รอยชัง
จบบริบูรณ์
"แอ๊ ~ อือ อือ อือ" เด็กน้อยคนพี่ตัวนุ่มนิ่มในเปลกำลังเล่นกับคุณพ่ออยู่ในห้องนั่งเล่น เสียงอืออาเจื้อยแจ้วส่งเสียงดังเป็นระยะไม่ขาดสาย อัศวินยิ้มให้ลูกชายตัวขาว น้องวาเป็นเด็กน่ารัก ไม่ค่อยงอแง อัศวินั้นถือว่าเป็นผู้ชายที่แข็งกระด้าง ถ้าลูกงอแงจริงๆเขาเองก็คงเอาไม่อยู่ แต่กับอชิระ เขาสามารถเลี้ยงลูกได้เพียงตัวคนเดียวด้วยซ้ำ เพราะเด็กคนนี้มักจะอารมณ์ดี เวลาเขาเข้าไปเล่นด้วยก็หัวเราะชอบใจ นอนยิ้มตาแป๋ว ไม่ค่อยร้องไห้งอแงให้เขาต้องปวดหัวเลย
ผิดกับน้องเวย์ รายนั้นป่วยบ่อย ชอบงอแง และไม่ค่อยให้ใครเข้าใกล้นอกจากจอมขวัญ ขนาดอัศวินเองลูกยังร้องไห้แงเวลาเข้าใกล้ด้วยซ้ำ
ช่วงเดือนแรกจอมขวัญกับอัศวินแทบไม่ได้พัก กว่าจะปรับตัวรับการเป็นพ่อแม่ได้มันช่างเหนื่อยหนักกว่าที่คิด ไหนจะทุกคืนที่ต้องผลัดกันเฝ้าลูก อีกทั้งลูกคนเล็กที่ชอบป่วยอยู่บ่อยๆ บางคืนเกิดจะตัวร้อนขึ้นมาพวกเขาก็ต้องรีบขับรถไปโรงพยาบาลกันในขณะนั้นเลย จะมัวมารอเวลาไม่ได้ ถ้าลูกเป็นอะไรหนักขึ้นมาคงลำบาก
"พี่วินหิวหรือยังครับ" เสียงเอ่ยถามอยู่บนหัว อัศวินเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้คนรัก จอมขวัญเพิ่งเสร็จจากพาลูกชายอีกคนเดินเล่นไปรอบๆเพราะลูกมีอาการงอแง เจ้าคนเล็กกินก็ยาก นอนก็ยาก ไม่เหมือนคนพี่แม้แต่น้อย ต้องคอยดูแลประคบประหงมอยู่ตลอด
อัศวินดึงมือเล็กที่กำลังสางผมเขาเล่นขึ้นมาหอม
"ยังเลยครับ น้องเวย์หลับแล้วเหรอ" เอ่ยถามพลางมองลูกที่ซบอกคนรักหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
"ครับ กว่าจะหลับได้ เล่นเอาไหล่ขวัญแทบหลุด" จอมขวัญโอด "ถ้าลูกนอนเราคงได้พักสักที อาทิตย์นี้ขวัญง่วงมาก ถ้าไม่มีพี่ลำดวนกับน้าสายใจ คงจะเหนื่อยกว่านี้" จอมขวัญถอนหายใจ
"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวขวัญส่งลูกให้พี่สายใจ แล้วขึ้นไปนอนพักนะครับ" อัศวินไม่อยากให้เจ้าตัวหักโหม "อย่าหักโหมนักเลย"
"ก็ดีครับ วันนี้ขวัญไม่ไหวแล้วจริงๆ" จอมขวัญเดินอุ้มลูกลงไปนอนในเปล ไหว้วานให้พี่สายใจเป็นคนดูแลต่อ
เดือนที่ผ่านมานี้จอมขวัญกับอัศวินแทบไม่ได้พักผ่อน ด้วยจิตใจคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่อยากจะดูแลลูกให้ดีพร้อมด้วยตนเองนั้น ทั้งสองจึงใช้เวลาอยู่กับลูกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หากไม่มีธุระหรือเรื่องเร่งด่วน พวกเขาจะพยายามไม่ส่งลูกๆให้คนอื่นเลี้ยง ลูกๆของเขาจะได้รับความรักความอบอุ่นจากพ่อและแม่มากที่สุด
อัศวินยังไม่ได้กลับไปที่เกาะเลยตั้งแต่จอมขวัญคลอด เขาอยู่ลำปางเป็นเพื่อนลูกๆกับจอมขวัญได้เกือบสองเดือนแล้ว ตอนนี้ลูกๆของเขาก็โตได้เดือนกว่าๆ เด็กน้อยทั้งสองน่ารักมากจนทำให้เขาไม่อยากกลับไปสุราษฎร์ เขาทำใจไม่ได้ถ้าไม่ได้ถ้าต้องจากลูกเมีย เรียกอีกอย่างว่าคนหลงลูกหลงเมียก็คงไม่แปลก
จอมขวัญขึ้นมานอนพักผ่อนในห้องได้ไม่นาน อีกสักพักอัศวินก็เดินตามขึ้นมา ทั้งสองเหนื่อยจากการเฝ้าลูกมาทั้งคืน รวมๆแล้วทั้งอาทิตย์ได้นอนหลับจริงๆจังๆไปแต่ไม่กี่ชั่วโมง
"อือออ ครับ" จอมขวัญขยับตัวเล็กน้อยเมื่อถูกสวมกอด
"นอนเถอะ" อัศวินแค่อยากกอดเมียระหว่างนอน เขาหอมแก้มนิ่มที่มีกลิ่นนมเด็กฟุ้งอย่างเอ็นดู
"ลูกล่ะครับ" อีกคนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"แม่กับน้าใจช่วยกันเลี้ยง ลูกหลับกันหมดแล้วน่ะ" เขานอนลูบแก้มเนียน ตั้งแต่คลอดมาเขากับจอมขวัญแทนที่จะมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น แต่กลับไม่มีเวลาแม้แต่จะนอนด้วยซ้ำ
"อ่อ ครับ" จอมขวัญคราง "ขวัญง่วงพี่วิน ขวัญไม่ไหว" เด็กน้อยพลิกตัวกลับมาซุกในอกหนา แอร์เย็นๆในห้องกำลังจะทำให้เขาหลับ
"นอนซะ พี่เองก็ตาจะปิดแล้ว" อัศวินเอ่ยพลางหอมแก้มเนียน "ฝันดีครับ"
"อื้ออ ฝันดีครับ" จอมขวัญเงยหน้าจุ๊บปากคนตัวโตไวๆก่อนจะซุกอกหนาเพื่อนอนต่อ
..........
ย่างเข้าเดือนที่สาม พัฒนาการของเด็กๆนั้นเป็นไปอย่างสมบูรณ์ การได้รับสัมผัสจากพ่อแม่ในทุกๆวันถือเป็นเรื่องที่สมควรกระทำเพื่อให้ลูกน้อยในวัยนี้ เด็กๆเริ่มมีการเรียนรู้เรื่องราวผ่านสิ่งต่างๆรอบข้างมากขึ้น ความฉลาดที่ควรส่งเสริมมีอยู่สามอย่างหลักๆด้วยกัน คือ ฉลาดเคลื่อนไหว ฉลาดสื่อสาร และฉลาดทางอารมณ์ เด็กในวัยนี้มักจะเห็นพ่อแม่เป็นของเล่นที่ทำให้เขาสามารถพัฒนาความรู้สึกและการตอบรับได้ดีที่สุด จอมขวัญจึงหมั่นอุ้มลูกบ่อยๆ ใช้เวลาอยู่กับลูกเยอะๆ
อาทิตย์ที่แล้วทั้งอาทิตย์อัศวินต้องกลับไปดูงาน พวกเขาตกลงกันไว้แล้วว่ารอให้ลูกๆโตสักห้าเดือน ถึงจะย้ายไปอยู่ด้วยกันที่เกาะ หาพี่เลี้ยงสักคนมาอยู่ช่วย ตอนนี้อัศวินต่อเติมบ้านใหม่ทั้งหมด รีโนเวทและเพิ่มห้องนอนลูก เขาเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว รอให้อะไรลงตัว คงได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันสักที
"ตัวอะไรลูก ตัวอะไรครับ" เสียงหวานเอ่ยเล่นกับลูกๆทั้งสองด้วยความรัก จอมขวัญเป็นแม่ที่ดี แม้ร่างกายจะเป็นผู้ชาย แต่ตอนนี้จิตใจโอนอ่อนไปทางผู้หญิงค่อนข้างมาก ตั้งแต่คลอดลูก ร่างกายเขาก็ค่อยๆปรับสมดุลในร่างกาย แผลที่หน้าท้องเองก็แทบจะมองไม่เห็นเพราะจอมขวัญทำตามที่คุณหมอแนะนำตลอด ตอนนี้เขากลายเป็นคนเดิมเรียบร้อย เพียงแต่ช่วงนี้อาจจะผมยาวมากเพราะไม่มีเวลาไปตัด อยู่บ้านจอมขวัญจึงชอบมวยผมลวกๆเพราะรู้สึกรำคาญ แต่เพราะพี่วินชอบ เขาก็เลยทน ก่อนนอนนายหัวอัศวินมักจะหวีผมให้จอมขวัญอย่างทะนุถนอม จอมขวัญเองในตอนนี้ตกหลุมรักสามีไปแล้วเต็มๆ พี่เขาใส่ใจ ดูแลจอมขวัญดีมาตลอด เรื่องในอดีตเก็บไว้เป็นบทเรียนของกันและกันว่าไม่ควรจะพลาดอีก
"เมื่อวานเจ้าตัวเล็กพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง พอให้ดื่มนมก็ทำตาแป๋วตามคนพี่ สงสัยจะหิว" อัจฉรานั่งขัดสมาธิเล่นกับหลานอยู่ข้างๆ ใจเธอเอ็นดูคนน้องมากกว่าเล็กน้อยเพราะเจ้านี่เวลาเห็นผู้หญิงแล้วจะอ้อนหนักกว่าเดิม โตขึ้นท่าทางจะไม่เบา
"ลูกงอแงตลอดเวลาไม่ได้ดั่งใจ แต่พออยู่กับพี่อัจก็จะนิ่ง ขวัญว่าเจ้าตัวเล็กมีแววเจ้าชู้" จอมขวัญยิ้มกว้าง เกาท้องลูกชายที่นอนตีขาอย่างมีความสุข
"พี่ว่าแหงล่ะ แต่พี่วินไม่เจ้าชู้นะ รายนั้นนิ่งเกินไป" อัจฉราสงสัย "แล้วได้ความเจ้าชู้ใครมาล่ะเนี่ย"
จอมขวัญพาลนึกถึงคนพ่อ ไม่เจ้าชู้เฉพาะกับคนอื่นน่ะสิ แต่กับเขา ไม่ว่าจะหน้าตา ท่าทาง คำพูด ล้วนแล้วแต่ทำให้เขาเลี่ยนได้ตลอด แต่ก่อนก็สนแต่เรื่องอย่างว่า จะว่าไปนี่ก็นานแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกัน เขาก็สงสารพี่วินนะ ไม่ได้กลัวอะไรมากมายแล้ว เพียงแต่ยังหาเวลาเหมาะสมไม่ได้สักที ถึงเวลานั้นจอมขวัญเองก็คงจะยอม เพราะมันคือความสุขของกันและกัน
"เออ ว่าแต่ ขวัญไม่ได้ให้ เอ่อ แบบว่า เรื่องนั้น" จู่ๆอัจฉราก็เอ่ยถาม แต่คงตะกระดากปากจึงออกเสียงตะกุกตะกักเพียงนั้น
"เรื่องบนเตียง?" จอมขวัญถามสีหน้าปกติ
"ใช่ๆ ตั้งแต่มีน้อง เรากับพี่วิน .." อัจฉราตะล่อม
จอมขวัญส่ายหน้ารัว
"อ้าว แล้วแบบนี้รายนั้นเขาไม่ลงแดงตายเหรอ หรือว่าขวัญยังไม่พร้อม" อัจฉราสงสารพี่ชาย อีกเรื่องคือเธออยากได้หลานสาวอีกคนมาไว้ให้เจ้าสองหนุ่มคอยดูแล
จอมขวัญนิ่งไปสักพัก พอพี่อัจพูดขึ้นมาเขาก็นึกขึ้นได้ ช่วงนี้อัศวินเพิ่งจะรับเลขาสาวคนใหม่มาจัดการเรื่องเอกสาร รับงาน เป็นญาติลุงชัยที่ขอมาอยู่เกาะด้วย เพราะช่วงนี้ลุงชัยต้องดูแลหลายอย่างอาจจะไม่ทัน
แม้จะยังไม่เคยเห็นหน้า แต่ชื่อเสียงก็โด่งดังพอที่พี่น้อยจะโทรมาเล่าให้ฟังได้ เธอคนนั้นชอบแสร้งเป็นว่าไร้เดียงสา จอมขวัญเองอยากจะมั่นใจในคนของตน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ากลัว เรื่องเดียวที่เขาไม่ยอมรับคือการนอกใจ ยิ่งเฉพาะจากคนที่ได้ชื่อว่าสามีแบบนี้
จอมขวัญไม่ใช่คนกร้านโลก เรื่องบนเตียงไม่ได้สวยหรู ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไมชำนาญ ร่างกายที่บอบบางไร้เนินอกนูนสวย ไม่สามารถทำให้มั่นใจได้เลยว่าวันไหนพี่เขาจะเบื่อคนอย่างเขาหรือเปล่า เรามีอะไรกันก็เพราะพี่เขาอยากแก้แค้น แต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว หากเขาได้เจอสาวที่สามารถปรนเปรอปรนนิบัติเขาได้ จอมขวัญจะต้องทำอย่างไร
ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล สองอาทิตย์แล้วที่พี่วินกลับลงไปใต้ ความใกล้ชิดสนิทสนมเพราะได้ใช้เวลาร่วมกันมันคงเป็นไปได้ง่ายดาย จอมขวัญไม่รู้ว่าตนเองมีสิทธิ์จะหึงหวงบ้างไหม แต่ตอนนี้ในใจเขามันกังวลไปหมด กลัวว่าความใกล้ชิดจะไม่ทำให้จบแค่เรื่องงาน พี่วินเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง วัวเคยค้า ม้าเคยขี่ อย่างไรก็ไม่วางใจ
( เอ็งอย่าคิดมาก เอ็งเป็นเมีย ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนในจุดนี้ได้ ) พี่น้อยปลอบใจจอมขวัญในโทรศัพท์
"ขวัญพยายามแล้ว พี่น้อยไม่เข้าใจหรอก ขวัญอาจจะเป็นคนข้างใจ แต่ไม่ใช่คนข้างกาย"
( พูดอะไรนะเอ็งนี่! นายเขารักแต่เมียกับลูก ที่ข้าเล่าให้ฟังน่ะ นายไม่เคยสนใจมันด้วยซ้ำ )
"แต่ .." จอมขวัญก็แค่กลัว
( ทำไม ? หรือเพราะเอ็งไม่ได้ให้เขาในเรื่องบนเตียงเลย ) พอถูกถามเข้าจังๆ จอมขวัญก็ไปไม่เป็น
( ข้าจะบอกอะไรให้นะ ตอนที่เมียข้าท้อง ข้ามีอารมณ์มาก บางทีก็ทำกันระหว่างท้องนั่นล่ะ พอคลอดเจ้าคุณออกมา อาทิตย์แรกข้าก็ไม่ปล่อยเมียเลย มีอะไรกันถี่กว่าก่อนคลอดด้วยซ้ำ แต่มันก็ไม่ใช่ทุกคน ที่นายเขาไม่แตะต้องตัวเอ็งอาจเป็นเพราะกลัวจะทำให้ความทรงจำร้ายๆของเอ็งกลับมาหรือเปล่า นายให้เกียรติเอ็งมากนะ คนงานที่นี่เขารู้กันหมดว่าเอ็งกำลังจะมาเป็นนายคนใหม่ นี่ก็นานแล้วที่ไม่เห็นนายสนใจผู้หญิงคนไหน วันๆมีแต่งาน เอ็ง แล้วก็ลูกๆ แบบนี้จะต้องกังวลเพื่ออะไรหืม เด็กน้อย )
พี่น้อยเอ่ยออกมายิ่งทำให้จอมขวัญอยากร้องไห้ ใครว่าเขาเหนื่อย พี่วินเหนื่อยกว่าเขาเป็นสิบเท่า ไหนจะต้องดูแลครอบครัว ดูแลคนงานและกิจการ แถมยังต้องมาคอยดูแลเขากับลูกอีก เขามีสามีที่ดีมากจริงๆ
( นายกลับไปคราวนี้ลองปรนนิบัติดู ให้เขาบ้างเพราะผู้ชายทุกคนมีความต้องการ นายรักเอ็งนะขวัญ รักมาก ถ้าเอ็งไม่ให้ก็ใช่ว่าเขาจะไปหาเศษหาเลย ข้าเห็นเขาก็รอเอ็งมาตลอด ผัวเมียเรื่องบนเตียงก็เป็นสิ่งสำคัญ ถึงเอ็งจะไม่เชี่ยว แต่แค่ยอมให้เขากอดบ้าง เขาก็คงจะดีใจ )
พี่น้อยวางสายไปแล้ว จอมขวัญถอนหายใจอย่างหนักพลางครุ่นคิด จริงอย่างที่พี่น้อยบอก เขาเองก็พอรู้ว่าพี่วินต้องการร่างกายเขา แต่เพราะอะไรหลายๆอย่างทำให้เขาไม่สามารถทำมันได้ เขาเองมานึกเสียใจก็ตอนที่เห็นพี่วินยอมทำงานหนักเพื่อเขาและลูก
ลูกๆนอนหลับกันหมดแล้ว จอมขวัญเห็นว่านี่ก็สามทุ่มแล้ว พี่วินน่าจะถึงบ้านแล้วจึงลองโทรหา
( ครับที่รัก ) คำแรกที่รับสาย ทำให้จอมขวัญอยากจะร้องไห้ออกมา
"กำลังจะนอนหรือยังครับ" ปาดน้ำตาไปด้วยพลางเอ่ย
( ว่าจะโทรไปหาพอดี พี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ วันนี้คนงานทำโอ พี่เลยไปตรวจงาน )
"เหนื่อยมากไหมครับ"
( หึ เด็กน้อย พี่เหนื่อยแค่นี้เอง เราต่างหากที่เหนื่อยกว่า ลูกดื้อมากไหม งอแงหรือเปล่าครับ )
จอมขวัญสะอื้น พี่วินไม่เคยบ่นแม้แต่คำว่าเหนื่อยให้ได้ยิน
"นิดหน่อยครับ พอเริ่มโตก็เริ่มไม่งอแงแล้ว"
( คิดถึงจัง / คิดถึงครับ ) เอ่ยออกมาพร้อมกันเหมือนนัดกันมา ก่อนจะค่อยๆหัวเราะออกมาทั้งสองคน
( เด็กดีของพี่ คิดถึงจริงๆนะ อยากจะเร่งวันเร่งคืนให้งานเสร็จไวๆ อยากขึ้นไปหาจะแย่ อยากกอด อยากหอมให้ชื่นใจ คิดถึงลูกด้วย ไม่รู้ป่านนี้ลืมพ่อไปหรือยัง )
"ไม่ลืมหรอกครับ คิดมาก" จอมขวัญยิ้ม "รีบขึ้นมาได้ไหมครับ ขวัญคิดถึงพี่" เอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกไป
( คิดถึงแบบไหน หืม อยากกอดพี่หรือเปล่า )
"อ .. อยากครับ" เอ่ยตะกุกตะกักจนอีกฝ่ายเอ็นดู
( รู้ไหมว่าพี่บ้าทำงาน ทำๆๆ ทำให้มันเลิกคิดฟุ้งซ่านเรื่องเรา พี่สารภาพว่าพี่คิดถึงแต่ภาพที่เราโอบกอดกันแนบชิด มือประสานมือ เราสอดประสานกันแนบแน่นด้วยความรัก พี่คิดถึงร่างกายเรามาก กลิ่นกายหอมที่เคยดอมดม ร่างกายร้อนที่โอบกอดพี่เอาไว้ พี่ต้องการแค่ขวัญคนเดียวนะครับ )
ทั้งสองต่างก็ต้องการกันและกันไม่มีใครน้อยกว่าเลยสักนิด
"ขวัญ .. ขวัญอยากถูกพี่กอด" จอมขวัญกลั้นใจเอ่ย เขาหน้าแดงก่ำตอนที่พูดเรื่องแบบนั้นออกไป
( จริงหรือเปล่า อยากให้พี่กอดแบบไหนครับ )
"เอ่อ" จอมขวัญชั่งใจ "กอดแบบไหนก็ได้ตามใจพี่วินครับ"
เอื้อนเอ่ยคล้ายเชิญชวน จนอัศวินรู้สึกอยากจะบินไปหาเสียตอนนี้
( ขวัญทำให้พี่ต้องช่วยตัวเอง รู้บ้างไหม ) ปลายสายเอ่ยเสียงอ้อนติดกระเส่า
จอมขวัญเองก็รู้สึก ความต้องการของผู้ชายเป็นเรื่องธรรมชาติ
( พี่นึกถึงทุกวินาทีที่เราร่วมรักกัน ขวัญตอบรับความต้องการของพี่ เราหลอมร่างเป็นหนึ่งเดียว )
"อือ พี่วิน ขวัญเขิน" เรื่องอะไรถึงต้องบรรยายลงลึกขนาดนั้น
( เขินอะไร หืม ทุกส่วนของเราพี่ตีตราจองไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะซอกไหน ใครก็มาเอาไปไม่ได้หรอกนะ )
"คนบ้า" จอมขวัญหน้าแดงซ่าน "ขวัญง่วงแล้ว ลูกๆก็หลับหมดแล้วครับ"
( หนีกันเลยนะ ) อัศวินหัวเราะ ( หึ ครับ นอนเถอะ เรื่องนี้ไว้พี่ขึ้นไปเราค่อยคุยกันอีกที อย่างไรเสีย เราก็หนีพี่ไม่พ้นหรอก )
"อื้อ .. ขวัญไม่หนีหรอกครับ" จอมขวัญเอ่ยให้อีกฝ่ายมั่นใจ
( ขอบคุณนะขวัญ พี่รักเรานะครับ รีบนอนพักผ่อน ฝากราตรีสวัสดิ์ลูกด้วย )
"ฝันดีครับ"
..........
ความรักไม่ใช่เพียงคำพูด แต่เป็นการกระทำที่ส่งถึงกัน อัศวินทำให้จอมขวัญมั่นใจมาตลอดว่าสามารถดูแลเขาได้ตลอดทั้งชีวิต ไม่รู้ว่าหลงรักผู้ชายใจร้ายคนนี้ไปเมื่อไหร่ พอรู้ตัวอีกทีหัวใจมันก็จงรักภักดีกับคนที่เคยใจร้ายอย่างอัศวินไปเสียแล้ว เพราะว่าเขาทำให้เราเห็นว่าเขารักเรามากขนาดไหน จอมขวัญไร้ซึ่งรอยแค้น ตอนนี้ชีวิตเขามีความสุขที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้ มีครอบครัวพร้อมหน้า ได้ทำในสิ่งที่ต้องการ ได้ดูแลคนที่เรารัก แค่นี้ก็เป็นสุขแล้ว
พ่อโสภณกับพี่วินัยเองตอนนี้เปิดตัวกับพ่อแม่พี่วินัยเรียบร้อยแล้ว พ่อบอกว่าต้องเจอศึกหนักจากแม่ยายพ่อตาแต่ก็ไม่หวั่น พอได้ยินเรื่องนี้ก็ทำให้นึกถึงแม่สามีคนดีของเขา คนที่อยู่เคียงข้าง เชื่อใจ ไว้ใจ และช่วยเหลือกันมาตลอด พี่อัจเองก็แสนดีกับเขาเหลือเกิน โชคดีแค่ไหนที่เขาไม่เจอแบบที่พ่อกำลังเจอ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะหมดแรงสู้ตั้งแต่ยกแรกแน่ๆ
"ต้อนรับกลับบ้านครับ" ยิ้มให้คนตัวโตที่เดินเข้ามา จอมขวัญสวมกอดคนรักไว้ด้วยความคิดถึง เกือบเดือนกว่าอัศวินจะทำงานเสร็จ เกือบเดือนที่คิดถึงกันจนใจแทบจะขาด
"คิดถึงเรานะ" หอมหน้าผากนิ่มอย่างชื่นใจ ร่างเล็กที่แทบจะจมเข้าไปในอ้อมอกเขาช่างน่าเอ็นดูนัก
"คิดถึงเหมือนกันครับ" ยิ้มรับก่อนจะพากันเดินเข้ามาในบ้าน "อยากทานอะไรไหม"
อัศวินส่ายหน้า "ลูกทั้งสองล่ะ"
"หลับปุ๋ยเลยครับ พี่วินมาช้า สามสี่ทุ่มลูกก็นอนแล้ว" เอ่ยพลางเดินกอดกันขึ้นมาด้านบน
"พี่ขอไปหาลูกก่อน ขวัญเตรียมน้ำอุ่นไว้หน่อยสิครับ พี่อยากแช่" ลูบแก้มเนียนพลางหอมเบาๆก่อนผละออก จอมขวัญพยักหน้า เขาเดินเข้าห้องเพื่อเตรียมน้ำอุ่นให้คนรัก พี่วินเดินไปหาลูกที่นอนอยู่ห้องข้างๆกับพี่สายใจ ช่วงนี้เด็กๆไม่ดื้อไม่ซนแล้ว จึงวางใจให้อยู่กับคนอื่นได้
น้ำอุ่นในอ่างถูกตีด้วยสบู่เหลวที่มีกลิ่นหอมรัญจวนใจ จอมขวัญอยากปรนนิบัติสามีบ้าง ได้แช่น้ำตอนที่เหนื่อยๆแบบนี้คงจะหายเหนื่อยได้ง่าย
อัศวินเดินเข้ามาในห้อง เขาสะดุดตากับดอกกุหลาบสีขาวที่ถูกปักในแจกันหัวเตียง ในห้องมีกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว ร่างเล็กหายเข้าไปในห้องน้ำคงจะกำลังเตรียมน้ำอุ่นให้เขาอยู่
"อาบเลยไหมครับ น้ำกำลังอุ่นนะ" จอมขวัญเอ่ยถามคนที่ยืนมอง
"อืม ครับ" เอ่ยพลางเดินเข้าไปหา รั้งเอวคนตัวเล็กมาพลางจุมพิตที่แก้มใส
"อาบแล้วหรือ" กระซิบถามอ้อน คลอเคลียที่ข้างหูขาว
"ย .. ยังครับ" จอมขวัญตอบเสียงตะกุกตะกักพลางใจเต้นแรง เขารู้ว่าวันนี้จะต้องเกิดอะไรขึ้น แต่ถึงรู้ก็ยังตื่นเต้นมากอยู่ดี
"อาบกับพี่นะ .. อาบให้พี่ .. พี่อาบให้ขวัญ .. เราผลัดกันอาบให้กันและกัน .. ดีไหมครับ"
"อืออออ"
มือเล็กค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตคนรักออกอย่างกล้าหาญ อัศวินเองยอมยืนนิ่งๆ มองแก้มแดงๆของคนรักอย่างสุขใจ จอมขวัญคงจะเตรียมตัวมาแล้ว เขาดีใจที่สุดท้ายจอมขวัญก็ไม่ได้กลัวที่จะโดนเขากอด
เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ถูกถอดวางไว้หน้ากระจก จอมขวัญค่อยๆเลื่อนมือปลดเข็มขัดต่อ เขากัดฟันแน่น มันเป็นเรื่องที่น่าอายสำหรับเขามาก แต่ในทางสามีภรรยา มันคือหน้าที่ที่ภรรยาที่ดีควรทำ
"พอแล้ว" อัศวินดึงคนรักมากอดตอนที่เด็กน้อยกำลังจะดึงชั้นในเขาลง "แค่นี้พี่ก็ขอบคุณจนไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว" เอ่ยพลางกดจูบที่ขมับ
"ต่อจากนี้พี่จะเป็นคนมอบความสุขให้ขวัญเอง ดีไหมครับ"
"อืม"
อัศวินใช้มือหนาลากผ่านเอวบางก่อนจะค่อยๆเลื่อนถอดกางเกงผ้าแพรสีสดลงหล่นพื้น ชั้นในสีขาวลอยเด่น เขาลูบไล้มันผ่านสิ่งนั้นก่อนจะใช้นิ้วเกี่ยวขอบกางเกงแล้วปลดลง
"น่ารัก" งับจมูกขาวหนึ่งทีก่อนจะพาคนรักเข้ามานั่งในอ่าง ทุกๆอย่างค่อยเป็นค่อยไป จอมขวัญหวาดหวั่นแต่ก็เต็มใจ ความรักที่ได้รับมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขามีความสุข
"พี่จะไม่เร่ง ไม่บังคับ ขวัญอยากหยุดให้บอกพี่ ไม่ต้องกลัว พี่จะหยุดทันทีที่ขวัญต้องการ นะครับ" อัศวินอ่อนโยน ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนตักสั่นเล็กน้อย เขาค่อยๆสัมผัสลูบไล้ไปทั่วหวังให้อีกคนชินมือ
อัศวินพรมจูบลาดไหล่ที่เอนนอนลงบนอก ผิวเนียนนุ่มน่าสัมผัสช่างหอมหวาน เขาเคยรุนแรง เคยทำให้กายนี้บาดเจ็บมาแล้ว เขาจะไม่ทำอีก
จอมขวัญปล่อยร่างกายให้โอนอ่อนตามสัมผัสหวิว มือหนาฟอนเฟ้นไปทั่วร่าง เขาเผลอครางทุกทีที่นิ้วมือแกร่งสะกิดทียอดอก ยอดอกที่แม้แต่ลูกก็ไม่เคยชิม มีเพียงคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครอง
"อ๊ะ .. พี่วิน" จอมขวัญสะดุ้งทันทีที่อีกฝ่ายแตะลิ้นเบาๆ อัศวินประสานมือกับคนตัวเล็ก เขาค่อยๆเลียเม็ดแดงนั้นอย่างนุ่มนวล ส่วนนูนเนินแข็งสู้ลิ้นหนา จอมขวัญไม่ได้ถอยหนี ทำเพียงครางแอ่นอกรับลิ้นร้อนที่ครอบครองอย่างจัดเจน อัศวินรักทุกส่วนที่ได้เชยชม หลงทุกตารางนิ้วที่ได้ลิ้มลอง
มือหนานวดคลึงสะโพกกลมมนอย่างเบามือ เพียงแค่เขาตวัดลิ้นเลียถี่รัว มือหนาขยำแก้มก้นคลี่ออก จอมขวัญก็ร้องโอดยกมือขึ้นคล้องคอเขาเพราะไม่ไหว
"เสียวหรือเปล่า หืม" กระซิบถามเรื่องน่าอายที่รู้กันเพียงสองคน จอมขวัญเอ่ยตอบว่าเสียวมาก ยิ่งทำให้อีกคนเตลิด
นิ้วเรียวป้วนเปี้ยนที่ช่องทาง ขณะที่ลิ้นหนาโลมเลียไปทั่วอก ผละจากอีกยอดไปอีกยอดอย่างหลงใหล
"อ๊า .." จอมขวัญผวาขึ้นกอด ขาเรียวถูกจับแยก นิ้วแกร่งปาดเบาๆอย่างชั่งมือ ปาดขึ้นลงเหมือนหยั่งเชิง จำได้ช่วงที่เขารังแกจอมขวัญบ่อยๆ ช่องทางของจอมขวัญก็ยังคงรัดแน่นตอดกระชับ แล้วนี่ไม่มีอะไรกันเป็นปีๆ เขาไม่แน่ใจว่าอีกคนจะทนได้
"พี่วิน .." เอ่ยน้ำตาคลอเพราะนึกว่าอีกฝ่ายจะหยุด นึกไปต่างๆนาๆว่าเขาจะรังเกียจตนไหม ตนไม่ใช่สาวแรกรุ่น เคยฉีกขาดมาแล้วก็เคย
แต่อัศวินไม่ได้คิดแบบนั้น จอมขวัญคือของขวัญล้ำค่า เขาเคยแกะกล่องมันจนยับเยินแล้ว พอได้แก้ตัวใหม่ เขาก็อยากจะค่อยๆแกะมันอย่างทะนุถนอม ไม่ให้ของข้างในเสียหาย
"พี่กลัวเราจะเจ็บ" กอดร่างเล็กที่สะอื้นไว้แน่น
"ฮึ่ก .. ขวัญไม่ .. อย่ารังเกียจขวัญนะ" ร้องไห้งอแงเพียงเพราะกังวลว่าอีกคนจะไม่รัก
"ไม่เลยที่รัก พี่ไม่ได้รังเกียจ อย่าเข้าใจพี่ผิดสิครับ" ลูบหน้าลูบตา พลางจูบไปทั่ว "พี่แค่กลัวจะทำให้เราเจ็บ ลองจับดูสิ เห็นไหมว่ามันต้องการขวัญมากแค่ไหน พี่แค่ไม่อยากรุนแรง อย่าร้องนะคนดี"
ปิดปากเล็กด้วยจูบละมุน ค่อยๆชิมความหวานในโพรงปากอย่างห้ามใจไม่อยู่
"สัญญาก่อน ว่าถ้าเจ็บจะบอกให้พี่หยุด" ลูบหลังเด็กน้อยด้วยความรัก ยิ่งมีลูก ขวัญยิ่งดูน่าทะนุถนอมสำหรับเขา รัก รักจนไม่สามารถเห็นใครอื่นสำคัญไปกว่าได้
จอมขวัญพยักหน้า อัศวินจูบเย้า หลอกล่อให้อีกฝ่ายลืมว่ากำลังจะทำอะไร ก่อนที่นิ้วแรกจะแทรกเข้าสู่กลางลำตัว
จอมขวัญกระตุกรับ ช่องทางบีบนิ้วแน่นจนไม่สามารถขยับได้ อัศวินพร่ำบอกไม่เป็นไร เขาแช่นิ้วไว้ ค่อยๆควานจนน้ำหล่อเลี้ยงออก แล้วขยับมันเบาๆ
"เก่งครับ" เอ่ยชมคนที่เริ่มผ่อนคลาย นิ้วแกร่งสอดเข้าออกลึกสุดนิ้ว เรียวขาขาวขยับตามสัมผัสที่ได้รับ ริมฝีปากยังคงจูบคลอเคลียไม่ห่าง
เนื้อขาวนิ่มชิดอกหนา พอเริ่มชินต่างคนก็ต่างเร่งเร้า จอมขวัญเรียนรู้วิธีตอบรับความสุขจากคนตรงหน้า มือเล็กสอดเข้าท้ายทอย นวดคลึงฝั่งตรงข้ามอย่างเย้ายวน
นิ้วที่สองถูกเพิ่มตอนที่ช่องทางเริ่มเปิดรับ อัศวินวนนิ้วภายใน ควานหาจุดกระสัน ตอนที่เจอนั้นจอมขวัญสะดุ้งเฮือก ครางเสียงดังเพราะความเสียวซ่านที่ได้รับ
เซ็กส์ของอัศวินคราวนี้ทำให้จอมขวัญรู้สึกดี
สองนิ้วขยับเข้าออกจากเนิบนาบเป็นรุกเร้ารุนแรง อัศวินสอดใส่เข้าออกอย่างชอบใจ เขาจับมือเรียวให้มาแตะที่แก่นกายใหญ่โต จอมขวัญแก้มแดงปลั่งเพราะเขินอาย แต่พอได้ทำ ก็รู้สึกว่ามันคือการข่วยเหลือซึ่งกันและกัน
มือเล็กรูดรั้งแก่นกายนุ่มหยุ่นจนแข็งขืน เอ็นร้อนปูดนูนบ่งบอกว่าต้องการเข้าไปในตัวเขามากแค่ไหน
..........
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 725277 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก