รอยชัง ๓๑
"พ่อจ๋าาา" เสียงเล็กเรียกชื่อคนที่กำลังเดินเข้ามา พ่อไม่ได้โกหกขวัญ พ่อมาหาขวัญแล้วจริงๆ
"ไม่ต้องวิ่งก็ได้ลูก" โสภณรับเอาร่างที่โผเข้าหามากอด กดจูบที่กลุ่มผมนิ่ม พลางยิ้มให้กับอัศวินที่นั่งซ่อมม้านั่งตัวเก่าอยู่ที่สวนหลังบ้าน
เหตุผลที่เขาต้องซ่อมเป็นเพราะว่าคนที่เพิ่งวิ่งไปดันอยากจะเล่นขึ้นมา
"จอมขวัญ" วินัยเดินเข้ามาหาสองพ่อลูกที่กำลังกอดกันกลม เขาเองก็รู้สึกแปลกไม่น้อย แต่มาคิดอีกที คนเรามันก็ต้องมีอะไรที่คาดไม่ถึงกันบ้าง ความรู้สึกคงคล้ายๆตอนที่เขาทราบเรื่องอัศวินกระมัง
"พี่วินัย สวัสดีครับ" จอมขวัญหันไปไหว้คนข้างๆพ่อ แอบทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง แต่ก็ต้องทักทายไม่ทำตัวมีพิรุธ
"เป็นไงบ้าง สบายดีนะ" วินัยส่งมือไปโยกหัวเล็กด้วยความเอ็นดู
"ครับ ขวัญสบายดี" จอมขวัญยิ้มตอบ ก่อนจะหันไปอ้อนคนเป็นพ่อ "คิดถึงพ่อจังเลย"
"พ่อก็คิดถึงขวัญลูก นี่กำลังทำอะไรกันอยู่" โสภณถาม ตอนนี้ทั้งจอมขวัญและอัศวินอยู่ตรงสวนหน้าบ้าน ส่วนคนอื่นๆไม่ได้ออกมา ด้วย
"คุณอัศวินเขาซ่อมม้านั่งครับ" จอมขวัญเอ่ย
"ม้านั่งเด็กเล่น?" โสภณเลิกคิ้ว ได้ข่าวว่าหลานเขายังเพิ่งจะอยู่ในท้องแค่สามเดือนเองนะ จะรีบซ่อมไปไหนกัน
"ของเด็กแต่จอมขวัญเขาดื้อจะเล่นให้ได้ครับ" อัศวินเอ่ย โสภณยิ้มพลางส่ายหัว "นายเลยต้องนั่งซ่อมให้เด็กดื้อใช่ไหม"
"หึหึ" อัศวินไม่ได้ตอบ ทำเพียงแค่มองคนตัวเล็กที่จ้องเขาทำนองว่าห้ามฟ้องพ่อตาไม่กระพริบ
เด็กน้อยไม่เปลี่ยนเลยนะ
"ขวัญเปล่าดื้อสักหน่อย" คนที่ถูกว่าทำหน้าบึ้ง "พ่อจ๋า เย็นนี้มีย่างบาร์บีคิว พ่ออยู่กับขวัญนะ พี่วินัยด้วยนะครับ น้าาา~" จอมขวัญอ้อน อยากใช้เวลาอยู่ร่วมกันกับพ่อให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
โสภณหันไปเลิกคิ้วถามคนด้านข้าง วินัยพยักหน้ารับ วันนี้พวกเขาก็ตั้งใจมาหาจอมขวัญอยู่แล้ว
"เย้ๆๆ ถ้าอย่างนั้นพ่อกับพี่วินัยเข้าไปไหว้คุณแม่ แล้วเราค่อยออกมากันนะครับ"
"ได้ลูก"
จอมขวัญกอดเอวโสภณพากันเดินเข้าบ้านตามด้วยวินัยที่เดินมาข้างๆ พวกเขาพากันไปไหว้ผู้ใหญ่ของบ้านเสร็จถึงจะออกมาด้านนอก เด็กรับใช้พากันตั้งโต๊ะ จัดเตาย่างบาร์บีคิวเตรียมไว้จนเรียบร้อย วันนี้มีทั้งซีฟู้ด บาร์บีคิว ข้าวผัด ยำต่างๆ ผลไม้และขนมหวาน แล้วแต่ใครจะเลือกทาน เครื่องดื่มก็มีทั้งน้ำผลไม้และเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์สำหรับคนที่ดื่ม ส่วนคุณหญิงอำพรนั้นขอตัวไม่ร่วมด้วยเพราะไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่ อัจฉราเองก็ให้เด็กในบ้านมาเอาอาหารไปให้เช่นกันเพราะเธอเองก็ต้องอยู่เฝ้ามารดา
อัศวินซ่อมม้านั่งเสร็จไปครึ่งนึงแล้ว แต่พอจะซ่อมต่อก็ถูกโสภณห้ามเอาไว้ จะได้มาทานอาหารกัน
"อาทิตย์หน้าผมจะต้องพาจอมขวัญขึ้นกรุงเทพฯ ผมอยากให้นายไปด้วย" โสภณนั่งข้างๆอัศวิน ในขณะที่วินัยเองก็ชวนจอมขวัญคุยกันอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง
"ฉันจะรีบเคลียร์งาน ถึงจะยุ่งแค่ไหน แต่จอมขวัญก็สำคัญที่สุด" อัศวินเอ่ยปาก นาทีนี้ทุกลมหายใจเข้าออกของเขามีเพียงแค่จอมขวัญกับลูก แล้วแบบนี้เขาจะกล้าปล่อยมันไปกับคนอื่นได้อย่างไร
"นายรักจอมขวัญมากไหม" โสภณภาม
"รักสิ รักมาก ถ้าต้องตายแทนได้ก็จะทำ" เขาตอบ พลางมองไปยังคนที่กำลังหัวเราะคิกคัก
"ฉันจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้จอมขวัญมีความสุข แม้ว่าตัวเองจะต้องทุกข์และเจ็บปวด ฉันก็ยอม"
โสภณคิดไม่ผิดเลยที่ฝากจอมขวัญไว้กับคนตรงหน้า เขารู้ดีว่านายรักจอมขวัญมากแค่ไหน
ทางฝั่งวินัยเองเขาก็ชวนจอมขวัญคุยไปเรื่อยๆ จอมขวัญน่ารัก เขาเองก็ไม่ได้แปลกใจมากเท่าไหร่ที่รู้ว่าเด็กคนนี้สามารถมีลูกได้ ไม่ว่าจะผิวพรรณ ท่าทาง และนิสัย ถ้าบอกว่ามีฮอร์โมนเพศหญิงอยู่เยอะก็คงไม่แปลก
"แล้วพ่อดีกับพี่วินัยไหมครับ" เด็กน้อยตรงหน้าเขาเอ่ยถาม
"ดีสิ พ่อเราน่ะดีมากเลยล่ะ" วินัยตอบพลางคิดไปถึงการเอาใจใส่ ดูแล ถ้าจะบอกว่าเขาหลงตาแก่คนนี้เพราะอบอุ่น ดูแลเขาได้ก็คงไม่ผิด
"ขวัญดีใจกับพ่อนะครับ จะดีมากเลยถ้าพี่วินัยจะดูแลพ่อไปตลอด ขวัญเองคงไม่มีปัญญา ตั้งแต่เกิดมาขวัญยังไม่เคยตอบแทนอะไรพ่อเลย" จอมขวัญหน้าเศร้า วินัยเห็นดังนั้นจึงคว้ามือมาปลอบ
"อย่าคิดมากเลยขวัญ พ่อเขาเต็มใจดูแลเรา แค่เราเชื่อฟังพ่อ เท่านี้พ่อก็สบายใจแล้ว" วินัยยิ้มให้เด็กตรงหน้า
"เปิดใจให้อัศวินบ้างสิ พี่สงสารเพื่อน มันรักเรามากนะ" วินัยลูบมือเล็กพลางอ้อนขอ
"ขวัญไม่รู้ .. บางทีขวัญก็คิดถึงเขา แต่พอเรื่องราวที่เขาเคยทำกับขวัญมันย้อนขึ้นมา ขวัญก็ทำใจไม่ได้" จอมขวัญสับสน
"เรื่องที่มันเคยข่มขืนเราน่ะหรือ" วินัยกุมมือจอมขวัญเอาไว้
"ครับ เขารังแกขวัญ ทำร้ายขวัญ แม้ขวัญจะพยายามลืม แต่มันก็ทำไม่ได้สักที" จอมขวัญน้ำตาไหล ใครบ้างไม่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่เพราะความทรงจำอันเลวร้ายมันฝังใจ แค่คิด เขาก็ทำใจไม่ได้
"ไม่ร้องไห้นะครับ ไม่มีใครบังคับเรานะ" วินัยตกใจไม่น้อยที่จอมขวัญร้องไห้ออกมาแบบนี้
"แล้วพี่วินัยล่ะครับ ฮึ่ก" จอมขวัญสะอื้นถาม
"พี่ทำไมครับ" วินัยใช้ทิชชู่ซับน้ำตาให้น้อง
"รู้สึกรังเกียจพ่อหรือเปล่าที่ข่มขืนพี่" จอมขวัญได้ฟังจากปากพ่อแล้ว แต่ก็อยากฟังจากปากคนที่ถูกกระทำเหมือนกัน
วินัยมองคนตัวเล็กก่อนจะคลี่ยิ้ม "พี่โตแล้วนะ และเซ็กส์ก็เป็นความสุขที่พี่ต้องการ พ่อขวัญกับพี่เราเข้ากันได้ เรื่องที่มันเคยทำพี่ก็ถือเสียว่าได้ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ไม่ได้ติดใจแค้นอะไร" แม้จะอาย แต่ก็อยากอธิบายให้น้องเข้าใจ
"แต่เรื่องไอ้วินกับขวัญมันไม่เหมือนกัน วินมันก็เลวมากจริงๆ พี่เข้าใจนะถ้าเราจะยังยอมรับมันไม่ได้ อย่ากดดันตัวเองเลยขวัญ ค่อยๆซึมซับความดีของมันไป ถ้าวันไหนที่เรารู้สึกว่าอภัยให้มันได้แล้ว ค่อยเริ่มต้นครอบครัวที่อบอุ่นกันแบบจริงจัง"
จอมขวัญฟังคนที่โตกว่าด้วยสีหน้าเศร้าซึม เขาไม่ได้แค้นคนใจร้ายมากเหมือนเมื่อก่อนแล้วก็จริง แต่จะให้เขายอมอภัยง่ายๆ เขาเองก็ทำไม่ได้เช่นกัน
พวกเขาทั้งสี่นั่งทานอาหารกันจนค่ำ ก่อนที่อัศวินจะขอตัวพาจอมขวัญขึ้นบ้านเพราะน้ำค้างเริ่มลงแล้ว กลัวว่านั่งนานจะไม่สบาย โสภณและวินัยจึงขอตัวกลับ พรุ่งนี้ถึงจะเข้ามาเยี่ยมใหม่
อัศวินเดินตามคนหน้ามุ่ยขึ้นมาบนห้อง เขาไม่ได้อยากให้พ่อลูกต้องจากกัน แต่สุขภาพจอมขวัญเองก็ต้องมาก่อน
"จะอาบน้ำเลยไหม" อัศวินถามคนที่เดินไปนั่งบนเตียงทำท่าทางฟึดฟัด
จอมขวัญปลายตามองอย่างเจ็บใจ ทำไมต้องรีบให้เขาขึ้นบ้านด้วยก็ไม่รู้
"อย่าโกรธเลย ฉันแค่กลัวว่านายจะไม่สบาย" อัศวินเดินเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้า จ้องมองคนรักด้วยสีหน้าอ้อนวอน
จอมขวัญหันหน้าหนี ไม่รู้ทำไม แค่คนตรงหน้าทำแบบนี้ตนก็เริ่มใจอ่อน ไอ้อาการรังเกียจในช่วงแรกๆหายไปไหน เขาอยากได้มันกลับมา
"เมื่อไหร่จะยอมใหอภัยกันนะจอมขวัญ" อัศวินก้มลงซบที่หน้าตัก เอื้อมมือไปกอดเอวคนรักเอาไว้ "ฉันพร้อมจะปรับปรุงตัวทุกอย่าง แค่นายบอกมา"
จอมขวัญก้มลงมองคนที่ซุกหน้ากับแผ่นท้อง ความจริงเขาเองก็รู้สึกว่ามีความผูกพันธ์บางอย่างระหว่างเขากับคุณอัศวินที่ตัดขาดกันไม่ได้
"คุณเมาแล้ว" จอมขวัญเอ่ยเสียงเรียบ เขาคิดว่าคนตรงหน้าคงดื่มหนักจนเพ้อไป
"เปล่า ยังไม่เมา" อัศวินส่ายหน้า "แค่คิดถึง อยากกอดเอาไว้แบบนี้"
คนเอ่ยไม่สะทกสะท้าน แถมยังกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
จอมขวัญรู้สึกว่าตนหน้าเริ่มร้อนและคงเห่อแดง ไม่ชินเสียเลยเวลาที่คนใจร้ายอย่างคุณอัศวินทำตัวดีแบบนี้
"คุณกอดผมไว้แบบนี้ แล้วผมจะไปอาบน้ำได้ไง" จอมขวัญเอ่ย พยายามไม่ออกอาการไปมากกว่านี้
"โอเค เดี๋ยวฉันเตรียมน้ำอุ่นให้ นายไปเตรียมตัวเถอะ" อัศวินเงยหน้าขึ้น ก่อนจะโยกหัวเล็กเบาๆ
จอมขวัญเตรียมผ้าขนหนูกับชุดนอนเข้าไปในห้องน้ำ เขาค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกก่อนจะเดินไปอาบน้ำที่ฝักบัวแล้วมานอนแช่น้ำอุ่นในอ่างที่คุณอัศวินเตรียมไว้ให้
สบาย
จอมขวัญหลับตาลงก่อนจะคิดถึงเรื่องชีวิตต่อไปจากนี้ ท้องของเขาก็เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ อีกหน่อยพอลูกคลอด เขาเองก็ต้องมีคำตอบให้ลูกว่าใครคือพ่อ จอมขวัญไม่อยากให้ลูกทั้งสองโตมาแล้วขาดพ่อแบบที่เขาเคยขาดแม่ อย่างน้อยถ้าหากคุณอัศวินเขาสามารถปรับปรุงตัวเองได้แล้ว เขาเองก็ควรที่จะต้องสามารถให้อภัยคุณอัศวินได้เช่นกันใช่ไหม แบบนั้นถึงจะถูกใช่หรือเปล่า
"อาทิตย์หน้านายต้องขึ้นกรุงเทพฯใช่ไหม" อัศวินถามจอมขวัญเมื่อทั้งคู่อยู่บนเตียงเตรียมนอนเรียบร้อยแล้ว
"ครับ" จอมขวัญตอบ
"ฉันจะรีบเคลียร์งานนะ จะได้ไปด้วยกัน" อัศวินหันมาบอก
"คุณไม่ต้องยอมเสียงานเพื่อผมหรอกครับ พ่อก็ไป ผมไม่เป็นอะไรหรอก" จอมขวัญก็แค่เกรงใจ
"เรื่องแค่นี้เอง นายน่ะเมียฉันนะ ทุกเรื่องของนาย สำคัญสำหรับฉันทั้งหมดนั่นแหละ" อัศวินจ้องตาคนด้านข้าง เขาแค่อยากให้มันรู้ว่ามันมีค่าสำหรับเขามากขนาดไหน
จอมขวัญไม่รู้ว่าควรต้องรู้สึกอย่างไร เขาแทรกตัวลงในผ้าห่ม พลิกหันหลังให้คนด้านข้างพลางหลับตา
อัศวินถอนหายใจก่อนจะลุกไปปิดไฟ ไม่ว่าจะทำอย่างไร จอมขวัญก็คงไม่มีวันให้อภัยเขาได้ง่ายๆ เขารู้ตัวดีและไม่อยากคาดหวัง
แทนที่จะล้มตัวลงนอน อัศวินกลับเดินลงมาด้านล่าง ชงน้ำขิงร้อนๆก่อนจะไปนั่งคิดอะไรที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
เขารักมันมาก มากจนไม่คิดถึงตัวเองแม้แต่น้อย ทุกวันนี้ในสมองเขามีแต่จอมขวัญกับลูก เขาทำใจไม่ได้ หากต้องเสียมันไปอีกครา แต่จะให้กักขังหน่วงเหนี่ยวคนที่ไม่ได้รักเรา เขาเองก็ทำไม่ได้ จะทำแบบเดิมไม่ได้อีกแล้ว
"ทำไมคุณไม่ไปนอน" เสียงจากด้านหลังทำให้อัศวินรีบหันมามอง พอเห็นว่าเป็นคนที่ไม่ควรออกมาเดินตอนนี้ก็รีบเข้าไปหา
"นายนั่นแหละทำไมไม่นอนอีก" เขาถอดเสื้อคลุมใส่ให้คนตัวเล็ก ตอนดึกๆที่ลำปางอากาศหนาว น้ำค้างตอนนี้อาจทำให้คนรักเขาป่วยได้
"ผมไม่ยักรู้ว่าคุณรังเกียจที่จะนอนกับผม" จอมขวัญถามสีหน้าปกติ
"ฉันเปล่า นายเข้าใจผิดนะ" อัศวินลูบหน้าเด็กน้อย "ฉันก็แค่ลงมาสูดอากาศ อีกเดี๋ยวก็ขึ้นไปแล้ว"
"ผมขออะไรคุณอย่างได้ไหมครับ ไหนๆเราก็คงจะต้องเจอกันไปอีกนาน" จอมขวัญจ้องหน้าคนตัวโต
"อืม ว่ามาสิ ถ้าฉันทำได้จะทำให้" อัศวินยิ้ม มันหมายความว่าไม่ได้รังเกียจกันแล้วใช่ไหม จากที่ไม่เคยใส่ใจ ตอนนี้จอมขวัญเริ่มเปิดใจมากขึ้นแล้วใช่หรือเปล่า
"ผมอยากให้คุณเลิกสูบบุหรี่ มันไม่ดีต่อสุขภาพตัวคุณเองและคนรอบข้าง คุณรู้ใช่ไหมครับ" จอมขวัญกอดอก มองบุหรี่ในมือหนา
เรื่องที่เคยทำเป็นชีวิตประจำวัน ถ้าเขาขอ คนตรงหน้าจะยอมเลิกเพื่อเขาได้หรือเปล่า
"ฉันจะไม่สูบมันอีกนับจากนี้เป็นต้นไป" อัศวินรับปาก ทิ้งบุหรี่ที่เพิ่งเริ่มดูดใส่ที่เขี่ยไว้
"มีอะไรที่อยากได้อีกไหม นายก็รู้ว่านอกจากเดือนและดาว ฉันจะหามาให้นายทั้งหมด" อัศวินลูบแก้มใส คลอเคลียใกล้อย่างทะนุถนอม
จอมขวัญไม่ได้เอ่ยอะไร เขาตัดสินใจก้าวเท้าหนึ่งข้างไปข้างหน้าและซบหน้าลงที่อกหนาของคนที่เคยรังเกียจ
"ผมขอให้คุณรอ รอวันที่ผมจะเปิดใจให้คุณได้" จอมขวัญยกมือขึ้นกำเสื้อกล้ามแน่น "คุณก็รู้ว่าภาพที่คุณข่มขืนผมมันไม่เคยหายไปไหน ผมกลัว และผมก็ไม่กล้าที่จะไว้ใจคุณ"
จอมขวัญซบอกหนาพลางสะอื้น ภาพในวันที่เขาร้องขอชีวิตกับคนตรงหน้ามันย้อนกลับคืนมา ใครคนนั้นไม่แม้แต่จะฟังคำร้องขอ มีแต่ยัดเยียดสิ่งสกปรกเข้ามาในร่างกายเขา
อัศวินใช้แขนสองข้างโอบกอดคนรักแน่น เขากดจูบบนกระหม่อมคนตัวเล็กพลางหลับตา คนที่เจ็บที่สุดก็คือเขา เจ็บที่ทำอะไรลงไปโดยไม่คิด ผิดที่ทำลายความบริสุทธิ์ของคนตรงหน้า โง่ที่ทำร้ายคนไร้เดียงสาได้อย่างไร้ความปราณี
"นายจะให้อภัยฉันได้ไหมจอมขวัญ ฉันขอโทษกับเรื่องราวที่ผ่านมา และทุกวันนี้ฉันเองก็เจ็บยิ่งกว่าคนที่ตายทั้งเป็น ไม่มีความสุข ไร้คุณค่า ฉันอยากชดใช้สิ่งที่เคยทำ ไม่ว่าจะเรื่องใด อย่าไล่กันอีกเลยนะครับ จากนี้ฉันจะทำตัวให้ดี จะไม่ทำร้ายนายอีก เชื่อใจฉันนะ" อัศวินเอ่ยเสียงเครือ น้ำตาค่อยๆไหลลงเป็นหยด เขาไม่ได้รีบร้อนให้จอมขวัญตัดสินใจ แค่ยอมให้เขาดูแล ยอมให้เขานอนใกล้ แค่นี้เขาเองก็มีความสุขมากแล้ว
"ผมจะลองทำตามที่พ่อบอก จะพยายามมองความดีของคุณ ผมมาลองคิดดูแล้ว ทุกเรื่องราวมันต้องมีสาเหตุ เพียงแต่ว่าใครจะระงับอารมณ์ของตัวเองได้มากกว่ากัน และคุณก็ทำมันพังเพราะความโกรธและโทสะ" จอมขวัญเอ่ย
"จอมขวัญ" อัศวินเรียกชื่อคนรัก ใช้สองนิ้วเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบ
"ครับ"
"ฉันเองก็เพิ่งมารู้ ว่าทั้งหมดที่ฉันเคยทำไว้กับนายนั้น ฉันก็แค่อยากได้ตัวนาย อยากครอบครอง อยากมีสิทธิ์มากกว่าคำว่านักโทษ ฉันเพิ่งจะรู้ตัวก็เมื่อสายไปแล้วว่ารักนายมากแค่ไหน ทุกสิ่งที่เคยทำไป ฉันตั้งใจจะทำให้นายเป็นของฉันเท่านั้นเอง" อัศวินยอมรับใจตัวเองได้ก็วันที่ต้องเสียมันไป คนที่เขาเคยดูถูก ดุด่าสารพัด อันที่จริงแล้ว เป็นเพราะว่าเขารักมัน
"มันไม่ใช่ข้ออ้าง ไม่ใช่คำแก้ตัว แต่เวลาที่ฉันได้กอดนาย ฉันมีความสุขมาก เวลาที่ได้เข้าไปในตัวนาย ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าของนายอย่างแท้จริง ตอนนั้นฉันมัวแต่สนใจเรื่องของตัวเอง โดยที่ไม่มองว่านายจะต้องเจ็บปวดมากขนาดไหน แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าที่ทำไปทั้งหมดมันเลวร้ายกับนายมากจริงๆ ขอโทษนะ ขอโทษนะครับ จากนี้จะไม่ทำอีกแล้ว จะไม่ให้ขวัญต้องเสียใจอีกแล้ว" อัศวินก้มลงจูบริมฝีปากอิ่ม ขบเม้มจนคนตรงหน้าผ่อนคลายก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อน รัก เขารักเด็กน้อยตรงหน้ามากเหลือเกิน
"อื้อ .. อื้ม .. พอแล้ว" จอมขวัญดันคนตรงหน้าออกพลางกัดริมฝีปาก
"ผมขอให้คุณรอ ไม่ได้หมายความว่าให้อภัยคุณแล้วนะ" เขาทุบอกคนที่ชอบหาเศษหาเลยกับตัวเขา แม้จะไม่ได้รังเกียจแล้ว แต่มายืนจูบกันตรงหน้าบ้านแบบนี้มันใช่เรื่องไหม
"ก็ขวัญน่ารักขนาดนี้ .. ฉันจะอดใจได้อย่างไรเล่า" อัศวินคลอเคลียข้างริมฝีปาก อยากจูบเด็กน้อยของเขาทั้งคืนถ้าทำได้
"ผมง่วงแล้วครับ คุณก็ควรนอนได้แล้วนะ" จอมขวัญยอมให้คนตรงหน้าคลอเคลีย เขาเองรู้สึกว่ายิ่งได้สัมผัสกับคนตรงหน้า ลูกๆในท้องก็จะยิ่งทำตัวน่ารักกับเขา ไม่ดื้อ ไม่ซน ให้เขาต้องปวดหัวอาเจียน
"ถ้างั้นขึ้นนอนกันเถอะ เดินเองไหวหรือเปล่า" อัศวินเป็นห่วง
"ไหวครับ" จอมขวัญรีบจับแขนคนที่จะเข้ามาอุ้ม "ให้ผมเดินเองเถอะ แค่ขึ้นบ้านเอง"
จอมขวัญเอ่ย และอัศวินก็ยอมถอย ทำเพียงเดินตามหลังอยู่ห่างๆ
พอเข้ามาในห้องจอมขวัญก็เดินไปขึ้นเตียงนอน ในขณะที่อีกคนเข้าไปแปรงฟันก่อนจะตามมานอนข้างๆ
"จอมขวัญ" อัศวินชั่งใจสักพักก่อนจะเรียกคนข้างๆ
"ครับ" จอมขวัญหลับตาตอบในความมืด
"ขอนอนกอดหน่อยได้ไหม" อัศวินเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก "แค่กอดได้หรือเปล่า"
จอมขวัญเองก็ชั่งใจอยู่นาน
"อย่ารัดผมตายก็พอ"
อัศวินเหมือนคนเพิ่งถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง เขาดีใจจนอยากตะโกนให้ดังไปทั่วว่าเขาได้กอดเมียอย่างเต็มใจแล้ว มือหนาโอบคนที่นอนหงายให้เข้ามาใกล้ อัศวินให้จอมขวัญซุกอกแกร่ง ก่อนจะจรดริมฝีปากที่กระหม่อมบางอย่างรักใคร่
"ฝันดีนะที่รัก ฝันดีนะครับลูก" เขาเอ่ยใกล้ ก่อนจะหอมแก้มเมียและส่งมือไปทักทายลูกๆ
"ฝันดีครับ" จอมขวัญปล่อยตัวตามสบายก่อนจะยอมนอนหลับในอ้อมกอดอุ่น ทิฐิที่เคยเกาะในจิตใจ เขาจะพยายามสลัดมันออก แต่ความกลัวและแผลภายในใจ คงต้องใช้เวลาอีกนาน กว่าจะล้างมันได้
.. คงต้องให้เวลาช่วยกล่อมเกลา เขาหวังว่าสักวันจะสามารถให้อภัยคนตรงหน้าได้อย่างหมดใจ ..
TBC.
Talk: ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ ใครอยากอ่านโมเม้นอื่นๆในเฟสเลยนะคะ
เรื่องนี้เหลืออีกไม่ถึงสิบตอนแล้วน้า อินไซด์จะลงถึงแค่ ๕ นอกนั้งในเล่มเลยนะคะ ^^
แต่หลังจากจบตอนพิเศษก็จะลงให้เรื่อยๆค่ะ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 725720 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก