รอยชัง อินไซด์ ๔หลังจากที่คุยกับลูกเสร็จโสภณก็ขับรถยนต์อีกคันของวินัยกลับมาที่บ้าน โชคดีที่ตอนนี้เพื่อนของวินัยยังไม่กลับ คนนึงไปต่างจังหวัด ส่วนอีกคนเข้าเวรกะดึก เพราะฉะนั้นเขาสามารถเข้าออกบ้านของวินัยได้อย่างไม่ต้องหลบซ่อน
จอดรถเสร็จเขาก็รีบเข้าบ้าน เดินไปเปิดดูในตู้เย็นว่ามีอะไรให้ทำบ้าง เดี๋ยวถ้าวินัยมันกลับมาเหนื่อยๆจะได้กินเลยไม่ต้องรอ
ใช้เวลาไม่นานเขาก็ตักผัดดอกกะหล่ำรวมมิตรกับต้มยำเห็ดวางไว้บนโต๊ะก่อนจะขึ้นห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอได้เปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดเขาก็เริ่มโล่งใจที่จอมขวัญไม่งอแง พูดรู้เรื่อง และยอมรับเขาที่เป็นแบบนี้ได้ เขาเองไม่ใช่คนดิบดีอะไร แต่เพราะจอมขวัญคือแก้วตาดวงใจ เขาจึงต้องทะนุถนอมและไม่ยอมให้ลูกเห็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของคนเป็นพ่อ กว่าสิบแปดปีที่เขาแทบไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเลย วันนี้ลูกมีคนดูแลแทนแล้ว เขาเองก็อยากจะใช้ชีวิตแบบชายวัยสี่สิบเหมือนคนปกติทั่วไปบ้าง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้อง
โสภณเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ทั้งตัวมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เขารีบเดินมาเปิดประตูให้คนที่เพิ่งจะกลับมา ที่ล็อคไว้เพราะไม่คิดว่าจะกลับมาไวขนาดนี้
"เห้อ เหนื่อย" วินัยทิ้งร่างลงบนเตียงหนา เสื้อผ้ายังอยู่ในชุดตำรวจครบชุด
"หิวหรือเปล่า วันนี้มีผัดดอกกะหล่ำกับต้มยำนะ" โสภณบอกเมนูอาหาร ก่อนจะเดินไปคว้าเสื้อบอลตัวโคร่งของมันมาใส่ แต่พอเขาใส่เสื้อโคร่งๆของมันก็กลายเป็นพอดีกับกล้ามของเขา
"ยังอ่ะ เป็นไงบ้าง จอมขวัญโอเคไหม" วินัยตะแคงหน้าถาม นอนมองคนหุ่นล่ำ ที่มีหยดน้ำเกาะร่างดูเย้ายวนแล้วก็แอบหมั่นไส้ ขนาดเขาเป็นตำรวจยังไม่หุ่นดีเท่ามันเลย คนสวนคนไร่ห่าอะไรวะ
.. อ่อ ลืมไป มันเคยเป็นบอดี้การ์ดมาดแมนมาก่อน ..
"จอมขวัญสบายดี กูเล่าทุกอย่างให้ลูกฟังแล้วนะ เขาเข้าใจ รวมถึงเรื่องกูกับมึงด้วย" โสภณใส่กางเกงบอลก่อนจะเดินเอาผ้าขนหนูไปตาก
"แบบนี้ทั้งไอ้วินกับน้องขวัญก็รู้หมดแล้วสิวะ" วินัยถอนหายใจ ถ้าเขาไม่ใช่คนอยู่ล่างจะไม่รู้สึกแย่เท่านี้เลย อายเพื่อนฉิบหาย ยังต้องมาอายจอมขวัญอีก ถ้าเทียบความสำคัญ
.. แม่เลี้ยง ลูกเลี้ยงชัดๆ ..
"อืม มึงอายหรือไง" โสภณถามนิ่งๆ รอคำตอบ
"แหม่ มันก็นิดนึงป่ะวะ กูเป็นคนถูกเสียบนี่ ไม่ใช่มึง มึงก็ไม่รู้สึกไรดิ" วินัยอยากจะต่อยมันแรงๆ ติดที่เขาแทบจะจมลงไปกับที่นอน วันนี้โรงพักวุ่นวายไปหมด ตอนแรกว่าจะไปรับไปส่ง เลยต้องให้โสภณเอารถส่วนตัวมาขับไปเอง
"เหนื่อยหรือไง ดูมึงไม่มีแรงชอบกล" โสภณถามคนที่นอนตาปรือเต็มทน
"อืม วันนี้ยุ่งไปหมด กูเมื่อย ง่วง อยากนอน" วินัยตอบค่อยๆหลับตาลงช้าๆ โสภณถึงกับต้องส่ายหัว พอเห็นมันเป็นแบบนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ไม่ใช่ทุกวันหรอกที่จะได้เห็นวินัยในสภาพนี้
เขาเดินอ้อมมาถอดถุงเท้าให้มันทีละข้างอย่างไม่รังเกียจ สอดมือลงไปใต้ล่างกางเกงสีเข้มก่อนจะปลดเข็มขัดออก ดึงชายเสื้อออกมาด้านนอก มันจะได้นอนสบายๆ ไม่ต้องทนอึดอัดหายใจไม่ออก
"สักทุ่มปลุกกูกินข้าวนะ" วินัยเอ่ยเสียงยาน คาดว่าแค่เขาหลับตาลงก็คงจะไปง่ายๆเลย
โสภณพยักหน้ารับ "นอนเถอะ กูจะนอนดูทีวีอยู่ข้างๆ"
เขาเดินอ้อมไปกดเปิดโทรทัศน์ ลดเสียงให้เบาก่อนจะขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆคนหลับ
การที่เขาไม่ยอมอยู่กับลูกไม่ใช่ว่าเขาติดวินัยไปเสียหมด อีกเหตุผลหนึ่งก็คือเขาอยากให้จอมขวัญกับคุณอัศวินได้ใช้เวลาร่วมกันให้มากๆ ความผูกพันธ์จะเป็นตัวหล่อหลอมจิตใจให้จอมขวัญหายกลัวและให้อภัยนายได้สักที
........
"อื้อออ .. ทุ่มแล้วเหรอ" วินัยงัวเงียเพราะสัมผัสที่คอจากคนข้างๆ
"ทุ่มแล้ว" โสภณก้มลงขบเม้มที่ใบหู "อาบน้ำไหมจะได้สบายตัว"
วินัยทำปากยื่น เขายังง่วงอยู่เลยให้ตาย
"ง่วงว่ะ อยากนอนต่อ" เขาอ้อยอิ่ง เปลี่ยนมานอนซบหน้ากับตักแกร่ง
"ง่วงแล้วก็ชอบเป็นแบบนี้ ไปอาบน้ำ จะได้สบายตัวสดชื่นขึ้นมาหน่อย" โสภณลูบผมที่ปรกหน้า วินัยมันจะเซ็ตผมทุกวัน แต่เมื่อเช้าสงสัยไม่ได้เซ็ตถึงได้ปิดหน้าปิดตาแบบนี้
"มึง" วินัยกอดเอวอ้อน เวลาง่วงๆได้ตักแกร่งรองรับมันก็รู้สึกดีไม่แพ้ตักนุ่มของสาวๆ
"หืม" โสภณตอบ ยังคงลูบหัวคนบนตักอยู่
"พรุ่งนี้กูหยุด เราไปนอนรีสอร์ทกูกันนะ" วินัยอยากพักผ่อน คราวนี้เขาได้หยุดสองวัน น่าจะดีถ้าได้ไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
"มึงมีรีสอร์ทด้วย?" โสภณเลิกคิ้ว
"อืม รีสอร์ทที่พ่อแม่กูสร้าง แต่เขานานๆจะขึ้นมาที กูเองทำงานก็ไม่ค่อยได้ไปหรอก ไหนๆก็หยุดสองวันแล้ว ขับรถให้กูหน่อย เนอะ" วินัยเกาหน้าท้องแข็งเล่น ที่อยากไปเพราะช่วงนี้โสภณดูเครียด ถ้าได้พักผ่อนคงจะดีไม่น้อย
"แต่กูเป็นห่วงลูก อีกอย่างกูสัญญากับลูกไว้ว่าจะไปหาทุกวัน มึงเข้าใจกูใช่ไหม" โสภณลูบแขนขาว ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไป แต่เขาเองก็ไม่อยากผิดสัญญากับลูกชาย
"เข้าใจ..." วินัยเอ่ยก่อนที่เสียงจะขาดหายไป
โสภณมองคนที่ซบหน้าอยู่บนตักแล้วก็คิดว่ามันคงจะงอน
"นี่" เขาก้มลงไปหอมหัวมัน "งอนกูหรือไง" เขาแกล้งถาม ไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องเครียด
"เปล่าหรอก เห้อ กูไปอาบน้ำก่อนนะ มึงลงไปอุ่นกับข้าวเถอะ" วินัยเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป
โสภณมองตามหลังคนที่บอกว่าไม่ได้งอน อาการแบบนี้ถ้าไม่งอนก็คงน้อยใจ เขารู้ รู้ว่ามันจริงใจกับเขา ทั้งเขาและมันแม้จะดูคบกันไปเรื่อยๆ แต่เอาเข้าจริงๆ เขาเองก็เริ่มจะผูกพันธ์กับมันแล้ว เพียงแต่เขากับมันต่างคนต่างก็อายุไม่ใช่น้อยๆ นิสัยก็ติดจะแมน ไม่ชอบถามความรู้สึกด้วยกันทั้งคู่ เลยดูเหมือนว่าเขากับมันก็แค่คบกันเพื่อเซ็กส์
โสภณลงมาอุ่นกับข้าวให้ร้อน ไม่นานคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินลงมา พวกเขาทั้งสองคนกินข้าวกันด้วยความเงียบ โสภณเองก็โตแล้ว ถ้ามันยังไม่อยากจะพูด เขาก็ไม่ได้จะบังคับอะไร
ทานเสร็จวินัยก็ขอตัวขึ้นห้องก่อน โสภณเก็บจานชามล้างทั้งหมดก่อนจะเดินออกมาสูบบุหรี่หน้าบ้านให้สมองโล่ง
พอขึ้นบ้านมาก็พบว่าอีกคนปิดไฟนอนแล้ว แต่เปิดไฟห้องน้ำไว้เพราะรู้ว่าเขายังไม่มา
เป็นแบบนี้ก็อึดอัดเหมือนกันนะ
โสภณเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ทำธุระส่วนตัวจนเสร็จถึงจะออกมาขึ้นเตียงนอน
วินัยมันนอนหันหน้าไปอีกข้าง คุดคู้ตามนิสัยของมัน เขาถอนหายใจสักพักก่อนจะสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับมัน
"มึงจะสบายใจกว่าไหม ถ้ากูย้ายออกไปอยู่ที่อื่น" โสภณเอ่ยในความมืด ไม่ใช่เขาประชดหรือพูดเพื่อให้เราทะเลาะกัน แต่เขาเป็นห่วงความรู้สึกมัน บางทีเขาก็มารบกวนมันมากเกินไป
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างๆ
โสภณพอจะเข้าใจแล้ว ว่ามันคงไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้
เขาตัดใจลุกจากเตียง เดินไปหยิบกระเป๋าที่เพิ่งซื้อมาใหม่ เปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดที่ไม่เยอะมากลงกระเป๋า
"มึงทำเหี้ยอะไร!" เสียงตวาดมาพร้อมกับมือของวินัยที่ดึงกระเป๋าออกจากมือหนาอย่างแรง
"เก็บกระเป๋า" โสภณเอ่ยนิ่ง หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่กระจายเกลื่อนพื้นขึ้นมา
"กูบอกตอนไหนว่ากูสบายใจถ้ามึงไป เก็บคืนที่เดิมซะ!" วินัยโมโห มันทำอะไรไม่คิดถึงใจกันบ้าง
"มึงไม่พูด กูจะรู้ได้ไง" โสภณไม่อยากทะเลาะ เขาไม่ชอบทะเลาะกับคนในครอบครัวสักเท่าไหร่
"กูก็ .. กูก็แค่น้อยใจอ่ะ ตอนเราเจอกันแรกๆมึงยังไม่มีลูกไง แต่ตอนนี้มึงต้องดูแลลูก กูผิดเอง พอใจไหม กูมันงี่เง่า!" วินัยก็แค่น้อยใจ แต่จะให้บอกได้อย่างไร เขาเองก็ไม่รู้ทำไมถึงทำนิสัยผู้หญิงแบบนี้ขึ้นมาได้
"มีอะไรทำไมไม่พูด กูก็สี่สิบกว่าแล้วไม่ใช่เด็กๆ" โสภณเข้าใจแล้วว่ามันคงอยากให้เขาง้อมันอีกสักหน่อย ถึงมันจะแมน แต่ความสัมพันธ์ของเราก็รู้อยู่ว่าใครได้เปรียบ มันจะน้อยใจบ้าง เขาก็ต้องรับให้ได้
"กูขอโทษได้ไหมล่ะ!" วินัยเกลียดที่ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็แพ้มันตลอด
อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมวะ
"ตกลงยังอยากให้กูไปไหม?" โสภณทำทีว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร เขาแค่อยากให้มันพูดอย่างที่ใจคิด ไม่ใช่เก็บอมพะนำ ทีเรื่องอย่างว่า ยังไม่เห็นต้องเหนียมอายเลย
"ไอ้เหี้ย! มึงลองไปสิ! กูจะจับมึงเข้าคุกให้ดู!" วินัยต่อยท่อนแขนแกร่งด้วยแรงทั้งหมดที่มี ไอ้เวรนี่ เขาขอโทษขนาดนี้แล้วยังจะมาเล่นตัวอีก
"นี่!" โสภณกระชากคอคนที่ทำร้ายร่างกายเขาเข้ามาใกล้พลางอมยิ้ม
อยากเล่นตำรวจจับผู้ร้ายก็ไม่บอกใบหน้าคมเข้มรั้งคนตรงหน้ามาบดจูบอย่างรุนแรง กลิ่นกายหอมลอยแตะจมูกยิ่งทำให้หลงใหล วินัยกำเสื้อบอลแน่น ปล่อยให้คนตรงหน้าพันลิ้นตนจนพอใจ เสื้อบอลของคนตัวขาวถูกรั้งออก โสภณอุ้มร่างคนตัวเล็กกว่ากระชับเข้าเอวก่อนเดินไปที่เตียง
"อ๊ะ.." วินัยร้องเมื่อโสภณตวัดลิ้นที่ยอดอก โสภณละเลงจุกนมของมันจนแดงเต่ง มือหนาเปิดลิ้นชักข้างเตียงคว้ากุญแจมือขึ้นมา
"อื้อออ .. ทำอะไรวะ" วินัยดิ้นร้องเมื่อรู้ตัวว่าถูกใส่กุญแจมือติดกับหัวเตียงเรียบร้อย
โสภณรั้งแขนเรียวทั้งสองขึ้นคล้องไว้กับเตียงด้วยกุญแจมือ
อึ่กก
เซ็กซี่ฉิบหาย
หนุ่มร่างขาวกายกำยำในสภาพแขนสองข้างถูกรั้งขึ้นเหนือหัวมันทำให้เขามีอารมณ์
"ก่อนจะจับกู ขอกูอึ๊บมึงสักทีนะ" พูดจบโสภณก็ไล่จูบจรดริมฝีปากตั้งแต่ฝ่ามือ ไล่จูบไล้ตามแขนลงมาถึงริมฝีปาก
"จูบกูที อื้อออ" ไม่รอให้คนด้านล่างเอ่ยอ้อน โสภณบดจูบนักโทษของเขาอย่างคะกรุมตะกราม ลิ้นร้อนแทรกผ่านไรฟันอย่างหื่นกระหาย
วินัยยกขาขึ้นกอดคนด้านบน กดให้อวัยวะที่กำลังตื่นตัวถูไถกับลูกชายเขา
โสภณไม่รอช้าถอดกางเกงคนด้านล่างออก อยากจะแกล้งให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้ไม่ไหว
"เข้ามาสิ" วินัยยิ้มยั่ว โสภณร้อนผ่าว อยากสอดกระชั้นแรงๆเต็มทน
"อ่าส์ .. กูว่ากูก็เอามึงทุกวันนะ แต่ทำไมเหมือนยิ่งทำ รูมึงยิ่งฟิตวะ" โสภณค่อยๆดุนดันเข้าลึก แท่งร้อนผ่านปากทางแน่นก่อนจะแทรกลึกจนมิดด้าม
"อ๊ะ ไอ้ปากหมา อื้อออ เสียวอ่ะมึง" วินัยบิดเร่า ยิ่งโดนมัดอยู่แบบนี้ ยิ่งเหมือนถูกย่ำยี พอจะรู้บ้างแล้วว่าทำไมบางคู่ถึงชอบเล่นอะไรแผลงๆ
"เสียวก็ครางดังๆ ถึงมึงจะแมน แต่เสียงมึงก็โคตรเอ็กซ์เลย รู้ไหม" ความแข็งแรงดุนดันเข้าออกอย่างไม่ปราณี วินัยร่างกายไหวเอนไปตามแรงโยก โสภณขบเม้มไปทั่วกายขาว มันครางเสียงดังลั่น ยกขาขึ้นรัดเอวเขา
พั่บ พั่บ พั่บ
เสียงสอดใส่ดังลั่นห้อง โสภณจูบไปทั่วร่างไม่เว้นแม้แต่รักแร้ที่มีขน หอม หอมไปทุกส่วน
"มึงง กูไม่มีมือ อยากชักอ่ะ" วินัยเอ่ยตาฉ่ำเยิ้ม อยากรูดแก่นกายตามไปด้วย จะได้แตกพร้อมกัน
"อืม ดีไหม" โสภณยิ้มกริ่ม ใช้มือสากช่วยรูดรั้งแก่นกายบวมเป่ง
"เสียวเหี้ยๆ แรงอีก .. ทำให้กูพอใจ" วินัยครางสั่ง หลับตาพริ้มไปกับสัมผัสหวิว
โสภณรู้ใจเขาไปเสียหมด
ไม่ว่าจะแตะตรงไหน เขาก็เสียวตามได้ตลอด
"อื้อ อ๊ะ จะแตก" วินัยร้อนวูบเมื่อใกล้ถึงปลายทาง โสภณเร่งมือแรงขึ้น แท่งร้อนก็ดันเข้าลึกกระแทกถี่เร็ว
"สัตว์ อ่าส์" โสภณกระแทกครั้งสุดท้าย น้ำคาวขุ่นถูกฉีดเข้าไปในร่างขาว วินัยเองก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมาเปรอะหน้าท้อง นอนหอบเพราะความเหนื่อย
โสภณไม่รอให้คนด้านล่างหายเหนื่อย เขาพลิกตัววินัยให้ตั้งเข่าชัน อยากร่วมรักในท่านี้
"ตอดแรงไปแล้วเมีย" โสภณตบก้นเด้งๆด้วยความมันเขี้ยว
"กูเหนื่อย" ทั้งเหนื่อยและเจ็บข้อมือไปหมด
"เหนื่อยแต่ก็รัดแน่นขนาดนี้ สงสัยลูกมึงจะชอบ" โสภณโน้มกาย กระแทกกดเข้าไปจนถึงจุดกระสัน
"อ๊าาา .. ตรงนั้น" วินัยหน้าแนบหมอน เขาเสียวจนฉี่จะแตก รู้สึกได้ถึงลำใหญ่ๆที่ผลุบเข้าออก
"วินัย" โสภณเร่งเอว มือสากลูบไล้เอวคอด
"ครับ" วินัยตอบรับ ไม่มากนักหรอกที่คนด้านหลังจะเรียกชื่อจริงเขา
"ต่อไปถ้ามีอะไรให้พูด อย่าทำแบบนี้อีก กูไม่สบายใจเลย" โสภณโน้มตัวลงไปจูบแผ่นหลัง เขากับมันมีอะไรที่เข้ากันได้เยอะเสียจนไม่อยากจะหาคนใหม่
"กูรู้ ขอโทษ อ๊ะ ที่เอาแต่ใจ" วินัยเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าสำนึกผิด โสภณยอมแล้ว เขาก้มลงโน้มตัวไปจูบปาก แขนแกร่งกอดรัดลำตัวขาว หยัดกายเข้าออกถี่กระชั้น
เราคุยกันเหมือนเพื่อน อยู่ด้วยกันเหมือนคนรู้ใจ
"ขอบ้าง" วินัยเอ่ยขอบุหรี่ นอนหอบหมดแรงหลังจากเสร็จกิจรอบที่สาม อันที่จริงหลังจากนี้อาจจะยังมีต่อ
"พรุ่งนี้ไปเยี่ยมลูกกับกูนะ ไว้เสร็จเรื่อง กูจะไปเที่ยวกับมึง" โสภณลูบแขนคนข้างๆ เขาแค่ต้องให้ลูกก่อน เพราะเขาเองก็ทำผิดกับจอมขวัญไว้มาก
"ตกลง กูขอโทษนะ" วินัยพลิกตัวกอดคนแก่ การเป็นเด็กมันก็ดีตรงที่ออดอ้อนได้ และเขาก็พยายามจะทำให้มากขึ้น
"ไม่เป็นอะไรหรอก คนจะอยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีปัญหาบ้าง" โสภณพ่นควันบุหรี่ก่อนจะกดดับไฟบนที่เขี่ย
"กูยังเด็ก ฉะนั้นกูงอแงได้" คนเด็กกว่าอ้าง กอดแขนคนที่ถูกกล่าวหาว่าแก่
"มึงไม่เด็กแล้วนะ มีผัวได้แล้ว" โสภณเอ่ยแซว ส่งมือไปลูบไล้ช่องทางแดงนิ่ม เลยโดนคนเด็กกว่าต่อยเข้าที่แขน
วินัยหมั่นไส้
คำก็ผัว สองคำก็เมีย
ไม่ต้องบ่งบอกสถานะชัดขนาดนี้ก็ได้มั้ง แม่งงง
"เออ กูเมียมึง มึงผัวกู กูโอเค พอใจไหม" วินัยพลิกร่างขึ้นคล่อมคนเป็นผัว มือสองข้างโอบรอบคอแกร่งอย่างยั่วยวน
"สกิลเมียสูงมาก มึงแรดมาก!" โสภณขยำก้นแรงๆอย่างมันเขี้ยว อยากจะขยี้คนตรงหน้าให้จมมือ
"ก็เพื่อมึงเท่านั้นแหละ เรามาต่อกันอีกยกไหม อีกครึ่งชั่วโมงเพื่อนกูจะกลับแล้ว เสียงดังไม่ได้"
"อืม ตามนั้น"
เนื้อตัวขาวกดบั้นท้ายของตัวเองลงจนช่องทางรับแก่นกายสีเข้มเข้าไปจนหมด ออนท็อปเป็นอีกสิ่งที่ปรนเปรอให้โสภณได้ และเขาก็พร้อมจะทำ
กลิ่นคาวคละคลุ้ง เสียงเตียงไม้ร้องดังลั่น ต่างคนต่างไฟลุกโหม ไร้การต่อต้าน พรุ่งนี้วินัยหยุด และพวกเขาต้องไปหาจอมขวัญกันแต่เช้า แม้จะเหนื่อยขนาดไหน แต่หน้าที่ความป็นพ่อก็ต้องสำคัญที่สุด
"อ่าาาาาส์ .. ลีลาดีจริงๆเมียกู" โสภณกระแทกความแข็งขืนให้คนด้านบนตอดรีด น้ำคาวสีขุ่นไหลลงมาตามง่ามขา เป็นภาพที่ใครก็ไม่มีทางได้เห็น
"พากูไปอาบน้ำหน่อย" วินัยเอนซบอกแกร่ง สอดแขนกอดคนร่างใหญ่ไว้แน่นเหมือนเด็กๆ
"เหนื่อยหรือ หืม" โสภณหอมขมับคนอ้อน ทำตัวแบบนี้เขาจะไปไหนได้ล่ะ
"เหนื่อย เมื่อย ง่วง เจ็บด้วย" ฟ้องกันเหมือนเด็กๆ ออดอ้อนจนอยากจะฟัดเมียอีกสักยก
"โอ๋ครับๆ ไปนะ เดี๋ยวป๋าพาไปอาบน้ำ ฮึบ"
"อ๊ะ!" วินัยครางทันทีที่คนด้านล่างลุกขึ้นพร้อมกระแทกเอ็นร้อนเข้ามาภายในแบบไม่ทันตั้งตัว
"อีกรอบในห้องน้ำ .. หลังจากนี้จะปล่อยให้นอน" โสภณยักคิ้ว
"อ่านปากกูนะ ค ว ย ครับป๋าาาา"
และนี่คือจุดเริ่มต้นของคำว่า "ป๋า"
TBC.
Talk: ก่อนอื่นต้องขอโทษทุกคนนะคะที่เพิ่งมา
ทางบ้านโกะมีเรื่องนิดหน่อยค่ะ ลูกน้องพ่อขี่รถชนกำแพงเสียชีวิต
วะนนี้เลยวุ่นวายมาก เพิ่งจะปลีกตัวมาแต่งต่อได้ดึกๆ
อย่าว่ากันน้า เดี๋ยวถ้าจะไปงานศพวันไหนจะแจ้งนะคะ
จะได้ไม่ต้องรอกัน ขอบคุณมากค่ะ 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 725787 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก