"ทำอะไรกันอยู่ข้างบน กูรอเป็นครึ่งชั่วโมง แสรดดด" ไอ้กวิ้นบ่นไม่จริงจัง แต่คำถามของมันทำให้สองเพื่อนซี้ชะงักนิ่ง ต่างฝ่ายต่างเบือนมองไปทางอื่น เลี่ยงการสบตา ทำเอาไอ้นกบินไม่ได้ถึงกับมองคนนั้นทีคนนี้ทีด้วยความสงสัย
"ทะเลาะกันมาเหรอวะ เฮ้ย ไม่เอาน่า ดีๆ กันไว้ ก็คบกันอยู่สามคนแค่นี้ โกรธกันไปก็แย่ดิวะ" ไอ้กวิ้นผู้ไม่เคยรู้อะไรกับชาวบ้านเขา เข้ามาโอบไหล่เพื่อนทั้งสองแล้วพาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ริมสระ
ไอ้เหมอยอมเดินตามโดยไม่โวยวายเหมือนอย่างทุกที ทำเอาเพนกวิ้นแปลกใจ คิดไปต่างๆ นาๆ ว่าพวกมันคงทะเลาะกันแรงน่าดู เพราะไม่มีฝ่ายไหนยอมมองหน้ากันเลย ปกติจะเป็นไอ้เหมอที่เอาแต่มองไอ้เพื่อนรูปหล่อตาเยิ้ม
"งั้นไอ้นะ แข่งกับกูก่อนละกัน ให้ไอ้เหมอมันสงบสติอารมณ์ อาการกำเริบอย่างนี้โดนน้ำไม่ได้" ไอ้กวิ้นยังปากดี คิดว่าเสือเหมอคงสงบปากสงบคำไปได้อีกนาน แต่ไม่ใช่ มันโดนถีบลงน้ำเสียงดัง ตู้ม! อย่างไม่ทันตั้งตัว
"แค่กๆๆๆ ไอ้เหี้ยเหมออออออออ" ไอ้กวิ้นโหยหวน โผล่ขึ้นน้ำมาได้ก็ฟาดงวงฟาดงา "ฟายยยยย"
"ปากดีไอ้สัด กูไม่ได้เป็นโรคพิษสุนัขบ้าเว้ย"
"ใครจะไปรู้วะ เห็นไม่พูดไม่จา นึกว่าหมาในปากโดนวางยาตายหมดแล้วนี่หว่า" ไอ้กวิ้นส่งเสียงงุ้งงิ้ง "หายบ้าก็ดีละ มาๆ แข่งว่ายน้ำ ใครแพ้เป็นเบ๊นะมึง ต้องรับใช้อีกสองคนไปจนถึงพรุ่งนี้เช้า"
"ท้าอะไรไม่ได้ดูเลยว่าตัวมึงเองนั่นแหละที่จะแพ้เห็นๆ นะ น้ำแตงโมไหม" ไอ้เหมอแสยะยิ้มใส่ไอ้กวิ้น แล้วหันไปเอาอกเอาใจสุดที่รักของมันเหมือนปกติ
อ้าว...ก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันนี่หว่า แต่ทำไมพวกมันหลบตากันชอบกล เพนกวิ้นได้แต่ลอบมองอย่างนึกสงสัย ไอ้นะน่ะไม่เท่าไหร่ มันก็ยังดูปกติ แปลกหน่อยตรงสายตาที่มองไอ้เหมอ ดูมีประกายบางอย่างแปลกๆ แต่ไอ้เหมอนี่แหละที่แปลกสุด มันดูเว้นระยะห่างจากไอ้นะ แม้จะเอาอกเอาใจ แต่ก็ไม่ยอมเข้าใกล้หาโอกาสจับเนื้อต้องตัวเหมือนอย่างที่มันชอบทำ
"อร่อยป่ะ" ไอ้เหมอเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าชนะดูดน้ำแตงโมไปได้อึกใหญ่ ริมฝีปากสีสดที่ถูกมันครอบครองไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนดูบวมเล็กน้อย ยกยิ้มภูมิใจกับผลงานตัวเองแล้วส่งแววตาหวานมองคนรูปหล่อที่ยังคงทำหน้านิ่งได้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา
"อืม เหมอชิมดูสิ" ชนะจับหลอดดูดที่ตัวเองเพิ่งดูดไปส่งเข้าปากของเหมอ ไอ้กวิ้นยิ่งขมวดคิ้วเมื่อเห็นไอ้เหมอหน้าแดงก่ำ มือไม้เงอะงะราวกับไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน สุดท้ายเห็นไอ้นะจับมือมันขึ้นมาประคองแก้ว ดูหวานซึ้งโรแมนติกพิลึก
"หวานจัง" ไอ้เหมอทำตาเชื่อม ไอ้กวิ้นเห็นก็ทำท่าโก่งคออ้วก โชคดีที่ไอ้เสือเหมอมันไม่เห็น "นะกินอีกสิ จะได้มีแรงว่ายน้ำ ถ้าแพ้ได้เป็นเบ๊ไอ้กวิ้น เสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูลแหงๆ"
"หึหึ ไม่แพ้หรอก ไอ้กวิ้นอ่อนจะตาย เหมอดิต้องกินเยอะๆ ท่าทางเพลียออกอย่างนี้ ต้องกินของหวานๆ นะ"
"พวกมึง...กูอยู่ตรงนี้ เห็นหัวกูด้วยยยย ทำไมชอบทำเหมือนกูเป็นส่วนเกินทุกทีหาาาาาา" ไอ้กวิ้นที่กลายเป็นส่วนเกินอย่างทุกทีอดรนทนไม่ได้กับภาพความหวานแปลกๆ มันเอ่ยขัด แต่เพื่อนอีกสองคนไม่ได้สนใจ ยังคงป้อนน้ำป้อนผลไม้ให้กันกินไม่สนใจมันสักนิด
"ปากมาก มาๆ จะแข่งก็แข่ง รีบแข่งรีบแพ้ซะมึงอ่ะ" ไอ้เหมอที่โดนขัดคอยอมผละออกจากที่รักของมันมาดึงไอ้กวิ้นขึ้นจากสระ "แพ้แล้วห้ามโวยวาย โอเค๊"
"อย่าลืมว่ากูนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียนนะเว้ย"
"เอาเรื่องสมัยไหนมาโม้ มึงไปยืนตรงนู้น เตรียมตัวเลย โดดก่อนเป็นหมา" ไอ้เหมอสั่ง เตะตูดไอ้กวิ้นให้เดินไปประจำที่ ก่อนจะเชื้อเชิญสุดที่รักของมันมาร่วมแข่งขันด้วย "นะยืนตรงนี้ ใกล้ๆ เหมอ แล้วก็สู้ๆ นะ อย่าแพ้ไอ้กวิ้น"
"อื้ม เหมอก็เหมือนกัน"
"พี่แต้ววววว พี่แต้วมาเชียร์ผมที!!!" ไอ้กวิ้นเห็นไม่มีกำลังใจ มันถึงได้ร้องเรียกพี่แต้วที่เดินยกขนมมาให้ แต่พี่แต้วกลับแค่ยิ้มขำและทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดนุ่มนวลว่า "พี่เชียร์น้องชนะได้ไหม ไม่รู้ทำไม เห็นเด็กหนุ่มใส่กางเกงว่ายน้ำแล้วใจพี่เต้นแรง"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ไอ้เหมอหัวเราะลั่นสะใจ "พี่แต้วววว เชียร์ผมด้วยยยย"
"จ้าาา พี่เชียร์น้องเหมอสุดใจขาดดิ้นอยู่แล้ว แต่เพิ่มเติมคือเชียร์น้องชนะ อิอิ"
"พี่แต้วอ่ะะะะะะ!"
ไอ้กวิ้นเด็กโข่งทำท่าฮึดฮัด มีไอ้เหมอแลบลิ้นส่งไปให้
"พี่แต้วให้สัญญาณทีนะครับ แล้วก็ดูไอ้กวิ้นด้วยนะ ไอ้นี่มันชอบโกง"
"ได้ค่าาา"
พี่เลี้ยงของไอ้กวิ้นยิ้มอ่อนหวาน แล้วเป็นคนให้สัญญาณ พอเอ่ยปากนับสามปล่อยตัว เด็กหนุ่มทั้งสามก็พุ่งลงน้ำกันอย่างรวดเร็ว พี่แต้วส่งเสียงร้องเชียร์ทั้งสามคนที่ไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้ใคร ถึงคราวแข่งขัน แม้จะเป็นสุดที่รัก ไอ้เหมอก็ไม่เคยใจอ่อน มันถูกสอนว่าต้องเป็นที่หนึ่งและฝังหัวกับความคิดนี้อยู่ในสายเลือด สำหรับไอ้เหมอแล้วถ้าไม่ได้ที่หนึ่งก็ถือว่าแพ้ คนอย่างมันไม่มีที่สองหรือสามอยู่ในหัว และผลก็เป็นไปตามคาด เด็กหนุ่มมหาลัยหรือจะสู้นักเรียนนายร้อยที่ฝึกปรือร่างกายอยู่ทุกวัน ไอ้เหมอแตะขอบสระเป็นคนแรก ตามมาด้วยไอ้กวิ้นที่สมคำโม้ว่าเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียน และชนะที่แตะขอบสระช้ากว่าไอ้กวิ้นแค่ไม่กี่วินาที
"เห็นมะ กูคิดแล้วว่ายังไงกูก็ไม่ได้เป็นเบ๊ โฮะๆๆๆ" ไอ้กวิ้นหัวเราะเอิ้กอ้ากจนถูกไอ้เหมอตีน้ำเข้าปาก มันถึงได้หยุดพูดแล้วสำลักจนหน้าแดง
"พูดมากไอ้เชี่ย คนธรรมดาไม่ได้ปอดใหญ่อย่างมึงนะเว้ย ครั้งนี้ไม่นับอ่ะ ลองสนามเฉยๆ เอาใหม่ๆ"
"เฮ้ย ไม่เป็นไร ผมแพ้ก็คือแพ้อ่ะ เป็นเบ๊ก็ได้ น่าสนุกดีออก" ชนะอมยิ้ม มองไอ้เหมอกับไอ้กวิ้นล้งเล้งใส่กันด้วยความสุขใจ เพราะเห็นแล้วรู้สึกคึกคักไม่เงียบเหงาเหมือนชีวิตของเขาที่บ้าน
"เห็นมะไอ้เหมอ จะมีใครคิดชั่วอย่างมึง ไม่เสียแรงที่เป็นเพื่อนกู ไอ้นะ มึงเป็นคนดีจริงๆ" ยื่นมือไปตบไหล่เพื่อนรูปหล่อแล้วทำหน้าสะใจใส่ไอ้เหมอที่สุดที่รักมันไม่เข้าข้าง
"ถ้านะไม่เห็นด้วย อย่าหวังว่ากูจะเห็นด้วยไอ้สัดกวิ้น จิ๊ เป็นแค่นกขาสั้น เสือกว่ายน้ำเก่งกว่าคนหล่อ แสรดดด" ไอ้เหมอมันก็ยังมีตรรกะของมัน ตรรกะที่ความหล่อคือที่สุดในปฐพี ตรรกะที่ชนะคือทุกเหตุผล ชนะคือทุกคำตัดสิน ถ้าชนะบอกโอเค มีหรือที่ไอ้เหมอมันจะไม่โอเค มันตามใจสุดที่รักของมันสุดใจขาดดิ้นอยู่แล้ว นิสัยแบบนี้ติดต่อกันมาทางพันธุกรรม ตั้งแต่คุณหญิงแม่ พี่สมัยของมัน และตัวมันเอง ยกเว้นท่านบิดา คนนั้นเป็นแค่ลุงข้างบ้าน ไม่ใช่คนตระกูลเดียวกัน
"มึงพูดดีๆ ดิ๊ไอ้เหมอ ว่าใครขาสั้น"
"ทำไม มึงจะทำไม"
แล้วหลังจากนั้นก็เป็นศึกในน้ำของเสือกับนก ฝ่ายหนึ่งว่ายหนี ฝ่ายหนึ่งว่ายตาม ไล่ล่ากันอย่างบ้าระห่ำยิ่งกว่าหนังแอคชั่นฟอร์มยักษ์ โดยมีชนะมองแล้วหัวเราะเป็นซาวน์ประกอบ
"โอยย เหนื่อยยย กูไม่ไหวแล้ว" ไอ้กวิ้นหอบแฮ่ก นอนแผ่อยู่บนพื้นข้างสระ มีไอ้เหมอนั่งหอบอยู่ใกล้ๆ สายตาก็เหม่อมองชนะที่ยังคงว่ายน้ำอยู่ในสระด้วยความชื่นชม
...ท่วงท่าสง่ากับหุ่นสวยๆ นั่นเหมือนเงือกหนุ่มที่หลุดออกมาจากเทพนิยาย"ไอ้เหมอ"
"ว่า"
"มึงชอบไอ้นะมันใช่ไหม" ไอ้กวิ้นถามพลางมองตามสายตาเพื่อนซี้ไปยังบุรุษหนุ่มในสระว่ายน้ำ
"กูคิดว่ามึงรู้นานแล้วเสียอีก" ไอ้เหมอหัวเราะ ไม่ปฏิเสธความคิดของเพื่อน "ทำไมเพิ่งถาม"
"ก็ตอนแรกกูไม่ได้สนใจ แต่พอสนใจขึ้นมา ก็เห็นทันที แล้วไอ้นะ มันรู้ป่ะวะ" ไอ้กวิ้นขมวดคิ้ว ทำหน้าขบคิดราวกับกำลังทำข้อสอบที่ออกมาไม่ตรงกับที่มันอ่าน
"กูว่ามันรู้ แต่คงไม่รู้จะทำยังไง มันอาจจะคิดว่า...เป็นแบบนี้ต่อไปก็ดี กูก็คิดเหมือนกัน ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่มีใคร แล้วอยู่ด้วยกันแบบนี้...กูก็โอเค"
"แต่มันมี" ไอ้กวิ้นเตือน ชนะมันมีแฟนที่คบกันมาร่วมสองเดือนแล้ว ถึงแม้จะไม่เคยพามาเจอ แต่ไอ้กวิ้นก็รู้ว่ามันมี เห็นในเฟซมันออกบ่อยไปที่ผู้หญิงคนนั้นมาโพสสเตตัสถึง บางทีมันก็ไปกินข้าวกับแฟนมันบ้าง เรื่องนี้ไอ้กวิ้นที่อยู่กับไอ้นะที่มหาลัยตลอดนั้นรู้ดีทีเดียว
"กูรู้ แต่จะบอกให้มันเลิกกับแฟน ก็ไม่ใช่เรื่อง กูกับมันเป็นแค่เพื่อนรึเปล่ายังไม่ชัดเจนเลย มันคิดยังไงกูก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่มันให้ความหวัง มีแค่เรื่องนี้ที่กูรู้"
ไอ้กวิ้นมองเสี้ยวหน้าเพื่อนซี้แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ "มันอาจจะเป็นสิ่งที่มึงคิดไปเองรึเปล่าว่ามันให้ความหวัง ไอ้นะมันนิสัยยังไงมึงรู้ดีพอๆ กับกู มันชอบอยู่กับคนที่ให้ความสำคัญกับมัน เหมือนเด็กขาดความอบอุ่น มึงรู้ใช่ป่ะว่าพ่อมันส่งมันไปเรียนอเมริกาคนเดียวทั้งๆ ที่ให้น้องมันอีกสองคนอยู่ที่ไทย ตอนมันเมา มันพูดกับกูบ่อยๆ ว่าพ่อไม่รักมัน ไม่มีใครรักมัน มันตัวคนเดียว ...ไม่ใช่ว่ากูพูดดับฝันมึงหรอกนะไอ้เหมอ แต่กูอยากให้มึงมองให้ลึกกว่านี้ เพื่อมึงจะได้ไม่เจ็บเอง ที่มึงคิดว่ามึงมีความหวัง เป็นเพราะมึงให้ในสิ่งที่มันโหยหาอยู่รึเปล่า มึงถึงเป็นคนเดียวที่มันอยากอยู่ด้วย"
ไอ้เหมอเถียงไม่ออกแม้แต่คำเดียว ซึ่งเป็นไม่กี่ครั้งที่คำพูดไอ้กวิ้นทำให้มันหมดคำพูดจะโต้ตอบ อาจจะใช่...เพราะชนะก็เป็นแบบนั้น ต้องการมีความสำคัญ ต้องการคนเอาใจ ชอบที่มีคนดูแลเอาใจใส่ แต่ไม่รู้ว่า...ต้องเฉพาะเจาะจงไอ้เหมอคนเดียวหรือเปล่า
"ทำใจไว้บ้างนะเว้ย คนบางคน...อาจจะไม่ได้รู้สึกมากเท่ากับที่เรารู้สึก ในช่วงนี้มันอาจจะแค่รู้สึกดี แต่ก็ไม่มีอะไรยืนยันว่ามันจะพัฒนาเป็นความรัก ...บางครั้งที่มึงคิดว่ามันหึงที่มึงอยู่กับใคร มันอาจจะเป็นแค่อาการหวงของเด็กที่ไม่ชอบแบ่งของเล่นให้ใครก็ได้ กูดูออกว่าตอนเพื่อนมึงที่โรงเรียนมาทัก มันหงุดหงิด กูถึงได้ถามมึงเมื่อวานว่าตกลงยังไง"
"มึงนี่พูดปิดประตูฝันกูทุกทางเลยไอ้ห่า" ไอ้เหมอว่าเสียงกลั้วหัวเราะ ไม่ได้รู้สึกหนักอกหนักใจกับคำเตือนของไอ้กวิ้น คงเพราะมันก็รู้ดีอยู่แล้วว่าระหว่างมันกับชนะเป็นยังไง
ไอ้กวิ้น...ความรักของกูมันไม่ได้ต้องการครอบครองหรอกเว้ย กูแค่อยากดูแล อยากทำอะไรดีๆ ให้ เพื่อรอยยิ้มของเขาก็เท่านั้น ให้กูมีสิทธิ์แค่มองก็ได้ กูสามารถมองเขาไปได้ตลอดชีวิต เพราะกูมีหัวใจที่รัก และมีหัวสมองที่คอยมโนเพ้อฝันอยู่ข้างเดียว มึงไม่รู้หรอกว่าในความฝันของกู ชนะเป็นของกูทั้งตัวและหัวใจมาตั้งนานแล้ว และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป"ก็กูไม่ได้สนับสนุนนี่ ขืนพวกมึงคบกันกูก็เป็นส่วนเกินจริงๆ ดิวะ" ไอ้กวิ้นหัวเราะ ทำหน้าทำตาจนน่าหมั่นไส้ ไอ้เหมอมันอยากจะบอกว่าความจริงตอนนี้มึงก็เป็นส่วนเกิน แต่ไม่อยากทะเลาะง้องแง้งกับไอ้กวิ้นมันอีก
"เออ ช่างแม่งเหอะ ไม่คิดละ ไว้ตอนกูเจ็บ มึงเตรียมตัวปลอบแล้วกัน"
"เหี้ยเหมอ มึงนี่จริงๆ เลย เห็นกูเป็นแค่ผ้าซับน้ำตาเหรอวะ"
"อย่างมึงอ่ะผ้าขี้ริ้ว"
"ไอ้เวรรร เป็นเกย์ที่นิสัยไม่ดีจริงๆ มึงเนี่ย"
ไอ้เหมอหัวเราะดังลั่น ยื่นมือขยี้หัวไอ้กวิ้นแล้วเล็อคคอมันเข้าใกล้ "เดี๋ยวกูจะทำให้มึงเป็นด้วยไอ้ห่ากวิ้น"
"เฮ้ยยย ไอ้เหมอออ ปล่อยกู!" ไอ้กวิ้นดีดดิ้น มันพยายามผลักหน้าไอ้เหมอออกห่างจากแก้มมัน เพราะไอ้เสือเหมอกำลังจะปลุกปล้ำฝังจมูกลงกับแก้มสากๆ แห้งๆ ของไอ้นกขาสั้นเพื่อเปลี่ยนชายให้เป็นเหนือชาย
"เล่นอะไรกัน เหมอปล่อยดิ" เสียงของชนะเรียบเย็น ไม่รู้ว่าขึ้นจากสระมาตอนไหน แต่ตอนนี้ดึงไอ้เหมอออกจากไอ้กวิ้นแล้วจ้องเขม็ง "เล่นอะไรไม่เข้าท่า ไอ้กวิ้นมันไม่ชอบ"
"มันชอบ ดูหน้ามันอ่ะ โคตรแดง เคลิ้มล่ะซีมึง"
"บ้านมึงดิ" ไอ้กวิ้นค้อนขวับ ปัดแก้มตัวเองด้วยท่าทีรังเกียจ "ไอ้บ้ากาม"
"แหม น้องกวิ้น ทำมาสะดิ้งเอียงอาย พี่เหมอรู้ว่าน้องกวิ้นชอบ"
"ไอ้นะ มึงดูมัน! ฮึ่ย! กูไปอาบน้ำแล้ว!"
"เอออ เชิญ แล้วอย่าไปว่าวเพราะสัมผัสของพี่นะจ้ะ"
"ไอ้สัดดดดดด"
ไอ้เหมอหัวเราะไล่หลัง ก่อนจะชะงักค้างเมื่อคนรูปหล่อตรงหน้าไม่ได้หัวเราะตามด้วย
"เพิ่งรู้ ว่าเล่นแบบนี้กับเพื่อนทุกคน" ชนะเหยียดยิ้มหยัน "ไม่กลัวใครมองว่าผิดปกติบ้างเหรอ ผู้ชายด้วยกัน มันดูแปลก...วิปริต"
ไอ้เหมอคิ้วกระตุก ความไม่พอใจแล่นริ้วขึ้นตามสีหน้า มองคนรูปหล่อด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนริมฝีปากจะขยับเอื้อนเอ่ยช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำว่า "แล้วที่จูบ ที่เสร็จคามือ นะคิดว่ามันผิดปกติไหม"
"..."
"งั้นเราก็วิปริตกันทั้งคู่" ไอ้เหมอแค่นยิ้ม ดวงตาของมันวาววับไปด้วยโทสะ "อย่าพูดทั้งๆ ที่ตัวเองก็ทำ"
"อย่ามากล่าวหาผม"
"แล้วที่นะพูดล่ะ นั่นเรียกกล่าวหาได้ไหม"
"แล้วเหมอทำแบบนั้นทำไม! กับไอ้กวิ้นน่ะ มันเหมาะแล้วเหรอ!"
เสียงตวาดของชนะดังลั่น ดวงหน้าหล่อเหลาหงุดหงิดอย่างที่ไอ้เหมอไม่เคยเห็น คนที่ปกติจะนิ่งเงียบหรืออมยิ้มเมื่อมีเรื่องถูกใจ บัดนี้โทสะปะทุถึงจุดเดือด มือใหญ่บีบแขนของไอ้เหมอแน่น
"ผมไม่ชอบ! อย่าทำอีก" ประกาศสั่งเสียงกร้าวกับคนที่ยอมตามใจมาตลอด แต่บัดนี้ไอ้หัวเกรียนดื้อดึง ประกายความเจ้าเล่ห์ซุกซ่อนในดวงตาโดยที่คนกำลังโมโหแทบบ้าไม่ได้รู้ตัว
"นะมีสิทธิ์อะไรมาห้าม เหมอแค่เล่นกับเพื่อนก็ไม่ได้แล้วเหรอ"
"ได้ แต่แบบนี้ไม่เอา ไม่ชอบ"
"ชนะ นี่มันไม่มีเหตุผลเลยนะ ทำไมต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องแค่นี้ด้วย"
ไอ้เหมอเลิกคิ้ว แสร้งตีหน้าขรึมตั้งคำถาม ทั้งๆ ที่ในใจของมันลิงโลด เมื่อเห็นพายุอารมณ์หึงของคนรูปหล่อ มันยังคงยียวนกวนประสาทราวกับไม่รู้เหตุผลอะไรของอีกฝ่ายทั้งนั้น
"ไอ้กวิ้นเป็นเพื่อน นะก็เป็นเพื่อน เหมอทำกับไอ้กวิ้นเหมือนที่ทำกับนะไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้"
"ทำไมอ่ะ"
"ผมไม่ชอบ ไม่ให้ทำ เข้าใจแล้วก็พยักหน้าด้วย เหมอบอกเองนี่ว่าไม่เหมือนกัน ผมแตกต่างจากคนอื่น"
แค่เท่านี้ไอ้เหมอก็ยิ้มกว้างแล้ว ในที่สุดก็รู้สักทีว่าความแตกต่างที่เหมอพูดถึงมันเป็นแบบไหน ชนะหรือจะทันไอ้เสือเหมอจอมเจ้าเล่ห์ ให้สารภาพรักกับคนอย่างชนะ คงได้กินแห้วแล้วเลิกหวัง แต่ไอ้เหมอมันรู้ดีว่าไม่ควรทำแบบนั้นถ้ายังอยากอยู่ข้างๆ คนรูปหล่อคนนี้ที่มีความคิดแตกต่างจากคนอื่นไปนานๆ ต้องค่อยๆ ตะล่อม ค่อยๆ ทำให้รู้สึกตัวขึ้นมาทีละนิด...ค่อยๆ ทำให้...ขาดไอ้เหมอไม่ได้ แล้วสุดท้าย ถึงวันนั้นแล้ว ชนะจะไปไหนเสีย ต้องตกเป็นของไอ้เหมออยู่วันยันค่ำ เอาหัวไอ้กวิ้นกับไอ้ชายเป็นประกัน ถ้าไม่ได้ค่อยให้พวกมันเลี้ยงเหล้าปลอบใจ
"ไม่ทำแล้วครับ ยิ้มได้แล้วนะ หน้าบึ้งไม่หล่ออ่ะ" ยิ้มเอาใจแล้วยกมือขึ้นบีบแก้มทั้งสองข้างของชนะอย่างถือวิสาสะ "แค่นะรู้ว่าตัวเองแตกต่าง เหมอก็พอใจสุดๆ แล้ว พูดอะไรมาเหมอตามใจทั้งนั้นแหละ เพราะงั้นยิ้มนะ ไม่โมโห"
"อืม"
ไอ้กวิ้น...คำเตือนของมึงไม่ใช่กูไม่เชื่อ แต่ถ้ามึงเห็นชนะในตอนนี้...มึงจะรู้ว่ากูไม่ได้คิดไปเอง เขาให้ความหวังกูจริงๆ...............................................................TBC........................................................................
เรื่องนี้ไปแบบเรื่อยๆ ใครคาดหวังความหวือหวา ไม่มีนะ มีแต่ความมโนของไอ้เหมอมัน
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 736988 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก