น ฝึกนี่ ไหนจะเรียนไหนจะงาน ไหนจะการบ้าน แม่งเยอะแยะไปหมด กูนี่นะจะมีเวลาไปจีบใครที่ไหนอีก มันพูดไม่ได้ดูหนังหน้ากูเล้ย”
“เออใช่ กว่าหนังหน้าอย่างมึงจะหาเมียได้ก็นานโข หน้าอย่างไอ้เชษฐ์ก็ว่าไปอย่าง” ไอ้ปิ๊กสำทับ แต่ทำเอาไอ้ชายแยกเขี้ยวขู่
“แล้วไอ้นะ มึงมีแฟนมะ” ไอ้เชษฐ์ถาม ยักคิ้วกวนตีนตามสไตล์ของมัน
“เพิ่งเลิกไปเมื่อตอนบ่าย” ชนะตอบง่ายๆ
“แฟนมึงคงสวย” ไอ้ปิ๊กพูด
“ใช่ สวย สวยแบบโคตรสวยอ่ะ นิสัยดีด้วย” ไอ้เหมอได้ทีอวด “ไม่หล่อเหมือนนะ หาไม่ได้อ่ะ จริงๆ”
“โหวววว ไอ้เหมอมันไม่เคยชมใครสวยเลยนะเว้ย แฟนมึงแม่งคงสวยจริง แล้วทำไมถึงเลิกวะ” ไอ้ชายเลิกดราม่ากับเรื่องของตัวเอง หันมาเสือกเรื่องของชาวบ้านต่อ
“ไม่ชอบคนสวย” ชนะตอบ หันมองไอ้หัวเกรียนข้างกายที่สบสายตากันเข้าพอดี “ชอบคนตลก”
“ตลกแดกมากไปบางทีก็น่ารำคาญนะมึง” ไอ้เชษฐ์ว่า มองไอ้เหมอที่หลงอยู่ในดินแดนฟินแลนด์ไปเรียบร้อยแล้ว มันมองไอ้รูปหล่อตาเยิ้มจนน่าหาไม้มาจิ้มตา
“บางคนก็น่ารัก...ไม่น่ารำคาญหรอก” ชนะยังคงยืนกราน เสียงทุ้มก็นุ่มเพราะน่าฟัง มือใหญ่ก็ลูบหัวไอ้เหมอมันเบาๆ “เนอะ เสมอ”
“อื้อ คนหล่อก็ปากหวาน...หวานมากกกกกกกก” ไอ้เหมอล่องลอยไปสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นเกือบสุดขอบฟ้าแล้วแต่มือไอ้เชษฐ์ก็ดึงมันกลับมา
“ระวังว่าหวานจะเป็นยาพิษ...ทำให้เสพติด แล้วถึงตาย”
“กูยอมตายว่ะไอ้เชษฐ์” ไอ้เหมอตอบ ยิ้มกว้างมองชนะที่หัวเราะในลำคอ “ขอแค่ได้ตายแทบเท้าคนที่กูรักก็พอ”
“ไม่ให้ตายหรอก...รู้ไหม เพราะถ้าเหมอตาย...ผมคงทรมาน” ชนะก้มลงกระซิบ จูบผะแผ่วลงบนใบหูของไอ้เหมอจนใบหูมันแดงก่ำไม่แพ้ไอ้ชาย
“เฮลโหล่ววววว แคนมึงเฮียมี” ไอ้ชายกระแดะภาษาอังกฤษขัด มันจำมาจากเนื้อเพลงที่สายสมรแฟนสาวเปิดวนฟังซ้ำบ่อยๆ ในช่วงนี้
“อะไรของมึงไอ้ชาย” ไอ้เหมอถามสีหน้าเก้อเขิน ยิ่งเห็นรอยยิ้มเยาะของไอ้เชษฐ์ไอ้ปิ๊กแล้วไอ้เสือเหมอผู้แกร่งกล้ายิ่งทำหน้าไม่ถูก “อะไรวะ ยิ้มเหี้ยไรพวกมึงเนี่ย”
ยิ่งเขินไอ้เหมอก็แก้เขินด้วยการซดเบียร์แก้วแล้วแก้วเล่าจนตอนนี้ผิวแก้มคล้ำแดดของมันเริ่มขึ้นสี ตัวของมันเอนไปทางคนรูปหล่อ กล้าๆ กลัวๆ ระหว่างจะเบียดซบหรือแค่นั่งใกล้สูดความหอมจากอีกฝ่ายในระยะที่เหมาะสมดี แต่ไอ้เหมอลังเลอยู่ได้ไม่นาน มือใหญ่ของคนข้างกายก็ดึงรั้งเอวของมันให้เข้าใกล้ ไอ้เหมอจึงยิ้มกริ่มแล้วถือวิสาสะพิงกับท่อนแขนที่เลื่อนจากเอวขึ้นมาโอบที่ไหล่ ...ไม่มีแม้คำพูดคำใดที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากคนรูปหล่อ มีแต่เพียงสายตาที่ทอดมองมาและรอยยิ้มสะกดให้ไอ้เสือร้ายเชื่องดั่งลูกแมวเท่านั้น... ยิ่งครานี้...ไม่มีเพื่อนคนไหนยิ้มล้อหรือเอ่ยแซว ไอ้เหมอมันก็ถือสิทธิ์ครอบครองหัวไหล่และท่อนแขนของพ่อดาวประจำใจของมันเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว
“เรียนจบก็ทำงานที่บริษัทพ่อเลยอย่างนี้ก็ดีไปอีกแบบนะมึง ไม่ต้องเดินหางานเหมือนคนอื่นๆ เขา ต้นทุนเยอะกว่าสบายกว่าเห็นๆ” ไอ้เชษฐ์กำลังสนทนาเรื่องในอนาคตข้างหน้ากับชนะและผองเพื่อน ทำมองไม่เห็นไอ้เสือเหมอที่หลุดจากบทสนทนาเข้าสู่นิพพานของมันไปแล้วเรียบร้อย
“มันก็ดี แต่ไม่น่าตื่นเต้น เหมือนกับว่าดูหนังแล้วรู้ตอนจบก่อน...มันถึงไม่สนุก” ชนะตอบ ใบหน้านิ่งขรึม มือใหญ่ก็เกลี่ยแก้มของไอ้เหมออย่างใจลอย “ยิ่งไม่ต้องพยายาม...ยิ่งน่าเบื่อ”
“มึงนี่สงสัยจะชอบความลำบาก เป็นกูหน่อยไม่ได้ จะตั้งหน้าตั้งตาเรียน แต่ที่บ้านกูไม่มีธุรกิจ พ่อเป็นนายอำเภอ แม่เป็นครู กูก็ไม่พ้นต้องรับราชการ ก็เลยมาเป็นทหาร ความจริงเลือกอย่างอื่นได้อยู่หรอก แต่กูชอบให้สาวๆ กรี๊ด” ไอ้ชายสาธยายชีวิตของมันเสร็จก็ซดเบียร์ไปอีกอึกใหญ่ “ไอ้เชษฐ์พ่อแม่มันก็เจ้าของปางไม้ บ้านมันทำเฟอร์นิเจอร์ด้วย แต่ดีที่พี่มันฮุบสมบัติไปหมดแล้ว ไอ้นี่มันเลยต้องมาเป็นทหารตามปู่มัน ฮ่าๆๆ โอ้ย ไอ้เชี่ย ตบหัวกู”
ไอ้ชายโดนไอ้เชษฐ์ตบกะโหลกข้อหาสาธยายชีวิตโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ
“แล้วมึงอ่ะ” ชนะถามไอ้ปิ๊กที่ทำหน้าล่องลอยไปกับลมพัดอ่อนๆ
“บ้านกูทำสวนยางพารา แล้วก็รีสอร์ทอีกนิดหน่อย แต่กูลูกคนเล็กเหมือนกัน พี่เลยฮุบสมบัติไปเหมือนพี่ไอ้เชษฐ์ เหอๆ” ไอ้ปิ๊กหัวเราะไร้อารมณ์ จิบเบียร์เบาๆ แล้วชมบรรยากาศของมันต่อไป
“แล้วคนนี้ล่ะ โดนพี่ฮุบสมบัติไปไหม” ชนะก้มลงถามไอ้เกรียนที่เอาแต่นั่งเงียบ ยกเบียร์จิบไม่ขาด ไอ้เหมอเวลาเมาจะเรียบร้อยไม่พูดไม่จากับใคร เพื่อนๆ ทุกคนรู้ดีจึงปล่อยให้มันนั่งของมันไป ไม่ได้รบกวน เพราะขืนไปกวนก็เหมือนไปแหย่เสือที่กำลังนอนหลับ “ว่าไง”
แต่คงยกเว้นคนรูปหล่อคนนี้ไว้ ที่แม้จะกวนจะแหย่ยังไง ไอ้เสือมันก็ยังยิ้มหวาน ทำหน้าเชื่องดั่งแมวน้อยคอยคลอเคลียเจ้าของอยู่ไม่ห่าง
“ไม่มีสมบัติอะไร มีแต่หนี้ ให้พี่หมัยเอาไปคนเดียวเลย ฮี่ๆ”
“เสมอเด็กไม่ดี”
ไอ้เหมอยังคงยิ้มกว้าง ไม่ท้วงกับคำต่อว่า ตามันก็เยิ้มอย่างกะน้ำเชื่อม เป็นที่รู้กันว่าไอ้เหมอคอทองแดง...แต่เป็นเฉพาะประเภทเหล้าเท่านั้น กับไวน์กับเบียร์ กินไปไม่ต่ำกว่าสิบแก้วมันก็จอดแบบไม่ต้องแจว ตรงข้ามกับชนะที่คออ่อนกับเหล้าแต่แอลกอฮอล์ประเภทอื่นนั้นสู้ขาดใจ
“เมาแล้วเสมอ” ชนะกดใบหน้าลงต่ำ หน้าผากสวยสัมผัสกับหน้าผากของไอ้หัวเกรียน ได้ยินไอ้ปิ๊กผิวปาก เสียงไอ้เชษฐ์กระแอมไอและไอ้ชายที่สำลักเบียร์ แต่เสียงรอบตัวเหล่านั้น...พนันกันได้ว่าไอ้เหมอมันไม่ได้ยิน
“อือ เหมอมึนหัวอ้ะ เห็นไอ้ชายหล่อด้วย แต่ความจริงมันไม่หล่อ ไอ้ชายดำ หัวเกรียน แต่เมื่อกี้เหมอเห็นมันตัวแดง มีแสงวาบๆ มันเป็นผีกระสือ ฮี่ๆ” ไอ้เหมอเริ่มเพ้อเจ้อไปตามเรื่อง สิ้นชื่อเสือเหมอจอมโหด เพราะต่อหน้าพ่อดาวประจำใจของมันแล้ว มันเป็นแค่ไอ้เหมอที่คุยจ้อน่ารัก
“ดูมัน นินทากูต่อหน้าต่อตา” ไอ้ชายหันไปฟ้องไอ้เชษฐ์ อยากยื่นมือไปผลักหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ แต่ก็ติดว่าหน้าของไอ้รูปหล่อยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากหน้าเพื่อนของมัน
“เหมอก็หัวเกรียน” ชนะลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอเป็นการยืนยัน
“ไม่เกรียน เหมอผมยาวสวย ซันซิลเคยติดต่อให้ไปเป็นพรีเซ็นเตอร์แต่เหมอปฏิเสธเพราะท่านบิดาไม่ปลื้ม เมื่อก่อนเหมอถักเปียเหมือนรจนา” ไอ้ปิ๊ก ไอ้ชาย ไอ้เชษฐ์ สำลักเบียร์อย่างพร้อมเพียง ในขณะที่ชนะหัวเราะเสียงดังลั่น
“เดี๋ยวๆ ถักเปียนี่พจมานป่ะวะไอ้เสือ” ไอ้เชษฐ์ช่วยกู้หน้าให้ไอ้เสือเหมอจอมโหด แต่ไอ้เกรียนมันก็ยังเถียง
“รจนาถักเปีย พจมานใครวะไอ้เชษฐ์ ชื่อป้ามึงเหรอ” ไอ้เหมอทำหน้ายุ่งเหมือนเด็กถูกขัดอกขัดใจก่อนจะหันไปยิ้มแฉ่งให้คนรูปหล่อของมันตามสไตล์ของผู้ชายสองมาตรฐาน “เหมอสวยป้ะ”
“ฮ่าๆๆ สวยๆ สวยมาก ผมยาวก็สวยเนอะ” ชนะพูดเหมือนกำลังปลอบเด็กเล็ก มือก็ลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอไป “ผมยาวแล้วนะ ไปตัดผมด้วย”
“รับทราบ!” ไอ้เหมอตะเบะแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่เพราะเผลอพูดมากไปแล้วคอแห้ง
“ถ้าไม่มากับมึง พวกกูคงไม่เห็นอะไรแบบนี้ว่ะ แม่งโคตรจี้” ไอ้เชษฐ์ที่ยังคงกุมท้องหัวเราะ เอ่ยชื่นชมชนะราวกับคนรูปหล่อคว้ารางวัลผู้ชายดีเด่นแห่งปี
“ทำไมวะ ปกติเหมอเป็นไง...”
“ไอ้นี่เวลาเมามันเงียบจะตาย ใครเข้าใกล้ไม่ได้ ทั้งกัดทั้งเตะเขาไปทั่ว พามันไปกินที่ร้านไม่ค่อยได้หรอก กลัวมีเรื่อง แต่ดีหน่อยที่มากับมึง แม่งเชื่องชิบหาย” ไอ้เชษฐ์เผาเพื่อนมันจนหมดเปลือก เผาแบบชายชาติทหารเพราะมันเผาต่อหน้าต่อตาโดยที่ไอ้เหมอก็เอาแต่ยิ้มร่ามองสุดที่รักของมันตาเยิ้ม ไม่ได้จะสนใจคำครหานินทาของเพื่อนมันเลยสักนิด
“พวกมึงชอบหนีออกนอกโรงเรียนบ่อยสิท่า” ชนะถาม มองหน้าสามนักเรียนนายร้อยแล้ววกกลับมามองหน้าไอ้เกรียน ที่บ่งบอกยี่ห้อความเก๋าความแสบซนพอตัว
“นานๆ ครั้งน่า เออเว้ย ดึกขนาดนี้แล้วว่ะ กลับกันเลยเถอะ เกรงใจญาติไอ้ปิ๊กมันด้วย กลับดึกให้เขารอเปิดประตูให้อีก”
ไอ้ชายจำใจต้องลาจากงานเลี้ยง ไว้คราวหน้าฟ้าใหม่มันคงได้มาลิ้มชิมรสเบียร์ริมแม่น้ำอย่างนี้อีกสักครั้ง
“โอเค พวกมึงไปที่รถเลย เดี๋ยวกูเช็คบิลเอง” ชนะบอกแล้วยกมือกวักเรียกพนักงาน
“เฮ้ย ไม่เป็นไร แชร์กันดีกว่า” ไอ้เชษฐ์บอก แต่ชนะส่ายหน้า
“ถือว่ากูเลี้ยงต้อนรับ เลี้ยงในโอกาสที่ได้รู้จักกัน แล้วก็...เป็นค่าฝากดูแลเสมอด้วย”
ไอ้เชษฐ์จึงยอมพยักหน้า แม้ในใจจะคิดว่าอย่างไอ้เสือเหมอไม่ต้องมีใครมาดูแลมันหรอก มันถึกกว่าใครในรุ่นแล้ว แถมยังสามารถช่วยเหลือคนอื่นได้อีกต่างหาก
สามหนุ่มแยกไปขึ้นรถฟอร์จูนเนอร์ ส่วนอีกสองหนุ่มที่หลังเคลียร์บิลเสร็จก็แยกมาขึ้นรถ BMW คันหรู ก่อนกลับ กล่าวอำลากันเป็นที่เรียบร้อย นัดแนะไว้ว่าครั้งหน้าจะต้องมาเจอกันอีก จากนั้นก็ขับรถมุ่งสู่เส้นทางของตัวเอง
ต่อด้านล่าง
-
BWM มุ่งตรงสู่ตึกฝั่งตะวันออกของตระกูลโรจนโภคิน ครั้นเมื่อเครื่องยนต์ดับสนิท สรรพเสียงรอบกายก็หายวับ ชนะหันมองคนหัวเกรียนที่นอนหายใจเบาๆ อยู่บนเบาะข้างๆ ในใจก็ไม่อยากไปขัดห้วงฝันของอีกฝ่าย แต่จะให้อุ้มไปที่ห้องก็คงไม่ไหว
“เหมอ...เหมอครับ ตื่นเร็ว ถึงแล้วนะ” สะกิดแผ่วเบาที่หัวไหล่เพียงครู่ ไอ้เหมอก็ปรือตาขึ้นมอง มันขยับตัวเล็กน้อยแล้วเปิดประตูลงจากรถไปอย่างเซื่องๆ
“ระวังครับ” ชนะรีบวิ่งไปประคองคนเมาที่ก้าวสะดุดบันได เกือบล้มหน้าคะมำเกรียนแตกไปแล้วถ้าไม่ได้แขนแข็งแรงโอบประคองไว้
“เหมออยากนอน” ไอ้เหมอเริ่มงอแง เมื่อสติสัมปชัญญะไม่ครบถ้วนนิสัยยามอยู่กับพี่สมัยของมันจึงออกฤทธิ์ “เหมออยากนอนแล้ววว”
ไอ้เหมอแทบทิ้งตัวลงกลิ้งกับพื้น แต่ชนะก็ดึงรั้งตัวมันให้อยู่ในอ้อมแขน
“เหมอ นอนตรงนี้ไม่ได้ อย่าดื้อกับผมนะ” เสียงดุเข้มของชนะทำให้ไอ้เหมอยอมสงบนิ่ง มันพยักหน้าว่าง่ายแล้วเดินไปตามแรงชักจูงของคนรูปหล่อจนถึงห้องนอน
“ไปอาบน้ำ”
“เหมอไม่อาบ” ไอ้เหมอเดินตรงดิ่งไปคว่ำหน้าลงกับโซฟา แล้วหลับไปในทันที แต่มันก็ถูกปลุกด้วยเสียงดุจัดและแรงดึงจากชนะ
“ไป-อาบ-น้ำ”
“ไม่เอา...เหมอไม่อาบ เหมอปวดแผล” ไอ้เหมอยังคงนอนคว่ำหน้านิ่ง ไม่ยอมขยับเขยื้อน ชนะจึงได้แต่ทอดถอนหายใจ
“งั้นเช็ดตัว จะได้นอนสบาย”
ลำบากลำบนคนรูปหล่อต้องหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ไอ้เหมอมันอีก ไม่รู้ว่าถ้าสร่างเมาแล้วจำได้ว่าทำให้สุดที่รักของตัวเองต้องลำบาก ไอ้เหมอมันจะทำหน้ายังไง
ร่างกายของไอ้เหมอเปลือยเปล่า เพราะมันสมยอมให้ชนะปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากกาย ด้วยเพราะชินที่พี่สมัยปรนนิบัติมันเป็นอย่างดีมาตั้งแต่เด็กจึงไม่รู้สึกตะขิดตะขวางใจกับการต้องแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น แต่ถ้ามันได้สติรู้ว่าคนอื่นที่กำลังมองมันอยู่ตอนนี้คือพ่อดาวประจำใจ...ไอ้เหมอคงตัวแดงเหมือนลูกหนูเกิดใหม่
แผละ!
“อูยยยย เย็นนนนนนนน!” ไอ้เหมอถึงกับตาสว่าง เพราะผ้าขนหนูเย็นจัดไม่หมาดน้ำโปะลงบนไอ้เหมอน้อยที่นอนสงบนิ่งอย่างจงใจ “อ้าว...นะ อ้าว...”
ไอ้เหมออ้าวแล้วอ้าวอีก ล้วงมือเข้าใต้ผ้าปลอบขวัญไอ้เหมอน้อยที่หดไปตามความเย็น เห็นชนะยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้าแล้วเป็นดังว่าที่ตัวของมันแดงเถือกจากปลายเท้าถึงใบหู
“เห็นหมดยัง” ไอ้เหมอแทบตบปากตัวเองกับคำถามโง่ๆ ของมัน
“อืม...ก็เห็นมาตั้งหลายครั้ง ยังจะถามอีก” ชนะตอบแล้วหยัดตัวขึ้นนั่งลงข้างๆ โซฟาที่ยวบลงทำเอาไอ้เหมอที่ตอนนี้ขวัญอ่อนสุดๆ สะดุ้งเฮือก
“เหมอหนาว...เสื้อผ้าเหมออยู่ไหนอ้ะ” ไอ้เหมอกวาดตามองหาเสื้อผ้าของตัวเอง แต่รอบกายก็ไม่เห็นมีเสื้อหรือกางเกงแม้สักตัว
“อยู่ในตะกร้า” ชนะตอบเสียงเรียบ ขยับมือวางลงตรงที่ว่างระหว่างขาทั้งสองข้างของไอ้เหมอจนมันรีบหุบขาอัตโนมัติ “หนาวเหรอ... ผมทำให้ร้อนดีไหม”
“หาาาาาา”
ไอ้เหมอทำหน้าเหวอได้ตลกจนชนะหลุดหัวเราะ แต่ก็เป็นเพียงไม่นานที่สีหน้าประหลาดของมันจะแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มเขิน
“จะ...ทำแบบไหนอ่ะ” คราวนี้ไอ้เหมอเป็นฝ่ายขยับเข้าหา จงใจให้สะโพกกดทับลงบนมือใหญ่ของคนรูปหล่อ “นะทำแบบไหนก็ได้นะ...เหมอยอม”
ชนะคลี่ยิ้ม มองคนตรงหน้าด้วยสายตาโลมเลียจนไอ้เหมอหน้าร้อนแล้วร้อนอีก “ยืนยันคำว่า ‘ยอม’ ของเหมอหน่อยสิครับ” ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้าชิดใกล้ ริมฝีปากได้รูปจูบซับเบาๆ ลงริมฝีปากของไอ้เหมอที่เผยอออกรอรับ “ถอดเสื้อผ้าให้ผมหน่อยครับคนดี”
‘คนดี’ ของชนะบิดตัวเขินอาย แต่ความจริงเป็นเพียงจริตกลบความทะยานอยากของมันเท่านั้น ไอ้เสือเหมอหรือจะอาย ตอนนี้มันได้สติแล้ว...ยังคงมีมึนอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้เมาจนไม่รับรู้สิ่งที่จะกระทำตรงหน้า มือของไอ้เหมอปลดกระดุมเชิ้ตของพ่อดาวประจำใจออกอย่างรวดเร็ว เข็มขัดและซิบกางเกงยีนก็ถูกรูดลง เพียงแค่ชนะยกสะโพกขึ้น ยีนส์แบรนด์ดังราคาแพงก็ไปกองอยู่ที่พื้น ไอ้เหมอไม่รีรออีกต่อไป มันยืนยันคำว่า ‘ยอม’ ด้วยการเริ่มโลมเลียไปตามสัดส่วนได้รูปของชนะ ขบกัดเม็ดทับทิมสีสวยด้วยฟันขาว ดุนดันหยอกล้อด้วยปลายลิ้นร้อน สองมือก็โอบประคองท่อนเอ็นแข็งแกร่งของคนรูปหล่อแล้วขยับขึ้นลง ก่อนใบหน้าของไอ้เหมอจะเคลื่อนลงต่ำ....จนสุดท้ายเคลื่อนมาอยู่ในระดับเดียวกับมังกรยักษ์หัวแดงระเรื่อ ชนะครางเสียงแผ่วเมื่อไอ้เหมอเงยหน้าขึ้นสบมองพร้อมกับครอบครองเจ้ามังกรด้วยโพรงปากของมัน
“เสมอ...” ชนะครางเรียกชื่อด้วยความสุขล้ำ ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้นเมื่อเจ้ามังกรถูกปรนเปรอด้วยลิ้นร้อนหนักหน่วง สองมือใหญ่จับศีรษะของไอ้เหมอไว้มั่น ก่อนเอวสอบจะเด้งสวนขึ้นโดยที่ไอ้เหมอก็ห่อปากห่อลิ้นช่วยสัมผัสเป็นอย่างดี
“อุก...อึก...” เพราะความยาวและแรงกระแทกเข้ามาทำเอาปากไอ้เหมอเจ็บระบม แต่มันไม่ท้วง ได้แค่ตอบรับเพื่ออยากเห็นใบหน้าสุขสมของคนที่มันรักแทบขาดใจ กระแทกเข้าทีก็เกือบถึงคอหอย แต่ไอ้เหมอก็ยังอดทนเพื่อให้คนรูปหล่อได้ปลดปล่อย
“อืมมม...” เสียงครางต่ำในลำคอของชนะฟังดูสุขสมระคนพึงพอใจ หยาดน้ำขุ่นขาว คาวใคร่เลอะข้างแก้มและตรงมุมปากของไอ้เหมอ แต่มันก็ยังยิ้มกว้างเมื่อมองสบตากับชนะ
“เหมอ...” ชนะมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย มือใหญ่รีบหยิบเสื้อของตัวเองขึ้นเช็ดทำความสะอาดให้ “ขอโทษ ...ที่ทำอะไรตามใจ”
“ไม่เป็นไร นะมีความสุขก็ดีแล้ว” ดวงตาของไอ้เหมอรื้นไปด้วยน้ำ ในใจปลื้มปริ่มปรีติยินดีแค่ไหน แต่ชนะคิดไปว่ามันคงเสียใจกับสิ่งที่เขาทำ “นะ...อย่าทำหน้าแบบนี้สิ เหมอไม่เป็นไร เหมอโอเค”
“มันดีสำหรับเหมอรึเปล่า” ชนะถามอย่างไม่แน่ใจ สีหน้ายังคงปราศจากรอยยิ้ม จนไอ้เหมอต้องสอดแขนเข้าโอบรัดรอบตัวของเขาไว้ “ผมทำเรื่องแย่ๆ รึเปล่า”
“ไม่เลย...ไม่ใช่เรื่องแย่ซะหน่อย อย่าให้เหมอพูดเลย อายอ้ะ” ไอ้เหมอซุกหน้าลงกับอกกว้าง ขยี้จมูกกับผิวเนื้อของชนะไปมา “เวลาทำอะไรให้คนที่รักรู้สึกดี ไม่ใช่เรื่องแย่หรอก เป็นเรื่องที่น่าภูมิใจและสุขใจมากต่างหาก เหมอแอบรักนะมานานมากกกกกก แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันได้มาปรนนิบัตินะแบบนี้ ทุกทีได้แต่ฝัน...แล้วก็...ช่วยตัวเอง แฮ่ๆ”
คำสารภาพของไอ้เหมอช่างน่าเอ็นดูจนชนะอดยิ้มตามไม่ได้ “ขอบคุณนะเหมอ ขอบคุณมาก ผมดีใจจริงๆ ที่คนข้างๆ ผมคือเหมอ”
“เหมอก็ดีใจที่ได้อยู่ข้างๆ นะ นะทำให้เหมอรู้สึกดีบ้างสิ...เหมอไม่ได้อ่อยนะ อันนี้เรียกทอดสะพานเลย”
“เสมอเอ้ย... เวลานี้ยังจะตลกอีก ไปที่เตียงกันไหม...โซฟามันแคบ”
“อื้ม นะอุ้มเหมอได้ไหมอ่ะ เหมือนเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาว...”
ชนะฟังแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า คงต้องยอมดับฝันไอ้เหมอมันเสียแล้ว “ผมอุ้มไม่ไหว ตัวเราไม่ได้เล็กไปกว่ากันเลย...ขอโทษนะครับ ไว้ผมจะออกกำลังกายให้แข็งแรงกว่านี้นะ”
“โอ้ย ไม่เป็นไร เหมออุ้มนะเองก็ได้”
“เฮ้ย!!! เดี๋ยวววว เหมออออ ปล่อยผมลง!!!”
ไอ้เหมอมันมีฝันที่อยากทำให้สำเร็จ แต่ในเมื่อรูปร่างถึกๆ ของมันไม่ให้ แต่ก็อยากให้อย่างน้อยใกล้เคียงความจริงสักครั้ง แม้จะเปลี่ยนบทบาทคนอุ้มก็ตาม แต่คนใต้ร่างและถูกรัก...ยังไงก็ต้องเป็นเหมอแน่นอน!
“เหมอเล่นบ้าๆ มานี่เลย!” คนรูปหล่อเสียเซลฟ์ไปเลยเหมือนกัน ถึงได้คว้าเอวไอ้หัวเกรียนมาใกล้แล้วเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมมันไว้แทน ไอ้เหมอหัวเราะเอิ้กอ้ากก่อนจะหยุดแล้วยิ้มหวานส่งมาให้ มือที่ดันอกกว้างของชนะไว้ก็เปลี่ยนเป็นยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง
“ผมไม่รู้ต้องทำไงบ้าง...กลัวเหมอจะรู้สึกไม่ดี” ชนะยอมเอ่ยความกังวลใจให้คนในอ้อมแขนรับรู้ วิดีโอรึก็ไม่เคยได้ศึกษา...ชนะถึงไม่มีความมั่นใจเลยว่าจะทำให้เสมอรู้สึกดีจนร้องครางเรียกชื่อของเขาได้
“ถ้าเป็นนะ...เหมอรู้สึกดีหมดแหละ ว่าแต่มีวาสลีนไหมอ่ะ เหมอเคยอ่านในนิตยสาร...เขาว่ามันช่วยให้โอเคนะ...ตอนสอดใส่” ไอ้เหมอพูดเองก็กระดากปาก สายตายังเหลือบมองมังกรของสุดที่รักของมันด้วยสายตาหยาดเยิ้มเสียอีก
“มี เพี้ยนบังคับให้ทาริมฝีปากก่อนนอนทุกคืนอ่ะ อยู่ในเก๊ะนั่น แป๊บนะ” ไอ้เหมอยอมปล่อยมือที่กอดอีกฝ่ายให้เขาได้ไปหยิบอุปกรณ์ที่บอก
“เจอไหม” นอนตะแคงมองคนรูปหล่อกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ที่ตู้ลิ้นชักข้างเตียงแล้วเพลินไปอีกแบบ “ไม่เจอก็ไม่เป็นไรหรอกนะ มาเถอะ เหมอหนาวแล้ว”
“ใจร้อน” ชนะกลับขึ้นเตียงมาพร้อมวาสลีนและถุงยางกลิ่นสตรอเบอร์รี่บางเฉียบ ก่อนจะเริ่มจูบคนใจร้อนที่บ่นหนาวให้เครื่องในกายได้รุ่มร้อนสมใจ
ชนะละเลียดริมฝีปากชิมไปในแต่ละส่วนของพื้นผิว เริ่มตั้งแต่ใบหู ข้างแก้ม อ้อยอิ่งอยู่บริเวณริมฝีปาก แล้วเรื่อยเรียงลงมาจนถึงเม็ดทับทิมสีเนื้อของไอ้เหมอทั้งสองข้าง ลิ้นนุ่มร้อนของคนรูปหล่อแค่ตวัดแผ่ว ไอ้เหมอก็เกร็งตัวครางหวานลืมอายจนสิ้น และยิ่งดูดดุนหนักหน่วงเท่าไหร่ ไอ้เหมอก็ยิ่งแอ่นกายรับสัมผัสมากขึ้นเท่านั้น มันบิดตัวเร่า สองมือขยุ้มกลุ่มเส้นผมนุ่มของชนะกดใบหน้าหล่อไม่ให้ผละหนี ทิ้งสัมผัสจากเม็ดแข็งเป็นไตของมันได้
“ซี้ดดด...เหมอเสียวเหลือเกินนะ... อ้ะ... อาาาา” ไอ้เหมอหลับตาพริ้ม ปากครวญเสียง ยิ่งชนะดูดแรงมันก็ยิ่งสูดปากดังเท่านั้น
ชนะยังคงกลั่นแกล้งไอ้เหมอให้ร้องครวญเสียงหวานจนแหบแห้ง ก่อนจะย้ายริมฝีปากมาฝั่งลงบริเวณหน้าท้องลอนสวย เจาะลิ้นวนลงตรงแอ่งสะดือ ไอ้เหมอเกร็งท้อง มือก็ไล้แขนแกร่งด้วยความเผลอไผล จนเมื่อสุดท้าย...คนรูปหล่อก็เลิกทรมานมันด้วยการใช้ลิ้นปรนเปรอในแต่ละส่วนของร่างกายเสียที แต่ตอนนี้ไอ้เหมอเริ่มใจเต้นถี่รัวขึ้นมาแล้ว...ร่างกายเกร็งขมวดเมื่อนิ้วใหญ่ป้ายปาดวาสลีนลงบนช่องทางด้านหลัง ที่ไอ้เหมอเต็มใจใช้มือทั้งสองข้างของมันจับแยกแก้มก้นตัวเองเพื่อเปิดทางให้กับคนรูปหล่อ ไอ้เหมอรู้ว่ามันน่าอาย...ถ้าใครรู้ว่าไอ้เหมอทำตัวน่าอายอย่างนี้...ก็คงไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน...แต่เพราะคนที่รู้จะมีเพียงคนเดียวในชีวิตของมัน...มันถึงได้กล้าทำเรื่อง...ลามกแบบนี้
“เจ็บไหมครับ” ชนะถามเสียงนุ่มเมื่อนิ้วของเขาเข้าสำรวจช่องทางด้านหลังของคนหัวเกรียนที่สีหน้าเริ่มเหยเก
“นิดหน่อย” ไอ้เหมอกัดฟันตอบ โพรงภายในของมันตอดรัดนิ้วของชนะอย่างน่าอาย ราวกับบอกว่ามันเรียกร้อง...และต้องการให้อีกฝ่ายเข้ามามากกว่านี้ “นะ...จูบเหมอหน่อย”
ชนะพยักหน้า โน้มตัวลงจูบตามคำขอ ในขณะที่นิ้วก็ยังคงขยับเข้าออกช่องทางลับ บ้างก็หมุนวนควานหาจุดกระสัน
“อือ...อืม...อ้ะ นะ...ตรงนั้น” ไอ้เหมอหลับตาพริ้ม เสียวในท้องน้อยวาบเมื่อนิ้วแกร่งกระทุ้งถูกจุด ชนะจูบเบาๆ ที่ข้างแก้มไอ้เหมอ เพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีกเพื่อเปิดช่องทางให้กว้างขึ้นแล้วเริ่มขยับกระทุ้งจุดกระสันถี่รัว
“อ้ะ..อา อา...อา...นะ...ชนะ...เสียว...” ไอ้เหมอส่ายหน้า ร้องครางทรมานปนสุขสม ยิ่งนิ้วของคนที่รักขยับเข้าออกเร็วมากขึ้นเท่าไหร่ ไอ้เหมอก็ยิ่งบิดกาย ขยับสะโพกมากขึ้นเท่านั้น “อูยยยย ซี้ดดดด อ้ะ อาาา”
“ผมเข้าไปได้รึยังเหมอ...” เสียงของชนะแหบพร่า มองไอ้เหมอครวญครางนานเท่าไหร่ เจ้ามังกรของเขาก็ยิ่งอยากเป็นผู้กระทำให้ยิ่งครางหวานมากขึ้นเสียเอง บัดนี้มันพร้อมออกศึกแล้ว...ปลายหัวบานสีแดงมีน้ำเหนียวเยิ้มถูกสวมใส่ด้วยเครื่องป้องกันกำลังจ่อรอคำอนุญาต ในระหว่างที่รอก็หยอกล้อทักทายด้วยการถูไถไปรอบๆ จนไอ้เหมอสูดปากเสียงแผ่ว
“อื้ม...ได้ เบาๆ นะ อะ...ซี้ดดดด นะ...แป๊บนึง” ไอ้เหมอจับต้นแขนแกร่งไว้แน่น เล็บสั้นกุดของมันจิกเข้าผิวเนื้อของชนะ ริมฝีปากเม้มแน่นเมื่อเจ้ามังกรแข็งแรงเคลื่อนตัวเข้าทีละนิด ชนะหลับตาเชิดหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากเม้มแน่นไม่ต่างกัน แต่เพราะความเสียวกระสันที่ได้รับจากการตอดถี่ระรัวของช่องทางคนใต้ร่าง
“เหมอ...มัน...แน่น...” ใบหน้าของชนะเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ใบหน้าหล่อเหลามีแต่ความทรมานปนเสียว “เหมอ...ตอดมากไป ผมเจ็บ”
“เหมอขอโทษ...มันไม่ชิน นะ...อย่าเพิ่งก้มลง มะ...อ๊า!” ไอ้เหมอหลุดครางลั่นเมื่อคนรูปหล่อที่หมายก้มลงมาจูบกลับพาเจ้ามังกรดิ่งเข้าลึก สำแรกเปิดช่องทางให้กว้างอย่างที่ไอ้เหมอไม่ทันตั้งตัว “นะ...เหมอเจ็บ...”
ไอ้เหมอน้ำตารื้น ช่องทางข้างหลังทั้งแสบทั้งร้อน “แป๊บนึงนะ ค่อยๆ เข้ามา...ช้าๆ”
“เหมอทรมานผมมากเลยรู้ไหม”
ชนะกัดฟันเสียงพร่า ยอมขยับเชื่องช้าตามคำเรียกร้องของคนใต้ร่าง ทั้งๆ ที่เขาอยากกระแทกกระทั้นเข้าไปให้มิดลำแล้วขยับโยกตามใจ แต่เพราะเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของไอ้เพื่อนซี้คนสำคัญแล้ว ก็ได้แต่ต้องอดทน...
“อูยยยย ทำไมมันเจ็บอย่างนี้เนี่ย” ไอ้เหมอบ่น แต่ปากมันยังคงยิ้มหวานให้กับสุดที่รักของมัน “ของนะยาวไป กว่าจะเข้ามาหมด แทบตายเลย” ไอ้เหมอมันปากดีได้ก็เพราะตัวตนของชนะเข้ามาแช่อยู่ในช่องทางของมันจนหมดแล้ว ตอนนี้คนรูปหล่อจึงปราณีให้ไอ้หัวเกรียนมันได้พักหายใจหายคอบ้างหลังจากกลั้นหายใจรับเจ้ามังกรของเขาเข้าไปเมื่อครู่
“ไม่ชอบเหรอ...ยาวๆ น่ะ” ชนะถามเสียงลามกจนไอ้เหมอหูแดงตัวแดง “ไม่ชอบก็ต้องชอบนะ...เพราะมันเป็นของเหมอคนเดียวแล้ว”
“นะ...โคตรลามกอ่ะ ลามกกว่าเหมออีก” ไอ้เหมอก้มหน้างุด แต่ช่องทางของมันแกล้งตอดรัดมังกรแกร่งของชนะให้เจ้าของมันต้องแยกเขี้ยวคาดโทษ
“ผมลามกกับเหมอคนเดียว อยากทำแบบนี้กับเหมอคนเดียวด้วย...เหมอรู้สึกดีไหม บอกให้ผมชื่นใจที”
ชนะปากหวาน ไอ้เหมอก็เอาแต่ยิ้มอาย พอเอวสอบเริ่มขยับช้าๆ เป็นจังหวะเนิบนาบ คำตอบที่แสนน่าชื่นใจสำหรับชนะก็พรั่งพรูออกจากปากของไอ้เหมอ “ดี...แทบขาดใจเลย อืม อาาาา สะ...เสียงของเหมอ...น่ะ..น่าอาย อ้ะ... อื้อ อ้ะ”
“น่าอายที่ไหนกัน น่าฟังมากกว่า” ชนะเสียงพร่า จับร่างไอ้เหมอพลิกนอนตะแคง พลางยกขาข้างหนึ่งของไอ้เหมอพาดบนบ่า “แบบนี้...ดีไหม”
“อื้ม...” สติของไอ้เหมอไม่อยู่กับร่างอีกแล้ว ไม่ว่าชนะจะนำพามันไปทางไหนมันก็พร้อมจะตามไปทั้งนั้น ร่างกายก็โอนอ่อนไปตามมือใหญ่ที่คอยบังคับควบคุมจะให้เป็นแบบไหน สุ้มเสียงก็ครวญครางจนแทบจะแหบแห้ง ครั้นเมื่อเสียงหยาบโลนของเนื้อปะทะเนื้อทั้งกลบเสียงคราง สมองของไอ้เหมอก็ว่างเปล่าไร้การควบคุมเสียแล้ว...ไอ้เสือเหมอโดนกินจนสิ้นท่า โดนนายพรานจัดการเนื้อเสือหวานๆ จนมันสิ้นฤทธิ์
“เหมอ...” เสียงของชนะลอยวนอยู่เคียงใกล้ ไอ้เหมอยังคงหลับตาแต่มันพยักหน้ารับรู้ถึงการร้องเรียก “ผมคิดว่าเซ็กส์เป็นเรื่องที่สกปรกมาตลอด... แม่ของผมเธอเป็นคนแบบนั้น เหมอรู้ไหม ว่าผมมีแม่ที่ตั้งใจให้กำเนิดผมกับน้องๆ แค่จะจับป๋า ตั้งใจมีพวกผมแค่อยากให้ป๋ารับผิดชอบแต่งงานด้วย พวกผมไม่ได้เกิดจากความรักของป๋าเลย แม่รักป๋า แต่ป๋าไม่ได้รักแม่ มันเป็นความจริงที่ผมรู้”
ไอ้เหมอยื่นมือไปโอบกอดคนข้างกายไว้ ไออุ่นจากตัวมันทำให้ชนะระบายยิ้มบางเบา “หลังจากที่ป๋าเลือกเพี้ยน...แม่ก็มั่วกับคนไปทั่ว แม่ให้ผมเห็น... ให้ผมได้มองเวลาที่แม่มีน้ำใคร่ของชายอื่นที่ไม่ใช่ป๋าอยู่บนตัว ใบหน้าเปรอะเปื้อนด้วยของสกปรก ผู้ชายคนแล้วคนเล่า...ไม่ซ้ำหน้า ไม่มีใครที่จริงใจจะคบกับแม่ได้นาน ผู้ชายพวกนั้นแค่ระบายความใคร่ของตัวเองแล้วก็จากไป ที่ผ่านมา...ผมก็เหมือนผู้ชายพวกนั้น ...เพราะผมเกลียดผู้หญิงแบบแม่ที่ต้องการแค่เสพสมความใคร่...”
ชนะหลับตาลง ปิดกั้นภาพความทรงจำครั้งเมื่อยังเด็กแล้วซุกเข้าหาไออุ่นจากเสมอ ไออุ่นจากคนที่ตัวนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวกรุ่นไปด้วยกลิ่นกายของเขา ...เพราะเขาตีตราจองไว้จนไม่เหลือที่ว่าง
“แต่เหมอทำให้ผมรู้ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องแย่...ขอบคุณที่อยู่ตรงนี้นะเหมอ”
“เหมอต่างหากที่ต้องขอบคุณ ที่นะให้เหมออยู่ตรงนี้” ไอ้เหมอยิ้มกว้างเต็มใบหน้า หอมแก้มคนรูปหล่อไปหนึ่งทีด้วยความรักใคร่ “มันอาจจะจริงที่พ่อไม่ได้รักแม่ของนะเลย แต่มันไม่จริงหรอก...ที่พ่อไม่รักชนะของเหมอ”
“ตอนนี้เป็นชนะของเหมอแล้ว หึหึ” ชนะเอ่ยแซว แต่ไอ้เหมอมันก็ยังยิ้มกริ่ม
“งั้นหรือจะบอกว่าเหมอเป็นของชนะ” ไอ้เหมอแสร้งว่า แต่ความจริงไม่ว่าจะแบบไหน ไอ้เหมอมันก็ได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง... ดีกับใจมันไปหมดจริงๆ
“อืม...เหมอเป็นของผมแล้ว... ผมได้มาทั้งหมดเลย”
“ทั้งตัวและหัวใจเลยเนอะ”
“อื้ม”
“นะ”
“ว่า...”
“เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่รึเปล่า...” ไอ้เหมอถาม...ไม่ได้ลุ้นกับคำตอบเท่าไหร่แล้ว เพราะสำหรับมันตอนนี้ สถานะอะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับการกระทำของชนะอีกแล้ว
“ก็...เหมือนเดิม” ไอ้เหมอถึงกับหลุดหัวเราะ แล้วกระเซ้าถาม “มีเพิ่มเติมไหมอ้ะ”
“เพิ่มเติมคือได้กันแล้ว ถ้าท้องค่อยมาว่ากันเนอะ จะรับผิดชอบตบแต่งเป็นเรื่องเป็นราว”
“ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!” ไอ้เหมอถึงกับหน้ายุ่ง “แล้วเมื่อกี้ตัวใส่ถุงยางทำไม ไม่ปล่อยในอ้ะ อย่างนี้ก็ไม่ท้องน่ะสิ!”
ชนะหัวเราะเสียงดังลั่น โชคดีที่ห้องนอนเก็บเสียง ไม่งั้นคงได้ปลุกคนในบ้านให้ตื่นกันตอนตีสาม
“ขอโทษๆ คราวหน้าตั้งใจเลย เหมออยากได้ผู้หญิงผู้ชายล่ะ” เมื่อไอ้เหมอมันฝัน ชนะก็เลยจะสานฝันมันต่อ ไม่อยากขัด
“ถ้าผู้ชายก็กลัวจะเหมือนไอ้กวิ้น ถ้าผู้หญิงก็กลัวจะโหดเหมือนคุณหญิงแม่ งั้นให้เป็นเกย์เหมือนเหมอเนอะ น่ารักดี ฮี่ๆ”
“ตามใจคุณนายเลยครับ ผมมีหน้าที่ทำ จะทำให้เต็มที่” ชนะส่ายหัวกับความเพ้อเจ้อของไอ้เหมอ ก่อนจะดึงไอ้คนที่นอนละเมอทั้งๆ ที่ตายังลืมให้ขยับเข้าในอ้อมกอดอีกนิด
“เป็นสามีที่น่ารักจัง” ไอ้เหมอเอ่ยอ้าง ก่อนจะได้ยินเสียงสามีของมันหัวเราะเบาๆ
“ก็รู้นี่...ว่าอะไรที่เพิ่มเติม แล้วยังมาถาม” ชนะกระซิบบอก แล้วหลับตา ปล่อยให้ไอ้เหมอหมุนหัวอยู่ในอกกว้างด้วยความมึนงง ก่อนที่มันจะกรีดร้องลั่นแต่ชนะก็กดหน้ามันให้ซุกแน่นอยู่กับอก
“รู้แล้วก็เงียบ...ผมอาย รู้ไหม”
“อื้ออออ”
ไอ้เหมอพยักหน้าหงึก ทั้งที่หัวใจเต้นถี่รัว เพราะรู้คำตอบแล้วว่า...อะไรที่มันเพิ่มเติมมาจาก...ความเป็นเพื่อน
....................................................................TBC..............................................................
ก็...เลข 17 มันสวยดี ไม่มีอะไรหรอก
เพื่อนเหมือนเดิม...เพิ่มเติมเดี๋ยวบอก :o8: :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
กรี๊ดๆๆๆๆ เขาเป็น*เพื่อน*กันแล้ว
ว่าแล้วเชียวชนะต้องได้อะไรมาจากทางแม่ถึงได้มีความคิดที่แปลกๆกับเซ็กส์
เพื่อนก็ได้แหละ ความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องใช้คำนิยามมาเรียก
เอาการกระทำเข้าว่า เหมอไม่ได้คิดที่จะ*จับ*ชนะ
รีบๆท้องนะเหมอน้องนะจะได้รีบไปขอ
-
สามี คำนี้ฟินแลนด์มาก
ชนะนี้มีแผนการลงทุนในหัวอยู่แล้ว เป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามาก
แต่อ่านมาจนถึงตอนนี้มันอ่อยเก่งกันทั้งคู่ ดูเชิงกันนานเกิ๊น
แต่บทจะมีสามีนี่ไวเชียวนะเหมอ :-[
-
น้องเหมอ ทำสำเร็จแล้ว
คารวะงามๆกับความน่ารักของเธอ
ทำเอาคนรอบข้างยิ้มตลอด โดยเฉพาะตอนเมา
ชนะมาจากไหนยังแพ้ใจเหมอ ฮิ้วววว
เข้าหอแล้ว ถ้าพ่อแม่เขาจับได้อย่าลืมไปขอขมาซะนะ อิอิ
-
เพิ่มเติมคือจังหวะการเต้นของหัวใจที่เปลี่ยนไปรึเปล่า ? ><
-
:haun4: ตายๆๆๆๆ เหมอของช้านเสียตัวให้ยอดรักยอดบูชาน้องนะไปแล้ววววววววววช
-
มาแบบไม่รู้ตัว
เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือฟินนนน
-
โอโหหหหหห ข้ามขั้นแฟนสุดๆ555555
-
:pig4: :hao7:
-
แบบนี้นี่เอง ที่ไม่เป็นแฟน 555555
ข้ามขั้นไปเลย
ท่านบิดา~~~~~ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดด ชั้นกรี๊ดแทนซัมเหมอมันก็ได้ โอ้ยยยย อะไรกันเนี่ยชะน้าาาา เค้ามาถึงจุดนี้กันแล้ว ง่อวววว :z1: เป็นเพื่อนเหมือนเดิมที่เพิ่มเติมคือคำว่าสามีสินะๆเสมอเอ้ย ฟินนนนน~
-
ขึ้นชื่อว่าชะน้าาาา...ทำอะไรต้องเป็นขั้นกว่าซินะ. :katai1: :katai1:
แฟนเฟินอะไรไม่ต้องละ. เป็นสามีไปเลยละกัน. อร๊ายยยยเค้าก็เขินแทนน้องเหมอ :-[ :-[ :-[. ในที่สุดวันนี้ที่รอคอยก็มาถึง5555+
-
เรื่อยๆ จนมาแบบไม่รู้ตัว ตกลงที่ไม่เป็นแฟนงี้กะข้ามขั้นเลยใช่มะ ทำไมรู้สึกชนะร้ายกาจ
ทุกอย่างเหมือนเดิมเพิ่มคือสามีใช่ไหมล่ะ! งือออออออออออ :hao5:
-
ชะน้าาาาาาา ไม่ใช่เหมอเลาก็เขิลนะเทอร์
ฟินเฟ่อออ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด งือ :heaven
ตายตาหลับล่ะ ลูกเหมอไปถึงฝั่งฝันแย้วววววว :hao7:
:pig4: :L1: :pig4:
-
นังเหมออออ โดนจับกินแล้วว ฟินล่ะสิ 5555 ต่อไปน้องนะคงฝึกให้เก่งจ๊นนน
-
สาเหมออออออออออออออออออ
-
กวิ้นอะปกติ แต่พวกมันไม่ปกติ
พฤติกรรมนี่จะเข้าขั้นหมั้นกันแล้วว้อยย
แต่ปากแข็งบอกว่าเพื่อนๆ เพื่อนบ้าอะไร
ขอบคุณวิมที่เข้าใจชนะ...รึป่าว หวังว่าวิมจะไม่หวนคืนมาสร้างเรื่องยุ่งอีกนะ :heaven
-
เพิ่มเติมขนาดนี้ เหมอฟินยาวไปเลย :haun4: :haun4:
-
เค้าเพิ่มเติมกันได้สุดยอดจริงๆค่ะ
น่ารักอ่ะะะะ ชอบตอนที่บอกว่า รู้แล้วก็เงียบ...ผมอาย..รู้ไหม
โอยยยยยยย นะจะทำตัวน่ารักแข่งกับเหมอเหรอออออ
-
:m25: อ๊ายยยยยย ไปฟินแลนด์แดนมหัศจรรย์แล้วค่ะ
เพื่อนเหมือนเดิม...เพิ่มเติมคือได้กันแล้ว ได้สามีมาด้วย :o8: :-[
เขินจังบิดตัวไปมา ยินดีกับเสมอที่ฝันเป็นจริงจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ได้กันแล้ววววส กรี๊ดดดดดดด
-
ชอบเหมือนเดิม...เพิ่มเติมคือรักมาก :mew1: เหมอน่ารักๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นี่มันอัลไลลลลลลลล ขอสครีมก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวค่อยว่าเรื่องแก๊ง F4 ปะทะชนะ พระเอกเรื่องนี่คืออะไรรรรร นี่เราคิดมมาตลอดว่าเรื่องนี้เราคงได้อ่านแบบใสๆ หื่นตรงเสมอเพ้อเจ้อไปเอง แล้วนี่อะไรรรรรรรรรรรรรรรรร ทำไมได้กันเฉยยยยยย นี่เป็นผลมาจากคำนินทาของเพื่อนๆหรือเพราะเสมอเมา หรือเพราะชนะหื่น!! โอ๊ยยยยยย คือเราไม่รู้จะขำหรือจะเขินดีค่ะ ประโยคแรกที่ลอยเข้ามาตอนเค้าได้กันนี่คือ... "ไหนบอกว่าเสมอไม่เหมาะกับเรื่องแบบนี้!" นี่คือมีพัฒนาการมากสินะคะ ชนะเหมือนก้าวข้ามผ่านจุดอะไรสักอย่างมาได้แล้ว โถ ที่แท้แกก็เด็กมีปม เรื่องคุณแม่นี่ขอไม่ออกความเห็นแล้วกันค่ะ สงสารชนะะ รู้แล้วว่าทำไมชนะเป็นแบบนี้ ฮือออออ ดีจริงๆที่เสมอเข้ามาในชีวิตชนะ เฮ้อออออ จะว่าไปคู่นี้เค้าก็เหมาะกันจริงๆนะคะ หมายถึงว่าชนะเหมาะแล้วที่จะมีคนแบบเสมออยู่ข้างๆแบบนี้คอยดูแลคอยเป็นทุกอย่างให้ แต่เสมอเนี่ย ว่าไงดี เหมาะกับคนหลายแบบค่ะ แต่ดีที่แกฝังใจกับชนะคนเดียว ชนะคือผู้ชายที่โชคดีมากนะคะที่ได้เกิดมาเจอเสมอและเสมอรัก งื้ดดดดดดดด อิจฉาอ่ะ
ไปต่อกันที่หนุ่มๆค่ะ คือเราขำ สามเสือ vs ชนะ ตอนแรกนี่คืออะไรร ชนะหวง? 5555555 แต่พอเพื่อนๆนินทาเสือเหมอให้ฟังปุ๊บนี่พวกเดียวกันเชียวนะคะ 5555555 ชัดเจนในการกระทำค่ะ เราไม่สงสัยอะไรในตัวชนะแล้วค่ะ แล้วดู... อะไรคือการหอมแก้มนังน้องเหมอสิบที? กับพี่ชายเค้ายังต้องห่วงเหรอออออออออออออ พี่สมัยมาก่อนนะคะชนะะะะะ แต่ถึงจะหมั่นไส้มากแต่เราก็แอบเขินนะคะ เป็นการเขินที่แอบมากจริงๆ กล่าวคือแทบไม่เขินอ่ะค่ะ มีนิดนึง ความหมั่นไส้กินขาด เขินตอนเค้าบอกว่าเหมอเป็นของชนะ ชนะเป็นของเหมอ แล้วยังสามีอะไรกันนนนน โอ๊ยยยยยยยยย แต่ก็เนอะ อารมณ์เราโดนตัดฉับด้วยความเพลียตลอด ชายชาติทหารท้องได้เหรอเธอออออออ ฮ่วย
ตอนนี้น้องกวิ้นเค้าไม่ได้ออกเลยอ่ะ ดีแล้วค่ะ อย่าทำร้ายน้องกวิ้นมากเลย เค้าสงสาร พูดถึงคนที่หายไป... CY นี่หายไปไหนนะคะ? ทำไมบทน้อย เป็นบุคคลที่แฟนคลับรอคอยมากแต่ไม่มีบทเลย 55555555
เรารอตอนต่อไปนะคะะะะะ เดี๋ยวนี่เรามาทัน อิอิ :L1:
-
ค่ะ เหมอไม่มีอะไรน่าอิจฉาเลย
พ่อแม่รัก พี่ชายหลง เพื่อนดี
แถมตอนนี้มีสามีเป็นตัวเป็นตนตั้งกะเรียนยังไม่จบด้วย
สามีหล่อ รวยอีกต่างหาก
-
ความสัมพันธ์มันไปไกลมากแล้ว คำว่าเพื่อนนะตัดไปเถอะ
-
ฟินกว่าบอกรัก คือ เค้าได้ฟัด จนเป็นผัวเมียกันแล้วไง
กรี๊ดดดดดด~~ ชะน้าาาาาา เลื่อนขั้นนุ้งเหมอไวไปม้ายยย~~
อิจฉาเสมอฟินไปจนนิพพานเลยสินะ หึหึ
-
:katai2-1:
อ้ากกกกกกกกกกกกกดดดดดด
เพิ่มเติมคือได้กันแบ้วววว
สามีเแมอออออออ
โอ้ยยยยย
ฟินสิบขั้นน
-
:hao7: แม่จ๋าาาาา เขาได้กันแล้ววววว!!!!
ยังเป็นเพื่อนเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความเป็น ฝาชี! :o8:
-
ดิชั้นชอบในส่วนเพิ่มเติมมากค่ะคุณชะน้าาาาาาาาา :pighaun:
อ่านตอนนี้แล้วกระชุ่มกระชวยมาก ชนะดูดีขึ้น กล้าแสดงออกกะเหมอมากขึ้น โอย อ่านไปซับน้ำหมากไป
ภาวนากับผีพุ่งใต้ของน้องเหมอให้ชีวิตราบรื่นนะจ๊ะ
ว่าแต่ว่า หนูจะกลับไปฝึกไหวเหรอลูก :hao3:
-
ชนะคะ ชนะทำเเบบนี้พี่ลูกเกดจะทำอะไรได้คะ กรี้ดดดด
ชะน้าาาาาา เป็นสามีเเล้ว ขยันทำให้สมใจคุณนายเหมอเธอหน่อยค่ะ
เลาอยากอ่านต่อไปเเล้ว พรุ่งนี้งด ง่าา เค้าคงคิดถึงงงง
มาต่อไวไวนะะะะะะ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เหมอโดนสมใจอยากแล้วสิ หุหุหุหุหุ
เพื่อนๆเหมอน่ารักเจัง ดูเป็นห่วงเหมอดี
เหมอนี่เป็นที่รักของเพื่อนจริงๆนะ
นะยอมเป็นสามีแล้วอะ เขินนนนนน
-
เหมอออออ. หล่อนกินชะน้าไปแล้ว :heaven
ไม่เป็นแฟน แต่ได้มากกว่า. กรี๊ดๆๆๆๆ
ปล.ป๋าปล่อยนะไปอยู่กับแม่. แล้วรู้บ้างไหมว่าอิแม่มันทำร้ายจิตใจชนะ โกรธป๋าว่ะ :katai1:
-
:-[ เขินแทนเหมอก็แล้วกัน
-
เป็นของกันและกันล๊าววว :hao5: :hao5:
-
ชะน้าาาาาาา ถึงว่าวันนี้ทำไมมาช้า มัวแต่แต่งฉากอัศจรรย์อยู่ใช่ม้ายยยยย 5555555555555555
เขาได้กันแล้วแหละตัว ฮี่ๆๆๆๆ อยากอ่านมุมมองของชนะบ้างจัง ว่าแต่ชยะและชโยนี่จะมีเรื่องของตัวเองบ้างม้ายยยย (นอกเรื่อง5555) เพราะอ่านมุมมองของเสมอมาตลอด เลยมีความรู้สึกร่วมไปกับตอนที่เสมอ(คิดว่า)แอบชอบชนะอยู่ฝ่ายเดียว และอีกฝ่ายไม่มีใจ แถมมีหญิง นางเลยแลดูเจ็บปวดไปซะเยอะ เราฉงฉานนนนนนนนนน เพราะงั้นอยากคืนกำไรให้เสมอด้วยการที่ชนะหึงเยอะๆ หวงมากๆ ขาดไม่ได้ 55555 แล้วเมื่อไหร่เสือเสมอจะเผยเขี้ยวเล็บจ๊าาาาาา?? โอ้ววว แม่สาวน้อย มันเร้าใจมากเวลาที่เธอไม่ยอมชนะ เพราะงั้นเราเลยชอบฉากที่สระว่ายน้ำเป็นพิเศษ เพราะได้เห็นทั้งโมเม้นต์ที่ชนะหึงเหมอ และเหมอไม่ได้ยอมชนะไปทุกเรื่อง รู้สึกว่าเป็น "เสือเสมอ" สมฉายาที่ถูกเรียกขานมานานสักที 5555555555
ปล. วันนี้กวิ้นน้อยไม่ออกเลอ ค่าตัวแพงหรอจ๊ะ (หึ ส่วนเกิน555555555555)
-
อร๊ายยยยยยยยย เค้า ได้ กัน แล้ววววว
เพื่อนเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือสามี แค่นี้เหมอคนดีก็ฟินละ
ปล. ยาวสะใจมากกกกก ขอบคุณน้าาา
-
การลงทุนมีความเสี่ยง แต่ชนะคำนวณมาแล้ว
ว่าแบบนี้กำไรแน่นอน 5555
จริงๆชนะร้ายกาจกว่าที่คิด รวยตึง รวบหัวรวบหางเลยทีเดียว
จริงๆ คือปล่อยให้น้องเหมอคิดไปว่าได้ชนะ
แต่จริงๆ คือชนะหลอกล่อน้องเหมอมาโดยตลอด
พลาดแล้วล่ะ แต่ไม่เป็นไร วินทั้งคู่ ตอนนี้กวิ้นจ๋า
ตัวเองเป็นส่วนเกินของจริงละนะ 5555555555555
-
เพื่อนเขาบอกกันว่าเป็นสามีกันแล้วก็ได้กันได้ด้วยค่าคุณแม่ขาาาาา
โรงเรียนหลอกหนูมาตลอด กรี๊ดดด
เค้าทายถูกด้วยเรื่องปมของชนะคือแม่ ว่าแล้วว่าเด็กมันไม่มีน่ามีปมเรื่องแบบนี้มาถ้าอยู่กับพ่อพ่ายเพียวๆ
-
กรี้ดดดดดด ได้กันโล้วววววววว ตกใจมาก ตั้งตัวไม่ติดเลยยย ชะน้าาาาาาาาา กรี้ดดดดดดดดด
น้องเหมอ ยินดีด้วยนะคะ ฮืออออออ /ซับน้ำตาเบา
-
แหมๆ ก็ว่าไมก่อนหน้าเป็นแค่เพื่อน เข้าแล้วค่ะแฟนไม่ต้องเป็นค่ะคู่นี้ เลื่อนเป็นสามีกันเลย :hao7: :hao7: :hao7:
-
เค้ารู้ เหมอคู่ควรกับความน่าอิจฉานี้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :m3:
-
เค้าได้กันแล้ววววววววว
ฮิฮิ้ววววว
แฟนเฟินไม่ต้องเป็นมันแล้ว
เป็นผัวเมียไปเลยเถอะ
-
:m25: โอ๊ย ฟิน :m25:
-
เหมอได้สามีแบ้วววว
-
กรี๊ดดดด ตอนนี้บั่บบ อ่านชาตินี้ฟินยันชาติหน้าจริงๆค่าา
-
โอ้ยยยยย ขุ่นแม่!! เขาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือได้กันเร้าววว ฟินนนนนนน 2ปีกว่าของหนูเหมอไม่เสียเปล่าแล้ววว ดีใจด้วยเสือเหมอ :mc4:
-
:-[ :-[ วู้ยยยย ข้ามขั้นจริงๆ จากเพื่อนเปนสามีเลยย ไอกวิ้นเพื่อนโง่รุแล้วคงได้แต่มองตาปริบๆ เหมอไม่ใช่ขี้ๆนะ :katai3:
-
เราว่าการเสียตัวของชนะไม่ได้ขึ้นอยู่กับการอ่อยของเสมอแล้วละ :hao3: :hao3:
#มันขึ้นอยู่กะคนแต่งต่างหากกกก :z1: :laugh:
จากการที่ได้อ่านทุกเรื่องที่คนแต่งแต่งมา #ชนะเป็นพระเอกคนที่สองรองจากพี่เมลเลยที่ #หล่อทั้งกายและใจ :mew1: และ #โดนนายเอกกระทำให้หัวปั่นแต่ควบคุมมันได้ :really2: :laugh:
-
นี่มัน นิยายหวานแหววแห่งปีแล้วเนี่ยยยยยย เขิน แก้มแทบแตก
เพื่อนเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือมีผัวค่ะ 55555555 :-[ :กอด1: :z2:
-
กร๊ดดดดค่ะ เพื่อนคู่นี้เข้าสู่กระบวนการมหัศจรรย์เรียบร้อย :hao7: :hao7:
-
ขอเปิดรายการฝันที่เป็นจริง. เชิญคุณน้องเหมอให้สัมภาษณ์ค่ะ
ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :mc4: :mc4: เขาเป็นของกันและกันแล้วววว :mc4: :mc4:
-
กรี๊ดดดดดดดดลูกเหมอชั้นมีผัว เอ้ย!สามีเป็นตัวเป็นตนแล้วเว้ยยยยยยยย ลูกเหมอชั้นโดนพรากจิ้นแล้วเว้ยยยยยย
-
ฉะเหมออออออออออ ในที่สุดก็ได้ก็โดนนะลูกกกกก แอร๊ยยย
-
หนูเหมอมีสามีแล้วววว :oo1:
-
เพราะชนะน่ารักมุ้งมิ้ง เหมอนี่โคตรถึก แม้ใจจะใฝ่หาผู้ชายอย่างชนะมาเป็นสามีตั้งแต่เด็กก็ตาม รู้มั้ย เราลุ้นให้เหมอกดชนะมากเลย ลุ้นจนตอนสุดท้าย ที่เห็นเขาได้กันแล้วเราก็ยังอยากให้มีการสลับสับเปลี่ยนตำแหน่ง 55555
-
:a5: :a5: :a5:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แม่จ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เขาได้กันแล้วค่ะแมมมมมมมมมมมมมมมม่
:hao5:
:heaven
:mc4:
:hao7:
:hao6:
คือบับบบ..
พรี่ไม่มีอะไรจะพูดกับเหมอ
คือหนูstrongและมาไกลมากค่ะ ณ จุดๆนี้
/ลุกขึ้นปรบมือ
ที่สำคัญ
ถ้าสามีมือใหม่จะตามใจคุณภรรยาหัวเกรียนขนาดนี้
พาร์ทหน้าเหมอมันคงท้องอ่อนแน่นอน
-
โอ้ยยยยยยยยยยย ชนะก็บอกความจริงกับเหมอแล้ว
ได้กันแล้วด้วย อ๊ากกก :haun4:
-
เหมอเกรียนเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีสามีแล้วววว
-
เป็นเพื่อนกัน(เหมือนเดิม)
เพิ่มเติมอื่นๆไปเรื่อยๆ
จะบอกว่าปลื้มสาววิมมาก
-
ฟินมากกกกกกก
เพิ่มเติมคือสามี5555
ไม่เป็นมันแล้วแฟนเฟิน เป็นสามีเลยแล้วกัน555
-
ตลกมากตอนสามหนุ่ม F4 คุยเรื่องบ้านเกิดกับชนะอ่ะ โอ๊ย นี่ขำลั่นเลย5555555555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจกับเหมอด้วยมากๆ
-
เพื่อนเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือได้ผัว อุ้ปส์ :z1:
-
เพื่อนกันเหมือนเดิม
เพิ่มเติมคือเป็นสามี
:oo1:
-
ตอนที่ 18
เช้าตรู่วันอาทิตย์ ท้องฟ้ายังคงไร้แสงตะวัน เพราะมีเมฆก้อนสีดำทะมึนแผ่ปกคลุมไปทั่ว เสียงฟ้าร้องคำรามดังครืนๆ เป็นระยะ ประกายแสงแปลบปลาบสว่างวาบจากหมู่เมฆดำเป็นครั้งคราว คาดการณ์ได้ว่าคงอีกไม่นานที่เม็ดฝนจะโหมกระหน่ำลงมาให้ผืนดินชุ่มฉ่ำ ไอความเย็นจากภายนอกห้องนอนใหญ่ผสมกับเครื่องปรับอากาศนำพาให้ร่างเปลือยเปล่าของคนหัวเกรียนขยับเข้าหาความอบอุ่น ครั้นพอเมื่อเจอที่เหมาะสมทั้งเต็มไปด้วยกลิ่นหอมสบาย ก็ฝังใบหน้าลงซุกไซ้
“เหมอ...” เสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนดังแผ่ว ชนะลืมตาขึ้นมองไอ้เหมอที่ซุกหน้าลงกับอกแล้วกอดรัดตัวเขาไว้แน่น
“หนาว...” ไอ้เหมอตอบสั้นๆ ดวงตาของมันยังคงปิดสนิท แต่ริมฝีปากแย้มยิ้มเต็มใบหน้า “อากาศเย็นจัง ได้กลิ่นดินด้วย...ข้างนอกฝนน่าจะกำลังตก”
ชนะผินหน้ามองไปทางบานกระจกใหญ่ เห็นความอึมครึมบนฟ้าก็พยักหน้าเห็นด้วย “อืม ฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว”
“อากาศน่านอนทั้งวัน” ไอ้เหมอพึมพำ ยกขาขึ้นก่ายกับขาแกร่งของชนะ ขยับกายเข้าแนบชิด “กี่โมงแล้วอ่ะ”
“หกโมงเช้า” ชนะตอบ มือก็ลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ ริมฝีปากก็กดจูบลงบนหน้าผากของมันแผ่วเบา “ตอนเย็นผมไปส่งที่โรงเรียนได้ไหม”
“ได้สิ แต่เหมอต้องกลับบ้านไปหาคุณหญิงแม่ก่อนนะ ไม่งั้นท่านได้ตีเหมออีกแน่เลย ฮี่ๆ” ไอ้เหมอยิ้มยินดี ตอนนี้มันไม่อยากขัดอกขัดใจคนรูปหล่อที่ยอมให้มันอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ นี้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม...อยากตามใจ อยากเอาใจให้มากๆ ให้สมกับที่เมื่อคืน...ชนะทำให้เหมอรู้สึกดี...
“ชนะ” ไอ้เหมอเรียกเสียงหวาน มือของมันก็ไล้ท่อนแขนแกร่งเล่น “ชนะของเหมอ...”
ไอ้เหมอไม่แน่ใจเลยว่า...มันคือความฝันหรือความจริง แต่เพราะอาการปวดสะโพกตุบๆ ตอนนี้ยืนยันได้ว่ามันไม่ได้แค่มโนไปเองเหมือนทุกที ไอ้เหมอก็อยากจะจัดงานเลี้ยงเลี้ยงคนทั้งโลก ความรักยาวนานของมัน... การรอคอยของมัน...ราวกับได้สิ้นสุดลงแล้วอย่างไรอย่างนั้น ถ้าเมื่อคืนเป็นแค่อารมณ์พาไป หรือเป็นแค่เรื่องที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ไอ้เหมอก็จะไม่นึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย... เพราะแค่ได้ตกต้องเป็นของคนที่มันรัก... ไม่ว่าจะเกิดขึ้นเพราะอะไร... ความจริงก็ไม่มีวันเปลี่ยนไปได้... ความจริงที่ไอ้เสือเหมอ...ถูกนายพรานชนะกินเรียบร้อย แถมเนื้อของมันก็เป็นที่ติดอกติดใจ...ทำเอานายพรานไม่ยอมหลับยอมนอน ต้องลองลิ้มชิมความหวานจากมันจนเกือบรุ่งสาง
“ว่าไงครับเหมอของผม” ชนะตอบกลับ ยิ้มละมุนใส่ตาไอ้เหมอที่แทบแดดิ้นตายเพราะความฟิน “ทำหน้าอ้อนจะเอาอะไร”
“เปล่า...ไม่อยากได้อะไรแล้ว แต่แค่อยากอ้อน” ไอ้เหมอสบตายิ้มอาย “เย็นนี้ก็ต้องกลับ เลยอยากอ้อนเยอะๆ”
ชนะหัวเราะเบาๆ ใช้มือสองข้างโอบแก้มของไอ้เหมอเข้าหากันจนมันทำปากจู๋ หน้าตาก็ตลก “เสมอรู้ตัวไหมว่าตอนนี้ทำให้ผมหลงแค่ไหน”
ไอ้เหมอส่ายหน้า ชนะจึงรั้งให้ปากจู๋ๆ ของมันเข้าไปจุ๊บกับริมฝีปากของตัวเอง
“ฮื้อออ นะพอแล้ว” ไอ้เหมอร้องท้วง เพราะมันปวดแก้มไปหมด “เหมอก็หลงนะ...หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลย”
ชนะยิ้มพออกพอใจกับคำหวานของไอ้เหมอ มือใหญ่จึงจับตัวไอ้เหมอพลิกมานอนทับร่าง ให้ทุกส่วนเปลือยเปล่าได้แตะสัมผัสกัน สองขาของไอ้เหมอถูกจับแยก มันนั่งคร่อมบนเอวสอบของคนรูปหล่อ ร่างกายท่อนบนก็ทาบทับไปบนอกแกร่ง ชนะยกแขนขึ้นโอบรอบตัวไอ้เหมอไว้ พลางสบสายตากับตาแป๋วๆ ของมันที่มองมาด้วยความปรารถนา
“หกโมงเช้าแล้ว...” ไอ้เหมอบอกเวลาเบาๆ แต่สะโพกของมันก็ขยับร่อน ถูไถไปกับเจ้ามังกรใหญ่ยาวที่ตอนนี้ตื่นตัวเต็มที่ ชนะคลี่ยิ้ม สูดปากเมื่อความยาวของเขาถูกร่องของไอ้เหมอครอบครอง ความชื้นแฉะจากน้ำขาวข้นที่คั่งค้างอยู่ภายในก็ช่วยหล่อลื่นได้เป็นอย่างดี ประกอบกับทั้งตอนนี้ไม่ต้องมีสิ่งเบิกทาง ช่องด้านหลังของไอ้เหมอก็เปิดรับสิ่งที่เข้าไปสำรวจมันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ได้ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถูกสำรวจ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เจ้ามังกรตัวดื้อมันหายลับเข้าไปพ่นน้ำอุ่นๆ อยู่ภายใน
“ผมไม่เคยใช้ถุงยางหมดทั้งกล่อง แต่ยังไม่รู้สึกพอใจอย่างนี้มาก่อนเลยเหมอ... เหมอทำอะไรกับผม หืม...บอกหน่อยสิครับ” เสียงของชนะสั่นพร่า เมื่อไอ้เหมอครอบครองความยาวของเจ้ามังกรยักษ์จนหมดสิ้น
“นะต่างหากที่ทำ...เหมอเจ็บไปหมดแล้ว” ไอ้เหมอมีสีหน้าอึดอัดเพราะความใหญ่ยักษ์ของสิ่งที่มันกำลังตอดรัดอยู่ แต่เพราะไอ้เหมอมันออกกำลังกายเป็นประจำ ร่างกายมันจึงแข็งแรงจนความเจ็บปวดเพราะการออกกำลังกายในร่มผ้ากับคนที่มันรักไม่สามารถก่อพิษร้ายให้กับร่างกายมันได้ ไอ้เหมอยังคงแรงดีไม่มีตก กี่ยกต่อกี่ยกที่คนรูปหล่อของมันต้องการ มันก็สนองให้ถึงใจจนอีกฝ่ายเอ่ยปากชมและมองมันด้วยสายตาทั้งหลง...ทั้งคลั่งไคล้
“เหมอ...”
“หืม...”
“ข้างใน...มีแต่น้ำของผม...เต็มไปหมด”
“นะ...ลามก” ไอ้เหมอยิ้มเขิน ขย่มสะโพกเบาๆ เพราะอยากเห็นใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ของคนรูปหล่อ
“อย่างนี้ก็ท้องได้แล้วรึเปล่า หึหึ” ชนะเอ่ยแซว เห็นคนหัวเกรียนมันอายก็ยิ่งอยากแกล้ง “ฮึมมม เหมอ แกล้งกันเหรอ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”
เพราะไอ้เหมอแกล้งตอดรัด จึงถูกชนะลงโทษด้วยการยกเอวกระแทกสวนเต็มแรง เล่นเอาไอ้เสือเหมอมันจุก หอบแฮ่กคาอกกว้าง คนรูปหล่อเห็นท่าทางอ่อนแรงของอีกฝ่ายก็ได้ที ใช้สองมือจับแก้มก้นทั้งสองข้างแยกออกกว้างพอที่เจ้ามังกรร้ายจะสามารถเข้าไปได้ลึกยิ่งขึ้น ไอ้เหมอครางฮือรับแรงกระแทกเนิบนาบจากคนเอาแต่ใจที่ตอนนี้กำลังบงการร่างกายของมันอยู่
“เหมอแกล้งนิดเดียวเอง อ้ะ อ้ะ อาาา อา นะเล่นเอาจุกเลย จะ...ใจร้าย อา...” ไอ้เหมอทั้งตัดพ้อทั้งครวญคราง แต่มันก็ถูกง้อด้วยการได้รับจูบอ่อนหวานจากพ่อดาวประจำใจของมัน
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังลั่นจนกิจกรรมเข้าจังหวะต้องหยุดกลางครัน ไอ้เหมอหอบหายใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อซุกซบลงกับอกกว้างของชนะ
“นะ ตื่นรึยัง” เสียงเข้มจัดของใครบางคนที่ไอ้เหมอจำได้ดีดังแทรกเข้ามาในห้อง “ป๋ามีเรื่องจะคุยด้วย รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปเจอป๋าที่ตึกใหญ่”
ไอ้เหมอเกร็งตัว แทบหมดอารมณ์ใคร่ลงเสียเดี๋ยวนั้น แต่ชนะกลับไม่ยอมให้มันลุกออกไปไหน
“นะ! ได้ยินป๋ารึเปล่า!” เสียงของคุณพ่อรูปหล่อของชนะยังคงร้องเรียกอยู่หลังประตูบานใหญ่ คงจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยจริงๆ ถึงได้มาปลุกลูกชายในเวลาเช้าตรู่อย่างนี้
ชนะมองสบตาไอ้เหมอ ต่างฝ่ายต่างมองกันโดยไม่มีคำพูดใดๆ ก่อนคนรูปหล่อที่เมื่อคืนยังบอกว่าอุ้มไอ้เหมอไม่ไหว แต่บัดนี้กลับยกร่างของไอ้เหมออุ้มเหมือนลิงอุ้มแตง
“ชนะ!” ไอ้เหมอวีดเสียงก่อนจะโดนมือใหญ่ของชนะตะครุบปากไว้ คนรูปหล่อพาไอ้เหมอเดินไปที่ประตู แรงกระเทือนขณะก้าวเดินก็นำพาเจ้ามังกรขยับเข้าออกจนไอ้เหมอร้องครวญเสียงหวาน ใบหน้าใบหูแดงก่ำ ซุกซบลงกับซอกคอกรุ่นความหอมของชนะไปตลอดทาง
“ป๋ามีอะไรจะพูดกับผม” ชนะถามเสียงขรึม จับร่างไอ้เหมอให้หันหน้าปะทะประตูบานใหญ่ที่คงมีคุณพ่อรูปหล่อของตัวเองยืนอยู่ตรงนั้น ไอ้เหมอหันมองชนะพร้อมกับส่ายหน้า ปากมันขยับไร้เสียงว่า ‘ไม่เอา’
“พูดมาสิครับ ผมฟังอยู่” คนรูปหล่อทำมองไม่เห็นสีหน้าของไอ้เหมอ ขยับสะโพกกระแทกสวนเข้าช่องทางลับรัวเร็วจนคนถูกกระทำร่างกายสั่นรัว มือไม้ป่ายปะประตูเพื่อหาที่เกาะยึด ริมฝีปากก็เม้มแน่นกลั้นเสียง
“เปิดประตูออกมาคุยกัน ป๋าไม่เคยสอนให้คุยกับผู้ใหญ่แบบนี้”
“ผม...ไม่ว่าง” ชนะกัดฟันกระแทกตัวเข้าหาไอ้เหมอเสียงดัก ปั่กๆๆ ระรัว “มีอะไรก็พูดมาสิครับ”
เสียงจากอีกฟากประตูเงียบหาย แต่ภายในห้องนอนใหญ่กลับกึกก้องไปด้วยเสียงกระทบกันของเนื้อหนันแน่น ไอ้เสือเหมอถูกจับพลิกตัว หันหน้ามาเผชิญกับนายพรานหนุ่ม แผ่นหลังกระแทกปึงลงกับประตูด้วยแรงอารมณ์ที่เต็มแน่นของพรานรูปหล่อ ชนะยกขาข้างหนึ่งของไอ้เหมอขึ้นเกี่ยวกับเอวตัวเองแล้วแทรกตัวเบียดยัดเจ้ามังกรเข้าไปในช่องทางที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำรัก
“นะ...พอ...ไม่เอา” ไอ้เหมอมองสบตากับสุดที่รักของมันจริงจัง “ไม่ควรทำ...เรื่องน่าอาย...”
“ไม่ใช่เรื่องน่าอาย... ผมร่วมรักกับเหมอ...ไม่ใช่เรื่องแย่”
“แต่เวลานี้มัน...อ้ะ อ้ะ...ทำไมนะไม่ฟังเหมอเลย...”
ไอ้เหมอเม้มปากมองอย่างน้อยใจ แต่ชนะแกล้งมองเมิน ยังคงทำตามใจตัวเองอยู่อย่างนั้น
“ชนะ ป๋าให้เวลาอีกสิบนาที ออกมาคุยกัน” ไอ้เหมอยกมือตะครุบปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงคราง ตอนนี้มันคิดว่าคุณพ่อรูปหล่อของชนะต้องรู้เป็นแน่ว่าลูกชายของตัวเองกำลังทำอะไร เพราะน้ำเสียงดุจัดนั้นบ่งบอกอารมณ์หงุดหงิดได้เป็นอย่างดี ไอ้เหมอทั้งกลัวทั้งอาย แต่คนรูปหล่อกลับยิ้มอย่างพึงพอใจ
“ป๋ารู้ไหมว่าสิบนาทีไม่พอหรอก... เพราะผมกำลังทำ... อาาา กำลังทำเหมือนที่ป๋าทำกับเพี้ยนอยู่ไง... แต่ตอนนี้ผมทำกับ...คนของผม” เสียงของชนะสั่นพร่า ไอ้เหมอสะดุ้งเฮือกเพราะประตูที่มันพิงหลังถูกทุบดัง ปึง!
“โกรธเหรอ...ไม่พอใจที่ผมเดินตามเส้นทางของป๋าเหรอครับ แต่ผมไม่เหมือนป๋าหรอกนะ...ผมไม่พลาดทำใครท้องหรอก เพราะเมียผม...เขาก็ท้องไม่ได้เหมือนเพี้ยน ...ไม่ต้องกังวลว่าจะมีลูกที่เกิดจากความไม่ตั้งใจมาเป็นภาระด้วย”
“ชนะ!” เสียงคำรามดังมาจากอีกฟากประตู ไอ้เหมอสั่นกลัว อยากขยับหนีแต่คนรูปหล่อก็ตรึงมันไว้
“เดี๋ยวผมออกไปนะครับ ใกล้เสร็จเต็มทีแล้ว...” จริงดังชนะว่า เพราะความรัวเร็วของสะโพกที่ขยับเข้าออกกับเสียงสูดปากแรงๆ ของไอ้เหมอบ่งบอกความรุนแรงในช่วงสุดท้ายของการร่วมรักเป็นอย่างดี
“อา...เหมอ...ตอดแรงๆ สิครับ ผมจะเสร็จแล้ว อ้ะ...อืม...เยี่ยมครับคนดี”
ชนะ...ราวกับไม่ใช่ชนะที่เหมอรู้จัก เขาดูร้ายกาจ...เย็นชา และไม่สนใจสิ่งอื่นใดนอกจากความต้องการของตัวเอง ไอ้เหมอกองลงกับพื้นเพราะแข้งขาอ่อนแรง น้ำกามไหลออกจากช่องทางด้านหลังไม่ขาดสาย ตอนนี้ตัวมันคงน่าอายจนไม่เหลือความอายใดๆ ให้รู้สึกได้อีก
“พอใจแล้วใช่ไหม” ไอ้เหมอถามเสียงเย็น ความโกรธแล่นริ้วขึ้นทีละน้อย มันมองหน้าพ่อดาวประจำใจที่มันไม่เคยนึกโกรธในเรื่องใดๆ เลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้...คงเกินเส้นขีดความอดทนของมัน
“เหมอ...” ชนะหน้าเสีย ยิ่งเห็นสีหน้าของไอ้หัวเกรียน ความรู้สึกผิดก็ปะทุ “ผมขอโทษ”
“นะไปอาบน้ำแล้วออกไปคุยกับพ่อเถอะ เหมอก็จะอาบน้ำแล้วกลับบ้านเสียที”
“ไหนบอกจะให้ไปส่งที่โรงเรียน!” ชนะถาม มองไอ้เหมอด้วยความไม่เข้าใจ “เหมอเป็นอะไรไป โกรธผมเรื่องอะไร!”
“นะขอโทษทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดเลยเหรอ” ไอ้หัวเกรียนตอนโกรธ มันก็ยียวนกวนประสาทได้ไม่แพ้ไอ้กวิ้นเพื่อนรักของมันเลยสักนิด
เกิดการจ้องตาวัดใจกันเพียงไม่นาน แต่เมื่อไม่มีใครเอื้อนเอ่ยคำใด ต่างฝ่ายจึงต่างเมินหน้าหนี ไอ้เหมอไปทาง ชนะไปอีกทาง แต่ในขณะที่ใครคนหนึ่งจะลับสายตาไป ชนะก็เอ่ยประโยคที่ทำเอาไอ้เหมอชาวาบไปทั้งตัว
“ผมเสียใจนะ ที่หลงคิดว่าเหมอ...จะไม่เปลี่ยนไป สุดท้ายเหมอก็เหมือนคนอื่นๆ ที่พอมีความสำคัญขึ้นมา ก็เริ่มมีเงื่อนไขให้กับตัวเอง เหมอไม่เคยโกรธผมเลยสักครั้ง แล้วตอนนี้...ทำไมถึงโกรธล่ะ ไม่ใช่เพราะ...สถานะเราไม่เหมือนเดิมหรอกเหรอ” คำพูดของชนะดังขึ้นในสมองของไอ้เหมอช้าๆ มันประมวลผลได้ครบถ้วนทุกคำ ยิ่งประโยคที่ว่า “งั้นเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมดีไหม เหมือนเมื่อก่อนที่เราจะเริ่มทำเรื่องสกปรกด้วยกัน เป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิม”
หนึ่งคืน...คงเป็นแค่ฝัน ไอ้เหมอน่าจะรู้ว่าตัวเองมาไกลกว่าความจริงจนไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้ ผ่านมา...ไม่ทันข้ามวัน ก็ต้องกลับไปอยู่จุดเดิมเหมือนที่เคยเป็นมา แต่สำหรับคนอย่างไอ้เหมอ...ก็นับว่าโชคดีแล้วที่ครั้งหนึ่งในชีวิตมันได้มีช่วงเวลาที่ดีขนาดนี้
“ตามใจนะ เหมอไม่เคยขัดอยู่แล้ว”
ไอ้เหมอกล่าวแค่นั้น เดินไปหาเสื้อผ้ามันในตะกร้าที่ยังไม่ได้ซัก คว้าขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินออกจากห้องนอนใหญ่ มันเปิดประตูออกไปพบกับผู้อาวุโสที่เป็นถึงบิดาของคนที่มันรักยืนหน้าถมึงทึงคอยท่า ไอ้เหมอยกมือไหว้ แต่อีกฝ่ายทำเพียงพยักหน้าแล้วจ้องมอง ไอ้เหมอหน้าร้อนวาบ ร่างกายชาดิกเพราะรู้สึกราวกับดวงตาคู่นั้นกำลังดูถูกมันอยู่
“สวัสดีครับ” ไอ้เหมอยิ้มแหย ทำใจดีเข้าสู้ แต่เมื่อได้ฟังคำถามของอีกฝ่ายก็ถึงกับยิ้มไม่ออก
“คู่นอนเหรอ” คำถามเย็นชาสาดเข้าใส่ “ทำไมไม่ทำกันที่โรงแรม”
“ขอโทษครับ” เสือเหมอยกมือไหว้ ก้มหน้างุด ใบหูแดงก่ำไปด้วยความอับอาย
“มาทำอย่างนี้พ่อแม่รู้หรือเปล่า” คำถามเหยียดหยันยังคงดังให้ได้ยิน ไอ้เหมอเม้มปาก มือกำหมัดแน่น “ใจแตก”
ไอ้เหมออายุแค่ 19 ปี ทั้งยังตามลูกชายของเขามาทำเรื่องน่าอายในบ้าน แถมเมื่อกี้ยังแสดงบทรักเร่าร้อนให้เขาได้ยิน...ไม่แปลกเลยที่จะถูกกล่าวหาว่าใจแตก ...เจ็บใจที่เถียงไม่ออกแม้แต่คำเดียว
“ผมขอตัวนะครับ” ไอ้เหมอยังคงยึดมั่นในมารยาท ไปลามาไหว้เพราะคุณหญิงแม่อบรมด้วยไม้เรียวตลอดเวลากับมารยาทต่อผู้อาวุโส แม้ในใจจะไม่อยากมองหน้าบิดาของคนหล่อใจร้ายมากแค่ไหนก็ตาม
“เชิญ” ร่างสูงใหญ่รับไหว้ เอ่ยปากเชื้อเชิญด้วยเสียงเรียบ พร้อมสำทับตามหลัง “จะมาที่นี่ในฐานะเพื่อนของชนะ ผมไม่ว่า แต่ในฐานะคู่นอน ขอเสียมารยาทไม่ต้อนรับละกัน”
ไอ้เหมอหันหลังเดินออกมาอย่างรวดเร็ว มันก้มหน้าก้มตาเดิน ดวงตาแดงก่ำ แม้จะเจ็บสะโพกแค่ไหนก็ไม่ได้ลดความเร็วในการเดินลงเลยสักนิด แต่เพราะก้มหน้าก้มตาเดินไม่มองทาง จึงชนเข้ากับ...
-
“ลูกเหมอ!” เพี้ยนทำหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เดินชนกันตรงตรงประตูเป็นใคร มองหน้าชัดๆ ก็เห็นอีกฝ่ายตาแดงก่ำราวกับคนกำลังจะร้องไห้ “เป็นอะไร...”
“ขุ่นแม่...”
“เป็นอะไรไปอ้ะ นี่ขุ่นแม่เพิ่งกลับมาจากเชียงราย มีของฝากจากแม่สายมาให้เยอะแยะ” เพี้ยนยังคงชวนพูดคุยด้วยท่าทางร่าเริง แต่พอเห็นใบหน้าเศร้าหมองของลูกหมาดๆ ก็ทำเอาร่าเริงไม่ออก ต้องปรับโหมดเป็นจริงจัง
“หนูเป็นอะไร เล่ามาเถอะ ขุ่นแม่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านมากกกกก เดี๋ยวเราไปคุยกันที่ศาลาตรงโน้น ฝนตกปรอยๆ อย่างนี้ดีนักเชียว” เพี้ยนโอบไหล่ของไอ้เหมอให้เดินตามไปยังศาลากลางสวน จัดแจงที่นั่งกันเสร็จ ไอ้เหมอมันก็เริ่มเล่า มันฟ้องหมดเปลือกว่าสามีขุ่นแม่พูดอะไรใส่มันบ้าง
“ตายๆๆๆ ไอ้พี่พ่าย ทำไมมันชอบก่อดราม่าเหมือนในละครหลังข่าว ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวขุ่นแม่จัดการให้ ยังไงน้องชนะก็ได้หนูเป็นเมียแล้ว ไม่ต้องกลัว ใครไม่เอา ขุ่นแม่เอาอ่ะ ยืนยันเด็ดขาด โยยยยยยยยยยยยย มานี่ก่อนนนนนน” เพี้ยนพูดๆ ไปก็ตะโกนเรียกชโยแฝดคนสุดท้องที่กำลังจะเดินเข้าประตูตึกให้มาที่ศาลา คนรูปหล่อดีกรีนักร้องดังรีบวิ่งมาตามคำเรียกร้องอย่างว่าง่าย ไอ้เหมอถึงกับลืมความเศร้าแล้วฟินไปกับรูปหน้าหล่อๆ ของชโยที่ยิ่งมองก็ยิ่งคล้ายชนะที่เพิ่งหักอกมันรอบที่สองร้อยหนึ่งมาหมาดๆ
“มีไรอ่ะเพี้ยน” ชโยถาม มองไอ้เหมอที เพี้ยนที แล้วก็ยอมนั่งลงบนเก้าอี้ที่เพี้ยนมันดึงออกมาให้นั่ง “นี่ใครอ่ะ”
ชโยเห็นทีจะจำไอ้เหมอไม่ได้ อีกทั้งไม่ได้รู้จักกันเป็นทางการเลยสักครั้ง พ่อนักร้องดังจึงได้แต่มองไอ้เหมอด้วยความงุนงงสงสัย
“นี่พี่สะใภ้โยอ่ะ ชื่อเสมอ”
“ห้ะ? พี่สะใภ้โย? แฟนยะเหรอ?” ชโยมองสำรวจร่างกำยำของไอ้เหมอแล้วก็สรุปความได้ว่าคงเป็นแฟนกับชยคนแก้มเยอะมุ้งมิ้งที่วันๆ เอาแต่อ่านหนังสือ เพราะเคยได้ยินชยพูดถึงอยู่เหมือนกัน
“เปล่า” เพี้ยนส่ายหน้า ยิ้มกริ่มมองไอ้เหมอที่ทำตาลอยมองหน้าชโยไปแล้ว ในใจมันมีแต่คำว่า ถ่ายรูปคู่ ถ่ายรูปคู่ เต็มไปหมด
“งั้น...นะเหรอ!!!! เฮ้ยยย เป็นไปไม่ได้หรอก!!” ชโยร้องตกใจ แต่เมื่อเห็นเพี้ยนพยักหน้าก็ยิ่งโอดครวญไปกันใหญ่ “ไม่จริงอ่ะ เพี้ยนอำป่ะ”
“ไม่อำ จะอำทำไม แล้วจำเป็นต้องทำหน้าขนาดนี้ไหม เสียมารยาท หนูเหมอออกจะน่ารักน่าเอ็นดู” เพี้ยนค้อนควับ มองลูกเหมอคนโปรดของมันอย่างเกรงใจ
“น่ารักเหรอ ถึกกว่าเพี้ยนน้อยนึงสิไม่ว่า ไม่คิดว่าจะใช่อย่างที่นะชอบอ่ะ ขอโทษนะ ที่ผมพูดตรง” ชโยค้อมหัว ยิ้มให้อย่างน่ารัก ไอ้เหมอจึงส่ายหน้าไม่ถือสาเพราะรู้แก่ใจดีว่า มันไม่ใช่อย่างที่ชนะชอบจริงๆ
“ไม่เป็นไร ที่จริงก็ไม่ได้เป็นแฟนหรอก แค่เพื่อนน่ะ ขุ่นแม่เพี้ยนเขาก็พูดไปเรื่อยเปื่อย” ไอ้เหมอยิ้มเจื่อน “ขุ่นแม่ เดี๋ยวเหมอต้องกลับแล้ว คงไม่ได้มาที่นี่อีกแล้วอ่ะ ยังไงขุ่นแม่นัดเจอเหมอได้นะถ้าอยากเจอกัน ยะมีเบอร์เหมออยู่”
“โธ่ ไม่เอาดิ พูดอะไรอย่างนั้น ต้องมาอีก ใครไม่ต้อนรับช่างเขา ขุ่นแม่ต้อนรับหนูเสมอ ขุ่นแม่เป็นเจ้าของบ้านนะ ชื่อโฉนดเป็นของขุ่นแม่ ใครกล้าหือจะไล่ออกจากบ้านให้หมด ผัวก็ผัวเถอะ อุ้ย หยาบบบ”
ชโยยิ้มขำ ก่อนจะมองไอ้เหมอแล้วยักคิ้วให้ “ผมก็ต้อนรับนะ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรหรอก แต่เจอคราวก่อน ก็ยิ้มแล้วน่ารักนี่ ทำไมไม่ยิ้มเยอะๆ ล่ะ”
“แกล้งชมรึเปล่า” ไอ้เหมอแทบลอย เพราะนักร้องคนโปรดที่มันชอบเอ่ยชมกันซะขนาดนี้
“เปล่า แกล้งพูดก็ไม่ได้อะไรนี่ แล้วจะกลับยังไงล่ะ ผมไปส่งไหม” ชโยเป็นอย่างที่ไอ้เหมอคิดไม่มีผิด มนุษยสัมพันธ์ดี และมีน้ำใจ เห็นประจำที่ผู้ชายคนนี้เป็นห่วงเป็นใยเพื่อนร่วมวง แถมยังอ่อนไหวง่ายกว่าคนอื่น เป็นคนที่ชอบเอาใจเขามาใส่ใจเรา แต่เพราะเป็นน้องเล็กจึงมักจะเอาแต่ใจ พูดจาโผงผางตรงประเด็นเหมือนเด็กวัยรุ่นที่ใจร้อนทั่วๆ ไป บางทีเสียงดังโวยวาย แต่รวมๆ ทั้งหมดนั้นก็คือความน่ารักและเสน่ห์ของชโยที่สาวๆ หลงใหลกันหลายประเทศ
“ไม่เป็นไร กลับแท็กซี่สะดวกกว่า”
“ให้โยไปส่งเถอะ นั่งแท็กซี่ก็แพง ประหยัดเงินไว้ลูก มีตังค์เยอะๆ น่ะดีจะตาย อยากทำอะไรก็ได้ทำ นี่ขุ่นแม่ก็ว่าจะบินไปตามรอยซีรีส์ที่เกาหลีอีกสักรอบ”
“ป๋าบอกว่าคราวนี้จะล่ามคอเพี้ยนไว้กับเสาบ้านอ่ะ แต่ยังไงก็ขอให้ได้ไปนะ ฮ่าๆๆ” ชโยพูดอย่างร่าเริง ก่อนจะหันมาทางไอ้เหมอ “เสมอรอผมแป๊บนึงนะ เดี๋ยวยืมรถของนะไปส่ง”
“อืม” ไอ้เหมอยิ้มรับกับความมีน้ำใจของไอดอลที่มันปลื้ม ก่อนจะหันมองเพี้ยนที่กำลังทำหน้าขบคิดเรื่องซีเรียสบางอย่าง
“ไปคราวนี้ต้องวางแผนให้รอบคอบ อย่างแรกต้องบอกพี่พ่ายว่าจะกลับบ้านที่เชียงใหม่ แต่ความจริงไฟล์บินของเราจะไปที่เกาหลี หึหึ จะมีใครฉลาดเท่าเราอีกไหม ไม่มี๊!! ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้เหมอมองขุ่นแม่ของมันที่หัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจแล้วขยับยิ้มตาม “ขุ่นแม่คนเชียงใหม่เหรอ เหมอก็มีเพื่อนเป็นคนเชียงใหม่เหมือนกัน”
“เชียงใหม่แต้ๆ จ้าววว บ่าวเหนือหล่อเน้อบ่าหล้าเหมอ ผ่อขุ่นแม่เป๋นตั๋วอย่างงงง” เพี้ยนหลุดภาษาเหนือยาวเหยียดแต่ไอ้เหมอมันก็ฟังเข้าใจเพราะไอ้เชษฐ์บางทีมันก็สบถอะไรของมันยืดยาวเพราะการฝึกหนักเหมือนกัน ไอ้เหมอก็ต้องศึกษาไว้เพราะบางทีโดนด่าจะได้รู้เท่าทันกันได้
นั่งคุยกับเพี้ยนไปได้สักพัก ชโยก็กลับมาพร้อมกุญแจรถ BMW คันหรูในมือ แต่หน้าหล่อๆ บึ้งตึงจนเพี้ยนเอ่ยถาม
“เป็นอะไร”
“นะทะเลาะกับป๋า แล้วมันพาลโยอ่ะดิ แค่ขอยืมกุญแจรถจะไปส่งเหมอ มันปากุญแจมาโดนที่หน้าผากนี่” ชโยชี้รอยแดงกลางหน้าผาก “ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นพี่ โดนเตะไปละ เพี้ยนไปดูด้วยละกัน ทะเลาะกับป๋าหนักเลยทีนี้ ต่อยกันได้คงต่อย ไม่รู้จะคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยรึไง เฮ้อ เหมอ ไปกันเถอะ”
ไอ้เหมอค่อนข้างลังเลที่จะกลับ เพราะอดห่วงชนะไม่ได้ แต่เมื่อนึกถึงสิทธิ์ของมันในบ้านตระกูลโรจนโภคินก็ต้องถอดใจ มันไม่มีสิทธิ์อะไรเลย... ถูกหักอกแล้ว...แถมพ่อของคนที่มันรักก็ไม่ต้อนรับมันอีก ...กลับไปอยู่ในที่ของตัวเอง กลับไปเป็นเสือเหมออย่างที่ควรเป็นเสียเถอะ
ชโยเดินนำไอ้เหมอไปยังรถคันหรูที่เมื่อคืนขับพามันมาที่นี่ แต่เปลี่ยนแค่สารถีจากแฝดพี่เป็นแฝดน้อง ชโยเป็นคนสุภาพและอารมณ์ดี ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถด้วยกันก็ชวนคุยหลายอย่าง ถามไถ่ถึงเรื่องต่างๆ ของไอ้เหมอแล้วพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องของตัวเอง
“ทำไมคราวนี้อยู่นาน โยไม่มีตารางงานเหรอ ผมคิดว่าน่าจะยุ่ง” ไอ้เหมอถามในขณะที่รถติดไฟแดง
“มีดิ แต่ว่ากลับไทยมาทำธุระ แล้วผมก็กลับเกาหลีไปหลายรอบแล้วด้วย นี่ก็เพิ่งมาถึงเมื่อคืน ผมมีงานที่ไทยน่ะ แต่เป็นงานเดี่ยว พี่ๆ ในวงเลยไม่ได้มาด้วยกัน” ชโยตอบพร้อมรอยยิ้ม
“อ๋อ เหมอก็คิดว่ามาครั้งนั้นยังไม่กลับซะอีก แหะๆ” ไอ้เหมอยิ้มกลับ ในใจรู้สึกไม่กดดัน ไม่กระวนกระวายเหมือนอยู่กับชนะ ทั้งๆ ที่ชโยนั้น...รูปหน้าไม่ได้ผิดแผกไปจากชนะมากเลยสักนิด แต่ในความคล้ายคลึง...ก็ยังมีความแตกต่าง หัวใจไอ้เหมอมันร่ำบอก...ว่าเจ้าของของมันมีเพียงคนเดียว
“เหมอ ถ้าผมพูดอะไรที่ทำให้รู้สึกไม่ดีก็ต้องขอโทษก่อนนะ แต่ผมอยากถามว่า เหมอเป็นแค่เพื่อนกับนะจริงเหรอ” ชโยมองไอ้เหมออย่างค่อนข้างเกรงใจ แต่ก็ยังอยากจะถามให้หายสงสัย
“อ๋อ...ใช่สิ แค่เพื่อน”
“คือ...ผมบังเอิญได้ยินที่ป๋าคุยกับนะ...ว่าเหมอ เอ่อ เป็น คู่นอน...” ชโยกำพวงมาลัย ใบหูเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง “เหมอ...ไม่ตอบผมเรื่องนี้ก็ได้นะ”
“แล้วนะว่าไงเหรอ” ไอ้เหมอไม่ยอมตอบ แต่กลับย้อนถามแทน
“นะบอกว่าไม่ใช่ ผมก็คิดว่าไม่ แต่ป๋าดูโกรธมาก จนผม...ไม่แน่ใจ”
“ก็อย่างที่นะบอก...ไม่ใช่หรอก เหมอเป็นแค่เพื่อนอ่ะ ผู้ชายอย่างเหมอไม่อาจเอื้อมเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนกับชนะหรอก”
“เฮ้ยยย นี่ไม่ใช่ว่าน้อยใจที่ผมบอกว่าเหมอไม่ใช่อย่างที่นะชอบหรอกนะ” ชโยมีสีหน้ารู้สึกผิด
“ไม่หรอก มันเป็นเรื่องจริงอ่ะ เหมอสวยเกินไป” ไอ้เหมอทำสะดิ้งยิ้มเกลื่อนจนชโยหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆ นี่สวยแล้วเหรอ!! ยังมีคนที่คิดว่าตัวเองสวยทั้งๆ ที่ถึกเหมือนเพี้ยนอยู่อีกเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ”
ไอ้เหมอยิ้ม ถามด้วยความอยากรู้ “ทำไมใครๆ ก็ว่าเหมือนขุ่นแม่เพี้ยน ทั้งๆ ที่หน้าตาก็ไม่เหมือนซะหน่อย ขุ่นแม่หล่อเหลากว่าเหมอเยอะ”
“ที่เหมือนเพราะนิสัยมั้ง บรรยากาศรอบตัวด้วย อยู่ด้วยแล้วสบายใจ อืม... เห็นยะบอกว่านะชอบอยู่กับเหมอ ก็คงเพราะอย่างนี้ด้วยมั้ง เพราะนะติดเพี้ยนจะตายไป ติดมากจนป๋าหึงไปเลยบางที แล้วเพี้ยนมันก็ตามใจนะทุกอย่างด้วย นะมันเคยบอกว่ายังไงก็อยากจะหาคนที่เหมือนเพี้ยนสักคนมาอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ถ้าไม่ติดว่าเพี้ยนเป็นคนรักของป๋า นะมันคงยึดไว้คนเดียว”
หัวใจของไอ้เหมอวูบโหวง รอยยิ้มของมันเจื่อนลงจากใบหน้าจนแทบไม่มีให้เห็น “อ๋อ...เหรอ เป็นอย่างนี้เอง”
“เหมอ...เป็นไรไปอ่ะ แล้วนี่บ้านไปทางไหนล่ะ ผมไปไม่ถูกนะ” ชโยที่เร่งเครื่องหลังจากที่ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวก็หันมาถามไถ่ไอ้เหมอที่ใบหน้าซีดเซียว
“โทษที โยเลี้ยวซ้ายตรงซอยข้างหน้าอ่ะ”
“โอเค”
BMW คันหรูมุ่งตรงไปตามซอยทางลัดที่ออกสู่ถนนอีกสาย เคลื่อนตัวไปอีกสิบนาทีก็หยุดลงตรงหน้าบ้านตระกูลเดชาโชติกุล ไอ้เหมอบอกขอบคุณแล้วก้าวลงจากรถ ฉีกยิ้มเล็กน้อยเป็นการส่งท้ายให้กับไอดอลขวัญใจ ก่อนรอยยิ้มจะเลือนหายเมื่อรถคันหรูขับจากไป
“อ้าว...น้องเหมอ กลับมาแล้วเหรอครับ” พลทหารจ้อยเป็นคนเปิดประตูต้อนรับ แต่พอเห็นสีหน้าของลูกชายผู้บังคับบัญชาก็อดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ “น้องเหมอเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับอาจ้อย” ไอ้เหมอตอบกลับ ยิ้มกว้างตามปกติ แต่พลทหารจ้อยรับรู้ถึงความผิดปกติได้เป็นอย่างดี เพราะไอ้เหมอมันไม่เคยเรียกอาเหมือนกับลูกทหารบ้านอื่นเลยสักครั้ง ไม่เรียกจ้อยบราเท้อร์ ก็คุณพี่จ้อยตามแต่อารมณ์ที่มันอยากจะเรียก ดังนั้นพลทหารจ้อยจึงรีบใส่เกียร์หมาวิ่งไปหาร้อยเอกสมัยที่กำลังจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหารเช้า รายงานถึงความผิดปกติของน้องชายสุดรักสุดห่วงให้กับพี่ชายทราบ
“น้องเหมออออออออออออออ” สมัยยอมละทิ้งทุกอย่างแล้ววิ่งออกมาต้อนรับน้องชายกลับบ้าน แต่พอเห็นสีหน้าของคนเป็นน้องที่ผิดปกติอย่างที่ได้ฟังรายงาน สมัยก็รีบปรี่เข้ากอดน้องรักด้วยความเร็ว “กลับมาเหนื่อยๆ อย่างนี้ พี่สมัยพาไปอาบน้ำนะครับ”
ไอ้เหมอพยักหน้า ปล่อยให้พี่ชายนำพาไปชำระร่างกาย แต่ครั้นที่ร่างน้องน้อยปรากฎสู่สายตาพี่ชายอย่างสมัย นายทหารหนุ่มก็ถึงกับกัดกรามแน่น ร่างกายของน้องที่พี่เฝ้าทะนุถนอมเต็มไปด้วยรอยช้ำสีกลีบกุหลาบ
“พี่หมัยไม่ต้องถามนะ... เหมอไม่อยากพูดถึง” ไอ้เหมอบอกเสียงเรียบ ยกขาก้าวลงอ่างน้ำแต่ก็ชะงักค้างเมื่อน้ำกามจำนวนมากไหลทะลักออกจากช่องทางด้านหลังแล้วย้อยหยดลงตามท่อนขา “เหมอต้องล้างตัวก่อนใช่ไหม”
“อืม...พี่ล้างให้ มาตรงนี้เถอะน้องรัก” สมัยยกมือขึ้นลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดูรักใคร่ “พี่จะไม่ถามว่าน้องไปทำอะไรมา แต่บอกพี่ได้ไหมว่ามันไม่ใช่การขืนใจ... น้องของพี่มีความสุขหรือเปล่า”
“ไม่ใช่หรอกพี่หมัย...เหมอยอมเขาเอง”
“อืม...อาบน้ำแล้วนอนพักผ่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ยกนมร้อนๆ มาให้ดื่ม ตอนเย็นต้องกลับโรงเรียนแล้วด้วย น้องเหมอไหวรึเปล่า”
“ไหว...เหมอไม่เป็นอะไรหรอก สบายมาก”
“น้องเหมอคนเก่งของพี่ เอ้า หลับตาเร็ว พี่สระผมให้นะ”
ไอ้เหมอยิ้มรับ รู้สึกอุ่นใจเพราะไม่มีใครจะรักและดูแลมันได้ดีเท่าพี่ชายสุดที่รักของมันอีกแล้ว สมัยเป็นคนเจ้าระเบียบ ไม่เคยยอมลงให้ใคร แต่กับไอ้เหมอแล้ว พี่สมัยตามใจมันที่สุด
“พี่หมัย... อยู่กับเหมอไปตลอดชีวิตเลยนะ... เหมอจะไม่แต่งงาน จะอยู่ให้พี่หมัยดูแลไปจนแก่เลย” ไอ้เหมอบอกจากใจที่ปวดร้าวของมัน “ไม่มีใครรักเหมอได้เหมือนพี่หมัยสักคน”
“นั่นเพราะพี่เป็นพี่ของเหมอ พี่ไม่รักน้องเหมอของพี่แล้วจะให้พี่ไปรักใคร ไม่เอาสิ ไม่งอแง ถ้าร้องไห้พี่จะร้องไปด้วยนะ”
“เหมอไม่ร้องสักหน่อย พี่หมัยทำแชมพูเข้าตาเหมออ้ะ!!”
พูดเพียงแค่นั้นสมัยก็ลุกลี้ลุกลน ออกปากบ่นเป็นชุดใหญ่ที่ทำผิดพลาดให้น้องต้องเจ็บ
“โอ๋ๆ พี่ขอโทษ ล้างน้ำสะอาดนะครับ”
“เหมอล้อเล่น ไม่โดนหรอก ฮี่ๆ”
“แกล้งพี่ตลอดเลยตัวแสบ”
“แฮ่ๆ พี่หมัย เดี๋ยวเหมอขออาบต่อคนเดียวนะ เหมอจะทำความสะอาด...ตรงนั้นสักหน่อย”
สมัยพยักหน้า คงรู้ว่าน้องอายที่จะให้เขาทำให้ แต่ถ้าให้ทำเขาก็เต็มใจ ไม่มีอะไรที่สมัยทำเพื่อน้องชายที่รักไม่ได้อยู่แล้ว
สมัยพอสระผมให้น้องชายเสร็จก็ออกจากห้องน้ำ ไปเตรียมเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มคอยท่า ปล่อยทิ้งไว้เพียงไอ้เหมอที่นั่งอยู่ท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัว คราวนี้ไม่ต้องให้ถึงมือไอ้เชษฐ์กับไอ้ชายคอยสาดน้ำบิ้วอารมณ์ให้แล้ว แต่ก็ยังไม่มีความรู้สึกว่าสู้ต่อไหวเหมือนอย่างครั้งนั้นเลยสักนิด ไอ้เหมอปิดฝักบัว ควักล้วงเอาหยาดแห่งความใคร่ที่คั่งค้างอยู่ภายในออกมาจนหมด ล้างตัวอีกครั้งก่อนจะก้าวลงอ่าง มันนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะดำดิ่งลงใต้ผิวน้ำ หัวใจที่ปวดหนึบค่อยๆ คลายความกดดันออกช้าๆ ชำระความเสียใจออกจากดวงตา
แค่เพราะเหมือน...ถึงอยากอยู่ใกล้
แค่เพราะ...อาจจะใช่ ถึงไม่ได้ถอยหนี
ที่เคยคิดว่าในหัวใจของชนะจะมีเสมอเพียงสักนิด...ก็ราวกับจะเป็นสิ่งที่คิดผิดเสียแล้ว
ไอ้เหมอนอนพักจนถึงบ่ายโมงก็ถูกคุณหญิงแม่ปลุกให้ตื่นมาทานข้าวเที่ยง ตัวมันที่ว่าถึกหนักหนากลับตัวรุมราวกับคนมีไข้จนคุณหญิงเสมือนไม่บ่นเรื่องที่ไอ้เหมอนอนกินบ้านกินเมืองเลยสักคำ จัดการให้ไอ้ลูกตัวดีกินข้าวตามด้วยยาลดไข้ไปอีกสองเม็ด ไอ้เหมอที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วยก็ทำซ่า ขอพาหมาของพี่สมัยไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกล คุณหญิงเสมือนก็คร้านจะเอ่ยห้ามจึงปล่อยให้มันออกไปเดินท้าแดดท้าลมได้
สมคิดเป็นชื่อหมาพันธุ์ไซบีเรียนที่ไอ้เหมอมันอยากเลี้ยงและบังคับให้พี่สมัยซื้อให้ มันเห่อเลี้ยงแค่ช่วงแรกๆ เท่านั้น ก่อนจะปล่อยไอ้สมคิดให้เป็นภาระของพี่ชาย ไอ้สมคิดมันรูปหล่อ ชอบไปติดสัตว์บ้านนั้นบ้านนี้ ทำหมาตัวเมียท้องไปกี่ตัวแล้วก็ไม่ทราบจำนวน แต่กับไอ้เหมอมันเป็นแค่ไอ้สมคิดหมาติ๊งต๊องที่ชอบทำหน้าเอ๋อใส่ เห็นหน้าไอ้เหมอเป็นไม่ได้ต้องวิ่งเข้ามาพันแข้งพันขา
“เดินดีๆ สมคิด พี่หมัยไม่ฝึกให้แกทำตัวเรียบร้อยบ้างรึไง เฮ้อ มานี่ พี่เหมอจะซื้อไอติมให้กิน” ไอ้เหมอจูงไอ้สมคิดไปยังรถขายไอติมตัด มันสั่งไอติมรสเผือกที่ตัวเองชอบกินและคิดเอาเองว่าไอ้สมคิดมันก็ชอบด้วยไปสองไม้ ได้ไอติมตามจำนวนแล้วทั้งคนทั้งหมาก็พากันนั่งลงริมฟุตบาธ
“อร่อยไหม” ไอ้เหมอเห็นไอ้สมคิดมันแลบลิ้นเลียไอติมแล้วก็หัวเราะ เป็นหมานี่มันดีอย่างนี้นี่เอง มีเจ้าของดีๆ มันก็มีความสุข หัวใจหมามันซื่อสัตย์ มันรักเจ้าของ แม้จะถูกเจ้าของดุด่า แต่มันก็ยังจำได้ว่าใครคือเจ้านายของมัน
ไอ้เหมอลูบหัวไอ้สมคิดเล่น ก่อนจะชะงักนิ่งเมื่อมีรถ BMW คันที่ส่งมันกลับบ้านเมื่อเช้าจอดเทียบอยู่ตรงหน้า คราวนี้คนขับไม่ใช่ชโย แต่เป็นเจ้าของรถตัวจริงและเป็นเจ้าของหัวใจของไอ้เหมอด้วย
“อ้าว...นะ หวัดดี” ไอ้เหมอทักทายตามปกติ มันยังคงยิ้มกว้างเช่นเดิม แต่สายตาว่างเปล่าเมื่อมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่กำลังก้าวลงจากรถ
“เหมอ...”
“มีธุระแถวนี้เหรอ” ไอ้เหมอถาม
“ผมมาหาเหมอ”
“อ๋อ...มีอะไรรึเปล่า” ท่าทางของไอ้เหมอห่างเหิน ชนะขยับเข้าใกล้ ยื่นมือออกจะจับแขนมัน แต่มันก็เบี่ยงหนีได้อย่างเป็นธรรมชาติ
“เหมอเป็นอะไรไป... ที่ผมพูดเมื่อเช้า ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ มันแค่...” ชนะหยุดพูดเมื่อเห็นไอ้เหมอมันไม่สนใจจะฟัง มันยังคงก้มหน้าเล่นกับหมาข้างกาย “เหมอ ฟังผมหน่อย”
“ฟังอยู่”
“แล้วเข้าใจไหม”
“ต้องเข้าใจด้วยเหรอ” ไอ้เหมอถามเสียงเรียบ “นะอยากให้เข้าใจเรื่องอะไรอ่ะ”
“เสมอ”
“เคลียร์หมดแล้วนะ เราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงตรงไหนนี่ นะไม่ต้องกลัวหรอก เหมอก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้ไปไหน” ไอ้เหมอยิ้ม แต่ชนะไม่ยิ้มด้วย “เฮ้ย ทำหน้าเครียดทำไม ไม่เอาๆ เหมอสัญญาแล้วไงว่าจะอยู่เป็นเพื่อนนะไปตลอดชีวิต”
ชนะขมวดคิ้วมองหน้าไอ้เหมอ ยิ่งเห็นความร่าเริงไม่สะทกสะท้านของมัน คนรูปหล่อก็ยิ่งทวีความโกรธ
“แค่ไอ้โยมาส่งเมื่อเช้า...ก็เปลี่ยนท่าทีได้ขนาดนี้เลยเหรอ จะเปลี่ยนใจไปชอบมันหรือไง!”
“โยเกี่ยวอะไร” ไอ้เหมอถามเสียงแข็ง
“ชอบมากไม่ใช่เหรอไอ้หน้าแบบนี้...จะเป็นผมหรือไอ้โย สำหรับเหมอมันก็ไม่ต่างกันอยู่แล้วนี่”
“นะอย่าเอาใครเข้ามาเกี่ยว ขอร้องเถอะ” ไอ้เหมอหลับตาสะกดกลั้นโทสะ มันลุกขึ้นยืน กระตุกเชือกจูงไอ้สมคิดหมาขี้เกียจที่เอาแต่แทะไม้ไอติมให้เดินตาม
“แต่ใครที่ว่าก็คือคนที่เหมอคลั่งมันไม่ใช่เหรอ! ถ้าไม่ใช่เพราะชอบมัน ตอนนี้ผมกับเหมอก็คงไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ ...ดีแล้วนี่... มันมาส่งเมื่อเช้า เห็นเอาแต่ยิ้มหน้าบาน ถูกอกถูกใจมากสิท่า ไอ้คนหน้าเหมือนอย่างผมถึงไม่จำเป็นแล้ว”
“ชนะ! ถ้าจะคุยไม่รู้เรื่องอย่างนี้ ไม่ต้องมาคุยกันเลยนะ” ไอ้เหมอมองคนที่กำลังพาลด้วยสายตาดุจัด ไอ้หมาเหมอเมื่อวานคงตายไปเหลือแต่เพียงไอ้เสือที่พร้อมจะต่อยให้คว่ำถ้ายั่วยุโทสะมันมากๆ เข้า
“ก็หรือมันไม่จริง! ผมพูดแทงใจดำรึไง”
“แล้วนะต่างจากเหมอตรงไหน นะก็แค่อยากหาคนที่เหมือนกับเมียพ่อมาอยู่ใกล้ไม่ใช่เหรอ! นะน่าขยะแขยง...ที่ไปหลงรัก...เมียพ่อตัวเอง” ไอ้เหมอพูดไปเพราะความโกรธจัด มันไม่เคยคิดเรื่องสกปรกแบบนี้ในสมองเลยสักครั้ง ไม่เคยสักวินาทีในชีวิตจะคิดด่าว่าพ่อดาวประจำใจของมัน
“...”
“ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงก็ปฏิเสธสิ” เสียงของไอ้เหมอสั่นเทา มองใบหน้าคนที่มันรักด้วยความเจ็บปวด
“ผมเคยคิด...ว่าเหมอคือคนที่รู้จักผมมากที่สุด แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว...ว่าผมคิดผิด ขอโทษที่ทำให้เหมอต้องมาทนอยู่ใกล้ๆ คนน่าขยะแขยงอย่างผม”
ไอ้เหมอพูดไม่ออก...สีหน้าของชนะเจ็บปวดไม่ต่างจากมัน ดวงตาคู่สวยหลังแว่นกรอบดำแดงก่ำ รื้นไปด้วยน้ำ สองมือใหญ่กำเข้าหากันแน่น
“ขอโทษที่มารบกวน”
ชนะเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไปแล้ว แต่ไอ้เหมอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย ไอ้สมคิดที่พันแข้งพันขาก็ได้แต่ครางหงิงราวกับรู้ว่าเจ้านายมันกำลังเสียใจ
“สมคิด...พี่เหมอไม่ได้ตั้งใจ” ไอ้เหมอนั่งลงกอดไอ้สมคิดแล้วร้องไห้ หัวใจมันเจ็บทรมานจนทนแทบไม่ไหว คงเพราะค้อนที่มันใช้ทุบหิน ดันทุบพลาดเป้า...ไอ้เหมอคนโง่ดันทุบมันลงบนหัวใจตัวเองแทน
ไอ้สมคิดได้แต่ครางหงิงปลอบใจเจ้านาย ส่วนลุงขายไอติมตัดที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็ทอดมองมาอย่างเวทนา เพราะไอ้เด็กหน้าแป้นที่มาขอซื้อไอติมสองไม้ให้มันกับหมาเมื่อกี้เอาแต่กอดคอหมาตัวเองแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
..............................................................................TBC..........................................................................
เสมออออออออออออ สตรองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
-
หน่วง...ไม่กินมาม่านะ
-
:a5: เข้มแข็งไว้นะน้องเหมอ ยังไงก็มาไกลกว่าที่ฝันไว้แล้ว
-
:katai1: :katai1: แง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไหนบอกไม่ดราม่า แต่เราชอบนะอิอิ
-
เจ็บแทนเหมอเลย :hao5:
-
โอยยยยยย ไม่เอาไม่เศร้าดิเหมอ ฮือออออ
-
โอ๊ยยยย ทำไมเป็นแบบนี้ หวานได้ไม่เท่าไหร่
น้ำตามาอีกละ ไม่รู้จะเข้าข้างใคร แต่ละคนคงมีเหตุผลของตัวเอง
เอาจริงๆ เราเคยแอบสงสัยเรื่องนะรู้สึกยังไงกับเพี้ยนนะ คำพูดหลายๆคำ การกระทำหลายๆอย่างมันเหมือนนะจะรู้สึกอะไรๆกับเพี้ยนอ่ะ โฮฮฮฮ สงสารเหมออ เหมอคงรู้สึกเหมือนตกสวรรค์โดยไม่ทันตั้งตัว :hao5:
-
แงงงง๊!!!!!! ไรอ่ะ! ไรอ่ะะะ! อีโรติกอยู่ดีๆดราม่าเฉย
ไม่เอาง่ะ ไม่เอานะ ฮื้อออ ไหนบอกรักใสๆ เรื่อยๆสบายๆไงง
ว้อทททท อีตาชนะน่าตบม๊ากก ฮืออ เลว เลวชาติ
เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ฟังเหมอพูดเลย ว่อยย หงุดหงิดอ่ะ งี่เง่ามาก เลวด้วย เลวเลวๆๆๆๆๆ
จะเอาไง จะคืนดีกันยังไง ไหนพูด ฮือ ถ้าชนะไม่ง้อก่อนก็ไม่ต้องมาพูดกัน ไม่ต้องมาดีกันเลยนะ แง่งงง!!!
เคืองเสมือนเป็นเหมอเอง ถถถถถ
-
:o12: ไหนบอกใสใส ดราม่าจัดเต็มมาก
อิป๋าทำตัวเป็นพ่อผัวตัวร้ายมากอะ ป้าไม่ปลื้มอิป๋าเลย
-
เสมอออออออออออ :hao5:
-
555 No comment อ่ะ เพราะถ้าคืนดีกัน กลัวว่าเหมอก้ต้องยอมเรื่อยไป นะก้ไม่ชัดเจนซักที แต่เหมอก้ผิดที่พูดไปแรงขนาดนั้น บลายย :bye2: รอตอนหน้าา
-
:sad4: เข้าใจผิดกันใหญ่เลย ลองห่างกันดูสักพักนะ เผื่อจะได้คิดทบทวนกันให้มากกว่านี้
:m8: สตรองงงงงงกว่าเหมอก็เพี้ยนแล้วล่ะ
-
งื้ออออออออ ซาเหมอ :m15:
-
เอ่อ.....................ช่วยเก็บศพเราที เมื่อวานเขายังหวานกันอยู่เลยค่ะคุณขา
ชนะทำเกินไป ถ้าเป็นเหมอเราก็โกรธ พูดจาหมาไม่แดก เอาแต่ใจ เว้ยยยยย แต่เหมอก็ไม่ควรพูดกับชนะแบบนั้นเหมือนกัน
เปลี่ยนพระเอกทันมั้ยคะ?
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ชนะนี่เ็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ คิดถึงแต่ตัวเอง
-
:m15:
-
แงงงงง
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ ไม่อยากกินมาม่านะ น้องเหมอไม่เหมาะกับมาม่า
-
:hao5: :hao5: :hao5:สงสารเสมออออออออออออออ
-
เราไม่เคยคิดเลยว่าเราจะต้องพูดแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าเราจะไม่ยับยั้งชั่งใจแบบนี้.... สมน้ำหน้า!!!!!!!!!!!!!!! หมั่นไส้มานานละ วันนี้ขอเหยียบให้จมดินเลยเถอะ โอ๊ยยยย ทำถูกแล้วค่ะเสมอ ทำดีแล้ว ผู้หญิงเราไม่ใช่ของตายไม่มีค่าที่จะเหยียบย่ำยังไงก็ได้ไม่สนใจความรู้สึกนะคะ ถ้ามันอยากได้คนตามใจพร้อมเรื่องบนเตียงก็ไปอาบอบนวดนู่นค่ะ โอ๊ยยยย นี่โกรธแทนมากนะคะ ชนะทำอะไรนี่เหมือนคิดถึงแต่ตัวเอง เห็นเสมอเป็นอัลไลลลลลลลล จากตอนแรกจะด่าอีคนพ่อนะคะ ตอนนี้ไม่ไหวละ คนลูกมันพอกันเลยค่ะ!! เอ้อ เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก มันน่าโดนทิ้งให้อยู่ด้วยกัน ให้ทะเลาะกันตายไปเลย เกลียดอ่ะค่ะ เกลียดผู้ชายแบบนี้ อย่ามาพูดว่าเสมอเหมือนคนอื่น พอขยับความสัมพันธ์แล้วเริ่มก้าวก่ายเอาแต่ใจ ดูการกระทำตัวเองค่ะ! นี่เคยคิดถึงใจคนอื่นบ้างป่ะ ถามจริงๆเลยว่าเสมอเป็นอะไร อย่ามาบอกว่ารัก แบบนี้ไม่ใช่เลยเหอะชนะ ขอร้องค่ะ เปลี่ยนพระเอก เกลียดคนนี้ ฮึ่ยยยยย
ตัดบทมาที่น้องเพี้ยน... ไล่มันออกจากบ้านเลยค่ะ ทั้งพ่อทั้งลูกเลย แล้วหนีไปหาผัวใหม่ที่เกาหลีค่ะ แบบชิคๆชีวิตดีงามไรแบบนี้ พาน้องเหมอไปด้วยนะคะ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ เผื่อน้องเหมออยากอัพหน้าอัพนมจะได้ง่าย อิอิ
จริงๆรู้สึกทุกคนดีหมดยกเว้นอี 2 พ่อลูกนี่อ่ะค่ะ CY ของเค้าาาาาาา โอ๊ยยย พ่อคนดี พ่อคนน่ารัก งื้ออออ แต่เราก็ไม่อยากให้เสมอได้กับชโยนะคะ คนนี้เราอยากได้อ่ะ เราขอ :mew1: หายหมันไส้พี่สมัยแล้วด้วยค่ะ รู้สึกโชคดีจริงๆที่มีพี่อยู่ ขอบคุณพี่จริงๆค่ะที่ดูแลเสมออยู่ข้างๆแบบนี้ พี่พาพวกไปกระทืบชนะกับพ่อเลยค่ะ อย่าปล่อยให้คนชั่วลอยนวลลล เครื่องประหารหัวสุนัข!!!!
เดี๋ยวๆ.. เราว่าเราอินไป อินกับเปาบุ้นจิ้นไป 55555555 เอาแค่เบาะๆ หาผัวใหม่ให้เสมอก็พอค่ะ ค่ายฝึกมันต้องมีสักคนแหละ ไม่หล่อแต่จริงใจ งี้ดดดดดด
ก่อนที่จะอินไปกว่านี้ เราไปละ ขอบทชนะเสียใจเยอะๆค่ะ ไม่ก็เปลี่ยนพระเอกเลยค่ะ เราเชียร์ แอร๊ยยยยยยย
ปล. ไม่ใช่จบตอนหน้าเราร้องไห้ไปกับชนะนะ ไม่เอานะ ไม่อยากเป็นคนใจง่ายเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ขอเกลียดนานๆ จบเรื่องเลยก็ได้(?) :bye2:
-
:angry2:เห้อมมมมมมมมมมมมมมม
พี่พ่าย โอ้ยยย ทำไมไร้พ่ายเป็นคนเเบบนี้ พี่พ่ายมีปมอะไรมากหรอ
ชนะเราขออย่าง ถ้าเเคร์เหมอจริง เวลาจะพูดอะไรให้คิดถึงใจคนฟังได้มั้ยวะ
เสมอมันเสียใจนะเว้ยยย ตอนที่พี่พ่ายมาเคาะประตูห้อง ชนะพูดอย่างนี้ใครก็เสียใจปะวะ
มันให้ความรู้สึกแบบ อ้อ เอากูมาประชดพ่อนี่เอง ไงกูเจ๋งกว่าพ่อเเล้วนะ กูไม่ได้เลวเเบบพ่อด้วย
อืมให้ความรู้สึกดีมากเลย เเล้วเวลาทะเลาะกันนี่เราขอได้ไหมอะ ไม่ประชดกันได้ไหมวะ
เสมอ เข้าใจว่าโกรธ เเต่ก็อยากให้ใจเย็นไว้อะ เสมอเชื่อใจชนะมาตลอด เสมอให้ความสำคัญกับชนะมาตลอด
เราคิดว่าเหมอเป็นผู้ฟังที่ดี เเล้วเป็นคนที่โต้ตอบไม่ดีเลยอะ จะโทษใครก็ไม่ได้ ทุกคนมีอารมณ์โกรธเป็นทุนเดิมอยู่เเล้วเนอะ
ชนะก็คงผิดหวังเเหละที่เสมอบอกว่าชนะเเอบรักเมียพ่อ(ตรงนี้เเม่งพีคมากเลยนะ)
ถ้าสุดท้ายคืนดีกันยังไง เราว่าคำพูดของอีกฝ่ายที่ทิ่มเเทงจิตใจมันก็ไม่มีวันลบไปง่ายๆหรอก ยิ่งมากจากปากคนที่เรารักเเบบนี้ มันก็ฝังใจกันบ้างล่ะวะ
เราจะไม่พูดละ เรารออ่านตอนต่อไปเลยละกัน สเตย์สตรองงงง :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ถึงจะหน่วง แต่เราโอเค
ถ้าการทะเลาะกันครั้งนี้ทำให้นะคิดอะไรได้บ้าง
เหมอไม่ใช่สิ่งของ เหมอเจ็บเป็น หมดความอดทนเป็น
นะเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ สนใจแค่ความรู้สึกของตัวเอง
เหมอสู้นะ เค้าอยู่กับเหมอเองงงง
-
ข้าวหนูเค็มไปแล้วเรียบร้อย แงงงงงง
อ่านไปกินไป น้ำตาลงข้าวเลย :sad4:
เสมอ สตรองไว้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เสือเหมอจะกับมา :กอด1:
-
คอมเม้นท์นี้มีแต่น้ำตา :sad2:
-
เหมอออออ. :monkeysad: สตรองไว้
ต่างคน ต่างคิด แต่เสียใจด้วยกันทั้งคู่
-
เสมออออออ โถ่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ นี่ไม่โทษชนะหรอก เพราะเสมอเอาใจชนะมาตลอดเอง แล้วตอนนี้มาทำงี้กับชนะซะงั้น เห่อออ
-
ฟิลตอน 17 เมื่อคืนคือพรึ่บ! เหมือนอยู่ดีๆ ไฟที่บ้านก็ดับ มันหายไปเลยอ่ะ... งือ :katai1:
จะว่าไปดี จะว่าป๋าพ่ายผิดไหม ที่เข้ามาจังหวะนี้ ก็บอกไม่ได้ แต่ไอ้ตอนที่มองเหยียดนี่หมันไส้เล็ก //เบะปาก
ส่วนนะเองก็ไม่คิดว่าจะพูดแบบนั้นหน้าประตู คือไรรรรรรรรรรร น้าาาาาาาาาาาาาาาาา น้าาาาาาเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พูดแบบนั้น เป็นใครใครก็อดเฟลไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ แล้วยังประโยคต่อมาตอนเสร็จกิจอีก
คือเห็นหลายตอนก็คิดนะ นะอาจจะขี้หงุดหงิด แต่อันนี้บางทีมันทำร้ายคนฟังมากเกินไป อะไรทำนองนั้นรึเปล่า สงสารเหมอ... ทนมานานมันก็ต้องมีระเบิดตูมตามกันบ้างสินะ... สัมเหมอของพี่ ฮืออออออออออออออออออออออว์ #ทีมเหมอ(?)
-
สงสารน้องเหมอจับใจเลย
-
เอ่อ...
นี่มันอะไรกัน
:katai1:
หนูเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันแล้วค่าาาาาาา
ร้องไห้หนักมากกกกกกกกกกกกก
เสมอของแมมมมมมมมมมมม่
ชนะใจร้ายเกินไป
ชนะใจร้ายเกินไป
ชนะใจร้ายเกินไป
/ซดไวน์
ถ้าเราเป็นเหมอเราก็โกรธเว้ย
ทำไมทำงี้อะ
ทำไมต้องทำกับเหมอประชดพ่อ
เราเชื่อนะเว้ยว่าที่นะทำกับเหมอมันคือความจริงใจที่นะมีทั้งหมด
แต่การที่นะทำกับเหมอเพื่อประชดพ่อโคตรน่าต่อยเลย :z6: (ถีบม่าง)
เฮ้ออออ
ต่างคนต่างเข้าใจกันผิด
นะก็คิดว่าตัวเองเป็นแค่ตัวแทนของโยที่เหมอปลื้ม
เหมอก็เข้าใจผิด?กับคำพูดของโย
เว้ยยยยยยยย
แต้บอกไว้เลยว่าตอนนี้ทำเราร้องห้ายยยยยยย
:z3:
-
ว่าจะไม่เม้น แต่งานนี้ เหมอไม่ผิดคะ คนผิดคือชนะ ชนะรักเพี๊ยนจริง ๆ นิ ไม่ติดเพี๊ยนเมียพ่อ ก็เอาไม่ใช่หรอ แถมพูดจากับเหมอแบบนี้ บอกตรงไม่โอเค เลิกไม่ได้ก็ไม่ต้องเลิกรักเหมอ แต่ถอยห่างดีกว่า สิ่งที่เหมอพูด อาจจะไม่ควร แต่ มันเป็นความเจ็บปวดของเหมอใช่ไหม เราเข้าใจฮือออ
-
อิชะน๊าาาา
ขอตบมันที
-
อ้าวไหงมาดราม่างี้อ่ะ ยะอยู่ไหนมาเคลียให้หน่อย สงสารเหมอมากกกกก
-
ชะน้าน่ากลัวที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผิดอะไรรรรรรร
สงสารเหมออออออออ :katai1: แต่ก็ดีที่เหมอได้สติกลับมาบ้างงง
-
อยากตบชนะแรงๆให้หัวหลุดจากบ่า #ทีมเสมอ
-
ชนะเอ้ยยยยยยยยย
ทำไมทำอะไรไม่คิด
ทำไมไม่คิ๊ดดดดดดด
ห๊าาาาาาาาาาาาาาา
:angry2:
เหมอทำอะไรก็ไม่ผิด
เหมอถูกเสมอออออ
:กอด1:
-
โอ้ยย ขึ้นสวรรค์แป๊บเดียว ให้ตกนรกเลยเหรอ ขอนิยายใสๆ ฟรุ้งฟริ้งกุ๊งกิ๊งได้ป่าวตัวเอง
-
:z3: :z13: :ling3: :ling2: :hao5: :o12: :sad4:
-
ก็ไม่รู้จะสงสารใครดี ชนะ หรือ เสมอ
หน่วงๆนิดๆ เบื่ออีพี่พ่ายปากหรือนั้น
ขอตบทีได้ป่ะ :z6:
-
ตั้งแต่เริ่มอ่านเรื่องนี้เราเม้นทุกตอน และทุกตอนที่เม้นจะออกแนว ฟิน เขิล ฮา แต่ไม่นึกว่าวันนี้เราต้องมาบทโศก ฮืออออออออ ทั้งที่เขาเพิ่งได้กัน ย้ำเขาเพิ่งได้กัน!!! มันควรอยู่ในระยะข้าวใหม่ปลามันหวานกันมุ้งมิ้งไม่ใช่เหรอ
ทำไมทำเราร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลขนาดเน้! ชนะ! เข้าใจเหมอบ้าง ให้มันมีอารมณ์โกรธน้อยใจ งอล แล้วชนะมาง้อบ้าง ไม่ใช่มาแป่บๆแล้วทะเลาะกันต่อ เป็นเหมอนี่ต้องโกรธเอง หายเองรึไง ชนะคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางที่เหมอต้องวิ่ง รอบคนเดียวรึไง นิสัยอิป๋าชัดๆๆๆๆๆ นิสัยเสียทั้งพ่อทั้งลูก เพี้ยน ดัดนิสัยอิป๋าด่วน ลูกสะใภ้เขาลำบากนะ!
-
น้องเหมอออออ โอ๋น้าาาาาา ไม่ร้องน้าาาาา :hao5:
พลั้งปากพูดกันทั้งคู่แบบนี้ ไม่ดีเลย
ชนะนี่ใจร้ายกว่าป๋ารึป่าวเนี่ย แต่เพราะป๋าเลี้ยงแบบกดดันชนะนี่แหละ ทำร้ายลูกอะป๋าาา เพี้ยนจัดการเลยย :ling1:
-
อยากเป็นสมคิดให้เสมอกอด
ชนะใจร้ายมากตอนที่ทำน่ะ ใจร้ายกับเสมอเกินไป
ชนะมีบาดแผลเราเข้าใจ แต่ถึงเสมอจะรัก แต่เสมอก้เจ็บเป็นนะ
:z6:
-
ตอนที่แล้วฟินแบบสุดๆ พอถึงตอนล่าสุดก็หน่วงแบบหนักๆ เข้าใจนะว่าตัวละครแต่ละคนมีเหตุผลของตัวเอง แต่ขอสักอย่างนะคะคุณนักเขียน เค้าขอมาม่าชามเล็กๆพอ #สงสารหนูเหมอ :o12: :o12:
-
ดราม่าในพริบตา
-
เสมอน่าสงสารมากเลย ทำไมชนะไม่เข้าใจเหมอ!!
-
โอ้ยยยยยยย
เสมออออออออ
หหน่วงงงง :hao5: :sad4:
-
ทำไมต้องดราม่า ㅠㅡㅠ แรงอารมณ์กันทั้งคู่ สงสารเสมอ
-
เรื่องที่แล้วเพี้ยนต้องยอมไร้พ่ายตลอด
แต่ขอเถอะคนเขียน เรื่องนี้ขอให้ตรงข้ามได้มั้ย
เสมอ มันไม่ใช่ของตายของใครนะ
พ่อลูกนี่มันแบ่งพันธุกรรมแย่ๆมาถึงกันเลยเนอะ
นิสัยไม่ดีทั้งพ่อลูก เกลียด!!!!!
-
เสมออออออออออออ
ชน้าาาาาาาาาาาาาาา
ทั้งคู่มาถึงจุดนี้กันได้ยังไง
จุดที่ทำคนอ่านน้ำตาไหลพรากๆ
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
สงสารเสมออออออ
ถึงวันนึงก็ต้องเป็นแบบนี้
เสมอสู้ๆ
-
โอยยยยย ฮืออออ ค้างด้วย ดราม่าด้วย
อิพี่พ่าย!! เลวสม่ำเสมอจริงๆ ขุ่นลูกนะก็ไม่ต่าง โกรธธธธธธธ ทีตัวด่าเหมอตั้งเยอะ ไม่สน ทีเหมอด่าประโยคเดียวละงึ้ดดดด
จริงๆ ก็สงสารชนะเด็กไร่อ้อยนะ แต่เราสงสารลูกเหมอมากกว่า สตรองงงงงงงงเกินหน้าเกินตาพี่ลูกเกดมานาน จะให้สตรองต่อตอนนี้ให้ตายหัวใจก็ไม่ไหว นี่น้ำตาไหลพรากเลยยย อยากตบปากอิพี่พ่ายและชนะเด็กซึนจริงๆ ได้เค้าแล้วพูดงี้ มาให้เหมอเสียบดีกว่ามั้ยเธอว์ #แม่ยกเสือเหมอ #ทาสพี่หมัย #เอ็นดูชโยยยยยย ก็โยมันใสอ่ะแกร๊! จะไม่ให้เหมอมันยิ้มได้ไงฟระขุ่นชนะร่างทรงไร้พ่าย
ปล.รอตอนต่อไปแทบใจจิขาดดดดดดดด//เสียงป้าไก่
:katai5: :katai4: :ling1: :ling2:
-
ดราม่าก่อนนอน เอาซะตาค้างเลยยยยย
สงสารเสมอ น้ำตาคลอเบ้าตามเลย :monkeysad:
-
นะ เอ็งอย่าเอาปมตัวเองมาโยนใส่เหมอนะ !!
อิชั้นผู้เข้าข้างเหมอในทุกกรณี แท็คทีมกะพี่หมัยค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ค้างๆ ได้โปรด มาต่ออีกนะ
-
สงสารเสมอ :sad4:
-
มีความสุขได้ไม่ทันไรทำไมดราม่ามาเร็วจังเลย
-
ว่าแล้วกลัวใจคนเขียน ชื่นมื่นอยู่ดีๆโดนมาม่ากาละมังใหญ่จริงๆ
นะต้องการพรมเช็ดเท้าไม่มีปากมีเสียงไว้ข้างกาย
เจอคำพูดของเหมอเข้าไปก็รับไม่ได้
พาลไปโทษนั่นโทษนี่
ที่นะไม่รู้ก็คือกว่าเพี้ยนจะสุขขนาดนี้เพี้ยนต้องผ่านอะไรมาบ้าง
เราชอบเหมอนะ เหมอแกร่งมากๆ
ยังดีที่เหมอมีพี่มีครอบครัวที่ยังสามารถประคองเหมอได้
นะกับพ่อนี่พอๆกันเลย
อยากเป็นเพื่อนเหมอก็เป็นให้แล้วนี่
คำว่าผัวต่างหากที่เป็นยาก
-
สงสารเหมอ
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ ยิ่งเหมอนะ แบบคนที่ร่าเริงๆแล้วเข้าโหมดม่านี่โคตรน่าสงสารเลยอ่ะ
-
เมื่อวานยังกิ๊วก๊าวที่เสือเหมอเรียบร้อยโรงเรียนนายพรานชนะ
ไหงวันนี้หักมุมมาเสริฟมาม่าให้หลายชามอย่างนี้หละค๊าาาาาาาา :o11:
ตอนนี้ช่างบาดหัวจิตหัวใจคนอ่านเหลือเกิน
หมั่นไส้ทั้งพี่พ่ายทั้งชนะ โกรธเสมอที่คิดไปตามที่ชโยพูด โกรธสมคิดที่กินไอติมเผือกไม่แบ่ง o9
ได้แต่หวังว่ามาม่าชามนี้จะหมดไปไวๆนะคะ
-
อ้าวอ่านไปร้องไห้เลย นี่มาถึงจุดดราม่าแล้วสินะ :hao5:
-
ไม่เอานะไม่ดราม่า เสมอกับชนะกลับมาดีกันเร็วๆน้า
-
เหมอจงตัดใจให้ได้ อ่านมาตั้งแต่ต้นคิดอยู่ตลอดว่าข่ะไม่เหมาะกับเหมอ พออ่านจบตอนนี้ ใช่เลย
-
ค้างอ่ะะะะเะ
-
ปากดีทั้งพ่อทั้งลูก เฮ้ออออออ เหมอคนสวยอดทนนะต้องผ่านไปให้ได้
-
ตอนนี้ชนะสมเป็นพี่พ่ายมินิมาก ฉันไม่ผิด คนอื่นผิด ฉันไม่ยอมรับผิด...
อยากข่วนหน้า
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ เราชักจะตกหลุมรักพี่สมัยละนะ อะไรจะแสนดีขนาดนี้
นอนไม่หลับบ ตามันค้างตามหัวใจ
-
ตอนที่แล้วคือสวรรค์ ตอนนี้คือนรก เกลียดไอ้ชนะสารเลวสุดหูรูด แต่เกลียดไอ้เชรี่ยป๋ามากกว่าเชรี่ยๆ
-
ชนะะะะะะ ชนะอย่าหน้ามืดประชดพ่อแบบนี้ดิ คิดถึงใจเหมอมันบ้าง
นะทำร้ายจิตใจเหมอมาหลายครั้งแล้วนะ
ส่วนเหมอ ไม่น่าพลั้งพูดแบบนั้นกับนะเลย แต่ก็เข้าใจได้ เป็นเราก็โกรธอ่ะ
ส่วนพี่พ่าย... ไม่มีอะไรจะพูด ยังอยู่ทีมไร้พ่าย รักพี่พ่าย พี่พ่ายอาจมีเหตุผลของพี่ใช่มั้ย!
แต่พี่พ่ายดันพูดจาแล้วมองเหมอด้วยสายตาแบบนั้น เราโป้งงงงงงงงงงงงงง
ปล.เอาหมัยกวิ้นมาปลอบใจเลยยยยย
-
เสียใจเยอะๆนะชนะ
-
:serius2: นะ หรือ เหมอ :hao5:
-
เราชอบดราม่า ขอดราม่าอีกซักตอนนน อย่าเพิ่งให้เหมอมันใจอ่อน
อย่าเพิ่งให้เหมอเปิดคณะ เราต้องการดราท่า เราชอบ >"<
ชะน้าาาาาานี่ก็น้าาาาา ตอนแรกก็เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจเธอ 555 :katai1:
-
เออดีๆๆ ขลุกกับยะกับโยเยอะๆนะเหมอ
ตัวเร่งปฏิกริยาชั้นเลิศ 555555
กลับค่ายหายหัวไปเก็บสบู่ เอ้ย ซ้อมรบ สวยๆนานๆ
เผื่อใครบางคนมันจะได้รู้ใจตัวเองซะที สะใจ
ปล. ขุ่นนนพ่อตาปากเสียมาก ไม่น่ารักเหมือนบ้านน้องเหมอเลอ เคือง !
-
กะไว้แล้วเชียว เมื่อฟินขั้นสุดแล้วก็ทิ้งดิ่งลงเหวทันที ไม่ชอบให้เหมอเป็นแบบนี้เลย
เอาไอ้เกรียนของเราคืนมาาาาา :ling1:
-
ในที่สุดชโยก็มีบทกับเค้าบ้าง
-
เราโกรธชนะะะะะ #โป้ง!
-
:hao5: แง้ ไหนเธอบอกไม่ดราม่างายยยย แต่ก่อนอื่นเลยขอกระโดดถีบไร้พ่ายสักสิบรอบ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: ทำไมป๋าไม่เคยสำนึกอะไรเลยว่ะห่ะแถมยังมาพาลปากเสียใส่เสมออีกนี่ดีแค่ไหนแล้วที่เหมอมันไปต่อยคว่ำที่ไปดูถูกมันอะ ส่วนชนะขอเบิ๊ดกะโหลกสักสองสามทีเถอะ :beat: :beat: คิดได้ไงที่ว่าเหมอจะเปลี่ยนใจคือที่ผ่านมาไม่รู้เลยสินะว่าเหมอมันรักตัวเองมานานแค่ไหนแล้วยังมาทำร้ายจิตใจกันอีก พอเหมอมันไม่ตามใจก็หาว่ามันเปลี่ยนจริงๆคือนะรึเปล่า ยอมรับว่าที่เหมอพูดว่านะเรื่องเพี้ยนอาจจะดูแรงไปแต่บางทีเราก็แอบคิดเหมือนกันแหละว่าใช่เหตุผลนั้นรึเปล่านะถึงอยู่กับเพี้ยน ตอนนี้ทีมซัมเหมอมากมาย สู้ๆนะน้องเหมอ
ปอลิง ตอนนี้ชอบความเอาใจน้องของพี่หมัยมันนะเพราะถ้าไม่ทีพี่หมัยเหมอมันคงแย่กว่านี้
-
สงสารเหมออออออ ชะน้าใจร้ายย
-
รักเหมอ ตอนก่อนยังหวานหยด ตอนนี้กินมาม่าซะละ รักเหมอตอนนี้ เหมอที่เข้มแข็ง เจ็บปวดแต่ไม่อ่อนแอ คนในบ้านเหมอเป็นคนอบอุ่น พี่หมัย หญิงแม่ ท่านบิดา รักเหมอทุกคน เหมอคนสวยสู้สู้ ปล่อยให้นะรูปหล่อตามหาหัวใจต่อไป นะใจร้าย เสียใจไปก่อนเลย พี่พ่ายอปป้าด้วย
-
สุดท้ายคนที่ต้องไปง้อก็คือเหมออยู่ดี :mew5: :mew5: :mew5:
-
ใจร้ายกับน้องเหมอเกินไปแล้วน๊าาาาาาา
-
นะนี่เป็นพวกประเภทว่าเหมอได้ ประชดได้ แต่เหมอทำบ้างก็โกรธใช่ปะ เอาแต่ใจตัวเองอย่างที่บอกจริงๆนั่นแหละ สงสารเหมอ ㅠㅠ
แต่สุดท้ายคนที่ง้อก็ต้องเป็นเหมออยู่ดี เอเมน
-
สงสารเหมอมากกกกกกกกโอ้ยยมันบีบบบบ ชนะต้องการไรกันแน่คะ คนอย่างอย่างดิฉันก้เดามิออกเลยจิงๆดูไม่ออกว่ารักหรือแค่เหงา ต้องการใครสักคนอยุ่ใกล้ๆ
-
ชนะทำไมพูดยังงี้ ถ้าได้รู้ความจริงขึ้นมาว่าเหมอรักนะมานานแค่ไหน จะมาเสียใจทีหลัง เหมอที่หลงรักนะมาตลอด มองแค่นะคนเดียว โถ่ๆๆ น้องเหมอของพี่ มานี่มา จะปลอบใจหนูเอง :sad4:
-
ปากอิพี่พ่ายนี่สุดจะบรรยายจริงๆ ให้ขุ่นแม่เพี้ยนจัดการหนักๆ สักรอบสิ
โอ๊ยยยย!! ชะน้าาา~~ ก็ขี้หึง ขี้หวง หน้ามืดตามัวมากๆ ไงล่ะได้เมียวันเดียว เสียทั้งเพื่อน เสียทั้งเมียเลย หึหึ
-
สตรองงงงง เสมอ สตรองงงง ชะน้าาาา แงงงงงงงง :sad4:
-
โคตรเจ็บอ่ะ
-
เราแอบคิดกลับไปถึงตอนที่คุณคนเขียนสร้างนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่า
เอ... คุณคนเขียนสร้างตัวละครไหนมาก่อนกันระหว่างชนะกับเสมอ (เราเดาว่าเป็นชนะ - แม้จะยังไม่ได้อ่านไร้พ่าย)
เพราะเสมอคือคนเพียงคนเดียวบนโลกที่จะรับมือกับชนะได้แบบเบ็ดเสร็จจริงๆ
เสมอเป็นคนที่พร้อมทั้งด้านจิตใจและสังคมมากๆ เหมาะแก่การเป็นคนรักของชนะผู้มีความซับซ้อนทางอารมณ์และปมที่ไม่อาจสลัดทิ้งได้ง่ายๆ เป็นกำลังใจให้เสมอสตรองพอที่จะเยียวยาชนะให้กลับมามีความสุขได้อีกครั้งเร็วๆ
เอาเถอะ ถึงจะมาม่า แต่ป้าก็จะเชิดหน้าสวยๆเดินเคียงข้างพลางช่วยประคองน้องเหมอเอง
เหมอของป้า... จำเอาไว้ลูกว่า สวยมักนก ตลกมักได้!!
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ... :pig4:
-
ไม่ชอบให้ทะเลาะกันแบบนี้เลย สงสารเหมอ
-
โถถถ เหมออออ
เหมอไม่ผิดด เหมอแค่น้อยใจ เสียใจ เสียตัว กร๊ากกกกกกก
-
เราว่าส่งคนมาทำให้เหมอหวั่นไหว
แล้วให้นะมันเห็นว่าเหมอมันเริ่มจะปันใจให้คนอื่น
มันจะได้กระตุ้น :laugh:
-
ทำไมดีใจที่ทะเลาะกัน 555
น้องเหมอจะได้ไปพักผ่อนบ้าง
ทิ้งนังชนะมันไว้บ้านมันนี่แหละ
เหมอไปรักษาแผลใจยาวไปกับช่วงฝึกเลย
ปล่อยให้นังชนะมันน้อยใจของมันต่อไป
มีอย่างที่ไหนเอาแต่ตัดพ้อว่าเหมอไม่เข้าใจแล้วแกไม่พูดอะไรจะให้เข้าใจได้ไงยะ?
:z6:
-
เกลียความงี่เง่าของชนะ ทำไมนะถึงเห็นแก่ตัวขนาดนี้ คิดจะเอาความรักจากเสมอฝ่ายเดียว
นะไม่ได้รักเสมอหรอก นะแค่รักคนที่จะให้นะได้ตลอด ไม่ขัดใจนะแค่นั้นเอง
อยากให้เสมอกลับมาคิดดู ถามใจดูว่าที่ทุกวันนี้ให้ชนะไปมันดีกับชนะจริงหรือป่าว
หรือว่าจริงๆแล้ว ความรักของเสมอกำลังทำร้ายตัวเสมอเองอยู่ตลอดเวลา
เหมอหนูต้องstrong!!นะจ้ะ ♡♡♡♡
-
ตอนที่ 19
‘ไอ้เหมอ มึงกับไอ้นะทะเลาะอะไรกันป่าววะ มันปิดเฟซเลยอ่ะ ติดต่อไม่ได้ มือถือก็โทรไม่ติด กูไปหาที่บ้าน แม้แต่พี่จินก็ไม่รู้ว่ามันไปไหน ที่บ้านมันวุ่นมากเลยนะ มึงรู้อะไรก็ติดต่อหากูด้วย’
ข้อความจากไอ้กวิ้นที่ฝากไว้ในอินบ็อกทำเอาไอ้เหมอนั่งแทบไม่ติด ห้าวันมาแล้วที่มันกินไม่ค่อยได้นอนไม่ค่อยหลับ ยิ่งมารู้ว่าพ่อดาวประจำใจของมันหายตัวไปอย่างนี้ไอ้เสือเหมอที่เซื่องซึมอยู่แล้วก็ยิ่งซึมหนัก หัวใจมันร้อนรุ่ม ความโกรธที่มันมีเลือนหายไปหมดสิ้น คงค้างไว้แต่เพียงความเสียใจและความรู้สึกผิดที่มันพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องออกไป ...มันนึกเสียใจมาจนตอนนี้ ไม่ควรให้โทสะควบคุมการทำงานของสมอง มันคิดได้อย่างไรว่าชนะจะรักขุ่นแม่เพี้ยนของมัน... จะให้โทษคำพูดของชโยก็คงจะเป็นการปัดความรับผิดชอบ
Only Summer: ไอ้กวิ้น ติดต่อนะได้ยัง
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ยัง ตกลงมึงทะเลาะกับมันเหรอ
Only Summer: ก็...ไม่เชิงหรอกว่ะ แล้วนี่ไม่มีใครตามตัวเจอเลยเหรอวะ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ลูกน้องพ่อมันออกตามหาแล้ว แต่หายไปเหมือนผีลักซ่อน รถยังอยู่แต่คนหาย กระเป๋าเสื้อผ้ามันก็เอาไปด้วย
Only Summer: นะมันไปเที่ยวหรือเปล่า มึงก็รู้ว่ามันชอบแบ็กแพ็ค ไปเที่ยวที่นั่นที่นี่
ชนะเห็นรูปหล่ออย่างนั้นแต่ไม่ได้เจ้าสำอางห่วงสบาย เจ้าตัวชอบแบกเป้ขึ้นรถทัวร์ไปเที่ยวชมธรรมชาติอยู่บ่อยครั้ง ที่สะดวกสบายอย่างชาวบ้านเขาไม่ได้รับความสนใจจากชนะหรอก พ่อเจ้าประคุณชอบบุกป่าเขาลำเนาไพร แบกเป้เดินทางโบกรถไปเรื่อยเปื่อยพร้อมกับกล้องถ่ายรูปอีกหนึ่งตัว จนบางทีก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะไปตกระกำลำบากอยู่ที่ไหน
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ก็อยากคิดว่ามันไปเที่ยว แต่มันติดต่อไม่ได้เลยนี่สิ เฮ้อ สุขกูก็ไม่ได้สุขด้วย ตอนทุกข์ยังมาดึงกูไปทุกข์ด้วยอีก ไอ้พวกนี้ มึงกลับมาเย็นนี้มาหากูที่บ้านด่วนเลย
Only Summer: เออๆ แล้วเจอกัน
ไอ้เหมอถอนหายใจ ทำหน้ายุ่งใส่มือถือตัวเอง ก่อนจะโดนไอ้เชษฐ์ตบกะโหลกเรียกสติไปหนึ่งที ไอ้เสือเหมอจึงหันไปแยกเขี้ยว เตรียมเปิดสงครามกับไอ้เชษฐ์ ถ้าไม่ติดว่าไอ้สูงเปรตหน้าหล่อมันจะชิงถามขึ้นเสียก่อน
“มึงเป็นอะไรเชี่ยเหมอ ทำหน้าหมาหงอยแบบนี้มาสักพักแล้วนะเว้ย” ไอ้เชษฐ์ที่เฝ้าสังเกตไอ้เหมอตั้งแต่มันกลับมาก็เห็นมันเอาแต่ทำหน้าหงอย ไม่ร่าเริงเหมือนตามปกติ “มีเรื่องกับไอ้นะมันป่าววะ”
“มึงรู้ได้ไง” ไอ้เหมอเหลือบแลสายตามอง นอกจากจะสูงเป็นเปรตวัดกู้ มันยังแสนรู้อีกต่างหาก
“ก็อยู่ๆ ไอ้นะมันก็ปิดเฟซ แถมโทรมาถามกูเรื่องที่เที่ยวในเชียงใหม่ด้วย กูก็เลยคิดว่ามันต้องมีอะไรแหงๆ” ไอ้เชษฐ์บอกอย่างผู้รู้ ก่อนไอ้เหมอจะเด้งตัวลุกขึ้นกระชากคอเสื้อมันที่ไม่ทันตั้งตัว “เฮ้ยยย! อะไรมึง!”
“มึงว่าไงนะ นะอยู่เชียงใหม่เหรอ”
“เออดิ งั้นมั้งวะ ไม่ไอ้ห่า อย่าเพิ่งกัดกู มันโทรมาถามตั้งแต่สามสี่วันก่อนแล้ว ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าอยู่เชียงใหม่รึเปล่า แต่กูแนะนำให้มันไปพักที่รีสอร์ทของญาติกู ยังไงถ้ามันไม่คิดไปเที่ยวที่อื่นมันก็ต้องยังอยู่ที่นั่นอ่ะ” ไอ้เชษฐ์รีบให้คำตอบเมื่อมองหน้าไอ้เสือเหมอเพื่อนยากที่ท่าทางมันร้อนรนเอาคำตอบ
“ไอ้เชี่ยยย แล้วทำไมมึงไม่บอกกูวะ มึงรู้ไหมว่าเขาวุ่นตามหาตัวมันกันอยู่ แล้วไอ้คนที่รู้แม่งก็คนใกล้ตัวกู ไอ้ห่าเชษฐ์ มึงนี่มัน...” ไอ้เสือเหมอมีทีท่าโล่งใจ แต่ก็ยังคงไม่ปล่อยมือจากคอเสื้อเพื่อนซี้
“อ้าว กูจะไปรู้เหรอวะ”
ไอ้เชษฐ์พึมพำ ในขณะที่ไอ้เหมอกำลังขบคิด ระหว่างบอกไอ้กวิ้นให้บอกครอบครัวของชนะกับมันเลือกจะบินไปเชียงใหม่เพื่อไปขอโทษชนะเอง แต่น้ำหนักความชั่งใจอย่างหลังกลับหนักอึ้งกว่า...อย่างไรเสียก็อยากพูดขอโทษสักครั้ง คำพูดของไอ้เหมอคงทำให้ชนะเสียใจมากน่าดู เพราะถึงมันจะเป็นเรื่องจริง ถึงชนะจะรักจะชอบใคร...มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าขยะแขยง ไอ้เหมอไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินได้...ความรักสวยงาม ไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใครก็สวยงาม แต่ที่ไอ้เหมอมันกล่าวหา...คงเป็นเพราะมันอิจฉา... อิจฉาที่คนที่ชนะรัก...ไม่ใช่มัน
“กูไปเชียงใหม่กับมึงด้วย” ตัดสินใจแล้วว่า...ควรทำอะไรต่อไป ไอ้เหมอไม่ได้คิดจะง้องอนให้สถานะมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่มันแค่อยากจะขอโทษในสิ่งที่มันพูดจาไม่ดีออกไปก็เท่านั้น ชนะจะรับมันไว้หรือไม่ก็สุดแล้วแต่เขา
“ห้ะ?” ไอ้เชษฐ์ทำหน้างง ไอ้ชายที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าและไอ้ปิ๊กที่นอนใส่หูฟังก็ให้ความสนใจขึ้นมาไม่ต่างกัน
“ตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่เท่าไหร่วะ” ไอ้เสือเหมอไม่สนใจอาการหน้าเหวอของเพื่อนๆ มันจัดการวางแผนการ ครั้นพอไอ้เชษฐ์บอกราคาตั๋วเครื่องบิน ไอ้เหมอมันก็หันไปหาไอ้ชายให้ออกเงินค่าตั๋วเครื่องบินให้มันทันที แต่คราวนี้ไอ้ชายมันไม่โวยวาย เพราะจากที่ฟังบทสนทนาคร่าวๆ ก็รู้ว่าไอ้เสือมันจะไปเชียงใหม่ทำไม เห็นมันหงอยมาทั้งสัปดาห์ก็อดที่จะอยากช่วยเหลือมันไม่ได้
“งั้นกูกับไอ้ปิ๊กไปด้วย อยากเที่ยวเชียงใหม่นานแล้วเหมือนกัน” ไอ้ชายที่ถูกไอ้เหมอไถค่าตั๋วเครื่องบินบอกกับไอ้เชษฐ์แล้วหันไปใช้สายตาบังคับไอ้ปิ๊กให้พยักหน้าตาม
“เออๆ กูไปด้วย”
เป็นอันว่าแผนการบุกเชียงใหม่ของไอ้เหมอจะมีคนร่วมเดินทางไปด้วยสามคน แต่ก่อนหน้านั้นมันต้องโทรบอกหญิงแม่ของมันเสียก่อน เพื่อขออนุญาตเริ่มการเดินทางในครั้งนี้
เย็นย่ำ ณ สนามบินดอนเมือง ไอ้เหมอกับผองเพื่อนนั่งรอประกาศเรียกเข้าเกทอยู่ที่อาคารผู้โดยสารขาออก สี่หนุ่มนักเรียนนายร้อยเป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวน้อยสาวใหญ่รอบข้าง ทว่าสี่หัวเกรียนแห่งกองร้อยไม่ได้สนใจอะไรมากนัก โดยวิสัยของพวกมันแล้วถือว่าผิดปกติ ยิ่งไอ้ปิ๊กจอมหม้อกับไอ้เชษฐ์จอมเจ้าชู้ยิ่งผิดปกติ แต่ตอนนี้มีเรื่องด่วนยิ่งกว่าเรื่องจีบหญิง ไอ้เชษฐ์และไอ้ปิ๊กจึงหันเหความสนใจของพวกมันมาที่ไอ้เหมอซึ่งกำลังแถลงไขถึงอาการหงอยแดกของมันที่ดำเนินมาเนิ่นนานร่วมหลายวันมานี้ให้เพื่อนๆ ได้รับฟัง แต่ไม่ได้ลงรายละเอียดเนื้อความใดๆ
“สรุปคือ มึงโกรธไอ้นะมันก่อน แล้วตอนนี้ไอ้นะมันก็โกรธมึง แต่มึงอ่ะหายโกรธแล้ว แล้วอยากจะไปง้อมันใช่ไหม” ไอ้ชายสรุปผล มองไอ้เหมอที่ไม่ได้พยักหน้า มันแก้ประโยคของไอ้เชษฐ์ว่า “กูไม่ได้ไปง้อ อะไรที่กูทำผิดกูก็แค่อยากพูดขอโทษ แต่ถ้าจะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม มันก็ยากว่ะ เสียความรู้สึกขนาดนี้ อาจจะไม่ไหว กูเหนื่อยๆ ว่ะมึง อยากลองห่างๆ ดูบ้าง”
“โอเค งั้นให้กูโทรถามมันก่อนแล้วกันว่ามันอยู่ไหน” ไอ้เชษฐ์บอกอย่างคนที่เข้าใจอะไรง่ายแล้วยกมือถือขึ้น
“เบอร์นะติดต่อได้เหรอวะ” ไอ้เหมอถามอย่างสนใจ เพราะไอ้กวิ้นเพื่อนโง่บอกว่าโทรไม่ติด ติดต่อไม่ได้
“ไม่รู้ดิวะ วันนั้นมันใช้เบอร์นี้โทรมา กูก็เมมไว้” ไอ้เชษฐ์โชว์เบอร์มือถือให้ไอ้เหมอดู
“เบอร์ใหม่มันแน่ว่ะ แล้วมันรู้เบอร์มึงได้ไง” ตัวเลขไม่คุ้นตาทำให้ไอ้เหมอสรุปความได้ว่าคนรูปหล่อคงเปลี่ยนเบอร์โทร
“เฟซกูติดเบอร์โทรหราขนาดนั้น ไม่รู้ได้ไงวะ เออ เดี๋ยวกูโทรหามันก่อน” ไอ้เชษฐ์กดโทรออกแล้ว ไอ้เหมอจึงเอาแต่นั่งเงียบกริบ ไอ้ชายสะกิดแขนยิกๆ กระซิบถามถึงรายละเอียดเรื่องที่ทะเลาะ แต่ไอ้เหมอก็ไม่ชี้แจงใดๆ ไอ้ชายจึงเลิกเซ้าซี้แล้วหันไปแย่งไอ้ปิ๊กกินปลาเส้น
“โอเคมึง ไอ้นะยังอยู่ที่รีสอร์ทญาติกู กูพูดตามที่มึงบอกแล้วนะไอ้เหมอว่าพวกเราจะไปหา แต่ไม่ได้บอกว่ามึงจะไปด้วย”
“อืม”
นั่งรอกันเพียงไม่นาน สี่หนุ่ม F4 ก็บินลัดฟ้าไปยังจังหวัดเชียงใหม่ ไอ้เหมอที่ไม่ถูกกับเครื่องบินปวดหูจี๊ด สรรพเสียงรอบตัวถูกตัดขาด มีแต่เสียงวิ้งๆ อยู่ในหู กว่าเครื่องบินจะแลนดิ้งไอ้เหมอก็หูอื้อไปตามระเบียบ ตอนเดินลงจากเครื่องก็เดินตัวเอียง หันมองซ้ายขวาเลิ่กลั่กเพราะแทบไม่ได้ยินเสียงอะไร ร้องเรียกหาเพื่อนก็ได้ยินแค่เสียงตัวเอง กว่ามันจะหายจากอาการเหมอเออเร่อได้ก็จนเกือบจะถึงรีสอร์ทของญาติไอ้เชษฐ์ที่ส่งคนรถมารับถึงสนามบิน มันจึงมีเวลาเตรียมตัวแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้นก่อนจะเจอกับพ่อดาวประจำใจของมัน...
“สวัสดีค่ะคุณเชษฐ์ เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานต้อนรับออกมาต้อนรับอย่างรู้งาน ไอ้เชษฐ์พยักหน้าให้เพื่อนอีกสามคนเดินตามมันไปยังห้องอาหารของทางรีสอร์ทที่จัดตกแต่งตามสไตล์ไทยล้านนา
บรรยากาศโดยรอบของห้องอาหารดูสบายตา มีเสียงเพลงที่บรรเลงจากเครื่องดนตรีไทยหลายประเภท ประกอบขึ้นเป็นทำนองเพลงไทยดั้งเดิมดังคลอบันเทิงใจแขกเหรื่อในห้องอาหารให้ได้รับความสุนทรีย์
ไอ้เหมอเดินตามเพื่อนด้วยใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ มันเดินปิดท้ายขบวนแต่ก็ยังเห็นแผ่นหลังของคนที่นั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่างชัดเจน ชนะอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงยีนสีซีดที่ไอ้เหมอซื้อให้ นั่งหันหลังให้กับประตูทางเข้า แต่ตรงหน้าชนะคือกระจกใสบานใหญ่ที่เวลากลางวันคงทำให้เห็นสวนสวยภายนอก แต่เวลากลางคืน...กลับเป็นกระจกสะท้อนภาพเบื้องหลัง ดวงตาหลังแว่นกรอบดำที่ไอ้เหมอเห็นสะท้อนเงาอยู่ในกระจกกำลังมองที่เงาสะท้อนของมันอยู่เหมือนกัน
พวกไอ้เชษฐ์ทักทายชนะตามปกติ คงมีแต่ไอ้เหมอที่เดินไปนั่งเก้าอี้ตัวไกลๆ มันไม่ได้เอ่ยทักทายชนะเหมือนคนอื่นๆ เพราะอาการป๊อดเข้าครอบงำจิตใจมันอีกครั้ง ใครเลยจะคิดว่าพอเห็นหน้าแล้วจะทำให้ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจมากมาย...ล้นทะลักออกมาอย่างนี้
“ยังไงของมึงไอ้นะ มาโผล่ที่นี่ได้ไง มึงไม่มีเรียนเหรอวะ” ไอ้ชายเลิกคิ้วถาม มันตักข้าวใส่จานตัวเองแล้วส่งโถข้าวให้ไอ้ปิ๊กต่อ
“มหาลัยกูมีงานกีฬาอาทิตย์หนึ่ง ก็เลยไม่มีเรียน” ชนะตอบเรียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมยิ่งกว่าครั้งล่าสุดที่เจอกันจนไอ้ชายไม่ถามอะไรต่ออีก
“ไอ้เหมอ มึงตักเยอะๆ ดิวะ ไดเอทหรือไงมึง ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นแดก” ไอ้ชายหันไปบ่นไอ้เหมอที่ตักข้าวใส่จานเท่าแมวดม
“ไดเอทบ้านมึงดิ” ไอ้เหมอแยกเขี้ยว ยอมตักขาวใส่จานตัวเองอีกเล็กน้อย ลอบมองไปทางชนะก็เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจมองมาทางมัน แค่เท่านั้นไอ้เสือก็กลายร่างเป็นหมา ใจแป้วน้ำตาคลอ มันเม้มปากก้มหน้า เขี่ยข้าวในจานไปมาเดือดร้อนไอ้เชษฐ์ต้องตักกับข้าวใส่จานให้มัน
“กินก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน” ไอ้เชษฐ์กระซิบบอก ไอ้ปิ๊กมันก็ช่วยตักผัดผักรวมมิตรใส่จานให้ไอ้เหมอด้วย คงมีแต่ไอ้ชายที่เขี่ยของที่มันไม่ชอบมาใส่จานจนโดนไอ้เสือมันคำรามใส่
มื้ออาหารผ่านพ้นไปอย่างเรียบเรื่อย โดยตัวนำในการสนทนาไม่ใช่ไอ้เหมอจอมจ้อ แต่เป็นไอ้เชษฐ์ที่ปกติจะพูดมากแค่กับสาวๆ ของมันเท่านั้น แต่วันนี้มันลงทุนพูดนั่นพูดนี่ แนะนำรีสอร์ทของญาติมันให้เพื่อนๆ ฟังละเอียดยิบ มีไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กทำหน้าที่ต่อบทสนทนาให้ราบรื่นไปด้วยดี ส่วนไอ้เหมอนั้นนั่งใบ้กิน มือก็จับช้อนเขี่ยไปมา พอโดนไอ้ชายมันด่าก็จำยอมยกขึ้นเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างไม่รู้รส ในขณะที่ชนะมีร่วมบทสนทนาบ้าง แต่ไม่บ่อย เพราะส่วนใหญ่ก็นั่งเงียบเหมือนไอ้เหมอ
“คืนนี้ปาร์ตี้ไหมพวกมึง บ้านที่พวกเราได้อยู่หลังสุดท้ายโน่น เสียงดังได้ไม่รบกวนใคร ไอ้นะ มึงมาร่วมด้วยกันไหม” ไอ้ชายเจ้าพ่อปาร์ตี้เอ่ยชักชวน
ตามที่ไอ้เชษฐ์ได้อธิบายรายละเอียดคร่าวๆ เอาไว้รีสอร์ทของญาติมัน ปลูกบ้านพักเรียงรายไว้ตามแนวเนินเขา ราคาแพงที่สุดก็เป็นวิลล่าหลังใหญ่ ราคารองลงมาก็จะเป็นบ้านแฝด หรือถ้ามาพักกันแค่สองคน ราคาประหยัดห้องเล็กๆ ก็จะเป็นบ้านพักเดี่ยว ซึ่งบ้านหลังสุดท้ายที่อยู่บนเชิงเขา ใกล้กับวิลล่าที่เป็นจุดเด่นของรีสอร์ทแห่งนี้ ก็คือที่พักสำหรับบรรดาเครือญาติของเจ้าของรีสอร์ท เป็นบ้านเดี่ยวทรงยุโรป ซึ่งไอ้เชษฐ์การันตีความสวยงามและความเป็นส่วนตัวด้วยตัวเอง
“ไม่เอาดีกว่าว่ะ กูอยู่ด้วยคงไม่สนุก พวกมึงตามสบายเลย” ชนะพูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องอาหารไป ทำเอาไอ้ชายหันมองหน้าไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กด้วยอาการแดกจุด ก่อนจะส่งสายตากดดันมาทางไอ้เหมอ
“มึงไปชวนมันหน่อยดิ นี่เป็นภารกิจนะไอ้เสือ ถ้ามึงชวนมันมาแดกเหล้าด้วยไม่ได้ก็ห้ามเข้าบ้าน ไป!” ไอ้ชายบังคับขู่เข็ญไอ้เสือเหมอที่นานๆ ที่มันจะยอมอ่อนข้อให้ “พวกกูจะเตรียมเหล้าเตรียมกับแกล้มไว้ให้ สู้ๆ เว้ย”
ไอ้เหมอกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก เพราะเจอภารกิจหนักยิ่งกว่าตอนฝึกลาดตระเวน มันก้าวขาสั่นๆ ของตัวเองออกจากห้องอาหาร แต่อากาศยามค่ำคืนที่เชียงใหม่ ณ รีสอร์ทแห่งนี้ก็พัดพาเอาความกดดันของมันหนีหายไปด้วย ลมเย็นสบายพัดเอื่อยเฉื่อย ไอ้เหมอรีบก้าวเท้าเดินตามพ่อดาวประจำใจของมันที่เดินนำหน้าอยู่ไม่ไกล
ตึก...ตึก...ตึก
เสียงหัวใจของไอ้เหมอกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินดังสอดประสานกันอย่างน่าประหลาด และหัวใจยิ่งเต้นถี่ระรัวเมื่อบัดนี้คนที่เดินนำหยุดเดินแล้ว เขาหยุดยืนห่างจากไอ้เหมอแค่ไม่กี่เมตร
“มีอะไรหรือเปล่า” ชนะหันกลับมาเผชิญหน้า ไอ้เหมอยืนนิ่งอยู่กับที่ ยิ้มแห้งแล้งส่งให้ แต่ก็ถูกอีกฝ่ายพูดตอกกลับมาว่า “ถ้าไม่อยากยิ้ม ก็ไม่ต้องฝืนหรอก มีอะไรกับผมหรือเปล่า”
“ไอ้ชายให้ชวนไปสนุกด้วยกัน” น้ำเสียงของไอ้เหมอสั่นเล็กน้อย มันทำใจกล้าก้าวเท้าเข้าไปใกล้
“ถ้าผมไป เหมอจะสนุกเหรอ” ชนะไม่ได้ขยับหนี กลับยืนอยู่นิ่งๆ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชา
“สนุกสิ กินกันเยอะๆ สนุกดี มาเที่ยวเชียงใหม่ทั้งที พลาดได้ไง” ไอ้เหมอยิ้มเต็มหน้า แต่ดวงตาของมันก็ยังคงสั่นไหว
“อืม ขอบใจที่อุตส่าห์มาชวนผมนะ แต่ผมอยากพักผ่อน เหมอกับเพื่อนตามสบายเลย” ชนะสังเกตเห็นมันได้ รอยยิ้มที่ไม่เหมือนเดิมของคนหัวเกรียน “ผมขอตัวก่อน”
“เดี๋ยว...” ไอ้เหมอคว้าแขนของคนรูปหล่อไว้ มือที่สั่นเทาของมันบีบแน่นตรงท่อนแขนแกร่ง “คนที่บ้านเป็นห่วงรู้ไหม นะกลับบ้านเถอะ”
ชนะดึงมือไอ้เหมอออกจากแขน กระตุกยิ้มเล็กน้อยแล้วบอกเสียงสุภาพ “อีกสองวันผมก็กลับแล้ว ผมแค่มาเที่ยวในวันที่ผมว่าง”
“แล้วทำไมไม่บอกคนที่บ้านไว้ เขาเป็นห่วง เขาวุ่นวายกันไปหมด รู้บ้างไหม”
“มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเหมอ เรื่องครอบครัวของผม ผมจัดการเองได้” ชนะตอบอย่างเย็นชา ไอ้เหมอจึงยิ่งบีบแขนของอีกฝ่ายแน่น ดวงตาของมันแดงก่ำไปหมด
“ไม่ใช่แค่พวกเขา แต่เหมอก็เป็นห่วง นะไม่รู้เหรอว่าทำให้เหมอห่วงแค่ไหน” ไอ้เหมอห้ามตัวเองแล้ว บอกตัวเองแล้วว่ามันควรจะถอยห่างจากคนรูปหล่อตรงหน้านี้เสียที แต่หัวใจของมันกลับซื่อสัตย์มากเกินไป...มันยังคงห่วงหาถึงแต่คนที่เป็นเจ้าของมันมาสิบกว่าปี
“ห่วงคนอย่างผมด้วยเหรอ” ชนะถามเสียงกลั้วหัวเราะ มองมือไอ้เหมอที่ยึดจับที่แขนของตัวเองไว้แน่น “เหมอห่วงผิดคนหรือเปล่า”
“ชนะ!” ไอ้เหมอร้องเรียกชื่อของสุดที่รักมันอย่างสุดจะทน น้ำตาของมันไหลลงมาไม่ขาดสาย ไอ้เสือเหมอกลายเป็นคนอ่อนแอไปเสียแล้ว มันทนเก็บความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจไม่ไหวจริงๆ “เกินไปแล้วนะ...พูดเกินไปแล้ว”
เพราะไม่เคยเห็นคนหัวเกรียนร้องไห้ ไม่ว่าจะเจ็บจะปวดแค่ไหน ไอ้เหมอไม่เคยหลั่งน้ำตาให้เห็นเลยสักครั้ง ด้วยปกติที่เอาแต่ยิ้ม ปกติก็เอาแต่ทำหน้าตลก แต่พอมันร้องไห้ หัวใจของชนะก็เจ็บปวดและอยากจะร้องไปกับมันด้วย
“ผมขอโทษ” ชนะดึงรั้งศีรษะของไอ้เหมอให้มาซบลงที่ไหล่ มือใหญ่ข้างหนึ่งกดท้ายทอยไว้ ส่วนอีกข้างยกขึ้นลูบหลัง “อย่าร้องไห้แบบนี้เลย”
ไอ้เหมอยกมือขึ้นโอบรัดชนะไว้แน่น คิดถึงไออุ่นนี้...คิดถึงกลิ่นหอมนี้ คิดถึง...ทุกอย่างที่เป็นชนะ
“โอ้โห พามาจนได้ เจ๋งเหมือนกันนี่หว่าไอ้เหมอ” ไอ้ชายเอ่ยแซว ทำเมินกับตาบวมๆ ของไอ้เสือเหมอเพื่อนซี้ที่เดินตามแรงจูงของชนะมาโดยไม่พูดไม่จา ไม่รู้ไปเคลียร์กันอีท่าไหน หรือยังไม่ได้เคลียร์อะไรเลยด้วยซ้ำก็ไม่อาจคาดการณ์ได้ แต่ในเมื่อสมาชิกวงเหล้ามาครบกันแล้ว มือชงอย่างไอ้ปิ๊กก็ได้ฤกษ์แจกจ่ายแอลกอฮอล์ให้ผองเพื่อนเสียที หลังจากทำคอยืดคอยาวรอคอยกันมาเกือบครึ่งชั่วโมง
วงเหล้าของสี่นักเรียนนายร้อยและหนึ่งหนุ่มนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ดำเนินไปพร้อมเสียงพูดคุยเฮฮากันตามปกติของไอ้สามหนุ่มแห่งกลุ่ม F4 คงมีแต่ไอ้เหมอที่นั่งเงียบไม่พูดไม่เจอกับใครอยู่ข้างๆ ชนะ มันเอาแต่ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกรวดเดียวหมดไปหลายแก้ว จนไอ้ปิ๊กมือชงถึงกับร้องโอดโอยเพราะขี้เกียจล้วงน้ำแข็งในกระติกบ่อยๆ ท่ามกลางอากาศเย็นๆ เช่นนี้
“เออออออ มึง ไอ้นะ เมื่อวันก่อนเว้ย แฟนเก่ามึงแอดเฟซกูมา” ไอ้เชษฐ์ที่เริ่มกรึ่มได้ที่ก็เปิดประเด็นร้อน “ชื่อวิมป่ะ แฟนเก่ามึงอ่ะ”
“อืม” ชนะรับคำสั้นๆ “เคยเอารูปมึงให้ดู เขาบอกว่ามึงหล่อดี”
ไอ้เชษฐ์ยิ้มหน้าบานรับคำชม “มึงโอเคป่ะวะถ้ากูจะจีบ”
“กูยังไงก็ได้ แค่มึงไม่ซีเรียสเพราะเขากับกูเคยเป็นแฟนกันมาก็พอ”
“เฮ้ย ไม่หรอกน่า ผู้หญิงทุกคนมีคุณค่าเว้ย ต่อให้เขาจะผ่านใครมาก็มีคุณค่า ถ้าหัวใจสวย ยังไงก็คุ้มค่าที่จะครอบครอง” ไอ้เชษฐ์โม้สมกับความเจ้าชู้ของมัน จนไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กพากันโก่งคออ้วกกันระนาว
“ไอ้เชี่ยคออ่อนพวกนี้ แดกเหล้าไม่กี่แก้วทำเมา มึงดูไอ้เสือเหมอ จะเป็นสิบแก้วแล้วแม่งยังนั่งนิ่ง ถ้าเป็นเหล้านี่กูต้องกราบมันจริงๆ มาๆ ไอ้เหมอ ชนแก้วเว้ย ไอ้นะ มึงด้วย” ไอ้เชษฐ์ยกเท้าถีบไอ้ปิ๊กที่เซไปปะทะไอ้ชาย ก่อนจะหันมาชาบูเสือเหมอหัวหน้าแก้งของมันพร้อมกับขอชนแก้วให้เป็นเกียรติเป็นศรีแก่วงศ์ตระกูล
“ไอ้เชษฐ์ มึงเอาแต่ถามไอ้นะว่าโอเคไหมถ้ามึงจะจีบแฟนเก่ามัน แต่มึงไม่ถามแฟนคนปัจจุบันของมึงเล้ย ว่าเขาจะยอมให้มึงจีบคนใหม่ไหม” ไอ้ปิ๊กเอ่ยดักคอ เป็นที่รู้กันดีว่าไอ้เชษฐ์มีแฟนสาวเรียนพยาบาลซึ่งเป็นเพื่อนของป๊อกกี้ที่มันพยายามเป็นพ่อสื่อให้ไอ้เหมอ
“เพิ่งเลิกกันไปสองวันก่อนเว้ย แต่กูไม่ได้ทิ้งเขาหรอก เขามีคนใหม่ กูจับได้สองครั้งละ ก็เลยว่าครั้งนี้เลิกเด็ดขาด ยังไงกูก็ไม่ได้รักแล้ว” ไอ้เชษฐ์ตอบสบายๆ จนไอ้ชายหนุ่มอุบลคนซื่อถึงกับเบะปากหมั่นไส้ กูไม่เกิดมาหล่อบ้างให้รู้ไปมึงงง
“มึงไม่ได้รักตอนที่เห็นหน้าแฟนเก่าไอ้นะมันแอดเฟซมึงมาแล้วเหรอวะ ไอ้สัดเชษฐ์ แค่อ้าปากกูก็เห็นไปถึงริดสีดวงมึงไอ้ห่า” ไอ้ชายปาถั่วลิสงใส่หัวไอ้เชษฐ์ ปากก็พร่ำบ่นถึงความเจ้าชู้หน้าหม้อของไอ้เพื่อนรูปหล่อตัวสูงดั่งผีเปรตที่ตอนนี้หลังจากสลัดรักสาวพยาบาล ก็มีว่าที่คุณหมอคนสวยมาดามใจ การันตีความสวยได้เพราะเคยเป็นแฟนเก่าไอ้ชนะรูปหล่อมาก่อน
“เชี่ย พูดซะเหล้ากูจืดไอ้สัด แล้วนี่น้องหมอนมึงเป็นไง” ไอ้เชษฐ์โต้กลับไอ้ชายที่รีบยกเหล้าขึ้นดื่มอึกๆ อย่างบ่งบอกให้รู้ว่าคำถามของไอ้เชษฐ์จี้ใจมันเข้า
“น้องหมอนของไอ้ชายทำท่าจะมีกิ๊กว่ะ แต่มันยังจับไม่ได้คาหนังคาเขา” ไอ้ปิ๊กกระซิบบอก
“แกล้งหึงแกล้งหวงกู ให้กูตายใจ สุดท้ายก็แอบไปมีใครคนอื่น ผู้หญิงแม่งใจร้าย เห็นเรียบร้อยไม่น่าทำกูได้” ไอ้ชายเปิดดราม่า มองไอ้เสือเหมอเพื่อนยากที่เงียบปากอย่างผิดวิสัยแล้วก็ตรงเข้ากอดคอ “ถ้าผู้หญิงมันร้ายมากนัก กูขอเป็นเมียมึงนะพี่เหมอออออออ”
“หูยยย ไอ้เชี่ยย ขนลุก” ไอ้ปิ๊กถึงกับลูบแขนลูบขาตัวเอง ส่วนพี่เหมอของน้องชายยกเท้าขึ้นถีบไอ้หนุ่มอุบลเข้าเต็มรัก
“กูไม่อยากมีเมียเป็นไอ้หน้าโจรอย่างมึงหรอก ไอ้ปิ๊กเก็บมันดิ๊ อย่ากวนกู” ไอ้เหมอว่าเสียงเข้ม กระดกเหล้าเข้าปากไม่สนใจไอ้ชายอีก
“ครับ ลูกพี่ครับ อย่ากริ้วครับอย่ากริ้ว ปุ๊กปิ๊กชงเหล้าให้นะครับ ไอ้ชาย มึงนี่หาเรื่องตายจริงๆ ไปกอดไอ้เชษฐ์นู่นไป คืนนี้ถ้าได้เสียกันพรุ่งนี้ก็ไปไหว้พ่อแม่มันเลย”
“ถุ้ยยยย หน้าอย่างไอ้เชษฐ์ไม่ได้กินกูหรอก” ไอ้ชายเบะปากจนโดนไอ้เชษฐ์ตบเข้าให้อีก มองไปก็น่าสงสาร แต่ปากมันก็รนหาที่ซะเหลือเกิน
เวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ ผองเพื่อนร่วมวงก็ร่วงลงทีละราย เริ่มจากไอ้ชายที่กลิ้งเข้าไปนอนในบ้านเป็นที่เรียบร้อย ต่อมาก็เป็นไอ้ปิ๊กที่ยังคงหวงตำแหน่งมือชง นอนกอดกระติกน้ำแข็งครางงึมงำอยู่ใกล้ๆ ส่วนไอ้เชษฐ์นั้นไม่ได้เมาคอพับคออ่อน แต่ตอนนี้มันขอแยกตัวไปโทรศัพท์จีบว่าที่คุณหมอของมันแล้วเรียบร้อย วงเหล้าตอนนี้จึงมีแค่ไอ้เหมอที่ยังคงใช้นิ้วคนน้ำแข็งในแก้วอย่างใจลอยกับพ่อดาวประจำใจของมันที่ก็นั่งจิบเหล้าอยู่ข้างๆ กันไม่ไปไหน
“เหมอ” เสียงของชนะปลุกไอ้เหมอให้ตื่นจากภวังค์ มันหันมองคนเรียกแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร
“ฟังเพลงไหม”
ไอ้เหมอมองสบตากับคนรูปหล่อ แล้วมันก็พยักหน้า ชนะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง กดเลือกเพลงที่คิดอยากให้คนหัวเกรียนฟังแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือไปตรงหน้า ชื่อเพลงที่โชว์หราทำให้ไอ้เหมอต้องเงยหน้าขึ้นสบตามองกับชนะอีกรอบ
‘อย่าเปลี่ยนเป็นไม่รักกัน (Begin Again)’
ดนตรีอินโทรเพลงขึ้นด้วยทำนองสบายหู ไอ้เหมอหลับตา พิงศีรษะกับไหล่คนข้างกาย ตั้งใจฟังเพลงที่คนที่มันรักอยากให้ฟัง
เสียงนุ่มน่าฟังของศิลปินที่ขับร้อง คงไม่นุ่มเท่ากับมือของชนะที่ลูบศีรษะของไอ้เหมอตอนนี้
“บอกกับฉันเธออยากให้ฉันทำไง ขอร้องได้ไหม อย่าเปลี่ยนเป็นไม่รัก...กันก็พอ อภัยให้ฉันหน่อยนะ อย่าเดินจากฉันไป ขอแก้ตัวใหม่ สักครั้ง...ขอสักครั้ง จะไม่ทำให้เธอเสียใจ ไม่เลย...ไม่ไปไหน ขอได้ไหมฟังฉันหน่อย ลองกลับมารัก อีกครั้งหนึ่ง...”
“ให้อภัยผมได้ไหม...ผมรู้แล้วว่าผมทำเรื่องไม่ดี ผมพูดจาไม่ดีกับเหมอ ทำให้เหมอเสียใจ ...แต่ผมขอร้อง กลับมารักคนไม่ดีที่อยากจะดีขึ้นเพื่อเหมอได้ไหม อย่าเปลี่ยนใจไปจากผมเลย” เสียงของชนะแผ่วเบา แต่ไอ้เหมอก็ได้ยินชัดทุกคำ ทว่า...มันเหนื่อยล้าเกินกว่าจะตอบรับอย่างยินดีเหมือนทุกครั้ง
“นะรักเหมอเหรอ...ถึงได้อยากให้เหมออยู่ข้างๆ อย่างนี้” น้ำเสียงของไอ้เหมอถามกลับอย่างมั่นคง “นะจะให้เหมอรักนะ อยู่ข้างๆ นะอย่างนี้...โดยที่เหมอไม่รู้เลยว่า ถ้าสักวันนะเจอคนที่นะรักแล้ว นะจะยังต้องการเหมออีกรึเปล่าอย่างนั้นเหรอ นะอยากให้เหมอทิ้งทั้งชีวิตของเหมอเพื่อรอนะหาคำตอบให้ตัวเองใช่ไหม”
ไอ้เหมอบีบมือของชนะเบาๆ “ถ้าเป็นความต้องการของนะ เหมอก็ไม่ขัด”
“เหมอ...”
“จะมองเหมอเป็นตัวแทนของใครก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก เหมอรู้แล้วว่าเหมอไม่มีสิทธิ์อะไร สิทธิ์ของเหมอมีแค่รักนะได้อย่างเดียวเท่านั้น”
“ไม่พูดอย่างนี้” ชนะว่าเสียงดุ จับคนหัวเกรียนให้นั่งตัวตรงแล้วบังคับให้สบสายตา “อย่าพูดประชดกันได้ไหม เหมอมีสิทธิ์ทุกอย่าง ผมเป็นของเหมอแล้ว...จำไม่ได้เหรอครับ”
ไอ้เหมออยากบอกว่าจำได้ แต่ก็ไม่แน่ใจมากนักว่าสิ่งที่มันได้ยินเป็นความฝันหรือความจริง หรือเป็นสิ่งที่มันมโนเพ้อพกไปเอง
“เหมอคนดี หายโกรธผมนะ ไม่ทำให้เสียใจอีกแล้ว ผมขอโทษ”
ไอ้เหมอแค่เห็นหน้าหล่อๆ กับได้ยินเสียงออดอ้อนของคนที่มันรัก มันก็ใจอ่อนแล้ว แต่หัวใจที่ปวดหน่วงกลับยังปวดหนึบๆ อยู่เหมือนเดิม คงเพราะความเสียใจมันยังคงอยู่ มันไม่ได้ลบล้างเลือนหายไปแค่เพราะคำขอโทษแค่ไม่กี่คำ แต่มันคงต้องใช้เวลาให้หัวใจที่เป็นแผลเหวอะหวะนี้หายดี
“อืม เหมอหายโกรธแล้ว” ไอ้เหมอคลี่ยิ้ม ชนะที่มองรอยยิ้มของมันก็ขยับยิ้มตาม แม้ดวงตาใสแจ๋วของไอ้เหมอจะยังมีความเสียใจฉายชัดอยู่ในนั้น แต่ชนะก็เลือกที่จะเลี่ยงพูดถึง คงไม่มีประโยชน์ที่จะรื้อฟื้นอะไร เพราะในเมื่อคงมีแต่เวลาเท่านั้นที่เยียวยามันได้
“นะ เหมอขอโทษเหมือนกันที่พูดไม่ดี เหมอพูดแรงเกินไป นะยกโทษให้เหมอได้ไหม”
ชนะยกยิ้ม ดึงรั้งคนหัวเกรียนเข้ามาในอ้อมแขน “ช่างมันเถอะ ไม่ต้องพูดถึงแล้วล่ะ”
“อืม”
“แล้วคืนนี้เหมอนอนที่ไหน”
“ก็คงกับพวกไอ้เชษฐ์ เมาเละอย่างนี้ ปล่อยไว้ไม่ได้หรอก ไอ้ชายชอบละเมออยู่ด้วย” ไอ้เหมอพูดไปพลางก็ยกเท้าเขี่ยไอ้ปิ๊กที่ยังคงนอนกอดกระติกน้ำแข็งไปพลาง
“อืม”
“นะก็กลับได้แล้วล่ะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้เช้าเจอกัน” ไอ้เหมอขืนตัวออกจากอ้อมแขนของชนะ ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้วส่งมือให้ชนะจับไว้ คนรูปหล่อก็จับแล้วลุกขึ้นยืนอย่างว่าง่าย
“ฝันดีนะ” ไอ้เหมอยิ้มแล้วจูบลงที่แก้มของชนะทั้งซ้ายและขวา ก่อนจะเดินไปหิ้วปีกไอ้ปิ๊กเพื่อจะพามันเข้าบ้าน ปล่อยนอนตากน้ำค้างที่ระเบียงคงได้เป็นปอดบวมตาย
ชนะมองแผ่นหลังของไอ้เหมอด้วยความปวดหน่วงในอกแปลกๆ คงเพราะรับรู้ถึงความไม่ปกติของอีกฝ่ายที่ไม่ได้อยากจะอยู่ใกล้กันเหมือนดังเดิม ถ้าเป็นไอ้เสือเหมอคนก่อน คงต้องรีบเข้ามาออดอ้อนแล้วตามเขาไปที่ห้อง แต่ตอนนี้...
“เหมอ”
“หืม”
“เราคืนดีกันแล้วใช่ไหม” คำถามของชนะทำให้ไอ้เหมอชะงักค้าง เผลอปล่อยแขนไอ้ปิ๊กจนไอ้ขี้เมาร่วงลงพื้นไปนอนกอดกระติกน้ำแข็งตามเดิม
“อืม ทำไมเหรอ”
คำตอบพร้อมรอยยิ้มของไอ้เหมอทำให้ชนะทำได้แค่ส่ายหน้าแล้วยิ้มตอบกลับ “ไม่ทำไมหรอก ฝันดีนะเหมอ พรุ่งนี้เจอกัน”
“อืม”
ไอ้เหมอรับคำแค่นั้นก็หันกลับมาสนใจไอ้ปิ๊กต่อ ชนะจึงหันหลังเดินกลับที่พักของตัวเองที่อยู่ไม่ไกล ไม่รู้เลยว่าไอ้เหมอมันมองตามด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยแค่ไหน
ต่อด้านล่าง
-
“กาแฟไหม” ไอ้เหมอยิ้มทักทายพร้อมเอ่ยถามคนรูปหล่อที่เดินตัวหอมฉุยมาที่ระเบียงที่พวกไอ้เหมอกำลังจิบกาแฟแก้แฮงค์กันอยู่ หน้าตาไอ้เหมอมันแจ่มใสกว่าเพื่อนเพราะไม่ได้มีอาการเมาค้าง ไม่เหมือนกับไอ้ชายและไอ้ปิ๊กที่หน้าบวมๆ ของพวกมันแทบจูบแก้วกาแฟ
“อืม” ชนะตอบรับสั้นๆ ไอ้เหมอจึงลุกขึ้นเดินกลับเข้าบ้านไปหยิบถ้วยกาแฟที่วางเป็นเซ็ตในตะกร้าที่ทางรีสอร์ทเตรียมเอาไว้ให้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้หมุนตัวกลับ ร่างทั้งร่างของมันก็ถูกโอบรัดจากทางข้างหลัง กลิ่นหอมที่คุ้นเคยกับจมูกโด่งที่ฝังลงข้างแก้มทำให้ไอ้เหมอยิ้มเล็กๆ พร้อมกับเบี่ยงตัวออกเล็กน้อย
“ทำอะไรเนี่ย ตกใจหมด” ไอ้เหมอถามพร้อมพยายามเดินเลี่ยงคนรูปหล่อที่ตามมาขวางมันทุกทาง “ชะน้าาาา เล่นอะไรแต่เช้าเลย”
“กอดไม่ได้เหรอ” ชนะถามพลางสบตามองไอ้เหมอจริงจัง ...ไม่ได้คิดไปเอง แต่ไอ้เหมอไม่เหมือนเดิมจริงๆ “รังเกียจผมใช่ไหม”
“นะ เหมอไม่ได้รังเกียจ แต่เพื่อนก็อยู่” ไอ้เหมอตอบอ้อมแอ้ม หลบเลี่ยงที่จะสบตา “ออกไปกันเถอะ เข้ามานานเดี๋ยวพวกมันสงสัย”
ชนะไม่ขยับเขยื้อน แต่พอไอ้เหมอเลี่ยงเดินไปทางซ้าย ก็โดนดักทางไว้ พร้อมกับที่ทั้งร่างของมันถูกดันจนชิดผนัง แก้วกาแฟกำแน่นอยู่ในมือ แต่ข้อมือนั้นถูกมือใหญ่ของชนะตรึงไว้
“นะ...ปล่อย” ไอ้เหมอบอกเสียงเข้ม ข้อมือมันเริ่มเจ็บเมื่อถูกบีบ “นะ เหมอเจ็บ อื้อออออ”
ริมฝีปากของไอ้เหมอถูกปิดด้วยริมฝีปากได้รูปสวยของชนะ มันจึงเม้มปากแน่น ไม่ให้ลิ้นของอีกฝ่ายได้รุกล้ำเข้ามาได้ ชนะจึงหยุดการกระทำของตัวเองเพียงเท่านั้น แล้วปล่อยมือออกจากข้อมือของไอ้เหมอ
“ขอโทษนะ เหมอออกไปก่อนเถอะ” ชนะกระตุกยิ้ม แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตาม “ขอผมสงบสติอารมณ์สักพัก”
“อืม แล้วรีบตามมานะ”
“ครับ”
คล้อยหลังไอ้เหมอ ผนังปูนแข็งกร้าวก็ถูกมือใหญ่ทุบเข้าเต็มแรง แต่ผนังปูนไร้ชีวิตมีหรือจะเจ็บปวด มีแต่เพียงคนที่ทุบมันเท่านั้นที่เจ็บจนแทบพูดไม่ออก... เพราะยิ่งทุบแรงเท่าไหร่...ก็ยิ่งเจ็บเท่านั้น
“ไอ้เหมอ มึงเป็นไรวะ คืนดีกับไอ้นะมันแล้วก็ยิ้มหน่อยดิ มานั่งหน้าขรึมให้กาแฟกูเข้มขึ้นกว่าเดิมอีกไอ้สัด” ไอ้เชษฐ์ที่พอรู้เหตุการณ์ง้องอนของไอ้เหมอกับพ่อดาวประจำใจของมันเมื่อคืนเพราะไอ้เชษฐ์ก็ยืนคุยโทรศัพท์กับวิมปรีประภาอยู่ไม่ไกลเอ่ยทักขึ้นเพราะเห็นสีหน้าไอ้เหมอไม่ได้สดชื่นเหมือนคนที่เพิ่งคืนดีกับคนที่รัก
“มึง”
“ไรวะ”
“ถ้าพ่อวิมไม่ชอบมึง มึงยังจะจีบลูกเขาต่อป่ะวะ”
ไอ้เชษฐ์หันมองหน้าไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กที่ตาสว่างมาเสือกเรื่องของไอ้เหมอมันทันที
“คือ...กูก็ไม่รู้ว่าทำไมมึงถามแบบนี้หรอก แต่กูชอบลูกเขา ไม่ได้ชอบพ่อเขา อีกอย่าง...วันนี้เขาไม่ชอบ สักวันเขาก็ต้องชอบกู กูมีดีพอตัวอ่ะ หล่อ นั่นประเด็นหลัก”
“ไอ้เหี้ยเชษฐ์ ขอสาระ” ไอ้ปิ๊กโบกหัวไอ้หล่อประเด็นหลักไปหนึ่งที
“นี่สาระล้วนๆ ไอ้ห่าปิ๊ก แล้วไอ้เหมอ มึงน่ะ เลิกป๊อดได้แล้ว ถ้าพ่อไอ้นะมันไม่ชอบมึง มึงก็เข้าทางคนอื่นสิวะ แม่มันเป็นไง แม่มันชอบมึงไหม”
“แม่เลี้ยงน่ะรักกูจะตาย” ไอ้เหมอได้ทีโม้ แต่ก็ไม่ใช่เกินจริง ขุ่นแม่เพี้ยนน่ะเข้ากับมันเป็นปี่เป็นขลุ่ย แต่ตอนนี้แม่เลี้ยงดันกลายเป็นศัตรูหัวใจกันไปเสียแล้ว จะว่าศัตรูหัวใจมันก็ไม่ใช่เสียทีเดียว... แค่เพราะชนะ...อ่า...ช่างเถอะ
“เออ แล้วมึงมากังวลอะไร”
“ช่างเถอะๆ” ไอ้เหมอกล่าวตัดบทเมื่อเห็นว่าคนที่เป็นประเด็นเดินออกมาจากห้อง ใบหน้าของชนะเรียบนิ่ง กล่าวทักทายกับไอ้เชษฐ์ ไอ้ชายและไอ้ปิ๊กเล็กน้อยแล้วขอตัวกลับ ไอ้เหมอแทบผวาตามแต่สุดท้ายก็เพียงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ มองกาแฟที่มันอุตส่าห์เตรียมไว้ให้คนรูปหล่อด้วยท่าทีเลื่อนลอย
“มือซ้ายไอ้นะมันดูแปลกๆ ว่ะ” ไอ้ปิ๊กพูดขึ้น “เหมือนมีเลือดด้วย แต่กูคงตาฝาดไปเอง เหล้าแม่งแรงว่ะ เมาค้างมาจนตอนนี้ พูดแล้วอยากอ้วก”
“แต่กูก็เห็นนะ นี่อ่ะ เลือดยังหยดเป็นทางอยู่เลย ไอ้เหมอ มึงไปดูมันหน่อยดิ ไม่รู้ไปโดนอะไรในห้องบาดเข้า”
ไม่ต้องบอกให้ไอ้ชายพูดซ้ำ ไอ้เหมอก็รีบสปีดฝีเท้าของมันไปยังที่พักของชนะเป็นที่เรียบร้อย ความจริงมันก็ไม่รู้หรอกว่าชนะพักที่ไหน แต่เพราะใส่เกียร์หมามาจึงทันเห็นหลังไวๆ ของคนรูปหล่อหายเข้าไปในวิลล่าสวยงามหลังนี้ที่ดูจะหรูหรายิ่งกว่ากระท่อมปลายหน้าหลังสุดท้ายที่พวกไอ้เหมอพักอยู่นัก
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เหมอระดมเคาะประตูอยู่นาน กว่าที่คนภายในบ้านจะมาเปิด ชนะมองไอ้เหมอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ขยับเปิดประตูให้กว้างเพื่อต้อนรับไอ้เหมอเข้าไป
“มีอะไรเหรอ”
“เหมอขอเข้าไปหน่อย”
“...”
“นะ ให้เหมอเข้าไปหน่อยนะ”
“อืม”
ชนะยอมเปิดประตูให้กว้าง ไอ้เหมอจึงได้ทีแทรกตัวผ่านเข้าไป มันมองสำรวจคนรูปหล่อตรงหน้าที่ยืนซ่อนแขนซ้ายไว้ข้างหลัง
“ยื่นมือมาหน่อย”
ชนะไม่ทำตาม เดินเลี่ยงหนีเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งไอ้เหมอให้ยืนเคว้งอยู่กลางห้อง
“ชนะ เปิดประตู” ไอ้เหมอตามไปทุบประตูห้องน้ำอย่างไม่เกรงใจ “มือเป็นอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับเหมอ”
“เกี่ยว ทำไมจะไม่เกี่ยว มาให้เหมอดูหน่อย เหมอเป็นห่วง”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไรก็ออกมาคุยกันหน่อย เหมอมาคุยด้วยนะ จะหลบหน้าเหมอเหรอ”
“ใครกันแน่ที่เลี่ยงผม”
“ไม่ได้เลี่ยง ก็ที่บ้านเพื่อนอยู่ เหมออายเพื่อน”
ชนะยอมเปิดประตูออกมายืนตรงหน้าไอ้เหมอ พร้อมยื่นมือซ้ายมาให้ดู รอยแตกบนมือขาวมีเลือดซึมออกมา ไอ้เหมอจับมือนั้นไว้อย่างแผ่วเบา เงยหน้าขึ้นมองคนรูปหล่อด้วยสายตาดุจัด
“ไปโดนอะไรมา”
“ผนัง”
“ทำอะไรมัน”
“ต่อย” ชนะตอบเสียงอ้อมแอ้ม เพราะหน้าของไอ้เหมอตอนนี้กำลังหงุดหงิดได้ที่เลยทีเดียว
“มันผิดอะไร” ไอ้เหมอถามเสียงเข้ม
“ผมโมโห”
“โมโหแล้วต้องทำแบบนี้เหรอ ทำแล้วตัวเองก็เจ็บ นิ้วหักรึเปล่าก็ไม่รู้ ชนะงี่เง่า” ไอ้เหมอกลายร่างเป็นเสือจนชนะไม่กล้าเถียงกลับ ได้แต่ทำเสียงอ้อนเข้าสู้
“อย่าดุได้ไหม...ตอนโมโหอะไรก็ไม่ทันคิด”
“ต้องคิดให้มาก สูญเสียไปเท่าไหร่แล้วกับคำว่าโมโหเนี่ย” ไอ้เหมอยังขึงตาดุ มองพ่อดาวประจำใจที่ชอบทำให้นึกห่วงด้วยความหงุดหงิด
“เพิ่งรู้ว่าขี้บ่น”
“เหมอบ่นเพราะเป็นห่วง ไปนั่งรอที่โซฟา เดี๋ยวเหมอไปขอกล่องยาที่พนักงานมาทำแผลให้” เอ่ยปากสั่งแล้วชี้นิ้วไปที่โซฟา ชนะทำหน้าหงอย มองไอ้เหมอราวกับเด็กที่กลัวถูกลงโทษ
“เหมออย่าดุได้ไหม แล้วกล่องยาน่ะโทรบอกให้เอามาให้ก็ได้”
ไอ้เหมอพยักหน้า ต่อสายถึงหน้าฟร้อนเพื่อขอกล่องยา ก่อนจะเดินกลับมานั่งโซฟาข้างๆ ชนะ ก้มหน้าก้มตาดูแผลที่มือให้พ่อดาวประจำใจของมันอย่างตั้งอกตั้งใจ ปากก็บ่นไปด้วย จนคนรูปหล่อต้องจูบปิดปากให้มันเงียบเสียง
“อือ...นะ พอแล้ว” ไอ้เหมอเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากของชนะ “นะ เหมอบอกให้พอ”
ชนะชะงัก หัวใจชาวาบกับเสียงแข็งกระด้างของไอ้เหมอที่บ่งบอกได้ว่ามันไม่ชอบสัมผัสจากเขาจริงๆ
“ขอโทษนะ เพิ่งรู้ว่าไม่ชอบ”
ไอ้เหมอเม้มปากแน่น ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม ชนะเอนตัวพิงพนักโซฟาอีกฝั่ง ขยับเว้นระยะจากไอ้เหมอพอสมควร ในขณะที่ไอ้เหมอนั้นยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ครั้นพอเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชนะก็เป็นคนลุกไปเปิด แล้วกลับมาพร้อมกับกล่องยาในมือ
“เดี๋ยวผมทำเองได้ เหมอกลับเถอะ” ชนะบอกเสียงเรียบ “ผมไม่อยากรบกวน”
“ไม่ได้รบกวน” ไอ้เหมอเถียง ชักสีหน้าใส่ ชนะเห็นดังนั้นก็ยิ้มให้มันแล้วพูดเสียงนุ่ม
“ไม่เป็นไร ผมทำเองได้จริงๆ เหมอกลับเถอะ ขอผมอยู่คนเดียวนะ”
แต่ไอ้เหมอมันไม่ฟัง บทมันจะดื้อก็ดื้อเสียจนไม่ฟังใคร มันจัดการทำแผลให้ชนะอย่างรวดเร็ว พันผ้าพันแผลเรียบร้อยก็ไม่ลืมที่จะเป่าเพี้ยงให้รีบหายเร็วๆ ชนะมองมันอย่างเอ็นดู ก่อนมือข้างไม่เจ็บจะรั้งใบหน้ามันเข้ามาใกล้ แต่เมื่อริมฝีปากกำลังจะแตะถึงกันคนรูปหล่อก็ชะงักนิ่ง
“ขอโทษ ผมลืมตัว”
เป็นไอ้เหมอเสียเองที่เม้มริมฝีปากแล้วตัดสินใจเข้าทาบทับริมฝีปากของชนะ มันสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของคนรูปหล่ออย่างโหยหา ดูดกัดตะกละตะกลามราวกับคนอดอยากมานานแรมปี ชนะยกมือขึ้นโอบรัดเอวของไอ้เหมอไว้
“ไม่ใช่ไม่ชอบ...แต่ชอบมาก...ชอบจนจะบ้าตายอยู่แล้ว” ไอ้เหมอสารภาพจนหมดเปลือก ยกแขนขึ้นโอบรอบคออีกฝ่ายแน่น “ชนะ...ใจร้าย”
“อืม...ผมมันใจร้าย”
“เหมอไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...ชนะ บอกเหมอทีว่าต้องทำยังไง”
เสียงของไอ้เหมออ่อนแรง ใบหน้าของมันซุกซบลงกับไหล่กว้าง มันอยากทำใจแข็งให้มากกว่านี้เพราะกลัวในความเป็นไปไม่ได้ระหว่างมันกับชนะ แต่พอเห็นสีหน้าทรมานใจของคนที่มันรัก...ไอ้เหมอก็ใจร้ายทำหลีกเลี่ยงอีกฝ่ายไม่ลง
ชนะยกมือขึ้นลูบศีรษะไอ้เหมอเบาๆ พร้อมกับจูบขมับปลอบคนที่กำลังงอแง “แค่มีความสุขไปด้วยกันกับผม...อยู่ข้างๆ ผม เชื่อใจผมก็พอ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย”
ไอ้เหมอพยักหน้าหงึก ก่อนจะผละออกจากตัวของชนะแล้วขยับขึ้นนั่งคร่อมตักของคนรูปหล่อไว้แทน สองแขนของมันก็ยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง
“เหมอรักชนะ รักจนเหมือนคนโง่ รักจนเหมือนแค่หมาตัวหนึ่งที่เอาแต่วิ่งวนรอบเจ้าของโดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าของมันรักมันรึเปล่า เหมอไม่แน่ใจอะไรเลย แล้วจะให้เหมอเชื่อใจนะได้ยังไง”
ชนะฝังจมูกลงบนแก้มไอ้เหมอ พลางกระซิบบอกเสียงนุ่มว่า “เชื่อใจผมได้ เพราะใจของผม...ให้เหมอไปหมดแล้วตอนนี้”
ไอ้เหมอเบิกตาโต ตาแป๋วๆ ของมันสบมองกับดวงตาคู่สวยของชนะด้วยความไม่เชื่อ ไม่มีความเชื่อแม้แต่น้อยว่าสิ่งที่มันได้ยินเป็นเรื่องจริง...
“เหมอ...เหมออยากฟังอีกที”
“...”
“นะ...บอกให้เหมอฟังอีกที เหมอไม่รู้ว่าเหมอฝันไปรึเปล่า เหมอไม่แน่ใจ”
ใบหูของชนะขึ้นสีแดงระเรื่อ แก้มขาวก็ซับสี ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะคลายออก แล้วเอื้อนเอ่ยคำพูดให้ไอ้เหมอฟังช้าๆ ชัดๆ เรียกเอาเลือดไปกองกันที่ใบหน้าและใบหูของไอ้เหมอทีละเล็กทีละน้อยจนเป็นสีแดงก่ำ
“ผมบอกว่า...เชื่อใจผมได้ เพราะใจของผม ให้เหมอไปหมดแล้ว ผมรักเหมอนะ รักมาก ไม่น้อยไปกว่าที่เหมอรักผมเลย ผมกล้าสาบาน”
“พะ...พูดยาวกว่า...เดิมอีก” ไอ้เหมอพูดตะกุกตะกัก หัวใจเต้นถี่รัวราวกับมันกำลังจะกระเด้งกระดอนหลุดออกมานอกอก
“ไม่อยากฟังเหรอ”
“อยาก อัดเสียงเก็บไว้ได้ไหม...เหมออยากเก็บไว้ฟังก่อนนอนทุกวันเลย” ไม่คิดว่าจะได้ยิน ไม่เคยหวังอะไรเลยจริงๆ ไอ้เหมอแค่รัก...รัก และรักชนะเท่านั้น แม้มันจะห้ามความหึงหวง ความน้อยอกน้อยใจ ความอยากเป็นที่สนใจต่อคนที่มันรักไม่ได้ แต่มันก็ไม่เคยคาดคั้นหรือบีบบังคับให้อีกฝ่ายรักมันตอบ
“เสมอ...เว่อแล้ว ผมอายนะรู้ไหม”
“แฮ่...ก็มันน่าฟังนี่นา” ไอ้เหมอยิ้มเขิน สบตากับชนะแล้วก็ก้มหน้างุด
“กลับมายิ้มเหมือนเดิมแล้ว... ดีจังเลย ผมชอบรอยยิ้มของเหมอ” ชนะจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากล่างของไอ้เหมอ ยิ่งเรียกเลือดมากองที่หน้าบ้านๆ ของมันอีกโข “แต่ไม่ชอบเลยตอนที่เหมอยิ้มให้คนอื่น”
“ขี้หวงอ่ะ”
“หึงด้วย ได้นั่งรถกับไอ้โยล่ะหน้าบานเชียว”
“เห็นเหรอ ทำไมเหมอไม่เห็นนะ”
“เพราะเหมอมัวแต่มองหน้าไอ้โยอยู่ไง นิสัยไม่ดี”
“ก็โย...น่าเหมือนนะ เหมอชอบโย เพราะโยหน้าเหมือนนะ ไม่ได้ชอบนะเพราะนะหน้าเหมือนโยซะหน่อย เหมอชอบนะมาตั้งนานแล้ว นะคงจำเหมอไม่ได้หรอก”
ชนะเลิกคิ้วมองไอ้หัวเกรียนที่ยิ้มกริ่ม ท่าทางมีลับลมคมใน “นานแค่ไหน ไหนบอกผมมาหน่อย”
ไอ้เหมอยิ้มเต็มใบหน้า หอมแก้มคนรูปหล่อของมันแล้วเริ่มเล่า
“ตั้งแต่ปอหนึ่ง นะจำเด็กที่ไล่จูบนะได้ไหมอ่ะ คนนั้นคือเหมอแหละ” ไอ้เหมอสารภาพตามตรง ความทรงจำที่มันสู้อุตส่าห์เก็บไว้มานาน กลับพรั่งพรูออกจากปากเพราะแค่คำว่ารักที่ได้ฟังจากชนะ ในเมื่ออีกฝ่ายเปิดใจให้ มันก็ไม่อยากมีเรื่องปิดบังสุดที่รักของมันอีก
“โหววว เหมอนี่ไม่น่าโตอ่ะ” ชนะบอกแล้วหัวเราะ เมื่อจำได้ลางๆ ว่ามีเด็กที่เคยวิ่งไล่จูบเขาเมื่อครั้งยังเรียนอยู่ที่ไทยกับน้องๆ ตอนปอหนึ่ง “เมื่อก่อนตัวเล็ก ขาวด้วย แต่หน้าแป้นแล้น จำได้ว่าตลก แล้วทำไมตอนนี้...”
“อย่ามองงั้นสิ ร่างกายคนเรามันก็โตตามวัย แล้วเหมอเป็นทหารด้วย จะให้ตัวขาวอยู่ได้ไง ไม่กลากขึ้นก็บุญแล้วเนี่ย” ไอ้เหมอเปิดโชว์ผิวสองสีทูโทนของมันที่แบ่งขาวแบ่งดำชัดเจน อันไหนออกแดดมันก็ดำ อันไหนไม่โดนแดดมันก็พอมีให้เห็นความขาวอยู่บ้าง แถมมันยังเป็นประเภทขี้เกียจอาบน้ำ ไม่มีกลากเกลื้อนขึ้นก็นับว่าเป็นบุญของมันแล้วที่ไม่ตัวลายเหมือนตุ๊กแก
“ก็ถึงบอกว่าไม่น่าโต ฮ่าๆๆๆ โอยย เสมอ ผมเจ็บ อย่าหยิกสิ ใช้มือได้ข้างเดียว สู้ไม่ได้เลยเนี่ย แต่อยู่กับผมต้องอาบน้ำนะรู้ไหม ผมไม่ชอบคนซกมก”
ไอ้เหมอผู้เป็นคำจำกัดความของเด็กที่ควรหยุดโตเมื่อตอนปอหนึ่งถึงกับแยกเขี้ยวงุด “ไม่ซกมกซะหน่อย แค่บางทีก็ลืมอาบ แล้วตอนนั้นวิ่งหนีเหมอทำไม วิ่งสะดุดเท้าตัวเองหัวไปโหม่งกระถาง แตกเลย” ไอ้เหมอจำรายละเอียดได้ดีราวกับเหตุการณ์เพิ่งเกิดเมื่อเร็วๆ นี้
“ก็...เหมอเหมือนผีจีน ที่มันกระโดดดึ๋งๆ อ่ะ ช่วงนั้นเพี้ยนชอบชวนดูหนังผี ก็เลย...กลัว เหมอปากแดงด้วย” ชนะบอก อมยิ้มแล้วยกนิ้วขึ้นเกลี่ยริมฝีปากของไอ้เหมอ
“ก็อุตส่าห์ขโมยลิปสติกคุณหญิงแม่ไปโรงเรียน เขาจะให้จูบแรกกับตัวเอง แต่ตัวเองก็หนี รู้ไหมว่ากลับบ้าน ท่านบิดารู้ว่าเหมอเอาลิปสติกไปโรงเรียนนี่โดนสั่งงดขนมไปสามวันเลยอ้ะ”
“ฮ่าๆๆ เสมอเอ้ย”
ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ ซุกซบกับอกกว้างของชนะสุดที่รักของมันแล้วยกนิ้วขึ้นเกลี่ยเล่น “ทีนี้รู้แล้วน้าว่าเหมอรักนะมานานมากกกกก โตมาก็เอาแต่นึกถึงหน้านะตอนเด็กๆ เพราะไม่รู้หน้าตอนโต แต่พอเห็น CY อ่ะ เหมอก็รู้เลยว่านะต้องหน้าคล้ายๆ คนนี้แน่ๆ ก็เลยตามติ่งมาตลอด แฮ่ๆ แล้วตอนมาเจอชะน้าาาตัวจริง เหมอก็เลิกติ่งตัวแทนแล้วมาฟินกับตัวจริงไง ฮี่ๆ”
“น่ารักว่ะ ไม่ใช่หน้านะ นิสัยอ่ะ”
“โอ้ย ไม่ต้องพูดขัดก็ได้ เหมอรู้หรอกว่าเหมอหน้าตาไม่ดี” ไอ้เหมอหน้ายุ่ง มองสุดที่รักของมันอย่างน้อยอกน้อยใจ
“หน้าตาไม่ดี แต่ผมรัก กับหน้าตาดีแต่ผมไม่รัก...เหมออยากเป็นแบบไหน” ชนะอมยิ้มตั้งคำถามกับไอ้หัวเกรียนที่บิดตัวเขินอาย
“อยากเป็นแบบที่นะรัก”
“งั้นก็เป็นแบบที่เหมอเป็น แค่นี้ก็พอแล้ว”
ไอ้เหมอลั่นกลองชัยในใจกึกก้อง โห่ร้องยิ่งกว่าผีแดงจะได้ถ้วยพรีเมียร์ลีกสี่สมัยซ้อน แต่มันก็ยังคงความเกรียนได้เป็นอย่างดี ทำมองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่กจนชนะขมวดคิ้วมอง
“ไม่หลอกเหมอใช่ป้ะ ไม่ได้มีซ่อนกล้อง พนันเพื่อน หรือเกมอะไรก็ตามที่มาหลอกเหมอนะ”
ชนะอยากยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองกับท่าทางของไอ้เหมอมันเหลือเกิน “ถึงผมจะใจร้าย แต่ก็ไม่ได้เลือดเย็นขนาดนั้นนะ เชื่อได้แล้ว...เรื่องจริงทั้งหมด ผมคนจริง จำไม่ได้เหรอ”
“แหะๆ เชื่อแล้วจ้ะ”
ไอ้เหมอคงจะบอกไม่ได้ว่า...ความสุขของมันตอนนี้มีปริมาณมากแค่ไหน รู้แค่ว่าตอนนี้หัวใจเต้นถี่รัว พองโต คับอก เหมือนคนที่ไต่ยอดเขาเอเวอเรสท์มาหลายเดือนหลายปี จะตกแหล่มิตกแหล่ก็หลายครั้ง หวิดตายก็หลายหน แต่สุดท้ายก็ปีนขึ้นมาปักธงชัยจนได้
อยากปิดซอยเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้าน แต่ก็ติดว่าเบี้ยเลี้ยงนักเรียนนายร้อยนั้นช่างน้อยนิด ทั้งมันยังมีหนี้สินที่ยื้มไอ้ชายมาซื้อตั๋วเครื่องบินตามหาสุดที่รักของมันอีก ไอ้เหมอจนกรอบแล้วตอนนี้...แต่สามีมันรวย ลองอ้อนสักหน่อยก็อาจจะได้จัดงานเลี้ยงยินดี ฮี่ๆ
.................................................................TBC...................................................................
ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราอยากให้เสมอสู้ เสมอสู้ๆ นะ สู้เขาไอ้เกรียนนน สตรองงงงงง แต่ตอนนี้เรานี่แหละต้องสตรองงงง ไอ้เหมออออ คืนชนะมาาาาาาาาาาาา :beat:
ไม่ดราม่านานหรอก เราบอกว่านิยายของเรารักใสๆ ไง ต้องให้ย้ำกันอีกกี่ครั้งงงง ถึงจะเชื่อใจกันนนน หืมมมมมมมมม :laugh:
-
เหมอใจอ่อนตลอดเลยอ่ะ น่าจะให้ชะน้าาาาง้ออีกนิด เจ็บปวดอีกหน่อย
จะได้สาสมกับน้ำตาที่เสียไป กับความเสียใจที่เสียตัว เอ๊ย ...ไปกับคำพูดของชะน้าาาา
-
โอยยยยย ความฟินนี้คือดีงามมมมมมม
ชนะคนปากแข็ง กว่าจะพูดได้ ต้องรอจนดราม่าน้ำตาคลอขนาดนี้
ที่นี้ก็เหลืออุปสรรคแค่ป๋าแล้วสินะ แต่ไม่แน่ บ่านเหมออาจจะหนักกว่า 5555
-
ดีกันแล้วววว แต่เรื่องเพี้ยนก็ยังไม่เคลียร์เลยอ่ะะ
ตอนนี้รัก แต่อะไรที่ทำให้รักล่ะ กลัวจะเป็นเหตุมาม่าอีก
แต่แค่เหมอมีความสุขก็ดีแล้วเนอะ แคร์อะไรกะป๋าล่ะ ให้เพี้ยนจัดการเลยย เชอะะะ
-
อยู่ข้างเหมอ เหมอสู้สู้ป๋าต้องยอมรับเหมอแน่นอน
-
:hao3: ดีกันแล้วววววววว แหม่น้องนะทำดราม่า เหมอจะทนได้ไง ชิส์
-
ในที่สุดก็คืนดีกัน
ดีนะไม่บีบหัวใจคนอ่านไปนานกว่านี้
ชะน้าาาาาาาา"ชอบคำนี้" :hao6:
-
โหหหหห กว่าจะพูดออกมาได้คุณชะน้าาาา คำว่า"รัก" เนี่ยยย ปล่อยให้ดราม่ากันตั้งหลายตอน พอนะฟังจากที่เหมอสารภาพเรื่องตอน ป.1 นะคงเคลียร์แล้วว่าเหมอรักนะจริงไม่ใช่เพราะเหมือนโย แต่เหมอนี่เคลียร์จริงไหมน้าา? ยังจะคิดว่านะรักเพราะเหมอคล้ายเพี้ยนอยู่หรือเปล่า? อย่าคิดมากนะเหมอ .... หรือเหมอมันไม่คิดแล้ว เหลือแต่กรูคิดคนเดียว(วะ) :z6:
-
ม่ายยยย เหมออย่ายอมนะดิ เราไม่มั่นใจความรุสึกของนะเลยอ่ะ ว่ารักเหมอคือ เปนความรักแบบไหนนนนนน :mew5: ไม่เอา อย่าคืนดี ตัดนะไปซะ :ling1:
-
เย่ๆๆๆเขาดีกันแล้วสำหรับเหมอไม่เหมาะกับดราม่าหรอก :กอด1:
-
ไม่อยากคิดสภาพคุณพ่อพ่ายตอนรู้เรื่อง
สู้ๆนะเสมอ ยังไงพ่ายก็แพ้ทางคนแบบเหมอ
-
น้องนะ คำว่ารักนี่มันต้องค่อยๆเติมไปเรื่อยๆค่ะ ไม่ใช่บอกหนเดียวจบ
แสดงให้ป๋าเห็นสิว่านะมีความสุข
ถึงป๋าจะดูดีวิเศษเริ่ดเลอค่าแต่ก้ไม่ได้หมายความว่าป๋าเพอร์เฟคนะคะ
แสดงให้ป๋าเห็นสิคะว่าผิดกรณีน้องเหมอกับชนะ
เติมกับฝึกไปเรื่อยๆนะคะ น้องนะ
ทั้งคำว่ารักกับคำว่าผัวนี่
-
คือออ นะอ่ะพอตัวเองพูดไม่ดีก็ไม่คิดว่าตัวเอง ไม่คิดถึงใจเหมอเลย แต่พอเหมอผิดบ้างนะก็ยิ่งโยนความผิดทุกอย่างให้เหมอ มันไม่แฟร์เลย
-
หูยยยยย ดีกันแล้วใช่ไม๊ เอาเถ่อะแค่ไม่ทำให้เหมอเจ็บเราอภัยให้นะ รักเจ้านู๋เหมอให้มากๆด้วยล่ะชนะ
-
ข้าพเจ้าอยากเอาหัวโหม่งกำแพง งื้อออออ นี่อะไรรรรร ทำไมกลับมาน่ารักได้เร็วขนาดเน้! ตอนเสมอเจอชนะแล้วชนะสังเกตว่าแปลกไปเรายังหวังว่านังเหมอจะไม่ใจอ่อน แต่พอชนะต่อยกำแพงเท่านั้นล่ะค่ะ! คุณพระ! เป็นเอามากจริงๆค่ะคุณณณ นี่ยอมเลือดอาบเพื่อง้อเมียเลยทีเดียว ว๊ายยยย เสมอก็ยังน่ารักและรักชนะมากจริงๆค่ะ กลับไปหลงเค้าอีกละ เฮ้อออออ แต่ก็ดีค่ะ รักกันไว้แบบนี้ก็ดี ขอแค่รักกันไว้อีป๋าก็ทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ เราไม่เชื่อว่านิยายคุณสนัฟเฟิลจะมีพระเอกไม่กลัวเมีย 5555555555555 (เว้นพี่เมลคนหล่อไว้คน คนนั้นเค้าเทพบุตร แอร๊) เราดีใจนะคะที่ความพยายามทั้งหมดของเสมอไม่สูญเปล่า ชนะนี่ต้องให้นังน้องเหมอเปลี่ยนไปจริงๆถึงจะยอมรับใจตัวเอง เฮ้อออออออ ใจนึงเราก็ดีใจแหละค่ะที่ไม่ดราม่านาน อาจเป็นเพราะเสมอรักจริงอะไรจริงด้วยแหละค่ะ นี่เลยแพ้ทางตลอด ถึงชนะจะปากหวานและน่ารักมากก็เหอะ โอ๊ยยยยยยย เสมอนี่คือที่สุดของความรักอ่ะค่ะ นี่เหมือนทนเห็นเค้าเจ็บไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องทำทุกอย่างให้เค้ากลับมายิ้ม ค่ะ ตามสบายค่ะ ไม่ว่าอะไรแล้ว อยากรักกันก็รักเลยค่ะ เราจะไม่ว่าอะไรทั้งนั้นนนน หวังว่าต่อจากนี้เราจะเจอใสๆเบาๆต่อไปจนจบนะคะ ตัดป๋าพ่ายออกไปค่ะ ตัดออกไปปปป นี่แหละตัวร้ายของเรื่อง ชิงเอามีดแทงให้ไปนอนโรงพยาบาลจนจบเรื่องก่อนได้ไหม o8 5555555 เค้าอยู่กันมาดีๆจนเธอเข้ามามีบทบาทเนี่ยแหละ!! ตอนนี้น้องวิ้นของเค้าโผล่มาแค่สียง ส่วนพี่สมัยไม่มีบทเลย ฮือออออออ ไม่เป็นไร เรารอตอนต่อไปค่ะ หวังว่าจะได้ออกนะคะ อิอิ ออกเต็มๆนี่ 3 หนุ่ม 3 มุมเลยค่ะ เรารู้สึกได้ว่าคุณปิ๊กนี่ค่อนข้างจืดจางยังไงไม่รู้ค่ะ คือตัวก็อยู่นะ แต่เหมือนเลือนลาง ไ่ค่อยมีประเด็นความสำคัญ :ling2: ส่วนเชษฐ์ชาย 2 ช. ก็ยังคงบทเด่นอย่างต่อเนื่อง ดีใจที่เสมอมีเพื่อนดีๆค่ะ อย่างน้องตอนเศร้าก็มีคนปลอบใจ ตอนสุขก็มีคนเสือก.... เอ่อ นั่นแหละ เอาเป็นว่าดีค่ะ
เรารอตอนต่อไปนะคะ จุ๊บบบบบบ พรุ่งนี้ไปรับเฮียทองกลับบ้าน แอร๊ยยยยยยยยย ทำไมรู้ตัวอีกทีรอบตัวก็มีแต่นิยายคุณสนัฟเฟิลนะ.... :o
-
ขึ้นจากหลุมแห่งน้ำตาได้แล้ว
-
จากเรื่องที่ผ่านๆมา อะไรๆก็เกิดขึ้นได้เสมอ o18 แต่เห็นเขาดีกันแล้วก็ดีใจ
-
หืมใสหราาาาา ตอนก่อนหน้าพีคมากเพราะติ่งขึ้นสวรรค์และถูกถีบลงมาทะเลน้ำตาอ่านจบตอนแล้วค้างคาใจมาก
ทำอะไรอยู่เผลอก็คิดเรื่องเสมอนี่แหละ แบบเฮ้ยไรวะ ทำไงดี สงสารเหมออ่ะ แต่เจอตอนนี้เข้าไป
ตอนนี้ก็พีคมากเช่นกัน จะจมทะเลน้ำตาตายละ แต่มี ไม้แหลมหุ้มขนมสายไหมมาให้จับ หวานมาก
อยากถามคนแต่งว่านิยายเรื่องนี้ พีคทั้งเรื่องใช่มั๊ยจ๊ะ? ลุ้นกับความรักบริสุทธิ์จริงใจ
กับความแน่นอนที่อาจจะไม่แน่นอนได้ทุกเมื่อจริงๆ o13
-
:mc4: :mc4: นะบอกร้ากกกก
-
(แอบ)หวังว่าตอนต่อไปจะดีกว่านี้นะครับ สถานะของทั้งสองคนนี้ ไม่ไหวไม่อยากดราม่า เครียด สงสารน้องเหมอ พูดจริงๆ จากใจเลย เพราะเราเองเป็นบ่อย กับการที่รักคนที่เชาไม่รักเรา มันเจ็บแค่ไหน T^T
-
ดีใจนึกว่าจะม่านาน ชอบที่เหมอเป็นแบบนี้แหละ
โล่งงงงงงงง นอนหลับฝันดีล่ะคืนนี้ :-[
-
เข้าใจกันเร็ว ชอบบบบบบ :katai2-1: o13
-
ง่อลลลลลล ถึงใจจะอยากให้เขาคืนดีกันเร็วๆแบบนี้ก็เถอะนะแต่อีกใจนึงก็ยังรู้สึกว่าชนะยังโดนน้อยไปอยู่เลยอะ แบบตัวเองทำผิดแท้ๆแต่ทำไมไม่ง้อเหมอเลยล่ะกลับหนีหายมาให้เหมอมาตามง้ออีก คือจริงๆชนะควรเป็นฝ่ายรุกหาเหมอไม่ใช่เหรอก็รู้ว่านะขอโทษไปแล้วแต่คำขอโทษบางทีมันก็เยียวยาหัวใจที่เจ็บไปแล้วไม่ได้หรอกนะ เอาตรงๆคืออยากให้ชนะง้อเหมอมากกว่านี้อะ แค่คำว่ารักมันไม่พอนะชะน้าาาาา
-
น่าร็อคอ่าาาาาาาาาาา :-[
-
ตอนนี้คือดีงามค่ะ ดีด้วยนะเหมอ
ฉลองงานมงคลวันไหนก็บอก เลาชอบของฟรี ฮี่ๆๆๆ
-
เขาดีกันแย้ววววววว
-
เขาดีกันแล้วววววว :katai2-1:
เหมอยิ้ม นะยิ้ม
คดีคลี่คลายแล้ว และคนร้ายตัวจริงน่ะ คือป๋า :ling1:
-
มันจะไม่มีพลิกล๊อคแล้วใช่มั้ย ดีกันแล้วอิอิ :katai2-1:
ปล..ดีใจกวิ้นคัมแบค ถึงจะแค่สั้นๆ 555
-
ดีกันซะที :กอด1:
-
เหมออออออออออออ..ดีใจด้วยนะ
รักเหมอที่ซู้ดดดดดดด
-
ดีกันได้ก็ดีแล้ว
เสมอนี่ใจดีกับชนะเสมอเลย
หึ แล้วนี่เราจะวีนทำไม
ก๊าซซซซซซซซซ
:angry2:
-
หายดราม่าแล้วนะน้องเหมอ
-
ฮื้อ ดีกันแล้วเอาะ ดีใจ นะบอกรักเหมอแล้ว
เราแบบหน่วงมาก ตอนที่นะต่อยกำแพงอะ
สงสารเลย
นี่คนแต่งแต่ง เค้าอินมากเลยนะ
ไปค้นรูปนร.นายร้อย แล้วหาดูว่าเหมอจะประมาณนี้ไหมนะ
555555 เป็นเอามากจริงๆ
เรื่องนายร้อยตัวดำอะ เพื่อนเราที่เค้าเป็นก็คล้ำขึ้นจริงๆค่ะ
แต่ว่าพี่ชายเราอะคะ ที่เป็นญาติกันอ่า
เค้าก็เรียนนายร้อยนะคะ แต่ทำไทขาวก็ไม่รู้
ขาวกว่าเราอีก ยอมเลย555
-
โกรธกันทีโลกแทบจะถล่มทะลาย
กลับมาคืนดีกัน หวานกัน อ้อยกันต่อเถอะ ถึงจะเลี่ยนอิป้าก็จะทน
-
แค่เหมอมีความสุข. เราก็ยินดีด้วย
-
กลับมารักกันอีกจนได้นะ
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาา ถ้าครั้งนี้ตัวทำให้น้องเหมอเขาเสียใจตัวได้เจอดีแน่ๆๆ
-
เค้าบอกรักกันแล้นนนนนน :m11: นึกว่าจะไม่ได้ยินคำนี้ออกมาจากปากชนะซะอีก รู้มั๊ยน้องเหมอเกือบถอดใจไปหลายทีแล้วนะ
คราวนี้ชนะจะได้จำไว้ให้ดีว่า ควรรักษาเสมอให้ดีแค่ไหน เพราะเวลาชนะขาดเสมอไปมันร้อนรนจนทนอยู่ไม่ได้ใช่ปะ :m14:
เราเดาว่าเป็นแผนของชนะนะที่โทรไปหาที่เที่ยวที่เชียวใหม่กับเชษฐ์ กะว่าเชษฐ์จะบอกเหมอหละสิว่าตัวอะอยู่เชียงใหม่ แหมมมมม แอบแผนสูงนะยะ
ปล.เรารักชนะ รักเสมอ รักพี่สมัย รักสมคิด รักหนุ่มๆแก๊ง f4 แต่ที่สุดของที่สุดคือ #กวิ้นเพื่อนโง่ 5555 ออกมาตอนละนิดให้ชื่นใจ ขอยุคุณสนัฟเฟิลให้แต่งน้องกวิ้นคู่กับพี่สมัยค่ะ (ท่านลุงข้างบ้านของเสมอคงอกแตก). :m4:
-
เราเชื่อใจชนะได้ใช่มั้ยเนี้ย เง้อออออ
-
ชนะเลิกปากแข็งแล้วค่าาาา เหมอสตรองเนอะพ่อผัวไม่ปลื้มไม่เป็นไร เข้าทางแม่ผัวนั่นแหละดีแล้ว :laugh:
-
รักของชะน้านี่รักแบบไหน ชนะแยกออกรึยังนะ ถึงแม้เรื่องราวจะคลี่คลายแล้วแต่ยังดูคลุมเครืออยู่เลย แงงง้ สงสารเสมอมากกกกก นางจะใจอ่อนไปไหน นี่คิดถึงนกเพนกวิ้นบินไม่ได้ด้วยนะ ชอบความมุ้งมิ้งของนาง
-
ดีกันแล้วววว :)
-
ฮือออออออออ น้องเหมอของเจ้
ยิ้มหวานได้แล้วสินะลูกกกกกกกกกกกก *จุดพลุ ปุงปังปุงปัง*
:mc3:
-
:pig4: :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลย
ชนะพอบทจะหวานก็หวานไม่บันยะบันยังเลยนะ
เหมอลูก เก็บอาการหน่อยลูกนะ
เหมอจะต้องฟันฝ่าด่านขุ่นพ่อพ่ายอีกสิ แต่คงมีกองกำลังสนับสนุนที่แข่งแกร่งอย่างขุ่นแม่เพี้ยนคอยช่วยอยู่
ก็คงจะผ่านได้ไปได้ไม่ยากหรอกมั้ง
-
เข้าทางเพี้ยนเลยนองเหมออออออออออออ
พี่พ่ายก็คงรักนะและเป็นห่วงแหละ
อยากให้นะกับพี่พ่ายเข้าใจกันน
แล้วพี่พ่ายไปทำกับเพี้ยนอิท่าไหนนะถึงรู้อ้ะ
-
ชะน้าาาาาาบอกรักเหมอแล้ววววว :mew3: :กอด1:
-
ดึงเราขึ้นจากเหวแล้ว
อย่าผลักลงไปอีกนะ
:sad4:
-
บอกตรงๆนะ
นี่ระแวงไปหมดเลยจ้ะ
ยิ่งกว่าตอนซดมาม่าที่ผ่านมาอีก
คือแบบ..
คำว่ารักที่นะพูดเชื่อได้จริงมั้ย
จริงใจรึเปล่า
เป็นแค่คำพูดเพื่อรั้งเอาคนที่รักตัวเองไว้ให้อยู่ข้างตัวแทนใครไหม
เพราะเห็นเหมอเอาจริงเลยต้องรีบพูดให้กลับมาไหม
คือที่ชนะทำกับเหมอตอนประชดพ่อเป็นอะไรที่เรารับไม่ได้อะ
คือควรจะเป็นนะที่ต้องง้อ
ควรเป็นนะที่ต้องแสดงความจริงใจ
ควรเป็นนะที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อเอาเหมอกลับมา
แต่
...
เราลืมไป
ไอ้เหมอมันรักจริงหวังให้เขาฟัน(เดี๋ยวๆ)
รักนะมานานเหลือเกิน
การที่จะให้เหมอมันจริงจังแล้วเป็นฝ่ายถูกง้อคงไม่ได้แน่ๆ
เพราะงั้นต่อไปนะชนะ ถ้าทำเหมอร้องไห้อีกเราจับชนะปล้ำแน่(/เหมอตบ)
ที่สำคัญ มาไขปริศนาของขุ่นแม่เพี้ยนว่าตกลงเป็นมารหัวใจมั้ยด้วยนะชนะ
แล้วก็จะพาสะใภ้เข้าบ้านยังไงไม่ให้พ่อด่าเหมอว่าคู่นอนด้วย
ไปคิดมาาาาาาาาาาาาาาา :katai1:
-
ต่อยนี้เพื่อเหมอกันเลยทีเดียว บอกคำเดียวว่าหน่วง อีกคำหนึ่งคือฟินมากกกกกเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือสตรองงงง ไม่ได้ตั้งใจจะระแวงชะน้าาาาาเลย แต่ 'รัก' มันดูออกมาง่ายๆ ไปป่าวยูว หรือที่โง่จริงหรือแกล้งโง่มาตั้งนานนี่มันอัลไรกัน แต่ดีกันเลาก้ออดีจายยยยยยยยยย 5555555555 รักนะนุ้งเหมอ :hao3:
-
เหมอน่าร๊ากกกกกกกกก แม้เธอจะเกรียน ตัวจะดำ แลัถึก แต่เธอก็เป็นนางเอกในดวงใจของเรานะ
รักเสมอ :katai2-1: :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกก เหมอน่ารักโครตๆ ชนะก็สุภาพ น่ารัก อ่านไปยิ้มไป หัวเราะไปกับความต๊องของเสมอ
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆ ที่เขียนเรื่องอารมณ์ดีแบบนี้ให้อ่าน แถมยังมาต่อทุกวันด้วย น่ารักสุดๆ
:กอด1: :L1: :pig4:
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา ดีใจกับเสมอมาก ฮือออออ เรื่องนี้ใสๆจริงค่ะ ยอม ขอบคุณคนแต่งมากๆ 555555
-
คืนดีกันแล้ว แต่ยังโกรธชะน้าอยู่นะ
-
ไหนๆก็บอกรักเหมอแล้ว อย่าลืมเตรียมรับมืออิตาคุณป๋าโรคประสาทสารเลวด้วยล่ะ เค้าว่าลมสงบก่อนมีพายุเสมอ
-
โล่งใจ
คำรักของชน้าาาาาาาาา
เป็นคำล้ำค่าสำหรับเสมอ
จะกี่พ่อเพี้ยนก็บั่นทอนไม้ได้
เสมอสู้เสมอเพื่อชน้าาาาาาา
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อิอิ ชนะขี้อ่อย อ่อยให้ไปง้อได้ง่ายๆ ชอบเหมอคนใจอ่อนด้วย
-
:hao7: ดีกันแล้ว :hao7:
-
อ่านๆ นี่ก็จะบ้าตามละ 55555555
-
ชนะร้ายจริงๆแหละค่ะ อ่อยเหยื่อมาติดกับแรงมาก รอตอนต่อนะคะ
-
เรารักกันนนนนนนนนนน
-
ระแวงชนะอะ บอกเลย :ling3:
เอาเถอะ รักน้องเหมอ เห็นนางยิ้มออกก็โอเค
ชนะถ้าทำน้องเหมอช้ำอีก ป้าจะเก็บเหมอกลับกลับบ้านไม่คืนให้เเล้วนะบอกเลยยยนน :hao7:
-
แค่คำว่ารักจากชะน้าาา~ ก็ทำให้เหมอเอาชนะทุกสิ่งได้อยู่แล้ว
-
ตอนที่ 20
กิจกรรมยามบ่ายหลังจากที่ไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กหายจากอาการเมาค้างก็คือการไปทำบุญที่วัด ไอ้เชษฐ์ขานอาสาเป็นไกด์นำเที่ยวจังหวัดเชียงใหม่ในวันนี้ เพราะมันเป็นคนในท้องที่ ให้หนุ่มใต้อย่างไอ้ปิ๊กหรือหนุ่มอีสานอย่างไอ้ชายนำก็คงได้หลงทางกันจนไม่ต้องทำอะไร ไอ้เชษฐ์ขอยืมรถกระบะตอนเดียวของทางรีสอร์ทมาเป็นยานพาหนะในการสัญจร ชนะดูชอบใจกับการได้นั่งกระบะหลัง รับลมเย็นๆ เพราะหน้าหล่อๆ ยิ้มไม่หุบ ไอ้เหมอมันก็รู้ว่าสุดที่รักของมันชอบ แต่มันก็อดห่วงว่าผิวขาวๆ จะเสียไม่ได้ จึงต้องหาผ้าหาหมวกมาให้ใส่
ไอ้เชษฐ์รับหน้าที่เป็นคนขับ ส่วนไอ้ชายถูกไอ้ปิ๊กเตะโด่งให้ไปนั่งเป็นเพื่อนไอ้เชษฐ์ที่เบาะหน้า กระบะหลังจึงมีแค่ไอ้เหมอ ไอ้ปิ๊ก และสุดที่รักของมันเพียงสามคน
“ให้ไอ้ชายไปนั่งกับไอ้เชษฐ์ มันไม่ตีกันตายเหรอวะ” ไอ้เหมออดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้ามาแค่เฉพาะพวกมันก็ไม่น่าห่วงนักหรอก แต่นี่พ่อดาวประจำใจของมันมาด้วย ทุกอย่างต้องปลอดภัยที่สุด
“หายห่วงมึง ไอ้ชายมันยังเมาค้างไม่หายดี หมาในปากมันก็เมาไปด้วย ไม่เป็นไรหรอก” ไอ้ปิ๊กตอบพลางก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือของมันต่อ ไอ้เหมอที่เห็นว่ากังวลไปก็ไม่ได้อะไรจึงหันมาสนใจพ่อหนุ่มข้างกายที่นั่งยิ้มมองวิวข้างทาง ลมเย็นๆ ที่พัดผ่านก็ตีพัดทรงผมเซิร์ฟคัทที่ผมช่วงบนยาวหยักศกนิดๆของพ่อรูปหล่อให้เสยไปด้านหลัง อวยหน้าผากสวยที่ไอ้เหมออยากบรรจงจูบลงไปซะเหลือเกิน
“มาเชียงใหม่จะครบอาทิตย์แล้ว ไปเที่ยวไหนมาบ้างอ่ะ” ไอ้เหมอชวนคุย ชนะจึงหันมายิ้มให้แล้วตอบเสียงนุ่มว่า “ก็ไปดอยอินทนนท์มาแล้ว ดอยสุเทพ แล้วก็ม่อนแจ่ม เห็นรีวิวในเน็ตบอกว่าสวยก็เลยลองไปดู”
“แล้วสวยจริงไหม” ไอ้เหมอยกยิ้มถาม
“อืม สวยสิ”
“นะถ่ายรูปมารึเปล่า เหมอขอดูหน่อย” ไอ้เหมอมองกล้องราคาแพงที่มีสายคล้องอยู่รอบลำคอของชนะ แต่คนรูปหล่อก็ไม่หยิบยื่นกล้องมาให้มัน เพราะ...
“ถ่าย...แต่คืนนี้ไว้ไปดูที่ห้องนะ”
“อ่า...อืม” ไอ้เหมอพยักหน้า เห็นแววตาระยับของอีกฝ่ายแล้วใบหูของมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
ก่อนไปวัด ไอ้เชษฐ์ก็พาไปแวะโลตัสซื้อสังฆทานเพื่อนำไปถวาย กระบะคันใหญ่จอดในที่จอดของห้าง ไอ้เหมอกระโดดลงแล้วยืนรอให้ชนะตามลงมาก่อนจะเดินเข้าห้างไปด้วยกัน ไอ้เหมอกับชนะเดินทิ้งห่างจากไอ้สามเสือที่นอกจากเดินหาซื้อสังฆทานแล้วพวกมันยังตามล่าหาของกินกันอีก ไม่รู้ว่าข้าวเที่ยงที่เพิ่งกินมาจากห้องอาหารของรีสอร์ทมันย่อยสลายไปหมดแล้วหรืออย่างไร ไอ้จอมเขมือบทั้งสามถึงได้ตรงดิ่งไปยังศูนย์อาหารอย่างไม่ลังเล
“เอาชุดนี้ไหม เหมอว่ามันมีครบดีอ่ะ ของดีๆ ทั้งนั้นด้วย” ไอ้เหมอเอ่ยถามคนรูปหล่อข้างกายที่ดูจะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเสียเท่าไหร่ ไม่แน่ใจว่าชีวิตนี้พ่อดาวประจำใจของไอ้เหมอเคยเข้าวัดทำบุญบ้างหรือเปล่า
“ตามใจเหมอ” ชนะตอบง่ายๆ ไอ้เหมอจึงพยักหน้าแล้ววางสังฆทานลงในรถเข็น พากันเดินวนเข้าล็อคนั้นออกล็อคนี้ ดูของไปเรื่อยเปื่อยแต่ไม่ได้สนใจซื้อ ไอ้เหมอมันแค่อยากเดินข้างๆ คนรูปหล่อของมันเท่านั้น ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นใดอีก
“แค่ซื้อสังฆทานมึงเล่นเดินซะทั่วห้าง เร็วๆ จะไปกันแล้ว” เดือดร้อนไอ้ชายต้องเดินมาตาม ไอ้เหมอหน้าหงิก มองไปก็เห็นไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กถือสังฆทานหนึ่งชุดไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์กันแล้ว
“เออๆ” ไอ้เหมอจึงต้องยอมทิ้งความฟินที่ได้เดินดูของกับสุดที่รักของมันไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะจูงมือชนะเดินตามไอ้ชายไปที่เคาท์เตอร์
ระหว่างต่อแถวรอชำระเงิน สายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กมัธยมหญิงกลุ่มใหญ่ที่ยกกล้องขึ้นมาแอบถ่ายคนรูปหล่อของมัน อยากจะเดินไปริบมือถืออย่างที่การ์ดประจำตัวศิลปินทำอยู่หรอก แต่เห็นทีไอ้เหมอจะสู้สหบาทาของเด็กผู้หญิงไม่ไหว มันมีนโยบายไม่ทำร้ายผู้หญิงด้วย จึงข่มใจมองเมินไป
“แก ใช่ CY รึเปล่า”
“ตอนนี้ CY มีมีตติ้งที่สยาม ไม่น่ามาอยู่ที่นี่อ้ะ นี่มันโลตัสนะอีแนน”
สองเด็กสาวกระซิบกระซาบกันใหญ่ ไอ้เหมอได้ยินก็เอาแต่ยิ้มเพราะทำอะไรไม่ได้ แต่คนรูปหล่อของมันหน้าหงิกเลยทีเดียว ชนะไม่ชอบการตกเป็นเป้าสนใจ และไม่ชอบที่ใครมามองหน้าแล้วแอบนินทากันแบบนี้
“หรือจะเป็นแฝดพี่ของ CY อ่ะ”
“เออ มองดูดีๆ ก็ไม่เหมือน CY นะเว้ย คนนี้มีไฝใต้ตาด้วย หูยยย หล่อมากอ่ะมึง ดูดีๆ ดิ ถ่ายรูปรัวๆๆๆๆ”
ไอ้เหมออาจจะไม่เคยพูดถึง แต่ชนะมีไฝใต้ตาซ้ายหนึ่งเม็ด สีของมันเข้มเล็กน้อย ถ้าไม่สังเกตให้ดีจะมองไม่เห็น แต่เด็กสาวกลุ่มนั้นคงจะมองใบหน้าของพ่อดาวประจำใจของไอ้เหมอละเอียดถี่ถ้วนแล้วจึงสรุปว่าไม่ใช่ CY ของพวกเธอ แต่อาจจะเป็นแฝดพี่คนใดคนหนึ่ง
“กินช็อคโกแล็ตไหม จะได้อารมณ์ดี” ไอ้เหมอเห็นสีหน้าของชนะแล้วก็เอ่ยเอาใจ “อย่าอารมณ์เสียเลยนะ คนหล่อใครก็อยากมอง”
ชนะกอดรอบคอไอ้เหมอจากข้างหลัง ก้มลงมากระซิบข้างหูให้ได้ยินกันสองคนว่า “ผมอยากให้เหมอมองคนเดียว”
เสียงกรี๊ดเบาๆ ดังขึ้นแต่ไอ้เหมอไม่ได้สนใจ มันฉีกยิ้มกว้างแล้วหยิบช็อกโกแล็ตจากชั้นวางใกล้ๆ เคาท์เตอร์มาวางข้างๆ สังฆทานเพื่อรอจ่ายเงินด้วย
“อีแนน อีแน๊นนนนน กูว่าใช่อ่ะ นี่ความแฟนชัดๆ”
“แต่ถ้าอีกคนหน้าตาดี แบบหวานๆ สวยๆ คงสมกันดีเนอะมึง แต่นี่กูเสียดายพี่ผู้ชายเขาอ้ะ จิ้นไม่ค่อยออกเลย”
“มึงอย่าไปพูดเสียงดังอีแนน พี่รูปหล่อเขาจะกินหัวมึงอยู่แล้วอีห่า ไปกันเถอะ”
ไอ้เหมออยากจะบอกว่ามันได้ยินที่น้องเขาพูดกันมาตั้งนานแล้ว แต่ก็เกรงใจวัยรุ่นไทยวัยทรงผมเสมอติ่งหู ก็เลยได้แต่ยิ้มขำ เพราะมันก็ยอมรับว่ามันไม่ใช่คนหน้าตาดี ไม่ได้คู่ควรกับคนรูปหล่อข้างกาย จึงไม่ได้ถือโทษโกรธใครก็ตามที่เห็นแล้ววิจารณ์ นั่นเพราะเปลือกนอกของมันเป็นอย่างนี้ แต่รับรองว่าถ้าน้องๆ ได้มารู้จักกันจริงๆ ขี้คร้านจะสะบัดตูดใส่คนหล่อแล้วมาวิ่งตามไอ้เสือเหมอกันเป็นพรวน
ถึงคิวจ่ายเงินของไอ้เหมอ พนักงานจากที่หน้าบึ้งตึงใส่ลูกค้าคนก่อนหน้าก็ยิ้มหวานส่งเลยไอ้เหมอไปให้พ่อรูปหล่อข้างกายที่มองหน้าไอ้เหมอด้วยความไม่สบายใจ มือใหญ่ก็กุมมือไอ้เหมอไว้แน่นราวกับกลัวมันคิดมากกับสิ่งที่ได้ยินจากเด็กผู้หญิงกลุ่มเมื่อครู่
“นะ จ่ายเงินดิ เหมอไม่มีตังค์อ่ะ” ไอ้เหมอหันไปยิ้มซื่อให้ชนะ มันไม่ได้โกหกเลยสักนิด แต่มันจนกรอบจริงๆ ตอนนี้มีติดตัวแค่ห้าร้อยบาท จ่ายค่าสังฆทานกับช็อคโกแล็ตยี่ห้อดังก็ยังไม่พอ...
“อืม” ชนะยอมปล่อยมือไอ้เหมอแล้วหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาจ่ายค่าของ ส่วนไอ้เหมอก็หอบหิ้วถุงโลตัสรออยู่แล้ว จ่ายเงินกันเสร็จก็เดินมารวมกลุ่มกับพวกไอ้ชายที่ยืนกินลูกชิ้นปิ้งรออยู่หน้าห้าง ไอ้เหมอเห็นน่าอร่อยจึงสละเงินอันเล็กน้อยของมันไปยืนรอคิวซื้อลูกชิ้นปิ้งมาให้สุดที่รักของมันได้ลองกินด้วย
“ไม่ต้องราดน้ำจิ้มนะครับ ช่วยแยกให้ด้วย” คนขายยิ้มรับแล้วส่งมอบลูกชิ้นสิบไม้มาให้ไอ้เหมอ “พี่ขายที่นี่มานานรึยังครับ คนสวยๆ เป็นคนขายคงขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่เลย” ไอ้เหมอชวนคุยขณะที่รอตังค์ทอน
“ก็หลายปีแล้วจ้ะ แล้วนี่มาเที่ยวกันเหรอจ้ะ พี่เห็นมากันเป็นกลุ่ม” พี่สาวคนขายถามพลางมองไปทางด้านหลังไอ้เหมอที่มีกลุ่มเพื่อนสามชายโฉดและหนึ่งหนุ่มหล่อยืนคอยท่าอยู่
“ใช่ครับ กำลังจะไปทำบุญที่วัดกัน เมื่อกี้ลองชิมที่เพื่อนซื้อไป มันอร่อยก็เลยต้องเดินมาซื้อเอง น้ำจิ้มพี่รสเด็ดจริงๆ อ้ะ แต่เสียดายที่เพื่อนผมคนหนึ่งทานเผ็ดไม่ได้ เสียดายแทนจริงๆ เนอะ พลาดของอร่อยเลย” ไอ้เหมอชวนคุยราวกับรู้จักกันมาช้านาน พี่สาวหน้าแฉล้มเจ้าของร้านก็หัวเราะพูดคุยกับมันด้วยความเอ็นดู ทอนตังค์ผิดๆ ถูกๆ เพราะไอ้เหมอมันช่างพูดกวนสมาธิกันเสียจริงๆ
“ไอ้นะ มึงไปตามมันดิ๊ ทุกทีสิไอ้เสือเหมอ ญาติมันมีทั่วไทยรึไงวะ ชอบไปคุยนั่นคุยนี่กับชาวบ้านเขาอย่างกะรู้จักกัน” ไอ้เชษฐ์ส่งไอ้รูปหล่อไปตามเมียมันกลับ ชนะไม่รอช้า ก้าวขายาวๆ ไปหาไอ้เสือจอมจ้อที่ร้านลูกชิ้นปิ้ง
“เสมอ คนอื่นเขารอกันอยู่” ชนะบอกเสียงเรียบ ดึงคอเสื้อไอ้เสือจากข้างหลัง “ทำอะไรชักช้า”
“อ้าว ลืมไปๆ โทษทีๆ พี่ครับ ผมไปก่อนนะ ไว้มีโอกาสจะมาอุดหนุน” ไอ้เสือเหมอเจ้าคารมณ์มันก็พูดของมันไป ทั้งๆ ที่โอกาสจะมาเที่ยวที่เชียงใหม่จะมีอีกรึเปล่ามันก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ แต่ปากของมันก็หวานหว่านเสน่ห์ใส่พี่แม่ค้าจนเขาหยิบลูกชิ้นอีกสองไม้ใส่ถุงให้มัน
“จ้า เที่ยวกันให้สนุกนะ อ้ะนี่ พี่แถมให้สองไม้”
“ขอบคุณคร้าบบบ ฮี่ๆ”
ไอ้เหมอยิ้มเต็มใบหน้า ยกมือขอบคุณพี่คนขายแล้วเดินตามแรงลากของชนะไป
“ทำไมถึงต้องคุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว”
“ก็รู้จักไว้ไม่เสียหายนี่ แถมเขายังให้ลูกชิ้นมาอีกสองไม้แหนะ” ไอ้เหมอยิ้มภูมิใจในผลงานของตัวเอง แต่พอเดินไปรวมกลุ่มมันก็ถูกบ่นจากเพื่อนๆ อีกชุดใหญ่โทษฐานทำให้กำหนดการล่าช้า ไอ้เสือของเพื่อนๆ จึงได้แต่ยอมรับผิดแล้วแจกจ่ายลูกชิ้นปิ้งเป็นการขอโทษให้กับเพื่อนคนละไม้ เท่านั้นไอ้สามเสือมันก็หุบปากฉับ ไม่ถือสาเอาความอีก คงมีก็แต่พ่อรูปหล่อของไอ้เหมอที่ได้ลูกชิ้นเยอะกว่าคนอื่น แต่ก็ยังทำหน้าบึ้งใส่ไอ้เหมอมันอยู่ดี
ไอ้เหมอมันก็คิดไปว่าชนะคงโมโหที่อากาศร้อนแล้วต้องมายืนรอ พอขึ้นมาหลังรถกระบะมันก็ปรนนิบัติพัดวีให้คุณชายรูปหล่อของมันเสียยกใหญ่ ทั้งยกมือบังแดดให้ ป้อนลูกชิ้นให้ จนชนะอารมณ์ดีกลับมายิ้มแย้มตามเดิม
“อร่อยไหม” ไอ้เหมอถามพลางจิ้มลูกชิ้นลงกับถุงน้ำจิ้มแล้วลงมือกินบ้าง
“อืม”
“หูยยย จิ้มน้ำจิ้มยิ่งอร่อยอ่ะ”
“ไหน...ขอชิมบ้าง”
“มันเผ็ดนะ”
“จิ้มนิดเดียว”
ไอ้เหมอยอมตามใจ ทำตามที่คนรูปหล่อขอแล้วป้อนให้ถึงปาก พร้อมกับรอลุ้นผลลัพธ์
“อร่อยดี”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง ภูมิอกภูมิใจราวกับมันเป็นคนลงมือทำเสียเอง ทั้งๆ ที่มีบทบาทแค่ป้อนลูกชิ้นให้เท่านั้น “ไม่เผ็ดเนอะ”
“เผ็ดนิดหนึ่ง”
ไอ้ปิ๊คมองไอ้เหมอและพ่อดาวประจำใจของมันด้วยความหมั่นไส้ นึกอยากจะขอไปนั่งเบียดกับไอ้เชษฐ์และไอ้ชายที่เบาะหน้าอยู่ครามครัน เพราะนั่งกระบะหลังไอ้ปิ๊กก็แทบจะสูญสลายไปกับอากาศ เป็นส่วนเกินดีๆ นี่เองตัวของมัน
“เสมอ” ชนะเรียกเสียงอ้อน พร้อมกับพิงศีรษะส่วนได้รูปลงกับไหล่ของไอ้เหมอ “ผมง่วง”
“อื้ม นอนสิ เดี๋ยวถึงที่วัดแล้วเหมอปลุก” ไอ้เหมอรีบจัดแจงที่ทาง ถีบขาให้ไอ้ปิ๊กที่นั่งเหยียดยาวให้พับเก็บ “นะนอนตักเหมอก็ได้ จะได้ไม่ปวดคอนะ”
ชนะพยักหน้า เคลื่อนตัวลงนอนตัก ปล่อยไอ้เหมอให้จัดหาอุปกรณ์มาบังแดดให้ ทั้งผ้าผืนบาง ทั้งหมวกที่บังคับให้คนรูปหล่อใส่ มันก็เอามา DIY ทำเป็นเพิงบังแดด โดยเสาค้ำก็เป็นแขนของมันเอง
“ร้อนก็บอกเหมอนะ”
“อืม” ชนะรับคำ แต่มือใหญ่กลับถอดหมวกแล้วเอาสวมหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอแทน “ใส่ไว้ เหมอก็ร้อน ผมรู้”
“แดดแค่นี้ทำอะไรเหมอไม่ได้หรอก ตอนฝึกภาคสนามร้อนกว่านี้อีก นะใส่ไว้เถอะ”
“อย่าดื้อได้ไหม” ชนะว่าเสียงดุ แต่พอมองตาแป๋วๆ ของไอ้เหมอน้ำเสียงก็อ่อนลง “ให้ผมดูแลบ้าง ...คนเป็นแฟนกัน ก็ต้องดูแลกันไม่ใช่เหรอ”
“อื้ม” ไอ้เหมอพยักหน้ารับ ยิ้มกว้างเต็มใบหน้า แม้จะไม่แน่ใจนักว่าตัวมันถูกขอเป็นแฟนตอนไหน แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ให้มันเป็นอะไรก็เป็นทั้งนั้น เพื่อชนะสุดที่รัก ไอ้เหมอยอม
ไอ้ปิ๊กที่นั่งพิงกระบะอยู่ข้างกันถึงกับหูผึ่ง มันสะกิดไอ้เหมอเมื่อเห็นไอ้รูปหล่อมันหลับตาไปแล้วยิกๆ
“ไรวะ” ไอ้เหมอกระซิบถาม เพราะกลัวเสียงดังจะปลุกชนะเข้า
“มึงเป็นแฟนกันตอนไหน”
“กูก็ไม่รู้ ตอนแรกกูก็คิดว่าเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ถ้าเจ้าตัวเขาว่าเป็นแฟน ก็แฟนอ่ะ กูไม่ขัด กูเต็มใจ”
“ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเต็มใจ ไอ้ห่า หน้าบานขนาดนี้”
“เออ มึงก็อย่าแซวล่ะ เดี๋ยวนะมันรู้ตัวว่ากำลังทำอะไร กูซวยอีก”
“ไม่แซวหรอกเว้ย ไม่ใช่เด็กประถมที่จะชอบล้อคนเป็นแฟนกัน ว่าแต่เรื่องพ่อมันอ่ะ?”
พอไอ้ปิ๊กถามถึงประเด็นหนักอก ไอ้เหมอก็ยิ้มเจื่อน “ไม่รู้ว่ะ กูยังไม่อยากคิดตอนนี้”
ไอ้เหมอแค่อยากมีความสุข แม้จะรู้ถึงความเป็นไปไม่ได้ที่ขวางทางรักมันเอาไว้ แต่จะให้ปล่อยมือชนะแล้วเดินจากไปตอนนี้เพราะกลัวความเจ็บปวดที่ไอ้เหมอรู้แน่ว่ามันต้องมีสักวัน...ก็คงไม่ใช่เรื่อง ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน จะสุขจะทุกข์ก็อยู่ที่ไอ้เหมอกับชนะ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับใครคนอื่น ถ้าชนะยืนยันว่าต้องเป็นเหมอเท่านั้น... ต่อให้คุณพ่อไร้พ่ายเรียงหน้ากันเข้ามาอีกสิบคน ไอ้เหมอก็จะสู้
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ไอ้เชษฐ์ก็พาผองเพื่อนมาจนถึงวัด ไอ้เหมอปลุกชนะด้วยการก้มลงไปหอมแก้มโดยที่ไอ้ปิ๊กมองเมินด้วยความหมั่นไส้เสียเต็มประดา พอคนรูปหล่อหายจากอาการงัวเงีย ไอ้เหมอมันก็ชักชวนให้ลงจากรถ หอบหิ้วสังฆทานเดินตามไอ้เชษฐ์ไปหาหลวงพ่อ
ห้าหนุ่มนั่งท่าเทพบุตรพร้อมยกมือกราบพระอย่างพร้อมเพียงก่อนจะเปลี่ยนมานั่งพับเพียบรอรับพรจากหลวงพ่อ ไอ้เหมอยิ้มเต็มหน้า มองคนข้างกายของมันอย่างรักใคร่ ทำบุญร่วมชาติ ใส่บาตรร่วมขัน เขาว่ากันว่าชาติหน้าก็จะได้เกิดมาคู่กันอีก ไว้ช่วงเช้าก่อนกลับพรุ่งนี้ต้องชวนชนะตักบาตรด้วย
ไอ้เหมอมันวางแผนผูกมัดคนรูปหล่อข้ามชาติเลยทีเดียว
ถวายสังฆทานเสร็จ จิตใจก็อิ่มบุญเบิกบานกันถ้วนหน้า ก่อนไอ้เชษฐ์มันจะชักชวนลูกทัวร์ของมันไปให้อาหารปลาที่ศาลาริมน้ำ อาหารสำหรับปลาก็มีขนมปังและอาหารเม็ด วิธีซื้อก็ให้ใส่เงินตามจำนวนลงตู้ไม้ตามราคา ขนมปังสิบบาท อาหารเม็ดห้าบาท ไม่มีคนขายมานั่งเฝ้า วัดใจความซื่อสัตย์ของแต่ละคนด้วยการให้หยอดจำนวนเงินกันเอง
ไอ้เหมอมีเศษเหรียญยี่สิบบาท มันเลือกขนมปังหนึ่งถุงและอาหารเม็ดสองถุง ก่อนจะเดินหอบหิ้วมาหาพ่อดาวประจำใจของมันที่ยืนคอยท่ามองดูปลาที่ศาลาริมน้ำ เห็นคนรูปหล่อลั่นชัตเตอร์ไปหลายครั้ง คงถูกอกถูกใจมัจฉาตัวใหญ่เข้าให้แล้ว
“เอ้า ให้อาหารปลากัน” ไอ้เหมอยื่นเสบียงอาหารของพวกปลาไปให้ ชนะยื่นมือมารับไว้ คลี่ยิ้มน่ามอง
“บางตัวหน้าเหมือนเหมอเลย” ชนะชี้ชวนให้ดู มือก็บิดแบ่งขนมปังให้พวกปลาทีละน้อย
“ปลาอะไรจะหน้าตาดีขนาดนี้”
“ปลาดุก”
“ชะน้าาาาาาาา ถ้าเขาสวยอย่ามาง้อ” ไอ้เหมอค้อนตาคว่ำ อยากเตะคนที่หาว่าหน้ามันเหมือนปลาดุกให้ตกน้ำไปเสียจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าหลงมากรักมาก ชนะคงได้ไปว่ายน้ำกับปลาแล้วตอนนี้
“ไม่สวยก็ง้อ” ชนะยิ้มขำ ทำท่าจะป้อนขนมปังให้ไอ้เหมอที่ก็อ้าปากจะรับไว้ด้วย “ปลาตัวนี้น่ารัก อยากเอาไปเลี้ยงที่บ้าน”
ไอ้เหมออยากจะบอกว่ากลัวพ่อของชนะจะทุบหัวปลาตายเสียก่อน แต่มันก็ไม่พูดขัดบรรยากาศ
“ปลาตัวนี้กินอาหารพิเศษนะ ไม่กินขนมปังกับอาหารปลาหรอก” ไอ้เหมอบอกพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากมองคนรูปหล่อทั้งตัว
“แล้วกินอะไรครับ”
“กินคน” เจาะจงเป็นคนชื่อชนะด้วย
“นึกว่ากิน...น้ำ...” แต่เหยื่อกลับให้มากกว่า จนไอ้เหมอตาโต หันมองเพื่อนคนอื่นๆ เลิ่กลั่กเพราะกลัวจะได้ยินบทสนทนา
“ชนะลามก ในเขตวัดพูดอะไรแบบนี้” ไอ้เหมอบิดตัวเขิน แม้พวกไอ้เชษฐ์มันจะให้อาหารอยู่อีกมุมของศาลา ไม่ได้ยินบทสนทนาแต่ครั้นหันมาเห็นจริตของไอ้เหมอก็เบะปากหมั่นไส้มองบนกันอย่างพร้อมเพียง
“เหมอต่างหากคิดลึก ยิ้มหน่อย ผมอยากถ่ายรูปเหมอเก็บไว้”
ไอ้เหมอจึงยกสองนิ้วยิ้มตาหยี จนชนะหัวเราะ “หน้าตาแป้นแล้นจริงๆ เริ่มเหมือนตอนเด็กหน่อยนึง เฮ้อ ไม่น่าโตเลย”
“ชะน้าาาา”
“ฮ่าๆ ตอนนี้ไม่ต้องมองกล้องนะ”
“ให้มองที่ไหนอ่ะ”
“มองคนถือกล้อง”
“หูยยย หยอดเขา”
“หึหึ ล้อเล่น ให้อาหารปลาไปสิ”
ไม่รู้...ว่าชนะมองไอ้เหมอด้วยสายตาแบบไหนผ่านเลนส์กล้อง รู้แค่ว่าริมฝีปากของคนรูปหล่อคลี่ยิ้มอยู่ตลอดเวลาที่กดชัตเตอร์ ไอ้เหมอไม่สวย...หน้าตาก็งั้นๆ แต่ทำไมถึงมองไม่เบื่อ ยิ่งมันยิ้ม...ยิ่งมองแล้วเพลินตา
“นะ ตัวเองเจ็บมือรึเปล่าน่ะ อย่าขยับมากไปนะ เดี๋ยวมันอักเสบ” ไอ้เหมอเห็นคนรูปหล่อใช้มือข้างที่เจ็บประคองกล้องถ่ายรูปไว้นานๆ ก็อดห่วงไม่ได้ มันไม่ยอมให้ชนะถืออะไรหนักๆ สังฆทานมันก็ถือเอง ของอะไรต่างๆ มันก็รับอาสาถือ นี่ถ้าชนะจะฉี่ก็ยังคิดจะอาสาไปยกของหนักให้ แต่ไอ้เหมอก็กลัวจะถูกกล่าวหาว่ามันทะลึ่งตึงตังมากเกินไป จึงหยุดความคิดไว้เพียงคนปกติเท่านั้น
“อืม ไม่เป็นไรหรอก เหมอมานี่ มาถ่ายรูปกัน”
ไอ้เหมอถูกร้องเรียกมันจึงเดินไปหาอย่างไม่อิดออด
“ไอ้เชษฐ์ มึงมาถ่ายรูปให้พวกกูหน่อย” ชนะร้องเรียกไอ้เชษฐ์ที่กำลังนั่งกินลมชมวิวหลังจากให้อาหารปลาเสร็จ
“เออๆ” ไอ้เชษฐ์เดินมารับกล้องถ่ายรูปไปจากชนะ ก่อนมันจะทำหน้าที่เป็นช่างภาพที่โคตรกวนตีนไอ้เสือเหมอ “ไอ้เหมอ หน้ามึงบานเต็มเฟรมจนไม่เห็นไอ้นะ หุบลงบ้าง”
“แสรดดดด” ไอ้เหมอชูนิ้วกลางไปให้ แต่พอหันมามองคนรูปหล่อของมันที่เอาแต่หัวเราะก็แสร้งทำตัวมีจริต ฟ้องสุดที่รักของมัน “นะดูไอ้เชษฐ์ว่าเหมอดิ”
“ก็เหมอหน้าบานจริงๆ โอยยย เสมอหยิกอีกแล้ว” ไอ้เหมอลงโทษที่คนรูปหล่อไม่เข้าข้างด้วยการหยิก ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อไอ้เชษฐ์เริ่มนับ
“ไอ้เหมอ ทำหน้าดีๆ หน่อยดิ๊ เหมือนปลาบู่ถ่ายรูปกับเงือกหนุ่มเลยไอ้สัด” ไอ้เชษฐ์ว่าให้ปวดร้าวใจ แต่ไอ้เสือเหมอมีหรือมันจะโกรธ มันด่ากลับเข้าให้จนไอ้เชษฐ์หัวเราะก๊ากแล้วก็ตั้งใจถ่ายรูปให้คู่รักข้าวใหม่ปลามันไปอีกหลายรูป
เสร็จจากภารกิจทำบุญก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ไอ้เชษฐ์จึงชักชวนหมู่คณะให้ไปเดินถนนคนเดินวัวลายที่ตั้งอยู่ถนนวัวลาย ใกล้ประตูเมืองเชียงใหม่ ไอ้เชษฐ์บอกว่าจะมีของพื้นเมืองแฮนด์เมดมาขาย คิดว่าคนอินดี้คลาสสิคอย่างไอ้รูปหล่อคงชอบ ซึ่งไอ้เชษฐ์มันคาดการณ์ไว้ไม่ผิด ชนะที่ไม่ค่อยสนใจสินค้าแบรนด์ดังตามห้าง กลับแวะดูสินค้าเกือบทุกร้าน ไอ้เหมอมันก็มีหน้าที่เดินตาม ส่วนไอ้สามเสือมันไม่สนใจซื้อของ ไปตระเวนหาของกินจีบแม่ค้าอยู่ที่ร้านของกินเรียบร้อย
“ผ้าพันคอสวย” ชนะบอก ไอ้เหมอจึงมองตาม และพบว่าสวยจริงๆ แต่กรุงเทพเมืองโคตรร้อน ซื้อไปพันคอคงไม่เข้าที แต่ถ้าเป็นหนุ่มเหนือสาวเหนือเอามาพันในตอนฤดูหนาวก็คงสวยหล่อกันไม่น้อย
“สวย” ไอ้เหมอเห็นด้วย
“เพี้ยนคงชอบ” ชนะบอกแล้วยิ้ม เลือกผ้าพันคออย่างตั้งใจแล้วตัดสินใจซื้อ “เพี้ยนชอบไปเกาหลี ถ้าใส่คงอุ่น”
“อืม” ไอ้เหมอพยักหน้า “นะหิวไหม เหมอไปซื้ออะไรมาให้กิน เห็นมีขนมโบราณเยอะ น่าอร่อย”
“เดี๋ยวไปด้วยกันก็ได้”
“ไม่เป็นไร นะรอที่ร้านนั้นละกัน เหมอไปซื้อแป๊บเดียว”
ไอ้เหมอไม่รอให้ชนะได้ท้วงอะไรอีก มันรีบเดินไปร้านเฉาก๊วยโบราณที่แค่เห็นยายคนขายแกยิ้มแย้มต้อนรับลูกค้าก็น่าเข้าไปอุดหนุน
“ยายครับ เฉาก๊วยถ้วยหนึ่งครับ” ไอ้เหมอฉีกยิ้มเป็นเครื่องหมายการค้าของมัน คุณยายยิ้มใจดีรับคำเสียงหวานว่า “จ้า”
และเช่นเดิมที่ไอ้เหมอมันชวนคุณยายคุยอย่างถูกปากถูกคอ ก่อนมันจะย้ายไปร้านขายข้าวโพดปิ้งข้างๆ กัน ได้ของครบตามจำนวนแถมคุ้มราคาแล้วก็กลับไปหาพ่อรูปหล่อที่สนอกสนใจกับร่มบ่อสร้าง
“ชนะ เหมอไปซื้อเฉาก๊วยกับข้าวโพดปิ้งมา น่าอร่อยอ่ะ ชิมดู” ไอ้เหมอตักของกินป้อนคนรูปหล่อที่อ้าปากรอรับ “อร่อยไหม”
“อืม แต่หวานไปหน่อย”
“เฉาก๊วยมันต้องหวานสิ เอาของมา เหมอถือให้ นะมือเจ็บอยู่ ถือของเดี๋ยวมืออักเสบ”
“ไม่เป็นไร ไม่หนัก”
“เอามาเถอะน่า” ไอ้เหมอแย่งของมาถือ ชนะที่ทำท่าจะแย่งคืนแต่เห็นไอ้เสือมันทำตาดุใส่ก็เลยต้องยอมความ
“แกๆ พี่เขาเป็นแฟนกันรึเปล่า” เสียงกระซิบกระซาบจากเด็กผู้หญิงผมสั้นดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล ชนะคงไม่ได้ยินเพราะสนใจดูของ แต่ไอ้เหมอมันได้ยินชัด
“ไม่หรอกมั้ง คงเป็นเพื่อนกัน”
“แต่เห็นเขาป้อนขนมกันด้วย”
“ผู้ชายเดี๋ยวนี้สกินชิพกันเรื่องปกติแล้ว แล้วแกดูพี่คนนั้นดิ หัวเกรียนๆ แค่หน้าก็ไม่ให้เป็นเกย์แล้ว อีกคนก็หล่อ ไม่เห็นเหมาะกันเลย ถ้าคบกันจริงคงเสียดายน่าดูอ่ะ”
“แก เขาได้ยินนะ”
“ไม่ได้ยินหรอกน่า ถึงได้ยินก็ไม่รู้ว่าเราพูดถึงใคร ไปเถอะ แกถ่ายรูปพี่รูปหล่อได้แล้วป้ะ”
“อืมๆ”
ไอ้เหมอยิ้ม แม้จะได้ยินเรื่องทำนองนี้มาหลายครั้ง มันก็ไม่ได้โกรธ แต่พอเห็นสีหน้าตัวเองในกระจกเงาเล็กๆ ของร้านที่สะท้อนให้เห็นหน้ามันแล้ว...ก็เพิ่งรู้ว่ารอยยิ้มของมันจืดเจื่อนแค่ไหน มันไม่ได้โกรธเลยจริงๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกเสียใจอยู่เหมือนกัน
ถ้าได้รู้ว่าไอ้เหมอมันรักคนรูปหล่อของมันมากแค่ไหน...คนที่เขาบอกว่าไม่เหมาะสม...จะยังพูดจาใจร้ายใส่มันได้อีกไหม
ไอ้เหมอเดินตามชนะไปเงียบๆ ไม่กล้าตีฝีเท้าไปเดินเคียงข้าง แค่เห็นความโดดเด่นของคนรูปหล่อ ตัวมันก็หดเล็กลงเรื่อยๆ ชนะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง เดินไปทางไหนก็มีแต่คนยิ้มให้ ไอ้เหมอจึงไม่กล้าที่จะไปยืนเคียงคู่
“เหมอ ตัวนี้หน้าเหมือนเหมอเลย” ชนะหันมายิ้ม ยกตุ๊กตางานฝีมือของร้านตุ๊กตาเอเลี่ยนหน้าตาประหลาดมาเทียบ ตัวตุ๊กตาทำจากไม้ หัวโตไร้เส้นผมตาแป๋วดูซื่อใส แต่ริมฝีปากยิ้มกว้างเต็มหน้า ดูน่าตลกขบขัน ไอ้เหมอยิ้มตาม มองดูตุ๊กตาหน้าประหลาดแล้วก็ได้แต่สะท้อนใจ
“อืม เหมือน ซื้อไปไว้บนหัวเตียงสิ จะได้เหมือนมีเหมออยู่ด้วยตลอด” ไอ้เหมอเกลื่อนความเสียใจของมันด้วยการหยอด
“ไม่เอา คงหลอนน่าดู” ชนะส่ายหน้า วางตุ๊กตากลับตามเดิม ไอ้เหมอจึงหันเหความสนใจไปมองชมสินค้าในร้านอื่นบ้าง มันเกลื่อนหัวใจที่ปวดหนึบของตัวเองด้วยรอยยิ้มได้ตลอดเวลา รู้ว่าไม่ควรคิดมาก รู้ว่าไม่ควรน้อยใจในหน้าตาของตัวเอง ...เคยภูมิใจมาตลอด แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าตัวเองมีไม่พอ
ชนะยังเดินดูของอีกหลายร้าน พร้อมกับได้ของฝากไปให้คนที่บ้านอีกหลายอย่าง พวงกุญแจกับตุ๊กตาไม้ให้ชโย ที่คั่นหนังสือและที่เสียบปากกาให้กับชย ส่วนของเพี้ยนนั้นไอ้เหมอเห็นชนะตั้งอกตั้งใจเลือกทุกชิ้น ...เห็นชนะสนุกไอ้เหมอก็ดีใจ แม้หัวใจของมันจะกำลังเหมือนดิ่งตัวลงเหวหลังจากที่บินล่องลอยเพราะคำว่า ‘รัก’ จากชนะก็ตาม
“เหมอ อยากได้อะไรไหม”
“ไม่อ่ะ”
“ซื้อของไปฝากพ่อกับแม่หรือยัง”
“เหมอซื้อแล้ว” ไอ้เหมองบน้อย มันซื้อพวงกุญแจให้พี่สมัย คุณหญิงแม่ และท่านบิดาคนละอัน แต่แม้ของจะราคาถูก แต่ไอ้เหมอแน่ใจว่าคนที่บ้านมันต้องยินดีรับไว้แน่นอน เพราะปกติแล้วไอ้เหมอไม่ค่อยซื้อของอะไรให้ใคร มันเป็นคนงบน้อย เงินทองไม่ได้มีมากมายอะไร แม้ที่บ้านจะพอมีกินจนเหลือล้น แต่ไอ้เหมอเป็นคนประเภทเกรงใจที่จะขอเงินกับผู้ปกครอง คงเพราะตอนเด็กๆ มันชอบขอเงินคุณหญิงแม่ครั้งละห้าบาทไปซื้อไอติม แต่ขอหลายครั้งจนโดนคุณหญิงแม่อบรมสั่งสอนเสียชุดใหญ่ จากนั้นมันก็ไม่ค่อยกล้าขอเพราะกลัวจะโดนดุ ไอ้เหมอจึงใช้วิธีไถเงินจากพี่ชายของมันแทน พี่สมัยก็แสนดี ให้เงินน้องไม่มีอิดออด เงินเดือนนายทหารส่วนใหญ่ก็เอาไปจ่ายค่าบัตรเครดิตที่ให้ไอ้เหมอมันเอาไว้ใช้ ไอ้เหมอถึงจะไม่ขอเงินจากคุณหญิงแม่จึงไม่ลำบากอะไร แถมมันก็ไม่เคยเกรงใจที่จะไถเงินจากเพื่อนมันตอนไม่มีเงินอีกด้วย
“อันนี้สวยไหม” สร้อยแขนทำจากเครื่องเงินโชว์หราอยู่ตรงหน้า
“อืม สวย เหมาะกับขุ่นแม่เพี้ยน” ไอ้เหมอพูดตอบอัตโนมัติ มันไม่รู้หรอกว่าชนะจะซื้อให้ใคร แต่ถ้าให้เดาจากที่ไอ้เหมอต้องตอบประโยคแพทเทิร์นนี้มาหลายรอบก็พอจะรู้คำตอบ
“ผมไม่ได้จะซื้อให้เพี้ยน” ชนะบอก สบตากับไอ้เหมอ “ผมซื้อให้เหมอ”
“ไม่ต้องหรอก ไม่เหมาะกับเหมออ่ะ สวยเกินไป อีกอย่าง...ซื้อมาก็ไม่ได้ใส่ด้วย นะเลือกไปฝากคนที่บ้านดีกว่า” ไอ้เหมอปฏิเสธ ทำทีเดินเลี่ยงไปดูของอย่างอื่น แต่ชนะคว้าแขนมันไว้
“ไม่ได้ใส่ก็ไม่เป็นไร” ชนะมองไอ้หัวเกรียนที่ดูผิดปกติไปจากเดิม รู้ตัวมาสักพักแล้วว่าไม่ค่อยได้ยินเสียงพูดของมัน พยายามชวนคุยแล้วแต่ไอ้เหมอมันก็ไม่จ้อเหมือนเดิม ครั้นจะซื้อของให้ก็ปฏิเสธไม่เอา จนชนะร้อนใจ ไม่รู้ว่าโดนไอ้หัวเกรียนมันโกรธอะไรอีก “ผมซื้อให้นะ ไม่ใส่ก็เก็บไว้”
“ไม่เอาอ่ะ เสียดายเงิน”
“เหมอ...”
“เหมอไปดูของตรงนู้นนะ เห็นงานเป่าแก้วสวยๆ ทั้งนั้นอ่ะ”
“รอก่อน เดินไปด้วยกัน”
ชนะว่าเสียงเข้ม มองคนหัวเกรียนด้วยสายตาดุจัด หันไปถามราคาสร้อยข้อมือกับคนขาย ตกลงซื้อโดยไม่สนใจว่าไอ้คนที่อยากซื้อให้มันปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีกว่าไม่เอา ได้สร้อยข้อมือมาแล้วก็ยัดเข้าใส่มือไอ้เหมอโดยไม่พูดไม่จา เห็นดังนั้นไอ้เสือเหมอก็รู้ว่าทำให้พ่อดาวประจำใจของมันหงุดหงิดเข้าให้แล้ว มือใหญ่ก็บีบมือมันแน่น ดึงออกยังไงคนรูปหล่อก็ไม่ยอมปล่อย
“ถ้าไม่อยากทะเลาะกับผม ก็อยู่นิ่งๆ” ประโยคประกาศิตสั่งให้ไอ้เหมอยอมความทุกอย่าง จะจับลากจูงมันไปทางไหนก็ไม่ขัดขืนทั้งนั้น
ชนะเวลาหงุดหงิดนี่น่ากลัวจริงๆ
-
ความหงุดหงิดของชนะลากยาวมาจนถึงตอนกลับมาที่รีสอร์ท ไอ้เชษฐ์ ไอ้ปิ๊ก และไอ้ชายพร้อมใจกันทำหูทวนลมเมื่อไอ้เหมอมันร้องตะโกนบอกว่าอย่าล็อคบ้าน เพราะมันจะกลับตอนดึก แต่ไอ้สามเสือมันดูท่าแล้วว่าถ้าไม่ถึงรุ่งเช้าไอ้เหมอคงไม่ถูกปล่อยตัวให้กลับมาแน่ ไม่รู้ไปทะเลาะอะไรกันตอนไหน ไอ้รูปหล่อชนะถึงได้นิ่งขรึมจนน่ากลัว รถจอดสนิท มันลงจากรถพูดขอบคุณไอ้เชษฐ์แค่ไม่กี่คำก็ลากไอ้เหมอให้เดินตามอย่างไม่ฟังเสียงท้วงของไอ้เสือมันเลยสักนิด
“นะ...เสื้อผ้าเหมออยู่ที่บ้านนั่นอ่ะ ให้เหมอกลับไปอาบน้ำก่อนนะ” ไอ้เหมอต่อรองหลังจากที่ประตูปิดดังปัง ความจริงมันอยากเลี่ยงปะทะโทสะของชนะในตอนนี้
“ไม่ต้อง” ชนะตอบเสียงเข้ม
“นะโกรธอะไรเหมออ่ะ” ทำใจดีเข้าสู้ ยิ้มเอาใจก็แล้วแต่หน้าหล่อๆ ก็ยังคงนิ่ง
“ถามตัวเองก่อนดีไหม” ชนะย้อน “จับมือก็ไม่ให้จับ ซื้อของให้ก็ไม่เอา บอกได้ไหมว่าเป็นอะไร”
ไอ้เหมอชะงักนิ่ง เลี่ยงสบสายตา มันเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะตอบ “เหมอไม่ได้เป็นอะไรอ่ะ”
“เสมอ” ชนะเรียกชื่อไอ้เสือปากแข็งเสียงเข้มจัด
ไอ้เหมอมันบอกไม่ได้หรอกว่ามันน้อยใจในเรื่องไม่เป็นเรื่อง มันเสียใจในเรื่องที่ชนะไม่ได้มีส่วนผิดเลย งี่เง่าเองก็ต้องหายเอง แค่ขอเวลาให้มันทำใจไม่นาน...เดี๋ยวก็เป็นปกติ
“นะไปอาบน้ำก่อน จะได้อารมณ์ดี” ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ วางของที่ซื้อมาแล้วเดินไปรุนหลังคนรูปหล่อให้เดินไปที่ห้องอาบน้ำ “เดี๋ยวเหมอเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้”
ชนะยอมเดินตามแรงกระตุ้นของไอ้เหมอ แต่ก็หยุดลงตรงหน้าประตูห้องอาบน้ำแล้วหมุนตัวมาเผชิญหน้า ดึงรั้งให้ไอ้หัวเกรียนเข้าไปในอ้อมแขน “อาบด้วยกัน มือผมเป็นแผลอย่างนี้ คงไม่สะดวก”
“งั้นเหมอถูหลังให้ แต่เหมอไม่อาบนะ จะกลับไปอาบที่บ้าน...” ไอ้เหมอยังยืนกรานความคิด “เดี๋ยวอาบเสร็จเหมอมาดูรูป”
“แค่นั้นเหรอ...”
“อืม”
“ไม่อยากอยู่กับผมแล้วใช่ไหม”
“...”
“เหมอพูดมาตรงๆ เลยดีกว่า ผมไม่รู้จะต้องทำตัวแบบไหนแล้วให้เราเป็นเหมือนเดิม”
ไอ้เหมอไม่ได้อยากเห็นสีหน้ากังวลใจของคนที่มันรักอย่างนี้ แต่มันกลับห้ามความคิดของตัวเองไม่ได้ “เหมอขอโทษ เหมองี่เง่าเอง”
“ผมไม่ได้พูดให้เหมอโทษตัวเองแบบนี้ แต่ผมอยากรู้ว่าผมต้องทำยังไง”
“...”
“เหมอบอกผมได้ไหม ว่าทำยังไงถึงจะเชื่อว่าผมรักเหมอจริงๆ”
ไอ้เหมอยอมสบตากับคนรูปหล่อหลังจากที่มันเลี่ยงอยู่นาน “ไม่ต้องทำอะไรหรอก เป็นแบบที่นะเป็นก็ดีแล้ว”
“ถ้ามันดี เหมอจะไม่ทำหน้าแบบนี้หรอก”
“เหมอแค่เหนื่อย นอนหลับเต็มอิ่มก็หาย นะไปอาบน้ำเถอะ อย่ากังวลเพราะเหมอเลย”
ชนะถอนหายใจ ไม่คิดว่าคนหัวเกรียนจะดื้อดึงขนาดนี้ ลงให้มันไม่ยอมพูดแล้ว ทำอย่างไรก็ง้างปากให้พูดไม่ได้อยู่ดี “โอเค ถ้าบอกว่าเหนื่อย ผมก็จะเชื่อ แต่คืนนี้ค้างกับผมได้ไหม”
“จะดีเหรอ...”
“ดีสิครับ ผมคิดถึงเหมอนะ อยากกอด...ให้หายคิดถึง”
“แต่เหมอว่า...”
“นะครับ อย่าปฏิเสธผมเลยนะ”
“ก็ได้ แต่เหมอขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“อืม...อย่านานล่ะ ต้องรีบกลับมานะ ไม่มาผมไปตามถึงที่เลย”
“รู้แล้ว” ไอ้เหมอเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากที่กำลังจะก้มลงมาสัมผัสที่แก้ม “มาเถอะ เหมอช่วยนะอาบน้ำก่อน แล้วค่อยไป”
“อืม”
ไอ้เหมอมันก็ไม่ได้อยากจะเล่นตัว แต่เพราะครั้งล่าสุดที่ทำ...นึกไปถึงทีไรมันก็อับอายที่ตัวเองทำเรื่องเสื่อมเสียจนถูกพ่อของคนที่มันรักมองมาด้วยสายตาดูถูก ชนะคงไม่รู้...ว่าความรู้สึกที่เสียไปครั้งนั้น มันยังคงไม่หายดี
อาบน้ำให้คนรูปหล่อเป็นที่เรียบร้อย ไอ้เหมอก็ขอตัวกลับบ้านพักไปอาบน้ำบ้าง เห็นไอ้ชาย ไอ้ปิ๊ก ไอ้เชษฐ์ นอนดูละครหลังข่าวด้วยกันแล้วก็ไม่อยากไปพูดแทรกอารมณ์พวกมัน อาบน้ำเสร็จก็บอกว่าจะไม่กลับห้อง ได้รอยยิ้มล้อเลียนจากผองเพื่อนแล้วไอ้เหมอก็กลับมาหาพ่อดาวประจำใจของมัน อย่างแรกที่มันทำคือเอ่ยปากขอดูรูปที่ชนะถ่ายเก็บไว้
“สวยเนอะ” ไอ้เหมอเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอแม็คบุ๊คที่ต่อเข้ากับเมมโมรี่กล้องถ่ายรูป ภาพวิวทิวทัศน์ที่ชนะถ่ายมาสวยถูกใจจริงๆ ไอ้เหมอถึงได้เอ่ยปากชมไม่หยุด “นี่ก็สวย เหมออยากอัดใส่กรอบเก็บไว้”
“ได้สิ ไว้ผมจัดการให้” ชนะที่นั่งอยู่ข้างๆ กันยกมือโยกหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอเล่น รับปากพร้อมกับยิ้มใจดีมาให้ “เหมอเลือกไว้เลยว่าอยากได้รูปไหน”
“อื้ม งั้นเหมอเอารูปนี้..รูปนี้...แล้วก็...” ไอ้เหมอถึงกับชะงักเมื่อถูกริมฝีปากร้อนซุกไซ้ไปตามซอกคอ มันเบี่ยงตัว ย่นคอหลบ “นะ เหมอดูรูปอยู่”
“ไว้ค่อยดูก็ได้...มาให้ผมกอดหน่อย”
“ตอนนี้นะก็กอดอยู่แล้ว” ไอ้เหมอเถียง เพราะตัวมันถูกคนรูปหล่อกักไว้ในอ้อมแขน จะขยับตัวทีก็ยังลำบาก “ชะน้าาา พอก่อนนน”
ไอ้เหมอรีบเบรคไว้ก่อนจะเลยเถิด มันโดนซุกไซ้ไม่พอ ยังถูกมือใหญ่สอดเข้าไปใต้เสื้อนอนเค้นคลึงบีบขยี้ยอดอกของมันอีก
“เสมอ” ชนะเรียกเสียงนุ่ม แววตาก็ออดอ้อนจนไอ้เหมอเกือบใจอ่อน
“พรุ่งนี้เหมอต้องกลับโรงเรียน ทำไม่ไหวหรอก...ขอโทษนะ” ไอ้เหมอทำใจแข็งปฏิเสธ ชนะมองสบตามันนิ่งนาน ก่อนจะยอมพยักหน้า
“ตามใจเหมอ ผมรอได้...แค่อย่าทำให้รอเก้อก็พอ”
“อืม”
ไอ้เหมอพยักหน้า หลบสายตา ชนะจึงจับคางมันไว้แล้วบังคับให้หันมาสบตากัน “เชื่อใจผมนะ”
ชนะบรรจงจูบลงบนริมฝีปากของไอ้เหมอ นุ่มนวลและแผ่วเบา แต่หัวใจของคนรูปหล่อกลับไม่ได้ต้องการเพียงแค่จูบ อยากทำมากกว่านี้...อยากทำรัก...ให้สมกับความคิดถึงที่มี แต่เห็นอีกฝ่ายเอาแต่หลบเลี่ยงไม่ยอมสบตากันแล้ว ในอกก็ปวดหน่วง ...มันยากจริงๆ หรือ กับการที่จะทำให้เสมอกลับมาเป็นเสมอคนเดิม กลับมาเป็นเสมอที่น่ารักและตามใจเขาทุกอย่าง กลับมาเป็นเสมอที่ต้องการอ้อมกอดจากเขาเหมือนอย่างที่เขาต้องการมันมาก
“ขอเหมอดูรูปต่อนะ” ไอ้เหมอเอ่ยปากขออนุญาต ชนะจึงละมือออกจากใบหน้าของมันพร้อมพยักหน้า
“งั้นมานอนตรงนี้สิ จะได้นอนดูสบายๆ” ชนะขยับขึ้นไปนอนบนเตียง ตบพื้นที่ข้างตัวให้ไอ้เหมอมันขึ้นมานอนด้วย ไอ้หัวเกรียนก็ว่าง่าย ยกแม็คบุ๊คแล้วขยับไปล้มตัวลงนอนหนุนแขนคนรูปหล่อ มันยอมให้ชนะกอดไว้ ส่วนตัวมันก็นอนตะแคงดูรูปไป
“รูปพระอาทิตย์ขึ้นนี่ นะไปถ่ายตอนกี่โมงอ่ะ” ไอ้เหมอถามคนที่วางคางบนหัวเกรียนๆ ของมันแล้วดูรูปไปด้วยกันเบาๆ “คงเช้าน่าดู”
“ตีสี่ ขึ้นไปกับพวกคุณลุงที่เข้าไปหาของป่า เป็นญาติคนงานที่รีสอร์ทนี้แหละ ผมขอไปกับเขาด้วย”
“ตอนพระอาทิตย์ขึ้นคงสวยมากอ่ะ” ไอ้เหมอตอนอยู่โรงเรียนตื่นเช้าเป็นกิจวัตร แต่ไม่ได้มีเวลามองดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยอารมณ์สุนทรีย์ เพราะมันต้องรีบเร่งจัดการตัวเองให้เสร็จก่อนถูกเรียกไปออกกำลังกายตอนเช้า ไอ้อารมณ์มานั่งจิบกาแฟชมบรรยากาศ ไม่เคยมีในชีวิตเลยสักครั้ง
“สวย” ชนะตอบ มือก็คลิ๊กเปลี่ยนรูปให้ไอ้เหมอได้ดูรูปที่เหมือนกันแต่ชัดยิ่งกว่า “แสงแรกของวันเป็นสีสวย ไม่สว่างจ้าเหมือนตอนกลางวัน ไม่ร้อนด้วย กำลังดี”
“ชอบอ่ะ”
“ไว้ไปดูด้วยกันไหม มาครั้งหน้า ช่วงฤดูหนาวตอนสิ้นปีคงสวยกว่านี้”
“อื้ม” ไอ้เหมอพยักหน้า ขยับตัวเข้าหาไออุ่นจากคนข้างกาย “อากาศเย็นแล้วอ่ะ”
ชนะลูบแขนไอ้เหมอที่ดูมันจะขนลุกไปทั้งตัว ก่อนจะขยับดึงผ้าห่มที่พับเรียบร้อยที่ปลายเตียงมาคลุมให้ ไอ้เหมอมันก็นอนมองตาปริบๆ พอได้ความอุ่นจากผ้าห่มกับกอดอุ่นๆ จากคนข้างตัว มันก็ยิ้มกริ่มแล้วตั้งใจดูรูปต่อ
“นะถ่ายรูปสวยทุกรูปเลย” ไอ้เหมอชมเปราะ อดภูมิใจในฝีมือของแฟนหมาดๆ ของมันไม่ได้ “ทำได้ไงอ่ะ ไม่ได้เรียนมาซะหน่อย ให้เหมอถ่าย คงไม่สวยขนาดนี้อ่ะ นะเก่งจัง”
สำหรับไอ้เหมอ พ่อดาวประจำใจของมันก็เก่ง ก็ดี ก็เลิศไปทุกอย่าง มองหาข้อบกพร่องแทบไม่เจอ ไม่รู้เพราะความรักที่บังตา หรือเพราะชนะไม่มีข้อบกพร่องจริงๆ กันแน่ แต่คำชมของไอ้เหมอทำให้มันได้รับรางวัลเป็นจูบเบาๆ ที่แก้มไปสองที
“ไม่เก่งหรอก มีคนถ่ายได้สวยกว่านี้อีก” คนรูปหล่อทอดมองไอ้หัวเกรียนในอ้อมแขนด้วยความเอ็นดู “เหมอชมผมเกินไป”
“ก็สำหรับเหมอ นะเก่งที่สุดนี่นา” ไอ้เหมอมันยังคงปากหวาน พูดออกมาแต่ละทีชื่นใจคนฟังเสียเหลือเกิน “ชะน้าาา เหมอจั๊กจี้” โดนคนเก่งของมันแกล้งจี้เอว ไอ้เหมอก็เอาแต่ดิ้นไปดิ้นมา สุดท้ายก็ต้องหันมาเผชิญหน้ากันแล้วมันก็จับแขนชนะไว้ แต่ไม่รู้ทำไม...พออีกฝ่ายหยุดการเคลื่อนไหวที่มือ ใบหน้าหล่อเหลาถึงเคลื่อนเข้ามาใกล้ก็ไม่รู้
“ขอจูบ...ได้ไหม” ชนะเอ่ยขออนุญาตก่อนที่ริมฝีปากของคนทั้งคู่จะแตะถึงกัน ถ้อยคำกระซิบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลนำพาให้ไอ้เหมอพยักหน้า มันเผยอริมฝีปากรอรับ มองสุดที่รักของมันด้วยแววตาหวานเชื่อม
“คนดีของผม” ชนะเอ่ยอย่างเลื่อนลอย ขยับริมฝีปากเข้าใกล้ ก่อนจะบดเบียดดูดงับอย่างโหยหาย ลิ้นร้อนเข้าสำรวจในโพรงปากของไอ้เหมอ เกี่ยวเอาลิ้นแสนซนของมันให้มาทักทายกัน ไอ้เหมอครางฮือในลำคอ เพราะรสจูบแสนหวานที่เนิ่นนานเริ่มทำให้มันหายใจติดขัด ชนะไม่ยอมปล่อยให้มันขยับหนี มือใหญ่ข้างที่ไม่เจ็บก็ดึงรั้งท้ายทอยของมันไว้ จูบที่ตะกละตะกลามนำพาให้น้ำใสไหลซึมออกข้างมุมปากของไอ้เหมอ แต่ชนะก็เลียซับให้อย่างไม่นึกรังเกียจ
“นะ...นะ...พอก่อน อื้อ...” ไอ้เหมอยกมือทุบอกคนรูปหล่อเป็นการประท้วง จนชนะยอมถอนริมฝีปากออกไป ต่างฝ่ายต่างหายใจหอบแล้วมองสบตากัน “จะฆ่ากันเหรอ”
“เหมอต่างหาก...ที่กำลังฆ่าผม” ชนะเผยรอยยิ้ม ดึงคนหัวเกรียนไปให้รางวัล ริมฝีปากสวยบรรจงจูบแผ่วเบาลงบนหน้าผากของไอ้เหมอ “จูบหวาน แต่ทรมานด้วยการไม่ให้ชิม ผมเสพติดมันไปแล้ว...อย่าทรมานผมเลย”
เห็นคนรูปหล่อแสร้งทำหน้าทรมาน ไอ้เหมอมันก็ทุบอกเข้าให้ด้วยความหมั่นไส้ ใครกันแน่ที่หวานและทำให้เหมอเสพติด
“เสมอ...”
“หืม”
“เป็นแฟนกับผมนะ” ชนะช้อนคางไอ้เหมอให้เงยหน้าขึ้นมองสบตากัน “ผมไม่อยากเป็นเพื่อนกับเหมอแล้ว อยากเป็นแฟน อยากเป็นคนรัก อยากเป็นคนที่ทำให้เหมอมีความสุข ตอบรับผมได้ไหม”
ไอ้เหมอถึงกับหูอื้อตาลาย ในใจมันร้อง ‘เดี๋ยวๆๆๆๆ’ แต่สมองกลับหมุนติ้ว ประมวลผลกับคำพูดของชนะอย่างรวดเร็ว
“มาพูดอะไรตอนนี้ เหมอก็เป็นแฟนนะอยู่แล้วไง” ก็คนรูปหล่อเขาพูดไว้ตั้งแต่ที่นั่งรถกระบะไปวัดด้วยกัน...หรือไอ้เหมอมันเข้าใจผิดไปเอง
“ผม...ข้ามขั้นตอนไป โมเมเอาเอง...เพราะยังไม่ได้ขอ” ชนะยกยิ้ม มองคนที่หูแดงก่ำด้วยความเอ็นดู “เสมอ เป็นแฟนกับผมนะครับ”
“อื้อ”
“เวลาใครถามก็บอกเขานะ...ว่าเป็นแฟนกันแล้ว อย่าบอกว่าไม่รู้อีก”
ไอ้เหมอตาโต ใช้ตาแป๋วๆ ของมันมองคนรูปหล่อพลางถามเสียงเบา “ได้ยินที่เหมอคุยกับไอ้ปิ๊กเหรอ”
“อืม ผมไม่ได้หลับนี่ แค่พักสายตาเฉยๆ”
“ง่า...”
“ผมไม่ได้ศรัทธากับคำว่าแฟน ผมคิดว่าการกระทำคงบอกอะไรได้มากกว่า สำหรับผม เหมอเป็นคนรัก เป็นอะไรที่มากกว่าแฟน เป็นคนที่ไม่อยากวางสถานะไว้ให้เพื่อจำกัดขอบเขตความรู้สึก ไม่อยากให้คิดว่าเป็นเพื่อนได้แค่ไหน แล้วเป็นแฟนต้องได้แค่ไหน แต่อยากให้รู้ไว้...ว่าเหมอจะได้ทั้งหมดจากผม ทั้งหมดที่ผมมี...ผมจะให้เหมอนะ”
เป็นคำสารภาพที่หวานที่สุด ลื่นหูที่สุด และทำให้ไอ้เหมอใจเต้นแรงมากที่สุด มากกว่าคำว่ารักที่ได้ยิน มากกว่าคำว่าแฟนที่ไอ้เหมอได้รับ ชนะ...ไม่เหมือนใคร ...ความคิดเขาไปไกล...ไกลมากราวกับมาจากต่างดาว จนไอ้เหมอ...มนุษย์โลกปกติ บางทีก็ยากที่จะเข้าใจ ชนะเหมือนลม พัดไปพัดมา ไอ้เหมออาจจะมโนเพ้อเจ้อไปสิบ แต่ชนะอาจจะไปไกลถึงร้อย แค่เพราะเอาแต่ทำหน้านิ่งแล้วไม่พูด มึนๆ อึนๆ อยู่อย่างนั้นจนเป็นนิสัย ครั้นพอพูดออกมาที...ก็หวานจับใจ
“เฮ้ยยย ร้องไห้ทำไมเสมอ” เห็นไอ้หัวเกรียนน้ำตาไหล คนรูปหล่อยิ่งตกใจ ไม่รู้ไปพูดอะไรกระเทือนต่อมน้ำตามันอีก
“ก็...เหมอดีใจอ่ะ ดีใจมากกกกกกกกกกก กลับบ้านจะไปกราบเรียนท่านบิดาว่าเหมอจะมีผัว อุ้ย หยาบ เหมอมีคนรักแล้ว” ไอ้เหมอหูแดง แต่ยิ้มแป้น
ชนะหัวเราะลั่น สะดุดตรงคำว่า อุ้ยหยาบของมันไม่พอ ยังมาสะดุดกับคำว่าผัวของมันอีก จะมีใครเหมือนเสมอคนซื่อคงไม่มีอีกแล้ว
“ตัวเอง” ไอ้เหมอเรียกเสียงหวาน ท่าทางสะดิ้งไม่เข้ากับหน้าและรูปร่างของมัน
“อะ...อะไร” ชนะที่ยังคงกลั้นขำตอบรับตะกุกตะกัก
“ไปสู่ขอเขากับท่านบิดานะ ไปขอกับคุณหญิงแม่ พี่สมัยของเขาด้วย ไม่งั้นผิดผี”
ชนะมองคนหัวเกรียนที่ตกต้องเป็นของกันและกันไปเมื่อสัปดาห์ก่อนด้วยรอยยิ้มขำ ผิดผีกันไปหลายท่า...จะไปขอขมาไม่รู้จะทันไหม “เอาสิ...ให้ไปเมื่อไหร่อ่ะ”
“เรียนจบก็ได้”
“อีกนานเลย”
“อือ”
“งั้นระหว่างนี้...ทำเรื่องผิดผีได้ไหมครับ”
“ไม่ได้สิ เหมอเป็นกุลสตรีอ้ะ แค่มานอนให้กอด คุณหญิงแม่รู้คงได้ตีน่องลาย”
ไอ้เหมอผู้ที่คิดไปเองว่ามันเป็นกุลสตรี ทำท่าขวยเขินอยู่ในอ้อมแขนของคนรัก มองสบตากันทีก็เลี่ยงหลบเอียงอาย
“น่ารักว่ะ มาหอมหน่อย” ชนะดึงไอ้เหมอให้เข้าใกล้ แล้วหอมแก้มมันไปแรงๆ ฝังทั้งจมูกทั้งริมฝีปากลงไปจนแก้มคล้ำแดดของไอ้เหมอแทบยุบ “ชื่นใจมากกก หอมผมคืนด้วย”
ไอ้เหมอกุลสตรีศรีสยามทำตามอย่างว่าง่าย แต่ครั้นมันบรรจงพรมริมฝีปากของตัวเองลงไป วิญญาณเสือกลับเข้าสิง เตะวิญญาณกุลสตรีให้ปลิวกระเด็น คงเหลือไว้แต่ไอ้เสือเหมอที่พร้อมกลืนกินผิวแก้มนุ่มหวานน่าลิ้มลอง มันทั้งหอมทั้งดูดแก้มของคนรูปหล่อที่ก็เต็มใจให้มันกระทำโดยไม่ต่อต้านขัดขืนใดๆ
“อุ้ย ลืมตัว” ไอ้เหมอทำทีอาย แต่ลิ้นของมันยังเลียผิวแก้มของชนะไม่หยุด “แก้มหรือขนม ทำไมหวาน”
“อย่ากินเข้าไป ผมกินไม่ได้นะครับเสมอ” เสียงของชนะกลั้วหัวเราะ มือใหญ่โยกหัวเกรียนของไอ้เหมอเล่น “ของอันตรายเลย”
“อันตรายแค่ไหน...ก็ไม่กลัวแล้ว ยอมตาย ฮี่ๆ”
“อารมณ์ดีแล้วนี่หว่า ให้...เอา ได้ยัง”
“หูยยย นี่ก็ถามตรงเกิน” ไอ้เหมอหน้าขึ้นสี มองคนรูปหล่อของมันด้วยความกระดาก “ไม่ได้หรอกทูนหัว เหมอไม่ได้เล่นตัวอ้ะ แต่ให้ไม่ได้จริงๆ ต้องฝึกหนักทั้งสัปดาห์ ไม่คิดว่าทำแล้วมันจะเจ็บอ่ะ ตอนฝันมันยังไม่เจ็บเลย มีแต่ฟิน”
ไอ้เหมอสารภาพ เพราะกลับโรงเรียนคราวก่อน สังขารของมันไม่พร้อมอย่างที่สุด วิ่งก็เจ็บเดินก็เจ็บ แทบสิ้นชื่อไอ้เสือ
“เจ็บมากเลยเหรอ ผมขอโทษนะ งั้นรอก็ได้” คนรูปหล่อยอมเข้าใจง่ายๆ จนไอ้เหมอยิ้มกริ่มภูมิใจในตัวคนที่มันรัก
“น่ารักอ่ะ รักชนะจนไม่รู้จะรักไงแล้วเนี่ย”
ชนะได้แต่หัวเราะแล้วดึงไอ้เหมอมาฟัดมากอดจนพอใจ ไอ้เกรียนมันก็ไม่ขัดขืน เต็มใจให้กอดอย่างไม่กลัวผิดผี วิญญาณกุลสตรีของมันคงถูกสั่งให้ไปพักร้อนในที่ไกลๆ เสียแล้ว
“นะ”
“ครับ?”
“เหมอถามจริงๆ นะ” ไอ้เหมอพูดแล้วนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากถามสิ่งที่มันข้องใจ “นะรักเหมอเพราะเหมอเหมือนขุ่นแม่เพี้ยนรึเปล่า”
ชนะนิ่งเงียบไป ส่วนไอ้เหมอรอคอยคำตอบอย่างกะลุ้นผลสอบ “ถ้าผมบอกว่าเคยคิด...เหมอจะรับได้ไหม”
“...”
“แต่เหมอไม่ใช่ตัวแทนใคร มันอาจจะใช่ที่ตอนแรกผมอยู่กับเหมอ เพราะเหมอทำให้ผมสบายใจ บรรยากาศรอบตัวของเหมอเหมือนเพี้ยน มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ แต่พอผมรู้จักเหมอมากขึ้น...ผมถึงรู้ว่าไม่เหมือนกัน” ชนะตอบอย่างตรงไปตรงมา ในขณะที่ไอ้เหมอนิ่งฟังอย่างสงบ “เพี้ยนคือคนที่อยู่กับผมทุกครั้งเวลาที่ผมรู้สึกว่าผมตัวคนเดียว เพี้ยนปกป้องผมจากแม่ ปกป้องผมจากคนที่จะทำร้ายผม เพี้ยนเป็นคนสำคัญ ต่อให้เพี้ยนจะเป็นผู้ชาย แต่เขาก็เหมือนแม่ของผม แต่เหมอ...คือคนที่อยู่กับผมตลอด ไม่ใช่แค่ตอนที่ผมทุกข์ใจ แต่เราอยู่ด้วยกันตอนที่เรามีความสุข เหมอถึงได้แตกต่าง เพราะทุกช่วงเวลาในชีวิตผมต่อจากนี้ ผมอยากมีเหมออยู่กับผมด้วย”
“ชนะ...” ไอ้เหมอครางเรียกชื่อคนรักของมันเสียงแผ่ว มันไม่รู้...ว่าช่วงชีวิตของชนะที่ไม่ได้เจอกัน ชนะผ่านอะไรมาบ้าง ...เสียใจที่มันคิดงี่เง่าไปคนเดียว
“ผมอิจฉาป๋า ไม่ใช่เพราะป๋ามีเพี้ยน แต่เพราะป๋าเจอคนที่ป๋ารัก และไม่ทอดทิ้งป๋าไปไหน ผมคิดว่ามันต้องวิเศษมากแน่ๆ ที่ได้เป็นคนสำคัญ ได้เป็นคนที่มีใครสักคนทุ่มเททั้งชีวิตให้ ผมอิจฉา...จนผมเจอกับเหมอ ...จากวันแรกที่ได้รู้จัก จนถึงวันนี้ มันใช่มากขึ้นเรื่อยๆ ...ผมไม่อยากพูดอะไรที่น้ำเน่าหรอก แต่ผมไม่ต้องรอใครอีกแล้ว ผมเจอคนของผม เจอที่ของผม เจอความสุขของผมแล้วตอนนี้ เหมอล่ะ...เจอเหมือนที่ผมเจอรึเปล่า”
ไอ้เหมอคงตอบอะไรไม่ได้มากไปกว่าคำตอบในใจของมัน “เหมอเจอแล้ว...เจอก่อนชนะอีก ฮี่ๆ”
“งั้นเจอแล้ว...อย่าหนีกันไปไหนนะ”
“อื้อ”
“รักเสมอนะครับ”
ไอ้เหมอยิ้มเต็มหน้า ใบหูมันแดงก่ำจนน่าขบกัด แล้วพูดเกลื่อนแก้เขินว่า “หูย พูดอย่างกะหนังตอนจบ”
“ถ้าจบแค่ตอนนี้ก็ดีสิ...” ชนะยิ้ม เพราะรู้ว่าชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อ...ยังคงต้องพิสูจน์ความรักของคนทั้งคู่...ว่าที่เจอ จะใช่ไปอีกนานแค่ไหน แล้วที่ใช่...จะใช่ตลอดไปหรือเปล่า
“อื้ม...แต่ไม่ว่าจะเจออะไร เหมอจะไม่ลืมวันนี้เลย เหมอมีความสุขที่สุดในโลกกกก”
ไอ้หัวเกรียนมันเล่นใหญ่ตลอด หน้าตามันก็ดูมีความสุขจริงๆ จนคนรูปหล่อได้แต่ยิ้มขำกับท่าทีของมัน “มีความสุขเหมือนกัน”
“ไว้มาเชียงใหม่หลังเราแต่งงานกันนะ”
“ครับ”
“เหมออยากใส่ชุดเจ้าสาว”
“งั้นเหมอต้องผมยาวก่อน”
“ทรงนี้ไม่ได้เหรอ”
ชนะกุมขมับ ไม่ตอบคำถาม พลิกตัวไปกลั้นขำอีกทาง ไม่อยากทำลายฝันของคนรักให้ดับสิ้น
“ชะน้าาาา ทรงนี้ไม่ได้เหรอออ เซ็กซี่ดีน้าาาาา” ไอ้เหมอยังคงร้องถามอย่างคาใจไปจนมันผล็อยหลับ
ในฝันของไอ้เหมอ มันกำลังอยู่ท่ามกลางงานวิวาห์ที่มีท่านบิดา คุณหญิงแม่ และพี่สมัยยืนอยู่ในงานด้วย ส่วนฝั่งของชนะสุดที่รักของมันก็มีขุ่นแม่เพี้ยน ชย ชโย และคุณพ่อรูปหล่อนามไร้พ่ายที่ถูกขุ่นแม่เพี้ยนใช้โซ่ล่ามคอให้อยู่อย่างสงบเสงี่ยมไว้เช่นกัน ไอ้เหมอยกยิ้ม หัวเราะมีความสุข ชนะที่เห็นไอ้หัวเกรียนมันหลับไปแล้วก็เก็บแม็คบุ๊คจัดการปิดไฟกลางห้อง แล้วมานั่งมองไอ้เหมอที่คงฝันดีอยู่
“พี่สมัยยย รับดอกไม้ให้ได้นะ ไอ้กวิ้นนน มึงหลีกเลย ไอ้สัด ไปไกลๆ เฮ้ยยย ทำไมไอ้ชายมันได้ดอกไม้อ้ะ ไม่เอาๆ ขอโยนใหม่ ไอ้ปิ๊กมึงจับไอ้ชายไว้เลย กูจะให้พี่หมัยอ้ะ”
ไม่รู้ว่าไอ้เหมอมันฝันอะไร แต่ชนะกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ เพราะไม่อยากจะส่งเสียงดังขัดฝันหวานๆ ของมันเข้า
“ฝันดีนะเสมอ” ชนะบอกเสียงเบา ก้มลงจูบที่ขมับไอ้หัวเกรียนแล้วตามเข้าสู่ห้วงฝันไปอีกคน
......................................................................TBC.........................................................
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาา หนุ่มไร่อ้อยยยยยยยย ฝากดูแลไอ้เหมอด้วยนะ
-
บอกได้มั้ยว่าเรื่องนี้จะมีทั้งหมดกี่ตอน จะได้คำนวณถูกว่าจะเหลืออะไรให่เล่นอีก กลัวใจจริงๆ ว่าจะมีมาม่าครั้งใหญ่ รู้สึกไม่ไว้ใจยังไงไม่รู้ 55555555555
-
คือตอนนี้ฟิน คือดีงามมาก ดีแล้วพ่อชนะที่รู้ใจตัวเองว่าเสมอกับเพี้ยนต่างกัน เเทนกันไม่ได้
ขอให้คู่นี้ผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดี ขอให้ป๋าไร้พ่ายเข้าใจ และขอให้ท่านบิดาไม่เอาปืนมายิงชนะทิ้ง
-
จะวาเหมอแรดก็แรดนะ จะว่าน่าสงสารก็น่าสวสาร #ทีมเหมอ ไม่ปลื้มชนะ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกก บทจะหวานก็หว๊านนนนหวาน
-
“ผมไม่ได้ศรัทธากับคำว่าแฟน ผมคิดว่าการกระทำคงบอกอะไรได้มากกว่า สำหรับผม เหมอเป็นคนรัก เป็นอะไรที่มากกว่าแฟน เป็นคนที่ไม่อยากวางสถานะไว้ให้เพื่อจำกัดขอบเขตความรู้สึก ไม่อยากให้คิดว่าเป็นเพื่อนได้แค่ไหน แล้วเป็นแฟนต้องได้แค่ไหน แต่อยากให้รู้ไว้...ว่าเหมอจะได้ทั้งหมดจากผม ทั้งหมดที่ผมมี...ผมจะให้เหมอนะ”
ชะน้าาาาาาา ตัวเองลึกซึ้งมากอะ เค้าเพิ่งเข้าใจตัวเองก็ตอนนี้แหละ
ขอบอกเลยนะ ถ้าเราเป็นเหมอนะ เราละลายไปกับคำพูดของชนะแล้วเนี่ย
ชีวิตนี้ฟินนนนนน :hao3:
-
อารมยังดราม่าอยู่เลยยยย หรือเราคิดไปคนเดียวววว เค้าสารภาพเค้าหงานกันแล้วแต่เราหน่วง55555
-
เข้าใจอารมณ์นอยของลูกเหมอเลย กาซิกๆ :mew6:
แต่อย่าได้ใส่ใจกับคำพูดของพวกที่มันอิจฉาเราค่ะลูกเหมอ :z6:
ส่วนชะน้าาา ก็ได้หวังว่าคำหวานๆที่พูดมามันจะจริงเนอะ คงไม่หลอกให้เหมอช้ำอีกชิมิ ระเเวงไปหมด :ling3:
แต่ก็รักชะน้าาาา กอดลูกเหมอ แต่ขอจุ๊บคนเขียนเพราะน่ารักที่สุดดดดดด :impress2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อยากจิตบปากยัยเด็กที่ว่าเสมอจริงๆ ทำไมอะคนเราต้องรักกันที่หน้าตาเหรอ มันต้องดูกันที่นิสัยรึเปล่าว่ะไม่ชอบเลยพวกที่ตัดสินคนที่หน้าตาเนี่ย สงสารเสมอยิ้มเจื่อนเลยแถมเอาไปคิดมากอีก ชนะขอเสมอเป็นแฟนแล้วก็อย่าทำเสมอเสียใจอีกนะแล้วเรื่องคราวก่อนนี่ชนะรู้ตัวยังว่าตัวเองจริงๆผิดอะไรรู้มั้ยว่ามันทำเสมอเสียใจแค่ไหน จากนี้ก็ดูแลเสมอดีๆนะชนะเพราะกลับจากเชียงใหม่เมื่อไหร่คาดว่าก้างชิ้นใหญ่ที่ชื่อไร้พ่ายรออยู่แน่ นี่ยังไม่นับลุงข้างบ้าน เอ้ย ท่านบิดาของเสมออีกนะ
-
:pig4: :pig4:
-
ฮืออออ ตั้งแต่อ่านมาตอนนี้ชนะทำดีที่สุดเลยย
-
ชนะ จะไม่ปล่อยมือน้องเหมอใช่มั้ย
น้องเหมอยังเด็กมากกกก
ทำไมมันหวานเกินไป หวานจนน่ากลัวขนาดนี้
จะมีอะไรเกิดกับนะหรือเหมออีกรึป่าว
เหมือนจะต้องเจออุปสรรคใหญ่เลยยย :ling1:
-
หวานนนนนนนนปานน้ำผึ้ง... :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ยยยยยยย ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วค่ะ แรกๆนี่เราอ่านไปแล้วยังจี๊ดๆนะ สงสารเสมออ่ะ เฮ้อออออออ แต่จะว่าคนที่เค้ามองมามันก็ไม่ได้ เพราะเค้าก็แค่พูดตามที่เค้าเห็นแต่เราเชื่อแหละ ใครได้รู้จักเสมอนี่ก็ต้องรักเสมอแน่ๆ จากแรกที่เราโคตรหมั่นไส้ตอนนี้เรายังรักเลย ไม่อยากยกให้ชนะด้วย เชอะ อิจฉา ดีใจมากอ่ะค่ะที่เสมอเคลียร์เรื่องเพี้ยนไปได้แล้ว เฮ้ออออออ ชนะนี่ก็... ช่างเหอะ ไม่อยากพูดถึง หมั่นไส้ ครึ่งหลังนี่คือกลับมาขำ เสมอนี่.... ดีค่ะ เป็นคนมองโลกในแง่ดี 55555 เรารอตอนต่อไปนะคะ ขอพักดราม่าทำใจสักพักเถอะนะคะ เรากลัววว :hao5:
-
:-[ อู้ยยยยยย เหมอมีความสุข อิช้านก็สุข
ไม่สวย ไม่หล่อแต่เสน่ห์ล้นเหลือดูชนะสิหวงได้หวงดี5555
-
55555 ขรรมเหมอออออออออออออออออ หัวเกรียนใส่ชุดเจ้าสาววววว
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
โอ้ยยย เสมอออออ เลาหยุดหัวเหราะนายไม่ได้จีๆ
-
ฝันดีนะน้องเหมอ :a12:
-
ชะน้าาาาา :m3:
-
ตอนนี้ถ้าขึ้นคำว่า จบ แทน tbc
จะดีใจมาก 555
-
5555++ โอ๊ยยขำน้องเหมอ หนูกวนทีนมากลูก รักหนูนะเหมอถ้าพระบิดาไม่อนุมัติการทำนม มาเอาตังค์จากป้านะลูก......
-
เข้าไจกันแล้วอ่ะ ดีจัง อุปสรรคต่อไปคือป๋าสินะ แต่ขอแค่นะกะเหมอรักกัน
ร่วมด้วยช่วยกันสู้นะ :กอด1:
-
แค่ฝันก็ยังเพื้ยนนะคะ น้องเหมอ
-
อ้อยมาทั้งไร่เลยค่ะ แถมผลิตน้ำตาลได้เป็นตัน :-[
รักกันให้นานๆ เสมอยังมีด่านสำคัญรออยู่นะ สู้ๆ
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาาา
บ้าาาาาาาาาาาาาาาา
:-[
-
ทำไมช่วงแรกนี่รู้สึกหน่วง ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม หลังๆ ชักหวาน แต่ก็นี่ก็แอบหวั่นเล็กๆ...
ชนะรู้ตัวเองแล้ว รู้อย่างลึกซึ้งจนแทบกราบอีกด้วย โห่ย คนอะไรเวลาหวานก็หวานน้ำตาลหยดขนาดนี้ ไม่ได้เขินหรอกนะ! แต่แอบหวั่นเล็กๆ ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่มรสุมใหญ่ [ไม่บอกหรอกว่านั่นเปรียบเป็นลุงข้างบ้าน เอ้ย ป๋าพ่าย] ว่าทั้งสองคนจะฝ่าไปยังไง แต่อีกใจก็อยากรู้ ว่าถึงตอนนั้นชนะหรือเหมอจะปล่อยประโยคเด็ดออกมาชนะความอีโก้สูง(?) ของป๋าพ่ายได้ น่าลุ้นจริงๆ นะ นี่ทั้งลุ้นทั้งรอยิ่งกว่าวันพีชออกวันพฤหัสอีก [ชักไม่เกี่ยว...]
คือตอนนี้ยังปลิ่มอยู่ไง เขินนิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ เถอะ! อิฉันยิ้มไม่หุบเหมือนคนบ้าดีแล้วที่นอนคนเดียว งือ ว่าแต่ตอนหน้าจะพลิกอะไรอีกไหม กลัวใจเธอ กลัวเธอจะพลิกหน้ากระดาษอย่างพลิกแผ่นดินอีกครั้ง ฉันกลัว ความรู้สึกแบบนี้คืออัลไล วุ้ย แต่คงนอนหลับฝันดี ชนะโหมดนี้คือน่ารัก เป็นชนะโหมดนี้ไปนานๆ นะ อย่าเอาตัวเหมอไปล้อเล่นแบบคราวนั้นที่ทำหน้าประตูอีก แผลเหมอยังไม่หายดีเท่าไร ชนะต้องคอยประคบประหงมแผลใจนี้ไว้ดีๆ นะ คอยสมานไว้ให้มั่นให้สมกับที่เหมอคอยประคบประหงมแผลที่มือนะหน่อย #ตอนนี้อยู่ทีมเสมอ #ทีมเหมอคนสวย #คิคิ
:katai5:
-
คืนนี้เราก็เลยนอนหลับ ฝันดี
-
หนุ่มไร่อ้อย อ้อยมากกกกก เหมอเอ๊ยย ชุดเจ้าสาวกับหัวเกรียนๆไม่เหมาะกันนะ 555
-
ฟินไปยันโลกหน้า :-[ :-[ :-[
-
เหมอเลิกน้อยเนื้อต่ำใจรูปร่างหน้าตัวเองได้แล้ว มั่นใจตัวเองหน่อยสิว่าแซ่บเวอร์ขนาดไหนชนะถึงได้ทั้งรักทั้งหลง
-
กลับมามีความสุขแล้วดีใจ
-
ขำเสมอจนไม่รู้จะขำอย่างไรแล้วค่ะ 5555555555
-
ดีดดิ้นนนนนน :-[
-
ระแวงกลัวดราม่า
#หนูเหมอน่ารักก #ชะน้าาขนอ้อยมาทั้งไร่เบย o13
-
:undecided:
ทำไมรู้สึกฟินแบบหน่วงๆฟะ
(/ตบหน้าตัวเอง)
:katai1:
ชะน้าาาาาาาาาา
บทจะเอาจริงก็ทำได้นี่หว่าาาาา
ไม่ซึนล้าวววววว
อยู่ที่ตอนต่อไปจะทำตัวให้ดีเหมือนวันนี้มั้ย ไม่ใช่ผีเข้าอีกนะ
เป็นอันว่าคดีเรื่องขุ่นแม่เพี้ยนปิดจ้อบเลยค่ะ แหม่ รู้สึกเหมือนเป็นแม่ก็ไม่รีบบอก ให้คิดไปไกลตามไอ้เหมอมันเลย
55555555555555
แต่เพี้ยนนี่ใครอยู่ใกล้ก็รัก ออร่าเหมอก็เข้ากันได้ดีกับเพี้ยนอีก
ไม่แปลกถ้าเหมอจะคิดไกล ตอนนี้เลิกคิดได้แล้วนะลูกกกก
ส่วนคนอื่นมาพูดอะไรใส่อย่าไปนอยด์ค่ะเหมอ
เราต้องภูมิใจในหน้าบ้านของเรา
สำหรับพี่หนูคือเดอะเฟส (/ปรบมือ)
หนูต้องสตรองลูก
แค่พ่อผัวก็หนักเกินพอจะรับมือแล้ว
อย่าไปสนพวกปากหอยปากปูนะลูกนะ(/ลูบเกรียน)
ส่วนชนะ ที่ยังหน่วงเพราะเรายังระแวงอยู่
เป็นคนที่ผีเข้าได้ตลอดเวลา 555555
ที่สำคัญอย่าอำเหมอมันมาก หน้ามันบ้านมันก็รู้ตัวอยู่นะไอ้หล่อ เดี๋ยวถ้าเหมอสวยเมื่อไหร่จะยุให้มันมีผัวน้อย คอยดู (/สะบัดก้น)
-
ก่อนอื่นต้องขออนุญาตผู้เขียนด้วยนะคะ กับการที่ดิฉันจะโพสต์ยาวมาก หวังว่าจะไม่รกหน้ากระทู้ รู้สึกเกรงใจ แต่เพราะอินมาก และชอบมาก จึงมีเรื่องพูดคุยกับผู้เขียนมาก
ดิฉันคิดว่าผู้เขียนเลือกถูกที่เขียนเรื่องนี้ในมุมมองพระเจ้า คือใช้บรรยายด้วยสรรพนามบุรุษที่สาม ดังนั้นความหน่วง, ความเจ็บปวด, ความดำมืด, ความโหดร้ายที่จะเกิดจากการกระทำของชนะ จึงถูกลดทอนลงไปกว่าสามในสี่ ถ้าเรื่องนี้เล่าผ่านมุมมองของเสมอคนเดียว ดิฉันขออนุญาตลงไปดิ้นกับพื้นด้วยยาพิษร้ายที่ชื่อชนะ สิ่งที่ดีก็คือ เราได้เจ็บหน่วงกับเสมอ แล้วก็ได้เคลียร์กับชนะ คืออารมณ์ไม่ค้างเท่าใดนัก ปมบางอย่างก็เคลียร์ให้เรียบร้อยในระดับหนึ่ง ไม่ปล่อยให้เก้อนานเกินจำเป็น อารมณ์เหมือนอยู่ในเรือกลางพายุ ถูกโยนไปทางนั้น แล้วก็ยันไปทางนี้ นอกจากนี้ ดิฉันคิดว่า ผู้เขียนเขียนเรื่องโดยใช้มุมมองพระเจ้าได้ดีมาก ดีกว่าเขียนแบบเล่าผ่าน "ผม" อีก เรื่องหน้า (เป็นการอ้อนให้มีเรื่องต่อไป โฮะๆๆ) อยากให้เขียนแบบนี้อีกค่า
ดิฉันรู้สึกโชคดีที่ได้เข้ามาอ่านเมื่อเรื่องได้ดำเนินมาระยะหนึ่งแล้ว จึงได้เห็นรายละเอียดปลีกย่อยที่มาส่งหนุนให้เข้าใจตัวละครแต่ละตัวมากขึ้น ดิฉันจึงไม่เกลียดชนะเลย ไม่คิดว่าเขาเป็นคนไม่ดีด้วยซ้ำ เหตุเพราะคนๆ หนึ่งจะมีบุคลิกเช่นนี้ได้ ย่อมต้องมีปมอะไรบางอย่างเสริมส่งให้เขาเป็น คิดว่าคงเกี่ยวเนื่องกับเรื่องไร้พ่าย (ยังไม่ได้อ่าน คงต้องไปอ่านแล้วล่ะค่ะ) ในความคิดของดิฉัน ชนะไม่ได้ร้ายกับเสมอเลยนะคะ เขาออกจะดีกับเสมอมาก และออกจะรักเสมอมากๆๆๆๆๆ ขนาดนั้น แต่เพราะเขาแสดงออกไม่ค่อยเป็น จึงอาจจะทำให้เสมออกเดาะได้ในบางครั้ง แต่ก็เห็นว่า ชนะก็เจ็บเหมือนกันทุกครั้งไป คือ ไม่รู้ว่าผู้อ่านท่านอื่นคิดอย่างไร แต่ดิฉันเห็นแต่ใบหน้าของเหมอสะท้อนเป็นรูปเงาอยู่ในดวงตาของชนะตลอดเวลา คือ...เขารักของเขาค่ะ
ประเด็นที่คิดว่าน่าจะทำให้เรื่องนี้ดราม่านั้นมีหลายอย่าง แต่เท่าที่เห็นตอนนี้ก็มีสามหรือสี่อย่าง
อย่างแรกคือพ่าย คำว่า "คู่นอน" ที่พ่ายสาดใส่หน้าเสมอจนเดี้ยงไประยะหนึ่งและนำมาซึ่งปมในใจของเหมอ นับว่าเป็นประเด็นใหญ่มาก เพราะจะอย่างไรเสีย เหมอก็มาจากครอบครัวที่พ่อเป็นคนสำคัญของบ้าน ดังนั้น "ความเห็น" ของพ่าย จึงสำคัญสำหรับเสมอมาก ถ้าพ่อเขาตั้งแง่รังเกียจและดูถูกตนเสียแล้ว เสมอเองก็คงลำบากกับการเป็นคนรักของชนะ แต่ก็อย่างที่บอก...กำแพงสูงมีไว้พัง ดังนั้นไม่คิดว่าเหลือบ่ากว่าแรงเหมอที่จะก้าวข้ามกำแพงนั้นได้ อย่าลืมว่า เหมอมีฆ้อนประจำตัว ใช้ฆ้อนทุบกำแพงพ่ายก็สิ้นเรื่อง อิอิ
อย่างที่สองคือ เพี้ยน ก่อนหน้าที่จะอ่านตอนที่ 20 นี้ ดิฉันก็คิดๆ อยู่ว่า การที่ชนะแคร์เพี้ยนมาก น่าจะเป็นเหตุผลอื่นมากกว่าพิศวาส เพราะเพี้ยนสำหรับดิฉันแล้ว ถือว่าเป็น mother figure ของชนะ ก็อย่างที่ชนะเล่าให้เหมอฟัง เพี้ยนอยู่กับชนะในวันที่ชนะทุกข์ และคอยปกป้องเขา ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ชนะจะรักเพี้ยน แต่ก็เป็นรักในคนละความหมาย ค่ะ...เป็นรักที่มีต่อแม่นั่นเอง แน่ล่ะว่าเขาเห็นความเหมือนกันของทั้งเพี้ยนและเหมอ แต่...ก็เป็นคนละบทบาท ซึ่งเอามาเทียบกันไม่ได้ คนเรามีรักหลายแบบ รักครอบครัว กับรักแบบคนรัก การที่ชนะบรรจงเลือกของให้เพี้ยนด้วยความรักก็คงเป็นเพราะตั้งแต่เล็กจนโต มีแต่เพี้ยนที่เข้าใจชนะจริงๆ และคอยเอาอกเอาใจชนะมาตลอด ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ชนะจะผิดหวัง...จะโกรธตอนที่เสมอบอกว่าชนะแอบรักเมียพ่อ ซึ่งดิฉันคิดว่า คำพูดประโยคนั้นของเสมอเป็นเหมือนฆ้อนปอนด์ฟาดปังเข้ากับศีรษะของชนะอย่างจัง (เอาจริงๆ ถึงจะคิดอย่างนี้ แต่ดิฉันก็อดจะหมั่นไส้ชนะไม่ได้ในเรื่องเพี้ยน แต่ก็อย่างที่ว่า...มันมาจากการเปรียบเทียบ และชนะก็ได้เคลียร์ประเด็นนี้ไปแล้ว)---(ดีใจที่เมื่ออ่านตอนที่ 20 แล้ว ชนะสารภาพออกมาอย่างนั้น ทำให้สบายใจขึ้น)
ประเด็นหน้าตาของเสมอ ความจริงเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยมาก เพราะด้วยความเป็นเสมอ มันทำให้เขาสามารถจะปัดเรื่องหน้าตาตัวเองออกไปจากความกังวลได้ แต่คนเรามาได้ยินคำพูดคนอื่นบ่อยครั้งเข้า ไหนเลยจะทนไม่คิดได้ มันก็ต้องมีบ้าง ยิ่งชนะหน้าตาดีขนาดนั้น แต่เชื่อว่า เสมอจะเลิกแคร์และหันมาสนใจกับชนะมากกว่า เพราะถ้าเสมอแคร์คนพวกนั้น เสมอก็จะทุกข์ และเมื่อเสมอทุกข์ ชนะก็จะทุกข์ด้วย ในแง่หนึ่ง เรื่องรักเป็นปัญหาระหว่างคนรัก คนอื่นไม่มีสิทธิ์ยุ่ง ดังนั้นอย่าไปสนใจคำพูดคนที่เดินผ่านเลยค่ะ
อย่างไรก็ตาม, ดิฉันรู้สึกแย่มาก กับการกระทำอันไร้การยั้งคิดของชนะตอนที่เขาประชดพ่อ เขาทำเหมือนเสมอเป็นอะไรสักอย่างที่ไร้ค่า และเขาเองก็รู้สึกตัวเหมือนกัน นี่แหละเป็นข้อที่ตัวเขาต้องปรับปรุง คือ อย่าเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ต้องยึดสติเป็นเอก ชนะอารมณ์แปรปรวนบ่อย ถ้าปล่อยให้โทสะมีอำนาจเหนือกว่าสติเมื่อไหร่ คนรอบข้างก็จะลำบากเมื่อนั้น ดังนั้นถ้ารักเสมอ ก็เป็นกำลังใจเชียร์ให้เปลี่ยนข้อนี้ด้วยนะคะ เพราะเหตุการณ์นั้น ทำให้มีปมหลายอย่างโผล่ขึ้นมาเต็มไปหมดเลย และแผลที่ถูกกรีด มันก็ยากจะลบเลือนเสียด้วย กระจกร้าวไม่อาจต่อให้ติดฉันใด รอยด่างในใจก็ไม่อาจลบได้ฉันนั้น
ดิฉันรักตัวละครที่ชื่อเสมอมากๆ ค่ะ ความเป็นเสมอนี้คือฟินแลนด์ เขาน่ารัก เขาตลก ถึงจะถึกและไม่เหมาะกับการจิ้น แต่ดิฉันก็ตกหลุมรักเขาเต็มเปา เพราะอ่านจากเนื้อเรื่องแล้ว ดิฉันเองถ้าได้อยู่กับเขา ก็คงจะอดชอบเขาไม่ได้ (โดนชนะถีบ) ซ้ำยังชื่นชมเขาก็ที่เข้มแข็งขนาดนี้ ดิฉันมีประสบการณ์เกี่ยวกับการรักเพื่อนค่ะ จึงเข้าใจหัวอกน้องเหมออย่างถ่องแท้เลยว่า ห้วงอารมณ์นั้นมันเจ็บปวดขนาดไหน แม้เรื่องราวนั้นจะผ่านไปหลายปีแล้ว แต่ก็เปลี่ยนให้ดิฉันกลายเป็นคนเงียบและไม่ค่อยพูดกว่าเดิม (นี่ขนาดไม่ค่อยพูดนะ เอ่อ...) ดังนั้นจึงขอปรบมือให้หัวใจแกร่งของน้องเหมอด้วยค่ะ อีกอย่างหนึ่ง เหมอคงเป็นเหมอไปไม่ได้ หากขาดครอบครัวอันแสนอบอุ่น ทั้งคุณหญิงแม่ ท่านนายพลพ่อ และพี่สมัย ชอบครอบครัวนี้มาก อ่านแล้วต้องยิ้มตาม
ตัวละครอีกตัวที่ไม่กล่าวถึงเลยไม่ได้ คือเพนกวิ้น เขาอาจเป็นแค่ตัวละคร side kick แต่ดิฉันว่า กวิ้นสำคัญสำหรับทั้งเสมอแล้วก็ชนะ เพราะไม่มีกวิ้น สองคนก็คงไม่มาถึงจุดนี้ ดิฉันเอ็นดูกวิ้นมาก เหมือนน้องชายน่ารักๆ ที่อ่อนต่อโลก (อืม นะ) อยากให้เสมอตบหัวกวิ้นน้อยกว่านี้ เดี๋ยวสมองไหลหมด ...รักเพนกวิ้นนะจ๊ะลูก
สุดท้าย อยากบอกผู้เขียนว่า เรื่องนี้ไม่ใสเลยค่ะ หน่วงทั้งเรื่อง ไม่ว่าผู้เขียนจะ keep reminding คนอ่านว่ามันใสอย่างไร ก็ไม่อาจทำให้คนอ่านเชื่อได้สนิทใจ อารมณ์ตอนอ่านเรื่องนี้นั้น อุปมาเหมือนกับยืนอยู่ริมหน้าผา แล้วคนเขียนจับมือคนอ่านไว้ พลางบอก, พร้อมหน้ายิ้มแย้ม, ว่า “ฉันจะไม่ปล่อยมือเธอแน่ๆ” ทั้งที่เห็นๆ อยู่ว่า ขาคนอ่านก้าวออกไปจากริมหน้าผาแล้วหนึ่งขา ลมก็แรงจนแทบปลิว และมือคนอ่านก็เหนียวด้วยเหงื่อ...จะหลุดมิหลุดแหล่... ค่ะ...อยากจะบอกว่า อ่านแล้วลุ้นตลอด ไม่ได้หยุดพักเลย แม้แต่ตอนหวานก็ยังลุ้น ว่าจะหวานจริงๆ ไหม ประมาณ นี่พวกเอ็งหวานจริงๆ แล้วนะ จริงๆ อ้ะ? (ฮา)
ขอบคุณผู้เขียนมากๆ ค่ะ ตอนหน้าจะจิบไวน์ไปอ่านไป ขออย่าทำให้ดิฉันอ่านไปแล้วไวน์พุ่งนะคะ งือ
ขอบคุณค่ะ
ปล. อย่าว่านะคะ มันเป็นคอมเม้นท์ที่ยาวจริงๆ :mew2:
-
ชะน้าดีแล้ว ดีๆๆๆๆ ดูแลนังเหมอด้วย
-
รักเหมอมากกกกกกกกกกกกกก
ชะน้าาห้ามทำร้ายใจเหมออีกนะ
ไม่มีใครรักชนะได้เท่าเหมอแล้ว
กลัวใจคนแต่งจริงๆ ไม่ม่าจริงหรอออ (ไม่เชื่อ!) :katai1:
Anyway ตอนนี้ยังรักกันมุ้งมิ้ง ขอให้เป็นแบบนี้นานๆนะค้าาา /กราบคนแต่งรัวๆ
Ps. ชอบมากที่เป็นนิยายรายวัน มารอเรื่องนี้ทุกวันเลยค่ะ :hao3:
-
สงสารน้องเหมออีกตามเคย จะร้องไห้ตาม
-
ไปบ้านชะน้าาาาเอาโซ่ไปด้วยนะนุ้งเหมอ
หวานจนกลัวใจจริงๆ แฮะตอนนี้ 55555
:katai1: :hao3:
ปล.ชอบคุณเม้นท์ยาวๆๆ รีก่อนหน้า :heaven
-
ปิ๊ก ปิ๊กไม่เสือกดิปิ๊ก คนเค้าจะเป็นแฟนกันตอนไหนก็เรื่องของครอบครัวเค้า ไม่เสือกดิปิ๊กกกกก 55555555 อ้อนังชะนีน้อยพวกนั้นก็ด้วย ไม่สาระแนดิเค้าจะเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม ก็ทำให้ชะนีอย่างพวกหล่อนไม่มีที่ยืนได้นะจ๊ะ 55555555555555555555555
-
ปิ๊ก ปิ๊กไม่เสือกดิปิ๊ก คนเค้าจะเป็นแฟนกันตอนไหนก็เรื่องของครอบครัวเค้า ไม่เสือกดิปิ๊กกกกก 55555555 อ้อนังชะนีน้อยพวกนั้นก็ด้วย ไม่สาระแนดิเค้าจะเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม ก็ทำให้ชะนีอย่างพวกหล่อนไม่มีที่ยืนได้นะจ๊ะ 55555555555555555555555
-
ไม่อยากให้เหมอเสียใจเลย
-
ชนะทำดีมาก
ตอนนี้เหลือตัวปัญหาแค่คนเดียว
คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
ขุ่นแม่เพี้ยนจัดการให้ขุ่นลูกเหมอด้วยยยย
-
:impress2: รอบนี้ หวานกันจริง ๆ ชนะ :o8:
-
ไม่อยากคิดว่าจะมีฉากป๋า ๆ ปะทะกัน 5555 คงตลกน่าดูอะ
-
งานหนักเลยชะน้า กอบกู้ความรู้สึกนี่ยากกว่าสร้างขึ้นมาอีกค่ะ
พาร์ทล่าสุดมีประเด็นที่เราชอบ คือเรื่องของการเจ็บ แล้วคนเราจะจำได้ว่าทำแบบนี้แล้วมันเจ็บนะ โดยอัตโนมัติ
เป็นสภาวะ ที่เหมอเป็นอยู่
ส่วนเรื่องอื่นๆ พาร์ทนี้สำหรับเราเหมือนเหมอกำลังอยู่ในคาสิโนเลยค่ะ
เป็นช่วงที่เริ่มรู้ตัวว่าที่เล่นนี่ได้ไม่คุ้มเสีย จะลุกออกจากวง แต่กลายเป็นเจ้ามือฉุดให้เล่นต่ออีกสักตาแล้วตานี้ดันได้ ตาต่อมาก็ได้อีก เลยลุกออกจากวงไม่ได้ โดยไม่รู้ว่าเจ้ามือจงใจอ่อยเหยื่อไว้ให้เล่นต่อไปเรื่อยๆ 5555555
ฉันเทียบกับอะไรเนี่ย ได้ข่าวว่านี่นิยายรักใสๆ 55555555
แต่ตอนนี้เป็นตอนที่เจ้ามือชะน้าเทเกือบหมดหน้าตักแล้วจริงๆ ความสัมพันธ์ทางกายมีแล้ว เลิกกับแฟนเก่ามาแล้ว สถานะก็ให้แล้ว คำว่ารักก็ให้แล้ว
ที่ชนะเหลือหลังจากนี้คือมุขทำร้ายตัวเองล้วนๆเลยใช่ไหมคะ 5555555555 ปิดเฟซ บล็อกเฟซเล่นซ้ำไม่ได้แล้ว แต่ มุขต่อยกำแพง หนีออกจากบ้าน น่าจะยังใช้ได้อีกสักพัก
-
เบื่อชะนีขี้นินทามากเลย เชียร์น้องเหมอสุดใจ ฝ่าด่านพ่อผัวให้ได้โดยเร็วไวนะเหมอะนะ
-
ชะน้าาา. ดีงามอ่ะตอนนี้ แต่เรื่องของความรู้สึกบางอย่างต้องใช้เวลา
รอเหมอแข็งแรงขึ้นอีกนิด เหมอจะยอมนะทุกอย่าง o18
-
ตอนนี้หวานมาก ดีใจที่ชนะเคลียร์ทุกอย่างในใจ
เสมอต้องเข็มแข็งกับการเม้าส์มอยของสาววายรอบๆตัวหน่อยนะ
ขอขำความฝันของเสมอหน่อยเถอะ5555 เสมอเป็นห่วงพี่สมัยจริงใช่มั้ยเนี่ย
รักเสมอจริงๆ :-[ :-[ :-[
-
อิจฉาเสมอออออออออออออออออออออออออออออออ :o8: :-[
-
ตอนเหมอโดนสาววายนินทานี่ความดันพี่นี่ขึ้นเลย
แต่พอชะน้าขอเหมอเป็นแฟน สารภาพรักในแบบของชะน้า
น้ำตาลในเลือดนี่พุ่งปรี๊ด แต่ตอนต่อไปจะความดันหรือน้ำตาลคงต้องรอ :laugh:
-
:laugh: คิดถึงฉากวันงานแต่งของเหมอ อิป๋าพ่ายถูกนุ้งเพี้ยนใช้โซ่ล่ามคอ #ให้ได้อย่างนี้สิ
-
คนปากหนัก พอพูดทีนึงหวานหยดเลย
-
มันใช่เหรอเหมออิอ<~ ที่ให้ผู้ชายมารับดอกไม้ในงานแต่งเนี่ยยย<~~~~
อยากได้แบบชะน้าาาา~~ อีกมีอีกไม๊? หวานแบบอึนๆ
-
:hao7: พลาดเรื่องนี้ได้ไง อ่านตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้สนุกมาก
-
ร้องไห้กับเหมอมาหลายตอนมาก
ดีใจมากที่เห็นเหมอมีความสุข
เขาเป็นแฟนกันแล้ว อร๊ายยยยยยย
-
มารอ อิอิ
-
“ตัวเอง” ไอ้เหมอเรียกเสียงหวาน ท่าทางสะดิ้งไม่เข้ากับหน้าและรูปร่างของมัน
“อะ...อะไร” ชนะที่ยังคงกลั้นขำตอบรับตะกุกตะกัก
ชอบตอนนี้ที่สุดละ มันเห็นอัตลักษณ์ของเสมอ ชัดมั่ก! :laugh: รักกัน รักกัน ป๋าพ่ายคนเดียวเหมออย่าไปกลัว เด่วขุ่นแม่เพี้ยนจัดการให้ o13
-
ตอนที่ 21
วันอาทิตย์...แม้จะเป็นวันกำหนดกลับ แต่เสมอคนซื่อก็ยังคงพอมีเวลาที่จะได้สร้างความทรงจำดีๆ กับสุดที่รักของมัน ไอ้เหมอตื่นแต่เช้าตรู่ หันมองคนรูปหล่อข้างกายก็ยังเห็นว่านอนหลับสนิท มันจึงก้มลงจูบที่แก้มขาวเนียนไปสองทีแล้วลุกออกจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว โชคดีที่ทางรีสอร์ทมีแปรงสีฟันเตรียมไว้ให้กับแขกผู้มาพักตามห้องพักต่างๆ เท่ากับจำนวนคนที่สามารถเข้าพักต่อห้องได้ ไอ้เหมอจึงไม่ต้องวิ่งฝ่าอากาศหนาวเย็นยามเช้าของจังหวัดเชียงใหม่เพื่อกลับบ้านพักของมัน
จัดการทำให้ตัวเองหอมสะอาดเรียบร้อยแล้ว ไอ้เหมอก็เดินออกมาที่โซนนั่งเล่น กดเบอร์พนักงานต้อนรับของทางรีสอร์ทเพื่อไหว้วานให้เตรียมของสำหรับใส่บาตรให้ มันตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าอยากทำบุญกับคนรูปหล่อของมันเพื่อผูกมัดเอาไว้ทั้งชาตินี้และชาติหน้า ได้มีโอกาสแล้วทั้งที จะให้พลาดไปก็เสียดาย
พนักงานรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วไอ้เหมอก็วางสายด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม วันนี้อารมณ์มันดีเสียจนต่อให้จะรู้ว่าโลกกำลังจะถล่ม มันก็ไม่กังวลใจใดๆ ทั้งสิ้น เสร็จธุระจากการจัดเตรียมของแล้วไอ้เหมอก็เดินเข้าห้องนอนเพื่อปลุกพ่อดาวประจำใจให้ลุกมาเติมต่อความฝันของมันให้เสร็จสิ้น
...ของใส่บาตรก็เตรียมแล้ว ไอ้เหมอก็พร้อมทั้งกายและใจแล้ว จะให้ขาดคนที่ร่วมใส่บาตรด้วยกันได้อย่างไรเล่า
“ชนะ...” ไอ้เหมอเรียกเสียงหวาน มันเขย่าท่อนแขนแกร่งของคนรูปหล่อเบาๆ “ตื่นได้แล้วน้า”
“อือ...” ชนะครางรับในลำคอ แต่ดวงตาคู่สวยยังคงปิดสนิท
“ชนะ ตื่นไปใส่บาตรด้วยกันนะ อากาศกำลังดีเลย” ไอ้เหมอยังคงปลุกด้วยเสียงอันไพเราะ มองใบหน้าหล่อเหลาของพ่อดาวประจำใจของมันอย่างรักใคร่ “ชนะ ตื่นเถอะ”
“อืมมมม...ตื่นแล้ว” ชนะตอบกลับเสียงเบา
ไอ้เหมอยิ้มกว้างส่งไปให้คนที่กำลังบิดขี้เกียจจนเสื้อนอนเลิกขึ้น เห็นสะดือและหน้าท้องสวยของอีกฝ่ายก็ทำเอาต้องลอบกลืนน้ำลาย ในใจคิดหักห้ามความคิดสกปรกเพราะมันกำลังจะพาสุดที่รักไปทำเรื่องดีๆ ด้วยกัน ให้มาคิดลามกตอนนี้...เห็นทีการตื่นมาทำบุญอาจจะสูญเปล่า
“เสมอ”
“หืม” ไอ้เหมอที่กำลังท่องยุบหนอพองหนอในใจถึงกับหลุดจากการกำหนดจิตเพราะเสียงนุ่มกับรอยยิ้มละมุนที่ส่งมาให้นั้นทำเอาจิตใจเตลิด
“หลับสบายไหม”
“อื้ม นะล่ะ”
“สบาย...เพราะมีเหมอนอนข้างๆ ถึงได้หลับสนิท” ชนะอมยิ้มตอบ ลุกขึ้นนั่งแล้วกอดเอวไอ้เหมอไว้ ใบหน้าหล่อเหลาก็ซุกซบลงที่หน้าท้องเป็นลอนสวยของไอ้เหมออย่างออดอ้อน “วันนี้ต้องกลับแล้ว เสียดายเนอะ”
“อืม เสียดาย” ไอ้เหมอตอบอย่างคนกำลังเคลิ้มฝัน มือของมันก็ยกลูบศีรษะคนรูปหล่อด้วยความรักใคร่ “เสียดายที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานกว่านี้”
“อืม” ชนะขานรับเห็นด้วย ถูใบหน้าลงกับหน้าท้องของไอ้เหมออีกเล็กน้อยก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง แล้ววาดแขนโอบกอดคนหัวเกรียนพลางโยกตัวอีกฝ่ายไปมา “ยังไม่หายคิดถึงเลย”
“แต่ศุกร์หน้าก็ได้เจอกันแล้ว อดทนหน่อยนะ” ไอ้เหมอเอ่ยปลอบใจตัวเองและคนรูปหล่อ ก่อนจะพากันเดินไปที่ห้องน้ำ
ชนะปีนขึ้นนั่งบนเคาท์เตอร์ ตั้งอกตั้งใจมองไอ้เหมอที่บรรจงใส่ยาสีฟันบนแปรงสีฟันให้ ไอ้หัวเกรียนมันก็ทำหน้าที่ได้ดี เตรียมแปรงฟันให้เสร็จ เปิดน้ำใส่แก้วสะอาดแล้วยื่นไปให้
“รีบๆ แปรงฟัน พระคงใกล้มาแล้ว”
พระท่านจะเดินบิณฑบาตรผ่านที่รีสอร์ทแห่งนี้ตอนเจ็ดโมง ก่อนจะไปที่หมู่บ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากรีสอร์ทขึ้นไปทางเหนืออีกห้าร้อยเมตร ไอ้เหมอจึงรีบเร่งให้ชนะเตรียมตัวให้เสร็จ เพราะไม่งั้นคงพลาดโอกาสที่จะได้ใส่บาตรด้วยกัน
ไอ้เหมอยืนรอจนชนะแปรงฟันเสร็จ ก่อนมันจะขอตัวออกไปรอข้างนอกเพื่อให้คนรูปหล่อได้จัดการทำธุระส่วนตัวต่อ ทว่าท่อนแขนแกร่งก็โอบรั้งลำคอของมันไว้
“เช็คหน่อยดิว่าสะอาดหรือยัง” ไอ้หัวเกรียนถึงกับหลุดยิ้มกับความน่ารักของคนรูปหล่อ
“งั้นอ้าปากหน่อย” ชนะทำตามอย่างว่าง่าย ไอ้เหมอก็มองสำรวจราวกับตัวเองเรียนจบหมอฟัน “อืมมม สะอาดดีแล้ว ฟันสวยด้วย เด็กชายชนะเก่งมากครับ ไม่มีฟันผุเลย”
“ไม่ใช่เช็คแบบนี้...” ชนะมองไอ้เหมอแล้วรั้งท้ายทอยเกรียนๆ ของมันให้เข้าใกล้ ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากนุ่มลงมาให้ได้วาบหวามในใจ ลิ้นอุ่นๆ กับรสยาสีฟันทำให้รู้สึกประหลาด แต่ไอ้เหมอก็ตอบรับกับสัมผัสเป็นอย่างดี สองมือของมันค้ำอยู่กับเคาท์เตอร์ ในขณะที่เอวก็ถูกท่อนขาแกร่งของคนที่นั่งสูงกว่าตวัดเกี่ยวไว้ “สะอาดไหมครับ”
“อืม...” ตอบรับด้วยความเบลอ ไม่รู้หรอกว่าสะอาดหรือไม่ รู้แต่ตอนแรกรสมันเฝื่อนไปเพราะยาสีฟัน แต่สุดท้ายก็หวานล้ำอย่างที่เคยลิ้มลอง
“เสมอน่ารัก” ชนะใช้นิ้วเกลี่ยริมฝีปากล่างของคนหัวเกรียนที่ถูกดูดดึงจนบวมนิดๆ แล้วจูบย้ำลงไปอีกหลายๆ ครั้ง “ทำไมถึงน่ารักแบบนี้...น่ารักจนผมไม่อยากปล่อยให้ห่างตัวเลย”
“เหมอไม่น่ารักซะหน่อย” ไอ้เหมอเถียงเบาๆ “หน้าตาก็แบบนี้...”
“ห้ามเถียง...เข้าใจไหม” เสียงของชนะเข้มขึ้นเล็กน้อย “แฟนของผมน่ารักที่สุดแล้ว”
ไอ้เหมอยิ้มเต็มใบหน้า หอมแก้มคนปากหวานเป็นการให้รางวัล ก่อนจะถูกอีกฝ่ายรั้งให้จูบรับอรุณกันต่อ
“เหมอจ๋า” ไอ้เหมอขนลุกเกรียวไปทั้งตัวกับคำเรียกหวานๆ รู้มาตลอดว่าชนะปากหวาน แต่ไม่รู้ว่าหลังจากเป็นแฟนมันจะหวานขนาดนี้ และไม่รู้ว่าจะหวานไปกว่านี้อีกไหม
“ฮือ...” ไอ้เหมอครางรับ ให้คนที่ซุกไซ้ตรงซอกคอได้ดูดงับจนพอใจ มันเคลิ้มเสียจนไม่มีแรงห้ามมือใหญ่ที่สอดล้วงเข้าไปสะกิดเม็ดทับทิมใต้เสื้อ ชนะทั้งขยี้ทั้งบีบเล่นจนไอ้เสือสะท้านไปทั้งตัว
“ดีไหมครับ” ชนะยังคงกระซิบถาม ในขณะที่ริมฝีปากก็จูบสัมผัสผิวเนื้ออ่อน
“ชนะ...จะทำอะไรเหมอ” เสื้อยืดของไอ้เหมอถูกเลิกขึ้นเพื่อให้คนรูปหล่อได้ฝังใบหน้าลงสัมผัส แม้ไอ้เกรียนมันจะตั้งคำถาม แต่มันก็ไม่ผลักไสอีกฝ่ายให้ออกห่าง เสียงของมันสั่นพร่า ยิ่งเมื่อลิ้นร้อนหยอกล้อกับเม็ดทับทิมสีเนื้อ มันก็ยิ่งครางเสียงต่ำ พึงอกพึงใจกับรสสัมผัสที่ได้รับ
“พอแล้ว...เดี๋ยวไปใส่บาตรไม่ทัน” ไอ้เหมอเอ่ยเตือนเสียงอ่อน มือพยายามผลักใบหน้าหล่อเหลาของชนะให้ออกห่าง มันจึงโดนลงโทษด้วยการถูกงับแรงๆ จนร้องโอ้ยเพราะขัดใจ “ชะน้าาาา”
กว่าคนรูปหล่อจะยอมปล่อย คนหัวเกรียนก็ระทวยแล้วระทวยอีก ภารกิจใส่บาตรผูกมัดกันไปทั้งชาตินี้และชาติหน้าของมันก็เกือบล่ม แต่โชคยังเข้าข้างที่ชนะไม่ดื้อไปกว่านี้ ลิ้มชิมรสพอใจแล้วก็ยอมเดินตามไอ้เหมอออกจากบ้าน ลงเนินไปยังที่รับรองแขกของทางรีสอร์ทเพื่อรอใส่บาตรด้วยกัน
“อ้าว เฮ้ย ตื่นเช้าเลยนะมึง” ไอ้เชษฐ์เอ่ยทัก ใบหน้าของไอ้สูงเปรตรยิ้มกริ่มมองไอ้เหมออย่างล้อเลียน “ไม่คิดว่าจะตื่นไหว”
“ความคิดสมกับใบหน้า” ไอ้เหมอเอ่ยชม ไอ้เชษฐ์มันก็ยิ้มของมันไป
“แน่นอนดิวะ คนหน้าตาดี”
“กูหมายถึงหน้าเหี้ย”
“ไอ้สัดเหมออออ ไอ้นะมึงดูเมียมึง” ไอ้เชษฐ์ด่าไอ้เสือแล้วก็วกไปฟ้องคนรูปหล่อที่เอาแต่ยืนยิ้มขำอยู่ข้างๆ ไอ้หัวเกรียนที่ตอนนี้ใบหูแดงก่ำเพราะคำว่าเมียของไอ้เพื่อนตัวสูง
ชนะยิ้ม ไม่ได้แก้ต่างอะไร เพราะคนข้างกายก็มีสถานะนั้นจริงๆ “แล้วมึงตื่นมาทำไรแต่เช้าอ่ะ”
“ตักบาตร” ไอ้เชษฐ์ตอบ “ไอ้ปิ๊กไอ้ชายแดกข้าวอยู่ในห้องอาหาร เดี๋ยวคงตามออกมา”
“เออ เมียกูก็อยากใส่บาตรเหมือนกัน” ชนะบอกไอ้เชษฐ์โดยคนเป็นเมียมันก็ยิ่งเงียบกริบยิ่งทำให้นึกอยากแกล้ง “ตื่นมาแต่เช้า ไม่รู้ทำไมถึงอยากทำบุญขนาดนั้น สงสัยว่า...”
ไอ้เชษฐ์หัวเราะเมื่อเห็นไอ้รูปหล่อชนะกระเซ้าไอ้เสือเหมอจนไอ้เสือมันอายหน้าแดงหูแดง เพราะยิ่งทิ้งท้ายด้วยประโยคราวกับรู้ทัน ไอ้เหมอมันก็ยิ่งหน้าเหวอออกอาการว่ามันมีจุดประสงค์แอบแฝง
“ไม่มี๊ ไม่มีอะไรให้น่าสงสัย แค่อยากใส่บาตรกับนะ นี่ไง...ไอ้เชษฐ์ไอ้ปิ๊กไอ้ชายมันก็ใส่บาตรด้วยกัน ปกติจะตาย”
ไอ้เชษฐ์ส่ายหน้า ไม่เห็นด้วยกับคำว่าปกติของไอ้เหมอ “พวกกูเตรียมของคนละชุด ไม่ได้ใส่ด้วยกัน ไม่เหมือนพวกมึงอ่ะ ของชุดเดียวกัน ใส่ด้วยกัน...”
“ไอ้เชษฐ์ มึงหุบปากกกกกก” แล้วไอ้เหมอมันก็กลายร่าง ไล่เตะไอ้เชษฐ์ก่อนการทำบุญร่วมชาติกับสุดที่รักของมัน
ทำบาปก่อนทำบุญก็ได้วะตอนนี้ ไอ้เหมอไม่ถือ!
เวลา 07.10 น. ไอ้เหมอก็ได้ใส่บาตรสมดังปรารถนา มันยิ้มแย้มยามเมื่อได้จับถุงข้าวปลาอาหารใส่ในบาตรพร้อมกับชนะ ทั้งดอกบัวสวยๆ ก็ยังคงจับวางบนบาตรพร้อมกัน ชนะหันมายิ้มให้เมื่อเห็นไอ้หัวเกรียนมันสุขใจเสียเหลือเกิน อยากจะหอมแก้มมันก็เกรงใจพระท่าน จึงทำได้แค่มองแล้วนั่งลงยกมือไหว้รับศีลรับพรไปด้วยกัน
ตักบาตรเรียบร้อย ไอ้เหมอก็เดินจูงมือคนรูปหล่อของมันไปที่ห้องอาหาร อาสาบริการไปตักอาหารเช้าแบบบุฟเฟ่ห์ของทางรีสอร์ทมาให้ แต่ชนะยืนยันว่าจะไปด้วย ก็เลยลุกมาช่วยกันตักของที่อีกฝ่ายชอบใส่จานให้กัน ไอ้เหมอรู้ว่าชนะชอบทานอะไรตอนเช้า ชนะก็รู้ว่าคนหัวเกรียนมันชอบอะไรเหมือนกัน
“ถ้าอยู่ด้วยกันทุกวันเหมอต้องอ้วนแน่เลย” ไอ้เหมอมองข้าวผัดอเมริกันราดซอสมะเขือเทศ มีไส้กรอกและไข่เจียวสับโปะมาให้อย่างน่าทาน ชนะตั้งอกตั้งใจเตรียมให้ เพราะรู้ว่าไอ้เหมอมันจะไม่อิ่มแค่อาหารเช้าแบบอเมริกัน ข้าวผัดโปะไข่ดาวทั่วไปไอ้เหมอมันก็ไม่ชอบ แต่มันชอบกินไข่เจียวสับนุ่มๆ มากกว่า
“อ้วนไม่เป็นไรหรอก แค่เหมอทานให้อิ่มก็พอ” ชนะยิ้ม ตักเบค่อนเข้าปาก อาหารในจานของชนะไม่ใช่ข้าวผัดเหมือนอย่างไอ้เหมอ แต่มีแค่ไข่ดาวแบบไข่แดงไม่สุก ไส้กรอก เบค่อน ข้างๆ กันมีถ้วยใส่สลัดผักสีเขียวสด ทุกอย่างไอ้เหมอตักให้อย่างรู้ใจว่าในตอนเช้าคนรูปหล่อชอบอะไรและทานน้อยทานมากแค่ไหน
“ถ้าเขาอ้วนแล้วทิ้งเขาล่ะน่าดู”
“ตอนนี้เหมอไม่อ้วนรึไง”
“นะหยาบคายอ้ะ เหมอไม่มีพุงซะหน่อย ซิคแพ็คออกจะสวย” ไอ้เหมอเถียงสู้ยิบตา สิ่งที่มันภูมิใจที่สุดคือรูปร่างของมันเอง แม้หน้าตาไม่หล่อเหลา แต่รูปร่างไอ้เหมอนั้นเซ็กซี่น่าอร่อยไม่แพ้ใคร
“อืม สวยก็สวย” ชนะขี้เกียจเถียง จึงจิ้มไส้กรอกแล้วยัดเข้าปากไอ้เหมอที่อ้ารับแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ
เป็นมื้ออาหารที่ไม่หรูหรา แต่มีคุณค่าทางจิตใจมากสำหรับไอ้เหมอ มันยิ้มแย้มตลอดเวลา ป้อนสุดที่รักของมันบ้าง ตักกินเองบ้าง ...ตอนนี้คงไม่มีใครจะมีความสุขเท่า นนร. เสมอ เดชาโชติกุลอีกแล้ว
หลังอาหารเช้า ไอ้เหมอเดินตามชนะกลับมาที่พัก เพราะไฟล์ทบินตอนบ่ายสองโมงทำให้ต้องกลับมาจัดกระเป๋าให้แล้วเสร็จก่อนจะไปเดินเที่ยวได้ ชนะมีเสื้อผ้ามาด้วยไม่เยอะแต่ไอ้เหมอมันก็อาสาจัดใส่กระเป๋าให้ จัดของฝากไว้รวมกับเสื้อผ้า เพราะตอนโหลดกระเป๋าที่สนามบินจะได้ไม่ต้องมีปัญหา อย่างไรเสียของฝากไม่กี่ชิ้นพวกนี้ก็ไม่ทำให้กระเป๋าหนักไปกว่านี้ได้ จับยัดกระเป๋าได้สบาย ไม่ต้องหอบหิ้วพะรุงพะรัง
ไอ้เหมอจัดกระเป๋าให้ชนะเกือบเสร็จแล้ว แต่ก็สะดุดเข้ากับตุ๊กตาไม้จากร้านตุ๊กตาเอเลี่ยนที่ชนะปฏิเสธจะซื้อเก็บไว้
“นะ” ไอ้เหมอร้องเรียกสุดที่รักของมันที่กำลังนอนเล่นมือถืออยู่ใกล้ๆ
“ว่า?”
“ตัวซื้อนี่มาเหรอ” ไอ้เหมอชูตุ๊กตาหัวกลมตาแป๋วในมือ ก่อนชนะจะรีบกระโดดมาตะครุบไว้แล้วแย่งไป ใบหน้าหล่อเหลาซับสีจาง แต่ใบหูกลับแดงก่ำ “ไหนบอกไม่ซื้อ มันหลอนอ่ะ”
“ก็...ซื้อมาแล้ว” ชนะตอบเสียงอ้อมแอ้ม กลิ้งลงไปนอนเล่นมือถือ ทำทีไม่สนใจไอ้คนหัวเกรียนมันอีก แต่ไอ้เหมอถึงกับหลุดหัวเราะ เพราะไอโฟนหกเอสของคนรูปหล่อมันกลับหัวแต่เจ้าตัวดันไม่รู้ “หัวเราะอะไร”
“เปล่าๆ” ไอ้เหมอปฏิเสธ ขยับคลานเข้าไปใกล้ “นะน่ารักอ่ะ เขินเหรอ”
“ไม่ได้เขิน” ชนะไม่ยอมรับ “ใครจะเขินเหมอ”
“ก็คนแถวนี้แหละ” ไอ้เหมอยกยิ้ม “แล้วตั้งชื่อให้มันรึยัง”
ชนะเหลือบสายตามอง ตอบเสียงเบาว่า “ตั้งแล้ว”
“มันชื่อไรอ้ะ”
“เหมอจ๋า”
“หืม?”
“ชื่อเหมอจ๋า”
“ชะน้าาาาาาาา” ไอ้เหมอระทวยไปแล้วทั้งใจ มองหน้าตลกๆ ของตุ๊กตาไม้แล้วก็ยิ้มแป้น มันโผเข้ากอดชนะไว้ทั้งตัวแล้วหอมแก้มซ้ายขวาอย่างอดใจไม่อยู่
“ไปจัดกระเป๋าต่อดิ” คนรูปหล่อที่ทั้งเขินทั้งอายออกคำสั่ง อุตส่าห์ซ่อนไว้ในผ้าพันคอที่จะซื้อไปฝากเพี้ยน แต่ไอ้หัวเกรียนมันดันมาเจอ “ไปเลยยย”
“รักว่ะ รักมาก รักกกกก ดูแลไอ้เหมอจ๋าด้วยนะ” ไอ้เหมอทั้งจูบทั้งกอด จนคนรูปหล่อแทบช้ำไปทั้วตัว “อย่าทิ้งมันนะครับ”
“ไม่ทิ้ง...จะเอาติดตัวไปด้วยทุกที่” ชนะตอบกลับ จูบลงบนรอยยิ้มกว้างของไอ้เหมอจ๋า ก่อนจะถูกไอ้เหมอตัวจริงมันจูบเข้าให้
“อย่าทิ้งเหมอด้วย...เพราะถ้านะทิ้ง เหมอต้องตายแน่ๆ เหมอรักชนะมากขนาดนี้แล้ว อย่าทำร้ายกันนะครับ” ไอ้เหมออ้อนวอนจากใจ ยิ่งชนะทำดีมากเท่าไหร่ ใส่ใจมันมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งกลัวว่าสักวัน...จะสูญเสีย
“ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก ผมต่างหากที่กลัวว่าเหมอจะทิ้งผมไป” แววตาของชนะมีแต่ความหวาดกลัวจนไอ้เหมอต้องยืนยันความมั่นคงของมันด้วยรสจูบแสนหวาน
“เหมอทำให้นะ...” ไอ้เหมอกระซิบเสียงแผ่ว เคลื่อนมือสอดเข้าไปใต้กางเกงผ้าเนื้อดี ยึดจับเอาเจ้ามังกรที่ยังคงนอนหลับสนิท “เหมออยากให้นะมีความสุข”
“อืม” ชนะรับคำ มองไอ้เหมอด้วยรอยยิ้มหวาน สองมือก็โอบประคองร่างที่คร่อมอยู่เบื้องบน
เสื้อยืดของคนรูปหล่อถูกเลิกขึ้นจนเห็นแผ่นอกขาว ไอ้เหมอแลบลิ้นเลียริมฝีปากแล้วก้มลงชิมเม็ดทับทิมสีสวยอย่างตะกละตะกลาม ชนะกดศีรษะของมันแล้วครางแผ่ว เอวสอบกระดกขึ้นแผ่วเบาเมื่อถูกมือของไอ้เหมอปรนเปรอที่ส่วนกลางลำตัว เจ้ามังกรที่นอนหลับสนิทตื่นเต็มตา ถูกรังแกจนร้องไห้...น้ำกามใสไหลซึมออกทางส่วนหัว ยิ่งถูกรูดรั้ง ชนะก็ยิ่งเสียววาบ ทรมานจากการถูกดูดดึงที่ยอดอกไม่พอ...ยังต้องมาแบกรับความทรมานที่เจ้ามังกรของตัวเองถูกไอ้เหมอมันกลั่นแกล้งอีกด้วย
“เหมอชิมได้ไหม” ไอ้เหมอละปากจากยอดอก เคลื่อนตัวลงตรงกลางลำตัวของคนรูปหล่อ มือของมันจับรวบที่เจ้ามังกรใหญ่ เงยหน้าขึ้นขออนุญาตเจ้าของที่มองมาไม่คลาดสายตา “ได้ไหมครับ”
“ไม่เห็นต้องขอ” ชนะตอบเสียงพร่า “มันเป็นของเหมออยู่แล้ว”
ไอ้เหมอคลี่ยิ้ม ตวัดลิ้นเลียวนตั้งแต่โคนจรดปลาย เรียกเสียงครางลั่นจากคนรูปหล่อที่มองสบสายตากันด้วยแววหวานรักใคร่
“เยี่ยมครับคนเก่ง” ชนะเอ่ยปากชม ยิ่งเห็นไอ้เหมอเล่นกับเจ้ามังกรของตัวเองราวกับเพื่อนสนิทชิดเชื้อ อารมณ์ใคร่ก็ยิ่งปะทุ “เหมอ...ตรงนี้”
ชนะกดใบหน้าของไอ้เหมอ แยกขาออกกว้าง จับสองลูกกลมสวยเพื่อให้ไอ้เหมอได้ลองชิม ทำเอาคนหัวเกรียนใบหูแดงก่ำ แต่ปากก็อ้าดูดงับให้สุดที่รักที่ครางออกมาอย่างสุขสม เรียกชื่อเหมอจ๋าไม่หยุด
ไอ้เหมอทั้งกระดากอายทั้งยินดี อาย...เพราะสิ่งที่ทำนั้นลามกเกินจะทน แต่ก็ยังยินดี...ที่ทำให้คนรัก...มีความสุข ยิ่งกระทำ...ยิ่งรู้ ว่ามัน...หลงรักชนะมากแค่ไหน มากจนสามารถกักความทรงจำที่เต็มไปด้วยสายตาดูถูกไว้ในส่วนลึกในใจ แล้วหลับหูหลับตาปรนเปรอให้อีกฝ่ายไปถึงฝั่ง
“แค่กๆ” ไอ้เหมอสำลักเพราะความอุ่นร้อนที่พุ่งพวยเข้าในปาก กลิ่นคาวคละคลุ้งทำให้มันมัวเมาลืมสิ้นความกระดากอาย ตวัดลิ้นเลียดูดซับทุกหยาดหยดของอีกฝ่ายแล้วกลืนลงคอ
“เสมอ...” ใบหน้าของชนะแดงก่ำเพราะเพิ่งเสร็จสม มือใหญ่รั้งลำคอของไอ้เหมอเข้าใกล้แล้วทาบทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากที่คาวไปด้วยน้ำรักของตัวเอง “น่ารัก”
“ตัวต่างหากที่น่ารัก...น่ากิน แถมยังหวาน” ไอ้เหมอยังคงปากหวานเอาใจ “มีความสุขไหมครับ”
“อืม...ขอบคุณนะครับ” ชนะกอดไอ้หัวเกรียนไว้แน่น ทั้งรักทั้งหลงคนๆ นี้อย่างหาทางออกไม่เจอ “ขอบคุณที่ยอมทำเพื่อผมขนาดนี้”
“ไม่เป็นไร เหมอเต็มใจ”
ชนะมองสบตาไอ้เหมอด้วยความหลง...ทั้งหลงรักและหลงใหล “ให้ผมได้แก้ตัวนะ...ในสิ่งที่ผมทำไม่ดีลงไป”
“อืม”
“เหมอจ๋า...”
“หืม”
“บอกผมได้ไหม...ว่าเรื่องพ่อที่ไอ้ปิ๊กมันพูด คือเรื่องอะไร”
ไอ้เหมอเกร็งตัวขึ้น...คิดไว้แล้วว่าคนรูปหล่อจะต้องได้ยิน เพราะในเมื่อได้ยินเรื่องแฟนที่ไอ้ปิ๊กถาม ประโยคต่อมาก็ไม่น่ารอดพ้น
“ไม่มีอะไรหรอก” ไอ้เหมอไม่คิดจะเล่า มันไม่อยากให้ชนะต้องไปทะเลาะกับพ่อเพราะมัน ไม่ใช่เรื่องดีจะเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงอย่างคุณพ่อไร้พ่าย ในเมื่อชนะยังคงเป็นลูกชายของเขา ไอ้เหมอคงไม่สร้างความร้าวฉานให้พ่อลูกเพิ่มขึ้นอีก
“เสมอ...” เสียงของชนะเริ่มเข้ม แต่ไอ้เสือเหมอไม่ยอมเปิดปาก “มีอะไรต้องช่วยกันแก้ ผมไม่ได้เก่งแก้ผ้าเหมออย่างเดียวหรอกนะ”
ไอ้เหมอได้ยินก็หลุดยิ้ม “เหมอรู้ ชนะเก่งหลายอย่าง แต่มันไม่มีอะไรหรอก คุณพ่อเขารักเขาห่วงชนะเป็นธรรมดา ไอ้ปิ๊กมันถามก็แค่กลัวว่าคุณพ่อจะรับไม่ได้ที่นะคบผู้ชายอย่างเหมอหรือเปล่าก็แค่นั้นเอง” ไอ้เหมอไม่ได้โกหก แต่พูดความจริงไม่หมดและตีความให้เป็นประโยคสวยหรู จะให้บอกว่าพ่อของสุดที่รักดูถูกมันอย่างไรบ้างก็ไม่ใช่นิสัยของสุภาพบุรุษ
“ทำไมจะรับไม่ได้ เมียป๋าก็ผู้ชาย คงไม่ทำตัวเกลียดปลาไหลกินน้ำแกงหรอก นอกจากป๋าจะป่วยทางจิต” ชนะว่าเสียงเรียบ ทั้งๆ ที่กำลังเผาพ่อตัวเองให้แฟนฟัง
“ทำไมไปว่าอย่างนั้น” ไอ้เหมอแม้จะเห็นด้วย แต่ก็ยังต้องปราม สำหรับมัน พ่อแม่คือพระในบ้าน แม้ท่านบิดาจะโหดเหี้ยมกับมัน ชอบบังคับจิตใจเสมอ แต่ไอ้เหมอมันก็รู้ว่าท่านบิดารักมันมากแค่ไหน กับคุณหญิงแม่ที่แม้จะมือหนักตีลูกจนน่องแตกหลายครั้ง ก็ไม่มีสักครั้งเลยที่จะลงโทษด้วยความเกลียดชัง
“ก็มันจริง” ชนะย่นจมูก “ป๋าน่ะเป็นบ้า คงทำงานหนักจนบ้า ช่วงนี้เพี้ยนไม่ค่อยสนใจป๋าด้วย ป๋ายิ่งบ้าหนัก สมน้ำหน้า”
“ชนะ ไม่เอาสิ สมน้ำหน้าได้ไง น่าสงสารออก เขาทำงานก็เพื่อชนะกับน้องๆ”
“ไม่รู้แล้ว เลิกพูดถึงป๋าเถอะ นึกหน้าแล้วผมก็อารมณ์เสีย” ชนะเหมือนเด็ก คงเพราะการเลี้ยงดูแตกต่าง ความคิดของชนะกับไอ้เหมอถึงไม่เหมือนกัน
“ตอนที่ชนะอยู่อเมริกา สนุกไหมอ่ะ” ไอ้เหมอจึงเปลี่ยนเรื่อง ชวนคุยเรื่องอื่น
“สนุกดี ลุงเอกับลุงเกมตามใจ ผมอยากทำอะไรพวกเขาไม่เคยห้าม สนับสนุนทุกอย่าง ยอมทะเลาะกับป๋าเพื่อผมก็หลายครั้ง ผมอยู่ที่นั่น...ผมยอมรับว่าผมเกเร นอกลู่นอกทางไปบ้าง...บางครั้ง”
ไอ้เหมออยากถามว่าแบบไหนที่เรียกว่านอกลู่นอกทาง แบบไหนที่เรียกว่าเกเร เพราะชนะที่เจอกันครั้งแรกเมื่อสองปีก่อนดูสุภาพ มีมารยาทมากเกินกว่าจะเป็นไอ้หัวทอง เจาะหู ดูเฮี้ยวๆ เหมือนเด็กฝรั่งทั่วไป
“แล้วทำไมถึงกลับมา...”
“มันเกิดเรื่องขึ้นน่ะ...ป๋าเลยให้กลับ ลุงเอยื้อให้ผมอยู่ต่อจนจบไฮสกูล ป๋าก็ไม่ยอมหรอก แต่เพี้ยนช่วยอีกแรง”
สีหน้าของชนะไม่ดีเท่าไหร่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ไอ้เหมอจึงไม่ถามรายละเอียดว่าเรื่องอะไร เพราะไม่รู้ทำไม...ถึงนึกกลัวขึ้นมา ว่ามันจะเป็นเรื่องไม่ดีที่ยากจะทำใจยอมรับ
“ต้องขอบคุณป๋าของนะ ที่ทำให้นะกลับมาเจอเหมอ เนอะ” ไอ้เหมอพูดเสียงหวาน สบตากับดวงตาคู่สวยของชนะนิ่งนาน จนอีกฝ่ายเผยรอยยิ้มหล่อเหลาให้มันดังเดิม
“อืม...มีแค่เรื่องนี้ที่ต้องขอบคุณ” ชนะยอมรับเสียงอ่อน “เหมอจ๋า”
“หืม”
“ผมจะเป็นคนดีเพื่อเหมอนะ จะเป็นแฟนที่ดี ผมสัญญาเลย”
“เหมอก็สัญญา จะดูแลนะให้ดีที่สุด”
“เราดูแลกันและกันดีกว่า...เหมอดูแลผมฝ่ายเดียวก็คงเหนื่อย”
“อื้ม”
“ผม...ทำไม่ดีมามาก ไม่รู้ว่าวันหนึ่ง...ถ้าเหมอรู้เหมอจะรับมันได้ไหม ไม่อยากให้เหมอสัญญาหรอกว่า...เหมอจะรับได้และอยู่เคียงข้างผม ผมไม่อยากเห็นแก่ตัวแบบนั้น...แต่เหมอรู้ไว้นะว่าผมอยากให้เหมออยู่กับผมไปตลอดชีวิต”
ไอ้เหมอพยักหน้าแล้วซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้างของคนรัก “ตอนนี้เหมออยู่กับนะแล้ว อย่ากังวลเลย”
“อืม”
เรื่องอะไร...ไอ้เหมอแม้จะคลางแคลงใจแต่ก็ไม่ได้อยากรู้ ปล่อยให้มันเป็นอดีต เป็นเพียงแค่เรื่องราวที่ผ่านมา...ที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้แล้วก็เท่านั้น
ต่อด้านล่าง
-
ถึงเวลาต้องแยกจาก ไอ้เหมอก็ได้แต่ทำหน้าหงอยจนไอ้ชาติชายต้องตบหัวเพื่อนเรียกสติ กลับเข้าโรงเรียนมาได้สองชั่วโมง ไอ้เสือมันก็ยิ่งอาการหนัก เงียบกริบ เอาแต่กอดจูบมือถือที่มีรูปของมันกับแฟนเป็นสกรีนหลัก
ชนะจะถึงบ้านหรือยัง กลับเข้าบ้านจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง จะเคลียร์กับพ่อได้ไหม ไอ้เหมอกังวลใจไปหมด นึกเป็นห่วง อยากโทรถาม อยากไปอยู่ข้างๆ แต่ด้วยหน้าที่...มันกลับไปไม่ได้
“ไอ้เหมอ! เฮ้ยย มึง! หมวดยิ้มมา! เก็บมือถือเร็วมึง” ไอ้เชษฐ์ตะโกนลั่นห้อง เตือนไอ้เสือที่ยังคงสติไม่เข้าที่ให้รีบซ่อนอุปกรณ์สื่อสารที่ทางโรงเรียนไม่อนุญาตให้พกพา แต่ไอ้เสือเพื่อนยากมันช้าไม่ทันการเสียแล้ว
“นักเรียนนายร้อยเสมอ เดชาโชติกุล!” เสียงเข้มจัดของหมวดยิ้ม หนึ่งในครูฝึกวิชาทหารดังลั่นห้อง ตั้งแต่เป็นนักเรียนเหล่าปี 2 ก็ไม่ได้โดนครูฝึกมาตรวจระเบียบในห้องมากนัก แต่วันนี้ไม่รู้ว่าความซวยหรืออย่างไร ถึงทำให้หมวดยิ้มที่หน้ามันไม่ยิ้มสมชื่อเพราะดุอย่างกะเสือโหยในละครมายืนปั้นหน้าเคร่งดุที่ประตูห้องพัก
“ครับผม!” ไอ้เหมอยืนตัวตรง หน้าซีด โยนมือถือเครื่องละหลายหมื่นปลิวละล่องไปที่เตียงไอ้ปิ๊กปรีชาที่หน้าเหวอไม่แพ้กัน
“ใครอนุญาตให้นำอุปกรณ์สื่อสารเข้ามา!” หมวดยิ้มเสียงโหดขึ้นสิบเท่า มองไอ้เสือเหมอดาวเด่นแห่งรุ่นด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม
“ไม่มีครับ!” ยืดอกตอบรับเสียงฉะฉานดั่งแนวทางสุภาพบุรุษ แต่ในใจไอ้เหมอฝ่อลีบไปหมด
เป็นที่รู้กันดีว่าการใช้โทรศัพท์มือถือต้องทำกันแบบหลบๆ ซ่อนๆ ตอนเป็นนักเรียนเหล่าปีหนึ่งไอ้เหมอมันยังอยู่ในช่วงละลายพฤติกรรม ไม่ได้กล้าฝ่าฝืนกฎเสียเท่าไหร่ แต่พอเป็นนักเรียนเหล่าปี 2 มันรู้ทางหนีทีไล่ จึงรอดมาเสียทุกครั้ง แต่ครั้งนี้...คาหนังคาเขาคงไม่รอดไปได้เป็นแน่แท้
หมวดยิ้มเดินไปยังเตียงไอ้ปิ๊ก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วส่งสายตาดุจัดมองไอ้เหมอที่ทำท่าถลาจะเข้ามาแย่ง
“ยืนตัวตรง!”
“ครับ!”
“ดันพื้นหนึ่งร้อยครั้ง แล้วไปวิ่งรอบกองร้อยยี่สิบรอบ”
ไอ้เหมอโอดครวญในใจ แต่มันจะทำอะไรได้นอกไปจาก “กระผม นักเรียนนายร้อยเสมอ เดชาโชติกุล ขออนุญาตปฏิบัติครับ!”
“เชิญ!” หมวดยิ้ม หรือไอ้หมวดยิ้มที่ไอ้เหมอมันเรียกอย่างเคียดแค้นในใจยังคงทำหน้าเหี้ยม “ส่วนมือถือ ผมจะยึดไว้ ปิดเทอมค่อยมารับคืน”
“ห้ะ?”
“มีอะไรข้องใจ?”
“ไม่มีครับ!”
“ดี!”
ในใจร้องตะโกนว่า ‘ชิบหาย’ ไปหลายหมื่นครั้ง พร้อมกับก้มลงไปดันพื้นให้ครบตามจำนวนที่ถูกสั่ง ไอ้เชษฐ์ ไอ้ชาย ไอ้ปิ๊กได้แต่ยืนตรงเกร็งหน้าเข้ม จนหมวดยิ้มเดินจากไป จึงมารุมกรูกันที่ไอ้เสือเหมอ
“เป็นไงล่ะมึง ซวยเลยทีนี้” ไอ้ชายมองไอ้เหมออย่างเห็นใจ “ว่าแต่ไอ้หมวดยิ้มอยู่ๆ มันก็ตรงดิ่งมาที่ห้องพวกเรา แม่งโคตรน่าสงสัย”
“นั่นสิวะ ปกติมันไปกลั่นแกล้งน้องปีหนึ่ง ไม่ค่อยมายุ่งกับพวกเราเท่าไหร่แล้ว แปลกว่ะ” ไอ้เชษฐ์ก็ตั้งข้อสังเกต
“แถมมันยังไม่ขอดูของพวกกูด้วย ทั้งที่น่าจะรู้ว่ายังไงนักเรียนมันก็แอบเอาเข้ามากันเกือบทุกคน” ไอ้ปิ๊กสนับสนุนความผิดปกตินี้ แต่ไอ้เหมอที่กำลังดันพื้นด้วยความเจ็บใจไม่ได้ออกความเห็นใดๆ นอกเสียจากโอดครวญถึงเรื่องสำคัญ
“แล้วอย่างนี้...กูจะโทรหาแฟนกูยังไงวะ”
ไอ้เหมอแทบอยากแดดิ้นสิ้นใจไปตรงนั้น ไม่ได้เห็นหน้าก็แทบตายแล้ว...ยังจะไม่ได้ยินเสียงอีก ไอ้เหมอคงได้ตรอมใจน้ำหนักลดไปอีกหลายสิบโลเป็นแน่
“เดี๋ยวพวกกูคิดหาทางให้” ไอ้ชายออกปากจะช่วย จนไอ้เหมอมันเบาใจ
“เออ ขอบใจว่ะ” ไอ้เหมอดันพื้นเสร็จแล้ว กำลังจะเตรียมไปวิ่ง แต่หมวดยิ้มมันโผล่หน้ามาอีกรอบ พร้อมกับสั่งให้เพื่อนไอ้เหมอทุกคน เปิดตู้เสื้อผ้า เพื่อมันจะได้ทำการตรวจค้น คราวนี้ทำเอาไอ้สามเสือแห่งกลุ่ม F4 ถึงกับหน้าซีด และสุดท้าย...พวกมันก็ได้ไปวิ่งรอบกองร้อยด้วยกันอย่างพร้อมเพียง
“ไอ้สัดเอ้ยยยยยยยยยยยยย! กูยังไม่ได้บอกอะไรแฟนกูเลยสักคำ” ไอ้เชษฐ์โอดครวญบ้าง ไม่รู้มันเลื่อนสถานะจากเพื่อนคุยกับวิมปรีประภาเป็นแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือแค่ชั่วข้ามคืนที่เชียงใหม่ก็ไม่อาจทราบได้
“ไม่ทันได้บอกลา คราวนี้น้องหมอนแม่งสวมเขากูยาวกว่าเดิมแน่ ไอ้ยิ้มนะไอ้ยิ้มมมม แม่งงงงง” ไอ้ชายคับแค้นใจขึ้นอีกคน คงมีแต่ไอ้ปิ๊กที่บ่นหงุงหงิงแค่ว่า “กูยังดูพระพุทธเจ้ามหาศาสดาโลกไม่จบเลย แม่งค้างมาหลายตอนแล้ว ฮือออ”
แต่ใครเล่าจะเสียใจเท่าไอ้เหมอ...คงไม่มี
สองวันแล้วที่ไอ้เหมอไม่ได้ติดต่อกับชนะสุดที่รักของมัน ไปยืนชะเง้อคอต่อแถวใช้โทรศัพท์สาธารณะอยู่สองคืนก็ไม่ได้ผล เพราะพอจะถึงคิวมัน หมวดยิ้มมันโผล่มาได้จังหวะตลอดเวลา และไม่รู้มันไปเหยียบตาปลาไอ้ผู้หมวดคนนี้หรืออย่างไร ถึงได้สั่งลงโทษมันได้ตลอด แต่ไอ้เหมอมันอดทนไม่ปริปากเถียง ทุกเช้าห้องพักจะถูกตรวจค้น ราวกับตอนยังเป็นนักเรียนขึ้นเหล่าใหม่ๆ ทำเอาเพื่อนอีกสามคนซวยกันไปด้วย
“ไอ้ยิ้มมันเป็นอะไรของมันวะ อยู่ๆ แม่งเหี้ยนไรขึ้นมา” ไอ้ชายพูดอย่างเหลืออด ตอนนี้สี่หนุ่มกำลังอาบน้ำชำระร่างกายหลังจากถูกสั่งให้ไปโดดน้ำที่หอสูงเป็นการลงโทษที่ผ้าปูเตียงยับย่นทั้งๆ ที่ความตึงเรียบนั้นตึงยิ่งกว่าผิวหน้าที่ได้รับการร้อยไหม
“ไอ้เหมอ กูว่านี่มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้วนะเว้ย มึงต่อสายถามพี่สมัยของมึงดิ๊ ถามหน่อยว่าเพื่อนพี่มึงมันเป็นอะไร” ไอ้เชษฐ์แนะ ไอ้เหมอที่ไม่มีอารมณ์อยากทำอะไรก็ได้แต่เงียบฟัง ไอ้หมวดยิ้มมันเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับพี่สมัยของไอ้เหมอ ไปตีกอล์ฟด้วยกันเป็นประจำ ถูกพี่สมัยใช้เอาของเข้ามาให้ไอ้เหมอก็บ่อยครั้ง แต่ไม่รู้ครั้งนี้ความสัมพันธ์อันดีกับพี่ชายของไอ้เหมอมันพังไปแล้วหรืออย่างไร ถึงได้มาคอยกัดกันอยู่อย่างนี้
“โทรได้ที่ไหน มือถือถูกยึด ตู้โทรศัพท์ก็เข้าใกล้แทบไม่ได้”
“มึงไม่ได้ไปทำอะไรไอ้ยิ้มมันแน่นะ”
“กูจะทำอะไรล่ะ เพิ่งกลับจากเชียงใหม่มาพร้อมพวกมึงเนี่ย”
“เออว่ะ” ไอ้สามซี้ขานรับพร้อมเพียง มองหน้าลูกพี่มันด้วยความนึกคิด ก่อนไอ้ปิ๊กมันจะพูดขึ้นลอยๆ “พ่อมึงมีส่วนเกี่ยวด้วยรึเปล่าไอ้เหมอ ถ้าพี่มึงอ่ะ ไม่ทำอะไรอยู่แล้ว แต่มึงก็รู้ พ่อมึงเขาใหญ่ในกรมอยู่เหมือนกัน สั่งไอ้หมวดยิ้มให้เอ็นดูลูกชายให้มากๆ คงทำได้อยู่หรอก”
ไอ้เหมอที่ไม่เคยคิดสงสัยกลับคิดขึ้นมาได้บ้าง เพราะก่อนจะขออนุญาตเที่ยวเชียงใหม่กับเพื่อน มันโทรบอกท่านบิดาก่อนเป็นคนแรก แต่ท่านนายพลเขาไม่อนุญาต มันจึงโทรบอกคุณหญิงแม่ให้รับรู้ คุณหญิงท่านก็ตามใจลูกชาย ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อแม่อนุญาต แต่พ่อไม่... ไอ้เหมอมันเชื่อคุณหญิงแม่ เพราะคุณหญิงแม่ใหญ่สุดในบ้าน มันจึงไปเชียงใหม่กับผองเพื่อนด้วยความสบายใจ
“พ่อกูคงไม่ทำอะไรเด็กๆ แบบนี้หรอกว่ะ”
“กูว่าก็ไม่แน่”
คำว่าไม่แน่ของไอ้เชษฐ์มีผลมาจนถึงวันศุกร์ หลังจากโดนยึดมือถือและถูกกลั่นแกล้ง ชื่อของนนร. เสมอ เดชาโชติกุลกลับเป็นชื่อเดียวในรายชื่อนักเรียนที่ถูกสั่งกักบริเวณ ดังนั้น...มันจึงเป็นคนเดียวที่ไม่ได้เปลี่ยนเครื่องแบบขึ้นรถกลับบ้านเหมือนเพื่อนๆ คนอื่นๆ
“ไอ้นะ มึงเป็นอะไรเนี่ย หงุดหงิดมาสี่ห้าวันแล้วนะ” เพนกวิ้นที่กำลังอ่านโคนันเล่มล่าสุดเอ่ยปากถามไอ้รูปหล่อเดือนคณะและคว้าตำแหน่งเดือนมหาลัยเมื่อปีก่อนที่ตั้งแต่กลับมาเรียนมันก็เพิ่มความแปลกใจให้ไอ้นกขี้สงสัย วันแรกที่กลับมายิ้มหน้าบาน บอกว่าไปเที่ยวเชียงใหม่ มีของฝากมาให้ด้วย แต่พอข้ามไปหนึ่งคืน กลับมาเจอมันตอนเช้าที่คณะ ไอ้กวิ้นก็ต้องพบว่าหน้าหล่อเหลาของเพื่อนตัวสูงหงิกงออย่างไม่มีใครเข้าหน้าติด แม้สาวๆ ที่มักจะเข้ามารุมล้อมถามไถ่ว่าถ่ายชีทหรือยัง ฝากส่งรายงานอะไรหรือเปล่า หรือหิวไหมซื้อขนมมาฝาก ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้สักคน
“โทรหาเหมอไม่ติด มันปิดเครื่อง” คนรูปหล่อที่ท่าทางไม่ได้นอนหลับเต็มอิ่มมาหลายคืนตอบด้วยท่าทางระโหยโรยแรง
“มันฝึกหนักรึเปล่า” ไอ้กวิ้นให้ความเห็น มันพลิกหน้าการ์ตูนอย่างไม่สนใจ แต่เพื่อนรูปหล่อของมันก็ยังไม่คลายกังวล
“ฝึกหนักยังไงก็เปิดเครื่องบ้างสิวะ กูโทรจนมือหงิก แม่งก็มีแต่เสียงข้อความอัตโนมัติ” ไอ้รูปหล่อที่มักจะใจเย็นถึงขั้นขึ้นเสียงกับไอ้เพนกวิ้นที่ยอมวางหนังสือการ์ตูนแล้วยกน้ำหวานสีแดงของมันประเคนให้
“ใจเย็นๆ ก่อน นี่วันศุกร์แล้ว เดี๋ยวมันก็กลับ”
ได้ยินดังนั้นชนะก็ใจเย็นลงบ้าง ก่อนจะมองหน้าไอ้เพนกวิ้นที่ยังคงไม่ได้รู้เรื่องราวระหว่างเขากับเสมอ
“เออมึง” ชนะเริ่ม
“ว่า”
“กูกับเหมอคบกันแล้ว” ชนะบอกตรงๆ เห็นไอ้กวิ้นมันตกใจ แต่สุดท้ายมันก็พยักหน้าแล้วถาม
“ตอนไหนวะ”
“ก็...ตอนไปเที่ยวเชียงใหม่”
“นี่พวกมึงหนีไปเที่ยวกันไม่ชวนกูสักคำเลยเหรออออออออออ พวกมึงแม่งงงงง” ไอ้เพนกวิ้นมันสติแตก ยืนมือไปเขย่าตัวคนรูปหล่ออย่างรุนแรง ที่ถ้าไอ้เสือเหมอมันมาเห็นคงได้เตะไอ้นกเหิมเกริมนี่ปลิวกระเด็น
“เดี๋ยวๆๆ ฟังกูก่อน ไม่ได้หนีไปด้วยกัน เหมอตามไปทีหลัง ไปกับไอ้เชษฐ์เพื่อนมันคนเชียงใหม่ แล้วพอดีกูพักที่รีสอร์ทญาติไอ้เชษฐ์” ชนะพยายามอธิบาย ใจหนึ่งก็สงสารไอ้กวิ้นมันเหมือนกันที่มันเหมือนถูกทิ้งตลอดเวลา ยอมรับว่าพออยู่กับเสมอแล้ว เขามักจะลืมเพนกวิ้นไปทุกที
“มึงไม่ต้องแก้ตัวไอ้นะ แผนมึงสิท่า ทำไมต้องจงใจไปพักที่รีสอร์ทญาติเพื่อนไอ้เหมอด้วย บ้านแม่เลี้ยงของมึงที่เชียงใหม่ก็มี อย่าบอกว่าลืมว่าเมียพ่อมึงคนเชียงใหม่” ไอ้กวิ้นมันแสนรู้จนชนะแสร้งเป็นคนดีต่อไม่ไหว
ไอ้เพื่อนรูปหล่อมันจึงยิ้มราวกับคนยอมจำนนที่โดนจับได้ ทำเอาไอ้กวิ้นถึงกับดีดดิ้นอีกครั้ง
“มึงทิ้งกู!! เลิกคบ กูจะเลิกคบบบบบบ”
“เฮ้ย ไม่เอาดิ เดี๋ยวคราวหน้าพาไปด้วย จะไปกับเหมอตอนสิ้นปีอีกทีหนึ่งเหมือนกัน”
“จิ๊ ตอนนี้อะไรก็ไอ้เหมอ”
“ก็เมียคนเดียว” ชนะยืดอกรับจนไอ้กวิ้นหมั่นไส้ “ได้กันแล้วด้วย”
“อูยยยย กล้ายอมรับอีก ไม่คิดว่านอกจากหน้าหล่อแล้วมึงยังหน้าด้าน”
“ชมเหรอ”
“กวนตีนนนนนนนน ไอ้เหมอรักคนอย่างมึงไปได้ยังไง”
“ก็อยู่กับเหมอกูไม่กวนตีน ไม่เห็นต้องถาม”
“พวกมึงแม่งสองมาตรฐานพอกัน”
ชนะหัวเราะ ปล่อยไอ้กวิ้นให้มันบ่นงุ้งงิ้งของมันไป แต่พอก้มลงมองมือถือตัวเอง หัวใจก็ร้อนรุ่มขึ้นมา
เหมอจ๋าของเขาเป็นอะไรไปหรือเปล่า ทำไมถึงติดต่อไม่ได้อย่างนี้
“แล้วนี่ตุ๊กตาเหี้ยไร หน้าตาประหลาด กูว่าจะถามมึงหลายครั้งละ ไปไหนมึงก็พกไปด้วยจนเจี๊ยบมันแอบมาถามว่าช่วงนี้เขาฮิตเลี้ยงตุ๊กตาหน้าเหี้ยแบบนี้รึไง” ไอ้กวิ้นมองตุ๊กตาไม้ตาแป๋ว ปากยิ้มกว้าง หัวไร้ผมที่ชนะมักจะพกไปด้วยทุกที่ กินข้าวก็วางไว้ใกล้จาน ตอนนั่งเรียนก็วางไว้ใกล้เอกสาร ตอนขับรถก็เอาวางไว้ที่คอนโซล ไม่รู้ว่าตอนอาบน้ำ ตอนนอน ตอนทำอะไรอย่างอื่นในชีวิตที่ไอ้กวิ้นไม่เห็นมันจะหนีบไอ้ตุ๊กตาตลกตัวนี้ไปด้วยไหม
ส่วนเจี๊ยบคนถามก็คือหญิงสาวผู้เป็นแฟนคลับ CY และตามติ่งชนะด้วยเหมือนกัน เจี๊ยบเป็นเพื่อนร่วมเซคที่ไอ้กวิ้นเคยเห็นนั่งจ้อกับไอ้เหมอเรื่องของ CY ตอนไอ้เกรียนมันมารับที่คณะด้วยน้องพิ้งฟีโน่ของมัน เจี๊ยบพอเห็นว่าคนรูปหล่อหนีบตุ๊กตาไม้มันก็จะเอาไปเป็นเทรนด์บ้างถึงได้มาถามไอ้กวิ้นผู้รอบรู้แต่สุดท้ายไอ้กวิ้นมันก็ไม่รู้อะไรเลย
“ยุ่งไรวะ” ชนะถาม ใช้นิ้วลูบหัวไอ้เหมอจ๋าตาแป่วพร้อมอมยิ้ม “ไม่เห็นประหลาด น่ารักจะตาย”
“รสนิยมมึงนี่แปลกมาก”
“ไอ้คนที่กล้าแต่งคอสเพลย์ถ่ายรูปแปลกๆ ลงเฟซอย่างมึงนี่ว่ากูได้เหรอ”
ไอ้กวิ้นนอกจากชอบเลโก้ จิ๊กซอว์ ภาพยนตร์ และแอลกอฮอล์แล้ว มันยังชอบแต่งคอสเพลย์เป็นตัวละครในการ์ตูน ตัวที่มันชอบก็คือโคนัน ไอ้เด็กตัวเล็กใส่แว่นที่ฉลาดเป็นกรด ไอ้กวิ้นมันดูตั้งแต่มันอยู่ชั้นประถม จนตอนนี้มันเรียนมหาลัยแล้วโคนันของมันก็ยังไม่ยอมขึ้นชั้นมัธยมเสียที
“มันเป็นความชอบส่วนตัวเว้ย”
“นี่ก็ความชอบส่วนตัวของกู”
“ทำไมมึงชอบเถียงกูอ้ะ ยอมกูบ้างดิ” ไอ้เด็กกวิ้นพอเถียงไม่ได้มันก็ตีโพยตีพาย
“กูยอมเหมอคนเดียว คนอื่นกูไม่ยอม”
“ชัดเจนมากไอ้สัด มึงเป็นเอามากจริงๆ เฮ้ย นั่นแฟนเก่ามึงอ่ะ” ไอ้กวิ้นสรรเสริญเพื่อนรูปหล่อมันไม่ทันไร ก็ทำตาโตตกใจที่เห็นแฟนเก่าของชนะเดินตรงมาหา
“มึงเลิกด้วยดีแน่นะ เขาไม่เอาน้ำกรดมาสาดแน่นะเว้ย” ไอ้กวิ้นถามด้วยความระแวดระวัง ขืนถ้าเอามาสาดจริง มันก็กลัวจะซวยไปด้วย
“คิดเป็นละครไปได้” ชนะเอ่ยพลางส่ายหน้ามองไอ้คนจินตนาการสูงอย่างระอา “หวัดดีวิม”
“หวัดดี” สาวสวยตอบรับพร้อมกับนั่งลงเคียงข้าง “ชนะ เชษฐ์เพิ่งโทรหาวิมเมื่อกี้อ่ะ เชษฐ์ฝากบอกว่าเสมอโดนกักบริเวณ ศุกร์นี้
ไม่ได้กลับ มือถือก็โดนยึดหลายวันแล้ว ของเชษฐ์ก็โดนเหมือนกัน ถึงเพิ่งติดต่อมา”
คำแถลงไขของสาวสวยว่าที่คุณหมอ ทำเอาว่าที่นายช่างทั้งสองถึงกับตกอกตกใจเพราะเพื่อนหัวเกรียนที่ประพฤติตนดีมาตลอดถูกสั่งกักบริเวณ
“รู้ไหมว่าทำไม” ชนะถาม ใบหน้าหล่อเหลามีแต่ความเป็นห่วง “เหมอไปทำอะไรไม่ดีเข้าเหรอ”
“วิมก็ไม่รู้อ่ะ เชษฐ์บอกมาแค่นี้ ให้มาบอกชนะด้วย เพราะเสมอเขากลัวว่าคนทางนี้จะเป็นห่วงที่ไม่ได้ติดต่อหาเลย”
ไอ้กวิ้นมองเพื่อนรูปหล่อของมัน เห็นหน้าที่หงอยลงแล้วก็สงสาร “ไปเยี่ยมมันที่โรงเรียนได้ไหมอ่ะ คุณวิมถามแฟนให้หน่อยได้รึเปล่า”
ไอ้กวิ้นถ้าพูดกับเพื่อนมันจะเป็นนกปากหมา แต่กับคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงมันจะเป็นผู้ชายแสนสุภาพ
สาวสวยยิ้มเอียงอาย ไม่ปฏิเสธเรื่องแฟนเสียด้วย “งั้นวิมโทรเลยนะ”
“ครับ”
ไอ้กวิ้นเฝ้ารอ ในขณะที่เพื่อนรูปหล่อเอาแต่จ้องตุ๊กตาประหลาดของมัน นิ้วก็ลูบหัวเกลี้ยงๆ นั่นอย่างใจลอย
“ฮัลโหล เชษฐ์คะ พอดีวิมอยู่กับชนะกับเพนกวิ้น เพื่อนของเสมอน่ะค่ะ ใช่ค่ะ พวกเขาฝากถามว่าจะไปเยี่ยมที่โรงเรียนได้ไหม อ๋อ...ค่ะ โอเคค่ะ แล้วเชษฐ์ถึงบ้านรึยังคะ ค่ะ โอเค จะรอนะคะ” เห็นคนสวยวางสายด้วยแก้มแดงปลั่งแล้วไอ้กวิ้นก็เอ่ยแซว
“หวานกันจังเลย อิจฉาอ่ะ” ไอ้กวิ้นมันไม่แบ่งแยกระหว่างคนที่เพิ่งรู้จักกับคนที่สนิทมานาน นึกอยากแซวมันก็แซวเสียอย่างนั้น “แล้วแฟนคุณวิมว่าไงบ้างครับ”
“ก็...เชษฐ์เขาบอกว่าคงไม่ได้น่ะค่ะ เพราะโดนกักบริเวณก็คงไม่ถูกปล่อยตัวมาพบ”
ชนะพยักหน้ารับรู้ ไอ้กวิ้นมันก็หาทางอื่นไม่ได้แล้วจึงต้องยอมจำนน มันยกมือตบไหล่เพื่อนรูปหล่อเป็นการให้กำลังใจไปสองสามที
“ยังไงวิมขอตัวก่อนนะ มีแล็ปตอนเย็น”
“โอเคครับ” ไอ้กวิ้นยิ้มรับ ชนะพยักหน้า บอกขอบคุณที่อุตส่าห์มาไกลถึงคณะวิศวะเพื่อบอกข่าว
“ไม่เป็นไรหรอก ถือเป็นเพื่อนสะใภ้เนอะ” คนสวยพูดติดตลกแล้วจากไป ไอ้กวิ้นถึงกับครางฮือเสียดายที่สาวเจ้ามีเจ้าของเสียแล้ว
“ไอ้นะ...ไอ้นะ เฮ้ย มึง จะเหม่อไปไหนวะ”
“กูคิดถึงเหมอ” ชนะยอมรับอย่างสิ้นท่า พอรู้ว่าจะไม่ได้เจอหลังจากไม่ได้ยินเสียงมาหลายวันก็ยิ่งใจฝ่อ
“รู้ แต่มันทำอะไรไม่ได้ ไปกินข้าวกันก่อนป่ะ นี่ตอนเที่ยงมึงก็ไม่แตะอะไรเลย ถ้าไอ้เหมอกลับมาแล้วเห็นว่ามึงผอมลง มันได้แดกหัวกูอ่ะ”
ชนะถอนหายใจ มองไอ้กวิ้นแล้วถาม “สงสัยมานานแล้ว มึงดูแลกูดีขนาดนี้ ชอบกูเหรอ”
“เฮ้ยยย บ้า! แฟนมึงสั่งเว้ย มันจ่ายค่าดูแลกูทุกเดือน” ไอ้กวิ้นปฏิเสธ ยอมเปิดโปงความลับของไอ้เหมอเพื่อมันจะไม่ถูกเข้าใจผิด
“นานเท่าไหร่แล้ววะ ไม่เห็นบอก”
“นานเท่าที่กูเป็นเพื่อนมึงอ่ะ แต่ไม่ใช่เพราะคำสั่งมันอย่างเดียวหรอก กูทำเพราะมึงเป็นเพื่อนกูด้วย กูเต็มใจ แต่ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยนะมึง ถ้าไม่ได้อย่างคุโด้ ชินอิจิ พี่กวิ้นไม่แลเลยขอบอก”
“อ้าว...มึงก็ชอบผู้ชายเหรอ” ชนะถามอย่างแปลกใจ แต่ไอ้กวิ้นมันถึงกับเบิกตาโตถลน
“เฮ้ยยยยย ไม่ใช่ โมริ รันสิมึง! กูพูดผิด”
“เล่นเอาซะกูตกใจ” ชนะส่ายหน้า ก่อนจะมองตุ๊กตาเหมอจ๋าของตัวเองด้วยตาละห้อย “คิดถึงว่ะมึง เหมอก็คงคิดถึงกูมาก”
“อืม มันคงกำลังดิ้นตาย”
“ปากเหรอไอ้ห่า” ชนะตบหัวไอ้กวิ้นทันที
“เมียไม่อยู่ ผัวก็ตบกูอีก แสรดดด” ไอ้กวิ้นทำท่าน้อยใจ แต่สุดท้ายพอเห็นหน้าหล่อๆ เหงาหงอยของเพื่อนก็ต้องพูดให้กำลังใจ “มันรักมึงมากเลยรู้ไหม สั่งกูดูแลดีๆ กลัวมึงเหงา กลัวมึงไม่กินข้าว สารพัดเลย”
“อือ”
“ดูแลตัวเอง เพื่อมันนั่นแหละ คิดถึงได้แต่ต้องกินข้าว คิดถึงได้แต่ต้องนอนพักผ่อนให้เต็มอิ่ม ถ้าไอ้เหมอรู้ว่ามึงดูแลตัวเองได้ดี มันคงมีความสุข” ไอ้กวิ้นที่นานๆ ทีจะมีสาระบอกเสียงขรึม
“มึงไม่ต้องปลอบกูเหมือนเด็กๆ” ชนะบอก แต่ในใจก็รู้สึกคลายความเหงาลงได้บ้าง “แล้วนี่เหมอจ้างมึงเท่าไหร่”
“ไม่ตายตัวหรอก ขึ้นอยู่กับราคาจิ๊กซอว์และเลโก้ที่กูอยากได้ หึหึ” ไอ้กวิ้นยิ้มชั่วร้าย และชนะรู้ว่าไอ้นกบินไม่ได้ตัวนี้ต้องเรียกราคาแพงเป็นแน่
“ชั่วช้ามาก” ชนะว่าแล้วตบหัวไอ้กวิ้นไปอีกสองครั้ง “ต่อไปอยากได้อะไรมาเอาที่กู ไม่ต้องไปกวนเหมอ”
“วุ้ย ตบกูจริง ไอ้เหมอมันไม่ได้เสียตังค์สักบาทเดียว พี่สมัยของมันจ่ายให้ มึงไม่ต้องกลัวว่าไอ้เหมอมันจะจนกรอบหรอก เพราะมันก็จนของมันอยู่แล้ว ไม่เคยมีตังค์สักทีหรอกไอ้เกรียนนั่น พี่มันซื้อเลโก้ซื้อจิ๊กซอว์ให้กู ส่วนมันก็มาไถตังค์กูไปเลี้ยงข้าวมึงนั่นแหละ”
“อ้าว เหรอวะ” ชนะที่ไม่ได้รู้ถึงวังวนเงินค่าจ้างของไอ้กวิ้นกับไอ้เหมอถึงกับทำหน้าเหวอ
“มึงคิดว่ามันเป็นคนดีรึไง ไอ้เสือเหมอที่เพื่อนๆ มันเรียกไม่ใช่เพราะเก่งเหี้ยไรหรอก แต่แม่งชอบปล้นเพื่อนจนเหมือนเสือที่เขาใช้เรียกโจรกันนั่นแหละแสรดดดด”
“ฮ่าๆๆๆๆ แสบเนอะ”
“อย่ามองความชั่วช้าเป็นความแสบไอ้สัด มันไม่เหมือนกันนนน” ไอ้กวิ้นเรียกร้องความยุติธรรม ก่อนมันจะเล่าวีรกรรมที่ไอ้เหมอทารุณมันอย่างถึงพริกถึงขิงจนคนรูปหล่อจากที่เหงาหงอยกลับหัวเราะเสียงดังลั่น นำพาเอาสาวๆ รอบบริเวณใต้ตึกคณะวิศวะรู้สึกกระชุ่มกระชวยไปด้วย
“แล้วนี่มึงรู้ไหมว่าแฟนมึงน่ะเคยคิดจะทำนม”
“ห้ะ จริงเหรอ” ชนะกลั้นขำ เห็นไอ้กวิ้นทำหน้าจริงจังก็ยิ่งขำเข้าไปใหญ่
“เออดิ แม่งคิดได้ไงไม่รู้เว้ย ปิดเทอมเคยลากกูไปตามติ่งน้องมึงที่เกาหลีด้วย ตอนนั้นแม่งขโมยแสตนดี้เขามาอีก กูนี่โคตรปวดหัว แล้วมึงรู้ไหม มันน่ะจำไม่ได้ว่ามันเคยไปเกาหลี ไอ้เหมอมันคิดว่ามันฝัน บอกยังไงก็ไม่เชื่อ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าคิดว่าตัวเองฝันอยู่รึเปล่า แล้วมันน่ะเคยคิดจะลาออกไปเป็นการ์ดที่สนามบินด้วย ทั้งแม่ทั้งพ่อมันช่วยกันเบรคไว้ ทั้งกล่อมทั้งจับขัง กว่ามันจะยอมความก็ต้องกล่อมกันเป็นเดือน คนบ้าๆ แบบมันไม่รู้กูเป็นเพื่อนไปได้ไง”
“มึงก็บ้าพอกัน” ชนะช่วยตอบให้ แต่ไอ้กวิ้นกลับแยกเขี้ยวใส่
“กูปกติเว้ย แต่ตอนนี้มันก็ดีขึ้นแหละ ไม่รู้นายร้อยฝึกโหดไปรึเปล่า มันถึงได้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมา” ไอ้กวิ้น แม้ปากมันจะชอบว่าไอ้เหมอ แต่มันก็พูดถึงเพื่อนมันคนนี้ด้วยความภูมิใจทุกครั้ง มันมีเพื่อนที่สามารถเอาไปอวดใครได้ว่ามีดีมากแค่ไหน ถึงความบ้าจะมากพอกันก็ตาม
“มึงยิ่งพูด กูยิ่งอยากเจอ” ชนะถอนหายใจ “มึงรู้ป่ะว่าไอ้นี่ชื่ออะไร”
“มันมีชื่อด้วย?” ไอ้กวิ้นตกใจเล่นใหญ่ยิ่งกว่าหนังในเมเจอร์ที่มันชอบดู “ไอ้นี่เนี่ยนะ”
“เออ” ชนะรับคำเสียงเข้ม จับตุ๊กตาไม้หน้าประหลาดหมุนไปทางไอ้กวิ้น “มันชื่อเหมอจ๋า”
ไอ้กวิ้นหัวเราะก๊าก แต่ก็ต้องหยุดเมื่อถูกคนรูปหล่อประเคนฝ่ามือเข้าที่หัว “ตลกมากไปไอ้สัด”
“ก็ตลกจริงๆ นี่หว่า พอมึงบอกชื่อปุ๊บ หน้าไอ้เหมอซ้อนทับปั๊บ”
ชนะอมยิ้ม ดีดนิ้วเข้าที่เหม่งของตุ๊กตาไม้ไปสองที แต่ใช้อีกมือจับไว้ถึงได้ไม่ล้ม “ไม่ใช่เพราะมันประหลาด ไม่ใช่เพราะมันตลกหรอก ที่ทำให้เหมือน แต่มันน่ารักเหมือนเหมอ เห็นทีไรก็ต้องยิ้ม ใครจะว่าประหลาด แต่กูว่าน่ารักของกูคนเดียว”
เพราะความจริงจังของชนะทำให้ไอ้กวิ้นมันไม่ล้ออีก “ไอ้เหมอจ๋านี่มึงไปซื้อที่ไหน ของแฮนด์เมดเหรอ”
“อืม ไปเดินถนนคนเดินกับเหมอ แล้วเจอเข้าพอดี เหมอคงน้อยใจที่กูว่ามันหน้าเหมือนไอ้ตัวนี้” ยังจำยิ้มจืดเจื่อนของเสมอได้ดี...ว่าเป็นยิ้มที่ทำให้รู้สึกกังวลใจมากแค่ไหน
“มันน้อยใจมึงเป็นด้วยเหรอ” ไอ้กวิ้นถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ เพราะไอ้เหมอที่อะไรก็เอาอกเอาใจ ตามใจคนรูปหล่อของมันตลอด ไม่เคยโกรธไม่เคยว่า แต่ถึงขั้นน้อยใจ คงกระเทือนต่อมดราม่ามันน่าดู
“เป็นสิ เห็นหน้ายิ้มๆ แต่คิดอะไรเยอะ แล้วไม่ค่อยบอก” ชนะบอกอย่างรู้ดี ใช้นิ้วเกลี่ยแก้มไอ้เหมอจ๋าเล่น “เฮ้อ ทำยังไงถึงจะได้เจอวะ กูอยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง”
“อดทนไปก่อนเถอะน่า มึงรู้ป่ะว่าการที่ไม่ได้เจอมันมีข้อดีของมันนะมึง”
“กูไม่เห็นว่าจะดีตรงไหน...” ชนะเถียงแต่ไอ้กวิ้นกลับหัวเราะ
“ไว้ตอนที่มึงเจอมันอีกครั้ง มึงจะรู้เองว่าดียังไง” ไอ้กวิ้นทำหน้าประหนึ่งวิญญาณคุโด้ ชินอิจิเข้าสิงมัน ก่อนจะยิ้มกริ่มมองไอ้เพื่อนรูปหล่อที่เบะปากไม่เห็นด้วย แล้วยิ่งหัวเราะเข้าไปใหญ่เมื่อไอ้หล่อมันบ่นให้ได้ยิน
“ไม่เห็นจะดี กอดก็ไม่ได้ จูบก็ไม่ได้”
“มึงก็กอดก็จูบไอ้เหมอจ๋าของมึงไปดิ” ไอ้กวิ้นแนะ แต่ชนะกลับมองไอ้กวิ้นราวกับมันเป็นคนโง่เสียเต็มประดา
“มึงดูเหมอจ๋าดิวะ ตัวเล็กอย่างนี้ แค่มือกูก็กำรวบได้แล้ว จูบไม่ถนัด กอดก็ไม่ได้”
ไอ้กวิ้นถึงกับหน้าเหวอ “นั่นใช่ประเด็นเหรอวะ”
“เออ”
หยุดเถียงเถอะ มันควรรู้ตัวว่าไม่ต่อปากต่อคำกับไอ้พวกเป็นโรคคิดถึงเมียขั้นสุดท้ายจนอาการหนักเป็นดีที่สุด เพราะพูดอะไรไป ไอ้หล่อมันก็ไม่ฟังแล้ว ปล่อยให้มันอยู่กับไอ้เหมอจ๋าของมันต่อไป คงได้หายบ้า หรืออาจจะบ้าขึ้นกว่าเดิม...ก็ไม่ทราบได้
...............................................TBC.............................................................
ขอบคุณคอมเม้นยาวๆ ที่น่าปลาบปลื้มใจมากค่ะ และขอบคุณคอมเม้นสั้นๆ ที่เป้นกำลังใจให้กันตลอด
กวิ้น หนูเป็นแค่ตัวประกอบนะคะ
-
สงสารน้องเหมอออ. โดนลุงข้างบ้านเกล้งหรือ ป๋าแกล้งกัน.
-
อู้ยยยยย ชะน้าาาาน่าร้ากกกกกก :mew1:
มีมุมนี้ด้วยอ่ะ แง้วๆดี ทำไมเหมอโดนเล่นอ่ะ คำสั่งจากป๋ารึป่าววว :ling2:
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารทั้งเหมอ สงสารทั้งชนะ แอบสงสัยอยู่นะครับว่าคุณพ่อของเหมอต้องสั่งหมวดยิ้มมาแน่ๆ เลย ทำไมต้องมาขัดขวางความรักของลูกด้วย ใจร้ายจัง T^T
แล้วเพนกวิ้นจะมีคู่บ้างไหมครับเนี่ย?
-
เห็นประเด็นแว๊บๆ เรื่องสมัยนะเรียนไฮสคูลน่าจะเป็นเรื่องใหญ่แฮะ
ชอบตรงที่นะบ่นว่าเพี้ยนไม่สนใจพ่อเลยอาการหนัก
อยากให้เข้าใจกันนะ เพราะไม่งั้นสะใภ้แบบเหมอคงลำบากใจมาก #พ่อผัวไม่รัก
เฮียพ่ายนี่จนลูกโตก็ยังนิสัย!
-
ทำไมรู้สึกว่าพี่สมัยนี่ละตัวดี 555555
-
อีพี่ไร้พ่ายรึเปล่า ที่เปนคนอยุ่เบื้องหลัง. อ่านตอนนี้เหมิอนที่เดาไว้เลยว่าชนะจงใจอ่อยให้เหมอไปตามหา ไม่งั้นคงไม่ไดพักรีสอร์ทเชรฐ หรอก ว่าแต่จะมีอุปสรรคอะไรมาขวางกั้นเหมอ กะชนะอีกไม๊
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เหมอจ๋าาาาาาา 5555555555 ชนะขี้เพ้อว่ะ
-
ต้องเป็นลุงข้างบ้านผู้โหดร้ายแน่
ใจร้ายที่สุด แกล้งลูกเหมอของป้าได้ :hao5:
แต่ก็ดีเหมือนกันให้เค้าคิดถึงกันมากๆอย่างนู๋กวิ้นว่าได้ :hao7:
แต่ไม่ใช่ว่าตอนหน้าจะมาม่าน้ำข้นนะ ไม่เอานะไม่อ้าววว :katai1:
-
อะไรเนี่ยยย 3 วันดี 4 วันหวานตลอดดดด ชนะโหมดนี้น่ารักจริง ติด เหมอจ๋า
ท่านบิดาดัดนิสัยวิ่งไปง้อผชของเหมอแน่ๆเลย 555
หมวดยิ้มนะ หมวดยิ้ม อย่ามาทำร้ายเหมอนะ เดี๋ยวจับคู่ให้เลยนิ
-
:กอด1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ย ใครกันมากีดกันความรักของเสมอกับชนะ :fire: :fire: :fire:
-
ใครหนอแกล้งน้องเหมอทำไม ชนะน่ารักนะตอนนี้ :katai2-1:
-
คิดว่าผู้อยู่เบื้องหลังคือพี่หมัยพ่อบุญทุ่มของกวิ้น :z13:
-
คงไม่ใช่ว่าน้องนะไปทำใครท้องสมัยไฮสคูลนะ
ไม่งั้นดราม่าหนักแน่นอนนน
ปล.ป๋าพ่ายมีอาการทางจิตเหมือนที่ลูกว่าจริงมั้ยยยย
การกระทำป๋านี่ส่อมากเกลียดตัวกินไข่สุดๆ
-
เซ้นส์มันบอกว่าเป็นอิคุณป๋าไร้พ่ายชัวร์ๆที่เป็นตัวการให้เหมอโดนยึดโทรศัพท์กับกักบริเวณ
หนอย อิป๋าา ทำไมต้องขัดขวางฟ่ะ ไม่เข้าใจจจจจ
-
โถ่ววว สงสารน้องเหมอนะ แต่ชนะโมเม้นนี้น่ารักอ้ะ 5555
-
ชนะเขาเป็นโรคเหมอลิทซึ่มแหละตัวเธอ...
คือคนอะไรจะติดเมียลิทซึมขนาดนี้ พอรู้ตัวรู้ใจทีเหมือนพี่แกเปลี่ยนเป็นคนละคน จากทุนเดิมที่พูดจาไพเราะเสนาะหูอยู่แล้ว [แต่ฮีก็จิกเก็บคือกัน] ปัจจุบันพูดทีมดงี้เดินออกจากปากเป็นกระพรวน [เบะปากเบา]
ว่าแต่ เห็นแวบๆ ในอนาคตคงจะมีเรื่องของสมัยไฮสคูลที่เมกาตามมารึเปล่า ฉันกลัวใจเธอ แล้วหมวดยิ้มนี่คือตัวละครลับรึไง โผล่มาที นี่เงิบไปเป็นแถบ สั่งเก็บสั่งยึดสั่งลงโทษ เหมือนถูกสั่งจำเพาะกับเหมอจ๋าแค่คนเดียว คือคุณพ่อเหมอจ๋าสั่งมา หรือพี่หมัยสั่งไปรึเปล่า หรือพี่แกมีเรื่องขุ่นเคืองอะไรกับเหมอจ๋า นี่อยากรู้ นี่จะรอ ฮือ...
ปล. อยากได้เหมอจ๋ามาดีกหน้าผากบ้าง ทำไมนะมุ้งมิ้งแบบนี้ ไม่ได้เขินนะ แต่น่ารักว่ะ เหมอจ๋าอ่ะ งือ :hao5:
-
โคนันสืบด่วย ใครแกล้งน้องเหมอ ไม่ยอมมมมมมมมมมมม :fire:
-
ชะน้าแม่มอาการหนัก จูบเหมอจ๋าไป๊!55555555555
หาคู่ให้กะวิ้นด้วยค่ะ ต้องการหนึ่งอัตรา
-
ความจริงชนะ..ก็เป็นผู้ชายตลก!!!!!รึเปล่า555
-
เสมอโคตรร้ายกาจ เห็นหน้าซื่อๆแต่จริงๆนี่คือเจ้าเล่ห์มาก ดูเธอ จะผูกมัดคนหล่อข้ามชาติไม่แบ่งใครเลย คู่แท้ปาฏิหาริย์มาก แล้วดู ถูกรู้ทันอีก 55555 แต่ยังไงก็ขอห้สมหวังนะคะ วันนี้มีดาวตกเดี๋ยวเราจะช่วยอธิษฐานเอง เดี๋ยวหาก่อนว่ามันตกทางไหน... โอ๊ยยย แต่ตอนนี้หวานมากค่ะ ฮืออออ เลิกเกลียดชนะแล้ว เรารู้แล้วว่าเราควรเกลียดใคร... ลุงที่ชื่ออะไรพ.พาน พ่ายๆแพ้ๆอะไรนี่แหละ โหยยยยย ตัวร้ายชัดเจน นี่ขนาดตัวไม่โผล่ มาแค่ชื่อเรายังสัมผัสได้เลยค่ะว่าลุงแกต้องร้ายมากแน่ๆ หวังว่าน้องเหมอกับชนะจะรอดพ้นตัวร้ายไปได้นะคะ รักแท้ต้องมีอุปสรรคค่ะ แต่เราเชื่อว่าทั้งคู่ต้องผ่านมันไปได้ ฮือออออ ยังไงตัวช่วยน้องก็เยอะ น้องคงไม่ดราม่ามาก แต่บางทีตัวร้ายอาจไม่ได้มีคนเดียว... เรื่องพี่ยิ้มนี่มีปมมาก เอาแล้ววววววว ใครมากลั่นแกล้งน้องเหมอของชนะ แต่ก็อาจจะเป็นคุณพ่อจริงๆ หลังจากนี้คุณพ่ออาจจะส่งสาวสักคนให้เสมอ โอ๊ยยยยยย จะฟ้องคุณแม่!! คุณพ่อไม่เข้าใจเสมออ่ะ เสมอก็รักของเสมอ รักมาตั้งแต่ประถมนี่กลับตัวกลับใจไม่ทันแล้วค่ะ เค้าได้กันแล้วววววว เอาเวลาไปคิดคำนวณค่าสินสอดดีกว่าค่ะ เรียกเยอะได้เลยค่ะ บ้านชนะรวย แอร๊ยยยยยย ความจริงเราก็ว่าคุณพาอขัดขวางนี่ก็ดีนะคะ คนเรายิ่งคิดถึงมากเท่าไหร่ตอนเจอกันก็จะยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น ยังไงคุณพ่อก็ขังน้องเหมอไว้ค่ายฝึกไปตลอดชีวิตไม่ได้อยู่แล้ว สรุปคือคุณพ่อนี่กำลังแอบพัฒนาความสัมพันธ์ให้ทั้งคู่อย่างลับๆสินะคะ งื้อออ น่ารักกกก (นี่ตีความไปแล้วว่าฝีมือคุณพ่อ 555555 ไม่ใช่นี่ถึงกับหน้าแตก) แต่เรื่องเสมอนี่ปล่อยไว้ก่อน เราเชื่อว่าต้องมีทางออกที่ดี เราขอย้ายไปทางน้องกวิ้นสุดที่รักของเราก่อน แอร๊ยยยยยยยยยยย น้องมีบทแล้ว!! บทน้องเยอะด้วยค่ะคุณขา ปลื้มมาก 555555 จริงๆเพนกวิ้นนี่เป็นคนน่ารักมากนะคะ แต่น่าสงสารมากกว่า มาเป็นเพื่อนกับคู่รักบ้าๆสองมาตรฐาน ชนะนี่ก็เป็นเอามากอ่ะค่ะ เห็นแววในอนาคตว่าแต่งกันแล้วนี่คงตัวติดกัน สงสารชนะเหมือนกันแหละค่ะ แต่ก็แอบหมั่นไส้นิดนึง ได้รับความรักมากเกินไปจนน่าอิจฉา ยิ่งมารู้ว่าน้องเหมอทำอะไรเพื่อตัวเองมาบ้างนี่ยิ่งรักเลยสิ เราว่าภายภาคหน้าน้องกวิ้นอาจได้ค่าจ้างสองเด้ง จากพี่สมัยและชนะ แหม่... น้องเหมอนี่เห็นแววรวยนะคะ พี่ชายตามใจ ผัวก็รวย โอ๊ยยยยยย วันๆไม่ต้องพกเงินค่ะคุณ (คือไม่มีเงินให้พกไง...) ขอพูดอีกเรื่องค่ะ... น้องกวิ้นเป็นเกย์แน่นอนนน แล้วพี่สมัยนี่เหมือนชินอิจิไหมเนี่ย เราเชียร์นะคู่นี้ แอร๊ยยยยยย ส่งซีดีโคนันให้พี่สมัยรัวๆ พยายามเข้านะคะพี่! (พยายามอะไร?) งื้ออออออ เรารอตอนต่อไปนะคะะะะะ ขอให้ไม่ดราม่า ถ้ามันเลี่ยงไม่ได้ก็ขอให้ผ่านไปเร็วๆ ขอให้เสมอมีความสุข แอร๊ยยยยยยยย :mew3:
-
ท่านบิดามาเบรคความหวานของเหมอกะน้องนะทำไม หวงลูกอะดิๆๆ
-
ท่านบิดาตัวการทำลายฝัน 555
-
รักเหมอเหมือนเดิม เพิ่มเติมคืออยากได้ชะน้าาาาาาาา
ลุงข้างบ้านผู้ต้องสงสัย ออกมายอมรับผิดด้วนๆ
-
ชะน้าเป็นโรคติดเมียซะแล้ว 5555
:laugh:
-
ฮือออออออออออ
ชาบูหม้อใหญ่มากกกกกกกกก
ตะหงิดว่าลุงข้างบ้านเหมอนี่แหละตัวการของการกักบริเวณ
ฮึ่ยยยย :mew5: ลุงข้างบ้านคะ แค่พ่อผัวก็เต็มกลืนแล้ว พ่อเมียก็อย่าไปมากมายค่ะ ขอคุณแม่จัดการด้วยการกักบริเวณเช่นเดียวกับเหมอลูกรักค่ะ
ชะน้าาาาาาาาาา
ชนะไปทำอะไรมาลูกกกกกกก
ทำผู้หญิงเค้าท้องรึอะไร
ทำไมกลัวว่าเหมอจะรับไม่ได้
แต่เรื่องอดีตต้องปล่อยผ่านนะ เอามาเป็นปัจจุบันไม่ได้ :o12: คนเรามีอดีตด้วยกันทั้งนั้น ผิดพลาดพลั้งไปบ้างแต่ตอนนี้สิสำคัญ สำคัญตรงที่ชนะมีเหมอ เหมอมีชนะ มีกันและกันทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันเหลือแค่งานแต่งนี่แหละ 55555555
พึ่งรู้ว่าชนะรักเหมอมาก
ตอนที่แล้วๆมาขอโทษด้วยที่ด่าไปเยอะ
(แต่ถ้าทำเหมอร้องไห้เสียใจอีกพี่พร้อมตบนะ)
ปล.น้องกวิ้นลูก การที่น้องเผลอพูดถึงสเปคเป็นคุโด้ ชินอิจิ พี่เชื่อว่าน้องชอบผู้ชายลูก ผู้ชายคนนั้นชื่อสมัยรึเปล่า 55555555 (เซ่นจิ๊กซอว์จนได้เมียไรงี้)
-
พอรู้ว่ารัก พอยอมรับแล้ว
อินะกลายร่างเป็นคนหลงเมียขึ้นมาทันที น่าร๊ากกกกกก
ยอมให้อภัยความชั่วที่มีมาเลย ริบคำด่าคืนนนน นางหลงเหมอมากกก ชอบบบ
พี่พ่ายนี่ร้ายฟุดๆๆ จากเรื่องนุ้นลามมาเรื่องนี้
เพี้ยนนี่ขุ่นแม่ของเหมอจริงๆค่ะ
:hao7: :hao7: รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อออ
ปล.ชอบเหมออ่ะ ต่างจากเพี้ยนหน่อย ตรงที่ไม่ได้ยอมหมด มีโกรธบ้าง น้อยใจบ้าง
มีเสียงเเข็ง มีดุ รู้สึกดูมีคุณค่า
-
เหมอออออ..สงสัยเหมิจะโดนลุงข้างบ้านลงโทษที่ไม่กลับเข้าบ้านแน่ๆ.. :hao5: :hao5:
-
น้องกวิ้นนี่ค่าตัวแพงใช่ไหมคะ
เลยไม่ค่อยได้มาออก มาออกแต่ละตอนคุณคนเขียนคงสู้ค่าตัวไม่ไหว
เลยได้มารับเชิญวับๆแวมๆเท่านั้น ฮา....
-
โดนแกล้งช่วงไหนไม่โดนด้ันนนนมาโดนช่วงเป็นแฟนกันใหม่ๆ 55555
-
เราขอกวิ้นได้ไหม เราชอบกวิ้นจังเลยอะ555555
นะเพ้อมากกกก ไม่คิดว่านะจะเป็นเอามากขนาดนี้
เรื่องหมวดยิ้มนี่น่าสงสัย ถ้าไม่ใช่พ่อเหมอ
หรือว่าจะเป็นพี่พ่าย ?
ว่าแต่จะโดนอย่างนี้อีกนานไหม กลัวพ่อรูปหล่อเขาจะขาดใจ
กลัวเหมอจะเป็นโรคซึมเศร้า คึคึ
-
ใครนะช่างทำกับเหมอได้ แต่การไม่ได้เจอกันก็ทำให้รู้ว่าชนะนี่เป็นโรคติดเมียน่าดู
ทำไมอ่าน ๆ ไป นึกหน้าเหมอเป็นป๋อมแป๋ม ททท.
-
โดนแกล้งยกเหล่าเลย น่าสงสารน้องเหมอ
พี่ชนะถึงกับคลั่งคิดถึง แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ขาดเหมอไม่ด๊าย
แอบชอบกวิ้น คอสโคนัน ท่าทางจะน่ารัก
-
เหมอ อดทนน่ะ ท่านพ่อแกล้งแน่ๆเลยยยย :sad11:
-
เราว่าคนอย่างชนะคงจะรักจริงเพราะรอให้มั่นใจในตัวเองก่อนแล้วค่อยเอ่ย
-
อยากรู้ว่าฝีมือใคร
-
สงสัยพ่อชนะมากกว่า คนเงียบๆนี่แหล่ะร้ายสุด ท่านบิดาหรือพี่หมัยคงไม่ทำกับเหมอแบบนี้หรอก ยิ่งพี่หมัยยิ่งไม่มีทาง รักน้องปานแหกตูดดมขนาดนั้น เอ. . . . . . . . .หรือท่านบิดาของอิเหมอมันจะดัดหลังลูกด้วยการกักบริเวณกันนะ เพราะระยะหลังอิเหมอมันแรดน่าดูบ้านช่องไม่กลับ ไปนอนค้างอ้างแรมกับผช, แถมมีผัวแล้วด้วย ว๊ายยยยยย 55555555555555555
-
:serius2:
-
ลุงข้างบ้านแกล้งเหมอแน่ๆ ยังจำได้ ตอนก่อนที่ลุงข้างบ้าน จะทำทุกวิธีเพื่อให้เหมอได้แต่งงานมีลูกสะใภ้ ถ้าใช่เหมอต้องฟ้องๆๆๆๆ ฟ้องคุณหญิงแม่กับพี่หมัย โดนกักขัง โดนกลั่นแกล้ง ให้จัดการ ลุงข้างบ้านเลยลูก
ตอนหนี้ชะน้าของเหมอน่ารัก ต๊องเหมือนเมียแหล่ว ขี้อวดด้วย รักเหมอมากกกกกกกกกก นะของเหมอน่ารักสุดสุด
-
เหมอโดนลุงข้างบ้านแกล้งแน่นอนเบยยย :m16: // ชะน้าาาาาาาถ้าจะหวานขนาดนี้นะ เหมอเบาหวานขึ้นตาแน่ อิจฉาๆ :o8:// ไม่เอานะ กวิ้นลูกต้องไม่ใช่แค่ตัวประกอบ :ling1: เพนกวิ้นต้องมีคู่ !! #ทีมกวิ้น :katai1:
-
ชะน้าา หลงเหมอหัวปักหัวปำแล้วววว ส่วนคนที่แกล้งเหมออออ เราว่าาาาา ท่านพ่อมั้ยค่ะ เรื่องในอดีต อันนี้ท่าจะเรื่องใหญ่ แต่รอตอนที่เฉลยละกันนะว่าจะมาม่าป่าวววว
-
ใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง ใจร้ายมากกกกกกก!
-
เหมอจ๋าาา
-
สงสารเสมอ เราว่าแค่ที่เหมอมันดอดไปเที่ยวเชียงใหม่ทั้งๆที่ท่านบิดาไม่อนุญาตนี่ไม่น่าจะทำให้พ่อมันถึงกับสั่งกักบริเวณมันได้ขนาดนี้นะ แอบคิดอยู่ในใจว่าไร้พ่ายมาหาพ่อของเสมอแล้วบอกเรื่องที่เกิดขึ้นรึเปล่าเสมอมันถึงได้โดนทำโทษและสั่งกักบริเวณแบบนี้ โถววว เสมอของพี่งานนี้จะมีใครช่วยเสมอได้บ้างละเนี่ย ขุ่นหญิงแม่ ขุ่นแม่เพี้ยน ช่วยซัมเหมอด้วยยยยยย
ปอลิง ตุ๊ตาน่ารักอะ อยากได้มั่ง
-
คุณลุงข้างบ้านนี่ตัวร้ายชัดๆ ชิชะ!!เดี่ยวจะฟ้องคุณหญิงแม่ซะให้เข็ด
-
แอบคิดว่าไม่ลุงข้างบ้านนี่แระตัวบงการเบื้องหลังไอ้หมวดยิ้ม
คงคิดจะขัดขวางความรักของเหมอจ๋ากับชะน้าาาาาสินะ
-
พวกป๋าๆเขาผนึกกำลังกันรึเปล่าคะ
-
ใครคะใคร ที่บังอาจให้หมวดยิ้มมากลั่นแกล้งน้องเหมอ :ling1:
ดูซิทำชนะกระวนกระวายใจ น้องเหมอก็ถูกกักบริเวณ ถูกยึดโทรศัพท์ ดีนะที่ชนะยังมีเหมอจ๋ากะกวิ้นเพื่อนโง่คอยอยู่เป็นเพื่อน
พออ่านจนมาถึงตอนนี้ สัมผัสได้ถึงพลังลึกลับบางอย่างที่เขั้นตอนชนะไปเรียนที่เมืองนอก กับพลังของมือที่มองไม่เห็นที่กลั่นแกล้งเสมอ
โอยยยย ทำไมแรงเสียดทานของน้องเหมอมันมากมายเพียงนี้ สู้ต่อไปอย่ายอมแพ้นะเสมอ 555555
ปล.กวิ้นไม่ใช่ตัวประกอบนะคะ น้องกวิ้นเป็นผู้ช่วยพระเอกนายเอกคนสำคัญฝุดๆต่สงหาก ยังยืนยันค่ะว่ารัก #กวิ้นเพื่อนโง่ :hao3:
-
โอ้ยยยย อยากเลี้ยงชะน้าาาาาา จะฮึบไม่ไหวแล้ว พี่เมลมาลากเค้ากลับไปที~~~
-
:mew3: :mew3: :mew3:
เสมอ: เสมอน่าสงสารจัง เกิดมาหัวเกรียน ตัวหนา ไม่น่ารัก ไม่เหมาะสมกับคนที่มันรักมากมาย
แค่คิดว่ามีใครหลายคนที่ดีกว่ามัน เหมาะสมกว่ามันก็เจ็บช้ำเกินทนแล้ว ยังมีคนคิดจะกรีดกันรักของมันอีก
แล้วใจแข็งๆ ดังชายชาติทหารของไอ้เหมอ มันจะทนไปได้อีกเท่าไหร่ละเนี๊ย
ชนะ: พ่อรูปหล่อที่กำลังลุ่มหลงในความรัก ที่ไม่รู้ว่าจะหลงไปอีกนานแค่ไหน ไม่แน่ เมื่อชนะเต็มอิ่ม อาจจะ
ถึงเวลาที่ไอ้เหมอมันหมดคุณค่าก็ได้ หากเป็นแบบนั้น เสือเหมอคงได้ขาดใจตาย..
เฮ้ออออ เราคงมโนเพ้อพกเกินไป แต่ก็อดคิดไม่ได้ ว่าความหวานนนนจะกลายเป็นยาพิษเข้าซักวัน
-
ขอบคุณผู้เขียนมากๆ ค่ะ ตอนหน้าจะจิบไวน์ไปอ่านไป ขออย่าทำให้ดิฉันอ่านไปแล้วไวน์พุ่งนะคะ งือ
ไม่รู้มือดีที่ไหนแอบเปลี่ยนขวดไวน์เป็นขวดน้ำปลา สรุปไวน์ไม่พุ่ง แต่เค็มน้ำปลาแทน เค็มทั้งน้ำปลา เค็มทั้งน้ำตาดิฉันเอง กำลังหวานปนหน่วงอยู่ดีๆ ก็เอามีดมาเสียบอกกันด้วยการแยกไม่ให้เหมอกับนะไม่ได้เจอกัน คนยิ่งกำลังหวานน้ำผึ้งพระจันทร์...ถึงจะเป็นพระจันทร์ข้างแรม แต่ก็หวานละน่า นี่...dick-head jerk คนไหนมันกล้ามาสั่งให้หมวดยิ้มกักบริเวณและกลั่นแกล้งน้องเหมอของเดี๊ยน ถ้ารู้ว่าเป็นใคร แม่จะถลกกระโปรงเอาขวดน้ำปลาฟาดหัวให้แตกกันไปข้าง! (I think I kind of have a very vague idea who this f*cking dick-head was.) ฟาดเสร็จก็ตดใส่หน้าหนึ่งครั้ง ก่อนจะถลกกระโปรง...โกยแนบอีกรอบ
...ไม่ใช่อะไรหรอก สงสารเหมอ สงสารนะ เห็นคนหล่อทำหน้าหงอยแล้วมันไม่ใช่...
อีกเรื่องที่ทำให้เค็มน้ำปลา-น้ำตา คือ ความ "เกเร", "นอกลู่นอกทาง" ของชนะ ไม่รู้นอกลู่ออกไปกี่เมตร ดิฉันสงสัยเหมือนเหมอเลยล่ะว่าคือเรื่องอะไร กลัวเหลือเกินว่าจะเป็นประเด็นดราม่าในอนาคตอีก งือ...รักกันอยู่ขอบฟ้าเขาเขียว เสมือนอยู่หอแห่งเดียวร่วมห้อง ทำไมคนรักกันต้องมีอุปสรรคขนาดนี้ด้วยคะ? ชนะเคยค้ายา? มั่วเซ็กส์? ฆ่าคน? ไม่หรอกม้าง.... (ไม่รู้มีแย้มๆ ไว้ในเรื่องไร้พ่ายหรือเปล่า เห็นทีต้องหาเวลาว่างๆ ไปอ่านเรื่องนั้นอย่างจริงๆ จังๆ เสียที หึ) แต่ยังไงมันก็เป็นอดีต ขอแต่เพียงอดีตนั้นห้ามอยากจะโงหัวขึ้นมาเป็นปัจจุบันก็พอ
ขอบคุณค่ะ ขออีกครั้ง ตอนต่อไปขอไม่ไวน์พุ่ง ไม่เค็มน้ำปลา-น้ำตา
ปล. น้องกวิ้นของแม่ หนูคอสเพลย์หรือลูก? แม่ชอบบบบบบบบบ ตกลงหนูจะตกล่องปล่องชิ้นกับพี่หมัยหรือจ๊ะ? ตัวต่อ เลโก้อะไรทั้งหลายแหล่นั่นคือสินสอดจากพี่หมัยใช่มั้ยลูก? ที่บอกว่าเป็นสินบนจากเหมอนั้นแท้จริงแล้วเป็นของพี่หมัยเนอะ (แม่หวังอย่างนั้น อิอิ) ตอบแม่มาซิ?
-
น้องเหมอเพิ่งจะสมหวังกะเขา ดั๊นนนนมีเรื่องเข้ามาแล้ว
ใครกลั่นแกล้งน้องเนี่ย
-
:hao5: ลุงข้างบ้าน ทำกันได้ลงคอ :hao5:
-
สงสารเหมออ่ะ กำลังอินเลิฟ ดันโดนจับบล็อคทุกการสื่อสาร
-
ชะน้าาาาา เพ้อน่ารักว่ะ อดทนคิดถึงเหมอไปก่อนนะ
เพราะเหมอก็คิดถึงนะไม่ต่างกัน
ปล.เพนกวิ้นเวลาอยู่กับเหมอและชนะ พกหมวกกันน๊อคมาใส่ด้วยดิ
โดนตบหัวตลอดเว
-
นะน่ารักอ่ะ ไม่คิดว่าจะหลงเมียขนาดหนักอย่างนี้
แล้วใครกักขังเหมอกัน ปล่อยเหมอมาเจอนะซะดีๆ :katai4:
-
อยากเห็นหน้า เหมอจ๋า จุงเบยย
-
ใครคืออิทธิพลมืดที่มาครอบงำเหมอตอนนี้เนี่ยยยย!! #ชนะผู้หลงเมียหัวเกรียน
-
เพื่อนกวิ้นนน ได้ค่าตัวเพิ่มแล้วโน๊ะ ฮุฮุ ทำไมไม่รุ ลึกๆ มีความรู้สึกว่าเพื่อนกวิ้นกับเพื่อนปิ๊กของเหมอ อึนๆ คล้ายๆกันเลยแฮะน่าจะมีบทเจอกันสักทีเนาะ o13
-
นี่คือน้องๆมาม่าใช่ไหมให้กินชาบูตอนหน้าคงจะมาม่าละซิบอกแล้วไงเรารวยยยยยยยย ตาลุงข้างบ้านออกโรงแล้วเรื่องป๋าตัวร้ายยังไม่พ้นตาลุงข้างบ้านก็ยกทัพมาละ เรื่องอดีตของนะน่าจะร้ายแรงมากจนอาจมีผลกับชีวิตรักของนะกับเหมอก็ได้ เพราะอดีตมันจะส่งผลถึงปัจจุบันและอนาคต หวังว่านะคงไม่ไปข่มขืนใครหรือทำใครท้องหรือฆ่าใครตายหรอกนะแต่ขึ้นชื่อว่าลูกไร้พ่ายคงทำอะไรที่ไม่ต่างจากพ่อนักหรอก ปล.ชนะนี่เสียนิสัยเพราะพี่เอกับพี่เกมส์ตามใจจนเสียคนแท้ๆพี่เอกับพี่เกมควรถูกจับไปปรับทัศนะคติให้เป็นผู้เป็นคนขึ้นเลี้ยงหลานยังไงตามใจจนเสียคน ปลล.นี่คือนิยายใสใสของนางไสยศาสตร์ชัดๆลงคาถาให้หลงเสน่ห์แล้วส่งควายธนูมาไล่ขวิด ปลลล.เรื่องเหมอโดนกลั่นแกล้งเรื่องนี้ต้องถึงหูคุณหญิงแม่ตาลุงข้างบ้านต้องโดนทุ่ม
-
กวิ้น หลานรักกกก
พาร์ทนี้ทำได้ดีมากลูก ป้าปลื้มมม
ส่วนน้องเหมอ กับน้องนะ ก็น่ารัก ใสๆ ได้ใจป้าไปเยยยยยยย
รักเหมอนะลูกกกกก :mew1:
-
ตั้งแต่ชนะ มันรู้ใจตัวเอง รู้สึกว่าหวานกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเลยนะอ่านทีไร เขินทุกที555
-
ชะน้าน่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดด งูยย
สงสารเหมอ สงสารอ่ะ55555 ไม่ได้คุย ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้กลับไปเจออีก อกแตกตายไปแล้วมั้ง
อ่านตินนี้แล้วรู้สึกได้ถึงดราม่าที่กำลังจะคืบคลานเข้ามา นะไปทำสาวท้องไรงี้ป่าวอ่ะ ไม่นะะะะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 22
เรื่องน้องชายหัวแก้วหัวแหวนถูกกักบริเวณถึงหูนายทหารหนุ่มอย่างร้อยเอกสมัย เดชาโชติกุลในเช้าวันเสาร์ โดยคนฟ้องจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากเพนกวิ้นเพื่อนรักของน้องชาย
กวิ้นกวิ้น : พี่หมัยยยยยย รู้ม้ายยยย ไอ้เหมอไม่ได้กลับบ้านนนน มันโดนกักบริเวณ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ : ??
กวิ้นกวิ้น : พี่ไม่รู้เหรออออ ทำไมพี่โง่ววววววววว อ้ะ น้องไม่กลับบ้านทำไมไม่รู้ หูยย เหลือเชื่อเลย มนุษย์พี่ชายนี่มีดีอะไรบ้างนอกจากเลี้ยงน้อง
สมัยพี่ชายน้องเสมอ : กูเข้าเวรเพิ่งกลับมาบ้าน แล้วจะรู้ไหม พ่อกูบอกจะไปรับน้องตั้งแต่เมื่อวาน แล้วทำไมน้องกูโดนกักบริเวณวะ
สมัยเมื่อไม่ได้อยู่ต่อหน้าน้องชายก็เป็นผู้ชายโฉดปกติ เจ้าระเบียบตามนิสัยนายทหารที่จบจากโรงเรียนนายร้อยด้วยความสามารถโดดเด่น
กวิ้นกวิ้น : ถามกวิ้นกวิ้นจะรู้ไหม นี่ไม่ใช่คนที่สั่งกักนะจ้ะ อย่ามาพาลไอ้พี่หมัย
สมัยพี่ชายน้องเสมอ : มึงกวนตีน จิ๊กซอว์ที่กูซื้อมานี่จะทิ้งแม่ง
กวิ้นกวิ้น : พี่หมัยยยยยยย อย่าทิ้งนะมึงงง ถ้าทิ้งกวิ้นจะฟ้องไอ้เหมอ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ : เรียกกูดีๆ ดิ๊
กวิ้นกวิ้น : กวิ้นเรียกพี่หมัยดีแล้ว มึงไม่อ่านเหรอ ตามึงบอดใช่ม้ายยย
สมัยพี่ชายน้องเสมอ : มึงอดไป จิ๊กซอว์รูปการ์ตูนปัญญาอ่อนของมึงนี่ เลโก้ก็ไม่ต้องเอา
กวิ้นกวิ้น : หนูกราบบบบขอโทษษษษษษษษษ
สมัยเบื่อจะทะเลาะโต้ตอบกับเพนกวิ้นเพื่อนน้องชายทางไลน์แล้ว จึงวางโทรศัพท์มือถือแล้วเดินไปหาท่านนายพลและคุณหญิงเสมือนที่รอทานข้าวกันอยู่
“พ่อครับ”
“ว่าไงหมัย”
“ทำไมน้องโดนกักบริเวณ”
สมัยยิงคำถาม ทำเอาคุณหญิงเสมือนต้องมองสามีเหมือนกัน
“ไหนคุณพี่บอกน้องว่าไอ้เหมอมีฝึกพิเศษ” คุณหญิงถามเสียงเย็น มองสามีด้วยแววตารู้ทัน “คุณพี่ทำอะไรลงไปหรือเปล่าคะ”
“ผมเปล่า” ท่านนายพลปฏิเสธเสียงแข็ง ทำทีจิบกาแฟเข้าไปอึกใหญ่แต่ก็ต้องสำลักเพราะความขมและความร้อนของมัน
“ทำยังไงดีครับแม่ ผมห่วงน้องเหลือเกิน” สมัยกลุ้มใจ มองคนเป็นพ่ออย่างนึกเคือง “น้องไม่เคยทำตัวไม่ดีตอนที่อยู่โรงเรียนเลย ทำไมถึงถูกกักบริเวณได้ ถ้าไม่ถูกกลั่นแกล้ง”
“คุณพี่คะ...” คุณหญิงเสมือนก็นึกห่วงลูกชายคนเล็กขึ้นมาเหมือนกัน ส่งสายตาข่มขู่สามีที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ฝีมือคุณพี่ใช่ไหมคะ”
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะคุณหญิง ไอ้เหมอมันอาจจะเกเรก็ได้ หมวดยิ้มรายงานให้ผมฟังด้วยว่ายึดมือถือไอ้เหมอมาได้ ก็เพราะอยู่โรงเรียนคงเอาแต่คุยโทรศัพท์ ไม่เป็นอันเรียนไม่เป็นอันฝึก”
“คุณพ่อ!” สมัยตะโกนเสียงดังลั่น จนคุณหญิงเสมือนต้องรีบห้ามปราม แต่สมัยมีหรือจะฟัง “พ่อก็รู้ว่าน้องมีมือถือไว้โทรติดต่อกับคนที่บ้าน ผมซื้อให้น้องเอง แล้วพ่อ พ่อบอกไอ้ยิ้มให้ไปยึดมาใช่ไหม!! ทำไมพ่อทำแบบนี้”
“ไอ้เหมอมันไม่ได้ใช้โทรหาแกซะหน่อย มันเคยโทรหาแกสักครั้งไหม ตอบ!” ท่านนายพลลุกขึ้นเถียงไม่ยอมแพ้
สมัยแม้จะรู้ดีแก่ใจว่าน้องชายสุดที่รักไม่เคยโทรหาเลยสักครั้ง แต่ก็ยังคงจะเถียงคอเป็นเอ็น “โทรสิครับ แค่น้องไม่โทรหาพ่อ ไม่ใช่ว่าน้องไม่โทรหาผม!”
“โอยย พอแล้วๆ พ่อลูกคู่นี้” คุณหญิงเอ่ยห้ามปราม ทางสามีก็เอาแต่ฮึดฮัด ทางลูกชายคนโตก็ไม่ยอมความ สมัยอยู่ในโอวาทของพ่อมาตั้งแต่เด็ก ยอมให้พ่อทุกอย่าง เว้นแต่เรื่องของน้องชายที่สมัยมันสู้ยิบตา
“ผมผิดหวังในตัวคุณพ่อจริงๆ นะครับ ที่ใช้อำนาจในทางที่ผิด ถ้ายังขืนรังแกน้องเหมอของผมอีก ผมจะเตะดาวบนบ่าของพ่อให้หลุดเลย อย่าหาว่าผมไม่เตือน” สมัยขู่ทิ้งท้าย เดินตึงตังออกจากบ้านไป ทิ้งไว้เพียงท่านนายพลที่ความดันขึ้นจนหน้าแดงแปร๊ดกับคุณหญิงเสมือนที่ได้แต่ถอนหายใจ
“คุณหญิง คุณดูลูกชายของคุณพูดกับผม! ผมเป็นพ่อมันนะ ไอ้หมัยมันชักจะกล้า!”
“คุณพี่ก็แก่แล้ว ทำไมยังทำตัวให้เด็กมันว่าได้ล่ะคะ ไม่เอาค่ะใจเย็นๆ นะคะ เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน ลำบากน้องต้องเสียเวลาดูใจอีก ไม่เอาค่ะ ไม่เอา”
“คุณหญิงงงงงงงงงง”
ท่านนายพลผู้ไม่เคยมีใครเข้าข้างตะโกนลั่นบ้านอย่างเหลืออด ลำบากพลทหารจ้อยผู้ติดตามต้องหายาดมยาลมยาหอมมาประเคนให้กับผู้เป็นนาย
“พี่หมัย จะพากวิ้นไปไหนอ้ะ” เพนกวิ้นถูกเรียกตัวออกจากบ้าน โดยมีนายทหารหนุ่มขับรถมารอรับ
“ไปหาน้องเหมอ น้องเหมอได้เห็นเพื่อนคงจะหายเหงา” สมัยตอบเสียงเรียบ แม้จะไม่ได้อยากพาเด็กกวิ้นที่คำพูดคำจามันน่าเตะเสียเหลือเกินไปด้วยก็ตาม แต่ถ้าน้องชายได้พูดคุยกับเพื่อนก็คงจะหายเหงาได้บ้าง น้องถูกกักบริเวณคงจะไม่ร่าเริงนัก
“ไปได้เหรอพี่หมัยยยย!”
“เออ ได้ดิ มึงดูว่านี่ใคร” สมัยย้อนถาม ไอ้กวิ้นจึงแสยะยิ้มตอบว่า “มนุษย์พี่ชายที่คลั่งน้องโคตรๆ”
“เดี๋ยวตบปาก มึงนั่งดีๆ คาดเข็มขัดด้วย”
“จ้า” ไอ้กวิ้นรับคำด้วยท่าทียียวน ก่อนจะสะกิดไหล่นายทหารยศร้อยเอกที่ยังอยู่ในชุดเต็มยศให้หันมา
“มีอะไร”
“ไปรับเพื่อนอีกคนด้วยดิ รับรองคนนี้ ถ้าพี่หมัยพาไปด้วย ไอ้เหมอต้องกราบขอบคุณพี่แล้วหอมแก้มอีกสิบทีเป็นรางวัล” ไอ้กวิ้นมันรู้วิธีตะล่อมพี่ชายเพื่อน เพราะรู้จุดอ่อนคนหน้าคมเข้มคนนี้ดี
“ใคร?” ถามเสียงแข็งไปอย่างนั้น แต่ในใจลุกโชนไปด้วยคำพูดของเด็กกวิ้นเป็นที่เรียบร้อย สมัยผู้ชาญฉลาดติดกับอย่างว่าง่ายถ้าหากสิ่งล่อใจคือรางวัลจากน้องชายที่รักยิ่ง
“คนที่ไอ้เหมอมันชอบ แล้วตอนนี้ก็เป็นแฟนไอ้เหมอมันด้วย” ไอ้กวิ้นยิ้มกริ่มอย่างผู้รู้
“ห้ะ? น้องกูมีแฟน”
“เออดิพี่ เขาได้เสียกันแล้วด้วย นี่พี่ไม่รู้เลยไง พี่หมัยยย พี่แม่งจะโง่ไปถึงไหนนนน” ไอ้กวิ้นปากดีทั้งๆ ที่มันก็เพิ่งรู้เมื่อเย็นวาน แต่ก็โดนพี่ชายเพื่อนตบหัวเข้าให้ข้อหาลามปามไปเรียบร้อยโรงเรียนกวิ้น
“อย่าว่าน้องเสมอเสียๆ หายๆ แล้วมันเป็นใคร ชื่ออะไร เรียนที่ไหน มึงบอกมาให้หมดไอ้กวิ้น”
ไอ้กวิ้นโดนสอบปากคำจากคนร่างยักษ์หน้าคมเข้ม มันจึงได้แต่อ้อมแอ้มตอบ เห็นปากดีอย่างนี้ที่จริงมันกลัวพี่ชายของไอ้เหมอไม่น้อย “ชื่อชนะ เพื่อนที่คณะกวิ้นอ่ะ หล่อมาก รวยมาก อย่างที่ไม่คิดว่าจะคบกับไอ้เหมอได้เลย”
“ทำไมวะ น้องกูไม่ดีตรงไหน” สมัยแยกเขี้ยวขู่ จนไอ้กวิ้นต้องยิ้มประจบ
“ดีสิพี่หมัย ไอ้เหมอมันดีจะตาย เหมาะสมกันแหละ กิ่งทองใบหยกเชียว” ไอ้กวิ้นพลิกลิ้น กลับลำแทบไม่ทันเพราะมือยักษ์กำลังจะตบหัวมันเข้าให้อีก “พี่หมัยเลี้ยวตรงหน้าอ่ะ ไปรับไอ้นะมันก่อนค่อยไปหาไอ้เหมอ”
“เออๆ”
สมัยจำต้องเคลื่อนรถเล็กซัสไปตามทางที่เด็กกวิ้นมันบอก ระหว่างทางก็ได้ยินมันโทรคุยกับเพื่อนที่มันบอกว่าหล่อนักหล่อหนา รวยนักรวยหนา ให้ออกมารอที่หน้าประตูรั้ว ขับไปได้ไม่นานเด็กกวิ้นมันก็บอกให้จอดรถ
“ตรงหน้านี้แหละพี่หมัย คนนั้นอ่ะ ตัวสูงๆ” ไอ้กวิ้นชี้บอก สมัยจึงขับรถไปจอดลงตรงหน้าผู้ชายร่างสูงที่ต้องยอมรับว่ารูปหล่อเสียจนอดคิดไม่ได้ว่า...มันจะคบกับน้องชายของเขาได้หรือ แต่แล้ว...ความคิดนั้นก็ตกไปเมื่อนึกได้ว่ากำลังสงสัยในความดีของน้องชายตัวเองอยู่ว่ามีอะไรไปคู่ควรกับผู้ชายที่เพิ่งพบเจอ
“สวัสดีครับ” ชนะยกมือไหว้ สมัยก็รับไว้เช่นกัน นี่คงเป็นการเจอกันครั้งแรกของชนะกับพี่ชายแฟน แต่คนรูปหล่อไม่มีท่าทีเกรงกลัว กลับแนะนำตัวเองเสียงฉะฉาน “ผมชื่อชนะครับ กำลังคบกับน้องชายของพี่อยู่”
ด้วยคำแนะนำตัวที่ตรงไปตรงมาทำเอาสมัยถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้ารับ
“เออ รู้แล้ว ขึ้นรถ จะพาไปหาน้องเหมอ”
พี่ชายแฟนพูดแค่นั้น ชนะก็ยิ้มรับแล้วขึ้นนั่งเบาะหลัง ไอ้กวิ้นมันก็หันหน้ามาแสยะยิ้มให้แล้วพูดล้อ
“คนนี้พี่หมัย ชื่อสมัย ครั้งหนึ่งไอ้เหมอเคยเปลี่ยนให้ชื่ออินเทรนด์ เพราะดูโก้หรูดูดี แต่กูบอกไม่เข้ากับหน้า ไอ้เหมอมันเลยยอมกลับมาเรียกพี่หมัยเหมือนเดิม มึงคิดว่าไงอ้ะ หน้าพี่เมียกวนตีนป่ะ”
“ไอ้กวิ้น” เสียงของสมัยเข้มจัด มือละจากพวงมาลัยมาดึงหัวเด็กกวิ้นให้หันกลับแล้วตบเข้าให้เต็มฝ่ามือ
“พี่หมัยหล่อ ไม่แปลกที่มีน้องชายน่ารัก” ชนะตอบ คำพูดคำจาหวานหูจนสมัยไม่แปลกใจที่น้องชายไปหลงรักเข้า หน้าหล่อไม่พอยังคารมณ์ดีเสียด้วย
“พูดจาเข้าหูว่ะ ค่อยน่าคุย” สมัยบอกแล้วมองหน้าว่าที่น้องเขยผ่านกระจกมองหลัง เห็นไอ้รูปหล่อมันยิ้มตอบกลับมา
“พี่หมัยเชื่ออะไรกับไอ้นะ มันอาจจะกำลังแอบด่าพี่อยู่ในใจก็ได้นะ” ไอ้กวิ้นมันเบะปากมองเพื่อนรูปหล่อกับพี่ชายเพื่อนด้วยความหมั่นไส้
“ใครจะเหมือนมึง นั่งดีๆ ไม่ต้องซนไปกดนั่นกดนี่ในรถกู” สมัยสั่ง เห็นเด็กมันกำลังกดเครื่องเล่นซีดีเล่น
“กวิ้นอยากดูการ์ตูน”
“รถกูไม่มีการ์ตูน”
“กวิ้นเอาแผ่นมา”
“ทำไมมึงพร้อม”
“เป็นคนรอบคอบไง” ไอ้กวิ้นฉีกยิ้มรับ สมัยถอนหายใจแล้วปล่อยให้เด็กมันเปิดการ์ตูนดู
“น้องเหมอไม่น่าคบเพื่อนปัญญาอ่อน” สมัยบ่นเบาๆ ในขณะที่ชนะหัวเราะขำ
“น้องพี่หมัยนี่คนปกตินักแหละ” ไอ้กวิ้นมันเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะตั้งใจดูการ์ตูนโคนันของมันไป ส่วนชนะนั้นเคลิ้มหลับไปเรียบร้อยเพราะเมื่อคืนคนรูปหล่อนอนไม่หลับ กว่าจะได้นอนก็เกือบฟ้าสาง ตอนนี้โล่งใจแล้วที่จะได้เจอกับคนรัก เท่านั้นความง่วงก็เริ่มเข้าครอบงำ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”
ชนะสะดุ้งเฮือก ส่วนสมัยเหยียบเบรคกะทันหัน มีแต่ไอ้กวิ้นที่ยังตั้งตาดูหน้าจอ
“เหี้ยไร!” สมัยสบถ ถามเพื่อนน้องชายด้วยความตกใจ
“มีคนเจอศพในบ่อน้ำอ่ะ พี่หมัยอย่าถามดิ ขัดอารมณ์”
“แล้วมึงอยากเป็นศพไหมห้ะ ไอ้กวิ้นกวิ้น กูขับรถอยู่ กูตกใจ”
“กูก็กำลังฝันดี มึงไม่ต้องดูแล้ว ปิดเลย”
คราวนี้ทั้งชนะและสมัยร่วมด้วยช่วยกันตบหัวไอ้กวิ้นไปคนละที โทษฐานที่เสือกดูการ์ตูนแนวสืบสวนสอบสวนอย่างไม่ดูเวล่ำเวลา ทำเอาไอ้กวิ้นหน้าตูม งอนตุ๊บป่อง ยอมปิดการ์ตูนแล้วนั่งเงียบกริบ
รถเล็กซัสของสมัยเคลื่อนข้ามจังหวัดมาจนถึงนครนายก ก่อนจะขับเลี้ยวเข้าสู่โรงเรียนนายร้อยในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา
สมัยจอดรถ บอกให้เด็กสองคนนั่งรอที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ เพราะเขาต้องเข้าไปคุยกับไอ้ยิ้มเพื่อนซี้เพื่อขอพบน้องชาย
“ไอ้กวิ้น”
“ไร” เพื่อนแสนงอนที่งอนไม่หายแต่ก็ยังขานรับ
“ขอบใจว่ะ ที่ให้พี่หมัยไปรับกู”
“เออ แล้วมึงก็ยังตบหัวผู้มีพระคุณของมึงอีก มึงแม่งไม่เคยสำนึกบุญคุณกูเลยไอ้นะ ไอ้เพื่อนเวรรรรร” ไอ้กวิ้นได้ทีระบายความอัดอั้นของมันอย่างน่าสงสาร ชนะจึงยิ้มกริ่มแล้วผลักหน้าผากมัน
“ยะกำลังจะไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเพื่อน มึงอยากได้ของฝากอะไรไหมล่ะ”
“อยากกกกกกกกกกกก” ไอ้กวิ้นตอบทันควัน แล้วมันก็หายงอนเป็นปลิดทิ้ง ร่ายรายการให้ชนะฟังแล้วก็ยิ้มกว้าง “กูไม่ฝากตังค์นะ แต่อยากได้ของ”
“เออๆ” ชนะยอมพยักหน้า ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นไอ้หัวเกรียนเดินตามนายทหารหนุ่มออกมาจากตึกใหญ่
ไอ้เหมอที่เดินตามหลังพี่ชายมาด้วยท่าทีหงอยเหงา พอเห็นว่าคนที่รออยู่ไม่ได้มีแค่ไอ้กวิ้นอย่างที่พี่สมัยบอกไว้ มันก็รีบวิ่งหน้าตั้งแซงพี่ชายเข้าไปหาคนที่กำลังคิดถึงสุดขั้วหัวใจทันที
ชนะเพิ่งรู้...ที่ไอ้กวิ้นมันบอก...ว่าการไม่ได้เจอก็มีข้อดีของมันจริงๆ เพราะเมื่อเจอแล้ว...ความสุขความอิ่มเอิบใจไม่รู้ว่ามาจากไหน...รู้แต่ว่ามันล้นอยู่ในอก
คิดถึงมาก...คิดถึงจนอยากคว้าตัวมากอดไว้ แต่ติดเกรงใจสถานที่และพี่ชายของคนหัวเกรียนที่เดินตามหลัง
“มาได้ไง พี่หมัยไม่บอกเลยว่ามาด้วย” ไอ้เหมอยิ้มกว้างเต็มหน้า ไม่สนใจทักทายไอ้กวิ้นที่ตัวซีดจางลงเรื่อยๆ
“เซอร์ไพรส์ไงครับ อยากเห็นน้องน้อยของพี่ตกใจ” สมัยยิ้ม ลูบหัวน้องชายที่ยิ้มแล้วยิ้มอีก เห็นน้องมีความสุข พี่ชายก็สุขใจ
“ตกใจมากเลยพี่หมัย เหมอรักพี่หมัยที่สุดดดดดดดด” จริงดังเด็กกวิ้นว่า น้องเสมอมีความสุขมากจนกระโดดกอดและหอมแก้มเขาไปหลายที
“ไอ้เหมออออออ มึงลืมกูววววว” ไอ้กวิ้นแสดงจุดยืนก่อนมันจะซีดจางไปมากกว่านี้
“อ้าววว มึงมาด้วย เออ ดีว่ะ เป็นไงวะ” ไอ้เหมอแสร้งทำทีถามตามมารยาท แต่พอเห็นหน้างอนๆ ของเพื่อนก็เลิกแกล้งแล้วดึงไอ้กวิ้นมาตบหัวเล่นด้วยความคิดถึง “ไม่ได้ตบหัวมึงนาน แม่งโคตรเหงามือ”
“ไอ้สัดเหมอ ไอ้บ้า”
ชนะหัวเราะขำ แต่พอสบตากับไอ้เหมอแล้วรอยยิ้มหล่อเหลาก็แต้มบนหน้า ไอ้หัวเกรียนละจากเพื่อนแล้วขยับเข้าหาคนรัก ยื่นนิ้วไปสะกิดที่หลังมือของอีกฝ่ายแผ่วเบา
“เหมอขอโทษนะที่ไม่ได้โทรหาเลย มือถือโดนยึด” ไอ้เหมออยากขอโทษสุดที่รักของมันเป็นพันครั้ง ยิ่งเห็นหน้าตาหล่อเหลาอิดโรยเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายคงทรมานที่ไม่ได้ติดต่อหากันเลย
“ไม่เป็นไร มันสุดวิสัยนี่นา” ชนะยิ้ม ยกมือขึ้นลูบแก้มคนหัวเกรียน “แต่เราได้เจอกันแล้ว”
“อื้อ คิดถึงแทบตายเลย”
“เหมือนกัน”
บรรยากาศรอบตัวคนทั้งคู่เคลือบไปด้วยน้ำตาลที่หวานเสียจนกลัวมดมารุมตอม สมัยยิ้มเพราะเห็นน้องชายยิ้มมีความสุข ส่วนไอ้กวิ้นเบะปากหมั่นไส้เพื่อนทั้งสองคน พอไอ้นกบินไม่ได้มันจะเอ่ยขัด ก็โดนพี่ชายเพื่อนยกมือขึ้นปิดปากไว้แน่น
“ไปแดกข้าวได้แล้วมึงน่ะ หิวแล้วชอบไล่กัดชาวบ้านเขา” สมัยลากไอ้กวิ้นหลบฉากไป พามันเดินไปยังร้านอาหารไม่ใกล้ไม่ไกล ปล่อยทิ้งไว้แค่น้องชายกับว่าที่น้องเขย
“ผมพาเหมอจ๋ามาด้วย” ชนะหยิบตุ๊กตาไม้ออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมกันแดดที่ชยบังคับให้ใส่มาก่อนออกจากบ้าน
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง ใช้นิ้วลูบหัวเกลี้ยงๆ ของไอ้เหมอจ๋าแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นเจ้าของ “ดูแลมันดีไหม”
“อืม ห่มผ้าให้ก่อนนอนทุกคืน”
เพี้ยนเป็นคนทำเตียงนอนสำหรับเหมอจ๋าให้ เพราะเห็นว่าชนะติดตุ๊กตาตัวนี้อย่างหนัก พอถามแล้วคนรูปหล่อบอกถึงชื่อตุ๊กตา แฟนของพ่อก็จัดการทำทั้งอุปกรณ์สำหรับตุ๊กตาให้ด้วยตัวเอง มีผ้าห่มผืนเล็ก เตียงขนาดเล็กและชุดสำหรับเปลี่ยนให้สำหรับตุ๊กตาไม้อีกสองสามชุด
“ตอนนี้มีเสื้อใส่ด้วย รูปหล่อเลย” ไอ้เหมอเอ่ยชม จูบที่ปากไอ้เหมอจ๋าเสียงดังแล้วพาให้มันไปจูบพ่อของมันต่อ “หวานไหม”
ชนะส่ายหน้า มองริมฝีปากของไอ้เหมออย่างโหยหา “คงไม่หวานเท่าตัวจริงหรอก”
“ปากหวานอีกแล้ว” ไอ้เหมอยิ้มเขิน จับมือชนะแล้วพานั่งลงบนม้าหินอ่อนข้างๆ กัน “แล้วเป็นไงบ้าง กลับบ้าน ทะเลาะกับพ่ออีกไหม”
ชนะยิ้ม บีบมือไอ้เหมอกลับเบาๆ “ป๋าไม่อยู่ ไปประชุมที่สาขาต่างประเทศ แต่คงรู้เรื่องว่าผมกลับบ้านแล้ว”
“อืม” ไอ้เหมอพยักหน้า ลูบหลังมือคนรูปหล่อเล่น “ชนะ ฟังเหมอนะ ถ้าพ่อกลับมา ก็คุยกับพ่อดีๆ อย่าทะเลาะกับพ่อแล้วหนีออกจากบ้านอีก รู้ไหม ไม่ใช่แค่คนที่บ้านเป็นห่วง แต่เหมอเป็นห่วงมากเลย”
“รู้ครับ” ชนะยอมเชื่อฟังเพราะเห็นสีหน้าของไอ้เหมอเต็มไปด้วยความกังวล “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้ชอบการทะเลาะ ถ้าไม่มีใครมาชวนผมทะเลาะก่อน”
“ถึงอย่างนั้นก็ต้องใจเย็นๆ อย่าไปโมโห ดิ้นตามอารมณ์เขา เราจะเหมือนคนบ้า เข้าใจไหม”
“อืม”
ไอ้เหมอมันก็ไม่ได้เก่งจนสั่งสอนใครได้ แต่ที่มันว่ามันเตือนเพราะมันเป็นห่วงจากใจ ชนะที่นิ่งๆ เงียบๆ แต่กลับอารมณ์ร้อนมากกว่าที่คิด โมโหเลือดขึ้นหน้าแล้วใครก็ห้ามไม่อยู่ มันอาจจะจริงที่คนเขาว่ากันว่าคนเงียบๆ เวลาโกรธขึ้นมาแล้วน่ากลัว แต่คนอารมณ์ดีเป็นนิตย์อย่างไอ้เหมอ...เวลาโกรธก็พายุดีๆ นี่เองเหมือนกัน
“เหมอจ๋า”
“หืม”
“เหนื่อยเหรอ” ชนะเห็นใบหน้าที่ไม่ค่อยสดชื่นของไอ้หัวเกรียนแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “ไม่สบายรึเปล่า”
“เปล่าหรอก” ไอ้เหมอปฏิเสธ “เหมอไม่ค่อยได้นอน...”
ไอ้เหมอมองสบตากับชนะ สื่อความหมายว่าเหตุผลที่ไม่ค่อยได้นอนหลับเต็มอิ่มคงเป็นเหตุผลเดียวกับเหตุผลของคนรูปหล่อตรงหน้า
“เหมอเป็นห่วง กลัวนะคิดมาก อยู่ๆ เหมอหายไป นะคงไม่สบายใจ ทรมานรึเปล่า” ตาของไอ้เหมอแดงก่ำ รื้นน้ำ มันคงอดทนมาทั้งสัปดาห์ ทั้งถูกสั่งลงโทษ ทั้งถูกกักบริเวณ แต่นั่น...คงไม่ทำให้ไอ้เสือสิ้นท่าได้ถ้าไม่ใช่เพราะความคิดถึงที่มันมีให้พ่อดาวประจำใจของมันจนล้นอก ถ้าได้บอกกันก่อน ไอ้เหมอคงไม่ทรมานเท่านี้ มันกลัวว่าการที่มันหายไปเสียดื้อๆ อยู่ๆ ก็ติดต่อไม่ได้ จะทำให้คนที่มันรักทรมานใจไปด้วย
“อืม...แต่คงไม่เท่าเหมอหรอกใช่ไหม ผมมีเหมอจ๋าอยู่กับผม คิดถึงเหมอผมก็จูบเหมอจ๋า แต่เหมอ...ต้องทรมานอยู่คนเดียว” ชนะรั้งไอ้หัวเกรียนมาซบที่อก ในนาทีนี้...ไม่อยากต้องเกรงใจสถานที่แล้ว เพราะคนรักกำลังอ่อนแอ จะให้นั่งมองอยู่เฉยๆ คงทำไม่ได้
“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” ไอ้เหมอพูดเสียงเบา
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร” ชนะยังคงยิ้ม ก่อนจะล้วงมือไปหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อ “หลับตาก่อนนะ”
“หืม? ทำไมอ่ะ”
“ผมมีของจะให้”
ไอ้เหมอยอมหลับตา ชนะจึงจับมือซ้ายของมันขึ้นมา พร้อมกับสวมแหวนที่ทางร้านเพชรส่งมาให้ที่บ้านเมื่อวันพุธเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของไอ้เหมอ เป็นแหวนทองคำขาวฝังเพชรที่ไปเลือกด้วยกัน
มันเป็นแหวนแทนใจของชนะที่มอบให้เสมอคนรัก เพื่อเป็นเครื่องยืนยันความรักที่มีให้มากมายจนไม่อาจวัดปริมาณได้
ไอ้เหมอลืมตาเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นที่นิ้ว มันก้มลงมองนิ้วมือแล้วยิ้มเต็มหน้า
“ได้มาเมื่อไหร่อ้ะ”
“วันพุธ ยะรับไว้ให้ มีคนมาส่งให้ที่บ้าน เหมอใส่ให้ผมบ้างสิ”
ต่อด้านล่าง
-
ไอ้เหมอไม่รอช้า รีบสวมแหวนจับจองประกาศความเป็นเจ้าของพ่อดาวประจำใจของมันอย่างรวดเร็ว
“หมั้นไว้ก่อนนะครับ” ไอ้เกรียนมันพูดขึ้นเสียเองจนชนะหลุดหัวเราะ ทำซึ้งกับมันได้ไม่กี่นาทีจริงๆ
“แล้วนี่อะไรอ่ะ” ไอ้เหมอมองตุ๊กตาตัวเท่าฝ่ามือที่ทำจากผ้า คิ้วเข้มรูปหล่อเหมือนชนะที่วางอยู่ข้างกล่องแหวน
“เพี้ยนทำให้ บอกว่า...ให้เอามาให้เหมอ” ชนะพูดพลางหลบสายตา แต่ใบหูแดงก่ำนั้นทำให้ไอ้เหมอต้องยกยิ้ม พลางเอ่ยแซว
“คนแถวนี้บังคับให้ขุ่นแม่ของเหมอทำให้รึเปล่า”
“ไม่ได้บังคับ เพี้ยนเต็มใจทำให้ต่างหาก...” ชนะไม่ยอมมองหน้าไอ้หัวเกรียนที่เอาแต่ยิ้มล้อเลียนอย่างน่าตบกะโหลก
“แล้วให้เหมอเก็บไว้เหรอ”
“อืม ก็ผมมีเหมอจ๋า เวลาไม่เจอกันมันลดความคิดถึงได้บ้าง แต่เหมอ...ยังไม่มี...เลย” ชนะตอบอ้อมแอ้ม “ผมรู้ว่าเราเป็นผู้ชายแล้วก็โตแล้ว...เล่นตุ๊กตาคงดูตลก”
“ไม่ตลกซะหน่อย น่ารักจะตาย ให้เหมอตั้งชื่อได้ไหม” ไอ้เหมอรีบพูดเอาใจ หยิบตุ๊กตาคิ้วเข้มขึ้นมาแล้วจูบเบาๆ กลิ่นของมันหอมเหมือนกลิ่นตัวชนะ ขุ่นแม่เพี้ยนคงพรมน้ำหอมของชนะลงไปด้วย ไอ้เหมอล่ะอยากกลับไปกราบที่ตักให้งามๆ เสียจริงๆ
“อื้ม”
“มีเหมอจ๋าแล้ว ก็ต้องมีนะจ๋า ดีไหม...หืม นะจ๋า”
คราวนี้คนรูปหล่อเขินจนมองหน้าไอ้เหมอไม่ได้ ไม่คิดว่าเวลาที่ถูกเรียกว่า ‘นะจ๋า’ จะรู้สึกกระดากอายได้มากขนาดนี้
“เขินเหมออีกแล้ว ทำไมเหมือนเหมอหน้าด้านอยู่คนเดียวเลย” ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม แต่ก็ภูมิใจในความหน้าด้านของตัวเอง “ขอบคุณนะครับ ที่คิดถึงเหมอ ฝากขอบคุณขุ่นแม่เพี้ยนของเหมอด้วย นะจ๋ารูปหล่อเหมือนนะตัวจริงเลย อนุญาตให้เหมอจูบทุกวันเลยได้ไหม”
“มันเป็นของเหมอแล้ว...จะทำอะไรก็ตามใจ ไม่ห้ามหรอก” ชนะบอกเสียงแผ่ว แต่ไอ้เหมอได้ยินชัดเจน มันหัวเราะอารมณ์ดี รู้สึกความเหนื่อยยากตลอดทั้งสัปดาห์จะปลิวหายไปตามสายลม อีกทั้งรอยยิ้มของคนรูปหล่อก็ต่อชีวิตให้ไอ้เหมอไปได้อีกสิบยี่สิบปีเลยสำหรับรอยยิ้มนี้
“นะจ๋า กินข้าวด้วยนะรู้ไหม ไม่งั้นเหมอคงห่วงจนนอนไม่หลับอยู่ทางนี้ ตัวน่ะไม่ชอบกินข้าว กลับบ้านกินข้าวกับครอบครัวก็อร่อยอย่าบอกใครเลย เหมอสิต้องกินกับพวกไอ้เชษฐ์ทุกวัน กับข้าวก็ไม่อร่อย อิจฉานะจะตายไป” ความเป็นห่วงของไอ้เหมอมีมากล้น มันห่วงเรื่องนั้นก็ยังเรื่องนี้ กำชับเรื่องนี้ก็ยังคงเหลืออีกหลายๆ เรื่องจนคนรูปหล่อยกยิ้ม มองมันด้วยความเอ็นดู
“รู้แล้ว จะกลับไปกินที่บ้านบ่อยๆ” ชนะยอมฟังไอ้เหมอ เพราะไม่อยากให้คนหัวเกรียนมันเป็นห่วง ลำพังมันทั้งเรียนทั้งฝึกก็คงเหนื่อยแทบแย่ ให้มากังวลเรื่องของเขาอีก คงไม่ดี... เขาอยากเป็นแฟนที่มีประโยชน์ไม่ใช่เป็นภาระ
“นอนหลับให้เต็มอิ่มด้วย ตื่นเช้าไปเรียนจะได้สดชื่น แล้วตอนไปเที่ยวก็อย่าเมาให้มาก ตอนเมาก็อย่าขับรถ ไอ้กวิ้นมันชวนเที่ยวดึกๆ ดื่นๆ ก็ปฏิเสธบ้าง ไม่ต้องไปกับมันทุกครั้งหรอก”
“ครับผม คุณนายจะสั่งอะไรอีกไหม” ชนะเอ่ยแซว ยิ้มล้อจนโดนไอ้เหมอค้อนคว่ำ
“ไม่ได้สั่ง ที่บอกน่ะเป็นห่วง ตัวน่ะไม่ชอบดูแลตัวเอง ไว้ใจไอ้กวิ้นมากก็ไม่ค่อยได้เรื่อง แล้วผู้หญิงน่ะ...อย่าไปให้เขามองมากล่ะ มีแฟนแล้วนะ แฟนขี้หวงด้วย” ไอ้เหมอมันสั่งกำชับและเน้นหนักให้ได้รู้ถึงความหวงที่มี
“ไม่เชื่อหรอก ไม่เห็นเคยหวงสักที” ชนะยิ้มมองไอ้หัวเกรียนที่ทำหน้ายุ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงอ้อน “เหมอจ๋า ผมบังคับคนมองไม่ได้หรอกนะ แต่ผมไม่มองใครนอกจากเหมอแน่นอน”
“ปากหวานให้ตายใจรึเปล่า” ไอ้เหมอยิ้มเต็มใบหน้า แต่ยังแสร้งพูดให้คนรูปหล่อได้เอ่ยคำหวานป้อยอ
“เชื่อเถอะว่าจากใจ”
ไม่รู้ว่าชนะที่ทั้งอ้อนทั้งปากหวาน...ติดนิสัยมาจากใคร เพราะไอ้เหมอนึกหน้าคุณพ่อรูปหล่อของชนะออดอ้อนไม่ออกเลย จะว่าทางคุณแม่...ชนะก็คงไม่ได้สนิทกับแม่ถึงขนาดที่จะติดนิสัยมาได้... ลุงเอกับลุงเกมที่ไปอยู่ด้วยไอ้เหมอมันก็ไม่รู้จักนิสัยใจคอ แต่ก็ไม่คิดว่าสองลุงจะเป็นหนุ่มไร่อ้อยเหมือนชนะ เอาเข้าจริงไอ้เหมอมันไม่ต้องไปเท้าความวนหาใครอีก ในเมื่อใจมันมีคำตอบอยู่แล้วว่าชนะเหมือนใคร... ถ้าไม่ใช่ ขุ่นแม่เพี้ยนที่สุดแสนจะร่าเริงของมัน
“อยู่กับขุ่นแม่เพี้ยนมานานรึยังอ้ะ” ไอ้เหมอถาม เพราะก็อยากรู้ว่าคุณพ่อขี้เก๊กของคนรักคบกับขุ่นแม่ของมันมานานแค่ไหน
“ตั้งแต่สองขวบ”
“เฮ้ยยย นานมาก สรุปแล้วขุ่นแม่เขาอายุเท่าไหร่” ไอ้เหมอร้องตกใจเป็นจริงเป็นจังเพราะไม่คิดว่าขุ่นแม่ของมันจะอายุมาก
“เพี้ยนบอกว่าหยาบคายมากถ้าจะถามอายุ”
“ฮ่าๆ โอเคๆ ไม่ถาม งั้นสรุปว่าอยู่กับนะมาสิบเจ็ดปีเลยดิ โหววว คุณพ่อนี่รักมั่นคงจริงๆ”
“มั่นคงหรือไล่เพี้ยนไม่ได้ก็ไม่รู้ ป๋าดันบ้ายกทุกอย่างให้เป็นชื่อเพี้ยนหมด ถ้าเลิกกับเพี้ยนคงเหลือแต่ตัว”
ไอ้เหมอหัวเราะก๊าก นึกหน้าพ่อของคนรักไปนั่งขอทานบนสะพานลอยย่านดังในกรุงเทพแล้วก็ได้แต่นึกขอโทษในใจ
“แต่ความจริงเพี้ยนน่ะแบ่งทุกอย่างให้ผมกับน้องหมดแล้ว พูดอยู่ทุกวันว่าแก่ลง กลัวตาย อะไรก็ไม่รู้ คนบ้าน่ะตายยาก เหมอว่าจริงไหม”
“อืม จริง ขุ่นแม่ก็ยังแข็งแรงอยู่เลย ผิดกับท่านบิดาของเหมอ ยังกอดสมบัติหนี้ไว้เหนียวแน่น ไม่แบ่งให้ลูกๆ สักที นี่คิดว่าถ้าแบ่งแล้วจะไล่ออกจากบ้าน ย้ายให้ไปอยู่บ้านบางแคเลย”
“ฮ่าๆๆ ใจร้ายไปไหม” ชนะหัวเราะลั่น มองไอ้เสือเหมอด้วยสายตาขบขัน
“ท่านบิดาใจร้ายกับเหมอก่อนทำไมล่ะ ต้องให้คุณหญิงแม่จัดการ กล้าทำร้ายลูกสุดน่ารักได้ลงคอ”
“ตัวแสบเอ้ย เดี๋ยวก็โดนพ่อดุอีกหรอก”
“ไม่กลัวเลยสักนิด ฮี่ๆ” ไอ้เสือเหมอคนเก่งกลับมายิ้มแย้มร่าเริงแล้ว พี่สมัยของมันที่เฝ้ามองอยู่ไกลๆ ก็น้ำตารื้นด้วยความปิติจนไอ้กวิ้นที่ยืนหลบอยู่ด้วยกันต้องเบ้หน้า
“เหมอจ๋า ศุกร์หน้าจะได้กลับไหม” ชนะถามอย่างมีความหวัง เพราะเดี๋ยวก็ต้องกลับ ต้องแยกจากกันอีก ได้เจอแค่ไม่กี่นาที ไม่กี่ชั่วโมงมันทดแทนความคิดถึงที่มีไม่ได้เลย
“ต้องรอดูอ้ะ แต่เหมอมั่นใจว่าคงได้กลับแน่ๆ” รู้สึกมั่นใจก็ตอนที่ได้เห็นหน้าพี่ชายของมันนั่นแหละ แค่อ้อนบอกว่าอยากกลับบ้านไปเจอพี่ชาย พี่สมัยต้องเคลียร์กับหมวดยิ้มให้ได้ร้อยเปอร์เซ็น
“กลับแล้วเราไปเที่ยวกันนะ ไปทะเลก็ได้ ใกล้ๆ กรุงเทพ ชวนกวิ้นไปด้วย”
“อืม เหมออยากไปทะเลอยู่เหมือนกัน ได้ไปกับนะจ๋าคงเปลี่ยนน้ำทะเลเค็มๆ เป็นแบบหวานได้เลยอ้ะ”
“เว่อตลอด” ชนะมองไอ้หัวเกรียนที่ยิ้มร่าอย่างเอ็นดู “เดี๋ยวผมก็ต้องกลับแล้ว เหมอต้องไปโดนลงโทษรึเปล่า”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่มีพี่หมัย หายห่วงเลย เชื่อใจพี่หมัย พี่ของเหมอเก่ง”
“อืม พี่หมัยแกเป็นคนดีเนอะ”
“แน่นอน รักเหมอมากด้วย ฮี่ๆ”
“ไม่มีใครไม่รักเหมอหรอก ก็น่ารักขนาดนี้”
“ทำไมปากหวานนน เป็นเจ้าของไร่อ้อยเหรอ เหมอสงสัยมานานแล้ว นอกจากที่บ้านทำธุรกิจอสังหา ยังปลูกอ้อยขายใช่ไหม สารภาพมาเลยที่รัก” ไอ้เหมอมันทำเกรียนกลบเกลื่อนความเขินเพราะถูกชมเอาซึ่งๆ หน้า
“อ้าว รู้ซะแล้ว อุตส่าห์ปิดไว้ ไม่บอกใคร” ชนะก็รับมุก ยิ้มหล่อใส่ตาไอ้เหมอ “แต่ปากหวานแค่ไหน ก็ไม่เท่าเหมอจ๋าของผมหรอก...ไปทะเล ขอชิมหน่อยนะ”
“อื้ม” ไอ้เหมอยิ้มอาย แต่ก็ยอมพยักหน้า
“ดูแลนะจ๋าของเหมอด้วยล่ะ ให้นอนข้างๆ ทุกคืน ห่มผ้าให้ด้วยนะ มันขี้หนาว” ชนะกดหัวเจ้าตุ๊กตาคิ้วเข้มในมือไอ้เหมอแล้วกำชับเสียงนุ่ม
“รู้แล้ว ขี้หนาวเหมือนตัวจริงนั่นแหละ” ไอ้เหมอบอกอย่างรู้ดี “เอ...ไม่รู้ว่าพี่หมัยพาไอ้กวิ้นไปไหน ไม่กลับมาสักทีเลย”
“ไปกินข้าวกันมั้ง ได้ยินพี่ของเหมอพูดแว่วๆ” ชนะบอก ทั้งที่เหลือบเห็นพี่เขยกับเพื่อนยืนหลบมุมอยู่ไม่ไกล แต่จะให้บอกไอ้เหมอก็เกรงว่าจะไม่ได้อยู่กันสองคนให้ชื่นใจไปมากกว่านี้
“อ๋อ แล้วนะกินข้าวมารึยัง”
“กินแล้ว ยะมันบังคับให้กินกับมัน เพราะไอ้โยบินกลับเมื่อคืน ก็เลยไม่มีเพื่อนกินข้าวด้วย”
“อ้าว กลับแล้วเหรอ อดขอลายเซ็นเลย ว่าจะขอหลายทีแล้วก็ลืม”
ได้ยินไอ้เหมอพูดแล้วมันระคายหูชอบกล คนรูปหล่อถึงได้ทำหน้าตาบึ้งตึงไม่ชอบใจ ไอ้เหมอมันรู้ตัวแต่แสร้งพูดไปอย่างนั้น สุดท้ายมันก็ยิ้มประจบแล้วบีบนวดมือสุดที่รักของมันไป
“ทำไมขี้หึงอย่างนี้ เหมอแค่อยากได้ลายเซ็นไอดอลที่ปลื้ม”
“ลายเซ็นไอ้โยเหมือนถั่วงอก น่าเก็บไว้ตรงไหน” ชนะถามแววตาจริงจัง “เอาลายเซ็นผมดีกว่า...เขียนบนทะเบียนสมรสก็สวย”
ไอ้เหมอถึงกับตาโต ก่อนใบหูแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย “ประเทศไทยจดได้ที่ไหนเล่า บ้า”
“ไปที่ที่มันจดได้สิ...เรียนจบเราไปกันเลยนะ” ชนะคนเนียน ยิ้มมองไอ้หัวเกรียนแล้วจับมือข้างที่สวมแหวนของไอ้เหมอไว้
“ง่า ขอเค้าแต่งงานโดยไม่รู้ตัวเลย”
“ตอนนี้ก็รู้แล้วนี่ ตกลงไหม”
“ไปขอพ่อแม่เค้าก่อน พี่เค้าด้วย”
“เดี๋ยวตอนกลับขอพี่หมัยเลย” คนรูปหล่อบอก แต่ไอ้หัวเกรียนกลับยิ้มขำ ตีขาของอีกฝ่ายเบาๆ
“เร็วไปแล้ว ทำไมใจร้อนแบบนี้อ่ะนะจ๋า เหมอตั้งตัวไม่ทัน ชุดเจ้าสาวยังไม่ได้ตัดเลย”
“นี่คิดจะใส่อยู่อีกเหรอ” ชนะถามทีเล่นทีจริง
“ไม่ได้เหรอ” ไอ้เหมอทำตาแป๋วมอง ชนะจึงหลุดหัวเราะ
“ก็ได้...ตามใจเหมอเลย”
“ฮี่ๆ”
ไอ้เหมอล่องลอยอยู่ในสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า โบยบินไปกับชุดเวดดิ้งสีขาวในจินตนาการของมันเรียบร้อย
“นะจ๋า” ไอ้เหมอร้องเรียก แววตาละห้อยเหมือนหมากำลังรอของกินจากเจ้าของ “เป็นเหมอ ดีแล้วเหรอ”
ชนะลูบหัวเกรียนๆ ของมันแล้วตอบด้วยแววตาจริงจัง “ดีที่สุดแล้ว”
“งั้นไม่ต้องไปขอพ่อเหมอหรอก นะจ๋าพาเหมอหนีเลย” ไอ้เหมอรู้ว่ายังไงท่านบิดาก็ไม่ยอมรับในความรักของมันเป็นแน่
“ไม่ได้หรอก พาหนี...พ่อเหมอก็คงเสียใจที่พรากลูกที่น่ารักของเขาไป เป็นผม ผมก็ไม่ชอบหรอก ถ้าใครจะพรากเหมอไปจากผม” ชนะไม่ได้มีแววล้อเล่น แต่คิดจริงๆ ว่าอยากให้มีคนร่วมแสดงความยินดีกับความรักของเขาและเสมอ อยากให้คนที่เหมอรักร่วมยินดีไปกับเหมอด้วยก็เท่านั้น “ไม่ต้องห่วงนะ เชื่อใจผมสิ พ่อเหมอต้องชอบผมแน่นอน”
“แต่ท่านบิดาไม่ชอบคนที่หล่อกว่าท่าน”
“งั้นท่านคงไม่ชอบผู้ชายทั้งโลก”
“นะว่าพ่อเหมอไม่หล่อเหรอ!” ไอ้เหมอถึงกับของขึ้น มองคนรักอย่างคาดโทษ แต่ความจริงมันแสร้งทำอย่างนั้น ชนะก็รู้ว่ามันล้อเล่นถึงได้หัวเราะหลังจากที่ไอ้เหมอมันต่อประโยคว่า “แต่ก็ไม่หล่อจริงๆ นั่นแหละ เสียดายคุณหญิงแม่คนสวยมากอ้ะ”
“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น ยังไม่เจอท่านบิดาของเหมอเลย คงหล่อเหมือนพี่หมัยรึเปล่า”
ไอ้เหมอหัวเราะฮิฮิด้วยความภูมิใจในตัวพี่ชายของมัน “น้อยกว่าพี่หมัยมาก ตอนนี้ลงพุงแล้วด้วยนะท่านบิดาอ่ะ แก่แล้ว หุหุ นะจ๋าอ่ะ ชวนเหมอนินทาพ่อ” มันพูดของมันเองแล้วก็โทษแฟนรูปหล่อเสียอย่างนั้น
ชนะระบายยิ้ม จับมือไอ้เหมอแล้วบีบเบาๆ “เสมอ...ต่อให้จะยากแค่ไหน ผมก็จะเอาเหมอมาเป็นของผมให้ได้”
“เอาจริงเหรอ”
“ผมคนจริง”
ชนะคนจริงให้คำมั่นหนักแน่น “ผมไม่ปล่อยเหมอไปไหนหรอก...ให้ตายยังไงก็ไม่ยอม”
“ทำไมรู้สึกน่ากลัว” ไอ้เหมอแสร้งว่า “ถ้าเหมอมีกิ๊กนะไม่ฆ่าเหมอตายเลยเหรอ”
“พิสูจน์ไหม...ว่าจะตายรึเปล่า”
ไอ้เหมอยิ้มแหย เพราะเห็นความจริงจังในแววตาของคนรูปหล่อที่ตอนนี้ราวกับงูใหญ่ตัวร้าย ไม่ใช่งูไร้พิษ แต่เป็นราชาแห่งงูที่สามารถฆ่าคนได้ในชั่วพริบตา ไอ้เหมอนึกคิด...นายพรานที่ล่อเสือ หรือบางทีอาจจะไม่ใช่มนุษย์อย่างที่คิดก็เป็นได้ เกรงว่าจะกลายเป็นสัตว์ร้ายไม่แพ้กัน ไม่รู้ทำไม...ถึงได้รู้สึกว่ามัน หลงเข้ามาในดงของอสรพิษร้ายก็ไม่รู้
“เหมอจ๋าเป็นของผมนะ...ของผมคนเดียว”
ไอ้เหมอมองสบแววตาจริงจังแล้วก็ยิ้มรับอย่างยินดี “รู้แล้วจ้า”
ถ้าชนะคืออสรพิษร้าย...ตอนนี้มันคงยอมโดนรัดไว้ทั้งตัวแล้ว ...หนีไม่ได้...จะอยู่หรือตาย คงแล้วแต่ความเมตตา
.........................................................TBC..................................................................
ลูกสามีทำไมดูน่ากลัวขึ้นทุกวัน ไม่รู้แหละ ตอนหน้าจะพาไปทะเลนะ ฮี่ๆๆๆ
-
ไปทะเล :katai2-1: :pig4:
-
พี่หมัยยย ออกมานิดเดียวเอง โดนนะจ๋าแย่งซีนหมดเลยยย
-
ชนะนี่ก็มุ้งมิ้งเหมือนกันนะ รึแค่เฉพาะกับ เหมอ
-
ไม่รู้จะเม้นต์อะไร คือปลิ่มไปหมด ดิฉันนี่ถึงกับยิ้มไม่หยุด แต่ก็ไม่ได้เขินหรอกนะ ไม่ได้เขินสักนิด ถึงชนะจะหวานน้ำตาลเขรอะขนาดนี้ก็ไม่เขินหรอก!
ตอนนี้คือดีงามพระรามสี่ รู้สึกว่านะเริ่มเข้าโหมดยัน(?) เสียแล้วตอนนี้ ตามตำราพ่อหนุ่มหน้ายิ้มมักซ่อนงูพิษไว้ในเส้นเลือด ถึงกับมั่นหมายแล้วขอแต่งงานอ้อมๆ ไว้แบบนี้ เหมอจ๋าของมี๊หนีไม่พ้นแล้วล่ะลูก รอด่านท่านพ่อของนะจ๋า กะ ท่านบิดาของเหมอต่อ ดูเหมือนทั้งสองบ้านจะติดอุปสรรคเดียวกันเลยแฮะ ส่วนขุ่นแม่แน่นอนว่าไฟเขียวทั้งคู่ คือดี [ยิ้มกริ่ม]
ว่าแต่ พี่หมัยกับกวิ้นกวิ้นนี่ยังไง... คู่นี้นี่ยังไง อะไรยังไง มีอะไรในกอไผ่ระหว่างที่บทหายกันเหรอคะ [พี่หมัยกะกวิ้นกวิ้นมองแรงทำไม!]
:katai5:
-
ผู้อยู่เบื้องหลังคือคุณพ่อนี้เอง พี่หมัยจัดการขั้นเด็ดขาดเลยนะ
ตอนนี้มีเหมอจ๋า นะจ๋า แล้วถ้าไปทะเลจะหวานขนาดไหนเนี่ย :impress3:
-
ชนะร้ายลึก ห่วงเหมอเล็กน้อยถึงปานกลาง
ไปทะเลกันอาทิตย์หน้า รักกันเบาๆนะเดี๋ยวเหมอเหนื่อยฮี่ๆๆๆๆ
ปล.แหวนเพชรเก็บยังไงอ่ะเหมอ มาฝากเราไว้ก่อนได้นะ เราไม่โกงงงงง :hao6:
-
ชนะไมย่ากลัวงี้. ถ้าเหมอนอกใจมีตายโหงอะค่ะบอกเลย
นี่สรุปมครรักใครหลงใครมากกว่ากัน เริ่มดูไม่ออกละค่ะ
แต่ในเรื่องนี้เราชอบพี่หมัยสุดดดดด อยากได้พี่ชายยังงี้ อิจฉาเสมออออ :katai1:
-
ชะน้าจริงจังมากกกกกกกกกกกกกก มากกกกกกกกกกกกก
ว่าแล้วว่าต้องลุงข้างบ้าน
-
กรี๊ดดดดด ฮือ ฮือ เค้าได้เจอกันแล้ววววว ลูกเหมอของป้ากะชะน้าาาาพ่อยอดขมองอิ่ม :mew4:
ชื่นใจที่สุดดดดดดดด :heaven
พี่หมัยน่ารักที่สุดดดดด เหมาะกะกวิ้นกวิ้นที่สุดด้วย ตำแหน่งพี่ชายยอดเยี่ยมกะเพื่อนดีเด่น :hao7:
ทางขุ่นแม่เพี้ยนนี้ก็ต้องยกตำแหน่งแม่ดีเด่นให้เลยยยยย o13
ส่วนป๋าพ่ายเอาไปไกลๆ ไปประชุมแล้วติดเกาะอยู่แอฟริกาใต้ยิ่งดี
ออกนอกวงโคจรไปก่อน ให้เค้าหวานกันมั่งอย่าเพิ่งแกะมาม่า :hao3:
ส่วนลุงข้างบ้านยิ่งแล้วใหญ่ คอยดูเถอะลุง เด๊วลูกชายทั้งสองจะไม่รัก ภรรยาก็จะทิ้งถ้ายังขัดขวางความรักลูกเหมอ :laugh:
รอตอนหน้าเลยยยยยยยยย เตรียมบิกินนี่ให้ลูกเหมอของป้าใส่ลงทะเล :hao6:
จุ๊บบบบบบบบ คนเขียนรัวๆ น่ารักที่สุดดดด :mew1: :pig4: :L2:
-
รถน้ำตาลคว่ำแน่ๆ เรื่องนี้ หวานไป๊ 5555 ชนะให้ขุ่นแม่เพี้ยนมาขอเหมอเลย
-
ชะน้าาาาาา เขินแทนเหมออ่ะ :-[ :-[ :impress2:
-
:impress2: หวานเว่อร์ น้องนะอาการหนักกว่านุ้งเหมอแล้ววววว
พี่หมัยกะกวิ้นมีหวังรึเปล่านี่แลเคมีชอบกล555
-
ไปทะเลกวิ้นได้เป็นแขกรับเชิญไปด้วยอ่ะ ปลาบปลื้มแทนกวิ้น รอบนี้เค้ายังคิดถึงแก 55
ตอนนี้พี่หมัยเท่ห์มากกกกก~~ อ่านๆ ตอนทะเลาะกับกวิ้นนี่ถึงกับแอบจิ้นคู่นี้เลย หึหึ
-
:pig4: :pig4:
-
ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งอยากให้หนูกวิ้นคู่กับพี่หมัย แต่เห็นทีอุปสรรคคงเป็นคุณพ่อ เพราะแค่เหมอซึ่งเป็นลูกคนเล็กยังขัดขวาง ถ้าเป็นลูกคนโตอย่างพี่หมัย เกรงว่าจะโดนกีดกันหนักกว่า เอาเป็นว่า ยังไงผู้เขียนหาคู่ให้ลูกดิฉันหน่อยนะคะ
ส่วนชนะ...ทำไมแกน่ากลัวยะ :z3: อย่าบอกว่าต่อไปถ้ามีคนมาเกาะแกะเสมอ แกจะตบจูบ ว้าย ไม่เอานะ อยากอ่านเรื่องนี้แบบใสๆ หึหึ
ตอนนี้เขามี "เหมอจ๋า" กับ "นะจ๋า" แล้ว (คันหัวใจ) ยามอยู่ไกลกันคงพอจะลดความคิดถึงลงได้บ้าง ตอนหน้าขอทะเลหวานๆ หน่อยนะคะ
ขอบคุณค่า
ปล. คุณพ่อสั่งหมวดยิ้มจริงอะ? หรือมีใครบงการเบื้องหลัง? ยังคงข้องใจค่ะ
-
่คนบงการคืออิตาลุงข้างบ้านนี่เอง โหยบาปนะกีดกันคนรักกัน
งานนี้ขอมอบมงให้พี่หมัยกับเพื่อนกวิ้น ทำดีมาก ด้วยอานิสงส์นี้ขอให้ได้กัน สาธุ
-
อะไรอะ พี่หมัยกับกวิ้นหรอออ กวิ้นของเค้านะ แง
5555555 แต่ว่าตลกดี ตอนพี่หมัยเถียงกับกวิ้น
งั้นยอมให้ก็ได้
นะปากหวานน ไม่ใช่แค่ไรอ้อยละมั้ง คงมีโรงงานน้ำตาลด้วย
-
คุณพ่อคะ....ขอกราบเบญจางคประดิษฐ์งามๆค่ะ คุณพ่อทำดีมากค่ะ ชนะสกิลอัพขึ้นรัวๆเลยแค่ไม่ได้เจอเนี่ย โอ๊ยยยยยยย พี่หมัยของน้องงงงงงง พี่สมควรคู่กับน้องกวิ้นค่ะ เค้าเลือกคู่ให้แล้วพี่ไม่ต้องไปลำบากคิดอีกค่ะ จีบน้องได้เลยยยย ดูเค้าคุยกันสิ!! มุ้งมิ้งน่ารักประหนึ่งคนจีบกันค่ะคุณขา :z3: เขินมากกกกกก แต่พูดจริงๆนะคะ เราว่าคนที่ปติที่สุดในเรื่องนี่ก็น้องกวิ้นอ่ะค่ะ คนอื่นแลดูเกินๆในหลายๆด้าน 555555 แต่พูดถึงโคนันเนี่ย คนที่ดูบ่อยๆสกิลการทนต่อเสียงกรี๊ดได้ดีมากจริงๆนะคะ คือแบบนิ่งเฉยมากอ่ะค่ะ จำได้ทุกตอนอีก มีความสุข น้องกวิ้นคะ ญี่ปุ่นนี่มันถิ่นโคนันเลยนะคะ ให้ชนะซื้อมาทุกอย่างเลยค่ะ!!!! โอ๊ยยยยย งานนี้คุ้มมากค่ะ แต่ละอย่างนี่ถูกที่ไหน ไม่ใช่เงินเรา ให้ซื้อมาให้หมดค่ะะะะ :hao6: จริงๆเราชอบที่เค้าเจอกันนะคะ ดีจริงๆเลย โอ๊ยยยย มดขึ้นองครักษ์หมดแล้วววววว มีมาขอแต่งงานอะไรกันอีก ฮือออออ เกลียดดดด อิจฉามากค่ะ ชนะปากหวาน ดูแล เอาใจใส่แบบนี้เสมอจะไปไหนได้ เรายอม เราจะตัดใจจากเสมอให้ได้ค่ะ เรารู้ว่าที่ตรงนั้นไม่มีวันเป็นของเราได้ แงงงงงงง แต่เราก็ดีใจค่ะที่เสมอมีความสุข คุณพ่อนี่คงมีพี่สมัยและคุณแม่คอยจัดการแล้ว คนรูปหล่อก็ดูจะตะล่อมคนเก่ง คุณพ่อไม่น่ารอด ประเด็นหลักนี่ลุงไร้พ่ายคนเดียวเลยยยยย ขออนุญาตจับไปถ่วงน้ำก่อนได้ไหมคะ กันไว้ก่อน แฮ่ :mew3: ความจริงเราติดใจอยู่นิดนึงนะคะ ชนะนี่คืออะไร เผยธาตุแท้? คุณพระ! พ่อคุณน่ากลัวมากจริงๆค่ะ ถึงกับไม่กล้าบอกรักเสมอเลยเรา กลัวนั่งอยู่ดีๆโดนยิง 5555555 นี่คืออะไร? คนเจ้าชู้มักจะขี้หวงมากกว่าปกติ? แต่ชนะก็ไม่ได้ดูเจ้าชู้อ่ะเนอะ? คงเป็นเด็กชอบผูกมัดและไม่ชอบแบ่งของที่ชอบให้ใคร เหมอจ๋า นะจ๋า จ้าาาาาา ตามสบายยยย
-
โอยยยยยยยย หวานนนนนนนนนนนมากกกกหวานนไปไหนนนนน
ชนะเป็นคนขี้เล่นเหมือนกันนะเนี่ย แต่ต้องเฉพาะกับคนที่รักจริงๆ
อย่ามีเรื่องอะไรมากระทบจิตใจทั้งคู่เลย
แต่ตอนนี้ขอจิ้นพี่หมัยกับกวิ้นกวิ้นก่อน 5555
-
พี่หมัยน่ารักจัง อยากได้พี่แบบพี่หมัย ท่านบิดาของเหมอนี่ทำไมกลั่นแกล้งลูกนะ ชะน้ารีบไปปรับทัศนคติเลยค่ะให้ไว เพื่อความสุขคนอ่าน 555555
-
กรี๊ด~~ โหดแบบนี้ก็ยอม...
-
ชนะขายอ้อยให้เสมอจนเป็นเรื่องปกติไปแล้วเพราะงั้นตอนนี้เราขอโฟกัสไปที่ #พี่หมัยน้องกวิ้นกวิ้น ได้ม้ายยยยยย คู่นี้น่ารักแรงชอบมากฟินมากบอกเลย วนอ่านเวลาคู่นี้งุ้งงิ้งกันเป็นสิบๆรอบอะกว่าจะยอมเลื่อนลงไปอ่านท่อนอื่น และเพื่อเอาใจแฟนๆเราขอคู่พี่หมัยน้องกวิ้นเยอะๆนะนาง ได้ไม่ได้กันไม่รู้แต่ขอจิ้นและเชียร์ก่อนล่วงหน้าเลย
-
โอ๊ยยยยย นะจ๋าาาา เหมอจ๋าาาาาา
-
พี่หมัยเก่งที่หนึ่งเลย รักพี่หมัยจุ๊บๆนะ
-
หวานเรี่ยราด หวานน้ำตาลหก * พี่หมัยกับกวิ้นนี้อะไรแบบไหนกัน
-
อีชนะนี้ปากหวานเกิ๊นนนนนนนน
-
ฮือๆๆๆ ทำไมเค้าสองคนถึงได้น่ารักกันขนาดนี้
ปลาบปลื้ม
-
พี่หมัยคนดีศรีสยาม ฟ้าคนดีฟ้าประทาน
พี่เสมือนเจ้าชายมาโปรดที่พากวิ้นกวิ้นกะชะน้าาาาา ไปหาน้องเหมอ มามะมาหอมแก้มรัวๆสิบที :-[
งานนี้เหมอต้องขอบคุณกวิ้นเพื่อนโง่สุดๆที่รู้ใจขอให้พี่หมัยพาชนะไปด้วย สงสัยจิ๊กซอว์กะเลโก้คงไม่พอแล้วหละ #กวิ้นเพื่อนโง่เอฟซี
ส่วนชนะก็สมกับเป็นหนุ่มไร่อ้อยจริงๆ ตั้งแต่อะไรๆชัดเจนนี่ขยันตบขยัยหยอดเสียจริง อย่างนี้ไอ้หัวเกรียนของชนะจะไปไหนรอด
และที่สุดของที่สุดต้องยกให้ ขุ่นแม่เพี้ยนนนนน สงสัยจะถูกใจสะใภ้คนนี้มาก ขนาดทำเตียง ผ้าห่ม. เสื้อผ้าให้เหมอจ๋า แถมทำนะจ๋าให้อีกตัวด้วย หนูขอชาบูขุ่นแม่ :m11:
-
หวานหยาดเยิ้มหยดย้อยมาก
ผลัดกันหยอดผลัดกันเขินอยู่นั่น
:mew3:
ดีกับใจละเกินนนน
ปล อยู่ดีๆก็รู้สึกว่าพี่หมัยเท่ขึ้นมาซะอย่างงั้น
หาคู่ให้ดีมั้ยน้อออออ
-
ฮี่ๆ นี่ยิ้มกว้างตามเหมอจนกรามค้างแล้ว
ขอบคุณพี่หมัยนะคะ รักน้องมากจริงๆ
อยากมีคู่ขอให้บอก /เสนอตัว
:man1:
-
พี่หมัย+หนูกวิ้น น่ารักเน้ออ จับคู่เลย :o8:
-
กรี๊ดดดด ตอนนี้มุ้งมิ้งน่ารักมาก หวานมากกกก
-
ขอให้นะกับเหมอผ่านมันไปให้ได้เหอะ
ทำไมหมัยกวิ้น บรรยากาศมันน่ารัก
ฮืออออ ต้องคู่กันนะ ต้องคู่กันนนน
นังน้องกวิ้นต้องคู่กับพี่หมัย
-
รักเสมอ อ่านละยิ้มตามได้ตลอด รู้สึกดี
-
ช่างเป็นตอนที่อ่านแล้วเมื่อยหน้ามาก
ยิ้มทั้งตอนจริงๆ
ฟินเว่อคร่า
-
โอ๊ยยยยยยย ชนะ ฮื้อออ เขิน เขินน ฮือ เขินตายไปเลย โอ๊ย
รถอ้อยมาคว่ำหน้าบ้านมั้ย ยังไง หวายแบบ ฮือ จมน้ำอ้อยตาย
-
คนที่เป็นฮีรโร่ ที่ทำให้คู่รักไร่อ้อยได้พบเจอหน้ากันคือพี่หมัยสุดหล่อติ่งเหมอ แต่ที่ฮีโร่สุดๆยิ่งกว่าซัมซุงฮีโร่คืออิกวิ้นกวิ้น แหม่เอาโล่ห์เพื่อนดีเด่นแห่งวันไปเลยอิกวิ้นนนนนนน อีกเรื่องคือนี่คิดว่าคนอื่นไม่น่าจะมีปัญหาหรอกถ้าชนะกับเหมอจะรักและแต่งงานกัน คนที่ปัญหาเยอะก็คงไม่พ้นอิป๋าโรคจิตนั่นแหล่ะ เพราะท่านบิดาเหมอคงไม่กล้าเอาชีวิตไปเสี่ยงกับขุ่นหญิงแม่และพี่หมัยที่จะเตะดาวบนบ่าพ่อมันกระเด็นเพื่อน้อง 555555555555555555
-
ถามว่าฟินไหม ตอบเลยว่ามาก โมเม้นให้นะจ๋าคือดีงามค่าา
-
เพนกวิ้นกะพี่สมัย
-
เป็นแฟนแล้วขอแต่งงานรวดเร็วทันใจมาก นะนี่รถอ้อยคว่ำเลยพูดออกมาแต่ละคำ เขินแทนเหมอเลย :-[ :-[
พี่หมัยกับกวิ้นน่ารักอ่ะ เราจิ้นแรงง
-
:impress2: ต้องขอบคุณพีหมัย งั้นยกกวิ้นให้ก็ได้นะ :hao7:
-
พี่หมัยนี่เป็นเทพอุ้มสมจริงๆ
-
เหมอจ๋าน่ารักขึ้นทุกวันเลย :ling1: ชนะไปไหนไม่รอดแล้วแหละ
-
ฮรืออออออออออออออออ มันมาไกลมากกกกกกกกกกกกกก ปริ่มค่ามันปริ่มมมมมมมมม :m2:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยหลงรักพี่หมัยสุดหล่อพี่แสนดีโคตรรักน้อง ไอ้กวิ้นตอนนี้ทำตัวมีประโยชน์มากๆถ้าไม่ได้กวิ้นฟ้องพี่หมัยนี่นะกับเหมอคงไม่ได้เจอกันแน่ๆยังไงๆเราก็ยังจิ้นหมัยกวิ้นนะ ชะน้าาาาาาพ่อหนุ่มเจ้าของไร่อ้อยขนอ้อยมาหมดไร่เลย เราเชื่อแล้วว่าชนะคือส่วนผสมของป๋าเสี่ยและเพี้ยน นะได้ความซึนมึนอึนขี้หึงจากป๋าได้ความรักมั่นรักจริงรักเดียวใจเดียวขี้หวงจากเสี่ย เราว่านะนี่น่าจะเป็นพวกถ้ารักแล้วก็ยึดติดคนรักต่อให้ตายก็ไม่ปล่อยคนรักทำทุกอย่างเพื่อคนรักจะได้อยู่กับคนที่รักแบบเสี่ยซินะ และได้ความปากหวานขี้อ่อยจากเพี้ยนตอนนี้ถ้าเราเป็นเหมอเราก็คงเป็นเบาหวานตายไปแล้ว ตอนนี้นางเสริฟความหวานให้ตอนหน้านางคงยังไม่ให้เราอืดกับมาม่าที่จะตามมาจากคนชื่อไร้พ่ายใช่ไหมม ปล.เราอยากดูอวสานลุงข้างบ้านจังว่าจะโดนคุณหญิงแม่ลงโทษยังไง ปลล.ป๋าพ่ายนี่รักเพี้ยนมากจริงๆนะยกสมบัติให้หมดทุกอย่างเลยแล้วนางที่อ้างตัวว่าเป็นเมียป๋าได้อะไรบ้างละอิอิอิ เพี้ยนไม่ได้เจอกับพวกแฝดตอนแฝด4ขวบเหรอที่ไปเจอที่เชียงรายอ๊ะหรือเราจำผิด
-
โอ้วโหววววววววววววววววววววว
มุกเซ็นลายเซ็นบนทะเบียนสมรส
โอ้วโหววววววววววววววววววววว
#ชนะไร่อ้อย
#ชนะคนจริงไม่ติงนัง
#ทีมชนะ
ตอนนี้นี่คือตอนที่อ่านแล้วรู้สึกว่า
เห้ย!!
ใช่เรื่องเดียวกันกับที่ต้องแบกลังมาม่าขึ้นดอยแล้วถูกถีบลงมากินชาบูเมื่อหลายตอนที่ผ่านมาหรือเปล่า
นี่ใช่เรื่องเดียวกันจริงหรือ
หรือจะเป็นเพียงภาพมายา
นี่อาจจะมีพลังงานบางอย่างซ่อนอยู่
ก็..เป็น..ด้ายยยยยยยยยยย
:z6:
(โดนชนะถีบ)
ชนะจ๋าของเหมอ
ทำไมชนะถึงฉลาดจัดการได้ทุกเรื่อง(อาจจะยกเว้นเรื่องพ่อ)
ยินดีด้วยคุณได้ไปต่อ
ได้อยู่ทีมพี่สมัยยังไงคุณหญิงแม่ก็ไม่แคล้วจะตัดชุดเจ้าสาวให้ลูกชาย
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปอลอ
กวิ้นกวิ้นกับพี่สมัยพี่ชายน้องเสมอทำไมดูมีเคมีกิงก่องแก้ว
เราจิ้นนะ
:hao7:
-
หวานเกินนนนนนน กลัวดราม่าล็อตใหญ่
-
เจอกันแล้วๆ ท่านบิดาช่างทำกับลูกเหมอได้ลง
โมเม้นพี่หมัยกับกวิ้นกวิ้น ทำไมชวนให้ฟินอย่างนี้
-
แพคกระเป๋า เตรียมห่วงยางแล้ววว
ทะเลหวานก็คราวนี้ :o8: :o8:
-
ตอนที่ 23
ต้องขอบคุณพี่สมัย พี่ชายสุดที่รักของไอ้เหมอที่ทำให้มันได้มีโอกาสมาเปลี่ยนน้ำทะเลรสเค็มให้เป็นรสหวาน
ได้ไปทะเลแล้วโว้ยยยยยยยยย!!
ทริปทะเลใกล้กรุงเทพฯ ครั้งนี้ถูกวางกำหนดการโดยไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ จัดขึ้นสองคืนสามวัน นั่นหมายถึงว่าจะอยู่เที่ยวจนกว่าจะถึงกำหนดที่นักเรียนนายร้อยต้องกลับเข้าโรงเรียน แน่นอนว่าผู้ร่วมทริปในครั้งนี้ ไม่ได้มีแค่สามเพื่อนซี้ เสมอ ชนะ และเพนกวิ้น แต่ยังมีอีกสามนักเรียนนายร้อยเพื่อนซี้ของไอ้เหมอและวิมปรีประภา หนึ่งสาวเพียงคนเดียวที่ถูกเชื้อเชิญให้มาร่วมทริป
ทั้งเจ็ดชีวิตอาศัยรถตู้จากที่บ้านของชนะในการเดินทาง นัดรวมพลกันตอนเย็นวันศุกร์หลังจากที่สี่นักเรียนนายร้อยถูกปล่อยตัวจากโรงเรียน จากนั้นก็พากันขึ้นรถมุ่งตรงสู่พัทยา แน่นอนว่าจุดหมายปลายทางคงเป็นเกาะล้านที่ไอ้กวิ้นมันเชื่อถือตามรีวิวในอินเตอร์เน็ต มันบอกให้เชื่อมือมันไว้ใจมัน แต่ไอ้เหมอเห็นแววว่าอาจจะไม่รอดเพราะเชื่อไอ้กวิ้นทีไร...ล่มจมทุกที
รถตู้คันหรูของตระกูลโรจนโภคินมีหกที่นั่งรวมที่นั่งข้างคนขับและอีกหนึ่งที่สำหรับสารถีในครั้งนี้ เพราะยืนยันว่าจะไปกันเอง คุณเพี้ยน นายใหญ่อีกคนของบ้านเลยสั่งให้พี่จินหน้าเข้มลางานติดตามลูกชายเจ้านายสามวันเต็มๆ โดยไม่หักเงินเดือนแม้แต่บาทเดียว แล้วปล่อยให้พวกเด็กๆ ไปกันเอง ขาไปไอ้เชษฐ์ถูกแต่งตั้งหน้าที่พลขับจากการที่มันจับได้ไม้สั้น วิมปรีประภาแฟนสาวจึงต้องไปนั่งเบาะหน้าเคียงคู่ ทิ้งห้าหนุ่มให้นั่งสุขสบายบนเบาะนั่งวีไอพีข้างหลัง พร้อมกับดูหนังกินขนมกันอย่างสบายใจ
ไอ้ปิ๊กนั่งคู่กับไอ้ชายที่เบาะหน้า ถัดมาคือไอ้กวิ้นที่ขอจองสองเบาะเพื่อนอนเล่นระบายสีสมุดภาพการ์ตูนเรื่องโปรดของมันที่เพิ่งไปแย่งซื้อจากเด็กประถมมาได้ ส่วนเบาะหลังถูกยึดครองโดยไอ้เสือเหมอและไอ้รูปหล่อชนะที่เพื่อนๆ ต่างจงใจให้พวกมันอยู่เบาะหลังสุด เพราะไม่อยากเห็นภาพสวีทหวานให้ดวงตาร้อนเป็นไฟ
“เหมอจ๋า” เสียงของชนะกระซิบข้างหู ยามเมื่อแสงสว่างในรถมีแต่เพียงแสงจากจอทีวีขนาดเล็กเท่านั้น เพราะไอ้กวิ้นระบายสีจนเหนื่อยหลับไปแล้วถึงสามารถปิดไฟในรถได้ ไอ้เหมอที่นั่งพิงหัวเกรียนๆ กับไหล่กว้างของคนรูปหล่อจึงเงยหน้าขึ้นมองก่อนริมฝีปากของมันจะถูกปิดสนิทพร้อมกับลิ้นก็ถูกฉกชิงไป คนหัวเกรียนทุบอกคนรูปหล่อเป็นการประท้วง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อย ตักตวงลิ้มลองชิมความหวานจนพอใจแล้วนั่นแหละถึงได้ให้โอกาสโกยอากาศเข้าปอดบ้าง
“ชนะ...เพื่อนก็อยู่ ทำอะไรก็ไม่รู้” ไอ้เหมอแสร้งว่า แต่ในใจมันยิ้มกริ่ม ถูกอกถูกใจกับความหวานที่คนรูปหล่อป้อนให้
“เหมอไม่ชอบเหรอ”
“เปล่า แค่มันทำได้ไม่เต็มที่” ไอ้เหมอยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอาคนรูปหล่อยกยิ้มตาม
“อืม คืนนี้จัดเต็มให้เลย”
“เฮ้ย ไม่เอา” ไอ้เหมอหน้าเหวอทันที “นอนรวมกับพวกมัน...ทำไม่ได้หรอก”
เพราะคืนนี้ตัดสินใจกันแล้วว่าจะแวะพักที่โรงแรมก่อนจะข้ามไปที่เกาะเป้าหมาย และด้วยการวางแผนที่ผิดพลาดของไอ้กวิ้นทำให้มันจองห้องไว้เพียงแค่ห้องเดียวเท่านั้น เดือดร้อนไอ้เหมอต้องเรียกร้องสิทธิสตรีให้กับวิมเพื่อนสะใภ้ของมัน เพราะคงไม่งามที่จะให้ผู้หญิงมานอนรวมกับผู้ชายอีกหกคน จัดการโทรจองเพิ่มได้อีกแค่ห้องเดียว เพราะห้องอื่นของโรงแรมก็เต็มหมดแล้ว จะให้แยกย้ายกันไปนอนโรงแรมอื่นก็เห็นทีจะลำบากเพราะมารถคันเดียวกัน ด้วยเหตุนั้นผู้ชายหกคนจึงนอนห้องเดียวกันและให้ผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวนอนอีกห้อง ซึ่งไอ้เชษฐ์มันจะตามไปนอนด้วยก็ไม่มีใครว่า แต่ยังไงซะชายโฉดที่เหลือก็ต้องนอนรวมกันแน่นอน
“ไม่คิดถึงกันเหรอ”
“คิดถึงสิครับ แต่สถานที่ไม่เอื้อ ครางเรียกชื่อนะจ๋าไม่เต็มที่หรอก อดทนนะครับคนดี” ไอ้เหมอมันมีวิธีกล่อมแฟนที่ได้ผลชะงัด ชนะไม่เคยงอแงกับมันเลยจริงๆ เพราะไอ้เหมอมันปากหวาน รู้วิธีพูดให้อีกฝ่ายพอใจ
“อืม” จัดการปราบสัตว์ร้ายในตัวของชนะให้สงบแล้วไอ้เหมอก็ได้แต่ถอนหายใจ มันทั้งโล่งใจทั้งเสียดาย แต่ก็ไม่รู้ว่าอย่างไหนที่มีน้ำหนักมากกว่ากัน โล่งใจที่ไม่ต้องนอนอายแล้วเจ็บระบมในอีกวัน หรือเสียดายที่ไม่ได้รู้ว่าชนะ...จะรักมันได้แค่ไหนกันแน่
ไอ้เชษฐ์กับแฟนสาวที่เหมือนพาลูกๆ แสนซนอีกห้าคนมาเที่ยวก็ยังคงพูดคุยเป็นเพื่อนกันไม่ให้อีกฝ่ายง่วงไปตลอดทาง ได้ยินเสียงไอ้เหมอมันออดอ้อนแฟนมันบ้างแต่อีกสองคนก็ไม่ได้สนใจ เพราะทางนี้รถอ้อยรถน้ำตาลก็คว่ำพอกัน ทำเอาไอ้สามคนที่เหลือมันเบาหวานขึ้นตาสลบเหมือดกันไปหมดแล้ว
“ไอ้เสือ มึงหวานน้อยหน่อยก็ดี เกรงใจไอ้ชายที่ถูกเมียสวมเขาบ้าง” ไอ้เชษฐ์เอ่ยแซวจากเบาะหน้า ทำเอาไอ้เหมอที่กำลังป้อนขนมให้คนรูปหล่อได้รองท้องก่อนได้กินมื้อเย็นถึงกับเบะปากใส่
“มึงก็จีบคุณวิมเขาให้น้อยหน่อยเถอะ คนสวยเขาเขินไปหมดแล้ว ลูกมีพ่อมีแม่จะมึง” ไอ้เสือมันยอมที่ไหน สวนกลับไปไม่มีขาดตกบกพร่อง
“เสมอล่ะก็” วิมยิ้มเอียงอาย มองอดีตแฟนกับแฟนใหม่ของเขาด้วยไม่มีอะไรกังขา “ดูคนรูปหล่อของตัวเองไปเถอะ แสนจะเอาใจยาก”
ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม หันมองคนข้างกายที่ยิ้มหล่อส่งมาให้พลางเอ่ยถาม “ยากเหรอ”
“เหมอว่ายากไหม”
“ไม่รู้เหมือนกัน เอาใจจนชินแล้ว”
“น่ารักตลอด” ชนะเอ่ยชม จูบที่แก้มไอ้เหมอเป็นรางวัล ไอ้เกรียนมันก็หัวเราะคิกคัก เป็นที่หมั่นไส้แก่ไอ้พวกเบาหวานขึ้นตาที่แกล้งสลบเหมือดกันเสียเหลือเกิน
เพราะความผิดพลาดในการจองโรงแรมของไอ้กวิ้นก่อนไปที่เกาะล้าน ไอ้เหมอมันจึงเป็นคนจัดการจองรีสอร์ทที่เกาะล้านให้เอง ในเช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งเจ็ดชีวิตจึงพากันขึ้นเรือข้ามเกาะ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเพราะเรื่องเล่าชวนโม้ของไอ้ชายและไอ้ปิ๊ก ก่อนจะหัวเราะมากยิ่งขึ้นเมื่อไอ้กวิ้นผู้จัดการทริปมันเมาเรือ แต่สุดท้ายก็ต้องช่วยกันดูแลมัน ทั้งหายาหาน้ำมาประเคนให้ ตอนลงจากเรือก็ได้ไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กช่วยกันแบกร่างถึกๆ ของมันลง น่าสงสารเป็นที่สุดจนไอ้เหมอที่ชอบแกล้งก็ยังไม่มีกะใจจะล้อหน้าซีดๆ ของมัน
ด้วยเพราะอาการเมาเรือของไอ้กวิ้นชาวคณะจึงรีบเร่งไปยังที่พักที่จองไว้ ไอ้เหมอจองกับทางรีสอร์ทเป็นบ้านหลังใหญ่ มีสามห้องนอน สองห้องน้ำ เทอเรซสวยๆ ไว้ชมวิว พอถึงที่พักก็แบ่งกันว่าใครจะนอนห้องไหน คราวนี้ไอ้เหมอถูกชนะตะครุบตัวไว้ไม่ให้ดิ้นหลุด ไอ้ชายไอ้ปิ๊กไอ้เชษฐ์และไอ้กวิ้นตกลงใจจะนอนด้วยกัน แล้วยกห้องให้กับผู้หญิงของทริปไปหนึ่งห้อง ไอ้เหมอเอ่ยชวนให้ไอ้สี่ชายโฉดมันแบ่งมานอนด้วยแล้วแต่ก็ไม่มีใครยอมตกลงเลยสักคน ไม่รู้เพราะโดนชนะจ้องหรือกลัวจะมาเป็นก้างไอ้เหมอกับแฟนกันแน่ ถึงอย่างนั้น...พอต้องย้ายกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าห้องจริงๆ ไอ้เชษฐ์มันกลับเดินตามแฟนสาวเข้าห้องโดยไม่เอ่ยคำใด จนไอ้สามชายโฉดได้แต่มองหน้ากันด้วยความอาภัพไร้คู่ครอง ไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กนั้นหมายปองจะมาหาคู่กันที่นี่ แต่ไอ้กวิ้น...มันยังยืนยันว่าถ้าไม่ได้อย่างคุโด้ ชินอิจิ เอ้ย! โมริ รัน มันก็จะไม่ยอมลงจากคานเป็นอันขาด แม้ตอนนี้มันจะมีสาวที่พูดคุยดูใจนามว่าน้องพิมพ์อยู่แล้วก็ตาม
ไอ้เหมอเดินเข้าห้องที่มันได้ครอบครองกับหวานใจ เป็นห้องที่ได้เห็นทะเลสวยๆ ผ่านทางประตูกระจกบานเลื่อนขนาดใหญ่ที่พอเลื่อนผ้าม่านที่บดบังออกไปก็เห็นความสวยงามของธรรมชาติชัดเจน ไอ้เหมอวางกระเป๋าไว้บนเตียง บิดขี้เกียจซ้ายขวาแล้วมองทะเลที่ทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตาแต่ก็ยังคงเห็นเส้นขอบฟ้าอยู่อีกฟาก มันยืดตัวเต็มความสูง เอนไปข้างหลังด้วยความเมื่อยล้าจากการเดินทาง ก่อนทั้งร่างจะปะทะเข้ากับร่างสูงหอมฟุ้งของพ่อดาวประจำใจ
“เดี๋ยวก็ล้มหรอก” อีกฝ่ายเอ่ยเตือนแล้วโอบรัดร่างของไอ้เหมอเอาไว้ ทำเอาไอ้เกรียนมันยิ้มกริ่ม ทิ้งน้ำหนักตัวลงที่ชนะเต็มๆ “เสมอ ผมหนัก”
“ไหนบอกจะออกกำลังกายให้แข็งแรง เหมอน้ำหนักลดตั้งเยอะ นะยังบอกว่าหนักอีกเหรอ” ไอ้เหมอหมุนตัวเผชิญหน้า สองแขนของมันยกขึ้นคล้องรอบคอของคนรูปหล่อ “อุ้มเหมอเดี๋ยวนี้เลย”
“อุ้มไม่ไหว” ชนะส่ายหน้ายิ้มๆ แต่กลับยกไอ้หัวเกรียนขึ้นจนมันทำหน้าเหวอ รีบกอดรอบคอของชนะไว้แน่น
“เล่นอะไรแบบนี้ ตกลงไปหัวฟาด เกรียนแตกขึ้นมา ยุ่งเลย”
“ไม่ให้ตกหรอก” ชนะตอบแล้วพาไอ้เหมอไปที่เตียง มันยิ่งทำหน้าเหวอเข้าไปใหญ่เมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับที่นอนหนานุ่ม
“ชะน้าาาาาาาา จะทำอะไรอ้ะ” ไอ้เหมอขยับหนีจากแขนแกร่งทั้งสองข้างที่กักตัวมันเอาไว้ คนรูปหล่อยิ้มกริ่มแล้วก้มลงหอมแก้ม
“ไม่ทำอะไรหรอก...เหมอเหนื่อยไม่ใช่เหรอ ผมเลยพามานอนพักผ่อนเฉยๆ” ชนะตอบเสียงนุ่ม เกลี่ยข้างแก้มไอ้เหมอแล้วยกยิ้มน่ามอง
“แล้วทำไม...ต้องกอดด้วยอ่ะ” ไอ้เหมอยังคงขี้สงสัย ปากมันถาม แต่ตัวมันหยุดขยับหนีแล้ว กลับเป็นฝ่ายยกมือขึ้นกอดอีกฝ่ายไว้แทน “ให้เหมอกอดบ้างเนอะ ฮี่ๆ”
“อย่าสิครับ เดี๋ยวไม่จบแค่กอดนะ”
“แล้วไปจบตรงไหนอ้ะ”
“ลองไหมล่ะ”
ไอ้เหมอยิ้มเต็มใบหน้า แต่ประตูห้องดันถูกเคาะขัดจังหวะ
“ไอ้เหมอ จะลงไปเดินเที่ยวกันแล้ว มึงรีบๆ จัดเสื้อผ้าแล้วลงไปเจอกันที่ห้องนั่งเล่นเลยนะเว้ย” ไอ้กวิ้นทุบประตูปึงปัง บอกธุระมันเสร็จก็จากไป
“คงต้องรีบหาแฟนให้ไอ้กวิ้น ไม่งั้นมันต้องมาขัดเรื่อยๆ แน่ๆ เลย” ไอ้เหมอคิดเป็นจริงเป็นจัง แต่จะให้หาผู้หญิงที่ไหนที่ทนโอตาคุอย่างเพื่อนมันได้ “นะมีผู้หญิงสวยๆ แนะนำบ้างไหมอ่ะ”
“ไม่มีหรอก” ชนะตอบแล้วอมยิ้ม “หลอกถามรึเปล่า”
“แฮ่ นี่ถ้าบอกว่ามีจะทุบหัวแบะเลย”
“โหดเนอะ”
“ก็บอกแล้วว่าหวง”
“อืม” ชนะหอมแก้มไอ้เหมอไปหนึ่งทีแล้วล้มตอนนอนลงข้างๆ ไอ้เหมอมันจึงพลิกตัวไปนอนกอด พาดแขนพาดขาของมันบนตัวคนรูปหล่อตามใจชอบ “รีบจัดเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวพวกมันรอนาน”
“จ้า เดี๋ยวเหมอจัดให้นะด้วย”
“ขอบคุณครับ”
ไอ้เหมอทำหน้าที่แฟนที่ดีอย่างเต็มอกเต็มใจ ส่วนชนะก็นั่งมองมันด้วยความเอ็นดู ตุ๊กตานะจ๋าที่ไอ้เหมอมันพกมาด้วยก็เอาไปนอนเคียงข้างไอ้เหมอจ๋าของชนะ ห่มผ้าให้เรียบร้อยเสียอีกเพราะกลัวนะจ๋าของไอ้เหมอมันหนาว
“ทาครีมยัง” ไอ้เหมอมันเช็คความเรียบร้อยของแฟนรูปหล่อก่อนเดินเที่ยว
“ทาแล้ว”
“หมวก”
“อยู่นี่”
“แว่นกันแดดอ่ะ”
“แว่นผมปรับรับแสง UV ได้”
“โอเค พร้อมมมม ป่ะ ไปกัน”
“ถามแต่ผม แล้วเหมออ่ะ”
“โอ้ย เหมอไม่ต้องทาหรอก ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว” ไอ้เหมอเอ่ยอย่างร่าเริง ที่ผิวหน้ามันกร้านแดดอย่างนี้ก็เพราะความขี้เกียจที่ไม่เคยทาครีมกันแดดหรือโลชั่นอะไรเลยยามออกฝึกภาคสนาม ไม่เหมือนพี่สมัยของมันที่ยังคงความขาวได้จนถึงทุกวันนี้ และคงจะขาวไปชั่วนิรันดร์เพราะพี่ชายมันดูแลตัวเองเก่ง ไอ้เหมอตั้งแต่เล็กแต่น้อยก็ได้พี่ชายทาให้ แต่พอมันต้องบินเดี่ยว ไม่มีพี่คอยประคบประหงม อะไรที่ยุ่งยากต่อชีวิต ไอ้เหมอก็ไม่ทำ
“ทาเถอะ เสียไปแล้วก็รักษา แดดมันแรง ไม่ใช่ว่าแค่ดำ แต่มะเร็งผิวหนังจะถามหาเอา ตายก่อนผมนี่ยุ่งเลย มานี่มา ทาให้”
ไอ้เหมอมันไม่ชอบให้ครีมเหนอะๆ โดนหน้า แต่ก็ต้องยอมเมื่อคนที่ทาให้คือพ่อยอดดวงใจของมัน ชนะมือก็ใหญ่ แถมแรงเยอะ แต่เวลาทาครีมให้ไอ้เหมอกลับนุ่มนวลจนไอ้หัวเกรียนมันเคลิ้ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ทำไมมันเหนอะอย่างนี้อ่ะ” ไอ้เหมอบ่น เพราะหน้ามันเยิ้มไปด้วยครีมกันแดดราคาแพงของชนะ ที่ขุ่นแม่เพี้ยนคงเป็นคนเตรียมใส่กระเป๋าให้
“มันก็อย่างนี้แหละ” ชนะบอก ทั้งที่จริงรู้แล้วว่าตัวเองใส่ครีมเยอะเกินไป หน้าไอ้เหมอมันถึงได้เยิ้ม คนรูปหล่อมันก็ไม่เคยดูแลใครเหมือนกัน อาศัยว่าได้หน้าหล่อจากพ่อ ผิวสวยจากแม่ ชนะจึงไม่เคยทาครีมอะไรเลย ถ้าไม่ได้เพี้ยนดูแลให้ ก็ไม่เคยคิดจะแตะ บางทีชยก็เป็นคนทำให้บ้างในระหว่างที่เพี้ยนออกไปตามรอยซีรีส์ที่ชอบ
“ไม่อย่างนี้นะ เมื่อกี้เหมอทาให้นะมันยังไม่เหนอะเท่านี้อ่ะ นะจ๋าแกล้งเค้ารึเปล่าเนี่ย”
“ไม่ได้แกล้ง เหมออยู่นิ่งๆ สิ เดี๋ยวครีมก็เข้าตาหรอก” ชนะหลุดยิ้ม สงสารก็สงสาร แต่ทำไงได้นอกจากต้องปาดครีมออกจากหน้าของไอ้เหมอให้
หลังจากพยายามซับความเหนอะความเยิ้มออกจากใบหน้าไอ้หัวเกรียน ชนะก็ยิ้มแฉ่งกับผลงาน แต่พอไอ้เกรียนมันลืมตามันก็บ่นให้ได้ยิน
“ครีมนี้เขาทากันเป็นเดือนสองเดือน ดูตัวทาให้เขาดิ วันเดียวหมดเลย กลัวเขาไม่ขาวเหรอ” ไอ้เหมอมันประชดประชัน เพราะครีมที่ปาดออกจากหน้าเอามาทาคอก็แล้วทาแขนก็แล้วทาแข้งทาขาก็แล้วมันยังคงรู้สึกได้ถึงความไม่สบายเนื้อสบายตัวอยู่ดี
“ก็...ไม่เคยใช้นี่นา... หน้าเหมอขนาดนี้ ไม่รู้ต้องใช้ปริมาณแค่ไหนถึงจะพอ” ชนะตอบอ้อมแอ้ม แต่ยังไม่วายกัดไอ้เสือมันอีก
“ตัวว่าเขาหน้าบานใช่ไหม! ชะน้าาาาา พ่อคนร้ายกาจจจจจ ไปเลยย ไม่ต้องมากอด” ไอ้เหมอมันงอนอย่างมีจริตจนชนะต้องง้อมันด้วยอ้อมกอดอุ่นๆ
“ยังไม่ได้พูดสักคำเลยว่าบาน ไหนดูซิ บานที่ไหน แค่...สิบสองนิ้ว โอยยย ผมล้อเล่น ใครจะหน้ากว้างหนึ่งไม้บรรทัด นั่นไม่ใช่คนแล้ว เหมอจ๋าอย่าโกรธดิ จะไปเที่ยวกันแล้ว โกรธแบบนี้ไม่ดีเลย”
ไอ้เหมอทำปากยื่นปากยาว แต่สุดท้ายมันก็หัวเราะเอิ้กอ้ากขึ้นมา ทำเอาชนะปวดหัวไปกับอารมณ์ของมัน
“ล้อเล่น ไม่โกรธหรอก นะอุตส่าห์ทำเพื่อเหมอ ไม่เคยทาครีมให้ใครใช่ไหมล่ะ ดีใจนะที่ทาให้เหมอ ดูแลแฟนเก่งจัง พี่ชะน้าาาาาเท๊เท่ เป็นแฟนกับน้องไปนานๆ น้าาาาา”
“ฮ่าๆๆ เสมอเอ้ย ป่ะ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวไอ้กวิ้นมันบ่นอีก”
“ไม่มีแค่ไอ้กวิ้นหรอก ไอ้ชายด้วยแน่ๆ พวกมันขี้บ่น”
แล้วไอ้เหมอมันก็คาดไม่ผิด พอจับไอ้กวิ้นรวมกับไอ้ชาย เลยกลายเป็นซุปเปอร์บ่น จนไอ้เสือเหมอที่ปกติต้องด่าสวนโดยไม่สำนึกผิดยังต้องยอมสงบปากสงบคำยืนหน้าจ๋อยอยู่ข้างๆ คนรูปหล่อ
“พอเถอะน่า ไอ้เหมอมันก็ลงมาแล้ว บอกกำหนดการมาเลยไอ้กวิ้น” ไอ้ปิ๊กช่วยพูดให้ลูกพี่มันอีกแรง
“ไปหาดสังวาลย์ก่อนเลย กูอยากไปลองเดินสะพานไม้” ไอ้กวิ้นบอกชาวคณะ
“แค่สะพานไม้ มึงอยากไปทำไมวะ ตอนเดินมันเดินกลับหัวได้รึไง” ไอ้เหมอมันเป็นโรคจิตที่ชอบขัดไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของมันไปเสียทุกเรื่อง แต่คราวนี้ไอ้กวิ้นไม่สนใจ กลับหันบอกไอ้รูปหล่อข้างไอ้เหมอว่า
“ที่ถ่ายรูปสวยๆ เยอะ มึงกลับจากอเมริกามาก็ยังไม่ได้เที่ยวทะเลที่ไหนเลยใช่ไหม ลองไปดูไหมล่ะ” ไอ้กวิ้นยิ้มกริ่ม กำชัยเหนือไอ้เสือเหมอ
“อืม ไปเถอะเหมอ ผมอยากถ่ายรูปเหมอในที่สวยๆ เยอะๆ เลย” แค่ให้ไอ้รูปหล่อชนะจัดการ ไอ้เสือเหมอมันไม่เคยรอด
“ไปๆ ไอ้กวิ้นมึงนำทางไปด่วนเลย”
ชาวคณะที่เหลือถึงกับพากันถอนหายใจกับความสองมาตรฐานของไอ้เสือเหมอที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ความต้องการของพ่อดาวประจำใจของมันก็ต้องมาก่อนสิ่งอื่นใดในโลกหล้า
ทางไปหาดสังวาลจะมีสะพานไม้ทอดพาดผ่านโขดหิน และจุดนี้เองที่ไอ้กวิ้นมันอยากลองมาเดิน ในทริปครั้งนี้มีคนพกกล้องถ่ายรูปมาสองคน หนึ่งก็คือไอ้เชษฐ์ ที่กล้องมันเป็นแบบมิเรอร์เลส ใครๆ ก็สามารถขอยืมไปถ่ายได้แม้จะเป็นคนที่ถ่ายรูปได้กากสุดๆ อย่างไอ้ปิ๊กมันก็ตาม กล้องของมันจึงเป็นกล้องที่ไว้เก็บภาพของชาวคณะมากที่สุด สองก็คือพ่อรูปหล่อชนะ พ่อดาวประจำใจของไอ้เหมอ ที่พกกล้องราคาแพง บอดี้กับเลนส์รวมกันก็เป็นเลขหกหลักจนลิงทะโมนอย่างไอ้กวิ้นที่ซุ่มซ่าม กับไอ้ชายที่มักสะดุดนั่นนี่ไม่กล้ามายืมไปใช้ เพราะกลัวจะทำหล่นเข้าให้ ดังนั้นกล้องของคนรูปหล่อจึงมีแต่เจ้าของที่ใช้ได้อยู่คนเดียว และในเมมโมรี่กล้องก็เต็มไปด้วยรูปความงามตามธรรมชาติ จะมีหน้าไอ้เหมอที่ผิดธรรมชาติปนอยู่บ้างไม่ถึงยี่สิบรูป
ไอ้เหมอกับชนะเป็นสองคนที่เดินรั้งท้ายกลุ่มเพราะชนะมักจะหยุดถ่ายรูปตามที่ต่างๆ ไอ้เหมอมันถึงต้องหยุดรอด้วย หลายทีเข้าก็เกรงใจจึงบอกให้เพื่อนๆ มันเดินนำไปก่อน ไอ้กวิ้นที่พกห่วงยางรูปโคนันสีหวานของมันมาด้วยก็เลยวิ่งหน้าตั้งไปพร้อมกับไอ้ชายไอ้ปิ๊ก มันคงอยากรีบไปเล่นน้ำเต็มแก่
“กวิ้นคะ ระวังทางด้วย ว้ายยยย! ตายแล้ว!” วิมปรีประภาที่เหมือนคุณแม่ของกลุ่มร้องตะโกนตกใจเมื่อเห็นไอ้กวิ้นมันสะดุดขาตัวเอง กลิ้งหลุนๆ ไปบนทราย ทำเอาไอ้ชายที่วิ่งตามหลังเสียหลักไปตามๆ กัน ยังดีที่ไอ้ปิ๊กเบรกไว้ได้ มันจึงไม่ต้องคลุกทรายไปกับไอ้สองตัวซุ่มซ่าม
สาวสวยที่ไอ้เหมอมันต้องยอมรับว่ามีความเป็นคุณแม่เต็มตัวรีบวิ่งไปหาไอ้กวิ้นกับไอ้ชาย ช่วยพวกมันปัดทรายออกจากเนื้อจากตัว ไอ้กวิ้นยิ้มแหย ไอ้ชายก็ยิ้มเจื่อน โดยมีคุณพ่ออย่างไอ้เชษฐ์หัวเราะก๊ากเป็นซาวน์ประกอบ
“พวกมึงเป็นเด็กสามขวบกันรึไงวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยยย มึงดูหน้ามันดิ๊ไอ้ปิ๊ก แม่งงงง ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้พวกโง่!!!! ดีที่กูไม่ล้มไปกับพวกมัน มึงดูสาวๆ กลุ่มนั้นดิ แม่งกลั้นขำแทบไม่ไหวแล้วมั้งวะ ฮ่าๆๆ” ไอ้ปิ๊กผสมโรงหัวเราะด้วย ทำเอาไอ้ชายกับไอ้กวิ้นแยกเขี้ยวขู่
“เชษฐ์ ปิ๊ก อย่าหัวเราะเพื่อนสิคะ กวิ้นเจ็บตรงไหนรึเปล่า วิมเห็นล้มแรงทีเดียว” เดือดร้อนให้นางฟ้าต้องเข้าช่วยเหลือ
“ไม่เจ็บครับ แหะๆ”
“ชายล่ะคะ”
“โอ้ยย ผมไม่เจ็บหรอกครับ ไอ้กวิ้น ทีหลังมึงก็วิ่งดีๆ สิ จะล้มก็บอกกูก่อนไอ้ห่า กูก็เบรกไม่ทัน”
แล้วไอ้ชายกับไอ้กวิ้นมันก็ทะเลาะกันไปตลอดทาง
“ให้ไอ้ชายเจอไอ้กวิ้นนี่เหมือนเปิดเนิร์สเซอร์รี่ยังไงก็ไม่รู้ว่ะ” ไอ้เชษฐ์หันมาคุยกับไอ้เหมอที่ในที่สุดก็เดินตามกลุ่มมาทันเห็นไอ้กากสองคนมันล้มกลิ้งด้วย
“มึงก็ดูแลมันหน่อยแล้วกัน โตแต่ตัว สมองแม่งไม่โตตาม” ไอ้เหมอพูดอย่างรู้จักเพื่อนของมันดี มันเดินมือล้วงกระเป๋ามาเดินเคียงข้างไอ้เชษฐ์ ไอ้เหมอแม้จะสูงน้อยกว่าไอ้เชษฐ์ แต่รูปร่างมันก็ไม่เป็นรอง
ไอ้เชษฐ์เหลือบมองเพื่อนหัวเกรียนที่ดูยังไงมันก็ต้องเป็นคนสุดท้ายในโลกแน่ๆ ที่จะมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ไอ้เหมอมันทำเรื่องที่คาดไม่ถึงให้ได้เห็น เพราะนอกจากมันจะมีแฟนเป็นผู้ชายแล้ว มันยังยอมเป็นฝ่ายรับอีกด้วย ไอ้เชษฐ์ที่รู้ความจริงในทีแรกถึงกับอึ้งและไม่คิดอยากเชื่อจนครั้งนั้นต้องแบกหน้าไปหามันถึงที่กรุงเทพฯ เพื่อคลายความสงสัย
ต่อด้านล่าง
-
นนร. เสมอ ที่ได้รับฉายาเสือจากเพื่อนๆ เพราะมันเจ๋งสุดเท่าที่เคยเห็นมา ไอ้เหมอยิงปืนแม่น ทดลองยิงสิบนัดมันเข้าไปสิบนัดไม่มีพลาด ขี่ม้าเก่ง แต่ไม่เข้าชมรมขี่ม้า มันเดินตามรอยคุณหญิงแม่ที่เป็นแชมป์ยูโดระดับประเทศแต่ก็เก่งกาจเชี่ยวชาญคาราเต้ มันจึงเข้าเป็นนักกีฬายูโดของทางโรงเรียน แต่มวยไทยหรือคาราเต้มันก็เก่งไม่แพ้กัน เคยเห็นได้จากมันช่วยไอ้ปิ๊กจากพวกนักเลงที่ไปมีเรื่องกันร้านเหล้า ไม่พอเพียงเท่านั้นตอนที่ฝึกภาคสนาม มันยังคงความเก่งความเท่ของมันไว้ได้แม้คนอื่นๆ พากันเหนื่อยแทบขาดใจ บางคนถึงขั้นล้มป่วย บางคนถึงขั้นถอดใจลาออก
แต่เพราะกลุ่มไอ้เชษฐ์มีไอ้เหมอที่เป็นเหมือนคนประคับประคองให้เดินไปด้วยกันจนรอด มันเป็นคนมีกำลังใจเหลือล้น ยิ้มแย้มตลอดเวลา แม้จะยากลำบาก คำพูดจากมัน ความช่วยเหลือจากมัน ฉุดไอ้เชษฐ์และเพื่อนอีกสองคนให้ยืนได้บ่อยครั้ง เพราะฉะนั้นไม่ว่าไอ้เหมอมันจะต้องการความช่วยเหลือแบบไหน หรือกำลังตกที่นั่งลำบากอยู่ก็ตาม ไอ้เชษฐ์และเพื่อนๆ จะไม่รอช้าที่จะช่วยเหลือ
“มึง” ไอ้ปิ๊กเดินเข้ามากอดคออีกข้าง ไอ้เชษฐ์เหลือบแลมาสบตากันก่อนจะพยักหน้าให้พูด “มีไรให้พวกกูช่วยก็บอกนะเว้ย”
“อะไรวะ?” ไอ้เหมอถามอย่างงงๆ “กูมีเรื่องอะไรต้องให้พวกมึงช่วยด้วยเหรอ”
“ก็เผื่อว่ามี” ไอ้ปิ๊กบอกสบายๆ
“เออ ถ้ามีกูจะไม่รอช้าเลย จิกหัวใช้พวกมึงนี่ชอบนักเชียว” ไอ้เหมอมันพูดแล้วหัวเราะเอิ้กอ้าก
“แสรดดดด” ไอ้ปิ๊กกับไอ้เชษฐ์พูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนไอ้ปิ๊กมันจะต่อด้วยความจริงจัง “พูดจริงๆ นะเว้ย ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก เรื่องคนนั้นก็ได้” ไอ้ปิ๊กบุ้ยปากไปทางด้านหลังที่ไอ้รูปหล่อชนะกำลังตั้งหน้าตั้งตาถ่ายรูปเปลือกหอย
ไอ้เหมอมองตาม คลี่ยิ้มจาง “ต่อให้กูอยากให้ช่วย พวกมึงก็ช่วยไม่ได้หรอกว่ะ ปัญหามันใหญ่”
“ใหญ่แค่ไหนพวกกูก็อยากจะช่วย”
“จะให้ช่วยยังไงวะ ขนาดกูยังไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไงให้พ่อเขาชอบกู พ่อกูด้วย...มาทะเลครั้งนี้ถ้าไม่ได้พี่หมัย กูคงไม่ได้มา” ไอ้เหมอถอนหายใจ “ความรักของกูมันเป็นไปไม่ได้เหรอวะ ทำไมถึงไม่มีใครยินดีกับกูเลยสักคน”
ไอ้เชษฐ์ตบหัวไอ้เหมอไปหนึ่งที ส่วนไอ้ปิ๊กก็ตบหลังมันด้วย “มีพวกกูนี่ไง กู ไอ้ปิ๊ก ไอ้ชาย ไอ้กวิ้น แล้ววิมแฟนกูด้วย พวกเรายินดีกับมึง แล้วกูเชื่อว่ายังมีอีกหลายคน คุณหญิงแม่มึงล่ะ พี่สมัยของมึง ทางฝั่งไอ้นะกูไม่รู้จักใครหรอก แต่กูคิดว่ามันต้องมีแน่ๆ คนที่ยินดีไปกับมึง อย่าคิดมากดิวะ”
ไอ้เหมอมันกระตุกยิ้ม ก่อนจะตอบเหมือนคนที่ลืมนึกคิดไป “เออ จริงว่ะ แล้วนี่พวกมึง กล้าตบหัวกูเหรอวะ ห้ะ! เรียงหน้ามาให้กูเตะซะดีๆ ไอ้พวกเวร!”
ไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กแตกกันออกไปคนละทาง แต่ไอ้เหมอมันไวสมฉายาเสือ ล็อคคอไอ้เชษฐ์ได้ทัน มืออีกข้างมันก็ดึงเสื้อของไอ้ปิ๊กเอาไว้ เป็นอันว่าไอ้สองเพื่อนซี้ที่อยากช่วยโดนเตะกันไปคนละทีตามระเบียบ แต่หลังจากนั้นไอ้เสือเหมอมันโดนเอาคืนจากการแท็คทีมกันของสามเสือและหนึ่งนก ไอ้กวิ้นร้องอย่างสะใจที่ได้ช่วยกันแบกไอ้เหมอไปโยนลงน้ำ
ตูมมมมมมมม!!!!
เสียงเสือตกน้ำประกอบไปด้วยเสียงหัวเราะของพวกเพื่อนๆ ชนะที่ละความสนใจจากการถ่ายรูปแล้วก็หัวเราะไปด้วย
“ไอ้พวกเวรรรรรรรรรรรรรร!! มึงไม่รู้จักกูซะแล้วววว มึงตายก่อนเลยไอ้นกเพนกวิ้น” ไอ้กวิ้นอ่อนกากที่สุดในกลุ่ม อย่างน้อยร่างกายมันก็ไม่ได้ผ่านการฝึกให้มีมัดกล้ามเหมือนอย่างอีกสามนักเรียนนายร้อย มันจึงตกเป็นเหยื่อการแก้แค้นของไอ้เหมอ ไอ้กวิ้นถูกไอ้เหมออุ้มขึ้นอย่างง่ายดาย ก่อนทั้งร่างมันจะถูกจับทุ่มลงกับคลื่นทะเลระลอกสวยของหาดสังวาลย์
“ไอ้ชายยยยย ช่วยกูด้วยยยยยยยย” ไอ้กวิ้นร้องลั่น แต่ไม่ทันการ ร่างมันมุดลงไปใต้น้ำก่อนจะขึ้นมาไอค่อกแค่กเพราะสำลักความเค็มจากน้ำทะเล
“เดี๋ยวกูจะแก้แค้นให้มึงเองงงงง” ไอ้ชายมันเป็นคู่ซี้กับไอ้กวิ้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ แต่ตอนนี้มันกระโจนเข้าหาไอ้เหมอที่ร้องเรียกลูกสมุนของมันมาประจำที่
“ไอ้ปิ๊กกกกก ผนึกกำลัง!!!” ไอ้ปิ๊กลูกน้องทรยศเมื่อก่อนหน้าราวกับถูกยันต์สะกด มันกลับมาเป็นลิ่วล้อให้ไอ้เหมอตามเดิม คงเพราะเรื่องเทียนไขที่มันขโมยไปเมื่อปีมะโว้ยังไม่ทำการปิดบัญชีหนังหมา
“ไอ้ปิ๊ก มึงจะสู้ใช่ไหมมมม ด้ายยยยยย” ไอ้ชายทำทีกร่าง มองไอ้หนุ่มใต้ที่ยักคิ้วกวนส่งมาให้ แต่เพราะยืนคุมเชิงกันอยู่นาน ไอ้เสือเหมอใจร้อนมันจึงทนไม่ไหว ถีบพลั่กเข้าที่ก้นไอ้ปิ๊ก ทำเอาไอ้หนุ่มใต้ร้องลั่น เอนตัวเข้าหาไอ้ชายอย่างไม่ทันตั้งตัว และจากนั้น...ริมฝีปากของหนุ่มอีสานกับหนุ่มใต้ก็สัมผัสกันแนบแน่น!!!
“ไอ้เหมออออ มึงทำอะไรลงไป” ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ถามพลางหัวเราะก๊าก ทำเอาไอ้เชษฐ์ที่กำลังหยอดแฟนสาวของมันต้องหันมอง แล้วก็สตั้นไปสิบวินาทีด้วยฉากรักท่ามกลางน้ำทะเลแสนเค็มของไอ้เพื่อนร่างถึกทั้งสอง
พลั่กกกกก!
ทั้งไอ้ปิ๊กและไอ้ชายต่างยกเท้าขึ้นถีบอีกฝ่ายแล้วล้มกันไปคนละทาง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกมึงแม่งงงง จูบกันทำไมวะ โอ้ยยย ฮ่าๆๆ กูขำไม่ไหวแล้ว” ไอ้เหมอมันไม่มีจะสำนึกผิด ทั้งๆ ที่เป็นเพราะมันถึงทำให้ไอ้ชายเกือบเสียชายและไอ้ปิ๊กเกือบได้เป็นชายเหนือชาย
ไอ้เหมอหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง มันเดินขึ้นจากน้ำด้วยหน้าตาแดงก่ำ ก่อนจะคลานนอนลงไปบนทราย แต่ก็ยังคงหัวเราะ
“แกล้งเพื่อน” คนรูปหล่อเห็นไอ้หัวเกรียนมันเอาแต่นอนหัวเราะจึงเดินมานั่งลงเคียงข้าง
“ไม่ได้แกล้ง พวกมันดันจูบกันเอง ฮ่าๆๆๆ นะเห็นหน้าไอ้ชายป้ะ แม่งโคตรฮา” ไอ้เหมอมันยังคงหัวเราะไม่หยุด
“ไอ้ชายร้องไห้ไปแล้วมั้ง ตัวแสบเอ้ย” ชนะลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมออย่างเอ็นดู “ดูนั่นดิ ทะเลาะกันใหญ่เลย”
จริงตามชนะว่าไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กเปิดศึกกันในทะเลโดยมีไอ้กวิ้นบินไปรอบๆ ให้ทั้งสองคนปวดหัวเล่น ไอ้เหมอเห็นก็ยิ่งหัวเราะ ก่อนจะพยายามบอกให้ไอ้เชษฐ์ไปห้าม แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก ไอ้เชษฐ์ที่กำลังวุ่นกับการส่งสายตากำราบผู้ชายที่มองแฟนมันอยู่ก็ไม่ได้สนใจกับศึกติ๊งต๊องของไอ้พวกลิงทะโมนนัก
“เสมอ” เสียงของคนรูปหล่อนุ่มทุ้ม มือก็ยังลูบหัวไอ้เหมอไม่หยุด “เมื่อกี้คุยอะไรกับเพื่อนเหรอ ดูไม่ร่าเริงเลย”
“คุยเรื่อยเปื่อย” ไอ้เหมอบอกพลางยิ้มแฉ่ง “แล้วถ่ายรูปอะไรบ้าง ขอเหมอดูหน่อย”
“มานี่สิ”
ชนะตบที่นั่งตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของตัวเอง ไอ้เหมอหันมองรอบตัว ยามเช้าแบบนี้ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน มันจึงยอมคลานไปนั่ง ปล่อยให้คนรูปหล่อโอบจากข้างหลัง กล้องราคาแพงอยู่ตรงหน้ามันโดยมีเจ้าของกล้องที่วางคางลงบนไหล่ช่วยเปิดรูปให้ดู
“ทำไมมีแต่รูปเหมอ” ไอ้เหมอถามอย่างข้องใจ ก็เห็นคนรูปหล่อตั้งหน้าตั้งตาถ่ายแต่วิวธรรมชาติ ไม่ได้หันกล้องมาโฟกัสมันเลยสักครั้ง “แอบถ่ายเหรอ”
“ไม่แอบถ่ายคงไม่รู้หรอกว่าเหมอไม่ร่าเริง” ชนะตอบเสียงนุ่ม “ถ้าบอกว่าเหมอ ถ่ายรูปหน่อย เหมอก็ต้องยิ้มใส่กล้องอยู่แล้ว”
ไอ้เหมอเงียบ เพราะมันเถียงอะไรไม่ได้ ชนะมองเสี้ยวหน้าของมันแล้วถอนหายใจ ก่อนริมฝีปากสวยจะบรรจงจูบลงข้างแก้ม แต่สัมผัสได้แค่เฉียดๆ เพราะเจ้าของแก้มดันผละหนี
“ขอหอมหน่อย”
“เหมอสกปรก เล่นน้ำแล้วมานอนคลุกทรายด้วย”
“ผมทำให้สะอาดเอง”
“ไม่เอา” ไอ้เหมอปฏิเสธเสียงแข็ง แต่มีหรือคนรูปหล่อจะยอมฟัง ปล้นหอมแก้มมันไปหลายทีจนไอ้เหมอมันไม่ขัดขืน ปล่อยให้กอดให้หอมตามใจชอบ
“เฮ้ยๆๆ พอได้แล้วม้างงงไอ้นะ เพื่อนกูช้ำหมดแล้ว โอ้ยย วิม หยิกผมทำไมครับเนี่ย” ไอ้เชษฐ์เอ่ยแซวจนโดนวิมแฟนสาวหยิกเข้าให้
“อย่าไปกวนคนอื่นสิคะ ตามสบายเลยนะเหมอ ขอโทษที่เชษฐ์เขาปากพล่อย”
“วิม นี่วิมว่าผมเหรออออ”
“ไปซื้อน้ำมะพร้าวกันดีกว่าค่ะเชษฐ์ วิมหิวน้ำ”
ไอ้เชษฐ์ถูกลากหลบฉากไป แต่ไอ้เหมอที่ถูกแซวรีบผละออกจากอ้อมแขนของคนรูปหล่ออย่างรวดเร็ว
“อายเหรอ” ชนะถามเสียงเรียบ “ถูกผมกอดน่าอายใช่ไหม”
“ชนะ...ไม่ใช่ แต่มัน...พวกเราเป็นผู้ชาย” ไอ้เหมอส่ายหน้า รีบอธิบาย
“อืม” ชนะพยักหน้า ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจนไอ้เหมอหน้าเหวอ “ผมเข้าใจ”
ไอ้เหมอแน่ใจได้ว่าชนะไม่เข้าใจอย่างที่พูด เพราะหลังจากนั้นก็เลี่ยงที่จะเข้าใกล้ไอ้เหมอ คนรูปหล่อยิ้มแย้มพูดคุยกับคนอื่นตามปกติ แต่กับไอ้เหมอ...ไม่มีแม้จะหันมองหรือพูดคุยใดๆ ไอ้เหมอที่ไม่อยากให้ทริปนี้ต้องกร่อยเพราะมันจึงเอาแต่เล่นสนุกสนานกับเพื่อนๆ จวบจนเย็นย่ำ จึงพากันกลับที่พัก อาบน้ำชำระร่างกายเพื่อเตรียมเริ่มปาร์ตี้บาร์บีคิวในคืนนี้ที่ทางรีสอร์ทจัดเตรียมของเอาไว้ให้แล้ว
ไอ้เหมออาบน้ำเสร็จก็ลงมาสมทบกับคนอื่นๆ เห็นคนรูปหล่อของมันที่อาบน้ำเสร็จแล้วลงมาก่อนโดยไม่รอนั่งถ่ายรูปอยู่อีกมุม ใจหนึ่งมันอยากเข้าไปหา แต่ก็ตัดใจอยู่ช่วยวิมกับไอ้เชษฐ์ปิ้งบาร์บีคิวที่หน้าเตา
“ทะเลาะกันเหรอวะ” ไอ้เชษฐ์ถาม “เพราะกูรึเปล่าวะ ยังไงก็ขอโทษนะมึง กูแค่แซวเล่น”
“วิมก็บอกแล้วนี่คะว่าอย่าพูดๆ เชษฐ์ก็ไม่เคยฟัง”
“จ่ะ ขอโทษจ่ะแม่” ไอ้เชษฐ์มันเล่นหูเล่นตาจนโดนคนสวยหยิกเข้าให้อีก ไอ้เหมอมองคู่รักข้าวใหม่ปลามันแล้วนึกคิดอยู่ในใจ ทำไมถึงดูเป็นธรรมชาติ ดูปกติทั่วไป คงเพราะอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง และอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย มันถึงได้สมกันตามที่ธรรมชาติสร้างมา จะหยอกล้อหรือแนบชิดสนิทสนมก็ไม่ดูผิดธรรมชาติ
“ไม่ใช่เพราะมึงหรอกว่ะ” ไอ้เหมอบอกให้เพื่อนสบายใจ ก่อนจะหยิบเอาบาร์บีคิวห้าไม้ใส่จาน ไปวางไว้ให้ไอ้สองเสือกับอีกหนึ่งนกที่กำลังช่วยกันทำยำมาม่าที่พวกมันไปซื้อของกันมาเอง ไม่รู้ไปซื้อจากที่ไหน เห็นหายไปด้วยกันสามคนตั้งแต่ก่อนกลับมาที่พักแล้ว
“ไอ้ชาย มึงใส่พริกเยอะไปแล้ว ไอ้นะมันกินเผ็ดไม่ได้” ไอ้กวิ้นเบรคหนุ่มอีสานที่ชอบกินเผ็ด “เออ ใส่นิดเดียวพอ แค่นั้นแหละ ใส่เลยๆ”
ไอ้เหมอมองไอ้กวิ้นที่ดูเหมือนมันจะสนิทกับไอ้ชายเพราะเข้าขากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยแล้วก็ได้แต่โล่งใจ เพราะไอ้กวิ้นมันเข้ากับคนยาก คิดอยู่ว่าถ้าเจอเพื่อนมันที่โรงเรียนจะสนิทกันได้ไหม สุดท้ายผลที่ได้ก็น่าปลื้มใจ
“กวิ้น กูไปนอนก่อนนะ ปวดหัว” ชนะเดินมาหาไอ้กวิ้น ดึงชายเสื้อไอ้นกบินไม่ได้แล้วบอกเสียงอ่อน “มึงมียาไหม”
เห็นคนรูปหล่อหน้าแดงก่ำราวกับมีไข้แล้วไอ้เหมอก็อดห่วงไม่ได้ อยากเข้าไปถามไถ่ แต่คนที่ชนะเลือกจะเดินเข้าหาก่อนกลับไม่ใช่มัน
“มีๆ เดี๋ยวกูเอาให้ แล้วนี่กินข้าวรึยัง ต้องกินข้าวก่อนกินยานะ มึงกินนี่ก่อนดิ ไอ้เหมอเพิ่งปิ้งมา” ไอ้กวิ้นรีบกุลีกุจอจัดหาข้าวหายา เพราะปกติเวลาไอ้รูปหล่อมันไปค้างที่บ้าน บางทีมันก็ป่วยตามประสาลูกคุณหนูบอบบาง นี่ก็คงเพราะเล่นเดินตากแดดทั้งวันถึงได้มายืนหน้าแดงก่ำอยู่อย่างนี้ ไอ้กวิ้นมันก็ดูแลเป็นประจำจึงไม่ได้รู้สึกผิดแปลกอะไร
“กูกินอันนี้ก็ได้” ชนะบอกแล้วชี้ไปที่ยำมาม่าฝีมือไอ้ชาย ไม่ยอมแลบาร์บีคิวเลยสักนิดจนไอ้เหมอคิ้วกระตุก ยิ่งเห็นไอ้กวิ้นมันดูแลคนรูปหล่อได้ดีหน้ามันก็ยิ่งชา ในอกร้อนวาบอย่างไม่ทราบสาเหตุ หรือทราบแต่ไม่อยากยอมรับกันแน่
ไอ้เหมอเพิ่งรู้ว่าการโดนเมิน...ถูกทำให้เป็นส่วนเกินระหว่างคนสองคนมันรู้สึกอย่างไร ไม่รู้ว่าไอ้กวิ้นที่อยู่กับพวกมันสองคนมาตลอดจะรู้สึกแบบเดียวกันไหม
“เผ็ดไหม ถ้าเผ็ดเดี๋ยวกูโทรสั่งข้าวมาให้” ไอ้กวิ้นยังคงทำหน้าที่เพื่อนที่ดี มันอดห่วงไอ้ผู้ชายกินยากอย่างเพื่อนรูปหล่อของมันไม่ได้ มือก็ใช้ช้อนจัดการเขี่ยพริกออกให้เพื่อไม่ให้ไอ้หล่อมันกินเข้าไป
“ไม่อ่ะ กูอิ่มละ เอายามาก็พอ”
“อืมๆ มึงขึ้นไปนอนเลย เดี๋ยวกูเอาไปให้” ไอ้กวิ้นบอกแค่นั้น ชนะก็ลุกขึ้นแล้วเดินผ่านไอ้เหมอเข้าบ้าน ทำเอาไอ้หัวเกรียนถึงกับตีหน้าขรึมอย่างที่ไอ้ปิ๊กกับไอ้ชายมันรู้ดีทีเดียวว่าเป็นสัญญาณอันตราย ส่งซิกหากันโดยไม่ได้นัดหมาย
ไอ้กวิ้นที่กำลังจะตามเข้าบ้านไปหยุดชะงักเพราะมือไอ้เหมอที่จับไหล่ สายตานิ่งสงบของไอ้เสือทำเอาไอ้นกบินไม่ได้เสียววาบ
“ยามึงอยู่ไหน” ไอ้เหมอถามเสียงนิ่ง
“อยู่ในกระเป๋าเล็กในกระเป๋าเสื้อผ้าอ่ะ” ไอ้กวิ้นตอบ มองไอ้เหมอด้วยความหวั่นใจ “มึงเป็นไรอ่ะ โกรธอะไรกูรึเปล่า”
เพราะสายตาที่มองมาของไอ้เหมอมีแต่ความหงุดหงิด จึงทำให้ไอ้กวิ้นงงเป็นนกตาแตก
“มึงอยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องยุ่ง” ไอ้เหมอเสียงเข้ม ไอ้กวิ้นมันจึงยอมพยักหน้า หันมองไอ้ปิ๊กไอ้ชายด้วยใบหน้างงงวย “อะไรของมันวะ?”
แต่คำถามของไอ้กวิ้นไม่ได้รับคำตอบ ไอ้ชายไอ้ปิ๊กพร้อมกันยักไหล่ แล้วลากไอ้เพนกวิ้นกลับเข้าสู่วงยำมาม่าตามเดิม
ไอ้เหมอเดินเข้าไปในบ้าน ขึ้นชั้นสอง ไม่ลืมเอาน้ำเปล่าไปด้วย แวะเอายาตามที่ไอ้กวิ้นบอกแล้ววกกลับมาที่ห้องตัวเอง เปิดประตูเข้าไปก็เห็นชนะนอนอยู่บนเตียง ไอ้เหมอเดินไปนั่งลงข้างๆ ใช้มือสะกิดคนรูปหล่อที่นอนหลับตาอยู่ค่อนข้างแรง
“กินยา” ไอ้เหมอบอกเสียงนิ่ง เทยาจากกระปุกสองเม็ด แล้วเทน้ำใส่แก้วยื่นให้
“ไอ้กวิ้นล่ะ” ชนะถาม รับยาจากมือไอ้เหมอ
“อยู่ข้างล่าง ถามถึงมันทำไม” ไอ้เสือแทบแยกเขี้ยว ตะครุบเหยื่อตรงหน้าแล้วฉีกขย้ำด้วยโทสะที่มีมากล้น
“ก็มันบอกจะเอายามาให้” ชนะตอบกลับ โยนยาเข้าปากพร้อมกันทั้งสองเม็ดแล้วยกน้ำตาม “ขอบใจ”
คำพูดสั้นๆ จากคนรูปหล่อทำเอาไอ้เหมอกัดฟันกรอด แต่เพราะอีกฝ่ายกำลังป่วยมันจึงพยายามข่มโทสะของตัวเอง จัดผ้าห่มให้แล้วบอกเสียงค่อนข้างกระด้างว่า “นอนพักเถอะ”
ไอ้เหมอกลับมาร่วมวงปาร์ตี้กับเพื่อนๆ มันไม่แตะกับแกล้มเลยสักนิด เอาแต่กระดกเหล้าลงคออย่างเดียวจนว่าที่คุณหมอคนสวยแฟนไอ้เชษฐ์ต้องเตือนให้กินบ้าง ไม่งั้นคงไม่ดีต่อกระเพาะต่อลำไส้เป็นแน่ ไอ้เหมอมันเกรงใจผู้หญิงอยู่แล้วจึงยอมกินยำมาม่ากับบาร์บีคิวเข้าไปบ้าง มันอยู่ร่วมวงด้วยไม่นานก็ขอตัวกลับขึ้นห้อง เพื่อนๆ ก็ไม่มีใครรั้งมันไว้เพราะคงรู้ว่าไอ้เหมอเป็นห่วงคนรูปหล่อที่นอนป่วยไม่ได้มาร่วมวงด้วย
มือแกร่งผลักประตูเปิดออกแผ่วเบาเพราะเกรงจะรบกวนคนป่วย ไอ้เหมอเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า เดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายอีกครั้ง เพราะกลิ่นบาร์บีคิวกับกลิ่นเหล้าที่ติดตัวคงทำให้นอนไม่สบายตัว อีกทั้งเกรงใจคนที่นอนข้างๆ
ไอ้เหมอออกมาจากห้องน้ำ สวมกางเกงนอนเพียงตัวเดียว พาดผ้าขนหนูผืนเล็กไว้บนบ่าแล้วเดินไปยืนชมแสงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้า เบื้องล่างเป็นผืนน้ำทะเลสีดำสนิท เสียงคลื่นซัดฝั่งดังแว่วให้ได้ยิน อยากเลื่อนบานกระจกให้เปิดออกแต่ก็เกรงว่าจะทำให้คนป่วยขี้หนาวหนาวไปกันใหญ่
“คิดอะไรอยู่” เสียงเรียบนิ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ไอ้เหมอหันมองก็เห็นคนบนเตียงนอนตะแคงข้างมองมาทางมัน
“ทำให้ตื่นเหรอ” ไอ้เหมอไม่ตอบแต่กลับตั้งถาม น้ำเสียงของมันดีกว่าเมื่อตอนที่เอายามาให้คนรูปหล่อกินนัก “ดีขึ้นรึยัง”
“ดีขึ้นแล้ว”
“อืม” ไอ้เหมอพึมพำ สักพักมันก็เดินกลับมาที่เตียง ก่อนจะขึ้นนอนบนเตียงอีกฝั่ง ระยะห่างที่เว้นไว้จากคนข้างๆ นั้นมีไม่มาก แต่ในใจกลับรู้สึกว่าห่างเหลือเกิน
“เหมออยากเลิกกับผมรึเปล่า” คำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินกลับดังก้องในสมอง ไอ้เหมอหันขวับมองคนข้างๆ ด้วยโทสะที่เริ่มแล่นริ้วขึ้นในอก
“ทำไม นะอยากเลิกหรือไง” เสียงของไอ้เหมอเป็นเสียงตวาดที่มันไม่เคยคิดใช้กับพ่อดาวประจำใจของมันเลยสักครั้ง
“เหมอถามตัวเองก่อนดีไหม” น้ำเสียงของชนะยังคงสงบนิ่ง แต่ไอ้เหมอมันสงบตามไม่ลง
“นะต่างหากที่ควรถาม” เสียงของไอ้เหมอแข็งกระด้าง “จะเอาไงก็ว่ามาเลย พูดมาให้ชัดๆ เหมอเหนื่อยมากแล้วนะ ทั้งเหนื่อยทั้งเบื่อ! มันจะอะไรหนักหนา ถ้าอยากเลิกก็เลิกไปเลย!”
เพราะโทสะของมัน ทำให้ไอ้เหมอหลุดพูดคำที่มันไม่คิดอยากพูดออกไป มันเอาแต่บอกชนะให้ใจเย็น อย่าให้โทสะครอบงำ แต่ตัวมันเองกลับทำไม่ได้ ไอ้เหมอไม่เคยเสียการควบคุมแบบนี้ แต่เพราะมันมีเรื่องให้คิด มีเรื่องให้กังวลมากจนเกินกว่าจะอยู่ในอารมณ์ปกติ
“ขอโทษที่ทำให้เหนื่อย” น้ำเสียงของชนะไม่เปลี่ยน แต่ไอ้เหมอรับรู้ได้ถึงความเสียใจ มันรีบเข้ากอดคนที่มันรักสุดหัวใจไว้ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมกอดมันตอบ
“เหมอขอโทษ นะจ๋า เหมอขอโทษ” ไอ้เหมอเหมือนคนเพิ่งได้สติ หัวใจราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบแน่น
“ขอโทษทำไม ในเมื่อมันออกมาจากใจของเหมอ” ชนะผลักตัวไอ้เหมอออก “ทำตามที่เหมอต้องการ ถ้าเหนื่อยถ้าเบื่อมาก เลิกกันก็ได้ คบกับผมมันน่าอาย มีแต่ทำให้ลำบากใจ”
ชนะหลับตาลงอย่างปวดร้าว ทำมองเมินกับเสมอที่ไม่ร่าเริงเหมือนปกติ พยายามหาสาเหตุของรอยยิ้มที่ไม่สดใสเช่นทุกครั้ง พยายามเอาใจ พยายามแสดงความรักที่มีให้มากมาย...แต่สุดท้ายก็กลายเป็นทำให้อีกฝ่ายทั้งเหนื่อยทั้งเบื่อ ที่บอกจะไม่ปล่อย...ที่คิดเอาแต่ใจว่าอยากให้อยู่ด้วย... แต่เห็นเสมอทุกข์ใจแบบนี้ ก็คงรั้งไว้ไม่ไหวเหมือนกัน
“นะ...เหมอไม่เลิก ไม่เอา เหมอขอโทษ ขอโทษ” ไอ้เหมออ้อนวอน มันบ้าไปเอง พูดออกมาได้ยังไงว่าเหนื่อยว่าเบื่อ ทั้งๆ ที่...มันมีความสุขที่ได้อยู่ข้างๆ คนรูปหล่อคนนี้มากแท้ๆ
ใครบอกว่าการปีนยอดเขาสูง แล้วขึ้นไปปักธงชัยบนยอดสูงสุดได้นั่นคือชัยชนะ... แต่ไอ้เหมอกลับคิดว่ามันคือชัยชนะจอมปลอม ธงชัยบนยอดเขาสูงจะปักแน่นโดยไม่ล้มไปอีกนานเท่าไหร่ ยอดเขาที่มีทั้งลมพัดแรงและพายุโหมกระหน่ำจะทำให้ธงแห่งชัยชนะคงอยู่ได้หรือ อาจหักโค่นลงเสียก่อนหรือปลิวหายไปกับพายุ หรือสักวัน...อาจมีใครอีกคนที่สามารถพิชิตได้...นำธงชัยผืนใหม่ขึ้นมาปักแทนที่
“ปล่อยเถอะ” ชนะพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดของไอ้เหมอแต่ไม่เป็นผล “เหมอ! ผมบอกให้ปล่อย! พูดไม่รู้เรื่องรึไง!”
“เหมอไม่ปล่อย! อยากให้ปล่อยก็เอามีดมาตัดแขนเลย!” ไอ้เหมอเลือดขึ้นหน้า ร่างกายมันไม่ได้บอบบางอรชรอ้อนแอ้น แรงมันก็เยอะ มันรัดร่างกายของชนะ ยืนยันคำพูดของตัวเองเสียจนคนรูปหล่อเจ็บร้าวไปทั้งตัว ยิ่งเพราะพิษไข้ที่ทำให้ไม่มีแรงสู้อะไรมันได้เลย
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังรัวแรง ก่อนเสียงไอ้กวิ้นจะดังขึ้น “พวกมึงเป็นอะไรรึเปล่าวะ ทะเลาะกันเสียงดังไปจนถึงข้างล่าง”
“มึงไม่ต้องมายุ่ง ไม่ใช่เรื่องของมึง เสือก!” ไอ้เหมอด่ากราดกลับไป แต่เสียงที่ตอบกลับมาเล่นทำให้รู้สึกผิด
“ขอโทษนะมึง กูแค่เป็นห่วง” ไอ้กวิ้นตอบกลับมาแค่นั้นก็ได้ยินเสียงเดินจากไป
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกของตัวเองแต่ก็ทำได้ยาก ยิ่งได้เห็นคนรูปหล่อในอ้อมกอดของมันมองมาด้วยสายตาผิดหวัง มันก็ยิ่งคุมตัวเองไม่อยู่
“ทำไมต้องไปว่ามันขนาดนั้น” ชนะถามเสียงเข้มจัด
ไอ้เหมอโกรธจนเลือดขึ้นหน้าอีกครั้ง มันไม่ฟังเหตุฟังผลใดๆ แสยะยิ้มร้าย มองชนะด้วยสายตาดูถูก “อะฮะ โทษทีละกัน เหมอไม่น่าฝากปลาย่างไว้กับแมว ไปสิ ไปปลอบมัน ไปโอ๋มันหน่อย คงสะเทือนใจมากแล้วที่โดนด่า”
“เสมอ!” ชนะเข้าใจคำพูดของไอ้เหมอเป็นอย่างดี ทั้งแววตาที่มองมาก็พอรู้ว่าในใจของไอ้หัวเกรียนมันกำลังคิดอะไร
ไอ้เหมอยักคิ้วยียวนกวนประสาทเป็นที่สุด มันปล่อยคนรูปหล่อให้เป็นอิสระแล้ว “ไปสิ”
“ผมไปแน่!”
“เชิญ”
ไอ้เหมอยังคงยิ้ม แต่สายตามันว่างเปล่า ชนะลุกเดินไปที่ประตู เปิดแล้วก้าวออกไป พลันเสียงประตูปิดดังปัง รอยยิ้มก็เลือนหายไปจากใบหน้า ไอ้เหมอหัวเราะเสียงขื่น ก่อนล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า
มันพาลไปทั่ว...พาลเพราะไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกนึกคิดของตัวเองได้ มันหลับตานิ่ง หวนนึกไปถึงเมื่อเย็นวานที่ได้กลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวมาเที่ยวทะเลกับเพื่อนและคนรัก ทว่า...ไม่มีอะไรได้ดั่งใจคิด พี่ชายยังไม่กลับจากการเข้าเวร ส่วนคุณหญิงแม่ออกไปจ่ายตลาดกับแม่บ้านคนสนิท ไอ้เหมอที่กลับมากับท่านบิดาของมันจึงเหมือนถูกปิดประตูตีแมว
‘จะไปไหน เพิ่งกลับมาถึงบ้าน จะไม่อยู่ติดบ้านบ้างรึไง’
‘จะไปทะเลกับเพื่อน ขอคุณหญิงแม่แล้ว’
‘นี่แกไม่คิดจะขออนุญาตพ่อบ้างเลยรึไง!’
ไอ้เหมอตอนนั้นนึกเคืองพ่อมันอยู่แล้ว เพราะรู้ว่าการที่มันทั้งถูกยึดมือถือถูกลงโทษนั้นเป็นฝีมือใคร
‘ไม่เห็นต้องขอ เพราะถึงขอท่านบิดาก็ไม่ให้เหมอไปอยู่แล้ว คราวนี้เหมอไปกับเพื่อนไปกับแฟนเหมอด้วย’
‘แฟนแกมันเป็นใคร’
‘เป็นผู้ชายที่เหมอไปนอนกับเขาเมื่ออาทิตย์ก่อนโน้นนน’
‘ไอ้เหมอ!’
ไอ้เหมอที่ชอบแกล้งยั่วอารมณ์พ่อของมันเห็นความโกรธเป็นจริงเป็นจังนั้นแล้วก็ได้แต่นึกอยากตบปากตัวเอง แต่คงไม่ทันเสียแล้ว เพราะพ่อตบมันเข้าให้ก่อน
‘พ่อไม่ได้เลี้ยงแกให้โตมาเป็นแบบนี้!’
‘แต่เหมอเป็นแบบนี้! เหมอเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว! ทำไมพ่อไม่เข้าใจเหมอสักที!’
‘ไปเลิกกับมันซะ ตอนนี้หน้าที่ของแกคือตั้งใจเรียน’
ไอ้เหมอมองพ่อที่ไม่เคยตีมันแรงๆ เลยสักครั้งด้วยดวงตาแดงก่ำ พ่อไม่ยอมสบตามัน ไม่ยอมมองมาที่มันเลยว่ามันกำลังเสียใจมากแค่ไหน
‘เหมอเคยขอว่าถ้าเหมอเป็นทหาร พ่อจะให้เหมอตามที่เหมอขอบ้าง แต่พ่อผิดคำพูด พ่อไม่เคยคิดจะทำตามที่ให้สัญญาไว้เลย’
‘แกไม่ต้องมาย้อนพ่อ! ถ้าอยากคบกันนัก ก็ตัดพ่อตัดลูกกันไปเลย! ตระกูลฉันไม่อยากได้พวกวิปริตอย่างแกหรอกไอ้เหมอ!’
ทำไมจะไม่รู้ว่าตัวเองผิดแปลก ไอ้เหมอรู้ดี...ว่ามันฝืนความชอบตามที่ธรรมชาติให้มา ผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง...เป็นเวลาช้านานมาแล้วที่การคงอยู่ของมนุษย์เกิดจากการที่เพศทั้งสองสืบพันธุ์เพื่อผลิตประชากร มันเข้าใจดีทุกอย่าง ทว่ามันผิดหรือ...ที่คนรักของมันไม่ใช่ผู้หญิง ผิดหรือที่ได้มอบหัวใจให้กับผู้ชายเพียงคนเดียวที่มันหลงรักมาตั้งแต่ยังเด็ก ผิดใช่ไหม...ที่หัวใจของมันควบคุมหรือเป็นไปตามที่พ่อต้องการไม่ได้
เหนื่อย...กับการที่จะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เบื่อ...กับการคิดหาทางออกที่ไม่มีทางไหนให้ไปเลยสักทาง และตอนนี้...โกรธ...ที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ มันไม่ได้เก่งอย่างที่ใครคิด ไอ้เหมออ่อนแอโดยเฉพาะเรื่องความรัก
มันลุกออกจากเตียง เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า จัดการเก็บกระเป๋าเป้ของตัวเอง ถอดแหวนวางไว้บนตุ๊กตาสองตัวที่ยังนอนเคียงข้างกัน ก่อนจะเดินออกจากห้อง ย่องลงบันไดอย่างเงียบเชียบ ทักษะซุ่มโจมตีของมันเป็นเลิศอยู่แล้วในการฝึกภาคสนาม แค่จะเดินผ่านวงปาร์ตี้ที่กำลังหัวเราะเฮฮาคงไม่ใช่เรื่องยาก
อยากเลิกนัก...เลิกให้ก็ได้วะ!
..............................................................TBC....................................................................
o22 หนุ่มไร่อ้อย...แม่งสู้ความเค็มของน้ำทะเลไม่ได้เลย กระจอกมากกกกกกกกกกก
เฮ้ย ไม่สู้จะชนะได้ไง ไม่สู้ไม่มีทางชนะหรือเสมอหรอก ไม่สู้มีแต่แพ้นะเว้ยยย บอกตัวเองนี่แหละให้สตรอง ใครไม่สตรอง เราสตรอง!!
-
ทำไมไม่พูด ไม่บอกกันดี ๆ หละ สองคนนี้หน้าตีจริง ๆ
-
ตัดอารมณ์กันอีกแล้วววว
จะทำยังไงดีกับปัญหาแบบนี้ อยากให้คุณพ่อเข้าใจ
ถ้าคำว่ารักจะทำให้เราเหนื่อย
แล้วถ้าหยุดรักกัน เสมอกับชนะจะอยู่ได้มั้ย
-
เหมอใจเย็นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:serius2: อยู่ ๆ ทะเลาะกันซะงั้น ต่างคนต่างไม่เย็น
-
หาเรื่องดราม่าตัลหลอดดดดดดดดดดดดด
-
เฮ้ย!!!!! มันเกิดอะไรขึ้นอีกแล้ววววววว
เมื่อวานเพิ่งจะมีรถน้ำอ้อยน้ำตาลไปเทกระจาดที่โรงเรียนนายร้อย
วันนี้ไหงมีมาม่าปาร์ตี้ที่เกาะล้านหละเนี่ย :serius2:
งื้ออออ ตอนนี้เราสงสารชนะอะ แบบว่าชนะมันไม่รู้สาเหตุไง ถามแล้วน้องเหมอก็ไม่ยอมบอก แบบว่าเป็นแฟนกันแล้วต้องช่วยกันคิดจิ
สงสารกวิ้นน้อยด้วย กวิ้นอย่าโกรธเหมอน๊าาาาาาา
-
:a5:
อะไรกันล่ะนี่ สองคนนี้อารมณ์ลมเพลมพัดจริงๆ
-
อ่านเรื่องนี้ให้อารมณ์เหมือนขึ้นรถไฟเหาะค่ะ
เมื่อวานยังหวานรถอ้อยคว่ำวันนี้กลับเค็มเพราะจมน้ำทะเลซะงั้น :o12:
เหมอน่าสงสารเพราะเจออะไรก็เก็บไว้กับตัวไม่ยอมบอกใคร ชนะก็อารมณ์ร้อนแรงมาแรงกลับ
สงสารน้องกวิ้นอีกคนเจอฤทธิ์แรงหึงของเหมอแบบไม่รู้ตัวววว
เหมอจะทำยังไงต่อ จะทิ้งชนะได้จริงเหรอ ม่ายยยยยยยย :serius2:
-
เสมอมีอะไรทำไมไม่ระบายให้ชนะฟังบ้าง ทีเรื่องของชนะเสมอยังให้คำปรึกษาได้ทุกครั้ง
ชนะพยายามเดินหน้าท้าชน ไม่แคร์สื่อ แสดงออกให้พี่หมัยเห็นว่าเป็นคนรักของเสมอ
แต่ลุงข้างบ้านก็ทำไม่ถูก ทำแบบนี้ไม่ดีกับลูกนะ เพราะลูกกินมาม่าอยู่ มันไม่ดีกับสุขภาพลูก
ตอนหน้านี่เลิกไปเลย เอาให้ลุงข้างบ้านรู้สึกบ้าง เวลาเห็นเสมอมันหน้าชื่นอกตรม
-
ฮือออ เราร้องไห้แทนเหมอเลย มันเจ็บมากนะนั่น มีรัก แต่ทั้งพ่อตัว พ่อแฟนไม่เข้าใจ ชนะ ถือว่าสอบผ่าน ที่ดูอารมณ์เหมอ ใส่ใจเหมอมากขึ้น แต่เรื่องนี้ เหมอแค่คิดมากไป บวกกับชนะ ทำเมยเฉย เราเป็นเหมอ เราก็เหนื่อย เพราะไม่สามารถเชื่อได้เลยจริง ๆ ว่านะรักตัวเองหรือแค่เป็นตัวแทน ยิ่งมาโดนพ่อพูดใส่อีก เห้อ สงสารเสมอ สมน้ำหน้าชนะ รอวันที่เหมอ เย็นชาใส่ชนะบ้าง จะได้รู้สึก #ทีมเสมอ แต่เรื่องนี้ต่อให้เหมอ พูดกับชนะ ก็คง เหมอ ไม่รักผมหรอ แค่นั้นละมั้ง เหนื่อยแทนเหมอ
-
น้ำทะเลขมซะแล้ว
-
ทำไมทะเลาะกันบ่อยงี้ หื้อ เหมอควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
แถมยังมาหึงกวิ้นกับนะอีก
คิดว่าทะเลจะหวาน กลายเป็นทะเลเค็มน้ำตาซะงั้น
-
:ling2:
จะไม่ว่าเหมอรึนะ เป็นคนผิดเนอะ
ลูกเหมอของป้า หนูเก่งมากเลยลูก คือยังไงดีล่ะ สำหรับเหมอ พ่อ คือคนที่เป็นเหมอศรัทธาอะ เค้าไม่เหมือนนะ เค้าผูกพันกับครอบครัวมาก พลังของเหมอมาจากครอบครัว แล้วอยู่ๆ ลุงข้างบ้านมาพูดแบบนี้ มันเจ็บมากนะ เข้าใจอารมณ์เหมออะ เพราะเคยเจอกับตัวเอง แค่เหมอยังยิ้มยังหัวเราะกับเพื่อน กับนะได้นี่ถือว่าเข้มแข็งมากอะ แล้วอย่าลืมว่า ตอนที่ชนะเอาเหมอไปประชดพ่อตัวเองในตอนนั้น เราเชื่อว่ามันยังคงเป็นเเผลในใจเหมอจนทุกวันนี้พอๆกับคำพูดที่ นะ รึใครๆ คิดว่าพูดเล่น รึแค่พูดตลกๆ ว่าเหมอหน้าตาไม่ดีไม่เหมาะกับนะ อย่าลืมว่าทุกคนก็มีความรู้สึก พอโดนเอาปมด้อยในตัวเองมาพูดล้อมากๆเข้าก็คงอดคิดไม่ได้ ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหนในความรู้สึกก็ถูกทำร้ายอยู่ดี ยิ่งเรื่องเลิกลากัน ยิ่งนะเป็นคนเปิดประเด็นมาเอง เหมอที่ในใจลึกๆก็คงอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองไม่คู่ควรกับนะ สักวันชนะคงจะเบื่อรึทิ้งไป บวกกับในตอนนี้แล้วความรู้สึกแย่สุดขีดที่ทะเลาะกับพ่อมาจะทาพลาดเอากับกวิ้นเพื่อนโง่ที่น่ารักก็คงไม่เเปลก แต่ไม่ได้หมายความว่าเหมอทำถูกนะ แต่ด้วยอารมณ์นั้น เป็นใครก็คงจัดการได้ยาก ถือจะว่าเป็นความซวยก็กวิ้นกวิ้นที่น่าสงสารไป เฮ้ออออ :เฮ้อ:
ไม่แปลกที่เหมอรู้สึกอยากจะหนีหน้าทุกคน เพราะถ้าเป็นเรา เราก็ทำ 55 อาจจะไม่มาทะเลตั้งเเต่เเรกด้วยซ้ำ
ส่วนชนะตอนนี้ จะว่าไงดีล่ะ ชนะเค้าเป็นพระเอกที่พัฒนาขึ้นนะคะคูณณณณณ 555
ความเป็นพระเอกเริ่มฉายประกายเเก่กล้าเนอะ คงเพราะรักเหมอ เลยเริ่มใส่ใจ เริ่มสังเกต จนเห็นความผิดปกติในตัวเหมอ
ว่าเหมอไม่ร่าเริงซึ่งถือเป็นนิมิตหมายอันดีค่ะ ว่าชนะเริ่มทำอย่างที่บอก ว่าจะรัก จะพยายามดูเเลเหมอ
แต่..... แต่ค่ะแต่ คงด้วยความที่เอาแต่ใจตัวจนชิน พอถามแล้วเหมอไม่บอก ก็เลยพาลโมโห
พอเหมอขัดใจเข้าก็เลยเป็นอารมณ์ ปึ่งใส่ซะงั้น เเต่เอาเถอะว่าจะถือว่าชนะไม่ค่อยสบายอารมณ์เลยไม่เสถียร :laugh:
ทั้งๆที่ก็รู้อยู้แล้วว่าไอ้เหมอของตัววันนี้มันมีเรื่องไม่สบายใจแท้ๆเนอะ น่าจะยอมลดความเป็นตัวเองสักนิด เข้าใจมันหน่อย
ซึ่งป้าแอบลำเอียง ทีเหมอมันยังทนแกมาตั้งเยอะนะเว้ยชะน้าาาาาาาาาา :m16:
แค่นี้ทั้งที่รู้ว่าไอ้เหมอมันอารมณ์ไม่ปกติอยู่ทำไมไม่ทนมันบ้างอะห่ะ ชิชิ
ถ้ารู้ว่าคนที่เรารักไม่สบายใจทำไมไม่พยายามเพิ่มอีกสักนิดห่ะชาน้าาาาา
แต่เอาเถอะ คนรักก่อนรึ รักมากกว่ายอมเสียเปรียบ ในเชิงพานิชย์ของความรัก? (ตรรกะป่วยๆส่วนตัว55)
ชนะในโหมดกำลังปรับปรุงตัวเองเพื่อไอ้เหมอ ก็คงต้องค่อยๆเป็นค่อยไป
ในเรื่องความเอาแต่ใจหรือความเป็นตัวเอง ลดความใจร้ายด้วย :mew2:
แค่เริ่มสังเกตได้ถึงความผิดปกติ รึเริ่มเอาใจใส่ไอ้เหมอก็ถือว่าเริ่มได้ดีแล้วเนอะ สู้ต่อไปชะน้าาาาาาของลูกเหมอ :katai2-1:
ส่วนลูกเหมอ ให้เวลาไปพักใจเนอะ คิดทบทวนตัวเอง จัดการเรียบเรียงความรู้สึก
ป้ารู้ว่าลูกเหมอของป้าเข้มแข็ง ให้ได้พอมีเวลาให้ใจสงบลง เรื่องจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกตัวเองก็คงทำได้อยู่แล้ว
เหนื่อยก็พักเนอะ เพราะหนทางด่านดราม่านั้นยังอีกยาวไกลนัก ชาร์จแบตเตรียมไว้เยอะๆเลยลูกเหมอเอ๊ยย
ถ้าป้าเป็นลูกเหมอคงอยากหาใครสักคนรับฟัง ป้านี่คงรีบวิ่งไปซบอกพี่สมัยก่อนเลย :mew4:
เอาล่ะ อยากเห็นนะวิ่งไล่เหมอบ้างอะครั้งนี้ :hao7:
ถ้าลองเหมอใส่อารมณ์ ไล่ชนะเวลาทะเลกันบ้างแบบที่ชนะทำใส่เหมอ ดูดิจะเป็นไง :m16:
อินจัด โมโหตอนนะมันโมโหใส่เหมออะ ทำไมต้องพูดไม่ดี พูดแรงๆใส่ด้วยวะ
ทำไมไม่นึกถึงใจกันมั่งอะ โกรธอะ โกรธตรงนี้อะ ชนะอะ ว่าเหมอทำไม กอดไม่ได้รึไงว่ะ แม่งงงง
ทีตอนไม่ให้กอดแม่งทำมาเป็นอยากกอด :angry2:
ทั้งตอนนี่ พยายามเข้าใจทุกคนอะ ทั้งนะทั้งเหมอ แต่มาพีคอารมณ์ป้าตอนนะมันว่าเหมอตอนท้ายบนเตียงที่ทะเลาะกันนี่ล่ะ
เหมอเอ๊ยยย ถ้าเป็นป้านะ หึ ดีกันก็จะไม่ให้มันกอด จะได้รู้ซะบ้างพูดอะไรไม่คิดถึงใจคนฟัง
ตั้งแต่ครั้งโน่น ที่ทะเลาะกัน แล้วชนะตะคอกว่าโทรหาทำไมนักหนาน่ารำคาญอะ แม่งงงงงงงงง เคืองอะเคือง
เป็นป้านี่จะไม่โทรหามันอีกอะ ถึงจะดีกันแล้วก็เหอะ เจ็บอะ นะมันพูดไม่นึกถึงใจคนฟัง :beat:
แต่ แต่.... นี่มันลูกเหมอเนอะ ทั้งรักทั้งบูชาชนะ พ่อดาวประจำใจของเหมอมันอะ คงจะมาทำแบบอิป้าเห็นจะไม่ได้
มันเป็นแบบนี้ก็ถูกแล้วล่ะ เฮ้อออออ o18
ขออภัยค่ะ ถ้าจะยาวไป ความคิดเห็นแบบอินจัด มันแน่นอก 55 เลยต้องมาระบายออก :mew4:
เก็บกดคล้ายไอ้ลูกเหมอเลยค่ะ เฮ้ออออ :ling2:
คืนนี้ไม่รู้จะนอนหลับไหม 555 อินจัด สงสารเหมอ แต่อย่างว่าล่ะ ไม่มีรักไหนที่ดีทุกวัน ยิ่งนานยิ่งผ่านเรื่องราวมากมาย
เข้ามาทดสอบ เข้ามาลองใจ ว่าความรักของใครแกร่งจริงเนอะ :mew3:
เป็นกำลังใจให้ลูกเหมอ ให้ชนะ ให้กวิ้นกวิ้นเพื่อนโง่แสนน่ารักที่พลอยโดนหางเลข :mew6:
ยังเหลืออีกหลายด่านเลยลูกเหมอเอ่ยยยย ชนะหนุ่มไร่อ้อยของป้าด้วย
และสุดท้ายเป้ฯกำลังใจให้คนเขียนด้วย เพราะคนเขียนน่ารักที่สุดดดดด
ทำให้เราอินมากอย่างไม่น่าเชื่อ เม้นต์เรื่องนี้ยาวสุดเลยมั่งตั้งแต่สิงในบอร์ดมา 555 :L2: :กอด1: :L1: :pig4: :L2:
ตั้งหน้าตั้งหน้ารอวันพรุ่งนี้กับตอนต่อไปเลยยยยยย :mew3:
-
โอยยยย ตายล้าวววว น้องเหมอใจเย็นๆนะ ไม่ไหวก็บอกเพื่อนบอกแฟนโนะ อย่าเก็บกดแล้วเป็นงี้สิลูก
ปล.ค้างคามากค่า ขอตอนต่อไปเลยได้ไหมมมม
-
เอ่อ...ยังไม่ได้อ่านเนื้อเรื่องเลยค่ะ ฮือออ เพราะเห็นคอมเม้นท์เสียก่อน ดิฉันเป็นคนหัวใจอ่อนแอ...ไม่สามารถรับอะไรหนักๆ ได้ ความเค็มของน้ำทะเลก็รับไม่ได้ งืออออออ รอก่อนก็แล้วกัน ขอติดตามสถานการณ์ไปเรื่อยๆ ก่อน หัวใจเข้มแข็งเมื่อไหร่ ค่อยเข้ามาอ่าน
(ตอนอ่านมาโปรดก็เป็นอย่างนี้เหมือนกันค่ะ พอดราม่ามา ดิฉันก็รีบหลบฉากทันที กลัวสงสารน้องเหมอ) :ling3:
-
:katai1: ตอนที่แล้วหวานโฮก ไร่อ้อยมาหลายสิบเอเคอร์ ไหงวันนี้ดราม่ามาทำไม เหมอรักมากแต่กลายเป็นขาดความมั้นใจซะงั้น :hao5:
-
ปัญหาไม่มีอะไรเลย ทำไมน้องเหมอต้องดราม่าเล่นใหญ่ขนาดนี้
-
น้องเหมอ เก็บอะไรไว้เยอะสินะ เวลาระเบิดเลยตู้มมมม เป็นโกโก้ครั้น
หนีไปตั้งหลักก่อนแล้วเหมอกลับมาสู้ใหม่เน้อ
ว่าแต่ เรือข้ามเกาะหมดรอบแล้วนะ หนีกลับคงไม่ได้ละ 555
-
พึ่งหวานเจี๊ยบไปกับตอนที่แล้วเอง :katai1: :katai1:
-
เธอพาเราไปทะเลหลอกล่อเราให้เล่นอย่างร่าเริงอยู่ริมฝั่งแล้วเธอก็ถีบเราลงน้ำลึกโดยไม่ตั้งตัวT_Tวันนี้เธอทำให้เราอืดมาม่าผสมน้ำทะเลที่ทั้งเค็มทั้งขม เราเกลียดตาลุงข้างบ้านทำไมใจร้ายแบบนี้สงสารน้องเหมอน้องต้องปั้นสีหน้ายิ้มแย้มโดยเก็บความผิดหวังเสียใจเอาไว้ข้างในเหมอเก็บกดแบบนี้จะมีใครเข้าใจบ้างแม้แต่นะก็ไม่เข้าใจนะเอาแต่ใจตัวเองพอเหมอไม่พูดไม่บอกก็ท้าเลิกตลอดพอทุกอย่างมันมากๆเข้าเหมอก็ระเบิดตู้มออกมาเลย เรื่องมันเริ่มตั้งแต่นะประชดป๋าด้วยการใช้เหมอประชดจนเหมอโดนป๋าว่าเป็นคู่นอนโดนมองแบบดูถูกก็เรื่องหนึ่งแล้วนะก็ยังพูดจาว่าเหมออีกนั่นก็อีกเรื่องแล้วมาเจอพ่อตัวเองกีดกันและพูดไม่ดีใส่ต่อให้เป็นคนจิตใจดีแค่ไหนยิ้มแย้มแค่ไหนมันก็ทนไม่ไหวทั้งนั้นยิ่งเป็นคนที่ยิ้มแย้มความเสียใจยิ่งมากกว่าเป็นเท่าตัว นี่แค่ด่านแรกท่านบิดาตัวร้ายน้องเหมอของแม่ก็แย่ซะแล้วถ้าด่านสองพ่อผัวตัวแสบนี่เหมอไม่กระอักเลือดเลยเหรอกว่าจะเจอด่านสามอดีตเลวร้ายของชนะน้องเหมอของแม่คงขาดใจตายT^T//เธอทำให้อารมณ์เราไม่คงทีทำให้เราต้องนอนฝันร้ายเรื่องน้องเหมอกับนะทุกคืนเธอใจร้ายมากๆเราโกธรเธอคนโรคจิตตตตตตตตตต
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารนกเพนกวิ้นบินไม่ได้ ทั้งเมาเรือ ทั้งล้มขลุกๆไปกับทราย ยังโดนพายุอารมณ์อีกดอก 55555555555 แค่บินไม่ได้ผิดมากหรอ กวิ้นไม่ได้กล่าวไว้ 55555555
สองคนนี้อารมณ์นำตลอด จริงๆนะก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ต่างกันตรงที่เมื่อก่อนเหมอตามง้องอนตลอด แต่ตอนนี้มีเรื่องเยอะแยะให้เหมอต้องคิด ต้องแก้ปัญหา เพราะมันแคร์ทุกคนเลยเครียดอย่างนี้ .... สง ให้เวลาช่วยทำให้ใจสงบแล้วกันนะทั้งคู๋เลย
-
สามวันดีสี่วันร้าย
-
ใจร้อนอีกแล้ว
อยู่ห่างกันสักพักคงดี จะได้คิดถึงกันและกันมากขึ้น
-
#ทีมเสมอ
-
ตอนแรกว่าจะไม่เม้นแต่พอเห็นน้องเหมอเป็นแบบนี้แล้วมันก็อดไม่ได้ ขอแสดงความเห็นหน่อยละกัน
ที่ตอนแรกเหมอยังกระดี๊กระด๊ารักชนะได้สุดขั้วหัวใจ คงเป็นเพราะเหมอไม่เคยคิดว่าชนะจะหันมาชอบมารักเหมอได้ จึงยินดีเป็นเพื่อนที่ดีของชนะ ยอมเจ็บช้ำใจเวลาชนะมีแฟน แต่ขอให้ได้เป็นเพื่อนก็พอ
แล้วจู่ๆวันหนึ่งความสัมพันธ์พัฒนาก้าวกระโดด ถ้าพ่อของทั้งสองคนโอเคน้องเหมอคงไม่โซแซดขนาดนี้ แต่เพราะพ่อไม่เห็นด้วยแล้วเหมอเป็นคนรักครอบครัว ย่อมคิดมากเป็นธรรมดา ถึงภายนอกจะดูร่าเริง แต่ก็อย่าลืมว่าน้องยังเด็ก ยังไม่ 20 เลย พอเจอเรื่องแบบนี้แล้วคิดจะแบกไว้คนเดียวมันก็เหมือนระเบิดเวลา พอมีอะไรมากระทบก็ตู้ม
ก็ได้แต่หวังว่าเมื่อเหมอระเบิดอารมณ์แล้ว ชนะจะไม่งี่เง่าตามละกัน
เป็นกำลังใจให้เหมอจ๋ากะนะจ๋า
ป.ล. สงสารน้องกวิ้นของเจ้เหลือเกิน เจ้จะเป็นโมริ รัน ให้ก็ได้นะ ;)
-
:katai1:
-
เหมอเหนื่อยก็พักก่อน ปล่อยชนะไปสักพัก ห่างกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ชีวิตมีสีสรรค์ ความรักก็แบบนี้
ท่านบิดาก็ปล่อยไปเถอะ คนที่รักลูกมาก จะทนเห็นลูกทุกข์ใจไปตลอดได้เหรอ ตอนนี้ที่ท่านบิดาทำคงคิดว่าจะทำให้เหมอหันมาหาลูกสะใภ้ให้แทนหาลูกเขย
เหมอสู้อไปเอาใจช่วยอยู่
-
:hao5: :hao5: :hao5: ทำไมทำกันแบบนี้..ทำมายยยยนนน :ling1: :ling1: :ling1:
-
ช็อกอีกรอบอยู่ๆก็ดราม่าาาาาา
-
ปรับอารมณ์กับคู่นี้ไม่ทันจริงๆ หวานกันแป๊บๆมาทะเลาะกันอีกแล่ะ แต่เสมอเอ้ยนี่หึงกวิ้นกวิ้นกับชนะมันเหรอ หืมมม โอยคิดได้ไงลูก เฮ้อออ ก็เข้าใจเสมอในส่วนนึงนะเพราะเป็นฝ่ายที่โดนกดดันอยู่ฝ่ายเดียวเลยทั้งจากอิป๋าไร้พ่ายที่มาปากเสียใส่เมื่อคราวนั้น มาวันนี้กฌมาจากพ่อของตัวเองอีกแต่เพราะไม่อยากให้ชนะไม่สบายใจเลยเลือกเก็บไว้คนเดียว อยากจะลองหาทางแก้เองแต่มันคงไม่ไหวจริงๆยิ่งมาเจออะไรที่ยิ่งทำให้คิดมากอารมณ์มันก็คงยิ่งควบคุมยาก ส่วนชนะเอาจริงๆเราว่าชนะก็เอาแต่ตัวเองนะคือคิดว่าตัวเองบอกรักเหมอแล้ว รักกันแล้วอะไรก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ ชนะอาจคิดว่าตัวเองดื้อกับพ่อได้แต่ชนะลืมคิดทางฝั่งเหมอมันไปรึเปล่า แต่ถึงตอนนี้จะดราม่ายังไงเราก็จะสตรองเช่นกันและที่สำคัญตอนนี้เสมอแม่มโคตรแมนเลยว่ะ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
ไม่รู้ว่าเราจิตหรืออะไร ทำไมรู้สึกชอบทุกครั้งที่เหมอกับนะทะเลาะกัน
อยากเห็นเหมอเลวบ้าง ตัดขาดกับชนะไปเลย ให้ชนะทรมานและวิ่งตามไอ้เหมอบ้าง
........คงสะใจ ไม่ใช้น้อย :z2:
ฮิฮิ อะครึ อะครึ
-
ไม่สิ...ไม่ควรเป็นแบบนี้สิครับ
หันหน้าเข้าหากัน คุยกันดีๆ ไม่ให้เลิกกันนะครับ
-
วิกฤตจากพ่อ มารุมเร้ากดดันตัวเอง น้องเหมอสติค่ะสติ ~~ปากเธอแข็งรู้ไม๊~~
-
พึ่งดีใจไปแป๊บๆ ตีกันอีกละ :katai1:
-
ไหนทะเลหวาน. นางหลอกเค้า :sad4:
ทะเลเค็มเหมือนเติม เพิ่มเติมความเค็มด้วยน้ำตา
-
แยกกันไปก็ดี
ถ้าไม่พร้อมที่จะรัก
คบกันแล้วหาแต่เรื่องมาดราม่า
บางที ห่างกันสักพักแล้วถามใจตัวเอง
ว่าคบกันเพราะอะไร
อาจจะได้คำตอบดีๆก็ได้
ทะเลขม...
:m15:
-
ถ้าจะมาทะเลแล้วเป็นแบบนี้
ไม่ต้องมากันก็ได้มั้งนะ
สงสารชนะ
สงสารเสมอ
สงสารกวิ้นๆที่โดนพาล
-
คบกันไม่ยากหรอก
แต่การรักษาความสัมพันธ์ คือสิ่งที่ยากที่สุด
ปล. กวิ้นน่ารัก เชียร์กวิ้นกับพี่หมัย > <
ปลล. ตอนเด็กเหมือนผีจีน แสดงว่าจริงๆแล้วแค่ตากแดด+ ไม่ดูแลตัวเอง
ใครก็ได้จับน้องเหมอพอกขมิ้น ขัดมะขามหน่อย 55555
-
เหมอลูกกกกกกกกกกก โอ๋เอ๋นะคะคนดีของพี่หมัย
พี่เข้าใจเหมอค่ะ จุดพีคแต่ละจุดนี่อื้อหืออออ ขึ้นเหมือนพี่สิงร่างเหมอเลย
อารมณ์ขณะนั้นคงไม่อยากพบหน้าใคร หนูหลบออกไปให้ใจเย็นหัวเย็นลงก่อนก็ดี
แต่พอเย็นลงแล้วหนูต้องกลับมาหาเพื่อนนะลูก ไปขอโทษกวิ้นกวิ้น
นะไม่เข้าใจเหมอ แต่พี่เชื่อว่ากวิ้นจะเข้าใจเหมอและให้อภัยเหมอ
ส่วนชนะ ..รักอย่างเดียวไม่พอนะคะ พยายามอีกนี้ดดดด
:กอด1:
-
เหมอจ๋าอย่างเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวสิมีปัผญหาก็แบ่งปันให้ชนะรับรู้บ้าง สู้ๆนะ
-
ทะเลที่หวานในตอนแรก ตอนสุดท้ายนี่เค็มแบบไม่รู้ตัวเลย อ่านจบน้ำตาไหลอาบแก้มทันทีอ่ะ งืออออ สงสารเหมอ สงสารชนะ สงสารกวิ้น :sad4:
-
เอาะ... อ่อก...
(กระอักน้ำเค็ม)
:katai1:
เหมออออออออลูกกกกกกกกกกกก
หึงหน้ามืดตามัวไปโม้ดดดดดดดดดด
ไอ้กวิ้นซวยซ้ำซวยซ้อน
แล้วที่สำคัญ
ไปคุยกับท่านบิดาดีๆก่อนนนนนนนนนน
พ่อย่อมรักลูก แม้จะต้องใช้เวลาสักหน่อยกับการที่จะเปิดใจรับเรื่องความรักของคนสองคนที่ไม่ได้ใช้เพศเป็นตัวกำหนด
แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีทางนี่
ถึงพ่อไม่รับ แม่รับพี่รับ ยังไงพ่อก็ต้องยอม(ใจ)รับนั่นแหละเสมออออออ
ปอลอ
ชนะไร่อ้อยขี้น้อยใจ
แกหอมแกกอดชุ้นไม่ว่า ชุ้นชอบให้ทำด้วย
แต่ฟังเสมอก่อน อย่าคิดไปเองเซ่
-
เหมอเหมือนเป็นคนเล่นๆเฮฮาพอเอาจริงๆแล้วกลับเก็บคิดอยู่ในหัวเยอะเลย
-
รู้ว่าหนูเหมอน้อยใจและหึง แต่ตัวเองก็พูดแรงเกินไปจริงๆนะ
-
อ้าว.. ไง๋งั้นอ่ะ?? รอมาตั้งนาน จู่ๆก็ถอดแหวนง่ายๆซะงั้น ใจเย็นนนนนน เสมออออ ชะน้าาาาาา
-
อ่านๆแล้วถึงกวิ้นจะเซ่อๆต๊องๆแต่นางจริงใจกับเหมอฟุดๆๆ ตอนนี้เหมอใจร้ายกับกวิ้นมากกกกก ปล,ยังเหม็นขี้หน้าชนะกับอิป๋าเหมือนเดิม
-
หวานได้ตอนสองตอน เข้าโหมดดราม่าอีกแระ
สงสารเหมอ ใครจะเข้าใจเหมอบ้าง
แต่เหมอก็ผิดนะ เราต้องแชร์ทั้งทุกข์ทั้งสุขกับคนรัก
ไม่ใช่แชร์แต่ความสุขให้เค้า แต่เก็บความทุกข์เอาไว้คนเดียว
ชนะที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ต้องมารับอารมณ์ก็น่าสงสารมากนะ
-
นั่นไง ว่าแล้วตะไมกลิ่นชักแหม่งๆ มันมาแล้ว! ลมสะพัดจากมรสุมอ่อนๆ ทางตอนใต้! [เดี๋ยว!]
เริ่มที่คุณบิดาของเหมอก่อน อันนี้ คิดว่านี่คงพอจำคราวที่บิดาของเหมอพูดกับหญิงแม่ได้ มันก็หน้าเห็นใจแกอยู่หรอก ก็แหงอยู่แล้วเลี้ยงลูกมา ทะนุถนอมอย่างดี[โดยหญิงแม่(?)และพี่หมัย] ก็ไม่แปลกที่หวังจะเผชิญกับอนาคตของลูกที่สดใส เพราะงั้นหากแกจะรู้สึกผิดหวังและกีดกันมันจะไม่รู้แปลกอะไรเลย นี่คิดแบบนั้น
ตรงกันข้างคือตัวเสมอเอง เหมอจ๋าของนี่ที่ถูกเลี้ยงดูอย่างไข่ในหินมาก่อน จะว่าเคยถูกขัดจก็มี ไม่เคยถูกขัดใจก็มาก ดังนั้นคราวนี้จะรู้สึกกดดันก็ไม่แปลก เหมอเคยขอท่านบิดาว่าเรียนทหารแล้วจะขออะไรได้อย่างหนึ่งใช่ไหมล่ะ จะว่ายังไงดี หากในตอนแรกท่านบิดาตอบตกลงคงคิดว่านั่นคือการหยอกของลูกชายตัวเอง แต่พอมาเจอเข้าจริงๆ มันก็ประดังเทเข้ามาจนรับแทบไม่ทัน ก็อาจจะบูม ส่วนเหมอที่คิดว่าท่านบิดาผิดสัญญาก็ทั้งอึดอัด ทั้งแสนโศก เหนื่อย และเบื่อ เสมอตอนนี้คือคนที่ทุกอย่างรวนไปหมด ต่อให้ตอนนี้จะอยู่กับคนที่รัก สถานที่ที่ดี แต่สภาพจิตใจถูกกร่อนกัดขนาดนี้ จะบูมออกมาอย่างสิ้นสติโอกาสก็มีสูง
และเหมอเองตอนพูดกับชนะ เหมอก็รู้สึกตัวอยู่ว่าคุมอารมณ์ไม่ได้ เหมอรู้ แต่เหมอก็ห้ามไม่ได้ และที่สำคัญคือเหมอไม่พูดอะไรให้มันชัด แน่นอนว่า ตอนนั้นมันไม่ทันคิดอะไร ก็พูดออกไปแล้ว "ทั้งเหนื่อยทั้งเบื่อ" หากใครสักคนที่ได้ยินไม่ใช่นะของเหมอ ก็คงคิดว่าหมายถึงตัวเองเหมือนกัน แต่นั่นเหมอได้หมายถึงตัวของนะเต็มๆ หรือ? เหมอกำลังหมายถึงตัวเองต่างหากใช่ไหมล่ะ ทีนี้ก็ดันเข้าใจผิดกันทั้งคู่สิ
ความหวานหอมของคู่นี้คือพิษร้าย ชนะพยายามจะปรับตัวเข้าหาเพราะรักมาก ไอ้เหมอจ๋าที่รักมากก็พยายามทำทุกวิถีทางประคับประคองต่อ แต่เหมอชอบคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะยืดจะยาวไหมความรักของตัวเอง เหมือนเข้าใจฟิลนี้ ใครๆ ก็ต้องการความรักที่ยืดยาวตลอด แม้จะเจอมรสุมพัดกระหน่ำจนเสากระโดงเรือหักขนาดไหนก็ตาม แต่บางทีเหมอก็คิดถึงแต่อนาคตมากเกินไปจนเอามาเป็นปัญหาก้อนใจทับอกตัวเอง บอกว่าไม่คู่ควร บอกว่าอย่างนั้นอย่างนี้ จนบางทีก็ลืมมองชนะ ลืมมองคนข้างกายไปเลย
แต่ด้วยความไม่สมประกอบและชิ้นส่วนที่บิดเบี้ยวนี้ หากทั้งสองคนสตรองว์อย่างที่คิดจริงๆ เรื่องหนักหนาพรรค์นี้ต้องผ่านไปได้แน่ๆ หากตอนนี้คิดจะหนี คิดจะไป ในตอนหน้าขอให้คิดได้ ขอให้คิดว่าสิ่งที่อยากจะทำคืออะไร ทั้งในตอนนี้เหมอและชนะถือว่ายังอายุน้อยอยู่ ยังเหลือเวลาอีกมากที่จะคิดไตร่ตรองให้ดี ดังนั้นสตรองว์ไว้ลูก ปัญหาที่หนูเจอ เราเชื่อว่า มันต้องมีหนักกว่านี้อีก และจะหนักหนาสาหัสกว่านี้ตามพยากรณ์อากาศที่บอกล่วงหน้าไม่ได้ ถ้ามรสุมลูกนี้ยังผ่านไม่ได้ มรสุมลูกหน้าก็อย่าหวังเลย แต่นี่เชื่อไงล่ะ เพราะเป็นเหมอจ๋าของข่อย
เอ้อ อีกอย่าง... เรื่องนี้แอบเคืองเหมอเล็กๆ ถึงจะรู้สึกแย่ขนาดไหน โกรธขนาดไหน ปลดปล่อยอารมณ์ หรือบังไคขนาดไหน ตอนสภาพจิตใจกลับมาปกติแล้ว อย่าลืมไปขอโทษกวิ้นนะ อันนี้ไม่หยอกดิ เห็นแล้วเจ็บไตแทน เหมือนเคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ด้วยความเป็นห่วงจึงถามออกไปแต่สิ่งที่ได้คือโทสะบันดาลแบบนี้ สงสารกวิ้นกวิ้น แต่กวิ้นกวิ้นคงยังสตรองว์อยู่เล็กน้อย อีกทั้งสหายรักเหล่าชาติชายนายทหารยังอยู่ คงจะปลอบอะไรได้บ้าง แต่ก็อย่างที่บอก หายโกรธกันเมื่อไร ไปขอโทษกวิ้นกวิ้นของมี๊ด้วย ไม่งั้นเคือง นี่พูดจริงๆ นะ
:katai1:
๐ ทำไมเม้นต์นี้ยาว ตะเตือนไต พิมพ์อะไรรวนไปหมด พิมพ์ถูกพิมพ์ผิด งือ
-
เรื่องนี้ผิดที่ใคร??
ผิดที่...คนเขียนนี่แหละ!!!
ชอบหลอกเราว่าไม่ดราม่า
ชอบหลอกให้เราตายใจอยู่ในห้วงความฟิน
แต่ก็จัดมินิดราม่าให้เราทูกกกที เกลียดดด
หลายรอบละน้าาาาาาาาาาา
-
นึกว่าจะเป็นทริปฮันนีมูน กลายเป็นน้ำผึ้งขมซะงั้น คราวนี้ชนะเป็นฝ่ายตามง้อบ้าง
-
เหมือนกำลังฝันหวานอยู่ดีๆ โดนล๊อคคอดีเข่า น็อคกลางอากาศ :o12:
-
เดี๋ยวทะเลาะ เดี๋ยวหวานเวอร์ มันคืออารายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ดราม่าสตาทติดไวมาก อย่าเลิกกานนนนนนนนน
-
:impress3: โถวว เพิ่งจะหวานกันได้ไม่นานก็มาทะเลาะกันซะแล้ว รุนแรงด้วย ฮือออ แต่คิดว่าที่เหมอหนีไปนี่ไม่ใช่ชนะหรอก คิดว่านางต้องมีแผนให้ท่านบิดาใจอ่อน ท่านบิดารักน้องเหมอจะตาย น้องหนีไปแบบนี้ ดื้นแรงชัวรรรรรรรรรรรรรรรรรร์ พี่หมัยเป็นแบคอีกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
เสมอเสียใจ ท่านบิดารุนแรงกับเสมอมาก ทั้งบิดาตัวเองบิดาคนอื่น ใครๆก็ใจร้ายกับเสมอ ชนะต้องเข้าใจเสมอนะ เสมอรักชนะจะตาย :katai1:
-
จั่วหัวมาทะเลหวานๆ ฮ่าๆ :ruready ไอ้เราก็ตะหงิดๆ แล้วละว่ไม่น่า....ไม่น่าจะหวาน ซึ่งมันก็จริง 555
เอาจริงเข้าใจหัวอกท่านบิดาผู้เป็นลุงข้างบ้านนะ เป็นทหารชั้นผู้ใหญ่ แก่(ลงพุง)แล้วด้วย ถ้าความคิดมันจะเคร่งคร่ำครึก็ไม่แปลก ยิ่งนุ้งเหมอของเราแทบจะไม่กลับบ้าน อ่านมาหลายตอน พักหลังๆ นี่แทบไม่เหยียบบ้านเลยด้วยซ้ำมั้ง ทุกๆ อารมณ์ทั้งหวงห่วงน้อยใจและความคาดหวังที่แรงกล้า เพราะนุ้งเหมอมันฉลาด แกร่งหยั่งกะคนเหล็ก คนเป็นพ่อคงฝันไว้เยอะ แต่ก็นะ เพราะลุงแกหวังดีกับเหมอ เราเลยแค่เคืองเพราะเห็นแก่ความรักของพ่อที่มากล้น เรื่องพวกนี้มันเซนซิทีฟ ป๋าพ่ายด้วยก็เช่นกัน เพียงแต่ชะน้าาาาานั้น who care?
อ่านจบตอนนี้คืออยากบอกเหมอ....กลับบ้านนะลูก ไปหาพี่หมัยที่รักเถอะ พี่หมัยคนดีของน้องเหมอ #ทาสพี่หมัย :hao6: หยอกกกกก 5555555 จริงๆ คือ ก้าวแรกอยากให้เหมอปรับความเข้าใจกับครอบครัวก่อน เพราะเนื้อแท้แล้วเหมอเป็นที่อยู่ในครอบครัวที่รักและอบอุ่นมาก (แม้ท่านบิดาจะชอบไล่เตะเพราะฟามรัก) คุยให้เคลียร์ไปเลยทั้งสี่คน ส่วนตัวเราเชื่อว่า ไม่มีอะไรน่ากลัว เพราะทุกคนรักเหมอมากๆ จริงๆ แค่ไอ้เหมอคุยดีๆ เป็นกิจจะลักษณะ ไม่กวนตีนก็พอแล่ววววววว ถึงเรื่องะไม่ง่ายอย่างที่เราคิด แต่เราเชื่อในเหมอ เสือเหมอเวรี่สตรองของเจ้ o13
ส่วนเรื่องชะน้าาาาาา เราดีใจมากจริงๆ ที่นะใส่ใจเหมอขึ้นมาก แต่ที่นะติดนิสัย เราว่านะชอบทำเป็นไม่รู้ อย่างตอนก่อนนู้นนนนนที่รู้ว่าเขารักแต่ก็อ้อยไปเรื่อย และถึงนะถาม แต่เหมอไม่ยอมบอก หรือยังไง แล้วชนะลูกป๋าพ่ายที่ฉลาดๆ เหมือนขุ่นพ่อหายไปไหนฟระ หลอกล่อก็ได้ เอาตัวล่อก็ได้ 5555555 :hao7: แต่นะกับเลือกทำปั้นปึ่ง เมินนนนนนนไปเสียชิบ ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าเหมออยู่ในมู้ดที่แย่ แต่เราก็ไม่โทษนะนะ ถึงจะหมั่นไส้นิดหน่อย แต่เพราะนิสัยที่เป็นมานาน ยึดตนเป็นศูนย์กลางโลก มันไม่ได้เปลี่ยนกันง่ายๆ อีกทั้งตัวก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไร เพราะเหมอเก็บเงียบ และร่าเริงแบบฝืดๆ เราพอเก็ทฟีลที่แบ่บ //เป็นเหี้ยไรวะ แม่ง ดูทำหน้าทำตา แล้วก็ไม่พูด/// เอิ๊กกกกก แต่นะเอ้ย รักกัน นอกจากฟินกันแล้ว มันต้องพยายามเข้าใจกันด้วยน
........ต่อจากนี้ก็ง้อเมียซะบ้างนะพ่อรูปหล่ออออออออ :call: :call: o18
เอากวิ้นเพื่อนโง่ก่อน เป็นไอ้กวิ้นนี่มันซวยจริงๆ 55555555555 โดนพาลซะงั้น แต่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงเต็มไปหมด คนเราแม่งพอเข้าโหมดเบอร์เซิร์กแล้วกัดเรียบไม่สนอะไรจริงๆ แล้ว...จะโทษนะก็ไม่ได้อีกที่เมินเหมอแล้วมาคุยมาขอความช่วยเหลือจากกวิ้นแทน แต่โทษเหมอก็ไม่ได้เช่นกัน (ลูกรักเรา 5555 :z1:) ถ้าเราเป็นเหมอเราก็หึงแล้วพาล เพราะไม่ใช่คนดีเด่อะไรเลย ดีแค่ไหนพอหน้ามืดก็หมา(เกือบ)ทุกราย จริงปะ? ยิ่งคนที่เก็บความเศร้าความเหนื่อยไว้เต็มอก พอถึงจุดเดือดแม่งเผาคนไปทั่วเลยนะเว้ย อันนี้ยอมรับว่าเลว 55555
สุดท้าย....น้องเหมอของพี่หมัย เจ็บมากมั้ยลูก? กลับไปพักก่อนเนอะ คนเราพอทนรับอะไรไปมากเป็นเวลานาน พอถึงจุดๆ หนึ่งมันระเบิดแตกพลั้ว น่ากลัวจริงๆ เจ็บที่จำฝังแน่นก็เรื่องนะเด้ากระแทกประตูจนโดนอิพี่พ่ายดูถูกเหยียดใส่ขนาดนั้น แล้วยังมาเจอท่านบิดาที่แม้เหมอจะชอบกวนตีน แต่รักมากเคารพมากอีก ไหนจะโดนเมินเฉยแอทแทคจากผัว(ที่ทำตัวเหมือนเมีย ฮ่าๆๆๆ) ทุกอย่างมันช่างเสริมกันและกัน เหมือนราดน้ำมันโยนถ่านใส่กระดาษลงในใจเหมอแล้วตะโกนกรอกหู 'ระเบิดเล้ยยย เอาเลยย จัดแม่งเลย' อะไรประมาณนี้ นี่ถือว่าเหมอความอดทนสูงส่งมาก มู้ดแย่ขนาดนี้ยังคงยิ้มหัวเราะเล่นฮ่าแฮ่ได้แบบสุขสันต์ไม่มีเปลี่ยน
แม้เหมอจะหึงแต่ควรเห็นหัวไอ้กวิ้นมากกว่านี้ กวิ้นรักเหมอจะตายห่ :man1: ถึงเราจะคิดว่าที่เหมอทำมันคนปกติก็ทำกัน แต่อย่าลืมขอโทษไอ้กวิ้นกวิ้นนะลูก จิ้กซอว์เลโก้อะไรก็เซ่นมันไป รักไอ้นกโง่บินไม่ขึ้นเยอะๆ นะเหมอ วางผัวเสียบ้าง สงสารกวิ้นมันหน่อย อย่าปล่อยให้มันตัวซีดจางไปเรื่อยๆ 555555555
เกลียดที่สุดของตอนนี้ก็คือไอ้คำท้าให้เลิกเนี่ยละ เป็นไรมากป่ะ เอะอะท้าเลิก เออ เลิกก็ได้วะ //วางแหวนสวยๆ แล้วอำพรางหนีแบบนุ้งเหมอ :m31:
หนีไปเลยลูกกกกกกก เจ้เชียร์ ให้ผัวมันง้อมากๆ มั่ง แล้วเราก็สะบัดเกรียนเริ่ดๆ ใส่ หุหุ :serius2:
ปล. ซึ้งซีนเหล่าเพื่อนหัวเกรียน มิตรภาพหยาบๆ ของลูกผู้ชายนี้มันช่าง ฮ้าาาาาาา~
ปล.2 กวิ้นคู่พี่หมัยก็ดี แต่ถ้าไม่คู่จะดีกว่า เพราะพี่หมัยเป็นของเรา! :-[
ปล.3 รักที่สุด เหมอแมนๆ ในคราบเสือเหมอ กรี๊ดดดดด
นานๆ ทีได้จิ้มพิมพ์ยาวๆ สบายใจแระ ขออภัยที่ยาว *กราบลารอบวง*
ทะเลขม ลมเค็ม เคล้าน้ำตา o22 โครตจิไม่คล้อง 55555555
-
นี่ไง ตอนที่แล้วบอก 3วันดี 4 วันหวาน พอมาตอนนี้ 4 วันทะเลาะกันซะแล้ว
เหมือนชนะเป็นลูกหลงอารมณ์เหมอบ่อยจัง
แล้วเดี๋ยวมารู้สึกผิด จิตใจห่อเหี่ยว ต้องมาง้อกันอีก
แต่ท่านบิดาก็ใจร้าย รักแต่ไม่พยายามเข้าใจลูกบ้าง รึกจะด้วยความมีหน้ามีตามีอำนาจ ก็อาจจะลำบากซะหน่อย
แต่ความรู้สึกของคนในครอบครัวสำคัญกว่านั่นนะ ท่านบิดา เข้าใจเหมอหน่อยนะ
-
อยากอ่านต่อ55555
-
แงงงง ตามมาอ่านจากแนะนำนิยายค่ะ
บอกเลยว่าเรื่องนี้อ่านไปหน่วงไปทั้งเรื่อง ทั้งๆที่เหมอออกจะติงต๊องขนาดนี้แท้ๆ5555
แต่เราหน่วงทุกตอนเลยจริงๆนะ T^T ทั้งเหมอที่ทำทุกอย่างให้ชนะ ทำให้แบบไม่หวังผลก็หน่วงมากแล้วแท้ๆ
ตอนนี้ชนะพูดว่า "รักเสมอ นะ" นี่เราแทบบ้าเลยค่ะ ฮืออออ ในที้สุดดด
แต่พอเริ่มรักกัน ก้ยังมีเรื่องอื่นๆตามมาให้หน่วงอย่างนี้ไปเรื่อยๆอีก
พอตอนล่าสุด พีคสุดดดแงงงงงงงง เหมอใจเย็นนนนนะะะะะะะ แต่ชอบนะหน่วงๆดราม่าดี5555
ชอบตัวละครทุกตัวเลยค่ะ
ท่านพ่อนี่ก็จะโหดไปไหน ไม่ฟังคุณลูกเลยฮืออออ ทั้งท่านพ่อของเสมอและพ่อไร้พ่าย น่าตีจริงๆ
สงสารกวิ้น โดนเมินตลอดเลย5555 แต่กวิ้นเป็นคนน่ารักนะ
ค้นพบคู่ใหม่ พี่สมัยกับเพนกวิ้นนี่ยังไงยังไงยังไงงงงง :hao6:
ติดตามนะคะะะะ รอตอนต่อไปๆๆ :hao5:
-
เหมอมีอะไรไม่พูด ไม่ดีเลยค่ะ
-
:serius2: ไรอ่ะ :serius2:
-
โอ้ยยย สงสารเหมอ รักกับครอบครัวนี้ ต้องถามจุดอ่อนจากขุ่นแม่เพี้ยนสิ เหมอ เหอๆๆ ทั้งบ้าน ทำอะไรตรงข้ามใจตัวเองเรื่อย
-
ตอนที่ 24
ออกมาก็ไม่รู้จะไปไหน เรือข้ามฟากตอนกลางคืนก็ไม่มี ไอ้เหมอจึงได้แต่เดินเตร่อย่างคนไม่มีจุดหมายจะไป และเพราะมันเป็นชายร่างถึก หน้าตาไม่สวยหวานตามสเป็คไอ้ขี้เมาที่พบเห็น จึงไม่ได้ตกอยู่ในเป้าหมายแห่งการลวนลาม ส่วนใหญ่ที่มองหน้านิ่งๆ ของมันก็เลี่ยงจะปะทะเสียด้วยซ้ำ เดินไปสักพักก็เหนื่อย แวะร้านสะดวกซื้อข้างทางซื้อน้ำเปล่าหนึ่งขวดมาดับกระหาย แต่ตอนออกจากร้านมันดันเจอเข้ากับใครบางคนที่ตอนนี้ไม่คิดอยากจะเจอ...
หน้าตาที่คนรักของมันถอดเค้าโครงมา ความหล่อเหลาแม้จะอายุไม่ใช่น้อยยังคงดึงดูดสายตาสาวน้อยสาวใหญ่ที่เดินผ่าน ร่างสูงอยู่ในชุดสูทหรูหราราคาแพง เคียงข้างด้วยบอดี้การ์ดของลูกชายที่ไอ้เหมอทราบความจากขุ่นแม่เพี้ยนว่าให้ลาสามวันเต็ม แต่สุดท้ายก็คงไม่ได้ลาอย่างที่คิด เพราะเจ้านายอีกคนคงไม่ยอม
“ทำไมมาอยู่ที่นี่” คุณพ่อรูปหล่อของชนะเอ่ยถาม มองไอ้เหมอที่อยู่ในชุดเตรียมนอนเพราะเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงผ้าของมันบ่งบอกได้ดี แต่กระเป๋าที่พาดอยู่บนบ่าทำเอานึกแปลกใจ
“คุณล่ะครับ มาตามลูกชายกลับหรือ” ไอ้เหมอไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ มันไม่ยอมตอบคำถามแต่กลับตั้งคำถามกลับไปจนผู้อาวุโสขมวดคิ้วมอง
“เปล่า” ไร้พ่ายตอบเสียงนิ่ง มองเด็กหัวเกรียนตรงหน้าด้วยสายตาพิจารณา “มีธุระ”
“อ๋อ ครับ ยังไงผมขอตัว” ไอ้เหมอตอบรับ มันไม่ได้สนใจว่าพ่อของสุดที่รักของมันจะมาทำอะไรที่นี่อยู่แล้ว เพราะไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรด้วย
“ไปขึ้นรถ” คำสั่งเรียบนิ่งดังมาจากผู้อาวุโส ไอ้เหมอมองด้วยความงุนงง “จะไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมยังไม่กลับ” ไอ้เหมอปฏิเสธ เดินเลี่ยง แต่พี่จินดันเดินมาจับแขนมันไว้ “เฮ้ยพี่ ปล่อยผม!”
“พาไปขึ้นรถ” พี่จินไม่ฟังคำไอ้เหมอ แต่กลับฟังคำสั่งของอีกคน ไอ้เหมอฮึดสู้ มันดิ้นหลุดจากการจับกุม อยากจับอีกฝ่ายทุ่มเหมือนกันถ้าไม่ติดว่ากลัวพี่จินแกจะหลังเดาะไปซะก่อน เพราะพื้นก็เป็นพื้นปูน ไม่ใช่เบาะรองเหมือนโรงฝึก
“ถ้าผมอยากกลับเมื่อไหร่ ผมจะกลับของผมเอง”
ไร้พ่ายไม่พูดอะไร กลับเดินมาล็อคคอเด็กหัวเกรียนที่ท่าทางดื้อดึง จับมือไอ้เหมอไขว้หลัง มันพยายามดิ้นแต่ไม่หลุด อยากเตะสกัดแต่ติดว่าคนที่จับมันคือพ่อของสุดที่รัก มันจึงไม่กล้าทำอะไรเลย ได้แต่ปล่อยให้เขาจับมันยัดใส่รถ
“ผมไม่ชอบคนดื้อ” ไร้พ่ายบอกเสียงนิ่ง ไอ้เหมอมันก็ได้แต่นั่งหงออยู่อีกฝั่ง “พักกันอยู่ที่ไหน”
“ผมไม่กลับไปที่นั่น” ไอ้เหมอตอบทันควัน
“ทำไม”
“ไม่อยากไป”
ไร้พ่ายมองเด็กหัวเกรียนด้วยสายตาพิจารณา ดูแล้วมันคงกำลังหนีอะไรบางอย่างมา
“จิน ชนะพักอยู่ที่ไหน”
“ที่รีสอร์ทใกล้ๆ หาดสังวาลย์ครับ”
“อืม ไปที่นั่นละกัน”
ไอ้เหมอคิดว่าพ่อของสุดที่รักมันต้องเป็นพวกเผด็จการอย่างที่สุดแน่ๆ เพราะไม่ฟังความเห็นใครเลย บอกว่าไม่ไปอยู่ปาวๆ ก็ยังจะพาไปอยู่ได้
“ผมไม่ไปนะ! ผมจะลง” ไอ้เหมอมันก็ไม่ยอม โวยวายให้ได้รู้ว่าต่อให้ตายยังไงมันก็ไม่ไป
“เปิดประตูลงไปสิ” ไร้พ่ายบอกเสียงเรียบ ทั้งๆ ที่รถกำลังวิ่งแต่ก็ยังปลายตามองเด็กหัวเกรียนที่ยังคงมีสีหน้าดื้อดึง “จิน ปลดล็อคประตู”
“แต่...นายครับ”
“เปิด ไม่ต้องชะลอรถด้วย”
ไอ้เหมอเม้มปาก มองคนหน้านิ่งที่ชนะถอดแบบมาแล้วก็ได้แต่นึกเจ็บใจ คงคิดว่ามันไม่กล้า ไอ้เหมอมันเคยเจอสถานการณ์ลำบากกว่านี้ คนอย่างมัน...ไม่ยอมให้ใครมาหยามแบบนี้หรอก ชายชาติทหาร ฆ่าได้หยามไม่ได้!
พี่จินปลดล็อคประตูแล้ว ในขณะที่ไอ้เหมอสูดหายใจเข้าลึก มือจับอยู่ที่เปิดประตู แต่ยังไม่ทันที่มันจะได้กระโดดกลิ้งลงไปเหมือนในหนังแอคชั่น คอเสื้อด้านหลังก็ถูกคว้าไว้
“ถ้าไม่อยากกลับไปขนาดนั้น จะพาไปที่บ้านผมก็แล้วกัน”
ลองใจเหรอ! นี่ลองใจกันเหรอวะ!
ไอ้เหมอมองคนหน้านิ่งด้วยความโกรธเคือง แต่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจมันเลย กลับนั่งไขว่ห้าง ใบหน้าเบือนมองออกนอกหน้าต่าง แต่มือยังจับด้านหลังคอเสื้อไอ้เหมอไว้แน่น
รถคันหรูเคลื่อนมาจนถึงบ้านพักตากอากาศ ไอ้เหมอลงจากรถ มองซ้ายมองขวาราวกับเด็กหลง ก่อนจะมองไปยังชายร่างสูงซึ่งมีศักดิ์เป็นคุณพ่อของพ่อดาวประจำใจของมัน อยากเอ่ยถามว่าบ้านพักตากอากาศแห่งนี้ตั้งอยู่ที่ไหน ทำไมถึงดูเป็นส่วนตัว ร้างผู้คน ผิดแผกจากหาดที่ไอ้เหมอจากมา เพราะที่นั่นคนพลุกพล่าน หันมองไปทางไหนก็เห็นแต่ชาวต่างชาติที่มาท่องเที่ยว และอีกคำถามที่มันอยากถามก็คือ...ทำไมถึงพามันมาด้วย
“พี่พ่ายยยยยยย เจอลูกรึเปล่า อ้าว น้องเหมอ” เสียงร่าเริงของใครบางคนทำให้ไอ้เหมอใจชื้น เพราะพอคิดว่ามันจะต้องอยู่กับคนน่ากลัวอย่างไร้พ่ายตามลำพังแล้วก็นึกห่วงชีวิตตัวเองขึ้นมา ไม่รู้ว่าคุณพ่อหน้านิ่งของชนะจะทำร้ายจิตใจอะไรมันอีกรึเปล่า มันทั้งกลัวทั้งระแวงไปหมด แต่เมื่อหน้าตาหล่อเหลากับรูปร่างสูงโปร่งของขุ่นแม่เพี้ยนของมันปรากฎแก่สายตา ไอ้เหมอก็แทบอยากจะโผเข้าหาด้วยความดีใจ
“มาทำอะไรที่นี่ แล้วน้องนะล่ะ” เพี้ยนถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นลูกเสมอของมันเดินตามหลังคนรักมาด้วย
“เอ่อ...” ไอ้เหมอไม่รู้จะให้คำตอบอย่างไรดี จะบอกว่าทะเลาะกับน้องนะของขุ่นแม่แล้วหนีมาก็คงไม่ใช่เรื่อง
“พี่พ่าย ไหนบอกจะไปดูลูก แล้วทำไมได้น้องเหมอมาด้วย” ไอ้เหมอคงให้คำตอบไม่ทันใจ เพี้ยนจึงหันไปซักถามคนรัก ทำเอาไอ้เหมอมองตาม
ไหนบอกมีธุระ ไม่ได้มาตามลูก คนแก่ขี้โกหก!
“เจอที่ร้านของชำ” ไร้พ่ายบอกแค่นั้นก็เดินเข้าบ้านมีพี่จินเดินตามหลัง ทิ้งไอ้เหมอให้หาคำตอบกับสารพัดคำถามของเพี้ยนที่ยิงมารัวเล่นเอามึน ผ่านไปสิบนาทีที่ไอ้เหมอได้แต่ตอบ เอ่อๆ อ่าๆ อย่างไม่มีคำตอบไหนเป็นประโยชนเลยสักนิด เสียงของคุณพ่อรูปหล่อของชนะก็มาช่วยไว้ทัน
“เพี้ยน! จะเข้าบ้านไหม ไม่เข้ากูล็อคประตู!” ขุ่นแม่เพี้ยนสะดุ้งโหยง ละความสนใจในการคาดคั้นเอาคำตอบจากไอ้เหมอแล้วตะโกนตอบกลับไป
“เข้าจ้าพี่พ่าย จะทิ้งน้องไว้ข้างนอกได้ลงคอเชียวหรืออออ คนบ้านี่ ไปเร็วน้องเหมอ เดี๋ยวได้นอนตากยุงข้างนอกนี่หรอก”
ไอ้เหมอรีบตามขุ่นแม่ของมันเข้าบ้านพักตากอากาศหลังใหญ่ที่มีคุณพ่อรูปหล่อของชนะยืนกอดอกรออยู่ที่ประตู ไอ้เหมอเดินผ่าน สบเข้ากับแววตาที่อ่านไม่ออกของไร้พ่ายแล้วก็หลบวูบ ยังจำได้ดีว่าดวงตาคู่นี้เคยมองมันอย่างดูถูก มันจึงไม่กล้ามองเสียเท่าไหร่ ไอ้เหมอก้มหน้างุดเดินตามหลังขุ่นแม่ของมันที่พามันไปยังห้องรับรองแขก
“ลูกเหมอนอนห้องนี้นะ” เพี้ยนบอกพลางยิ้มแฉ่ง ก่อนจะมองเด็กหัวเกรียนตรงหน้าด้วยสายตาสงสัย “ว่าแต่ทำไมมากับพี่พ่ายได้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า”
ไอ้เหมอถอนหายใจ ขืนไม่ยอมตอบคำถาม มันคงไม่ถูกปล่อยให้นอนหลับพักผ่อนเป็นแน่
“เหมอออกมาซื้อน้ำ แล้วก็เลยเจอกับพ่อของชนะเข้า” ไอ้เหมอเลี่ยงจะบอกความจริง วางกระเป๋าไว้บนเตียงแล้วนั่งลง
“อื้ม งั้นนอนพักเถอะนะ” เพี้ยนมองอย่างรู้ทัน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามเซ้าซี้อะไรอีก คงเพราะเซ้าซี้มาราวๆ ยี่สิบคำถามแล้วแต่เด็กหัวเกรียนไม่ยอมเปิดปากบอกเสียที “มาเร็ว เดี๋ยวห่มผ้าให้”
“ขอบคุณครับ”
ไอ้เหมอยิ้ม แต่รอยยิ้มของมันไม่ได้สดใสเหมือนเช่นทุกครั้ง เพี้ยนยกยิ้มตาม ห่มผ้าให้แล้วก้มลงจูบหน้าผากมันเบาๆ “ฝันดีนะลูกเหมอ เดี๋ยวก็เช้าแล้ว ไม่ต้องกังวลอะไรแล้วนะ นอนหลับให้สบาย”
“ครับ”
เพี้ยนปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องไป แต่ไอ้เหมอยังคงนอนเบิกตาโพลง ทีแรก...นึกว่าจะต้องเดินเตร่จนถึงเช้า แต่ตอนนี้มันกลับโชคดีที่ได้มานอนบนเตียงอุ่นๆ หนานุ่ม นึกขอบคุณในใจที่คุณพ่อของชนะพามันมาด้วย ทั้งๆ ที่เคยมองมันอย่างดูถูก และคิดว่าคงโดนเกลียดแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังให้ความช่วยเหลือ ไอ้เหมอแปลกใจจริงๆ
รู้สึกเคลิ้มหลับไปได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันข้างนอกห้อง ไอ้เหมอจึงพลิกตัว ยกหมอนขึ้นปิดหู มันเหนื่อยเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมาให้ความสนใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ขอนอนให้เต็มอิ่ม เพราะมันไม่อยากจะตื่นมาคิดอะไรให้ปวดสมองปวดหัวใจอีก
“เพี้ยน! เหมออยู่ที่ไหน” ชนะถามอย่างร้อนรน มองคนรักของพ่อด้วยดวงตาแดงก่ำ
“นะใจเย็นๆ ก่อน ฟังพี่เพี้ยนนะ น้องเหมอนอนหลับไปแล้ว” เพี้ยนพยายามพูดกล่อมเด็กที่กำลังสติแตก
ชนะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กๆ คิดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ได้ เจอปัญหาเล็กๆ น้อยๆ จะต้องเรียกหาเพี้ยนให้มาช่วยแก้ คราวนี้ก็เช่นกัน เหมอจ๋าของเขาหายไป เหลือทิ้งไว้แต่แหวนแทนใจให้เห็น คนรูปหล่อที่ทนนิ่งเฉยไม่ไหว โทรหาเพี้ยนเป็นคนแรก อีกฝ่ายได้แต่นิ่งฟังแล้วบอกจะให้พี่จินมารับ เท่านั้น เวลาไม่นานชนะก็มาถึงที่บ้านพักตากอากาศของพ่อ ลืมสิ้นแม้ความสงสัยที่เพี้ยนและพ่อมาอยู่ที่นี่ เพราะความร้อนรนใจเรื่องเสมอมีมากกว่า
“ให้ผมเจอเหมอ ป๋าพาเหมอมาซ่อนใช่ไหม เพี้ยนบอกผมมานะ!” เสียงของชนะดังขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลให้เจ้าของบ้านที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกจากห้องมาดูต้นเหตุแห่งเสียงโวยวาย
“เอะอะอะไรกัน” คนเป็นพ่อถาม มองลูกชายด้วยสายตาเรียบนิ่ง “ดึกแล้วมาที่นี่ทำไม”
“ป๋าเอาแฟนผมไปซ่อนไว้ไหน!” ชนะก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปหา ดวงตาหลังแว่นกรอบดำของคนทั้งคู่มองสบกันอย่างไม่วางตา ชนะตอนเป็นเด็กน้อย สูงไม่ถึงเอว ไร้พ่ายจึงไม่คิดเลยสักครั้งว่าวันหนึ่งจะได้มาจ้องตาวัดใจกับลูกชายอย่างนี้
“แฟนแกมีด้วยหรือ?” ไร้พ่ายถามพลางเหยียดยิ้ม “มีคนที่แกเรียกว่าแฟนด้วยหรือชนะ”
“ป๋าอย่ามายียวน บอกมาว่าเอาเหมอไปไว้ที่ไหน!” ชนะกัดฟันกรอด พยายามระงับโทสะ เหมอเคยบอก...ให้ใจเย็น อย่าดิ้นตามอารมณ์ใคร แต่เพราะคำพูดของอีกฝ่ายในประโยคถัดมา...ทำเอาใจเย็นไม่ไหว
“อ้าว ไม่ใช่คู่นอนแล้วหรือไง”
ไร้พ่ายถูกผลักอกด้วยมือลูกชายคนโต กำปั้นที่ใหญ่ไม่แพ้มือพ่อเงื้อขึ้น มืออีกข้างกำรวบเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วดึงเข้าใกล้ ชนะในตอนนี้ขาดความยับยั้งชั่งใจจนสามารถลงมือกับบุพการีได้ ถ้าเพี้ยนไม่เข้ามาจับไว้คงได้เห็นมวยระหว่างพ่อลูกคู่นี้เป็นแน่
“อย่ามาดูถูก คนรักของผม!” ชนะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมไม่เหมือนกับป๋า ไม่เคยให้ใครเป็นแค่คู่นอน”
คนที่ถูกปรามาสทำแค่แสยะยิ้ม มองลูกชายวัย 19 ปีด้วยแววตาที่ยากจะเข้าใจ
“นั่นเพราะแก...เอาคำว่าแฟนมาอ้าง ทั้งๆ ที่ไม่เคยปฏิบัติกับคนที่เรียกว่าแฟนดีๆ เลยสักครั้ง” ไร้พ่ายยังคงกล่าวอย่างสงบ แม้ดวงตาหลังแว่นจะลุกโชน “แล้วแฟนของแกต่างจากคู่นอนตรงไหน แกบอกว่าป๋าดูถูก แต่ไม่ใช่แกหรือ...ที่ทำให้คนดูถูกแฟนแกได้ ชนะ เป็นแกเองที่ทำให้แฟนของแกอับอาย”
“เพี้ยน ปล่อย!!” ดวงหน้าหล่อเหลาแดงก่ำไม่แพ้ดวงตาคู่สวย รู้ว่าเป็นเพราะตัวเอง แต่ก็ไม่ได้อยากได้ยินคำกล่าวหาจากพ่อที่ไม่เคยเข้าใจลูกชายเลยสักครั้งอย่างนี้
“ปล่อยมัน ถ้ามันกล้าต่อยพ่อของมันก็เอา” ไร้พ่ายบอกกับเพี้ยนที่ส่ายหน้าพัลวัน
“พอได้แล้วทั้งสองคนเลย ทำไมไม่คุยกันดีๆ ชนะ ป๋าน่ะห่วงชนะมากเลยนะ ถึงได้ชวนพี่เพี้ยนมาที่นี่...”
เพี้ยนพยายามพูดกล่อมแต่คนที่โกรธจนเลือดขึ้นหน้า มีหรือจะฟังเหตุผล โทสะทำให้หูอื้อ โทสะทำให้มองไม่เห็นถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย
“ห่วงเหรอ! ป๋าไม่เคยห่วงผมเลยต่างหาก เอาแต่คิดว่าผมจะทำเรื่องไม่ดี เอาแต่คิดว่าคนอย่างผมมันจะทำผิดพลาดไปตลอดชีวิต ป๋าไม่ไว้ใจผม ไม่ได้ห่วงอะไรเลย! คงกลัวว่าเลือดชั่วๆ ของแม่ในตัวผมจะทำเรื่องให้ป๋าใช่ไหม ทำไมไม่ปล่อยผมไว้ ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องมาข้องเกี่ยวอะไรทั้งนั้น ถ้าเลือกเกิดได้ ผมไม่เกิดมาเป็นลูกของป๋าหรอก!”
“ชนะ!” ไร้พ่ายตวัดมือลงบนผิวแก้มของลูกชาย เสียงฟาดผ่านอากาศของฝ่ามือลงกระทบกับเนื้อดังลั่น พร้อมกับนำพาความเงียบเข้าปกคลุม ฝ่ายหนึ่งยืนนิ่งมือกำแน่น อีกฝ่ายสั่นเทาราวกับลูกนกบาดเจ็บ
“พี่พ่าย...ไปก่อนพี่ เดี๋ยวเพี้ยนดูลูกเอง” เพี้ยนที่โอบร่างลูกชายไว้ เงยหน้าขึ้นมองคนรักด้วยแววตาอ้อนวอน “ไปก่อนนะ”
ไร้พ่ายไม่ตอบ แต่หันหลังเดินกลับเข้าห้องไป เหลือทิ้งไว้แต่เพี้ยนกับเด็กน้อยชนะในอ้อมแขน ที่ตัวสั่นเทาจนน่าสงสาร
“ชนะ เจ็บรึเปล่า” เพี้ยนลูบแก้มแดงๆ อย่างแผ่วเบา “ไปหาน้องเหมอกันไหม พี่เพี้ยนพาไป”
ชนะพยักหน้า ยอมเดินตามเพี้ยนไปอย่างว่าง่าย ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากริมฝีปากสวยอีก เด็กน้อยของเพี้ยนเงียบจนน่าเป็นห่วง แต่เพี้ยนก็ไม่นึกตำหนิคนรัก เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นคงเสียใจและปวดร้าวไม่ต่างกัน
“น้องเหมอคงหนีออกมา แล้วป๋าไปเจอเข้า ถึงได้พามาด้วย พี่เพี้ยนไม่รู้หรอกว่าทะเลาะอะไรกัน แต่อยากให้นะเข้าใจนะว่าป๋าไม่ได้พาน้องเหมอมาซ่อนหรอก อย่าเข้าใจป๋าผิดเลยนะ แล้วเดี๋ยวพี่เพี้ยนไปเอายามาทาให้”
เพี้ยนถอนหายใจ มองคนที่นิ่งเงียบด้วยสายตาเป็นห่วง แต่ไม่รู้จะปลอบอย่างไรให้ลูกชายของคนรักคลายความเจ็บปวดลงได้บ้าง ชนะคงผ่านอะไรมามากในคืนนี้ ไม่รู้ว่าทะเลาะกับแฟนจะรุนแรงแค่ไหน แล้วยังต้องมาทะเลาะกับพ่อ ถูกตบอย่างที่ตั้งแต่เด็กจนโตก็ยังไม่เคยโดนเลยสักครั้ง คงยาก...ที่ในเวลาแค่คืนเดียวจะเยียวยาบาดแผลในใจได้
“อย่ากวนน้องเหมอล่ะ คงเหนื่อยมามากเหมือนกัน” เตือนเสร็จก็ออกจากห้องไป ชนะจึงขยับเข้าไปใกล้ นั่งลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเกรียนๆ ของคนที่ยังนอนหลับตาพริ้ม แหวนที่พกติดตัวมาด้วยถูกสวมเข้าที่นิ้วของไอ้เหมอตามเดิม
“ไม่ให้เลิกหรอก เหมอเลิกกับผมไม่ได้อยู่แล้ว” ชนะเอ่ยเสียงแผ่ว จับมือไอ้เหมอไว้แน่นแล้วยกขึ้นจูบ ไอ้หัวเกรียนขมวดคิ้วเพราะการนอนถูกรบกวน แต่ก็ยังไม่ยอมลืมตา จนเมื่อนิ้วมือถูกกัดทีละนิ้วด้วยความแรงและความคมของฟัน มันจึงสะดุ้งเฮือกแล้วลุกพรวดขึ้นทันที
“นะ...” ไอ้เหมอจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่คิดว่า... “ทำไมมาอยู่ที่นี่”
“แล้วเหมอล่ะ...ทำไมถึงหนีผมมา”
ไอ้เหมอหลบสายตา เลี่ยงมองทางอื่น แต่เมื่อปลายหางตาของมันเหลือบแลเห็นรอยแดงบนแก้มของคนรูปหล่อ มันจึงลดทิฐิที่มีแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“แก้มไปโดนอะไรมา...” พอสังเกตให้ดีแล้วดวงตาของพ่อดาวประจำใจของมันแดงก่ำ รื้นไปด้วยน้ำ “นะ...เจ็บไหม เจ็บรึเปล่า”
“ทะเลาะกับป๋า” คำตอบจากคนรูปหล่อดังขึ้นแผ่วเบา “ผมเจ็บ...”
ไอ้เหมอไม่เหลือแล้วกับทิฐิที่มันมี ดึงร่างคนที่มันรักเข้าสู่อ้อมแขน ทั้งกอดทั้งจูบปลอบเพื่อหวังให้บรรเทาความเจ็บของคนรูปหล่อได้บ้าง
“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรหรอก เหมออยู่กับนะแล้ว” ไอ้เหมอลูบหลัง จูบที่แก้มแดงเพราะรอยตบของคนรักครั้งแล้วครั้งเล่า “หายเจ็บรึยัง...หายรึยังชนะ เป็นแบบนี้ไม่ดีเลย...”
หัวใจของไอ้เหมอเจ็บไปหมด เจ็บยิ่งกว่าตอนที่มันถูกพ่อตบ เจ็บยิ่งกว่าตอนที่เลิกกัน มันเจ็บเพราะคนที่มันรักเจ็บ ยิ่งชนะเจ็บมากเท่าไหร่ เสมอเจ็บมากกว่าหลายร้อยหลายพันเท่า
“ไม่เจ็บแล้ว...” ชนะบอกเสียงเบา รัดไอ้เหมอไว้แน่น ราวกับงูใหญ่กำลังรัดเหยื่อ “แค่มีเหมออยู่กับผมตรงนี้”
“ชนะ...”
“เหมอไม่ได้อยากเลิกกับผมจริงๆ ใช่ไหม ไม่เหนื่อยแล้วใช่ไหม ไม่เบื่อผมแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงของชนะสั่นไปตามความสั่นไหวในใจ “ผมไม่อยากรั้งเหมอไว้ ไม่อยากให้เหมอทรมานใจที่เราต้องคบกัน ผมอยากทำเท่เอง ถึงได้บอกว่าจะเลิกกับเหมอ”
เพราะอยากเป็นคนรักที่ไม่ใช่ภาระ แต่กลับถูกบอกว่าทั้งเหนื่อยทั้งเบื่อ คนที่ไม่เคยมอบใจให้ใครอย่างชนะจึงไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่รู้ต้องแก้ตรงไหนให้อีกฝ่ายมีความสุข ถึงได้พูดว่าจะปล่อยมือง่ายๆ อยากสู้ให้มากกว่านี้ แต่ก็กลัวจะเป็นการรั้งอีกฝ่ายไว้ให้ทรมานใจ ที่บอกจะไม่ยอมปล่อย แต่เอาเข้าจริงแล้ว...เขารักเสมอมากเกินกว่าจะเห็นแก่ความรู้สึกของตัวเอง
“ลืมได้ไหม...ที่ผมบอกให้เราเลิกกัน อยู่กับผมต่อได้ไหมเหมอ ผมขอร้อง”
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล อยากเข้มแข็งให้ได้มากกว่าที่เป็น
ทำไมตอนที่แอบรัก...มันถึงไม่ทรมานใจเท่านี้ ความมโนเพ้อเจ้อที่ไม่มีใครขัดขวางได้ กับความฝันที่เป็นจริงซึ่งมีคนขัดขวางมากไป จนไอ้เหมอลังเล...อยากถอยหลัง ไม่อยากก้าวเดินไปมากกว่านี้ เพราะไม่รู้ว่าหากต้องเดินตามอย่างที่ตัวเองคิด มันจะต้องสูญเสียอะไรไปมากน้อยแค่ไหน ถ้าไอ้เหมอยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อชนะแล้ว...ในสักวัน...ชนะจะทิ้งมันไปไหม เป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในใจ เพราะกลัวความไม่มั่นคงของอีกฝ่าย แต่ตอนนี้มันรู้แล้วว่า ต่อให้ชนะจะทิ้งมันไปสักวัน มันก็ไม่อาจทิ้งให้ชนะอยู่ตามลำพังได้
ไอ้เหมอยังคงห่วงหา มันผูกหัวใจของตัวเองเข้ากับอีกฝ่ายไว้อย่างแน่นหนา เพราะฉะนั้นเวลาที่หัวใจของชนะเจ็บ ไอ้เหมอมันถึงเจ็บไปด้วย
“เหมอต่างหากที่ต้องขอร้อง...เหมอผิดเอง เหมอพาลไปทั่ว ทำตัวไม่ดีเลย ขอโทษนะ เหมอขอโทษ” ไอ้เหมอนึกถึงไอ้กวิ้น นึกถึงเพื่อนๆ ที่มันทิ้งมา นึกถึงทริปที่มันตั้งตารอแต่ก็ต้องมากร่อยเพราะความไม่มั่นคงของตัวเอง...
“ไม่เป็นไร...เพราะผมก็ต้องขอโทษเหมือนกัน” ชนะกอดไอ้เหมอแน่น “เริ่มกันใหม่นะครับ”
ไอ้เหมอพยักหน้า ยิ้มทั้งน้ำตา ไม่มีใครที่มันจะรักได้เท่านี้อีกแล้ว ...ต่อให้หาอีกทั้งชีวิตก็คงไม่เจอ
“กอดเหมอแน่นไปแล้ว หายใจไม่ออก” ไอ้เหมอเอ่ยกระเซ้า แต่คนรูปหล่อก็ไม่คลายแรง กลับยิ่งรัดแน่นขึ้น “ชะน้าาาาาา เขาตายก่อนตัวทำไงเนี่ย”
“ไม่ให้ตายหรอก” คนรูปหล่อเถียง แต่ยังดื้อดึงก่อนไอ้หัวเกรียนไม่ยอมคลายแรง “ผมต้องตายก่อนเหมออยู่แล้ว เพราะผมไม่อยากอยู่...ถ้าโลกนี้ไม่มีเหมอ”
“อ้อยอีกแล้ว แจกอ้อยตลอด” ไอ้เหมอหัวเราะ ลูบศีรษะชนะอย่างรักใคร่ “แล้วไอ้กวิ้นเป็นไงบ้าง เหมอพาลใส่มัน...แถมยังพูดแปลกๆ กับนะอีก”
“มันไม่โกรธเหมอหรอก เหมอก็รู้ว่าไอ้กวิ้นมันเป็นนกไม่มีสมอง มันไม่คิดมาก มันบอกโดนเหมอด่าประจำ มันชิน”
“นะอย่าว่ามันอย่างนี้สิ เหมอยิ่งรู้สึกผิดอยู่ด้วย” สงสารไอ้กวิ้นจริงๆ ที่ต้องมารองรับอารมณ์ไอ้เหมอ ไม่รู้จะต้องง้อมันยังไงให้หายรู้สึกผิดดีเหมือนกัน
“เหมอ”
“หืม”
“หึงผมกับไอ้กวิ้นเหรอ” ชนะถามเสียงเบา แต่ไอ้เหมอเกร็งตัว หน้ามันเหวอสุดๆ
“เปล่า... ไม่ได้หึง”
“แต่ไอ้กวิ้นบอกว่ามันสัมผัสได้” ชนะคลี่ยิ้ม มองไอ้หัวเกรียนที่หูแดงก่ำ “มันเสียใจมากเลยที่เหมอหึงมันกับผม”
ไอ้เหมอถอนหายใจเฮือก ยอมจำนนต่อคำให้การของโจทย์ “อืม เหมอยังเสียใจอยู่เลยที่คิดแบบนั้น เหมอทำตัวไม่ดีจริงๆ นั่นแหละ สงสารไอ้กวิ้น มันอุตส่าห์ดูแลนะให้ เหมอเป็นบ้าเอง คงต้องขอโทษมันจริงจังหน่อย”
“แล้วไม่ขอโทษผมเหรอ...เหมอดูถูกความรักของผม...ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยคิดนอกใจเลย เสียใจและก็โกรธมากจริงๆ” ชนะตีหน้าเศร้า จนไอ้เหมอต้องจูบขอโทษที่แก้มไปหลายที “แค่นี้ไม่พอหรอก”
“ง่า...เหมอต้องทำไง...” ไอ้เหมอเป็นหมาหงอย มองชนะอย่างอ้อนวอน แต่คนรูปหล่อยังคงนิ่ง มันจึงตีรวนเสียดื้อๆ “ความจริงนะจ๋านั่นแหละผิด ตัวเองไม่สบายก็ต้องเดินมาหาแฟนสิ เหมอก็อยู่อ่ะ ไปอ้อนไอ้กวิ้นข้ามหน้าข้ามตาเหมอ เดินผ่านไม่มองหน้าด้วย แล้วใครจะนิ่งอยู่ได้”
“สรุปผมผิดเหรอ” ชนะย้อนถาม ขึงตามองไอ้หัวเกรียนที่รีบยิ้มเอาใจ
“เหมอก็แค่ลำดับเหตุการณ์ให้ฟังไง”
“แล้วก่อนหน้านั้น...ใครที่หาเรื่องก่อน”
“นะโกรธเหมอเองแล้วจะบอกว่าเหมอหาเรื่องเหรอ”
“แล้วที่เหมอพูดมันน่าโกรธไหมล่ะ”
“ไม่เห็นน่าโกรธตรงไหน เหมอก็พูดความจริงนี่”
“เสมอ”
“อะไรล่ะชนะ”
ชนะอยากจะตบเกรียนมันให้แตกคามือ ถ้าไม่ติดว่าเพิ่งคืนดีกันและไอ้เหมอมันก็ยังผีเข้าผีออก กลัวว่าไปตบหัวมันเข้า มันจะตะโกนใส่หน้าว่าเหนื่อยว่าเบื่ออีก คนรูปหล่ออย่างชนะฝังใจกับเรื่องนี้จริงๆ เพราะไม่เคยมีใครพูดใส่หน้าแบบนี้
“เอ่อ...เด็กๆ พี่เพี้ยนจะบอกว่า พี่เพี้ยนเอายามาให้ชนะทาที่แก้ม ไม่อยากขัดหรอก แต่พี่เพี้ยนง่วงแล้ว สามีก็กำลังงอแง พี่เพี้ยนวางยาไว้ตรงนี้นะ” เพี้ยนรออยู่หน้าประตูเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วเพราะไม่กล้าเข้ามาขัดจังหวะ แต่เห็นเด็กสองคนมันเถียงกันไม่เลิกเสียที จึงจำใจต้องเข้ามาแทรก
ไอ้เหมอหน้าแดงหูแดงส่วนชนะที่กอดตัวไอ้เหมออยู่บอกขอบคุณเพี้ยนเบาๆ
“ให้ล็อคประตูเลยไหม” เพี้ยนถามแล้วยิ้มล้อ “เสียงดังได้นะลูกเหมอ ห้องขุ่นแม่กับสามีอยู่ไกล ไม่ได้ยินอะไรหรอก”
“ขุ่นแม่อ้ะ!!” แกล้งไอ้เหมอจนพอใจแล้วเพี้ยนก็ออกจากห้องไปพร้อมกับล็อคประตูให้
“เหมอจ๋า” เสียงของชนะกลับมาหวานลื่นหู ลืมบทสนทนาที่เถียงกันไปเมื่อครู่จนหมด “ทายาให้หน่อย”
“อื้ม นะปล่อยก่อนสิ อยู่ท่านี้ไม่ถนัด”
ชนะยอมปล่อย ไอ้เหมอจึงลุกคลานไปยังปลายเตียงที่ขุ่นแม่เพี้ยนของมันวางยาไว้ให้ ก่อนจะวกกลับมานั่งข้างๆ คนรูปหล่อที่นอนมองมาด้วยสายตาหวาน
“ทาเบาๆ นะครับ”
“จ้า”
ไอ้เหมอขานรับอย่างน่ารัก ก่อนมันจะทายาลงบนแก้มของสุดที่รักด้วยความระมัดระวัง ทำเบาแสนเบาแค่ไหนก็ยังห่วงว่าอีกฝ่ายจะเจ็บ ปากก็พร่ำถามไม่หยุดว่าเจ็บไหม ทำแรงไปรึเปล่า จนชนะคลี่ยิ้มพึงใจกับความห่วงใยของไอ้เหมอ
“พ่อตบแรงน่าดูเลย เกือบหมดหล่อแล้ว” ไอ้เหมอบ่น นึกไปถึงคุณพ่อรูปหล่อหน้านิ่งของชนะแล้วมันก็ย่นจมูก “พ่อเหมอยังไม่ตบแรงเท่านี้”
“หืม...” ชนะเลิกคิ้วเมื่อได้ยินที่ไอ้เหมอมันเหมือนหลุดปากพูดออกมา “โดนตบเหรอ...เมื่อไหร่”
“...” ไอ้เหมอที่รู้ตัวถึงกับเงียบกริบไม่ตอบ
“เสมอ ตอบมาเดี๋ยวนี้” ชนะเสียงดุขึ้นทันที ลุกขึ้นนั่ง จ้องมองใบหน้าของไอ้เหมอที่ก้มหลบ แต่มือใหญ่ก็จับไว้ “ตอบมา ไม่อยากทะเลาะกันอีกก็ตอบ”
“หูยยย ทำไมดุอย่างนี้” ไอ้เหมอยังทำเป็นเล่น แต่พอเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมเล่นไปด้วย มันจึงยอมจำนน “ก็เมื่อวันศุกร์อ่ะ พ่อไม่อยากให้มา...”
“ทำไมล่ะ”
“เหมอบอกจะมาเที่ยวกับแฟน”
ชนะมองหน้าไอ้หัวเกรียนด้วยความหงุดหงิดที่แล่นริ้วขึ้นมา “ทำไมมีอะไรไม่บอก”
“ก็...ไม่รู้จะบอกทำไม โดนตบมาแล้ว บอกไปก็ไม่มีประโยชน์”
“มีสิ...เหมอจะได้ไม่ต้องเจ็บอยู่คนเดียวไง เหมอจะมีผมทายาให้เหมือนอย่างที่ผมมีเหมอทาให้ตอนนี้ ไม่ดีเหรอ...”
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก มองชนะด้วยความตื้นตันใจ “ดี...ดีมากเลย”
“เราเป็นแฟนกันนะ...มีอะไรก็ต้องบอก ไม่ใช่มีสุขด้วยกัน แต่มีทุกข์ดันเก็บไว้คนเดียว” ชนะบอกจริงจัง ดึงไอ้หัวเกรียนมากอดไว้ “พึ่งพาผมบ้าง ผมเป็นคนที่รักเหมอนะ ไม่ใช่แค่คนที่เหมอรักอยู่ข้างเดียว”
“อื้ม” ไอ้เหมออ่อนระทวยไปหมดแล้ว หัวใจมันก็เต้นถี่รัวเพราะคำหวานของคนรัก แต่เป็นคำหวานที่ไม่ใช่แค่เพียงลมปาก ไอ้เหมอรับรู้ถึงความจริงจังในน้ำเสียง รับรู้ถึงความห่วงใยที่ชนะมีให้
“แล้วเหมอโดนตบตรงไหน ทำไมไม่เห็นมีรอย” ชนะมองสำรวจ แต่ก็ไม่เห็นร่องรอยที่สามารถบอกได้ว่าตรงไหนที่ถูกทำร้ายมา
“พ่อตบไม่แรงหรอก แล้วเหมอดำด้วยไง เลยไม่เห็น ฮี่ๆ” ไอ้เหมอตอบอย่างอารมณ์ดี “แต่ถ้าโดนพ่อนะตบนี่ต่อให้ดำก็ต้องเห็นอ่ะ คนอะไรมือหนัก ทำนะจ๋าของเหมอได้ลงคอ”
“ผมพูดไม่ดีเองแหละ พรุ่งนี้คงต้องไปขอโทษ ผมเสียศูนย์ไปหน่อย ก็เลยพูดไม่คิดอีกแล้ว”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง มองคนรักอย่างภูมิใจ “นอกจากหน้าหล่อแล้วใจยังหล่อมากกกกกก รักเลยยยย จุ๊บเค้าหน่อย”
ชนะทำตามที่ขอ ก่อนจะหอมแก้มไอ้เหมอแถมให้อีกสองที “นอนเถอะ เหนื่อยกันมามากแล้ว”
“จ้ะ” ไอ้เหมอรับคำหน้าบาน ล้มตัวนอนลงข้างๆ คนรูปหล่อที่ยกผ้าห่มขึ้นคลุมให้แล้วดึงมันเข้าไปในอ้อมกอด มันซุกหน้าลงกับอกกว้าง ส่วนมือสะกิดหลังมือชนะเบาๆ “นะจ๋า ไม่ทำเหรอ...”
“เหมออยากให้ทำไหม”
“เหมอตามใจนะ” ไอ้เหมอยิ้มเขิน จนชนะต้องจูบขมับมันให้รางวัล “วันนี้ไม่ทำหรอก...ผมไม่อยากให้ป๋ามองเหมอไม่ดีอีก ไว้กลับไปที่บ้านพักพวกเราดีกว่านะ”
“อื้ม”
“ฝันดีนะครับ”
“ฝันดีเหมือนกัน แล้วไปเจอกันในฝันนะ นะห้ามฝันถึงคนอื่นล่ะ ถ้าเหมอรู้จะตามไปตื้บในฝันเลย”
ชนะได้แต่หัวเราะ ปล่อยไอ้เหมอให้เพ้อเจ้อของมันไป แต่สุดท้ายตอนมันผล็อยหลับ มันกลับไม่ได้ฝันถึงชนะสุดที่รักของมันเลยสักนิด เอาแต่ฝันบ้าบอว่าเจอผีแล้ววิ่งหนีจนเหงื่อแตกพลั่ก ส่วนคนที่หัวเราะดันฝันถึงแต่ไอ้หัวเกรียนที่นอนข้างๆ ฝันว่ามันใส่ชุดเจ้าสาว...กำลังหลับตาพริ้มรอจูบจากเขา
-
ภาพประหลาดของคนสองคนบนเตียงที่เพี้ยนเห็นจึงเป็นลูกชายยกยิ้มหน้ามอง ส่วนไอ้เหมอลูกที่พยายามสาวกลับทำท่ากำลังวิ่งหน้าตาทรมานเสียเหลือเกิน
“ไปนอนได้แล้วมั้ง” ไร้พ่ายที่ยืนพิงผนังข้างประตูกอดอกมองคนรักด้วยความเอือมระอา “นอนดึกเดี๋ยวมึงก็บ่นว่าหน้าแก่”
เพี้ยนยอมปิดประตูที่ใช้กุญแจสำรองไขเข้าไปดูเบาๆ “พี่พ่าย นี่ถ้าปากหวานกับน้องได้ครึ่งของชนะบ้างก็ดีอ้ะ น้องเหมอฟินน่าดูเลย”
ไร้พ่ายดึงไอ้คนแสนงอนเข้ามาในอ้อมแขน “มึงจะเปลี่ยนผัวไหมล่ะ”
“ไม่เปลี่ยน อยู่กันมาขนาดนี้แล้ว เปลี่ยนไม่ทัน อยากเปลี่ยนวันละยี่สิบรอบ แก่แล้วโคตรไม่มีน้ำยา โอ้ยยยย พี่พ่ายทำน้อง”
“มึงปากดี” ไร้พ่ายกัดแก้มไอ้คนปากดีแรงจนอีกฝ่ายน่ายุ่ง
“หนูขอโทษก็ได้” เพี้ยนยิ้มเอาใจคนรักที่อยู่กันมานานแค่ไหนก็ขาดความหวาน ไม่เหมือนลูกชายไร่อ้อยที่ไม่คิดว่าจะอ้อยหนักขนาดทำให้ผู้ชายร่างกำยำอย่างน้องเสมอขวยเขินได้ “พี่พ่าย พรุ่งนี้ถ้าลูกมาพูดด้วยก็คุยดีๆ นะ พี่ก็ผิดที่ไปตบลูก”
“กูรู้แล้ว มึงไม่ต้องพูดมาก”
“แล้ว...เรื่องน้องเหมออ่ะ” เพี้ยนถามอย่างไม่แน่ใจ “ลูกเรารักน้องเหมอจริงๆ นะพี่ แม้จะไม่สวยเท่าน้องก็ตาม แต่น้องเหมอเป็นคนดี น่ารัก น้องชอบ”
“มึงสวยเหรอ” ไร้พ่ายถาม ทอดมองไอ้คนอ้างตัวเองสวยด้วยความเอือมระอา มันคิดว่ามันสวยมาเป็นสิบๆ ปีแล้วก็ยังไม่เปลี่ยนความคิด
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง นี่พูดเรื่องน้องเหมอ”
ไร้พ่ายถอนหายใจ กอดคอเพี้ยนให้เดินกลับห้อง พลางเอ่ยเสียงนิ่ง “ดูไปก่อน ความรักเด็กๆ สามวันดีสี่วันเลิก มึงเอาอะไรมาแน่ใจ มึงรู้เหมือนที่กูรู้ว่าลูกเป็นยังไง”
“น้องก็รู้...แต่น้องเหมอไม่ทิ้งลูกเราหรอก เชื่อน้องสิ น้องดูออกว่าน้องเหมอรักจริง ไม่หลอกแน่นอน น้องเหมอซื่อจะตาย พี่เห็นแววตาไหม เหมือนลูกหมาเลย”
“มึงก็เหมือนหมา ยังไปว่าคนอื่น”
“พี่พ่ายอ่ะ!” เพี้ยนมองค้อน ก่อนจะถามเสียงจริงจัง “พี่พ่ายไม่ชอบน้องเหมอจริงเหรอ”
“ถามทำไม”
“ก็...พี่พ่ายบอกน้องเหมอว่าพี่ไม่ต้อนรับน้องนี่...”
“กูบอกแค่ว่าถ้าเป็นคู่นอนกูไม่ต้อนรับ ไม่ได้พูดว่าไม่ต้อนรับในความหมายอื่น ยังเด็กขนาดนั้น ก็ไม่อยากให้นอกลู่นอกทางไปไกล ชนะเป็นไงมึงก็รู้ดี”
เพี้ยนมองไร้พ่ายแล้วโผเข้ากอด “น้องรู้อยู่แล้วว่าพี่พ่ายไม่ใจร้ายหรอก ฮี่ๆ รักจังเลย คนแก่ของน้อง”
“แก่บ้านมึง ลงไปเดินดีๆ ด้วย กูปวดหลัง”
เพี้ยนหัวเราะคิกคักแต่ก็ไม่ยอมลงจากหลังของไร้พ่าย ยังคงเกาะติดหนึบเหมือนตุ๊กแก
“พี่พ่าย ชนะไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไว้ใจลูกเถอะนะ น้องรู้ว่าพี่ห่วงมาก แล้วก็โทษตัวเองตลอดที่ส่งนะไปอเมริกาคนเดียว แต่น้องอยากให้พี่พ่ายเชื่อใจนะบ้าง เชื่อใจลูกของเรา ชนะต้องทำให้พี่พ่ายภูมิใจได้แน่ๆ”
“มึงก็แยกความเชื่อใจกับความเป็นห่วงไม่ออกใช่ไหมเพี้ยน”
“อุ้ย โกรธแล้ว แฮ่ โทษจ้า” เพี้ยนยิ้มแหย เห็นคนรักโกรธขึ้นมาจริงจังจึงเลิกพูดแล้วเปลี่ยนไปเอาอกเอาใจให้หายหงุดหงิด อย่างไรก็คงต้องให้เวลา...กับความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ให้เวลาหัวใจของพ่อและลูกได้เยียวยากันและกัน
ไอ้เหมอกลับไปหาพวกเพื่อนๆ หลังจากที่คนรูปหล่อของมันคุยกับพ่อเสร็จแล้ว ไม่รู้ว่าเคลียร์กันอีท่าไหนถึงได้ทำท่านิ่งเฉยใส่กันเหมือนเดิม พอไอ้เหมอถามว่าคืนดีกับพ่อรึยัง ชนะก็ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มว่า ‘เคยดีกันด้วยเหรอ’ มันถึงได้ร้องอ้าวอย่างงงงวย
“กลับมาได้แล้วเหรอมึง” ไอ้ชายมองไอ้หัวเกรียนที่เดินเคียงข้างไอ้รูปหล่อเข้ามาในบ้าน มันและคนอื่นๆ นอนแทบไม่หลับ วงปาร์ตี้ต้องหยุดชะงักเมื่อตอนที่ไอ้รูปหล่อชนะวิ่งหน้าตั้งลงมาจากห้องหลังจากที่ขอตัวขึ้นห้องแค่ไม่กี่นาทีแล้วบอกว่าไอ้เสือเหมอหายไป ไอ้หล่อมันสติแตกทำเอาคนอื่นๆ พลอยกังวลไปด้วย ช่วยกันหาทั่วบ้านก็ยังไม่เจอหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ สุดท้ายไอ้รูปหล่อมันก็หายออกไปกับรถของทางบ้าน ทิ้งให้คนที่เหลือต้องหลับๆ ตื่นๆ รอฟังข่าวอยู่ทางนี้
“เท่มากไอ้สัด หนีออกไปนี่เท่มากกกก” ไอ้เชษฐ์ว่าเสียงประชดประชัน คราวนี้วิมปรีประภาก็ไม่ได้ปรามด้วย ไอ้เชษฐ์จึงได้ทีพูดเสียงกระแนะกระแหนต่อ “มึงกำลังวางพล็อตหนังอินเดียวิ่งไล่กับพระเอกลัดภูเขา วนรอบต้นไม้ไงวะ”
“พล็อตหนังอินเดียยังไม่น้ำเน่าเท่าที่ไอ้เหมอมันทำ เป็นกูไม่ไปตามกลับหรอกไอ้ห่า ปล่อยแม่งไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้ไล่ แต่เสือกอยากไปเอง” ไอ้ปิ๊ก หนุ่มใต้อารมณ์ดีที่ไม่เคยออกปากด่าใคร แต่คราวนี้มันหงุดหงิดเป็นจริงเป็นจัง คงเพราะไม่ค่อยได้นอนบวกกับความเป็นห่วง
“เอออ อยากด่าอะไรก็ด่า กูขอโทษ กูมันทำอะไรไม่คิด พอใจยังวะไอ้พวกเวร” ไอ้เหมอที่เงียบอยู่นานยอมรับผิดแต่ก็ยังไม่วายถามกัดกลับไปอีก ทำเอาไอ้สามเสือมันเข้ามารุมตบหัว
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะมึง คนอื่นเขาเป็นห่วง มีผัวแล้วทำตัวสาวน้อยไปได้ไอ้สัด” ไอ้ชายมันตบเน้นๆ มือจนไอ้เหมอมึนไปเหมือนกัน แต่มันก็ไม่ตอบโต้ ถือว่าครั้งนี้มันทำผิดจริงๆ ที่ทำให้คนอื่นๆ เป็นห่วงกันไปหมด
หลังจากถูกรุมตบหัว ไอ้เหมอก็มองไปทางไอ้กวิ้นที่ทำหน้างอนใส่ ไม่ยอมเข้ามาใกล้
“มึงมานี่ดิ๊” ไอ้เหมอกระดิกนิ้วเรียกแต่ไอ้กวิ้นไม่สนใจ “มานี่เพนกวิ้น”
ไอ้กวิ้นตัวสูงโย่งทำหน้ายุ่งแล้วลุกเดินไปหาไอ้เหมอ “อะไรล่ะ”
“ตบหัวกูดิ”
“กูไม่ทำ กูไม่ชอบใช้กำลัง” ไอ้กวิ้นบอก หน้ามันบึ้งตึง ไอ้เหมอจึงแสยะยิ้มแล้วตบหัวมันแทน “ไอ้เหี้ยเหมอ! ตบหัวกูทำไม”
“กูขอโทษ”
“ห้ะ”
“ขอโทษไงที่ตบหัวมึง” ไอ้เหมอมองสบตากับไอ้กวิ้นจริงจัง “ขอโทษ เข้าใจยังไอ้นกเอ๋อ”
“เออ เข้าใจแล้ว” ไอ้กวิ้นมันกลั้นยิ้ม เบือนหน้าหนีจากสายตาของเพื่อนรัก “มึงมันบ้าไอ้สัดเหมอ”
บรรยากาศระหว่างผองเพื่อนกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง พอสบายใจกันถ้วนหน้า ความง่วงก็เข้าครอบงำแต่ละคน วิมปรีประภาสาวสวยที่อดนอนเป็นนิสัยเพราะคณะที่เรียนก็ไม่ใช่ว่าจะได้นอนหลับอย่างชาวบ้านปกติจึงเป็นเพียงคนเดียวที่ใบหน้ายังคงสดใสเปล่งปลั่ง ไอ้เหมอฉีกยิ้มให้ บอกขอโทษกับสาวเจ้าที่ทำให้เป็นห่วงเบาๆ แต่คนสวยก็ส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร กลับมาก็ดีแล้ว ทำเอาไอ้เหมอซาบซึ้งใจ
“กูขอไปนอนต่อนะเว้ย แปดโมงค่อยไปกินข้าวด้วยกัน ถ้าใครจะไปก่อนก็ได้ แต่กูไม่ไป กูจะไปแปดโมง” ไอ้ชายบอกแล้วเดินขึ้นห้อง คนอื่นๆ ก็คงคิดเหมือนกับมันถึงพากันเดินตามขึ้นไปด้วย เพราะเวลานี้เพิ่งตีห้า ความอยากอาหารจึงมีน้อยกว่าความง่วงงุน
ไอ้เหมอเดินกลับเข้าห้อง ตามหลังมาด้วยคนรูปหล่อที่เอาแต่อมยิ้มขำไอ้เสือใจป๊อด “ขอโทษไอ้กวิ้นดีๆ ไม่ได้เลย เขินใช่ไหม”
“ใครจะเขินมัน” ไอ้เหมอปฏิเสธ มองพ่อดาวประจำใจเดินไปนั่งลงบนเตียงก่อนจะนึกขึ้นได้ “นะ แหวนที่เหมอถอดไว้อ่ะ”
ชนะได้ยินคำถามก็หลุดหัวเราะ “เสมอเอ้ย ก็อยู่บนนิ้วไง”
“อ้าว” ไอ้เหมอหน้าเหวอ มองนิ้วตัวเองก็เห็นว่ามีแหวนอยู่จริงๆ “มาอยู่นี่ได้ไง”
“ผมใส่คืนให้ตอนเหมอหลับ” ชนะบอกแล้วเข้ามาดึงไอ้เหมอให้นั่งลงบนตัก “อย่าถอดอีกนะ...เพราะถ้าถอดมันอีก ผมฆ่าเหมอทิ้งจริงๆ แน่”
แววตาของชนะเอาจริงเอาจังจนไอ้เหมอยิ้มแหย รู้สึกหวั่นในใจ “ใจร้าย ขู่ฆ่าแฟนตัวเองได้ลงคอ”
“ก็แฟนอยากใจร้ายก่อนทำไม รักกันดีๆ ไม่ชอบ ชอบทะเลาะ”
“เหมอไม่ได้ชอบทะเลาะเลย นะต่างหากที่โกรธเหมอเอง”
“จะเถียงใช่ไหม”
“ง่า...” เพราะคนรูปหล่อทำหน้าดุ น้ำเสียงก็เข้ม ไอ้เหมอมันเลยยอมความ ยกยิ้มเอาใจแล้วกอดรอบคออีกฝ่ายไว้ “ไม่เถียงก็ได้”
“ผมรักเหมอมากนะ รู้ไหม” ชนะกอดรัดไอ้เหมอ ทำเอากระดูกมันลั่นกร๊อบแต่ก็ยังยิ้มสู้
“รู้แล้ว เหมอก็รักนะมากเหมือนกัน”
“รักแล้วต้องตามใจ...รักแล้วต้องยอมผมนะ อยู่กับผม...เป็นของผมคนเดียว”
ไอ้เหมอยังคงยิ้ม แม้ร่างกายจะถูกกอดรัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก บางครั้งความรู้สึกของชนะก็รุนแรงจนไอ้เหมอหวั่นใจ ไม่ใช่ไม่ดีใจ ไม่ใช่ไม่มีความสุข แต่มัน...รู้สึกไม่สบายใจอย่างไรชอบกล
“นะจ๋า เหมอเจ็บไปหมดแล้ว กอดแน่นจังเลย” ไอ้เหมอเอ่ยเตือนเบาๆ “นะปล่อยเหมอก่อน...อะ”
ไอ้เหมอถึงกับจุก เพราะอยู่ๆ ก็ถูกเหวี่ยงให้นอนราบลงบนเตียง ก่อนที่จะถูกคนรูปหล่อตามลงมาทาบทับ
“นะ...เหมอเจ็บ เดี๋ยว นะ อย่ากัด อื้อออ โอ้ย...นะ...”
เสื้อนอนของไอ้เหมอถูกเลิกขึ้น ข้อมือถูกรวบไว้เหนือศีรษะ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาของชนะจะก้มลงสำรวจผิวเนื้อของมัน ไอ้เหมอบิดกายเร่า ทั้งเจ็บทั้งเสียวยามที่เม็ดทับทิมของมันถูกดูดถูกกัดจนแข็งเป็นไต ชนะรุนแรงกว่าครั้งที่สัมผัสกันครั้งล่าสุด รุนแรงจนไอ้เหมอร้องเตือนเป็นระยะ แต่คนรูปหล่อไม่ฟังคำทัดทานใดๆ จากมัน ยังคงโลมเลียร่างกายของอีกฝ่ายไม่ยั้ง มือใหญ่ก็ไม่หยุดพัก ปล่อยข้อมือไอ้เหมอเป็นอิสระแล้วก็สัมผัสไปตามจุดต่างๆ ทั้งบีบคลึงทั้งฟอนเฟ้นไปทั่วร่างค่อนข้างแรง ไอ้เหมอสูดปาก เจ็บระบมแต่ก็สุขสมเพราะลิ้นร้อนที่มอบรสสวาทให้
“ร่างกายนี้เป็นของผมใช่ไหมครับเหมอ” ชนะเคลื่อนริมฝีปากขึ้นกระซิบข้างหูไอ้เหมอที่นอนอ่อนแรงอยู่ในอ้อมกอด เนื้อตัวของมันเปลือยเปล่าล่อนจ้อน ไร้อาภรณ์ใดๆ ปิดบัง รอยจ้ำแดงทั้งถูกดูดงับ ทั้งถูกบีบเค้น เต็มไปทั้งร่าง รอยกัดตรงหัวไหล่และแผ่นอกก็มีให้เห็น
ไอ้เหมอพยักหน้า มองคนรูปหล่อของมันด้วยความรักใคร่ แม้รอยกัดบางรอยจะมีเลือดไหลซึมแต่มันไม่นึกโกรธความรุนแรงของอีกฝ่าย “ทำไมรุนแรงกับเหมอจังเลยวันนี้”
“ลงโทษ...คนดื้อ” ชนะตอบพลางเคลื่อนใบหน้าลงต่ำ ยกสะโพกของไอ้เหมอขึ้น ไอ้หัวเกรียนจึงร้องถามเสียงหลง
“นะจะทำอะไร”
“ขอชิมหน่อยได้ไหม...” ชนะเอ่ยปากถาม มองสบตาไอ้เหมอจริงจัง “ผมอยากชิมร่างกายที่เป็นของผมทุกส่วน...ได้ไหม”
“มัน...มันสกปรก อื้อออออ” ไอ้เหมอไม่เคยคิดว่าชนะจะทำถึงเพียงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ซุกซบลงระหว่างเนื้อหนันแน่นทั้งสองข้าง ลิ้นร้อนตรงเข้าสัมผัสช่องทางลับที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย ไอ้เหมอได้แต่นอนสิ้นท่าด้วยความกระดากอาย มันถูกโลมเลียจนร้อนรุ่มไปทั้งตัว ยิ่งเมื่อลิ้นร้อนเข้าไปสัมผัสกับโพรงภายใน สะโพกของมันก็ยิ่งส่ายร่อนอย่างน่ามอง
ไอ้เหมอถูกจับพลิกให้นอนคว่ำ โก่งสะโพกขึ้นให้คนรูปหล่อสัมผัสได้ถนัดยิ่งขึ้น
เพียะ!
สะโพกของมันถูกตี พร้อมกับลิ้นที่โลมเลียรอบปากทางเข้ากระดกรัว ไอ้เหมอกระตุก แสบร้อนเพราะแรงตีแต่กลับรู้สึกเสียวอย่างบอกไม่ถูก
“นะจ๋า...อย่าแกล้ง” ไอ้เหมอครางฮือ สะโพกกระตุกไปตามแรงตีกับการกระดกลิ้นของคนรูปหล่อหลายครั้งจนตอนนี้แข้งขามันอ่อนแรงไปหมด ขาที่ใช้ค้ำร่างตอนนี้แนบไปกับที่นอนอย่างหมดท่า ทั้งยังกางกว้างจนคนรูปหล่อเห็นไปถึงไหนต่อไหน
“อยากได้หรือยัง...” ชนะกระซิบถาม นิ้วมือวนสำรวจช่องทางแทนลิ้นร้อน ร่างกายใหญ่ทาบทับบนร่างของไอ้เหมอแทบทุกส่วน ไม่เว้นแม้แต่เจ้ามังกรยักษ์แกร่งกล้าที่กำลังถูไถลงบนสะโพกที่แสบร้อนไปเพราะแรงตีของชนะ “อยากได้ของผมหรือยังครับเหมอ”
“อื้อ” ไอ้เหมอยอมรับ เสียงอู้อี้ในลำคอ ใบหน้าของมันซุกซบกับหมอนด้วยความเขินอาย
“อยากได้อะไร” แต่ชนะยังคงแกล้งถาม กระตุกนิ้วเข้าออกช่องทางรัวเร็ว จนไอ้เหมอแทบสิ้นสติ “เหมอตอบผมสิครับคนดี”
“ทำไมต้องแกล้ง...” ไอ้เหมอถาม ใบหน้าของมันแดงก่ำเพราะแรงอารมณ์ มือของมันป่ายปะไปทั่วเพื่อตามหาของที่อยากได้ จนมันเจอแล้วก็จับรูดรั้งจนชนะแยกเขี้ยวมอง ก่อนจะก้มลงกัดที่ไหล่ ไอ้เหมอนิ่วหน้า พลิกตัวนอนหงาย สองขามันยกขึ้นเกี่ยวตวัดรอบเอวสอบให้คนรูปหล่อไม่สามารถแกล้งมันได้อีก
“นะ...ถุงยาง” ไอ้เหมอเอ่ยเตือน เมื่อเห็นว่าเจ้ามังกรยักษ์ของคนรักยังไม่มีเครื่องป้องกัน แต่คนรูปหล่อไม่ได้สนใจคำเตือนของมัน จับหัวเจ้ามังกรมุดเข้าช่องทางร้อนโดยไม่มีเจลหล่อลื่นใดๆ ทำเอาไอ้เหมอหน้าตาเหยเก แม้จะมีการเบิกทางด้วยนิ้วไปก่อนล่วงหน้า แต่มันก็ยังฝืดเคืองอยู่ดี
“มัน...โอย...ชนะ มันเข้าไม่ได้!” ไอ้เหมอน้ำตาเล็ด ตีแขนคนรูปหล่อที่พยายามเสือกไสมังกรของตัวเองเข้ามา “อา...นะ..อ้ะ...มัน...โอยยย”
“อยู่นิ่งๆ” ชนะสั่งเสียงเข้ม จับสองขาของไอ้เหมอแยกออกให้กว้างขึ้น ก่อนจะขยับเข้ามาสุดแรง
“โอ๊ะ!” ไอ้เหมอหน้าซีด รู้สึกได้ถึงช่องทางของตัวเองฉีกขาด ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นทีละเล็กทีละน้อยแล้วกลายเป็นความเจ็บของความเจ็บอย่างที่สุด ไอ้เหมอดิ้นพล่าน ขยับตัวจะถอยหนีแต่ชนะมีหรือจะยอม จับเอวของไอ้เหมอไว้แน่น เจ้ามังกรที่หายเข้าไปในช่องทางร้อนทั้งตัวยังคงเต้นตุบๆ สร้างความอึดอัดและความแสบร้อนให้ ริมฝีปากก็ถูกชนะครอบครองไว้จนหมดสิ้น ไอ้เหมอหมดสิทธิ์ร้องท้วงใดๆ ยามที่เอวสอบเริ่มขยับ หัวใจมันก็แทบจะขาดรอนๆ เพราะความรุนแรงที่คนรูปหล่อมอบให้ เจ็บ...แต่รู้สึกดี ปวด...แต่ก็สุขสม
ไอ้เหมอตัวโอนอ่อน มันถูกจับเปลี่ยนท่า ทั้งนอนหงายให้ขาทั้งสองข้างพาดบนบ่าคนรูปหล่อ ขยับโยกเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงไปตามจังหวะของคนบงการ ทั้งถูกจับนอนตะแคงให้อีกฝ่ายเสือกไสขยับเอวอย่างสุขสม ทั้งถูกจับนั่งตักครอบครองเจ้ามังกรยักษ์แล้วควบมันราวกับควบม้าหนีศัตรู ไอ้เหมอครางเสียงแหบแห้ง เชิดหน้าหลับตาพริ้มหนีความอาย สิ้นฤทธิ์คาอกกว้างของคนรัก ช่องทางร้อนเต็มไปด้วยน้ำใคร่ เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยดูดกัด และกรุ่นไปด้วยกลิ่นของบุรุษเพศที่ครอบครองร่างกายของมัน
ชนะนอนหอบหายใจอยู่ข้างๆ ไอ้เหมอที่ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว แขนแกร่งโอบรั้งให้มันมานอนบนอก ริมฝีปากสวยกดจูบอย่างรักใคร่บนริมฝีปากของมันไปอีกหลายที
“ดีไหมครับ” รอยยิ้มระยับของคนรูปหล่อทำเอาไอ้เหมอที่ปรือตามองต้องขยับยิ้มตาม กลิ่นเหงื่อและกลิ่นความใคร่คละคลุ้งราวกับเป็นกลิ่นที่กำลังมอมเมามันอยู่
“อืม...” ไอ้เหมอซบหน้าลงกับซอกคอของคนรัก “แทบขาดใจ”
ชนะหัวเราะในลำคอ ขยับมือเลื่อนลงต่ำ ก่อนนิ้วแกร่งจะสอดเข้าช่องทางร้อนของไอ้เหมอที่ครางฮือ ขยับขาอ้าออกกว้างให้นิ้วของคนรูปหล่อได้เข้าไปตามใจชอบ
“มีแต่น้ำของผม...” ชนะกระซิบข้างใบหูแดงก่ำของคนที่กำลังเขินอาย ขยับนิ้วล้วงเข้าไปให้ลึกขึ้น เพื่อกวาดเอาของเหลวที่ถูกปลดปล่อยออกมา
“อ้ะ...อาาา” ไอ้เหมอส่ายสะโพกรับจังหวะกับนิ้วที่หมุนวนภายใน ของเหลวสีขาวน้ำนมไหลออกจากช่องทางที่มันขมิบตอดรัดนิ้วแกร่ง ปะปนออกมาผสมกับเลือดสีสดจากการฉีกขาด ไหลลงลงสู่หน้าท้องแกร่งของชนะ เพราะร่างทั้งร่างของไอ้เหมอนอนทาบทับร่างของคนรูปหล่อเอาไว้
“พะ...พอ นะ...พอแล้ว เหมอไม่ไหวแล้ว อึก...อ้ะ อา นะอย่าแกล้ง” ไอ้เหมออ้อนวอน มันไม่มีแรงแล้วตอนนี้ ยังคิดอยู่เลยว่าตอนกลับเข้าโรงเรียนมันจะทำอย่างไรกับสังขารที่ไม่พร้อมของมันดี
“แต่ตรงนี้...ยังรัดนิ้วผมอยู่เลย” ชนะงับใบหูแดงก่ำของไอ้เหมอ “ไม่ไหว...ก็ปล่อยสิครับ”
เพิ่งรู้ว่าชนะชอบแกล้ง ไอ้เหมอย่นจมูก แต่ปากก็ยังร้องครางเมื่อนิ้วของคนรูปหล่อขยับเข้าออกที่ช่องทางร้อนของมันไม่หยุด
“เพิ่งรู้เลยว่านะเป็นคนแบบนี้” ไอ้เหมอว่าเสียงแผ่ว พยายามไม่ให้ขาดห้วง “ชอบ...แกล้ง”
ชนะหัวเราะ จับตัวไอ้เหมอพลิกให้อยู่ใต้ร่าง สองมือจับขาทั้งสองข้างของไอ้เหมอแยกออกกว้าง คนหมดแรงสิ้นฤทธิ์อย่างไอ้เหมอก็ได้แต่โอนอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟให้อีกฝ่ายจัดท่าได้ตามต้องการ ก่อนเจ้ามังกรที่มุดถ้ำมาแล้วหลายครั้งจะมุดเข้าสำรวจอีกรอบอย่างไม่รู้เบื่อ
“อยู่ด้วยกันไปนานๆ แล้วเหมอจะรู้เอง...ว่าผมไม่ใช่แค่ชอบแกล้ง” ชนะกระซิบ ก้มจูบริมฝีปากคนหัวเกรียน เอวสอบขยับเนิบนาบ แววตาสีดำลุ่มลึกมองสบกับตาแป๋วซื่อใสของไอ้เหมอ ความร้ายกาจที่เห็นเพียงชั่วครู่ในแววตาของชนะทำให้ไอ้เหมอถึงกับเผลอคิดไปว่าตัวมัน...คงถูกกลืนกินในไม่ช้า
แน่ใจแล้วว่าตอนนี้...คนรูปหล่อไม่ใช่นายพรานที่ปราบเสือ ไม่ใช่มนุษย์รูปงามที่แค่สบตามองก็ทำให้หลงใหล แต่เป็นอสรพิษร้ายที่จำแลงกายมาล่อหลอก เลี้ยงเหยื่อให้อิ่มหนำตายใจ ก่อนจะรัดแน่น...แล้วกลืนกิน
ถ้าถามว่าไอ้เหมอกลัวไหม...มันก็ยอมรับว่ากลัว แต่ถ้าถามว่ามันพร้อมถูกกลืนกินไหม...มันคงตอบได้แค่ว่าพร้อม พร้อมถูกกลืน พร้อมตายในอ้อมกอดของคนๆ นี้ ขอแค่ไม่รัดมันแน่นจนตาย แล้วทิ้งซากมันไว้เพียงลำพังก็พอ
.................................................................TBC..............................................
ชนะหนุ่มไร่อ้อย น่ากลัวนะ เอาจริงๆ o22
-
ชะน้าอยากเท่ด้วยการบอกเลิกเหมอเนี่ยนะ :a5: ตบให้หล่อหลุดจากเบ้าเลยนี่
ป๋าไม่ต้อนรับในฐานะคู่นอน แล้วฐานะลูกสะใภ้เนี่ยต้อนรับเต็มที่ใช่ไหม ไม่งั้นขุ่นแม่เพี้ยนออกโรงแน่ๆ
เรื่องทางบ้านชะน้านี่ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว ป๋าออกจะรักลูก ตามใจลูก แต่ลูกมันรู้ไหม อันนี้ไม่รู้ 555
ส่วนทางบ้านเหมอเนี่ย ต้องบุกไปฝ่าฟันเอาเอง ชะน้าทำเต็มที่ สู้ๆ :call:
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อ้อยจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :pighaun:
เมื่อไหร่พี่พ่ายกะนะจะคุยกันดีๆกันมั่งน้า :call:
-
หนุ่มไร่อ้อยขี้แกล้งเหลือเกินค่ะ :man1: :man1: :กอด1:
-
เหมอจ๋ากะขุ่นแม่เพี้ยนมาแล้ว
-
เพี้ยนน่ารักกก อดีตของนะเป็นยังไงน้าาา อยากรู้จริงๆ
เอาใจช่วยเหมอกับนะ :กอด1:
-
กลับมาหวานแล้วมันจะกลับมาตีกันตอนไหนอีก
-
พี่พ่ายกลับมาเรียกคะแนนเหรอคะ ถึงจะช่วยเหมอแต่ยังมีความผิดฐานทะร้ายชนะนะคะ แต่ชนะก็ผิดที่ว่าป๋า งั้นเราลดโทษให้กึ่งหนึ่งแล้วกัน :laugh:
ตอนนี้ดีใจที่ไม่ต้องทนกินมาม่าอีกต่อไป ชนะแสดงออกมากมายว่าเป็นห่วงน้องเหมอ และรู้จักอดกลั้นรักษาภาพลักษณ์ของเหมอต่อหน้าป๋าพ่าย เริ่มดีขึ้นมาแล้วววว ว่าแต่ว่าชนะเธอเป็นสาย SM เหรอยะ ขย้ำน้องเหมอของเจ๊ซะสะบักสะบอม กลับโรงเรียนไปจะฝึกไหวไหมเนี่ย :jul1: แต่เราชอบคำพูดของชนะอันนึงนะที่ว่าไม่ใช่จะร่วมสุขด้วยกันอย่างเดียว ชนะก็เป็นคนที่รักเสมอเหมือนกันไม่ใช่เสมอรักข้างเดียว มีรางวัลหนุ่มไร่อ้อยแห่งปีไหมคะ จะมอบให้ชะน้าาาาาาาาาาา :-[
เสมอจ๊ะ มั่นใจในตัวเองกะหนุ่นไร่อ้อยหน้ามนมากๆ พยายามฝ่าฟันไปให้ได้ เพราะเค้ารู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่กำลังคลืบคลานเข้ามา แถมน่าจะเป็นเรื่องอิมพอร์ทจากอเมริกาด้วย อืออออออ ถ้าจะมีมาม่ามาเสริฟอีก ขอชามเล็กๆนะคะ
ปล.กวิ้นเพื่อนโง่ยังน่ารักเท่าเดิม เรายังคงยืนยันในการเป็น FC กวิ้นกวิ้นนะคะ :hao3:
-
กรีดร้องด้วยความดีใจ มาเร็วมาก น่ารักมาก
-
ว่าแล้วเป็นลูกป๋าไม่น่าจะแค่ปลูกไร่อ้อยเก่งอย่างเดียว เสมอเอ้ยรอดยากแล้วล่ะพี่บอกเลย
ส่วนน้องกวิ้นพี่แวะมาขายขนมจีบสนใจมั้ยจ๊ะ จากพี่สาวสุดสวยที่อยากมีแฟนเป็นโอตาคุ
(ก่อนหน้านี้ยังจีบเหมออยู่เลย ใจคนเรานี่ยากแท้หยั่งถึงยิ่งนัก)
-
เลิศที่ซู๊ดดดดดดดดด พี่พ่ายมาได้สมกับค่าตัวมากก วุ้ย ผช บ้านนี้กินกันไม่ลงจริงๆ
แต่.......ดีกันแบบนี้ วั้ยยยยยย :pighaun: :pighaun: o13 o13
-
เอ้อ สุดท้ายฝ่ายที่ยอมลงให้ก่อนก็เป็นเสมออีกแล้วเอาจริงๆนะยังไม่เคยขอโทษเสมอแบบจริงๆจังๆเลยนะ ยังไงก็ต้องให้เหมอมันอ่อนลงให้ก่อนทุกที อ่านตอนนี้แล้วมันทำให้นึกขึ้นได้จริงๆว่ายังไงๆชนะมันก็เป็นลูกไร้พ่ายเพราะงั้นนิสัยคงไม่ต่างกันเท่าไหร่ ไร้พ่ายตอนอยู่กับเพี้ยนเป็นยังไง ชนะตอนอยู่กับเหมอก็คงเป็นแบบนั้นไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องโหดและเอาแต่ใจอาจมีดีหน่อยที่ชนะมันยังมีอ้อนมีอ้อยบ้างก็หวังว่าจากนี้เสมอคนแมนจะอดทนได้มากพอนะ
-
นะน่ากลัวอ่ะ หวั่นใจกะดาร์คไซด์ของชนะที่จะเปิดเผยล่ะเกิน
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: หึหึ ถึงแม้อิป๋ากะเพี้ยนจะมาแย่งซีน แต่สุดท้ายน้องนะก็มาวิน จริงๆน้องนะสายs แถมsไม่ธรรมดา BDSM อีกต่างหาก อร๊ายยยยยยย น้องนะเซอร์ไพร์ :hao6:
-
งานนี้ถอนตัวไม่ทันแล้วนะเหมอ
-
ชะน้าาาาาาาาาา แกน่ากลัวเกินไปแล้ว
-
รักๆงอนๆ เขาว่าลูกดก 555
-
น้ำตาจะไหล
ในหลายๆเหตุผล
-
o22 พ่อลูกคู่นี้ เก๊กใส่กันตลอด o22
-
:m25: อิโรติกเกินไปเเล้วว
-
เหมือนน้องเหมอจะเข้ากับป๋าพ่ายได้(หน่อยนึง)แล้ว
ดีใจๆ
ชนะอย่ารุนแรงกับเหมอนักสิ น่าสงสารออก
-
ชนะหนุ่มไร่อ้อย นี่น่ากลัวจริงๆ5555
-
อย่างน้อยการทะเลาะกันครั้งนี้ทำให้เหมอกับนะเปิดใจให้กันมากขึ้น
-
ชนะสมกับเป็นลูกพี่พ่ายจริงๆ คิดถึงป๋ากับเพี้ยนฝุดๆนะรู้ยัง
-
ชน้าาาาาาาาาา
ลงโทษเสมอหนักเลยนะ
-
พี่พ่ายพูดตรงใจเราเป๋ะ คนที่ทำให้เหมอโดนดูถูกได้ก็ชะน้านี่ล่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่านนิยายเรื่องนี้เหมือนนั่งรถไฟเหาะจริงๆ นับถือๆ
-
หวานมาก
-
ตกใจมากกก มาไวมากเลย เราอยากอ่านจะแย่
แต่มีสอบ
ชนะชักเริ่มแปลก อดีตของชนะคืออะไรน่ะ
พี่พ่ายห่วงเหมอด้วย ห่วงนะด้วย
มันต้องมีอะไรแน่ๆ อยากรู้ววววว
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ชนะอารมณ์รุนแรงจัง
-
ชะน้าาาา อ้อยอีกแล้ว
-
หนุ่มไร่อ้อยสายSM งานนี้ให้คะแนนป๋า3คะแนน คะแนนแรกมาจากการพาเหมอมาด้วย คะแนนที่สองคือการสอนชนะถึงแม้ตอนนั้นชนะกำลังหูหนวกตาบอดเพราะความโกรธ คะแนนที่สามมาจากการแอบดูลูกเลยทำให้ได้รู้ความรู้สึกอิป๋าว่าคิดยังไงกับเหมอ
-
#ทีมพ่อพ่าย
#กรี๊ดพ่อหนักมาก
เราว่าชนะเป็นพวกซาดิสต์
ส่วนเสมอไม่รู้ตัวว่าเป็นพวกมาโซคิสต์
5555555555555
ชนะต้องมีความหลังอะไรที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆแบบนี้แน่ๆ
ชนะ.. แกไปฆ่าใครมาหรือเปล่า
..กลัวใจ
้ชนะเหมือนคนที่มีปัญหาทางจิตใจ อาจจะเพราะคิดว่าตัวเองเป็นคนที่พ่อแม่ไม่รัก แล้วแสดงอารมณ์ฉุนเฉียว โมโหร้าย ยิ่งเมื่อเจอคนที่ถูกใจ ชอบ รัก ก็จะยึดเอาเป็นของตัวเองทั้งหมด กินไม่ให้เหลือ ถ้าใครมายุ่งข้องเกี่ยวกับของๆตัวเองก็จะตะบี้ตะบันฆ่าซ้ำไม่ให้เหลืออะไรแบบนี้
เป็นไร่อ้อยที่อ้อยให้เหมอตายใจ
เสมอเอ้ย เอ็งตายคาอกชนะแน่ๆ
-
เหมอเอ๊ย....กว่ารู้ตัวก็โดนกลืนลงไปอยู่ในท้องแล้วเรียบร้อย
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เต็มใจนะ
บางทีก็นึกอยู่ว่าบุญเท่าไหร่แล้วที่เหมอมันถึก
ไม่งั้นเหมอมันจะรับมือกับ*รัก* ของชนะได้หรือ?
ที่คิดๆมาว่าป๋าทำไมร้ายกับชนะนั้น บางทีฝ่ายที่ร้ายท่าจะเป็นชนะเองเสียแล้ว
เรายังไม่รู้ว่าความ*ร้าย*ของชนะเป็นไง
ไม่รู้ว่าความดาร์กของตระกูลนี้มารวมกันที่ชนะหมดหรือเปล่า?
อย่าลืมสิว่ามีไร้พ่าย มีคุณท่าน มีวิว มีมาวินอยู่ในสายเลือดนี้นะ
ไม่ได้คิดว่าชนะจะเลวร้าย
แต่บางทีบางคน บางส่วนก็ช่วยไม่ได้ที่จะเข้าถึงความดาร์กได้มากกว่าคนอื่นเขา
การเลี้ยงดูของขุ่นแม่เพี้ยนก็อาจจะช่วยให้ส่วนนั้นมันหลบลงไปไม่แสดงตัว
ถ้าความดาร์กนั้นเป็นอสรพิษ ขุ่นแม่เพี้ยนก็อาจจะเป็นหมองูมาสะกดไว้
จากนี้ไปก็ท่าจะเป็นเหมอที่ต้องคอยรองรับพิษ คอยปลอบบาสิลิสต์ชนะ
โอ้ว ขออภัยเราชักเบลอแล้ว แต่ยังไงพออ่านตอนนี้ที่ชนะแสดงความ S ออกมานี่เรานึกเลยว่า ต้องเป็นน้องเหมอเท่านั้นที่ M พอที่จะมารับชนะได้
-
ตอนนี้คือป๋ายพ่าย ดีงามพระรามสี่มาก (มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก) คำพูดคือดี โผล่มาแบบดี แล้วห่วงลูก [แต่ก็ปากแข็งไม่บอกใช่ไหมล่ะ!] คือดี อัพเกรดจากลุงข้างบ้านเป็นพระเอกขี่ม้าขาวได้เลยล่ะค่ะ [ปรบมือ]
และในที่สุดหนุ่มไร้อ้อยกะเหมอจ๋าก็คืนดีกันแล้ว จริงๆ ก็แอบเหวอ ทำไมเขาคืนดีกันเร็วจังเลยวะ แต่ว่าก็ดีแล้ว แถมดูท่าหากค่อยๆ พูดๆ ค่อยๆ จา ค่อยๆ เปิดปมทีละน้อย ทั้งสองคนนี้คงจะสามารถฝ่ามรสุมทั้งฝ่ายพ่อของเหมอ และฝ่ายพ่อของนะ [ที่ดูท่าจะไฟเขียวเล็กๆ] ได้แน่นอน(?) แถมเหมอก็กลับไปขอโทษเพื่อนๆ แล้วด้วย เยี่ยม น่ารักที่สุดเหมอจ๋าของเค้า แล้วตอนขอโทษกวิ้นกวิ้นคือเขินจริงๆ ใช่มะ ก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ ดีแล้ว ดีแล้ว
อีกอย่างคือนะจ๋าตอนท้าย ตอนแรกในคราที่อ่านผ่านตอนช่วงแรกๆ ที่เหมอเคยแซวนะว่าคงชอบพวกโซ่แส้หรือไม่ [ตอนที่พากันมาดูหนัง] ตอนนั้นนี่แอบมีความหวัง เอ้ย ลางสังหรณ์เล็กๆ ว่านะอาจจะแอบซ่อนอะไรไว้ในใบหน้าแต้มยิ้มนั้นรึเปล่า แล้วดูนี่สิ นายพรานเผยธาตุแท้เป็นอสรพิษแล้ว งืออออออออออ :-[
-
ไม่เป็นไรค่ะ ชนะ ถึงจะ S ก็ไม่เป็นไร
ถือเป็นความแปลกใหม่ของการมีsex
บางที อ่อนโยนไปก็ไม่ตื่นเต้น ใช่ไหมชนะ 5555555
รักกัน มันต้องรักกันและรับทุกๆอย่างของกันได้น่า
จริงๆ เรานึกถึงความแซ่บของชนะ ได้หลายท่วงท่ามาก
555555555555555555
คนเราจะแอบมีมุมดาร์กๆ บ้างก็ไม่เห็นเป็นอะไร
ขอแค่มุมนั้นไม่ทำร้ายคนที่เรารักก็พอ
วนกลับมาที่ฉาก S อ่ะนะ เราคิดว่ามันก็เป็นความสนุกอีกแบบ
ของการร่วมรักกันน่ะนะ ดูจากน้องเหมอเองก็สุขสุดๆ
บางที นี่อาจจะเป็นทางของเรื่องนี้ 555 เปลี่ยนท่วงท่าบ่อยๆ
จะได้ไม่เบื่อกัน บางทีลองให้น้องเหมอคอสเพลย์ดูคงจะดีพิลึก
*น้ำลายไหล*
-
พ่อหนุ่มไร่อ้อยน่ากลัวขนาด!!!
น้องเหมอตายแน่ๆ ทำพี่นะโกรธแต่ละทีเก็บต้นเก็บดอกซะหมดแรง 5555
-
:m25:
-
อ่าน รักเสมอ มันส์มาก นั่งรถไฟเหาะทีเดียว ยิ้มได้วันเว้นวันจริงๆ คู่พ่อลูกป๋ากับนะ เป็นแบบรักนะแต่ การกระทำตูทำร้ายกันตลอด #รักเหมอมากขี้นทุกวัน เอาใจช่วยหนูนะครับ
-
ชะน้าาาาาาา....คนขายยยยยอ้อยยย
-
นะเป็นSหรือเปล่าลูก :ling1: :ling1:
-
ตอนที่ 25
ทริปเที่ยวทะเลของไอ้เหมอจบลงที่มันหมดแรงข้าวต้ม สีท้องฟ้าแทบกลายเป็นสีเหลืองเพราะฤทธิ์เดชของคนรูปหล่อที่เอาคืนมันทั้งต้นทั้งดอก กลับเข้าโรงเรียนถึงกับถูกหามส่งโรงพยาบาลเพราะพิษไข้
ข่าวไอ้เสือป่วยแพร่สะพัดถึงหูเพื่อนร่วมรุ่นด้วยฝีปากของไอ้ชายผู้ปล่อยข่าว ทำให้พอมันออกจากโรงพยาบาลในเช้าของวันอังคาร เพื่อนๆ แต่ละคนถึงกรูกันเข้ามาถามไถ่อาการและถามถึงสาเหตุว่าไข้หวัดชนิดไหนที่สามารถล้มไอ้เสือสุดแกร่งจนมันต้องเข้าโรงพยาบาลไปนอนให้น้ำเกลือ ถูกหมอฉีดยาไปอีกสองเข็มได้ ซึ่งไอ้เหมอนั้นไม่รู้จะให้คำตอบอะไรไปนอกเสียจากมันพักผ่อนไม่เพียงพอมาหลายวันแล้วก็ไปตากแดดตากลมที่ทะเลจึงทำให้ล้มป่วย แต่ไอ้ชายปากมากมันกลับบอกว่าตอนนี้มีไข้หวัดชนิดใหม่ร้ายแรงให้ระวังตัวเอาไว้เพราะไอ้เหมอมันก็โดนไข้หวัดชนิดนี้เล่นงาน หลายคนทำหน้าหวาดผวา เพราะกลัวจะเป็นไข้หวัด H5N1 ที่คร่าชีวิตคนไปหลายคน ไอ้ชายมันก็บอกว่าเป็นประเภท H เหมือนกัน แต่เป็น HUSB
“HUSB คืออะไรวะไอ้ชาย” เพื่อนคนหนึ่งตะโกนถาม แต่ไอ้ชายยิ้มกริ่ม มันกำลังจะอ้าปากตอบ แต่ไม่ทันได้กระดกลิ้นใช้สำเนียงภาษาอังกฤษเสียด้วยซ้ำ ไอ้เสือเหมอมันก็โบกหัวเพื่อนทดสอบความแข็งแรงหลังออกจากโรงพยาบาลไปสามทีซ้อน
และโทษฐานที่ไอ้ชายมันถูกลงโทษก็คงเป็นเพราะ ไข้หวัดที่มันว่า HUSB นั้นย่อมาจาก HUSBAND ซึ่งความหมายในภาษาไทยทรานสเลทโดยกูเกิลก็ชัดเจนอยู่แค่คำว่า สามี หรือผอสระอัว ผัวนั่นเอง
“ไอ้นะแม่งโคตรเจ๋ง กูต้องไปเรียนวิชากับมันบ้างแล้ว” ไอ้เชษฐ์เอ่ยชมเพื่อนเขยของมันจากใจ
“มึงอย่าไปเรียนเลยไอ้ห่า แม่งวิชาซาดิสม์สิไม่ว่า” ไอ้เหมอบอกพลางนึกถึงไอ้รูปหล่อสุดที่รักของมันที่ฝากรอยกัดไว้ทั่วทั้งตัว
“ซาดิสม์สิดี หญิงชอบ” ไอ้เชษฐ์ยังคงเห็นกงจักรเป็นดอกบัวจนไอ้เหมออยากอัดเสียงมันส่งให้กับวิมปรีประภาแฟนสาวไอ้เชษฐ์ให้ได้ยินนัก
ไอ้เหมอส่ายหน้าแล้วตั้งอกตั้งใจทำการบ้านส่งอาจารย์ที่สั่งตอนมันขาดชั้นเรียนไปเมื่อวานต่อ ปล่อยไอ้เชษฐ์ให้สรรเสริญคนรูปหล่อของไอ้เหมอไป อย่างไรเสียไอ้เหมอก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าพ่อหนุ่มไร่อ้อยของมันเก่งมากจริงๆ
เฟซบุ๊คของชนะ โรจนโภคิน มีผู้ติดตามมากกว่า 1 ล้านคนแล้วตอนนี้ คงเพราะหน้าตาของพ่อเจ้าประคุณคล้ายกับไอดอลดังระดับเอเชียชนิดที่แยกแทบไม่ออก ทั้งที่หลายคนหลังจากกด follow แล้วจะรู้ว่าเป็นไม่ใช่คนเดียวกันกับ CY ไอดอลที่กำลังโด่งดัง แต่หากเป็นแฝดผู้พี่ที่มีหน้าตาหล่อเหลาคมคายยิ่งกว่า ก็ยังคงติดตามความเคลื่อนไหวบนโลกโซเชียลของชายหนุ่มอินดี้ที่ไม่ชอบอัพสเตตัสแต่ชอบแชร์เพจเกมรับของรางวัลเป็นส่วนใหญ่ นานๆ ทีจะมีอัพสเตตัสให้ได้กดไลค์หรือแสดงความคิดเห็น ยิ่งช่วงหลังมานี้ จะเห็นสัปดาห์ละหนึ่งสเตตัสที่คนรูปหล่อทำตัวเหมือนกับหนุ่มน้อยพร่ำเพ้อหาใครบางคน
Na Chana feeling worried
หายป่วยได้แล้ว
สาวน้อยสาวใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่สาวเทียมหรือเกย์รับหน้าตาน่ารักต่างมาแสดงความคิดเห็นว่า ‘หายแล้วครับ/หายแล้วค่ะ/ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ’ หรือแฟนต่างประเทศบางคนที่อ่านภาษาไทยไม่ออกถึงกับต้องขอตัวช่วยในการทรานสเลท ทำเอาคนรูปหล่อที่สุดแสนจะอินดี้ถึงกับต้องเดินหน้ายุ่งไปหาน้องชายฝาแฝดคนกลางที่ตึกใหญ่
“ยะ” ชนะเดินเข้าห้องหนังสือ พบแฝดคนกลางกำลังคร่ำเคร่งอยู่กับตำราเรียนและหัวกะโหลกมนุษย์เทียม
“อ้าว นะ ตัวมีอะไรรึเปล่า” ชยเงยหน้าขึ้นมองแฝดพี่อย่างงงงวยเพราะเห็นใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายยุ่งเหยิง คงมีเรื่องกวนใจคนรูปหล่อเข้าให้แล้ว
“ล็อคเฟซทำยังไง” ชนะโยนมือถือไปทางน้องชายที่รับไว้เกือบไม่ทัน “ทำให้หน่อย”
ชนะชอบความคลาสสิคมากเกินกว่าจะสนใจเทคโนโลยีทันสมัย แต่อะไรที่ชนะชอบ อย่างเช่นกล้องถ่ายรูป เจ้าตัวก็จะศึกษาจนเข้าใจอย่างถ่องแท้ กับโปรแกรมทางโลกโซเชียลเคยคิดว่าไม่จำเป็นต้องมีเสียด้วยซ้ำ แต่ไอ้กวิ้นมันคะยั้นคะยอให้เปิดแอคเค้าท์ไว้ เพราะมีบางรายวิชาที่อาจารย์ท่านดันทันสมัยสั่งงานผ่านทางกลุ่มในเฟซ ชนะจึงจำใจต้องทำตามที่ไอ้กวิ้นมันบอก แต่พอมีแล้ว...ก็เห็นถึงข้อดีเหมือนกัน บางเรื่องที่ไม่สามารถพูดบอกได้ ความในใจที่บางทีก็อยากระบาย...บนพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่อยากให้มีใครล่วงรู้ จากตอนแรกที่เปิดแอคเค้าท์จนถึงวันนี้กลับกลายเป็นไม่ใช่พื้นที่ส่วนตัว ครั้นจะล็อคไม่ให้ใครเห็นโพสก็ดูจะเป็นการยุ่งยากและไม่ใช่วิถีทางของคนรูปหล่ออย่างชนะ เพราะมันดูไม่เม้กเซ้นที่จะต้องล็อคโพสตัวเองในพื้นที่ที่เป็นของตัวเองแบบนี้
“เค้าล็อคให้แล้ว ตัวเปิด public มาตลอดเลย คนอื่นเขาก็เลยแสดงความคิดเห็นได้” ชยบอก รู้ว่าพี่ชายของตนเองนั้นไม่สันทัดทางด้านเทคโนโลยีเสียเท่าไหร่
ชนะพยักหน้าก่อนจะบอกต่อว่า “ลบเพื่อนออกให้หมดเลย เหลือแต่เหมอไว้คนเดียวก็พอ”
“โหววว ตั้งหลายพัน ให้เค้านั่งลบให้เนี่ยนะ” คนแก้มยุ้ยพองแก้มขึ้นแล้วมองจำนวนเพื่อนในเฟซของพี่ชายอย่างเหนื่อยใจ
“อือ”
“แล้วตัวจะลบเค้าด้วยเหรอ” ชยมองหน้าพี่ชาย แววตาตัดพ้อ “เค้ากับเพี้ยน...ด้วยเหรอนะ”
ชนะชะงักไปเพียงนิด “ไม่ต้องลบ เหลือเพื่อนๆ ไว้ด้วย” ชนะขยับเข้าไปใกล้ ชี้ให้ชยดูว่าคนไหนที่ห้ามลบ “ไอ้ชาย ไอ้กวิ้น ไอ้เชษฐ์ ไอ้ปิ๊ก วิมก็ไม่ต้องลบ แล้วก็ตัวกับเพี้ยนด้วย”
“แล้วคนนี้อ่ะ” ชยถามยิ้มๆ ชี้เจ้าของเฟซ Only Summer ที่ตอนนี้เปลี่ยนรูปโปรไฟล์เป็นรูปที่มีคนหัวเกรียนจูบเจ้าตุ๊กตาผ้าคิ้วเข้ม
“ลบได้ที่ไหน” ชนะบอกยิ้มๆ กดนิ้วลงบนรูปของไอ้หัวเกรียนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้มันจะหายป่วยหรือยัง ไม่ได้ติดต่อกันมาสามสี่วันแล้ว
“เพิ่งเคยเห็นเหมอเอารูปลง น่ารักดีเนอะ” ชยบอกแล้วเลื่อนดูความคิดเห็นใต้รูป “มีคนคิดเหมือนเค้าเยอะเลย”
คนรูปหล่อหน้าบึ้งตึง “เหมอใช้แอปแต่งรูป ความจริงมันไม่ขาวซะหน่อย”
“แต่ตัวก็ไปบอกว่าน่ารักเป็นคนแรกเลยนี่นา” ชยบอกพลางจิ้มความคิดเห็นของพี่ชายให้ดู
“นะจ๋าที่มันจูบต่างหากน่ารัก” ชนะเถียง ก่อนจะละความสนใจแล้วเดินไปที่โซฟา “ยะลบเพื่อนเสร็จก็เรียกด้วย จะนอน” สั่งน้องชายไว้แค่นั้น คนรูปหล่อก็ล้มตัวลงนอนเข้าสู่ห้วงนิทรา ชยหันมอง อดคิดไม่ได้ว่าพี่ชายรูปหล่อ ความจริงแล้วอาจเป็นหมีโคอาล่าปลอมตัวมา เพราะพี่ชายชอบนอนมากเหลือเกิน ไม่รู้ว่าดึกดื่นค่อนคืนทำอะไร ถึงไม่นอนเหมือนคนปกติเขา แต่จะมานอนขี้เซาเอาตอนเช้าๆ แถมยังนอนยาวไปได้ทั้งวัน
ชยน้องชายแสนดีหลังจากแอบนินทาพี่ชายอยู่ในใจแล้วก็ทำตามคำสั่งพี่ชายอย่างว่าง่าย ลบเพื่อนให้ตามคำขอเจ้าของเฟซ สงสารคนแก้มยุ้ยที่กำลังตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสืออยู่ดีๆ ก็ถูกใช้ให้มาทำเรื่องไร้สาระ แต่สำหรับชยแล้วเรื่องของพี่ชายคงเป็นเรื่องสำคัญ ไม่ใช่เรื่องไร้สาระแต่อย่างใด
ชนะเป็นคนเข้าใจยาก แต่ตอนเด็กๆ ก็อ่อนโยนและดูแลน้องๆ ได้เป็นอย่างดี คงเพราะเป็นพี่คนโต แม้จะเกิดก่อนไม่กี่นาที แต่ก็ยังถือว่าเป็นพี่ชายของทั้งชยและชโย ชนะรักสัตว์รักธรรมชาติ ไม่ตามแฟชั่น ไม่ชอบของแบรนด์ดัง แต่ชอบของที่ทำด้วยมือ ของหายาก ของแปลกประหลาด หรือของที่คิดว่ามีเพียงชิ้นเดียวในโลก ชนะอ่อนโยนกับสิ่งที่ตัวเองรักมาก แม้ภายนอกจะดูเป็นคนนิ่งเงียบ สุขุม ไม่ค่อยพูด แต่ถ้าได้รู้จักและได้กลายเป็นที่รักของชนะ ชยเชื่อแน่ว่าคงได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี
เสมอคงเป็นหนึ่งในสิ่งที่รัก เพราะโปรแกรมแชทที่ชยแอบเปิดอ่าน มีแต่เพียงพี่ชายของตนส่งข้อความไปหาอีกฝ่ายเป็นสิบๆ ข้อความ แต่ข้อความยังไม่ขึ้นอ่าน จึงยังคงไม่มีการตอบกลับจากเสมอ
‘เหมอจ๋าหายป่วยหรือยัง’
‘ผมคิดถึงนะ เมื่อไหร่จะได้เจอ’
‘โทรหาก็ไม่รับเลย ไม่ว่างเหรอครับ’
‘เหมอ...ผมนอนบนเตียงกับเหมอจ๋า ห่มผ้าแล้วนะ เหมอห่มผ้าให้นะจ๋าหรือยัง’
‘อยากกอด...อยากทำ...กับเหมอ คิดถึงเป็นบ้า’
‘เมื่อไหร่จะอ่านข้อความผมสักที ฝึกหนักเหรอ ผมรอนะ’
‘คิดถึงอีกแล้ว ผมมากินข้าวกับไอ้กวิ้น เหมอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วเมื่อไหร่เราจะได้กินข้าวด้วยกันอีก ผมอยากให้เหมอป้อน’
‘เสมอ เสมอครับ...คิดถึงผมบ้างไหม’
‘พรุ่งนี้จะได้เจอกันแล้วนะครับคนดี’
ชยยิ่งอ่านก็ยิ่งแก้มแดง ไม่คิดว่าคนเงียบๆ อึนๆ อย่างชนะจะมีมุมน่ารักแบบนี้ ยิ่งข้อความที่บ่งบอกว่าคนสองคนไปถึงไหนต่อไหน...ชยก็ยิ่งกระดากอายมากขึ้น เลื่อนขึ้นไปอ่านข้อความที่คุยโต้ตอบกับเสมอเมื่อหลายวันก่อน ชยก็ยิ่งหน้าแดงก่ำ
‘นะจ๋า เหมอเจ็บไปหมดเลย มาดูแลเค้าหน่อย คุณหญิงแม่ยังถามเลยว่าทำไมเหมอเดินแปลกๆ’
‘แล้วเหมอตอบคุณหญิงแม่ว่าไงครับ’
‘เหมอไม่ตอบ เหมออาย โชคดีที่คุณหญิงแม่เป็นคนมาส่งเหมอ เหมอโป้งท่านบิดาอยู่ ไม่ให้มาส่งหรอก’
‘พี่หมัยไปไหนล่ะครับ’
‘พี่หมัยไปออกรอบกับนาย ยังไม่กลับเลย คุณหญิงแม่เลยมาส่ง อาจ้อยขับรถมาให้’
‘อืม ฝากสวัสดีคุณหญิงแม่ด้วยนะ แล้วเหมอถึงโรงเรียนรึยัง’
‘ใกล้แล้ว แต่เหมอคงไปหาหมอ ให้หมอฉีดยาก่อน ไม่งั้นเหมอฝึกไม่ได้แน่’
‘ไม่สบายเหรอ’
‘อือ นิดหน่อย โดนนะจ๋าฉีดยาไปหลายเข็ม เดี้ยงเลย’
‘ขอโทษนะ เหมอน่ารักจนผมอดใจไม่ไหว แถมยังรัดผมแน่นทุกครั้ง แทบขาดใจ’
‘เหมอต่างหากจะขาดใจ ...ในตัวเหมอมีแต่น้ำของนะ -///- นะชวนเหมอคุยทะลึ่งอ่ะ’
‘อยากชวนมาทำทะลึ่งด้วย...’
‘ลามก’
‘หึหึ หายไวๆ นะ ศุกร์หน้ากลับมาด้วย ไม่กลับจะไปหาถึงที่เลย’
‘จ้า มารับเหมอด้วยนะ’
‘โอเคครับคนดี รักเหมอนะ’
‘รักชะน้าาาาาาเหมือนกันนนน’
ชยอดคิดไม่ได้ว่า...ถ้าป๋ารู้ขึ้นมาว่าชนะคบกับเสมอ จะเป็นอย่างไร หรือป๋ารู้อยู่แล้วชยก็สุดจะคาดเดา แต่ก็อยากภาวนาให้ความรักของพี่ชายราบรื่น อยากให้ชนะมีความสุข เพราะเพิ่งเคยเห็น...คนที่ชนะรักได้มากขนาดนี้
“นะ เค้าลบเพื่อนให้เสร็จแล้ว” ชยเดินไปที่โซฟา สะกิดพี่ชายเบาๆ ชนะปรือตาขึ้นมองด้วยความงัวเงียก่อนจะรับมือถือคืนไป “เย็นนี้ตัวจะไปไหนรึเปล่า”
“อือ ไปรับเหมอ ตัวมีอะไรไหม”
“ไม่มีหรอก”
ชนะมองน้องชายแล้วยกมือขึ้นลูบหัวคนแก้มยุ้ยที่อดรู้สึกอิ่มเอมในใจไม่ได้ “ตอนเย็นจะกลับมากินข้าวด้วย”
“อะ...อืม ตัวจะพาเหมอมาด้วยไหม” ชยยิ้มกว้างถาม
“ต้องถามเหมอก่อน ไม่รู้ว่าเหมอต้องกลับไปกินข้าวกับที่บ้านรึเปล่า”
“ถ้ามาก็โทรมาบอกเค้านะ จะได้บอกแม่เพ็ญเตรียมอาหารมื้อใหญ่”
“โอเค”
ชยมองตามพี่ชายที่เดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้า รู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดก็ได้ขยับเข้าใกล้พี่ชายมากขึ้นอีกนิดแล้ว
“ชะน้าาาาาาาาาาาา” ไอ้เหมอมันขึ้นรถมาได้ก็โผเข้ากอดคนรักด้วยความดีใจ ก่อนมันจะถูกจูบถูกหอมจากคนที่คิดถึงจนแทบบ้า “พอๆๆ เหมอช้ำหมดแล้ว”
ชนะยิ้มขำ มองไอ้หัวเกรียนที่ตอนนี้ดูสดใสร่าเริงยิ่งกว่าตอนเจอกันครั้งล่าสุด ใบหน้าหล่อเหลาแนบชิดกับพวงมาลัยพลางหันมองให้ไอ้เหมอใจสั่นไปกับความหล่อเหลา
ไม่เจอกันแค่ห้าวัน ชนะหล่อขึ้นไปอีกเท่าตัวหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ คงเพราะผมทรงเซิร์ฟคัทที่เปลี่ยนจากสีดำเป็นสีบลอนด์ควันบุหรี่ ทำให้ดวงหน้าหล่อเหลายิ่งเด่นชัด ดูดีมีออร่าเสียจนไอ้เหมออยากกลืนกินไปทั้งตัว
“ไม่ตอบข้อความผมเลย ไม่เห็นเหรอครับคนดี” ชนะเอ่ยถาม ยกมือลูบแก้มไอ้เหมอแล้วจับใบหน้าคนที่เบือนหลบด้วยความอายให้หันมา “หรือรำคาญ”
“ไม่ได้รำคาญ...เน็ตมือถือหมด แหะๆ”
ชนะหลุดหัวเราะ เพราะเหตุผลบ้าบอที่ทำให้เขากังวลเมื่อไอ้เกรียนมันไม่ยอมตอบข้อความกลายเป็นเหตุผลเล็กๆ ไปซะได้ “ไม่ได้ใช้รายเดือนแล้วเหรอ”
“ก็มือถือเครื่องเดิมยังโดนยึด ไอ้เชษฐ์มันเอาเครื่องเก่าของมันมาให้ใช้ แต่มันเป็นแบบต้องเติมเงินก่อนอ่ะ ตอนเข้าโรงเรียนเติมแค่ยี่สิบบาท สมัครเน็ตได้วันเดียว แฮ่ๆ”
ชนะปวดหัวตุบไปกับไอ้หัวเกรียนที่ยิ้มร่า ก่อนจะดึงมันมาใกล้เพื่อลงโทษ “ทำให้คิดถึงแทบบ้า รู้ไหมว่าจะโดนอะไร”
“ไม่รู้” ไอ้เหมอยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่เหมือนเชิญชวน “นะบอกมาสิว่าเหมอจะโดนอะไร”
“โดน...” ชนะกระซิบ จับมือไอ้เกรียนมาลูบคลำเจ้าสิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงยีนจนมันหูแดงก่ำ “รู้ยัง”
“อือ” ไอ้เหมอพยักหน้า หอมแก้มคนรูปหล่อของมันหนึ่งที “ถ้าอยากโดนตอนนี้...ได้ไหมอ้ะ”
“อย่ายั่วนะเสมอ”
“เหมอยั่วไม่เป็นซะหน่อย ฮี่ๆ”
ชนะแยกเขี้ยวมองคนยั่วไม่เป็น ก่อนจะตัดใจพาไอ้เกรียนมันกลับบ้าน เพราะถ้ายังขืนต่อปากต่อคำกันแบบนี้...คงไม่ถึงบ้านเสียที
“นะ ตัวเอามือถือมาหน่อย” ไอ้เหมอแบมือยื่นไปหาคนรูปหล่อที่หันมองแค่เพียงครู่ก็ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองจากในกระเป๋ากางเกงส่งให้
“เช็คเหรอ”
“อืม” ไอ้เหมอยอมรับ ตรวจดูทั้งเบอร์โทรเข้าโทรออก แอปพลิเคชั่น Line Messenger แล้วเข้าดูเฟซบุ๊ค “ทำไมมีเบอร์แปลกเยอะ”
“เบอร์ผมหลุด น่าจะมีคนที่เคยคบเอาไปปล่อย” ชนะตอบตรงๆ ไอ้เกรียนพยักหน้ารับ มันแค่ตรวจดูพอเป็นพิธี แต่ประเด็นจริงๆ แค่อยากเล่นเกมในมือถือคนรูปหล่อแก้เซ็งระหว่างนั่งรถเท่านั้น เพราะมือถือที่ไอ้เชษฐ์ให้มามันช้าแบบช้าสุดๆ เข้าเล่นอะไรแต่ละทีต้องรอเป็นชาติ
“แชทเฟซมีคนทักมาเยอะเลย” ไอ้เหมอพูดขึ้นอีก แต่มีแค่แชทเดียวที่ชนะโต้ตอบด้วย ซึ่งนั่นก็คือแชทของมัน แม้แต่ไอ้กวิ้นที่ทักมาว่าให้ส่งรายงานคนรูปหล่อยังไม่ยอมตอบอะไรกลับไป “มีแต่คนขอให้เปิด public รับเพื่อน อะไรอ่ะ นะรู้จักพวกเขาเหรอ”
“ไม่รู้จัก ผมให้ยะล็อคเฟซแล้วก็ลบเพื่อนออกเกือบหมด” ไอ้เหมอมองจำนวนเพื่อนไม่กี่สิบคนในเฟซของชนะแล้วก็ได้แต่หัวเราะกับคนรูปหล่อที่อยู่ๆ ก็ติสท์ขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ไม่ลบเหมอด้วยล่ะ”
“เดี๋ยวมีคนงอน” ชนะบอกยิ้มๆ ละมือจากพวงมาลัยมาลูบหัวไอ้เกรียนที่รีบขยับเข้าใกล้แล้วพิงไหล่คนรูปหล่อ
“นะจ๋า”
“หืม”
“คิดถึงมากเลย” ไอ้เหมอทำเสียงอ้อน จับมือชนะขึ้นมาพรมจูบ ก่อนที่ลิ้นของมันจะตวัดเลียไปตามความยาวของนิ้วแกร่งจนเจ้าของนิ้วเกร็งตัวขึ้นมา “นะทำให้เหมอกลายเป็นคนลามกไปแล้ว...รู้ตัวไหม”
“เหมอลามกอยู่แล้วรึเปล่า” ชนะหัวเราะ ปล่อยให้ไอ้เกรียนดูดชิมนิ้วของตัวเอง
“ไม่ใช่ซะหน่อย” ไอ้เหมอปฏิเสธ “คืนนี้อยู่ด้วยไม่ได้ แต่พรุ่งนี้เหมอจะไปหาที่บ้านแต่เช้านะ”
“ผมไปรับดีกว่าไหม จะได้ขออนุญาตคุณหญิงแม่ก่อนด้วย ไม่อยากให้ท่านมองว่าคบกับผมแล้วเหมออยู่ไม่ติดบ้าน...ทำตัวติดแฟนจนดูไม่ดี”
คุณหญิงแม่ของไอ้เหมอคงทราบเรื่องจากพี่สมัยแล้ว แต่ชนะยังไม่มีโอกาสได้ไปขอคบกับลูกชายของท่านอย่างเป็นทางการ
“อือ งั้นนะไปรับเหมอก็ได้ แต่ถ้าเจอท่านบิดาทำไงอ่ะ” ไอ้เหมอหวั่นในใจ กลัวคนรูปหล่อจะเจอกับพ่อแล้วถูกพูดใส่ให้รู้สึกแย่ ไอ้เหมอไม่อยากให้ชนะต้องรู้สึกไม่ดี
“ไม่ทำไง ก็ยกมือไหว้แนะนำตัว บอกท่านบิดาว่าผมเป็นคนรักของเหมอ และรักเหมอมากด้วย ดีไหม” ชนะยิ้ม ไอ้เหมอมันจึงหอมแก้มด้วยความรัก
“จะทำให้ตกหลุมรักอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจหืม พ่อหนุ่มไร่อ้อย” ไอ้เหมอกัดเข้าที่แก้ม แต่หลังจากนั้นมันก็แลบลิ้นเลียให้อย่างเอาใจ
“จนกว่าเหมอ...จะเป็นของผมคนเดียวจริงๆ” แววตาสีดำลุ่มลึกของชนะเหมือนสะกดให้ไอ้เหมอดำดิ่งลงสู่ห้วงที่ลึกที่สุดของความรัก...ยากจะปีนป่ายขึ้นมาได้
“เหมอก็เป็นของนะอยู่แล้ว”
“ยังหรอก...ยังไม่ใช่” ชนะตอบพลางอมยิ้ม แต่แววตาดูอันตรายเสียจนไอ้เหมอเสียววาบ “แต่คงอีกไม่นาน”
“ชนะนี่ของอันตรายจริงๆ” ไอ้เหมอพูดเบาๆ “แต่เหมอไม่กลัวหรอกนะ ตีตราจองได้เลย...พร้อมจะเป็นของนะอยู่แล้ว”
“ดีมาก...จะเป็นของผม...ก็ต้องเชื่อฟังผมนะครับเสมอ”
“อื้ม” ไอ้เหมอขานรับ แนบชิดศีรษะกับหัวไหล่ของคนรูปหล่อ “เหมออยากกินข้าวเย็นกับนะ”
“ไม่กลับไปกินที่บ้านเหรอ”
“คุณหญิงแม่ไปงานเลี้ยงกับท่านบิดา พี่หมัยก็ไปด้วย งานของกรม ไม่มีใครอยู่บ้านกันหรอก คงกลับดึกๆ” ไอ้เหมอตอบพลางยิ้มแฉ่ง เพราะงั้นวันนี้สารถีรูปหล่อถึงมารับมันได้ มันบอกพี่สมัยแล้ว พี่สมัยก็อนุญาต ไอ้เหมอถึงได้มานั่งยิ้มกริ่มมีความสุขอยู่บนรถหรูของแฟนอย่างนี้
“งั้นไปกินที่บ้านผมนะ...ยะรออยู่”
“อื้ม”
ตลอดการเดินทาง ภายในรถคันหรูเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทั้งชนะและเสมอ ไอ้เหมอมันช่างจ้อ มีเรื่องขำขันของพวกเพื่อนๆ มาเผาให้แฟนฟังหลายสิบเรื่อง สลับกับการออดอ้อนเอาใจ พูดจาหวานหูให้สารถีรูปหล่อของมันชื่นใจ ทั้งยั่วเย้า ทั้งเชิญชวนจนชนะแทบอยากเลี้ยวรถเข้าข้างทาง จัดให้ตามที่ไอ้เหมอมันขอ แต่ก็เกรงว่าจะทำให้ถึงบ้านล่าช้า เพราะให้ไอ้เหมอมันโทรไปบอกชยแล้วว่าจะกลับไปกินข้าวที่บ้านด้วย อย่างไรเสียก็ไม่อยากให้น้องชายต้องรอนาน
-
ตึกใหญ่ของตระกูลโรจนโภคินในวันนี้เปิดห้องอาหารต้อนรับแขกของคุณหนูคนสำคัญ ไอ้เหมอเพิ่งเคยได้ลองก้าวเท้ามาตึกใหญ่เป็นครั้งแรก มันจึงตื่นตะลึงกับความอลังการงานสร้างของตึกที่มีคุณพ่อรูปหล่อของชนะเป็นเจ้าของ แต่ดีที่วันนี้ทราบข่าวว่าคุณพ่อท่านไปที่เชียงรายกับขุ่นแม่เพี้ยน ไอ้เหมอมันจึงโล่งใจที่ไม่ต้องอึดอัดตอนที่ต้องร่วมโต๊ะอาหารด้วย
โต๊ะอาหารในห้องอาหารหรูหรานั้นยาวพอสำหรับคนยี่สิบคน แต่ตอนนี้มีเพียงไอ้เหมอและลูกชายเจ้าของบ้านอีกสองคนเท่านั้นที่มาใช้บริการ สามคนนั่งรวมกันอยู่ฟากหนึ่งของโต๊ะตัวยาว บนโต๊ะมีอาหารทั้งไทยและเทศให้ไอ้เหมอที่ทั้งสัปดาห์ได้กินแต่อาหารของแม่ครัวที่โรงเลี้ยงของโรงเรียนถึงกับน้ำลายสอ ความอิ่มอกอิ่มใจที่ได้รับจากคนรูปหล่อก็ยังไม่สามารถทำให้มันอิ่มทิพย์กับแค่มองอาหารหน้ากินพวกนี้ได้
“กินเยอะๆ นะเหมอ ดูผอมลงไปเยอะเลย” ชยตักกับข้าวให้อย่างเอาใจ ไม่ลืมที่จะตักให้พี่ชายของตัวเองด้วย
“เหมอผอมจริงเหรอ” ไอ้เหมอถามแล้วยิ้มกว้าง “เห็นไหมนะ ยะยังบอกว่าเหมอผอมเลย มีแต่นะที่บอกว่าเหมออ้วน”
“ก็เหมอตัวหนัก” ชนะเถียง ตักข้าวป้อนให้ไอ้หัวเกรียนมันเลิกพูด “กินข้าว มัวแต่ยิ้ม จะอิ่มหรือ”
“มองหน้านะก็อิ่มแล้ว ฮี่ๆ” ไอ้เหมอมันก็หวานไม่ได้เกรงใจน้องชายของแฟนที่หน้าแดงแกล้งกระแอมไอให้ได้รู้ว่ายังคงมีตัวตนอยู่ด้วย
“เว่อตลอด” ชนะส่ายหน้า ก่อนจะตักขาหมูเยอรมันให้ชยบ้าง แต่ปากก็บอกน้องชายว่า “ระวังอ้วน แก้มตัวจะแตกอยู่แล้ว”
“นะอ่ะ!” น้องชายมองค้อน ส่วนไอ้เหมอหัวเราะก๊าก เพราะเห็นแก้มของชยใกล้แตกอย่างที่ชนะว่าจริงๆ “เหมออย่าหัวเราะสิ ทำไมมาแกล้งกันอย่างนี้ ทั้งสองคนเลย”
“ขอโทษๆ เหมอตักนี่ให้นะ กินเยอะๆ เสริมพุง”
“เสมออออ”
ชนะหัวเราะพลางกับส่ายหน้ามองน้องชายกับไอ้หัวเกรียนด้วยความเอ็นดู
มื้ออาหารจบลงด้วยเสียงหัวเราะ ชยยิ้มแย้ม ไอ้เหมอมันก็อิ่มท้อง ส่วนคนรูปหล่อที่เจริญอาหารมากกว่าทุกวันก็มีรอยยิ้มแต้มบนใบหน้าเช่นกัน
“ไม่เคยเห็นนะกินข้าวเยอะขนาดนี้เลย ถ้าอยู่กับเหมอทุกวันคงลงพุงแหงๆ” ชยบอกแล้วมองพี่ชายที่หน้าตามีความสุขเสียจนน่าหมั่นไส้
“ก็กินอย่างนี้ทุกวัน” ชนะไม่ยอมรับ แต่อ้าปากให้ไอ้เหมอได้ประเคนผลไม้เข้าปาก
“แสดงว่าทุกวันก็มีคนป้อนอย่างนี้เหรอ” ไอ้เหมอแกล้งถาม คิ้วมันก็ขมวดมอง
“เรื่องนี้ยะไม่เกี่ยวนะ” ชยออกตัว มองพี่ชายตัวเองที่หน้าเหวอไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยิ้มกริ่มมองแฟนตัวเองที่หลบสายตาเพราะรอยยิ้มที่ชยเห็นก็ยังต้องยอมรับว่าหวานมากจริงๆ
“อย่ารวนสิครับ...ผมมีเหมอป้อนให้คนเดียว” ชยเบะปากกับความเลี่ยน แต่เสมอคงชินเสียแล้ว เพราะเห็นพยักหน้าแล้วหัวเราะเกลื่อนความเขิน
“ยะก็อยู่ นะพูดอะไรก็ไม่รู้”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก...หวานกันได้เต็มที่เลย”
ไอ้เหมอมันแสร้งทำจริตไปอย่างนั้น ที่จริงมันไม่เคยเกรงใจใครหรอก มันนึกจะหวานก็หวาน นึกจะทำให้ใครเป็นส่วนเกินมันก็ทำ ไอ้กวิ้นโดนบ่อย ไอ้สามเสือเพื่อนซี้มันก็โดนมาแล้ว นับประสาอะไรกับน้องชายแฟน ขนาดพี่สมัยของมันก็ยังเหมือนเป็นแค่หัวหลักหัวตอเสียด้วยซ้ำ
ชยอยู่คุยด้วยอีกไม่นานก็ขอตัวไปอ่านหนังสือ ส่วนไอ้เหมอกับชนะก็กลับตึกฝั่งตะวันออกที่ชนะเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว
“ชนะ” ไอ้เหมอมองคนที่เดินจับมือกันมาจนถึงสวนดอกไม้ที่สว่างไปด้วยไฟสนามสีสวย “ดอกกุหลาบของเหมอล่ะ”
“ก็อยู่ที่เดิม เหมอไม่เอาไปสักที ลุงแสงใส่กระถางไว้ให้แล้ว” ชนะบอกแล้วชี้ไปยังโต๊ะทรงกลมที่ศาลาซึ่งมีกระถางดอกกุหลาบวางอยู่
“งั้นเหมอเอากลับไปด้วยเลยนะ”
“อืม”
ชนะพาไอ้เหมอเดินไปยังสะพานกลางน้ำ ลมเย็นๆ พัดผ่านจนไอ้เหมอห่อตัว คนรูปหล่อเห็นดังนั้นจึงชักนำมันเข้ามาในอ้อมแขน รอบบริเวณที่มืดสลัวนั้นดูเงียบสงบและวังเวงไม่ใช่น้อย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปบนฟ้ากลับพบความงามของธรรมชาติที่ไม่อาจละสายตา ครั้งหนึ่งไอ้เหมอเคยมายืนดูดาวกับชนะที่นี่ มันเห็นผีพุ่งใต้มากมายจนยกมืออธิษฐานไม่หวาดไม่ไหว ครั้งนี้ก็ภาวนาให้ได้เห็นอีก เพราะไอ้เหมอมีคำอธิษฐานที่จะขอกับผีพุ่งใต้
“เวลามายืนตรงนี้นะไม่กลัวเหรอ ทำไมไม่ให้คนมาติดไฟไว้บ้าง” ไอ้เหมอเอ่ยถาม มองคนรูปหล่อที่สุดแสนอินดี้เข้าใจยากของตัวเองด้วยแววตารักใคร่ “เกิดตกน้ำตกท่าไป ไม่มีใครเห็นอีก”
“ผมอยากเห็นดาวชัดๆ ถ้าสว่างเกินไป...คงไม่เห็นแสงดาวหรอก”
“นะจ๋าโรแมนติกเหมือนกันเนอะ”
“ไม่รู้ว่าโรแมนติกไหม ผมแค่ชอบอะไรแบบนี้” ชนะไม่รู้หรอกว่าคำจำกัดความสำหรับนิสัยของตัวเองเป็นยังไง และไม่สนใจว่าใครจะมองเขาเป็นแบบไหนด้วย ชนะแค่ชอบทำตามความต้องการของตัวเองก็เท่านั้น
“แล้วชอบเหมอรึเปล่า” ไอ้เหมอมันก็หยอดถาม เพราะมันชอบฟังให้หัวใจได้อิ่มเอม
“ไม่ชอบ” ชนะตอบ ก้มลงหอมแก้มไอ้หัวเกรียนในอ้อมแขน “รักเหมอต่างหาก”
“ได้ยินแล้วรู้สึกโรแมนติกจัง มีดาว มีน้ำเป็นพยานด้วย”
ไอ้เหมอพูดราวกับมันเป็นนางเอกลิเก แต่พ่อพระเอกของมันก็แสนจะโรแมนติกจริงๆ
“อยากให้ดาว...ให้น้ำ เป็นพยานรักมากกว่านี้ไหม”
“ยังไงอ่า”
ชนะไม่ตอบ แต่ไซ้ริมฝีปากไปตามซอกคอของไอ้เหมอ มันขนลุกเกรียว แต่ก็ยกสองแขนโอบรอบคอชนะไว้ บ่งบอกว่ามันสมยอมจะให้ดาวกับน้ำเป็นพยาน...รักของมัน
ไอ้เหมอถูกยกตัวขึ้นให้นั่งบนราวสะพาน กางเกงของมันถูกรั้งลงจนถึงข้อเท้า ความเย็นสัมผัสกับผิวเนื้อทำให้รู้สึกเสียววาบ ชนะอมยิ้มมองสบตาไอ้เหมอผ่านความมืดสลัว ไอ้หัวเกรียนมันก็โอบรั้งอีกฝ่ายไว้เพราะกลัวจะหงายหลังตกจากสะพานลงไปว่ายน้ำเล่น
“เสมอ...คนดีของผม” ชนะกระซิบเสียงพร่า รูดรั้งกายแกร่งให้พร้อมสำรวจช่องทางลับของคนรัก ไอ้เหมอครางฮือเมื่อถูกลิ้นร้อนรุกล้ำที่ยอดอก สาบเสื้อถูกแหวกออกกว้างให้คนรูปหล่อได้ปรนเปรอ ช่องทางลับที่ตอนนี้กระตุกถี่ก็ขมิบตอดรับนิ้วของอีกฝ่าย ก่อนจะกลืนกินเจ้ามังกรที่พร้อมสำรวจเข้าไปจนหมด
“เข้าไปแล้ว...” เสียงของชนะสั่นพร่าด้วยความสุขสมที่เจ้ามังกรของเขาถูกต้อนรับจากโพรงภายในของคนรักเป็นอย่างดี “เป็นของผมจริงๆ สินะครับ...เข้าได้สบายเลย”
“พูดอะไรน่าอาย” ไอ้เหมอทุบอกท้วง ก่อนร่างกายจะโอนเอนเมื่อคนรูปหล่อเริ่มขยับโยก “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ก็ไม่รู้”
“เหมอยั่วผมไม่ใช่เหรอ” ชนะยิ้มแล้วแกล้งกระทุ้งให้คนหัวเกรียนสูดปากเสียงดัง “อย่าเสียงดังสิครับ ถ้ามีใครมาเห็นคงไม่ดี”
ไอ้เหมอได้แต่เม้มปากกลั้นเสียงคราง แม้ตัวมันจะโยกคลอนแค่ไหน แม้เสียงเนื้อกระทบเนื้อจะเร่งเร้าอารมณ์เพียงใด ไอ้เหมอก็ไม่มีหลุดเสียงครางเลยสักนิด ทั้งๆ ที่อยากร้องครางเรียกชื่อคนรักใจแทบขาด ชนะราวกับชอบทรมานไอ้เหมอเล่น ตั้งแต่ที่ทะเลในครั้งนั้น...การร่วมรักกับชนะก็เต็มไปด้วยความรุนแรง คนรูปหล่อที่ความต้องการไม่มีที่สิ้นสุด กอดรัดร่างไอ้เหมอ ชิมอย่างตะกละตะกลาม ราวกับโหยหากันและกันมาช้านาน ชนะไม่เบาแรง กระแทกกระทั้นจนไอ้เหมอกระสันไปทั้งร่าง เจ็บแต่ถึงใจ...ขึ้นสวรรค์ไปถึงไหนต่อไหน ไอ้เหมอสุขสมเห็นดาวไปหลายครั้ง แต่พ่อรูปหล่อสุดที่รักยังถึงฝั่งแค่ครั้งเดียว ความอึดความอดทนของชนะอีกเหมือนกันที่ทำให้ไอ้เหมอถูกสูบเอาพลังชีวิตไปจนเกือบหมด
“อยากได้มากกว่านี้ไหมครับคนเก่ง” ชนะถามทั้งๆ ที่รู้ว่าคำตอบของไอ้เหมอคือการพยักหน้า เอวสอบขยับรัว กระทุ้งจุดกระสันไอ้เหมอถี่ยิบ จนไอ้หัวเกรียนกลั้นเสียงครางไม่ไหว ต้องโผเข้าหาริมฝีปากของคนรูปหล่อมาช่วยปิดกั้น
ยิ่งคบกันไอ้เหมอก็ยิ่งรู้ว่าชนะเป็นผู้ชายที่ร้อนแรง เขาทำให้ไอ้เหมอเสพติดจนในบางคืนมันนึกโหยหาสัมผัสของอีกฝ่าย อยากโดนสัมผัส...อยากโดนอีกฝ่ายครอบครอง อยากโดนเสียงทุ้มที่มักจะสั่นพร่ากระซิบถามในเรื่องน่าอาย ชนะเป็นแบบนั้นเสมอ ชอบให้บอกว่าต้องการ ชอบให้ไอ้เหมอพูดด้วยความกระสันอยากให้ครอบครอง จนบางทีเมื่อเสร็จกิจ ไอ้เหมอจึงมักจะมองหน้าอีกฝ่ายไม่ติดอยู่ร่ำไป คงเพราะหลังจากที่หายจากความมึนเมาในรสกามแล้ว...ความกระดากอายก็เข้ามาแทนที่
“นะ..อ้ะ อา...อา..อา...” ไอ้เหมอครางเสียงหอบ ริมฝีปากหลุดออกจากคนรูปหล่อ มันเชิดหน้าหอบหายใจเมื่อเสร็จสม ในขณะที่คนรักของมันกระตุกเอวตามมาติดๆ มือของชนะฟาดลงที่สะโพกจนไอ้เหมอกระตุกเผลอตอดรัดเจ้ามังกรที่กำลังพ่นน้ำอยู่ภายใน ชนะมีสีหน้าพึงพอใจ ฟาดมือลงอีกครั้งไอ้เหมอก็ตอดรัดแรงขึ้น จนเมื่อรู้สึกว่าเจ้ามังกรมันหยุดกระตุกแล้ว ไอ้เหมอจึงหยุดรัดแล้วปล่อยให้เจ้ามังกรได้เป็นอิสระ
“นะ... อือออ อืมมม” ไอ้เหมอตาเยิ้ม ร้องเรียกได้แค่ไม่กี่คำก็ถูกดูดงับริมฝีปาก
“อิ่มแล้ว” ชนะกระซิบบอก “อยากกลับบ้านหรือยังครับคนดี”
“ตัวเสร็จก็จะไล่เขากลับเลยใช่ไหม” ไอ้เหมอมองค้อน ก่อนจะสูดปากเมื่อนิ้วของชนะเข้ามาหมุนคว้านอยู่ภายใน “นะ...ไว้เหมอทำเอง”
“เหมอทำเอง...ไม่สะอาดเท่าผมทำให้หรอก” ชนะจูบที่แก้มไอ้เหมออย่างเอาใจ “ขอบคุณนะครับที่ให้ปล่อยใน...ทั้งที่มันเสี่ยง”
“รู้แล้วทำไมไม่ใช้ถุงยาง ที่ทะเลก็ไม่ใช้”
“ผมไม่ได้ซื้อไว้...ดูไม่มีความรับผิดชอบเลยใช่ไหม ขอโทษนะเหมอ ผมจะทำให้ดีกว่านี้” ชนะหนุ่มไร่อ้อยบอกเสียงออดอ้อน ทั้งที่ในใจจริงนั้น...ตั้งใจจะไม่ใช้เสียมากกว่า ถึงไม่ได้ซื้อเตรียมไว้ ไม่เกี่ยวกับว่าไว้ใจ ไม่เกี่ยวกับว่าคนนี้เป็นแฟนที่รักจริงถึงไม่อยากใช้ แต่เพราะรสนิยมทางเพศของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ชนะมีแฟนมาหลายคน และแต่ละคนก็ไม่ได้คบกันเหมือนเด็กมัธยมวัยป๊อบปี้เลิฟ ชนะสวมเครื่องป้องกันทุกครั้ง ทั้งป้องกันโรคและป้องกันการตั้งครรภ์ที่ยังไม่พร้อม แต่กับเสมอ ชนะแค่อยากลอง...เป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของผู้ชายที่อยากลองให้อีกฝ่ายตอดรัดโดยไม่มีสิ่งใดขวางกั้น ครั้งแรกติดใจจนลองแล้วลองอีก ครั้งนี้...ไม่ลอง ชนะลองจนรู้แล้วว่ามันสุขเกินจะทน จึงตั้งใจที่จะให้อีกฝ่ายครอบครองโดยไร้เครื่องป้องกัน
“อืม...ไม่เป็นไรหรอก ไว้เราไปตรวจโรคด้วยกัน เพื่อความปลอดภัยสบายใจหายห่วง เนอะ” เสมอคนซื่อมันตามไม่ทัน เชื่อคำพูดหวานหูของคนรักอย่างหมดใจ แค่เห็นอีกฝ่ายสำนึกผิด มันก็ไม่ถือสาเอาความ แม้ในใจจะกังวัลกับความสะอาดความปลอดภัยอยู่บ้างก็ตาม
“โอเคครับ” ชนะกดจูบที่ขมับของไอ้เหมอ ก่อนจะช่วยคนรักแต่งตัวให้เรียบร้อย “เดินไหวไหม”
ไอ้เหมอพยักหน้า แม้ขาจะยังสั่น รู้สึกอ่อนแรง และเจ็บที่ต้องกางขาออกกว้างเป็นเวลานานเพื่อให้คนรักได้แทรกตัวเข้ามาโดยง่าย
ยิ่งขยับเดินก็ยิ่งรู้สึกว่ามีน้ำไหลทะลักออกมา ไอ้เหมอยิ้มแหย รู้สึกว่ากางเกงในเปียกชุ่มไปหมด ให้ขึ้นนั่งบนรถคันหรูของชนะก็คงไปทำให้เบาะหนังราคาแพงเลอะเทอะ ไอ้เหมอจึงกระซิบบอกขออนุญาตเข้าห้องน้ำราวกับนักเรียนประถมขอคุณครู คนรูปหล่อยิ้มขำกับท่าทางของมันแล้วใจดีพาไปที่ห้องน้ำบนชั้นสองในห้องนอนของตัวเอง
“ให้ผมเข้าไปช่วยไหม”
“มะ...ไม่ต้อง เหมอทำเองได้ มันไม่น่ามองเท่าไหร่หรอก”
“แต่ตอนทำที่ทะเล...ผมก็ทำให้”
“ตอนนั้นเหมอไม่มีแรง ตอนนี้แรงเหลือเฟือ ให้เหมอทำเองนะ”
“ดื้อจริง” ชนะยอมความให้ ไอ้เหมอจึงได้เข้าไปทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำเพียงลำพังสมใจ
“นะจ๋า” ไอ้เหมอขยับเข้าชิดประตูที่มันล็อคไว้แน่นหนา ร้องเรียกคนรักที่อยู่อีกฝั่ง ชนะขยับเข้าใกล้บานประตู มือจับที่ลูกบิด
“มีอะไรครับ”
“นะ..อาาา เหมอเสียวจังเลย น้ำของนะ...เต็มไปหมด อาาาา” ไอ้เหมอแกล้งร้องเสียงหวาน จนชนะขบกรามแน่น
“เหมอ...เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้”
แต่ไอ้เหมอมันยังคงแกล้ง ปากพร่ำพูดของมันไปทั้งๆ ที่ตอนนี้มันทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วและกำลังจัดการซักกางเกงในของตัวเอง
“เสมอ...ได้โปรด อย่าทรมานผมเลย”
ไอ้เหมอได้ยินมันก็ได้แต่หัวเราะคิกคัก รู้อยู่แล้วว่าชนะชอบให้ร้องเรียก ยิ่งครางเรียกชื่อคนรูปหล่อแล้วพูดลามกให้ได้ยิน ชนะยิ่งมีอารมณ์ เสียงทุบประตูปึงปังจนไอ้เหมอกลัวว่าประตูจะถูกพังเข้ามา แต่มันก็ค่อนข้างมั่นใจความแข็งแรงของประตูบานหรูนี้อยู่แล้ว จึงแกล้งคนรูปหล่อของมันไม่หยุด จนเมื่ออีกฝ่ายเงียบเสียงไปนาน ไม่มีการตอบรับ ไอ้เหมอที่เสร็จธุระแล้วก็พึงพอใจกับผลงานตัวเอง มันเปิดประตูออกไปอย่างระมัดระวัง
“อ้าว...หายไปไหนแล้ว” ไอ้เหมอหน้าเหวอ เพราะในห้องไม่มีใครอยู่เลย มันที่เดินเปลือยท่อนล่างออกมาจึงได้แต่หันมองซ้ายขวา ก่อนทั้งร่างจะถูกรัดโดยอสรพิษร้ายด้วยพละกำลังมากล้นจนไอ้เหมอขยับหนีไม่ได้
“นะ...ปล่อยเหมอก่อน” คนรูปหล่อที่นิ่งขรึมจนไอ้เหมอใจสั่นไม่ตอบรับอะไรทั้งสิ้น เนคไทเส้นสวยมัดเข้าที่ข้อมือของไอ้เหมอ ก่อนจะพามันมาเหวี่ยงลงบนเตียง
ไอ้เหมอขยับหนี เพราะใบหน้านิ่งขรึมของชนะน่าหวาดหวั่นเสียจนไม่กล้าเข้าใกล้ “นะ...เดี๋ยว เหมอขอโทษ แก้มัดให้เหมอนะ แบบนี้ไม่เอา”
คำอ้อนวอนไร้ผล ขาทั้งสองข้างของไอ้เหมอถูกจับอ้าออกกว้าง กางเกือบร้อยแปดสิบองศาจนมันหน้าตาเหยเกเพราะความเจ็บ ช่องทางร้อนที่เพิ่งถูกทำความสะอาดบัดนี้ถูกมังกรตัวร้ายเสือกไสตัวเข้ามาแล้วขยับรัวแรง
“เหมอขอโทษ...ไม่แกล้งแล้ว นะจ๋า อ้ะ อา อาาาา เหมอจะขาดใจอยู่แล้ว นะเบาหน่อย...”
“เรียกชื่อผมสิครับ แล้วครางให้ดังๆ” ชนะบีบคางของไอ้เหมอ ก้มลงกัดริมฝีปาก “ตามใจผม...เชื่อฟังผม เข้าใจไหมครับ”
ทำไมถึงรู้สึกกลัว...ไอ้เหมอบอกไม่ถูก ร่างกายมันราวกับกำลังถูกคนๆ นี้บดขยี้ แรงที่โรมรันเข้าหาก็บ้าคลั่งเสียจนความเจ็บเริ่มแล่นริ้วขึ้นมา
“เสมอ...เรียกชื่อผม” ชนะยังคงกระซิบเสียงดุ เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างไม่ยอมฟังคำสั่ง “เรียกชื่อผม...แล้วบอกว่าเป็นของผมคนเดียว”
ไอ้เหมอมองคนรักอย่างหวั่นใจ มันยอมเอ่ยเรียกชื่อคนรูปหล่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย “ชนะ...เหมอเป็นของชนะ...เหมอรักชนะ...รักมาก อื้ออออ อ๊า! เหมอ...เจ็บ นะจ๋า...แรงไปแล้ว”
“ดีมากครับ”
เมื่อไอ้เหมอยอมเชื่อฟัง มันจึงได้รับรางวัลเป็นรสสวาทที่ทำเอาหัวใจของมันแทบขาดรอนๆ สำลักความสุขที่อีกฝ่ายมอบให้จนแทบละลายไปในอ้อมแขนแกร่ง ข้อมือที่ถูกมัดบิดเร่าจนเกิดรอยแดง ไอ้เหมออยากเป็นอิสระ แต่ก็ยากที่จะพูดให้ชนะยอมปล่อย มือใหญ่ที่ยึดจับเอวไอ้เหมอไว้ ร่างทั้งร่างที่ทาบทับ...กอดรัดแน่นราวกับจะให้ตายไปในอ้อมกอดนี้
“จำไว้นะครับ...ทั้งหัวใจและร่างกายของเหมอ เป็นของผม ถ้าผมอยากสัมผัส...เหมอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
ไอ้เหมอพยักหน้า นึกโทษตัวเองที่ดันไปแกล้งเล่นบ้าๆ จนต้องมาสิ้นท่าแบบนี้ “รู้แล้วจ้ะ”
“ขอโทษนะครับ แต่อยู่แบบนี้ไปก่อน ผมอยากรักเหมอมากกว่านี้อีกหน่อย”
“แต่เหมออยากกอดนะบ้าง...ข้อมือก็เจ็บไปหมดแล้ว” ไอ้เหมอส่งสายตาอ้อนวอน ชูข้อมือที่แดงก่ำเพราะแรงเสียดสีของเนคไทให้ดู
“อดทน...ได้ไหม”
“ง่า... ซาดิสม์ใช่ไหมเนี่ย”
“เพิ่งรู้เหรอ”
แววตาจริงจังลุ่มลึกของชนะ ทำเอาไอ้เหมอยิ้มแหย มันอยากบอกว่ามันเพิ่งรู้ เพิ่งรู้เลยยยย ทำไมคนที่สุขุม ดูเป็นสุภาพบุรุษ พูดจาก็หวานหู ขายอ้อยให้กันมาทั้งไร่ ถึงได้เป็นแบบนี้ ตอนนี้ไอ้เหมอเหมือนตัวเองกำลังโดนหลอกให้กินยา คนป้อนบอกว่าหวาน...ทั้งๆ ที่จริงมันอาจจะขม แล้วตอนนี้...มันขมหรือมันหวาน...ไอ้เหมอก็แยกแทบไม่ออก เพราะกำลังถูกมอมเมาโดยคนรูปหล่อที่มันแสนหลงแสนรักคนนี้
“กลัวรึเปล่า”
“กลัว...นิดหน่อย” ไอ้เหมอตอบตามจริง “แต่ชอบมากกว่า แฮ่ๆ”
เพราะคำตอบของไอ้เหมอ...เป็นที่น่าพึงใจ ชนะจึงไม่รอช้าที่จะพิสูจน์ความชอบที่ไอ้เหมอมีให้...
คุณหญิงเสมือนกลับมาจากงานเลี้ยงก่อนหน้าลูกชายคนเล็กแค่ไม่กี่นาที ทันได้รับไหว้ว่าที่ลูกเขยที่เดินมาส่งไอ้เหมอมันถึงในบ้าน มาขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่ที่พาไอ้เหมอมาส่งช้า คุณหญิงเสมือนที่ชอบในความหล่อเหลาของแฟนลูกอยู่แล้วก็ได้แต่หัวเราะร่วนบอกปัดอย่างใจกว้าง
“คุณหญิงแม่คงเป็นห่วงเสมอ ผมขอโทษด้วยนะครับ เราไปทานข้าวด้วยกันแล้วเที่ยวเล่นอีกนิดหน่อย ไม่ทันได้ดูเวลาจนดึกป่านนี้”
“โอ้ย ไม่เป็นไรหรอกลูก ไอ้เหมอมันเด็กผู้ชาย ไม่เสียไม่หายอะไรหรอก แล้วนี่ต้องลำบากไปรับแล้วยังพามันไปทานข้าวด้วย แม่ล่ะเกรงใจชนะเสียจริงๆ”
ไอ้เหมอที่ได้ยินทำแค่เบะปาก มันแต่งตัวในเครื่องแบบที่กลับจากโรงเรียนอย่างเรียบร้อย ซ่อนร่องรอยรักที่พ่อคนรูปหล่อแสนสุภาพของคุณหญิงแม่ฝากไว้ให้ ทั้งรอยกัดรอยดูด เต็มแน่นทั่วร่างอย่างไม่คิดว่าผู้ชายแสนสุภาพตรงหน้าจะทำได้เลยสักนิด
“ไม่ลำบากเลยครับ ผมเต็มใจ ให้คุณหญิงแม่ไปรับเองก็เกรงว่าจะเหนื่อย ถ้าคุณหญิงแม่ไม่ว่าอะไร ผมก็อยากจะไปรับเสมอที่โรงเรียนทุกครั้ง ได้ไหมครับ”
“แม่ไม่ว่าอะไรลูก ไอ้เหมอมันก็คงเต็มใจ กระดี๊กระด๊าเสียด้วยซ้ำ”
“แต่ผมเกรงว่าคุณพ่อท่าน...” ชนะมีสีหน้ากังวลใจ แต่ไอ้เหมอมันเห็นสายตาที่คุณหญิงแม่ผู้หลงใหลในตัวสุดที่รักของมันตอนนี้คงไม่เห็น สายตาของงูร้ายที่กำลังหลอกล่อเหยื่อให้ตายใจ
“หายห่วงค่ะ แม่จัดการให้ ตอนนี้คงไม่ซ่าไปอีกนาน เพราะถูกไอ้เหมอมันงอนใส่ ไม่พูดด้วยมาสักพักแล้ว” คุณหญิงแม่ขายพ่อขายลูกให้ว่าที่ลูกเขยฟังจนไอ้เหมอมันมองค้อน ชนะคงถูกอกถูกใจคุณหญิงแม่เสียเหลือเกิน เพราะท่านอยากมีลูกชายที่รูปหล่อและคารมณ์ดีแบบนี้มานานหนักหนา เคยบอกว่าควงไปงานไหนก็คงได้หน้า เพราะพี่สมัยของไอ้เหมอก็แข็งทื่อ ไม่มีเสน่ห์ของบุรุษเพศเลยสักนิด ไอ้เหมอก็ตัวดำหัวเกรียน ไม่หล่อเหลาเข้าตากรรมการ ว่ากันว่าลูกไม้มักจะหล่นไม่ไกลต้น ไอ้เหมอชอบคนหล่อฉันใด คุณหญิงแม่ก็ชอบฉันนั้น
“คุณหญิงแม่ครับ พรุ่งนี้ผมขอมารับเสมอไปทำธุระด้วยได้ไหมครับ น้องชายผมจะบินไปญี่ปุ่นวันพรุ่งนี้ เสมอก็สนิทกับน้องด้วย...ถ้ายังไง...” ชนะยังพูดไม่ทันจบประโยค คุณหญิงเสมือนก็พยักหน้าอนุญาตโดยไม่มีข้อแม้
“ได้เลยจ้ะ แม่ไม่ว่า แล้วนี่น้องชายอายุเท่าไหร่กันคะ บินไปคนเดียวหรือเปล่า”
“ผมมีน้องชายฝาแฝดน่ะครับ คนที่ไปเป็นแฝดคนกลาง น้องบินไปเที่ยวกับเพื่อน ผมให้น้องซื้อครีมมาร์คหน้าที่คุณหญิงแม่ใช้ประจำมาให้ด้วยนะครับ”
“อุ้ย ตาย น้องนะรู้ได้ยังไงคะเนี่ยว่าแม่ใช้ของจากญี่ปุ่น แม่ฝากเพื่อนที่เป็นแอร์ซื้อมาให้ประจำเลย”
ไอ้เหมอมันตาโตแล้วตาโตอีก เรื่องชยไปญี่ปุ่นยังไม่เท่าไหร่ มันยังมาแปลกใจกับชนะที่ดูเหมือนจะมีข้อมูลของคุณหญิงแม่ของมันครบถ้วน
“ผมถามจากพี่สมัยน่ะครับ อยากช่วยดูแลคุณหญิงแม่บ้าง เพราะรู้สึกขอบคุณเหลือเกินที่ทำให้ผมได้เจอกับเสมอ และเลี้ยงดูเสมอเป็นอย่างดีทำให้เสมอน่ารักได้ขนาดนี้” ไอ้เหมอแทบอ้วก แต่คุณหญิงแม่ของมันยิ้มกว้างอย่างถูกใจเป็นที่สุด
“ปากหวานเสียจริงพ่อทูนหัวของแม่” คุณหญิงเสมือนไม่เคยเจอใครที่ปากหวานและแสนสุภาพเท่านี้ ท่านนายพลตอนจีบกันใหม่ๆ ยังไม่ได้ครึ่ง “ความจริงไม่ต้องลำบากก็ได้นะคะลูก”
“ไม่เลยครับ ผมเต็มใจ ...ผมไม่ได้เจอแม่มาหลายปีแล้ว แม่กับพ่อผมแยกทางกันน่ะครับ เลยไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ได้อยู่กับแม่เป็นแบบไหน ถ้าคุณหญิงแม่ไม่รังเกียจ ให้ผมได้ดูแลเหมือนกับผมเป็นลูกอีกคนหนึ่งได้ไหมครับ”
ไอ้เหมอมองคุณหญิงแม่ของมันที่น้ำตารื้น โอบกอดแฟนของมันด้วยความเอ็นดูสงสารแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้ากับความปากหวานและความเชี่ยวชาญในการเรียกร้องความเห็นใจของชนะ
“โถ ลูก ชนะก็เหมือนลูกชายอีกคนของแม่ ไอ้เหมอรักใครแม่ก็รักด้วย ก็น่ารักเสียขนาดนี้ ใครจะรังเกียจลง ว่างๆ ก็มาทานข้าวที่บ้านได้นะคะ ไอ้เหมอไม่อยู่ก็มาได้นะลูก”
“ขอบคุณครับ...ปกติผมก็กินข้าวที่บ้านคนเดียว พ่องานยุ่ง น้องก็เรียนหนัก” ไอ้เหมอเบ้ปากมองบน
“โถๆ น่าสงสารเสียจริง เอ...คืนนี้ก็ดึกมากแล้ว ชนะค้างที่นี่เลยไหมลูก ขับรถกลับก็อันตราย พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องเสียเวลามารับไอ้เหมอมันด้วย บ้านอยู่ไกลไหมคะ”
“ไกลพอสมควรเลยครับ”
ไอ้เหมออยากจะร้องบอกคุณหญิงแม่ของมันว่า บ้านชนะอยู่ห่างไปไม่กี่สิบป้ายรถเมล์ ถึงมันจะเหมือนไกล แต่ไอ้หล่อมันขับแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว เพราะมันตีนผี แต่ไอ้เหมอมันพูดได้เสียที่ไหน สายตางูร้ายจ้องจะฉกมันถ้ามันเอ่ยปากพูด ทั้งอีกใจก็อยากให้คนรูปหล่อของมันค้างด้วย ไอ้เหมอจึงทำได้แค่สงบปากสงบคำ
“งั้นค้างที่นี่นะคะ ยืมเสื้อผ้าของไอ้เหมอมันก็ได้ ตัวมันใหญ่ ชนะใส่ได้อยู่แล้ว”
“ขอบคุณครับคุณหญิงแม่” คนรูปหล่อยกมือไหว้ กราบลงที่ไหล่คุณหญิงที่ลูบศีรษะคนรูปหล่อด้วยความเอ็นดู
“ไอ้เหมอ” คุณหญิงแม่หันมามองลูกชายหัวเกรียนที่กำลังทำหน้าตาประหลาด
“จ๋า”
“ให้ชนะนอนบนเตียง ส่วนแกนอนโซฟานะ เตียงแกเล็ก”
“ง่ะ ทำไมงั้นอ่ะ”
“อย่าเถียงแม่”
“คุณหญิงแม่ให้เสมอนอนบนเตียงเถอะครับ ผมนอนโซฟาได้” ความง่ายๆ สบายๆ ไม่เรื่องมากของชนะทำให้คุณหญิงนึกปลื้มอกปลื้มใจ แต่ไอ้เหมออยากจะบอกคุณหญิงแม่ว่า ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย ไอ้หล่อนี่กำลังหลอกคุณหญิงแม่อยู่!
“ไม่ต้องหรอกลูก ชนะคงไม่เคยนอนโซฟา มันไม่สบายตัว นอนบนเตียงดีแล้วค่ะ” คุณหญิงเสมือนมองคนรูปหล่อมาดคุณชายที่แค่ปราดสายตามองก็เห็นถึงความมีออร่าผู้ดี ทั้งยังเคยเจอกับบิดาของชนะมาแล้ว เห็นหน้ากันตามงานการกุศลหรือหน้าหนังสือพิมพ์ธุรกิจร่ำไป นามสกุลหลังชื่อก็เป็นที่รู้จักในวงสังคมไฮโซ คงไม่ดีนักที่จะให้แขกคนสำคัญมานอนหลังขดหลังแข็งบนโซฟาในบ้านของคุณหญิงภรรยาท่านนายพล เสียชื่อกันพอดี
ด้วยเหตุนั้น ห้องนอนไอ้เหมอจึงได้เปิดต้อนรับแฟนรูปหล่อของมันเป็นครั้งแรก และจำต้องยกเตียงขนาดห้าฟุตที่มันใช้นอนมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยให้ชนะนอนไป ส่วนมันก็ระเห็จไปนอนโซฟา...ตามที่คุณหญิงเสมือนวางแผนไว้
............................................................TBC..........................................................
คุณหญิงแม่หลงพ่อหนุ่มไร่อ้อยเสียแล้ว ไอ้เหมอ ไม่รู้จะอิจแรงหรือสงสาร แต่ก็...อิจละกันนะ :heaven ชอบให้ผู้ชายทารุณอ้ะะะ
ปล. ขอบคุณคอมเม้นยาวๆ จากคุณ yisren. Lichtmonz nijikii Freja Autonomyz และ kongxinya ทำให้เราได้เห็นถึงแนวทางของเรื่องในมุมมองของคนอื่นที่รับสารจากเรา ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ชอบมาก และที่ไม่ลืมเลยคือความคิดเห็นจากทุกคน ไม่ว่าจะสั้นจะยาวแค่ไหน ก็อ่านแล้วอ่านอีก อ่านแล้วก็ได้แต่...ปลื้มใจ ที่ทุกคนให้ความรักกับเสมอมากกกกก อยากเป็นคุณนายทหารกันล่ะซี :laugh:
-
ชนะมันร้ายกาจ นี่มันพี่พ่ายโคลนนิ่งมากชัดๆ
ขุ่นแม่เพี้ยนมาแอบแย่งซีนอ่ะ
อยากรู้ว่าตอนอยู่อเมริกา ชนะทำอะไรไว้ ป๋าพ่ายถึงระแวงแบบนี้
-
พี่นะคนดีเริ่มเปิดเผยด้านมืดออกมามากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ชอบที่เหมอถามว่าซาดิสต์มั้ย พี่นะก็ตอบแบบตรงๆ
อื้อ คนแกร่งๆถึกๆและรักนะมากอย่างเหมอเท่านั้นละมั้งถึงจะรับทุกอย่างของนะได้
แถมเจ้าพ่อบทบาททำตัวเป็นคนดีแกมน่าสงสารไปตกเบ็ดคุณหญิงแม่แบบนี้
ต่อให้คุณพ่อจะค้านแค่ไหน ชนะก็ต้องชนะสมชื่อนั่นแหละ
รอวันที่น้องเหมอได้กินข้าวพร้อมหน้ากับป๋าพ่ายแบบสันตินะครัช
ส่วนพี่นะ คงต้องโดนพ่อตาแอบพิสูจน์ใจอีกนานแน่ๆ หุหุ
-
:pig4: :pig4:
-
นะนี่ยาเสพติดชัดๆเลยค่ะคู๊ณณณณณณ เป็นยาเสพติดผสมกับยาพิษ
สีสันสวยงาม ยิ่งเห็นก็ยิ่งหลง จนสุดท้ายรู้ตัวอีกทีก็ถอนตัวจากยาที่ชื่อว่าชนะไม่ได้แล้ว
แต่ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งเห็นถึงความอันตราย ยิ่งเห็นพิษงี้
คิดไม่ออกเลยว่าถ้าวันหนึ่งชนะหึงแรงๆขึ้นมา ไอ้เหมอของน้องจะโดนอะไร..ขนาดไหน.. :katai1:
คุณเกรย์ที่ว่าแน่ยังต้องแพ้ลูกพ่อพ่าย หวั่นใจแทนเหมอเบาๆ
แอบเห็นเค้าลางว่าเรื่องนี้คงอีกยาวเลย(มั้ยคะ? 5555555)
ว่าแต่น้องชยน่าร้ากกกกกกกกกกกก อยากอุ้มไปเลี้ยงที่บ้าน น้องยะแก้มจะแตกแล้ว
เง้ออออออ
แล้วที่พี่พ่ายพูดกับน้อง(?)เพี้ยนว่ารู้ว่าลูกเป็นยังไง นี่คืออัลไลคะขุ่นแม่
แปลว่านะยังมีอะไรอีกอยู่ใช่มั้ยคะขุ่นแม่? ยิ่งรู้จักนะยิ่งเหมือนตกลงไปในหลุมลึกเรื่อยๆ
อยากจะปีนออกก็ไม่พ้นแล้ว หลงเลยค่ะ
-
พ่อหนุ่มไร่อ้อยของเรา ทางบ้านภรรยาทางสะดวกจ้าาา โรยด้วยกลีบกุหลาบเคลือบไอซ์ซิ่งสินะ หวานจ๋อยเลยยย
-
เหมอจ๋าาาาาา.. เหมือนโดนหลอกใหรักนะจ๋า..ชอบกล
-
ชะน้าาาาาาาาา แกมันร้ายกาจ ตัวตนที่แท้จริงของจะค่อยๆเผยออกมาแล้วสินะ
-
น่อววว ชนะเป็นหนุ่มร้อนแรง น้องเหมอก็เป็นเด็กขี้ยั่ววว
แต่แอบสงสัยแฮะ ชนะนี่จะทำไงให้น้องเหมอเป็นของชนะเต็มตัวเหรอ ละป้าก็คิดนะ ว่านี่ยังไม่เต็มตัวอีกเรอะ ได้ไปทั้งตัวทั้งหัวใจละนะป้าว่า
แต่ตอนนี้มั่นใจละ ว่าน้องนะเป็นหนุ่มซาดิสแน่นอน ส่วนอิน้องเหมอเป็นมาโซรึเปล่านี่ไม่แน่ใจ แต่นางดูชอบอยู่นะ 55555
ปล.สารภาพว่าจริงๆชอบรุกร้อนแรงซาดิสชอบครอบครองแบบนี้มากกกกก แต่รุนแรงแค่ทางกายพอนะ อย่าทำรุนแรงกะจิตใจ สงสารน้องเหมอเถอะ มันรักชนะมากนะ :hao5:
-
:pighaun: น้องนะๆๆๆ ป้าดsmไร่อ้อยสินะ5555 ร้ายมาก
นุ้งเหมอต้องใึกฝนร่างกายพน้อมรับพ่อยอดชายสุดที่รักนะจ๊ะ
-
อ่านตอนนี้ทำให้นึกถึงตอนที่ชนะไปดูหนังที่บ้านเหมออ่ะ
แล้วบอกเหมอว่าชอบมัดมือคู่นอน แล้วจะตีแรงๆ ถ้าขัดใจ
สรุปแล้วตอนนั้นที่พูดคือเรื่องจริงใช่ไหม :serius2:
ชนะอยากครอบครอง ควบคุม ทุกอย่างที่เป็นของตัวเองรึเปล่าเนี่ย
ทำไมดูดาร์คๆ อ่ะ น่ากลัวอ่ะ ป๋าพ่ายนี่ดูดร็อปไปเลย เอ๊ะ....หรือว่าน่ากลัวทั้งคู่
-
ชนะะะะะ เนื่องจากขาดความอบอุ่นมาแต่เด็กสินะ พอมีของตัวเองแล้วถึงได้รัดไว้แน่นและเรียกร้องแบบนี้ น่ากลัวอ้ะะะะะ กลัวว่าสักวันถ้าเหมอมีชู้ขึ้นมาแล้วนะมันจะฆ่าเอาแล้วฆ่าตัวตายตาม แต่เหมอคงไม่ทำอย่างนั้นหรอก เพราะเหมอรักชะน้าาาคนเดียว ฮี่ๆๆๆๆๆ
-
เสมอนี่ได้ หญิงแม่มานี่เอง
-
ชนะแรงได้อีกกกกกก55555+
-
ชนะซาดิสหรอ
แต่ชอบหนุ่มไร่อ้อยมากกก
-
เริ่มไม่มั่นใจ ว่าเหมอกับชนะ ใครร้ายกว่ากันนนน แต่ยกนี้ชนะ ชนะขาดลอย555 ชนะมันร้ายยยยยยย
-
ชะน้าาาาพาฟินนนน :oo1: :oo1:
-
น้องเหมอถูกคุณแม่เมินเสียแล้วนะเนี่ย
-
ชนะนี่มีความต้องการครอบครองเป็นเจ้าของเหมอรุนแรงเข้าขั้นจิตๆ
กลัวใจนางจะถึงขั้นฆ่าถ้าเหมอจะถอยออกจากความสัมพันธ์นี้
ไม่ถึกอึดทนอย่างเหมอ คงรับชนะไม่ไหว
-
ชนะพาขุ่นแม่ยกเลือดกำเดาไหล ฟินมากค่าาาาา :haun4:
-
เราสงสัยว่าชนะตอนอยู่เมกาจะไปยึดติดกับอะไรสักอย่างแล้วทำให้เกิดเรื่องหรือเปล่า? อาจจะทำให้ใครตายมาแล้วหรือเปล่า ป๋าถึงได้กลัวและระแวงอยู่ คือเหมือนชนะอยากครอบครอบความรัก ไม่อยากเสียอะไรไป อาจจะเพราะเห็นแม่ไขว่คว้าหาความรักอย่างเหลือเกินหรือเปล่า? ความรักที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองมี มีแล้วก้ไม่อยากเสีย
เรื่องของ S&M นี่เราโอเคนะ ตราบใดที่เป็น Consensual เพราะการมีเซ็กส์หรือความสัมพันธ์แบบ S&M นี่ทั้งคู่จะต้องมีความไว้เนื้อเชื่อใจต่อกันมากๆ เห็นมีการถามกันถึงโซ่ แส้ กุญแจมือ ที่จริง S&M ไม่จำเป็นต้องมีพวกนี้ก็ได้ ลองนึกถึงการมีเซ็กส์แบบรุนแรงติดๆกันสัก 1 อาทิตย์ เปิดเพลงหนึ่งคลอไปด้วย ฝ่ายที่โดนกระทำไม่ว่าเวลาจะผ่านไปจะนานเท่าไหร่ก็ตามทันทีที่ได้ยินเสียงเพลงอันนั้นก็จะมีกริยาตอบสนองทางกายต่อเพลงนั้นๆ เอสไหม?
เราว่าชนะจะทำจนเหมอไปไหนไม่ได้ ตอนนี้เหมอเต็มใจแต่เหมอก็ยังสามารถต่อต้านชนะได้ในบางครั้ง ตอนนี้เหมอมองชนะออกว่าชนะกำลังทำอะไร แต่นานๆไปก็ไม่รู้สิ แล้วถ้าเกิดว่าวันหนึ่งเกิดมีอะไรมาเป็นตัวเสี่ยงที่ทำให้ชนะสูญเสียเหมอไป เรากลัวว่าชนะจะร้ายได้แบบสุดๆ ที่ตอนนี้เห็นคือชนะทำการ Manipulation คนอื่น คุณแม่หมอนนี่เห็นได้ชัดเลย เราว่าชนะสามารถที่จะทำการ emotional manipulation ได้ง่ายๆ ทำให้ใครเป็นใครตายได้เลยทีเดียว
เราก็มโนไปเรื่อยแหละ อย่าถือสานะคะ
-
คุณหญิงแม่คะะะะะะะะะะ
มันหลอกลวงค่ะ มันหลอกลวงงงงงงงง (ปิดตาชี้หน้าชนะของเหมอ)
เป็นการเข้าทางแม่ที่สตรองมาก
เอล'ละเกินทฺมาก (เปิดลองดูดิกมาคือต้องสำเนียงนี้เลย)
ตอนนี้คือเผยตัวตนของชนะแล้ว
ต้องตั้งชื่อเรื่องว่า fifty shades of chana แล้ว
ท่าเท่ออะไรก็จัดไปเกือบหมดแล้ว แต่คือชนะยังไม่ได้ใช้พร๊อพอะไรเท่าไหร่เลย
มีแต่เนคไท 555555555555
เสมอต้องทนนะลูก
หลวมตัวมาขนาดนี้แล้ว
ไอ้บ้าซาดิสต์มันคงไม่ปล่อยหนูไปไหนแล้วแน่ๆค่ะ
อย่าคิดหนีไปไหนอีก ไม่งั้นตายอนาถแน่นอน
o7
-
ทำไมชนะเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ :katai1: :katai1:
-
เมื่อชนะเริ่มรุกคืบ คุณพ่อจะรอดเร๊อะ.......
-
ชนะนี่น่ากลัวนะเป็นBDSMที่น่ากลัวมากความรักของชนะทั้งอยากครอบครองคนรักให้เป็นของตัวแค่คนเดียวให้ลุ่มหลง ที่ป๋ากับเพี้ยนพูดคงเป็นเรื่องนี้ชนะน่าจะได้จิตใจที่บิดเบี้ยวนี้จากทั้งพ่อแม่ลุงและปู่คนละเล็กละน้อยทุกอย่างมารวมกันอยู่ที่นะ ที่นะเป็นแบบนี้เพราะเห็นแม่นอนกับผช.มากมายส่วนหนึ่งรึเปล่าแถมป๋าก็ทิ้งให้นะไปอยู่เมืองนอกคนเดียวเด็กที่โหยหาความรักแบบนะเลยเข้าใจความรักแบบผิดๆ เราสังหรณ์ว่าเรื่องที่นะะก่อตอนอยู่เมืองนอกจะเกี่ยวกับเรือ่งเซ็กส์แบบซาดิสต์ของนะ
น้องเหมอเองตอนนี้คงยังรักนะมากเหมือนเดิมแต่เรารู้สึกว่าความรู้สึกของเหมอเริ่มเปลี่ยนไปนิดหน่อย ถ้าวันหนึ่งเหมอรับสิ่งที่นะเป็นไม่ได้เรากลัวนะจะคลั่งจนทำอะไรที่ร้ายแรงขึ้นมาจริงๆแต่เราสงสัยว่าเหมอคงเป็นMแบบไม่รู้ตัวเหมอชอบหาเรื่องให้ท่านบิดาลงโทษดูท่าทางโดนแล้วคงมีความสุข555 รักครั้งนี้ของเหมอกับนะที่ยังอีกยาวไกลต้องสตรองมากๆทั้งคู่ก็หวังว่าเสือร้ายอย่างเหมอจะจัดการจ้าวอสรพิษอย่างนะได้อยู่หมัดนะ
-
อยากเป็นคุณนายทหารของพี่หมัยข่ะ! 55555
เมื่อกี้พิมยาวแต่คอมดับก่อน เอาเหอะ -____-;
-
ชนะนี้ได้ป๋ามาเต็มๆเลย 5555
-
จะมีไรอีกมั้ยชนะ อารมณ์แปรปรวนนะเรา
-
เจ้าเล่ห์ใหญ่แล้วชนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ขอกรี๊ดดดดก่อน 555 น้องนะนี่เจ้าของไร่สาย s สินะ :hao7:
ก่อนอื่นต้องขอโทษป๋าก่อน เรามองป๋าผิดไป 55
ถ้าไม่ได้ป๋าหยิบ?น้องเหมอของแม่กลับมาบ้านด้วยล่ะก็ น้องเหมอคงต้องนอนหน้าเซเว่นแน่เลยย :hao3:
น้องนะยังเด็กจริงๆอะเนอะ ป๋านี่รักลูก ห่วงลูก แต่ยังเเสดงออกไม่เป็นรึเปล่าคะรึไง เพราะงั้นทั้งๆที่รัก ทั้งๆที่ห่วงขนาด
ความรู้สึกสองพ่อลูกถึงยังสวนทางกัน ชนะก็ดันคิดว่าพ่อไม่รักไม่เข้าใจตัว ทั้งๆที่พ่อก็ทั้งรักทั้งห่วงขนาดนี้ตามมาดูกันเลยทีเดียว
ไม่งั้นเรื่องในอดีตของชนะตอนอยู่อเมริกาคงรุนแรงมากแน่ๆ
สรุปป๋าเป็นพ่อที่ดีงามอะ เข้าใจทั้งลูกชายทั้งสะใภ้เลย แถมยังสอนให้ชนะรู้สึกให้เกียรติและนึกถึงความรู้สึกไอ้เหมอของแม่ด้วย
สงสัยได้บทเรียนมาจากเรื่องตัวเองกะเพี้ยนรึเปล่าหว่า
ส่วนลูกเหมอก็สมกับเป็นลูกเหมอของเเม่ ตบมือรัวๆ :katai2-1:
เหมอเป็นคนที่พลังด้านบวกดีงามสูงมากกกก 55 เห็นม่ะ พอได้พักเรียบเรียงอารมณ์ความรู้สึกสักหน่อย
ลูกเหมอของแม่มันก็รู้เลยว่าตัวทำอะไรไม่ดีรึผิดพลาดบ้าง แถมยังยอมรับในความผิดของตัวและแก้ไขมันแบบแมนๆด้วยอะ
ให้เพื่อนตบกบาลโดยไม่ตอบโต้เพราะตัวเองผิดจริง :laugh:
ส่วนกับชนะก็สมกับเป็นเหมออะนะ นี่ใคร นี่คร๊ายยยย พ่อดาวประจำใจเหมอมันนะ มีอะไรที่ไอ้ลูกเหมอมันจะยอมชนะไม่ได้ 55
ถึงหลังๆจะมีเถียงให้ป้าได้ชื่นใจที่เอ็งจะเถียงไอ้อ้อยสายSมันกลับมั่ง ถึงจะเเค่หน่อยเดียวก็ตาม 555
ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักเหมอ :กอด1:
อยากจะได้เหมอคนนี้เป็นแฟนนนนนนนนน ฮือ แอร๊ยยยย ชนะอย่าเอามีดมาขู่ป้า วิ่งหนีโกยแน่บ 555 :impress3:
ลืมไปชนะนี่ยิ่งสาย s อยู่ :mew5:
แต่ลูกเหมอของป้านี่ก็คงสาย m เป็นแน่แท้
คือแบบตัวละครลูกเหมอของแม่นี่ ปลื้มมากค่ะ ดูเรียลอะ สมจริง คนเขียนสุดยอดอะ เราอ่านทั้งมาโปรดทั้งไร้พ่ายแต่ยังไม่ได้อ่านเฮียทอง เพราะยังไม่มีเวลา 555 แต่รู้สึกอินกะเหมอมากที่สุดล่ะ ดูเป็นคนธรรมดาที่ออกจะต๊องๆไปนิด? แต่จับต้องได้อะ
ชอบความคิดของน้องเหมอ นิสัยใจคอ คือ เหมอที่เเบบพลังงานด้านบวกล้นปรี่เลย เป็นคนที่ทำผิดแล้วยอมรับและกล้าจะเอ่ยขอโทษออกมาจากใจ แมนๆ อะ คนแบบนี้ยิ่งเราโตขึ้น(แก่?)เรายิ่งรู้สึกว่าน้อยลงๆในสังคมรอบตัว 55 มีแต่โทษคนอื่น แบบถึงทำผิดแล้วไง 55 กูไม่ผิดอะ :laugh:
เลยรู้สึกรักเหมอเป็นพิเศษ คือเเบบ เหมอไม่หล่อแต่แซ่บมาก
ทั้งนิสัยใจคอกับเพื่อนกับคนรอบข้างกับผู้ใหญ่ และจิตใจของนางที่ตบมือให้รัวๆ พลังงานด้านบวกนางเหลือล้นนะเราว่า
นี่คือเหตุผลที่ปลื้มตัวละครตัวนี้เป็นพิเศษถึงเหมอจะไม่หล่อเท่าใครเค้า แต่สำหรับแม่ที่ลูกแซ่บที่สุดแล้วค่ะ :mew3:
เลื่อนจากป้ามาเป็นแม่ยกลูกเหมอแทนล่ะ :hao7:
ส่วนชนะ หนุ่มไร้อ้อยสาย S นี่แบบน่ากลัวอะ เอาจริงๆนะ ชาน้าาาาาาา :ling3:
เป็นอิป้านี่หนีไปล่ะ 555 แต่ชนะโชคดีไง โชคดีมากที่ได้ครบครองหัวใจของเหมอไว้
พออ่านแล้วความรู้สึกส่วนตัวมันบอกว่า รู้สึกว่าไม่ใช่เหมอนะที่โชคดีที่ชนะรักตอบ
แต่เป็นชนะต่างหากที่โชคดีที่มีคนรักแบบเหมอ คือจะไม่บอกว่าเหมอดีนะ เพราะเรื่องมันยังไม่จบ กลัวคดีพลิก 555
แต่เราคิดงี้จริงๆอะ ถ้าไม่ใช่เหมอนะ เชื่อเหอะว่าก็ไม่มีใครทนชนะได้ เอาชนะอยู่ รู้สึกว่าต้องเหมอเท่านั้นจริงๆ
เพราะชนะดูเป้นคนที่มีพลังงานด้านมืด?ซ่อนอยู่มากมาย 555
ต้องอย่าง เหมอ เท่านั้น ที่จะรับทุกความเป็น ชนะ ได้ ความรู้สึกมันบอกงี้
ซึ่งต้องติดตามกันต่อปายยยยยย ว่ามันจะจริงอย่างที่คิดไหมเนอะ :katai5:
เสพติดยาพิษชื่อชนะกะเสมอมากบอกเลย อ่านไม่ต่ำกว่า 3 รอบล่ะแต่ละตอน :mew4:
ส่วนคุณหญิงแม่นี่หายห่วงโดนพิษ ชนะ เข้าไปล่ะ โถโถะ ดูเถอะถึงกะสั่งให้ลูกเหมอมานอนโซฟาอะ กลัวลูกเขยจะอึดอัด
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยย คูณณณหญิงแม่ หลงคารมไปเต็มๆ o18
จะรอดูว่าท่านนายพลจะว่าไง ความไม่ชอบหน้าชนะสำหรับลุงข้างบ้านน่าจะยกกำลังสองไปล่ะ เพราะภรรยาที่รักยิ่งดันรักดันหลงชนะไปด้วยอีกคน ว่าแล้วกลิ่นหัวใครตุๆไหมคะท่าน ลูกก็ไม่พูดด้วย :pigha2:
ง่าพอเงยหน้าดูยาวอีกล่ะเรา 555 ขอบคุณคนเขียนมากค่ะที่สละเวลามาอ่านเม้นต์เราเพ้อเนอะ
รักเสมอจุงง รักหนุ่มอ้อยสาย s ด้วย
แต่รักที่สุดก็คนเขียนนี่ล่ะ ขอบคุณมากค่ะ เรื่องนี้สนุกมากเลย เราอินตามทุกตอนเลย
จากหลังที่ยุ่งจัดจนหายไปกลับมาเพราะติดเรื่องนี้เลย
ไม่สบายหายไวๆนะคะ พักผ่อนเยอะๆ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ :L1:
ขนาดเราไม่เหนือเท่าไหร่ยังหนาวเลย เชียงรายคงหนาวกว่า :กอด1:
รอตอนต่อไปและทุกๆตอนเลย ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
:L2: :กอด1: :L1: :pig4: :L2:
-
เหมอคะ ป้าว่าถ้าชนะทำเจ็บเกินทนต้องเอาคืนบ้างนะคะอย่ายอมเจ็บฝ่ายเดียว จับทำเมียเลยค่ะจะได้นุ่มนวลขึ้นบ้าง
-
ผู้ชายคนนี้เป็นใครคะ!!
ไปทำตกที่ไหนแล้วหยิบผิดมารึป่าว!?
จะว่าน่าอิจฉาก็พูดได้ไม่เต็มปาก
ตอนนี้ออกแนวสงสารแล้วด้วย 555
อิเหมอแกเจอ #ของแรง แล้วหว่ะ
-
รู้สึกกลัวชนะแรงมากกกกกกกกก
กลัวความซาดิส์มของนาง
อยากรู้ว่านะจะทำอะไรเหมอ :ling1:
-
นี่สัมผัสได้ว่าชนะจะอันตรายมากกกกกก
น่ากลัวอ่ะ ชีวิตคู่พังเพราะเรื่องบนเตียงมาเยอะนะ แต่เหมอก็ดูชอบอยู่ 55555 กลัวมีบางจุดที่จะเยอะเกินไปแล้วทนไม่ได้น่ะสิ :hao5:
-
ก่อนอื่นเลย ขอกระโดดกอดคนเขียนก่อนนะคะ กรุณาลงให้อ่านวันละตอนป้าก็ปลื้มปริ่มจะแย่ วันนี้ลงให้สองตอนเลย #กรีดร้อง #กราบแทบอก :m2:
ว่ากันด้วยเรื่องของหนุ่มไร่อ้อย ชะน้าาาาาาา คนดีศรีสยาม แท้จริงแล้วคนที่ร้ายกาจที่สุดในเรื่องไม่ใช่ใครไหนอื่น ไม่ใช่เสือเหมอ ไม่ใช่พี่พ่าย ไม่ใช่ลุงข้างบ้าน แต่เป็นชนะที่ค่อยๆเผย dark side ออกมาทีละน้อย ทีละน้อยใช่มั๊ยคะ :interest: เราว่าอดีตของชนะก่อนที่จะมาเจอน้องเหมอ คงไม่ใช่เรื่องที่น่าจดจำนักหรอก มีแม่ก็ทำตัวอย่างไม่ดี ปู่กะลุงก็ความคิดผิดเพี้ยน พ่อที่ค่อนข้างเย็นชา แถมถูกส่งออกนอกประเทศโดนแยกจากพี่น้อง ไม่ได้เลือกทางเดินชีวิตเหมือนน้องๆ โอ๊ยยยย ชีวิตคงกดดันน่าดู :oak: สุดท้ายเลยออกแนวจิตนิดๆ เอสหน่อยๆ
นับว่าชนะโชคดีที่มาเจอเสมอนะคะ เสมอดูซื่อ จริงใจและรักชนะจริง คงช่วยทำให้ชนะ soft ลงได้ หวังแค่ว่า เสมอจะไม่ถอดใจหรือกลัวชนะซะก่อนน๊า เพราะ dark side ของชนะน่าจะรับมือยากพอตัว :try2:
ปล.ชยน่ารักมาก เท่าที่อ่านดูรู้สึกได้ว่าชยรักชนะมาก และที่ถูใจที่สุดคงเป็นประโยคนี้ของชย "ชยหันมอง อดคิดไม่ได้ว่าพี่ชายรูปหล่อ ความจริงแล้วอาจเป็นหมีโคอาล่าปลอมตัวมา เพราะพี่ชายชอบนอนมากเหลือเกิน" :m11:
-
ชนะเดวิลในคราบเทวดาชัดๆ
-
ชนะ...กะ..ไร้พ่าย...โคลนนิ่งกันมา!!!
-
โอ้ยยยย น่ารักจิงเสมอ
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงหนังเรื่อง Fifty shade of gray มันใช่เลย แฮ่กกแฮ่กๆๆ
-
ดาร์กไซด์ของชนะเริ่มเปิดออกมาแล้วแต่ที่เสมอยังยอมก็เพราะความหลงที่มีอยู่ แต่อย่าลืมว่าเสมอมันก็คนแมนเหมือนกันถึงจะรักมากแค่ไหนแต่ถ้ามันไม่ไหวมันก็ไม่ทน
-
จากที่พี่พ่ายดูเป็นห่วงลูกชายนักหนา และชนะเริ่มแสดงบทผู้ร้าย
คิดว่าที่อเมริกาต้องมีเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นแน่ ซึ่งหนีไม่พ้นด้านมืดของชนะที่ไอ้เสือเหมอไม่เคยเห็น
อย่างไรก็ตาม หนุ่มชายชาติทหารอย่างเสือเหมอ คงไม่ตกหลุมพรางชนะง่ายๆ หรอก(ใช่ไหม?)
:katai1: :katai1:
-
หวังว่าตอนจบชนะจะไม่กลายเป็นโรคจิตนะ เล่นซะหลอนเลยตอนนี้
-
:laugh3: เตรียมแส้กับเทียนไว้ให้ ชนะ :laugh3:
-
ฟินแลนด์ๆๆๆๆๆ อิอิ
-
เราโอเคเราชอบ 5555555
ชนะรุนแรงมาก ชอบบ :pighaun:
แต่มันต้องมีปมอะไรแน่ๆชนะถึงเป็นอย่างนี้ ชนะน่ากลัวจริงๆ โหมดดาร์คของชนะ ตั้งรับแทบไม่ทัน :hao6:
-
รักของเหมอมีล้นเหลือ. แต่ดูแล้วเหมือนอีกไม่นานอาจจะไม่พอสำหรับชนะ
สังเกตจากการกระทำ และคำพูด หวาน หอม ชวนลุ่มหลง แต่ฆ่ากันช้าๆ
-
หวังว่า SM ของชนะจะยังอยู่ในระดับที่เหมอรับได้และมีความสุขไปด้วยกันจริงๆนะ ไม่ใช่ฝืนไปเพราะยอม เพราะรัก ถ้าแบบนั้นคนที่จะแย่ก็คือเหมอนะ :hao5:
-
ความจริงกับความฝันมันต่างกัน ตอนนี้เหมอเจอชนะตัวจริงมากขึ้นเรื่อยๆ ยังอยากรู้อยู่ว่าชนะจะทำให้เหมอรักได้จริงๆ หมายถึงรักเขาที่เป็นเขาตอนนี้ ไม่ใช่ภาพฝันในใจเหมอจริงๆได้ก่อน
หรือจะทำให้เหมอกลัวตัวเองไปก่อนกันแน่นะ 555555
แต่เราว่าเหมอน่าจะรับได้แหละ ช่วงหลังๆอาการเทิดทูนยกไว้บนหิ้งของเหมอน้อยลงแล้ว ซึ่งจริงๆดีนะ นั่นคนรัก ไม่ใช่ไอดอลในโปสเตอร์หรือเทพบุตรจากไหน ชนะแค่ผู้ชายคนนึงที่เจ็บได้ร้องไห้เป็น ทิฐิมานะ ไม่ชอบขอโทษไม่ชอบเป็นคนผิดแต่ก็ยอมลงให้คนรัก เห็นแก่ตัว ชอบครอบครองเป็นเจ้าของ ชอบเป็นฝ่ายคุมเกมส์ รักไม่ค่อยเป็น เราอยากให้เหมอรักนะที่นะเป็นนะนะ แต่ด้านไม่ดีพวกนี้ก็ช่วยปรับๆบ้าง ให้เขาเด็กชายชนะได้เรียนรู้และโตขึ้นบ้าง 555
-
อ่านตอนนี้แล้วอิฉันรู้สึกกลัวชะน้าของน้องเหมอเหลือจะกล่าว :katai1:
-
นะจะรุณแรงยิ่งขึ้นหรือเปล่าดูเหมือนความดาร์คที่อยู่ในใจมันจะมาลงที่เหมออ่ะ เพราะเลือกว่าเหมอคือคนที่จะมาเติมเต็มส่วนที่ขาดได้และยอมให้ตัวเองทุกอย่างเลยเผยทุกอย่างให้เหมอรู้และเห็น (บางทีก็แลคาบเกี่ยวกับความเห็นแก่ตัวนะ)
แต่ความรักที่เหมอมีให้นะแทบถวายหัวเชื่อเถ่อะว่าเหมอยอมทนทุกอย่างจริงๆ (แต่แอบกลัวว่าวันหนึ่งที่เหมอคิดว่าการตามใจและเชื่อฟังเป็นการกระทำที่ทำให้ตัวเองไม่มีความสุข)
มันมาครึ่งทางหรือยังน๊อ ได้แต่หวาดหวั่น :ling3:
-
ก่อนอื่นนี่เราขอกราบขออภัยจากคุณป๋าก่อนเลยค่ะ คุณป๋าคือมาดแมนแฮนซัมทั้งกายและใจ จริงๆป๋าเป็นคนดีนี่คะ ทำไมชอบเผยด้านไม่ดีออกมาแล้วเก็บด้านดีไว้ข้างใน แหมๆ เขินล่ะสิตัว เราชอบตอนป๋าอยู่กับเพี้ยนนะคะ แบบว่ารู้ใจ ถึงเรายังไม่อ่านไร้พ่ายแต่เดี๋ยวเราก็คงไปอ่านค่ะ เราเชื่ออย่างนั้นนะ 5555 กลับมาที่ชนะและเสมอ... ชนะนี่ยิ่งนานวันยิ่งน่ากลัวนะคะ คือไม่รู้แกมีปมวัยเด็กออกแนวฝังใจว่าไม่เป็นที่ต้องการรึเปล่า พอโตมานี่โคตรแสดงความเป็นเจ้าของและเอาแต่ใจมากอ่ะค่ะ เสมอเอ๊ยย ขอให้สู้นะคะ อดทนนะคะ ชนะไม่มีใครแล้วจริงๆ (ไม่ค่ะ จริงๆชนะมีแต่ไม่เลือกคนอื่น แอร๊ยยย) จริงๆความรู้สึกเราก้ำกึ่งมากอ่ะค่ะ คือใจนึงเราก็สงสารเสมอที่ต้องมาเจอมิสเตอร์เกรย์กลับชาติมาเกิดเป็นคนไทยนะ แต่อีกใจนี่เราก็เห็นใจชนะ แบบว่าชนะเหมือนคนเก็บกดอ่ะค่ะ ชอบเอาความคิดแย่ๆมาทำร้ายจิตใจตัวเอง (จะว่าไปนี่มันโรคจิตจริงๆนี่หว่า...) ดีแล้วค่ะที่มีเสมออยู่ข้างๆแบบนี้ ค่อยทำให้ชนะเป็นผูเป็นคนขึ้นมาหน่อย เพราะแกเอาความโรคจิตไปลงกับเสมอหมดแล้ว... เอ่อ ความจริงเสมอมันโคตรน่าสงสารเลยนี่หว่า! แต่เสมอก็คงกลับลำไม่ได้แล้วอ่ะค่ะ รักเค้าไปขนาดนั้นแล้วอ่ะ แล้วยิ่งเค้าแจกอ้อยขนาดนี้ เฮ้อออ ไม่รอดแล้วจริงๆค่ะ รือต่อให้เสมอคิดจะไปจริงๆนี่เราว่าก็ไม่รอดอยู่ดีค่ะ ชนะเล่นซื้อใจทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งคุณแม่ของเสมอไปหมดแล้ว โอ๊ยยยย ลำบากแล้วค่ะเสมอ อดทนนะคะ อย่างน้อยชนะก็น่ารักเวลาไม่หื่น 5555555 แต่เราเชื่อว่าเสมอมีความอดทนนะคะ ดูด ทนมาขนาดนี้แล้วอ่ะ เดี๋ยวสักพักเสมอก็จะชิน กลายเป็นฟิฟตี้เฉดออฟเกรย์จริงๆเลยทีนี้ ไม่เอาละไม่พูดถึงคู่นี้แล้ว หันไปทางน้องกวิ้นของเราดีกว่า โอ๊ยยยยย น้องคะะะ น่าสงสารกว่าน้องนี่มีอีกไหม ฮืออออ นังเสมอ!! มาว่าน้องกวิ้นของเค้าได้ไงงง สามีแกมันผีเข้าโกรธแกได้โปรดอย่าพาล ฮือออ แต่ดีนะที่เสมอมันยังคิดได้ ถึงวิธีขอโทษแกจะแบบ... ทีทำอะไรกับชนะนี่ไม่เคยเขิน พอจะขอโทษเพื่อนนี่ต้องอ้อมค้อมขนาดนั้นเลยเรอะ! น้องกวิ้นคะ หนูต้องทนนะคะ หวังว่าสักวันน้องจะได้เจอคุโด้ ชินอิจิของหนูในชีวิตจริง งื้ออออ เฮ้อออ เราก็ปลื้มนะคะที่ชนะดูสู้เพื่อเสมอมาก เราก็รู้ว่าชนะรักขนาดนี้ต้องผ่านทุกอุปสรรคไปได้แน่ๆ แต่เราแอบเชียร์ท่านนายพลค่ะ ท่านคะ เอาให้หนัก กีดกันมันเข้าไปค่ะ หมั่นไส้ ประจบคุณหญิงแม่แบบว่า... จ้าา เอาที่สบายใจ ดีเนอะที่พ่อให้หน้าตาแบบนี้มา ความตอแหลนี่คงเกิดขึ้นเองหลังจากเผชิญโลกมานาน แต่ถึงเราจะหมั่นไส้แต่จริงๆเราก็รักชนะนะคะ 555555 ดูแกรักของแกจริงก็ดีแหละค่ะ ถึงแกจะดูมากไปหน่อยแต่เสมอมันก็ไม่ได้ว่าอะไรเค้าก็โอเค เสมอรักใครเค้าก็รักด้วยแหละ อยากให้คุณพ่อพ่ายมาพูดแบบที่พูดกับเพี้ยนให้เสมอฟัง งื้อออออ ตอนนี้ชยก็เริ่มจะมีบทขึ้นมานดนึงเราดีใจจจ เราชอบคนนี้ แงงงงงง จริงๆชนะเวลาไม่อารมณ์เสียใส่น้องนี่ก็ดูเป็นพี่ที่ดีเลยนะ ชอบเค้าคุยกัน ตัวอย่างนั้นเค้าอย่างนี้ ฮืออออ ชโยคะ แต่งกับป้าไหมลูก แอร๊ยยยยยยยย พา CY มาบ่อยๆนะคะ อยากเจอ อิอิ
ในที่สุดเค้าก็อ่านทันละ เย่ จะพยายามมาอ่านตอนต่อตอนให้ได้นะคะ ฮีบ!
-
ด้านมืดเริ่มมา555
-
ชนะจะยอมให้เสมอนอนโซฟาเร้ออออ
จะอดใจไม่นอนกอดเสมอได้เร้อออออ
-
ชนะคุณหลอกดาว
-
น้องเหมอทำไงให้ชะน้าหลงขนาดเน้
-
ไม่ใช่ว่าตอนที่ไปอยู่ต่างประเทศนี่ไปกักขังหน่วงเหนี่ยวใครไว้นะ แบบรักมากไรงี้
กลัวว่าคนที่นะเคยทำแบบนั้นจะกลับมา ล่ะเหมอจะโดนทิ้ง (แค่คิดก็ชอบล่ะ mยิ่งกว่าเหมอ555)
เวลาทำกันทีไร คือนะไม่เคยอ่อนโยนเลย แอบสงสารเหมอเบาๆ
อ่านแล้วชอบ ค่อยๆเปิดเผยปมไปทีล่ะนิด
ค่อยๆฟินกับความดาร์กของชนะ และก็หลงรักความไร่อ้อยของนาง :hao7:
ปล.ขุ่นแม่น่ารักตลอดเลยยย
-
ประตูด้านมืดเริ่มแง้มออกเรื่อยๆ
-
หนุ่มไร่อ้อยsขนาดนี้ ความรักของรุ่นลูกโหดน่าดู
รักยาวนานของเหมอมาเจอมุมจิตๆของนะจ๋ายังมีขนลุก
ปล 1ชอบการตั้งชื่อเรื่องของน้องคนแต่ง มันดูมีความหมายแฝงดี
2พี่พ่ายยังคงเป็นป๋าที่นิ่งจนดูไม่ออกว่าฮีคิดไร แต่ดีใจที่คงไม่มาม่า(มั้ง)
3ถึงชอบอ่านนานะ แต่เรารอไร้พ่าย รักเพี้ยนไม่แพ้เสมอ มาต่อที หรือไม่ก้อรีบรวมเล่มเลย
-
อ่านจบตั้งแต่เช้าแล้ว [เมื่อคืนระหว่างแอบงีบก็เผลอหลับซะงั้น] แล้วก็อ่านทวนอีกรอบ
ทำไมถึงรู้สึกกลัวใจเธอ ชนะ... ยิ่งชนะเผยท่าทีมากขึ้นเท่าไร นี่ยิ่งกลัวใจเธอ กลัวเหมอจะสตรองว์ไม่พอ [ช่วงนี้เหมอดูดร็อบลงไหม... ตั้งแต่ตอนคบกัน ตั้งแต่ตอนเจอป๋าพ่ายครั้งแรก... รึเปล่าน่อ... ] กลัวชนะจะเขมือบเหมอก่อนที่เหมอจะคว้าหลักคว้าตอค้ำตัวเอาไว้ได้ทัน
กลัวว่าไอ้ที่เคยเกริ่นไว้ว่าตอนไฮสคูลที่เมกา มันจะมีจุดเริ่มแรกมาจากความเป็นสายS ในตัวของเธอนี่แหละ ชนะเอ๋ย กำลังนึกย้อนไปถึงที่ป๋าพ่ายคอยห่วง [แต่ปากแข็งไม่บอก แม๊!] นึกไปถึงตอนทำรักกันที่ทะเล ด้วยความชอบส่วนตัวคือแพ้ปู้ชายมีเลศนัยน์ใต้ตาดำนะ แต่ใจหนึ่งฉันก็กลัวว่าความเป็นตัวเองของเธอจะทำร้ายเหมอรึเปล่า ได้แต่หวังว่าเหมอจะแข็งแกร่งพอ ปรับตัว แปรสภาพ และรับได้ เพราะถึงขั้นทำให้เหมอเข้าโรงพยาบาลได้นี่คงต้องคิดหน่อยแล้ว ว่าถ้าขืนมีปากมีเสียงหรือพ่อนะจ๋าหึงโหดขึ้นมาเหมอมันจะลองรับได้ไปถึงขนาดไหน
แล้วก็เรื่องถุงยาง ถึงเธอจะบอกอย่างนั้น นี่ก็แอบเบ้ปากมองต่ำ ยังอยากให้เธอป้องกันอยู่ที่รัก ทำแบบนี้ไม่โอเคนะ แม้เหมอจ๋านะไม่ท้องแต่ทำบ่อยมันเสี่ยงเธอก็รู้ อย่าบ่อยมากนักสิ ถึงจะบอกว่าตรวจโรคแต่บางทีมันก็หาชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่ กันไว้ดีกว่าเนาะ พ่อมหาจำเริญของบ่าว
แล้วตอนไปหาหญิงแม่คืออะไร [เบ้ปากแรงตามเหมอ] อ่านแล้วหมันไส้หนัก หมันไส้นาน ซุงแหล! นะจ๋าซุงแหลสุดๆ! เพิ่งรู้ว่าเป็นคนแบบนี้! ทำท่าทำทีได้น่าตบกะโหลกที่สุดเลย 555555555555 [กองแฟนคลับนะจ๋าทุกสารทิศ]
อ้อ แล้วก็แอบดีใจแทนน้องยะด้วย อ่านไปยิ้มแก้มจะแตกตาม ขยับเข้าใกล้พี่ชายแสนอินดี้ของเราไปทีละน้อยแล้ว หวังว่าเหมอเองนี่แหละที่จะเป็นกาวยาใจของคนในบ้านนี้ ดีแล้ว ดีแล้ว...
:katai2-1:
-
ชนะให้อารมณ์เหมือนคุณเกรย์เลยอะ
นี่ถ้าน้องเหมอท้องเหมือนนางเอกในเรื่องแล้วพระเอกต้องตามง้อนะ อื้อหือออออ :hao6:
แต่ไม่ว่าคนเขียนจะเขียนให้ชนะกับน้องเหมอออกมาแบบไหนเราก็รักทั้งสองคนเลย :impress2:
-
อุ้ย!!!! ชนะมีด้านมืดแบบนี้ด้วย :hao6: :hao6:
น้องเสมอต้องเจออีกเยอะใช่มั้ยเนี่ย :katai1: แต่เสมอทนได้555
-
ชนะบางมุมก็น่ากลัวนะ
-
อิอิ น่ารักเชียว....
-
ชอบ Fifty Shade of Chanaaaaaaaaaa
เอาอีกกกกก 555555555
-
ทฤษฎีที่ว่าผู้ชายเงียบๆ เรื่องเซ็กซ์มักจะชอบความรุนแรง ซาดิส นี้ใช้ไเกับชนะจริงๆ ไม่คิดว่าชนะจะหิวรุนแรงขนาดนี้
การอ้อนคุณหญิงแม่ของชนะทำเอาเราขำอ่ะ นี่ถ้าลุงข้างบ้านมาเห็นตอนชนะอยู่บ้านจะเป็นยังไงบ้างหน้อ 5555555555555
-
อาห์... ชนะของป้า ชนะช่างดีงามเสียเหลือเกิน
รู้แล้วว่าทำไมเหมอต้องเป็นนายร้อย...
เพราะถ้านะหิวแรงขนาดนี้ สารร่างเหมอต้องแกร่งราว ๆ น้อง ๆ เทอร์มิเนเตอร์กันเลยทีเดียว
เอ... หรือว่าที่นะไม่งาบเหมอตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน
เพราะนะรอให้เหมอเข้าโรงเรียนเตรียมทหารเพื่อฝึกฝนร่างกายเพื่อเตรียมเข้าหอในฐานะภรรยาที่ 'ถูกอกถูกใจ' ก่อนหรือเปล่า (เออนะ! อีป้านี่ก็คิดได้ เมียคนอื่นนี่ต้องเข้าโรงเรียนฝึกการฝีมือ เมียพ่อนะกลับต้องเข้าโรงเรียนฝึกความแข็งแรงของร่างกาย - เอาเข้าไป โคตรมโนเลยว่ะ!)
ทั้งนี้ทั้งนั้น พ่อนะจะทำอะไรเหมอทางกายก็ได้จ๊ะ ตราบใดที่เหมอยังแฮปปี้อยู่
ขออย่างเดียว พ่อต้องดูแลหัวใจน้องเหมอให้ดีนะลูก เห็นตัวใหญ่ ๆ แต่ใจน้องน่ะเล็กเท่ากำมือเองนะครับ พ่อจะกำหรือจะคลายน้องมันก็ยอมพ่อหมดอยู่แล้ว รักเมียก็ต้องดูแลเมียให้ดี... เข้าใจหรือเปล่า?!
รออ่านตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้หายป่วยเร็ว ๆ เนอะ ^^ :กอด1:
-
เพิ่งว่างมาตามอ่านนนนค่ะ
อ่านตั้งแต่แรกจนถึงตอนปัจจุบันเลยย
เสมอนี่คล้ายๆร่างก็อปปี้ขุ่นแม่เลย แต่คงไม่มีความหลังฝังใจแบบขุ่นแม่นะคะ 5555
พ่อชนะพระเอกของเรา นี่มันร่างพี่พ่ายแต่ปากหวานนิหน่า
ซาดิสไม่เกรงใจน้องเหมอเลยยย
เราชอบโมเม้นท์ตอนแอบรักของเสมอ ตอนจีบกันน่ารักมากกกกกกกกกหห
พอเป็นแฟนกันแล้ว ทำไมรวนง่ายทั้งคู่เลย พวกเทอมั่นคงหน่อยสิ ปากก็บอกรัก การกระทำก็รักกัน แต่คุมสติไม่ค่อยอยู่แล้วก็มาทะเลาะมาเหวี่ยงกันเอง ถ้าไม่มีฝั่งนึงที่ใจเย็นกว่าจะรอดมั้ยยยย
รักกันต้องเข้าใจกันด้วยยยสิคะ
อยากให้รักกันนานนนนนนนนน
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่าาาาา
:impress2: :-[
-
ตอนที่ 26
ชนะเป็นไอ้บ้า เป็นไอ้บ้าที่บ้ามากๆ ไอ้เหมอกร่นด่าในใจ แต่ไม่กล้าเอ่ยปากต่อว่าแฟนรูปหล่อของมัน คุณหญิงแม่ของไอ้เหมอเข้านอนแล้ว ส่วนพ่อของมันยังอยู่ที่กรม คืนนี้คงไม่กลับมานอนที่บ้าน พี่สมัยก็เข้าเวรเช่นกัน คงมีแต่ไอ้เหมอ ลูกคนเล็กของบ้านที่นอนตัวแดงหน้าอายอยู่ใต้ร่างคนรูปหล่อที่รังแกมันไม่หยุดหย่อน
“ชนะ เหมออาย พอแล้ว” ทั้งเนื้อทั้งตัวของไอ้เหมอมีแต่รอยกัด ไม่พอตอนนี้คนรูปหล่อยังเพิ่มรอยให้อีกหลายรอย จนไอ้เหมอตัวลายไปหมด ผู้ชายแสนสุภาพที่พูดคุยกับคุณหญิงแม่หายวับไปกับตาตั้งแต่เข้ามาในห้องนอนของไอ้เหมอ มนุษย์รูปงามก็กลายร่างเป็นงูร้ายรัดร่างเสือเหมอไม่ยอมปล่อย ทั้งยังไม่ยอมให้มันใส่กางเกงปกปิดส่วนที่ควรปิด
“เหมอเซ็กซี่มากเลย รู้ไหมครับ” ชนะตวัดลิ้นเลียวนรอบเม็ดทับทิมที่วาวไปด้วยน้ำลายและบวมเป่งเพราะถูกดูดงับเป็นเวลานานของไอ้เหมอ
“ฮื้อออ ชนะ...เหมออาย” ไอ้เหมออายจริงๆ คนหน้าด้านอย่างมันยังยอมแพ้กับท่าทางที่คนรูปหล่อจัดวางให้ ข้อมือของมันถูกมัด แล้วชูไว้เหนือศีรษะ เสื้อนอนเลิกขึ้นสูง มองเห็นรอยแดงไปทั่วตัว ยอดอกก็บวมเป่ง ขาทั้งสองข้างก็ถูกมือแกร่งจับอ้ากว้าง สะโพกถูกยกขึ้นสูงให้คนรูปหล่อได้เห็นไปถึงไหนต่อไหน ในขณะที่ชนะยังคงไม่มีอาภรณ์ใดๆ หลุดจากกายเลยสักชิ้น
“คืนนี้ผมไม่เข้าไปหรอก...ผมอยากทำให้เหมอทรมานมากกว่า” ชนะจูบที่แก้มไอ้เหมอ ก่อนจะเคลื่อนไปงับใบหูของมันเบาๆ “ขอผมเล่น...กับร่างกายที่เป็นของผมหน่อยนะครับ”
ไอ้เหมออยากร้องตะโกนเรียกคุณหญิงแม่ให้มาดูไอ้รูปหล่อแสนสุภาพที่คุณหญิงแม่ไว้ใจให้มานอนในห้องลูกชาย อยากจะบอกว่าแม่ปล่อยไอ้งูร้ายนี่เข้ามารัดร่างลูกน้อยให้แดดิ้นแล้ว
“ต่อให้เหมออ้อนวอนว่าอยากได้...ของผมมากแค่ไหน ผมก็ไม่ให้หรอกนะครับคนดี”
ชนะ...ไม่ใช่แค่ชอบแกล้ง แน่นอนว่ายิ่งคบไอ้เหมอก็ยิ่งรู้ ว่าคนรูปหล่อ...ชอบทรมานไอ้เหมอด้วย
“หลับสบายไหมคะชนะ” คุณหญิงเสมือนถามด้วยรอยยิ้มสดใส เห็นว่าที่ลูกเขยลงจากชั้นสองมาแต่เช้าตรู่ แต่ตอนนี้ยังไม่เห็นไอ้ลูกชายหัวเกรียนเลยแม้แต่นิด
“สบายครับ คุณหญิงแม่กำลังเข้าครัวใช่ไหมครับ ขอผมช่วยด้วยคนนะ”
คุณหญิงเสมือนยิ้มหน้าบาน ก่อนจะบ่นไปถึงไอ้เหมอที่มักจะตื่นสายเป็นประจำ “ได้สิคะ ไอ้เหมอกลับบ้านทีไรตื่นสายประจำ ไม่เคยลงมาช่วยอะไรบ้างเลย”
“คงเหนื่อยมาจากโรงเรียนน่ะครับ”
“แม่ก็คิดอย่างนั้น ถึงได้ปล่อยให้มันนอน เฮ้อ เป็นทหารแม่ก็ห่วงนะคะ เดี๋ยวอีกไม่กี่เดือนก็ต้องไปฝึกภาคสนามแล้ว คงไม่ได้เห็นหน้ามันอีกสองสามเดือนเลย”
ชนะพยักหน้ารับ “คงคิดถึงแย่เลยนะครับ”
“ใช่ค่ะ แต่ระหว่างนั้นชนะมาหาแม่ที่บ้านได้นะคะ อยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้เลย แม่ยินดีต้อนรับ”
“ขอบคุณครับ” ชนะคลี่ยิ้มหล่อเหลา ทำเอาคุณหญิงเสมือนนึกสงสัยในใจว่าทำไมคนรูปหล่อปานเทพบุตรถึงมาตกหลุมรักไอ้เหมอ ลูกชายหัวเกรียนที่หน้าตาก็ไม่ได้ดีเด่อะไร ออกจะเกรียนๆ ไปวันๆ เสียด้วยซ้ำได้ “คุณหญิงแม่ครับ”
“คะลูก”
“รังเกียจไหมครับที่ผมคบกับเสมอ...”
คุณหญิงเสมือนยิ้มหวาน มองว่าที่ลูกเขยด้วยความเอ็นดู “แม่บอกแล้วไงคะว่าถ้าไอ้เหมอรักใครแม่ก็รักด้วย”
ชนะยิ้มกว้าง เดินเข้าไปกราบที่ไหล่คุณหญิงแม่ของไอ้เหมอด้วยความนอบน้อม เป็นที่ถูกอกถูกใจของคุณหญิงหนักหนา “ผมไม่แปลกใจเลยที่เสมอน่ารัก... เพราะคุณหญิงแม่ทั้งสวยทั้งใจดีแบบนี้ ผมสัญญานะครับว่าจะดูแลเสมอเป็นอย่างดี จะไม่ทำให้เสมอต้องอับอายที่คบกับผม... มีอะไรที่ผมทำไม่ดี ทำไม่ถูกต้อง อะไรที่เกินงามไป คุณหญิงแม่ตักเตือนผมได้เลยนะครับ”
คุณหญิงเสมือนนึกชื่นชมผู้ปกครองของผู้ชายอายุน้อยตรงหน้าอยู่ในใจที่สั่งสอนอบรมลูกชายได้น่ารักเช่นนี้ ทั้งรูปหล่อทั้งพูดจาดี ฐานะทางบ้านก็ร่ำรวย ชาติตระกูลก็ไม่มีที่ติ คุณหญิงบ้านไหนๆ ก็อยากมารุมแย่งไปเป็นลูกเขย เห็นอยู่ร่ำไปที่มีคุณหญิงคุณนายเข้าไปพูดคุยกับบิดาของชนะในงานการกุศลหรืองานทางสังคมต่างๆ เอ่ยปากแนะนำลูกสาว อวดสรรพคุณกันเสียยกใหญ่ คงมีแต่คุณหญิงเสมือนที่ไม่ได้ไปร่วมวงเพราะที่บ้านมีลูกชายอยู่ทั้งคู่ ทว่า...โลกกลับพลิก แผ่นดินกลับตาลปัตรเมื่อลูกชายคนโตนำข่าวมาบอกว่าไอ้เหมอของท่านคบอยู่กับลูกชายคนโตของตระกูลโรจนโภคิน เท่านั้นคุณหญิงเสมือนได้แต่หัวเราะอยู่ในใจ คุณหญิงคุณนายทั้งหลายคงชวดลูกเขยดีๆ เสียแล้ว
“แม่ก็ขอฝากไอ้เหมอด้วยนะลูก มันดื้อไปบ้าง ใจร้อนไปบ้าง ก็ให้อภัยกันนะ” คุณหญิงยกมือขึ้นลูบหลังคนรูปหล่อที่ยังคงมีสีหน้ากังวลใจในบางอย่าง
“ผมดีใจนะครับที่คุณหญิงแม่เข้าใจในความรักของผมกับเสมอ แต่คุณพ่อของเสมอคงไม่ยอม...”
“คงต้องให้เวลาเขาหน่อย เขาแค่ไม่มั่นใจว่าจะเป็นความรักที่ทำให้ลูกมีความสุข” คุณหญิงบอกอย่างใจดีและเข้าใจสามีของท่าน “แต่ชนะไม่ต้องกังวลนะคะ คนรักกัน ถ้าจับมือกันไว้แน่นแล้วผ่านทุกอย่างไปด้วยกันได้ ไม่มีอะไรมาขัดขวางได้หรอกค่ะ แม่เชื่ออย่างนั้นนะ ความรักมันสวยงามนะคะลูก มองให้มันเป็นความสุข อย่าเก็บเอามาทุกข์ใจ ว่าแต่ตีกอล์ฟเป็นไหมคะเนี่ย”
“เป็นครับ แต่คงไม่เก่งเท่าพี่สมัย” คนรูปหล่อของคุณหญิงเสมือนช่างอ่อนน้อมถ่อมตน ปากหวาน รู้จักยกยอเสียจนท่านปลื้มใจแล้วปลื้มใจอีก
“ยังไงว่างๆ ลองตามพี่สมัยไปออกรอบนะคะ เผื่อจะได้คุยกับคุณพ่อไอ้เหมอบ้าง มาที่บ้านบางทีไม่เจอหรอก รายนั้นชอบอยู่ที่ทำงาน ยิ่งช่วงนี้ลูกไม่คุยด้วย ยิ่งไม่เห็นหน้าที่บ้านหรอกค่ะ”
“ขอบคุณนะครับคุณแม่ แล้วมีอะไรที่คุณพ่อท่านโปรดอีกไหมครับ”
“เขาชอบปลูกต้นไม้ค่ะ ต้นลีลาวดีในกระถางสวยๆ ที่สวนเขาก็ลงเอง กล้วยไม้ก็แสนจะชอบ ตามสไตล์คนแก่” คุณหญิงนินทาสามีเสร็จก็หัวเราะเสียเอง ชนะจึงพลอยหัวเราะไปด้วย
“คุณตาคุณยายของผมเป็นเจ้าของไร่ที่เชียงใหม่ครับ มีกล้วยไม้พันธุ์หายาก ลีลาวดีก็มีที่ต้นสวยๆ ขายราคาดีก็เยอะ ถ้าผมจะลองชวนไปเที่ยว คุณแม่จะรังเกียจไหมครับ”
คุณหญิงเสมือนยิ้มกว้าง ท่านเป็นคนชอบเที่ยวอยู่แล้ว แต่หลายปีมานี้กลับเป็นคุณหญิงที่ขลุกอยู่แต่ในครัว หรือไม่ก็ตามสามีไปงานสังคม ลูกๆ ก็โตกันหมด ต่างมีหน้าที่ของตัวเองจึงไม่มีใครอยู่ติดบ้าน ไม่มีใครว่างพอจะเป็นเพื่อนไปเที่ยวด้วยเลย “โอ้ยย ไม่รังเกียจเลยค่ะลูก แม่อยากไปเชียงใหม่มากกก อยากไปสูดอากาศบริสุทธิ์ ไว้ยังไงเรานัดกันนะคะ ไปด้วยกันทั้งสองครอบครัวน่าจะสนุก”
“ครับคุณหญิงแม่”
จากนั้นในห้องครัวของบ้านเดชาโชติกุลก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคุณหญิงเสมือนและแฟนของลูกชายคนเล็กของบ้านที่ตอนนี้ยังนอนหลับเพราะเหนื่อยอ่อนจากการถูกกลั่นแกล้งทั้งคืน
“เหมอจ๋า ตื่นได้แล้วนะครับ” ชนะที่ช่วยงานในครัวแบบงูๆ ปลาๆ เสร็จแล้วก็ขึ้นมาปลุกไอ้เสือขี้เซาที่ครางจนสิ้นฤทธิ์หลับไปตอนตีสี่
“อืออ” ไอ้เหมอพลิกตัว ยกหมอนปิดหูเพราะไม่อยากถูกรบกวน ชนะคลี่ยิ้ม มองคนหัวเกรียนที่ยกขาก่ายหมอนข้างจนเห็นช่องทางลับบวมเล็กน้อยจากแรงกระแทกกระทั้นของเขา
“เสมอ...ต้องตื่นแล้วนะครับ จะได้ลงไปทานข้าว แล้วเราไปเที่ยวกัน” ชนะยังคงบอกเสียงนุ่ม แต่มือใหญ่ไล้วนที่สะโพกของไอ้เหมอ บีบขยำแล้วส่งนิ้วลูบวนที่ช่องทางก่อนจะสอดใส่จนไอ้เหมอมันขมิบรัดโดยไม่รู้ตัว
“อื้อออ ไม่เอา” ไอ้เหมอร้องท้วง จับมือชนะไว้ทั้งที่ตาปิดสนิท แต่นิ้วที่ขยับเข้าออกทำให้มันต้องปรือตาขึ้นมอง “นะยังแกล้งเหมอไม่พออีกเหรอ เหมอไม่ไหวแล้วนะจ๋า ไม่มีแรงแล้ว”
ไอ้เหมอพูดอ้อน อยากให้คนรักปล่อยให้มันได้นอนเสียที “ชนะ...ไม่เอา”
“เหมออยากได้มันทั้งคืนเลยไม่ใช่เหรอ” ชนะกระซิบถาม จับมือไอ้เหมอลูบแก่นกายของตัวเอง “อยากให้มันกระแทกตรงนี้”
“ลามก” ไอ้เหมอว่าเสียงเบา พลิกตัวนอนหงายแล้วขยับขาอ้ากว้าง สองมือของมันจับที่แก้มก้นตัวเองแล้วแหวกออกให้อีกฝ่ายได้เห็น ชนะกลืนน้ำลายลงคอ ขยับเข้าใกล้ มองไอ้คนยั่วอย่างกระหายอยาก “รักเหมอหน่อย”
ชนะไม่รอช้า ขยับกระแทกสวนเจ้ามังกรมุดเข้าสำรวจช่องทางร้อนที่ไม่ต้องขยายเบิกทาง เพราะถูกนิ้วของเขาสำรวจมาทั้งคืนแล้ว
“ลึกอีก...แรงอีกชนะ อึก! ทำได้แค่นี้เหรอ”
“เสมอ...” ชนะกัดฟันกรอด มองคนท้าทายที่ไม่ว่าจะสวนกายแค่ไหนก็ยังคงท้าทายอยู่อย่างนั้น ปากพร่ำบอกในขณะที่ทั้งร่างโยกคลอนสั่นไหวจนสติกระเจิง
“เข้ามาอีก...อาาา รักเหมออีก...แรง...อีกได้..ไหม อื้อออ อ้ะ อ้าาา อึก...ซี้ดดด อ๊า! อูยยย แรงอีกสิ อูยยย”
เสียงไอ้เหมอเบาราวกับเสียงกระซิบ สะโพกมันโดนตอกกระแทกรุนแรงแต่ก็ยังยั่วยุให้อีกฝ่ายรุนแรงยิ่งขึ้น ให้ถึงใจกับความทรมานที่มันได้รับเมื่อคืน เพราะไม่ว่าจะอ้อนวอนแค่ไหน ทำสิ่งน่าอายเพียงใด ชนะก็ไม่ให้ไอ้เหมอได้สมดังปรารถนาเลย คนรูปหล่อปรนเปรอมันด้วยนิ้ว...สัมผัสลิ้มลองมันด้วยลิ้น แต่ไม่ส่งให้ไอ้เหมอไปถึงฝั่งฝัน ชนะใจร้าย...ทรมานคนรักจนแทบขาดใจ
“เหมอ...อย่าตอดผมถี่ขนาดนี้ได้ไหม ใจจะขาด” ใบหน้าของชนะแดงก่ำ เสมอเยี่ยมยอด ไม่ว่าเขาจะรุนแรงแค่ไหนก็ตอบรับได้อย่างถึงใจ ไม่เคยสุขขนาดนี้ ไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกได้ขนาดนี้...
ช่องทางร้อนที่เหมือนจะดูดกลืนแก่นกายของชนะไว้ทุกครั้งที่ขยับ ยิ่งเข้าลึกยิ่งรู้สึกถึงความสุขสมปนทรมานใจ ยิ่งอีกฝ่ายร่อนสะโพกวน ชนะยิ่งขบกรามแน่น ขยับสะโพกถี่ยิบ กระแทกกระทั้นอย่างไม่กลัวคนข้างใต้จะแตกหัก ไอ้เหมอหัวสั่นหัวคลอน สองมือยกขึ้นค้ำหัวเตียงที่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดเพื่อไม่ให้หัวไปโหม่งแล้วหมดอารมณ์คึก
จังหวะเร่งร้อนในตอนสุดท้าย ไอ้เหมอซี้ดปาก ดึงชนะลงมาจูบ ยกขารัดเอวอีกฝ่ายที่เน้นย้ำกระแทกจุดถี่ยิบ ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นจึงถึงฝั่งฝัน ช่องทางของไอ้เหมอแสบร้อน ตอดรัดช่วยรีดน้ำให้กับคนรูปหล่อที่จูบมันแรงๆ แววตาที่มองมาก็มีแต่ความรักใคร่หลงใหล
“ถึงใจผมจริงๆ เหมอคนเก่งของผม” ชนะเอ่ยชมให้ไอ้เหมอได้อายจนหน้าแดง “วันนี้ผมจะพาไปดูหนังนะครับ แล้วตอนเย็นเราไปส่งยะที่สนามบิน”
“ตกลงยะไปญี่ปุ่นจริงๆ เหรอ”
“จริงสิครับ ผมจะโกหกทำไมล่ะ”
“นึกว่าพูดเอาใจคุณหญิงแม่ไปอย่างนั้น”
“ผมไม่โกหกผู้ใหญ่”
“คนดีที่หนึ่งเลย” ไอ้เหมอว่า น้ำเสียงราวกับประชดประชันจนคนรูปหล่อก้มลงกัดที่แก้มมันด้วยความหมั่นไส้ “พาไปอาบน้ำหน่อย”
“ไม่อายแล้วเหรอ”
“เหมอคงไม่มีอะไรให้อายอีกแล้ว” ไอ้เหมอบอกจากใจ “โดนนะทำขนาดนี้...เหมือนคนร่านรัก”
“ร่านรักกับผมคนเดียว...ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“นะว่าดีเหมอก็ว่าดี”
จะไม่ให้รักไม่ให้หลงเสมอ...ชนะคงทำไม่ไหว คบกันมา...ก็ไม่ใช่วันสองวัน แต่กลับไม่รู้สึกเบื่อที่จะลิ้มลอง ไม่รู้สึกเบื่อที่จะหยอดคำหวาน และไม่รู้สึกเบื่อ...ที่จะได้ฟังคำว่ารักจากปากของเสมอ
เมื่อไหร่กันหนอ...ที่จะได้ครอบครองเสมอไว้..และให้อยู่กับเขาตลอดเวลาเสียที
ไอ้เหมอยามที่ไม่ได้อยู่กันสองต่อสองกับคนรักมันก็เป็นผู้ชายปกติ ใส่กางเกงยีนเสื้อยืดรองเท้าผ้าใบมาเดินห้างเหมือนวัยรุ่นทั่วไป ข้างกายของมันมีคนรูปหล่อเดินดึงดูดสายตาสาวๆ ให้หันมองคอแทบหัก ร่างที่สูงกว่าไอ้เหมอไม่กี่เซ็นยังคงโดดเด่นแม้อยู่ท่ามกลางผู้คนนับร้อย
สองคนเดินเคียงข้างมองจากมุมคนไม่รู้จักก็เห็นว่าเป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันตามปกติ แต่หารู้ไม่ว่าสองคนนี้...ลึกซึ้งกันไปถึงไหนต่อไหน ถ้าสังเกตมองดูให้ดี แววตาหลังแว่นกรอบดำของคนรูปหล่อยามที่ได้สบมองกับตาแป๋วซื่อใสของคนหัวเกรียน...มันมีประกายบางอย่าง
“เหมออยากดูเรื่องอะไร” ชนะเอ่ยถาม ไอ้เหมอที่ดูโปรแกรมหนังก็ขมวดคิ้วมุ่น
“ไม่มีเรื่องที่อยากดูเลย”
“เลือกมาสักเรื่อง” ชนะบอก ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ “หาเรื่องที่มันทันรอบบ่ายสอง”
“นี่จะดูหนังไม่ได้ดูเนื้อเรื่อง แต่ขอให้ทันเวลาหรือไง” ไอ้เหมอจอมเรื่องมากหันมองคนข้างกายแล้วทำปากยื่นใส่ “ลูกนักธุรกิจเต็มตัวเลย”
“แล้วลูกนายทหารไม่ต้องตรงต่อเวลาหรือ”
“ไม่ต้องทุกเรื่องเสียหน่อย” ไอ้เหมอเถียง ก่อนจะชี้หนังที่มันคิดว่าเข้าไปดูก็คงไม่เสียดายเงิน “ดูเรื่องนี้ก็ได้”
“อืม” ชนะพยักหน้า ยื่นบัตรให้ไอ้เหมอ “ไปเติมเงินดิ ผมไปรอหน้าตู้”
“ครับคุณชาย” น้ำเสียงประชดประชันของไอ้เหมอทำเอาหัวเกรียนๆ ของมันถูกโบกเข้าให้
ชนะยืนรอ สายตากวาดมองทั่วก่อนจะเห็นผู้ชายหัวเกรียนคนหนึ่งกำลังขยับเดินไปทางไอ้หัวเกรียน หน้าตาท่าทางของมันราวกับจะตรงเข้าไปทักคนรักของเขา ริมฝีปากก็กำลังจะขยับเอื้อนเอ่ย แต่ชนะไวกว่า ก้าวยาวๆ แค่สี่ห้าก้าวก็ถึงตัวไอ้เกรียนที่มัวแต่ยืนอ่านใบเสร็จที่ได้รับจากพนักงาน คงกำลังตรวจเช็คความถูกต้องของจำนวนเงินที่มันจ่ายไป
“ช้า” ชนะว่า มองผู้ชายหัวเกรียนที่ชะงักค้างอยู่ไม่ไกลด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แน่ใจแล้วว่าไอ้หมอนั่นต้องรู้จักเสมอ แต่เพราะมันเป็นใครที่เขาไม่คุ้นหน้า เขาจึงไม่อนุญาตให้เข้ามาใกล้เสมอของเขา
“ใจร้อนไปได้ ยังไงก็ทันรอบบ่ายสองน่า” ไอ้เหมอบอกแล้วมองคนใจร้อนของมันยิ้มๆ พากันเดินไปที่ตู้ขายตั๋วก็กดเลือกหนังที่ต้องการจะซื้อตั๋ว “นะ นั่งตรงไหนดีอ่ะ”
“ไกลๆ หน่อย ใกล้ไปผมปวดตา”
“อืม” ไอ้เหมอจัดการเลือกที่นั่งที่ไกลจอและอยู่ตรงกลาง ที่สามารถเลือกตามใจต้องการได้คงเป็นเพราะหนังเรื่องนี้เข้าโรงมานานพอสมควรแล้ว คนเข้าดูจึงมีไม่มากเหมือนในวันแรกๆ ที่เข้าฉาย
การเข้าดูหนังครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องมีเสบียง แค่น้ำเปล่าคนละขวดก็เพียงพอ เพราะชนะกับไอ้เหมออยู่ทานข้าวเที่ยงกับคุณหญิงแม่ก่อนออกมาดูหนังซะจนอิ่มแปล้ ไม่ต้องการขนมนมเนยอะไรไปเพิ่มภาระให้กับกระเพาะอีก ครั้นพอใกล้เวลาฉาย ไอ้เหมอก็จูงมือพ่อดาวประจำใจของมันเข้าไปรอก่อน เพราะให้เดินเตร่หรือนั่งรอข้างนอกก็คงเบื่อ เข้าไปนั่งดูโฆษณาหรือ Trailer หนังตัวใหม่ที่จะเข้าฉายคงสนุกมากกว่า
ทั้งชนะและไอ้เหมอไม่ใช่คอภาพยนตร์อย่างไอ้กวิ้น ดังนั้นเมื่อหนังเริ่มฉายไปได้เพียงครึ่งชั่วโมง ทั้งคนรูปหล่อและคนหัวเกรียนต่างก็หลับคอพับคอเอียง เอนหัวซบกันอย่างน่าเอ็นดู
ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงซาวน์ประกอบหนังดังลั่นโรง ปลุกคนรูปหล่อที่ง่วงงุนเพราะตื่นแต่เช้าตรู่ผิดวิสัยให้ตื่นจากนิทรา แต่กลับไม่สามารถปลุกไอ้เหมอที่ถูกกลั่นแกล้งทั้งคืนให้ตื่นได้ ชนะผงกหัวขึ้น ถอดแว่นแล้วขยี้ดวงตาเล็กน้อย ก้มลงมองที่ไหล่ก็เห็นหัวเกรียนๆ ของคนข้างกายซุกซบ
ซื้อตั๋วเข้ามานอนแท้ๆ เชียว
"เสมอ..." ชนะกระซิบเสียงแผ่วร้องเรียก แต่ไอ้เหมอไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัว มันยังคงหลับตาฝันหวาน น้ำลายย้อยลงข้างมุมปาก เป็นที่น่าเอ็นดูต่อสายตาของคนที่รักที่หลงมันยิ่งนัก คนรูปหล่อขยับยิ้มก่อนจะใจดีใช้ลิ้นร้อนเลียซับให้จนหมดอย่างไม่รังเกียจ
"ฮืออ" ไอ้เหมอครางฮือเสียงแผ่วเมื่อถูกความอุ่นร้อนสัมผัสที่ผิวแผ่วเบา แต่จากนั้นไม่นาน...ริมฝีปากที่กำลังคลี่ยิ้มของมันก็ถูกครอบครองด้วยริมฝีปากสวยของคนรูปหล่อ ชนะลากลิ้นเลียตามริมฝีปากของอีกฝ่ายราวกับแท่งลิปสติกสีสวยที่กำลังบรรจงแต้มสีให้ ไอ้เหมอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง ตกใจแทบผงะเมื่อจอภาพยนตร์ที่คาดคิดจะได้เห็นกลับเปลี่ยนเป็นจอภาพจากดวงตาคู่สวยของคนรัก
"นะ..." ไอ้เหมอทุบอกท้วง แม้บริเวณใกล้ๆ จะไม่มีคนเลยก็ตาม แต่มันก็ยังอดเขินไม่ได้อยู่ดี "ชนะ...อือ...เหมออยากดูหนัง"
"ก็ดูอยู่ไม่ใช่เหรอ" ชนะคลี่ยิ้ม กระซิบบอกชิดริมฝีปาก
"ตรงไหนกัน ไม่เห็นเลยสักนิด"
"เห็นอยู่นี่ครับ...หนังหน้าหล่อๆ ของผมน่ะ"
"หูยยย ไม่รู้จะพูดอะไรเลย" ไอ้เหมอหัวเราะ มันไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นพ่อดาวประจำใจแสนจะหน้านิ่งของมันเล่นมุก และเพราะเหตุนี้จึงได้แต่ยอมความให้อีกฝ่ายชิมริมฝีปากของมันได้ตามใจชอบ
ชนะไม่เคยเบื่อกับการได้ลิ้มชิมรสร่างกายของไอ้เหมอ ยิ่งเห็นตาแป๋วซื่อใสของมันเยิ้มไปด้วยความหลงใหลในตัวเขา ความยับยั้งชั่งใจของชนะยิ่งลดน้อยถอยลงไปทุกที และเสมอคงละลายคาเก้าอี้เบาะโรงหนังไปแล้วหากสายตาของคนรูปหล่อไม่ปะทะเข้ากับโทรศัพท์มือถือของใครบางคนที่กำลังยกขึ้นแล้วหันตัวกล้องมาทางคนทั้งคู่ ชนะขมวดคิ้วเพ่งมองจนเจ้าของโทรศัพท์มือถือรู้ตัว เครื่องมือสื่อสารจึงถูกเก็บอย่างเร็วไว
"นะจ๋า...มีอะไรเหรอ" ไอ้เหมอกระซิบถาม เมื่อคนรูปหล่อที่กำลังหลอมละลายร่างกายของมันหยุดชะงักนิ่งนาน
"ไม่มีอะไรหรอก แค่กำลังคิดว่าจะชิมตรงไหนอีกดี" ชนะคลี่ยิ้มหล่อ แต่สายตาเย็นชาว่างเปล่ากลับจดจ้องที่ไหนสักแห่ง ไอ้เหมอมองตามแต่ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรผิดสังเกต เห็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งลุกออกจากโรงหนังไปก็เท่านั้น
“ปากหวาน ชิมหมดทุกที่แล้ว...ไม่เบื่ออีกเหรอ” ไอ้เหมอเลิกสนใจแล้วหันมามองค้อนคนรูปหล่อของมัน
"ใครจะเบื่อลง” ชนะยิ้มหล่อใส่ตา ไอ้เหมอมันก็เขินเอาเขินเอา ไม่เคยชินสักทีกับความหวานของคนตรงหน้า “หนังไม่สนุกเลย...ออกไปกันดีกว่าไหม ผมอยากพาเหมอไปช็อปปิ้ง"
ไอ้เหมอตามใจ แม้มันจะไม่ชอบช็อปปิ้งเพราะเปลืองเงินเปลืองทองก็ตามที แต่มันก็เห็นด้วยที่หนังไม่สนุกและไม่อยากเสียเวลาดูอีก สู้ออกมาเดินเตร่อยู่ข้างนอก ดูของนั่นนี่ให้สบายตาสบายใจยังดีกว่า
"เหมอ"
"หืม"
"ผมง่วงเหลือเกิน ไปซื้อกาแฟให้หน่อยได้ไหมครับ เอาเหมือนเดิม...แบบที่ผมชอบ เหมอรู้ใจผมใช่ไหม" ชนะยิ้ม มองไอ้เหมอที่ยิ้มตามแล้วพยักหน้าตอบกลับมา
"แล้วชนะไม่ไปด้วยกันเหรอ"
"ผมลืมของไว้ที่รถ"
ไอ้เหมออยากถามใจแทบขาดว่าของอะไร เพราะตอนขึ้นรถมาด้วยกันก็ไม่เห็นว่าชนะจะเอาของอะไรขึ้นมาด้วย ทั้งโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ก็อยู่ติดตัวครบ แต่มันไม่อยากเซ้าซี้ให้คนรูปหล่อรำคาญใจ
"งั้นรีบมานะ เหมอรอที่ร้านกาแฟ"
"ครับ"
ไอ้เหมอแยกไปร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกล ส่วนชนะเดินแยกไปอีกทาง
-
ท่อนขายาวแข็งแกร่งของคนรูปหล่อร่างสูงที่ความสูงเฉียด 190 ซม. ก้าวฉับๆ ตามเป้าหมายที่กวาดมองหาแค่ไม่นานก็เจอ เพราะแม้รูปหน้าจะมีให้เห็นดาษดื่นทั่วไปแต่ท่าทีลุกลี้ลุกลนราวกับกำลังหนีจากอะไรบางอย่างก็สะดุดตา เจ้าของโทรศัพท์มือถือที่ละเมิดเรื่องส่วนตัวของเขาประเมินจากสายตาแล้วเป็นเพียงชายร่างสูงไม่เกิน 180 ซม. ย้อมผมสีทองบลอนด์ตัดกับสีผิวดำแดง แต่งกายก็ตามแบบวัยรุ่นทั่วไป ท่าทางอายุไม่น่าแก่เกินเขาไปได้ ชนะเร่งฝีเท้าตามจนทัน พอก้าวประชิดตัวได้ก็ล็อคคออีกฝ่ายที่ตกใจผงะถอย อ้าปากจะร้องเสียงดังแต่มือแกร่งยกขึ้นปิดปาก
"ขอคุยด้วยหน่อย" น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มเย็นเยียบ แต่แววตาลุ่มลึกนั้นกลับอันตรายน่ากลัว สะกดนิ่งเหยื่อไม่ให้ขยับเขยื้อน ไอ้หัวทองยอมถูกลากหลบสายตาฝูงชนไปทางบันไดหนีไฟ
"มะ...มีอะ...อะไรจะ...จะคุย" ไอ้หัวทองตัวสั่นเทิ้ม มองผู้ชายร่างใหญ่กว่ามันแล้วละล่ำละลักถาม ไม่อยากทำพิรุธ แต่มันกลับลืมสายตาที่จดจ้องมันในโรงหนังไม่ได้ สายตาที่เย็นเยียบที่ทำให้แค่มองก็รู้สึกขาสั่นไปหมด
"มึงเห็นใช่ไหม"
"..."
"กูถามก็ตอบ!"
ไอ้หัวทองสะดุ้ง ผงะถอยกับเสียงตวาด ก่อนมันจะส่ายหน้าดิก ไม่ยอมรับ ไม่รู้ ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทั้งๆ ที่มันรู้ดีแก่ใจว่ามันเห็นและมีคลิปในโทรศัพท์มือถือเป็นหลักฐานทนโท่
"กะ..กู กูไม่เห็นอะไรเลย" น้ำเสียงปฏิเสธของมันคงไม่ทำให้ไอ้รูปหล่อสุดแสนจะเย็นชาตรงหน้าเชื่อได้
"เอามือถือออกมา" ชนะสั่ง มองไอ้หัวทองอย่างหงุดหงิดใจ มือแกร่งล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบไฟแช็คและบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเพื่อระบายโทสะระหว่างรอ แต่เห็นมันก็ยังยืนตัวสั่นเงอะงะไม่ขยับทำตาม ชนะจึงตวาดมันอีกครั้ง "เอาออกมาสิวะ!"
ไอ้หัวทองผงะถอยเมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าหาด้วยท่าทีคุกคาม บุหรี่ที่ปลายนิ้วเรียวสวยคีบอยู่ก็ดูอันตราย ไฟสีแดงที่ติดตรงปลายมวนราวกับกำลังเผาไหม้ความกล้าของมันที่ยกมือถือขึ้นถ่ายช็อตเด็ดในโรงหนังไปจนหมด มันคิดเล่นๆ ว่าวันนี้คงมีคลิปไปอัพโหลดลงบนช่องทางโซเชียลเพื่อเรียกยอดไลค์ยอดความคิดเห็นเพียงเท่านั้น ไม่คิดว่าคนที่ถูกแอบถ่ายจะรู้ตัวแล้วตามมาเอาเรื่องแบบนี้
"มะ...มึง...มึงจะทำอะไรวะ! กู...กูผู้ชายทั้งแท่งนะเว้ย!" ไอ้หัวทองหน้าเด๋อมองคนรูปหล่อตรงหน้าด้วยความหวั่นใจ เพราะอีกฝ่ายคืบเข้าใกล้ไม่หยุด "อย่าเข้ามาใกล้กู ไอ้เกย์โรคจิต!"
ชนะหัวเราะ กวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าของไอ้หนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าดูถูก "มึงคิดว่ากูจะทำอะไร"
ไอ้หัวทองหน้าซีดเผือด ลำคอของมันถูกมือใหญ่เพียงข้างเดียวกำเกือบรอบ นิ้วเย็นที่สัมผัสกับลำคอของมันทำเอาขนลุกเกรียว ก่อนแรงบีบจากฝ่ามือจะเพิ่มขึ้นจนมันรู้สึกอึดอัด
"พูดอะไรไม่ดูหนังหน้า มึงคิดว่าหล่อพระเจ้าสร้างอย่างกูจะทำอะไรกับหน้าเหียกๆ อย่างมึง"
"อ่อก! อึก!"
ไอ้หัวทองดิ้นพล่าน พยายามดึงมือใหญ่ออกจากรอบคอตัวเอง เท้ามันดีดเตะแต่อีกฝ่ายหลบได้ ก่อนจะยกเข่ากระแทกเข้าใส่ท้องของมันอย่างรุนแรงหลายทีจนมันจุก เจ็บระบมแทบสิ้นสติ
"กูเกลียดพวกพูดไม่รู้ฟัง ถามแล้วไม่ตอบ สั่งเหี้ยอะไรก็ไม่ทำตาม"
"อึก!...ชะ...ช่วย..ช่วยด้วย..."
ไอ้หัวทองกำลังคิดว่ามันคงได้ตายลงตรงนี้เป็นแน่หากยังไม่มีใครเข้ามาช่วย เพราะไอ้รูปหล่อตรงหน้าไม่มีทีท่าจะปล่อยหรือปราณีกับชีวิตของมันเลยสักนิด
"มะ...มือถือ...มือถือผม อะ...เอาไป"
ชนะกระตุกยิ้ม รับมือถือจากไอ้หัวทองที่มือไม้สั่นรีบส่งให้ เปิดเช็คดูก็เห็นคลิปที่มันแอบถ่าย ชนะปล่อยมือผลักไอ้หัวทองกระแทกผนังอย่างแรงจนมันลงไปนอนกองกับพื้น ตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว
"กลัวหรือ” รองเท้าราคาแพงแตะลงบนลำตัวไอ้หัวทองที่น้ำตาเริ่มไหลอาบหน้า มันเกิดจากท้องพ่อท้องแม่มาสิบเจ็ดปีไม่เคยรู้สึกกลัวอย่างนี้มาก่อน วันๆ มันก็เอาแต่เล่นสนุกอยู่บนโลกโซเชียล มีความสุขกับการขายของออนไลน์ กับโพสสเตตัสเรียกยอดไลค์ของมัน ไม่เค๊ย ไม่เคยจะต้องมาเจอกับเรื่องพรรค์นี้ “กลัวก็ดี จะได้จำว่าพวกชอบเสือกมักไม่ได้ตายดี”
“ขะ..ขอโทษ...ผม...ผมขอ..โทษ”
ชนะไม่สนใจ ทำหูทวนลมไม่ได้ยินเสียงสั่นเทาของอีกฝ่าย มือใหญ่ของเขาจัดการถอดซิมการ์ดออกจากโทรศัพท์มือถือแล้วโยนลงบนพื้นตรงหน้าไอ้หัวทองที่ตอนนี้มองตาแทบถลน ปากมันอยากร้องห้าม แต่มันทั้งเจ็บทั้งจุก แทบไม่มีแรงจะพูดหรือขยับเขยื้อนตัว
“มือถือราคาถูก” ชนะมองด้วยสายตาเหยียดหยาม ก่อนจะนั่งยองๆ ลงมองไอ้หัวทองที่ร้องไห้ราวกับเด็กๆ “กูซื้อมือถือเครื่องนี้ ให้สามพันก็แล้วกัน”
ไอ้หัวทองอยากร้องตะโกนบอกว่ามันซื้อมาหมื่นสอง แต่มันไม่อยากเอาชีวิตตัวเองไปแลกกับเงินก้อนเล็กๆ เพียงเท่านั้น มันจึงยอมพยักหน้า ขยับมือไปหยิบซิมการ์ดที่ถูกถอดทิ้งแล้วรับเงินจากไอ้หล่อโหดเหี้ยมที่โปรยแบงค์พันลงใส่หน้ามัน
“แล้วมึงอย่าไปทำแบบนี้ที่ไหน เจอกูยังถือว่าโชคดีที่กูไม่เอาความ”
ขนาดไม่เอาความยังอ่วมขนาดนี้ ไอ้หัวทองได้แต่กรนด่าไอ้หน้าหล่อในใจ มันคงเข็ดไปจนตายกับการเป็นมนุษย์กล้องที่แค่อยากหาคลิปไปลงเฟซบุ๊คเพื่อเรียกยอดไลค์
“อ้อ...กูชื่อชนะ ชนะ โรจนโภคิน อยากแจ้งความจับกูก็ตามใจ แต่ถ้าแจ้งจับกูแล้วเอากูเข้าคุกไม่ได้ มึงเจอกูอีกแน่ เข้าใจไหม” โทรศัพท์มือถือเครื่องละหมื่นสองตบเข้าที่แก้มไอ้หัวทองที่พยักหน้าด้วยความเข้าใจอะไรบางอย่าง มันคงไม่โง่แจ้งความ เพราะดูก็รู้ว่าไอ้รูปหล่อนี่มันเส้นใหญ่จนคดีทำร้ายร่างกายไม่ถึงตายแบบนี้เอาผิดกับมันไม่ได้ แล้วถ้าเอามันเข้าคุกไม่ได้ ไอ้หัวทองคงต้องเจอกับอะไรที่หนักกว่านี้เป็นแน่ สายตาที่ราวกับสัตว์ร้ายของไอ้รูปหล่อมันบอกแบบนั้น
“อีกเรื่อง...กูมีเบอร์ที่บ้าน เบอร์พ่อ เบอร์แม่ของมึงอยู่ในเครื่องนี้ ถ้าคลิปกูกับแฟนหลุดไป มึงไม่ต้องให้กูพูดซ้ำ ว่าจะเจอกับอะไร”
“มะ...ไม่หลุด ผมรับรอง...ผมไม่ได้ส่งให้ใคร มีแค่ในเครื่อง...ผมสาบาน”
“ดี...” ชนะยิ้มอย่างพึงพอใจ ดูดบุหรี่สูดควันเข้าปอดไปอีกอึดใหญ่แล้วพ่นออกใส่หน้าไอ้หัวทองที่สำลักควันไอค่อกแค่ก “ให้กูทำอะไรเป็นเครื่องเตือนใจหน่อยไหม...เผื่อมึงจะได้จำ ว่าอย่าไปทำเรื่องแบบนี้ที่ไหนอีก”
“มะ...ไม่ ผม...ผมขอร้อง” ไอ้หัวทองมองปลายมวนบุหรี่ด้วยความหวาดกลัว เพราะไอ้รูปหล่อตรงหน้าทำราวกับจะเอามาจี้กับผิวของมัน “ปล่อยผม...ปล่อยผมเถอะครับพี่ ผมขอโทษ ผมไม่ทำแล้ว...ไม่ทำแล้วครับ”
ชนะหัวเราะ มองไอ้หัวทองที่ตัวสั่นเทา ยกมือไหว้ขึ้นท่วมหัว ก่อนแววตาลุ่มลึกแสนเย็นชาจะอ่อนลงเมื่อโทรศัพท์มือถือมีสายเข้า
“มึงรอดตัวไปนะวันนี้ แต่อย่าให้กูเจอมึงอีก” บอกเพียงเท่านั้นไอ้รูปหล่อมันก็เดินจากไป ทิ้งไอ้หนุ่มหัวทองให้ร้องไห้โฮอย่างสุดจะทน กูแค่แอบถ่ายมึงกับแฟนจูบกัน...แต่กูมีโทษถึงกับต้องตายเลยเหรอวะ มันบ้าไปแล้ว!! ฮือออ แล้วยังมาซื้อมือถือกูแค่สามพันอีก แม่กูซื้อให้ตั้งเครื่องละหมื่นสอง ทีนี้กูจะกลับบ้านไปบอกแม่ว่ายังไง! ขอแช่งให้มึงเลิกกับแฟนมึงเลยไอ้เหี้ย ขอให้แฟนมึงมีชู้ ขอให้แฟนมึงไม่ยอมให้มึงเอา ฮือออออ ท้องกูก็เจ็บ มือถือก็เอาไป เหลือทิ้งไว้แค่ซิมการ์ดกับเงินสามพันให้กูได้เจ็บใจเล่น แน่จริงมึงกลับมาสิวะ กลับมาเลยไอ้เหี้ยยยย!!!
“หายไปไหนมา นานมาก เหมอโทรหาก็ไม่รับ” ไอ้เหมอมองคนรูปหล่อของมันที่เดินเข้ามาในร้านกาแฟหลังจากที่มันโทรตามไปห้าสายแต่คนรูปหล่อไม่ยอมรับแม้สักสาย มันจึงได้แต่นั่งหน้าหงิกหน้างออยู่แบบนี้ มอคค่าที่ซื้อให้อย่างรู้ใจก็คงจืดเพราะน้ำแข็งละลายแล้วละลายอีก
“หาของไม่เจอ” ชนะคลี่ยิ้ม มองไอ้เหมอด้วยสายตาออดอ้อน “อย่าโกรธกันเลย ยิ้มให้ผมหน่อยสิครับ”
ไอ้เหมอเบะปาก สะกดจิตตัวเองไม่ให้หลวมตัวขยับยิ้มตามรอยยิ้มหล่อจับใจของคนตรงหน้า แต่มันก็สะกดจิตตัวเองได้ไม่นานเมื่อนิ้วก้อยเรียวสวยของคนรูปหล่อขยับเข้ามาสะกิดกับนิ้วก้อยของมัน
“ดีกันน้า...ขอโทษที่ปล่อยให้เหมอรอ”
ใครทนได้ทนไป...แต่ไอ้เหมอไม่ทนแล้ว มันยิ้มกริ่มหน้าบาน ขยับนิ้วเข้าสอดรับกับนิ้วก้อยของชนะ ใบหูก็แดงก่ำไปหมด ชนะกินไม่ได้ไอ้เหมอรู้แก่ใจ แต่ตอนนี้มันอยากกินชนะเข้าไปทั้งตัว ทำไมถึงได้หล่อละมุนอ่อนโยนขนาดนี้ก็ไม่รู้ ชนะไม่จำเป็นต้องน่ารักใส่ไอ้เหมออย่างนี้ มันก็หลงรักจะเป็นจะตายอยู่แล้ว
“ดีกันก็ได้” ไอ้เหมอเกลี่ยนิ้วของตัวเองกับนิ้วก้อยของชนะเบาๆ “แล้วตัวไปหาอะไรอ้ะ นานจนมอคค่าที่เหมอสั่งมาให้ละลายหมดเลย”
ชนะวางมือถือที่เพิ่งซื้อมาในราคาสามพันบาทไว้บนโต๊ะแล้วขยับเลื่อนไปตรงหน้าไอ้เหมอ “ไปเอามือถือเครื่องนี้มา ของคนรู้จักน่ะ”
“อ๋อ...ของใครเหรอ”
“บอกไปเหมอก็ไม่รู้จักหรอก” ชนะต่อท้ายในใจว่าเขาก็ไม่รู้จักชื่อเหมือนกัน
“อือ ช่างเถอะ” ไอ้เหมอมันไม่ชอบเซ้าซี้ เมื่อชนะบอกว่ามันไม่รู้จัก ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะรู้ จะให้ระแวงว่าเป็นของผู้หญิงกิ๊กของชนะ ไอ้เหมอมันก็ไม่ได้รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างแบบนั้น มันจึงปล่อยเลยตามเลย “จะกินแก้วนี้หรือให้เหมอไปซื้อให้ใหม่”
“แก้วนี้ก็ได้ เหมออุตส่าห์ซื้อมาแล้ว ไม่กินได้ไง” ชนะบอกอย่างเอาใจ ไอ้เหมอมันจึงยิ้มแย้มอารมณ์ดีตามเดิม ก่อนจมูกที่ดีเลิศยิ่งกว่าสุนัขตำรวจของมันจะได้กลิ่นผิดแปลกจากร่างหอมกรุ่นที่มันชอบ
“ชนะ”
“หืม”
“สูบบุหรี่มาเหรอ” ไอ้เหมอก้มลงดมเสื้อเชิ้ตสีดำของอีกฝ่ายแล้วย่นจมูกทำหน้าไม่ชอบใจ “ถ้านะสูบ เหมอสูบบ้างได้ไหม”
ไอ้เหมอเคยสูบบุหรี่เมื่อยังเป็นวัยคึกคะนอง แต่ตอนนี้มันเลิกเด็ดขาดเพื่อคุณหญิงแม่ที่เคารพรัก เว้นแต่แอลกอฮอล์สีอำพันเท่านั้นที่มันเลิกไม่ได้ อย่างไรก็ต้องดื่มต้องกินเพื่อเข้าสังคมบ้าง ส่วนชนะนั้นไอ้เหมอไม่รู้ว่าคนรูปหล่อสูบมากน้อยแค่ไหน ติดหรือไม่มันไม่รู้เลยเพราะเวลาที่อยู่ด้วยกัน สองปีที่ผ่านมานั้นน้อยครั้งนักที่ชนะจะสูบให้เห็น
“อย่าสูบเลย มันไม่ดีต่อสุขภาพ เดี๋ยวปากสวยๆ ที่ผมชอบชิมก็หมดหวานพอดี” เสียงนุ่มทุ้มหวานหู ตะล่อมไอ้เหมอให้ยอมความตาม แต่ครั้งนี้ไอ้เสือไม่หลงกล
“แล้วปากนะจะไม่หมดหวานหรือไง รู้ว่าไม่ดีแล้วสูบทำไมล่ะ เหมอตามใจนะทุกอย่างนะ แต่เรื่องนี้ขอได้ไหม” ไอ้เหมอยิ้มออดอ้อน สบตากับชนะจริงจัง “เหมอเป็นห่วง เราจะอยู่กันไปจนแก่เฒ่าไม่ใช่เหรอ แล้วนะจ๋าไม่ห่วงสุขภาพตัวเองแบบนี้”
“มันก็แค่เรื่องบุหรี่ คนไม่สูบเขาก็ตายก่อนเยอะแยะ เหมอไม่ต้องห่วงหรอก”
“โอเค งั้นเหมอไม่พูดแล้ว แต่ถ้าสูบเหมอไม่ให้จูบนะ เพราะคงไม่หวานเหมือนเดิม”
ถ้าเมื่อครั้งสถานะยังคงความเป็นเพื่อน มีหรือที่ไอ้เหมอมันจะกล้าพูดต่อรอง เรื่องขัดอกขัดใจชนะสุดที่รักไม่เคยมีในหัวของมัน แต่ตอนนี้ชนะเป็นชนะของมันแล้ว การจะห่วงจะเตือนเพื่อเจ้าตัวจะได้เป็นของมันไปนานๆ ก็เป็นเรื่องที่สมควร สูบบุหรี่ไม่ดีเลยสักนิด แม้จะฟินหัวโล่งในตอนสูบ แต่ผลที่ตามมาก็คือสุขภาพที่ย่ำแย่ ริมฝีปากสวยๆ ของชนะก็จะหมดความหอมหวานไป ซึ่งเป็นเรื่องที่ไอ้เหมอยอมไม่ได้เป็นอันขาด...มันชอบชิม...เหมือนๆ กับที่ชนะชอบที่จะชิมริมฝีปากของมัน
“เสมอ...” ชนะเรียกเสียงแผ่ว ก่อนจะถอนหายใจเมื่อไอ้หัวเกรียนไม่มีทีท่าจะอ่อนข้อให้ “โอเคๆ ผมยอม”
คนรูปหล่อล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วหยิบเอาไฟแช็คกับบุหรี่ยี่ห้อโปรดออกมาวางไว้บนโต๊ะ “เก็บไว้ให้หน่อยนะครับ”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง รู้สึกหัวใจพองโตขึ้นเป็นสิบเท่าตัว เพราะไม่คิดเลยว่าคนเอาแต่ใจอย่างชนะจะยอมลงให้กับมัน แล้วยิ่งถ้อยคำหวานจากพ่อหนุ่มไร่อ้อยที่บอกว่า “เหมอสำคัญกับผมมากกว่าของไม่ดีพวกนี้” เท่านั้นเองไอ้เหมอมันก็ยิ้มเขิน อ่อนระทวยไปทั้งกายและใจ
“เหมอ”
“หืม”
“ถ้าไม่ให้ผมสูบบุหรี่...เหมอต้องยอมให้ผม...สูบเหมอนะ”
“หาาาาา”
ไอ้เหมอหน้าเหวอ งงงวยกับรูปประโยคที่ได้ยินจากชนะสุดที่รัก แต่พ่อดาวประจำใจของมันก็เอาแต่อมยิ้ม ขยับมือมากุมมือของไอ้เหมอ นิ้วก็หมุนแหวนทองคำขาวที่นิ้วนางข้างซ้ายของไอ้เหมอเล่น
“เหมอสูบไม่ได้นะ...” ไอ้เหมอบอก ใบหูเป็นสีแดงก่ำเมื่อเริ่มรู้ถึงความหมาย “ไม่ดีหรอก”
“ไม่ดียังไง... เหมอออกจะหวานไปทั้งตัว”
“เพราะอย่างนั้นไง มันถึงไม่ดี...” ไอ้เหมอเสียงแผ่ว “มันไม่ดีกับเหมออ่ะ เหมอเสียเปรียบนะทุกทีเลย โดนสูบจนไม่มีแรง”
“ไม่มีแรง...แต่มีความสุข เหมอไม่ชอบเหรอ”
“ก็...ชอบ”
ไอ้เหมอยอมรับ ไม่ว่าจะเป็นสัมผัสแบบไหนจากชนะ ไอ้เหมอก็ชอบทั้งนั้น แม้บางครั้งจะนึกหวั่นกับความรุนแรงของอีกฝ่ายไปบ้าง แต่ไอ้เหมอก็พูดได้เต็มปากเลยว่ามันมีความสุขมาก มากจนล้นทะลักอยู่ในอก มากจนอยากจะลืมเลือนสัมผัสที่เร่าร้อนของชนะ
“เหมอจ๋า”
“หืม”
“คืนนี้ค้างกับผมนะ ผมขออนุญาตคุณหญิงแม่ให้แล้ว”
ไอ้เหมอแทบอยากจะตบหน้าผากตัวเอง ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันคงเนื้อเต้นระริกไปด้วยความดีใจ แต่ตอนนี้มันกลับกลัวว่าจะถูกชนะกลั่นแกล้งเหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมาอีก ไอ้เหมอจึงมีทีท่าลังเลจนชนะจับสังเกตได้ คนรูปหล่อยิ้มเจื่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะบอกเสียงนุ่มว่า
“ผมไม่ทำอะไรหรอก ผมแค่อยากใช้เวลาอยู่กับเหมอให้มากที่สุดก็เท่านั้น ถ้าเหมอไม่ชอบที่ผมทำ รังเกียจหรือว่ากลัวผม เหมอบอกผมได้นะครับ ผมไม่โกรธหรอก”
ไอ้เหมอจับน้ำเสียงของคนรูปหล่อได้ว่าเต็มไปด้วยอารมณ์แบบไหน มันจึงจับมือชนะไว้แน่นแล้วบีบเบาๆ
“เหมอไม่ได้รังเกียจ ไม่ได้กลัวด้วย นะอย่าเข้าใจเหมอผิดสิ เหมอแค่ไม่อยากโดนนะแกล้งเหมือนเมื่อคืน มันทรมานจนอยากร้องไห้เลย”
“ทรมานเพราะอะไรเหรอครับ” ชนะกลับมายิ้มละมุนให้ไอ้เหมอตามเดิม แต่แววตาพราวระยับ แสร้งถามไอ้เหมอทั้งที่รู้คำตอบ
“ชะน้าาาาา ไม่ต้องมาหลอกถาม ไม่บอกหรอก”
“เสมอเอ้ย น่ารักเกินไปแล้ว”
ไอ้เหมอตัวดำหัวเกรียนคงน่ารักในสายตาของพ่อรูปหล่อของมันแค่เพียงคนเดียว เพราะให้ผู้หญิงโต๊ะใกล้เคียงดูยังไงไอ้หัวเกรียนที่ยิ้มกว้างหูแดงนั้นก็หล่อไม่ได้ครึ่งของคนข้างกายมันเลยสักนิด แต่ก็ไม่มีใครเถียงหรอกว่ายามที่มันยิ้ม...ก็น่ารักไม่เบา คนทั้งคู่นั่งพูดคุยกันอีกไม่นานก็เดินออกจากร้าน โดยมีสายตาสาวน้อยสาวใหญ่มองตามคนรูปหล่อที่ยกแขนคล้องคอไอ้หัวเกรียนกันเป็นพรวน ในใจต่างพากันร้องเสียดาย เพราะดูยังไง๊ยังไงก็ไม่น่าใช่แค่เพื่อนทั่วไป ยิ่งบทสนทนาของคนทั้งคู่ที่แว่วมาให้ได้ยินยิ่งย้ำให้ได้รู้ว่า...คงเป็นมากกว่าเพื่อนปกติ
-
ชนะเป็นจุดรวมสายตาของผู้คนตามปกติอยู่แล้ว เดินไปทางไหนก็มีคนหันมอง ไม่รู้ว่าต้องโทษความโด่งดังของแฝดน้องหรือต้องโทษที่ชนะรูปหล่อยิ่งกว่าแฝดน้องกันแน่ ไม่มีวันที่ติ่ง CY จะไม่รู้ว่าคนที่เดินกับไอ้เหมอไม่ใช่ไอดอลที่กำลังโด่งดัง เพราะเอาเข้าจริงแล้ว ความเป็นฝาแฝดก็ไม่ได้เหมือนกันไปซะหมด อย่างชนะกับชยก็ไม่เหมือนกันเลยสักนิด เพราะชยแก้มเยอะ หัวเหม่ง สังเกตได้ง่ายเมื่อมายืนเคียงข้างกันว่าคนไหนเป็นคนไหน ส่วนชนะกับชโยนั้นคล้ายคลึงกันมากกว่า แต่ชโยไม่รูปหล่อเท่าแฝดพี่ ชโยจะให้ความรู้สึกหล่อขี้เล่น หล่ออารมณ์ดี หล่อยิ้มง่าย แต่ชนะนั้นต่างออกไป สังเกตเพียงแวบเดียวก็คงรู้ ยิ่งมีไฝใต้ตาไม่เหมือนกับแฝดน้องคนไหนก็ยิ่งทำให้แยกออกได้ง่ายๆ แต่ชนะก็ยังคงได้รับความสนใจจากแฟนคลับของ CY อยู่ดี
“เหมอ แวะร้านมือถือก่อนนะ ผมจะเปลี่ยนเบอร์มือถือ” ชนะบอก ไอ้เหมอก็ไม่ขัด เดินตามเข้าร้านโทรศัพท์มือถือร้านใหญ่ที่มีบริการครบวงจร ไม่ว่าจะเปลี่ยนเบอร์เปลี่ยนซิม ลงทะเบียนซิมการ์ด อัพเกรดระบบสัญญาณตลอดจนการเติมเงินออนไลน์
“ทำไมเดี๋ยวนี้เปลี่ยนเบอร์บ่อย” ไอ้เหมอถามอย่างสงสัย มันจำได้ว่าชนะเปลี่ยนเบอร์ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วตั้งแต่มันบอกให้ย้ายมาใช้เบอร์ค่ายเดียวกันเพื่อจะได้โทรถูกลง “เปลี่ยนเบอร์หนีใครปะ”
“หนี...แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร มีแต่เบอร์แปลกโทรเข้ามา บล็อคจนขี้เกียจบล็อคแล้ว เพราะฉะนั้นเบอร์นี้เรารู้กันสองคนนะ ผมจะเอาไว้ใช้โทรคุยกับเหมอ” ชนะบอกแล้วยิ้มหล่อใส่ตาไอ้เหมอที่พยักหน้ารับด้วยความเขิน “เหมอเลือกมาอีกเบอร์สิครับ เอามาใช้กับมือถือเครื่องนี้ ผมว่าคงดีกว่าเครื่องที่ไอ้เชษฐ์ให้ อย่างน้อยมันก็ใหม่กว่า”
“แต่มันเป็นของคนรู้จักไม่ใช่เหรอ” ไอ้เหมอมองโทรศัพท์มือถือที่ชนะบอกว่าลืมไว้ที่รถแล้วหายไปเอานานสองนาน
“อืม แต่ผมซื้อต่อเขาแล้ว สามพันบาทเอง...ไม่แพงเลยใช่ไหม”
ไอ้เหมอพิจารณาตัวเครื่องแล้วมองในตู้กระจกที่มีมือถือรุ่นเดียวกันโชว์อยู่ ราคาที่ติดบนเครื่องเป็นเลขห้าหลักที่ไม่ใกล้เคียงกับราคาสามพันบาทเลยแม้แต่น้อย จนไอ้เหมอต้องชี้ให้ชนะดูว่าราคาที่แท้จริงมันเท่าไหร่
“ทำไมเขาขายให้ถูกจัง เป็นเครื่องโดนอาถรรพ์มารึเปล่าเนี่ย แบบคนที่ใช้ต้องตายอะไรแบบนี้” ไอ้เหมอเริ่มเพ้อเจ้อ มันเรียนรู้ว่าของถูกของฟรีและสภาพดี คุณภาพเยี่ยมไม่เคยมีในโลก
“ไม่หรอก...คงเพราะอยากขายจริงๆ ล่ะมั้ง เหมอใช้ไปเถอะ ไม่ต้องกังวล แล้วเดี๋ยวสมัครเน็ตรายเดือนไว้ด้วย ทีนี้จะได้ตอบข้อความผมบ้าง”
ไอ้เหมอหัวเราะ นึกไปถึงเหตุผลที่มันอดแชทคุยกับคนรูปหล่อนานถึงสามสี่วัน “โอเคๆ แต่นะจ่ายให้เหมอนะ เหมอไม่มีตังค์”
“อืม ผมไม่ให้เหมอจ่ายหรอก เพราะต่อจากนี้ไปผมจะเลี้ยงดูเหมอเอง ผมขอเหมอกับคุณหญิงแม่เรียบร้อยแล้ว” สายตาจริงจังและน้ำเสียงหนักแน่นของชนะเล่นเอาไอ้เหมอเขินพนักงานที่กำลังลงทะเบียนซิมใหม่ให้อย่างหนัก พี่พนักงานก็อมยิ้มเหลือบมองมาเป็นระยะ ส่วนไอ้เหมอก็หูแดงหน้าเห่อร้อนเพราะพิษร้ายจากพ่ออสรพิษรูปหล่อของมัน
“ชะน้าาาา ทำไมอ้อยหนักแบบนี้ ล้อเล่นรึเปล่าเนี่ย”
“ผมคนจริง”
เจอประโยคนี้ไอ้เหมอก็ฟลายอิ้งไปฟินแลนด์ทันที และคงไม่มีกำหนดแลนด์ดิ้งลงพื้นดินอีกนานเพราะหลังจากได้เบอร์โทรศัพท์สำหรับรู้กันสองคนแล้ว ไอ้เหมอก็ถูกพาไปร้านรองเท้า ชนะซื้อรองเท้าให้มันหนึ่งคู่ เป็นรองเท้าคอลเลคชั่นใหม่ของ Onitsuka tiger ที่พ่อดาวประจำใจตั้งอกตั้งใจเลือกให้ พร้อมกับคุกเข่าก้มลงสวมให้ไอ้เหมอได้ทดลองใส่ ทำเอาไอ้หัวเกรียนแทบถลาลงไปหาชนะด้วยความเขินอายพนักงานที่คอยให้บริการอยู่ใกล้ๆ
“นะ ไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้ เหมอใส่เอง” ไอ้เหมอรู้สึกราวกับว่าตัวมันถูกปฏิบัติเหมือนสาวน้อยมากขึ้นทุกที ชนะดูแลประคบประหงมเสียจนไอ้เหมอรู้สึกกระดากอาย ทั้งๆ ที่มันเป็นชายหัวเกรียนรูปร่างกำยำ ตัวดำคล้ำแดด ไม่มีส่วนไหนของใบหน้าหรือร่างกายที่บ่งบอกถึงความอ้อนแอ้นอรชรเลยสักนิด ไอ้เหมอกลัวว่าใครจะหัวเราะเยอะ กลัว...ว่าใครจะมองชนะสุดที่รักของมันด้วยแววตาราวกับมองตัวประหลาด
“แต่ผมอยากใส่ให้”
“ขอเหมอใส่เองเถอะ” ไอ้เหมอสบตามองคนรูปหล่อของมันอย่างอ้อนวอน ชนะมองมาเพียงครู่ก่อนจะพยักหน้ายอมความ แต่ไอ้เหมอกลับรับรู้ถึงแววตาตัดพ้อน้อยใจของคนรักได้เป็นอย่างดี มันจึงยิ้มเอาใจ จับมือชนะไว้ระหว่างที่ลองรองเท้า จนได้ไซส์ที่เหมาะพอดีกับเท้าแล้วจึงหันไปตกลงราคากับพนักงาน
“แพงจังเลย คู่นี้ห้าร้อยเอง แต่เหมอใส่มาสามปีแล้วยังไม่ขาด” ไอ้เหมอบ่น ทั้งคู่ออกจากร้านรองเท้ามาแล้วและกำลังเดินไปที่ลานจอดรถ
“คู่นี้เหมอจะใส่ได้เป็นสิบปีเลยถ้าไม่เบื่อซะก่อน แพงแต่ก็ทนนะ” ชนะมองไอ้หัวเกรียนด้วยความเอ็นดู มันไม่ชอบซื้อของแพง แต่ถ้าเป็นของที่ซื้อให้ชนะสุดที่รัก แพงแค่ไหนไอ้เหมอไม่เคยบ่น
“อือ แต่แอบเสียดายเงินสามีอ้ะ”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องเสียดายหรอก เงินทองมันหาใหม่ได้เรื่อยๆ แต่คนสำคัญน่ะ...หาใหม่ไม่ได้ง่ายๆ นะ เพราะฉะนั้นผมถึงอยากให้เหมอได้ใช้แต่ของดีๆ”
ถูกชนะแอทแท็คเข้าให้ ไอ้เหมอมันจึงได้แต่ยิ้มกว้าง ไม่บ่นอะไรอีกต่อไป เดินกันมาจนถึงรถคันหรูของชนะ ไอ้เหมอก็เก็บรองเท้าบนไว้ท้ายรถ ก่อนจะเดินมาขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับโดยมีชนะเปิดประตูให้ ไอ้เหมอแอบถอนหายใจเล็กน้อย อย่างไรมันก็ต้องคุยกับชนะให้เข้าใจเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงเป็นปัญหาในภายหลังแน่ๆ
“ชนะ เดี๋ยวเหมอคาดเอง” ไอ้เหมอเบรคคนรูปหล่อที่กำลังจะคาดเข็มขัดนิรภัยให้มัน
“อีกแล้ว” ชนะมองด้วยแววตาตัดพ้อ “ผมอยากทำให้”
“แต่เหมอทำเองได้” ไอ้เหมอยืนกราน มันหันหน้ามองชนะอย่างตรงไปตรงมา “นะจ๋า ฟังเหมอนะ ถึงบางทีเหมอจะทำจริตใส่นะไปบ้าง แอ๊บแบ๊วกวนตีนไปบ้าง แน่นอนว่าเหมอก็คิดว่านะเป็นสามีเหมอ เป็นเจ้าของเหมอ แต่เหมอก็ยังเป็นผู้ชาย นะไม่ต้องดูแลเหมอเหมือนเหมอเป็นผู้หญิงบอบบางอะไรแบบนั้นหรอก เหมอไม่ได้อายอะไรเลย ตรงกันข้าม เหมอเขินด้วยซ้ำ รู้สึกดีมากที่นะทำให้ แต่นะรู้ไหม มันจะทำให้นะถูกคนอื่นมองแปลกๆ เหมอไม่ได้อยากสนใจสายตาคนอื่นนักหรอก แต่เพราะเหมอไม่อยากให้เขามองนะเหมือนนะเป็นตัวประหลาด”
ชนะคลี่ยิ้มกว้าง ดึงไอ้เหมอไปกอดไปหอมเพื่อให้รางวัล “เสมอคนดีของผม”
“ง่า...โดนหอมอีกแล้ว”
ไอ้เหมอยิ้มอาย ทำท่าสะดิ้งจนชนะหัวเราะ “เหมอจ๋า”
“จ๋า” ถูกคนรักร้องเรียกไอ้เหมอก็ขานรับเสียงหวานจนน่าเตะ
“ตอนที่เราอยู่กันสองคน...ให้ผมได้ดูแลเหมออยากที่ผมต้องการได้ไหม”
“อื้อ แล้วเหมอจะรับบทเป็นสาวน้อยให้เอง”
“ฮ่าๆ สาวน้อยเสมอทำให้หลงอีกแล้ว”
“ก็เหมอน่ารักนี่นา ฮี่ๆ งั้นคืนนี้อุ้มเหมอเข้าห้องหอด้วยนะ”
“ยังยืนยันว่าอุ้มไม่ไหว”
“เหมอเป็นสาวน้อยให้แล้วนะต้องอุ้มไหวสิ”
“จะพยายามนะครับ”
“ชะน้าาาา”
ไอ้หัวเกรียนลากเสียงยาวจนน่าหยิกจึงโดนจูบไปอีกหลายที มันอ่อนระทวยแทบละลายคาอกกว้างของชนะ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงทะเล้น
“นะจ๋าอยากให้เหมอมีนมปะ”
“ห้ะ?”
“นมอ่ะนม ตรงนี้อ่ะ มันแบนๆ เวลานะจ๋าดูดคงไม่ฟินใช่ม้า งั้นเหมอไปขอคุณหญิงแม่ทำนมนะ ถ้าบอกว่านะจ๋าชอบ คุณหญิงแม่ต้องรีบไปเบิกเงินในธนาคารมาให้เลย”
“อย่าๆๆๆ ถือว่าผมขอ” ชนะรีบปฏิเสธ นึกถึงเรื่องที่ไอ้กวิ้นเคยเผาไอ้หัวเกรียนให้ฟังแล้วก็ได้แต่หัวเราะ “แบนๆ อย่างนี้ผมก็ชอบ...ให้ผมได้นวดได้ดูดให้มันบวมขึ้นมาเองดีกว่านะครับ อย่าไปให้มือหมอที่ไหนสัมผัสมันเลย ผมหวง”
“ถ้านะไม่ชอบเหมอก็ไม่ทำ ฮี่ๆ”
ชนะคงเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถเกลี้ยกล่อมไอ้เหมอให้เชื่อฟังได้โดยไม่ต้องลงแรง คราก่อนทั้งท่านบิดาและคุณหญิงแม่ของมันต้องเหนื่อยแทบขาดใจกับการโน้มน้าวไม่ให้ไอ้เหมอมันทำนม แต่ชนะพูดเพียงประโยคเดียวไอ้เหมอกลับเชื่อฟังสุดใจ
“เสมอเป็นเสมอน่ะดีที่สุดแล้ว อย่าเปลี่ยนอะไรเพื่อผมเลย... ถ้ามีอะไรที่เราไปกันไม่ได้...อะไรที่เหมอไม่ชอบ ผมจะเปลี่ยนมันเพื่อเหมอเอง เหมอไม่ต้องลำบากหรอก แค่รักผม...อยู่กับผม เป็นของผมคนเดียวก็พอ”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง พยักหน้าหงึกหงักแล้วหอมแก้มแฟนรูปหล่อของมันซ้ายทีขวาทีอย่างรักใคร่ “เหมอไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงหรอก แค่อยากเป็นคนที่ให้ความสุขกับนะเท่านั้นเอง ถ้านะบอกว่าแบบนี้โอเค เหมอก็โอเค แต่ถ้าวันไหน นะมีกิ๊กเป็นผู้หญิงนมโต เหมอบอกไว้เลยว่าเราตายกันไปข้างแน่”
ไอ้เกรียนทำเสียงเหี้ยม ข่มขู่คนรูปหล่อที่เอาแต่หัวเราะชอบใจ ไม่มีทีท่าหวาดกลัวมันเลยสักนิด แถมยังย้อนถามอีกว่า “ทำไมหรือ”
“ก็นะบอกว่าไม่ต้องทำนมก็โอเคนี่”
“งั้นนมเล็กก็กิ๊กได้ใช่ไหม ผู้ชายที่ตัวเล็กๆ น่ารัก ก็ควงได้ใช่หรือเปล่า”
“ไอ้ชนะ!”
“หืมมม เพิ่งเคยได้ยินเสมอคนดีเรียกผมว่าไอ้เป็นครั้งแรก ไม่เคารพรักผัวแล้วเหรอครับ”
“ไม่ต้องมากอด ไปไกลๆ” ไอ้เหมอแสร้งงอนเพราะมันชอบให้ชนะง้อ คนรูปหล่อก็เหมือนจะรู้ทันจึงทั้งกอดทั้งรัด ทั้งฟัดแก้มมันนัวเนียจนไอ้เหมอหลุดหัวเราะ “ชะน้าาา พอแล้ว เหมอช้ำหมดแล้วอ้ะ”
“หายงอนยัง”
“หายแล้วๆ”
“หายแล้วก็มาให้ลงโทษหน่อย เรียกสามีว่าไอ้มันใช้ได้ที่ไหน”
ไอ้เหมอโดนลงโทษด้วยการถูกกัดที่ไหล่กับหน้าอกไปอีกหลายรอย โชคดีที่รถของชนะติดฟิล์มทึบ ไอ้เหมอจึงไม่ต้องกลัวจะมีใครมาเห็นว่าเสื้อของมันถูกเลิกขึ้นจนเห็นเม็ดทับทิมสีเนื้อที่กำลังถูกชนะดูดกัด
“ลงโทษพอแล้วมั้ง...เดี๋ยวก็ไปส่งยะที่สนามบินไม่ทันกันพอดี”
“ยะบินดึก ตอนนี้เพิ่งหกโมงเย็น ยังไงก็ทัน” คนรูปหล่อเถียงกลับ ดูดยอดอกของไอ้เหมอจนเกิดเสียงดัง ไอ้เหมอที่สิ้นความอายไปหมดแล้วก็ปล่อยให้คนรักได้ลิ้มลองตามความพอใจ มันมีหน้าที่แค่แอ่นอกรับและกลั้นเสียงครางไม่ให้ดังเกินควรก็เท่านั้น
“รู้ไหมครับ...ว่านอกจากเหมอแล้วก็ไม่มีใครทำให้ผมพอใจได้มากขนาดนี้มาก่อน” ชนะกระซิบบอก เสียงทุ้มนุ่มสะกดไอ้เหมอเคลิบเคลิ้ม “เหมอทำได้ยังไง...ทำไมผมถึงหลงเหมอมากขนาดนี้”
ไอ้เหมอส่ายหน้า มันอยากบอกว่ามันไม่ได้ทำอะไรเลย แต่มันก็พูดไม่ออก เพราะลิ้นที่ระรัวลงบนยอดอกทำให้มันต้องเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียง ชนะต่างหาก...ชนะที่ทำ...ชนะที่เปลี่ยนไอ้เหมอให้เป็นคนหน้าไม่อาย ไม่เคยต่อต้านขัดขืนใดๆ เลยหากอีกฝ่ายนึกอยากลิ้มชิมรส มันกลับสนองตอบทุกครั้ง ไม่เกรงสถานที่หรือสิ่งแวดล้อมอื่นใด จนไอ้เหมอ...ก็เริ่มไม่แน่ใจว่าแท้จริงแล้ว...มันเป็นคนแบบไหนกันแน่ ทำไมถึงปล่อยเนื้อปล่อยตัวมากขนาดนี้
“แล้วนะรู้ตัวเองไหม...ว่านอกจากจะชอบแกล้งชอบทรมานเหมอแล้ว...นะยังโคตรเซ็กส์จัด...”
ชนะหัวเราะ มองสบสายตาแป๋วซื่อใสของไอ้เหมอ “รู้สิครับ เพราะผมน่ะ...อยากมีเซ็กส์กับเหมอตลอดเวลา อยากได้ยินเสียงเหมอร้องครางเรียกชื่อผม...อยากกระแทกเข้าใส่เหมอแรงๆ อยากเข้าไปอยู่ในตัวเหมอ...ให้เหมอรัด ให้เหมอได้รู้สึกถึงตัวตนของผม”
ไอ้เหมอทนความน่าอายนี้ไม่ไหวอีกต่อไป มันก้มหน้างุด ผลักใบหน้าหล่อเหลาของชนะให้ออกห่างแล้วไม่ยอมสบตากับคนรูปหล่ออีกเลย
“เสมอ”
“ห้ามเรียกนะ...เหมออายจนจะบ้าอยู่แล้ว” ยิ่งได้ยินเสียงของชนะ ไอ้เหมอก็อยากจะแทรกหน้าลงกับเบาะหนังสุดหรูที่มันกำลังนั่งอยู่ในตอนนี้
“หึหึ น่ารักจริงๆ เสมอของผม” ชนะยกมือลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมออย่างเอ็นดู “ผมพูดเรื่องน่าอายกับเหมอคนเดียว...เพราะฉะนั้นตอนที่มีแค่เรา ถ้าเหมอยังไม่ชิน...เหมอคงได้อายมากกว่านี้แน่เลย”
“แทนที่ตัวเองจะเพลาๆ ลงบ้าง กลับมาบอกให้เหมอชินซะงั้น ตรรกะอะไรเนี่ย”
“ตรรกะของคนที่รักเหมอไงครับ”
“โอยยย ชะน้าาาาา เหมอไม่ไหวแล้ว ให้เหมอนั่งรถเมล์กลับบ้านเองเถอะ!!”
ชนะหัวเราะชอบใจ ก่อนที่ไอ้เหมอจะระเบิดตัวเองให้เป็นผุยผง ชนะก็ยอมหยุดแกล้งมันแล้วพามันไปรับชยเพื่อไปส่งที่สนามบิน ไอ้เหมอมันก็ถูกแกล้งถูกแหย่ไปตลอดทาง ทว่า...มันกลับไม่โกรธเลยสักนิด หัวใจมันพองโตมีแต่ความสุขใจ ใบหน้ามันก็แต้มยิ้มจนเมื่อย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยกับการฉีกยิ้มให้คนรูปหล่อของมันเลย...การฟลายอิ้งทูฟินแลนด์ของไอ้เหมอคงยังดำเนินต่อไปโดยไม่มีกำหนดแลนด์ดิ้งเสียแล้ว ได้แต่หวังว่าจะไม่มีนกยักษ์ตัวใหญ่มาบินชนมันให้ตกลงพื้นไปตายเสียก่อน
..............................................................TBC..............................................................
เออ แล้วแต่พวกแกละกัน ไม่มีใครขัดขวาง ขอให้รักกันนานๆ ถือไม้เท้ายอดทอง หมั่นไส้นังเหมอแรงมาก แต่รักชนะไม่เสื่อมคลาย ลูกสามี :o8: :laugh:
-
demand and supply มันตรงกัน
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ยกอ้อยมาทั้งไร่เลยอ่ะ นุ้งเหมอทั้งรักทั้งหลงไปกันใหญ่ละ
-
ชนะเคยไปทำร้ายร่างกายใครปางตายสมัยอยู่ไฮสคูลรึเปล่า ความโหดเข้าขั้นจิตนี่ไม่ธรรมดา
-
ค่ะ อ้อยกันให้พอทั้งผัวทั้งเมีย
ขำอีตรงตบทรัพย์คนอื่นให้เมียเอาไปใช้นี่แหละ
(ก็จริงไหมล่ะ ของเขาเป็นหมื่นบังคับซื้อมาแค่สามพัน ชนะก็ทำไปได้)
-
หนูเหมอแกยังไม่เลิกความคิดจะทำนมอีกหรออออ 5555 น่ารักกกกกก :oo1: :oo1:
-
:haun4:ม่ายหวายแร้ววววววววววว
-
ชะน๊าาาาาาาาาาาาาาาาา อ้อย...หื่น...โหด...มากลูก
เหมอก็รับได้ไม่เบาเน้อ แหม่ๆคู่สวรรค์สร้างใช่มะนี่ :hao6:
-
แหมๆ ออกสื่อ ออกนอกหน้ามากมายเลยคู่นี้ ฮ่าๆ
-
ตามไปอยู่ฟินแลนด์กับนุ้งเหมอออออ :hao7:
-
ชะน๊าาาาาา อ้อยเป็นไร่ๆเลย :o8: :o8:
-
ชนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ เค้าหาผู้ใหญ่นี่เก่งจริงๆ แล้วดู วางแผนต่อยอดจะเข้าหาพ่อตาแล้วเหรอคะคุณ ขอให้กลับมาอย่างปลอดภัย ไม่โดนไม้กอล์ฟฟาดเอานะคะ แต่เราเชื่อว่าไม่โดนหรอก ออกจะกะล่อนเอาตัวรอดเก่งขนาดนี้ แต่เราสงสารเสมอจังค่ะ ทำไมรู้ตัวอีกทีหนูก็ถูกสามีมัดแล้วล่ะคะลูก? โถ นี่ถ้าคุณหญิงแม่มาเห็นเข้าหนูจะแก้ตัวยังไงเนี่ยยย ชนะเข้าใกล้มิสเตอร์เกรย์ไปอีกขั้นแล้วค่ะ แล้วดูแกล้งเค้าขนาดนั้นแล้วยังพาออกไปเดินอีก ทำไมไม่อุ้มคะชนะ 555555555555 ไปเข้าฟิตเนสได้แล้วค่ะ จะได้แข็งแรงอุ้มนังน้องเหมอได้ ดูแกว้อนท์เหลือเกินฉากนี้ ดูหนังไม่สนุกทำไมไม่นอนอยู่บ้านกันคะ แล้วดู อืม... เปิดโลกของชนะสินะคะ... โอ๊ยยยยย โคตรโหดเลยค่ะ ไปทำงานกับเสี่ยโปรดไหมคะ ดูจะแนวทางเดียวกัน... จะว่าสงสารเราก็สงสารนะคะผู้เคราะห์ร้ายเนี่ย แต่คิดอีกทีแกก็ทำตัวเอง อืม... 3 พันเอาไปทำแผลแล้วกันนะคะ โทรศัพท์ก็ใช้ตู้สาธารณะแล้วกันนะ มีชีวิตรอดมาได้ก็ดีแล้วค่ะ กลับไปที่ชนะกับเมียต่อ... มาง้องอนอะไรกันร้านกาแฟคะ ฮือออออ อยากจะเป็นผู้หญิงในร้าน สาบานเลยว่าเราจะแอบดูเงียบๆ อยากทำอะไรก็ตามสบายเลยค่ะ เราจะไม่รบกวน ขอมองดูอย่างเดียวแล้วดูค่ะ รองเท้า... โอ๊ยยยยย นี่อารมณ์อยากให้ทุกอย่างบนตัวรวมทั้งตัวเสมอเป็นของตัวเองรึเปล่าคะคุณ แมนมากค่ะ มีแฟนก็ต้องดูแลแฟนค่ะ นี่ชนะดูเต็มใจมากด้วยอ่ะ งื้ออออออ เราเขินตามเสมอเลยตอนชนะใส่รองเท้าให้ แต่พอนึกภาพ... เอ่อ มันแปลกจริงด้วยค่ะ แต่ถ้ามองจุดประสงค์และความจริงใจเราให้เต็มร้อยคะแนนเลย ไว้อยู่บ้านด้วยกันค่อยทำเนอะ เสมอเค้าเป็นห่วง อิอิ แต่มือถือนี่เรา... ทำแบบนั้นจะดีเหรอคะชนะ เผื่อในเครื่องมันมีอะไร เช็กก่อนให้เสมอนะคะ เผื่อเจอคลิปจูบกันเข้าเสมออาจจะเครียด... หรือเขิน? อืม... ดูชนะก็ตามใจเสมอทุกอย่างเนอะ แม้แต่สูบบุหรี่ยังยอมเลยอ่ะ นี่เข้าใกล้บทแม่เข้าไปทุกทีแล้วค่ะ ก๊ากกกก แต่พอเสมอขอทำนมทำไมไม่ให้ทำคะะะ โอ๊ยยย 55555555555 นี่พยายามนึกภาพ... เราว่าเสมอคงโดนไล่ออกจากโรงเรียนและไล่ออกจากบ้านนะคะ ดูสิ ชนะ ดีออกนะ เสมอจะได้มาอยู่กับชนะไง คิดดูดีๆนะคะ จะได้ไม่เสี่ยงเวลาเผลอไปมองนมใครด้วยค่ะ :hao7:
ชยจ๋าา มีเอ่ยชื่อถึงแต่ไม่มีบทเลย ยังไงก็ขอให้เที่ยวให้สนุกน้า เดินทางปลอดภัยค่า มีนวัตกรรมเสริมความงามอะไรก็อย่าลืมซื้อมาฝากพี่สะใภ้ด้วยนะคะ จุ๊บบบบบ แต่หนักกว่าชยมีบทน้อย... น้องกวิ้นเค้าหายอีกแล้วววววว :ling2:
-
อิชนะะะะะะ อิหล่อพระเจ้าสร้าง โอ๊ยยยยยย 5555655
ที่แท้พ่อคุณสาดิสต์ นักเลงขาโหดเลือดสาดซินะ
ดูท่า ความโหดคงจะเผยออกมาเรื่อยๆ
เพราะคงมีเหตุการณ์ที่ต้องฝ่าฟันกับน้องเหมออีกเยอะ
หวังว่าน้องเหมอจะทำให้พี่นะโหดน้อยลงบ้างแล้วกัน
ปล.ไปเล่นละครเถอะค่ะคุณขา ท่าจะรุ่ง อิอิ
-
งือ... ฉันเขิน จะตีตั๋วไปฟินแลนด์พร้อมเหมอจ๋าของบ่าวแล้ว
คือชนะนี่ถือเป็นอิมเมจพระเอกในอุดมคตินี่มาก หายากมาก เหมือนของแรร์ นอกจากเรียกว่ายันเดเระแล้วเรียกอย่างอื่นได้อีกไหม ตอนอยู่หน้าพ่อหนุ่มผมบลอนด์นั่นโหด โหดมาก โหดจนเบ้ปากแล้วมองบน พอเดินเชิดหน้ามาหาเหมอจ๋านี่คืออะไร เบ้ปากแรงมาก หมันไส้ ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา !
ดูนะจ๋าจะหลงเหมอจ๋าแบบถอนตัวไม่ขึ้น [อาการเมียลิทซึมบางทียังมีอาการอ่อนแรงกว่านี้---------] ส่วนเหมอจ๋าเองก็หลงนานแล้ว หลงมากกว่าเดิม เสือตัวน้อยกำลังถูกอรพิษตัวเบ้งกลืนกินจนเหลือเพียงปลายหางที่จ่อปากเอาไว้รอเขมือบรอบสุดท้าย :-[
แต่เห็นตอนยาวๆ แบบนี้ชักหวั่นใจว่าตอนหน้าจะมีอะไรพลิกอีกไหม ฉันกลัวใจเธอ.... *กราบ
:hao5:
-
แต่งงานกันเถอะถ้าจะขนาดนี้ :katai1: :haun4:
-
ชะน้าาาา พ่อหนุ่มไร่อ้อย
-
ชนะ เพลาๆบ้างเดี๋ยวเหมอช้ำในตายพอดี
-
พ่ออ้อยยยใจของนังเหมอ แานแล้วทำไมอิจ นี่อิจนังเหมอมว๊ากกกก เอ้า รักกันนานๆก็ดีแล้ว คนร่าเริงเวลาเศร้าโคตรน่าสงสาร
-
ชนะเจ้าของไร่อัอย ทำให้เหมอยิ่งรัก ยิ่งหลง
เหมือนจะอิจน้องเหมอ แต่ก็หวั่นนางจะตกจากที่สูง
-
ชนะน่ากลัวขึ้นทุกวัน แต่ก็ชอบนะเวลาอยู่กับเสมอก็น่ารักดี
-
เอาที่สบายใจเลยลูก เหมอเอ้ย อ่านไปบิดเขินตามแกไปละ
ชนะเป็นเจ้าของไร่อ้อยและโรงงานน้ำตาลอย่างแท้จริง :hao7:
-
อ้อยกันทั้งผัวทั้งเมียนั่นแหละ :laugh:
-
พออ่านตอนนี้แล้ว ยืนยันได้เลยค่ะว่า ชนะ แม่ม สำ เนา ถูก ต้อง ของ พี่ พ่าย เจรงๆ :laugh3:
ตอนข่มขู่เรื่องคลิปในโทรศัพท์ ลุคมาเฟียนิวยอร์คมากๆค่ะ น่าสงสารพ่อหนุ่มดวงตกคนนั้นจริงๆ 5555
รู้สึกได้เลยว่า หลังเหมอกะนะเปิดใจเป็นแฟนกันเนี่ย รถอ้อยพลิกคว่ำอยู่แถวนี้เอง ขยับเป็นหยอดๆ :m3: นะนี่ออกแนวทั้งรักทั้งหลง สมกับที่รอคอยจริงๆค่ะ แล้วพอชนะแน่ใจว่าเสมอคือคนของตัวเองแล้ว ก็ค่อยๆเปิดใจมากขึ้นเรื่อยๆ ขุ่นแม่ปลื้มปริ่มจริงๆ
ส่วนน้องเหมอจ๊ะ พี่ขอเกาะหลังไปฟินแลนด์กะหนูด้วยคนนะ เพราะตอนนี้พี่อ่านไปบิดตัวตามหนูไปมาแล้วเนี่ย พี่ฟินนนนนนน :a1:
ปล.แม้ว่าจะแอบปันใจให้ชนะและเสมอ แต่ตัวจริงของเรายังเป็น #กวิ้นเพื่อนโง่ อยู่นะคะ :interest:
-
โอ้ยเขิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
ชนะ
สมชื่อจริงๆ :mew3:
-
ชักจะอิจฉาซะแล้วสิ
-
ชนะนี่ต่อหน้ากับลับหลังเหมอเป็นคนละคนเลย
เชื่อว่าอดีตของนะต้องดาร์คมากแน่ๆ เหมอสู้ๆนะจ๊ะ
-
หวานกันเรี่ยราดก็ยังดีกว่าตีกันบ้านแตก พ่อหนุ่มไร่อ้อย
-
:pig4: :pig4:
-
น้ำเดินมดลูกสั่นมากกกกกกกกก ส่วนไอคนแอบถ่ายชั้นสมน้ำหน้ามันมากกกกกกก
-
น้องเหมอกำลังจะสำลักความสุขตาย 555
แอบหวั่นๆในอนาคตว่าพ่อชนะรูปหล่อคนนี้จะเล่นบท SM หนักกว่าเดิม
-
บางทีชนะก็เกินไปนะ อยู่ในที่สาธารณะยังจะหื่นใส่นังเหมออีก เชอะะะะะะ อิจฉา แรงงงงงงงงงง :hao7: :hao7:
-
ชนะเคยเกือบใครปางตายป่ะ อาจจะเป็นกิ๊กผญ.ที่เคยสนุกๆกันสมันเรียนอยู่นู่นหรือไรงี้
ถ้าป๋าบอก นะเหมือนป๋า ผมนี่ไม่อยากนึกสภาพความจิตเลยครับ ผมว่านะน่าจะสกิลอัพมากกว่าป๋านะ เพราะไปเจอเหตุการณ์ต่างๆมา จากแม่งี้ อาจจะส่งผล ไม่อยากให้ถึงตอนคลายแม็กซ์เผยตัวตนที่แท้จริงของนะเล๊ยยยย กลัวเกิดดราม่า แบบเสมอหยีไปไม่ทน หรือทำให้ต้องแยกกันงี้
-
เสมออออ แกนี่นะ ทั้งรักทั้งหลงชนะเกินไปแล้วลูก จะฟินก็ฟินไม่ถูก หนูชนะชัยดูแปลกๆและน่ากลัว ขอให้เสมอปลอดภัยทั้งกายและใจนะจ้ะ
-
รักมาก หึงมาก หวงมาก เกลียดมาก เป็นเหตุที่มาแห่งความรุนแรง (?)
-
เวลาเรื่องนี้มาต่อทีไรเราจะค่อยๆอ่าน ทั้งๆที่เป็นคนอ่านนิยายเร็วมาก
แต่เรื่องนี้มันสนุกมากกกกกกกกกกกจนไม่อยากให้จบตอนเร็ว
ทั้งๆที่คนแต่งก็ไม่ได้แต่งสั้น ทำไมยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าไม่พอ อยากให้แต่ละตอนยาวๆๆๆๆๆออกไปอีก
หลงน้องเหมอมากไรมากกกกก เสมอเป็นนายเอกที่แหวกจากนิยายเรื่องอื่นๆ "พูดง่ายๆเลยคือบ้าน"'/ทำน้ำเสียงเมนเทอร์บี
แต่ต้องยอมรับในหัวใจรักที่ยิ่งใหญ่ของนาง ความสุขของชนะมาเป็นที่หนึ่ง(เหนือกว่าคนในครอบครัวน้องเหมอซะอีก)
แล้วเหมอไม่ใช่รักไม่ลืมหูลืมตา แต่ยังขัดใจชนะได้เรื่องที่มันเห็นว่าถูกต้องเหมาะสม
ที่เหมอสงสัยว่าตัวเองเป็นคนยังไง หนูไม่ต้องสงสัยเลยลูกเอ๊ยยยยย เพราะรักคำเดียวถึงทำให้กล้าทำเรื่องที่...ได้ขนาดนี้ :haun4:(ซึ่งแม่ยกถูกใจมากจริงๆ :-[)
อิชั้นยังคงระแวงในความรักของชนะ ดูไม่มีที่มาที่ไป อยู่ๆก็รักก็หลงคงเพราะเสมอตามใจและมองแค่ชนะเพียงคนเดียว
เกรงว่าถ้าเป็นเช่นนี้เมื่อความหลงใหลหมดไปฮีจะต้องทำให้น้องเหมอเสียใจเป็นแน่แท้
หรือถ้าเป็นอีกทางก็คงจะทำให้เหมอเสียใจเพราะความรักที่ยึดติด รักที่ต้องการครอบครอง จนอาจระเบิดอารมณ์รุนแรงออกมา
ซูฮกให้คนเขียนนะคะที่สามารถเขียนเรื่องความรักที่ดูเรื่อยๆของคู่นี้ให้กลายเป็นรถไฟเหาะได้ทุกตอน
วันนี้รักกันอ้อยคว่ำ วันพรุ่งนี้เค็มน้ำตา แต่คนอ่านแบบอิชั้นชอบเรื่องที่คาดเดาไม่ได้เยี่ยงนี้แล ถูกใจอิช้อยยิ่งนัก!*ตบเข่าฉาด
รออ่านเรื่องนี้ทุกวันจนวันไหนไม่ได้อ่านรู้สึกอารมณ์พลุ่งพล่านด้วยความคิดถึงน้องเหมอ :hao7:
อยากให้รักกันหวานกันนานๆไปอีกหลายๆตอน ขอน้ำตาลน้ำอ้อยให้แม่ยกมีจิตใจเข้มแข็งก่อนรับดราม่าจัดหนักจากคนแต่งนะคะ :กอด1:
-
ชนะมันกำลังคลั่งรัก คลั่งไอ้เหมอสุดๆ :ling1: :ling1:
-
เข้ามาติดตามเรื่องนี้ด้วยอีกคน สนุกมากค่ะ ขำไปกับเหมอแทบทุกตอน เหมอน่ารักมากกกก :katai2-1:
-
ชนะนี่เด็กจังเลยค่ะ วิธีแก้ปัญหาก็ดูเด็กๆ
-
ชะน้าาาาาาาาา โอ้ยยยยยยยยยยยย พ่อหนุ่มไร้อ้อย
-
ที่บอกว่าชนะเป็นงูนี่เป๊ะเลยนะเราว่า
คือนิสัยของชนะไง
ค่อยๆเลื้อย ค่อยๆทำ ค่อยๆจัดการ
กว่าจะรู้ก็โดนรัดจนไปไหนไม่ได้
โดนกลืนลงไปอยู่ในท้องเรียบร้อย
บางทีเหมือนเห็นงูที่กำลังจะกลืนกบ
งูจ้องจนกบกลัวไม่ไหนไม่ได้
ชนะรักเหมอนะ รักจนอยากครอบครองแบบสุดๆ
เราไม่อยากเรียกว่า BDSM
เพราะว่าที่ชนะทำอยู่นี่เหมือนเป็นการเทรน การแสดงความรัก
อย่างที่ทั้งคืนชนะไม่ยอมเข้าครอบครองเหมอ
เป็นทั้ง S และ M มาก คือชอบเซ็กส์ที่รุนแรง
แต่เพื่อความสะใจชนะก็ไม่ยอม*เอา*เหมอ
ปฏิเสธทางกายทั้งตัวเองทั้งเหมอ
แล้วมาแจกดังโพล๊ะตอนที่โดนเหมอยั่ว
(เท่าที่เราเข้าใจนะ)
ชนะเจอคู่สร้างคู่สมแล้ว
เหมอรับชนะได้จริงๆ
เป็นความรู้สึกกับเซ็กส์ที่ Reciprocate ให้กันและกันจริงๆ
เพราะว่ามันเริ่มมาจากความรู้สึกรัก
อย่างน้อยก็จากเหมอแหละ
ที่อเมริกาชนะยังเป็นเด็กหนุ่มยังไม่สามารถควมคุมอารมณ์และความต้องการได้เต็มที่
เราว่าอาจจะเป็นไปได้ที่ชนะมีเซ็กส์รุนแรงกับสาวๆแล้วไม่รู้จักรั้งหรือหยุด
สาวๆอาจจะต้องโดนส่งเข้าโรงพยาบาลเพราะโดนซั่มรุนแรงเกินไป? มโนตามเคย
อยากเห็นการปะทะกันระหว่างคุณลุงข้างบ้านกับว่าที่ลุกเขยนะ
ป.ล หัวเกรียนที่หน้าโรงหนังนั่นใครเอ่ย?
สาธุ ขออย่าให้เป็นใครที่จะทำให้ชนะหึงเลย กลัวใจชนะแทนเหมอมัน
-
ฟินดีแท้ อิอิ
-
:z6:
เฮ้ย!!!!!!!!
ไอ้หัวทอง
นอกจากจะทำผิดไปละเมิดสิทธิส่วนบุคคลแล้ว (แม้มันจะทำกันในที่รโหฐานก็เถอะ แต่มันมืดเว้ย)
มาแช่งอะไรให้เขาเลิกกัน
บอกเลยว่าเสมอไม่มีชู้แน่ แต่ไม่ให้เอานี่สิน่าคิด 555555555
ขอกรี๊ดชนะแปปนุง
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ชะน้าข่นเท่ห์ ชะน้าข่นBad Boy ฮืออออออ ยอมความหล่อเถื่อนพระเจ้าสร้าง
(บอกตรงๆว่าอ่านถึงตรงหล่อพระเจ้าสร้างทำเอาเราขำไม่หยุด)
มองในมุมมองที่อาจจะโลกสวยไปหน่อย
คือเราว่าชนะเป็นคนรักใคร รักจริง รักแรงเกลียดแรง
การที่ชนะบอกว่าจะทำให้เหมอเป็นของตัวเองคนเดียว ก็เหมือนกับแค่อยากผูกมัดไม่ให้คนที่ตัวเองรักหนีไปไหน เหมือนคนที่เห็นแก่ตัวแต่ความจริงก็น่าเห็นใจ เพราะชนะอาจจะกลัวที่จะรักใครสักคน กลัวว่าถ้ารักใครแล้วอาจเป็นเหมือนพ่อกับแม่ ไม่มีใครรักจริง พอมาเจอเพี้ยนก็เหมือนได้ความรักจากแม่กลับคืน พอมาเจอเสมอ คนที่รักชนะมาตลอด คนที่ยอมรับในตัวตนชนะ มันเลยทำให้ชนะอยากครอบครอง อยากผูกมัด อยากทำทุกอย่างที่ทำได้ไม่ให้เสียเหมอไป
เรื่องเซ็กซ์ก็เป็นแค่รสนิยมอย่างนึง ไม่ผิดที่ชนะอาจจะมีอารมณ์รุนแรงบ้าง แต่ถ้าเหมอยอมรับได้ก็วินๆทั้งคู่ มีความสุขทั้งคู่ ซึ่งชนะก็ยอมรับตรงๆว่าตัวเองซาดิสต์ ซึ่งตัวเหมอเองก็ยอมรับ รับในตัวชนะได้ ซึ่งชนะอาจจะหาคนแบบนี้มานาน
จะเห็นได้ว่าตอนแรกชนะก็คงกลัวเหมือนกัน ถึงได้ปิดใจให้เสมอเป็นแค่เพื่อน ไม่อยากทำกับเหมอเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องสกปรก จนเหมอยอมรับนะได้ กำแพงบางอย่างนั้นก็ทลายลงไปแล้ว ยิ่งการที่ตัวชนะเองบอกเหมอว่าถ้ากลัวก็ให้บอก ไม่ชอบตรงไหนให้บอก แสดงว่าเขาก็คิดถึงความรู้สึกของเสมอเหมือนกัน
ส่วนการที่ชนะไปมารยาใส่คุณหญิงแม่
เราว่าชนะมันก็จริงใจนะ
เป็นคนจริงอย่างที่ว่า เพราะชนะรู้แล้วว่าคนที่ชนะยอมเปิดใจให้นั้นมีแค่เหมอ การจะทำให้เสมอมาเป็นของตัวเองก็ต้องทำให้คนที่บ้านเสมอยอมรับ
อาจจะรู้แล้วว่าที่บ้านตัวเองทั้งขุ่นพ่อไร้พ่าย(สุดหล่อ)ทั้งเพี้ยนเข้าใจและเปิดใจแล้ว ฉะนั้นก็เหลือแค่ลุงข้างบ้าน ชนะจะต้องมารยาใส่คุณหญิงแม่และพี่สมัยเพื่อเอาชนะพ่อตานี่แหละ
พิมพ์ซะยาวเลย
แต่เราเชื่อว่ารักของชนะคือรักจริง
บิดๆเบี้ยวๆไปบ้าง
ถ้าเหมอยอมรับได้ ถ้าเหมอพร้อม
ชนะก็แค่เด็กคนนึงที่ต้องการคนที่เข้าใจและรักเค้าจริงๆเท่านั้นเอง
-
ท่านบิดาน้องเหมอจะรู้ตัวไหมว่าที่ส่งเหมอไปเรียนทหารเพื่อมาเป็นเมียชนะโดยเฉพาะจริงๆ ถ้าเหมอไม่เรียนนายร้อยคงทนรับบทรักของชนะไม่ไหวแน่ๆต้องบอกว่าท่านบิดาเตะเสือเข้าปากอสรพิษร้ายจริงๆ น้องนะหนูคือพระเอกเรื่อง fifty shades of chanaใช่ไหมมมาครบมาเต็มขาดแต่โซ่แส้กุญแจมือคาดว่าอนาคตอีกไม่นานพวกนี้คงตามมาหวังว่าคงไม่ให้เหมอใส่ห่วงพรหมจรรย์นะ
เราว่าตั้งแต่นะเจอเหมอคงสังเกตและเริ่มวางแผนมาได้สักพักพอแน่ใจแล้วถึงเริ่มอ่อยเหยื่อมาเรื่อยๆเริ่มจากทำตัวสนิทเกินเพื่อนแกล้งส่งรูปผิดและอีกมากมายใช่ไหมพ่อหนุ่มร้ายลึกจอมวางแผนถึงขนาดวางแผนให้เหมอเสพติดเซ็กส์ของตัวเองเหมอจะได้ไม่ไปไหนหวังว่าความหวานความจิตความอ้อยความจริงใจของนะจะอยุ่ไปนานๆและทำให้เหมอทำใจได้กับอดีตของชนะที่จะตามมาทำร้ายปัจจุบันของนะกับเหมอนะ
แต่รักครั้งนี้ของนะกับเหมอยังแค่เริ่มต้นเป็นรักในวัยรุ่นอย่างที่ป๋าพ่ายบอกว่า3วันรัก4วันเลิก ก็ต้องรอดูกันไปยาวๆ เราหวังว่านางคงไม่ต้มชาบูหรือมาม่าชามโตให้กินในเร็ววันนี้นะ
ปล.หวังว่าคำแช่งไอ้หัวทองคงไม่เป็นจริงนะ :mew5:
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาา ชะน้าเป็นชาวไร่ที่ซาดิสด้วยอเ หื่นจัดดดดดดด สงสารน้องเหมอ โดนทรมานนนจนหมดแรงแต่ดูเหมอสมยอมนะ. ชีวืตรักจะได้มีสีสัน :haun4: :haun4: ชะน้าาาาเข้าทางแม่ได้แล้ว หวังว่าท่านบิดาจะทำใจยอมรับได้จิงๆๆ
อีมนุษย์แอบถ่ายนี่สมควรโดนนมากกกกก. ต่อให้เป็นชีวิตจริงคนเราก็ไม่ควรละเมิดสิทคนอื่น เค้าจะสวีททกันมันเรื่องของเค้าป่ะวะ
รักชะน้าาาาาาาจังเลยยย
-
พ่อหนุ่มไร่อ้อยยยยย. หวานเกินนนนนน!!
-
ชนะคนขายอ้อยยย!!!!
-
มาต่อเร็วนะค้าาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:impress: โอ๊ย เบาหวานจะขึ้นตาไหมเนี่ย ชะน๊า + เหมอ :impress:
-
นี่มันคู่รัก SM ชัดๆคนนึงก็รุนแรงอีกคนก็ชอบให้รุนแรง คนอ่านอย่างเราก็ฟินเลือดไหลกันไปสิ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
นี่คือตัวตนเรื่องบนเตียงของชนะใช่มั้ย
ทำเอาเหมอระทดระทวยได้ทุกที่ทุกเวลาที่มีชนะ
-
ชะน้าาาาาาอ้อยมากกกก แต่นะนี่แอบน่ากลัวนะ ตอนที่จับได้เรื่องแอบถ่ายรูปอ่ะ
-
ชนะเป็นเด็กหวงของงง ละที่บอกว่าจะให้น้องเหมอมาอยู่ด้วยตลอดเวลานี่คือไรจ๊ะ จะแต่งน้องเหมอเป็นเมียแล้วใช่ม้าา
-
ง่ะ น้ำตาลขึ้นเลยยยยย :hao7:
นู๋เหมอ นะทำอาราย นู๋เหมอของแม่ถึงถึงได้ ร้อนแรงแบบนี้ :z1:
ดีใจที่เหมอมีความสุขกะเซ็กซ์ในรูปแบบของชนะ เพราะยังไงนะคงไม่ปล่อยหนูเหมอของเเม่ออกจากท้องง่ายๆแน่ :laugh:
ปล หวานเว่อร์มาสองตอน รถอ้อยรถน้ำตาลคว่ำ ตอนต่อไปนี่เริ่มกลัวใจแม่นางคนแต่ง :serius2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L1: :L2:
-
นาทีนี้อิจฉาเหมอแรงมากค่ะ
-
ตอนแรกอ่านแล้วกลัวชนะเป็นโรคจิตมากเลยอ่ะ แต่มาอ่านตอนนี้แล้วเลยคิดว่า เอออ นางเป็นเด็กขาดควาทอบอุ่น ที่หื่นกามเป็นอาจิน คือเข้าใจละว่าทำไมอยากเยน้อเหมอตลอดแบบนี้ คือเค้าเป็นเด็กที่ใจเติมไม่เคยเต็มจริงๆ
-
พี่เพี้ยน พี่พ่ายพาชนะไปหาหมอเถอะ อาการแบบนี้มันคนป่วยทางจิตชัดๆ
-
ทิ้งท้ายได้น่าหวั่นฝึดๆ
นี่ก็หวังเหมือนกันอ่ะว่าจะไม่มีนกยักษ์หรือเครื่องบินมาเสยหน้าน้องเหมอที่กะลังฟินอยู่เหมือนตอนที่ผ่านๆมา
กลัวใจจากรุ่นพ่อมาแล้วยังต้องมาเจอชนะอีก เผลอๆนางจะร้ายกว่าพี่พ่ายด้วยซ้ำ หน้ายิ้มๆแบบล่ะไม่น่าไว้ใจ :laugh:
ไม่รู้นังน้องเหมอจะโดนชนะเก็บเข้าห้องดำไม่ยอมปล่อยออกมาให้เห็นเดือนเห็นตะวันเมื่อไหร่
ดิชั้นรู้สึกริ่งเกรงในใจอยู่หลายระลอก เพราะชนะก็ย้ำเหลือเกินว่าอยากครอบครองน้องเหมอไว้แต่เพียงผู้เดียว :m29:
ชนะลูก หนูต้องตั้งสตินะ ในโลกนี้มันไม่ได้มีแต่เสมอนะคะ หล่อนไม่คิดจะคบหาสมาคมกับมนุษยชาติเลยรึไง
กลัวใจค่ะ กลัวใจจริงๆ นี่ยังรู้สึกว่าด้านมืดชนะมันยังเผยออกมาไม่หมดอ่ะ มันต้องมีอะไรมากกว่านี้
ซึ่งก็หวังว่า นังน้องเหมอจะสามารถรับความดาร์กทั้งหมดได้ไหวไม่ล้มพับไปเสียก่อน
หนูเป็นชายชาติทหารนะลูก หนูต้องทนได้ให้สมกับความดำถึกของหนู ถถถถถ
รอ รอตอนต่อไป นึกว่าวันนี้จะมาอัพ แต่ไม่เป็นไรรอได้ หุหุ o18
-
ชนะนี่หื่นจริง
-
ตอนที่ 27
คนรูปหล่อ...ทำอะไรก็ดูดี คนรูปหล่อ...ทำอะไรก็น่ามอง...คนรูปหล่อ...ทำอะไรก็น่าหลงใหล ไอ้เหมอกลับมาพร่ำเพ้อบ้าคลั่งกับความดีงามของแฟนมันอีกครั้งแล้ว สายการบินเสมอฟลายอิ้งทูฟินด์แลนด์ยังคงต้องเดินทางกันอีกยาวไกลโดยไม่มีทีท่าว่าน้ำมันเชื้อเพลิงที่ใช้ในการบินจะหมด เพราะมีกัปตันรูปหล่อ ทั้งชื่อเสียงเรียงนามก็แสนจะเท่บาดใจไอ้เหมออย่างชนะ โรจนโภคินเป็นคนควบคุมเส้นทางการบินและคอยเติมเชื้อเพลิงให้ ไอ้เหมอคาดไว้แล้วว่าหากมันไม่สำลักความสุขตายไปเสียก่อน...มันคงได้ไปถึงดินแดนแห่งทุ่งดอกลาเวนเดอร์อันเป็นนิจนิรันดร์อย่างที่หวัง
“สวัสดีไอ้กวิ้นเพื่อนยากกกกก ตอนนี้เป็นช่วง คนอวดผัว เอ้ย! ถูกแล้ว!” ไอ้เหมอเล่นเองตบมุกเอง มันกำลังเฟซไทม์หาไอ้กวิ้นเพื่อนยากที่ตอนนี้ทำตาเล็กตาน้อยกลับมาด้วยความหมั่นไส้เสียเต็มประดา
“เหี้ยไรไอ้สัดเหมอ โทรมากวนกูทำไม กูจะนอนแล้ว!”
ไอ้กวิ้นเบ้ปากกลอกตามองไอ้เหมอที่นอนอิงแอบแนบชิดกับคนรูปหล่อของมันอย่างไม่อายผีสางเทวดาฟ้าดิน เสื้อผ้าก็คงไม่ใส่กันเพราะเห็นแผ่นอกกร้านแดดของมันเป็นรอยกัดเปลือยเปล่า ส่วนที่เหลือซุกซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มสีขาวผืนใหญ่ เล่นเอาไอ้กวิ้นผู้มีหัวด้านจินตนาการเป็นเลิศคิดไปถึงไหนต่อไหน
“ไงมึง ต่อจิ๊กซอว์เสร็จยัง” ชนะฝังจมูกลงบนแก้มไอ้เหมอโชว์ไอ้กวิ้นแล้วอมยิ้มถามกับหน้าบึ้งๆ ของไอ้นกเอ๋อ
“ไม่เสร็จ กูไม่ทำ อ่านปากกูนะว่า กูไม่ทำ ไอ้เชี่ยนะ ไอ้เหี้ยเหมอ ทิ้งกูไปนอนด้วยกันไม่พอ ยังเฟซไทม์มาเยาะเย้ยกูอีก ใช่ซี้ กูมันส่วนเกินนนน”
“อ้าว มานอนกับแฟน ใครจะเอาก้างมาด้วยวะไอ้กวิ้น มึงตลกแดกละ กูแค่จะโทรมาบอกมึงว่าเตียงที่บ้านชนะนุ่มากกกก กว้างมากกกก น่านอนมากกกกก เจ้าของก็ตัวหอม อกอุ่น แถมยัง...เร้าใจอีก มึ้งงงง กูฟินนนนอ่ะกวิ้นนน มีผัวหล่อแถมยัง...ดี๊ดี”
ไอ้เหมอเล่นใหญ่ได้ตลอด มันโม้ให้ไอ้กวิ้นฟังโดยไม่สนใจคนรูปหล่อที่หัวเราะขำมันอยู่ข้างๆ เลยแม้แต่น้อย
“มึงเป็นเอามากแล้วไอ้เหมอ ไร้สาระไอ้เหี้ย ปล่อยกูไป กูจะนอน”
“มึงอย่าเพิ่งนอน มึงต้องมารับรู้ความฟินของกูก่อน กูแม่งอยากอัดคลิปลงโซเชียลแคมแต่ก็กลัวคุณหญิงแม่มาเห็นเข้าแล้วรับไม่ได้ว่ะ ท่านบิดากูอีกคน ก็เลยต้องมาแบ่งปันความฟินให้มึงอิจฉาเนี่ย อิจฉากูหน่อย” ไอ้เหมอชอบกวนตีน และคนที่มันชอบกวนมากที่สุดก็คือไอ้กวิ้น ความจริงมันแค่อยากโทรหาไอ้นกเอ๋อที่ตั้งแต่กลับจากโรงเรียนมาครั้งนี้ก็ไม่ได้โผล่หัวไปหา จวบจนจะหมดวันหยุดและพรุ่งนี้ต้องกลับโรงเรียนแล้ว ไอ้เหมอก็ยังคงขลุกอยู่กับชนะ ไม่ได้นัดเจอกับไอ้กวิ้นเลย กลัวไอ้กวิ้นมันจะน้อยอกน้อยใจขึ้นมาเหมือนครั้งก่อนอีก จึงต้องเฟซไทม์หามันเสียหน่อย ไม่งั้นคงถูกครหาได้ว่าติดแฟนจนลืมเพื่อน
“เออออ กูอิจฉามึงมากกกกกก พอใจยังงงงง”
“หึหึ พอใจละ นะจ๋า หอมแก้มเหมอโชว์ไอ้กวิ้นหน่อยดิ”
“พวกมึงไม่ต้องงงงงง จะไปเอากันก็ไป กูจะนอนแล้วไอ้พวกบ้า!”
ไอ้กวิ้นวางสายไปแล้ว ไอ้เหมอมันจึงหัวเราะลั่น ก่อนจะส่งข้อความไปบอกฝันดีกับเพื่อนซี้เป็นการง้องอน
“ชอบแกล้งมันเหลือเกิน” ชนะบีบจมูกไอ้เหมอที่กำลังอารมณ์ดี จนมันย่นจมูกใส่แล้วถลึงตามอง แต่ตาแป๋วๆ ของมันไม่ได้น่ากลัวเลยแม้แต่น้อย “ทำหน้าอะไร ตลก”
“ตลกแต่อร่อย” ไอ้เหมอเถียง ในขณะที่ชนะได้แต่ยิ้มรับเพราะไอ้เหมอมันก็อร่อยอย่างที่มันโม้จริงๆ
“ทำไมเฟซนะคนตามเยอะงี้อ่ะ” ไอ้เหมอมันกำลังเล่นโทรศัพท์มือถือของชนะ เฟซไทม์หาไอ้กวิ้นก็ใช้ของชนะ ส่งข้อความหาไอ้กวิ้นก็ของชนะอีกนั่นแหละ ตอนนี้ไอ้เหมอมันไม่แตะโทรศัพท์มือถือของตัวเองด้วยซ้ำ มันให้เหตุผลว่าเครื่องช้า ทั้งๆ ที่เครื่องราคาสามพันบาทที่ชนะซื้อมาจากคนรู้จักให้ก็เร็วในระดับที่ยอมรับได้ แต่ไอ้เหมอมันหาข้ออ้างดูมือถือของแฟนมันเท่านั้นเอง
“คงมีคนคิดว่าเป็นโยมั้ง” ชนะตอบง่ายๆ บิดขี้เกียจซ้ายทีขวาทีก่อนจะลุกจากเตียงไปที่ตู้เก็บของ ไอ้เหมอมองตามแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าแล้วก็ได้แต่ลอบกลืนน้ำลายลงคอ แม้ไอ้กวิ้นจะคิดไปถึงไหนต่อไหน แต่ไอ้เหมอยังไม่ทันได้ติดเครื่องเพื่อทำกิจกรรมเรียกเหงื่อกับชนะเลยด้วยซ้ำ แค่นอนไม่ใส่เสื้อแล้วห่มผ้าด้วยกันแค่นั้น แต่ท่อนล่างยังมีกางเกงนอนขายาวสวมกันอยู่คนละตัว ครั้นไอ้เหมอจะเอ่ยขอให้ทำ มันก็คิดว่าคงใจกล้าหน้าด้านเกินไป คืนนี้ชนะอาจจะอยากนอนจับมือใสๆ ไปจนถึงเช้าก็ได้ ก็หลังจากที่ทำสงครามกับมันมาไม่หยุดไม่หย่อนหลายต่อหลายยกตั้งแต่เมื่อเย็นวันศุกร์เรื่อยมาจนถึงเช้าวันเสาร์ สุดที่รักคงอยากให้ไอ้เหมอได้พักร่างกายบ้างล่ะมั้ง
“นะหาอะไรอยู่อ่ะ” ไอ้เหมอเอ่ยถามเมื่อเห็นคนรูปหล่อไม่กลับมานอนให้มันกอดเสียที “เหมอช่วยหาปะ”
“ไม่ต้องหรอก เจอแล้ว” ชนะบอกแล้วกลับมาพร้อมกล้องบันทึกวิดีโอในมือ ไอ้เหมอมองอย่างแปลกใจที่เห็นชนะหันกล้องมาทางมันราวกับกำลังบันทึกภาพ “เสมอ...พูดอะไรหน่อย”
“หาาาาา” ไอ้เหมอหน้าเหวอ มองกล้องแล้วมองหน้าคนถือกล้อง ก่อนจะวกมาที่กล้องอีกครั้ง “ให้เหมอพูดอะไรอะ”
“เรียกชื่อผมสิครับ”
“ชนะ...” ไอ้เหมอเรียกตามอย่างงงๆ
“เรียกแบบออดอ้อนหน่อย”
“ยังไงอ่ะ...เหมออ้อนไม่เป็นหรอก” ไอ้เหมอรู้สึกกระดากอายขึ้นมา เพราะสายตากรุ้มกริ่มของสุดที่รักมองมาทางมันไม่วางตา มันจะพลิกตัวไปทางไหนกล้องก็ตามมาจับไว้หมดเลย “ชะน้าาาาา ไม่เอาแล้วไม่ถ่าย”
ไอ้เหมอปัดแต่ชนะโยกหลบได้ ก่อนจะวางกล้องไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วดึงไอ้เหมอเข้าไปกอด มันดิ้นไปมาแต่สุดท้ายก็สู้แรงกอดรัดของพ่อดาวประใจของมันไม่ไหว
“นะจ๋า จะถ่ายเก็บไว้ทำไมอ่ะ เปลืองแบ็ตกล้อง เปลืองเมมเปล่าๆ”
“ก็...พอเห็นเหมอเฟซไทม์คุยกับไอ้กวิ้นผมเลยนึกขึ้นได้... อยากถ่ายวิดีโอในตอนที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ จะได้เอาไว้ดูในตอนที่ผมคิดถึงเหมอจนแทบทนไม่ไหว...”
“ง่า...แต่มัน...ดูน่าอายยังไงก็ไม่รู้”
“ตามใจผมนะครับเสมอ” ใช้น้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้เข้าล่อหลอกแล้วไอ้เสือเหมอจะไปไหนพ้น มันยอมความอย่างไม่มีข้อแม้ อยากถ่ายมันก็จะเต็มใจให้ถ่ายตามใจชอบ
“ก็ได้...แต่นะอย่าให้วิดีโอนี้มันหลุดไปให้ใครดูนะ เหมออาย” ไอ้เหมอแม้จะหน้าด้านกับไอ้กวิ้น แต่มันก็มียางอายมากพอกับคนอื่น ยิ่งกับพวกไอ้เชษฐ์แล้วไอ้เสือเหมอยิ่งไม่อยากให้เห็นมันทำสะดิ้งใส่ชนะ ไม่งั้นคงหมดฉายาเสือกันพอดี
“ครับ...ไม่ให้ใครดูหรอก ผมหวงของผมเหมือนกันนะ” ชนะตอบอย่างจริงจัง ยืนยันกับคำว่าหวงด้วยการรัดไอ้เหมอแน่นขึ้นไปอีก “เสมอ”
“หืม”
“นอกจากพวกไอ้เชษฐ์แล้ว...ยังมีเพื่อนคนไหนของเหมอที่ผมไม่รู้จักอีกหรือเปล่า” ชนะลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมออย่างใจลอย ในหัวพลางนึกไปถึงไอ้หัวเกรียนที่กำลังจะเดินเข้าไปทักไอ้เหมอที่หน้าโรงหนัง เพราะดูอย่างไรก็ไม่น่าใช่การทักคนผิด เพราะดูไอ้หมอนั่นจะจงใจเข้าไปทักทายเหลือเกิน
ไอ้เหมอขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำถามของคนรูปหล่อก่อนมันจะส่ายหน้า “ไม่มีแล้ว ที่โรงเรียนเหมอสนิทกับพวกไอ้เชษฐ์แค่นั้นอ่ะ กับคนอื่นก็แค่คุยด้วยเฉยๆ แต่ไม่ได้สนิทอะไรหรอก รุ่นน้องก็มีรู้จักบ้าง แต่อยู่โรงเรียนก็วางตัวเป็นพี่แบบเท่ๆ ไรงี้ เลยไม่มีรุ่นน้องคนไหนมาเล่นหัว ฮี่ๆ” ไอ้เหมอเล่าไปด้วย โม้ไปด้วย
“พี่แบบเท่ๆ เป็นแบบไหนเหรอ ทำตัวอย่างไอ้พวกพี่ว๊ากที่เอาแต่แหกปากด่ารุ่นน้องหรือเปล่า” ชนะถามพลางอมยิ้มมองไอ้หัวเกรียนที่ยิ้มอารมณ์ดีเป็นนิสัย นึกภาพมันไปตะโกนด่าทำหน้าเคร่งใส่ใครไม่ออก
“ฮ่าๆ ไม่ใช่ซะหน่อย แต่ก็...ใกล้เคียงแหละ ซ่อมน้องบ้างบางที แต่ปีสองอย่างเหมอก็โดนพวกปีสามซ่อมเหมือนกัน ระบบรุ่นพี่รุ่นน้องไร้เหตุผลไปบ้าง แต่ก็ดีอ่ะที่มีพี่มีน้อง”
“เหรอ...”
ไอ้เหมอเป็นผู้ชายคิดบวก โดนเรียกซ่อมไม่มีเหตุมีผลแต่มันก็ยิ้มรับหน้าซื่อ กอดคอเพื่อนถูกลงโทษไปด้วยกันก็บ่อย แต่ไม่มีความโกรธเคืองหรืออคติจากมันให้เห็น
“อือ แล้วนะล่ะ อยู่ด้วยกันมาอีกไม่กี่เดือนก็จะสามปีแล้ว ไม่เคยได้ยินเล่าเรื่องที่มหาลัยให้ฟังบ้างเลย ว่าแต่เรียนมหาลัยสนุกไหม” ไอ้เหมอก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่เคยได้ยินคนรูปหล่อเล่าอะไรเกี่ยวกับมหาลัยให้ฟัง รอบตัวชนะที่ไอ้เหมอรู้ก็มีแต่ไอ้กวิ้นที่เป็นเพื่อนคนเดียวในคณะ ชีวิตในมหาวิทยาลัยของชนะน่าจะมากกว่าชีวิตที่อยู่กับไอ้เหมอแค่สองวันด้วยซ้ำ แต่กลับไม่มีอะไรมาเล่าให้ฟังบ้างเลย
“อืม...ก็ดี”
“ดียังไง ไหนเล่าให้เหมอฟังหน่อย” ไอ้เหมอพูดราวกับแฟนของมันเป็นเด็กๆ แถมท่าทางกอดอกรับฟังของมันก็คล้ายกับคุณแม่ที่กำลังรอฟังลูกรายงานว่าวันนี้มีการบ้านมาจากที่โรงเรียนหรือไม่ ชนะหัวเราะ มองไอ้หัวเกรียนที่กำลังเต๊ะท่ากวนๆ ด้วยรอยยิ้ม
“ดีที่ว่าคงเพราะผมเจอแต่คนดีๆ มั้ง เพื่อนที่คณะก็ดี ชอบช่วยเหลือ มีรายงานอะไรก็ฝากส่งได้ บางทีถ่ายเอกสารการเรียนมาให้ พี่รหัสก็โอเค เทคแคร์ดี เพื่อนบางคนก็ซื้อขนมมาฝากบ่อยๆ ไอ้กวิ้นได้กินเป็นประจำ”
ยิ่งชนะเล่า ไอ้เหมอก็ยิ่งเบะปาก เพราะมันรู้ดีว่าผู้คนที่ชนะพูดถึงมีเพศหญิงเสียเป็นส่วนใหญ่ ส่วนที่มีมาบ้างก็เป็นผู้ชายตัวเล็กๆ น่ารัก รุ่นน้องบ้าง รุ่นพี่บ้างที่ตามมาดูแลเทคแคร์ไม่หยุดหย่อน ด้วยเหตุนั้นไอ้เหมอจึงขอบใจไอ้กวิ้นสักร้อยครั้งที่เป็นไม้กันหมาให้ เพราะมีไอ้กวิ้นอยู่ คนที่มาขายขนมจีบถึงได้คิดว่าชนะคบอยู่กับไอ้กวิ้น แต่หารู้ไม่...เมียตัวจริงเขาอยู่นี่นะเว้ย!
“ก็อย่าไปอ้อยให้มากดิ นะน่ะอ้อยมากจนเสียนิสัยแล้วรู้ปะ ถ้าไม่ปฏิเสธบ้างเดี๋ยวเขาก็หาว่านะให้ความหวังอ้ะ”
“เขาทำดีมา...แล้วเหมอจะให้ผมด่าเขาเหรอ”
“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น”
เห็นไอ้เหมอหน้ายุ่ง ชนะจึงกอดมันอย่างเอาใจ “เชื่อใจผมได้ ต่อให้รูปหล่อขนาดนี้ เลือกได้ระดับนางฟ้านางสวรรค์หรือหล่อเหลามากกว่าเหมอแค่ไหน ผมก็ยังจะเลือกเหมอนะครับ เพราะคงไม่มีใครอร่อยเท่าเหมออีกแล้ว”
“เหมือนนะคบกับเหมอแค่เพราะเซ็กส์เลยอ้ะ” ไอ้เหมอแกล้งรวน จนชนะต้องจูบขมับ หอมแก้มมันอย่างออดอ้อน
“ถ้าคบแค่เพราะเซ็กส์ ผมไม่หวงไม่ตามใจเหมอขนาดนี้หรอก อยู่กับผมมาสองปีกว่าๆ เคยเห็นผมหลง เคยเห็นผมตามใจใครเท่าเหมอไหม”
ไอ้เหมอยิ้มเขิน เพราะมันรู้คำตอบดีอยู่แก่ใจว่า...ไม่มีใครเข้าใกล้ชนะได้มากเท่ามันอีกแล้ว “ไม่มี มีเหมอคนเดียว ฮี่ๆ ดีใจจัง”
“อย่าพูดอะไรที่เหมือนกับดูถูกความรักของผมอีกนะครับ...ไม่งั้นเหมอจะโดนทำโทษ”
คำว่า ‘ทำโทษ’ ของชนะมาพร้อมกับสายตาที่แสนอันตราย จนไอ้เหมอชักหวั่นในใจ “ง่า...นะอย่าขู่เหมอสิ”
“ผมขู่ไม่เป็น...” ชนะยิ้มใส่ตาไอ้เหมอ ก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมมันไว้ “บอกกี่ครั้งแล้วว่าผมคนจริง...ทำจริง”
ไอ้เหมอเหวอหนัก เพราะกางเกงผ้าที่มันใส่ถูกมือใหญ่ของชนะดึงรั้งลงจนเห็นไอ้เหมอน้อยนอนสงบนิ่งจำศีลอยู่ ไอ้หัวเกรียนยกมือขึ้นปิดอย่างรวดเร็ว สายตาเหลือบมองกล้องวิดีโอแล้วรู้สึกกระดากอาย
“นะ...ไปปิดมันก่อน” ไอ้เหมอส่งสายตาอ้อนวอน “มันบันทึกภาพอยู่นะ เหมออาย...”
“ไม่เป็นไรหรอก...ผมอยากถ่ายตอนที่เหมอกำลังร่าน...ร้องครางแต่ชื่อของผม”
ไอ้เหมอแทบทนฟังไม่ได้ คำพูดน่าอายจากริมฝีปากคนรูปหล่อทำให้ทั้งหน้าทั้งหูของมันแดงก่ำ ชนะมองไอ้หัวเกรียนที่ไม่ยอมสบตาด้วยความพึงพอใจ มือแกร่งจับขาไอ้เหมอแล้วขยับแยกออกกว้าง
“สีสวยเชียว” น้ำเสียงของชนะลามกจนไอ้เหมออยากหายวับไปเดี๋ยวนั้น ท่วงท่าของมันของแสนจะน่าอาย ขยับขาออกแต่ละทีชนะก็คงเห็นไปถึงไหนต่อไหน แม้มือจะปิดบังไว้ แต่ก็ไม่สามารถบังทุกส่วนเอาไว้ได้ ขนาดของไอ้เหมอน้อยมันน้อยตามชื่อเสียที่ไหน มันก็เป็นชายหนุ่มร่างกำยำสุขภาพดีที่ออกกำลังกายเป็นประจำคนหนึ่งเหมือนกัน จะให้เล็กเป็นหนอนชาเขียว เห็นจะดูถูกท่านบิดาที่ปั้นมันมากับมือมากไปหน่อย
“ชนะ...ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้” ไอ้เหมอครางแผ่ว ขยับเอวหนีลิ้นร้อนที่กำลังโลมเลียช่องทางของมัน
“แบบไหนหรือ...แบบที่ชิมความหวานจากเหมอไม่รู้เบื่อ หรือแบบที่...อยากทำรักกับเหมอตลอดเวลา”
ไอ้เหมอครางแผ่ว หัวเราะในลำคอ สะโพกขยับร่อน สูดลมหายใจหอบถี่เมื่อลิ้นร้อนชำแรกเข้าไปสำรวจช่องทาง
“อะ...อือ... มะ..ไม่มี...ชนะ...แบบใสๆ บ้าง หระ...เหรอ” น้ำเสียงของไอ้เหมอขาดห้วง มันพูดแทบไม่จบประโยคเพราะลิ้นที่ปรนเปรอนั้นช่างรบกวนสมาธิเหลือเกิน
“ชนะแบบใสๆ อาจจะตายไปตั้งแต่ที่ได้ชิมความหวานจากเหมอ...หวานล้ำเกินไปจนทนไม่ไหว ต้องปลุกผมมาแทน คนอร่อยแบบเหมอ...ต้องชิมเป็น...จะได้ไม่เสียของ”
“ง่า...ชิมเป็นจริงๆ ด้วย ใช้ลิ้นเก่งจัง”
ชนะคลี่ยิ้มรับคำชม ปรนเปรอไอ้เหมอที่ครางเสียงอ่อนเสียงหวาน สติกระเจิดกระเจิงจนลืมไปหมดสิ้นแล้วว่ากำลังถูกบันทึกภาพหน้าอายไว้ แม้มือใหญ่จะจับกล้องโฟกัสตั้งแต่สีหน้าเรื่อยลงไปจนถึงช่องลับ ไอ้เหมอก็ไม่มีท่าทีต่อต้าน มันกลับเต็มใจให้อีกฝ่ายทำเรื่องน่าอายได้ตามต้องการ
“เหมอน่ากินไปทั้งตัว” เสียงของชนะแหบพร่า ดวงตาหล่อเหลามองไอ้เหมอผ่านเลนส์กล้อง ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงยามเมื่อเจ้าของกลืนน้ำลายลงคออึกแล้วอึกเล่า มือใหญ่ฟาดลงบนสะโพกของไอ้เหมอแรงๆ จนมันกระตุกรับ เม้มริมฝีปากครางฮือ สีหน้าเชิญชวนอยากให้คนรูปหล่อกลืนกินมันเหลือเกิน
“ชนะ...รีบๆ กินเหมอเสียที” ไอ้เหมอร้องเรียก ทอดสายตามองพ่อดาวประจำใจที่ยังคงถือกล้องวิดีโอแล้วตีให้มันกระตุกรับไม่ยอมหยุด “ชนะ...ได้โปรด”
“ผมจะกิน...ก็ต่อเมื่อเหมอเป็นเด็กดี” ชนะคลี่ยิ้ม ลูบไล้บนรอยแดงที่ถูกฝ่ามือของเขาฟาด ก่อนจะก้มลงฝากรอยเขี้ยวให้ไอ้เหมอน้ำตาเล็ด
“เจ็บ...” ไอ้เหมอร้องท้วง มองคนรักด้วยแววตาตัดพ้อ “เหมอไม่ดื้อเสียหน่อย ทำไมต้องกัด”
“ผมกัดให้รางวัล” ชนะตอบพลางขยับกล้องวิดีโอซูมเข้าที่รอยกัด ก่อนจะเรื่อยไปยังช่องทางร้อนของไอ้เหมอที่กำลังขมิบเป็นจังหวะอย่างบ่งบอกว่ามันต้องการให้ชนะกินมากแค่ไหน “อยากเห็นตรงนี้...มีชื่อของผมเขียนไว้”
นิ้วของชนะลากไล้ไปตามช่องทางร้อนแล้วลากขึ้นจนถึงร่องเนินเนื้ออ่อน ไอ้เหมอเกร็งตัว มือจับขยุ้มผ้าปูที่นอนแล้วสูดปากเบาๆ
“เหมอ...สักชื่อผมไว้ตรงนี้ได้ไหม”
“ฮืออ ไม่เอา”
“เสมอ...อย่าดื้อ”
“ไม่เอา เหมอเป็นทหาร สักไม่ได้”
“ตรงนี้ไม่มีใครเห็น มีแต่ผม...เห็นคนเดียว นะครับ...ให้เป็นชื่อผมนะ ให้รู้ว่าผมเป็นเจ้าของเสมอคนเดียว”
ไอ้เหมอไม่ตอบ ชายชาติทหารอย่างมันกลัวเข็มมากแค่ไหนมีแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้ คราวก่อนที่ถูกคุณหมอฉีดยาก็ต้องให้คุณหญิงแม่ไปกอดปลอบเสียนานสองนาน รู้ถึงไหน...อายถึงนั่น
“เสมอตามใจผมได้ไหม” ยิ่งชนะออดอ้อนมากเท่าไหร่ ความกลัวในใจไอ้เหมอก็ยิ่งเหือดหายไปเท่านั้น มันยอมพยักหน้าแต่ก็ยังไม่วายเอ่ยปากถาม
“แล้วนะจะให้เหมอไปสักที่ไหน...”
“ผมสักเป็น ผมทำให้...ตรงนี้ของเหมอ...จะให้คนอื่นเห็นได้ยังไง” ชนะพูดบอกอย่างอารมณ์ดี นิ้วก็ลูบวนปรนเปรอให้ไอ้เหมอเคลิ้มหนัก
“แต่...”
“ไม่มีแต่...หยุดคราวหน้า ผมทำให้นะครับ”
ไอ้เหมอพยักหน้าอีกหน ชนะจึงจัดรางวัลให้มันอย่างงาม ตอนนี้อะไรก็ต้องตามน้ำไปก่อน ไว้ถึงเวลาไอ้เหมอคงต้องเบี้ยวขอไม่กลับมากรุงเทพสักสองสามเดือน แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเลี่ยงความคิดถึงที่มีให้พ่อดาวประจำใจของมันไหวหรือเปล่า เพราะคนรูปหล่อ...ทำให้มันเสพติดจนขาดแทบไม่ได้แล้วตอนนี้
แปลกใจเหลือแสน...แฟนไม่โทรหา ไอ้เหมอก็รอจนเงกให้โทรมา แต่สุดที่รักก็ไม่มีทีท่าว่าจะติดต่อมาหาเสียที
“ไอ้เหมอ มึงเป็นเชี่ยไรวะ” ไอ้เชษฐ์เอ่ยถามด้วยความข้องใจ มันกำลังคุยโทรศัพท์กับวิมปรีประภาแฟนสาวที่ตอนนี้บอกให้มันอยู่เงียบๆ เพราะสาวเจ้าต้องอ่านหนังสือเตรียมเทสย่อย ไอ้เชษฐ์เลยหันเหความสนใจมาหาไอ้หัวเกรียนที่นั่งหน้ามุ่ยมองโทรศัพท์มือถือ
“นะไม่โทรหากูสองวันแล้วนะเว้ย” ไอ้เหมอบอกแล้วตัวมันราวกับกำลังหดเล็กลง ไอ้ชายที่กำลังนอนแชทกับน้องสายสมรแฟนสาวที่ยังคงคาราคาซังกันอยู่ก็หันมาให้ความสนใจเช่นกัน
“มันเบื่อมึงแล้วป่ะวะ” แล้วปากหมาๆ ของไอ้ชายก็ออกความเห็น จึงโดนไอ้เสือเหมอมันขว้างหมอนมาโดนหน้า
“มึงก็ไปจี้ใจดำมัน” ไอ้ปิ๊กว่าขึ้นมาอีกคน คราวนี้ไอ้เหมอจึงเปิดศึกฟาดหมอนกระชับมิตร ก่อนจะถูกไอ้เชษฐ์เบรกโดยอ้างชื่อหมวดยิ้มขึ้นขู่ เหตุการณ์ในห้องพักจึงกลับมาสุขสงบตามเดิม
“เหี้ยเอ้ย เป็นไรไปอีกวะ กูโทรหาแม่งไม่รับสาย กูแชทไปก็ขึ้นแค่อ่านแล้ว แต่มันไม่ตอบ มันเป็นไรรรร ใครช่วยทรานสเลทพฤติกรรมให้กูฟังด้วย!” ไอ้เหมอสติแตก ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์จนย่ำรุ่งของวันอาทิตย์ ตอนเย็นแฟนสุดที่รักก็มาส่งมันที่โรงเรียน ไม่ได้มีทีท่าผิดแปลกอันใด แต่พอแยกย้ายกันเท่านั้น ไอ้เหมอก็ต้องพบกับความไม่เข้าใจ ตอนนี้มันรู้สึกราวกับกำลังถูกจับลงแพแล้วให้ลอยน้ำไปตามยถากรรม ส่วนพ่อคนคุมเรือดันขับเรือสำราญชิ่งหนีมันไปไหนแล้วก็ไม่อาจทราบได้
“มึงใจเย็นๆ ก่อนไอ้เสือ ไอ้นะมันอาจจะเป็นช่วงเมนส์มา แฟนกูก็เป็นงี้แหละตอนมันมีประจำเดือน” ไอ้เชษฐ์ว่าแล้วหัวเราะหึหึ ก่อนมันจะพูดเสียงหวานจ๋อยใส่โทรศัพท์เป็นการขอโทษว่าที่แม่ของลูกเสียยกใหญ่
“ไอ้นะออนเฟซแล้ว เดี๋ยวกูลองทักให้ละกัน” ไอ้ปิ๊กเสนอช่วย มันพิมพ์ข้อความแล้วพูดเสียงดังให้ไอ้เหมอได้ยิน “สวัสดีผัวไอ้เหมอ มันตอบกลับมาว่า เออดี เฮ้ย มึง มันตอบโคตรไวอ่ะ”
“ไอ้ปิ๊ก มึงแม่งโกหกป่าววะ” ไอ้เหมอไม่เชื่อ มันรีบกระโดดข้ามไอ้ชาย เกือบเหยียบไอ้เชษฐ์ไปยังเตียงไอ้ปิ๊กที่นอนดีดขาพิมพ์ข้อความแชท ทำเอาเพื่อนซี้ชายเชษฐ์ร้องลั่นเพราะเกือบโดนเหยียบลูกชายสูญพันธุ์
“ไม่โกหกมึง นี่ไง” ไอ้ปิ๊กยื่นโทรศัพท์มือถือของมันให้ไอ้เหมอได้เชยชม ก่อนที่ไอ้เสือมันจะร้องคำรามราวกับเสือคลั่ง
“ชิบหาย ไอ้หล่อนี่มันวอนมีเรื่องกับพี่เหมอเสียแล้ว” ไอ้เหมอเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก่อนมันจะจิ้มหน้าจอมือถือเครื่องละสามพันบาทที่แฟนสุดที่รักให้มันแรงๆ
Only Summer: นะจ๋า
ไอ้เหมอมันปากดีแค่ในความคิด แต่ต่อหน้าแฟนสุดเคารพรักของมันแล้ว มันเป็นแค่ลูกแมวตัวน้อยๆ เท่านั้น
Only Summer: ใจคอทำด้วยอะไร เหตุใดจึงไม่ตอบข้อความกันเลย
อดทนเพื่อจะไม่ทะเลาะ แต่พอข้อความขึ้นอ่านแล้วแต่ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมา ไอ้เหมอก็แยกเขี้ยว หน้านิ่งขรึมจนไอ้ปิ๊กที่อยู่ใกล้ตีนมันมากที่สุดต้องกระโดดไปเตียงไอ้เชษฐ์เพื่อทำการขอลี้ภัย
Only Summer: ไอ้เหี้ยนะ มึงจะตอบไม่ตอบ
Na Chana: โอ้โห... ถึงขั้นมึง ถึงขั้นเหี้ย
ไอ้เหมอที่กำลังหัวเสียถึงกับชะงักค้างยิ้มเก้อ มองข้อความที่ตอบกลับมาด้วยน้ำตาแทบไหล ในที่สุดทูนหัวของมันก็ยอมตอบข้อความเสียที
Only Summer: ไอ้ชายนะไอ้ชาย ชอบเอามือถือเหมอไปเล่นอยู่เรื่อย ดูดิ๊ พิมพ์แต่คำหยาบคาย
Na Chana: หึหึ ไอ้ชายพิมพ์หรือพิมพ์เองกันแน่
Only Summer: นะก็รู้ว่าเหมอไม่ใช่คนหยาบคาย แล้วเป็นอะไรไปอ่ะ ไม่ตอบข้อความเหมอสองวันเลย โทรหาก็ไม่รับด้วย คุยกับผู้ใดอยู่น้อผู้บ่าวคนนี้
Na Chana: ไม่ได้คุยกับใคร...แค่ไม่อยากตอบ
ไอ้เหมอมองข้อความด้วยรอยยิ้มเก้อ มันเอนตัวลงนอนเตียงของไอ้ปิ๊กด้วยเรี่ยวแรงหดหาย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าข้อความแค่ประโยคเดียวของชนะจะริดรอนกำลังใจกำลังกายของมันไปได้ถึงเพียงนี้
Na Chana: พอผมไม่ตอบแล้ว...เหมอคิดถึงผมไหม
Only Summer: กำลังเล่นอะไร
Na Chana: ผมกลัวว่าเหมอจะเบื่อที่ผมตามติดมากเกินไป ผมเลยอยากเว้นระยะห่างบ้าง...อดทนทรมานที่จะไม่ต้องได้ยินเสียง ไม่รู้ว่าเหมอ ทรมานเหมือนผมหรือเปล่า
Only Summer: เล่นกับความรู้สึกเหมอ สนุกมากเหรอชนะ
Na Chana: ผมขอโทษ
Only Summer: เหมอกังวลใจจะเป็นจะตาย กลัวว่านะโกรธ กลัวว่านะเป็นอะไรไป ห่วงสารพัด แต่นะแค่บอกว่าอยากลองเว้นระยะห่าง... แค่นั้นเหรอ แล้วความรู้สึกเหมอล่ะ
Na Chana: ยอมรับผิด ไม่มีข้อแก้ตัว
Only Summer: ทำไมเป็นคนแบบนี้
Na Chana: ผมจะไม่ขอให้เหมอหายโกรธหรอก เหมอมีสิทธิ์โกรธผมได้เต็มที่ แล้วแต่เหมอต้องการ
-
ไอ้เหมอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลองพูดมาแบบนี้แล้วจะให้โกรธต่อก็คงทำไม่ลง
Only Summer: แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่
Na Chana: ดูคลิป...ที่เราถ่ายกันไว้
Only Summer: -///- ไม่มีรายงานอะไรต้องทำส่งอาจารย์เลยเหรอ งานที่บริษัทพ่ออีกอ่ะ ศึกษาบ้างรึยัง อย่าเอาเวลาว่างไปทำเรื่องไม่มีประโยชน์สิ
Na Chana: รู้ว่าเอาแต่ใช้มือตัวเองแบบนี้ไม่มีประโยชน์หรอก ต้องให้เหมอมาทำให้
Only Summer: เดี๋ยวๆ คนละเรื่องละพ่อคุณ
Na Chana: เรื่องเดียวกัน... เหมอ..โทรมาได้ไหม ผมอยากได้ยินเสียงเหมอใจจะขาด... ถ้าได้ยินผมคงเสร็จเร็วขึ้น
Only Summer: ไม่โทรเว้ยยยยย!
Na Chana: เหมอจ๋า โทรหาผมหน่อย
Only Summer: ม่ายยยยยยยยย -///-
Na Chana: Say you want me <3
Only Summer: ข่นบ้าาาาาาาาา
Na Chana: I know you want me <3
Only Summer: kkkkkk I’ll call you!!! ‘cause I really want you <3 <3
Na Chana: I know :-)
ไอ้เหมอกลิ้งแทบตกเตียง แต่ถูกเท้าไอ้ปิ๊กยันไว้ได้ทัน
“ไอ้เหมอ มึงกลับเตียงมึงไปเลยไอ้เชี่ย ไอ้นะพาฟินอีกสิท่า กูนี่ปวดหัวกับพวกมึงจริงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไอ้นะก็แผนสูงชิบหาย ไปเลยไป” ไอ้ปิ๊กออกปากไล่เมื่อเห็นว่าไอ้เสือมันอารมณ์ดีชนิดที่ว่าต่อให้ออกปากด่าไอ้เหมอก็ยังยิ้มรับราวกับถูกกล่าวชม
“แผนสูงเชี่ยไร แฟนกูไม่เจ้าเล่ห์ขนาดนั้นเว้ย แค่ทำให้รักให้คิดถึงมากขึ้นเท่านั้นเอ๊งงง” ไอ้เหมอออกโรงปกป้องสุดที่รัก ก่อนมันจะฮัมเพลงกลับเตียงมันไปอย่างสุขสราญ นิ้วก็กดเบอร์โทรหาสุดที่รักของมันไปด้วย
“ฮัลโหลววววววว ชะน้าาาาา” ไอ้เหมอกรอกเสียงร่าเริงเมื่อพ่อดาวประจำใจของมันรับสาย
“เสมอ...” เสียงของชนะสั่นพร่าเล็กน้อย ส่วนไอ้เหมอหูแดงก่ำ ยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปงเรียบร้อยเพื่อป้องกันเพื่อนๆ มองเห็นปฏิกิริยาเขินอายของมัน
“ทำ...อยู่เหรอ”
“อืม...ยิ่งได้ยินเสียงเหมอในคลิป ผมยิ่ง...คลั่ง เหมอเซ็กซี่เป็นบ้าเลยรู้ไหม เหมอจ๋าที่กำลังจูบมังกรของผมตอนนี้ก็ยังสู้เหมอตัวจริงทำให้ไม่ได้”
ไอ้เหมอซุกหน้าเหวอๆ ของมันลงกับหมอน ถามอย่างกระดากอายสุดใจว่า “ชนะ...ตัวทำเรื่องสกปรกกับเหมอจ๋าเหรอ”
“อื้ม...ก็มันนั่งมองตาแป๋ว ทำเหมือนอยาก”
“ตามันก็อย่างนั้นอยู่แล้ว นะจ๋าบ้าอ่ะ ห้ามทำมันนะ” ไอ้เหมอร้องห้ามเสียงแผ่ว นึกไปแล้วก็น่าสงสารไอ้เหมอจ๋าที่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะถูกทำให้แปดเปื้อนมากน้อยแค่ไหน
“ไม่ทันแล้วล่ะครับ...หน้าเหมอจ๋า มีแต่น้ำของผม”
“ชะน้าาาาา คนเลวววว”
“ว่าผมอีกแล้ว...เมื่อกี้ก็ด่าเหี้ย ตอนนี้มาว่าเลว ผมคนดีของเหมอ...ไม่มีแล้วเหรอ”
ไอ้เหมอได้ฟังก็สะท้อนใจ มันมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร จุดที่ด่าทอพ่อดาวประจำใจของมันอย่างนี้! “ง่า เหมอขอโทษ แต่นะจ๋าก็ไม่น่าทำไอ้เหมอจ๋าแบบนั้นนี่นา สงสารมัน”
“เหมอไม่สงสารผมเหรอ”
“ก็...สงสาร แต่...ช่างเถอะๆ ไม่พูดแล้ว นะเสร็จยัง เสร็จแล้วก็มาคุยกันแบบใสๆ ดีกว่าเนอะ”
“อืม ตอนนี้ก็ใส...น้ำผมใสจนไม่มีอะไรจะออกแล้ว”
“ขอร้องล่ะที่รัก ขึ้นจากใต้สะดือมาเสียที”
“ฮ่าๆๆ โอเคครับ งั้นเหมอรอผมแป๊บนะ ไปล้างมือก่อน”
“จ้า”
ไอ้เหมอนอนรอ ฟังเสียงปลายสายที่ยังคงได้ยินเสียงจากคลิปวิดีโอให้ได้กระดากอาย คืนนั้นไอ้เหมอจำได้ว่าโต้รุ่งให้ชนะได้เชยชมร่างกายของมัน คนรูปหล่อเปิดเพลงคลอไปเบาๆ เร้าอารมณ์ไอ้เหมอเสียเหลือเกิน เอวสอบก็ขยับตามจังหวะดนตรีหนักๆ จนร่างไอ้เหมอแทบไม่ติดที่นอน ตอนนี้แค่ได้ยินเสียงเพลงนั้นทีไรไอ้เหมอก็หูแดงเขินอายเพราะนึกถึงฉากรักเร่าร้อนระหว่างมันกับชนะขึ้นมาทุกที
“มาแล้วครับ”
“อืม นะปิดคลิปวิดีโอก่อนดีไหม มีแต่เสียงหยาบ...น่าอาย”
“ไม่อยากฟังเสียงครางของตัวเองเหรอ เสียงตอนที่ผมกระแทกเข้าใส่เหมอก็น่าฟังดีออกนะครับ”
“ชนะ...อยากให้เหมอช่วยตัวเองต่อหน้าเพื่อนหรือไง”
คำพูดไอ้เหมอทำเอาไอ้พวกเพื่อนที่เหลือสะดุ้งเฮือก แต่คนปลายสายกลับหัวเราะเสียงเย็นแล้วตอบกลับมานิ่งๆ ว่า
“อยากลองดีกับผมเหรอครับเสมอ”
ไอ้เหมอเผลอส่ายหน้าหวือ ทั้งๆ ที่มันก็รู้ว่าคนปลายสายคงมองไม่เห็น แต่น้ำเสียงของชนะทำให้มันรีบส่ายหน้าทันทีทันใดก่อนจะทันได้คิดอะไรด้วยซ้ำ
“ไม่ๆ เหมอพูดเล่น แฮ่!”
“อย่าเล่นแบบนี้สิครับ...ผมคนจริงนะ ทำโทษก็ทำจริงๆ ถ้าเหมอนอกลู่นอกทาง”
“กลัวแล้วจ้า อย่าขู่กันเลย”
“เป็นเด็กดีนะครับ”
“อืม เป็นเด็กดีของชนะคนเดียวเลย”
“ชื่นใจ”
“แล้ววันนี้ไปเรียนรึเปล่า เห็นไอ้กวิ้นบ่นบนเฟซว่าโทรปลุกนะ นะก็ไม่ตื่น มันเลยไปเรียนสาย”
ไอ้เหมอส่องเฟซไอ้กวิ้นก็เห็นมันบ่นตามประสา เรื่องสากกะเบือยันเรือรบของมัน นานๆ ทีจะเห็นถ่ายรูปจิ๊กซอว์กับเลโก้ที่มันต่อเสร็จมาโชว์ แต่เช้านี้ไอ้กวิ้นบ่นเป็นหมีกินผึ้งเพราะโทรตามชนะไปเรียน นัดกันไว้ดิบดีแต่ชนะดันไม่ตื่น ไอ้กวิ้นที่ขับรถไปรอรับถึงที่บ้านจึงต้องสายด้วยกันไปตามระเบียบ
“ไป แต่เข้าสายหน่อย”
“แล้วตัวมัวแต่ทำอะไรดึกดื่น ถึงได้นอนตื่นสาย”
“ไม่รู้จริงเหรอ”
“ก็ไม่รู้น่ะสิ โทรหาก็ไม่รับ แชทหาก็ไม่คุยด้วย ถึงได้ถามอยู่นี่ไงว่านะทำอะไรอยู่”
“คิดถึงเหมออยู่”
“ต้องเชื่อไหม”
“เชื่อเถอะว่าคิดถึงเหมอจริงๆ คิดถึงแล้วก็เปิดดูคลิปเหมอซ้ำๆ จนไม่ได้นอน ตาเป็นหมีแพนด้าเลย”
ไอ้เหมอหัวเราะ แม้มันจะรู้สึกเขิน แต่มันก็ดีใจเหลือเกินที่ชนะไม่ได้นอนดึกเพราะสาเหตุอื่น
“ไหนถ่ายรูปคนตาเป็นหมีแพนด้ามาให้เหมอดูหน่อย”
“ถ่ายส่งทางไหน”
“เฟซก็ได้”
“โอเค...เดี๋ยวส่งไปพร้อมเพลง”
“เพลงไร”
“เพลงที่เปิดตอนเราทำรักกันจนเช้าไงครับ”
“เอาที่ชนะสบายใจ เหมอสตรองงงง สตรองมากกก สตรองจนความเขินอายทำอะไรไม่ได้ วะฮ่าๆๆ” ไอ้เหมอหัวเราะอย่างผู้มีชัยก่อนมันจะถูกเบรคหัวทิ่มด้วยคำถามพาซื่อเชิงหลอกด่า
“เหมอหน้าด้านมากผมรู้”
“ชนะ! เดี๋ยวเถอะ!”
“ถึงหน้าด้านยังไงก็รักนะ ผมชอบคนหน้าด้าน ชอบคนร่าน ชอบคนแรด ชอบคนยั่ว ชอบคนที่แกล้งอายแต่ความจริงไม่อาย สรุปแล้ว...ชอบทุกอย่างที่เป็นเสมอ”
“หลอกด่าเหมอใช่ไหม!”
ไอ้เหมอดิ้นพล่าน ดีดเท้าตบเตียงดังตุบตับจนไอ้เพื่อนซี้อีกสามคนหันมองด้วยสายตาระอาแล้วพร้อมใจกันขว้างหมอนใส่ไอ้เหมอที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
“เมียที่ดี ก็คือโสเภณีบนเตียงผัว จะแรดจะร่านจะยั่วยังไงก็ทำกับผัวคนเดียว เหมอไม่ภูมิใจเหรอ...ที่เหมอเป็นเมียที่ดีของผมขนาดนี้”
“เหมอร้องไห้ทันไหม กลับตัวทันไหม ไม่เป็นเมียแล้วได้ไหมมมมม ทำไมชนะเป็นคนแบบนี้”
ไอ้เหมอทั้งอยากหัวเราะทั้งอยากร้องไห้ มันเคยคิดว่าผ่านความอายอย่างที่สุดในชีวิตมาแล้วตอนที่ตกต้องเป็นของชนะ แต่ไม่ใช่...ไม่ใช่เลย ฝังความคิดนั้นลงผืนดินที่ลึกที่สุดไปจนถึงแกนโลก แล้วมารับความจริงที่ว่าถ้ายังอยู่กับชนะมันจะยิ่งกระดากอายไปมากกว่านี้ให้ได้แทน ไอ้เหมอชายชาตรีร่างกำยำไม่แพ้นายทหารคนไหน ฉายาเสือก็สุดแสนจะภูมิใจ แต่กลับกลายเป็นโสเภณีบนเตียงให้สามีได้ปู้ยี้ปู้ยำสมใจ ความเป็นชายนั้น...หาได้จากตัวไอ้เหมออีกหรือไม่ แม้แต่ตัวมันเองก็ยังอดสงสัยไม่ได้เลย
“ไม่ทันแล้ว...เหมอถูกผมตีตราจองแล้วนะครับ เลิกไม่ได้หรอก จะเลิกกับผมได้...ต้องตายจากกันอย่างเดียว”
“เหมอไม่อยากตาย...” ไอ้เหมอตอบเสียงแผ่ว
“งั้นก็เลิกไม่ได้นะครับ” น้ำเสียงของชนะก็แผ่วเบาเช่นกัน แต่ไอ้เหมอจับน้ำเสียงที่ไม่ร่าเริงของอีกฝ่ายได้ “แต่ถ้าวันไหนเหมออยากจะเลิกกับผมจริงๆ ผมจะตายจากเหมอเอง เหมอไม่ต้องกลัวหรอก”
“ชนะ...ไม่เอา อย่าพูดแบบนี้”
“เหมอ...ผมน่ารังเกียจมากไปใช่ไหม ทำให้เหมอรู้สึกอับอายมากเกินไปใช่รึเปล่า เหมอบอกผมได้นะ อะไรที่เหมอไม่สบายใจ อะไรที่เหมอคิดว่าผมทำเกินไป เหมอบอกผมได้...แต่อย่าเกลียดอย่ากลัวผมเลย”
“เหมอไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ เหมอแค่... เหมอแค่ยังไม่ชิน เหมอไม่เคยเป็นแฟนใคร ไม่รู้มาก่อนว่าคนเป็นแฟนกันมันต้องเป็นแบบไหน นะอย่ากังวลเลย เหมอรักนะเหมือนเดิม ไม่สิ...รักมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ รักแบบชีวิตนี้รักใครไม่ได้อีกแล้ว นะเชื่อใจเหมอนะ เหมอไม่เปลี่ยนใจหรอก”
“ขอบคุณนะครับ เหมอเป็นคนดีของผมตลอดเลย”
“นะก็เป็นคนดีของเหมอเหมือนกัน ขอโทษที่ว่าอะไรแรงๆ นะ เหมอมันคนคิดน้อย ไม่ละเอียดอ่อน เราให้อภัยกันเนอะ รักกันๆ”
“ครับ งั้นเหมอนอนเถอะนะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปฝึก มีแรงไปเรียน ผมเป็นกำลังใจให้เหมอตลอดนะ ฝันดีนะครับเสมอ”
“อื้ม แล้ว...นะจ๋าจะวางแล้วเหรอ”
“อืม ผมไม่อยากรบกวนน่ะ เหมอจะได้ไม่ต้องรีบตื่นมาวางสายด้วย”
“นะ มันไม่ได้รบกวนอะไร เรื่องแค่นี้...”
“เหมออย่าลำบากเพราะผมเลย ผมทำให้เหมอลำบากใจมามากพอแล้ว คืนนี้ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้ผมโทรหาตอนดึกๆ นะ”
ชนะไม่ฟังเสียงท้วงของไอ้เหมอ ตัดบทวางสายไปเสียดื้อๆ จนไอ้เหมอต้องถอนหายใจ มันรู้ว่าชนะคิดมาก คงกังวลตลอดเวลาเรื่องรสนิยมของตัวเอง แต่ไอ้เหมอตอบสนองเท่าที่มันทำได้แล้ว...บางเรื่องที่เกินไปก็ยากที่จะยอม บางเรื่องที่น่าอายเกินไป ไอ้เหมอก็ทำไม่ลง แต่มันไม่ได้รังเกียจหรือเกลียดชนะเลยสักนิด เมื่อวานรักมากแค่ไหน วันนี้มันรักชนะมากขึ้นอีกหลายเท่า...แต่จะทำยังไงให้อีกฝ่ายมั่นใจได้ว่ามันจะไม่หนีไปไหน ชนะรุนแรงแค่ไหนไอ้เหมอรับได้อยู่แล้ว เพราะในความรุนแรงนั้น...ชนะก็ยังอ่อนโยน ชนะห่วงใยความรู้สึกไอ้เหมอตลอด เทคแคร์ไอ้เหมอเป็นอย่างดีตั้งแต่ที่เริ่มคบกัน คงมีแต่มันเองที่วางตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องทำยังไง คนแอบรักที่เลื่อนขั้นเป็นคนรักอย่างมัน...ต้องทำแบบไหน ถึงจะดี ดูแลแบบเดิม...ทำตัวแบบเดิม...มันจะเพียงพอหรือ แต่คงดีกว่า...ที่ไม่ทำอะไรเลยล่ะมั้ง เพราะไม่รู้ว่าต้องทำแบบไหน ไอ้เหมอจึงเลือกวางเฉย ปล่อยให้ชนะดูแลเทคแคร์มันอยู่ฝ่ายเดียว
“ไอ้ชาย”
“ว่า”
“กูเปลี่ยนไปรึเปล่าวะ...” ไอ้เหมอเอ่ยถามลอยๆ “มึงว่ากูเปลี่ยนไปไหม...ตั้งแต่กูคบกับนะมาน่ะ กูเหมือนเดิมรึเปล่า”
ไอ้ชายเงียบอยู่เพียงครู่ ก่อนจะตอบจากใจมันว่า “สำหรับกู มึงไม่เปลี่ยน แต่ไม่รู้นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยินมึงเพ้อถึงน้องนานะให้กูฟัง”
“ห้ะ?” ไอ้เหมอถึงกับผุดลุกขึ้นนั่ง หันมองไอ้ชายที่ทำทีเล่นมือถือ มันจึงหันมองไอ้ปิ๊กที่เหลือบมองมาเช่นกัน
“เออ กูก็ไม่ค่อยได้ยินว่ะ เมื่อก่อนนี่นะอย่างนั้น นะอย่างนี้ ยืมมือถือกูไปเปิดเพลงให้เปลืองสามจีมึงก็ทำมาแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ยักกะทำ”
“กูก็ไม่รู้หรอกนะเว้ยว่าจากแฟนมโนเป็นแฟนจริง มันต่างกันยังไง เพราะกูไม่เคยแอบรักใครมานานแล้วสมหวังแบบมึง แต่กูมั่นใจว่ากูคงเพ้อถึงเขาหนักกว่าที่เป็นแน่ๆ ว่ะ” ไอ้ชายบอกอย่างรู้ดี ทั้งๆ ที่มันมีแฟนคนแรกก็จากโปรแกรมแชท ไม่เคยมีสักครั้งกับประสบการณ์แอบรักใครมายาวนานอย่างไอ้เสือเหมอ
“หรือเป็นเพราะสิ่งที่มึงมโนกับสิ่งที่มันเป็นจริง...จะไม่เหมือนกันวะ” ไอ้ปิ๊กถามต่อทำเอาไอ้เหมอจุกไปกันใหญ่ มันพูดไม่ออกแย้งไม่ได้แม้สักคำ
“ตอนที่มึงแอบรัก...มึงไม่ได้หวังว่าจะได้คบ มึงก็แค่จีบลมๆ แล้งๆ แล้วก็แดกแห้วไปตามระเบียบตอนไอ้นะมันคบกับคนอื่น แต่ตอนนี้ กูถามมึงหน่อยไอ้เหมอ มึงยังจำความรู้สึกแรกที่มึงเริ่มรักมันได้ไหมวะ” ปรมาจารย์ชายเริ่มเปิดหลักสูตรเร่งรัดสำหรับไอ้เสือที่กำลังสับสน จนไอ้เชษฐ์ต้องขอวางสายแฟนมานั่งร่วมฟังด้วย
“กู...จำได้สิวะ” ไอ้เหมอตอบเสียงแผ่ว นึกไปถึงเมื่อเจอกับชนะตอนเด็กๆ เรื่อยมาจนมันเติบใหญ่ ผลัดเปลี่ยนจนมาถึงตอนนี้...ตอนที่ความรักของมันสมหวัง ตอนที่ชนะ...เป็นชนะของมันตามที่ใจปรารถนา
“มึงจำได้ก็ดีแล้ว...กูว่ามึงคงตอบตัวเองได้แล้วล่ะว่าตัวเองเปลี่ยนไปรึเปล่า” ไอ้ชายตบไหล่ไอ้เหมอ เก๊กหน้าอมภูมิความรู้
“ไอ้ชายพูดเข้าท่าก็วันนี้” ไอ้เชษฐ์ตบไหล่ไอ้เหมออีกคน “มึงอย่าเอาแต่หวังกับความฟินที่มึงเคยมโนไว้มากไปดิวะ มองที่ไอ้นะมันเป็น มองถึงตัวตนของมัน มึงเก่งนะเว้ยไอ้เหมอ เก่งทุกเรื่อง แต่ง่อยเรื่องความรักฉิบหาย ต้องให้พวกกูเป็นห่วงอยู่เรื่อย”
“เออ ขอบใจเว้ย...ตั้งแต่คบมา...กูไม่รู้ว่ากูไปมองตรงไหนว่ะ กูลืมไปเลยว่ากูเคยรักชนะมากแค่ไหน เพราะคิดว่าได้คบแล้ว อะไรกูก็ยอม อะไรก็ได้ แต่ที่พูดแบบนั้นมันเหมือนหน้าที่ มันเหมือนคำพูดติดปากกู กูตามใจชนะมาตลอด แต่พอคบกันแล้วกูก็อยากให้ตามใจกูบ้าง กูลืมว่ากูเคยเป็นยังไงเคยรู้สึกยังไง กูแม่ง...ทำเขาเสียใจอยู่แน่ๆ เลยว่ะ”
ไอ้เหมอลูบหน้าตัวเอง รู้สึกอ่อนล้าไปทั้งกายทั้งใจ ตอนที่มันแอบรัก...มันจำได้ว่าไม่เคยทะเลาะกับชนะเลยสักครั้ง ตอนนั้นมีแต่ความสุขใจ แม้มันจะตามอกตามใจคนรูปหล่อ แต่ไอ้เหมอก็ทำด้วยความเต็มใจ มันตามใจเพราะใจมันต้องการ ไม่ใช่ตามใจเพราะกลัวว่าจะต้องทะเลาะหรือกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจแล้วพาลบอกว่ามันเปลี่ยน กลัว...ที่จะได้ยินชนะบอกว่าคบแล้วไม่เหมือนเดิม ไอ้เหมอคงเผลอทำหน้าตาแย่ๆ ทำน้ำเสียงไม่ดี จนชนะจับสังเกตได้หลายครั้ง แต่คนรูปหล่อก็ยังทำเหมือนไม่มีอะไร
อยากกลับไป...ในตอนที่เรายังไม่มีเงื่อนไขใดๆ มาผูกมัด ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมชนะถึงไม่อยากใช้คำว่าแฟน ไอ้เหมอเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว... แต่ให้กลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเก่า ไอ้เหมอก็ไม่เอาอีกเหมือนกัน สายการบินฟลายอิ้งทูฟินแลนด์ของมันจะต้องมุ่งไปยังเส้นทางเดิมต่อไป...แต่ตอนนี้จะมีแอร์ประจำสายการบินดูแลกัปตันเป็นอย่างดีเลย ไม่ให้หัวเครื่องที่มันกำลังโดยสารดิ่งลงพื้น แลนด์ดิ้งก่อนเวลาที่กำหนดอีกแน่ๆ
Only Summer with Na Chana
ถ้าจะขอเริ่มต้นจีบคุณใหม่...จะอนุญาตผมอีกสักครั้งไหมครับ ผมเป็นนักเรียนนายร้อย เบี้ยน้อยอาจจะไม่พอเลี้ยงคุณได้ แต่หัวใจผมไม่น้อยนะครับ ...หัวใจของชายชาติทหารอย่างผม แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องคุณ แล้วตอนนี้มันอยู่ที่คุณแล้ว จะย่ำจะยี จะบี้ให้แหลกอย่างไรก็แล้วแต่ความกรุณา #ไม่สู้ก็คงไม่ได้ชนะ #ผมไม่อยากแพ้ #เพราะผมชื่อเสมอ #ชื่อเสมอที่อยากชนะสักครั้ง
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้, ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย,คุณชาย and 40 others like this.
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ไอ้เหี้ยเหมอ ไม่หลับไม่นอนนะมึง :( ไม่ยอมทักกูด้วย ไอ้สาดดดด ขึ้นตัสประกาศตัวกับผัวซะงั้น เพื่อนเวรรรร
คุณชาย: ฮิ้วววววววววววววววววววววว ปล. ไอ้เหมอมึงติด hash tag เรี่ยราดมาก ปลล. ไอ้นะ มึงไม่รีบระวังจะมีคนตัดหน้ามาเป็นคุณนายทหารนะเว้ย
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: ต้องให้พวกกูเสี้ยมไอ้สัด ไอ้นะ มึงหาผู้หญิงมาเซ่นกูคนนน กูไม่อยากโสดแล้ววว
พิเชษฐ์และปรีประภา: แหมๆๆๆๆๆๆๆ อะไรจะขนาดนั้นครับคุณทหารรรรร
ปรีประภาและพิเชษฐ์: ว้าววว เปิดเผยแล้ววว โยนช่อดอกไม้เมื่อไหร่เหมอโยนมาให้วิมน้า
Na Chana: ขอให้จีบติด #อยากเป็นผัวนายร้อย <3
Only Summer: -///- คุณได้รับสิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ครับบบบ #จูบ
Na Chana: #กอด
Only Summer: ไม่คิดมากแล้วนะ #ฟัดแก้ม
Na Chana: คิด...แต่เป็นคิดถึงมาก #ตบเกรียน เอ้ย! #หอมหน้าผาก
Only Summer: ทำร้ายเค้า แต่ถึงยังไงเค้าก็รักตัวเองนะ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: เด็กๆ พวกนี้ไม่หลับไม่นอน เดี๋ยวให้ไอ้ยิ้มไปหาที่ห้องดีไหมเนี่ย
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: คนอะไรมาแล้ววงแตก แบร่ :P
ข้อความของคนอื่นไอ้เหมอไม่ได้สนใจ มันสนใจแค่ข้อความของชนะเท่านั้น และสุดที่รักของมันก็ส่งหน้าเซลฟี่ก่อนนอนมาให้ในแชทเฟซด้วย ทำเอามันฟินไปจนถึงโลกหน้า คนอะไร...ขนาดจะนอนแล้วก็ยังหล่ออออออ น่ากินไปทั้งตัววววว
Na Chana: ฝันดีไอ้เกรียน
Only Summer: ฝันหวานนะคนรูปหล่อ ฝันถึงเหมอด้วย
Na Chana: จะพยายามครับ
Only Summer: ชะน้าาาาา อ้ะ!! <3 <3 รักสุดๆ ละคนนี้ อย่าคิดมากอีกนะ เดี๋ยวไปหาในฝัน บรั้ยยยย
Na Chana: <3 เจอกันที่ทางช้างเผือก
Only Summer: จ้ะ พ่อสังห์ทอง
Na Chana: คนละเรื่องละเกรียนเอ้ย #รจนาหัวเกรียน
Only Summer: :-( เราเกลียด hash tag เธอออออออ
Na Chana: #รักเสมอ แบบนี้ล่ะเกลียดไหม
Only Summer: แบบนี้...รักเลย -///- ข่นบ้าาาาา
Na Chana: หึหึ ปะ นอน ห่มผ้าด้วย เป็นห่วง
Only Summer: นะก็ห่มด้วยน้า นับหนึ่งสองสามละแยกย้ายเลย ออฟไลน์เลยนะ ไม่ต้องคุยกับใครแล้ว
Na Chana: ครับ
Only Summer: 1 2 3!!!!
Na Chana: …
Only Summer: …
Na Chana: เดี๋ยวผมโทรหา
Only Summer: อื้ม ยังไงก็ต้องคุยกันแหละเนอะ ถึงจะหายคิดถึง
คราวนี้...ไอ้เหมอก็ต้องตื่นแต่เช้ามาวางสายโทรศัพท์ดั่งเช่นทุกที ถึงครั้งนี้จะไม่ได้เซฟเงินค่าโทรก็ตาม แต่ภารกิจในตอนเช้าของไอ้เสือและเพื่อนๆ มักจะรีบเร่งและชุลมุนเสมอจนต้องตัดใจละจากสายโทรศัพท์ของคนรักมาปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง และเช้านี้ไอ้เสือมันก็คึกคักยิ่งกว่าเพื่อนๆ คนไหน วิ่งรอบกองพันด้วยรอยยิ้มสดใส กลีบดอกไม้คงแย้มบานตามมันไปหากมีการใส่ CG ให้ตามหลัง
“มึงๆ ไอ้เหมอมันไปโด๊ฟอะไรมาวะ คึกขนาดนั้น” ใครบางคนที่วิ่งตามหลังไอ้ชายเอ่ยถามเสียงแผ่ว
“มันก็คึกของมันอย่างนี้ทุกวัน” ไอ้ชายตอบไม่ใส่ใจ
“เออ ดูๆ ไปก็น่ารักดีนะมึง มันมีแฟนยังวะ”
“ห้ะ?”
“มันมีแฟนยัง”
“มีแล้ว ถามทำไมวะ”
ไอ้ชายไม่มีโอกาสได้หันหลังมองคนถาม เพราะขืนหันไปคงทำให้เสียจังหวะการวิ่งแล้วแถวที่ตามหลังล้มกันระเนระนาด
“ก็ลองถามดู คิดว่าอย่างไอ้เหมอคงมีผู้หญิงสวยๆ เป็นแฟนแล้วแน่ๆ”
“อืม สวย น้องนานะแฟนมันน่ะโคตรสวย”
ไอ้ชายตอบแค่นั้นก็หัวเราะของมันไป แล้วมันก็กลายเป็นอีกคนที่อารมณ์ดีเหมือนไอ้เหมอ สมกับที่เป็นคู่ซี้พากันหนีเที่ยวประจำจริงๆ
...............................................................TBC........................................................................
ไร่อ้อยแห้งเฉาาา เพราะเจ้าไม่อยู่ พี่ทนอดสู มองดูเจ้ารุ่ง สวมเพชรวงใหญ่ อยู่ในเมืองกรุงงงงงง
ฉาก NC เราจะไม่มีก็ยังกังขาว่าจะไม่มีใครเข้าใจรสนิยมของชนะ อย่าคิดว่านิยายใสๆ ของเราหื่นเกินไปเลยนะ กราบบบบ :o8:
-
ใครทำรถอ้อยคว่ำในเฟซ เอ๊ะ!!! หรือว่าทวิตเตอร์ :hao7:
ชนะนี่นับวันความหื่นจะเกินความคาดหมาย ความร้ายจะเกินที่คิดไว้
แต่ยังไงก็รักเสมอ รักชนะ รักป๋า รักเฮีย รักเสี่ย
-
จุ๊บเหม่งลูกเหมออออ รัวๆ ยิ่งรู้จักยิ่งรักเธอ :mew3:
ในที่สุดเหมอก็หาเจอล่ะนะ ว่าตัวหลงลืมอะไรไป ต้องยกความดีความชอบให้เพื่อนสามทหารเสือเลย :กอด1:
สเตตัสลูกเหมอนี่พาขุ่นแม่ฟินจัดรักจริงงงง อิจฉานะเลยยยย :mew4:
ส่วนกวิ้นๆนี่น่าสงสารรรร ถ้าเราเป็นกวิ้นเหมอเฟซมางี้นี่ ยิ่งเศร้าเลย อิจฉาอย่างแรงงงง
คนมีคู่ไม่รู้หรอกกกกกกกกกกกกกก o18
ดังนั้นโปรดส่งพี่หมัยคนดีมารักกวิ้นที :laugh:
ส่วนชะน้าาาา นายหัวไร่อ้อยนี่แบบ :hao6:
นะนี่อารมณ์เสพติดเหมอมั่ก 555
ความรักของนะนี่น่ากลัวค่ะสำหรับเรา :mew5:
น้องคงมีปมอันใหญ่ในใจเชียว ทั้งน่ากลัวและน่าสงสาร บอกไม่ถ๊วกกกเลย
ถึงต้องตายจากกันเลยเหรอลูกน้องนะ :ling2:
แต่เอาเถอะ ยังไงๆ ป้าก็แน่ใจว่าน้องเหมอจะไม่มีวันทิ้งพ่อทูนหัวชนะแน่ คงไม่มีใครได้ตายหรอกจ่ะ ป้าเชื่อๆ :katai2-1:
หวังว่าความรักของน้องเหมอจะเติมเต็มในใจของชนะได้เนอะ :mew3:
รอตอนต่อไป #หมัยกวิ้นจงรักกัน #ชนะจงรักจงหลงลูกเหมอทุกวัน #เหมอนั้นก็ขอให้รักให้หลงชนะตลอดไป :impress2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L1: :L2:
-
ถ้าจะบอกเราไม่ชอบการกระทำของชนะไม่ชอบพระเอกแบบชนะมากเห็นแก่ตัวเกินเลยถ่ายคลิปงี้ ถ้าหลุดไปใครอายชนะอาจไม่อายแต่พ่อแม่เหมอล่ะไม่เห็นแก่ครอบครัวตัวเองก็น่าจะเห็นแก่ครอบครัวของเหมอบ้างบางทีทำเหมือนเหมอเป็นแค่คู่นอนจากคำพูดของชนะแล้วมันไม่ใบ่อะเราว่ามันไม่อ้อยอะมันเหมือนชนะเป็นโรคจิตอะ ส่วนเหมอนี่ก็ยอมนะจนมองอะไรตื้นไปรักมากจนลืมใจตัวเอง
-
สเตตัสเสมอนี่เลิฟเลย เขินมากมาย อิจฉาเหมอ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ปรบมือให้สามหน่อเพื่อนทหาร พี่ชายหล่อเลอค่ามาก :katai2-1:
ตอนนี้เลอค่าก็เลอค่า เหมอเริ่มค่อยจูนตัวเองกลับเป็นเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือ ผู้คนรอบกายดูจะเห็นออร่าเผล่องปลั่งขึ้น (อย่างที่เขาว่าคนมีผั... เอ่อ คนมีความรักมักจะน่ารักขึ้นนั่นล่ะมั้ง?) ดีแล้ว ค่อยเป็นค่อยไป อย่างนี้แหละ เนาะ
ส่วนชนะกับคลิป... ทำไมนี่แอบกลัวว่าประวัติจะซ้ำรอยแบบเสี่ยโปรดไหม... กลัวใจเธอ แต่หวังว่าชนะคงจะด้านได้อายอดและไม่ทำให้เหมออับอายหรือมีแผลใจแผลที่สอง ถ้าอยากจะถ่าย ขออย่าเป็นเพียงอารมณ์คึกคะนองเลย หากหลุดไป หากหล่นไป จะทำยังไง ขอให้เธอรับผิดชอบด้วยนะ โอ่เค๊?
ตอนนี้ เม้นต์ไม่ออก ไม่ได้เขินหรอก ไม่ได้เขินจริงๆ นะ จะตีตั๋วหนีไปฟินแลนด์อยู่แล้ว งืออออออ :hao5:
-
คู่แข่งนะจะปรากฎตัวเหรอ อย่าจีบเหมอเลยน่ะเหมอรักนะมาก
-
:pig4: :pig4:
-
คนที่มาชมน้องเหมอน่ารักคือใครรรร คนเดียวกับที่จะมาทักเหมอที่โรงหนังใช่มั้ย หวีดดดด เห็นแววว่าลูกสาวจะมีผู้มาจีบ ขุ่นแม่ปลื้มแทนน้องเหมอ ว่าแต่จะนำพาดราม่ามาให้เหมอกับนะมั้ยคะ..
แอบกลัวเรื่องคลิป กลัวหลุด กลัวมันเป็นอะไรที่จะมาทำร้ายความรูุ้สึกทั้งคู่ในอนาคต T ^ T
-
:กอด1: :กอด1:
ชนะน่ารัก #ทีมเมียชนะ
-
โอยยยยยยย หวานเวอร์ปนหื่นเล็กน้อย อ่านจบแล้วอมยิ้มแก้มแตก :katai2-1:
-
รสนิยมทางเพศของชนะนี่นับวันยิ่งน่ากลัวนะ
กลัวแทนเหมอว่าจะรับไม่ไหวในวันใดวันหนึ่ง
ดูได้จากการที่ชนะจะให้สักตรงนั้น -//-
เอิ่มมมม น้องเหมอต้องสตรวองและก้าวผ่านไปให้ได้นะลูกกกก
คนหล่อๆนี่เขาเป็นแบบชนะมั้ยอ่ะ
กลัวววววว 555555555555555555555
:katai1:
-
อร๊ายยยยย เหมออ ชนะะ น่ารักที่สู๊ดดดดด :impress2:
-
อ่านแล้วเขินแทน #ยิ้มแก้มปริ หนูเหมอน่ารักกกกกก :impress2:
-
เราก็ไม่อยากว่าชนะพ่อหนุ่มไร่อ้อยหรอกนะ แต่ว่า
...ทำไมเวลาเป็นแฟนกับเหมอแล้วชนะหื่นจังงงง
-
รสนิยมน้องนะเรื่องการถ่ายคลิปและใช้คำพูดหยาบโลนแบบดิบเถื่อนนั้น
พี่หัวใจจะวาย...
:katai1:
น้องนะลูกกกกกกกกก
คือต้องเป็นเสมอเท่านั้นจริงๆถึงจะรับรสนิยมของน้องได้
พี่บอกตรงๆเลย พี่เขิน และพี่กังวลแทน คือถ้าคลิปหลุดไปพี่ต้องได้ดูก่อนลุงข้างบ้านและพ่อพ่ายนะเว้ย นี่กังวลมากเลย (เดี๋ยวๆ)
คนรักกันมันต้องทำความเข้าใจกัน
ก่อนหน้าที่จะเป็นแฟนมันจะเป็นอีกตัวตนนึง
คือตัวตนที่เราวาดฝัน
ส่วนความเป็นจริงนั้นเราจะต้องเรียนรู้กันไปเรื่อยๆ
ชนะเค้ามีรสนิยมแบบนั้นแต่ไม่ใช่ว่าเป็นการบังคับนะ
ถ้าเหมอบอกไม่โอเคพร้อมให้เหตุผล พี่ว่าชนะเค้าคงเข้าใจ อะไรที่มันเกินไปแบบให้สักตรงนั้น.. พี่ว่าบอกชนะได้นะ ความรักคือการเดินทาง การเดินทางย่อมมีการเรียนรู้ เรียนรู้เพื่อที่จะได้เข้าใจ
(อ้างอิงจากเพลงการเดินทาง - ชาติ สุชาติ)
้
เพิ่มเติม
ชนะเหมือนคนกลัวความรัก
กลัวการจากลา
กลัวการพลัดพราก
แน่ใจแล้วว่าชนะตามหาเสมอมาตลอด
เพราะเสมอคือคนที่ชนะยอมเปิดเผยตัวตนที่ซ่อนไว้
ยอมที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองบางอย่าง เช่น ใส่ใจเหมอมากขึ้น ดูแลเหมอมากขึ้น คิดถึงความรู้สึกของเหมอก่อนเสมอ
เพราะฉะนั้นคนที่คิดมากที่สุดอาจจะเป็นชนะซะอีกแน่ะ
รอแค่ว่าปมของชนะที่ถูดปิดตายไว้ จะเป็นอะไรที่จะสั่นคลอนความรักของสองคนมั้ยนี่แหละ
เหมอ
บอกเลย
ว่าต้องสตรองมากถึงมากที่สุดนะเหวย
-
ชนะกับเสมอชอบแกล้งกวิ้นน่ะ สงสารกวิ้น อยากให้กวิ้นมีคู่
ชนะคงจะมีปมในใจมากเลย นากลัว ขอให้ความรักจากเสมอไปคลายปมในใจชนะด้วยนะ
แต่ชอบชนะนะ :mew1:
-
ชนะดูน่ากลัวจริงๆ บางที :mew2:
แอบกลัวเรื่องอัดวิดิโอ ถ้าหลุดขึ้นมาจะเป็นยังไงเนี่ย ทั้งคู่เลย ; - ;
ถ้านะรู้ว่ามีคนมาจีบเหมอ นะจะโมโหถึงขึ้นไหน :ling3:
-
อ่านตอนนี้เหมือนเหมอกลับมาแล้วววว เหมอที่สดใส เหมอที่ร่าเริง เหมอที่เหมือนตอนแรกๆ
ไม่รู้สิ เหมือนที่สามหน่อและเหมอบอกมั้ง แล้วมันก็รู้สึกได้ เหมือนออร่าของเหมอกลับมา
พิมพ์เอง งงเอง :z3: :z3: :z3: เป็นคนอธิบายไม่เก่ง แต่เราสัมผัสได้
-
ชนะ!!!!!!!!หื่นไปไหมลูก
ชนะแบบใสๆน่ารักๆเท่ๆ หายไปไหน
-
ผมชื่อเสมอ เสมอที่อยากชนะสักครั้ง
ชอบบบบ
-
โอ้ยยยอ่านแล้วชอบพี่หมัย ถถถถถถถถถถถถ
#ทีมพี่หมัย
#สมัยพี่ชายน้องเสมอ
ปล ขอให้นะจ๋ากับเหมอจ๋าเข้าใจกันมากๆๆๆขึ้นนะ :hao5:
-
เรากลัวใจชนะนางลมเพลมพัดเหลือเกินนึกจะหายก็หายไปเฉยๆไม่โทรไม่ติดต่อแค่เพราะอยากเว้นระยะห่าง......มันคืออะไรย่ะไม่แปลกที่เหมอจะโกธรแต่เหมอหายโกธรเร็วไปไหม บางครั้งเราก็คิดว่าที่นะคบกับเหมอนี่แค่เพราะเซ็กส์แบบรุนแรงที่เหมอให้นะได้แต่บางครั้งก็เหมือนนะรักเหมอมากๆแบบที่ไม่เคยรักใครไม่สามารถเดาใจหนุ่มไร้อ้อยได้เลย
มีลางสังหรณ์ว่าหัวเกรียนที่คุยกับชายคือคนเดียวกับที่นะเจอที่โรงหนังคนๆนี้อาจทำให้นะทำอะไรรุนแรงหรือขาดสติเพราะเรื่องเหมอ กลัวคลิปน้องเหมอจะหลุดจนเป็นเรื่องเหมือนเสี่ยโปรดจริงๆ
หวังว่าคนแต่งนางจะไม่เป็นนกยักษ์ที่ไปชนสายการบินฟลายอิ้งฟินแลนด์ของเหมอหรือไปเผาไร่อ้อยของชนะให้รักของคู่นี้วอดวายนะเรากลัวใจนางจริงๆ ปล.เพลงอะไรที่นะกับเหมอเปิดฟังตอน...กันเอามาให้ฟังหน่อยอยากไปฟินแลนด์ด้วยคน
ปลล.น้องนะใช้เจลหล่อลื่นบ้างนะแล้วกระแทกรุนแรงบ่อยๆระวังไม่ก้นเหมอพังก็ระวังปิกาจู้หักกลางแล้วจะหาว่าพี่สาวไม่เตือนนน
-
ชะน๊าาาาาาาาาาาา ของเหมอแรงตลอดนะพ่อ อ้อยแรง หื่นแรง โกธรแรงนะจ๊ะพ่อ แต่นี้นุ้งเหมอก็ไปไม่กลับ ตะลุยฟินแลนด์ไกลแล้วจ้าพ่อ :katai3:
รักกวิ้นกะก๊วน3ทหารเสือเพื่อนเหมอจริมๆ :mew1:
-
หวาดเรื่องคลิป แต่สเตตัสน้องเหมอทำเอาเจ้แลนด์ดิ้งถึงดาวฟินแลนด์ โอ้ยยย พ่อคุณณณ ชายชาติทหารผู้ง้อผัวหนัก #อยากเป็นผัวทหารรร ยอมใจชายไร่อ้อยจริงๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วเขินแทนเหมอ ชะน้าาาาจะอ้อยไปถึงไหน แถมยังมาหื่นใส่อีก
น้องกวิ้นบินไม่ได้คงเหงาเนอะ เพื่อนที่มีอยู่ 2 คนคบกันไปแล้วก็ทิ้งหนูไว้คนเดียว
น่าจะจับไปคู่กับพี่อินเทรนด์ เห็นชอบกัดกันตลอดเลยคู่นี้
-
ชะน้าาาาาาาา SM ไม่พอ. ยังเป็นพวกชอบถ่ายคลิปอี๊กกกกกกกกกกก ถ้าคลิปหลุดทำไงเนี่ย ลูกเหมอของขุ่นแม่ก็เหลือเกิ๊นยอมไปหมดทุกอย่าง เฮ้ออออออออ
-
น้องเหมอคนอวดปั๋ววววว
สเตตัสหล่อนทำเขินเลย
-
กอดชนะแรงๆ :oo1:
อุ้ย อิโมผิดอันอ่าาา 555
-
:mew1: :mew1:
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :haun4: :haun4:
กลัววเรื่องคลิปหลุดมากกก ชะน้าต้องเก็บดีๆๆนะ ใส่รหัส 30 ชั้นเลย กลัวประเด็นนี้จิงๆ
ชะน้าต้องติดใจการอัดวิดีโอ แล้วจะอัดเรื่อยๆๆ
จะกลับมาจีบกันใหม่หรออ อยากรู้ว่าน้องเหมอจะทำไง ก็จริงอย่างที่ว่า พอมีสถานะ บางอย่างก็ไม่เหมือนเดิม
เอาใจช่วยทั้งคู่มากๆๆๆ
-
ชนะออกแนวน่ากลัวละ มีถ่ายคลิปด้วยอ่า แต่ไม่เป็นไรชะน้าหล่อเราไม่กลัว :katai2-1:
-
:กอด1:
-
เราก็ดีใจนะคะที่แบบว่า เหมือนเค้าจะเข้าใจกัน เอ้อ ไม่รู้ดิ โดยส่วนตัวเราว่าเสมอไม่ยอมชนะไปซะทุกเรื่องก็ดีนะคะ รักกันก็ไม่ใช่ว่าต้องยอมทุกเรื่องหรอก คือเราความรู้สึกช้าหรือเราโง่ 55555 เราไม่รู้สึกว่าเสมอเปลี่ยนเลยอ่ะจนเสมอคิดได้เนี่ย โอ๊ยยยยย สงสัยเราโฟกัสกับชนะภาคนิสเตอร์เกรย์มากไป ไม่ได้ละ ต่อไปเราจะตั้งใจนะคะ ฮือออออ แต่จะยังไงก็เถอะ... ชนะ... โอ๊ยยยยย เราตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเรียกชนะว่าอะไรดี คนหื่น คนโรคจิต มิสเตอร์เกรย์ ตากล้องหื่นกาม... เอ่อ เรียกชนะแฟนเสมอดีกว่าเนอะ แฮ่ แต่เราสงสัยมากจริงๆนะคะ ชนะ "เมียที่ดี ก็คือโสเภณีบนเตียงผัว" ประโยคนี้มีที่มาที่ไปอย่างไรคะ เรานี่ถึงกับสะดุ้งเลย เสมออออ ขอให้สู้นะคะ พรุ่งนี้ยังมีเสมอ! แม้ว่าฟ้าอาจจะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองก็ตาม 5555555555555555 เอาล่ะ เราต้องพูดถึงที่รักเราทุกครั้ง... น้องกวิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เพื่อนไม่ลืมหนูแล้วค่ะ กอดสามที แงงงง ซาบซึ้งใจแทน เสมอนี่ก็มีมุมน่ารักกับคนอื่นนะคะ ไม่ได้กวนตีนอย่างเดียว ไม่รู้เขินอะไรไม่ยอมบอกน้องกวิ้นดีๆ อิอิ
เราไปละ กอดดดดดดด :mew1:
-
ชนะเหมือนพ่าย + เพี้ยน แต่ค่อนไปทางพี่พ่ายมากกว่า ลูกไม้หล่นใต้ต้นมากมาย เข้าใจๆ บางคนอาจไม่ชอบ เเต่เราว่า ชนะอ่านง่ายกว่าพ่ายเยอะ เจอไร้พ่ายเข้าไปอาจพับเสื่อกลับบ้านได้เลย ตามนี้!!!
-
น่ารักเสมอ
-
รสนิยมชนะแอบจิตมากๆ
ตกใจกับประโยค "เมียที่ดี คือโสเภณีบนเตียงของสามี" เงิบบบ!! ไป 3 วิ
-
อูยยย สักตรงนั้นเลยเหรอนะ เจ็บแทนเหมออ่าาาาาาา :mew5:
-
โอยย ความกามนี้ ความสายsนี้ พฮืออออออ
เอาจริงป่ะ นี่ชอบอ่ะ ชอบจริงๆพระเอกซาดิสม์
ว้าย เผยธาตุแท้จนได้ ฮื้อออ55555555
-
Na Chana: ขอให้จีบติด #อยากเป็นผัวนายร้อย <3
อ่าน ปย นี้ ลั่นเลย
:laugh:
ชะน้าาาาาา
#ทีมไร่อ้อย
-
กว่าเราจะตามอ่านทัน
เราก็รักเสมอมาตั้งแต่ต้น
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็จะอยู่ข้างเสมอ #ทีมเหมอ :กอด1: :กอด1:
-
คำพูดคำจาของหนุ่มไร้อ้อยช่างเย้ายวนใจเสียจริง :o8:
-
โอเค ตอนนี้บอกตรงๆเราสงสารชนะอ่า :ling3:
ชนะคงรู้รสนิยมตัวเอง เลยกลัวเสมอรับไม่ได้หรืออึดอัดกับสิ่งที่เค้าเป็น คนที่มีรสนิยมแบบชนะไม่ใช่ผิดปกตินะ แต่มันเป็นรสนิยมแบบที่เค้าชอบท่านั้น และเราดีใจที่เสมอรับได้ เสมอรู้ได้ว่าชนะเป็นสาย S. แต่ก็รู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ชนะแอบแฝงมาด้วยเช่นกัน. ขอให้ทั้งสองผ่านไปได้ :กอด1:
นอกจากเรื่องนี้ เราต้องดีใจกับเสมอนะที่ได้เพื่อนดี คอยเตือน คอยสังเกตุ เราว่าที่ชายเตือนสติเหมอมันเจ๋งมากเลยอ่า
สุดท้ายแล้วเราจะลืมสุดที่รักเราได้อย่างไร #กวิ้นเพื่อนโง่ ผู้ถูกแกล้งอยู่ร่ำไป 5555 แอบเห็นนะว่าไปแซวพี่สมัยอ่ะ :haun5: น่ารักอะ
ปล.ขอบ #รจนาหัวเกรียน
-
คนอะไรมาแล้ววงแตก! ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก กรี๊งงงงงงงง!!! หมดเวลา ปล.ชนะน่ากลัวขึ้นทุกวันๆ(เรื่องหื่น) เอ๊ะหรือคนเขียนวะที่น่ากลัว
-
เรามองว่าชนะกำลังพยายามเทรนเหมอให้รับกับรสนิยมทางเพศของตัวเอง
ปล่อย Teasers ออกมาทีละน้อยถึงตัวตนของชนะ
ให้เหมอค่อยๆรับรู้ปรับตัวและยอมรับ
ตอนที่ชนะอึ๊บเหมอตรงประตูห้องนั้นแรกๆเราคิดว่าชนะประชดพ่อ แต่มาตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้ว ชนะได้รับความสุขสมกับเซ็กส์แบบรุนแรง เสี่ยง เร้าใจ เช่นการถ่ายคลิป การหยอกเหมอทั้งคืนด้วยปลายนิ้วแต่ไม่ consummate จนกระทั่งเช้าอีกวัน การไม่ยอมติดต่อเหมอทั้งๆที่เห็นได้ชัดว่าอยากคุยกับเหมอ เหมือนกับว่าชนะปกปิดตัวเองมาตลอด ปิดรสนิยมทางเพศของตัวเองเพราะว่าเป็นเรื่องไม่ปกติ น่าอาย การนอนกับอดีตแฟนชะนีน่าจะเป็นแค่การระบายความต้องการ ชนะเลือกเหมอก็อาจจะเพราะความรักที่เหมอมีให้นะกับสัญชาตญาณของชนะเองก็ได้มั๊ง สัญชาตญาณของการสืบพันธ์ + การเลือกคู่ ซึ่งที่จริงแล้วเรื่องรสนิยมทางเพศแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผิดอะไรถ้าหากว่าอีกฝ่ายรับได้ เหมือนกับที่สมัยก่อนศาสนาบางศาสนาบอกว่าการร่วมเพศคือการสืบพันธ์ การมีลูก แต่มาทุกวันนี้การมีเซ้กส์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการอยากมีลูกสักเท่าไหร่เลย
ที่ห่วงก็คือยังมีการพยายามปรับตัวเข้าหากัน ใครจะยอมให้ใครมากกว่า เหมอยอมให้นะมากจนเหมอขาดความเป็นตัวของตัวเองไป เหมอยอมวิ่งตามเกมส์ของนะ แต่เราเดาเอาว่าอีกไม่นาน เหมอก็จะตื่นแล้วมีการเรียกร้องส่วนตัวบ้าง นะเองก็ต้องปรับตัวตามที่เหมอต้องการ เพราะไม่งั้นก็อยู่ด้วยกันไม่ได้
เราว่าตัวเร่งปฏิกิริยากำลังโผล่มา 2 ตอนแล้ว กลัวใจชนะว่าจะโหดขนาดไหนตอนนั้น
ป.ล เรานี่โคตรจิ้นพี่หมัยกับกวิ้นเลยค่ะ
-
ใสจริงๆใช่มั้ยคะ พ่อชนะของน้องเสมอ อย่าให้มีดราม่ามากล้ำกลายเลย /หวาดระแวง
-
:z13: :z13:
-
ชอบตอนนี้จัง ให้ความรู้สึกถึงการเป็นแฟนกันจริงๆอ่ะ แบบไม่ได้เห็นแต่มุมที่น้องเหมอรักชนะมากกก หรือมุมที่ชนะหลงน้องเหมอ หรือแม้แต่โมเม้นทะเลาะกันก็ยังไม่เชิง แต่แบบมันซับซ้อนกว่านั้น มันมีความไม่มั่นใจในความสัมพันธ์หลายๆอย่าง มันทำให้เห็นว่าชนะก็กลัวเหมือนกัน กลัวน้องเหมอจะไม่รักกันแล้ว(จุดนี้บอกเลยว่าฟินมาก ชอบชนะโมเม้นนี้) น้องเหมอเองลึกๆก็กลัว กลัวตัวเองจะรักชนะน้อยลง
สรุปก็คือมันยิ่งทำให้เราเห็นว่าสองคนนี้รักกันมากแค่ไหน เพราะมีแต่คนที่รักกันจริงๆเท่านั้นแหละ ถึงจะกังวลแม้แต่กับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่ออีกฝ่าย ไม่อยากให้มันน้อยลง กลัวว่าวันนึงเราจะไม่รักกัน
ปล.ชอบ ‘ชนะคนจริง’ มาก ได้ยินชนะพูด “ผมคนจริง” ทีไร เผลอยิ้มทุกที ภาพนี่มาเลยจ้าา
-
รู้สึกว่าจะหื่นขึ้นทุกตอนเลย :haun4:
-
มันคือความต่างของการแอบรักกับความจริง ความจริงอาจจะไม่สวยงามอย่างในฝัน แต่มันสัมผัสได้จริง ค่อยๆปรับต้วไปนะเหมอ เด่วก็หาเจอจุดพอดีสำหรับทั้งชนะและเสมอ #เหมอรับได้
-
:pigha2: อยากจะตอบคนที่ถามว่านุ้งเหมอโด๊ฟไรมา ล้วนๆ น้ำ(คำ)ชะน้าาาาา งั้ย
-
อ่านเรื่องนี้ที่ไร อิจฉาทุกทีเลยยยยย!!
ฆ่าคนโสดชัดๆๆ#ดีดดิ้น
-
:hao7: :mew1: :mew2: :-[ :-[ :-[
-
ชน้าาาาก็พยายามเพื่อเสมอนะ
เสมอได้ยินมั้ยชนะบอกว่า รักเสมอ
3 เกรียนก็มีสาระนะบอกเลย
ว่าแต่คนที่ถามชายเรื่องเสมอมีแฟนยัง
เป็นเกรียนเดียวกับที่ชน้าสกัดมั้ยน้อ
-
มาเซไฮน้องเหมก่อน
จองที่ไว้ เดี๋ยวมาอ่าน นะเหมอนะ
-
ตอนที่ 28
ชนะ โรจนโภคิน ตั้งแต่เกิดมาจนอายุเกือบ 20 ปี ครั้งนี้อาจเป็นครั้งที่สองในชีวิตที่มีเรื่องกลุ้มใจ คนรูปหล่อนั่งเกากีตาร์อยู่ริมแอ่งน้ำใส ขัดสมาธิอยู่บนเสื่อผืนเล็กใต้ต้นก้ามปูที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงา ข้างกายมีหมอนหนึ่งใบ กับของว่างที่แม่จันทร์แม่ครัวของตึกฝั่งตะวันออกอุตส่าห์ให้พี่ต้อยติ่งยกมาให้ก็พร่องลงไปไม่มาก
ชนะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาทอดมองผืนน้ำเบื้องหน้า สังเกตเห็นระลอกคลื่นที่เกิดจากลมพัดเบาสบาย ฝูงปลาแหวกว่ายดูสุขใจแต่บางทีก็ต้องระวังนกที่โฉบลงตามผืนน้ำเพื่อหาอาหาร
“จ๊ะเอ๋!” เสียงร้องร่าเริงสดใสดังขึ้นเบื้องหลัง แต่ชนะไม่ตกใจ คงเพราะเห็นเงาสะท้อนของใครบางคนบนผืนน้ำอยู่ก่อนแล้วก็เป็นได้ “ไม่สนุกเลย ทำไมไม่ตกใจเนี่ย”
เพี้ยนย่นจมูกใส่คนรูปหล่อที่เลิกตกใจกับมุกปิดตาจ๊ะเอ๋ของเขาตั้งแต่ที่อายุได้ห้าขวบ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงใกล้ๆ ชนะวางคางลงกับกีตาร์แล้วมองคนรักของพ่ออย่างแปลกใจ
“ไม่ได้ไปเชียงรายกับป๋าเหรอ”
“กลับมาก่อนน่ะ น้องยะไปญี่ปุ่น พี่เพี้ยนกลัวว่านะจะเหงาเลยรีบกลับมา” เพี้ยนบอกพลางหยิบเม็ดขนุนของโปรดของชนะเข้าปาก ก่อนจะหยิบไปป้อนให้กับคนรูปหล่อที่อ้าปากรับพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่ใช่ว่าป๋าสั่งให้มาหรอกเหรอ”
“ไม่ใช่เลย ป๋าหรือจะสั่งพี่เพี้ยนได้ ไม่มี ไร้พ่ายกระจอกจะตายไป” เพี้ยนเป็นจอมขี้โม้แต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่ตอนที่ชนะยังเด็กก็ชอบโม้ให้ฟังอย่างนี้เป็นประจำ “พี่เพี้ยนกลับมาเพราะเป็นห่วงน้องนะต่างหาก แล้วไหนดูซิ ซูบลงเยอะเลย ลุงแสงบอกว่าน้องนะไม่ค่อยทานข้าว ตอนทานก็ทานนิดเดียว”
“...ก็ทานทุกวัน”
“ไม่ใช่นา...แม่จันทร์ร้องห่มร้องไห้บอกพี่เพี้ยนเลยว่าขอลาออกเพราะทำอาหารอร่อยถูกปากน้องนะไม่ได้ เพราะน้องไม่ค่อยยอมทาน”
ชนะยิ้มจาง วางกีตาร์ลงข้างตัวแล้วล้มลงนอนบนตักของคนที่กล้าเรียกได้เต็มปากว่าเป็น ‘แม่เลี้ยง’ แม้อีกฝ่ายจะเป็นผู้ชายก็ตามที
“มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า นะบอกพี่เพี้ยนได้ทุกเรื่องเลยนะ” เพี้ยนยกมือขึ้นลูบหัวเด็กน้อยที่ไม่ว่าวันนี้จะโตขึ้นมากแค่ไหน แต่ก็ยังคงเป็นเด็กน้อยสำหรับเขาอยู่ดี “พี่เพี้ยนอยู่ข้างนะเสมอ”
ชนะหลับตาลงช้าๆ ดึงมือที่แสนอบอุ่นของเพี้ยนมากุมที่แก้มของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา “เพี้ยน...จะทำยังไงให้คนที่เรารัก เขารู้ว่าเรารักเขามากเหรอ”
“หืม...ทำยังไงน่ะเหรอ?”
“อืม...ทำยังไง ต้องทำแบบไหน เขาถึงจะไม่ทิ้งเราไป...เขาถึงจะมีความสุข”
ทำไมการให้ความรักกับใครสักคนถึงได้ยากเย็น...แสดงออกมากไปก็ทำให้อีกฝ่ายอึดอัด แสดงออกน้อยไปก็กลายเป็นความไม่ใส่ใจ ...ไม่รู้จะต้องทำยังไงให้อีกฝ่ายรู้สึกดี ไม่รู้จะต้องทำยังไงให้รอยยิ้มที่เขาชอบกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“แค่น้องนะคิดว่าอยากให้เขามีความสุข มันก็พอแล้วล่ะ”
“ไม่พอ...แค่นะคิด เหมอไม่เห็นจะมีความสุขเลย”
ชนะรู้ดี...ว่าคงทำให้เสมอผิดหวังในหลายๆ เรื่อง ผิดหวังกับสิ่งที่เขาชอบ...ผิดหวังกับสิ่งที่เขาเป็น และคงผิดหวังกับสิ่งที่เขาทำกับเสมอ
“รู้ได้ยังไงว่าไม่มี น้องนะถามน้องเหมอแล้วเหรอ”
“ถึงถาม...เหมอก็ไม่ตอบตามตรง” เสมอมักจะกลบเกลื่อนทุกอย่างด้วยรอยยิ้มแล้วเลี่ยงที่จะบอกความจริงอยู่ร่ำไป
“น้องเหมอเป็นคนชอบโกหกเหรอ”
“เหมอชอบโกหกเพื่อความสบายใจของนะ”
“แล้วทำไมถึงต้องโกหกเพื่อให้น้องนะสบายใจกันล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะน้องเหมอรักน้องนะมาก พี่เพี้ยนเข้าใจถูกไหม” เพี้ยนอมยิ้มมองเด็กน้อยที่ยังคงมีสีหน้ากังวล “กับการที่เราแคร์ใครคนหนึ่งมากๆ เราก็ไม่อยากเห็นเขาไม่สบายใจอยู่แล้ว ใช่ไหมล่ะ น้องนะเป็นคนสำคัญของน้องเหมอนะครับ คงสำคัญมาก...น้องเหมอถึงไม่อยากให้น้องนะไม่สบายใจ บางคนเลือกจะเก็บบางอย่างไว้กับตัวเองเพื่อให้คนที่เรารักมีความสุข”
ชนะคลี่ยิ้มน่ามอง ก่อนจะบอกเพี้ยนเบาๆ ว่า “เหมอก็บอกว่ารักนะ...แต่นะก็ยังกลัวว่าเหมอจะเปลี่ยนใจ นะไม่อยากให้เหมอทิ้งนะไป”
“น้องนะสุดหล่อฟังพี่เพี้ยนน้า ไม่มีใครที่จะอยู่กับเราไปได้ตลอดหรอก มีพบก็ต้องมีจากอยู่แล้ว ดูอย่างป๋ากับพี่เพี้ยน สักวันก็ต้องตายจากกันไป รักกันมากแค่ไหน แต่คนเราก็แก่เฒ่ามากขึ้นทุกวัน ป๋าน่ะแก่มากแล้ว สักวันคงตายแหละ ฮ่าๆๆ ไม่ๆๆ ไม่แช่งสามีสิ” เพี้ยนตบปากตัวเองอย่างแรงจนชนะหลุดหัวเราะ “เอาเป็นว่า...น้องนะอยู่กับปัจจุบัน คิดแค่ว่าวันนี้ทำอะไรแล้วเรามีความสุข น้องนะก็ทำ แล้วทำมันให้เต็มที่ด้วย เผื่อว่าพรุ่งนี้ตายไปจะไม่เสียดายอะไรอีก สำหรับพี่เพี้ยน พี่ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้หรอก พี่อยู่เพื่อวันนี้ อยู่เพื่อให้ได้ทำสิ่งดีๆ กับคนที่พี่รัก ทั้งกับป๋า น้องนะ น้องยะ น้องโย พ่อแม่ของพี่ด้วย น้องนะรู้ไหมกว่าพี่จะแก่มาจนถึงทุกวันนี้ได้ พี่ผ่านอะไรมามาก พี่สตรองสุดๆ สตรองงง!!”
ชนะหัวเราะเต็มเสียง รู้สึกความหนักอกหนักใจที่มีมาหลายวันมลายหายไปจนแทบไม่เหลือ คงเพราะคำว่าสตรองที่ดังลั่นของเพี้ยนฉุดจิตใจที่ดำดิ่งให้กลับมาสู่พื้นฐานของความเป็นจริงได้อีกครั้ง
“เพี้ยน”
“หืม”
“นะไม่ได้ตัวคนเดียวใช่ไหม”
เพี้ยนกุมมือเด็กน้อยชนะที่แสนรักแสนหลงแล้วบีบเบาๆ “พี่เพี้ยนบอกกี่ครั้งแล้วว่า...นะมีพี่เพี้ยน มีน้องยะ มีน้องโย มีป๋า มีคุณตาคุณยายที่รักน้องนะ”
ชนะพยักหน้า แต่เมื่อหวนนึกถึงบางเรื่องก็ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความกังวล “นะ...เป็นคนไม่ดี นะทำให้ป๋าผิดหวังมามาก แล้วนะก็ไม่อยากให้เหมอผิดหวังในตัวนะ นะกลัวว่าเหมอจะทิ้งนะไป”
เพี้ยนมองเด็กน้อยอย่างสงสารจับใจ น้ำใสๆ ที่ไหลออกจากหางตาจนคนรูปหล่อต้องถอดแว่นเพื่อเช็ดมันก็ทำให้รู้ว่าเจ้าตัวเสียใจกับเรื่องในอดีตที่ผ่านมามากเหลือเกิน
“ตอนนี้ไม่มีคนนั้นอีกแล้วไม่ใช่เหรอ มั่นใจในตัวเอง ภูมิใจในตัวเองอย่างที่พี่เพี้ยนภูมิใจในตัวนะ ใครจะว่าอะไรก็ช่าง อดีตมันผ่านมาแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ แต่น้องนะของพี่เพี้ยนในตอนนี้ คือน้องนะที่ชนะสมชื่อ รู้ไหมว่าไร้พ่ายก็ไม่ใช่ไม่เคยพ่าย พี่เพี้ยนก็เป็นคนไม่ดีมาก่อน แม้ตอนนี้จะดี๊ดีมากแค่ไหนก็ตามเถอะ ฮ่าๆๆ”
เป็นอีกครั้งที่ชนะหัวเราะ ขยับกอดเอวเพี้ยนไว้แน่น “เพี้ยนเป็นคนดีสำหรับนะ”
“แน่นอนสิ นี่จะเข้าชิงรางวัลแม่เลี้ยงดีเด่นอยู่รอมร่อ”
“ไม่เคยจะถ่อมตัว”
“อิอิ สบายใจแล้วน้า ยิ้มแล้วหล๊อหล่อ ได้พ่อมาเยอะจริงๆ นะเรา” เพี้ยนหยิกแก้มชนะไปหนึ่งที ก่อนจะลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู “ชนะ ไม่ว่าอดีตจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ชนะเป็นชนะที่ทั้งป๋าและพี่เพี้ยนภูมิใจ เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมาก ส่วนเรื่องน้องเหมอ พี่เพี้ยนขอแนะนำว่า...น้องนะดูแลน้องเหมอให้ดีก็พอ มีอะไรก็หันหน้าคุยกันดีๆ อย่าเอาอารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง พวกใช้อารมณ์นี่พังมาเยอะแล้ว ยกตัวอย่างเช่นพี่เพี้ยน พังแบบพังย่อยพังยับ ฮ่าๆๆ แต่เพราะตอนนี้มีสามีแล้วจึงต้องสตรองงงง!!”
เพี้ยนก็ยังเป็นเพี้ยนที่พูดมีสาระมากไม่ค่อยได้ จะต้องมีคำพูดตลกๆ สอดแทรกอยู่ร่ำไป ชนะชินกับเพี้ยนที่เป็นแบบนี้ แม้จะดูบ้าบอไม่ค่อยเต็ม แต่แววตาของเพี้ยนมักมองมาอย่างห่วงใยเสมอ คำพูดหรือการกระทำของเพี้ยนก็คอยฉุดดึงชนะให้ลุกขึ้นยืนได้บ่อยครั้ง เพี้ยนบอกตลอดว่าเพี้ยนเคยเป็นคนไม่ดี เพี้ยนผ่านเรื่องร้ายๆ มามาก แต่ชนะไม่เคยรู้เลยว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเพี้ยนบ้าง คงเพราะเพี้ยนเอาแต่ยิ้ม ร่าเริงมากจนใครต่อใครต่างคิดว่าคนๆ นี้คงไม่เคยมีเรื่องทุกข์ใจมาก่อนในชีวิต
“เพี้ยนไม่เหมือนเหมอจริงๆ ด้วย” ชนะบอกเสียงแผ่ว “เหมอมีสติกว่าเยอะเลย น่ารักกว่ามาก”
“แหมๆ แฟนตัวเองก็ต้องดีกว่าอยู่แล้วสิ”
“อืม...เหมอดีที่สุดแล้ว ใช่อย่างที่ชอบ...ใช่อย่างที่ตามหา ใช่อย่างที่อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต”
ชนะบอกแล้วยิ้มหล่อ เพี้ยนก็ยกยิ้มตามไปด้วย
“ถ้าใช่แล้วก็รักให้ดี รักให้เป็น รักแล้วต้องให้เกียรติคนที่รักด้วย ไม่ใช่เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่อย่างป๋าพ่อของลูกก็ไม่เอา รายนั้นถ้าไม่ใช่พี่เพี้ยน บอกเลยว่าได้แก่บนคานอ่ะ” เพี้ยนเข้าโหมดเพ้อเจ้ออีกแล้ว ชนะที่ฟังก็หลุดยิ้มนึกภาพพ่อของตัวเองแก่อยู่บนคานไร้สาวๆ ห้อมล้อม แต่ก็เป็นไปได้ยากเหลือเกิน เพราะเท่าที่รู้มาตอนนี้ พ่อของเขาก็ยังคงเสน่ห์แรงไม่เปลี่ยน
“แล้วต้องทำยังไงอ่ะ รักให้ดี รักให้เป็นอย่างที่เพี้ยนว่า”
“อย่างแรกเลย...ให้เกียรติกัน ไม่ว่าน้องเหมอจะเป็นใครก็ตาม หญิงหรือชาย รวยหรือจน คนทุกคนมีเกียรติ มีศักดิ์ศรี เรื่องบางเรื่องอาจเป็นเรื่องง่ายสำหรับเรา แต่กับเขาอาจจะเป็นเรื่องยาก เราชอบแบบนี้ แต่เขาอาจจะไม่ชอบเหมือนเราก็ได้ เราจะเอาอย่างที่เราชอบอย่างเดียวไม่ได้ ต้องถามเขาด้วยว่าเขาชอบไหม คนรักกัน ก็คือรักกันและกัน ไม่ใช่รักของใครคนใดคนหนึ่งฝ่ายเดียว”
คงเพราะเสมอตามใจชนะจนเคยตัว คงเพราะอะไรก็ตามที่เป็นความต้องการของชนะ เสมอก็ไม่เคยขัดข้อง ชนะจึงได้ใจและมักจะทึกทักเอาเองว่าเสมอก็คงชอบและเห็นด้วยตามนั้น แต่เอาเข้าจริงแล้ว...ความขัดแย้งมันมีให้เห็นขึ้นทุกที และสุดท้ายก็ชัดเจนมากขึ้นจนเขาต้องมากลุ้มใจอยู่แบบนี้
“นะจะพยายาม”
“อื้ม สู้ๆ นะครับ แต่ว่าตอนนี้ ไปทานข้าวกับพี่เพี้ยนก่อนดีกว่า พี่เพี้ยนให้แม่จันทร์ทำของโปรดของน้องนะไว้เยอะแยะเลย”
คนรูปหล่อจำต้องลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามเพี้ยนเข้าตึก ในหัวพลันคิดถึงคนหัวเกรียนที่ป่านนี้อาจจะกำลังเรียนหรือกำลังฝึกอยู่ก็เป็นได้ แค่นึกถึงสีหน้า แค่นึกถึงว่าเสมอกำลังตั้งใจทำบางอย่าง ชนะก็เผลอคลี่ยิ้มโดยไม่รู้ตัว เพราะเสมอน่ารัก...ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ตั้งอกตั้งใจมากกว่าคนอื่น ทำให้ดูมีเสน่ห์มากในยามที่ได้เฝ้ามองอยู่ห่างๆ
“เพี้ยน”
“หืม”
“หมอนัดครั้งหน้า...นะพาเหมอไปด้วยได้ไหม ที่...อเมริกา”
เพี้ยนหยุดเดิน หันมองชนะแล้วคลี่ยิ้ม “ได้สิ พี่เพี้ยนจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้”
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย เพื่อลูกสะใภ้ พี่เพี้ยนเต็มใจ อิอิ”
“อื้ม แล้วเพี้ยนอย่าบอกป๋านะ เรื่องที่ผมไม่ทานข้าว”
“ไม่บอกหรอก ปิดปากเงียบสนิทเลย แต่ต่อไปนี้ต้องทานนะ ร่างกายจะได้แข็งแรง แล้วถ้ามีเรื่องอะไรก็อย่าเก็บไว้คนเดียว มาระบายกับพี่เพี้ยนได้ทุกเรื่อง โทรหาพี่เพี้ยนได้ตลอดถ้านะมีปัญหา ไม่ว่าอยู่ที่ไหนบนโลก พี่เพี้ยนจะรีบมาหาทันทีเลย”
“เพี้ยนเว่อตลอด”
ชนะรู้สึกอุ่นใจ เข้าไปกอดเอวเพี้ยนไว้แล้วพากันเดินไปที่ห้องอาหารที่แม่จันทร์จัดวางอาหารเลิศรสที่เป็นของโปรดของคุณชายของบ้านไว้เรียบร้อยแล้ว ในห้องอาหารมีทั้งพี่ต้อยติ่ง พี่สนิม และแม่จันทร์ยืนคอยท่า พอคุณชายรูปหล่อนั่งลงที่โต๊ะ ต่างก็ปรนนิบัติเอาใจ ชนะบอกขอบคุณเบาๆ ก่อนจะลงมือรับประทานอาหารอย่างที่แม่จันทร์และเพี้ยนเห็นต่างก็ชื่นอกชื่นใจไปตามๆ กัน
“นะฟังเหมออยู่รึเปล่าเนี่ย ฮัลโหล สองโหล สามโหลลลลล” ไอ้เหมอร้องเรียกปลายสายที่มักจะเงียบเป็นพักๆ ตอนนี้มันกำลังนอนคลุมโปงคุยโทรศัพท์ ตะแคงข้างวางโทรศัพท์แนบหูโดยที่ไม่ต้องใช้มือจับให้เมื่อย ตาก็หลับพริ้มแต่ปากยังคงพูดเจื้อยแจ้ว
“ฟังอยู่ครับ”
“ก็ตัวเงียบไปอ่ะ นึกว่าหลับ”
“ตอบแชทไอ้กวิ้นอยู่ มันนัดเวลาไปเรียนวันพรุ่งนี้อ่ะ ผมมีเรียนตอนบ่าย มันบอกให้ไปทานข้าวกับมันก่อน”
“อิจฉาไอ้กวิ้น ได้นั่งทานข้าวกับแฟนเหมอด้วย” ไอ้เหมอว่าพลางฉีกยิ้ม ปากว่าอิจฉา แต่ในใจมันนึกขอบคุณไอ้กวิ้นที่รายงานให้ฟังมาเป็นระยะว่าชนะไม่ค่อยเจริญอาหารเสียเท่าไหร่ “น้ำหนักเท่าไหร่แล้วตอนนี้”
“75”
“ทำไมลดมาตั้งสองโล ไม่เจอแค่สองอาทิตย์” เสียงของไอ้เหมอเริ่มนิ่ง คิ้วมันขมวดมุ่นด้วยความขุ่นใจ “ไม่ดูแลตัวเองเลย ป่วยรึเปล่าครับ”
“ไม่หรอก แค่ช่วงนี้ไม่อยากทานอะไรเท่าไหร่”
“ไม่อยากก็ต้องทาน ถ้าเหมอกลับไปแล้วน้ำหนักไม่ขึ้นล่ะน่าดู”
“เหมอจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอครับ” น้ำเสียงที่ถามกลับมาทำให้ไอ้เหมอหลุดยิ้ม จากเสียงหงอยๆ กลับกลายเป็นร่าเริงขึ้นมาได้ ก็พอรู้แล้วว่าสาเหตุไหนที่ทำให้พ่อดาวประจำใจของไอ้เหมอไม่ยอมกินข้าวกินปลา
“คงเป็นศุกร์หน้า ดีใจล่ะสิที่จะได้เจอกันแล้ว” ไอ้เหมอเอ่ยกระเซ้า นึกอยากกอดคนรูปหล่อของมันใจจะขาด แต่เพราะตัวอยู่ห่างไกล คงมีแต่หัวใจของมันที่โบยบินไปหาคนปลายสายได้เท่านั้น
“อืม ดีใจมาก ได้ยินแค่เสียง...ไม่พอเลย”
“เหมือนกัน อยากกอดนะจะบ้าอยู่แล้ว” ไอ้เหมอยกยิ้ม นึกถึงกอดอุ่นๆ กับตัวหอมๆ ของชนะแล้วมันก็แทบคลั่ง คนรูปหล่อแฟนของมันช่างน่ากอดน่ากินไปทั้งตัว
“อืม”
“นะมารับเหมอที่โรงเรียนนะ เหมอบอกคุณหญิงแม่ไว้แล้ว”
“ได้ครับ”
น้ำเสียงนุ่มละมุนของชนะทำเอาไอ้เหมอบิดตัวเขิน มันกำลังจินตนาการว่าคนรูปหล่อมากระซิบอยู่ข้างๆ หู ทั้งยังแลบลิ้นร้อนมาขบเลียใบหูของมันอีกด้วย
“เสมอ ทำไมเงียบไป”
“หาาา อ๋อ...เหมอคิดอะไรอยู่นิดหน่อย” ไอ้เหมอเสียงแปร่ง กลบเกลื่อนความเขินด้วยการขยับตัวแล้วซุกหน้าลงกับหมอนมากยิ่งขึ้นจนโทรศัพท์มือถือแทบร่วง มันบอกชนะไม่ได้หรอกว่ากำลังคิดเรื่องลามก
“คิดอะไรเหรอครับ บอกผมได้ไหม”
“ไม่ได้...เป็นความลับ ฮี่ๆ”
“โอเค”
ช่วงหลังมานี้ชนะไม่เซ้าซี้ไอ้เหมอ ไม่บังคับ ไม่ขู่...ไอ้เหมอจะพูดจะว่าอะไรก็เห็นด้วยตามนั้น ไม่มีความเอาแต่ใจอย่างเช่นที่เป็นมาให้ได้เห็น และที่ดูจะชัดเจนมากก็คือ ชนะระวังคำพูด ไม่รู้ว่าเลิกเป็นเจ้าของกิจการไร่อ้อยแล้วหรืออย่างไร จึงไม่มีอ้อยมาขายไอ้เหมอเหมือนทุกที ถ้อยคำหยาบโลนที่บอกถึงความต้องการก็ไม่มีให้ได้ยิน ชนะกลับมาเป็นชนะที่แสนสุภาพเหมือนเมื่อตอนที่ไอ้กวิ้นพามาทำความรู้จักด้วยเป็นครั้งแรก จนบางทีไอ้เหมอก็นึกอยากถาม แต่ชนะยังคงสม่ำเสมอกับมัน เป็นห่วงเป็นใย สนใจในทุกเรื่องของไอ้เหมอ ไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าไอ้เหมอสำคัญกับชนะน้อยลงเลย แต่ถ้าจะบอกว่า...ไอ้เหมอชอบเจ้าของกิจการไร่อ้อยแบบเดิม ก็กระดากปากที่จะพูด ได้แต่ย้ำกับตัวเองว่าแบบนี้ดีแล้ว แบบนี้โอเคแล้ว ดูปกติทั่วไปเหมือนคู่อื่นๆ
“นะจ๋า...ไม่เจอเหมออย่างนี้ ดูคลิปวิดีโอบ้างรึเปล่าน่ะ” ไอ้เหมอถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ชนะหัวเราะมาตามสายก่อนจะบอกประโยคที่ทำเอาไอ้เหมอแทบผุดลุกขึ้นนั่ง
“ไม่ได้ดูหรอก ผมลบไปแล้วครับ”
“ห้ะ? ลบไปแล้ว”
“อืม”
ไอ้เหมอรู้ว่าคนปกติคงดีใจ...แต่มันคงไม่ปกติอย่างชาวบ้านชาวช่องเขา เพราะมันไม่ดีใจเลยสักนิด วูบหนึ่งมันรู้สึกเสียใจขึ้นมา
“ลบทำไม” ไอ้เหมอถามเสียงแผ่ว “ดูจนเบื่อแล้วเหรอ”
“เปล่า...ไม่เบื่อหรอก แต่มันคงไม่ดีถ้ามีคนอื่นเห็น”
“นะรับปากเหมอแล้วว่าจะไม่ให้ใครได้เห็น ถ้าเก็บไว้ดีๆ ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่” ไอ้เหมอมันเถียงกลับ น้ำเสียงของมันดื้อดึงเสียจนคนปลายสายหัวเราะกลับมา ไอ้เหมอจึงยิ่งหน้ายุ่ง คิ้วผูกกันเป็นโบ “กว่าจะถ่ายได้ เหมอต้องอายไปเท่าไหร่ แล้วนะลบมันง่ายๆ เหรอ”
“เพราะรู้ว่าเหมออาย ผมถึงลบ ขอโทษที่ผมทำอะไรเอาแต่ใจนะ ผมอยากให้เหมอสบายใจว่าผมจะไม่ทำอีกแล้ว”
“นะเป็นแบบนี้ต่างหากเหมอถึงไม่สบายใจ ถ้านะชอบ...เหมอก็โอเคอยู่แล้ว ทำไมต้องคิดมากด้วย”
ชนะถอนหายใจ ก่อนจะบอกไอ้เหมอเสียงนุ่มว่า “เพราะรักเหมอมาก ผมถึงต้องคิดให้มากๆ ไงครับ อย่ากังวลเลย ต่อไปนี้...อะไรที่ผมทำกับเหมอ ผมอยากทำในสิ่งที่เราชอบมากกว่าที่ผมชอบอยู่ฝ่ายเดียว”
-
จากอารมณ์ขุ่นมัว คิ้วขมวดพันกันยุ่งเหยิง ไอ้เหมอก็คลี่ยิ้มเต็มใบหน้า “คนอะไร...ทำให้ตกหลุมรักได้ตลอดเลย”
“อารมณ์ดีแล้วน้า”
“อื้ม ดีแล้ว...แต่นะจ๋า อะไรที่นะทำ เหมอชอบทุกอย่างเลยนะ”
“อย่าพูดเพื่อเอาใจผมเลย”
“ง่า...ไม่เชื่ออีก” ไอ้เหมอตัดพ้อ ทั้งๆ ที่มันพูดจากใจ คนอย่างไอ้เหมอ ถ้าที่ผ่านมาไม่ชอบไม่อยากทำ มีหรือว่ามันจะทนตามใจคนรูปหล่อมาได้ขนาดนี้ แม้จะน่าอายมากแค่ไหน แต่อีกใจมันก็ยอมรับอย่างปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็ชอบ...มันก็มีความสุขไปกับคนรูปหล่อของมัน
“อยากเจอเร็วๆ จัง”
“ผมก็อยากเจอเหมอเหมือนกัน”
“คิดถึงเนอะ”
“อื้ม”
ไอ้เหมอยิ้ม ก่อนมันจะนึกขึ้นได้ “นะ แล้วตัวจะให้เหมอสักเมื่อไหร่อ่ะ”
“อ๋อ...เรื่องนั้น ไม่ต้องแล้วล่ะ”
“ทำไมอ่า เหมอทำก็ได้นะถ้านะอยากให้ทำ”
“ไม่ต้องหรอก ผมแค่พูดเล่น”
ไอ้เหมอไม่เชื่อ มันอยากมองตาคนที่บอกมันว่าพูดเล่นเสียเดี๋ยวนี้ เพราะจับความรู้สึกจากน้ำเสียงเรียบเรื่อยนี้ไม่ได้เลย แต่มันรู้ได้อย่างเดียวว่า...ชนะ แปลกไป
“แค่พูดเล่นเหรอ...เหมออุตส่าห์เตรียมใจอยู่สองอาทิตย์” ไอ้เหมอหลุดปาก ที่มันจงใจไม่กลับกรุงเทพก็เพราะอยากเลื่อนเรื่องที่จะต้องสักไปนานๆ ไอ้เหมอไม่ได้มีเหตุผลอื่นใดนอกจากมันกลัวเข็ม มันกลัวเข็มทุกชนิดในโลกนี้เลยก็ว่าได้ แต่จะให้บอกไปก็เสียฟอร์ม เสียชื่อฉายาเสือกันพอดี
“ผมรู้...เพราะงั้นเหมอถึงไม่กลับมา ขอโทษที่ทำให้กังวลใจ แต่เหมอไม่ต้องทำหรอกนะ ผมแค่พูดเล่นเท่านั้นเอง”
“นะ...มันไม่ใช่อย่างที่นะคิดเลยนะ ที่เหมอไม่ได้กลับมันก็แค่...” ไอ้เหมอยังพูดไม่จบประโยคดีมันก็ถูกตัดบทโดยคนรูปหล่อ
“ช่างมันเถอะ ผมเข้าใจ พี่สมัยบอกผมแล้วว่าเหมอต้องซ้อมยูโด แล้วก็มีเข้าเวรด้วย ผมไม่คิดมากหรอก”
แต่น้ำเสียงของชนะ บ่งบอกว่ากำลังคิดมากอยู่เป็นแน่ ไอ้เหมออยากเรียกไอ้ชายที่กำลังนอนฝันหวานให้ลุกขึ้นมาตบหัวมันแรงๆ เป็นการลงโทษเสียเหลือเกินที่ทำให้พ่อดาวประจำใจของมันต้องมีน้ำเสียงที่แผ่วเบา...เต็มไปด้วยความเสียใจแบบนี้
“เหมอ...ง่วงหรือยัง”
“ยัง...นะห้ามวาง” ไอ้เหมอรีบพูด ในอกของมันปวดแปลบ แม้จะไม่มาก แต่ก็เป็นความปวดที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ “ง่วงก็ห้ามวาง ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ ให้เหมอได้ฟังเสียงลมหายใจของนะก็ยังดี”
“อยากฟังเสียงกรนเหรอ หึหึ” เสียงของคนรูปหล่อกลั้วหัวเราะ แต่ไอ้เหมอไม่ได้หัวเราะตาม
“นะไม่กรนเสียหน่อย ต่อให้กรนเหมอก็อยากฟัง เหมอคิดถึงนะมากเลยนะรู้ไหม”
“อื้ม”
“ชนะ ให้โอกาสเหมอจีบแล้ว...ก็ให้โอกาสเหมอได้รู้จักชนะมากขึ้นด้วยนะ อย่ากังวลใจแล้วสร้างกำแพงต่อกันอย่างนี้เลย นะเป็นแบบไหน เหมอรับได้ทั้งนั้น แค่ให้เวลาเหมอบ้าง อย่างเรื่องสักนี่ไม่ใช่ว่าเหมอไม่ชอบนะ แต่เหมอกลัวเข็ม ไม่เชื่อนะถามพี่สมัยเลยก็ได้ เหมอกลัวเข็มจนขึ้นสมอง ถามคุณหญิงแม่ก็ได้ คุณหญิงแม่รู้ดี ขอโทษที่เหมอไม่บอก เหมอมันป๊อด” ไอ้เหมอสารภาพจนหมดมาด ก่อนมันจะเริ่มเล่าเรื่องในวัยเด็กในสุดที่รักของมันฟังด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ แต่ก็เรียกเสียงหัวเราะจากพ่อดาวประจำใจของมันได้เป็นอย่างดี “นะรู้ป้ะ ไอ้หมอนั่นตัวอย่างกะยักษ์อ่ะ หน้าก็โหดอย่างกะนักเลงใส่ชุดกาวน์ แล้วมาหลอกเหมอว่าเจ็บเหมือนมดกัด เข็มมันอันเท่าเสาบ้าน จิ้มมาจึ้กหนึ่ง เจ็บแทบตาย มดบ้านมันคงตัวใหญ่เท่าช้าง หลังจากนั้นเวลามีฉีดวัคซีนที่โรงเรียนอ้ะ เหมอต้องสำออยป่วยประจำ จนคุณหญิงแม่จับได้ โดนตีไปอีกหลายที ทีนี้น่องก็แตก โดนฉีดยาอีกด้วย น่ากลัว”
“แล้วเหมอไม่กลัวเข็มของผมเหรอ อันเท่าเสาบ้านเหมือนกัน โดนฉีดไปหลายเข็มแล้วไม่เห็นจะร้องไห้ ได้ยินแต่ร้องคราง”
“ชะน้าาาา ข่นบ้าาาา” ไอ้เหมอบิดตัวเขิน หัวใจมันชุ่มชื้นขึ้นมาหลังจากที่แห้งแล้งไม่มีน้ำอ้อยหวานๆ มารินรด “เข็มของนะอันใหญ่ก็จริง จิ้มมาตอนแรกก็เจ็บ แต่หลังๆ ไม่รู้ทำไม รู้สึกดี๊ดี”
“ฮ่าๆๆ เสมอเอ้ย เกรียนอีกแล้ว”
“เสียงหัวเราะของนะทำให้เหมอมีความสุขมากเลย หัวเราะบ่อยๆ นะ ช่วงหลังมานี้ไม่ค่อยได้ยิน เหมอไม่สบายใจ”
“ครับ ขอโทษน้าที่ทำให้ไม่สบายใจ”
“ฮื้ออ ไม่เป็นไร แค่อย่าเลิกกิจการไร่อ้อยก็พอ พาเหมอฟินเยอะๆ นะ เหมอชอบ”
“ทำไมน่ารักแบบนี้”
“น่ารักกับชนะคนเดียวแหละ ฮี่ๆ”
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกก กูว่าจะไม่ขัดแล้ว แต่กูอดไม่ได้จริงๆ ไอ้เหมอ มึงเกรงใจคนไม่มีเมียอย่างกูบ้าง” ไอ้ปิ๊กเตียงสุดท้ายโยนหมอนข้ามเตียงไอ้เชษฐ์กับไอ้ชายมาโดนไอ้คนที่นอนคลุมโปง
“นะจ๋า แป๊บนึงนะ” ไอ้เหมอบอกสุดที่รักของมันเสียงหวาน ก่อนจะเตะผ้าห่มออกจากตัว วางโทรศัพท์มือถือไว้บนหมอนอย่างทะนุถนอม ก่อนจะคว้าหมอนที่ไอ้ปิ๊กขว้างมา ลุกขึ้นยืนตั้งท่าราวกับฟิชเชอร์แล้วขว้างหมอนไปอัดหน้าไอ้ปิ๊กเพื่อนยากสุดแรง
พลั่ก!!!
“เชี่ยเหมอออออ!!”
“ไอ้เหี้ยปิ๊ก มึงจะนอนฟังเงียบๆ ไปไม่ได้ไงวะไอ้ห่า เดี๋ยวไอ้ยิ้มมันก็ได้ยินเสียงของมึงหรอก มึงอยากให้มันมาสั่งวิ่งรอบกองร้อยกลางดึกอย่างงี้ไงวะ” ไอ้ชายที่แกล้งนอนหลับตาพริ้มฝันหวานเพื่อแอบฟังไอ้เหมอมันเต๊าะแฟนก็ผุดลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด คงมีแต่ไอ้เชษฐ์ที่สตรองสุด มันยังคุยหัวเราะคิกคักกับแฟนสาวโดยไม่สนใจสงครามกลางห้องที่ตอนนี้ไอ้เหมอกำลังฟาดฟันกับไอ้ปิ๊กด้วยหมอนที่ขว้างกันไปขว้างกันมาแต่เป้าหมายกลับพลาดไปโดนหัวไอ้ชายเกือบทุกครั้ง ทำเอาไอ้คนที่นอนแอบฟังต้องร่วมสงครามด้วย
ไอ้เสือเหมอก่อเวิร์ลวอร์ทรีกลางห้องด้วยความเงียบเชียบ มีแต่เสียงพลั่กๆ ของหมอนที่ปะทะร่างเท่านั้นให้ได้ยิน ก่อนทุกอย่างจะยุติเมื่อไอ้ปิ๊กยกธงขาวยอมแพ้ ส่วนไอ้ชายก็ล่าถอยเพราะมันถูกรุมอัดอยู่ฝ่ายเดียว ไอ้เหมอจึงบินถลากลับมาหาโทรศัพท์มือถือของมันตามเดิม
“มาแล้ว” เสียงไอ้เหมอหอบเล็กน้อยจนชนะที่รออยู่หัวเราะเบาๆ
“ทะเลาะกับเพื่อนอีกแล้วเหรอ”
“ก็ไอ้ปิ๊กมันเริ่มก่อนอ่ะ กากแล้วไม่เจียม จิ๊”
“หึหึ อย่าอารมณ์เสียสิ เดี๋ยวคืนนี้ก็ฝันร้ายหรอก”
“ไม่มีทาง ได้ยินเสียงของนะแล้ว เหมอฝันดีแน่ๆ”
“ปากหวาน”
“ชิมม้า...”
“มากกว่าชิมได้ไหม”
“ได้...แล้วแต่ทูนหัวของเหมอเลย ฮี่ๆ” ไอ้เหมอบอกแล้วหัวมันก็พลันแล่น จินตนาการไปถึงสัมผัสที่เร่าร้อนของชนะ “ตัว”
“ว่า”
“เหมอมีเทียนนะ อยากใช้ป้ะ” น้ำเสียงของไอ้เหมอทีเล่นทีจริง “เหมอเตรียมไว้ตั้งแต่ไอ้กวิ้นบอกว่าชนะเหมือนมิสเตอร์เกรย์ที่ชอบมัดคู่นอน ฮิฮิ”
“อยากให้ใช้เหรอครับ”
“นะเคยใช้กับใครรึเปล่าล่ะ”
“ไม่เคยหรอก ผมชอบแค่มัดอีกฝ่ายไว้...แต่ไม่ชอบใช้อุปกรณ์ที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัว...ถ้าอยากให้เจ็บ ผมจะใช้ร่างกายของผมเอง...อยากเจ็บไปด้วยกัน แล้วผม...ก็ไม่เคยทำกับใครแบบที่ทำกับเหมอหรอกนะ ผมทำแค่กับเหมอคนเดียว”
“ได้ยินแล้วร้อนเลย...”
“อย่าทำเสียงเซ็กซี่แบบนี้สิครับ เดี๋ยวเพื่อนได้ยินนะ”
“ง่า...ก็นะปากหวาน จะไม่ให้ร้อนได้ไง พูดให้เหมอดีใจเล่นรึเปล่าก็ไม่รู้ เหมอไม่ใช่แฟนคนแรกเสียหน่อย”
“แต่เหมอจะเป็นคนสุดท้ายของผม...” คนรูปหล่อบอกเสียงละมุน ก่อนจะหัวเราะขึ้นเสียเอง “น้ำเน่าเนอะ”
“ไม่เลย โคตรหวาน เหมอชอบ เหมอฟิน ฮิฮิ นะน่ารักจัง ทำไมน่ารักแบบนี้น้า”
“อยากรู้เหรอว่าทำไม”
“อื้ม ทำไมเหรอ”
“เพราะรักเหมอไงครับ”
“อ้อยมาทั้งลำเลย”
“แล้วอยาก...กิน...อ้อยไหม”
“อยาก...แต่ไม่รู้จะหวานเหมือนเดิมรึเปล่า แอบไปให้ใครชิมระหว่างที่เหมอไม่อยู่ไหมก็ไม่รู้”
“ไม่ให้ใครหรอก เป็นของเหมอคนเดียว”
“ได้ใจพี่เหมออออ นะ เดี๋ยวเหมอส่งคำขอไปให้ในเฟซนะ”
“คำขออะไรเหรอ”
“ขอแต่งงาน ฮี่ๆ” ไอ้เหมอคิดมุกเสี่ยวๆ แบบนี้ขึ้นมา นึกไปแล้วก็อายตัวเอง มันก็ช่างคิดไปได้
“ผมส่งไปดีกว่าไหม แล้วเหมอค่อยตอบรับ”
“ใครส่งก็เหมือนกัน เพราะยังไงสุดท้ายเราก็ married อยู่ดีแหละ”
ชนะหัวเราะน่าฟัง ทำเอาไอ้เหมอยิ้มหน้าบานไปด้วย “แต่ให้ผมขอเหมอดีกว่านะ เจ้าสาวขอเองไม่ดีหรอก”
“งือ ห่วงภาพลักษณ์ของเมีย สามีขาน่ารักอีกแล้ว” ไอ้เหมอมันก็เล่นของมันไปเรื่อย ตอนนี้มันสุขใจที่ได้หยอดได้เต๊าะแฟนของมัน “แต่สินสอดแพงนะ บอกไว้เลย”
“ผมยอมหมดตัว”
“อือ...งั้นไว้เจอกันคราวหน้าจ่ายให้ครบด้วย...”
“โหยย หาเงินไม่ทันหรอก”
“หาไม่ทันก็เอาร่างกายเข้าแลก...เพราะตัวนะมีค่ามากกว่าสินสอดเป็นไหนๆ ฮี่ๆ”
“แล้วตรงไหนที่เหมอชอบมากที่สุด”
“ต้องให้บอกเหรอ...” ไอ้เหมอทำเสียงยั่ว จนชนะหัวเราะให้ได้ยิน “ไม่เอาแล้ว ไม่พูด เขิน”
“น่ารักจัง”
“ง่า ตีสามแล้ว นอนกันเถอะ ฝันดีน้าคนรูปหล่อ”
“อื้ม ฝันดีเหมือนกันไอ้เกรียน”
“เรียกเมียสุดที่รักไม่ได้เหรอ ไอ้เกรียนไม่อ้อยเลย”
“หึ ไม่เรียก กอดนะจ๋าด้วยนะ”
“กอดแล้วจ้า”
“ห่มผ้าให้มันยัง”
“ห่มจนมันบ่นร้อนแล้วเนี่ย แล้วไอ้เหมอจ๋าอยู่ไหนอ้ะ”
“นอนบนอกผม”
“อิจฉามันนนน นังตุ๊กตาวาสนาดี”
“ฮ่าๆๆ เสมอนี่น้า ปะๆ นอน”
ไอ้เหมอชอบความรู้สึกแบบนี้ ชอบความรู้สึกที่ได้คุยกับชนะแบบนี้ ชอบที่ได้รู้ว่าชนะก็มีความสุขเหมือนกับมัน อยากเห็นรอยยิ้ม อยากได้ยินเสียงหัวเราะบ่อยๆ เป็นแบบนี้...ดีแล้ว ดีแล้ววววว ดีที่สุดแล้ววววววว
Only Summer married to Na Chana
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้, เรียกเราว่าชายเพี้ยน, สมัยพี่ชายน้องเสมอ and 2,459 others like this.
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: เฮ้ยยย ไหนสินสอด!
เรียกเราว่าชายเพี้ยน: หูยยยยย อิจฉา นี่อยู่กินกับสามีมาไม่เคยถูกขอแต่งงาน รักกันนานๆ น้าลูกชายลูกสะใภ้ ฮี่ๆ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: มึงจัดงานกันที่ไหนนน ทำไมกูไม่ได้เป็นเพื่อนบ่าวสาววววว!!!
ปรีประภาและพิเชษฐ์: หวานกันใหญ่เลยคู่นี้ กลับมาต้องจัดงานเลี้ยงเลยนะ!
เสมือน เดชาโชติกุล: :-) ลูกเขยแม่หล่อ
Only Summer: @เสมือน เดชาโชติกุล -///- คุณหญิงแม่นอนดึกจัง
เสมือน เดชาโชติกุล: แม่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ เห็นพี่หมัยแกกำลังดูบอลอยู่เลยแวะไปคุยด้วย แล้วมันก็ฟ้องทันทีว่าน้องมันแต่งงานแล้ว
Only Summer: พี่หมัยนี่ไม่ยอมหลับยอมนอน ขี้ฟ้องด้วย @เรียกเราว่าชายเพี้ยน ฝากตัวด้วยน้าขุ่นแม่ @ปรีประภาและพิเชษฐ์ ได้เลย เหมอกลับคราวหน้าไปเลี้ยงกัน จะพาไอ้เชษฐ์ไปเจอแฟนมันด้วย ฮิฮิ @นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ เสือกว่ะไอ้กวิ้น :P
Na Chana: ขอบคุณที่มาร่วมอวยพรครับ งานเลี้ยงจัดคราวหน้านะ รอเหมอกลับมา เหมอบอกจะเลี้ยงเอง
Only Summer: คงต้องขายไร่อ้อยของชนะเอาเงินไปเลี้ยงแล้วล่ะ นายร้อยเบี้ยเลี้ยงน้อยนะครับผม T_T
YaYa Chaya : จะหาของขวัญไปให้น้า รักพี่ชายของยะไปนานๆ นะเหมอ ยินดีด้วยยย
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย : ไอ้เหมอๆ เม้นบนนี่ใครอ่ะ น้องญาญ่าป่ะ ติดต่อให้กูด่วนนนน @คุณชาย มึ้งงง มาดู น่ารักเว่อออ
Only Summer: ขอพี่ชายเขาโน่นโว้ย @Na Chana ว่าไงอ่ะ ไอ้ปิ๊กผ่านมะ
Na Chana: @ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย พ่อกูมีปืน ลูกน้องหน้าเหี้ยมอีกยี่สิบคน ลองของไหม
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: จบปิ้ง T_T
YaYa Chaya: ฮ่าๆ ผมเป็นผู้ชายครับ ขอโทษน้า :-)
คุณชาย: แดกแห้วตามระเบียบไปสิมึง ปล. ยินดีด้วยไอ้เหมอ พากูไปเลี้ยงด้วย
พิเชษฐ์และปรีประภา: ไอ้เหี้ยเหมอข้ามหน้าข้ามตากูไปแล้วอ้ะ กูยังแค่ It’s complicated ไอ้สาดดด แต่ยังไงก็ยินดีด้วยนะมึง @ปรีประภาและพิเชษฐ์ รอพี่อีกหน่อยนะแก้วตา แล้วพี่จะไปให้เห็นหน้าให้เจ้าเชยชม
Only Summer: หึ ไอ้พวกบ้า ใครจะเอาพวกมึงไปเกะกะงานวะ ไม่เลี้ยงเว้ย!
....................................................TBC..................................................................
ยินดีด้วยนะแกรรรรร มาถึงจุดนี้ได้อย่างไร นังเหมอ นังหัวเกรียนวาสนาดี!!!!
-
:L2:
งือ ปลื้มปริ่มมมม ปาด น้ำตาแป๊ป :mew4:
ตอนนี้ดีใจลูกเหมอเราได้ออกเรือนแย้ววววววววว :laugh:
อ่านตอนนี้แบบได้รู้เลยว่าน้องนะคนจริง รักน้องเหมอมากเเค่ไหนเนอะ
รักจนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ดีนะที่มีขุ่นแม่ดีเด่นนนนอย่างเพี้ยนเข้ามากอบกู้สถานการณ์
อย่างที่เพี้ยนว่าเลยยย ไม่น่าเชื่อว่าเพี้ยนจะมีมุมสาระขนาดนี้ จากที่เราไปเริ่มอ่านป๋าพ่ายมา 555
(ทำให้แอบสงสัยว่าเพี้ยนมาถึงจุดนี้ได้อย่างรายยยยย :hao7: )
รางวัลเเม่ดีเด่นต้องเป็นของเพี้ยนแน่นอน ถ้ามีใครตัดหน้าไปป้าจะไปไฝว้เอามาเพี้ยนเอง :hao7:
ดีใจที่ทั้งเหมอทั้งนะเริ่มหาจุดยืนในความสัมพันธ์ของทั้งคู่เจอเเล้วเนอะ
อย่างเพี้ยนว่าเลย แค่รักมันไม่พอ มันต้องมีความเข้าใจ ให้เกียรติกัน ให้อภัยกันด้วย มันถึงจะไปรอด
ตั้งแต่อ่านตอนอ้อยๆมานี้ ตอนนี้เป็นตอนที่เรารู้สึกฟินสุด 555 ไม่ใช่ว่าลูกเหมอได้ออกเรือนนะ
แต่มันมาจากที่ทั้งคู่เริ่มได้เรียนรู้ที่จะหาความพอดีระหว่างกันต่างหาก แบบตอนอ้อยๆก่อนหน้า มันก็ฟินนะ แต่มันอึมครึ้มอะ
รู้สึกมันยังไม่ใช่ในสิ่งที่ทั้งนะทั้งเหมอทำ เหมือนบางครั้งมันก็มากไปไม่ก็น้อยไปอะ ไม่มีจุดพอดีสักที :mew5:
ตอนนี้แบบอ่านแล้วโล่งอะ รู้สึกดีที่เค้าเปิดใจกัน จากตอนเเรกที่ทั้งนะทั้งเหมอเหมือนเกร็งๆ ตอนนี้แบบมันพอดีล่ะ
โมเม้นต์แบบตอนเค้าจีบกันเริ่มกลับมาล่ะสำหรับเรา ปลื้มปริ่ม :heaven
ว่าแต่เริ่มฉีกห่อมาม่าแล้วใช่ม้ายยยยย ใกล้แล้วสินะสำหรับอดีตของน้องนะ
มันทั้งอยากรู้และก็ไม่อยากรู้เลยยย :ling2:
แต่อย่างเพี้ยนว่า เรื่องที่ผ่านไปแล้วเราไม่สามารถจะไปแก้ไขอะไรมันได้ มีแต่ต้องอยู่กับวันนี้และทำให้ดีเนอะ
แต่รู้ก็ดี ดีใจที่นะจะพาเหมอไปด้วย เราเชื่อว่าน้องเหมอจะต้องสตรองงงงงงงงงงง พอ ฮา
แม้อาจจะต้องมีเสียหลักบ้าง แต่อย่างที่เหมอบอกอาจต้องใช้เวลาหน่อย แต่ยังไง เหมอไม่มีวันไม่รักนะแน่นอน
#รู้สึกน้องนะน่าสาสาร ดีแล้วที่เป็นเหมอ ดีแล้วที่มีเหมอที่เป็นของนะ
ถ้าเหมอรู้แล้ว(และตั้งหลักรับได้แล้ว) เชื่อว่านะจะมีอีกหนึ่งกำลังใจดีๆเพิ่มขึ้นนอกจากขุ่นเเม่เพี้ยน
เพราะคนหล่อดูน่าสงสารจุงเค้าไม่อยากเห็นคนหล่อเศร้า
# ต้องสตองนะลูกเสมอของป้า เอ้ายังไม่ม่านี่หว่า 55
อินจัด รักจริงกะเรื่องนี้ เพราะมีบางมุมที่มาทับซ้อนกับตัวเอง (แต่ไม่ใช่สาย s นะ)
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ :mew3:
รอตอนต่อปายยยยยโลดดดด วันนี้ปลื้มปริ่มมาทันจิ้มคนเขียนด้วย ถึงจะเม้นต์ไม่ทัน :L2: :กอด1: :pig4: :L1: :L2:
-
:man1: :man1: :man1: ยอมใจในความอ้อยนี้
-
น้องเหมอออออออ อิจฉาาาา ฉันอิจฉา!!!
ณ จุดๆนี้ สงสารนังเพี้ยนมาก555555555555555555
-
ขุ่นแม่เพี้ยนฮี่โร่มากค่ะ ช่วยได้หลายตอนแล้ว
ชอบใจบรรดาแม่ๆมากๆต่างยินดีกับสถานะใหม่
น้องนะใจเย็นขึ้นดีแล้วๆ(แต่น้องเหมออาจจะไม่ชอบป่ะ เป็นมาโซนี่นา อิอิ)
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
หมั่นไส้นางทั้งคู่ โอ๊ย นี่ตาลุงข้างบ้านเห็นหรือยังคะว่าลูกไปแต่งเข้าบ้านผู้ชายแล้วววว
-
อ๊ายยยยย เขาแต่งงานกันแล้ว :hao6: :katai2-1:
อ่าน2ตอนรวดเลย อุอิ :hao3:
-
ขุ่นแม่เพี้ยนน่ารักที่สุดอ่ะ ชะน้าาาาาาาาาาป่วยเป็นอะไรหนอ////อิจฉาเสือเหมอหนักมากกกกกกกก
-
กลับมาแล้วค่ะ อาการอยากตบใครสักคนแต่ทำได้เพียงกรีดร้องจิกคีย์บอร์ดอยู่หน้าคอม อิจฉาโว้ยยยยยยยยยยยยยย ดูค่ะดู เปิดตอนมากับชนะผู้สับสน เราว่านายคอสเพลย์เป็นมิสเตอร์เกรย์ก็ตลกดีนะ น้องเหมอตลกดี ทำต่อเถอะ แต่น้องเพี้ยนก็พูดถูกกกก เราแอบงงว่าชนะเพิ่งมาคิดได้เอาตอนนี้? จ้า พ่อคุณณณ นังน้องเหมอนี่ดีจริงๆ สามีสังเกตกิริยาท่าทางตลอดดดด ดูๆ สามีเขาถึงกับยอมด้วยยย เฮ้ยยยย อิจฉาาาา แต่ได้ชนะเราก็ไม่เอาอ่ะ ให้เสมอไปดีละ แต่ก็ดีอ่ะค่ะ น้องเหมอแกเองก็รู้ใจชนะดี รู้สึกเหมือนเข้าใจกันมากขึ้น ดูๆ มีแต่งงานอีก ขอแท็กคุณพ่อก่อนค่ะ อยากเห็นงานล่ม 55555555
เรารอตอนต่อไปนะคะ จุ๊บบบบบ
ปล. รอน้องกวิ้นนนนน
ปล.2 รอน้องโยยยยยย
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขำทุกสิ่งอย่าง 55555555555 เหมือนวันรวมญาติเลย
-
:impress2: ขุ่นแม่เพี้ยนนนนน ไม่อยากจะเชื่อ สอนน้องนะได้ดีงาม ขุ่นแม่ดีเด่นจริงๆ อิอิ
นุ้งเหมอของป้าทำบุญมาดีณดีได้สามีช่างดีงามเช่นน้องนะ
ทำดีเราก็อวยนะเออ ชะน๊าาาาาาาาาาาา :mew1:
-
แต่งงานกันแล้วววว งานเลี้ยงเริ่ม!!@ รักกันเอาใจเขามาใส่ใจเรามันก็ดี แค่อะไรที่เอาใจเขามากไปจนตัวตนเราหายมันก็ไม่ดีนะ สายกลางๆ พอดีๆ พบกันครึ่งทางดีสุด วันงานเลี้ยงอย่าลืมเชิญเรานะ
-
ไร่อ้อยล้านเอเคอร์อ่ะ :katai2-1:
-
:z13:
-
โอยยย ตอนนี้เขาน่าร้ากกกกก พ่อชนะหนุ่มไร่อ้อยก็ขี้กลัวเหมือนกันนะเรา รักเขามากล่ะซี้ อิอิ
-
อิจจจจฉาาาาาาาาา ประหนึ่งเราเป็นไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ 555555555
:katai1: :hao3: :ruready :t3: :hao7:
-
อ๊ายยยยย แต่งงานแล้ววว :L2: :L2:
-
อ่านตตอนชนะคุยกะพี่เพี้ยนแล้วโคตรสงสารเลย ชนะคงสับสนและโดดเดี่ยวมากๆอะ :sad4: โอ๊. มามะมามะ พาให้ป้ากอดปลอบใจนะจ๊ะชนะ เป็นไปได้ป้าขอเกาะติดไปอเมริกาด้วยคนนะ จะได้รู้ว่านะเป็นอะไร
พอมาอ่านพาร์ทเสมอคุยกะชนะ ก็รู้สึกได้อะว่าเสมอเนี่ยเกิดมาเพื่อชนะจริงๆ เราว่าน่าจะเป็นสาย M นะ (ชนะสาย S น้องเหมอสาย M). โอ้ววว เพราะเรานั้นคู่กัน :กอด1:
ปล.ถึงตอนนี้อิจฉาเสมอมากขอบอก :hao3:
-
คุณแม่เสมือนไฮเทคอ่ะเล่นเฟสด้วย แม่เราก็เล่น ฮ่าๆๆ
ยินดีด้วยนะเหมอ เป็นคุณนายไร่อ้อยและโรงน้ำตาลแล้วแถมมีอ้อยส่วนตัวด้วย :o8:
ว่าแต่นะเป็นอะไรอ่ะตัว ปริศนาเริ่มโผล่ :m26:
-
#จิกหมอนว่ะ
-
:a14: ชิ หมั่นไส้หวานกันเกินไปแระ
-
สงสารลุงข้างบ้านนี่เคยรู้อะไรกับเขาบ้าง ลูกชายแต่งงานแล้วเน้อ
-
:impress2:
-
แค่ไร้อ้อยอาจไม่พอ บวกโรงงานน้ำตาลทรายด้วย
ขุ่นแม่เพี้ยนสุดยอดแม่เลี้ยงดีเด่น คำพูดนางดีงาม
ชนะค่อยๆปรับตัวเข้าหาเหมอ อย่ากังวลเกินไปจนเครียด เหมอแคร์ชนะ รักชนะ ถ้าชนะไม่ทิ้งเหมอก็ไม่ท้ิงนะหรอก
-
ทั้งฟินทั้งขำ น่ารักมากมาย หยอดกันได้หยอดกันดีเหลือเกิน :katai2-1:
-
อิจฉาหนูเหมอแปป สามีหล่อ รวย _ใหญ่(ไม่ใช่ล่ะ) :hao7:
#เขินหนักมากกกก -//////-
-
อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่านะรักเหมอมากจริงๆเริ่มรักมากขึ้นเรื่อยๆนะอยากทำอะไรที่เหมอสบายใจทำแล้วเหมอรักจนกลายเป็นกดดันตัวเองไม่เป็นตัวของตัวเอง นะลูกหนูจะSก็Sให้เต็มที่เหมอรับได้เพราะเหมอมันMตั้งแต่เกิดคนอย่างเหมอถ้าไม่ชอบก็ไม่ทำหรอก เราชอบเวลาที่นะกับเพี้ยนคุยกันเหมือนแม่ลูกกันจริงๆ อดีตของนะคงใกล้จะมาเต็มทีแล้วท่าทางจะเป็นอดีตที่ร้ายแรงมากๆก็หวังว่าเหมอจะสตรองงงมากพอที่จะรับได้ เหมอกลับมาคราวหน้าคู่รักSMคงรักกันหนักเหมือนเดิมนะพาไอ้หนุ่มไร่อ้อยคนเดิมมาปลูกอ้อยด้วยห้ามตัดอ้อยทิ้ง ปล.หมอหน้าโหดที่หลอกเหมอนี่ใช่เสี่ยโปรดรึเปล่านะ ปลล.นะลบคลิปทิ้งจริงเหรอเสียดายนะเอาไว้ดูเวลาเหมอไม่อยู่ก็ยังแก้ขัดได้นะ #รักเสมอเหมือนเดิม
-
โอ๊ยยย ชอบเรื่องนี้มากๆเลยอ่ะ
ชนะเป็นผู้ชายที่น่ารักมากกก สายsด้วยอ้าาา :jul1:
เสมอ อิจฉานางที่สุดค่าาาา สามีน่าเลิฟฟฟ :hao6:
ฮิฮิ รอตอนต่อไปอย่างฟินๆๆ
-
หูยย แต่งงานกันแล้ว อิจฉาๆ o13 ยินดีกับบ่าวสาวด้วยนะ ขุ่นแม่เพี้ยนเป็นแม่เต็มตัวแล้วอ่ะ สุดยอดไปเลย ว่าแต่ชนะไปหาหมอทำไมอ่ะ เป็นสาเหตุที่ป๋าเป็นห่วงนะมากด้วยรึป่าว งือออออ อยากอ่านต่อแล้ว :katai1:
-
อ่านตอนนี้แล้วก็หน่วงๆไปพร้อมกับมีรอยยิ้มที่หุบไม่ได้
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7:
-
ชนะเป็นอะไรถึงต้องไปหาหมอ หรือจะเป็นช่วงที่เรียนอยู่ที่นั่น :hao4:
ร้ายแรงไหมน้าาาาา
-
ตอนนี้สนุกดีฟินเวอร์ แต่กลัวตอนหน้ารถไฟเหาะจะถึงขาลงอีก 555
-
นึกว่าโรงงานไร่อ้อยจะมีปัญหาซะแล้ว
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao3: :-[ :impress2:
-
ว่อวว ในที่สุดเสมอมันก็เป็นฝั่งเป็นฝาสักที อิจแรงมากอยากจิมีคนมาขอแต่งบ้าง ฮ่าๆ เรื่องอดีตชนะคงใกล้เข้ามาแล้ว ขอให้เสมอจงเข้มแข็งและก้าวผ่านมันไปให้ได้นะ #ทีมAllกวิ้น
-
ป๋าพ่ายรู้ฮาแตก แยกย้าย...
-
ตอนแรกนี่คืออ้อยขาดตลาดใช่ไหม ตอนนี้อ้อยล้นตลาดแล้วใช่ป่ะ งี๊แหล่ะนะ รักมากก็กังวลมาก มันเป็นเรื่องธรรมดาของความรัก ยิ่งรักมาก ยิ่งกังวลใจไปต่างๆนาๆ ทั้งเรื่องมีสาระและไร้สาระ แต่อย่างนึงแน่ๆคือทำให้ชั้นรู้ว่าชนะรักเหมอมากแค่ไหน บอกเลยว่าโครตรักมากกกกกกกกก แหมมมมมมมมมอิเหมียน(เหมอ+เกรียน) ไม่ค่อยแรดเลยนะคะลูก แกทำบุญด้วยไรเนี่ยชั้นล่ะอิจฉาตาร้อนผ่าวๆ แต่เอาเถอะเพราะน่ารักเลยยอมๆ
ปล.ขุ่นแม่เพี้ยนเอาไปเลยคร๊าาาารางวัลขุ่นแม่ดีเด่นแห่งชาติ
-
ตอนแรกนี่คืออ้อยขาดตลาดใช่ไหม ตอนนี้อ้อยล้นตลาดแล้วใช่ป่ะ งี๊แหล่ะนะ รักมากก็กังวลมาก มันเป็นเรื่องธรรมดาของความรัก ยิ่งรักมาก ยิ่งกังวลใจไปต่างๆนาๆ ทั้งเรื่องมีสาระและไร้สาระ แต่อย่างนึงแน่ๆคือทำให้ชั้นรู้ว่าชนะรักเหมอมากแค่ไหน บอกเลยว่าโครตรักมากกกกกกกกก แหมมมมมมมมมอิเหมียน(เหมอ+เกรียน) ไม่ค่อยแรดเลยนะคะลูก แกทำบุญด้วยไรเนี่ยชั้นล่ะอิจฉาตาร้อนผ่าวๆ แต่เอาเถอะเพราะน่ารักเลยยอมๆ
ปล.ขุ่นแม่เพี้ยนเอาไปเลยคร๊าาาารางวัลขุ่นแม่ดีเด่นแห่งชาติ
-
อ้ายยยยยยย
-
แต่งงานสายฟ้าแล่บ
ยินดีด้วยนะเกรียนเหมอกับชน้าาาา
-
ชนะ นอกจากเวลาอยู่กับเหมอก็ตอนอยู่กับเพี้ยนนี่แหละดู มุ้งมิ้ง
-
มดขึ้นเลย ไร่อ้อย ยังมีการผลิตในปริมาณที่ยิ่งกว่าพอใจหายห่วง
อ่านตอนนี้แล้วถ้าเหมอเลิกกับชนะ คนที่ตายคือชนะแน่นอน ไม่ใช่เหมอ
นะยอมลงให้เหมอหลายอย่างเลย
คีย์เวิร์ดน่าจะอยู่ที่ไม่กินข้าว เกลียดในสิ่งที่ตัวเองเป็น รสนิยมที่มีคิดว่ามีปัญหา รู้สึกด้อยค่า รู้สึกผิด แถมคำว่าที่ว่าถ้าจะลองทำอะไรก็จะลองทำกับร่างกายตัวเอง ชอบมัด ไปหาหมอตามที่หมอนัด
ชอบที่เพี้ยนสอนนะ รักให้ถูก รักให้เป็น ขุ่นแม่จริงๆ การที่เพี้ยนเป็นเพี้ยนก็คือการรับมือกับชีวิตแบบหนึ่งสินะ เพราะว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตเพี้ยนมันก็บัดซบมากพอตัว แต่ดีใจนะเพราะว่าเพี้ยนคือเพี้ยนเลยสามารถทำให้รับมือกับปัญหาชนะได้มั๊ง
ชนะนี่ดูเพอร์เฟคทุกอย่างนะ แต่พอรู้จักจริงๆนี่เหมือนกับภูเขาน้ำแข็ง คือมีปัญหาที่มองไม่เห็นอยู่มหึมามาก แต่การที่ชนะมีข้อบกพร่องกลับทำให้รู้สึกว่าเพอร์เฟคในฐานะมนุษย์คนหนึ่งนะ ไม่รู้ว่าชนะรู้ตื้นลึกหนาบางของครอบครัวตัวเองรุ่นก่อนๆขนาดไหน รู้เรื่องแม่แต่เรื่องปู่ เรื่องลุง เรื่องพ่อ เรื่องเพี้ยนท่าจะยังไม่รู้ ถึงได้คิดว่าตัวเองด้อยค่า ผิดปกติขนาดนี้ เรื่องแม่นี่อยากตบเม่ชนะจริงๆ เสือกทำอะไรเลวๆให้ลูกเห็น ไม่รู้ว่าในลูก 3 คนนี่ ชนะได้รับเอาความดาร์กมาเต็มๆคนเดียวหรือเปล่า? หรือว่าเรื่องมันหลุดจนควบคุมไม่ได้ก็เพราะไปอยุ่กับแม่มา?
เรื่องแต่งงานนี่รู้กันหมด ยกเว้นขุ่นพ่อ 2 บ้านสินะ
-
ชีวิตมันดีเกินไปหรือไม่คะะะะะะะะะะะะ กังวลลลลลลลลลลลลลล
แล้วนี่น้องชนะชัยของพี่เป็นโรคอะไรคะ ซึมเศร้า? โรคจิต? แต่ต้องไปรักษาถึงเมกาเลยหรอ
แง ไม่อยากเดาแล้ว ขอตอนต่อไปเลยดีกว่าค่ะ
-
อูยยยย ปมอดีตของชนะค่อยๆมาแล้วซินะ ...........แต่ทำไมรู้สึกมีความสุขไปกับนุ้งเหมออย่างเน้ :heaven
-
:mew1: :mew1:
-
o13
-
:pig4: :pig4:
-
ปริ่ม... ปรบมือก่อน คือเลอค่ามาก รันข้อมูลนานมากกว่าจะยกมือวางบนแป้นพิมพ์ เราเขินชนะว่ะคุณ :hao5:
ตอนแรกที่อ่าน กลัวใจเธอ กลัวใจนะจ๋าหลายๆ อย่างว่าจะเป็นแค่หลงเหมอจ๋าเฉยๆ รึเปล่า แต่ตอนนี้ ตอนที่นะจ๋ามาคุยกับขุ่นแม่เพี้ยน (ฮีโร่มากเลยค่ะ รักมาก สอนลูกดีมากเลย งือ) มันแสดงให้เห็นว่านะจ๋าจริงจังและรักเหมอจ๋ามากจริงๆ รักแบบ รักมาก พยายามมาก จากเมื่อก่อนที่เห็นว่า นะไม่อยากปล่อยเหมอไปคงเป็นเพราะต้องการใครสักคนจริงๆ บางทีมันอาจจะมากกว่านั้น บางทีสำหรับนะ นี่อาจจะเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นมากๆ ก็ได้ พอได้บรรจงกับเสมอ เสมอที่ครองความรักของตัวเองมานานมาก และสม่ำเสมอตลอดเวลา มันดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่ายและหอมหวานละมุมนละไมมากในการครองคู่
แต่สำหรับนะกับเหมอมันมีอะไรมากกว่า "มันคงจะเป็นเรื่องง่าย" แบบนั้น ซึ่งมันไม่ง่ายเลยกว่าทั้งคู่จะเรียนรู้กันไป เรียนรู้กันมาและมาจนถึงจุดๆ นี้ได้ กว่านะจะยอมรับและเข้าใจ กว่าเหมอจะรู้ว่าตัวเองแปลกไปตรงไหน กว่าทั้งคู่จะลงรอยที่บรรจบประสานความสัมพันธ์ มันดูยิ่งใหญ่มากเลยนะ ยิ่งใหญ่แค่ไหนล่ะ ไม่ได้เจอคนรักนานเป็นอาทิตย์ (ซึ่งตอนนี้เหมอจ๋าดันหนีชนะเพราะกลัวเข็มฉีดยาแต่ไม่กลัวลำอ้อย... เดี๋ยว!) ได้ยินแค่เสียงอ่านแค่ข้อความบางคู่บางคนยังทนไม่ได้เลย ไหนจะเหมอที่หลงรักนะมานานตั้งแต่เด็กๆ กว่าจะตามหากันจนเจอ ว่านะจะรู้ กว่าจะยอมเข้าใจ กว่าจะกลายเป็นคนรัก กว่าจะมาถึงจุดๆ นี้
เราเขินว่ะเธอ เราปริ่มมาก จังหวะนี้ ไม่รู้จะพูดยังไง รู้สึกยินดีมากที่อู้มาอ่านแล้วติดหนึบแบบนี้ (ถถถถถถถถถถถถถถ)
จากทั้งหมดทั้งมวล เราเชื่อว่าต่อให้เธอใส่มรสุมหนักและรุนแรงแค่ไหน เราคิดวพวกเขาต้องสตรองว์และผ่านไปได้ ไม่ว่าจะอดีตของนะหรืออนาคตของเหมอ เราคิดว่าพวกเขาทำได้นะ ก็รักซะขนาดนี้ พยายามเข้า #ทีมนะ #ทีมเหมอ #รอตอนไปเมกาแล้วหาขุ่นหมอ #เฮ้!
ปล. ขุ่นหมอหน้าโหดที่มานี่... เสี่ยใช่มะ.... //มุดหมอน
ปล. พิมพ์ยาวอีกแล้ว ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ #กราบลารอบวง :ling1:
-
ค่อยๆๆศึกษานิสัยกันทีละนิดๆๆ
แต่ที่รู้ เหมอชอบความฟิน
-
หูยยย น่ารักอ่ะ
-
แหมๆ ตอนนี้นี่แบบว่าหวานอ้อยทั้งประเทศได้เลยมั้งเนี่ย ฮ่า
-
ฮืออออออออออออออออ
นังเสมอ
นังวาสนาดีมีผัวหล่อ ผัวรวย ผัวเถื่อน ผัวเป็นเจ้าของไร่อ้อย ผัวมีเข็มฉีดยาอันใหญ่-- (เดี๋ยวๆ)
:hao5: :hao5: :hao5:
ฮืออออออออออออ
น้องนะของแมมมมมม่ (ไปเป็นแม่นะตอนไหน)
เห็นได้ชัดว่าน้องรักเสมอม๊ากมากกก มากจนเก็บเอาไปคิดมากคนเดียว ดีนะมีขุ่นแม่เพี้ยนมาช่วย ไม่งั้นทั้งชนะทั้งเหมอได้คิดมากคิดไปเองคิดเว่อวังอลังการดาวล้านดวงไปอีก
ตอนนี้เห็นได้ชัดเลยว่าชนะเค้าก็ห่วงความรู้สึกเหมอมาก เพราะความเป็นชนะที่แท้จริง ชนะที่ไม่สร้างกำแพง ชนะไร่อ้อยที่อ้อยกับเหมอคนเดียว
แต่เราจะไม่กังวลอีกแล้ว
เพราะเหมอมันชอบมากกกกกก
(เพราะฉะนั้น ชนะ จัดเต็มไปเลยลูก)
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ดูจากที่ชนะบอกเหมอว่าเรื่องรสนิยมไร่อ้อยนั้นทำกับเหมอแค่คนเดียว
แปลว่าช่วงมาม่าของชนะในอดีต
อาจจะไม่ใช่เรื่องไร่อ้อยของชนะที่มีปัญหา
แต่อาจจะเป็นเรื่องวุฒิภาวะทางอารมณ์หรือเปล่า
ทั้งชนะคนเถื่อน ทั้งชนะคนซาดิสต์
...แกไปฆ่าใครมา :mew5:
ตอนนั้นเป็นตอนที่นะยังเด็กด้วย ไม่รู้จักการควมคุมตัวเอง และตอนนี้ก็ยังได้รับการรักษาอยู่
คือถ้าไม่ทำใครเจ็บ ก็ทำใครตายอะ
หรือถ้าเป็นเรื่องรสนิยมจริงๆก็คงทำฝ่ายนั้นเจ็บเจียนตายเลย
แต่เราเชื่อว่าเรื่องนี้อาจจะไม่มีผลโดยตรงอะไรต่อเสมอหรอก อาจจะโดยอ้อม
แต่อาจจะมีผลต่อชนะจังๆ
เพราะความกลัวเหมือนจะยังคงหลงเหลือต่อจิตใจมากอยู่นะ อย่างกลัวเสมอทิ้งกันไปงี้ ถ้ารู้ว่าอดีตที่ผ่านมานะเป็นยังไง
-
ชะน้าาาา โอ๊ยย ช่างเอาใจจริงๆสามีของเสมอ :o8:
ขำญาญ่า 5555 หรือน้องญาญ่าจะได้ออกเรือนตามพี่สะใภ้ :hao7:
-
ไม่อยากรู้อดีตของนะเลยกลัวเศร้า
-
ตอนที่ 29
อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ไอ้เหมอก็จะได้เจอพ่อดาวประจำใจของมันแล้ว อุตส่าห์อดทนตั้งตารอมาหลายสัปดาห์ ได้ยินแค่เสียงก็ไม่ทำให้คลายความคิดถึงลงได้ บางคืนมันก็แทบทุรนทุรายเพราะอยากสัมผัสคนรูปหล่อของมันไปทั้งตัว ไอ้เหมอมันหื่นหลบใน ชอบกลบเกลื่อนความหื่นของตัวเองด้วยความเขินอายและทำจริตให้น่าหมั่นไส้อยู่ร่ำไป
“โอ้ยน้อออ มีความสุขเหลือเกินไอ้เสือ มึงยิ้มซะจนใครๆ ก็สงสัยว่ามึงดูดเนื้อแล้วนะเว้ย” ไอ้ชายว่าอย่างระอา มันกำลังเดินตัวตรง อกผายไหล่ผึ่งอยู่ข้างๆ ไอ้เหมอ “แล้วไอ้นะรออยู่ตรงไหนวะ”
“ศาลาวงกลม” ไอ้เหมอยิ้มกว้างตอบ ก่อนมันจะเร่งฝีเท้าเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายโดยเร็ว “ไอ้เชษฐ์ไอ้ปิ๊ก เร็วๆ ดิวะ มึงจะเดินช้าเป็นหอยไต่ไปถึงไหน”
“เหี้ยเหมอ มึงใจร้อนไปเอง พวกกูก็เดินปกติเนี่ย”
“อ้าว เหรอวะ โทษๆ ฮี่ๆ” ไอ้เหมอแสร้งถาม ทั้งๆ ที่มันรู้ตัวมันเองดีว่ามันร้อนใจอยากเจอหน้าสุดหล่อของมันมากขนาดไหน
เย็นนี้ไอ้สามเสือ ปิ๊ก ชาย เชษฐ์ จะติดรถกลับกรุงเทพกับไอ้เหมอด้วย เพราะพวกมันนัดแนะกันแล้วว่าจะไปงานเลี้ยงฉลองสถานะสมรสของไอ้เหมอกับไอ้รูปหล่อชนะที่รับหน้าที่เป็นสารถี
“ไอ้เหมอ กลับบ้านเหรอวะ กูนึกว่ามึงจะอยู่โรงเรียน” ไอ้หัวเกรียนหน้าแฉล้มวิ่งเข้ามาทักไอ้เหมอที่ยิ้มหน้าบานตอบกลับไปว่า
“ไม่อยู่เว้ย กลับบ้านบ้างอะไรบ้าง แล้วมึงอ้ะ เข้าเวรอีกแล้วไงวะ ขยันจริง จะเอานักเรียนดีเด่นไง แต่กูบอกไว้เลยว่ามึงชวดแล้วไอ้ป่าน เพราะกูจะขึ้นเป็นที่หนึ่งของรุ่น หึหึ” ไอ้เหมอเอ่ยถามทั้งยังเกทับเพื่อนเข้าเวรเสาอาทิตย์ร่วมกับมันตลอดสามสัปดาห์ที่มันไม่กลับบ้าน ทั้งไอ้หมอนี่ยังเป็นเพื่อนร่วมชมรมยูโดของมันอีกด้วย แต่ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันเหมือนอย่างพวกไอ้เชษฐ์
“เออ กูไม่กล้าแข่งมึงหรอกเว้ย งั้นกูไปก่อนนะ เจอกันวันจันทร์”
“เออๆ ตั้งใจนะมึง”
ไอ้ป่าน ปราโมทย์ ขอตัวไปวิ่งออกกำลังกายของมันต่อ ไอ้เสือเหมอจึงออกเดินพร้อมกับเพื่อนๆ ของมันอีกครั้ง
“มึงสนิทกับไอ้ป่านเหรอวะ” ไอ้ชายถามอย่างสงสัย เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นไอ้ป่านมันเข้ามาทัก ไอ้ป่านมันก็มีกลุ่มของมันที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับกลุ่มของไอ้เหมอ เพื่อนไอ้ป่านแต่ละคนขี้เก๊กแถมยังกวนตีนกันทั้งนั้น ไอ้ชายมันถึงไม่ค่อยชอบขี้หน้า แต่ไอ้ป่านมันนิสัยพอใช้ได้ จึงยังคงพอคุยกันได้บ้าง
“เคยเข้าเวรผลัดเดียวกับมันว่ะ” ไอ้เหมอตอบเรียบๆ มันไม่ได้ใส่ใจอะไรในตัวไอ้ป่านเท่าไหร่ ถ้าจะให้คิดว่าเป็นคู่แข่ง ไอ้เหมอก็ไม่คิดด้วยซ้ำ เพราะไอ้ป่านตัวเล็กกว่ามันมาก ด้านกำลังวังชาหรือด้านการเรียนสู้ไอ้เหมอไม่ได้เลยสักทาง แต่ไอ้ป่านก็เป็นคนอัธยาศัยดี ดูจะกล้าๆ กลัวๆ ในตอนที่จะเข้ามาคุยกับไอ้เหมอ ขึ้นเหล่ามาด้วยกันไอ้ป่านก็จืดจางจนไอ้เหมอจำเกือบไม่ได้ว่ามันก็อยู่รุ่นเดียวกันด้วย มาได้พูดคุยกันจริงๆ จังๆ ก็ตอนที่มันอยู่โยงที่โรงเรียนหลายสัปดาห์ เข้าเวรก็เจอไอ้ป่าน ไปซ้อมยูโดก็เจอไอ้ป่าน ทีแรกไอ้ป่านก็คุยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ตะกุกตะกักราวกับคนขวัญอ่อนที่กลัวเสือขย้ำ แต่หลังจากนั้นไอ้เหมอก็พบว่าไอ้ป่านเป็นคนคุยด้วยสนุกทีเดียว มันชอบยิ้มให้ไอ้เหมอและเป็นห่วงเป็นใยในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เข้าเวรก็เตรียมลูกอมเตรียมน้ำไว้ให้ ไปซ้อมยูโดก็ได้ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ จากมันมาซับเหงื่อ แถมน้ำเย็นอีกขวดใหญ่ให้ชื่นใจ
“มันเคยถามกูด้วยว่ามึงมีแฟนรึยัง” ไอ้ชายบอก หรี่ตามองไอ้เหมอ “ไม่ใช่ว่ามันกำลังตามจีบมึงหรอกใช่ไหม”
“เฮ้ย จะไปใช่ได้ยังไง มึงดูตัวมันกับตัวกูดิ๊ มันจะอยากเอากูไปทำเมียเหรอวะ”
ไอ้ปิ๊กหัวเราะพรืด “นอกจากไอ้นะแล้วไม่มีใครกดมึงได้หรอกไอ้เสือ ไอ้ป่านอาจจะอยากได้มึงเป็นผัว”
“แสรดดด ถึงกูจะเท่จะล่ำจะดูอร่อยขนาดนี้ แต่กูไม่อยากมีเมียเว้ย”
“ชัดเจนไอ้สัด” ไอ้เชษฐ์เบ้ปากอย่างหมั่นไส้ “แต่ก็ระวังไว้ด้วย อย่าให้เป็นปัญหาครอบครัว สายตาไอ้ป่านที่มองมึงนี่แทบจะเทินทูนบูชายิ่งกว่าผัวรัก”
“ไอ้ห่า โคตรสยอง อย่าพูดไป ขนลุก” ไอ้เหมอขนลุกจริงจัง แต่มันก็หัวเราะร่าเริงของมันไปได้ “อย่าไปคิดงั้นเลยว่ะ ไอ้ป่านมันก็เป็นคนดี ถึงเพื่อนมันกูจะไม่ชอบขี้หน้า แต่ไอ้ป่านมันใช้ได้เว้ย”
ไอ้เหมอยิ้มเผล่แล้วรีบเดินไปหาสุดที่รักของมันที่ยืนรออยู่ไม่ไกล
“ไม่เจ๊อะกันนาน คิดถึงจังเล้ยยยย” ไอ้เหมอร้องเป็นเพลง เต๊าะแฟนมันด้วยความสดใส ชนะหัวเราะแล้วตบหัวเกรียนๆ มันไปหนึ่งที “เจ็บง่า สามีรุนแรงตลอด”
“หึหึ ขอโทษครับ ป่ะ พวกมึง พร้อมยัง” ชนะบอกขอโทษไอ้เหมอก่อนจะหันมองอีกสามนักเรียนนายร้อยที่ทำหน้าเอือมระอากับไอ้เหมอที่สดใสเสียจนอยากใส่ CG ดอกไม้บานเป็นฉากหลังให้มัน
“พร้อมแล้วเว้ย พร้อมเมาเต็มที่ ว่าแต่มึงไม่ได้เอาสามง่ามสองที่นั่งมารับพวกกูใช่ปะ ไม่มีที่นั่งคงได้เกาะล้อขี่คอเป็นชัตเตอร์กันนะเว้ย” ไอ้ชายสอดส่องหารถคันหรูของไอ้คนรูปหล่อ เคยเห็นแต่ขับ BMW ขับเบนซ์สปอร์ต ไอ้ชายมันก็กลัวเหลือเกินว่ามันจะเอารถสปอร์ตมารับสี่นักเรียนนายร้อยกลับกรุงเทพ
“เอาแลนด์โรเวอร์มา ไม่ต้องห่วงหรอก นั่งสบาย มีที่เหลือให้มึงเลี้ยงวัวเลี้ยงควายได้อีกหลายตัว” ชนะตอบเสียงกลั้วหัวเราะ
“ไอ้สัด หล่อขึ้นไม่พอปากหมาด้วย ติดเชื้อไอ้เหมอมาแน่ๆ แม่งคบกันแล้วยิ่งเหมือนกันไปทุกวัน” ไอ้ชายบ่น
“เอ้า เนื้อคู่เว้ย ถึงหน้ากูจะไม่หล่อเหมือนชนะ แต่นิสัยเหมือนกันก็เรียกเนื้อคู่ได้นะมึง” ไอ้เหมอชี้แจงแถลงไขเสร็จก็จูงมือสารถีรูปหล่อไปขึ้นรถ “ไอ้ปิ๊ก มึงมาขับ กูจะสำรวจแฟนกูหน่อย รู้สึกผอมกว่าเดิม”
“เออๆ มึงนี่สองมาตรฐานตลอด” ไอ้ปิ๊กรับคำอย่างระอา มันรับกุญแจจากชนะแล้วขึ้นนั่งประจำที่คนขับ ไอ้ชายขึ้นนั่งข้างๆ ส่วนไอ้เชษฐ์เปิดประตูอีกฝั่งขึ้นนั่งตาม ปล่อยไอ้เหมอกับชนะยึดครองสองเบาะข้างๆ ไป
“ไปทำอะไรมา ทำไมหล่อขึ้น” ไอ้เหมอพูดจากใจจริง ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักก็ยิ่งรูปหล่อ ไม่รู้จะทำให้มันพร่ำเพ้อไปถึงไหน ชนะเปลี่ยนสีผมเป็นสีดำแต่ไม่ได้ดำสนิทมันมีประกายของสีม่วงขับออกมาเลยยิ่งทำให้ใบหน้าหล่อเหลาสว่างน่ามองขึ้น ไอ้เหมอเชื่อว่าสาวๆ ที่มหาวิทยาลัยคงได้กรีดร้องและหันมองกันจนคอแทบหัก
“ไม่ได้ทำอะไรเลย” ชนะยิ้มแล้วลูบหัวไอ้เกรียน “เหมอคิดไปเองรึเปล่า ไม่ได้เจอกันนานเลยทำให้เพ้อเจ้อ”
“โธ่ หล่อขึ้นจริงๆ แต่รู้สึกผอมลง ไม่ทานข้าวอีกแล้วใช่ไหม” ไอ้คนเพ้อเจ้อมันเถียงกลับ แถมยังทำหน้าดุเข้าใส่ ชนะจึงยิ้มออดอ้อนให้จนหน้าดุๆ ของไอ้เสือคลายลง เปลี่ยนมาเป็นเคลิบเคลิ้มแทน
“ทาน แต่มันขึ้นมาแค่โลเดียว ผมออกกำลังกายด้วย ก็เลยเป็นแบบที่เห็น”
“อืม...ดูดีมีเสน่ห์มาก ภูมิใจในตัวสามี ฮิฮิ”
ไอ้เชษฐ์ที่เบาะข้างๆ ถึงกับสำลักน้ำลาย
“เออ อ้อยกันเข้าไปเถอะพวกมึง กูจะได้เอาน้ำอ้อยมาเติมแทนน้ำมันรถ เกรงใจคนโสดหน่อยโว้ยยย” ไอ้ปิ๊กคนขับถึงกับส่งเสียงเตือนมาให้ไอ้เหมอมันเพลาๆ ความหวานลงบ้าง แต่ไอ้เสือมีหรือจะฟัง มันสองมาตรฐานอย่างไรก็ยังสองมาตรฐานอย่างนั้น
“เกรงใจกับไอ้พวกหูดำที่ไม่ยอมลงหลักปักฐานกับใครสักทีแต่ปากก็บอกว่าโสดๆ อย่างมึงเหรอวะ เหอะ กูไม่เกรงใจเว้ย”
ไอ้ปิ๊กด่ากลับมาว่าอย่างไรบ้างไอ้เหมอไม่ได้ฟังแล้ว เพราะมันเตรียมสตาร์ทเครื่องมุ่งสู่ฟินแลนด์ของมันเรียบร้อย
“แล้วเราจะไปกินกันที่ไหนอ่า” ไอ้เหมอทำเสียงออดอ้อน มันช้อนตามองคนรูปหล่อของมันด้วยความรักใคร่
“บ้านไอ้กวิ้น ไอ้กวิ้นกับวิมกำลังเตรียมของไว้ให้ พ่อแม่มันไปทอดผ้าป่าที่สระแก้ว ทางสะดวก”
“อ้อ ดีเลย ไปกินที่ร้านมันแพงเนอะ” ไอ้เหมอเห็นดีเห็นงาม เพราะเม้นในเฟซคราวก่อนตกลงกันให้ไอ้เหมอเป็นเจ้ามือ แต่ตอนนี้ทั้งเนื้อตั้งตัวมันมีไม่ถึงหนึ่งร้อยบาทด้วยซ้ำ
“อือ ไอ้กวิ้นบอกว่าเหมอไม่มีตังค์ ก็เลยซื้อของมาทำกินกันเอง” ไอ้เหมอคงต้องไปขอบคุณไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของมันเสียหน่อยที่รู้ใจกันซะขนาดนี้
“โหยยย ไอ้กวิ้นมันดูถูก เดี๋ยวไปถึงจะเอาแบงค์ห้าสิบฟาดหน้ามัน”
“มีติดตัวแค่ห้าสิบบาทเหรอ” ชนะหัวเราะเสียงดังลั่น เพราะไอ้หัวเกรียนมันพยักหน้าขึงขัง มั่นใจในทรัพย์สมบัติที่ตัวเองมีไม่น้อย
“ไอ้เหี้ยเหมอ แค่ค่าน้ำแข็งกูก็ไม่รู้ว่าจะพอรึเปล่าเลย ไอ้แสรดด” ไอ้เชษฐ์หันมาว่า
“เออ งั้นกูเป็นเจ้าภาพแค่น้ำแข็งแล้วกัน นอกนั้นพวกมึงจ่ายเว้ย”
“งานมึงป่ะวะเนี่ย” ไอ้ปิ๊กถามอย่างระอา
“เออ งานกูดิวะ พวกมาแดกฟรีไม่มีของขวัญอย่างพวกมึงอ่ะ ออกตังค์ซะดีๆ”
“ตรรกะเจ้าภาพบ้านไหนไอ้เหี้ย” ไอ้ชายที่นอนหลับตามาได้สักพักสอดปากขึ้นมาอีกคน
“อย่าทะเลาะกัน กูจ่ายเอง” ชนะรีบเบรคแต่ละคนด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ “กูรวย แค่นี้ไม่สะเทือน”
“เออ โชคดีของมึงไปไอ้เหมอที่มีผัวรวย” ไอ้ปิ๊กยอมความเป็นคนแรก แล้วไอ้ชายก็พยักหน้าเออออ ไอ้เชษฐ์ก็ตามน้ำ เหตุการณ์จึงกลับมาสงบตามเดิม
กว่าจะมาถึงกรุงเทพกันได้ ไอ้ชายไอ้เชษฐ์ไอ้ปิ๊กก็ถูกน้ำอ้อยอาบไปทั้งร่างจนตอนนี้พวกมันร่ำร้องหาสุรารสเฝื่อนมาบรรเทาอาการเบาหวานขึ้นตาก่อนที่ไอ้เสืออย่างพวกมันจะตายเพราะเบาหวานให้เสียชื่อ ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุมันไม่ได้รู้สึกรู้สา บงการสารถีอย่างไอ้ปิ๊กให้ไปส่งที่บ้านก่อน เพราะมันจะเอากระเป๋าไปเก็บพร้อมกับขออนุญาตจากคุณหญิงแม่โดยมีลูกเขยรูปหล่อตามเข้าไปเป็นกำลังหนุนด้วย หลังจากไอ้เหมอเดินหน้าชื่นตาบานออกมาพร้อมไอ้รูปหล่อ ชาวคณะจึงได้ฤกษ์เดินทางไปยังสถานที่จัดงานซึ่งก็คือบ้านไอ้เพนกวิ้น
“อ้าว มาถึงกันเร็วดีนี่หว่า” ไอ้กวิ้นเอ่ยทักทายไอ้สามเสือที่ทำหน้าอิดโรย ดูก็รู้ว่าพวกมันเพิ่งผ่านอุทกภัยจากน้ำอ้อยของไอ้สองเพื่อนซี้คู่ขวัญมาเกือบสามชั่วโมง
“เหล้าาาา กูต้องการเหล้าาาา” ไอ้ชายว่าเสียงระโหย ไอ้กวิ้นจึงหัวเราะก๊ากแล้วลากคอคู่ซี้ของมันให้เดินตามไปยังสวนหลังบ้าน
สถานที่เดิม ไอเดียเดิมของไอ้กวิ้น แต่ตอนนี้เพิ่มเติมตรงที่มีเต็นท์ผ้าใบสามหลัง กับลูกโป่งประดับประดาตามเต็นท์ หน้าเสื่อมีป้ายเล็กๆ ที่ไอ้กวิ้นหาฟ้อนท์สวยๆ มาพิมพ์ให้ แปะติดกับโฟมแล้วช่วยกันกับวิมปรีประภาตัดตามตัวหนังสือ มีพี่แต้วพี่เลี้ยงช่วยหาไฟสวยๆ มาประดับประดา ป้ายที่ทำเอาไอ้เหมอเห็นแล้วยิ้มแฉ่ง มีชนะหัวเราะอยู่ข้างๆ
‘เสมอมาทั้งชีวิต แต่ตอนนี้ได้ชนะซะที ยินดีด้วยนะมึง!’
“ไอ้กวิ้น มานี่ดิ๊”
ไอ้กวิ้นมองไอ้เหมอที่กวักมือเรียกด้วยสีหน้าลังเล แต่มันก็เดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อเห็นไอ้เหมอง้างมือขึ้น
จุ๊บ!
“ฮะ...เฮ้ย!” ไอ้กวิ้นตกใจ มันนึกไปว่าจะโดนตบหัวเหมือนอย่างทุกที แต่คราวนี้ไอ้เหมอยกมือขึ้นรั้งคอมันเข้าไปใกล้แล้วหอมแก้มมันแรงๆ จนไอ้กวิ้นต้องหันไปมองหน้าไอ้นะอย่างเกรงใจ แต่ไอ้รูปหล่อก็แค่ยิ้มกว้างแล้วส่งมือมาลูบหัวมัน
“ป้ายอะไรของมึงวะ ไม่บอกเลยล่ะว่ายินดีที่กูมีผัว” ไอ้เหมอยิ้มกริ่มมองไอ้กวิ้นเพื่อนยาก แต่มันก็ยังยียวนกวนตีนตามประสา
“จิ๊ อุตส่าห์นั่งทำให้ทั้งคืน ว่าที่คุณหมอก็อดหลับอดนอนไปด้วย มันทำยากนะเว้ยมึง” ไอ้กวิ้นบุ้ยปากไปยังวิมปรีประภาคนสวยที่กำลังเอาอกเอาใจแฟนหนุ่มของตัวเองซึ่งทำตัวราวกับเด็กสองขวบ
“เออ รู้ ขอบใจมากเว้ย วิมมมม เหมอขอบคุณนะครับ สวยแล้วยังใจงาม ไม่น่าเป็นแฟนไอ้เชษฐ์มันเลยยย เสียดายยย”
ไอ้เชษฐ์ถึงกับด่าสวนกลับมาไม่เป็นคำ แต่ไอ้เหมอมันก็แค่หัวเราะไม่ใส่ใจ มันอารมณ์ดีมากเสียจนเรื่องอื่นใดก็ไม่สามารถทำให้มันหงุดหงิดได้
“แล้วนี่เอาเต็นท์ใครมาเยอะแยะ”
“ยืมของวิมมาหลังนึง แล้วนี่ของไอ้พี่หมัย มันให้ยืมมา”
“อ๋อ เออ เสียดายว่ะ พี่หมัยเข้าเวร ไม่งั้นคงได้มาด้วย”
“พามันมากัดหัวกูอ่ะดิ ไม่มาแหละดีแล้ว”
“มึงนี่ไม่กินเส้นกับพี่กูจริงๆ นะ เออ ช่างเถอะเว้ย ไหนๆ มีอะไรให้กูกินบ้าง” ไอ้เหมอจูงมือคนรูปหล่อของมันไปจับจองที่นั่งบนเสื่อ ก่อนจะสอดส่ายสายตาหาของกิน ไอ้กวิ้นขยับจานยำวุ้นเส้นมาให้ พร้อมกับหมูปิ้งหันเป็นคำ มีข้าวผัดให้รองท้องก่อนลุยกับรีเจนซี่ ทั้งยังมีไข่เจียวสับโปะหน้าอย่างที่ไอ้เหมอมันชอบ
“นะ เหมอป้อน กินเยอะๆ เลยจะได้มีพุงให้เค้าหนุน” ไอ้เหมอมันทำหน้าที่แฟนที่ดี ตักข้าวผัดป้อนให้คนรูปหล่อที่เอาแต่จิบเหล้าชนแก้วกับไอ้เชษฐ์ที่นั่งอยู่อีกข้าง
“มีพุงก็หมดหล่อพอดี” ชนะบอกขำๆ “เหมอมีพุงคนเดียวก็พอแล้ว”
“เหมอไม่มีซะหน่อย ไหนพุงงงง นี่เรียกซิคแพ็คครับคุณพี่” ไอ้เหมอมันเถียง ก่อนไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กจะย่องมาข้างหลังแล้ววางอะไรบางอย่างไว้บนหัวมัน “เฮ้ย อะไรวะ”
“ของขวัญจากพวกกู” ไอ้ชายยักคิ้ว ไอ้เหมอจึงหยิบของขวัญที่พวกมันว่าออกจากหัวแล้วก้มมอง ในมือของมันมีมงกุฎดอกไม้ที่ทำจากเครือเถาของต้นอะไรสักอย่างที่ไอ้เหมอไม่รู้จักถูกประดับประดาด้วยดอกพุดซ้อนจากสวนบ้านไอ้กวิ้น “สวยงามมะ”
“เออ เหมือนกูเป็นเจ้าสาวเลยว่ะ” ไอ้เหมอยิ้มกว้างหน้าบาน มันสวมมงกุฎดอกไม้แล้วหันมองคนรูปหล่อข้างๆ “จูบเค้าหน่อย จูบสาบานอ่ะ”
วิมปรีประภาอายม้วน จนพิเชษฐ์ต้องยกมือปิดตา ส่วนไอ้กวิ้นและอีกสองเสือเบะปากมองบน ในขณะที่ชนะโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงจุมพิตไอ้เหมอตามคำขอ
“น่ารักมาก เหมือนเพิ่งสึกมาแต่งงาน โอยยยย เหมอหยิกผมทำไม” ถูกไอ้เหมอหยิกเข้าให้คนรูปหล่อจึงร้องโอดโอย เพราะแรงไอ้เหมอมันน้อยเสียที่ไหน
“มันจะดีอยู่แล้วเชียว! ไม่ต้องมากอดเลย ใช่ซี ผมเหมอไม่ยาวนี่ เดี๋ยวผมยาวแล้วสวยอย่ามาง้อ”
“มึงยังจะสวยอีกเหรอ” ไอ้กวิ้นถามด้วยสายตาทึ่งจัด “หน้าแบบนี้มาทั้งชีวิตแล้ว ยังจะสวยได้อีก?”
“มึงต้องไปซื้อหัวมือสองมาเปลี่ยนอ่ะไอ้เหมอ กูแนะนำ ศัลยกรรมก็ไม่ช่วย”
ไอ้เหมอแยกเขี้ยว มองไอ้ชายและไอ้กวิ้นปากหาเรื่องด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม ก่อนมันจะกระโจนเข้าขย้ำจัดการไอ้เพื่อนปากดีให้แดดิ้นกับพื้นสนามหญ้า ไอ้กวิ้นถูกล็อคคอจี้เอวจนหัวเราะสำลักน้ำลาย ส่วนไอ้ชายถูกเท้าไอ้เหมอล็อคเอวไว้ ถูกไอ้เสือใช้เท้าข้างหนึ่งเกาที่สีข้างจุดอ่อนจนดิ้นพล่านเหมือนกัน
“ไอ้นะ มึงไปช่วยพวกมันดิ๊” ไอ้ปิ๊กเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ไอ้เหมอมันเป็นประเภทกัดไม่ปล่อย ไม่มีใครบอกยอมแพ้มันไม่ปล่อยเป็นอันขาด แล้วยิ่งไอ้สองตัวที่กำลังหัวเราะแดดิ้นอยู่อย่างนั้น มันจะเอาแรงที่ไหนมาบอกยอมแพ้
“เสมอ มานี่มา” ราวกับคำสั่งประกาศิต ไอ้เหมอรีบหูตั้งหางกระดิกคลานกลับไปหาสุดที่รักของมันทันที ปล่อยทิ้งเหยื่อสองตัวไว้ให้นอนหอบกับพื้นสนาม
“แกล้งเพื่อนเก่งเหลือเกิน” ชนะบอกเสียงนุ่ม ล็อคคอไอ้เหมอเข้าใกล้แล้วป้อนเหล้าให้มันอย่างเอาใจ “อร่อยไหม”
“อืม...หวานจัง แล้วคนป้อนหวานรึเปล่า”
“หวาน แต่ไม่รู้จะหวานถูกใจเหมออยู่ไหม” ชนะอมยิ้ม ไอ้เกรียนมันจึงหอมแก้มหอมๆ นุ่มๆ ไปหนึ่งที
“แค่ตรงนี้ก็หวานแล้ว ต้องถูกใจเหมอแน่นอน” ไอ้เหมอปากหวาน มันยิ่งหวานมากขึ้นมากขึ้นจนชนะอดที่จะชิมริมฝีปากของมันไม่ได้ ไอ้เหมอคนเดิมคนที่เคยหยอดเคยเอาอกเอาใจกลับมาแล้ว และยังเพิ่มความน่ารักความมีเสน่ห์ขึ้นมาอีกด้วย
-
“อะแฮ่ม ขอขัดบรรยากาศ ร้องรำทำเพลงกันสักหน่อยนะพวกมึง ไว้คืนนี้ไปจัดเต็มกันในเต็นท์เอาเอง แต่ตอนนี้มาสนุกกันก่อนเว้ย” ไอ้ชายเรียนขออนุญาตไอ้เสือที่แยกเขี้ยวใส่ แต่สุดท้ายมันก็ตามใจเพื่อนๆ หาขวดเปล่ามาทำหน้าที่ตีกลองตามตำแหน่งในวงของมัน
ไอ้สี่หนุ่ม F4 แห่งกองร้อยนอกจากจะมีกิจกรรมชมรมส่วนตัวของแต่ละคนแล้ว พวกมันยังรวมตัวกันฟอร์มวงขึ้นมาอีกด้วย ไอ้เหมอที่อยู่ชมรมยูโดและอะกิโดรับหน้าที่มือกลอง ไอ้ปิ๊กอยู่ชมรมมวยไทยและมวยไทยสากลรับหน้าที่เล่นเบส ไอ้ชายชมรมคอมพิวเตอร์รับหน้าที่มือคีย์บอร์ด ส่วนไอ้เชษฐ์ชมรมดาบสากลรับหน้าที่ร้องนำและเล่นกีตาร์ วงของพวกมันมีชื่อเชยๆ ว่า ‘F4’ มีโอกาสได้ขึ้นแสดงก็บ่อยครั้ง แต่ช่วงหลังห่างหายเพราะแต่ละคนยุ่งกับชมรมของตัวเอง นานๆ ทีจะนึกครึ้มใจนัดกันไปซ้อมเพลงใหม่ๆ สักครั้ง
“กูขอมาลีฮวนน่าสักเพลง” ไอ้เชษฐ์ติ่งมาลีฮวนน่าส่งกีตาร์ที่รับมาจากไอ้กวิ้นให้ไอ้ปิ๊กเป็นคนบรรเลงทำนอง และเพลงที่ไอ้เชษฐ์มันร้องอยู่เป็นประจำไม่ว่าจะไปงานรื่นเริงไหนๆ ก็คือ ‘สหายสุรา’
ไอ้เหมอเคาะขวดตามจังหวะ ปากร้องเพลงไปกับพวกเพื่อนๆ ของมัน รอยยิ้มเต็มหน้าจนคนรูปหล่อข้างกายพลอยมีความสุขไปกับมันด้วย
“เพื่อนกินหาง่ายแต่เพื่อนถูกใจนานๆ เจอ อย่าเกรงใจโถไอ้เกลอ น้ำมีดีกรีซื่อสัตย์ต่อเรา ดื่มน้ำอำพันดื่มฝันอัมพร อ้อนลมชมดาว เอื้อมเด็ดบางดวงร่วมเร้า มาเล้ามาโลมสมใจทุกคืน”
ไอ้เหมอจ้องคนที่มันอยากเล้าโลมยิ่งกว่าสุราแล้วก็ได้รับสายตาหวานเชื่อมมองตอบกลับมาเช่นกัน ไอ้เหมอจึงเบือนสายตาหลบด้วยความมีจริต นั่นทำให้ชนะช้อนคางของมันขึ้นมาเพื่อให้มองสบสายตาสื่อความต้องการในตัวไอ้เหมอที่มีเต็มแน่นอยู่ในอก
“แดดร่มลมแผ่ว มานั่งชนแก้วริมคลอง ไม่มีบรั่นดีสีทอง ก็มีบรั่นดอง ชุ่มใจ นักร้องดนตรี กีตาร์ช้อนชามจะนำเราไป สุขาวดีรำไร เลี้ยงดวงฤทัย สหายสุราาาาาาาา”
ไอ้เชษฐ์ปิดฉากเพลงรีเควสของมันอย่างงดงาม ใบหน้าของแต่ละคนเปื้อนยิ้มก่อนจะยกแก้วขึ้นชนแล้วร่วมเฮฮาไปด้วยกัน
“จัดงานให้ขนาดนี้แล้ว อย่าเลิกกันเชียวนะพวกมึง จำไว้นะเว้ยว่าวันนี้มีความสุขมากแค่ไหน วันที่เจอเรื่องร้ายๆ จะได้เข้มแข็ง ...จะได้ไม่ลืมว่าเคยมีวันที่พวกมึงมีความสุขมากอย่างนี้ ไอ้เหมอ กูดีใจที่เห็นมึงมีความสุขว่ะ คอนเกร้ททททอะไรชั่นๆ สักอย่างเถอะ กูไม่มีแฟนเป็นเด็กมนุษย์อิ้งแล้ว กูมันโง่ภาษาอังกฤษ เขาบอกไอเลิฟยู แต่กูบอกได้แค่ข้ารักเอ็ง จัดเพลงข้ามันลูกทุ่งให้กูสักเพลงไอ้เชษฐ์” ไอ้ชายคงเริ่มกรึ่ม เพราะน้อยครั้งนักที่คนขี้บ่นอย่างมันจะพูดอะไรซึ้งๆ กับไอ้เหมอเพื่อนซี้ ก่อนมันจะดราม่าชีวิตรักของมันให้ไอ้กวิ้นที่นั่งข้างๆ ตบไหล่ปลอบใจ
“สรุปน้องหมอนทิ้งมึงแน่แล้วใช่ไหมวะ” ไอ้เหมอถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง “ไม่เป็นไรนะเว้ยมึง เดี๋ยวกูยกไอ้กวิ้นให้”
“กูไม่สืบพันธุ์กับนก!!!” ไอ้ชายตอบทันควัน
“กูก็ไม่เอาไอ้ควายเผือกนี่! หน้าแม่งเหมือนไอ้เกนตะที่ชอบข้าวหน้าปลาไหล ไอ้แสรดดด” ไอ้กวิ้นมันยอมเสียที่ไหน โต้กลับพร้อมด้วยสีหน้ารังเกียจ
“เฮ้ยๆๆ ไม่เอา อย่าตีกันดิวะ” ไอ้ปิ๊กทั้งห้ามทั้งหัวเราะเพราะไอ้กวิ้นกับไอ้ชายเริ่มทึ้งหัวกัน จากที่ปลอบกันอยู่ดีๆ ดันตีหัวกันเสียอย่างนั้น “มานี่มา กูก็โสด 3p กันดีกว่าพวกมึง ยังไงคืนนี้ก็ต้องนอนเต็นท์เดียวกัน”
“ไอ้เหี้ยปิ๊กกกกกก” ไอ้กวิ้นประสานเสียงกับไอ้ชายตะโกนใส่หูไอ้ปิ๊กจนไอ้หนุ่มใต้อารมณ์ดีแทบสลบ
ไอ้เหมอมองเพื่อนๆ ของมันแล้วส่ายหน้าระอา ไม่รู้ว่าคนแสนเท่เพอร์เฟ็คอย่างมันมาคบกับพวกไม่เต็มแบบนี้ได้อย่างไร หันมองคนรูปหล่อข้างกายก็เห็นเอาแต่หัวเราะ ชนแก้วกับไอ้เชษฐ์ไม่หยุดอีก ไอ้เหมออยากบอกให้พอ เพราะถ้าไม่ใช่เบียร์แล้วชนะโคตรคออ่อน กลัวว่าคืนนี้พ่อดาวประจำใจจะสลบเหมือดไปเสียก่อนได้พาไอ้เหมอขึ้นสวรรค์
“พอแล้วน่า หลายแก้วแล้วนะ” ไอ้เหมอเตือน ยื้อแก้วออกจากมือของคนรูปหล่อแล้วมันเอามาดื่มเอง ก่อนจะหันไปหาไอ้เชษฐ์ตาขวาง “มึงชงโคตรเข้มเลยไอ้เหี้ย จะมอมนะรึไงวะ”
“อ้าว ปกติพวกเราก็กินแบบนี้นี่หว่า” ไอ้เชษฐ์ตอบยิ้มๆ “แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอก แก้วอื่นไม่เข้มเท่าแก้วที่มึงแดก เพราะแก้วนั้นตั้งใจให้มึงแย่ง ฮ่าๆๆ”
“ไอ้ห่า เจ้าเล่ห์นัก” ไอ้เหมอว่าแล้วมองค้อนคนข้างตัวมันด้วย “จะมอมเหมอรึไง”
“ยอมไหมล่ะ”
ไอ้เหมอหอมแก้มยืนยันคำตอบ ก่อนจะเอียงหัวซบไหล่ของคนรูปหล่อ “ห้ามเมานะคืนนี้ คืนเข้าหอ เจ้าบ่าวห้ามสลบไปก่อน”
“รู้แล้วครับ”
เวลาล่วงเลยจนถึงตีหนึ่ง เสียงเพลงจากกีตาร์ก็เงียบลง คงเหลือไว้เพียงเสียงพูดคุยกันเบาๆ เพราะเกรงใจเพื่อนข้างบ้าน ไอ้กวิ้นเจ้าของสถานที่สลบไปพร้อมกับไอ้ชายแล้ว อย่างที่รู้ๆ กันว่าไอ้นกบินไม่ได้มันคออ่อนแต่ชอบสุดซอยกับคนอื่นบ่อยๆ มันจึงเมาเละก่อนใครทุกครั้ง ส่วนไอ้ชายเพราะดราม่าชีวิตรักอย่างหนักจึงยกเอายกเอาไม่สนใจใคร แล้วมันก็ร่วงตามไอ้กวิ้นไปอีกคน ลำบากไอ้ปิ๊กต้องลากพวกอ่อนเข้าเต็นท์เพราะให้นอนตากน้ำค้างคงไม่เข้าท่า แต่หลังจากที่ไอ้ปิ๊กกลับมาร่วมวง ไอ้เชษฐ์มือชงที่มือหนักตามสติที่คงเหลือน้อยนิดก็สอยไอ้ปิ๊กร่วงไปอีกราย แต่คราวนี้ไอ้ปิ๊กมันไม่กอดกระติกน้ำแข็งเหมือนอย่างปาร์ตี้ที่เชียงใหม่ แต่มันกอดขาวิมปรีประภาแฟนสาวไอ้เชษฐ์ไว้แทน จนเกือบจะเกิดวางมวยกัน เดือดร้อนไอ้เหมอต้องแงะไอ้ปิ๊กออกแล้วเตะโด่งมันเข้าเต็นท์ไปอีกคน
“เชษฐ์ เมาแล้วนะคะ เดี๋ยว...ปล่อยวิมก่อน” ไอ้เชษฐ์ตอนเมาทำตัวเป็นปลาหมึกจนไอ้เสือมันอดตบหัวเข้าให้ไม่ได้
“แฟนมึงเป็นผู้หญิง อย่าทำอะไรไม่งามต่อหน้ากูไอ้สัด” ไอ้เหมอออกโรงกางปีกปกป้อง มันเป็นสุภาพบุรุษสมกับที่ร่ำเรียนในโรงเรียนลูกผู้ชาย
“เออๆ โทษทีว่ะ วิมจ๋า ผมขอโทษนะครับ” ไอ้เชษฐ์หันไปขอโทษขอโพยเอาใจแฟนสาวมันที่ทำตัวรุ่มร่ามใส่ ต่อให้จะตกต้องเป็นของกันและกัน แต่การแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ก็คงไม่ดีต่อฝ่ายหญิงมากนัก
“ไม่เป็นไรค่ะ เหมอ วิมว่าคืนนี้พอกันก่อนดีกว่านะ คงไม่มีใครไหวกันแล้วล่ะ”
“เหมอก็ว่างั้น นะเข้าไปนอนก่อน เดี๋ยวเหมอเก็บของรวมๆ กันไว้ แล้วตามเข้าไป”
ไอ้เหมอจัดการดันหลังแฟนสุดที่รักเข้าเต็นท์ ก่อนมันจะทำหน้าที่เดิมคือการเก็บเศษซากอารยธรรมที่ก่อ รวบรวมให้เข้าที่เพื่อพี่แต้วที่จะมาเก็บของพรุ่งนี้เช้าจะได้เบาแรง วิมปรีประภาก็อยู่ช่วยมันด้วย ส่วนไอ้เชษฐ์นั้นอยู่ไปก็คงเกะกะจึงถูกรุนหลังเข้าเต็นท์ไปแล้วเหมือนกัน
“วิม ขอโทษแทนไอ้เชษฐ์มันด้วยนะ” ไอ้เหมอพูดอย่างจริงจัง “ปกติมันไม่รุ่มร่ามแบบนี้หรอก”
สาวสวยยิ้มหวาน มองไอ้เหมอด้วยความชื่นชม “เสมอเป็นคนดีนะ เป็นสุภาพบุรุษมากเลย ผู้หญิงคนไหนได้เป็นแฟนคงโชคดี ขอบคุณที่เป็นห่วงความรู้สึกของวิม แต่ไม่เป็นไรหรอก วิมก็ไม่ใช่สาวน้อยบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่แล้วล่ะ ยิ่งตามผู้ชายมาแบบนี้ แถมยังมีอะไรกับเขาแล้ว คงไม่ค่อยมีราคาเท่าไหร่นัก”
ไอ้เหมอมองแฟนสาวของเพื่อนด้วยสายตาจริงจัง ขมวดคิ้วยุ่งอย่างบ่งบอกให้รู้ว่ามันไม่เห็นด้วยกับคำพูดของสาวสวย “ราคาของคนอยู่ที่ใจ จะถูกจะแพงก็อยู่ที่ว่าเราคิดดีมากแค่ไหน ค่านิยมวัดราคาคนไม่ได้หรอก เหมอไม่รู้ว่าถูกหรือผิด แต่ความรักกับความต้องการมันเป็นของคู่กัน บางคนอาจมองไม่ดี แต่สำหรับเหมอ เหมอมองว่าวิมทำไปเพราะวิมรัก ไม่ใช่การปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ใครก็ได้ เหมอว่ามันต่างกันนะ”
“ขอบคุณที่พูดให้วิมรู้สึกดี ขอบคุณจริงๆ”
“เหมอก็ขอบคุณที่วิมช่วยจัดงานน่ารักๆ แบบนี้ให้ ทั้งๆ ที่วิมเคยรักชนะมาก่อนเหมอ วิมคงเจ็บปวดเพราะชนะมาแล้ว แต่ก็ยังร่วมยินดีไปกับเหมอด้วย...ขอบคุณนะครับ”
คนสวยยิ้มทั้งน้ำตา ไอ้เหมอทำหน้าเก้อเขิน มันไม่เคยมีผู้หญิงมาร้องไห้ต่อหน้าแบบนี้มาก่อน
“ขี้แยจัง ผู้หญิงนี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่บอบบางจริงๆ เลยนะ ไม่เอาๆ อย่าร้อง” ไอ้เหมอปลอบไม่เก่ง ถ้าเป็นผู้ชายอย่างไอ้กวิ้นมันคงตบหัวเรียกสติแล้วเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าให้ แต่กับผู้หญิง มันทำได้แค่ยืนมอง แล้วทำหน้าร้อนรน
“ไม่มีใครไม่ยินดีกับเหมอหรอก เพราะเหมอน่ารัก วิมดีใจที่ชนะมีคนรักอย่างเหมอ ความรู้สึกที่วิมมีให้ชนะ เมื่อก่อนมันอาจจะเรียกว่าความรัก แต่ตอนนี้มันมีแต่ความปรารถนาดีที่วิมมีให้เพื่อนคนหนึ่ง เหมอ...วิมก็ขอบคุณมากที่เหมอไม่มีอคติกับวิม”
แฟนเก่ามักเกลียดแฟนใหม่ของแฟนเก่า ส่วนแฟนใหม่ก็มักจะเกลียดแฟนเก่าของแฟนตัวเอง มันเป็นธรรมชาติของความรักหรือเปล่าก็ไม่อาจทราบได้ แต่สำหรับวิมกับไอ้เหมอ มีแต่ความปรารถนาดีต่อกันเท่านั้น ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอคติหรือตั้งแง่กับอีกฝ่าย
“วิมรีบเข้านอนเถอะ ถ้าไม่อยากนอนกับไอ้เชษฐ์ วิมขึ้นไปนอนที่ห้องไอ้กวิ้นก็ได้นะครับ อย่าไปตามใจมันมากเดี๋ยวมันได้ใจ”
“ไอ้เหมอ กูได้ยินนะมึง!” เสียงไอ้เชษฐ์ตะโกนจากในเต็นท์ แสดงว่ามันแอบฟัง ไม่ได้หลับไปอย่างที่คิด วิมทำหน้าเหวอน่ารัก เพราะสาวเจ้าก็คงคิดว่าคนเมาคงนอนหลับไปแล้ว “ทำแฟนกูร้องไห้อีกไอ้ห่า ไปเลยไป ไปหาแฟนมึงนู่น”
ไอ้เชษฐ์ออกจากเต็นท์มายึดตัวแฟนของมันคืน แล้วไล่ไอ้เหมอที่หัวเราะเอิ้กอ้ากสะใจให้กลับเข้าเต็นท์ของมันไป
“เชษฐ์...”
“มาคุยกับผมก่อนนะ ขี้แยอย่างที่ไอ้เหมอว่าจริงๆ ด้วย” ไอ้เชษฐ์จูงมือแฟนมันไปอีกทางแล้ว ไอ้เหมอจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะมุดเข้าเต็นท์ที่มันเคยบรรเลงจูบกับคนรูปหล่อของมันเมื่อครั้งนานมาแล้วจนไอ้กวิ้นเกือบเป็นนิ่วเพราะกลั้นฉี่
“อะ...” ไอ้เหมอเกือบร้องลั่นเพราะร่างทั้งร่างของมันถูกรัดแน่นจากคนที่คิดว่านอนหลับไปแล้ว ชนะที่นอนตะแคงข้างพลิกตัวกลับมาดึงมันเข้าสู่อ้อมแขน “นะ...อือออ นะ เดี๋ยว อืมมมม”
ไอ้เหมออยากร้องห้ามเพราะว่าตอนนี้มันนอนทับแขนตัวเองแต่ก็หมดโอกาสได้พูดเมื่อริมฝีปากถูกครอบครองไม่หยุดหย่อน วงแขนที่รัดตัวมันแน่นก็คลายแรงแล้วเปลี่ยนให้มือแกร่งมาปลดเปลื้องอาภรณ์ท่อนล่างของไอ้เหมอ กางเกงของมันถูกถอดออกอย่างง่ายดาย ก่อนไอ้เหมอน้อยจะถูกฝ่ามืออุ่นร้อนเข้าจับกุม เสื้อเชิ้ตที่มันใส่ กระดุมก็หลุดเพราะแรงทึ้งจากคนรูปหล่อ สาบเสื้อแหวกออกจากกันจนเผยให้เห็นเม็ดทับทิมสีคล้ำที่ถูกชนะดูดกัดครั้งแล้วครั้งเล่า
“อา...นะ...ตรงนี้” ไอ้เหมอแอ่นอกรับสัมผัสรุนแรงของคนรักอย่างเต็มใจ ท่อนขาสองข้างของมันอ้าออกกว้าง จับมือใหญ่ให้ปรนเปรอกับส่วนกลางลำตัวของตัวเอง ลากนิ้วแกร่งเข้าบดคลึงช่องทางที่ยังคงฝืดเคือง ไอ้เหมอส่ายสะโพก กระตุกรับฝ่ามือที่ขยำลงมาอย่างแรง ดวงตาซื่อใสของมันจับจ้องอยู่ที่ดวงตาของคนรูปหล่อ แววลุ่มลึกอันตรายฉายชัดแต่ไอ้เหมอไม่มีทีท่าหวาดกลัว มันยิ้มอย่างเชิญชวน ปากก็กระซิบบอก “เอาเหมอแรงๆ เลย เหมอคิดถึง”
ได้ยินดังนั้นคนรูปหล่อก็กัดกรามแน่น ขยับเคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาลงไปชิดสะโพกของไอ้เหมอที่บัดนี้มือของมันแหวกก้อนเนื้อสองข้างออกจากกันจนเห็นช่องทางที่กำลังขมิบอย่างน่ามอง ชนะส่งนิ้วแกร่งเข้าสำรวจก่อนจะตามด้วยลิ้นร้อนที่เริ่มโลมเลีย ไอ้เหมอกัดริมฝีปาก เชิดหน้ากลั้นเสียงคราง แม้มันจะกระสันอยากมากแค่ไหน แต่ก็ยังคงจำได้ว่ามีไอ้ขี้เมาอีกสามคนนอนอยู่เต็นท์ข้างๆ มันจึงไม่อยากส่งเสียงน่าอายออกมา
“สวยมากครับ” ชนะกระซิบบอก ไอ้เหมอยิ่งหูแดงแก้มแดงเพราะโดนกัด โดนงับเข้าให้ ลิ้นร้อนก็ระรัวแกล้งให้สะโพกมันส่ายร่อน ชนะค่อยๆ จูบไล้ขึ้นมาตามเนิน งับเข้ากับผลไม้สองลูกสีแดงก่ำของไอ้เหมอแล้วเริ่มลากเลียลิ้นร้อนขึ้นตามความยาวของแก่นกายที่กำลังแข็งรับสัมผัสจนน้ำเหนียวไหลเยิ้มออกตรงส่วนหัว ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก หน้าแดงไม่แพ้ส่วนกลางลำตัวของมัน เด้งเอวสวนรับโพรงปากของคนรูปหล่อที่กำลังขยับรูดรั้งสร้างความเสียวกระสันให้
“อ้ะ อ๊ะ อาา นะ...จะแตกแล้ว...นะ...พอ พอแล้ว...อาาาาาา” ไอ้เหมอกระซิบเสียงหวิว ก่อนที่หัวสมองมันจะเบลอเลือนไปพร้อมกับน้ำรักที่ฉีดเข้าโพรงปากของคนรูปหล่อ ไอ้เหมอพยายามดึงตัวออกห่างแล้วแต่อีกฝ่ายไม่ปล่อย มันไม่อยากให้ชนะกลืนกินของมันลงไป กลัวว่าจะไม่สะอาด กลัวว่าจะทำให้พ่อดาวประจำใจของมันป่วยเพราะกินของสำแดงเข้าไป แต่ชนะกลับไม่ให้ไอ้เหมอเป็นอิสระ ริมฝีปากร้อนยังคงดูดชิมความหวานคาวที่ไอ้เหมอพ่นออกมา ปริมาณของมันมากพอที่คนรูปหล่อจะกลืนกินได้ไม่หมด ความขุ่นข้นสีน้ำนมจึงไหลซึมออกตรงมุมปาก
“เซ็กส์สุดๆ” ไอ้เหมอกระซิบ ดึงคนรูปหล่อที่มองมันตาเยิ้มมาบดจูบ เลียซับน้ำรักที่เลอะมุมปากให้คนรักอย่างไม่รังเกียจ “ของเหมออร่อยไหม”
“อืม...อร่อยจนติดใจแล้วตอนนี้” ชนะเพิ่งเคยปรนเปรอให้ไอ้เหมอจนมันปลดปล่อยในปากเป็นครั้งแรก คนรูปหล่อกล้ำกลืนรสชาติแปลกใหม่ลงคอด้วยความมัวเมา เมาทั้งฤทธิ์เหล้า เมาทั้งฤทธิ์ของคนรัก “ขอผมชิมบ่อยๆ นะ”
“อื้ม ตามใจเลยครับที่รัก” ไอ้เหมอมันยิ้มทั้งปากทั้งตาจนชนะต้องขยับยิ้มตาม “ขยับขึ้นมา...ขอเหมอชิมของนะบ้าง”
ไอ้เหมอกลับมาคราวนี้คงลืมความอายทิ้งไว้ที่โรงเรียน เพราะมันรูดซิบกางเกงของคนรูปหล่อลงด้วยริมฝีปาก มือก็ขยับปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงก่อนจะงัดเอาเจ้ามังกรของคนรักออกมาเล่น ชนะกัดริมฝีปาก ส่งเสียงฮึมฮัมเมื่อไอ้เหมอเริ่มห่อปากรับมังกรของเขาเข้าไปเต็มคำ มันทั้งดูดทั้งเลียราวกับเป็นแท่งไอศกรีมรสโปรด เลียตั้งแต่โคนจรดปลาย วนลิ้นลงตรงส่วนหัวแล้วลากไล้ลงไปถึงโคน อ้าปากงับเอาลูกบอลสองลูกเข้าเต็มปากเต็มคำ สายตาของมันก็ช้อนขึ้นจับจ้องคนรูปหล่ออย่างยั่วยวนจนชนะทนไม่ไหว จับศีรษะไอ้เหมอมั่นแล้วกระแทกเอวส่งมังกรเข้าโพรงปากไอ้เหมอที่เต็มใจรับเอาไว้ กระแทกรัวจนมันต้องยกมือขึ้นปรามเพราะเข้าลึกจนเกือบอ้วก
“อุก...อึก อุก...”
“เหมอ...เหมอครับ” ชนะร้องเรียกชื่อไอ้เหมอเสียงพร่า ก่อนจะชักเอามังกรออกมาคลึงริมฝีปากมันแล้วปลดปล่อยเลอะใบหน้าไอ้เกรียน ไอ้เหมอแลบลิ้นเลียเท่าที่ลิ้นของมันจะเลียถึง ตวัดรับเอาความคาวเข้าปากด้วยใบหน้าแดงจัด
“นะจ๋า” ไอ้เหมอร้องเรียกเสียงอ้อน แววตามันหยาดเยิ้มจนคนรูปหล่อไม่อาจทานทนกับความต้องการที่รุนแรงในใจของตัวเองได้ ปาดน้ำรักออกจากดวงหน้าของคนหัวเกรียนแล้วเอามาชะโลมกับช่องทางร้อนที่ยังคงปิดแน่น “กระแทกมาตรงนี้...เอาเหมอแรงๆ เลยนะที่รัก”
ไอ้เหมอยอมกระซิบถ้อยคำน่าอาย เพราะมันรู้ว่าชนะจะสุขใจมากแค่ไหนกับคำร้องเรียกหยาบโลนของมัน ความสุขของชนะคือความสุขของไอ้เหมอ ไม่ว่าชนะจะชอบแบบไหน ไอ้เหมอโอเคทั้งนั้น มันไม่มีข้อแม้อะไรแล้ว แค่อยากให้คนที่มันรักมีความสุข
“อึก! นะ...จ๋า อ๊ะ...” ใบหน้าของไอ้เหมอเหยเกเมื่อมันรับความใหญ่โตเข้าไปทีเดียวทั้งลำ ชนะกระแทกเข้าหามันจนไม่มีเหลือให้ได้เสียดาย “มีความสุขไหม อะ...อ๊า... อ๊ะ ใหญ่จัง...แน่นไปหมด”
ชนะยิ้ม พยักหน้าเบาๆ มีความสุขจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก รู้เพียงแค่ว่าเสมอเท่านั้นที่ทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้ คนรูปหล่อโน้มตัวลงจูบไอ้เหมอที่ยกขาขึ้นตวัดรัดรอบเอวของอีกฝ่ายเพื่อให้ร่างกายทั้งสองเชื่อมกันแนบแน่น
“ขยับซี...เหมอจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” ไอ้เหมออ้อนวอน แต่คนรูปหล่อที่มีสีหน้าทรมานไม่ต่างกันก็ไม่ยอมขยับ กลับกดแช่ท่อนลำให้โพรงร้อนขมิบตอดรัดอยู่อย่างนั้น “ชนะ...”
“อือ...อยู่นิ่งๆ สิครับ”
ชนะคงชอบที่ได้ทรมานทั้งตัวเองและคนรัก แต่ไอ้เหมอมันจะขาดใจอยู่แล้ว สะโพกของมันส่ายขยับแต่ชนะก็ฟาดอย่างแรงจนมันกระตุก มองด้วยสายตาตัดพ้อน่าสงสาร
“เสมอ...คิดถึงผมไหม” ชนะถามเสียงแผ่ว จูบขมับที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของไอ้เหมอ ยิ่งเห็นสีหน้าทรมานไปด้วยความเสียวกระสันของมันก็ยิ่งพึงพอใจ “บอกให้ผมชื่นใจหน่อยสิครับ”
“คิดถึง...คิดถึงมาก นะจ๋า...ขยับเสียที เหมอ...อยาก...จะไม่ไหวแล้ว” ไอ้เหมอลืมสิ้นความอาย ริมฝีปากร่ำร้องอยากได้มากกว่าที่กำลังได้รับ ชนะคลี่ยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาซับสีจางหน้ามอง วนสะโพกสำรวจโพรงภายในของไอ้เหมอเบาๆ จนไอ้เหมอสูดปากร้องอย่างทรมาน
“อยากให้ผมเอาแรงๆ เหรอครับ”
“อะ...อื้ม”
“แต่มันเสียงดัง...เวลาที่ผมกระแทกเข้าใส่เหมอ คงไปปลุกคนอื่นเข้า”
“ง่า...ทำไงดี” ไอ้เหมอกัดริมฝีปาก มองชนะด้วยความวิงวอน “เหมอ...อยากแล้ว อูยยย นะจ๋า...อย่าแกล้งเหมอเลย จะขาดใจ”
“ร่านขนาดนี้เลย...” สายตาของชนะโลมเลีย ก้มลงกัดซอกคอไอ้เหมอ “อยากเห็นคนร่าน...ขึ้นให้จังเลยครับ”
แค่เพียงเท่านั้น ไอ้เหมอถูกจับให้พลิกตัวอยู่ข้างบน ส่วนที่เชื่อมกันแทบหลุดในจังหวะที่พลิก แต่ก็สอดกระแทกเข้าจนมิดเมื่อไอ้เหมอเผลอทิ้งน้ำหนักตัวลงบนร่างของคนรูปหล่อจนหมด
“อึก!” เพราะถูกกระแทกเข้าจุดกระสัน ไอ้เหมอจึงตัวโอนอ่อน แล้วเริ่มขยับควบท่อนลำที่ตอนนี้มันต้องการอย่างบ้าคลั่ง ชนะยกแขนรองหัวเพื่อจดจ้องมองไอ้เหมอทุกการเคลื่อนไหว ร่างทั้งร่างของมันสั่นคลอน ลดตัวลงรับมังกรของเขาจนหายเข้าไปในโพรงร้อนแล้วยกตัวขึ้นจนเจ้ามังกรเกือบหลุดออกจากถ้ำก่อนจะลดตัวลงครอบครองใหม่ ทำอย่างนี้อยู่ซ้ำๆ จนคนรูปหล่อแทบขาดใจ แต่ชนะไม่ปล่อยให้ไอ้เหมอได้คุมเกมนาน มือใหญ่จับเอวมันไว้มั่น แล้วกระแทกสวนกายถี่รัว แรงเร็วจนเกิดเสียงดัง ไอ้เหมอกลั้นเสียงสุดใจ มันอยากร้องครางให้สมกับความสุขใจนี้ แต่ก็ไม่อาจทำได้เมื่อคนรูปหล่อยกนิ้วขึ้นชิดริมฝีปากเป็นสัญญาณไม่ให้พูด ไอ้เหมอเชื่อฟัง แต่มันก็ทรมานเหลือเกิน ยิ่งมันถูกลิ้นร้อนปรนเปรอไปพร้อมแรงกระแทก สติของมันก็ลอยละล่องไปในที่ไกลแสนไกล หากชนะยังไม่หยุดทรมานร่างกายของมัน...ไอ้เหมอก็อาจจะขาดใจตายไปในอ้อมกอดนี้ก็ได้
..............................................................TBC...................................................................
ขอให้ความรักมีแต่ความสุขใจ ไม่ว่าสิ่งไหนเข้ากันหมดทุกอย่าง ขอให้ความรักเขาและเธอไม่มีจืดจาง มีเขาเคียงข้างไม่มีความทุกข์ใด ขอให้ความรักดียิ่งกว่าที่ฝัน ไม่มีเปลี่ยนผันรักกันหมดหัวใจ ขอให้เธอนั้นได้คู่เคียงกันตลอดไป ฮึ่ยยย นังเหมออออออออออ!!!!!! :katai4: :m31: :katai1:
ขอชนะคืนมาสู่อ้อมอกเราาาาา :angry2:
-
:กอด1:
งุ้ยยยย มือสั่นเลย 55 ฟินเข้าเส้น พิมไม่ถ๊วกเลยยยยย แรงกระแทกจากน้องนะเเละลูกเหมอส่งผลอาฟเตอร์ช็อค รัวๆ :o8:
เหมอน่ารักกกก ยิ่งรักยิ่งหลงลูกเหมอ ทั้งความคิดทั้งนิสัยดีงามมมมม
สุภาพบุรุษลูกผู้ชายมากกกก กอไก่ล้านตัว กับสิ่งที่เหมอคุยกะวิม
คุณหญิงแม่ช่างอบรมและเลี้ยงดูลูกได้ดีงามแท้เหลา
เอาจริงๆนะ ถ้ามีแฟนแบบเหมอ นี่คงมีความสุขมากเป็นผู้ชายที่ดีงามทั้งความคิดและจิตใจ เห็นได้จากหลายๆตอน
#เหมอ ใจนายหล่อมากกกกกกกกกกก ชนะยังสู้ไม่ได้อะ บอกเล๊อะ
#ยิ่งรู้จักยิ่งรักยิ่งหลงงงลูกเหมอตามชนะเข้าทุกวัน :heaven
#ใครจะตบตีแย่งชิงชนะรูปหล่อกันเชิญค่ะ เเต่เค้าขอลูกเหมอใส่ห่อกลับบ้านนะ :laugh:
ส่วนน้องนะนี่รู้เร๊อะ ทั้งรักทั้งหลงลูกเหมอของป้าเลยล่ะเซ่ :hao7:
ก็เเซ่บขนาดนั้นเนอะ เพราะงั้นจงรักจงหลงต่อไปนานๆนะลูก ป้าอยากกินอ้อยไปนานๆ ไม่กลัวเบาหวาน สู้ตายยย :z1:
หอมหัวกวิ้นกวิ้น ประโยคนั้นมันใช่อะ ตรงจายยยยย ยกพี่หมัยให้เป็นรางวัลลล :hao7:
คุณชายยย หนูมีมุมซึ้งๆอีกแล้ว อย่าเสียใจไป แค่อกหัก ผู้หญิงคนเดียวหาใหม่ได้ลูก
ศัตรูหัวใจน้องนะเริ่มเผยตัวล่ะ นังป่าน ปราโมทย์ แต่ไม่ต้องห่วงป้าจะช่วยตบรัวๆ 55
บอกตรงๆ ใครจะเเย่งกันเป็นภรรยาน้องนะนี่ แย่งปายยยยไม่สน ( เก๊ากลัว น้องนะหิวเเร๊งงงงเก๊าไม่ถึกพอ :ling3: )
แต่ถ้าจะมาเเย่งเป็นภรรยาน้องเหมอป้าไม่ยอมมมมม ตบนังน้องป่าน รัวๆ :beat:
ตอนนี้หวานเว่อร์ สมกับเป็นคืนเข้าหอ คนเขียนน่ารักกกก บอกงานเริ่มหกโมงเย็นพอเข้ามาส่องก็เจอเลยยยยย
น้ำอ้อยหวานเรี่ยราดมากกกก ฟินนนนนน 55
แต่หวานขนาดนี้นี่ แอบกลัวใจ หวั่นๆ :mew5:
เริ่มกลัวมาม่า กลัวหลุมอากาศ กลัวพายุหมุน มาจู่โจมเที่ยวบินฟินแลนนนน o22
รอตอนต่อปายยยยย รักนะจ๊วบๆ :L2: :กอด1: :pig4: :L1: :L2:
-
บทรักของน้องเหมอกับชนะนี่ :hao6: :hao6:
ข้าน้อยของชาบูคนแต่ง สมกับที่ชนะไม่เบื่อเหมอ
คนอ่านก็ไม่เบื่อเนื้อบทของคนแต่งเลยค่ะ :laugh: :laugh:
-
:pighaun: :pighaun:
-
:pig4: :pig4:
-
ร้อนแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m25: :m25: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เป็นคู่แท้ที่หากันจนเจอจริงๆ. :-[ เสมอมีเพื่อนดีมากๆ รวมถึงน้องวิมด้วย
เพื่อนๆน่ารักมากที่จัดงานฉลองแต่งงานให้น้องเหมอ ยิ่งคำพูดดีๆที่ชายพูดอวยพร ยิ่งทำให้งานนี้ศักดิ์สิทธิ์และน่าจดจำเข้าไปใหญ่ แอบเขินตีลังการาวดอร์ฟแปดตลบแทนน้องเหมอ
คำพูดของเหมอที่คุยกับวิม ทำให้เหมอดูหล่อมากๆ ในสายตาคนอื่นวิมอาจจะดูเป็นคนที่ไม่มีค่า แต่การพูดและตีความของเสมอทำให้รู้เลยว่าเหมอเป็นคนคิดบวกและมีทัศนคติที่ดีจริงๆเลย o13
ดีใจกับชนะที่เสมอกลับมาอ้อนกลับมาเอาอกเอาใจเหมือนเดิม " ความสุขของชนะคือความสุขของไอ้เหมอ ไม่ว่าชนะจะชอบแบบไหน ไอ้เหมอโอเคทั้งนั้น มันไม่มีข้อแม้อะไรแล้ว แค่อยากให้คนที่มันรักมีความสุข". อ่านประโยคนี้แล้วยิ้มหน้าบานมากกกกกก :hao6:
ปล.กวิ้นน้อยไปเอาเต้นท์พี่สมัยมาได้ยังไงจ๊ะ 55555 แล้วจะบอกว่าการทำป้ายให้เหมอเนี่ยน่ารักมากเลยนะจ๊ะเจ้านกบินไม่ได้
-
:jul1:
-
:haun4: นุ้งเหมอสู่ฟินแลนด์ พาป้าไปด้วยตลอดดดดดดดดดด
รักก๊วนของเหมอจริงๆ
-
ยินดีกับเหมอและชนะรูปหล่อด้วยนะ :L2:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ขอให้อินังน้องเหมอกับผัวรัก รักกันตลอดไป ขอให้ท้องได้ลูกแฝดหก :laugh:
-
แหม! อย่าว่าแต่ 3 หน่อเลย คนอ่านก็เจออุทกภัยน้ำอ้อยเหมือนกัลลลล หว๊านนนนน หวานนนน :jul1: แต่ถ้าถามชนะกับเสมอคงตอบว่ามันหวาน แต่หวานแบบคาวๆ 55555
-
:heaven
:heaven
:heaven
ตอนนี้ขอเม้นเท่านี้
เราฟินจนนิ้วพิมพ์ไม่ออก
แต่เดี๋ยวก่อน
จำได้ว่าเหมือนชนะจะเคยบอกว่าจะพาเหมอไปแต่งที่เชียงใหม่ชิมิ
แล้วเหมอต้องได้ใส่ชุดเจ้าสาว
แปลว่านี่มันเป็นแค่งานเลี้ยงสละโสดแต่ยังไม่ใช่งานแต่งงานนี่นาาาาาาาาา
เหมอต้องได้ใส่ชุดเจ้าสาววววว
ชุดเจ้าสาวของเหมออออออออ
ต้องมีงานแต่งงานอย่างเป็นทางการด้ววยยยย
:serius2:
-
แซ่บ ลืมตายยยยย เหมอเอ๊ย!! ผัวรักผัวหลงอ่ะ
-
เคมีของคุณทั้งสองเข้ากันมาก เข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ถ้าไม่ได้อ่านตอนแรก แล้วเผลอมาอ่านตอนที่ 29 ก่อน
จะไม่คิดว่าเหมอซื่อ ใส ที่วันๆ เอาแต่มโนอีโรติค 5555
ที่ผ่านมาเหมอแอ๊บหรอลูก :hao7:
ไม่เอามือที่สามนะ ป่านเปิ่น นี่คือใคร
ไอ้เกรียนที่เกือบจะเจอเหมอตอนดูหนังใช่ไหม
เจ้าของเขาแรง ร้ายนะ ระวังไว้ด้วยหล่ะ
-
โอยยยย :m25: :m25:
-
:haun4: :haun4:
-
ชอบเหมอ รักเหมอ ทำไงดี ชนะเราขอเหมอนะ 55555 คือดีงามอะ
-
:impress2: อิจๆๆๆๆๆๆ อิจนังน้องเหมอเป็นที่สุด
ช่างเป็นคืนฉลองวิวาห์ที่ ...เร่าร้อนนนนนนนน :m25:
-
:jul1: :jul1: บินไปฟินแลนด์พร้อมกับเหมอ ตอนนี้เลือดไหลแทบหมดตัว
-
ร้อนแรงจนเราอิจฉาตาร้อนนนนนนน โอ้ยยย เข้หอแล้วว ยินดีด้วยน้าาา ต่อไป ชนะก็ยกขันหมากไปขอเหมอด้วยล่ะ อิอิ
-
รักชนะ....ร้อนแรงมาก~~~~
-
:jul1: :jul1: :jul1:
คืนเข้าหอ
-
:m25: :heaven :heaven
-
คู่สร้างคู่สมจริงๆ :haun4:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
คือดีงามมากกกกกก
-
เลือดพุ่ง
-
:pighaun: ฟินนนนน
-
เป็นคืนเข้าหอที่เร่าร้อนมากกกกก แฮ่กๆๆ งานนี้อิกวิ้นทำดีจัดงานได้ดี เป็นแม่งานได้เยี่ยม แต่ชั้นว่าสักวันอิกวิ้นต้องโดนพี่หมัยกดทำเมียแน่ๆ และที่แน่ๆคนชื่อป่านต้องอยากได้ลูกเหมอเป็นผัวแน่นอน เสียใจคนที่เธออยากได้เป็นผัว เค้ามีผัวแล้วจ๊ะเอิ๊กๆ โอ๊ยยยยอิจฉาลูกเหมอแรง รักกันไปจนแก่เฒ่าเลยนะ ถ้าหนทางชีวิตระหว่างทางมีเรื่องเดือนเนื้อร้อนใจต้องช่วยกันประคับประครองผ่านมันไปด้วยกันให้ได้นะ
-
:pighaun: :pighaun:
-
อยากไปกางเต๊นท์อยู่ข้างๆเลยทีเดียว :pighaun:
มีคนอยากเป็นเมียเหมอแล้วหล่ะชนะ ดูแลเมียตัวเองดีๆนะ
-
ตอนนี้ทั้งตอนไม่มีไรเลยนอกจาก NC
ดีค่ะ 5555555555555555555555555555
-
อ๋อยยยย ฟินไม่ไหวแล้ววว
ว่าแต่อยากเห็นชนะผูกเหมอแบบในหนัง ใช้น้ำตาเทียนด้วยจะดีมาก วรั้ยยยยยยยยย :katai2-1:
-
น้องเหมอนี่สุดๆ เลย
-
:haun4: ฟินแลนด์ :haun4:
-
ขอให้รักของเหมอกับนะผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆไปได้นะจ๊ะ
-
ให้ 3 คำ อยาก เป็น เต้นท์///ช่วงเวลาแห่งการกินมาม่าคงใกล้เข้ามาแล้วสินะ
-
ดีนะที่นังเพื่อนซี้มันเมาหลับสลบ
เพราะสามีชนะและภรรยาเสมอ เข้าหอกัน
ขอให้มีความสุขและยึดคำพูดของชายไว้เตือนใจ
หากวันร้ายมันพัดเข้ามาจะยังจับมือกัน
ปล.เหมออออ เธอช่างเลอค่า คำที่พูดกับวิมเราโคตรประทับใจ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!! :pighaun: :pighaun: นุ้งเหมอออออ ไปเที่ยวฟินแลนด์รอบนี้นานเลยนะ
-
ขอเลือดไม่พอ กลัวเป็นเบาหวานอีก เขาหวานกันจริงๆนะคุณ :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
เห็นใจคนโสดด้วยค่ะ
-
เสมอได้ชนะแบบเต็มรูปแบบ :pighaun:
-
:pighaun: :pighaun:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดรีบไปอ่านก่อนค่อยมาเม้น//ฮิ้ววววววเค้าเข้าหอกันแล้ววววเค้ากินอ้อยทั้งลำกันแล้ววววว เรารักกวิ้น กวิ้นกวิ้นเป็นเพื่อนที่น่ารักจริงๆ(แต่ทำไมเราจิ้นหมัยกวิ้น)วิมก็แสนดีเป็นชะนีมีสมองที่หายากในนิยายเหล่าผองเพื่อนแก๊งค์F4เพื่อนแท้ถึงจะปากหมาไปบ้าง นับวันนะยิ่งรักยิ่งหลงเหมอเข้าไปใหญ่ยิ่งเหมอเข้าใจรสนิยมของนะไม่กลัวและมีความสุขไปกับนะนะก็ยิ่งรักเหมอมากขึ้นตอนนี้น้ำอ้อยหกเรี่ยราดมากๆแต่เริ่มรู้สึกว่าจะได้กลิ่นมาม่ามาไกลๆจากน้องป่านผู้มองเหมออย่างเทิดทูนเรากลัวว่าป่านน่าจะเป็นตัวแปรให้อารมณ์และนิสัยเบื้องลึกที่แสนร้ายของชนะเปิดเผยออกมา ยังไงเราก็ขอความหวานความหื่นสถิตอยู่อีกหลายๆตอนหน่อยนะ #เสมอมาทั้งชีวิตแต่ตอนนี้ได้ชนะซะที
-
รอ .......... เสมอ :z2:
-
รอ รอ รอ
:impress2:
-
โอ๊ยย นังเหมอออ ฟินไปสิ ฟินไปปป๊
ชนะเจ้าของกิจการไร่อ้อยระดับเอเชียอาคเนกลับคืนร่างแล้ว
อิจสุดดด อิจจ นอกจากจะหล่อ รวย _ใหญ่ ยังมีกิจการไร่อ้อยเป็นของตัวเองอี๊กก
ตอนหน้านังเหมอฟ้าเหลืองขาล้ามั้ย รอดู5555555
-
วันนี้ไม่อัพตอนที่ 30เหรอคะ....รอ รอ รอออออออ
-
เราจะบ้าาา ตอนเค้าหวานกันเราก็เกลียดด แต่ดราม่าเราก็ไม่เอา สรุปเราต้องการอะไร 5555555 เราก็ดีใจนะที่เค้าเหมือนจะกลับมาหวานๆไม่สนใจใครอีกรอบแต่แบบ... หมั่นไส้อ่ะะะะ โง้ยยยย เบื่อคนรักกันนนน จริงๆเราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลยนะ กับคนอื่นนี่รักกันเราก็ดีใจ คิดว่าดีแล้ว พอมาเป็นคู่นี้... ความหมั่นไส้ทะลุเพดานเลยค่ะ Orz น้องเพื่อนนักเรียน(จำชื่อไม่ได้)นี่คงไม่ได้จีบน้องเหมอเนอะ? แต่ถึงจีบน้องเหมอก็ไม่หวั่นไหวหรอก 5555 เค้ารักพ่อดาวประจำใจของเค้านู่นนนน น้องไม่เห็นจริงดิว่าใครมารับน้องเหมอ งื้ออออออ ส่วนน้องหวิ้นของเค้าาา น้องกวิ้นนนนนนนนนนน รักนะคะ จุ๊บบบ นังเหมอ! มาหอมแก้มน้องกวิ้นของเราได้ไงงงง ฮึ่มๆ แต่เรายอมก็ได้ เราเพิ่งเห็นมุมน่ารักของน้องเหมออีกมุม โอ๊ยยยยย สุถาพบุรุษมากค่ะคุณขา รับชนะเข้าแก๊งอีกคนแล้วเปลี่ยนเป็จุฑาเทพเลยเถอะค่ะ ฮืออออออ โอ๊ยยย น่ารักมากจริงๆ ส่วนชนะกับเสมอนั้น... เราไม่พูดแล้วกัน เรายอมเป็นคนแพ้เอง รักกันไปนานๆนะค้าาาาา อย่างที่ชายบอก มีควาสุขมากนะคะ กอดดดดด :mew1:
-
น้ำตาลขึ้นตากันเลยทีเดียวค่ะ
น้องเหมอเป็นคนน่ารัก ใครๆก็รักอย่างที่วิมว่าเนอะ
ชอบความเป็นสุภาพบุรุษมาก ประทับใจอ่ะ
อยากแย่งมาจากชนะเบย อิอิ
-
รอน้องเสมอ :z2:
-
อ่านแล้วเขิน ทำไมคู่นี้น่ารักกันขนาดนี้น้าาาา
-
ตอนที่ 30
“เอ้า กินข้าว” ไอ้กวิ้นมองเพื่อนรักของมันที่หน้าตาซูบซีดคงเพราะโดนรีดน้ำออกทั้งคืนด้วยสายตาสมเพชเวทนา “แล้วไอ้หล่อมันไปไหน”
“ไปส่งพวกไอ้เชษฐ์ที่สนามบิน อ้อ แต่ไอ้ปิ๊กลงบ้านญาติมัน” ไอ้เหมอตอบแล้วตักข้าวต้มเข้าปาก “มึงหลับสบายมะ”
“สบายเหี้ยไร เสียงคนสับหมูดังทั้งคืน” ไอ้กวิ้นบอกด้วยสีหน้าเอือมๆ ความจริงมันไม่ได้ยินเพราะเมาปลิ้น มาฟื้นเอาตอนเช้า แต่เห็นสภาพใบหน้าของไอ้เหมอเพื่อนยากแล้วก็พอเดาอะไรได้บ้าง “เอวหักไหมน่ะมึง”
“หักเหี้ยไร ยังอยู่ดีเว้ย” ไอ้เหมอเถียง แม้มันจะรู้สึกปวดเนื้อปวดตัว แต่มั่นใจว่าตอนที่ควบม้าให้กับคนรูปหล่อ เอวมันไม่ได้รับการกระเทือนแน่นอน แม้มันจะออกแรงจนคิดว่าอาจจะหักได้ก็ตามที
ไม่เจอกันสามสัปดาห์ ชนะบอกคิดถึงมันเสียยกใหญ่ จัดชุดพรีเมี่ยมให้แทบสำลัก ทุกท่วงท่าที่จะสามารถทำได้ไอ้เหมอก็ถูกบงการให้ทำมาหมดแล้ว อายแสนอายแต่ก็สุขแสนสุข ตอนนี้มันกำลังคิดว่าตัวมันเองอาจจะชอบความรุนแรงไปเสียแล้วก็ได้
“กินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปนอนพักก่อนละกัน ตอนเย็นๆ ค่อยกลับบ้าน เดี๋ยวกูโทรบอกคุณหญิงแม่ของมึงให้” ไอ้กวิ้นผลักหน้าผากไอ้เหมอที่ดูใจลอยไปหนึ่งที ก่อนมันจะลุกไปดูการ์ตูนรอบเช้า ทิ้งไอ้เหมอให้อยู่กับถ้วยข้าวต้มเพียงลำพัง
แต่ไอ้เหมอเมื่อกินข้าวเสร็จมันไม่ได้รีบขึ้นไปนอน ยืนยันว่าจะรอคนรูปหล่อของมันกลับมาแล้วค่อยอ้อนให้ขึ้นไปส่งมันเข้านอน ไอ้กวิ้นจึงเบะปากมองด้วยความหมั่นไส้แล้วปล่อยให้ไอ้หัวเกรียนมันนอนเล่นมือถืออยู่ใกล้ๆ แถมยังคอยกวนไม่ให้ไอ้กวิ้นมันดูการ์ตูนได้อย่างสบายใจ
“ไอ้เหมอ เฮ้ย... อ้าว หลับไปตอนไหนวะ” ไอ้กวิ้นกำลังโม้ให้ไอ้เหมอฟังเกี่ยวกับโคนันเดอะมูฟวี่ภาคล่าสุดอย่างออกรส มันอุตส่าห์ลงทุนไปปะปนกับเด็กประถมยืนต่อคิวซื้อตั๋วเข้าไปดูในโรงหนังเพื่อคุโด้ ชินอิจิของมันโดยเฉพาะ เป็นภาคที่ต่อให้ยังไงก็ต้องดูให้ได้ เดอะมูฟวี่ล่าสุดเป็นเรื่องเกี่ยวกับภาพดอกทานตะวันที่เป็นปริศนา ไอ้กวิ้นดิ้นเร่าตั้งแต่ได้ดู Trailer ช่างน่าตื่นเต้นระทึกใจเสียเหลือเกิน แต่คงไม่ระทึกสำหรับไอ้เหมอที่เคยดูการ์ตูนแต่พวกดราก้อนบอล เพราะพอไอ้กวิ้นกำลังเล่าถึงจุดไคลแม็กซ์ หันมองผู้ฟังของมันอีกทีก็พบว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่อาจทราบได้
ปล่อยกูพูดคนเดียวอยู่ได้ตั้งนาน!
ไอ้กวิ้นนั่งดูการ์ตูนไปอีกเพียงครู่ คนรูปหล่อของไอ้เหมอก็กลับมา สีหน้าเพื่อนรูปหล่อดูดีกว่าเพื่อนหัวเกรียนอย่างเห็นได้ชัด มันเปล่งปลั่งสดใสราวกับได้ดีท็อกซ์ ผิดกับไอ้เหมอที่ซูบซีดราวกับโดนดูดพลังชีวิต
“ไอ้กวิ้น เหมอกินข้าวยัง” ชนะถามไอ้กวิ้นแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ ไอ้เหมอที่นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา ก่อนมือแกร่งจะยกหัวเกรียนๆ ให้หนุนตักอย่างแผ่วเบา
“กินแล้วล่ะ กินเสร็จก็มากวนกูเล่น เล่นเสร็จมันเหนื่อยมันก็หลับ เด็กจริงๆ”
“ไม่ใช่มึงพูดจนเหมอหลับเหรอ”
“ใช่ที่ไหนเล่า” ไอ้กวิ้นมองค้อน แต่เพื่อนรูปหล่อของมันก็แค่อมยิ้ม มองมาอย่างรู้ทัน “ไอ้นะ มึงพามันขึ้นไปนอนข้างบนไป จะได้นอนสบายๆ”
ชนะพยักหน้า ยกหัวเกรียนออกจากตัก แล้วทำท่าจะช้อนตัวไอ้เหมอขึ้นอุ้ม แต่ไอ้กวิ้นรีบเบรคพร้อมกับมองไอ้รูปหล่อด้วยหน้าเหวอๆ
“มึงอุ้มไม่ไหวหรอก” มองจากขนาดร่างกายและน้ำหนักตัวแล้ว ไม่มีทางที่ชนะจะอุ้มไอ้เหมอไหว แม้คนรูปหล่อจะสูงเฉียด 190 ซม. แต่ก็เป็นความสูงที่มากกว่าไอ้เหมอแค่ห้าเซ็นเท่านั้น เรื่องน้ำหนักไม่ต้องพูดถึง ไอ้เหมอมากกว่าตั้งสามกิโลกรัม “ปลุกมันดีกว่าน่า”
“เหมอกำลังหลับสบาย” ชนะบอกพร้อมยิ้มอ่อนโยน มือแกร่งก็ยกขึ้นลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมออย่างเอ็นดู “เมียคนเดียวทำไมกูจะอุ้มไม่ไหว”
“หลังหักอย่ามาโทษกูละกัน” ไอ้กวิ้นบอกอย่างระอา “แล้วมึงจะอุ้มท่าไหน เอาแบบอุ้มเจ้าสาวเข้าหอเลยไหมวะ”
“ท่านั้นไม่ไหวว่ะ” ชนะยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “แต่มีท่าที่กูอุ้มไหวอยู่ละกัน มึงดูการ์ตูนไปเถอะ ไม่ต้องสนใจ”
ไอ้กวิ้นพยักหน้า แต่สายตาก็เหลือบมองอย่างเป็นห่วง ครั้นพอเห็นไอ้หล่อมันอุ้มไอ้เหมอด้วยท่าที่มันบอกว่ามันอุ้มไหวแล้ว ไอ้กวิ้นนกบินไม่ได้ก็ถึงกับหน้าร้อนผ่าวทันที เพราะตอนนี้ในหัวมันจินตนาการไปไกลแสนไกล
“อือ...” เสียงไอ้เหมอครางแผ่วเบา แต่มันคงเหนื่อยคงง่วงเกินกว่าที่จะลืมตาขึ้นมารับรู้กับเหตุการณ์ที่ทำให้ไอ้กวิ้นจิ้นไปไกลถึงดาวอังคารได้ “ฮือออ จะนอน”
ชนะจูบขมับไอ้เหมอเพื่อปลอบโยนให้ไอ้คนงอแงที่กำลังดิ้นอยากนอนให้สงบ “ผมพาไปนอนนะ เหมออย่าดิ้น เดี๋ยวตก”
“กลับมาแล้วเหรอ” ไอ้เหมอถาม แต่ตามันยังคงปิดสนิท เสียงมันก็กระซิบออดอ้อนอย่างที่ไอ้กวิ้นเพื่อนซี้ก็เพิ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรก “ไปนาน”
ชนะอมยิ้ม หอมแก้มไอ้เหมอเป็นการขอโทษที่ให้รอ ก่อนจะหันบอกไอ้กวิ้น “กวิ้น ไปเปิดประตูห้องให้ด้วย”
“เออๆ” ไอ้กวิ้นรับคำ ลุกขึ้นเดินนำสองเพื่อนซี้ที่กำลังทำให้มันใบหน้าร้อนผ่าว เพราะนึกภาพออกได้เลยว่าไอ้นะมันอุ้มไอ้เหมอในท่านี้...คงเฉพาะเวลาที่ทำอะไรๆ กันแน่ๆ
ท่าอุ้มเจ้าหญิงไอ้หล่อมันบอกมันอุ้มไม่ไหว แต่ท่าลิงอุ้มแตงนี่มึงสู้ขาดใจล่ะสิ ทำไมกูมีเพื่อนหื่นอย่างนี้วะ!
ไอ้กวิ้นส่งคู่บ่าวสาวเข้าห้องเสร็จมันก็รีบแจ้นลงไปดูการ์ตูนของมันต่อ ชนะวางไอ้เหมอลงบนเตียง จัดท่านอนให้มันอย่างดีก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมให้จนถึงอก เพราะห้องไอ้กวิ้นเปิดแอร์เย็นยิ่งกว่าอยู่ขั้วโลกเหนือเป็นปกติ ให้นอนโดยมีเสื้อยืดผืนบางกับกางเกงผ้าขายาวแค่ตัวเดียวก็เกรงว่าไอ้เกรียนมันจะป่วยไปเสียก่อน
ไอ้เหมอปรือตาขึ้นอย่างงัวเงียเมื่อร่างกายได้รับความอบอุ่นจากผ้าห่มหอมๆ ที่จำได้ดีว่าเป็นกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มของไอ้กวิ้น ขยับตัวพลิกไปทางซ้ายก็เห็นว่ามีเทพบุตรรูปหล่อผู้ครองตำแหน่งดาวประจำใจของมันทอดสายตามองมา
“ปวดเมื่อยตรงไหนรึเปล่าครับ” ชนะถามเสียงนุ่ม มือก็ยกขึ้นนวดคลึงหน้าผากให้ ไอ้เกรียนมันจึงยิ้มกว้าง มองตาปรอย
“เมื่อยไปทั้งตัวเลย นะจ๋านวดให้เค้าหน่อย”
ไอ้เหมอออดอ้อนขนาดนี้แล้วมีหรือชนะจะกล้าขัด ยอมนั่งลงบนเตียงให้ไอ้เหมอใช้ตักหนุนนอน ทั้งยังมีบริการนวดผ่อนคลาย มือใหญ่ที่คิดว่าบีบนวดตรงไหนให้คงได้ช้ำ แต่เอาเข้าจริงกลับทั้งนุ่มนวล ทั้งอ่อนโยน จับเนื้อต้องตัวไอ้เหมอราวกับกลัวจะแตกหัก จนมันเสียเองที่ต้องร้องบอกให้นวดแรงๆ
“นะจ๋า แรงๆ เลย”
“นวดแรง จากที่จะผ่อนคลาย จะกลายเป็นระบมน่ะสิครับ” คนรูปหล่อบอก แต่ก็ยอมเพิ่มแรงกดย้ำให้ ไอ้เหมอจึงคลี่ยิ้มถูกใจ “ผมนวดให้แล้วเหมอก็นอนนะ พักผ่อนเยอะๆ ตอนเย็นจะได้ไปเที่ยวกัน”
“เที่ยวไหนอ่า” ไอ้เหมออยากบอกเหลือเกินว่ามันต้องกลับบ้าน เพราะสัญญากับคุณหญิงแม่ไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องกลับ พักหลังมานี้ กลับจากโรงเรียนมันก็ขลุกอยู่กับชนะตลอด ไม่ไปบ้านชนะ ก็พากันไปเที่ยว อยู่บ้านให้คุณหญิงแม่เห็นหน้าแทบนับชั่วโมงได้เลย ไอ้เหมอจึงอดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ เพราะมันก็ยืดอกยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยว่ามันติดแฟน
ชนะคลี่ยิ้มมองไอ้คนตั้งคำถามที่มีสีหน้าลังเล ใจหนึ่งมันคงอยากไป แต่อีกใจคงอยากกลับบ้าน “มีงานวัดน่ะ ผมก็ไม่เคยไปหรอก พี่เขยเขาชวนไป บอกว่าน้องเหมอชอบเที่ยวงานแบบนี้ แล้วน้องเหมอว่าไงครับ ชอบจริงรึเปล่า”
ไอ้เหมอยิ้มเต็มหน้า ผุดลุกขึ้นแล้วยกแขนโอบรอบคอคนหล่อของมันก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวา “ชอบมากกกก นะคุยกับพี่หมัยตอนไหนอ่า ไม่เห็นพี่หมัยบอกเหมอบ้างเลย”
“ผมไปที่บ้านเหมอมาน่ะครับ พอดีคนที่บ้านโทรมาบอกว่ากระเป๋าที่ผมสั่งให้คุณหญิงแม่มาถึงแล้ว เลยแวะไปเอาที่บ้านแล้วเอาไปให้ท่าน เจอกับพี่หมัยก็เลยคุยกันนิดหน่อย” ไอ้เหมอแทบอยากกราบอกสามีของมัน แล้วให้รางวัลงามๆ เป็นจูบแสนหวาน แต่มันก็หักห้ามใจไว้เพราะกลัวว่าจูบแล้วอาจจะไม่จบลงแค่จูบ ในเมื่อรู้กันดีว่าพ่อหนุ่มไร่อ้อยของมันมีความต้องการมากแค่ไหน ได้จุดไฟสตาร์ทเครื่องยนต์เมื่อไหร่ พ่อเจ้าประคุณไม่เคยเบาแรงเลย เดินหน้าเต็มกำลังเต็มแม็กอย่างกะจะสูบพลังชีวิตให้ตายกันไปข้าง
“ซื้อให้แต่คุณหญิงแม่ แล้วของเหมออ้ะ” ไอ้เหมอแสร้งแบมือไปตรงหน้า “ไหนของเมีย”
ชนะอมยิ้ม จับมือไอ้เหมอแล้วแลบลิ้นเลียจนไอ้เกรียนสะดุ้งเฮือก ขนลุกไปทั้งตัว “เล่นบ้าๆ”
“หึหึ” ได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะไอ้เหมอก็ยิ่งขมวดคิ้วมองค้อน ก่อนมันจะปีนขึ้นนั่งคร่อมตัก หันหน้าเข้าหาใบหน้าหล่อเหลาแล้วโอบแขนคล้องลำคอแกร่ง ชนะยกมือกอดเอวมันไว้แล้วเอียงคอมอง “อยากได้มากกว่าลิ้นเหรอ”
“เปล่า” ไอ้เหมอส่ายหน้า แตะริมฝีปากลงบนแก้มหอมๆ ของชนะผะแผ่ว “นะเจอท่านบิดาปะ”
“เจอ”
“แล้ว...ว่าไงอ่ะ ท่านบิดาว่าอะไรไหม” ไอ้เหมอนึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ ว่าท่านบิดาจะต้อนรับขับสู้คนรูปหล่อของมันยังไง หวังแต่เพียงว่าจะไม่พูดอะไรที่ทำให้สุดที่รักของมันเสียใจก็พอ
ชนะเลิกคิ้ว มองไอ้หัวเกรียนที่ทำหน้าเป็นกังวลแล้วก็หัวเราะ แต่ไอ้เหมอมันไม่ขำไปด้วย คนรูปหล่อจึงยอมตอบคำถามของมัน “ไม่ว่าอะไร คุณหญิงแม่คงเกริ่นเรื่องผมไว้บ้างแล้ว เพราะพอผมแนะนำตัว คุณพ่อท่านก็รับไว้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไม่ดี เหมอไม่ต้องกังวลหรอกท่านชวนทานข้าวเช้าด้วยซ้ำ ผมก็เลยอยู่ทานด้วย”
“ถึงว่า...ไปนานเลย” ไอ้เหมอพยักหน้าโล่งอก “แล้วท่านบิดาพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเราป้ะ”
“คุณพ่อของเหมอท่านเป็นผู้ใหญ่พอ ผมคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่ท่านจะพูดเรื่องนี้หรอก และผมก็คิดเหมือนกันนะว่าคงต้องใช้เวลาสักหน่อย พ่อของเหมอท่านมีครอบครัวที่ดี มีภรรยาเป็นผู้หญิงที่น่ารักคงเข้าใจเรื่องของพวกเรายาก” ไอ้เหมอก็พอรู้...ไม่ใช่เพราะพ่อเป็นทหารถึงได้เข้มงวดกับมัน ลึกๆ แล้วมันกลับเข้าใจว่าพ่อไม่ได้อายที่มันเลือกจะเป็นอย่างนี้ แต่พ่อคงห่วง...ในความรักที่พ่อไม่เคยรู้จัก คงห่วง...ว่ามันจะไม่ใช่รักที่ดี...ไม่ใช่รักที่มั่นคง และคงห่วง...ในความสุขของไอ้เหมอ
“แล้วพ่อนะล่ะ จะไม่เข้าใจยากเหมือนกันเหรอ” นึกไปถึงหน้าหล่อเหลาคมเข้มที่มักไม่แสดงอารมณ์ของพ่อชนะแล้วไอ้เหมอก็ได้แต่หวั่นในใจ กลัวเหลือเกินว่าจะมีใครมาพรากชนะไปจากมัน
“เหมอ...พ่อผมก็มีเมียเป็นผู้ชาย” ชนะพูดเสียงกลั้วหัวเราะ “ต่อให้เขาจะไม่เข้าใจยังไง แต่เขาก็ปฏิเสธในสิ่งที่เขาเป็นอยู่ไม่ได้หรอก เรื่องของพ่อผม ไม่มีอะไรที่เหมอต้องกังวลเลย เชื่อผมนะ ผมจับมือไว้แล้ว...ไม่มีวันปล่อย ต่อให้ใครจะว่ายังไงก็ตาม พ่ออาจจะบอกว่าเหมอไม่สวย หัวก็เกรียน ไม่น่ารัก ตัวก็ใหญ่ น้ำหนักก็เยอะ อุ้มทีหลังแทบหัก ไหนจะผิวเสีย หน้าคล้ำแดด เอ...มีอะไรอีกนะ”
“เดี๋ยวๆๆๆ เหมอไม่มีข้อดีอะไรเลยเหรอออออออ” ไอ้เหมอร้องโวยวาย แม้หัวใจจะเต้นแรงกับคำมั่นจากชนะ แต่หนวดเสือดันถูกกระตุกเพราะถ้อยคำต่อจากนั้น
“ฮ่าๆๆๆ ผมล้อเล่น”
“รู้ว่าพูดจริง” ไอ้เหมอเบะปาก แกล้งงอนไปอย่างนั้น ตอนนี้มันไม่สนแล้วว่าใครจะมองมันไม่น่ารักยังไง เพราะ สวยระดับนางฟ้า หุ่นดีระดับนางแบบ ก็ยังไม่ได้ครอบครองหัวใจของชนะเหมือนอย่างมัน หน้าแบบไอ้เหมอนี่แหละ ไอ้คนหัวเกรียนที่น้ำหนักเยอะ ตัวใหญ่ หน้าคล้ำแดด และสารพัดความไม่ดูดีคนนี้ ที่ทำให้ชนะหลงหัวปักหัวปำได้ หล่อแค่ไหนยังต้องมาสยบแทบเท้าไอ้เสือเหมอ หึ!
“เหมอจ๋า...”
“ไม่ต้องมาเรียก”
“ฟังผมก่อน” ชนะง้องอนด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนไอ้เหมอแทบระทวย “รูปลักษณ์ภายนอกของเหมออาจจะไม่หอม แต่พอผมได้จูบได้ลิ้มลองแล้ว...ถึงรู้ว่าข้างในน่ะทั้งหอมทั้งหวานสุดๆ เลย เหมอน่ารักในแบบของเหมอ ตาแป๋วๆ คู่นี้ก็มองมาที่ผมด้วยความรักตลอด ใสซื่อไม่เคยโกหกกันเลย มันเป็นข้อดีของเหมอนะ ข้อดีที่ผมชอบมาก ความหล่อความดูดีหรือความสวย สักวันก็ต้องโรยรา ผมยังนึกหวั่นเลยว่าถ้าเหมอรักผมเพราะผมหล่อ แล้วสักวันผมแก่ เหมอจะไม่เปลี่ยนใจไปหาคนใหม่เลยหรือ... ผมถึงอิจฉาเหมอ...ที่ผมรักเหมอเพราะสิ่งที่อยู่ภายใน ไม่ใช่เพราะหน้ากลมๆ หัวเหม่งๆ อย่างนี้”
ไอ้เหมอมันตั้งใจฟังทุกคำพูด ปล่อยให้ถ้อยคำหวานล้ำนุ่มหูซึมผ่านเข้าหัวใจช้าๆ
“เพราะฉะนั้นผมถึงแน่ใจว่า...ต่อให้เหมอจะแก่จะขี้เหร่ หรือพิการแขนขา กลายเป็นปัญญาอ่อน ผมก็จะรักเหมอไม่มีวันเปลี่ยน”
-
หัวใจของไอ้เหมอกระตุกหนักราวกับถูกไฟฟ้าล้านโวลต์ช็อตเข้าอย่างจัง ชนะคนรูปหล่อของมันพูดมาแต่ละคำอย่างกะจะชวนกันมาเป็นคุณนายไร่อ้อย แล้วมีหรือว่าคนอย่างไอ้เหมอจะไม่ระทวย ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ สิ้นคำสารภาพมันก็ปล่อยให้สุดที่รักของมันฟัดแก้ม นัวเนียตามซอกคอก่อนจะวกขึ้นชิมริมฝีปากของมันตามแต่ใจ
“พูดหวานแต่ก็หลอกด่าหลอกแช่งเหมอไปด้วย ขี้โกงมากเลย จะโกรธเหมอก็โกรธไม่ลง แล้วเหมอก็ไม่ได้รักเพราะนะหล่อซะหน่อย ยอมรับว่าแรกๆ ก็เพราะหล่อ แต่ตอนนี้รักทุกอย่างที่เป็นชนะเลย” ไอ้เหมอถอนหายใจแล้วเสยผมหน้าของคนรูปหล่อไปข้างหลังก่อนมันจะจูบหน้าผากสวยของชนะแผ่วเบา “หน้ากลมๆ หัวเหม่งๆ แล้วอร่อยไหมล่ะ”
“อร่อย”
“อร่อยแล้วอยากชิมไปนานๆ ไหม”
“ครับ”
“งั้นต่อจากนี้ต้องบอกว่าเหมอสวย เหมอน่ารัก เชื่อฟังเค้าด้วย เค้าพูดอะไรตัวห้ามขัด เข้าใจ๊” ไอ้เหมอเต๊ะท่าชี้นิ้วราวกับคุณนายจนชนะหัวเราะลั่นกับท่าทางของมัน ไอ้เหมอพอเห็นคนรูปหล่อหัวเราะอารมณ์ดีมันก็พลอยยิ้มไปด้วย “เหมอสวยใช่ม้า ได้เมียสวยต้องภูมิใจนะชนะ หาไหนไม่ได้แล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆ โอยย ภูมิใจครับภูมิใจ ฮ่าๆๆ เหมอ ฮ่าๆๆ ไหนทำท่าเมื่อกี้ให้ดูใหม่ ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้เหมอทำสะดิ้งมองค้อน แต่ก็ยอมกรีดนิ้วเป็นคุณนายเรียกเสียงหัวเราะจากคนรูปหล่อได้เป็นอย่างดี
“อย่าหัวเราะซี เหมอก็เขินเป็นนะ” ไอ้คนที่บอกเขินยิ่งเล่นใหญ่จนชนะต้องกุมท้องหัวเราะลั่น อยากจะลงไปดิ้นตบมือกับที่นอนไอ้กวิ้นแต่ไอ้เหมอมันก็นั่งคร่อมตักไว้ คนรูปหล่อจึงทำได้แค่เงยหน้าขึ้นหัวเราะจนน้ำตาเล็ด “อุ้ยย คุณพี่ ร้องไห้ปลื้มใจที่ได้น้องเป็นเมียเหรอฮ้าาาาา”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสมออออ พอ... ฮ่าๆๆๆ”
คงไม่เคยมีใครทำให้หล่อหน้านิ่งอย่างชนะหัวเราะได้มากเท่าไอ้เหมออีกแล้ว ชนะหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง แทบสำลักน้ำลายจนไอ้เหมอต้องปั้นหน้าโหดใส่เพื่อให้คนรูปหล่อหยุดหัวเราะ แต่ยิ่งมันทำหน้าโหดแล้วมองชนะด้วยตาแป๋วๆ หน้ามันก็ยิ่งตลก คราวนี้จากจะหยุดหัวเราะได้กลายเป็นหัวเราะเสียงดังขึ้นไปอีก สุดท้ายไอ้เหมอมันต้องปิดหน้าตัวเองเพื่อสังขารของสุดที่รักของมันที่หัวเราะจนตัวโยนอย่างน่าสงสาร
หน้าเหมอตลกขนาดนั้นเลยเหรอ!!! ออกจะหล่อเท่ปานนี้!!
“เหมอ เอามือถือมาดูหน่อย” หลังจากที่หยุดหัวเราะแล้ว พ่อรูปหล่อของไอ้เหมอก็นั่งพิงหลังกับหัวเตียงอย่างหมดแรง ใบหน้าหล่อเหลายังคงซับสีแดงระเรื่อ แต่กลับเปลี่ยนเรื่องคุยฉับพลัน
“เอาของนะมาด้วยดิ แลกกัน” ไอ้เหมอต่อรอง คนรูปหล่อจึงล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ามายื่นให้โดยไม่ลังเล “เอาไป แล้วไหนของเหมอ”
“อยู่นั่นอ่ะ” ไอ้เหมอบุ้ยปากไปทางโต๊ะข้างหัวเตียง โทรศัพท์มือถือเครื่องละสามพันบาทที่ไอ้กวิ้นเก็บมาไว้ให้หลังจากทำการเก็บเต็นท์นอนแน่นิ่งหน้าจอมืดสนิทอยู่บนนั้น ชนะเอื้อมมือไปหยิบ ไอ้เหมอมันจึงพูดขึ้นลอยๆ ว่า “เช็คไปก็ไม่มีอะไรหรอก เหมออยู่แต่ในโรงเรียน ทุกคืนก็โทรคุยแค่กับนะ”
“เช็คเพื่อความสบายใจ”
ชนะบอกแค่นั้นก่อนจะเช็คโทรศัพท์มือถือของไอ้เหมอ ทุกแอพพลิเคชั่นสำหรับใช้ติดต่อสื่อสารที่มีบนเครื่องคนรูปหล่อก็เปิดเช็คทั้งหมด ส่วนไอ้เหมอมันเปิดดูแค่ผ่านๆ ไม่ได้เช็คอะไรจริงจัง เพราะมันเชื่อใจและไว้ใจชนะเกินร้อย แต่ที่ต้องขอเช็คบ้างก็เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่ายังหวง ยังให้ความสำคัญ ในเมื่อไอ้เหมอกับชนะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา ในหนึ่งสัปดาห์เจอกันแค่สองวัน หรือบางสัปดาห์ก็ไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันเสียด้วยซ้ำ การที่จะบอกให้รู้ว่ายังรักยังแคร์ก็มีแต่ต้องแสดงออกตามตรง บางคู่อาจมองว่าการเช็คอีกฝ่ายเป็นการไม่ไว้เนื้อเชื้อใจ แต่สำหรับคู่ของไอ้เหมอแล้ว...มันเป็นการแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของอีกฝ่ายต่างหาก
เพียะ!
สะโพกไอ้เหมอถูกตีโดยแรง มือแกร่งของชนะฟาดลงมาไม่พอ ยังขยำจนไอ้เหมอนิ่วหน้า
“ไอ้นี่มันใคร ทำไมมาไลค์รูปเยอะแยะ” คนหน้าหล่อถามเสียงนิ่ง แววตาลุ่มลึกมองจับจ้องมาที่หน้าไอ้เหมอราวกับตำรวจกำลังทำการสอบสวนผู้ต้องสงสัย
“ถามดีๆ ก็ได้” ไอ้เหมอย่นจมูกใส่ ก้มลงมองหน้าจอมือถือของตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นตอบ “เพื่อนที่โรงเรียน ชื่อป่าน ไม่ได้สนิทกันหรอก คนละกลุ่ม”
เพียะ!
ชนะฟาดมือลงที่สะโพกไอ้เหมออีกที แล้วถามด้วยเสียงกระด้าง “ตอนที่ผมถามว่ายังมีเพื่อนคนไหนที่ผมไม่รู้จักอีกบ้าง ทำไมเหมอบอกว่าไม่มี”
“ก็มันไม่ใช่เพื่อนสนิท” ไอ้เหมอตอบเสียงอ่อย ลูบสะโพกตัวเองป้อยๆ “เหมอไม่ใช่เด็กแล้วนะ อย่าตีสิ”
“บล็อคมัน” ชนะยื่นโทรศัพท์มือถือมาตรงหน้า ไม่สนใจตาแป๋วๆ ที่มองมาราวกับหมาถูกงดข้าวเย็น “ไม่สนิทก็ไม่ต้องไปรู้จัก”
“อ้าว...งั้นนี่ไม่ต้องไล่บล็อคหมดทุกคนเลยรึไง”
เพียะ!
“อย่าเถียงผม”
ไอ้เหมอทำหน้ายุ่ง จะให้มันบล็อคไอ้ป่านได้อย่างไร ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้สร้างความรำคาญให้ ไอ้ป่านมันแค่กดไลค์รูปแล้วก็แสดงความคิดเห็นใต้รูปเท่านั้น ซึ่งนานๆ ครั้งจะมีคนบอกว่าไอ้เหมอเท่ หุ่นดี และน่ารัก... มันไม่ได้มีมาบ่อยๆ เลยนะเว้ย!
“เสมอ” เสียงของชนะนิ่งเสียจนไอ้เหมอเริ่มปฏิบัติการกู้ชีพ มันยิ้มแหย แต่ริมฝีปากก็พรมจูบบนแก้มของคนรูปหล่ออย่างเอาใจ “ไม่ต้องมาอ้อน ทำตามที่บอก”
“ขี้หึง”
“หน้าตาแบบนี้ก็ยังจะมีคนมาแย่งเหรอ ประมาทไม่ได้จริงๆ บล็อคไง ผมบอกให้บล็อค”
ชนะออกคำสั่ง แต่ไอ้เหมอมันไม่ทำตาม มันเบะปากด้วยความหงุดหงิดใจเพราะประโยคแสลงหู
“หน้าตาแบบนี้มันแบบไหน ตัวไม่เห็นว่าเหมอน่ารัก แต่คนอื่นเขาเห็น แล้วจะให้บล็อคแค่เพราะเขามากดไลค์รูป มาคอมเม้นให้เนี่ยนะ ไม่มีเหตุผลอ้ะ ตัวไม่ต้องมาทำหน้าดุ เหมอไม่บล็อค ร้อยไม่บล็อค พันไม่บล็อคเว้ย!”
ชนะยิ้มเย็น ไล้นิ้วไปตามกรามของไอ้เหมอที่ขนลุกวาบ ในใจนึกหวั่นจนอยากร้องเรียกให้ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ขึ้นมาช่วย “ลงโทษกันหน่อยดีไหม จะได้ไม่ดื้อ”
“นะ...ตัวจะทำอะไร” ไอ้เหมอรับรู้ถึงสัญญาณอันตราย มันร่นถอยหนี ขยับลงจากตักแต่ไม่ทันเมื่อมือแกร่งคว้าเอวมันไว้แน่น อีกมือดึงโทรศัพท์มือถือของไอ้เหมอคืน ก่อนจะขว้างมันลงพื้นอย่างไม่ใยดี
“ไม่บล็อคก็ไม่ต้องใช้ ไม่ต้องมีมันหรอกมือถือ”
ไอ้เหมอเบิกตาโต อ้าปากค้าง มันนึกคำด่าแต่ก็นึกไม่ทันเมื่อเข็มขัดหนังราคาแพงกำลังพันธนาการข้อมือทั้งสองข้างของมันไว้ ชนะถอดเข็มขัดเร็วอย่างน่าทึ่ง แต่คงไม่ใช่เวลามาทึ่งกับสถิติบ้าบออะไรในตอนนี้ ไอ้เหมอหัวหมุน คิดหาทางออกกับสถานการณ์คับขันตรงหน้า เพราะเป็นครั้งแรกที่ชนะใช้เข็มขัดมัดมันไว้
ไหนบอกไม่ชอบใช้อุปกรณ์ไงวะ!!!
“นะจ๋า ไม่ให้ใช้มือถือแล้วเหมอจะโทรหานะได้ยังไงอ่า คิดหน่อยน้า ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก” ไอ้เหมอพยายามยิ้มสู้ น้ำเสียงมันก็ออดอ้อน แต่คนรูปหล่อทำเพียงแค่ยิ้มเย็นกลับมาให้
“ไม่ต้องโทร ไม่ต้องคุย ผมทนได้”
“แต่เหมอทนไม่ได้ ทรมานจะตายไปที่ไม่ได้ยินเสียงของที่รัก”
“เหมอทรมาน...ผมก็ทรมาน เราทรมานไปด้วยกัน...ไม่ดีเหรอ”
ไอ้เหมออยากโหม่งหัวแข็งๆ ของมันเข้ากับหัวสวยๆ ของชนะเพื่อเรียกสติ แต่มันไม่อยากทำอะไรรุนแรงกับพ่อดาวประจำใจสุดที่รัก แค่ถูกมัด ถูกอีกฝ่ายพันธนาการ มีหรือว่าคนอย่างไอ้เสือเหมอมันจะขัดขืนไม่ได้ มีหรือว่าของแค่นี้มันจะดิ้นไม่หลุด แต่ที่มันยอม...เพราะมันไม่อยากทำให้คนที่มันรักเจ็บตัว...มันยอมเจ็บเองเสียดีกว่า
“ชนะ...ต่อให้ไม่ใช้มือถือ แต่เหมอก็ยังเล่นเฟซได้ มันออนไลน์ได้ทุกเครื่องนั่นแหละ นะทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์หรอก” ไอ้เหมอพยายามอธิบายให้คนรูปหล่อที่กำลังจับมันนั่งคุกเข่าในท่าคลาน โก่งสะโพกให้อีกฝ่ายได้ฟาดมือลงมาได้ถนัด ถูกตีหนึ่งครั้ง ร่างมันก็กระตุกไปตามแรงกระทบ “นะ...จ๋า อย่าตีเหมอเลย”
“เหมอไม่เชื่อฟังผม ผมเคยบอกว่าผมจะทำโทษจริงๆ ถ้าเหมอนอกลู่นอกทาง”
“แต่เหมอยังไม่ทันได้ทำอะไร เหมอผิดอะไรอ้ะ แค่เหมอหล่อเหมอเท่ แล้วมีคนมากดไลค์รูป เหมอผิดแล้วเหรอ นะจ๋า เข้าใจหน่อย เมียนะอร่อยขนาดนี้ ใครก็อยากรู้จัก” ไอ้เหมอแม้จะอยู่ในสถานการณ์จวนตัวแต่มันก็ขี้โม้ไม่เปลี่ยนจนคนรูปหล่อเกือบหลุดยิ้มให้มัน
ชนะมีสีหน้าอ่อนลง พึงพอใจกับคำพูดของไอ้เหมอ “ผมไม่ชอบ...ผมไม่ไว้ใจมัน เหมอต้องบล็อคมัน อย่าให้มันเข้ามาใกล้ เข้าใจที่ผมพูดไหม”
ไอ้เหมอยิ้มอ่อน พลิกตัวนอนหงายอย่างยากลำบาก พร้อมกับรับคำเสียงหวาน “เข้าใจจ้า นะปล่อยเหมอก่อนนะ เข็มขัดมันบาดผิวยิ่งกว่าเน็คไทอีกอ่า”
“ไม่ชอบเหรอ เจ็บๆ แบบนี้” ชนะยิ้มกวน แต่ไอ้เหมอมันมีวิธีรับมือที่เหนือกว่า สองมือที่ถูกมัดของมันเคลื่อนต่ำลงไปยังกลางลำตัวของชนะ แล้วยิ้มยั่ว
“เจ็บน่ะชอบ...แต่ชอบให้ตรงนี้ทำให้เจ็บมากกว่า นะจ๋าก็รู้ เพราะงั้นแก้มัดน้า ไม่แก้มัดเหมอก็บล็อคเฟซไอ้ป่านไม่ได้”
ชนะยอมแพ้ไอ้เหมออย่างหมดท่า จากสีหน้าแข็งกระด้างแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ริมฝีปากคลี่ยิ้มน่ามอง มือแกร่งก็ลูบหัวไอ้เกรียนอย่างรักใคร่ “เหมอคนดีของผม”
“แก้มัดให้น้องหน่อยนะคุณพี่” ไอ้เหมอส่งยิ้มอ้อน ยืมวาจาของคุณหญิงแม่มันมาใช้ เคยได้ยินคุณหญิงเสมือนแทนตัวเองว่าน้อง เรียกท่านนายพลว่าคุณพี่มาตั้งแต่ไอ้เหมอจำความได้ ตอนที่มันเจอชนะครั้งแรก ก็คิดไว้แล้วว่าสักวันจะต้องเรียกคนๆ นี้ว่าคุณพี่เหมือนที่คุณหญิงแม่ของมันเรียกท่านบิดาให้ได้เลย! “น้องเจ็บ”
คนรูปหล่อหลุดหัวเราะ ยอมแก้มัดให้ไอ้เหมอตามคำขอ เมื่อเป็นอิสระแล้วมันจึงรีบลงจากเตียงไปดูใจโทรศัพท์มือถือราคาสามพันบาท
“หน้าจอแตกเลยอ้ะ เสียดาย ทำร้ายมันได้ลงคอ” ไอ้เหมอบ่น หันมองคนรูปหล่อแล้วส่งค้อนไปให้ “นะเป็นฆาตกร!”
ใบหน้าหล่อเหลาที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มขรึมลงทันตาเห็น ไอ้เหมอที่แค่พูดเล่นถึงกับทำหน้าเหวอเมื่อพบสายตาเย็นชาว่างเปล่าของคนรูปหล่อตรงหน้า จากที่คาดว่าจะได้ยินเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มกวน กลับไม่เป็นไปตามนั้น
“นะ...เป็นอะไร เหมอแค่พูดเล่น” ไอ้เหมอรีบก้าวเข้าไปหาคนรัก ยกมือขึ้นสวมกอดอีกฝ่ายไว้แน่น “นะจ๋า อย่าทำหน้าแบบนี้ เป็นอะไรไปครับคนดีของเหมอ”
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” เสียงที่ตอบกลับมานั้นแผ่วเบา แต่กลับเย็นเยียบเสียจนไอ้เหมอใจไม่ดี
“เหมอขอโทษน้า มุกไม่ขำพากันเครียดเลย” ไอ้เหมอเครียดเป็นจริงเป็นจังแล้วตอนนี้ นอกจากชนะจะไม่ขำแล้ว ไอ้เหมอยังทำให้สุดที่รักมีสีหน้าเจ็บปวด ขอโทษร้อยครั้งมันก็คงไม่หายรู้สึกผิด “เหมอเต้นให้ดูเอาไหม เหมอเต้นเก่งนะ”
ยิ่งชนะเงียบ ไอ้เหมอก็ยิ่งร้อนรน มันจัดการหยิบโทรศัพท์มือถือของชนะมาทำการเปิดเพลงเพื่อมันจะได้เต้นประกอบให้สุดหล่อได้คลายเครียด ไอ้เหมอเคยไปเต้นในงานของกรมทหารช่าง ‘Engineer we Can do’ เป็นหนึ่งในฉากของละครที่มันกับพวกเพื่อนๆ ร่วมกันเล่น ตอนนั้นมันใส่กางเกงสีแดงรัดติ้ว อายแสนอายแค่ไหน แต่ไม่มีอะไรที่นักเรียนนายร้อยทำไม่ได้ มันจึงใจกล้าหน้าด้านพร้อมกับผองเพื่อนในกลุ่ม F4 ของมัน ที่ใส่กางเกงคนละสี โซโล่กันในเพลง ผมรักเมืองไทย พวกมันฝึกเต้นตามพี่กางเกงแดงที่เป็นไอดอลของไอ้ปิ๊กผู้มีเอวพลิ้วและหน้าตามึนๆ ราวกับคนดูดเนื้อจนชำนาญ ก่อนจะขึ้นการแสดงเรียกเสียงฮาครืนจากเพื่อนร่วมรุ่น และครั้งนี้มันมั่นใจว่าจะเรียกเสียงหัวเราะจากคนรูปหล่อได้เป็นแน่
ครั้นเมื่อดนตรีเริ่มบรรเลง ไอ้เหมอก็เรียกวิญญาณนักเต้นเข้าสิง ในทีแรกที่มันวาดลวดลายนั้น คนรูปหล่อก็ได้แต่มองมันอย่างงงๆ แต่พอหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็ระเบิดหัวเราะลั่นห้องจนไอ้กวิ้นเพื่อนยากที่อยู่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างต้องวิ่งขึ้นมาดู แต่พอเห็นไอ้เหมอกำลังเต้นอย่างกะมนุษย์ไร้กระดูกสันหลัง ไอ้กวิ้นถึงกับกลิ้งไปกับพื้น หัวเราะงอหงายอย่างสุดจะทน
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! ไอ้เหี้ยเหมออออออออออออ ไอ้สัดดดด กูขำ!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะของชนะยังพอทนอายได้ แต่พอได้ยินเสียงไอ้กวิ้น ไอ้เหมอถึงกับเบรคการแสดงของมันทันที
“ไอ้เหี้ยกวิ้น ลงไป กูง้อแฟนกูอยู่เว้ยยยยยย” ไอ้เหมอหูแดงก่ำ วิ่งไล่เตะไอ้เพนกวิ้นที่วิ่งไปหัวเราะไปรอบห้อง
“มึงไม่มีวิธีง้อเหมือนชาวบ้านเขาไงวะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เหี้ยยย เอวโคตรพลิ้วววว ฮ่าๆๆๆ โอ้ยยย กูปวดท้องไปหมดแล้วววว”
วิธีง้อแฟนของไอ้เหมอในครั้งนี้คงถูกไอ้กวิ้นล้อยันลงโลงเป็นแน่ ไอ้เหมอล่ะอยากจะจับหัวมันโขกกับพื้นให้ลืมไปนัก!
วิธีอื่นก็มีแต่มันไม่เข้ากับหน้ากูเว้ย! หน้าถึกๆ กล้ามเยอะๆ ตัวดำๆ อย่างกู ง้อให้หวานแค่ไหนก็ตลกอยู่ดีแหละวะ แม่ง ชาติหน้าเจอกันมึง ไม่สวยระดับนางสาวไทยไม่ต้องเรียกกูว่าเสมอ!
.................................................TBC.........................................................
นังเหมอคนสวย อย่าเถียงสามี !!
แนบคลิปเพลงที่นังเหมอเต้น https://www.youtube.com/v/qDiRnFw27eQ
-
อดีตของชนะมันเลวร้ายมากแน่ๆ นะเคยฆ่าใครหรืออะไรยังไง o9 :a6: :a6:
-
ขึ้นต้นหวานเจี๊ยบบบบบบ จนเราอิจฉากวิ้นกวิ้นที่ได้ฟินติดจอ :z1: (กวิ้น : หราาาาา)
พอมากลางๆเจอชนะมากะลมเพชรหึง ลูกหย่ายยยยยยยยยยย :hao7:
แต่ขอตบกบาลนะสักที มาว่าลูกเหมอของป้าไม่สวยได้ไง เป็นไงล่ะ
ไม่สวยแต่อร่อย หล่อ เท่? เห็นม่ะ เกือบเข้าทางนังป่านเลย :laugh:
แต่ไอ้ลูกเหมอแกมันก็บ้ายอนะยะ
ส่วนคำว่า ฆาตกร นี่คือมาม่าห่อใหญ่ใส่ผักรวม? เรื่องราวในอดีตของน้องนะสินะ :katai1:
มันดูรุนแรงง่ะ ให้เดามันต้องมาจากยัยแม่วิวโรคจิตแน่เลย ฮือ สงสารน้องนะอะ :monkeysad:
นายหัวไร่อ้อยของป้าต้องสตรองงงงงนะลูก อย่าให้ใครมาเผาไร่เราได้ :serius2:
แต่ป้าเชื่อว่าพอมีน้องเหมออยู่เคียงข้างนะต้องผ่านมันไปได้เเน่ๆ
ความรักของเหมอต้องพาน้องนะผ่านอดีตที่เจ็บปวดไปได้ชัวร์ เพราะแค่มีกันก็ "ชนะเสมอ" ไงลูก :a2:
และลูกเหมอของป้า กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก แกมีอะไรให้เซอร์ไพรสอยู่เรื่อยดิ :m20:
ขำกลิ้งตามกวิ้นเลยทีเดียวววว :hao7:
เหมอเจ๋งอะ รับมือชนะได้ทุกรูปแบบ ฮือ นับถือๆ ถ้าเป็นอิป้าเจอชนะโหมดนี้นิไปไม่ถูกเลย :ling3:
ต้องสตรองงงงงงงงง นะคะ น้องนะน้องเหมอ มันมาแย้วววว กลิ่นมาม่า
บอกตัวเองด้วยนี่ล่ะ 555 แต่ถ้าตราบใดยังมีเหมอให้รักป้าก็สตรองงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :กอด1:
กดอดคนเขียนนนน รอตอนต่อปายยยย จุ๊บๆ :กอด1: :L2: :pig4: :L1: :L2:
-
เกลีดดดดดดดดดดดอิเหมอ
ผัวรักผัวหลง เราจะแย่ง!!!
จะดราม่าอีกระลอกไหมเนี้ย #กลัวใจ
-
เหวอวิธีง้อของเหมอมาก ทำไปด้ายยยยยยย :m20:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:pig4: :pig4:
-
ชนะเคยทำอะไรไว้ในอดีต
1.ทำร้ายคู่นอนจนถึงขั้นเสียชีวิต
2.ทำร้ายคู่นอนและฆ่าคนที่แอบมาตีท้ายครัวจนเสียชีวิต
3.ทำร้ายคนรักและชู้จนเสียชีิวต
น่ากลัวทุกข้อกล่าวหาเลยอ่ะ
-
อ่านตอนนี้จบ สัมผัสได้ว่า
อดีตของชนะ ท่าทางจะไม่ธรรดา พอได้ยินว่าฆาตกรและชะงักหน้าเจื่อนอย่างนี้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ สงสารชนะ อดีตอันขมขื่น อย่าหนักมากนะคะ ไม่ใช่กลัวชนะกะน้องเหมอทนไม่ไหวนะ กลัวใจตัวเองนี่แหละที่จะทนไม่ไหว เค้ามีภูมิต้านทานมาม่าต่ำเตี้ยเรี่ยราดมากอะ o7
อ่านตอนต้นๆของตอนนี้ อยากเข้าไปสิงร่างกวิ้นกวิ้นมากค่ะ อยากดูท่าที่ชนะอุ้มน้องเหมอไปนอน แบบว่าอยากฟินไปกับเหมอด้วย :o9:
ในมุมมองเรา เราว่าชนะบางทีก็คิดเป็นผู้ใหญ่นะ เช่นตอนที่ไปเจอท่านบิดาของเหมอแล้วอธิบายมุมมองให้เหมอฟัง มันใช่เลย และในอีกมุม เหมือนชนะยังเป็นเด็กชายชนะที่ยังหวงของอยู่ ควบคุมอารมณ์โกรธลำบากไรงี้ แต่เราว่าเหมอเอาอยู่อะ เพราะเหมอแอบรักมานาน ย่อมรู้ในชะน้าาาาอยู่แล้น
เอาใจช่วยเหมอกะชนะค่ะ
ปล.ยังรักกวิ้นเพื่อนโง่อยู่นะ :oni2:
-
ขำตามชนะหนักมาก โอ๊ย เหมอจ๋า 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ไม่รู้ทำไมตอนเต๊ะท่าแล้วพอขำเสร็จต้องลองทำตามแล้วก็ขำยาว นะจ๋าหึงแรงจริงๆ ด้วย แล้วก็ใช้อุปกรณ์จริงๆ ด้วย [แสยะยิ้ม(?)] ก็แหม เขาว่าคนมีฟามรักมันจะให้ดูเด็กลงนิดนึง เหมอก็เลยผุดผ่อง ส่วนพี่ป่านอะไรนั่นก็แอบเห็นโผล่แวบไปแวบมาสามสี่ตอน อาจจะมีบทในตอนหลัง เรื่องนี้ไม่ห่วงเท่าไร อาจจะตีกันบ้านแทบแตกไปบ้าง แต่เราเชื่อว่าทั้งสองสตรอว์ ตอนนี้ยังหวานอยู่ ไม่เอาสิ ไม่เอา ไม่พูดเรื่องดราม่า เนาะ #ทีมนะเหมอ เย้ #ส่วนกวิ้นว่างๆเรามาคุยเรื่องคุโด้คุงกันที่ร้านกาแฟก็ได้ #เดี๋ยว... :katai5:
ปล. ตอนโน้นก็ หมอนัดเป็นคีย์เวิร์ด(?) ตอนนี้อย่าบอกว่า ฆาตกร คือคีย์เวิร์ดต่อไปนะเธอ... กลัวใจ :hao5:
-
กลัวใจจริงๆ สุขสันต์วันคริสต์มาสนะคะ
-
เริ่มด้วยหวาน ต่อด้วยโกรธกันนิดนึง แล้วจบด้วยขำ นี่คืออะไร... ต้องการให้เราปรับอารมณ์ยังไงโปรดบอกเราด้วยค่ะ!! โอ๊ยยยยยย เล่นซะลืมเลยว่าตอนแรกจะเม้นอะไร 55555555 คู่นี้นี่ตกลงเราควรจำกัดความว่าอะไร? คู่รักบ้าๆ? คือชนะนี่เมนหลักคือขี้หึง เอาแต่ใจ โรคจิต ถ้าไม่โมโหมากก็จะอ้อน ส่วนเสมอ ชนะคือพระเจ้า ตัวว่าไงเค้าว่างั้น นานๆจะไม่ยอมสักที แต่ไม่ยอมทีนี่คือชนะโกรธมาก สุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ดี อืม... คู่รักบ้าๆ นั่นแหละ แต่...ชนะไปคุยกับคุณพ่อตามาแล้ว! อืม... ยังไงก็มีพวกอยู่แล้วนี่เนอะ ชนะนี่ฉลาดจริงๆ รู้ว่าควรเข้าหาใครก่อนใครหลัง เสมอ... ไม่รอดแร่ๆค่ะ เรามั่นใจ ได้เป็นคุณนายบ้านชนะแน่นอน หลังจากนี้ไม่รู้จะมีดราม่าอะไรอีกไหม ถ้ามีก็คงจะป่านนี่แหละ แต่เราเชื่อว่าชนะสตรองพอ ป่านนี่ไม่คณามือ 555555 ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้รักกันนานนนนนนนนน
ส่วนน้องกวิ้นนนนนนนน สรุปคู่น้องกวิ้นคือคุโด้ ชินอิจิ หมายความว่า น้องจะไม่มีวันมีคู่ เพราะโคนันไม่รู้ชาตินี้จะได้กลับร่างรึเปล่า อาจเป็นโคนันไปจนเราตายก็ได้.... กอดน้องงง รักนะคะ ขอให้อยู่ต่อไปอย่างมีความหวังค่ะ! แต่โคนันเดอะมูฟวี่ภาคล่าสุดนี่เค้ายังไม่ได้ดูเลย ต้องไปดูละ
รอตอนต่อไปนะคะ จุ๊บบบบบบ :mew1:
-
น่ารักมากเลย. แต่อยากรู้เรื่องของชะน้าาาาาาาาาาาา. แล้ว
-
Keyword อยู่ที่คำว่า นะเป็นฆาตกร ...
-
เหมอนางน่ารักจริงๆ คุณนายไร่อ้อยคงต้องพยายามช่วยแก้ปมในใจของสมีที่สะกิดนิดนึงก็พาลง้อยาว หึหึ ผัวรักผัวหลงขนาดนี้ดีใจกะเหมอจริมๆ
-
อ่านมานี่คิดมากเลย น้องนะไปทำใครตายมาหรือเปล่า? ไม่น่าฆ่าใครหรอก แต่น่าจะเป็นเหตให้คนตายหรือเจ็บจนตายมากกว่า
โยงกลับไปหาไร้พ่ายตอนที่ผ่านมา เรากลัวว่าวิวจะเป็นสาเหตหลักๆด้วย เพราะสงสัยว่าทำไมน้องนะถึงได้ไปอยุ่กับวิวแทนน้องยะกับน้องโย อาการยึดติดของวิวที่มีต่อชนะมันไม่ปกติ ก็คิดอยู่ว่าทำไมน้องนะถึงได้ไปเห็นวิวที่มี น้ำใคร่ทั่วหน้าทั่วตัว กลัวว่าวิวจะละเมิดน้องนะ เรามโนเอาน่ะ
ว่าแล้วป่านเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาจริงๆ เหมอยังเป็นตัวของตัวเองอยู่นะ ถึงจะยอมนะไปหลายๆอย่างก็เถอะ แต่เสี่ยไร่อ้อยนี่ขยันขายอ้อยให้เหมอจริงๆ
-
อาจจะมีดราม่าแต่เชื่อว่าเหมอเอาอยู่ค่ะ
-
อิจฉานังเหมอออออออออออออออออ :katai4:
หล่อนได้ชะน้าไปครองไม่พอยังทำให้หลงหัวปรักหัวปรำ :o12:
-
ชนะเคยฆ่าใครน้ออออออ
-
น้องเหมอ สุดยอดดดด ง้อแฟนได้ล้ำลึก
กวิ้นยังชักดิ้นชักงอ ยิ่งคิดถึงท่าช้อนตาเรียกคุณพี่
อนากจะดิ้นแข่งกับกวิ้นเลย
ปล.ชนะ ไม่ว่าอดีต ผ่านอะไรมาเราเชื่อว่า เสมอไม่ไปไหน
-
วิธีง้อฮามาก ขำ บ้านแทบแตก5555
รวมเล่มบอกนะคะ จะซื้อ555
-
ชนะเคยฆ่าใครหรือจะเป็นผู้ชายที่มาเอากับนังวิว?????
ได้โปรดเราไม่ชอบกินมาม่าไม่ต้องมีได้ไหมอ่ะ
เหมอนางรัก ส่วนชนะก็ขี้หึงจริงๆ สภาพของนางเหมอนี่ไม่น่าหึงเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เดาว่าเรื่องคงเกิดที่เมกา ฆาตรกร ไม่ก็เกี่ยวกับแม่ของนะ นังวิวนั่นเอง เดาล้วนๆ ยังไม่อยากไปอ่านไร้พ่าย ชั้นพ่ายแพ้ต่อเรื่องนั้น 5555555 นี่กำลังจูนตัวเองเข้าโหมดดราม่า และวินาทีต่อมาคุณน้องเหมอก็ถีบอิเจ้ออกจากโหมดดราม่าอย่างรวดเร็ว ก๊ากกกกกกก ขำแรงงงง นี่จินตนาการตามแล้วหัวเราะกรามแทบค้าง คนห้องข้างๆ จะตกใจมั้ยนิว่าอิบัานี่มาขำอะไรตอนนี้55555555555 โอ้ยยย! ยอมใจกับการง้อผัวของเสือเหมอ อิอิอิ แมรี่นะคิดมาสนะนาง ของขวัญ?คืนนี้ดีเว่อร์ เยิ้ฟฟฟๆ :hao7:
-
ชนะเนี่ยเหมือนจิตมีปัญหาเลยเนอะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ชนะใจร้าย
แต่ก็ดี เป็นการตัดไฟแต่ต้นลม อย่างน้อยก็กันไว้ดีกว่า
-
เรื่องอารมณ์รุนแรงของนะต้องเป็นสาเหตุของเรื่องอะไรสักอย่างแน่เลย ที่มำไว้ที่เมกา คงไม่ใช่ว่ามีเซ็กส์จนคู่นอนตายหรอกนะ 5555555555
-
สนุกมากกกกกกกก ชอบมากค่ะ
-
เกลียด (เบ้ปากมองบน)
จะหวานกันไป บอกชั้นที่มีว่าที่เหลือให้ชะนีไหม
อยากน้อยก็มีให้เพื่อนกวิ้นบ้าง :katai4: :katai4:
-
:laugh: เป็นวิธีง้อแฟนที่ได้ผลจริงๆแม้แต่กวิ้นยังฮาเลย
-
เสมอร้ายกาจจจ ใครจะทำให้ชนะเวรี่แฮปปี้ได้เท่าน้องเหมอไม่มีอีกแล้ว
-
ฮ่าวิธีง้อของน้องเหมอค่ะ นี่พูดเลย
:m20:
-
แหม่เดี๋ยวนี้ซี้กับพี่เมียนะชนะ ว่าแต่ชนะนี่หึงน่ากลัว แต่ก็ดีนะเพราะทำให้รู้ชนะโครตรักเมีย แต่สงสัยอย่างนึงคือมันต้องมีไรแน่ๆ พอเหมอบอกฆาตกร ชนะเปลี่ยนโมเม้นเลย นี่รึป่าวที่ชนะบอกว่าอาจทำให้เหมอเกลียดกลัวชนะก็ได้ แต่ชั้นว่าเหมอไม่เกลียดหรอกเชื่อสิ อดีตก็คืออดีต จดจำอดีตไว้เป็นบทเรียนราคาแพง สิ่งสำคัญคือปัจจุบันและอนาคตต่างหาก
-
อ่านจบตอนนี้แล้วรู้สึกมีหลายอารมณ์มาก แต่เรารู้ว่าชนะจะผ่านทุกอย่างไปได้เพราะมีเสมออยู่เคียงข้าง
-
นะเคยจะฆ่าใครอ่ะ
-
:pig4: เจอคีย์เวิร์ดคำนึงแล้วตอนนี้ ฆาตกร รอตอนต่อนะคะ
-
:hao7:
-
ชนะไม่ต้องกลัวอะไร เหมอ อยู่ข้างๆ
-
มันมีเงื่อนงำ พูดเลย
-
นังเหมอออออ ทำอะไรรร เดะชนะหัวเราะจนขาดใจตายหรอก 555 นั่นๆไปขุดปมในใจชนะมาอีก แกล้งกิ๊กเราได้เหรอ 555
-
มโนว่าอดีตชนะสมัยอยู่เมืองนอกจะเป็น SM จนคู่นอนตาย... น่ากลัวอ่ะ #คิดไปโน่นน
-
:katai1: สตองนะเหมอ สตอง :katai1:
-
สงสารชนะ
มีเมียระดับที่นิตยสารTIMEต้องประกาศรางวัลบุคคล(แปลกประหลาด)แห่งปีให้
5555555555555555555555
เป็นการง้อที่สงสารชนะมาก
อ่านๆไปนี่จินตนาการล้ำละนะ
มีคลิปมาเสริมกันไปอี๊กกกกกก
(การที่เสมอได้ตำแหน่งเมียชนะมาได้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ สกิลการลากเลื้อยนี่ฝึกมาสำหรับการรองรับความดิบของชนะแน่ๆ เอวต้องพลิ้วแค่ไหนถามใจชนะดู)
ตอนหน้าเราจะได้อ่านอดีตชนะแล้วใช่มั้ย
ปูทางฆาตกรมาชัดๆขนาดนี้
ชนะข่นแบ้ด ชนะข่นเถื่อน ชนะข่นกาม เยิ้บบบ (#ทีมชนะ)
ปล.สารภาพเลยว่ายังไม่ได้อ่านไร้พ่าย เพราะฉะนั้นเราจะไม่รู้เลยว่าชนะเจออะไรมาตั้งแต่ยังเด็ก
ปลล.เปิดอ่านไร้พ่ายอย่างรวดเร็ว :katai4:
-
ฮือ พี่ชนะข่นแมนน ขี้หึงจริงจริ๊งงง นังเหมอยังจะมีอะไรมาให้หึงอีก หืมมม
-
เรารู้สึกว่านางใกล้จะเสริฟ์มาม่าให้กินแล้วเราได้กลิ่นมาม่ามาใกล้ๆละตอนต้นหลังเข้าหอก็ดูว่าหวานดีแต่ตอนหลังนี่ซิอดีตของนะนี่ท่าจะร้ายแรงน่าดูนะอาจจะเคยทำร้ายใครจนเกือบตายก็ได้ถึงมีอาการกับคำว่าฆาตกรน้องป่านน่าจะเป็นตัวแปรที่ทำให้นะอาการกำเริบอีกก็ได้นะ มาม่าชามนี้น่ากลัวจะเป็นบิ๊กแพ็คยกกำลังสองT^T ปูลูนึกภาพนะกำลังกลับไปสู่อดีตอันเจ็บปวดเจอน้องเหมอเต้นเพลงรักเมืองไทยเข้าไปอืมมมมมมมมมเป็นเราก็หายบ้านะ5555
-
ตอนที่ 31
ไอ้เหมอกำลังอาบน้ำแต่งตัวปะแป้งพอกหน้าให้ขาว พรมน้ำหอมบนเสื้อเพิ่มกลิ่นที่น่าพิสมัยสำหรับงานวัดที่มันจะได้ไปสวีวี่วีกับคนรูปหล่อของมันในค่ำคืนนี้ แต่ตามวิถีชีวิตของลูกผู้ชายที่เข้าเรียนโรงเรียนเตรียมทหารตั้งแต่จบชั้นมัธยมต้น ไอ้เหมอจึงไม่มีเสื้อผ้าตามสมัยนิยมมากนัก แม้จะอยากเสริมความหล่อความเท่ให้เทียบเคียงกับคนรักมากแค่ไหน แต่ไอ้เหมอก็ทำได้แค่สวมกางเกงยีนตัวเก่งกับเสื้อยืดสีขาวขลิบแดงของโรงเรียน ส่วนพี่สมัยผู้ที่จะร่วมไปเป็นก้างในคืนนี้ด้วยนั้นชอบที่จะใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนสีซีดขาเดฟทันสมัยเสียมากกว่า
พี่สมัยดูแลตัวเองเก่ง เป็นผู้ชายที่ดูสะอาดสะอ้านตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ทรงผมตัดเป็นรองทรงสวยเข้ากับรูปหน้า ผิวขาวเหมือนคุณหญิงเสมือน ผิดกับไอ้เหมอที่ตอนนี้ผิวของมันหาความขาวได้เพียงบางแห่งเท่านั้น
"นะจะมารับน้องใช่ไหมครับ" สมัยถามน้องชายด้วยเสียงละมุน เห็นน้องที่กำลังพิถีพิถันในการแต่งกายแล้วก็อดนึกเอ็นดูไม่ได้
"อือ พี่หมัยไปพร้อมเหมอเลยป้ะ"
สมัยลูบหัวน้องชายตัวเองพลางส่ายหน้า "พี่ชวนใครอีกคนไปด้วย คงต้องไปรับเขา ยังไงเราไปเจอกันที่หน้างานนะครับ"
ไอ้เหมอเอียงคอมองพี่ชายของมันอย่างนึกแปลกใจ "พี่หมัยจะไปรับใครอ้ะ"
"อ่า..." สมัยเกาที่หางคิ้วตัวเอง หลบสายตาน้องแล้วบอกเสียงเบา "คนพิเศษน่ะ"
"หาาาาาาา!!" ไอ้เหมอร้องลั่น มันตกใจตาตั้ง มองพี่ชายของมันด้วยสายตาคาดคั้น "ใครอ้ะ แฟนพี่หมัยเหรอ ทำไมมีแฟนไม่บอกเหมอเลย!"
"น้องรักของพี่ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ" สมัยโอบตัวน้องชายที่กำลังกระทืบเท้าตึงตัง เกรงว่าคุณหญิงแม่มาเห็นจะฟาดน้องน่องลายได้จึงประคองให้มานั่งตักแล้วโยกตัวน้องรักเพื่อคลายอารมณ์ให้เย็นลง
"ไหนพี่หมัยบอกว่าจะอยู่กับเหมอ พี่หมัยจะไม่แต่งงาน" ไอ้เหมอเบะปาก กอดคอพี่ชายไว้แน่น มันหวงเหมือนเด็กเล็กๆ เพราะไม่อยากให้ใครมาพรากพี่ชายสุดที่รักไปจากมัน ไม่อยากให้สมัยให้ความสำคัญกับใครมากไปกว่ามัน "พี่หมัยจะทิ้งเหมอแล้วเหรอ"
สมัยรีบส่ายหน้า หอมแก้มน้องอย่างเอาใจ "พี่ไม่ทิ้งน้องเหมอหรอกครับ พี่เพิ่งเริ่มคุยกับน้องเขาไม่นาน ยังดูใจกันอยู่ ไม่ได้เรียกว่าแฟนหรอก แต่ก็อยู่ในฐานะคนพิเศษของพี่"
"ใครอ้ะ ใครที่ทำให้พี่หมัยของเหมอยกให้เป็นคนพิเศษ บอกเหมอมาเลย!"
สมัยยิ้มจาง ลูบหัวน้องแล้วจูบที่ขมับ "น้องสาวหมวดยิ้มเพื่อนพี่"
ไอ้เหมอนึกหน้าไอ้หมวดยิ้มหน้าดุแล้วระลึกชาติไปถึงหน้าน้องสาวคนสวยของผู้หมวดก่อนจะคลี่ยิ้ม "อ๋อ พี่สมายด์"
"อืม"
"งั้นเหมอให้ผ่าน เหมอชอบพี่สมายด์ เป็นคนสวยแล้วก็ใจดีมาก ไม่เหมือนไอ้หมวดยิ้มเพื่อนพี่หมัยเลย"
ไอ้เหมอเป็นเด็กที่เข้าใจอะไรง่าย สมัยจึงทั้งรักทั้งหลงน้องชายหัวเกรียนของเขา "ว่าแต่พี่หมัยจีบพี่สมายด์ตอนไหนเนี่ย ทำไมเหมอไม่รู้เรื่องเลย"
"ก็คุยกันมาสองสามปีแล้ว"
ไอ้เหมอแทบร้องห้ะในใจ หน้ามันเหวอจนสมัยหัวเราะ "สองสามปีแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเนี่ยนะ ทำไมพี่หมัยอ่อนแบบนี้เล่า! เสียชื่อลูกพลเอกสมานพอดี!"
สมัยคลี่ยิ้ม หอมแก้มน้องอย่างรักใคร่ คำพูดคำจาของมันที่ปรามาสพี่ชายก็ฟังดูน่าเอ็นดู "พี่รอให้น้องเหมอมีแฟนก่อนไงครับ แล้วตอนนี้พี่ก็ได้น้องเขยดีๆ มาแล้ว ไว้ใจให้ดูแลน้องเหมอได้"
"เหมือนเหมอเป็นภาระของพี่หมัยเลย" ไอ้เหมอกอดคอพี่ชายของมัน หน้าก็หงอยจนคนเป็นพี่รู้สึกไม่ดีตามไปด้วย
"ไม่ใช่ภาระ น้องเหมอคือดวงใจของพี่ ไม่ใช่ภาระเลยนะครับ"
ไอ้เหมอพยักหน้ารับรู้ความหวังดีจากพี่ชาย "พี่หมัยขอพี่สมายด์เป็นแฟนได้แล้วน้า สงสารพี่สมายด์ คงรอพี่หมัยนานแล้ว"
สมัยไม่ได้ตอบรับอะไร สมายด์เป็นผู้หญิงเก่ง ฐานะทางสังคมดีเยี่ยม สวยเฉียบ แข็งแกร่งแต่เวลาอยู่กับเขาก็อ่อนโยน สมายด์เป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทที่สมัยเห็นมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ มาถึงตอนนี้เขายังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเริ่มศึกษาดูใจกันตั้งแต่ตอนไหน อาจเพราะเขาไม่มีใคร ทำงานอยู่ทุกวัน และอีกฝ่ายก็ทั้งเรียนปริญญาโท ทั้งทำงานไปด้วย ต่างฝ่ายต่างเหงา มาเจอกันเข้าเลยลองพูดคุยกันดู แม้อายุจะห่างกันสามปี แต่สมัยกับสมายด์ก็พูดคุยกันได้ทุกเรื่องราวกับเป็นเพื่อนรู้ใจไม่แพ้หมวดยิ้ม สมายด์เป็นผู้หญิงลุยๆ ห้าวๆ แต่เข้ากับผู้ใหญ่ได้ดี คุณหญิงเสมือนก็ไฟเขียว เพราะสนิทกับคุณหญิงเพียงแขผู้เป็นมารดาของสมายด์อยู่แล้ว สมัยจึงเบาใจที่เส้นทางรักของตัวเองราบรื่นกว่าที่คิดไว้ ติดก็แต่ว่าตัวเขายังไม่มั่นใจกับความรู้สึกที่มีให้กับหญิงสาวเท่านั้น... ให้ความรู้สึกว่าเป็นแบบทุกวันนี้ก็ดีแล้ว สองสามปีที่คุยกันมา ไม่เคยทะเลาะกัน ไม่มีเรื่องปวดหัวให้ต้องคิดมาก เพราะงั้นถึงได้กลัวว่าหากขยับเข้าไปใกล้กว่านี้ ความรู้สึกดีๆ ที่มีอาจจะไม่เหมือนเดิม
"ไอ้เหมอ แต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบๆ ลงไป มัวแต่อ้อนพี่ น้องนะมารอเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ" คุณหญิงแม่มาตามไอ้เหมอถึงห้องนอน เห็นลูกชายคนเล็กออดอ้อนพี่ชายของมันอยู่ก็ได้แต่เบะปากมองด้วยความหมั่นไส้
"คุณหญิงแม่ คุณหญิงแม่รู้ป้ะว่าพี่หมัยกำลังจะมีแฟน"
"เขารู้กันทั้งบ้านแล้วย่ะ มีแต่แกนี่แหละที่ไม่รู้"
"โหยยยย ทำไมไม่มีใครบอกเหมอเลย!"
"แกอยู่บ้านที่ไหนล่ะ ตะลอนๆ ไปโน่นมานี่ ถ้าเป็นผู้หญิงนี่แม่คงจะฟาดแกให้น่องลาย เอ้า รีบๆ ลงไป อย่าให้สุดหล่อของแม่ต้องรอนาน"
"คุณหญิงแม่สองมาตรฐานอ้ะ กับเหมอนี่ด่าๆๆๆ กับนะไม่เห็นจะว่าอะไรเลย" ไอ้เหมอมองค้อน ก่อนมันจะหันมาฟ้องพี่ชายให้จัดการ "พี่หมัย ดูคุณหญิงแม่ว่าเหมอสิ"
"คุณแม่ครับ น้องแค่..."
"พอๆ ไม่ต้องพูดแก้ต่างอะไรให้น้องแล้ว จะไปเที่ยวก็ไป แล้วซื้อขนมเบื้องมาให้แม่ด้วย" คุณหญิงเสมือนรีบเบรคเจ้าลูกชายคนโตที่ก็ให้ท้ายน้องอย่างไม่ลืมหูลืมตา
"แล้วคุณหญิงแม่จะไปไหนอ้ะ แต่งตัวสวยเชียว" ไอ้เหมอลงจากตักพี่ชายแล้วเดินไปหาคุณหญิงแม่ที่อยู่ในชุดราตรีสีหวาน "งานเลี้ยงอีกแล้วเหรอ"
"งานการกุศลน่ะ พ่อของน้องนะเขาก็ไปร่วมงานด้วย แม่คงต้องไปทักทายเสียหน่อย ลูกชายเขาน่ารักเสียจริง ไอ้เหมอ แกดูกระเป๋าแม่" คุณหญิงเสมือนได้ทีอวดกระเป๋าที่ว่าที่ลูกเขยสั่งซื้อมาให้ แม้จะไม่อยากรับไว้เพราะราคาคงแพงใช่เล่น รู้สึกเกรงอกเกรงใจว่าที่ลูกเขยครามครัน แต่อีกฝ่ายก็ออดอ้อนเสียจนท่านใจอ่อนยอมรับไว้ ทั้งยังเทคะแนนใจให้เต็มร้อย
"ไม่ต้องอวด เหมอไม่อิจฉาหรอก" ไอ้เหมอเบะปาก แต่ตาก็มองกระเป๋าที่คนรูปหล่อซื้อให้กับคุณหญิงแม่ไม่วางตา
"ความจริงแม่ก็ไม่ได้อยากรับไว้ เกรงใจน้องนะ ของราคาแพง นี่ถ้าพ่อน้องนะรู้ แม่ก็ลำบากใจเหมือนกันนะที่เป็นผู้ใหญ่แล้วต้องรับของราคาแพงแบบนี้จากลูกของเขา"
ไอ้เหมอจากที่มองคุณหญิงแม่ด้วยความหมั่นไส้ก็คลี่ยิ้ม "คุณหญิงแม่รับไว้เถอะ นะเขาตั้งใจให้ เงินที่ซื้อก็เงินที่เขาทำงาน นะเขามีความสุขที่ได้ให้คุณหญิงแม่ คุณหญิงแม่ก็อย่าขัดเลย เดี๋ยวนะจะคิดมาก"
"ใช่ครับแม่ อย่างที่น้องเหมอพูดนั่นแหละ เห็นแบบนั้นทำงานเก่งนะครับ หาเงินเก่งด้วย น้องเหมอไม่มีทางอดตายแน่นอนเลย ผมมั่นใจ"
ในตอนนี้สมัยกล้าบอกกับใครต่อใครว่าแฟนของน้องชายมีดีมากกว่าใบหน้าหล่อเหลา ว่าที่น้องเขยของเขานั้นแทบจะเก่งรอบด้าน ไปออกรอบด้วยกันบ่อยครั้งก็พอรู้ฝีมือ เรื่องในแวดวงธุรกิจก็ฉลาดเฉลียว ทั้งยังเป็นที่ปรึกษาให้เขาในด้านการลงทุนซื้อหุ้นอีกด้วย สมัยที่เก่งแต่วิชาการและทางทหารนั้นยังถือว่าอ่อนด้อยในเรื่องนี้มาก แต่ชนะก็แนะนำและให้คำปรึกษาเป็นอย่างดี ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยอวดตัว อวดรู้ ว่าที่น้องเขยบ่นให้เขาฟังบ่อยๆ เลยว่าถ้าไม่ถูกพ่อบังคับก็คงไม่ได้ดีถึงขนาดนี้ แต่ก่อนก็ทั้งดื้อทั้งรั้นไม่อยากทำตาม ทว่าพอคิดเรื่องอนาคตร่วมกับน้องชายของเขาแล้ว แรงฮึดในการก่อร่างสร้างตัวก็มากล้น สมัยที่ได้ยินก็ถึงกับคลี่ยิ้มแล้วชื่นชมกับความมุ่งมั่นของเด็กหนุ่มที่มีพร้อมทั้งรูปทรัพย์และรูปกาย แต่ก็ยังยอมลำบากเพื่อน้องชายหัวเกรียนของเขา
"จ้าๆ แม่รู้แล้ว ทั้งพี่ทั้งน้องเลย หลงน้องนะกันหมด"
"คุณหญิงแม่ก็หลงเถอะ หลงมากกว่าใครเลยเนี่ย"
"ทำมารู้ทัน"
คุณแม่และลูกชายพากันหัวเราะร่วน มีสายตาจากลุงข้างบ้าน เอ้ย! ท่านบิดาของไอ้เหมอมองอยู่ห่างๆ
"มีคนอิจฉาพวกเราแหนะ" คุณหญิงเสมือนกระซิบบอกเสียงเบา เห็นหน้าตาหงอยๆ ของสามีแล้วก็อดสงสารไม่ได้ "ไอ้เหมอ หายโกรธท่านบิดาแกรึยัง"
"ยัง" ลูกชายหัวเกรียนตอบทันควัน "มันเป็นแผลลึกฝังใจเหมอ ตบหน้าเหมอแล้วก็พูดตัดพ่อตัดลูก เหมอไม่หายโกรธง่ายๆ หรอก"
สมัยลูบหัวน้องชายที่พูดเสียงดังจนผู้เป็นพ่อได้ยิน เดินหลบหายเข้าไปในห้องนอนตามเดิม "อย่างนี้ก็ดีครับคุณแม่ ผมก็ไม่ชอบใจเลยที่พ่อตบน้อง มีอะไรไม่พูดจากันดีๆ ทั้งยังมาพูดจาทำร้ายจิตใจน้องเหมอ"
คุณหญิงเสมือนถอนหายใจ รู้อยู่แล้วว่าถ้าคนเป็นน้องโกรธ มีหรือที่คนเป็นพี่จะไม่โกรธตามไปด้วย ตั้งแต่เล็กแต่น้อยแล้วที่น้องชี้นกสมัยก็บอกนก ชี้ไม้บอกว่าเป็นนกสมัยก็ยังเชื่อตามนั้น
"พ่อว่าเหมอวิปริต เหมอก็รู้ว่าตัวเองเป็นแบบไหน เหมอก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากทำให้พ่อต้องอาย ต่อให้เหมอบอกว่าหายโกรธ แต่พ่อคงไม่ให้อภัยเหมอหรอกคุณหญิงแม่ ถ้าเหมอยังเป็นอย่างที่พ่อต้องการไม่ได้ สักวันก็คงต้องทะเลาะกันอีก เหมอไม่อยากโดนตบแล้ว"
คนเป็นแม่นั้น...เห็นลูกชายทำหน้าจะร้องไห้ ทั้งๆ ที่ไอ้เหมอมันร้องไห้แทบนับครั้งได้ตั้งแต่เกิดมา จึงอดที่จะดึงมันเข้ามาในอ้อมกอดไม่ได้ จริงอย่างที่ว่า...ที่มันเป็นแผลลึกในใจ แม้ไอ้เหมอจะร่าเริงอยู่ทุกวัน แต่แผลที่เคยถูกกรีดลึก...อาจจะยังคงตกสะเก็ดและกลายเป็นแผลเป็นให้เห็นชัด คุณหญิงเสมือนก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความคิดของสามีนั้นยังคงสวนทางกันกับลูกชายคนเล็ก แต่ไม่ว่าอย่างไร...ท่านก็อยากเห็นพ่อกับลูกหันหน้าคุยกันอีกสักครั้ง
"ไม่เอาๆ จะไปเที่ยวแล้วมาทำหน้าแบบนี้ ไปๆ ลงไปหาน้องนะกันได้แล้ว"
ไอ้เหมอพยักหน้า หอมแก้มคุณหญิงแม่ของมันแล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่าง สมัยมองตามหลังน้องชายแล้วหันกลับมามองคุณหญิงเสมือนที่มีสีหน้าไม่สบายใจ
"แม่ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมว่าถ้าพ่อลดทิฐิลงบ้าง ลดอคติที่มีบ้าง อะไรๆ ก็คงดีขึ้น"
"ไม้แก่มันดัดยาก ดัดมากๆ เข้าก็คงหัก"
"งั้นลองดัดจนหักดูไหมครับ ไม่แน่ว่าอาจจะมีกาวชนิดพิเศษที่ทำให้ไม้ที่หักกลับมาดีเหมือนเดิมก็ได้" กลัวแต่ว่าถ้าไม้แก่หัก ไม้อ่อนอาจจะหักตาม ไอ้เหมอเห็นมันเกรียนๆ แบบนั้น แต่มันก็รักครอบครัว ให้ความสำคัญกับคนในครอบครัวมากเหลือเกิน
"หมัย แม่สงสารไอ้เหมอ"
"ผมก็สงสารน้อง น้องรักพ่อมาก"
"พ่อก็รักไอ้เหมอมากเหมือนกัน เราจะทำยังไงกันดี"
"ให้ลูกเขยแม่ลองช่วยดูไหมครับ ผมว่าน้องเขาทำได้นะ พ่อน่ะลึกๆ แล้วนิสัยก็เหมือนน้องเหมอ ชอบคนพูดยอเอาใจ ยิ่งเป็นพวกขาดความอบอุ่นยิ่งชอบที่มีคนให้ความสำคัญ"
คุณหญิงเสมือนหัวเราะ เห็นด้วยกับลูกชายอย่างไม่มีข้อคัดค้านเพราะสามีที่อยู่กินกันมาเกือบสามสิบกว่าปีมานี้ ยิ่งอายุมากขึ้นเท่าไหร่ยิ่งทำตัวเด็กเท่านั้น "แม่ว่าคงเป็นเพราะพวกเราทำให้พ่อเขาขาดความอบอุ่น"
"มีชะตากรรมเหมือนลุงข้างบ้านมากกว่าจะเป็นคนในครอบครัว"
"แต่บางทีแม่ก็คิดจริงๆ นะว่าพ่อของลูกน่าหมั่นไส้จนไม่อยากพูดดีด้วย"
"แหม ผมล่ะสงสารพ่อจังเลยครับ"
"สงสารแล้วทำไมยิ้ม"
"ก็ผมไม่ได้พูดจากใจ"
"ตอนนี้แม่รู้สึกสงสารสามีขึ้นมาจริงๆ แล้ว"
คุณหญิงเสมือนหัวเราะร่วน ลูกชายคนโตก็หัวเราะตาม มีแต่ลุงข้างบ้านที่แอบฟังบทสนทนาด้วยความน้อยใจ ประมุขของบ้านขาดความสำคัญมากี่ปีแล้วหนอ ไม่เคยมีใครเข้าข้าง ไม่เคยมีใครมาเอาอกเอาใจ แม้แต่ภรรยาที่อยู่กินกันมาก็ไม่เคยจะถือหางหรือเห็นดีเห็นงามอะไรด้วย มีแต่เข้าข้างลูกชาย ไอ้เหมอจึงเป็นทั้งลูกรักและลูกชังของท่านนายพล รักมันมากแต่ก็อดจะแกล้งมันไม่ได้ แต่ที่ตบมันไปคราวนั้น ด่าว่ามันไปคราวนั้นก็เพราะโทสะล้วนๆ ไม่ได้มาจากใจของท่านนายพลเลยสักนิด มันบล็อคเฟซท่าน โทรไปหาก็รับสายแค่สวัสดีครับแล้วจากนั้นก็ถามคำตอบคำ กลับมาบ้านก็เลี่ยงที่จะพูดคุย เวลาทานข้าวก็แทบจะไม่ได้ร่วมโต๊ะ
"คุณหญิง" ท่านนายพลเอ่ยเรียกภรรยาเสียงแผ่ว พอเดินเข้าไปแทรกบทสนทนา ลูกชายคนโตก็ขอตัวลงไปชั้นล่างเสียอย่างนั้น สมัยโกรธเคืองท่านตามน้องชายไปด้วย
"คะคุณพี่" คงมีแต่ภรรยาของท่านเท่านั้นที่ยังคงพูดคุยด้วยตามปกติ นอกนั้น...ไม่ต้องบรรยายให้สะเทือนใจ
"ไอ้เหมอมันจะกลับมานอนที่บ้านไหม" กลัวว่าออกไปเที่ยวแล้วจะไปค้างอ้างแรมที่อื่น พักหลังมานี้ลูกชายคนเล็กอยู่ไม่ติดบ้าน เที่ยวเตร่จนคนหัวโบราณอย่างท่านนายพลอดที่จะว่ากล่าวไม่ได้
"กลับค่ะ น้องนะยืนยันว่าจะมาส่ง"
พักหลังมานี้เช่นกันที่ชื่อของเพื่อนลูกชายจะถูกเอื้อนเอ่ยออกจากปากผู้เป็นภรรยาบ่อยครั้ง "เป็นลูกเต้าเหล่าใครนะ"
"เดี๋ยวคุณพี่ก็เจอเขาในงานค่ะ มีอะไรจะถามอีกไหมคะ น้องจะไปเติมแป้ง แล้วเราจะได้ออกไปกันสักที"
"อ้อ...ไม่มีอะไรแล้วล่ะ"
ท่านนายพลบอกด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ แต่คุณหญิงเสมือนไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เห็นสามีมองค้อนแล้วเดินลงไปชั้นล่างจึงได้แต่ส่งเสียงหัวเราะตามหลัง
ท่านนายพลสมานเดินลงมาชั้นล่างก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันเบาๆ ที่ประตูบ้าน เห็นไอ้เหมอของท่านกำลังยิ้มเต็มใบหน้า เป็นรอยยิ้มที่ท่านไม่ได้เห็นมานานแล้วตั้งแต่ที่บันดาลโทสะใส่มันไปวันนั้น
"นะ เหมอทำเองก็ได้" ไอ้เหมอร้องบอกอย่างเกรงใจเมื่อคนรูปหล่อกำลังตั้งอกตั้งใจผูกเชือกรองเท้าให้มัน
"ผมอยากทำให้ เหมออย่าขัดผมเลย" ชนะบอกเสียงนุ่ม เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ไอ้เหมอที่ระทวยจนไม่มีแรงต้านทาน ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนแล้วยกมือไหว้ประมุขของบ้านผู้ซึ่งเป็นบิดาของไอ้เหมอ "สวัสดีครับ"
ท่านนายพลรับไหว้ เหลือบเห็นไอ้เหมอมันหุบยิ้มฉับพลันแล้วก็อยากจะเขกกะโหลกมันนัก
"ผมขออนุญาตพาเสมอไปเที่ยวงานวัดนะครับคุณลุง" ชนะเอ่ยขออนุญาตด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
"กลับกี่โมง" ท่านนายพลสมานถามเสียงเรียบ สะดุดตากับรอยยิ้มหล่อเหลาของอีกฝ่ายก็ได้แต่นึกในใจว่ารอยยิ้มนี้เป็นแน่ที่ทำให้คนในบ้านของท่านหลงกันหัวปักหัวปำ วันก่อนเข้าไปในครัวก็ยังได้ยินแม่ครัวพูดถึงเพื่อนไอ้เหมอคนนี้
"ไม่เกินเที่ยงคืนครับ"
"อืม ระวังกันด้วย คนเยอะ อาจจะมีเรื่องต่อยตี เจอเรื่องไม่ดีก็อยู่ให้ห่าง ดูไอ้นี่มันด้วย เลือดร้อน ชอบไปชกชาวบ้านเขาไปทั่ว"
"ครับ ขอบคุณนะครับคุณลุง" ชนะยิ้มกว้าง เห็นไอ้เหมอมันหลุดยิ้มก็เผลอยกมือไปลูบหัวมัน แต่พอนึกได้ว่าอยู่ต่อหน้าพ่อของไอ้เหมอจึงรีบลดมือลง "งั้นยังไงพวกผมไปก่อนนะครับ"
"อืม" ท่านนายพลสมานพยักหน้า รับไหว้จากไอ้หนุ่มรูปหล่อแล้วมองลูกชายคนเล็ก "ไอ้เหมอ คุณหญิงแม่ให้เงินหรือยัง"
"พี่หมัยก็ไปด้วย ขอเงินพี่หมัยก็ได้"
"อืม มีเรื่องอะไรก็โทรหาพ่อละกัน"
"พี่หมัยก็อยู่"
"เหมอ"
"เหมอไม่อยากกวนพ่อ เหมอไปนะ" ไอ้เหมอหันไปยกมือไหว้ ก่อนจะจูงมือชนะเดินไปที่รถ
ขึ้นมานั่งบนรถได้ไอ้เหมอก็ถอนหายใจ ชนะจึงผลักหน้าผากมันสองทีก่อนนิ้วเรียวยาวจะคลึงคิ้วของมันให้คลายจากการขมวด
"พ่อเขาเป็นห่วง ทำไมไม่พูดกับพ่อดีๆ"
ไอ้เหมอนิ่งเงียบ แววตาดื้อดึงจนชนะต้องดึงหัวเกรียนๆ ของมันมาซุกอก "เหมอบอกให้ผมเข้าใจพ่อ แต่เหมอไม่เห็นจะทำได้ ทีเรื่องของผมล่ะเก่งนัก ทำไมเรื่องของตัวเองถึงได้เป็นแบบนี้"
"ก็..."
"พ่อของเหมอดูออกง่ายกว่าพ่อผมตั้งเยอะ พ่อผมน่ะไม่รู้หรอกว่าเขาคิดอะไร เป็นผู้ชายปากแข็งมากจนเพี้ยนยังร้องไห้มาแล้ว แต่พ่อของเหมอน่ะ เขาห่วงเหมอมากจริงๆ นะ"
"แต่พ่อเคยตบเหมอ พ่อว่าเหมอวิปริตด้วย พ่อจะตัดพ่อตัดลูกถ้าเหมอยังคบกับนะ"
ไอ้เหมอบอกเสียงเบา มันไม่เคยบอกเลยว่านอกจากพ่อตบแล้วพ่อยังพูดอะไรกับมันบ้าง มันไม่อยากให้ชนะไม่สบายใจ ไม่อยากให้คนรูปหล่อมีสีหน้ากังวล แต่...ผิดคาดที่ชนะยังคงมีรอยยิ้มให้เห็น
"เหมอ ผมน่ะมาทีหลัง ผมรักเหมอ แต่ไม่กล้าเอาความรักของผมไปเทียบกับพ่อของเหมอหรอก เพราะความรักของผมในตอนนี้คงยังสู้ความรักของเขาไม่ได้ เหมอครับ...กับสิ่งที่ผมทำไม่ดี กับเรื่องที่ผมทำให้เหมอเจ็บปวด เหมอยังให้อภัยผมได้ แต่กับพ่อที่รักเหมอมาก เหมอให้อภัยเขาไม่ได้เหรอ อย่าผิดใจกับพ่อเพราะผมเลยนะ ผมไม่สบายใจ"
แม้ไอ้เหมอจะเป็นเด็กฉลาดในหลายๆ เรื่อง มันร่าเริงและไม่ค่อยคิดโกรธเคืองใคร แต่กับเรื่องที่มันฝังใจ กับเรื่องที่ทำให้เสียใจหรือกระเทือนความรู้สึก ไอ้เหมอกลับคิดมากกว่าคนอื่นหลายเท่า คิดมากจนบางทีมันก็ลืมความสำคัญในหลายๆ เรื่องไป
"เหมอก็ไม่ได้อยากโกรธ แต่เหมอเสียใจที่พ่อพูดแบบนั้น พ่อผิดสัญญากับเหมอ ไม่รักษาสัญญา"
ชนะยิ้มมองไอ้เหมอที่ดูจะไม่ใช่เสือเหมอตามปกติ มันก็มีมุมอ่อนแอให้ได้เห็น มีมุมที่ชนะสามารถดึงมันมากอดปลอบโยนไว้ได้ "มันอาจจะยังไม่ถึงเวลารึเปล่า ทำให้พ่อมั่นใจกว่านี้ดีไหมว่าเหมอจะมีชีวิตที่ดี มีชีวิตที่มีความสุข"
"ชีวิตที่ดีของเหมอต้องมีนะอยู่ด้วย แต่เหมอกลัวว่าพ่อจะไม่คิดแบบนั้น"
"อย่ากลัวไปเลย ผมเคยบอกเหมอแล้วว่าผมจะเอาเหมอมาเป็นของผมให้ได้ ผมคนจริงนะ"
ไอ้เหมอหัวเราะ มันหอมแก้มชนะอย่างถูกอกถูกใจกับคำพูดของคนรูปหล่อ "งั้นเหมอไม่กลัวแล้ว ชนะซะอย่าง ไม่แพ้ใครหรอกเนอะ"
"อื้ม เพราะว่าเราอยู่ด้วยกัน ผมถึงชนะได้เสมอนั่นแหละครับ"
"เป็นคำพูดที่กำกวมมาก แต่นะก็ได้เหมอแล้วจริงๆ ฮี่ๆ"
ไอ้เหมอยิ้มเต็มหน้า ไม่มีใครจะทำให้มันมีความสุขได้เท่าชนะอีกแล้ว ทำไมถึงทำให้รักให้หลงได้ขนาดนี้ แม้ไม่มีเวทย์มนต์วิเศษอันใด แต่ชนะก็ยังสามารถสะกดไอ้เหมอได้
"บอกให้เค้าเข้าใจกับพ่อ แล้วตัวกับพ่อล่ะ ดีกันรึยัง"
"ผมกับป๋าก็ไม่ได้ทะเลาะกันนี่ครับ" ชนะอมยิ้ม เอียงคอมองไอ้เหมอ "ผมทะเลาะกับป๋าตอนไหนเหรอ"
"ต้องให้แจกแจงไทม์ไลน์เลยไหม ตัวกับพ่อเคยพูดดีๆ กันที่ไหนล่ะ"
"ฮ่าๆๆ" เสียงหัวเราะจากคนรูปหล่อทำเอาไอ้เหมอขมวดคิ้ว ทำหน้ายุ่งใส่ ชนะจึงหยุดหัวเราะแล้วบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ไม่ต้องห่วงหรอกเหมอ ผมกำลังพยายามอยู่เหมือนกัน ถ้าผมเป็นชนะที่ป๋าภูมิใจได้...อะไรๆ คงดีกว่านี้"
"ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนนะ...เหมอเป็นห่วง นะไม่ต้องพยายามทำตามความต้องการของพ่อทุกเรื่องก็ได้"
"ไม่หรอก...มันเป็นความต้องการของผมเอง ผมอยากทำให้ป๋าภูมิใจในตัวผม เหมอเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ"
"เหมอเป็นกำลังใจให้นะอยู่แล้วล่ะ เป็นมาตั้งนานแล้ว"
"อื้ม ขอบคุณนะครับ" ชนะหอมแก้มไอ้เหมอเป็นการให้รางวัล ไอ้เกรียนมันเลยหัวเราะคิกคักชอบใจ "ว้า...ชวนคุยเพลิน จะไปรับไอ้กวิ้นทันไหม มันคงบ่นใหญ่แล้ว"
"โทรบอกพี่หมัยให้ไปรับมันดีกว่า ทางผ่านพอดี ส่วนเราก็ไปที่งานกันเลย"
ไอ้กวิ้นยังคงถูกทำเหมือนตัวแถมจนชนะอดนึกสงสารมันไม่ได้ แต่ก็เห็นด้วยกับไอ้เหมอ จึงโทรไปบอกพี่สมัยให้แวะรับเพนกวิ้นไปเที่ยวที่งานด้วย ไม่งั้นมันคงงอนยาวข้ามเดือน ง้อด้วยจิ๊กซอว์กับเลโก้ที่มันอยากก็ไม่แน่ว่าจะหาย
-
ไอ้เหมอฮัมเพลงอารมณ์ดีไปตลอดทาง รถคันหรูมุ่งสู่สถานที่จัดงานก่อนจะจอดสนิทอยู่ลานดินเคียงข้างรถญี่ปุ่นคันอื่นในเวลาถัดมา
"นัดเจอกับพี่หมัยที่ไหนอ้ะ"
"หน้าชิงช้าสวรรค์"
"งั้นคงต้องเดินหาชิงช้าสวรรค์ก่อนใช่ไหม" ไอ้เหมอหน้ายุ่ง แต่ชนะกลับหัวเราะ
"ไม่ต้องเดินหา ชิงช้าสวรรค์มันคงไม่แอบเหมอไปอยู่หลังวัดหรอกมั้ง ยืนอยู่ตรงนี้ก็ยังเห็นเลย"
"เออ จริงด้วย"
ไอ้เหมอพูดราวกับเพิ่งคิดได้จนชนะขำมันเข้าไปใหญ่ "หยุดหัวเราะเลย"
"ก็เหมอตลก ปะๆ ไปเดินหาชิงช้าสวรรค์กันดีกว่า"
"ชะน้า!!"
ชนะขี้แกล้ง ยิ่งเห็นไอ้เหมอปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มก็ยิ่งล้อ ไอ้เหมอบางทีก็มึนๆ งงๆ ไปบ้างตามประสาคนที่กำลังอยู่ในฟินแลนด์ เมาแดดไปบ้างเพราะคนรูปหล่อขยันชวนไปทำไร่อ้อยเสียเหลือเกิน แม้ตอนนี้จะมืดสนิทแล้วก็ตามเถอะ
ในงานคนเยอะอย่างที่พ่อบอกไว้ ส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นหนุ่มสาวที่มาเดินเที่ยวงาน การแต่งกายก็ตามแต่สมัยนิยม ผู้หญิงก็นุ่งน้อยห่มน้อยกันตามอัธยาศัย ส่วนผู้ชายก็ใส่กางเกงรัดติ้วเหมือนพี่สมัยกับคนรูปหล่อของมัน แต่ชนะใส่แล้วดูดี ไม่ได้รัดหน้าเกลียดเหมือนไอ้หัวเกรียนที่ไอ้เหมอมันเดินผ่านไปเมื่อครู่ ใส่กางเกงรัดไม่พอพ่อยังล่อใส่สีแดงมาให้เตะตาอีก ไอ้เหมอล่ะต้องยอมรับในความมั่นหน้าของไอ้เกรียนระดับมัธยมเสียจริงๆ
ชิงช้าสวรรค์จุดนัดพบนั้นอยู่ไม่ไกลจากทางเข้างาน ไอ้เหมอจึงเห็นพี่สมัยของมันกับว่าที่พี่สะใภ้ยืนเคียงคู่กัน ห่างไปไม่ไกลมีไอ้กวิ้นที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ด้วย ไม่รู้ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่มันกินของสำแดงอะไรเข้าไปถึงได้หน้าตาไม่รับแขกเอาเสียเลย
"พี่สมายด์ หวัดดีครับ" ไอ้เหมอรีบตรงรี่เข้าไปทักทายพี่สาวคนสวยน้องสาวไอ้หมวดยิ้มหน้าดุ
"หวัดดีจ้าน้องเหมอ" สาวสวยรับไว้ ลูบหัวไอ้เกรียนที่ไม่ได้เจอนานด้วยความเอ็นดู "พี่หมัยเล่าให้ฟังว่าเราถูกพี่ยิ้มแกล้งเหรอ"
"ช่ายยย พี่ชายพี่สมายด์อ่ะแกล้งเหมอ พี่สมายด์ต้องจัดการให้เหมอด้วย" ไอ้เหมอได้ทีฟ้อง อย่างไรเสียคนสวยก็จะดองกับมันแล้ว ถือโอกาสใช้เส้นก็ไม่เสียหาย
"โอเคเลย ไว้พี่จัดการให้"
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง จากนั้นมันจึงปล่อยให้คนรูปหล่อของมันพูดคุยกับว่าที่พี่สะใภ้ ชนะคงเคยเจอพี่สมายด์มาแล้วเพราะแค่ยกมือไหว้และไม่ได้แนะนำตัวอะไร เดี๋ยวนี้ชนะกับพี่สมัยของไอ้เหมอสนิทกัน ไม่แน่ว่าเรื่องพี่สมายด์ ชนะก็คงรู้ก่อนไอ้เหมอเสียด้วยซ้ำ
"ไอ้กวิ้น มึงเป็นไร ขี้ไม่ออกเหรอ" ไอ้เหมอกระซิบถาม เห็นเพื่อนทำหน้ายุ่งแล้วก็อดห่วงไม่ได้ "อย่ามาขี้แตกกลางงานนะมึง"
"ไอ้บ้า กูไม่ได้เป็นไรเว้ย" ไอ้กวิ้นสะบัดหน้า "มึงทิ้งกูอ่ะ บอกจะไปรับแต่ให้พี่มึงไปรับ นิสัยไม่ดี"
"แค่นี้ก็งอนไอ้ห่า ไปๆ ไปเล่นปาโป่งกัน"
ไอ้เหมอกอดคอไอ้กวิ้นพาออกเดิน แต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อคนรูปหล่อร้องเรียก "เฮ้ย จะไปไหน"
"ไปปาโป่ง จะเอาตุ๊กตาให้ไอ้กวิ้น มันงอนเนี่ย" ไอ้เหมอฟ้อง ชนะจึงหัวเราะแล้วเดินเข้ามาผลักหน้าผากไอ้นกเอ๋อเพื่อนซี้
"ไปด้วยละกัน ปล่อยพี่หมัยเขาสวีทกับแฟนเขาไป" ชนะบอก ไอ้เหมอพยักหน้า แต่ไอ้กวิ้นกลับเบะปาก
"กูคิดว่าชาตินี้พี่มึงจะไม่มีเมียซะแล้ว ผู้หญิงคนไหนได้พี่ชายมึงไปคงโชคร้ายโคตรๆ แต่งกับพวกบราค่อนนี่นรกชัดๆ" ไอ้กวิ้นว่าน้ำเสียงจริงจังจนไอ้เหมออดแปลกใจไม่ได้
"มึงโกรธอะไรพี่หมัยวะ"
"เปล่า ไม่ได้โกรธ กูจะมีสิทธิ์อะไรไปโกรธพี่ชายมึงล่ะ"
ชนะกับไอ้เหมอหันมองหน้ากันอย่างงงๆ กับอารมณ์ไอ้กวิ้น ก่อนจะตัดสินใจพามันเดินไปร้านปาโป่ง
"นะ ขอตังค์" ไอ้เหมอแบมือขอซึ่งๆ หน้า จากที่คิดว่าเดินเที่ยวกับพี่หมัยไม่ต้องพกเงิน กลับกลายเป็นว่าพี่ชายต้องไปเดินกับแฟน ภาระหน้าที่ ATM ส่วนตัวจึงตกอยู่กับคนรูปหล่อของมันแต่เพียงผู้เดียว
"เอาแบงค์พันให้เขาจะปาลูกดอกใส่หน้าไหม" ชนะถามอย่างไม่แน่ใจ ในกระเป๋าตังค์ไม่เคยพกธนบัตรสีอื่นใดนอกจากสีเทา
"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าใครกล้าปามาใส่หน้าหล่อๆ ของนะ เหมอจะจัดการมันเอง"
สมกับที่พ่อมันบอกว่ามันเลือดร้อน ชนะส่ายหัวแล้วยื่นแบงค์พันไปให้ไอ้กวิ้น "มึงไปซื้อดิ๊"
"เออๆ" ไอ้กวิ้นรับคำเนือยๆ ไม่มีบ่นไม่มีเถียงเหมือนปกติ
"ไอ้กวิ้น ซื้อดอกละร้อยนะมึง เอามาดอกเดียวพอ กูมั่นใจในฝีมือ"
1 ดอก 1 ร้อยบาท ปาลูกโป่งแตกก็รับของรางวัลใหญ่ไปได้เลย ส่วน 7 ดอก ห้าสิบบาทนั้นต้องปาลูกโป่งให้แตกครบห้าลูก ไอ้เหมอจึงไม่อยากเสี่ยงเสียเท่าไหร่ เพราะมันมักจะปาพลาดดอกสุดท้ายทุกที
"ได้ๆ" ไอ้กวิ้นยังพยักหน้ารับความเรื่องมากของไอ้เหมอโดยไม่บ่น มันเดินไปซื้อลูกดอกก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับตังค์ทอน
"ไอ้กวิ้น มึงอยากได้ตุ๊กตาตัวไหน"
"ตัวไหนก็ได้อ่ะ"
"ทำหน้าให้มันอยากได้หน่อย กูจะได้มีกำลังใจปา ไอ้ห่า"
ไอ้กวิ้นก็เลยชี้ส่งๆ ไป ไอ้เหมอจึงจัดการสอยตุ๊กตามาง้อไอ้กวิ้นได้สมใจ และหลังจากนั้นก็เป็นมหกรรมเดินเตร่ล่ารางวัล โดยมีสปอนเซอร์ใหญ่อย่างชนะเป็นคนจ่าย
"น้องนะมานี่ เดี๋ยวพี่เหมอจะสอนยิงปืน"
ไอ้เหมอมันเก่งหลายอย่าง ผ่านซุ้มสาวน้อยตกน้ำมันก็ปาตกสามครั้งไม่มีพลาด มาถึงร้านปืนยาวสอยตุ๊กตา ไอ้เหมอก็สอยร่วงแทบทุกตัวจนเจ้าของร้านแทบจะกินหัวมัน มันได้แต่ปฏิเสธว่ามันไม่ใช่นักกีฬาทีมชาติที่แฝงตัวมาเล่น แต่ก็ไม่ได้บอกความจริงว่ามันเป็นนักเรียนนายร้อยที่ซ้อมยิงปืนสิบนัดก็เข้าเป้าทั้งสิบนัด คะแนนของมันเต็มแม็กตลอด และอนาคตของมันอยากเป็นพลซุ่มยิงของกองทัพด้วย หลังจากทำเจ้าของร้านปืนยาวสอยตุ๊กตาเกือบร้องไห้แล้วไอ้เหมอจึงเดินนำคนรูปหล่อของมันกับไอ้กวิ้นเพื่อนยากมายังร้านปืนยาวจุกน้ำปลาที่เป้าจะเป็นตู้มีตุ๊กตาใส่อยู่ข้างใน
"หึ ไม่ยิงเองแล้วเหรอ" ชนะแอบหัวเราะไอ้เหมอเกือบตลอดเวลา อยู่กับไอ้เหมอไม่มีเบื่อเลยจริงๆ ไม่หัวเราะกับความเปิ่นของมันก็หัวเราะกับสีหน้าของมันที่มักจะเหวอ บางทีก็ดูเอ๋อๆ มึนๆ
"ไม่เอา เดี๋ยวเจ้าของร้านงับหัวอีก" ไอ้เหมอยืนซ้อนคนรูปหล่อจากข้างหลัง มันบรรจุกระสุนที่เป็นจุกยางให้ "สอนนะยิงดีกว่า ได้แต๊ะอั๋งด้วย"
"ทำอย่างกับผมเป็นสาวน้อย"
"ไม่ใช่ซะหน่อย เหมอเป็นสาวน้อยต่างหาก"
ชนะหลุดหัวเราะหลังจากที่เก๊กหน้านิ่งตั้งใจให้ไอ้เหมอสอนอยู่เสียนาน "ไม่มีสาวน้อยที่ไหนสอนผู้ชายยิงปืนหรอก"
"ก็เหมอเป็นคนแรกไง โธ่"
คนรูปหล่อหัวเราะ เสียงทุ้มกังวานน่าฟังจนผู้หญิงที่มายืนรอแฟนยิงปืนชิงตุ๊กตาให้ก็ทำหน้าเคลิบเคลิ้มไปกับไอ้เหมอด้วย ไอ้เสือมันจึงหันไปแยกเขี้ยวใส่แล้วกลับมายิ้มหวานให้คนรูปหล่อของมันตามเดิม
"อย่าหล่อไปกว่านี้ แค่นี้ชะนีก็อยากได้ใจจะขาดแล้ว" ไอ้เหมอหน้ายุ่ง ลูบหน้าลูบตาพ่อรูปหล่อของมันอย่างหลงใหล แฟนใครก็ไม่รู้ยิ่งดูยิ่งหล่อ
"ชะนีคือ?"
"ผู้หญิงอ้ะ"
"ชะนีก็มีตัวผู้ แล้วทำไมต้องแทนผู้หญิง"
"เพราะชะนีร้อง ผัวๆๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆ เสมอเอ้ย ปากร้ายจัง"
"เหมอปากร้ายกับบางคนที่จ้องจะแย่งนะไปจากเหมอหรอก"
"บางทีเขาก็แค่มองหรือเปล่า"
"เหมอไม่ชอบให้ใครมอง"
"ผมก็ไม่ชอบ แต่เราห้ามพวกเขาไม่ได้นี่"
"จิ้มตาบอดเลย"
"ติดคุกกันพอดี" ชนะว่าเสียงนุ่ม ก่อนจะหันมองซ้ายขวา "ไอ้กวิ้นหาย"
ไอ้เหมอก็มองหาด้วยอีกคน "เออจริง มันหายไปไหน เดี๋ยวยิงปืนเสร็จไปตามหามันละกัน เอ้า จับให้มันนิ่งๆ หน่อย พี่เหมอสอนโหดนะบอกเลย"
"ครับๆ อย่าโหดให้มากนะครับพี่เหมอ แค่หน้าก็น่ากลัวอยู่แล้ว โอยยย หมายถึงน่ารัก"
"ไม่ต้องพูดมาก ยิงไปเองเลย ไม่สอนแล้ว"
พี่เหมอหน้าโหดของคนรูปหล่อแสร้งงอน แต่พอชนะยิงลูกแรกมันก็ตบมือเปาะแปะชื่นชม เพราะคนรูปหล่อกับปืนที่ถืออยู่ช่างเท่เหลือแสน ท่าเล็งยิงก็น่ามองไม่แพ้ใคร ไอ้เหมอถึงกับทำหน้าเคลิ้มมอง แต่ไม่ได้มีแค่มันที่เคลิ้ม เพราะยังมีคนอื่นๆ ที่เคลิ้มไปด้วย แม้แต่ป้าเจ้าของร้านที่แอบเก็บจุกยางมาวางไว้ให้ทั้งๆ ที่ให้โควต้าแค่คนละ 7 นัดเท่านั้น แต่คงอยากให้คนรูปหล่ออยู่เล่นด้วยนานๆ เป็นอาหารตาไม่พอ ยังเรียกลูกค้าได้อีกด้วย
“แก ถ่ายรูปไว้ๆ ทำไมพี่เขาหล่อขนาดนี้ เขาเป็นดาราไหมแก คุ้นหน้าบ้างป่าว” น้องผู้หญิงผมสั้นกลุ่มใหญ่กระซิบกระซาบกันอยู่ใกล้ๆ ไอ้เหมอ
“หน้าคล้ายๆ CY Gods เลยอ่ะแก”
“แฝดรึเปล่า ตอนนี้ CY อยู่งานมีตติ้งที่ปักกิ่ง คนนี้น่าจะแฝดพี่ เคยได้ยินว่า CY มีแฝดพี่อีกสองคน”
สงสัยมาเจอติ่งของ CY เข้าให้ เพราะน้องๆ รู้รายละเอียดเป็นอย่างดี
“เออ ใช่ๆ คนนี้ป่ะที่ถ่ายแบบลงนิตยสาร...”
หา!!! ไอ้เหมอร้องลั่นในใจ รีบเดินเข้าไปหาน้องๆ วัยทรงผมเสมอติ่งหูทันที
“ถ่ายแบบลงนิตยสารอะไรเหรอ” ไอ้เหมอถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจนน้องๆ ทำหน้าเหวอ
“พี่เป็นใครอ่ะ” น้องผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น “คนบ้าป่ะ”
ไอ้เหมอแยกเขี้ยว ก่อนจะกล่อมตัวเองว่าคนตรงหน้าคือเด็กผู้หญิง อย่าได้ถือสาเอาความ “บอกไปแล้วน้องจะตะลึงว่าพี่เป็นใคร แต่เมื่อกี้น้องบอกว่าพี่คนหล่อๆ นั่นถ่ายแบบลงนิตยสารเหรอ”
“อือ ใช่ เพิ่งออกเมื่อวีคก่อน หล๊อหล่อเนอะแก ไอ้กี้มันซื้อเก็บไว้ด้วย” น้องคนเดิมตอบแล้วหันไปขอความเห็นจากเพื่อน ไอ้เหมอยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ ทำไมเรื่องถ่ายแบบอะไรนี่มันถึงไม่รู้มาก่อนเลย
“แล้วว่าแต่พี่เป็นใครอ่ะ”
“พี่เป็นแฟนเขา”
“แฟนคลับงี้เหรอ พวกหนูก็เป็น”
“เปล่า แฟนครับ”
“ห้ะ!” น้องๆ ตะโกนขึ้นพร้อมกัน ทำเอาคนรูปหล่อที่กำลังตั้งอกตั้งใจยิงปืนหันมามอง ก่อนจะขมวดคิ้วจ้องเขม็งมาทางไอ้เหมอกับเด็กผู้หญิงวัยติ่ง “พี่เพ้อเจ้อป้ะ”
“ไม่เพ้อๆ แฟนจริงๆ”
“พี่เนี่ยนะ”
“เออ” ไอ้เหมอส่งเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจที่ไม่มีใครเชื่อ “แฟนจริงๆ คนสวยมีแฟนหล่อแปลกตรงไหน”
“ถ้าพี่สวยคนทั้งโลกก็ไม่มีใครขี้เหร่อ้ะ”
“เด็กผู้หญิงปากเสียไม่มีใครชอบหรอกจะบอกให้ แล้วนิตยสารนั่นมีขายอีกป้ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน หนูซื้อมาเล่มสุดท้ายของแผง ไม่รู้มีที่อื่นอีกรึเปล่า”
ไอ้เหมอกำลังครุ่นคิดว่าจะให้ไอ้กวิ้นไปตามล่าหานิตยสารมาให้มัน แต่ก็ต้องชะงักค้างเมื่อคนรูปหล่อมายืนข้างๆ ทำเอาน้องๆ ผมบ๊อบสามสี่คนตรงหน้าทำหน้าฝันไปตามๆ กัน
“เสมอ มาทำอะไรตรงนี้” เสียงคนหล่อเย็นเยียบจนไอ้เหมอได้สติ มันยิ้มแล้วกอดแขนชนะอย่างเอาใจ
“เหมอได้ยินพวกน้องๆ บอกว่านะถ่ายแบบ เลยเดินมาถาม” ไอ้เหมอตอบ หันไปยักคิ้วทำหน้าเหนือใส่คนที่ปรามาสมัน “นะถ่ายแบบจริงอ้ะ”
“อืม คนรู้จักของคุณหญิงแม่เหมอเขาขอมา”
“แล้วไม่บอกเหมอเลย” ไอ้เหมอแสร้งทำหน้างอน ชนะจึงยิ้มแล้วลูบหัวมันเบาๆ
“มันกะทันหัน แล้วผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ด้วย ก็เลยลืมเรื่องนี้ไป”
“เหมออยากได้นิตยสารนั่นอ่ะ”
“ที่บ้านเหมอก็มี กลับไปดูสิครับ”
ไอ้เหมอจึงยิ้มกว้างเต็มหน้า ชนะยกยิ้มตามแล้วโอบเอวมัน พาเดินกลับร้านยิงปืนที่เล่นค้างไว้ ได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆ จากเด็กผู้หญิงกลุ่มนั้นดังแว่วมาให้ได้ยิน
“เผลอไม่ได้เลย ต้องไปทำความรู้จักกับคนนั้นคนนี้ตลอด มีคนรักแค่คนเดียวไม่พอใช่ไหม”
โธ่...ฟังคนหล่อพูดเข้า แจกอ้อยให้ไอ้เหมอไม่เกรงใจป้าเจ้าของร้านเลย ส่วนไอ้เหมอมันก็ได้แต่เขินไปตามเรื่องตามราว
“ไปตามหาไอ้กวิ้นกันเถอะ ไม่รู้หลงทางไปไหนแล้ว” ไอ้เหมอเกลื่อนความเขินด้วยการชักชวนให้คนรูปหล่อออกตามหาไอ้กวิ้นที่ตั้งแต่มาถึงงานมันก็ดูไม่สนุกอย่างที่คิด ทั้งๆ ที่มันชอบงานแบบนี้อย่างกะอะไรดี เคยเที่ยวด้วยกันสมัยมอต้นก็มีแต่มันที่ลากไอ้เหมอไปเล่นเกมร้านนั้นร้านนี้เพื่อชิงของรางวัล แต่คราวนี้นอกจากมันจะไม่สนุกแล้ว ยังทำหน้าหงอยจนนึกห่วง
ในระหว่างการเดินทางตามหาเพนกวิ้น ไอ้เหมอกับแฟนของมันก็แวะร้านนั้นร้านนี้เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาไปด้วย ชนะชอบใจกับร้านขายของเล่นโบราณมาก คนรูปหล่อซื้อกบแลบลิ้นให้ไอ้เหมอ ส่วนตัวเองถือพัดสีรุ้ง ร้านของกินก็มีหลากหลาย ทั้งขนมครกไข่นกกระทา สายไหมโบราณ ขนมถังแตก ขนมเบื้องทั้งเบื้องไทยและเบื้องญวณ ก๋วยเตี๋ยวผัดก็เข้าที ไอ้เหมอซัดไปสองจาน ในขณะทีคนรูปหล่อทานไปแค่จานเดียว เสร็จจากหาอะไรกินแล้วมันก็ไปโยนห่วง โยนกระป๋องล่ารางวัลต่อ จนเกือบลืมภารกิจตามหาไอ้กวิ้นไปเสียสิ้น แต่โชคยังดีที่เจอไอ้เพื่อนโง่มันต่อคิวเล่นม้าหมุนอยู่เพียงลำพัง
“เจอตัวจนได้ไอ้ห่ากวิ้น” ไอ้เหมอตบหัวไอ้เพื่อนรักของมันไปหนึ่งที ไอ้กวิ้นทำหน้ายุ่งใส่ “จะไปไหนทำไมไม่บอก ปล่อยให้ตามหา”
“กูบอกมึงแล้ว แต่มึงคุยกับไอ้นะ ก็เลยไม่ได้ยินเสียงกู” ไอ้กวิ้นบอก สีหน้ามันก็หงอยจนไอ้เหมอรู้สึกผิด
“เป็นอะไรของมึงวะ อ่อนไหวง่ายจริงวันนี้” ไอ้เหมอมองอย่างคาดคั้น
“มีอะไรก็พูดได้ไอ้กวิ้น” ชนะพูดขึ้นอีกคน เห็นเพื่อนซี้เป็นแบบนี้ก็ชักใจคอไม่ดี
“เปล่าเว้ย กูไม่ได้เป็นอะไร กูแค่ไม่อยากไปเป็นก้างพวกมึง”
“มึงก็อยู่เป็นก้างพวกกูมาตั้งนานแล้ว คิดมากทำไมวะ” ไอ้เหมอล็อคคอไอ้กวิ้นไว้ “เอางี้ มึงอยากกินไร เดี๋ยวกูไปซื้อมาให้”
ไอ้กวิ้นถอนหายใจ มันก็ไม่ได้อยากให้ไอ้เหมอคิดมาก จึงตอบไปว่า “สายไหมโบราณ บอกเขาว่าเอาสีชมพูนะ”
“เออๆ งั้นเดี๋ยวกูมา เอาน้ำแดงด้วยไหม กูรู้มึงชอบ”
“อือ”
“นะ ขอตังค์หน่อย” ประโยคนี้ไอ้เหมอพูดเป็นครั้งที่ร้อยแล้วก็ว่าได้ จนคนรูปหล่อยกกระเป๋าตังค์ให้มันทั้งหมด
“เหมออย่าลืมซื้อขนมเบื้องไปให้คุณหญิงแม่ด้วย”
“เดี๋ยวขากลับค่อยซื้อ นะเอาไรป้ะ”
“ผมอยากกินเกี๊ยวทอด”
“โอเค รออยู่ตรงนี้นะ อย่าไปไหนกันล่ะ”
ไอ้เหมอเดินหายลับไปกับฝูงชนแล้ว ชนะจึงมองไอ้กวิ้นด้วยสายตาจริงจัง
“เจอพวกพี่หมัยป่ะ”
“ไม่” ไอ้กวิ้นตอบเสียงแข็ง
“มึงชอบเหมอเหรอ”
“ห้ะ? กูนี่นะ?” สีหน้าไอ้กวิ้นบ่งบอกว่ามันรับไม่ได้กับคำพูดของเพื่อนรูปหล่อ แต่เมื่ออีกคำถามที่ถูกถามขึ้นมา...ไอ้กวิ้นกลับหน้าถอดสี น้ำท่วมปาก
“งั้นชอบพี่หมัยสินะ”
“มึง...”
“กูเดาถูกเหรอ”
ไอ้กวิ้นไม่ตอบ หน้ามันซีดลงเรื่อยๆ ริมฝีปากก็เม้มแน่น
“ชอบเขาไม่บอกเขาล่ะ”
ชนะเพิ่งเคยเห็นไอ้กวิ้นทำสีหน้าเจ็บปวด ดวงตาของมันแดงก่ำรื้นไปด้วยน้ำราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมา
“บอกแล้ว...กูบอกตั้งนานแล้ว แล้วเขาก็ปฏิเสธกูมาแล้วด้วย”
“เหมอรู้ไหม”
ไอ้กวิ้นส่ายหน้า “กูไม่เคยบอกใครเรื่องนี้”
“เหมอคงเสียใจที่มึงไม่ไว้ใจ”
“ไม่ใช่ไม่ไว้ใจหรอก แต่กูก็ไม่รู้จะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมา” ไอ้กวิ้นบอกเสียงแผ่ว “เขาปฏิเสธกู เขาบอกว่าเขายังไม่อยากมีใคร แต่มึงรู้ไหม...เขาคุยกับพี่สมายด์ตลอดสองสามปีมานี้ หัวใจของเขากันที่ไว้ให้คนอื่นแล้ว เขาถึงปฏิเสธกู ไม่ใช่ว่าไม่อยากคบใครหรอก แต่เขาไม่อยากคบกูต่างหาก แล้วไม่บอกกันตามตรง ถ้ารู้ว่าเขาจะพาพี่สมายด์มาวันนี้ กูไม่มากับพวกมึงด้วยหรอก”
ไอ้กวิ้นสารภาพความรู้สึกทั้งหมดของมัน รักที่ไม่สมหวังของมันถูกแถลงไขให้เพื่อนรูปหล่อฟังเป็นคนแรก และคงจะเป็นคนสุดท้าย
“มึงอย่าบอกไอ้เหมอนะ กูไม่อยากให้มันไม่สบายใจ”
“ถ้าเหมอรู้ กูว่าเหมอคงโกรธมึง” ชนะบอกอย่างที่รู้นิสัยของคนรักดี และคิดว่าไอ้กวิ้นก็คงรู้ดีไม่ต่างกัน “ไม่ใช่โกรธที่มึงชอบพี่ชายเหมอ แต่คงโกรธที่มึงไม่ยอมบอกแล้วทุกข์ใจอยู่คนเดียว”
“...”
“สำหรับกูนะเว้ยกวิ้น เพื่อนน่ะ...ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน ถึงกูจะเพิ่งเข้าใจว่าคนรักก็ทำได้ แต่ยังไงเพื่อนก็ยังสำคัญมากอยู่ดี มันเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันตัดกันขาด”
“กูรู้ แต่คงมีสักวันแหละที่กูจะมีโอกาสได้บอกมัน” ไอ้กวิ้นถอนหายใจ “สงสัยอาจจะเป็นวันแต่งงานของพี่มันก็ได้มั้ง”
ชนะตบไหล่ไอ้กวิ้นสองสามทีเพื่อให้กำลังใจ เพราะเขาไม่มีคำพูดดีๆ ปลอบใจมันได้เลย เรื่องของความรัก เรื่องของหัวใจไม่ว่าใครก็บังคับไม่ได้
“ขอทางหน่อยครับขอทางหน่อยยย” ไอ้เหมอที่ข้าวของเต็มมือรีบเดินแล้วตะโกนขอทาง ชนะกับไอ้กวิ้นเห็นมันหอบของกินมาให้ก็รีบเดินเข้าไปช่วย
“ได้เล่นม้าหมุนสมใจแล้วสิท่า ดูอารมณ์ดีขึ้นนะมึง เอ้า สายไหม รีบๆ กินก่อนจะละลาย ส่วนนี่ของคนรูปหล่อ ให้เหมอป้อนม้า”
ชนะอมยิ้มแล้วพยักหน้าให้ ไอ้เหมอจึงกุลีกุจอจิ้มเกี้ยวทอดราดน้ำจิ้มรสเด็ดเข้าปากคนรูปหล่อ
“อร่อยไหม”
“อืม”
“ไอ้กวิ้นกินป่ะ”
“ไม่อ่ะ กูกินของหวานอยู่”
“มีใครบอกมึงไว้เหรอว่าถ้ากินของหวานแล้วห้ามกินของคาว” ไอ้เหมอถามอย่างยียวน พยายามจ่อเกี๊ยวกับปากไอ้กวิ้นอย่างหลอกล่อ “อร่อยนะมึง กินๆๆ”
“ไอ้สัดเหมอ มึงนี่มัน” ไอ้กวิ้นจำต้องละความสนใจจากสายไหมมางับเกี๊ยวที่ไอ้เหมอยัดเยียดให้ มันเคี้ยวไปบ่นไปจนไอ้เหมอหัวเราะ
จัดการของกินกันเสร็จเรียบร้อยแล้วไอ้กวิ้นก็บอกว่ามางานวัดถ้าไม่ได้ขึ้นชิงช้าสวรรค์ก็เหมือนมาไม่ถึง เพราะฉะนั้นสามหนุ่มสามมุมจึงชักชวนกันไปต่อคิวซื้อตั๋วขึ้นกรงเหล็กลอยฟ้า ชนะกับไอ้เหมอแน่นอนว่าซื้อตั๋วขึ้นด้วยกัน ส่วนไอ้กวิ้นนั้นขอแยกตัวสันโดษเพื่ออารมณ์ติสท์ของมัน
“เหมอเคยดูหนัง พระเอกนางเอกชอบจูบกันบนนี้” ไอ้เหมอบอกพลางยิ้มเขินเมื่อชิงช้าเหล็กเคลื่อนตัวพามันกับคนรักลอยขึ้นมาจนถึงจุดสูงสุดแล้วชะงักค้างไว้
“อยากให้ผมจูบเหรอ” ชนะมองไอ้หัวเกรียนด้วยรอยยิ้มขำ เห็นมันทำท่าสะดิ้งอายแล้วไม่เคยเชื่อสนิทใจเลยว่ามันรู้สึกเขินอายจริงๆ
“อื้อ”
“ขยับเข้ามาสิครับ” ไอ้เหมอยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายทำตามที่มันร้องขอ
ไอ้เหมอขยับเข้าใกล้ทำให้ชิงช้าแกว่งเล็กน้อย “นะจ๋า”
“ว่า?”
“เหมอรักนะที่สุดในโลกเลย”
“อื้ม...ผมก็เหมือนกัน” ชนะยิ้มรับ โน้มใบหน้าลงทาบทับริมฝีปากไอ้เหมอที่เผยอรอรับ มันแลบลิ้นออกมาเล็กน้อยให้ชนะได้ดูดดึงลิ้นของมัน ทั้งยังร้อนวาบไปทั้งตัวเมื่อริมฝีปากถูกดูดงับรุนแรงตามแรงอารมณ์ของคนรูปหล่อ ไอ้เหมอระทวยอยู่ในอ้อมแขน ปรือตามองก็เห็นเพียงแค่แววตาลุ่มลึกน่าหลงใหลของอีกฝ่าย
“เหมออยากอยู่กับนะทั้งวันทั้งคืน อยากโดนนะกอด อยากโดนนะรัก...แรงๆ”
“ไม่ยั่วผมนะครับ” ชนะเอ่ยขอร้อง “คืนนี้ผมต้องส่งเหมอกลับบ้าน ถ้ายั่วอย่างนี้...ผมคงทรมานที่เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันทั้งคืน”
“เหมอไม่ได้ยั่ว...เหมอ...อยาก จริงๆ”
“เสมอ” ชนะครางเสียงแผ่ว เกี่ยวลิ้นของไอ้เหมอด้วยลิ้นของตัวเองแล้วดูดแรงจนไอ้เหมอสะท้าน “คนดี”
“หืม”
“เตรียมตัวขอ Visa ได้แล้วนะครับ”
“ทำไมอ่า”
“ลืมแล้วเหรอว่าผมจะพาไปอเมริกา”
ไอ้เหมอยิ้มจาง มันเกือบลืมไปเลยว่าเคยคุยเรื่องไปอเมริกากับชนะไว้นานมากแล้ว “เหมอนึกว่านะพูดเล่น”
“ผมพูดจริง เพี้ยนจะจัดการตั๋วเครื่องบินให้ เหมอเตรียม Visa กับ passport ก็พอ”
“อืม แต่นะต้องรอเหมอปิดเทอมก่อนนะ”
“ครับ ผมรอได้”
“เหมอต้องเตรียมพ็อคเก็ตมันนี่ไปด้วยป้ะ ไปเที่ยวต่างประเทศทั้งที”
“ไม่ต้องหรอก...เมียคนเดียว ผมเลี้ยงไหวอยู่แล้ว”
“ข่นบ้าาาาา”
ไอ้เหมอทุบอกคนรูปหล่อเบาๆ ก่อนมันจะให้รางวัลเป็นจูบดูดดื่มจนถึงเวลาที่ชิงช้าเคลื่อนลงสู่พื้น ลงจากชิงช้าได้ก็โดนไอ้กวิ้นล้อว่าปากบวมเจ่อเสียยกใหญ่ แต่ไอ้เหมอก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะหลักฐานมันทนโท่ จะไม่ให้บวมได้อย่างไร ในเมื่อทั้งถูกดูดถูกงับไม่เว้นจังหวะให้หายใจหายคอ
“สนุกกันไหมคะเด็กๆ” กลับมาเจอพี่สมายด์กับพี่สมัยที่จุดนัดพบตามเดิม ไอ้เหมอลืมขนมเบื้องของคุณหญิงแม่มันแล้ว แต่โชคดีที่เห็นพี่สมัยถือไว้ในมือ ไอ้เหมอจึงโล่งอก ไม่ต้องวิ่งหน้าตั้งกลับไปหาซื้ออีก
“สนุกครับ พี่สมายด์ล่ะเป็นไงบ้าง เที่ยวกับพี่หมัยสนุกรึเปล่า”
“สนุกค่ะ ได้ของรางวัลมาเต็ม ตุ๊กตาก็ได้มาหลายตัว พวกพี่เอากลับไปใส่รถหมดแล้วล่ะ”
ไอ้เหมอพยักหน้า แต่ก็ยังเห็นพี่สมัยของมันถือตุ๊กตานกเพนกวิ้นไว้ในมือ คงเพิ่งได้มาล่ะมั้ง
“งั้นกลับกันเลยดีกว่าเนอะ ดึกมากแล้ว พี่หมัยไปส่งไอ้กวิ้นให้ด้วยนะ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร กูกลับแท็กซี่ดีกว่า บ้านกูคนละทาง”
“ไม่ต้อง ทางผ่านอยู่แล้ว”
ไอ้เหมอเห็นพี่สมัยกับไอ้กวิ้นจ้องหน้ากันราวกับจะฆ่าแกงแล้วมันก็ได้แต่งง “เออ ไอ้กวิ้น กลับกับพี่หมัยแหละ จะได้ไม่เปลืองค่าแท็กซี่”
“ใช่แล้วค่ะน้องกวิ้น มาด้วยกันก็กลับด้วยกันเนอะ ไปค่ะๆ”
ไอ้เหมอกับชนะจึงแยกตัวออกมา ชนะมาส่งไอ้เหมอที่บ้านก่อนเที่ยงคืนอย่างที่ได้บอกท่านบิดาไว้ ร่ำลากันด้วยจูบแสนหวานครั้งแล้วครั้งเล่า ต่างฝ่ายต่างอาลัยอาวรณ์แต่ก็จำต้องแยกย้ายกันนอนคนละเตียง ห่างไกลกันคนละบ้าน
ส่วนสมัย ครั้นพอส่งสมายด์ถึงบ้านแล้วก็ต้องวนรถกลับมาส่งเพื่อนของน้องชายต่อ ไอ้เด็กพูดมากนั่งเงียบผิดปกติจนต้องยัดตุ๊กตานกเพนกวิ้นใส่มือมันไม่ได้
“เอาไป”
“ไม่เอา” ไอ้กวิ้นส่งคืนแต่สมัยก็ยัดเยียดมันกลับมาให้อยู่ดี มันจึงหน้าตูมอย่างไม่พอใจ “ให้ทำไมล่ะ”
“เพื่อนมึง”
“กวิ้นเป็นคน”
“มึงเป็นนก”
“ไอ้พี่หมัย”
“เรียกกูดีๆ กวิ้นกวิ้น”
“ให้พี่สมายด์เรียกสิ อยากฟังคำดีๆ หวานๆ เพราะๆ ก็ให้แฟนเรียก”
ไอ้กวิ้นบอกเสียงแข็ง เบือนหน้าหนีจากสายตานายทหารหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิท
“ยังไม่ใช่แฟน”
“อีกไม่นานก็เป็น”
“อืม...คงงั้น”
ไอ้กวิ้นนั่งเงียบไปตลอดทาง จนถึงหน้าบ้านมันก็แค่บอกขอบคุณแล้วลงจากรถไป ไม่ลืมที่จะวางตุ๊กตานกเพนกวิ้นไว้บนเบาะข้างคนขับ จนสมัยต้องลงจากรถ ตามเอาตุ๊กตาไปยัดใส่อ้อมแขนมัน
“ผู้ใหญ่ให้ของก็รับไว้”
“กวิ้นไม่อยากได้”
สมัยมองเพื่อนน้องชายด้วยสายตาดุจัด เห็นความดื้อดึงของมันแล้วจากนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ “รับไว้หน่อย กูอุตส่าห์ไปยิงมาให้”
“ไม่ได้ขอ”
“กวิ้น”
“ไม่ได้ขอ ไม่อยากได้ ไม่เอา กวิ้นไม่อยากได้ของอะไรจากพี่หมัยแล้ว! พอแล้ว ไม่ต้องเอาอะไรมาให้อีก!”
“มึงเป็นบ้าอะไร”
“ไม่ได้เป็นบ้า พี่หมัยนั่นแหละเป็นบ้า คนไม่อยากได้ก็ยังจะบังคับ”
“เออ ไม่อยากได้ก็เอามา” สมัยหมดความอดทน แต่พอจะดึงตุ๊กตาคืนไอ้กวิ้นมันก็กอดไว้แน่น “ตกลงมึงกวนตีนกูใช่ไหม”
“เปล่า พี่หมัยเอาไปดิ”
ปากก็บอกให้เอาไป แต่มันกอดตุ๊กตาไม่ยอมปล่อย สมัยจึงถอนหายใจแล้วหันหลังจะเดินกลับไปขึ้นรถ แต่ชายเสื้อเชิ้ตก็ถูกดึงรั้งไว้
“พี่หมัย”
“อะไร”
“กวิ้นยังชอบพี่อยู่นะ”
สมัยนิ่งเงียบ หันกลับมาเผชิญหน้ากับเพื่อนสนิทน้องชาย ยกมือลูบหัวไอ้เด็กตัวสูงเก้งก้าง “ตัดใจจากกูเถอะ กูคิดกับมึงแค่น้องชาย ต่อให้มึงจะบอกกูอีกกี่ครั้ง คำตอบของกูก็ยังเหมือนเดิม”
“อืม” ไอ้กวิ้นพยักหน้ารับ ดวงตามันแดงก่ำก่อนน้ำตาจะเริ่มไหลอาบแก้ม แขนมันกอดรัดตุ๊กตาไว้แน่น “กวิ้นเข้าใจแล้ว”
“มึงขี้แยกว่าน้องเหมอซะอีก” สมัยเช็ดน้ำตาให้เพื่อนน้องชายอย่างที่ชอบทำให้กับน้องน้อยของเขา ในสายตาของสมัย เพนกวิ้นยังคงเหมือนเด็กมัธยมต้นที่น้องเหมอของเขาพามาให้รู้จัก ร่างกายมันโตขึ้นมาก แต่ความคิดความรู้สึกไม่ได้โตตาม เพนกวิ้นเหมือนน้องชายของเขาอีกคน เคยพยายามคิดเป็นอื่นตั้งแต่ที่ถูกเด็กนี่สารภาพรักเมื่อสองปีก่อน แต่ก็คิดไม่ได้เกินกว่าน้องชายเลยจริงๆ
“ไม่ใช่ซะหน่อย” ไอ้กวิ้นเถียง มันยอมให้สมัยเช็ดน้ำตาให้อย่างไม่ขัดขืน เพราะในใจลึกๆ โหยหาสัมผัสของคนตรงหน้ามาตลอด “พี่หมัย...พี่จะแต่งงานกับพี่สมายด์รึเปล่า”
“ไม่รู้”
“อื้ม”
“มึงเข้าบ้านได้แล้วไป”
“อือ”
“จิ๊กซอว์จะให้เอามาให้หรือไปเอาเอง”
“กวิ้นไปเอาเองก็ได้ แต่นี่กล่องสุดท้ายแล้ว พี่หมัยไม่ต้องซื้อให้อีกหรอก ไอ้เหมอไม่ต้องจ่ายค่าจ้างอะไรแล้วล่ะ แฟนมันดูแลตัวเองได้”
“อืม แต่ถ้าอยากได้ก็ไลน์มาบอกกูแล้วกัน”
ไอ้กวิ้นพยักหน้า หันหลังเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน ส่วนสมัยก็แยกตัวไปขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านตัวเอง
รันอาจจะสมหวังกับคุโด้ ชินอิจิที่เป็นรักแรก แต่ไอ้กวิ้นคงไม่เหมือนอย่างโมริ รัน เพราะคุโด้ ชินอิจิของมัน...เขามีโมริ รันตัวจริงของเขาอยู่แล้ว อย่างไอ้กวิ้นคงเป็นได้แค่อายูมิที่แอบรักโคนันก็เท่านั้น
.................................................TBC......................................................
ชัดเจนเรื่องหมัยกวิ้นรึยัง โมเม้นมุ้งมิ้งแปลกๆ ที่รับรู้ สุดท้ายก็แค่รักข้างเดียว ไม่มีการรีเควสเพิ่มนะ เดี๋ยวนิยายเราจะไม่ใส :o12:
-
:pig4: :pig4:
-
:o12: สงสารกวิ้น
-
plzzzzzzz หาดีๆ ให้น้องกวิ้นซักคนนะคะ
T^T
-
ฮืออออออ สงสารกวิ้น :katai1: :katai1:
ไอ้พี่หมัยบ้าๆๆๆๆๆๆ ไม่รักแล้วจะยิงตุ๊กตามาให้ทำไม
ไม่รักแล้วจะมาให้ความหวังทำไมมมมม
กวิ้นนนนนน ฮืออออ มารักกับเราดีกว่า
มาหาเราดีกว่าา มาาาาาาา
-
โถ่น้องกวิ้นนนนนนนนนน น้องกวิ้นยังเหลือปุ๊กปิ๊กกับคุณชายนะคะลูก(..)
ส่วนสองคนนู้น หวานน้ำตาลหยดเหลือเกิน
-
ฮืออออ ไม่เอาแบบนี้อะ เศร้า
อยากให้กวิ้นสมหวังจริงๆนะ พี่หมัยใจร้ายมาก :ling1:
-
:sad4: สงสารกวิ้นอะ แอบรักพี่หมัย สารภาพแล้ว :o12: กวิ้นต้องสตรอง เดี๋ยวเนื้อคู่ก็มาก
ส่วนคู่เอกก็อ้อยกันให้พอนะคะ
-
ชิบหายแล้วไง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณสนัฟเฟิลลลลลล เราไม่เอาาา เราไม่ยอมมมม เราไม่เอาแบบนี้ เรารับไม่ด้ายยยยยยยย โอ๊ยยยยยยยย จะเป็นลม น้องกวิ้นของเค้า ฮือออออออออออออ พี่สมัย!!! ไม่ต้องให้ครอบครัวมีแต่ชื่อที่ออกเสียง ส.เสือมีม.ม้าตามก็ได้ ดูอย่างนองเขยยยย ชนะก็ไม่ สม- ค่ะ! โกรธธธ :o12: สงสารน้องกวิ้นค่ะ รันก็ไม่ได้สมหวังหรอกค่ะน้องกวิ้น โคนันมันไม่กลับร่างสักที รันอาจแก่ตายก่อน อ่านแล้วจี๊ดอ่ะค่ะ เรารักน้องกวิ้นน เราสงสารรรรร พี่หมันนี่ก็! ปฏิเสธไปตรงๆมันก็ดี แต่พี่ก็เลิกให้ความหวังเค้าดิวะ พี่ทำเหมือนใส่ใจแล้วน้องมันจะไปตัดใจได้ไง น้องมันชอบพี่มานานแล้วนะเว้ย พี่ไม่รักก็ควรเลิกยุ่งเลิกติดต่ออ่ะ น้องมันจะได้เดินต่อไปได้ ฮือออออออออ เสมอคะ ชนะคะ เราเกือบลืมละว่าวันนี้มีคู่นี้ด้วย ดูแลเพื่อนด้วยนะคะะ โดยเฉพาะชนะ ฮือออ รู้ว่าเพื่อนเป็นอะไรแล้วก็ดูแลเพื่อนด้วยนะคะ สุดท้ายน้องกวิ้นคู่กับซีวาย....... อืม....... ดีค่ะ ก็ดีนะ 555555555 ความจริงตอนนี้เป็นตอนแห่งความหน่วงและเศร้าใช่ไหมคะะะะ เราสงสารน้องกวิ้นแน่นอนนน เราสงสารคุณพ่อด้วย โฮรววววววว :sad4: คุณพ่อคะ... คุณพ่อรักลูกก็ถูกแล้วค่ะ ไม่มีใครเข้าข้างคุณพ่อเลย กรี๊ดดดดดดดดด คุณพ่อคะะะ สักวันทุกคนก็จะกลับมาหาคุณพ่อค่ะ จริงๆคุณพ่อไม่ได้ผิดอะไรเลยอ่ะ แค่รักลูก เป็นห่วง นังเหมอ! ทำตามที่ผัวบอกซะ! เก่งเรื่องตัวเองบ้างง รู้ว่าเสียใจแต่คุณพ่อก็เสียใจนะ มองหน้าคุณพ่อบ้าง ดูหน่อยว่าคุณพ่อเศร้าแค่ไหน ฮึ่มมมมมม โมโหหหหหห เราเสียใจจจจจ เรางอนพี่หมัยแล้วด้วย ไม่รักเค้าก็ให้ความหวังอยู่นั่น ฮึ่มมมมม นังเหมอ! กลับไปหาพ่อด้วย! โว้ยยยยยยย เรารอตอนต่อไปนะคะะะะะ ไม่เอาแบบนี้แล้วววว ดูสิ ไร่อ้อยหายหมดเลย ลืมสังเกตชนะกับเสมอเลย 5555555555
-
พี่หมัยปฏิเสธกวิ้นไปแล้วตอนหลังมารู้ใจตัวเองนะจะให้กวิ้นเอาคืนให้เข็ด
-
โธ่ๆๆๆๆน้องกวิ้นของขุ่นพี่...หาคนปลอบใจน้องกวิ้นด่วนๆเลยคะ
-
สงสารเพนกวิ้นอะ :o12: :o12: :o12:
-
กรี๊ดดดสงสารกวิ้นจะร้องงงงแง่
-
หาคู่ให้กวิ้นด่วน แงงงง
-
สงสารกวิ้นอย่างแรง
ไม่ได้พี่หมัยก็ไม่เป็นไร หาใหม่ลูก :mew4:
#อกหักดีกว่ารักไม่เป็นเนอะ
ตอนนี้เห็นความพึ่งพาได้ของน้องนะอะ ฟินตามเหมอ
ต่างคนต่างเติมส่วนที่ขาดให้กัน :mew3:
หวานนนนจนนึกว่างานจัดหน้าโรงงานน้ำตาลอ้อยแทนในวัด :laugh:
แต่ความหวานมักซ่อนพิษร้าย เค้าจะไปเมกากันแล้ว แอบกลัว :ling1:
#แต่ไม่เป็นไรลูกนะลูกเหมอ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน :กอด1:
จุ๊บๆคนเขียน :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อ้อยอีกแล้ว อ้อยตลอด อ้อยจนปากบวมแล้วชนะเอ้ยยยย :hao3:
ตอนนี้โฟกัสไปสามจุด อย่างแรกคือเรื่องของท่านบิดา น่าสงสารอ่ะ น่าเอ็นดู (ลามปามไหมวะเนี่ย...) ดูเป็นผู้ใหญ่ใจน้อยเพราะภรรยาและลูกๆ ต่างให้ความสำคัญกับเหมอจ๋าไปหมด ทั้งที่จริงแล้ว ดูท่าพี่ท่านแกก็อยากจะทั้งให้ทั้งรับความรู้สึกแบบนั้นเช่นกัน อย่างที่คุณหญิงแม่บอกว่านิสัยท่านเหมือนเหมอจ๋า นี่เชื่อนะ แต่ท่านปากแข็งเหลือเกินพ่อคุณเอ๋ย รอวันที่ท่านบิดาและเหมอจะคุยกันโดยมีพี่หมัยและหญิงแม่ยืนเชียร์เป็นแบล็คกราวน์พร้อมทั้งชนะยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆ ละกัน :katai5:
โฟกัสจุดที่สอง กวิ้นกวิ้น ตกใจเหมือนกันที่ออกมาเป็นมุขนี้เสียได้ ฟิลตอนสองคนนี้อยู่ด้วยเหมือนเคมีเข้ากันได้นะ ไม่คิดเหมือนกันว่ากวิ้นกวิ้นจะแอบชอบ เห็นตอนโน้นบอกคุยกับเด็ก นี่ก็แซวขำๆ ส่วนเรื่องพี่หมัยกับพี่สมายด์... ส่วนตัวไม่อะไร มันคือการตัดสินใจของพี่แก ส่วนความเศร้าของกวิ้นกวิ้น เราเชื่อว่า ทั้งนะ ทั้งเหมอจะช่วยบรรเทาได้อย่างแน่นอน :) (ถึงเหมอมันจะไม่รู้เรื่องรู้ราวก็เถอะ) อีกอย่างนะกวิ้นกวิ้น... ถึงโมริ รัน จะเป็นนางเอกที่ตามพล็อตเรื่องควรจะเป็น และ อายูมินางก็ชอบโคนัน แอบมองอยู่ห่างๆ แต่ดูปากนี่นะ.... "มิยาโนะอาจจะเป็นนางเอกตอนสุดท้ายก็ได้" #ไม่ได้อวยเลย #ไม่ได้ดูนานแล้ว #ลื๊มมม
มาถึงโฟกัสที่สามเถอะ ยาวแล้ว กลัวใจ จุดที่จะไปเมกาแล้ว ฉันกลัววววว.... :hao5: กำลังลุ้นอยู่ว่า จะคุยกับท่านบิดาก่อนไปหรือยังไงก่อนดี จะรู้แล้วว่าชนะไปทำอะไรไว้ที่นั่น ใจหนึ่งก็กลัว ใจหนึ่งก็อยากดู ไม่อยากสวมวิญญาณวัตสันแล้วเดา เดี๋ยวพอคราวถูกก็มีโฮ เดาผิดก็มีร่ำไห้ กลัวใจ งืออออออออว์
แต่ตอนนี้หวานไปก่อน หยวนๆ กัน แจกอ้อยสี่ร้อยห้าร้อยไร่ เอาให้เบาหวานขึ้นไปก่อนนั่นแหละ ดีแล้ว :o8:
-
งืออออ สงสารกวิ้นกวิ้นอ่ะ แต่สงสารลุงข้างบ้านมากกว่า แต่ก็เข้าใจอารมณ์น้องเหมอ
แต่ถ้าพี่หมัยจะไม่ได้คู่กับกวิ้นกวิ้นจริง ก็ขอใครซักคนมาอยู่ข้างกวิ้นกวิ้นเถอะนะ เราไม่อยากให้นกเหงาาาา
-
น้องกวิ้นของเจ้ :o12:
-
คนเขียนเป็นนักเขียนที่มีจุดยืนมาก สตรองในพล็อตของตัวเองสุดๆ ซีรีส์เกาหลียังเขียนบทตามเรตติ้งเอาใจคนดู แล้วใยคนเขียนจึงไม่เปลี่ยนให้พี่สมัยมารักกวิ้นกวิ้นเพื่อเอาใจคนดูบ้างงงงง :sad4: :sad4: :o12:
-
ไม่น้าาาาา ฮือออ เอา #หมัยกวิ้น ของเรามาาาาาา :ling1: :ling1: :ling1:
-
เราเชื่อว่าคุณสนัฟเฟิ้ลโดนถล่มแน่ๆเลยค่ะสำหรับตอนนี้ :try2:
เราอ่านตอนนี้จบพร้อมกับมีหยดน้ำไหลออกมา :dont2: สงสารเพื่อนกวิ้นมาก กวิ้นกวิ้นต้องใช้ความพยายามขนาดไหนนะที่จะสารภาพรักกับพี่สมัย ต้องใช้ความพยายามขนาดไหนที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พยายามขนาดไหนที่จะสนิทกับพี่สมัยเหมือนเดิม :o11: สงสารโคตรๆ ใครว่ากวิ้นกวิ้นเป็นเพื่อนโง่ที่ไม่สนใจอะไรใคร เราว่ากวิ้นกวิ้นเก็บความรู้สึกเก่งมากกว่านะคะ แต่อย่างว่า เรื่องนี้พี่สมัยก็ไม่ผิดอะนะ พี่สมัยมีแฟนก็ดีค่ะน้องกวิ้นจะได้ตัดใจได้ง่ายขึ้น #กวิ้นกวิ้นเธอต้องสตรองค์นะ #แล้วมันจะผ่านไป #มาซบอกป้ามามะจะเช็ดน้ำตาให้ :110011: :z7:
ส่วนประเด็นคุณลุงข้างบ้าน เอ๊ย พ่อของน้องเหมอ เราว่าคงต้องให้เวลากับท่านนะคะ ท่านก็คงรู้สึกไม่ดีแหละที่ตบกับว่าน้องเหมอ แต่เราว่าท่านทำไปเพราะเป็นห่วงแหละเนอะ อย่างนี้ต้องให้ลูกเขยเจ้าของไร่อ้อยมาเอาใจอย่างพี่สมัยว่าแล้วหละค่ะ ท่านบิดาจะได้ใจอ่อยเร็วๆ
น้องเหมอคะ จะไปเที่ยวอเมริกากับสามี เธอไม่ต้องเตรียมพ็อกเก็ตมันนี้ไปหรอก มาเอาที่เรานี่ แต่เราขอตามเธอไปด้วยนะ เราอยากไปเป็นเพื่อนเธอกะชนะตอนไปหาหมอ :oni2: เราเป็นห่วง ไม่อยากกินมาม่าอยู่ที่ไทยคนเดียว
รู้สึกได้ว่าตอนนี้เป็นตอนที่เราเม้นท์ยาวที่สุด #ทำไปเพราะรักกวิ้นกวิ้น #ทีมกวิ้น #ทีมสามีภรรยาไร่อ้อย :interest:
-
อีตาพี่หมัยนี่แกใจดีกับน้องชายคนเดียวจริงๆด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai4:
สงสารกวิ้นนน
วันนี้ทีมกวิ้นน
-
ไหนๆกวิ้นก็ไม่ได้สมหวังกับพี่หมัยและ หาคู่มาให้กวิ้นเลยนะ :hao5:
-
คิดแล้วว่าเรื่องต้องเป็นทำนองนี้ แต่ยิ่งพอรู้ยิ่งดสียใจ อ่านแล้วสงสารกวิ้นเราเข้าใจความรู้สึกของกวิ้นดีตอนที่เขาปฏิเสธ เขาทำได้เยือกเย็นพอ
ๆกับสายตาที่มองเลย อินโดยส่วนตัว สงสารกวิ้น ๆ :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านตอนท้ายแล้วจี๊ดดดดดด
น้องกวิ้นของพี่ ~~~~ :o12:
-
:m15: :m15: สงสารกวิ้นมากกกกกกกกอะจากเด็กใสๆต้องมากอกหัก ฮืออออ
-
สงสารน้องกวิ้นนนน :o12: :o12: :o12:
-
สงสารไอ้กวิ้น เห็นใจลุงข้างบ้าน แล้วก็เข้าใจพี่หมัย ส่วนคู่รักไร่อ้อย ขอเป็นอิจฉาละกัน ฮ่าๆๆ
รอลุ้นไปเมกา
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ร้องไห้เพราะกวิ้นเลยยยยยย :sad4:
ที่ผ่านมาต้องทุกข์ใจแค่ไหนกัน
ปล.เหมอตอนนี้ขอปลอบใจกวิ้นก่อนนะ
ค่อยไปฟินแลน์กับเหมอตอนหน้า :mew6:
-
โถ่ววว ไม่เปนไรนะกวิ้น
ยังมีจอมโจรคริสหน้าคล้ายๆ คุโด้
-
สงสารกวิ้นน้อย ขอพระเอกสำหรับหนูกวิ้นด่วน กราบบบบบ :ling1:
-
อายุมิจังงงงงง :o12: :o12:
-
โครตเจ็บแทนกวิ้นเลยว่ะ
-
โครตเจ็บแทนกวิ้นเลยว่ะ
-
โครตเจ็บแทนกวิ้นเลยว่ะ
-
โครตเจ็บแทนกวิ้นเลยว่ะ
-
สงสารกวิ้นมากๆ เลย ยิ่งรู้แบบนี้ยิ่งสงสาร ต่อหน้าเพื่อนก็ต้องยิ้ม ต้องสนุก ต้องเป็นคนเดิม
-
โครตเจ็บแทนกวิ้นเลยอ่ะ
-
น้องเหมอของเรานี่ท่าทางจะเอวดี5555555
-
เศร้าแทนอายูมิเลย :hao5:
-
:a5:
-
สงสารกวิ้นกวิ้น :monkeysad:
-
:hao5:
:hao5:
:hao5:
:z3:
:z3:
:z3:
#ร้องไห้หนักมากเหลยพี่น้องงงงงงง
กวิ้นกวิ้นแย่งซีนลูกกกกกก
ถึงจะไม่สมหวัง
แต่อย่างน้อยการที่กวิ้นกล้าบอกความรู้สึกตัวเองแม้จะต้องผิดหวัง นั่นคือกวิ้นได้เข้าถึงแก่นแท้ของความรักอย่างหนึ่งแล้วนะกวิ้นนะ
ดีกว่าสุดท้ายแล้วต้องมานั่งเสียดายที่ไม่ได้บอก
พี่หมัยก็เหลือเกิน ให้ความหวังเด็กอยู่นั่นล่ะ เห็นเป็นน้องชายแต่นี่ไม่ใช่น้องเหมอเว้ย ไม่รักก็ไม่ต้องมาแคร์สิวะ
(กระโดดเตะพี่หมัยลูกลุงข้างบ้าน :z6:)
พูดถึงลุงข้างบ้าน
น่างสานแกจ่น 5555555555555
แต่ก็เข้าใจเหมอนะ คือจะด่าจะว่ายังไงก็ได้ แต่การลงไม้ลงมือแล้วพูดตัดพ่อตัดลูกคือเจ็บสุดอะ
ถ้าเหมอเลือกเหมอเลือกพ่ออยู่แล้ว
แต่สิ่งที่เหมอเลือกนั้นไม่ใช่ความสุขของเหมอ คิดว่าเหมอจะเป็นเสมอคนเดิมของลุงรึไงกัน (งับหัวลุง)
ส่วนพาร์ทของคุณชายไร่อ้อยและคุณนายของเขา
เราจะไม่คอมเม้น
(เพราะสำลักน้ำตาลอ้อยอยู่)
-
โดน!!!! รอตอนต่อไป
-
:sad4: :sad4: :sad4:น้องกวิ้นของพี่ สู้ต่อไปนะ
-
อยากจะร้องไห้ ไม่เอานะ อยากให้กวิ้นคู่กับพี่หมัย ฮือ ทำไมพี่หมัยใจร้าย สงสารกวิ้นอ่ะ
คือในเรื่องสงสารกวิ้นสุด อยู่กับนะกับเหมอแล้ว แต่โคตรเป็นส่วนเกินเลย เราเข้าใจนะว่ากวิ้นมันเป็นคนไม่คิดมาก แบบอะไรยังไงก็ได้ แต่เราว่าก็ยังน่าสงสารอยู่ดี ถ้าเราเจอแบบกวิ้นคงเลิกคบอ่ะ ทำใจไม่ได้ โคตรเป็นส่วนเกินเลย
พอจะรักใคร เขาก็ไม่สนอีก แอบรักมาตั้งนานเป็นได้แค่พี่น้อง สงสารนางอ่ะ พ่อแม่ก็ไม่ค่อยอยู่ โอ้ยย อยากให้กวิ้นสมหวังอ่า นักเขียนอย่าใจร้ายกับกวิ้นเลยน้า ให้กวิ้นมีคู่บ้าง สงสารนาง
มาถึงคู่หลักบ้าง นะเหมอ คือสงสัยอ่ะ อยากรู้มากว่านะเป็นอะไร มีความหลังอะไรที่เมกาจนต้องถูกเรียกตัวกลับ ฆาตกร? หรอ? แล้วทำไมต้องไปหาหมอ? นะป่วย? สงสัยอ่า รอตอนต่อไปนะคะ เราเพิ่งเข้ามาอ่าน
ติดตามในเพจก็นาน แต่ไม่ว่างมาอ่าน พอมาอ่านก็ติดงอมแงม แต่สังเกตจากในเพจ นักเขียนอัพนิยายถี่มากค่ะ ปลื้มปริ่ม ฮี่ๆ
-
กวิ้นเอ๊ยยยย แม่ว่าหนูไปอ่านเซเล่อมูน แล้วเฟ้นหนหน้ากากทักซิโด้ของตัวเองดีกว่านะลูก
-
:sad4: น้องกวิ้นดราม่าเลย งี้คู่นี้ก็ลุ้นไม่ขึ้นแล้วอ่าดิ ขอคู่ให้น้องด้วยนะ ฉงฉานนน :hao5:
-
ชนะ!! ข่นบ้าา เขิลแทนเหมออ่ะ อิอิ
สงสารกวิ้น ตัดใจเหอะนะกวิ้น หาผู้ชายใหม่เหอะ อย่าเสียใจเลย
-
สงสารน้องกวิ้น
-
เป็นกำลังใจให้กวิ้นกวิ้น :o12: :o12: :o12:
-
สงสารกวิ้นอะ ;__;
-
ร้องไห้ไปกับกวิ้น รักกวิ้น กวิ้นเด็กดี กวิ้นเด็กโง่ ทีมกวิ้น เข้มแข็งมากกวิ้นที่พยายามตัดใจจากพี่หมัยแบบนี้
-
ไม่เอาแบบเน้!!! กวิ้นต้องสมหวังงงงงงงงงงงงงง ม่ายยยยยยยยยย :o12: :o12: :o12:
-
สงสารเพื่อนกวิ้นจังเลย
-
ยังไงก็อยากให้คู่กันอยู่ดี มันรู้สึกว่ามีอะไรมากกว่าคำว่าน้องชายยย คู่กันได้มั้ย เปลี่ยนใจได้เหรอเปล่า ไม่เคยอยากให้คู่กันขนาดนี้มาก่อน นะคะ #พี่หมัยน้องกวิ้น :z3: :z3: :sad4: :katai1:
-
ว่าเเล้ว ว่าต้องเป็นกวิ้นกับพี่สมัย อิอิ
รอนะค้าบบบบบ อัปถี่ๆเบย :katai3:
-
ตอนสุดท้าย เศร้า แต่แอบฮาตรงโคนัน
-
ตอนที่ 32
ใครเล่าในตอนนี้ที่จะมีความสุขเหมือนนนร. เสมอ เดชาโชติกุล ที่วันๆ เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คึกคักราวกับม้าศึก ฝึกเหนื่อยไม่มีบ่น เรียนหนักไม่มีท้อ คงเพราะมันมีกำลังใจล้นเหลือจากพ่อดาวประจำใจของมันที่หยอดคำหวานใส่กันผ่านเสียงโทรศัพท์แทบทุกคืน จะมีบ้างที่ไม่ได้คุยกัน แต่คำพูดหวานล้ำจากชนะแต่ละคำนั้นก็ช่วยต่อชีวิตไอ้เหมอไปอีกหลายปี มันแน่ใจว่าแค่คำพูดเหล่านี้ มันก็คงทนความคิดถึงที่มีได้ ลดความทุรนทุรายให้น้อยลง
“ข้อนี้ทำยังไงวะ เหมอ ไอ้เหมอ เฮ้ย” เสียงเรียกมาพร้อมกับแรงสะกิดดึงให้ไอ้เหมอหลุดจากภวังค์เพ้อฝันของมัน ไอ้ป่าน ปราโมทย์นั่งหน้าหงิกอยู่ใกล้ๆ ในมือมันมีปากกาที่กำลังใช้จิ้มแขนของไอ้เหมอ
“อะไรไอ้ป่าน” ใบหน้ายังคงเกลื่อนยิ้ม ไม่มีความหงุดหงิดใจให้ได้เห็น ไอ้เหมออารมณ์ดีเกินกว่าจะนึกโกรธเคืองใครได้
“กูถามว่าข้อนี้ทำยังไง มึงจะติวให้หรือจะเอาแต่เหม่อวะ”
ไอ้เหมอผลักหน้าผากไอ้ป่านไปหนึ่งที เห็นไอ้ตัวเล็กนี่มันทำหน้ายุ่งแล้วอดไม่ได้จริงๆ “พูดกับอาจารย์มึงอย่างนี้เหรอไอ้ป่าน เดี๋ยวกูก็ไม่ติวให้ซะหรอก”
ไอ้ป่านเปลี่ยนท่าทีอย่างรีบด่วน มันยิ้มกว้างประจบไอ้เหมอแล้วขยับเข้าชิด แนบแก้มกับแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามของไอ้เกรียนแล้วเสียดสีเบาๆ “ขอโทษครับพี่เหมอออ ติวให้น้องป่านหน่อยน้า”
“ไอ้ห่า ขนลุก” ไอ้เหมอผลักหน้าไอ้ป่านออก แม้มันจะเตี้ยกว่า ตัวบางกว่า ขาวกว่า หน้าตาน่ารักกว่า และมีเคมีที่นำพาให้ผู้ชายเสียบอยู่มาก แต่ไอ้เหมอก็ไม่ได้นึกอยากเสียบเหมือนคนอื่น ในใจมันอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งพวกไอ้ชายมันพูดกรอกหูอยู่ทุกวันว่าไอ้ป่านมันอยากได้ไอ้เหมอเป็นผัว ก็ยิ่งรู้สึกไม่อยากเข้าใกล้ แต่ไอ้ป่านก็น่าสงสาร เพราะมาตามติดไอ้เหมอ เพื่อนในกลุ่มจึงคว่ำบาตร โทษฐานมาตีซี้กับกลุ่มคู่แข่ง
“หัวก็เกรียนมาทำสะดิ้ง นั่งดีๆ เลยมึง” ไอ้เหมอว่าทั้งๆ ที่มันก็ชอบทำสะดิ้งอยู่ไม่ขาด แต่เห็นคนทำสะดิ้งได้น่ารักกว่ามันแล้วก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา
“ก็ได้ๆ งั้นมึงก็อย่าเอาแต่เหม่อดิ”
ไอ้เหมอพยักหน้า ยกแขนเท้าโต๊ะ มือค้ำยันศีรษะไว้ ปล่อยไอ้ป่านให้ขยับเข้ามาใกล้แล้วเลื่อนหนังสือมาตรงหน้า “กูไม่เข้าใจข้อนี้”
ไอ้ป่านชี้ ช้อนตาขึ้นมองไอ้เหมอในระยะประชิด
“อืม... มึงก็ทำแบบนี้” ไอ้เหมอตั้งใจอธิบาย ส่วนไอ้ป่านก็ตั้งใจฟัง มันมองริมฝีปากที่ขยับพูด มองไม่คลาดสายตา พอไอ้เหมอถามว่าเข้าใจไหม ไอ้ป่านมันก็พยักหน้า ทั้งที่จริงแล้ว...มันไม่ได้สนใจกับการแก้โจทย์เลยสักนิด
“เหมอ”
“ว่า”
“ขอบใจนะที่ติวให้”
“ไม่เป็นไร กูว่างอยู่พอดี”
ไอ้เหมอมันเป็นคนมีน้ำใจกับเพื่อนกับฝูง ไม่ว่าจะเป็นคู่แข่งหรือศัตรูที่ไม่ได้คิดจะฆ่าแกงกัน มาขอความช่วยเหลือไอ้เหมอมันก็เต็มใจช่วย มันเก่งทั้งวิชาการและวิชาทหาร จึงไม่มีใครสงสัยว่าทำไมมันได้ขึ้นเป็นที่หนึ่งของรุ่น ไอ้ป่านรู้มาตลอดว่าไอ้เหมอเป็นคนแบบไหน เพราะเฝ้ามองมาตั้งแต่อยู่โรงเรียนเตรียมทหารด้วยกัน ต้องรวบรวมความกล้าในแต่ละครั้งที่จะเข้ามาคุยกับไอ้เหมอ ทั้งๆ ที่ไอ้เหมอก็เป็นคนที่เข้ากับคนง่าย มันไม่หยิ่ง อัธยาศัยดี แต่ไอ้ป่านก็ยังกลัว...กลัวว่าไอ้เหมอจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงยามที่ได้สบตากันของมันเข้า ไอ้เหมอช่วยเหลือไอ้ป่านหลายครั้ง มันใจดีถึงได้เป็นที่รักของเพื่อนๆ แม้เพื่อนสนิทที่สุดจะมีเพียงแค่สามคน แต่ความช่วยเหลือของมันก็เผื่อแผ่ไปทั่ว
ไอ้ป่านไม่เคยนึกชอบผู้ชาย แต่ไอ้เหมอเป็นคนแรกในชีวิตของมันที่ทำให้ต้องมองตามอย่างไม่คลาดสายตา ไอ้เหมอไม่ได้หล่อเหลาเท่าไอ้พิเชษฐ์ และไม่หน้าหม้อเท่าไอ้ปิ๊ก ปรีชา ไอ้ป่านจึงไม่เคยได้ยินว่าไอ้เหมอมีแฟนเลยสักคน งานราตรีคราไหนก็เห็นมันควงคุณหญิงแม่ของมันมาอยู่ร่ำไป แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ไอ้ป่านยังคงเฝ้ามองไอ้เหมอได้ต่อ อยากเก็บความรักข้างเดียวนี้ไว้แล้วเฝ้ามองต่อไปอีกนานๆ ทว่า...ตอนนี้กลับไม่ใช่ ไอ้ชายบอกว่าไอ้เหมอมีแฟน แม้จะไม่เคยเห็นแฟนมันเลยสักครั้ง แต่ไอ้ป่านก็รับรู้ได้ว่าไอ้ชายพูดจริง เพราะไอ้เหมอมันเหม่อบ่อยๆ บางทีก็หลุดยิ้มอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย พอถามมันทีไรมันก็บอกว่ากำลังคิดถึงแฟน จึงเป็นสาเหตุให้ไอ้ป่าน...นิ่งเฉยไม่ได้อีกต่อไป
กูไม่ได้หวังเลยว่าจะได้ยืนอยู่เคียงข้างมึง ให้แอบมองแอบรักต่อไปก็ได้ แต่กูก็อยากมอง...ในเวลาที่มึงไม่มีใครอยู่ข้างๆ มากกว่า
“เป็นไร ทำหน้าจะร้องไห้” ไอ้เหมอถาม จับใบหน้าเล็กหันมองทางมัน “คิดมากเรื่องเพื่อนหรือไง หรือมึงโดนใครแกล้งอะไรมา”
“เปล่า พวกมันไม่แกล้งกูหรอก นอนห้องเดียวกันไม่คุยกันด้วยซ้ำ”
“เพื่อนมึงนี่โคตรเด็ก บอกพวกมันถ้ามีปัญหาให้มาเคลียร์กับกู”
ไอ้เหมอมันนักเลงพอตัว และเกลียดการทำสงครามประสาท เพราะมันอดทนไม่ได้นาน ต้องระเบิดอารมณ์ทุกครั้งไป
“แล้วก็บอกไปเลยว่าเพราะพวกมันโง่ ติวให้มึงไม่ได้ มึงถึงต้องมาขอให้กูติวให้ เกลียดนักไอ้พวกโง่แล้วอีโก้สูงเนี่ย”
ไอ้ป่านหัวเราะ ไถหัวกับแขนไอ้เหมอเล่น “มึงใจดี ระวังว่าจะหว่านเสน่ห์ใส่ใคร แล้วทำให้เขาชอบมึงโดยไม่รู้ตัว”
“ระดับพี่เหมอไม่ต้องหว่านเสน่ห์ก็มีแต่คนรักคนหลง หึหึ” ไอ้เหมอได้ทียกหาง มันยักคิ้วผลักหัวไอ้ป่านให้ออกห่าง “ไม่ต้องเอาหัวมาไถกับแขนกู แม่งระคาย”
“ทำไม กูจะไถอ่ะ ผิวมึงก็สาก ไม่ต้องทำมาบอบบาง” ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ไอ้ป่านมันขัดคำสั่งจนไอ้เหมอเอือมที่จะปัดหัวมันออก
“มึงนี่จริงๆ เลย” ไอ้เหมอส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนมันจะจับปากกาจิ้มแก้มไอ้ป่านเล่น ไอ้ป่านมันขาว ดูนุ่มนิ่มไปทั้งตัว แก้มมันจิ้มลงไปทีก็ยุบอย่างกะเยลลี่ ไอ้เหมออยากถามนักว่ามันมีเคล็ดลับอะไรที่ไม่ทำให้ร่างกายมันถึกไปกับการฝึกหนักเกือบทุกวัน “มึงไม่เข้าใจตรงไหนอีก เร็วๆ เลย กูจะไปซ้อมยูโดแล้ว”
“มีตรงนี้อีกหน่อย” ไอ้ป่านบอกเสียงแผ่ว มันถือวิสาสะวางคางลงกับแขนของไอ้เหมอแล้วช้อนตามอง พอไอ้เหมอก้มหน้าลง ใบหน้าของคนทั้งคู่จึงอยู่ห่างกันไม่มาก ไอ้เหมอเลิกคิ้วมองตาโตชั้นเดียวที่กำลังสื่อความหมายบางอย่าง ริมฝีปากอิ่มสีสดก็ถูกฟันขาวกัด ท่าทางราวกับกำลังเชิญชวน จนไอ้เหมอเผลอโน้มใบหน้าลงต่ำ
“เหมอ...”
“กูมีแฟนแล้วไอ้ป่าน” ไอ้เหมอบอกเสียงกระด้าง มันก็ไม่ได้โง่พอจะมองไม่ออกกับท่าทีของไอ้ป่านในหลายวันมานี้ ทั้งเชิญชวน ทั้งรุกไล่ ทั้งรบเร้าที่จะมาอยู่ข้างๆ จนไอ้ชายขู่ไอ้เหมอไปหลายครั้งว่าจะฟ้องพ่อดาวประจำใจของมัน แต่เอาเข้าจริงแล้วไอ้ชายมันก็ไม่ทำ ไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กก็ปิดปากเงียบ พวกมันแค่บอกให้ไอ้เหมอชัดเจนไปสักที ทว่า...ถ้าอีกฝ่ายมันไม่พูด ไอ้เหมอจะปฏิเสธให้ชัดเจนได้อย่างไร
“อืม” ไอ้ป่านพยักหน้ารับรู้ แววตาของมันสั่นไหว “แล้วยังไงเหรอ”
“กูจะบอกว่ามึงทำแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์”
“มีสิ...อย่างน้อยกูก็ได้อยู่ใกล้มึง” ไอ้ป่านบอกอย่างดื้อดึง นิ้วของมันเกลี่ยริมฝีปากของไอ้เหมอเล่น แต่ไม่นานก็ถูกมือของไอ้เหมอจับไว้
“มึงชอบกูรึไง”
“กูไม่บอกให้มึงปฏิเสธกูหรอก” ไอ้ป่านรู้ดีว่าบอกไปก็ไม่มีทางสมหวัง
“รู้ว่ายังไงกูก็จะปฏิเสธแล้วทำไมไม่หยุด”
“เวลามึงรักใครไปสักคนแล้ว มึงหยุดมันได้ง่ายๆ เหรอวะ”
“กูไม่อยากทำร้ายมึงนะ ไม่ว่าใครกูก็ไม่อยากทำร้ายทั้งนั้น”
“จูบกูหน่อย...”
ไอ้ป่านขยับใบหน้าเข้าชิด ไอ้เหมอไม่ได้ผละหนี มันจ้องไอ้ป่านด้วยสายตาจริงจัง “กูจูบมึงไม่ได้”
“จูบกูแล้วกูจะตัดใจ”
“กูทำไม่ได้ไอ้ป่าน กูมีแฟนแล้ว...แล้วกูก็รักแฟนกูมาก”
“งั้นกูก็ตัดใจจากมึงไม่ได้เหมือนกัน”
ไอ้เหมอถอนหายใจ ขยับใบหน้าออกห่าง ไอ้ป่านจึงมองมาด้วยแววตาตัดพ้อ มันเม้มริมฝีปากแน่น
“กูไปโรงฝึกก่อนละกัน” ไอ้เหมอลุกขึ้นยืน บิดตัวซ้ายขวาคลายความเมื่อย เห็นไอ้ป่านมันยังเอาแต่นั่งนิ่ง จึงได้แต่มองเมิน ครั้นพอหมุนตัวจะเดินไปโรงฝึก ชายเสื้อของมันก็ถูกจับไว้
“กูไปด้วย”
“มึงจะไปทำไม”
“กูก็อยู่ชมรมเดียวกับมึง”
ไอ้เหมอไม่รู้จะปฏิเสธข้ออ้างนี้อย่างไร เพราะความจริงไอ้ป่านมันก็เป็นสมาชิกชมรมเหมือนกัน ไอ้เกรียนถึงกับขมวดคิ้วยุ่งอย่างคนที่ไม่เคยมีคนมาตามชอบตามตื้อแบบนี้ เป็นครั้งแรกในชีวิตชายชาติทหารของมันเลยก็ว่าได้ที่มีคนมาแอบชอบ ปกติมันก็ได้แต่แอบรักแอบชอบพ่อดาวประจำใจของมันมาตลอด กว่าจะสมหวังได้เสียกันก็นานเกือบทั้งชีวิต
“เหมอ”
“ว่า”
“มึงรู้ไหม รักแท้ส่วนใหญ่...แพ้ความใกล้ชิดทั้งนั้น” ไอ้ป่านพูดลอยๆ มันเดินมากอดแขนไอ้เหมอไว้แน่น สะบัดยังไงก็ไม่หลุด จนไอ้เหมอต้องถอดใจยอมแพ้ ปล่อยให้ไอ้ป่านเกาะไปตลอดทาง
“แต่ไม่ใช่กับกู ความรักของกูไม่มีระยะทาง”
“แล้วมึงแน่ใจเหรอว่าแฟนมึงจะไม่นอกใจ มึงได้อยู่กับเขาแค่สองวัน แต่อีกห้าวัน...มึงอยู่ที่นี่ เป็นห้าวันที่กูอยู่กับมึง กูดูแลมึงได้มากกว่าแฟนมึงด้วยซ้ำ”
“มันก็จริง แต่โทษทีว่ะไอ้ป่าน กูชอบดูแล ไม่ได้ชอบให้ใครมาดูแล”
“กูก็ชอบให้คนดูแลเหมือนกัน”
“กูหมดคำพูดกับมึงละ เดินดีๆ ไอ้ห่า เดี๋ยวทำกูล้มไปด้วย”
ไอ้ป่านหัวเราะมีความสุข ตามันหยี ปากมันก็ยิ้มกว้างน่ารัก ไม่สนใจสีหน้าเบื่อหน่ายเอือมระอาของไอ้เหมอเลยสักนิด เกิดจะมาฮอตอะไรเอาตอนที่มันมีแฟนแล้วก็ไม่รู้ ปวดหัวเสียจริงๆ
****
ตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันพฤหัสบดี ไอ้ป่านเช้าถึงเย็นถึงจนเพื่อนในกลุ่ม F4 ของมันต้องเรียกตัวประชุมด่วน
“ไอ้เหมอ มึงจะเอาไงกับไอ้ป่าน” ไอ้ปิ๊กถามเสียงเครียด “ไอ้นะรู้มึงได้ตายแน่”
“จะให้กูเอาไงวะ กูปฏิเสธจนไม่รู้จะปฏิเสธไงแล้ว ว่าแรงไปก็สงสาร ตัวมันก็แค่นั้น แถมเพื่อนมันยังคว่ำบาตรมันอีก”
ไอ้เหมอถอนหายใจ รู้เต็มอกว่าถ้าเรื่องถึงหูพ่อดาวประจำใจของมัน มันได้เละแน่ๆ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ มันปฏิเสธแล้ว ตีตัวออกห่างแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมออกห่างมันเลย จะให้พูดด่าไปแรงๆ ก็ไม่ใช่นิสัยของมัน ถ้าไม่เกลียดจริงๆ ไอ้เหมอขุดหาคำด่ามาว่าให้ไม่ได้อยู่แล้ว
“สงสารก็ส่วนสงสาร มึงปล่อยไว้อย่างนี้ ไอ้ป่านมันก็ยิ่งมีความหวัง” ไอ้เชษฐ์พูดขึ้นอีกคน แน่ใจว่าไอ้เหมอมันไม่นอกใจไอ้รูปหล่อเป็นแน่ แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้ว่าจะผิดใจกันเข้าสักวัน
“กูไม่เคยให้ความหวังอะไรสักอย่าง”
“แล้วที่มึงติวหนังสือให้มัน ยอมให้มันแตะเนื้อต้องตัว เป็นห่วงเป็นใยมันตลอดนี่อะไรวะ” ไอ้ชายตั้งตัวเป็นเจ้าหน้าที่สอบสวนไอ้เหมออีกคน “กูไม่รู้หรอกนะเว้ยว่ามึงปฏิเสธมันยังไงบ้าง แต่มึงรู้ป่ะว่ามีหลายคนมาถามกูว่ามึงกับไอ้ป่านเป็นอะไรกัน ไอ้ป่านมันน่ารัก มีคนเล็งมันไว้หลายคน และเท่าที่กูรู้มา เพื่อนในกลุ่มมันไม่มีใครคว่ำบาตรมันหรอกนะมึง ไอ้ป่านเองต่างหากที่ตีตัวออกห่าง”
ไอ้เหมอถึงกับกุมขมับ ให้มันทำตัวร้ายกาจใส่คนที่ทำดีกับมัน มันก็ทำไม่ลง ไอ้ป่านน่ารักอย่างที่ไอ้ชายว่า แล้วกับคนที่มีแฟนเป็นผู้ชายอย่างไอ้เหมอ มีผู้ชายน่ารักๆ มารักมาชอบ มาตามตื้อ ถ้าพูดกันตามจริงแล้วมันก็อดยกหางตัวเองไม่ได้ ขึ้นชื่อว่าผู้ชาย อย่างไรเสียก็ชอบที่จะเหนือกว่าคนอื่น ยิ่งคนที่มารักมาชอบเป็นคนที่ใครต่อใครต่างหมายปอง มีหรือที่จะไม่รู้สึกว่าตัวเองเจ๋ง ไอ้เหมอมันก็คนธรรมดา มันรักชนะมากก็จริง แต่ก็เพิ่งเคยเจอความรู้สึกที่มีคนมาตามตื้ออย่างนี้เป็นครั้งแรก...ถ้าให้พูดจากใจแล้ว... ไอ้เหมอก็ทำตัวไม่ถูก
“กูจะพยายามละกัน แต่พวกมึงอย่าไปบอกชนะล่ะ กูไม่อยากให้สุดที่รักกูไม่สบายใจ”
“คิดจะทำเหี้ยแต่ก็กลัวความผิดว่างั้น”
“กูไม่เคยคิดนอกใจแฟนกูเว้ย! ไม่อยากปากแตกก็อย่ากล่าวหา” ไอ้เหมอทำหน้าเครียดจริงจัง จนไอ้ชายต้องรีบขอโทษขอโพยมันเสียยกใหญ่ “บนโลกนี้ไม่มีใครทำให้กูเปลี่ยนใจไปจากชนะได้หรอก”
ไอ้เหมอมั่นใจมาทั้งชีวิต ความรักที่มันมีให้กับชนะสุดที่รักของมันไม่ใช่ความรู้สึกเล่นๆ มันจริงจังทุกอย่าง แม้บางครั้งจะมีสั่นคลอนเพราะอุปสรรคไปบ้าง แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่มันคิดจะเลิกรัก
“กูไปอาบน้ำละ” ไอ้เหมอเลี่ยงอารมณ์หงุดหงิดของมันโดยการคว้าผ้าเช็ดตัว และขันน้ำที่บรรจุแปรงสีฟัน แชมพู และสบู่ไว้ภายใน
เดินไปถึงห้องน้ำ ยังไม่ทันเปลื้องเสื้อผ้าก็ได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากข้างใน
“ไอ้เหี้ย! ปล่อยกู! ฮึก! ปล่อย!” เสียงสั่นเทาของใครบางคนทำให้ไอ้เหมอรีบก้าวเท้าเข้าไปข้างใน “ช่วยด้วย...ชะ...ช่วย...”
“ไอ้ป่าน! มึง!!” ไอ้เสือเหมอก้าวยาวๆ ไม่กี่ก้าวก็ยกเท้าขึ้นถีบเข้ากลางหลังไอ้เกรียนคนหนึ่งที่มันจำได้ว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มของไอ้ป่าน
“ทำเหี้ยอะไรวะ!” ไอ้เหมอจะตามไปกระทืบคนที่ล้มลงซ้ำ แต่ไอ้ป่านที่เนื้อตัวเปลือยเปล่ารีบเข้ามากอดมันไว้ ร่างขาวโพลนที่มีรอยจ้ำจากการโดนดูดกัดของมันกำลังสั่นเทา ถ้าไอ้เหมอมาไม่ทัน...ช่องทางคับแคบของไอ้ป่านคงถูกไอ้เพื่อนชั่วๆ ของมันทะลวงเข้าไปแล้ว
“มึงมายุ่งอะไรไอ้เหมอ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง ป่านเป็นของกู” ไอ้คนถูกถีบลุกขึ้นยืนได้ก็ก้าวสามขุมเข้ามาหา “อย่ามายุ่ง!”
ผลัวะ!
ไอ้เหมอซัดหมัดหนักๆ เข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ไม่ต้องถามไถ่อะไรมากก็รู้ว่ามันเป็นการขืนใจ ไม่ได้เกิดจากการสมยอมเลยสักนิด ไอ้ป่านยังคงร้องไห้กอดไอ้เหมอไม่ยอมปล่อย หมัดที่ไอ้เหมอต่อยหน้าไอ้ชั่วนั่นไปจึงไม่แรงมากนัก แค่ทำให้มันเซ แต่ล้มมันลงไม่ได้
“เหมอ ช่วยป่านด้วย ไอ้บีมันจะข่มขืนป่าน มัน...ฮืออออ มัน...”
ไอ้เหมอยกมือขึ้นลูบหัวไอ้ป่าน ปลอบโยนคนที่กำลังสั่นเทาก่อนจะชี้หน้าไอ้คนที่พยายามทำระยำกับเพื่อน “มึงจะออกไปดีๆ หรือจะให้กูบอกกับทางโรงเรียน ถ้าเรื่องนี้มันแดงเมื่อไหร่ มึงกระเด็นออกจากโรงเรียนแน่”
ไอ้เหมอไม่เคยล้อเล่นกับใคร มันขู่และมันทำจริง พ่อมันก็ระดับนายพล พี่มันก็ยศร้อยเอก ต่อให้คิดสู้อย่างไร ก็คงไม่มีทางชนะ ให้ต่อยตีกับมันตรงนี้ ก็มีแต่จะเสียเปรียบ คิดได้ดังนั้นไอ้บีจึงยอมความ แต่มันก็มองคนตัวเล็กในอ้อมแขนของไอ้เหมอไม่วางตา “มึงจำไว้ไอ้เหมอ ป่านเป็นของกู ต่อไปกูไม่ยอมมึงอย่างนี้แน่!”
“เหมอ” ไอ้ป่านเรียกเสียงเบา มันเอาแต่ร้องไห้ซุกซบกับอกไอ้เหมอ “ป่านกลัว”
“ยังไม่ต้องพูดอะไร” ไอ้เหมอกอดปลอบคนตัวเล็กกว่ามัน นิ่งนานจนอีกฝ่ายหยุดสะอื้น จึงเริ่มไถ่ถาม “ไอ้บีนั่นเพื่อนกลุ่มมึงใช่ไหม”
ไอ้เหมอรู้ชื่อจากที่ไอ้ป่านเรียก เคยเห็นหน้าแต่ไม่สนใจรู้จักชื่อเสียเท่าไหร่ รู้แต่ว่าไอ้เชษฐ์เหม็นขี้หน้าเป็นอย่างมากก็เท่านั้น เคยมีเรื่องกันเพราะแฟนไอ้เชษฐ์ไปคบกับไอ้บีทั้งๆ ที่ยังไม่เลิกกัน มารู้ทีหลังว่าสาวเจ้าคบซ้อน ไอ้เชษฐ์กับไอ้บีก็ต่อยตีกันจนปากแตกไปข้างแล้ว
“ใช่...มันชอบป่าน แต่ป่านไม่ได้ชอบมัน”
ไอ้เหมอพยักหน้ารับรู้ เข้าใจสถานการณ์อยู่เนืองๆ ก่อนจะดันไอ้ป่านออกจากอ้อมกอด “มึงใส่เสื้อผ้าซะ แล้วต่อไปก็อยู่ให้ห่างจากมัน”
ไอ้ป่านรับคำเสียงเบา เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ตกอยู่ตามพื้นของตัวเองขึ้นมาแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าไอ้เหมอ
“รีบๆ ไป กูจะอาบน้ำ” ไอ้เหมอบอกเสียงกระด้าง เบือนสายตาหนีเรือนร่างของคนตรงหน้า ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปหยิบอุปกรณ์อาบน้ำของตัวเอง แล้วกลับมาในห้องพร้อมกับร่างกายที่มีเพียงกางเกงในแค่ตัวเดียว
“เหมอ”
“ยังไม่รีบออกไปอีก” ไอ้เหมอขมวดคิ้ว มองไอ้ป่านที่ขยับตัวเข้ามาใกล้ “ห้ามเข้ามาใกล้กูมากไปกว่านี้”
“ทำไม...” ไอ้ป่านถามเสียงเบา “กลัวมีอารมณ์เหรอ... ถ้าเป็นเหมอ ป่านยอม”
ไอ้ป่านยกนิ้วไล้ตามแผ่นอกของไอ้เหมอ ก่อนนิ้วมันจะเกี่ยวขอบกางเกงใน ไอ้เหมอรีบปัดออก จ้องคนตัวเล็กด้วยความหงุดหงิด “ออกไป”
“ไม่ไป” ไอ้ป่านขยับเข้าชิด ในขณะที่ไอ้เหมอถอยห่าง ยิ่งไอ้ป่านก้าวเข้ามา ไอ้เหมอก็ถอยหนี จนที่สุดแล้วแผ่นหลังของมันก็สัมผัสกับผนังเย็นเยียบ “ให้ป่านทำให้นะ เหมอไม่เจอกับแฟนหลายวัน...คงอึดอัด”
ไอ้ป่านนั่งลง สายตาของมันอยู่ในระดับกลางลำตัวของไอ้เหมอที่รีบยันหน้าผากมันไว้ “ไม่อยากให้กูเกลียดมึงก็อย่าทำอย่างนี้ กูมีแฟนแล้วป่าน”
คนตัวเล็กกัดริมฝีปาก ช้อนตาขึ้นมองไอ้เหมออย่างตัดพ้อ “จะเรียกชื่อแฟนมึงตอนที่กูทำให้ก็ได้ กูยอม”
“มึงแทนเขาไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็ไม่เหมือน ออกไปก่อนที่กูจะต่อยมึงอีกคน”
“เหมอ”
“ออกไป!”
ไอ้ป่านน้ำตาร่วง มองไอ้เหมอด้วยความเสียใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน กอดเสื้อผ้าของตัวเองไว้แล้วเดินออกไปเงียบๆ ไอ้เหมอถอนหายใจ ลูบหน้าตัวเองอย่างเหนื่อยล้ากับความฮอตที่ไม่ถูกเวลาของมัน
“ริมฝีปากใครก็สู้ของนะไม่ได้หรอกเว้ย...” ไอ้เหมอรำพึงรำพัน ในหัวเอาแต่จินตนาการถึงตอนที่ชนะใช้ปากทำให้ แค่เท่านั้น ไอ้เหมอน้อยที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยกางเกงในก็ตุงแข็งอย่างน่าอึดอัด จนต้องงัดมันออกมาแล้วทำการปลดปล่อย ริมฝีปากก็เรียกครางหาสุดที่รักของมันไม่หยุด ...เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของไอ้ป่านยังไม่รู้สึกคึกเท่าคิดถึงหน้าของชนะเลยสักนิด แล้วอย่างนี้...จะมากล่าวหาว่ามันนอกใจได้อย่างไร
-
*****
“ที่รักจ๋า” ไอ้เหมอกำลังคุยโทรศัพท์กับคนรูปหล่อของมันตามปกติ แต่วันนี้เสียงของมันหวานหยดจนเพื่อนอีกสามเตียงหมั่นไส้เสียเต็มประดา
“อ้อนจะเอาอะไรครับ” ชนะถามกลับมาเสียงนุ่ม
“ไม่เอาอะไร...แค่คิดถึงมากๆ” ไอ้เหมอยิ้มเต็มหน้า ได้ยินเสียงก็ชุ่มชื่นไปทั้งใจ คนอะไร...หน้าหล่อมากแล้วเสียงยังหล่อตามไปด้วยอีก
“คิดถึงเหมือนกัน แล้ววันนี้จูบนะจ๋าหรือยังครับ”
ไอ้เหมอทำเสียงจุ๊บใส่โทรศัพท์ให้ชนะได้ยิน ส่วนริมฝีปากมันก็กำลังจูบตุ๊กตาคิ้วเข้มอยู่จริงๆ “จูบครั้งนี้เป็นครั้งที่ร้อยแล้ว นะจ๋าเปื้อนน้ำลายหมดเลย แฮ่”
“นะจ๋าเปื้อนแค่น้ำลาย แต่เหมอจ๋าน่ะ...มีแต่น้ำของผม”
“อ่า...ทำไอ้เหมอจ๋าอีกแล้วเหรอครับ” ไอ้เหมอหน้าร้อนผ่าว ราวกับว่าชนะทำมันเสียเอง “แล้วเป็นไงบ้าง...รู้สึกดีไหม”
“ไม่ดีเท่าเหมอทำให้”
“อื้ม...วันนี้เหมอก็ทำเหมือนกัน” ไอ้เหมอสารภาพ ได้ยินเสียงหัวเราะของชนะแล้วมันก็ยิ่งเขิน
“ไปทำที่ไหนครับ มีใครเห็นรึเปล่าน่ะ”
“ห้องน้ำ ไม่มีใครเห็นหรอก คิดถึงนะมาก ก็เลย...ทนไม่ไหว”
“คิดถึงตอนที่เราทำกันใช่ไหม”
“อืม ตอนที่นะจูบ...ตรงนั้นให้”
“พูดแล้วอยากจูบขึ้นมาเลย เสมอคนยั่ว สัปดาห์นี้ไม่ได้กลับแต่มายั่วกันอย่างนี้ ผมควรทำยังไงดี”
“อยากกอดนะจัง”
“เสมอ...”
“ฮี่ๆ” ไอ้เหมอหัวเราะชอบใจที่ได้ยินน้ำเสียงทรมานของอีกฝ่าย “นะจ๋า”
“ครับ”
“พี่หมัยบอกเหมอว่านะไปถ่ายแบบอีกแล้วเหรอ” เพราะช่วงนี้ไอ้กวิ้นเงียบหาย ไม่ค่อยเพ้อเจ้อในเฟซ หายเงียบไม่ออนไลน์มาหลายวัน ข่าวของพ่อรูปหล่อของไอ้เหมอจึงได้พี่สมัยเป็นคนรายงานให้ฟัง
“อ๋อ...ใช่”
“ถ่ายกับผู้หญิงด้วย”
“ก็นางแบบของนิตยสาร”
“เหมอไม่อยากให้ทำเลย เหมอหวง” ไอ้เหมอบอกน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ต้องทำได้ไหม เหมอไม่อยากให้ชนะเป็นที่รู้จัก เหมอกลัวจะมีใครมาแย่งนะไป เหมอพูดจริงๆ นะ นะว่าเหมอเห็นแก่ตัวหรือเปล่า”
แค่ชนะที่เป็นชนะ ชนะที่เป็นแฝดพี่ของ CY ก็เป็นที่รู้จักมากอยู่แล้ว แค่นี้ก็มีผู้หญิงเข้าหาไม่ขาด มีคนที่อยากแย่งไปจากไอ้เหมออีกมาก ทั้งคนที่สวยกว่ามัน ดีกว่ามัน และอยู่กับชนะได้มากกว่าที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ แล้วถ้าชนะต้องเป็นที่รู้จักมากขึ้น ไอ้เหมอจะทนไหวได้อย่างไร ห้าวันที่มันอยู่โรงเรียน หรือบางทีก็ไม่ได้เจอกันเป็นเดือนๆ จะมีใครมาทำให้ชนะหวั่นไหว...อย่างที่ไอ้เหมอเจอคนอย่างไอ้ป่านบ้างไหมก็ไม่รู้
“ไม่หรอก ผมดีใจนะที่เหมอหวงผม แต่มันเป็นงานที่ทำเงินได้ ผมก็อยากทำนะ จะได้มีเงินเยอะๆ เลี้ยงดูเหมอไปตลอดชีวิต”
“นะ...แค่ตอนนี้นะก็รวยจะแย่อยู่แล้ว”
“เงินของป๋าทั้งนั้น ลำพังตัวผม...มีไม่มากหรอก”
“ไม่เป็นไรอ่ะ เหมอยอมอดตาย ยอมกินเกลือมากกว่าจะเห็นนะถูกคนอื่นกอด”
“แค่ยืนใกล้ ผมยังไม่ให้นางแบบคนไหนกอดผมเลย”
“ยอมเหมอเถอะ แล้วเหมอจะยอมนะทุกอย่างเลย”
“ข้อเสนอน่าสนใจ งั้นผมรับพิจารณาละกันนะ”
เท่านั้นไอ้เหมอก็หัวเราะอารมณ์ดี ก่อนที่คิ้วมันจะขมวดมุ่นเมื่อประตูถูกเคาะ ไอ้เชษฐ์ส่งสัญญาณให้ไอ้เหมอรีบเก็บโทรศัพท์มือถือ เพราะเกรงว่าไอ้ที่เคาะจะเป็นผู้หมวดคนใดคนหนึ่ง ไอ้เหมอจึงกระซิบบอกชนะให้เงียบรอ แล้วซ่อนมือถือไว้ใต้หมอน แต่ปรากฎว่าคนที่เคาะเป็นไอ้ป่าน ไอ้เชษฐ์ถึงกับทำหน้าเอือม ไอ้ชายที่ซ่อนมือถือไว้ใต้หมอนเหมือนไอ้เหมอทำหน้าเซ็ง คงมีแต่ไอ้ปิ๊กที่นอนหลับไปเรียบร้อยโรงเรียนปิ๊กแล้วเท่านั้นที่ยังคงยิ้มหวานหลับตาพริ้ม
“อ้าว ไอ้ป่าน มึงมีธุระอะไรวะ แอบย่องมาห้องพวกกูเดี๋ยวก็ถูกเรียกซ่อมหรอกมึง ดึกแล้วไม่หลับไม่นอน” ไอ้ชายขี้บ่นอยู่เป็นนิสัย เห็นไอ้ป่านแล้วก็บ่นไปใหญ่ เพราะขัดจังหวะมันกำลังหม้อสาวคนใหม่ในโปรแกรมแชท
“กูมาหาเหมอ” ไอ้ป่านพูดแค่นั้นก็เดินมาหาไอ้เหมอที่เตียงริมสุด ไอ้เชษฐ์ส่งสายตามามอง ยกนิ้วปาดคอเป็นสัญญาณมาให้ ไอ้เหมออยากล้วงมือเข้าไปกดตัดสายมือถือใจแทบขาด แต่เพราะมันไม่อยากให้ชนะคิดว่ามันแปลกไป จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย อย่างไรเสียมันก็ไม่อยากปิดบังอะไรอยู่แล้ว
“มีอะไรไอ้ป่าน” ไอ้เหมอถามเสียงกระด้าง ยังจำเหตุการณ์ในห้องน้ำได้ดี
“นอนไม่หลับ” ไอ้ป่านให้เหตุผล ถือวิสาสะขึ้นนั่งบนเตียงเบียดกับไอ้เหมอ “เลยมาหา”
“กูไม่ใช่ยานอนหลับไอ้สัด” ไอ้เหมอมองไอ้คนตัวเล็กที่แก้มขาวๆ ของมันแดงระเรื่อแล้วก็อดถามไม่ได้ “มึงไม่สบายเหรอ”
“อืม” ไอ้ป่านเบียดตัวเข้าใกล้ ไอร้อนจากตัวมันทำให้ไอ้เหมอผละหนี “กูมาขอบคุณมึงด้วย ตอนอยู่ในห้องน้ำ...ลืมบอก”
“เออ ไม่เป็นไร” ไอ้เหมอบอกเสียงแห้ง อยากหยิบมือถือขึ้นมาพูดใจแทบขาด แต่มือมันถูกไอ้ป่านกุมไว้ ไอ้เหมอรีบดึงมือออก แสร้งถามอีกเรื่อง “แล้วกินยายัง”
“กินแล้ว เหมอห่วงเหรอ”
“เปล่า กูแค่ถามตามมารยาท”
“อื้ม...” ไอ้ป่านพยักหน้า ซบแก้มนิ่มๆ ของมันลงบนไหล่ของไอ้เหมอ “เหมอ ป่านขอโทษ”
“เรื่อง?”
“ในห้องน้ำ...อย่าโกรธเลยนะ แค่...อยากทำให้เหมอรู้สึกดี แล้วก็อยากให้เหมอรู้...ว่าป่านต้องการเหมอ” ไอ้เหมอตะครุบปากไอ้ตัวเล็กไว้ไม่ทัน ไม่รู้ว่าคำพูดของมัน จะทำให้คนปลายสายคิดไปถึงไหนต่อไหน
“พูดเรื่องอะไรของมึง กลับไปนอนได้แล้วไป เดี๋ยวมีคนมาเดินตรวจ ซวยกันอีก”
“อยากนอนด้วย”
“อะแฮ่ม! ขอกูพูดอะไรสักอย่างนะไอ้ป่าน เตียงสามฟุตนี่มันไม่ได้กว้างให้มึงนอนเบียดไอ้เสือมันได้ แล้วห้องนอนกูก็ไม่อยากต้อนรับพวกไอ้บีที่จะมาตามมึงกลับห้องด้วย เข้าใจ๊ มึงกลับไปได้แล้วเว้ย” ไอ้ชายออกปากไล่อย่างไม่รักษามารยาท จนไอ้ป่านหน้าเสีย ต้องขอบคุณไอ้ชายที่พูดแทนไอ้เหมอ ให้มันพูดอย่างนี้ใส่คนอื่นคงได้รู้สึกผิดไปอีกหลายวัน แต่ไอ้ชายปากมันเสียเป็นปกติอยู่แล้ว คงไม่ได้คิดอะไร
“กลับเถอะ ถือว่ากูขอร้องอีกคน” ไอ้เหมอบอก น้ำเสียงจริงจัง “แล้วเป็นไปได้ก็ไม่ต้องมาหากูบ่อยๆ ไปซะไอ้ป่าน”
ไอ้ป่านไม่ตอบรับอะไรทั้งสิ้น มันลงจากเตียงแล้วเดินก้มหน้าออกจากห้องไป ไอ้เหมอได้แต่สะท้อนใจ
“พวกเราพูดแรงไปป่าววะ” มันถามไอ้ชายที่แค่ยักไหล่แล้วตอบกลับมาว่า “แรงแค่ไหน เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็มาหามึงอีกนั่นแหละ แล้วเรื่องอะไรในห้องน้ำ มันอยากให้มึงเอาจนตัวสั่นเลยใช่ไหม”
ไอ้เหมอเบะปาก มองไอ้ชายที่นับวันยิ่งปากร้าย ทำตัวเหมือนจะเป็นแม่มันอีกคน “เอาเหี้ยไร ไอ้บีมันกำลังจะข่มขืนไอ้ป่าน กูเลยเข้าไปช่วย”
“ช่วยเสร็จแล้วไอ้ป่านที่กำลังเสี้ยนก็เลยเสนอตัวให้มึงเอาแทนงั้นเหรอ”
“ไอ้ชาย” ไอ้เหมอเรียกเสียงเครียด “ให้เกียรติไอ้ป่านมันหน่อย”
“เออ โทษละกันที่กูพูดแรง แต่มันจริงไหมล่ะ”
“มันขออมให้กู” ไอ้เหมอบอกตามตรง “แต่กูไม่ให้ จบแค่นั้นแหละ ไม่มีอะไรในกอไผ่ กูรักแฟนกูเว้ย”
ไอ้เหมอว่าพลางล้มตัวนอน คลุมโปง ปล่อยไอ้เชษฐ์ให้จัดการปิดประตูล็อคห้องแล้วปิดไฟ ก่อนที่มันจะดึงโทรศัพท์มือถือออกจากใต้หมอน
“ฮัลโหล”
“อืม”
“นึกว่าวางไปแล้ว” ไอ้เหมอว่าอย่างโล่งอก “นะ”
“อะไร” เสียงของคนรูปหล่อแข็งกระด้าง จับอารมณ์ได้ว่าคงกำลังโกรธไอ้เหมออยู่เป็นแน่
“มีเรื่องจะสารภาพ แต่รับปากก่อนว่าจะใจเย็นๆ แล้วฟังเหมอพูดให้จบ”
“ว่ามา”
ไอ้เหมอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องไอ้ป่านให้กับชนะฟัง มันสารภาพทุกเรื่องระหว่างมันกับไอ้ป่านในตลอดสามสี่วันที่ผ่านมานี้ รวมทั้งบอกความรู้สึกของมันที่มีต่อไอ้ป่านด้วย ชนะรับฟังอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงขานรับจนไอ้เหมอคิดว่าคนรูปหล่ออาจจะตัดสายมันทิ้ง แต่ความจริงแล้วเวลาในการใช้สายยังคงเดินตามปกติ แค่ชนะ...ไม่พูดอะไรกลับมาเท่านั้น
“เหมอปฏิเสธไปแล้ว หลายครั้งแล้วด้วย นะเชื่อเหมอเถอะว่าเหมอไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ”
ชนะถอนหายใจให้ไอ้เหมอได้ยิน ก่อนจะบอกเบาๆ ว่า “ถ้าเหมอปฏิเสธอย่างจริงจัง คงไม่มีใครกล้าเข้าหาอีกหรอก แต่เพราะในตอนที่เหมอปฏิเสธ มันคงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฝ่ายนั้นเขายังกล้าเข้าหาโดยที่ไม่สนว่าเหมอจะพูดยังไง”
“เหมอปฏิเสธจริงจังเลย บอกไปแล้วว่ามีแฟน รักแฟนมาก”
“เหมอ”
“จ๋า”
“ถ้าปฏิเสธเขาแล้ว ก็อย่าไปเป็นห่วงเป็นใย ถ้าปฏิเสธแล้ว ก็ต้องทำใจร้ายให้ถึงที่สุด ไม่ใช่ทำตัวเหมือนให้ความหวัง ปากบอกปฏิเสธแต่การกระทำก็ยังเปิดให้เขาเข้ามาใกล้ เหมอทำอย่างนี้ ผมโคตรเสียใจเลยรู้ไหม”
คำพูดของชนะทำให้ไอ้เหมอปวดหน่วงในอก น้ำเสียงของชนะ...บ่งบอกถึงความเสียใจที่เกิดขึ้นเพราะการกระทำของไอ้เหมอ
“ทั้งที่ผมอยู่ทางนี้ ผมไม่มองใคร ผมคิดถึงแต่เหมอ รอให้เหมอติดต่อมาตลอด แต่เหมอกลับให้คนอื่นเข้าหาได้ง่ายๆ ต่อให้รักผมมากแค่ไหน สักวันเหมอก็ต้องถูกเขาทำให้เปลี่ยนใจอยู่ดี หัวใจของเหมอไม่ใช่ก้อนหิน ถูกเขาเอาใจทุกวัน แล้วมันจะไม่เปลี่ยนไปได้อย่างไร จะให้ผมเชื่อใจ แต่เหมอกลับทำอย่างนี้ ผมเชื่อใจไม่ลงแล้ว”
“ชนะ...จะให้เหมอบอกอีกกี่ครั้งว่าเหมอไม่ได้คิดอะไร อย่าพูดกับเหมอแบบนี้เลย มันทำให้เราเจ็บทั้งคู่เลยไม่ใช่เหรอ”
ชนะเงียบ...ไอ้เหมอก็ไม่รู้จะพูดอะไรให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นมาได้ หัวใจของมันไม่เคยเปลี่ยน ต่อให้มีใครดีแค่ไหน หรือแสดงความรักต่อมันมากยังไง คำตอบของไอ้เหมอก็ยังมีแค่ชนะคนเดียวเท่านั้น
“ผมไม่อยากคุยตอนนี้ วางสายได้ไหม”
“ไม่เอา...เหมอไม่อยากวาง...”
“แค่ได้ยินเสียงของเหมอ...ผมก็เจ็บไปหมดแล้ว”
ไอ้เหมอปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างสุดกลั้น น้ำเสียงของชนะเจ็บปวดจนไอ้เหมอเจ็บตามไปด้วย ต่อให้พร่ำบอกว่ารัก พร่ำบอกว่ามันไม่มีอะไร แต่ไอ้เหมอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการกระทำของมันทำให้ชนะเสียใจมากเหลือเกิน
“เหมอไม่ได้มีอะไรกับป่าน ไม่เคยคิดอยากสัมผัสเหมือนที่อยากทำกับนะ เหมอสาบานได้”
“แล้วเรื่องในห้องน้ำคืออะไร ที่เขาขอทำให้ เหมอไม่ได้ยอมให้เขาไปแล้วหรอกเหรอ ทำไมถึงไปอยู่ในห้องน้ำกันสองคน เหมอปล่อยให้คนอื่นแตะต้องตัวทั้งๆ ที่คนๆ นั้นไม่ใช่ผม มาพูดว่าไม่ทำ แล้วใครเขาจะเชื่อ ในเมื่ออยู่ในนั้นกันตามลำพัง ไม่มีใครรู้ใครเห็นด้วย ที่ช่วยตัวเองก็คงไม่ใช่เพราะคิดถึงผมหรอก แต่เพราะไอ้ป่านต่างหาก”
“ชนะ...ไปกันใหญ่แล้วนะ นะคิดว่าเหมอมั่วไปทั่วหรือยังไง ทำไมไม่เชื่อที่เหมอพูดบ้าง”
“บอกตามตรงว่าตอนนี้ผมเชื่อคำพูดเหมอไม่ลง”
ไอ้เหมอหมดแรงจะพูด มันปล่อยให้น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มแล้วซึมลงหมอน ได้ยินเสียงโครมครามจากปลายสาย ชนะคงจับอะไรทุ่มลงพื้นสักอย่าง เสียงสบถเพราะความหงุดหงิดใจก็ดังให้ได้ยินไม่หยุด
“นะ...อย่าทำให้ตัวเองเจ็บนะ ชนะ ได้ยินไหม เหมอเป็นห่วงนะ ตอบหน่อย”
เสียงปลายสายเงียบไปสักพัก ก่อนที่น้ำเสียงเย็นชาของชนะจะตอบกลับมา “พรุ่งนี้ผมจะไปรับ”
“แต่สัปดาห์นี้เหมอไม่กลับ” ไอ้เหมอบอกเสียงแผ่ว มันนัดซ้อมยูโดกับรุ่นพี่เพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะมีการแข่งขัน มันเบี้ยวมาหลายสัปดาห์แล้ว เพราะฉะนั้นครั้งนี้จึงเบี้ยวไม่ได้ “เหมอต้องซ้อมยูโด เหมอบอกนะแล้ว”
“ผมจะไปรับ” ชนะยืนกราน “ไม่ว่ายังไง พรุ่งนี้เหมอต้องกลับกับผม”
“ชนะ...”
“เข้าใจไหม”
“เข้าใจแล้ว” น้ำเสียงของชนะทำให้ไอ้เหมอต้องรับคำแผ่วเบา ในใจมันนึกหวั่นกับการที่จะต้องเจอกับสุดที่รักของมันในวันพรุ่งนี้
“อืม งั้นวางสาย”
“ไม่...คุยกันก่อนนะ”
“อยากคุยอะไรอีก หรือยังสารภาพไม่หมด”
“ชนะ” ไอ้เหมอเรียกอย่างอ่อนใจ ก่อนจะพยายามทำเสียงให้ร่าเริง “สารภาพหมดแล้ว แต่ที่ยังไม่ได้ถามคือนะทานข้าวเยอะไหมวันนี้”
“ก็เหมือนปกติ”
“ปกตินี่ไม่ค่อยทานแน่ๆ ทำไมไม่ทานเยอะๆ ล่ะ เหมอเป็นห่วงนะ”
“เหมอมีเวลานึกห่วงผมด้วยเหรอ”
“ง่า...อย่าประชดกันแบบนี้สิ ไม่ห่วงแฟนจะให้ห่วงใคร”
“ห่วงคนที่...อม ให้เหมอดีกว่าไหม”
“ชนะ...เหมอไม่ได้ให้เขาทำนะ ขอร้องเถอะ อย่าพูดประชดแบบนี้”
“ใครจะไปรู้”
“โอเค งั้นวางสายก็ได้ คุยไปก็ไม่รู้เรื่องแล้ว”
“อืม”
ชนะเป็นฝ่ายตัดสาย ไอ้เหมอจึงได้แต่กำโทรศัพท์มือถือหน้าจอแตกของมันไว้แน่น ที่ชนะเป็นแบบนี้ไอ้เหมอจะโทษใครได้... ในเมื่อมันรู้อยู่เต็มอกว่าคนที่ผิด...ก็คือตัวมันเอง
“ไอ้ชาย” เสียงสั่นเครือของไอ้เหมอทำเอาไอ้ชายที่นอนคลุมโปงอยู่อีกเตียงรีบขานรับ มันกับไอ้เชษฐ์ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดและรู้ว่าไอ้เหมอมันกำลังร้องไห้แต่ก็ทำได้แค่ปิดปากเงียบ ไม่กล้าเอ่ยถาม เพราะเป็นที่รู้กันดีว่ายามที่ไอ้เหมอเสียน้ำตา มันจะไม่อยากให้ใครเห็นหรือรับรู้
“ว่าไงมึง”
“พรุ่งนี้ไปบอกพี่ที่ชมรมกูด้วยว่ากูไปซ้อมไม่ได้” ถ้าไปบอกเองไอ้เหมอคงไม่ได้ถูกปล่อยตัวกลับบ้านเป็นแน่ อย่างไรก็ต้องรบกวนไอ้ชายไปเป็นธุระให้
“เออ...ได้ๆ ไว้กูไปบอกให้” ไอ้ชายรีบตอบรับไม่อิดออด ก่อนมันจะบอกปิดท้ายอย่างนึกเป็นห่วงว่า “ไอ้เหมอ เคลียร์กับไอ้นะดีๆ นะมึง อย่าใจร้อนล่ะ มีอะไรค่อยๆ พูดกัน”
“กูรู้ คนที่ใจร้อนตอนนี้น่าจะเป็นนะมากกว่า”
“มึงก็พยายามเข้าใจมันหน่อยนะ”
“กูเข้าใจ...ถึงได้เจ็บอยู่อย่างนี้ กูไม่ได้รักไอ้ป่านนะเว้ย ไม่ได้มีอะไรกับมัน ทำไมนะไม่เชื่อกูบ้างวะ”
ไอ้เชษฐ์เตียงติดประตูอดที่จะพูดขึ้นไม่ได้ “ไอ้นะมันไม่ได้มาเห็นกับตาตัวเอง มันอยู่ทางโน้นก็คงคิดมาก ยิ่งที่มึงบอกมันว่ามึงก็ไม่ได้รู้สึกแย่หรือรังเกียจที่ไอ้ป่านเข้าหา มันก็คงคิดไปไกลแล้วล่ะ”
“ใช่ ไอ้เหมอ เอาจริงๆ น้องหมอนมันก็บอกกูอย่างนี้แหละ เดี๋ยวๆๆ นี่กูแชร์เรื่องกูให้ฟัง อย่าเพิ่งขว้างอะไรใส่กูดิวะ” ไอ้ชายยกมือขึ้นห้ามไอ้เหมอที่กำลังจะขว้างหมอนใส่หัวมัน “คนห่างกันอ่ะ มันยากอยู่แล้วที่จะไม่ระแวง เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหนทำอะไรกับใคร ถึงได้เป็นกังวล น้องหมอนนี่บอกกูดิบดีว่าไม่มีใคร แล้วให้กูเชื่อใจ พอมีรุ่นพี่หล่อๆ เข้ามาทำดีด้วยทุกวัน ไปรับไปส่งอย่างที่คนอย่างกูทำให้ไม่ได้ สุดท้ายก็คบซ้อน สวมเขาให้กูอยู่ได้ตั้งสามสี่เดือน แต่กูไม่ได้จะเปรียบมึงกับน้องหมอนนะเว้ย กูรู้ว่ามึงอ่ะมั่นคงกับไอ้นะ แต่บางทีกูก็อดหวั่นแทนไอ้นะไม่ได้ ไอ้ป่านมันก็ไม่ใช่ว่าขี้ริ้วขี้เหร่ แถมมันยังเอาใจเก่ง ดูแลมึงดี เห็นมึงเทคแคร์มัน ขนาดเพื่อนอย่างกูยังคิด แล้วถ้าไอ้นะมาเห็นเอง มึงคิดว่ามันจะเป็นยังไง”
“กูเห็นด้วยกับไอ้ชายทุกอย่าง ไม่งั้นพวกกูไม่เรียกมึงคุยหรอกไอ้เหมอ พวกกูเป็นห่วง มึงบอกว่ามึงชัดเจน แต่ความจริงโคตรไม่ชัดเจนเลยว่ะ มึงให้ความหวังไอ้ป่านอ่ะ กูพูดตรงๆ นะ อย่าโกรธกู” ไอ้เชษฐ์ส่งเสียงฝ่าความมืดมา
“เออ กูไม่โกรธหรอก พวกมึงพูดมาเถอะ บางทีกูแม่งก็โง่” ไอ้เหมอยอมรับอย่างอ่อนล้า มันแยกไม่ออกหรอกว่าการทำดีกับคนที่ทำดีตอบ กับการให้ความหวัง มันต่างกันมากแค่ไหน แต่ไอ้เหมอก็แค่ทำใจร้ายกับคนที่ทำดีกับมันไม่ลง
“กูเห็นมึงยอมให้มันกอด บางทีมึงก็โดนมันหอมแก้ม แต่มึงไม่ด่าไม่ว่าอะไรสักคำ” ไอ้ชายว่าต่อ
“กูด่าแล้ว”
“แต่มึงด่าไม่จริงจังไง มึงต้องด่าแล้วทำท่ารังเกียจไปเลย มันจะได้ไม่กล้าทำอีก”
ไอ้เหมอถอนหายใจก่อนจะยอมรับตามตรง “กูสงสารมันว่ะ”
“มึงต้องแยกความรักกับความสงสารออกให้ได้ดิวะไอ้โง่ ไอ้ป่านมันรักมึง แต่มึงแค่สงสารมัน ยังไงซะ...มึงก็ต้องทำให้มันเจ็บอยู่แล้ว สู้ทำให้มันเจ็บหนักๆ ไปเลย จะมาสงสารแล้วฆ่ามันให้ตายทีหลัง มึงก็ไม่เรียกว่าคนดีหรอกไอ้เสือ”
ไอ้ชายที่ดูจะคับแค้นกับเรื่องทำนองนี้เป็นการส่วนตัวใส่อารมณ์กับไอ้เหมอ จนไอ้เสือมันหน้าเหวอไปเลยทีเดียว
“เออๆ กูเข้าใจแล้ว แต่มึงช่วยคิดทีดิ๊ว่ากูจะรอดตีนคนรูปหล่อวันพรุ่งนี้ได้ไงวะ มันยำกูเละแน่ๆ อ่ะ บอกตามตรงว่ากูโคตรกลัวเลยตอนนี้”
“มึงก็สู้มันบ้าง มันตบมึงก็เตะสวนเลย” ปรมาจารย์ชายบอกอย่างผู้รู้
“กูไม่ทำร้ายคนที่กูรักเว้ย”
“เออ งั้นขอให้มึงรอดกลับมาแล้วกัน ไอ้นะไม่เลี้ยงมึงไว้แน่ล่ะงานนี้ RIP ล่วงหน้าเลย กูจองเจ้าภาพน้ำแข็ง”
“ไอ้สัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดชายยยยย”
“กูชื่อชาติชาย!!!”
“ส่วนกูขอเป็นเจ้าภาพข้าวต้มงานคืนสุดท้าย”
“ไอ้เหี้ยเชษฐ์ พวกมึงนี่ปากหมากันจริงๆ”
“หึหึ ปิดท้ายให้ไอ้ปิ๊กสั่งซื้อดอกไม้จันละกัน”
ไอ้ปิ๊กครางงึมงำ ไม่ได้ร่วมรับรู้อะไรด้วย แต่ไอ้ชายกับไอ้เชษฐ์ถือว่ามันตกลง เล่นเอาไอ้เสือเหมอหน้าซีดเผือด กร่นด่าเพื่อนแต่ละคนที่แช่งมันเสียยกใหญ่
ก่อนกลับพรุ่งนี้ต้องไปบ่นกับเจ้าพ่อขุนด่านเสียแล้ว! อย่างไรซะไอ้เหมอก็อยากกลับมาเห็นโรงเรียนที่มันรักอีกครั้ง! ขอเจ้าพ่อโปรดคุ้มครองให้ลูกกลับมาอย่างปลอดภัยด้วยเถิด
.......................................................................TBC............................................................................
ื่ชนะ...สตรองไว้ลูก จะร้องไห้ไปกับลูกสามี นังเหมออออออออออออออออออออออออออ ตบบบบบ :beat:
-
เสมอไม่ชัดเจนจริงๆ นั่นแหละ
-
เอิ่ม หน่วงง่ะ :katai4:
-
หาเรื่องแล้วไหมล่ะเหมอ...
-
เหมอลูก หนูทำดีมาตลอดแท้ๆ เพราะงั้นอย่างโง่นะลูกอย่าโง่
เป็นตอนแรกที่สงสารชนะ 555
เเต่มันก็ทำให้ชนะได้เห็นว่าเหมอของป้าก็มีดีพอให้คนแย่งนะเว้ยยย
เพราะงั้นอย่าคิดว่านุ้งเหมอเป็นของตายนะจ่ะ :hao7:
ไว้อาลัยแก่ลูกเหมอตอนหน้า แกโดนมัดติดเตียงแน่เหมอเอ๊ยย :mew5:
-
ทำไมเหมอทำยังงี้ แม่ยกเสือเหมออย่างเจ้นี่แอบน้ำตาไหลเลย สงสารชนะน้อยกลอยใจ คือแม่งงงงงงงงงงงงงงงงงง หมั่นสุดคืออิน้องป่าน เป็นการจีบแบบไม่ตรองมากๆ
ชนะ สตรองนะนะ :z3:
-
ชะน้าาาาาา :o12: ของแบบนี้มันต้องเด็ดขาดนะคะลูกเหมอ
-
กรี๊ดดด ขออีกตอนน
-
ชะน้าาาาาาาาา ได้เวลาโหดสินะ
-
:pig4: :pig4:
-
เฮ้ออออออ ลูกบ้านนี้... ขยันจริงๆเลยเรื่องให้ความหวังเนี่ย ทั้งพี่ทั้งน้อง แต่จริงๆเราก็ไม่ชอบป่านอ่ะ คือเค้าบอกมีแฟนแล้ว ถึงไม่ได้ไล่อย่างจริงจังก็น่าจะคิดได้บ้างป่ะ ไม่คิดว่าแฟนเค้าจะเสียใจบ้างอ่อ แต่เรื่องในห้องน้ำนี่เราก็ว่าเหมอทำดีแล้วอ่ะค่ะ เหมอเป็นคนใจอ่อนด้วยไง แล้วจะไปทำใจร้ายกับใครได้ ดูตัวชนะเองเหอะ แรกๆทำร้ายเสมอไว้เยอะเหมือนกันอ่ะ แต่มันใจดีไง เป็นคนดี มองโลกในแง่ดี มันนิสัยแบบนี้ จริงๆจะให้แก้ทันทีมันก็ยากอ่ะ แต่เหมอก็รักชนะจริงๆนะ ส่วนชนะ รักทางไกลอ่ะเนอะ มันก็น่ากลัวแบบนี้อ่ะแหละ สงสารชนะ คือนี่ไม่รู้อะไรเลย ถ้าป่านไม่มาที่ห้องก็ไม่รู้ว่าเหมอจะบอกอะไรรึเปล่า แต่ชนะต้องเข้มแข็งนะคะ เสมอมันรักมาตั้งหลายปี ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆแค่ไม่กี่วันกี่เดือนหรอกค่ะ(มั้ง) เสมอคงไม่อยากเป็นรุก 5555555 แต่ถ้าสุดท้ายมันเปลี่ยนใจจริงๆชนะก็ยังมีสกิลมิสเตอร์เกรย์อยู่เต็มมเปี่ยมนะคะ เราเชื่อว่าชนะจะสามารถชิงนาง(?)กลับมาได้ หรือถ้าไม่ได้จริงๆก็แค่เลิกกัน ชนะก็แค่อาจจะรักใครไม่ได้อีกไปชั่วชีวิต แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อกหักเป็นเพื่อนน้องกวิ้นไง เฮ้อออออ พูดถึงน้องกวิ้นนะคะ เรานอนไม่หลับเลยอ่ะหลังจากอ่านตอนเมื่อคืน เอาแต่คิดถึงน้องกวิ้น คิดไปคิดมาเราได้ความว่า พี่สมัยน่าจะคิดอะไรกับกวิ้นแหละ แต่นิสัยพี่แกอ่ะ คือรักครอบครัว รักน้อง พี่ก็รู้ว่านังเหมอมันมีเมียไม่ได้แน่ชาตินี้ แต่รอบครัวก็ต้องมีหลานให้คุณพ่อคุณแม่ ดังนั้นพี่จึงเป็นคนเสียสละเอง แกเลยอ้อมแอ้มตอบเรื่องสไมล์แปลกๆแบบนี้ โอ้ คุณพระ! พ่อหนุ่มประเสริฐ เห็นความสุขของคนอื่นมากกว่าความสุขของตัวเอง น้องกวิ้นขา ไม่เป็นไรนะคะ เนี่ย เดี๋ยวชนะจะโดนนังเหมอนอกใจแล้ว ไปปลอบใจชนะเลยค่ะ หึหึ ถึงตอนแรกเราจะเชียร์และรักเสมอแต่เราก็พร้อมย้ายทีมตลอดนะคะ 555555 รอดูว่าชนะจะยังไง เรื่องนี้คงไม่ดราม่ามากเนอะคะ? ขอให้เป็นอย่างนั้น แต่คิดอีกทีดราม่าบ้างก็ดีอ่ะค่ะ เพราะหลังๆนี่ชนะจีบเสมอคนเดียวเลย นังเหมอไม่ค่อยจีบคนหล่อแล้วอ่ะ หึงหวงแค่นั้น แต่เราก็เข้าใจนะ คือเสมอก็ไม่เคยมีแฟนป่ะ ไม่รู้หรอกว่าคนเป็นแฟนกันต้องทำยังไง แล้วชนะยังไปตามใจมันตลอดอีก นี่ไม่ใช่ว่านังเหมอมันไม่รู้หรอกนะว่าต้อทำยังไงบ้าง เฮ้ออออ ค่อยๆเรียนรู้ไปเถอะค่ะ เคาว่าคนเจ้าชู้เวลามีแฟนมักหึงหวงมากกว่าคนทั่วไป ชนะนี่เจ้าชู้ไหมอ่ะ? อ้อ ไม่ ชนะแค่เป็นสายเอสเฉยๆ งื้ออออออออ เรารอตอนต่อไปนะคะ ดูว่าชนะจะทำยังไง แล้วป่านมันจะหยุดรึยัง นี่เราก็แอบสงสัย ป่านมันใสจริงหรือมันแกล้งใส? มีจุดประสงค์แอบแฝงนอกจากมาจีบเสมอไหมคะเนี่ย? เฮ้ออออออ ถอนหายใจยาวๆอีกที ไปละค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ จุ๊บบบบบบ :mew1:
-
สเป็นตอนที่ทั้งสงสารแล้วห็เข้าใจทั้งคู่เลยจริงๆ
ชนะ เป็นคนที่กังวลไปหมดทุกสิ่งจริงๆนะ ทั้งๆที่เสมอรักนะมากขนาดนี้ แต่ก็เข้าใจว่า #เพราะยังห่วงว่ารักจริงอาจจะแพ้ใกล้ชิดกัน แต่อยากให้ไว้ใจเหมอมากกว่านี้หน่อย คือเหมอรักนะมานานมาก มากจริงๆ เหมออาจไม่เปลี่ยนใจง่ายๆหรอน่า
อีกมมุมก็เข้าใจเหมอมากๆ คนทำดีกับเรา ต่อให้เค้าคิดแบบไหนกับเราก็ตาม เราก้ไม่อยากทำร้ายความรุ้สึกใครหรอกเนอะ
เมันท์ย้อนตอนที่แล้วหน่อย
เรื่องของกวิ้นนี่ทำให้รู้เลย ว่าการที่คนที่ร่าเริงที่สุดขนาดนี้เศร้า มันน่าสงสารมากจริงๆ #เป็นกำลังใจให้กวิ้นนะ
-
55555555สงสารเสมอเลย แต่เหมอไม่ชัดเจนจนถึงชั้นสุดลุกต้องสุ้
-
เสมออออ หนูใจดีไปนะลูก คนไกลเขาคิดมากนะ ชนะปกติก็ขี้หวงอยู่แล้ว กลับบ้านหนนี้หนักแน่เหมอเอ้ยยย
-
เหมอจะโดนนะทำไรบ้างอะ. บอกเลยว่าไม่รอดดดดด. o22 o22 o22
-
เหมอ ทำไมเหมอไม่บอกป่านไปล่ะ ว่าเหมอไม่เล่นเบี้ยนนนน
:pigha2: :pigha2:
-
:dont2: กรีดร้อง ปวดไปถึงตับ
เมื่อวานแอทแท็ครุนแรงด้วยเรื่องน้องกวิ้น วันนี้เรื่องนังป่าน (ขออภัยถ้าเรียกหยาบไป) o12 ต่อให้อิชั้นสตรองแค่ไหนก็หวั่นไหวนะคะคุณสนัฟเฟิ้ล
คือป่านคะ หนูต้องเป็นคนที่พูดด้วยแล้วเข้าใจสิคะ อย่ามาเนียนกับหนูเหมอของพี่ชนะ พี่ไม่ฟินนะคะ :m16: หนูต้องไม่เป็นมือที่สามของใครสิคะ ขุ่นแม่ไม่ปลื้มมมมมม
เหมอคะ หนูต้องเด็ดขาดอย่างที่ชายกะเชษฐ์พูดนะคะลูก ไม่งั้นหนูตายคาตรีน เอ๊ย เตียงน้องนะแน่ๆ :m2: ไหนๆก็มีเจ้าภาพน้ำแข็ง ข้าวต้ม ดอกไม้จันทร์แล้ว ขุ่นแม่ขอยื่นความประสงค์เป็นเจ้าภาพกระเพาะปลาคืนแรกนะคะ 5555
ไปอธิบายกะน้องนะดีๆนะคะ เพีาะน้องนะเค้ายิ่งอ่อนไหวในประเด็นพวกนี้อยู่ ขุ่นแม่อยู่ทางนี้จะเอาใจช่วย :a9:
ปล.ตอนนี้กวิ้นกวิ้นไม่ออกมาเพราะช้ำรักอยู่ใช่มั๊ยคะ ฝากน้ำใบบัวบกให้น้องกวิ้นด้วยนะคะ #เอาสามีภรรยาไร่อ้อยกลับมา #เป็นห่วงกวิ้น
-
นังเหมองานนี้รอดยากพี่บอกเลย
-
:katai1:
อินังน้องป่านเข้ามาได้จังหวะมาก
นี่เข้าใจทั้งนะทั้งเหมออะ
บางคนอาจจะบอกว่านะทำไมไม่เชื่อใจเหมอเลย
ทำไมนะต้องประชดประชันใส่เหมอ
คือจากมุมมองเรา
ชนะไม่ใช่คนที่ถ้ามีคนมาทำดีใส่ก็ปลาบปลื้มใจแล้วไปทำดีใส่เขาคืน
แต่ชนะเป็นพวกถ้าคนมาทำดีใส่ก็จะแบบ เออ ขอบใจ แล้วไงต่อ มีไรอีกไหม อย่ามาขวางตีนกูกูจะเดินไรงี้ 555555555
แต่เหมอคือคนปกติไง ที่แบบถ้ามีคนมาทำดีใส่ก็โอเค ขอบคุณน้า ในใจก็คิดว่าเห้ย กูนี่ก็เจ๋งเหมือนกันนะเหวย เก็บแต้มในใจ
แล้วยิ่งป่านมาพูดทำนองนี้อีก (นะได้ยินไปอีก) ไอ้เหมอก็ดันบอกไปก่อนว่าคิดถึงนะแล้วทำในห้องน้ำ เหตุการณ์ประกอบกันพอดี คือถึงจะรักแค่ไหน แต่ถ้าพูดถึงความเชื่อใจ ยังไงก็ไม่มีใครให้ใครเต็มร้อยหรอก จะมากจะน้อยก็ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์แต่ละวันมากกว่า
แต่เราก็ไม่ได้ว่าเหมอผิดนะ เหมอไม่ผิดด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเหมอทำถูก
คือนะเค้าไม่ชอบให้หนูไปอ่อยคนอื่นไงลูก
นี่ถ้ามาเห็นเหตุการณ์สดนะมันคงปล่อยปรมาณูใส่เหมอเลยนะนั่น แบบตายก็ตายไปเลยอย่าให้เหลือเศษซากมันทั้งสองคน
ที่สำคัญเลย นะรักใครรักจริง
คือคนแบบนะรักแรงหึงแรง
นะไม่เคยให้ความหวังใครหรืออ่อยใคร ยกเว้นเสมอ เพราะเสมอคือรักจริงของชนะ การที่เสมอหวงชนะก็เพราะคนอื่นเขาแอบกรี๊ดแอบชื่นชอบ
แต่นะมันไม่เคยเล่นกะใครไง
แต่ที่นะหวง นะห่วง นะหึงเสมอ เพราะเสมอเป็นเสมอ นะรู้ว่าถ้ามีคนที่ได้รู้จักเสมอ ต้องมีคนชอบมันแน่ๆ ที่ไม่ใช่ที่หน้าตา แต่เป็นนิสัยและการกระทำ
หวังว่าเหมอจะมีอวัยวะครบ32นะลูกนะ
-
บัย เหมอ
-
นี่บอกเลยนี่อยู่ข้างชะน้า เหมอไม่ชัดเจน
-
สงสัยเราจะสวนกระแส สงสารป่านซะงั้น
ถ้าเหตุการณ์ที่เกือบโดนปล้ำในห้องน้ำเป็นจริง ไม่ใช่เตี๊ยม ก็น่าเป็นห่วง
หลังจากนี้เสมอก็จะต้องตีตัวออกห่างแล้ว ป่านจะเป็นงัย
-
นะจ๋าาา มีคนมาชวนเสมอไปตีฉิ่ง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
นับวันพี่ชาย (อยากนับพี่เชษฐ์แต่เกรงใจวิมเหลือเกิน) ยิ่งหล่อขึ้นเรื่อยๆ
เห็นด้วยกับพวกสามหน่อ และช่วงนี้ย้ายข้างไปอยู่ทีมซง เอ้ย ชนะก่อน อย่างที่ทุกคนว่า เหมอยังปฏิเสธไม่หนักแน่นพอ ป่านเลยอาจจะคิดว่าเหมอให้ความหวัง วันหลังเปลี่ยนจาก "มีแฟนแล้ว" เป็น "มีสามี" ไม่ก็ "ขอโทษนะ มีผัวแล้ว รักผัวมาก" อย่างนี้ไปเลยก็ได้ :katai2-1: #แนะนำแบบนี้มันดีรึเปล่าวะเนี่ย #ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ตอนหน้าจะรอดูสภาพเสือเหมอกับนะจ๋าเจ้าของไร่อ้อยที่กลายร่างเป็นอสรพิษ พ่อลูกมันก็หึงแรงเหมือนกันทั้งคู่เลยวุ้ย... ว่าสภาพจะเป็นอย่างไรต่อไป... แต่ก็ใจเย็นๆ นะพวกนาย ค่อยพูดค่อยจากันก่อน สื่อสารด้วยปากก่อนกระทำด้วยกายดูท่าจะง่ายและนุ่มนวนกว่านะจ๊ะ เนาะ... :katai5:
-
ถึงกับต้องล็อกอินมาเม้น :katai4: :katai4:
โถ พี่เหมอ ที่เรื่องอื่นนี่เก่งจาง แล้วทีเรื่องอย่างนี้ทำไมโง่ล่ะพี่เหมอออออออ :angry2: :m31: :m31:
เอาให้หนักนะชนะ. เอาหนักๆ ปากบอกชัดเจน ชัดเจนให้ป่านมันอ่อยต่ออะดิ :z6: :z6: :z6:
ระวังความสงสารจะกลายเป็นความรัก
ชะน้าาาาทิ้งเหมอแล้วมาซบอกน้องเถอะค่ะ :impress2: :impress2: ปล่อยเหมอให้อยู่กับชู้ของนางไปค่ะ
-
ชะน้าาาาาาาาาา อย่ารุนแรงกับเหมอนะ :mew3: :mew3:
-
อร๊ายย มาฮอตไรเอาตอนเนนร้นังเหม๊อออ
สงสารนะ แต่ก็เข้าใจเหมอ คนขี้สงสารนี่มันไม่กล้าจริงๆนะ ไม่กล้าพูดไม่กล้าทำแรงๆใส่อ่ะ
โอยอึดอัดแทน ตอนหน้าเหมอโดนจัดหนักแน่ ฮิย้ะะะะ รอเบย555555555
-
แง ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อย่าทำอะไรน้องเหมอเลยนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
แต่น้องเหมอก็ต้องไม่สงสารนะ สู้ ๆ จ้า
-
ไม่เอาดราม่า ชนะก็ใจเย็นๆ เชื่อใจเหมอมากๆนะ
เหมอรักชนะมาแสนนานไม่มีทางมองคนอื่นแน่
-
:z3: :z3: :z3:
โถถถถถ
ชนะของดาววว
มาๆซบอกพี่ :mew4:
-
ชนะต้องเชื่อเหมอนะ จริงๆนะเราเป็นพยานได้ เหมอไม่ได้อยากมีเมียซะหน่อย ไม่อยากให้ทะเลาะกัน ทะเลาะทีไรเหมอน่าสงสารทุกที :katai1:
-
สามวันดี สี่วันร้าย
-
ไว้อาลัยให้น้องเหมอด้วยอีกคน :katai5:
-
แต่เราแอบสงสารป่าน โดนเพื่อนแบนด้วย
แถมยังเกือบโดนข่มขืนอีก แต่ไม่น่าไปทำแบบนั้นกับเหมอเลย ถ้ายังไงไม่คิดไรมากเบี้ยนกับกวิ้นได้มั้ย55555555 :hao7:
-
ด้วยความที่เสมอเป็นมิตรกับทุกคน ก็เลยทำให้เป็นจุดอ่อนจนได้
-
:a5: เสือเหมอที่ว่าแน่ ยังต้องแพ้ ชะน๊าาาา :hao7:
-
เข้าข้างนะจ๋าน่ะ เพราะเหมอไม่ชัดเจน
-
ฮื้อออออ ไม่เอาไม่ทะเลาะกันดิ คนรักกันมันขาดความเชื่อใจไปไม่ได้นะ ไม่งั้นต่อให้รักกันมากแค่ไหนเดี๋ยวก็ล่ม ไม่เอางั้นน้าาาา
-
โอย ชักเป็นห่วงอนาคตน้องเหมอแล้วเนี่ย
ชนะโกรธนี่ลางไม่ดีเลย
-
เหมอ คนห่างไกลกันความเชื่อใจเป็นสิ่งสำคัญ
ยิ่งชนะเป็นคนรักแรง หวงแรง เหมอต้องระวังมาก
เหมอไม่คิด เหมอมั่นใจว่าไม่หวั่นไหว
แต่ชนะไม่ใช่เหมอไง ยิ่งมีปมในใจอยู่แล้ว
เหมอเป็นคนดีไม่อยากทำร้ายใคร
แต่เพื่อคนที่เรารัก ก็ต้องยอมเป็นคนไม่ดี
โชคดี และเดินไหว เสมอ :heaven
-
ใครว่าเสมอไม่อ้อยย !!!
-
ชนะ ตอนหน้าจัดหนักเลยนะ :hao6:
-
ไงล่ะ....ใจดีจนได้เรื่อง
ป่านก็ใช่ย่อย อ่อยแรงมาก ขนาดรู้ว่าเหมอมีแฟนแล้วนะ
-
ปวดใจกับอิคู่ไร่อ้อยนี่จริงๆหวานกันเป็นหย่อมๆทะเลาะกันเป็นพักๆ งานนี้เสมอโดนชนะลงโทษหนักแน่เจ้าของไร่อ้อยเค้ายิ่งสาย BDSM อยู่ด้วย เสมอเตรียมลาโรงเรียนพักยาวเลยเถอะ เหอะๆ
ปอลิง กวิ้นกวิ้นของพี่หายไปหนายยยยยย หลบไปทำใจเหรอลูก มาๆเดี๋ยวพี่ปลอบเอง #ทีมออลกวิ้น :กอด1: :กอด1:
-
นังเหมอ!!!!
ทำตัวให้ความหวังคนอื่น
มาทำชนะของเราเสียใจได้ไง
ขอให้นะทิ้งแกแล้วกลับมาหาเรา ;p
-
เหมอออออ... ลูก! งานเข้าแล้วลูกเอ๋ย
ป้าจะช่วยภาวนากับเจ้าพ่อทุกสถาบันให้เลยนะลูก
ขอให้หนูมีชีวิตยืนยาว เพื่อให้พ่อนะได้ลงโทษหนูตลอดไปเลยนะลูก
(อีป้านี่แอบยิ้มหื่นรอเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
ส่วนพ่อนะของป้า... อย่าหนักมือกับน้องมากลูก
ยังไงหนูก็รักน้องเหมอเป็นทุน รักน้อง... ต้อง S ให้เป็น!!
Happy New Year ล่วงหน้าค่ะ!! :mew1:
-
นังเหมออออ ทำชนะเสียใจ#ตบๆๆๆ
-
แต่เราแอบสงสารป่าน โดนเพื่อนแบนด้วย
แถมยังเกือบโดนข่มขืนอีก แต่ไม่น่าไปทำแบบนั้นกับเหมอเลย ถ้ายังไงไม่คิดไรมากเบี้ยนกับกวิ้นได้มั้ย55555555 :hao7:
ดีใจ มีคนคิดเหมือนเราด้วยย
-
รอตอนที่ 33อยู่นะคะ....อยากเห็นเหมอโดนชะน้าาาาาลงโทษ. อิอิ
-
ไงล่ะเหมอ บางครั้ง ความใจดีก็ทำร้ายคนที่เรารัก รวมถึงตัวเราเองด้วยนะเหมอ
-
ลงชื่อ
-
รักและหลงเสมอมากกก ไม่คิดว่าจะมันส์ได้เยี่ยงนี้
ชนะมีปมจริงๆ สงสารพ่อไร่อ้อยเหลือเกิ้นนน
-
หยุดปีใหม่เหรอคะ.....รอชนะกับน้องเสมอนะคะ :mew2:
-
ตอนที่ 33
เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด!!! อังกอร์!! เปรี้ยงปร้างสว่างไสวอันตรายไปทุกที่!! อังกอร์!! พายุหมุนฝุ่นตลบกลบแผ่นดินทันที อังกอร์!! มนุษย์สัตว์ตื่นตระหนกหนี กระจัดกระจาย!!!
ไอ้เหมอกำลังครวญเพลงประกอบละครที่คุณหญิงแม่มันโปรดปรานหนักหนาอยู่ในใจ เพราะคนรูปหล่อของมันในตอนนี้ราวกับโดนวิญญาณร้ายเข้าสิง ใบหน้าเย็นชา เรียบนิ่ง ไอ้เหมอสังเกตเห็นรอยคล้ำรอบดวงตาที่บ่งบอกชัดว่าสุดที่รักของมันนอนพักผ่อนไม่เพียงพอ ซึ่งคงไม่ต่างจากไอ้เหมอที่ในหัวเอาแต่คิดมากจนท้องฟ้าสว่างคาตา มันเอาแต่รู้สึกผิดที่ทำให้คนที่มันรักเสียใจ เอาแต่คิดว่าควรทำอย่างไรที่จะพอทำให้อีกฝ่ายบรรเทาความเสียใจลงได้บ้าง ทว่า...นอกจากคำว่าขอโทษแล้ว ไอ้เหมอคิดหาทางดีๆ ไม่ออกเลยสักทาง
ชนะไม่พูดกับไอ้เหมอเลยแม้แต่คำเดียว ไม่มีประโยคทักทายถามไถ่ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนปกติ บนรถคันหรูของชนะมีแต่เสียงเครื่องปรับอากาศเบาๆ และเสียงเครื่องยนต์ที่ดังอยู่ตอนนี้ มันจึงทำให้คนขี้โม้อารมณ์ดีอย่างไอ้เหมออึดอัดเป็นพันๆ เท่า ไอ้เหมอลอบกลืนน้ำลาย เหลือบมองคนรูปหล่อเป็นพักๆ มันทำใจกล้ายื่นมือไปจับมือของชนะไว้ แต่อีกฝ่ายก็สะบัดออกอย่างไม่ใยดี จนไอ้เหมอตาแดงก่ำ มองท่าทีห่างเหินเย็นชาของคนรักด้วยความเจ็บปวดใจ
“มือสกปรก อย่าเอามาจับผมได้ไหม” น้ำเสียงของชนะเย็นเยียบ แต่ไอ้เหมอมันชินกับอาการหน้าชื่นอกตรมจึงยังคงยิ้มสู้
“เหมอล้างมือแล้ว สะอาดหายห่วงเลย ขอจับหน่อยนะ อยากจับมือนุ่มๆ ของคนรูปหล่อ”
ชนะยิ้มเยาะ เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่ามองเลยสักนิดสำหรับไอ้เหมอ “ล้างยังไงก็ไม่ออก เพราะมันเป็นความสกปรกที่มองไม่เห็น... คงไม่ใช่แค่มือหรอกมั้ง ผมคิดว่าเหมอคงสกปรกไปทั้งตัว”
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก หลับตาลงแล้วขยับตัวให้ชิดกับประตูรถ “ขอโทษนะ ที่เอามือสกปรก เอาตัวสกปรกเข้าใกล้ชนะ”
“รู้ตัวก็อยู่ให้ห่าง” ชนะยังคงรักษาระดับน้ำเสียงกับสีหน้าของตัวเอง ดวงตายังคงมองตรงไปยังถนนเบื้องหน้าอย่างเช่นที่ทำมาตั้งแต่เริ่มออกเดินทาง ไม่มีแม้สักวินาทีที่จะหันมาสนใจไอ้เหมอเลย
“อืม” ไอ้เหมอรับคำด้วยความอ่อนล้าไปทั้งใจ “เหมอขอโทษ”
“ผมเบื่อจะฟังคำขอโทษของเหมอแล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ไม่พูดได้ไหม”
เพราะเหตุนี้...ไอ้เหมอจึงปิดปากเงียบไปตลอดทาง ผินใบหน้ามองนอกหน้าต่าง เม้มปากแน่นสะกดกลั้นความรู้สึกที่กำลังจุกอยู่ในอก ดวงตาแดงก่ำรื้นไปด้วยน้ำ แต่บังคับไม่ให้หยดน้ำรินไหล
ชนะไม่ได้พาไอ้เหมอกลับบ้าน สัปดาห์นี้มันบอกคุณหญิงแม่กับพี่สมัยว่าจะอยู่ซ้อมยูโดที่โรงเรียน แต่กลับกะทันหันแบบนี้จึงไม่ได้โทรบอกกับคนในครอบครัว ทว่า...ถนนหนทางที่ไม่คุ้นตาทำเอาไอ้เหมอนึกหวั่นในใจ มันอยากถามเหลือเกินว่าชนะจะพามันไปที่ไหน แต่ก็กลัวชนะจะรำคาญ ไอ้เหมอได้แต่หันมองทางนั้นทางนี้ พยายามหาป้ายต่างๆ เพื่อหาพิกัดของตัวเอง ก่อนมันจะเบิกตาโตอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าชนะไม่ได้พามันกลับกรุงเทพอย่างที่คิดไว้
“นะ... เราจะไปไหน”
ไม่มีคำตอบจากคนรูปหล่อที่นิ่งเงียบจนไอ้เสือเหมอชักเริ่มคุมสติไม่อยู่ จะให้พูดตามตรงตอนนี้มันก็กลัวใจชนะเหลือเกิน
“นะ เหมอไม่ไปนะ เหมอจะกลับบ้าน”
“ผมไม่ให้กลับ”
ชนะตอบกลับ หักเลี้ยวพวงมาลัยไปตามถนนคอนกรีต สองข้างทางรกร้างไร้ที่อยู่อาศัยของคน บางบริเวณที่ขับผ่านก็มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นหนาทึบ ไอ้เหมอหันมองข้างทางอย่างไม่สบายใจ ถนนสายนี้คงมีแต่รถคันหรูของชนะที่กำลังขับผ่าน ซึ่งไม่รู้ว่ากำลังมุ่งสู่ที่ไหน ชนะไม่ยอมบอกอะไรไอ้เหมอเลย ปล่อยให้ความสงสัยและความกลัวเกาะกินใจมันอยู่อย่างนี้ จวบจนชนะเหยียบเบรคลงที่หน้าบ้านเรือนไทย ไอ้เหมอจึงได้แต่นั่งนิ่ง อ้าปากค้างกับความเก่าแก่เต็มไปด้วยมนต์ขลัง ถ้าให้พูดกันตามจริงแล้วคนไม่กลัวอะไรในโลกอย่างไอ้เหมอยังนึกหวั่นว่าจะมีสิ่งลี้ลับซ่อนอยู่ภายใน ป่าสักใหญ่ที่โอบล้อมบ้านหลังนี้ไว้ก็ให้ความรู้สึกว่าต่อให้เกิดอะไรขึ้นที่นี่ ก็ไม่มีวันที่โลกภายนอกจะรับรู้
“ลงมา” ชนะสั่งเสียงเข้ม เปิดประตูให้ แต่ไอ้เหมอไม่ขยับเขยื้อนตัว บนไหล่กว้างของชนะมีสายกระเป๋าเป้ใบใหญ่พาดอยู่ นั่นทำให้ไอ้เหมอแน่ใจว่าคนรูปหล่อเตรียมการมาพร้อมแล้วสำหรับการมาค้างอ้างแรมที่บ้านหลังนี้
“นะ...พาเหมอกลับบ้าน” ไอ้เหมออ้อนวอน แต่ชนะไม่สนใจ ปลดเข็มขัดนิรภัยให้แล้วกระชากไอ้เหมอลงจากรถ “นะจ๋า เรานอนที่นี่ไม่ได้นะ”
“กลัวหรือไง”
ไอ้เหมออยากตบกะโหลกคนรูปหล่อของมันนัก มันอยากจะชี้ให้ดูว่าความน่ากลัวอยู่ตรงไหน หน้าประตูบ้านมียันต์อันใหญ่ติดไว้ บรรยากาศที่ไม่น่าเชิญชวนให้เข้าใกล้ สายลมที่พัดหวีดหวิวกระทบหน้าต่างบางบานให้ส่งเสียงแอ๊ดอ๊าดอย่างน่าขนลุก
“เจ้าของบ้านเขาจะว่าได้นะถ้าเรามาบ้านเขาแบบไม่ได้ขออ่ะ” ไอ้เหมอพยายามหาเหตุผลมาตะล่อม ตอนนี้บรรยากาศรอบตัวของมันยังน่ากลัวมากกว่าคนรูปหล่อที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ
“ไม่ว่า...บ้านนี้เป็นของลุงเกม แล้วเพี้ยนก็ซื้อขาดมาแล้ว มันจึงเป็นของครอบครัวผม” ชนะบอกเสียงเรียบ จับแขนไอ้เหมอไว้แน่นแล้วดึงให้เดินตามไปที่ประตู ประตูถูกคล้องด้วยโซ่ขึ้นสนิมคงเพราะถูกแดดถูกฝนมาเป็นเวลานาน ชนะไขกุญแจ เปิดประตูพาเอากลิ่นอับชื้นเข้าสู่โสตประสาทการรับกลิ่นของไอ้เหมอ มันขนลุกไปทั้งตัว
พาไอ้เหมอเข้าบ้านมาแล้วชนะก็สะบัดมือออก ท่าทีรังเกียจจนไอ้เหมอสะท้อนใจ
“รังเกียจเหมอขนาดนี้เลยเหรอ”
“อืม”
“แล้วพาเหมอมาด้วยทำไม ทั้งๆ ที่รังเกียจจนไม่อยากจับไม่อยากเข้าใกล้”
ชนะไม่สนแววตาตัดพ้อของไอ้เหมอ ดึงแขนไอ้เกรียนให้เดินตามขึ้นชั้นบนอีกครั้ง ภายในตัวบ้านมืดสนิท ยิ่งเมื่อประตูปิดดังปังตามหลังเพราะแรงลมไอ้เหมอก็ทิ้งอารมณ์ดราม่าของมันทันที ตอนมันฝึกภาคสนาม นอนกลางป่ามืดๆ มันยังไม่นึกกลัวถึงขั้นนี้ คงเพราะในบ้านมันให้ความรู้สึกไม่ดีหลายอย่าง ทั้งเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกคลุมผ้าที่ครั้งหนึ่งอาจเป็นสีขาว แต่ตอนนี้มันเป็นสีหมองๆ ไม่น่าจับต้อง บันไดที่กำลังเหยียบย่างก็ส่งเสียงลั่นแอ๊ดอ๊าดให้ชวนขนที่แขนลุกชัน
“ไม่มีไฟฟ้าเหรอ” ไอ้เหมอถามเพื่อไม่ให้เกิดความเงียบมากจนเกินไป
“ใช้เครื่องปั่นไฟ” ชนะบอกสั้นๆ มือหนึ่งถือไฟฉาย อีกมือจับแขนไอ้เหมอไว้เพื่อกันมันหนี
ไอ้เหมออยากถามเหลือเกินว่าทำไมไม่ใช้ จะมาเดินงมทางแค่ไฟฉายกระบอกเดียวเพื่ออะไร แต่ก็คิดว่าถามไปคนรูปหล่อก็คงไม่ให้คำตอบกับมันอยู่ดี
ไม่นานหลังจากที่ไอ้เหมอคอยเหลียวมองหลังตัวเองเป็นระยะ ชนะก็พามันมาถึงห้องนอนใหญ่ที่มียันต์แผ่นสีแดงติดไว้ ไอ้เหมอดึงแขนชนะเบาๆ เพราะมันไม่อยากเข้าไป ทว่าพ่อดาวประจำใจในตอนนี้ไม่สนใจมันอยู่แล้ว การท้วงของไอ้เหมอจึงไม่เป็นผล
ประตูหน้าต่างทุกบานปิดสนิท กลิ่นอับชื้นก็รุนแรง ไอ้เหมอมองไปที่เตียงขนาดคิงซ์ไซส์ โต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งตู้หนังสือหลังใหญ่ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในห้องนี้ทำจากไม้ทั้งหมด และมันถูกคลุมด้วยผ้าเพื่อกันฝุ่น
“ไม่เคยมีใครมาที่นี่เลยเหรอ” ไอ้เหมอถามเสียงแผ่ว
“อืม”
“นะก็ไม่เคยมาใช่ไหม”
“อืม”
“แล้วนะรู้จักที่นี่ได้ยังไง”
“ผมต้องรู้ทุกอย่างที่เป็นทรัพย์สินของครอบครัวอยู่แล้ว มีอะไรสงสัยอีกไหม”
ไอ้เหมอส่ายหน้า มองชนะด้วยความน้อยอกน้อยใจ มันแค่อยากชวนคุยไม่ให้ในห้องเงียบจนเกินไปก็เท่านั้น
“แล้วเราจะนอนที่นี่ได้ยังไง...มันสกปรกนะ น้ำก็ไม่รู้จะไหลให้อาบหรือเปล่า”
“มีน้ำให้อาบ” ชนะบอก เขากำลังรื้อของออกจากกระเป๋าเป้ มีของหลายอย่างที่ไอ้เหมอเห็นแล้วยังอดหวั่นใจไม่ได้ “ส่วนเรื่องสกปรก...ตอนนี้คงไม่มีอะไรสกปรกไปกว่าตัวเหมอแล้ว”
“เออ” ไอ้เหมอหมดความอดทน “เหมอมันสกปรก น่ารังเกียจ นะว่ามาให้พอเลย!”
ชนะกระตุกยิ้ม ไอ้เหมอเห็นคนรูปหล่อสวมถุงมือแล้วเดินเข้ามาใกล้ มันขยับถอยหนี แต่ก็ไม่เป็นผล “ให้ผมแล่หนังกำพร้าออกมาดีไหน...เอาส่วนที่ไอ้ป่านมันจับไปเผาไฟทิ้ง”
“งั้นนะคงต้องเผาเหมอทั้งตัวนั่นแหละ เพราะเหมอถูกมันจับมาหมดแล้ว!” ไอ้เหมอประชด และมันเพิ่งรู้ว่าไม่น่าประชดเลยก็ตอนที่ถูกคนรูปหล่อผลักจนหลังมันกระแทกกับผนัง “นะ...เหมอพูดเล่น”
ชนะพยักหน้า ยกมือลูบหน้าตัวเองก่อนจะบอกเสียงกระด้าง “ไปอาบน้ำเถอะ”
ไอ้เหมอรีบพยักหน้า เดินเลี่ยงคนรูปหล่อที่พยายามระงับโทสะตัวเองไปที่ห้องน้ำ ก่อนที่มันจะนึกขึ้นได้ว่ามันไม่มีผ้าเช็ดตัว สบู่ หรืออะไรที่พอจะอาบน้ำได้ติดตัวมาเลย ในห้องน้ำตอนนี้ก็มีแต่กระจกฝุ่นเขรอะ อ่างล้างหน้าแห้งสนิทมีหยากไย่เกาะตามก๊อกน้ำ ส่วนอ่างอาบน้ำก็มีสภาพไม่แพ้กัน ไอ้เหมอถอนหายใจ ทดลองเปิดน้ำก็ยังคงไหลได้ดี แต่เครื่องทำน้ำอุ่นคงไม่ทำงานเพราะไม่มีไฟฟ้า ทำให้แค่คิดว่าสายน้ำเย็นจัดจะโดนตัวไอ้เหมอก็โอดครวญในใจแล้ว
“เหมอ เปิดประตูหน่อย” เสียงของชนะดังมาจากอีกฝั่งประตู ไอ้เหมอลังเลใจเล็กน้อยก่อนจะยอมปลดล็อค
ชนะยื่นผ้าเช็ดตัวกับครีมอาบน้ำมาให้ ก่อนจะหันหลังเดินไปที่เตียง ไอ้เหมอจึงปิดประตูตามเดิมแล้วเริ่มจัดการชะล้างร่างกาย ตามปกติที่อาบน้ำอุ่น ไอ้เหมอก็ทำสถิติเวลาอาบน้ำได้เร็วอยู่แล้ว กับน้ำเย็นจัดแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงว่ามันจะพิรี้พิไรขัดสีฉวีวรรณ แค่ให้น้ำรดพอตัวเปียกแล้วถูครีมให้เกิดฟอง กัดฟันราดน้ำใส่ตัวเองอีกรอบมันก็เก่งมากแล้ว
ครั้นพอไอ้เหมอออกจากห้องน้ำด้วยอาการตัวสั่นหน่อยๆ ในห้องก็ไม่มีผ้าคลุมเฟอร์นิเจอร์ให้เห็น ตามจุดต่างๆ มีเทียนไขจุดให้แสงสว่างทำให้ห้องไม่มืดทึบอีกต่อไป
“นะ มีเสื้อผ้าให้เหมอใส่ไหม” ไอ้เหมอเดินไปถามคนรูปหล่อที่นั่งอยู่ปลายเตียง เห็นกำลังสนใจโทรศัพท์มือถือของไอ้เหมออยู่จึงเดินเข้าไปขัดจังหวะ
“ไม่มี” ชนะตอบ “ไม่ได้ใส่หรอกคืนนี้”
ถ้าเป็นยามปกติ ไอ้เหมอคงบิดตัวเขิน แต่ในยามนี้ ไอ้เหมอเขินไม่ลง ยอมรับว่ามันไม่เคยนึกกลัวคนรูปหล่อของมันมากเท่านี้มาก่อนเลย ท่าทีนิ่งเงียบแต่แววตาลุ่มลึกแสนอันตราย สีหน้าเย็นชาก็ช่างบาดจิตบาดใจไอ้เหมอเสียเหลือเกิน
“นอนลงบนเตียง”
“หาาา”
“นอนลงไป”
คำสั่งของชนะทำให้ไอ้เหมอหน้าเหวอขึ้นมาทันที แต่เมื่อเจอสายตาดุจัด มันก็ยอมนอนลงอย่างว่าง่าย เตียงนอนที่ปราศจากผ้าปูเตียงไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าสกปรกแต่อย่างใด คงเพราะมีผ้าคลุมไว้จึงกันฝุ่นละอองได้มากพอ
ไอ้เหมอนอนหงาย ใบหูเริ่มแดงก่ำ สายตาของมันจับจ้องพ่อดาวประจำใจอย่างนึกหวั่น มือใหญ่ที่มีถุงมือสวมไว้ของชนะเคลื่อนเข้ามาใกล้ ไอ้เหมอหลับตาปี๋ รู้สึกถึงแรงกระตุกผ้าเช็ดตัวที่เอว จากนั้นตัวมันก็ล่อนจ้อนต่อหน้าคนรัก
“ยื่นมือมา” ชนะยังคงสั่ง ในมือถือเชือกป่านไว้ แต่ไอ้เหมอที่ใช้สองมือปิดส่วนกลางลำตัวส่ายหน้ายิก “อย่าดื้อกับผมเสมอ”
“เหมอ...อาย” ไอ้เหมอบอกเสียงแผ่ว
“กับไอ้ป่านทำไมไม่อาย”
“นะ...ไอ้ป่านมันไม่เคยเห็นเลย เหมอสาบานได้”
“ไม่ต้องพูดมาก” ชนะรวบข้อมือไอ้เหมอขึ้นมาแล้วยกไว้เหนือศีรษะเกรียนๆ ก่อนจะมัดข้อมือไอ้เหมอด้วยเชือกอย่างชำนาญ ก่อนที่ปลายเชือกจะถูกผูกเข้ากับขาเตียง
“ตอนนี้อ้าขาให้กว้างหน่อยเสมอ”
ไอ้เหมอหลับตา กล้ำกลืนความอายแล้วยอมขยับขาออกตามใจคนรูปหล่อ “ถ้ามันทำให้นะพอใจ เหมอยอมทำทุกอย่างเลย แต่เหมอขออย่างเดียว เชื่อที่เหมอพูดหน่อยได้ไหม”
ชนะไม่ตอบ แววตาเย็นชาจดจ้องมองเรือนร่างของไอ้เหมอนิ่งนาน มองจนเห็นไอ้เหมอน้อยมีน้ำเหนียวไหลเยิ้มออกที่ส่วนหัว แค่เพราะถูกคนรักจ้องมอง ไอ้เหมอก็เกิดความต้องการเสียแล้ว ชนะคลี่ยิ้มอย่างดูถูก ใช้นิ้วปาดน้ำเหนียวเหนอะไปชะโลมที่ช่องทางสีคล้ำปิดแน่น
“ร่านจริงๆ เลยเสมอ” น้ำเสียงของชนะดูถูกกันเสียจนไอ้เหมอน้ำตาคลอ “อยากมากเหรอ”
ไอ้เหมอปิดปากเงียบ ด้วยทิฐิที่เกิดขึ้นตอนนี้มันจะไม่ยอมให้เสียงใดๆ เล็ดลอดออกจากปากมันเป็นอันขาด แม้ว่าช่องทางกำลังถูกสำรวจ หรือส่วนกลางลำตัวจะถูกรูดรั้งมากแค่ไหนก็ตาม
“ครางให้ผมฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าผมอาจจะใจดี...สนองให้ขึ้นมา”
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปากแน่น แม้เอวกำลังส่ายร่อนเพราะนิ้วที่กำลังชักเข้าออกรัวเร็ว แต่เพราะความฝืดเคืองที่ได้รับประกอบกับการเสียดสีจากถุงมือจึงทำให้ความเจ็บมีมากกว่าความเสียวกระสัน
“อย่าดื้อกับผม” ชนะโน้มใบหน้าลงบดจูบกับคนหัวเกรียน จนริมฝีปากที่เม้มแน่นนั้นเผยอออกให้ลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจได้ถนัด
“อือ...อืมมมม” ไอ้เหมอครางในลำคอ สุขสมเพราะถูกปรนเปรอ ก่อนจะฝันค้างเมื่อคนรูปหล่อผละหนีออกไปเสียดื้อๆ มันมองตาปรอยอย่างนึกเสียดาย
“เหมอ” ชนะเรียกไอ้เหมอเสียงนุ่ม แต่รอยยิ้มที่มอบให้นั้นแสนอันตราย
“จ๋า”
“เหมอชอบอมยิ้มไหม” คำถามที่เรียกคิ้วของไอ้เหมอให้ขมวดกันมุ่น
“ก็...กินได้ ไม่ได้ถึงกับชอบ”
“แล้วช็อคโกแล็ต”
“เหมือนกัน”
“งั้นระหว่างอมยิ้มกับช็อคโกแล็ต เลือกอย่างไหน”
ไอ้เหมอยิ่งข้องใจ แต่มันก็เลือกคำตอบที่มันคิดว่าชอบที่สุด “อมยิ้ม”
ชนะพยักหน้า ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้นมา แล้วอมยิ้มห้าอันก็ชูอยู่ตรงหน้าไอ้เหมอ “อยากกินสีไหน”
เปลือกที่ห่อหุ้มอมยิ้มมีหลากสี แม้ไอ้เหมอจะมองชนะอย่างไม่ไว้ใจ แต่มันก็ยังคงเลือกจะตอบคำถามของคนรูปหล่อ “สีชมพูก็ได้”
“อืม ผมแกะให้”
ไอ้เหมอมองอย่างงงๆ ทิ้งให้มันฝันค้างไม่พอ คนรูปหล่อยังแอทแท็คมันด้วยอมยิ้มห้ารสห้าสีจนทำเอาไอ้เหมอมึนเบลออย่างคนจับต้นชนปลายไม่ถูก อมยิ้มถูกแกะส่งเข้าปากของชนะก่อนที่มันจะถูกส่งเข้าปากของไอ้เหมอเป็นลำดับต่อมา ชนะดึงก้านอมยิ้มเข้าออกปากไอ้เหมอเป็นว่าเล่น บางครั้งก็ดึงออกมาเกลี่ยตามขอบปากจนความเหนียวเยิ้มเลอะไปหมด
“ชอบไหม”
“ชอบจ้ะ” ไอ้เหมอตอบอย่างเอาใจ เห็นคนรูปหล่ออารมณ์ดีขึ้นมาแล้วมันก็อยากคว้าโอกาสนี้ไว้
“อืม...ชอบก็ดี” ชนะคลี่ยิ้ม ก่อนจะทำในสิ่งที่ไอ้เหมอไม่คาดคิด “นะ! เดี๋ยว! อ๊ะ!”
อมยิ้มหวานเหนียวเยิ้มเพราะน้ำลายถูกสอดเข้าช่องทางข้างหลังของไอ้เหมอจนมันร้องลั่น เผลอขมิบรับอย่างช่วยไม่ได้
“อาาา นะ...มะ...ไม่เอา” ไอ้เหมออ้อนวอน เมื่อเห็นพ่อดาวประจำใจกำลังแกะอมยิ้มอันที่สอง และเช่นเคยที่อมยิ้มถูกคนรูปหล่อดูดงับ จากนั้น...ก็หายเข้าไปในช่องทางข้างหลังของไอ้เหมอ
สอง...สาม...และสี่ จนไอ้เหมอครางไม่ได้ศัพท์
“เหมอ...เจ็บ” ไอ้เหมอน้ำตาคลอ สูดปากผ่อนคลายอารมณ์ พลางมองคนรูปหล่อของมันอย่างอ้อนวอน “นะ...เอามันออกไป”
“เหมอชอบไม่ใช่เหรอ” ชนะกระตุกยิ้ม ลุกขึ้นยืนมองไอ้เหมอที่กำลังดิ้นอย่างทรมาน เอวของมันกระตุกเป็นพักๆ “ผมจะไปอาบน้ำ ถ้าอยากเอามันออก...เหมอก็ลองทำเองดูนะครับ ผมรู้ว่าเหมอเก่ง ทำได้อยู่แล้ว”
ชนะก้มลงหอมแก้มไอ้เหมอ แต่ก่อนไป ยังเอาริบบิ้นสีแดงเส้นเล็กมาผูกท่อนลำของไอ้เหมอไว้ ผูกเป็นโบว์สวยแต่ทำเอาไอ้เหมอเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความทรมาน
ถ้านี่คือการลงโทษ ไอ้เหมอก็ต้องยอมรับว่าเป็นการลงโทษที่ทรมานมันที่สุด เอวของมันส่ายร่อน กระสันอยากความต้องการให้มากกว่าที่ได้รับ ตัวของมันแดงก่ำ ทรมานอย่างหาใดมาเปรียบได้
ชนะอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี ไอ้เหมอได้ยินเสียงคนรูปหล่อฮัมเพลงของนักร้องวงโปรด น้ำเสียงนุ่มลึกน่าฟัง แต่กลับทรมานใจของไอ้เหมอเสียเหลือเกิน
“นะจ๋า” ไอ้เหมอเรียกหาเสียงหวาน ชนะเลิกคิ้ว พาร่างกายที่คลุมด้วยเสื้อคลุมสีดำสนิทมาหาคนที่กำลังนอนตัวแดงก่ำ ดวงตาฉ่ำเยิ้มไปด้วยความต้องการ “เหมอทรมานจะตายอยู่แล้ว ช่วยเหมอด้วย”
“ยังเอาออกไม่ได้อีกเหรอ” เสียงของชนะกลั้วหัวเราะ “ไม่เก่งเลย”
ไอ้เหมอหูแดงหน้าแดงอย่างหนัก ท่าทางของมันน่าอายมากพอแล้ว ยังจะเพิ่มความอายของตัวเองด้วยการอ้อนวอนขอให้ชนะทำรักให้ มันพลิกตัวนอนคว่ำอย่างยากลำบากเพราะข้อมือถูกพันธนาการ แต่พอพลิกตัวได้ก็โก่งโค้งสะโพกให้กับคนรูปหล่อที่ฟาดมือใหญ่ลงกับสะโพกของมันจนส่ายกระตุก
เพียะ!
“อ๊า!” ไอ้เหมอครางลั่น รู้สึกว่าอมยิ้มมันขยับเข้าลึกจนโดนจุดกระสัน ยิ่งชนะตี ก็ยิ่งรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ช่องทางร้อนของมันคงเยิ้มเหนียวไปหมดแล้วตอนนี้
“นะ...เหมออยาก” ไอ้เหมอบอก น้ำเสียงของมันแปร่ง ใบหน้าซุกซบลงกับที่นอนเพราะความอับอาย
“ไม่ได้หรอก...ผมกำลังลงโทษ แล้วจะตามใจเหมอได้อย่างไร” ชนะบอกเสียงเข้ม ฟาดมือลงกับสะโพกของไอ้เหมออีกหลายทีจนผิวเนื้อขึ้นสีระเรื่อ ไอ้เหมอทั้งเจ็บทั้งแสบ แต่ช่องทางร้อนของมันกลับขมิบรับไม่หยุด
“เหมอขอโทษ...เหมอจะไม่ทำอีกแล้ว นะให้อภัยเหมอนะ อย่าลงโทษเหมอเลย เหมอรักนะคนเดียว เป็นของนะคนเดียว” ไอ้เหมออ้อนวอน หันมองสีหน้าพึงพอใจของคนรูปหล่อแล้วก็ใจชื้น ความเย็นชาลดลงแล้ว...แต่แววตายังคงกระด้าง ไม่อ่อนโยนเหมือนเช่นทุกครั้งที่ได้มองสบ
“ทำไมเพิ่งรู้ว่าใครเป็นเจ้าของ ทำไมมารู้เอาตอนที่ถูกลงโทษ เหมอรู้ว่าผมทั้งรักทั้งหวง แต่ก็ยังอยากลองดีกับผม ผมรักเหมอมากไปใช่ไหม ถึงทำให้เหมอลืมไปว่าผมเป็นคนยังไง ต้องให้ผมบอก ต้องให้ทำให้จำอีกสักกี่ครั้ง ถึงจะเชื่อฟังผมเสียที”
ไอ้เหมอสูดปาก กัดฟันแน่นเมื่อชนะค่อยๆ ดึงอมยิ้มออกจากช่องทางร้อนของมัน “อะ...อาาา อ๊ะ! อูยยย”
“ครางดังกว่านี้ก็ได้ ที่นี่มีแค่เราสองคน ไม่มีใครมารบกวนได้หรอก”
ไอ้เหมอเชื่อฟัง มันร้องครางอย่างไม่อายเมื่อคนรูปหล่อดึงอมยิ้มออกจนหมดแล้วปรนเปรอมันด้วยลิ้น มือใหญ่ก็รูดรั้งท่อนเอ็นร้อนให้
“นะจ๋า...ไม่รังเกียจเหมอแล้วใช่ไหม” ไอ้เหมอถามเสียงแผ่ว สุขใจที่มือของชนะไม่มีถุงมือสวมอยู่อีกแล้ว
ชนะไม่ตอบคำถาม วนลิ้นกับช่องทางของไอ้เหมอแล้วลงแรงให้ช่องทางที่อ้าเล็กน้อยเพราะอมยิ้มได้รับลิ้นของเขาเข้าไป ไอ้เหมอซี้ดปาก สุขล้ำเกินบรรยาย สะโพกที่แดงไปด้วยแรงตีสั่นร่อน กระตุกเป็นพักๆ ตามจังหวะขยับลิ้นของคนรูปหล่อ
ไอ้เหมอหายใจหอบถี่ มันใกล้ถึงสวรรค์เต็มทีแล้ว แต่เหมือนชนะจะรู้ คนรูปหล่อรีบผละออกห่าง ปล่อยให้ไอ้เหมอฝันค้างอีกครั้ง
“นะ...อย่าทำกับเหมอแบบนี้เลย” ไอ้เหมอน้ำตาเล็ด จุกเจ็บไปทั้งท่อนลำ ถูกมัดจนแดงก่ำ ทั้งยังถูกปรนเปรอแต่ไม่ได้รับอนุญาตให้ปลดปล่อย
“ผมไม่ได้ทำอะไร” ชนะกระตุกยิ้ม จับตัวไอ้เหมอพลิกนอนหงายแล้วขึ้นคร่อมมันไว้ คนรูปหล่อขยับเข้าใกล้ แหวกเสื้อคลุมอาบน้ำของตัวเองออก เผยให้เห็นมังกรยักษ์ที่กำลังแข็งกล้า มือใหญ่จับมันคลึงรอบปากของไอ้เหมอที่เผลอแลบลิ้นออกมาทักทาย
“อมมันเข้าไป... เอาให้เหมือนที่ไอ้ป่านอยากทำกับเหมอ” ชนะบอกอย่างเย็นชา ใช้มังกรของตัวเองตีที่ปากไอ้เหมอเบาๆ “อมของผัวได้ใช่ไหม”
ไอ้เหมอพยักหน้า แม้จะเจ็บกับคำพูดของชนะ แต่มันก็ไม่อยากขัดให้คนรูปหล่อต้องอารมณ์เสียไปมากกว่าที่เป็น
“ใส่เข้ามาสิ” ไอ้เหมออ้าปากรอรับ ปล่อยให้คนรูปหล่อของมันกระแทกมังกรยักษ์เข้ามาจนแทบจุก ความใหญ่โตคับอยู่ในปาก แต่ไอ้เหมอไม่ท้วง มันช้อนตาขึ้นมองสบกับชนะที่กำลังสุขสมกับความร้อนในโพรงปากของมัน
ชนะเริ่มขยับเอวเนิบนาบ ในขณะที่ลิ้นของไอ้เหมอก็ปรนเปรอให้อย่างเต็มใจ ก่อนที่จังหวะเร่าร้อนจะชะงักค้างเมื่อโทรศัพท์มือถือของชนะสั่นกระทบโต๊ะข้างหัวเตียง
ครืดดดดด...ครืดดดดด...ครืดดดดด
ชนะยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือมากดรับสาย “ว่าไง อืม อยู่บ้านเพื่อน มีอะไรรึเปล่า อ๋อ...บอกป๋าให้ด้วยว่าผมกลับวันอาทิตย์เย็น อืม ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”
ชนะกดวางสาย วางโทรศัพท์มือถือไว้ตามเดิมแล้วผละออกห่างไอ้เหมอ ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ
“ไม่ทำแล้วเหรอ”
“อืม”
-
ไอ้เหมอมองคนรูปหล่อที่ลมเพลมพัดด้วยความอ่อนใจ มันยกขาขึ้นพาดเอวของอีกฝ่าย จงใจเสียดสีกับมังกรยักษ์ที่ยังไม่สงบ ชนะปัดขามันออกอย่างไม่สนใจ แต่ไอ้เหมอมันยอมแพ้เสียที่ไหน ยิ่งชนะไม่ต้องการ มันยิ่งล็อคขาเข้ากับเอวของชนะไว้แน่น
“ผมเบื่อ อย่ามาใกล้”
“ชนะโกหก”
“เปล่า”
“โกหก”
“เหมอ!”
“จะตวาดจะตะคอกจะด่าอะไรเหมอก็ได้ แต่หายโกรธกันได้ไหม เหมอยอมนะทุกอย่างแล้ว ร่างกายนี้ยังเป็นของชนะคนเดียวเท่านั้น”
ชนะคลี่ยิ้ม คำพูดหวานล้ำกับแววตาแป๋วซื่อใสของไอ้เหมอที่ไร้แววโกหกทำให้คนรูปหล่ออารมณ์ดี เห็นดังนั้นไอ้เหมอมันจึงยกยิ้มตามไปด้วย
“เสมอ”
“จ๋า”
“สักชื่อผม ลงบนตัวเหมอได้ไหม”
ไอ้เหมอพยักหน้าโดยไม่ลังเล ตอนนี้ให้มันทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น ถ้ามันเป็นสิ่งที่ชนะต้องการ มันจะไม่ขัดขืน ขอแค่ชนะ...เป็นชนะคนเดิมก็พอ “เหมอยอมตั้งนานแล้ว...แต่คราวก่อนนะบอกว่าไม่ทำ”
“ตอนนี้อยากทำ ให้คนที่มันกล้ารุกล้ำได้รู้ว่า ร่างกายนี้มีผมเป็นเจ้าของ”
“อือ เหมอตามใจนะทุกอย่างเลย นะจะ...ทำเลยไหม”
ชนะส่ายหน้า จูบขมับไอ้เหมออย่างอ่อนโยน “ยังหรอก...ปิดเทอมถึงจะทำได้ เพราะมันคงทำให้เหมอฝึกลำบาก”
ไอ้เหมอคลี่ยิ้ม ซึ้งใจที่คนรักยังมีความเป็นห่วงเป็นใยให้กัน “จ้ะ แล้วเมื่อกี้ใครโทรมาเหรอ”
“พี่จิน”
“อ๋อ แล้วทำไมนะต้องโกหกด้วยล่ะ”
“ถ้าบอกว่ามาที่นี่...ไม่ใช่แค่ป๋าหรอกที่โกรธ แต่เพี้ยนคงโกรธน่าดู”
ไอ้เหมอนึกภาพขุ่นแม่เพี้ยนของมันโกรธไม่ออกเลย เพราะส่วนใหญ่ก็มักจะเห็นยิ้มแย้มร่าเริงอยู่ทุกที “ทำไมอ่ะ มันเป็นที่ที่ไม่ดีเหรอ”
“ไม่รู้”
“แล้วทำไมพาเหมอมา บอกตรงๆ ว่าเหมอรู้สึกไม่ค่อยดีกับที่นี่ มันน่ากลัว”
“เหมอคิดมากไปเอง” ชนะบอกเสียงกลั้วหัวเราะ “ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย ก็แค่บ้านร้างที่ไม่มีใครอยู่มาหลายปี”
“บ้านก็สวย แต่ทำไมไม่มีใครอยู่ล่ะ นะไม่คิดบ้างเหรอ ขนาดขุ่นแม่เพี้ยนยังไม่เคยพามาเลย ต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ อ่ะ เหมออ่ะนอนกลางป่ากลางเขามาแล้วก็หลายครั้ง เรื่องผีสางอะไรไม่เคยกลัวเลย แต่มาที่นี่แล้วอดขนลุกไม่ได้”
“คิดมาก” ชนะยังคงยืนกรานว่าไอ้เหมอมันคิดเพ้อเจ้อไปเอง “หนาวรึเปล่า”
“อือ”
“ผมทำให้ร้อนดีไหม”
“ก็ดีอ่ะ” ไอ้เหมอตอบเขินๆ “แต่ห้ามแกล้งเหมอนะ”
“ไม่ได้แกล้ง...ผมบอกแล้วไงว่าผมลงโทษ ถึงได้พามาที่ไกลผู้คนแบบนี้ เหมอจะได้ร้องครางดังๆ โดยไม่ต้องอายใคร เพราะจะมีแต่ผมที่ได้ยิน”
“ง่า”
“ผูกตาด้วยดีไหม...”
ไอ้เหมอส่ายหน้า แต่ชนะกลับทำในสิ่งตรงกันข้ามกับความต้องการของไอ้เหมอ ก่อนริมฝีปากสวยจะก้มลงกระซิบ “เวลาไม่เห็นว่าผมกำลังจะทำอะไร...มันน่าตื่นเต้นดีออกไม่ใช่เหรอ”
ไอ้เหมอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสิ่งที่ชนะพูดนั้นตรงกับความจริงทุกอย่าง แน่นอนว่าการที่ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะปรนเปรอมันแบบไหน...เป็นความตื่นเต้นแปลกใหม่ที่ไอ้เหมอจะได้รับ ทว่า...กลับยิ่งทำให้ตัวเองรู้สึก...ผิดแปลกจากชาวบ้านปกติมากขึ้นทุกที
“เหมอจ๋า”
“หืม”
“อย่าดื้ออีกนะครับ”
“จ้ะ”
โทษทัณฑ์ของไอ้เหมอในครั้งนี้สาหัสสากันเอาการมันจึงยอมให้คนรูปหล่อลงโทษตามแต่ใจ โชคดีแค่ไหนที่ไม่ได้เตะโดนต่อย แต่โดนทรมานด้วยความสุขสมแทน ทว่า...ไอ้เหมอจะเรียกว่าโชคดีได้ไหม ถ้าหากความสุขสมที่ว่า...มันแลกมากับความอับอายที่สุดในชีวิตของมัน อับอายที่เอาแต่ร่านรัก อับอายที่อีกฝ่ายทำเหมือนมันเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์ใคร่ อับอาย...ที่มันไม่ปฏิเสธแต่กลับตอบสนองอย่างถึงอกถึงใจ แค่คิด...ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ทำให้มันอัดอั้นจนอยากร้องไห้ นึกถึงท่านบิดาและคุณหญิงแม่ นึกถึงพี่สมัย ที่คงไม่ได้เลี้ยงดูให้มันเติบโตมาเป็นแบบนี้... แต่ไอ้เหมอผิดเอง ผิดที่ชื่นชอบกับสิ่งที่ชนะทำและยินยอมอย่างเต็มใจ
***
ไอ้เหมอนอนหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนในเกือบรุ่งสาง มันฝันร้าย ในฝันของมันมีแต่เสียงของผู้หญิงที่กำลังร่ำไห้ ร้องขอความช่วยเหลือ ผู้หญิงคนนั้นกำลังทุกข์ทรมานกับการทารุณจากชายฉกรรจ์ ใบหน้าสวยนั้นเปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำเพราะถูกมือใหญ่ที่กำลังสัมผัสไปทั่วร่างบีบเข้าที่ลำคอสวย ไอ้เหมอสะดุ้งตื่น เหงื่อแตกพลั่ก หายใจหอบถี่ หันมองคนข้างกายที่ยังคงนอนหลับสนิทก่อนมันจะมองไปรอบห้อง ทำไมช่างเหมือนกับในความฝันของมันนักก็ไม่รู้ เตียงที่ผู้หญิงคนนั้นถูกทำร้าย ก็ช่างเหมือนกับเตียงที่มันนอนอยู่เสียเหลือเกิน
“นะ...” ไอ้เหมอร้องเรียก สะกิดเท้ากับเท้าของชนะเบาๆ มือของมันยังถูกพันธนาการเพราะคนรูปหล่อดันเผลอหลับไปเพราะหมดแรงพร้อมกัน
“อือ...”
“นะตื่น แก้มัดให้เหมอหน่อย”
ชนะขยับตัวเล็กน้อย ยื่นมือมาแก้มัดให้ไอ้เหมอทั้งที่ตายังคงปิดสนิท
“โอยย แล้วอย่างนี้มันจะแก้มัดได้ไหมเล่า ตื่นเลย เหมออยากอาบน้ำ” ได้ยินไอ้เกรียนมันโอดครวญ คนรูปหล่อจึงยอมลืมตาขึ้นมาแล้วแก้มัดให้
“รีบตื่นทำไม” ชนะแก้มัดให้เสร็จแล้วก็ดึงไอ้เหมอเข้าไปกอด “อยากให้ผมทำอีกเหรอ”
“เปล่า” ไอ้เหมอส่ายหน้า ทั้งเนื้อทั้งตัวมันตอนนี้แทบไม่มีบริเวณไหนที่ไม่มีรอยกัดหรือรอยถูกดูดจนขึ้นสี ช่องทางข้างหลังก็เจ็บระบมเพราะแรงกระแทกที่ไม่เบาแรงของคนรัก ทั้งยังสรรหาเอาพร็อพเสริมมาทรมานไอ้เหมอเล่นเสียอีก “เหมอฝันไม่ค่อยดี”
“ฝันว่าไง”
ไอ้เหมอส่ายหน้า มันไม่อยากเล่าตอนนี้ “ขากลับเหมอเล่าให้ฟัง ตอนนี้ไปอาบน้ำแล้วเรารีบไปกันเถอะ”
“ผมอยากอยู่ที่นี่อีกคืน”
“ไม่เอา กลับบ้านกัน เหมอตามใจนะมาทั้งคืนแล้ว นะตามใจเหมอบ้าง”
“คนที่ก่อเรื่อง มีสิทธิ์ต่อรองเหรอ”
“ง่า...” ไอ้เหมอหน้าหงอยจนชนะอมยิ้มมอง
“ตามใจก็ได้ แต่กลับบ้านผมนะ”
“อื้อ” ไอ้เหมอพยักหน้า จะให้กลับบ้านไหนก็ได้ทั้งนั้น ขอให้ไปไกลจากบ้านหลังนี้เป็นพอ เพราะไอ้เหมอรู้สึกไม่ดีจริงๆ หายใจไม่ออกอย่างไรก็ไม่รู้
ไอ้เหมอรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำชำระร่างกาย ควักล้วงเอาน้ำใคร่ของคนรูปหล่อออกจากช่องทางจนหมดแล้วก็รีบเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อผ้าชุดเดิม ออกมาก็เห็นชนะนั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง ไม่ได้หลับอย่างที่คิด
“นะ ไปอาบน้ำ”
“อืม” คนรูปหล่อตอบรับ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ ไอ้เหมอมองตามอย่างแปลกใจ แต่มันก็ไม่ได้ถามอะไรมากนัก รีบเก็บของใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ของชนะ อุปกรณ์ทรมานกายต่างๆ ที่คนรูปหล่อเคยบอกไอ้เหมอว่าไม่ชอบใช้ บัดนี้กลับเต็มแน่นในกระเป๋า อยากถามเสียเหลือเกินว่าไปหาซื้อมาจากไหน ไม่ใช่ว่าฝากน้องชายซื้อมาให้จากญี่ปุ่นใช่ไหม เห็นทีไอ้เหมอต้องไปคาดคั้นจากคนแก้มเยอะที่ชอบไปญี่ปุ่นเสียแล้ว แต่คงต้องรอให้ชยกลับมาก่อน
รอไม่นานชนะก็กลับออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าชุดเดิม ก่อนจะเดินไวๆ มาหาไอ้เหมอแล้วจูงมือกันลงบันไดมาชั้นล่าง คนรูปหล่อดูรีบร้อนจนไอ้เหมอแปลกใจ จะว่ามีโทรศัพท์ด่วนให้รีบกลับก็ไม่ใช่ หรือในระหว่างที่ไอ้เหมออาบน้ำจะมีคนโทรตามชนะ...
จัดการคล้องโซ่ที่ประตู ชนะก็เดินนำไปขึ้นรถ ไอ้เหมอหันหลังกลับมองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนมันจะเสียวสันหลังวาบ ขนลุกขนชันไปทั้งตัว เพราะบานประตูหน้าต่างที่เปิดแง้ม ทำให้มันเห็นภาพหลอนเป็นใบหน้าของผู้หญิงในฝัน ไอ้เสือเหมอจึงรีบใส่ตีนเสือ โกยแนบขึ้นรถที่ติดเครื่องไว้แล้ว ชนะก็รีบออกรถทันทีเหมือนกัน พอขับกันมาได้ไกลพอสมควร ไอ้เหมอจึงถามคนรูปหล่อของมันทันที
“นะ”
“ว่า”
“เห็นเหมือนที่เหมอเห็นใช่ป่ะ”
ชนะพยักหน้า คราวนี้ไม่ได้บอกว่าไอ้เหมอคิดเพ้อเจ้อแล้ว “ตอนเหมอไปอาบน้ำ ผมกำลังจะนอน แต่รู้สึกเตียงมันยวบลง ก็เลยคิดว่าเหมอกลับออกมา แต่...เห็นเขานั่งอยู่ปลายเตียง หันหลังให้ ผมเลยไม่กล้านอนต่อ”
ไอ้เหมอขนลุกไปทั้งตัว มันหันมองด้านหลังราวกับกลัวจะมีใครลอยตามรถมา “เป็นผู้หญิง...สวยๆ ใช่ปะ”
“ไม่เห็นหน้า... แต่รู้ว่าเป็นผู้หญิง เขาผมยาว”
“นี่ไง เหมอก็บอกแล้วว่ามันมีอะไรแปลกๆ นะก็คิดว่าเหมอเพ้อเจ้อ เป็นไงล่ะ เจอดีเลยเห็นไหม” ไอ้เหมอตบเข่าฉาดใหญ่ ขนที่แขนยังคงลุกชัน “เหมอตื่นเพราะฝันร้าย เหมอฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งโดนข่มขืนในห้องที่เราอยู่กัน บนเตียงที่เรานอนเลย ภาพชัดมาก เขาตายเพราะถูกบีบคอ”
สีหน้าของชนะขรึมลงทันที “มันเป็นบ้านของลุงเกม แล้วจะมีผู้หญิงคนไหนถูกข่มขืนที่นั่น”
“อาจจะเป็นเจ้าของก่อนหน้าหรือเปล่า”
“ไม่รู้” ชนะบอกเสียงเครียด “คงต้องถามเพี้ยน แต่ยังไงตอนนี้...เราไปทำบุญให้เขากันไหม”
“อื้ม รู้สึกไม่ดีเลยเนอะ แล้วเราก็ไปทำเรื่องอย่างว่าบนเตียงนั้นอีก เฮ้อ เขาคงมาเตือนเรารึเปล่าอ่ะ”
“อาจจะมาเตือนผม...ให้เลิกทำเรื่องไม่ดีกับเหมอก็ได้”
ไอ้เหมอเอื้อมมือไปกุมมือของชนะไว้ “ไม่ใช่เรื่องไม่ดีซะหน่อย เราทำเพราะความรัก ไม่เหมือนเขาที่โดนทำเพราะขืนใจ เหมอเต็มใจให้นะทำเอง นะอย่าคิดมากเลย”
“แต่เมื่อคืน...ถ้าเป็นคนอื่นคงทนไม่ไหว”
“ฮ่าๆๆ เพราะเหมอถึกไง เห็นม้า...ไม่มีใครเหมาะกับนะเท่าเหมออีกแล้ว เหมอชอบด้วยนะ ไม่ใช่ไม่ชอบ อยากให้นะเอาแรงๆ ฮี่ๆ”
“เสมอเอ้ย เดี๋ยวก็โดนบนรถอีกรอบหรอก”
“อูยยย น่าตื่นเต้นดีเนอะ ลองป่ะ”
“เสมอ” ชนะปรามไอ้หัวเกรียนที่กำลังยั่ว แต่มันกลัวเสียที่ไหน หัวเราะคิกคักยียวนอีกต่างหาก และก่อนที่มันจะทำให้ชนะหมดความอดทน ดวงตาแป๋วใสซื่อก็จ้องมองคนรูปหล่ออย่างจริงจัง
“นะ เหมอขอโทษจริงๆ นะ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษที่ทำลายความเชื่อใจของนะ เวลาที่นะเจ็บ รู้ไหมว่าเหมอเจ็บกว่านะหลายเท่า จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว เหมอสัญญา”
ชนะพยักหน้า พึงพอใจกับคำพูดของไอ้เหมอมากจนละมือจากพวงมาลัยมาลูบหัวเกรียนๆ ของมัน “ผมให้อภัย แต่ขอให้มันเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ถ้ามีอีกครั้ง ผมว่าเราควรต้องลองคบกันใหม่ในชาติหน้า”
“ทำไมถึงชอบขู่จะฆ่า”
“ผมไม่ได้ขู่เลยเหมอ” ใบหน้าของชนะนิ่งขรึมจนไอ้เหมอยิ้มไม่ออก “อะไรที่เป็นของผม...ต้องเป็นของผมไปตลอดชีวิต ยิ่งเป็นของที่รักมาก...ผมไม่มีวันยอมเห็นคนอื่นได้ไป ต่อให้ผมไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวัง เหมอเปลี่ยนใจจากผมไม่ได้แล้ว เหมอเป็นของผม ถ้าจะไปเป็นของคนอื่น...ก็ตายไปเสียเลยไม่ดีกว่าเหรอ”
“ถ้าเหมอตาย...นะก็ต้องเสียใจ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมจะตามเหมอไปเอง”
“ง่า...” ไอ้เหมอแสร้งทำท่ากลัว แต่หัวใจมันกลับพองโตอย่างบอกไม่ถูก มันกลายเป็นคนบ้าไปแล้วหรืออย่างไร ที่ชอบให้คนรักขู่ฆ่าอย่างนี้ “รักเหมอมากเลยใช่ไหมเนี่ย”
“มาก หวงมากด้วย”
“เหมอก็เหมือนกัน ฮี่ๆ แต่นะฆ่าเหมอไม่ได้หรอก เพราะเหมอจะเป็นของนะคนเดียวไปตลอดชีวิตเลย เอียงแก้มมา ขอหอมหน่อย”
ไอ้เหมอยิ้ม น้ำเสียงมันก็ออดอ้อน ครั้นพอคนรูปหล่อเอียงแก้มมาให้พร้อมกับพองให้ป่องพอที่ไอ้เหมอจะหอมได้ถนัด มันก็ไม่รอช้าที่จะฝังริมฝีปากของตัวเองลงไป “แก้มนิ่ม หอม แถมเจ้าของยังรูปหล่อ ไม่รักได้ไงไหว เนอะ”
“อืม ไม่เหมือนแก้มเหมอหรอก สาก มีรอยสิว ดำ ไม่รู้ไอ้ป่านมันอยากหอมได้ไง”
ไอ้เหมอเบะปาก ตีไหล่คนรูปหล่อไปหลายที “ไม่มีดีสักอย่างแล้วทำไมหวง”
“ก็ผมรักของผม ไม่มีอะไรดีก็รัก เหมอมีปัญหารึไง”
จากที่ถูกถ้อยคำร้ายกาจถีบเข้ากลางหลัง ตอนนี้มันกลับได้รับความหวานน้ำอ้อยเข้าชะโลมใจ
“ไม่มีจ้ะ แต่อย่าพูดถึงไอ้ป่านมันเลยนะ” ไอ้เหมอว่าเสียงอ่อน เปลี่ยนจากมองค้อนเป็นออดอ้อนคนรูปหล่อของมัน
“ไม่อยากให้พูดก็อย่าให้มันเข้าใกล้”
“รับทราบครับผม” ไอ้เหมอตะเบะ รับคำด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งจนชนะหลุดหัวเราะ
“เหมอ”
“จ๋า”
“หยิบอมยิ้มที่เหลือจากเมื่อคืนในกระเป๋าผมมาหน่อย”
ไอ้เหมอแทบร้องห้ะในใจ แต่พอเห็นสายตากดดันที่มองมาเมื่อครู่มันจึงยอมยื่นมือไปหยิบเป้ที่เบาะหลังแล้วเอามาค้นหาอมยิ้มที่ชนะใช้ทรมานมันเมื่อคืน อมยิ้มมีห้าอัน แต่ถูกใช้ไปแค่สี่ ตอนนี้จึงเหลืออีกอันที่กำลังสร้างปัญหาให้ไอ้เหมอ
“ถอดกางเกงออกสิครับ”
“จะดีเหรอ...เดี๋ยว มันเลอะในรถของนะ”
“ไม่เป็นไร...รถผมล้างได้” ชนะบอกเสียงนุ่ม “ถอดกางเกงออก แล้วใส่มันเข้าไป...”
ชนะมองอมยิ้มในมือไอ้เหมอแล้วเหลือบตามามองกดดัน “ทำสิครับ ถ้าเหมอทำ...ผมรับรองว่าผมจะไม่พูดประชดเหมอเรื่องไอ้ป่านมันอีก”
“แน่นะ...”
“อืม”
เพื่อชีวิตรักที่ราบรื่น ไอ้เหมอยอมทิ้งความอาย มันถอดกางเกงตามที่สั่ง หลังจากนั้นจึงจัดการแกะอมยิ้ม สูดหายใจเข้าลึกแล้วมองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างหนักใจ แม้ตอนนี้ช่องทางของมันจะรับไอ้ก้อนกลมๆ นี้เข้าไปได้สบายเพราะเจอมังกรยักษ์ของชนะจนเกือบเช้าเบิกทางให้ ทว่า...ก็ยังทำใจรับไอ้สิ่งแปลกปลอมนี้ยากอยู่ดี
“ทำให้มันชุ่มหน่อยไหม” ชนะบอกยิ้มๆ ละมือจากพวงมาลัยชี้ที่ปากตัวเอง “มารับน้ำหวานจากผมก่อนสิ”
ไอ้เหมอหูแดงก่ำ แต่มันก็ยังขยับมือถืออมยิ้มเลื่อนไปตรงหน้าคนรูปหล่อที่อ้าปากรอรับ ไอ้เหมอสอดอมยิ้มเข้าในโพรงปากสวย ชนะดูดงับจนมันเปียกชุ่มแล้วจึงปล่อยให้ไอ้เหมอดึงออกไป ไอ้เกรียนมองอมยิ้มที่ฉ่ำเยิ้มอยู่นาน ก่อนจะกลั้นใจสอดมันเข้าไปในช่องทางร้อน
“อะ...อาาา” ไอ้เหมอครางเสียงแผ่ว ในขณะที่คนรูปหล่อยิ้มอย่างชอบใจ
“เสียงหวานจัง”
ไอ้เหมออับอายแทบอยากละลายไปกับเบาะหนังของรถคันหรู ยิ่งชนะสั่งให้มันขยับก้านอมยิ้ม มันยิ่งไม่รู้จะเอาหน้าไปวางไว้ตรงไหนไม่ให้รู้สึกเกะกะดี
“เสียวไหมครับ”
“อืม...อา...นะจ๋า... พะ...พอหรือ อ๊ะ...ยัง”
“ยังครับ...ทำไปจนกว่าอมยิ้มจะละลาย...นะครับคนดี”
ไอ้เหมอพยักหน้าเชื่อฟัง ชนะจึงพึงพอใจมาก ขับรถฮัมเพลงไปตลอดทาง บางครั้งก็หันมาพูดกระเซ้าให้ไอ้เหมอได้เขินอาย กว่าอมยิ้มจะละลาย ไอ้เหมอก็เสียงแหบเสียงแห้ง ตัวอ่อนราวกับขี้ผึ้งลนไฟ หูแดงก่ำ แววตาฉ่ำเยิ้มออดอ้อนจนชนะต้องหักรถเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วมอบรางวัลที่มากกว่าอมยิ้มให้ไอ้เหมอจนรถขยับโคลงทดสอบระบบโช๊คอัพไปในตัว
คงจำไปจนตายเลย! ว่าบทลงโทษของชนะทรมานไอ้เหมอมากแค่ไหน!
.................................................................TBC...............................................................
ไม่แนะนำให้อ่านตอนกลางคืนนะ :) เราจะลด NC แล้วนะจ้ะ เดี๋ยวพาแหกโค้งอีกรอบก็คงดีแล้วล่ะ
-
ทำไมพ่อหนุ่มไร่อ้อยแอบโรคจิตนะ ม่ายชะน้าาาา ม่ายยยย
-
พี่กิ๊ฟมากับเขาด้วย
-
สงสารพี่กิ๊ฟอะ จำฉากนั้นได้เลยแม้จะอ่านเมื่อนานมาแล้ว :hao5: ไม่แปลกเลยถ้าเพี้ยนรู้แล้วจะโกรธมาก
เป็นบ้านที่โคตรน่ากลัว คือถ้าเมียนะไม่แมนมากนี่มีหวังเป็นลมคร่อกตั้งแต่หน้าประตูบ้านละ 5555555
นะแม่งงงงงงงงงงงง จิตมาก 555 ดีนะเหมอเลือกอมยิ้ม ถ้าเลือกช้อคโกแลตนี่จินตนาการพุ่ง ปวดตับไตเหลือเกิน
ถ้ามีโหวตพระเอกใจกล้า หน้าด้านและโรคจิต ชะน้าาาาานี่เป็นหนึ่งในผู้เข้าชิงได้สบายๆ เลย เฮื้อออออออ
-
แอบหลอนเบาๆ555555
-
บ้านหลังนั้นใช่มั้ยหลังที่ทำให้พี่กิ๊ฟจากไป ผ่านไปหลายปีแล้วแต่พี่กิ๊ฟก็ยังไม่ไปไหนเพี้ยนควรทำบุญให้พี่กิ๊ฟบ้างนะพี่กิ๊ฟจะได้ไปสบายสักที นึกแล้วก็สงสารพี่กิ๊ฟไม่หายเลย ส่วนชนะนี่นับวันยิ่งน่ากลัวไม่รู้อดีตที่ว่าจะเป็นแบบที่เราคิดรึเปล่าแต่ขอให้เหมอเข้มแข็งนะ
-
:m25: นับวันบทลงโทษของนะยิ่งเรียกเลือดทุกที
-
สมกับการรอคอยค่ะ 55555 ชนะยังคงคอนเซ็บของตังเองอย่างไม่หลุดเลย
ปมในใจชนะมากมายก่ายกอง พอมาเจอคนที่ตัวเองรัก (ของรักของหวง) เหมือนจะโดนแย่ง อาการเลยออกมากหน่อยเป็นธรรมดา o3 ได้แต่หวังว่าน้องเหมอคงไม่แย่ไปก่อนได้ไปอเมริกานะคะ
ตอนที่ชนะบอกให้ปิดตาแล้วน้องเหมอรำพึงรำพันกับตัวเอง ดูน่าสงสารนะ ชนะเหมือนมาเปิดประสบการณ์ใหม่ๆที่ไม่เหมือน sex ปกติทั่วไป แล้วเหมอดันจูนติดแบบเออแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน :o9: เลยเกิดคอนฟลิคในใจ แบบที่ชนะทำมันก็โอ แต่มันไม่เหมือนทั่วไปอะไรประมาณนั้น เราว่าตอนชนะเข้าพบจิตแพทย์ที่อเมริกาน่าจะพาเหมอไปเข้าไปฟังด้วย ชีวิตคู่จะได้ยืนยาวไปทำไร่อ้อยเพิ่มอีกสักร้อนสองร้อยไร่ :m1:
ส่วนประเด็นบ้านทรงไทย ไม่พูดดีกว่าเนอะ เย็นแล้ว ไม่เอาไม่พูด :m29:
หวังว่าพอเหมอกลับโรงเรียนแล้ว ป่านจะไม่มามีประเด็นอีกนะคะ ห้ามใช้ความน่าสงสารมาหลอกล่อน้องเหมอของเราด้วย :a2:
-
รู้นะว่าเหมอผิด แต่อยากตบปากนะสักที คำพูดคำจางี้ทำร้ายน้ำใจมาก :beat:
ทำไมไม่คิดถึงตอนรักกันมั่ง สงสารใจคนฟังที่รักกันมั่งสิ เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกเลยเชียว :z6:
ลูกนะ หนูน่ากลัวมากกับปมของหนู เหมอของป้าต้องสตรองงงนะลูก :hao5:
ส่วนพี่กิ๊บน้ำตาจะไหล น่าสงสารนางมากกก ฮือ
พี่กิ๊บยังไม่ไปไหนเลย คงยังมีห่วงสินะ :hao5:
ปล. เมื่อเย็นเพิ่งซื้ออมยิ้มมาก จูป้าจุ๊บ อ่านตอนนี้ล่ะ :pighaun:
:L2: :กอด1: :L1: :pig4: :L2:
-
อมยิ้มน่าอร่อยจัง แต่คงสู้อ้อยของชนะไม่ได้ :o8: :-[
เหมอจำบทเรียนนี้ไว้นะ เดี๋ยวรอบหน้าแกจะเจอเทียนไข :hao7:
-
พี่กิ๊ฟยังไม่ได้ไปสู่สุขติอีกหรือ?
ชนะเอาเหมอมาทำแบบนี้ที่นี่ไม่ใช่ไปปลุกอะไรให้ตื่นขึ้นมาอีกนะ
ทำไมพี่กิ๊ฟถึงยังไม่ไปไหน? ติดค้างอะไรอยู่?
ตามมากับชนะกับน้องเหมอหรือเปล่า?
สติเราไปหมดแล้ว จะอ้อยจะอมยิ้มก็หวานไม่ออกแล้ว
-
ชะน้าาาาาาา ม่ายยยยยย ไม่ใช่ไม่ชอบนะ อิอิ
-
อูยยยย. โหดเกิ๊นนนน.
-
พ่อชนะพ่อไร่อ้อยโรคจิตซาดิสต์พาเหมอไปลงโทษที่ไหนไม่พาดันพาไปที่ๆพี่กิ๊ฟเสีย ดีแค่ไหนที่ไม่โดนพี่กิ๊ฟหักคอ :katai1: สงสารพี่กิ๊ฟผ่านมาตั้งนานนางยังไม่ไปเกิดอีกสงสัยพี่กิ๊ฟจะรอไปพร้อมกับเพี้ยนรึเปล่า ถ้าเพี้ยนรู้ว่านะกับเหมอมาที่ไหนแล้วเจออะไรเพี้ยนกับป๋าจะว่ายังไง
เหมอน้อยกลอยใจของแม่คงจำไปจนวันตายว่าอย่าใจดีให้ความหวังใครพร่ำเพื่อไม่งั้นครั้งหน้าคงได้ไปครองรักกับชนะชาติหน้าแน่ๆ รู้สึกว่าเหมอยังรับสิ่งที่ชนะเป็นได้ไม่เต็ม100ยังมีสำนึกบางส่วนที่ขัดแย้งอยู่แต่เพราะรักเหมอถึงยอม
ส่วนเหมอเรื่องของป่านก็ควรให้เด็ดขาดไปเลยให้พวก3เสือช่วยกันด้วยไม่งั้นได้ตายจริงๆแน่
แต่ชนะปากร้ายปากเสียมากด่าเหมอเหมือนไม่รักกันเลยแถมทำท่าทางรังเกียจซะขนาดนั้นมันน่าเอาใบบอนตบปากจริงๆ :beat: :beat: :beat: ถ้าเหมอทำแบบที่นะทำบ้างทำท่่าทางรังเกียจนะแบบนี้นะจะรู้สึกยังไงจะทนได้เหมือนเหมอไหม
ตอ่ไปนางจะพาเราดริฟท์ไปอดีตอันดำมืดของนะแล้วใช่ไหมเราว่าอดีตของนะน่าจะเกี่ยวกับความหวงของที่มากเกินไปแน่ๆเลยหรือนะจะเคยมีคนที่ชอบมากมาก่อน!!!!ยังไงตอนหน้าก็อย่าเพิ่งพาดริฟท์เลยนะอิแม่ใจไม่ค่อยดีตอนนี้พ่อหนุ่มไร่อ้อยก็ตัดอ้อยทิ้งจนเกือบหมดไร่แล้ว=_=
ปล.ชนะหล่อนไหนหล่อนบอกไม่ชอบใช้อุปกรณ์ไงชอบทรมานด้วยร่างกายกับมัดแค่นั้นแล้วอุปกรณ์มาจากไหนย่ะหล่อน
ปลล.พี่กิ๊ฟคงไม่ตามนะเหมอไปบ้านป๋าเพื่อหาเพี้ยนนะไม่งั้นจากรักเสมอจะกลายเป็นนิยายผีไปซะ :mew5: :mew5:
-
ชนะจิตเล็กๆ แต่เหมอ สตองไม่หวั่น
-
ชนะใจร้ายแกล้งน้องเหมอของเรา นะร้ายกว่าป๋าอีก ป๋าเป็นคนดีไปเลย
บ้านนั้นน่ากลัว อ่านตอนกลางคืน อยู่บ้านคนเดียวไม่กล้สขี้นชั้นบน บรือออออออ
-
:ruready
:jul1:
เอาจริงๆคือเราว่าเหมอก็ผิดนะ
จะโดนความเอ็มของชนะไปก็ไม่แปลก
บอกแล้วว่าชนะเขารักจริงเจ็บจริง
จะสงสารก็ตอนที่เหมอรู้สึกละอายใจต่อครอบครัวอะ แต่เหมอลูก การที่หนูจะทำกับคนรักมันไม่ผิดเลย ชนะก็คงไม่ได้เห็นว่าเหมอเป็นที่ระบายความใคร่ แค่คงอยากแสดงความรักออกมาในรูปแบบนี้ แบบที่เขาจะทำให้เหมอได้รู้ว่าเขารักเหมอมากแค่ไหน แล้วยิ่งรักมากก็ยิ่งหวงยิ่งหวงมากยิ่งใช้อุปกรณ์มาก.. :hao4:
ส่วนความหลอน
ถ้าจะมาเตือนกันตอนเช้ารุ่งสาง
คือเหมอมันโดนจัดเต็มแมกซ์เต็มหน่วยละค่ะ
ควรมาเตือนก่อนเหมอจะโดนมั้ยคะคุณผี ยันต์ผ้าแดงก็ไม่ช่วยอะไรไอ้เหมอเลย 555555
-
รู้สึกว่านับวัน ชนะจะแสดอาการทางจิตขึ้นทุกวัน
-
:pig4: :pig4:
-
หลอนเฟ่อร์ ดันอ่านตอนกลางคืน...อาเมน
-
เสมอสมควรโดนแล้วแหละทำนิสัยอย่างนี้
-
#ฟินเลือดสาดด
#ฟินขนหัวลุก
หลอนแทนหนูเหมอ ชนะช่างไม่กลัวอะไรเลย
:sad4: :sad4: :sad4:
ขอบพระคุณค่าาา หุหุ
-
ไม่มีใครถึกและทนได้เท่ากับเสมออีกแล้วล่ะ
-
เราเข้าใจชนะมาตลอดนะ เราคิดว่าเหมอเข้าใจแบบเราด้วย
ไอ้การมีอะไรกันนี่มันก็ปกติ เท่าที่ผ่านมา
อาจจะเป็น hard sex ไปหน่อย แต่ทั้งหมดมันก็เป็น role play
ระหว่างเสมอกับชนะ เพื่อความพึงพอใจในเรื่องของการร่วมรัก
มันก็เป็นแค่รสนิยมแบบ sex fantasy ระหว่างคนสองคน
คือจะ hard sex จะ bareback ยังไง มันก็ยังพอมีความรักปนๆอยู่ให้จั๊กกะจี้หัวใจ
แต่ตอนล่าสุด ทำไมทำไม๊ เราคิดว่ามันเป็น rough sex แล้วล่ะ
ไม่ได้อะไรนะ แค่รู้สึกว่าชนะ อยากจะเอาชนะมากกว่าอยากจะร่วมรัก
อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของมากกว่าเสมอ
คือมันให้อารมณ์เหมือนเราดูคลิป video sex tape อ่ะ เรารู้ว่าสองคนมีอารมณ์
มีความใคร แต่ความรัก มันไม่เท่ากันอ่ะ คือมันก็ตรงตามความจริงนะ
ผู้ชายมี sex โดยไม่มีความรักได้ มันแตกต่างกันนะกับตอนแรกๆ
ที่เราคิดว่า hard sex ไปหน่อย แต่มันเป็น homemade sex tape! อ่ะ
คือ เราสงสารเสมอมากจริงๆ
เราไม่สนับสนุน การใช้ความรุนแรงในคู่รักทุกรูปแบบ ไม่ใช่แค่คู่รัก
แต่มนุษย์ทุกคน ไม่สมควรที่จะโดนกระทำการรุนแรง" ทั้งร่างกายและจิตใจ " หรือรูปแบบใดๆทั้งสิ้น
คำว่าความรุนแรง ของเรา ในที่นี้หมายถึง การที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจหรือ/และฝืนใจต้องยอมรับ
การทำให้อับอาย รวมถึงการทำร้ายร่างกายด้วย
Stop ABUSE !! Would you stop domestic abuse? Please
ขอนิดนึง หยุดความรุนแรงในครอบครัว
-
ตอนนี้แอบหลอน แต่หนุ่มไร่อ้อยแลดูจะชนะคุณเกร์ไปเลย งือออ
-
ไหนพ่อหนุ่มไร่อ้อยบอกไม่เล่นอุปกรณ์ไงลูก หืมมมมมม...
คำพูดคำจาชนะก็ดูเป็นคนฝีปากเราะร้ายมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ยิ่งพอพี่แกเล่นบทโคฟเวอร์(?) ขุ่นเกรย์แล้วยิ่งหนัก แอบกลัวคำพูดขู่ฆ่าเพราะคำหวานๆ ประโยคยาวๆ จนน้ำอ้อยทะลักนั่นมาก กลัวว่ามันจะไปเกี่ยวอะไกับอดีตของนะจ๋าไหม ไหนๆ เราก็มีคีย์เวิร์ดตั้งสองตัวแล้ว ไม่อยากจินตนาการ ไม่เอา ไม่ดีนะ ไม่คิดตอนนี้ มรั่ยยยยยยยยยยส์ ;A;
แล้วที่พวกเธอเห็นนั่น... คือพี่กิ๊ฟเหรอ พี่กิ๊ฟใช่ไหม... โหย เห็นเธอแล้วใจก็สงสาร อีกใจก็หลอน ตกลงเธอมาดีหรือมาร้าย คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้หรอกนะ หรือว่ามันจะไปมีในเรื่องรุ่นพ่อแทน ไม่หรอกเนาะ ไม่หรอก งือ
-
อ้อยหลอน
-
หมั่นไส้คู่ผัวตัวเมียคู่นี้เสียจริงงงง อ้อยมากกกกกก
-
Smไม่ว่าแต่อย่าจิตเลย
-
ชนะพาเหมอมาทำไมเนี่ย บ้านน่ากลัวมาก จะมีไรอีกป่าวไม่รุ
ยิ่งคบกันนานยิ่งโรคจิต เดาใจชนะไม่ถูกเลย สู้ๆ นะน้องเหมอ แฟนรับมือยากมาก
ขอบคุณค่ะ
-
ชนะโรคจิต แต่เราว่าเหมอโรคจิตกว่า
ความรักของเหมอมันเยอะมากๆ บวกกับเหมอชอบคิดว่าตัวเองถึก ดำ กล้ามใหญ่ ทำให้เหมอคิดว่าต้องทนกับsexแบบนี้ได้ จนรู้สึกว่า ที่เหมอฟินคือฟินเพราะตัวเองเป็นมาโซ หรือฟินที่คนทำคือชนะ ส่วนชนะคือ ตั้งแต่อ่านมาแทบไม่รู้สึกถึงความรักของนะเลย อาจจะเป็นเพราะความรักของเหมอมันแซงหน้าไปไกล เราเลยรู้สึกว่าชนะแค่อยากได้เหมอ อยากมีเซ็กส์กับเหมอ บอกตามตรงว่ากลัวชนะมาก รู้สึกแย่มากๆด้วย อยากตีทั้งนะทั้งเหมอแรงๆสักทีสองที
-
นะหึงโหดมากอะ งานนี้จะทำแรงจะทำร้ายร่างกายเราไม่ว่าแต่เรื่องทำร้ายจิตใจด้วยคำพดูอะ บอกเลยสงสานเหมอ.... เชื่อใจและไว้ใจอะเป็นไหม งื้ออออออออ
-
:hao6: :katai2-1: ชะน้าาาาาาาาาา สุดๆ ปากจัด โหด จอมบงการและซาดิส หึหึ นุ้งเหมอสุดที่ร้ากทนได้คร้า
เรื่องพี่กิ๊ฟนี่สะเทือนใจมาก หลอนจริงๆ พี่กิ๊ฟยังไม่ไปเกิดเลยอะ :hao5:
-
เหมอแน่ใจว่าจะทนความจิตของชนะได้
-
พี่กิ๊ฟก็มา
แต่บทลงโทษของชนะนี่เล่นเอาเห็นใจเหมอเลย
-
พี่กิ๊ฟจะมาทั้งทีก็น่าจะให้ชนะโดนหนักหน่อย ไม่น่าไปเข้าฝันเหมอเลย ตอนนี้เราไม่ไหวกับชนะจริงๆทั้งคำพูดคำจาทั้งการกระทำ เหมอนี่ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นปล่อยให้ว่าจนเสียหายทำร้ายสารพัดยังจะยอมออดอ้อนอยู่นั่นแหละ ถ้าพูดแล้วอธิบายแล้วเพื่อนก็ยืนยันแล้วยังไม่เชื่อใจกันอีกก็ทางใครทางมันเถอะพ่อคุณ บอกจะปรับปรุงตัวแต่ก็ไม่เห็นจะทำได้ เราไม่รู้หรอกว่ามีปมไรมาที่วิจารณ์ก็คือตอนนี้อย่างเดียวอนาคตจะมาชอกช้ำน่าสงสารอะไรยังไงค่อยว่ากันอีกที
-
เข้ามากรีดร้องกับน้องกวิ้น แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียใจเรื่องน้องกวิ้นจนไม่สนเหมอแล้ว555555555555
แงง กวิ้น ให้เค้าโอ๋นะ ;;---;;
สมัยกวิ้นทำอกหักดังเป๊าะ555 แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง นึกว่าจะมีลุ้น ฮือออ :hao5:
-
คิดถึงพี่กิ๊ฟแล้วไม่ได้ขนลุก แต่รู้สึกใจหาย
เป็นผู้หญิงที่ให้ความรู้สึกถึงความเป็นผู้ให้อย่างแท้จริง
ถ้าเพี้ยนรู้รับรองคลั่งแน่
รีบไปทำบุญกันซะนะเด็กๆ T^T
ชะน้าาาาาาาา บางทีคนอ่านก็กลัวนายน้าาา
ตอนนี้ชนะน่ากลัวกว่าผีพี่กิ๊ฟอีกพูดเลย
ยิ่งใส่ถุงมือ บอกจะถลกหนังกำพร้าดีมั้ยนี่ โอ้ยยย ร่ำร้องแทนน้องเหมอ
เอาคนหล่อคนดีของเจ้กลับมาาาา
-
ชนะแอบน่ากลัว เหอเหอ :mew3: :mew3:
-
สงสารลูกเหมอของชั้นจัง บทลงโทษชนะเรียกเลือดมากมาย
-
มาละค่ะ ความขี้หวงขั้นสุดของฮี นี่ต้องเกี่ยวกับเรื่องราวแต่หนหลังของเด็กชายชนะแน่นอน
-
อ่านตอนนี้ไม่อะไรกับชนะกับเสมอเลย สงสารพี่กิ๊ฟอย่างเดียว
ทำไมพี่กิ๊ฟต้องทรมานอยู่คนเดียวที่บ้านหลังนั้นด้วยล่ะ ผ่านมาก็หลายปีแล้ว ทำไมอะคุณคนเขียน จัดให้พี่กิ๊ฟไปสู่สุขคติหน่อยได้มั้ย จะเป็นสเปของไร้พ่าย รึว่ามาโผล่ในรักเสมออีกรอบก็ได้ทั้งนั้น คนอ่านสงสารพี่กิ๊ฟ
-
คือไม่ทันแล้วป่ะ บั๊บเราอ่านตอนตีสองงงง ฮรือออจิล้องไห้
-
โฮวววเค้าตื่นมาอ่านตอนตีสามครึ่งอ่ะ ไม่กล้าหลับเลย
-
พ่อหนุ่มไร่อ้อยใจร้ายกับเหมอจัง ส่วนพี่กิ๊ฟยังมีอะไรติดค้างอยู่หรือเปล่าถึงยังอยู่ที่บ้านหลังนั้น :sad11:
-
พี่กิ๊ฟมาเตือนสติหลานๆ
-
ชนะแกล้งน้องเหมอแบบนี้ คนอ่านใจหายใจคว่ำหมด :katai1:
-
แงพี่กิ๊ฟ ตัวอะใจร้าย ทำไมไม่ปล่อยเขาไปเกิดด :ling1:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารนังน้องเหมอจนอดที่จะเม้นไม่ได้
เหมือนพ่อพระเอกทำเกินไปอะ เข้าใจแหละว่านังเหมอมันก็ชอบ
แต่บางทีก็อยากให้ชนะนึกถึงความรู้สึกเหมอบ้าง คือชนะเอาแต่บอกว่าเหมอผิด แต่เราว่าจุดนี้ชนะก็ผิดนะ แบบผิดที่ไม่ยอมเชื่อใจอะ ทั้งที่เหมอมันก็บอกไปแล้วว่าไม่มีอะไร เหมือนชนะรักเสมอในทางที่ผิดอะ เหมือนรักของชนะคือการครอบครอง รักที่ทำให้ตัวเองมีความสุขแล้วต้องการให้มันมาหมุนรอบตัวเองเท่านั้น อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนที่เหมอบอกอะ ว่าชนะทำให้เหมอมันเหมือนของระบายความใคร่เลย
นี่#ทีมชนะแต่รอดูชนะแพ้แล้วเจ็บเหมือนที่เหมอเจ็บบ้าง #หมั่นไส้นังเหมอแต่ก็สงสารมัน #รอดูชนะพลาดทำเหมอเจ็บเพราะตัวเองแล้วคิดได้สักทีว่าตัวเองก็มีส่วนผิด #รอนังเหมอเอาจริงโกรธจริงบ้าง #ก็บอกแล้วไงนี่ทีมชนะ o18 o18 o18
-
สะพรึงชนะหนักมากฮืออ นึกว่าจะพาเหมอมาฆ่าหมกป่าแล้วว
แต่ชอบอ่ะ ว้าย555555
-
เพิ่งอ่านทันตอนปัจจุบัน
เราคิดว่าชนะทำเกินไป ทำเหมือนเสมอเป็นที่ระบายความใคร่ของตัวเองแบบโดยไม่นึกถึงว่าเสมอเป็นคนรักเลย
หรืออาจจะผิดที่เสมอยอมไปหมดทุกอย่างด้วยก็ไม่รู้ เลยทำให้ชนะไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำเกินไป
มีตอนหนึ่งที่เพี้ยนสอนชนะ ตอนนั้นเหมือนชนะก็คิดได้นะ แต่พอมีเรื่องให้โกรธกลับลืมไปเลยที่เพี้ยนสอน
แล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นแบบเดิม
เป็นแฟนกันแล้วอะไรก็ดูเปลี่ยนไปหมดจริงๆอย่างที่ชนะบอกแหละ
เราอยากลองให้เสมอโกรธชนะดูบ้าง แบบชนะต้องมาง้อเสมออะไรงี้ แต่คงจะไม่มีวันแน่ๆ
เพราะอะไรเสมอก็ยอมชนะไปหมด กลัวชนะจะเจ็บปวด
-
ตอนที่ 34
ก่อนกลับถึงบ้านไอ้เหมอกับคนรูปหล่อของมันแวะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้กับผู้หญิงที่เจอในบ้านเรือนไทยที่วัดและตั้งใจว่าตอนเช้าจะตื่นมาใส่บาตรกันด้วย พอกลับถึงบ้านแล้ว สิ่งแรกที่ไอ้เหมอทำคือนอนพักผ่อนเอาแรง ส่วนชนะบอกว่าจะไปที่ตึกใหญ่ กำชับไอ้เหมอให้รออยู่ที่ห้อง ทั้งๆ ที่ไอ้เหมอนั้นอยากจะไปไหว้พ่อสามีของมันใจแทบขาด แต่พ่อดาวประจำใจกลับห้ามไว้ บอกแค่ว่าไม่อยากให้ไปเห็นตอนที่ทะเลาะกับพ่อก็เท่านั้น ยิ่งบอกแบบนี้ไอ้เหมอมันจึงยิ่งเป็นห่วง นอนบนโซฟาไม่เท่าไหร่ก็ผุดลุกนั่ง ชะเง้อคอรอสามีกลับมาหา ครั้นพอเสียงประตูเปิด ไอ้เหมอก็รีบถามไถ่คนรักของมันอย่างเป็นห่วงเป็นใยทันที
“นะ ทะเลาะกับพ่อรึเปล่า”
ชนะส่ายหน้า อมยิ้มน่ามองแล้วเดินเข้ามานั่งลงใกล้ๆ “ไม่หรอก ป๋าแค่เตือนว่าจะไปไหนให้บอกคนที่บ้านไว้ด้วยแค่นั้นครับ”
“อ๋อ เหมอก็ห่วง กลัวว่าจะทะเลาะกันรุนแรง เฮ้อ สบายใจละ” ไอ้เหมอยิ้มกว้างแล้วมันก็นอนลงอย่างสบายใจจริงๆ แข้งขาก็พาดไปบนตักคนรูปหล่อ
“แล้วนะถามเรื่องบ้านหลังนั้นยังอ่ะ”
“ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้าถาม”
“อืม เหมอว่าอย่าถามเลยดีกว่า รู้สึกจะมีอะไรไม่ดียังไงก็ไม่รู้”
“ครับ”
ชนะเมื่อคืนวานกับชนะในตอนนี้นั้นแตกต่าง ชนะที่อยู่ตรงหน้าไอ้เหมอนั้นอ่อนโยน ยิ้มง่ายและแสนสุภาพ แต่ชนะอีกคนกลับอันตราย เย็นชา และแสนจะน่ากลัว
“เมื่อยรึเปล่าเหมอ”
“อืม”
“ผมนวดให้นะ”
ไอ้เหมอพยักหน้า ก่อนคนรูปหล่อจะนวดไปตามแข้งขาที่พาดบนตัก ทั้งยังสัมผัสที่เท้าของไอ้เหมออย่างไม่นึกรังเกียจ ไอ้เกรียนมันจึงตั้งอกตั้งใจมองสิ่งที่ชนะทำให้โดยไม่ละสายตา ไอ้เหมอมีความสุขเหลือเกิน สุขล้นไปทั้งใจกับความรักที่มันมีในตอนนี้ แม้ในบางครั้งจะนึกหวั่นไปบ้าง แต่ปริมาณความสุขก็มีมากกว่าความทุกข์อยู่ดี
ชนะเหมือนเด็กน้อยที่ถูกตามใจจนเสียคน ถูกขัดใจก็ก้าวร้าว แต่ถ้าตามใจและรู้จุดที่เขายอมความได้ เขาจะน่ารักสุดๆ แถมยังเป็นเด็กที่ออดอ้อนเอาใจเก่ง คำพูดคำจาก็หวานหู แล้วอย่างนี้...จะไม่ให้ไอ้เหมอทั้งหลงทั้งรักได้อย่างไร แม้ในเรื่องรสนิยมทางเพศจะน่าตกใจไปบ้าง แต่ก็ไม่เกินรับไหว แม้เจออมยิ้มเข้าไปเมื่อวานไอ้เหมอจะสาบานในใจว่าจะไปเผาโรงงานผลิตทิ้งก็เถอะ!
“นะ”
“ครับ”
“เราคบกันมาก็นานแล้วเนอะ”
“ไม่รู้ ไม่ได้นับวันเวลา แต่รู้สึกเหมือนไม่นานเลย”
“ความสุขมักผ่านไปเร็ว”
ไอ้เหมอยกยิ้ม ชนะก็ยิ้มตาม ก่อนไอ้เกรียนมันจะลุกขึ้นนั่งแล้วหอมแก้มคนรูปหล่ออย่างรักใคร่ สองมือมันก็ยกโอบลำคอแกร่งแล้วดึงรั้งให้เอียงเข้าหาจนศีรษะได้รูปสวยของชนะซบลงที่ไหล่ของมัน
“นะจ๋า”
“หืม”
“อยากอยู่ด้วยกันทุกวันเลยเนอะ”
“อื้ม”
“เหมอชอบเวลาที่เราอยู่ด้วยกันแล้วไม่ทะเลาะกันแบบนี้”
“ผมก็ชอบ”
“แต่ตอนนี้เรายังอยู่ด้วยกันทุกวันไม่ได้ ชนะอดทนนะครับ ถ้าเหมอกลับโรงเรียนแล้ว เหมออยากให้ชนะอย่าเอาแต่คิดว่าเหมอจะไปมีคนอื่น เหมอรู้ว่าการไม่ระแวง การที่ต้องเชื่อใจคนที่อยู่ไกลกันมันยาก แต่เหมอไม่อยากให้ชนะต้องกังวลกับเรื่องของเหมอจนทำให้ความรักที่เรามีสร้างความทุกข์ใจให้” ไอ้เหมอจับมือพ่อดาวประจำใจของมันมาทาบที่อกซ้าย ตาซื่อๆ ของมันก็สบมองดวงตาสีดำสวยอย่างจริงจัง “รู้สึกรึเปล่า...ว่าหัวใจของเหมอเต้นแรงมาก มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลยเวลาที่เหมออยู่กับนะ และมันไม่เคยเป็นอย่างนี้กับใครคนไหน”
ไอ้เหมอมันเก่ง ตะล่อมคนรูปหล่อให้เชื่อฟังมันได้เก่งขึ้นทุกวัน ชนะคือเด็กน้อยของไอ้เหมอที่ต้องคอยพะเน้าพะนอเอาใจ แต่ถึงเวลาที่มันตามใจไม่ได้ก็ต้องดุต้องบอกกันบ้าง ไอ้เหมอไม่ได้หลับหูหลับตาตามใจไปเสียหมด ไม่อยากที่จะต้องทำตามแล้วสูญเสียความเป็นตัวเองไป เพราะชนะรักไอ้เหมอที่ตัวตน ไม่ได้รักที่หน้าตา ถ้าหากว่าวันใดวันหนึ่งตัวตนที่ชนะรักหายไป ไอ้เหมออาจกลายเป็นแค่สิ่งของของชนะก็เท่านั้น
“ผมจะพยายาม” ชนะรับปาก ไอ้เหมอจึงหอมแก้มเป็นรางวัล ชนะจึงหอมมันคืนแล้วจัดการฉวยริมฝีปากของมันมาเป็นรางวัลอีกอย่าง ไอ้เกรียนมันก็ไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้คนรูปหล่อดูดงับริมฝีปากของมันตามแต่ใจ เพราะมันชอบอยู่แล้วที่ได้ชิมริมฝีปากหวานๆ ของชนะ ลิ้นร้อนก็แสนจะซุกซนทำเอาแทบคลั่งแทบขาดใจทุกครั้ง
“นะจ๋า” ไอ้เหมอเรียกเสียงแผ่ว ลิ้นที่กำลังเลียซับน้ำใสๆ ตรงมุมปากให้จึงหยุดชะงัก “ตอนเย็นไปรับไอ้กวิ้นแล้วเราไปกินชาบูกันไหม”
“อืม” ชนะรับคำ จูบริมฝีปากไอ้เหมออีกครั้งแล้วผละออก
“เดี๋ยวนี้มันไปไหนอ่ะ นะเจอมันบ้างไหม เฟซมันก็ไม่ออน จะว่าได้จิ๊กซอว์กล่องใหม่มาก็ไม่น่าใช่ เพราะไอ้กวิ้นมันขี้อวด ได้มาเมื่อไหร่เป็นต้องถ่ายลงเฟซ แต่นี่เฟซมันไม่ออนไม่อัพเดทมาหลายวันแล้ว”
“มันเฮิร์ตน่ะ” คำตอบของชนะทำเอาไอ้เหมอตาโต
“ไอ้กวิ้นอกหัก?”
“อืม”
“ใครอ่ะ น้องพิมพ์ป่ะ!”
“ไม่รู้มัน” ชนะตอบ ล้มตัวลงนอนอีกฝั่งแล้วดึงไอ้เกรียนให้มานอนบนอก “ตอนเย็นเหมอก็ลองถามมันดู”
“ต้องถามแน่ ไอ้นี่มีอะไรไม่บอก” ไอ้เหมอเบะปาก ก่อนจะฝังจมูกลงบนอกกว้างของคนรูปหล่อเพื่อสูดดมความหอมที่มันชอบ “หอมจัง”
“ไม่ได้ใส่น้ำหอมนะวันนี้ ยังหอมอยู่เหรอ”
“อืม ชอบกลิ่นนี้มากกว่า กลิ่นหอมเหมือนนมผงรสวานิลลาเลย”
“ฮ่าๆๆ ใช่เหรอเสมอ”
“ช่ายยย” ไอ้เหมอตอบแล้วขยี้จมูกของมันกับอกของชนะจนคนรูปหล่อหัวเราะลั่นเพราะจั๊กจี้ แต่มือใหญ่ก็ไม่ผลักไอ้เหมอออกห่าง กลับกดศีรษะเกรียนๆ ให้ฝังลงแน่นขึ้น จนมันประท้วง
“ดั้งจะหักอยู่แล้ว”
“โอ๋ๆๆ” ชนะหัวเราะไอ้เหมอที่จมูกแดง หน้ายุ่ง ก่อนจะจูบขมับมันเป็นการปลอบโยน “โทษน้าที่รัก ไม่ทำหน้ายุ่งนะครับ”
แค่ได้ยินถ้อยคำหวานๆ ที่คนอื่นอาจจะบอกว่าน่าขนลุกแต่สำหรับไอ้เหมอมันน่าลุกเต้นเป็นจังหวะสามช่าเสียเหลือเกิน เพราะน้ำเสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนของชนะแท้ๆ เชียว ที่หล่อเลี้ยงหัวใจของไอ้เหมอให้มีชีวิตชีวาอยู่ได้จนถึงตอนนี้ ให้ตายก็ตายตาหลับแล้ว ไม่เสียใจที่ได้เกิดมาเลย แม้เมื่อก่อนจะเคยคิดน้อยอกน้อยใจว่าทำไมตัวเองไม่หล่อเหลาเท่าพี่สมัย แต่ตอนนี้ไอ้เหมอกลับดีใจ...แค่เพราะมีชนะที่รักมันอยู่เคียงข้าง
****
ไอ้เหมอกำลังงงหนัก ชนะบอกมันว่าไอ้กวิ้นกำลังเฮิร์ต แต่เจอหน้าไอ้นกเอ๋อมันก็ดูปกติดี พูดจายียวนกวนประสาทให้โดนตบหัวอยู่ร่ำไป แถมมันก็ยังคุยโทรศัพท์รายงานตัวว่าจะไปกินชาบูกับเพื่อนๆ ไอ้เหมอจึงได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น หันมองชนะที่แค่ยักคิ้วกลับมาให้ ไม่ได้ขยายความให้ไอ้เหมอเข้าใจอะไรไปมากกว่านั้น
แต่...สุดท้าย ไอ้เหมอคนฉลาดมันก็เข้าใจได้ว่า...ไอ้กวิ้นมันเฮิร์ตจริงๆ ถ้าให้ดูภายนอก คนไม่สนิทกับมันจะดูไม่ออกเลยว่าไอ้กวิ้นมีอะไรแปลกไปตรงไหน แต่สำหรับไอ้เหมอเพื่อนซี้เพื่อนยากที่คบกันมานานหลายปี มีหรือที่ไอ้กวิ้นผิดแปลกไปแล้วมันจะไม่รู้ ไอ้นกเอ๋อที่ชอบเอาปลาใส่หม้อชาบูแต่เสือกแย่งเนื้อชาวบ้านกินอยู่ร่ำไปนั้น วันนี้มันไม่ได้ทำตัวกวนตีนเหมือนทุกที มันกินของมันไปเงียบๆ กินน้อยกว่าปกติมากด้วย จนไอ้เหมอต้องยกเนื้อที่มันลวกจนสุกแล้วใส่ถ้วยให้เอง
“เป็นไรของมึงไอ้กวิ้น บอกกูมาตรงๆ ดิ๊” ไอ้เสือเหมอเริ่มพิธีการสอบสวนไอ้นกบินไม่ได้ที่ราวกับจะติดเชื้อ H5N1
“ห้ะ? กู? เป็นไรวะ” ไอ้กวิ้นทำหน้างง มองหน้าไอ้เพื่อนรูปหล่อข้างกายไอ้เหมออย่างขอคำอธิบายเพิ่มเติม แต่ไอ้หล่อมันไม่พูด มันกินอย่างเดียวจนไอ้กวิ้นที่เลี่ยงจะสบตาไอ้เหมอถึงกับถอนหายใจเฮือก “กูจะเป็นไรวะไอ้ห่า”
“เอาดีๆ ไม่อยากให้กูคว่ำหม้อชาบูมึงก็ตอบมา”
“อันธพาล ป่าเถื่อน” ไอ้กวิ้นเบะปากใส่
“กูจะถามมึงครั้งสุดท้ายนะว่ามึงเป็นอะไร ถ้าไม่คิดว่ากูเป็นเพื่อน ก็ไม่ต้องตอบ” ไอ้เหมอทำหน้าจริงจัง บทมันจะโหดจะขรึมก็ทำได้ดีเสียจนชนะที่นั่งข้างๆ อดแปลกใจไม่ได้ เพราะปกติไอ้เหมอที่อยู่กับเขานั้น มันจะทำตลกอยู่ร่ำไป เจอเขาโหดใส่มันก็ทำเงียบแล้วเข้ามาออดอ้อน น้อยครั้งที่จะเห็นมันตีหน้าขรึม แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีวันได้เห็นมันโหดใส่คนอื่นอย่างนี้
“ไอ้เหมอ...กู” ไอ้กวิ้นรู้ตัวแล้วว่ามันเลี่ยงไม่ได้ แต่น้ำก็ยังท่วมปาก มันไม่กล้าบอกไอ้เหมอในตอนนี้
“โอเค ชนะ ไปจ่ายเงิน แล้วเรากลับกันเลย เอาค่าแท็กซี่ให้ไอ้ห่านี่ด้วย ให้มันกลับเอง”
ไอ้เหมอตัดบท ทั้งๆ ที่ยังกินกันไม่อิ่ม แต่ไอ้เสือมันลุกขึ้นแล้ว ชนะที่เหวอตามไอ้กวิ้นก็รีบทำตามคำสั่งสุดที่รักทันที ใครว่าแฟนที่เอาแต่ออดอ้อนไม่น่ากลัวนี่ชนะจะขอเถียงเลย บทมันจะเข้มขึ้นมาใครก็ห้ามมันไม่อยู่ เกิดไปห้ามเข้าอาจโดนหมัดหนักๆ ของมันสอยร่วงได้ ก็ไอ้เหมอ...มันตัวเล็กเสียที่ไหน
“ไอ้เหมอ...เดี๋ยวดิมึง” ไอ้กวิ้นหน้าเสีย แต่ไอ้เหมอมันเดินออกจากร้านไปแล้ว ชนะที่เอาบิลไปจ่ายที่เคาท์เตอร์จึงเดินเข้ามาหาไอ้กวิ้น
“อ่ะมึง ค่าแท็กซี่ ห้าร้อยพอป่ะ” ไอ้หล่อมันก็ตามใจเมียมันจนไอ้กวิ้นแยกเขี้ยวขู่ จากนกกลายร่างเป็นหมาทันที
“เมียมึงเป็นห่าไรเนี่ย คนไม่บอกก็คือยังไม่พร้อมป่ะวะ” ไอ้กวิ้นหงุดหงิดใส่ไอ้หล่อเพื่อนซี้ แต่ชนะไม่เข้าข้างใครนอกจากไอ้เหมอจึงแค่ยักไหล่ ไม่ออกความเห็นให้ขัดแย้งกันขึ้นมา
“มึงพูดไรบ้างดิ”
“ถ้าให้กูพูด กูก็จะบอกว่ามึงควรคุยกับเหมอ เหมอเป็นห่วงมึง”
“แต่...”
“บอกเหมือนที่มึงบอกกับกู ตัดเรื่องที่เหมอเป็นน้องพี่หมัยออกไปเถอะ เพราะที่เหมอถาม ไม่ได้ถามในฐานะน้องพี่หมัย แต่ถาม...ในฐานะเพื่อนที่รักมึงมาก ไอ้กวิ้น ไปซะ อย่าทำให้แฟนกูคิดมาก ไม่งั้นมึงจะไม่โดนแค่เหมอ จะโดนกูด้วย”
ไอ้กวิ้นมองค้อน “คู่ผัวเมียซาดิสม์ชอบรังแกกู”
“รู้ก็ดี ไม่อยากโดนรังแกก็ไป”
ไอ้กวิ้นถอนหายใจ ชนะตบไหล่มันสองสามที ไอ้นกเอ๋อมันจึงเดินตามไอ้เหมอไปนอกร้าน ส่วนชนะเดินออกจากร้านแยกไปอีกทาง ตรงดิ่งเข้า KFC เพื่อสั่งไก่ทอดหนึ่งถังกลับบ้าน กินชาบูไม่อิ่มก็ขอไปฟินกับไก่ทอดก็แล้วกัน
ไอ้เหมอยืนพิงรถคันหรูรอคอยคนรูปหล่อของมัน แต่ที่เห็นเดินตรงมาหาก็คือไอ้นกตัวสูงโย่งที่หน้าตามันยุ่งเหยิงราวกับในใจกำลังต่อสู้ขัดแย้งหลักเหตุผลกันตลอดเวลา
“ไอ้เหมอ” ไอ้กวิ้นหยุดยืนตรงหน้าไอ้หัวเกรียน มันเลี่ยงสายตาหลบกับตาดุๆ ของไอ้เสือที่จ้องมอง แต่ไม่นานมันก็ทำใจกล้ามองสบตาเพื่อนซี้
“แฟนกูล่ะ”
“กูเห็นมันไปที่ KFC” ไอ้กวิ้นตอบเบาๆ ไอ้เหมอพยักหน้า กอดอกมองไอ้กวิ้นอย่างกะคุณครูกำลังจ้องมองเด็กที่กำลังทำผิด
“คือ...มึง”
“แถวนี้ไม่มีแท็กซี่ให้มึงเรียก”
“ไอ้เหมอ ฟังกูก่อนนะเว้ย มันเป็นเรื่องที่กูไม่อยากพูดถึง”
“งั้นมึงมายืนทำห่าไรตรงนี้”
“ก็มึง...” ไอ้กวิ้นตีอกชกหัวตัวเอง ก่อนมันจะถอนหายใจ “เออๆ กูกำลังอกหัก กำลังเฮิร์ต เพราะพี่หมัยของมึง”
ไอ้เหมอคิ้วกระตุก มันแทบหลุดทำสีหน้าเหวอแทนที่จะเก๊กโหดหน้านิ่งใส่ไอ้กวิ้น แทบอยากจะเข้าไปเขย่าคอถามไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ว่าทำไมถึงเป็นเพราะพี่ชายสุดที่รักของมัน แต่ไอ้เสือมันยังคงความขรึมไว้ได้ดีจนน่าส่งเข้าชิงรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยม
“มึงพูดอะไรสักอย่างดิวะ” ไอ้กวิ้นเบะปาก ทำหน้าจะร้องไห้ ไอ้เหมอจึงกวักมือเรียกให้มันเข้ามาใกล้ ไอ้นกเอ๋อมันก็เผลอก้าวเข้าหาแต่โดยดี ก่อนจะ...
ผลัวะ!
“โอ้ย! มึงตบหัวกูทำ...” ไอ้กวิ้นยังพูดไม่ทันจบ ไอ้เหมอก็ดึงมันเข้าสู่อ้อมแขน จากที่ตั้งใจจะร้องโวยวาย ไอ้กวิ้นกลับเงียบเสียงแล้วกอดไอ้เหมอไว้แน่น “เหมอ...”
“มึงรักพี่กูตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นะ...นานแล้ว” ไอ้กวิ้นตอบเสียงอู้อี้ “กูโดนปฏิเสธแล้วด้วย”
ไอ้เหมอกดศีรษะไอ้กวิ้นไม่ให้มันขืนตัวออก “กูขอโทษที่ไม่รู้อะไรเลยไอ้กวิ้น และกูก็ต้องขอโทษ เพราะถึงแม้กูจะรู้เร็วกว่านี้ กูก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้”
“อะ...อืม” เสียงไอ้กวิ้นเครือจนไอ้เหมอต้องยกมือขึ้นลูบหัวไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของมันที่ตอนนี้น้ำตากำลังไหลลงมาเงียบๆ
“มึงช่วยกูมาตลอด แต่กับความรักของมึง กูทำอะไรให้ไม่ได้เลย”
“มึง...มึงไม่โกรธกูเหรอ ที่กูไม่บอกมึง”
“มันเป็นสิทธิ์ของมึงที่จะไม่บอกกู”
“แล้วมึงทำโกรธกูเพื่ออะไรวะไอ้ห่า”
“ที่กูโกรธเพราะมีเรื่องทุกข์ใจแล้วไม่บอกกูต่างหาก ไม่ได้โกรธที่มึงไม่บอกกูว่ามึงรักพี่หมัย”
“ก็...มันเรื่องเดียวกันป่ะวะ”
“อย่าเถียงกูไอ้กวิ้น มึงมันแค่นกโง่ แต่กูคือเสือเหมอที่โคตรฉลาด”
“เออๆ”
ไอ้กวิ้นปล่อยให้ไอ้เหมอมันกอดปลอบ รู้สึกโล่งอกโล่งใจยิ่งกว่าเมื่อหลายวันที่ผ่านมา ราวกับมันได้ยกภูเขาออกจากอก ได้คุยเรื่องความรู้สึกที่มันมีให้กับใครบางคนที่มันเก็บเอาไว้เป็นความลับมานาน เพราะพอมันได้บอกกับไอ้เหมอ...มันกลับได้ไหล่แข็งแรงเป็นที่พักพิงให้
...คุโด้ ชินอิจิก็ไม่ได้กอดปลอบโมริ รันยามที่ร้องไห้ แต่เป็นโซโนโกะต่างหากที่อยู่กับรันร้องไห้ไปกับรันทุกครั้ง แต่จะให้ไอ้เหมอหัวเกรียนเป็นโซโนโกะ...แค่ไอ้กวิ้นมันคิดก็หัวเราะก๊ากในใจแล้ว
ชนะเดินเข้าไปหาสองเพื่อนซี้หลังจากที่ยืนมองทีท่าอยู่ห่างๆ ได้สักพัก เห็นพวกมันเคลียร์กันได้อย่างรวดเร็วแล้วก็ดีใจ ความจริงลูกผู้ชายมันไม่ต้องมีคำพูดต่อกันอะไรให้มัน การกระทำของพวกเราต่างหากที่สำคัญ
“ไงล่ะมึง ไอ้ขี้แย” ชนะอมยิ้ม ยกมือข้างที่ไม่ได้ถือถุงไก่ทอดไปลูบหัวไอ้กวิ้นเบาๆ
“ไม่ได้ขี้แยเว้ย” ไอ้กวิ้นผละออกจากอ้อมกอดของไอ้เหมอแล้วทำหน้ายุ่งใส่ไอ้หล่อเพื่อนซี้ “แล้วมึงซื้อไรมา”
“ไก่ ไม่รู้นกกินไก่ได้ไหม”
“แต่เสือกับเหี้ยกินไก่ได้” ไอ้กวิ้นกวนตีนจนไอ้เหมอต้องประเคนฝ่ามือไปให้ ตามด้วยชนะที่ตบมันอีกคน “ทำไมชอบตบหัวกูไอ้พวกห่า ทั้งผัวทั้งเมีย”
“มึงว่าแฟนกู” ไอ้เหมอได้ทีเข้าไปกอดแขนประจบคนหล่อของมันยกใหญ่ “นะยังกินไม่อิ่มเหรอ เหมอขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร ผมซื้อไก่มากินด้วยกันแล้ว ไปหาที่นั่งกินกันไหม” ชนะตอบกลับเสียงนุ่ม ไอ้เหมอพยักหน้าเห็นด้วยไม่มีขัด ส่วนไอ้กวิ้นมันก็หิวเหมือนกันเพราะยังกินไม่อิ่มจึงเสนอแนะสถานที่ดีๆ วิวสวยๆ ที่มันรู้จัก
“ไอ้กวิ้น” ชนะหันกลับไปหาไอ้นกเอ๋อหลังจากขึ้นรถกันมาครบทุกคนแล้ว
“ไรอ่ะ”
“ค่าแท็กซี่ คืนกูมา มึงอย่ามาเนียน”
“โอ้ย ไอ้หล่อ เงินแค่ห้าร้อยขนหน้าแข้งมึงไม่ร่วงหรอก ทำลืมก็ไม่ได้ แสรดดด” ไอ้กวิ้นบ่น จำยอมคืนเงินให้ไอ้เพื่อนรัก
“ห้าร้อยก็เงินไอ้สัด ห้าร้อยนี่กูพาเหมอไปกินข้าวได้สองมื้อ” คนรูปหล่อเก็บแบงค์ห้าร้อยเข้ากระเป๋าหนังราคาแพงเรียบร้อย ก่อนจะยื่นกระเป๋าส่งให้ไอ้เหมอเป็นคนถือ
“อย่างไอ้เหมอมึงเจียวไข่ให้มันกินก็พอ ไม่ต้องพาไปแดกอะไรดีๆ หรอก โอ้ย!! ตบหัวกู”
“มึงกลับไปซึมเหมือนเดิมไป ปากดีจริงๆ ไอ้ห่ากวิ้น” ไอ้เหมอเห็นไอ้กวิ้นกลับมาร่าเริงมันก็ดีใจอยู่หรอก แต่รู้สึกว่ามันซึมเหมือนเดิม จะสงบมากกว่า เป็นนกก็จริงแต่ปากมันนี่จิกยิ่งกว่าไก่เสียอีก
หลังจากเคลียร์เรื่องเงินกันเรียบร้อยและไอ้กวิ้นโดนตบหัวรับขวัญไปสองที ชนะก็พาเพื่อนซี้กับแฟนสุดที่รักไปยังสถานที่ที่ไอ้กวิ้นแนะนำ ออกห่างจากความวุ่นวายของตัวเมืองมาเล็กน้อย ก็เจอกับสวนสาธารณะริมแม่น้ำซึ่งเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจยามค่ำคืนได้ดี จอดรถไว้ริมฟุตปาธแล้วสามหนุ่มก็ต่างพากันลงจากรถไปเดินหาที่สวยๆ มุมดีๆ นั่งกินไก่จิบเป๊บซี่
“เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้เหมอ จากที่จะได้นั่งกินชาบูอร่อยๆ ต้องมานั่งแดกไก่ริมน้ำเนี่ย เท่มากไอ้สาดดด” ไอ้กวิ้นบ่นไม่จริงจัง เลยเจอกระดูกไก่ที่ไอ้เหมอมันแทะเนื้อออกจนหมดแล้วปาใส่หัวเข้าให้ “ไอ้เหมอ! สกปรก! อี๋ น้ำลาย”
“มึงเอาไปแทะต่อไป พูดมาก”
ไอ้กวิ้นบ่นอะไรต่ออีกไอ้เหมอก็ไม่ได้ฟัง เพราะมันกำลังสนใจคนรูปหล่อที่กินไก่ทอดได้น่ามองที่สุดในโลกอยู่ตอนนี้
“อร่อยมะ”
ชนะพยักหน้า ส่งไก่ที่กำลังแทะให้ไอ้เหมอแทะต่อ ไอ้เหมอมันก็อ้าปากงับอย่างไม่นึกรังเกียจ เพราะมากกว่าน้ำลายของคนรูปหล่อไอ้เหมอมันก็กินมาหมดแล้ว
“ชิ้นนี้อร่อยแฮะ” ไอ้เหมอยิ้ม เอียงหัวไปซบกับไหล่ของชนะ ลมเย็นๆ พัดผ่านเบาๆ จนมันอารมณ์ดีอย่างฉุดไม่อยู่ เท้ามันก็เขี่ยเอวไอ้กวิ้นเล่นจนไอ้นกเอ๋อมันโวยวายตีปีกพั่บๆ ฟาดมือกับเท้าไอ้เหมอที่โยกหลบเป็นพัลวัน
“เฮ้อ อีกไม่นานต้องไปฝึกภาคสนามแล้ว คงไม่ได้มาเจอมึงกับสุดที่รักกูอีกตั้งสองเดือนเลยว่ะ” ไอ้เหมอบอกเสียงแผ่ว พอคิดว่าจะไม่ได้เจอกับชนะแล้วมันก็เหงาจับใจ “ไอ้กวิ้น ดูแลนะให้กูด้วยนะมึง อย่าปล่อยให้แฟนกูเหงา แล้วก็ดูให้ด้วยว่ามีใครมาเกาะแกะ อย่าให้กูกลับมาแล้วพบว่าตัวเองถูกทิ้งไว้กลางทาง เข้าใจ๊”
ไอ้เหมอมันสั่งต่อหน้าแฟนสุดที่รักของมันที่เอาแต่หัวเราะ ทั้งยังนินทากันระยะเผาขนเสียด้วย “หล่อๆ ยิ่งไว้ใจไม่ได้ เดี๋ยวนางคนนั้นให้ท่า เดี๋ยวนางคนนี้ทอดสะพาน กลัวเหลือเกินว่านานๆ ไปจะใจอ่อน ยอมให้เขากอดให้เขาเชยชม ยิ่งกูไม่อยู่ให้กอดแล้ว ยิ่งกลัว”
“เสมอ ผมก็ฟังอยู่ไหม” ชนะเตือนเสียงกลั้วหัวเราะ เพราะไอ้เกรียนมันพูดราวกับเขาไม่ได้ฟังอยู่ด้วย
“พูดให้ฟังนั่นแหละ อย่าเชียวชนะ ถ้ารู้ว่านอกใจจะรีบกลับมาแหกอก ควักเอาหัวใจมากระทืบซ้ำให้แหลกเลย”
“โหดว่ะ” ชนะว่าอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะรั้งคอไอ้เหมอเข้ามาจูบ ไอ้กวิ้นจึงรีบมองฟ้ามองน้ำทันที ไอ้สองคนนี้นึกจะทำอะไรไม่เคยเห็นใจมันเลยสักนิด ว่ามันจะทำหน้าอย่างไรกับฉากหวานที่พวกมันก่อขึ้น
สาดน้ำอ้อยใส่หน้ากูอีกแล้วไอ้เพื่อนเวร!
“พอแล้ว ไอ้กวิ้นหน้าแดงใหญ่ละ กลัวจะอายจนกระโดดลงน้ำ ว่ายไปถึงขั้วโลกเหนือ” ไอ้เหมอท้วงคนรูปหล่อก่อนจะหันไปแขวะไอ้นกเพนกวิ้นที่ถิ่นกำเนิดของมันอยู่ในที่ที่หนาวจัด
“จูบกันเสียงดังขนาดนี้ไม่ต้องเกรงใจกูก็ได้มั้ง เอากันเลยอ่ะ เอาตรงนี้เลย กูจะทำเป็นไม่เห็นเอง”
“อย่าท้าไอ้กวิ้น เดี๋ยวเอาจริงแล้วมึงจะหนาว”
“โรคจิตไอ้เหมอ มึงมันน่าไม่อาย”
ไอ้เหมอหัวเราะ ชนะก็หัวเราะไอ้กวิ้นเช่นกัน เห็นไอ้กวิ้นมันโวยวายแล้วก็โล่งใจ เอาเป็นว่า...ถึงมันจะน่าหนวกหูไปหน่อย แต่เห็นมันเป็นแบบนี้ก็คงดีกว่าตอนที่มันซึมกระทือ
ไอ้เหมอนั่งมองท้องฟ้าไปเงียบๆ ข้างกายมีทั้งเพื่อนรักและคนรักที่เป็นคนสำคัญนั่งอยู่ด้วย มันอยากให้เวลาที่มีความสุขเช่นนี้...ดำเนินต่อไปอีกนานเท่านาน อยากให้อีกสิบหรือยี่สิบปีก็ยังคงมีกันและกันอยู่อย่างนี้
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...พวกเราต้องอยู่ด้วยกันนะ กูพูดจากใจเลย ต่อให้วันใดวันหนึ่ง เราอาจจะไม่ได้เป็นเหมือนวันนี้ กูกับชนะอาจจะต้องเลิกกัน หรือมึง..อาจจะต้องมีคนสำคัญที่มึงต้องแคร์มากกว่าพวกกู แต่เราต้องกลับมาเจอกันนะเว้ย กลับมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ต่อให้ใครจะต้องเดินไปในทางไหน แต่อย่าลืมนะว่า...เราเป็นเพื่อนกัน” ไอ้เหมอบอกจากใจ ไอ้กวิ้นพยักหน้ารับ แอบเบือนหน้าไปยิ้มในทางอื่น
“ผมไม่มีวันเลิกกับเหมอหรอก”
“เหมอพูดเผื่อไว้ ในอนาคตมันไม่แน่ไม่นอน เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง วันนี้นะอาจจะยังรักเหมอมาก แต่ไม่รู้ว่าวันหน้ามันจะยังเหมือนเดิมไหม แต่เหมออยากให้นะรู้ไว้นะว่าเหมอจะอยู่ข้างนะตลอด ถ้าเราไม่ได้เป็นแฟนกัน เราจะยังคงเป็นเพื่อนกัน”
“อืม” ชนะพยักหน้า บีบมือไอ้เหมอเบาๆ
“กูก็เหมือนกันไอ้เหมอ ต่อให้กูจะแต่งงาน หรือมีใครที่กูให้ความสำคัญมากๆ แต่กูก็จะไม่ลืมพวกมึง จะไม่ลืมเวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกัน”
ต่อให้นานแค่ไหน มิตรภาพจะยังคงเดิม ไอ้เหมอเชื่อแบบนั้น และก็คิดว่าชนะและไอ้กวิ้นคิดไม่ต่างกัน
-
ครืดดดดดด...ครืดดดดดด...ครืดดดดดด
ไอ้เหมอผละออกจากตัวของชนะเพื่อให้สุดที่รักของมันรับสายจากโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกางเกงได้สะดวก ชนะมองเบอร์ที่หน้าจอพลางขมวดคิ้วมุ่น
“ครับ...โอเคครับป๋า แล้วผมจะรีบกลับครับ ครับ ไม่นานครับ”
ชนะวางสาย หันมาบอกไอ้เหมอกับไอ้กวิ้นที่พร้อมใจกันรอฟังคำตอบว่า “ป๋าบอกว่าลุงเอกับลุงเกมบินกลับไทย คงกะจะมาเซอร์ไพรส์แต่ผมดันไม่อยู่บ้าน เหมอ ไปกับผมไหม”
ไอ้เหมอพยักหน้า มองคนรูปหล่อของมันที่มีสีหน้าไม่สบายใจแล้วก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมจึงมีสีหน้าแบบนี้ ทว่าไอ้เหมอมันก็ไม่ได้ถามอะไรให้มากความ มันรีบเดินตามหลังคนรูปหล่อไปขึ้นรถ เกี่ยวคอไอ้กวิ้นให้เดินตามไปด้วย ชนะส่งไอ้กวิ้นถึงบ้านก่อนจากนั้นจึงพาไอ้เหมอกลับพร้อมกัน
“ชนะ”
“หืม”
“ลุงเอกับลุงเกมเป็นคนแบบไหนอ่ะ”
“ก็ใจดี ไม่ดุเหมือนป๋าหรอก ดูปกติมากกว่าป๋าเสียด้วยซ้ำ” ชนะตอบ แต่สีหน้ายังคงเครียด
“แล้วทำไมนะดูไม่ดีใจที่ได้เจอเลย มีอะไรรึเปล่า”
ชนะส่ายหน้า ริมฝีปากสวยขยับบอกปฏิเสธ ละมือจากพวงมาลัยมากุมมือไอ้เหมอไว้
“เหมอ”
“จ๋า”
“คืนนี้อยู่กับผมนะ”
ไอ้เหมอพยักหน้างงๆ พลางหัวเราะ “เหมอก็ต้องอยู่กับนะอยู่แล้วสิ ขืนกลับบ้านได้โดนคุณหญิงแม่ตีตายเลย”
“ผม...แค่กลัวเหมอจะลืม”
“เหมอไม่ลืมหรอก” ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ ขยับไปหอมแก้มคนรูปหล่อของมันฟอดใหญ่ๆ “แก้มห๊อมหอม”
ชนะคลี่ยิ้ม มือยังกุมมือไอ้เหมอไว้แน่น “ผมชอบที่ได้จับมือเหมอไว้แบบนี้”
ไอ้เหมอพยักหน้าแสร้งเขินอาย ตีแขนสุดที่รักของมันเบาๆ พร้อมกับบอกเสียงหวานว่า “เหมอก็ชอบเหมือนกัน”
ชนะพาไอ้เหมอมาถึงที่บ้านในเวลาถัดมาไม่กี่นาที ไอ้เหมอจัดเสื้อผ้า เช็คความเรียบร้อยของตัวเองเพื่อเตรียมจะไปพบกับญาติผู้ใหญ่ของชนะ ที่วันนี้ไม่ได้มีแค่พ่อ แต่ยังจะมีลุงทั้งสองคนที่เลี้ยงดูชนะตลอดเวลาที่อยู่อเมริกาอีกด้วย
ไอ้เหมอถูกชนะจูงมือเดินผ่านสะพานเชื่อมระหว่างตึกเพื่อมุ่งไปยังตึกใหญ่ มือแกร่งจับมือของมันไว้จนชื้นเหงื่อ ชนะเดินนำเข้าไปในห้องรับแขกโอ่โถง โซฟาชุดใหญ่ราคาแพงกำลังเป็นที่นั่งสำหรับบุคคลสี่คน สามคนเป็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงผิวขาว ผมยาวสลวยสีดำขลับ ใบหน้านั้นสวยซึ้งเสียจนสะกดทุกสายตาที่จับจ้องมอง กระทั่งวิมปรีประภาแฟนสาวของไอ้เชษฐ์ยังต้องชิดซ้าย ไอ้เหมอเผลอมองตาค้าง ก่อนมันจะได้สติหันมองคนรักข้างกายที่ตอนนี้ปล่อยมือมันแล้วก้าวเดินเข้าไปหาเธอคนนั้น
“ริน...” ชนะเอ่ยเรียกนุ่ม ก่อนที่อ้อมแขนใหญ่จะวาดเข้ากอดร่างบอบบางนั้นต่อหน้าต่อตาไอ้เหมอ ไอ้เกรียนมันนิ่งค้าง คิ้วกระตุก มองชายหญิงสองคนที่แสนจะเหมาะสมกันตระกองกอดอย่างแนบแน่น
“นะ...กอดแน่นไปแล้ว กระดูกจะหัก” เสียงหวานเอื้อนเอ่ย มือบางแตะแผ่นหลังสุดที่รักของไอ้เหมอแผ่วเบา
“ทำไมจะมาไม่บอก”
“ก็ป๋าบอกนะแล้วไง” สาวเจ้ายิ้มสวย
“ป๋าแค่บอกว่ามีผู้หญิงอยากเจอ...ผมก็นึกว่า...”
“ไม่ใช่น้าวิวหรอก แล้วนั่น...เพื่อนนะเหรอ” สาวเจ้ามองเลยมายังไอ้เหมอที่ค้อมหัวรับ มันเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นจุดสนใจจึงยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่สองคนที่ทำหน้างงมองมา
“ใครวะ?” ได้ยินหนึ่งในสองคนนั้นกระซิบถามกับพ่อของคนรัก ไอ้เหมอยิ้มเจื่อน รู้สึกราวกับมันมาอยู่ผิดที่ผิดทาง
ชนะเดินกลับมาหาไอ้เหมอแล้วจูงมือมันให้เดินเข้าไปใกล้ผู้ใหญ่สองคน “แฟนนะ ชื่อเสมอ”
“แฟน?”
“ครับ นะคบกับเหมอมาได้สักพักแล้ว”
“สวัสดีครับ” ไอ้เหมอกล่าวทักทาย ผู้ใหญ่สองคนรับไหว้ด้วยท่าทางใจดี พ่อของชนะก็รับไหว้ด้วยใบหน้านิ่งๆ ของเขาตามปกติ
สาวสวยจ้องมองไอ้เหมอหัวจรดเท้าด้วยใบหน้านิ่ง “แน่ใจเหรอว่าแฟน?”
“ทำไมถามอย่างนั้น” ชนะอมยิ้มมอง เป็นรอยยิ้มที่ไอ้เหมอไม่ชอบใจเลยจริงๆ
“ก็นะเคยสัญญากับรินว่า...จะไม่มีใคร นะคงไม่ลืม...”
“ไม่ลืม” ชนะตัดบท ในขณะที่ไอ้เหมอได้แต่หัวเราะแห้งๆ ในใจ รู้สึกเหมือนเป็นติ่ง เป็นส่วนเกินมากขึ้นทุกที “แล้วมาอยู่นานไหม”
“ก็จนกว่าจะเปิดเทอม ถึงจะกลับ นะต้องพารินเที่ยวด้วยนะ”
“ได้สิ”
ไอ้เหมอยิ้มเจื่อนลงเรื่อยๆ จนรอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้า มันกำลังจะขอตัวกลับ แต่ถูกพ่อของชนะดึงคอเสื้อไว้เสียก่อน
“เข้าไปช่วยเพี้ยนทำกับข้าวในครัวไป” พูดแค่นั้นก็ลากไอ้เหมอไปที่ครัวแล้วผลักมันเข้าไปหาขุ่นแม่เพี้ยนที่กำลังยุ่งอยู่กับมื้อเย็นโดยมีลูกมืออีกสองคน
“อ้าว ลูกเหมอ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
ไอ้เหมออยากจะบอกว่าสามีขุ่นแม่นั่นแหละที่ลากมันมาเมื่อครู่ แต่มันก็บอกไปง่ายๆ ว่าเพิ่งมา จากนั้นจึงอาสาเข้าไปช่วยล้างผัก สับหมูให้ขุ่นแม่เพี้ยนของมันโดยไม่เกี่ยงงอน
“มากับน้องนะเหรอลูก”
“ครับ”
“ลูกเหมอเป็นอะไรรึเปล่า ไม่ค่อยร่าเริงเลย”
“อ๋อ เปล่าหรอกครับ เหมอสับหมูเสร็จแล้ว ขุ่นแม่ให้เหมอช่วยทำกุ้งชุบแป้งทอดไหม เหมอทำเป็น”
“ครับๆ งั้นช่วยหน่อยนะ”
ไอ้เหมอตั้งอกตั้งใจทำงาน เป็นที่เอ็นดูของขุ่นแม่เพี้ยนของมันเหลือเกิน ไร้พ่ายก็มาวนเวียนในครัวเพื่อหาอะไรกินรองท้องอยู่บ้าง มาแอบกินกุ้งที่ไอ้เหมอทอดไปหลายตัว แต่คนรูปหล่อของไอ้เหมอนั้นไม่เห็นแม้แต่เงาหัว
“ขุ่นแม่”
“จ๋า”
“คนชื่อรินนั่นใครเหรอ”
“อ๋อ ลูกเลี้ยงนังวิว เอ้ย ลูกเลี้ยงแม่ของน้องนะ พอดีว่าแม่น้องแต่งงานใหม่” เพี้ยนตบปากตัวเองจนไอ้เหมออดที่จะรู้สึกเจ็บแทนไม่ได้ เพราะตบเสียแรงเลยเหมือนกัน
“สนิทกันมากเหรอ”
เพี้ยนมองเด็กหัวเกรียนที่ทั้งนิสัยและการพูดจาน่ารักน่าเอ็นดู ก่อนจะลูบหัวไอ้เหมอเบาๆ “ลูกเหมออย่ากังวลเลย ขุ่นแม่ไม่ต้อนรับสะใภ้คนอื่นนอกจากลูกเหมอหรอก”
ไอ้เหมอยิ้มแหย “ก็ถ้าลูกขุ่นแม่ชอบ คงขัดเขาไม่ได้หรอก เขาดูเหมาะกันดีด้วย”
“ความเหมาะสมกินไม่ได้จ่ะลูก อะไรที่กินได้จ้ะ เรานี่ไง ตัวเรา อร่อยและแซ่บเว่อ มั่นใจไว้! สตรอง!”
ไอ้เหมอหลุดหัวเราะ จากที่มันกำลังรู้สึกแย่ กลับเหมือนมีน้ำเย็นๆ มาหล่อเลี้ยงหัวใจให้ชุ่มชื่น
“มัวแต่ชวนกันคุย กูหิวข้าวจะตายแล้ว” ไอ้เหมอสะดุ้งโหยง เห็นคุณพ่อไร้พ่ายทำหน้าบึ้งยิ่งกว่าหมีกินผึ้งแล้วก็ได้แต่ยกมือขอโทษ แต่ขุ่นแม่เพี้ยนของมันสตรองอย่างที่บอก ไม่สะทกสะท้านสักนิด
“รอนิดรอหน่อยสิคุณพี่ ไม่ช่วยทำยังจะมาเร่งกิน น้องทำให้กินก็บุญปากคุณพี่ทำไหร่แล้วเนี่ย มีผัวเหมือนมีลูก”
“ใครบอกมึงเป็นเมีย มึงมันคนใช้”
“ร้ายกาจ” ไอ้เหมอเผลอหลุดปาก จนโดนสายตาของไร้พ่ายตวัดใส่ แต่ไม่รู้ว่าชินกับสายตาแบบนี้ไปแล้วหรือเปล่า ไอ้เหมอจึงไม่หงอเลยสักนิด “ก็คำพูดขุ่นพ่อรุนแรงอ้ะ”
“ขุ่นพ่อ?” ไร้พ่ายเลิกคิ้ว เพี้ยนจึงรีบแถลงไข
“พ่อแฟนก็พ่อตัวเองแหละ”
“จะเรียกให้มันปกติเหมือนชาวบ้านเขาไม่ได้หรือไง”
“เดี๋ยวไม่เท่” ไอ้เหมอยิ้มกว้าง เพราะรับรู้ว่าอีกฝ่ายยอมรับมันอยู่ในที แต่ก็ชอบดุชอบมองเหมือนไอ้เหมอเป็นตัวปัญหาอยู่เรื่อย
“ไปเรียกน้องนะมากินข้าวไป ส่วนคนอื่นก็เชิญกลับให้หมด รบกวนเวลาครอบครัว”
เพี้ยนตีไหล่ไร้พ่ายไปหนึ่งที “พี่พ่าย ให้พี่เกมกับพี่เออยู่กินข้าวด้วยกันก่อน ส่วนหนูรินให้ไปหากินที่โรงแรมที่พักก็ได้ อุ้ย เราเสียมารยาทมากไปปะ”
“หึหึ กูพูดเล่นแต่มึงลามไกลตลอด เสมอ ไปเรียกคนอื่นได้แล้วไป”
ไอ้เหมอจำต้องถอยห่างจากสงครามรักที่แม้จะเห็นด่าว่ากันแต่ไอ้เหมอกลับชอบใจ คงเพราะความรักมันอบอวลอยู่รอบๆ
ไอ้เหมอเดินกลับมาที่ห้องรับแขก ทำมองเมินชนะที่มีนังริน เอ้ย คุณรินกอดแขนอยู่ไม่ห่าง ปากก็กระซิบหัวเราะพูดคุยกันอย่างที่ไอ้เหมอไม่เคยได้เห็นชนะทำกับใครมาก่อน
“เอ่อ ลุงเอกับลุงเกมใช่ไหมครับ ขุ่นแม่เพี้ยนให้มาตามไปทานข้าว”
ลุงเกมคงเป็นคนตัวท้วมๆ หน้าตาตี๋ๆ ตัวขาวๆ เพราะพอไอ้เหมอพูดจบก็เอาแต่หัวเราะแล้วโดนอีกคนตบหัวพลางบอกว่า “มึงจะหัวเราะอะไรหนักหนาไอ้เกม”
“กูรู้สึกเหมือนเห็นไอ้เพี้ยนตอนอายุยี่สิบห้า ฮ่าๆๆๆ หน้าตามันกวนตีนอย่างนี้แหละมึง คำพูดคำจาก็ไม่ปกติเหมือนชาวบ้านเขา น้องเหมอ เรียกพี่เกมสิ อย่าเรียกลุงเลย แก่น่าเกลียด”
ลุงเอคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เบะปาก แต่ไอ้เหมอเด็กฉลาดรีบยิ้มเอาใจ พยักหน้ารับหงึกหงัก “ได้ครับพี่เกม เหมอก็กังวลใจเหมือนกันว่าจะเรียกคนหน้าเด็กขนาดนี้ว่าลุงได้อย่างไร
“น้องเหมออออออออ ถูกใจพี่ที่สุดดดดดด” เกมรีบเข้าชาร์ตไอ้เหมอแล้วดึงให้เดินไปที่ห้องอาหารด้วยกัน “ไหนบอกพี่เกมสิว่าทำอะไรกินบ้าง เมื่อก่อนนี่รู้ไหมว่าขุ่นแม่เพี้ยนของเราน่ะทำเป็นแต่ข้าวผัด”
ไอ้เหมอหัวเราะ มันพูดคุยกับลุงเกมของชนะไปตลอดทางจนถึงห้องอาหาร ปล่อยให้ส่วนเกินอีกสามคนเขาเดินตามมาเอง แต่ไอ้เหมอไม่ได้ชวนคุณรินเลยจริงๆ ถึงอย่างนั้นเธอก็เดินกอดแขนชนะมาที่ห้องอาหารด้วยอยู่ดี
“น้องเหมอมายังไง กลับกับพี่เกมไหม บ้านน้องเหมอทางผ่านบ้านพี่เกมพอดีเลย” ไอ้เหมอขึ้นแท่นลูกรักของพี่เกมของมันไปแล้ว ตอนนี้พอทานอาหารเสร็จก็คะยั้นคะยอจะไปส่งไอ้เหมอที่บ้าน แต่ไอ้เหมอมันกลับบ้านไม่ได้ อยากจะอยู่ที่นี่กับชนะก็ติดตรงที่ว่าพ่อรูปหล่อของมันจะยังอยากให้อยู่ด้วยอยู่ไหม ก็เห็นสนใจสาวสวยข้างกาย ไอ้เหมอก็ไม่ได้อยากแสดงอาการหึงหวงให้เกินงาม ทั้งยังไม่ใช่นิสัยของมันด้วยที่จะไปตามประกาศความเป็นเจ้าของ มันคิดตลอดว่าถ้าคนของมันไม่เล่นด้วย อีกฝ่ายจะกล้าเล่นด้วยได้อย่างไร ที่ผ่านมาชนะไม่เคยมีท่าทีกับผู้หญิงคนไหน แต่กับคุณรินคนนี้คงไม่ใช่ เพราะดูจะมีอะไรลึกซึ้ง ผ่านอะไรด้วยกันมามาก จึงมีเรื่องนั้นเรื่องนี้มาคุยกันได้ไม่หยุด
“อ๋อ...พอดีว่าเหมอจะไปนอนบ้านเพื่อนน่ะครับ บ้านเพื่อนเหมออยู่คนละทางเลย” ไอ้เหมอตอบปฏิเสธกลายๆ เหลือบมองชนะที่หันมองมาทางมันเช่นกัน
“ไม่เป็นไรๆ พี่เกมไปส่งได้”
“อ่า...งั้นรบกวนด้วยครับ ขุ่นแม่ ยังไงวันนี้เหมอกลับก่อนนะ”
ไอ้เหมอยกมือไหว้คุณพ่อไร้พ่ายและขุ่นแม่เพี้ยนของมัน และอีกเช่นเคยที่มันมองเมินชายหญิงทั้งสอง คุณรินไม่ได้มองไอ้เหมออย่างเป็นมิตรอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะสานสัมพันธไมตรีกับคนที่ไม่คิดอยากญาติดีด้วย
“น้องเหมอไปรอพี่เกมกับพี่เอที่รถเลยนะ เดี๋ยวพี่ขอคุยกับเพี้ยนอีกหน่อยแล้วตามไป น้องรินจะค้างที่นี่ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ ตึกฝั่งตะวันออกมีห้องอยู่เยอะแยะนี่คะ”
เพี้ยนเบ้ปาก กลอกตาอย่างไม่รักษามารยาทจนไร้พ่ายต้องตีเข้าให้ “เยอะแต่ไม่ได้ทำความสะอาดไว้ ลูกเหมอ วันนี้ไม่ต้องกลับก็ได้ลูก นอนกับน้องนะที่นี่ก็ได้”
“ไม่ดีกว่าครับ เหมอไม่กล้ารบกวน” ไอ้เหมอเน้นย้ำคำพูด ก่อนจะตวัดตามองผู้หญิงหน้าสวยที่กล้ารบกวนทั้งๆ ที่เจ้าบ้านเขาไม่ได้เชื้อเชิญ
“แหม...เป็นคนดีจริงๆ เชียวลูกเหมอของขุ่นแม่ มาๆ เดี๋ยวขุ่นแม่เดินไปส่งที่รถ พี่เกม เดี๋ยวเพี้ยนมา ตบตีกับพี่พ่ายไปก่อนละกันนะ”
ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม เดินออกมาพร้อมกับขุ่นแม่ของมัน “ทำไมไม่นอนที่นี่อ่ะลูก หนูต้องสู้สิ!”
“ขุ่นแม่...จะให้เหมอเอาอะไรไปสู้ ทั้งๆ ที่คนของเราก็พร้อมจะเข้าข้างเขาอย่างนั้น ชนะยังไม่ทำให้เห็นเลยว่าเหมอควรจะสู้หรือเปล่า”
“ลูกเหมอไม่รักน้องนะเหรอลูก”
“เหมอรัก แต่เหมอก็มีลิมิตของเหมอ เหมอรู้สึกว่ามันเหนื่อยจริงๆ กับความรักที่เหมอมี ขุ่นแม่รู้ไหมว่าเราเพิ่งคืนดีกัน แต่เย็นนี้กลับต้องมาเจอใครก็ไม่รู้แสดงความสำคัญที่เขามีต่อชนะให้เหมอเห็นอีก เหมอว่าวันนี้เหมอคงไม่ไหวแล้วขุ่นแม่ ขอเหมอไปพักก่อนเถอะ”
เพี้ยนลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอด้วยความเอ็นดูก่อนจะจูบหน้าผากคล้ำแดดของไอ้เหมออย่างอ่อนโยน “งั้นก็พักเถอะลูก พักเสียให้พอ แล้วจะสู้ต่อหรือถอนตัว...ก็แล้วแต่เหมอ แต่เหมอจำไว้ว่าเหมอยังเป็นลูกรักของขุ่นแม่เสมอ ตำแหน่งลูกสะใภ้ขุ่นแม่ล็อคตัวไว้แล้ว ยอมรับว่าลำเอียง แต่เคมีเราเข้ากันได้ดีมากกก ขุ่นแม่ปลื้ม พลาดจากน้องนะ ก็ยังมีน้องโยนะลูก ถ้าเป็นน้องยะ แม่ให้เป็นลูกเขย”
“กราบบบบบบ” ไอ้เหมอหัวเราะ ทำท่ากราบแนบอกจนเพี้ยนหัวเราะตามไปด้วย
“เห็นไหมว่าเคมีเราเข้ากัน ไปเปิดคณะตลกคงได้ มาอยู่ด้วยกันให้สามีขุ่นแม่ปวดหัวตายไปเลย ฮี่ๆๆ”
“ขุ่นแม่วางแผนฆ่าสามีหรือเปล่า”
“อุ้ยยย รู้ววววว”
“ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้เหมอสบายอกสบายใจ พูดคุยกับขุ่นแม่เพี้ยนของมันได้ไม่นานก็ต้องแยกจากเมื่อขุ่นแม่ขอตัวเข้าไปพูดคุยกับพี่เกมและลุงเอต่อ ไอ้เหมอก็นั่งรอหน้าน้ำพุ เด็ดใบไม้ใกล้มือทิ้งเล่นไปหลายใบเพื่อแก้เบื่อ ลุงแสง หัวหน้าคนสวนมาเห็นคงร้องไห้น้ำตาไหลเพราะพุ่มไม้ประดับที่ตั้งใจตัดตกแต่งไว้ถูกทำลายคามือไอ้เด็กหัวเกรียน
“เหมอ” เสียงของชนะทำให้ไอ้เหมอละสายตาจากพุ่มไม้ประดับตรงหน้า แล้วเงยขึ้นมอง
“หืม”
“ไหนบอกจะอยู่กับผม”
ไอ้เหมอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คลี่ยิ้มจริงใจ เพื่อให้อีกฝ่ายได้เห็นว่ามันไม่ได้มีเรื่องโกรธเคืองอะไรเลย “เหมอจะไปนอนบ้านไอ้กวิ้น คิดว่าคงดีกว่า...อยู่ที่นี่”
“เหมอเป็นอะไร ทำไมถึงไม่คุยกับผมเลย”
“นะจะให้เหมอไปแทรกตรงไหนเหรอ เหมอไม่รู้เรื่องที่นะคุยกับคุณรินเธอเลยสักเรื่อง” ไอ้เหมอยิ้มจาง ขยับถอยหนีเมื่อชนะขยับเข้าใกล้
“เหมอ อย่าหนีผม”
“เหมอจะไปนอนบ้านไอ้กวิ้น”
“ผมไปด้วย”
“ไม่ต้องหรอก”
“ผมจะไป”
ไอ้เหมอถอนหายใจ ยอมแพ้กับความดื้อดึงของชนะ “อยากไปก็ตามใจนะ แต่ไม่ต้องไปขออนุญาตคุณรินเธอเหรอ”
“ทำไมผมต้องขอริน” ชนะขมวดคิ้วมองไอ้เหมอ สีหน้าหงุดหงิดเผยให้เห็นจนไอ้เหมอคลี่ยิ้ม
“ไม่มีอะไรหรอก”
“บอกมา ที่เหมอพูดหมายความว่ายังไง”
“เหมอบอกว่าไม่มีอะไร”
“เสมอ!”
“ถ้าจะเสียงดังก็ไม่ต้องคุยกัน! ไปเลย! เข้าบ้านไป!” ไอ้เหมออุตส่าห์ทำใจเย็น มันข่มโทสะของมันให้ลึกลงไปสุดใจ แต่ชนะกลับขุดมันขึ้นมาจนได้ “ไป!”
“เหมอ...อย่าไล่ผม” ชนะหน้าเสีย ขยับเข้ากอดไอ้เหมอพร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ขอโทษที่เสียงดัง เหมออย่าไล่ผมเลยนะครับ”
ไอ้เหมอยกมือลูบหน้าตัวเอง มันรู้สึกเหนื่อย และเบื่อหน่ายไปกับทุกสิ่ง
“นะ...วันนี้เหมอเหนื่อย ขอเหมออยู่คนเดียวได้ไหม”
“ไม่...”
“ชนะ...อย่าให้เหมอรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลย”
“ผมจะทำให้เหมอรู้สึกดีเอง...นะ...ขอผมอยู่ด้วย”
ไอ้เหมอทนแรงตื้อไม่ไหวจนต้องยอมพยักหน้า “เหมอจะไปที่บ้านไอ้กวิ้น นะบอกกับที่บ้านแล้วตามไปละกัน”
“ครับ” ชนะรับคำอย่างว่าง่าย “เหมอรอผมนะ...อย่าเพิ่งนอน”
“อืม”
ไอ้เหมอทำเพียงแค่พยักหน้า ไม่ได้มีรอยยิ้มใดๆ แม้ในใจจะยินดีที่คนรูปหล่อยังคงต้องการมัน ทว่า...มันกลับยินดีได้ไม่นาน เมื่อพบว่า...มันต้องนอนตาสว่างทั้งคืน เพราะคนที่บอกให้รอ...เขาไม่ยอมมาหา
....................................................TBC..................................................
ที่ใช่...จะใช่ตลอดไปหรือเปล่า
-
:pig4: :pig4:
-
บางที บางครั้งที่อ่าน สงสารน้องเหมอ อยากให้มันเลิกกับชนะ
เหนื่อยแทน ชนะดูเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากขึ้นทุกที
รักได้ แต่ต้องมีสติ แต่นี่เหมอดูมีสติมากกว่า ใช้เหตุผลมากกว่า
หน่วง มาม่าไม่อร่อยนะ อย่าเสิร์ฟเราบ่อย เราชอบยำยำ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ จะให้ป้าอกแตกตายข้ามปีใช่ไหม?
อย่าบอกนะว่านังรินนี่คือคนที่เคยร่วมเล่น BDSM กับชนะมาตอนเป็นเด็กหนุ่ม
จะไม่แปลกใจเลยถ้าหากว่านังวิวมันสรรหามาให้ผูกมัดชนะเข้ากับมัน
ไม่มาไม่เป็นไรค่ะ ลูกเหมอ
ปล่อยไป จะรอดูว่าคนที่อกแตกตายคือใคร
ขอนะคะ เราคงทนไม่ได้หากว่าชนะไปนอนกับกับคนอื่นทั้งๆที่คบกับน้องเหมออยู่
แต่เข้าใจนะว่าชนะทำแบบเดียวกับที่เหมอเป็นกับป่าน มองกันคนละมุม
-
:sad4: :sad4:
ชนะทำไมทำแบบนี้
-
อ่านตอนนี้รู้สึกจึดๆที่หัวใจ. แบบว่าชนะไม่ไหวจะเคลีย
เหมออย่ายอมชนะมากนะ. เครียดขออีกตอนได้ไหมคะ
:katai1: :hao5: :serius2:
-
เซงงหว่า เด๋วชนะแม่งก้มีข้อแก้ตัวอีกละ พอเหอะ :ling1:
-
ร้ายยกาจจจมากกก เสียใจข้ามปี ม่ายยยย สงสารเสมออ่ะ โป้งชนะแล้วว
-
ถ้าเราเป็นเหมอเราก็เหนื่อยใจเหมือนกันนะ
ตั้งแต่รินมานะไม่ได้สนใจเหมอเลย ทั้งๆที่บอกให้เหมออยู่ข้างๆกัน
แล้วที่บอกว่าจะตามไปคืออะไร ที่ปล่อยให้เหมอรอทั้งคืน
ทั้งที่รู้ว่าเหมอต้องกลับเข้าโรงเรียนแล้ว ถ้าตอนเช้านะไม่มาอีก
นี่เตรียมตัวได้เลย เหมอคงไม่เอาแล้วแน่เลย
เพราะไม่รู้ว่าเหมออยู่ส่วนไหนของนะ เพราะตั้งแต่รินกลับมา
นะก็สนใจแค่ริน
-
เสียใจ ช่วงความสุขไปเร้วมากๆ
-
เจ็บหน่วงในอก ฮือ
อย่างลูกว่าล่ะ ถ้าคนของเราไม่เล่นด้วย ไม่เปิดทาง มือที่สามคงเข้ามาไม่ได้
นี่แค่เริ่มต้มน้ำยังหน่วงขนาดนี้ ถ้าเอาเส้นใส่ ใส่ไข่ ใส่เครื่องจะอืดขนาดไหน :ling3:
เหมอสตรองนะลูก ป้าก็จะพยายามสตรองงงงง :hao5:
มาม่ารับปีใหม่ เเค่เปิดฝาก็เผ็ดซี้ด
ขอให้คนเขียนมีแต่ความสุข สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยๆ ตลอดปีหน้าฟ้าใหม่ และตลอดไปเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ Happy New Year ค่ะ
:L2: :mew3: :L1: :pig4: :L2:
-
เพิ่งดีกันไปหมาดๆ กลิ่นอายมรสุมลูกใหม่ก็มา
งานนี้ถ้าเหมอจะงอน จะนอยด์ น้อยใจ อะไรก็ได้ เราให้ศิษฐ์เหมอจ๋าเต็มที่ เชียร์ค่ะ ทีมเหมอจ๋า สปอนเซอร์หลักเราก็มีขุ่นแม่เพี้ยนอยู่แล้ว เอาเลยค่ะ! ส่วนเรื่องของนีรินที่จู่ๆ ก็แวะมา ไม่รู้ว่ามีจุดประสงค์อะไร และไม่ได้คิดจะสนใจนาง ไม่ชอบสายตา ดอนท์แคร์ค่ะ ทีมเหมอจ๋าอยู่แล้ว เฮ้! ว่าแต่นางจะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับอดีตของชนะไหม อันนี้ก็อีกเรื่องล่ะเนาะ...
ว่าแต่ตอนนี้คือศูนย์รวมญาติจากคณะไร้พ่ายรึเปล่าคะ คิดถึงพี่เกมส์ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด... คือแม่พระจากรุ่นแม่ สู่รุ่นลูก ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ... ตอนนี้ป๋ายพ่ายน่ารักว่ะ เต๊าะเมีย(?) ต่อหน้าลูกสะใภ้ ร้ายกาจนะคะขุ่นพ่อ
ปล. แฮปปี้นิวเยียร์นะคะ ทั้งนักแสดงและคนเขียนเลย มีความสุขมากๆ นะ จุบุ :katai2-1:
-
:serius2: มีมาม่าส่งท้ายปีให้เรากินอีกแล้ว
-
สงสารเหมอ :sad4:
-
มาม่าข้ามปีเลย ม่ายยยย ชะน้าาาาทำกับเหมอได้ยังไง อธิบาย :ling1: :ling1: :ling1:
-
เป็นเสมอนี่เหนื่อยใจจรืงๆ
-
เรื่องที่แล้วนังวิวเรื่องนี้นังริน สงสัยชนะเสร็จนังรินไปเรียบร้อยแล้วคราวที่แล้วนะจัดหนักคราวนี้ถ้านะนอกใจไปมีอะไรกับนังรินก็ให้เหมอจัดหนักบ้างแล้วกันเรารู้สึกว่านะกับนังรินจะต้องมีซัมติงกันมาก่อนแน่ๆแล้วเผลอๆที่นะไม่มานี่คงไม่ใช่กำลังป้าบๆกันอยู่ละ ตอนเหมอยังไมไ่ด้มีอะไรกับป่านเลยนะแต่ถ้านะมีความผิดมันต่างกันมากนะ อยากพูดมากกว่านี้แต่พูดไม่ออกรู้สึกเหนื่อยไปพร้อมๆกับเหมอ :เฮ้อ: :เฮ้อ: เรื่องหน้าขอแนวสยองขวัญสันประสาทแนวผีหลอกวิญญาณหลอนบ้างนะให้กินแต่มาม่าชาบูมาหลายเรื่อง :hao5:แล้ว
-
เกลียดผู้ชายแบบชนะหว่ะ
-
จิตใจไม่เข้มแข็ง อ่านเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆบอกเลย สวีทอยู่ดีๆ เด่วดาร์กมาอีกละ เหมอเหมือนเหนื่อยนะ บ่นเหนื่อยแทบทุกครั้งที่มีปัญหากันเลย...หรือแค่รักอย่างเดียวมันไม่พอ หนักแน่นไว้เสมอ รักในฝันกับความจริงมันต่างกัน
-
จบได้ แสบจมูกมาก นังหนอนรินไปตายให้หนอกแดกซะ นี่โกรธจริง หรือยังไง นะอยากเล่นบทเหมอเหรอวะ ก็ดี เจ๊าๆ นะลงโทษเหมอไป ก็ให้เหมอมันลงโทษนะบ้างละกัน บอกจะมาแล้วคือไม่ นี่คือร่ะ ให้เหมอมันจับไอ้กวิ้นทำเมียเสียดีมั้ย หรือไปเป็นเมียโยดี เจ้เพลีย คืนดีกันยังไม่ถึงครึ่งตอนดีเลย เอาล้าววววว ให้เธอว์ได้กับชะนี! แล้วจงโชคดี!! บรัยส์ พอขุ่นพ่อทำตัวน่ารัก ขุ่นลูกก็ดันน่าถีบ เออ ยอมลำเอียงนะตอนนี้ เพราะเหมอลูกรักเราเสมออออ ลูกเราแบ็คดีนะเออ ทั้งขุ่นแม่เพี้ยน ขุ่นพี่เกม และขุ่นพ่อไร้พ่าย (คนสุดท้ายคงเรียกได้ว่าซึน /อย่าอิป๋าแกอย่ามองหน้าชั้นอย่างนั้นนน) เคล้าน้ำตา เค้าท์ดาวรับปีใหม่ เอ้า เฮงๆๆๆๆ
-
สนใจรับน้องยะเป็นเมียมั้ยเสมอ แม่เพี้ยนยกให้แล้วทั้งบ้านเลย ขำหนักมาก
เกลียดนังริน นิสัยน่ารังเกียจทั้งแม่และลูก
ชนะก็แสนซื่อ ไหนใครบอกชนะอัจฉริยะเหมือนไร้พ่าย
บอกเลยตอนนี้ชนะโง่มากกกกก
ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตา ไม่รักษาหน้าและน้ำใจกันเลย
อย่าว่าแต่คนใจเย็นอย่างเสมอเลย เป็นเราๆก็เสียใจ
ช่างชนะไปเลยเหมอ มาเปิดคณะตลกศาสตร์กับแม่เพี้ยนที่เรือนใหญ่ให้พ่อพ่ายอกแตกตายไปเลยดีกว่า
:laugh: :laugh: :laugh:
ตอนนี้มอบรางวัลสาขาสันติภาพให้ขุ่นแม่เพี้ยนและพ่อพ่าย
ใครว่าขุ่นพ่อเย็นชา ขอถอนคำพูดทั้งหมดที่เคยว่าพ่อพ่ายไว้
เพราะตอนนี้คุณพ่อแสดงออกชัดเจนว่าคุณพ่อมีเรดาห์จับความรู้สึกของทุกคนได้
ทั้งช่วยให้น้องเหมอไปตั้งสติอยู่ในครัวกับเพี้ยน
ตอนป้วนเปี้ยนในครัว ยิ่งตอนฉกกินกุ้งชุบแป้งทอดนะ พ่อพ่ายแบ๊วมากก ได้ใจไปเต็มๆ
>> FC พ่อพ่ายกับแม่เพี้ยน 55555555
:-[ :-[ :-[
-
อ่านสองตอนรวด
ตอน33. พี่กิ๊ฟ ยังไม่ไปไหน :sad4: ส่วนชนะอารมณ์น่ากลัว แต่เสมอรับได้ คืนดีกันเลือดคนอ่านกระฉูด
ตอนที่34. หวานแหวว ลึกซึ้งกับความสัมพันธ์เพื่อนรักทั้ง 3 คน แต่จบท้ายด้วยความหน่วงของชนะ เสมอคือใคร สำคัญแค่ไหนสำหรับนะ :o12:
-
เห้อ!!! เหนื่อยไปพร้อมๆกับเหมอเลยอะ.
จะมีสักครั้งไหมที่ชนะจะทำอย่างที่พูดและเข้าใจความรู้สึกของเหมอบ้าง
ถ้าเหนื่อยก็ถอยออกมาพักก่อนได้นะเหมอ สงสารเหมอ
-
คิดไว้แล้วว่าเหมอต้องเหนื่อยจนทนไม่ไหวเข้าสักวัน ความรักของนะมันจะเรียกว่ารักได้หรือป่าว เพราะถ้าเราเป็นเหมอเราไปนานละ #เฮ้อออ #ป่วงข้ามปีจนได้
-
รักเหมอ สงสารเหมอ รู้สึกเหนื่อยกับความรักของเหมอ จริงๆนะ
-
อ่านถึงบทนี้เหมือนที่ผ่านมา มองเสมอเหมือนเป็นกระจกของความรู้สึกเราเลย
บทตัวละครตัวนี้แอบเหมือนเรามาก
หนูเหมอถ้าหนูท้อแล้วพักเถอะ ในขณะที่ตัวเรายอมทุ่มเทให้ทุกอย่าง แต่เขาไม่ชัดเจน เขาไม่เด็ดขาดและมองข้ามความรู้สึกเราขนาดนี้
เราจะอยู่ต่อไปทำไม
#ทีมเสมอ สู้ๆนะหนูเหมอ
#หน่วงข้ามปีกันเลยทีเดียว
-
เกิดเป็นเสมอนี่ต้องstrongมากเลยนะเนี่ย อยากให้นางสมหวังจริงๆซะที
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกไม่ชอบเลย คำที่ว่ารักของชนะเหมือนเป็นคำลวงเพื่อรั้งเหมือไว้กับตัวเอง เข้าใจว่าเก็บกดหลายๆอย่าง(?) แต่ก็นะ พอมีคนอื่นที่ทำให้มีความสุขก็ลืม คนที่บอกว่ารักเลย
ตอนนี้ขออยู่ทีมขุ่นพ่อไร้พ่าย กะ ขุ่นแม่เพี้ยน ถ้าไม่มีขุ่นพ่อลากมาหาเพี้ยน หนูเหมอคงเคว้งคว้างน่าดู
ปล.นะหวงที่มีคนมายุ่งกับหนูเหมอ นะก็ควรจะนึกถึงความรู้สึกของหนูเหมอบ้าง
ค้างงงง !! ข้ามปี
ขอบพระคุณผู้แต่งจ้าาาา
-
สู้ค่ะเสมอ สู้ เรารักเสมอที่รักชนะ ดังนั้นขอดันให้ไปสู้ต่อจนกว่าจะตายไปข้างหนึ่ง ถ้ามันไม่ได้จริงๆก็สะบัดมันทิ้งไปเลย
ชนะเขาเป็นเด็กมีปม ดังนั้นเหมอต้องใจเย็นรอดูก่อนว่าทำไมและเพราะอะไรเขาจึงดีกับนังน้องรินเป็นพิเศษ ใจเย็นๆนะคะลูก
ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นพี่อยู่ทีมเหมอค่ะ แม้บางทีไม่เข้าข้างแต่ก็รักนะคะ
-
:katai1: กร๊าดดดดดก ทำไมชนะทำงี้ว่ะ นี่ไม่ว่าเลยถ้าเหมอมันจะหงุดหงิดแบบนี้ เหมือนนะทำอะไรตามใจตัวเองอีกแล้วอะเหมือนตอนแรกๆที่เจอเหมอเลยแล้วบอกเลยนะว่าถ้านังรินคือคนที่เล่น BDSM กับนะที่เมกาแล้วพอมาอยู่ที่นี่แล้วชนะไปมีอะไรด้วยนี่ก็พอเถอะ เสมอควรเจอคนที่ดีกว่านี้แล้วถ้าเหมอมันรู้มันก็คงไม่เอาแล้วแหละ เหมอไปฝึกภาคสนามสองเดือนก็ดีห่างๆกันไปบ้าง
-
เหมอลูกแมมมมมมมมมมมมม่ เข้มแข็งไว้นะลูก :o12:
ว่าแล้วว่าเหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดขึ้นเพราะเราสงสัยในรักของชนะมาตลอด :เฮ้อ:
เหนื่อยกับรักครั้งนี้ก็หยุดพักนะน้องเหมอ เราทำเพื่อชนะมาเยอะแล้ว อยากให้เหมอรักตัวเองมากๆ
คนร่าเริงตลกแบบเหมอพอเศร้าหรือร้องไห้แล้วบีบหัวใจจริงๆ
ถ้าตอนหน้าชนะยังทำให้เหมอเสียใจ เราจะเชียร์ให้เหมอหาผู้ชายแซ่บๆคนใหม่มาทำสามีซะเลย
น้องเหมอคารมณ์ดีขนาดนี้หล่อแค่ไหนก็สอยได้ชัวร์ o13
-
คนเขียนนนนนน
ของขวัญวันปีใหม่ขอเพิ่มอีกตอนเถอะนะ
ปล่อยไว้แบบนี้มันทรมาน
:hao5: :hao5: :monkeysad: :monkeysad: :m15: :m15:
-
เราว่ามันถึงเวลาแล้วที่ ชนะต้องง้อและตามเสมอบ้าง
และเสมอต้องเด็ดขาด ต่อให้รักมากแค่ไหน แต่เรื่องบางเรื่องต้องมีเหตุผลที่ชนะต้องเข้าใจเสมอบ้าง
ไม่ใช่เป็นเสมอฝ่ายเดียวที่คอยปรับและเข้าใจชนะมาตลอด
แม้ว่าจะมีอุปสรรคแค่ไหน ก็จะลุ้น ความรักของเสมอต่อไป
-
ทำไมชนะทำอย่างนี้ ตอนเหมออยากอยู่คนเดียวก็ตื้อน่ารำคาญจนเหมอใจอ่อน แต่พอให้เหมอรอ ชนะกลับทิ้งขว้างเหมอ ลืมเหมอ ไม่แม้แต่จะโทรมาบอก #ชั่วมาก ลูกเหมอต้องสตรองนะคะลูก
-
คำว่ารักของชนะนี่เทียบกับของเหมอไม่ได้เลยอ่ะ
รักของชนะคือการครอบครอง แต่ของเหมอคือการเสียสละ
เหมอยอมทุกอย่างที่เป็นชนะ ยอมปรับตัว ปรับใจ
แต่ชนะ ไม่ทำอะไรเลย เอาแต่ใจ ทำร้ายความรู้สึกตลอด
นี่เหมอทนเก่งมากนะ แต่ละคำพูดของพ่อหนุ่มไร่อ้อยมันบาดใจเจ็บซะเหลือเกิน ประชดประชันนี่ไปเรียนจากสถาบันไหนมา ขอซื้อได้ไหม
ถ้าขืนยังทำเหมอเสียใจอีกล่ะก็ .... ฉันจะแบนแกนะพ่อพระเอกไร่อ้อย หึ #สะบัดบ๊อบ
-
ตามอ่านจนทัน :mc4: สมัคร เป็นอีกวันที่เนมมีความสุข ทาศรักเสมอนะขร้า รักเสมอ :L2:
-
:katai1: อะไรนี่รถอ้อยคว่ำอีกแล้วววว
เพิ่งดีกันแหมบๆมาอีกแล้วตัวมาร
-
เครียดรับปีใหม่จริงๆ
-
:ling3: ทำไมถึงทำกับฉันได้ดดดดดดดดดดด :ling3:
จะบอกว่า ปกติเราจะอ่านแต่ละตอนประมาณสองรอบ แบบรอบแรกอ่านเพื่อให้รู้ว่าเนื้อหาจะเป็นยังไง และอ่านรอบสองแบบละเอียดเพื่อให้ได้อรรถรส แต่ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆค่ะขอยกธงขาวขออ่านรอบเดียว :m8: คุณสนัฟเฟิลเหวี่ยงอารมณ์เรามากเลย เพิ่งจะคืนดีกันอย่างที่น้องเหมอว่า ไหงตอนจบของตอนนี้มันเศร้าเคล้าน้ำตาซะอย่างนั้นหละคะ :o11: เราสงสารเหมอนะ แล้วก็เข้าใจด้วยที่เหมอรู้สึกแย่ที่ชนะทำอย่างนี้ ได้แต่ให้กำลังใจอย่างที่ขุ่นแม่เพี้ยนว่า พักสักแป๊ป แล้วค่อยว่ากันใหม่ เหมอต้องสตรอง :a2:
เพี้ยนกะพี่พ่ายกลายเป็นความน่ารักของตอนนี้ พี่พ่ายแสดงออกว่ายอมรับเหมอแบบโอเคอะ เราว่านอกจากการพูดด้วยแล้ว การที่พี่พ่ายวนเวียนมาฉกกุ้งที่เหมอทำไปกินก็แสดงว่าพี่พ่ายก็อยากแหย่เหมอให้อารมณ์ดีบ้างแหละ (แม้ว่าจริงๆแล้วพี่พ่ายจะแค่หิว กร๊ากกกก :laugh3: )
พาร์ทของกวิ้น เราไม่มีอะไรจะพูด นอกจากจะบอกว่าตอนที่กวิ้นกวิ้น #ร้องไห้หนักมาก กะน้องเหมอ เราน้ำตาซึมไปด้วยเลย กวิ้นกวิ้นต้องกลับมาสตรองอีกครั้งนะ :จุ๊บๆ:
ส่วนชนะ เราไม่มีอะไรจะพูด #สะบัดบ๊อบ #เชิดใส่ #งอน #รีบมาง้อด้วย
ปล.ตอนบรรยายประโยคนี้ "เพราะคนที่บอกให้รอ...เขาไม่ยอมมาหา" โคตรสงสารเหมอเลยค่ะ มันจี๊ดดดดดด :o7:
ปลล.สวัสดีปีใหม่นะคะ มีความสุข สุขภาพแข็งแรง นะคะ :mc4:
-
หื้อ เกลียดชนะ เกลียดอะ
เกลียดนังรินด้วย โอ้ย
ประโยคสุดท้ายนี่จุกมาก
ให้รอทำไมวะ บอกให้รอทำไม ถ้าทำไม่ได้
-
เหมือนเห็นตัวเอง :hao5:
ไม่รู้ทำไมถึงเกิดมาใจเย็น มีเหตุผลกว่าตลอด ร้องไห้เป็นเพื่อนเหมอ ขุ่นแม่เชียร์นะลูก
-
เหนื่อยแทนเสมอ พอเถอะ
-
นั้นไงงงง
เสมอลูก เหนื่อยเกินไปหรือเปล่าเรา ยังต้องทนรับอะไรแบบนี้อีกไหม
โกรธไม่ฟังความเห็น ไม่เชื่อใจในคำพูดแล้วยังจะมีเมินไม่สนใจเพราะใครบางคน
ถึงจะรักมากแค่ไหน ยอมมากแค่ไหน แต่พอถึงจุดที่ซ้ำๆเกินทนก็ควรที่จะหยุดพักหายใจก่อน
คิดว่ามันใช่แต่ต้องผ่านเหตุการณ์ที่มีผลกับความรู้สึกไปให้ได้ก่อนทั้งสองฝ่าย
-
อิ่มแล้ว ขอหนมหวาน~~~~ ไม่เอามาม่า!!!!
-
เกลียดไอ่นะ คนรักกันทำแบบนี้งั้นเหรอ
เกลียดนิสัยแบบนี้ที่สุด
น้องเหมอไม่ต้องเอาไอ่ดอกชนะนี่แล้ว สวยเลือกได้ซะอย่าง #อินจัดเกิน
-
เหมอเหนื่อยมั้ย เหนื่อยก็พักเถอะเหมอ
เราไม่อยากเห็นเหมอเสียใจแล้วหว่ะ
เราแม่งไม่ชอบนิสัยชนะหว่ะ
ชนะอยากให้เหมอสนใจแต่ตัวเอง เหมอก็ทำให้
แต่กลับกัน ชนะไม่ได้แสดงออกแบบเดียวกับที่เหมอทำ
ชนะไม่รู้เหรอวะ 'อยากได้อะไรก็ต้องให้ก่อน'
นี่มึงไม่ให้สักอย่างแล้วยังเรียกร้องอีก ไอ่เอี้ยเอ้ย
#ขอโทษที่หยาบคายค่ะขึ้นจริงไรจริง
#ขอโทษที่ไม่เคยแสดงความคิดเห็นและเป็นนักอ่านเงามาตลอดด้วยค่ะ
#HNY2016
-
อ่านตอนนี้แล้วอิฉันจุก!!! น้องนะทำอะไร ทำไมทำแบบเน้ :z3:
-
ชอบบบบบบ ทุกครั้งที่เหมอกับนะทะเลาะกัน
ชอบบบบ ความเจ็บปวด
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ชนะเหี้ยจริง เรื่องเสมอกับป่านเหมออธิบายแทบตายว่าไม่มีไรกัน ยอมโดนทำโทษยอมตามใจ
ละทีชนะทำ ไม่อธิบายอะไรและผิดสัญญา ชั่วไหมละ
เหมือนที่หลายๆคนรู้สึก รักของชนะเทียบไม่ได้กับของเสมอเลย
บางทีเราก็คิดว่าชนะไม่คู่ควรกับคนพิเศษอย่างเสมอ
ถ้าเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ก็จมอยู่กับโลกเน่าๆใบเก่าของชนะเถอะแม้แต่เพี้ยนรึไร้พายก็ช่วยไม่ได้หรอก เพราะชนะทำตัวเอง
การลากเอาคนดีๆมาทำให้รัก ให้ความหวังมากมายละทำให้ผิดหวังซ้ำแถวบ้านไม่เรียกว่ารักคะชนะ
-
มันเอาอีกแล้วคู่นี้
-
:เฮ้อ: เสมอเอ๋ยยย
กอดปลอบเหมอต้อนรับปีใหม่เลย
-
สงสารเสมอ มีเรื่องให้เสียใจ ช้ำใจตลอดเลย
อยากให้เหมอมีความสุข ถ้าเลิกกับชนะไป เหมออาจมีความสุขมากกว่านี้ #ทีมเหมอ
-
ชนะ นางน่าเบื่อนะ รู้ว่าเป็นมีปัญหาด้านสุขภาพ แต่นางไม่ยอมคุมตัวเองให้ได้เลย
น่าสงสารเสมอ เหมอมันคงเหนื่อยมากจริงๆ เหนื่อยมาตลอดเลย
-
สงสารเสมออออ เกลียดการรอคอยแบบนี้ รอแบบมีความหวัง แต่กลายเป็นความหวังแบบลมๆแล้งๆ
เมื่อไหร่ความรักของเสมอจะมีความสุขนานๆสักที แบบนี้มัน 3 วัน 4 ทุกข์ชัดๆ (จริงๆ มีความสุขกันวันเว้นวันจริงๆ)
ทำไมชนะถึงขัดอะไรนังผู้หญิงรินไม่ได้เลย ทั้งๆที่ ที่บ้านก็ไม่ได้ยินดีกับนางซะหน่อย :m31:
-
ถ้าเสมอถอดใจเมื่อไร ชนะเตรียมลงแดงตาย :katai5:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เริมรำชนะล่ะ
แต่พี่พ่ายของน้องเอาใจไปเลยข่ะะะะ
-
ปีใหม่แล้วยังจะเสิร์ฟมาม่าอี๊กกก :katai1:
ฮ่วย แต่เอาเหอะ นี่ไม่คิดอ่ะว่าชนะจะนอนกะนังริน :m32:
-
ชนะเคลียร์ด่วนๆเลยนะคะ.... ชักช้าเด๋วจะหาเมียให้น้องเหมอซะเลย อย่าลืมนะน้องเหมอนะคนน่ารักไม่ใช่มีแค่ชนะที่มองเห็นนะจ๊ะ. บอกเลยยยย!!
-
ตอนที่ 35
“ไอ้เหมอ มึงไม่ลองโทรไปถามไอ้นะวะ” ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่กำลังทำสีหน้าไม่สบายใจส่งมาให้ ตั้งแต่ที่ไอ้เหมอมาหามันที่บ้านเมื่อคืน มันก็เห็นไอ้เสือเพื่อนยากนิ่งขรึม ไม่พูดไม่จาเหมือนไอ้เหมอคนเดิม เช้านี้ไอ้กวิ้นจึงพาไอ้เหมอไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะ ก่อนจะชักชวนมาเดินห้างสรรพสินค้า แต่ไอ้เหมอก็ยังคงพูดน้อยราวกับกลัวดอกพิกุลร่วงจากปากอยู่ดี
“ไม่ว่ะ” ไอ้เหมอส่ายหน้า หยิบนาฬิกาที่ไอ้กวิ้นมันอยากได้ขึ้นมาดู แต่สายตากลับไม่ได้โฟกัสที่นาฬิกา มันมองเหม่อจนไอ้กวิ้นต้องแย่งนาฬิกามาจากมันเพราะกลัวไอ้เพื่อนซี้จะทำของแพงๆ ตกได้
“ไอ้นะมันอาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่มาไม่ได้”
“หึ! มันจะมีเหตุผลอะไรวะ นอกจากอยู่กับผู้หญิงของมัน” ไอ้เหมอเหยียดยิ้มหยัน มันกำลังเย้ยเยาะตัวเองเมื่อสายตาดันเหลือบไปเห็นคนรูปหล่อของมันกำลังเดินควงคู่อยู่กับผู้หญิงสวยหวานที่ไอ้เหมอนึกไม่ชอบหน้า
“ผู้หญิงที่ไหนวะ?” ไอ้กวิ้นถามอย่างสงสัย เพราะอยู่ที่มหาวิทยาลัย มันก็เห็นไอ้นะเอาแต่บ่นถึงไอ้เหมอตลอด สายตามันไม่ได้เหลือบมองผู้หญิงคนไหนหรือตกลงใจไปกับผู้หญิงที่ให้ท่าเลยสักคน แล้วจะมีผู้หญิงคนไหนมาทำให้ไอ้เหมอกลุ้มใจแบบนี้ได้ล่ะ
ไอ้เหมอยักไหล่ ไม่ตอบคำถาม มันสบสายตากับผู้หญิงคนนั้นที่เหยียดยิ้มมาให้ ไอ้เหมอจึงแค่กระตุกยิ้มกลับไป ก่อนจะพาไอ้กวิ้นเลี่ยงเดินไปทางอื่น
“ไปดูของชั้นบนกันเถอะว่ะ”
ไอ้กวิ้นรีบพยักหน้า ส่งคืนนาฬิกาให้กับพนักงานแล้วรีบตามไอ้เหมอไป
ครืด...ครืด...ครืดดดดดด
ไอ้เหมอสะดุ้งโหยง มันกำลังมองอย่างไร้จุดหมายไปรอบตัว ปล่อยอารมณ์ให้เคว้งคว้างเพราะหัวใจที่ปวดหน่วง กลับต้องมาอารมณ์สะดุดไปกับการสั่นเตือนของโทรศัพท์มือถือเครื่องละสามพันบาทที่ชนะซื้อให้ ทั้งยังหน้าจอแตกอย่างไม่รู้ว่าใครเป็นใครโทรมาอีก
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ เสมอใช่รึเปล่าคะ” เสียงหวานไม่คุ้นหูทำให้ไอ้เหมอขมวดคิ้วมุ่น
“ใช่ครับ”
“รินนะคะ พอดีว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณ ไปเจอกันที่ร้านกาแฟชั้นล่างหน่อยได้ไหมคะ”
ไอ้เหมอนิ่งเงียบไปอึดใจ เพราะไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้หญิงสวยที่มันเจอเมื่อคืน
“คุยตอนนี้เลยก็ได้ครับ ผมมากับเพื่อน คงไปเจอคุณไม่ได้”
“มาเถอะค่ะ อยากคุยด้วยจริงๆ เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายที่คุณคบอยู่ตอนนี้”
ไอ้เหมอลังเลใจแค่เพียงครู่จึงตอบตกลง มันวางสาย หันไปบอกไอ้กวิ้นให้เดินดูของรอ มันมีธุระต้องไปทำนิดหน่อย ไอ้กวิ้นมองมาอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถาม เพราะเห็นสีหน้าไอ้เสือมันแล้วไม่อยากเสี่ยงจะไปขัดอารมณ์มันตอนนี้
ร้านกาแฟที่สาวสวยนัดไว้นั้นเรียบหรูตามสไตล์ร้านกาแฟชื่อดังในห้าง ไอ้เหมอเดินเข้าไปในร้าน ลัดเลาะไปตามโต๊ะต่างๆ เพื่อไปยังโต๊ะที่มีสาวสวยนั่งคอยท่าอยู่
“ชนะล่ะครับ” ไอ้เหมอนั่งลงแล้วตั้งคำถาม มันเห็นคนสวยยิ้มหวานมองมา แต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่ชวนมองเลยสักนิด
“ดูโปรแกรมหนังอยู่ค่ะ รินเลยขอตัวมาซื้อกาแฟให้”
ไอ้เหมอพยักหน้า เหลือบมองลาเต้แก้วโตแล้วก็ได้แต่เงียบ ของโปรดของคนรักมัน สาวสวยก็ยังรู้ ...คงสนิทกันมากพอดู
“แล้วมีเรื่องอะไรจะคุยเหรอครับ”
“สั่งอะไรก่อนสิคะ”
“ไม่ต้องหรอกมั้ง ผมอยู่คุยด้วยไม่นาน กาแฟก็แพง เปลืองตังค์”
“รินเลี้ยงค่ะ”
“ไม่ต้องครับ ผมกินของแพงไม่ค่อยได้”
สีหน้านิ่งขรึมของไอ้เหมอทำให้สาวสวยไม่กล้าดื้อดึงตื้อต่อ
“เข้าเรื่องเลยครับ”
“เสมอเลิกกับนะได้ไหมคะ”
ไอ้เหมอหลุดหัวเราะ เพราะมันคิดว่าประโยคที่ได้ยินนั้นน่าขบขันจริงๆ ทำไมซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้บ้าง ประโยคคลาสสิคที่มักจะได้ยินตามละครทีวีที่คุณหญิงแม่มันโปรดปรานอย่างนี้ ก็มีอยู่ให้ได้ยินในชีวิตจริง
“ไม่พูดกับนะเองล่ะครับ”
“นะไม่ยอมเลิกกับคุณ” ไอ้เหมอเห็นแววเกลียดชังในตัวมันจากดวงตาสวยของผู้หญิงตรงหน้า ก็ได้แต่นึกแปลกใจ ทั้งๆ ที่ก็เพิ่งเคยพบเจอ แต่ทำไมถึงได้เกลียดมันขนาดนี้ก็ไม่รู้
“เหรอครับ” ไอ้เหมอเลิกคิ้ว ยิ้มเย็นมองอีกฝ่าย “คุณก็เลยต้องมาพูดกับผมเอง?”
“รินพูดเพื่อตัวคุณเองนะคะ” สาวสวยเมื่อเห็นว่าไอ้เหมอไม่ยอมโอนอ่อนตามก็ชักสีหน้า “นะไม่ได้รักคุณ”
“งั้นเขารักคุณเหรอ”
“ไม่ได้รักรินเหมือนกันค่ะ” เห็นแววตาเจ็บปวดของผู้หญิงตรงหน้าแล้วไอ้เหมอกลับนึกเชื่อในคำพูดของเธอขึ้นมา ทั้งๆ ที่...ผู้หญิงคนนี้อาจจะกำลังพูดโกหกมาตั้งแต่แรก แต่มันจับความรู้สึกได้ว่าที่เธอกำลังจะพูดต่อจากนี้เป็นความจริง “เขาไม่รักใครอีกแล้วนะคะเสมอ ถ้าคุณไม่อยากเป็นตัวแทนใคร...เหมือนที่รินเคยเป็น ก็เลิกดีกว่าค่ะ”
ไอ้เหมอมองสบตากับอีกฝ่ายอย่างตรงไปตรงมา มีทั้งความรู้สึกเชื่อและไม่เชื่อปะปนกัน แต่มันก็ยังอยากรู้ว่าคุณรินคนสวยกำลังจะบอกอะไรกับมัน
“ริน...เคยมีพี่สาวฝาแฝดค่ะ แด๊ดแต่งงานใหม่กับน้าวิว เราสองคนพี่น้องก็เลยได้รู้จักกับนะ...นะเขาไปอยู่กับน้าวิวที่ออสเตรเลียทุกช่วงปิดเทอม ก่อนที่พวกเราจะไม่ได้เจอกันที่ออสเตรเลียอีกเพราะนะถูกพ่อของเขาส่งไปเรียนที่อเมริกา”
ไอ้เหมอกำลังฟังเรื่องที่คุณรินคนสวยเล่าด้วยหัวใจสั่นไหว แต่มันยังคงรักษาสีหน้าได้ดี ความนิ่งขรึมของไอ้เหมอราวกับไม่มีอะไรมาทำให้สะทกสะท้านได้ ทว่า...ความจริงแล้ว ถ้ามันกำลังยืนอยู่ตอนนี้...ก็คงล้มลงไม่เป็นท่า
“แต่หลังจากนั้นรินกับพี่รันก็ได้ไปเรียนที่อเมริกาด้วย น้าวิวติดต่อหานะให้ ฝากฝังพวกเราไว้กับลุงเกม พวกเราอยู่ที่อเมริกาด้วยกัน ...ตอนนี้ถ้าพี่รันยังอยู่ ถ้าไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น...นะคงยังไม่ถูกเรียกตัวกลับไทย เราคงยังอยู่ด้วยกันที่นั่น”
“ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมผมต้องรู้เรื่องนี้” ไอ้เหมอแสร้งโง่ แม้ตอนนี้มันจะเข้าใจทุกอย่างดีหมดแล้วก็ตาม แต่ก็ยังไม่อยากจะยอมรับ...ไม่อยากจะให้อีกฝ่ายได้เห็น...ความอ่อนแอที่มันซุกซ่อนเอาไว้ในใจ
“เสมอคะ” รินมองผู้ชายตรงหน้าที่ทำตัวโง่เสียเต็มประดา “ยังไม่เข้าใจอีกเหรอคะ จะให้ต้องบอกตรงๆ ไหมว่านะเขารักพี่รัน เขาจะไม่รักใครอีกแล้ว ต่อให้พี่รันเขาจะไม่อยู่แล้ว แต่นะเขาก็ไม่ลืม เขาบอกกับรินว่าเขาจะไม่มีใครใหม่ จะไม่เริ่มต้นใหม่กับใคร”
ไอ้เหมอฟังประโยคจากน้ำเสียงหวานของรินซ้ำแล้วซ้ำเล่า หัวใจของมันราวกับโดนทุบด้วยค้อนหนักๆ หลายต่อหลายครั้ง ถ้อยคำของชนะที่มันได้ยินเมื่อวาน คำว่า ‘ไม่ลืม’ ของคนรัก...คือแบบนี้เองหรือ แล้วทำไมชนะถึงไม่บอกกับมัน...ทำไมเรื่องสำคัญถึงไม่เล่าให้กันฟังบ้าง
“ผมเข้าใจที่คุณพูดนะคุณริน แต่จะให้ผมเชื่อคำพูดจากคุณ ผมคงไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นหรอก เพราะดูยังไงคุณก็อยากให้ผมเลิกกับนะอยู่แล้ว คุณจะพูดยังไงก็ได้ไม่ใช่หรือ”
รินแทบกรีดร้องออกมาด้วยความคับข้องใจกับความสงบเงียบของไอ้เหมอ เธอจิกตามอง เม้มริมฝีปากอิ่มแน่น ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงได้พูดคุยกันเข้าใจยากหนักหนา “รินไม่ได้กุเรื่องขึ้น ถ้าไม่เชื่อคุณไปถามกับนะดูก็ได้”
“อ๋อ ครับ ผมถามแน่ล่ะ ผมต้องคุยกับแฟนของผมเอง ผมไม่อยากต้องฟังความจากคนอื่นแล้วหาเรื่องทะเลาะกับเขา” ไอ้เหมอปากเก่งไปอย่างนั้น เอาเข้าจริงมันยังไม่พร้อมจะคุยอะไรกับชนะด้วยซ้ำ มันคงต้องรอให้ใจของมันพร้อมมากกว่านี้ แต่ที่ต้องพูดไป เพราะมันอยากให้ผู้หญิงตรงหน้าได้รู้ไว้ ว่ามันเชื่อใจชนะมากแค่ไหน ไม่อยากต้องเป็นคนที่ถูกคนนั้นคนนี้ปั่นหัวด้วยคำพูดได้ง่ายๆ แม้เรื่องที่มันได้รับรู้ จะสั่นคลอนความเชื่อใจที่มีก็ตาม
“รินไม่ใช่คนอื่นค่ะเสมอ รินก็เคยอยู่ในสถานะเดียวกับคุณ เป็นตัวแทนของพี่รัน...”
ไอ้เหมอหัวเราะ แต่แววตาของมันกลับว่างเปล่า “แต่ผมคิดว่าคุณเป็นได้ไม่นานเท่าผมใช่ไหม ชนะคงรู้แล้วว่าคุณไม่เหมือนพี่สาว”
“เสมอ!”
ไอ้เหมอค้อมหัวให้เล็กน้อย ใบหน้าของมันยังคงเกลื่อนยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มไม่เป็นมิตร “ผมจะเป็นตัวแทนของใคร หรือเขาจะไม่รักผม ผมก็อยากได้ยินจากเขาเอง”
“คุณนี่มันโง่จริงๆ”
“ใช่ครับ ผมไม่เคยอวดใครเลยว่าผมฉลาด ถ้าคุณหมดเรื่องจะพูดแค่นี้ ผมขอตัวนะครับ” ไอ้เหมอผุดลุกขึ้น มันยืนอย่างมั่นคง ขยับเก้าอี้เตรียมจะเดินออกจากร้าน รินจึงรีบลุกตาม คว้าข้อมือของมันไว้
“เสมอ ยังไงคุณก็หนีความจริงไม่ได้ ต่อให้คุณปิดหูปิดตา แต่สักวันคุณก็ต้องรู้ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงเป็นคุณ คุณอาจจะมีบางอย่างที่เหมือนพี่รัน มีบางอย่างที่นะต้องการ แต่คุณจะไม่ได้ครอบครองหัวใจของเขา เพราะหัวใจของเขา...เป็นของพี่สาวฉัน ฉันเตือนในฐานะที่เคยเจอความเจ็บปวดมาก่อน และไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นเหมือนตัวเอง” สาวสวยเลิกใช้น้ำเสียงหวานหูแล้ว แต่กลับเป็นเสียงกระด้างเพราะไอ้เหมอไม่ยอมโอนอ่อนตาม
“คุณไม่ได้หวังดีหรอกคุณริน คุณแค่จะทวงตำแหน่งตัวแทนของตัวเองคืน เพราะไม่ชอบใจที่ตัวแทนของพี่สาวคือผม ใช่ไหมครับ” ไอ้เหมอยิ้ม มองอีกฝ่ายอย่างรู้ทัน “ไม่รู้ว่าตอนที่นะรักกับพี่สาวคุณ คุณทำตัวแบบไหน แต่ผมว่า...คุณเล่นบทตัวร้ายมาทั้งชีวิตแล้วนะ ทำไมถึงไม่เล่นมันต่อไปล่ะ เพราะยังไงชาตินี้คุณก็ไม่ได้เป็นนางเอก”
“แก...”
“ผมไม่สนใจเรื่องที่คุณเอามาเล่าให้ฟังหรอก แต่ก็ขอบใจที่ได้เปิดมุมมองใหม่ๆ ให้ผมได้เห็น”
“หึ! ไม่สนใจ แต่เมื่อคืนคงนอนรอนะทั้งคืนสิท่า”
“คุณจะบอกผมใช่ไหมว่าคุณรั้งเขาไว้ทั้งคืน” ไอ้เหมอเลิกคิ้ว ยักยิ้มอย่างไม่สะเทือนสายตาที่จิกมองมา
“แค่ฉันพูดเรื่องพี่รัน เขาก็ไม่กล้าไปหาแกแล้ว”
“อืม...คุณนี่มันตัวร้ายจริงๆ ด้วย แต่ว่า...อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ผมไม่มีเวลาว่าง ลดตัวลงไปตบตีแย่งผู้ชายกับคุณหรอก อยากได้ก็เอาไปให้ได้สิ ส่วนผมก็จะนั่งสวยๆ มองคุณทุรนทุรายไปแบบนี้แหละ ผมไม่ง้อหรอกนะ เพราะผมไม่ได้เป็นตัวแทน...หรือเป็นตัวเลือกของใคร”
ไอ้เหมอสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของมือบาง รินเม้มริมฝีปาก ดวงตาแดงก่ำเพราะความคับแค้นใจ ไอ้เหมอเดินตัวตรง อกผายไหล่ผึ่งสมมาดนักเรียนนายร้อย มันองอาจพอจะไม่ให้ใครเห็นว่าตอนนี้ในใจของมันปวดหน่วงแค่ไหน
ออกจากร้านกาแฟมาได้ไอ้เหมอก็เดินช้าๆ ไปที่บันไดเลื่อน แต่เจอกับคนรูปหล่อของมันที่กำลังเดินสวนมาพอดี ไอ้เหมอทำนิ่ง เดินผ่านราวกับคนไม่รู้จัก แต่ข้อมือของมันถูกรั้งไว้
“เหมอ” ชนะเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว “มากับไอ้กวิ้นทำไมไม่บอก ผมเจอไอ้กวิ้นที่ชั้นบน”
ไอ้เหมอดึงแขนออกจากมือของชนะ ใบหน้าของมันนิ่งขรึม สายตามองตรงแต่ว่างเปล่าจนชนะร้อนใจ “เหมอ...เมื่อคืน...ผมขอโทษ ที่ไม่ได้ไปหา”
“เรื่องเมื่อคืนไม่ต้องพูดหรอก ไม่ได้ใส่ใจ”
“เหมอ ผมขอโทษจริงๆ อย่าโกรธผมนะ”
ไอ้เหมอพยักหน้า แต่ท่าทางของมันทำให้ชนะต้องดึงมือมากุมไว้ “ด่าว่าอะไรผมก็ได้ ผมยอมรับผิดทุกอย่างเลย”
“ปล่อยได้ไหม เหมอจะไปหาไอ้กวิ้น” ไอ้เหมอพยายามดึงมือออกแต่ชนะกลับไม่ปล่อย “คุณรินรอนะอยู่ที่ร้านกาแฟ ไปหาเขาสิ”
“คุยกันก่อนได้ไหม” ชนะบีบมือไอ้เหมอเบาๆ เห็นไอ้เหมอพยักหน้าแล้วจึงดึงมือให้เดินตาม
ไอ้เหมอตามชนะมาจนถึงลานจอดรถ มันขึ้นนั่งบนรถคันหรู พิงหลังกับเบาะพลางถอนหายใจ ชนะเดินตามขึ้นมานั่งฝั่งคนขับ กำลังจะติดเครื่องยนต์แต่ไอ้เหมอห้ามไว้
“คุยกันที่นี่ก็ได้ ไม่นานไม่ใช่เหรอ”
“เหมอ...”
“คุยที่นี่ ถ้านะจะไปที่อื่น เหมอจะลง”
ชนะยอมพยักหน้าตามใจไอ้เหมอที่นิ่งจนอดหวั่นใจไม่ได้ “เย็นนี้ให้ผมไปส่งนะ”
“ไม่ต้องหรอก เหมอไปกับไอ้กวิ้นดีกว่า นะต้องอยู่ดูแลคุณรินไม่ใช่เหรอ”
“เหมอ ผมกับรินเป็นแค่เพื่อนกัน” ชนะบอกเสียงนุ่ม “เป็นแค่เพื่อน เหมออย่าหึงเลย ผมไม่เคยคิดอะไรกับริน”
ไอ้เหมอหลุดยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มหยัน “เพื่อนที่ครั้งหนึ่งเคยนอนกับนะหรือเปล่า”
ชนะเงียบ มือแกร่งจับที่ข้อมือของไอ้เหมอแล้วบีบเบาๆ “เหมอ...มันเป็นอดีตไปแล้ว ผมยอมรับว่าผมเคยนอนกับริน แต่ตอนนี้ผมมีแค่เหมอคนเดียว”
“แล้วเมื่อไหร่ที่เหมอจะเป็นอดีตของนะบ้าง” ไอ้เหมอถามกลับ สายตาจริงจังจนชนะดึงตัวมันไปกอดไว้
“ไม่มีทาง...ไม่มีวันนั้นหรอก เหมอเป็นของผมนะ ทั้งปัจจุบัน ทั้งในอนาคต อย่าพูดแบบนี้ ผมเจ็บ เหมอรู้ไหม”
ไอ้เหมอปล่อยให้ชนะกอดตัวมันไว้ แต่สองแขนของมันหมดแรงที่จะยกขึ้นกอดอีกฝ่าย เพราะมันรู้แล้วว่า...รินไม่ได้พูดโกหก
“แล้วทำไมนะไม่บอกเหมอ”
“มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรา”
“ไม่เกี่ยวเหรอ... เขามาอยู่ตรงหน้า แล้วนะก็สนใจเขามากกว่าเหมอ นะจะบอกว่าไม่เกี่ยวใช่ไหม”
ไอ้เหมอถามเสียงแผ่ว มันไม่โกรธเคืองคนรูปหล่อของมันเลย เพราะหัวใจของมันในตอนนี้...เต็มไปด้วยความเสียใจ
“ผมขอโทษ”
เพราะชนะไม่ปฏิเสธ ไอ้เหมอจึงยิ่งเจ็บ เกลียดคำขอโทษที่เหมือนเป็นการยอมรับ เกลียด...ที่คำขอโทษไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย
-
“เป็นฝาแฝด...หน้าคงเหมือนกันมากอยู่แล้วรึเปล่า กับผู้หญิงที่ชื่อรัน เหมือนมากใช่ไหมชนะ”
คำถามของไอ้เหมอทำให้ชนะกอดตัวมันแน่นขึ้น “ใครพูดอะไร...ใครบอกอะไรเหมอมา”
ชนะร้อนรน แต่ในใจของไอ้เหมอเหมือนถูกกรีดจนเป็นแผลลึก มันเจ็บจนเก็บกลั้นความเสียใจไว้ไม่ไหว
“เหมออย่าไปฟังคนอื่น...อย่าไปฟังคำพูดของใคร เชื่อผมนะ เชื่อกันได้ไหม ผมรักเหมอคนเดียว ผมรักเหมอ เหมอได้ยินไหม”
“นะ...พอเถอะ” ไอ้เหมอยกมือขึ้นแตะแผ่นหลังของอีกฝ่าย ชนะไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกจากมัน รัดแน่นจนเจ็บไปทั้งร่าง แต่หัวใจของไอ้เหมอ เจ็บปวดมากกว่าหลายเท่า “พอได้แล้ว...ปล่อยเหมอ”
“ไม่...ผมไม่ปล่อย ผมไม่ให้เหมอไปไหนทั้งนั้น!”
“ชนะ เหมอขอร้อง...เหมอไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว เหมอไม่ไหวแล้วชนะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ” ไอ้เหมอร้องไห้ น้ำตาของมันไหลอาบแก้ม ตาแป๋วๆ วาวน้ำของมันสบมองกับแววตาที่มีแต่ความเจ็บปวดของชนะโดยตรง
“ทำไม...ใครๆ ถึงไม่อยากอยู่กับผม ทำไมถึงต้องทิ้งผมไป ผมทำอะไรผิดเหรอ เหมอสัญญาแล้วว่าเราจะอยู่ด้วยกัน ทำไมถึงพูดแบบนี้!”
ไอ้เหมอไม่ให้เหตุผล มันเปิดประตูจะลงจากรถ แต่ชนะล็อคไว้จากฝั่งคนขับ หันหน้าไปอ้อนวอนแต่คนรูปหล่อไม่ยอมปล่อยให้มันลง
“ผมไม่ให้ไป”
“ชนะ ปลดล็อคประตู”
“ผมไม่ให้ไป! เหมอต้องอยู่กับผม เหมอเป็นของผม เหมอไปจากผมไม่ได้ ผมไม่ยอมให้เหมอไป เหมอได้ยินไหม”
ไอ้เหมอยกมือทุบกระจก ถ้าไม่ปลดล็อคประตูมันก็จะพังออกไปเอง แต่กระจกแข็งแรงกว่ามือของมัน ทุบไปกี่ครั้งก็ไม่สะเทือน กลับยิ่งเจ็บมือมากยิ่งขึ้น มือของไอ้เหมอแดงก่ำ จนชนะต้องรวบตัวมันไปกอดไว้ ไอ้เหมอดิ้นขัดขืน แต่เพราะพื้นที่ไม่เอื้ออำนวยมันจึงใช้เท้าของมันช่วยไม่ได้
“ชนะ ปล่อย!”
“ผมไม่ปล่อย...เหมออย่าทิ้งผม ผมรักเหมอนะ อย่าทิ้งผมเลย”
ชนะอ้อนวอน แต่ไอ้เหมอกลับไม่รู้สึกดีใจกับคำบอกรักที่ได้ยิน “อย่าเอาคำว่ารักที่นะไม่ได้รู้สึกถึงมันมารั้งเหมอไว้ได้ไหม เหมอเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อรัน ไม่ใช่คนที่อยู่ในใจนะ!”
ไอ้เหมอเสียงกระด้าง และชนะก็โต้กลับมาด้วยน้ำเสียงกระด้างไม่ต่างกัน
“อย่าพูดถึงรัน! นี่มันเรื่องของเรา! ไม่ต้องเอาคนอื่นมาเกี่ยว!”
“แน่ใจเหรอว่ารันเป็นคนอื่น! เหมอต่างหากที่เป็นคนอื่น!”
“เหมอ!”
สิ้นเสียงตวาดของชนะ ต่างฝ่ายก็ต่างเงียบ ไอ้เหมอยกมือลูบหน้า พยายามข่มโทสะ ในขณะที่ชนะก็เบือนมองไปอีกทาง ผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่าที่ไม่มีใครพูดอะไร ก่อนชนะจะทนความเงียบไม่ไหว พูดขึ้นด้วยเสียงกระด้าง
“จะเอาไง”
“ก็เลิก ต่างคนต่างไป”
“ผมบอกว่าไม่เลิก! เหมอพูดไม่รู้เรื่องไงวะ!”
ไอ้เหมอขมวดคิ้ว อยากต่อยหน้าหล่อๆ ของอีกฝ่ายแต่มันก็อดใจไว้ได้ มันถอนหายใจ เหม่อมองไปตรงหน้า เพราะเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องสาดอารมณ์ใส่กัน
“เล่าเรื่องคุณรันให้เหมอฟังได้ไหม”
ชนะเงียบ ในขณะที่ไอ้เหมอรอคอย แต่ผ่านไปแล้วหลายนาที คนรูปหล่อก็ยังไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ
“โอเค...ไม่ต้องเล่าก็ได้ งั้นตอบคำถามของเหมอมาก็พอ”
“ผมจะตอบในสิ่งที่ตอบได้”
ไอ้เหมอกำมือแน่น เอื้อนเอ่ยคำถามที่มันกำลังค้างคาใจ “เหมอเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า”
ชนะไม่ตอบในทันที แต่สีหน้าและแววตาที่ไอ้เหมอเผลอหันไปมอง ก็บอกได้เป็นอย่างดี แต่คนรูปหล่อกลับเลือกตอบมันว่า “ไม่ใช่”
ไอ้เหมอยิ้ม น้ำตาของมันกำลังจะไหลลงมาอีกครั้งแต่มันเลือกที่จะเงยหน้าขึ้น “เพราะแบบนี้...เหมอถึงคบกับนะต่อไม่ได้”
“ผมบอกว่าไม่ใช่... ผมรักเหมอ ผมรักเหมอจริงๆ”
“เหมอมีอีกคำถาม”
“ผมไม่อยากตอบแล้ว ผมตอบอะไรไปเหมอก็จะเลิกกับผมอยู่ดี”
ไอ้เหมอยังคงยิ้ม แต่รอยยิ้มของมันบ่งบอกได้ว่ามันเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน
“ชนะ... รักคุณรันมากใช่ไหม”
“...”
“ตอนนี้คุณรันเธอไม่อยู่แล้ว แล้วนะลืมเธอได้หรือยัง”
“...”
“ลืมเธอไม่ได้...แล้วนะจะรักเหมอได้ยังไง” ลืมไม่ได้...แล้วเอาไอ้เหมอไปไว้ตรงไหน ที่บอกว่ารัก...ให้ไอ้เหมอเข้าไปอยู่ในหัวใจหรือเปล่า หรือเพราะพื้นที่นั้น...มีคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว ไอ้เหมอถึงไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไปสักที แค่เปิดประตูหลอกล่อให้เข้าใกล้ แต่พอมองเข้าไป กลับไม่มีที่ให้ตัวเองได้ยืนอยู่เลย
“เหมอ...ผมรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับเหมอ ผมไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้เลยตั้งแต่ที่รันจากไป” ชนะมองไอ้เหมออย่างอ้อนวอน อยากให้มันเชื่อ แต่มันกลับเลี่ยงที่จะสบตากับเขา “ผมขอโทษ...ที่ผมไม่เคยบอก แต่ผมกลัวว่าเหมอจะรับไม่ได้ ผมกลัว...ว่าเหมอจะไม่รักผม”
ไอ้เหมอเจ็บมากเหลือเกิน มันยอมหันกลับไปสบตากับชนะ สายตาของมันเต็มไปด้วยความผิดหวัง ทำไมคนรูปหล่อถึงใจร้าย...ทำไมถึงได้ทำกับมันแบบนี้
“นะไม่สงสารเหมอเลยเหรอ หลอกให้เหมอรัก ทั้งๆ ที่นะไม่ได้รักเหมอเลย”
“ผมบอกว่าผมรักเหมอ! ไม่ได้ยินหรือไง! ทำไมเหมอไม่ยอมเข้าใจบ้าง!”
“เหมอบอกตามตรงว่าเหมอไม่เข้าใจความรักของนะเลย นะลืมคุณรันไม่ได้ แต่บอกว่ารักเหมอ จะให้เหมอคิดว่ามันเป็นความรู้สึกจริงๆ ของนะ...ไม่ใช่ข้ออ้างที่รั้งให้เหมออยู่กับนะงั้นเหรอ... เหมอคิดไม่ได้หรอก มันยากเกินไป”
จบได้แล้ว...ไอ้เหมออยากหยุดไว้แค่นี้ ก่อนความรักที่ยาวนานมาค่อนชีวิตของมันจะทำให้รู้สึกไม่อยากนึกถึง ไอ้เหมอเคยมีความสุขกับความรักของมัน...สุขกับการได้แอบรัก สุขกับการได้มโนเพ้อพกไปข้างเดียว แต่ตอนนี้...มันไม่มีความสุขเลย รู้สึกเหมือนตัวเองโง่เง่า...ถูกหลอกลวงจากคนที่มันรักยิ่งกว่าชีวิตมาตลอด
“ผมขอโทษ อย่าร้องไห้ได้ไหม... ยิ้มให้ผมหน่อย ผมรักเหมอนะ เชื่อผมนะครับ...ผมรักเหมอคนเดียว”
ไอ้เหมอพยายามยิ้ม ชนะเช็ดน้ำตาให้มันแล้วดึงตัวมันเข้าสู่อ้อมแขน ไอ้เหมอก็ไม่ได้ขัดขืน มันปล่อยให้ชนะกอด...อยากซึมซับกับความหอม...และความอบอุ่นจากตัวคนที่มันรักเป็นครั้งสุดท้าย
“ถ้านะรักเหมอ...เราเลิกกันได้ไหม กลับไปเป็นเหมือนตอนที่เรา...เพิ่งเจอกัน กลับไปเหมือนเมื่อสองปีก่อน”
“...”
“เหมอยังรักนะ...รักเหมือนเมื่อวันแรกที่เริ่มรัก แต่ตอนนี้เหมอไม่ขออยู่ตรงนี้ได้ไหม ถ้านะยังลืมใครไม่ได้... นะปล่อยเหมอกลับไปอยู่ในที่ของเหมอได้รึเปล่า เหมออยู่ตรงนี้...เหมออึดอัด เพราะมันไม่ใช่ที่ของเหมอตั้งแต่แรก”
ร่างกายของไอ้เหมอถูกรัดจนแน่น ไหล่ของมันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของคนรูปหล่อ ไอ้เหมอยกมือขึ้นลูบหลังปลอบโยน ไม่ว่าอย่างไร...ความเสียใจของชนะ ก็ไม่ใช่สิ่งที่มันหวัง ทว่า...ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่มันจะปลอบใจ
“เหมอขอโทษนะ...ที่ต้องผิดสัญญา ดูแลตัวเองด้วย”
*******
เพราะไม่เคยหาคำตอบ...ว่าระหว่างเสมอกับคนรักคนแรก ความรู้สึกที่เขามีแตกต่างกันอย่างไร วันนี้ถึงต้องมาสูญเสีย เอาแต่เห็นความสุขตรงหน้า ฝังเรื่องราวที่ผ่านมาไว้ในใจจนหมดสิ้น คิดแค่ว่าถ้าเสมอไม่รู้...ความสุขของเขาจะยังคงมีอยู่ต่อไป คาดหวังไว้จนถึงตลอดชีวิต ทว่า...ไม่มีอะไรได้ดั่งใจหวัง
คนหนึ่งไม่สามารถลืมได้ เพราะเคยรักมาก...กับอีกคนที่ชัดเจนอยู่ในใจ นึกถึงทีไรต้องคลี่ยิ้ม มีความสุขที่ได้อยู่ด้วย ชอบทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้ม หวงเวลามีใครเข้าใกล้ ห่วงใยเวลาที่ไม่รู้ความเป็นไปของอีกฝ่าย
ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลนั้น...ถ้าไม่เรียกว่าความรักแล้ว...ให้เรียกว่าอะไร ทำไมเสมอถึงบอกว่ามันเป็นข้ออ้าง...ทำไมถึงคิดว่าเป็นเรื่องโกหกแล้วตัดสินใจทิ้งกันไป
ยื้อไว้แค่ไหน...เหนี่ยวรั้งไว้ยังไง แต่เสมอที่เคยร่าเริงมีสีหน้าที่เจ็บปวดเหลือเกิน น้ำตาก็ไหลออกจากดวงตาแป๋วซื่อใสไม่ขาดสาย แล้วจะเป็นไปได้อย่างไร...ที่จะให้เสมออยู่ข้างๆ เขาได้อย่างมีความสุข
ก๊อกๆๆๆๆ
กระจกถูกเคาะ ชนะที่แนบใบหน้าไปกับพวงมาลัยเงยขึ้นมอง ดวงตาของเขาแดงก่ำและยังคงรื้นไปด้วยน้ำ พอเห็นว่าคนที่เคาะเป็นสาวสวยที่เขาปล่อยให้รออยู่ที่ร้านกาแฟจึงเลื่อนกระจกลง
“นะเป็นอะไรรึเปล่า รินรออยู่ที่ร้านกาแฟตั้งนาน”
“เปล่า” ชนะปฏิเสธ มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยดวงตาแข็งกร้าว “ขึ้นรถสิ”
“อืม” รินพยักหน้า เดินอ้อมมาขึ้นนั่งอีกฝั่ง ปิดประตูแต่ชนะยังไม่ออกรถ
“ไปพูดอะไรกับเสมอ”
รินนิ่งเงียบ มองคนข้างกายอย่างหวาดหวั่นในใจ เพราะสายตาอันตรายนั้นทำให้นึกอยากลงจากรถ แต่ประตูถูกล็อคไว้ “เปล่า”
“ตอบผมมา”
น้ำเสียงกระด้างของชนะทำให้รินตัวสั่นเล็กน้อย ร่างบอบบางแนบชิดเข้ากับประตู รักษาระยะห่างจากผู้ชายที่เธอรับรู้ถึงความอันตรายตรงหน้า “แค่...แค่บอกเสมอเรื่องของพี่รัน”
“รินรับปากผมแล้ว ทำไมถึงผิดคำพูด”
รินเม้มริมฝีปากแน่น “แล้วนะจะหลอกเสมอไปจนถึงเมื่อไหร่”
“ผมไม่เคยหลอกอะไรเสมอ”
“แต่ก็ไม่เคยพูดเรื่องพี่รันใช่ไหมล่ะ”
“รันเป็นแค่อดีต” ชนะบอกย้ำ...เขาย้ำกับตัวเองตลอดเวลาว่ารันอยู่ตรงไหนในใจของเขา ไม่เคยละเมอเพ้อหา นึกถึงบ้างในยามที่ต้องอยู่กับตัวเองในบรรยากาศเหงาๆ แต่ตั้งแต่ที่มีเสมอ... ชนะไม่เคยเหงาเลยสักครั้ง ไม่เคยหวนนึกถึงรันในเวลาที่อยู่กับเสมอเลยสักที... คิดแค่ว่า...ในที่สุดก็ได้เจอแล้ว คนที่เขาอยากจะอยู่ไปด้วยตลอดชีวิต เจอคนของเขาเสียที ทว่าตอนนี้...กลับถูกอีกฝ่าย...ขอให้ปล่อย
“นะพูดแบบนี้ได้ยังไง! ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนทำให้พี่รันต้องตาย แต่มาพูดแค่ว่าพี่รันเป็นอดีตอย่างนั้นเหรอ! จะให้ไอ้หัวเกรียนนั่นมาแทนพี่สาวของรินใช่ไหม!”
ชนะนิ่งขรึม จ้องมองรินที่กำลังโวยวายใส่จนอีกฝ่ายยอมเงียบเสียง
“ผมจำได้ไม่ลืมว่าตัวเองทำอะไรไว้ ไม่ต้องย้ำ”
“นะ รินขอโทษ...”
“ผมดีใจที่ได้เจอ แต่ถ้าเจอแล้วมาสร้างปัญหาให้กันอย่างนี้ รินกลับไปดีกว่าไหม ให้ผมทำดีด้วยคงทำไม่ได้แล้ว บอกตามตรงว่าผมเกลียดรินขึ้นมาแล้วจริงๆ ตอนที่ทำให้ผมกับรันผิดใจกัน ผมยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเกลียดรินอย่างนี้มาก่อนเลย”
“นะ...”
“กลับไปที่ออสเตรเลียเลยก็ได้ ไปคืนนี้ไหม ผมซื้อตั๋วให้”
ถูกไล่ซึ่งๆ หน้า สาวสวยอย่างหยาดน้ำรินก็คงทนหน้าด้านอยู่ไม่ไหว จากที่แพลนไว้ว่าจะอยู่กับคนรูปหล่อไปจนถึงเดือนหน้า กลับต้องล้มเลิกแผนการหว่านเสน่ห์ของตัวเอง
“ไปที่สนามบินเลยก็แล้วกัน ผมจะให้คนที่บ้านเก็บกระเป๋าเอาไปให้ที่นั่น”
ชนะรวบรัด ติดเครื่องยนต์แล้วพาสาวเจ้าไปที่สนามบินทันที
“ผมส่งแค่นี้” ชนะบอกเสียงเรียบ จอดรถไว้ตรงหน้าอาคารผู้โดยสารขาออก ยัดเงินใส่มือของสาวสวยลูกเลี้ยงของแม่แล้วก็ปลดล็อคประตูให้เธอลงจากรถไป
“นะ... นะจะโทษรินไม่ได้หรอกนะ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะนะลืมพี่รันไม่ได้ นะไม่จริงใจที่จะบอกเสมอ รินบอกให้แทนก็ถูกแล้วนี่ เสมอจะได้รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหน!”
“ผมขอร้องให้บอกเหรอ...” ชนะย้อนถาม ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองสาวสวยตรงหน้าที่ขยับถอยหนีไปชิดประตู “มันไม่ใช่เรื่องของริน มันเป็นเรื่องของผมกับแฟน ถ้าคนอื่นไม่พูด มันจะไม่ยุ่งอย่างนี้”
“ต่อให้รินไม่พูด แต่ถ้าเสมอรู้เข้าสักวัน มันก็ต้องพัง”
“แต่มันคงไม่พังย่อยยับแบบนี้แน่ ผมมั่นใจ” ชนะตั้งใจจะบอกกับเสมอของเขาในตอนที่พาไปอเมริกา ตั้งใจจะสารภาพทุกอย่าง บอกเสมอว่าเขาเคยรักใครคนหนึ่งมาก่อน แต่ตอนนี้นั้นรักเสมอมากแค่ไหน ทว่า...มันคงไม่ทันแล้ว คำว่ารักของเขากลายเป็นแค่ข้ออ้างไปเสียแล้ว
“รินก็มั่นใจว่าไม่มีใครทนคบกับผู้ชายที่ลืมคนรักเก่าไม่ได้หรอกชนะ” รินบอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เห็นความมั่นใจของคนรูปหล่อตรงหน้าแล้วก็นึกขำ ก่อนจะสำทับด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ในโลกนี้...ไม่มี”
“ลงไป” ชนะบอกเสียงกร้าว แต่สาวเจ้าก็ยังคงยิ้มหวานส่งมาให้
“หาคำตอบให้ตัวเองละกัน ว่ากับคนที่ตายหรือคนที่ยังอยู่ คนไหนกันแน่ที่นะรัก ถ้าหาคำตอบไม่ได้ ชาตินี้ก็อยู่กับใครไม่ได้หรอก มีแต่คนเขาจะทิ้งไป อ้อ...เสมอน่ะ เท่นะ คนแบบนั้นคงไม่อยู่รอนะลืมพี่รันไปทั้งชาติหรอก อย่างน้อยรินคนหนึ่งล่ะที่คิดจะจีบ คงเป็นสามีที่ดีกว่าใครบางคนแถวนี้”
“ริน! ผมบอกให้ลงไป!”
“ไม่ต้องไล่ ไปแน่ นี่แค่เอาคืนที่นะเคยทำให้รินเจ็บก็เท่านั้นแหละ สะใจแล้ว กลับแน่นอน ยังไงก็ขอ...ให้ผิดหวังไปทั้งชาติ”
ชนะกัดฟันกรอด กำพวงมาลัยแน่น เพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอไปทำร้ายสุภาพสตรีเข้า สาวสวยเมื่อได้กวนอารมณ์คนรูปหล่อจนพอใจแล้วก็เปิดประตูลงจากรถไป ชนะรีบเคลื่อนรถออกทันที ที่ที่จะไปต่อจากนี้คือบ้านของเพนกวิ้น เขายังไม่ได้ตอบรับคำขอเลิกของเสมอ ยังไม่ได้บอกว่าจะปล่อย ให้เวลาเสมอหน่อยก็ได้... แต่อย่างไรเสีย...ก็ไม่ให้ไปจากเขาแน่นอน
คนที่อยู่กับคนที่ตาย... แน่นอนว่าความรู้สึกที่เขามี...มันบอกปริมาณความแตกต่างไม่ได้ แต่ช่วงเวลานั้นไม่ได้ทับซ้อนกันอย่างแน่นอน เขาขอโทษ...ที่เขายังไม่ลืม แต่ความรักที่เขามีให้กับเสมอไม่ใช่เรื่องโกหก ทำอย่างไรเสมอถึงจะเชื่อ มีทางไหน...ที่จะแทนความรู้สึกที่เขามีให้เสมอได้
‘ผมรู้...ว่าผมเป็นคนไม่ดี ผมรู้ว่าทำให้เหมอเสียใจมากแค่ไหน แต่เราไม่เลิกกัน...ไม่ได้เหรอ อย่าทิ้งผมไปเลย ผมจะอยู่ได้อย่างไร...ถ้าเหมอไม่อยู่กับผมแล้ว ผมเห็นแก่ตัว...แต่ผมก็รักเหมอมากจริงๆ ผมขอโทษ ให้อภัยผมนะครับ’
เสมออ่านข้อความของเขาแล้ว แต่ไม่ยอมตอบกลับ เขาโทรหา กดเบอร์ที่เขาจำได้ขึ้นใจ และใช้ติดต่อเสมอมาตลอด แต่กลับโทรไม่ติด เสียงตอบรับอัตโนมัติเป็นเพียงเสียงผู้หญิงที่บอกแค่เพียงว่าหมายเลขที่เขาโทรไปยังไม่มีการเปิดใช้บริการ เฟซบุ๊คของเสมอ...ก็บล็อคเขาหลังจากที่เขาส่งข้อความไปหา เสมอกำลังหนีเขา...และคราวนี้เขาไม่มั่นใจเลยว่าถ้าเขาตามจนเจอแล้ว...เสมอจะยอมกลับมา
......................................................TBC..........................................................
Happy New Year ค่ะ มาถึงจนได้กับจุดนี้ เสมอคงสตรองไม่ไหวแล้ว ขอโทษที่น้องต้องผิดสัญญากับคนที่น้องรัก แต่คิดว่าเสมอคงจะมีความสุขถ้าหากว่าชนะยอมปล่อยจริงๆ ขอโทษลูกสามีที่ให้น้องเหมออยู่เคียงข้างต่อไปไม่ได้ ใครอ่านรักเสมอมาตั้งแต่เริ่มแรก คงรู้ว่าเราจะพามาจนถึงจุดนี้ :sad2:
ไม่โกรธกันนะ ที่ของขวัญปีใหม่ไม่ใช่น้ำอ้อย แต่เป็น...น้ำตาของไอ้เหมอ
-
ผิดหวังกับชนะ
-
เพราะก่อนหน้านี้แจกอ้อยหมด อ้อยเลยโตไม่ทัน ไม่เป็นไร เราเข้าใจ ถ้านะพูดซะอย่าเอาแต่อ้ำอึ้ง มันก็คงนี้ ตัวเองไม่เคลียร์เอง มันเป็นเรื่องที่เสมอจะต้องเจ็บปวดอยู่แล้ว เอาใจช่วยเสมอนะ
-
สงสารเหมอดีแล้วละ อย่าอยู่กับคนที่ลืมอดีตไม่ได้เลย อยากอ่านต่อมากๆฮืออออิน
-
ถ้าก้าวผ่านจุดนี้ไปได้ ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่
-
:mew6: :mew6:
-
และแล้วก็มาถึงวันนี้จนได้ วันที่เสมอไม่ได้หน้ามืดตามัวยอมลงให้แต่กับชนะฝ่ายเดียวตอนนี้เสมอยืนขึ้นเพื่อปกป้องใจของตัวเองบ้างแล้ว บอกเลยว่ารอคอยตอนนี้มากลุ้นว่าเมื่อไหร่จะมาถึงสักทีเอาจริงๆถ้าไม่มีชนะเสมอมันก็ผู้ชายแมนๆคนนึงนะออกจะแมนมากกว่าชนะด้วยซ้ำ และคิดว่าคราวนี้เหมอมันคงไม่ยอมกลับไปง่ายๆหรอกมันเจ็บขนาดนี้อย่างน้อยก็คงถอยออกมาตั้งหลักพักใหญ่ๆแหละ เข้มแข็งนะเสมอเราจะเป็นกำลังใจให้นายอยู่ตรงนี้นะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บอกได้คำเดียวว่าสมน้ำหน้า คนเราเมื่อถึงจุดที่ทนไม่ไหวอะไรก็รั้งไว้ไม่อยู่หรอก กลัวใจเสมอจะเจ็บแล้วไม่จำ แค่เห็นหน้าชนะมาง้อ ก็คงจะให้อภัยในทันที....
-
ชนะจะยังมีโอกาสอยู่ไหม ลืมคนรักเก่าไม่ได้แต่ก็ไม่ได้เอามาเป็นตัวแทนของใคร
แค่ชนะเจอคนที่อยากจะเริ่มต้นใหม่ อยากจะมีรักใหม่อีกครั้ง ถ้าต้องรอให้ลืมรักเก่าที่รักมาก ต้องทำยังไง
ชนะช้าไป ช้าไปจริงๆที่ทำให้เหมอต้องรับรู้เรื่องราวจากปากของคนอื่น
สงสารทั้งคู่ รักมากเจ็บมาก ขอให้มีทางออกนะชนะ เหมอจะให้โอกาสกับคนที่รักได้ไหม
-
o8 เรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร
จุดที่เสมอทนไม่ไหว เหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่หล่นทับลงมา เสมอไม่ได้หนีหายไป เสมอขอแค่กลับไปจุดเดิม จุดที่เสมอยังรักชนะ แต่ไม่สามารถอยู่ในสถานะแฟนได้ :ling3: บอกตามตรงเราร้าวเลยเหอะพออ่านตอนนี้จบ เราว่าเสมอก็ไม่ผิดที่ขอชนะอย่างนั้น เพราะอะไรจะเจ็บเท่าการถูกคนที่รักหลอก เสมอไม่เคยมั่นใจในตัวเองอยู่แล้วกับการรักกับชนะ เสมอคิดว่าตัวเองดูไม่ดี อยากทำนม แต่พอชนะบอกว่ารัก เสมอถึงได้ทุ่มหมดหน้าตักขนาดนี้ เราคงปลอบเสมอได้แค่เพียง พักนะแล้วกลับมาสตรอง :a2:
ส่วนชนะ เราว่าเราเข้าใจชนะนะ เพราะตอนที่อยู่กับเสมอ มันมีแต่ความสุข เป็นช่วงเวลาที่เป็นตัวของตัวเอง ได้ยิ้ม ได้หัวเราะแบบเต็มเสียง ถ้าจะเลือกปิดไว้ก่อนเพื่อยื้อเวลาของความสุข ชนะก็มีสิทธิ์แหละ ไม่มีใครอยากเล่าเรื่องที่อาจทำให้เสียคนที่รักไปหรอก แถมชนะก็แพลนจะบอกเสมอที่อเมริกาอยู่แล้ว :เฮ้อ: ได้แต่บอกให้ชนะใจเย็นอย่าเพิ่งสติแตก โทรหาเพี้ยนซะเหมือนที่ทำตอนไปเกาะแหละ (คิดอะไรไม่ออกบอกพี่เพี้ยน). ชนะจะได้สตรองพอที่จะหาหนทางมาง้อเสมอ
สุดท้าย น้องรินคะ :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
#รักเสมอ #ยอมหน่วงรับปีใหม่เพื่อให้เสมอคนใหม่ได้สตรอง
-
ดีแล้วที่เสมอเลือกอย่างนี้ หวังว่าชนะจะชัดเจนกับความรู้สึกซะทีนะ ไม่อยากได้น้ำตาเสมอเป็นของขวัญปีใหม่เลยย :hao5: :hao5:
-
จริงๆก็เหมือนนะจะลืมแล้วนะ เท่าที่อ่านดู แต่แค่รันยังมีอิทธิพลอยู่ในใจเท่านั้นเอง ส่วนเสมอ สู้ๆน๊าตะเอง ดีใจที่ในที่สุดก็ยอมใจแข็งได้สักที
-
ชนะโคตรเห็นแก่ตัวเลยน่าเกลียดจริงๆคนแบบนี้ กี่ครั้งแล้วทำเหมอเสียใจ คบมาขนาดนี้แล้วยังไม่แน่ใจตัวเองอีกหรอ ไอ้ผช.เฮงซ_ยอยู่กับโรคบ้าๆของแกไปคนเดียวเหอะ :z6:
-
:hao5: ชะน๊า :hao5:
-
ชนะผิดที่ปิดบังอดีตเพราะกลัวเสมอรับไม่ได้ เสมอผิดที่ไม่หนักแน่นไม่เชื่อใจ ถอยคนละก้าวตั้งหลักกันก่อนนะ ใจเย็นๆ
-
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง เหมอเด็ดขาดซะที ชะน้าต้องตัดสินใจละ จะอยู่กับอดีต หรืออยู่กับปัจจุบัน...#ทีมเหมอ :เฮ้อ:
-
รักเหมอ กอดลูกเหมอ รักมากกว่าเดิม
ยิ่งรู้จักยิ่งรักมากกว่าเดิม ไม่เป็นไรนะลูก
เหนื่อยก็พัก :กอด1:
ส่วนน้องนะ เราทีมน้องนะด้วยว่ะตอนนี้ :laugh:
ไม่รู้ดิ หัวใจมันบังคับกันไม่ได้นิ
การที่รักใครมากๆสักคนจะให้ลืมมันเป็นเรื่องยาก รึอาจขะเป็นไปไม่ได้
เข้าใจลูกเหมอ แต่ก็เข้าใจนะเรื่องนี้
#แค่เฉพาะเรื่องนี้นะเว้ย แต่ที่แกผิดสัญญาว่าจะตามไปแล้วไม่ตามไปบ้านกวิ้น ป้าไม่ให้อภัย :angry2:
สำหรับเราไม่ต้องลืมก็ได้ ถ้านะลืมไม่ได้จริงๆ
ขอเเค่รักน้องเหมอจริงๆ รักโดยที่ไม่ได้เห็นเหมอเป็นตัวแทนของใคร
#รักฉันเท่าที่ใจเธอจะรักได้
ในมุมมองของเรา เราว่ามันไม่ต่างอะไรกับที่เพี้ยนไม่ลืมพี่กิ๊ฟนะ
แต่ยังไงก็รักเหมอ เข้มแข็งนะลูก เดินต่อไปไม่ไหวก็หยุดพัก
คงไม่มีรักไหนที่ดีทุกวัน แต่ถ้าเราผ่านพ้นมันไปได้ เราก็จะแกร่งขึ้นในโลกของความรัก
รักเหมอที่สุด แต่ที่รักมากกว่าคือคนเขียน
รอตอนต่อไป อยากชนะทุรนทุรายบ้าง 555
#เราก็S ว่ะเธอ อยากเห็นชนะมันทุ่มเทเพื่อเพราะเหมอบ้างดูสิว่าพระเอกไร่อ้อยเราจะทำยังไงให้ได้ตัวได้ใจเมียรักคืน 555
:L2: :กอด1: :L1: :pig4:
-
เราว่ามันเป็นไปตาม step ของการจะเริ่มต้นใหม่นะ มุมนี้เราเข้าใจชนะ แต่กลับกันร้อยทั้งร้อยเราว่าก็ไม่มีใครอยากที่จะเจอสถานการณ์แบบนี้แน่นอนอ่ะ เพราะมันเจ็บมาก สู้ๆน้าทั้งสองคน ช่วงนี้ห่างกันสักพักก็ดีนะ เวลาอาจทำให้อะไรๆดีขึ้นก็ได้
สุดท้าย happy new year Na kaaaa
-
สะใจดี
-
ก็ไม่จริงใจนี่
-
ปีที่แล้วชีวิตเราก็เป็นแบบนี้ ปีนี้เราก็ยังอยู่กับ ผู้ชายคนเดียวกันกับปีที่แล้ว สู้ๆนะเสมอ :mew2:
-
สงสารเสมอ เอาใจช่วยเหมอ #ทีมเหมอ
-
เหมอคงสตรองไม่ออก สู้ๆนะ
อย่างน้อยเหมอก็ยังมีคนที่รักเหมอจริงๆอีกหลายคน
ทั้งคุณแม่ คุณพ่อ พี่หมัย กลิ่น แล้วก็เรา สู้นะเหมอ
-
ถ้าต้องให้ทนกับคนที่รักเราแต่เพียงปาก แต่ใจยังรักใคร ถึงรักแค่ไหนก็ไม่ไหวจะทน เพราะที่ผ่านมากี่ครั้งที่เหมอต้องร้องไห้ กี่ครั้งที่ยอมเพราะรักชนะ
ตอนนี้เหมอยังไม่หมดรัก แต่ใจเหมอหมดแรง
ส่วนชนะ สู้เพื่อรักเป็นรึเปล่า ไม่ใช่ลงโทษ ไม่ใช่กักขัง แต่พิสูจน์ด้วยหัวใจ ว่ารักที่พูด คือรัก"เสมอ"
-
:o12: :o12: :o12: :o12: สงสารเสมอ
-
หวังว่าชนะจะจำบทเรียนราคาแพงนี้นะ ใจคนเราบังคับไม่ได้ค่ะ เราเข้าใจแต่ต้องเข้าใจเหมอด้วยเนอะว่าสักวันใจมันอาจจะพังได้ เรื่องแบบนี้ค่อยๆเล่าก็ได้คิดว่าเหมอต้องเข้าใจ เหมอมาสายนางฟ้าอยู่แแล้วช้ะม้ะ แต่เรื่องมันเกิดไปแล้ว ถอยหลังมาคิดดีๆก็ได้ ยังไงเสมอก็ไม่ไปไหนยังอยู่ที่เดิม ที่ๆเขาอยู่แล้วสบายใจก่อนหน้านี้ ทำอะไรให้มันมั่นคงค่ะ เสมอเราเทพีมาจุติชัดๆเลยค่ะ ขนาดนี้ยังรักชนะอยู่เลย ชนะก็ทำอะไรให้มันชัดเจนเนอะ คนเก่าเราก็เก็บเอาไว้ในใจ ค่อยๆทำให้เสมอเข้าใจก็ได้ แต่เสมอจะเหนื่อยเกินไปจนขอยืนที่เดิมไหมนั่นอีกเรื่องเนอะ555555555
-
:hao3: เหมอทำแบบนี้ก็เข้าใจนะ เมื่อมันตึงเกินไปก็อยากจะหลุดออกมาบ้าง
-
ดราม่าจะหนักมากไหม ทนรับอะไรหนักๆไม่ไหว T_T
-
เหมอสตรองมากๆค่ะ
จะมีสักกี่คนที่ทำได้อย่างเหมอ
ฟังแล้วตัดใจเดินออกมา
ร้อยทั้งร้อยมีแต่อยากกลับไปหาชนะ ยอมทุกอย่าง
แต่เสมอยังมี self respect นะ ไม่ได้ก็ไม่เอา
รักเหมอมากๆเลยค่ะ สเตย์สตรองนะคะลูกเหมอ
เรื่องของชนะ คนอ่านก็ตะหงิดๆกันมาตั้งนานแล้ว
เรื่องของรันเป็นอะไรที่ชนะไม่สามารถพูดถึงได้
บางครั้งไม่ใช่ว่าไม่อยากลืมแต่มันลืมไม่ได้
เรื่องรันนี้เป็น Trauma เป็นสิ่งสะเทือนใจสำหรับชนะ
ที่ต้องไปหาจิตแพทย์
ความรักของทั้งสองเท่าที่ผ่านมามันเป็นไปได้
เพราะว่าความรักของเหมอมันมากพอที่จะเอามาเหนี่ยวรั้งทั้งคู่
เหมอยังไม่เข้าใจว่าเจ้าชายนะของเหมอไม่เพอร์เฟค นางมีข้อบกพร่อง (Flaws)
เหมอเห็นชนะเป็นเจ้าชาย เหมอยังไม่เห็นเนื้อในของชนะว่าบอบช้ำขนาดไหน
ห่างกันสักพักก็ดี ชนะจะได้จัดกระบวนการความรู้สึกของตัวเอง
จะได้รู้ว่าเหมอสำคัญมากพอที่จะก้าวข้ามจุดนี้ ไปรับการรักษาให้เต็มที่ไหม?
เพี้ยนเองก็น่าจะถึงเวลาที่จะอธิบายให้เหมอฟัง
ว่าชนะเจออะไรมาบ้างแลกกับการที่ต้องโตมากับวิว
เหมอก็ไม่ผิดที่จะเรียกร้องให้ตัวเอง
ชนะเอกก็ต้องเลือกที่จะกอดเงาหรือตัวอุ่นๆ
ส่วนรินเองก็ไม่น่าจะพ้นแพ้ภัยตัวเองหรอก
ธาตุแท้เป็นแบบนี้ก็ไม่มีผู้ชายที่ไหนเอามาเป็นแฟนจริงจัง
ไม่ได้เข้าข้างใคร
รักเด็กสองคนนี้เท่าๆกัน
-
สตรองนะลูกเหมอ
สู้ๆ นะชนะ
/ปาดน้ำตา
-
:mew4: :mew4:
-
ชะน้าาาา เค้าเข้าใจตัวววว เค้าเข้าใจ ไอ้ฟีลลืมคนรักเก่าไม่ได้นี่เข้าใจค่าาาา
แต่ไม่เข้าข้างนะ เราทีมเหมอ เราเห็นด้วยว่าเหมอผิดสัญญาซ้ำๆ เหมอทำในสิ่งที่รับปสกไม่ได้ แต่ใจคนเราว่าถ้ามันทนไม่ไหวก็ไม่ควรทนอะค่ะ...
-
สงสารทั้งสองคนเลย แต่สงสารเหมอมากกว่า
นะจะทำไงต่อไปล่ะ
ถึงจะสงสารนะ เข้าใจที่นะคิด แต่เราทีมเหมอนะ
แต่ก็แหย่ขาไว้ทีมนะด้วยเหมือนกัน 5555
งานนี้สงสัยต้องถึงมือ เท็นเท็น อีกแล้วล่ะมั้งอิอิ :hao7::hao3:
-
ช่วงนี้น้องเหมอเสียใจตลอดเลย
-
เหมอทำดีแล้ว ถึงชนะจะคร่ำครวญว่ารักเหมอ จะตายถ้าไม่มีเหมอ ทำไมเราไม่สงสารชนะ เพราะชนะยังรักแรกอยู่ ก็อยู่กับรักแรกไปแบบนี้แหละ สำนึกได้ว่ารักเหมอจริงขาดเหมอ รู้ไม่ได้อย่างที่พูดก็ไปตามหัวใจเหมอกลับให้ได้แล้วกัน รู้ทั้งรู้ว่าเหมอรักตัวมากแค่ไหนทำอะไรแต่ละอย่างเอาแต่ใจไม่เคยนึกสนใจความรู้สึกเหมอ รักเหมอเพราะเห็นแก่ความสุขของตัวเอง โกรธชนะมาก #รักเหมอส่งกำลังใจให้เหมอ
-
:katai1: อะไรนี่ สงสารเหมอ แต่ก็เข้าน้องนะ เรื่องนี้คนผิดคือนังเจ๋อนังริน ที่สาระแนรีบสกัดดาวรุ่ง
-
แบบนี้ดีแล้ว ให้เสมอหยุดที่จะวิ่งตามความรัก
หยุดที่จะต้องรักษาความรักไว้ด้วยมือของตัวเอง
มันถึงเวลาที่จะให้ชนะจะต้องเป็นฝ่ายรักษาความรักของตัวเองบ้าง
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ. น้องป่านอยู่ไหนปลอบพี่เหมอด่วนๆๆเลยค่ะ
ออกฝึกสองเดือนรวบรัดเลยจ้า.
บอกเลยนะคะถ้างานนี้ชนะไม่กระอักเลือดมีเคืองนะคะ. :fire: :fire: :fire:
-
#ทีมชนะ
ถึงไม่รู้ว่าทำไมรันต้องตาย แต่ชนะก็ไม่ควรจะโดนแบบนี้ น้องรินคนสวยน่าตบจังเลย
เสมอถ้าอึดอัดก็ห่างงออกมา แต่ถ้าอึดอัดบ่อยๆ มันจะกลายเป็นเฉยชาไปไหมลูก
-
เราเข้าใจนะว่าเรื่องแบบนี้มันยากที่จะบอก มันยากที่จะพูด. และมันแย่กว่าที่เขาคนนั้นได้รู้เรื่องนี้จากคนอื่น
คนที่ได้ฟังมันเจ็บ มันทำใจลำบาก
เราว่าเวลาและความจริงใจเท่านั้นหละที่จะช่วยเยียวยาบาดแผลในครั้งนี้ได้
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลยนะ
-
ทีมเหมออออออ หนูสู้ๆนะ
-
อาจเพราะเราไม่เคยมีความรักมั้ง เราเลยคิดว่าเสมองี่เง่า
อาจเป็นเพราะเราอ่านในมุมมองของชนะด้วย เราเลยรู้สึกว่าเสมอเองก็ไม่เคยรอฟังอะไรชนะเลย ทั้งๆที่เราเป็นทีมเสมอมาตลอดนะ ไม่รู้ดิ มันเหมือนกับว่าถ้าเราชัดเจนขนาดนี้แล้ว มันยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าเราจับมือกันแน่นพอแล้วก็คงถึงเวลาที่ต้องปล่อย
ชนะอาจผิดนะที่สัญญากับเสมอว่าจะมาหาแล้วก็ไม่มา แต่คนรักกันก็ไม่ควรจะหนีเมื่อไม่เข้าใจกันดิ มีอะไรก็ควรจะคุย ถามเขาให้แน่ใจก่อน การหนีปัญหาไปที่อื่นไม่ชวยให้อะไรดีขึ้นอยู่แล้ว
เหมือนเรื่องรัน เหมอฟังแต่รินเหมอไม่เปิดใจฟังชนะมั้ง ไม่ให้โอกาสชนะได้อธิบายบ้าง จะบอกว่าเหมอเป็นตัวแทน ทั้งคำพูดและการกระทำขนาดนี้มันยังไม่พอที่จะทำให้เหมอเชื่อมั่นในนะได้เลยหรอ
เหมอบอกว่าเหมอชอบเวลาตอนแอบชอบมากกว่า แสดงว่าเหมอก็รักตัวเองมากกว่าที่เหมอรักชนะ
คนเรามีอดีตเสมอ แต่ข้างหน้าเรามันคือปัจจุบันและอนาคต เรามองตอนนี้ปัจจุบันไม่ดีกว่าหรอ อดีตมากสุดก็แค่บทเรียน อย่าเอามันมาเป็นตัวชี้อนาคตดิ แค่ศึกษาไม่ให้เราผิดพลาดซ้ำสองก็พอแล้ว
จาก บุคคลที่อาจจะไม่เข้าใจความรักเลยก็ได้
ปล.อย่ารำคาญเรานะ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราเพ้ออะไร แค่อาจจะหาที่ระบายพอดี อิ๊อิ๊
ปล.2 ทีมเสมอคนเดิมเพิ่มเติมคือทีมกวิ้น
-
สงสารชนะ ใครจะลืมรักเก่าได้ ยิ่งคนที่ตายไปแล้วยิ่งยากเข้าไปใหญ่ หวังแค่ความรู้สึกที่มีต่อเสมอคือความจริง :hao4:
-
happy new year มาม่าน้ำตานอง :sad4:
มาถึงขนาดนี้แล้วก็ถึงจุดที่เสมอต้องถอยออกมาแล้ว ใครจะทนได้อ่ะโกหกแบบนี้จริงๆแล้วรักเสมอหรือป่าว
เราอยู่ทีมเสมอนะหมดเวลาที่จะไล่ตามแล้วถึงเวลาที่ชนะต้องทำอะไรซักอย่างบ้างแล้ว
-
สงสารเหมอ. แต่สะใจเหมอเป็นนางเอกที่แข็งแกร่งได้ใจมากมาย
-
จริงๆที่นะทำมันก็ไม่ผิดหรอก ที่เหมอกลัวก็ไม่ผิดเหมือนกัน แต่ถ้านะอยากได้เหมอกลับมาคงต้องพิสูจน์ตัวเองมากกว่านี้แล้วแหละ รักแรกยากจะลืมแล้วก็ไม่จำเป็นต้องลืมแต่มันต้องชัดเจนนะชนะ
-
ปักไว้ก่อน รอผ่านมรสุมม่าม่า หวานซึ้งไร่อ้อยเหมือนเดิมค่อยกลับมาอ่าน 555
ปล.โรคกลัวดราม่า อ่านทีนอนไม่หลับตลอดคืน
-
รักน้องเหมอ ชนะง้อเมียให้ได้นะ
-
:o12:
-
เป็นตัวจริง หรือตัวแทน ใช่แก่นสาร
คนวันนี้ หรือวันวาน รักมากไหม
แต่วันนี้ ที่ยังเห็น และเป็นไป
คุณเลือกใคร ให้สำคัญ กว่ากันจริง
ปล่อยให้คน ที่ย้ำรัก ในวันนี้
ต้องรอคอย อยู่กับที่ เป็นผีสิง
แต่กลับแคร์ แม้คนนั้น ไม่อยู่จริง
คือผู้หญิง ไม่กล้าทิ้ง ไปจากใจ
เพียงแค่นี้ ก็ชี้แล้ว แก้วตาเหมอ
สิ่งที่เจอ สิ่งที่รู้ ดูชัดไหม
ชนะให้ เค้าสำคัญ มากเพียงใด
กล้าแลกใจ คำ"ไม่ลืม" เหมือนยืม"เรา"
ประเด็นอยู่ที่ชนะยังยึดติดอยู่กับการย้ำกับตัวเองว่า"ไม่ลืม"รัน
ก็เลยสบประมาทกับความรักของเสมอ คิดว่ายังไงๆเสมอก็คงไม่เอาเรื่อง
เดี๋ยวก็ใจอ่อนถ้าชนะป้อนน้ำอ้อยให้ เสมอก็จะยอมลดละให้อีก
ก่อนหน้านั้นชนะก็เอาแต่ใจตัวเองบอกว่าจะตามไปค้างคืนด้วย ทั้งๆที่ตอนแรกเสมอก็ไม่ค่อยจะยินยอมให้ตามไป
แล้วที่ไม่ได้ตามไปทั้งกลางคืนแถมกลางวันอีก มันคืออะไร ถ้าไม่ใช่ให้ใครอีกคนที่ไม่ใช่เสมอ "สำคัญกว่า"
ชนะบอกว่ารักเสมอ(เหมือนชื่อเรื่องเลย อิอิ)
แต่ยังรักไม่มากพอ หรือเปล่าชนะ
อย่าว่าแต่เสมอเลยที่ไม่มั่นใจ...คนอ่านก็ยังไม่มั่นใจเหมือนกัน
รัก..."เสมอ" (แต่ยังไม่มากพอ)
ฮ่าฮ่า
ขอบคุณครับ..ถือว่าตอนนี้เป็นของวัญปีใหม่ที่พิเศษสุดยอดไปเลย
ขอให้คนแต่งมีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนอ่านก็มีความสุข
:L1: เลิฟยู
-
ร้องไห้ไปกับเหมอจริงๆ :o12: :o12:
-
“อย่าเอาคำว่ารักที่นะไม่ได้รู้สึกถึงมันมารั้งเหมอไว้ได้ไหม เหมอเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อรัน ไม่ใช่คนที่อยู่ในใจนะ!”
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บไปด้วย เสมอเข้มแข็งมากที่ทำแบบนี้ ต่อให้รักมากแค่ไหนแต่ก็ต้องมีขีดจำกัด เนอะๆ แบบนี้แหละเว้นระยะห่างเพื่อจะได้ทบทวนสิ่งต่างๆ ผ่านไปให้ได้นะหนูเหมอ ##อินจัด ..ตัดชนะออกจากกองมรดกได้มั้ย แล้วหาผัวใหม่ให้หนูเหมอ (?) แหะๆ หมั่นไส้ล้วนๆ
ขอบพระคุณเจ้าค่าาา นักเขียนสุดยอดอ่ะ อ่านแล้วดราม่าตามบวกกับอาการจี๊ดๆที่หัวใจ
-
สวัสดีปีใหม่จ้า
ขนาดถึกและบึกบึนอย่างเสมอยังทนไม่ไหว ก็ไม่เหลือใครที่จะมารักเธอแล้วนายชนะ
-
คิดถึงขุ่นแม่เพี้ยน....
-
เหมอทำถูกแล้วแหละ สงสารเสมอ
ส่วนนะ เห็นแก่ตัวมาก ถ้าลองเป็นเสมอบ้างล่ะ เป็นเหมือนตัวแทน
-
ลืมอดีตไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าจะก้าวต่อไปไม่ได้นี่นา
รอบนี้สงสารชนะ ไม่มีใครเข้าใจ :hao5:
-
สะใจอิชนะโดนซะบ้างรู้ทั้งรู้ว่าเหมอรอทั้งคืน. แทนที่จะรีบไปง้อ แต่โผล่มาที่ห้างกับชะนีซะได้. สมควร
เหมอ. สวย. เริศ. เชิด หยิ่ง ไว้ลูก
-
ทิ้งชนะแล้วไปเอาป่านเอาเหมอ
ชนะคนโง่วววววววว
-
ยังไงก็อยู่ข้างเสมอนะ
ช่างชนะ ไม่สนแล้ว
-
น้ำหูน้ำตาไหลพราก...
-
คิดแล้วว่าสักวันต้องมีวันนี้ที่เหมอกับนะแตกหักด้วยอะไรบางอย่าง แล้วนะทำให้รันต้องตามยังไง มันฝังใจนะอยู่เสอมอาจจะสังเกตเห็นก็ได้ ขอให้เสมอสตรอง ไม่ว่าจะกลับหรือไม่กลับไปนี่ก็เข้าข้างเสมอนะ รักเสมอ
-
ไม่ใช่แค่น้ำตาของเสมอ แต่มันเป็นน้ำตาของชั้นด้วย ชั้นชักไม่มั่นใจว่าชนะรักเหมอจริงหรืออยากให้ตัวเองมีคนมารัก อยากมีพื้นที่เป็นของตัวเองกันแน่ ชนะอาจเห็นเหมอเป็นพื้นที่พื้นที่นึง ที่สามารถทำให้ชนะได้ยืนได้อย่างเต็มที่ ที่ๆจะทำอะไรก็ได้อย่างที่ชนะอยากทำ แต่ใจของเหมอเล่า อยู่ตรงไหนของพื้นที่ในใจของชนะอย่างแท้จริง อย่างที่รินพูด ต่อให้คนรักเก่าตายไป แต่ถ้ายังรักอยู่ก็ไม่มีใครยอมรับหรือทนทำใจได้หรอกนะ เพราะความขัดแย้งในใจจะมีตลอดว่า ยังรักชั้นอยู่จริงๆน่ะหรอ หรือแค่กลัวเหงากลัวการอยู่โดดเดี่ยวกันแน่ เจ็บแทนเหมอมาก ณ จุดนี้
-
สงสารเสมอ งือออ มันเศร้านะ นะไปปรับทัศคติก่อนดีไหม อะไร ยังไง
ต้องให้เวลาเหมอบ้างนะ คราวนี้เจ็บจริงไม่ใช้ตัวแสดงแทน ยังรินนั่นร้ายมาก นิสัยแย่นะ
ถ้าจะว่าคนอื่นควรว่าตัวเองก่อนไหม คิดแย่งแฟนพี่สาวอ่ะ ชะน้าาาาาา ซวยแล้ว
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้น้องเหมอ เข้มแข็งไว้ลูก เราสวย เราเลือกได้ อย่าเป็นตัวแทนใคร
ส่วนชนะ ต้องทบทวนใจตัวเองดีๆ อย่าเห็นแก่ตัวนักเลย
ปล.ครั้งนี้อยากให้น้องเหมอใจแข็งมากๆ ให้ชนะได้ใช้ความพยายาม ความจริงใจเยอะๆหน่อย ให้รู้ว่าน้องเหมอ ใช่จะได้มาง่ายๆนะจ๊ะ
:m16: :m16:
-
ขอบคุณสำหรับของขวัญปีใหม่จ้าาาาาาา
จะรอวันที่เขากลับมาดีกัน อุอิ
-
เฮ~~~ ส่งท้ายปีเก่า :katai4:
#ทำไมรู้สึกว่าจะได้กลับไปบ้านนั้นอีก :mew5:
-
สงสารทั้งคู่
-
สาดน้ำตาใส่เราทำไม ฮือออออ
-
คนไม่จริงใจไม่ซื่อสัตย์แม้แต่กับความรู้สึกตัวเองแบบชนะสุดท้ายก็ต้องพบจุดจบแบบนี้ ถ้านะพูดความจริงกับเหมอตั้งแต่แรกว่ามีคนที่เคยรักมากมาก่อนเหมอๆซึ่งแมนมากๆก็ต้องเข้าใจแต่นะกลับบอกว่าไม่เคยรักใครไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกได้แบบที่เหมอทำแต่สิ่งที่นะบอกมันกลับเป็นแค่คำหลอกลวงไม่มีความจริงใจอยู่เลยแถมตอนแรกๆยังเห็นเหมอเป็นแค่ตัวแทนอีกต่างหากแล้วเรื่องนี้ถ้านะเป็นคนบอกเหมอเองเหมอคงไม่เสียใจเท่ากับที่รู้ความจริงจากคนอื่นอย่างยัยรินที่เป็นคู่นอนของนะเรื่องนี้มันก็หมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้หลังลาหัก ชนะบอกว่าเหมอผิดสัญญาแต่ชนะก็ไม่เคยให้ความจริงใจแล้วคนให้คำสัญญาจำเป็นต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคนไม่จริงใจด้วยเหรอในเมื่อคุณไม่เคยให้ใจจริงกับเค้าแล้วคุณจะเรียกร้องหาอะไร ชนะบอกว่าไม่อยากเดินตามรอยป๋าแต่ที่นะทำมันยิ่งกว่าตามรอยป๋าซะอีกทั้งได้กับลูกเลี้ยงของแม่มีคู่นอนไปเรื่อยๆแต่ใช้คำว่าแฟนมาอ้างทั้งโกหกหลอกลวงมันหนักยิ่งกว่าป๋าพ่ายเพราะป๋าไม่เคยโกหกป๋าไม่เคยเอาคำว่าแฟนมาอ้างเมื่อก่อนมีแต่เหมอที่เฝ้ารักชนะต่อไปนี้ชนะก็คอยเฝ้ารักเหมอบ้างแล้วกันความเชื่อใจเมื่อมันหมดไปแล้วมันยากที่จะทำให้กลับคืนมาเหมือนเดิมแล้วถ้าชนะยังมีนิสัยแบบนี้อยู่ก็คงยากที่จะได้เหมอกลับคืนมา
-
ทำไมเป็นอย่างนี้อ่ะ
ปีใหม่ทั้งที แทนที่จะได้กินน้ำอ้อย ดันได้กินน้ำตาเหมอแทน
เรื่องนี้ขอไม่พูดว่าใครผิดใครถูกนะ
เป็นเรื่องของคน2คน
แต่เกลียดอีนังรินมากๆเลยจริงๆยุ่งเรื่องชาวบ้านไม่เข้าท่า
-
กร๊ากกกกกกกกกกก สะใจอิแม่มากค่ะขุ่นลูกเหมอ จัดหนัก จัดเน้น เค้นให้ตายไปเล้ย!!!!! :katai2-1: ปล.ถึงลูกชายพี่จะร้ายแต่ยังไงพี่พ่ายก็ผัวน้องนะคะ #ทีมไร้พ่ายผัวตัวเอง :o8:
-
ไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว น้องนะ :o12:
-
ตอนที่ 36
“ไอ้กวิ้น”
เพนกวิ้นสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงทุ้มที่ร้องเรียกนั้นมันจำได้เป็นอย่างดีว่าเป็นเสียงของใคร ชนะกำลังเดินอย่างรีบเร่งเข้ามาหามัน คนรูปหล่อดวงตาบวมช้ำ มีรอยคล้ำให้เห็นอย่างชัดเจน แต่เพนกวิ้นก็เร่งฝีเท้าขึ้นเช่นกัน สองวันมาแล้วที่มันหลบหน้าชนะ เพราะวันอาทิตย์ที่ผ่านมานั้น...ถูกไอ้เหมอขอร้องไว้ว่าถ้าชนะถามอะไรก็ไม่ให้บอก ไอ้กวิ้นรู้อย่างแน่นอนว่าเพื่อนทั้งสองคนทะเลาะกัน และคงทะเลาะกันรุนแรงจนอาจจะถึงขั้นเลิกรา ทว่า...ไอ้กวิ้นคนกลางจะทำอย่างไร ทั้งไอ้เหมอและไอ้นะเป็นเพื่อนของมัน มันลำบากใจเหลือเกินที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มันจำได้ว่ามันเห็นไอ้เหมอร้องไห้แทบขาดใจ จำได้ว่าไอ้เหมอที่ร่าเริง...ไอ้เหมอเพื่อนซี้ที่ไอ้กวิ้นไม่เคยได้เห็นมันหลั่งน้ำตา อ่อนแอจนไอ้กวิ้นนึกโกรธไอ้รูปหล่อไปด้วย แต่เมื่อเห็นสภาพของไอ้นะแล้ว...ความโกรธของไอ้กวิ้นกลับเลือนหายไป เพราะไอ้นะ...มันก็คงเจ็บไม่แตกต่างจากไอ้เหมอเลย
ในวันอาทิตย์นั้น หลังจากที่พาไอ้เหมอกลับมาถึงบ้านไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถคันหรูของไอ้นะก็ขับมาจอดที่หน้าบ้าน คนรูปหล่อตะโกนร้องเรียกแต่ไอ้เหมอไม่ให้ไอ้กวิ้นไปเปิดประตูให้ ไอ้กวิ้นจึงต้องปล่อยให้ไอ้นะกดกริ่งยืนตากแดดอยู่แบบนั้น ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าจนไอ้กวิ้นต้องบอกให้พี่แต้วไปบอกกับไอ้นะให้กลับไป แต่มันก็ดื้อเหมือนกันทั้งคู่ คนหนึ่งตื้อจะเจอให้ได้ แต่อีกคนกลับพยายามหลบไม่ยอมเจอ ไอ้กวิ้นจึงลำบากใจ
“อ้าว...มึง” ไอ้กวิ้นถูกตามทัน มันถูกชนะคว้าคอเสื้อไว้จากข้างหลัง
“เหมอ...เอาเบอร์ของเหมอมาให้กู” เสียงของชนะแข็งกร้าว แต่ไอ้กวิ้นทำหน้างง
“มันเปลี่ยนเบอร์เหรอวะ เมื่อไหร่”
“เบอร์เดิมติดต่อไม่ได้ มึงเอาเบอร์ใหม่มา”
“โทษที กูไม่รู้ว่ะ”
“อย่าโกหก”
“กูไม่รู้จริงๆ ไอ้เหมอเปลี่ยนเบอร์กูยังไม่รู้เลย” ไอ้กวิ้นตอบตามตรง มันก็เพิ่งรู้จากชนะว่าเบอร์เดิมของไอ้เหมอติดต่อไม่ได้แล้ว
“ไอ้กวิ้น...กูขอร้อง”
“เฮ้ย กูพูดจริงๆ กูไม่รู้ มึงไม่ถามพี่หมัยล่ะ”
คนรูปหล่อกัดฟันแน่น ปล่อยมือจากคอเสื้อของไอ้กวิ้น “พี่หมัยก็ไม่รู้...เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหมอบอกเลิกกู”
ไอ้กวิ้นไม่รู้จะทำหน้ายังไง ไอ้เหมอมันเป็นคนดื้อ แต่เวลาที่เสียใจ น้อยคนนักที่จะรู้ เพราะมันไม่เล่าให้ใครฟัง มันเก็บไว้กับตัวเอง ถ้าไอ้กวิ้นไม่ได้อยู่กับมันในวันนั้น...ตอนนี้ก็คงยังไม่รู้ความเป็นไประหว่างเพื่อนทั้งสอง
“ไอ้นะ มึงต้องให้เวลาไอ้เหมอมันบ้างนะเว้ย กูก็ไม่รู้หรอกว่าพวกมึงทะเลาะอะไรกัน แต่ตอนนี้มันคงอยากอยู่คนเดียว มึงอย่าเพิ่งไปกวนมันเลย”
ชนะยิ้มหยันตัวเอง “กูกลายเป็นตัวกวนของเหมอไปแล้วเหรอวะ”
“ไอ้นะ...มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”
ชนะพยักหน้า ตบไหล่ไอ้กวิ้นสองสามที “ขอบใจที่เสียเวลาคุยกับกู ตอนนี้กูก็คงกวนมึงเหมือนกัน”
“เฮ้ย มึงนี่ อะไรวะ อย่ามาพาลกูนะเว้ย” ไอ้กวิ้นชักสีหน้า ตีปีกพั่บๆ เป็นแองกี้เบิร์ดทันที
“มึงหลบหน้ากู หรือมึงจะปฏิเสธว่ามึงไม่ได้ทำแบบนั้น”
ไอ้กวิ้นมองชนะแล้วยกมือขอโทษจนไอ้รูปหล่อมันหน้าเหวอ “กูขอโทษเว้ย”
“มึงไหว้ทำห่าอะไร คนมอง”
“กูกลัวมึงไม่รับคำขอโทษกูไง” ไอ้กวิ้นบอก มันยิ้มตาหยีแล้วขยับเข้าไปใกล้เพื่อนรูปหล่อของมัน “ขอโทษที่หลบหน้า เพราะกูตอบคำถามเกี่ยวกับไอ้เหมอไม่ได้ กูก็เลยกลัวว่าเจอมึงแล้วมึงจะถาม”
“ทำไมวะ” ชนะถามเสียงเครือ จนไอ้กวิ้นต้องรีบดึงเพื่อนรูปหล่อของมันไปหามุมสงบๆ พูดคุย
“ทำไมวะมึง... เหมอเกลียดกูมากขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
ชนะทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนล้า ไอ้กวิ้นมองอย่างเห็นใจ มันนั่งลงข้างๆ ตบไหล่เพื่อนของมันไป
“มึงก็รู้ว่าไอ้เหมอไม่ได้เกลียดมึง แต่มันคงยังไม่พร้อม”
ชนะรับฟังอย่างสงบ แต่แววตาที่ไอ้กวิ้นเห็นนั้นกลับรับรู้ได้ว่าคนรูปหล่อไม่ได้เข้าใจคำพูดของมันเลยสักนิด ความเจ็บปวดกำลังลดทอนความเข้าใจในเหตุและผล ความเจ็บปวดกำลังทำให้โลกของใครบางคน...หมุนวนไปด้วยความทุกข์ทรมาน
“เออ ไอ้นะ” ไอ้กวิ้นเรียกอย่างนึกขึ้นได้ ก่อนมันจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเป้ รูดซิบกระเป๋าช่องเล็กแล้วนำแหวนทองคำขาวฝังเพชรออกมา “แหวนนี่...ไอ้เหมอฝากคืน”
ชนะนิ่งเงียบ ปัดแหวนที่ไอ้กวิ้นยื่นมาให้จนกระเด็นตกพื้น
“ทิ้งไปเถอะ มันไม่เป็นที่ต้องการแล้ว” ชนะลูบหน้าตัวเอง ดวงตาแดงก่ำ วาววับไปด้วยน้ำใสและความเสียใจที่เห็นชัด
ไม่เคยคิด...ว่าเสมอจะถอดแหวนออกอีกครั้ง ไม่เคยคิด...ว่ามันจะไม่เป็นที่ต้องการอีกหน เหมือนกับหัวใจของเขาตอนนี้...ที่เสมอคงไม่ต้องการแล้ว หัวใจ...ไร้ค่า ความรักที่เขามี...ก็คงไร้ค่า
“มึง...ไม่โอเคก็โทรหากูได้ตลอดนะเว้ย” ไอ้กวิ้นพูดอีกครั้ง ลอบสังเกตสีหน้าไม่ยินดียินร้ายของชนะแล้วก็ได้แต่กังวลใจ “ไอ้นะ ได้ยินกูไหมวะ”
“อืม”
ชนะรับคำเบาๆ ก่อนจะบอกลาไอ้กวิ้นเพื่อกลับบ้าน ไอ้กวิ้นนั้นอยากถามว่ามันจะไม่เข้าเรียนหรืออย่างไร แต่มันก็เรียกไว้ไม่ทัน เพราะพอจะร้องเรียก ชนะก็เดินไปไกลแล้ว ไอ้นกเอ๋อจึงได้แต่ถอนหายใจ แล้วก้มลงเก็บแหวนไว้เหมือนเดิม
แต่งงานกันแล้ว...แต่อีกฝ่ายถอดแหวนฝากคนอื่นคืนแบบนี้...คงเจ็บปวดน่าดู งั้นกูเก็บไว้ให้เองก็แล้วกัน ในวันที่พวกมึงคืนดีกัน กูจะมอบให้เป็นของขวัญ แล้วพวกมึงจะได้รู้ว่านกอย่างกูก็มีประโยชน์ กูไม่ใช่กวิ้นเพื่อนโง่นะเว้ย กูฉลาดแล้ว แฟนกูก็ฉลาดมากด้วย คุโด้ ชินอิจิ ฮิฮิ
**********
“เฮ้ย เป็นไรไอ้น้องชาย อดหลับอดนอนรึไงวะ” สมัยนัดเจอกับว่าที่น้องเขยเป็นประจำ เพราะเข้าขากันได้ดีในหลายๆ เรื่อง แต่วันนี้ว่าที่น้องเขยแสนรูปหล่อกลับมีออร่าสีดำทะมึนแผ่กระจายออกมา ไม่ได้เจอกันไม่กี่วัน ไม่รู้ว่าไปเจอเรื่องอะไรเข้า
“นิดหน่อยครับพี่หมัย” ชนะตอบพลางคลี่ยิ้ม “ไม่ได้เจอพี่หมัยนานเลยนะครับ งานยุ่งเหรอ”
“ช่วงนี้เข้าเวรว่ะ ขยันหน่อย เก็บเงินแต่งงาน ฮ่าๆ” สมัยตอบอย่างอารมณ์ดี ส่วนคนฟังอย่างชนะก็ได้แต่ใจกระตุกไปด้วย เพราะถ้าไอ้กวิ้นรู้ มันคงเหมือนถูกเหวี่ยงลงเหว
“ยินดีด้วยนะครับพี่ แพลนไว้เมื่อไหร่ครับ”
สมัยหัวเราะขึ้นมาอีก “ล้อเล่นๆ ยังไม่ได้ขอเป็นจริงเป็นจังเลย แต่สมายด์บ่นว่าคุณหญิงแม่อยากให้แต่งงานแล้ว พี่ก็ว่าน่าจะถึงเวลามั้ง คบกับลูกสาวเขานาน ให้เป็นขี้ปากชาวบ้านคงไม่ดี”
“อย่าลืมเชิญผมไปร่วมงานนะครับพี่”
“เอ้า จะไม่เชิญได้ไงวะ ครอบครัวเดียวกัน มึงก็ต้องไปอยู่แล้ว” สมัยบอกแล้วยกกาแฟขึ้นจิบ “เออ ไอ้นะ ช่วงนี้น้องเหมอฝึกหนักเหรอวะ ไม่เห็นน้องกูอัพเดทเฟซอะไรเลย ไม่เห็นออนมาสักพักแล้ว”
ชนะขมวดคิ้วมองพี่ชายของเสมอ “พี่หมัยไม่ได้ติดต่อกับเหมอเหรอครับ”
“เออ น้องไม่โทรหากูเลยเนี่ย ว่าจะโทรไปถามไอ้ยิ้มมันซะหน่อย แต่เจอมึงก่อนก็เลยถาม เป็นไงกันบ้างวะ ยังโอเคไหม”
ชนะคลี่ยิ้มน่ามอง แม้ดวงตาจะลึกโหลราวกับคนไม่ได้นอน แต่ก็ยังคงล้มล้างความหล่อระดับพระกาฬของคนตรงหน้าไม่ได้ สมัยยังอดชื่นชมอยู่ในใจว่าเขามีว่าที่น้องเขยที่หล่อมากจริงๆ
“ก็โอเคครับ”
“เออ ไม่โอเคได้ไงวะ น้องเหมอของกูเป็นคนน่ารัก” สมัยเป็นพี่ชายที่อวยน้องตลอดเวลาจนชนะเข้าใจว่าทำไมไอ้กวิ้นมันถึงชอบนินทาให้ฟังนักว่าพี่ชายของไอ้เหมอเป็นบราค่อนโรคจิตติดน้อง “แล้วนี่อดหลับอดนอนคุยโทรศัพท์กันสิท่า เพลาๆ บ้างนะมึง น้องกูมันต้องฝึกต้องเรียน เดี๋ยวเกรดตกพ่อกูได้โวยวายอีก”
“ครับพี่”
ชนะซ่อนความจริงเอาไว้ว่าที่อดหลับอดนอนนั้นไม่ได้เพราะคุยโทรศัพท์กับเสมอ ทว่า...เขาพยายามติดต่อหาเสมอต่างหาก พยายามโทรไปหาทุกคืน โทรไปเบอร์เดิมเผื่อจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น เผื่อว่าจะติดต่อได้บ้าง แต่เขาก็ต้องพบความผิดหวัง เขาสมัครเฟซใหม่ ส่งคำขอไปยังเฟซของเสมอ แต่ก็ไม่มีการตอบรับใดๆ บ่อยครั้งที่ไปรบกวนให้ชยดูความเคลื่อนไหวในเฟซของเสมอให้ แต่ก็สูญเปล่า ชนะพยายามทุกทาง ทั้งติดต่อหาไอ้เชษฐ์ ไอ้ชาย ไอ้ปิ๊ก แต่กลับพบว่าอีกสามคนปิดปากเงียบ ไม่มีใครให้คำตอบกับเขาในเรื่องของเสมอได้สักคน
“อีกสองสัปดาห์น้องก็ต้องไปฝึกภาคสนามแล้ว เพราะงั้นศุกร์นี้มึงไม่ต้องไปรับนะเว้ย กูจะพาน้องกลับบ้านมาอยู่กับพ่อกับแม่” สมัยบอก ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาทีแล้วคว้าไม้กอล์ฟขึ้น เตรียมจะไปขยับวงสวิง
“ครับพี่...แต่ผมขอไปกินข้าวเย็นที่บ้านได้ไหมครับ”
“ได้สิ คุณหญิงแม่บ่นถึงมึงทุกวัน ศุกร์นี้ไปด้วยละกัน”
“ขอบคุณครับ”
ชนะใจชื้น ระบายยิ้มบนใบหน้าแล้วขยับตัวอย่างกระฉับกระเฉง คว้าไม้กอล์ฟของตัวเองตามหลังสมัยไป ทั้งๆ ที่ก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวแบบไหนหากได้เจอเสมออีกสักครั้ง แต่ตอนนี้หัวใจของเขารู้สึกดีมากเหลือเกิน รอคอยให้วันศุกร์มาถึง...รอคอยว่าวันศุกร์จะเป็นวันนำความสุขกลับมาให้
แต่การรอคอยช่างทรมานนักสำหรับคนที่เฝ้ารอ เปลี่ยนคนที่เคยนั่งยิ้มนั่งหัวเราะเป็นประจำในช่วงหลังมานี้หงอยเหงา กลับกลายเป็นชนะคนเดิมเหมือนเมื่อสองปีก่อน หรืออาจจะหนักกว่าเดิมตรงที่เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง พูดคุยน้อยคำ สีหน้านั้นมีแต่ความไม่ยินดียินร้ายต่อสิ่งแวดล้อมรอบข้าง อาหารโปรดหลายต่อหลายอย่างที่แม่จันทร์ลงมือทำเพื่อเอาใจก็ถูกตักกินไม่มาก จนลุงแสง หัวหน้าคนสวนต้องโทรรายงานคุณเพี้ยนถึงความเป็นไปของคุณหนูคนสำคัญ
“คุณเพี้ยนครับ รีบกลับมาเถอะครับ คุณหนูเธอไม่ยอมออกจากห้องเลย ลุงเห็นเธอไปเรียนเมื่อสองวันก่อน ก็ไม่เห็นออกไปอีก ข้าวปลาก็ไม่ค่อยทาน เห็นจินแบกถุงกอล์ฟตามเธอออกไปเมื่อวาน เจ้าจินมันก็บอกว่าคุณหนูก็ปกติดี แต่กลับมาบ้านนี่สิครับที่น่าเป็นห่วง”
“ได้ครับๆ เพี้ยนจะรีบกลับนะ ลุงแสงดูน้องนะให้ด้วยนะครับ ลุงแสงบอกเรื่องนี้กับน้องยะด้วยนะ ให้เขาไปดูพี่ชายเขาก่อน ผมยังติดงานทางนี้ คงกลับได้เร็วสุดเช้าวันเสาร์ ยังไงฝากด้วยนะครับ”
“ครับคุณเพี้ยน”
ลุงแสงรับปาก ถอนหายใจพลางเงยหน้าขึ้นมองคุณหนูของบ้านที่กำลังยืนมองท้องฟ้าที่ระเบียงห้อง ไม่รู้ว่ามีเรื่องทุกข์ใจเรื่องใด แต่เห็นแบบนี้แล้ว คนสวนเก่าแก่อย่างลุงแสงก็อดห่วงไม่ได้เหลือเกิน นานเท่าไหร่แล้วที่แกได้อยู่ในตระกูลโรจนโภคิน ได้เห็นความเติบใหญ่ตั้งแต่คุณท่านไร้พ่าย มาจนตอนนี้ได้เห็นคุณหนูชนะที่เมื่อตอนยังเด็กเคยร่าเริงและมีแต่ความอ่อนโยน ทว่า...ตอนนี้กลับมีแต่ความโศกเศร้า แววตาว่างเปล่าราวกับคนไม่มีความหวังใดๆ ในชีวิต
ลุงแสงถอนหายใจอีกหลายเฮือกก่อนจะรีบเร่งไปที่ตึกใหญ่เพื่อรายงานกับคุณหนูชยที่พักหลังมานี้ขลุกอยู่ที่มหาวิทยาลัยเสียส่วนใหญ่
“เหมอจ๋า...ดาวเต็มท้องฟ้า แต่ไม่มีผีพุ่งใต้ให้ผมได้อธิษฐานเลย” ชนะบอกเสียงแผ่ว เกลี่ยนิ้วลงบนตุ๊กตาตาแป๋วหัวโล้นที่ยิ้มกว้างส่งมาให้อยู่สม่ำเสมอ “ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ตอนที่ผมต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ ผมคงเอาแต่คิดถึงคนที่ผมทำให้เธอต้องจากไป แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ผมเอาแต่คิดถึงเหมอ มันตลกทุกครั้ง...เวลาที่ผมนึกถึงเรื่องที่เราเถียงกัน ดาวตกกับคำอธิษฐาน หรือผีพุ่งใต้ในวันเทศกาลปล่อยผี เหมอจ๋ามีแต่เรื่องที่ทำให้ผมจดจำ มีแต่ความสุขเวลาที่ผมนึกถึง แต่ทำไม...ตอนนี้ผมถึงทรมานเหลือเกิน”
ชนะจูบลงบนแก้มของไอ้เหมอจ๋า มันเป็นตุ๊กตาไม้หน้าตาประหลาด...แต่เวลาได้มองก็ทำให้เขาบรรเทาความคิดถึงเสมอลงได้บ้าง เหมอจ๋านั้นน่ารัก...ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา แต่เสมอตัวจริงนั้น...ล่าสุดที่ได้เห็น สีหน้ากลับมีแต่ความเจ็บปวด ริมฝีปากไม่คลี่ยิ้มอย่างที่เขาชอบมอง ดวงตาแป๋วก็มีน้ำใสๆ ไหลรินอาบแก้ม
หรือเขาคู่ควรที่จะอยู่กับเหมอจ๋า...มากกว่าจะควรคู่กับเสมอตัวจริง เขาทำให้เสมอมีความสุขไม่ได้ ความรักของเขา...ทำให้เสมอเจ็บปวด หรือคนอย่างเขา...ไม่ควรมีใครได้อยู่เคียงข้างเหมือนที่หยาดน้ำรินได้สาปแช่งเอาไว้
“นะ!!! นะ!! เป็นอะไรรึเปล่า!” เสียงตะโกนเรียกดังมาจากเบื้องล่าง ชนะเบือนสายตาลงมอง เห็นน้องชายฝาแฝดในชุดนักศึกษาถูกระเบียบกำลังยืนอยู่กับลุงแสงด้วยสีหน้าเป็นกังวล “เค้าเคาะที่ห้องตัวก็ไม่เปิด เปิดประตูให้เค้าหน่อย”
“ไม่ได้เป็นอะไร” ชนะตอบกลับเสียงเรียบ “ขึ้นมาสิ เดี๋ยวเปิดประตูให้”
ชยพยักหน้า รีบเดินกลับเข้าตึก บอกลุงแสงให้ไปพักผ่อนแล้วจากนั้นจึงรีบเร่งเดินไปที่ห้องของพี่ชาย
“ตัวทำอะไรอยู่ในห้องมืดๆ แบบนี้” ชยเข้ามาในห้องก็ควานหาสวิทช์ไฟ ก่อนที่ความยุ่งเหยิงภายในจะปะทะเข้าสู่สายตา แก้วหลายใบแตกละเอียดอยู่บนพื้น โคมไฟตรงหัวเตียงกลิ้งตกอยู่ไม่ไกล แจกันทรงสวยที่มักจะมีดอกกุหลาบปักไว้ก็แตกกระจายอยู่ใกล้ผนัง หมอนที่ใช้หนุนนอนฉีกขาดจนขนเป็ดข้างในทะลักออกมา รอยเลือดหลายรอยเกลื่อนไปทั่วห้อง
“นะ...มันเกิดอะไรขึ้น” ชยถามด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนคนแก้มเยอะจะตรงรี่เข้าหาพี่ชาย “ตัวมีแผลตรงไหน มีตรงไหนชนะ”
“นะไม่เป็นอะไร แค่โดนแก้วบาดที่เท้า”
“ไม่เจ็บเหรอ” ชยทำหน้าจะร้องไห้ รีบประคองพี่ชายให้นั่ง ยกเท้าของคนเป็นพี่ขึ้นวางบนตักของตัวเอง สำรวจดูบาดแผลให้อย่างไม่นึกรังเกียจ “ทำไมมีอะไรไม่บอกเค้า เค้าเป็นห่วงตัวก็น่าจะรู้”
“ไม่อยากให้ห่วง”
ชยขึงตามอง ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรแรกหมอประจำตระกูลให้มาที่บ้าน แล้วหันกลับมาจัดการกับพี่ชายตัวเอง
“นะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แล้วนั่นยาอะไร ตัวกินอะไรเข้าไป!”
ชนะมองน้องชายฝาแฝดที่กำลังทำหน้าจะร้องไห้ด้วยความสะท้อนใจ “แค่ยานอนหลับ ไม่ใช่ยาอย่างที่ยะคิด”
“แล้วกินทำไม กินมากๆ มันไม่ดีต่อร่างกาย”
ว่าที่คุณหมอกอดอกมอง “รู้”
“รู้แล้วทำไมต้องใช้มันอ่ะ ตัวเป็นอะไร”
“นอนไม่หลับ ไม่มีอะไรหรอก”
“นะ...เค้าเป็นห่วง มีอะไรก็บอกกัน”
“ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”
ชยไม่เชื่อ หยิบกระปุกยาที่ลองเขย่าดูก็คงเหลือไม่กี่เม็ดไปทิ้ง แล้วจัดการเรียกพี่ต้อยติ่งกับพี่สนิมขึ้นมาทำความสะอาดห้อง
“โอเค คืนนี้เค้านอนด้วย เดี๋ยวคุณหมอก็มาแล้ว ตัวเดินลงไปข้างล่างไหวรึเปล่า”
“อืม”
ชยตั้งใจว่าจะนอนเฝ้าพี่ชายไว้ทั้งคืน ตั้งใจไว้มั่นเหมาะว่าจะนอนหลังจากมั่นใจว่าพี่ชายนอนหลับสนิทแล้ว แต่เอาเข้าจริง คนแก้มเยอะที่เหนื่อยล้าจากการเรียนติดต่อกันมาหลายวัน พอหัวถึงหมอนก็หลับสนิท ชนะส่ายหน้ามองน้องชายด้วยความเอ็นดู ห่มผ้าให้แล้วเดินมานั่งชมดาวกับไอ้เหมอจ๋าเหมือนเช่นทุกคืนที่ผ่านมา
**********
-
วันศุกร์...ในที่สุดก็มาถึง ชนะรอคอยอย่างทรมานเพื่อจะได้พบเจอกับเสมอ วันนี้เขาร่าเริงเป็นพิเศษจนลุงแสงอดแปลกใจไม่ได้ ต่อสายตรงถึงคุณเพี้ยนรายงานถึงความเป็นไปของคุณหนูที่ตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเสียจนแสงหล้ากับแสงนวลลูกน้องของแกพากันกรี๊ดกร๊าดในความหล่อเหลา เนื้อตัวก็หอมฟุ้ง เดินผ่านยังแอบสูดดมเพราะความหอมชื่นใจไม่ได้ ข้าวเช้าที่แม่จันทร์เตรียมไว้ก็ไม่เป็นหมันเหมือนอย่างทุกที
“เห็นคุณหนูอารมณ์ดี ลุงก็ดีใจ วันนี้ให้จินขับรถให้ไหมครับ” ลุงแสงชวนคนรูปหล่อที่กำลังยืนชมสวนกุหลาบยามเช้าพูดคุย
“วันนี้ผมขับเองครับ...มีนัดทานข้าวเย็นที่บ้านแฟน” ชนะบอกพร้อมกับยิ้มสดใส “เขากลับมาวันนี้น่ะครับ”
ลุงแสงพยักหน้ารับ อยากเอ่ยกระเซ้าคุณหนูของแก แต่ความหวาดกลัวในแววตาของคุณหนูกลับทำให้พูดไม่ออก รอยยิ้มนั้น...สังเกตให้ดีก็ไม่ได้สดใสอย่างที่คิด
“ลุงครับ”
“ครับคุณหนู”
“ผมขอดอกกุหลาบดอกหนึ่งได้ไหมครับ”
“ได้ครับได้ ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ มาครับ ลุงตัดให้ คุณหนูอย่าไปจับนะครับ หนามเยอะ เดี๋ยวจะตำมือเอา”
ลุงแสงรีบเร่ง วิ่งไปหากรรไกรตัดดอกกุหลาบให้กับชนะ แต่ครั้นลุงแสงได้กรรไกรมาแล้ว คนรูปหล่อกลับขออาสาตัดเสียเอง ตัดเสร็จก็นำมาเลาะหนาม เดินกลับเข้าตึกไปหาพี่สนิมเพื่อขอริบบิ้นสวยๆ มาผูกกับดอกกุหลาบสีแดงดอกโต พี่สนิมก็แสนใจดี บอกให้คุณหนูรอไม่นานเพื่อจะออกไปซื้อริบบิ้นมาให้ ภายในบ้านจึงคึกคักขึ้นมา แม่จันทร์รีบยกของว่างออกมาเสิร์ฟ โกโก้ร้อนกับเม็ดขนุนที่คุณหนูโปรดปรานถูกเสิร์ฟให้ที่ห้องนั่งเล่น ชนะค้อมหัว พูดขอบคุณด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน ก่อนจะถามแม่จันทร์ด้วยรอยยิ้มว่า
“ดอกกุหลาบสวยไหมครับ”
“สวยค่ะ” แม่จันทร์ยิ้มอย่างเอ็นดู “คุณหนูจะเอาไปให้ใครเหรอคะ”
“ให้เสมอครับ”
“ป้าพับกลีบดอกให้ไหมคะ จะได้สวยกว่านี้”
ชนะรีบพยักหน้า “รบกวนด้วยครับ ป้าจันทร์นั่งตรงนี้เลยครับ”
แม่จันทร์นั่งลงบนโซฟาหรูด้วยความเกรงใจ พลางรับดอกกุหลาบมาจากคุณหนูรูปหล่อขวัญใจคนงานในบ้าน
“มาแล้วค่า ริบบิ้นมาแล้ว” สนิมกลับมาในเวลาไม่นานพร้อมกับริบบิ้นผ้าสีสวยในมือ ในขณะที่แม่จันทร์ก็พับกลีบดอกกุหลาบเสร็จแล้วก็ส่งคืนให้กับคนรูปหล่อ
“สวยครับ ไม่ช้ำเลย” ชนะเอ่ยชม “พี่หนิม สอนผมผูกริบบิ้นได้ไหมครับ”
“ได้ค่า คุณหนูทำอย่างนี้นะคะ”
สองสาวใหญ่ต่างช่วยกันลุ้นกับคนรูปหล่อที่ตั้งอกตั้งใจผูกริบบิ้น ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องง่ายๆ แต่คุณหนูผู้ไม่เคยหยิบจับงานสิ่งใดกลับกำลังตั้งใจจัดทรงริบบิ้น ผูกโบว์สวยได้เท่าที่มือใหม่ทำ
“สวยมากเลยค่ะ น้องเหมอต้องดีใจแน่ๆ เลย”
ชนะอมยิ้ม มองดอกกุหลาบในมือแล้วหยัดตัวลุกขึ้น “เย็นนี้ผมมีนัดทานข้าวเย็นที่บ้านแฟนนะครับ ป้าจันทร์ไม่ต้องทำอะไรเตรียมไว้เยอะก็ได้ ทำไว้ให้ยะก็พอ”
“ได้ค่ะคุณหนู”
“ผมไปก่อนนะครับ”
“โชคดีนะคะ ขับรถระวังๆ ด้วยค่ะ”
“ครับ”
ชนะขับรถออกจากบ้าน แวะซื้อการ์ดสวยๆ จากร้านเพื่อแนบกับก้านดอกกุหลาบ การ์ดสวยๆ ที่มีลายมือหวัดๆ ของเขาเขียนไว้ว่า ‘ผมขอโทษ ขอโอกาสผมอีกครั้งได้ไหมครับที่รัก’ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าประโยคหลังคงสร้างความลำบากใจให้กับเสมอ เขาจึงแวะร้านสะดวกซื้ออีกครั้งเพื่อซื้อลิขวิดลบข้อความ ให้เหลือแต่เพียง ‘ผมขอโทษ’ เท่านั้น
ชนะมาถึงบ้านของเสมอในเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม เขานั่งเล่นที่สวนสาธารณะเพื่อรอเวลาที่เสมอจะกลับถึงบ้าน แล้วก็ไม่ผิดหวังที่ได้เห็นรถยนต์ของพี่สมัยจอดอยู่ในที่จอดรถของบ้าน
“สวัสดีครับคุณหญิงแม่” ชนะยกมือไหว้คุณหญิงเสมือนที่ออกมาต้อนรับเขาพร้อมด้วยรอยยิ้มใจดีเหมือนเช่นทุกครั้ง
“สวัสดีค่ะลูก มาเร็วค่ะ แม่ก็นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว แต่พี่หมัยเขาบอกว่าเราจะมา ก็เลยเสี่ยงรอ”
“ผมขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไอ้เหมอก็กำลังอาบน้ำ น้องนะขึ้นไปตามสิคะ ไม่รู้ทำไมคราวนี้มันอาบน้ำนานหนักหนา ปกติก็เห็นสามนาทีเหมือนวิ่งผ่านน้ำ”
คุณหญิงเสมือนนินทาลูกชายให้ว่าที่ลูกเขยฟัง ก่อนจะรุนหลังคนรูปหล่อให้เข้าไปในบ้าน ชนะแวะยกมือไหว้ท่านนายพลสมานและพี่สมัยที่กำลังนั่งดูข่าวภาคค่ำ ก่อนจะขอตัวขึ้นไปตามเสมอ
ก๊อกๆๆๆ
ชนะเคาะประตูสองสามที ก่อนจะเงี่ยหูรอฟังการตอบรับ
“พี่หมัย เดี๋ยวเหมอลงไปแล้ว รอแป๊บบบ” น้ำเสียงที่แสนคิดถึง ได้ยินแล้วหัวใจก็พลันเต้นแรง เพราะไม่ได้ยินมาหลายวัน ชนะจึงพบว่าตัวเขานั้น...โหยหาที่จะได้ยินเสียงนี้มากเหลือเกิน
“พี่หมัย เข้ามาก่อนก็ได้ เหมอไม่ได้ล็อคประตู แต่เดี๋ยวแชทคุยกับไอ้กวิ้นแป๊บนึง” ไอ้เหมอพอรู้ว่าอีกฝ่ายเงียบเสียงไป แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินลงไปชั้นล่าง มันจึงตะโกนกลับไปอีก แต่คราวนี้ คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่พี่สมัยอย่างที่คิด...แต่กลับเป็น
“ชนะ...”
“ครับ” ชนะคลี่ยิ้ม เห็นสีหน้าของไอ้เหมอเปลี่ยนไปถนัดตา รอยยิ้มก็เลือนหายไปจากใบหน้า คนรูปหล่อจึงเพียงยิ้มเจื่อน
“มาทำไม”
“พี่สมัยชวนผมมาทานข้าวเย็น” ชนะบอกเสียงเรียบ เดินเข้าไปใกล้ไอ้เหมอแล้ววางดอกกุหลาบลงบนโต๊ะพร้อมกับการ์ด “ผมให้”
ไอ้เหมอเงยหน้าขึ้นมองชนะ ก่อนมือมันจะหยิบดอกกุหลาบกับการ์ดขึ้นมาแล้วโยนทิ้งลงถังขยะข้างโต๊ะ “ขอบใจ”
“เหมอ...” ชนะมองดอกกุหลาบในถังขยะด้วยหัวใจปวดหน่วง ดวงหน้าหล่อเหลาซีดเผือด แต่ก็ยังคงยิ้ม “ลงไปทานข้าวกันเถอะ”
“...”
“เหมอผอมมากเลยนะรู้ไหม ฝึกหนักเหรอครับ”
“...”
ไอ้เหมอเลี่ยงที่จะมองหน้าอีกฝ่าย มันกลับมาสนใจกับหน้าต่างสนทนาที่คุยกับไอ้กวิ้นค้างไว้ ก่อนจะสลับหน้าต่างตอบไอ้ป่านที่ทักมาบอกให้มันอย่าลืมอาบน้ำกินข้าวด้วย
“เหมอ คุณพ่อคุณแม่รออยู่นะ”
ไอ้เหมอตบโต๊ะเสียงดัง มันหันมองชนะด้วยความหงุดหงิดใจ “ทำไมไม่กลับบ้านไปล่ะ เหมอคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป เลิก เข้าใจไหม ทำไมต้องมาที่นี่อีก ถ้านะจะอยู่ทานข้าวที่นี่ เหมอจะไม่ลงไป ให้ร่วมโต๊ะด้วย คงทานไม่ลง”
ทุกถ้อยคำของไอ้เหมอเหมือนมีดที่ปักลงบนอกของชนะทีละด้าม ปักด้วยความแรงและมิดด้ามจนเลือดไหลทะลัก
“ยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ ผมขอโทษ” ชนะยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังของไอ้เหมอที่เอาแต่ตอบแชทและหัวเราะอย่างสนุกสนาน “เหมอ...ได้ยินรึเปล่า”
ไอ้เหมอชักสีหน้า ผุดลุกขึ้นแล้วเผชิญหน้ากับชนะ ดวงตาแป๋วซื่อใสของมันสบมองอย่างตรงไปตรงมา “ยอมรับความจริงได้ไหม เราเลิกกันแล้วชนะ อย่าทำแบบนี้ มันน่ารำคาญ เหมอมีคนใหม่แล้ว นะเข้าใจไหม!”
ชนะส่ายหน้า คลี่ยิ้มเหมือนไอ้เหมอกำลังเล่าเรื่องตลกให้ฟัง “อย่าประชดผมแบบนี้”
“เหมอไม่ได้ประชด เหมอคบกับไอ้ป่าน รู้แล้วก็กลับไปได้ไหม เราเป็นคนอื่นต่อกันไปแล้วชนะ”
“ผม...ไม่เชื่อหรอก... เหมอรักผม...”
ไอ้เหมอหัวเราะ “ถามไอ้กวิ้นก็ได้ ถามใครก็ได้...ถ้านะไม่เชื่อ”
ชนะมองไอ้เหมออย่างจริงจัง “เหมอรักไอ้ป่านหรือไง ลืมผมได้แล้วอย่างงั้นเหรอ”
“ไม่ต้องลืม...ก็คบได้นี่”
“เสมอ...”
“แต่มันไม่ใช่การประชดหรอกนะ... แค่เพราะไอ้ป่านมันเป็นคนดี มันรักเหมอมาก เหมอคบกับมัน...เหมอไม่อึดอัดเลยชนะ เหมอมีความสุข”
แค่เพียงเท่านี้...ชนะก็เอื้อนเอ่ยคำใดไม่ออก ใบหน้าหล่อเหลาแสดงความเจ็บปวดอย่างเกินจะทน
“ผมเข้าใจแล้ว... มีความสุขก็ดีแล้ว ขอให้เหมอโชคดี”
“อืม ชนะก็เหมือนกัน โชคดีนะ”
ชนะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปแล้ว เหลือทิ้งไว้แค่เพียงไอ้เหมอที่ยังคงยืนนิ่ง มันทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนล้า ยื่นมือคว้าดอกกุหลาบกับการ์ดสีสวยขึ้นมาจากถังขยะ เปิดอ่านภายในการ์ดที่มีลายมือหวัดๆ ของชนะเขียนอย่างเป็นระเบียบ
‘ผมขอโทษ’
ไอ้เหมอแนบการ์ดไว้กับอก ฟุบหน้าร้องไห้กับแขนของตัวเอง เพราะไม่รู้...ว่าถ้าหากต้องฝืนคบกันไป มันจะต้องฟังคำขอโทษจากชนะอีกสักกี่ครั้ง... มันจึงเลือก...ที่จะเดินหนีออกมา
***********
“เหมอจ๋า...จำได้ไหม ว่าผมเคยบอกว่าจะไม่ปล่อยเหมอไป ผมจะปล่อยก็ต่อเมื่อเหมอตายไปจากผมเท่านั้น... แต่เอาเข้าจริงแล้ว...ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ผมถึงบอก...ว่าผมจะตายไปจากเหมอเอง” เสียงกระซิบแผ่วเบา ราวกับต้องการให้สายลมช่วยนำพาข้อความนี้ไปให้ถึงคนรัก ทว่า...เสียงของชนะคงไปไม่ถึง เสียงของเขาในตอนนี้คงมีแต่ตุ๊กตาไม้ที่ยังคงยิ้มให้ตัวเดิมเท่านั้นที่ได้ยิน
“แต่ผมยังติดค้างคนที่รักผม... ทั้งเพี้ยน ทั้งน้องๆ และป๋าที่พักหลังมานี้เขาห่วงใยผมตลอด ผมอยากตอบแทนพวกเขาก่อนที่ผมจะไป ทั้งๆ ที่ความจริง...คนไม่ดีอย่างผมก็ควรหายไปจากโลกนี้ตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ”
ชนะพรมจูบลงบนไอ้เหมอจ๋าด้วยความรัก ตุ๊กตาไม้เปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำที่ไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย “เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ ตอนนี้ผมมีแค่เหมอจ๋า อยู่กับผมแบบนี้ไปนานๆ นะครับ”
ไอ้เหมอจ๋ายังคงยิ้มแย้ม ชนะจึงยกยิ้มตาม ก่อนจะพามันกลับเข้าห้อง ชนะพามันนอนบนเตียงเล็กของมัน ห่มผ้าให้แล้วลูบหัวกล่อม “นอนนะครับ นอนแล้วหลับฝันถึงผมด้วย”
ชยแอบมองอยู่นอกห้อง ลอดผ่านประตูที่เปิดแง้มไว้ คนแก้มเยอะมองพี่ชายด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะโทรถึงเพี้ยนอย่างเร่งด่วน
“ว่าไงลูกชาย พรุ่งนี้พี่เพี้ยนกลับแล้วนะ มารับด้วย”
“เพี้ยน นะแย่แล้วนะ กลับคืนนี้ไม่ได้เหรอ”
“น้องนะเป็นอะไร!”
“ยะบอกไม่ถูก แต่รู้ว่ามันแย่มากๆ เพี้ยน นะเลิกกับเหมอแล้วนะ ยะเห็นเหมอขึ้นสเตตัสคบกับใครที่ไหนก็ไม่รู้”
“หา! ได้ไง! ลูกเหมอเป็นลูกสะใภ้ของพี่เพี้ยนนะ”
“ยะก็ไม่รู้ รีบกลับมาเลย แต่อย่าเพิ่งให้ป๋ากลับนะเพี้ยน ถ้าป๋ารู้ว่านะไม่ไปเรียน นะโดนป๋าดุแน่”
“โอเคๆๆๆ พี่เพี้ยนเข้าใจแล้ว แล้วเจอกันทูนหัว พี่พ่ายยย เปิดประตูให้น้อง น้องไม่นอนโซฟานะ!”
ชยถอนหายใจ วางสายจากเพี้ยนแล้วรีบเข้าไปหาพี่ชาย
“อ้าว...ยะ มีอะไร” ชนะหันมาถามพร้อมรอยยิ้ม “ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
ชยเดินเข้ามากอดพี่ชายฝาแฝดของตัวเองไว้แน่น “อยากกอด”
ชนะกอดตอบ ยกมือลูบหลังน้องชายแผ่วเบา “เป็นอะไร”
“เปล่า แล้วนะ...เป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่ได้เป็นอะไร ทำไมถามอย่างงั้น”
“ก็...ยะเห็นว่าเหมอ เอ่อ...คบกับ...”
ชยพูดจนจบประโยคไม่ได้ “นะโอเครึเปล่า”
“โอเค... นะเลิกกับเหมอแล้ว เหมอก็มีสิทธิ์ที่จะคบกับใครก็ได้”
ชยยิ่งกอดตัวของพี่ชายแน่นขึ้นไปอีก น้ำเสียงที่ไม่ยินดียินร้ายนั้นทำให้รู้สึกกังวลใจ ชนะราวกับทิ้งไว้เพียงร่าง แต่ไม่มีจิตวิญญาณอะไรหลงเหลืออยู่เลย ราวกับคน...ที่พร้อมจะหายไปได้ทุกเมื่อ
“นะ ถ้าไม่ไหวก็บอก มีอะไรก็บอกกัน เราเป็นพี่น้องนะ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ในท้องของแม่ แม้จะมีช่วงเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันบ้าง แต่ไม่มีวันไหนที่เค้าไม่เป็นห่วงตัวเลย”
“ขอบใจที่เป็นห่วง แล้วก็...ขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับยะ”
“ไม่เป็นไรหรอก มาเริ่มกันใหม่นะ โยก็โทรมาเหมือนกัน โยบอกว่ารู้สึกกังวลใจแปลกๆ ก็เลยโทรมาหา คืนพรุ่งนี้บอกว่าจะมา ให้เราไปรับด้วย เพี้ยนก็จะกลับพรุ่งนี้เช้า”
“อืม”
“คืนนี้เค้านอนด้วยอีกคืนนะ ตัวจะได้ไม่เหงา”
“โอเค แต่ห้ามนอนกรนอีกนะ นะนอนไม่หลับ”
“บ้า ไม่ได้กรนซะหน่อย มั่วแล้ว”
“เดี๋ยวคืนนี้อัดเสียงไว้”
“นะอ่ะ!”
เห็นน้องชายหน้าบึ้งแล้วชนะจึงโยกหัวกลมๆ เล่น “ไว้โยกลับมาแล้วเราไปเที่ยวกัน”
“สามคนเหรอ”
“แน่นอน”
“โอเคคคคคคค”
ชยตื่นเต้นดีใจ ในขณะที่ชนะก็คลี่ยิ้ม “นะจะเอากล้องไปด้วย”
“อือ...ถ่ายรูปไว้เยอะๆ เลย ตอนแก่จะได้มานั่งดูรูปด้วยกันเนอะ”
“อืม... ฝากดูด้วยนะ”
ชยชะงัก มองพี่ชายอย่างไม่สบายใจ “ดูด้วยกันสิ นะก็ต้องแก่”
“ไม่แก่หรอก คนหล่อ ไม่มีวันแก่”
“โหยยย หลงตัวเองเหมือนป๋าเลย”
“ก็ลูกป๋านี่”
“เออเนอะ ฮิฮิ ยะไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา”
ชนะมองตามน้องชาย ก่อนจะล้มตัวลงนอน คว้ามือถือของชยขึ้นมากดเลื่อนดูฟีดข่าวในเฟซของชย ก่อนจะเจอกับสเตตัสความสัมพันธ์ที่เพิ่งอัพเดทไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน
Only Summer went from being “married” to “it’s complicated.”
ชนะเห็นคอมเม้นมากมาย จากไอ้เชษฐ์ที่มีแค่เครื่องหมายคำถาม จากไอ้ชายที่มีแค่จุดสามจุด จากไอ้ปิ๊กที่เพิ่มเครื่องหมายคำถามจากไอ้เชษฐ์อีกสามตัว จากไอ้กวิ้นที่แสดงความคิดเห็นแค่คำว่า ‘มึง...’ แม้กระทั่งพี่สมัยยังงงงวย ชนะมองอยู่อย่างนั้น นิ่งนานจนในที่สุดนิ้วเรียวยาวก็กดไลค์ให้กับโพส
YaYa Chaya: ยินดีด้วยครับ มีความสุขจริงๆ ซะทีนะ :-)
ชนะวางโทรศัพท์มือถือของน้องชายลงข้างกาย ก่อนจะหยิบเครื่องของตัวเองขึ้นมา จัดการลบแอคเค้าท์และแอพพลิเคชั่นเฟซบุ๊คออกจากมือถือ เคยสมัครเพราะถูกไอ้กวิ้นบังคับ แต่พักหลังก็ติดแอพนี้ตลอดเพราะเป็นอีกช่องทางที่ใช้ติดต่อกับเสมอ ทว่าตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว...
“นะ นอนแล้วเหรอ งั้นเค้าปิดไฟนะ”
“อืม” ชนะตอบรับเบาๆ หลับตาลงอย่างปวดร้าว ถ้าสลับความจริงกับความฝันได้...จะให้จ่ายเงินมากแค่ไหน ชนะก็ยอม แต่เพราะมันเป็นไปไม่ได้ ถึงอยากจะอยู่ในฝันให้นานกว่านี้
กลุ่มแชทเฉพาะกิจเริ่มต้นขึ้นมาอย่างยาวนานหลายชั่วโมง เพราะสเตตัสของไอ้เสือเหมอที่กำลังเป็นกรณีพิพาทในครั้งนี้
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ไอ้เหมอ ทำเหี้ยอะไรของมึง
Only Summer: กูทำอะไร
พิเชษฐ์และปรีประภา: มึงจะคบกับไอ้ป่านจริงๆ ใช่ไหม
Only Summer: เปล่า
คุณชาย: แล้วสเตตัสมึงนั่นอะไรวะ? มึงเล่นเหี้ยไรอยู่
Only Summer: เบื่อ อยากเปลี่ยนบ้าง แล้วมึงพูดถึงไอ้ป่านทำไม กูไม่ได้ขึ้นความสัมพันธ์กับมันซะหน่อย
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: ถ้าเบื่อจริง คงไม่มีหมาตัวไหนเอาแต่เหม่อหรอกว่ะ บางคืนแม่งก็ร้องไห้ มึงเป็นสาวน้อยรึไงวะไอ้สัด
Only Summer: กูร้องคืนเดียวเว้ย มึงอย่าเอามาล้อไอ้สัดปิ๊ก
คุณชาย: มึงทำแบบนี้มึงคิดดีแล้วใช่ไหม กูเคยบอกมึงไว้ว่ายังไง วันที่จัดงานฉลองให้ จำได้อยู่รึเปล่าวะ
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: นี่น้องญาญ่าก็มาเม้น คงเคืองแทนพี่ชายชิบหาย อย่าทำให้ทูนหัวกูอารมณ์เสียแล้วพาลจะเกลียดขี้หน้ากูด้วย
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: กูว่านั่นไอ้นะ ไม่ใช่น้องชายมันหรอก ตอนนี้มันปิดเฟซไปแล้วด้วย ไม่มาเรียนครบอาทิตย์ กูโทรไปติดต่อไม่ได้ ไปหาที่บ้านมันก็เก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกมาเจอใคร ถ้าพวกมึงเลิกกันแล้วมันพังทั้งคู่แบบนี้ เลิกกันทำไมวะ
Only Summer: หุบปากไปเถอะไอ้กวิ้น
พิเชษฐ์และปรีประภา: ไอ้เหี้ยปิ๊ก มึงจีบน้องไอ้นะอยู่รึไงวะ
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: จีบ แต่เขาไม่ยอมตอบแชทกูสักประโยคเดียว กูทักไปเมื่อสองเดือนก่อน ขึ้นอ่านแล้วแต่ไม่ตอบอะไรเลยยย แต่กูมั่นใจว่ากูยังไม่แห้ว
คุณชาย: ไอ้เหี้ยปิ๊กโคตรหน้าด้านเลยว่ะมึง ระวังพี่ของน้องญาญ่าจะฆ่าหมกป่า แล้วนี่ไอ้นะมันเป็นไงบ้าง
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ไอ้ชายมึงถามมาอีกหน้าต่าง กูไม่อยากบอกในนี้ว่ะ เดี๋ยวไอ้เหมอมันจะรำคาญเอา
Only Summer: กวนตีนกูเหรอไอ้กวิ้น อยากบอกก็บอกสิวะ
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: กูไม่บอก
คุณชาย: เดี๋ยวกูทักไป
Only Summer: กวนตีนกูไอ้พวกเหี้ย
พิเชษฐ์และปรีประภา: อะไรที่มึงทำไม่ถูกกูก็ว่าไปตามไม่ถูก มึงจะเสียหลักหรืออะไรอยู่กูไม่รู้ แต่ถ้ามึงยังขืนทำอย่างนี้ต่อไป ไม่มีวันที่มึงจะมีความสุขหรอกไอ้เหมอ ต่อให้มึงเริ่มต้นกับใครใหม่ มึงจะยิ่งลืมไอ้นะไม่ได้ จำคำกูไว้
Only Summer: ทำไมกูจะลืมไม่ได้... กูกำลังพยายาม
พิเชษฐ์และปรีประภา: เพราะมึงกำลังพยายามเกลียดมัน ทั้งๆ ที่ใจมึงรัก ชาตินี้มึงก็ลืมมันไม่ได้หรอกว่ะ เพราะยิ่งมึงพยายาม มึงก็ยิ่งคิดถึง ยิ่งมึงโกหกตัวเอง มึงก็จะยิ่งรู้...ว่าความรักที่มึงมีให้มันชัดเจนมากแค่ไหน มึงลืมไม่ได้หรอก กูก็เคยลองทำ กูรู้ดี
Only Summer: แต่มึงไม่เจออย่างกู...มึงไม่รู้หรอกว่ามันยากที่จะรักต่อ
พิเชษฐ์และปรีประภา: ถ้ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว มึงก็ไม่ต้องไปรู้สึกอะไรกับมันทั้งนั้น ถ้ามึงอยากลืม มึงมองมันเป็นแค่อากาศ เป็นแค่ของไร้ค่าที่ไม่มีผลอะไรกับมึงแล้ว ไม่ต้องไปแยแสอะไร ไม่ต้องให้ความสำคัญ อย่าพยายามเกลียดมัน อย่าพยายามที่จะรักมัน มึงทำได้ไหม
Only Summer: กูปวดหัวว่ะ นอนละ
คุณชาย: มึงหนีเหรอวะ โคตรป๊อดไอ้สัด
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: ขี้ขลาด
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: หนีซะให้พอ พอใจแล้วก็กลับมาเป็นคนเดิมด้วย ไอ้เหมอแบบนี้ห่างไกลจากเสือเหมอเพื่อนซี้กูมากเว้ย ไปๆ แยกย้ายกันนอน
..............................................................TBC....................................................................
ไสว่าสิบ่ถิ่มกั๋นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ดีใจที่เสมอได้เริ่มต้นใหม่ ยินดีกับความสุขที่จะมาถึงในเร็ววัน ส่วนลูกสามี มาอยู่กับเรา ใครไม่เอา เราเอาเอง ชอบผู้ชายสาย S ลืมใครไม่ได้ก็ช่าง พี่จะรับไว้เอง!! :o8:
-
จากตอนที่แล้วเกลียดนะมาก ตอนนี้เริ่มเห็นใจแล้ว ฮื้อออ
#ทีมชนะ #ทีมเสมอ #ทีมรักเสมอ
-
เฮ้ออออออ. พูดไม่ออก
-
แง่เสียใจสงสารทั้ง2คนเลยยยยย
-
มนุษย์จำพวกที่พยายามลืมแบบนี้อิช้อยเห็นมานักต่อนักแล้วค่ะว่าแพ้ทาง
-
:เฮ้อ: โอละพ่อ.....เจ็บทั้งสองฝ่าย
-
สงสารทั้งสองฝ่าย
เหตุการณ์นี้จะทำให้โตขึ้น หวังว่าจะเลือกทางออกที่ดีนะทั้งสองคน
-
เค้าบอกว่าคนเป็นฝาแฝดความรู้สึกจะสื่อถึงกันได้
เราเองก็มีเพื่อนสนิทเป็นฝาแฝดเวลาคนนึงเศร้าอีกคนอยู่คนละที่ก็สัมผัสได้จริงๆนะ
คนเขียนแต่งได้สมจริงมาก ปรบมือรัวๆ
น้องญาญ่าน้องโยแม่เพี้ยนขุ่นพ่อออ ช่วยชนะด้วย T____T
ปล. ฮาแก๊งเกรียน ขอบคุณที่ช่วยผ่อนคลายบรรยากาศไม่ให้คนอ่านอกแตกตายไปก่อน
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:mew6: อ่านแล้วก็น้ำตาจะไหลอึดอัดแทนทั้งเสมอและชนะ เรา #ทีมออลกวิ้น นะ เพราะงั้นไม่เข้าข้างใครทั้งนั้น อย่างที่เหมอมันบอกว่าทุกครั้งที่ชนะผิดก็มักจบด้วยการขอโทษที่เหมอมันมักยอมเพราะรักมันจะกลัวก็ไม่แปลกถ้าหากคิดว่าจะต้องเสียใจแบบเดิมซ้ำๆแต่เหมอก็ไม่ควรจะเอาป่านมาอ้างแบบนี้นะเราไม่อวยชนะเรายังจุกแทนเลย
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อยากปลอบจังเลย :กอด1:
-
ติดตามความรักของเหมอกับชนะอย่างใกล้ชิด ความเสียใจของเหมอกับชนะเท่ากันไม่มีใครมีความสุข ยังอยู่ข้างเหมออยู่นะ เท่าที่นะยังเคลียร์ตัวเองไม่ได้เรื่องรัน ก็ไม่สนับสนุนให้เหมอคืนดีด้วยหรอกนะ ถ้าเหมอกับไปเป็นแฟนกับชนะตอนนี้เหมอก็ไม่มีความสุขตลอดชีวิตนั่นแหล เจ็บปวดเสียใจที่ไม่ได้อยู่ใกล้ไม่ได้เห็นหน้ายังดีกว่าอยู่ด้วยกันแล้วยังคาใจว่านะยังรักแฟนเก่ายังลืมไม่ได้ #รักเหมอนะ
-
เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเอง ขุ่นแม่เพี้ยนยังผ่านมันมาได้
-
สะใจ ฮี่ๆๆๆ แต่ทำไมรู้สึกหน่วงๆๆๆ :hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ้ยย นี่จะร้องไห้ พัง!! เวลาเท่านั้นที่จะช่วยได้ แรกๆก็เจ็บแบบนี้ล่ะ
-
:sad4: น้ำใสใสที่ไหลออกมาเจ็บปวดทั้ง2ฝ่าย เห้อ ได้แต่รอเวลา หวั่นใจกลัวน้องนะเป็นอะไรนะจุดนี้
-
ตอนที่ 37
ชนะยังคงแวะเวียนไปที่บ้านของเสมอตามปกติ ยังคงมีของฝากให้กับคุณหญิงเสมือน นัดออกรอบกับพี่สมัย หรือแม้กระทั่งช่วยท่านนายพลสมานทำสวน หลายๆ อย่างยังคงเป็นไปตามปกติราวกับคนรูปหล่อนั้นยังไม่เลิกรากับไอ้หัวเกรียนลูกคนเล็กของบ้านเดชาโชติกุล สมัยรับรู้แต่ไม่พูดอะไร พี่ชายของเสมอถูกอกถูกใจอดีตน้องเขยมากกว่าจะเลิกคบหาแค่เพราะการเลิกรากันของเด็กๆ ส่วนคุณหญิงเสมือนก็รักและเอ็นดูคนรูปหล่อมากเหลือคณา ในขณะที่ท่านนายพลนั้นยังไม่มีท่าทีชัดเจน แต่ก็คงไม่ได้รังเกียจคนรูปหล่อ
ชนะพาคุณหญิงเสมือนไปช็อปปิ้งบางครั้ง พาไปสปานวดหน้านวดตัวในบางที หรือพาท่านกับพี่สมัยมาทานข้าวกับครอบครัว แม้คนรูปหล่อจะไม่ยิ้มแย้มอย่างเคย แต่ก็ยังอ่อนโยนและนอบน้อมต่อผู้ใหญ่ ถามไถ่ถึงไอ้เหมอของคุณหญิงเสมือนไม่ขาด แม้คุณหญิงจะเคยบอกให้มาทานข้าวเย็นด้วยกันเวลาที่ไอ้เหมอกลับบ้าน แต่คนรูปหล่อก็เลี่ยงอย่างสุภาพ ปฏิเสธว่าต้องทานข้าวกับที่บ้านอยู่ร่ำไป
“พรุ่งนี้ก็มาทานกับแม่ไม่ได้เหรอคะลูก” ชนะที่แวะเข้ามาพูดคุยกับคุณหญิงเสมือนเหมือนเช่นทุกวันกำลังถูกรบเร้าให้มาทานข้าวเย็นที่บ้านในเย็นวันพรุ่งนี้
“ไม่ได้หรอกครับ ผมรับปากกับป๋าว่าจะไปงานการกุศลด้วย”
“งานจัดที่โรงแรมพ่อน้องนะใช่ไหมลูก งานนั้นแม่ก็ไป งั้นเราไปเจอกันที่งานนะคะ”
“ครับ”
“เอ้า ทานขนม แม่อุตส่าห์จัดเตรียมไว้ให้ รู้ว่าน้องนะชอบ”
ชนะยกมือไหว้ขอบคุณคุณหญิงเสมือนที่เมตตาเขามากเหลือเกิน มาที่บ้านทีไรท่านจะเตรียมของว่าง อาหารคาวอาหารหวานไว้ต้อนรับเป็นประจำ
“ขอบคุณครับคุณหญิงแม่”
“ไม่เป็นไรจ้ะ แล้วนี่เอาอะไรมาเยอะแยะ”
“ของบำรุงน่ะครับ ถุงนี้ของเหมอ คุณหญิงแม่ใช้ทำซุปให้เหมอนะครับ ผมได้ยินพี่สมัยบอกว่าเหมอฝึกหนัก คงต้องเสริมกำลังให้หน่อย” ชนะคลี่ยิ้ม ขยับของบำรุงที่หาซื้อมาให้ไปตรงหน้าคุณหญิง
“น้องนะ ไม่ต้องลำบากเลยลูก”
“ไม่ลำบากครับ ผมเต็มใจ แต่คุณหญิงแม่อย่าบอกเหมอนะครับ”
“จ้ะ” คุณหญิงเสมือนรับคำอย่างไม่ค่อยสบายใจ ชนะเป็นห่วงเป็นใยลูกของท่านอย่างเสมอต้นเสมอปลาย นอกจากของฝากราคาแพงที่มักซื้อมาให้คุณหญิงแล้ว คนรูปหล่อยังมีของบำรุงมาให้ไอ้เหมอของท่าน ตั้งแต่ที่เด็กทั้งสองคนคบกัน จนถึงตอนนี้เลิกรากันไป คนรูปหล่อก็ยังคงปฏิบัติเหมือนเดิม คุณหญิงเสมือนเคยคิดจะถามเหตุผลถึงการเลิกรากัน ทว่า...เพราะมันเป็นเรื่องของเด็กทั้งสองคน ผู้ใหญ่อย่างท่านเข้าไปยุ่งก็คงไม่ดี เคยเกริ่นถามไอ้เหมอแล้วแต่มันก็เงียบ แล้วตัดบทเปลี่ยนเรื่องคุยอยู่ร่ำไป
ชนะยังคงเป็นชนะที่ชอบให้ไอ้เหมอได้ใช้ของดีๆ ได้กินแต่ของดีๆ ไม่ว่าจะแพงแค่ไหนก็หาซื้อมาให้ แต่การทำเหมือนตอนยังคบกันคงทำให้เสมอลำบากใจ ชนะไม่อยากให้ความเห็นแก่ตัวของตัวเองสร้างปัญหาให้กับเสมออีก แค่ได้มาอยู่ในพื้นที่ของเสมอ ได้พูดคุยกับคนที่เสมอรัก ได้เห็นรูปตั้งแต่ตอนเด็กยันโตของเสมอติดอยู่บนผนังบ้าน เท่านี้...ชนะก็มีความสุขมากแล้ว
“คุณหญิงแม่ให้เหมอทานอันนี้ด้วยนะครับ มันเป็นวิตามินที่ทำให้เจริญอาหาร”
“ไอ้เหมอมันจะไม่อ้วนมากไปเหรอลูก” คุณหญิงเสมือนถามพลางนึกขำไอ้เหมอที่ช่วงก่อนมันบ่นว่าลงพุง เพราะอยู่กับชนะได้กินของอร่อยไม่ขาดปาก
“ผมเห็นคราวก่อนพุงหายไปหมดเลยครับ กับข้าวที่โรงเรียนคงไม่อร่อย”
“ไอ้เหมอมันลิ้นจระเข้ มันกินได้ทุกอย่างค่ะลูก ข้าวคลุกน้ำปลามันก็ซัดซะเกลี้ยงจาน เพราะงั้นอันนี้ให้น้องนะทานดีกว่า แม่ว่าผอมมากไปแล้ว ผอมกว่านี้คงไม่ดี”
คุณหญิงเสมือนเห็นว่าที่ลูกเขยแล้วก็อดห่วงไม่ได้ ดวงหน้าหล่อเหลาอมทุกข์ รอยยิ้มที่เคยสดใสก็หมองจนเห็นได้ชัด มาทานข้าวที่บ้านด้วยทีไรก็ทานได้น้อย ชนะเหมือนคนป่วยที่นับวันยิ่งซูบซีด ไม่มีความเปล่งปลั่งหรือมีออร่าให้ได้เห็นอย่างเคย
“คุณหญิงแม่ครับ”
“คะลูก”
“ผมอาจจะยังไม่ได้บอก...ความจริงผมกับเสมอเลิกกันแล้วครับ” ชนะบอกพลางมองคุณหญิงเสมือนที่พยักหน้ารับ “คุณหญิงแม่อาจจะยังไม่รู้”
“แม่รู้ค่ะ”
“แต่ผมยังมาหาทุกวันแบบนี้...รบกวนหรือเปล่าครับ”
“ไม่เลยค่ะลูก แม่รับน้องนะเป็นลูกชายอีกคนหนึ่งไปแล้ว”
ชนะคลี่ยิ้ม ยกมือขึ้นกราบลงบนตักของคุณหญิงที่รีบยกมือขึ้นลูบหัวคนรูปหล่อด้วยความเอ็นดู “ผมทำแบบนี้ ถ้าเหมอรู้ คงไม่ชอบใจ คุณหญิงแม่อย่าบอกเหมอนะครับ”
“ไม่ชอบใจก็เรื่องของมัน แม่ชอบของแม่”
ชนะซาบซึ้งใจที่คุณหญิงเสมือนเมตตาและรักใคร่เอ็นดูเขามาก ทว่า...ถ้าในวันหนึ่งที่เสมอพาคนรักมาแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จัก เขาก็ควรต้องถอยห่างอยู่ดี การทู้ซี้ที่จะมาอยู่ในพื้นที่ของเสมอ...คงไม่ใช่เรื่องสมควรอีกต่อไป
“แต่ผมคงจะไม่มาบ่อยๆ แล้วล่ะครับ ถึงอย่างนั้นผมก็ยังรักและเคารพคุณหญิงแม่เหมือนเดิม ถ้าสักวันผมไม่ได้มาที่นี่แล้ว...คุณหญิงแม่อย่าลืมผมนะครับ”
“ไม่ลืมค่ะ...แม่จะลืมเด็กน่ารักอย่างชนะได้อย่างไรคะ ไม่เอานะคะ ไม่พูดอะไรเป็นลางแบบนี้ แม่ใจไม่ดี เย็นนี้รอทานข้าวด้วยกันนะคะ พรุ่งนี้มาไม่ได้ เย็นนี้ก็มาทานข้าวกับแม่กับพี่สมัย”
“ครับ ผมขอเข้าไปช่วยคุณหญิงแม่ในครัวด้วยนะครับ”
“ได้จ้ะ”
ชนะนั่งพูดคุยกับคุณหญิงเสมือนจนเกือบเย็นก็ขอตามเข้าครัวไปช่วยงาน หยิบจับตามคำสั่งของคุณหญิง พร้อมกับสนทนาพาทีกันไปด้วย เรื่องราวส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของเสมอในวัยเด็กที่คุณหญิงหยิบยกมาเล่าเสียจนเจ้าตัวที่อยู่โรงเรียนอาจจะกำลังจามไม่หยุดก็เป็นได้
******************
งานการกุศลในเย็นวันศุกร์ถูกจัดขึ้นที่โรงแรมในเครือของตระกูลโรจนโภคิน ชนะติดตามบิดาไปร่วมงานในครั้งนี้เพราะกลุ่มบริษัทของตระกูลเป็นเจ้าภาพจัดงาน คนรูปหล่อในชุดสูทอาร์มานี่ดูดี ผมทรงเซิร์ฟคัทชะโลมไปด้วยเจลแล้วหวีเสยไปด้านหลัง อวดดวงหน้าหล่อเหลาให้เด่นชัด รูปร่างสมส่วน ท่อนขาเรียวยาว สูงชะลูดไม่แพ้นายแบบนิตยสารที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้
ชนะ โรจนโภคินเป็นที่จับตามองของทุกคนในงาน คุณหญิงคุณนายหลายคนพาบุตรสาวเดินเข้ามาพูดคุยทักทายกับบิดาของเขา อวดอ้างสรรพคุณของบุตรสาวทั้งคนเล็กคนโตให้รู้จัก แต่ชนะก็เพียงยิ้มรับอย่างสุภาพ เขาทำหน้าที่ของทายาทผู้สืบทอดธุรกิจของตระกูลได้ดี พูดคุยทักทายกับผู้หลักผู้ใหญ่ในงานหลายคน ในขณะที่ผู้เป็นบิดาก็แนะนำเขาให้กับหุ้นส่วนหลายๆ คนด้วยความภูมิใจ
ชนะกวาดสายตามองไปทั่วงานหลังจากที่ได้รับอนุญาตจากบิดาให้มาหาอะไรทานแล้ว เขากำลังมองหาครอบครัวของคุณหญิงเสมือนที่บอกว่าจะเคี่ยวเข็ญลูกชายคนเล็กให้มาร่วมงานด้วย แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ จึงหยิบไวน์หนึ่งแก้วเดินเลี่ยงออกมายืนรับลมที่เทอเรซ
ในงานที่มีผู้คนมากเช่นนี้ทำให้ชนะต้องใส่หน้ากากจนเหนื่อย รู้สึกอึดอัดที่ต้องยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา มือใหญ่เอื้อมขึ้นคลายเน็คไท ปลดกระดุมเสื้อสูท แล้วหยิบบุหรี่ยี่ห้อโปรดขึ้นมาจุดสูบให้สมองโล่งปลอดโปร่ง มวนแล้วมวนเล่าก็ยังไม่คลายความอึดอัด พักหลังมานี้ชนะสูบจัดจนชยกับเพี้ยนบ่นให้ฟังถึงโทษของบุหรี่ทุกเช้าเย็น
“เหมอจ๋า อดทนอีกนิดนะ เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว” ชนะบอกเสียงแผ่ว ลูบที่กระเป๋าเสื้อ วันนี้เขาพาไอ้เหมอจ๋ามาร่วมงานด้วย มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชนะไปแล้วที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องพามันไปด้วยตลอด
ชนะขยี้ปลายบุหรี่มวนสุดท้ายลงกับที่เขี่ยบุหรี่ก่อนจะเดินกลับเข้างาน ท่อนขาเรียวยาวก้าวไปหาบิดา ทว่า...กลับหยุดชะงักเมื่อเห็นหัวเกรียนๆ ของใครบางคนกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ที่หน้าโต๊ะตัวยาวสำหรับจัดวางบุฟเฟห์อาหารคาวหวานเพื่อบริการแขก ชนะอมยิ้ม ไม่บ่อยที่จะได้เห็นเสมอในชุดสูท สีหน้าประหม่าเหมือนคนที่ไม่ชอบงานสังคม คนรูปหล่อลังเลใจอยู่เพียงครู่ก่อนจะก้าวเข้าไปหา
“อันนี้อร่อย...” ชนะบอกเสียงเรียบ คนหัวเกรียนพอได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่มันจะขยับออกห่าง เลี่ยงเดินไปอีกทาง แต่ชนะก็ยังเดินตาม “ไม่กินแล้วเหรอ”
ไอ้เหมอไม่ตอบ มันก้าวยาวๆ กลับไปหาคุณหญิงแม่กับพี่สมัยของมัน แต่คนรูปหล่อตามมาไม่หยุด ครั้นพอถึงที่หมาย ชนะก็ยกมือไหว้คนในครอบครัวของไอ้เหมอทีละคน คุณหญิงเสมือนกรี๊ดกร๊าดในความหล่อของว่าที่ลูกเขยทันที
“หล่อดูดีขนาดนี้เจอคุณหญิงคุณนายมาจีบให้ไปเป็นลูกเขยกี่คนแล้วล่ะคะเนี่ย” คุณหญิงหยอก ไอ้เหมอถึงกับเบ้ปาก
“ไม่มีหรอกครับ” ชนะตอบถ่อมตน “คุณหญิงแม่ทานอะไรมารึยังครับ”
“แม่ทานข้าวมาแล้วค่ะ” คุณหญิงเสมือนตอบพลางยิ้มใจดี
“งั้นเอาของว่างไหมครับ ผมไปตักให้”
“ก็ดีค่ะ ไอ้เหมอ ไปช่วยน้องนะเขาหน่อย”
“คุณหญิงแม่ทำไมต้องใช้เหมอ ให้พี่หมัยไปสิ” ไอ้เหมอหน้ายุ่ง มันไม่อยากอยู่ใกล้คนรูปหล่อตรงหน้า คุณหญิงแม่ก็ช่างยัดเยียดเสียเหลือเกิน
“พี่กับคุณพ่อจะไปทักทายท่านรัฐมนตรีน่ะครับน้องเหมอ” สมัยรีบอ้าง ทั้งๆ ที่เพิ่งไปทักทายท่านรัฐมนตรีกับท่านนายพลสมานมาเมื่อครู่ แต่สังเกตเห็นสีหน้าของอดีตน้องเขยแล้วก็สงสาร สมัยจึงโกหกน้องชายเป็นครั้งแรก
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปคนเดียวคงสะดวกกว่า” ชนะตอบ รอยยิ้มจืดเจื่อน ก่อนจะเดินไปเพียงลำพัง
คล้อยหลังร่างสูงของชนะ คุณหญิงเสมือนก็หยิกเข้าที่แขนของไอ้เหมอ “ไปเดี๋ยวนี้ไอ้เหมอ อย่าให้แม่ต้องโมโห”
ไอ้เหมอหน้าบึ้ง ลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังชนะไปเสียไม่ได้ มันรักษาระยะห่างไว้ ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หลายนาที
“เหมอไปนั่งรอกับคุณหญิงแม่เถอะ” ชนะบอกเมื่อเห็นท่าทีกระอั่กกระอ่วนใจของไอ้เหมอ “ยกจานนี้ไปด้วยก็ได้ ท่านจะได้ไม่ว่าอะไรอีก”
ไอ้เหมอพยักหน้า ยื่นมือไปรับจานขนมหวานที่คนรูปหล่อบรรจงตักใส่จานให้ กลิ่นบุหรี่คละคลุ้งมากับกลิ่นน้ำหอมจนไอ้เหมอย่นจมูก
“สูบอีกแล้วเหรอ” เผลอตั้งคำถามออกไป แต่ชนะก็เพียงยิ้มละมุนมาให้ ไม่ได้ตอบคำถาม
“รู้ว่าไม่ดีก็ยังสูบ” ไอ้เหมอยังคงพูด ตอนแรกมันหลุดปาก แต่ตอนนี้จงใจ เห็นร่างกายที่ซูบผอมกับใบหน้าอิดโรยของชนะแล้ว...ไอ้เหมอมันอดห่วงไม่ได้ ทว่า...มันก็ทำได้แค่ห่วง จะให้เข้าไปดูแลเหมือนอย่างที่เคยทำ... มันคงทำไม่ได้อีกแล้ว
“เหมอไปที่โต๊ะเถอะ เดี๋ยวผมยกอีกสองจานตามไปทีหลัง”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเปลี่ยนเรื่อง ไอ้เหมอจึงแค่ยักไหล่แล้วถือจานเดินกลับโต๊ะทันที วางจานของหวานลงตรงหน้าคุณหญิงแม่แล้วนั่งหน้าตูม คุณหญิงเสมือนจึงได้แต่ส่ายหน้าระอากับไอ้เหมอที่ไม่รู้จักโต ก่อนจะยักยิ้มไปให้กับลูกเขยรูปหล่อที่กำลังยกของหวานตามมาให้
“จานนี้ของคุณหญิงแม่ครับ ผมรู้ว่าคุณหญิงแม่ชอบขนมจ่ามงกุฎ”
คุณหญิงเสมือนยิ้มด้วยความปลาบปลื้ม แต่ไอ้เหมอกลับหมั่นไส้เสียเต็มประดา “กินของหวานเยอะๆ ระวังน้ำตาลขึ้น เป็นเบาหวานไม่รู้ตัว”
“แกแช่งแม่เหรอไอ้เหมอ” คุณหญิงตวัดสายตามองทันที
“เปล่า เหมอเตือนเพราะเป็นห่วง บางคนมันชอบยอ ชอบหลอกล่อด้วยการเอาใจ ไม่ได้คิดถึงสุขภาพของคุณหญิงแม่เหมือนที่เหมอคิดหรอก”
บางคนที่โดนว่าถึงกับหน้าเจื่อน “ผมขอโทษนะครับ”
“น้องนะ แม่ไม่ได้ป่วยเป็นเบาหวาน ไอ้เหมอมันปากพล่อย”
สีหน้าของชนะดีขึ้นเพียงนิด ก่อนมือแกร่งจะขยับเลื่อนจานบราวน์นี่ไปให้ไอ้เหมอ “เหมอลองชิมดู”
“ไม่กิน ไม่ชอบ”
สมัยรีบแทรกขึ้นทันที “น้องเหมอชอบบราวน์นี่มากเลยนี่ครับ ลองทานดูก่อน พี่หมัยรับรองว่าอร่อย”
“เหมอไม่กิน ถ้าอยากกินจะไปตักเอง”
ทั้งสมัยและคุณหญิงเสมือนได้แต่ลอบสบตากัน ก่อนจะพร้อมใจหันมองหน้าคนรูปหล่อด้วยความสงสาร ไอ้เหมอบทมันจะดื้อ ก็ดื้อจนน่าตี ท่านนายพลที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าจึงแย่งจานไปเอง
“แกไม่กินก็ดี พ่อกินเอง มันไม่หวานมากใช่ไหม” ท่านนายพลหันถามคนรูปหล่อที่นิ่งงันไป ชนะคลี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบเสียงสุภาพว่า
“ไม่หวานครับ ป๋าไม่ชอบของหวาน เชฟที่ทำก็เลยลดความหวานของขนมทุกชนิดลง”
“อืม” ท่านนายพลพยักหน้า ตักบราวน์นี่เป็นชิ้นพอดีคำเข้าปาก “อร่อยดี”
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก มองคนในบ้านที่กบฎมันไปเข้าข้างคนรูปหล่อตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ แม้แต่ท่านบิดาที่เคยเอ่ยปากปาวๆ ให้มันเลิกกับชนะก็ยังเข้าข้าง
“ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ พี่หมัย พรุ่งนี้ผมไปด้วยไม่ได้แล้วนะ ต้องตามป๋าไปเชียงราย”
“โอเคไอ้น้องชาย ไว้กลับมาแล้วโทรบอกพี่ ค่อยนัดกันอีกที”
“ครับ”
ชนะผุดลุกขึ้น ยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ ส่งยิ้มให้ไอ้เหมอที่มองเมินจนรอยยิ้มหล่อเหลาเจื่อนลง ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปหาบิดา
“นี่พี่หมัยยังนัดออกไปเที่ยวกับชนะอีกเหรอ” ไอ้เหมอถามเสียงเข้ม “พี่หมัยไม่รู้รึไงว่า...”
“พี่รู้” สมัยตอบ “แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่”
“พี่หมัย!”
“แกโตได้แล้วไอ้เหมอ ไม่ใช่ว่าแกไม่ชอบใครแล้วต้องพาลให้คนอื่นไม่ชอบไปกับแกด้วย” คุณหญิงเสมือนปรามด้วยสายตาดุจัดจนไอ้เหมอหงอลงไป “น้องนะเป็นเด็กน่ารัก แม่ถือว่าเป็นลูกชายอีกคนไปแล้ว ต่อให้แกจะคบหรือจะเลิก แม่ก็ไม่จำเป็นต้องเกลียดน้องนะไปด้วย แกรักใครแม่รักด้วย แต่ถ้าแกเกลียดใคร แม่ไม่เกลียดไปกับแกด้วยหรอก ต้องดูการกระทำของเขา ว่าเขาจริงใจกับคนในครอบครัวเราแค่ไหน น้องนะดีกับแม่ ดีกับพี่หมัย ดีกับพ่อของแก”
“แม่จะไม่พูดแบบนี้หรอกถ้ารู้ว่าคนดีของแม่แท้จริงแล้วเป็นคนยังไง”
ไอ้เหมอเถียง รู้สึกเหมือนมันกำลังถูกแย่งคนที่มันรักไป
“แล้วเป็นคนยังไงล่ะ แม่ตัดสินแค่เฉพาะที่เขาทำกับแม่ เรื่องของแกแม่ไม่รู้ด้วย” คุณหญิงเสมือนยังคงมีสีหน้าที่จริงจังจนไอ้เหมอมันเถียงอะไรไม่ได้ “ไอ้เหมอ แท้จริงน้องนะเป็นคนยังไง...อาจจะมีแต่แกที่รู้ แต่แม่ถามแกหน่อย... ที่ผ่านมาเขาไม่ได้ทำดีกับแกเลยเหรอ ถึงได้ตั้งท่ารังเกียจเขาขนาดนี้”
“มันก็...ไม่ใช่” ไอ้เหมอตอบเสียงแผ่ว มันไม่อยากยอมรับว่าที่ผ่านมา ชนะดีกับมันมากแค่ไหน ถ้าวันนั้น...มันยังไม่รู้ว่าหัวใจของชนะลืมใครอีกคนไม่ได้ วันนี้มันก็คงยังนั่งยิ้มนั่งหัวเราะอยู่กับคนรูปหล่อ คิดถึงเรื่องนี้ทีไรหัวใจของมันก็เจ็บปวด มันไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองต้องกลายเป็นส่วนเกิน ต้องถูกมองเมินจากคนที่มันรักอีกแล้ว
“เลิกกัน ก็ไม่จำเป็นต้องเกลียดกันเสมอไป มันอาจจะเป็นเพื่อนกันได้ยาก แต่แค่คนที่มีไมตรีที่ดีต่อกัน แม่คิดว่าแกคงทำได้”
“เหมอทำไม่ได้” ไอ้เหมอตอบอย่างดื้อดึง “เหมอเกลียดไปแล้ว เหมอทำใจให้รักอีกไม่ได้หรอก คุณหญิงแม่ พี่สมัย จะรักจะชอบก็แล้วแต่ แต่ไม่ต้องบังคับให้เหมอรู้สึกไปด้วย”
“ไม่มีใครบังคับแกทั้งนั้น หมัย พาแม่ไปเต้นรำที เห็นหน้าไอ้เด็กดื้อแล้วพาลอารมณ์เสีย”
“ให้คุณพ่อพาไปเถอะครับ ผมจะไปทักทายคุณหญิงแม่ของสมายด์”
“โอเค”
ไอ้เหมอถูกทิ้งไว้ที่โต๊ะตามลำพัง สายตาของมันเหม่อมองแผ่นหลังของคนรูปหล่อที่ยืนเคียงข้างกับคุณพ่อไร้พ่าย เห็นคุณหญิงท่านหนึ่งกำลังแนะนำบุตรสาวให้รู้จัก เห็นชนะยิ้มแย้มแล้วไอ้เหมอก็ได้แต่ขมวดคิ้ว ก่อนมันจะตัดสินใจลุกขึ้น เดินเลี่ยงออกจากงานไปเดินเล่นที่สวนหย่อมของโรงแรมแทน
สายลมตอนดึกนั้นเย็นสบาย กลิ่นหอมของดอกไม้ก็ฟุ้งกำจายไปทั่วบริเวณ ไอ้เหมอเดินไปนั่งที่ม้านั่งตัวยาว เอนหลังพิงพนัก หลับตาพักความอ่อนล้าเพราะหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งทุกครั้งที่ได้เห็นดวงหน้าหล่อเหลาของคนที่แม้จะเลิกรากันไป ก็ยังเป็นเจ้าหัวใจอยู่อย่างนั้น
ฟุบ!
สูทอาร์มานี่ตัวใหญ่คลุมลงบนตัวไอ้เหมอ กลิ่นน้ำหอมประจำตัวเจ้าของสูทเคล้ากับกลิ่นบุหรี่ทำให้ไอ้เหมอลืมตาขึ้น
“นั่งตากน้ำค้าง เดี๋ยวก็ไม่สบาย” ชนะบอกแค่นั้น หมุนตัวจะเดินกลับ แต่ไอ้เหมอร้องเรียกไว้
“ชนะ เอาสูทคืนไป” ไอ้เหมอบอกเสียงเข้ม ยื่นสูทไปให้คนที่หยุดเดินแล้วหันหน้ามาเผชิญ ชนะรับคืนพลางคลี่ยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มเศร้าสร้อยที่ไอ้เหมอไม่อยากเห็น
“เลิกไปที่บ้านสักทีได้ไหม มันไม่แปลกเหรอที่ยังทำเหมือนตอนที่คบกัน” ไอ้เหมอบอกเสียงเย็นชา “เหมอมีคนใหม่แล้ว เข้าใจหรือเปล่า ถ้าเขารู้ว่าแฟนเก่ายังเทียวไปเทียวมาที่บ้าน เขาก็คงไม่สบายใจ”
ชนะยังคงยิ้ม พยักหน้ารับ “เข้าใจแล้ว ขอโทษที่สร้างปัญหา”
ไอ้เหมอเบ้ปาก มันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “ทำตัวเป็นคนดี ทั้งๆ ที่ตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าทำไมเราถึงจบกัน นะจะทำให้เหมอเหมือนเป็นตัวร้ายใช่ไหม แล้วตัวเองก็รับบทพระเอกที่โดนทำร้ายไป”
“เหมอเห็นว่าผมเป็นคนแบบนั้นเหรอ”
คำถามของชนะทำให้ไอ้เหมอชะงัก มันอยากตะโกนตอบกลับไปว่าใช่ แต่สีหน้าไม่ยินดียินร้ายของชนะทำให้มันนึกกลัว ไอ้เหมอขยับถอยหลัง ในขณะที่แววตาของชนะมีแต่ความเจ็บปวด
“ไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมไม่ทำอะไรเหมอแน่นอน” ชนะตอบเสียงแผ่ว “ขอโทษที่ผมทำให้กลัว คงฝืนว่าชอบมาตลอดใช่ไหม ...ขอโทษนะที่ผมมันผิดปกติ เหมอได้เจอกับคนดีๆ ผมก็ดีใจ”
“นะ...” ใจหนึ่งไอ้เหมออยากบอกปฏิเสธ แต่อีกใจก็ห้ามไม่ให้มันพูด เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะแก้ต่าง
“ขอผมกอดลาเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”
ไอ้เหมอเงียบ มันไม่พยักหน้าหรือปฏิเสธ ยืนนิ่งนานจนชนะถือวิสาสะคว้าตัวมันเข้าไปกอด “อดทนหน่อยนะ แค่แป๊บเดียว”
เสียงกระซิบอ้อนวอนทำให้ไอ้เหมอปวดแปลบในอก “ผมรักเหมอนะ รักมากอย่างที่ไม่เคยรักใครอย่างนี้มาก่อน ขอบคุณที่อดทนกับคนอย่างผม และขอโทษ...ที่ทำให้ต้องเสียใจ”
เพียงไม่นานอ้อมกอดอบอุ่นนั้นก็เลือนหายพร้อมกับเจ้าของที่หันหลังเดินจากไป ไอ้เหมอรู้สึกราวกับว่ามันจะไม่ได้เจอชนะอีกแล้ว มันอยากจะร้องเรียกไว้ แต่ริมฝีปากไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดได้ เพราะในอกทั้งจุก...ทั้งเจ็บ
ถ้านี่เป็นครั้งสุดท้าย...ก็อยากจะให้เป็นครั้งสุดท้ายที่มันได้เห็นรอยยิ้มของชนะ ไม่ใช่ใบหน้าที่เศร้าสร้อยแบบนั้น
******************
-
“รู้ปะ ถ้ายะไม่ลดน้ำหนัก ตัวต้องเหมือนหมีแพนด้าแน่ๆ!”
ชโยบินกลับไทยได้ไม่ทันไรก็ถูกแฝดพี่อีกสองคนลากตัวมาจังหวัดเชียงใหม่ เพื่อมาดูหมีแพนด้าที่ครั้งยังเด็กพ่อของพวกเขาเคยพามา
แฝดสามเป็นที่สะดุดตาของคนที่พบเห็น แฝดพี่คนโตนั้นหล่อเหลาหาตัวจับยาก แฝดคนกลางก็แก้มเยอะ ปากนิดจมูกหน่อย เป็นที่น่ารักต้องตาต้องใจของใครหลายคน ส่วนแฝดคนสุดท้องนั้นอาจจะหล่อไม่เท่าแฝดพี่ แต่ดีกรีนักร้องซุปสตาร์ก็เรียกสายตาจากบรรดาติ่งได้เป็นอย่างดี วันนี้จึงต้องมีพี่จินมาเป็นบอดี้การ์ดด้วย
“งั้นโยก็คงเหมือนลิง”
“ทำไมโยต้องเหมือนลิงด้วย! ไม่เอา โยจะเป็นเสือ แล้วนะอ่ะ ตัวจะเป็นอะไร”
“งู”
“ยังชอบงูไม่เปลี่ยนเลย” ชยบอกพลางยิ้มกว้าง “แต่นะต้องเป็นหมีโคอาล่า เพราะชอบนอน”
“ฮ่าๆๆๆ”
ชโยหัวเราะ ก่อนแฝดน้องทั้งสองจะโดนแฝดพี่จับหัวชนกัน จนต่างฝ่ายต่างร้องโอดโอยแล้วทำหน้ายุ่ง มองค้อนพี่ชายคนละที
“นานแล้วเนอะที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้” ชยสุขใจ เขานั่งอยู่ตรงกลางระหว่างพี่ชายกับน้องชาย หันมองคนพี่ก็เห็นกำลังยิ้มละมุน หันมองคนน้องก็ได้แต่ยิ้มโปรยเสน่ห์ให้สาวๆ ที่เมียงมองมา “เสียดายที่เพี้ยนกับป๋าจะมาตอนเย็น ไม่งั้นคงได้เที่ยวสวนสัตว์ด้วยกัน”
“อืม” ชนะพยักหน้าเห็นด้วย “เราไปที่บ้านสัตว์เลื้อยคลานต่อเลยไหม เสร็จแล้วจะได้รีบกลับไร่”
“โอเค” ชยกับชโยตอบรับอย่างร่าเริงก่อนจะพากันลุกจากที่นั่ง เดินออกจากร้านกาแฟมุ่งตรงไปยังบ้านสัตว์เลื้อยคลาน สถานที่ที่ชนะโปรดปรานมากที่สุด
ชนะชอบสัตว์ไม่มีเท้าทุกชนิด แต่เกลียดสัตว์เท้าเยอะอย่างพวกตะขาบกับแมงมุม ส่วนชยนั้นเจาะจงชอบแค่หมีแพนด้ากับสัตว์ตัวเล็กๆ ที่น่ารักเท่านั้น ในขณะที่ชโยชอบสัตว์สี่เท้าดุร้าย ประเภทกินเนื้ออย่างพวกเสือ สิงโต
“นะ ทำไมตัวชอบงูเหรอ” ชโยถามพลางกอดแขนชยไว้แน่น แฝดน้องทั้งสองชอบสัตว์มีเท้ามากกว่าจะชอบพวกเลื้อยคลานขดตัวไปมา แต่ก็ยังยอมตามแฝดพี่เข้ามาในบ้านสัตว์เลื้อยคลาน
“เพราะมันมีพิษ” ชนะตอบพลางจ้องมองงูจงอางตัวสีดำเมื่อมในตู้กระจก “เวลามันจ้องจะจับเหยื่อ ก็น่ามอง”
“น่ากลัวต่างหาก” ชยแก้ต่าง “ตัวอย่าไปใกล้สิ เดี๋ยวมันก็ฉกเอาหรอก”
“มันอยู่ในตู้กระจก” ชนะมองน้องชายอย่างเอ็นดู “ยะมานี่สิ มาดูใกล้ๆ”
“ไม่ๆๆๆ”
“โย” ชนะขยิบตาให้กับแฝดคนสุดท้องที่เข้าใจความนัย ชโยผลักชยให้เข้าไปหาชนะอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยยย!” ชยหน้าเหวอ โดนแฝดพี่จับไว้แล้วจับหัวกลมๆ ให้มองงูที่กำลังเลื้อยอยู่ใกล้ๆ “นะ ไม่เอา เค้ากลัวววว”
“แค่มองเอง”
“นะขี้แกล้งอ่ะ โย เดี๋ยวตัวโดนดีแน่”
ชโยยักไหล่ ขืนไม่ตามใจแฝดพี่ เขานั่นแหละจะโดนแกล้งเป็นรายถัดไป ชนะเดินดูงูแต่ละชนิด มือก็ล็อคคอให้ชยเดินตามไม่ห่าง แฝดคนกลางถึงกับบ่นงึมงำไม่หยุด มีแฝดคนสุดท้องหัวเราะคิกคักตามหลัง พี่จินบอดี้การ์ดหน้าเข้มที่เดินตามมาห่างๆ ก็พลอยสุขใจไปด้วย เพราะนานแล้วที่ไม่ได้เห็นภาพแบบนี้
แฝดสามเดินเที่ยวสวนสัตว์จนพอใจแล้วก็ขึ้นรถกลับไร่เทียมตะวัน ที่คุณตาคุณยายซึ่งเป็นพ่อแม่ของเพี้ยนเป็นเจ้าของ มาถึงที่ไร่ก็พบว่าไร้พ่ายกับเพี้ยนมารออยู่ก่อนแล้ว เห็นคุณตาคุณยายกำลังให้เด็กตั้งเตาบาร์บีคิว คนแก้มเยอะก็ตาวาว รีบวิ่งเข้าไปกอดผู้อาวุโสทั้งสอง
“คุณตา คิดถึงงงงง” นายเหนือหัวแห่งไร่เทียมตะวันได้แต่หัวเราะร่วนกับเด็กช่างเอาอกเอาใจอย่างชย ก่อนที่จะกอดรับหลานๆ ไปคนละที นายแม่ของไร่ก็ยิ้มแย้มอย่างสุขใจเช่นกัน เพราะนานๆ ทีหลานๆ จะขึ้นมาเชียงใหม่
“น้องนะผอมไปรึเปล่าลูก ไอ้เพี้ยน ทำไมแกไม่ดูแลหลานฉันให้ดียะ” ถามไถ่กับหลานคนโตสุดที่รักแล้วก็ตวัดไปหาลูกชายที่กำลังเสียบเนื้อตามด้วยมะเขือเทศและสับปะรดเพื่อทำบาร์บีคิว เพี้ยนทำปากขมุบขมิบแต่ก็ไม่ได้โต้เถียงเพราะกลัวจะโดนปืนผาหน้าไม้ของนายแม่เล่นงานเข้าให้
“อย่าโทษเพี้ยนเลยครับยาย นะแค่อยากลดหุ่น” ชนะรีบแก้ต่าง กอดเอวคุณยายอย่างเอาใจ “ยายทำแค่บาร์บีคิวเหรอ นะอยากกินยำวุ้นเส้นฝีมือยายด้วย”
“ได้จ้ะลูก เดี๋ยวยายทำให้นะ”
“นะไปช่วยด้วยนะครับ”
“จ้า” คุณยายยิ้มแย้มรับคำ ก่อนจะหันมองแฝดคนสุดท้องที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เพี้ยน “โย มากับยายไหม ตรงนี้ปล่อยไอ้เพี้ยนมันทำไป”
“ไม่อ่ะ โยจะช่วยเพี้ยนทำบาร์บีคิว”
ถ้าชนะเป็นหลานรักคุณยาย ชยเป็นหลานรักคุณตาแล้ว ชโยก็คือลูกรักของเพี้ยน ตอนเด็กๆ แฝดสามได้รับความรักมากมายจนไม่มีใครนึกอิจฉาใคร ทว่า...หลังจากที่ชนะถูกส่งไปอเมริกา อะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไป วันนี้เพี้ยนจึงมีความสุขที่สุดที่ได้เห็นภาพบรรยากาศเดิมๆ หวนคืนมาอีกครั้ง
“พี่พ่าย เลิกทำงานได้แล้ว มาช่วยน้องทำบาร์บีคิวเร็ว” คงมีอีตาสามีหน้าดุนี่แหละที่ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ก็ไม่ยอมเปลี่ยน บ้างานอย่างไรก็อย่างนั้น
“ไม่ เดี๋ยวมือกูเปื้อน”
เพี้ยนเบะปาก ฟังข้ออ้างคนตัวใหญ่แล้วก็รู้สึกหมั่นไส้
“โย พี่นะเป็นไงบ้าง สนุกหรือเปล่า” เพี้ยนเลิกสนใจไร้พ่ายแล้ววกกลับมาชวนชโยพูดคุย
“ก็...บอกไม่ถูก โยว่า เหมือนนะคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ยิ้มก็หัวเราะปกตินะ”
“อืม...” เพี้ยนพยักหน้า ก่อนจะเหลือบมองไร้พ่ายที่ยอมวางแฟ้มเอกสารลง “ช่วยดูพี่นะด้วย อย่าให้คลาดสายตาเชียว”
“แน่นอนอยู่แล้ว แต่โยอยู่ไม่นานก็ต้องกลับ ยะก็เรียนหนัก” ชโยบอก ใบหน้าหล่อเหลามีแต่ความกลุ้มใจ “แล้วเพี้ยนได้คุยกับนะบ้างหรือยัง”
“พี่เพี้ยนถามแล้ว แต่น้องนะไม่ยอมบอกอะไร”
“ยะก็ถามแล้วเหมือนกัน โยก็เลยคิดว่าไม่ถามดีกว่า เพราะขนาดยะถามก็ยังไม่บอก”
“อืม” เพี้ยนพยักหน้ารับรู้ “พี่พ่าย แล้วพี่ได้คุยกับลูกหรือเปล่า”
ไร้พ่ายส่ายหน้า “ไม่จำเป็นหรอกมั้ง”
“อย่าพูดแบบนี้สิ บางทีพี่อาจจะเป็นคนเดียวที่น้องนะอยากให้ถามก็ได้”
“โตแล้วก็ดูแลตัวเองบ้าง”
“พี่พ่าย คิดแบบนี้จริงๆ หรือไง ถ้าสักวันมันสายเกินไปแล้วอย่ามาคร่ำครวญให้เห็น ตอนที่แสดงความรักได้กลับไม่ทำ”
ไร้พ่ายทำหูทวนลม เบื่อที่จะฟังเพี้ยนมันบ่น จึงทำทีเปิดแฟ้มเอกสาร พิจารณาโครงการก่อสร้างต่อไป แต่ในใจยังคงเต็มไปด้วยความกังวล
***********
บรรยากาศยามเย็นที่ไร่เทียมตะวันนั้นเย็นสบาย ท่ามกลางสนามหญ้าสีเขียวขจีมีโต๊ะตัวยาวตั้งวางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเตาย่างบาร์บีคิว ชนะหัวเราะอย่างสนุกสนานไปกับเรื่องเล่าสมัยก่อนของคุณตา เพี้ยนที่ยืนปิ้งบาร์บีคิวก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง เห็นลูกชายหัวเราะได้อย่างนี้คงไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว
บนโต๊ะตัวยาวคราคร่ำไปด้วยอาหารรสเลิศ ทั้งยำวุ้นเส้นฝีมือคุณยายที่ชนะรีเควส ทั้งต้มยำไก่ อาหารเหนือที่ชยชอบทาน และบาร์บีคิวอีกหลายไม้ฝีมือชโยกับเพี้ยน
“น้องนะ ทานเยอะๆ นะลูก” ชนะนั่งข้างคุณยายที่หยิบอาหารใส่จานให้ไม่ขาด ส่วนคนรูปหล่อก็เอาอกเอาใจคุณยายจนคุณตาน้อยใจให้เด็กๆ เห็นไปอีกหลายยก เรียกเสียงฮาครืนจากเพี้ยน แม้กระทั่งไร้พ่ายที่ปกติมักจะหน้านิ่งก็ยังขยับยิ้มตาม
“ป๋า...อันนี้อร่อย” ชนะตักยำวุ้นเส้นใส่จานให้ผู้เป็นพ่อ เพี้ยนยิ้มกว้างจนน้ำตาซึมเพราะนานมากแล้วจริงๆ ที่ไม่ได้เห็นความใส่ใจระหว่างพ่อลูกคู่นี้
“อืม เราก็กินบ้าง” ไร้พ่ายตอบเสียงเรียบ ยกมือลูบหัวลูกชายอย่างเก้ๆ กังๆ จนสุดท้ายมือใหญ่ที่แสนอบอุ่นนั้นก็ลูบผ่านแผ่วเบาแล้วรีบผละออก ชนะคลี่ยิ้ม ชิมเนื้อไก่ที่พ่ออุตส่าห์ตักมาให้
“ป๋า ตักให้นะคนเดียวเลย พวกเราล่ะ” คนแก้มเยอะทำทีประท้วง เพี้ยนก็ผสมโรงด้วยอีกคน
“น้องด้วยยย ตักให้น้องเลย กินข้าวด้วยกันมาจะยี่สิบปีแล้วไม่เคยตักกับข้าวให้น้องกินบ้าง”
ไร้พ่ายที่กำลังตักแบ่งอาหารให้จานให้ลูกๆ แต่ละคนเหมือนตอนยังเด็กขมวดคิ้วใส่ไอ้เด็กโข่ง “มึงมีมือไหม”
“จิ๊”
“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า” คุณยายหัวเราะสะใจลูกชายที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เพี้ยนมันยังเด็ก ก่อนจะยิ้มรับเมื่อลูกเขยหยิบบาร์บีคิวใส่จานให้ “ขอบใจจ้ะลูกเขย”
เห็นเพี้ยนหน้าตูม ชโยที่นั่งใกล้จึงรีบตักยำวุ้นเส้นใส่จานให้ “โยตักให้นะ ป๋าไม่รัก แต่โยรัก”
“ลูกชายของพี่เพี้ยนนนน”
ชนะเห็นชโยรีบขยับหนีจูบจากเพี้ยนก็หัวเราะลั่น ต่อให้โยรักแค่ไหน ก็คงไม่พร้อมให้หน้าหล่อๆ เปื้อนริมฝีปากที่มันวาวเพราะบาร์บีคิวแน่นอน
มื้ออาหารในวันนี้...คงอยู่ในความทรงจำของชนะไปอีกนานเท่านาน เพราะไม่มีอาหารร้านดังร้านไหน จะอร่อยได้เท่าฝีมือของคุณยาย ไม่มีบรรยากาศหรูหราที่ไหน...จะถูกใจได้มากกว่า บรรยากาศที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันกับครอบครัว ชนะมีความสุขมากเหลือเกิน
ครืด...ครืด....ครืด...
“นะ โทรศัพท์มือถือตัวสั่นรึเปล่าอ่ะ เหมือนได้ยินเสียง” ได้ยินชยพูดดังนั้น ชนะก็รีบควานมือหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองทันที ก่อนจะล้วงมันออกจากกระเป๋ากางเกง เบอร์โทรบนหน้าจอมือถือเป็นตัวเลขหลายหลักราวกับคนโทรอยู่คนละประเทศ
“ผมขอตัวแป๊บนะครับ” ชนะรีบขอตัวแล้วเดินเลี่ยงมารับสาย
“สวัสดีครับ”
“น้องนะ แม่นะคะ” น้ำเสียงหวานหยดของผู้หญิงที่เขาเลี่ยงจะรับสายมาตลอดทำให้ลำตัวเกร็งแข็งขึ้นมา
“ครับแม่”
“หนูรินกลับมาที่บ้านแล้วนะคะ แล้วทำไมลูกไม่กลับมากับหนูรินด้วย ไม่คิดจะมาเยี่ยมแม่บ้างเหรอ”
ชนะกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ใจหนึ่งอยากกดวางสาย แต่อีกใจกลับพร่ำบอกว่าอีกฝ่ายคือมารดาที่ให้กำเนิด
“ผมต้องไปเรียนครับแม่ คงไปเยี่ยมไม่ได้”
“งั้นปิดเทอมมาหาแม่นะคะ แม่จะรอ แม่คิดถึงน้องนะมากเลย”
“ผม...”
“อย่าปฏิเสธแม่เลยนะคะ แล้วนี่อยู่ที่ไหนคะลูก ที่บ้านหรือเปล่า ป๋าอยู่ด้วยไหม”
“ผมมาเชียงใหม่กับป๋ากับเพี้ยนครับ มาที่ไร่ของคุณตาคุณยาย”
ได้ยินเสียงหัวเราะบาดหูจากปลายสาย ชนะจึงได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ
“ลูกไม่ได้เป็นลูกไอ้เพี้ยนมัน ไม่จำเป็นต้องไปนับญาติ น้องนะเป็นลูกของแม่กับป๋านะคะ ไอ้เพี้ยนมันแย่งป๋าไปจากแม่ มันเป็นเกย์โรคจิต แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปใกล้มัน”
“แม่ เพี้ยนไม่ได้เป็นแบบนั้น” เสียงของชนะแข็งกร้าว
“มันเป็นโรคจิตจริงๆ นะลูก ไม่งั้นมันไม่ทำพี่สาวมันท้องหรอก ก่อนที่มันจะมาแย่งป๋าไปจากแม่ มันทำพี่สาวลูกพ่อเลี้ยงของมันท้อง พี่สาวมันน่ะร่าน อยากได้ป๋าของลูกใจจะขาด แต่ยังดีที่ลุงมาวินเขาช่วยกันมันไว้ได้ สุดท้ายก็ได้เสียกับไอ้เพี้ยน แล้วแขวนคอตายหนีอาย”
“แม่...ผมวางนะครับ” ชนะไม่อยากรับฟังเรื่องที่แม่กำลังพูด ราวกับเป็นเรื่องโกหก...ไม่ใช่เรื่องจริง
“เดี๋ยว...น้องนะ ฟังแม่ ถึงเวลาที่ลูกควรรู้สักทีว่าไอ้เพี้ยนมันทำอะไรไว้กับแม่บ้าง”
“ผมไม่ฟัง”
“ถ้าไม่ฟังแม่จะบินไปหาวันพรุ่งนี้เลยดีไหม”
ชนะเงียบกริบ สิ่งสุดท้ายในโลกใบนี้รองจากการเลิกกับเสมอแล้วก็คือการพบเจอกับแม่แท้ๆ ที่เป็นเหมือนฝันร้าย
“ไอ้เพี้ยนมันขับรถชนแม่ มันทำให้พี่ชายของแม่ต้องติดคุกตลอดชีวิตและถูกฆ่าตายในนั้น มันทำให้คุณปู่ของลูกตรอมใจตาย มันทำทุกอย่างเพื่อจะแย่งป๋าของลูกไปจากแม่”
“เพี้ยนไม่ใช่คนแบบนั้น ผมรู้จักเพี้ยนดี แม่อย่าพูดโกหก”
“แม่ไม่ได้โกหก ไอ้เพี้ยนมันชั่ว กี่คนแล้วต้องตายเพราะมัน ทั้งพี่สาวร่านๆ ของมัน ทั้งเมียที่ส่งเสียเลี้ยงดูมันก็ถูกข่มขืนจนตาย ทุกอย่างเพราะมันทั้งนั้น”
“แม่...พอเถอะครับ อย่าใส่ร้ายเพี้ยนอีกเลย”
“น้องนะไม่เชื่อแม่ก็ไม่เป็นไร แต่แม่บอกไว้เลยว่า แม่เป็นฝ่ายถูกกระทำ ถูกมันพรากเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจากแม่ แม้แต่ลูก...ก็ยังเข้าข้างมันมากกว่าแม่”
ชนะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนล้า ไม่อยากต้องรับรู้กับอะไรทั้งนั้น เขาฟังแม่พูดกรอกหูมามากพอแล้ว ฟังมามากพอจนรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้า แต่ถึงอย่างนั้น...เขาก็ไม่เคยรู้สึกเกลียดเพี้ยนเลยสักนิด เพราะเพี้ยนจริงใจ รักและดูแลเขาเป็นอย่างดีมาตลอด เพี้ยนปกป้องเขา อยู่กับเขาในวันที่เขาไม่เหลือใคร มีแต่เพี้ยนที่เข้าใจเขา
“ถามป๋าดูก็ได้ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง อย่าถามไอ้เพี้ยน เพราะมันจะโกหกลูก”
“แม่ครับ ผมต้องกลับไปทานข้าวต่อแล้ว”
“โอเคๆ แม่กวนลูกแค่นี้ก็ได้ แต่ปิดเทอมต้องมาหาแม่นะ”
ชนะไม่รับปาก กดวางสายแล้วเดินกลับโต๊ะ อยู่ทานไปได้อีกนิดหน่อยก็ขอตัวมาอาบน้ำ รู้สึกร่างกายห่อเหี่ยวเหลือคณา อยากได้น้ำเย็นๆ มาชะโลมร่างกายให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
เรื่องราวในครั้งที่ชนะยังเด็กนั้นเลือนลาง ที่จำได้ชัดเจนก็มีแต่ช่วงเวลาเลวร้ายที่ต้องไปอยู่กับแม่ทุกช่วงปิดเทอมเท่านั้น ชนะไม่รู้เกี่ยวกับคุณปู่ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลุงที่เป็นพี่ชายแท้ๆ ของแม่เลย จำได้ว่าคุณปู่นั้นใจดี และคุณลุงก็รักพวกเขามาก แต่หลังจากนั้นคนทั้งคู่ก็หายไป ชนะรับรู้เอาตอนโตว่าทั้งสองคนตายไปแล้ว ทว่า...สาเหตุการตายนั้นไม่แน่ชัด เพราะไม่มีใครเล่ารายละเอียดให้ฟังแม้แต่คนเดียว
***********
“อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันครบรอบวันตายของพี่กิ๊ฟแล้ว น้องว่าจะไปที่บ้านสวนเสียหน่อย” เพี้ยนบอกไร้พ่ายเสียงเบา ขณะนี้ในห้องนั่งเล่นเหลือกันอยู่แค่สองคน เพราะสองผู้อาวุโสเข้านอนแล้วตามประสาคนสูงอายุ ส่วนเด็กๆ ก็แยกย้ายกันเข้าห้องตัวเอง
“อืม พาอ่องไปทำความสะอาดด้วยก็ดี ไม่ไปนาน คงมีแต่ฝุ่น”
“พี่พ่ายไปด้วยกันไหม”
“ทุกปีมึงก็ไปคนเดียวอยู่แล้ว” ไร้พ่ายบอกเสียงเรียบ “ไม่ต้องคิดมาก วันนั้นจะเป็นวันเดียวที่กูอนุญาตให้มึงคิดถึงกิ๊ฟได้เต็มที่”
เพี้ยนพยักหน้า ล้มตัวลงนอนหนุนตักของไร้พ่าย “ขอบคุณที่เข้าใจน้อง”
ภายในห้องเงียบกริบ แต่บรรยากาศเย็นสบายไร้ความอึดอัด คงมีแต่คนที่แอบฟังอยู่นอกห้องที่หัวใจเต้นรัวเร็ว
“นี่ก็นานแล้วเนอะพี่ ตั้งแต่ที่ไอ้มาวินมันตาย ไม่รู้น้องสาวมันทำบุญให้บ้างไหม เห็นตั้งแต่พี่มันตายยันแก่มันก็ยังทำบาปไม่เลิก”
“กูก็ทำบุญให้อยู่คงได้รับบุญบ้าง”
“กรวดน้ำให้นังวิวมันด้วย มันจะได้เลิกตามรังควานน้องนะเสียที คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ขนาดศาลสั่งไม่ให้มันเข้าใกล้ลูกแล้วมันยังกล้าอีก” น้ำเสียงของเพี้ยนเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “มันไม่สำนึกบ้างเลยนะนังนี่อ่ะ ร่วมหัวกับพี่ชายมันฆ่าพี่ดรีม ฆ่าลูกในท้องของพี่ชายมันเองไม่พอ ยั้งมาคิดว่าเราทำพี่มันตาย พี่มันทำตัวเองแท้ๆ คดีข่มขืนพี่กิ๊ฟแทนที่มันจะถูกประหารชีวิต แต่กลับแค่ติดคุก พ่อพี่กิ๊ฟสั่งเก็บเองก็มาโทษน้อง ที่ทุกวันนี้น้องไม่มีลูกก็เพราะนังวิวมันไม่ยอมรับความจริงแล้วเอาแต่สาปแช่งนี่แหละ”
ไร้พ่ายหัวเราะ ตบหน้าผากไอ้ติ๊งต๊องไปหนึ่งที “มึงไม่มีมดลูกไหม”
“เออ นั่นแหละ” เพี้ยนทำหน้าทะเล้น “สงสารเด็กๆ ที่มีแม่จิตไม่ปกติแบบมัน เฮ้อ แล้วนี่พี่หาเมียได้ยัง แก่จะลงโลงแล้วนะ ให้มาอยู่ช่วยเลี้ยงลูกจนน้องเบื่อแล้วเนี่ย เหนื่อยด้วย”
“อายุขนาดนี้แล้วยังจะให้กูไปหาเมียที่ไหนอีก มึงก็เป็นไปจนตายซะก็จบ เลี้ยงลูกมึงก็ทำได้ดี ไม่ต้องบ่นให้มาก”
“ชมน้องดีๆ ไม่เคยจะมีหรอก จิ๊”
“แล้วนะเป็นไงบ้าง จินกับลุงแสงรายงานว่าไง”
“ก็ปกติดี เก็บตัวอยู่ในห้องบ้าง แต่พี่ไม่ต้องกังวลเลย น้องนะไม่กลับไปติดของไม่ดีพวกนั้นอีกแล้ว”
“ยังไงมึงก็ดูไว้ด้วย กูไม่ไว้ใจ เกิดกลับไปติดยาขึ้นมาอีกคงยุ่ง”
“จ้าๆ จะดูให้อย่างดีเลย”
แม้ภายในห้องจะพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่คนฟังที่หน้าประตูกลับตัวแข็งทื่อ คำพูดที่กลับด้านกับคำพูดของแม่ คำพูดที่มาจากเพี้ยนและมีป๋ายืนยันให้กรายๆ และยัง...คำพูดที่เหมือนเขาเป็นตัวปัญหา พ่อไม่เคยไว้ใจเขาจริงๆ เลยสักครั้ง เพี้ยนก็เป็นแค่ผู้คุมตามคำสั่งของพ่อเท่านั้น คงไม่ได้ห่วงใยลูกของผู้หญิงที่เกลียด ...ผู้หญิงที่ทำลายชีวิตของตัวเองจากใจเป็นแน่
ชนะยกมือลูบหน้า เดินกลับขึ้นห้องอย่างเงียบเชียบ
“เหมอจ๋า...ไปกับผมนะ ไปหาที่...ที่เป็นของเราด้วยกัน”
มีความสุขที่ได้อยู่กับน้องๆ ได้เที่ยวกันอย่างเต็มที่ ได้กลับมาเจอคุณตากับคุณยาย ได้กินข้าวพร้อมหน้ากันแล้ว ชนะไม่มีอะไรติดค้างอีก ไม่มีอะไรให้คาดหวัง...ไม่มีเรื่องที่ต้องเฝ้ารอ...ไม่มีคน...ที่อยากจะอยู่ด้วยอีกแล้ว
มือใหญ่กำตุ๊กตาไม้ไว้แน่น ก่อนจะนอนลงบนเตียงช้าๆ เพราะความมึนเบลอจากฤทธิ์ยานอนหลับที่กินเข้าไปเกินขนาด
ชนะเตรียมการมาล่วงหน้าแล้ว...ไม่มีจดหมายบอกลาใดๆ เพราะอย่างน้อยในครั้งนี้...ก็อยากจากไปจริงๆ ไม่เหมือนครั้งแรกที่ทำไปเพราะเรียกร้องความสนใจ
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“นะ...เค้ากับโยจะมานอนด้วยยยย นะ...เปิดประตูหน่อยยยย”
ชยร้องเรียกเสียงร่าเริง กอดหมอนไว้ในอ้อมแขนพลางหันมองแฝดน้องที่ช่วยกันยกมือระดมเคาะประตู แต่ภายในห้องก็ยังคงเงียบกริบ
“นะลงไปเดินเล่นข้างล่างรึเปล่า เราลงไปดูกันไหม” ชโยออกความเห็นหลังจากเคาะจนเจ็บมือแล้วยังไม่มีเสียงตอบรับ ก้มมองลอดช่องแคบไม่กี่มิลลิเมตรด้านล่างประตูก็ไม่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมา แต่ในขณะที่กำลังจะตัดสินใจลงไปชั้นล่าง เสียงอะไรบางอย่างก็ตกกระทบพื้นดังมาจากในห้องของพี่ชาย
“นะ อยู่ในห้องเหรอ เปิดประตูให้หน่อย!” ชยเริ่มร้องเรียกเสียงดัง หวาดหวั่นในใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ “นะ!”
“เด็กๆ มีอะไรกัน เสียงดังไปถึงข้างล่าง” เพี้ยนรีบขึ้นมาชั้นบนเพราะเสียงตะโกนลั่นบ้าน คุณตาคุณยายก็ออกจากห้องนอนมาเหมือนกัน
“นะไม่ยอมเปิดประตู เรียกก็ไม่ตอบ”
ไร้พ่ายเดินดิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็วก่อนจะทุบประตูเสียงดัง “นะ! ได้ยินป๋าไหม เปิดประตูหน่อย!”
แต่ยังคงไร้เสียงตอบกลับ “โย มาช่วยป๋าหน่อย”
เพราะประตูของบ้านมีกลอนล็อคอีกชั้นไว้ข้างใน ต่อให้มีกุญแจสำรองไขลูกบิดก็ยังต้องพังเข้าไปอยู่ดี ไร้พ่ายกับลูกชายคนสุดท้องจึงช่วยกันกระแทกประตูให้เปิด แต่สุดท้ายก็ยังต้องพึ่งพาแรงของเพี้ยนอีกแรง
ปึง! ปึง!
เสียงกระแทกประตูหลายต่อหลายครั้ง ก่อนที่กลอนด้านในจะพังหลุดออกไม่เป็นท่า บานประตูตีเปิดด้วยแรงถีบสุดท้ายของไร้พ่าย ชยรีบวิ่งไปหาพี่ชาย เหยียบเข้ากับตุ๊กตาไม้ที่ตกหล่นอยู่ใกล้ๆ ไอ้เจ้าตัวนี่เป็นแน่ที่ตกลงพื้นเสียงดังให้ได้ยิน
“นะ...นะได้ยินไหม!” ชยเขย่าร่างพี่ชายที่แน่นิ่ง รูปหน้าหล่อเหลาเผือดซีด ไร้การตอบสนอง เพี้ยนกัดริมฝีปากแน่น ชโยยืนกอดเพี้ยนไว้แล้วร้องไห้
“แม่...แม่ เรียกรถพยาบาล...” นายแม่ของไร่เทียมตะวันรีบวิ่งหาโทรศัพท์มือถือทันที
ไร้พ่ายรีบเข้าประคองลูกชาย ก่อนจะยกร่างทั้งร่างของลูกขึ้นอุ้ม ใบหน้านิ่งดุเผือดซีดไม่แพ้คนเป็นลูก ดวงตาแดงก่ำเริ่มรื้นไปด้วยน้ำ
“พี่พ่าย รถพยาบาลกำลังมา” เพี้ยนรีบบอก
“กูไม่มีเวลารอรถพยาบาล ลูกกูกำลังจะตาย มึงไปเตรียมรถ เดี๋ยวนี้เพี้ยน ไป!”
เพี้ยนรีบพยักหน้า รีบวิ่งลงบันไดไปทันที พ่อดิวรีบวิ่งตามหลังไปอีกคน “น้องเพี้ยน กุญแจรถลูก”
“ขอบคุณครับพ่อ”
คนลนลานรับกุญแจแล้ววิ่งอย่างสุดกำลังไปเอารถ สตาร์ทเครื่องเสร็จก็เหยียบคันเร่งขับเข้าจอดรอไร้พ่ายที่กำลังอุ้มลูกชายมาขึ้นรถ แฝดอีกสองคนรีบตามขึ้นเบาะหลัง
“ออกรถ!” เสียงเข้มจัดของไร้พ่ายดึงสติเพี้ยนให้กลับคืน จากที่นิ่งงันเพราะสภาพของลูกชายสุดที่รัก จึงได้สติรีบเร่งเครื่องยนต์พาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที
ภายในรถเงียบเชียบ ชยกอดชโยที่กำลังร้องไห้ ไร้พ่ายกุมมือลูกชายคนโตไว้แน่น กอดร่างที่ซีดเผือดด้วยความปวดร้าว ไม่มีคำพูดใดที่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมาได้ในตอนนี้ มีแต่คำขอโทษที่ดังก้องอยู่ในใจ
“ป๋า โตขึ้นนะอยากเป็นทหาร เป็นทหารแข็งแรง นะจะปกป้องน้องๆ ปกป้องเพี้ยน ปกป้องป๋าด้วย”
“ไม่ได้... ธุรกิจของป๋าต้องมีคนดูแลต่อ”
รอยยิ้มเจื่อนบนใบหน้าเล็ก...ไร้พ่ายจำได้ดีขึ้นใจ
“นะไม่อยากไปหาแม่ นะอยากอยู่กับป๋า อยากอยู่กับเพี้ยน”
“ไม่ได้ชนะ อย่าดื้อกับป๋า”
น้ำตาไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย..ไร้พ่ายก็ไม่เคยลืม
“นะไม่อยากไปอเมริกา นะอยากอยู่กับน้อง อยากอยู่กับป๋า อยากอยู่กับเพี้ยน ป๋าอย่าให้นะไปเลย...นะไม่อยากไป”
“ไม่ได้ โตแล้วอย่างอแง แล้วป๋าจะไปเยี่ยมบ่อยๆ”
ครั้งนั้นชนะนิ่งงัน ไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยดให้เห็น และตั้งแต่นั้น...ที่ความสัมพันธ์ของเขากับลูกเปลี่ยนไป
“ป๋า มึงมาเยี่ยมลูกบ้างได้ไหมวะ รู้ว่างานยุ่ง แต่มาหาแกหน่อย”
“โทษทีว่ะไอ้เกม กูต้องคุมโครงการใหญ่ เพี้ยนมันก็ไปไม่ได้ ไว้ตอนปิดเทอมกูไปหาก็แล้วกัน”
“แต่ลูกต้องการเจอมึงนะเว้ย”
“เดี๋ยวกูคุยกับนะเอง ไม่ต้องห่วง”
“นะ...ป๋าขอโทษ ขอโทษนะลูก” น้ำตาของลูกผู้ชายรินไหลไม่ขาดสาย เพราะแก้วตาดวงใจกำลังจะจากไปอย่างไม่หวนคืน เพี้ยนเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาเปียกชุ่ม เหยียบเร่งเครื่องยนต์จนถึงโรงพยาบาล
ชนะถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินในเวลาต่อมา ไร้พ่ายทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องอย่างอ่อนล้า มีเพี้ยนกอดประคองปลอบโยน
“ลูกต้องไม่เป็นไร” เพี้ยนบอกเบาๆ ปลอบใจทั้งตัวเองและคนรัก เห็นเด็กแฝดอีกสองคนนั่งตาบวมอยู่ใกล้ๆ ก็ผละจากคนพ่อเข้าไปกอดคนลูกไว้
“ทั้งๆ ที่รู้ว่านะมีเรื่องทุกข์ใจ แต่ยะกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย” ชยบอกเสียงเครือ ในมือกำตุ๊กตาไม้ที่ตกอยู่ในห้องของพี่ชายไว้แน่น
“ไม่เอาลูก ไม่ร้องแล้ว พี่นะไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อพี่เพี้ยนสิ แล้วนี่เอาเหมอจ๋ามาจากไหน” เพี้ยนปลอบแล้วก้มลงมองในมือของชย
“มันตกอยู่ใกล้ๆ เตียง นะคงถือมันไว้ พอหมดสติมันคงกลิ้งตกลงมา ดีที่มันไม่หัก เพราะตกลงมาเสียงดัง ยะกับโยเลยได้ยินเสียงจากในห้อง” ชยบอก นึกขอบคุณที่เจ้าตุ๊กตาไม้ตัวนี้ตกลงกระทบพื้น เพราะไม่อย่างนั้นก็คงช้าไม่ทันการ
“ต้องขอบคุณมันซะแล้วเนอะ ไปล้างหน้าล้างตาเถอะเด็กๆ เดี๋ยวพี่เพี้ยนกับป๋าจะอยู่ตรงนี้รอ”
ชยกับชโยพยักหน้า ก่อนจะพากันเดินไปหาห้องน้ำในโรงพยาบาล ไม่ลืมที่จะฝากตุ๊กตาไม้ไว้กับเพี้ยนด้วย
“พี่พ่าย...” เพี้ยนเรียกเสียงเบา นำพาให้คนนิ่งงันขยับตัว ก่อนจะส่งตุ๊กตาไม้ไปให้ “มันช่วยลูกเราไว้”
ไร้พ่ายพยักหน้า “นะเลิกกับเสมอแล้วใช่ไหม”
“ใช่พี่ แต่อย่าโทษน้องเหมอเลย เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้ น้องนะก็คงไม่ได้อยากให้เราโทษน้องเหมอหรอก”
“กูรู้” ไร้พ่ายเข้าใจดีว่าเพราะสภาพจิตใจของลูกชายที่อ่อนแอกว่าคนทั่วไปจนต้องเข้ารับการรักษา คงผิดที่เขาเอง...ที่ใส่ใจลูกไม่ดีพอ “เพี้ยน”
“จ๋าพี่”
“กูจะพานะไปรักษาที่อเมริกาสักพัก กูคงไม่ส่งลูกไปคนเดียวอีกแล้ว ฝากมึงดูแลงานทางนี้ได้ไหม”
“ได้จ้ะ แต่น้องบินไปหาบ่อยๆ ได้ไหมอ่า คงคิดถึงแย่”
“ตามใจมึง ถ้าไม่เหนื่อย”
“ไม่เหนื่อยหรอก แค่เห็นพี่กับลูก น้องก็มีกำลังใจขึ้นมาแล้ว ตอนนี้มาภาวนาให้น้องนะกันดีกว่าเนอะ”
เพราะมีเพี้ยน เรื่องเลวร้ายถึงได้บรรเทาลง ไร้พ่ายคงทำอะไรไม่ถูก ถ้าหากมีแค่เขากับลูกอยู่กันตามลำพัง
..................................................TBC.................................................................
เพราะเราเตรียมคลายปม วันนี้เลยลงสองตอน
ใจคนอยากจะไป อะไรก็คงรั้งไม่ได้...ชนะ ขอโทษที่ต้องเป็นแบบนี้ :m15:
-
สงสารใครดีนะ สงสารตัวเองก่อนดีกว่า มันหน่วงมาก :sad4:
-
อ่านจบสามตอนรวด
อิดอกกกกกกกกกกกริน นังลำไยสิบสวน มาให้เจ๊ตบซักที
นะจ๋าเจ๊เชื่อนะว่า นะจ๋ารักเหมอจริงๆ
ยังไม่ลืมคนเก่าไม่ได้แปลว่ายังรักคนเก่า และไม่ได้รักคนใหม่นี่น่า
คนเคยรักมาก่อนมันลืมไม่ได้หรอก แต่มันจากกันแล้วความรู้สึกที่หยุดอยู่อย่างเดิมจะเท่าคนปัจจุบันที่รักมากขึ้นทุกวันได้ไง
ลุงเกมลุงเอค่ะ ขอนิดเดียว พาอิดอกสิบไร่นั่นมาทำไมมมมมมมมมมมม
นังหน้าด้านนั่น
อ่านตอนล่าสุด โอ๊ยยยยยยยยยยยย วิ่งไปตบพ่ายซักทีก่อนค่อยว่ากัน
นี่มันจะสายเกินไปแล้วนะ
ฮือออออ ชนะนี่ลูกต้องเจออะไรมาเนี่ย
-
อหหหหห ฆ่าตัวตายจริงๆสินะ บายยยยยย
-
อ่านตอนนี้ น้ำตาไหล;(
-
นี่ทีมเสมอมาตลอด แต่พออ่านตอนที่ 37 แล้วรู้สึกว่าเสมองี่เง่ามากๆ ไม่ฟังอะไรเลยอะ
สงสารนะ สู้ๆนะคะ ผ่านไปให้ได้นะ :ling2:
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai4: :katai4: :katai4: :z3: :z3: :z3:
-
เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เกลียดอินังวิว ฆ่ามันนนนน
-
รอขุ่นแม่เพี้ยนมาจัดการข่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
แง่เค้าจะห่างกันแล้วอย่านานน้าาาาาาาาารีบกลับมาเคลียกันด่วนๆ
-
:sad4: สงสาร
นังวิวนังมารร้าย :angry2:
-
เห็นใจนะมาก และเข้าใจเหมอมากเหมือนกัน
น่าสงสารทั้งคู่แหละ ขาดใครอีกคนไปก็อยู่ไม่ได้ ร้องไห้ด้วย ฮือออออ ต้องแอบข้ามไปบางส่วนเพราะอ่านไม่ไหวจริงๆ
กลับมารักกันเถอะะะะะะะะะะ
ปล.นิยายเรื่องนี้ความใสมันบินไปไหนแล้วววววว
-
ชนะะะะ ทำไมทำแบบเน้
-
เพิ่งตอบไปตอนเมื่อกี้ว่ากลัวนะมันคิดสั้น อยากให้ทุกคนดูแลนะดีๆสรุปไม่ทัน ตอนนี้จุกสุดๆอึดอัดใจที่สุดแทบอยากจะปล่อยโฮเลยจริงๆ :sad4:
-
ไม่รู้จะเม้นท์ยังไงเลยค่ะ น้ำตาไหลตั้งแต่เริ่มอ่าน จนตอนนี้ยังหยุดไม่ได้เลย
เป็นสองตอนที่หน่วงที่สุดตั้งแต่อ่านมาเลย เหมือนหายใจไม่ออก
จะบอกว่าเสมอผิด ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เสมอผิดที่เคยสัญญากันชนะไว้แล้วทำไม่ได้ แต่เสมอก็ไม่ผิดที่รู้สึกแย่ เพราะมันไม่ชัดเจนมาตั้งแต่แรก ชนะมีความลับมากมายที่เสมอไม่รู้ เสมอเลยตั้งรับไม่ทัน เราว่าถ้าเสมอรู้ว่าชนะเป็นคนทำให้รันตาย เสมอคงไม่ทิ้งชนะมาแบบนี้
ส่วนชนะ ชนะผิดที่ปกปิดทุกอย่างไว้ คนรักกันต้องเชื่อใจกันสิ แต่เราก็เข้าใจนะที่นะคงกลัวว่าความสุขที่ไม่เคยเจอจากใครจะหายไป เลยขอเห็นแก่ตัวอีกนิดเพื่อยื้อเสมอให้ถึงที่สุด แต่ด้วยชนะเป็นคนที่มี threshold เรื่องพวกนี้ต่ำเลยจบแบบเจ็บๆ
ขอบอกว่าคุณสนัฟเฟิลบรรยายอารมณ์ของชนะได้เจ๋งมากค่ะ เราร้องไห้แบบแม่ยังตกใจว่าอีนี่เป็นอะไร เล่น iPad ไปร้องไห้ไป
ปล.ขอบคุณนะคะที่เขียนให้พี่พ่ายยอมรับว่าผิดที่เลี้ยงชนะมาแบบนี้ เราดีใจที่พี่พ่ายรู้สึกตัวตอนยังไม่สายนะ
-
เหมอไม่ให้โอกาสนะอธิบายอะไรเลยอะ เสีบใจไปกะนะมากอยากอาสาปลอบใจจุง
-
คนที่ป่วยอยู่มันเลือกไม่ได้หรอก
ที่นะทำไปก็เพราะว่าสำหรับนะมันสุดที่จะทนต่อไปแล้ว
นะไม่ได้เรียกร้องความสนใจ นะไม่ได้อยากแคร์ไม่ได้อยากรู้สึกอีกต่อไป
คนที่ไม่ป่วยไม่รู้หรอกว่าคนที่ป่วยรู้สึกแบบไหน
สำหรับนะชีวิตไม่มีทางออกอีกต่อไปแล้ว
เดาเอาว่านะป่วยมานานหลายปีแล้ว
ที่ไปหาหมอก็น่าจะเป็นช่วงหลังจากรันตาย
นึกดูดีๆนะ ชนะต้องโตขึ้นมากับนังวิว ต้องฟังนังวิวพล่ามว่าพ่อ-เพี้ยนไม่ดี
ชนะต้องถูกส่งไปอยู่ที่อื่น โดยที่ชยกับชโยยังได้อยู่กับพ่อ
เราเชื่อว่าวิวมันทำมากกว่าเป่าหูชนะ
ที่ยังไม่รู้ก็คือรันตายยังไง ชนะติดยาได้ยังไง
จะไม่แปลกใจเลยถ้าหากว่านังวิวเป็นคนซัพพลายให้ชนะเพื่อที่ลูกจะไปไหนไม่ได้
ที่ชนะฆ่าตัวตายครานี้เริ่มจากปัญหาที่มีกับเหมอ ชนะพยายามเท่าที่จะทำได้แล้วที่จะซ่อมสะพานที่มันหักไป แต่เหมอปฏิเสธทุกอย่าง ชนะยังพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทั้งๆที่ไม่มีเหมอนะ แต่พอมาเจอนังวิวไซโค มาได้ยินพ่อกับเพี้ยนคุยกัน อคติบังเกิดมาตั้งแต่ที่ได้คุยกับวิวแล้ว ยิ่งมาได้ยินว่าทางแม่ตัวเองทำอะไรไว้ ไม่แปลกหรอกที่ชนะจะเขว
เราไม่เข้าใจไร้พ่ายนะ คือจะบอกว่านางไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับลูกก็กระไรอยู่ รักลุกแต่ไม่รู้วิธีแสดงออกหรือปฏิบัติ รักลูกแต่ละเลย รู้ทั้งรู้ว่านังวิวมันงูพิษขนาดไหนก็ยังส่งชนะไปอยุ่กับมัน ทั้งๆที่มันไม่เอาลูกแฝดอีก 2 คนที่เหลือนี่ก็ยังไม่ผิดปกติอีกหรือ? แถมพอชนะไปอยุ่เมกาก็ไม่ค่อยไปเยี่ยม ที่ชนะ Fuck up ขนาดนี้ก็ไม่น่าแปลกใจหรอกนะ
อยากให้เข้าใจกันนะว่าชนะป่วย คนป่วยไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หรือที่นอนแบบอยุ่กับเตียงหรือเป็นบ้า คนที่ป่วยทางจิตบางคนก็อยุ่ ทำงาน ฟังก์ชั่นได้เหมือนคนทั่วไป แต่การนึกคิด ตัดสินใจ ไม่เหมือนคนธรรมดา ถ้าเลือกได้ชนะก็คงไม่อยากป่วย ไม่อยากเป็นแบบนี้ คงอยากลืมรันกับเรื่องร้ายๆ คงอยากที่จะรักเหมอคนเดียว มีความสุขกับเหมอต่อไป แต่ point มันอยุ่ที่ว่าชนะทำไม่ได้ ชนะโหยหาความรักขนาดไหนก็ดูตอนที่ชนะอยุ่กับครอบครัวเหมอหรือคุณยายสิ เราไม่เชื่อว่าชนะทำไปเพราะว่าวางแผนหรอก
ตอนนี้ก็แค่อยากให้ชนะรักษาตัวเองให้ดีขึ้น หายก็คงไม่หายหรอกแต่ยังไงก็ขอให้ดีขึ้น อยากรู้เหมือนกันว่าถ้ารู้ความจริงของชนะแล้วเหมอจะยังโกรธต่อไปหรือว่าจะกลับไปหาชนะ ถ้ายังโกรธต่อไปก็ต่างคนต่างอยุ่เถอะ ชนะเองก็ต้องพยายามให้อยุ่ได้โดยที่ไม่มีเหมอ เศร้าแต่เข้าใจ #stay strong
-
ชะน้าาาาาาาอย่าเป็นอะไรนะ ร้องไห้ตามป๋าเลย สงสารชะน้า :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12:
-
เจ็บไปทั้งใจ มันร้องไม่ออกอะ
ถ้าเราเป็นน้องนะ เราก็คงอยากหลับไม่ตื่นเหมือนกัน :monkeysad:
แต่เราเชื่อว่าฟ้าหลังฝนจะสวยเสมอ ดังนั้นจึงได้โปรดลืมตาขึ้นมาอีกครั้งนะน้องนะ #รักชนะ กอดแน่นๆ :กอด1:
ส่วนลูกเหมอ งี่เง่านะลูก แต่มันก็เป็นอารมณ์ของคนธรรมดาๆนี่ล่ะนะ ดีเหมือนกันให้เหมอได้เรียนรู้ เพราะนี่เป็นความรักครั้งแรก แฟนคนเเรกนี่นะ #กอดเหมอ
รอคนเขียนค่ะ เจ็บไปทั้งใจเลยเรื่องนี้
เจ็บกว่าเจ็บเรื่องตัวเองอีก #อินจัดนังนี่
รอค่ะ ได้โปรดอย่าพักนานเลยนะคะ หน่วงมาก เจ็บไปหมด เหมือนจะหายใจไม่ออก ฮือ
#ยังยืนยันว่ารักลูกเหมอที่สุด
แต่ตอนนี้สงสารลูกนะที่สุดแล้ว
ได้โปรดคืนเสมอให้ชนะไวๆเถอะนะคะ
ชีวิตชนะมืดมนมามากพอแล้ว
ให้เสมอเป็นของขวัญเป็นแสงสว่างของชนะต่อไปเถอะ :mew6:
-
ชนะอย่าตายนะลูก
ชนะต้องหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยจากสิ่งที่เคยเป็นในอดีต :hao5: :hao5:
-
เอาไงนี้
ไม่รู้จะไปอยู่ทีมใครเลย
ึคืนดีกันไวไวนะคะ รักทั้งคู่เลยค่ะ
-
สงสารใครดี ไม่อยากให้มีคนตายในเรื่องนี้นะคะ :hao5:
-
เราว่านะเป็นคนน่าสงสารมากๆนะ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องเผชิญคนเดียวผลักดันให้กลายเป็นแบบนี้
ในโลกนี้ใครก็กลัวตายทั้งนั้น แต่คนที่อยากที่จะตายนี่เราว่า
ถ้าไม่รู้สึกว่าสู้ต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ เค้าคงไม่คิดจะไป
ถ้าไม่รู้สึกว่าอยู่ไปก็ไม่ต่างกับตาย เค้าคงไม่ทำ
เราหวังว่านะจะปลอดภัย นะต้องไม่เป็นไร
-
เสมองี่เง่า ดื้อ และทำตัวเป็นเด็กๆ
ในตอนแรกที่โกรธชนะนั้นเราเข้าใจดี
เพราะเจ็บปวดจากการรู้ความจริงจากปากของคนอื่น
และชนะใส่ใจไม่พอ ละเลยอยู่บ่อยๆ
แต่เมื่อหลังจากการโกรธแล้ว ก็ควรจะเป็นเวลาของการทบทวนความสัมพันธ์
คิด ไตร่ตรองให้ดีว่าผ่านอะไรกันมาบ้าง
แต่เสมอไม่ได้คิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุขเลย
แต่ถ้ามองในมุมของเสมอ อาจเพราะเสมอไม่รู้ว่าชนะป่วยด้วยแหละ
ต่างคนต่างไม่รู้ทั้งสองด้านของทั้งคู่ เลยอาจจะไม่เข้าใจกันทั้งหมด
เป็นกำลังใจให้นะ ชนะสู้ๆ
-
สงสารชนะ ขอโทษที่ด่าไปในตอนที่แล้วนะลูก :o12:
-
:hao5: :hao5: :o12:
-
วิวเมียพี่พ่ายโรคจิต ไม่รู้ว่าทำไมพี่พ่ายต้องให้นะไปอยู่กับแม่โรคจิต พี่พ่ายเป็นคนที่ทำร้ายลูกโดยไม่ตั้งใจรึเปล่า หวังว่า สิ่งที่พี่พ่ายจะแก้ไข ช่วยเยียวยาจิตใจทีรบอมช้ำของนะให้ดีขี้น หวังว่าทุกคนจะเปิดใจคุยกันจริงๆนะ #สงสารชนะ
-
น้ำตาไหลพราก T T
-
น้ำตาไหลพราก ไม่เคยอ่านอะไรแล้วแสดงอารมณ์มากขนาดนี้เหมือนโดนกับตัวเอง
ผ่านมันไปให้ได้นะทั้งสองคน ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ให้ได้โดยขาดใครไปสักคน เนอะ
เจ็บปวดมากพอแล้วทั้งสองฝ่าย เอาเป็นว่าคว้ำหม้อมาม่าเถอะ หน่วงสึดด ปวดใจคนอ่าน ทนมานและบีบค้นหัวใจคนอ่านมาก
สุดท้าย...
ขอบคุณนักเขียนมากเลยค่ะ เพราะฝีมือของคุณมันสุดยอด
มีโอกาสมั้ยที่จะทำนิยายเรื่องนี้ให้เป็นรูปเล่ม
:pig4: :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้เลยอะพุดจิง เศร้ามาก สงสารชนะ อ่านแล้วนึกถึงพี่สิงห์สควีซ :heaven
-
น้ำตานอง อาบสองแก้ม :hao5:
ขอไม่ต่อว่าใคร เพราะทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง
ความรู้สึกเจ็บปวดไม่เท่ากัน การแก้ปัญหาก็ต่างกันไป
-
ทรมานใจเหลือเกิน
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าป้าอยากจะโทษแต่ อิป๋าไร้พ่ายคนเดียวเลยนะเนี้ย ถ้าอิป๋าไร้พ่ายมันเลี้ยงลูกแบบเข้าใจชนะ ไม่บังคับ และโอนอ่อนให้ชนะบ้าง คิดว่าชนะคงจะไม่ใช่แบบนี้อะนะ และคิดว่าชนะจะสตรองมากกว่านี้ นี่ถ้าชนะไม่กำลังจะตายนี่อิป๋ามันจะคิดได้ไหมเนี้ย ส่วนเรื่องชนะกับเสมอมันเป็นความรักของทั้งคู่ที่ต้องมาปรับความเข้าใจกันเองป้าจะไม่ยุ่ง
ต้องขอบคุณคนเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องที่รักใสใสมากคะ อ่านแล้วหน่วงใจน้ำตาปริ่ม อ่านแล้วอินตามอยากตามไปตบอิป๋ามาก
-
เป็น 2 ตอนที่หน่วงมาก เหมอจะรู้ไหมว่าชะน้าาา ทำแบบนี้.... :monkeysad:
-
อยากจะเรียกเหมอมาปรับทัศนคติส่วนตัวจริงๆ ใช้ทั้งอารมณ์ ใช้ทั้งทิฐิ
ไม่มองปัจจุบันที่เกิดขึ้น มัวแต่ยึดอดีตของนะที่มันผ่านไปแล้ว
ยิ่งถ้ารู้ว่านะเคยติดยามาก่อน เหมอจะทำยังไง จะรับอดีตแย่ๆของนะไม่ได้เลยไหม
มองปัจจุบันของตัวเองกับนะหน่อยเหมอ พยายามเกลียดทั้งที่ตัวเองยังรัก มันทำไม่ได้หรอก มันหลอกตัวเอง
คุณป๋าไร้พ่ายทิ้งมาดดุได้แล้ว ถ้านะฟื้นขึ้นมา เป็นที่พึ่งให้นะด้วยนะป๋า จิตใจนะไม่ไหวแล้ว
นะต้องการความรักที่แสดงออกจากป๋านะ
สงสารชนะจังเลยที่ต้องเจอกับเหตการณ์แบบนี้ สิ่งที่ชนะเลือกทำคงเพราะอยู่ไม่ไหวกับความเจ็บปวดแบบนี้
โดนคนที่ตัวเองรักมากๆ หักหาญน้ำใจ เมิน ปฏิเสธ ตั้งแง่ ทำร้ายจิตใจให้เจ็บปวด
ชนะต้องสู้ๆน้า
-
:z3: ม่ายน๊าาา :z3:
-
วินกับวิวนี้เลวทั้งคู่เลยเนอะ
ตอนที่แล้วเข้าข้างเสมอ แต่ตอนนี้เข้าข้างไม่ไหวละ
สงสารชนะอย่างมาก ถูกกดดันตั้งแต่เล็ก ถูกบังคับ มีแม่เลวๆ อีก
-
น้ำตาไหลพรากๆเลย อะไรที่ชนะทำไม่ดีตอนนี้เรายกโทษให้หมดเลย ขออย่าให้ชนะเป็นอะไรไปเลย :o12:
-
คุณณณคะะะ!!!! :m31: :fire:
ทำม้ายยยยยย น้องนะ ฮืออ น่าสงสารที่สุด
จิตใจยิ่งบอบช้ำหลังจากเลิกกับเสมอ ยังต้องมาเข้าใจผิดว่าไม่มีใครรักอีก โอ๊ย ลูกก
คงเกินกว่าน้องจะรับไหวอ่ะ นังวิวก็โรคจิตชิบหายเลยว้อย โมโห ละยังจะนังรินอีก
เขื่อว่าน้องนะต้องรอด ต้องฟื้นขึ้นมาแน่ แต่เรื่องของจิตใจคงต้องเยียวยากันอีกยาว
พี่พ่ายก็นะ ต้องให้เรื่องถึงขนาดนี้ถึงจะรู้ตัว ทั้งๆที่รักนะมากแท้ๆ เห้อมม ไงล่ะ ไงล่ะ ใจแทบขาดเลยสิ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
เหมอรู้ก็คงเสียใจมากแหงๆ ไม่ใช่ว่าพอนะตื่นมาละความจำเสื่อมงี้นะ ไม่เอานะ :katai1:
-
ฮืออออ :sad4: สงสารชนะ ตกลงหนูเป็นมากถึงขนาดป่วยต้องรักษาเลยเหรอลูกกก ไม่มีใครรู้เลย ชนะหนูเก็บไว้คนเดียว เม้นที่แล้ว เราบอกว่าชนะก็ผิดที่กลัวเสียเหมอไปมากจนไม่กล้าบอกความจริง มาตอนนี้เราเข้าใจชนะเลยว่า สำหรับชนะแล้ว เหมอคนที่รักและยอมตามใจชนะทุกอย่าง เสมอมีค่ากับชนะมากแค่ไหน ความรัก การเอาใจใส่ดูแลจากเสมอ ชนะไม่เคยได้รับจากใคร ชนะจึงกลัวที่สุดคือการเสียเสมอไป
สงสารชนะ แงงงง อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ชนะของแม่ (ใครลูกแก?)
-
ไว้กลับมาอ่านใหม่ รอบนี้ขออ่านผ่านๆ ร้องไห้เลย สงสารชนะมาก โอ้ยยยย คือนะป่วยอะ ข่าวโมโน่มันแว้บขึ้นมา ขอลาป่วยแปบ ตกลง รัก 'เสมอ' หมายความว่ายังไงกันแน่นะ เพราะล่าสุดนี้เหมอลูกรักเราเหมือนไม่ได้รักนะเลย คือมันเป็นรักที่ดูล่องลอยมาก นะ อะผิดแน่ๆ แต่เหมอก็ผิดไม่แพ้กันเลย ตั้งแต่คบกันมา ทำไมเหมอถึงมีความเหนื่อยสูสีกับความรักเลยล่ะ นะไม่เคลียร์ เหมอก็กลบเกลื่อน หลังๆ มานี้ความรักของชนะไร่อ้อยมันนำเหมอหัวเกรียนไปแบบลิบลิ่วเลย เราเป็นนะเราก็ปวดใจ แต่มันปวดที่ไร้ร่องรอยไง เอาผิดไม่ได้ ต่างกับเหมอที่เจ็บแบบเห็นชัด อีกอย่างสิ่งที่พาเรื่องดำเนินมาถึงจุดใสๆ (น้ำตาใสๆ5555)นี้ก็ความการที่ไม่พยายามเข้าใจซึ่งกันและกันนี่แหละ รักกันล้นแต่ไม่รู้วิธีจัดการ ก็เหมือนฝึกวิชาปล่อยพลังมหาศาลแต่ควบคุมไม่เป็น สุดท้ายก็..เหลว
แต่ถึงเราจะมีเหมอเป็นลูกรัก แต่เรากลับเข้าใจชนะมากกว่า ณ จุดๆ นี้ มันไม่เหลืออะไร มันไม่อยากอยู่แล้ว
เป็นกำลังใจให้นะนะ ให้ป๋าด้วย โหมดป๋าห่วงลูกนี่เราน้ำตาไหลพรากเลย ในที่สุดป๋าก็มีวันนี้
สามพี่น้องนะยะโย น่ารักมาก นึกถึงตอนตัวเล็กๆ ให้เพี้ยนเล่นใหญ่ให้ดูแล้วขำ
ยอมรับความจริงให้ได้นะชนะ สตรองนะเธอ ไม่มีอะไรดีอย่างใจเราหวังได้หรอก /แนะนำให้ไปอ่านเรื่องไร้พ่ายนะชนะ /งานพีอาร์ต้องมา 555555555
เกลียดอีวิว เป็นแม่ที่เหี้ยมากจริงๆ และคาดว่าหลังจากปมเมกาถูกเปิด ปมอื่นๆ ถูกเปิด เราคงเกลียดอีวิวมากกว่านี้แน่ๆ รอนะก๊ะ
กราบแทบตักคุณหญิงแม่ พี่หมัย และลุงข้างบ้าน ที่มีเหตุผลไม่วิ่งไปตามลูกเหมอเรา
เหมอ รักหนูนะ แต่อย่างี่เง่า วอแว เพราะรักจึงอยากตีเหมอบ้าง อยากให้รู้ไว้...เหมอเสียนะไปแล้วนะลูก เหมอเสียไปแล้วจริงๆ
สุดท้าย ท้ายสุด เราก็รักชนะเข้าจนได้ 5555 แม้ว่านะจะไม่ดีหลายอย่าง เคยด่านะแบบเบาๆ มาก็หลายหน แต่เราเป็นกำลังใจให้นะ จะรอวันที่ชนะกลับมาผงาดอีกครั้ง
อย่าเสียใจเสียดายล่ะเสมอลูกรักของเจ้ :katai3:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยฮือๆสงสารชนะร้องไห้หนักมากตอนนี้.....ใจมันว้อนอยากอ่านต่อแล้ว...รอนะคะ...อยากให้เสมอรู้สักผิดและฟังชนะบ้าง....โกรธเคือง:(
-
สงสารชนะ.....จะโทษพี่พ่ายที่เป็นคนต้นเรื่องทั้งหมดก็คงจะไม่ได้ แต่ส่วนหนึ่งมันก็มาจากพี่พ่ายนั่นแหละ
เฮ้อ.....ขอให้ชนะหายป่วยไวๆ นะคะ ถ้าเหมอรู้ว่าชนะป่วยเป็นอะไร เหมออาจจะยอมฟังชนะบ้างก็ได้
-
:o12: :o12:
ชะน๊าาาา สู้ๆนะ
-
นะจ๋าอย่าเป็นอะไรนะ :m15:
-
เสียน้ำตาอีกแล้ว
-
เฮ้อ สงสารชนะของเรา จิตใจของชนะอ่อนแอมาก ต้องโทษพ่ายป่ะเย็นชาไปไหมกับลูกชายคนโต
น้องระอย่าเข้าใจพี่เพี้ยนผิดนะคะ ถามให้เข้าใจดีกว่านะลูก ตอนนี้เหมอไม่น่ารักเลย ไม่มีเหตุผลอ่ะ
ยิ่งเรื่องพยายามให้ทุกคนไม่ชอบชนะไปด้วย เด็กไปแล้วเสมอ ยังรักเขาเหมือนเดิม คราวนี้เสมอแย่แน่
ชนะต้องหายนะืเฮ้อๆๆๆ อีกสามทีติด
ขอบคุณค่ะ
-
โธ่ ชนะ ทำไมมองโลกในแง่ร้ายแบบนี้ล่ะลูก
น้องเหมอนี่ก็กระไรเลย เอาทิฐิลงบ้างนะลูกนะ
-
จุก เฮ้อ :katai1:
คือ เข้าข้างเสมอนะ ถึงแม้จะงี่เง่าไปบ้าง แต่ก็เข้าใจได้
สงสารชนะ ในหลายๆเรื่อง คิดว่าชนะต้องทำการรักษาจิตใจอย่างเร่งด่วนหากฟื้นขึ้นมา
เพราะโดนกดดันจนกลายเป็นแบบนี้อ่ะ :ling2:
ถามว่าโทษใคร บอกเลย โทษไร้พ่าย แบน!!! ถ้าชนะฟื้นมาโปรดทำตัวใหม่ด้วย :z6:
-
อ่านถึงจุดนี้แล้วสงสารชนะ :m15: เป็นคนที่มีปมในใจคิดว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการของใคร
แอบหมั่นไส้เสมอนิดๆใจร้ายกับชนะเหลือเกิน :katai1: อย่ามาง้อชนะนะจะให้ชนะเล่นตัวมั้ง
งอนนนนนน
-
อ่านไปร้องไห้ไป
คำพูดคนที่เรารัก สามารถทำร้ายเราได้เสมอ
ชนะแค่อยากจะบอกว่าสู้ๆ คือเพี้ยนก็รักแต่ก็ยังทำแบบนี้ ชนะรักแต่ก็ยอมออกมา คือบีบมากอ่าาา
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาา :hao5: :sad4:
ขอบคุณคนเขียนมา2ตอนรวดเลย อุอิ :hao3:
-
ตอนที่แล้วเราด่าชนะหนักมาก
หนักมากขนาดที่ได้อ่านคอมเมนต์คนเขียนในเฟซแล้วจุกอ่ะ
รู้สึกผิดเลยที่มองอะไรด้านเดียว เข้าข้างเหมอ ไม่ได้สนใจชนะ
รู้สึกผิดหว่ะ ขอโทษนะชนะ
รู้สึกผิดจริงๆ ถึงเป็นแค่คนอ่านแต่แม่งรู้สึกผิดจริงๆนะ
สองตอนนี้ได้เห็นอะไรผ่านชนะมากขึ้น
คนทุกคนมันก็มีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น เราเข้าใจ
มันขึ้นอยู่ที่ว่าคนข้างนอกจะมองว่าเหตุผลนั้นน่าเห็นใจ หรือ มองว่าเห็นแก่ตัว
การกระทำ ความคิด ของคน ถูก ผิด ดี เลว ตัวเองตัดสินไม่ได้ ทุกอย่างถูกผูกไว้กับคนข้างนอก
ในเหตุการณ์นี้เราไม่โทษชนะที่อยากไป
เราเคยอ่าน คนที่เค้าอยากไป ข้างล่างตึกสี่สิบชั้นเค้าก็มองเป็นทุ่งหญ้าสีสวยที่น่านอน
เราไม่ได้บอกว่าเข้าใจ เพราะเราไม่เคยอยากไปแบบนะ
เราอยากให้นะกลับมา กลับมาหาป๋า เพี้ยน น้อง
อยากให้นะกลับมารับความรู้สึกถูกรักแบบรู้สึกได้จริงๆ
แต่ถ้ามันเหนื่อยมากจริงๆ นะก็นอนให้สบายนะ
เราขอโทษที่เคยว่านะ
เราไม่รู้จักกัน แต่เรารู้สึกผิดเราเลยอยากขอโทษ
สำหรับเสมอ
เราว่าทางที่เลือกมันก็คงไม่ได้แช่มชื่นหรอก
เราเป็นคนนอก ที่ตอนนี้รู้สึกว่าที่ทำอยู่มันไม่ค่อยแฟร์เลยหว่ะ
อารมณ์แบบ ตอนที่แล้วยังรักนักรักหนา รักมากเลยเลือกเดินออกมา
แต่ตอนนี้รู้ว่า เหยยยย มันไม่ใช่หว่ะ
แรกๆหนี ไม่อยากฟัง เพราะสภาพจิตใจยังไม่โอเค ก็เออโอเคหว่ะ
แต่พอเวลาผ่านไป มันควรจะดี แต่ทำไมมันกลับแย่ลงอ่ะ
ตอนก่อนเราสัมผัสได้ถึงความรักของเสมอนะ แต่ตอนนี้มันโครตเบาบางเลยหว่ะ
ไม่ใช่ไม่มีนะ มันมีแต่เหมือนมีอะไรมาบังไว้ แล้วบังซะมิดเลยนะ
อยากให้ลองเปิดใจบ้าง
เราขอโทษที่เข้าข้างนายแบบไม่ลืมหูลืมตา ตอนนี้เราขออยู่ทีมตัวเอง
คนเขียน
เราไม่ได้ร้องไห้เพราะอ่านนิยายมาหลายปีแล้ว
เราไม่ชอบอ่านดราม่า
เรื่องชนะในวันนี้ T-T ขอใช้คำว่าพรากง
เราตามคุณมาจากมาโปรด เรื่อยมา
สารภาพว่าไม่ได้อ่านทุกเรื่อง เลือกแค่ที่ชอบ
เราชอบเรื่องนี้ มันเป็นอะไรที่สามัญดี
แต่แม่ง...เฮ้อออออ
เราขอโทษที่อ่านแล้วไม่ค่อยเม้นต์ (ขี้เกียจเป็นหลัก)
เราว่าคุณเก่งมากที่ทำให้คนอ่านหลายคนรู้สึกร่วมไปด้วยได้มากขนาดนี้
เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นป้าแก่ๆที่เข้าไปมีส่วนร่วมทุกสถานการณ์ในเรื่อง
เหมือนเป็นป้าที่ด่าๆ ว่าๆ ทั้งชนะ เสมอ ทั้งๆที่ไม่ได้เกี่ยวเฮี่ยอะไรกับเค้าเลย
แบบฟีลลิ่งมาเต็มมาก
ขอบคุณที่สร้างเสมอกับชนะมาให้เรารัก
ขอบคุณที่ทนอ่านมาจนถึงตรงนี้
ขอบคุณและขอโทษจริงๆค่ะ
คนอ่าน.
-
เฮ้อออ. ชนะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ตอนก่อนๆอยู่ข้างเสมอ แต่ตอนนี้อยู่ข้างๆชนะ
:hao5:
อินังวิวนี่มันร้ายมันเลวจริงๆ ตัวเองโรคจิตแท้ๆยังจะว่าคนอื่น
-
มองข้างหน้า ว่างเปล่า แค่เราอยู่
หันหลังดู มืดมิด ปิดรู้เห็น
ความอ้างว้าง ข้างกาย ตายทั้งเป็น
วางวายเซ่น สังเวย เย้ยชะตา
ชนะ..ทำไมถึงมีชีวิตโดดเดี่ยวขนาดนี้
คนที่คิดว่าไม่เหลือใครก็เลยไม่อยากจะอยู่ต่อ..
ช่วยฟื้นขึ้นมาแล้วเข้มแข็งนะ
ชีวิตต้องอยู่ต่อไป สู้โว้ยยยยย
:hao3:
-
นะอย่าเป็นอะไรนะ ฮืออ
ป๋าใจร้ายมาก ใจร้ายมาก
น้องนะเคยเป็นเก็กร่าเริงเราจำได้
น้องนะเริ่มเก็บทุกเรื่องไว้กับตัวเองเพราะป๋า
เราโกรธป๋ามาก สงสารน้องนะ
นังวิวมายุ่งวุ่นวายกับนะอีก เกลียด
สงสารนะ ฮือ นะเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว จะทำยังไง
กลัวว่าถึงฟื้นมา นะจะยังคิดว่าไม่มีคนรักตนอีก
ตนเป็นภาระอีก โฮฮ จะทำยังไงดี
ป๋าแกต้องดูแลลูกดีๆแล้วนะ จำครั้งนี้ไว้เป็นบทเรียน
-
:katai1: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านตอนนี้แล้วเศร้าสุด อ่านไปน้ำตาไหลไป ขอให้ชนะรอดกลับมานะ :hao5: :กอด1:
-
:mew6: ไม่รู้จะพูดไง สงสารชนะที่ทนกดดันมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต
-
น้ำตาไหล บอกเลย เรื่องมันเศร้า :hao4: :hao4:
-
:sad4: :sad4: :sad4:พรากเลย
-
น้ำตาค่อยๆไหลเลยอ่ะ โอ้ย สองตอนรวด
ถ้าเลิกกันแล้วพังทั้งคู่แบบนี้ จะเลิกทำไมวะ?//กวิ้นนนนนน
แล้วอีกประโยคที่นะเจอเหมอที่งาน บอกประมาณให้เหมอไปเจอคนที่ปกติๆ
นะยอมรับว่าตัวเองไม่ปกติ ทูนหัวววววว อย่าร้องงงงงง :mew6:
-
:mew4: :mew4:
-
ของแบบนี้โทษใครไม่ได้หรอก เหมอเจ็บเพราะเข้าใจว่าความรักที่มีมาจากความหลอกลวงเพราะโดนเอาตัวไปแทนคนอื่น ชนะมีปมมาตั้งแต่เด็กมากมายการอยู่คนเดียวมากไปโดยที่ไม่ได้รับการให้คำปรึกษาอย่างถูกวิธีก็เป็นสิ่งที่ทำให้หาทางออกอย่างถูกต้องไม่ได้ ของให้ชนะเข้มแข็งหายไวๆ คนที่รักชนะมีมากมายต้องเปิดตาเปิดใจให้กว้างจะได้มองเห็น เสมอก็ขอให้โชคดีการมีทิฐิมากไปก็ทำให้มองอะไรไม่ชัดเจน
-
ชนะบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ โดยเฉพาะจิตใจนั้นบอบช้ำอย่างหนักหนาสาหัส ปัจจุบันที่ต้องสูญเสียคนที่เป็นที่รักสุดดวงใจ อดีตที่ตามหลอกหลอน อดีตที่ต้องแบกรับความคาดหวังจากอิป๋า อดีตที่อิวิวกับพี่มันก่อไว้ อดีตที่ต้องมารับรู้ในตูมเดียว มันเกินที่คนอย่างชนะในสภาพบอบช้ำจะรับไหว สงสารชนะตอนนี้เหลือเกิน แต่เราไม่ว่าเหมอ เพราะในมุมของเหมอนั้นก็น่าสงสารเฉกเช่นเดียวกัน กอดชนะ กอดเสมอ
-
ชนะเค้าเก็บกด...ฝังใจมาตั้งแต่แรก....
ยังไงก็สู้นะจ๊ะ!!!!....
-
ร้องไห้หนักมาก
-
:angry2: ตอนก่อนยังโกรธชนะอยู่เลย เอาแต่ใจกับเหมอมากไปและ
o18 ตอนต่อมา ยังซะใจที่เหมอต่อต้านบ้าง
:sad4: :sad4: แต่มาตอนนี้ ร้องไห้ไปกับชนะซะอย่างนั้น น้ำตาไหลพราก สงสารชนะใจจะขาด
-
ใสมาก น้ำตาเราอ่ะที่ใส ไหลมาเป็นแก้วได้แล้ว :sad4:
แต่ก็ยังมาอ่านรอบที่สองที่สาม เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
เราจะสตรองไปด้วยกันถึงจะน้ำตาไหลพรากเราก็จะหาผ้ามาเช็ดแล้วอ่านต่อจนจบค่ะ :กอด1:
-
สงสารนะมากกกกก อ่านแล้วเศร้ามาก น้ำตาไหล ทุกเหตุการณ์มันทำให้จิตใจที่อ่อนแออยู่แล้วยิ่งเลวร้ายเข้าไปใหญ่ ทุกเหตุการณ์หลายคำพูดของคนใกล้ชิดทำให้รู้สึกตัวว่าไม่มีค่าไม่มีที่อยู่ ตอนนี้เราว่าถ้านะตื่น ไร้พ่ายต้องกอบกู้และสร้างความเข้มแข็งให้กับจิตใจของลูก
สำหรับเสมอ อย่างให้มองความจริงบ้าง ถึงเป็นตัวละครที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนก็เถอะ ถามว่าตอนที่แอบรักนะรักแบบต้องมีเงื่อนไขอะไรไหม แต่พอเป็นแฟน เรารักเขาที่เป็นตัวเขาไม่ใช่เหรอ ทุกคนมีอดีต อดีตแฟนที่จบกันด้วยดีหรือตายจากกัน มันต้องมีความรู้สึกดีๆเก็บไว้ในใจอยู่แล้วไม่งั้นจะเอามาเป็นแฟนมั้ย แต่เพียงแค่เก็บไว้ในซอกหลืบของหัวใจ ถ้าเสมอรักนะจริง ต้องยอมได้
ปล.ตั้งแต่อ่านนิยายในเล้า นี่อินสุดแล้วเพราะปกติไม่อ่านแนวรันทด ดราม่า คนเขียนเขียนสนุกมาก
-
:o12: :o12:
-
อ่านแล้วสงสารชนะมากเลย ทุกอย่างมันดูรุมเร้าและกดดันไปหมด งื้อออ...ร้องไห้เลยอะ
-
ชนะ ตัดสินใจอะไรอย่างนี้ :sad4: :sad4:
-
เข้ามารอค่ะ รอเฉยๆเผื่อคนแต่งจะอัพไว
เข้ามาอ่านซ้ำและร้องไห้ไปกับตอนนี้ #เสพติดความเจ็บปวด
คลายปมไวๆนะคะ ดีกันได้แล้วทั้งสองคน อยากได้เจ้าของไร่อ้อยคืนมา
-
อ่านตอนนี้แล้วพูดไม่ออกอ่ะ :sad4:
-
แล้วเหมอจะรู้ไหมว่า ชนะเป็นแบบนี้แล้วกำลัวจะไปอเมริกาอีก
ชนะมีปมอยู่เยอะ ชนะเป็นคนที่น่าสงสารจริงๆ
-
จะร้องตั้งแต่เริ่มอ่านละ
พอถึงตอนที่ป๋าน้ำตาไหลเท่านั้นแหละ
อินี่น้ำตาไหลพรากไปตามป๋าเลยจ้าาาาา
ลุ้นตอนต่อไป
-
ชนะ เราก็รักชนะ นะ เสมอก็รัก พ่ายกับเพี้ยน น้องแฝดก็รัก เพราะงั้น กลับมานะชนะ
-
สงสารชะน้าาาาาาาา มาหาเค้ามา จะดูแลอย่างดีเลยยย
-
:m15: ดราม่าสุด
-
น้ำตาไหลพรากๆ ดีนะที่ตอนนี้อยู่คนเดียว อินสุดอะไรสุด สงสารชนะ เสมอพาร์ทนี้เธองี่เง่ามาก นุกว่าใจเย็นแล้วจะฟังชนะบ้าง แต่ก็ไม่ ลำใยต่อไปรัวๆเข้าใจความรู้สึกชนะว่าคงกดดันมาก รู้สึกไม่เป็นที่ต้องการ เป็นปัญหาของคนอื่นตลอด ไม่มีใครเข้าใจเค้าเลย คนที่เค้ารักและให้ความรู้สึกว่าเค้ายังมีคนที่รักเค้าก็ไม่มีแล้ว มันเจ็บปวดและเสียใจ อ่านพาร์ทนี้แล้วเราเข้าใจความรู้สึกของคนที่อยากตายได้มากเลย หวังว่าชนะจะยังอยู่และกลับมาเป็นชนะที่สดใส ขายอ้อยได้เหมือนเดิม ไม่เจ็บป่วยทางใจอีกนะ คนอ่านไม่อยากร้องไห้ :hao5:
-
ดราม่าหนักมาก ดูท่าจะลากยาวไปจนถึง เรื่องรินที่อเมริกาอีก โอ้ยยยยยย
คือตอนแรกอ่านที่คนเขียนๆไว้ เลยคิดว่าไม่น่ามีมาม่า " เรื่องนี้รักใสๆ นะคะ เพราะอยากมีนิยายที่มันไม่ดาร์คสักเรื่องหนึ่ง"
-
:sad4: หน่วงไปนะ. ไหนว่าเรื่องนี้ใสใสไง มันห่างไกลคำว่าใสใสไปไกลมากนะคะคนแต่ง :sad4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด มาอ่านรวดเดียว 5 ตอน เราจะกรี๊ดดดด โอ๊ยยยยยยยยยย ไม่เคยเชื่อใจคุณสนัฟเฟิลได้เลย เห็นเปิดใสๆไร่อ้อยไกลๆนี่ลงดราม่าตลอด โฮรวววเราควรเริ่มจากตรงไปนดี เราบอกไม่ถูกจริงๆ เอาจากชนะแล้วกัน ชนะะะะะะ คือวิธีลงโทษแกแบบว่า.... เออ วิญญาณมิสเตอร์เกรย์เข้าสิงไม่ยอมออกจากร่างรึเปล่า 5555 มีความสุขก็ทำไปค่ะ แล้วแต่เลย เสมอนี่จริงๆก็คือซิบมิสซีฟจริงๆใช่ไหม คือเหมือนจะไม่ชอบแต่ลงท้ายนี่ก็บอกว่าชอบตลอด นี่คือพูดเอาใจชนะหรือชอบจริงๆคะ แอร๊ คือทุกอย่างดูดีมากอ่ะค่ะ จนกระทั่ง... นังรินมา! นี่หล่อน! อยากโดดถีบออกจากเรื่อง แงงงงงงงงงง คือเสมอจ๋า หนูมาคิดมากอะไร ฮืออออ โอ๊ยยยยยย คือเราก็เข้าใจแหละว่าเสมอต้องไม่มั่นใจอยู่แล้ว แล้วคือเสมอมันเป็นพวกคิดเองเออเองเพ้อเจ้ออยู่แล้วด้วยไง ยิ่งชนะไม่มาหาทั้งที่สัญญาแล้วมันคงยิ่งกังวลหนักอ่ะแหละ ความมั่นใจของคนที่ดูก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้มีอะไรดีพอกว่าใครจนคนสมบูรณ์แบบอย่างชนะจะมารักได้มันก็พังง่ายอยู่แล้วอ่ะ ก่อนหน้านี้เสมออาจจะมองโลกในแง่ดีก็จริงแต่คือตอนนั้นชนะไม่ได้สนใจใครไม่มีท่าทีกับใครด้วยแหละ พอนังนี่โผล่มาแล้วชนะยิ้มให้ คุยด้วย แค่นี้เสมอมันก็หมดความมั่นใจละ ถึงปากจะบอกว่าไม่เชื่อ จะถามชนะเองก็เหอะ แต่จริงๆเสมอมันมีคำตอบของมันอยู่แล้วอ่ะ ดูดิ ชนะตอบว่าใช่คือทุกอย่างของเสมอคงพังอ่ะ เฮ้อออออออ ถึงภายนอกเสมอจะไม่ได้ดูดีน่ารักแต่ภายในเสมอดีมากจริงๆนะ มั่นใจในตัวเองหน่อยเถอะค่ะ นังนั่นมันไม่หวังดี อย่าให้มันสมหวังสิคะ เราขอร้อง ฮือออ ใจอ่อนนิดนึงได้โปรด ไม่เคยคิดเลยว่าต้องพูดแบบนี้ แต่สงสารชนะอ่ะค่ะ นี่ก็อีกคน อกหักไม่ใช่ว่าโลกจะพังนะคะ รู้ว่ารักมาก คนก่อนจบแล้วคือจบ บางทีการรอเวลามันก็ไม่ดีแบบนี้อ่ะค่ะ แทนที่จะได้บอกเอง เลยมีคนตัดหน้าเลย เราเชื่อว่าถ้าเสมอรู้จากชนะก่อนมันคงไม่เป็นแบบนี้ เสียใจอ่ะ แต่ในเรื่องแย่ๆก็ยังดีที่ชนะได้กลับมาอยู่กับครอบครัวจริงๆนะคะ บางครั้งครอบครัวก็สำคัญกว่าคนรักล่ะค่ะ คนที่ไม่รักษาสัญญาก็กลับมาอยู่กับคนที่เค้ารักเราดีกว่า เสมอ! ไหนบอกว่าต่อให้เลิกันก็ยังเป็นเพื่อนตลอดไปไงงง โอ๊ยยยยยย จริงๆเสมอก็ยังรักแหละถึงไม่ยอมเข้าใกล้ ปิดตัวเองแบบนี้ คนไม่รักที่ไหนจะหลบฟน้าแบบนี้ คนไม่รักเขาไม่นใจกันหรอกว่าอีกฝ่ายจะเป็นยังไง เราก็ได้แต่หวังว่าเสมอจะไม่ตัดใจจริงๆ แต่ถึงตัดใจมันก็คงไม่ง่ายหรอก ไม่รู้สิ ด้วยอะไรหลายๆอย่างของเสมอ มันทำให้ดูเหมือนเสมอจะเป็นห่วงชนะอยู่เสมอ รักชนะตลอดไป ต่อให้ชนะทำให้เจ็บแค่ไหนเสมอก็ไม่ไป เราหวังว่าครั้งนี้ก็จะเป็นแบบนี้นะคะ แต่ครอบครัวชนะนี่น่ารักอ่ะค่ะ เราชอบนะ คนที่ปล่อยมือจากเราแล้วเราก็อย่าไปพยายามรั้งอีกเลยค่ะ จริงๆดีใจที่อนแรกชนะบอกว่าจะเป็นคนตายจากไปเองแต่ทิ้งครอครัวไปไม่ได้นะคะ ตอนนั้นเรานึกว่าชนะคงไม่ทำแล้วแหละ ชนะคงต้องอยู่ต่อไปแบบไร้หัวใจแต่พออ่านจบ........ชนะ!!!!!!!!!!!!!! โอ๊ยยย ทุกอย่างรุมล้อมชนะมาก แล้วยิ่งชนะจิตใจอ่อนแอแล้วด้วย เฮ้อออออ จริงๆเราไม่รู้เรื่องครอบครัว เรื่องที่เพี้ยนทำ เรื่องพี่สาว เรื่องแม่อะไรพวกนั้นเลยอ่ะค่ะ ยังไม่อ่านไร้พ่ายเลย แต่ชนะคงสับสนอ่ะ แม่พูดอย่าง พ่อพูดอย่าง แต่ที่ป๋าพ่ายบอกให้ดูแลลูกนี่ชนะอย่าอคติสิคะ โอ๊ยยยยยยยยยยยย เราจะร้องตามป๋าแล้ว ไม่มีพ่อคนไหนไม่รักลูกหรอกค่ะ แค่คนแข็งๆบางทีก็แสดงออกไม่เป็น ทำไมหนูมองว่าหนูเป็นภาระ ม่ายยยยย ทุกคนรักหนูนะคะ ดูสิ หนูทำอะไรลงไป ทุกคนเสียใจแค่ไหน แงงงงง เราภาวนาให้ชนะตื่นขึ้นมารับความอบอุ่นที่คราวนี้คุณพ่อจะแสดงออกแล้วค่ะว่ารักชนะมากแค่ไหน ชนะไม่ได้ตัวคนเดียวนะคะ กรี๊ดดดดดดดดดดด นังแม่นี่ใช่ไหมที่ทำให้ชนะคิดแบบนั้น!! โอ๊ยยยย ที่เค้าบังคับเพราะหวังดีทั้งนั้นเลยค่ะ ฮือออ ให้โอกาสตัวเองได้มีความสุขอีกสักครังเถอะนะคะ เปิดใจมองรอบๆมีคนที่รักชนะอยู่เยอะแยะเลยนะคะ ต่อให้เสมอไม่รักจริง คุณหญงแม่กับคุณพ่อและพี่สมัยก็ยังรักนะคะ เราเชื่อว่าครั้งนี้ชนะจะมีความสุขได้ ชีวิตแค่โดนทำร้าย แต่ท้ายที่สุดมันต้องไม่โดนทำลายนะคะ ขอให้ชนะหายป่วยเร็วๆ ขอให้ชนะมีความสุข ส่วนเสมอ... เราก็ว่าอะไรเสมอไม่ได้อ่ะ คือเสมอก็มีเหตุผลของตัวเอง เราขอแค่อย่างเดียว ถ้าคิดว่าชาตินี้ยังไงก็ไม่มีทางใหอภัยชนะและเชื่อชนะได้อีกก็อย่ากลับไปหาชนะค่ะ เสมอต้องใจแข็งนะ ต่อให้ชนะใกล้ตายยังไงก็ห้ามไปเด็ดขาด อย่าให้ชนะมีความหวังและจบด้วยการทำลายมันเลยนะคะ ไม่อยากให้ชนะเจ็วปวดแล้ว ฮือออออ โอ๊ยยยย เราลำบากใจ เสมอเราก็รัก ชนะเราก็รัก เราไม่รู้ว่าควรทำยังไงแล้ว :z3: ดังนั้นเราย้ายไปที่น้องกวิ้นดีกว่า น้องบอกว่าน้องไม่โง่แล้ว น้องมีแฟนฉลาด น้องมีชินอิจิแล้ว โปรดขยายความค่ะ!! แถลงไขด้วยยยยย ตอนแรกเรานึกว่าพี่สมัยเปลี่ยนใจ แต่พอพี่แกบอจะเก็บเงินแต่งงานนี่เราถึงกับสะดุดเลยค่ะ สรุปคนๆนั้นคือใครรรรร ไม่เอาแบบน้องกวิ้นมโนเองแบบที่เรามโนว่าชงโคและน้องเท็นเป็นของเรานะคะ 555555 ไม่เอาแบบนั้นนน ขอแบบจริงจัง อยากให้น้องกวิ้นมีความสุขมากๆ จะได้มารับมือคู่รักบ้าๆนี่ได้ ดูดิ ทะเลาะกันลำบากน้องกวิ้นทุกที พูดถึงน้องกวิ้นนี่เราโคตดีใจเลยที่น้องมีเสมอเป็นเพื่อน โอ๊ยยยยย ชอบที่เสมอปลอบ ถึงเสมอจะดูเหมือนโคตรไม่สนใจน้องกวิ้นเลยแต่พอมาเจอแบบนี้เราสบายใจแล้วค่ะ ทุกคนเป็นเพื่อนกันจริงๆ แล้วตอนนี้น้องกวิ้นก็มีทั้งวิม ชาย เชษฐ์ ปิ๊กเป็นเพื่อนด้วยอีก ดีแล้วค่ะ ดีแล้ว เราสบายใจ 555555 ถึงจะอกหักก็มีคนปลอบ เฮ้อออออออ แต่ทำไมไปๆมาๆเราเกลียดใครไม่ลงเลยเนี่ย ตนแรกเบื่อชนะ ตอนหลังรำคาญเสมอ แล้ววก็กลัวป๋า ตอนนี้ชอบทุุกคน สงสารทุกคน (ยกเว้นนังแม่นั่นและนังน้องรินนะคะ ตบกันไหม หืออออ) จริงๆอ่านไปนี่เราเริ่มชอบป๋าพ่ายกับเพี้ยนมากแล้วค่ะ 55555 รอเล่มนะคะ จะอ่านในเล่ม อิอิ ออกคู่กับชนะเลย ห้ามรักพ่อมากกว่าลูกนะคะ อิอิ
สุดท้ายนี้ สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีนะคะ ขอให้พบแต่เรื่องดีๆคนดีๆ และออกนิยายหลายๆเรื่องในปีนี้นะคะ อิอิ มีความสุขมากๆสุขภาพแข็งแรงค่าาาา ถ้าอยากรวยก็ออกนิยายนะคะ อิอิ :mew1:
ปล. รอตอนต่อไปนะคะ พาเราออกจากดราม่าที :ling1:
-
:hao5: เข้ามาเป็นกำลังใจให้ ชนะเสมอ :hao5:
-
โอ้ยยยยยยย น้ำตาไหลแรงตอนป๋าอุ้มลูกนี่แหละ
ฮืออออออ เข้าใจที่เพี้ยนพูดแล้วใช่มั้ย!? ว่าถ้าสายไปแล้ว...ก็ไม่มีโอกาสแก้ตัวแล้วนะ!
อดีตที่เคยละเลยลูกไว้ยังไงมันเหมือนเข้ามาตีป๋าแรงๆ
สงสารชนะมาก โดนกดดัน โดนอะไรสารพัดอย่างมาตั้งแต่เด็กๆ #พูดแล้วอยากจะตีป๋าแรงๆซักทีจริงๆ ไอ้ป๋าบ้า!!!
นี่เดาทางไม่ถูกแล้วค่ะว่ามันจะไปทางไหนต่ออีก ฮือออออ
เสมอจะกลับมามั้ย ชนะจะอภัยให้เสมอรึเปล่า หรือมันจะมีประเด็นดราม่าอีก!? ฮืออออออ กลัวใจ
จะเฝ้ารออย่างสตรวองค่ะ!!!
-
โธ่!!!!ชนะตายซะแล้ว.........ทึ่ไหนเล่า!! ให้อภัยน้องนะเถอะ น้องป่วนจิต ก่อนหน้าอยากเอาคืนแทนเสมอ พอตอนนี้เหมอหนูเลวมากกกกก ไม่ใช่แระ ฮี่ๆๆๆ ปกติไม่อ่านนิยายหน่วงจิตแบบนี้นะ แต่เพราะถูกหลอกล่อด้วยน้ำอ้อยเมื่อช่วงต้น หลังลำตอนนี้กะไม่ทันแระ ติดงอมแงม....คุณต้องรับผิดชอบ ชนะ เสมอ. ต่อจากนี้เสิร์ฟน้ำอ้อยด่วนๆๆเลยจ้า คนอ่านเสี้ยนของหวานนนาาาา
-
บีบหัวใจอย่างรุนแรง
รักชนะ
รักเสมอ
รักเรื่องนี้...
-
เค้าห่วงชนะจัง อย่าเป็นไรไปนะ
-
ตอนที่ 38
คืนนี้เป็นคืนที่ไอ้เหมอนอนไม่หลับ มันพลิกตัวไปมาจนเสียงเตียงไปรบกวนพวกไอ้ชาย ถูกพวกมันด่ามาหลายครั้งแต่ก็ไม่เข็ด ไอ้เหมอนอนแขนก่ายหน้าผากมาหลายคืน แต่ไม่มีคืนไหนที่กลัดกลุ้มได้เท่าคืนนี้ มันคิดถึงชนะขึ้นมาจับใจ หลับตาลงคราใดก็เห็นแต่แผ่นหลังที่ไกลห่างออกไปทุกที
ข่มตาหลับลงไม่ได้จึงท่องโลกโซเชียล เห็นไอ้กวิ้นออนไลน์ก็ไม่มีอารมณ์จะทัก ฟีดข่าวหน้าเฟซก็มีแต่เรื่องเดิมที่ไอ้เหมอเผลอกดไลค์ไปสองสามโพส ขยับนิ้วเลื่อนขึ้นไปมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะตัดสินใจกดรับเพื่อนที่ส่งคำขอมาเกือบสิบคน
“ไอ้เหมอ เป็นบ้าอะไรของมึง ไม่หลับไม่นอนวะ” ไอ้ชายส่งเสียงถามมาจากเตียงข้างๆ
“ไม่รู้ว่ะ กูเบื่อๆ”
“เอ้า เป็นห่าอะไรของมึงอีก เหงาใจก็คบๆ กับไอ้ป่านไปซะ จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว เห็นตามติดมึงอย่างกะตังเม นั่งชิดเหมือนกับได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว”
“ไอ้ชาย มึงนี่มันบ่นมากจริงๆ เป็นเมียกูรึไงวะ บ่นอยู่ได้ทุกวัน”
ไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่ ไอ้ชายที่ถูกยกให้เป็นเมียไอ้เสือก็ได้แต่ขนลุกขนพอง
“ไอ้นะเงียบหายไปเลยเนอะมึง” ไอ้ชายพูดขึ้นมาลอยๆ ลอบสังเกตสีหน้าไอ้เหมอ แต่ไอ้เสือมันก็ยังคงนิ่ง บทมันจะตัดมันก็ตัดแบบไม่มีเยื่อใยจริงๆ
“พูดถึงมันทำไม”
“เออ ไม่พูดก็ได้ นึกว่าใครบางคนอยากรู้ความเป็นไป” ไอ้ชายผิวปากหวือ “ได้ยินว่ามันไปเชียงใหม่กับครอบครัว ก็ไม่ได้ดูเฮิร์ตเท่าไหร่นี่หว่า หล่อขนาดนั้นคงหาคนดามใจได้เร็ว เพราะขนาดไม่หล่ออย่างมึงก็ยังมีไอ้ป่านรอเสียบ”
“มึงต่อยกับกูสักทีไหมไอ้ชาย กูคันมือคันตีนมานานละ”
“เฮ้ยๆๆ กูไม่ถนัดใช้กำลังเว้ย”
ไอ้ชายยกมือยอมแพ้ มันแทบเข้าไปกราบขอโทษไอ้เหมอที่ได้แต่ถอนหายใจไม่ถือสา ไอ้เหมอเลิกสนใจไอ้ชายก่อนจะกดรีเฟรชหน้าเฟซ มีโพสใหม่จากแฟนเพจของ CY โพสมาสองสามข่าว ไอ้เหมอเลื่อนสายตามองอย่างไม่สนใจ แต่แล้วมันก็หยุดชะงัก
ข่าวอัพเดทล่าสุดจากโรงพยาบาลแห่งหนึ่งของจังหวัดเชียงใหม่ ไอ้เหมอรีบกดเข้าดูโพสด้วยนิ้วที่สั่นเทา แอดมินเพจเขียนบรรยายใต้ภาพได้ความว่าเป็นภาพจากแม่ๆ บ้านหลักที่ตาม CY ไปจนถึงเชียงใหม่ ภาพที่ถ่ายออกมานั้นเบลอเล็กน้อย แต่ก็ทำให้เห็นได้ชัดทุกอริยาบถของคนในภาพ ใจของไอ้เหมอตกไปอยู่ที่ข้อเท้า
‘ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันตาม CY มาจากไร่ ThiemTawan ฉันเป็นแขกเข้าพักที่ Guest House ของไร่ ฉันเห็นที่บ้านเจ้าของไร่วุ่นวายกันมากจึงปลุก Cindy เราขับรถตามพวกเขาไปจนถึงที่โรงพยาบาล ฉันไม่แน่ใจว่าคนที่เห็นคือ CY หรือแฝดของเขา แต่ภาวนาขอให้ปลอดภัย ไม่ว่าจะเป็นใครก็ขอให้ปลอดภัย! ฉันกับ Cindy รู้สึกไม่ดีเอามากๆ เราเห็นพวกเขาร้องไห้ มันแย่มากจริงๆ’
‘ขอบคุณพระเจ้า! นั่นไม่ใช่ CY คนที่ถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินคือแฝดพี่ของเขา! เพราะ CY เห็นพวกเรา เขาเดินมาขอร้องไม่ให้ถ่ายรูป ฉันบอกเขาอย่างเสียใจว่าฉันเพิ่งโพสรูปลงทวิตเตอร์ไปแต่ฉันสัญญาว่าฉันจะลบรูปที่โพส เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่าแชร์หรือรีทวิตเลย!!’
‘CY ร้องไห้ ฉันเจ็บปวดไปด้วยจริงๆ ฉันจะภาวนาให้พี่ชายของเขาปลอดภัย!!!!’
‘Cindy เพื่อนคนไทยของฉันบอกว่าได้ยินพวกพยาบาลคุยกัน พี่ชายของเขาฆ่าตัวตาย! เขากินยาเข้าไปเกือบยี่สิบเม็ด! พระเจ้า! ขอให้เขาปลอดภัย! และได้โปรดลบรูปที่พวกคุณแชร์ไปด้วย! CY โกรธมาก! ได้โปรดเถอะ!’
‘ฉันรู้เลยจริงๆ ว่าฉันรัก CY มากแค่ไหน ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างโล่งใจที่รู้ว่าคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินไม่ใช่เขา! CY ฉันรักคุณ! ลบรูปซะ! พ่อของเขาจะดำเนินคดีกับพวกคุณนะ!’
เป็นข้อความที่แปลจากภาษาเกาหลี เธอคนนี้ตาม CY ไปทุกที่ รู้ตารางงานทุกอย่าง เธอคงดีใจที่คนในรูปไม่ใช่ CY แต่ไอ้เหมอกลับไม่ดีใจเลยสักนิด เพราะนั่นคือแฝดพี่ของ CY คือแฝดคนโตของแฝดสาม ชนะ โรจนโภคินนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงพยาบาล ไอ้เหมอรู้สึกจุกแน่นอยู่ในอก น้ำตาของมันรินไหลช้าๆ สมองของมันมึนเบลอ ก่อนจะเต็มแน่นไปด้วยภาพของคนที่มันรัก
ครั้งสุดท้ายที่หมายถึงคือแบบนี้เองใช่ไหม... ชนะ... ชนะ... ชนะ...
“ไอ้เหมอ...มึงเป็นอะไรไปวะ เฮ้ย! มึงร้องไห้ทำไม” ไอ้ชายตกอกตกใจ พาลทำเอาไอ้เชษฐ์ที่กำลังคุยกับวิมปรีประภาตกใจไปด้วย ไอ้ปิ๊กเด็กอนามัยที่ไม่ต้องคุยโทรศัพท์กับใคร มันเข้านอนสี่ทุ่มตรงเป๊ะก็ยังสะดุ้งตื่น
ไอ้เหมอไม่ตอบ ทำราวกับไม่ได้ยินเสียงใครทั้งนั้น มันลุกจากเตียง เดินตรงไปที่ประตูเหมือนคนละเมอ จนไอ้ชายกับไอ้เชษฐ์ผวาลงจากเตียงไปห้ามมันไว้
“มึงจะไปไหนไอ้เหมอ ดึกแล้วนะเว้ย เดี๋ยวก็เจอซ่อมหรอกมึง!” ไอ้ชายเอ่ยเตือนแต่ไอ้เหมอสะบัดตัวออก
“กูจะไปเชียงใหม่ กูจะไปหานะ! ไอ้เชษฐ์ปล่อยกูสิวะ!”
“มึงตั้งสติได้ไหม! นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ! ไอ้ปิ๊ก มึงมาช่วยกัน!”
สามเสือร่วมด้วยช่วยกันดึงรั้งไอ้เหมอที่ตอนนี้พยศยิ่งกว่าม้า แรงเยอะยิ่งกว่าเสือ มันคลั่งจนเพื่อนอีกสามคนก็แทบรั้งไว้ไม่ได้ ไอ้ชายกดไหล่ซ้าย ไอ้เชษฐ์กดไหล่ขวา ส่วนไอ้ปิ๊กขึ้นกดขาไอ้เหมอไว้ทั้งสองข้าง มันนั่งคร่อมพลางหอบหายใจแรง
“นะ...กูจะไปหานะ พวกมึงปล่อยกู!”
ไอ้เชษฐ์ถึงกับเครียดจัด เพราะงงหนักที่อยู่ดีๆ ไอ้เหมอมันก็คลั่งขึ้นมา
“มันทำอะไรก่อนหน้านี้” หันไปถามไอ้ชายที่พยายามยื่นเท้าไปเขี่ยมือถือของไอ้เหมอที่อยู่บนเตียง
“ดูมือถือ มึงกดไว้แป๊บดิ” ไอ้ชายบอก ไอ้เชษฐ์จึงพยักหน้าแล้วออกแรงกดไหล่ไอ้เหมออีกทาง
ไอ้ชายคว้ามือถือของไอ้เหมอขึ้นมาดู หน้าจอยังคงแสดงโพสที่ไอ้เหมอเพิ่งอ่าน ก่อนที่ไอ้ชายมันจะหน้าซีดเผือด
“มึง...”
“อะไรวะ มีอะไรก็พูดมา” ไอ้เชษฐ์ถามอย่างร้อนรน
“ไอ้นะ...มันฆ่าตัวตายว่ะ ในนี้บอกว่ามันกินยาเข้าไปเกือบยี่สิบเม็ด”
“ห้ะ!” ทั้งไอ้เชษฐ์และไอ้ปิ๊กตะโกนขึ้นพร้อมกันอย่างไม่กลัวว่าจะมีผู้หมวดคนไหนบุกเข้าห้องมาสั่งลงโทษ
“ข่าวมั่วรึเปล่ามึง” ไอ้ปิ๊กถามเสียงแปร่ง มันไม่เชื่อหูตัวเอง
“กูว่าคงไม่... แม่ง...” ไอ้ชายพูดไม่ออก ทุกอย่างจุกอยู่ในอกของมัน ไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน คงมีแต่ไอ้เหมอที่พร่ำพูดราวกับคนละเมอ
“เพราะกู...เพราะกู” ไอ้เหมอน้ำตาไหลไม่ขาดสาย “เพราะกูทำให้นะเป็นแบบนี้...”
“ไอ้เหมอ...มึงใจเย็นๆ ก่อน กูรู้ว่าตอนนี้มึงรู้สึกยังไง แต่มึงไปเชียงใหม่ไม่ได้ไอ้เหมอ ตอนนี้มึงไปไม่ได้” ไอ้เชษฐ์บอก น้ำเสียงมันสั่นไปด้วยความสงสารเพื่อนจับใจ “ไอ้ชาย มีเบอร์ของน้องไอ้นะในเครื่องไอ้เหมอมันไหม ถ้ามีมึงโทรไปเดี๋ยวนี้เลย”
ไอ้ชายรีบทำตามที่ไอ้เชษฐ์บอก มันต่อสายพลางกดเปิดลำโพง สามหนุ่มรอสายอย่างทรมาน แต่คงมีเพียงหนึ่งคนเท่านั้นที่แทบไม่รับรู้อะไรแล้ว
“เหมอ...” พอได้ยินเสียงผ่านลำโพงโทรศัพท์ น้ำเสียงของชยเครือเล็กน้อย ไอ้เหมอก็ได้สติทันที แต่มันเอื้อนเอ่ยตอบกลับไปไม่ได้ เพราะหมดแรงแม้แต่จะพูดจา
“เอ่อ ชยใช่ไหม ผมชายนะ เป็นเพื่อนไอ้เหมอ เอ่อ... พวกเราเห็นในโพสเรื่องไอ้นะ ตอนนี้มันเป็นไงบ้าง”
“ยังไม่รู้เลย กำลังรออยู่เหมือนกัน” ชยตอบกลับเสียงแผ่ว “เหมอก็อยู่ตรงนั้นใช่ไหม”
“ใช่ๆ มันร้องจะไปเชียงใหม่ให้ได้เลย”
ชยเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เหมอ ฟังผมอยู่ใช่ไหม ผมคิดว่าตอนนี้เหมออาจจะกำลังโทษตัวเอง แต่ไม่ใช่เพราะเหมอหรอก นะคงอยากไปมาตั้งนานแล้ว แต่มันแค่อยู่ในจังหวะที่นะเลิกกับเหมอเท่านั้นเอง เหมออย่าคิดมากนะ นะคงไม่อยากให้เหมอคิดมากแล้วโทษตัวเอง”
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปากแน่น มันไม่เข้าใจที่ชยพูด...ชนะที่มันเห็น เพียบพร้อมทุกอย่าง แม้จะมีปัญหากับพ่ออยู่บ้าง แต่ก็ดูไม่หนักหนาอะไร เจ้าตัวยังบอกไอ้เหมอเป็นประจำว่าความสัมพันธ์กับพ่อเป็นแบบนี้จนชินแล้ว ไอ้เหมอจึงไม่เข้าใจว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้ชนะไม่อยากอยู่ต่อ...นอกไปจากเรื่องของมัน...เรื่องที่เลิกรากัน...เรื่องที่ไอ้เหมอทำเหมือนเกลียดแสนเกลียดเพื่ออยากให้อีกฝ่ายเลิกยุ่งกับมันเสียที เพราะชนะไม่ยอมรับคำขอเลิก ไม่ยอมปล่อยให้มันกลับไปอยู่ในจุดเดิม...ไอ้เหมอถึงต้องใจร้าย แต่มันไม่ได้ตั้งใจ...ไม่ได้ตั้งใจให้ชนะต้องคิดจากไปแบบนี้
“เหมอ” ชยมีน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนที่จะเริ่มพูดในสิ่งที่อยากขอร้อง “ผมอยากขอร้องจริงๆ ขอร้องไม่ให้เหมอโทษตัวเอง เรื่องนี้มันเป็นปัญหาของนะ ถ้ารู้ว่าเหมอคิดโทษตัวเองนะคงรู้สึกแย่ เขาไม่อยากสร้างปัญหาให้ใคร นะเป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กๆ ที่ผมตัดสินใจเรียนหมอ ก็เพราะนะ ผมอยากเป็นจิตแพทย์ ผมอยากเข้าใจนะให้มากขึ้น พี่ชายของผมป่วยมานานแล้วเหมอ พวกเราไม่เคยบอกใคร และก็ผิดที่พวกเรารู้แต่กลับไม่เคยใส่ใจเขาเลย เอาแต่คิดว่าเขาหายดีแล้ว แต่ความจริงมันไม่ใช่ ถ้า...วันนี้นะยังอยู่กับเรา มีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะแก้ไข อยากจะทำเพื่อเขา เพราะฉะนั้นเหมอ...อย่ากลับมาหานะด้วยความรู้สึกผิด อย่ากลับมาแค่เพราะความรู้สึกที่อยากจะชดใช้หรืออยากขอโทษ เหมอมีความสุขกับทางที่เหมอเลือกต่อไปได้ อย่าให้พี่ชายของผมรั้งเหมอไว้อีกเลย เขาไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจจากใคร ผมพูดเพื่อพี่ของผมและผมพูดเพื่อเหมอด้วย หวังว่าเหมอจะเข้าใจ ผมขอแค่นี้นะครับ”
ชยวางสายไปแล้ว แต่ทุกคนในห้องยังคงนิ่งงัน น้ำตาไอ้เหมอเหือดแห้ง แต่แววตาของมันกำลังเจ็บปวด ที่ผ่านมา...มันมองตรงไหนกันแน่ ความรักที่สมหวัง...เบือนสายตาของมันไปมองที่ตรงไหน มันถึงไม่เคยรู้เลยว่าชนะที่มันรักนั้นบอบช้ำแค่ไหน ชนะเจ้าของไร่อ้อย...ชนะที่หล่อเหลาเพียบพร้อม...ชนะที่เป็นที่หมายปองของใครต่อใคร ชนะ...ที่ไอ้เหมอหลงละเมอเพ้อหามาสิบกว่าปี ...กลับเป็นชนะ...ที่แพ้มาตลอด ชนะ...ไม่เคยชนะเหมือนชื่อเลยสักครั้ง แพ้และพังย่อยยับมาหลายหน แต่ไอ้เหมอไม่เคยรู้
เพราะมันเสมอ...เสมอมาทั้งชีวิต...แต่พอได้ชนะก็หลงระเริง เหิมเกริมคิดว่าชัยชนะจะอยู่กับตัวเองไปตลอด
“มึง...ไหวรึเปล่าวะ” ไอ้ชายถามอย่างนึกห่วง
“อืม” ไอ้เหมอตอบเสียงเบา แต่หน้าตามันไม่ไหวจริงๆ
“ปะ พวกมึง ไปหาเจ้าพ่อกัน กูจะไปบนให้เจ้าพ่อช่วยไอ้นะมันอีกแรง” ไอ้เชษฐ์บอกพลางฉุดไอ้เหมอให้ลุกขึ้น “เจ้าพ่อเขาศักดิ์สิทธิ์ อยู่คู่กับโรงเรียนเรามาช้านาน ใครที่ไหนก็เอาไอ้นะไปไม่ได้หรอก”
“กูเห็นด้วย” ไอ้ปิ๊กยกสองมือราวกับกำลังทำประชามติ “ไปกันเถอะไอ้เหมอ พวกเราตอนนี้ก็ทำได้แค่นี้ล่ะวะ”
“แล้วจะบนอะไร” ไอ้ชายขบคิด “รถเบนซ์สักคันไหม”
“บ้านมึง เจ้าพ่อเขาขับไม่เป็น หัวหมูก็พอ” ไอ้เชษฐ์พูดติดตลก หวังจะให้ไอ้เหมอหลุดขำแต่มันก็ยังนิ่ง
“หัวหมูก็ดีมึง ปะๆ”
สิ้นคำไอ้ชาย สี่นักเรียนนายร้อยก็ลักลอบออกจากหอในยามวิกาล ก่อนจะใช้ทักษะซุ่มโจมตีลัดเลาะไปตามเส้นทางเพื่อมุ่งสู่ศาลเจ้าพ่อที่ศักดิ์สิทธิ์ของโรงเรียน
ฝากเจ้าพ่อไปบอกชนะที... ว่าไอ้เหมอรักชนะมากแค่ไหน ไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองต้องเสียใจแบบนี้ เสียใจที่ทำไม่ดีก่อนที่จะจากกัน เสียใจที่ยอมรับกอดสุดท้าย ทั้งๆ ที่ไม่อยากให้มันเป็นครั้งสุดท้ายเลยสักนิด ไอ้เหมอไม่อยากขอโอกาสอะไร...มันขอแค่ให้ต่อจากนี้...ชนะที่มันรัก มีความสุขจริงๆ เสียที ไม่ว่าจะกลับมาหรือไม่...ก็ขอให้เจอสิ่งดีๆ ตลอดไป ไม่ว่าภพภูมินี้หรือภพภูมิไหน ไอ้เหมอ...ก็จะรักชนะ รักเสมอ...ไม่เปลี่ยนแปลง
-
************
ปาฏิหาริย์อาจพิสูจน์ไม่ได้ว่ามีจริงหรือไม่...แต่ฝีมือของแพทย์นั้นเป็นของจริง ไร้พ่ายไม่นึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่เขากำลังก้มหัวขอบคุณแพทย์ผู้ช่วยชีวิตลูกชายไว้อย่างที่ไม่เคยก้มหัวให้ใครมาก่อน
หลังจากที่ได้คำยืนยันอย่างยินดีจากทีมแพทย์ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนปลอดภัย ไร้พ่ายถึงกับทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนล้า กังวลใจตลอดว่าจะไม่ทัน...กังวลใจว่าจะสายเกินกว่าแก้ไข
“พี่พ่าย ไปพักบ้างเถอะพี่ น้องนะยังไม่ตื่นตอนนี้หรอก คุณหมอบอกว่าน่าจะตื่นราวๆ ตอนเย็น” เพี้ยนเตือนสติคนรักที่เอาแต่นั่งกุมมือลูกชายไว้ตั้งแต่เมื่อคืน จวบจนตอนนี้เที่ยงตรงแล้วไร้พ่ายก็ยังไม่ยอมลุกไปไหน
“กูไม่อยากไปไหนเพี้ยน ตอนเย็นก็ไม่รู้จะแน่นอนแค่ไหน กลัวตื่นขึ้นมาแล้วนะไม่เจอใคร กูอยากให้ตอนที่ตื่นขึ้นมา...นะเห็นหน้ากูเป็นคนแรก” ไร้พ่ายบอกจากใจ มองใบหน้าซีดเผือดของลูกชายอย่างอ่อนโยน
“งั้นทานข้าวก่อน น้องกลัวพี่จะป่วยไปอีกคน” เพี้ยนอมยิ้มมองผู้ชายที่รู้จักมาทั้งชีวิตก็ไม่เคยแสดงความอ่อนโยนให้เห็น แต่เรื่องคราวนี้คงทลายน้ำแข็งในใจของไร้พ่ายลงได้มากจริงๆ “เด็กๆ ลูก ตื่นเร็ว ไปล้างหน้าล้างตาแล้วมากินข้าว คุณยายทำมาให้เยอะแยะ”
เด็กแฝดอีกสองคนก็นอนกองกันอยู่บนโซฟา ตาบวมช้ำจนน่าสงสาร เพราะร้องไห้หนักมาทั้งคืน พอรู้ว่าพี่ชายปลอดภัยดีก็เหนื่อยอ่อน พากันนอนหลับสนิทอย่างโล่งใจ
ชยงัวเงีย สะกิดชโยให้ตื่นตามๆ กัน ก่อนทั้งสองจะตรงมาที่เตียงของชนะก่อนอันดับแรก “ป๋า นะยังไม่ตื่นอีกเหรอ”
“อืม ไปล้างหน้าแล้วกินข้าวก่อน”
“ครับ โย ไปเถอะ”
ชยพาชโยไปที่ห้องน้ำ เพราะน้องชายยังคงงัวเงียกลัวว่าปล่อยเดินลำพังจะเดินชนนั่นชนนี่เข้า ส่วนเพี้ยนเดินกลับมาที่เตียงของชนะก่อนจะยื่นผ้าชุบน้ำเปียกหมาดๆ ให้กับไร้พ่าย
“เช็ดหน้าให้ลูกหน่อย คิดว่าคงทำให้นอนสบายขึ้น” เพี้ยนบอกพร้อมยิ้มกว้าง ก่อนจะนำผ้าอีกผืนเช็ดหน้าให้กับคนรัก “ส่วนน้องก็จะเช็ดให้พี่แบบนี้ สบายไหม”
“อืม” ไร้พ่ายพยักหน้า กอดเอวเพี้ยนแล้วดึงให้นั่งตัก “ไม่มีมึง...กูคงทำอะไรไม่ถูก ขอบใจที่อยู่ข้างกูมาตลอด”
“น้องเต็มใจ”
ไร้พ่ายพยักหน้า ก่อนจะบรรจงกดจมูกลงบนแก้มของเพี้ยน “ถ้าไม่ใช่มึง คงไม่มีใครทนอยู่กับกูมาได้จนถึงตอนนี้ ทั้งๆ ที่ชีวิตกูมีแต่ปัญหา”
“ชีวิตใครก็มีปัญหาทั้งนั้น เราอยู่ด้วยกันเราก็ช่วยกันแก้ น้องเป็นคนรักของพี่ ไม่ประคองพี่ไว้ แล้วน้องจะไปประคองใครที่ไหน”
ชยกับชโยออกจากห้องน้ำ ก็ทำเมินมองไม่เห็นฉากรักของป๋ากับเพี้ยน สองพี่น้องพากันเปิดกล่องพลาสติกที่มีอาหารหลากชนิดให้ลิ้มลอง คุณยายคงจัดสรรมาให้เพราะกับข้าวแต่ละอย่างเป็นที่โปรดปรานของหลานๆ เสียเหลือเกิน
เย็นย่ำตะวันคล้อยลับขอบฟ้า ไร้พ่ายยังคงนั่งหลังตรง สายตาจดจ้องลูกชายคนโต ไม่ขยับห่างไปไหน ในช่วงบ่ายแพทย์ผู้รักษาเข้ามาชี้แจงอาการแล้ว จึงตกลงกันว่าจะให้ยาเพื่อให้ชนะนอนหลับพักผ่อนต่อไปอีกหนึ่งวัน ด้วยเพราะสภาพร่างกายที่อ่อนล้า และสภาพจิตใจที่ไม่มั่นคง ทางแพทย์จึงเกรงว่าหากฟื้นคืนสติมาตอนนี้ ผู้ป่วยอาจจะมีอาการปฏิเสธการมีชีวิตอยู่ของตัวเองได้
“ขอโทษที่ป๋ายังรั้งนะไว้ แต่ขอโอกาสให้ป๋าได้แก้ตัว... แก้ไขในสิ่งที่ป๋าทำให้นะต้องเป็นอย่างนี้ ป๋าเป็นพ่อที่ไม่ดี ปกป้องนะไม่ได้...”
เพราะการฟ้องหย่าที่เกิดขึ้น...ทำให้ต้องส่งลูกชายไปอยู่กับแม่ผู้ให้กำเนิดตามคำสั่งของศาล ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายขอแค่เพียงชนะ ลูกชายคนโตเท่านั้น ไร้พ่ายยอมตกลงเพราะเห็นความรักที่เธอมีต่อลูก เขาคิดไปเองว่าเธอจะดูแลชนะได้ดี ชนะย้ายไปอยู่กับแม่ในบ้านอีกหลังที่เขาซื้อให้ รู้ทั้งรู้ว่าลูกชายไม่อยากไป แต่เขาก็ยังบังคับให้ไป เพียงเพราะจะได้หลุดพ้นจากทะเบียนสมรส ชนะอยู่กับแม่ห้าวัน ส่วนวันหยุดเสาร์อาทิตย์เขาไปรับกลับมาอยู่ด้วย เป็นข้อตกลงที่ยินยอมกันทั้งสองฝ่าย เริ่มแรกนั้น ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ชนะยังคงร่าเริง เหมือนแฝดน้องอีกสองคน ยังอ่อนโยนและพูดคุยกับน้องๆ ตามปกติ แต่จำไม่ได้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ร่างกายของลูกมีรอยช้ำ รอยจ้ำตามตัว ไม่มีใครสังเกตเห็นจนชยมาบอกเขา
“ป๋า นะปวดท้อง นะร้องไห้อยู่ในห้อง ป๋าไปดูหน่อย”
จำได้ว่าตอนนั้นเขารีบวิ่งตามลูกชายคนกลางไปทันที เห็นชนะนอนตัวงออยู่บนเตียง เขารีบเข้าไปดู เลิกเสื้อขึ้นก็เห็นรอยเขียวช้ำที่ท้อง
“ป๋า โยไม่ได้ตั้งใจ โยชนนะนิดเดียว ฮืออ โยขอโทษ” ชโยนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ คงคิดว่าตัวเองทำให้พี่ชายเจ็บ มือเล็กป้อมยกปาดน้ำมูกน้ำตาออกจากใบหน้า
“เดี๋ยวป๋าเอายาทาให้” เขาเดินไปหากล่องยา ก่อนจะได้ยานวดบรรเทาปวดมาทา “นะ ได้แผลนี้มายังไง”
“นะ...ตกบันได โยไม่ได้ทำ นะตกบันไดที่บ้าน”
“แม่รู้ไหม”
“รู้คับ แม่ทายาให้แล้ว”
ถ้าไร้พ่ายรู้สักนิดว่านั่นเป็นคำโกหก หลังจากที่วิวแต่งงานใหม่แล้วย้ายไปที่ออสเตรเลียแล้วส่งชนะกลับคืนให้เขาโดยมีข้อแม้ให้ลูกไปอยู่กับเธอ เขาคงไม่ส่งลูกไปหาเธอที่นั่นทุกช่วงปิดเทอม เพราะมารู้ทีหลังว่าแท้จริงแล้วรอยฟกช้ำดำเขียวที่เกิดขึ้นบนเนื้อตัวของลูกชายเป็นฝีมือของผู้ชายคนแล้วคนเล่าที่วิวคบด้วย ส่วนชนะปิดปากเงียบเพราะถูกสั่งห้ามไม่ให้พูด
“แม่บอกว่าถ้าบอกป๋า กลับบ้านแล้วแม่จะตี”
“แม่ทำอะไรนะอีกไหม บอกป๋ามาให้หมด”
ชนะตัวสั่นเล็กน้อย มือเล็กยึดจับไหล่ของผู้เป็นพ่อ “แม่นอนกอดคุณลุง ไม่ใส่เสื้อผ้า แล้วให้นะดู แม่มัดนะไว้ ไม่ให้นะหนี ให้นะดูแม่ทำกับคุณลุง ป๋า... นะเกลียดแม่...แม่เป็นคนไม่ดี นะไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว นะอยากอยู่กับป๋า ให้นะอยู่กับป๋านะคับ นะจะไม่ดื้อ นะจะเป็นเด็กดี ป๋าให้นะอยู่ด้วยนะ”
ไร้พ่ายกอดลูกชายไว้แน่น ปากพร่ำขอโทษด้วยความปวดร้าว และหลังจากนั้นเขายื่นเรื่องต่อศาลอีกครั้ง รวบรวมหลักฐานหลายอย่าง ทั้งการทำร้ายร่างกาย และพฤติกรรมที่ส่ออาการทางจิตของผู้เป็นแม่ แม่ผู้ให้กำเนิดจึงถูกสั่งห้ามไม่ให้พบเจอกับชนะ ไร้พ่ายได้ชนะกลับคืนมาแล้ว ทว่าลูกชายกลับไม่ร่าเริงเหมือนอย่างเคย บ่อยครั้งที่เก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมไปโรงเรียนหรือพบปะผู้คน ชนะกลัวคนแปลกหน้า แม้กระทั่งคนสวนร่างใหญ่ในบ้านก็ไม่กล้าเข้าใกล้ และนั่นเป็นอีกครั้งที่ไร้พ่ายตัดสินใจผิดพลาด เขาส่งชนะไปอเมริกาเพื่อรักษาตัว เพราะอย่างน้อยก็มีเพื่อนที่ไว้ใจได้ถึงสองคนอยู่ที่นั่น มารู้เอาทีหลังทุกทีว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำอย่างที่สุด
“ป๋า กูสงสัยว่าน้องนะอาจจะเล่นยาว่ะมึง”
“มึงดูแลยังไงวะ ทำไมไม่ดูให้ดีๆ”
“กูทำดีที่สุดแล้วนะเว้ย มึงเป็นพ่อแต่ไม่ใส่ใจลูกบ้างเลย มัวแต่ทำงานๆ กูบอกให้มาเยี่ยมบ่อยๆ ก็ไม่มา แล้วมาโทษกูเหรอวะไอ้ห่า”
“โทษทีว่ะไอ้เอ กูจะบินไปพรุ่งนี้”
เป็นอย่างที่เพื่อนสนิทของเขาบอก...พอไปถึงที่อเมริกา เขาก็รู้ได้ทันทีว่า...ลูกชายของเขาติดสารเสพติด ร่างกายของชนะซูบผอม แววตากร้าวอย่างเห็นได้ชัด ชนะไม่มีเพื่อนสนิท มีเพียงหญิงสาวสองคนที่พักอาศัยอยู่ด้วยเท่านั้นที่เขายอมคบหา แต่ไร้พ่ายไม่แน่ใจว่าเรียกความสัมพันธ์ที่ชนะมีกับผู้หญิงทั้งสองว่าเป็นการคบหาได้หรือไม่ เพราะชนะราวกับกำลังเล่นของเล่นที่โปรดปรานไม่รู้เบื่อ
“ทำไมทำตัวแบบนี้ชนะ ทำไมถึงทำให้ป๋าผิดหวัง”
“ผมขอโทษครับ”
“เตรียมตัวกลับไทย ถ้าอยู่ที่นี่แล้วชีวิตมันเละเทะแบบนี้ก็ไม่ต้องอยู่!”
“ครับ”
ชนะไม่เคยขัดคำสั่ง ไม่ว่าไร้พ่ายจะพูดหรือสั่งอะไร ก็จะน้อมรับโดยดี ทั้งๆ ที่แววตามีแต่ความดื้อดึงอยากขัดขืน
“ป๋า ให้น้องนะเรียนจบไฮสกูลก่อนได้ไหม อีกปีเดียวก็จะจบแล้ว ไปที่ไทยจะได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเลย”
“คนติดยามันยังจะมีอนาคตให้เลือกอะไรอีกเหรอวะไอ้เอ มึงก็เหมือนกัน ตามใจมันจนเสียคนแบบนี้”
“ป๋าอย่าว่าลุงเอเลยครับ นะผิดเอง”
“หุบปาก! ไอ้เกม มึงพามันไปบำบัด ถ้ามันเลิกไม่ได้ก็ให้มันติดยาลงแดงไปจนตายนั่นแหละ!”
“มึงพูดแรงไปแล้วนะเว้ย น้องนะ ไปที่ห้องก่อน เดี๋ยวลุงคุยกับป๋าให้เอง”
ยอมรับว่าตอนนั้นเขาผิดหวัง...ผิดหวังกับลูกชายที่เขาตั้งความหวังไว้มาก จนเผลอพูดถ้อยคำแรงๆ ใส่ลูกไป เพราะหลังจากนั้นไม่กี่วัน ชนะกับเด็กผู้หญิงอีกคนตัดสินใจฆ่าตัวตายตามกัน และนั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเกือบจะเสียลูกชายไป ชนะถูกช่วยไว้ได้ แต่เด็กผู้หญิงตายจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน
“สะใจมึงหรือยัง ถ้าสะใจแล้วก็เข้าใจลูกชายมึงได้ซะที มึงจะเหี้ยแค่ไหนกูไม่เคยด่ามึงเลยนะป๋า แต่มึงทำดีกับลูกของมึงได้ไหมวะ ไม่ใช่มึงรึไงที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ ต่อให้กูจะรักน้องนะยังไง กูก็แทนพ่ออย่างมึงไม่ได้ เขาต้องการความรักจากมึงนะเว้ย ดูแลเขาบ้าง”
“ขอบใจไอ้เกม...ต่อจากนี้กูจะดูแลนะเอง”
หลังจากเกิดเรื่อง ชนะต้องเข้ารับการรักษาทางด้านจิตใจอีกหลายเดือน แต่ไร้พ่ายอยู่ด้วยตลอดไม่ได้ เขาเทียวไปเทียวกลับ สลับกับเพี้ยน จนชนะดีขึ้นแล้วสามารถกลับไปเรียนจนจบไฮสกูลได้ ทว่า...เขาก็ยังไม่ไว้ใจ เพราะความกลัวว่าชีวิตของลูกจะพังไม่เป็นท่าอีกครั้ง เพราะห่วงว่าจะไปทำอะไรนอกลู่นอกทางอีก เขาจึงสั่งให้คนติดตามลูกชายทุกฝีก้าว
“ป๋า...ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ป๋าไว้ใจผมได้ไหม ให้อิสระผมบ้าง ผมขอโทษที่เคยทำตัวไม่ดี แต่ต่อไปนี้ผมจะทำให้ป๋าภูมิใจ ป๋าให้โอกาสผมนะครับ”
แม้ชนะจะอ้อนวอน แต่ไร้พ่ายไม่เคยวางใจได้สักหน... เขาอยากจะขอโทษ ขอโทษที่ไม่เคยให้โอกาสลูก ขอโทษที่ไม่ดูแล ขอโทษที่ไม่ใส่ใจ ขอโทษที่ทำให้ชนะผิดหวังในตัวเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไร้พ่ายจับมือลูกชายไว้ จับไว้แน่น เขาจะไม่ยอมปล่อยมือนี้ จะจับไปจนกว่าเขาจะหมดแรง จะจับไปจนกว่าลูกชายจะเจอกับความสุขที่ต้องการ เจอกับความรักที่โหยหามาตลอด
เพี้ยนแอบมองอยู่ห่างๆ เด็กแฝดอีกสองคนกลับไร่ไปอาบน้ำอาบท่า ตอนดึกคนที่ไร่ถึงจะมาส่ง แต่เพี้ยนยังไม่ไปไหน เห็นคนรักร้องไห้แล้วเขาก็แทบจะขาดใจ ยิ่งเห็นสภาพลูกชายที่รัก...น้ำตายิ่งไหลลงอาบแก้มไม่หยุด
ชนะจะรับรู้ไหม...ว่ามีพ่อกับใครอีกหลายคนที่ร้องไห้เสียใจอยู่ทางนี้ ...ไม่เสียใจที่ชนะเลือกจะทิ้งทุกอย่างไว้ แต่เสียใจที่ไม่ดูแลชนะให้ดี
“พี่พ่าย...” เพี้ยนยืนมองอยู่ห่างๆ ไม่ไหว จนต้องขยับเข้าไปรบกวนสองพ่อลูก ไร้พ่ายซุกหน้าลงกับอกเพี้ยน ตำแหน่งที่นั่งเอื้อให้เพี้ยนสามารถโอบประคองและลูบหัวคนรักได้อย่างที่มีโอกาสได้ทำเป็นครั้งแรก
“กูจะทำยังไง...กูควรทำยังไงดีเพี้ยน”
เพี้ยนก็ไม่รู้จะให้คำตอบว่าอย่างไร เขาไม่เคยมีแผนการอยู่ในหัว ไม่เคยคิดหาทางออกให้กับปัญหาที่เจอ มีแต่ดับเครื่องชนและลุยไปจนถึงที่สุด ตอนนี้ก็ไม่มีทางไหนจะแนะนำให้กับคนรัก
“น้องเป็นคนโง่ น้องก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง แต่เรามาช่วยกันนะพี่”
“อืม”
“พี่พ่าย นังวิวมันโทรหาลูก เมื่อเช้านี้เพี้ยนรับสายจากมือถือน้องนะ นังนี่มันยังรังควานไม่จบไม่สิ้น สงสัยว่าตอนกินข้าวเมื่อเย็นวาน คนโทรมาก็น่าจะเป็นมัน เพราะเห็นบันทึกการโทรเป็นช่วงนั้นพอดี”
“มึงจัดการได้ไหม”
“ได้พี่ เดี๋ยวจะจัดการให้มันไปนอนอยู่โรงบาลบ้าเลย นึกว่ามันหายไปแล้วซะอีก นี่มันยังหน้าด้าน คงพูดอะไรให้น้องนะรู้สึกไม่ดีแน่ๆ คนชั่วๆ อย่างมันน้องรู้สันดานดี”
“ฝากด้วยก็แล้วกัน ถ้าให้กูทำคงทำคนตาย ไม่อยากติดคุกตอนแก่”
“ฮ่าๆๆ นี่อุตส่าห์เตรียมซื้อข้าวผัดโอเลี้ยงกับแพลนหาสามีใหม่ไว้แล้วเชียว”
“มึงนี่...”
“ยิ้มแล้วนะ” เพี้ยนยิ้มกว้างตามไร้พ่ายที่หลุดยิ้ม “พี่พ่ายอย่าร้องไห้ให้ลูกเห็นสิ เป็นพ่อต้องแข็งแกร่ง มดกัดร้องได้แต่สิบล้อชนห้ามตาย ต้องเข็มแข็งเพื่อลูกนะพี่”
“เออๆ” ไร้พ่ายขำกับคำพูดของไอ้คนติ๊งต๊องตรงหน้า “มึงไปซื้อข้าวมาให้กินหน่อย กูหิว”
“เพิ่งมาหิวเอาตอนนี้ บอกให้กินกับลูกก็ไม่กิน น้องยะซัดเรียบไม่เหลือให้พี่เลย ฮ่าๆๆ รอแป๊บนะ เดี๋ยวมา”
“อืม”
เพี้ยนออกจากห้องไปแล้ว ไร้พ่ายจึงเดินนำผ้าขนหนูไปชุบน้ำแล้วกลับมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ลูกชาย คนไม่เคยดูแลตอนลูกไม่สบายจึงดูเก้ๆ กังๆ เช็ดแรงก็กลัวจะเจ็บ เช็ดเบาก็กลัวไม่สะอาด หงุดหงิดใจไม่น้อย แต่ก็ตั้งอกตั้งใจทำ เพี้ยนที่แอบมองอยู่หลังประตูยักยิ้ม
นี่แหละน้า มารู้ตัวเอาตอนแก่ ไม้แก่มันคงดัดยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะดัดไม่ได้เสียหน่อย
-
*********************
YaYa Chaya feeling happy
:-) ขอบคุณที่ปลอดภัย ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก ขอบคุณคุณหมอคนเก่ง คุณหมอไม่ใช่แค่ช่วยชีวิตคนไข้ แต่ยังช่วยญาติของคนไข้ด้วย #ภูมิใจที่ได้เรียนหมอ #จะตั้งใจเรียน #รักป๋า #รักพี่นะ #รักน้องโย #รักเพี้ยน และสุดท้าย ขอบคุณตุ๊กตาตัวนี้ @Only Summer เพี้ยนบอกว่าชื่อเหมอจ๋า ไม่รู้ว่ามาจากชื่อของเสมอหรือเปล่า :-) ขอบคุณนะ
ไอ้เหมอยิ้มกับสเตตัสของชย มันมองรูปตุ๊กตาไม้แล้วยิ้มทั้งน้ำตา กดไลค์ลงบนสเตตัสก่อนจะทักแชทหาชยที่กำลังออนไลน์อยู่ขณะนี้
Only Summer: อยากไปเยี่ยม แต่ติดว่าพรุ่งนี้เหมอต้องไปฝึกภาคสนามแล้ว ยะบอกนะให้ด้วยว่าหายไวๆ
YaYa Chaya: ถ้านะตื่นแล้วจะบอกให้นะ เหมอไปนานไหม มาทันส่งนะไปอเมริการึเปล่า
ไอ้เหมอใจกระตุก ชนะจะไปอเมริกา...ไปอยู่อีกซีกโลก ไกลจนมันตามไปไม่ได้...
Only Summer: นะจะไปเมื่อไหร่เหรอ เหมอไปสามเดือน
YaYa Chaya: ป๋าบอกถ้านะพร้อมก็ไปเดือนหน้า ป๋าอยากพานะไปรักษาให้เร็วที่สุด
Only Summer: หมอในไทยไม่มีเหรอ ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้น
YaYa Chaya: มี เก่งๆ ก็เยอะ แต่นะมีประวัติรักษาที่นู่นแล้ว ก็ไม่ต้องโอนย้ายประวัติมาให้ยุ่งยาก ป๋าก็อยากได้หมอคนเดิมรักษามากกว่า เพราะเขารักษานะมานานแล้ว น่าจะรู้อาการของนะได้ดีกว่า
Only Summer: อืม
YaYa Chaya: เหมอจ๋านี่ซื้อมาจากไหนเหรอ ผมอยากได้บ้าง แปลกดี
Only Summer: ซื้อตอนไปถนนคนเดินวัวลายที่เชียงใหม่ นะชอบมันมาก บอกว่าหน้าเหมือนเหมอ ทั้งๆ ที่ไม่เหมือนสักนิด
YaYa Chaya: เอ...ก็เหมือนอยู่นะ ฮ่าๆ ล้อเล่น ไว้ผมชวนโยไปเดินดู
Only Summer: อื้ม แล้วทำไมต้องขอบคุณไอ้เหมอจ๋าเหรอ
YaYa Chaya: ผมว่ามันคงอยู่กับนะในตอนนั้น นะอาจจะถือมันไว้ หรือมันอาจจะอยู่ข้างๆ ผมไม่แน่ใจ แต่ผมกับโยได้ยินเสียงมันตกพื้นถึงได้รู้ว่านะอยู่ในห้อง เพราะตอนแรกเรียกก็ไม่มีใครขานรับ พอเราจะลงไปดูข้างล่างก็ได้ยินเสียงมันตกลงมา ไม่งั้น...พวกเราก็คงเจอนะช้ากว่านี้แล้วอาจจะสายเกินไป
ไอ้เหมออดคิดไม่ได้ว่าถ้าช้าไปเพียงไม่กี่นาที ชนะก็อาจจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว แค่คิดใจมันก็ปวดแปลบ แค่คิดว่าจะไม่ได้พบไม่ได้เจอกันอีก ไอ้เหมอก็เจ็บจนหายใจแทบไม่ออก
Only Summer: ยะ นะจะไปนานรึเปล่า”
YaYa Chaya: ยังไม่รู้เลย ป๋าให้ดร็อปเรียนไว้แล้ว เพราะมันคงต้องใช้เวลานาน
Only Summer: อืม คงคิดถึงน่าดู
YaYa Chaya: เหมอ ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม
Only Summer: ว่ามาสิ
YaYa Chaya: เหมอมีคนใหม่แล้วจริงๆ เหรอ
Only Summer: ไม่มี ไม่เคยมี
YaYa Chaya: อ่า...แล้ว ยังรักนะอยู่ไหม
Only Summer: อืม
YaYa Chaya: ถ้านะรู้ คงดีใจ
ไอ้เหมอแน่ใจว่าชนะจะต้องดีใจอย่างที่ชยบอก แต่คงเป็นในกรณีที่ชนะไม่โกรธไอ้เหมอเรื่องที่ทำตัวไม่ดีกับชนะในช่วงที่ผ่านมา คิดไปแล้วมันก็เจ็บใจที่ตัวมันใจร้ายได้ถึงขนาดนั้น
Only Summer: นะจะกลับมาใช่ไหม
YaYa Chaya: แน่นอน ครอบครัวอยู่ที่นี่ ยังไงก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว แล้วผมก็คิดว่า หัวใจของนะอยู่ที่นี่ด้วย ทนอยู่ไกลๆ ได้ไม่นานหรอก
ชยทำให้ไอ้เหมอยิ้มได้ แต่ในใจของมันก็ยังปวดหน่วง มันปฏิเสธที่จะยอมรับว่าต้องห่างกับชนะที่กำลังจะไปในที่ที่ไกลจากมัน
Only Summer: ขอบคุณที่ส่งข่าวบอกกันนะ เหมออยู่ทางนี้ ทำอะไรไม่ได้เลย
YaYa Chaya: เหมอไม่ต้องทำอะไร แค่เหมอเป็นห่วง นะก็คงดีใจจะแย่แล้ว ไม่ได้ยอนะ พูดจริงๆ
Only Summer: อื้ม เหมอไปนอนละ ยะก็อย่านอนเยอะ อย่ากินเยอะนะ เดี๋ยวอ้วน
YaYa Chaya: เหมออ่ะ!! :-(
ไอ้เหมอกลุ้มใจเหลือแสน อยากหนีออกจากโรงเรียนบินไปเชียงใหม่ตอนนี้มันก็ทำไม่ได้ แค่ก้าวขาออกจากโรงเรียนข้างเดียวคงถูกหิ้วกลับมาลงโทษขังเดี่ยวแน่ๆ แต่หลังจากนี้มันจะไม่ได้เจอชนะ...ไม่ได้เจอโดยไม่รู้กำหนดด้วยว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ ทั้งๆ ที่ครั้งสุดท้ายที่เจอกันเป็นมันเองที่ผลักไส เป็นมันเองที่ห้ามไม่ให้ชนะไปที่บ้าน เป็นมันเองที่ปล่อยให้ชนะเดินจากไปโดยไม่รั้งเอาไว้
แต่เอาเข้าจริง ไอ้เหมอไม่แน่ใจ...ว่าสิ่งที่มันกำลังคิดอยู่ตอนนี้คือความต้องการแบบไหน มันอยากเจอ แต่ไม่รู้ว่าเจอแล้วจะต้องทำหน้ายังไง จะต้องพูดคำไหนก่อนเป็นประโยคแรก มีแต่ความสับสน มีแต่ความอึดอัดเต็มแน่นอยู่ในอก มันดีใจที่ชนะยังอยู่ให้มันได้รัก ยังอยู่ให้ได้มองเห็น แต่หลังจากนั้นล่ะ...จะทำอย่างไรต่อ จะกลับไปคบกันด้วยความรู้สึกค้างคาแบบนี้ ไม่ได้อีกแล้ว ไอ้เหมอต้องเคลียร์ตัวเองว่ามันยอมรับได้มากแค่ไหน เพราะถ้ามันยังเอาแน่เอานอนกับตัวเองไม่ได้ กลับไป...ก็คงต้องพังเหมือนเดิม
ไอ้เหมอไม่อยากเจ็บปวด และยิ่งกว่านั้นมันไม่อยากทำให้ชนะต้องเจ็บปวด
Only Summer: ไอ้กวิ้น อยู่ป่าววะ ช่วยอะไรกูหน่อย
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ช่วยไรวะ กูกำลังจะขึ้นเครื่องแล้วเนี่ย พูดมาให้เร็ว
Only Summer: มึงจะถึงเชียงใหม่กี่โมง
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: คงบ่ายสอง น้องไอ้นะจะไปรับที่สนามบิน ทำไมวะ มึงจะฝากอะไรไหม
Only Summer: ถึงแล้วทักแชทกูมาด้วย กูจะอัดคลิปฝากมึงให้นะดู กูต้องฝึกภาคสนามพรุ่งนี้แล้ว ยังไงมึงอย่าลืมนะเว้ย
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: พูดเพราะๆ กับกูก่อน เรียกกูว่าท่านเทพกวิ้นด้วย ไม่งั้นกูไม่ช่วย
Only Summer: กูกลับบ้านเมื่อไหร่มึงโดนปิ้งแน่ไอ้นกขึ้นวอ
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: แค่นี้ บรั้ยยยยยย
Only Summer: เออๆ ท่านเทพกวิ้น ช่วยกูด้วย
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ช่วยน้องเหมอด้วย มึงต้องพูดอย่างนี้
ไอ้เหมอแทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง ถ้าไม่ติดว่าเพิ่งได้คืนจากไอ้หมวดยิ้ม มันคงกระทืบโทรศัพท์มือถือตัวเองประหนึ่งว่าเป็นหน้าไอ้กวิ้นให้เละไปแล้ว แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือกมากนัก ไอ้เหมอจึงยอมทำตามไอ้นกขึ้นวอแต่โดยดี
****************************
ชนะตื่นขึ้นในเช้าของอีกวัน คนแรกที่อยู่ในโฟกัสสายตาก็คือพ่อที่มีใบหน้าเครียดขรึม ความอ่อนล้า และวัยที่โรยราปรากฎชัดให้เห็น
“นะ...เป็นไงบ้าง”
ชนะไม่ตอบคำถาม หลับตาลงด้วยความรู้สึกผิดหวัง...ผิดหวังที่ยังคงอยู่ที่นี่ ยังคงอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ของเขา ยังคงอยู่บนโลกที่ไม่มีใครต้องการ แต่ก่อนที่จะทันได้เอ่ยถามว่าทำไมตัวเขาถึงยังไม่ได้ไปตามที่ต้องการ ร่างทั้งร่างก็ถูกกอดรัดไว้แน่น
“นะ...ป๋าขอโทษ” เสียงคำขอโทษดังก้องอยู่ในหัว สั่นคลอนหัวใจที่ไร้ซึ่งความหวัง ชนะนิ่งงัน ไม่คาดหวังว่าในชีวิตจะได้ยินคำพูดนี้จากผู้เป็นพ่อ ไม่คาดหวังว่าคนที่แสนเย็นชาและเข้มงวดจะร้องไห้เพราะเขา ชนะรู้สึกจุกในอก ปวดราวกับทุกบางอย่างบีบอัด
ไร้พ่ายกอดตัวลูกชายไว้นิ่งนาน ความผิดหวังที่ปรากฎบนดวงหน้าอ่อนเยาว์ทำให้นึกกังวลใจ ชนะยังคงนิ่งเงียบ เนิ่นนานหลายนาที ก่อนจะเอื้อนเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาว่า
“ขอโทษผมเรื่องอะไร”
ไร้พ่ายกอดตัวลูกชายแน่นยิ่งขึ้น ปวดร้าวไปทั้งใจ “ทุกเรื่อง...ทุกเรื่องที่ทำให้นะต้องเป็นแบบนี้”
ชนะหลับตาลงในอ้อมกอดของพ่อ เหนื่อยล้ากับความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง เขาสร้างปัญหาอีกแล้ว เพราะไม่ได้ไปอย่างที่ใจคิด ถึงต้องทำให้พ่อมาขอโทษเขาแบบนี้ “ป๋าไม่ผิดหรอกครับ...ผมเหนื่อยแล้ว ผมแค่อยากไปในที่ที่เป็นของผม ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“ทำไมจะอยู่ไม่ได้” ไร้พ่ายถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะบอกย้ำให้ลูกชายได้รับรู้ “นะต้องอยู่กับป๋า อยู่กับเพี้ยน อยู่กับน้องๆ มันคือที่ของนะ ป๋าถึงไม่ให้นะไป”
ชนะไม่ต่อความ เขาทำเพียงขยับตัวในอ้อมกอดอบอุ่นของพ่อ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รับอ้อมกอดนี้ ...พ่อกอดเขาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ พูดคุยถามไถ่เขาด้วยความเป็นห่วงตอนไหน... เท่าที่จำได้...มันก็นานมาแล้ว และเลือนลางเต็มที แต่อ้อมกอดของพ่อในวันนี้ กลับทำให้ความอบอุ่นที่เคยมีคืนกลับมา แม้ว่าจะลืมวันเวลา แต่สัมผัสยังคงอยู่ชัดเจน
“ป๋าจะไม่ทิ้งนะไว้คนเดียวอีกแล้ว เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม ขอให้ป๋าได้แก้ตัว ให้ป๋าได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีสักครั้ง”
หยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้มคนในอ้อมแขน ไร้พ่ายยกมือใหญ่ขึ้นเช็ดให้อย่างเก้ๆ กังๆ เพราะไม่รู้จักดูแลทะนุถนอม เพราะไม่รู้จักความอ่อนโยน แต่ไร้พ่ายผู้ชายทื่อและแสนซื่อบื้ออย่างที่เพี้ยนมักจะแอบด่าว่าในใจก็ทำได้ไม่เลว ปาดน้ำตาออกจากแก้มของลูกหยดแล้วหยดเล่า ก่อนริมฝีปากจะพรมจูบลงขมับปลอบโยนราวกับชนะยังคงเป็นแค่เด็กชายชนะตัวเล็กๆ ที่มักจะชื่นชมและเป็นห่วงพ่อมากกว่าน้องๆ เสมอ
“ป๋าไม่เกลียดนะเหรอ... แม่ของนะเป็นคนไม่ดี”
แม่เป็นคนไม่ดี ทำร้ายป๋า ทำร้ายเพี้ยน แต่ปัดความผิดให้กับคนอื่น ชนะเกลียดแม่...เกลียดที่ต้องเกิดมาเพราะผู้หญิงใจร้ายคนนั้น
“ป๋าจะเกลียดนะได้ยังไง นะเป็นลูกของป๋า”
“แต่ป๋าไม่ได้ตั้งใจทำให้นะเกิด แม่บอกว่าป๋าไม่รักแม่...แม่บอกว่านะเป็นตัวภาระของป๋า เป็นตัวปัญหาของแม่”
ไร้พ่ายสะท้อนใจ บาดแผลในใจของลูกชายคงลึกกว่าที่คิด ไม่รู้ว่าคำพูดร้ายๆ นั้นฝังใจลูกชายมานานกี่ปี คงเหมือนเทปที่กรอให้ฟังอยู่ซ้ำๆ
“ป๋ายอมรับว่าป๋าไม่ได้รักแม่ของนะ แต่ป๋ารักนะ รักยะ รักโย เพราะนะคือเลือดเนื้อเชื้อไขของป๋า เป็นความหวังของป๋า ป๋าขอโทษที่บังคับนะมาตลอด ขอโทษที่ไม่ไว้ใจ ขอโทษที่ไม่เห็นความพยายามของนะเลย ป๋าขอโทษ”
ไร้พ่ายคลายแรงกอด ก้มลงมองสบตากับลูกชายด้วยความจริงจัง
“นะเคยติดยา...ทำตัวไม่ดี ทำให้ป๋าผิดหวัง” ชนะบอกอย่างเสียใจ ลังเลและสับสนเกินกว่าจะมองสบตาผู้เป็นพ่อได้
“ช่างมัน...เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ป๋าไม่สนแล้ว แค่นะอยู่กับป๋าไปนานๆ ก็พอ” แต่ไร้พ่ายบอกปัดอย่างง่ายดาย ชนะค่อยๆ คลี่ยิ้ม เพราะไม่เคยเห็นพ่อในมุมแบบนี้มาก่อน
“นะอยู่กับป๋าได้เหรอ...อยู่กับเพี้ยน อยู่กับยะ อยู่กับโย อยู่กับคุณตาคุณยาย นะอยู่ได้ใช่ไหม...”
“ได้...ได้อยู่แล้ว มันเป็นที่ของนะตั้งแต่แรก”
“ขอบคุณครับ”
“แต่นะต้องสัญญากับป๋า...ว่าจะไม่ไปไหนอีก”
ชนะพยักหน้า กระซิบเสียงแผ่วแต่มั่นคงว่า “นะสัญญา”
เพี้ยนกับแฝดอีกสองคนแอบมองอยู่หลังประตู ได้เห็นพ่อลูกกอดกันกลมอย่างที่ชาตินี้คิดว่าจะไม่ได้เห็นแล้วก็ยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะรีบจูงเด็กแฝดสองคนเข้าไปในห้อง
“ทำไมกอดกันแค่สองคน ลืมพวกเราแล้วเหรอ” ชยพองแก้ม ก่อนจะรีบเข้าไปในอ้อมกอดของพ่อที่อ้าแขนรับอีกข้าง
“งั้นโยต้องอยู่ตรงไหนอ่ะ” ชโยเห็นอ้อมกอดของพ่อเต็มไปด้วยพี่ๆ แล้วก็คิดหนัก ก่อนจะตัดสินใจกอดที่คอของพ่อจากทางข้างหลัง “อยู่ตรงนี้ก็ได้”
“เพี้ยน มึงอย่าคิดเข้ามาอีก กูหนัก”
เพี้ยนชะงักกึก เบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะเข้าไปกอดเอวชนะไว้ “กอดคนนี้ก็ได้ ครอบครัวสุขสันต์ ฮี่ๆ”
ชนะหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะที่ทำให้คนฟังชื่นใจ เพราะกังวลใจมาตลอดว่าจะไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของชนะอีกแล้ว
“ตัวทำให้เค้ากับโยร้องไห้ ต้องเลี้ยงขนมด้วย”
“กินจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว ยังจะกินขนมอีก เดี๋ยวก็เป็นหมีจริงๆ หรอก”
ชยหน้างอ มองค้อนพี่ชายแล้วหันฟ้องผู้เป็นพ่อ “ป๋า นะว่าอ่ะ ยะไม่อ้วนซะหน่อย”
“อืม แค่น้องๆ ลูกแพนด้า”
“ป๋าอ่ะ!”
“อย่าแกล้งคนอ้วนของพี่เพี้ยนสิ”
ชยถูกรุมจนหน้ายุ่ง ชนะยกนิ้วไปจิ้มแก้มน้องชายก่อนจะมองเพี้ยนด้วยความลังเล ไร้พ่ายเห็นดังนั้นจึงชวนเด็กแฝดอีกสองคนลงไปซื้อกาแฟที่ชั้นล่างของตึก
“เพี้ยน” ชนะเอ่ยเสียงเบาเมื่อภายในห้องเหลือกันอยู่ตามลำพัง
“หืม”
“เพี้ยนเกลียดนะรึเปล่า”
เพี้ยนมองลูกชายสุดที่รักด้วยความเหวอเต็มพิกัดจนชนะอดขำไม่ได้ “เดี๋ยวๆ ทำไมคิดอย่างนั้น”
ชนะไม่ตอบ เพี้ยนจึงยิ่งร้อนรน “ไม่ได้ไปฟังอะไรแปลกๆ จากนังวิว เอ้ย จากแม่วิวมาหรอกใช่ไหม”
“...” ความเงียบสำหรับเพี้ยนคือคำตอบว่าใช่กรายๆ เขาจึงคิดว่าหลังจากนี้ต้องจัดการศัตรูคู่แค้นทบต้นทบดอก
“พี่เพี้ยนไม่เคยโกหกอะไรน้องนะเลยนะ นอกจากตอนเด็กๆ ที่เคยบอกว่าพี่เพี้ยนเป็นเจ้าชายมาจากต่างแดน” ชนะหลุดยิ้ม เพี้ยนจึงยกยิ้มตามแล้วกุมมือเด็กน้อยสุดที่รักของตัวเองไว้ “พี่เพี้ยนคงญาติดีกับแม่ของน้องนะไม่ได้ แต่พี่เพี้ยนรักน้องนะ น้องนะเป็นลูกของคนที่พี่เพี้ยนรัก เป็นลูกคุณพ่อไร้พ่าย แต่แค่อาศัยท้องนังวิวมาเกิดแค่นั้น พี่เพี้ยนเรียกแม่น้องนะแบบนี้ไม่ว่าใช่ไหม ขี้เกียจพูดเปลี่ยนสรรพนามแล้ว”
“อื้อ” ชนะยิ้ม ไม่ถือสาเพราะรู้ว่าเพี้ยนไม่ใช่คนคิดร้ายกับใครถ้าไม่เกลียดจริงๆ
“คนให้กำเนิด ใครๆ ก็เป็นได้ แค่มีอวัยวะสืบพันธุ์ แต่แม่หรือความเป็นแม่ มันเป็นกันไม่ได้ง่ายๆ แม่สำหรับพี่เพี้ยนคือคนที่เฝ้าดูแล เอาใจใส่ ทะนุถนอมและเลี้ยงดูลูกจนเติบใหญ่ได้ แม่คือคนที่สามารถเสียสละตัวเองเพื่อลูกได้ทุกอย่าง ใครจะนิยามเป็นความหมายไหนพี่เพี้ยนไม่รู้ แต่เท่าที่พี่เพี้ยนสัมผัสและโตมา แม่ของพี่เพี้ยนเป็นแบบนั้น กับแม่ที่ไม่เคยหวังดีกับน้องนะ น้องนะไม่ต้องไปสนใจก็ได้ พี่เพี้ยนอยากพูดอย่างนี้มานานแล้วแต่ก็กลัวจะเป็นคนไม่ดีมากไป แต่ตอนนี้พี่เพี้ยนจะพูด พี่เพี้ยนอยากเป็นแม่ให้น้องนะ แต่พี่เพี้ยนเป็นผู้ชาย ถึงให้น้องนะเรียกอย่างนั้นไม่ได้ แต่พี่เพี้ยนรักน้องนะเหมือนลูกของตัวเองเลย”
ชนะรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เพี้ยนคือคนที่เขารัก คนที่เหมือนเป็นแม่ของเขา
“ต่อให้เพี้ยนเป็นผู้ชาย เพี้ยนก็เป็นแม่ของนะ”
เพี้ยนยิ้มทั้งน้ำตา ก้มลงหอมแก้มชนะด้วยความรัก “งั้นถ้าพี่เพี้ยนเป็นแม่แล้ว อยู่กับพี่เพี้ยนนนะ น้องนะอย่าทำแบบนี้อีก พี่เพี้ยนสูญเสียคนที่พี่เพี้ยนรักไปมากแล้ว ถ้าน้องนะต้องไปอีกคน พี่เพี้ยนคงขาดใจ”
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร พี่เพี้ยนสวยและใจกว้างมาก ให้อภัยทุกอย่างที่สุดหล่อของพี่เพี้ยนทำผิดพลาด” เพี้ยนยังคงเป็นคนอารมณ์ดี ชนะถึงรักเพี้ยนมาก และไม่อยากถูกเพี้ยนเกลียด “นี่ๆ พี่เพี้ยนจะนินทาอะไรให้ฟัง”
“อะไรเหรอ”
“ป๋าน่ะร้องไห้แงๆ เกือบขาดใจตามน้องนะไปแล้ว อย่าทำให้ป๋าร้องไห้อีกนะ คนหน้าดุร้องไห้แล้วพี่เพี้ยนอยากหาสามีใหม่เลย”
“ฮ่าๆๆๆ จะฟ้องป๋าว่าเพี้ยนนินทา”
“อย่าสิ เดี๋ยวพี่เพี้ยนก็โดนเตะเอวหักหรอก” เพี้ยนแสร้งอ้อนวอนด้วยความกลัว ก่อนจะยกมือลูบหัวชนะเบาๆ “ต่อไปนี้ ถ้าไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องฝืนยิ้ม ไม่ต้องฝืนว่านะมีความสุข ไม่ต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว ถ้านะไม่พูดก็ไม่มีใครรู้ เพราะฉะนั้น อย่างที่พี่เพี้ยนเคยบอกนะมาตลอดเลยว่า มีอะไรให้คุยกับพี่เพี้ยน พี่เพี้ยนจะจัดการทุกอย่างให้นะเอง”
“แต่นะไม่อยากสร้างปัญหาให้ใคร” ใบหน้าหล่อเหลาเศร้าสร้อยลงถนัดตา “เพราะนะสร้างปัญหา ถึงไม่มีใครอยากอยู่กับนะ อยู่กับนะแล้วทุกคนต้องเจ็บปวด...นะถึงต้องอยู่คนเดียว”
เพี้ยนขยับยิ้ม แม้ในใจจะสงสารคนตรงหน้ามากแค่ไหน บาดแผลที่ทั้งกว้างทั้งลึก คงไม่หายไปได้ในวันเดียว “เชื่อไหมว่านะจะเจอคนที่อยู่กับนะได้ คนที่จะมีความสุขไปกับนะ ทุกข์ไปกับนะ พี่เพี้ยนดูดวงแม่น อีกไม่นานนะก็จะเจอ คนที่สร้างพื้นที่ที่นะจะอยู่ได้ อาจจะไม่ใช่พี่เพี้ยน ไม่ใช่ป๋า หรือน้องๆ แต่อาจจะเป็นใครสักคน แต่จนกว่านะจะเจอคนนั้น พวกเราจะอยู่กับนะเอง จะจับมือนะไว้ ไม่ปล่อยให้ไปไหนอีกแล้ว”
ชนะพยักหน้า ขยับเข้าหาอ้อมกอดของเพี้ยน ก่อนจะบอกเสียงเบาว่า “อาจจะไม่เจอแล้วก็ได้”
“ต้องเจอ อย่าลบหลู่พี่เพี้ยน นี่ดูดวงให้ตัวเองว่าจะได้ผัวรวยก็ได้จริงๆ นะบอกเลย”
“ฮ่าๆๆ”
บรรยากาศภายในห้องพักผู้ป่วยอบอวลไปด้วยความสนุกสนาน ชนะผล็อยหลับไปหลังจากที่หัวเราะท้องคัดท้องแข็งกับเรื่องเล่าของเพี้ยน
“หลับไปแล้วเหรอ” ไร้พ่ายกลับเข้ามาพร้อมกาแฟใส่วิปครีมแก้วโต เพี้ยนแย่งมาดูดพลางพยักหน้า
“แล้วเด็กๆ ไปไหน”
“โยเคลียร์กับแฟนคลับเขาข้างล่าง เดี๋ยวคงตามขึ้นมา”
“พี่จัดการเรื่องข่าวที่มันหลุดไปหรือยัง กระทบบริษัทน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไม่อยากให้กระทบงานน้องโย ถ้าน้องนะรู้ว่าทำให้เดือดร้อน จะเสียใจอีก”
“อืม ไม่ต้องห่วง” แม้จะมีข่าวถูกแชร์ในเฟซบุ๊ค แต่แฟนคลับของชโยก็จัดการตามไปลบให้ ส่วนข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ไม่มีให้เห็นเพราะถูกยัดเงินปิดเงียบอย่างรวดเร็ว
“ตอนนี้เราเริ่มต้นด้วยดีแล้วนะ มาพยายามกันอีกหน่อยเนอะพี่”
“อืม คงต้องพยายามมากกว่านี้” ไร้พ่ายลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน “ตอนแรกก็ไม่คิดหรอกว่านะจะยอมฟังคำขอโทษจากกู กูคิดไปแล้วด้วยซ้ำว่านะคงเกลียดกูมาก อาจจะไม่ยอมฟังอะไรเลยก็ได้”
เพี้ยนอมยิ้ม พลางส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “พี่พ่าย น้องนะเป็นเด็กน่ารัก เขารักพี่มากนะ ตอนเด็กๆ จำไม่ได้เหรอว่าน้องนะติดพี่มากแค่ไหน ทำอะไรก็ต้องนึกถึงป๋า สอบได้ที่หนึ่งก็จะบอกป๋าคนแรก ฟังคำสั่งพี่ยิ่งกว่าน้องๆ พี่สั่งอะไรก็ทำตามหมด โดนพี่ดุก็ร้องไห้เสียงดังกว่าคนอื่น เพราะงั้นไม่มีทางหรอกที่น้องนะจะเกลียดพี่ พี่เป็นฮีโร่ของเขามาตลอดนะ มั่นใจตัวเองหน่อย”
ถ้าเพี้ยนไม่พูดขึ้นมา ไร้พ่ายก็คงลืมไปแล้วว่าในวัยเด็กนั้น...ชนะรักเขามากแค่ไหน
.....................................................TBC..........................................................
ต่อไปนี้ หวังว่าพี่พ่ายจะดูแลลูกให้ดี เรื่องตัวเองโดนด่าเรื่องนี้ยังมาโดนด่า แต่หวังว่าจะแก้ตัวได้นะ :laugh: หลังจากนี้จะเริ่มรับสมัครคนงานมาช่วยเก็บอ้อยแล้ว รอกันหน่อย ยังสตรองกันอยู่รึเปล่า!! ขอบคุณที่เข้าใจชนะ ขอบคุณที่เข้าใจน้องเหมอ เรามีปมแค่นี้ เหลือปมน้องรันยังไม่คลาย ไว้รอน้องเหมอดีกว่า แต่อันนี้คลายส่วนคุณพ่อให้นะ :)
-
สาเหตุของนิสัยชนะเริ่มคลี่คลายแล้ว ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับเสมอว่าจะทำอย่างไรต่อไป
ชนะไปรักษาตัว เสมอไปฝึกภาคสนาม เหตุการณ์หลังจากนี้ไม่อยากเดา
ไร่อ้อย หรือ สวนใบบัวบก หรือ มาม่าอร่อย รออย่างสตรอง
-
หมดไปแล้วหนึ่งปัญหา เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย
ชนะสู้ๆนะ ยังไงชื่อชนะก็ต้องชนะอยู่แล้วสิ พ่อหนุ่มไร่อ้อยชื่อชนะยังไงก็ต้องชนะอยู่แล้ว ถามว่าชนะอะไร แค่ผ่านเรื่องร้ายๆมาทั้ชีวิตได้ก็ชนะใจเราแล้ว
ส่วนเสมอ ฝึกเร็วๆแล้วกลับมาหาชนะนะ
-
ค่อยยังชั่ว. เหมอจะมาหานะตอนไหนนนน
-
นะน่าสงสาร
-
อดทนนะค่ะ....ชนะ!!!!
เรื่องไหนๆๆๆๆเพี้ยนก็สวย สตรองตลอด!!!!
-
ฮืออออ น้ำตาหมดเป็นปี๊บละ
รอไร่อ้อยยาวๆเลยยยน
-
นิยายใสๆ แต่เราร้องไห้หนักมาก ได้รู้เรื่องทุกอย่างของน้องนะแล้วแบบ ฮรืออออ มันหนักเกินไปกว่าเด็กคนหนึ่งจะรับได้นะ
นังวิวเลวเกิน ไม่ควรเรียกแม่อย่างเพี้ยนว่าแหละ พี่พ่ายก็เฉยชากับลูกเกิน รับความผิดไปเลยคนละ 50 50 นังวิว กับไร้พ่าย
แต่ต่อไปจะเริ่มต้นใหม่แล้วน่าจะดีขึ้น สู้ๆ นะทุกคน ชอบตอนขอโทษและเปืดใจทุกเรื่องกันมาก น้ำตาคนอ่านนี่หยดพรากๆ
ทั้งสงสารน้องนะทั้งซึ้ง ขอบคุณเพี้ยนมากเลยที่มาเติมเต็มครอบครัวนี้ รักเพี้ยนอ่ะ ดูดวงว่าตัวเองจะได้ผัวรวยก็ได้จริง 555
ส่วนเรื่องเหมอกับนะก็คงให้ธรรมชาตินำพาไป เหมอต้องสู้แล้ว ตามหัวใจตัวเองกลับคืนมา จะเข้าบ้านเขายากไหมคราวนี้
อยากรู้ความรู้สึกน้องนะตอนนี้ คลิปก็รีบอัดมาเลยเหมอจ๋า
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก พรากๆ
-
ดีจังที่นะไม่เป็นอะไร
-
อ่านตอนนี้จบ รู้เลยว่าสถาบันครอบครัวยิ่งใหญ่มาก :กอด1:
แวะมาแก้ไข จะบอกสี่หนุ่มF4 อย่าลืมไปแก้บนหัวหมูนะลูก :pigangry2:
-
โอ้ยยรักคนแต่งมากรักมากๆ
รอเค้ากลับมารักกันเหมือนเดิม รอเหมอกับชนะ อย่าให้เค้าห่างกันนานน้าาา
-
:mew1: :mew1:
-
เฮ้ออออ ปลอดภัยแล้ว ชนะกับหนูเหมอจะโคจรมาเจอกันเมื่อไหร่นะ ต่อจากนี้ล่ะหนูเหมอตามง้อ ชนะจะยอมคืนดีมั้ย เพราะนะเป็นคนจริงที่ตัดสินใจแล้วว่าจะออกจากชีวิตหนูเหมอ นะก็ทำได้ ดราม่าอะไรจะตามมาน้อออ
ขอบพระคุณนะคะ :pig4: :pig4:
-
สมัครไว้เลย คนงานไร้อ้อย ตำแหน่งไหนก็ไ้ด้ ทำได้หมด หนักก็เอาเบาก็สู้ ขยันขันแข็ง ทำฟรีไม่คิดค่าจ้าง
ปัญหาครอบครัวเคลียร์หมดแล้วสินะคะ
ดีใจที่ชนะกลับมาอย่างสดใส ถ้าได้เห็นคลิปของเหมอ ชนะจะยิ้มกว้างไหม
-
ชนะเรียกน้ำตาของเราไปอีกตอน เห็นใจเสมอเหมือนกันอยากไปหาชนะใจจะขาดแต่ก็ไปไม่ได้
-
รอเก็บอ้อยล่ะ :laugh:
-
รอนังเหมอ ถ้ายังไม่มาหาน้องนะ ชั้นจะแย่งแล้วนะ!!!!
-
แสดงว่ารันกับรินที่เป็นลูกติดพ่อเลี้ยงชนะตามไปอยู่ที่เมกากับชนะด้วย
ปัญหาใหญ่เราคิดว่าไร้พ่ายไม่รู้จักว่าความรักควรแสดงออกยังไง อะไรที่ตัวเองไม่เห็นก็คิดว่าไม่มี ความวิปริตของวิวนี่คือหนักหนาสาหัสมากๆ ทำร้ายร่างกายลูก คบชู้สู่ชายทั้งๆที่มีผัว มัดลูกให้ดูตัวเองสมสู่กับผู้ชาย ถ้าหากว่าเป็นผัวนางก็คงจะวิปริตพอๆกัน ขนาดรินยังออกอาการวิปริตจิตไม่ปกติเลย ไม่แปลกที่ตอนที่รินมาชนะไม่กล้าทำอะไร หรือไปไหน รินโตมากับชนะ รู้จักชนะมากกว่าชยกับชโยอีกมั๊ง
ตอนนี้ครอบครัวกำลังเริ่มเยียวยา เป็นฐานกำลังใจที่ดีมากๆ ไร้พ่ายเปิดใจ ดีที่ยังทันเวลา ชนะเองก็เปิดใจบ้าง เอาเข้าจริงๆ ชนะจะมีวันเชื่อความรักของเหมอได้อีกหรือ? กี่ครั้งแล้วที่เหมอทิ้งนะไป เข้าใจว่าเหมอไม่รู้เหมอไม่ผิด แต่ความเชื่อใจมันหายหมดแล้ว ถ้าหากว่าชนะดีขึ้น มีครอบครัวที่เข้าใจและอบอุ่น ได้รับความรักจากทุกคนใตครอบครัวที่นะรู้ว่าไม่ทิ้งจะแน่ๆ ชนะไม่จำเป็นต้องไปหาความรักจากที่อื่นมาเติมเต็มให้ตัวเองแล้ว เหมอจะยังจำเป็นต่อชนะหรือเปล่า?
เรายังเชียร์ชนะกับเหมออยู่นะ
ป.ล เราอยากแก้แค้นนังวิวด้วยการจับมันมัดแล้วกรอกยาปลุกเซ็กส์ให้มันทุรนทุรายสัก 3 วัน 3 คืน ไม่บ้าก็ต้องบ้าแล้วงานนี้จะได้ไม่ต้องมาเป็นภาระให้ลูกให้คนอื่น
เรื่องชนะนี่พุดง่ายๆว่า What you see is not what you always get. Chana, my perfectly imperfect prince.
-
น้ำตาหมดไปเป็นปิ๊บ สมัครเป็นคนงานไร่อ้อย ด้วยคนนะ ...
-
หายไวๆนะน้องนะ เหมอคิดใหม่ลดทิฐิลงจะมองอะไรชัดขึ้น
-
ขอสมัครเป็นคนงานไร่อ้อยด้วยคนคะ. เงินไม่เอาขอเป็นน้ำตาล ย้ำ น้ำตาล!!หวานๆสักรถสิบล้อค้า
-
#ร้องไห้หนักมาก ใช้ได้กับตอนนี้เลยจริงๆ สงสารน่ะ ทั้งปมและแผลในใจที่บาดลึก งื้ออออ... เศร้าแล้วมาซึ้ง โอ้ย....
-
ในที่สุดน้องนะก็ข้ามผ่านมาได้แล้วเนอะ
จากนี้คุณพ่อต้องออกโรงบ่อยหน่อยแล้ว
ทำคะแนนกับน้องนะเยอะๆหน่อยจะได้มีกำลังใจสู้ต่อ หุหุ
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณจริงๆ ที่ยอมกลับมา
-
ชนะสู้เขานะคะลูกขา เดี๋ยวเราจะไปช่วยเก็บอ้อยยย :man1:
-
สตรองค่ะ.......ยังร้องไห้แบบสตรองอยู่
น้ำตาท่วมไร่อ้อย จนอ้อยจะตายหมดไร่แล้ว
พี่พ่าย...ให้ความรู้สึกว่าเป็นพ่อก็ตอนนี้ล่ะ
คือรักมาก แต่ตัวเองก็ให้ความรักไม่ค่อยเป็น เพราะจากการเลี้ยงดูด้วยล่ะ
น้องนะสู้ๆนะ จะนั่งรอพ่อค้าไร่อ้อย
-
ขอบคุณที่กลับมา "นะ"
ตื่นขึ้นมาแล้ว นะ จะรู้ว่าดีแล้วที่ยังอยู่
และได้รับรู้ว่าป๋ารัก นะ มากแค่ไหน
ส่วนเสมอนั้น ขอให้เป็นเรื่องของอนาคต
เพราะแค่รัก มันไม่พอ
-
มาสมัครเก็บอ้อยคร่า....
ชนะรอดตาย ต่อไปก็รักษาตัวให้หายนะ แล้วมาปลูกอ้อยเหมือนเดิม
วันนี้คนอ่านแค่น้ำตาซึมๆ :mew6: ไม่ไหลพรากเหมือนตอนที่แล้ว ดีแล้วไม่อยากร้อง อาย :sad11:
ขอบคุณ :pig4: คุณSnufflehp นะคะ สำหรับนิยายดีๆ อยากจะรอให้จบแล้วอ่านทีเดียวแต่ทนไม่ไหว
ว่าแล้วก็ลงแดงอยากอ่านตอนต่อไป กร๊าซซซซซ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ดีใจที่ชนะกลับมา
-
ป๋าต้องดูแลนะดีๆนะ
-
เข้าใจกันแล้ว ป๋าออกจะรักชนะ แต่พี่เพี้ยนอ่ะค่ะ สายตลกมาเองมากเลยนะ
-
ขอบคุณที่มีชีวิตอยู่ต่อนะชนะ
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งป๋า เพี้ยน ชย ชโย ไปไหนนะ
ขอบคุณนักเขียนเรื่องนี้ที่ทำให้ชนะมีชีวิตอยู่ต่อไป
ถ้าตอนจบของเรื่องนี้เสมอกับชนะกลับมารักกันไม่ได้เราก็เข้าใจนะ เราไม่เป็นไร เรายังสตรองไหวอยู่
ในบรรดาพระเองของนางเรารีกพี่เมลที่สุด ตอนนี้เรารักป๋ากับชนะด้วยนะ
ไร้พ่ายดูเเลชนะให้ดีๆนะ เราดูอยู่ รักกกก :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนได้อ่านประวัติ เรื่องเล่าของชนะ อะไรทำนองนี้ รู้สึกว่าตอนนี้ชนะไม่ใช่ชนะเลย แต่เป็นน้องนะ น้องนะที่น่าสงสาร เป็นเด็กๆ ต่อจากนี้ก็ต้องก้าวผ่านไปให้ได้นะ คนรักนะเยอะเลย ไม่ได้อยู่คนเดียวอย่างที่คิดมาตลอดนะ
-
ดีใจที่นะกับป๋าเข้าใจกัน มาเริ่มต้นด้วยกันใหม่นะ
-
ทำเราน้ำตาไหลอีกแล้ว เบื่อ ทำไมเราต้องร้องไห้กับเรื่องนี้ซ้ำๆด้วย ตอนสุดโต่งก็ทีนึงแล้วนะ กรี๊ดดดดดดด ประเด็นความรักของคุณพ่อนี่ทำเราบ่อน้ำตาแตกตลอด ดีนะไม่มีใครมาเห็นตอนเราอ่าน ต่อไปเราต้องแอบอ่านไหมเนี่ย เดี๋ยวคนอื่นตกใจ เราอินมากอ่ะค่ะ รักป๋ามาก ป๋าโคตรเท่ หล่อมากกกกกก ไม่รู้จะพูดยังไง เราหลงรักคนมีเจ้าของอีกแล้ว ป๋าขา ขอกอดสามทีได้หรือไม่ โฮรวววว บ้านนี้นี่จริงๆรักกันมากนะคะ แค่คุณป๋าไม่แสดงออก ดีนะที่คุณหมอช่วยไว้ได้และสวรรค์ยังให้โอกาส เฮ้ออออ โล่งใจค่ะ ดีใจมากจริงๆที่ชนะตื่นขึ้นมา ป๋ารักหนูมากนะคะ โง้ยยยยยยย พอเพี้ยนเล่าเรื่องตอนเด็กนี่เรารู้สึกมุ้งมิ้งทันที นึกถึงชนะตัวน้อยๆเดินตามป๋าตัวใหญ่ต้อยๆ น่าร้ากกกกกกกกกกกก เฮ้อ โอกาสครั้งที่ 2 นี่มีจริงสินะ แต่ครั้งที่ 3 อาจไม่มีแล้ว เราเชื่อว่าป๋าจะทำโอกาสนี้ให้ดีที่สุด ทุ่มเทให้ชนะมากที่สุดยิ่งกว่าอะไร แต่ก็อย่าลืมอีก 2 คนนะคะ เอาไปด้วยกันให้หมด ทิ้งเพี้ยนทำงานไป 555555 ส่วนเสมอ อืม ก็อย่างที่ยะบอก ตอบตัวเองก่อนดีกว่าว่ารักจริงๆ ตอนนี้เราไม่รู้จริงๆอ่ะค่ะว่าเสมอแค่ผูกพันหรือยังรักอยู่ แต่แอบรักเค้ามาเป็นปีมันคงไม่ใช่ความหลงขั่ววูบหรอกเนอะ แต่จะรู้สึกยังไงก็จอแค่มาจากใจจริง อย่าแค่สงสารชนะก็พอ เพราะบอกเลยว่าตอนนี้ชนะไม่ต้องการความสงสารจ้า เค้าได้ครอบครัวกลับมาแล้ว ฮิ้ววววว ถ้าจะกลับมาหาชนะอีกก็อย่าทำชนะเสียใจรู้ไหม เดี๋ยวเสกควายธนูเข้าท้องเลยนี่ เราจะลองเชื่อใจคุณสนัฟเฟิลอีกครั้งนะคะ ถ้าหลังจากนี้พาเราเข้าดราม่าอีกเราจะสาปแช่งเลย :angry2: สุดท้ายนี้ก็ขอให้ชนะมีแต่เรื่องดีๆต่อจากนี้ไปนะคะ เจอปัญหาอะไรก็ปรึกษาป๋าได้ คุณพ่อเค้ารักชนะมากนะคะ เพี้ยน กับชย ชโยก็รักชนะมากๆๆๆเหมือนกัน ชนะไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะคะ อย่าดูถูกความรักของคนอื่นว่ามันจะเปลี่ยนแค่เพราะความผิดพลาดในอดีต อยากกอดชนะ ฮือออออ ถีบนังเหมอออกแล้วกอดชนะไว้ :o8: พูดถึงนังเหมอ หล่อนเคลียร์เรื่องป่านก่อนกลับไปหาชนะด้วยนะยะ ถ้าทำให้ชนะเสียใจเพราะความโง่ของหล่อนนี่เราจะเผาพริกเผาเกลือไล่ออกนอกโลกซะเลย (ก็แค่พูดเผื่อไว้ 55555555 )
เรารอตอนต่อไปนะคะคุณสนัฟเฟิล โครงการส่งไร่อ้อนกลับสู่ประชาชน :mew1:
-
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ สนุกมากจริงๆ..มีครบทุกรสชาติ...รักและเข้าใจในตัวเสมอและนะ...เป็นทีมไร่อ้อยตลอดไปค่าาาา
-
:sad4: ร้องไห้อีกแล้ว ทั้งเศร้าใจกับอดีตของน้องนะอิป๋า และซาบซึ้งกับการกลับคืนมาของน้องนะและครอบครัว กอดน้องนะแรง และรอคอยให้น้องนะกับเหมอกลับมาเจอกัน
-
ดีใจที่กับป๋าแล้ว บอกแล้วว่าเพี้ยนรักน้องนะจริงๆ
เด็กแฝดสุดน่ารักทั้ง 3 จากเรื่องไร้พ่าย
รอฟังคลิปที่เหมออัดให้นะอยู่ รักแท้ไม่นานเกินรอ
-
ฮือออ กอดขาคนเขียนร้องไห้เลยในที่สุดน้องนะก็ปลอดภัยย โหย เรานิจิตตกตลอดวันหยุดปีใหม่เลย #อินหนักมาก
ในที่สุดท้องฟ้าของน้องนะก็ค่อยๆสว่างขึ้นแล้ว
ดีใจหลายๆที่มาม่าหมดลังสักที :mew3:
เอาล่ะจากนี้จะเตรียมจอบเตรียมสายยางช่วยลูกนะกับลูกเหมอรดน้ำพรวนดินไร่อ้อยล่ะ ฮี่ๆ
สู้เค้าลูกเหมอ เอาสามีสุดหล่อไร่อ้อยกลับมาเป็นกัมสิทธิ์ของเราเหมือนเดิมให้ได้ :impress2:
กอดคนเขียนรัวๆ น่ารักที่สุดตัวเธอ ขอบคุณมากค่ะที่ไม่ทิ้งคนอ่านไว้ให้จมกะละมังมาม่า
นาน :mew1:
รักชนะ รักเหมอ ที่สุดดด
แต่ที่รักที่สุดคือคนเขียน :กอด1:
-
ชนะกลับมาแล้ว เสมอ ค้นใจตัวเองเร็วๆนะ ร้องไห้ไปด้วยใจอิ่มเอมกับตอนนี้
-
โอยยย ดีใจมากค่าาา น้องนะอย่าคิดมาก พี่เหมอก็รีบๆมาปลอบเลยค่ะ
-
น้ำตาไหลพลากกสงสารน้องนะ แต่ตอนนี้รักนะ ครอบครัวอบอุ่นซักที
-
ยินดีต้อนรับกลับนะคะชะน้าาาาาาา กลับมาแจกจ่ายสาดอ้อยเร็วๆ น้าาาาา รอเสมอออ รักเสมออออ :pig2: :L1:
-
ขนาดเป็นตอนที่คุณสนัฟเฟิลบอกว่าคลายปม ยังเล่นซะเราน้ำหูน้ำตาไหล อาจจะน้อยกว่าตอนที่แล้วหน่อย แต่ก็ร้องอยู่ดี :m15:
ได้แต่หวังว่า ชนะจะยังรักเสมอมากพอ พอที่จะให้อภัยและกลับมารักเสมอเหมือนเดิม
ขอให้คลิปที่เหมอฝากท่านเทพกวิ้นมา จะทำให้นะยิ้มได้ :m1:
ขอให้เหมอฝึกเสร็จเร็วๆแล้วตามชนะไปอเมริกา :oni2:
ขอให้ไร่อ้อยเปิดทำการโดยเร็ว :give2:
ปล.พี่พ่ายคะ ดีใจที่เห็นพี่ในลุคนี้ พี่โชคดีที่ยังมีโอกาสแก้ตัว พี่โชคดีที่มีพี่เพี้ยนอยู่ใกล้ๆ ช่วยดูแลน้องนะ น้องยะ น้องโย น้องเพี้ยน น้องเหมอ น้องกวิ้น ด้วยนะคะ :laugh:
-
ร้องไห้หนักมาก :sad4:
-
กรี๊ด~~~~ ในที่สุดก็ผ่านไป!!! เฮ้อ...ยิ่งกว่ายกภูเขาออกจากอก
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารน้องนะ ดีนะมีพี่เพี้ยนอยู่
-
แผลในใจของชนะทั้งลึกทั้งกว้าง ครอบครัวเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาหัวใจของชนะให้กลับมามีความสุขอีกครั้ง
แต่อย่าลืมน้องเหมอนะ น้องเหมอกำลังจะกลับมาเติมเต็มชีวิตของชนะให้สดใสเหมือนเดิม สู้ๆ :กอด1:
-
เป็นอีกเรื่องที่ต้องอ่านละเอียดทุกตัวอักษร
เพราะจะทำให้ละเมียดละไมในอารมณ์ตอนที่อ่าน
สุดยอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เป็นเด็กน้อย ที่คอยโต โม้อยากสูง
หรือเด็กหนุ่ม ไม่ต้องจูง เป็นฝูงแถว
พ่อคนนี้ ยังรักลูก ทุกช่วงแนว
ไม่เคยผ่อน ไม่เคยแผ่ว แน่วเหมือนเดิม
ไร้พ่าย..ยกตำแหน่งคุณพ่อแห่งปีให้เลย
ส่วนเพี้ยน..คุณแม่ดีเด่นเค้าเป็นมาตั้งนานแล้วและยังคงเป็นอยู่ตลอด
นังวิว..อิแม่เหี้ยๆ ดอกมากเลยเมิงอ่ะ
สัตว์เดรัจฉานมันยังไม่ทำร้ายลูกตัวเองเลย
แล้วใจเมิงทำด้วยอะไร สัดนรกผุดขึ้นมาหรือยังไง
..อ่านแล้ว โคตรโมโห..
+1 ให้คนแต่งสุดเลิฟ
:กอด1:
-
:monkeysad: รอๆๆ. ชนะสู้ๆ
-
น้ำตาไหลพรากก สงสารชนะมาก
-
รักชนะรักป๋า น้องนะไม่ต้องคิดมากนะลูก
พี่ๆรอรถอ้อยของน้องนะส่งอยู่นะ :L1:
-
เพนกวิ้นรีบไปเจอน้องนะเร็ว ๆ นะ น้องนะจะได้มีกำลังใจจากน้องเหมอ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
นะ ชนะ.. ฮืออ ดีใจที่ชนะยังไม่เป็นอะไร
ร้องไห้เลยตอนที่เพี้ยนพูดให้พี่พ่ายฟังว่านะรักไร้พ่ายแค่ไหน เอาไว้เป็นบทเรียนนะ
-
อร๊ายยยยย. ขอสมัครคนเก็บอ้อย เมื่อไหร่จะได้เห็นอ้อยยยย. อยากเก็บไวๆ
-
:impress2: :impress2: ดีใจกับชนะที่ได้ครอบครัวที่อบอุ่นกลับมา ถึงจะแลกมาด้วยน้ำตาก็เถอะ
:o8: :-[ รอมาดูเค้าปลูกไร่อ้อยกัน
-
ยินดีต้อนรับกลับมานะชนะและขอบคุณที่กลับมา ขอบคุณทีมหมอพยาบาลที่ช่วยเหลือนะด้วย ขอบคุณป๋าที่เข้าใจลูกและยอมอ่อนให้ลูก จอบคุณเพี้ยนที่อยู่ตรงนั้นคอยโอบประคองทั้งพ่อและลูกๆไว้ ตอนที่เหมอเห็นข่าวเรายังใจไม่ดีแทนเหมอเลยแต่พอรู้ว่าชนะแลอดภัยก็โล่งเหมือนกัน นี่ไม่ได้อวยชนะนะบอกก่อน ตอนหน้าจะขายอ้อยกันแล้วเหรอขายก็ดีช่วงนี้น้ำตาลขาดตลาดจริงๆ
-
ไร่อ้อยแห้งเฉา เพราะเจ้าไม่อยู่ พี่ทนอดสู่พี่ดูริมทุ่ง.... รอฟันอ้อยแล้วนะ
-
ขอบคุณคนเขียนที่ให้ชนะกลับมาค่ะ
ขอบคุณเสมอที่จะไม่หนีอีกแล้ว
ขอบคุณทุกความรู้สึกของครอบครัวที่ทำให้ชนะยังคงเลือกที่จะอยู่ต่อ
ขอบคุณและขออ้อยไร่เดิมกลับมาเถิด
เราอยากยิ้มเวลาอ่านเรื่องนี้ :)
-
ดีแล้วที่ชนะไม่เป็นไร :mew4:
ไม่งั้นพระเอกตายนิยุ่งเลยยยย
คนเขียนเขียนดีมากจริงๆ
อยากจะขอบคุณที่มาอัพตลอดไม่เคยขาดตอนเลย
ติดตามทุกเรื่องไม่เคยผิดหวังงงงงงงงงงงงงงง
ขอบคุณมากกกก
รอซื้อนิยายเรื่องนี้
#ปล. ขอหน้าปกอย่านู๊ดมากไม่กล้าอ่านข้างนอกเลยยยย
-
ฝากความหวังไว้กับกวิ้นนกบินไม่ได้นะ
เหมอ เกือบเสียคนที่รักไปแล้วนะ
-
พยายามคิดว่ามันเป็นนิยายรักใสๆอยู่
น้ำตาจิไหล :hao5: :mew2:
-
รักเหมอเหมืิอนเดิม :กอด1:
-
ยัยนักเขียนคนนี้จะทำให้ชั้นร้องไห้ทุกตอนเลยใช่ไหม สงสารชนะที่เจออะไรหนักหนาสาหัสตั้งแต่เด็ก ไม่แปลกใจเลย ที่เป็นคนเก็บกดข่มอารมณ์ไม่เป็น อิวิวนังโสชั้นต่ำ อิป๋าไอ้คนชั่ว มากลับตัวกลับใจคิดได้ตอนลูกเกือบตายอีกครั้งหรอ ไม่คิดได้ตอนดินกลบหน้าลูกไปแล้วเลยล่ะ อยากรู้จังว่าเหมอจะอัดคลิปอะไรให้ชนะดู รีบมาเร็วๆดิวะอิกวิ้น! บินไม่ได้แล้วยังชักช้าอีก
-
:o12:
-
ชนะ :m15:
-
ชะน้าาาาา^0^
-
:katai2-1: เพี้ยนนี้เหมาะสมกับตำแหน่ง แม่ที่สุด :katai2-1: สู้ ๆ นะ ชนะเสมอ
-
ปมของชนะจบลงสักที(?) หวังว่าต่จากนี้ชนะกับไร้พ่ายจะรักกันมากขึ้นนะ :กอด1:
-
สงสารชนะมากๆ ต่อไปนี้ขอให้ชนะมีความสุข ชนะต้องทนอยู่กับความเลวร้ายนั้นเป็นสิบปีน่าสงสารมาก ถ้าทที่ผ่านมาชนะคิดที่จะไปจากโลกนี้ก็ไม่แปลกหรอก โตมาจนถึงทุกวันนี้ได้ชนะก็เก่งมากแล้ว ขอให้ความรักของทุกๆคนช่วยรักษาจิตใจที่บอบช้ำของชนะให้กลับมาสดใส แข็งแรงอีกครั้งนะ ชนะสู้สู้
-
นังวิว!!!
-
:กอด1: :L2: :L1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ดีใจที่นะปลอดภัย ดีใจสุดๆ แต่เหมอใจร้าย
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:hao5: ฮืออออ ร้องไห้แรงอีกแล้ว
ชอบบบ ชอบความปมความสัมพันธ์ป๋ากับน้องนะ
ชอบความค่อยเป็นค่อยไปของตัวละคร
ชอบการเล่าที่ค่อยๆให้เนื้อเรื่องดำเนินไป
เราชอบนิยายแบบนี้ :hao7:
และเราไม่เคยไว้ใจคำว่าใสใสของเธอ :katai4:
สุดท้าย ป๋าขา หนูขอลูกป๋าสักคนเถอะ :call:
-
ดีใจที่นะปลอดภัย
-
โอ๊ยยยยย น้ำตายังไหลพรากต่อเนื่องมาหลายตอนยังไม่หยุด ตื้นตันกับอ้อมกอดและน้ำตาของพี่พ่าย # ต้องขนาดนี้ใช่ไหมถึงจะสำนึก อิไร้พ่าย!
ชีวิตพี่พ่ายช่างดราม่า ตั้งแต่เด็กยันแก่ โชคดีเหลือเกินที่ข้างๆยังมีเพี้ยนที่คอยประคองอยู่ ไม่ห่างไปไหน? (ตกลงนี่มันเม้นเรื่องไร้พ่ายหรือรักเสมอ?? ท่อดท่อด )
น้องนะ สตรองนะ รักของคนในครอบครัวจะช่วยให้ทุกปัญหาแก้ไขได้ และให้เวลากับระยะทาง เป็นกาวใจให้รักของนะกับเสมอ กลับมามั่นคงยิ่งกว่าเดิม
ชนะจะกลับมาทำไร่อ้อยล้าวววว #คนงานพร้อม #ยังหวังจะได้เห็นพี่หมัยกับกวิ้นได้กัน (มายังไง?)
-
:hao4: นี้มันไร่อ้อยจีเอมโอนิน่า :hao5: อ้อยตัดต่อไม่แท้กินแรกๆก็หวานอยู่หรอกแต่พอกินไปกินมาปาดคอน้ำตาไหลตลอดเลย คุณหลอกดาว!
-
ช่วงนี้อ้อยขาดตลาด คนอ่านเลยน้ำตาไหลพรากเบยย;_;
เอาใหม่นะ ตอนหน้าๆอ้อยคงกลับมาขายได้เหมือนเดิม
เหมอกะนะคงไม่ได้เจอกันอีกหลายเดือน เห้อมม
หวังว่าน้องนะจะหายดี ที่รักของเจ้ ฮือ
-
:z10:
-
เป็นเรื่องที่อ่านสนุกมาก
ทั้งขำหนัก ทั้งร้องไก้น้ำตาซึม
หลายตอนเลยเรารู้สึกว่าอ่านไม่ไหว น้ำตามันหยด
สุดยอดของเรื่องราวที่น่าติดตาม
ชะน้าาาา กลับมาแล้ว
ถึงแม้บางครั้งจะโกรธชนะบ้าง
แต่ไม่อยากให้จากไปไหน
ปมของชนะช่างใหญ่หลวง แต่อยากให้ก้าวผ่านมันไป
ทุกคน ครอบครัวพร้อมจะอยู่ข้างๆ
ชนะท้อได้ เสียใจได้ แต่ต้องเข้มแข็งนะ
อย่าคิดสั้นเลย ทุกคนเสียใจมาก
เสมอ เราเข้าใจนะ
บางทีมันก็เหนื่อย บางครั้งมันก็เกินไป
แต่ถ้ามันอยู่ที่พื้นฐานของความรัก
ทุกอย่างจะมีทางออก
ทั้งคู่เดินมาจนถึงจุดที่มีความสุขที่สุด จนทุกข์เกือบตายจากกันไปแล้ว
ลองมองย้อนดีๆ ถ้ามันยังโอเคในความสัมพันธ์ก็กลับมาเถอะ
แต่ถ้าไม่เราก็เข้าใจ
ระหว่างเหมอไปออกค่าย กับชนะไปรักษาตัว
ช่วงเวลานี้แหละจะพิสูจน์อะไรหลายๆอย่าง
เป็นนิยายที่เพิ่งได้อ่าน แต่ประทับใจขั้นสุดเลย
ชอบคุณนะคะ อ่านแล้ววางไม่ลงทิ้งไม่ได้
จนต้องอ่านจนครบ 38 ตอนที่ผ่านมาเลย
แถมยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆด้วย
-
หยุดไปเที่ยวมาหลายวัน กลับมาอ่านหลายตอนรวด บีบคั้นน้ำตามาก แต่เรื่องราวก็กำลังดีขึ้น อยากอ่านต่อ
-
รักครอบครัวนี้ สอนลูกดีมากๆ #ทีมเพี้ยน
-
สงสารชนะ แต่ดีใจว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น
-
นี้ติดอาการหนักมาก เข้ามาดูแล้วมาดูอีก ทั้งที่เพิ่งอ่านเมื่อวาน
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หนูปริ่มแล้วค่ะ พ่อลูกเคลียร์กันลงตัวแล้ว :sad4:
-
ตอนที่ 39
ชนะตื่นอีกทีในตอนเย็นก็เจอกับเพนกวิ้นนั่งข้างเตียงอยู่แล้ว คนรูปหล่อเลิกคิ้วเล็กน้อย ความแปลกใจฉายชัดจนไอ้กวิ้นหน้ายุ่ง
“มึงแปลกใจไร มึงไม่สบายกูก็ต้องมาหาดิ เพื่อนมึงนะเว้ย”
ชนะหัวเราะกับท่าทางของไอ้กวิ้น ก่อนจะถามมันว่า “มึงมาไง”
“บินมา”
“นกแบบมึงบินไม่ได้”
“เครื่องบินบินได้ไอ้สัด กูนั่งเครื่องมา ห่า ปล่อยมุกอย่างนี้ไม่ต้องห่วงแล้วมั้ง”
“หึหึ”
ไอ้กวิ้นมันเกลียดการมาเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลเพราะไม่รู้ว่าต้องแสดงสีหน้าแบบไหน ต้องถามอะไร แล้วไหนจะของเยี่ยมอีก มันไม่รู้จะซื้ออะไรมาให้ สุดท้ายก็ลงความเห็นกับตัวเองว่าซื้อผลไม้ของเยี่ยมเบสิคมาให้ไอ้รูปหล่อมันก็แล้วกัน แต่ของเยี่ยมนั้นก็หมดเกลี้ยงก่อนที่ไอ้หล่อมันจะได้เห็นด้วยซ้ำ ด้วยฝีปากแฝดน้องของมันทั้งสองคนที่กินอย่างกะยัด ไอ้กวิ้นจึงไม่มีของเยี่ยมของตัวเอง แต่มีของฝากเยี่ยมจากไอ้เหมอที่ตอนนี้คงกำลังดิ้นพล่านเตรียมตัวไปฝึกภาคสนามแทน ถึงอย่างนั้นก็เชื่อแน่ว่า...ไอ้รูปหล่อมันคงสดชื่นมากกว่าผลไม้ของมันเป็นไหนๆ
“กูไปหาที่บ้านก็ไม่ยอมมาเจอ โผล่มาที่เชียงใหม่ก็ดันมาเดี้ยงอยู่โรงบาล น่าตบนักไอ้ห่านี่” ไอ้กวิ้นมันก็บ่นของมันไป ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเป๊บซี่บริการตัวเองเสร็จสรรพ
“เออน่า กูขอโทษ” ชนะบอกพลางอมยิ้มมองไอ้กวิ้นที่มันไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ยังปากเสียอย่างไรก็อย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขานอนโรงพยาบาลเพราะอะไรมันก็ไม่เอ่ยถึงสักคำ เหมือนรู้กันดีว่าอย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลยดีกว่า “แล้วนี่คนอื่นๆ ไปไหนหมด”
“แฝดจอมเขมือบของมึงลงไปหาอะไรกินทั้งๆ ที่มันกินผลไม้ที่กูเอามาเยี่ยมมึงหมดแล้ว ส่วนพ่อมึงบอกกูว่าจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้เฝ้าไว้ด้วย แม่เลี้ยงมึงบอกว่าจะไปหาซื้อของอร่อยๆ มาให้มึงกิน พ่อแม่มึงนี่ดีนะ มีแต่น้องมึงนี่แหละที่กูว่าไม่มีประโยชน์”
“ฮ่าๆ มึงก็ว่าน้องกู ไอ้สัดกวิ้นเอ้ย”
ไอ้กวิ้นขมุบขมิบปาก เห็นไอ้รูปหล่อหัวเราะแล้วมันค่อยโล่งใจ “เห็นมึงเป็นแบบนี้กูโคตรดีใจ แต่โคตรน้อยใจเลยที่มึงลืมกู เหมือนกูคิดว่ามึงเป็นเพื่อนอยู่ฝ่ายเดียวอ่ะ”
ชนะมองไอ้กวิ้นอย่างตกใจ “เอ้า ดราม่าใส่กูซะงั้น”
“ก็มันจริงนี่ กูน้อยใจโคตรๆ เลย”
ชนะตบหัวไอ้กวิ้นเรียกสติไปหนึ่งที “อย่าดราม่าใส่คนป่วยไอ้สัด”
“แรงเยอะขนาดนี้มึงไม่ป่วยแล้วไอ้หล่อ เอ้านี่” ไอ้กวิ้นหยุดประเด็นดราม่าของมันไว้ ก่อนจะดึงมือของชนะมาแล้ววางแหวนทองคำขาวฝังเพชรลงบนนั้น “กูคืน”
ชนะขมวดคิ้ว หัวใจกระตุกเล็กน้อย ก่อนใบหน้าจะเครียดขรึม “กูบอกให้มึงทิ้งไป”
“มึงอยากจะทิ้งก็ทิ้งเอง แต่หลังจากดูของฝากเยี่ยมที่มีคนฝากมาให้จบก่อนนะ”
“ใครฝากมา” ชนะถามเสียงแผ่ว แววตาที่ไอ้กวิ้นเห็นนั้นราวกับรู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นใคร
“ไอ้เหมอมาหามึงไม่ได้ มันเลยฝากกูมา พรุ่งนี้มันไปฝึกภาคสนาม ไปสามเดือน คงติดต่อมันไม่ได้อีกนาน”
“อืม” ชนะรับคำ พลางยกมือรับโทรศัพท์มือถือของไอ้กวิ้นไว้ ชนะลังเล หวาดกลัวว่าจะเป็นถ้อยคำที่ตัดรอนกันอีก “มึงดูรึยัง”
“ยัง” ไอ้กวิ้นบอก แม้มันจะชอบเสือก แต่มันก็เสือกอย่างรู้กาลเทศะ เรื่องไหนที่ควรไม่ควรมันรู้ดี “มึงไม่ต้องกลัวหรอก ไม่ใช่อะไรไม่ดีแน่ๆ กูสัมผัสได้”
“มึงเป็นกวิ้น ญาณทิพย์เหรอวะ”
“ทำไมมึงชอบปล่อยมุกไอ้สัด ยมบาลสอนมึงมารึไง”
“เทวดาต่างหากที่สอนกูมา มึงออกไปข้างนอกก่อน”
“พ่อมึงบอกไม่ให้มึงอยู่คนเดียวอ่ะ”
พ่อของไอ้หล่อมันกำชับหนักหนา คงเพราะกลัวไอ้คนป่วยที่เหมือนไม่ป่วยตรงหน้าไอ้กวิ้นจะคิดทำเรื่องไม่ดีอีก
“งั้นมึงไปนั่งที่โซฟา ปิดหูด้วย”
“แสรดดดดด ลำบากกูอีก” แต่ถึงแม้ไอ้กวิ้นมันจะบ่น แต่มันก็ยอมทำตาม ชนะเมื่อเห็นไอ้กวิ้นปิดหูแล้วก็เปิดเล่นคลิป
ภาพแรกที่เห็นทำให้ชนะหลุดยิ้ม คนหัวเกรียนนั่งทำหน้าเอ๋อ อย่างไม่รู้ว่ากล้องเริ่มบันทึกแล้ว แต่เพราะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของเพื่อนๆ มันเลยหลุดมาด
‘ไอ้สัดเหมอ อัดวิดีโอไม่ใช่ถ่ายรูปบัตรประชาชน มึงไม่ต้องนิ่ง ฮ่าๆๆ’
‘บ้านมึงสิวะไอ้เหี้ย เริ่มอัดแล้วไม่บอกกู’
ชนะเห็นไอ้เกรียนทำหน้ายุ่งก็ยิ่งขำไปกันใหญ่ เขาไม่เคยนึกโกรธเสมอ ไม่ว่าจะถูกประชดประชันหรือถูกเสมอปฏิเสธแค่ไหน นั่นเพราะเข้าใจว่าเขาทำให้เสมอเสียใจ เรื่องราวมันถึงได้ออกมาแย่แบบนี้
‘เอ่อ...เดี๋ยวไอ้ชาย มึงหยุดก่อนได้ปะ กูพูดไม่ออกว่ะ พวกมึงออกไปให้หมดเลย เอามือถือตั้งกับแกนทิชชู่อ่ะ เออๆ แบบนั้นแหละ’
ไอ้เหมอชี้นิ้วทางนั้นทีทางนี้ที ชนะมองเพลิน ทั้งๆ ที่ไม่คาดคิดว่าจะได้กลับมาเห็นคนหัวเกรียนที่มักจะเรียกรอยยิ้มจากเขาได้อย่างนี้อีก
‘นะ คือ... ประโยคแรกที่อยากจะพูดเลย ไอ้เหี้ยเอ้ย!!’
ชนะตกใจที่ไอ้เหมอมันตะโกนขึ้นมา เสียงลำโพงโทรศัพท์ของไอ้กวิ้นดังได้อย่างดีเยี่ยมจนเจ้าของมันที่นั่งปิดหูอดตกใจไปด้วยไม่ได้
‘เออ ค่อยโล่งหน่อย ขอโทษที่ด่า คงตกใจใช่ไหม แต่รู้ปะตอนเหมอได้ข่าว เหมอตกใจมาก ชนะเว้ย! พูดแบบแมนๆ เลย ขอโทษว่ะ! ขอโทษ ขอโทษที่ทำเหมือนเกลียด ขอโทษที่ไล่ ขอโทษที่บอกว่ามีคนใหม่ ขอโทษที่โกหก นะบอกไม่ให้โทษตัวเอง เหมอก็จะไม่โทษตัวเอง แต่เหมอขอโทษกับสิ่งที่ทำไม่ดีลงไป เหมอไม่รู้ว่านะมีเรื่องทุกข์ใจอะไร ทั้งๆ ที่คบกับนะ แต่เหมอไม่รู้เลย’
ไอ้หัวเกรียนในคลิปลูบหัวลูบหน้าเหมือนกำลังหงุดหงิดใจ
‘เหมอรักนะมาตั้งแต่เด็กๆ ได้รู้จักนะจริงๆ จังๆ มาสองปี แต่เหมอเพิ่งรู้ว่ามันไม่พอว่ะ มันไม่พอที่เหมอจะรู้จักตัวตนของนะ ไม่รู้ว่าต้องมองตรงไหนถึงจะเห็นตัวตนของชนะที่เหมอรักจริงๆ เหมอยอมรับว่าเหมอทำใจไม่ได้กับเรื่องที่นะยังไม่ลืมคนรักเก่าของนะ เหมอกลัวว่าตัวเองจะต้องเป็นส่วนเกินอีก เหมอรักนะคนเดียวมาตลอด แต่พอรู้ว่านะไม่เหมือนอย่างเหมอ ไม่ใช่อย่างที่คิด เหมอยอมรับเลยว่าพังหมด ความรู้สึกมันดิ่งสุดๆ เหมือนโดนนะหลอกมาตลอด ถ้าถามว่าตอนนี้เหมออยากเริ่มใหม่กับนะรึเปล่า เหมอบอกตามตรงว่าเหมอยังไม่พร้อม แต่เหมอก็รักนะอยู่ดี ขอเวลาเหมอหน่อยได้ไหม อย่าเพิ่งหนีกันไป นะจะไปรักษาตัวที่อเมริกาหรือที่ไหนไกลๆ ก็ได้ แต่ต้องกลับมา’
ไอ้เกรียนอ้อนวอน ดวงตาของมันใสซื่ออย่างที่เคยมองชนะมาตลอด มันไม่ปิดบังความรู้สึกของตัวเองเหมือนอย่างที่เจอกันครั้งล่าสุดอีกแล้ว
‘สุดท้ายที่อยากถาม กินยาเข้าไปได้ยังไงตั้งยี่สิบเม็ด ปกติไม่สบายยังกินยายากเลย เหมอโคตรทึ่ง!!’
ชนะหัวเราะ เป็นคำถามติดตลกแต่ดวงตาของมันมีแต่ความห่วงใย ไม่ได้รู้สึกโกรธที่ถูกถามกับเรื่องแย่ๆ ที่ทำ กลับรู้สึกว่าดีแล้ว...ที่มีคนพูดแบบนี้ขึ้นมา
‘อย่าทำแบบนี้อีกนะ เหมอทรมานมากเลยตอนรู้ข่าว เหมอเป็นห่วง เหมอยังรักนะเหมือนเดิม รีบกลับมานะ เหมอรออยู่ เหมอไปอีกสามเดือนคงดำกว่าเดิม แต่หวังว่านะจะยังรับเหมอได้ ฮ่าๆ พอละๆ คลิปยาวไปจะเปลืองสามจีไอ้ปิ๊กตอนส่ง ไอ้ชายมึง กดปิดตรงไหนวะ’
‘เออๆ เดี๋ยวกูปิดให้’
เสมอก็ยังคงเป็นเสมอที่สร้างเสียงหัวเราะให้ชนะไม่เปลี่ยน ชนะวางโทรศัพท์มือถือลงด้วยหัวใจพองโต ก่อนจะเรียกไอ้กวิ้นที่ตั้งอกตั้งใจปิดหู แต่มันทำได้ไม่เนียนเพราะความจริงมันปิดข้างหู คงได้ยินทุกอย่างเป็นแน่
“โทรหาเหมอตอนนี้ทันไหม”
“น่าจะทัน มันไปพรุ่งนี้เช้า แต่กูไม่รู้เบอร์มันนะเว้ย”
“คอลผ่านเฟซได้ไหม”
“ลองดู”
ชนะเปิด Messenger แล้วคอลหาเสมอ ไม่นานเสมอก็กดรับ
“ว่าไงไอ้กวิ้น ให้นะดูยัง รีบๆ คุย กูมีเวลายี่สิบนาทีนะเว้ยมึง เดี๋ยวต้องไปวิ่งแล้ว”
น้ำเสียงของไอ้เหมอร้อนรน ทำเอาชนะหลุดหัวเราะเพราะนึกภาพออกว่าไอ้หัวเกรียนกำลังลุกลี้ลุกลนแค่ไหน
“เหมอ ผมเอง”
ไอ้เหมอเงียบเสียงไปเพียงครู่ ก่อนมันจะตะโกนลั่น “ชะน้าาาาาาาา!”
ไม่รู้ทำไม คำเรียกแบบนี้ถึงทำให้น้ำตารื้นขึ้นมาได้ ชนะหลบตาไอ้กวิ้น ก่อนจะกระแอมไอเบาๆ
“ผมดูคลิปแล้ว”
“อื้ม”
“เหมอไม่ต้องขอโทษผมหรอก ผมไม่เคยโกรธเหมอเลย” ไม่มีความโกรธใดๆ ในความรู้สึก มีแต่ความเสียใจที่ถูกบอกลา มีแต่ความเสียใจที่รู้ว่าเสมอบอกลาเขาเพราะอะไร
“อื้ม แล้วนะ...เป็นไงบ้าง”
“ก็...โอเคแล้ว”
“จริงเหรอ”
“อืม”
“ดีจัง”
“เหมอ”
“หืม”
“ตอนนี้เราอาจจะยังไม่พร้อมกันทั้งสองคน...แต่ผมสัญญาว่าจะกลับมา เหมอไม่ต้องรอผมก็ได้ ถ้าเจอใครที่เหมอรักได้มากกว่าผม อย่าลังเลที่จะมีความสุขกับเขา ผมไม่อยากให้ตัวเองรั้งเหมอไว้อีก แต่ไม่ว่ายังไงผมจะกลับมา ผมไม่เปลี่ยนใจจากเหมอแน่นอน ถึงวันนั้นผมอาจจะมีคู่แข่ง แต่เหมอให้โอกาสผมด้วยนะ”
ให้คิดอย่างไรตอนนี้ ทั้งเขาและเสมอก็ยังคงไม่พร้อมสำหรับที่จะจับมือกันอีกครั้ง ยังมีเรื่องที่เสียใจ ยังมีเรื่องที่ทำร้ายกันฝังอยู่ในความทรงจำ ยังมี...อีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้ด้วยตนเอง เรียนรู้ที่จะดูแลความรู้สึกของคนรักให้ดียิ่งกว่านี้
“อื้ม เหมอจะรอชนะแน่นอน แล้วก็ขอโทษที่เราต้องเป็นแบบนี้ เหมอขอโทษจริงๆ ที่ผิดสัญญา”
“ผมต่างหากที่ผิดเอง ถ้าเหมอยังให้โอกาสผม ผมก็ขอบคุณมากแล้ว”
ต่างฝ่ายต่างเงียบเสียง ซึมซับความรู้สึกของอีกฝ่าย เพียงได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ก็สุขเหลือเกิน ความรักที่ไม่หนักอึ้ง ไม่อึดอัด บางเบาเพียงลมหายใจนั้นช่างรู้สึกว่ามันมั่นคง แม้จะเบาราวกับปุยนุ่น แต่ก็รู้สึกว่ามันมีอยู่ตลอดเวลา ที่ผ่านมา...คงมีให้กันมากไปจนลืมมองอีกฝ่ายว่ากำลังจะจมไปกับความรักที่มากเกินพอดีไปหรือไม่
ชนะถอนหายใจ ไอ้เหมอก็เช่นกัน ก่อนมันจะพูดกระเซ้ากลับมาให้คนรูปหล่อได้ยินอย่างหลงตัวว่า
“เห็นไหมว่าสักวันหนึ่งนะต้องง้อคนสวยอย่างเหมอ ฮี่ๆ”
“ผมยังยืนยันว่าเหมอไม่สวย” ชนะบอกน้ำเสียงจริงจังจนไอ้เหมอส่งเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ ก่อนมันจะหัวเราะเมื่อชนะบอกว่า “แต่เหมออร่อย หวานด้วย”
“ฮ่าๆๆๆ ขายอ้อยอีกละ คิดถึงเนอะ คิดถึงช่วงเวลาแบบนี้ ชนะ...ตอนนี้เราเข้าใจกันดีแล้วใช่ไหม”
“อืม”
“อาจต้องจากกันไปตอนนี้ แต่สักวัน เราจะมาพบกันใหม่ อดทนนะชนะ เหมอไม่ไปไหนแน่นอน นะก็อย่าไปไหน ยังไม่เห็นเหมอใส่ชุดเจ้าสาวเลย แต่งงานที่เชียงใหม่ก็ยังไม่ได้จัด อุตส่าห์บอกไอ้เชษฐ์ว่าจองรีสอร์ทญาติมันไว้ล่วงหน้าสิบปี”
“เสมอเอ้ย...ยังจะใส่อีกเหรอ”
“อยากใส่อ่ะ เดี๋ยวฝึกภาคสนามเสร็จจะไปเข้าคอร์สเจ้าสาว กลับไปคงไม่สวยกว่าเดิมแน่เลย”
“ทาครีมบ้างสิ มีโลชั่นอะไรก็ทาเข้า”
“ไม่มีเวลาสำอางหรอก เอางี้ ถ้าเจอกันครั้งหน้า เหมอรับรองว่าเหมอจะขาวขึ้นนิดหนึ่ง”
“หึหึ เอาที่สบายใจ”
“จริงๆ นะ พูดจริงๆ เลย”
“ครับๆ”
“นะ...เหมอต้องวางแล้ว อย่าลืมเสมอหัวเกรียนคนนี้นะ ดูแลไอ้เหมอจ๋าด้วย...”
“อืม ไม่ลืมหรอก ส่วนเหมอจ๋า...ก็อยู่กับผมตลอด เหมอก็...เก็บนะจ๋าไว้ดีๆ นะครับ”
“อือ...ชนะ อย่าร้องไห้นะ / ไอ้เหมอ มึงร้องไห้ทำไมวะ รีบๆ เปลี่ยนเสื้อผ้า ผู้หมวดเรียกแล้ว"
“อ้าว...ร้องไห้ก่อนผมอีก”
“ไอ้ชายมันพูดไปงั้นแหละ เหมอต้องไปจริงๆ แล้วนะ”
“ครับ”
“ดูแลตัวเองด้วย”
“เหมอก็เหมือนกัน ผมรักเหมอนะ แล้วเจอกันใหม่”
“อื้ม”
เสมอวางสายไปแล้ว ชนะส่งมือถือคืนให้ไอ้กวิ้นก่อนจะรับกระดาษทิชชู่มาจากมัน
“เช็ดซะไอ้หล่อ มึงร้องไห้แล้วยังหล่อ โลกโคตรไม่ยุติธรรมกับกู”
ชนะปากระดาษทิชชู่ใส่หัวไอ้กวิ้น ก่อนจะบอกเบาๆ “ขอบใจนะมึง”
“เออ ไม่เป็นไร กูบอกแล้วว่านกอย่างกูมีประโยชน์”
“ขอบใจเรื่องแหวนด้วย ขอบใจที่มึงเก็บไว้ให้”
“แน่นอน กูฉลาดกว่าคู่รักบ้าบออย่างพวกมึงเยอะ แล้วนี่ มึงจะไปอเมริกาเมื่อไหร่”
“ทำเรื่องเสร็จก็ไป”
“ดีแล้วมึง ไปแล้วก็อย่าลืมกลับมานะเว้ย อย่าลืมกูด้วย”
“อืม” ชนะพยักหน้า “มึงเป็นเพื่อนที่ดีไอ้กวิ้น ถ้าไม่ติดว่ามึงปากเสีย มึงจะดีมาก”
“ไอ้ห่า”
ชนะหัวเราะ ถูกไอ้กวิ้นตีไหล่เบาๆ “พวกมึงลากันด้วยดีแล้วใช่ไหม”
“อืม”
“ดีแล้ว...มึงอย่าไปทำให้ไอ้เหมอมันโกรธเลย มันน่ะหมาบ้า เคยโกรธกับกูนานเกือบสามเดือน เจอหน้ากูมันก็ด่า พูดไม่กี่คำมันก็จะเตะ มันโดนตามใจมาเยอะ ต้องโทษพี่หมัยของมัน ตอนไม่มีสติล่ะอย่างกะเด็กเลย อย่าไปถือสาถ้ามันทำอะไรไม่ดีกับมึง เพราะใจจริงมันก็เจ็บนั่นแหละ มันเด็กน้อย ต้องให้พี่กวิ้นอย่างกูดูแล หึหึ”
“มึงน่ะเด็กสุดเลยไอ้กวิ้น เลิกติดจิ๊กซอว์ก่อนค่อยมาคุย”
“จิ๊ คนติดจิ๊กซอว์ไม่ใช่เด็กเสมอไปไอ้ห่า ตรรกะไหนของมึงเนี่ย”
ไอ้กวิ้นหน้ายุ่ง มันบ่นอีกหลายเรื่องให้ชนะฟัง เล่าวีรกรรมของไอ้เหมอตอนมอต้น ทำเอาไอ้หล่อมันหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ไม่นานแฝดน้องอีกสองคนก็กลับมา แล้วชนะก็ต้องพบว่าไม่ควรปล่อยให้พวกมันอยู่ด้วยกัน เพราะนอกจากจะหนวกหูแล้วยังชักชวนกันเล่นดัมมี่เสี่ยงโดนตำรวจจับอีกด้วย
*******************
-
ชนะออกจากโรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้น มีคุณตาคุณยายมารับพร้อมหน้า ถูกกอดรับขวัญและฟังคำเทศนาไปอีกหลายยก แต่คนรูปหล่อกลับอบอุ่นใจ ไม่นึกโกรธเคืองเพราะคุณยายพูดไปด้วยน้ำตาซึมไปด้วยจนชนะต้องกราบแนบไหล่ของท่านเพื่อให้ท่านอภัยให้กับการกระทำของเขา ส่วนคุณตานั้นไม่พูดอะไรมาก ท่านแค่มีพวงมาลัยดอกดาวเรืองมาคล้องคอให้ พร้อมกับมีสายสิญจน์มาผูกข้อมือรับขวัญ
สายสิญจน์นั้นพอรับได้ แต่พวงมาลัยดอกดาวเรืองให้มาทำไม เขาไม่ได้จะลงสมัครกำนันผู้ใหญ่บ้านเสียหน่อย แต่เพี้ยนก็ถ่ายรูปไปหลายรูปพร้อมกับบอกว่าจะอัพลงเฟซ นั่นจึงเป็นครั้งแรกในชีวิตก็ว่าได้ที่ชนะช็อคอย่างคนไม่รู้จะเอ่ยคำใด
กลับมาที่ไร่ ชยกับชโยถูกมอบหมายให้อยู่กับพี่ชายเกือบตลอดเวลา ทั้งสองคนไม่ปล่อยให้ชนะว่างเว้นได้คิดถึงเรื่องที่จะทำให้รู้สึกไม่ดี เพราะบ่อยครั้งเห็นคนรูปหล่อนั่งเงียบ ใบหน้าราวกับกำลังครุ่นคิด หลบมุมไปนั่งเพียงลำพังบ้าง แต่ทุกครั้งก็จะมีเพี้ยนและน้องๆ ตามหาจนเจอ ในยามนอนก็จะมีน้องชายทั้งสองคนนอนขนาบข้าง แม้ชยจะหลับปุ๋ยอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ชโยก็ยังพอพึ่งพาได้ เขาจะนอนทีหลังพี่ชายคนโตเสมอ
ครอบครัวโรจนโภคินอยู่ที่ไร่เทียมตะวันอีกหนึ่งวันก็เดินทางกลับ ด้วยเพราะชยต้องกลับไปเรียน และหมดวันหยุดพักร้อนของชโยแล้ว สองพี่น้องกังวลใจไม่น้อยที่จะต้องห่างพี่ชาย ยิ่งน้องคนเล็กถึงกับออกอาการงอแงไม่อยากกลับจนเพี้ยนต้องสัญญาว่าก่อนที่ชนะจะบินไปอเมริกาจะพาครอบครัวไปหาที่เกาหลีให้ได้ ชโยจึงยอมความลดอาการงอแงลงบ้าง
“นะ แล้วโยจะโทรหาทุกคืน”
แฝดน้องทำเสียงขึงขัง รู้แก่ใจว่ากลับไปหลังจากได้หยุดพักร้อนครั้งนี้จะต้องไปทัวร์คอนเสิร์ตกับพี่ๆ ในวง เวลาที่จะติดต่อกับพี่ชายคงมีไม่มากนัก แต่ยังไงเขาก็จะพยายาม
“ไม่ต้องก็ได้ ว่างเมื่อไหร่ค่อยโทรมา”
“อือ งั้นดูแลตัวเองนะ”
“โยก็เหมือนกัน”
“ฝากบอกยะด้วยว่าอย่ากินเยอะ” ชโยคลี่ยิ้ม เอ่ยถึงแฝดพี่อีกคนที่ตอนนี้คงกำลังคร่ำเคร่งกับวิชาเรียนที่มหาวิทยาลัย
“เออๆ รีบเข้าเกทเถอะ”
“อือ เพี้ยน ไปนะ อย่าลืมสัญญาล่ะ”
“จ้า ลูกชาย”
วันนี้มีแค่เพี้ยนกับชนะที่มาส่ง มีแฟนคลับตามอยู่ไม่ห่าง แต่ต้องขอบคุณพี่จินที่ช่วยกันไว้ให้ ชโยทำหน้าหงอยเล็กน้อย ตาละห้อยจนชนะกับเพี้ยนสงสาร แต่พอโทรศัพท์มือถือสั่นครืดเมื่อมีเบอร์โทรเข้า เจ้าน้องคนเล็กก็ยิ้มกริ่มแล้วรับสายทันที
“ครับป๋า ครับ โยจะเข้าเกทแล้วครับ อ๋อ... นะ เดี๋ยวตัวไปไหนต่อ”
“จะไปหาไอ้กวิ้น”
ชโยพยักหน้า ก่อนจะบอกคนในสายว่า “ป๋าครับ นะจะไปหาเพื่อน อ๋อ โอเคๆ เดี๋ยวโยบอกให้ ครับป๋า แล้วเจอกันครับ”
ชโยวางสายแล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม “ป๋ารอทานข้าวเย็น นะไปหาเพื่อนก่อนก็ได้ ประมาณทุ่มสองทุ่มค่อยกลับไปกินข้าวกับป๋า”
ชนะได้ยินดังนั้นก็คลี่ยิ้มกว้าง “อ๋อ...งั้นกลับบ้านเลยดีกว่า”
จากที่คิดว่าส่งชโยเสร็จแล้วจะให้เพี้ยนไปส่งที่บ้านเพนกวิ้น แต่ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนแผน เพราะพ่อต้องเคลียร์งานก่อนไปอเมริกาจึงยุ่งมากแทบไม่ได้กลับบ้าน ถึงอย่างนั้นก็โทรมาคุยด้วยบ่อยๆ บางทีถามแค่ว่าชนะกินข้าวกับอะไร อาหารถูกปากไหม แค่นั้นก็วาง แต่ชนะก็อุ่นใจที่พ่อใส่ใจเขามาก แม้จะยุ่งแค่ไหนก็ตาม
ชนะกลับบ้านพร้อมเพี้ยนก็เห็นว่าพ่อกับชยยืนรออยู่ที่หน้าประตูทางเข้าตึก พอเห็นเขาเจ้าน้องชายก็รีบวิ่งมาหา
“นะ ไปเร็ว เค้าหิวแล้ว” คงเป็นเหตุผลที่คนแก้มเยอะออกมารออย่างนี้ ชนะหัวเราะแล้วรีบเดินตามน้องชายไป ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้พ่อที่กำลังถามไถ่กับเพี้ยนว่าไปส่งชโยเรียบร้อยดีไหม
อาหารหลากชนิดหลากสีสันบนโต๊ะอาหารตัวยาวนั้นน่าทานเสียจนชยน้ำลายสอ แต่ชนะกลับตักอาหารเพียงน้อยนิด แม้เพี้ยนจะตักแต่ของโปรดใส่จานให้ชนะก็กินเพียงไม่กี่คำแล้วนั่งมองน้องชายกินมากกว่า บางทีก็ช่วยตักอาหารในจานที่เจ้าคนแก้มเยอะเอื้อมไปไม่ถึงให้บ้าง
“นะ อิ่มแล้วเหรอ” ไร้พ่ายมองลูกชายอย่างไม่สบายใจ ออกจากโรงพยาบาลมาก็เห็นว่าร่าเริงดี แต่อาหารกลับทานได้น้อยกว่าปกติ ทั้งจากที่เห็นเองและคนแก้มเยอะคอยรายงาน
“อิ่มแล้วครับ”
“น้องนะทานไปนิดเดียวเองนะลูก กับข้าวไม่ถูกปากเหรอ ให้แม่จันทร์ทำให้ดีไหม” เพี้ยนก็ไม่สบายใจอีกคน เพราะอาหารตรงหน้า สามในสี่ส่วนเป็นของโปรดของชนะทั้งนั้น แต่คนรูปหล่อกลับทานได้จานละนิดจานละหน่อย แม่ครัวของตึกใหญ่นั้นฝีมือเป็นเลิศ ถึงอย่างนั้นชนะอาจจะติดใจอาหารที่แม่จันทร์ทำให้มากกว่า
“กับข้าวอร่อย แม่จันทร์กับแม่เพ็ญรสมือเหมือนกัน แต่นะไม่ค่อยหิว”
“ทานนิดเดียวมันจะไปมีแรงอะไร” เพี้ยนบอกพลางตักกุ้งนึ่งนมสดใส่จานให้ “เอ้า อันนี้พี่เพี้ยนรู้ว่าน้องนะชอบ”
“อร่อยนะ กุ้งสดมากเลย” ชยที่ทานอะไรก็ดูอร่อยไปหมดออกแรงเชียร์ด้วย หลังจากที่ติดพันกับน่องไก่อบอยู่นาน
ฟังคำรีวิวจากน้องชายแล้วชนะจึงต้องตักเข้าปากตามแรงเชียร์ ก่อนจะวางช้อนลง เคี้ยวกุ้งในปากที่ทั้งนุ่มทั้งหวาน กลืนลงคอแล้วดื่มน้ำตาม
“อืม อร่อยดี”
ไร้พ่ายรวบช้อนกับส้อมแล้วลุกจากเก้าอี้ เพี้ยนมองตามด้วยหน้าเหวอๆ เล็กน้อย “พี่พ่ายอิ่มแล้วเหรอ”
“ยัง” ไร้พ่ายตอบสั้นๆ แล้วทอดมองลูกชาย “นะ ไปในครัวกับป๋า เดี๋ยวป๋าเจียวไข่ให้กิน”
“ห้ะ?” เพี้ยนถึงกับตาโต “พี่ทำเป็นเหรอ!”
ไร้พ่ายไม่ตอบ เดินไปที่ครัวแล้ว ชนะไม่มีทางเลือกจึงต้องตามไป ส่วนเพี้ยนรีบวิ่งขึ้นห้องหากล้องวิดีโอทันที อย่างไรเสียนี่ก็เป็นโมเม้นที่พลาดไม่ได้ อยู่กินกันมาเกือบยี่สิบปี อีตาไร้พ่ายเคยเข้าครัวทำอาหารที่ไหน ไม่จิกหัวใช้เพี้ยนก็มีแม่ครัวทำให้ตลอด แล้วมาดผู้ชายใส่สูท หวีผมเข้าทรง เหมาะจะนั่งอยู่บนเก้าอี้ท่านประธานหลังโต๊ะทำงานหรูหรา มันไม่เหมาะกับการจับตะหลิวถือกระทะเลยสักนิด
“น้องยะ ทานไปก่อนนะลูก เดี๋ยวพี่เพี้ยนมา” กลับลงมาก็ยังเห็นแฝดคนกลางกำลังเจริญอาหาร ไม่ได้สนอกสนใจสิ่งรอบข้าง เพี้ยนจึงรีบเดินเอากล้องวิดีโอไปที่ห้องครัวทันที จากนั้นก็แฝงตัวตามประตู ทำหลบๆ ซ่อนๆ พอมีสาวใช้หันมองก็ยกนิ้วแตะริมฝีปากให้เงียบเสียง เพี้ยนเปิดกล้องวิดีโอก่อนจะเริ่มบันทึกภาพ
ไร้พ่ายกำลังเปิดหาของในตู้เย็น ท่ามกลางใบหน้าเลิ่กลั่กของแม่เพ็ญแม่ครัวใหญ่และลูกมืออีกสี่ห้าคน เห็นคุณท่านของบ้านถือไข่ไก่กับหมูสับออกจากตู้เย็นแล้วก็รีบถามขึ้นทันที
“คุณท่านอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าคะ เดี๋ยวดิฉันทำให้ค่ะ” แม่ครัวใหญ่ร้อนรน นึกกังวลใจต่างๆ นาๆ อาหารที่ทำวันนี้ไม่ถูกใจคุณๆ หรืออย่างไร ถึงกับต้องมาที่ครัวเพื่อทำทานกันเอง
“ไม่เป็นไร ผมจะเจียวไข่ให้ชนะซะหน่อย ไปทานข้าวกันต่อเถอะ” แม้จะได้ยินดังว่า แต่บรรดาสาวใช้กับแม่ครัวใหญ่ก็ยังยืนตัวเกร็ง เพราะร้อยวันพันปี คุณท่านไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาในครัว จะมีแค่คุณเพี้ยนเท่านั้นที่บางทีก็มากำกับงานในนี้บ้าง
“คุเพี๊ยง ทะอะลาย” อ่องเหลือบไปเห็นนายอีกคนที่กำลังถือกล้องวิดีโอหลบๆ ซ่อนๆ อยู่นอกห้องครัวก็รีบตรงรี่เข้าไปหา “มะแอกดูทะมายอะ”
“ชู่ววว นังอ่อง อย่าเสียงดัง” เพี้ยนบอกเสียงดุ ก่อนจะตั้งอกตั้งใจมองสองพ่อลูกที่ยืนเคียงข้างกันอย่างสุขใจ
“คุหนุหล๊อหล่อ หล่อกวะคุระพ่ายอีกกกก” อ่องเอ่ยปากชื่นชม เคยเป็นแฟนคลับของไร้พ่ายมาหลายปี แต่เดี๋ยวนี้อ่องมันเทใจและอยากถวายกายให้กับคุณหนูคนโตของบ้านไปจนหมดสิ้น คุณหนูชนะของอ่องนั้นหล่อเหลาจนทำให้เพ้อหาอยู่หลายคืน กลับจากเมืองนอกเมืองนาก็โก้ไม่หยอก แต่คุณหนูไม่ค่อยมาที่ตึกใหญ่ มีตึกฝั่งตะวันออกเป็นของตัวเอง อ่องนั้นอยากเสนอตัวไปเป็นสาวใช้ร่วมทีมกับสนิมและต้อยติ่ง แต่คุณเพี้ยนกลับใจร้าย ให้มันเป็นผู้ช่วยหัวหน้าแม่บ้านที่ตึกใหญ่เสียอย่างนั้น อ่องนั้นทุรนทุรายเพ้อหาแต่หน้าของคุณหนูรูปหล่อแทบทุกคืน ถึงตอนนี้มันจะตกต้องเป็นเมียของพี่พนม คนสวนของตึกตะวันออกแล้วก็ตาม
คุณหนูของอ่องนั้นหล่อเหลา สุ้มเสียงก็นุ่มนวล ทั้งยังยิ้มอ่อนโยนให้อ่องไม่ขาด พูดจาสุภาพเวลาที่อ่องนำน้ำเย็นๆ ไปเสิร์ฟให้ ตอนนี้ก็แสนจะน่ารัก ยืนเคียงข้างคุณท่านแล้วช่างซักช่างถามอย่างน่าเอ็นดู
“ป๋าทำกับข้าวเป็นเหรอ” ชนะถามด้วยความอยากรู้ เพราะไม่เคยเห็นพ่อเข้าครัวมาก่อน
“ตอนป๋าไปเรียนที่อเมริกา ก็ต้องทำกินเอง นะเอาซีอิ๊วขาวมาให้ป๋าหน่อย” ไร้พ่ายให้คำตอบ ตีไข่แดงกับไข่ขาวจนละเอียด
“ครับ”
ชนะเดินไปมุมเครื่องปรุง ไล่สายตาอ่านฉลากบนขวดแล้วหยิบซีอิ๊วขาวมาให้ “จะอร่อยไหมป๋า”
“ไม่รู้”
“ไม่มั่นใจเหรอ”
“นิดหน่อย”
ชนะหัวเราะ แต่ก็ตั้งอกตั้งใจมองสิ่งที่พ่อทำ พร้อมกับช่วยหยิบจับอุปกรณ์ส่งให้
“ป๋าใส่หอมหัวใหญ่เยอะๆ นะชอบ”
ไร้พ่ายพยักหน้า เห็นลูกชายมีชีวิตชีวาขึ้นมาก็ค่อยโล่งใจ “ตอนไปอยู่ที่อเมริกา ป๋าจะทำให้กินทุกวัน”
“ไม่เอาแต่ไข่นะ”
“เออน่า ป๋าทำได้หลายอย่าง”
ได้ยินคำโม้แล้วชนะก็อดสงสัยไม่ได้ “เคยทำให้เพี้ยนกินรึเปล่า”
“มันไม่มีบุญวาสนาขนาดนั้นหรอก”
ชนะหัวเราะเสียงดังลั่น แต่คนไม่มีบุญวาสนาที่กำลังแอบถ่ายอยู่ห่างๆ ทำหน้าบึ้งตึง อ่องมันก็หัวเราะใส่เจ้านายมันไปด้วยจนโดนตบหัวแทบทิ่ม
“นะอยากเก่งเหมือนป๋า อยากทำได้ทุกอย่าง”
ไร้พ่ายมองลูกชายด้วยความเอ็นดู “ป๋าไม่ได้ทำได้ทุกอย่าง แต่ป๋าพยายามทำทุกอย่างให้เต็มที่ ผลลัพธ์มันออกมาดีบ้างไม่ดีบ้าง ถ้าเป็นสิ่งที่ป๋าถนัด มันก็ดีมากหน่อย แต่ในสิ่งที่ไม่ถนัด ก็แค่อยู่ในระดับที่พอรับได้ ใส่แครอทหน่อย”
ชนะพยักหน้า ใช้ช้อนตักแครอทที่ถูกหั่นเป็นทรงลูกเต๋าเล็กๆ ใส่ลงในชามไข่ให้
“ป๋า”
“ว่า”
“รักกับเพี้ยนได้ยังไงเหรอ”
ไร้พ่ายนิ่งคิด เพี้ยนก็ลุ้นอยู่นอกห้อง ก่อนจะแยกเขี้ยวเมื่อสามีสุดที่รักตอบว่า “จำไม่ได้ เรื่องมันนานหลายปีมาแล้ว”
“เพี้ยนน้อยใจแย่”
“ป๋าอาจจะไม่ใช่คนละเอียดอ่อน แต่ป๋าก็ไม่เคยนอกใจ ไม่เคยโกหก ป๋าให้ในสิ่งที่ให้ได้ แต่ไม่ให้เกินกำลังตัวเอง ไม่ให้ถ้าตัวเองจะต้องพังไปด้วย”
ชนะพยักหน้า นี่คงเป็นเคล็ดลับความรักที่ยาวนานของป๋ากับเพี้ยน แม้จะดูไม่ลงรอยกันบ้าง แต่ก็ไม่เคยเห็นเลิกรากันเลยสักที และมันคงเป็นสิ่งที่ความรักที่ผ่านมาของเขาขาดหายไป “นะเคยโกหกเหมอ...”
ไร้พ่ายทำเพียงเลิกคิ้ว นำหมูสับลงไปผัดก่อนจะเอ่ยถาม “แล้วนะโกหกเพราะอะไร”
“เพราะกลัวว่าเหมอจะไม่รัก กลัวว่าเหมอจะรับไม่ได้ แต่สุดท้ายเหมอก็รู้ แล้ว...มันก็พัง เราเสียใจกันทั้งคู่ แต่เหมออาจจะเสียใจมากกว่านะก็ได้”
ไร้พ่ายมองใบหน้าเศร้าสร้อยของลูกชายแล้วก็ได้แต่คลี่ยิ้ม “ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าใครเสียใจมากกว่ากัน หรือใครถูกทำร้ายมากกว่ากัน ตอนนี้นะรู้แล้วใช่ไหมว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ การโกหกเป็นเรื่องผิด แต่ความกลัวไม่ใช่เรื่องผิด ทุกคนกลัวได้...แต่ก็ต้องยอมรับให้ได้ ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นให้ได้ก่อน คนอื่นถึงจะยอมรับเรา ถ้านะอยากให้เสมอรักที่ตัวตนของนะ นะต้องเปิดให้เขาเห็น ไม่ใช่ปิดบัง ไม่มีใครชอบคำโกหกหลอกลวง”
“ครับ...เหมอก็ไม่ชอบ...แต่เหมอบอกว่าจะรอนะกลับมา”
“ก็ดีแล้ว”
“ป๋าชอบเหมอรึเปล่า”
“แล้วนะอยากให้ป๋าชอบไหม”
“เหมอเป็นคนดี น่ารัก นะหมายถึงนิสัย... บางทีก็อารมณ์ร้อนไปบ้าง แต่โดยรวม...ก็ใช่ที่สุดแล้วตั้งแต่เจอมา อยู่กับเหมอ...นะมีความสุข”
“งั้นป๋าก็คงชอบ” ชนะยิ้มกว้าง ดูสดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น
“นะอยากมีคนรักเหมือนอย่างที่ป๋ามี เพราะป๋ามีความสุข นะถึงพยายามตามหาคนของนะ แล้วนะก็เจอเหมอ ขอบคุณนะครับที่ป๋าชอบเหมอ”
“ป๋ามีความสุขไม่ใช่แค่เพราะเพี้ยน แต่มันเพราะป๋ามีครอบครัวที่ป๋าต้องปกป้องดูแล นะก็เป็นครอบครัวของป๋า เอ้า มาผัดหมูให้ป๋าที”
“ครับป๋า”
สองพ่อลูกช่วยกันทำไข่เจียวหมูสับ ก็ไม่รู้ว่าสูตรไหนเหมือนกันที่ต้องผัดหมูก่อน แต่ไร้พ่ายบอกว่ากลัวหมูไม่สุก ชนะก็เชื่อตามนั้น พอผัดหมูเสร็จก็นำมาตีกับไข่อีกครั้ง ก่อนจะนำไข่ลงทอดในกระทะที่ทาเนยไว้ทั่วแล้ว
“นะ ไฟแรงไป เดี๋ยวก็ไหม้ หรี่ไฟหน่อย”
“ครับๆ” ชนะทำตามที่สั่ง ใบหน้าหล่อเหลามีแต่เม็ดเหงื่อ “ป๋า พลิกยังไงให้มันเป็นแผ่นอ่ะ”
“มานี่ เดี๋ยวป๋าทำเอง”
รอไม่นานก็ได้ไข่เจียวหอมๆ เป็นอาหารหลักอีกจาน ชนะยิ้มกว้าง รู้สึกอุ่นใจและภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกของผู้ชายคนนี้ เป็นลูกของไร้พ่ายที่ทำได้ทุกอย่าง...ทั้งยัง...เจียวไข่ได้อร่อยที่สุดในโลก แม้เพี้ยนจะส่งสายตาอ้อนวอนขอชิมบ้าง แต่ชนะก็ไม่ใจอ่อน ปล่อยให้เพี้ยนไปรบเร้ากับพ่อเอาเอง เพราะไข่เจียวสีเหลืองน่ากินนี้...พ่อตั้งใจเจียวให้เขาคนเดียว
.............................................................TBC.............................................................
การจากลามันอาจจะเป็นเรื่องน่าเศร้า...แต่ก็มีบางครั้ง...ที่เราจากลาเพื่อจะพบกันใหม่ จากลาเพื่อที่เราจะพร้อมกว่านี้ พร้อมที่จะจับมือกันเดินไปด้วยกันอีกครั้ง มันอาจจะไม่ง่ายกับการที่จะต้องไม่พบเจอ แต่เวลาเหล่านั้นจะทำให้เราคิดถึงกัน...จะทำให้เรารู้...ว่าเราโหยหากันมากแค่ไหน :กอด1:
ขอบคุณที่ผ่านจุดที่ยากที่สุดของรักเสมอมาด้วยกัน ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างชนะและเสมอมาตลอดค่ะ ไม่ค่อยได้พูดท้ายตอน แต่ก็รู้สึกเต็มเปี่ยมว่าขอบคุณมากๆ
-
:man1:จะได้ปลูกไร่อ้อยแล้วใช่ไหมมม
กอดคนเขียน :กอด1:
-
เราอ่านไร้พ่ายไปเกือบครึ่งเรื่องแต่ไม่ได้อ่านต่อ เห็นฉากไร้พ่ายตอนนี้แล้วความละมุนมันท้วมอก ฮื่อออออ หนูจะกลับไปอ่านไร้พ่ายค่ะ :hao5: หนูจะเป็นทาสเขาค่ะ
-
จากกันเพื่อพบกันใหม่. ตอนนี้ลุกขึ้นไปทอดไข่กินบ้างดีกว่า
-
ดีใจน้ำตาจะไหลมีความสุขจริงๆ. ชนะคนเดิมกำลังจะกลับมา :กอด1:
จากกันครั้งนี้เพื่อจะกลับมาพบกันใหม่ ทุกๆคนเป็นกำลังใจให้ทั้งเสมอและชนะ
แต่ตอนนี้รู้สึกรักพี่พ่ายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน 5555555555
-
พออ่านรีพลายแรกรู้สึกดีใจที่เข้าใจกันแล้ว
พออ่านรีพลายที่สองรู้สึกอบอุ่นมากๆ มันแบบละมุนๆอยู่ในใจ
-
กลัวใจทั้งสองฝ่ายที่ต้องห่างกันกับตัวไม่เท่าไหร่กับคนอื่นนี่สิ นำปัญหาตามมาอีกแน่ๆ
ตอนนี้แลดูอบอุ่นคุณป๋าไร้พ่าย ก็สู้ๆเน้อชดเชยความรักให้ชนะที่ขาดไป
ปล.ขอบคุณนักเขียนจ้าาา สุดยอดฮิๆ
-
โอ๊ยยยยย น้ามตาไหล
#เดินลงไปเจียวไข่เป็นอาหารเย็นก่อน
-
โหย คุณป๋าอบอุ่นมาก
หลังจากดราม่ามานาน ขออย่าให้ดราม่าอีกเลย
-
:-[ :-[ :-[
-
เพิ่งจะเห็นมุมอบอุ่นของพี่พ่าย ไม่อย่กเชื่อเลยจะมีมุมนี้ด้วย กรี๊ดดดด
-
รอไร่อ้อยเลยค่าาา
น้องนะสู้ๆ หายไวๆน้า
-
โอ้ยยยยย ตอนนี้ให้คะแนนอิพี่พ่ายเต็ม100 เลยยย
น่าจะทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
แต่ไม่เป็นไร เราเริ่มกันใหม่ได้ ฮู้ววววว
ขอบคุณนิยายดีๆค่า :katai2-1: :katai2-1:
-
:bye2:ดีใจ
-
:กอด1: :กอด1:
-
:mew1: :mew1:
-
ดีใจมาก :z2: :z2: :z2: :z2:
-
โอ้ยยยยป๋าน่ารักกกก
-
ตอนก่อนน้ำตาอาบด้วยความเศร้า
ตอนนี้น้ำตาอาบด้วยความซึ้งและอุ่นใจ
รอความรักของเสมอกับชนะ กลับมาบรรจบกันใหม่รักเป็น ดูแลได้ เข้าใจในกันและกัน
ไว้อาลัยแด่เพี้ยนผู้ไร้บุญกินไข่เจียวป๋า o18
-
ป๋าขราาาา หนูอยากกินไข่เจียววว
อ่านตอนนี้แล้วสุขใจแทนชนะ อิป๋าน่ารักเหว่ยยย
-
:hao3: อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นกับความสัมพันธ์ครอบครัวจริง ๆ หลังจากอึนมานาน
-
:impress2: น้ำตาไหลด้วยความปลื้มปลิ่ม ยินดี ทางสว่าง สดใสกับน้องนะและอิป๋า
ป๋าเค้าอยากกินไข่เจียวด้วยอะ ทำให้ด้วยย
-
นู๋เหมอ ชนะ สู้ๆ นะ เป็นกำลังใจให้ อยากเห็นเหมอใส่ชุดเจ้าสาวว
-
จากกันแค่แปปเดียวเนอะ นะเหมอสู้ๆ
-
เราเกลียดเสมอแล้ว ชนะกำลังจะเป็นของเราแล้วเชียว 555555555555555555 ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านแล้วปริ่มมากอ่ะค่ะ เฮ้ออออ รักป๋าพ่ายแล้วด้วย เพี้ยนนี่ใครนะ? คนใช้ในบ้านใช่ไหม? คึคึ พ่อลูกคู่นี้คือน่ารักมากกกก เราอยากได้ อิอิ ครอบครัวนี้อบอุ่นแล้วว เราดีใจ แต่ป๋าอย่าลืมลูกอีก 2 คนนะคะ ถ้าดูแลลำบากส่งมาให้เราสักคนก็ได้ เดี๋ยวเราช่วยดูแลให้เอง ดีใจกับชนะที่ได้ครอบครัวอบอุ่นคืนมา มีเพื่อนๆดีๆอย่างน้องกวิ้นและอนาคตก็จะได้คนรักดีๆอย่างเสมอกลับมา แล้ววันนั้นชนะก็คงเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุดในโลก เรารอคอยวันนั้นนะคะ ถึงคนที่อยู่ข้างชนะจะไม่ใช่เราแต่เราก็ยินดีจริงๆที่ชนะมีความสุข ขอให้หายไวๆนะคะ เราเข้าใจแล้วล่ะค่ะว่าทำไมต้องเป็นเสมอ ไม่ใช่เสมอก็ไม่ได้จริงๆ หวังว่าพอถึงตอนนั้นเสมอก็ยังจะรอชนะอยู่ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ รักทุกคน กอดดดดดดดดด เฮ้ย ราจะจบแค่นี้ไม่ได้ เรายังไม่ได้พูดถึงน้องกวิ้นเลย น้องกวิ้นของเราาาาา สรุปแฟนน้องกวิ้นเป็นใครคะะ เราขอให้เป็นชโยแล้วกัน เรายอมทิ้งคนหล่อเลยนะคะเพื่อน้องกวิ้น แต่จากที่น้องกวิ้นพูดถึงพี่สมัยแล้ว น้องทำใจได้แล้วหรือยังไงคะ? คือมันดูปกติมาก หรือน้องเก็บอารมณ์เก่ง? อืม... รออ่านต่อไปนะคะ พาชนะกลับมาหาเรา(?) เร็วๆนะคะ เรารอค่ะ อิอิ หรือเราควรตามไปอเมริกาเพื่อแย่งชิงชนะมาเป็นของเราดี :-[
-
น้ำตาไหลอะ อ่านเรื่องใสๆเรื่องนี้แล้วร้องไห้ทุกตอนเลยหลังๆอะ :monkeysad:
จากฟ้ามืดครึ้มจนฟ้าเริ่มสว่าง มันทำให้รู้ว่าถ้าเรายังมีชีวิตเราก็ยังมีความหวังเนอะ ดีใจที่ชนะยังมีชีวิตอยู่จนได้พบกับท้องฟ้าที่สว่างสักที
ความรักที่มากเกินไปของเหมอกับนะมันอาจจะเหมือนกาแฟดำที่ทั้งขมทั้งเข้ม ถึงมันจะหอมเย้ายวนก็ตาม เพราะฉะนั้นเลยต้องเติมอะไรลงไปเจือจางบ้างเนอะ
ก็เหมือนความรักแค่รักอย่างเดียวต่อให้มากเท่าไหร่มันก็คงไม่พอให้เราอยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุข มันต้องมีความเข้าใจ เชื่อใจ
ให้อภัยกัน รวมถึงเปิดใจที่จะเรียนรู้ถึงตัวตนของกันและกันด้วย มันถึงจะไปรอดเนอะ :mew3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ นิยายของคุณไม่ใช่แค่ให้ความบันเทิงความสนุกเท่านั้น
แต่ในเหตุการณ์หลายๆอย่างในเรื่องมันยังสะกิดให้เราเห็นในสิ่งที่ชีวิตจริงได้หลงลืมไป
#ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
รอคอยไร่อ้อยของน้องนะจะเติบโตงอกงามเต็มที่ รอคอยน้องเหมอกลับมาช่วยกันแจกอ้อย :mew3:
# รักน้องนะ รักลูกเหมอ รักที่สุดคือคนเขียน
รอกินอ้อยตอนต่อไปใจจดจ่อ เพราะรู้สึกชีวิตขาดหวานไปนานมากกก กินมาม่าซะเเสบหูเเสบตา 55
:z13: :กอด1: :L1: :pig4:
-
ต่อจากนี้ขอไม่มีดราม่าแล้วได้มั้ย
แค่ที่ผ่านมาก็อิ่มมาม่าไปเป็นกองแล้ว
อ่านตอนล่าสุดแล้วรู้สึกอบอุ่น ละมุนละไมมาก
ชอบโมเมนท์พ่อลูกเข้าครัวด้วยกัน
ไม่คิดว่าป๋าจะมีโมเมนท์อย่างนี้กะเค้าด้วย
-
ดีใจจังที่ปมครอบครัวของชนะผ่านไปแล้ว
คุณป๋าน่ารักเชียว
มีโชว์เจี้ยวไข่ด้วย สงสารก็แต่พี่เพี๊ยนอดกินเลย 555
จากกันไปเพื่อให้ได้ทบทวนสิ่งต่างๆ
เมื่อกลับมาเจอกันใหม่เชื่อว่าทุกอย่างจะดีกว่าเดิม
-
น่าร้ากกกกกกกก พี่พ่ายทำไมน่ารักเยี่ยงนี้คะ :-[ :-[
อ้อยยังเยอะไม่พอนะคะ ยังไม่ถึงไร่55555 รอไร่อ้อย100เอเคอร์55555
-
จนถึงวันที่เราจะได้พบกันใหม่ รอนะรอเสมอ
-
เป็นตอนที่น่ารักมาก ชนะเจอที่ของชนะ และได้รู้ว่าทุกคนรักและต้องการชนะ เป็นตอนที่ว่าด้วยการเริ่มต้นในหลายๆอย่าง.....
ส่วนคนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้คือแม่เลี้ยงใจดีอย่างเพี้ยน ที่โดนสามีและลูกเม้น 555 ถึงจะรักแค่ไหนแต่ไข่เจียวใบนี้ป๋าไร้พ่ายทำให้ชนะและชนะก็ไม่แบ่งจ้า
-
ดีใจ น้ำตาจะไหลลล พี่พ่าย หล่อได้อีก :o8:
-
โอ๊ยยยยยย ชอบโมเม้นตอน ชนะอยู่กับป๋ามาก :impress2:
ตอนนี้เป็นตอนที่ชอบมากที่สุดตอนนึง
:กอด1:
-
ซึ้งค่ะ ชนะกลับมาเป็นเด็กน้อยอีกครั้ง เป็นคนที่ไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
กวิ้นอ่า เพื่อนกวิ้นน่ารักมากๆๆๆ ชอบเหมอตั้งแต่เรียกชะน้าาาาคำแรกเลย
ความรักที่สดใสมันกลับมาแล้ว ทุกประโยคที่พูดกันคือดีมาก เป็นมิตรภาพที่สวยงาม
รอวันพบเจอกันใหม่ วันนั้นนะคงหล่อขึ้นอีก เหมอก็คงดำขึ้นอีก 5555 ล้อเล่นนะเหมอจ๋า
คุณพ่อไร้พ่ายเท่มากพี่ เจียวไข่ยังเท่ ชอบตอนสอนลูกว่าทำให้ทำอย่างดีที่สุด กับที่สอนเรื่องความรัก
เพี้ยนน่ารัก อยากกินไข่เจียวพี่พ่าย
ขอบคุณค่ะ
-
ไร้พ่ายมาดนี้ มีให้น้องนะ
สงสารเพี้ยน 5555555
-
แค่เห็นว่าอัพตอนใหม่น้ำตาก็จะไหลแล้ว แล้วพอกดมาอ่านเท่านั้นแหละ ปริ่มมากกกกก ถือว่าทุกอย่างเริ่มลงตัวแล้ว จากกันเพื่อจะพบกันใหม่
-
น้องนะกลับมายิ้มหัวเราะได้แล้ว :katai2-1:
ไร้พ่ายอบอุ่นมากตอนนี้ว่าแล้วก็คงต้องไปอ่านไร้พ่ายหน่อย
อยากให้นะกับเหมอเจอกันเร็วๆ แบบสามเดือนผ่านไปสามปีผ่านไปไวเหมือนโกหกไรแบบนี้ :3123:
-
เรารักครอบครัวไร้พ่ายที่สุดเลย
รักแฝดสาม รักคุณป๋า รักพี่เพี้ยน
ถ้ามีรางวัลเซ็งเป็ดจะโหวตให้บ้านนี้เป็นครอบครัวตัวอย่าง : )
เราชอบฉากทำไข่เจียวอ่ะ กินใจมาก
เหมือนได้กลับไปเห็นน้องนะตอนตัวเล็กๆที่เดินตามคุณป๋าต้อยๆอีกครั้ง
เสมอดรอปไปก่อนนะตอนนี้ โดนกวิ้นกวิ้น น้องยะกับอ่องขโมยซีน
ฮาครืนตอนน้องยะกินไม่แคร์เวิลด์กับนังอ่องเสร่อเข้ามาแจมนี่แหละ
คือเราลืมนางไปแล้ว โผล่มาเซอไพรส์มาก
นี่ถ้ามีบุญทึ้งมาอีกนะ ครบทุกรสชาติ 55555555
ปล. อยากเก็บเรื่องราวดีๆทั้งไร้พ่าย และก็รักเสมอไว้มากๆค่ะ
คนเขียนมีแพลนจะทำหนังสือมั้ย ถ้าทำเราไม่พลาดแน่นอน
:L2: :L2: :L2:
-
ดีใจด้วยสำหรับความรักของชนะกับเสมอ พร้อมเริ่มใหม่กันเมื่อไหร่ก็จับมือกันไว้ให้มั่นล่ะ
นี่สงสารเพี้ยนผู้ไร้วาสนา ไม่ได้กินไข่เจียวที่คุณพ่อไร้พ่ายทำให้ไม่พอ เรื่องของตัวเองก็ยังไม่จบอีก นี่เรื่องลูกๆแซงไปหลายตอนแล้วเนี่ย 5555555555 ตอนนี้หมดห่วงเรื่องเสมอกับชนะแล้ว เหลือแต่รอลุ้นเรื่องของไร้พ่ายกับเพี้ยนว่ากว่าจะอยู่กันมาจนลูกโตเนี่ย ต้องตบตีกันไปกี่ยกแล้ว 5555555
-
อ่านตอนนี้เราร้องไห้หนักกว่าตอนนะฆ่าตัวตายอีก คือมันมีความสุขจนอยากจะร้องไห้ไปกับครอบครัวนี้ ฮือออออ
-
นะ ต้องก้าวผ่านไปได้มีแต่คนรัก
-
นี่พ่าย ตอนนี้แกแสดงความรักออกเป็นแล้วสิ รักแรกเจียวไข่เชียวนะ
ป้างี้รีบหุงข้าวรอเลยลูก
อย่าลืมเล่าเรื่องเก่าๆให้นะฟังให้หมดด้วยนะ นะจะได้รู้ว่าวิวกับครอบครัวมันวิปริตขนาดไหน ตัวนะยังไม่ได้เศษเสี้ยวของมันเลย
การรับรู้สิ่งที่ไม่ดีก็เป็นการรู้จักตัวเองกับแหล่งออริจินนะแล้วเรียนรู้ที่จะมีชีวิตให้ห่างจากสิ่งพวกนี้ ใช้ชีวิตโดยไม่ประมาท
-
สถาบันครอบครัวนี้มันยิ่งใหญ่ในความรู้สึกจริงๆ
พอได้พูดคุยกันมันก็จะทำให้เขาใจกันมากขึ้น
อ่านแล้วยิ้มตามเลยอ่ะ
ป๋าพ่ายโคตรหล่ออ่ะ โคตรแมน
ชนะคนรูปหล่อก็กล้าพูดกับป๋ามากขึ้น
สมน้ำหน้าเพี้ยนอ่ะไม่มีวาสนาจะได้กินไข่เจียวป๋า
555555555555555555555555
-
ละมุนที่สุด รู้สึกอบอุ่นตอนที่ป๋าทำอาหารกับชะน้าาาาา
-
ชนะในตอนนี้เหมือนเด็กที่รอคอยพ่อมาเติมเต็ม
และป๋าพ่ายก็พยายามทำอย่างค่อยเป็นค่อยไป
สงสารก็แต่เพี้ยน แม้แต่ไข่เจียวยังไม่มีบุญได้กิน
แต่....นางกินไข่ป๋าพ่ายมานาน ยังจะกล้าเรียกหาไข่เจียวอีกรึ :m20:
-
ืน่ารักที่สุดดด ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น ดีใจ ป.ล ตกใจำร้พ่ายทำอาหาร แต่ก็น่ารักกกก :-[
-
:pig4: :pig4:
-
พี่พ่ายมุมนี้อบอุ่นมากๆ
-
ตอนนี้เรารักทุกคนนนนนน
ชนะกลับมาแล้วดีใจมั้ยที่พบว่ามีแต่คนรักตัวเองรายล้อม
อย่ายอมถอดใจนะคราวนี้ชนะต้องชนะสมชื่อแน่ๆ
ขนาดป๋าพ่ายยังแพ้ มาปลูกไร่อ้อยเป็นเพื่อนน้องนะเลย 555
น้อง2คนเค้ามีโมเม้นกับพ่อมาหนำใจแล้ว
ต่อไปนี้น้องนะจะได้ครองคุณป๋ากว่าคนอื่นบ้างละ
(อ้อ ยกเว้นพี่เพี้ยนไว้คนเถอะนะ คนนั้นโมโหงอนขึ้นมากระโดดขี่หลังคุณป๋า จะซวยน้องนะต้องดูแลพ่อพิการอีก 555)
-
ขอนอกใจพี่เมลสามวิ แงง อยากเป็นสะใภ้บ้านนี้เหลือน้องโยใช่ไหม ขออออออออออออออออออออออออออ อยากเป็นส่วนหนึ่งของบ้านเน้ แงงง พี่พ่ายแม่ม เป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรกน้องนะก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว อ่านไปยิ้มไปทั้งน้ำตามันแบบ ฮือออ มีความสุขประหนึ่งตัวเองเข้าไปอยู่ในครอบครัวนั้นด้วย ตามไปเกาหลีไปติ่งน้องโยแปบ ต้องได้!!! ถถถถ
-
:hao3: รอวันชนะรักเหมอ ไร่อ้อยฟื้นคืนชีพ ...เหมอนี้เอาฮาตลอด
อยากให้กวิ้นมีคู่กะเค้าบ้างจุง
-
เหมอสู้ๆนะ
ตอนนี้ละมุนมากกกก เทใจให้ป๋าหมดเลย
-
พี่พ่ายละมุนมากกกกกกกก รักกก
-
ครอบครัวของชนะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นอย่างที่ควรเป็นซะทีนะ นะกับเหมอก็ห่างกันซักพักให้ใจได้พักผ่อนและพร้อมที่กลับมาพบกันอีกครั้ง(กลับมาปลูกอ้อยด้วย) ว่าแล้วก็ไปเจียวไข่กินดีก่า : 222222:
-
รอการกลับมา....
-
ดีแล้วที่ชะกับเหมอเคลียร์กันได้ ต้องยกความดีความชอบให้อิกวิ้นนกบินไม่ได้เลยต้องนั่งเครื่องมา 555555 แต่ที่แน่ๆตอนนี้อิกวิ้นมีบทบาทไม่ถูกเมิน ไม่ถูกลืม แต่ที่ถูกเมินถูกลืมคือขุ่นแม่เพี้ยน ที่ไม่มีบุญวาสนาได้กินไข่อิป๋ หมายถึงไข่เจียวนะ ไข่อันนั้นอิป๋าเราเชื่อว่าได้กินบ่อย ฮาาาาาา
-
ไร้พ่ายยยยย นายแย่งซีนชนะมาหลายตอนแล้วน้าาา 555 // ชีวิตต้องเปลี่ยนแปลงและเรียนรู้จากสิ่งที่ผิดพลาด เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น Be strong Chana.
ถ้าชีวิตนี้เหมอไม่ได้ใส่ชุดเจ้าสาวแต่งงานที่เชียงใหม่ นางคงไม่ยอม นางสวย นางมั่น 555 # เพี้ยน2ชัดๆ
-
ดีแล้วที่ชะกับเหมอเคลียร์กันได้ ต้องยกความดีความชอบให้อิกวิ้นนกบินไม่ได้เลยต้องนั่งเครื่องมา 555555 แต่ที่แน่ๆตอนนี้อิกวิ้นมีบทบาทไม่ถูกเมิน ไม่ถูกลืม แต่ที่ถูกเมินถูกลืมคือขุ่นแม่เพี้ยน ที่ไม่มีบุญวาสนาได้กินไข่อิป๋ หมายถึงไข่เจียวนะ ไข่อันนั้นอิป๋าเราเชื่อว่าได้กินบ่อย ฮาาาาาา
-
ดีแล้วที่ชะกับเหมอเคลียร์กันได้ ต้องยกความดีความชอบให้อิกวิ้นนกบินไม่ได้เลยต้องนั่งเครื่องมา 555555 แต่ที่แน่ๆตอนนี้อิกวิ้นมีบทบาทไม่ถูกเมิน ไม่ถูกลืม แต่ที่ถูกเมินถูกลืมคือขุ่นแม่เพี้ยน ที่ไม่มีบุญวาสนาได้กินไข่อิป๋ หมายถึงไข่เจียวนะ ไข่อันนั้นอิป๋าเราเชื่อว่าได้กินบ่อย ฮาาาาาา
-
อ่านตอนนี้แล้วอบอุ่นใจมาก โมเม้นที่เรารอคอย
คือโมเม้นพ่อลูก ฮือออออ
ปริ่มมากค่ะ
:mew6:
-
ดีแล้วที่ชะกับเหมอเคลียร์กันได้ ต้องยกความดีความชอบให้อิกวิ้นนกบินไม่ได้เลยต้องนั่งเครื่องมา 555555 แต่ที่แน่ๆตอนนี้อิกวิ้นมีบทบาทไม่ถูกเมิน ไม่ถูกลืม แต่ที่ถูกเมินถูกลืมคือขุ่นแม่เพี้ยน ที่ไม่มีบุญวาสนาได้กินไข่อิป๋ หมายถึงไข่เจียวนะ ไข่อันนั้นอิป๋าเราเชื่อว่าได้กินบ่อย ฮาาาาาา
-
ตอนนี้ดีมากเลยค่ะ อบอุ่นหัวใจมาก มันละมุน
ทุกคนกำลังพยายามปรับตัว ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น (เชื่ออย่างนั้น)
ชนะดูเป็นเด็กน้อยที่น่ารักมากเวลาอยู่กับไร้พ่าย
ถ้าเวลาผ่านไป เราเชื่อว่าทุกคนจะเปลี่ยนไป
อาจจะมาก น้อย แตกต่างกันไป
เราอยากให้นึกถึงตอนนี้ ตอนที่ความรู้สึกของแต่ละคนกำลังปรับเข้าหากัน
เราเชื่อว่าคงเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นหัวใจ
ใช้ความรู้สึกนี้เป็นเครื่องรักษาใจนะ
รัก.
-
ทำไมสามีของเธอน่ารักขนาดนี้ล่ะ แย่งซีนลูกเหมอของเราหมด ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
รอนะเสมอ มันอุ่นๆ นะตอนนี้
-
ตอนที่39 การจากลาที่สมเหตุสมผล ความรักของชนะกับเหมอดูเหมาะสม ไม่ฝืนที่จะเป็นเหมือนเดิม รักกันมากเหมือนเดิมแต่ต่างฝ่ายก็เว้นระยะให้กันมีที่ว่างสำหรับหายใจ ดูอบอุ่นห่างไกลก็เหมือนใกล้เพราะใจพูดกันได้ทุกเรื่อง ความรักของพ่อของครอบครัวดูอบอุ่นพอดี ทุกอย่างเหมาะสมดีงามมาก คนรัก ครอบครัวและเพื่อนรัก ปลื้มปริ่มมากค่ะ ขอบคุณนะคะ รักเสมอสนุกเพิ่มมากขึ้นๆในทุกๆตอนค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ได้สูตรการทำไข่เจียวแบบใหม่จากห๋าแระ จะลองทำดูเผื่อจะอร่อยอย่างทีีน้องนะว่า อิอิ ไม่ดราม่าแล้วเน๊อะเสียน้ำตามาเยอะแระ
-
เฮ้ออออออ
-
โอ๊ยยยย..น้ำตาจิไหล
อ่านตอนนี้ครอบครับอบอุ่น
แต่รักเพี้ยนที่สุด
หลงรักเพี้ยนแบบไม่รู้ตัว
:กอด1:
อิจฉาพ่ายอปป้า..ม่อกกก
-
โอ๊ยยยยยยยยยย
ทำไมมันอบอุ่นละมุนหอมกรุ่นขนาดนี้
อยากกินไข่(เจียว)พี่พ่ายจุง
-
:เฮ้อ: โล่งอก
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นกำลังใจชนะกับเสมอและพ่อพ่ายด้วย :กอด1:
-
พี่พ่ายตอนนี้โคตรแย่งซีนทุกคน
อยากกินไข่เจียวพี่พ่ายอีกคน
-
สดใส ดีใจจัง :katai2-1: :katai2-1:
-
:-[ อ่านตอนนี้แล้วเริ่มยิ้มออก
ฟ้าเริ่มสดใสและนะชะน้าาาาา
รักพี่พ่ายเพิ่มขึ้นอีกนิดนึง
/ว่าแล้วก็เดินไปเจียวไข่ โปะข้าวสวยกิน
-
ตอนมาม่าก็เอาน้ำตาไหลพรากทุกตอน พอถึงตอนมีความสุขก็ทำให้มีความสุขตามไปด้วย
นับถือคนเขียน แต่งสนุกจริงๆค่ะ ยกนิ้วให้เลยยยยย
รอชนะกลับมาหาเหมอ :katai2-1:
-
เราจะรอชนะ นะ รักเสมอไม่เปลี่ยน
-
เป็นตอนที่น่านักมาก รู้สึกว่าอบอุ่นกว่าตอนไหน
ได้เห็นป๋าในอีกมุม ป๋าที่ไม่เป็นคนไร้ความรู้สึก ปรบมืออออ
-
ไข่เจียวต้องอร่อยที่สุดในโลกเลยใช่ป่าวน้องนะ
รีบๆหายนะเค้าจะรอเธอกลับมา
ให้เวลา หัวใจ และความไว้เนื้อเชื่อใจเป็นยารักษานะและเหมอ
-
หนูรักป๋าพ่ายค่ะ :ling1: 55555555555
ขอให้เป็นมาม่าชามสุดท้ายด้วยเถอะ จากนี้ไปไร่อ้อยเต็มแน่ :katai5:
-
ไข่พี่พ่ายยยยย :ruready
-
ขอบคุณมากเลยนะครับคนแต่ง ชอบเรื่องนี้มากเลยยย รอตอนต่อไปครับ :mew1:
-
:mew1:
-
ปริ่มอ่ะ :monkeysad: ครอบครัวสุขสันต์ ได้อารมณ์ feel good อ่ะ นะจ๋าสู้ๆนะ ขอให้หายๆ
ส่วนเหมอ จงขาวพ่องๆ เพี้ยงๆ :call: ฮา มโนเราเหมอเท่มากนะ ผิวแทนมันวาวถึงแม้คนเขียนจะย้ำ! ว่าคล้ำแดดเพียงใดแต่ก็กลับมโนทัน อุ้ย เท่ทันที
:pig4: :กอด1: :pig4: รักนะเหมอ
-
เป็นตอนที่เราว่ามีความรักหลากหลายอารมณ์มากเลยค่ะ
1. ความรักแบบเพื่อน #กวิ้นกวิ้นนกบินไม่ได้ แสดงออกชัดเจนว่าเป็นห่วงเพื่อนมากแค่ไหน และการพูดที่ไม่แม้แต่จะถามหรือพูดถึงเหตุการณ์ที่ชนะทำลงไป น่ารักมากเลย #ทีมกวิ้นกวิ้น :110011:
2. ความรักของชนะกับเสมอ ต่างคนต่างรู้ตัวแล้วว่าผิด ชนะผิดที่โกหกปิดบังเสมอ o7 ส่วนเสมอก็ผิดสัญญาที่เคยพูดกับชนะแถมยังหลอกตัวเองและชนะเพื่อผลักไสชนะอีก แต่ key word มันอยู่ตรงนี้ “เพราะกลัวว่าเหมอจะไม่รัก กลัวว่าเหมอจะรับไม่ได้ แต่สุดท้ายเหมอก็รู้ แล้ว...มันก็พัง เราเสียใจกันทั้งคู่” ตรงที่ทั้งคู่ยอมรับว่าผิด :เฮ้อ: คราวนี้แหละ จะเป็นเวลาของการแก้ตัวของทั้งคู่ เพื่อให้ไร่อ้อยคงอยู่อย่างยั่งยืน :กอด1: #ทีมผัวเมียไร่อ้อย
3. ความรักของครอบครัว ป๋ารู้แล้วว่าผิดที่ไหน ต้องแก้ยังไง และป๋าก็พร้อมที่จะทำ นั่นเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับชนะมากเลยนะเราว่า :m4: นอกจากนั้น ชยกะชโยก็น่ารักเป็นห่วงแฝดพี่ แม้ว่าชยจะหลับไปก่อนก็ตาม :laugh: แถมแอบหยอดความรักของพี่พ่ายกะเพี้ยนด้วย #กรีดร้อง
ขอโทษนะคะที่เม้นต์ซะยาว ตั้งแต่อ่านนิยายมา เราชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยอะ อ่านไปคิดตามไปลุ้นตามไป เลยเผลอเม้นต์ซะยาว 5555
ต่อไปคงได้แต่รอลุ้นว่าความห่างไกลจะทำอะไรชนะกะเสมอได้หรือไม่ แต่เราว่าเสมอมันคงไม่มีความสุขนักกับการฝึกภาคสนามคราวนี้ เพราะใจมันคงลองไปอเมริกาแล้ว :m20:
ปล.ตอนที่ป๋าพ่านกะน้องนะอยู่ในครัว ดูดีมากกกกกกก #ทีมไร้พ่าย
-
โถ น้องเหมออออ ป้าจะรอเห็นหนูในชุดเจ้าสาวนะ แต่เจ้าบ่าวต้องเป็นชนะเท่านั้นนะเออ ไม่งั้นป้าไม่ยอม
-
:hao7: พี่พ่ายน่ารักอ่ะ :hao7:
-
นะเหมือนจะโตขึ้นแล้ว
-
ฮือออออ ไม่เคยเม้นเลย แต่จกการอ่านดราม่าอย่างต่อเนื่อง มันอดไม่ได้ คนเขียนถ่ายทอดอารมณ์ได้ดีมาก อ่านแล้วอิน ร้องไห้ตาบวม ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ แม้เสมอจะไม่ได้มีอิมเมจแบบที่เราชอบ แต่นิสัยของเสมอเป็นนิสัยที่เราชอบมาก และทำให้เราติดตามมาโดยตลอด
-
ชนะ กำลังจะได้พบความสุขที่แท้จริง(ถ้าไม่เจอนังวิวมารังควาญอีกนะ)
ไม่ใช่ความสุขแบบฝืนให้คนอื่นเห็นว่าสุข
ไร้พ่ายกำลังเรียนรู้จากกาสที่เกือบจะสูญเสียสิ่งสำคัญไป
-
ชนะน้าาาาาาาาาาฮือรักชนะ<3
-
ในที่สุดก็ตามทัน
บอกได้คำเดียวว่าหน่วงมาก
ตามอ่านมาจากไร้พ่าย ในใจก็คิดว่าไร้พ่ายจะจบยังไง
พอมาอ่านจากเรื่องนี้สงสารน้องนะมากๆๆๆๆเลย
ป๋าพ่ายใจร้ายกับน้องนะมาก ไม่ใช่เรื่องที่ให้ไปอยู่กับนังวิวนะ แต่เรื่องที่ไม่ใส่ใจดูแลนะ
แต่ดีที่ยังไม่สายเกินไป
สำหรับเสมอและชนะ อดทนอีกนิดเน้อออ(บอกตัวเอง?) เด๋วก็ได้รักกันแล้ว
ช่วงวิกฤตของเรื่อง อ่านไปร้องไห้ไป ตอนนี้ตาบวมฉึ่งเลย ยังไม่นอนตั้งแต่เมื่อคืนเพราะวางไม่ลง
-
ฮือ น้ำตาซึมตอนเจียวไข่
ดีมากพี่พ่าย ทำไมไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่แรก
แต่เห้อ ทำตอนนี้ก็ยังไม่สายนะ
นะรักพ่อมากเลย รู้สึกได้เลยว่านะรักพ่อมาก
ทุกอย่างเคลียร์แล้วเนอะนะ
ทุกอย่างที่ไม่ได้เป็นอย่างที่นะคิด
พ่อรักนะ นะไม่เคยเป็นภาระ กับเหมอก็ไปได้ดี
คราวนี้ก็แค่รักษาตัวให้หายดี แล้วกลับมานะ ชนะ :)
-
ไม่ได้เสียหลายวัน แวะมารอแล้วคะ
-
ซึ้ง น้ำตาไหล :mew6:
-
ถึงใจ ถึงอารมณ์ o13
-
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ อาจจะต้องจากลา แต่ทั้งคู่ก็ยังรักกัน
คบกันอีกครั้งเมื่อทุกคนพร้อม ทุกอย่างพร้อม มันต้องดีกว่าครั้งนี้แน่นอน
ซึ้งใจ น้ำตาไหลพรากๆ เห็นครอบครัวสุขสันต์แล้วปลื้ม :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew2: ชนะกำลังจะมีความสุขจริงๆเเล้วนะ
-
แม้เนื้อเรื่องในช่วงนี้จะดราม่ามาก แต่ภาพในหัวตอนนี้มีแต่ยะตัวเขมือบเต็มไปหมด
(บอกกง ๆ ว่าจุด ๆ นี้ เรารู้สึกเหมือนยะเป็นหนอนแก้วแก้มเต่งที่กระดึ๊บ ๆ จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งอย่างเชื่องช้าเพื่อรับสารอาหารผ่านเข้าปากไปหล่อเลี้ยงแก้มให้กลมกิ๊กอยู่ตลอดเวลาอย่างไรอย่างนั้น)
ส่วนเหมอกับนะ... คงต้องให้เวลาและบิดาช่วยเยียวยาบาดแผลของวันวานในใจนะให้หายดี
พร้อม ๆ กับที่ให้เวลาเหมอไตร่ตรองและพูดคุยกับความคิดถึงคนรักให้หนักหน่วงกว่านี้สักหน่อย เหมอคงจะจับจุดได้ว่าหากรีเทิร์นมาประกอบการไร่อ้อยร่วมกับพ่อดาวประจำใจอีกรอบเมื่อไร เหมอจะรับมือกับทั้งตัวตนของนะที่เหมอไม่เคยรู้จัก และความคาดหวังของตัวเองได้อย่างไม่มีปัญหา
ไร้พ่ายกับเพี้ยน (ในที่สุดเราก็ไปตามอ่านมาจนถึงตอนล่าสุด... เอาซี่ เพราะเสมอแท้ ๆ เลยที่ทำให้เรามีไฟในการไล่ตามอ่านเรื่องของป๋า) เป็นคู่ทุกข์คู่ยากจริง ๆ ไม่ได้สำคัญเลยว่าเพี้ยนจะเป็นอะไร หรือจะสมประกอบหรือไม่ (เดี๋ยว!! ได้ข่าวว่าเพี้ยนแค่บ๊องและบ้าอปป้าไม่ใช่เหรอ?!) แต่สิ่งที่เพี้ยนเป็น ทำให้ไร้พ่ายผ่านพ้นเรื่องราวร้าย ๆ มาได้ทุกครั้ง (หรือเพราะไร้พ่ายกลัวว่าถ้าเป็นอะไรไปก่อน เพี้ยนอาจจะขายสมบัติทั้งหมดทิ้งแล้วอุทิศตัวเป็นติ่งเกาหลีจนลูกน้อยทั้งสามตกระกำลำบาก ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
รอติดตามตอนต่อไป หวังว่านะจะผ่านช่วงเวลาอันโหดร้ายของรอยอดีตไปได้ หวังว่าป๋าพ่ายจะประคองลูกและครอบครัวให้กลับมามีความสุขได้อีกครั้ง และหวังให้ไร่อ้อยเปิดทำการใหม่เร็ว ๆ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :กอด1:
-
การถอยห่าง แบบเข้าใจกัน เพื่อที่จะก้าวไปพร้อมๆกันอย่างมั่นคงนี่โคตรดีเลย รักเสมอ รักชนะ รักทุกคนในเรื่อง รักคนแต่งด้วย
พี่พ่ายคะ ทำซึ้งนะคะ เป็นตอนที่ร้องไห้เหมือน 2 ตอนก่อนหน้าแต่ตอนนี้ร้องไห้เพราะซึ้งใจ อบอุ่นใจ โคตรดีเลยจริงๆสิน่า
-
โอ๊ย พี่พ้ายยยยยยยยยย น่ารักกกสสส์
กะลูกรักนี่เท่าไหร่เท่ากันเลยนะ แอบสงสารเพี้ยนขึ้นมาทันที5555555
-
จิ บร้าตรายยกะน้องเหมอ ไม่ชอบให้จากลาเรยทั้งในชีวิตจริงและในนิยาย สุดท้ายก้อทำได้แค่ปล่อยให้มันเป็นไป ห้ามไม่ได้
-
วันนี้รถขนอ้อยไม่หรือคะเงียบเชียว....
-
รอท่านชายนะขายอ้อย
คนงานรอกันเยอะแล้วว
อยากเก็บอ้อยเต็มที
-
วันนี้ไม่มาเหรอคะ :katai5:
-
วันนี้ชนะไม่มาหรอ : (
-
รอ..คืนนี้
แต่
นะจ๋า
เหมอจ๋า
ไม่มา
พรุ่งนี้นะเหมอจ๋า
..มา..
-
พ่อลูก อบอุ่นนน
ป๋าสงสารเพี้ยนมัน ทำให้มันกินหน่อย555 นั่นเมียเชียวนะ เดี๋ยวมันหนีไปหาผัวใหม่เหอะ5555
-
แงงง รอเหมอเหมอไม่มา แอบคิดถ รู้เลยว่าชนะรู้สึกยังไง ไอ้เหมอมันสดใส จนเราก็ติดไปด้วยเลย
-
รอฟ้าหลังฝน :กอด1: :กอด1:
-
รอเก็บอ้อย กลับมาเร็วๆนะชะน้าาาา น้องเหมอด้วย ทุกคนต้องสตรองนะจ๊ะ ผ่านจุดที่ยากที่สุดมาแล้ว
สงสารคุงเพี้ยง ไม่มีวาสนาจริงๆ :ling1:
-
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
สู้ๆ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หายไป2วันรุสึกชีวิตขาดหวาน ต้องการน้ำตาล ด่วนๆๆค่ะ
-
แงๆๆๆๆๆๆๆเมื่อไหร่จะอัพอ่ะคะ คิดถึงเหมอมากๆๆ
ติดอ่านเหมอก่อนนอนทุกคืน รักเหมอมากๆค่ะ
:mew2: :mew6: :mew1:
ปล.ไม่ได้กดดันคนเขียนนะ แค่อยากบอกว่าคิดถึง :mew1:
-
มารอนังเหมอในนี้ด้วยโคนนนนน ไปดีดดิ้นที่เฟซบุคมา ฮ่าๆๆ
-
มารอเหมอออ กับ ชะน้าาาาาาาาาาาาา ครับบบ อิอิ :impress2:
-
ตอนที่ 40
ข้าคือชายชาญ ชาติทหาร
วิญญาณแห่งนักรบไทย ศึกนี้...หรือศึกไหน
หัวใจไม่เคยหวั่นเกรง
และความรักข้า ก็คือ...ดวงใจเจ้าดวงนี้เอง
ใครหาญ มาข่มเหง ข้าเอง...จะหยุดมัน
วันเวลาล่วงเลยมาถึงกลางเดือนกุมภาพันธ์ ไอ้เหมอนั้นไม่มีเวลาแม้แต่จะนึกถึงวันวาเลนไทน์ที่คู่รักเกือบทุกคู่ในประเทศไทยให้ความสนใจ มันยังคงอยู่ในระหว่างการฝึกภาคสนามที่จังหวัดปราจีนบุรี ตอนนี้ตัวมันดำกร้านแดดยิ่งกว่าเดิม ใบหน้ามีสิวขึ้นเล็กน้อยและเกรงว่าอาจจะมีกลากเกลื้อนขึ้นตามแผ่นหลังด้วย เพราะในการฝึกนั้นไม่ได้เอื้ออำนวยให้มันสนใจความสะอาดของตัวเองเสียเท่าไหร่ แต่ที่มันรู้สึกภูมิอกภูมิใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดก็คือน้ำหนักตัวของมันลดลง ไอ้เหมอไม่ได้กินอาหารอิ่มหนำเหมือนตอนอยู่โรงเรียนหรือตอนกลับบ้าน มันมีแค่อาหารแห้งอย่างพวก มาม่า ปลากระป๋อง ปลาหมึกแห้ง เนื้อแดดเดียว และโจ๊กเป็นเสบียง แต่ละมื้อต้องกินแค่พออิ่ม เพราะเวลาพักมีไม่มากและยังต้องคำนวณให้เสบียงอาหารเพียงพอไปจนจบการฝึก ตอนกลางคืนก็จุดไฟไล่ยุงไม่ได้ เพราะมันขุดหลุมนอน การฝึกของมันจำลองเหตุการณ์ราวกับอยู่ในสนามรบจริง ต้องคอยระวังศัตรูที่อาจจะบุกมาได้แทบทุกเวลา
คืนนี้...เป็นคืนเดือนมืด บริเวณรอบตัวมืดสลัวไม่กระจ่างเหมือนวันพระจันทร์เต็มดวง แต่ท้องฟ้าสีดำสนิทนั้นเกลื่อนไปด้วยดาว ไอ้เหมอนั่งพิงหลังกับผนังดินในหลุม จับปืนไว้มั่น มันเตรียมพร้อมเสมอสำหรับการจู่โจมกะทันหันจากครูฝึก ได้ยินเสียงไอ้ชายหลุมไม่ไกลจากมันกรนเบาๆ จนนึกอยากปีนขึ้นจากหลุมตัวเองไปตบหัวมันนัก ทว่า...ดวงดาวกลับสวยเหลือเกิน สวยจนไอ้เหมอละความสนใจจากเพื่อนแล้วอดที่จะเงยหน้าขึ้นมองไม่ได้
ท้องฟ้าอีกซีกโลกคงสว่างจ้าไปด้วยแสงแดด...คงไม่มีดาวเหมือนตอนนี้...ถ้าพ่อยอดดวงใจของไอ้เหมอได้เห็นดาวที่มันกำลังมองอยู่ก็คงดี...ชนะ... ความคิดถึงถ้าหากว่าฆ่าคนได้ ตอนนี้เหมอคงตายกลางสนามรบจำลองไปนานแล้ว คิดถึงมากเหลือเกิน คิดถึงแต่ทำอะไรไม่ได้นั้นช่างทรมานหัวใจของเหมอนัก
ชนะคงบินไปอเมริกาเมื่อเดือนที่ผ่านมา...ไอ้เหมอได้แต่เดา เพราะมันอยู่ทางนี้ไม่ได้รับรู้ข่าวสารจากโลกภายนอกเลย วันๆ เอาแต่ลาดตระเวนไม่ก็บุกตะลุยปะทะข้าศึกจำลอง เมื่อหลายสัปดาห์ก่อนมันฝึกการใช้เข็มทิศและแผนที่ มาสัปดาห์นี้ได้ฝึกการซุ่มโจมตีขบวนยานยนต์ พรางหน้าเสียดำมืดจนไอ้เหมอคนสวยหมดความสวย แต่การฝึกครั้งนี้ทำให้มันกับเพื่อนๆ ฮึกเหิมกันมาก เพราะสถานการณ์เหมือนการรบจริงเสียจนบางทีไอ้ปิ๊กขวัญอ่อนประจำกลุ่มก็เกือบไม่รอด ที่ไอ้เหมอชอบที่สุดคือการฝึกยิงแบบคู่บั๊ดดี้ และการฝึกยิงในเวลากลางคืน มันชอบที่ได้ฝึกเข้าตีฝึกตั้งรับในสถานการณ์ต่างๆ ถึงอย่างนั้นบางวันก็ต้องคอยแบกไอ้ปิ๊กที่ร่างกายอ่อนแอกว่าเพื่อน มันเป็นลมแดดอยู่สองหน ต้องคอยหายาดมมาประเคนให้ ไอ้เหมอเหมือนโดเรม่อน มันจัดเตรียมของมาพร้อมทุกอย่างและยังมีเผื่อแผ่เพื่อนอีกสามคนของมันในจำนวนที่จำกัดอีกด้วย
แกร๊บ....
เสียงเหยียบกิ่งไม้หรือเสียงอะไรบางอย่างดังใกล้เข้ามา ไอ้เหมอหยุดละเมอเพ้อหาพ่อดาวประจำใจของมัน ก่อนจะกระชับปืนในมือแน่น มันค่อยๆ ยืดตัวออกจากหลุมทีละน้อย หันมองรอบบริเวณ หายใจแผ่วเบา ในขณะที่ยังได้ยินเสียงกรนของไอ้ชาย ไอ้เหมอล่ะอยากจะตบหัวมันให้ตื่นนัก เพราะตอนนี้ศัตรูคงอยู่ที่ไหนสักแห่งไม่ใกล้ไม่ไกล และคงพรางหน้าพรางตัวไม่ต่างจากไอ้เหมอและเพื่อนๆ ถ้าเป็นในสนามรบจริงไอ้ชายก็คงถูกสอยเป็นคนแรก เข้าใจว่ามันเหนื่อยอ่อนมาหลายวัน และไม่มีใครให้คิดถึงอย่างไอ้เหมอ มันจึงหลับลงอย่างง่ายดาย แต่ในสถานการณ์นี้ ไม่ปลุกคงไม่ได้ ไม่งั้นคงถูกผู้หมวดคนใดคนหนึ่งสั่งลงโทษโทษฐานอู้หลับเป็นแน่ ไอ้เหมอจึงคืบคลานออกจากหลุมของตัวเองอย่างเงียบเชียบเพื่อไปปลุกไอ้ชายให้ตื่นจะการหลับฝันดีของมัน
นะจ๋า...เป็นกำลังใจให้เหมอด้วยนะ
*****************************
เดือนกุมภาพันธ์ยังคงเป็นฤดูหนาวของประเทศอเมริกา แต่ที่ลอสแอนเจลิสนั้นบางวันก็มีฝนตกหนัก บางวันก็แดดร้อนจ้า อากาศอบอุ่นไม่หนาวถึงขั้นต้องใส่โค้ทหนาๆ หรือเฟอร์ขนสัตว์เหมือนตอนที่ชนะไปเที่ยวนิวยอร์ค
วันนี้ก็เหมือนเช่นทุกวันตลอดหนึ่งเดือนกว่าๆ ที่คุณหมออัลเบิร์ต จิตแพทย์ชาวอังกฤษ จะเดินทางมาพบปะพูดคุยกับชนะ ช่วงสามสัปดาห์แรกนั้นคุณหมอมาที่บ้านสัปดาห์ละห้าวัน วันละสามชั่วโมงเพื่อพูดคุยกับเขาและพ่อ อัลเบิร์ตเป็นจิตแพทย์ที่ดูแลชนะในช่วงที่เข้ารับบำบัดเมื่อครั้งก่อน การรักษาของเขาทำให้ชนะสบายใจ ชนะรู้สึกเหมือนกำลังได้พบเพื่อนที่สามารถคุยได้ทุกเรื่อง มากกว่าการพูดคุยระหว่างหมอกับคนไข้ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนปกติทั่วไป ไม่ได้มีการเจ็บปวดทางใจเหมือนอย่างที่ใครๆ มอง
อัลเบิร์ตนั้นเหมือนคุณลุงใจดีที่เข้าอกเข้าใจชนะแทบทุกเรื่อง ในการพบกับอัลเบิร์ตแต่ละครั้งจึงเหมือนการพูดเปิดอกกันอย่างลูกผู้ชาย ซึ่งพ่อก็จะนั่งอยู่ด้วยทุกครั้ง มาจนตอนนี้ อาการของชนะดีขึ้นมาก อัลเบิร์ตจึงลดเวลารักษาแค่สัปดาห์ละสามวันเท่านั้น แต่จิตแพทย์อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อก็ยังถือเป็นเพื่อนในต่างแดนที่แวะเวียนมาร่วมรับประทานอาหารค่ำด้วยบ่อยๆ
“นิค เป็นอย่างไรบ้างกับคอร์สเรียนถ่ายภาพของคุณ” อัลเบิร์ตเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มใจดีเช่นทุกวัน
ชนะคลี่ยิ้ม ชื่อในสมัยเรียนไฮสกูลของเขาคือ นิโคลัส ซึ่งหมายถึงชัยชนะ ตรงกับชื่อภาษาไทยของเขา แต่หลายคนมักจะเรียกว่านิคแทน “สนุกครับ แด๊ดเพิ่งซื้อเลนส์ตัวใหม่ให้ผม รอผมแป๊บนึงนะอัล ผมจะเอามาให้คุณดู”
“ครับ แล้วนี่ริชาร์ทเขาไม่อยู่ที่บ้านหรือ”
“แด๊ดอยู่ในห้องทำงานครับ กำลังคอนเฟอร์เรนซ์กับบริษัทในไทยของเรา”
อัลเบิร์ตพยักหน้ารับ ชนะจึงเดินไปหยิบกระเป๋ากล้องที่พ่อเพิ่งซื้อเลนส์ที่เขาอยากได้ให้เมื่อวาน สองสัปดาห์ได้แล้วที่คนรูปหล่อลงคอร์สเรียนถ่ายรูป หลังจากหาสิ่งที่ตัวเองสนใจเจอ เขาก็ตัดสินใจบอกพ่อทันที ซึ่งพ่อสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่ แม้ในวันที่ไปลงเรียนนั้น เขาถูกชักชวนจะช่างภาพมืออาชีพให้ไปถ่ายแบบลงปกนิตยสารก็ตาม แต่ก็เอ่ยปากปฏิเสธไป เพราะเขาสนใจที่จะถ่ายสิ่งต่างๆ มากกว่าถูกถ่ายเสียเอง ชนะชอบที่จะทำกิจกรรมอีกหลายอย่าง ซึ่งอัลเบิร์ตนั้นมักจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีเสมอ ตอนนี้เขากำลังสนใจในงานกราฟฟิค แต่งภาพ การวาดภาพสีน้ำมัน และกิจกรรมปีนเขาที่มักจะได้ออกไปกับพ่ออยู่บ่อยๆ หรือแม้แต่การตกปลาที่ต้องใช้สมาธิและความอดทน อัลเบิร์ตก็แนะนำให้ลองทำ อัลเบิร์ตบอกว่าการได้ทำสิ่งใหม่ๆ จะทำให้มองเห็นอะไรรอบตัวชัดยิ่งขึ้น
ซึ่งเขาไม่ปฏิเสธเลยว่า...มันชัดจริงๆ เสมอชัดเจนอยู่ในทุกที่ที่เขาไป หรือทุกกิจกรรมที่เขาทำ แค่เพียงได้คิดว่าจะได้ทำกิจกรรมเหล่านี้กับเสมอคนหัวเกรียน ก็มีความสุขมากเหลือเกิน บ่อยครั้งที่ความคิดถึงทำให้รู้สึกทนแทบไม่ไหว อยากเจอ...อยากเห็นหน้า อยากรู้ความเป็นไปของอีกฝ่าย แต่ชนะก็ห้ามใจตัวเองไว้ เฟซบุ๊คที่สมัครใหม่แล้วส่งคำขอเพิ่มเพื่อนไปให้เสมอก็ถูกตอบรับเรียบร้อย เพราะเฟซบุ๊คแอคเคาท์เดิมถูกเสมอบล็อคในตอนที่ผิดใจกัน ชนะจึงไม่กลับไปใช้แอคเคาท์เดิมอีก แต่เขาแน่ใจว่าเสมอตอบรับคำขอทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเป็นแอคเคาท์ใหม่ของเขา
เฟซของเสมอยังคงไร้การอัพเดท แต่ชนะก็มักจะเข้าไปส่องดูทุกวัน มองรูปเดิม สเตตัสเดิมๆ ที่เสมอเคยโพส ย้อนกลับไปตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนจนถึงปัจจุบัน เสมอก็ยังคงเป็นเสมอที่น่ารัก แม้จะห่วงเหลือเกิน...ว่าระหว่างที่ไม่เจอ จะมีใครหรืออะไร...มาทำให้เสมอเปลี่ยนใจ แต่เขาก็เลือกแล้ว เลือกที่จะรักแต่เสมอเพียงคนเดียว
“คุณกำลังคิดอะไรอยู่หรือนิค” อัลเบิร์ตเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มีเรื่องรบกวนจิตใจคุณอยู่ใช่ไหม”
ชนะพยักหน้ายอมรับ เพิ่งรู้ว่าตัวเองอยู่ในท่าจับกระเป๋ากล้อง นิ่งค้างอยู่นานพอควรแล้ว “ผมกำลังคิดถึงใครบางคน”
“ใช่คนที่คุณเล่าให้ผมฟังไหม”
“อืม” ชนะเดินกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม เปิดกระเป๋าหยิบตัวบอดี้กับเลนส์กล้องออกมา ประกอบเข้าด้วยกันแล้วยกกล้องขึ้นลองปรับโฟกัส “ผมเรียนถ่ายภาพก็เพื่ออยากถ่ายภาพที่สวยๆ ให้เขา”
“ผมรู้...คุณบอกผมแล้ว” อัลเบิร์ตยังคงยิ้ม “คุณเรียนวาดภาพก็เพื่อจะวาดภาพเขาเช่นกัน”
“อัล...เคยมีคนที่ทำให้คุณคิดถึงจนแทบบ้าไหม”
“มีสิ”
“ใครเหรอ”
“ภรรยาของผม” อัลเบิร์ตตอบด้วยรอยยิ้มกระจ่างบนใบหน้า ชนะเอียงคอเล็กน้อย รู้จักกับอัลเบิร์ตมาจนถึงวันนี้ก็เพิ่งรู้ว่าคุณหมอตรงหน้ามีภรรยาแล้ว
“แต่อัล คุณบอกว่าคุณไม่มีครอบครัว” รู้จากเหล่าพยาบาลและจากปากของอัลเบิร์ตเองว่าเขาตัวคนเดียว ดังนั้นจึงมีเวลาว่างแวะเวียนมาเยี่ยมที่บ้านชนะได้บ่อยๆ
“ใช่ ตอนนี้ผมไม่มี...แต่เมื่อก่อนผมเคยมี แอนนา ภรรยาของผม เธอเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งปอดเมื่อหลายปีก่อน”
“คุณคงเสียใจมาก” น้ำเสียงของชนะแผ่วเบา...เขารู้ว่าความสูญเสียนั้น เจ็บปวดแค่ไหน
“ตอนที่ผมรู้ว่าเธอป่วยและจะอยู่ได้อีกไม่นาน ผมเสียใจมากนิค แต่ตอนที่เธอจากไป...ผมกลับดีใจ ดีใจที่เธอจะได้เลิกทรมานกับโรคร้ายเสียที”
“คุณดีใจจริงๆ เหรออัล” ชนะถามอย่างไม่แน่ใจ จำได้ว่าในตอนที่รันจากไป เขาทรมานมากแค่ไหน ทั้งสับสนทั้งมึนงง ทั้งไม่อยากยอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริง
“ใช่นิค เพราะในระหว่างที่เธอป่วย ผมเห็นเธอทุกข์ทรมานมาตลอด เธอเจ็บปวดเพราะโรคร้าย ร่างกายซูบผอมลงทุกวัน แต่นั่นกลับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิตคู่ของพวกเรา มันเหมือนกับผมย้อนไปในวันที่ผมจีบเธอ ย้อนไปในวันที่เธอตัดสินใจรับคำขอแต่งงานจากผม ...เรามีความสุขกันมาก จนในตอนนี้ นึกถึงเธอทีไร ผมก็ยังคงมีความสุข แม้จะเสียดายที่จะไม่ได้สัมผัสเธออีกแล้ว แต่ผมรับรู้ความสุขที่เคยมีกับเธอได้ด้วยใจ”
ชนะคลี่ยิ้มตามอัลเบิร์ต ใบหน้าของเขาแต้มยิ้มอย่างที่บ่งบอกได้ว่าเขามีความสุขกับชีวิตที่ผ่านมามากจริงๆ
“ผมอยากคิดให้ได้แบบคุณนะอัล แต่ระหว่างผม...กับเธอคนนั้น ไม่ได้มีความทรงจำดีๆ ร่วมกันเลย ระหว่างผมกับเธอ มันอาจจะไม่ได้เรียกว่าความรักก็ได้ ถ้าเทียบกับของคุณแล้ว”
อัลเบิร์ตยังคงระบายยิ้มเต็มใบหน้า เขามองชนะอย่างอ่อนโยนแล้วยกมือลูบศีรษะของเด็กหนุ่มคราวลูก “ในตอนนั้นคุณยังไม่เปิดใจเล่ารายละเอียดให้ผมฟัง แต่ตอนนี้...ผมว่าคุณคงพร้อมที่จะบอกกับผมแล้ว ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ระหว่างคุณกับเธอคนนั้น”
ชนะลูบใบหน้า พยักหน้าจนแทบมองไม่เห็น วางกล้องลงบนโต๊ะกระจกอย่างเบามือแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา
“เธอเป็นลูกเลี้ยงของคนที่ให้กำเนิดผม เรามีอะไรหลายๆ อย่างที่คล้ายกันอัล เธอโดดเดี่ยวเหมือนผม... อ้างว้างเหมือนผม เรามักจะอยู่ด้วยกันเงียบๆ เธอทำในสิ่งที่เธอชอบคืออ่านหนังสือ ส่วนผมก็จะทำในสิ่งที่ผมชอบ ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่อึดอัด ...เธอเหมือนเพื่อนคนแรกของผม เป็นเพื่อนที่แม้จะพูดไม่ได้...แต่ก็เข้าใจผมหลายๆ อย่าง และหลังจากนั้นผมก็มักจะระบายเรื่องราวต่างๆ ให้เธอฟัง เธอเป็นคนดีนะอัล เธอดีกับผมมาก แม้จะอายุเท่ากัน แต่ก็ดูแลผมเหมือนผมเป็นน้องชายของเธอ แน่นอนว่าเธอเกิดก่อนผมแค่สองเดือนเท่านั้น ...ผมคิดว่าผมรักเธอนะ แต่ผมไม่รู้ว่าความรักของผมมันเป็นแบบไหน... ผมไม่เคยเข้าใจกับเรื่องนี้”
อัลเบิร์ตพยักหน้า เฝ้ามองเด็กหนุ่มที่มีแต่ความสับสนด้วยความครุ่นคิด
“ถึงอย่างนั้น...ผมก็คิดว่าผมเจอที่ของผมแล้ว เจอคนที่ต้องการผม แต่ผมกลับไม่แน่ใจว่า...มันจะใช่จริงๆ อย่างที่คิดไหม ผมลังเลมากอัล ผมบอกรักเธอแต่ผมก็ยังลังเล แม้เธอจะยิ้มรับแล้วจับมือผมไว้ แต่ผมกลับไม่มั่นใจ ตอนนั้น...ผมเริ่มที่จะไม่พอใจในตัวเธอขึ้นมา ผมอยากได้ยินเธอบอกว่ารักผม อยากได้ยินเธอบอกว่าเธอต้องการผม แต่เธอกลับพูดไม่ได้ เธอทำแค่ยิ้มไปวันๆ ...ตอนนั้นมันไม่เพียงพอเลย เพราะเธอยิ้มให้กับทุกคน ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว”
ยิ่งคิด...ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองนั้นไร้เหตุผล ชนะมีแต่ความรู้สึกผิดหนักอึ้งอยู่เต็มหัวใจ
“ผมไม่ต้องการแค่รอยยิ้ม มันไม่พอ แต่ฝาแฝดของเธอให้ผมได้ ผมไม่เคยนอนกับเธอเลยอัล มันดูยากสำหรับเราทั้งคู่ เซ็กส์เป็นเรื่องเดียวที่ผมไม่กล้าทำ... ไม่ใช่เพราะผมรู้ว่าเธอถูกพ่อข่มขืนมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่ผมรังเกียจ แต่ผมแค่...ไม่รู้จะเริ่มยังไงให้เธอไม่หวนคิดถึงเรื่องราวแย่ๆ พวกนั้น เธอ...เป็นเหมือนคนในครอบครัวที่ผมไม่อยากทำร้าย”
“นิค...คุณดื่มน้ำสักหน่อยนะ”
“ขอบคุณอัล”
น้ำเย็นทำให้ใจเย็นลงได้บ้าง หลังจากที่เรื่องราวในอดีตทำให้อารมณ์ของชนะปั่นป่วน เขาถอนหายใจ ลูบหน้าพลางเสยผมอย่างหมดท่า
“ผม...รู้สึกผิดกับเธอ ผมไม่อยากทำร้าย แต่ผมกลับเป็นคนที่ทำร้ายเธอมากที่สุดอัล ผมขอโทษที่ผมทำไม่ดีกับเธอไว้ เธอก็ให้อภัยผมอย่างง่ายดาย แม้กระทั่ง...ในวันที่ผมบอกกับเธอว่าผมไม่อยากจะอยู่แล้ว เธอก็คิดจะไปกับผมด้วย คุณก็รู้อัล...เรื่องคราวนั้น ผมรอดมาเพียงคนเดียว แต่เธอกลับจากไป... เธอจากไปเพราะคิดว่าผมจะไปกับเธอ แต่ผมกลับยังอยู่ที่นี่ ยังอยู่...และมีใครที่สำคัญมากกว่าเธอเข้ามา มันทำให้ผมคิดถึงเธอน้อยลงทุกวัน จนผมเริ่มรู้สึกผิดที่กลายเป็นแบบนี้...ผมทำร้ายเธอมากเหลือเกินอัล”
อัลเบิร์ตรับฟังด้วยใบหน้าสงบ เขาปล่อยให้เด็กหนุ่มซึมซับกับความปวดร้าว ทอดถอนหายใจอย่างอ่อนแรง แต่พอเรื่องราวที่สุมแน่นอยู่ในอกได้รับการระบาย...ชนะก็เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก เขาเก็บเรื่องนี้ไว้ ไม่เคยเล่าให้ใครได้ฟัง ไม่เคยให้ใครได้รับรู้เรื่องราวของเขากับรันที่ถูกฝังไว้
“คุณขอโทษเธอมามากพอแล้วนิค ผมคิดว่าเธอคงให้อภัยคุณแล้ว เธอยิ้มให้คุณเสมอ นั่นคงเพราะเธออยากเห็นรอยยิ้มของคุณด้วย คุณบอกว่าเธอเป็นเหมือนทั้งเพื่อนและพี่สาว เพราะฉะนั้น...ผมจะบอกเลยว่า พี่สาวของผมน่ะ แม้ว่าผมจะทำให้เธอเสียใจหรือโกรธมากแค่ไหน เธอก็ยังให้อภัยและดีกับผมเสมอมา”
“เธอจากไปทั้งๆ ที่ยังยิ้มให้กับผม ก่อนที่เราจะหมดสติไปทั้งคู่ เธอก็ยังจับมือผมไว้”
อัลเบิร์ตระบายยิ้ม มองสีหน้าอ่อนล้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าแล้วตบไหล่เบาๆ “เธอคงจะอยากจะบอกว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอจะยังอยู่ข้างคุณเสมอ เธอไม่มีวันโกรธคุณอย่างแน่นอน”
“ใช่อัล...เธอไม่เคยโกรธผมเลย ไม่ว่าผมจะทำไม่ดีกับเธอแค่ไหน ผมนอนกับน้องสาวของเธอ แต่เธอก็ยังให้อภัยผม ผมรู้ว่าเธอร้องไห้ รู้ว่าเธอเสียใจ แต่ผมกลับทำได้แค่ขอโทษ”
“เธอดีกับคุณมากจริงๆ”
ชนะพยักหน้า ก่อนริมฝีปากจะขยับยิ้มให้อัลเบิร์ตยกยิ้มตาม “เก็บเธอไว้ในความทรงจำนิค เธอเจอที่ของเธอแล้ว ที่ที่อยู่ในความทรงจำของคุณ อย่ารู้สึกผิดที่วันนี้คุณอาจจะลืมเธอไปบ้าง แต่ผมเชื่อแน่ว่า เธอคงพอใจกับที่ของเธอในตอนนี้ เธอดีกับคุณ เพราะฉะนั้นอย่าให้เธอต้องเป็นตัวร้ายทำร้ายคุณเลยนิค เธอรู้เธออาจจะเสียใจก็ได้ที่ทำให้คุณไม่มีความสุข”
“มันจะไม่เป็นไรใช่ไหมอัล...”
“ไม่เป็นไร ชีวิตของคุณยังต้องดำเนินต่อ เหมือนอย่างที่ผมก็เก็บภรรยาของผมไว้ในนี้” อัลเบิร์ตยกมือทาบกับอกซ้ายของตัวเอง “เธอจะเป็นความทรงจำที่มีค่าของผม แม้ในสักวันผมอาจจะต้องแต่งงานใหม่ มีใครที่สำคัญมากกว่าเธอ ผมอาจจะลืมเธอไปบ้าง แต่แน่ใจว่าพื้นที่ที่เธออยู่นั้น...จะไม่มีใครไปทับซ้อนแน่นอน”
“อืม...ขอบคุณอัล ขอบคุณ”
“เราเป็นเพื่อนกันนิค แม้ผมจะอายุรุ่นเดียวกับพ่อของคุณก็ตาม ฮ่าๆๆ” อัลเบิร์ตหัวเราะอารมณ์ดี ชนะจึงหัวเราะตามด้วย “เล่าเรื่องคนรักของคุณให้ผมฟังบ้างสินิค”
ชนะยิ่งหัวเราะอารมณ์ดีเมื่อนึกไปถึงคนหัวเกรียนที่ตอนนี้อาจจะตัวดำเมี่ยม สิวขึ้นหน้า หมดความน่ารักมากกว่าเดิมไปแล้วก็ได้
“เขาเป็นผู้ชายอัล เป็นทหาร มาดแมนสมชายชาตรี แต่ชอบทำตัวสะดิ้งต่อหน้าผม” ชนะอมยิ้ม “เขาชื่อเสมอ เป็นชื่อที่สมตัวมาก แม้ว่าจะชอบเอาชนะ แต่ก็ไม่ใช่คนร้ายกาจ”
“ซาเหมอ?” อัลเบิร์ตพยายามออกเสียง แต่ชนะกลับหลุดหัวเราะ
“เสมอ แต่คุณเรียกซัมเมอร์ก็ได้ เขาเคยบอกผมว่ามันเป็นชื่อที่เพี้ยนเสียงจากชื่อของเขา แต่ไม่รู้ว่าเพี้ยนท่าไหนถึงได้กลายมาเป็นซัมเมอร์”
อัลเบิร์ตหัวเราะเบาๆ “เขาคงเป็นคนอารมณ์ดีใช่ไหม เพราะเวลาคุณคิดถึงเขาทีไร จะยิ้มตลอดเลย”
“แน่นอนอัล เสมอเป็นคนอารมณ์ดี ตลกด้วย ตลกมากจนบางทีผมยังคิดว่าตัวเองอาจจะต้องหัวเราะจนสำลักน้ำลายตายเพราะเขาเข้าสักวัน แต่เวลาเขาร้องไห้...กลับน่าสงสารยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ผมเคยทำให้เขาร้องไห้ ไม่รู้กี่ครั้ง แต่เขามักจะกลับมายิ้มให้ผมเสมอ ...เสมอสมชื่อของเขาเลย ผมถึงรักเขามาก...ผมพูดจริงๆ เลยอัล มีเหตุผลเป็นร้อยๆ ข้อที่ทำให้ผมตกหลุมรักผม แต่ผมกลับไม่รู้เลยว่านอกจากหน้าตาของผมแล้ว มีตรงไหนที่ทำให้เสมอรักผมได้อีกบ้าง คุณก็รู้...ผมไม่ใช่คนดี”
“คุณเป็นคนดีในแบบของคุณ อย่ากังวลเลยนิค ผมเชื่อว่าตอนนี้ ไม่มีใครที่อยู่ใกล้คุณแล้วจะไม่หลงรัก คุณรู้ไหมว่าคุณมีเสน่ห์มาก ผู้หญิงในคอร์สเรียนถ่ายภาคเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นชอบคุณ พวกเธออยากเดทกับคุณ อยากเฟิล์ทกับคุณ มีไม่มากหรอกที่คนเอเชียจะป๊อบในหมู่สาวๆ ที่นี่”
ชนะค้อมหัวขอบคุณกับคำชมจากอัลเบิร์ต “คงเพราะคุณย่าของผมท่านเป็นคนรัซเซีย ส่วนทางแม่ คุณตาก็เป็นคนฝรั่งเศส แม้ผมจะไม่เคยเจอพวกท่าน อย่างที่คุณรู้อัล พ่อแม่ผมแยกทางกัน คุณย่าของผมก็ไม่รู้เป็นตายร้ายดีที่ไหน เพราะแด๊ดบอกผมว่าคุณย่าออกจากบ้านไปตอนที่แด๊ดยังเด็กๆ ส่วนคนที่ให้กำเนิดผมเป็นเด็กกำพร้า ที่เกิดจาก...อ่า นั่นแหละ ชาวต่างชาติกับหญิงชาวไทย แล้วปัดความรับผิดชอบจึงโยนเข้าสถานเลี้ยงเด็ก”
“นิค ไม่ว่าคุณจะเป็นใครมาจากไหน สืบเชื้อสายมาจากใครมันก็ไม่สำคัญ มันสำคัญแค่ว่าตอนนี้คุณคือนิโคลัสที่ฮอตที่สุด มีสาวๆ อยากเฟิล์ทด้วยมากที่สุด เชื่อผมเถอะ ว่าถ้าซัมเมอร์รู้จะต้องรีบบินมาหาคุณเป็นแน่”
“อ่า...คุณพูดแบบนี้ ผมยิ่งอยากให้เขารู้ไปกันใหญ่ ผมคิดถึงเขามากจริงๆ”
“เขาไม่ติดต่อมาหาคุณบ้างเลยเหรอ”
“ตอนนี้เขาฝึกอยู่น่ะอัล อีกเดือนกว่าๆ ถึงจะติดต่อเขาได้”
ได้แต่เฝ้ารอให้เวลานั้นมาถึง เพราะอยากจะรู้ว่าคนหัวเกรียนที่บอกจะขาวขึ้นนิดหนึ่งนั้น...จะขาวขึ้นจริงหรือดำลงมากแค่ไหน แต่ถึงจะขาวหรือดำลงแค่ไหน...ก็เป็นที่ถูกใจของคนรูปหล่ออยู่ดี
*******************************
-
วันแต่ละวันผ่านไปโดยที่ต่างคนต่างดำเนินชีวิตของตัวเอง ไอ้เหมอนั้นยังคงฝึกหนักและตัวดำลงทุกเมื่อเชื่อวัน ใบหน้ามันคล้ำเสียจนหนักใจว่าคลินิกเสริมความงามที่ไหนก็คงช่วยมันไม่ได้ ส่วนชนะตรงกันข้ามกับไอ้เหมอ คนรูปหล่อผิวขาวสุขภาพดี เปล่งปลั่งมีออร่าตามใจและกายที่ดี มีสาวสวยทั้งต่างชาติและเอเชียด้วยกันมาขายขนมจีบอยู่ได้ไม่ขาด แต่หล่อเลือกได้นั้นไม่มีทีท่าจะสนใจผู้หญิงคนไหน เขาตั้งอกตั้งใจกับคอร์สถ่ายรูปมาก และยังทุ่มเทให้กับการเรียนวาดภาพสีน้ำมัน ในวันหยุดสุดสัปดาห์ก็ออกไปแคมป์ปิ้งกับลุงเอ ลุงเกมและพ่อบ่อยๆ ตกปลาบ้าง ปีนเขาบ้าง หรือปั่นจักรยานท้าแสงแดดแรงจ้าของ LA แต่ในวันที่ฝนตกหนัก ก็ทำเพียงนอนดูหนังไปกับพ่อและลุงๆ บ่อยครั้งที่ได้มีโอกาสเข้าครัวช่วยพ่อทำอาหารบ่อยๆ และบ่อยครั้งที่เต็มใจศึกษางานที่บริษัทของพ่อ ชนะทำทุกอย่างได้ดีเสียจนลุงเกมที่ทั้งรักทั้งเทิดทูนอยู่แล้วกลับเป็นหนักยิ่งกว่าเดิม หลานอยากทำอะไร อยากได้อะไรไม่เคยขัด เลนส์กล้องแพงแสนแพงแค่ไหนลุงก็ควักกระเป๋าจ่ายให้ไม่มีบ่น ทั้งสีน้ำมัน และกระดาษสำหรับวาดภาพ อุปกรณ์ตัดแต่งภาพ ทำกราฟฟิคหลายอย่างที่คนรูปหล่อสนใจ ลุงเกมก็ประเคนให้จนไร้พ่ายนั้นออกปากจะเพิ่มเงินเดือนให้เพราะเกรงใจที่เพื่อนต้องเสียเงินให้กับลูกชายมากมายขนาดนี้
“ไอ้กวิ้น เน็ตบ้านมึงไม่ดีเหรอ หน้าแม่งค้างๆ เอ๋อๆ” ชนะยิ้มกริ่มมองไอ้นกบินไม่ได้ที่ตอนนี้มันกำลังคร่ำเคร่งอยู่กับการสอบไฟนอล นานๆ ทีถึงจะสไกป์หากัน กับเพื่อนก็คงมีแต่ไอ้กวิ้นที่ชนะติดต่อได้ วิมปรีประภาก็นานๆ ครั้ง เพราะสาวเจ้าเรียนหนัก แถมยังบ่นเพ้อในเฟซคิดถึงแฟนไม่ขาด กับน้องๆ และเพี้ยนนั้นเขาสไกป์คุยทุกวันอยู่แล้ว ก่อนมาที่อเมริกาก็บินไปหาชโยที่เกาหลีตามสัญญา และไปร่ำลาคุณหญิงแม่กับพี่สมัยของไอ้เหมอด้วย ยังจำได้ดีว่าครั้งนั้นที่ไป คุณหญิงเสมือนถึงกับน้ำตาซึมที่เขามาลาท่าน บอกว่าให้ส่งข่าวไปหาบ่อยๆ เขาก็ทำอย่างสม่ำเสมอ ถ่ายรูปสวยๆ นำมาทำเป็นโปสการ์ดและส่งให้คุณหญิงเสมือนและพี่สมัยไม่ขาด
“เอ๋อบ้านมึง กูกำลังใช้ความคิดเว้ย”
ไอ้กวิ้นแยกเขี้ยวขู่ไม่สมกับเป็นนก มันมองหน้าไอ้หล่อแล้วเบะปาก “มึงหล่อขึ้นอีกละ LA นี่อากาศดีมากไงวะ กูได้ยินว่าแดดแรง แต่ทำไมมึงไม่ดำ เห็นตะลอนออกไปถ่ายรูปบ่อยๆ”
“หึหึ เคล็ดลับอยู่ที่กรรมพันธุ์เว้ย” ชนะตอบอย่างอารมณ์ดี “แล้วนี่เหมอกลับเมื่อไหร่”
“กูลองไลน์ไปถามพี่หมัยแล้ว มันบอกว่าน้องมันกลับสัปดาห์หน้า”
“เฮ้ย จริงดิ ดีว่ะ” ชนะยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้น “เออไอ้กวิ้น แล้วมึงกับพี่หมัยอ่ะ เป็นไง”
“ไม่ไงหรอกมึง ก็พี่น้อง มันก็คบกับพี่สมายด์ จบ”
“เจ็บแต่จบ”
“จบแต่กูยังเจ็บไอ้สัด” ไอ้กวิ้นพูดติดตลก แม้มันจะแกล้งหัวเราะแต่ชนะรู้ดีว่าไอ้กวิ้นมันหัวเราะไม่เต็มเสียง
“มึง เอาอัลเบิร์ตมะ กูว่าใจดีพอๆ กับพี่หมัย”
“เหมือนคุโด้ ชินอิจิปะ”
“ไม่เหมือน เหมือนด็อกเตอร์อากาสะ อายุรุ่นเดียวกับพ่อกูแต่อบอุ่นมาก ภูมิใจนำเสนอเลยคนนี้ โสดนะมึง เมียตายหลายปีแล้ว หายห่วง”
“ไอ้สัดดดดดดดดดดดดด กูไม่ชอบคนแก่เว้ยยย”
ชนะหัวเราะ ยิ่งได้แกล้งไอ้กวิ้นยิ่งอารมณ์ดี “เฮ้ย มึง จริงๆ นะ อัลแม่งใจดี เท่มาก”
“มึงไม่เอาทำเมียเองเลยล่ะ ไม่ต้องยัดเยียดให้กู”
“เมียกูมีแล้วไง น้องเหมออ่ะ ที่น่ารักๆ” ชนะพูดเองก็หัวเราะเอง รู้สึกเขินตัวเองอยู่ครามครัน
“ถ้ามึงเห็นมันตอนกลับจากฝึกภาคสนาม มึงจะไม่คิดแบบนี้ไอ้หล่อ”
“ทำไมวะ”
“จำไม่ได้ไง น้องเหมอของมึงที่ไปตอนปีหนึ่ง กลับมาอย่างกับนิโกร ฮ่าๆๆ” ไอ้กวิ้นหัวเราะถูกใจที่ได้นินทาไอ้เสือเหมอเพื่อนซี้ที่ตอนนี้อาจจะจามไม่หยุด จนโดนศัตรูหาตัวเจอทั้งๆ ที่อุตส่าห์พรางกายเสียดิบดี
“เหี้ย ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งวะ”
“ไม่เชื่อมึงรอดู”
“เออ กูรออยู่ทุกวัน แม่งโคตรคิดถึงว่ะ”
“ไปเพ้อไกลๆ ตีนกูไอ้ห่า”
“หึหึ อ่านหนังสือไปเถอะมึง”
“แล้วมึงกลับเมื่อไหร่วะ”
“น่าจะสิ้นปี”
“โหวว มึงอยู่ทำบ้าอะไรนานขนาดนั้น VISA ได้เหรอ เขาไม่ไล่มึงออกประเทศรึไง”
“ถ้าเป็นมึงคงโดนไล่”
“แสรดดดดด”
ไอ้กวิ้นปิดท้ายบทสนทนาด้วยหน้าตาเอ๋อๆ ของมัน ชนะจึงไล่ให้มันไปอ่านหนังสือหาความรู้ใส่หัวเพื่อจะได้ต่อสู้กับการสอบไฟนอลที่กำลังจะมาถึงในวันพรุ่งนี้
สัปดาห์หน้า...อยากให้มาถึงเร็วๆ
************************************
การรอคอยนั้น...มันทรมาน ทว่า...เมื่อการรอคอยสิ้นสุดลง ก็ค้นพบว่ามันอาจจะคุ้มที่ได้เฝ้ารอ ชนะพบว่าตัวเขานั้นตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเฟซบุ๊คของคนหัวเกรียนที่แสนคิดถึงนั้นมีความเคลื่อนไหว เสมอคงรู้แล้วว่าเฟซบุ๊คที่เปลี่ยนชื่อกลับเป็นเหมือนเฟซเดิมว่า Na Chana นั้นเป็นใคร ถึงได้มากระหน่ำกดไลค์รูปที่เขาตระเวนถ่ายตามชายหาดต่างๆ ของ LA เป็นร้อยๆ รูป แต่มีรูปเดียวที่เสมอแสดงความคิดเห็นนั่นคือรูปที่เขาใช้ขาตั้งกล้อง กำหนดเวลาถ่าย แล้วยืนเว้นระยะห่างไปทางซ้าย กำลังมองทะเลที่หาดเวนิส พร้อมแคปชั่น
'ถ้าพื้นที่ข้างๆ มีเธออยู่ตรงนี้ด้วยกัน ก็คงดี รอ...เสมอนะ'
Only Summer: ทะเลสวย...คนก็หล่อ
Na Chana: ไม่มีทะเลไหนสวยเท่าทะเลที่ผมได้มองกับเหมอหรอก ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว...คอลหาได้ไหมครับ
Only Summer: เหมออยู่โรงเรียน แต่คอลได้...เอ่อ...เห็นหน้าแล้วอย่าตกใจนะ
Na Chana: ไม่มั่นใจเหรอครับเหมอคนสวย
Only Summer: T T ถึงจะสวยมากแต่ก็ไม่มั่นใจมากๆ เลย กลัวนะเห็นหน้าแล้วจะเปลี่ยนใจ
Na Chana: <3 ไม่หรอก :-)
เกือบสามเดือนที่ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้แชทหา ไม่มีวันใดเลยที่ชนะไม่คิดถึงคนหัวเกรียน อยากคอลหาตั้งแต่เห็นมากดไลค์ แต่ก็ยั้งใจไว้ได้ทัน เกรงว่าเสมอจะไม่ว่าง เกรงว่าเสมออาจจะกำลังคุยกับใครคนอื่น... ไม่อยากรบกวนแต่ก็คิดถึงมากเหลือเกิน ไม่รู้หรอกว่าเสมอจะยังคิดถึงเขาเหมือนอย่างที่เขาคิดถึงบ้างไหม ใจหนึ่งบอกเขาว่าเสมอต้องคิดถึงเขาแน่นอนอยู่แล้ว แต่อีกใจกลับไม่มั่นใจ
ชนะลังเล แต่นิ้วกลับกดคอลไปเรียบร้อย หัวใจเต้นเต้นรัวในระหว่างที่รอสัญญาณ รู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กเล็กๆ ที่กลัวแค่ถูกครูเรียกไปตอบคำถามหน้าชั้นเรียน ก่อนที่มันจะเต้นรัวมากขึ้นเมื่อเสมอกดรับสาย และแค่เพียงไม่นานที่ชนะจะได้เห็น...ภาพใบหน้าของคนหัวเกรียนที่มีหมอนปิดไว้เกือบครึ่ง เหลือแค่เพียงตาแป๋วๆ ให้ได้เห็น
"เหมอ เอาหมอนปิดทำไม ผมอยากเห็นหน้า"
"นะแน่ใจเหรอ...ไม่ตกใจกลัวแน่นะ" ไอ้เหมอไม่มั่นใจเลยสักนิดว่ามันจะเอาหนังหน้าหยาบๆ ของมันให้กับพ่อดาวประจำใจที่ตอนนี้มีผิวหน้าเป็นเลิศได้เห็น ความมั่นใจของมันลดเหลือศูนย์ก็ตอนที่ได้เห็นว่าอีกฝ่ายหล่อเหลายิ่งกว่าเดิมมากแค่ไหน ชนะ...พ่อหนุ่มไร่อ้อย กลายเป็นหนุ่มฮอตขวัญใจสาวๆ ตาน้ำข้าวไปเสียแล้ว
ชนะหัวเราะกับคำถามของไอ้เหมอ ยิ่งหัวเราะกลับยิ่งดูดี ยิ่งคลี่ยิ้มกลับยิ่งทำให้ไอ้เหมอหลงใหล สามเดือนที่ได้แต่กอดจูบตุ๊กตานะจ๋าเมื่อยามว่างนั้นเทียบไม่ได้เลยกับการได้สัมผัสตัวจริง
ไอ้เหมอค่อยๆ ขยับหมอนออกจากหน้า ก่อนจะเผยให้เห็นใบหน้าเต็มๆ ของมันที่สภาพดูไม่ได้จนมันก็ยังไม่อยากส่องกระจกมองตัวเอง แต่ชนะกลับมองแล้วยิ้มหวานส่งไปให้มัน
"ก็เหมือนเดิม...หรืออาจจะน่ารักกว่าเดิม ไม่เห็นน่าตกใจเลย"
"พูดจากใจดิ ไม่ยอ เหมอไม่บ้ายอ"
"แน่ใจนะว่ารับความจริงได้"
"อะ...อือ"
ไอ้เหมอตอบอย่างไม่แน่ใจ รู้อยู่แล้วว่าคนรูปหล่อของมันปากจัดมากแค่ไหน แต่ใจก็ยังอยากฟังความจริงสักครั้ง
"ดำ หน้าเป็นสิว โคตรน่าเกลียด"
"ปิดคอล!"
"เดี๋ยวๆ เหมอใจเย็นๆ" ชนะหน้าเหวอทันที ก็บอกให้พูดความจริงก็พูดแล้ว ยังไม่ถูกใจไอ้เหมอมันตรงไหนอีก "แต่ยังไงผมก็รัก น่าเกลียดยังไงก็รัก เหมออย่าเพิ่งวางเลยนะครับ"
คราวนี้ไอ้เหมอยอมสงบ ได้ยินคำว่ารักมันก็ระทวยไปทั้งใจแล้ว "เหมอล้อเล่น ไม่วางหรอก"
ชนะคลี่ยิ้ม ไอ้เหมอก็ยกยิ้มตาม "แล้วนะเป็นไงบ้าง"
"ผมสบายดี เหมอล่ะ ฝึกเป็นยังไง...เหนื่อยรึเปล่า"
"เหนื่อยมากกกกกกกก เกือบไม่รอด แต่เห็นหน้าคนที่คิดถึงแล้ว...ก็หายเหนื่อยเลย"
"ใครครับ...คนที่เหมอคิดถึง" ชนะแสร้งถาม อมยิ้มมองไอ้เหมอที่หูแดงตัดกับผิวหน้าคล้ำของมัน
"ไม่บอกได้ไหม..."
"ได้...แต่คนที่เหมอคิดถึง เขาอาจจะอยากฟัง"
เสียงนุ่มละมุนของชนะทำให้ไอ้เหมอคลี่ยิ้มกว้าง ใบหน้าใกล้เคียงกับเหมอจ๋าที่วางอยู่ข้างๆ ชนะมากขึ้นทุกที
"ชนะ"
"ครับ"
"คิดถึงนะ คิดถึงมากกกกกก ไม่มีความคิดถึงของใครมากเท่าเหมออีกแล้วในโลกนี้"
"ไม่หรอก...มีคนที่มากกว่าเหมอนะ"
"ใครอ่ะ" ไอ้เหมอถาม สีหน้ามันระแวง กลัวว่าคนรูปหล่อของมันจะตกร่องปล่องชิ้นไปกับแหม่มนมโต "บอกมาเลย"
"หึหึ ไม่รู้จริงเหรอ"
"ไม่รู้"
"คนที่ความคิดถึงมากกว่าเหมอ...ก็ผมไงครับ ผมคิดถึงเหมอมากกว่าที่เหมอคิดถึงผมเสียอีก"
"ง่าาาา ข่นบ้าาาาา"
ชนะหัวเราะ ได้ยินเสียงเพื่อนๆ อีกสามคนของไอ้เหมอทำเสียงเฮอะฮะหมั่นไส้ใส่มันไปด้วย
"เหมอ"
"จ๋า"
"ปิดเทอมมาหาผมได้ไหม"
"เหมอไม่มีตังค์" ค่าตั๋วเครื่องบินบินไปอเมริการาคาถูกบาทสองบาทเสียที่ไหน ไอ้เหมอมันอยากไปหาใจจะขาดแต่ก็ติดว่ากำลังทรัพย์ของมันไม่เอื้ออำนวย ขืนไปรบเร้าขอกับคุณหญิงแม่ที่แม้จะเห็นชนะเป็นลูกชายอีกคน มันก็คงไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสม เหตุผลแค่จะบินตามไปหาผู้ชายคงไม่เพียงพอ จะรบกวนพี่สมัยของมันก็เกรงใจ เพราะค่าบัตรเครดิตที่พี่สมัยต้องจ่ายทุกวันนี้ก็เกิดจากการรูดแบบไม่ยั้งคิดของน้องชายบังเกิดเกล้าทั้งนั้น
"ผมส่งตั๋วเครื่องบินไปให้ เหมอแค่จัดการเรื่องขอ VISA ให้เรียบร้อยก็พอ"
"เอาจริงเหรอ"
"จริงสิครับ ผมคนจริงนะ ลืมแล้วเหรอ"
ไอ้เหมอหัวเราะ มันพลิกตัวไปมา เห็นคนรูปหล่อทำหน้าเคร่งขรึมทีไร หัวใจของมันก็เต้นระรัวทุกที
"งั้น...ปิดเทอมเราเจอกันนะ"
ชนะยิ้มกว้างจนไอ้เหมออยากจะกลืนมือถือลงท้องนัก ทำไมถึงได้หล่อเหลาน่ากินอย่างนี้พ่อดาวประจำใจของมัน!
"ผมจะรอนะครับ"
"จ้ะ"
มีเรื่องให้ตั้งตารอคอยเพิ่มขึ้นอีกเรื่องแล้ว แต่การรอคอยครั้งนี้ชนะแน่ใจว่าคงจะคุ้มค่ายิ่งกว่าการรอคอยไหนๆ ในชีวิตของเขา
"แล้วเจอกันนะครับคนดีของผม"
ไอ้เหมอเขินจนตัวบิด พรมจูบลงบนหลังโทรศัพท์มือถือของตัวเองหลายๆ ที ที่มันไม่อยากจูบลงบนหน้าจอเพราะไม่อยากให้ชนะได้เห็นใบหน้าหยาบกร้านของมันในระยะประชิด เป็นปัญหาจริงๆ เชียวเรื่องหนังหน้า กลับบ้านคราวนี้มันคงขอให้คุณหญิงแม่พาไปที่คลินิกเสริมความงามเสียหน่อยแล้ว อย่างไรก่อนไปอเมริกาก็อยากที่จะดูดีขึ้นบ้าง แม้คิดว่า...อาจจะไม่ดูดีไปกว่านี้แล้วก็ตาม
ยังไงก็ขอให้ขาว ให้สิวยุบก็พอแล้ววะ!
...............................................................TBC.......................................................
แนะนำให้นังเหมอไปโมหน้าเสียใหม่ สามีนางหล่อล้ำหน้านางไปไกลแล้วววววว ขอโทษที่มาช้านะคะวันนี้ :z3: อ้อยเริ่มโตแล้ววว จะตัดขายก็เสียดายเลยยังกั๊กๆ 555555555555555555
-
:z13: :z13: :z13:
-
ซัมเมอร์น่าร๊ากกกกกกกกกกกก :mew1: ขอบคุณคนแต่งนะครับ ^^
-
ยิ้มเลย
-
อยากไปช่วยตัดอ้อย จะได้หวานๆๆ #รักเสมอ
-
จริงๆชนะควรปรึกษาหมออัลเบิตเรื่องเป็นsmด้วยนะ555
-
ร้อยไหม โบท็อกซ์เพิ่มด้วยเหมอ o18
คิดถึงชนะไร่อ้อยยยยย
-
ชนะเริ่มเพาะอ้อยแล้วใช่มะ อ่านแล้วเขิลเบย อยากจะเป็นนังเหมอ
-
ฮาาา ลั่นตรงปิดคอล
-
รอติดตามเสมออิแอลเอ 555 ซ้อมฮันนีมูนแน่งานนี้ ท่าทางคงไม่พ้นรถอ้อยคว่ำ
-
ดีใจที่วันนี้ก็มา :3123:
พาลูกเหมอไปเสริมสวยดีกว่า ฮ่าๆๆๆ
-
มันก๊าวใจมากกกกกกก
รักมากอ่ะตอนนี้ :-[ :-[
-
โอ๊ยตอนนี้น่ารักก
-
อ่านตอนนี้แล้วมันก๊าวใจจจจจจจจจ :-[
คิดถึงความละมุลของชนะและความฮาของน้องเหมอจริงๆ
อ่านๆช่วงคู่นี้เค้าหยอดกัลแล้วมันเขิลจริงๆ /บิดผ้าห่มขาด o18
เหลือแค่เหมอจะได้รับฟังความจริงเรื่องปมของชนะ แต่คนอ่านไม่ห่วงแล้ว
เชื่อว่าจากนี้จะได้กินน้ำอ้อยทุกวันแน่ๆ
#รักเสมอ#รักชนะ#รักคนแต่งที่ซู้ดดดดดด :กอด1:
-
ขอให้หมดดราม่าแล้วเถอะ ต่อไปขอความฟินแบบจัดหนัก และต่อเนื่องน่ะครับคนเขียน
-
เหมอต้องให้หญิงแม่พาไปโมหน้าใหม่น่ะจ๊ะ ทั้งสิว ทั้งดำ หมดสวยเลย :mew5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
โอ๊ยยยยย ตัวบิดตามไอ้ลูกเหมอ 55
ไม่เป็นไรลูกเหมอ เดี๋ยวป้าทุ่มทุนให้เหมอไปเข้าคอร์สเจ้าสาวก่อนไปเมกาเองงงง :hao7:
ส่วนเรื่องรันเราเคลียร์ล่ะ เราว่าเหมอต้องเข้าใจแน่ถ้านะบอก
โอ๊ยยยย ได้น้ำอ้อยมารดหัวใจหน่อยนึงล่ะ มันปลื้มอะมันปลื้ม
หลังจากกินมาม่าจนแสบทรวง
ตั้งหน้าตั้งตารอเกาะหลังลูกเหมอไปอเมริกา
#เค้าหิวอ้อยยยยย เค้าอยากกินอ้อยยยลำๆ แค่น้ำยังไม่ชื่นหัวใจพอ :hao6:
กอดคนเขียน น่ารักที่สุด ยุ่งก็ยังมา จุ๊บๆ :กอด1: :L2: :pig4: :L2:
-
ยินดีต้อนรับการกลับมาของไร่อ้อย555
-
เขินตัวบิดละเนี่ย :-[ รอเก็บอ้อยอยู่นะ อยากให้เจอกันเร็วๆแล้ว น้องเหมอจะได้กลับมาฮาเหมือนเดิมสักที :really2:
-
ขุ่นแม่ พาเหมอ ไปฉีดสิวหน่อย
จับ พอกขมิ้น อบเกลือ
ละหย่อนลงกระทะทอดเลย .. อร่อย 5555
-
ต้นอ้อยงอกแล้วจ้าาาา
ปิดเทอมคงขึ้นเต็มไร่
:-[
-
รอยยิ้มเรากลับมาแล้วหลังจากหายไปเนื่องจากอ้อยล็อตนั้นถูกตัดขายจนหมด :laugh:
วันนี้เรากลับมาอ่านไปยิ้มไปแล้ว ดีใจที่เห็นชนะมีความสุขมากขึ้นและได้ทำในสิ่งที่รักและสนใจจริงๆ ขอบคุณพี่พ่ายที่ทำให้ชนะมีวันนี้
ส่วนสาวน้อยคนสวยเสมอศรี ดีใจที่ลูกสาวรอดกลับมาจากการฝึก :m20: แม้ว่าหนังหน้าจะเยินไปบ้าง อย่าได้แคร์ค่ะลูก #สตรอง
ตอนหน้าเราจะมาดูดซับความหวานจาก #ผัวเมียไร่อ้อยคู่นี้อีกนะคะ
ปล.ขำที่ชนะจะเชียร์กวิ้นกวิ้นกะอัล :-[
ปลล.ดีใจที่เสมอจะได้ไปพรีฮันนีมูนกะชนะคนจริงที่อเมริกา :m3:
-
:pig4: :pig4:
-
เย้ๆๆๆ เสมอมาแล้ว คิดถึงเสมอ เข้ามาส่องทู๊กกกกกกกกกก วัน 5555 #เสมอจะมีวันขาวไหมเนี้ยยยยยยยย 55555 ถ้าขาวชนะคงตะลึง >< อิอิ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :-[ o18 o18 :z13: :z13:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากเป็นเสมอออออออออออออออออออออออออออ กรี๊ดดดดดด อิจแรงมาก
-
:impress2: น่าร้ากกกกกก การรอคอยจะสิ้นสุดแล้ว น้องนะเปย์จ่ายค่าตั๋ว นุ้งเหมอของป้ารีบไปโมหน้า ขัดตัวอบผิวด่วนนะลูก เพื่อสามีพี่หมัยจ่ายให้แน่นอน
-
หมอ ขยันเข้ารลินิกเสริมความงามหน่อยนะ
จะได้สูสีกะชนะบ้าง55555
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงตอนสองคนจีบกันใหม่ๆ
หูย ฟินกันไป เริ่มใหม่กันเนอะ ลืมเรื่องเก่าๆไปซะ
ตอนหน้าเหมอไปหานะแล้วยังคะ ตื่นเต้นเอ๊าะ คึคึ
-
โอ๊ยยยยย น่ารักมากกกกกกก :hao6:
ไร่อ้อยกลับมาแล้ววววว
แถมจะโกอินเตอร์ถึงเมืองนอกด้วยนาา
ชนะปากจัดตลอด แต่น่ารักสุดๆ
รักเสมอรักชนะ
รอไร่อ้อยตอนหน้านะะะ
-
จนถึงตอนนี้ก็อยากจะบอกว่านังเหมอน่าอิจฉา ร้อยอิจฉา พันอิจฉา :z3: :z3:
-
น่ารักงดงามมากเลยค่ะ ดีใจที่ชนะดีขึ้นมากๆ และยังมั่นคงกับเหมอเสมอ
เสมอน่ารัก ถึงดำไงชนะก็รักมากๆ เลยน้า อยากให้ปิดเทอมจะได้ไปเจอกันเร็วๆ เนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
รถขนอ้อยคว่ำ
กระจัดกระจายเกลื่อนเลย
ฮ่าฮ่า
:impress2:
-
น่ารักจริงๆเลยยยยย
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รอตอนหน้าาาาาาาาาาาา
รอปิดเทอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :katai4:
-
เหมอรีบเข้าคอร์สเลยอยากให้หนูสวยๆก่อนไปเจอสุดที่ร้ากกก :mew1:
-
นอกจากน้องเหมอมีความสุข
คนอ่านก้อยิ้มจิกหมอนด้วย :-[
-
ลูกเหมอๆวุฒิศักดิ์ดิคะขุ่นลูก ผีแค่ไหนก็ดูดีขึ้นได้ รอไร่อ้อยไปคว่ำที่แอลเอ
-
เอาใจช่วยชนะเร่งปลูกอ้อยยยยย!!!!
-
งือออ รอไร่อ้อยย
ชะน้าาาากับสัมเหมออออออ
จะได้เจอกันแว้ววว :impress2:
-
ชนะ พ่อหนุ่มไร่อ้อยของเจ้ ขยันหยอดซะจริงๆ แบบนี้เสมอจะไปไหนรอด :hao7:
-
เหมออาจจะโดนทาบทามเข้าฝึกของ FBI นะ อนาคตอาจจะเท่กว่าผัวเป็นร้อยเท่า 55555 ชอบตอนเหมอฝึกมาก :hao7: :hao7: :katai2-1:
-
หนุ่มแท่งอ้อยอร่อยเสมอ
-
รักเสมอจริงๆเลยค่ะ อ่านนิยายที่นักเขียนแต่งทุกเรื่องเลยชอบทุกเรื่อง อยากจะให้กำลังใจและขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้เราอ่านอย่างต่อเนื่อง เราเข้าใจว่ามันยากมากที่จะคิดเนื้อเรื่องแล้วก็ทำให้ทุกอย่างมันออกมาสนุก เลยอยากจะเม้นท์เป็นกำลังใจให้ค่ะ เพราะทุกเรื่องสนุกมากเราหลงรักทุกคนในนิยายจนบ้างทีเวลาเรานึกถึงเราก็ยิ้มออกมาคนเดียวเหมือนคนบ้าเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ :mew1: o13 :ling3:
ปล. เสมอกินกลูต้ากับขัดมะขามบ่อยๆนะจะได้ขาวขึ้น5555
-
เหมอจ๋ากับนะจ๋าทำรถขนอ้อยคว่ำอีกแล้ว หวานเหลือเกิน
-
ง่าาาา. เอาอีเหมอไปทิ้งเลย จะไปเมกาแทนนาง 5555555
-
:mew3: :mew3: :mew3:
-
เดี๋ยวแจกคอร์สฟรี 3 เดือนเลยเสมอ
-
:o8: คนงานตัดอ้อยนี่ไม่เห็นใจคนอ่านเลย น้ำตาลขึ้นอีกแล้วเนี่ย
เรารอเสมอบินไปป้อนของหวานชนะอยู่นะ :hao6:
-
น้องเหมอ รีบไปหาหมอด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ขอตังคุณหญิงแม่ไปเลเซอร์ โบท๊อก กดสิว เอาให้หล่อ กว่าจะขอวีซ่าไปเมกา หล่อพอดี :L2:
-
จะเจอกันแล้วววววววววววววววว
คิดถึงน้องนะกับน้องเหมอมากมาย
-
นังเหมอออออ โมหน้าแกงานหนักไปไหม? คลีนิคไหนกลัารับเนี่ย? 5555
-
ไม่คิดว่า ชนะจะมีอดีตแบบนี้ ขมขื่นดีแฮะ สงสารชนะมากเลย..
-
เย้ๆจะชนะกับเสมอได้เจอกันแล้ว อิจฉานังเหมอหนักมากกกกกก
-
เขินตัวแตก
ดีใจที่ได้คุยกัน
ไร่อ้อยกำลังโตอีกครั้ง หลังจากโดนตัดไปขายหมด
อยากให้เจอกันเร็วๆจัง คิดถึงโมเม้นอ้อย
-
:mew1: :mew1:
-
มาแล้วววววววว :katai2-1: เกลี่ยดินปูทางไว้รอไร่อ้อย
-
เสียน้ำตามานานวันนี้ได้ยิ้มแก้มแตกแล้ว
-
เกลียดคนจีบกันนนนนน เชอะะะ นังเหมอ ชนะกำลังจะเป็นของเราแล้วเธอกลับมาทำไม! กลับมาพร้อมกับความเพ้อเจ้อที่คงเดิมด้วยนะหล่อนน่ะ เฮ้ออออ แต่เราก็ดีใจอ่ะค่ะ ขอแค่ชนะมีความสุขจะอยู่กับใครเราก็ดีใจทั้งนั้น นี่ชนะยอมเปิดใจแล้วทุกอย่างก็คงจะค่อยๆดีขึ้น ยังไงรับพานังน้องเหมอไปหาหมอนะคะ เผื่อจะสวยขึ้นได้บ้าง 5555555
สวนน้องกวิ้นของเราาาา สรุปแฟนที่เธอพูดถึงคือชินอิจิเรอะ! เฮ้ออออ เพ้อเจ้อพอกับเราเลย 5555555 แล้วคุณหมอไม่ดีตรงไหน ใจดีจะตาย ถ้าแก่กต่ยังหล่อแบบป๋านี่ก็เอาถอะค่ะน้องกวิ้น หนุ่มใหญ่เร้าใจ :mew1:
-
หวานชื่นรื่นรมณ์
-
กลับออกมาปุ้ปหวานจนมดขึ้นเชียวนะเสมอ :katai1:
เสมอหนูต้องซื้อแพคเกจเสริมความงามขนานใหญ่นะจ้ะถึงจะเอาเสมออยู่ :hao6:
-
:really2:
-
:laugh:
-
ก็ดีนะถ้าเสมอไปlaอาจจะขาวใสเหมือนชะน้าาาาาาาาาา วิ้งวิ้ง
-
รักเสมอ....อิอิ
-
..แต่ความคิดถึงมันห้ามไม่ไหว มันคงห้ามไม่ไหว คิดถึงยังไงก็ยังคงคิดถึงเธออยู่อย่างนั้น.. ฮาา อ่านแล้วเพลงนี้ลอยมาในหัวเลย ชนะให้เหมอไปหาที่เมกาก็คงเพราะอยากให้เหมอรู้เรื่องตัวเองทุกๆอย่างสินะ เป็นการเริ่มต้นใหม่ที่มีการเปิดใจให้กันแบบนี้รับรองว่าเดี๋ยวรถอ้อยได้คว่ำเป็นตันๆแน่
-
ฝนตกขี้หมูไหลคนจัญไรมาปะกัน จริงๆเลย กรณีอิวิวกับผัวใหม่มัน นี่สิคือคำว่าวิปริตจริงๆ ปกติเราจะเห็นใจคนที่เจอปัญหามีจิตที่ไม่ปกติแต่ก็ขอดูพื้นเพก่อนแล้วกัน มากรณีวิวนี่เราไม่มีความสงสารอะไรให้นะ เพราะว่าเอาจริงๆนางก็ไม่ได้เจออะไรที่ทำให้นางต้องเป็นแบบนี้ เพี้ยนผิดที่ชนนาง แต่มันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดจากความประมาทและสะเพร่า วิวเองก็จิตมากพอที่จะแอ๊บว่าโคม่า นางรู้ทุกอย่างแล้วยังสนับสนุนให้พี่ชายฆ่าคน เรื่องไร้พ่ายไม่รัก รู้ทั้งรู้ว่าทางนั้นไม่รักแต่ก็ยังคิดจะเสนอตัว ทำทั้งๆที่รู้ ที่นางทำกับชนะ อย่าว่าแต่ลูกตัวเองเลย ทำกับคนอื่นก็ไม่แคล้วโดนขังลืมในรพบ้าแน่ๆ มาผัวใหม่นางนี่ก็สุดๆของความเลว ข่มขืนลูกสาวตัวเอง ข่มขืนเด็ก
อยากบอกชนะว่าถ้าหากว่ารันไม่อยากตายนางก็คงไม่เลือกไปกับชนะหรอกค่ะ ชีวิตน้องเขาเจอมาสารพัดขนาดจนพูดไม่ได้ การที่ชนะมาชวนกันกินยาฆ่าตัวตายแล้วนางไปด้วยก็ไม่ใช่แค่เพราะรักชนะหรอก รันอาจจะรักชนะมากๆแต่ก็ไม่ใช่แค่เพราะความรักที่มีให้ชนะอย่างเดียวที่ทำให้รันตัดสินใจไปกับชนะนะ ชีวิตรันบัดซบมากพอในจุดหนึ่งจนน้องอยากไปให้พ้น น้องพ้นความทรมาณนั้นแล้ว ได้ไปสู่ที่ๆดีแล้ว ชนะควรจะดีใจ รับและถนอมความรักของรันเอาไว้ การฆ่าตัวตายไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่การเลือกมองการตัดสินใจที่จะฆ่าตัวตายของคนใกล้ตัวในทางที่ positive ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้าย ถ้าหากว่ามันช่วยให้คนที่เหลืออยู่สามารถใช้ชีวิตต่อไปได้
เหมอไม่ต้องขาวหรอก ชนะรักเหมอที่เป็นเหมอที่เป็นเหมอแหละ จะสิวเขรอะ ดำเป็นตูดหมึกยังไงก็ไม่มีผลต่อชนะ เพราะว่าที่ชนะรักไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอกของเหมอ แต่เป็นความที่เป็นเหมอ รีบกลับมาเก็บเกี่ยวอ้อยที่ไร่เร็วๆนะ กินดีขมๆมาเยอะเกินหลายตอนแล้ว ความหวานขาดตลาด
ป.ล น้องกวิ้นขา ป้าเอาใจช่วยลูก ขนาดน้องแมว (สุดโต่ง) ยังเริ่มใหม่ได้ หนูก็สามารถเริ่มใหม่ได้ มีรักที่ดีได้เหมือนกันค่ะ เผลอๆดีกว่าด้วยซ้ำ จะได้ไม่ต้องแบ่งแฟนกับน้องชายแฟนนะลูก
-
:mew1::mew1: :mew1:
-
ยังรอ เสมอ' :impress2:
-
ไปเหมอเข้าคลีนิคเสริมความงามให้ไวเลย :laugh:
-
เหมอเอ้ยเหมอ.....น่าอิจฉาเป็นที่สุด
คุณหญิงแม่....พาน้องเหมอเข้าคอร์สเจ้าสาวด่วนเลยค่ะ
-
ไม่รู้จะเห็นใจเสมอที่อยากสวย
หรือชนะที่ไม่ได้แฟนสวยแต่อร่อย :mew2:
-
น่าสงสารเสมอจังเลยค่ะ เหมอนางเริ่มหมดสวยในขณะที่สุดหล่อของนางหล่อเอาๆ ขอให้นางกลับมาสวยเหมือนนะคะ 55555555555555555555555
-
ลงชื่อเข้างาน เตรียมตัดอ้อยค่า....เมื่อไหร่เจ้าของไร่อ้อยจะมาคะ
-
ไร่อ้อยแห้งเฉาา เพราะเจ้าไม่อยู่ ฮืออ
รดน้ำใส่ปุ๋ยดีๆนะ อ้อยขาดตลาดนานขนาดนี้ คนอ่านใกล้จะตรอมใจเต็มทน
อิจฉานังเหมอ ผัวหล่อเอาๆ ส่วนตัวเอง.... ถถถถถถ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อยากเห็นเสมอสวยจัง ฮ่าาาาาาาา
ขอให้ไปอยู่เมกากลับมาแล้วดูดีกว่าชนะเลยนะ
เกิดมาทั้งที ต้องสวยชาตินี้นะ....เสมอ!!! สู้ๆ :laugh:
-
อย่ากั๊กเลยค่ะ คนรอใจจะขาด
นี่ถึงขนาดกดรีเฟรชซ้ำอยู่ทุกๆ5นาที
คิดถึงเหมอมากๆๆๆ :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ ขออ้อยเยอะๆเลยนะ ขาดมานาน
-
เข้ามารอ อิอิ คิดถึง ซาาาา เหมอ กบ ชนะ ทุกวัน เบยยยยยย :hao5: :hao5:
-
:o8: :-[ คิดว่าตัวเองเป็นเสมออ่ะ อ่านไปเขินไป อยากให้ปิดเทอมเร็วๆ แล้วจะรีบเ
บินไปหาชนะ
-
น่ารักว่ะ อมยิ้มตลอดเลย ฮี่ๆ :impress2:
คอนเซปต์เหมอนี่ฮาตลอด ...ผิวกร้านโลก :m20: ส่วนนะ พ่อคนรูปหล่อเปิดปมสักที สงสารนะถ้าเกิดจริงคนๆนั้นต้องเข้มแข็งแค่ไหนถึงยิ้มได้ ยอมรับในสิ่งที่ทำแล้วเดินต่อ โอยยย แค่คิดก็เครียด~ :z3: แต่ก็นะในนี้มีเหมออยู่คอยเคียงข้าง สู้ตายข่า :z2:
:pig4: :กอด1: :pig4: ขอบคุณนะ
-
รักกวิ้นกวิ้นนกบินไม่ได้เพิ่มอีกคน ยินดีปกับชนะที่ปมในใจที่รู้สึกผิดต่อรันได้รับการปลดปล่อย ป๋าพ่ายชดเชยให้ลูกได้สมกับความเป็นพ่อ ไม่ต้องเสียใจกับอดีตที่เลวร้าย เหลือให้เพี้ยนจ้ดการพวกโรคจิตเป็นรายต่อไป
-
เราขอเหมาอ้อยหนึ่งไร่ อยากได้ความหวานมาล้างความเค็มของน้ำตาตอนก่อนๆซะหน่อย อิอิ
-
เหมอน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
ตอนที่ 41
ไม่ใช่แค่ชนะเท่านั้นที่นับวันรอ ไอ้เหมอก็นับวันรอคอยที่จะได้เจอกับพ่อดาวประจำใจของมันเช่นกัน หลังจากเสร็จกิจกรรมกับทางโรงเรียน นักเรียนนายร้อยเสมอ เดชาโชติกุลก็มีร้อยเอกสมัย พี่ชายแท้ๆ มารอรับเพื่อกลับบ้านในช่วงปิดเทอม ซึ่งรู้กันดีว่าปิดแค่เพียงไม่กี่สัปดาห์ ไอ้เหมอร่ำลาเพื่อนในกลุ่ม F4 เสียดิบดีพร้อมสัญญาว่าจะหาของฝากแจ่มๆ จาก LA มาฝากพวกมันแน่นอน เพราะปิดเทอมคราวนี้ไอ้เหมอขออนุญาตคุณหญิงแม่ของมันแล้วว่าจะบินลัดฟ้าไปตามหาหัวใจ เรื่องตั๋วเครื่องบินไม่ต้องเป็นห่วงเพราะชนะจัดการให้ ส่วนเรื่องพ็อคเก็ตมันนี่ระหว่างใช้ชีวิตในอเมริกาก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับไอ้เหมอเช่นกัน มันมีบัตรเครดิตของพี่สมัยที่ใช้ได้ทั่วโลก ทั้งยังมีคนรูปหล่อที่เป็นเหมือนตู้ ATM เคลื่อนที่ให้อีกด้วย
ไอ้เหมอสัญญากับไอ้ปิ๊กปรีชาว่าจะต้องหาเบอร์โทรแหม่มนมโตๆ มาฝากมันให้ได้ สัญญากับไอ้ชายว่าจะเก็บน้ำทะเลใส่ขวด เก็บทรายที่หาดเวนิสที่ไอ้ชายมันเห็นคนรูปหล่อของไอ้เหมอถ่ายรูปลงเฟซแล้วอยากสัมผัสทรายที่หาดเวนิสดูสักครั้งมาให้ แต่ไอ้เสือเหมอเชื่อว่าคนหื่นกามอย่างไอ้ชายไม่ได้กำลังมองทรายที่หาดแน่นอน เชื่อขนมกินได้เลยว่ามันมองสาวใส่บิกินนี่ที่นอนทอดตัวบนทราย ไม่สนใจความหล่อของชนะสุดที่รักของไอ้เหมอเลยสักนิด ส่วนไอ้เชษฐ์ มันบอกว่ามันไม่เอาอะไร เพราะปิดเทอมมันจะพาวิมปรีประภาแฟนสาวขึ้นเหนือไปไหว้พ่อแม่มันที่เชียงใหม่ แต่ไอ้เหมอก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไปที่ Hollywood เพื่อถ่ายรูปคู่กับคริสเตน สจ๊วตให้ไอ้เชษฐ์มันอิจฉาเล่น!
แต่ก่อนที่จะได้หาของฝากให้เพื่อนหรือทำให้เพื่อนอิจฉา ไอ้เหมอต้องขอใบผ่านทางเข้าประเทศให้ได้เสียก่อน ซึ่งมันให้พี่สมัยพี่ชายสุดที่รักของมันจัดการกรอกแบบคำร้องขอวีซ่าชั่วคราวในเว็บไซต์ (DS-160) ซึ่งพี่สมัยที่รู้ข้อมูลไอ้เหมอละเอียดยิบก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ไอ้เหมอจึงลอยลำ ไม่ต้องกรอกข้อมูลที่แม้แต่ตัวมันเองก็ยังจำไม่ได้ให้ยุ่งยาก มันแค่ทำตามที่พี่สมัยแนะนำและรอนัดสัมภาษณ์ทำวีซ่าอย่างเดียวเท่านั้น ซึ่งในระหว่างนี้ก็ตั้งใจจะขัดผิวถูหน้าให้กระจ่างใส เวลาชนะอยากสัมผัสตรงไหนจะได้ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ
วันนี้ไอ้เสือเหมอจึงเริ่มปฏิบัติการกอบกู้หน้าสวยๆ (?) ของมันกลับคืน มันตื่นแต่เช้าตรู่ ปิดปากไอ้สมคิดสี่ขาลูกน้องรู้ใจที่กำลังเห่าเสียงดังใส่ไอ้หัวเกรียนตัวดำ มีผ้าขนหนูผืนใหญ่พันใบหน้าเยี่ยงโจรซึ่งกำลังย่องเข้าสวนครัวของคุณหญิงเสมือนพร้อมกับเสียมที่หยิบมาจากโรงเก็บอุปกรณ์ทำสวนอยู่ในมือ เป้าหมายในการปล้นครั้งนี้ของไอ้เสือไม่ใช่เพชรนิลจินดา แต่กลับเป็นขมิ้นที่จะช่วยส่งเสริมให้ผิวที่กร้านแดดของมันขาวเปล่งปลั่ง แต่ด้วยขนาดตัวกำยำของมัน ขมิ้นที่มีในห้องครัวนั้นไม่เพียงพอต่อความต้องการ มันจึงบุกเข้าสวนครัว กระทำการอุกอาจ
เหมอกราบขอโทษนะคุณหญิงแม่ แต่เหมอคงต้องใช้มันทั้งสวน!
“ไอ้สมคิด แกเงียบๆ ดิวะ เดี๋ยวคนในบ้านก็ตื่นกันหมดหรอก!” เสือดุหมาเป็นวรรคเป็นเวร ส่วนไอ้สมคิดพอใช้จมูกดอมดมกลิ่นก็จำได้ว่าเป็นเจ้าของสุดที่รักของมันจึงหยุดเห่าแล้วครางหงิงๆ เข้ามาคลอเคลีย “ดีมากลูกน้อง มานี่ ตามพี่เหมอมา”
ไอ้เหมอเปิดประตูสวนครัว ไอ้สมคิดลูกน้องแสนซื่อก็เข้าไปวิ่งเล่น มันเหยียบพริกต้นเล็กที่คุณหญิงแม่คงเพิ่งปลูกลงดินไปเมื่อไม่นานมานี้ ตะลุยแปลงคะน้า เข้าไปขุดดินใต้ต้นกะเพราจนไอ้เสือลูกพี่แทบน้ำตาไหลพราก มาขโมยขมิ้นไม่พอ มันยังพาไอ้สมคิดมาทำสวนของคุณหญิงแม่เละเทะ ความผิดสองกระทงนี้จะทำให้มันมีชีวิตอยู่รอดไปถ่ายรูปคู่กับคริสเตน สจ๊วตได้อย่างไร!!!
เสือเหมอมองไอ้หมาเอ๋อที่กำลังเล่นสนุกอย่างไม่รู้ถึงหัวจิตหัวใจของลูกพี่มัน ไร้เดียงสาเสียจนจะด่าก็ด่าไม่ลง คนสวยคิดบวก รักสัตว์รักเด็กอย่างไอ้เหมอจึงได้แต่จับเสียมเดินไปยังมุมสวนที่คุณหญิงแม่ติดป้ายไว้บ่งบอกชนิดของผักสวนครัวเสียสวยงาม พลันรอยยิ้มเสือร้ายก็ผุดพรายขึ้นมุมปาก
ขมิ้นทั้งหมดต้องเป็นของเหมอ!! หึหึ!! เพื่อความสวย เพื่อพ่อดาวประจำใจ!! เหมอจะยอมทำผิดเพื่อบูชาความรัก!
เสียมในมือจ้วงแทงลงบนผืนดิน ไอ้สมคิดที่เห็นลูกพี่ของมันทำ ก็ใช้ขาหน้าช่วยตะกุย ไอ้เหมอลูบหัวไอ้สมคิดที่ให้ความร่วมมือ ไม่นานทั้งหมาทั้งเสือก็ทำสวนครัวของคุณหญิงเละไม่เป็นสวน และพนันกันได้ว่าถ้าหากคุณหญิงมาเห็นสภาพ ไอ้เสือเหมอที่ริอาจทำตัวเป็นโจรก็คงเละเช่นกัน
พอช่วงชิงขมิ้นมาไว้ทั้งหมดแล้ว ไอ้เหมอจึงรีบย่องออกจากสวนครัวอย่างเงียบเชียบ แต่ไอ้สมคิด ไอ้หมาโง่ มันดันเห่าอย่างร่าเริงพลางวิ่งลุยแปลงผักบุ้งเพื่อไล่จับแมลงปอที่กำลังบินผ่านหน้ามัน
“ไอ้สมคิ๊ดดดดดดดดดด!! หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!!” แปลงผักบุ้งกับแปลงคะน้าไอ้เหมอไม่ห่วงเท่าไหร่ ต้นพริกที่เพิ่งลงปลูกไปก็ไม่ได้อยู่ในสายตา แต่ทางที่มันกำลังวิ่งไปนั้นมีกระถางต้นลีลาวดีของท่านบิดาเรียงรายอยู่เป็นตับ ไอ้เสือจึงใส่ตีนเสือ วิ่งสี่คูณร้อยแข่งกับตีนหมาเพื่อกระโดดตะครุบตัวไอ้สมคิดที่กำลังจะชนกระถางต้นลีลาวดีได้อย่างฉิวเฉียด ทว่า...มันกลับทำเสียงดังเกินไปเสียแล้ว
“เสียงดังเอะอะอะไรกัน...” ได้ยินเสียงคุณหญิงแม่ดังแว่ว ก่อนจะเงียบเสียงไปฉับพลัน ไอ้เหมอที่กอดตัวไอ้สมคิดไว้แน่น บนไหล่มีผ้าขนหนูที่มันใช้พันหน้าย่องลงมาจากห้องถูกแปรสภาพให้เหมือนถุงย่ามใส่ขมิ้น ตาเบิกค้าง เหมือนๆ กับคุณหญิงแม่ที่ทั้งปากทั้งตานั้นตั้งค้างอย่างที่รู้ว่าคงช็อคมากขนาดไหน ก่อนเสียงแหลมจะแผดดังลั่น
“เสมอ!”
“ครับผม!” ไอ้เหมอรีบปล่อยไอ้สมคิด มันยืนตัวตรงตะเบะรับการเรียกชื่อประหนึ่งถูกผู้หมวดเรียกตอนอยู่โรงเรียน
“แก...แก...” คุณหญิงแม่พูดแทบไม่ออก หลายต่อหลายคำจุกอยู่ในอกเพราะความรู้สึกโกรธที่มากมายเกินจะบรรยายได้
“คุณหญิงแม่ ฟังเหมอก่อนนะ ไอ้สมคิดมันเป็นคนทำ” ไอ้เหมอจับสัญญาณอันตรายได้ดี แม้มันจะกล้ายืดอกรับผิดมากแค่ไหน แต่ครั้งนี้ขอให้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มันขอไม่ยอมรับ ขืนมันยอมรับ...คุณหญิงแม่ที่เหี้ยมโหดยิ่งกว่าศาลพิพากษาคงไม่ยอมลดโทษให้มันเป็นแน่!
“มันเลย มันทำ มันเปิดประตูเข้ามา เหมอเลยรีบมาห้าม คุณหญิงแม่ตีมันเลย!”
“ฉันตีแน่... คราวนี้จะเอาให้เดินไม่ได้เชียว! หนอยยย ทำมาโทษหมา! คุณพี่!! คุณพี่คะ เอาหวายมาให้น้อง!”
ไอ้เหมอตาเบิกโพลง “คุณหญิงแม่!!! ไอ้สมคิดมันบอกว่าขอแค่เคล็ดมะยมก็พอ!”
ยังจำได้ว่าแค่เคล็ดมะยม น่องของมันก็แตกจนเลือดซึม แล้วถ้าเจอหวายลงอาคม...ไอ้เหมอคงได้สิ้นชีพวางวายก่อนจะขึ้นสายการบินฟลายอิ้งทูฟินแลนด์ไปกับกัปตันรูปหล่ออย่างชนะเป็นแน่... หนุ่มไร่อ้อยกำลังคอยมันอยู่... คราวนี้ไอ้เหมอจะสู้! จะไม่ปล่อยให้ไร่อ้อยของสุดที่รักต้องเฉาเป็นแน่
“มีอะไรกันหรือคุณหญิง...อ้าว...นั่น”
ไอ้เหมอที่พักหลังมานี้แม้จะหายโกรธเคืองท่านบิดาแล้วก็ยังคงประหยัดถ้อยคำประหยัดคำกับท่านนายพลสมาน แต่ครั้งนี้มันเห็นท่านบิดาของมันเป็นยิ่งกว่าพระเจ้ามาทรงโปรด มันรีบวิ่งเข้าไปหลบข้างหลังทันที
“ไอ้เหมอ มานี่!” คุณหญิงแม่สั่งเสียงเฉียบ แต่ไอ้เหมอมันยังเกาะท่านบิดาเป็นตุ๊กแก
“ท่านบิดา คุณหญิงแม่จะตีเหมอ” พี่สมัยไปเข้าเวรยังไม่กลับ ตอนนี้จึงมีแค่ท่านบิดาเท่านั้นที่พอจะเป็นที่พึ่งได้
“นี่มันเรื่องอะไรกันคุณหญิง” เห็นไอ้เหมอตัวสั่นหน้าเจื่อนแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ท่านนายพลสมานจึงถามกับภรรยาเพื่อสืบหาสาเหตุ แล้วจะได้หาทางประนีประนอมกันต่อไป
“คุณพี่ดูสิคะ สวนครัวของน้อง!!! น้องอุตส่าห์ลงแรงทำอยู่ตั้งหลายสัปดาห์ แต่ลูกคุณพี่พังมันในวันเดียว ไอ้เหมอ มานี่ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ลงโทษแก อย่ามาเรียกฉันว่าคุณหญิงแม่!”
คุณหญิงเสมือนราวกับแม่เสือสมัยครั้งยังสาว ลืมหมดสิ้นว่าต้องทำตัวอ่อนหวานต่อหน้าสามี แม้จะอยู่ในชุดนอนกรุยกรายก็ไม่มีผลต่อการเคลื่อนไหว คุณหญิงท่านเชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้ แข็งแกร่งเสียจนบางทีท่านนายพลสมานก็ยังหวาดหวั่น การันตีด้วยตำแหน่งแชมป์ระดับประเทศแล้วก็ไม่มีอะไรต้องสงสัย ไอ้เหมอมันก็รู้ข้อมูลตรงนี้ดีจึงเกาะท่านบิดาของมันแน่นไม่ปล่อย หวังจะใช้พ่อเป็นโล่กำบัง ยามคุณหญิงแม่กระโดดเตะมา จะได้โดนท่านบิดาของมันก่อน
“คุณหญิง ผมว่าใจเย็นๆ ก่อนดีกว่า ไอ้เหมอ บอกแม่แกเร็วๆ ว่าแกเข้าไปทำอะไรในสวนครัว”
“เหมอแค่อยากได้ขมิ้น แล้วไอ้สมคิดมันก็ตามมา มันทำเละเองนะ มันเหยียบต้นพริก คะน้า ผักบุ้ง เหยียบหมดเลย แล้วทีนี้มันจะวิ่งไปชนกระถางต้นลีลาวดีของท่านบิดา เหมอก็รีบไปปกป้องเอาไว้ เพราะงั้นท่านบิดาต้องช่วยเหมอ!”
ไอ้เหมอสรุปเอาเองเสร็จสรรพ อาศัยจังหวะที่ท่านบิดาของมันกำลังงงกับสถานการณ์ ใส่เกียร์หมาวิ่งหนีคุณหญิงแม่ที่ถูกท่านบิดากันไว้ให้ ไอ้เหมอวิ่งหน้าตั้ง หอบผ้าขนหนูที่ใช้ห่อขมิ้นขึ้นมาบนห้อง มันปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา สัญญากับตัวเองว่าต่อให้ใครเคาะก็จะไม่เปิดเด็ดขาด!
เฮ้อ...คงต้องรอให้คุณหญิงแม่หายโกรธ และยิ่งกว่านั้นต้องรอให้พี่สมัยกลับมา แล้วไอ้เหมอจึงจะกล้าลงไปกราบขอโทษคุณหญิงแม่ แต่ตอนนี้ความสวยต้องมาก่อน!! ตอนนี้ได้วัตถุดิบพร้อมสรรพ ไอ้เหมอจึงเริ่มปฏิบัติการกอบกู้ความขาวที่เคยมีให้คืนดังเดิม มันอาบน้ำด้วยสถิติความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ ก่อนจะเดินโทงๆ ทั้งที่ไม่ใส่เสื้อผ้ามาหยิบขมิ้นไปล้าง ก่อนจะบดด้วยครกที่มันขโมยมาจากในครัวตั้งแต่เมื่อคืน มันบดขมิ้นในปริมาณที่มากพอสมควรแล้วก็เริ่มเอามาทาไปทั่วผิวกาย จุดที่มันทามากที่สุดก็คงจะเป็นใบหน้าที่ตอนนี้ส่องกระจกเห็นทีไรก็ทำให้หงุดหงิดใจขึ้นมาทุกที ...ทำไมถึงดูไม่ได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้!
ไอ้เหมอทาขมิ้นไปทั่วตัวจนตัวดำคล้ำแดดของมันเหลืองอร่าม ปากมันขมิบคาถาม ‘จงขาว จงขาว จงขาว’ ในใจอยู่หลายรอบ ก่อนจะตัดสินใจมานั่งเล่นคอมพิวเตอร์ ท่องโลกโซเชียล ไอ้เหมอหวังจะเจอชนะออนไลน์ เพราะถ้าหากประเทศไทยเริ่มเช้า อเมริกาก็คงเริ่มมืด และดึกดื่นค่อนคืนไอ้เหมอมั่นใจว่าชนะคงไม่ออกไปเตร็ดเตร่ถ่ายรูปแน่นอน
Only Summer: ยู้ฮูวววววววว
ชนะออนไลน์เหมือนที่ไอ้เหมอคาดไว้ มันจึงไม่รอช้า ทักแชทไปหาทันที
Na Chana: มอร์นิ่งครับ <3
Only Summer: จ้ะ มอร์นิ่งงงง มีคิสด้วยไหมอ่ะ -///-
Na Chana: :-) รีบๆ มาหาสิครับ จะมีคิสให้สามเวลาเลย
Only Summer: ง่า...
ไอ้เหมอเผลอเม้มริมฝีปาก จินตนาการไปล่วงหน้าแล้วว่ากำลังถูกริมฝีปากสวยของชนะบดขยี้ แค่คิดก็...
Na Chana: เหมอ
Only Summer: จ๋า
Na Chana: จะได้วีซ่าเมื่อไหร่
Only Summer: วันจันทร์หน้านัดสัมภาษณ์ ถ้าผ่านก็ วันศุกร์ก็น่าจะไปได้เลย
Na Chana: ต้องผ่านนะ คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว
เหมอก็คิดถึงชนะเหมือนกัน... ไอ้เหมอได้แต่รำพึงในใจ
Only Summer: อื้อ แล้วนะทำอะไรอยู่เหรอ
Na Chana: ผมรอเหมอตื่น คิดว่าที่ไทยคงเช้าแล้ว ลุ้นอยู่ว่าเช้านี้จะออนไหม
Only Summer: ทำไมไม่โทรมาอ่า เหมอตื่นตั้งนาน รอนะโทรหา
Na Chana: ก็กลัวจะกวนตอนเหมอนอน ปิดเทอมก็อยากให้พักผ่อนเยอะๆ
Only Summer: ไม่กวนเลย ได้ยินเสียงนะ เหมอก็หายเหนื่อยแล้ว นะคอลเฟซมาหาหน่อย
Na Chana: ครับที่รัก <3
Only Summer: หูยย ที่รักอะไร มั่ว <3
Na Chana: :P
ไอ้เหมอยิ้มแก้มแทบปริ ก่อนมันจะรับคอลจากชนะ โดยไม่ทันได้คิดว่าตอนนี้ตัวมันเหลืองอร่ามไปด้วยขมิ้น
“เฮ้ยยยย ไปทำอะไรมา!” คนรูปหล่อพอเห็นหน้าไอ้เหมอก็ตกใจทันที “ทำไมตัวเหลืองอย่างนั้น”
ไอ้เหมอหน้าเหวอ จะปิดกล้องก็ไม่ทันเสียแล้ว ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของพ่อดาวประจำใจที่อยู่อีกซีกโลกไอ้เหมอก็ยิ่งหน้ายุ่ง
“ตัวเหลืองเพราะใครล่ะ”
“หืม? เพราะใคร?”
“เพราะนะแหละ เหมอจะขาวเพื่อนะอ่ะ ก็เลยเอาขมิ้นมาทาตัว”
ชนะยิ่งหัวเราะเสียงดังลั่น “ฮ่าๆๆ แล้วใครบอกเหมอว่าจะขาว”
“ก็เห็นคนรีวิวครีมขมิ้นกันเยอะ มะขามก็ดีอ่ะ แต่ที่บ้านเหมอไม่ได้ปลูก แล้วครีมมันเห็นผลช้า มันจะไม่ทันไปเจอนะเอา เหมอก็เลยใช้ขมิ้นสดๆ รับรองว่าขาวชัวร์ ไม่มั่วววว”
ไอ้เหมอหาข้อมูลอย่างดีจากกูเกิ้ล ไอ้กวิ้นมันก็แนะนำให้กินกลูต้าหรือไปฉีดผิวที่คลินิก แต่ไอ้เหมอมันคนจน มันจะเอาตังค์มากมายจากไหนไปเสริมความงาม! อีกอย่าง...มันกลัวเข็ม!!!
“เสมอเอ้ย ไม่ต้องขาวก็ได้ กังวลอะไรขนาดนั้น”
“ก็นะหล่อมากอ่ะ ขาวมากด้วย แล้วเหมอจะเป็นอย่างนี้ได้ไง เหมอรู้ตัวว่าเหมอสวย แต่ความสวยของเหมอมันไม่ค่อยมีใครเห็น”
ชนะอมยิ้ม “เอามือถือไว้ตรงหน้าผากหน่อย”
“ทำไมอ่ะ” ไอ้เหมอถามอย่างงงๆ
“ผมอยากหอมหน้าผากเหมอ”
“ข่นบ้าาาาาา” แม้ไอ้เหมอมันจะกร่นว่า แต่มันก็ทำตาม แนบหน้าจอกับหน้าผากที่มีสิวขึ้นของตัวเอง ได้ยินเสียงจุ๊บผ่านลำโพงโทรศัพท์มือถือ ใบหน้ากลมเกรียนของมันก็แต้มยิ้มกว้าง
“เสมอ”
“จ๋า”
“ไม่ต้องสวยเพื่อผม รู้ไหม...เหมอน่ารักมากอยู่แล้ว ไม่ต้องเพิ่มแต่งไปกว่านี้ เท่าที่มี...มันดีที่สุดแล้วครับ”
ชนะเป็นผู้ชายที่ปากหวานมาก ไม่ว่าจะกี่วัน กี่เดือน กี่ปี ไอ้เหมอก็ยังหลงคำหวานป้อยอของคนรูปหล่อไม่เสื่อมคลาย และตอนนี้ยิ่งเป็นหนัก เพราะมันทำให้ความคิดถึงที่มี...พลุ่งพล่านอยู่ในอก อยากให้มาพูดหวานๆ ใกล้ๆ อยากได้ยินเสียงทุ้มของชนะ กระซิบอยู่ข้างๆ หู
“เหมอ ทำไมเงียบไป”
“เหมอกำลังคิดถึงคนรูปหล่อของเหมอ”
ชนะหัวเราะเบาๆ อย่างน่าฟัง ดวงหน้าหล่อเหลาก็เปล่งปลั่งน่ามอง “คนรูปหล่อของเหมอก็คิดถึงเหมอเหมือนกัน คิดถึงมากด้วย”
“เหมอมากกว่า”
“ห้ามเถียง”
“ยอมเหมอหน่อย”
“เรื่องนี้ไม่ยอม”
ไอ้เหมอมองค้อน มันวางโทรศัพท์มือถือพิงกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะโบกมือเช็คสัญญาณภาพ “ภาพชัดปะ”
ถือนานๆ ก็เมื่อย ไอ้เหมอจึงต้องหาที่วาง จึงเกรงว่าสัญญาณภาพจะไม่ดี ทว่า ชนะไม่ตอบอะไรมันเลย เอาแต่นิ่งจ้องมองเหมือนกลายเป็น ชนะ.jpg ไปเสียแล้ว
“เอ...ภาพค้างรึเปล่า” ไอ้เหมอสงสัย มันขยับเข้าใกล้แต่ก็เห็นว่าชนะหลุดยิ้ม จึงค่อยโล่งอก “ถามก็ตอบบ้าง นึกว่าหลุดไปแล้ว”
“กำลังมอง...อกเหมออยู่”
“โหยยย ทะลึ่ง มองทำไม”
“ของเคยดูด ก็มองเป็นธรรมดา...”
ไอ้เหมอใบหูแดงก่ำ มันหลบสายตาของชนะที่ทอดมองมาผ่านกล้อง “ไม่ได้น่ามองสักหน่อย ไม่อมชมพูเหมือนของคนขาวๆ หรอก”
“แต่อร่อยนะ เป็นรสชาติที่ผมชอบ ได้ชิมแล้ว...ก็อยากชิมอีกเรื่อยๆ”
“ลามก”
“ใครกันแน่ที่ลามก ไม่ใส่เสื้อผ้าเปิดกล้องคุยกันอย่างนี้”
ไอ้เหมอเถียงไม่ได้ มันจึงแก้ต่างด้วยเสียงอ้อมแอ้มว่า “ก็เหมอทาขมิ้นอ่ะ อยากขาวทุกส่วนก็ทาทุกส่วน แล้วถ้าใส่เสื้อผ้ามันก็จะติดเสื้อผ้าอ่ะดิ”
ชนะหัวเราะกับคำแก้ตัวของคนหัวเกรียน ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วผ่านลำโพงโทรศัพท์มือถือ “อยู่คนเดียวไหม”
“อืม”
“ดีแล้ว...อย่าให้ใครเห็นนะ ผมหวง”
“ไม่มีใครเห็นหรอก”
“อือ... เหมอ ขยับกล้องลงอีกนิดได้ไหม”
“ไม่ได้ ไม่ต้องมาทำหน้าลามก”
“แค่นิดเดียวเอง”
“ม่ายยยยยยย”
ชนะทำหน้าอ้อนจนไอ้เหมอเกือบใจอ่อน แต่มันก็อายเกินกว่าจะให้คนรูปหล่อเห็นมันเปลือยผ่านกล้องได้
“เสมอใจร้าย”
“ก็จะอยากเห็นทำไมเล่า มันน่าเกลียด”
“แลกกันดูก็ได้”
“เดี๋ยวๆๆ เหมอไม่ได้อยากดูเลยนะ”
“แต่ผมอยากโชว์”
“ชะน้าาาาาาา ไอ้บ้าาา!”
คราวนี้คนรูปหล่อหัวเราะเสียงดังยิ่งกว่าทุกที เห็นไอ้เหมอหูแดงหน้าแดงแล้วก็ยิ่งชอบแกล้ง “ไม่ดูหน่อยเหรอ ของผม...ใหญ่นะครับ ยาวด้วย”
“ไม่ดู ไอ้ลามก”
“ลามกตรงไหน...ผมจะให้ดู...แขน ช่วงนี้ผมออกกำลังกายกับป๋าบ่อยๆ กล้ามขึ้นเยอะเลย อุ้มเหมอได้แล้วแน่ๆ มั่นใจ”
ไอ้เหมอเบะปาก รู้ดีว่าคนรูปหล่อกำลังแกล้งมัน แต่ก็ยังดิ้นตามจนได้ “ขอให้อุ้มได้จริงๆ เถอะพ่อคุณ”
“พิสูจน์รึเปล่า ถ้าผมอุ้มได้... เรามาเป็นแฟนกันอีกครั้งไหม”
“ห้ะ?”
ไอ้เหมอตาเหลือก มันเหมือนจะหูเฝื่อนไปเอง “ไม่ได้ยินเหรอ”
“มัน...ไม่ค่อยชัด”
“งั้น...ตอนเจอกัน ผมจะบอกเหมอให้ชัดๆ อีกที”
ไอ้เหมอพยักหน้า หูแดงจนชนะรู้ว่ามันได้ยิน แต่ก็ยังแสร้งทำไม่ได้ยินไปอย่างนั้น
“เสมอ”
“หืม”
“มีอีกหลายอย่างที่ผมตั้งใจจะบอก มีอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับผมที่อยากจะเล่าให้ฟัง เพราะฉะนั้น สัญญาได้ไหมว่าต่อจากนี้ไป เราจะพูดกันตรงๆ ในทุกๆ เรื่อง ถ้าอะไรในตัวผมที่เหมอรับไม่ได้และอึดอัดใจกับมัน...อย่าเก็บเอาไว้ บอกให้ผมรู้ด้วย ผมไม่อยากทำให้เหมอต้องทุกข์ใจอีก”
ไอ้เหมอพยักหน้าช้าๆ “เหมอสัญญา เหมอจะไม่ผิดสัญญาอีกแล้ว”
“ขอบคุณนะครับ”
“แล้วพูดตรงๆ นี่พูดยังไงอ่า” ไอ้เหมอยิ้มกว้างถาม คนรูปหล่อก็ยิ้มตอบกลับมาเหมือนกัน
“ก็...รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ แล้ว...อยากมีเซ็กส์ด้วย...ผมก็จะขอตรงๆ”
“เดี๋ยวๆ ไอ้อันหลังไม่ต้องตรงก็ได้”
“อ้าว เหรอ”
“รู้สึกตั้งแต่ไปอเมริกาจะมาสายหื่นสายตลกนะเรา”
“ไม่อยากเครียด เดี๋ยวหน้าไปก่อนอายุแบบเหมอก็ยุ่งกันพอดี”
ไอ้เหมอแยกเขี้ยว นอกจากจะหล่อขึ้น หื่นขึ้น ตลกขึ้นแล้ว ยังปากจัดมากอีกด้วย “เออ! เหมอมันแก่ อยากมีแฟนแก่ไหมล่ะ”
“ข้ามขั้นแฟนเป็นเมียเลยได้ไหม”
“ใจร้อนเกิ๊น”
-
“ป๋าบอกว่าคนเราแก่ลงทุกวัน อยากทำอะไรก็รีบทำ เมื่อวานผมกับป๋าก็เลยไปดิสนีย์แลนด์กันมา ได้ถ่ายรูปกับมิคกี้ มินนี่ด้วย ไว้มาถึงผมจะเอารูปให้ดู แล้วเหมอจะต้องขอร้องให้ผมพาไปแน่ๆ”
ชนะเล่าอย่างอารมณ์ดี แต่ไอ้เหมอตกใจแทบตกเก้าอี้ นึกภาพคุณพ่อไร้พ่ายกับพ่อดาวประจำใจของมันเดินเที่ยวดิสนีย์แลนด์ไม่ออก ทั้งยังถ่ายรูปกันอีก ไอ้เหมอสะพรึงกับความมุ้งมิ้งเหล่านี้มาก คุณพ่อไร้พ่ายที่เคารพรักนั้นกินอะไรผิดสำแดงเข้าไปหรือเปล่า!
“ไปกันสองคนจริงๆ เหรอ”
“อืม ตอนเด็กๆ ผมอยากไปกับป๋ามากเลย พอบอกป๋า ป๋าก็พาไปทันที ความจริงอัลเบิร์ตเขาจะไปกับพวกผมด้วย แต่ดันติดงาน”
ไอ้เหมอยิ้มกว้างทันที เพราะคนรูปหล่อของมันมีความสุขมากเหลือเกิน “เหมอดีใจจังที่เห็นนะดีกับป๋าแล้ว”
“ผมก็ดีใจ ป๋าบอกว่าชอบเหมอด้วยนะ”
“ไม่จริงอ่ะ”
“จริงๆ นะเหมอ ถามกับป๋าเองเลยไหม ป๋าอยู่ในห้องทำงานชั้นล่าง ที่จริงตอนที่กำลังเข้าครัวช่วยป๋าทำกับข้าว เราก็คุยเรื่องเหมอกันด้วย”
คนหัวเกรียนยิ่งสะพรึงเมื่อได้ยินว่าไร้พ่ายกำลังทำกับข้าว นี่มัน...พายุจะไม่ถล่มที่ LA ใช่ไหม!!
“เหมอเชื่อแล้วจ้า แล้วนี่นะอยู่ในห้องนอนเหรอ”
“อือ อยู่กับเหมอจ๋า” ชนะแพลนกล้องให้ไอ้เหมอได้เห็นไอ้เหมอจ๋าที่กำลังยิ้มแป้นแล้นอยู่บนอกของชนะ
“ง่า...อิจฉาไอ้เหมอจ๋า ได้นอนบนอกของนะด้วย”
ชนะอมยิ้ม ยกไอ้เหมอจ๋าขึ้นจูบจนไอ้เหมอตัวจริงกรีดร้องหนักด้วยความอิจฉาที่เพิ่มทวีคูณ “อิจฉามากกว่าเดิมไหม”
“มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“งั้น...รีบๆ มานะ ผมอยากลบความอิจฉาให้เหมอใจจะขาดอยู่แล้ว”
ไอ้เหมออยากหายตัวไป LA เสียเดี๋ยวนั้น มันกลุ้มหนักเพราะอ้อยที่แสนหวานของชนะทำพิษเสียแล้ว... เสือเหมอกำลังถูกความคิดถึง ความโหยหาในสัมผัสของชนะ ทำร้ายแทบขาดใจ ราวกับคนติดเหล้า...กำลังลงแดง แต่ไอ้เหมอคิดว่า...อาการหลงแดงเพราะติดชนะของมัน...หนักยิ่งกว่า!
“นะ”
“หืม”
“ถ้าอุ้มไหว...จะยอมเป็นแฟนด้วยอีกครั้งก็ได้นะ”
ไอ้เหมอพูดรัวเร็ว ลิ้นแทบพันกัน หูของมันแดงก่ำ แก้มของมันก็สุกเสียจนดำไหม้ มันหลบสายตาของชนะที่กำลังมองมาอย่างอ่อนหวาน ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้ม ดวงตาหลังแว่นกรอบดำพราวระยับ
“ไหนใครบอกไม่ได้ยิน”
“ง่า...”
“แล้ว...ถ้าอุ้มครั้งแรกไม่ไหว มีโอกาสให้แก้ตัวไหมครับ”
ไอ้เหมอทำทีลังเล ทั้งๆ ที่ในใจของมันมีคำตอบเตรียมไว้พร้อมแล้ว “ให้แก้ตัว...จนกว่าจะอุ้มไหวอ่ะ”
“น่ารักกว่านี้...ไม่มีในโลกแล้วเนอะ” ชนะยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่บอกได้ว่าเจ้าตัวกำลังมีความสุขที่สุดในโลก...ซึ่งเป็นในโลกที่ไม่มีใครน่ารักไปมากกว่าเสมออีกแล้ว “เหมอจ๋า”
“จ๋า”
“ร้องเพลงกล่อมหน่อยได้ไหม ผมจะนอนแล้ว...”
“ได้สิ เดี๋ยวเหมอเลือกเพลงก่อนนะ”
ชนะพยักหน้า ตั้งตาตั้งตารอคอยบทเพลงจากไอ้เหมอที่เมื่อหลายเดือนก่อนนั้นได้ยินเกือบทุกวันเพราะไอ้หัวเกรียนมันร้องกล่อมนอนเกือบทุกคืน
“คิดถึงเมื่อก่อน...ผมมีความสุขมากเลยที่ได้คุยกับเหมอทุกวัน”
“เหมอก็มีความสุข แต่หลังจากนี้ เหมอจะทำให้นะมีความสุขมากกว่าตอนนั้นเป็นร้อยๆ เท่าเลย เหมอก็คนจริงนะ”
“อืม” ชนะคลี่ยิ้ม ทอดมองไอ้เหมออย่างอ่อนโยน “แล้วจะร้องเพลงอะไรให้ผมฟัง”
“นะอาจจะยังไม่เคยฟัง แต่กลับบ้านมาได้ยินคุณหญิงแม่เปิดฟังทุกวันเลยล่ะ เพราะด้วยนะ”
“หืม...ใช่เพลงที่ผมเห็นคุณหญิงแม่แชร์มาบ่อยๆ รึเปล่า”
“ใช่แล้ว... ไม่รู้ว่าโพสรอใครที่ไหน ฮ่าๆๆ” ไอ้เหมอที่มีความผิดติดตัวตั้งสองคดีก็ยังกล้านินทาคุณหญิงแม่ให้คนรูปหล่อของมันฟัง “แต่เหมอได้ยินบ่อยจนร้องได้แล้ว นะตั้งใจฟังนะ”
“ครับ”
ไอ้เหมอคลี่ยิ้ม ยกนิ้วลูบหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างเผลอตัว เพราะหวังจะสัมผัสผิวแก้มของคนรูปหล่อ แต่มันก็สัมผัสได้แค่ความเย็นของหน้าจอเครื่องมือสื่อสารเท่านั้น
‘จะสักกี่ปี ให้รอรอพี่ก็รอได้ ขอเพียงอย่าเผลอ อย่าเปลี่ยนใจ เอาหัวใจไปให้ใครขอร้อง
อดทนตั้งนาน รอสุขดังฝันเป็นคู่ครอง เพราะความรักที่คอยหมายปอง พ่อเนื้อทอง...ของฉัน
จะสักกี่ปี ให้รอตรงนี้ก็รอไหว ก็รอมาแล้วตั้งมากมาย จะรอเรื่อยไป ให้เธอสงสาร
โปรดจงเห็นใจ อย่าตัดเยื่อใย มีต่อกัน เพราะความรักที่คงมั่น ไม่ผันไม่แปร แม้สักนาที
รักเธอไม่คลาย สุดหัวใจ สุดหัวใจ จะหลับตานอนครั้งใด ยังส่งใจไปหาทุกที่
รักเธอไม่คลาย สุดหัวใจเปี่ยมล้นข้ามปี นะจ๋า นะฟังให้ดี รักที่มีให้นะผู้เดียว’
ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม ทอดสะพานสำเร็จแล้ว ชนะก็ยิ้มกว้าง หัวเราะไปกับเพลงเสี่ยวจากไอ้เหมอ
‘จะสักกี่ปี จะรอ รอพี่จนหมดลม จะรอความรักมาชื่นชม รอแม้นานนมก็ยังแน่นเหนียว
ไม่เคยสนใจ ชายอื่นคนไหนไม่แลเหลียว รักแต่นะด้วยใจเด็ดเดี่ยว รักคนเดียวเหมอจึงต้องรอ’
“เขินอ่ะ” ไอ้เหมอร้องจบมันก็บิดตัวทำสะดิ้งจนคนรูปหล่อที่ยิ้มหวานมาให้ต้องหัวเราะขึ้นอีกครั้ง
“เพลงเพราะจังเลย นะหลับฝันดีแล้วล่ะ”
“อื้อ”
“เหมอ”
“จ๋า”
“ตอบให้ชื่นใจหน่อยได้ไหม”
“อะไรอ่า”
“รักผมรึเปล่า”
ไอ้เหมอหลบตา ก้มหน้าแต่ลอบยิ้ม จะให้ตอบกลับไปอย่างรวดเร็วก็จะขาดความเป็นกุลสตรีที่มันคิดว่าตัวมันมีอยู่เปี่ยมล้น แต่พอได้ยินเสียงเว้าวอนที่เรียกร้องมาจากคนรูปหล่อ ไอ้เหมอก็ระทวยไปหมด “รักไหม...รักผมเหมือนเดิมได้ไหม”
“นะ...เหมอจะรักเหมือนเดิมได้ยังไง” สีหน้าของชนะหงอยลง แต่ไอ้เหมอยังคงยิ้มกว้าง “ต้องรักมากกว่าเดิมสิ รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้วชนะ ชื่นใจไหมครับ”
“อื้ม”
“นะบอกเหมอบ้างสิ”
ชนะยักคิ้วมาให้ อมยิ้มไม่ยอมต่อความใดๆ จนไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่ “อยากบอกตอนที่เหมอมาอยู่ตรงหน้ามากกว่า บอกตอนนี้...มันกอดจูบไม่ได้”
“นะขี้โกงอ่ะ”
“เพิ่งรู้เหรอ”
“ชะน้าาาาาาาาาา!!”
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ประตูห้องไอ้เหมอถูกเคาะจนมันเสียวสันหลังวาบๆ
“น้องเหมอ อยู่ในห้องรึเปล่า พี่หมัยเองนะ คุณแม่ให้มาตามไปทานข้าวครับ”
ไอ้เหมอโล่งอก มันถอนหายใจจนชนะจับสังเกตได้
“ไปซนอะไรมาอีกรึเปล่าเสมอ”
“เปล่าซะหน่อย นะจ๋านอนไปนะ ตื่นแล้วโทรมาด้วย ฝันดีนะ เหมอลงไปทานข้าวแล้ว”
“ก็ได้ แต่ใส่เสื้อผ้าก่อนด้วยล่ะ”
“อื้อๆ แล้วอย่าลืมโทรมานะ”
“ครับ”
ไอ้เหมอส่งจูบก่อนจะวางสาย แล้วเดินไปหาเสื้อผ้าเก่าๆ ที่แม้จะเปื้อนก็ไม่เสียดายมาสวมใส่ ก่อนมันจะเปิดประตูห้องต้อนรับพี่สมัยที่ทำหน้าเหวอมองน้องชายตัวเหลือง ทราบความว่าน้องทาขมิ้นเสริมความงามก็ไม่ติดใจ ชักชวนกันลงไปทานข้าวซึ่งหารู้ไม่ว่าคุณหญิงเสมือนนั้นวางแผนปิดประตูตีแมวไอ้เหมอเรียบร้อยแล้ว!
***********************************
“ไอ้เหมออออออ มึงไปแล้วก็อย่าลืมกู!!!” ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่มาส่งไอ้เสือเหมอเพื่อนยากที่สุวรรณภูมิแอร์พอร์ตพร้อมกับครอบครัวอันประกอบไปด้วยพี่สมัย คุณหญิงเสมือน และท่านนายพลสมาน
ในที่สุดวันเดินทางของไอ้เหมอก็มาถึง!!! ทันทีที่มันบอกชนะว่า VISA ผ่านแล้ว คนรูปหล่อก็รีบให้ขุ่นแม่เพี้ยนนำตัวเครื่องบินมาให้ถึงที่บ้าน พร้อมกับที่ขุ่นแม่เพี้ยนได้ทำความรู้จักกับครอบครัวของไอ้เหมอถ้วนหน้า กับท่านบิดานั้นก็ต้อนรับกันตามมารยาท แต่กับคุณหญิงแม่ของมันกลับเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย คงเพราะใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวยี่ห้อเดียวกัน ชอบกระเป๋าแบรนด์เดียวกัน ยิ่งรู้ว่าคนรูปหล่อฝากขุ่นแม่เพี้ยนหิ้วกระเป๋ามาให้บ่อยๆ คุณหญิงเสมือนก็ยิ่งปลื้ม และที่น่าประหลาดใจก็คือทั้งสองคนยังเป็นคอซีรีย์เกาหลีที่ไม่ว่าจะหยิบยกเรื่องไหนขึ้นมาคุยก็เล่าออกมาได้เป็นฉากๆ ซึ่งไอ้เหมอมันก็ไม่เคยเห็นคุณหญิงแม่พูดคุยกับใครอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว เพราะบรรดาคุณหญิงคุณนายส่วนใหญ่ที่คุณหญิงแม่คบค้าสมาคมด้วยก็จะคุยกันเรื่องเพชร เรื่องแบรนด์กระเป๋า แบรนด์รองเท้า สั่งตัดเสื้อผ้าที่ห้องเสื้อผ้าห้องไหน แบรนด์ไหนที่โปรดปราน ไปจนถึงเรื่องทรัพย์สมบัติที่ตัวเองมี และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือการอวดอ้างสรรพคุณบุตรสาวบุตรชาย หรือแม้กระทั่งการเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศก็จะนำมาโม้ให้กันฟังอยู่ร่ำไป
แต่บทสนทนากับขุ่นแม่เพี้ยนนั้นกลับมีแต่เรื่องพระเอกซีรีย์เรื่องไหนหล่อ นางเอกซีรีย์เรื่องไหนงี่เง่า นางร้ายเรื่องไหนที่เฉิดฉายดั่งนางพญา หรือวิจารณ์แม้กระทั่งพล็อตเรื่อง ไอ้เหมอจึงคลายใจที่ได้เห็นคุณหญิงแม่มีความสุข แม้สัปดาห์ก่อนท่านจะฟาดมันเสียน่องแตกก็ตามที แต่ไอ้เหมอก็ยังห่วงใยและรักคุณหญิงแม่ของมันไม่เสื่อมคลาย
“ไอ้ห่ากวิ้น กูไปแค่สัปดาห์เดียว ไม่ต้องร่ำลาเหมือนกูจะไม่กลับไอ้นกเอ๋อ!” ไอ้เหมอตบหัวไอ้กวิ้นเรียกสติ ก่อนจะหันไปหาท่านบิดาของมัน
“ไปก็อย่าไปรบกวนทางนั้นเขาให้มาก แล้วคุณหญิงแม่ให้เงินไปเท่าไหร่” ท่านนายพลสมานมองบุตรชายคนเล็กที่กำลังจะเดินทางไปไกลถึงอเมริกาเป็นครั้งแรกในชีวิตของมันแล้วจึงอดห่วงไม่ได้ ไอ้เหมอไปไกลสุดก็ประเทศเกาหลี พอมันมาบอกว่าจะบินไป LA ท่านนายพลก็กังวลใจจนนอนไม่หลับอยู่หลายคืน
“คุณหญิงแม่ใส่ในบัญชีให้สองหมื่น” ไอ้เหมอตอบหน้าหงอย มองพ่อตาละห้อย ความจริงมันก็ใจหายเหมือนกันที่จะต้องจากครอบครัวไปไกล แม้จะไปแค่เจ็ดวันก็ตาม
ท่านนายพลสมานเหลือบมองภรรยาที่กำลังพูดคุยกับเพนกวิ้นเพื่อนของลูกชาย ก่อนจะหันมาหาไอ้เหมอแล้วรีบยัดบัตรเครดิตใส่มือลูกชายพร้อมแบงค์พันอีกสิบใบอย่างรวดเร็ว
“มีเงินของเรา ก็ใช้ของเรา มันสะดวกใจกว่า แม้เขาจะเต็มใจให้ แต่ก็ต้องเกรงใจ” ท่านนายพลบอกสีหน้าเคร่งขรึม ทำราวกับเมื่อครู่ไม่ได้ยัดอะไรใส่มือลูกชายเลยแม้แต่น้อยเพราะภรรยาหันมองมาพอดี
“รับทราบครับผม” ไอ้เหมอตะเบะ ยิ้มกว้างแล้วกอดท่านบิดาของมันด้วยความรัก
“พ่อเปิดบัตรใบนี้ให้ ของขวัญสำหรับเลื่อนชั้นปี กับเกรดสวยๆ ของแก เพราะงั้นใช้ให้ระวัง”
“รู้เกรดเหมอได้ไงอ่ะ เหมอยังไม่รู้เลย”
“นี่ใคร ระดับนายพล ทำไมจะไม่รู้”
“โหยย ยิ่งใหญ่เว่อ” ไอ้เหมอเอ่ยแซว หอมแก้มพ่ออีกสองที “เหมอใช้เต็มที่นะ วงเงินเท่าไหร่อ่ะ”
“สองหมื่น”
ไอ้เหมอเบ้หน้า “หายใจก็หมดแล้ว”
“เบี้ยเลี้ยงของแกมันเยอะนักใช่ไหม ถึงได้ไม่รู้ค่าของเงิน”
“ง่ะ” เห็นลูกชายทำหน้าสลด ท่านนายพลก็หัวเราะ
“หึหึ สองแสน แต่ถ้าแกใช้เกินสองหมื่น กลับมาพ่อจะเตรียมหวายไว้รอ”
“ไม่กล้าตีหรอก เหมอรู้ว่าท่านบิดารักเหมอ อิอิ”
ท่านนายพลสมานเถียงไม่ออก “ดูแลตัวเอง”
“ครับ” ไอ้เหมอยิ้มกว้าง ก่อนจะมองท่านบิดาอย่างลังเล ก่อนมันจะถามอย่างจริงจังว่า “พ่อครับ ถ้าเหมอจะคบกับผู้ชายอีก พ่อจะว่าไหม”
ท่านนายพลไม่ตอบ นิ่งเงียบจนไอ้เหมอใจฝ่อ แต่แล้วมันก็ใจชื้นขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบที่เบาแสนเบาว่า “พามาให้รู้จักแล้วพ่อจะบอกอีกที”
“จริงนะ”
“เออน่า”
“รักท่านบิดาที่สุดในโลกเลยยยเพคะ!! อิอิ”
“จะเปลี่ยนใจเพราะไอ้เพคะนี่แหละ ไอ้เด็กบ้านี่!”
ไอ้เหมอหัวเราะ ลืมหมดสิ้นแล้วเรื่องที่พ่อเคยตบ เคยต่อว่า ตอนนี้...มันรู้ รู้ดีว่าสิ่งที่พ่อทำไป...แค่เพราะเป็นห่วงลูกชายมากเท่านั้น
“อะไรกันสองพ่อลูก แอบมาคุยกันสองคน ไอ้เหมอ มาให้แม่กอดก่อนมา”
ไอ้เหมอจึงรีบหูตั้งหางกระดิกไปหาคุณหญิงแม่มันทันที ก่อนมันจะถูกพี่สมัยกอดรัดฟัดเหวี่ยงเป็นรายต่อไป
“ถ้าลาหยุดได้ พี่จะไปด้วยจริงๆ ไม่อยากให้น้องน้อยของพี่ต้องไปคนเดียวอย่างนี้เลย” สมัยแสนจะปวดใจที่น้องชายจะต้องไปไกลบ้าน ไอ้กวิ้นที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ได้ยินก็ยิ่งเบ้ปากหมั่นไส้
“เหมอจะถ่ายรูปมาให้พี่หมัยดูเยอะๆ เลยนะ”
“โอเคครับทูนหัวของพี่ งั้นเข้าเกทเถอะนะ ใกล้ได้เวลาแล้ว”
“อื้อๆ ไอ้กวิ้น ไม่ต้องอิจฉากูนะเว้ย แล้วจะเก็บดิน เก็บอากาศ เก็บใบไม้ที่ LA มาฝาก”
ไอ้เหมอหัวเราะใส่ไอ้กวิ้นที่แยกเขี้ยวไม่สมกับเป็นนกส่งมาให้
“ของฝากบ้าอะไรของมึงวะ จะให้ดีมึงเอารองเท้ามาให้กูด้วย ไอ้นะมันซื้อไว้ให้กูแล้ว” ไอ้กวิ้นมันฝากไอ้รูปหล่อซื้อรองเท้ารุ่นที่มันอยากได้ให้ แต่มันไม่ได้ฝากเงิน มันฝากแต่คำพูด ซึ่งไอ้รูปหล่อมันก็ไม่ได้ทวงถามเอาเงิน มันบอกแค่ว่าตอบแทนที่เก็บแหวนไว้ให้ ไอ้กวิ้นก็เลยไม่เกรงใจ น้อมรับน้ำใจของเพื่อนไว้แต่โดยดี
“ค่าฝากหิ้วมีมะ”
“ไม่มีเว้ย ห่า งกจริง”
“หึหึ ไปแล้วนะเว้ย มึงแชทมาบ้างล่ะ อ้อ ถ้ากูไม่ไปเที่ยวกับนะก็จะตอบกลับนะ ฮี่ๆ
“โคตรน่าหมั่นไส้ มึงไม่ว่างแล้วจะให้กูแชทไปเพื่อ ไอ้แสรดดด”
ไอ้เหมอยิ้ม แล้วล็อคคอไอ้กวิ้นเข้าใกล้ “ห้ามเหงานะมึง ไอ้ชายมันบอกจะลงมากรุงเทพเหมือนกัน ว่างๆ ก็ไปเจอมันได้ ไอ้ปิ๊กก็อยู่บ้านญาติมันที่บางบัวทอง วันพุธไอ้เชษฐ์ก็จะพาวิมมากรุงเทพละ อีกสัปดาห์กูก็กลับ ถ้ากูเห็นสเตตัสน้อยอกน้อยใจเพื่อนแบบเพ้อเจ้อของมึง กลับมามึงโดนดีแน่”
“เออน่า พูดอย่างกะกูเป็นเด็ก จิ๊!”
“มึงอ่ะโคตรเด็กไอ้กวิ้น กูไปละ”
ไอ้เหมอโบกมือหยอยๆ ให้ ไหว้ลาพ่อแม่กับพี่ชายแล้วก็เดินเข้าเกทไป
ครืด...ครืด...ครืด...
กำลังตื่นเต้นเหมือนบ้านนอกถือชะลอมเข้ากรุง โทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้น ไอ้เหมอจึงลนลานรับอย่างรวดเร็ว
“ฮะ...ฮัลโหล”
“เหมอ อยู่ไหนแล้ว ผมมารอรับที่สนามบินแล้วนะ”
“ห้ะ? เหมอยังอยู่สนามบินที่ประเทศไทย นะจำเวลาบินผิดใช่ไหมเนี่ย” ไอ้เหมอร้องอย่างตกใจ
“จำไม่ผิดอ่ะ...แต่ผมอยากเจอเหมอเร็วๆ”
“เฮ้ย กลับไปรอที่บ้านเลย ถ้าถึงแล้วเหมอจะโทรหา”
“ต้องโทรมานะ”
“ครับๆ ถ้าเครื่องบินไม่ตกซะก่อน เราต้องได้เจอกัน”
“ปากเหรอนั่น อยู่ใกล้จะตบให้เบี้ยว”
“โหด”
“จะเดินทางห้ามพูดเรื่องไม่ดี”
“อ่า...รู้แล้ว นะ เหมอวางก่อนนะ เขาเรียกขึ้นเครื่องแล้ว”
“อืม เดินทางปลอดภัย”
“จ้า”
ไอ้เหมอยิ้มสุขใจ มันกดวางสาย เปิดโหมดเครื่องบินบนมือถือแล้วก็รีบเดินตามผู้โดยสารไฟล์ทเดียวกันไปทันที
แม้จะอีกหลายชั่วโมงที่จะได้เจอ...แต่รอนานกว่านี้ก็รอมาแล้ว รออีกหน่อย...คงไม่เป็นไร
ไอแอมโกอิ้งทูอเมริกา!!! วะฮ่าๆๆๆๆๆ แม้ภาษาอังกฤษจะงูๆ ปลาๆ แต่ไอ้เหมอก็เชื่อว่ามันจะสามารถเอาตัวรอดได้ อย่างน้อยไอ้ชายก็สอนมันมาหลายประโยค หึหึ!
.....................................................TBC...................................................
แต่งเรื่องรักเสมอนี่...เปลืองเพลงจริงๆ วุ้ย 555555555 ไปหาฟังได้นะ เพลง 'รอเพราะรัก' อิอิ ตอนหน้า ซัมเมอร์ลีพอินแอลเอ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่รู้ไอ้ชายมันสอนอะไรไว้ แต่บอกเลยจาก ฮัลโหล แคนมึงเฮียมีของไอ้ชายเมื่อหลายตอนก่อนหน้า บอกได้อย่างดีว่า...ภาษาอังกฤษของมันนั้น เทพขนาดไหน 5555555555
ปล. เมื่อวานไม่ได้มาเลยยย งานเข้า ขอโทษนะคะถ้ามีคนรอ :กอด1: :L2:
-
โอ้ยยยยย เขินมากก ตอนหน้าเค้าจะได้เจอกันแล้ว :-[ :-[
-
อิจฉาเสมออ อยากมีคนมาปลูกไร่อ้อยให้บ้างง :o8:
ชะน้าา มีความสุขซักทีนะ อย่ามีเรื่องร้ายๆอีกเลย
-
เย้ยยยยยย น่ารักมากกกกก
ขอเกาะล้อเครื้องบินไปกับเสมอผู้น่าอิจฉาด่วนๆ ฮี่ๆ :hao7:
-
:o8: เสมอน่ารักกกกก
-
:z13:
-
ได้ยินว่าชนะมารอเหมอที่สนามบินตั้งแต่ที่เหมอเพิ่งจะเช็คอินแล้วเราสิอยากร้องไห้
จะได้เจอกันแล้ว ว่าแต่เหมอหายเหลืองแล้วหรือยัง? เดี๋ยวไปถึงฟ้สแอลเอก็เหลืองเองเพราะมีน้องนะอยู่นะเหมอ
ป.ล นึกตอนหญิงแม่นั่งดูยองโดค่ะ
-
ง่าาาน่ารักกกกกกกกกกก เตรียมพร้อมสำหรับพรุ่งนี้
-
ผัวเมียไร่อ้อยดิชั้นกลับมาแล้ว :m3: สุขใจซะจริงชะเอิงเอย
คราวนี้ชนะกับเสมอรักกันบนพื้นฐานของความจริงและความเข้าใจ บทเรียนที่ผ่านมาหวังว่าจะทำให้ทั้งชนะและเสมอรักอย่างมีสติมากขึ้นนะคะ :m11:
อยากเห็นเสมอตอนพอกขมิ้นมาก ถ้าเราเป็นชนะ เราคงขำไม่หยุด #ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่นักเรียนนายร้อยเสมอทำไม่ได้ :try2:
ท่านบิดาน่ารักมากอะคะ ที่ทำทุกอย่างเพราะรักเพราะห่วงอะเนอะ ดีใจที่เสมอเข้าใจ เราก็เชื่อว่าเสมอก็รักท่านบิดา ไม่งั้นจะพุ่งตัวไปปกป้องกระถามลีลาวดีจากไอ้สมคิดเหรอ :laugh:
อยากอ่าน Summer in LA แล้วหละค่ะ เอ ที่อเมริกาทำไร่อ้อยได้ไหมคะ :m21:
-
รอทุกวัน...รอทุกลมหายใจ
-
เตรียมเปลี่ยนชุดก่อนนนน
ตอนหน้าคงจะได้ตัดอ้อยแล้ววววใช่หมายยย
:impress2:
รอซัมเมอร์ลั้นลาในเเอลเอ :laugh:
:L2: :กอด1: :L1: :pig4:
-
:sad4: จิได้เจอที่รักแล้ว เตรียมตัวกัดหมอนตอนหน้า :hao7:
-
อ้อยยยย เตรียมอินซูลีนไว้ผจญภัยในแอลเอกับเสมอแล้วว
-
ชนะนี่รีบมากไหม 55555555555555 คิดถึงเขามากละซี๊ แล้วป๋าพ่ายไปดิสนีย์แลนด์กับลูกนี่คือพีคมาก 555555 :laugh:
-
มาม่าหมดไปหลายห่อแล้ว
ลิ้มราชาติอื่นๆหลังกินมาม่า มันช่างอร่อยเหนือคำบรรยาย
รออ่านเลิฟสตอรี่ที่แอลเอนะคะ
-
ซัมเหมออออ เลารักเธอออ เลาดีใจที่เธอมีฟามสุข
ฝากกอดพ่อชนะของเลาด้วยยย :mew1: :mew1:
-
:impress2: อ่านไปยิ้มไปเหมืินข่นบ้าอีกแล้ววววว
น่ารักอะ ฟีลที่ต้องการ อิอิ
-
555555 ตลกเสมอวะ วงเงินสองหมื่น หายใจก็หมดแระ อิอิออิ
-
ตามอ่านทันแล้ววว อ่านเรื่องนี้ทีไรยิ้มทุกทีเลยยแต่ไม่นับตอนมาม่านะอิอิ5555555555555 :hao7:
-
:mew1:
-
จะได้เจอกันแล้วววววว :hao5: :hao5:
-
:laugh: อ่านกี่ทีก็ฮาเหมอตลอด
-
โอ๊ยยังคิดถึงอยู่เลยค่า รอตอนต่อน้า
-
:katai2-1: หวานเฟ่อรรรรรรรรรรรร
-
:mew1: :mew1:
-
จะเป็นเบาหวานตาย
นี่ทำไร่อ้อยกันกี่เอเคอร์คะ ถถถถถถถถถ
ปล ทำไมน้องเหมอไม่ไปเข้าคอร์สคะ ไหนๆก็มีบัตรเครดิตพี่หมัยอยู่แล้ว ฮ้าๆๆๆ
-
เล็ทโกแอนด์ลัคกี้ นะเหมอ :impress2:
ขอให้นะอุ้มไหวในครั้งเดียว จะได้เสีย.เป็นแฟนกัน ณ แอลเอ :กอด1:
ปล.เหมอตะเองลืมรายงานผลขมิ้นทั้งสวนครัวคุณหญิงแม่ช่วยได้มั่ย
-
งานนี้อเมริกาต้องเพิ่มพื้นที่ปลูกไร่อ้อยให้เยอะกว่าเดิมแล้วแหละ :hao7:
-
ป๋าไปเที่ยวดิสนี่แลนด์ด้วยอ่ะ อยากเห็นๆ
-
แค่จะสวยถึงกับต้องพังสวนคุณหญิงแม่ เหมอเอ๊ยเหมอ 5555 ตอนโทรคุยกันหวานมาก สวนดอกไม้มาก
ชะน้าาาาก็หื่นมาก ขำตอนมองค้างเป็นเจพีจี 5555 คนเขียนตลก แตกอ้อยกันไม่รู้จะกี่ไร่
โอ้ย คุณพ่อน่ารักอ่ะ ดีกับลูกชายแล้ว มีพ็อคเก็ตมันนี่ให้ด้วยนะ ตอนหน้าเจอกันแล้ว ดีใจอ่ะ
ชนะเห่อมาก มารอเหมอแล้ว โอ้ย ฟิน กัดหมอน
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยยยยยยย เจอเสมอแอนแฟมิลี่ทีไรฮาทุกที บ้านนี้สุดๆอะ
อดใจรอตอนหน้า คาดว่าคงจัดหนักแก้คิดถึงแน่งานนี้
-
รอดูเหมอไปป่วน LA
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
จะได้เจอกันแล้วววววว อ๊ากกกกก ตื่นเต้นแทน
เชื่อเลยว่าเหมอต้องนั่งเครื่องไป อมยิ้มไปแน่ๆ
ก็จะได้เจอชนะ ทูนหัวไร่อ้อยแล้วนิ
ส่วนชนะ :mew1: รออีกนิดเดียวนะ คนดี
งีบซักพัก พอตื่นมาก็ไปจ๊อกกิ้งอีกหน่อย อาบน้ำให้ตัวหอม
แล้วนอนฟังเพลงเพราะๆ รอ แป๊บๆ ..........เดี๋ยว 'เสมอ' ก็มาแล้ว <3
ปล. อย่าให้รอนานน้าาาาาาาาา :hao7:
-
:-[ :-[ :-[
-
โห้ยยย เค้าจีบกันแล้ว ไร่อ้อยเริ่มโต อิแม่ใจบ่ดี อิจฉาตาร้อนนนน
ขอบพระคุณงานเขียนชั้นยอดเจ้าค่ะ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เหมอที่รักของครอบครัว รักท่านบิดาของเหมอ รักทุกอย่าในเรื่องนี้ สนุกเพิ่มขึ้นในทุกตอน ขอบคุณนะคะ
-
ตอนหน้าเตรียมสำรองเลือดด่วน
:jul1:
หมดตัวแน่ๆ
อิอิ
-
น้องเหมอโกอินเตอร์
พ่อหนุ่ไร่อ้อยอย่าลืมขนอ้อยไปรับน้องด้วยนะ
:mew3:
-
เจ้าของไร่อ้อย คัมแบ็ก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไปเมกาได้ไม่เท่าไหร่ อ้อยโตขนาดนี้เลยเหรอชะน้าาาา
โอ๊ยยย อ้อยม๊ากกก ฮืออ บิดเป็นเกลียวอยู่บนที่นอน55555555
-
แอร๊ยยยย จะได้เจอกัน แล้ว ดีใจด้วยนะนุ้งเหมอ :mc4:
-
นึกภาพตอนป๋าไปสวนสนุกกับนะไม่ออกเลย
-
ตอนหน้าเจอกันแล้ว
-
5555 สวนครัวคุณหญิงพัง
ลุ้นๆๆๆตอนหน้าจะได้เจอกันแล้ว
-
ทั้งๆที่ตอนนี้ไม่ดราม่าแต่ทำไมน้ำตาชั้นคลอเบ้า มันคลอเพราะตื้นตันใจแทนลูกเหมอและลูกเขยที่สาดไร่อ้อยใส่กันได้หวานหยดย้อย ไปแอลเอคราวนี้ แอลเอเปลี่ยนจากปลูกต้นปาล์มข้างทางเป็นดงอ้อยแทนแน่ๆ ว่าแต่ลูกเหมอจ๋าขมิ้นอย่างเดียวไม่ได้ช่วยให้ขาวนะ อาจช่วยเรื่องลดสิว ผิวเนียนแต่ถ้าอยากขาวต้องมะขามเปียกขัดตัวด้วย ไปเอาในครัวสิมีแน่ๆ รอไร่อ้อยไปขยายพันธุ์ที่แอลเอว๊อยยยยยยยย
-
เรื่องนี้พาไปเที่ยวตปทด้วย
เริ่มหายชนะยิ่งอ้อยหนัก
รอวันสองคนได้พบเจอ
-
อร๊ายยยยย อย่าเพิ่งจ๊บบบบบบบบบบบ ขออีกสิบตอนนนนนนน
-
ท่านบิดาน่ารักมาก
-
ซัมเหมอของเราจะโกอินเตอร์แล้วเหวย ทีนี้แหละ จะได้เจอเจ้าของไร่อ้อยแบบคัวเป็นๆซักที หลังจากได้แต่คอลหากันมานาน
-
:hao7: รอฉากที่ LA :hao6:
-
/เกาะปีกเครื่องบินไปล่วยยย
-
โอ้ยยยย ทั้งหวานทั้งฮา รอเสมอไปสปีกอิงลิชที่แอลเอ
-
ตอนหน้า...ได้ตัดอ้อยขายกันล่ะ!!!
-
อยากรู้ความพยายามว่าจะขาวสมใจป่าวววววว
ชะน้าาาาาาาาาชวยดูแล้วมาเล่าให้ฟังทีนะ
ติ่งน้งเหมอ
-
เสมอโกอินเตอร์แว้ว ไปปลูกไร่อ้ิอยกันต่อที่ LA นะ :katai2-1:
-
ตลกกกก
หญิงเหมอช่างดีงาม.....ในด้านตลก
ดีกับท่านบิดาแบบนี้ดีแล้ว แถมได้เงินเพียบเลยย
อิอิ
จะได้เจอกันแล้วว ขมิ้นช่วยได้มั้ยเหมอ อยากรู้
-
น้องเหมอ... เราถามจริงๆนะ ไม่ได้ล้อเล่นเลย หลังใช้ขมิ้นนี่ขาวขึ้นบ้างป่ะคะ? หรือก็เหมือนเดิม คุ้มที่โดนคุณหญิงแม่ตีไหมคะ แต่โดนตีครั้งนี้เหมอคงไม่เจ็บ กำลังใจดีเหลือเกิน เราจะขำมากถ้าเหมอขอวีซ่าไม่ผ่าน โดนชนะด่าแน่ๆ 55555555 แต่ในเมื่อผ่านแล้วก็ดีใจด้วยนะคะ อยากเห็นป๋าเที่ยวดิสนีย์แลนด์เหมือนกันนะคะเนี่ยย เราว่าสาวๆไม่สนใจมิกกี้เม้าส์พอดี มาสนใจ 2 หนุ่ม(?)นี่แหละค่ะ โอ๊ยยยยย อยากไปบ้างงงง เราเลือกไม่ถูกเลยว่าจะกรี๊ดป๋าหรือกรี๊ดชนะดี แอร๊ยยยย ความจริงเราดีใจนะคะเนี่ยที่ได้กลับมาอิจฉาคู่นี้อีกครั้ง เฮ้ออออ คราวนี้ 2 คนนี้ก็จะไม่เลิกกันอีกแล้วใช่ไหมคะ ชนะรีบฟิตร่างกายนะคะ ต้องอุ้มเหมอขึ้นนะคะ นี่เหมออุตส่าห์ผอมลงนิดนึงแล้วนะคะ ต้องอุ้มให้ขึ้นนนนน แต่ชนะนี่จริงจังป่ะ ไปรอที่สนามบินตั้งแต่เหมอยังไม่ขึ้นเครื่องมันต้องรอกี่สิบชั่วโมงกันพอคุณณณ นี่เอาเต้นท์มาตั้งนอนรอเลยป่ะเนี่ย 5555555 ความจริงเราก็ไม่รู้จะพูดอะไร คือแค่นี้เราก็รู้สึกเต็มๆแล้วอ่ะค่ะ คุณพ่อคุณแม่ก็เข้าใจกันแล้ว แฟนก็เข้าใจเหมือนกัน เราไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว ที่เหลือนี่ก็น้องกวิ้นนี่แหละค่ะ ตกลงน้องยังไงคะ อยู่มโนแลนด์กับพี่ใช่ไหมมม หื้ออออ เรารอตอนต่อไปนะคะ รอรวมเล่มด้วยเลยยย อยากเห็นความสวยของน้องเหมอ พอเหมอไปอเมริกานี่อาจจะขาวสวยเลยก็ได้นะ ฮื้อออออ แต่เหมอนี่สเปกฝรั่งป่ะนะ? รออ่านนะคะะะะะะ :mew3:
-
อื้อหือออออ นี่ขนาดคอลกันยังรถอ้อยคว่ำกันจนาดนี้พอเจอหน้ากันแล้วโรงงานน้ำตาลไม่ถล่มเลยเหรอเนี่ย หืออออ อิจฉานังเหมอจริงๆมีสามีดีก็เงี้ย
-
อ่านไปน้ำตาไหลไป ซึ้งอบอุ่นคิดถึงชะน้าาาา อิอิ
-
เหมออ :m20: ฉากขโมยทำฉันขำ โอยยย เหมอคือดาวตลก ก๊ากๆ
ชะน้าา หื่นเต็มพิกัดมาก ฮี่ๆๆ ...ยังไงก็ชอบอ่ะ อยากให้เจอกันเร็วๆ แล้ว รอเครื่องแลนดิ้งไม่ไหวแย้ว :ling1:
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
อ้อยย เยอะมาก อิจนางเสมอแรงง
ปล.อยากให้กวิ้นมีคู่จัง :fire:
-
ประโยคที่ไอ้ลายสอนนี้มันจะเอามาใช้ได้จริงรึ
-
รอตอนหน้า มาเร็วๆ น้า :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอคอยเขาพบกันอีกครั้ง
-
Iใกล้แล้วสินะที่เหมอจะได้เจอกะนะแล้ว :hao7:
ตอนหน้านี่เลือดท่วมจอแน่ :haun4:
รักเสมอค่ะ :mew1:
-
เตรียมรอความฟิน :hao7: :hao7:
-
ในที่สุดก็อ่านทัน ตั้งแต่มีตัวละครที่ชื่อรินโผล่มา อารมณ์ก็พุ่งปรี๊ดทะลุเพดาน แต่จริงๆ แล้ว สิบรินหรือสิบรันก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าหนึ่งเหมอหรือหนึ่งนะยังสตรอง แต่เพราะมนุษย์คือมนุษย์ และโลกก็คือโลก ย่อมเป็นสิ่งธรรมดาอยู่เองว่า เราเข้มแข็งด้วยตัวเองไม่ได้ตลอดไป สิ่งที่เคยใช้ยึดเหนี่ยว สิ่งที่เคยเป็นเหมือนแสงสว่างให้กับหัวใจที่อ่อนแอ เมื่อวันหนึ่งแสงนั้นได้หายไป แล้วคนที่ขาดแสงนั้นไม่ได้...จะทำอย่างไร
ดิฉันนอนซบหน้ากับหมอนร้องไห้ตอนที่ชนะกินยาเพื่อไปอยู่ใน "ที่ของเขา" ดิฉันเข้าใจชนะและเอ็นดูเขาตั้งแต่ตอนที่รินบอกเล่าเรื่องราวความหลังให้เสมอฟังแล้ว เห็นใจชนะมาก ที่ไม่ว่าอย่างไรเหมอก็ไม่เห็นว่ารักของเขานั้นเป็นจริง ถ้าไม่มองว่าเป็นนิยาย แต่มองว่าเป็นเรื่องจริง สิ่งที่ชนะปฏิบัติกับเสมอก็บอกให้เห็นได้ชัดเจนนะคะว่าเขารักเสมอมากๆ มากอย่างไม่อาจสงสัย ดิฉันอาจพูดเข้าข้างชนะมากไปหน่อย แต่เสมอก็ไม่ผิดเพราะเขาผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด อย่างไรก็ตาม ดิฉันอยากให้เสมอได้ไปอยูกับชนะในยามที่เขาตื่นจากฝันร้ายนั้น แตก็รู้ว่า...มันเป็นโมงยามสำหรับให้พ่อลูกเขาได้ปรับความเข้าใจกัน ดีใจจริงๆ ค่ะที่ไร้พ่ายได้เปิดเผยใจตัวเอง และก็ได้ทำตัวสนิทสนมกับลูกชายคนนี้ เป็นพ่อคน...ก็ควรเอาใจใส่ลูก แม้จะงานเยอะมากมายเพียงใด แต่ถ้าจัดการครอบครัวตัวเองไม่ได้ ก็อาจจะเสียใจขึ้นมาสักวัน
ประเด็นเรื่องลืมคนรักเก่าไม่ได้นั้น มันแก้ได้อย่างง่ายดายคือให้ชนะเปิดปากและเปิดอกคุยกับเสมอให้สิ้นเรื่อง เรื่องค้างในใจถ้าไม่เปิดออกมาให้เห็น แล้วมันจะเข้าใจกันไหม ตอนนี้ชนะก็ได้เอ่ยเล่าเรื่องราวให้คุณหมอฟังไปแล้ว ถึงเวลาหรือยังที่จะเล่าให้คนรักฟัง เล่าให้คนที่ตัวเองเลือกจะใช้ชีวิตที่เหลือด้วย ดิฉันเชื่อว่าเสมอพร้อมจะรับฟังทุกอย่าง เพียงแต่บางครั้งการกระโดดข้ามกำแพงสูงที่ชนะสร้าง...เพนกวิ้นก็ช่วยไม่ได้ เพราะมันบินพาเสมอข้ามกำแพงไม่ได้ เสมอก็ข้ามเองไม่ได้เพราะหุ่นอาจไม่อำนวย ดังนั้นชนะควรทำลายกำแพงนั้นลงเสียเอง แล้วเปิดรับให้เสมอเข้าไปอยู่ในโลกของชนะทั้งตัวและหัวใจ เรื่องของรันก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอดีต เก็บไว้ในซอกลิ้นชักหัวใจ รู้ว่ารันเป็นความรักในอดีต รู้ว่ารันเป็นบทเรียนชีวิต แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือ...อยู่กับปัจจุบัน เสมอคือปัจจุบัน คือปัจจุบันที่เป็นแสงสว่างให้ชนะ (แม้จะตัวดำก็ตาม)
คนเราเลือกไม่ได้กับการก้าวพลาด แต่เลือกได้ที่จะอยู่กับปัจจุบันและทำมันให้ดีที่สุด เรื่อง "รัก...เสมอ" นี้ สอนอะไรหลายอย่างทีเดียว แต่สิ่งที่สำคัญคือ การเชื่อใจกัน ถ้าไม่เชื่อใจก็คงหาดีไม่ได้ในรักนั้น แต่มีสิ่งหนึ่งที่ดิฉันอยากชื่นชมผู้เขียน คือเรื่องสถาบันครอบครัว เคยพูดมาครั้งหนึ่งแล้ว แต่อยากจะพูดอีกว่า เรื่องนี้เป็นการเสนอให้เรามองสถาบันครอบครัวสองแบบ แบบครอบครัวสุขสันต์ของท่านนายพล และแบบครอบครัวของไร้พ่าย แต่ไม่ว่าครอบครัวนั้นจะสุขสันต์หรือน้ำตาหลั่ง แต่ก็จะมีความสุขได้ในที่สุดหากมีการเชื่อใจกัน และเปิดหัวใจให้กัน เราเห็นปัญหาหลายอย่างในสังคมที่เกิดขึ้นเนื่องมาจากปัญหาครอบครัว ครอบครัวอาจเป็นสถาบันเริ่มต้น แต่ปัญหาครอบครัวนั้นเป็นคลื่นใต้น้ำ ดังนั้นจึงชอบใจมากที่ผู้เขียนบอกผ่านตัวละครมาให้ผู้อ่านในข้อนี้
สรุปว่า ดิฉันขอยกมือเป็นคนงานไร่อ้อยนะคะ อยากกินอ้อยหวานๆ หวังว่าแอลเอคงไม่เดือดเพราะไฟหื่นของชนะนะคะ
ขอบคุณค่ะ :mew1:
ปล. สิ่งที่ชนะเจอมาตั้งแต่เด็ก ทำให้ดิฉันรู้สึกหดหูจังเลยค่ะ ชีวิตที่ควรจะสดใสของเด็กผู้ชายคนหนึ่งกลับต้องมาหม่นหมองเพราะคนที่ได้ชื่อว่าบุพการี ไม่แปลกใจหากชนะจะกลายเป็นคนเก็บกด ซึมเศร้า หรือกลายเป็นเช่นที่เขาเป็นอยู่ในปัจจุบัน อยากให้ชนะกลับมาร่าเริงตามวัยของตัวเอง และรักเหมอให้มากๆ นะคะ
ปปล. ยาวอีกแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะคะ พยายามพิมพ์ให้สั้น แต่มันมีอะไรอยากพูดเยอะไปหมดค่า ฮือๆ
-
หนุดอ่านไปช่วงปีใหม่ กลับมาอีกที
แบบหน่วงอะ ร้องไห้หนักมากกก สะอื้นด้วย
ตอนแรกสงสารนังเหมอ แต่อ่านต่อมาสงสารชนะมากกกก
ชนะสุ้ๆๆๆ ไร้พ่ายเป็นพ่อที่ อ่าาาตอนนี้ยังทัน
เป็นป๋าที่อบอุ่นขึ้นแล้วจริงๆๆ
ฉากหวานๆๆไร่อ้อยกำลังจะกลับมาาา
ช่วยชดเชยความเศร้าใจของเราที
-
จะได้เจอกันแล้วววว
-
วันนี้จะได้ตัดอ้อยไหมค่าาา :katai2-1:
-
:L2: รอๆน้องเสมอ
-
เราก็เคยนะเหมอ เอาขมิ้นทาเนี่ย.....ล้างไม่ออกไปเจ็ดวัน เหลืองงงงงอ๋อยเหมือนคนเป็นโรคตับอะ ฮรือออ
-
คิดถึงน้องเหมอกับนะจ๋าาาาาาาา รออยู่นะเธอๆ
-
อ่านช่วงแรกๆ คนเขียนบอกไม่ดราม่า คืออะไร เสียน้ำตาไปก็หลายครั้ง แต่ตอนนี้ความฟินกำลังจะมาอีกกกไร่อ้อยก็กำลังจะเปิดล่ะ รอชนะเสมอนะค่ะ รีบๆมาน้าาา ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
:katai5: :katai5:
รอออคร้าบบบบบบบบบบ
-
:katai5: :katai5:
-
อั้ยยย จะได้ไร่อ้อยที่เมกาแล้ววว
ลุ้นๆ ไร่จะเยอะขนาดไหนน ขาดอ้อยมานานแบ้วว
มาไวๆน้าาา คิดถึงๆ
-
เข้ามารอ :hao4: :hao4:คิดถึงเสมอ :z3: :z3: :z3:
-
น้องเหมอลูกถึงอเมริกายังน้อ
ส่งข่าวพี่ด่วนๆๆเลยค่ะ
-
o13
-
คนแต่งไม่มาหรอครับบบ อีกนิดเดียวจะถึง LA ละน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา :mew6:
-
คิดถึงชนะ...รอ...เสมออออ :mew2:
-
:katai2-1: :katai2-1: คอยดูเห้ออออ้อยในเมกาจะจืดสนิทถ้านุงเหมอไปถึงนู่นนนน
-
นี่คงไม่ใช่แค่ปลูกอ้อยอย่างเดียวแล้ว แต่คงเอาไปทำน้ำเชื่อม เพราะมันทั้งหวานทั้งเลี่ยน :m20: :m20:
-
รอเสมอ...คิดถึงนะเหมอ.....จะเจอกันแล้ว....ลุ้นใจจะขาดว่าชนะจะว่าไงกับสภาพน้องเหมอผู้สวยงาม 555
-
ตอนที่ 42
ด้วยตั๋วที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาสที่ขุ่นแม่เพี้ยนจัดการซื้อให้ ทำให้ไม่ว่าจะต้องเดินทางนานแค่ไหน ไอ้เหมอก็ไม่มีบ่น มันตื่นตาตื่นใจไปกับสิ่งแปลกใหม่ที่ได้พบเจอ บินจากประเทศไทยมาเปลี่ยนเครื่องที่สนามบินนาริตะของประเทศญี่ปุ่นก่อนที่จะต้องเดินทางไปต่อเพื่อถึงจุดหมาย Los Angeles International Airport ประเทศสหรัฐอเมริกา เคยตกอกตกใจครั้งใหญ่เมื่อมันสร้างสัมพันธไมตรีกับเพื่อนร่วมเดินทางเบาะข้างเคียงว่าอีกฝ่ายจะเดินทางไปที่ไหน เพราะดูจากหน้าตาแล้วน่าจะเป็นคนประเทศเดียวกัน แต่พอเขาตอบกลับมาว่า LAX ไอ้เหมอก็ตาลีตาเหลือก คิดว่าตัวเองมานั่งเครื่องบินผิดไฟล์ทเสียแล้ว เพราะตอนที่ประกาศ มันก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวว่าเขาประกาศอะไรกัน ได้แต่เดินตามคนที่จำหน้าได้ว่าบินมาจากประเทศไทยด้วยกันขึ้นเครื่อง
“ฮ่าๆๆ ไม่ผิดหรอกครับ ผมจะไปที่ LA เหมือนกัน”
หนุ่มแว่นหน้าตี๋ ดีกรีนักเรียนนอกที่แนะนำกับไอ้เหมอว่ากำลังเรียนกฎหมายอยู่ในมหาวิทยาลัยของแคลิฟอเนียหัวเราะอย่างอารมณ์ดีกับความขบขันของไอ้เหมอ ไม่มีวี่แววจะตำหนิในความโง่ของมันแต่อย่างใด
“ผมชื่อเสมอนะครับ เพิ่งไปที่อเมริกาครั้งแรกก็เลยไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ ภาษาอังกฤษก็พอฟังออกบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยถนัดเหมือนภาษาบ้านเกิด”
“อ๋อ ครับ ผมชื่อเมธีนะครับ มีอะไรให้ช่วยก็บอกผมได้ ยินดีช่วยเหลือครับ”
“ขอบคุณครับคุณเมธี”
ไอ้เหมอค่อยโล่งใจ อย่างน้อยถ้าตามผู้ชายคนนี้ไปมันก็คงไปเจอชนะได้แน่นอน
หลังจากไม่มีเรื่องใดๆ ให้กังวลแล้ว ไอ้เหมอก็หลับเป็นตาย ใครว่าการนั่งอยู่เฉยๆ ไม่เหนื่อย ไอ้เหมอจะขอเถียงหัวชนฝา เพราะมันรู้สึกเหนื่อยล้าอ่อนเพลียเสียเหลือเกิน แม้จะเป็นที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาส แต่ก็ไม่ได้เหมือนการได้นอนพักผ่อนอยู่บนเตียง ทั้งมาบินอยู่บนอากาศแบบนี้...คนไม่ถูกกับเครื่องบินอย่างไอ้เหมอถึงกับสลบไสลนอนเหมือนตายแถมยังนอนอ้าปากหวอ น้ำลายไหลยืด
“คุณเสมอครับ...เครื่องกำลังจะแลนด์ดิ้งแล้วนะครับ” เมธีสะกิดบอกเพื่อนร่วมเดินทาง ไอ้เหมอมันจึงสะลึมสะลือตื่น ขยี้ตาไล่ความงัวเงีย เช็ดน้ำลายด้วยกระดาษทิชชู่ที่เมธีส่งให้ พร้อมกับบอกขอบคุณ
“มีใครมารอรับที่สนามบินรึยังครับ ถ้าไม่มีไปกับผมก็ได้นะครับ เพื่อนผมจะมารับ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับคุณเมธี แฟนผมมารอรับครับ” ไอ้เหมอตอบอย่างสุขใจ
“โอเคครับ” เมธียิ้มรับ
ไม่นานเครื่องบินลำใหญ่ก็แลนดิ้งลงจอด ไอ้เหมอตื่นเต้นขึ้นอีกสิบเท่าจนลืมอาการปวดหูยามที่เครื่องบินลงจอดของตัวเองไปเสียสิ้น มันได้ยินเสียงประกาศแว่วๆ เพราะหูอื้อ แต่ถึงได้ยินชัดๆ ก็คงฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดี จึงทำแค่ลุกเดินตามเมธีไปด้วยหน้างงๆ เบลอๆ
ชนะมารอรับไอ้เหมอเมื่อหลายชั่วโมงก่อน เฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ อยู่ที่บ้านก็นั่งแทบไม่ติด พ่อจึงไล่มาที่สนามบิน แม้จะรู้ว่าบินจากไทยมาที่ LA นั้นใช้เวลายี่สิบกว่าชั่วโมง แต่ชนะก็ยังทำใจสงบรอคอยการมาของคนรักไม่ได้จริงๆ ความนึกคิดตอนนี้มีแต่เสมอคนหัวเกรียนเต็มไปหมด
คนแล้วคนเล่าที่เดินออกจากเกตผ่านสายตาไปหลายต่อหลายคน แต่ก็ยังไม่ใช่คนที่เฝ้ารอ ครั้นหัวเกรียนๆ กับหน้าเอ๋อๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ปรากฎแก่สายตา ชนะก็ยิ้มกว้างทันที ไอ้เหมอมันก็สอดส่ายสายตาหาคนรูปหล่อของมันเช่นกัน จนเมื่อได้เห็นรอยยิ้มหล่อเหลา มันก็ยกยิ้มตอบกลับ แทบวิ่งเข้าไปหา ไอ้เหมอมันไม่มีสัมภาระอะไรมาก เป็นผู้ชายง่ายๆ ที่จบแค่เป้ใบเดียวก็สามารถเดินขึ้นเครื่องได้ เพราะฉะนั้นจึงไม่ต้องรอโหลดกระเป๋าเหมือนคนอื่นๆ
ไม่มีคำทักทายใดๆ ระหว่างไอ้เหมอกับชนะ มีเพียงรอยยิ้มกว้างกับอ้อมกอดอบอุ่นที่มอบให้กันและกัน เพราะ...มันตื้นตันจนคิดหาคำพูดไม่ออก ความรู้สึกที่ในที่สุดก็ได้เจอสักทีหลังจากเฝ้ารอคอยมานานนับหลายชั่วโมงนี้...มันอัดแน่นไปด้วยความสุข ล้นทะลักอยู่ในอก
ไอ้เหมอหลับตาพริ้ม สูดดมความหอมจากคนรัก อยู่ที่นี่มันไม่ต้องแคร์สายตาใคร เพราะคงไม่มีใครที่ไหนรู้จักมัน จะกอดจะหอมคนรูปหล่อที่แสนคิดถึงก็ทำได้เต็มที่
“นะ...” ไอ้เหมอกระซิบเรียกเสียงแผ่ว คนรูปหล่อที่กอดตัวมันไว้แน่นก็ขานรับเสียงนุ่ม
“ครับ”
“คิดถึง”
“ผมก็เหมือนกัน”
ชนะตัวล่ำขึ้นเล็กน้อย อกกว้างน่าซบ หุ่นรูปตัววีดูดีเสียจนไอ้เหมอนึกหวงที่จะมีสาวคนไหนมาจ้องมอง ผิวขาวเปล่งปลั่ง ออร่าจับ เทียบกับไอ้เหมอแล้ว...สีตัดกันอย่างน่าเหลือเชื่อ ขมิ้นไม่ได้ช่วยอะไรเลย ขโมยมาทั้งสวนก็ไม่ยักจะได้เรื่องอะไรขึ้นมา ได้แต่เรื่องเดียว...โดนตีจนน่องลาย ไม่เห็นจะคุ้ม แต่หลังจากนั้นคุณหญิงแม่ก็พาไปขัดตัว นวดหน้า เข้าคลินิกเพื่อปรึกษาใบหน้าหยาบกร้านคล้ำแดดแถมยังเป็นสิว ได้ยามาทาหลายหลอด เวลาหนึ่งสัปดาห์ก่อนมาหาชนะอาจจะไม่ช่วยให้ตัวยาแสดงผลมากนัก แต่ก็มั่นใจว่าอย่างน้อยก็ดีขึ้น
“ไหนขอผมดูหน้าชัดๆ หน่อย” ชนะอมยิ้มพลางจับใบหน้าไอ้เหมอไว้อย่างถนอม ไอ้เกรียนมันหลบตาเพราะเขินอายเมื่อถูกจ้อง มือใหญ่สัมผัสไปทั่วหน้า ก่อนจะพรมจูบลงบนริมฝีปากของมันเพี้ยงเสี้ยววินาทีแล้วผละออก “ไม่เสียแรงที่คุณหญิงแม่พาไปคลินิกเนอะ”
“อื้อ สวยขึ้นใช่ไหมล่ะ” ไอ้เหมอทำเขิน เอียงหน้าเอียงคอเพื่อให้ดูน่ารัก แต่ชนะกลับหัวเราะ
“ใครบอกเหมอว่าสวย โกหกกันชัดๆ ผมจะไปตบปากคนพูด”
“ชะน้า!!”
“ฮ่าๆๆ กลับกันเลยไหม ป๋ารออยู่ที่บ้าน”
“อื้อ แต่เดี๋ยวเหมอไปบอกลาเพื่อนก่อนนะ ไม่ได้เขา เหมอคงมาไม่ถึงอ่ะ”
ชนะพยักหน้า ไม่ได้ถามว่าเพื่อนคนไหน เพราะรู้นิสัยจ้อไปทั่วของไอ้เหมอดี มันคงมีเพื่อนร่วมเดินทางระหว่างเจอกันบนเครื่องบินเป็นแน่ คนรูปหล่อยืนรอ เห็นไอ้เหมอมันกำลังคุยกับผู้ชายใส่แว่นคนหนึ่ง หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยรู้จัก แต่ก็ยังนึกไม่ออก พอไอ้เหมอมันชี้ไม้ชี้มือมาทางเขา ก็เห็นผู้ชายคนนั้นมองตามมา ก่อนจะพากันเดินเข้ามาหา
“นะ คุณเมธีเขาบอกว่าเป็นเพื่อนตอนเรียนไฮสกูลของนะด้วย” ไอ้เหมอบอกอย่างตื่นเต้น มันขยับเข้าหาคนรูปหล่อที่ยังคงยืนหน้านิ่ง เดาใจไม่ออก แต่ไอ้เหมอมันคิดเข้าข้างตัวเองไปแล้วว่าชนะคงหึงมันกับชายอื่น เพราะมันสวยเสียขนาดนี้ ฮิฮิ
แต่ความจริงแล้วชนะแค่กำลังทวนความจำของตัวเอง ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะยิ้มกว้างให้กับเมธีที่ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน “นึกว่าจะจำไม่ได้ซะแล้ว คุณสบายดีไหม”
“สบายดี ตั้งแต่ผมย้ายไปเรียนที่ไทยก็ไม่ได้เจอคุณอีกเลย ตอนนี้คงเข้าเรียนกฎหมายอย่างที่หวังได้แล้วใช่ไหม”
“ใช่ แล้วคุณล่ะ ได้ทำในสิ่งที่คุณฝันไว้หรือยัง”
ชนะส่ายหน้าแต่ยังคงยิ้ม “ผมมีสิ่งอื่นที่อยากจะทำแล้วล่ะ อ้อ...นี่ แฟนผม คุณคงรู้จักกันแล้ว”
เมธีพยักหน้า “อืม แต่ทีแรกผมตกใจเหมือนกันนะ เอ้อ เพื่อนผมมาแล้วล่ะ ต้องไปก่อน หวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก”
“โอเค แล้วเจอกัน”
เมธีลากกระเป๋าไปหาเพื่อนของเขาแล้ว ส่วนไอ้เหมอก็ยังคงมองชนะด้วยสายตาสงสัย
“ไม่เห็นนะบอกเลยว่ามีเพื่อนที่นี่”
“จะเรียกว่าเพื่อนก็ไม่เต็มปากเท่าไหร่ แค่เคยอยู่ห้องเดียวกัน แต่ผมไม่ได้สนิทกับเขามากนักหรอก แค่ช่วงปีสุดท้ายที่ผมอยู่ที่นี่ได้คุยกับเขานิดหน่อย เขาถูกกดดันจากทางบ้านเหมือนๆ กับผม ต้องทำในสิ่งที่ครอบครัวหวังไว้ เราก็เลยคุยกันถึงความฝันที่เราอยากจะเป็น... ถึงสิ่งที่เราอยากจะทำ ซึ่งเป็นสิ่งที่เราบอกกับใครไม่ได้ ถ้าบังเอิญเจอกัน ก็แค่ระบายให้อีกฝ่ายฟังเท่านั้น”
ไอ้เหมอพยักหน้ารับรู้ ยื่นมือไปกุมมือของชนะไว้ “แล้วตอนนี้...นะโอเคแล้วใช่ไหม”
“อื้ม ผมพอใจกับทุกอย่างในตอนนี้มาก มีความสุขกับมัน...แล้วตอนนี้ก็มีความสุขที่ได้เจอเหมอ ขอบคุณที่มานะครับ”
ไอ้เหมอยิ้มเขิน ลืมความอ่อนเพลียไปจนสิ้น แค่รอยยิ้มของชนะก็เหมือนยาชูกำลังให้มันได้มีแรงไปอีกหลายวัน คนอะไร...ยิ้มหล่อเป็นบ้า
ชนะหอมแก้มไอ้เหมออีกสองทีแล้วพามันไปที่รถ ไอ้เหมอมองออดี้สีดำสวยด้วยตาลุกวาว อยากจะเข้าไปสำรวจให้ถี่ถ้วนเพราะเป็นรถรุ่นที่มันอยากได้ แต่ติดที่ว่าคงไม่ได้รับอนุมัติจากคุณหญิงแม่เพราะราคาที่แพงมากเกินไป
“เหมือนเด็กเลย” ชนะยิ้มมองไอ้เหมอที่กำลังสำรวจปุ่มนั้นปุ่มนี้ในรถ มันลองกดแทบทุกปุ่มจนคนรูปหล่อต้องจับมันนั่งนิ่งๆ แล้วคาดเข็มขัดให้ “ห้ามซน”
“เหมออยากฟังเพลง” ไอ้เหมอทำหน้าอ้อน ช้อนตามองคนรูปหล่อของมันอย่างรักใคร่ “นะเปิดให้เหมอฟังหน่อย”
“ไม่มีเพลงที่เหมอชอบฟังหรอก”
“เหมออยากฟังเพลงที่นะชอบฟังต่างหาก”
ไอ้เหมอยิงเข้าถูกจุดแล้ว เพราะคำพูดน่าฟังของมันจึงได้รับจูบแสนหวานจากคนรัก แสนหวานแต่เต็มไปด้วยความโหยหา...อัดแน่นไปด้วยความต้องการจนไอ้เหมอระทวย ลิ้นของมันถูกหยอกล้อดูดดึง ริมฝีปากก็ถูกขบกัด เนิ่นนานจนมันต้องส่งเสียงท้วง ชนะจึงงับริมฝีปากของมันอีกทีแล้วยอมปล่อย
“ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย มาขโมยจูบเหมอแล้ว” ไอ้เหมอยกมือขึ้นดันอกแกร่ง ทำหน้างอใส่คนรูปหล่อตรงหน้าที่ยิ้มหวานเอาใจส่งมาให้ “ขี้โกงอ่ะ”
“ผมขอโทษ” ชนะบอกเสียงนุ่ม แต่ก็ยังจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของไอ้เหมอ ความอุ่นวาบยามเมื่อริมฝีปากนุ่มสัมผัสกับหน้าผากเกรียน ทำเอาไอ้เหมอใจกระตุก อยากตกต้องเป็นของคนรูปหล่อเสียเดี๋ยวนั้น มันขบเม้มริมฝีปากตัวเองแล้วเอียงใบหน้าเข้าหาความหอมกรุ่นจากชนะ
“บอกว่าผมขี้โกง แต่เหมอก็อ้อนเสียเหลือเกิน แล้วจะให้ผมอดใจไหวได้ยังไง” ชนะยกมือลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอเบาๆ “เหมอ”
“หืม”
“มือจับตรงไหนอยู่”
เพราะคำถามของชนะทำให้ไอ้เหมอแทบไม่รู้ตัวเลยว่ามือของมันลามกแค่ไหน เคลิ้มกับกลิ่นหอมของชนะอยู่ดีๆ มือมันก็ลากไล้ไปยังบริเวณกลางลำตัวของอีกฝ่ายเสียแล้ว ใบหูของมันแดงก่ำ หน้าของมันก็กำลังแดงไปด้วย แต่เพราะสีคล้ำจึงทำให้เห็นไม่ชัด กำลังจะชักมือกลับแต่ชนะก็จับข้อมือของมันไว้
“อยากได้เหรอ” คนรูปหล่อกระซิบถาม ไอ้เหมอส่ายหน้าหวือ หลบสายตาเพราะความกระดากอาย “เอาไหม...เต็มใจให้”
“บ้า เหมอไม่ได้...”
ชนะหัวเราะเบาๆ หอมแก้มไอ้เหมอแล้วงับใบหูแดงจนมันตัวแข็งทื่อ “ยอมเป็นแฟนผมนะ... แล้วผมจะให้เท่าที่เหมอต้องการ”
“เหมือนขู่เลย”
“ยอมไหม”
“ไม่รู้”
“ยอมเถอะ”
“ม่ายยยย”
“ปากแข็ง”
“ฮิฮิ”
“แต่แข็ง...สู้ของผมไม่ได้หรอก”
“ชนะ ไอ้ลามก”
“ใครลามกก่อนไม่ทราบ มาจับของคนอื่นเขา แฟนก็ไม่ยอมเป็นแต่มาจับอย่างนี้ คิดเงินดีไหม”
ไอ้เหมอหน้างอ มองค้อนคนรูปหล่อที่ยังทำหน้าจริงจังจะเก็บเงินจากมัน “เหมอไม่มีเงิน”
“ผมก็ไม่ใช่ของฟรีอ่ะ”
“ง่า... แล้วให้ทำไง”
“อยากได้ฟรีก็ต้องเอาตัวเข้าแลก”
“โอยย พอๆ กลับบ้าน ป๋ารอนานแล้วมั้งน่ะ”
ชนะย่นจมูกใส่ไอ้เหมอแล้วบีบแก้มมันเต็มแรง “เลี่ยงได้เลี่ยงไป”
ไอ้เหมอแอบแลบลิ้นใส่ แต่คนหล่อมันเหลือบเห็นจึงดึงลิ้นไอ้เหมอเข้าให้ ไอ้เกรียนมันจึงร้องโอดโอยให้ปล่อย เกิดไอ้หล่อนี่มันดึงหลุดติดมือไปจริงๆ แล้วไอ้เหมอจะเอาลิ้นที่ไหนมาปรนเปรอคนรักของมันเล่า!
ใช้เวลาอยู่ครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ไอ้เหมอก็มาถึงบ้านหลังใหญ่สไตล์ยุโรปที่ชนะบอกว่าเขาเคยอยู่อาศัยกับลุงเอและลุงเกมสมัยเรียนไฮสกูล แม้จะไม่ใหญ่เท่าคฤหาสน์ของตระกูลโรจนโภคินที่เมืองไทย แต่ก็หลังใหญ่กว่าบ้านหลังอื่นๆ ในละแวกข้างเคียง ไอ้เหมอลงจากรถ ตั้งใจจะยืนสูดอากาศต่างแดนเหมือนอย่างในซีรีย์ที่คุณหญิงแม่ของมันชอบดู แต่ก็ทำได้ยากเพราะแดดที่ LA ร้อนเปรี้ยงจนกลัวว่าผิวของมันที่อุตส่าห์ดีขึ้นมานิดหน่อยจะไหม้เกรียมไปด้วย มันจึงรีบวิ่งเข้าบ้านก่อนเจ้าของบ้านอย่างชนะเสียอีก โรคกลัวแดดของไอ้เหมอจึงเป็นที่ขบขันของคนรูปหล่อยิ่งนัก
“สวัสดีครับ” ไอ้เหมอยกมือไหว้พ่อสามีที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องนั่งเล่น อีกฝ่ายยังคงหน้านิ่งเช่นเคย แถมดวงตาก็ดุ แต่ไอ้เหมอรู้ดีว่าความจริงแล้วไม่ได้ดุอย่างที่คิด ออกจะใจดีมากเสียด้วยซ้ำ
ไร้พ่ายรับไหว้ มองเด็กหัวเกรียนที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ข้างลูกชายที่เอาแต่ยิ้มขำ “เดินทางเป็นไง”
“ก็ดีครับ เจอเพื่อนร่วมทางดี ก็เลยไม่หลง แหะๆ” ไอ้เหมอตอบตามจริง
“อืม มาเหนื่อยๆ ก็ไปพักผ่อนก่อน นะ พาแฟนไปที่ห้อง”
ไอ้เหมอตาโตกับคำว่าแฟน มันอยากจะปฏิเสธว่ายังไม่ใช่ แต่อีกใจก็คิดว่าเดี๋ยวก็คงเป็นจึงไม่ได้พูดขัดอะไร
“ครับป๋า ตอนเย็นผมจะลงมาช่วยทำกับข้าวนะครับ”
“อืม เราก็ลงมาด้วย” ไร้พ่ายพยักหน้าแล้วมองมาที่ไอ้เหมอ
“ครับ” ไอ้เหมอมันก็รีบตอบรับทันที
โอยยหน้ออออ ทำไมพ่อสามีถึงเป็นคนที่คุยด้วยยากแบบนี้วะ!
ไอ้เหมอคิดอย่างเหนื่อยใจก่อนจะเดินตามชนะขึ้นมาบนชั้นสอง เดินตรงไปสุดทางก็ถึงห้องนอนของชนะ ไอ้เหมอรีบกระโจนไปนอนบนเตียง กางแขนกางขาอย่างเหนื่อยล้า ปล่อยให้คนรูปหล่อตามเก็บกระเป๋าที่มันทิ้งไว้บนพื้นให้
“ไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนสบาย”
“ไม่อาบไม่ได้เหรอ ขอนอนก่อน”
“ไม่ได้ เดี๋ยวเตียงผมสกปรกไปด้วย”
“จิ๊ เจ้าระเบียบจริงๆ”
ไอ้เหมอทำหน้ายุ่ง มันรู้ดีว่าชนะรักความสะอาดและชอบให้ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย สังเกตจากห้องนอนที่ไม่รกสมเป็นห้องนอนเด็กผู้ชายเหมือนอย่างห้องไอ้เหมอที่อยากจะถอดอะไรทิ้งไว้ตรงไหนมันก็ถอด ถ้าไม่มีใครตามเก็บให้ก็จะคงความรกไว้อย่างนั้น
“ไม่ต้องบ่น ไปอาบน้ำ” ชนะปาผ้าเช็ดตัวมาให้ ถ้าไอ้เหมอมันรับไว้ไม่ทันก็คงฟาดเข้าที่หน้าเต็มๆ รู้สึกว่าพบกันคราวนี้ ไอ้เหมอเข้าถึงชนะได้มากกว่าครั้งไหนๆ มันได้เห็นในอีกหลายๆ ด้านที่ยังไม่เคยเห็น เป็นความแปลกใหม่ที่ทำให้รู้สึกตื่นเต้น ไม่ใช่แค่คอยป้อนอ้อยหวานๆ ให้มันกิน บางทีพ่อเจ้าประคุณก็ใช้อ้อยฟาดมันเจ็บๆ ด้วย
ห้องน้ำก็เป็นแบบธรรมดา มีตู้อาบน้ำ อ่างแช่ตัว ไม่ได้เว่อวังเหมือนที่ประเทศไทย แต่ก็สะดวกสบายครบครัน ไอ้เหมออาบน้ำด้วยความสบายใจ แม้จะมาอยู่ถึง LA แต่ความรู้สึกไม่ได้ต่างจากอยู่เมืองไทยเลยสักนิด คงเพราะไม่เห็นหิมะ ไม่เจอความหนาว เจอแต่ความร้อนจากแดดแรงกล้า ไอ้เหมอจึงยังรู้สึกราวกับได้อยู่บ้านเกิดของตัวเอง แม้ตลอดทางที่ผ่านมาจะเห็นฝรั่งหัวทองกับการจราจรที่ไม่เหมือนเมืองไทยก็ตามที
ไอ้เหมออาบน้ำจนตัวหอมกรุ่นแล้วก็นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินโทงๆ มาใกล้คนรูปหล่อที่มันยังไม่ยอมรับว่าเป็นแฟน แต่ก็ปล่อยเนื้อปล่อยตัวแถมยังยกหัวใจให้ไปทั้งดวง มันเข้าโอบรอบคอของชนะจากข้างหลัง ก้มลงหอมแก้มคนรูปหล่อที่กำลังเช็คทำความสะอาดเลนส์กล้อง
“เลนส์นี่เหรอที่ป๋าซื้อให้” ไอ้เหมอถาม มันวางคางลงบนไหล่กว้างของชนะแล้วมองเลนส์ในมือ เห็นชนะพยักหน้าอมยิ้มไอ้เหมอก็ยกยิ้มตาม
“มีความสุขแล้วเนอะ”
“อื้ม”
“งั้นก็ไม่ต้องการเหมอแล้วมั้ง”
ชนะหัวเราะ วางเลนส์กล้องลงบนโต๊ะอย่างเบามือ ก่อนจะดึงให้ไอ้เกรียนมันปีนข้ามโซฟามานั่งบนตัก ไอ้เหมอมันก็ไม่ขัดขืน แม้ร่างกายมันจะแทบเปลือยเปล่า แต่มันก็ขี้เกียจจะแสร้งทำอายอีกแล้ว ชนะเห็นของมันมาทุกส่วน ต่อให้ปกปิดตรงไหน คนรูปหล่อก็คงจินตนาการออกได้
“ผมเป็นคนโลภมากนะเหมอ ตอนนี้ผมอาจจะมีความสุขแล้ว...แต่ผมก็อยากจะมีความสุขมากกว่านี้”
ไอ้เหมอยิ้มหวาน ยกแขนโอบรอบคอของชนะแล้วพิงใบหน้าลงกับอกกว้าง “ถ้ามีเหมออยู่ข้างๆ นะจะมีความสุขมากขึ้นไหม”
“เหมอรู้คำตอบดีอยู่แล้ว”
“อยากเล่นตัวอีกหน่อย เพราะกลัวว่าตอบรับเร็วไป นะจะหาว่าเหมอใจง่าย”
“เหมอก็ใจง่ายอยู่แล้ว”
ไอ้เหมอทุบอกคนรูปหล่อของมันเสียงดังพลั่ก จนถูกอีกฝ่ายกัดแก้มเป็นการลงโทษ
“ชะน้า! เหมอเจ็บแล้ว โอยยย ปล่อยๆๆ”
ไอ้เหมอเตะเท้าดีดดิ้นไปมาจนผ้าเช็ดตัวแหวกออกให้เห็นไปถึงไหนต่อไหน ชนะจึงยอมปล่อยแล้วลูบมือไปตามท่อนขาที่โผล่พ้นผ้าเช็ดตัวให้ไอ้เหมอสยิวเล่น
“ไอ้บ้า” เสียงของไอ้เหมอแผ่วเบา แก้มของมันเต็มไปด้วยน้ำลายแถมยังเห็นเป็นรอยฟัน ทั้งยังขึ้นสีระเรื่อ
“ด่าผัวบาปนะเหมอ”
“อะไร ยังไม่ใช่ผัว”
“จะให้เป็นไหมล่ะ เดี๋ยวจัด”
“ม่ายยย ทำไมเถื่อนขึ้น” ไอ้เหมอมองค้อน ปัดมือชนะที่กำลังวนตรงสะโพก “จับตรงไหนอ่ะ ลามก”
“ไม่ชอบเหรอ แบบนี้เร้าใจดีออก”
ไอ้เหมอไม่ตอบคำถาม แต่หัวใจที่เต้นรัวแรงของมันคงเป็นคำตอบให้ชนะได้ดี “ง่วงหรือยัง”
“อือ” เสียงตอบแผ่วเบา ใบหน้าของไอ้เกรียนก็ซุกเข้าหาอกกว้าง สูดดมความหอมเพื่อให้เคลิ้มหลับ ก่อนที่มันจะหน้าเหวอเมื่อถูกชนะอุ้มขึ้นในท่าเจ้าหญิงที่มันใฝ่ฝันมาตลอด
“เฮ้ยยย! อุ้มไหว?” ไอ้เหมอเหวอหนัก สองแขนโอบรัดลำคอแกร่งแน่นเพราะกลัวจะร่วงลงพื้นหลังอานเสียก่อน
“ก็บอกว่าไหว เหมอไม่เชื่อผมเอง”
“ไปทำอะไรมาเนี่ย”
“ออกกำลังกายไง นอกจากร่างกายแข็งแรงแล้วยังมีแรงอุ้มเหมอได้ด้วย”
“ฮืออ สุดที่รักของเหมอ”
ไอ้เหมอเคลิ้มสติแตกไปแล้ว ในที่สุดฝันของมันก็เป็นจริง ถูกอุ้มด้วยท่าเจ้าหญิง ทั้งยังถูกวางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน ชนะในตอนนี้...จึงเปรียบเสมือนเจ้าชายของไอ้เหมอ เป็นเจ้าชายที่ทรงเสน่ห์เสียจนทำให้เจ้าหญิงแอบอ้างอย่างมันอดใจไม่ไหว ทอดสายตาเชิญชวนทั้งยังโอบรั้งรอบคอแกร่งไม่ให้ผละหนี
“ขอเหมอเป็นแฟนอีกทีได้ไหม”
ชนะอมยิ้ม ทอดมองไอ้เหมอที่ดวงตากำลังฉ่ำเยิ้มไปด้วยความต้องการ “เสมอ”
“จ๋า”
“เป็นแฟนผมนะครับ”
“จ้า” ไอ้เหมอขานรับอย่างเต็มใจ น้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำจนชนะอดหัวเราะไม่ได้
“งั้นตอนนี้ก็ปล่อยผมก่อนนะ”
“ไม่เอา” ไอ้เหมอเหนี่ยวรั้งลำคอของชนะไว้ มันเผยอริมฝีปากหวังจูบหวานๆ จากคนรูปหล่อ “อยากเลื่อนขั้นเป็นเมียเลย ได้ไหม”
คำพูดคำจาของไอ้เหมอน่าเอ็นดูมากกว่าจะมองว่าร่านรัก ตาแป๋วใสซื่อของมันก็สื่อว่าต้องการคนรูปหล่ออย่างตรงไปตรงมา ท่อนขาของมันก็โอบรัดเอวของชนะไว้แน่น
“ผมยังเช็คกล้องไม่เสร็จเลย” ชนะบอกเสียงแผ่ว ให้ทำกับเสมอตอนนี้ก็เกรงว่าความต้องการที่มากล้นของเขาจะทำให้เสมอนอนซมเพราะพิษไข้ ร่างกายของเสมอคงยังไม่พร้อม เดินทางมาหลายชั่วโมงนั้นคงอ่อนล้ามากอยู่แล้ว ให้พักผ่อนเต็มที่แล้วร่างกายกลับสู่สภาพปกติมากกว่านี้...ชนะคงจัดเต็มได้โดยไม่ต้องกังวล ให้ทำครึ่งๆ กลางๆ เขาเองก็คงไม่ไหว
“กล้องสำคัญกว่าเหมอเหรอ”
“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น”
“แล้วอย่างไหนอ่ะ” ไอ้เหมองอแง ดวงตาวาววับมองแฟนหมาดๆ อย่างขัดเคือง “อุตส่าห์มาหาถึงนี่ ยังจะเห็นอย่างอื่นสำคัญกว่าเหมออีก”
“เหมอครับ ฟังผมนะ” ชนะบอกด้วยเสียงอ่อนใจ ก้มลงหอมแก้มไอ้เหมอแต่มันก็เบนหลบอย่างน่าเตะ “ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเหมอเลย แต่ผมกลัวว่าเหมอจะไม่ไหว”
“เหมอไหว”
“เหมอรู้ใช่ไหมว่าผมจะรุนแรงกับเหมอเพราะความคิดถึงมากแค่ไหน”
คราวนี้ไอ้เหมอเงียบ มันอยากถูกกอด อยากเป็นของชนะ แต่ให้เจ็บตัวตอนนี้มันก็ยังไม่พร้อม ความอ่อนล้าที่ทำให้ดวงตาแทบปิดตอนนี้คงไม่ทำให้ไอ้เหมอมีสติรับรู้มากนัก
“ผมรักเหมอนะครับ ที่ผมต้องห้ามใจตัวเองอย่างนี้เพราะผมเป็นห่วงเหมอ ไม่งอแงนะ” ชนะจูบขมับของไอ้เหมอที่พยักหน้าพร้อมกับหลับตาพริ้ม
“อือ แต่นะต้องนอนข้างๆ เหมอ ห้ามไปไหน”
“โอเค”
“กอดเหมอด้วย”
“ได้ครับ”
แค่เท่านี้ไอ้เหมอก็ยิ้มอย่างสุขใจ มันถูกกอดไว้แน่น แม้อากาศข้างนอกจะร้อนแรงมากแค่ไหน แต่เครื่องปรับอากาศภายในห้องก็ช่วยให้ไอ้เหมอได้แสดงความรักที่ร้อนแรงยิ่งกว่าแดดของ LA ได้ ใบหน้าของมันซุกซบลงกับซอกคอของชนะ รินรดลมหายใจอุ่นๆ ลงบนผิวเนื้อขาวน่าดูดกัด
“นะจ๋า”
“ครับ”
“อยู่ที่นี่ไม่ได้มีใครใช่ไหม...”
ชนะลูบหลังไอ้เหมอ แล้วตอบเสียงหนักแน่น “ไม่มี”
“แต่คงมีผู้หญิงมาชอบเยอะเลย”
“อืม ก็พอสมควร” ชนะตอบตามจริง “แฟนเหมอหล่อนี่ครับ อย่าหึงเลย”
ไอ้เหมอย่นจมูกฟังอย่างไม่ชอบใจ “เหมอหวงอ่ะ”
“ผมไม่มองใครหรอก คิดถึงเหมอทุกวัน”
“ดีใจจัง” ไอ้เหมอยกศีรษะขึ้นเล็กน้อย แล้วพรมจูบลงบนคางสวยของชนะ “แล้ว...เหมอถามจริงๆ นะ อย่าโกรธเหมอล่ะ”
“อืม ถามมาสิ”
“นะไม่ได้นอนกับใครใช่ไหม แบบว่า...นะดูเหมือน เอ่อ...ชอบเซ็กส์อะไรแบบนั้น”
คราวนี้ชนะหัวเราะเสียงดังลั่น จนไอ้เหมอหน้ายุ่ง “จริงๆ นะ ก็ตัวอ่ะทะลึ่ง ลามก หื่น ครบอ่ะ ห่างกันอย่างนี้ ตอน...อยากขึ้นมา ทำไง”
“ผมเป็นเฉพาะกับเหมอ ไม่ได้นึกอยากจะลากใครขึ้นเตียงก็ทำเสียหน่อย ไม่ใช่เหมอ...ตรงนี้ก็ไม่รู้สึกหรอก” ว่าพลางจับมือไอ้เหมอไปพิสูจน์ว่าตรงนั้นกำลังรู้สึกมากแค่ไหน
“อะ...อือ เหมอเชื่อก็ได้” ไอ้เหมอตอบเสียงแผ่ว อยากดึงมือออกแต่ชนะก็ยังบังคับให้มันจับไว้
“เชื่อแล้วนะครับ”
“แต่...แต่ถ้ามีผู้หญิงมายั่วอ่ะ แบบ...เขามาเปลือยต่อหน้า”
ชนะยกยิ้ม แต่ก็ตอบไอ้เหมอไปตามจริง ไม่ปิดบัง “ผมก็ยังเป็นผู้ชายนะเหมอ แม้ตอนนี้อาจจะเป็นเกย์เพราะมีแฟนเป็นผู้ชายก็ตาม แต่ผมก็ไม่ได้เสื่อมจนปลุกไม่ขึ้น มาเปลือยอยู่ตรงหน้า ผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็คงห้ามใจไม่ให้รู้สึกยาก”
“ง่า...นะจ๋า ไอ้มักมาก”
ชนะตบสะโพกไอ้เหมอจนมันทำหน้าเหยเก “ผมตอบตามความจริง โกหกก็คงจะโกรธอีก แต่เหมอรู้ไว้เลยว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนมีโอกาสมาเปลือยต่อหน้าผมหรอก”
“อืม...นะจ๋าปล่อยมือได้แล้ว จะให้เหมอจับไปถึงไหน ไหนบอกคิดตังค์ไง เหมอไม่มีตังค์จ่ายนะ”
“เป็นแฟนแล้วไม่ต้องจ่ายหรอก จะจับจะเล่น...จะทำยังไงก็ได้ทั้งนั้น”
“หื่นมากกกกก”
ชนะไม่เถียง พยักหน้ายอมรับเสียอีกจนไอ้เหมอว่าอะไรต่อไม่ได้
“ว่าแต่เหมอเถอะ ถามผม แล้วตัวเองทำบ้างไหม กับไอ้ป่านนั่นเป็นยังไง”
ไอ้เหมอหน้าเหวอเมื่อถูกยิงคำถามใส่ ก่อนมันจะตอบเสียงอ้อมแอ้มว่า “ก็ยังคุยกันอยู่ แต่เหมอไม่ได้คบกับมันนะ แค่คุยในฐานะเพื่อนเฉยๆ”
“อืม” ชนะพยักหน้ารับรู้ แต่ไอ้เหมอหวั่นใจกับความนิ่ง “คิดว่าดีก็ทำต่อไป เอาที่เหมอสบายใจ”
“ง่า...เหมอไม่ได้คิดอะไรกับไอ้ป่านเลย”
“อืม ผมรู้”
“รู้จริงอ่ะ”
“จริง แต่เดี๋ยวผมก็คงต้องหาคนคุยด้วยบ้าง”
“ไม่เอา!”
“ทีเหมอก็ยังหวงเลย แล้วคิดว่าที่ทำอยู่มันดีแล้วเหรอ”
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก มันกัดคอของชนะเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว “ไอ้ป่านมันก็เพื่อนทั่วไปปะ ก็เหมือนเหมอคุยกับไอ้กวิ้น”
“ไม่เหมือน เพราะไอ้กวิ้นมันไม่ได้ชอบเหมอ จะบอกเหรอว่าไอ้ป่านมันไม่ได้บอกคิดถึง ไม่ได้บอกให้อาบน้ำกินข้าว ไม่ได้บอกว่าชอบเหมอ จะเถียงผมก็ได้ ผมจะรับฟัง”
แต่ไอ้เหมอไม่เถียง เพราะเถียงไม่ได้แม้แต่คำเดียว “แล้วจะให้เหมอทำยังไงอ่ะ”
“คิดเอง ผูกเองเหมอก็แก้เอง ผมไม่อยากยุ่งเรื่องนี้”
“ชนะอ่า อย่าโกรธเหมอสิ”
ชนะถอนหายใจ ดึงรั้งให้ไอ้เกรียนขึ้นมานอนทับบนตัว “เราต้องห่างกัน มันก็เป็นปัญหามากพออยู่แล้ว ขอได้ไหมว่าอย่าสร้างปัญหาเพิ่ม ผมไม่อยากให้เราต้องทะเลาะกันอีก ให้ผมเข้าใจว่าเหมอไม่คิดอะไรกับมัน ผมก็ทำได้ แต่เหมอห้ามไม่ให้ผมหึงหวงเหมอไม่ได้หรอก...เพราะผมก็บังคับหัวใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน”
“ชัดเจนเลย” ไอ้เหมอหัวเราะเสียงแห้ง
“ผมจะคุยเรื่องนี้กับเหมอครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ ผมบอกเหมอชัดเจนแล้ว เหมอก็ต้องทำให้ชัดเจนด้วย”
“จ้ะทูนหัว”
ชนะยิ้มรับ ดึงไอ้เหมอให้ขยับขึ้นรับจูบเป็นรางวัล ก่อนจะถอนริมฝีปากออกไปให้ไอ้เหมอนึกเสียดาย “นอนเถอะ ตอนเย็นจะได้ลงไปช่วยป๋าทำอาหารกัน”
“อื้ม นะบอกฝันดีเหมอหน่อย”
ชนะคลี่ยิ้ม ดีดหน้าผากเกรียนของไอ้เหมอพร้อมกับบอกว่า “ฝันร้ายนะที่รัก”
“เกลียดดดดดดด”
“ฮ่าๆๆ”
แม้ชนะจะบอกว่าฝันร้าย แต่รอยยิ้มกับสายตาที่มองมา ไอ้เหมอก็รู้แล้วว่ามันจะต้องฝันดีแน่นอน และคงเป็นฝันที่ดีที่สุดในรอบหลายเดือนที่ผ่านมานี้
*******************
-
ไอ้เหมอตื่นนอนเกือบหกโมงเย็น มันรีบใช้บริการคอลผ่านเฟซบุ๊คไปหาครอบครัวก่อนเลย เพราะให้โทรข้ามประเทศก็เปลืองเงิน หลังจากให้คุณหญิงแม่ได้เห็นหน้าลูกเขยที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ เพื่อเป็นการยืนยันว่าไอ้เหมอมาถึงเรียบร้อยแล้ว ก็วางสายก่อนจะทันได้ยินพี่สมัยที่กำลังคร่ำครวญเพ้อเจ้อหา ชนะยังคงนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ทีแรกไอ้เหมอก็คิดว่าตื่นมาคงไม่เจอ แต่เอาเข้าจริง...ไอ้เหมอน่าจะรู้ดีว่าพ่อหนุ่มไร่อ้อยนั้นเหมือนหมีโคอาล่าอย่างที่แฝดน้องอย่างชยเคยนินทาให้ฟัง เพราะพ่อเจ้าประคุณนั้นหลับได้หลับดียิ่งกว่าไอ้เหมอที่เพลียจากการเดินทางเสียอีก
อยากจะแกล้งปลุกอยู่หรอก แต่เห็นหลับสบายขนาดนั้นไอ้เหมอก็ไม่อยากปลุก มันจึงรีบล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปหาผู้หลักผู้ใหญ่ของบ้าน ได้ยินเสียงพูดคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นไอ้เหมอก็ทำใจกล้าเข้าไปทันที
“สวัสดีครับพี่เกม ลุงเอ” สองเพื่อนซี้ของคุณพ่อไร้พ่ายอยู่กันพร้อมหน้า ลุงเกมของชนะหรือพี่เกมของไอ้เหมอรีบเข้ามากอดต้อนรับทันที
“เป็นไงบ้างน้องเหมอ หลับสบายไหมครับ หายเพลียรึยังเนี่ย นอนต่ออีกหน่อยก็ได้นะ เย็นนี้เราจะทำบาร์บีคิวกินกัน” พี่เกมรัวใส่ไอ้เหมอเป็นชุด ในขณะที่ไอ้เหมอได้แค่ตอบ ครับ สบายครับ จริงเหรอครับ แค่นั้น
“น้องนะล่ะลูก”
“นะหลับอยู่ครับ เห็นนอนสบายเหมอก็เลยไม่ได้ปลุก”
“อ๋อๆ งั้นเดี๋ยวน้องเหมอไปช่วยพี่เกมเตรียมของทำบาร์บีคิวไหม”
“ครับ ให้เหมอช่วยอะไรก็บอกได้เลยครับพี่เกม”
“จ้า ไอ้เอ ไปตั้งเตาเลยมึงอ่ะ ป๋า มาช่วยกูด้วย”
ไอ้เหมออยากจะร้องบอกว่าอย่าเลย อยู่กับพี่เกมอ่ะโคตรสบาย แต่กับพ่อของชนะไอ้เหมออึดอัด รู้หรอกว่าใจดี แต่มันก็ไม่รู้จะชวนคุยอะไรให้หน้านิ่งๆ นั้นมีการตอบสนองบ้าง ยิ่งเป็นช่วงที่พี่เกมขอตัวออกไปดูลุงเอตั้งเตา ไอ้เหมอก็ยิ่งตัวฟีบเล็ก ก้มหน้าก้มตาเสียบเนื้อกับไม้เสียบไปเงียบๆ
“ไม่กินผักหรือไง” ไร้พ่ายเอ่ยถาม เห็นไม้ที่เด็กเกรียนมันเสียบมีแต่เนื้อ
“กินครับ แหะๆ แต่เหมอไม่ชอบพริกหยวกอ่ะ”
“อย่าเลือกกิน”
“ขุ่นพ่อก็กินเผ็ดไม่ได้อ่ะ ขุ่นแม่บอก” ไอ้เหมอทำใจกล้าเถียง เห็นพ่อของสามีคิ้วกระตุกแล้วมันก็ทำหงอ
“กินเผ็ดไม่ได้ แต่ผมก็กินผัก ใส่เข้าไป”
“ง่ะ”
“โตแล้ว อย่าเลือกกิน เดี๋ยวไม่แข็งแรง”
“นะไม่ชอบพริกหยวกด้วย” ไอ้เหมอฟ้อง “ลูกขุ่นพ่อก็ไม่กินอ่ะ”
“งั้นใส่เข้าไปเยอะๆ”
“โหดร้าย”
บรรยากาศจากที่ตึงเครียดก็เริ่มผ่อนคลาย ไอ้เหมอจากที่ไม่กล้าพูดก็ชวนคุยนั่นนี่ พ่อสามีตอบบ้างไม่ตอบบ้างแล้วแต่อารมณ์ ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นอุปสรรคของเด็กช่างจ้อของไอ้เหมอ
“ขุ่นพ่อ ทำไมลูกชายหล่อกว่าขุ่นพ่ออ่ะ”
ไร้พ่ายขึงตามองไอ้เหมอ “ตาถั่ว”
“จริงๆ นะ ขุ่นแม่เพี้ยนก็บอกว่านะหล่อกว่าขุ่นพ่อเสียอีก”
“เชื่ออะไรกับคนบ้า”
“อื้อ แต่เหมอว่าขุ่นพ่อหล่อกว่าอ่ะ”
“ตาถึง”
“เหมอยอหรอก ไม่ได้พูดความจริง”
ไร้พ่ายแทบขว้างพริกหยวกใส่หัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ แต่ติดที่ว่ามันเด็กคราวลูก “แฟนเหมอก็ต้องหล่อกว่าอยู่แล้ว นะบอกว่าขุ่นพ่อชอบเหมอด้วย”
“พูดไปตามมารยาท ไม่ได้พูดความจริง” เจอมุกนี้ย้อนใส่ตัวไอ้เหมอถึงกับหน้างอ
“เหมอสวยนะ”
“เอาอะไรคิด”
“นะบอก”
ไร้พ่ายกุมขมับ แทบอยากจับลูกชายเขย่าตัวแล้วถามว่าเอาตรงไหนมอง แต่ยังไม่ทันได้คิดไปไกล ความจริงก็เปิดเผย เมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเข้ามาในครัวแล้วทันได้ยินบทสนทนา
“เหมอโม้อ่ะ ผมไม่เคยบอกเลยว่าสวย”
“หึหึ”
สองพ่อลูกหัวเราะไอ้หัวเกรียนที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงทำงอนไปเรียบร้อย แต่ปากยังไม่วายเถียง “ขุ่นแม่เพี้ยนบอกว่าเหมอสวย”
“เพี้ยนไม่เต็มนะเหมอ รู้กันดีอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
“เหมอจะฟ้องขุ่นแม่”
“อืม กลับไทยก็อย่าลืมฟ้องนะ”
“บอกมันไปวัดสายตาด้วยล่ะ”
โดนรุมขนาดนี้ ไอ้เหมอจึงได้แต่ทำหน้าบึ้ง นึกขอโทษขุ่นแม่เพี้ยนของมันในใจเพราะปกป้องความมีสติของขุ่นแม่ไว้ไม่ได้
“นะมาช่วยกันทำสิ”
“ไม่เอา เดี๋ยวมือเปื้อน”
“ทำไมเป็นคนแบบนี้”
“มันเป็นหน้าที่ของแฟนอ่ะ”
“ขุ่นพ่อยังทำเลย”
“ก็ตอนนี้เพี้ยนไม่อยู่ทำให้ ป๋าก็ต้องทำเองสิ ผมมีเหมอแล้ว เหมอทำให้ไม่ได้เหรอ”
เจอไม้นี้ ไอ้เหมอมันจะไปไหนรอด ยอมพยักหน้าตามใจคนรูปหล่อของมันแต่โดยดี “ป๋า ลุงเอบอกว่ามีงานจะคุยกับป๋าอ่ะ ตรงนี้ป๋าไม่ต้องทำแล้ว ให้เหมอทำ ไปหาลุงเอเถอะครับ”
“ไอ้เอมันตั้งเตาเสร็จแล้วเหรอ”
ชนะส่ายหน้า “มีงานด่วนเข้ามา ลุงเกมเลยทำแทน”
“โอเค” ไร้พ่ายพยักหน้า เดินไปล้างมือที่อ่างแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง ก่อนไปยังกำชับไอ้เหมอว่า “อย่าเสียบแต่เนื้อ”
“คร้าบๆ” ไอ้เกรียนมันตอบสีหน้าหน่าย มองตามแผ่นหลังของพ่อสามีแล้วตวัดสายตามองคนรูปหล่อ “ไม่ต้องมายิ้ม มาช่วยกันเลย”
“ไม่”
“นะอ่ะ”
ชนะสวมกอดไอ้เหมอจากข้างหลังแล้วหอมแก้มมันอย่างเอาใจ “เวลาเห็นเหมอเข้าครัวทำอาหารให้แบบนี้แล้ว...รู้สึกเหมือนเราแต่งงานอยู่กินกันเลย”
“ไม่ต้องมาปากหวาน”
“ผมพูดจริงๆ” ชนะยังคงคลอเคลียไม่ห่างจากแก้มของไอ้เหมอ “ทำไมไม่ปลุกผมล่ะครับ”
“เห็นนะกำลังหลับสบาย เหมอเลยไม่กล้าปลุก”
ชนะพยักหน้า ไล้ริมฝีปากไปตามข้างแก้ม เรื่อยลงจากซอกคอของไอ้เหมอ มันรีบย่นคอเพราะจั๊กจี้แต่ก็ไม่เป็นผล ผิวเนื้อบริเวณคอถูกดูดงับจากคนรูปหล่อเอาแต่ใจ “นะ...อย่าทำแบบนี้ในครัวสิ เดี๋ยวก็มีคนมาเห็น”
“ผมอยากลงโทษ รู้ไหมว่าตื่นมาแล้วไม่เจอเหมอ ผมรู้สึกยังไง”
“ง่า...เหมอขอโทษนะ”
“ยกโทษให้ก็ได้ แต่ต่อไปนี้...เวลานอนอยู่ด้วยกัน ตื่นแล้วต้องปลุกผมนะ”
“จ้ะ”
ชนะลวนลามไอ้เหมอจนพอใจแล้วก็กระโดดขึ้นนั่งบนเคาท์เตอร์มองไอ้เหมอที่กำลังเสียบเนื้อทำบาร์บีคิวอย่างตั้งใจ “เหมอจ๋า”
“จ๋า”
“เอานะจ๋ามาด้วยไหม”
“อื้ม อยู่ในกระเป๋า”
“ดีเลย คืนนี้เหมอจ๋าจะได้มีเพื่อนนอนด้วย”
“ปกติมันก็นอนกับนะ มีเพื่อนนอนด้วยตลอดนี่” ไอ้เหมอย่นจมูก นึกหมั่นไส้ไอ้ตุ๊กตาวาสนาดีที่ได้อยู่กับคนรูปหล่อไม่ห่าง
“ก็คืนนี้...คนที่เหมอจ๋านอนด้วยตลอดจะมีเหมอตัวจริงนอนข้างๆ แล้วนี่ครับ”
“เหรอออออ” ไอ้เหมอแสร้งยียวนแม้ใบหูมันจะแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงไปกับคำพูดของคนรูปหล่อก็ตาม “เหมอจะนอนโซฟา ไม่นอนกับนะหรอก”
“ทำที่โซฟาก็ได้ ผมชอบ”
“เดี๋ยวๆ คิดจะทำอะไร”
“อย่างที่เหมออยากให้ทำไง”
“ข่นบ้า!!”
“ฮ่าๆๆ พูดมาก เดี๋ยวน้ำลายกระเด็นโดนเนื้อหรอก”
ไอ้เหมอมองค้อน ก่อนมันจะตั้งในเสียงบาร์บีคิวไม้สุดท้าย แล้วเดินไปล้างมือ ชนะอาสายกถาดใส่บาร์บีคิวออกไปให้ ไอ้เหมอมันก็เดินตามหลังออกมาชมบรรยากาศในตอนทุ่มครึ่งของ LA ลุงเกมกำลังจัดแจงสถานที่ อีกสองคนที่เหลือก็กำลังจิบเบียร์ไปพลางคุยกันไปพลาง
“อ้าว เสร็จแล้วเหรอ มาๆๆ เด็กๆ จะได้เริ่มปิ้งกันเลย คนแก่พวกนั้นคงหิวกันแล้ว” พี่เกมของไอ้เหมอบุ้ยปากไปหาคนแก่สองคนที่ถูกพาดพิงแต่ไม่ได้ยินจึงไม่มีใครโวยวาย ไอ้เหมอหัวเราะคิกคักก่อนจะเริ่มปิ้งบาร์บีคิว อากาศในตอนนี้ก็ยังอบอ้าวเล็กน้อย แต่ไอ้เหมอก็ไม่บ่น มันมีความสุขเสียจนหุบยิ้มไม่ได้ เพราะมีชนะยืนอยู่เคียงข้าง ชวนกันพูดคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ บางทีก็ขายอ้อยให้ไอ้เหมอได้เบาหวานขึ้น บางทีก็แอบขโมยหอมแก้มไอ้เหมอโดยที่คิดว่าไม่มีใครสังเกตเห็น แต่ไอ้เหมอรู้ว่าพี่เกมเห็นเข้าเต็มๆ เมื่อโดนยิ้มล้อไอ้เหมอก็หูแดง หลบตาเอียงอาย
บาร์บีคิวสิบไม้แรกถูกประเคนให้กับผู้หลักผู้ใหญ่ก่อนตามมารยาทที่ดี ส่วนอีกหลายๆ ไม้ต่อมานั้นไอ้เหมอจัดใส่จานแล้วเดินตามชนะมานั่งหย่อนขาลงในสระว่ายน้ำ
“นะอย่ากินแต่เนื้อสิ ขุ่นพ่อของนะบอกว่าอย่าเลือกกิน” ไอ้เหมอร้องบอกเมื่อเห็นชนะรูดมะเขือเทศและผักอย่างอื่นออกจากไม้จนเหลือแต่เนื้อชุ่มฉ่ำน่ากิน
“เหมอก็กินที่เหลือให้หน่อยไม่ได้เหรอ”
“โหยย รักกันมากเลยเนี่ย เหมอก็ไม่ชอบเหมือนกันอ่ะ”
“ลองกินดู” ชนะป้อนถึงปาก แล้วมีหรือไอ้เหมอจะปฏิเสธ มันอ้าปากรับพริกหยวกเข้าไปเต็มๆ คำ “อร่อยไหม”
ไอ้เหมอส่ายหน้า เคี้ยวไม่กี่คำก็กลืน “ไม่เห็นอร่อย นะกินบ้างสิ”
“ไม่เอา”
“อะไรเนี่ย เป็นเด็กหรือไง”
“ผมไม่ชอบกิน”
“ห้ามเถียงเหมอ”
“จะเถียง”
“นะอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ” เห็นไอ้เหมอหน้ายุ่งแล้วชนะก็หัวเราะเสียงดังลั่น “โอเคๆ กินก็ได้ แต่เหมอป้อนหน่อย”
“กินเองเลย หมั่นไส้”
“เหมอจ๋า”
“ฮึ่ยย ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย อ้าปาก”
ไอ้เหมอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนแกล้งตลอดเวลา ชนะมีลูกล่อลูกชนแพรวพราวเสียจนไอ้เหมออารมณ์เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา เดี๋ยวเขิน เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวหมั่นไส้ จนตอนนี้มันแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
“เหมอ”
“หือ”
“พรุ่งนี้ผมมีที่ที่อยากจะให้เหมอไปกับผมด้วย”
“ที่ไหนอ่ะ”
“ไว้ไปถึงก็รู้เอง”
“บอกเถอะ คืนนี้เหมอคงนอนไม่หลับถ้าไม่ได้รู้”
“ไม่ต้องกลัวจะนอนไม่หลับหรอก...คืนนี้ยังไงเหมอก็ไม่ได้นอน”
“ง่ะ”
“ผมอยากกินเหมอจะแย่อยู่แล้ว”
“เหมอยังพักไม่พอเลย”
“แน่ใจ?”
“นะอ่ะ อย่ามองแบบนั้นสิ” สายตาของชนะเหมือนรู้ทันความในใจของไอ้เหมอไปซะทุกเรื่อง จนไอ้หัวเกรียนมันออกอาการขัดเคือง
“เหมอปิดผมไม่ได้หรอก...เพราะผมรู้ว่าเหมอก็อยากให้ผมกินใจแทบขาด”
“หลงตัวเอง”
“จะบอกว่าไม่จริงหรือ”
“ก็...ไม่ได้จะพูดแบบนั้น”
ไอ้เหมอยอมจำนน ได้แต่ภาวนาว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่แสนหวาน เพราะมันไม่อยากเดี้ยงไปเสียก่อนที่จะได้รู้ว่าชนะอยากจะพามันไปที่ไหน
มา LA ทั้งทีก็ไม่อยากนอนซมอยู่บนเตียงนะเว้ย! แต่จะทำยังไง...ถ้าไม่แรงก็ไม่ได้ใจเหมออ่ะ!
................................................................TBC....................................................
ช่วงนี้ยุ่งมาก เลยไม่มีเวลาตัดอ้อยมาขาย แต่มันใกล้จบแล้วก็เลยชะลอเครื่อง ขอโทษคนรอ คงไม่ว่ากันนะ
ปล. ชนะคนเดิม เพิ่มเติมความอร่อย อิอิ
-
อุ๊ยนังเหมอ อิจแรงอ่ะตอนนี้บอกเลย
ตอนหน้าพี่ต้องเตรียมร่างกายให้พร้อมใช่ม๊ะ
เพราะเหมอจะโดนนะกิน
-
:impress2: อ่านแล้วเบาหวานจะขึ้นจริง ๆ คู่นี้
-
อิจจจจจแรงมากกกค่า
-
:o8: อ๋อยยยยย เบาหวานขึ้นตา หมั่นใส้นังเหมอมากก :hao7:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L2:
-
ชะน้าาา คนเดิมกลับมาแล้วววววว :katai2-1: :mew1:
-
งือออ :hao5: :hao5: :hao5:
อ้อยมาทั้งสวนเลยจ้าาา
-
ละมุนมากกกกก พอเจอกันคราวนี้ เหมือนเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น
ชะน้าาาสุดหล่อ ทำไมน่ารักอย่างนี้หละลูก
ปลื้มมมมากก อิจฉาเหมอจริงๆ :ling1:
-
เราไม่ว่าเธอ เราเข้าใจว่าเธอยุ่ง แต่เธอไม่มาเธอก็บอกในเพจน่อยว่าไม่มา ไม่งั้นเราจะนั่งรีหน้ารอเก้อนะรู้ไหม
โอ๊ยหวานกันเหลือเกิน ขำน้องเหมอกับพ่อพ่าย
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
เกลียดดดดดดดด ยกคำนี้ให้นังเหมอหน่อย แหม น่าหมั่นไส้จริงๆ หวานกันจนอ้อยเกือบหมดไร่แล้วมั้งเนี่ย แต่ฮาสุดก็ป๋าปะทะเสมอนี่แหละเห็นแววป๋าปวดประสาทมารำไร ฮ่าๆๆๆ
-
:o8: :-[ นุ้งเหมอของปร้า แรดไปนะลูก5555 อ้อยเริ่มลำเลียง หว๊านหวาน
-
วู้ยยย ชนะมีกล้ามแล้วอ่ะะะ อิจฉาเหมออ่ะะะ :ling1:
-
เย้ๆ อ้อยเริ่มโตแล้ววววว หุหุ
ตอนหน้าเหมอคงได้รู้เรื่องรันแล้วสินะ
เหมอสู้ๆ นะสู้ๆ จับมือก้าวข้ามไปด้วยกันเนอะ :L1:
กอดคนเขียน รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ก๊ากๆๆ :m20: ประโยคสุดท้ายนี่มัน อร่อยกันจริงจริ๊ง
โมเม้นต์พ่อเขย ลูกสะใภ้ ฮาอ่ะ เหมอไปที่ไหนมีแต่คนหลงรัก ชอบๆ
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
ชนะข่นบ้าาาาา
เขินแทนน้องเหมอค่ะ
ไร่อ้อยของเรายังหวานเหมือนเดิม
หวังว่าคืนนี้คงไม่ชิมอ้อยกันจนหมดแรงนะ อิอิ
-
อุ๊ย....หวานกันเข้าไป
-
หวานอ้อยมากกกกกก จบรักเสมอ ต่อคู่กวิ้นได้ม้อยย
-
อร๊ายยยยย นี่ขนาดไม่ค่อยแจกอ้อยนะเนี่ย อิจนังเหมออออ ได้ผู้ชายหล่อแล้วยังน่ารักอีก :hao7:
-
ได้หวานกันเต็มเหนี่ยวแน่ๆคราวนี้
-
o18
-
:heaven
ขุ่นพ่อกับขุ่นลูก หาเมียได้คล้ายกันมาก
ตอนหน้าจะได้กินไข่(เจียว)เสมอไหม :m20:
-
อูยยยย รอมานานนนนนน ไร่อ้อยมาแล้ววว :hao7:
-
บาบิคิววันนี้หมักด้วยน้ำตาย เสียบเนื้อสลับอ้อย และทาน้ำเชื่อมแทนเนยแน่ๆเลย โอ้ยยยยยยย หวานละเกิน
-
แบบนี้สิที่ต้องการ หวานแบบไร่อ้อย
อ่านแล้วเขิน :impress2: :impress2:
แต่ชอบ..
“อื้อ แต่เหมอว่าขุ่นพ่อหล่อกว่าอ่ะ”
“ตาถึง”
ไร้พ่ายมีมุมแบบนี้ด้วย 555555 น่ารักกก
-
อ่านอยู่เพลินๆ
อิโรติคอยู่ดีๆ
แต่พอมีบท..ขุ่นแม่
ทั้งเสมอ ชนะ ไร้พ่าย พูดพาดพิงถึงเพี้ยน
อ่านแล้วนึกเห็นภาพขึ้นมา
ถึงกับหลุดขำ พรื๊ดดดดดดดดดด ออกมารุย
แล้วเพี้ยนก็เล็ดลอดออกมาแย่งซีนจนได้
ขนาดไม่ได้มาตัวเป็นๆ นะเนี่ยะ
ฮ่าฮ่า
:laugh:
ชอบเพี้ยน หลงเพี้ยน
จนอยากแย่งจากอปป้าพ่าย
อิอิ
+1
-
ดีงามมากกกกกกก
ครอบครัวสุขสันสุดๆ
ชะน้าาาา น่ารัก หยอดได้หยอดดี ยกไร่อ้อยมาเลย
ชอบมากกกกก
เขินแทนนุ้ง้หมอไปหลายรอบเลย
งานดีค่ำคืนนี้อีกยาวใช่มั้ยชนะ
รอกินเหมอเป็นของหวาน อ้ายยยย อิจจ้าาาาา
-
มาต่อแล้ววว
-
เหมอเสนอสุดตัวแล้วชะน้าาาาา อิอิ
-
โอ้ยยย เขินแรง :o8: :o8:
-
น้องนะเป็นตัวของตัวเองต่อหน้าเหมอมากขึ้นนะ
แต่ก่อนนี่เอาแต่คำหวานมาล่อ ตอนนี้ชนะก็เปรี้ยวเป็นน้าาาาา
-
จะจบแล้วเหรอ มันสนุกมากๆ หลากหลายอารมณ์ อินทุกตอน เขาดีกันอ่านไปเขินแทนเหมอ เพื่อนพี่พ่ายรักกันจนแก่ มันดีมากๆ ขอบคุนะคะ
-
อิจฉาเสมออออออออออออ!
-
ไม่ใช่แค่เหมอจ๋าหรอกค่ะ นังเหมอนี่วาสนาดียิ่งกว่าาาาาา โอ๊ยยยย เราอิจฉาาา ดูดิ คนลูกก็หล่อ คนพ่อก็หล่อออ ฮึ่มมม ทำบญด้วยอะไรโปรดบอกเราบ้าง เผื่อชาติหน้าเราจะได้บ้างอ่ะ แต่เรารู้สึกได้นะคะ ชนะเปลี่ยนไปมากกกกกกกกกกกกกก แต่เป็นไปในทางที่ทำให้คนอ่านทุรนทุรายอ่ะค่ะ อยากได้ T^T เสมอก็เปลี่ยนนะคะ ปากกล้าขึ้นเยอะ เมื่อก่อนนี่ไม่เคยหรอกจะด่าชนะ ดูนี่ดิ แกด่าชนะอ่ะ!!! เค้าใกล้ความเป็นเมียโดยสมบูรณ์แล้วค่ะ แต่ชนะคงไม่กลัวเมีย แกดูมีอำนาจเหลือเกิน อำนาจเหนือธรรมชาติรึเปล่าไม่รู้ แกรู้หมดเลยว่าทำยังไงเสมอจะยอม ทำยังไงเสมอจะสู้ไม่ได้ แอร๊ยยยยยยย ยิ่งไปว่านั้นค่ะ! ชนะอุ้มเสมอขึ้นนนนนนนน คุณพระ! สิ่งที่ทำให้เราอึ้งที่สุดในตอนนี้ค่ะ 55555555 ออกกำลังกายมาดีจริงๆค่ะ แต่เราขำเสมอ ทำไมเจ้าหญิงไปยั่วเจ้าชายแบบนั้นฮ้าาาาา แต่ก็ยินดีด้วยค่ะ ความฝันเป็นจริงเนอะ ตอนนี้เราปริ่มอ่ะค่ะ ไม่รู้จะพูดยังไง ถึงน้องกวิ้นจะไม่ได้ออกแต่เราก็ปริ่มมากอยู่ดี ในที่สุดชนะก็มีความสุขขขขขขขข เหลือเรื่องป่านอีกนิดชนะก็สบายใจแล้ววว เราดีใจมากจริงๆ ชนะผ่านมาเยอะ เจ็บมาเยอะ ได้ครอบครัวอบอุ่นกับคนรักดีๆแบบนี้เราก็ดีใจค่ะ นี่ลูกสะใภ้กับพ่อตาก็เข้ากันได้เนอะ เราชอบคู่นี้อยู่ด้วยกัน เสมอนี่ขนาดบอกกลัวแกยังไปกวนตีนคุณพ่อเลยค่ะ นี่กลัวแล้วหรืออออออออ 55555555 แต่เราชอบเค้าคุยกันอ่ะ ขำ ป๋านี่โดนหลอกว่าเสมอกลัวตัวเองรึเปล่า? เสมอดูไม่กลัวเลยอ่ะ กวนตีนอย่างเดียวเลยย นี่โดนเตะเราจะขำให้ แอบมีคุณเพื่อนชนะที่ขึ้นเครื่องมาพร้อมเสมอด้วย... คนนี้จะมีบทบาทอะไรไหมหนอ? หรือผู้ชายคนนี้คือคุโด้ ชินอิจิ!! ตายแล้ววว เรือจอมโจรคิดxชินอิจิเราจะล่มไหมหนอ... แอร๊ยยยยยยย ไปละค่ะ ก่อนจะเพ้อกว่านี้ เรารอตอนต่อไปนะค้าาาาา ถึงเราว่าตอนนี้เราจะเบาหวานขึ้น ปริ่มใจมากแล้วก็ตาม :mew1:
-
มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้ :กอด1:
-
นังเหมอมาแล้ววว :ling1:
-
ข่นบ้าาาา กลับมาละ น่ารักอ่ะน่ารักมาก นัวเนียมากครอบครัวสุขสันต์สุดๆ
ขำตอนเหมอชมพ่อพ่าย สรุปว่านะหล่อกว่า 5555 กับที่บอกว่าตัวเองสวย น่ารักจริงๆ นะเหมอ
คนน่ารักก็น่ารักตลอด สองคนมีความสุขมากๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ชะน้าาา!! โอ๊ยเกลียดมากกกกกก55555555
ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกหมั่นไส้ชนะตอนท้ายๆมาก ตอนแรกๆก็หวานจ๊นน
อยู่ห่างกันไม่กีเดือนความดิบเถื่อนและความหื่นเพิ่มขึ้นจนน่าตบจริงๆ555
-
รู้สึกชนะดูแสดงว่ารมณ์มากขึ้น
ไม่ได้ปิดผ้ามาเป็นไอ้โม่งขายอ้อยอย่างเดียว
พี่พ่ายดูน่ารักขึ้นอ่ะ นางคงคิด...ว่าลูกคงไม่ปกติเหมือนตัวเอง
เลยได้เเฟนไม่เต็มทั้งคู่ 5555
อิจน้องเหมอมากกกก ทำบุญมาด้วยอะไร นอกจากสวยแล้วยังแวดล้อมไปด้วยผู้ชายหล่อ แถมผัวฮ๊อตมากกก หลงมากด้วย
ปล.คู่ลูกนี่มาไวแซงคู่พ่อเลย จะจบซะล่ะ คงคิดถึงแย่
-
น่ารักที่สุด!!!!~ รอๆๆๆ ตอนต่อไป~~
-
:hao5: :hao5: :jul1:
-
ระเบิดป่าน ยังไม่จบอีกเหรอเนี่ย
-
ช่วงนี้ขาดความหวาน อยากได้อ้อยมาเต็มความหวานให้ชีวิต
-
:mew2:
-
:mew1: :mew1:
-
ชะน้าาาา อยากได้ชนะของนุ้งเหมอจริงๆ ฮ่าๆๆ
เตรียมเลือดก่อน เผื่อตอนหน้าได้ใช้ หุหุ =..=
สู้ๆน้าคนแต่ง
-
อิจฉาเสมอออออ
-
พ่อหนุ่มไร่อ้อยของเรากลับมาแล้ว :m11:
ชนะสดใสขึ้นมากกกกกก (อยากเติม ก.ไก่ สักล้านตัว) ลูกล่อลูกชนแพรวพราว อารมณ์เหมือนได้ปลดปล่อยความทุกข์ออกไป ตัวตนที่แท้จริงก็เลยออกมา ชอบชนะเวอร์ชั่นนี้อะ ดูไม่ขายอ้อยจนเกินงาม :m3:
ส่วนเสมอ เธอเป็นคนสวยที่โชคดีมาก เธอได้นั่งเฟริสต์คลาส เธอได้ไปอเมริกา เธอที่ไร่อ้อยส่วนตัวรออยู่ที่อเมริกา เธอคนฟินน่าดู แต่เราขอยกนิ้วให้กับการที่เธอไปอเมริกาด้วยเป้ใบเดียว ช่างกล้านะยะ :o เราจะรอค่ำคืนแรกของเธอที่อเมริกานะ :m10:
ปล.สงสารขุ่นแม่เพี้ยน โดนรุมโดยไม่มีโอกาสแก้ตัว
ปลล. พี่พ่ายตอนคุยกับเสมอน่ารักดี เราว่าพี่พ่ายต้องคิดว่าเหมือนคุยกะเพี้ยนแน่เลย :haun5:
-
น่ารักอ่ะ เสมอ
-
:hao6:
-
ไร่อ้อยเต็ม LA เลยทีเดียว :katai2-1: :katai2-1:
-
“ขุ่นพ่อ ทำไมลูกชายหล่อกว่าขุ่นพ่ออ่ะ”
ไร้พ่ายขึงตามองไอ้เหมอ “ตาถั่ว”
“จริงๆ นะ ขุ่นแม่เพี้ยนก็บอกว่านะหล่อกว่าขุ่นพ่อเสียอีก”
“เชื่ออะไรกับคนบ้า”
“อื้อ แต่เหมอว่าขุ่นพ่อหล่อกว่าอ่ะ”
“ตาถึง”
“เหมอยอหรอก ไม่ได้พูดความจริง”
ไร้พ่ายแทบขว้างพริกหยวกใส่หัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ แต่ติดที่ว่ามันเด็กคราวลูก “แฟนเหมอก็ต้องหล่อกว่าอยู่แล้ว นะบอกว่าขุ่นพ่อชอบเหมอด้วย”
“พูดไปตามมารยาท ไม่ได้พูดความจริง” เจอมุกนี้ย้อนใส่ตัวไอ้เหมอถึงกับหน้างอ
“เหมอสวยนะ”
“เอาอะไรคิด”
“นะบอก”
ไร้พ่ายกุมขมับ แทบอยากจับลูกชายเขย่าตัวแล้วถามว่าเอาตรงไหนมอง
..ชอบบบบ อ่านหลายรอบบบบ :hao7:
-
:o8: หวานจริง หวานจังตอนนี้ :o8:
:hao6: รอตอน เข้าหอ :hao6:
-
:impress2: :mew3:ชนะ หวานเว่อร์ เดี๋ยวไอ้เหมอก็ได้เป็นเบาหวานตายพอดี
ไม่เป็นไรค่ะคนเขียนไม่มีเวลาแต่ก็ยังมาอัพให้ได้อ่านเรื่อยๆ ขอบคุณหลายๆค่ะ ติดตามๆๆ
-
อ่านแล้วชื่นนนนนนนนจาย
-
โอ๊ยตายละ ชั้นอิจฉาลูกสาวชั้นมากเลย อ้อยปลิวทั่วแอลเอเลย หวานฉ่ำเบาหวานขึ้นตาเลย
-
อิเหมอ..อิแรด!! 5555 ทั้งหมั่นใส้ ทั้งอิจฉานาง วามนานังเหมอมันดีจริงจริ๊งงง ชนะก็อ้อยตัลหลอด เด่วนังเหมอไดัเป็นเบาหวานแน่ ชิชิ หมั่นใส้นาง :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
คนขายอ้อยกลับมาน่ารักสดใสล้าววววววว :hao7:
ส่วนนังเหมอ แรดเหมือนเดิม :laugh:
ขุ่นพ่อก็น่ารักแรง :-[
-
คือนุงเหมอเอาความอึดที่ทนฝึกฝนวิชาทหารมาใช้กับงานนี้ให้คุ้มนะ :m3:
-
นี่มันบรรยากาศฟ้าหลังฝนโดยแท้!
ในที่สุดเหมอก็ได้พบกับเรียลชนะแล้ว
หวังว่าหลังจากนี้ เหมอคงจะได้รักชนะแบบครบทุกมิติได้เสียที...
หากจะทำผิดถูกชั่วดีก็จะได้ไม่ต้องโทษเรื่องราวในวันเก่าอีกต่อไป
ส่วนพ่อนะ... หนูสดใสเป็นคนใหม่และมีจุดยืนมากลูก
รู้สึกเบาใจแทนนะที่ปล่อยเรื่องทุกข์ใจในวันวานให้ผ่านไป
เพื่อดื่มด่ำกับความสุขที่กำลังจะมาเยือนในอีกไม่ช้านี้
รอไร่อ้อยและห้องหอเปิดทำการด้วยใจจดจ่อเลยค่ะ ^^
-
โอ้ยยยยย พ่อหนุ่มไร่อ้อย อ้อยจ๊น นังเหมอก็มาถึงบ้านเค้าแล้วก็เข้าหอเลยเถอะ 5555
-
จุดนี้หมั่นไส้นังเหมอพี่บอกเลย 55555555
-
:mew1:
-
อิน้องเหมอแรด จริตนางเยอะจริงเมื่อเจอที่รัก แต่น่ารักกกกก ใสๆ อิอิ น้องนะละมุนมากกก ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
ตอนที่ 43
ไอ้เหมอตื่นเต้นราวกับเป็นคืนเข้าหอคืนแรก ทั้งๆ ที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันจะตกต้องเป็นของชนะ แต่กลับเป็นคืนแรกที่รู้สึกตื่นเต้นมากขนาดนี้ ยืนสำรวจร่างกายของตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำอย่างไม่มั่นใจ หลายครั้งที่สงสัยว่าชนะหลงใหลในส่วนไหนของร่างกายไอ้เหมอ เพราะจับต้องก็ไม่นุ่มนิ่มเหมือนผิวกายผู้หญิง กล้ามแขนก็เป็นมัด อกก็แฟบแบน ผิวก็คล้ำแบ่งสีชัดระหว่างจุดที่โดนแดดประจำกับจุดที่อยู่ใต้ร่มผ้า มันทอดถอนหายใจ พยายามทำหน้าให้เซ็กซี่แต่ก็ทำได้แค่เผยอปากเหมือนคนเป็นสันนิบาต ดวงตาที่พยายามรี่ปรือก็เหมือนคนกำลังง่วงนอนแต่พยายามเบิกตาให้กว้าง เห็นเองก็แทบปล่อยก๊าก แล้วถ้าชนะเห็น...คนรูปหล่อของไอ้เหมอจะมีอารมณ์อยากปลุกปล้ำได้อย่างไร
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูดังแว่วมาให้ได้ยิน ไอ้เหมอที่พยายามทำหน้าทำตาให้เซ็กซี่ก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก ชนะคงเข้ามาในห้องแล้ว คนรูปหล่อบอกไอ้เหมอที่ช่วยพี่เกมเก็บของล้างเรียบร้อยให้ขึ้นมารอบนห้องแล้วอาบน้ำรอ เพราะเขาจะอยู่คุยกับพ่อและลุงเออีกสักพัก ราวกับให้เวลาไอ้เหมอได้ทำความสะอาดร่างกายและเตรียมใจ แต่ไอ้เหมอคงต้องบอกจากใจจริงว่า...ไม่พร้อมเลยสักนิด อยากถูกกอดมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มั่นใจเลย ไอ้เหมอคนสวยแสนเซ็กซี่คงเป็นได้แค่ภาพมโนเท่านั้น
ก๊อกๆๆๆ
“เหมอครับ อาบน้ำอยู่รึเปล่า” ประตูห้องน้ำถูกเคาะก่อนจะตามด้วยเสียงทุ้มนุ่มหูของชนะที่ทำเอาไอ้เหมอแทบเคลิ้ม
“อื้ม เหมอเสร็จแล้วล่ะ” ไอ้เหมอรีบบอก สวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเปิดประตู “คุยกับป๋าเสร็จแล้วเหรอ”
“ครับ” ชนะตอบพลางมองสำรวจไอ้เหมอด้วยสายตาระยับจนไอ้เกรียนหูแดง “พร้อมไหม”
“พะ...พร้อมอะไร” ไอ้เหมอแสร้งถาม ถูกชนะรวบตัวเข้าไปกอดแล้วไซ้จมูกลงบนซอกคอที่กรุ่นไปด้วยครีมอาบน้ำ “ฮื้อออ ตัวเองก็ไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่ต้องมากอด”
ชนะหัวเราะกับท่าทีของไอ้เหมอ เพราะคราวนี้มันคงไม่ได้แสร้งเขิน แต่มันกำลังตกประหม่าและเขินมากจริงๆ “งั้น...เหมอรอผมที่เตียงนะครับ ผมขออาบน้ำก่อน”
“ไม่รอ เหมอจะนอนแล้ว”
“นอนก็ได้ เดี๋ยวผมปลุก”
“เหมอไม่ตื่นหรอก”
“ตามใจครับ” ชนะคลี่ยิ้ม หอมแก้มไอ้เหมอแล้วเดินสวนเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยทิ้งให้ไอ้เกรียนมันหูแดงหน้าแดง หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ มันรีบเดินไปที่เตียง ลังเลใจอยู่นานว่าจะเปลี่ยนเป็นชุดนอนหรือจะใส่เสื้อคลุมนี้ไว้ดี เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า...อาภรณ์ใดๆ ก็อาจจะไร้ประโยชน์
ไอ้เหมอเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ แต่ด้วยเพราะชนะอาบน้ำนานเกินกว่าเวลามาตรฐานที่ไอ้เหมออาบ มันจึงผล็อยหลับไปโดยไม่ตั้งใจ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ผิวกายถูกลมหายใจอุ่นร้อนของใครบางคนเข้าปะทะ และคงจะเป็นใครบางคนที่ปลดเปลื้องเสื้อคลุมอาบน้ำจนร่างกายของไอ้เหมอเปลือยเปล่าท้าสายตาคนมองอยู่ ณ ขณะนี้
“อะ...อือ... นะ เดี๋ยวก่อน...” ไอ้เหมอท้วงเสียงแผ่ว พยายามผลักศีรษะของคนรูปหล่อที่กำลังวนเวียนอยู่ตรงช่วงอก ลิ้นร้อนก็กำลังฉกกัดเม็ดทับทิมสีเนื้อของไอ้เหมอจนแข็งเป็นไต “อื้อ...อ๊ะ นะ...เจ็บ”
เพราะเม็ดเล็กๆ ที่เป็นหนึ่งในจุดอ่อนไหวกำลังถูกดูดสลับกับกัดย้ำ ไอ้เหมอจึงได้แต่ส่งเสียงท้วง ในเมื่อผลักไสก็ไม่ได้ผล มันจึงโอบประคองศีรษะของชนะไว้แล้วแอ่นกายรับให้ริมฝีปากของคนรักได้สัมผัสถนัดยิ่งขึ้น
ไอ้เหมอบิดกาย ผิวกายแดงซ่านไม่ต่างจากใบหูและใบหน้า ตามจุดต่างๆ ถูกฟอนเฟ้นด้วยแรงจากมือใหญ่ของชนะ ท่อนกลางลำตัวก็แข็งขืนเพราะถูกกระตุ้น “นะขี้แกล้ง”
คนขี้แกล้งคลี่ยิ้ม มือก็สำรวจร่างกายของไอ้เหมอด้วยความโหยหา ยิ่งเห็นไอ้เหมอบิดกายด้วยความทรมานเพราะเสียวซ่านก็ยิ่งชอบใจ “นะ...เหมอจะไม่ไหวแล้ว”
ไอ้เหมอร้องครวญ มันถูกปรนเปรอด้วยมือและปาก ทั้งส่วนบนและส่วนล่างถูกคนรูปหล่อครอบครองจนทานทนแทบไม่ไหว ยิ่งถูกมือใหญ่เร่งเร้าที่ท่อนลำ ริมฝีปากร้อนก็ดูดดึงยอดอก ไอ้เหมอก็ยิ่งหอบหายใจหนัก ร้องครางแทบขาดใจก่อนที่มันจะปลดปล่อยน้ำสีข้นออกมาเต็มมือของคนรูปหล่อ ชนะคลี่ยิ้ม เฝ้ามองไอ้เหมอที่เบนสายตาหลบเมื่อเขายกมือที่อาบด้วยน้ำรักขึ้นมาตวัดลิ้นเพื่อชิมรส
“ข้นขนาดนี้...ไม่ทำเองบ้างเลยเหรอ”
“ใครจะลามกเหมือนนะ” ไอ้เหมอมองค้อน ก่อนมันจะถูกชนะจับพลิกตัวนอนคว่ำ แขนแกร่งโอบรั้งเอวของไอ้เหมอให้โก่งสะโพกขึ้น “นะ...จะทำอะไร”
ด้วยท่าที่น่าอาย ไอ้เหมอจึงได้แต่ดิ้นหนี แต่ชนะรั้งเอวของมันไว้แน่น ไอ้เหมอจึงได้แต่ซุกหน้าลงกับหมอน ก่อนมันจะร้องเสียงหลงเมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนชื้นสัมผัสรอบช่องทางข้างหลัง ไอ้เหมอกระตุกเผลอขมิบช่องทางเมื่อถูกลิ้นของชนะเข้าสำรวจ คนรูปหล่อฟาดมือลงบนสะโพกของไอ้เหมอจนมันร้องครางเสียงหวาน อารมณ์ใคร่กลับมาลุกโชนอีกครั้ง
“อ๊ะ...อาาาา อา...นะ อูยยย...” ไอ้เหมอร้องครางสิ้นอาย มันรู้สึกดีเสียจนไม่อาจปกปิดความต้องการไว้ได้ สะโพกส่ายร่อนพลางขยับตามจังหวะที่ลิ้นและนิ้วแกร่งนั้นสอดเข้าสำรวจ ขมิบตอดรัดอย่างรุนแรงเมื่ออีกฝ่ายโดนจุดกระสัน มืออีกข้างของชนะก็เร่งเร้าท่อนลำของไอ้เหมอให้กลับมาแข็งสู้มืออีกครั้ง ทว่า...ครั้งนี้คนรูปหล่อไม่ปล่อยให้ไอ้เหมอไปถึงฝั่ง เพราะพอไอ้เหมอกำลังเหินขึ้นสู่ท้องฟ้า ชนะกลับหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วจับร่างไอ้เหมอลุกขึ้นนั่ง ไอ้เกรียนมันจึงมองด้วยความตัดพ้อ ไม่เข้าใจว่าทำไมชนะถึงใจร้ายแกล้งมันได้ขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้ต่อว่า ชนะที่นอนราบลงไปกลับดึงให้ไอ้เหมอขึ้นคร่อม
“หันหน้าไปทางนั้น” คนรูปหล่อออกคำสั่ง แหวกสาบเสื้อคลุมออกให้ไอ้เหมอได้เห็นมังกรที่กำลังแข็งขืน “เล่นกับของของเหมอหน่อยนะครับ”
ไอ้เหมอพยักหน้าหลบตาเพราะอายอย่างหนัก มันพลิกตัวหันสะโพกไปทางใบหน้าของคนรูปหล่อแล้วเผชิญกับเจ้ามังกรยักษ์ที่รอให้เล่นด้วยแทน
“อ๊ะ! อือ...” ช่องทางร้อนถูกครอบครองด้วยริมฝีปากของชนะอีกครั้ง และคราวนี้ไอ้เหมอก็จำต้องเอาคืนบ้าง มันครอบครองริมฝีปากลงบนมังกรของชนะเช่นกัน ทั้งตวัดลิ้นไปตามรอยหยักบนส่วนหัวและลากลิ้นเลียไปตามความยาวจนได้ยินเสียงชนะครางอย่างพึงพอใจ ไอ้เหมอส่ายสะโพก หลับตาพริ้มเมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่ช่องทาง ไม่รู้ว่าคนรูปหล่อกำลังชะโลมช่องทางของมันด้วยอะไรถึงได้รู้สึกลื่นและเย็นขนาดนี้ แต่มันก็เฉอะแฉะยามเมื่อถูกนิ้วทั้งสามขยับเข้าออกก็เกิดเสียงที่ทำให้ไอ้เหมอรู้สึกสั่นไหวไปทั้งใจ ทำกันมากี่ครั้งก็ไม่เคยรู้สึกอายเท่าครั้งนี้...หรือเพราะห่างจากคนรูปหล่อไปนาน ถึงได้รู้สึกว่าการร่วมรักกับชนะ...แปลกใหม่อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ไอ้เหมอหลับตาพริ้ม หยุดการปรนเปรอเพราะกำลังเสียวแทบขาดใจ มือของมันจับมังกรไว้ แต่กลับไม่ยอมขยับ ซบหน้าแนบชิดกับเจ้ามังกรอยู่อย่างนั้น จนชนะส่งเสียงท้วง แต่ไอ้เหมอมันเริ่มไม่มีสติเพราะถูกมัวเมาเสียแล้ว
“เสมอเด็กไม่ดี” ชนะพูดเสียงเข้มคาดโทษ จับตัวไอ้เหมอพลิกนอนหงายจนมันร้องเสียงหลงตกใจ “รอบนี้ผมขอไม่ใส่ถุงนะ”
“ง่า...ทำไมอ่ะ”
“ขอรอบเดียว” ชนะยืนยัน ไอ้เหมอมันจะคัดค้านยังไงไหว จึงได้แต่พยักหน้าแล้วขยับขาให้กว้างเพื่อให้ชนะแทรกกายเข้ามาได้ ยามที่ช่องทางรับของใหญ่โตเข้าไปทีเดียวจนมิดลำ ไอ้เหมอก็ทุบอกประท้วงเพราะมันจุกจนร้องแทบไม่ออก ความเจ็บนั้นไม่มีให้รู้สึกเพราะชนะเตรียมช่องทางให้อย่างดี
“ไอ้บ้า เหมอจะตายเอา” ชนะไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าหรือแรงทุบ ยังคงคลี่ยิ้มแล้วซี๊ดปากให้ไอ้เหมอได้ยิน เสียงกระเส่าเพราะถูกช่องทางบีบรัดก็ทำให้ไอ้เหมอยิ่งอายหนัก
“ได้เลื่อนขั้นเป็นเมียแล้ว...สมใจไหมครับคุณนาย” ชนะถามล้อๆ แต่ถูกไอ้เหมอลงโทษด้วยการรัดแรงๆ จนหน้าหล่อเหลาเหยเก อยากขยับกระแทกแรงๆ เพื่อเอาคืนแต่ก็สงสารเพราะใบหน้าคนรักยังคงซีดเผือดเพราะแรงกระแทกเข้าไปจนมิดลำในครั้งแรก
“ไปขอกับพ่อหรือยังเถอะ”
“ขอนานแล้ว แต่พ่อยังไม่ให้ เขาบอกว่าเรียนจบแล้วมีตังค์เลี้ยงลูกเขาได้ค่อยมาว่ากัน”
“งั้นตอนนี้ก็ชิงสุกก่อนห่ามอ่ะ”
“เต็มใจให้เอาไหมล่ะ”
ไอ้เหมอร้องครวญในใจกับฝีปากของสุดที่รักที่นับวันจะชักแรงกล้า “ก็...เต็มใจ แต่แบบ...เบาๆ ได้ไหม สะโพกจะพัง”
“เหมอชอบแรงๆ ผมรู้”
“แล้วที่ชอบมันเพราะใคร ตัวเองรุนแรงอยู่เรื่อย”
ชนะไม่เถียง ก้มลงจูบพร้อมกับหอมแก้มไอ้เหมออย่างเอาใจ “รอบหน้าขอมัดได้ไหม”
“โอยยย หมอไม่รักษาไอ้โรคนี้ให้ด้วยเหรอเนี่ย” ไอ้เหมอแสร้งถาม แต่ชนะไม่ได้โกรธ กลับหัวเราะแล้วกระแทกใส่ไอ้เหมอเบาๆ จนตัวมันไหวไปตามแรง
“มันไม่ใช่อาการป่วยซะหน่อย มันเป็นเรื่องรสนิยมทางเพศ จะยอมไหม ไม่ยอมก็ไม่มัด” คนรูปหล่อเลิกคิ้วถาม ชั่งใจมองไอ้หัวเกรียนที่มองตอบกลับมาด้วยตาแป๋วๆ ของมัน
“ยอม!” ไอ้เหมอรีบบอก พร้อมกับยิ้มเขิน “เหมอก็ชอบที่ถูกมัดอ่ะ ตื่นเต้นดี ฮี่ๆ อ๊ะ...นะอย่าเพิ่งขยับแรงสิ อยู่แบบนี้ก่อน”
“จะทรมานผมเหรอ”
“อื้อ ไม่ยอมให้ทำอยู่ฝ่ายเดียวอ่ะ นะก็ต้องทรมานด้วย”
“ร้ายมาก”
“ไม่งั้นเอานะไม่อยู่หรอก อ่ะ...อูยย ลึกไปแล้ว”
รูปหน้าหล่อเหลาเริ่มแดงซ่าน สีหน้าเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ เพราะยิ่งเข้าลึกก็ยิ่งรู้สึกดี ยิ่งเข้าลึกก็ยิ่งถูกโพรงร้อนตอดรัด “เหมอ...โคตรดีเลย”
“แล้วแบบนี้...อื้ออออ นะ...ดีมากกว่า...เดิม รึเปล่า” ท่อนขาของไอ้เหมอโอบรัดเอวของชนะให้อีกฝ่ายแนบชิดและเข้ามาลึกจนสุดความยาว ชนะกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูน มองไอ้เหมอที่กำลังทรมานมังกรของเขาอย่างคาดโทษ
“อย่ามองแบบนี้ได้ไหม แค่หล่อเฉยๆ ก็จะละลายอยู่แล้ว เล่นมาหล่อใส่หน้าอย่างนี้อีก...เหมอจะทนไหวได้ยังไง”
“แต่ผมจะทนไม่ไหวแล้วคนดี ขอผมรักเหมอแรงๆ ได้ไหม”
“แรงเท่าไหร่อ่า”
“แรงสุดที่ผมทำได้”
“เหมอตายพอดี ฮี่ๆ โอ๊ะ! อูยย... จูบเหมอก่อน”
ชนะทำตามคำขอ มอบจูบที่แสนหวานให้ไอ้เหมอเพื่อแลกกับการได้รับอนุญาต ‘รัก’ และคงไม่ต้องบอกว่าหลังจากคำอนุญาต ไอ้เหมอจะหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงกระแทกแค่ไหน และริมฝีปากของมันจะร้องครวญครางมากเพียงใด รักที่ร้อนแรงของชนะจะยาวนานถึงเช้าไหม...ไอ้เหมอไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้มันกำลังจะสำลักความสุขตาย
********************************
เช้าของอีกวันไอ้เหมอถูกปลุกด้วยโคอาล่ารูปหล่อที่ปกติมักจะตื่นนอนทีหลังเสมอ แต่วันนี้พ่อเจ้าประคุณตื่นแต่เช้า ทั้งยังใจดีพาไอ้เหมอไปอาบน้ำ แถมยังแต่งตัวให้อีกด้วย เพราะไอ้เหมอที่ถูกสูบพลังวิญญาณจากอสรพิษร้ายที่รัดร่างของมันตั้งแต่กลางดึกไปจนเกือบรุ่งสางนั้นไม่มีแรงต่อกรกับกิจวัตรประจำวันใดๆ แต่ชนะกลับเปล่งประกายจนไอ้เหมออดหมั่นไส้ไม่ได้
คนบ้าอะไร บางทีก็เป็นโคอาล่านอนขี้เซา บางทีก็เป็นงูรัดร่างไอ้เหมอ มาคราวนี้เป็นคนรูปหล่อออร่าวิ้งซะจนแสบตา
“ครีมอะไรเยอะแยะ ใช้ขนาดนี้แล้วไม่ดีขึ้น ผมว่าไปเผาคลินิกทิ้งเถอะ” บางทีก็ปากร้ายอีกด้วย
ไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่ “ก็เพิ่งใช้มาแค่สัปดาห์เดียว มันจะไปเห็นผลรวดเร็วได้ยังไง ทาๆ ไป ไม่ต้องบ่น”
ชนะทำหน้าเซ็งใส่ไอ้เหมอ แต่นิ้วเรียวสวยก็ปาดครีมที่ไอ้เหมอซื้อมาจากคอร์สรักษาผิวของคลินิกเสริมความงาม มีทั้งเซรั่มบำรุงผิวหน้า ครีมกันแดด ครีมลบริ้วรอย และอีกสารพัดครีมที่คุณหมอแนะนำเลยว่าถ้าหากอยากกลับไปขาวผุดผ่องยองใยเช่นตอนเด็ก ไอ้เหมอต้องซื้อทั้งหมดนั้น และในใจมันคิดว่าคงซื้อผลิตภัณฑ์ทุกตัวที่มีอยู่ในคลินิกมาแล้วเป็นแน่ เพราะแบบนี้ เป้ใบเดียวที่ไอ้เหมอสะพายมาต่างแดนจึงมีเสื้อผ้าน้อยชิ้น เพราะกระเป๋าเครื่องประทินผิวนั้นกินเนื้อที่ไปกว่าครึ่ง วันนี้ไอ้เหมอจึงต้องแต่งตัวเรียบง่ายเพราะไม่มีเสื้อผ้าให้เลือกมากนัก มันใส่เสื้อยืดลายโคนันที่ไอ้กวิ้นซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีก่อน มาเที่ยวต่างประเทศทั้งทีจึงขุดเอาของขวัญเพื่อนรักมาใส่ กับกางเกงยีนที่พี่สมัยซื้อให้ที่ไอ้เหมอใส่ข้ามปีข้ามชาติก็ยังไม่มีฤกษ์ซักเสียที
“นะ ทาเบาๆ ดิ หน้าคนนะไม่ใช่พื้นห้องน้ำ ขัดอยู่ได้” ไอ้เหมอเริ่มบ่นอีกครั้ง ชนะก็ยักคิ้วกวนมันจนน่าเตะ
“ก็กลัวครีมมันไม่ซึมเข้าผิว”
“จะว่าเหมอหน้าด้านเหรอ”
“อ้าว ทำไมเพิ่งรู้”
“ไอ้ชะน้าาาาา!!”
“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น เหมออย่าโกรธเลย เดี๋ยวลูกในท้องก็ไม่ปกติหรอก”
“ลูกในท้องอะไรเล่า! เหมอไม่ได้ท้อง”
“แล้วนี่อ่ะ” ชนะบีบพุงไอ้เหมอที่รีบนั่งหลังตรงทันที
“มันไม่ใช่พุงนะทูนหัว ปกติแม้คนจะมีซิคแพ็คเวลานั่งหลังงอก็มีทั้งนั้นอ่ะ” ไอ้เหมอรีบแก้ตัว “เอ...แต่อาจจะท้องแล้วก็ได้นะ เพราะเมื่อคืนคนแถวนี้ไม่ใส่ถุงแล้วดันปล่อยในอีก”
“ท้องไม่ได้หรอก ผมเป็นหมัน”
ไอ้เหมอทำหน้าเหวอ แสร้งทำเชื่อจริงจังจนชนะดีดหน้าผากเข้าให้ “ไม่ต้องเล่นใหญ่ รู้ว่าไม่เชื่อ”
“ฮี่ๆ เป็นก็ดีอ่ะ จะได้ไม่เสี่ยงทำใครท้อง เผื่อมีผู้หญิงให้ท่าแล้วพลาดไปกับเขางี้”
“จะทะเลาะไหม เดี๋ยวเตรียมหาแส้กับกุญแจมือก่อน”
“อุ้ยๆ ขอโทษจ่ะที่รัก อย่าหงุดหงิดเลยนะ” ไอ้เหมอกอดคอชนะอย่างเอาใจ คนรูปหล่อจากที่หน้าบึ้งจึงคลี่ยิ้ม “แล้ววันนี้จะพาเมียคนสวยไปไหนอ่ะ”
ชนะอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ กับคำพูดของไอ้เหมอจนโดนมันมองค้อน “เอ้า ให้วันหนึ่ง สวยก็สวย”
“พูดขนาดนี้บอกว่าขี้เหร่ยังรู้สึกดีกว่า”
ไอ้เหมอย่นจมูกใส่ ชนะจึงต้องหอมแก้มมันเป็นการขอโทษ หอมครั้งแรกไม่หาย ก็พรมริมฝีปากย้ำๆ อยู่อย่างนั้นจนไอ้เหมอหัวเราะคิกคัก “แล้วนะจะพาไปไหนอ่ะ”
“ผมจะพาเหมอ...ไปเจอคนๆ หนึ่ง”
“ใครเหรอ”
ชนะเงียบไปเพียงครู่ ทอดมองไอ้เหมอด้วยสายตาอ่อนโยนพลางจับมือมันไว้ “ก่อนไป...ผมจะต้องบอกให้เหมอได้รู้จักเขาก่อน เพราะเขาคงแนะนำตัวกับเหมอไม่ได้อีกแล้ว”
แค่เพียงเท่านี้...ไอ้เหมอก็รู้แล้วว่าชนะจะพามันไปที่ไหน ใบหน้าเกรียนๆ ของไอ้เหมอขรึมลง แต่มันก็ยังจับมือของชนะไว้แน่น “พร้อมจะเล่าแล้วเหรอ”
“อืม” ชนะรับคำเสียงเบา พร้อมกับตบที่หน้าขาตัวเอง “เหมอมานั่งตรงนี้ได้ไหม”
ไอ้เหมอพยักหน้า ยอมนั่งลงบนตักของชนะเพื่อให้อีกฝ่ายกอดตัวมันไว้ “วันนี้ผมจะบอกเหมอในทุกๆ เรื่องที่ผมไม่เคยบอกเกี่ยวกับตัวผม ถ้าเหมอรับไม่ได้...เหมอบอกผมมาตรงๆ ได้เลย”
“อืม”
“ผมเคยติดยา” คำบอกเล่าของชนะมาพร้อมกับแววตาสั่นไหว แต่ไอ้เหมอบีบมือของชนะแล้วจับไว้แน่น “ผมใช้มันตอนอยู่ไฮสกูล ผมจะไม่โทษคนที่ทำให้ผมใช้มัน หรือคนที่หยิบยื่นมันให้กับผม แต่ผมคงต้องโทษความอ่อนแอของผมเอง เหมอรู้ไหมว่าตอนนั้น...ชีวิตของผมเละเทะมาก จนป๋าต้องยื่นคำขาดให้ผมกลับไทย และอย่างที่เหมอเห็น...ผมจะต้องมีคนตามคุมตลอด พี่จินเป็นเหมือนผู้คุมที่ตามผมไปทุกที่ ผมไม่มีอิสระเลย”
ไอ้เหมอเพิ่งรู้เหตุผล ว่าทำไมชนะถึงต้องมีคนขับรถรับส่งทั้งๆ ที่ก็โตพอจะเข้ามหาวิทยาลัยได้ เพราะไอ้เหมอไม่รู้ คิดแค่ว่าคงเป็นเรื่องปกติของพวกทายาทนักธุรกิจใหญ่ที่ต้องมีบอดี้การ์ด ประกอบกับแฝดน้องของชนะเป็นคนดังระดับเอเชียแล้วไอ้เหมอจึงไม่เคยคิดสงสัยอะไรเลย พอมารู้เหตุผล จึงได้แต่สงสารคนรักจับใจ มันกอดชนะเพื่อปลอบโยน
“แต่ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหม... นะเป็นอิสระแล้วใช่รึเปล่า”
ชนะพยักหน้า มองไอ้เหมอด้วยสายตาลังเล “เหมอรับได้ไหม ผม...ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เหมอคิดเลย มีแต่รอยด่างพร้อยในชีวิต”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง มองชนะด้วยสายตาจริงจัง “ทำไมเหมอจะรับไม่ได้ เพราะชนะตอนนี้ ชนะคนปัจจุบัน คือคนที่ดีที่สุดสำหรับเหมอ”
“เสมอ” ชนะกอดตัวไอ้เหมอแน่นจนมันต้องแตะแขนท้วงเพราะแน่นจนหายใจแทบไม่ออก “ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย นะไม่ได้อยากลองมันเสียหน่อย แค่มีคนชักจูงให้ทำผิด แล้วเหมอถามได้ไหม...ใครเป็นคนหายามาให้”
ชนะไม่ตอบในทันที เขานิ่งเงียบ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “คนที่ให้กำเนิดผม...เธอมาเยี่ยมผมทุกๆ สามเดือนตั้งแต่ที่ผมมาเรียนอเมริกา เธอบอกว่าเป็นยาที่จะทำให้ป๋ามาเยี่ยมผมบ้าง แต่ผมไม่โทษเธอหรอก ผมรู้ดีว่ามันคืออะไร แต่ก็ยังอ่อนแอ”
ไอ้เหมอนึกภาพไม่ออก...ว่าแม่แท้ๆ ของชนะเป็นคนแบบไหน แต่ไอ้เหมอเกลียดไปเรียบร้อยแล้ว แม่สามีของมันมีเพียงคนเดียวคือขุ่นแม่เพี้ยน เคยคิดว่าอยากจะเจอแม่ผู้ให้กำเนิดชนะสักครั้ง แต่ตอนนี้ไอ้เหมอไม่อยากจะเจอเลยสักนิด
“นะไม่ได้อ่อนแอ...นะเข้มแข็งมากแล้วที่อยู่มาจนถึงทุกวันนี้ได้ทั้งๆ ที่มีเรื่องให้ทุกข์ใจมากขนาดที่เหมอก็ยังนึกไม่ออกว่านะผ่านมันมาได้ยังไง เหมอต่างหากที่ต้องขอบคุณที่นะยังอยู่ตรงนี้ เพราะงั้น...อย่าโทษความอ่อนแอของตัวเองเลย”
“อืม”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง จูบหน้าผากลาดสวยของชนะอย่างอ่อนโยน “แล้ว...คุณรันเธอจากไปยังไง”
ชนะหลับตา ซุกหน้าเข้าหาอกกว้างของไอ้เหมอ “ผมทำให้เธอตายเองเหมอ”
คำตอบของชนะทำให้ไอ้เหมอได้เพียงยกมือขึ้นลูบหลังอีกฝ่าย “ก่อนกลับไทย ป๋ารู้ว่าผมติดยา... ผมทะเลาะกับป๋ารุนแรง ตอนนั้นผมคิดแค่ว่าถ้าผมตายคงจะสมใจป๋า ผมบอกกับรันว่าผมไม่อยากอยู่แล้ว ผมบอกลา...แต่เธอกลับจะไปกับผมด้วย เรา...ฆ่าตัวตายด้วยกัน แต่ผมกลับรอดมาได้ โดยที่รันจากไปเพียงคนเดียว ทั้งๆ ที่ผมสัญญาว่าจะไปกับเธอ”
ไอ้เหมอพูดแทบไม่ออก มันไม่ได้คิดว่า...เรื่องราวที่ชนะเจอจะเลวร้ายถึงเพียงนี้ ไอ้เหมอลูบศีรษะของคนรักอย่างแผ่วเบา “ไม่ต้องเล่าต่อก็ได้...แค่นี้ก็พอแล้ว เหมอเข้าใจแล้วว่าทำไมนะถึงลืมคุณรันไม่ได้ ไม่ต้องบอกเหมอแล้วนะ”
ไอ้เหมอไม่อยากให้ชนะต้องนึกถึงเรื่องเลวร้ายอีก... มันนึกเสียใจที่เคยโกรธ เคยไม่เข้าใจ แต่พอมารู้ความจริงแบบนี้...ก็ทำเอาคิดอะไรแทบไม่ออก มันไม่รู้จะปลอบโยนชนะอย่างไรดี สงสารจับใจแต่คิดหาคำพูดดีๆ ไม่ได้สักคำ
“นะจ๋า แล้วคุณรันเธอเป็นคนแบบไหน”
“ก็...เป็นคนเงียบๆ คงเพราะเธอพูดไม่ได้ ทั้งๆ ที่อาจจะมีเรื่องที่อยากจะพูดเยอะแยะ เวลาอยู่กับรัน เธอจะดูแลผมเป็นอย่างดี...เป็นเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง ผมไม่ค่อยได้คุยกับเธอเท่าไหร่ เราจะอยู่ด้วยกันเงียบๆ ผมทำในสิ่งที่ผมชอบ เธอก็ทำในสิ่งที่เธอชอบ ที่ข้างๆ เธอในตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกสบายใจ” ชนะบอกเล่าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ไอ้เหมอก็ได้ยินอย่างชัดเจน “บอกไปเหมอก็อาจจะไม่เชื่อ...ผมไม่เคยมีเซ็กส์กับเธอเลย แม้จะคิดว่าคบกันแล้ว และผมในตอนนั้นก็รักเธอมาก แต่ผมกลับไม่รู้ว่าความรักของผมมันเป็นแบบไหน รันถูกพ่อของเธอข่มขืนมาตั้งแต่เด็ก นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ผมไม่กล้าแตะต้องตัวเธอก็ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจ แต่รันไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้”
“พ่อแท้ๆ น่ะเหรอ”
“ใช่ พ่อที่แต่งงานกับคนให้กำเนิดผม เป็นเหมือนคู่ที่เลวร้ายที่โคจรมาเจอกันเลย ผมพูดแบบนี้บาปไหมนะ”
“ไม่บาปอ่ะ เชื่อเหมอเถอะ” คำพูดของไอ้เหมอทำให้ชนะหัวเราะ
“จริงๆ เลยเสมอเอ้ย”
“ฮี่ๆ แต่คุณรันน่าสงสารเนอะ นี่ถ้าเธอพูดได้ เธอคงด่านะไฟแลบแน่อ่ะ”
“อ้าว...ด่าผมทำไม”
“เพราะนะโง่อ่ะ ไม่เข้าใจอะไรเลย คุณรันเธออาจจะอยากให้นะกอดเธอบ้างก็ได้”
“พูดเหมือนไม่หึง”
“ก็หึง แต่เหมอว่าเธอคงเป็นคนดีมาก เธออาจจะรักนะทีหลังเหมอ แต่เธอก็ดูแลนะเป็นอย่างดีมาตลอดไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องลืมเธอก็ได้ เพราะคงไม่มีใครอยากถูกลืมหรอก จดจำเธอไว้ในความทรงจำ แล้วให้เหมอเป็นปัจจุบันของนะก็พอ”
“เหมอจะเป็นอนาคตของผมด้วย”
“จ้า อนาคตจะได้เป็นคุณนาย เพราะสามีรวย ฮี่ๆ”
“ป๋าบอกว่าถ้าเหมอยังติ๊งต๊องแบบนี้ ผมอาจจะล้มละลายเข้าสักวัน”
“ขุ่นพ่อปากเสียมาก”
“อย่าว่าป๋าสิครับ พ่อสามีนะ”
“โอเค ไม่ว่าก็ได้ งั้นปะ ไปหาคุณรันกัน เหมอมีอะไรจะพูดกับเธอสักหน่อย”
“อืม”
ชนะจูงมือไอ้เหมอออกจากห้อง ลงชั้นล่างก็พบว่าพ่อกำลังนั่งคุยงานกับลุงเอและลุงเกม จึงบอกพวกผู้ใหญ่ว่าขอตัวไปข้างนอก ชนะขับรถพาไอ้เหมอมาที่สุสาน เนินหญ้าเล็กๆ ที่ฝังร่างของรันไว้ มีป้ายหินอ่อนสลักชื่อบ่งบอกว่าใครคือผู้ที่ล่วงลับ
ไอ้เหมอมาพร้อมดอกกุหลาบดอกสวยในมือ มันวางไว้หน้าป้านหินอ่อนแล้วคลี่ยิ้มอ่อนโยน
‘ในที่สุดผมก็ได้มีโอกาสมาเจอคุณเสียที ผมไม่เคยเห็นรูปของคุณ แต่คิดว่าคงไม่ต่างจากคุณรินแฝดน้อง คุณรันครับ ผมอาจจะไม่ได้เห็นด้วยตา แต่ผมรับรู้ผ่านจากชนะว่าคุณดูแลเขาเป็นอย่างดีมาตลอด วันนี้ผมจึงมาขอบคุณ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างชนะในวันที่ผมยังอยู่อีกซีกโลก ยังไม่ได้เป็นที่รู้จักของชนะ และยังไม่ได้ครอบครองหัวใจของเขา ถ้าไม่มีคุณ ในตอนนั้นชนะคงเตลิดไปไกลกว่าที่เป็น...เพราะมีคุณในตอนนั้นเขาจึงมีที่ที่เขาสามารถอยู่ได้อย่างสบายใจ ผมจึงขอบคุณที่ทำให้เขาอยู่มาจนเจอกับผม ให้ผมได้รัก ได้ดูแลเขา ผมมั่นใจว่าผมจะทำได้ดีไม่แพ้คุณ เพราะฉะนั้นคุณรันครับ หลับให้สบายนะ ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว สักวัน...เมื่อถึงเวลาที่สมควร ผมจะพาชนะไปเจอคุณแน่นอน ผมจะไม่ปล่อยมือจากเขาไปชั่วชีวิต’
สายลมเย็นพัดผ่าน ไอ้เหมอคลี่ยิ้มเพราะราวกับอีกฝ่ายได้รับรู้กับคำพูดในใจของมัน ชนะยืนอยู่ข้างๆ ยื่นมือมาให้ไอ้เหมอจับไว้
“กลับกันเถอะ” ชนะบอกเบาๆ ไอ้เหมอพยักหน้า ทอดมองป้ายหินอ่อนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วพากันเดินจากมา
“พูดอะไรกับรันบ้าง”
“ไม่บอกหรอก ลูกผู้หญิงเขาคุยกัน”
“นี่ผู้หญิงเหรอ โอยยยย อย่าคิดทำนมเชียวนะ” ชนะโดนไอ้เหมอหยิก แต่ก็ยังไม่วายยียวน
“เรียนจบจะทำเลย ใครห้ามก็ไม่สน”
“ขอร้องเถอะ แค่นี้ป๋าก็คิดว่าเหมอไม่เต็มจะแย่อยู่แล้ว”
“ขุ่นพ่อคิดมากไปเองอ่ะ ขุ่นแม่เพี้ยนยิ่งกว่าเหมออีก”
“เพราะป๋ากลัวเหมอจะเหมือนเพี้ยนไง ป๋าเขาห่วงนะ”
“เหมือนขุ่นแม่ไม่ดีตรงไหน”
“นี่ยังไม่รู้อีกเหรอ”
“เหมอจะฟ้องขุ่นแม่!”
“เด็กขี้ฟ้องเอ้ย” ชนะผลักหัวไอ้เหมอ คราวนี้หยอกล้อกันสบายใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เพราะในใจของชนะนั้น...ปลอดโปร่งเสียยิ่งกว่าท้องฟ้าที่สว่างจ้ายามนี้เสียอีก
“นะไม่อยากจับนมใหญ่ๆ จริงเหรอ” ไอ้เหมอแสร้งถาม ชนะจึงตอบกลับทันควัน
“อือ ไม่อยาก”
“เวลาใส่ชุดเจ้าสาวคงสวยนะ มีหน้าอกให้ชุดเกาะ”
“ไม่ต้องใส่ เจ้าสาวของผมไม่ต้องใส่เสื้อผ้าหรอก”
“บ้า แขกเหรื่อคงได้ตกใจกันพอดี”
“ตกใจเพราะหนอนของเหมอเหรอ”
“หู้ยยย นอนหรือท่อนซุง ให้คิดอีกที”
ชนะหัวเราะกับคำพูดเกรียนๆ ของไอ้เหมอ ก่อนจะรวบมือมันมากุมไว้แล้วบอกอย่างหนักแน่น “ผมกลับไทยตอนสิ้นปี...เราไปพรีเวดดิ้งกันที่เชียงใหม่นะ”
“ห้ะ? ขอแต่งงานเหรอ”
“ยังสิ แค่ไปลองสถานที่”
ไอ้เหมอหูแดงก่ำ พลางใจเต้นแรง “กะ...ก็ได้นะ เดี๋ยวเหมอเช็คตารางอีกทีว่าว่างไหม”
“คิวทองหรือไง”
“มากสิ เรียนนายร้อยนะ ไม่ได้เรียนอนุบาลหมีน้อย จะได้วิ่งเล่นตอนเช้าแล้วตอนบ่ายก็นอนหลับ ตอนเย็นตื่นมาปะแป้งเตรียมรอผู้ปกครองมารับอ่ะ”
“พูดซะเห็นภาพ”
“คราวนี้ต้องพาไอ้กวิ้นไปด้วย มันอยากเป็นเพื่อนเจ้าสาว”
ชนะหัวเราะ นึกหน้าไอ้นกเอ๋อที่ดีดดิ้นถ้าไม่พามันไปด้วยออก “โอเค ขาดไอ้กวิ้นไม่ได้สิเนอะ”
“อือ” ไอ้เหมอพยักหน้า เกาะหน้าต่างมองวิวข้างทางเหมือนลูกหมา “นะๆ เหมออยากไปเที่ยวอ่ะ”
“เหมออยากไปไหน”
“เหมอสัญญากับพวกไอ้ชายไว้ว่าจะเก็บทรายที่ LA ใส่ขวดไปให้พวกมัน”
“เอาจริงดิ” ชนะถามอย่างไม่อยากเชื่อ แต่เห็นหน้าไอ้เหมอแล้ว...ก็พบว่ามันคงจะทำจริงๆ
“น้ำทะเลด้วยอ่ะ ไม่รู้จะเค็มสู้ทะเลที่ไทยได้ไหม ต้องเอาไปให้ไอ้ชายลองชิม”
“ไอ้ชายคงได้แอดมิทโรงบาลก็คราวนี้แหละ น้ำทะเลสกปรกจะตาย”
“ไม่เป็นไรหรอก ไอ้ชายมันถึก โหยยยยย ฝรั่งคนนั้นโคตรหล่ออ่ะ หูยย ดูกรุบกรอบ”
ชนะยื่นมือไปตบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอซะหน้ามันแนบติดกระจก หน้าผากโขกดังโป๊ก
“ให้มันน้อยๆ หน่อย ผัวนั่งอยู่ทั้งคน”
“เขาแกล้งตัวเองหรอก จะมีใครหล่อสู้พ่อทูนหัวของเขาได้” ไอ้เหมอลูบหัวตัวเองป้อยๆ “นะจ๋าอย่าหน้าบึ้งดิ รู้หรอกว่าหึงเพราะเมียสวย”
คราวนี้ชนะหลุดหัวเราะทันที กลายเป็นไอ้เหมอหน้าบึ้งแทน “พูดว่าสวยทีไรเป็นต้องหัวเราะ ทำไมห้ะ! มันไม่จริงตรงไหน”
“ยังจะถามอีกเหรอ”
“ชะน้าาาาาา!!”
ไอ้เหมอแยกเขี้ยวทำท่าเข้ากัด แต่ชนะชี้หน้ามันให้มันนั่งนิ่งๆ ไอ้เกรียนมันจึงได้แต่ส่งเสียงขู่ไปตลอดทาง
ถ้าเหมอรวยจะสวยให้ดู รับรองเลิศหรูอย่างนางสาวไทย!!!
...........................................TBC...............................................
เอาที่เหมอสบายใจ จะสวย จะทำนมให้ใหญ่ยังไง เต็มที่นะแกรรรรรรรรรรรรรรร!! คาดว่าอีกสองตอนหรือสาม จะปิดกล้องแล้ววววววว ยินดีต้อนรับคนที่เพิ่งหาเราเจอ และคนที่อยู่ด้วยกันมาช้านานนั้น...เป็นเบาหวานกันหมดรึยังง เราไม่มีค่ายาให้นะะะ
ปล. นิยายเรื่องนี้จะไม่ใสเพื่อเยาวชนแล้วล่ะ ผิดจุดประสงค์เราาา อร้ายยย
-
:z13:
-
:heaven โอ๊ย...ฟิน
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เหมอไม่สวยแต่ตาใสนะ :m13: /นะบอกไม่ได้จะซื้อปลา
-
ถ้าเหมอรวยจะสวยให้ดู รับรองเลิศหรูอย่างนางสาวไทย!!!
เสมอเอ้ย เอาให้เต็มที่เลยแกรทำนมให้ผัวอึ้ง 55555
-
รักชะน้าาาาาาา :กอด1:
-
ถือเป็นตอนที่สวยงามอีกตอนนึงของเรื่องนี้ ไม่ใช่ฉากค่ำคืนแรกที่ LA นะคะอย่าเข้าใจผิด :m20: เราหมายถึงฉากที่ชนะสารภาพกับเสมอถึงเรื่องในอดีต มันสวยงามตรงที่ชนะพูดความจริงออกมาและเสมอปลอบโยนให้กำลังใจ เราว่าอ้อยทั้งไร่ก็หวานสู้ตอนนี้ไม่ได้ :m3:
ส่วนตอนที่เสมอไปเคารพคุณรันที่สุสาน ถ้าชนะรู้ว่าเหมอพูดว่าอะไร คงมีความสุขน่าดูนะคะ
พรีเวดดิ้งที่เชียงใหม่ เสมอใส่ชุดเจ้าสาว กวิ้นกวิ้นเป็นเพื่อนเจ้าสาว. แค่คิดก็ :m23: 555 คงเป็นงานที่น่าไปที่สุดอะ
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ตามติดชีวิตเสมอกะชนะมาจนเหมือนเป็นครอบครัวแล้วอะ รู้จักตั้งแต่พ่อยันลูก :hao3: #รักเสมอ #อิจฉานางมาก
-
อีก9เดือนเจอกัน เหมอท้องแน่ๆ 5555555555
-
:pig4: :pig4:
-
อยากเห็นเสมอทำนม 555555 :z1:
-
เราได้ข้อสรุปล่ะ อ้อยพันธุ์ชนะจะปลูกที่ LA รึที่ไทยก็หวานและเเซ่บไม่ต่างกันเลยยย :hao7:
น้ำตาซึม ดีใจที่ในที่สุดท้องฟ้าของน้องนะก็สว่างเจิดจ้าแจ่มจรัสสักที 555
น้องเหมอนี่เกิดมาเพื่อเป็นของขวัญในชีวิตของน้องนะเลยนะเราว่า ปลื้มปริ่มม :sad11:
รอตอนต่อไปค่ะ แอบใจหายใกล้จบแล้ว แต่ก็ดีใจที่ชนะได้พบกับความสุขสักที :L1:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ใสบ้าง ขุ่นบ้างก็ได้ค่ะ อิฉันเลยเยาวชนมาหลายปีแล้ว
-
จบแล้วขอพิเศษเยอะๆนะคะ
-
อิวิว.....อิเลว
เราชอบเมนท์เล่นๆว่าเดี๋ยวป้าจิปีนเข้าไปตบในจอให้
แต่เรื่องนี้บอกเลยนะว่าอยากเข้าไปฆ่าอิวิวกับผัวมัน
ความชั่วของอิวิวไม่ต้องพูดถึง
แต่ของผัวมันนี่น่าจะเป็นพวกล่วงละเมิดทางเพศเด็ก
คนพวกนี้มักจะหยุด ไม่หาย
รินเองก็น่าจะเป็นเหยื่อเหมือนกันเมื่อก่อน
ไม่แน่ว่าอิวิวอาจจะเป็นคนที่จัดหาวัตถุดิบให้ผัวมันก็ได้
แต่ในความมืดยังเจอแสงสว่าง
ชนะที่พร้อมที่ก้าวไปข้างหน้ากับเหมอ
ด้วยการเล่าสิ่งที่หลอกหลอนกัดกินใจมาตลอด
เป็นนิมิตหมายที่ดีงามมาก
ขอเถอะค่ะ เหมออย่าทำนมเลยลูก
พรีเวดดิ้งใส่แต่ชุดนายร้อยทหารหมีน้อยก็พอค่ะ
อยากเห็นชนะกับเหมอเดินลอดซุ้มกระบี่
-
:กอด1: :กอด1: :heaven
-
ไม่ได้อ่านมาหลายตอน ล่าสุดเขา เข้าหอ
ตีซี้พ่อสามีขนาดนี้แล้ว เสมอสุดยอด
ประเด็นสวยนี่ เหมอควรจะเลิกคิดได้แล้ว
-
555555 ว้าย เพิ่งรู้ว่ามันไม่ใส
เพิ่งรู้จริงๆ 5555555555
รอตอนต่อน้า
-
โอเคๆ เสมอสวยก็สวยเนอะ นางว่านางสวย 55555555555555 :laugh: :laugh:
-
ชอบชนะตอนนี้
ตั้งแต่มาแอลเอสัมผัสได้ชนะเกรียนขึ้น ... มากกก
เวลาแจกไร้อ้อยมากๆ เรานี่เผลอเบ้ปากทุกทีเลย หมั่นไส้ 555
ปกติเจอแต่เหมอครับๆๆๆ
มาโหมดนี้เกรียนสะใจมากกก
ที่สำคัญคือท่าทางปากจัดขึ้นด้วย
เวลาด่าเหมอ เหมือนเห็นไร้พ่ายยืนด่าขุ่นแม่เพี้ยน
คนอ่านช๊อบชอบบ 55555555
-
ฟินแลนด์หรานี่ไม่ใช่LAชิมิ5555
นังวิวอิแม่เลว ได้ผัวใหม่เลวเครือกัน
-
ถ้าเหมอทำนม นึกไม่ออกจะสวยขนาดไหน 5555555555
-
น่ารัก
-
ทะเลเค็มคงหวานหมดแล้วมั้ง //มองแรงร้อยริกเตอร์
รักนะกับเหมอ แต่อิจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
-
:hao6:
-
เสมอควรเลิกคิดเรื่องทำนมสักที ขอร้อง :laugh: :laugh:
-
วิวไม่น่าทำกับลูกแบบนี้เลย
ดีใจที่นะกลับมามีชีวิตที่สดใสขึ้น
รอเหมอใส่ชุดเจ้าสาวถ่ายพรีเว็ดดิ้ง 5555
-
เหมอคนสวย o18 รวยความขำ :laugh:
รองานพรีเวดดิ้ง หวังว่าสารพัดครีมจะช่วยให้สวย
-
:laugh:
-
เหมออออ ทำไมน่าอิจฉาจังน๊าาาา คิคิ
-
Happy Ending o13
-
เอาที่เหมอสบายใจนะ สวยก็สวย
ในที่สุดก็ผ่านมรสุมในชีวิตคู่?ไปได้ซะที ริจะมีเมียต้องอย่ามีอะไรปิดยังเมียรู้มั้ย ชนะ!! พ่อหนุ่มไร่อ้อย พ่อทูนหัวสุดหล่อ เธอมีความสุข เราก็มีความสุขไปด้วยนะ
-
ลูกเหมอชั้นชนะเลศ ชนะทุกอย่างทุกคนเลย ดีมากลูกเหมอหนูเป็นเด็กดี จิตใจดีที่สุดเลย เพราะแบบนี้ไงใครๆก็รักเสมอ หูยยยยยยยน้ำอ้อยมาทั้งโรงงาน ลำอ้อยมาทั้งไร่เอ๊ะหรือทั้งดุ้น ว๊ายยยยยยยย หวานละลายยยยย
-
ยังตื่นไหวหรือเนี่ยเสมอ
-
หลังจากที่ทำความรู้จักชนะกับเสมอมาถึงตอนที่ 43
เราว่าเราเลยจุดที่จะเป็นเบาหวานไปแล้วล่ะ :z1:
ต่อให้อ้อยของชนะกี่แสนไร่ ก็ทำรัยเราไม่ด้ายยย 555
-
เอาที่ลูกเหมอสบายใจ สวยค่ะสวย โอ้ยน่อ :a5:
-
ซับเลือดเบาๆ
-
:mew1: :mew1:
-
รอพรีเวดดิ้งของนังเหมอออ
-
โอ้ยยย อิจระดับร้อยนังเหมอนี่มันวาสนาดีจริงๆเรื่องนี้นี่ทั้งพระเอกอ้อยสุด น่าสงสารสุดแล้ว นายเอกยังน่าอิจฉาสุด น่าหมั่นไส้สุดจริงๆ ใกล้ปิดกล้องแบบนี้เราก็คิดถึงแย่เลยสิ กวิ้นน้อยของเราล่ะจะมีคู่ไหม
-
กรีดร้องงงง เคลียรแล้วววว :mc4: :mc4:
ดีใจอ่ะ เหมอนะเหมอ ขอให้สวย ฮา ส่วนนะ มีความสุขแล้วนะแล้วจะต้องเจอแม่อีกป่ะเนี่ย โอยยยย จิตใจพังพินาศหมด เหมออยู่เคียงข้างนะด้วยนะ
ปอลอ รักเหมออ่ะ อยากเอาเหมอกลับบ้าน ชอบคนนิสัยแบบนี้ อยู่ด้วยแล้วขาดเขาไม่ได้ :-[
เหมอเป็นทุกรอยยิ้มของนะ
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
ถ้าเหมอเรียนจบแต่งเข้าบ้านเมื่อไหร่เราว่าป๋าต้องทำบ้านใหม่หลังคาสีแดงสดๆให้คุณแม่สามีและลูกสะใภ้คนโตอยู่แน่เลย 5555
-
ถ้านังเหมอทำนมชั้นจะเลิกอ่านเรื่องนี้ โอ๊ย ความเสื่อม55555555
-
ฉะเหมอออออนี่แรดตลอดดดดดดจริ๊งงง ระริกระรี้เชียวววว
-
ความคิดทำนมยังอยู่อีกหรอเหมอ แค่นี้ชะน้าาาก็หลงจะแย่แล้ววว
อั้ย ไปเชียงใหม่ ต้องแซ่บ
เหมอจะใส่ชุดแต่งงานมั้ยหนออ ฮ่าๆๆ
-
:haun4: :haun4:
ชนะยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
-
น่ารักมากๆ เลยล่ะ เหมือนเคลียร์ได้หลายเรื่อง ได้ไปหารันด้วย ช็อคกับเรื่องแม่ชนะอีกแล้ว แม่อะไรโคตรเลว
เอายามาให้ลูกติด พ่อรันก็เลวด้วย โอ้ย ไปตายกันไป๊ ชอบเวลาหยอกกัน น่ารัก เสมอทำให้มีรอยยิ้มได้เสมอจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:z1: :pighaun: น้องเหมอไม่สวยแต่อร่อย
-
แม่เลวๆอย่างแม่ชนะกับพ่อเลี้ยงไม่ต้องติดคุกติดตารางเหรอ เลวสมเสมอกัน พ่อรันต้องให้โดนข่มขืนจนตายคาเตียง วิวนั่นก็ด้วย ส่งไปโรงบาลบ้าเถอะ
ชนะกับเหมอตอนดีกัน แค่ปากหวานใส่กันมันไม่พอ ต้องใช้ร่างกายบอกรักหนักแน่น สองคนนี้ทำให้เค้าลืมหายใจ
เลือดไหลหมดต้ว เค้าอยากมีแฟนแบบชะน้าาาาาาา ปล.รักคนแต่ง
-
ตอนที่ 43
ไอ้เหมอตื่นเต้นราวกับเป็นคืนเข้าหอคืนแรก ทั้งๆ ที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันจะตกต้องเป็นของชนะ แต่กลับเป็นคืนแรกที่รู้สึกตื่นเต้นมากขนาดนี้ ยืนสำรวจร่างกายของตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำอย่างไม่มั่นใจ หลายครั้งที่สงสัยว่าชนะหลงใหลในส่วนไหนของร่างกายไอ้เหมอ เพราะจับต้องก็ไม่นุ่มนิ่มเหมือนผิวกายผู้หญิง กล้ามแขนก็เป็นมัด อกก็แฟบแบน ผิวก็คล้ำแบ่งสีชัดระหว่างจุดที่โดนแดดประจำกับจุดที่อยู่ใต้ร่มผ้า มันทอดถอนหายใจ พยายามทำหน้าให้เซ็กซี่แต่ก็ทำได้แค่เผยอปากเหมือนคนเป็นสันนิบาต ดวงตาที่พยายามรี่ปรือก็เหมือนคนกำลังง่วงนอนแต่พยายามเบิกตาให้กว้าง เห็นเองก็แทบปล่อยก๊าก แล้วถ้าชนะเห็น...คนรูปหล่อของไอ้เหมอจะมีอารมณ์อยากปลุกปล้ำได้อย่างไร
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูดังแว่วมาให้ได้ยิน ไอ้เหมอที่พยายามทำหน้าทำตาให้เซ็กซี่ก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก ชนะคงเข้ามาในห้องแล้ว คนรูปหล่อบอกไอ้เหมอที่ช่วยพี่เกมเก็บของล้างเรียบร้อยให้ขึ้นมารอบนห้องแล้วอาบน้ำรอ เพราะเขาจะอยู่คุยกับพ่อและลุงเออีกสักพัก ราวกับให้เวลาไอ้เหมอได้ทำความสะอาดร่างกายและเตรียมใจ แต่ไอ้เหมอคงต้องบอกจากใจจริงว่า...ไม่พร้อมเลยสักนิด อยากถูกกอดมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มั่นใจเลย ไอ้เหมอคนสวยแสนเซ็กซี่คงเป็นได้แค่ภาพมโนเท่านั้น
ก๊อกๆๆๆ
“เหมอครับ อาบน้ำอยู่รึเปล่า” ประตูห้องน้ำถูกเคาะก่อนจะตามด้วยเสียงทุ้มนุ่มหูของชนะที่ทำเอาไอ้เหมอแทบเคลิ้ม
“อื้ม เหมอเสร็จแล้วล่ะ” ไอ้เหมอรีบบอก สวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเปิดประตู “คุยกับป๋าเสร็จแล้วเหรอ”
“ครับ” ชนะตอบพลางมองสำรวจไอ้เหมอด้วยสายตาระยับจนไอ้เกรียนหูแดง “พร้อมไหม”
“พะ...พร้อมอะไร” ไอ้เหมอแสร้งถาม ถูกชนะรวบตัวเข้าไปกอดแล้วไซ้จมูกลงบนซอกคอที่กรุ่นไปด้วยครีมอาบน้ำ “ฮื้อออ ตัวเองก็ไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่ต้องมากอด”
ชนะหัวเราะกับท่าทีของไอ้เหมอ เพราะคราวนี้มันคงไม่ได้แสร้งเขิน แต่มันกำลังตกประหม่าและเขินมากจริงๆ “งั้น...เหมอรอผมที่เตียงนะครับ ผมขออาบน้ำก่อน”
“ไม่รอ เหมอจะนอนแล้ว”
“นอนก็ได้ เดี๋ยวผมปลุก”
“เหมอไม่ตื่นหรอก”
“ตามใจครับ” ชนะคลี่ยิ้ม หอมแก้มไอ้เหมอแล้วเดินสวนเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยทิ้งให้ไอ้เกรียนมันหูแดงหน้าแดง หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ มันรีบเดินไปที่เตียง ลังเลใจอยู่นานว่าจะเปลี่ยนเป็นชุดนอนหรือจะใส่เสื้อคลุมนี้ไว้ดี เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า...อาภรณ์ใดๆ ก็อาจจะไร้ประโยชน์
ไอ้เหมอเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ แต่ด้วยเพราะชนะอาบน้ำนานเกินกว่าเวลามาตรฐานที่ไอ้เหมออาบ มันจึงผล็อยหลับไปโดยไม่ตั้งใจ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ผิวกายถูกลมหายใจอุ่นร้อนของใครบางคนเข้าปะทะ และคงจะเป็นใครบางคนที่ปลดเปลื้องเสื้อคลุมอาบน้ำจนร่างกายของไอ้เหมอเปลือยเปล่าท้าสายตาคนมองอยู่ ณ ขณะนี้
“อะ...อือ... นะ เดี๋ยวก่อน...” ไอ้เหมอท้วงเสียงแผ่ว พยายามผลักศีรษะของคนรูปหล่อที่กำลังวนเวียนอยู่ตรงช่วงอก ลิ้นร้อนก็กำลังฉกกัดเม็ดทับทิมสีเนื้อของไอ้เหมอจนแข็งเป็นไต “อื้อ...อ๊ะ นะ...เจ็บ”
เพราะเม็ดเล็กๆ ที่เป็นหนึ่งในจุดอ่อนไหวกำลังถูกดูดสลับกับกัดย้ำ ไอ้เหมอจึงได้แต่ส่งเสียงท้วง ในเมื่อผลักไสก็ไม่ได้ผล มันจึงโอบประคองศีรษะของชนะไว้แล้วแอ่นกายรับให้ริมฝีปากของคนรักได้สัมผัสถนัดยิ่งขึ้น
ไอ้เหมอบิดกาย ผิวกายแดงซ่านไม่ต่างจากใบหูและใบหน้า ตามจุดต่างๆ ถูกฟอนเฟ้นด้วยแรงจากมือใหญ่ของชนะ ท่อนกลางลำตัวก็แข็งขืนเพราะถูกกระตุ้น “นะขี้แกล้ง”
คนขี้แกล้งคลี่ยิ้ม มือก็สำรวจร่างกายของไอ้เหมอด้วยความโหยหา ยิ่งเห็นไอ้เหมอบิดกายด้วยความทรมานเพราะเสียวซ่านก็ยิ่งชอบใจ “นะ...เหมอจะไม่ไหวแล้ว”
ไอ้เหมอร้องครวญ มันถูกปรนเปรอด้วยมือและปาก ทั้งส่วนบนและส่วนล่างถูกคนรูปหล่อครอบครองจนทานทนแทบไม่ไหว ยิ่งถูกมือใหญ่เร่งเร้าที่ท่อนลำ ริมฝีปากร้อนก็ดูดดึงยอดอก ไอ้เหมอก็ยิ่งหอบหายใจหนัก ร้องครางแทบขาดใจก่อนที่มันจะปลดปล่อยน้ำสีข้นออกมาเต็มมือของคนรูปหล่อ ชนะคลี่ยิ้ม เฝ้ามองไอ้เหมอที่เบนสายตาหลบเมื่อเขายกมือที่อาบด้วยน้ำรักขึ้นมาตวัดลิ้นเพื่อชิมรส
“ข้นขนาดนี้...ไม่ทำเองบ้างเลยเหรอ”
“ใครจะลามกเหมือนนะ” ไอ้เหมอมองค้อน ก่อนมันจะถูกชนะจับพลิกตัวนอนคว่ำ แขนแกร่งโอบรั้งเอวของไอ้เหมอให้โก่งสะโพกขึ้น “นะ...จะทำอะไร”
ด้วยท่าที่น่าอาย ไอ้เหมอจึงได้แต่ดิ้นหนี แต่ชนะรั้งเอวของมันไว้แน่น ไอ้เหมอจึงได้แต่ซุกหน้าลงกับหมอน ก่อนมันจะร้องเสียงหลงเมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนชื้นสัมผัสรอบช่องทางข้างหลัง ไอ้เหมอกระตุกเผลอขมิบช่องทางเมื่อถูกลิ้นของชนะเข้าสำรวจ คนรูปหล่อฟาดมือลงบนสะโพกของไอ้เหมอจนมันร้องครางเสียงหวาน อารมณ์ใคร่กลับมาลุกโชนอีกครั้ง
“อ๊ะ...อาาาา อา...นะ อูยยย...” ไอ้เหมอร้องครางสิ้นอาย มันรู้สึกดีเสียจนไม่อาจปกปิดความต้องการไว้ได้ สะโพกส่ายร่อนพลางขยับตามจังหวะที่ลิ้นและนิ้วแกร่งนั้นสอดเข้าสำรวจ ขมิบตอดรัดอย่างรุนแรงเมื่ออีกฝ่ายโดนจุดกระสัน มืออีกข้างของชนะก็เร่งเร้าท่อนลำของไอ้เหมอให้กลับมาแข็งสู้มืออีกครั้ง ทว่า...ครั้งนี้คนรูปหล่อไม่ปล่อยให้ไอ้เหมอไปถึงฝั่ง เพราะพอไอ้เหมอกำลังเหินขึ้นสู่ท้องฟ้า ชนะกลับหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วจับร่างไอ้เหมอลุกขึ้นนั่ง ไอ้เกรียนมันจึงมองด้วยความตัดพ้อ ไม่เข้าใจว่าทำไมชนะถึงใจร้ายแกล้งมันได้ขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้ต่อว่า ชนะที่นอนราบลงไปกลับดึงให้ไอ้เหมอขึ้นคร่อม
“หันหน้าไปทางนั้น” คนรูปหล่อออกคำสั่ง แหวกสาบเสื้อคลุมออกให้ไอ้เหมอได้เห็นมังกรที่กำลังแข็งขืน “เล่นกับของของเหมอหน่อยนะครับ”
ไอ้เหมอพยักหน้าหลบตาเพราะอายอย่างหนัก มันพลิกตัวหันสะโพกไปทางใบหน้าของคนรูปหล่อแล้วเผชิญกับเจ้ามังกรยักษ์ที่รอให้เล่นด้วยแทน
“อ๊ะ! อือ...” ช่องทางร้อนถูกครอบครองด้วยริมฝีปากของชนะอีกครั้ง และคราวนี้ไอ้เหมอก็จำต้องเอาคืนบ้าง มันครอบครองริมฝีปากลงบนมังกรของชนะเช่นกัน ทั้งตวัดลิ้นไปตามรอยหยักบนส่วนหัวและลากลิ้นเลียไปตามความยาวจนได้ยินเสียงชนะครางอย่างพึงพอใจ ไอ้เหมอส่ายสะโพก หลับตาพริ้มเมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่ช่องทาง ไม่รู้ว่าคนรูปหล่อกำลังชะโลมช่องทางของมันด้วยอะไรถึงได้รู้สึกลื่นและเย็นขนาดนี้ แต่มันก็เฉอะแฉะยามเมื่อถูกนิ้วทั้งสามขยับเข้าออกก็เกิดเสียงที่ทำให้ไอ้เหมอรู้สึกสั่นไหวไปทั้งใจ ทำกันมากี่ครั้งก็ไม่เคยรู้สึกอายเท่าครั้งนี้...หรือเพราะห่างจากคนรูปหล่อไปนาน ถึงได้รู้สึกว่าการร่วมรักกับชนะ...แปลกใหม่อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ไอ้เหมอหลับตาพริ้ม หยุดการปรนเปรอเพราะกำลังเสียวแทบขาดใจ มือของมันจับมังกรไว้ แต่กลับไม่ยอมขยับ ซบหน้าแนบชิดกับเจ้ามังกรอยู่อย่างนั้น จนชนะส่งเสียงท้วง แต่ไอ้เหมอมันเริ่มไม่มีสติเพราะถูกมัวเมาเสียแล้ว
“เสมอเด็กไม่ดี” ชนะพูดเสียงเข้มคาดโทษ จับตัวไอ้เหมอพลิกนอนหงายจนมันร้องเสียงหลงตกใจ “รอบนี้ผมขอไม่ใส่ถุงนะ”
“ง่า...ทำไมอ่ะ”
“ขอรอบเดียว” ชนะยืนยัน ไอ้เหมอมันจะคัดค้านยังไงไหว จึงได้แต่พยักหน้าแล้วขยับขาให้กว้างเพื่อให้ชนะแทรกกายเข้ามาได้ ยามที่ช่องทางรับของใหญ่โตเข้าไปทีเดียวจนมิดลำ ไอ้เหมอก็ทุบอกประท้วงเพราะมันจุกจนร้องแทบไม่ออก ความเจ็บนั้นไม่มีให้รู้สึกเพราะชนะเตรียมช่องทางให้อย่างดี
“ไอ้บ้า เหมอจะตายเอา” ชนะไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าหรือแรงทุบ ยังคงคลี่ยิ้มแล้วซี๊ดปากให้ไอ้เหมอได้ยิน เสียงกระเส่าเพราะถูกช่องทางบีบรัดก็ทำให้ไอ้เหมอยิ่งอายหนัก
“ได้เลื่อนขั้นเป็นเมียแล้ว...สมใจไหมครับคุณนาย” ชนะถามล้อๆ แต่ถูกไอ้เหมอลงโทษด้วยการรัดแรงๆ จนหน้าหล่อเหลาเหยเก อยากขยับกระแทกแรงๆ เพื่อเอาคืนแต่ก็สงสารเพราะใบหน้าคนรักยังคงซีดเผือดเพราะแรงกระแทกเข้าไปจนมิดลำในครั้งแรก
“ไปขอกับพ่อหรือยังเถอะ”
“ขอนานแล้ว แต่พ่อยังไม่ให้ เขาบอกว่าเรียนจบแล้วมีตังค์เลี้ยงลูกเขาได้ค่อยมาว่ากัน”
“งั้นตอนนี้ก็ชิงสุกก่อนห่ามอ่ะ”
“เต็มใจให้เอาไหมล่ะ”
ไอ้เหมอร้องครวญในใจกับฝีปากของสุดที่รักที่นับวันจะชักแรงกล้า “ก็...เต็มใจ แต่แบบ...เบาๆ ได้ไหม สะโพกจะพัง”
“เหมอชอบแรงๆ ผมรู้”
“แล้วที่ชอบมันเพราะใคร ตัวเองรุนแรงอยู่เรื่อย”
ชนะไม่เถียง ก้มลงจูบพร้อมกับหอมแก้มไอ้เหมออย่างเอาใจ “รอบหน้าขอมัดได้ไหม”
“โอยยย หมอไม่รักษาไอ้โรคนี้ให้ด้วยเหรอเนี่ย” ไอ้เหมอแสร้งถาม แต่ชนะไม่ได้โกรธ กลับหัวเราะแล้วกระแทกใส่ไอ้เหมอเบาๆ จนตัวมันไหวไปตามแรง
“มันไม่ใช่อาการป่วยซะหน่อย มันเป็นเรื่องรสนิยมทางเพศ จะยอมไหม ไม่ยอมก็ไม่มัด” คนรูปหล่อเลิกคิ้วถาม ชั่งใจมองไอ้หัวเกรียนที่มองตอบกลับมาด้วยตาแป๋วๆ ของมัน
“ยอม!” ไอ้เหมอรีบบอก พร้อมกับยิ้มเขิน “เหมอก็ชอบที่ถูกมัดอ่ะ ตื่นเต้นดี ฮี่ๆ อ๊ะ...นะอย่าเพิ่งขยับแรงสิ อยู่แบบนี้ก่อน”
“จะทรมานผมเหรอ”
“อื้อ ไม่ยอมให้ทำอยู่ฝ่ายเดียวอ่ะ นะก็ต้องทรมานด้วย”
“ร้ายมาก”
“ไม่งั้นเอานะไม่อยู่หรอก อ่ะ...อูยย ลึกไปแล้ว”
รูปหน้าหล่อเหลาเริ่มแดงซ่าน สีหน้าเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ เพราะยิ่งเข้าลึกก็ยิ่งรู้สึกดี ยิ่งเข้าลึกก็ยิ่งถูกโพรงร้อนตอดรัด “เหมอ...โคตรดีเลย”
“แล้วแบบนี้...อื้ออออ นะ...ดีมากกว่า...เดิม รึเปล่า” ท่อนขาของไอ้เหมอโอบรัดเอวของชนะให้อีกฝ่ายแนบชิดและเข้ามาลึกจนสุดความยาว ชนะกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูน มองไอ้เหมอที่กำลังทรมานมังกรของเขาอย่างคาดโทษ
“อย่ามองแบบนี้ได้ไหม แค่หล่อเฉยๆ ก็จะละลายอยู่แล้ว เล่นมาหล่อใส่หน้าอย่างนี้อีก...เหมอจะทนไหวได้ยังไง”
“แต่ผมจะทนไม่ไหวแล้วคนดี ขอผมรักเหมอแรงๆ ได้ไหม”
“แรงเท่าไหร่อ่า”
“แรงสุดที่ผมทำได้”
“เหมอตายพอดี ฮี่ๆ โอ๊ะ! อูยย... จูบเหมอก่อน”
ชนะทำตามคำขอ มอบจูบที่แสนหวานให้ไอ้เหมอเพื่อแลกกับการได้รับอนุญาต ‘รัก’ และคงไม่ต้องบอกว่าหลังจากคำอนุญาต ไอ้เหมอจะหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงกระแทกแค่ไหน และริมฝีปากของมันจะร้องครวญครางมากเพียงใด รักที่ร้อนแรงของชนะจะยาวนานถึงเช้าไหม...ไอ้เหมอไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้มันกำลังจะสำลักความสุขตาย
********************************
เช้าของอีกวันไอ้เหมอถูกปลุกด้วยโคอาล่ารูปหล่อที่ปกติมักจะตื่นนอนทีหลังเสมอ แต่วันนี้พ่อเจ้าประคุณตื่นแต่เช้า ทั้งยังใจดีพาไอ้เหมอไปอาบน้ำ แถมยังแต่งตัวให้อีกด้วย เพราะไอ้เหมอที่ถูกสูบพลังวิญญาณจากอสรพิษร้ายที่รัดร่างของมันตั้งแต่กลางดึกไปจนเกือบรุ่งสางนั้นไม่มีแรงต่อกรกับกิจวัตรประจำวันใดๆ แต่ชนะกลับเปล่งประกายจนไอ้เหมออดหมั่นไส้ไม่ได้
คนบ้าอะไร บางทีก็เป็นโคอาล่านอนขี้เซา บางทีก็เป็นงูรัดร่างไอ้เหมอ มาคราวนี้เป็นคนรูปหล่อออร่าวิ้งซะจนแสบตา
“ครีมอะไรเยอะแยะ ใช้ขนาดนี้แล้วไม่ดีขึ้น ผมว่าไปเผาคลินิกทิ้งเถอะ” บางทีก็ปากร้ายอีกด้วย
ไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่ “ก็เพิ่งใช้มาแค่สัปดาห์เดียว มันจะไปเห็นผลรวดเร็วได้ยังไง ทาๆ ไป ไม่ต้องบ่น”
ชนะทำหน้าเซ็งใส่ไอ้เหมอ แต่นิ้วเรียวสวยก็ปาดครีมที่ไอ้เหมอซื้อมาจากคอร์สรักษาผิวของคลินิกเสริมความงาม มีทั้งเซรั่มบำรุงผิวหน้า ครีมกันแดด ครีมลบริ้วรอย และอีกสารพัดครีมที่คุณหมอแนะนำเลยว่าถ้าหากอยากกลับไปขาวผุดผ่องยองใยเช่นตอนเด็ก ไอ้เหมอต้องซื้อทั้งหมดนั้น และในใจมันคิดว่าคงซื้อผลิตภัณฑ์ทุกตัวที่มีอยู่ในคลินิกมาแล้วเป็นแน่ เพราะแบบนี้ เป้ใบเดียวที่ไอ้เหมอสะพายมาต่างแดนจึงมีเสื้อผ้าน้อยชิ้น เพราะกระเป๋าเครื่องประทินผิวนั้นกินเนื้อที่ไปกว่าครึ่ง วันนี้ไอ้เหมอจึงต้องแต่งตัวเรียบง่ายเพราะไม่มีเสื้อผ้าให้เลือกมากนัก มันใส่เสื้อยืดลายโคนันที่ไอ้กวิ้นซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีก่อน มาเที่ยวต่างประเทศทั้งทีจึงขุดเอาของขวัญเพื่อนรักมาใส่ กับกางเกงยีนที่พี่สมัยซื้อให้ที่ไอ้เหมอใส่ข้ามปีข้ามชาติก็ยังไม่มีฤกษ์ซักเสียที
“นะ ทาเบาๆ ดิ หน้าคนนะไม่ใช่พื้นห้องน้ำ ขัดอยู่ได้” ไอ้เหมอเริ่มบ่นอีกครั้ง ชนะก็ยักคิ้วกวนมันจนน่าเตะ
“ก็กลัวครีมมันไม่ซึมเข้าผิว”
“จะว่าเหมอหน้าด้านเหรอ”
“อ้าว ทำไมเพิ่งรู้”
“ไอ้ชะน้าาาาา!!”
“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น เหมออย่าโกรธเลย เดี๋ยวลูกในท้องก็ไม่ปกติหรอก”
“ลูกในท้องอะไรเล่า! เหมอไม่ได้ท้อง”
“แล้วนี่อ่ะ” ชนะบีบพุงไอ้เหมอที่รีบนั่งหลังตรงทันที
“มันไม่ใช่พุงนะทูนหัว ปกติแม้คนจะมีซิคแพ็คเวลานั่งหลังงอก็มีทั้งนั้นอ่ะ” ไอ้เหมอรีบแก้ตัว “เอ...แต่อาจจะท้องแล้วก็ได้นะ เพราะเมื่อคืนคนแถวนี้ไม่ใส่ถุงแล้วดันปล่อยในอีก”
“ท้องไม่ได้หรอก ผมเป็นหมัน”
ไอ้เหมอทำหน้าเหวอ แสร้งทำเชื่อจริงจังจนชนะดีดหน้าผากเข้าให้ “ไม่ต้องเล่นใหญ่ รู้ว่าไม่เชื่อ”
“ฮี่ๆ เป็นก็ดีอ่ะ จะได้ไม่เสี่ยงทำใครท้อง เผื่อมีผู้หญิงให้ท่าแล้วพลาดไปกับเขางี้”
“จะทะเลาะไหม เดี๋ยวเตรียมหาแส้กับกุญแจมือก่อน”
“อุ้ยๆ ขอโทษจ่ะที่รัก อย่าหงุดหงิดเลยนะ” ไอ้เหมอกอดคอชนะอย่างเอาใจ คนรูปหล่อจากที่หน้าบึ้งจึงคลี่ยิ้ม “แล้ววันนี้จะพาเมียคนสวยไปไหนอ่ะ”
ชนะอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ กับคำพูดของไอ้เหมอจนโดนมันมองค้อน “เอ้า ให้วันหนึ่ง สวยก็สวย”
“พูดขนาดนี้บอกว่าขี้เหร่ยังรู้สึกดีกว่า”
ไอ้เหมอย่นจมูกใส่ ชนะจึงต้องหอมแก้มมันเป็นการขอโทษ หอมครั้งแรกไม่หาย ก็พรมริมฝีปากย้ำๆ อยู่อย่างนั้นจนไอ้เหมอหัวเราะคิกคัก “แล้วนะจะพาไปไหนอ่ะ”
“ผมจะพาเหมอ...ไปเจอคนๆ หนึ่ง”
“ใครเหรอ”
ชนะเงียบไปเพียงครู่ ทอดมองไอ้เหมอด้วยสายตาอ่อนโยนพลางจับมือมันไว้ “ก่อนไป...ผมจะต้องบอกให้เหมอได้รู้จักเขาก่อน เพราะเขาคงแนะนำตัวกับเหมอไม่ได้อีกแล้ว”
แค่เพียงเท่านี้...ไอ้เหมอก็รู้แล้วว่าชนะจะพามันไปที่ไหน ใบหน้าเกรียนๆ ของไอ้เหมอขรึมลง แต่มันก็ยังจับมือของชนะไว้แน่น “พร้อมจะเล่าแล้วเหรอ”
“อืม” ชนะรับคำเสียงเบา พร้อมกับตบที่หน้าขาตัวเอง “เหมอมานั่งตรงนี้ได้ไหม”
ไอ้เหมอพยักหน้า ยอมนั่งลงบนตักของชนะเพื่อให้อีกฝ่ายกอดตัวมันไว้ “วันนี้ผมจะบอกเหมอในทุกๆ เรื่องที่ผมไม่เคยบอกเกี่ยวกับตัวผม ถ้าเหมอรับไม่ได้...เหมอบอกผมมาตรงๆ ได้เลย”
“อืม”
“ผมเคยติดยา” คำบอกเล่าของชนะมาพร้อมกับแววตาสั่นไหว แต่ไอ้เหมอบีบมือของชนะแล้วจับไว้แน่น “ผมใช้มันตอนอยู่ไฮสกูล ผมจะไม่โทษคนที่ทำให้ผมใช้มัน หรือคนที่หยิบยื่นมันให้กับผม แต่ผมคงต้องโทษความอ่อนแอของผมเอง เหมอรู้ไหมว่าตอนนั้น...ชีวิตของผมเละเทะมาก จนป๋าต้องยื่นคำขาดให้ผมกลับไทย และอย่างที่เหมอเห็น...ผมจะต้องมีคนตามคุมตลอด พี่จินเป็นเหมือนผู้คุมที่ตามผมไปทุกที่ ผมไม่มีอิสระเลย”
ไอ้เหมอเพิ่งรู้เหตุผล ว่าทำไมชนะถึงต้องมีคนขับรถรับส่งทั้งๆ ที่ก็โตพอจะเข้ามหาวิทยาลัยได้ เพราะไอ้เหมอไม่รู้ คิดแค่ว่าคงเป็นเรื่องปกติของพวกทายาทนักธุรกิจใหญ่ที่ต้องมีบอดี้การ์ด ประกอบกับแฝดน้องของชนะเป็นคนดังระดับเอเชียแล้วไอ้เหมอจึงไม่เคยคิดสงสัยอะไรเลย พอมารู้เหตุผล จึงได้แต่สงสารคนรักจับใจ มันกอดชนะเพื่อปลอบโยน
“แต่ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหม... นะเป็นอิสระแล้วใช่รึเปล่า”
ชนะพยักหน้า มองไอ้เหมอด้วยสายตาลังเล “เหมอรับได้ไหม ผม...ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เหมอคิดเลย มีแต่รอยด่างพร้อยในชีวิต”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง มองชนะด้วยสายตาจริงจัง “ทำไมเหมอจะรับไม่ได้ เพราะชนะตอนนี้ ชนะคนปัจจุบัน คือคนที่ดีที่สุดสำหรับเหมอ”
“เสมอ” ชนะกอดตัวไอ้เหมอแน่นจนมันต้องแตะแขนท้วงเพราะแน่นจนหายใจแทบไม่ออก “ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย นะไม่ได้อยากลองมันเสียหน่อย แค่มีคนชักจูงให้ทำผิด แล้วเหมอถามได้ไหม...ใครเป็นคนหายามาให้”
ชนะไม่ตอบในทันที เขานิ่งเงียบ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “คนที่ให้กำเนิดผม...เธอมาเยี่ยมผมทุกๆ สามเดือนตั้งแต่ที่ผมมาเรียนอเมริกา เธอบอกว่าเป็นยาที่จะทำให้ป๋ามาเยี่ยมผมบ้าง แต่ผมไม่โทษเธอหรอก ผมรู้ดีว่ามันคืออะไร แต่ก็ยังอ่อนแอ”
ไอ้เหมอนึกภาพไม่ออก...ว่าแม่แท้ๆ ของชนะเป็นคนแบบไหน แต่ไอ้เหมอเกลียดไปเรียบร้อยแล้ว แม่สามีของมันมีเพียงคนเดียวคือขุ่นแม่เพี้ยน เคยคิดว่าอยากจะเจอแม่ผู้ให้กำเนิดชนะสักครั้ง แต่ตอนนี้ไอ้เหมอไม่อยากจะเจอเลยสักนิด
“นะไม่ได้อ่อนแอ...นะเข้มแข็งมากแล้วที่อยู่มาจนถึงทุกวันนี้ได้ทั้งๆ ที่มีเรื่องให้ทุกข์ใจมากขนาดที่เหมอก็ยังนึกไม่ออกว่านะผ่านมันมาได้ยังไง เหมอต่างหากที่ต้องขอบคุณที่นะยังอยู่ตรงนี้ เพราะงั้น...อย่าโทษความอ่อนแอของตัวเองเลย”
“อืม”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง จูบหน้าผากลาดสวยของชนะอย่างอ่อนโยน “แล้ว...คุณรันเธอจากไปยังไง”
ชนะหลับตา ซุกหน้าเข้าหาอกกว้างของไอ้เหมอ “ผมทำให้เธอตายเองเหมอ”
คำตอบของชนะทำให้ไอ้เหมอได้เพียงยกมือขึ้นลูบหลังอีกฝ่าย “ก่อนกลับไทย ป๋ารู้ว่าผมติดยา... ผมทะเลาะกับป๋ารุนแรง ตอนนั้นผมคิดแค่ว่าถ้าผมตายคงจะสมใจป๋า ผมบอกกับรันว่าผมไม่อยากอยู่แล้ว ผมบอกลา...แต่เธอกลับจะไปกับผมด้วย เรา...ฆ่าตัวตายด้วยกัน แต่ผมกลับรอดมาได้ โดยที่รันจากไปเพียงคนเดียว ทั้งๆ ที่ผมสัญญาว่าจะไปกับเธอ”
ไอ้เหมอพูดแทบไม่ออก มันไม่ได้คิดว่า...เรื่องราวที่ชนะเจอจะเลวร้ายถึงเพียงนี้ ไอ้เหมอลูบศีรษะของคนรักอย่างแผ่วเบา “ไม่ต้องเล่าต่อก็ได้...แค่นี้ก็พอแล้ว เหมอเข้าใจแล้วว่าทำไมนะถึงลืมคุณรันไม่ได้ ไม่ต้องบอกเหมอแล้วนะ”
ไอ้เหมอไม่อยากให้ชนะต้องนึกถึงเรื่องเลวร้ายอีก... มันนึกเสียใจที่เคยโกรธ เคยไม่เข้าใจ แต่พอมารู้ความจริงแบบนี้...ก็ทำเอาคิดอะไรแทบไม่ออก มันไม่รู้จะปลอบโยนชนะอย่างไรดี สงสารจับใจแต่คิดหาคำพูดดีๆ ไม่ได้สักคำ
“นะจ๋า แล้วคุณรันเธอเป็นคนแบบไหน”
“ก็...เป็นคนเงียบๆ คงเพราะเธอพูดไม่ได้ ทั้งๆ ที่อาจจะมีเรื่องที่อยากจะพูดเยอะแยะ เวลาอยู่กับรัน เธอจะดูแลผมเป็นอย่างดี...เป็นเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง ผมไม่ค่อยได้คุยกับเธอเท่าไหร่ เราจะอยู่ด้วยกันเงียบๆ ผมทำในสิ่งที่ผมชอบ เธอก็ทำในสิ่งที่เธอชอบ ที่ข้างๆ เธอในตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกสบายใจ” ชนะบอกเล่าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ไอ้เหมอก็ได้ยินอย่างชัดเจน “บอกไปเหมอก็อาจจะไม่เชื่อ...ผมไม่เคยมีเซ็กส์กับเธอเลย แม้จะคิดว่าคบกันแล้ว และผมในตอนนั้นก็รักเธอมาก แต่ผมกลับไม่รู้ว่าความรักของผมมันเป็นแบบไหน รันถูกพ่อของเธอข่มขืนมาตั้งแต่เด็ก นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ผมไม่กล้าแตะต้องตัวเธอก็ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจ แต่รันไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้”
“พ่อแท้ๆ น่ะเหรอ”
“ใช่ พ่อที่แต่งงานกับคนให้กำเนิดผม เป็นเหมือนคู่ที่เลวร้ายที่โคจรมาเจอกันเลย ผมพูดแบบนี้บาปไหมนะ”
“ไม่บาปอ่ะ เชื่อเหมอเถอะ” คำพูดของไอ้เหมอทำให้ชนะหัวเราะ
“จริงๆ เลยเสมอเอ้ย”
“ฮี่ๆ แต่คุณรันน่าสงสารเนอะ นี่ถ้าเธอพูดได้ เธอคงด่านะไฟแลบแน่อ่ะ”
“อ้าว...ด่าผมทำไม”
“เพราะนะโง่อ่ะ ไม่เข้าใจอะไรเลย คุณรันเธออาจจะอยากให้นะกอดเธอบ้างก็ได้”
“พูดเหมือนไม่หึง”
“ก็หึง แต่เหมอว่าเธอคงเป็นคนดีมาก เธออาจจะรักนะทีหลังเหมอ แต่เธอก็ดูแลนะเป็นอย่างดีมาตลอดไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องลืมเธอก็ได้ เพราะคงไม่มีใครอยากถูกลืมหรอก จดจำเธอไว้ในความทรงจำ แล้วให้เหมอเป็นปัจจุบันของนะก็พอ”
“เหมอจะเป็นอนาคตของผมด้วย”
“จ้า อนาคตจะได้เป็นคุณนาย เพราะสามีรวย ฮี่ๆ”
“ป๋าบอกว่าถ้าเหมอยังติ๊งต๊องแบบนี้ ผมอาจจะล้มละลายเข้าสักวัน”
“ขุ่นพ่อปากเสียมาก”
“อย่าว่าป๋าสิครับ พ่อสามีนะ”
“โอเค ไม่ว่าก็ได้ งั้นปะ ไปหาคุณรันกัน เหมอมีอะไรจะพูดกับเธอสักหน่อย”
“อืม”
ชนะจูงมือไอ้เหมอออกจากห้อง ลงชั้นล่างก็พบว่าพ่อกำลังนั่งคุยงานกับลุงเอและลุงเกม จึงบอกพวกผู้ใหญ่ว่าขอตัวไปข้างนอก ชนะขับรถพาไอ้เหมอมาที่สุสาน เนินหญ้าเล็กๆ ที่ฝังร่างของรันไว้ มีป้ายหินอ่อนสลักชื่อบ่งบอกว่าใครคือผู้ที่ล่วงลับ
ไอ้เหมอมาพร้อมดอกกุหลาบดอกสวยในมือ มันวางไว้หน้าป้านหินอ่อนแล้วคลี่ยิ้มอ่อนโยน
‘ในที่สุดผมก็ได้มีโอกาสมาเจอคุณเสียที ผมไม่เคยเห็นรูปของคุณ แต่คิดว่าคงไม่ต่างจากคุณรินแฝดน้อง คุณรันครับ ผมอาจจะไม่ได้เห็นด้วยตา แต่ผมรับรู้ผ่านจากชนะว่าคุณดูแลเขาเป็นอย่างดีมาตลอด วันนี้ผมจึงมาขอบคุณ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างชนะในวันที่ผมยังอยู่อีกซีกโลก ยังไม่ได้เป็นที่รู้จักของชนะ และยังไม่ได้ครอบครองหัวใจของเขา ถ้าไม่มีคุณ ในตอนนั้นชนะคงเตลิดไปไกลกว่าที่เป็น...เพราะมีคุณในตอนนั้นเขาจึงมีที่ที่เขาสามารถอยู่ได้อย่างสบายใจ ผมจึงขอบคุณที่ทำให้เขาอยู่มาจนเจอกับผม ให้ผมได้รัก ได้ดูแลเขา ผมมั่นใจว่าผมจะทำได้ดีไม่แพ้คุณ เพราะฉะนั้นคุณรันครับ หลับให้สบายนะ ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว สักวัน...เมื่อถึงเวลาที่สมควร ผมจะพาชนะไปเจอคุณแน่นอน ผมจะไม่ปล่อยมือจากเขาไปชั่วชีวิต’
สายลมเย็นพัดผ่าน ไอ้เหมอคลี่ยิ้มเพราะราวกับอีกฝ่ายได้รับรู้กับคำพูดในใจของมัน ชนะยืนอยู่ข้างๆ ยื่นมือมาให้ไอ้เหมอจับไว้
“กลับกันเถอะ” ชนะบอกเบาๆ ไอ้เหมอพยักหน้า ทอดมองป้ายหินอ่อนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วพากันเดินจากมา
“พูดอะไรกับรันบ้าง”
“ไม่บอกหรอก ลูกผู้หญิงเขาคุยกัน”
“นี่ผู้หญิงเหรอ โอยยยย อย่าคิดทำนมเชียวนะ” ชนะโดนไอ้เหมอหยิก แต่ก็ยังไม่วายยียวน
“เรียนจบจะทำเลย ใครห้ามก็ไม่สน”
“ขอร้องเถอะ แค่นี้ป๋าก็คิดว่าเหมอไม่เต็มจะแย่อยู่แล้ว”
“ขุ่นพ่อคิดมากไปเองอ่ะ ขุ่นแม่เพี้ยนยิ่งกว่าเหมออีก”
“เพราะป๋ากลัวเหมอจะเหมือนเพี้ยนไง ป๋าเขาห่วงนะ”
“เหมือนขุ่นแม่ไม่ดีตรงไหน”
“นี่ยังไม่รู้อีกเหรอ”
“เหมอจะฟ้องขุ่นแม่!”
“เด็กขี้ฟ้องเอ้ย” ชนะผลักหัวไอ้เหมอ คราวนี้หยอกล้อกันสบายใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เพราะในใจของชนะนั้น...ปลอดโปร่งเสียยิ่งกว่าท้องฟ้าที่สว่างจ้ายามนี้เสียอีก
“นะไม่อยากจับนมใหญ่ๆ จริงเหรอ” ไอ้เหมอแสร้งถาม ชนะจึงตอบกลับทันควัน
“อือ ไม่อยาก”
“เวลาใส่ชุดเจ้าสาวคงสวยนะ มีหน้าอกให้ชุดเกาะ”
“ไม่ต้องใส่ เจ้าสาวของผมไม่ต้องใส่เสื้อผ้าหรอก”
“บ้า แขกเหรื่อคงได้ตกใจกันพอดี”
“ตกใจเพราะหนอนของเหมอเหรอ”
“หู้ยยย นอนหรือท่อนซุง ให้คิดอีกที”
ชนะหัวเราะกับคำพูดเกรียนๆ ของไอ้เหมอ ก่อนจะรวบมือมันมากุมไว้แล้วบอกอย่างหนักแน่น “ผมกลับไทยตอนสิ้นปี...เราไปพรีเวดดิ้งกันที่เชียงใหม่นะ”
“ห้ะ? ขอแต่งงานเหรอ”
“ยังสิ แค่ไปลองสถานที่”
ไอ้เหมอหูแดงก่ำ พลางใจเต้นแรง “กะ...ก็ได้นะ เดี๋ยวเหมอเช็คตารางอีกทีว่าว่างไหม”
“คิวทองหรือไง”
“มากสิ เรียนนายร้อยนะ ไม่ได้เรียนอนุบาลหมีน้อย จะได้วิ่งเล่นตอนเช้าแล้วตอนบ่ายก็นอนหลับ ตอนเย็นตื่นมาปะแป้งเตรียมรอผู้ปกครองมารับอ่ะ”
“พูดซะเห็นภาพ”
“คราวนี้ต้องพาไอ้กวิ้นไปด้วย มันอยากเป็นเพื่อนเจ้าสาว”
ชนะหัวเราะ นึกหน้าไอ้นกเอ๋อที่ดีดดิ้นถ้าไม่พามันไปด้วยออก “โอเค ขาดไอ้กวิ้นไม่ได้สิเนอะ”
“อือ” ไอ้เหมอพยักหน้า เกาะหน้าต่างมองวิวข้างทางเหมือนลูกหมา “นะๆ เหมออยากไปเที่ยวอ่ะ”
“เหมออยากไปไหน”
“เหมอสัญญากับพวกไอ้ชายไว้ว่าจะเก็บทรายที่ LA ใส่ขวดไปให้พวกมัน”
“เอาจริงดิ” ชนะถามอย่างไม่อยากเชื่อ แต่เห็นหน้าไอ้เหมอแล้ว...ก็พบว่ามันคงจะทำจริงๆ
“น้ำทะเลด้วยอ่ะ ไม่รู้จะเค็มสู้ทะเลที่ไทยได้ไหม ต้องเอาไปให้ไอ้ชายลองชิม”
“ไอ้ชายคงได้แอดมิทโรงบาลก็คราวนี้แหละ น้ำทะเลสกปรกจะตาย”
“ไม่เป็นไรหรอก ไอ้ชายมันถึก โหยยยยย ฝรั่งคนนั้นโคตรหล่ออ่ะ หูยย ดูกรุบกรอบ”
ชนะยื่นมือไปตบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอซะหน้ามันแนบติดกระจก หน้าผากโขกดังโป๊ก
“ให้มันน้อยๆ หน่อย ผัวนั่งอยู่ทั้งคน”
“เขาแกล้งตัวเองหรอก จะมีใครหล่อสู้พ่อทูนหัวของเขาได้” ไอ้เหมอลูบหัวตัวเองป้อยๆ “นะจ๋าอย่าหน้าบึ้งดิ รู้หรอกว่าหึงเพราะเมียสวย”
คราวนี้ชนะหลุดหัวเราะทันที กลายเป็นไอ้เหมอหน้าบึ้งแทน “พูดว่าสวยทีไรเป็นต้องหัวเราะ ทำไมห้ะ! มันไม่จริงตรงไหน”
“ยังจะถามอีกเหรอ”
“ชะน้าาาาาา!!”
ไอ้เหมอแยกเขี้ยวทำท่าเข้ากัด แต่ชนะชี้หน้ามันให้มันนั่งนิ่งๆ ไอ้เกรียนมันจึงได้แต่ส่งเสียงขู่ไปตลอดทาง
ถ้าเหมอรวยจะสวยให้ดู รับรองเลิศหรูอย่างนางสาวไทย!!!
...........................................TBC...............................................
เอาที่เหมอสบายใจ จะสวย จะทำนมให้ใหญ่ยังไง เต็มที่นะแกรรรรรรรรรรรรรรร!! คาดว่าอีกสองตอนหรือสาม จะปิดกล้องแล้ววววววว ยินดีต้อนรับคนที่เพิ่งหาเราเจอ และคนที่อยู่ด้วยกันมาช้านานนั้น...เป็นเบาหวานกันหมดรึยังง เราไม่มีค่ายาให้นะะะ
ปล. นิยายเรื่องนี้จะไม่ใสเพื่อเยาวชนแล้วล่ะ ผิดจุดประสงค์เราาา อร้ายยย
-
ชอบเสมอ.......เกรียนได้อีก5555:p
-
ต้ายยยยยยนังเหมอออ
-
ไม่สวยก็มั่นใจไปเต็มล้านล่ะ ไม่อยากจะคิดว่าสวยแล้วจะขนาดไหน 555
ขำเหมอกับเพี้ยน ยิ่งกว่าแม่ลูกกก ทายาทอสูรสุดๆ
รู้สึกได้ถึงบรรยากาศเลย ว่าชนะดีขึ้นและมีความสุขขึ้นจริง
รู้สึกไม่มีด้านมืด ยิ้มก็ยิ้มมาจากใจ หัวเราะจากใจจจจ
ปล. ชนะ S มากกกกก ชอบบบ โซ่ แส้ 555
-
เราว่านิยายเรื่องนี้ก็ใสๆนะคะ ใสทั้งน้ำตาน้ำอ้อยเลยค่ะ 5555
มีน้ำข้นปะปนมาบ้างเล็กน้อย เพิ่มความกระชุ่มกระชวย อิอิ
-
อย่างนังวิวนี่ไม่น่าเกิดเป็นคนนะ เลวอย่างนี้ขุ่นแม่เพี้ยนต้องจัดการขั้นเด็ดขาดนะ
-
ไม่อยากให้จบเลย สนุกมากๆๆๆๆ ชอบรุกแมนๆแต่ติ้งต๊องอย่างเหมอมากเลย น่ารักกก อยากอ่านไปเรื่อยเลย ไม่เบื่อ
-
โอยยยยยยยยย
ชะน้าาาาาาาา :m3:
-
เหมอเอ๊ย ทำไมน่ารักจังเล้ยยยย :mew1:
-
:haun4:ตายยยยย ตอนนี้เราเลือดพุ่งตาย!!!!!
ถามค่ะ กวิ้นกวิ้นจะมีคู่ไม๊ ?????? คิดถึงกวิ้น
-
ยิ่งหวานกันเท่าไหร่ ใจก็ยิ่งหวิวมากขึ้นเท่านั้น
ไม่อยากให้จบเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากรักเสมอไปนานๆ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ดีใจจังเลย
ชนะมีความสุข เหมอมีความสุข
ทุกอย่างแฮปปี้
เหมอจ้าา อย่าสวยไปกว่านี้เลย เดี๋ยวนะจะขำมากว่านี้
ชนะผ่านอะไรมาเยอะ ตอนนี้ก็เหมือนฟ้าหลังฝน ที่สดใสและยิ้มได้เต็มหน้า (sm ได้เต็มที่ ว่ะฮะฮ่าา)
ใสๆวัยรุ่นชอบบบ ไม่ใสวัยรุ่นยิ่งชอบค๊าาาา
-
:heaven :heaven เรายอมแพ้ ให้ชนะกับเสมอ
-
คือคุณคะ เราดีใจที่เสมอและชนะมีความสุขแบบไม่ต้องมีเรื่องกังวลสักที แต่!! หมั่นไส้โว้ยยยยยย งื้อออออ เราอิจฉาาาา แต่ให้ชนะมาชอบเราเราก็ไม่เอาอ่ะ เรารับไม่ไหว เราแค่อิจฉาคนหวานกันเฉยๆ แงงงงง เอาจริงๆนะคะ นังเหมอนี่อัพเกรดสกิลเมียขึ้นพรวดๆเลยอ่ะ เดี๋ยวนี้มีด่ามีไม่ยอมชนะด้วย! เอ้อ แต่ชนะก็คือชนะอ่ะเนอะ ยังไงสุดท้ายเสมอก็ต้องยอม 5555555 เราขำฉากเหมอพยายามฝึกทำท่าเซ็กซี่... คือแบบว่า... เซ็กซี่ลูกเฮียทองไหม? นั่นน่าจะเหมือนอยู่นะ แอร๊ยยยยย ชนะนี่ก็ไม่ยอมให้เสมอสวยเลย ทำไมมมม จะแต่งกันแล้วก็ชมเสมอบ้าง เดี๋ยวเสมอน้อยใจ นี่ออกจะสวย ผ้ชายหมายปองมากมายนะคะ แต่เราเห็นด้วยเรื่องทำนม อย่าเลยค่ะ แค่เอาเงินไปดูแลพิวพรรณนี่เราว่าก็เปลืองเงินแล้วนะคะ พูดถึงเรื่องนี้ ดูเสมอ! ใช้สามีทาครีมให้ด้วยยย โอ๊ยยยยยย เรายอม ไม่ต้องโยนอ้อยใส่เราก็ได้ เราจะร้องงง คือนี่มันเหมือนจะแฮปปี้กันมากจนคนอ่านทุรนทุรายแล้วนะคะ เสมอยัวไวก็ยังเป็นเสมอ ไม่รู้สิ เราว่าเสมอเป็นคนใจดีที่มองโลกในแง่ดีมาก ยิ่งเสมอรักชนะด้วยแล้ว ทุกอย่างที่เสมออยากได้ก็คงจะแค่นี้แหละ แค่ชนะไม่มีเรื่องปิดบัง จะเรื่องอะไรเสมอก็ไม่โกรธหรอก เฮ้อออออ เค้าควรคู่กันจริงๆอ่ะค่ะ แต่ประโยคเด็ดชนะค่ะ.... “จะทะเลาะไหม เดี๋ยวเตรียมหาแส้กับกุญแจมือก่อน” ชะน้าาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หามาทำอะไรลูก หามาทำอะไรรรรรร มิสเตอร์เกรย์ยังคงเข้าสิงอยู่สินะคะ 555555 เสมอเอ๊ยยยย ดีนะที่เสมอชอบอยู่แล้ว 555555 ถือว่าวินวินค่าา เรารอตอนหน้านะคะ รอน้องกวิ้นนนนนนน ที่รักของเราาาาา เพื่อนเจ้าสาวเหรอคะะะ แบบนี้คู่กับเพื่อนเจ้าบ่าวเลยไหมม เอาซีวายยย ที่รักเราาา คนหล่อของเราาาา
-
น่ารักมากเลย นายร้อยหมีน้อย
-
:really2:
-
:hao3: อย่าสวยไปกว่านี้นะเหมอ เดี๋ยวชนะเปลี่ยนใจ เค้ารักแกตอนไม่สวยนี่แระ
-
บอกได้คำเดียวว่าหมั่นไส้ ยัยเหมอ เหมือนที่เค้าว่ากันจริงๆ
ตามมาอ่านรวดเดียวเลย ตอนฮาก็ฮามาก พอตอนเศร้า ยิ่งตอนนะบอกเหมอจ๋าว่าไปด้วยกัน แล้วคิดสั้น โฮวววววววววว :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:น้ำตาไหลพราก สะเทือนใจมาก อ่านแล้วอิน สงสารรรรรรรรรร :ling1:
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่าน จะตามอ่านต่อไปปปปปปป >3<
-
มารอค่า
-
แหมคุณป๋ากลัวเหมอเหมือนขุ่นแม่เพี้ยง เกรงว่าจะไม่ทันซะแล้วหล่ะ :hao7: :hao7:
-
:mew1:
-
:pig4: เสมอนี่โมเม้นขิขุเนอะ นางสตรองมาก :pig4:
-
น้องเหมอชักจะเหมือนขุ่นแม่เพี้ยนเข้าไปทุกวัน :hao7:
-
เป็นผู้หญิงที่เลวดี แค่ชนะอาศัยท้องมากเกิดเท่านั้น
-
นายร้อยสายฮา มาพร้อมเจ้าของไร่อ้อย หึหึ
คนแบบไร้พ่ายและชนะ ต้องเจอสายเหนือ(มุษย์) แบบเพี้ยนและเสมอถึงจะสมน้ำสมเนื้อ
-
รอเสมอนะะะะ
มาเร็วๆซี่่ อยากได้อ้อยแย้ววว
-
โอ๊ยยยยยย หวานกว่านี้มีอีกไหม
จะพรีเวดดิ้งกันแล้ว น้องเหมอจัดเต็มครอสเจ้าสาวเลยลูก
:impress2: :impress2:
-
เสมอฮาตลอด มีเศร้า สุข ครบถ้วนมากกก
รออ่านตอนต่อไป
-
คิดถึงเสมอ
-
ตามอ่านหลายวันมากครับ กว่าจะทัน ชอบมากครับ
-
ตอนนี้ ดูบอลไทย-ญี่ปุ่น เราถูกนำไปแล้ว ใจมันแหว่วๆขอไร่อ้อยมาปรับอารมณ์หน่อยสิ
-
:mew2: คิดถึงเสมอ :hao5:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อน๊าา อยากอ่านต่อจังง
-
:katai2-1: :katai2-1:
ขอตอนจบให้เสมอ ได้ใส่ชุดเจ้าสาวอย่างที่ใจปรารถนาได้ไหมมมม
คาดว่าหลาย ๆ คนอยากเห็นนนนน
จะสวย ถึก และบึกบึนได้แค่ไหนนะ
:mew3: :mew3: :mew3:
-
ตอนที่ 44 ทิ้งช่วงนาน..นะเหมอ
กว่าจะเจอไร่อ้อย น้ำลายไหลย้อยมาหลายคืนแล้ว
ต่อเหอะ
-
น้องเหมอคิดถึงอ่ะ :0
-
:katai5: :katai5:
-
มาต่อเหอะน้า เค้ารอนังเหมอ อุ้ย น้องเหมอกับพี่นะอยู่ทางช้างเผือกแล้ว (เกี่ยว?????) :z2:
-
บรรยายบทเศร้าได้ลึกซึงเล่นเอาสั่นสะท้านไปทั้งตัว ว่าคนๆหนึ่งจะไร้ความหวัง ไร้คนเข้าใจได้มากขนาดนี้
-
เข้ามาดันนังเหมอ :z2:
-
เข้ามาดูทุกวันเลยคิดถึงน้องเหมอ;-)
-
ตอนที่ 44
ไอ้เหมอมาทัศนศึกษาเยี่ยมชมไร่อ้อยใน LA ได้สามวันแล้ว เจ้าของไร่ก็ยังขยันตัดอ้อยขาย คั้นน้ำอ้อยให้กิน ป้อนอ้อยทั้งลำเข้าปากให้ไม่เว้นวัน จนไอ้เหมอแทบสำลักความหวานตาย
“นอนเป็นหมีอีกละ” ไอ้เหมอบ่น แต่กลับยิ้มกว้างเต็มหน้า นิ้วจิ้มไปบนแก้มของชนะจอมขี้เซาที่มักนอนเป็นอาหารตาให้ไอ้เหมอที่ตื่นก่อนได้ใช้สายตาโลมเลีย ไม่ว่าจะจูบจะจับตรงไหนก็ไม่มีจะรู้สึกตัว หลับลึกมากจนน่ากลัวว่าถ้ามีใครลักหลับก็คงจะไม่รู้เรื่องรู้ราว
“สงสัยเป็นครึ่งงูครึ่งโคอาล่า ขี้เซาแต่แขนเนี่ยรัดแน่นเชียว” ปากก็พร่ำพูด แต่ใบหน้ากลับซุกเข้าหาอกหอมกรุ่นของชนะ
ไอ้เหมอสุขใจจนอยากให้วันเวลาเหล่านี้ดำเนินต่อไปทุกวัน ยาวนานไปนับพันปี ชอบที่ทุกคืนตัวมันจะถูกวงแขนแข็งแรงโอบรัด ถูกความอบอุ่นโอบล้อม ถูกความหอมจากกายหนุ่มทำให้ลุ่มหลง ชอบที่ทุกเช้าก็จะมีใบหน้าหล่อๆ ซุกซบอยู่บนหมอนใบเดียวกัน ชนะมักจะมาเบียดเบียนแย่งที่ แต่เป็นการเบียดเบียนที่ไอ้เหมอไม่เดือดเนื้อร้อนใจ มันกลับชอบที่ถูกเบียดแบบนี้
“ปูไต่ๆ” สองนิ้วไต่ไปตามแขนแข็งแรง ส่วนปากก็กระซิบเบาๆ จนคนขี้เซายกยิ้ม “ไม่รีบตื่นจะไต่ไปที่อื่นแล้วน้า”
ชนะหัวเราะ ถูกใจกับวิธีปลุกของไอ้เหมอที่ไม่ซ้ำกันเลยสักวัน วันแรกมันร้องเพลงประจำโรงเรียนของมันซะดังลั่นห้อง ภูมิอกภูมิใจเสียเหลือเกินที่ได้เรียนโรงเรียนนายร้อยจนต้องมาร้องเพลงปลุกใจถึง LA วันที่สองมันทำกายบริหาร เท้าแขนกับที่นอนแล้วดันตัวขึ้นลง แต่ปากนี่ก็จูบไปทั่วใบหน้าหล่อของคนรัก ยั่วยุอารมณ์จนโดนรอบเช้าไปหลายยก มาวันนี้มันเล่นปูไต่ ปล่อยให้มันไต่จนถึงขอบเอวกางเกงผ้าที่ใส่นอนแล้วก็จับไว้ ก่อนมือซนๆ ของมันจะทันหายเข้าไปทักทายมังกรของเขาให้ตื่น
“เดี๋ยวเถอะ ไต่ไม่รู้เรื่อง ปูจะโดนจับกิน”
ไอ้เหมอยิ้มหน้าระรื่น ไม่เกรงกลัวคำขู่เลยสักนิด “ระวังโดนปูหนีบ”
“กล้าหนีบผมเหรอ”
“ไม่กล้า เดี๋ยวนะเจ็บ” ด้วยคำตอบที่แสนชื่นใจ ไอ้เหมอจึงได้รับจูบยามเช้าเป็นรางวัล “อือ...อืม...นะ พอแล้ว นัดคุณหมออัลเบิร์ตไว้เก้าโมงไม่ใช่เหรอ”
วันนี้ชนะมีนัดกับคุณหมออัลเบิร์ตที่ไอ้เหมอเพิ่งเจอไปเมื่อวาน คุณหมอเป็นผู้ชายที่มองปราดเดียวก็รู้เลยว่าทำอาชีพหมอเพราะมีรอยยิ้มใจดีตามแบบฉบับหมอที่ไอ้เหมอเคยวาดไว้ ไม่ใช่หมอนักเลงที่จับมันฉีดยาในตอนเด็ก คุณหมอเรียกไอ้เหมอว่าซัมเมอร์ มันก็ได้แต่ยิ้ม จับมือเป็นการทักทาย และหลังจากนั้นไอ้เหมอก็ฟังไม่รู้เรื่องอีกเลยว่าคุณหมอพูดอะไรกับมัน เวลาคุณหมอกับชนะคุยกันไอ้เหมอก็ได้แต่นั่งทำหน้าประหนึ่งว่าตัวมันฟังเข้าใจ ทั้งๆ ที่ชนะแอบเห็นว่ามันทำหน้าเอ๋อแค่ไหน นินทามันให้อัลเบิร์ตฟังมันก็ไม่ยักกะรู้ ยิ้มซื่อทั้งยังบอกแทงกิ้วๆ จนชนะกับอัลเบิร์ตหัวเราะกันงอหงาย
“ไม่เป็นไรหรอก อัลรอได้” ชนะดื้อดึงปล้ำจูบไอ้เหมอต่อ แต่ไอ้เกรียนมันไม่ยอม ขัดขืนจนคนรูปหล่อทำหน้าบึ้งใส่
“ให้คนอื่นรอไม่ดีอ่ะ นะไปอาบน้ำ แต่งตัวหล่อๆ รอคุณหมอดีกว่า” ไอ้เหมอบอกเสียงอ่อน เห็นคนรูปหล่อไม่ยิ้มก็ยิ่งใจไม่ดี “นะอ่า เหมออาบน้ำให้ดีไหม อย่าโกรธเหมอเลยเน้อ ตื่นสายขนาดนี้ก็เกรงใจพวกขุ่นพ่อจะแย่”
“ข้ออ้างเหมอมีเยอะจริงๆ ยอมเลย”
“ไม่ใช่ข้ออ้างซะหน่อย ปะๆ เหมออาบน้ำให้เนอะ”
ไอ้เหมอพะเน้าพะนอเอาใจ ทั้งเตรียมเสื้อผ้าให้ใส่ เตรียมน้ำให้อาบ ชนะพึงใจ เห็นไอ้เกรียนมันตั้งอกตั้งใจขัดเนื้อขัดตัวให้ก็แอบยิ้ม แต่พอมันมองมาตาละห้อยเหมือนลูกหมาโดนงดข้าวเย็นก็ตีหน้าขรึมใส่ตามเดิม
“นะอ่า”
“อะไร”
“ยิ้มหน่อยดิ”
“ไม่อยากยิ้ม”
ไอ้เหมอแอบถอนหายใจก่อนจะทำปากจู๋ หน้าตามันตลกเสียใจชนะกลั้นหัวเราะไม่ไหว
“ฮ่าๆๆ ทำหน้าแบบนั้นทำไม ฮ่าๆๆ เหมอตลกอ่ะ”
ใบหูของไอ้เหมอแดงก่ำ มันเลิกทำปากจู๋แล้วมองชนะตาคว่ำ “ให้จูบไง แต่ถ้ามันตลกนัก ก็ไม่ต้อง”
“อ้าว คดีพลิก” เป็นฝ่ายโกรธอยู่ดีๆ โดนพลิกมาโกรธแบบนี้ก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน “เหมอ”
ไอ้เหมอไม่ตอบ ตั้งอกตั้งใจขัดเนื้อขัดตัวให้คนรูปหล่อของมันไปเงียบๆ แต่พอโดนแขนแข็งแรงที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำยกขึ้นโอบรัดรอบคอ ไอ้เกรียนถึงกับหลุดมาด แยกเขี้ยวงุดใส่อีกฝ่าย
“ปล่อยดิ เปียกหมดแล้ว เฮ้ยยยย!”
ไอ้เหมอร้องเสียงหลง มันถูกดึงลงไปในอ่าง น้ำกระเพื่อมจนล้นเพราะขนาดตัวของมันกับคนรูปหล่อที่ทั้งน้ำหนักและความกำยำไม่ได้แตกต่างกันเท่าไรนัก
“เล่นบ้าๆ” ไอ้เหมอมองตาขวาง “เกิดหัวไปกระแทกขอบอ่างจะทำไง”
อยากไปเห็นโรงพยาบาลใน LA อยู่หรอก แต่ก็ไม่อยากไปในสภาพเลือดอาบหัว
“เกรียนแตกแค่นั้น”
“ไอ้นะ”
ชนะเลิกคิ้วมองคนที่เกือบเกรียนแตก “เรียกใครไอ้”
“แล้วเล่นอะไรแบบนี้ล่ะ เพื่อนเล่นหรือไง”
คนรูปหล่อเงียบ ส่วนคนหัวเกรียนก็ทำหน้าบึ้ง เผลอมองสบตาก็เป็นฝ่ายเกรียนที่หันหน้าเมินหนี
“ไม่มีใครเคยบอกเหรอว่าโกรธกันมากๆ ลูกดก”
ไอ้เหมอหันกลับมามองค้อนเพราะมันรู้ความหมายที่ชนะพูดเป็นอย่างดี ทั้งเอวของมันก็ถูกท่อนขาของคนรูปหล่อโอบไว้แล้วดึงรั้งให้ขยับเข้าหา
“มองหน้าทำไม อยากโดนเหรอ”
“ไอ้หื่น ปล่อยเลย”
“ขัดขืนให้มันจริงจังหน่อยดิ” ชนะกระซิบข้างหูพร้อมกับขบกัดใบหูแดงก่ำของไอ้เหมอเบาๆ “ผมชอบ...เวลาที่เหมอไม่เต็มใจ”
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก ยิ่งมันปัดป้องไม่ให้อาภรณ์ใดๆ หลุดจากร่างกาย อีกฝ่ายก็ยิ่งชอบใจ ฉีกกระชากออกด้วยแรงราวกับกำลังเล่นสนุก
“นะนิสัยไม่ดี” ไอ้เหมอมองเสื้อที่ขาดติดมือคนรักและตอนนี้กำลังเป็นสิ่งพันธนาการข้อมือที่ถูกจับไพล่ไปข้างหลังของมันไว้ ชนะเพียงแค่อมยิ้ม แล้วยกไอ้เหมอขึ้นนั่งคร่อมตัก
ชนะมักจะมีวิธีกำราบพยศของไอ้เหมออยู่ร่ำไป และแต่ละวิธีก็ไม่เคยซ้ำ สามคืนใน LA ไอ้เหมอราวกับได้เล่นรถไฟเหาะ เพราะไม่รู้ว่าจะถูกพาตีลังกาตอนไหน
“ไม่ดีแล้วเหมอรักไหม”
ไอ้เหมอไม่ตอบ มันเม้มริมฝีปากแน่นเพราะยอดอกถูกจู่โจมด้วยลิ้นร้อน ร่างกายเกร็งแน่นเพราะสัมผัสที่แสนวาบหวามจากชนะ น้ำในอ่างกระเพื่อมเล็กน้อยด้วยแรงขยับเบาๆ
“นะ พอแล้ว” เสียงไอ้เหมอระโหยโรยแรง มันถูกปรนเปรอจนสิ้นท่า ตอนนี้ไม่อยากขัดขืน แต่ต้องการเพราะความกระสันอยาก สะโพกของมันส่ายร่อนถูไถไปกับความแข็งขืนของคนรัก “นะ...”
“เหมอยังไม่ตอบคำถามผมเลย” ชนะสบตาฉ่ำเยิ้มของไอ้เหมอที่ทอดมองลงมาอย่างเชิญชวน มันบิดกายจนน้ำในอ่างกระฉอกล้นสู่พื้นกระเบื้อง “รักไหม”
“ไปที่เตียง...แล้วเหมอจะบอก”
“ผมอยากฟังตอนนี้”
“นะเอาแต่ใจอ่ะ”
“ผมรู้ว่าเหมอจะตามใจผม”
จุดอ่อนของไอ้เหมอคือการตามใจชนะจนอีกฝ่ายเคยตัว มันไม่เคยโกรธชนะอย่างจริงจัง ไม่เคยขัดขืนได้นาน สุดท้ายก็ยอมโอนอ่อนตามใจคนรูปหล่อของมัน
“ก็ได้...เหมอบอกก็ได้ แต่ไปทำที่เตียงนะ”
“ผมอยากทำที่นี่”
“ไม่เอา น้ำเข้า...มันรู้สึกแปลกๆ”
“แปลกที่ว่าคือเสียวรึเปล่า”
ไอ้เหมอหูแดงก่ำ ใบหน้าร้อนวาบเพราะคำพูดหยาบโลนของชนะ “ไม่รู้”
“ลองไหม”
“ไม่ต้องถามความเห็นเหมอก็ได้ ไหนๆ นะก็ไม่เคยฟังเลย”
ชนะหอมแก้มคนขี้น้อยใจ ก่อนจะส่งเจ้ามังกรเข้าสำรวจโพรงภายในของคนรักที่ไม่ได้ปิดสนิทแนบแน่นเฉกเช่นปกติ คงเพราะถูกสำรวจซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาตลอดคืนที่ผ่านมา
ไอ้เหมอหลับตาแน่น ครางอื้ออึงในลำคอเมื่อสิ่งแข็งขืนใหญ่โตเคลื่อนผ่านเข้ามาในร่างกาย “อูยยยย นะ มัน...แปลกๆ”
“เหมอรัดโคตรแน่นอ่ะ”
“ก็...” ไอ้เหมอนึกคำแย้งไม่ออก มันขยับสะโพกเล็กน้อยเพราะกำลังรู้สึกดีอย่างที่สุด “เหมอขยับเองนะ”
“ตามใจครับ”
เพื่อเป็นรางวัลที่ไอ้เหมอมันทำตัวน่ารัก ชนะจึงปรนเปรอให้มันได้สุขสมจนปลดปล่อยนำหน้าเขาไปหลายครั้ง ไอ้เหมอเอนตัวไปมา ใกล้สิ้นแรงอยู่หลายครั้ง มือที่ถูกจับมัดไพล่หลังยิ่งทำให้มันขัดขืนต่อสัมผัสของชนะไม่ได้ ถูกทำให้แทบขาดใจแค่ไหนก็ไม่อาจหลีกหนี ที่เป็นอิสระก็คงมีแค่สะโพกของมันที่ขยับควบครอบครองเจ้ามังกรของคนรักให้สิ้นฤทธิ์ก็เท่านั้น
******************************
“เซอร์พร้ายยยยยยยย!!”
เสียงร้องดังลั่นห้องทำเอาไอ้เหมอที่นอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงถึงกับสะดุ้งเฮือก มันกำลังนอนมองชนะแต่งตัวอยู่ดีๆ ขุ่นแม่เพี้ยนของมันก็บุกเข้ามาในห้องสร้างความตกใจให้ไอ้เหมอที่ทั้งเนื้อทั้งตัวแทบเปล่าเปลือยต้องรีบตะครุบเอาผ้าห่มมาคลุมไว้
“อุ้ยยย” เพี้ยนทำทียกมือขึ้นปิดตา ยิ่งสร้างความเขินอายให้ลูกสะใภ้ไปกันใหญ่ “เป็นวัยรุ่นนี่ดีจริงๆ เนอะ”
“ขุ่นแม่! ขุ่นแม่มาได้ยังไงอ้ะ” ไอ้เหมอหูแดงก่ำ ละล่ำละลักถาม
“นั่งเครื่องมาจ้าลูก” เพี้ยนตอบพลางยิ้มขำ เดินไปนั่งลงบนเตียงข้างๆ ไอ้เหมอ “น้องนะ หมออัลมาแล้วนะ คุยกับป๋าอยู่ข้างล่างแหนะ รีบๆ ลงไป”
ชนะพยักหน้ารับรู้ เดินมากอดและหอมแก้มเพี้ยน ทักทายตามประสาแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง โดยมีไอ้เหมอนั่งหูแดงก่ำเป็นฉากประกอบ “เพี้ยนลงไปก่อน เดี๋ยวตามลงไป”
“น้องนะลงไปก่อนก็ได้ พี่เพี้ยนจะคุยกับน้องเหมอ”
“เหมอแต่งตัวไม่เรียบร้อย” ชนะบอกแล้วรุนหลังเพี้ยนให้ออกจากห้อง
“ไม่เป็นไรนะ พี่เพี้ยนไม่ถือ”
“แต่นะถือ”
“ขี้หวงอ่ะ”
“ออกไปก่อน แล้วทีหลังเคาะประตูด้วย บุกเข้ามาอย่างนี้ เกิดว่านะทำอะไรอยู่จะทำไง”
“จิ๊ โตเป็นหนุ่มแล้วพี่เพี้ยนก็ไม่สำคัญเลยนะ ไปก็ได้ น้องเหมอออ รีบๆ ลงมาหาขุ่นแม่นะลูก”
“โอเคจ้า” ไอ้เหมอขานรับเสียงใสพลางก้มหน้างุดเมื่อสายตาขุ่นแม่เพี้ยนมีแต่ประกายพราวล้อเลียน
ชนะเดินกลับมาหาไอ้เหมอพร้อมกับดึงผ้าห่มออก คนหัวเกรียนตะครุบไว้ไม่ทันจึงเปลือยล่อนจ้อนต่อหน้าคนรูปหล่อที่ทำเพียงอมยิ้มแล้วกางแขนรอรับ
“ข่นบ้า” ไอ้เหมอว่าเสียงเบา ขยับเข้าหา ยกแขนขึ้นโอบรอบคอของชนะที่ยกตัวมันขึ้นแล้วพาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
“เมื่อกี้น่ะโคตรเก่ง ตอนนี้เป็นไง ขาไม่มีแรง” ชนะว่าเสียงกลั้วหัวเราะ
“ง่า เหมออยากให้นะมีความสุขนี่นา” น้ำเสียงออดอ้อนของไอ้เหมอทำให้ชนะอดใจไม่ไหวจึงหอมแก้มมันไปสองสามที ก่อนจะลงมือแต่งตัวให้ไอ้คนขี้อ้อนที่ตอนนี้ตัวอ่อนราวกับขี้ผึ้งถูกไฟลน
“นะรู้ปะว่าขุ่นแม่จะมา”
“อือ”
“แล้วทำไมนะไม่บอกเหมอ”
“เพี้ยนอยากเซอร์ไพรส์เหมอ ผมก็เลยรับปากว่าจะไม่บอก”
ไอ้เหมอมองค้อน ก่อนจะหัวเราะดังลั่นเมื่อถูกชนะจี้เอว มันดิ้นไปมา ยกมือขอยอมแพ้เพราะหัวเราะจนหายใจแทบไม่ทัน น้ำตาซึม น้ำลายไหลจนดูทั้งน่าขันทั้งน่าสงสาร
“นะชอบแกล้งเหมออ้ะ!” พอชนะปราณี ไอ้เหมอมันก็ปากดีใส่ทันที
“ก็เหมอน่าแกล้ง ปะ ลงไปข้างล่าง เดินไหวไหม หรือจะให้อุ้ม”
“ไหวๆ ไม่ต้องอุ้ม อายคนอื่นเขา”
“ขี้อายเหมือนกันเหรอเหมออ่ะ”
“เหมอเป็นคนหน้าบาง”
“เมื่อกี้ใครน้า ครางลั่นห้องน้ำ แถมยัง...อ่า ไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวคนหน้าบางบางคนจะโกรธ”
“ไอ้นะ”
“ถ้าเรียกไอ้อีก ผมตบปากนะ”
ไอ้เหมอยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที มือชนะใหญ่ แรงก็เยอะ ตบทีคงเลือดกลบปาก แต่พอได้ยินเสียงกระซิบข้างหู จากที่ต้องยกมือปิดปากก็เปลี่ยนมายกมือปิดหูแทน เพราะไม่อยากได้ยินคำพูดที่จู่โจมจังหวะการเต้นของหัวใจ
“ไม่ใช้มือตบหรอก...ปากก็ไม่ใช้ด้วย” เสียงของชนะนุ่มน่าฟัง มือใหญ่ก็จับมือของไอ้เหมอไปกุมที่กลางลำตัว “เหมอรู้ใช่ไหมว่าคนอย่างผมจะใช้อะไรตบ”
“อะ...” ไอ้เหมอแทบหลุดปากเรียก ‘ไอ้’ แต่ก็ยั้งปากตัวเองทัน ชนะเลิกคิ้วมอง พลางแสยะยิ้ม
“จะพูดอะไรเหรอครับ”
“เปล่า...เหมอจะบอกว่านะหื่นอ่ะ แหะๆ”
“หึหึ”
ไอ้เหมอถอนหายใจโล่งอก สอดมือกอดแขนชนะไว้แล้วขยับเดินตามคนรูปหล่อลงชั้นล่างของตัวบ้าน แต่ไม่ทันจะก้าวขาพ้นบันไดขั้นสุดท้าย สายตาของไอ้เหมอก็ปะทะเข้ากับแฝดน้องของคุณรันเข้า
“สวัสดี” รินยังคงความสวยงามเฉกเช่นที่เจอกันครั้งก่อน แต่รอยยิ้มที่ไอ้เหมอคิดว่าหวานนั้น ตอนนี้รู้แล้วว่าเคลือบยาพิษร้ายเอาไว้ “ไม่เคยนึกเลยนะว่าจะเจอนะที่นี่อีก”
ชนะยังคงมีใบหน้าราบเรียบ ไอ้เหมอลอบมองก็ไม่ได้เห็นความยินดีที่ได้เจอสาวสวยปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลาเลยสักนิด มันจึงถือโอกาสกอดแขนชนะไว้แน่น อย่างน้อย...ก็ไม่ปล่อยให้ไปอี๋อ๋อกับผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว ชนะเป็นของไอ้เหมอ เป็นแฟน เป็นคนรัก ไม่ปล่อยให้ผู้หญิงหน้าไหนมาแทรกกลางได้หรอก!
“ที่นี่บ้านของผม ผมต่างหากที่ต้องแปลกใจ ที่ยังเจอรินที่นี่”
“เอ๊ะ!” สาวสวยนิ่วหน้า นึกหาคำแย้งแทบไม่ออก “แต่...รินพักที่นี่ มาตั้งนานแล้ว!”
“ยังไงรินก็เป็นผู้อาศัย เพี้ยนไม่ได้โทรไปบอกวิวเหรอว่าให้รินย้ายออก”
ไอ้เหมออยากถาม...ว่าชนะไม่ญาติดีกับผู้หญิงคนนี้แล้วหรืออย่างไร ไม่รู้หรอกว่ามีท่าทีเย็นชาต่อกันอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ไอ้เหมอก็ดีใจอยู่ลึกๆ
“รินกลับมาก็เพราะเรื่องนี้แหละ! น้าวิวเป็นแม่ของนะ ลืมไปแล้วหรือไง ว่าแม่ฝากให้รินอยู่ที่นี่ นะจะไม่ทำตามที่น้าวิวของั้นเหรอ! จะมาไล่รินออกจากบ้านไม่ได้นะ”
ไอ้เหมอคิดในใจอย่างงงงวยกับการอ้างสิทธิ์ในพื้นที่ที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์ของสาวสวยตรงหน้า
“รินมาอยู่ที่นี่ ค่าน้ำค่าไฟ หรือค่าเช่าไม่เสียสักบาท ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ เพราะเห็นแก่รัน ไม่ได้เห็นแก่วิว แต่ผมคงมีน้ำใจต่อไปไม่ได้แล้ว รินก็รู้นะว่าผมแสดงออกอย่างชัดเจนกับคนที่ผมเกลียดยังไง”
“นะ!”
“เอะอะอะไรกันเด็กๆ” เสียงของขุ่นแม่เพี้ยนราวกับระฆังตีหมดยก ไอ้เหมอรีบส่งสายตาไปขอความช่วยเหลือจากขุ่นแม่ของมันทันที เห็นอีกฝ่ายขยิบตาส่งมาให้แล้วก็โล่งใจ เพราะไอ้เหมอมันเรียนลูกเรียนลูกผู้ชาย เรื่องที่จะตีฝีปากกับสุภาพสตรีจึงไม่ใช่เรื่องถนัด เพราะในครอบครัวที่คุณหญิงแม่เป็นใหญ่อย่างครอบครัวไอ้เหมอนั้น...ผู้ชายแทบไม่มีสิทธิ์ออกปากออกเสียง “อ้าว ไหนบอกจะไปเก็บของ แล้วมายืนเถียงอะไรกันตรงนี้”
“เพี้ยนไปบอกยังไง ถึงมีคนฟังไม่รู้เรื่องแล้วมายืนเถียงนะอย่างนี้” ชนะมองเหยียดจนไอ้เหมอที่ยืนข้างๆ กลัวแทนคนที่ยืนหน้าบึ้งตรงหน้า
“พี่เพี้ยนก็ว่าคุยกันรู้เรื่องแล้ว สงสัยความหน้าด้านมันสืบทอดจากสภาพแวดล้อม อุ้ย พี่เพี้ยนไม่ได้ว่าให้หนู อย่าเพิ่งกรี๊ดร้อนตัว”
รินขบเม้มริมฝีปากอย่างระงับอารมณ์ ก่อนจะบอกเสียงเหยียดว่า “ขอหนูคุยกับคุณอาไร้พ่ายหน่อยค่ะ น้าวิวบอกว่าคุยกับคุณอาไร้พ่ายแล้ว ว่าหนูอยู่ต่อได้”
“น้าวิวของหนูโกหกหรือเปล่า สามีพี่ยังไม่ได้ต่อสายคุยกับน้าวิวของหนูเลยสักครั้ง แล้วตอนนี้สามีพี่เขาก็กำลังประชุมผ่านทางคอนเฟอร์เรนซ์ ไม่ว่างมายุ่งเรื่องจิ๊บจ๊อยที่ยุ่งไปก็ทำให้หุ้นบริษัทขึ้นไม่ได้หรอก เอางี้ดีกว่าไหม หนูออกไปดีๆ ดีกว่านะ อย่าให้ถึงขั้นต้องไล่กันอย่างหมูอย่างหมาเลย ญาติกันก็ไม่ใช่ มาอยู่ฟรีๆ ได้ตั้งหลายปีแบบไม่คิดตังค์ก็โชคดีของหนูมากแล้ว”
“กรี๊ดดดดด แก! แกมันเป็นเกย์โรคจิต! ไม่ให้เกียรติผู้หญิง!”
“ระวังปากด้วยนะคุณริน ผู้หญิงทุกคนมีเกียรติ เว้นแต่ว่าบางคนจะทำลายเกียรติของตัวเองลงเสียเอง” ไอ้เหมอบอกเสียงเข้ม ทนฟังใครมาต่อว่าขุ่นแม่ของมันไม่ได้ “แล้วคุณก็ออกไปดีๆ เถอะ เจ้าของบ้านเขาออกปากไล่ปาวๆ ยังจะมายืนเถียงอะไรเขาอีก ใช้สิทธิ์อะไรของคุณเนี่ย งงแทน”
“พวกแกรุมฉันงั้นเหรอ!”
“ไม่อยากให้รุมก็ไปเรียกน้าวิวของหนูที่นั่งรออยู่ในรถมาด้วยสิ หรือไม่กล้ามาสู้หน้ากัน”
ชนะเกร็งตัวขึ้นมาเล็กน้อย คนที่ให้กำเนิดคงเป็นคนที่ชนะไม่อยากเจอที่สุดในโลก “เพี้ยน อย่าให้เขาเข้ามาในบ้าน นะไม่ชอบ”
“อ่า โอเค เดี๋ยวพี่เพี้ยนออกไปคุยข้างนอกเอง มานี่มาหนูริน ขอไปคุยกับแม่เลี้ยงหนูหน่อย”
เพี้ยนเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับรินที่ดูจะมีทีท่าขัดขืนเล็กน้อย ชนะถอนหายใจแล้วจูงมือไอ้เหมอไปที่ห้องนั่งเล่น
ท่าทางของชนะทำให้ไอ้เหมอไม่สบายใจ ใบหน้าซีดเจื่อนนั้นบอกให้รู้ว่าอาการป่วยของชนะยังไม่หายดี เรื่องบางเรื่องอาจจะฝังรากหยั่งลึกอยู่ในใจ...ไม่อาจบรรเทาให้หายได้แค่ในเวลาไม่กี่เดือน
“นะ...” ไอ้เหมอเรียกเสียงแผ่ว บีบมือของชนะเบาๆ “เหมออยู่ตรงนี้นะ เผื่อนะลืม”
“ไม่ลืมหรอก” ชนะยิ้มขำกับคำพูดของไอ้เหมอ “เหมอ”
“หืม”
“ออกไปเจอเขา...กับผมได้ไหม” ชนะถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ ความลังเลในดวงตาคู่สวยนั้นทำให้ไอ้เหมอกระชับมือที่จับอยู่แน่นขึ้น “อัลบอกผมว่า ถ้ายิ่งหนี...ผมก็จะยิ่งก้าวไปข้างหน้าต่อไม่ได้”
“คุณหมอพูดถูกแล้วล่ะ เพราะงั้น ถ้านะอยากเผชิญหน้า เหมอจะไปกับนะเอง ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่มีใครทำอะไรนะได้ ถ้าเหมอกับขุ่นแม่เพี้ยนยังอยู่ ขุ่นพ่อด้วย ขุ่นพ่อต้องไม่ยอมแน่ๆ ถ้ามีใครมาทำร้ายนะ”
ชนะพยักหน้า รู้สึกโล่งใจ หัวใจกลับมาเต้นในจังหวะปกติ หลังจากที่มันกระตุกหน่วงเมื่อรู้ว่า...ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาใกล้
“จะไปไหนกันเหรอ” อัลเบิร์ตเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับไร้พ่าย ใบหน้าของหมอเคลือบรอยยิ้ม ดวงตาที่ราวกับรู้สถานการณ์มองมาอย่างอ่อนโยน “ผมว่าคุณก็ควรไปกับเขาด้วยนะริชาร์ท”
“ก็คงต้องอย่างนั้น เอาจริงๆ ผมไม่อยากเจอเลยนะ แล้วนี่เพี้ยนไปไหน”
“ขุ่นแม่ไปเป็นทัพหน้าแล้ว” ไอ้เหมอรีบตอบ ไร้พ่ายถึงกับกุมขมับ
“ทำไมเราไม่ห้ามไว้ล่ะ มันยิ่งบ้าๆ อยู่” ไร้พ่ายถามไอ้เหมอพลางมองลูกชายอย่างเป็นห่วง
“ขุ่นพ่อต้องไปห้ามนะ ขุ่นแม่ไม่ฟังใครหรอกนอกจากขุ่นพ่อ”
ไร้พ่ายแยกเขี้ยวใส่ไอ้เหมอ ก่อนจะเอ่ยถามลูกชาย “นะ จะไปเจอจริงๆ น่ะเหรอ ถ้าไม่อยากเจอ...”
“ไม่ครับป๋า นะไม่อยากหนีเขาอีกแล้ว”
เพราะยิ่งหนีก็ยิ่งถูกตาม ยิ่งทำเป็นไม่สนใจรับรู้ก็ยิ่งกลัวว่าจะต้องพบเจอ หลายครั้งที่แม่ผู้ให้กำเนิดโทรหาแต่เขาตัดสาย หลายครั้งที่ข้อความถูกส่งมาเป็นร้อยๆ ฉบับ แต่เขาไม่เคยตอบกลับเลยสักครั้ง มีแต่ถ้อยคำที่บอกจะมาหา มีแต่ถ้อยคำตัดพ้อต่อว่าที่เขาไม่สนใจ มีแต่...ถ้อยคำใส่ร้ายใครต่อใครที่เขาไม่อยากอ่าน
“อัล คุณรอผมที่นี่นะ” ชนะบอกอัลเบิร์ตที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
“อืม ไปเผชิญหน้ากับความกลัวของคุณเถอะ แล้วหลังจากนี้ ผมเชื่อว่า...ตัวตนของเขาจะทำร้ายคุณไม่ได้อีก”
ชนะพยักหน้า กระชับมือไอ้เหมอไว้แน่น แล้วเดินตามหลังไร้พ่ายออกไป แผ่นหลังของพ่อนั้นกว้างใหญ่ รู้สึกอุ่นใจที่ได้มอง มือของเสมอก็อบอุ่น ให้ความสบายใจที่ได้กุมไว้ แม้จะมองเห็นแล้วว่า...คนๆ นั้นมาอยู่ที่นี่จริงๆ ชนะก็ไม่นึกกลัว
“พี่พ่าย...” เสียงหวานใสเรียกไร้พ่ายด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนเพี้ยนเบะปาก จากท่าทีดุร้ายกลับเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานทันตาเมื่อเห็นอดีตสามีตามกฎหมายของตัวเอง ก่อนจะยิ่งน้ำตาคลอเมื่อเห็นลูกชายสุดที่รัก “น้องนะ...น้องนะลูกแม่”
ไร้พ่ายเอาตัวเข้าบังชนะไว้ เพราะผู้หญิงที่ทำร้ายลูกของเขากำลังโผตัวเข้าหา ดวงตาหลังแว่นกรอบดำสบกับดวงตาของผู้ชายที่ยืนพิงรถเช่าอยู่ใกล้ๆ แล้ววกกลับมองผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกแฝดทั้งสาม
“โตขึ้นมากนี่แก”
ชนะมองสบตาสามีของผู้ให้กำเนิดก่อนจะเหยียดยิ้ม “ลุงก็แก่ลงนะครับ”
“ไอ้เด็กปากดี!”
“มึงคิดจะทำอะไร” ไร้พ่ายจับแขนของผู้ชายที่คิดจะเข้ามาทำร้ายชนะไพล่หลัง แล้วผลักให้ออกห่าง “นิสัยกุ๊ยข้างถนนยังแก้ไม่หายอีกหรือไง หรือเป็นสันดานไปแล้ว”
“ไอ้ริชาร์ท!”
“ยกโขยงกันมาถึงที่นี่มีธุระอะไรอย่างนั้นหรือ” ไร้พ่ายกวาดตามอง น้องสาวบุญธรรมที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นภรรยาตามกฎหมายเรื่อยไปจนถึงรินที่เป็นลูกเลี้ยง
“ก็นังเพี้ยนน่ะสิคะ มันโทรไปบอกวิวให้หนูรินเก็บของย้ายออกจากบ้าน! วิวถึงต้องมาถึงที่นี่ มาไล่กันออกอย่างนี้แล้วหนูรินจะไปอยู่ที่ไหนคะ ยังเรียนไม่จบ พี่พ่ายรับปากวิวแล้วว่าจะให้รินพักอยู่ที่บ้านตลอดเวลาที่เรียนอยู่ที่นี่”
-
เพี้ยนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยับเข้าไปกอดแขนไร้พ่ายแล้วยักคิ้วให้กับวิว “พี่พ่ายบอกมันไปสิ ว่าพี่พ่ายยกเรื่องนี้ให้น้องจัดการแล้ว อ้อ...ข้อตกลงที่ว่าจะให้ลูกเลี้ยงของเธอพักที่นี่ตลอดเวลาที่เรียนต่อน่ะ มันหมดไปแล้วนะ เพราะลูกของเธอถูกไล่ออกตั้งแต่ปีที่แล้ว ไม่เชื่อถามดูสิ”
วิวตวัดสายตามองลูกเลี้ยงที่หน้าซีดเผือดเมื่อมีคนล่วงรู้ความลับ “ไม่จริงใช่ไหมหนูริน!”
“เอ่อ...คือ...ริน รินไม่ได้...” รินมองผู้เป็นพ่ออย่างหวาดกลัว น้ำท่วมปากอย่างคนที่ปฏิเสธความจริงไม่ได้ แต่หากยอมรับ...เธอคงถูกลงโทษอย่างหนัก เพราะรู้ว่าพ่อเป็นผู้ชายแบบไหน จึงส่ายหน้าปฏิเสธแล้ววิ่งหนีไป
“ริน!! นังเด็กสารเลว! แกนะแก!” วิวกรีดเสียงอย่างไม่พอใจ “แกมองฉันอย่างนี้หมายความว่ายังไง!”
“อ๋อ...สมเพชน่ะ ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ต่างจากลูกเลี้ยงแล้วยังไปว่าเขาอีก อุ๊บ! พี่พ่าย น้องพูดแรงไปรึเปล่า”
“ไม่แรง” ไร้พ่ายตอบเสียงเรียบ “กลับไปเถอะ ต่างคนต่างอยู่ อย่ามาข้องเกี่ยวกันอีก”
วิวมองอดีตสามีอย่างเจ็บปวด ก่อนจะหันไปหาลูกชายที่เป็นที่พึ่งเดียว “น้องนะ... น้องนะลูกแม่ อย่าให้ใครมาทำร้ายแม่อย่างนี้นะลูก น้องนะ...ต้องช่วยแม่นะ คุณพ่อหลงไอ้เกย์โรคจิตนี่จนมองไม่เห็นอะไรแล้ว”
ชนะจับมือไอ้เหมอแน่น ก่อนจะพูดเสียงเรียบและมั่นคง “พอสักทีเถอะครับ ไม่มีใครทำร้ายคุณทั้งนั้น มีแต่ตัวคุณที่ทำตัวเอง”
“น้องนะ...นี่ลูก” วิวมองลูกชาย สายตาเลื่อนมองมือของลูกที่จับอยู่กับมือของผู้ชายอีกคนไว้ “โลกนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด! ผู้หญิงมันตายไปหมดโลกแล้วหรือไง! ถึงได้ทำตัววิปริตกันอย่างนี้!”
“หัวใจแกต่างหากที่วิปริตนังวิว!” น้ำเสียงของเพี้ยนเต็มไปด้วยความโกรธขึ้งอย่างที่ชนะไม่เคยเห็นคนอารมณ์ดีอย่างเพี้ยนโกรธเลยสักครั้ง ไอ้เหมอก็คงเห็นเป็นครั้งแรกเหมือนกันเพราะมันอ้าปากหวอทำหน้าเหวอ “แกมันเกินเยียวยาแล้ว คนอย่างแกต่อให้ตายตกนรกไปอีกกี่ครั้งก็ไม่มีวันได้ไปผุดไปเกิด สิ่งที่แกทำกับพี่ดรีมมันก็แย่มากพออยู่แล้ว แต่นี่ลูกของแกเอง แกยังทำร้าย ความรักของแกที่มีให้กับลูกต่างหากที่วิปริต รู้ไว้ซะ นังโง่!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด นังเพี้ยน! แก...แก!”
“เถียงอะไรไม่ได้ก็ไม่ต้องกรี๊ด มันหมดยุคไปแล้วไอ้ที่นางร้ายต้องกรี๊ดๆ เต้นเร่าๆ อย่างกับผีเข้าเนี่ย พี่พ่าย พี่พ่ายบอกมันไปเลยว่าถ้ามาใกล้ลูกอีกจะให้มันไปนอนในคุก”
“เออ ตามที่เพี้ยนมันพูด” ไร้พ่ายบอกด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเพราะต้องทนฟังเสียงกรีดร้องอยู่นาน
“ขุ่นพ่อๆ” ไอ้เหมอสะกิดชายเสื้อไร้พ่ายแล้วเขย่งตัวขึ้นกระซิบข้างหู โดยมีชนะและเพี้ยนมองอย่างงุนงง ไม่รู้มันกระซิบอะไรตั้งนานสองนาน
“อืม โอเค” ไร้พ่ายพยักหน้ารับแล้วมองอดีตภรรยาด้วยสายตากร้าว “นอกจากจะห้ามมาใกล้แล้ว ห้ามส่งข้อความ ห้ามโทร หรือห้ามติดต่อผ่านช่องทางอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่ฟังกัน... คุณหายไปจากโลกนี้แน่ ไป!”
“พี่พ่าย...”
“คุณรู้นะว่าผมพูดจริง อย่ามาให้ผมกับลูกเห็นหน้าอีก”
วิวเม้มริมฝีปาก น้ำตาไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย “ถึงพี่จะตัดรอนฉันกี่ครั้ง ฉันก็ยังรักพี่ รักลูกของเรา...”
ไร้พ่ายไม่ได้มีความเห็นใจ ในขณะที่เพี้ยนมองอีกฝ่ายอย่างสมเพช ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ผู้หญิงตรงหน้าก็ยังร่ำร้องหาความรักที่ไม่มีวันจะได้กลับคืน กับสามีใหม่ก็ไม่รู้อยู่กินกันเพราะเหตุผลใด ถึงได้ปล่อยให้ภรรยามาคร่ำครวญหาสามีเก่าอยู่อย่างนี้
“แกอาจจะเรียกความรู้สึกที่แกมีว่าความรัก แต่สำหรับผมแล้ว มันคือความเห็นแก่ตัว รักที่แกพูดถึงมันทำร้ายน้องนะ ทำร้ายพี่พ่าย ไม่ใช่ความรักที่แท้จริงหรอก แกมันก็แค่ผู้หญิงเห็นแก่ตัวที่รักแต่ตัวเอง”
“แกจะไปเข้าใจอะไรนักเพี้ยน! แกแย่งทุกอย่างของฉันไป แย่งความรักจากลูก ความรักจากพี่พ่าย...”
ไร้พ่ายทอดมองผู้หญิงที่ไม่ยอมรับความจริงด้วยสายตาเย็นชา “เพี้ยนไม่เคยแย่ง คุณรู้อยู่แก่ใจว่า ผมไม่เคยรักคุณ ไม่มีความรักที่ผมให้แล้วเพี้ยนแย่งไปจากคุณทั้งนั้น ส่วนความรักจากลูก คุณเป็นคนผลักไสออกไปเอง อย่ามาพูดว่าถูกแย่ง ฟังแล้วสะอิดสะเอียน เข้าบ้านกันได้แล้ว มัวแต่มาคุยเรื่องไร้สาระ เสียเวลาทำมาหากิน”
วิวร้องไห้แทบขาดใจเมื่อไร้พ่ายเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมเพี้ยน คงเหลือไว้แค่ชนะกับไอ้เหมอที่ยังคงยืนมอง กับแม่ที่ไม่ได้ผูกพันด้วยความรัก แต่ผูกพันแค่คำว่า ‘ผู้ให้กำเนิด’ ชนะก็ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรกับน้ำตาของผู้หญิงตรงหน้า สงสาร...ก็ไม่ใช่ คงมีแต่ความเวทนาเท่านั้นที่หลงเหลือในจิตใจ แม้ตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้น...จะมีแต่ความรู้สึกเกลียดและกลัวที่จะต้องอยู่ใกล้ๆ อีกฝ่ายมากแค่ไหนก็ตาม
“ขอบคุณนะครับที่ทำให้ผมเกิดมา...แต่ต่อไปนี้ ต่างคนต่างอยู่กันนะครับ คุณก็...เลิกกับผู้ชายเลวๆ คนนั้นล่ะถ้าอยากมีชีวิตที่ดี”
“เฮ้! ไอ้หนู ไม่รีบตามพ่อเข้าบ้าน ระวังปากดีๆ ของแกไว้ดีกว่านะเว้ย!”
“คิดว่าผมกลัวลุงหรือไง” ชนะเหยียดยิ้มมอง เห็นชายร่างใหญ่ถลาเข้ามาหมายจะต่อย แต่ก็ถูกสกัดด้วยฝีมือนักเรียนนายร้อยผู้ได้สายดำเทควันโด้และมีคุณแม่เป็นแชมป์คาราเต้ระดับประเทศ แค่ผู้ชายขนาดตัวไม่ใหญ่จากมันมาก ก็จับทุ่มลงกับพื้นได้อย่างง่ายดาย
“เป็นอันธพาลเหรอ เอะอะก็จะใช้กำลัง พวกเก่งกับเด็กกับผู้หญิงนี่เขาเรียกว่าหน้าตัวเมียอ่ะ ท่านบิดาบอกเหมอไว้” ไอ้เหมอหน้าขรึม มือของมันยังจับอยู่ที่แขนของผู้ชายที่สลบเหมือดและกำลังนอนราบกับพื้นด้วยท่าทุ่มสวยงามของมัน “ท่าทุ่มนี้เพื่อคุณรันที่โดนรังแก แล้วก็เพื่อนะที่เคยถูกรังแกด้วย ไม่รีบกลับตัวกลับใจระวังจะไปแก่ตายในคุกนะ ขอเตือนด้วยความหวังดี”
“เหมอ ปล่อยมันเถอะ เข้าบ้านกันดีกว่า”
“อื้ม”
ชนะจูงมือไอ้เหมอเดินเข้าบ้าน ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองอีก ใจที่แสนเกลียดกลับไม่พบว่าเกลียดอย่างแท้จริง แต่ก็ไม่ได้มีความรักให้กับผู้ให้กำเนิด
“นะ โอเคปะ” ไอ้เหมอลอบมองสีหน้าชนะด้วยความเป็นห่วง แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังคลี่ยิ้ม ไอ้เหมอก็ยกยิ้มตามไปด้วย
“โอเค... ความจริงผมมีเรื่องอยากจะต่อว่าเขาเยอะเลยเหมอ แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออก ได้แค่บอกขอบคุณเขาไป”
“ดีแล้วล่ะ แค่โดนขุ่นแม่เพี้ยนด่า เหมอว่าเขาก็น่าสงสารแย่แล้ว ไหนจะโดนขุ่นพ่อด่าอีก เป็นเหมอนี่ขาดใจตายไปแล้วอ่ะ ขุ่นพ่อปากจัดเนอะ เหมือนนะเลย”
“โหย ทำไมนินทาป๋าอย่างนี้ล่ะ แต่ผมก็ไม่เคยเห็นป๋าด่าใครนอกจากเพี้ยนเลยนะ นี่เพิ่งครั้งแรกเลยมั้งที่เห็น”
“ขุ่นแม่นี่สตรองมากจริงๆ เนอะ”
“อืม แล้วเหมอกระซิบอะไรกับป๋าเหรอ ทำไมป๋าถึงดูโกรธอย่างนั้นอ่ะ”
“อ๋อ เหมอบอกว่าเหมอสวย”
“ฮ่าๆๆ จริงจังปะเนี่ย”
“ฮี่ๆ นะไม่ต้องสนใจหรอก ปะๆ ไปหาคุณหมออัลเบิร์ตกันเถอะ ป่านนี้รอจนแก่แล้วมั้ง”
ชนะมองไอ้เหมอที่หยุดชะงักไปเพราะสายตาที่ทอดมองมา ก่อนตัวมันจะถูกดึงเข้าไปกอดไว้ “เหมอ”
“จ๋า”
“ขอบคุณนะที่ปกป้องผม”
“ก็เพราะว่ารักนะไง เหมอถึงไม่อยากเห็นนะโดนทำร้าย”
“อืม ท่าทุ่มเท่มากเลย”
“ไม่เสียแรงที่ถูกคุณหญิงแม่จับทุ่มตอนเด็กบ่อยๆ กลับไปต้องไปกราบแทบเท้าขอบพระคุณ”
“ฮ่าๆๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ” ชนะหัวเราะกับคำพูดของไอ้เหมอพร้อมกับหอมแก้มมันไปหนึ่งที “ผมอาจจะเป็นคนเดียวในโลกที่มีแฟนแกร่งแบบนี้”
“คนที่สามหรือเปล่า”
“มีใครอีกสองคนเหรอ”
“ก็...ขุ่นพ่อกับท่านบิดาของเหมอไง”
“อ่า...จริงสินะ” ชนะเห็นด้วย เพราะคุณหญิงเสมือนคงแข็งแกร่งอย่างที่ไอ้เหมอว่า เพราะไอ้เหมอมันกลัวแม่มากกว่าพ่อเสียอีก ส่วนเพี้ยนนั้น...แข็งแกร่งอย่างไม่มีอะไรให้ต้องสงสัย “รักเหมอจัง”
“จ้า อ้อนจริงเลย”
ไอ้เหมอลูบหัวชนะที่ซบอยู่กับไหล่ของมันราวกับอีกฝ่ายเป็นเด็กน้อย “เหมอก็รักนะจ๋า รักจนไม่อยากกลับไทยเลยเนี่ย”
“ผมก็ไม่อยากให้เหมอกลับเหมือนกัน”
“แง นะพูดแบบนี้เหมอยิ่งไม่อยากกลับเลย งอแงมากกว่านี้ได้ไหมมมม”
“ได้สิครับ แต่ไปงอแงบนเตียงนะ ผมจะได้ปลอบถูก”
“ง่า ไอ้หื่นนน”
ชนะอมยิ้ม ผละออกจากอ้อมกอดของไอ้เหมอแล้วมองสบตา “พูดคำว่าไอ้ละ คืนนี้โดน...ตบปากแน่”
“หูยยย กลัวเลย” ไอ้เหมอยิ้มกว้าง “แต่จะรอนะ อยากโดนตบเยอะๆ อิอิ”
“เอ่อ...เด็กๆ พี่เพี้ยนก็ไม่อยากจะขัดหรอกนะ แต่พวกหนูไม่ควรอีโรติกกันที่หน้าประตูนะลูก พี่เกมจะออกไปทำงานไม่ได้ พี่เกมเกรงใจ” เพี้ยนจำใจต้องมาขัดจังหวะ เพราะพี่เกมยืนลับๆ ล่อๆ อยู่ที่ประตูห้องนั่งเล่นนานแล้ว
ไอ้เหมอหูแดงก่ำ หน้าร้อนผ่าวแล้วรีบยกมือขอโทษพี่เกมที่ยิ้มแหยอยู่ไม่ไกล
“เพี้ยน พี่ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร พี่ออกทางประตูห้องครัวก็ได้” พี่เกมบอกอย่างเกรงใจ นานๆ ทีจะเห็นหลานชายสุดที่รักมีความสุขก็ไม่อยากขัด แค่อยากแอบดูอยู่ห่างๆ แต่เพี้ยนมันไม่เข้าใจ
“อุ้ย จริงเหรอพี่ ทำไมเพิ่งบอกน้อง งั้นเด็กๆ ต่อกันเลยจ้า น้องนะ หมออัลบอกว่าตอนเย็นจะมาอีกทีก็ได้นะ ถ้าอยากไปงอแงกันข้างบนก่อน อิอิ”
“ขุ่นแม่แซวอ่ะ!” ไอ้เหมอบิดตัวเขิน ขยับไปหลบข้างหลังชนะที่กำลังหัวเราะอารมณ์ดี
“ไว้ดึกๆ ดีกว่า เมื่อเช้าจัดไปเยอะแล้ว เดี๋ยวเหมอไม่มีแรง”
“โอ้โห แบ่งความวัยหนุ่มให้ป๋าด้วยนะน้องนะ รายนั้นสามครั้งต่อสัปดาห์ยังบ่นเหนื่อย”
“ขุ่นแม่น่าสงสารมากอ้ะ”
“ใช่ม้า ขุ่นแม่น่ะต้องอดอยากปากแห้ง” เพี้ยนบ่นงุ้งงิ้งไปตามประสา มีสายตาเห็นใจจากไอ้เหมอและสายตาหมั่นไส้จากพี่เกมคอยเหลือบมอง “งั้นถ้าน้องนะไม่พาไปงอแงกันข้างบนแล้ว น้องเหมอมาเล่นกับขุ่นแม่ดีกว่า นี่ๆ ขุ่นแม่มีซีรีย์เกาหลีมาด้วยเพียบเลย มาๆ”
“เพี้ยนอย่าพาเหมอติดซีรีย์ล่ะ”
ชนะบอกอย่างไม่ไว้ใจเมื่อเห็นไอ้เหมอยอมเดินไปหาขุ่นแม่ของมันแล้ว “นะวางใจได้ เหมอไม่ติดอะไรหรอกนอกจากติดนะ อิอิ”
“เป็นวัยรุ่นนี่มันดีจริงๆ เลยเนอะ” พี่เกมส่งยิ้มอบอุ่นให้ไอ้เหมอแล้วมองหลานรัก “น้องนะ ป๋ารอที่ห้องนั่งเล่นกับอัลแล้วน่ะ”
“ครับ แล้วลุงเกมจะออกไปทำงานเหรอ”
“เปล่าๆ จะเอาข้าวไปให้ไอ้เอที่ออฟฟิศน่ะ ไปก่อนนะ แล้วตอนเย็นเจอกัน”
ชนะพยักหน้า ยืนส่งลุงเกมที่ประตู ก่อนจะแยกไปที่ห้องนั่งเล่น
“ขอโทษที่ให้รอนะอัล” ชนะคลี่ยิ้ม ค้อมหัวเล็กน้อยแล้วนั่งลงข้างๆ ผู้เป็นพ่อ
“แล้วสองคนนั้นไปไหน”
“เพี้ยนพาเหมอไปดูซีรีย์”
“ไม่ห้ามจะดีเหรอ”
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ” ชนะหัวเราะอารมณ์ดี ก่อนจะยกมือไหว้แล้วกราบลงบนไหล่กว้างของผู้เป็นพ่อ “ขอบคุณนะครับป๋า ที่ปกป้องผม”
“มันเป็นหน้าที่ของคนเป็นพ่ออยู่แล้ว”
“เป็นหน้าที่ที่เต็มไปด้วยความรักล่ะนะ” อัลเบิร์ตเสริมให้ ชนะจึงยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก “ไม่กลัวแล้วเนอะ”
“อืม... ตอนนี้เวลาที่นึกถึงเขา ผมก็เห็นแต่แผ่นหลังของป๋าที่ยืนบังผมไว้ ผมไม่กลัวแล้วล่ะอัล”
แผ่นหลังของพ่อกว้างใหญ่และแสนอบอุ่น เมื่อก่อน...ชนะสั่นกลัวแค่ไหนเมื่อมือของผู้ให้กำเนิดยื่นเข้ามาใกล้ กลัวเพราะถูกกอดรัด กลัวเพราะถูกทุบตี และกลัว...เพราะไม่อาจมีใครช่วยปัดป้อง แต่ตอนนี้... ความกลัวนั้นเปลี่ยนไปแล้ว
“ผมมองจากตรงนี้ ก็เห็นแล้วล่ะว่าริชาร์ทเท่มาก เขาอายุเท่าผมนะ แต่ทำไมผมถึงดูแก่กว่าก็ไม่รู้ แล้วซัมเมอร์ก็ทุ่มได้สวยจริงๆ นิค เขาเจ๋งมากเลย เสียดายที่เขาฟังผมพูดไม่รู้เรื่อง ผมอยากคุยกับเขานะ เพราะเห็นคุณคุยกับเขาทีไรก็หัวเราะตลอด”
“แน่ล่ะ ซัมเมอร์น่ะติ๊งต๊อง”
“ป๋า! อย่าว่าเหมอแบบนั้น เหมอไม่ได้ติ๊งต๊อง”
“ถามใจตัวเองดูอีกที”
ชนะหัวเราะ รู้สึกได้ว่าเสมอกับพ่อของเขาจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน เสมอที่ตอนแรกดูหงอๆ กับพ่อ ตอนนี้กลับยียวนกวนประสาทจนจะโดนพ่อเขางับหัวบ่อยๆ แม้จะเป็นอย่างนั้นแต่ก็รู้สึกได้ว่าทั้งสองคนสนิทกันอย่างประหลาด
“ป๋า ว่าแต่เมื่อกี้เหมอกระซิบอะไรกับป๋าเหรอครับ”
ไร้พ่ายเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะบอกว่า “มันบอกมันสวย”
ชนะเบ้ปาก “ตอบเหมือนกันเป๊ะ”
“หึหึ คุยกับอัลไปละกัน ป๋าจะไปทำงานต่อ”
“อ่า...โอเค”
สุดท้ายก็ไม่ได้รู้อยู่ดีว่าเสมอกระซิบอะไรกับพ่อ แต่ชนะแน่ใจว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเขาเป็นแน่
“อัล คุณว่าแฟนผมสวยไหม”
อัลเบิร์ตทำหน้างงงวยกับคำถามของคนไข้ของเขา “ผมต้องตอบว่าสวยรึเปล่าน่ะ”
“ไม่รู้สิ”
“เขาเป็นผู้ชาย จะบอกว่าสวยก็ไม่ใกล้เคียง จะบอกว่าหล่อก็ยังห่างไกล แต่ถ้าถามผมว่าเขามีเสน่ห์ไหม...ผมบอกเลยว่าเขามีมากกว่าคนหล่อๆ บางคนเสียอีก”
ชนะพยักหน้า “ผมเห็นด้วย เพราะผมก็หลงเสน่ห์เขาเหมือนกัน ผมไม่ได้ป่วยใช่ไหมอัล ผมรู้สึกว่าผมขาดเขาไม่ได้”
“ไม่หรอกนิค ถ้าคุณเรียกว่าอาการคลั่งรักคืออาการป่วย ...งั้นคนที่มีความรักคงป่วยกันทั้งโลก ไม่เว้นแม้แต่ริชาร์ทที่แสนเย็นชา”
ชนะคลี่ยิ้มพลางนึกภาพที่ริชาร์ทผู้แสนเย็นชากำลังทุรนทุรายเพราะขาดเพี้ยน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก เพราะตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมานั้น...ไม่ว่าเพี้ยนจะทะเลาะกับพ่อของเขารุนแรงแค่ไหน แต่เพี้ยนก็ไม่หนีหายไป ยังคงอยู่เคียงข้างเขาและน้องๆ อยู่เคียงข้างพ่อมาจนถึงทุกวันนี้
‘พี่เพี้ยนขอโทษน้าที่ไปงานวันแม่ให้พวกหนูไม่ได้ แต่การ์ดกับดอกมะลิสวยมากเลย พี่เพี้ยนรักพวกหนูนะลูก น้องนะกับน้องโยแสดงเป็นเจ้าชายใช่ไหม พี่จินถ่ายวิดีโอมาให้พี่เพี้ยนแล้วล่ะ หล่อมากเลย น้องยะไม่ต้องเสียใจที่ได้รับบทต้นไม้นะ ไม่ใช่เพราะหนูอ้วนหรอก แต่เพราะหนูใจดี คุณครูเลยให้เป็นต้นไม้ที่ให้ความร่มรื่นกับทุกคน ปีหน้าพี่เพี้ยนสัญญาเลยว่าจะไปงานวันแม่ ไปดูพวกหนูแสดงนะ ไม่งอนพี่เพี้ยนนะครับ’
จำได้ว่าในปีถัดมา เพี้ยนก็ไปงานวันแม่จริงๆ ยอมไปนั่งเก้าอี้ท่ามกลางเหล่าแม่ๆ ที่มองมาอย่างแปลกใจ เพื่อให้แฝดทั้งสามคนไหว้ และหลังจากวันนั้นจำได้ว่าพวกเขาถูกเพื่อนๆ ล้อที่มีแม่เป็นผู้ชาย แต่ก็ได้เด็กปากแดงๆ ตัวขาวๆ คนหนึ่งคอยต่อยเพื่อนที่ล้อให้ พวกเขาสามคนมักจะยืนอยู่ข้างหลังเด็กคนนั้นที่ท้าตีกับเด็กตัวใหญ่ของชั้นที่สนามเด็กเล่นทุกๆ เย็น
‘อย่ามาว่านะของเค้า! ไอ้ยักษ์นิสัยไม่ดี! มีแม่เป็นผู้ชายแล้วหนักหัวใคร คุณหญิงแม่ของเค้าก็เป็นกะเทย มีนมล่ะ เก่งมากด้วย! โตขึ้นเค้าจะสวยเหมือนคุณหญิงแม่ จะมีนมโตๆ’
‘น้องเหมอคะ แม่ของน้องเป็นผู้หญิงนะคะ ไม่ใช่กะเทย’ คุณครูคนสวยเดินมาห้ามศึกระหว่างเด็กหัวเกรียนตัวเล็กกับเด็กตัวโตเกินวัย เพราะเกรงว่าไอ้ตัวเล็กที่ท้าตีเหยงๆ จะเดี้ยงไปเสียก่อน เป็นลูกของคุณหญิงกับนายพลระดับสูงในกองทัพที่มีพี่ชายหวงมากๆ เอาเสียด้วย ขืนได้รับบาดเจ็บเรื่องคงไม่จบง่ายๆ แน่
‘ครูเมๆ เหมอขอฟ้อง ไอ้ยักษ์มันมาแกล้งเพื่อนอีกแล้ว แต่เหมอเป็นคุณทหาร มาปกป้องล่ะ ครูเมๆ เหมอเท่ม้า นะจะชอบเหมอรึเปล่า’ ไอ้หัวเกรียนเอียงอาย เหลือบตาแป๋วมองสุดหล่อของชั้นปอสามแล้วหลบเขินเมื่ออีกฝ่ายมองสบมา
‘น้องนะต้องชอบน้องเหมอแน่ค่ะ แต่การมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งไม่ใช่เรื่องที่ดีนะคะ มีอะไรต้องค่อยพูดค่อยจา’
‘แต่ไอ้ยักษ์โบ้มันว่านะก่อน’
‘โอเคๆ น้องโบ้ ขอโทษเพื่อนหรือยังคะ’
‘โบ้ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยครูเม แค่ถามว่าทำไมแม่เป็นผู้ชายแค่นั้นเอง ก็โบ้อยากรู้’
‘ไอ้โบ้เสือก!’
‘น้องเหมอ พอแล้วค่ะพอแล้ว มานี่มาทั้งสองคน มาจับมือกัน ส่วนน้องโบ้ ขอโทษเพื่อนนะคะ’ ไอ้หัวเกรียนเบะปาก ยื่นมือไปจับไอ้ตัวยักษ์อย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะวิ่งกลับไปหาเพื่อนซี้
‘ยะ ตัวไม่ต้องกลัวแล้วนะ ใครมาล้ออีกเหมอจะต่อยให้คว่ำเลย ยกเว้นถ้าเขามาว่ายะอ้วนนะ อันนั้นเหมอไม่ต่อย เหมอเห็นด้วย ฮี่ๆ’
‘ยะไม่อ้วนซะหน่อย!’
‘เหมอ แม่เป็นกะเทยจริงเหรอ’
‘อื้อ โยต้องเห็นตอนที่คุณหญิงแม่เตะท่านบิดาของเหมอ คือสุดยอด เหมือนซุนโงกุนตอนชาร์ทพลังซุปเปอร์ไซย่า’
‘ขี้โม้’
‘เหมอไม่โม้ เหมอไม่โกหกนะหรอก’
‘น้องเหมอ ครูเมบอกแล้วไงคะว่าคุณแม่เป็นผู้หญิง แยกย้ายกันกลับบ้านค่ะเด็กๆ รถที่บ้านมารับกันแล้วนะ’
‘ง่า งั้นเหมอไปก่อนนะ คืนนี้จะฝันถึงนะด้วยล่ะ ไปแล้วน้า’ มันโบกมือหยอยๆ แล้วสะพายกระเป๋าที่ใหญ่เกินตัววิ่งไปหาพี่ชายที่ยืนคอยท่า ไม่วายหันมาส่งยิ้มหวาน ทำตาน้ำเชื่อมให้จนน่าขนลุก
“คิดอะไรอยู่นิค ดูคุณอารมณ์ดี”
“ผมเพิ่งนึกอะไรดีๆ ได้น่ะ” ชนะคลี่ยิ้ม “ดูเหมือนว่า...ผมจะถูกรักมาตลอดเลยล่ะอัล รู้สึกดีและมีความสุขมากจริงๆ”
“คุณทำให้ผมรู้สึกอิจฉา”
“อยากมีแฟนไหมล่ะ ผมมีเพื่อนคนหนึ่งนะ ถ้าคุณไม่สนใจเรื่องอายุ”
“เหมือนคุณจะทาบทามให้ผมเสียเหลือเกิน”
“ผมคิดว่าคุณน่าจะชอบเลี้ยงนก”
“ก็จริงที่ผมมีนกแก้วที่พูดมากอยู่หนึ่งตัว”
“แต่นกตัวนี้พูดมากยิ่งกว่านกแก้วของคุณอีก”
“นกอะไร?”
“เพนกวิ้น”
อัลเบิร์ตถึงกับทำหน้างง แต่ชนะทำแค่หัวเราะเสียงดังลั่น เพราะนึกภาพที่ไอ้กวิ้นกับอัลเบิร์ตพูดจีบกันแล้วราวกับได้ดูตลกคาเฟ่ เป็นคู่ที่เข้ากันดีเกินไปจนกลัวว่าถ้าหากจับคู่กันแล้วจะก่อสงครามโลกขึ้นได้ เพราะอัลเบิร์ตที่ทำงานเป็นจิตแพทย์นั้นบางทีก็เหมือน…
“แล้วผมต้องสร้างบ้านน้ำแข็งให้เขาอยู่ไหม”
คนบ้าเสียเอง...
..................................................................TBC.................................................................
จบตอนหน้านะคะ ขอโทษที่ไม่ได้อัพเลยค่ะ ขอโทษที่ปล่อยให้รอกันนะคะ :mew2:
-
ยังไม่ได้อ่าน แต่ยังไงก็ขอเป็นคนแรก :hao7:
ปล. ไว้อ่านตอนนี้แล้วจะมาเม้นท์นะเออ คิดถึงน้องเหมอมากๆ
-edit-
นังเหมอ นี่หล่อนเห็นว่าคุณหญิงแม่เป็นกะเทยหรือยะ? ช่างเป็นเด็กน้อยที่น่าตีอะไรอย่างนี้ ตอนนี้ก็ได้กำจัดอะไรๆ ออกไปจากชีวิตชนะแล้วเนอะ ขอให้ชีวิตคู่มีความสุขมากๆ เลยจ้ะ
-
นะขายอ้อยหนักมากกก อ้ายยย
-
ถึงแม้จะมีนังวิวและครอบครัวเข้ามาขัดหูขัดตาบ้างแต่ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกดีในหัวใจจริงๆ ป๋านี่หล่อน่ากินก็ตอนแก่สินะดูเป็นผู้ชายอบอุ๊นนนน อบอุ่น
-
กรี๊ดร้องงง ตอนนี้มันดีกับหัวใจจริงๆ
-
อ้ายยย เหมอน้อยน่ารักอะ
ขำตรงคิดว่คุณหญิงแม่เป็นกะเทย55555555
นะนึกออกแล้วว เหมอเนี่ยะน้ารักนะยังไงก็รักอย่างนั้น
ต่างแค่ตอนนั้นเหมอน้อยตัสขาว ตอนนี้เป็นตอตะโก55
สร้างบ้านน้ำแข็ง โอ้ย เรื่องนี้มีแต่คนเพี้ยนๆ555
-
:pig4: :pig4:
-
ก็ดีนะ ... บ้านน้ำแข็ง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยังคงความหวานละมุนแบบฉบับไร่อ้อย
ชนะต้องเข้มแข็ง กำลังใจเกินร้อยจากครอบครัว
ครอบครัวอบอุ่น หนูเหมอยังน่ารักเสมอต้นเสมอปลายเลยน๊าาาาา
ขอบพระคุณคนเขียนเจ้าค่ะ กราบบบบบ
-
อัลกวิ้น อิอิ จิ้นคู่นี้ไปแล้วถึงเขาจะยังไม่ได้พบกัน
-
ฉันดีใจที่เจอเธอ
รักของเสมอกับชนะ
อ่านแล้วอบอุ่นอย่างมีความสุข
ขอบคุณหลายล้านครั้ง
ป้อล่อ..อยากอ่านเรื่องนู้น---"ไร้พ่าย" อยากเห็น อยากอ่านตอนที่อปป้าพ่ายขายอ้อยให้เพี้ยงมั่ง ฮี่ฮี่
แล้วจะดีใจมาก ถ้าได้เห็นอ่านตอนที่ป๋าพ่ายยัดเยียดท่อนอ้อยเข้าช่องน้อยเพี้ยน
หรือใช้ตีปากเพี้ยนด้วยจะยิ่งดี ขอได้ม่ะ อิอิ
-
คุณอัลเบิร์ตน่ารักจังงง555
น้องชอบบ กวิ้นไม่ต้องหรอก พี่ขอคนนี้ พี่ชอบคนสูงอายุ 55
ปล. คำผิดที่สะดุดตามาก ผูกพันธ์- ผูกพัน นะตัว ผูก แล้วพัน ไม่ต้อง ธ ไม่ต้องการันต์จ้ะ
-
เอร๊ยยย เสมอมันน่ารักแต่เด็กเลยวุ้ย :laugh:
:impress2:อ่านไปยิ้มไป สนุกมากกกกก
ตอนหน้าเสมอคงได้ใส่ชุดเจ้าสาวนะะ :hao7:
-
โอ้ย~~~ มีความสุข~~~
-
:impress: ขุนแม่ สตองมาก 555 :impress:
-
ดีจัง ที่ชนะหลุดพ้นบ่วงของนังวิวได้สักที ป๋าเท่ห์มากอ่ะ โหยได้ใจไปเลย ขุ่นแม่เพี้ยนก็สุดยอด สมเป็นแม่ทัพจริงๆปากคอเราะร้ายมาก 55555555 ลูกเหมอก็เท่ห์ จับไอ้เฒ่านั่นทุ่มลงไปกองนับดาวที่พื้นเลย หูยมีสามทหารเสืออย่างอิป๋าขุ่นแม่เพี้ยนและลูกเหมอเป็นทัพหน้า ชนะไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว
-
แอร๊ย น่ารักมากกก
-
เหมอปกป้องนะได้เท่มาก
ท่าจับทุ่มสมเป็นชายชาตรีที่สวยที่สุดในปฐพี
อ่านเรื่องตอนเด็กๆละยิ้มไม่หุบเลย
ในที่สุดนะก็นึกออก น่ารักจริงๆน้าา
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ชอบขุ่นแม่เพี้ยน 55555
ปล. เหมอคือผู้พิทักษ์นะตั้งแต่เด็กๆลยเนอะ ^_^
-
งือจะจบแล้ว....อยากอ่านต่ออีกเยอะๆเลยคงคิดถึงน้องเหมอมากแน่ๆ....0^0
-
ชะน้าาาาาาา เธอจะจบแล้วเหรอ เรายังกินอ้อยไม่อิ่มเลย เราว่าอ้อยยังไม่หมดไร่ ต่อไปอีกสักสิบตอนก็ดีนะ :laugh:
ครึ่งแรกที่อ่านเนี่ย โอเค เราได้กินอ้อยสมใจ สุดท้ายเสมอก็ตามใจชนะอยู่ดี แต่เรารู้สึกดีนะ เพราะรู้ว่าเหมอทำด้วยความรักและไม่ได้ฝืนใจ ขนาดถูกมัดเหมอยังสามารถ :m25:
ส่วนครึ่งหลัง อยากบอกว่าขุ่นพ่อพ่ายเอาใจหนูไปเลยค่ะ ตอนที่ปกป้องน้องนะ เออออไปกับเพี้ยน บอกวิวว่าเพี้ยนไม่ได้แย่งความรักไปเพราะไม่เคยรักวิวนี่มันเป็นคำพูดที่สุดยอดมากอะ แล้วเราก็ดีใจที่พี่พ่ายออกมาปกป้องน้องนะ ปมในใจชนะจะได้ดีขึ้น
พี่เพี้ยนยังคงความเป็นขุ่นแม่ได้เหนียวแน่นจริงๆ :กอด1: ขอกอดทีนึงนะพี่พ่ายอย่าเพิ่งตีเรานะ
ปล.ชนะนี่พยายามมากในการจับคู่ให้กวิ้นกวิ้น รักเพื่อนมากกกกกกกก :heaven
-
คิดถึงลูกเหมอที่สุดดดด :กอด1:
ส่วนใหญ่อ่านคงอิจฉาลูกเหมอที่ได้กินทั้งน้ำอ้อยและลำอ้อย :hao6:
แต่เราอ่านเเล้วเราอิจฉาน้องนะอะ เหมือนเสมอนี่เกิดมาเพื่อรักชนะ เป็นของขวัญในชีวิตนะ :mew3:
มาตั้งแต่เด็กๆเลยยยยย
เรารักเพี้ยนนน เพี้ยนสตรองมาก ถ้าไม่มีเพี้ยนแฝดสามคงแย่แน่ ดีที่มีเพี้ยนเนอะ
เพี้ยนทำให้เราเข้าใจว่า คำว่า แม่ มันมีความหมายมากกว่าการให้กำเนิดเยอะเลยยยย รักเธอเพี้ยนนนน :กอด1:
ป๋านี่เรตติ้งมาเต็มสิบตอนนี้ อ่านแล้วแอบหลงอยากซบแผ่นหลังกว้างๆของป๋า 555
ว่าแต่สะใภ้กะพ่อสามีนี่เค้ารับมุกกันดีเนอะ ปลื้มมมมม # จ่ะ สวยมากลูกเหมอ :laugh:
#ถึงหน้าตาไม่ให้แต่ใจหนูสวยมากค่ะลูก สมแล้วที่เรียนโรงเรียนลูกผู้ชายยย? 55
เท่ที่สุดอะ ตอนเหมอจับไอ้พ่อเลี้ยงทุ่มสลบนี่มโนตามเเล้วแอบกรี๊ดดดด
อยากมีผู้ชายนายร้อยเเข็งแกร่งเป็นแฟนมั่งงงง :hao7:
งุ้ยยย อิจฉาน้องนะ เบาๆ :serius2:
รอตอนจบค่ะ ไม่รู้ว่าน้องนะจะหาซะมีฝรั่งของกวิ้นๆสำเร็จไหม :laugh:
รักลูกเหมอ รักน้องนะ รักเพี้ยนนนนน รักเสมอ รักที่สุดดดดด
:L2: :กอด1: :pig4: :L1: :L2:
-
ในที่สุดนะก็จำเหมอได้แล้วววววววว :mew1:
แต่ตอนนี้ชอบขุ่นแม่กะป๋าที่สุด เมียให้พูดอะไรก็พูดตามเมีย 55555555
-
ไม่จบได้ม้ายยยยยย เราคงคิดถึงเสมอมากแน่ๆเลยยย
-
:mew1: ตอนนี้ยาวมาก อ่านแล้วอารมณ์ขึ้นลง สติไม่ดี ฟินมาก อ้อยหวานประมาณตัดมาหมดสวนอ้อย
ครอบครัวที่อบอุ่นมากมาย ดีงามมาก คุ้มค่าการรอ
ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านเรื่อยๆ :katai2-1:
-
ดีใจจังเลย นะมีความสุขจริงๆได้เสียที
แม่คือผู้ให้กำเนิด คือคนดีที้สุดของลูก
แต่ถ้ามันไม่ใช่ ก็ขอบคุณที่เค้าให้เราเกิดมา
ทำแบบนะดีที่สุด
เหมอบอกไรป๋าอ่ะ อยากรู้เลยเนี่ยย
เหมอเก่งมาแต่เด็ก ชัดเจนมากกกก
นะเพิ่งนึกออกเรอะ 555
-
รู้สึกเหมือนเป็นเบาหวานหลังจากกินอ้อยทั้งไร่ :-[
เพี้ยนเยี่ยมมากปกป้องนะได้ดีมาตลอดอ่ะ ส่วนคุณป๋านี่ก็น่ารักเมียพูดอะไรก็เออออตาม
ส่วนนังเหมอตอนนี้นางเท่ที่สุด ท่าทุ่มสวยมาก
อยากรู้ว่านางคุยอะไรกับคุณป๋าอ่ะ
ปล.รู้สึกอยากเห็นคุณหมออัลกับกวิ้นมาเจอกับจริงจริ้งงงง
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาซะที นึกว่าต้องรอนานกว่านี้ แล้วรีบ ๆ มาอีกนะ
-
ต้องกด + ให้กับน้องนะซะแล้วตอนนี้ ขยันขายอ้อยจริงๆ
ส่วนนังเหมอ ฉันกลัวหล่อนจะสำลักความหวานของอ้อยซะก่อน
ก็ได้ทั้งน้ำ ทั้งลำ ขนาดนั้นฉันเลยให้เป็ดหล่อนไปกินแก้เลี่ยนนะจ๊ะ :hao3:
-
:mew1: :mew1: :mew1: ชอบเหมอ รักชะน้าาาาาา กิ๊กไร้พ่าย (แล้วเพี้ยนล่ะ อยู่ตรงไหน) ฮ่าๆๆๆๆ :hao3: :hao3: :hao3:
-
นี่เอาจริงถ้าจะมีงานตบนังวิว จะจุดพลุให้ดังไปถึง LA เลยอ่ะ
-
:m20: ขำเหมอตอนเด็ก บอกคุณหญิงแม่เป็นกะเทยมีนมแถมกระโดดเตะพ่อ เหมอตอนเด็กท่าจะน่ารักน่ะ ขาวๆปากแดงๆ
อยากให้กวินคู่อัลจริงๆ :hao3:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย ปริ่มมากค่ะคุณขาาา หายไปหลายวันกลับมาก็โดนน้ำอ้อยสาดใส่ทันที งื้อออออ ทุกอย่างดูมีความสุขไปมด เราดีใจ ชนะหลุดพ้นจากเรื่องร้ายๆทุกอย่างสักที ป๋าเท่มาก เสมอเท่มาก ชนะเหมือนได้รับการปกป้อง 555555 ถึงเสมอจะเหมือนปีกล้าขาแข็งขึ้นมานิดนึงแล้วกต่ชนะก็ยังปราบได้อยู่ดี นี่คือเก่งกับทุกคนยกเว้นสามีสินะ จริงๆเราชอบตอนเสมออยู่กับป๋านะคะ ตลกกกก 55555555 สงสารป๋า เมียกับลูกสะใภ้ไปในแนวทางเดียวกันมาก ปวดหัวตายเลยทีนี้ แต่ก็คงเป็นการปวดหัวที่มีความสุขดีแหละค่ะ งื้อออออ ทุกคนก็มีความสุข ผู้หญิงคนนั้นก็คงไม่กล้ากลับมาแล้ว ดีค่ะดี อย่าให้มันกลับมาระรานได้ค่ะ เราชอบตอนย้อนอดีตนะคะ เสมอโคตรเท่ นะลืมไปได้ไงคะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้จำได้แล้ว อิอิ
ส่วนเรื่องน้องกวิ้น งื้ออออออ คุณหมอก็น่าสนนะคะน้องกวิ้น ดูคุณหมอเปนคนตลก อารมณ์ดี อยู่ด้วยต้องมีความสุขมากแน่ๆค่ะ จีบกันเลยยยยย :mew3:
-
กวิ้นจะขายออกแล้วเจ้าข้าเอ้ยยยยยย
ให้คุณหมอดามใจนะกวิ้นนะ :mew1:
-
ดีใจเมื่อเห็นชนะเติบโตและก้าวผ่านช่วงเวลาอันโหดร้ายได้เสียที
การมีคนรักอยู่รายล้อมในช่วงเวลาที่ต้องเผชิญกับทุก ๆ ปัญหานี่มันอบอุ่นหัวใจดีจริง ๆ นะ
หลังจากนี้ก็เหลือแค่รับเหมอเข้ามาเป็นสมาชิกในบ้านป๋าพ่ายอีกคนอย่างเป็นทางการ... เพี้ยนจะได้มีเพื่อนก่อตั้งคณะตลกได้เสียที (หรือจะมีติ่งคอยตามไปกรี๊ดศลป.เกาหลีเพิ่มอีกคนกันหว่า? // ชนะโบกหัวอีป้าแรงมาก ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
รวมทั้งเคลียร์ใจกับท่านบิดาแบบเป็นรูปธรรม... พาลูกสาว เอ้ย! ลูกชายท่านบิดามากกไกลถึงอีกซีกโลกแบบนี้ นะต้องมีข้อแลกเปลี่ยนที่ดีมากพอจนท่านบิดายอมใจ อ่อนข้อยกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้แต่โดยดีเนอะ ๆ
รออ่านบทสรุปของนะเหมออีกหลาย ๆ ตอนเลยนะคะ
ถึงจะรู้ว่าขอมากไป แต่รักนะเหมอหมดใจเลยนะเอ้า! :กอด1:
-
o18เขิล
-
ได้สามีเป็นคุณหมอก็ไม่เลวนะกวิ้น
-
เหมอเป็นเคะ ที่แข็งแกร่งที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา 555555555
-
อ่านตอนนี้ในที่สุดปมที่ว่าทำไมนังเหมอถึงอยากมีนมก็เฉลยแล้ว เพราะนางเข้าใจมาตลอดวัยเด็กว่ามีแม่เป็นกะเทยนี่เอง 555 หญิงแม่ไอดอลของน้องเหมอ :laugh:
-
ซำเหมอนี่เท่แต่เด็กเลยงุยๆ :hao7:
-
น้องกวิ้นจะได้สามีมั้ยน้าาาาาาา :hao6: :hao6:
-
นะจำตอนเด็กได้บ้างแล้วอ่ะ ...แล้วตอนไล่จูบล่ะ ฮา
ตอนหน้าจะจบแล้วคงคิดถึงนะเหมอน่าดูเลย :hao5:
ส่วนเพนกวิ้น ยังอยากเชียร์พี่หมัยอยู่นะ แต่...คู่กะอัลคงฮาดีพิลึก :hao6:
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย
ฮืออออออออออออ
-
ยกอ้อยมาทั้งไร่เลยใช่ไหมตอนนี้ :hao6:
-
น่ารักอ่ะ อ่านไปยิ้มไป เหลือเคลียร์กับพระบิดาของเสมอ
-
เหมอเท่มาก ขุ่นแม่ก็เริ่ด พี่พ่ายก็เยี่ยม o13
นะจำเหมอตอนเด็กได้แล้วสินะ :laugh:
-
ยอมไม่อ่านตั้งแต่แรก
รอหนังสือ แต่อ่านตอน
นี้แล้วอยากซื้อเร็ว ๆ จัง
-
เท่มากตอนนี้ พี่พ่าย เพี้ยน น้องเหมอ คือเริ่ด ทุกคนปกป้องชนะด้วยความรัก นังแม่แบบเหมือนผีอ่ะ บ้ามาก แม่อะไร
ต่อไปชนะคงเข้มแข็งขึ้นมาก สรุปเชากระซิบไรกัน อยากรู้ ขำตอนพ่อพ่ายบอกว่าไม่ห้ามจะดีเหรอ 5555 เพี้ยนแอบน่ากลัว
น่าจะชวนกันไปกันใหญ่ นะกับเหมออ้อนกันตลอดดดดด หวานตลอดดดดด นะนึกเรื่องตอนเด็กได้แล้ว เย้
รักเหมอเพิ่มขึ้นอีกล่ะสิ กรี๊ดดดๆๆ ดีใจ อยากให้กวิ้นน้อยมีคู่ นางน่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
นังเหมออออ แกทำอะไรให้พี่พ่ายยอมรับแกแบบงงๆ ถึงจะจิกกัดกันก็ตาม หึหึ ร้ายกาจจจ~~
อีกเรื่อง ช้านจะฟ้องคุณหญิงแม่ของแก นี่แกบังอาจคิดว่าคุณหญิงแม่เป็นกะเทยตั้งแต่เด็กเลยหรอ 5555
ดีใจกับชนะที่เอาชนะความกลัวของตัวเองได้
ชอบขุ่นแม่เพี้ยนกับป๋าพ่ายมาก ตอนนี้ได้ใจไปเต็มๆ
-
จะจบแล้วหรอ คงคิดถึงน้องเหมอแย่เลย :ling1: :ling1:
-
ขำอ่ะ ชอบเสมอ ชอบนะ รักเพื้ยนกับคุณป๋า~~~
-
ไม่อยากให้จบเลยยยย
-
ในที่สุดป๋าก็เข้าซะทีว่า เหมอสวย 555
-
เหมอคนสวยเท่มากกกก ทั้งหมั่นไส้ทั้งรักนาง 5555
-
ของนอก เหมาะกับ นกบินไม่ได้ค่ะ ฟันธง
ของไทยที่เขาไม่สนใจปล่อยไปค่ะ
-
o13 :katai2-1: :katai2-1:
-
จะจบแล้ววววววววววววววววว :z3: :z3: :z3:
-
กวิ้นของแม่... จากพี่หมัยเป็นอัล นี่... แม่ทำใจยังไม่ได้นะลูก :hao7:
-
น้องเหมอนี้เท่มาตั้งแต่เด็กเลยเนอะ เหมาะจะปกป้องนะมากมากเลย
-
รอนังเหมออออออออ
-
ชนะจำน้องเหมอตอนเด็กได้แล้ว :katai2-1:
-
https://www.youtube.com/v/ojb_BFI0OQw
ตอนที่ 45
สุดท้ายก็มาถึงวันที่ไอ้เหมอต้องบินกลับเมืองไทย มันรู้สึกอยากกอดขาคุณพ่อไร้พ่ายไว้เพื่อกราบอ้อนวอนขออยู่ต่อ แต่ก็ตระหนักดีว่าไม่ใช่เพราะมีใครไล่กลับ แต่ถึงเวลาที่ต้องกลับแล้วจริงๆ โรงเรียนของไอ้เหมอใกล้เปิดเทอมแล้ว อย่างไรเสียก็ไม่อาจเลี่ยงภาระหน้าที่นี้ได้
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ไอ้เหมอก็เข้าใจ แต่ความคิดถึง ความรู้สึกวูบโหวงที่เกิดขึ้น...บ่งบอกให้รู้ว่าหัวใจมันไม่ยอมเข้าใจตามที่สมองคิดประมวลผลเลยสักนิด ด้วยเหตุนั้น ไอ้หัวเกรียนที่มักจะทำหน้าตลกเป็นประจำก็ถึงกับนิ่งเงียบ ฟังเรื่องตลกจากขุ่นแม่เพี้ยนก็ทำได้แค่หัวเราะเสียงแห้ง ไม่ร่าเริงจนใครๆ ก็สังเกตได้ ยิ่งตอนที่ถูกพ่อดาวประจำใจจูงมือขึ้นมาเก็บกระเป๋าบนห้อง ไอ้เหมอก็ยิ่งหน้าเจื่อน มันอยากงอแง ตีโพยตีพาย เอาแต่ใจเหมือนตอนที่อยู่กับพี่สมัยสุดที่รัก แต่รู้ดีว่ามันทำตัวเป็นปัญหาให้คนอื่นไม่ได้
“เหมอเอาของฝากของเพื่อนๆ ใส่กระเป๋ารึยัง” ชนะถามเสียงเรียบ มองดูไอ้เกรียนอย่างไม่ค่อยสบายใจ “เสมอ ได้ยินที่ผมถามรึเปล่า”
ไอ้เหมอพยักหน้าหงึก “ได้ยิน”
“แล้วทำไมไม่ตอบ”
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก ใบหน้าบึ้งตึง ก่อนจะเดินไปเปิดกระเป๋าเป้ของตัวเอง อากัปกิริยากระแทกกระทั้นปั้นปึ่งของมันสร้างความงุนงงให้กับชนะได้เป็นอย่างดี “โกรธอะไรอ่ะ”
“ไม่ได้โกรธ แค่หงุดหงิด”
“ซะงั้น”
“นะเหมือนอยากให้เหมอรีบๆ กลับเลยเนอะ” ไอ้เหมอพูดลอยๆ แต่น้ำเสียงของมันจิกกัดเสียจนชนะหัวเราะขำ
“อะไรทำให้เหมอคิดอย่างนั้น”
“ก็ดูนะไม่รู้สึกอะไรเลยนี่”
ชนะอมยิ้มมองไอ้เหมอที่ตีหน้ายักษ์ใส่ ก่อนจะเดินเข้าไปกอดตัวมันที่ทำทีขัดขืนเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมให้คนรูปหล่อดึงเข้าสู่อ้อมแขน
“ถ้าผมบอกว่าผมเหงา เหมอจะยิ่งไม่อยากกลับไม่ใช่เหรอ” น้ำเสียงของชนะนุ่มนวลจนไอ้เหมอเคลิบเคลิ้ม “อดทนนะครับเหมอ ผมก็จะอดทนด้วย”
“เหมอต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนกัน” ไอ้เหมอถามเสียงแผ่ว ดวงตาของมันรื้นไปด้วยน้ำ ความรู้สึกที่ไม่อยากอยู่ห่างกันมันช่างทรมานเหลือเกิน
“ผมก็ไม่รู้”
เป็นคำถามที่แม้ว่าไอ้เหมอจะเก่งเรื่องคิดคำนวณมากแค่ไหนก็ไม่อาจบอกปริมาณความอดทนที่มันต้องมีได้ หลายวันมานี้มันอยู่กับชนะเกือบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ทั้งตื่นนอนพร้อมกัน อาบน้ำพร้อมกัน ทานข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวก็ไปกันสองคน ตลอดจนเวลาเข้านอน ก็จะเห็นใบหน้าของกันและกันเป็นคนสุดท้าย แม้จะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วัน แต่ไอ้เหมอก็ชินเสียแล้ว มันถึงได้รู้สึกจะขาดใจ หากในวันถัดไปจะต้องตื่นโดยไม่เห็นหน้าชนะ หรือจะต้องเข้านอนโดยไม่ได้กอดพ่อดาวประจำใจของมันไว้
ไอ้เหมออยากเอาแต่ใจมากกว่านี้ อยากงอแงให้ชนะกลับไปพร้อมกับมันด้วย แต่ก็รู้ว่าชนะยังมีสิ่งที่อยากจะทำที่นี่ มีหลายอย่างที่คนรูปหล่อของไอ้เหมอต้องการจะเรียนรู้ ซึ่งไอ้เหมอก็ไม่อยากขัด มันอยากสนับสนุนในสิ่งที่ชนะอยากจะทำทุกอย่าง แต่ตอนนี้การสนับสนุนของมันช่างดูเป็นการกระทำที่อวดอ้างตนเหลือเกิน เพราะแฟนแสนดีและใจกว้างมันเป็นได้ง่ายๆ ที่ไหนกัน
“เหมอไม่อยากกลับอ้ะ” ไอ้เหมอว่าเสียงอ้อน มันถูจมูกลงกับอกหอมๆ ของชนะแล้วกอดรัดอีกฝ่ายไว้แน่น “เหมอจะอยู่ที่นี่ต่อ”
“เหมอจ๋า เหมอต้องกลับแล้วนะครับ ขืนไม่กลับ ท่านบิดาของเหมอได้ตามมาแหกอกผมแน่เลย”
“นะเอาท่านบิดามาอ้างอ่ะ เหมอรู้ว่านะไม่กลัว แต่ถ้าเหมออยู่ นะก็จะไปถ่ายนางแบบคนนั้นไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”
ชนะถอนหายใจ อย่างไรไอ้เหมอมันก็คงไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ แน่ “เหมอ มันเป็นโปรเจ็คที่ผมต้องทำส่งนะครับ”
“นะก็หาหัวข้ออื่นสิ ทำไมต้องเปลือยอ่ะ” ไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่ มันเริ่มต้นเถียงชนะเหมือนเมื่อสองวันก่อนที่มันตามไปเรียนคอร์สถ่ายภาพแล้วได้รู้ว่าโปรเจ็คที่ชนะจะทำส่งก็คือการถ่ายภาพนู้ด ไอ้เสือเหมอถึงกับลมจับ ควันออกหูเมื่อได้เห็นนางแบบหุ่นเช้ง อกเป็นอก เอวเป็นเอวที่มาจับมือทักทายกับคนรูปหล่อของมันอย่างสนิทสนม จนเกรงว่าแก้ผ้าให้ถ่ายแล้วจะให้ทำอย่างอื่นด้วย ไอ้เหมอยอมรับว่ามันใจแคบ แต่มันก็รักก็หวงของมัน แม้ว่าที่ผ่านมาชนะจะเคยเห็นผู้หญิงเปลือยมานักต่อนัก ทว่า...เมื่อคบกับไอ้เหมอแล้ว ก็ไม่อยากให้ไปมองใครเปลือยเปล่านอกจากตัวมันอีก
“มันเป็นงาน เข้าใจไหม”
“ไม่เข้าใจ”
“เสมอ”
ชนะเรียกเสียงเข้ม แต่ไอ้เสือเหมอบทมันจะไม่ยอมความ มันก็สู้หลังชนฝาเช่นกัน “เหมอไม่เข้าใจ ลองทำดูดิ มีเรื่องแน่ นะจะถ่ายท้องฟ้า ถ่ายทะเล อะไรก็ได้บนโลกนี้ เยอะแยะอ่ะ ถ่ายไปดิ เหมอไม่ว่า แต่ผู้หญิงแก้ผ้า ไม่ให้ถ่ายเว้ย!”
ท่าทางขึงขังเป็นจริงเป็นจังของไอ้เหมอทำเอาชนะที่เก๊กขรึมถึงกับหลุดหัวเราะ
“ตลกไร มีไรให้ตลก”
“ก็เวลาเหมอดุมันดูไม่เข้ากับหน้า แถมเมื่อกี้ยังอ้อนอยู่ดีๆ ตอนนี้วกมาเรื่องถ่ายรูปได้ไงก็ไม่รู้ รวนว่ะ”
ไอ้เหมอตีหน้ายุ่ง เพราะต้องห่างกันไกล ทั้งระยะเวลาก็ไม่ใช่น้อย มันจึงมีเรื่องให้ต้องกลุ้ม ให้ต้องขบคิด ให้ต้องกังวลอยู่หลายเรื่อง ก็อยากคิดได้ให้มากกว่านี้ แต่ความหล่อของคนรักก็ไม่ปราณีหัวใจใครเลย อาจจะไม่ใช่ผู้หญิงทั้งโลกที่อยากเข้าหา แต่มันก็ต้องมีอย่างน้อยสองสามคนที่อยากจะครอบครอง อยากจะมายืนแทนที่ไอ้เหมอ
“แค่ห่างกันก็จะแย่อยู่แล้ว อย่าทำให้เหมอระแวงนะเลย ยอมรับว่ารวนก็ได้อ่ะ แต่มันกลุ้มหลายอย่างนี่”
ชนะผลักหน้าผากไอ้เหมอแล้วรั้งคอมันให้เดินไปที่ระเบียง สายลมเย็นพัดผ่านเบาๆ จนต้องห่อตัว แต่ก็มีอ้อมแขนและผิวเนื้อหอมกรุ่นของชนะคอยให้ความอบอุ่น ไอ้เหมอหลับตาพริ้ม พิงศีรษะกับไหล่กว้าง เอนหลังแนบชิดกับอกแกร่งของอีกฝ่าย
ท้องฟ้าในคืนสุดท้ายที่ LA ก็มีดาวให้ได้เห็นเหมือนกัน หลังจากที่สองสามคืนที่ผ่านมามีฝนตก ฟ้าปิดไม่เห็นดาว
“หายกลุ้มไหม” ชนะกระซิบถาม ริมฝีปากเคลียอยู่ที่แก้มของไอ้เหมอ “สองปีกว่าๆ ที่เป็นเพื่อน กับอีกหลายเดือนที่เป็นแฟน เหมอยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมเป็นผู้ชายแบบไหน”
ไอ้เหมอไม่ตอบ ชนะจึงกัดแก้มมันเป็นการลงโทษ “ใครจะสวย จะดีแค่ไหน ก็สู้เหมอจ๋าของผมไม่ได้”
“โม้”
“เหมอเห็นว่าผมเป็นคนเจ้าชู้หรือไง”
“ก็...ไม่อ่ะ แต่ว่า...”
“อย่าเพิ่งเถียง” ชนะว่าเสียงดุ ดวงตาหลังแว่นกรอบดำวาววับจนไอ้เหมอหุบปากสนิท “มันจะเป็นปัญหาถ้าเราต้องห่างกันแล้วเหมอยังไม่ไว้ใจผมอย่างนี้”
“เหมอไว้ใจนะ แต่เหมอไม่ไว้ใจคนอื่นนี่”
“เราจะไปห้ามใจคนอื่นได้อย่างไรล่ะเหมอ” ชนะถาม ทอดมองไอ้เหมอด้วยความจริงจัง “มันไม่สำคัญเลยว่าใจใครจะคิดแบบไหน มันสำคัญที่หัวใจเรา หัวใจของผมและของเหมอ แค่เรามีกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
ไม่ใช่แค่ประโยคหวานหู แต่น้ำเสียงทุ้มนุ่มของชนะก็เป็นสิ่งที่ทำให้ไอ้เหมอระทวยขวยเขิน แน่ใจแล้วว่า...ยอมตาย ยอมถวายชีวิต ยอมพลีกายเพื่อผู้ชายคนนี้จริงๆ
“นะอ่า...”
“อ้อนอีกแล้ว”
“ไม่กลับอ่ะ ไม่อยากกลับบบบบ”
“พี่หมัยร้องไห้คิดถึงเหมอจะแย่อยู่แล้วนะครับ”
“ช่างหัวพี่หมัย”
ไอ้เหมอโดนชนะตีปากเข้าให้ “ว่าพี่ชายไม่ดีนะเหมอ พี่หมัยเขารักเหมอมากนะครับ”
“เหมอก็รู้แล้ว” ไอ้เหมอเสียงอ่อน ลูบปากตัวเองที่โดนชนะตี ตาแป๋วของมันค้อนขวับ คนรูปหล่อจึงจูบปลอบโยนเพื่อเป็นการขอโทษ
“นะจ๋า”
“หืม”
“คืนนี้ไม่ทำเหรอ” ไอ้เหมอมองตาปรอย มันเม้มริมฝีปากแล้วขยับเข้าชิด มือก็ลูบไล้ตามแผงอกของคนรัก “อยากกินอ้อย”
ชนะจับมือของไอ้เหมอไว้ อมยิ้มแล้วแตะหน้าผากตัวเองลงกับหน้าผากของไอ้เหมอเบาๆ “ผมอยากกอดและคุยกับเหมอทั้งคืนมากกว่า ถ้าให้ทำ...ผมก็กลัวว่าตัวเองจะติดใจจนรั้งเหมอไว้ เพราะตัวเหมอ...ยิ่งชิมก็ยิ่งหวาน ยิ่งได้ชิมก็ยิ่งเสพติด”
“นะน่ารักอ่า แต่เหมอเหมือนคนหื่นไปเลย” ไอ้เหมอหูแดง ซุกหน้าซ่อนความเขินอาย
“ไม่หรอก แรดต่างหาก โอยยย หยิกอีกแล้ว”
ไอ้เหมอหยิกไม่พอ มันทุบอกชนะไปอีกสองที “ชอบกัดเจ็บๆ อ่ะ ถึงจะแรดก็แรดกับนะคนเดียวเถอะ เดี๋ยวเขาเล่นตัวบ้างแล้วจะรู้สึก”
“ไม่ว่าแล้วก็ได้ กราบขอโทษนะครับที่รัก”
“นั่งลงพนมมือเลย”
“เกินไปๆ”
“ฮี่ๆ” ไอ้เหมอทำทีทะเล้น “อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขจังเลยเนอะ อยากอยู่กับนะไปจนแก่เลย”
“ผมก็อยากอยู่กับเหมอไปจนแก่ เหมอตลกดี เหมือนมีตลกคาเฟ่ห์ส่วนตัว อ่ะๆ จับไว้ได้เว้ย”
ชนะยักคิ้วยียวน จับมือที่กำลังจะหยิกจะทุบของไอ้เหมอไว้แน่น “ทำไม ถลึงตาทำไม คิดว่าน่ากลัวเหรอ ตาก็แป๋ว หัวก็เกรียน แต่ไม่รู้ทำไม ถึงทำให้หลงได้ขนาดนี้ ทำเสน่ห์มาปะ”
“ทำ ก่อนมานี่ไปทำคุณไสยมา ขอให้ผัวรักผัวหลง”
“ไม่ทำก็หลงจะแย่ละ”
“รู้ เพราะเหมอสวย”
ชนะทำหน้าเอือมจนไอ้เหมอต้องใช้หัวเกรียนๆ ของมันโหม่งเข้าให้ที่คาง “นะอ่า”
“ไร”
“อยากใส่ชุดเจ้าสาว”
“หยุดคิด”
“เหมออยากใส่จริงๆ นะ ก็ไหนนะบอกจะไปพรีเว้ดดิ้งที่รีสอร์ทญาติไอ้เชษฐ์ไง”
“มันก็ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากตามใจ แต่ผมไม่อยากให้ใครหัวเราะเหมอ มันเป็นวันพรีเว้ดดิ้ง ไม่ใช่วันแสดงตลก”
“เหมอดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ งั้นไม่ใส่ก็ได้”
น้ำเสียงและสีหน้าของไอ้เหมอทำให้ชนะร้อนรนขึ้นมาทันที “มันไม่ใช่อย่างที่เหมอคิด ในสายตาผม เหมอไม่ได้แย่เลย”
“แต่สายตาคนอื่นก็ดูแย่ นะคิดอย่างนั้นใช่ไหม” ไอ้เหมอเข้าโหมดหน้านิ่ง เสียงเรียบเสียจนชนะหน้าเสีย “เหมอไม่แคร์สายตาคนอื่นเลย ถ้านะคิดว่ามันไม่ได้ดูแย่ เหมอก็พอใจแล้ว แต่เหมอรู้ว่าลึกๆ นะก็คิดเหมือนคนอื่น”
“เหมอ ฟังผมก่อนได้ไหม”
“เหมอไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้วอ่ะ คืนสุดท้ายแล้วไม่อยากทะเลาะกับนะ ไปนอนดูรูปที่เราถ่ายตอนไปเที่ยวกันดีกว่า”
ไอ้เหมอตัดบท จูงมือชนะกลับเข้าห้อง ไอ้เกรียนเดินไปนั่งที่เตียง ส่วนคนรูปหล่อมองตาม แต่พยายามอธิบายอะไรไปตอนนี้ไอ้เหมอก็คงไม่ฟัง จึงเดินไปหยิบกระเป๋ากล้องแล้วเดินกลับมาที่เตียง
“ไปหยิบแม็คบุ๊คมาให้หน่อย” ชนะสั่ง ไอ้เหมอก็ทำตาม มันเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วกลับมาพร้อมกับแม็คบุ๊คโปร ชนะรับไว้แล้วเสียบเมมโมรี่การ์ดเข้ากับเครื่อง ก่อนจะดึงให้ไอ้เหมอมานอนลงข้างๆ กัน
“เราถ่ายกันไปเยอะเลยเนอะ” ไอ้เหมอชวนคุย มันมองหน้าจอที่กำลังแสดงภาพถ่ายระหว่างทริปเที่ยว LA ซึ่งมีรูปไอ้เหมอเป็นส่วนใหญ่ ถ่ายออกมาได้ดูดีกว่าตัวจริงเพราะฝีมือตากล้องรูปหล่อ รูปคู่นั้นมีน้อยเพราะชนะไม่ชอบถ่ายรูปตัวเอง ส่วนไอ้เหมอก็ไม่อาจเอาหนังหน้าของมันไปเทียบกับหนังหน้าขั้นเทพของแฟนได้ ก็เลยมีไม่กี่รูปที่ทั้งสองคนตกลงใจจะถ่ายด้วยกันจริงๆ
“ทะเลที่ไหนก็ไม่สวยเท่าที่เมืองไทย” ไอ้เหมอบอกพลางนึกถึงทริปเที่ยวทะเลที่ได้ไปกับชนะและเพื่อนๆ ขากลับนั้นมันฟ้าเหลือง เดี้ยงจนต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะพิษไข้ “ตอนไปทะเลเราทะเลาะกันด้วย แล้วนะก็ลงโทษเหมอ แรงมากเลย”
“อืม ขอโทษตอนนี้ทันไหม” ชนะถามพลางหอมแก้มไอ้หัวเกรียน “ยกโทษให้ผมนะ”
“ยกโทษให้ก็ได้ แต่ต้องจูบขอโทษจนเหมอจะพอใจ ฮี่ๆ”
“ร้ายมาก” ชนะฟัดแก้มไอ้เหมอไปอีกสองสามที ก่อนมือเรียวสวยจะจับคางของไอ้เหมอไว้แล้วโน้มใบหน้าเข้าใกล้ “แลบลิ้น”
“อะ...อืม” ลิ้นของไอ้เหมอถูกริมฝีปากหวานของชนะดูดดุนจนมันครางในลำคอเสียงเครือ มือก็ลากไล้ไปตามแผ่นอกแกร่งของอีกฝ่าย ดวงตาก็สบประสานอย่างเชิญชวน น้ำใสเลอะตรงมุมปากก็ได้ลิ้นร้อนของชนะตวัดเช็ดให้ ริมฝีปากทั้งบนทั้งล่างก็ถูกขับกัดดูดดึงจนบวมเจ่อขึ้นสีระเรื่อ ชนะถอนริมฝีปากออกหลังจากสำรวจโพรงปากของไอ้เหมอจนพอใจแล้วก็ฉีกยิ้มให้
“ยกโทษให้ไหมครับ”
“อือ” ไอ้เหมอพยักหน้า ดวงตาฉ่ำเยิ้ม แขนยังโอบรอบคอแกร่งไม่ยอมปล่อย “นะอ่า เหมอ...”
“ดูรูปต่อดีกว่าเนอะ” ชนะเหมือนแกล้ง รู้ว่าไอ้เหมอเชิญชวนแค่ไหนแต่ก็ไม่สนอง ไอ้เหมอจงใจพาดขาของมันขึ้นบนขาของคนรูปหล่อ จงใจให้สะโพกของมันสัมผัสกับความแข็งขืนของชนะที่ตุงใหญ่ดันกางเกงผ้าออกมาอย่างชัดเจน
“นะเป็น S จริงๆ สินะ ชอบทรมานทั้งตัวเองทั้งเหมอเลย” ไอ้เหมอบอกหน้ามุ่ย “ตัวเองก็อยากแต่ก็ไม่ทำ”
“ผมกำลังฝึกความอดทน”
“มาฝึกอะไรตอนนี้ เหมอก็อยู่ตรงหน้าอ่ะ อยากทำก็ทำเลยดิ” ไอ้เหมอถอดเสื้อที่ใส่ออกทันที กางเกงของมันก็ถูกถอดตามไปด้วย ชนะได้แต่หัวเราะกับการกระทำของไอ้เหมอ
“ยั่วแบบนี้มันตลกมากกว่าเซ็กซี่นะเสมอ ลงมานอนดีๆ มา”
ไอ้เหมอแทบจะข่วนหน้าหล่อๆ ของชนะให้เป็นรอย มันเปลือยขนาดนี้แล้วยังไม่มีกะใจจะปลุกปล้ำกันอีก
“หึ เสมอเอ้ย ถอดแล้วก็ดันหนาว ดูดิ ขนลุกไปทั้งตัว” ไอ้เหมอลูบแขนของตัวเองป้อยๆ มันก็หนาวจริงๆ อย่างที่ชนะว่า จึงยอมให้คนรูปหล่อดึงผ้าห่มมาคลุมให้ ไอ้เหมอเลยทำได้แค่ถอนหายใจ สุดท้ายถอดเสื้อผ้าก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ ลงให้บอกว่าคืนนี้จะไม่ทำแล้ว ชนะก็ไม่เคยเปลี่ยนใจ
ไอ้เหมอยอมแพ้ มันได้แต่นอนนิ่ง ซุกในอ้อมกอดอุ่นของชนะดูรูปต่อ แม้เนื้อตัวเปลือยเปล่าจะถูกมือแกร่งของอีกฝ่ายสัมผัสไปทั่ว แต่มือนั้นก็ไม่เฉียดใกล้สะโพกหรือส่วนกลางลำตัวของไอ้เหมอเลยแม้แต่น้อย ชนะเก่งมากจริงๆ เก่งที่ทรมานไอ้เหมอและเก่งที่อดทนได้มากขนาดนี้...
ไอ้เหมอนอนน้ำตาซึม ต้องการแต่ทำอะไรไม่ได้ จะเลื่อนมือไปสัมผัสของตัวเองยังทำไม่ได้เลย ขยับมือทีไรก็โดนมือใหญ่ของชนะปัดออก มากเข้าก็ถูกมัดไว้เสียอย่างนั้น
“นะขี้แกล้ง”
“ก็อีกนาน...กว่าจะได้กลับไปแกล้งเหมอ ทนเพื่อผมหน่อยนะ”
“ง่า นิสัยไม่ดีเลย”
“นิสัยไม่ดีแต่รักเหมอที่สุดเลยนะครับ”
ไอ้เหมอแพ้คำป้อยอ แพ้คำพูดอ่อนหวานจากชนะ เพราะฉะนั้น...มันจึงอ่อนเหมือนขี้ผึ้งลนไฟ ว่าง่ายและทำตามคำสั่ง ไม่ว่าชนะต้องการสิ่งใด ไอ้เหมอก็ไม่มีขัดขวาง ตามอกตามใจแม้ตัวมันจะทรมานมากแค่ไหนก็ตาม
Only Summer with Na Chana
T_T
ไอ้เหมออัพเดทสเตตัสด้วยน้ำคลอเบ้า ชนะมาส่งมันที่สนามบิน คุณพ่อไร้พ่าย พี่เกม ลุงเอ ขุ่นแม่เพี้ยนก็มากันครบ ไอ้เหมอยกมือไหว้ลาพร้อมกับบอกขอบคุณที่ดูแลมันเป็นอย่างดี ส่วนชนะนั้นไม่พูดอะไรเลย ไม่มีคำลาใดๆ ด้วยซ้ำ ไอ้เหมอก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน มันพูดไม่ออก ความรู้สึกจุกแน่นอยู่ในอก ปิดกั้นกล่องเสียงไว้จนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใด ชนะนั่งจับมือมันไว้จนกระทั่งพนักงานประกาศให้เข้าเกต ไอ้เหมอฟังไม่รู้เรื่องเพราะเป็นภาษาอังกฤษ แต่คุณพ่อไร้พ่ายเดินมาบอกว่าได้เวลาแล้ว เพราะยังเห็นทั้งชนะและไอ้เหมอนั่งจับมือกันไม่ยอมปล่อย
“ไปแล้วนะ” ไอ้เหมอบอกเบาๆ ชนะก็ปล่อยมือมันช้าๆ แต่พอมือจะหลุดจากกัน กลับถูกจับไว้แน่น ไอ้เหมอที่เมื่อคืนคร่ำครวญไม่อยากกลับจนหมดสิ้นก็เลยได้แต่ทำหน้างงๆ ในขณะที่คนที่เหมือนจะทำความเข้าใจและคอยพูดกล่อมให้ไอ้เหมอกลับเมื่อคืนกลับไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ
“นะ เหมอต้องไปแล้วอ่ะ” ไอ้เหมอยิ้มเอ๋อ ใจหนึ่งกลัวจะตกเครื่อง อีกใจก็ไม่อยากไปจากคนรูปหล่อที่นัยน์ตาเริ่มแดง
“น้องนะลูก ไม่ปล่อยน้องเหมอก็จะตกเครื่องเอาน้า” ขุ่นแม่เพี้ยนช่วยแกะมือของชนะออกไป ไอ้เหมอยืนมองสบตากับคนรูปหล่อของมัน ก่อนจะตัดสินใจหันหลังเดินเข้าเกต
ตั้งแต่ตื่นมาจนถึงตอนนี้มันยังไม่ได้ยินเสียงของชนะเลยสักคำ คนรูปหล่อตื่นก่อนมัน อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยและมานั่งเช็คกระเป๋าเป้ให้ไอ้เหมอ เช็คความเรียบร้อยทุกอย่างให้ ยกอาหารเช้าขึ้นมาให้กินถึงบนห้อง แล้วก็นั่งมองไอ้เหมอโดยไม่พูดไม่จา
เรียกเราว่าชายเพี้ยน: น้องนะร้องไห้เลยอ่ะ น้องเหมอก็อย่าร้องนะ อีกไม่กี่เดือนก็เจอกันแล้ว สตรองนะ! สู้ๆ เลยทั้งสองคน
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ไอ้เหมอออออออ ไอ้ขี้แย รองเท้ากูอ่ะ ของฝากกูด้วยยย
Only Summer: กูเจอถังขยะ กูจะทิ้งของของมึงทันทีไอ้กวิ้น ไอ้นกโง่! ฮือออออ คิดถึงนะ
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ไม่ต้องบอกคิดถึงกูก็ได้ เดี๋ยวก็เจอกันแล้ววว พรุ่งนี้กูจะไปรับมึงที่สนามบินกับพี่สมัยพี่ชายที่เว่อที่สุดในโลกของมึง
Only Summer: มึงไม่ต้องเสนอหน้ามาไอ้กวิ้น แล้วกูก็ไม่ได้บอกคิดถึงมึง กูคิดถึงนะ คิดถึงคนชื่อนะ แฟนกู ไอ้แสรดดด @เรียกเราว่าชายเพี้ยน ขุ่นแม่ดูแลนะด้วย เหมอจะสตรองงงง!
พิเชษฐ์และปรีประภา: โตเกียวบานาน่าและคิดแคทชาเขียว
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: เบอร์สาวยุ่นนมโตๆ หนึ่งเบอร์
คุณชาย: น้ำทะเลกับทรายเอามายังไอ้เหมออออ
Only Summer: พวกมึงมันไอ้พวกเพื่อนชั่วววว กูกำลังดราม่า เสือกมาถามหาของฝาก ไอ้สัดดดด
Na Chana: กลับถึงบ้านแล้วอย่าลืมเปิดกระเป๋าดูนะเหมอ
Only Summer: อื้อ ถ้าถึงแล้วจะเฟซหานะ นะไม่พูดกับเหมอเลยอ่ะ อยากได้ยินเสียงมากเลย
Na Chana: กลัวพูดทั้งน้ำตาเลยไม่พูดดีกว่า
Only Summer: T T คนดีของเหมอ อยากเลื่อนเวลาไปตอนสิ้นปีเลย
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: น้องญาญ่าไป LA ป่ะวะ @Na Chana
Na Chana: น้องกูก็ต้องเรียนดิ ถามอะไรโง่ๆ ไอ้ปิ๊ก
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: หูยยย เปลี่ยนโหมดทันตาเห็น เมื่อกี้ยังขายอ้อยไอ้เหมออยู่ดีๆ ตอนนี้เอาอ้อยมาฟาดหัวกูซะงั้น กูผิดอัลไลลลล
Na Chana: ห้ามจีบน้องกู
คุณชาย: ชัดเจนมากกกกก
พิเชษฐ์และปรีประภา: ไอ้นะมึงไม่ต้องห่วง ถึงมึงไม่ห้ามไอ้ปิ๊กแม่งก็แห้ว น้องญาญ่าแม่งไม่เคยตอบอะไรไอ้ปิ๊กเลย โทรไปไม่รับ แชทไปไม่ตอบ ไลน์ไปมากๆ แม่งบล็อค
คุณชาย: เพราะไอ้ปิ๊กมันเสือกส่งแต่คำเชิญเล่นเกมไป เป็นกูกูก็บล็อค ไอ้ตัวน่ารำคาญ
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: อ้าว รุมกูทำไม พวกมึงไปช่วยไอ้เหมอดราม่าต่อดิวะ
ไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่หน้าจอมือถือ ก่อนมันจะทันได้พิมพ์ตอบก็เห็นผู้โดยสารไฟล์ทเดียวกันเดินไปขึ้นเครื่องเสียแล้ว
นะจ๋า...เหมอต้องไปจริงๆ แล้วนะ รีบๆ กลับไทยไปพรีเว้ดดิ้งด้วยกัน แล้วก็...ดูแลตัวเองดีๆ กลับไปเจอกันอีกที ไม่ต้องหล่อขึ้นก็ได้ แค่มีความสุข แข็งแรง และยิ้มกว้างๆ ให้เหมอก็พอ
-
หนึ่งวันเหมือนสิบปี...ระยะเวลาที่ยาวนานในห้วงความคิดนี้ทำให้ไอ้เหมอถึงกับซึมไปหลายวัน กลับมาถึงบ้านมันก็เปิดกระเป๋าเป้ดูทันที ครีมบำรุงและอาหารเสริมเต็มแน่นอยู่ในเป้ มีโพสอิทเขียนกำกับด้วยลายมือของชนะว่าทานยังไงแล้วทานตอนไหน ไอ้เหมอถึงกับน้ำตารื้น ไม่รู้เลยว่าชนะเอาเวลาที่ไหนเขียนให้ หรือจะเป็นตอนที่มันนอนอยู่ก็ไม่อาจทราบได้
กลับมาไทยได้หนึ่งสัปดาห์ วิถีชีวิตของไอ้เหมอก็เปลี่ยนไป ตอนกลางคืนไม่ยอมนอนเอาแต่คุยกับชนะ ตอนกลางวันมันนอนได้ไม่เท่าไหร่ คุณหญิงแม่ก็เรียกไปพูดคุยปรับทัศนคติ ไอ้เหมอได้แต่อ้างอาการเจทแลคต่างๆ นาๆ จนคุณหญิงแม่ไม่ถือสาเอาความ แต่มันก็มีอาการไปจนถึงเปิดเทอม ไอ้หมอกวิ้นมันจึงวินิจฉัยว่าเป็นโรคคิดถึงมากระยะสุดท้าย ไม่ถึงตายแต่ก็รักษาไม่หายขาด ทั้งยังมีโรคแทรกซ้อนที่เรียกอาการของโรคดังกล่าวว่า ร่างกายขาดน้ำอ้อยขั้นรุนแรง ระดับน้ำตาลในเลือดลดฮวบฮาบ ต้องประคองอาการโดยการดูรูปเจ้าของไร่อ้อยไปพลางๆ ให้หายขาดต้องเรียกเจ้าของไร่อ้อยกลับไทยมาป้อนอ้อยถึงที่ ไอ้หมอกวิ้นวินิจฉัยให้จนเสร็จก็โดนฝ่าเท้าไอ้เสือเหมอเป็นค่าตรวจรักษาและค่ายาไปเรียบร้อย แต่ไอ้เหมอมันก็ยอมรับว่ามันคงป่วยเหมือนที่ไอ้กวิ้นว่าจริงๆ ...แม้จะได้คุยกันแทบทุกวัน แต่มันจะหายคิดถึงเท่ากับได้เห็นหน้า ได้กอด ได้จูบ..ได้อย่างไร...
ก็ได้แต่ภาวนา...ให้เวลาเดินเร็วขึ้น หรือไม่...ก็ให้ความคิดถึงที่ไอ้เหมอมีต่อคนรูปหล่อของมันลดน้อยลงบ้างก็พอ...
Na Chana: ฉันไม่รู้ว่าความห่วงใย เดินทางไกลที่สุดได้แค่ไหน... 1 เดือนแล้วนะ เกเรบ้างไหมเนี่ย
Only Summer: เป็นเด็กดีของนะจ๋าตลอด แล้วนะจ๋าล่ะ ยังคิดถึงเหมอคนเดียวอยู่ไหม
Na Chana: ไม่บอก :-)
ไอ้เหมอถึงกับหัวเราะคนขี้แกล้ง ก่อนมันจะซุกซ่อนโทรศัพท์มือถือไว้ใต้หมอนแล้วรีบวิ่งตามไอ้เชษฐ์ออกจากห้องไปกายบริหารยามเช้า ปีนี้ไอ้เหมอเป็นนักเรียนเหล่าปี 3 แล้ว มันคงต้องเจอศึกหนักทั้งบู้ทั้งบุ๋น แต่ไอ้เหมอมันก็ไม่หวั่น มันมีกำลังใจดีจากคนรูปหล่อคอยอวยพรให้ทุกวัน
ชนะยังคงถ่ายรูปสวยๆ ส่งมาให้ดูไม่มีขาด คนรูปหล่อไม่เคยหายไปนานๆ เลยสักครั้ง ชนะสม่ำเสมอ เป็นอย่างไรตั้งแต่วันแรก มาจนถึงวันนี้ก็เป็นอย่างนั้น ขายอ้อยให้ไอ้เหมอไม่รู้เบื่อ ทั้งความหล่อเหลายังเพิ่มมากขึ้นเมื่อเจ้าตัวออกกำลังกาย เห็นรูปครั้งล่าสุดไอ้เหมอถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อกลงคอเพราะพ่อเจ้าประคุณเล่นเปลือยท่อนบนแล้วเซลฟี่ส่งมาให้ ดูมีคาริสม่าจนไอ้เหมอออกอาการหึงหวงอยู่ไม่ขาด แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกันแรงๆ เลยสักครั้ง จะโกรธจะงอนก็ไม่ปล่อยให้ข้ามวัน
จากหนึ่งเดือนเข้าสู่สองเดือน ไอ้เหมอก็เริ่มมีเวลาน้อยลง คุยกับชนะน้อยลง แต่ความคิดถึงไม่ได้น้อยลงตามเลย ชนะไม่โวยวายในเรื่องนี้ กลับเข้าใจว่าไอ้เหมอนั้นยุ่งมากแค่ไหน มีแต่ไอ้เหมอที่ออกอาการฟาดงวงฟาดงาเพราะเวลาที่มีไม่พอ
Only Summer: กลับมาเถอะ ไม่ไหวแล้ว
Na Chana: งอแงอีกละ งอแงวันละสามเวลาหลังอาหาร
Only Summer: ก็คนมันคิดถึงอ่ะ จูบนะจ๋าก็ไม่เหมือนนะตัวจริง
Na Chana: ท ทหารอดทน <3
เพราะคำว่า ท ทหารอดทนของชนะ ไอ้เหมอจึงต้องอดทนมาได้จนถึงเดือนที่สาม คราวนี้ทั้งเรียน ทั้งฝึก มันจึงมีโอกาสได้คุยกับชนะแค่สัปดาห์ละครั้ง ไอ้เหมอถึงกับแห้งเหี่ยว ไอ้ชายกับไอ้เชษฐ์ถึงกับต้องปริ้นรูปชนะมาทำหน้ากากแล้วบังคับให้ไอ้ปิ๊กมันสวมมาปลุกไอ้เหมอตอนเช้า แต่ไอ้ปิ๊กก็โดนบาทาของไอ้เหมอจัดเต็มไปเป็นที่เรียบร้อยข้อหาปลุกได้กวนตีนเกินไป ใส่หน้ากากของคนหล่อไอ้เหมอแล้วทำท่าอุบาทเสื่อมเสียเป็นอย่างมาก ทว่า...ไอ้เหมอก็ร่าเริงขึ้นหลังจากนั้น มันซึ้งใจที่เพื่อนๆ ต่างก็เป็นกำลังใจคอยฉุดดึงให้การรอคอยของมันไม่น่าเบื่อ ส่วนไอ้กวิ้น แม้ตัวมันจะอยู่ไกล แต่มันก็หมั่นทักแชท หมั่นมาโพสสเตตัสจนไอ้เหมอรำคาญ ถึงจะรู้ว่าไอ้กวิ้นมันเหงา แต่หน้าวอลล์มันรกเสียจนกลบโพสท์ของชนะก็ไม่ใช่เรื่องปะวะ!
Na Chana: ถ่ายรูปมาหน่อย ห้าเดือนแล้วขาวขึ้นบ้างไหม
Only Summer: T T จะเอาอะไรมาขาว อย่าดูถูกแดดประเทศไทยนะเฮ้ย
Na Chana: ฮ่าๆ แล้วทาครีมบ้างปะ
Only Summer: ทาบ้างไม่ทาบ้าง ไม่ค่อยมีเวลา แล้วก็ไม่มีใครทาให้
Na Chana: ก็แล้วแต่น้า
Only Summer: ง่ะ รีบๆ กลับมาทาให้เลย
Na Chana: อีกสองเดือน ใจเย็นๆ
Only Summer: อาหารเสริมหมดแล้วด้วย
Na Chana: ผมส่งให้ทุกเดือน จะหมดได้ไง นี่กินเล่นแทนข้าวเหรอ เดี๋ยวก็ตายหรอก
Only Summer: ก็ไม่รู้อ่ะ ดูแลตัวเองไม่เก่ง อ่อนแอ บอบบาง สวยยย
Na Chana: ออกไปช็อปปิ้งกับป๋าดีกว่า คุยกับเหมอไร้สาระว่ะ
Only Summer: ไอ้นะ! กลับมา!
Na Chana: เรียกไอ้ครั้งนี้ครั้งที่ร้อยแล้วนะ โดนตบปากจนบวมแน่ ไปละ สิ้นเดือนส่งรองเท้าไปให้ ตังค์ค่ารองเท้าไอ้เชษฐ์เหมอเก็บไว้เลยนะครับ <3
ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม หลายเดือนที่อยู่ LA คนรูปหล่อมันก็รับพรีออร์เดอร์ของจาก LA ให้พวกเพื่อนๆ ที่อยู่ไทย โดยคนเก็บตังค์ก็คือไอ้เหมอ ถือเป็นธุรกิจของทั้งคู่ไปในตัว ซึ่งไอ้เหมอมันไม่ได้ลงทุนลงแรงอะไรเลย มันคอยเก็บเงินอย่างเดียว ตอนนี้มันจึงมีเงินมีทองประหนึ่งคุณนายคุมตลาด คอยเก็บค่าเช่าแผง ทวงตังค์เพื่อนยิกๆ แทบทุกวัน หนี้สินมากสุดก็คือไอ้กวิ้นนกโง่ที่มันโลภอยากได้นั่นอยากได้นี่จนตอนนี้ค่าขนมติดลบ ต้องขอผ่อนจ่ายเดือนละห้าร้อยทั้งๆ ที่ซื้อรองเท้าคู่หนึ่งเกือบสองหมื่นห้า ไอ้เหมอบอกชนะแล้วแต่คนรูปหล่อก็ใจดีบอกว่าถ้าไอ้กวิ้นมันอยากผ่อนก็ให้มันผ่อน แต่ต้องให้แน่ใจว่ามันผ่อนคืนทุกเดือนด้วย เห็นรวยๆ แบบนั้นก็งกเหมือนกันนั่นแหละคนรูปหล่อของไอ้เหมอ
ชนะเป็นคนชัดเจนในเรื่องเงินๆ ทองๆ แม้จะมีเงินมากแค่ไหน แต่ก็รู้จักวิธีใช้ ถ้าให้ก็คือให้ ซื้อให้ก็ไม่มีเรียกคืน แต่ถ้าถูกขอยืม เจ้าตัวก็กัดไม่ปล่อยเหมือนกัน ไม่รู้ว่านิสัยแบบนี้ถ่ายทอดมาจากคุณพ่อไร้พ่ายหรือไม่ แต่ไอ้เหมอมันก็ปลื้มอกปลื้มใจ เพราะคุณหญิงแม่ของมันเอ่ยชมลูกเขยไม่เคยขาดปาก ท่านบิดาก็ดูจะไม่ต่อต้านอะไรแล้ว ไอ้เหมอปลดบล็อคเฟซของท่านบิดา ก็เห็นว่าท่านนายพลสมานมีชนะเป็นเพื่อนในเฟซอยู่ก่อนแล้วด้วย สองคนนี้ชอบโพสคุยกันเรื่องหุ้น เรื่องกอล์ฟ ที่ไอ้เหมอก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง มีพี่สมัยเข้าผสมโรงด้วยบ่อยๆ แต่บางทีก็เห็นชนะโพสรูปดอกกล้วยไม้ให้กับท่านบิดาของไอ้เหมอพร้อมกับบอกราคาให้เสร็จสรรพ บางครั้งก็เป็นรูปดอกลีลาวดีจากไร่ของคุณตาคุณยายของชนะ
อ่า...ก็ไม่รู้ทำไมไอ้เหมอยังจะไม่มั่นใจอีก ในเมื่อชนะโอบล้อมมันไว้ทุกทางอย่างนี้ อย่างไรเสีย...ไอ้เหมอก็หนีชนะไปไหนไม่ได้แน่นอน
Na Chana with Only Summer at Los Angeles International Airport (LAX).
I'm flyin' to your heart, Summer <3
Only Summer, กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้,เสมือน เดชาโชติกุล and 1,054 others like this.
Only Summer: เฮ้ยยยย อะไร ยังไง?? เฮ้ยยยย ทำไมไม่บอกกกกกก่อนนน
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: กลับก่อนกำหนดนี่หว่า กลัวไอ้เหมอมีชู้อ่ะดิ
เสมือน เดชาโชติกุล: เดินทางกลับปลอดภัยนะคะลูก อย่าลืมมาทานข้าวที่บ้านแม่นะคะ
Na Chana: @เสมือน เดชาโชติกุล ไม่พลาดแน่นอนครับคุณหญิงแม่
Only Summer: จะกลับบ้านนนนนนนนนนนน @สมัยพี่ชายน้องเสมอ พี่หมัยยยยยมารับน้องด่วนนน
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ได้ครับน้องน้อยของพี่
เสมือน เดชาโชติกุล: ไอ้เหมอมันกลับมาได้ที่ไหน หมัย แม่ว่าบางทีลูกก็ควรไปพบหมอบ้าง แม่ล่ะเพลียกับพวกแก
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: @เสมือน เดชาโชติกุล คุณหญิงแม่ต้องรีบจัดงานแต่งให้พี่หมัยแล้วล่ะครับ ถ้าพี่หมัยมีลูกคงจะได้เลิกโอ๋ไอ้เหมอมันซะที ดูซี ตามใจกันจนเสียคน
เสมือน เดชาโชติกุล: นั่นสิน้องกวิ้น ดูนะ มันมีแฟนก็ยังไม่เห็นจะเอาใจแฟนเท่าน้อง แม่ล่ะสงสารหนูสมายด์เสียเหลือเกิน
Na Chana: ทำไมพี่หมัยโดนรุมล่ะครับ ผมอยู่ทีมพี่หมัยละกันนะ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: แค่รักน้องก็ผิด @Na Chana กลับมาไปออกรอบกัน อย่าลืมนาฬิกาพี่นะเว้ยไอ้น้องชาย
Na Chana: @สมัยพี่ชายน้องเสมอ ไม่ลืมครับพี่ @กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้ ไอ้กวิ้น อัลฝากของมาให้มึงด้วยนะ
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: เฮ้ย ฝากมาทำไมวะ? กูยังไม่เคยคุยกับเขาเลยนะเว้ย
Na Chana: รับไว้เถอะน่า กล่องดนตรี สวยนะมึง กูกับอัลไปช่วยกันเลือกเลย
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: @Na Chana งั้นเลโก้ที่กูฝากซื้อก็ไม่จำเป็นแล้วมั้ง ทิ้งเถอะ
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: จะเอาเลโก้!! ห้ามทิ้งนะ!
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: โลภมากกวิ้นกวิ้น
ไอ้เหมอกวาดตาไล่ดูความคิดเห็นด้วยใจที่ดิ้นพล่าน ชนะจะกลับมาแล้ว แต่ไอ้เหมอจะไม่ได้เจอเป็นคนแรก นี่มันเหมือนถูกสวรรค์กลั่นแกล้งให้ต้องอดทน!
"เชี่ยเหมอ มึงเป็นไรวะ ไปกันได้แล้วนะเว้ย" เสียงเรียกของไอ้เชษฐ์ทำให้ไอ้เหมอต้องตัดใจซ่อนมือถือซุกเข้าใต้หมอนตามเดิม
หน้าที่...อย่างไรก็ต้องมาก่อนหัวใจ ไอ้เหมอตระหนักถึงเรื่องนี้อย่างถ่องแท้ทีเดียว
แต่เมื่อหน้าที่เสร็จสิ้นลงแล้ว...หัวใจที่รอคอยก็ไม่อาจทนรอได้อีกต่อไป
"ไอ้เหมออออ มึงหลอกกู! ไหนบอกว่าพรีเว้ดดิ้งที่รีสอร์ท แล้วทำไมกูต้องแบกเต้นท์มากางบนเขาบนดอยด้วยวะ โอ้ยยย เหนื่อยก็เหนื่อย!"
ไอ้กวิ้นบ่นตลอดทางมันถูกหลอกให้มาเป็นเพื่อนบ่าวสาวที่จะทำการจัดพรีเว้ดดิ้งที่รีสอร์ทญาติไอ้เชษฐ์ มันวาดฝันถึงงานเลี้ยงท่ามกลางวิลล่าหรูหรา แต่ตอนนี้กำลังเดินขาลากตามคณะเดินทางที่กำลังแบกเป้คนละใบขึ้นมายังดอยชัวร์ญ่าสำหรับตั้งเต้นท์ชมวิวทิวทัศน์ในฤดูหนาว
"ไม่ใช่แค่มึงที่โดนหลอก กูก็โดนหลอกเหมือนกันไอ้ห่ากวิ้น ไอ้หล่อติสท์นั่นมันบอกจะขึ้นมาเก็บรูปวิวสวยๆ ก็เลยต้องแห่กันขึ้นมาบนนี้ไง ชุดเจ้าสาวกูก็ไม่ได้ใส่ ไอ้แสรดดด" ไอ้เหมอมันก็ไม่ต่างจากไอ้กวิ้น มันอดทนรอจนถึงวันหยุดอย่างใจจดใจจ่อเพื่อจะได้เจอกับคนรูปหล่อของมัน จัดเตรียมของพร้อมเพื่อขึ้นเชียงใหม่ นั่งเครื่องมากันก็ไม่มีใครบอกจุดหมายปลายทาง ถามว่าจองที่พักไว้รึยังก็เอาแต่ยิ้มกริ่มกันทุกคน คงมีแต่มันกับไอ้กวิ้นนี่แหละที่เหมือนถูกหลอกมาขาย
"เอาน่า จะบ่นอะไรให้มาก บ่นมากก็เหนื่อย" ชนะผลักหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอสองสามที "เดี๋ยวเห็นวิวสวยๆ ก็หายเหนื่อยเองแหละ"
ไอ้เหมอเบะปาก รู้สึกว่าอ้อยของชนะจะเปรี้ยวมากขึ้นทุกวัน
เปรี้ยวตีน
ชนะคนที่มันเจอตอนนี้ เป็นชนะที่อาจจะเรียกได้ว่าเผยตัวตนสุดๆ แล้วก็ได้ สาย S ไม่พอ สายอ้อยก็มาเต็ม แต่เปรี้ยวตีนก็มากเอาการ ยียวนกวนประสาทจนคุยด้วยบางทีก็อยากจะกระโดดกัดคอ หล่อติสท์แตก ตั้งแต่จบคอร์สถ่ายภาพก็ดูเหมือนจะตรัสรู้ไปแล้วก็ไม่ทราบได้ ไอ้เหมอบางทีก็หมั่นไส้คนรูปหล่อของมันซะเหลือเกิน ต้องจิกต้องกัดอยู่ร่ำไป แต่ชนะไม่สนใจ พอโดนมันกัดก็กัดตอบ กัดทีจมเขี้ยว รุนแรงจนไอ้เหมอมันก็เดี้ยงไปเหมือนกัน ตอนกลับไปเจอนี่ท้องฟ้าเป็นสีเหลืองยังน้อยไปด้วยซ้ำ ร่างแทบแหลก สำลักน้ำอ้อยเกือบตาย แต่ที่สมยอมไปได้นั้นเพราะความสุขใจล้วนๆ
"นะหนักปะ" ไอ้เหมอถามด้วยความเป็นห่วง เห็นสุดหล่อแบกกระเป๋ากล้องหนักๆ แบกเป้ใบใหญ่แล้วก็กลัวว่าจะไม่ไหว ไอ้เหมอมันร่างกายกำยำ กล้ามเป็นมัดๆ อยู่แล้วก็ช่วยได้ไม่มีปัญหา "เอาเป้มาก็ได้ เหมอแบกให้"
"ไม่เป็นไร เหมอช่วยไอ้กวิ้นมันเถอะ มันจะโดนเป้ทับตายแล้วมั้งนั่น"
ไอ้กวิ้นมันตัวผอม ไม่ชอบออกกำลังกาย งานถนัดของมันคือต่อจิ๊กซอว์ เล่นเลโก้ หมกตัวอยู่ในห้องนอนดูการ์ตูนเท่านั้น ให้มาแบกเป้ใบใหญ่เหมือนพวกทหารลาดตระเวนในป่าก็คงจะเกินกำลัง หอบลิ้นห้อยเป็นนกหอบแดดจนน่าสงสาร ไอ้เหมอมันก็แมนพอตัวก็เลยหิ้วปีกไอ้กวิ้นแล้วแย่งเป้มาสะพายแทน
"พากูมาลำบากแท้ๆ เหมารถชาวบ้านมาแล้วก็ให้เขามาส่งถึงที่ก็ไม่เอา ไอ้นะเสือกติสท์จะเดินชมวิวเองอีก ไอ้สัดดดด ไม่สงสารกูเล้ยยย"
"กูเห็นด้วยกับไอ้กวิ้น ไอ้นะ มึงพากูมาลำบากกกก" ไอ้ปิ๊กอ่อนกากในกลุ่ม F4 เอ่ยเสียงเครียด มันก็หอบเหมือนกัน เพราะเดินขึ้นทางลาดนั้นใช้พลังกายมากพอสมควร
"ไอ้กวิ้นไม่ไหวกูไม่สงสัยหรอกนะ แต่มึงที่ฝึกอยู่ทุกวันนี่ ทำไมมันอ่อนแบบนี้วะ สัดเอ้ย ไม่ต้องมาเกาะกู กูหนัก" ไอ้ชายดีดดิ้นทันทีที่ไอ้ปิ๊กมันโถมตัวเข้าเกาะโดยไม่ยอมเดินต่อ
"ดูแฟนกูเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังไม่บ่นสักคำ พวกมึงนี่มันอะไรวะ" ไอ้เชษฐ์ที่แบกเป้สองใบ ทั้งของมันและของวิมแฟนสาวเอ่ยถาม วิมปรีประภาก็ได้แต่ยิ้มขำ แก้มแดงเรื่อ คงเหนื่อยเหมือนกัน เลยไม่อยากพูดอะไรมาก
"กูก็บอกให้พวกมึงขึ้นกันมาก่อนก็ไม่เชื่อ ลงเดินกันหมด แล้วมาโทษกูได้ไง" ชนะว่าด้วยน้ำเสียงหน่าย
"เพื่อนไม่ทิ้งกันเว้ย มึงเดินกูก็เดิน" ไอ้กวิ้นทำปากดี ทั้งๆ ที่มีไอ้เหมอหิ้วปีกอยู่ข้าง แข้งขามันอ่อนแรงไปหมด
"หึหึ จะขอบคุณดีไหมวะเนี่ย ลำบากแฟนกูขนาดนี้"
"ก็แฟนมึงถึกอ่ะ แข็งแรงบึกบึนจนไม่คิดว่ามันจะมีผัว"
"เดี๋ยวกูก็เตะกลิ้งลงดอยหรอกไอ้กวิ้น" ไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่ ไอ้กวิ้นเลยตีปีกพั่บๆ รีบเกาะไอ้เหมอไว้แน่นจนเดินไม่ได้ "เหี้ยกวิ้น เกาะขนาดนี้มึงสิงกูเลยเถอะ"
"พี่เหมอ อย่าทิ้งกู"
"ไม่แปลกใจถ้าไอ้กวิ้นจะเสียตัวให้ไอ้เหมอเข้าสักวัน มึงมานี่ไอ้กวิ้น เดี๋ยวไอ้นะก็แดกหัวมึงหรอก ให้ไอ้เหมอมันแบกเป้มึงไป" ไอ้ชายรีบเข้ามาช่วยชีวิตนกโง่ที่ไม่รู้ว่าชะตากำลังจะขาดเพราะบังอาจไปแตะต้องเมียรักของเพื่อนซี้เข้า
หลังจากเหตุวุ่นวายกันได้พักใหญ่ ชาวคณะก็ออกเดินจนถึงจุดตั้งเต้นท์ของดอยชัวร์ญ่า คราวนี้สี่นักเรียนนายร้อยได้แสดงทักษะการตั้งเต้นท์โชว์เป็นขวัญตา แม้กระทั่งไอ้ปิ๊กที่ดูจะไม่ได้เรื่องก็ทำได้เป็นอย่างดี เต้นท์สี่เต้นท์ตั้งหันหน้าเข้าหากัน เว้นที่ตรงกลางไว้เป็นจุดรวมตัว เต้นท์ของไอ้เหมอกับชนะนั้นตั้งอยู่ข้างกับเต้นท์ของไอ้ชาย ไอ้ปิ๊ก ไอ้กวิ้น ส่วนเต้นท์ของไอ้เชษฐ์นั้นตั้งอยู่ข้างกันกับเต้นท์ของวิมแฟนสาว แต่ไอ้เหมอเชื่อว่าพอตกดึก เต้นท์ไอ้เชษฐ์ก็คงจะว่างเปล่าไร้ผู้อาศัย
"ตกเย็นที่นี่ต้องหนาวมากแน่ๆ ไปขอเช่าผ้าห่มเพิ่มเถอะว่ะพวกมึง ส่วนไอ้เหมอกับไอ้นะคงไม่ต้องหรอก คืนนี้พวกมันคงร้อนทั้งคืน" ไอ้กวิ้นนอนเหยียดแข้งเหยียดขาอยู่บนเสื่อหน้าเต้นท์ มันปากดีกวนตีนสองเพื่อนซี้จนโดนตบหัวไปสองที
"มึงไม่อยากหนาวก็ 3p กันไปดิวะ" ไอ้เหมอหลังจากสำเร็จโทษไอ้กวิ้นแล้วก็เสนอแนะ แต่ไอ้ชายถึงกับทำหน้าสยองใส่
"ปะ แยกย้ายกันไปสำรวจพื้นที่ ตอนเย็นมาเจอกันที่เต้นท์นะเว้ย" ไอ้เชษฐ์ตัดบทก่อนจะเกิดสงครามน้ำลาย คนอื่นๆ ก็เห็นด้วยกับมันจึงแยกย้ายกันไปคนละทาง
ดอยชัวร์ญ่าวิวสวยตามที่ไอ้เชษฐ์มันโม้ให้ฟังจริงๆ ไอ้เชษฐ์คนในพื้นที่รู้ว่าต้องมานอนที่ไหนถึงจะถูกใจไอ้หล่อติสท์ ให้ขึ้นไปนอนที่ดอยอินทนนท์ก็อาจจะไม่ได้เห็นวิวสวยๆ ที่สามารถนั่งมองได้จากที่เต้นท์อย่างนี้ ตรงกันข้ามดอยชัวร์ญ่ามีน้ำตกสิริภูมิที่ได้ยินเสียงน้ำดังมาจนถึงจุดตั้งเต้นท์ ไอ้เหมอเดินตามชนะที่สะพายกล้องเดินหาจุดถ่ายภาพสวยๆ
"หายเหนื่อยปะ" คนรูปหล่อหันมาถามพร้อมกับยื่นมือมาให้ไอ้เหมอที่รีบจับไว้แล้วก้าวเข้าประชิด "ขอโทษนะที่ไม่ได้พรีเว้ดดิ้งอยากที่เหมอคิดไว้"
"ไม่เป็นไรหรอก ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละแค่มีนะอยู่ด้วย เหมอโอเค" ไอ้เหมอทำเสียงอ่อนเอาใจ ทั้งที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนมันยังบ่นเป็นหมีกินผึ้ง "โชคดีได้มาเห็นซากุระเมืองไทยตอนบานด้วย"
"อื้ม" ชนะพยักหน้าเห็นด้วย มองดอกนางพญาเสือโคร่งที่กำลังบานสะพรั่งเต็มต้น สีชมพูละลานตาเหมือนความรักของไอ้เหมอและชนะในตอนนี้ "สวยเนอะ"
"จ้ะ" ไอ้เหมอจับมือชนะไว้ สอดประสานนิ้วแต่ละนิ้วเข้าหากันด้วยใบหูแดงก่ำ หลบสายตากรุ้มกริ่มที่มองมา "นะมองแบบนั้นทำไมอ่า"
"แบบไหน?"
"ก็แบบ..." ไอ้เหมอหาคำตอบไม่ได้ อธิบายไม่ถูกก็ได้แต่ทำหน้ายุ่ง "ช่างเถอะ ไปดูแปลงดอกไม้กันดีกว่า โชคดีที่มาเดือนธันวาเนอะ"
ชนะหัวเราะ ยกมือผลักหน้าผากไอ้เหมอเบาๆ ก่อนจะจูงมือกันเดินชมวิวทิวทัศน์โดยรอบ ไอ้หัวเกรียนถูกเก็บภาพทีเผลอไปหลายภาพโดยฝีมือของตากล้องรูปหล่อที่พอโดนขมวดคิ้วมองก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่เชื่อแน่เลยว่าถ้าไอ้เหมอได้เห็นรูปในกล้องจะต้องตกใจกับรูปของมันที่มีมากเกือบสามในสี่ภาพที่ชนะถ่ายเก็บไว้ตั้งแต่เริ่มทริป
ตกเย็น พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า ชนะยืนมองกับไอ้เหมอเงียบๆ ไม่ยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพเหมือนทุกทีจนไอ้เหมอแปลกใจ
"ไม่ถ่ายเก็บไว้เหรอ"
ชนะส่ายหน้า "ภาพบางภาพ มองด้วยตาคงดีกว่ามองผ่านเลนส์ และยิ่งได้มองกับคนที่รัก คงดีกว่าได้มองเพียงลำพัง"
"ขอกราบกับคำพูดโรแมนติกนี้เลย หล่อสุดดดด" ไอ้เหมอแกล้งแซวเกลื่อนความเขิน มันเอนศีรษะพิงกับไหล่ของชนะไว้ "พรีเว้ดดิ้งมันคืออะไรกันแน่อ่ะ นี่เหมอยังไม่รู้เลยว่ามันเริ่มไปหรือยัง"
"ผมก็ไม่รู้ ไม่เคยแต่งงาน ไว้ลองแต่งจะมาบอก"
"เปรี้ยวละ ชักเปรี้ยวมากไปละ"
"ฮ่าๆ โทษทีๆ ขอกอดหน่อย"
ไอ้เหมอโผเข้าสู่อ้อมกอดของชนะด้วยความเต็มใจ หลับตาพริ้มในอ้อมแขนของคนรักท่ามกลางพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า
"อยู่ด้วยกันแบบนี้ ได้เห็นทั้งแสงแรกและแสงสุดท้ายของวัน ไปอีกหลายๆ ปีเลยนะเหมอ"
"อื้ม"
"พรุ่งนี้เราไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่กิ่วแม่ปาน อย่าลืมใส่ชุดที่ผมเตรียมไว้ให้ในเป้นะครับ"
"หืม? ชุดไรอ่ะ"
ไอ้เหมอมันก็ไม่รู้ว่าชนะเตรียมอะไรไว้ให้ เพราะไอ้เหมอกลับจากโรงเรียนก็ตรงดิ่งไปที่สนามบินเลย กระเป๋าเป้นั้นพี่สมัยบอกว่าชนะสุดที่รักเก็บให้เรียบร้อยแล้ว
"ไว้เห็นก็รู้เอง"
ไอ้เหมอขมวดคิ้ว สงสัยอยากกลับไปรื้อเสียตอนนี้ แต่ชนะก็รั้งมันไว้ แล้วพาเดินไปหาเพื่อนๆ ที่นั่งคุยกันอยู่หน้าเต้นท์
-
"พวกมึงงง กูไปเจอร้านเหล้ามา มีชุดหมูกะทะด้วยอ่ะ คือดีงามมาก ไม่เสียแรงที่ถ่อขึ้นมากันถึงนี่ เขาบอกว่าเราสั่งมากินที่เต้นท์ได้ เลิศมากกก" ไอ้กวิ้นมันเป็นนกตะกละ เรื่องกินมาเป็นเรื่องแรกในชีวิต รีบตีปีกพั่บๆ รายงานไอ้เสือเหมอเพื่อนยาก
"เออ เอาดิ อยากกินอะไรก็ไปสั่งมา นะจ่าย" ไอ้เหมอพยักหน้าหงึกอนุญาต แต่โบ้ยความรับผิดชอบไปให้สุดหล่อของมันเสียอย่างนั้น
"เอาแบบเบาๆ ก็พอนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปดูพระอาทิตย์ขึ้น" ชนะบอกย้ำแพลนของทริป ไอ้กวิ้นมันก็พยักหน้ารับดี๊ด๊าแล้วลากไอ้ชายไปจัดการสั่งเมนูจากร้านที่มันโม้ว่าดีเลิศหนักหนา ไม่รู้ว่าได้ค่าโฆษณามาหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ
หลังจากนั้นอีกสองชั่วโมง หกหนุ่มกับอีกหนึ่งสาวก็นั่งล้อมวงกันรอบๆ กะทะ ที่ปิ้งหมูปิ้งไก่ ลวกผักลวกปลากินกันตามอัธยาศัย มีแบล็คหนึ่งกลมคอยอุ่นร่างกายไม่ให้หนาวไปตามกับอากาศบนดอย
"กูจำได้ว่าครั้งก่อนที่บ้านไอ้กวิ้น กูก็อวยพรไปแล้ว และตอนนี้พวกมึงก็ยังอยู่ด้วยกัน มันยากนะเว้ย ยากจริงๆ ที่จะผ่านเรื่องร้ายๆ มาแล้วยังจับมือกันต่อไปได้" ไอ้ชายที่เริ่มหน้าแดงเพราะพิษเหล้าพูดด้วยเสียงหนักแน่น "เพราะงั้นครั้งนี้ กูไม่มีอะไรจะพูด นอกไปจากว่า มีความสุขมากๆ นะพวกมึง ไอ้เหมอ ตอนนี้กูเด็ดซากุระเมืองไทยมาทำมงกุฎให้ไม่ได้ เพราะอาจจะโดนเจ้าที่จับตัวไป แต่กูก็มีของเด็ดๆ มาให้"
ไอ้ชายพยักหน้าไปให้ไอ้กวิ้นที่คลานอ้อมไปด้านหลังไอ้เหมอแล้วสวมมงกุฎที่ทำจากหญ้า
"มันเด็ดตรงไหนวะเนี่ย" ไอ้เหมอถามพลางยิ้มขำ ล็อคคอไอ้กวิ้นไว้แล้วตบหัวมันเบาๆ
"เด็ดดิวะ นี่เป็นหญ้าจากเทือกเขาหิมาลัย" ไอ้ปิ๊กเริ่มเพ้อเจ้อ
"ไอ้เหี้ย ตอนนี้มึงอยู่ดอยชัวร์ญ่า" ไอ้เชษฐ์เอ่ยเตือน "ไอ้พวกบ้านี่มันไปหาหญ้าเหนียวๆ จากแถวนี้มาสานให้ มันรู้ว่ามึงชอบอะไรมุ้งมิ้งแบบไม่เข้ากับหน้า แต่จะเด็ดดอกไม้ก็ไม่ได้ มันทำลายธรรมชาติ"
"เออ จะหญ้าจะดอกไม้ กูก็ชอบทั้งนั้นแหละ ขอบใจนะเว้ย วิม เหมอรู้ว่าวิมเป็นคนทำ เพราะไอ้ตัวผู้พวกนี้มันไม่มีฝีมือหรอก ขอบคุณนะครับ"
"ไม่เป็นไรจ้ะ เต็มใจทำให้เลย"
ไอ้เชษฐ์ได้แฟนดีจนน่าอิจฉา ทั้งสวยทั้งรวยทั้งเก่ง ครบพร้อมอย่างที่ไอ้ปิ๊กมันยังเอ่ยปากล้อเล่นว่าจะแย่งไปบ่อยๆ
"หญ้า มันอาจจะไม่สวยเท่าดอกไม้ แต่มึงรู้ปะไอ้เหมอ ว่ามันทนแดดทนฝน ถูกลมพัดแรงแค่ไหนก็ยังไม่ปลิวหายเหมือนกลีบดอกไม้" ไอ้เชษฐ์เอ่ยพูด ประโยคเท่ๆ ทำให้หน้าหล่อๆ ของมันหล่อเหลามากยิ่งขึ้น "ขอให้ความรักของมึง ทนทานเหมือนดั่งมงกุฎที่พวกกูตั้งใจทำให้ ทนทุกแรงกระทบที่จะเข้ามา ไอ้นะ ฝากเพื่อนกูด้วยนะเว้ย ไอ้เหมอมันอาจจะชอบคิดว่าตัวเองสวย ชอบอะไรที่มุ้งมิ้งไม่เข้ากับหน้า แต่มันเป็นคนดีที่พึ่งพาได้ บทมันจะแมน มึงก็อาจจะถูกจับกดเข้าสักวัน เพราะฉะนั้น อย่าทำให้ไอ้เหมอมันเสียใจ"
ชนะหัวเราะกับคำพูดของไอ้เชษฐ์ ก่อนจะยื่นแก้วออกไปชน "กูรับปาก ว่าเหมอจะไม่เสียใจที่เลือกกู ต่อจากนี้ อาจจะมีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันบ้าง อาจจะต้องทะเลาะกันบ้าง แต่กูจะไม่มีวันปล่อยมือจากเหมอ กูสัญญา"
"หนักแน่นดีนี่หว่า เอ้า กูชนด้วย" ไอ้ชายยิ้มกว้าง
"แม้จะหลอกกูว่ามาพรีเว้ดดิ้งที่รีสอร์ทหรู แต่ดันพามาขึ้นดอย แต่กูก็อวยพรให้ละกัน รักพวกมึงนะ คบกันแล้วก็อย่าทิ้งกูนะมึงงงง" ไอ้กวิ้นมันงอแง แต่ไอ้เหมอก็ล็อคคอมันมาหอมแก้ม ไอ้นกโง่มันตีปีกสั่นกลัวเพื่อนรูปหล่อทันที "ไอ้นะ ไอ้เหมอมันเริ่มนะเว้ย"
"กูก็ไม่ได้ว่าอะไร เป็นเมียน้อยเหมอก็ได้นะ กูยอมให้มึงคนหนึ่ง"
"โอ้ยยย จะเป็นเมียน้อยทั้งที ขอกูเลือกคนดีๆ บ้างเถอะ"
"กูไม่ดีตรงไหนห้ะไอ้นกโง่ เดี๋ยวเถอะมึง!"
"ฮ่าๆๆๆ"
ไอ้กวิ้นก็ยังเป็นนกที่ถูกแกล้งอยู่วันยันค่ำ แต่แกล้งเพราะรัก แกล้งเพราะเอ็นดู ไอ้กวิ้นมันก็ไม่โกรธ กลับกวนตีนไอ้เหมอกลับจนโดนตบหัวไปอีกหลายที สงสารก็สงสาร แต่มันก็ทำตัวเองทั้งนั้น
"อีกยี่สิบปี มากันที่นี่อีกนะพวกมึง แต่ตอนนั้นอาจจะเดินขึ้นไม่ไหวแล้ว ขอแค่ไอ้นะอย่าติสท์พาเดินอีกก็พอ กูคงแก่มากแล้วตอนนั้นอ่ะ" คำพูดของไอ้ชายเรียกเสียงหัวเราะอีกระลอก
"อายุสี่สิบยังไม่แก่หรอกมึง ป๋าของนะห้าสิบนิดๆ ละ ยังหล่อเฟี้ยวอยู่เลยว่ะ นั่นน่ะเตะปิ๊บไปไกลอีกเป็นกิโล" ไอ้เหมอถือโอกาสนินทาพ่อสามีจนโดนคนหล่อตบหัวลงโทษ
"เออ เพราะปากแบบนี้แหละ มึงจะอยู่ไม่ถึงสี่สิบไอ้เหมอ" ไอ้เชษฐ์ว่าเสียงกลั้วหัวเราะ
"ต้องถึงดิวะ กูวางแผนจะอยู่กับนะไปจนถึงร้อยปีนู่นแหละ"
"เอาแค่แปดสิบก็พอเถอะ ร้อยปีนี่ก็เดินกันไม่ได้แล้วเหมอ ผมไม่อยากแก่ขนาดนั้น"
"ไม่เถียงดิ อยู่เงียบๆ"
ชนะใช้ตะเกียบตีปากไอ้เหมอ แต่ก็ยอมอยู่เงียบตามที่บอก เล่นหัวไอ้ชายกับไอ้กวิ้นหัวเราะเสียงดังเยาะเย้ย
"กลัวเมียนี่หว่า"
"พวกไม่มีเมียให้กลัว ไม่มีผัวอยู่ในโอวาทอย่างพวกมึงไม่เข้าใจหรอกว่ะ" ไอ้เหมอออกโรงปกป้องแฟน จนไอ้กวิ้นไอ้ชายหัวเราะค้างด้วยคำพูดแทงใจ "พวกมึงก็อกหักกันทั้งคู่ ได้เสียกันไปซะก็จบเรื่อง"
"บางที...หัวใจก็ยังไม่พร้อมว่ะมึง" ไอ้ชายบอก แต่ไอ้กวิ้นเงียบกริบ "กูไม่อยากดึงใครมาเจ็บเพราะหัวใจที่ยังไม่พร้อมของตัวเอง"
"เอาเถอะ ถ้าอย่างนั้น ก็อยู่กับพวกกูไปอย่างนี้แหละ ยังไงคำว่าเพื่อนก็ยาวนานกว่าเว้ย เลิกกับแฟนไป ส่วนใหญ่ก็เป็นคนอื่น แต่กับเพื่อนน่ะ มันตัดไม่ตาย ขายไม่ขาดอยู่แล้ว"
มิตรภาพยาวนาน...อีกสิบหรือยี่สิบปี ก็ไม่เปลี่ยนแปลง อาจจะแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ แยกย้ายไปตามความสำคัญในชีวิต แต่สักวันก็ต้องกลับมาพบเจอกันอยู่ดี...
****************************
ชุดที่ชนะเตรียมไว้ให้ไอ้เหมอ เป็นชุดสีขาวสะอาด กางเกงทำจากผ้าเนื้อดี เย็บตัดอย่างประณีต ส่วนเสื้อก็เป็นเชิ้ตสีขาว เข้าชุดกันกับกางเกง เป็นชุดที่ดูดีเสียจนไม่กล้าใส่ แม้จะไม่ใช่เกาะอกกระโปรงพริ้วลากยาวเหมือนในหนัง แต่ไอ้เหมอกลับพอใจแค่ชุดเรียบหรูแต่ดูธรรมดาชุดนี้
มันออกจากเต้นท์เป็นคนสุดท้าย เพื่อนคนอื่นๆ ก็เตรียมตัวกันหมดแล้ว แต่ที่มันตะลึงงันก็คือทุกคนพร้อมใจแต่งตัวทางการกันหมด สามหนุ่มกลุ่ม F4 แต่งชุดนักเรียนนายร้อยเต็มยศ ไอ้กวิ้นใส่สูทจนดูดีผิดหูผิดตา ส่วนวิมปรีประภาอยู่ในชุดเดรสสีขาวแสนสวย ไอ้เหมอที่หน้าง่วงงุนตื่นเต็มตายิ่งขึ้นเมื่อเห็นคนรูปหล่อของมันในชุดสูทสีดำเรียบหรู
"เอ่อ..." ไอ้เหมอพูดได้สั้นๆ แค่นั้น ก็ถูกจูงมือไปที่รถตู้ซึ่งจอดคอยท่า มันไม่รู้ว่าทุกอย่างถูกเตรียมการตั้งแต่เมื่อไหร่ การแต่งกายของพวกมันก็ไม่ได้เข้าทีกับป่าเขาลำเนาไพรเลยสักนิด
"ตกใจอะไรวะ" ไอ้กวิ้นถามพลางอมยิ้ม ช่วยผูกเนคไทให้ไอ้เหมอที่ผูกได้ไม่เรียบร้อยนัก เพราะไอ้เกรียนมันไม่ชินกับชุดสูทอย่างเป็นทางการ "อยากใส่กระโปรงล่ะสิมึง หึหึ"
"ก็...ไม่หรอกว่ะ ชุดนี้ก็ดีแล้ว" ไอ้เหมอบอกพลางยิ้มกว้าง "พวกมึงเตรียมชุดมาเองเลยเหรอวะ แล้วก็ไม่มีใครบอกกูสักคน"
"ใครก็อยากเห็นหน้าเอ๋อๆ ของมึงทั้งนั้นแหละ"
"พวกมึงนี่..." ไอ้เหมอหุบยิ้มไม่ได้ "วิมสวยมากเลยครับ ไม่ติดว่ารักชนะไปแล้ว จะขอเป็นเจ้าสาวเลยนะเนี่ย"
"เหมอก็หล่อมากเลยค่ะ ไม่ติดว่ารักเชษฐ์ไปแล้วก็จะรับเป็นเจ้าสาวให้เหมือนกัน"
"เดี๋ยวๆ" ชนะกับไอ้เชษฐ์พูดขึ้นพร้อมกัน ทำเอาหัวเราะกันทั้งคันรถ
รถตู้พาชาวคณะมาถึงกิ่วแม่ปาน ซึ่งเป็นจุดชมวิวที่สวยอีกจุดในเชียงใหม่ ตอนพระอาทิตย์ขึ้นก็สวยไม่อาจละสายตา ไอ้เชษฐ์ช่วยชนะกางขาตั้งกล้องเพื่อเก็บภาพหมู่ท่ามกลางแสงแรกของวัน
"วันจริงคงจัดที่ไร่ของคุณตาคุณยาย" ชนะบอกกับไอ้เหมอเบาๆ "ในวันนั้น ผมอยากเห็นเหมอแต่งชุดนายร้อยที่ติดยศเรียบร้อยแล้ว ได้ไหมครับ"
"อื้อ" ไอ้เหมอพยักหน้า ยิ้มกว้างสู้อากาศเย็นยามเช้า แต่หัวใจมันได้รับความอบอุ่นเสียเหลือเกิน "นะนี่ติสท์มากไปละ ให้เพื่อนๆ แต่งตัวมาเพื่อถ่ายรูปแค่นี้เหรอ"
"ก็นะ พรีเว้ดดิ้งนี่นา ยังไงก็ต้องเก็บรูปไว้ วันจริงคงไม่ได้มีภาพสวยๆ แบบนี้กับเพื่อนๆ มากนักหรอก"
"อ่า...ก็จริงนะ"
"ไอ้นะ พร้อมยังมึง" ไอ้เชษฐ์รับหน้าที่เป็นช่างภาพให้สำหรับรูปคู่รูปแรก
"เออๆ แป๊บนึง" ชนะบอกพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนที่แหวนทองคำขาวฝังเพชรจะปรากฎสู่สายตาไอ้เหมอ ไอ้เชษฐ์รู้จังหวะก็เลยเก็บภาพไปหลายช็อต มีทั้งไอ้เหมอทำหน้าอึ้ง ก่อนจะยิ้มกว้างเต็มหน้า
"เหมอ...ฝากไอ้กวิ้นคืนไปแล้ว ไม่คิดว่ามันยังอยู่"
"ไอ้กวิ้นเอามาคืน แต่ผมบอกให้มันทิ้ง มันดันไม่ทิ้ง เก็บมาให้เหมือนเดิม"
"ไอ้กวิ้นมันเป็นนกโง่ ฟังคนพูดไม่เข้าใจหรอก" ไอ้เหมอพูดเสียงกลั้วหัวเราะ เห็นไอ้กวิ้นมองค้อนมาทางหางตา "แต่ก็ขอบใจมันจริงๆ"
"ผมสวมให้นะ"
"จ้ะ"
"คราวนี้...อย่าถอดมันอีกนะครับ"
ไอ้เหมอพยัก น้ำตารื้นก่อนจะไหลลงมาทีละหยด ชนะอมยิ้มแล้วปาดมันออกจากแก้ม
"ไอ้เหมอขี้แย" ไอ้กวิ้นส่งเสียงแซว ไอ้เชษฐ์ที่ทำหน้าที่เก็บภาพก็หัวเราะไปด้วย
ได้ภาพดีๆ ไปอีกหลายภาพ และมันคงจะเป็นภาพที่เมื่อย้อนกลับมามอง ก็จะเห็นแต่ความสุข
หลังจากเสร็จสิ้นภาพคู่ ก็เป็นภาพหมู่ ไอ้กวิ้นยืนอยู่ข้างไอ้เหมอที่กอดคอมันไว้ ถัดจากไอ้กวิ้นเป็นไอ้ชายและไอ้ปิ๊ก ส่วนข้างชนะ มีวิมปรีประภาและไอ้เชษฐ์ที่กอดเอวสาวสวยอยู่ด้วย
"ไม่มีนกอย่างกู มึงไม่มีทางได้สวมแหวนหรอกไอ้เหมอ โฮะๆๆ"
"เออ ขอบใจมึงมากละกัน บินไม่เก่งแต่ก็มีประโยชน์เหมือนกันนี่หว่า"
"แน่น๊อนนน"
ไอ้กวิ้นยกหางตัวเอง มันโดนหอมแก้มท่ามกลางเสียงชัตเตอร์ หน้ามันจึงเหวอเสียเหลือเกิน ต่อจากรูปหมู่แล้วก็เป็นรูปคู่ของไอ้เชษฐ์และแฟนสาว ของไอ้ปิ๊กและไอ้ชาย ของไอ้กวิ้นและไอ้เหมอ ของไอ้กวิ้นและชนะ ของกลุ่ม F4 แห่งกองร้อย ไอ้ปิ๊กถือวิสาสะขอยืมตัววิมปรีประภามายืนตรงกลางระหว่างมันกับไอ้ชายเพื่อถ่ายอีกด้วย ไอ้กวิ้นมันก็น้อยหน้าเสียที่ไหน ยืมสาวสวยมาถ่ายด้วยจนไอ้เชษฐ์คร้านจะหึง ปล่อยพวกมันได้ถ่ายรูปกับแฟนสาวตามชอบใจ
"พระอาทิตย์ขึ้นเต็มดวงแล้ว สวยจริงๆ เนอะ แสงแรกของวัน" ไอ้เหมอถามคนที่ยืนกุมมือกันอยู่ข้างๆ
"สวยเพราะมีเหมอยืนอยู่ข้างๆ ต่างหาก"
"ถามจริง นี่จะทำกิจการอ้อยแข่งกับบริษัทป๋าเลยปะ" ไอ้เหมอเอ่ยกระเซ้า
"เป็นโครงการใหญ่ที่ผมคิดไว้เลยนะ"
"ฮ่าๆๆ นะตลกอ่ะ แต่ทำแล้วขายให้เหมอคนเดียวนะ ไม่รับลูกค้าเจ้าอื่น"
"ซื้อไหวปะล่ะ"
"ไหว ชอบกินน้ำอ้อย แล้วก็ชอบอ้อยเป็นลำ อิอิ"
"งั้นคืนนี้ให้กินจนอิ่มเลยดีไหม"
"ก็...ไม่ขัดนะ ฮี่ๆ" ไอ้หัวเกรียนหัวเราะร่วน ก่อนจะมองสบตากับคนรูปหล่อของมัน ใบหน้าจริงจังกับแววตาแน่วแน่ของชนะทำให้มันไม่อาจละสายตาไปมองทางอื่นได้
"เสมอ"
"จ๋า"
"รักเสมอนะครับ"
"เหมอก็รักนะเหมือนกัน รักมาตลอด รักมาตั้งแต่เจอนะตอนปอหนึ่ง รักเสมอมาเลย"
"ขอบคุณที่ทำให้ผมได้เป็นทั้งคนรัก และคนที่ถูกรัก ขอบคุณจริงๆ นะครับ"
ไอ้เหมอเอียงหัวซบอกคนรูปหล่อ ความสุขเต็มล้นในหัวใจ ความรักที่มันมีมายาวนาน ความรักที่บางครั้งก็จัดการและควบคุมมันไม่ได้ มันเคยเป็นเหมือนพิษร้ายฆ่าหัวใจของทั้งชนะและไอ้เหมอ ทว่า...ก็เป็นมันอีกเหมือนกันที่เป็นยาช่วยรักษาหัวใจของทั้งสองคนไว้
ต่อจากนี้...ไอ้เหมอก็ไม่รู้ว่า...จะมีแค่ความสุขที่รออยู่ไหม แต่มันรู้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น...ตราบใดที่ยังไม่ปล่อยมือกัน ตราบนั้น...ความทุกข์หรืออุปสรรคใดๆ ก็จะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
"ต้องแจ้งกรมอุตุปะวะ" ไอ้กวิ้นเอ่ยถาม มองแผ่นหลังของเพื่อนทั้งสองด้วยความสุขใจปะปนไปกับความหมั่นไส้
"แจ้งทำไมวะมึง" ไอ้ชายถามต่อ
"ก็คืนนี้คงมีแผ่นดินไหวสั่นแรงหลายริกเตอร์ จุดศูนย์กลางคงอยู่ที่เชียงใหม่"
"ไม่ต้องหรอกมั้งกูว่า ที่รับแรงสั่นมากสุดก็เต้นท์พวกเราเนี่ย มึงระวังไอ้ปิ๊กให้ดีละกัน" ไอ้ชายเอ่ยเตือน ไอ้กวิ้นถึงกับตาเหลือก ตะโกนบอกไอ้เหมอเพื่อนยาก
"ไอ้เหมออออ ไอ้หน้าด้าน ถ้ามึงจะกินอ้อย อย่าให้พวกกูเดือดร้อนนะเว้ยยย! พากันไปแดกในป่าเลยก็ได้ เฮ้ยยยย ไอ้นะมึงจับเมียมึงไว้ดิ แว้กกกก!"
สุดท้าย พรีเว้ดดิ้งของไอ้เหมอก็จบลงที่มันไล่เตะไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของมันที่มักจะสอดปากผิดเวลาขัดอารมณ์โรแมนติกอยู่ร่ำไป
แต่อย่างไรเสีย...ไอ้เหมอก็รับเป็นลูกค้ารายใหญ่แล้ว ไม่ว่ายังไงคืนนี้เจ้าของไร่อ้อยก็คงส่งอ้อยเกรดพรีเมี่ยมเต็มแน่นไปด้วยคุณภาพมาให้มันชิมเป็นแน่ และมันก็หวังว่า...จะไม่น้ำตาลขึ้นเป็นเบาหวานไปเสียก่อนจะได้กินอ้อยจนหมดไร่
The end
แม้จะรั้งไว้แค่ไหน ยืดเวลานานเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ก็ต้องมาถึงจนได้
ขอบคุณสำหรับการสนับสนุน ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างชนะ ขอบคุณที่รักไอ้เหมอ ขอบคุณที่รักทุกตัวละครของเรา งานเลี้ยงนี้เลิกราแล้ว... แต่จะเป็นงานเลี้ยงที่มีความสุขในความทรงจำตลอดไป คนอ่านก็เหนื่อยตาม คนเขียนก็บีบคั้น 555
รักเสมอ... สำหรับคุณแล้ว เป็นความรักที่ได้จากใครคะ สำหรับชนะนั้น เขาได้จากครอบครัว ได้จากน้องเหมอหัวเกรียนที่คิดว่าตัวเองสวย แต่ความจริงก็...น่ารักแหละ ส่วนเสมอนั้น ก็สมใจแล้วกับความรักที่ได้รับ รัก...จากชนะ รัก...ที่รักเสมอเพียงคนเดียว
ชนะคือผู้ชายที่ไม่สมบูรณ์แบบ คือผู้ชายที่ใครต่อใครอาจจะคิดว่าเขาได้รับชัยชนะมาตลอด แต่ความจริงแล้ว...ชนะนั้นแพ้มาแล้ว..ครั้งแล้วครั้งเล่า แพ้ให้กับความรัก แพ้ให้กับความโหยหาถึงสิ่งที่คิดว่าตัวเองไม่เคยได้รับมัน แต่แท้จริงแล้ว...ความรักนั้นอยู่เคียงข้างชนะเสมอมา จุดเริ่มต้นของรักเสมอจึงมาจากผู้ชายไม่สมบูรณ์แบบคนนี้ เราจึงมาคิดต่อว่า แล้วใครล่ะ...ที่จะเติมเต็มสิ่งที่ชนะโหยหามาตลอดได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนสวย ไม่จำเป็นต้องดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งพอจะมอบความรักที่มีอยู่มากมายให้กับชนะได้ เป็นคนที่ชนะจะอยู่ด้วยอย่างสบายใจ เป็นพื้นที่ให้ชนะได้พักพิง เพราะฉะนั้นเสมอจึงได้มา คนที่ชื่อเสมอ แต่กลับชนะมาโดยตลอด เป็นคนที่เก่ง แข็งแกร่ง เป็นที่รัก เสมอได้รับความรักมากมายจากครอบครัวและคนรอบข้าง เป็นคนเฮฮา เรียกรอยยิ้ม แต่ก็ยังไม่รู้จักความรักดีพอ เก่งแค่ไหนก็ยังมีข้อผิดพลาด แต่สิ่งที่เสมอไม่เคยเปลี่ยนเลย นั่นคือความรักที่มีให้กับชนะ
ขอบคุณ...อีกครั้งนะคะ เป็นเวลาเกือบสองเดือนเลย พรุ่งนี้ก็จะครบ 2 แล้ว ฮาา แต่ชิงลงก่อน ต่อไปคงจะไปปิดเรื่องไร้พ่ายต่อค่า ลำเอียงมารักลูกสามีจนสามีโกรธจะแย่แล้ว ฮาาา :laugh:
-
ดีใจกับเสมอ ที่ในที่สุดก็สมหวังซักที
ดีใจกับชนะ ที่ต่อไปนี้จะไม่แพ้อีกแล้ว และมีที่ที่เป็นของชนะจริงๆซักที
ขอบคุณคนเขียนมากเลยนะคะ ที่ทำให้เรารู้สึกสนุกและอิ่มเอมไปกับเรื่องของคนสองคนนี้
ในที่สุดก็ถึงวันที่ทั้งสองคนเข้าใจกัน
รอตอนพิเศษนะคะะ :mew1:
-
เง้อออออ จบแล้ววววววว
สนุกมากกกกกก เสมอกับชนะ น่ารักที่สุดอ้ะะะ
รอตอนพิเศษน้าาา ขอวันแต่งงานจริงๆ อิอิ
สุดท้ายอยากบอกว่า อิจฉานังเหมอที่สุดดเด
-
จบแล้ววว อยู่กันมาจนถึงตอบจบเลย
ไม่มีอะไรจะกล่าวมาก ขอบคุณคนเขียนนะคะ
รักชะน้า รักเสมอ รักกวิ้น รักทุกคนนน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักเสมอและตลอดไป o13 o13 o13
-
โอ๊ยย จบจนได้ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ ขอบคุณที่เขียนเหมอ เขียนนะ เขียนเพนกวิ้น เขียนอัลเบิร์ต เขียนกวิ้น เขียนโยเขียนยะ ชาย เชษฐ์ วิม ปิ๊ก(อีกยาว)มาให้เรารัก
ขอบคุณมากๆค่ะที่อยู่กันมายาวนานมาก ขอบคุณที่ตัวขยันอัพมากกกก ขอบคุณณณ
รอตอนพิเศษนะ จุ๊บ
-
ไม่รู้จะเมนต์อะไรเลยอ่ะ บอกได้คำเดียวว่าใจหาย ...
ความรักตอนจบของทั้งชนะและเสมอ มันสมบูรณ์มากๆ
ขอชื่นชมคุณ Snufflehp นะคะ เรียบเรียงบทมาได้ดีตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง ไม่มีหลุดวกไปวนมาเลย เรื่องราวถูกถ่ายทอดออกมาได้อย่างลึกซึ้ง ทำเอาคนอ่านอย่างเราอินไปทุกตัวอักษร เราเศร้าเสียใจตามตัวละครทุกคน(รวมถึงกวิ้นด้วยT T) เวลาเค้าแฮปปี้ เราก็ยิ้มตาม
ปล. แอบสงสารพี่พ่าย มาก่อนลูก(นานเลย) จบหลังลูก 555555
-
"รักเสมอ" รักว่ะ โครตรักเลย รักทั้งเธอคนเขียน รักทั้งตัวละคร และที่สำคัญรักเสมอ ลูกสาวที่ชอบมโนว่าสวยของชั้น รอลูกสาวคนที่2อย่างกวิ้นกวิ้นนะ ห่ะ! อะไรนะอิป๋าอ่ะหรอ รอไปก่อนไม่มีเงินจ้างค่าตัวโครตแพง 500บาทแหน่ะ
-
รักที่สุด....รอพิเศษเยอะๆเลยนะคะ
-
จบแล้ว แม้จะไม่อยากให้จบ หวานมากกกกก ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายเรื่องนี้ ชอบทุกตัวละคร และ ทุกอย่างที่คนแต่งแต่งออกมา ทั้งหัวเราะ ทั้งดราม่า ชอบมากก
ต่อไปก็รอตอนพิเศษแล้วกันเนอะ จะติดตามน้าาาา
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องที่อบอุ่น. เสียน้ำตากลางที่ทำงานตอนทีืชนะฆ่าตัวตาย แต่ก็ผ่านมาได้ จากนี้ไปคงคิดถึงชนะเสมอน่าดู
-
ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ใส่ชุดจ้าสาว แต่ก็เป็นว่าเจ้าสาวที่น่าอิจฉานะจ๊ะ
-
รักเรื่องนี้ ขอบคุณที่เชียนนิยายเรื่องนี้ให้เราได้อ่านค่ะ :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว :mc4:
ใจหายอยู่เหมือนกันค่ะ จากที่ต้องแวะเข้าเล้าทุกวันเพื่อมาดูว่ารักเสมอมารึยัง...จะไม่มีแล้ว :o12: :o12:
เป็นนิยายที่ทำให้เราอ่านไปก็อิ่มอกอิ่มใจกับความรักหลายรูปแบบที่อยู่ในเรื่องนี้
โดยเฉพาะความรักที่มั่นคงของเสมอ ทำให้ชนะที่มีบาดแผลจากในอดีตถูกเติมเต็ม
ความรักของครอบครัวที่เป็นรากฐานสำคัญของคนทั้งคู่
ตอนสุดท้ายก็ทำเราน้ำตาปริ่มกับฉากพรีเวดดิ้งสุดน่ารัก
หวังว่าเราจะได้รักเสมอในฉบับรวมเล่มมาเก็บไว้นอนกอดเร็วๆนี้นะคะ
ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องราวดีๆและความทรงจำมากมายในเรื่องที่จะประทับใจเราไปอีกนาน
:L1: :pig4: :L1:
-
ปลื้มปริ่มมากๆ ขอบคุณคนแต่งมากครับ สนุกจริงๆ ทุกตัวละครดีงามอะ อิอิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณสำหรับ รัก...'เสมอ' มากนะคะ
เรามีรอยยิ้ม เรามีน้ำตา แม้กระทั่งตอนจบน้ำตาเรายังคลอ
ดีใจที่ได้จับมือซัดมาม่าชามโตมาด้วยกันเป็นหมู่คณะ ดีใจกับความสุขของคนทั้งคู่
ตลอดสองเดือนเรานั่งรอคุณนายไร่อ้อยจนเป็นกิจวัตรไปแล้ว ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย
ขอบคุณสำหรับนิยายที่น่ารักเรื่องนี้นะคะคุณSnufflehp :L2:
-
:กอด1: รักเสมอนะ :L2:
-
กินอ้อยจนฟินเลยนะเหมอนะ
ไม่อยากให้จบเลย ขอตอนพิเศษได้รึเปล่า
ป๋าพ่ายรักลูก ป๋าพ่ายรอได้
เพี้ยนจะได้ comeback อย่างยิ่งใหญ่(หรอ) :laugh:
-
ขอบคุณนะคะ ที่สร้างตัวละครเหล่านี้ขึ้นมา รักทุกคน ถึงแม้ไม่อยากให้จบ แต่ก็เข้าใจ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา รักเสมอ...
-
รักเสมอ รักชนะ รักทุกคน
-
"รักเสมอ" จบลงแค่ตัวอักษร แต่ความรักของทุกคนยังวิ่งแล่นในหัวใจ
รักเสมอ ไม่ใช่แค่รักของนะกับเหมอ ความรักของเพื่อนของครอบครัวก็มากไม่แพ้กัน
ทั้งสุขและร้องไห้ ตลอดจนหัวเราะกันมาบอกเลยว่าคงคิดถึงเสมอมากแน่ๆ
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้ รอป๋าพ่ายกับขุ่นแม่เพี้ยนต่อ อ้อมีนกบินไม่ได้อีกเรื่อง :pig4:
-
รักทุกคนเลยนะ ชอบมากทุกอย่างในนิยายมันดูมีอะไร ชอบทุกอย่างเลยยย
-
ดีงามอะ
เดี๋ยวจะรอดูฉากแผ่นดินไหวนะ
-
:pig4: :pig4:
-
จบแล้ว T.T
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน รักกกกก <3
-
อบอุ่นและละมุนหัวใจมากเลยยยย
ชนะโตขึ้นมาก
ดีใจที่พากันก้าวผ่านเรื่องราวต่างๆมาจนถึงวันนี้
รักกันไปนานๆนะ #ชนะเสมอ
-
ตื่นนอนมา สิ่งที่ทำตอนแรกคือรีเฟรชว่าคุณสนัฟเฟิลแอบย่องมาลงเสมอรึยัง 555 เจอเข้าแทบร้องกรี๊ด
ขอบอกว่าไม่อยากให้จบเลย อยากสมัครเป็นคนงานในไร่อ้อยถาวรเลยได้มั๊ยคะ :m5: เราจะได้เจอชนะกับน้องเหมอบ่อยๆ
ดีใจที่ในที่สุดชนะก็ชนะสมชื่อสักที :m11: ถูกแวดล้อมไปด้วยคนที่ชนะรักและรักชนะ ครอบครัวที่อบอุ่น (เพราะขุ่นพ่อรู้ตัว). มีเพื่อนที่น่ารัก และมีคนที่รักชนะมากๆๆๆๆๆๆอย่างเสมออยู่เคียงข้าง ถ้าเราเป็นชนะเราคงคิดว่า ไม่สมบูรณ์แบบก็ไม่เป็นไรแค่มีคนพวกนี้อยู่รายล้อมก็พอแล้ว
ส่วนซัมเมอร์เอ๊ยเสมอ เธอคือความเข้มแข็ง เธอคือศูนย์กลางของความสุข เราขอบคุณเธอนะที่มาทำให้ #ชนะของเรา มีความสุขและยิ้มได้ :m12: เราคิดว่าเธอสตรองมากกกก ที่ยืนหยัดมาตั้งแต่ ป.1 จนถึงวันนี้
สุดท้ายตัวละครที่เราชอบรองจากชนะและเสมอ #กวิ้นกวิ้นนกขาสั้นและบินไม่ได้ เรารักนางนะ นางน่ารักและกวนตรีนดี เราจะรออ่านวันที่กวิ้นกวิ้นสมหวังนะคะ
ปล.กรุณารีบเอาเรื่องนี้เข้าสำนักพิมพ์เลยค่ะ อยากมีเก็บไว้ข้างๆที่โปรดและพี่ทอง :laugh3:
-
รักเสมอ นะ ชะน้าาาาาาา
-
สนุกมากๆ เลยค่ะชอบทั่งเสมอและชนะ อิ อิ พ่อสาย S และน้องเหมอสาย M :mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
-
#รักเสมอ #รักชนะ
-
:mew1:
-
o13
-
เป็นเรื่องที่ติดตามมาตั้งแต่อัพตอนแรกๆ แต่ไม่ได้เม้นเลย ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ต้องเข้ามาดูในเล้าบ่อยๆว่าอัพรึยัง
เป็นนิยายที่สนุกมากอินกับเนื้อเรื่อง อ่านจนหลงรักเสมอกับชนะ และทุกคนในเรื่องแบบไม่รู้ตัวเลย
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ จะรอติดตามผลงานต่อๆไปนะ ส่วนรัก...เสมอ จะอยู่ในใจตลอด :pig4: :mew1:
-
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ
รักเรื่องนี้มากๆ :mew1:
ปล มีโครงการทำหนังสือมั้ยคะ อิอิ
-
จบแล้ว...หลากหลายอารมณ์มากทั้งสุขเศร้าตลกเฮฮามาเต็ม..ตามเรื่องต่อไปค่ะ^^
-
จบดีมีความสุข
ชอบโมเม้นที่จบพร้อมๆกับเพื่อนแบบนี้
เพราะทุกอย่างในชีวิตต้องมีคนรอบๆคอยช่วยเหลือแนะนำ
ประทับใจ "รักเสมอ"
ชอบความไม่สมบูรณ์แต่พร้อมที่จะเติมเต็มกันและกัน
ขอพิเศษเพิ่มไร่อ้อยสักสี่เอเคอร์ค๊าาา
-
โอ้ยยยจบแล้วประทับใจมากกกรักเรื่องนี้มาก พิมพ์ไม่เก่งแต่ใจเต็มร้อย รออ่านแพนกิ้ว
-
ขอบคุณคนแต่งนิยายนะคะ นิยายเรื่องนี้สนุกมาก และขำมาก
รอนิยายเรื่องถัดไปนะคะ :pig4:
-
รอซื้อหนังสือนะ
-
ฮือออออออออออ ขอหลั่งน้ำตาแห่งความปิติ
ขอบคุณ2เดือนแห่งความสุขที่มอบให้มานะคะ :กอด1:
รักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
งานเขียนจบลง คนอ่านสุขใจ
บอกเลยว่า ปริ่มมมมมม
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวๆดี ความรักที่มีระยะทาง
ขอบพระคุณนักเขียนค่ะ
-
รัก......เสมอ ^________^
:mew1: :mew1:
-
:mew1: เป็นตอนจบที่อิ่มมาก ยาวมากกกกกกก
"รักเสมอ"แทนทุกคำที่มีให้เรื่องนี้ เรื่องนี้มาเร็ว เคลมเร็วแต่จะไม่หายไปจากเราเร็วแน่
-
อ่านตอนพรีเว้ดดิ้งแล้วน้ำตาไหลเลย
นับถือความรักที่มั่นคงของเหมอ..
-
จบแล้วววว :o12: ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆแบบนี้นะคะ ที่จริงแล้วเราสายคอมเมดี้ไม่ชอบแนวดราม่าเท่าไหร่ แต่นักเขียนเขียนผูกปมออกมาดีมากๆเลย จนเราวางหรือเลิกอ่านไม่ได้ (แต่มีไร้พ่ายที่เลิกอ่านกลางคันเพราะนิสัยของเพี้ยน แต่พอมาอ่านรักเสมอเห็นเพี้ยนเป็นแบบนี้แล้วก็อยากกลับไปอ่านใหม่อีกรอบให้จบ) เรื่องแรกที่อ่านของนักเขียนคือมาโปรด เราก็พอรู้แล้วละค่ะว่านักเขียนเขียนแนวไหน แต่ก็ตามอ่านมาหลายเรื่องเลย ความบ่วง 555555555555 รู้สึกแข็งแกร่งมากตอนเจอดราม่าแล้วเรายังสู้อยู่ 555555 ถึงแม้ว่าอ้อยของชนะจะเปรี้ยวตีนขึ้นทุกวันแต่เราก็รักชนะน้าาาาาา :hao6:
สุดท้ายนี้ เราจะตามเรื่องต่อไปของนักเขียนนะคะ :กอด1:
-
"รักเสมอ"
"รักชนะ"
"รักไร้พ่าย"
"รักเพี้ยนๆๆ"
สุดท้าย
"รัก Snufflehp "
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
จะรอพรีออเดอร์ค่ะ
ปล.ขอตอนพิเศษเยอะ ๆ นะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
อ่านเพลิน แอบมีสาระแทรกตลอดด้วย
เชียร์น้องเหมอน้องนะกันแทบขาดใจ
(แต่ก็ถือว่าเบากว่าคุณป๋ากับแม่เพี้ยน 55)
รอติดตามผลงานอื่นๆนะคะ
-
รอกวิ่นกับพี่หมัยนะะะะ :katai2-1:
-
:L1:
-
อ่านตอนจบตอนนี้ไปพร้อมกับน้ำตา ซาบซึ้งมาก ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่เปิดเรื่องจนจบ ผ่านเสียงหัวเราะ ผ่านน้ำตาและเขินไปกับการขายอ้อยของชนะไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ :o8:
ส่วนตัวความประทับใจเรื่องนี้ อยู่ที่ความรักของทุกคนที่อยู่รอบๆตัวชนะ ทุกคนพร้อม ให้กำลังใจ โอบอุ้มและดึงมือชนะให้กลับมา พ่อไร้พ่าย เพี้ยน ญาญ่า โย อาเกม กวิ้นกวิ้น 3F4 วิม พี่สมัย คุณหญิงแม่เสมือน และเสมอคนสวย(?) :man1:
แรกๆยอมรับว่า แอบคิดนิดนึง คาแลคเตอร์เสมอนี่ ก๊อปขุ่นแม่เพี้ยนมาชัดๆ มันอ่านทางง่าย อาจลดความน่าสนใจลงไปบ้าง แต่พอติดตามไป ในความคล้าย ความฮา ความแรด ขี้อ่อย มันไม่ได้เสียอรรถรสการอ่านไปเลยนะ ยังทำให้เนื้อเรื่องกลมกล่อม น่าติดตาม น่าสนใจอยู่เหมือนเดิม
ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายเรื่องนี้ ชื่นชมคนเขียน เขียนดีมากค่ะ มีทุกรส ฮา ดราม่า SMเลือดสาด ซึ้งน้ำตาซึม เขินตัวบิด ชอบเรื่องนี้มากกว่าไร้พ่ายอีก (อ้าว..อินี่) เราอ่านไร้พ่ายเราคิดตลอดเวลาว่าถ้าพี่พ่ายพูดหรืออธิบายบ้าง เรื่องมันจะไม่ดาร์กขนาดนี้ แต่พอมาอ่านเรื่องนี้ เข้าใจเลย จุดที่ทำให้พี่พ่ายเปลียนบุคลิกตัวเอง แสดงความรู้สึกมากขึ้น ไม่ใช่จากปัญหาของตัวเอง แต่เปนของลูก ของชนะ พี่พ่ายรักลูกมากกว่าตัวเอง :กอด1:
ขอบคุณคุณ snufflehp อีกครั้งค่ะ จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ :L2: :L2: :L2:
ปล.รอสเปเชี่ยลนะคร้าา(แอบหวัง) อยากอ่านกวิ้นกวิ้น เหมือนพี่หมัยกับกวิ้น ยังมีเชื้อไฟยังไงไม่รู้ อยากให้อัลเป็นตัวเร่งให้พี่หมัยรู้ใจตัวเองเร็วขึ้น แอร๊ยยยยย #ทีมมโนชนะเลิศศ :impress2:
-
จบแล้ว
คิดถึงนะเสมออออ
-
จบแล้วใจหายเหมือนกันนะ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรกเริ่มได้เห็นพัฒนาการและความเป็นไปของทุกตัวละครจากเรื่องนี้จากทีแรกที่เฉยๆกับชนะมาตอนนี้เริ่มหลงรักผู้ชายคนนี้แล้วแต่ก็รักเสมอมกกว่าอยู่ดี เสมอเป็นคนที่น่ารัก ใสซื่อ มั่นคงและพร้อมจะเข้มแข็ง ต่อสู้เพื่อตัวเอง รักเสมอจึงมองได้ว่ามาจากชนะที่รักคนชื่อเสมอและมองว่าเสมอที่รักชนะเสมอมาไม่เปลี่ยนแปลง
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีเรื่องนี้นะคะ
รัก " รัก 'เสมอ' " มากๆ :กอด1:
-
เป็นนิยายที่ดีมากคะ อ่านแล้วชอบสุดๆ เรียกน้ำตาได้ทุกตอน รอตอนพิเศษนะคะ
-
นังเหมอออออออ อิจแรง :hao7: :hao6: :katai5:
-
จบอย่างอบอุ่นพร้อมกับมิตรภาพที่สวยงาม
เป็นอีกเรื่องที่เราชอบมาก ทั้งสุขทั้งเศร้าทั้งอ้อยทั้งsm
:laugh:
รักเจ้าของไร่อ้อย
รักเสมอ
ps. รอกวิ้นๆด้วย
อิพี่หมัยแม่มหวงก้างเหรอ
เชอะ
-
เป็นสองเดือนที่ยาวนานสำหรับเรามาก ขอบคุณมานะคะ รักเสมอนะ<3
-
:m13: ขอบคุณนะครับ รัก เสมอนะ :m13:
:m17: รอ เผื่อมีตอนพิเศษ :m17:
-
รักเสมอ ขอบคุณมากก :pig4: :3123: :L1:
-
จบซะแล้ว มีความสุขที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้มากๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักเสมอ...
-
จบลงจนได้อย่างสวยงาม
ชอบกับมิตรภาพของกลุ่มนี้มากๆ
-
เป็นนิยายที่ประทับใจมากๆเลยค่ะ มีครบทุกรสจริงๆ รักเสมอนะมากกกก ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
ขอบคุณมากๆ สำหรับนิยายดีๆ แบบนี้ :pig4:
ทั้งคลายเครียดและเครียด ฮา
รักนะเหมอมากมาย :L1: ขอบคุณมากจริงๆ นะ o13
ปอลิง รอพี่พ่ายเพี้ยน รอกวิ้น
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ :pig4:
ในที่สุดน้องนะก็หาพื้นที่ของตัวเองเจอแล้วววว
เชื่อว่าไม่ว่าจะต้องเจออะไรในอนาคตน้องนะกะน้องเหมอจะต้องจับมือกันผ่านพ้นไปได้เเน่ :กอด1:
รอป๋า รอกวิ้น ต่อค่ะ และก็รอรับน้องเหมอกะน้องนะมานอนอกอดด้วยยยยย :hao7:
เตรียมหยอดกระปุกทุกวันเลยนี่ :mew1:
ขอบคุณคนเขียน รักนะจุ๊บๆ :กอด1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L1: :L2:
-
ฮืออออ คือปริ่มจริงๆ น้ำตาจะไหล เราดีใจมากที่ทุกคนมีความสุขแบบนี้หลังจากผ่านอะไรมาเยอะ เจ็บมาเยอะ สำหรับเสมอ สารภาพว่าตอนแรกเราหมั่นไส้มาก คืออะไรแกจะยอมชนะขนาดนั้นวะ แต่พอเราได้รู้จักคนๆนี้ไปเรื่อยๆ ได้เห็นอะไรอีกหลายๆมุมเราก็เริ่มรักน้องเหมอมากขึ้น จนสุดท้ายนี่คือเอ็นดูมากจริงๆค่ะ เราเข้าใจว่าเสมอถูกเลี้ยงดูมาด้วยความอบอุ่นและตามใจ ไม่แปลกที่พอรักชนะเสมอก็ทำเหมือนที่ครอบครัวทำให้มาตลอดชีวิต เราเลยหายหมั่นไส้ได้ 555555 ส่วนชนะ ชนะเป็นคนที่ผ่านอะไรมาเยอะจริงๆ เรายังไม่ได้อ่านไร้พ่าย เราเลยไม่รู้ว่าจริงๆเรื่องอดีตของชนะมันหนักหนาแค่ไหน แต่จากที่ได้รู้จักชนะมา ชนะดูเหมือนจะเป็นคนมีปมมาตั้งแต่เด็ก มองอะไรก็คิดในแง่ร้ายไปหมด เราดีใจนะคะที่เสมอได้มาเจอชนะ ได้เข้าไปอยู่ในชีวิตผู้ชายคิดลบคนนี้และทำให้ปมในใจชนะค่อยๆตลายออก แต่ไม่ใช่แค่เสมอคนเดียวหรอกค่ะที่ช่วยชนะ ทั้งป๋าพ่าย น้องยะ น้องโย เพี้ยน น้องกวิ้น คุณลุงคุณป้าที่บ้านชนะ ทุกคนมีส่วนที่ทำให้ชนะก้าวออกมาจากอดีตได้ทั้งนั้น เราเลยคิดว่าชนะเป็นคนโชคดี ที่มีคนรอบข้างดีๆ คอยรักคอยเป็นห่วง อาจมีบางช่วงที่เราเกลียดชนะมาก แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าชนะทำไปเพราะอะไร ชนะรู้สึกยังไง เราเลยเกลียดผู้ชายคนนี้ไม่ลง ยิ่งพอชนะอ้อน โอ๊ยยยยยยย หัวใจล้มเหลวค่ะ น่ารักเหลือเกินพ่อคุณ แต่จริงๆเราชอบชนะที่สุดตอนที่ชนะอยู่กับป๋านะคะ ดูเป็นโมเม้นอบอุ่นที่สุดในเรื่อง ขอโทษนะเสมอ แต่เธอยังแพ้ป๋าอยู่ แอร๊ยยยย พูดถึงป๋าก่อน เราอยากได้ผู้ชายคนนี้ เราอิจฉาเพร้ยน เราเสียใจ ฮือออออ ป๋าขา ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เกิดมาคู่กันเถอะนะคะ กอดดดด ส่วนน้องยะ คนนี้น่ารักอ่ะค่ะ ตอนอยู่กับชนะก็น่ารัก อยู่กับเสมอก็น่ารัก ไม่ว่าอยู่กับใครก็น่ารัก คงเพราะน้องดูเป็นคนใจดี เป็นห่วงคนอื่น น้องยะเป็นคนที่เราไม่อยากยกให้ใคร อยากให้ได้เจอคนดีจริงๆที่จะดูแลน้องได้ค่ะ (เราไงเรา เราดูแลน้องยะได้นะคะ จุ๊บ) น้องโยนี่คือมาแค่ชื่อเราก็กรี๊ด บอกเลยว่าบทแกน้อยมากนะคะ แต่เป็นคนที่เราก็รัก หลงมากไม่รู้เพราะอะไร ทั้งๆที่แกก็ไม่ได้มีบทอะไรมากมายนะ พูดแทบนับประโยคได้เลยอ่ะ แต่เราก็ชอบบบบบบ 555555555 ส่วนฝั่งบ้านน้องเหมอ เรารักคุณพ่อค่ะ คุณพ่อน่ารัก ฮือออออ เราขำตอนคุณพ่อให้คุณหญิงแม่ตีน้องเหมอแล้วก็บอกว่าพอแล้วเหมอเจ็บแล้ว โอ๊ยยยยย นี่ห่วงลูกแต่เขินสินะ งื้อออออ แต่เราว่าคุณพ่อทำถูกแล้วค่ะ ดีแล้วที่ไม่ให้เหมอทำนม ทำถูกแล้วจริงๆค่ะ พี่สมัย... หมั่นไส้ อืม พูดถึงผู้ชายคนนี้ก็คิดออกแต่คำนี้อ่ะค่ะ พูดถึงทีไรเพลงนิวจิ๋วลอยมาทุกที ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ ไม่ต้องมาดีกับฉัน ไม่รักไม่ต้องมาหวง ไม่ต้องมาห่วงใยฉัน ไม่รักไม่ต้องมาทำอะไรๆ ทั้งนั้น พี่หมัยขี้อ่อย พี่หมัยใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยย น้องกวิ้นนี่สุดที่รักเรานะ ทำไมพี่หมัยทำแบบนี้ ฮืออออออ เราเสียใจมากจริงๆ เราไม่รู้ว่าจริงๆพี่หมัยคิดอะไร อาจจะคิดแบบน้องชายจริงๆก็ได้ แต่การกระทำมันไม่ใช่อ่ะ ยังไงไม่รู้ เรารอดูต่อไปนะคะ ฮือออออ เชษฐ์วิมปิ๊กชาย 4 คนนี้คือเพื่อนที่ประคับประคองทั้งชนะและเสมอจนผ่านทุกอย่างมาได้ เราไม่รู้ว่าชีวิตคนๆนึงจะมีโอกาสได้เจอเพื่อนที่พร้อมช่วยเราทุกอย่าง รู้สึกทุกอย่างไปกับเราได้แบบนี้ได้กี่คน แต่เสมอกับชนะเจอแล้ว และเราเชื่อว่าทุกคนคงเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไป น้องกวิ้นก็ด้วย จริงๆน้อกวิ้นนี่คือคนที่ช่วยเป็นรอยประสานให้เสมอกับชนะหลายครั้งมาก ถ้าไม่มีน้องกวิ้นนี่ก็คงแย่เหมือนกัน รักนะคะน้องกวิ้น ปล่อยอีพี่หมัยไปค่ะ ดูคุณหมอสิคะน้องขา น่ารักขนาดนี้ หรือชายดี? อืม....
เราว่าเราลืมเม้นตอนนี้ พูดถึงตอนจบนี่บ้างนะคะ เรานี่ถึงกับูดไม่ออกตอนชนะบอกให้เสมอเชื่อใจ คือแบบ... เราจำได้นะคะ ตอนน้องเพื่อนเหมอที่ชอบเหมอ(จำชื่อไม่ได้อีกแล้ว ขอโทษค่ะ....) คนนั้นอ่ะ ตอนนั้นชนะก็ไม่เชื่อใจเสมอนะ เราจำได้ แต่เอาจริงๆนะคะ เราชอบตอนเสมอเรียกชนะไอ้นะอ่ะค่ะ คือเหมือนกับพลังงานอะไรบางอย่างถูกปลดปล่อย มีความรู้สึกว่าเสมอกำลังเหยียบเส้นความเป็นเมียอย่างเต็มรูปแบบอยู่ ถึงหลังจากถูกชนะดุเหมอจะหงอยมากก็ตาม 5555555 แล้วจากตอนนี้เราก็เห็นแล้วว่า...ชนะเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการจริงๆ เหมือนเหมอเพิ่งรู้ตัวเลยค่ะ แบบว่ารู้ตัวอีกทีคนรอบข้างก็ถูกชนะซื้อตัวไปเป็นพวกหมดแล้ว บอกเลยว่าชาตินี้หนีไม่รอดแล้วแน่ๆ ต้องอยู่รักชนะแบบนี้ตลอดไป แอร๊ยยยยย จริงๆชนะนี่หลงเมียอย่างหนักนะคะเราว่า ถึงจะดูเหมือนชอบแกล้งเสมอแต่จริงๆนี่กำลัวจะกลัวเมียแน่ๆ คึคึ จากนี้เราก็ขอให้ชนะมีความสุขตลอดไป อยู่ด้วยกันกับเสมอและทุกๆคนแบบนี้ตลอดไปนะคะ เป็นคนที่รักและถูกรักแบบนี้น่ารักมาก งื้อออออ
ต่อไปขอพื้นที่ให้เรานินทาอีพี่หมัยหน่อยเถอะค่ะ คือหลายรอบและหลายอย่างมาก การกระทำพี่คืออะไรคะ? พี่บอกพี่คิดกับน้องกวิ้นได้แค่พี่น้อง แต่พี่ดูแล เป็นห่วง ทำเหมือนหึงหวงและให้ความหวัง นี่คืออัลไลลลลล เชียร์น้องกวิ้นเป็นเมียน้องเหมอได้ไหมคะ? ไหนๆชนะก็อนุญาตแล้ว.... น้องเหมอคะ เรารบกวนนิดนึงด่าพี่หมัยทีค่ะ หยุดทำแบบที่ทำอยู่สักที ฮืออออ สงสารน้องกวิ้น หวังว่าน้งกวิ้นจะมีความสุขจริงๆสักวันนะคะ คุณหมอก็ดีนะคะ ขอให้หนูตัดใจได้ ขอให้อีพี่หมัยหยุดสักที :mew4:
สุดท้ายนี้.... รักคุณสนัฟเฟิลนะคะ ขอบคุณที่พาหนุ่มๆมาให้เราได้หัวเราะและร้องไห้ไปด้วย เรารอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ ส่วนป๋าพ่าย... เราว่าเราคงรอเล่ม เราไม่มีฟีลอยากอ่านเลย สงสัยไม่อยากให้ป๋าเป็นของเพี้ยนค่ะ 55555555
ยังไงก็รอเล่มทุกเรื่องเลยนะค้าาาา รอเรื่องน้องกวิ้นด้วย ออกเป็นสปินออฟของน้องเหมอเลยค่ะ ออกพร้อมกันนนนน :L1:
-
ถึง ชนะ
คนใจร้ายยยย แต่เราเข้าใจเธอแล้วว่าทำไมเธอเป็นแบบนั้น
สารภาพว่าเพิ่งมาชอบชนะตอนท้ายๆเรื่องนี่เอง หลังจากที่ฟื้นแล้วดีขึ้นเนี่ยแหละ ชนะโหมดนี้คือยอมอะ 55555
ยินดีที่ได้รู้จักนะหนุ่มไร่อ้อย รักและอยู่กับเสมอไปนานๆนะ ชะน้าาาาาาา ♥
ถึง นังเสมอคนสวย
เราทีมเธอมาตลอดเลยนะเสมอ เพราะเราเข้าใจเธออะว่าทำไมเธอถึงเป็นแบบนั้นแบบนี้ ถึงตอนท้ายๆเราจะหมั่นไส้เธอก็ตาม 5555
เราอยากกอดเธอมากกก ขอบคุณเธอที่รักชนะ ทำให้ชนะของเรา(หืม?)มีความสุข ดูแลกันดีๆนะ รักเสมอคนสวยน้าาา ♥
ถึง เพนกวิ้น
กวิ้นนนน เธอเจ็บเราก็เจ็บเหมือนกันนน ฮือออออ มาเป็นแฟนเราไหมมมม เราจะซื้อจิ๊กซอว์กับเลโก้ให้เธอเองงงง ♥
ถึง คุณ Snufflehp
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา มันดีกับใจมากกกก รักเสมอจะเป็นนิยายอีกเรื่องที่อยู่ในลิสต์นิยายเรื่องโปรดของน้องค่ะ
รักนะคะ ♥
-
รักชนะเสมอ จบได้หวานมากๆๆ :o8:
-
สารภาพว่าพึ่งเห็นเรื่องนี้ และเพิ่งเข้า ความรู้สึกแรกที่อ่านจบคือ
พลาดมากกกกกกกกกก!!! พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง
เราอ่านตั้งแต่เมื่อเช้าจนตอนนี้พึ่งได้วางโทรศัพท์
ติดตามความรักของนะและเหมอตั้งแต่ตอนแรก จนผ่านเรื่องราวมากมาย
ทั้งยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ไปกับเขาทั้งสองคน
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ ขอบคุณมากกกก ชอบเรื่องนี้มากๆ :)
-
ชอบทอล์คตอนท้ายมากค่ะ มันคือทั้งหมดของเรื่องเลย ชนะที่แพ้ (ใจ) เสมอ เสมอชนะตลอด เคะนางพญา
รักนางค่ะเป็นนายเอกที่ฟีลกู้ดและสวยมากกกก 5555 ยืนยันโดยชนะและพ่อพ่าย ส่วนชนะเราผ่านกันมาหลานอารมณ์กับเขาผู้ชายคนนี้ต้องการความรัก ขี้อ่อนมาก ขี้หวงมาก และรักเสมอมากๆๆ สองบ้านน่ารักอบอุ่น รักอ่ะ
เพื่อนๆ ก็น่ารักมาก ชอบตอนท้าย ทุกคนทำเพื่อเหมอและชนะ น่ารักมาก เพื่อนกวิ้น ขอให้ม่คู่กับเขานะ
ปิ๊กก็ให้จีบยะติด ไหมไหมคะ เชษฐ์กับวิมก็ขอให้แต่งงานกันมีลูกมีหลาน คุณชายก็ขอให้ร่ำรวยเสน่ห์
ลุงเอลุงเกมส์ก็ขอให้รักกันนานๆ พ่อพ่ายกับพี่เพี้ยนก็ขอให้รักหลงเมียมากๆ แต่ปากแข็งงี้ไปตลอดนะพี่
คุณพ่อคุณหญิงแม่ก็เตรียมรับลูกเขยหล่อๆ ค่ะ พี่หมัย~ ขอให้มีความรักที่ดีพี่ ปล แฟนที่ดีคือคนที่ไม่อิจฉาน้องเหมอ 555
รักทุกตัวละคร ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
-
จบแล้ว อิ่มเอมครบรสมาก ขอบคุณมากนะคะ
รักเสมอค่ะ :mew1:
-
ถ้าไดู้้จักคนแบบเสมอเราคงมีความสุข
-
:L1: :L2: :3123: ขอบคุณที่แต่งนิยายที่สนุกอีกเรื่องขึ้นมา รัก...'เสมอ' เป็นนิยายที่ครบทุกอารมณ์ ทำให้อ่านแล้วยิ้มได้ หัวเราะตามได้หรือแม้กระทั้งร้องไห้ตามไปด้วย ตอนแรกไม่ได้สนใจเรื่องนี่เลยจนมีคนแนะนำว่าเรื่องนี้สนุก ลองอ่านดู ก็เลยลองเข้ามาอ่านพอได้อ่านก็ติดเลย หลงเสมอไปด้วย เข้ามาหน้าเล้าทุกวันว่ามาอัพไหม มีช่วงหลังที่4-5วันมาอัพ เราก็รอ มาช้าดีกว่าไม่มาละว่ะ 555 ขอบคุณสำหรับนิยายจริงๆค่ะ
-
คือ ไม่ได้เม้นต์มานาน แล้วกะรวบยอดมาเม้นต์ตอนจบทีเดียว แต่ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้
ก่อนอื่นขอบคุณคุณSnufflehp มากๆ ค่ะที่เขียนเรื่องดีๆ แบบนี้ขึ้นมาให้อ่านอีกเรื่องอีกแล้ว หากมีแพลนจะทำเป็นหนังสือ คิดว่าถ้าเก็บเงินทันจะสั่งรอบแรกให้ได้ค่ะ! กลับมาที่นิยาย รักเสมอเป็นนิยายที่ให้อะไรได้เยอะตามที่คนเขียนเคยพูดไว้นั่นแหละค่ะ
แต่จะรับสารถูกหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง
แต่สิ่งหนึ่งที่ได้มาแม่มากก็น้อย จนทำให้แทบไม่กล้ากดเอนเทอร์เวลาเม้นต์เลยก็คิดพยายามอย่าตัดสนิใจคนแต่เพียงพายนอก กราบอกขอโทษชนะที่เคยคิดโกรธโทษเคืองชนะเมื่อคราคดีน้องหนูริน ตอนนี้ชนะคือพระเอกที่ดีมาก ดีมากๆ คนหนึ่งจนต้องกัดหมอนแล้วนอนร้องไห้ เรื่องราวของตัวละครชื่อชนะที่สานต่อทอถักห้อยมาด้วยความเป็นพ่อของไร้พ่าย เราชอบปมของพ่อลูกคู่นี้มากเลยค่ะ อินมากตอนชนะกินยาอ่านซ้ำหลายต่อหลายรอบเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่เหมือนเห็นไร้พ่ายผิดหวังแล้วรู้สึกดี ราวกับว่าอีกไม่นานต่อจากนี้ไร้พ่ายคนหน้ามึนคนนั้นกำลังจะมีการพัฒนา... และมันก็จริงค่ะ เอาตามตรงไร้พ่ายเป็นคนปากไม่ตรงกับใจขนาดหนัก ตั้งแต่เรื่องของตัวเองยันเรื่อของลูก แต่บทจะตรงก็ตรงใจหาย คนบ้าอะไรเนี่ย ทำไมหล่อจัง (เดี๋ยว) อีกอย่างคือเราชอบที่ไร้พ่ายสอนชนะ ชอบความรักที่มอบให้ลูกตลอดเวลาแต่เพียไงม่แสดงออกอย่างชัดเจน ตอนที่เหมอบอกว่าชนะไม่กินพริกหยวก แต่ไร้พ่ายก็บอกให้ใส่ไปเยอะๆ มุขนี้เจอบ่อยมากค่ะเวลาบอกไม่ชอบกินอันนั้นเพราะมันมีประโยชน์มากเกินไป แล้วจะต้องถูกผู้ใหญ่บังคับให้กินเยอะๆ ไม่ชอบเลย แต่ก็รู้ว่าพวกเขาห่วงและใส่ใจ เราชอบอันนี้ มีคนคิดแบบนี้ไหม ไม่รู้ แต่เราก็ชอบค่ะ 55555555555555555555
เราชอบความรักของชนะกับเสมอนะ แต่ให้เรียบเรียงเป็นคำพูดนี่หาคำจำกัดความไม่ได้ แต่เมื่อได้อ่านเหมือนกับเพิ่งรู้สึกได้ว่า 30 กว่าตอนที่แล้วเหมือนเป็นเพีนงเกริ่นเรื่องเท่านั้นเอง เพราะอีกห้าตอนต่างหาก คือชนะตัวจริง และเป็นความรักของผู้ชายชนะกับคนรักชื่อเสมอจริงๆ ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านั้นคนๆ นั้นไม่ใช่ชนะ แต่ในตอนนั้นคนๆ ยังเป็นชนะคนเดิมต่างหาก แต่เราชอบชนะคนนี้ คนที่ติสต์แตกบ้าบอหลุดโลกแบบนี้ ชอบค่ะ ชนะดูเป็นตัวของตัวเองแล้ว เขาดูมีความสุข ปล่อยเขาไปนะลูกเหมอจ๋า ผัวอินดี้ต้องทำใจ ปีนเขานิดข้ามห้วยหน่อยทนไว้ลูก ท.ทหารอดทนนะคะ อุอินะ
ส่วนกวิ้นๆ เอาจริงๆ ก็อยากให้รับอัลไว้พิจารณาค่ะลูก... (ยังไม่ได้อ่านฟลายอิ้งอ่ะ ยังไม่พร้อม โฮ...) กับตัวละครชื่อแพนกวิ้นไม่มีอะไรจะพูดมากนัก เพราตัวน้องน่ารัก และดูมีอะไรมากกว่าที่ตาเห็น กวิ้นเหมือนเด็กอินดี้ไม่สนโลกพอสมควรค่ะ แต่จะให้เดาตอนนี้ น้องไม่กล้า เดี๋ยวเดาผิด ไม่โอเค ไม่เท่ เดี๋ยวเม้นต์เรื่องหน้า อุอินะ
งือ สุดท้ายนี้ตัวละครที่ชอบมากอีกตัวคือชายค่ะ ชอบตั้งแต่ตอนที่จัดงานแต่งให้แล้ว แล้วก็ชอบมาตลอด คิดว่าชายตัวละครสมทบที่เท่มากๆค่ะ เท่บาดใจเลยทีเดียว แม้จะกาก(?) เกรียนแต่เราชอบคำพูดเขามาก หากไม่ได้กับปิ๊ก ก็ควรเชิดหน้าจากผู้หญิงคนนั้นแล้วหาใหม่เสียค่ะ หรือไม่ก็มาหาเราก็ได้ เต็มใจ (เดี๋ยวๆ)
สุดท้ายที่รอบที่สอง ขอบคุณมากๆ สำหรับนิยายเรื่องนี้ เราไม่รู้จะพิมพ์อะไร ได้แต่เวิ่น แต่ก็ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณมากๆ เรื่องนี้คือหนึ่งนนิยายที่อ่านแล้วรู้สึกว่าอ่านซ้ำอีกสักครั้งสองครั้งก็ไม่คิดเบื่อ ใจหายเล็กๆ ที่กำลังจะจบแล้ว แต่ก็ยังรอติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
:bye2:
-
:pig4: :pig4: ทำเอาอิจฉาจนนาทีสุดท้ายเลยนะเสมอ ยินดีและมีความสุขกับความรักของทั้งสองที่สมหวังสักที
ขอขอบคุณคุณ Snufflehp มากๆค่ะ ที่ติดตามมาไม่รู้สึกว่าเสียใจเลยจริงๆ :pig4: :pig4:
-
กร๊าสสสสส
น้องเหมออออ
หวานนนนนนน
ุหุหุ ตอนนี้ไปเข้าบ้านได้แว้ววว อิอิ
-
:L2:ลูกเหมอเป็นคนที่น่าอิจฉามากลูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
กรี้ดร้อง ยินดีกับทั้งคู่ที่ผ่านช่วงเวลาลำบากมาได้
เหมอน่ารักมากจริงๆ :mew1:
-
จบแล้ว อ่านแล้วอิ่มอกอิ่มใจมากๆ ชนะในวันนี้คือคนที่มีความสุขที่สุด มีคนพร้อมที่จะก้าวเดินไปด้วยกัน พร้อมที่จะเข้าใจชนะ ชอบเรื่องนี้มาก รอตอนพิเศษนะคะ รอ'เสมอ' ค่ะ
-
:mew1: จบได้ประทับใจรักเสมอจริง ๆ
-
:pig4: รักเสมอ :pig4: :L1:
-
:pig4:
-
ชนะเป็นพระเอกที่ประทับใจในรอบปีเลยทีเดียว
ถึงภายนอกชนะจะดู perfect แต่จริงๆ แล้วน้องน่าสงสารมากที่มีแม่วิปริตแบบนั้น
รักนังเหมอลูกรักที่ทำให้นะยิ้มได้
แอบทั้งรักทั้งชังนังเหมอลูกรัก รักที่นางฮา นางคิดว่าตัวสวยแล้วนางก็รักมั่นคบกับน้องนะมาตั้งแต่ป.1 ส่วนที่ชังคือลูกสาวได้กินอ้อย! อิจฉา :ling1: ได้ผัวหล่อรวยอิจฉาค่ะ
-
ดราม่าเบาๆเรื่องนี้เมื่อเทียบกับเรื่องก่อนๆ จบน่ารักดี
จะคิดถึงน้องนะเจ้าของไร่อ้อย&น้องเหมอสวยมากๆ
รอซื้อรวมเล่มนะจ๊ะ อยากให้ทำเป็นชุดแฝดสามลูกป๋าพ่าย
ของเค้าดีมีคุณภาพหล่อทุกคน
ปล อย่าลืมน้องเพี้ยนของเรา มาต่อที&ขอพารท์พี่พ่ายเยอะๆก่อนจบด้วยนะ (อ่านแล้วหลงป๋า555)
จะได้รวมเล่ม&ขอตอนพิเศษของพี่พ่ายกับเพี้ยนหลังดีกันแล้ว สองคนช่วยกันเลี้ยงลูก
-
:pig4: :pig4:
-
รักเรื่องนี้เสมอ น้องเหมอเป็นนายเอกที่แหวกแนวนายเอกทั้งหมดที่มีมา ชนะพระเอกขวัญใจเรา รักเรื่องนี้มาก ขอบคุณคนแต่งมากๆกับนิยายดีดี :L1:
-
เดินทางมาจนถึงตอนจบจนได้ ก่อนอื่นบอกเลยว่าใจหาย ติดตามชนะมาตั้งแต่ไร้พ่ายยังไม่ได้กะเพี้ยน ตั้งแต่ยังตัวเล็กๆ
แล้วก็ได้เจอกับเสมอ.... น่ารัก จนอดใจไม่ให้รักไม่ได้จริงๆ จนวันนี้ทั้งชนะและเสมอก็สมหวังจนได้ อ่านแล้วละมุนอบอุ่นในใจ
สุดๆ ....
ชอบมากกกก รักมากกกก ทั้งชนะ ทั้งเสมอ เหลือแต่กวิ้นน้อยกลอยใจที่ยังต้องรอลุ้นต่อไป #รอตอนพิเศษด้วยจ้าาา
-
ถึงดิฉันจะไปๆ มาๆ แต่ก็ตามอ่านจนจบเรื่องนะเออ
เห็นคำว่า The End แล้วก็ใจหาย นิยายไม่หลายเรื่องนักที่ดิฉันจะตามอ่านขนาดนี้ ยอมรับว่าลังเลในช่วงแรก แต่เมื่อได้อ่านแล้วกลับหยุดไม่ได้ ต้องตั้งหน้าตั้งตาอ่าน ชอบชนะมากๆ เลยค่ะ ชอบมากกว่าเสมออีก ตัวละครที่ชื่อชนะนี้นับว่าคุณผู้เขียนสร้างมาได้ลึกมากๆ เขามีอะไรให้ค้นหาเยอะแยะ และที่สำคัญเขาทำให้ดิฉันแอบอิจฉานังเสมอ ได้ 'อ้อย' ของชนะไปทาน 'ทั้งลำ'
ชนะที่อุปมาเหมือนกับชายเข็ญใจถูกปล่อยทิ้งไว้กลางทะเลลึก ต้องทนว่ายน้ำอยู่นานวัน ในที่สุดแล้ว ก็ไม่ได้จบชีวิตไปในสายน้ำ แต่พบ sanctuary และพบที่ยึดเหนี่ยวจิตใจในตัวเสมอนั่นเอง หวังว่าต่อไปนี้โลกของชนะจะไม่โดดเดี่ยวเปลี่ยวว้าง จะมีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม พร้อมกับมีใครคนหนึ่งคอยเดินเคียงข้างจับมือกันไปไม่ห่างหาย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้นะคะ คุณเขียนดีมากๆ ค่ะ
ขอตัวไปอ่านเรื่องน้องกวิ้นนกบินไม่ได้ก่อนนะคะ :mew1:
-
:pig4:
-
รัก...เสมอ :pig4:
-
สนุกมาก ๆ เลย เราอินมาก ๆ อ่านไป
ทั้งหัวเราะและร้องไห้ ไปทำงานตาปูดเลย
----รักชนะเสมอ---- :กอด1:
-
รอคู่เพนกวิ้นนะครับ จะได้คู่กับใคร หมั่นใส้พี่หมัย (อ่านมาจากอีกเรื่อง) ขอให้ได้เจอคุโด้ ชินอิจิของตัวเองสักทีนะ
-
ชะน้าาาาา ขายอ้อยหนักมาก ข่นบ้าาา รักเสมอ
น้องเหมอถึงไม่สวยแต่น่ารักมาก
:กอด1:
-
ประทับใจกับความรักของ เสมอกับชนะค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ของน้องเหมอและน้องนะนะคะ ^^ :กอด1:
-
ดีใจที่ได้ตามมาอ่าน แม้จะมาทีหลังตอนที่ลงจบแล้วก็ตาม
ชอบมากค่ะ ขอบคุณคนแต่งมากสำหรับนิยายดี ๆ เรื่องนี้
ชอบที่สุดก็คงเป็นน้องเหมอและขุ่นแม่เพี้ยน :)
-
ฟินตามน้องเสมอ :pig4:
-
สนุกกกก
-
เรื่องราวของสามแฝด :กอด1: :กอด1:
เสมอคล้ายเพี้ยนจัง :hao7: :hao7:
-
ว้ายยยยย น้องเหมอสุดสวย กับ คนขายอ้อยย
ทุกฉากทุกตอน ค่ตอิจฉา อ่านแล้วรู้สึกอยากหาคนมาซื้ออ้อยบ้าง 5555
เป็นเรื่องแรกที่ เราอ่านแล้วรู้สึก ทำไมพระเอกของฉันมันบอบบางงี้ว่ะ น้องเหมอออกตัวปกป้องตลอดดด อ่ะ 55555
ชอบแนวนี้คือ ใสๆ ดีค่ะ นี่ถ้า ชะน้าาาา ไม่ตกหลุมรัก น้องเหมอคงเศร้าหรือเปล่า? ไม่หรอก น้องเหมอคือดอกทานตะวัน ที่มองหาแต่ชะน้าาาเพียงผู้เดียว เราเชื่อว่า ถึงแม้ชนะจะไม่ตกหลุมรักเสมอ แต่เสมอก็ยังระกชนะต่อไป ช่างเป็นความรักที่มั่นคงและทุ่มเทมากกกก เราซาบซึ้งและประทับใจ
คือเรื่องนี้อ่านจบได้สักพัก แต่ยังไม่ได้คอมเม้นท์ ตอนนี้ตามมาคอมเม้นท์ให้กำลังใจคนแต่งด้วยย
ขอบคุณน้าาาา รักเสมอ รักชนะ เรื่องนี้ให้เรารู้ว่า บางครั้งเสมอก็ได้ไม่จำเป็นต้องชนะทุกครั้งไป ในเรื่องความรัก เพราะคนที่ชนะเค้ายอมเสมอกับเราอยู่แล้ว อร๊ายยย 5555
-
อยากบอกว่า . . . รักเสมอนะ
:กอด1: :3123:
ขอบคุณที่สร้างตัวละครน่ารักๆ
และเขียนนิยายดีๆ ให้ได้อ่านกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
หลงรักเหมอคนสวยกับชนะคนหล่อ....สุดใจเลย
-
ขอบคุณคนแต่งมากนะคับสำหรับนิยายสนุกๆแบบนี้
เรารักเสมอ กับ ชนะ
แล้วจะติดตามผลงานการเขียนได้ที่ไหนอีกคับ
-
สนุกมากกกกกก อ่านจบรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ แต่จะบอกว่าเป็นเรื่องหวานๆรถอ้อยคว่ำก็คงไม่ใช่ เค้าว่าเรื่องนี้เหมือนช็อคโกแล็ตนะขมปนหวานดีต่อหัวใจ 5555555 ช่วงที่มีปัญหาผ่านเข้ามาเป็นระยบอกตรงๆว่าอึดอัดมากกกกกก แต่ไม่มีความรู้สึกอยากเลิกอ่านแม้แต่น้อย เหมอสตรองจริงๆนะตามรอยขุ่นแม่กับคุณหญิงแม่มาเลยอะ จริงๆเค้าไม่ชอบsmเลยอ่านแล้วใจคอไม่ดี แต่ก็เข้าใจว่ามันเป็นความชอบส่วนตัวอย่างนึง ซึ่งเหมอรับได้เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าเนาะ แต่ก็อึดอัดนิดหน่อย(แค่อยากสารภาพความรู้สึก) 55555555 จริงๆก็มีหงุดหงิดนิสัยนะหลายอย่างเหมือนกันแต่เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่เคยอ่านมาที่ไม่มีความรู้สึกว่าอยากเปลี่ยยพระเอกหรืออยากให้มีคนอื่นมาดูแลมารักเหมอแทนนะ คงเพราะเห็นว่าเหมอรักนะมากแค่ไหนด้วยแหละมั้ง
สรุปว่าทั้งหมดที่ว่ามาไม่มีสาระอะไรเลย เอาว่าขอบคุณมากๆนะคะที่สร้างเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้อ่าน ถ้ามีตอนพิเศษหวานๆมาอีกคงดีอ่าาาาาา เหมือนยังไม่อิ่มกับช่วงเวลาที่เค้าอยู่กันอย่างมีความสุขเลย :mew1:
-
เป็นนิยายที่ทำให้ร้องไห้มากสุดๆอีกเรื่อง
ชอบมากค่ะ :pig4:
-
อ่านจบแล้วดีงามมากๆ สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่แต่งให้อ่าน รักตัวละครทุกคนเลย
-
สนุกมากค่ะ ยาวมากกก อ่านมาหลายวันจนวางไม่ลง
ชอบเสมอ รักเสมอ >< มีทุกรส ฮา หน่วง ซึ้ง บีบหัวใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
เรื่องนี้อ่านไปก็หน่วงไป เศร้าเคล้าตกลกับชีวิตของพระเอก-นายเอก
ชนะเก่งมากลูกสุดท้ายก็ผ่านทุกมาได้ จากนี้ไปมีอะไรเข้ามาไม่ต้องกลัวแล้ว
มีทั้งครอบครัว เสมอแสนสวย :hao7: และเพื่อนอยู่เคียงข้าง :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณคนแต่งมากๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถึงทุกๆคนที่รัดเรื่องนี้ มีอีเรื่องนะ เรื่องไร้พ่าย
เป็นเรื่องที่สนุกมากใครรักเพี้ยนก็ไปเป็นกำลังใจให้นางนะใครว่าเหมอมีอุปสรรค์กว่าจะได้รักบอกเลยว่าเพียนสตรองมาก
อยากให้ได้อ่านนะคับบบลองไปอ่านดูแล้วคุณจะรักทั้งตัวละครแล้วจะยิ่งรักคนแต่ง
#ขอบคุณคนแต่งนะคับ :mew1: :mew1:
-
ดราม่ามากกกตอนเกือบท้าย เสียน้ำตาไปหลายปี๊บเลยคะ :sad4:
ท้าย ๆ หวานน้ำตาลขึ้น
-
เป็นอีกเรื่องที่ไอเดียแปลกมากครับ
แต่ก็สนุกในแบบของมันเอง
ไม่เคยเจอนายเอกที่ถึกขนาดนี้มาก่อนเลย ฮ่าๆๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากๆเลยจ้า รอติดตามเรื่องต่อๆไปน้าาาาาาาา หลงรักตัวละครทุกตัวในเรื่องมากจริงๆ เลิฟม้วฟ
-
อ่านจบแล้วใจหายมากเลย ไม่อยากให้จบเลย รักเรื่องนี้มากๆ
ชอบนิสัยเสมอมากๆๆๆๆๆๆ
เป็นนิยายที่ดีมากๆเลย นานๆจะเจอนิยายที่อ่านแล้วมีความสุขแบบนี้
อ่านไปขำไปตลกเสมอ ตอนดราม่าก็ร้องไห้ตามไม่หยุด
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ สำหรับนิยายดีๆแบบนี้ กราบบบบบบ
o13 o13 o13 o13 o13
-
ประทับใจมากค่ะ ทำเราเสียน้ำตามากมาย แต่ก็ยิ้มมีความสุขได้เยอะแยะเหมือนกัน
ขอบคุณชนะที่แจกอ้อยให้กิน ขอบคุณเสมอที่กินอ้อยมากกว่าใคร
ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องราวดีๆ ขอบคุณค่ะ :L2:
-
เป็นเรื่องที่อ่านละขำทุกตอนเลยอ่ะ สนุกจริงๆค่า
-
หลงเข้ามาอ่านแบบงงๆ กว่าจะหาทางออกได้ก้ออ่านจนจบซะแล้ว
ขอบคุณที่เขียนเรื่องที่ดีกับใจแบบนี้ให้อ่านนะคะ สนุกมากค่ะ
เวลาอ่านนี่ต้องค่อยๆอ่านไปทีละนิดๆ(กลัวอ่านจบเร็ว)อ่านไปยิ้มไป
บทจะปวดใจก้อหน่วงซะ น้ำตาหูน้ำตาไหล สงสารรร
เสมอนี่น่ารักสุดดด ไม่เคยเจอนายเอกที่สวยแบบนี้มาก่อน อิอิ
ส่วนชนะนี่ เราอ่านๆไป ก้อพูดกับตัวเองว่า'พระเจ้าคะ ผู้ชายแบบนี้ยังมีเหลือมั้ยคะ นู๋ขอคนนึงเถอะค่ะ'เป็นเอามากกก ฮาา
:L1: :L2: :กอด1:
-
ติดตามทุกเรื่องของ ไรท์เตอร์ เลยอะ
ชอบทุกเรื่อง ติดทุกเรื่อง อ่านแล้วอยากอ่านต่อเรืรอยๆ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ ให้พวกเราได้อ่านกันนะคะ
รักเสมอ รักชนะ รักแฝดสาม รัก F4 รักพี่พ่าย รักเพี้ยน รักลุงเกมส์ รักลุงเอ
รักทุกตัวละคร อยากให้เขียนเรืรองของชย มากเลย คงน่ารักสุดๆ คนแก้มเยอะ
ปล. อย่าลืม พี่พ่ายยยย เพี้ยนนน นะคะ เรารออยู่ (ไร้พ่าย)
-
:pig4:
-
ชอบ เสมอ รัก แม่เพี้ยน ที่สุด
-
สนุก เต็มอิ่มมากค่ะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
ชอบมาก ร้องไห้หนักกับตอนทะเลาะกับตอนของชนะอีกครั้ง
อินนนนนนน
ชอบจังเลยยยยย
-
อ่านวันเดียวรวดด สนุกมากก กว่าคนเราจะลงเอยได้ก็ต้องผ่านเรื่องราวทั้งสุขและเศร้า ผ่านปัญหาเล็กใหญ่มามาก ถ้าเราเข้าใจกันก็ผ่านไปได้อยู่แล้ว รักเสมอกับชนะมาก รักกันไปนานๆนะ :L1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ สนุกและซาบซึ้งมากเลย เป็นเรื่องที่ประทับใจในความสัมพันธ์ระหว่างชนะกับเสมอมากๆ เริ่มจากรักข้างเดียวแล้วค่อยพัฒนาความสัมพันธ์ แม้จะมีช่วงที่เลิกรากับไปบ้างแต่ก็เป็นบทเรียนในทั้งสองคนรักกันและเข้าใจกันมากยิ่งขึ้น จะจดจำความรักของชนะและน้องเหมอคนสวยเสมอค่ะ :hao5: o13
-
รักเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆเลยค่ะ
เสมอนี่น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆนะ :m1:
อ่านไปยิ้มไปทั้งเรื่องเลย ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ :mew1:
จะติดตามผลงานตลอดๆไปเลยค่ะ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:เรื่องไร่พ่าย จบแล้วนะคับ ตามไปอ่านได้ :-[ :impress2:
ตามไปหลงรักเพี้ยนกัน
-
สนุกมากก ชอบทุกช่วงเวลาของทุกตอน คนเขียนสื่อทุกฉากได้ยอดเยี่ยมมากค่ะ
พอมาอ่านจบ มานั่งคิดวนเนื้อเรื่องรวมๆแล้วหาจุดประทับใจสักจุดไม่เจอเพราะประทับใจทั้งเรื่องเลย
ดีใจที่ได้มาอ่านเรื่องนี้ มีอ้อยจนเบาหวานถามหา มีมาม่าให้กินอิ่มท้องด้วย
ขอบคุณที่มาแบ่งปันนิยายดีๆแบบนี้ :pig4: ปล.คนเขียนแต่งแนวมาม่าเก่งมากก
-
อยากเห็นเสมอสวยง่าาา มันจะต่างจากเดิมป่าวหว่า 555
-
อ่านเรื่องนี้แล้วบอกเลย ครบทุกอารมณ์
ชอบมาก :mew1:
คิดถึงเหมอกับนะ น่ารัก :hao3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เสมอ ชนะ คู่ฟินแลนด์ ชอบมาก :-[ ขอบคุณคนเขียน :pig4:
-
ถ้าเสมอจะน่ารักแถมตลกอย่างนี้ขอเอาไปเลี้ยงสักคนเหอะ//ชะน้าาาถีบเค้าทำไม รักเสมออ่ะเป็นเคะทีี่่แปลกมากชอบเลย แวกแนว :katai2-1:
-
:pig4:
-
o13
-
รักนะเสมอ รอตอนพิเศษนะคะ
-
ชอบค่ะ จบได้อย่างฮาๆๆ ห้าๆๆๆๆ
อิจนังเหมอได้แฟนหล่อ ชิ
ย้อนความถึงตอนท้ายเรื่อง
สงสารชนะมากกกก ร้องไห้ตามหลายตอนเลย :m15:
อ่านแล้วเข้าใจชนะเลย ว่าทำไมถึงอยากจากโลกนี้ไป ทุกสิ่งทุกอย่างสะสมมาเรื่อยๆๆ จนถึงจุดที่ไม่ไหวแล้วจริงๆ
ณ ตอนนั้นเหมือนไม่มีใครต้องการ จะอยู่ไปทำไม
(ช่วงนั้งเกลียดเหมอ ปากบอกรักนักรักหนารักมาตั้งนานนมแต่บอกเลิกโคตรง่ายเลย เหอะ :m16: แต่ตอนนี้รักนางแล้วนะ :hao3:)
กับคุณนิยายดีๆอีกเรื่องนึง ขอบคุณค่ะ :katai2-1:
-
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆิย่างนี้มาให้อ่าน :กอด1:
เป็นนิยายที่มีหลากหลายอารมณ์มากค่ะ เดี๋ยวรัก เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวหึง เดี๋ยวกลัว เรียกว่าปรับอารมณ์กันแทบไม่ทันเลย
อ่านแล้วรักเสมอ รักชนะ รักกวิ้น รักตัวประกอบทุกคนในเรื่อง รวมถึงรักคนแต่งด้วยค่ะ :L2:
-
อ่านมา4ตอนนังเหมอมันน่าร๊ากก :impress2: ครอบครัวนางยิ่งน่ารักเบิ้ล2อ่ะ ขุ่นแม่นี่เริ่ดค๊าา แต่ๆชนะ ถ้าไม่คิดเกินเพื่อนก็อย่าทำเป็นแคร์กว่าเพื่อนนะ เพราะมันคือการให้ความหวัง :o12:
-
เพี้ยนเอ้ย แกมีทายาทรับช่วงต่อแล้วนะนังเหมอไม่ทำให้แกผิดหวังหรอกล้าน% แต่ตอนนี้หน่วง จุก อึดอัด แทนเหมอมาก ถอยออกมาตั้งหลักก่อนดีมั้ยลูกโดนนะมันปฏิเสธไม่เอาแบบนี้คือเฟลแทนเลยอ่ะ :o12:
-
ต๊ายย นังน้องเหมอขุ่นลูก ได้แซ่บกับพ่อนะสมใจอยากแล้วสิยะ แหมๆแซ่บอยา่งที่เฝ้าฝันพร่ำเพ้อละเมอหามั้ยขุ่นลูกก :z1: :oo1:
-
นิยายของคุณสนัฟเฟิลไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆค่ะ ทุกๆเรื่องมักจะมีแง่คิดหลายๆอย่างอยู่ในเรื่องราวนั้นๆ และเรื่อง รักเสมอ ก็เป็นอีกเรื่องที่ทำเราน้ำตาตกแบบไม่บันยะบันยังเลย เห็นใจชนะเป็นที่สุดในขณะเดียวกันก็เข้าใจเสมอเหมือนกัน ตัวพระนายของคุณสนัฟเฟิล แต่ละเรื่องนี่สุดยอดของสุดยอดอ่ะ ประทับใจตั้งแต่เสี่ยโปรดน้องปลื้มละ ขอบคุณที่สร้างจินตนาการร้อยเรียงเป็นตัวอักษรจนผูกเงื่อนเป็นเรื่องราวที่มีทั้งหัวเราะและร้องไห้ให้หลายๆคนได้ประทับกันแบบนี้นะคะ ขอให้มีผลงานดีๆแบบนี้ออกมาเรื่อยๆค่ะเป็นกำลังใจให้เสมอ :กอด1: o13
-
อ่านวันเดียวรวดเดียวจบเลยค่ะ น้ำตาร่วงในที่ทำงาน /ไม่ดีเลย แต่ชอบมาม่า อร่อยเหลือค่ะ 555555
โอ้ยยยยชนะ หนูเป็นเมะคนแรกที่ทำให้ป้ารู้สึกถึงความบอบบางกว่าเคะอย่างน้องเหมอ
ไม่รู้ทำไม จริงๆเสียงเสมอควรจะห้าว แต่พออ่านบทพูดของมันแล้วดันเป็นเสียงงุ้งงิ้งมุ้งมิ้งอ้อนชนะตลอดเลย ถ้าบีบเสียงมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งจริงๆคงจะโดนสามีถีบเอาซะมากกว่า
แต่อ่านแล้วก็กลอกตาใส่เสมอตลอด เอาฮาไปไหน 5555 ยิ่งเวลาชมตัวเองสวยคือแบบ จ่ะ...สวยจ่ะ เหมอสวยเสม๊ออออจ้าา 555555
ขอบคุณมากนะคะ บันเทิงมาก เห็นพัฒนาการของตัวละครมาก ชอบจริงๆ อินแรงอินเว่อร์มากเลยค่ะ
-
ถึงเรื่องนี้จะไม่เรียกน้ำตาเท่าเรื่องพี่พ่าย แต่ก็ซึ้งกินใจไม่แพ้กัน ก็พ่อลูกกันนิเนอะ
ว่าแต่ไอหมัยไม่ได้ชอบกวิ้นจริงๆใช่ป่ะ? ทำไมรู้สึกว่าชอบ
กวิ้นไม่มีคู่ซะงั้น น่าสงสารนกบินไม่ได้ตัวนี้ 555555
-
งือออ ขอสารภาพก่อนเลยว่าอ่านไปครึ่งเดียวแล้วต้องเบรค นะตอนแรกๆนี่ลำไยมากอ่ะ พ่อหล่อเลือกได้น่าหมันไส้ ตอนหลังๆถึงจะกลายเป็นเจ้าของไร่อ้อยสุดติสต์ก็เถอะ55
เสมอนี่สุดยอดอ่ะ รู้ใจตัวเองเด็กเลย รักมั่นคงสุดๆ o13 ชอบสุดตอนพี่แกมั่นใจเต็มสตรีมว่า เหมอสวย :laugh:
ป๋าพ่าย เอาจริงๆนะเป็นตัวละครที่ไม่ชอบเกือบที่หนึ่งตอนอ่านเรื่องไร้พ่ายเลย แต่พอมาอ่านในนี้แล้วป๋าแกดูเข้าถึงง่ายและนิสัยดูดีขึ้นเยอะเลย :hao3:
ขุ่นแม่เพี้ยนสตรองตลอดกาล ยอมใจ555
เชียร์คู่หมออัลกะเพนกวิ้นชะมัดเลย หมอกับคนบ้าห่างกันเพียงเส้นด้ายบางๆ ถถถถ :hao7:
:pig4:
-
สนุกมากกกกกก น่าติดตามทุกตอนนน
ชอบเสมอ จริตนาบได้ใจมากกกกก
ที่สำคัญ นางมั่นคงในรักของนางที่สุดค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ
-
รักเรื่องนี้เหลือเกินค่ะ ตอนแรกไม่กล้าอ่านกลัวชื่อเรื่องแต่พออ่านบทแรกจบบทที่สองตามมาวางไม่ลง รักเสมอ รักชนะ รักเพนกวิ้น รักทุกคนเลย :katai2-1:
-
ฉากเจอพี่กิ๊ฟนี่ถึงกับน้ำตาไหล :o12:
-
รักเสมอ
ตอนที่บอกหมอยักษ์ฉีดยาให้หน้าอิตามาโปรดนี่ลอยขึ้นมาเลยยยย ทำเด็กกลััว นิสัยจริง5555555555555 แล้วตอนพี่กิ้ฟนี่ขนแขนก้แสตนอัพขึ้นมาอย่างพร้อมเพียง น้องนะทำดีแล้วลูก ดูเป็นพระเอกที่ดีที่สุดในบรรดาพระเอกของสนัฟ (ไม่รวมพี่เมลคนดีศรีไทยแลนด์) :L1: :katai4:
-
อยากได้ :katai5: :katai5:หนังสือ
-
ชนะ เสมอ คู่ SM บนเตียง ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ นะครับ
ตอนแรกนึกว่า จะต้องเล่าเรื่องพี่กิ๊ฟ ให้เด็ก ๆ ฟังซะอีก คงโหดเกินไปพิลึก
สงสัยนิดนึง ตรงคอมเม้นท์ตอนสุดท้าย กล่องเพลงของอัลเบิร์ต ที่จะให้น้องกวิ้น กับเลโก้ ของสมัย เหมือนจะได้กลิ่นอายแปลก ๆ ตกลงคือว่า อะไรเป็นอะไร พี่สมัยยังหวง น้องกวิ้นยังมีใจ หรือทำใจได้แล้ว งงนิดนึง ตามไปอ่าน คนอ่านก็ฝังใจ ฮือ ๆ ๆ
-
เรื่องนี้ดีต่อใจ สนุกมาก ๆ ดราม่ากำลังดี อ่านแล้วกินอ้อนหวาน ๆ ลำใหญ่ สักถ่อน ฮ่า ๆๆๆๆ
ปล. อยากอ่านเรื่องของกวิ้นต่อ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านจบแล้ว
เสมอกับชนะ^^
เดินข้างๆกันไปอย่างนี้นานๆนะ
อ่านไปถึงตอนที่เลิกกัน ตอนชนะเศร้า ตอนชนะกินยา
มืดมนมากตอนนั้น อยากเลื่อนผ่านไปให้เร็วๆ
ช่วงกลางๆเรานึกว่าชนะเป็น bipolar ควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลย
แต่หลังๆ นี่คือรักษาแล้วรึเปล่า เลยดีขึ้น มีเหตุผลขึ้น
2 วัน 2 คืนเต็มๆ. o22 อ่านจบแล้วก็อยากอ่านตอนพิเศษด้วยจัง
นิยายเรื่องนี้มีหลายอารมณ์ ทั้งตลก หน่วง เศร้า หื่น
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านค่า :m25:
-
เสมอสวยยยย (ข้างใจใช่หน้าตา555) ชนะน่ารักกกกด งื้ออออ รักทั้งสองงงงงง ขอนอกใจมาโปรดแปบ ชะน้าเร้าร้อนนนนนมากก. หื่นของจริง 555555
-
เป็นนิยายไม่กี่เรื่องที่กลับมาอ่านซ้ำ ตกหลุมเสมอทุกครั้งไปปป
ขอบคุณคนแต่งอีกครั้งค่ะ
-
ตามอ่านทีเดียว3วันติดเลยค่ะ
สนุกมากจริงๆมีครบทุกรส
บทตลกก็ทำเราขำ บทเศร้าก็ทำเราหน่วง บทหวานก็ทำเรายิ้ม บทหื่นก็ทำเราเขิน
ทุกตัวละครมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง
เราชอบมาก แอบชอบมากกว่าไร้พ่ายด้วย ฮาา เพราะเรื่องนี้อาจจะไม่มีความรู้สึกกดดันเหมือนเรื่องนั้นก็ได้ พระ-นายแสดงออกกันชัดเจนต่อความรู้สึกตัวเอง ทำให้อ่านแล้วไม่หน่วงเท่าเรื่องของป๋าพ่าย เรื่องนั้นเรายอมแพ้จริงๆT.T
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคะ :pig4: :กอด1: :L1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ คิดถึงเสมอ :hao3: :hao3:
-
เค้ามาอ่านช้าไป มาทีหลังไป มากกกกก
แต่ว่าเค้าชอบมากที่คนเขียนแต่ง ทุกอย่างมีที่มาที่เป็นไปของมัน มีเหตุผลและผล ความเป็นจริงอยู่ด้วยกัน
มันเหมือนได้เข้าใจชีวิตตัวเองมากขึ้น เพราะในหลายๆ เหตุการณ์มันอินชนิดว่า ใช่..เราก็เคยมี เคยเป็น เคยได้และผลตรงข้ามของมัน เข้าใจและรู้สึกได้ กับครั้งแรก หรือครั้งต่อไปของเรื่องราวเราก็สามารถคอนโทรลความรู้สึกนึกคิดของตัวเองได้ดีมุมมองกว้างขึ้นมากขึ้น ทุกเรื่องราวมี2ด้านเสมอ มีบวกลบ เพิ่มลด ขาวดำ ซ้ายขวา หรือมากกว่านั้นแล้วแต่จะรับรู้และทำความเข้าใจ
..อ่านแล้วรู้สึกเติบโตขึ้นไปพร้อมกับความรักของเรื่องเห็นตัวเองเลยในหลายๆ อย่างเลย 55555 ขอบคุณมากนะคะที่นำเสนอเรื่องราวเนื้อหาที่ดีต่อชีวิต เป็นไปได้อยากอ่านทุกเรื่องเลย
จะบอกว่า ไปอ่านไร้พ่ายมาจบแล้ว ตามมาเรื่องนี้เมื่อวานจนถึงเวลานี้ไม่อยากหลับอยากนอนเลยจริงๆ แต่อ่านจบแล้ว
ปล.ชอบครอบครัวโรจนโภคินมากๆ เลยค่ะ คู่ป๋าพ่ายเพี๊ยนนี่ชอบสุด ชอบโมเม้นพวกเขาในเรื่องนี้จริงๆ
มีเวลาว่างจะติดตามงานอื่นๆ ต่อแน่นอนเลย มีความสุขมากกก ขอบคุณค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อินมากกก น้ำตาไหลเลยอะ ตอนที่นะอยากไปอยู่ในที่ของนะ อยากให้กวิ้นกวิ้นบินไม่ได้มีคู่จัง อยากให้คนนั้นของกวิ้นเป็นสมัย ขอให้สมัยยังไม่รู้ใจตัวเอง
-
กลับมาอ่านในรอบที่สิบเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกว่าได้กรั่นกรองและมองเห็นอะไรต่างๆ ชัดเจนมากยิ่งขึ้นจากทุกๆ คน ทุกๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รักเสมอยังคงเป็นหนึ่งในนิยายที่ทำใหเรากลับมาอ่านซ้ำๆ ได้หลายรอบ แต่ละรอบก็มักได้มุมมองที่เพิ่มเติมขึ้น เหมือนตัวเราโตขึ้นโดยมีนิยายเป็นตัววัดว่าในเรื่องเดิมๆ ที่เราเคยอ่านมา สถานการณ์ซ้ำๆ ตอนนั้นคิดได้เท่านั้น ตอนนี้คิดได้เท่าไหน และจากการอ่านครั้งนี้เราตีความได้ลึกซึ้งมากขึ้น มองเห็นอะไรได้กว้างกว่าเดิมมากกว่าแค่อ่านเอาสนุก ขอบคุนจริงๆ ค่ะ คิดถึงครอบครัวนี้จัง รออ่านเรื่องของชยเน้อ
-
วนกลับมาอ่านอีกครั้ง รอว่าเมื่อไหร่จะรวมเล่มอยากได้เจ้าของไร่อ้อยมาอยู่บ้านด้วยแล้ววว :mew2: :hao6:
-
:-[
"รักเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก''
-
:pig4: สนุกมากเลย นิยายใสใส คลายความเครียดจากไร้พ่ายเยอะเลยจ้า
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆครับ ไปต่อกับภารกิจต่อไปของนกกวิ้นดีกว่า
-
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักเสมอ จริงๆ
:mew1: :mew1:
-
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับนิยายเรื่องนี้
มีทั้งหน่วง ฮา ตลก ทุกข์ สุข เหงา
ดราม่าหน่วงใจตอนชนะตัดสินใจกินยา
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วทำตัวไม่ถูก ฮาอยู่ดีๆเอ้าม่าเฉย
หรือกำลังม่าเอ้าหยอดมุขตลกมาซะงั้น
เป็นอะไรที่ดีมากๆ ขอบคุณมากจริงๆ :L1: :pig4:
-
มีครบทุกรสเลย ชอบ ชอบ o13
-
พึ่งหลงเข้ามาค๊าา ไม่รู้เสียน้ำตาไปกี่ลิตร แต่ไม่รู้ทำไมถึงหลงรักเรื่องนี้ ชอบบบมว๊ากก :hao5: :hao5:
-
:hao7: ในที่สุดก็แฮปปี้ มีดราม่าใหบริหาีน้ำตา แต่ชอบน้า o18
-
สนุกมากกกกก ไม่แพ้คู่พ่ายเพี้ยนเลย มาครบทุกอารมณ์เลย :mew1:
-
น้องเหมอ น่ารัก จริงๆอะ ทำลายภาพ เคะออกไปหมดเลย 555
-
เฮ้ย! มีความน่ารักน่าชังมากเลย แอบร้องไห้ไปหลายที แต่ในที่สุดหนุ่มไร่อ้อยก็ฝ่าฟันจนได้ไม่ยอมแพ้ตัวเองไปก่อน น้องเสมอก็ตลกมากอยากได้มั่ง(น้องนะกระโดดถีบ) ครอบครัวก็ทำให้เรื่องมีความน่ารักมากยิ่งขึ้น ชอบเรื่องนี้จริงๆค่ะ
-
เพิ่งได้อ่าน อ่านยิงยาวจนจบ
แรกๆ หัวเราะตลอดเลย ขำจริงจังมาก
มาหลังๆ นี่ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
สนุกกกกกกกกกกกกกมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้นะคะ
ประทับใจ !!!!
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากๆเลย
มีทั้งขำและเสียน้ำตา ครบรสมากๆค่ะ ^^
-
อ่านจบแล้วววว. ปกติไม่เคยอ่านเคะแบบทึกๆ เพิ่งเคยเจอ 55 เราขำน้องเหมอมาก. ตลกได้ตลอด แต่ตอนทะเลาะกันไม่ชอบเลย แต่อาจจะด้วยอายุทั้งคู่ จึงไม่ได้คิดถึงเหตุผลของกันและกัน ไม่ยึดความรักที่มีไว้ การทะเลาะจึงเป็นเรื่องใหญ่ที่เกือบจะเกิดการสูญเสียไปซะแล้ว เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะคร้าาาา :mew1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วน้ำตานองหน้าสุดๆ ตาบวมไปหมดแล้วววว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
จบแล้วอ่ะ ฮืออออออ เจ้าของไร่อ้อยคนหื่นกับเมียติ๊งต๊องคนสวย ขอบคุณค่ะนิยายสนุกมากรับsinรับpornจนจุใจเยยยยยยย :give2: :give2: :give2:
-
เป็นนิยายที่เราชอบตัวละครเกือบทุกตัวเลย อินกับบทพระ-นาย อินกับบทผองเพื่อน อินกับบทพ่อ-แม่ มันอินไปหมดเลย เรื่องนี้ได้ใจไป แต่ที่ชอบจริงๆขอยกให้นายนกกวิ้น อยากให้สมหวังจัง
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
อ้ายยยยย เบาหวานขึ้นตาเพราะกินอ้อยมากไป :hao7: :hao7:
ชนะลูกกกกก ทำไมหนูถึงโตมาได้หื่นยังงี้ เหมือนเห็นภาพมิสเตอร์เกรย์จำแลงมา 555555 ป๋าพ่ายก็สู้ลูกไม่ได้อะ แซ่บตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูกเลยจิงๆ :hao6:
มาม่าก็มาเต็ม เสียน้ำตาจิงอะไรจิง ความหลังของน้องนะน่าสงสาร สงสารลูกของเราจังพี่พ่าย ก๊ากกก มโนนึงว่าตัวเองเป็นขุ่นแม่เพี้ยน
-
ดีใจมากกกกก ที่น้องนะได้เจอได้รักกับน้องเหมอ :katai2-1:
ตั้งแต่เรื่องไร้พ่ายคือ อยากกอดน้องนะแน่นๆ อยากปกป้องน้อง น้องเปราะบางมาก
พอมาอ่านเรื่องนี้ความรู้สึกแบบ.. น้องนะของพี่ ทำไมหนูต้องมาเจ็บปวดขนาดนี้ :katai1:
แอบเคืองป๋าของนะตั้งเรื่องนั้นยันเรื่องนี้ ดีนะที่ตอนท้ายคิดได้ว่าต้องปกป้องลูกยังไง :m16:
ชอบความรักของขุ่นแม่เพี้ยนที่มีให้น้องนะและน้องเหมอ มันน่ารักมากๆ
และรักในความรักของน้องเหมอที่มีให้นะคนเดียวมาตลอด
ปล. ฉากสวีทที่มีอมยิ้มเป็นพร๊อพในบ้านสวนหลังนั้น คือ ความหลอนที่สุด :ling3:
ขอบคุณนักเขียนนะคะเรื่องสนุกมากๆ ร้องไห้เพราะน้องนะหลายตอนเลย :katai2-1: :กอด1:
-
:ling3:แปะไว้เดี๋ยวมาตามอ่าน :m31:
-
:mew1: เป็นเรื่องที่ดีอีกเรื่องจริงๆ ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ อิจฉาความเป็นคนอารมณ์บวกของเสมอมากแลพมันช่างเป็นความลงตัวเพื่อเยียวความเป็นขั้วลบของชนะได้ดี รักความเป็นครอบครัวของเพี้ยนที่แม้ว่าจะไม่มีสายเลือดเดียวกันและรักในความมีโอกาสที่จะแก้ตัวเมื่อเราเดินพลาดแม้ว่าจะแก้ไขสิ่งที่ผ่านไปแล้วไม่ได้ก็ตัวของไร้พ่ายกับชนะก็ตาม ขอบคุณไรท์ค่ะ
-
เพราะพ่ายคนใจร้ายคนเดียวทำทุกอย่างพังไปหมด นะเคยขอไม่ให้มาเหยียบตึกตะวันออกแล้วมาทำไมมมมมมมมม
สงสารเหมอ สงสารนะ :o12: :seng2ped: :z3:
-
ไร้สาระมากเลย โกรธที่นะปิดบังเรื่องแฟนเก่าที่ตายไปแล้ว แต่ละคนกว่าจะมารักกันก็ต้องผ่านความรักมาบ้าง จำเป็นมากเหรอที่แฟนต้องมานั่งเล่าอดีตว่าคบใครมาบ้าง ไร้สาระนะ ริน็ตายไปแล้วจะมาแข่งบุญแข่งวาสนาอะไรกับริน คนเป็นก็มีชีวิตมีความรักของของตัวเองต่อไปสิ ไม่อยากเชื่อเลยว่าชายชาติทหารจะหยุมหยิมคิดเล็ดคิดน้อยทนอิจฉาแฟนเก่าที่ตายไปไม่ได้ อ่อนแอก็แพ้ไปเถอะ กลับมาดีกันเดี๋ยวคิดเล็กคิดน้อยเลิกกันอีก
-
กลับมาวนอ่านกี่รอบก็ยังประทับใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
:pig4:
-
:-[
-
55555
ตอนนี้ฮามาก
55555
-
ลืมอดีตไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าจะก้าวต่อไปไม่ได้นี่นา
รอบนี้สงสารชนะ ไม่มีใครเข้าใจ :hao5:
ใช่ คนเก่าก็ตายไปแล้วจำเป็นอะไรต้องนั่งเล่าเรื่องแฟนเก่าให้คนใหม่ฟัง ไร้สาระมาก เป็นเราๆก็ไม่เล่า ไม่มีประโยชน์ ถึงยังลืมไม่ได้แต่ชีวิตมันต้องก้วต่อ มีคนใหม่ๆ แล้วเสมอมางี่เง่าอะไรเอาตอนนี้ คนตายไม่ใช่คู่แข่ง หรือโง่อยากแข่งกับผี
-
เราอยากให้นะตายนะ พ่อมันจะได้รู้สึกผิดไปจนวันตาย ส่วนเสมอก็ช่างหัวมันเถอะ งี่เง่า แค่ชนะยังไม่ลืมแฟนเก่าที่ตายไปแล้วก็ทำให้เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตสะดีดสะดิ้ง อยากเป็นคู่แข่งกับผีหึงผี บ้าบอที่สุด
-
และนั่นเป็นอีกครั้งที่ไร้พ่ายตัดสินใจผิดพลาด เขาส่งชนะไปอเมริกาเพื่อรักษาตัว เพราะอย่างน้อยก็มีเพื่อนที่ไว้ใจได้ถึงสองคนอยู่ที่นั่น มารู้เอาทีหลังทุกทีว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำอย่างที่สุด
คิดได้โง่มาก ปล่อยเด็กไปอยู่ต่างแดนในขณะที่ครอบครัวอยู่เมืองไทย เป็นพ่อที่สมควรโดนสาปแช่งไปชั่วลูกชั่วหลาน
-
:กอด1: สนุกมากกก
-
อ่านตอนชนะคิดสั้นทีไร น้ำตาไหลตลอดมันหน่วงมากกกกก :mew6: :mew6:
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้ ในรอบหลายปี ชอบยังไงก็ยังชอบยังงั้น
แต่มาตอนนี้รู้สึกเปลี่ยนมู้ดในการอ่านไปเยอะ
เข้าใจบริบท และตัวละคร อะไรหลายๆอย่างมากขึ้น
เหมือนเติบโตไปกับเสมอ รักตัวละครเสมอมาก
ขอให้เสมอกับชนะมีความสุขมากๆนะ
แม้นิยายจะจบแต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังยืดยาว
ขอให้นักกันนานๆน้าา สัญญาว่าจะกลับมาเยี่ยมอีก