ตอนที่ 11
"เห็นว่าเธอมีใครๆ มาตามมาเอาใจ คล้ายๆ ทุกคนชอบเธอ
เขามารอมาคอยเจอ มาคอยพร่ำเพ้อ ว่ารักเธอหมดใจ
ฉันต้องย้ำกับตัวเอง คอยเตือนกับตัวเอง ว่าฉันไม่ดีเท่าใคร
ถึงฉันพูดความในใจ ให้ซึ้งแค่ไหน ก็คงดีไม่พอ
จะเป็นคนเดียวที่ไม่บอกรักเธอ ไม่หวังให้เธอต้องมาบอกรักกัน
แค่คนหนึ่งคนที่อยากเจอเธอทุกวัน ไม่อยากผูกพันไปกว่านี้
ได้แต่ห่วงใยเพียงแค่เธอข้างเดียว ไม่ขอยุ่งเกี่ยวเกินกว่าความหวังดี
เพียงแอบรักคนเดียวก็พอ เพราะว่าฉันขอเพียงเท่านี้ก็...สุขใจ"
เสียงกีต้าร์ดังประกอบเสียงทุ้มนุ่มลึกของไอ้เหมอที่บัดนี้ครอบครองกีต้าร์ของไอ้กวิ้นไว้ในอ้อมแขน นั่งพิงหลังกับแผ่นหลังของคนที่มันแอบรักแล้วเล่นเพลงตามหัวใจเรียกร้องไปตามเรื่องตามราว มีไอ้กวิ้นนั่งกระดิกเท้าจิบเบียร์เป็นคอรัสให้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลอีกคน
"ฉันไม่หวังสิ่งใดๆ ไม่คิดอย่างใครๆ ไม่ขอให้เธอมองมา รักฉันพูดด้วยเวลา จะนานจะช้า ฉันยังเป็นอย่างเดิม" ท้ายทอยของไอ้หัวเกรียนโขกเบาๆ ลงกับท้ายทอยสวยได้รูปของคนรูปหล่อ ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะแล้วโขกกลับมาเบาๆ โดยมีไอ้กวิ้นมองมาด้วยสายตาหมั่นไส้
"เออ ไอ้เหมอ มึงรู้ยัง น้องไอ้นะมันกลับบ้านแหน่ะ ตอนนี้ไอ้ CY ที่มึงชอบอยู่เมืองไทย ขอให้ไอ้นะพาไปเจอดิ" ไอ้กวิ้นพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ "คราวนี้มึงจะได้เห็นตัวเป็นๆ แบบไม่ต้องเสียตังค์เลยนะเว้ย"
ความคิดของไอ้กวิ้นเข้าท่าจนไอ้เหมออยากถลาไปก้มกราบมันที่เสนอไอเดียน่ากระทำแบบนี้มาให้ ไม่ใช่ว่าที่ระริกระรี้เนื้อเต้นอยู่แบบนี้ ไอ้เหมอมันอยากไปเจอ CY เสียที่ไหน แต่มันแค่อยากไปไหว้พ่อสามีและพบเจอน้องๆ ของสุดที่รักมันต่างหาก ไปส่งชนะที่บ้านทีไรไม่เคยได้เข้าไปในอาณาบริเวณของตระกูลโรจนโภคินเลยสักครั้ง ให้ครั้งนี้เอา CY มาอ้างเพื่อไปดูเรือนหอในอนาคตของมันกับพ่อดาวประจำใจก็ไม่เสียหาย
"นะ พาไปได้ไหมอ่ะ" ไอ้เหมอถามเสียงอ่อนเสียงหวาน ด้วยอารมณ์อยากไปเยี่ยมชมบ้านว่าที่แฟนใจแทบขาด "เหมออยากถ่ายรูปกับ CY"
ชนะนิ่งเงียบ ยกเบียร์ขึ้นจิบไม่พูดไม่จา ใบหน้าหล่อเหลานั้นก็เย็นชาจนไอ้กวิ้นส่งสายตาเป็นสัญญาณมาให้ว่าตอนนี้อย่าเพิ่งรบเร้ากวนใจ แต่ไอ้เหมอมันรู้ความเสียที่ไหน วางกีต้าร์กับพื้นแล้วก็เขย่าแขนรบเร้าสุดที่รักของมัน ไม่วายทำเสียงออดอ้อนจนน่าเตะ
"ชะน้าาาา พาเหมอไปน้าาา นะๆๆ เหมอยังไม่เคยเจอ CY ตัวจริงเลยอ่ะะะ เหมอติ่งมาตั้งแต่อายุสิบแปด ตาม CY ตั้งแต่เป็นเด็กเทรนด์จนตอนนี้ได้เดบิ้ว เหมอก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปแฟนมีตติ้ง ถ่ายรูป หรือไปตาม CY ที่เกาหลีเลยสักครั้ง ไม่เคยได้ลายเซ็นเลยด้วย"
ไอ้เหมอปล่อยมารยาที่มันศึกษามาจากคุณหญิงแม่ใส่เพื่อนรูปหล่อที่ยิ่งนานใบหน้าก็ราวกับมีน้ำแข็งเกาะ สายตาที่มองไอ้เหมอก็ช่างให้ความรู้สึกเหน็บหนาว
"ถ้าชอบมันมาก ผมจะพาไป" ชนะตอบเสียงนิ่ง ดึงแขนออกจากการเกาะกุมของไอ้เหมอแล้วขยับตัวออกห่าง "ง่วงแล้ว กูนอนก่อนนะไอ้กวิ้น"
ไอ้เหมอยิ้มค้าง ส่วนไอ้กวิ้นพยักหน้า "มึงนอนตรงไหนก็ได้ เว้นที่ให้พวกกูสองคนก็พอ"
"อืม"
ไอ้เหมอหันมองหน้าไอ้กวิ้นอย่างขอคำอธิบายแต่ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ก็แค่ทำหน้ากวนตีนใส่ สมองไอ้เสือเหมอเลยหมุนคว้าง คิดมโนเพ้อเจ้อสรุปความได้แล้ว จึงมองคนรูปหล่อที่เดินไปนอนบนเตียงด้วยความเข้าใจบางอย่าง
"ไอ้กวิ้น ปิดไฟเถอะ นอนได้แล้ว" คงต้องง้อกันให้ถึงพริกถึงขิง ดูท่าคนรูปหล่อจะงอนไอ้เหมอมันเสียแล้ว
"อ้าว...ทำไมวะ เออๆ โอเค มึงนอนไปก่อนละกัน กูจะไปคุยโทรศัพท์ ปล่อยน้องพิมพ์เหงามาตั้งแต่คืนวานละ วันนี้โทรง้อเสียหน่อย" ไอ้กวิ้นจากที่สงสัยก็เปลี่ยนเป็นเข้าใจเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนซี้ มันเดินไปปิดไฟแล้วเปิดประตูก้าวเดินออกจากห้องลงไปชั้นล่าง ส่วนไอ้เหมอขยับเท้าก้าวขึ้นเตียง หย่อนตัวนอนลงใกล้ๆ คนรูปหล่อแต่ไม่กล้าเข้าประชิด ได้แต่นอนมองแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายอยู่อย่างนี้
"นะ" เสียงไอ้เหมอแผ่วเบา แม้ตัวไม่ขยับใกล้ แต่มือมันควานในความมืด ลูบไปตามแขนแล้วสุดท้ายก็ดึงมือชนะมากุมไว้ "โกรธเหรอ"
"เปล่า"
"ถ้าไม่อยากให้ไปที่บ้าน นะบอกเหมอก็ได้ เหมอขอโทษที่รบเร้า เหมอแค่อยากเห็นบ้านที่นะอยู่ อยากรู้ว่าอยู่ยังไง อยากรู้ว่าที่แบบไหนที่นะนอนตอนที่เราคุยโทรศัพท์กันทุกคืน ก็เท่านั้นเอง"
"ข้ออ้าง" น้ำเสียงของชนะยังบ่งบอกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ไอ้เหมอจับกระแสได้ว่าในตอนนี้มันควรพูดและให้คำตอบแบบไหนกลับไป ถึงจะทำให้คนที่นอนหันหลังให้นั้น หันหน้ามายิ้มให้กันได้
"CY ต่างหากข้ออ้าง แต่เหตุผลสำคัญที่สุดคือเพื่อนของเหมอต่างหาก เพื่อนคนสำคัญ ไม่ใช่ศิลปินที่เหมอชอบ CY เป็นแค่ของแถมหรอก แต่ชนะต่างหาก ของจริง"
ได้ยินเสียงหัวเราะของคนรูปหล่อแล้วไอ้เหมอก็ใจชื้น มันถือวิสาสะจับยึดที่ไหล่กว้างของอีกฝ่ายแล้วดึงรั้งให้หันมานอนเผชิญหน้ากัน ชนะยอมพลิกตัวมาอย่างว่าง่าย ริมฝีปากกระตุกยิ้ม แววตาก็น่ามอง
"ไอ้โยได้ยินต้องเสียใจแน่ที่แฟนคลับของมันเห็นมันเป็นของแถม"
ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ ขยับตัวเข้าไปใกล้อีกนิด แล้วฉวยมือใหญ่อีกข้างมากุมไว้ ทอดสายตามองด้วยความรู้สึกที่มันไม่อาจบอกออกไปได้ ก่อนกระซิบถ้อยคำน่าฟังที่เรียกรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้าหล่อเหลาของชนะ "คนอื่นเสียใจก็ช่าง แต่เหมอไม่ยอมให้นะเข้าใจเหมอผิดหรอก รู้ไหมครับ"
ชนะพยักหน้า ผลักหน้าผากของไอ้หัวเกรียนเพื่อนซี้ แล้วเป็นฝ่ายขยับเข้าไปหาไอ้เหมอมันเสียเอง "คารมณ์ดี แต่ไม่ยักกะมีแฟน"
"ก็ไม่ได้ดีกับคนไปทั่วนี่ เลือกดีเฉพาะคน" ไอ้เหมอได้ทีทำคะแนน ตีเนียนหยอดความในใจ แล้วซุกหน้าลงกับอกหอมๆ ของพ่อดาวประจำใจอย่างถือสิทธิ์
"จีบเหรอ" ชนะถามเสียงกลั้วหัวเราะ มือใหญ่กดท้ายทอยไอ้เหมอให้ฝังแน่นลงกับอก ไอ้เหมอมันน่ารักเอาใจเก่ง อยู่กับมันไม่มีเบื่อ ทั้งที่ชนะแกล้งแพ้ว่ายน้ำเพราะอยากเป็นเบ๊เอาใจมันบ้าง ทว่าไอ้หัวเกรียนมันกลับไม่ยอมให้เขาทำอะไรเลย จัดการทุกอย่างให้เสร็จสรรพ ทั้งยังช่วยปราบไอ้กวิ้นที่ตั้งหน้าตั้งตาจะใช้งานเขาด้วย เพราะมันทำดีให้อย่างนี้...ก็อดคิดสงสัยไม่ได้ หรือจะยอมปล่อยให้ฉายาเสือเหมอสองมาตรฐานเป็นคำตอบของทุกอย่างดี ...ไม่ต้องค้นหาให้เจอกับความรู้สึกยุ่งยากใจอะไร เป็นแบบนี้ต่อไป...ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ...คงดี
"เปล่า พูดให้ฟัง" ถ้าบอกว่าจีบ เดี๋ยวชนะก็บอกว่าไม่เอาอีก ไม่อยากฝันค้างตอนกลางคืน "เหมอจีบใครไม่เป็นหรอก"
"อืม ผมก็เหมือนกัน ไม่เคยจีบใครเสียที" คนอย่างชนะ โรจนโภคิน ไม่ต้องไปเสียเวลาจีบใครให้เมื่อย ก็มีคนพร้อมจะเข้ามาทำความรู้จักอยู่แล้ว ไม่เหมือนไอ้เหมอ ที่ยิ้มจนเหงือกแห้ง คิดหาคำพูดดีๆ จนหัวแทบระเบิด อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะลงจากฟ้ามาหามันเสียที คิดไปแล้วก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ไอ้เสือเหมอที่ตอนนี้กลายร่างเป็นหมาจึงฝั่งคมเขี้ยวของมันลงบนผิวเนื้อที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามสีดำของอีกฝ่ายแล้วส่งลิ้นเลียแผลให้ปิดท้าย
"เสมอเป็นหมาจริงๆ" ชนะตบหัวหมาพันธุ์เกรียนเบาๆ "กัดผมทำไม"
"หมั่นเขี้ยว" ที่จริงอยากกัดไปทั้งตัว กัดแล้วเลีย เลียแล้วกัด ยิ่งเป็นที่ยอดอกสีสวยของชนะ...ไอ้เหมอมันยิ่งอยากกัดอยากดูดงับให้สาแก่ใจ
"เขี้ยวเพิ่งขึ้นเหรอ หึหึ" ชนะรูปงาม ใจงามตามไปด้วย ไม่ถือโทษโกรธไอ้หมาเหมอ แถมยังลูบหัวกล่อมมันด้วยความอ่อนโยน "เสมอ"
"หืม"
"เบื่อไหมที่ต้องมาตามง้อผมอย่างนี้" เสียงของชนะแผ่วเบา ราวกับไม่แน่ใจในคำถามของตัวเอง
"ไม่เลย...ไม่เบื่อ" ใครจะเบื่อได้ลงคอ ยิ่งคิดว่าชนะโกรธเพราะอะไร หัวใจของไอ้เหมอมันก็ยิ่งอิ่มเอม ผลิบานราวกับสาวน้อยริรัก "ไม่มีวันเบื่อ"
คำตอบแสนถูกใจคนรูปหล่อ ไอ้เหมอจึงได้รางวัลเป็นอ้อมกอดอุ่นแนบแน่น แน่นจนหูมันได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังเป็นจังหวะของชนะ กลิ่นกายหอมก็กรุ่นอยู่ปลายจมูก ฝังลงไปสูดความหอมทีไร เจ้าของผิวกายก็ไม่ผลักไส กลับเอาแต่หัวเราะด้วยเสียงทุ้มนุ่มน่าเคลิ้มฝัน
"ขอบคุณนะ...มันแปลกที่เหมอรู้ทุกครั้งเลยว่าผมกำลังไม่พอใจ" คนรูปหล่อยังคงใช้น้ำเสียงไม่มั่นคง ฟังดูลังเลและเต็มไปด้วยความกังวลใจ "ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยรู้สักครั้งว่าเหมอคิดอะไรอยู่ แต่ผมอยากให้เหมอรู้ไว้ว่าผมแคร์เหมอมากนะ ผมถึงไม่อยากให้เหมอเห็นใครสำคัญไปมากกว่าผม"
ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม หัวใจพองโต และตอนนี้คงดังโครมครามจนชนะได้ยิน ใบหน้าของมันบดเบียดคลอเคลียเอาใจคนรูปหล่อที่มักพูดตรงกับความคิดของตัวเองเสมอ แต่กลับไม่รู้ว่าที่พูดออกมานั้น...มันทำให้คนฟัง มีความหวังมากแค่ไหน หากเปรียบไอ้เหมอเป็นเสือ ชนะคงเป็นนายพราน นายพรานที่ทำให้เสือร้ายยอมศิโรราบ นายพรานที่แม้จะโหดร้ายจ้องเอาชีวิตเสืออย่างมันแต่ก็รูปงามต้องใจ นายพรานชนะไม่ต้องวางกับดักอะไรมาก แค่รอยยิ้มหล่อบาดใจของนายพราน ไอ้เสือเหมอก็พร้อมจะตกลงไปตายในกับดักรัก
คำพูดของชนะเปลี่ยนชีวิตไอ้เหมอได้ จะฆ่าให้ตาย หรือจะให้อยู่รอด ก็อยู่ที่ความประสงค์ของชนะ ไอ้เหมอได้แค่วิ่งตามเป็นบ้าเป็นหลังก็เท่านั้น มันไม่มีสิทธิ์ห้ามไม่ให้ชนะกระทำหรือพูดในสิ่งที่ชนะคิด แต่มันมีสิทธิ์ห้ามตัวเองไม่ให้เต้นไปตามสิ่งเหล่านั้นได้...แต่ไอ้เหมอไม่เคยทำ มันตื่นเต้นทุกครั้งที่ชนะพูดราวกับให้ความหวังมัน ทั้งๆ ที่คำพูดนั้นๆ อาจจะไม่มีอะไรลึกซึ้งเลยก็ตาม
"เสมอ"
"หืม"
"อยู่กับผมไปนานๆ นะครับ อย่าทิ้งผมนะ ผมมีแค่เหมอ แค่เหมอคนเดียวที่เข้าใจผม"
เด็กชายชนะ...เป็นเด็กน้อยที่โหยหาความรักดั่งไอ้กวิ้นมันว่า และมีแค่ไอ้เหมอเท่านั้นที่หาเด็กน้อยคนนั้นเจอแล้วโอบกอดร่างอันสั่นเทานั้นไว้ แน่นอนว่าไม่อยากจะโม้เสียเท่าไหร่ แต่ไอ้เหมอรักชนะมายาวนานหลายสิบปีแม้จะไม่ได้เจอหน้าในช่วงที่คนรูปหล่อไปเรียนต่อที่อเมริกา แต่ก็อาศัยรูปหน้าของแฝดน้องในการเฝ้าคิดถึงแทน... ไอ้เหมอรู้แน่ว่าชนะที่เติบโตขึ้นมา คงไม่ต่างจากแฝดอีกสองคนมากนักในด้านหน้าตา แต่กับอุปนิสัยแล้ว คาดเดายากจนได้มาเจอกันเมื่อสองปีก่อน... เด็กชายชนะที่เคยวิ่งหนีจูบของไอ้เหมอเมื่อยังเด็ก กับนายชนะ เดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์พ่วงตำแหน่งเดือนมหาลัย รูปหล่อ พ่อรวยที่สาวๆ หลงใหล ก็ไม่ได้แตกต่างกัน ยังคงเอาแต่ใจ เย่อหยิ่ง และเข้าถึงยาก ความมึนๆ อึนๆ นั่นก็เป็นเหตุให้มีเพื่อนน้อย จับพลัดจับผลูมาคบกับคนไม่เต็มอย่างไอ้กวิ้นอีกด้วย
ชนะในสายตาคนอื่นอาจจะเป็นผู้ชายหล่อเลว ใจร้าย นิ่งขรึมเอาใจยาก แต่สำหรับไอ้เหมอแล้ว ชนะ พ่อดาวประจำใจ เป็นเหมือนเทวดาตัวน้อยๆ ที่ต้องคอยตามประคบประหงมเอาใจไม่ให้คลาดสายตา ตอนกลับโรงเรียนก็ฝากไอ้กวิ้นมันดูอยู่ตลอด ให้ชวนไปเที่ยว ชวนไปกินข้าวดูหนัง เพื่อไม่ให้ชนะต้องเหงา ซึ่งไอ้กวิ้นมันก็ทำได้เป็นอย่างดีตามที่ไอ้เหมอสั่ง แม้มันจะแอบแขวะแอบจิกกัด แต่ปากมันก็อย่างนั้น สุดท้ายมันก็ยอมทำให้ หลังๆ มานี้ไม่ต้องสั่งมันแล้ว เพราะมันกับชนะก็สนิทกัน ไปไหนถึงได้บังคับให้ชนะไปด้วยจนคนรูปหล่อบ่นให้ฟังอยู่ร่ำไปว่าอยู่กับไอ้กวิ้นทำให้ปวดหัว
"อื้ม เหมอสาบานไว้แล้วไงว่าจะไม่ไปไหน อย่ากังวลไปเลยครับ เหมออยู่ตรงนี้ เกาะชนะเป็นตุ๊กแก ไม่มีหลุด ฮี่ๆ" ไอ้เหมอมันก็ทำเป็นเล่นเสียเรื่อย แต่ใครจะรู้ว่าในใจของมันคิดจริงจังเพียงใด
"เหมอคนดีของผม" ชนะเอ่ยเสียงเบา แต่ทำเอาไอ้เหมอหัวใจไม่ได้เต้นเบาเลยสักนิด ยิ่งริมฝีปากร้อนที่ประทับลงบนหน้าผากของมัน...ยิ่งเพิ่มอุณหภูมิร่างกายและจังหวะการเต้นของหัวใจให้ถี่รัวราวกับมีคนตีกลองชุดเป็นจังหวะเมทัลอยู่ในนั้น
ไอ้กวิ้นนนนนนนน!! มึงต้องได้ยิน! ความหวังกูเพิ่มขึ้นยี่สิบเปอร์เซ็น มึงเอ้ยยยย แซงหน้าหุ้น ปตท. ไปหลายจุดแล้ววว มาสนับสนุนกูด่วน!!!
"หัวใจเหมอ เต้นแรงเป็นบ้า" เสียงของชนะราวกับล้อเลียน แต่พอโดนไอ้เหมอทุบอกอย่างมีจริตก็ทำเสียงโอดโอยน่าสงสาร "โอยย เจ็บ เหมอไม่ใช่คนดีแล้ว เป็นคนใจร้าย ทุบกันได้ลงคอ"
"เอาอีกสักทีไหม ยั่วอยู่ได้" ไอ้เหมอแทบจะระเบิดตัวเองไปเพราะเสียงนุ่มๆ ของชนะอยู่แล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังเพิ่มเติมความออดอ้อนให้อ่อนระทวยไปอีกหลายสิบเท่า
"ผมไม่ได้ยั่ว... ผมแค่ชอบอ้อนเหมอ...เท่านั้นเอง"
"ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!"
พี่หมัยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! ได้รับกระแสจิตของเหมอแล้ว ฝากกราบเรียนท่านบิดา เหมอยืมตังค์สามแสน จะไปสู่ขอลูกเขยมาให้!! ถ้าท่านบิดาไม่ได้คนนี้เป็นเขย จะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่! เขาอ้อนเก่ง ยั่วก็เก่ง หล่ออีกด้วยยยย เหมอยอมถวายหัว หมดตัวเลยอ้ะ! เหมอจะเอาคนนี้! ฮื้ออออ!
"ฮ่าๆๆ เสมอเขินแล้วตลก หน้าดำ หูแดง" ชนะหัวเราะลั่น คงเพราะแสงโคมไฟจากหัวเตียงที่ทำให้ชนะเห็นอาการเรืองแสงของหูระดับเรดาร์ของไอ้เหมอได้ชัด
"เออ รอก่อนเถ๊อะ จะไปโมหน้าโมตัวที่เกาหลี เอาให้กลับมาแล้วนะต้องร้อง อู้หูวววว ท่านเทพบุตรเสมอ เลยทีเดียวอ้ะ"
"เว่อๆ ไม่ต้องไปทำแล้ว ผมชอบหน้าตลกๆ แบบนี้ ดีกว่าน่ารัก ดีกว่าหล่อดูดีเป็นไหนๆ เพราะมองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ" ชนะดึงหูเรืองแสงของไอ้เหมอเล่น แล้วยังคงหัวเราะเบาๆ ไม่หยุด "ผมชอบนะ อย่าเปลี่ยนแปลงอะไรเลย"
"ชนะอ่ะ พูดอะไรเนี่ย" ทำอายสะดิ้ง แต่ความจริงในใจกำหมัดร้องเยสๆ ไปเป็นร้อยที
"จริงๆ นะ อย่าเปลี่ยน ตามใจผมนะครับเสมอ"
"อื้ม ไม่เปลี่ยนหรอก เหมอแค่ล้อเล่น ลองไปทำดิ ท่านบิดาได้เตะออกจากตระกูล เพราะหน้าไม่เหมือนพ่อเหมือนแม่ อาจจะโมแล้วไปเหมือนคนข้างบ้าน ทีนี้ปัญหาครอบครัวอีก ลุกลามใหญ่โต เหมอไม่ทำเป็นอันขาดดด ฮี่ๆ" มันก็ชักแม่น้ำทั้งห้ามากลบเกลื่อนความเขินอายที่ในชีวิตไอ้เสือเหมอไม่ค่อยจะมี ทีนี้ทำเอาชนะหัวเราะก๊าก อกกระเพื่อมขึ้นลงรัวแรงอย่างน่าสงสาร
"พอๆ หัวเราะมากๆ เดี๋ยวสะอึกอีก ชอบล่ะซี มีเพื่อนเป็นตลกคาเฟ่ห์ส่วนตัวอ้ะ ลิมิเต็ทเชียวนา หาไหนไม่ได้อีกแล้วเนี่ย ความบันเทิงเพื่อนะคนเดียว" ไอ้เหมอเป็นอัจฉริยะในด้านการหยอด มันหยอดได้ทุกสถานการณ์ ตีเนียนหยอดไปวันๆ ไม่หวังผล เอาความสบายใจของตัวเองเป็นที่ตั้ง อยากพูดอยากจีบตอนไหนมันก็พูดของมันไป คนฟังจะเข้าใจหรือไม่ ไม่ได้อยู่ในระยะหวังผล
"ฮ่าๆๆ ชอบดิ เป็นไปได้อยากผูกติดไว้กับตัวยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยอ่ะ คงมีความสุขดีเนอะ" แต่ผลที่ได้มันมากมายกว่าที่คิด ไอ้เหมอบินผ่านสวรรค์ชั้นเจ็ดติดลมบนไปจนถึงชั้นสิบแล้วก็ยังไม่มีทีท่าจะลงมาได้
"แหนะ ตอนอาบน้ำก็จะให้เค้าเข้าไปด้วยเหรอ กิ้วๆ" ใช้สายตาโลมเลียทั่วดวงหน้าหล่อเหลา ลิ้นของมันก็แลบเลียริมฝีปากแห้งผาก มองสบตากับคนตรงหน้าอย่างสื่อความในใจ ทำไมถึงได้รักมากขนาดนี้ก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่สำหรับคนทั่วไป...ถูกทำให้วิ่งตามขนาดนี้คงเหนื่อยแทบแย่ แต่เพราะไอ้เหมอมันเป็นนักเรียนนายร้อยที่แค่เรื่องวิ่งเป็นเรื่องง่ายๆ สำหรับมันรึเปล่า ถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเอาวิ่งเอาไม่สนคำร้องห้ามของคนอื่นๆ อย่างนี้
"ไอ้เกรียน คิดไปโน่น" ชนะผลักหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอสองสามที แล้วหยุดมือเป็นลูบหัวมันเล่นแทน "ง่วงแล้ว"
"ครับ เหมอกล่อมนอนนะ วางแขนตรงนี้ เหมอนวดให้"
พะเน้าพะนอเอาใจประหนึ่งลูกในไส้จนไอ้กวิ้นที่เข้ามาในห้องหลังจากคุยโทรศัพท์จีบน้องพิมพ์ของมันเสร็จอดเบะปากด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ ไอ้เหมอมันทำราวกับไอ้นะเป็นเด็ก ปากก็พูดหยอดคำหวาน มือก็บีบนวดให้สุดที่รักมันได้นอนหลับสบาย ไอ้กวิ้นล่ะอยากถามว่ากับพี่กับแม่มัน มันทำให้ได้อย่างนี้ไหม
"มันหลับแล้วเหรอ" ไอ้กวิ้นที่ขึ้นนอนบนเตียงอีกฝั่งถามเสียงเบา มองไอ้เหมอโอบประคองเพื่อนรูปหล่อแล้วถอนหายใจ "มึงคลอดมันมาเองหรือไง ไม่เปิดเต้านมแห้งๆ ของมึงให้มันดูดนอนไปด้วยเลยล่ะ"
"เออว่ะไอ้กวิ้น วันนี้มึงพูดเข้าท่าหลายเรื่องละ" ไอ้กวิ้นมันแขวะ แต่ไอ้เหมอกลับคิดเป็นจริงเป็นจัง "หัวนมกูนี่ไม่เคยให้ใครใช้ลิ้นเลียให้เลยนะเว้ย แสรด คิดแล้วขึ้น"
"ไอ้เหี้ยบ้ากาม"
"หึหึ"
"แล้วมันจะพามึงไปที่บ้านไหม"
"ไม่รู้ว่ะ ไม่เห็นว่าไง แต่ก็หายหงุดหงิดละ ได้น้องเหมอคนสวยรวยเสน่ห์คนนี้ง้อ จะไม่หายได้ไง"
"ถุ้ยย อิคนสวย" ไอ้กวิ้นจงใจถีบแข้งไอ้เหมอที่รีบโยกหลบแล้วถีบมันกลับ
"อย่าเล่นเฮ้ย เดี๋ยวสุดที่รักกูตื่น คงกำลังฝันดีเลยเนี่ย ยิ้มหล่อเชียว หูยยย เมื่อไหร่จะเป็นผัวกูสักที" ไอ้เหมอใช้สายตากวาดมองไปทั่วเรือนร่างกำยำ กล้ามแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อกล้าม รอยกัดบนอกก็ดูเซ็กซี่น่ากัดอีกรอบ ไม่ต้องพูดถึงยอดเม็ดสีสวยตามประสาคนผิวขาวที่ไอ้เหมอมันแอบใช้มือแง้มคอเสื้อกล้ามของคนรูปหล่อแล้วเพ่งตามอง อยากดูดอยากงับแต่ต้องหักห้ามใจ ไม่งั้นจะเพิ่มความเป็นไปไม่ได้ในหนทางรักของมันสูงขึ้นหากว่าผลีผลามตามใจปากตัวเองมากไป
"ไอ้เหมอ มึงนี่น่าเกลียดเสียจริง กูไม่น่าหลวมตัวคบคนอย่างมึงเล้ย!" ไอ้กวิ้นว่า แต่น้ำเสียงมันไม่ได้จริงจัง ไอ้เหมอถึงทำแค่หัวเราะแล้วลูบแขนลูบเอวสุดที่รักของมันต่อไป
"มึงนอนไปเลยกวิ้น กูไม่กล่อม กูจะกล่อมว่าที่แฟนกู"
"เรื่องของมึงเห้อออ"
ประโยคสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น โดยที่ไอ้กวิ้นนอนหันหลังกระชากผ้าห่มผืนใหญ่ไปห่มเพียงลำพัง ปล่อยให้ไอ้สองเพื่อนซี้ ห่มผ้าห่มผืนบางด้วยกันไป เพราะไอ้กวิ้นมันรู้วาต่อให้ผ้าห่มจะบางแค่ไหน แอร์ที่มันเปิดจะเย็นเพียงไร ไอ้สองคนที่ซุกกายกอดก่ายกันมันก็คงจะอุ่นอยู่ดี บางที...อาจจะร้อนเสียด้วยซ้ำ!
ต่อด้านล่าง
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 689497 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก