ตอนที่ 5
เสมอกำลังก้มหน้าก้มตาตัดดอกกุหลาบสีสวยในสวนที่พี่จ้อย พลทหารใต้บังคับบัญชาของท่านบิดาขึ้นแปลงไว้ตามคำขอของคุณหญิงแม่ มีทั้งดอกสีแดง ดอกสีขาว ดอกสีชมพู แต่ไม่รู้ว่าดอกสีไหนที่จะทำให้ยอดดวงใจนิยมชมชอบ
"กุหลาบแดงยังไงก็ดูสวยดี สื่อความหมายเป็นคำเอ่ยแทนหัวใจ กุหลาบขาวก็ดูคู่ควรกับรักยิ่งใหญ่ เลือกดอกไหนให้ตรงกับใจของฉันนนนน" ฮัมเพลงไป ตัดดอกกุหลาบไปตัดเสร็จหนึ่งดอก ก็ยกขึ้นจรดริมฝีปากตัวเองหนึ่งครั้ง พอนึกถึงหน้าคนที่จะได้รับก็ยิ่งอยากเคี้ยวดอกกุหลาบกลืนลงท้อง
"ฮ้วยยยย อารมณ์ดีจริงๆ เพื่อนกู ไหนมึงบอกเครียดพ่อไม่ให้ทำนม มาชะละล้าตัดกุหลาบในสวนเฉย" เสียงกวิ้นเพื่อนโง่ลอยมาตามลมก่อนหัวโตๆ หน้าโหลๆ ของมันจะโผล่มาให้เห็น พร้อมด้วยข้างกายมีชนะ เจ้าหัวใจของเหมอยืนหน้านิ่งขรึมท้าแดดท้าลมอยู่ด้วย
เสมอชะงักค้างอยู่ในท่าที่มือหนึ่งถือกรรไกร อีกมือจับก้านดอกกุหลาบสีแดงดอกสวย เบิกตามองแขกคนสำคัญของบ้าน (ที่ไม่ใช่ไอ้กวิ้น) ก่อนใบหน้าจะเกลื่อนยิ้มดั่งเช่นทุกครั้งที่มองสบตากับพ่อดาวประจำใจ
ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา มาถึงแล้ววววววว!!!!
เหมออยากลงไปดีดดิ้น กลิ้งเกลือกพื้นให้สมกับที่เสียงหัวใจกำลังเต้นถี่หนักอยู่ตอนนี้ แต่ก็ต้องยั้งตัวเองไว้ การลงไปคลุกแปลงดอกกุหลาบของคุณหญิงแม่แก้อาการขัดเขินนั้นอาจทำให้ชนะสงสัยในพฤติกรรมของเหมอได้!
"อ้าว มาถึงก็ปากดีไอ้กวิ้น รู้ด้วยนี่ถิ่นใคร เดี๋ยวไม่ได้กลับออกไปครบสามสิบสอง" เหมอชายตามองเพนกวิ้นเล็กน้อย แล้วขยับเท้าก้าวเข้าไปหาชนะพร้อมรอยยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม "เข้าบ้านก่อนนะ ตรงนี้แดดแรง"
ชนะทำราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเสมอ เขาขมวดคิ้ว จ้องมองไอ้หัวเกรียนที่ยิ้มซื่อด้วยดวงตาสีดำคู่สวยหลังแว่นกรอบดำ "ทำไมไม่รับโทรศัพท์"
แค่น้ำเสียงเรียบๆ เย็นๆ ของพ่อยอดดวงใจก็ทำเอานักเรียนนายร้อยผู้เชี่ยวชาญทั้งทางบู๊และบุ๋นถึงกับใจฝ่อ ขนาดตัวราวกับหดเล็กลง สิ้นท่าเสมอผู้แกร่งกล้าไม่เคยกลัวแม้แต่คมมีดหรือลูกกระสุนปืน
"คือ..." เหมอเอ่ยเสียงแผ่ว รอยยิ้มจางลงตามสีหน้า ไม่คาดคิดว่าจะโดนแอทแท็คด้วยคำถามที่มีคำตอบไม่สมเหตุสมผลอย่างนี้ จะบอกชนะได้อย่างไรว่าที่ไม่รับสายเพราะกำลังชอกช้ำใจกับความหวานเลี่ยนของชนะกับแฟน บางครั้งบางที ก็อยากจะให้หัวใจที่ถูกพิษร้ายได้หลบไปพักร้อนในที่ไกลๆ ให้มันได้มีภูมิต้านทานขึ้นมาพอจะอยู่เคียงข้างชนะต่อไปได้บ้าง...ก็เท่านั้น
"พวกมึงจะยืนคุยกันตรงนี้ใช่ป่ะ งั้นกูเข้าบ้านนะ กูร้อน" ไอ้กวิ้นเอ่ยแทรก ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เหมอคิดว่าความไร้มารยาทของมันน่าชื่นชมที่สุด
"นั่นดิ ตรงนี้ร้อน เข้าบ้านกันๆ" เหมอสำทับ ฉีกยิ้มกว้างเอาใจ พลางยื่นมือไปแตะข้อศอกของชนะเบาๆ "ไปเถอะนะ เข้าไปไหว้แม่เหมอด้วย"
ชนะไม่ตอบรับ แต่ยอมเดินตามแรงสะกิดแผ่วเบาจากมืออีกฝ่าย ไอ้เหมอมันก็เดินตัวเกร็งนิดๆ คอยเหลือบมองสุดที่รักของมันไปด้วยตลอดทาง ครั้นพอได้จังหวะที่สายตาประสานมองก็จะส่งยิ้มประจบเอาใจเป็นทัพหน้าให้ชนะคลายความขัดเคืองใจลงได้บ้าง
"ดีใจที่มา คิดว่าจะต้องกลับโรงเรียนทั้งๆ ที่ไม่ได้เจอนะซะแล้ว" บอกเสียงอ่อน เหลือบมองอย่างกล้าๆ กลัวๆ "เหมอขอโทษ ไม่โกรธเหมอนะ"
"แล้วทำไมไม่รับสาย ผมโทรหากี่ครั้ง มือถือไม่ขึ้นมิสคอลเลยหรือไง ผมไม่ชอบเลยที่เหมอทำแบบนี้"
ชนะยังคงรักษาความนิ่งของใบหน้าและน้ำเสียง ปรายสายตามองไอ้คนข้างตัวไปก็เห็นมันยิ้มแหย หน้าหดเหลือสองนิ้ว ต่อให้เก่งมาจากไหน ต่อหน้าสุดยอดดวงใจที่กำลังโกรธาแล้ว ก็ต้องยอมสยบแทบเท้า
"เหมอจะไม่ทำอีก เหมอสัญญา" ยื่นดอกกุหลาบในอ้อมแขนไปให้ ส่งสายตาเว้าวอน ยิ้มอ่อนจนเพนกวิ้นที่เดินนำอยู่ข้างหน้า หันมาเจอก็ยังแทบโก่งคออ้วก
ชนะมองพลางกระตุกยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาปรากฎชัดถึงความพอใจ "อะไร"
"เหมอให้ ดอกไม้ขอโทษ"
แม้ว่าชนะจะให้ดอกไม้สวยๆ กับใครก็ตาม...แต่สำหรับเหมอแล้ว...ชนะคือคนๆ เดียวที่เหมออยากจะมอบดอกไม้ให้ เหมอไม่รู้หรอกว่าการเป็นคนที่ได้รับดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่จากชนะเหมือนอย่างผู้หญิงสวยเฉียบคนที่โพสสเตตัสเมื่อคืนจะโชคดีและมีความสุขแค่ไหน...แต่สำหรับคนที่พร้อมจะให้อย่างเหมอ แค่ชนะยื่นมือมารับมันไว้ เหมอก็มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว
"ดอกไม้สวย คู่กับคนหล่อ เนอะ" เหมอยิ้มกว้าง มองดอกกุหลาบที่ได้สัมผัสกับจมูกโด่งๆ ของชนะแล้วก็ไม่นึกเสียใจที่ยกมันขึ้นจูบทุกดอก ...ให้ดอกกุหลาบเป็นตัวแทนริมฝีปากของเหมอ จูบผะแผ่วลงบนปลายจมูกโด่งของชนะให้ชื่นใจ
"ดอกไม้สวยก็ต้องคู่กับคนสวย" ชนะพูดแก้ แต่ยังให้ความสนใจกับดอกกุหลาบที่ได้รับ "คุณหญิงแม่ปลูกเองหรือ"
"เปล่าหรอก ใช้คนอื่นปลูกอีกที แต่ถ้าใครถาม คุณหญิงแม่จะบอกว่าปลูกเอง ชนะชอบไหม" ขายแม่ตัวเองให้ชนะฟังด้วยหน้าระรื่นเสร็จ ยังมิวายยอดถามเสียงนุ่ม
"อืม หอมดี"
ขอบคุณยาสีฟันดอกบัวคู่ที่อยู่คู่ครอบครัวเหมอมาช้านาน! ทั้งๆ ที่บางดอกเหมอเอาเข้าปากไปหลายรอบ ชนะก็ยังบอกว่าหอม!!
"เอาไปให้แฟนก็ได้นะ ที่บ้านเหมอมีเยอะ ทีหลังจะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้อ เปลือง" เหมอยกยิ้ม ทำหน้าซื่อ หากแต่ไอ้กวิ้นเพื่อนยากฟังแล้วก็เหมือนไอ้เหมอมันจะเหน็บแนมเพื่อนรูปหล่อกลายๆ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดแก้ต่างให้
"บ้านไอ้นะมันรวย มึงไม่ต้องไปห่วงหรอกน่า อีกอย่างเอาดอกกุหลาบให้สาวทั้งที ใครจะบากหน้าถ่อมาขอไกลถึงบ้านมึง คิดอะไรประหลาด" กวิ้นเพื่อนโง่ผู้ช่างไม่รู้เรื่องถูกเหมอกระโดดตบหัวจนหน้าแทบทิ่ม
"ขอให้ได้ขัดกูเถอะน่าไอ้กวิ้น เดี๊ยะ ทำมอง ตบอีกรอบเอามะ!" เหมอผู้อ่อนหวานกลายร่างเป็นเสือเหมอจอมโหดทันทีเมื่ออีกฝ่ายไม่ใช่ชนะนายของหัวใจ
"ตายๆๆๆ มาทะเลาะอะไรกันตรงประตูบ้านน่ะลูก" คุณหญิงเสมือนออกมาเห็นเหตุการณ์ลูกชายกำลังปองร้ายเพื่อนสนิทก็ถึงกับตกอกตกใจ ก่อนจะวางท่าแช่มช้อยประหนึ่งผู้ได้รับรางวัลนางสาวไทยแห่งปีรับไหว้เพื่อนของลูกชายอีกคน "สวัสดีจ้ะ"
"สวัสดีครับคุณหญิง" ชนะที่ในอ้อมแขนถูกยึดครองพื้นที่ด้วยดอกกุหลาบ ยกมือไหว้ด้วยความทุลักทุเล เหมอจึงรีบปล่อยคอไอ้กวิ้นแล้วไปยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างๆ ชนะทันที
"แม่ครับ นี่ชนะ เพื่อนเหมอเอง" สายตากรุ้มกริ่มส่งให้กับคุณหญิงแม่ บอกเป็นนัยว่าคนนี้แหละเจ้าหัวใจของเหมอ "ส่วนไอ้นี่ส่วนเกิน ใครไม่รู้ ไม่รู้จัก"
เพนกวิ้นสะบัดหน้าแสนงอน มองเหมอด้วยสายตาอยากหลังแหวน แต่ก็ไม่อยากทำเสียมารยาทต่อหน้าผู้ใหญ่ จึงหันไปยกมือไหว้ด้วยท่วงท่าสง่างาม
"จิ๊ สวัสดีครับคุณหญิงแม่ เป็นยังไงบ้างครับ ทำไมดูสวยขึ้นผิดหูผิดตา" ไอ้กวิ้นมันชอบปากหวานกับผู้หญิงรุ่นพี่ แม้แต่กับแม่เพื่อนก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
"ตายแล้วววว จริงหรือคะลูกกกกก" คุณหญิงแทบลอยติดเพดานไปเสียแล้ว ถ้าไม่ถูกมือไอ้เหมอกระตุกชายเสื้อไว้เสียก่อน "ยินดีต้อนรับนะคะ น้องชนะ เรียกแม่ก็ได้ค่ะลูก"
"ครับ คุณหญิงแม่" ชนะว่าง่าย คงเพราะคนตรงหน้าให้ความรู้สึกสบายใจเหมือนเสมอไม่ผิดเพี้ยน ส่วนเหมอนั้นฟินลืมโลกไปแล้ว
คนนี้เลยยย ลูกเขยขุ่นแม่!!
"น่ารักเสียจริง มาค่ะมา แม่ทำขนมไว้เยอะแยะเชียว ไอ้เหมอ พาเพื่อนไปที่โต๊ะ มัวแต่ทำหน้าเคลิ้มอยู่ได้ เร็วๆ" คุณหญิงยิ้มหวานให้เพื่อนของลุก ก่อนจะหันไปดุลูกชายหัวเกรียนที่นิสัยมันยังเกรียนไม่แพ้หัว เห็นมันทำหน้าสุขใจเหลือล้นแล้วก็ชักหมั่นไส้
"คร้าบๆ คุณหญิงนี่ล่ะก็ มาเร็วชนะ ไม่งั้นไม่ทันไอ้กวิ้นนะ ไอ้นี่ตัวเขมือบขนมเลย"
ตัวเขมือบหันมามองค้อน ก่อนจะเดินตามหลังคุณหญิงไป ทิ้งสองเพื่อนซี้ที่ยังพิรี้พิไรอยู่หน้าประตู
"คุณหญิงแม่น่ารัก"
"น่ารักเหมือนเหมออ้ะ"
"เหมอน่ารักตรงไหน" ชนะถาม แกล้งทำหน้าสงสัย
"อยากรู้เหรอ" มาเป็นแฟนกันดิ แต่ หูยยย ใครจะกล้าพูด!
"ไม่อ่ะ รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์" พ่อรูปหล่อทำเมิน ยกมือขึ้นผลักหน้าผากแล้วเดินหนีไป ทิ้งเหมอไว้กับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม มือยกค้างสัมผัสเบาๆ บริเวณหน้าผากตัวเอง
ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้...มือนุ่มเป็นบ้า!
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นของบ้านเดชาโชติกุลครื้นเครงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เพราะน้อยครั้งที่ลูกชายคนเล็กจะพาเพื่อนมาเที่ยวเล่นที่บ้าน คุณหญิงเสมือนอยู่พูดคุยกับเด็กๆ แค่ไม่นานก็ขอตัวออกไปทำธุระให้กับท่านนายพล ก่อนไปยังไม่วายแอบมองไอ้เหมอของท่านที่กำลังทำตัวเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก มันกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เอาอกเอาใจเพื่อนรูปหล่อที่เอาแต่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ คุณหญิงล่ะอยากให้พี่สมัยของมันมาเห็น ไอ้เหมอที่โดยปกติมีพี่คอยเป็นแขนเป็นขาให้ กลับดูแลคนอื่นได้ดีกว่าที่คิดไว้ น่าเสียดายที่สมัยออกไปตีกอล์ฟกับเพื่อน ไม่อย่างนั้นคงได้น้ำตาไหลด้วยความปลื้มใจเป็นแน่แท้
"ไอ้เหมอ ดูหนังกัน กูแวะเช่าแผ่นมาด้วย" ไอ้กวิ้นคอภาพยนตร์ชูแผ่นหนังในมือ เสมอเหลือบแลสายตามองของในมือเพื่อนแล้วก็ได้แต่ปลงตกกับรสนิยมการเลือกหนังของมัน
"หนังเหี้ยไรของมึงเนี่ย"
"ก็ไอ้นะมันบอกไม่ชอบหนังโรแมนติค กูก็เลยจัดเรื่องนี้ น่าหนุกนะเว้ย" อ๋อ สุดที่รักของเหมอไม่ชอบหนังโรแมนติก ไอ้กวิ้นมันเลยจัด Fifty Shades of Grey มา จัดมาแบบไม่ได้ดูหน้าหื่นๆ ของเหมอเวลาที่ได้มองชนะเลยสักนิด
"เชี่ย นี่มันอีโรติคแล้วไอ้สัด"
"มึงรู้ได้ไงว่าอีโรติค"
"กูเคยดู Trailer มาแล้ว ไม่เหมาะกับเด็กอย่างมึงหรอกกวิ้น" แล้วก็ไม่เหมาะจะดูกับชนะด้วย แค่เวลาปกติก็หักห้ามใจไม่ให้จินตนาการถึงอ้อมกอดอุ่นๆ ของชนะได้ยากอยู่แล้ว มาโดนหนังแนวนี้กระตุ้น เหมอจะเหลืออะไร! ยังไม่อยากโดนจับข้อหาปลุกปล้ำผู้ชายนะเว้ย!
"เฮ้ยยย! ไอ้กวิ้น มึงบ้าเหรอ ดูที่นี่ไม่ได้ ไปๆ ไปดูที่ห้องกู ไอ้ห่า เกิดพ่อกับพี่กูกลับมา ได้โดนคิดว่าดูหนังโป๊อยู่ดิวะ"
ไอ้กวิ้นแม่งอนาคตคงได้เป็นพรีเซ็นเตอร์บริษัทประกันภัย เพราะบอกว่าไม่เหมาะกับมันไม่ทันขาดคำ มันก็พุ่งตัวไปยังชุดโฮมเธียร์เตอร์ตรงหน้าเสียแล้ว เดือดร้อนเหมอต้องเข้าไปหิ้วคอเสื้อมันจากทางด้านหลังแล้วดึงแผ่นหนังออกมา
เอาวะ! มาถึงขนาดนี้แล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เหมอเคยดูหนังโป๊กับเพื่อนก็บ่อย นี่แค่ระดับเด็กอนุบาลทำกัน เจ้าโลกของเหมอคงไม่สะดุ้งตื่นมาทำให้ชนะตกใจเล่นง่ายๆ หรอก
คิดปลอบใจตัวเองได้ดังนั้นก็เดินนำไอ้กวิ้นขึ้นมาที่ห้อง ไม่วายร้องเรียกพ่อรูปหล่อสุดที่รักให้เดินตามมาด้วย ชนะพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินตามมาอย่างเงียบๆ
ห้องของเหมออยู่สุดทางเดินบนชั้นสอง ห้องตรงข้ามคือห้องของพี่สมัย ส่วนห้องของท่านบิดาและคุณหญิงแม่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของบ้าน และจัดว่าเป็นเขตพื้นที่สีแดงของบ้าน ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าใกล้ หากจะมีใครเข้าไปต้องได้รับอนุญาต มีการคัดกรองคนเข้ายิ่งกว่าการผ่าน ตม. ประเทศเกาหลีใต้ ด้วยเพราะเก็บสมบัติล้ำค่าต่อจิตใจเจ้าของห้องไว้อย่างมากมาย อาทิเช่น โปสเตอร์วง Gods ที่ถูกตัดเอาเฉพาะรูปของ CY สแตนดี้สองสามตัวที่วางอยู่แต่ละมุมห้อง แต่ที่เด่นที่สุดเห็นจะเป็นวอลเปเปอร์ตรงผนังที่ทำมาจากรูปโคเวอร์ปกจากเฟซของชนะ
"ห้องมึงนี่ยังให้บรรยากาศประหลาดไม่เปลี่ยน" ไอ้กวิ้นว่าพลางย่นจมูก กวาดตาดูทั่วห้องด้วยสีหน้ารับไม่ได้ "ไอ้นะ มึงไม่ต้องตกใจไปหรอกนะ เพื่อนซี้มึงมันคลั่งไอ้ CY จนจะดิ้นตายอยู่แล้ว"
ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ใส่ความจนเสมอคนดีกลายเป็นคนโรคจิตไปซะฉิบ
"อืม รู้" ชนะตอบสั้นๆ เดินไปนั่งบนโซฟาโดยไม่ออกความเห็นอะไรอีก เหมอมองตามเล็กน้อย รู้สึกสะดุดใจกับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
ไม่รู้ต่างหาก...ชนะไม่รู้อะไรเลย ถ้าเหมอมีสิทธิ์ที่จะเก็บรูปของชนะไว้ สาบานได้ว่าจะไม่มีรูปของ CY แม้แต่รูปเดียวในห้องของเหมอ แต่เหมอไม่มี...เหมอทำได้แค่เซฟรูปเพียงรูปเดียวที่มีชนะนั่งยิ้มอยู่ในรูปด้วยจากเฟซของชนะเท่านั้น เพราะมันเป็นรูปที่มี CY บุคคลที่ใครก็สามารถมีรูปติดอยู่ในห้องนอนได้...และมันทำให้...ไม่ได้ดูแปลกอะไรที่จะเก็บไว้
เหมอปล่อยให้เพนกวิ้นเดินไปจัดการกับแผ่นหนังที่มันเช่ามา ตั้งแต่สมัยมัธยมต้นแล้วที่ไอ้กวิ้นชอบหอบแผ่นหนังมาดูที่ห้องของเหมอบ่อยๆ มันเลยรู้ว่าอะไรต้องเปิดตรงไหน หลังจากใส่แผ่น เปิดเครื่องฉายโปรเจ็คเตอร์แล้ว มันก็ถลาไปเอาหมอนจากในตู้และผ้าห่มผืนบางมาปูนอนหน้าโซฟา ไม่พอคว้ารีโมทแอร์มาเพิ่มความเย็นให้เหมือนขั้วโลกที่ญาติๆ มันอาศัยกันอยู่
"นะ ลงไปนอนดูไหม เดี๋ยวเหมอไปหยิบหมอนมาให้"
"อืม"
ชนะยอมลงไปนั่งอยู่ข้างๆ ไอ้กวิ้นที่นอนกินขนมตั้งอกตั้งใจดูหนังไปแล้ว เหมอจึงรีบเดินไปหยิบหมอนบนเตียงของตัวเองมาให้ชนะ พร้อมทั้งผ้าห่มผืนบางอีกผืน เพราะกลัวอุณหภูมิในห้องที่เย็นเกินไปจะทำให้ชนะไม่สบาย ความจริงอยากใช้ร่างกายของเหมอมอบความอบอุ่นให้เหมือนกัน แต่ยัง...ไม่กล้าพอ
ชนะล้มตัวนอนหนุนหมอน มีเสมอจัดผ้าห่มคลุมตัวให้ ไอ้กวิ้นเหลือบมองมาแว๊บหนึ่งเหมือนอยากเอ่ยปากขึ้นแขวะ แต่สุดท้ายก็หันกลับไปสนใจหนังที่มันเช่ามาโดยไม่ได้พูดอะไร
"ไม่นอน?" ชนะเอ่ยถามคนข้างๆ ที่ยังนั่งหลังตรง ตาจ้องมองไปยังภาพนางเอกบนผนังสีขาวที่ถูกฉายโดยโปรเจ็คเตอร์ "นอนได้นะ ตรงนี้"
ตบที่ว่างข้างๆ ตัว แต่เสมอกลับส่ายหัวแล้วยิ้มเอาใจ "ไม่เป็นไร เหมอตัวใหญ่ เดี๋ยวเบียดกัน นะจะนอนไม่สบาย"
"ถ้าเจ้าของห้องเกรงใจอย่างนี้ ผมก็ไม่ควรนอนรึเปล่า" ชนะเลิกคิ้วถาม กำลังจะลุกขึ้นนั่ง แต่เหมอก็กดไหล่ไว้ ก่อนจะยอมนอนลงข้างๆ หนุนหมอนใบเดียวกัน และสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม...ผืนเดียวกัน
"ไอ้กวิ้นเปิดแอร์ซะคิดว่าบ้านมันที่ขั้วโลกเหนือ" เหมอทำทีบ่น แต่ในใจยิ้มกริ่มเพราะได้มานอนชิดไออุ่นของสุดที่รัก ทั้งยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผิวกายของเขาด้วย ผู้ชายอะไร...ตัวหอมเป็นบ้า ทำไมเหมอไม่ตัวหอมอย่างนี้บ้างวะ!
เหมอเหลือบตามองคนข้างๆ บ่อยครั้ง สมาธิไม่ได้จดจ่ออยู่ที่หนังอีโรติคที่ไอ้กวิ้นเช่ามา แต่กลับอยู่บนดวงหน้าของผู้ชายหน้านิ่งที่นอนดูหนังด้วยกันอยู่ตอนนี้ ทั้งสันจมูกโด่ง ทั้งริมฝีปากสีสวยตามธรรมชาติของคนหนุ่มสุขภาพดี ทั้งสันกรามที่อยากยกนิ้วขึ้นไล้...ไม่มีเครื่องหน้าส่วนไหนของชนะที่ไม่ดึงดูดสายตา มันดึงดูดสายตาจนเหมอเผลอจ้องมองอยู่ครั้งละนานๆ จนในครั้งนี้...เจ้าของมันรู้ตัว หันกลับมาสบตากันแล้วเป็นฝ่ายเหมอเองที่หลบ
"ถอดแว่นให้หน่อย" ชนะบอกเสียงเบา พลิกตัวตะแคงมาทางคนที่หลบตาแล้วทำทีเป็นสนใจกับพระเอกนางเอกที่กำลังงับริมฝีปากกันเล่นอยู่ตอนนี้ "เหมอ ได้ยินไหม"
"อือ ได้ยิน" ขานรับ แล้วยื่นมือไปดึงแว่นตากรอบดำออกจากดวงหน้าของชนะให้ตามคำขอ "ไม่ดูหนังแล้วเหรอ"
"อืม ง่วง"
"งั้นเหมอนวดให้ไหม จะได้หลับสบาย"
"อื้ม"
ชนะครางรับในลำคอ ขยับตัวเข้าใกล้เหมอมากขึ้น แขนยาวพาดลงบนหน้าท้องแข็ง ใบหน้าคมเข้าชิดหัวเกรียนๆ ของเหมอพลันดวงตาคู่สวยก็ปิดลงช้าๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่า...ไอ้เหมอมันนอนตัวแข็งเกร็งแค่ไหน เสียงหัวใจของมัน...เต้นดังเพียงใด ชนะ...ไม่รู้เลย
ไม่รู้เลยว่า...สัตว์ร้ายนิสัยหื่นกามในตัวไอ้เหมอกำลังจะสำแดงฤทธิ์
"กวิ้น...ไอ้กวิ้น" ส่งเสียงกระซิบเรียกไอ้เพื่อนซี้อีกคน แต่มันไม่ขานรับไม่หือไม่อือสักนิด ผงกหัวขึ้นดูก็เห็นว่าไอ้เจ้าของแผ่นหนังที่รบเร้าอยากดูมันนอนหลับไปก่อนพระเอกนางเอกจะเข้าด้ายเข้าเข็มกันเสียอีก
เหมอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือประสานที่อกสำรวมจิตใจแต่ควาจริงมันคล้ายๆ การภาวนาให้เจ้าโลกของเหมอไม่ตื่นขึ้นมาตอนนี้มากกว่า หลังจากท่องยุบหนอพองหนอ กำหนดลมหายใจของตัวเองได้ดีแล้วก็เริ่มไล้มือไปตามท่อนแขนแข็งแรงของคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเบาๆ จากนั้นจึงกดนิ้วลงไปตามผิวเนื้อที่เต็มแน่นไปด้วยมัดกล้าม บีบนวดให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย
ชนะครางแผ่วอย่างพึงพอใจ ในขณะที่สีหน้าของเหมอนั้นล่องลอย...เคลิ้มฝัน ยิ่งลมหายใจอุ่นๆ กำลังเป่ารดต้นคอของเหมอตอนนี้...ก็ยิ่งทำให้ความยับยั้งช่างใจที่เคยมีเลือนหายลงไปทุกที
"แม่งงงง นมนางเอกโคตรสวย ถึงจะเล็กไปหน่อยแต่คงพอดีคำ! ไอ้เหมอ กูกลับไปดูนาทีก่อนหน้านี้นะมึง ไม่น่าหลับอ่ะ แม่งพลาดช็อตเด็ด" เสียงไอ้กวิ้นทะลุกลางบรรยากาศแปลกๆ ที่อบอวลอยู่รอบตัวเหมอขึ้นมา... ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้ไอ้กวิ้นตื่นขึ้นมาขัดจังหวะได้ เพราะเสียงของมันหยุดมือของเหมอที่กำลังไล้วนอยู่ตรงหน้าท้องของชนะและกำลังไล้ต่ำลงไปกว่านั้นไว้ได้ทัน...
ชนะแม่ง...หลับลึกสุดๆ โดนลวนลามขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวเลยสักนิด!
"โอ้ยยย กูอยากลองเอาเน็คไทมัดมือสาวบ้างงงงง!" ไอ้กวิ้นโหยหวนด้วยความอิจฉา ส่วนเหมอก็ได้แต่หัวเราะหึหึ มือก็กลับมาทำหน้าที่นวดให้ชนะตามเดิม หลังจากที่มันซนไปทั่วอยู่นาน
"อย่างมึงโดนผู้หญิงเอาเชือกรัดคอก่อนเถอะ แล้วก็พูดเบาๆ นะมันหลับอยู่"
"ไม่รู้เว้ย คนเขาดูหนัง มันดันมาหลับ ช่วยไม่ได้นี่หว่าาา ซี้ดดดด ไอ้เหมอ แม่งกูแข็งแล้วว่ะ"
"เห็นแค่นมมึงก็แข็งแล้ว? โคตรไก่อ่อนไอ้ห่า"
ไอ้เหมอทำปากดี ทั้งๆ ที่่แค่ได้ใกล้ชิดชนะแบบนี้...ลูกรักของมันก็ตุงตาข่ายแล้ว ดีที่ลำตัวส่วนล่างถูกซ่อนไว้ใต้ผ้าห่ม ไม่งั้นโดนไอ้กวิ้นล้อยันลงโลง
"หึหึ จะว่าไปนิสัยไอ้เหี้ยพระเอกนี่คล้ายไอ้นะมันอยู่นะ" คำพูดของไอ้กวิ้นทำเอาเหมอขมวดคิ้ว
"ตรงไหนวะ"
ไอ้กวิ้นหัวเราะ แล้วแถลงไข "ตรงที่แม่งไม่นอนร่วมเตียงกับใครไงมึง แต่เรื่องผูกตา มัดด้วยเน็คไทอันนี้ไม่รู้ว่ะ ต้องพิสูจน์เอง"
พิสูจน์เองบ้านป้าไอ้กวิ้น แค่มานอนสูดดมความหอมของชนะอย่างนี้ก็เกรงจะโดนลูกถีบของมันจะแย่อยู่แล้ว
"ไปว่าวไปไอ้ห่า"
"มึงจะไปด้วยมะ แม่งตั้งแล้วนี่หว่า"
"ตั้งเหี้ยไร หัวเข่ากู!"
"เข่ามึงนี่อยู่สูงพอๆ เอวไอ้นะ"
"เออ วันนี้กูขาสั้น"
"ไม่ยอมรับความจริงวุ้ย กูไปละ pause หนังไว้แป๊บ เดี๋ยวพี่มาต่อนะจ้ะ"
"เรื่องมึงเหอะ"
เหมออยากลุกไปถีบก้นมันอยู่หรอก แต่ติดที่ว่ายังไม่อยากละจากที่ตรงนี้ไปไหน ยังอยากให้ลมหายใจของชนะเป่ารดต้นคออย่างนี้ ยังอยากที่จะไล้มือไปตามท่อนแขนแกร่งของเขา ยังอยากที่จะ...สูดดมความหอมจากร่างกายของเขา ทั้งๆ ที่...ส่วนกลางลำตัวแข็งแกร่งจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
เหมอหลับตาแน่น เม้มริมฝีปาก ผ่อนลมหายใจที่เริ่มกระชั้นถี่ให้กลับมาเป็นปกติ แต่ด้วยเพราะคนข้างๆ ไม่ได้ลดความน่าดึงดูดใจลงเลยสักนิด เหมอจึงทำได้แค่กำหนดลมหายใจด้วยใบหน้าแดงก่ำ
"เหมอ" แต่อยู่ๆ คนที่คิดว่าหลับเป็นตาย กลับส่งเสียงเรียก เหมอผงะเล็กน้อย สบตากับชนะด้วยความรู้สึกที่อายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
"ตะ...ตื่นแล้วเหรอ"
"อืม เพราะไอ้กวิ้นเสียงดัง"
"งั้นก็ตื่นนานแล้วดิ"
ชนะไม่ตอบ ขยับตัวออกห่าง เหลือบตามองหนังที่ถูก Pause ไว้แล้วพ่นลมหายใจ "ชอบแบบซาดิสม์รึไงเรา"
"เฮ้ยยย! ไม่ใช่"
"ไม่ใช่แล้วทำไมมีอารมณ์"
"โหยย นะ ไม่ใช่เพราะหนังซะหน่อย"
"แล้วเพราะอะไร"
ชนะหันมอง สีหน้าจริงจัง คาดคั้นคำตอบที่เหมอไม่มีวันบอกคำตอบที่แท้จริงออกไป "ตอบดิ"
"..."
"เหมอ"
"..."
"รู้อะไรไหม"
"..."
"ผมชอบมัดมือคู่นอนของผมไว้เพราะผมไม่ชอบให้ใครกอด มือของพวกเธอเกะกะ นัวเนียเหมือนหนวดปลาหมึก ดูน่ารำคาญ แล้วผมก็จะตีแรงๆ หลายๆ ทีถ้าไม่ยอมฟังคำสั่งของผม"
เหมอมองหน้าชนะด้วยท่าทางเหวอและดูเหมือนสมองจะเออเร่อไปฉับพลัน ในขณะที่ชนะกระตุกยิ้มมองปฏิกิริยาอีกฝ่ายแล้วดึงให้คนที่อ้าปากค้างเข้ามาใกล้ เล่นเอาคนที่กำลังเอ่อเร่อตัวแข็งทื่อทันที
"อยากโดนแบบนั้นบ้างไหม" เสียงนุ่มทุ้มกระซิบถามข้างๆ หู เหมอย่นคอ หลับตาปี๋ ด้วยเพราะจั๊กจี้กับจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่บริเวณต้นคอ
"นะล้อเล่น" ถ้าชนะไม่ล้อเล่น เหมอก็คงกำลังฝันไป ฝันกลางวัน ฝันเฟื่อง ฝันที่ไม่เป็นจริง ฝันนน
"พูดจริง" ชนะยังย้ำคำ
"ไม่เชื่อ" แม้ในใจจะเอียงไปทางเชื่อเก้าสิบเปอร์เซ็นแล้วก็ตามที
"งั้นก็ลองขัดใจผมดู" คนว่ายิ้มกริ่ม ยิ้มหล่อ ยิ้มพิฆาต ดาเมจหัวใจเสมอมาก ณ จุดนี้
"นะก็รู้ว่าเหมอไม่เคยขัดใจนะ" พูดเสียงอ่อน หลบตาเขินอาย
"เพราะงั้นเหมอถึงไม่รู้ไงว่าผมพูดจริงหรือพูดเล่น" ฝ่ายนี้ก็ยังไล่ต้อนไม่เลิก ยิ้มกรุ้มกริ่ม มือช้อนคางให้ไอ้เหมอมันเงยหน้าขึ้นมองสบตา
"ตะ...แต่...แต่เหมอเป็นเพื่อน" ไอ้หัวเกรียนกัดปาก ทำสะดิ้งราวกับสาวแรกรุ่นกำลังจะถูกรุ่นพี่จูบ
"เพื่อนผมก็ไม่เว้น" และด้วยคำพูดประโยคสุดท้ายที่มีดาเมจสูงจนพลังชีวิตของเหมอสูญสิ้น สติขาดกระเจิง โผเข้ากอดคอเพื่อนซี้ พร้อมตะโกนดังลั่น "ชะน้าาาา"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ" ชนะระเบิดหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะตบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอไปสองทีซ้อน "ล้อเล่นเว้ย คิดจริงไงวะ ฮ่าๆๆ เหมอ ปล่อยก่อน เดี๋ยวฟ้าผ่า"
เหมอชะงักนิ่ง คลายแขนออกจากรอบคออีกฝ่าย ก่อนจะถีบขาคนที่กำลังหัวเราะท้องคัดท้องแข็งด้วยความหมั่นไส้ "มันใช่เรื่องเล่นเหรอไอ้บ้า!"
"โอ้ยยย ฮ่าๆๆๆๆๆ คะ..ครับๆ ขอโทษครับคุณเสมอ" ชนะพยายามหยุดหัวเราะ พลางพูดขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่ และหลังจากที่หยุดหัวเราะสำเร็จ ประโยคจริงจังพร้อมกับเสียงเรียบนิ่งก็ดังขึ้น "เพื่อนน่ะเป็นได้ทุกอย่างสำหรับผม...ยกเว้นคู่นอน คบกันมาขนาดนี้ ยังไม่รู้อีกเหรอครับ"
เล่นเอาจุก...
"เออ รู้ แต่มันก็ไม่ควรเล่นป้ะ เรื่องแบบนี้"
เหมอตาแดง ดวงตาเริ่มรื้นไปด้วยน้ำ เพราะความรู้สึกน้อยใจมันจุกอยู่ที่คอหอย
"เฮ้ย โกรธจริงอ่ะ ขอโทษเสมอ ให้ถีบคืนอีกทีเลย ขอโทษนะครับ" ชนะใจร้าย...หรือเป็นเหมอเองที่ใจร้ายกับหัวใจตัวเองก็ไม่รู้ ก่อนจะสร้างความลำบากใจให้กับชนะไปมากกว่านี้ เหมอก็กล้ำกลืนความรู้สึกเสียใจ กดเก็บมันไว้ภายในอก แล้วกระพริบตาถี่ๆ แสร้งโวยวายเสียงดัง "ไปไกลๆ เลยชนะ ไม่ต้องมาจับขาเว้ย! ไอ้บ้านี่ ที่บ้านเป็นตลกไง ล้อเล่นอยู่ได้ เข้าไปช่วยไอ้กวิ้นชักว่าวในห้องน้ำนู้นไป ไป๊!"
"เอ้า มาไล่กันซะงั้น ไม่เอา ไม่ไป จะนอน"
"ลูกคนหรือลูกหมีโคอาล่า นอนได้นอนดี"
"ก็ง่วง"
"แล้วเมื่อคืนไม่นอน"
"ก็คุยกับใครทั้งคืนล่ะ"
"จะไปรู้เหรอ"
"เดี๋ยวบ้องหูเรียกความจำซะดีไหม"
ด้วยเพราะคนหล่อทำหน้าโหด เหมอจึงได้แค่หัวเราะแหะๆ ยอมความกันไป โอเค โทษเหมอก็ได้ ทั้งๆ ที่คนไม่ยอมวางสายน่ะ...ชนะเองต่างหาก
..............................................TBC.............................................
ก็แล้วแต่นะ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
