รอยชัง อินไซด์
บทนำ
อย่าให้ใครหาประโยชน์จากลูกชายฉันได้
พาเขาหนีไป หนีไปพร้อมเงินก้อนนี้ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก ..เฮือกก
ร่างสูงใหญ่สะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นจากความฝัน ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดซึม หายใจหอบกระชั้น
"โอ๊ย" แม้แต่จะขยับร่างก็เหมือนจะแหลกสลาย
"อย่าเพิ่งขยับเลย เอ็งยังไม่พร้อมหรอก"
"ลุงผู้ใหญ่ !"
โสภณยกมือไหว้คนที่เดินเข้ามา ลองประติดประต่อเรื่องที่เกิดขึ้น เขาจำความได้ว่าแผนล่อนายให้ออกมาสำเร็จ เขาถูกยิง บ้านทั้งหลังก็ถูกไฟเผา เขาวิ่งหนีออกมาอย่างสุดกำลัง จนมาหมดสติเอาที่ท้ายป่า
"ข้าเอง โชคดีนะที่พวกไอ้กล้ามันออกไปเก็บไม้ตอนเช้าเลยไปเจอเอ็งเข้า ไม่อย่างนั้นไม่น่ารอด เลือดไหลออกแทบหมดตัว แต่เอ็งคงจะยังไม่ถึงที่ตาย พอหมอบ้านโปะสมุนไพรให้ ไข้เองก็เริ่มลดลง" โสภณฟังที่คนตรงหน้าพูดก็เข้าใจ
"ฉันขอบคุณลุงผู้ใหญ่มากนะจ๊ะ ช่วงนี้ฉันโดนตามล่า คงต้องขอพึ่งใบบุญสักระยะ" เขาเอ่ย พิงหัวกับไม้กระดาน แผลที่ขาเจ็บมากลามขึ้นมายันบั้นเอว นายยิงกะเอาถึงขั้นพิการ
"ข้าเห็นแก่ที่เรารู้จักกันมานาน เอ็งเป็นคนดี ไม่ต้องห่วง อยู่ที่นี่ไปก่อน อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก" ลุงผู้ใหญ่มีเมตตาให้เขาอาศัยพักพิง
โสภณพักฟื้นอยู่เป็นสัปดาห์กว่าขาจะเริ่มขยับได้ โชคดีที่ในหมู่บ้านมีหมอยาวิเศษ รักษาโรคได้สาระพัดชนิด แผลถูกยิงจึงสมานได้เร็ว เขาใช้เวลาช่วงนี้กบดานอยู่ที่บ้านผู้ใหญ่ ตอนนี้พวกมันคงจะเข้าใจว่าเขาตายไปในกองเพลิงแล้ว ก็ดี เขาจะได้เล่นกลับได้หนักหน่อย เอาแบบไม่ทันตั้งตัวกันไปเลย
โสภณ หรือ พี่ภณของเหล่าบรรดาลูกน้อง ชายหนุ่มวัยสี่สิบต้นๆ ร่างกายกำยำ ผิวคล้ำกร้านแดด ย้อนกลับไปเมื่อประมาณยี่สิบกว่าปีที่แล้วเขาทำงานเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวให้กับนายห้างใหญ่ แต่หลังจากเกิดการแย่งชิงทางผลประโยชน์ เมียนายห้างเสียชีวิต จากนั้นนายห้างก็มาตรอมใจสิ้นไปอีกคน แต่ก่อนจะเสีย ท่านได้ฝากฝังลูกชายเพียงคนเดียวไว้กับเขา
เด็กชาย จอมขวัญ พิริยะสกุล เด็กผู้ชายที่เกิดมาผิดปกติ มีอวัยวะสืบพันธ์เพศหญิงที่ซ่อนอยู่และที่สำคัญ เด็กคนนี้มีมดลูกติดมาตั้งแต่เกิด นั่นหมายถึงแม้ว่าจอมขวัญจะเป็นผู้ชาย แต่ก็สามารถท้องได้
จากนั้นมาเขาก็กระเตงลูกชายบุญธรรมกับภรรยาไปอยู่ที่บ้านเกิด อยู่ได้จนกระทั่งจากทารกได้เจริญเติบโตเป็นเจ้าขวัญน้อยในวัยสามขวบ หลังจากนั้นภรรยาเขาก็ป่วยแล้วจากไปอีกคน เขาจึงตัดสินใจขึ้นมาอยู่ลำปางเพราะมีคนรู้จักที่พอจะฝากฝังงานได้ โสภณเป็นคนขยันและตั้งใจทำงาน เขาเลี้ยงลูกน้อยไป ทำงานไปได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง จนกระทั่งกลายมาเป็นคนสนิทของเจ้าของไร่สักหรือพ่อของอัศวิน เขาก็กตัญญูรู้คุณท่านมาตลอด พยายามทำงานทดแทนค่าข้าวค่าน้ำที่ท่านให้ จนกระทั่งท่านมาเสียชีวิตลงเพราะศัตรู จากนั้นเขาก็ต้องช่วยคุณท่านคุมไร่ทั้งหมด เพราะส่วนใหญ่ลูกชายท่านจะอยู่ที่เกาะเสียมากกว่า
ชีวิตเขามันซับซ้อนนัก ศัตรู คู่อริ คนที่หวังผลประโยชน์จากเขาและลูกก็ต่างพากันรุมเข้ามาในวันที่เขาหมดที่คุ้มกะลาหัว ที่พึ่งที่เดียวตอนนี้ก็อยู่แสนไกล หากเขาไม่ทำบ้าๆแบบนั้นลงไป ชีวิตเขากับลูกคงจบสิ้น
"ตอนนี้เอ็งก็รวบรวมพวกได้หลายคนแล้ว จะเอาไงต่อ"
"อีกสักพักผมคงจะเคลื่อนไหว ขอบคุณลุงผู้ใหญ่มากที่ช่วยผมตามหาพวกมัน"
โสภณใช้เวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ในการรวบรวมเพื่อนตายที่เคยฝึกหนักและปฏิญาณมาด้วยกัน แค้นนี้ต้องชำระ มันทำให้เขาหมดหนทางในการดำรงชีวิต ถึงขั้นต้องยอมเสี่ยงทั้งชีวิตตัวเองและลูกเข้าแลก เขาจะไม่ยอมให้มันลอยหน้าลอยตาอีกต่อไป มันตามล่าเขาได้ เขาก็ตามล่ามันได้เช่นกัน
รุ่งทรัพย์ค้าไม้ ของไอ้เสี่ยเกียง ตัวการที่สั่งให้เขาเผาไร่นายตัวเอง ไอ้แก่วัยห้าสิบ ไอ้ระยำที่มันใช้เขาเป็นเครื่องมือ และขู่ว่าถ้าหากไม่ทำ เขากับลูกจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต มันเป็นคนบีบบังคับให้เขาต้องชิงลงมือเผาไร่เรียกร้องความสนใจจากนาย แล้วก็ได้ผล นายขึ้นมา สั่งเผาบ้าน และก็ช่วยพาลูกชายเขาหนีไปตามแผน พวกมันคงนึกว่าทั้งเขาและลูกตายไปแล้วในกองเพลิงเพราะข่าวแพร่สะพัดออกไปไวมาก ตอนนี้เป็นเวลาดีที่เขาจะกลับมาแก้แค้น เขามีทั้งมือดี อาวุธครบมือ ถ้าพวกมันไม่ตาย อย่ามาเรียกเขาว่าโสภณ
ถือฤกษ์ดีในวันที่พวกมันมีงานฉลอง โสภณกับเพื่อนรุ่นน้องต่างพากันมาซุ่มอยู่ที่ทางหลังโกดัง วันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันเกิดเมียไอ้เสี่ยเกียง พวกมันคงยังไม่ได้ตั้งหลักไว้พร้อมรับมือ บรรดาลูกน้องต่างพากันมั่วสุมเฮฮา ไม่ได้รู้เลยว่ายมบาลกำลังมาคอยรับวิญญาณพวกมันอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าไอ้โสภณคนนี้ยังไม่ตาย เพราะฉะนั้นงานรื่นเริงวันนี้เขาจัดมาให้พวกมันโดยเฉพาะ
ปัง! ปัง! ปัง!เสียงปืนขึ้นฟ้านัดแรกเป็นสัญญาณเตือนให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องหลบไป เสียงปืนที่ดังต่อมาเป็นเสียงที่กราดยิงเข้าใส่พวกลูกน้องชั่วๆของมัน พวกของเขาคาดผ้าปิดหน้าปิดตาไว้ทุกคน ไอ้เสี่ยเกียงวิ่งหนีจนหอบคลานแทบเหมือนหมา ลูกน้องคนสนิทพยายามยิงตอบโต้ แต่ก็ต้องมาตาย เขาเดินตามมันเข้าป่าอย่างใจเย็น ไหนๆวันนี้มันก็จะไม่รอดแล้ว คงต้องเปิดเผยตัวให้เป็นบุญตา
"อย่าทำอั๊วะเลย จะเอาเงินบอกสิ ตู้เซฟอั๊วะมีรหัส" ไอ้เสี่ยหน้าหมาพยายามต่อรอง โสภณแค่ร้องหึ ชักปืนเตรียมยิง
พรึ่บ
"จำอั๊วะได้ไหมไอ้เหี้ยเกียง!" เขากระชากผ้าปิดหน้าออก ไอ้เสี่ยทำตาโต ถอยหลังลนลาน
"ไอ้โสภณ .. ลื้อ .. ลื้อยังไม่ตาย" มันตะเกียกตะกายจนติดต้นไม้
ปัง!โสภณยิงขู่ใกล้ๆหว่างขา มันสะดุ้งโหยง ไอ้เสี่ยอ้วนตอนนี้กลายเป็นลูกหมา จากที่เคยวางท่าขู่เขา ตอนนี้แค่เห่ายังลำบาก
"มึงคิดว่ากูจะโง่ยอมตายง่ายๆเหรอไอ้เกียง! ถ้ากูจะต้องตาย มึงก็ต้องตายด้วย!" เขายกปืนชี้หน้ามัน
"อย่าทำอะไรอั๊วะเลย ไหว้ล่ะ จะเอาอะไรบอก อั๊วะยังไม่อยากตาย" เสี่ยเกียงลนลานยกมือไหว้พัลวัน โสภณมองมันอย่างสมเพช ก่อนจะเตะเข้าเสยคาง
"กูมีเวลาไม่มาก แค้นนี้ต้องชำระ!"
ปัง!โสภณจงใจยิงเข้าหน้าขาเอาให้แน่ใจว่ามันจะไม่สามารถเดินได้อีกต่อไป อันที่จริงเขาอยากจะฆ่า แต่มันก็อายุปูนนี้ ทั้งกินเหล้า เคล้านารี อีกไม่นานก็ตาย
"โอ๊ยยยย อ๊ากกกก เจ็บโว้ยย ช่วยด้วยยยย" ไอ้เสี่ยกรีดร้องทุรนทุราย เขานั่งลงบีบขามันข้างที่เขาเป็นคนยิง
"อย่าคิดตามล้างแค้นกู เพราะชีวิตมึงจะไม่สงบสุขอย่างแน่นอน!"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก"
โสภณกดลูกกระสุนให้ลึกลงไป จนไอ้เสี่ยเกียงมันทนไม่ไหวสลบไปต่อหน้าต่อตา
เขาพอใจแล้ว กับมันเท่านี้ก็ถือว่าเท่าเทียมกันดีแล้ว
เขารีบวิ่งเพื่อจะกลับไปที่รถ แต่จู่ๆก็มีร่างลึกลับเข้ามาล็อคเขาเอาไว้
"มึงจะหนีไปไหน!" เสียงนั้นไม่คุ้นหู โสภณคิดว่าอาจจะเป็นพวกของมัน
เขาหยุดนิ่งให้มันตายใจก่อนจะพลิกตัวกลับเป็นฝ่ายล็อคมันไว้
'ตำรวจ'ทันทีที่เป็นฝ่ายได้เปรียบ เขาเพิ่งจะสังเกตุว่ามันอยู่ในชุดตำรวจ
"สัตว์ ปล่อยกู!" ร่างในอ้อมแขนดิ้นขลุกขลัก ผิวขาวที่พ้นขอบเสื้อตัดกับผิวของเขาลิบ
"เงียบ!" เขาล็อคคอมันทันทีที่ได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้ สงสัยพวกตำรวจมันจะอยู่ไม่ไกล
"มึงไม่รอดแน่ โอ้ย!" มันร้องเมื่อเขาอัดเข้าที่ท้องน้อย
"มึงนั่นแหละจะไม่รอด คิดจะจับกูไวไปสิบปีไอ้หนู!" โสภณตวัดแข้งตัดข้อพับทั้งสอง มันล้มลงหน้าคะมำ เขาถึงปล่อยตัวมันแล้ววิ่งเข้าป่าไป
"ไอ้เหี้ย!" เสียงสบถที่ดังลอยมาทำให้โสภณยิ้มเยาะ เด็กๆอย่างมึงหรือจะมาจับคนที่กร้านโลกอย่างกู
.. เอาไว้คราวหน้าเจอกันใหม่นะ กูให้เวลามึงไปฝึกมือ ..
TBC.
Talk: คราวนี้รู้แล้วเนอะว่าใครกับใคร ^^
เรื่องของคู่นี้ค่อนข้างไร้เหตุผล ใครไม่อ่านข้ามได้เลยค่ะ
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 725500 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก