รอยชัง ๓๔
"นายครับ" เสียงลูกน้องเรียกคนเป็นนาย
"ฟื้นแล้วสินะ"
"นายจะให้ผมเอามันไปไว้ไหนครับ!"
"หึ" คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แค่นเสียงก่อนจะลดหนังสือพิมพ์ลง "ขอกูดูก่อนว่ามันมีประโยชน์มากน้อยแค่ไหน"
เขาเริ่มตัวสั่นทันทีที่โดนสายตาคนตรงหน้าจ้องมา น่ากลัว อำมหิต เหมือนพร้อมจะฆ่ากันได้ทุกเวลา กับคนอื่นจอมขวัญแค่กลัวเพราะเขาดูน่ากลัว แต่กลับคนตรงหน้านี้ร่างกายมันตอบสนองเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาคือคนอันตราย
"มึงคือลูกชายไอ้โสภณใช่ไหม" คนคนนั้นถามคนเสียงดังจนน่ากลัว
"เวลากูถามก็ตอบ อย่าหลบตา!" เสียงตวาดลั่นทำให้จอมขวัญสะดุ้ง
ฮืออ พ่อจ๋า
ช่วยขวัญด้วย
"อย่าคิดลองดีกับกู!"
"ในเมื่อมึงไม่ตอบ มึงก็ไร้ประโยชน์"
"เอามันไปขึงไว้ท้ายเกาะให้อิแร้งกิน ถ้ามันยังไม่ยอมปริปาก ก็ให้มันตายเพราะความหยิ่งผยองของมัน!"
"พ่อผมอยู่ไหน!"
"เหอะ จะตายอยู่แล้วยังกล้าขึ้นเสียงกับกู"
"มึงอยากรู้นักใช่ไหม ว่าพ่อมึงอยู่ที่ไหน!"
"เดี๋ยวมึงก็รอไปถามกับยมบาลเอาเองละกัน ว่าพ่อมึงน่ะ อยู่นรกขุมไหน"
"น้อย เอามันไปขึงไว้ท้ายเกาะ ถ้ามันไม่ปริปาก ห้ามใครหน้าไหนไปช่วยมันทั้งนั้น!"
"ฮือออ เขาหมายความว่าไง พ่อผมอยู่ไหน ผมอยากเจอพ่อ!"
"พ่อผมอยู่ไหน พาผมไปหาพ่อที"
"ฮือออ ผมกลัว ปล่อยผมไปเถอะนะ ฮืออ"
.
.
.
เปรี้ยง "แค่กๆๆ ฮืออ" เสียงร้องไห้โฮดังมาจากคนข้างๆ
"ฝันร้ายเหรอ" อัศวินแตะแขนคนรักอย่างตกใจ จอมขวัญเหงื่อไหล หน้าตาซีดเซียว เหมือนคนที่เพิ่งออกกำลังกายหนักๆมา
"อย่าแตะตัวผม" จอมขวัญสะอื้น ปัดมือคนที่เคยทำร้ายกันออก ภาพในความฝันเมื่อครู่มันเหมือนจริงมากเสียจนเขากลัว เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น เขายังจำได้ดีว่ามันรุนแรงและเลวร้ายกับเขาขนาดไหน เด็กหนุ่มที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวคนหนึ่งต้องมาเจอเหตุการณ์สะเทือนใจแบบนั้น ใครกันจะไปทนได้
"จอมขวัญ เป็นอะไรบอกพี่สิ" อัศวินใจคอไม่ดีที่จู่ๆจอมขวัญก็ผลักไส
"ผมอยากดื่มน้ำ รบกวนคุณไปเอาให้หน่อย" ไม่มีคำว่าขวัญอีกแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนจอมขวัญจะตีตนออกห่าง ไม่เหมือนคนเมื่อวานเลยสักนิด
"ครับ ค่อยๆนั่งนะ ทำใจให้สบาย" อัศวินเองก็ไม่อยากเร้าหรือ ในเมื่อจอมขวัญยังไม่พร้อมตอนนี้ เขาก็จะเป็นคนเดินออกไปเอง
คนตัวโตเดินออกไปจากห้องแล้วเงียบๆ จอมขวัญค่อยๆพิงหัวเตียงพลางถอนหายใจ เขาพยายามไม่คิด พยายามลืม พยายามทิ้งทุกสิ่งที่ผู้ชายคนนี้เคยทำ ไม่ว่าจะคำด่าทอ การกระทำรุนแรง หรือแม้แต่กระทั่งวินาทีที่ถูกข่มขืน เขาพยายามแล้วจริงๆแต่มันก็เป็นไปได้ยาก
จอมขวัญไม่อยากฝันร้าย เขายังจำคำที่พระท่านเคยให้ไว้ได้ อย่างไรซะเขากับคุณอัศวินก็หนีกันไม่พ้น สิ่งที่ดีที่สุดคือเริ่มต้นใหม่ ละทิ้งทุกอย่างแล้วมองที่ปัจจุบัน ทั้งเขาและคุณอัศวินเองต่างคนก็ต่างทุกข์และเจ็บมาเยอะ หากวางมันลงเสียได้ ทางข้างหน้าก็จะมีแต่ความสุข
ก๊อก ก๊อก
จอมขวัญรีบเช็ดน้ำตาตนเอง
"แม่ขอเข้าไปนะคะ" จอมขวัญรีบจัดเครื่องแต่งกายให้เข้าที่ รอจนมารดาเปิดประตูเข้ามา
"น้ำลอยมะลิร้อนๆ แม่ให้แม่ครัวต้มมาให้หนู" อำพรเดินมานั่งข้างๆ วางแก้วไว้ที่โต๊ะเล็กๆข้างเตียง
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญไหว้ท่าน รู้ว่าที่คุณแม่ขึ้นมานั้นเพราะใคร
"ฝันร้ายเหรอลูก หน้าตาดูไม่ดีเลย" มือแห้งๆส่งไปเช็ดคราบน้ำตาให้ลูกสะใภ้ รัก รักจอมขวัญมากเหมือนลูกแท้ๆ
จอมขวัญโผเข้ากอดผู้หญิงที่เคารพตรงหน้า เขาไม่ลังเลเลยที่จะร้องไห้ออกมาอย่างเปิดเผย "ฮือ ครับ ขวัญฝันร้าย"
"ใจเย็นๆนะคะ ความฝันมันก็แค่ความฝัน มันทำร้ายหนูไม่ได้หรอกนะ" อำพรลูบแขนเล็ก
"ขวัญฝันถึงเรื่องที่คุณอัศวินเคยทำกับขวัญ" จอมขวัญเอ่ย "ฮึ่ก เขาทำร้ายขวัญ จับขวัญไปให้อิแร้งกิน ฮือออ"
ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น มันฝังอยู่ในใจส่วนลึก
"โถลูก แม่เสียใจนะ ตาวินเคยเป็นคนแบบนั้นจริงๆแม่ทราบ แต่ตอนนี้พี่เขาดีกับหนูขึ้นมากแล้ว แม่แค่อยากให้หนูค่อยๆรับสิ่งดีๆของพี่เขาเข้ามาชำระล้างความผิดที่เขาเคยทำกับหนู" อำพรไม่เข้าข้างลูกตัวเอง "แม่ทราบนะคะว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะลืม วันนี้ให้ฝันร้ายมาขัดเกลาความรู้สึกภายใน แล้วให้สิ่งดีๆที่มีร่วมกันซึมลึกเข้าไปทดแทนดีไหม"
จอมขวัญเป็นเด็กน่ารัก และฉลาด อำพรเชื่อว่าจอมขวัญจะต้องมีความสุขได้สักวัน
"แม่ครับ" จอมขวัญผละออกก่อนจะเรียกมารดา
"หืม ว่าไงคะ" อำพรใช้สองมือลูบหน้าเช็ดน้ำตาลูก
"ขวัญเองก็อยากลืม .. อยากลืมให้หมด .. ลืมมันทุกเรื่อง ขวัญไม่มีความสุขเลยที่ต้องเป็นแบบนี้ ฮึ่ก ขวัญเสียใจ ขวัญเจ็บ" จอมขวัญร้องไห้ออกมาจนหมด สิ่งที่อัดอั้นเขาพูดมันออกมาอีกไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ "ขวัญไม่ได้เกลียดคุณอัศวินแล้ว เขาเองก็เปลี่ยนเพื่อขวัญมาพอแล้ว ตอนนี้ขวัญแค่ยังต้องใช้เวลา แม่อย่าโกรธขวัญนะครับ"
อำพรน้ำตาไหลตามลูก
"ไม่ค่ะขวัญ ไม่มีใครโกรธหนูหรอกนะ แม่รักหนู ยัยอัจรักหนู ยิ่งตาวิน รายนั้นเขาทูนหนูไว้สูงกว่าที่แม่คิดเสียแล้ว ค่อยๆเปลี่ยน ค่อยๆสัมผัสเถอะลูก ไม่ต้องรีบ ให้มันค่อยเป็นค่อยไป พี่เขารอได้นะคะ"
ความรักของทั้งสองคนไม่ได้เกิดจากเหตุผลธรรมดาๆแบบคู่อื่น มันมีแต่ความชิงชัง ความรังเกียจเดียดฉัน ไร้ความเชื่อใจ และคอยแต่จะทำร้ายกันตลอดเวลา ไม่แปลกหากการครองคู่จะทำให้ความรู้สึกที่อยู่ลึกภายในจิตใจคอยปะทุอยู่ตลอด แม้ต่างคนก็ต่างยอมรับในปัจจุบันซึ่งกันและกันแล้ว แต่ความเจ็บที่ฝังใจ มันก็ยากที่จะลบเลือน
...
"ขอตะปูหน่อย"
"ได้ครับนาย"
"นายครับ มันต้องเชื่อมตรงนี้อีกหน่อย ผมจัดการเลยนะครับ"
"เออ จัดไป"
"ไอ้น้อย มึงดูที ตรงหรือยังวะ"
"ดีแล้วครับนาย ไม่ต้องปรับแล้ว"
เสียงคุยข้ามฝั่งไปมาของเจ้านายกับลูกน้องคนสนิทดังไปทั่วริมน้ำ อัศวินเดินเล่นมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ศาลา เขาเองไม่ได้มานานเลยไม่เคยรู้ว่าศาลาหลังเก่านี้คานด้านบนมันตกลงมา วันนี้เขาว่างๆจึงเรียกน้อยมาช่วยกันทำใหม่ให้เสร็จๆไป
"นายอย่าไปน้อยใจขวัญมันเลยครับ มันจะฝันร้ายก็ไม่แปลก ที่นายทำกับมันตั้งเท่าไหร่" น้อยชวนคนตรงข้ามคุยเรื่องจอมขวัญ
"เออ กูจะไปน้อยใจอะไรได้ กูเลวจริงๆ พอย้อนกลับไปนึกถึงตอนนั้น กูเองที่ไม่ยอมฟังอะไรเลย มันจะเกลียดกูก็สมควรแล้ว" อัศวินน่ะรู้ดีอยู่แก่ใจ
"นายให้เวลาขวัญมันหน่อย เดี๋ยวพอคลอด อะไรๆอาจจะดีขึ้น" น้อยปลอบใจคนเป็นนาย
"กูรักมันนะน้อย รักมาก รักแบบที่ไม่เคยรักผู้หญิงหรือใครหน้าไหนมากขนาดนี้มาก่อน กูผิดเองที่ทำไม่ดีกับมัน ถ้ามันจะให้กูกราบขอโทษกูก็จะทำ"
"จริงหรือครับ"ทั้งสองคนที่กำลังตั้งใจกับงานหันไปทางต้นเสียงพร้อมๆกัน
"ที่ว่าจะกราบขวัญ คุณพูดจริงหรือครับ" จอมขวัญเลิกคิ้ว ในมือมีถาดน้ำแดงใส่น้ำแข็งกับของว่าง
"อยากให้กราบหรือเปล่า พี่พร้อมเสมอ" อัศวินเดินมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนที่ขับไล่กันเมื่อเช้า
"กราบสิครับ ขวัญจะรอ" น้อยที่ดูท่าไม่ดีรีบเข้ามายกถาดของว่างไปถือเสียเอง
ทำไมบรรยากาศมันวังเวงชอบกล
"ได้" อัศวินค่อยๆคุกเข่าลงสองข้าง "พี่จะขอขมาเรา กับสิ่งที่เคยทำร้ายเราทั้งหมด ขวัญโปรดยกโทษให้พี่"
สองมือประนมอยู่กลางอกก่อนจะค่อยๆก้มลงไปที่เท้าคนตรงหน้า อัศวินไม่ถือตนอีกต่อไปแล้ว จอมขวัญถูกเขาทำร้ายมาจนไม่น่าให้อภัย แค่กราบเท้าเมียแค่นี้ เขาคิดเสียว่าเป็นการทดแทนสิ่งที่ตนเคยทำผิดไว้
"พี่วิน!" จอมขวัญตกใจอย่างแรงตอนที่คนตรงหน้าก้มหัวเกือบจรดปลายเท้า "ขวัญขอโทษครับ ขวัญแค่แกล้งเล่น"
จอมขวัญก็แค่จะลองใจ แต่ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะทำจริงๆ
"ลุกขึ้นเถอะครับ ขวัญขอโทษ" เขาย่อตัวลงเพื่อจะดึงมือคนรักขึ้น แต่อัศวินก็ยังคงกราบอยู่แบบนั้น
"นี่คือสิ่งที่พี่ตั้งใจ ขอให้ความทรงจำร้ายๆหายไปกับกาบเวลา พี่สัญญาว่าต่อไปนี้จะดูแลเราให้ดี รักและเอาใจใส่เราให้มากขึ้น อภัยให้พี่นะครับ"
"อึ่ก" จอมขวัญเบ้ปากก่อนจะร้องไห้ออกมา "ทำไมต้องทำขนาดนี้เล่า"
เขาทุบตีคนตรงหน้าที่ยอมแม้แต่จะเสียศักดิ์ศรีต่อหน้าลูกน้อง
"ลุกขึ้นได้แล้ว ถ้าไม่อยากให้ขวัญโกรธ!" จอมขวัญขู่คนตรงหน้า ได้ผล อัศวินค่อยๆลุกขึ้นพลางเช็ดน้ำตาตัวเอง
"หายโกรธพี่หรือยังคนดี หืม" น้ำเสียงอบอุ่นยิ่งทำให้จอมขวัญสะอื้นไห้
"จะโกรธตอนที่พี่กราบขวัญนั่นแหละ!" จอมขวัญตีที่หน้าอกหนาแรงๆ
"มานี่มา ขอกอดให้ชื่นใจหน่อย" อัศวินรั้งคนตรงหน้าเข้ามากอด เขาประคองเอวเล็กอย่างทะนุถนอม จูบขมับเด็กดื้อหลายๆทีให้รู้ว่าเขารักจอมขวัญแค่ไหน
จอมขวัญยอมแล้ว ยอมปล่อยวางเพื่อชีวิตที่มีความสุขได้แล้ว
"ยอมเรียกว่าพี่แล้วหรือไง" อัศวินบีบจมูกคนรัก
"อื้ออออ หายใจไม่ออก" จอมขวัญโวย "ไม่ให้เรียกว่าพี่ อยากให้เรียกว่าลุงใช่ไหม"
ถามกลับกวนๆ เลยถูกฟัดแก้มมาอึกที
"ชอบสิ เรียกพี่นี่แหละสมวัยแล้ว" อัศวินเอ่ย เลยโดนกระทุ้งหน้าท้องไปที "ขอบคุณนะขวัญที่ยอมให้อภัยกันแล้ว"
ความรู้สึกตอนนี้ของทั้งคู่มันพองโตอย่างบอกไม่ถูก
"ขวัญจะคิดแต่สิ่งดีๆเพื่อลูก ขอบคุณพี่วินเหมือนกันครับที่ยอมทำเพื่อขวัญขนาดนี้" จอมขวัญซบลงกับอกอุ่น ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่ออัศวินใช่ความรักหรือเปล่า แต่ในเมื่อเรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว อะไรลืมได้ก็ควรลืม แล้วสร้างความทรงจำดีๆขึ้นมาใหม่
สองคนที่ยืนกอดกันอยู่ตรงริมสระน้ำไม่ทันสังเกตว่ามีอีกคนที่ยังยืนต่อคานไม้อยู่ น้อยดีใจจริงๆที่ได้เห็นภาพในวันนี้ ในที่สุดจอมขวัญก็ยอมรับนายได้เสียที เขาคิดภาพนายจอมขวัญแล้วก็เด็กๆอีกสองคนเป็นครอบครัวแทบไม่ออก คงจะน่ารักมากน่าดูเชียวล่ะ
....
ผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์ที่ทนายไม่ส่งความคืบหน้ามาให้ ทางฝั่งญาติของจอมขวัญก็ดูจะเงียบมากผิดปกติ แต่อัศวินเองก็ไม่เคยวางใจ ยังมีคนคอยคุ้มกันหน้าบ้าน 24 ชั่วโมง กล้องวงจรปิดเองก็ต่อถึงสถานีตำรวจทั้งหมดเพราะความกังวลว่ามารดาน้องสาวและจอมขวัญจะเป็นอะไร แม้เขาจะอยู่ด้วยตลอด แต่บางทีที่เขาออกไปไร่หรือไปธุระ มันก็อาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้ตลอด
"แม่ว่าถ้าว่างๆ วินพาน้องไปเที่ยวพักผ่อนมั่งก็ได้ลูก คนท้องอยู่แต่บ้านมันก็อุดอู้นะ" อำพรเอ่ยตอนที่ทานมือเย็นกันที่บ้าน
อัศวินมองมารดาก่อนจะหันไปทางจอมขวัญ "เราอยากไปไหนหรือเปล่า"
"นี่แหนะ" ยังไม่ทันจะได้คำตอบ "ทำไมต้องถาม จะพาไปเที่ยวก็พาไปเลย น้องจะกล้าตอบเหรอวิน คิดบ้าง"
อัศวินส่ายหัวกับมารดาจริงๆ สรุปว่าใครกันแน่ที่เป็นลูกตามสายเลือด
หลังจากทานข้าวเสร็จทุกคนก็ต่างแยกย้ายขึ้นห้อง จอมขวัญแปรงฟังบ้วนปากเรียบร้อยก่อนจะเดินขึ้นเตียง
"ไปเชียงใหม่ไหม อากาศดี" อัศวินถาม ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่เพิ่งล้างเสร็จ
"แล้วแต่ครับ แต่ขวัญไม่อยากนั่งรถขึ้นเขานะ ขวัญเวียนหัว" จอมขวัญทนไม่ไหวหรอกที่จะต้องนั่งรถหลายชั่วโมงแถมยังวนจนปวดหัวไปหมด
"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่พาไปไร่สตรอว์เบอร์รีของเพื่อนแล้วกัน อีกสองวันแล้วกันเนอะ จะได้มีเวลาเตรียมตัว" อัศวินเอ่ยก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ
"ช่วงนี้ลูกดื้อไหม" ลูบท้องคนตรงหน้าอย่างรักใคร่
"ดื้อครับ ถีบท้องกันเป็นว่าเล่นเลย แต่มันก็ทำให้ขวัญรู้ว่าลูกสบายดี" จอมขวัญยิ้ม
"ดูแลตัวเองให้เยอะๆ พี่เป็นห่วง" อัศวินซบลงที่ท้องนูนๆ ฟังเสียงหัวใจลูกๆเต้นอย่างมีความสุข
"ขวัญอยากทำเรื่องมรดกให้จบๆ ขวัญเบื่อที่จะต้องอยู่ด้วยความระแวงแบบนี้" จอมขวัญสางผมสั้นๆเล่นอย่างครุ่นคิด
"พี่จะดูให้ ทนายเก่งๆพี่ก็มี เดี๋ยวจะลองดูนะ"
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญยิ้มออกมา
"ดีเลย ไปเชียงใหม่คราวนี้ ขวัญจะได้ใช้ผ้าพันคอที่ถักเองสักที" เด็กน้อยเอ่ยอย่างตื่นเต้น ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเสียดาย "ว้า แต่มันจะหนาวหรือยังก็ไม่รู้"
"คงใกล้จะหนาวแล้ว พี่ว่าเตรียมไปเลยนั่นแหละ" อัศวินลูบแก้มเนียน "เริ่มถักให้ลูกๆหรือยังล่ะ เด็กดื้อน่าจะเกิดช่วงกลางหนาวพอดี พี่ยังแอบภาวนาให้เขาเกิดหน้าหนาวเลย เกิดหน้าร้อนไม่ดี พี่ไม่ชอบ"
"คิดมากน่า" จอมขวัญลูบคางสาก "เกิดเดือนไหนก็ดีทั้งนั้นแหละครับ ไปเถอะ ขวัญง่วงแล้ว อยากอาบน้ำ"
"โอเคครับผม วันนี้พี่อาบให้เหมือนเดิมนะ" อัศวินได้ทีก็เอาใหญ่ แต่จอมขวัญเองก็เหนื่อยจะปฏิเสธ พี่เขาไม่ได้อาบให้เพราะอยากลวนลาม แต่พี่เขาเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย เลยทำใจได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
...
วันนี้อากาศตอนเช้ากำลังดี เด็กๆช่วยกันขนของขึ้นรถกันอย่างขันแข็ง อัศวินกับจอมขวัญจะไปเชียงใหม่กันแค่สองคน แม้จะไปแค่สองคนแต่อัศวินก็ให้ลูกน้องอีกสองคันขับตามประกบไปด้วย ถึงที่โน่นค่อยแยกย้าย เรื่องนี้เขาก็ไม่ได้บอกจอมขวัญเช่นกัน กลัวว่าคนตรงหน้าจะกดดันตัวเองจนหมดสนุก
"อยากจะอาเจียนหรือเปล่า ไม่ไหวรีบบอกพี่นะ จะแวะปั๊มให้" อัศวินหันมองคนที่ทำท่าพะอืดพะอม
"ขวัญขอหลับดีกว่าครับ ขอโทษที่ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนนะ" ไม่ไหว หากไม่ชิ่งหลับเสียก่อน เขาอาจจะอาเจียนจนอยากกลับบ้านเป็นแน่
"นอนไปๆ" อัศวินไม่ว่าอะไร เขาอยากให้จอมขวัญพักผ่อน ไปถึงโน่นจะได้เที่ยวให้สนุก
ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆเขาก็มาถึงเชียงใหม่ รถที่นี่ค่อนข้างติดตอนเข้าเมือง อัศวินเอื้อมมือลูบแก้มเนียนๆของคนที่หลับอยู่บนหมอนรองคอตอนที่รถติดไฟแดง ทำไมนะ จอมขวัญถึงได้น่าเอ็นดูขนาดนี้
"อืออ ขวัญหลับไปนานไหมครับ" คนที่รู้สึกตัวขยับเล็กน้อย ตาหยีๆกระพริบจนลืมขึ้น
"ไม่นาน ก็แค่ตั้งแต่ออกรถจนถึงเชียงใหม่ แค่นั้นเอง" อัศวินแซวคนด้านข้าง
จอมขวัญทำหน้ามุ่ยก่อนจะขยับตัวนั่งให้ตรง
"หิวหรือยัง" ไม่นานก็ไฟเขียว
"นิดหน่อยครับ อยากทานข้าวซอย น้ำเงี้ยว" จอมขวัญเปรี้ยวปาก เขาว่าเชียงใหม่อาหารเหนืออร่อย แบบนี้ต้องลอง
"ถ้าอย่างนั้นพี่จะพาไปแวะร้านดังก่อนแล้วกันนะ"
"ครับ"
ทั้งสองขับรถมาถึงร้านอาหารเหนือที่ตกแต่งสไตล์ไทยล้านนา ก่อนจะสั่งอาหารมาคนละสองอย่างแบ่งกันทาน คนเหนือมีน้ำใจ น่ารัก ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เจอแต่คนยิ้มให้
"พนันไหมว่าเขาไม่รู้ว่าขวัญเป็นผู้ชาย" อัศวินทักตอนที่ขึ้นรถแล้ว ตอนที่เดินออกมาเจ้าของร้านถามว่าท้องกี่เดือนแล้ว อัศวินก็ตอบไปว่าห้าเดือนกว่า
"ก็แหงสิครับ ผู้ชายที่ไหนเขาเดินอุ้มท้องกันบ้างล่ะ" จอมขวัญไม่แปลกใจเลยสักนิด คนส่วนใหญ่จะมองท้องเป็นอันดับแรก ถึงแม้จะทะแม่งๆ แต่ในโลกนี้ผู้ชายท้องได้ยังไม่ได้รับการเปิดเผยมากนัก
"เมียพี่สวย เขาจะคิดว่าผู้หญิงก็ไม่แปลก" อัศวินยิ้มร่า
"สวยเสยอะไร ขวัญน่ะผู้ชายนะ แค่เกิดมาผิดปกติ ไม่เหมือนชาวบ้าน แต่ขวัญก็ยังเป็นนาย" จอมขวัญโอด ใช่ว่าจะปลื้มเวลาคนชมว่าน่ารักหรือสวย
"ครับๆ อย่าดุนักเลย" อัศวินลูบหัวคนที่กำลังหน้าบึ้ง "เข้าที่พักก่อนเนอะ สักพักค่อยไปไร่สตรอว์เบอร์รีกัน"
"ก็ดีครับ ขวัญอยากเอนหลังแล้ว"
ใช้เวลาไม่นานอัศวินก็พาจอมขวัญมาถึงรีสอร์ต เขาเปิดห้องให้จอมขวัญเข้าไปพักผ่อนก่อน ส่วนตัวเองนั้นขอตังไปนั่งจิบเบียร์กับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี
จอมขวัญล้างหน้าล้างตา แปรงฟัง พลางเก็บของใช้จัดให้เป็นระเบียบ เขาเอนตัวลงนอนอย่างสบาย นั่งรถมาเกือบสองชั่วโมงยังเมื่อยขนาดนี้
Rrrrrrrrrr
โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะสั่นพร้อมส่งเสียงลั่น จอมขวัญลุกเดินไปหยิบมันขึ้นมาดู เป็นเบอร์ของพ่อโทรมา
"พ่อจ๋า" จอมขวัญรับเสียงสดชื่น เอนตัวนอนอีกรอบ
( ไงเด็กน้อย ได้ข่าวว่าพี่เขาพาไปเที่ยวเชียงใหม่นี่ )
"ครับ พามาไร่สตรอว์เบอร์รี"
( ถึงกันแล้วสินะลูก สนุกไหมล่ะ )
"ถึงแล้วครับ รอคุณอัศวินคุยกับเพื่อนเสร็จ ถึงจะได้ออกไปดู"
( ดูแลตัวเองด้วยล่ะ พ่อเป็นห่วง )
"ครับพ่อ รักพ่อนะ"
( เอาล่ะๆ ไว้พ่อโทรไปใหม่ เที่ยวให้สนุกนะลูก )
"ขอบคุณครับ"
ปลายสายวางไปแล้ว จอมขวัญเริ่มง่วง เขาหาวหวอด ยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะล้มตัวนอนยาว ไว้รอให้คุณอัศวินมาเรียกเองก็แล้วกัน ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว พอทานมาอิ่มๆ หนังตามันเริ่มหย่อน ขอนอนสักงีบแล้วจะไม่งัวเงียอีกเลย สัญญา
TBC.
Talk: ช่องทางการติดต่อเพิ่มเติมค่ะ
Line id: zhn7846a
Facebook: Akikojae
Twitter: Kikotvxqyj
ขอบคุณค่ะ
ใกล้แล้วที่ว่าคือใกล้จะจบแล้วค่ะ แงงงง 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 725440 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก