รอยชัง ๓๖
คุณทนายได้ติดต่อผ่านทางโสภณมาก่อนหน้าที่อายุครรภ์ของจอมขวัญจะครบหกเดือนได้ในไม่กี่วัน ท่านกำลังเตรียมตัวบินมาจากต่างประเทศในอีกสองสามวันที่จะถึงนี้ โสภณเองรีบแจ้งข่าวมายังลูกเขยโดยเร่งด่วน อัศวินรับทราบถึงการมาของคุณทนาย ก่อนหน้าที่จะต้องเดินทาง เขารีบพาจอมขวัญไปโรงพยาบาล ตรวจความเรียบร้อยและความพร้อมก่อนที่จะเดินทาง เขาไม่อยากให้จอมขวัญเป็นอันตราย อายุครรภ์ก็ขนาดนี้แล้ว จะเดินทางก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อน
ส่วนด้านจอมขวัญเอง ใจหนึ่งเขาก็รู้สึกดีที่เรื่องคาราคาซังบ้าๆนี่จะได้จบๆไปสักที ส่วนอีกใจเขาก็ยังพะวงกลัวว่าพวกญาติพี่น้องจะไม่ยอมจบ และพยายามทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อเขาและพ่อโสภณ เขาได้แต่ภาวนา ภาวนาให้เรื่องนี้จบลงด้วยดี ไม่มีใครต้องเสียเลือดเสียเนื้อด้วยกันทั้งนั้น
ก่อนวันที่จะไปอำพรได้พาจอมขวัญกับอัศวินไปไหว้ขอพรพระครูท่านเดิมที่เคยทักจอมขวัญเรื่องกรรมเก่า คราวนี้ท่านได้ผูกข้อมือพร้อมทั้งให้พร และกล่าวว่าหากผ่านเคราะห์ร้ายในครั้งนี้มาได้ ชีวิตของจอมขวัญก็จะมีแต่ความสุขความเจริญตลอดไป
สุดท้ายวันที่พวกเขารอคอยก็มาถึง ทั้งสามคน โสภณ อัศวิน และจอมขวัญเดินทางมารอขึ้นเครื่องตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อบินไปที่กรุงเทพฯเพื่อทำเรื่องพินัยกรรมให้เรียบร้อย เขานัดทนายไว้ช่วงสาย กว่าจะถึงกรุงเทพฯและรอรถมารับก็น่าจะทันเวลาพอดี อัศวินเตรียมเอกสารของจอมขวัญทั้งหมด โสภณเองเขาก็เตรียมรับมือกับพวกประสงค์ร้ายไว้แล้ว เพียงแค่พวกนั้นไม่หมาหมู่หรือลอบกัด ลำพังเขาแค่สองคนก็เอาอยู่
"ถ้าจบเรื่องนี้แล้ว ขวัญไปอยู่กับพี่ที่เกาะเถอะนะ" อัศวินเอ่ยตอนที่นั่งอยู่บนเครื่อง มือหนากุมมือเล็กแล้วบีบเบาๆอย่างอ้อนขอ
"แล้วเรื่องลูกล่ะครับ" จอมขวัญถาม เรื่องการคลอด เรื่องการแพทย์ ไหนจะความสะดวกที่ต้องมีอีก อยู่บนเกาะมันจะทำอะไรสะดวกเท่าอยู่บ้านได้อย่างไร
"ก็จริง .. ถ้าอย่างนั้นขอพี่ดูอีกที" อัศวินเข้าใจที่จอมขวัญพูดดี เขาเองมัวแต่คิดเรื่องให้จอมขวัญอยู่ใกล้ตัว แต่ไม่เคยคิดถึงเรื่องความสะดวกสบายและปลอดภัย ถ้าไปอยู่เกาะจะทำอะไรก็ลำบาก
"พี่วิน .. ขวัญจะยกห้างให้ใครดีครับ .. หรือขวัญจะขายทิ้งซะ .. เรื่องจะได้จบๆ" จอมขวัญพะวงเรื่องนี้เป็นอย่างมาก บ้านที่กรุงเทพฯที่พ่อยกให้ เขาคิดจะส่งต่อให้คนเป็นอาอีกที เพราะถึงอย่างไรก็คงไม่ได้อยู่ ส่วนเงินสดที่มีอยู่ที่พ่อโสภณเขาก็จะให้พ่อไปเลยทั้งหมด ส่วนที่เขาจะเอามาเก็บไว้ก็คือโกศของพ่อและแม่ กับข้าวของเครื่องใช้ของท่านที่ทิ้งไว้ต่างหน้า ส่วนที่ดินต่างๆจอมขวัญจะบริจาคเข้าหลวงทั้งหมด ไม่คิดอยากได้เก็บไว้ นอกเหนือจากพินัยกรรม เขาเองก็ไม่ต้องการรับรู้อะไรอีก ให้มันจบลงเสียตรงนี้
"พี่ก็อยากให้ขวัญลองคิดดูอีกที คนเป็นอานิสัยแบบนั้นพี่ไม่แนะนำให้ยกให้ ถึงอย่างไรห้างชื่อดังขนาดนั้น แสดงว่าพ่อกับแม่ขวัญจะต้องช่วยกันสร้างขึ้นมาด้วยความยากลำบาก จะให้มันพังลงเพราะฝีมือคนไม่รู้ค่า พ่อกับแม่ขวัญคงเสียใจ" อัศวินไม่อยากให้จอมขวัญยกห้างให้คนพวกนั้น
"ถ้าอย่างนั้น .." จอมขวัญคิดไม่ตก จะให้คิดก็คิดไม่ออกว่าห้างนั้นสามารถทำอะไรหรือสามารถยกให้ใครได้อีก
"เอาไว้ถึงที่โน่นแล้วลองสอบถามคุณทนายท่านดู พี่ว่าเราคงจะได้คำตอบบ้าง" อัศวินเองก็ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้นัก จะให้ตอบเลยก็คงยาก
ไม่นานนักเครื่องบินก็มาลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ พวกเขาทั้งสามคนลงมาจากเครื่องก่อนจะรีบออกไปพบกับรถโรงแรมที่มารับพวกเขาไปหาคุณทนาย
เขานัดคุณทนายไว้ที่โรงแรมแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง หากทำอะไรเสร็จไว จะได้ติดต่อเรื่องโอนย้ายให้เสร็จเรียบร้อย เสร็จแล้วจะได้กลับบ้าน ไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ เพราะรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย
"หิวหรือเปล่า" อัศวินถามจอมขวัญที่นั่งด้วยกันตรงเบาะหลัง ส่วนโสภณนั่งด้านหน้าข้างคนขับ
"นิดหน่อยครับ" จอมขวัญเอนตัวซบคนตัวโตอย่างโงนเงน เขารู้สึกเพลียมากกว่าหิว คงเป็นเพราะนั่งเครื่องมานาน ร่างกายเลยไม่มีแรง
"ถึงโรงแรมจะหาอะไรให้ทานนะ ตอนนี้นอนไปก่อนก็ได้" เขาโอบคนรักให้เอนตัวลงมานอนหนุนอกเขา กรุงเทพฯรถติดเป็นเรื่องธรรมดา อีกเกินครึ่งชั่วโมงแน่นอนกว่าจะถึงที่หมาย
"นายว่าพวกมันจะเล่นตุกติกไหม" โสภณหันมาถามคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง
"ผมไม่แน่ใจ แต่มันก็รู้นี่ว่าพวกเรามาที่นี่แล้ว" อัศวินทราบเพราะคิดว่าทนายเองก็ต้องติดต่อพยานและนัดให้อาของจอมขวัญมารับทราบพินัยกรรมเหมือนกัน
"พี่กลัวว่ามันจะทำร้ายจอมขวัญ" โสภณกังวลเรื่องนี้มากที่สุด
"ผมจะไม่ยอมให้มันทำอะไรขวัญได้ ไม่มีทาง" อัศวินแน่วแน่ เขายอมตายแทนจอมขวัญได้ทุกเมื่อ และหากมีใครคิดมาทำร้ายจอมขวัญ มันผู้นั้นจะต้องชดใช้ให้จนถึงที่สุด
จอมขวัญที่ได้ยินบทสนทนาทุกคำขยับตัวกอดคนตัวโตแน่น เขาโชคดีที่ยังมีทั้งพ่อและคุณอัศวินอยู่เคียงข้าง ถ้าไม่มีทั้งสองคนนี้ เขาเองก็ไม่รู้จะต่อสู้ด้วยตัวเองได้อย่างไร
.....
พนักงานขับรถมาส่งพวกเขาที่โรงแรมในเวลาหนึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาเปิดห้องทั้งหมดสองห้อง พากันนำของขึ้นไปเก็บ ล้างหน้าล้างตา เข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย ก่อนจะลงมาทานข้าวรอคุณทนายกันในห้องอาหารของโรงแรม โชคดีที่วันนี้เป็นวันธรรมดา ที่โรงแรมคนจึงไม่ค่อยพลุกพล่านสักเท่าไหร่นัก
อันที่จริงทั้งโสภณและอัศวินอยากให้จอมขวัญพักผ่อนก่อน แต่เป็นจอมขวัญเองที่ประสงค์จะถ่ายโอนพินัยกรรมให้เรียบร้อย เพราะเจ้าตัวคิดว่าเรื่องทั้งหมดในตอนนี้คือรอคุณทนายอยู่คนเดียว ตอนนี้คุณทนายก็มาแล้ว ถ้าจะต้องมารอเขาอีกคน เรื่องคงจะจบลงยาก
"ครับ ครับผม ห้องวีไอพี 314 นะครับ ได้ครับ" โสภณรับโทรศัพท์จากคุณทนายตอนที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่
"ว่าไงพี่" อัศวินถาม
"คุณทนายมาแล้ว อยู่ในห้องวีไอพี 314" โสภณเก็บโทรศัพท์พลางเตรียมตัว
"เสร็จพอดีเลยครับ" จอมขวัญเอ่ยก่อนจะดื่มน้ำตาม
"ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ เสร็จไวจะได้ไปโอนย้ายได้ไว" โสภณเอ่ยพลางลุกขึ้น อัศวินเตรียมซองเอกสารที่ต้องใช้ พร้อมช่วยพยุงคนท้องให้ยืนขึ้น
ห้องวีไอพี 314 เป็นห้องประชุมส่วนตัวที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้ผู้เข้าพักที่มาเรื่องงานโดยเฉพาะ พนักงานโรงแรมนำพวกเขามาที่ห้องนั้นก่อนจะเคาะประตู เมื่อได้ยินคำตอบรับ พนักงานก็เปิดให้โสภณเข้าไปก่อน
"สวัสดีครับ" โสภณไหว้ทนายส่วนตัวของเจ้านายที่ไม่ได้เจอกันเกือบยี่สิบปี
"ไหว้พระๆ" ท่านเอ่ย ดูแก่ลงเยอะเพราะอายุก็มากโขแล้ว
"สวัสดีครับ/สวัสดีครับ" อัศวินและจอมขวัญเองต่างก็ไหว้ทนายตรงหน้าด้วยเช่นกัน
ท่านมองคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า ไม่น่าเป็นไปได้
"โตขนาดนี้แล้วสินะหนูจอมขวัญ" ชายชราที่เริ่มมีผมสีขาวขึ้นทั่วศรีษะท่านยิ้มให้กับหนูน้อยตรงหน้า
"ใกล้จะสิบเก้าแล้วครับ" โสภณเอ่ยยิ้ม ทั้งสามนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้อย่างสวยงามในห้อง
"หน้าตาสะสวยเหมือนแม่ไม่มีผิด นี่ก็ท้องแล้วสิเนี่ย กี่เดือนแล้วล่ะ" ที่ทนายเอ่ยออกมาแบบนี้เพราะทราบว่าจอมขวัญนั้นเป็นผู้ชายที่สามารถท้องได้ นายห้างมีความประสงค์ที่จะให้ลูกชายของท่านได้รับในสิ่งที่สมควรได้ เป็นการทดแทนที่ท่านด่วนจากไปก่อน และเติมเต็มในส่วนที่ท่านไม่มีโอกาสได้ให้ด้วยตนเอง
"พรุ่งนี้ก็หกเดือนแล้วครับ แฝดชาย" โสภณเป็นฝ่ายตอบแทน ลูบหัวเด็กน้อยของเขาอย่างรักใคร่
"ส่วนคนนี้แฟนหรือ" ท่านถามพลางมองหน้าอัศวิน
"ใช่ครับ" อัศวินขานรับ "ผมเป็นสามีของจอมขวัญ" เอ่ยอย่างไม่กระดากอาย เพราะเขาเองคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ควรพูด เป็นเรื่องจริงและเขาก็ยอมรับได้
"อื้ม นิสัยแน่วแน่แบบนี้ลุงคงไม่ห่วง เอาล่ะ มาถึงวันนี้ได้ลุงเองก็ทนรอมาจนหนูอายุครบสิบแปดปี คุณพ่อของหนูท่านดีกับลุงมาก พินัยกรรมทุกฉบับนี้ล้วนเป็นลายมือท่าน ลองอ่านดูก่อนนะ แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเอาอย่างไรต่อไป" ท่านเลื่อนเอกสารตรงหน้ามาข้างหน้า โสภณพยักหน้าให้จอมขวัญรับมาอ่าน
พินัยกรรมทั้งหมดได้ระบุไว้ว่ามรดกที่ดินทรัพย์สินห้างสรรพสินค้าทั้งหมดถูกมอบให้แก่นายจอมขวัญในวัยสิบแปดปีบริบูรณ์โดยมีนายโสภณเป็นผู้ปกครองคนปัจจุบัน
จอมขวัญอ่านแค่นั้นก่อนจะสังเกตเห็นซองจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงลูกชายของพ่อ
เขาค่อยๆแกะซองนั้นออก กระดาษจดหมายเก่าๆถูกเขียนด้วยปากกาสีดำ ลายมือลายไทยสวยงาม
ลูกพ่อ
ถ้าลูกได้เห็นจดหมายนี้แปลว่าพ่อได้จากลูกไปแล้วเป็นเวลาสิบแปดปี ลูกชายคนเดียวของพ่อ คนที่เกิดมาเพียบพร้อมสมควรค่าให้พ่อรัก ตอนนี้ลูกคงสบายดี พ่อกับแม่เสียใจที่ต้องด่วนจากลูกไปไวขนาดนี้ เสียใจที่ลูกต้องตกระกำลำบาก เสียใจที่ต้องทิ้งลูกให้โสภณดูแล ลูกอาจจะเกลียดพ่อ ไม่รักพ่อ แต่จำไว้นะลูกว่าพ่อกับแม่รักหนูมาก มากจนไม่อยากให้ลูกอยู่ในสังคมแก่งแย่งชิงดี จอมขวัญของพ่อจะต้องเป็นเด็กดี เป็นคนดีของสังคม และเพราะว่าพ่อทราบว่าลูกไม่เหมือนเด็กทั่วไป พ่อจึงต้องกำชับให้โสภณดูแลลูกให้ดี แต่พ่อนั้นก็แล้วแต่ลูกจะเลือกทางเดิน หากว่าวันนึงลูกท้อง พ่อเองก็อยากจะเป็นปู่ดูสักครั้ง แต่มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว พ่อรักลูกนะคนดี ลูกชายคนเดียวของพ่อ ถ้าหากว่าชาติหน้ามีจริง พ่อขอเกิดมาเป็นพ่อของหนู มีหนูเป็นลูกอีกชาตินะลูก
รักหนูเสมอจอมขวัญ
"อึ่ก" จอมขวัญสะอื้นทั้งน้ำตากับจดหมายที่ได้อ่าน ขวัญไม่เคยโกรธพ่อเลย ถึงแม้ว่าเราจะเพิ่งรู้จักกัน แต่ขวัญก็รักพ่อมากที่สุดนะ
"นายห้างเขารักหนูมาก มรดกทุกอย่างล้วนแต่เป็นชื่อหนู" คุณทนายเอ่ย "ทำเรื่องให้เรียบร้อยเสีย พ่อท่านจะได้ตายตาหลับ"
จอมขวัญพยักหน้าทั้งน้ำตา อัศวินส่งมือลูบหลังคนรักไม่ให้ร้องหนักไปมากกว่านี้ ชีวิตจอมขวัญเจอเรื่องร้ายๆมาเยอะมาก ต่อไปนี้จอมขวัญจะได้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต
ทนายนำเอกสารให้จอมขวัญเซ็นทั้งหมด เรื่องโอนย้ายช่วงบ่ายจะไปที่กรมที่ดินกันทำเรื่องบริจาคเข้าหลวงให้เสร็จเรียบร้อย ส่วนเรื่องห้างและบ้านอย่างไรต้องคุยกับอนุสรณ์อาของจอมขวัญเสียก่อน เพราะบ้านนั้นจะต้องโอนถ่ายเป็นชื่อของอาจอมขวัญอีกที ส่วนเรื่องห้างจอมขวัญยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอาอย่างไร
พูดคุยเรื่องชีวิตความเป็นอยู่กันอีกเล็กน้อยก่อนจะไปกรมที่ดินกัน อัศวินเช่ารถของโรงแรมก่อนจะอาสาเป็นคนขับรถไปเองโดยใช้การตั้งค่าจีพีเอส
พวกเขามาถึงกรมที่ดินกันในอีกชั่วโมงต่อมา คุณทนายกับจอมขวัญเข้าไปทำเรื่องขอโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินให้เป็นสิทธิ์ของหลวงทั้งหมด ใช้เวลาไม่นานเรื่องก็เสร็จสมบูรณ์ จอมขวัญโล่งใจที่เรื่องพินัยกรรมเสร็จไปอย่างนึงแล้ว
"พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ก็ได้นะ" คุณทนายเห็นว่าจอมขวัญกำลังท้อง กำลังไส้ เดินมาก นั่งรถนานๆจะเวียนหัวเอาได้
"เอาไงขวัญ" โสภณลูบหัวลูกถาม
"เรื่องคุณอานั้น" จอมขวัญถอนหายใจ "ก็ได้ครับ พรุ่งนี้เช้าค่อยคิดกันใหม่"
เขาเองคิดแค่ว่าไม่อยากเจออากับภรรยาตอนนี้ เขารับมันไม่ไหวแน่ๆ
"ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าคงต้องเจอกันที่บ้านนายห้าง" ทนายเอ่ย "จะได้คุยทีเดียวให้จบๆไปซะ"
"ได้ครับ" โสภณขานรับ "แล้วท่านจะให้ผมไปส่งที่ไหน"
"เอาเป็นว่าฉันจะให้คนขับรถมารับ พวกนายกลับกันเถอะ" ทนายเอ่ยกับพวกเขา
โสภณพยักหน้ารับ พวกเขาพากันไหว้ทนายก่อนจะแยกย้ายกันออกมา อัศวินขับรถกลับมาที่โรงแรมตอนใกล้เย็นแล้ว พวกเขาตกลงกันว่าจะพักผ่อนสักพักถึงค่อยลงมาทานข้าวเย็นด้วยกัน
"เหนื่อยหน่อยนะ" อัศวินสวมกอดคนรักจากด้านหลังตอนที่อีกคนกำลังยืนมองตัวเองอยู่ในกระจก
"ครับ เหนื่อยแค่นี้เอง" จอมขวัญหลับตาลงพลางเอนตัวซบคนด้านหลัง
"ล้างหน้าล้างตาซะจะได้พักผ่อน" อัศวินจูบกระหม่อมบางเบาๆ เขาอยากให้จอมขวัญได้พักผ่อน วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วตั้งแต่ลงเครื่องยังไม่ได้พัก
"พี่วิน .. อึ่ก" จอมขวัญสวมกอดคนตัวโตกว่าตอนที่เขากำลังจะผละออก
"ครับ ร้องไห้ทำไม หืม" อัศวินหันกลับมาเช็ดหน้าเช็ดตาคนที่ร้องไห้น้ำตานองหน้า อารมณ์ไหนล่ะนี่ อยู่ดีๆก็ร้องไห้เสียอย่างนั้น
"ขวัญคิดถึงพ่อ .. ฮึ่ก .. คิดถึงแม่" จอมขวัญกำเสื้อเชิ้ตคนตรงหน้าแน่น อัศวินสวมกอดคนที่บ่อน้ำตาตื้น หอมกระหม่อมย้ำหลายๆทีให้รู้ว่ารักแค่ไหน
"พ่อกับแม่เขาก็คิดถึงขวัญ เชื่อพี่สิ" อัศวินโยกตัวเด็กน้อยในอ้อมแขนไปเรื่อยๆ "ไว้เราไปทำบุญให้ท่านตอนกลับบ้าน ท่านจะได้รู้ว่าขวัญคิดถึงท่าน" ยื่นข้อเสนอให้คนตัวเล็ก
"ครับ อึ่ก" จอมขวัญพยักหน้า "ขอบคุณนะครับ สำหรับหลายๆเรื่องที่พี่ช่วยขวัญกับพ่อ" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้าแนบอก
"ไม่เป็นไรครับ" อัศวินส่ายหน้า ลูบหลังคนรักให้ทำใจให้สบายๆ "พี่ยินดีและเต็มใจนะ"
"ขอบคุณจริงๆครับ" จอมขวัญเงยหน้ามองอีกคนทั้งน้ำตา อัศวินยิ้มให้ลูกแมวขี้แย ก่อนจะจูบไล่น้ำตาให้จนกลายเป็นจูบลึกซึ้งหน้ากระจกอยู่นานสองนานจึงจะผละออก กว่าจะได้พักผ่อน ก็เสียพลังงานกันไปมากโข
.........
ทั้งสามลงมาทานอาหารเย็นกันที่ห้องอาหารเหมือนเดิม เย็นนี้พวกเขาเน้นเป็นอาหารเป็นกับมาทานกับข้าวสวย มีทั้งปลากระพงทอดน้ำปลาทานกับยำมะม่วง สลัดกุ้งแม่น้ำ ต้มยำทะเลน้ำข้น ผัดเผ็ดไก่โรยเม็ดมะม่วงหิมพานต์
"ทานเยอะแสดงว่าหิว" โสภณแซวลูกชายที่ตักเอาๆ เขาเองเมื่อครู่ก็คุยกับวินัยจนได้เวลาทานข้าว มันก็เป็นห่วงเขา บอกให้เขาระมัดระวังตัว
"ครับ หิวมากกกกก อาหารที่นี่อร่อยด้วย" จอมขวัญเคี้ยวงั่มๆ ตักนู่นตักนี่ทานไม่หยุด
"พ่อว่าหลานพ่อต้องเกิดมาหนักมากแน่ๆ ดูแม่ทานสิ" โสภณแซวลูก
"โธ่ ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย" จอมขวัญทำหน้าบึ้ง ไม่สนใจหรอก ก็มันอร่อยนี่
อัศวินเองก็ตามใจ อยากทานอะไร ทานเท่าไหร่ก็ทานไป ยิ่งเห็นจอมขวัญทานได้เยอะเขายิ่งปิติยินดี
"ขวัญอยากทานเต้าฮวยฟรุ๊ตสลัด" จอมขวัญยิ้มแฉ่ง หันไปหาเจ้ามือตอนที่ทานอาหารทุกอย่างบนโต๊ะจนเกลี้ยงแล้ว
"เอาสิ อยากทานอะไรก็สั่งมาเลย" อัศวินเช็ดปากพลางยิ้ม มองเด็กน้อยที่กระตือรือร้นเรียกพนักงานให้มารับออเดอร์อาหาร
พวกเขานั่งรอจอมขวัญทานขนมหวานจนเสร็จ ก่อนจะจ่ายเงิน พวกเขาไม่ได้มีแพลนไปไหน จึงต่างคนต่างกลับห้อง แต่เพราะจอมขวัญอยากคุยกับพ่อก่อน อัศวินเลยมาส่งจอมขวัญที่หน้าห้องโสภณ แต่ก็กำชับไว้ว่าคืนนี้อย่างไรจอมขวัญก็ต้องมานอนกับเขา ห้ามงอแงขอนอนกับพ่อเด็ดขาด
"พ่อจ๋าาา" จอมขวัญโผเข้ากอดคนเป็นพ่อแน่น
"อะไรลูก อ้อนเหรอ" โสภณหอมหน้าผากแดงหลายๆที ก่อนจะพาจอมขวัญไปนั่งบนเตียง
"ขวัญคิดถึงพ่อ" เด็กน้อยเอ่ยพลางทำหน้าบูด
"พ่อก็คิดถึงลูก คิดถึงมาก" โสภณลูบหัวเล็ก กี่ปีแล้วนะที่เลี้ยงเด็กคนนี้มา
"พ่อกับแม่ขวัญจะภูมิใจในตัวขวัญไหมจ๊ะ ขวัญไม่มีอะไรดีสักอย่าง" จอมขวัญซบอกพ่อ เอ่ยเสียงเครือในลำคอ
"ภูมิใจสิลูก ภูมิใจมากแน่ๆ ขวัญน่ารัก เป็นเด็กดี เป็นคนดี เป็นลูกที่ดีแบบนี้ ใครไม่รักหนูก็แย่แล้ว" โสภณกอดโอ๋ลูก เสียใจไม่น้อยที่นายท่านมาด่วนเสียไป ไม่อย่างนั้นจอมขวัญจะต้องมีครอบครัวที่อบอุ่นมากแน่ๆ
"ฮือออ .. ขวัญรักพ่อนะจ๊ะ .. แค่มีพ่อขวัญก็ดีใจแล้วครับ" จอมขวัญกอดพ่อแน่น น้ำตาที่ไหลลงมา เขาร้องไห้ด้วยความดีใจที่พ่อโสภณไม่เคยทอดทิ้งเขา
"พ่อก็รักขวัญ รักมาก รักเสมือนลูกแท้ๆ" โสภณบรรจงหอมที่กระหม่อมเล็ก "เราจะมีกันและกันตลอดไปนะลูก พ่อจะอยู่กับขวัญไปตลอดชีวิต สัญญาครับ"
ทั้งสองนั่งคุยกันจนเวลาล่วงเลยมาจนมืดค่ำ อัศวินเองรอมาหลายชั่วโมงแล้ว เขาดูโทรทัศน์รอก็แล้ว ดื่มนมรอก็แล้ว เมียยังไม่มาอีก
อัศวินตัดสินใจเดินมาเคาะห้องพ่อตา คิดว่าน่าจะคุยธุระกันเรียบร้อยแล้ว
"นาย" โสภณยิ้มรับ
"ผมมารับจอมขวัญ คุยกันเสร็จหรือยังพี่" อัศวินถาม ชะโงกหน้ามอง
"โน่น" โสภณเพยิดหน้าเข้าด้านใน "หลับไปสักพักแล้วล่ะ พี่เลยไม่ได้ปลุก"
โสภณหลีกทางให้อัศวินเดินเข้าไปด้านใน ตอนนี้จอมขวัญนอนแผ่หลาอยู่กลางเตียง อัศวินส่ายหัว แบบนี้เขาเองก็ไม่อยากปลุกหรอก
"ถ้าอย่างนั้นให้น้องนอนนี่แหละพี่" อัศวินลูบหัวเล็ก "เขาคงเหนื่อย ผมไม่อยากปลุก"
"แล้วแต่ พี่เองได้หมด" โสภณขานรับ
"ถ้าอย่างนั้นผมไป.."
"งือออ .. พี่วิน" เสียงครางพร้อมมือเล็กที่เลื่อนขึ้นมาจับข้อมือหนาเอาไว้
"หืม ว่าไงเด็กดื้อ" อัศวินก้มลงรอฟัง จะเอาอะไรล่ะเมียเด็กของพี่
"ง่วง.." ครางว่าง่วงก่อนจะหลับตาอยู่แบบนั้น
อัศวินลูบหัวเล็ก "นอนกับพ่อนี่แหละเนอะ" เขาก้มลงจูบเด็กดื้อ หวังเอ่ยลา
"อืออ .. ไม่เอา ไม่นอนนี่" เด็กน้อยส่ายหน้าไปมา ทำปากจู๋จนโสภณหลุดขำ
"แล้วขวัญจะนอนไหน" อัศวินยกยิ้ม เมียเวลาอ้อนนี่มันน่าจับฟัดเป็นที่สุด
"นอนกับพี่วิน .. อุ้มหน่อย" อัศวินหน้าร้อนทันทีที่จอมขวัญคล้องคอเขาไว้ด้วยสองมือ ตายๆๆ ถ้าเมียเขาไม่ได้ท้อง ถ้ายังยั่วกันอยู่แบบนี้ เขาได้ตบะแตกตายแน่ๆ
"ไปเถอะวิน พี่เปิดประตูให้" โสภณพยักหน้าให้อุ้มเด็กน้อยกลับห้อง เดี๋ยวตนจะจัดการเรื่องปิดล็อคให้เอง
อัศวินตัดสินใจช้อนร่างเล็กจนลอยหวือ จอมขวัญรู้หน้าที่รีบยกมือคล้องคอสามี โสภณช่วยเปิดและปิดประตูให้ก่อนจะกลับห้อง อัศวินอุ้มร่างเล็กมาวางไว้บนเบาะ จัดท่าทางให้ดีก่อนจะจุ๊บกระหม่อมหนึ่งทีด้วยตวามมันเขี้ยว
"จะอาบน้ำหรือเช็ดตัว" เขาเอ่ยถาม
"เช็ด .. ตัว" เสียงตอบคานยาวขนาดนี้ อัศวินรู้ทันทีว่าไม่น่าถาม เขาใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กขุบน้ำก่อนจะมาเช็ดตัวให้คนบนเตียง จะได้นอนสบายๆ
เปลี่ยนชุดให้เสร็จก็พยุงคนที่ตาปรือปรอยไปแปรงฟันล้างหน้าให้เสร็จก่อนจะพามานอน
"นอนไปเถอะ พี่จะไปอาบน้ำบ้าง" อัศวินห่มผ้าให้คนรักก่อนจะเปิดไฟหัวเตียงไว้ดวงเดียวแล้วปิดไฟในห้องทั้งหมด
เขารีบอาบน้ำชำระร่างกายให้เรียบร้อยก่อนจะออกมาแต่งตัวด้านนอก เพิ่มแอร์ให้อุ่นอีกหน่อยก่อนจะสอดตัวลงนอนข้างๆ
"พรุ่งนี้พี่วินต้องอยู่ข้างๆขวัญนะ .. ขวัญกลัว" จอมขวัญกุมมือหนาที่โอบกอดเขามาจากด้านหลัง เขากังวลจริงๆนะ ยังจำภาพที่น้าสาวด่าว่าและพุ่งเข้ามาจะทำร้ายได้อยู่เลย
"ครับ พี่จะอยู่ข้างๆขวัญตลอด สัญญา" อัศวินจูบท้ายทอยขาวอย่างรักใคร่ เขาจะไม่มีวันทอดทิ้งจอมขวัญเด็ดขาด
"ขอบคุณนะครับ" จอมขวัญยิ้มในความมืด สัมผัสที่อบอุ่นนี้ ทำให้เขาอบอุ่นใจเป็นอย่างมาก แค่มีพี่วิน เขาก็จะไม่กลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว
"นอนซะที่รัก พรุ่งนี้เราจะไปทำสิ่งที่ถูกต้องกัน" อัศวินโอบกอดคนรักไว้อย่างทะนุถนอม
"ฝันดีครับ" จอมขวัญปล่อยให้ร่างกายจมดิ่งสู่ภวังค์แห่งความฝัน
"ฝันดีครับที่รักของพี่" อัศวินลูบท้องที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นทุกวันและกระซิบให้ลูกรู้ว่าพ่ออยากเจอลูกมากแค่ไหน จอมขวัญเปรียบเสมือนดวงใจของเขา เขาจะใช้ชีวิตอยู่เพื่อปกป้องจอมขวัญ ปกป้องคนที่เขารักสุดตวามสามารถ จะไม่ให้จอมขวัญต้องสูญเสียใครไปอีกแล้ว
TBC.
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 725452 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก