รอยชัง ๒๕
"อ่อก .. อุแหวะ .. แค่ก" เสียงอาเจียนที่ดังมาจากในห้องน้ำทำให้คนที่นอนบนโซฟามาทั้งคืนรีบรุดเข้าไปดู เขาเหลือบมองนาฬิกาพบว่ามันเพิ่งจะแค่ตีสาม
"อาเจียนแต่เช้าเลยเหรอ" อัศวินช่วยลูบหลังเล็ก เขาอยากจะช่วยมากกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยได้อย่างไร เป็นห่วงมันมาก กลัวว่ามันจะทรมาน
"อุแหวะ .. อื้อ .. อ่วกก" จอมขวัญไม่มีแรงจะตอบ อยู่ดีๆเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา พอรู้ตัวว่าจะอาเจียนก็รีบวิ่งมาเข้าห้องน้ำ ยังดีที่ไม่เสียงดังทำคุณแม่ตื่น
"หน้าซีดหมดแล้ว" อัศวินยืนซ้อนร่างเล็ก จับปอยผมบางๆมาทัดหู เขามองหน้าหวานๆของจอมขวัญผ่านกระจก คิดถึง คิดถึงมากเหลือเกิน ..
จอมขวัญเปิดน้ำล้างปาก เขาอาเจียนเอาอาหารเย็นออกมาหมดเลย ตอนนี้เริ่มรู้สึกเวียนหัวอยากจะนอน
"ไหวหรือเปล่า" อัศวินโอบคนตรงหน้าไว้หลวมๆ
"ถอยไป!" จอมขวัญปาดน้ำที่เลอะปากออก เขาผลักอัศวินเพื่อให้หลีกทาง
"กูช่วย" อัศวินไม่ยอมแพ้รีบเข้าไปประคอง
"อย่ามาวุ่นวายได้ไหม!" จอมขวัญตวาด ยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยจะดี "หลีก!" มือเล็กดันร่างหนาให้พ้นทาง
"ขวัญ!" ยังไม่ทันจะถึงห้องคนที่พยายามจะไล่เขาก็ทรุดลงไปกองกับพื้น
"ดื้อจังเลย มึงเวียนหัวอยู่จะเดินเองได้ไง" อัศวินบ่นคนดื้อก่อนจะช้อนตัวจอมขวัญขึ้นอุ้ม
"ผมเปล่าดื้อ!" จอมขวัญแม้ร่างกายจะไร้เรี่ยวแรงแต่ปากก็ยังพอมีแรงเถียง
"เออๆ ตามใจเถอะ" ส่ายหัวให้กับคนในอ้อมแขน และจอมขวัญก็ทำหน้าบึ้ง
"ดื่มน้ำสักหน่อยละกันนะ" อัศวินอุ้มมันมาวางบนโซฟาที่เขาใช้นอน "นั่งรอก่อน เดี๋ยวไปเอามาให้"
จอมขวัญเอนศรีษะพิงโซฟาทันทีที่ถูกปล่อยให้นั่ง ปกติเขาเคยอาเจียนเช้าสุดก็แค่ตีห้า พอต้องมาอาเจียนตั้งแต่ตีสามร่างกายมันก็ปรับตัวไม่ทัน
"น้ำอุ่น ดื่มสักหน่อยนะ ค่อยไปนอน" อัศวินกดน้ำร้อนผสมน้ำอุ่นก่อนจะเอามาให้มันดื่ม
"อืออ" จอมขวัญเองก็รับมาก่อนจะกระดกไปครึ่งแก้ว
"ยังเวียนหัวอยู่หรือเปล่า" อัศวินรับแก้วน้ำในมือมันมาวาง ก่อนจะเขยิบไปนั่งข้างๆ พลางลูบแก้มเบาๆ
"อืม" จอมขวัญพยักหน้าตอบ เขายังเวียนหัวอยู่ ต้องหลับตาตลอดเวลา
"นอนเลยไหม เดี๋ยวกูไปส่ง" อัศวินลูบหัวเล็ก มองหน้าที่ซีดเซียวแล้วก็รู้สึกสงสาร ถ้าเขาสามารถแบ่งอาการเหล่านี้มาได้สักครึ่งก็คงดี มันเองก็ตัวนิดเดียว แบกเด็กไว้อีกสองคนขนาดนี้จะไหวได้อย่างไร
"ง .. ง่วง" จอมขวัญกำลังจะหลับ เขาง่วงจนตอบออกมาไม่เป็นคำ อัศวินมองร่างเล็กที่ค่อยๆเอนตัวลงไปนอนกับหมอน เชื่อแล้วล่ะว่าง่วงจริงๆ
"ง่วงก็ไปนอน"
เขาช้อนตัวจอมขวัญขึ้นอีกครา ตอนนี้ร่างในอ้อมแขนอ่อนปวกเปียกเพราะหลับอยู่ในพะวังไปแล้ว เขาวางเด็กน้อยลงบนเตียง ที่ว่าง จัดท่าทางการนอนของมันให้เรียบร้อยก่อนจะห่มผ้าให้จนถึงคอ
"เข้มแข็งนะจอมขวัญ กูจะอยู่ข้างๆคอยปกป้องดูแลมึงเอง" ริมฝีปากหนาจรดลงบนแก้มนิ่ม ไล่มาที่หน้าผากมนแช่ไว้จนพอใจ พรุ่งนี้แม่กับน้องสาวเขาก็จะกลับแล้ว จากนี้เขาจะคอยดูแลมันอย่างใกล้ชิดด้วยตัวเอง เขาจะติดแอร์ในห้องให้มัน ซื้อเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่ง ของใช้ต่างๆมาเก็บไว้ ที่นี่เปรียบเสมือนบ้านมันอีกหลัง ต่อไปนี้มันคือคนของเขา คือเมียและแม่ของลูกเขา เขาจะดูแลมันให้ดี ชดใช้ในสิ่งที่เขาเคยทำ เอาให้สมกับที่มันต้องเจ็บปวดเพราะเขามามาก
.
.
รุ่งเช้าจอมขวัญตื่นสายกว่าปกตินิดหน่อย จำได้ว่าเมื่อคืนเขาลุกไปอาเจียน แล้วก็เจอกับคนใจร้าย คนคนนั้นพาเขาไปนั่งบนโซฟา ดื่มน้ำอุ่น หลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้แล้ว
"ตื่นแล้วเหรอลูก" อำพรเอ่ยทัก หล่อนเพิ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
"แปดโมงแล้วเหรอครับ ขวัญตื่นสาย" จอมขวัญมองนาฬิกาก่อนจะเขยิบนั่งพิงหัวเตียง
"พักเยอะๆก็ดีแล้วลูก วันนี้เราต้องขึ้นเรือไหนจะขึ้นเครื่องอีก กลัวหนูจะไม่ไหวจังเลย" อำพรเป็นห่วงเหมือนกัน คนกำลังท้องกำลังไส้ จะเดินทางบ่อยๆก็ไม่ดี
"ขวัญไหวครับ" จอมขวัญเอ่ย "ถึงไม่ไหวก็ต้องไปให้ได้"
อำพรมองคนที่มีความมุ่งมั่นแล้วก็ใจหาย ไม่เคยคิดว่าจอมขวัญจะเด็ดเดี่ยวมากขนาดนี้ ลูกชายเธอทำผิดพลาดครั้งใหญ่แล้วจริงๆ
"ไปอาบน้ำเถอะลูก เดี๋ยวจะได้ออกมาทานข้าวกัน" อำพรบอก
"ครับ" จอมขวัญรับคำก่อนจะคว้าผ้าขนหนูพร้อมเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำ
.....
"แม่จะออกกี่โมงครับ" อัศวินถามมารดาที่เดินออกมาจากห้อง เขาแต่งตัวเสร็จตั้งแต่เช้า คิดว่าวันนี้จะทำตัวให้ว่าง
"สักสิบ" อำพรตอบ "วินไม่ต้องไปส่งแม่หรอกนะ"
"ไม่เป็นไรครับ วันนี้ไม่มีงานด่วน ผมอยากไปส่งแม่กับยัยอัจ" อัศวินเอ่ย เขาเตรียมตัวไว้แล้ว ถ้ามีงานด่วนค่อยให้ลุงชัยรับไปก่อน
อำพรกับอัจฉราลอบมองหน้ากันอย่างเป็นห่วง
"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" อัศวินเลิกคิ้วถาม ก็แค่เขาจะไปส่งแม่กับน้อง ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ
"วิน ฟังแม่นะ" อำพรเดินมาแตะแขนลูกชาย "คราวนี้แม่คงต้องพาน้องไปอยู่ด้วย"
อัศวินชะงัก "วางแผนกันไว้แล้วสินะ" เขาจุกที่คออย่างพูดไม่ออก
"แม่แค่ไม่อยากให้คนกำลังท้องกำลังไส้อยู่ในที่แบบนี้ ไปอยู่นู่นอะไรมันก็สะดวกกว่า อีกอย่างจิตใจคนท้องมีผลต่อเด็กในท้องนะลูก" อำพรอธิบายให้ลูกชายฟัง
"แต่จอมขวัญเป็นเมียผม ผมอยากดูแลมันด้วยตัวผมเอง" อัศวินเอ่ยอย่างผิดหวัง เขาพยายามจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้น แต่แบบนี้เท่ากับความรักที่เขากำลังจะแสดงให้มันเห็นไม่มีค่าอะไรเลย
"แม่เข้าใจวินนะ แต่น้องยังไม่พร้อม ใครจะรับได้ที่มีสามีข่มขืนตัวเองจนกระทั่งตั้งท้อง" อำพรไม่ได้ตอกย้ำ แต่อยากให้ลูกคิดถึงความเป็นจริง
อัศวินกำมือแน่น ใช่ เขามันยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน สมควรแล้วที่ไม่มีใครเข้าข้าง
"ผมขอคุยกับมัน" อัศวินขอ "ถ้ามันยืนยันว่าอยากจะไปจริงๆ ผมคงไม่มีสิทธิห้าม"
อำพรดึงลูกมากอดพลางพยักหน้า "คุยกันดีๆนะลูก น้องอยู่ในช่วงอารมณ์แปรปรวน อย่ารุนแรงกับน้อง"
"ครับ" อัศวินหลับตา ปล่อยให้แม่กอดอยู่สักพักก่อนจะผละออก
เขาเดินไปหน้าห้อง ชั่งใจอยู่นานว่าจะเปิดเข้าไปดีไหม แต่ถ้าไม่ทำ มันคงไม่มีเวลาอีกแล้ว
แกร๊ก
"ขวัญใกล้เสร็จแล้วครับคุณแม่ .. เอ่อ .. คุณ" จอมขวัญเอ่ยยิ้ม ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เข้ามา
"ขอคุยด้วยหน่อย" อัศวินปิดประตูก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
"ผมไม่มีอะไรจะคุย" จอมขวัญเริ่มกลัว ความทรงจำอันเลวร้ายถาโถมเข้ามา ทุกครั้งที่คนตรงหน้าไม่พอใจ เขาจะถูกเหวี่ยงลงเตียงด้วยความรุนแรงและถูกย่ำยีจนกว่าคนตรงหน้าจะพอใจ
"จอมขวัญ" อัศวินคว้าข้อมือเรียวไว้ "มึงจะไปจากกูจริงๆหรือ"
จอมขวัญหลับตาปี๋ตอนที่ถูกคว้าข้อมือ คิดว่าจะต้องถูกทำอะไรสักอย่างแต่ก็เปล่า เขาจึงค่อยๆลืมตาขึ้นและพบว่าคนใจร้ายคราวนี้สีหน้าเขาดูไม่ดีเลย มันเหมือนคนที่กำลังสิ้นหวัง
"อยากให้กูปรับตัวอย่างไร บอกสิ อยากได้อะไร ถ้าไม่ใช่เดือนและดาวกูจะหามาให้ ขอโทษกับทุกอย่างที่ผ่านมา ให้อภัยกันได้ไหมกับความผิดที่ทำลงไป กูเจ็บมากนะจอมขวัญ เจ็บที่รู้ว่าพลาดทำร้ายคนที่รักลงไป ขอโทษ จะให้พูดอีกกี่ครั้งมึงถึงจะยอม" อัศวินเอ่ยทั้งน้ำตา น้ำตาของลูกผู้ชายที่ตอนนี้รู้แล้วว่าได้ทำเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต เขารักมัน อยากไถ่โทษทั้งหมดที่ตัวเองทำได้
"ผมจะไป .. คุณอย่าทำแบบนี้เลย" จอมขวัญเองก็รู้สึกเจ็บไม่แพ้กัน
"ไม่ให้ไป กูไม่ให้มึงไป ขวัญ มึงอย่าทิ้งกูไปเลยนะ กูขอร้อง" อัศวินคุกเข่าลงตรงหน้า ยอมทิ้งหมดแล้วศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้ เขากอดร่างเล็กไว้ ไม่ให้ไป "ถ้ามึงไปแล้วกูจะอยู่อย่างไร"
"คุณ! ปล่อยนะ!" จอมขวัญชะงัก ไม่คิดว่าคุณอัศวินจะทำถึงเพียงนี้
"ถ้าปล่อยแล้วมึงจะหนีกูไปไหม" อัศวินเงยหน้าถาม ก่อนจะซบลงกับท้องน้อยๆที่มีลูกเขาอยู่ในนี้ถึงสองคน
"คุณทำกับผมไว้มาก เกินกว่าที่ผมจะรับได้ ถ้าคุณคิดได้ก่อนที่จะทำ เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้" จอมขวัญหลับตาลง น้ำตาค่อยๆไหลลงมา เขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
"ต้องให้กูทำอย่างไรมึงถึงจะยกโทษให้ กูกราบมึงตอนนี้ยังได้" อัศวินกำลังจะก้มลงกราบแทบเท้า
"อย่าทำ! ผมไม่อยากได้อะไรจากคุณทั้งนั้น สิ่งเดียวที่คุณทำได้คือปล่อยผมไปเถอะนะ" จอมขวัญสะอื้น เดินถอยออกมา ไม่อยากได้รับการขอโทษหรืออะไรทั้งนั้น
"กูอยากไถ่โทษ ความผิดที่ผ่านมามึงจะไม่ให้อภัยกูเข้าใจ แต่อย่าทิ้งกันไปได้ไหม" อัศวินก้มลงแนบพื้น เขาหมดแล้วทุกอย่าง ยื้อจนวินาทีสุดท้ายที่จะทำได้
"ผมไม่อยากอยู่กับคุณ .. ผมอยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง .. ชีวิตที่ไม่มีคุณ" จอมขวัญเอ่ย น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง จะให้ภาพอ่อนโยนที่ได้รับในวันนี้มาแก้ไขภาพความเลวร้ายในวันวาน มันเทียบกันไม่ได้จริงๆ
"กู .. กูมันเลว กูเหี้ย กูเสียใจ อึ่ก กูขอโทษ มึงอย่าทิ้งกูไปเลยนะ กูไม่ขออะไร แค่อยู่ด้วยกัน ให้กูดูแลมึงกับลูก นะขวัญ อย่าไป กูไม่เหลืออะไรแล้ว มึงอย่าทำแบบนี้เลย" อัศวินรับไม่ได้ ชีวิตที่เขาตั้งมั่นว่าจะอุทิศให้มันทั้งหมดจากนี้ แต่ถ้าไม่มีมัน เขาจะอยู่ไปเพื่ออะไร
จอมขวัญสะอื้นหนักจนยืนไม่ไหว เขาค่อยๆเดินไปนั่งบนเตียงใช้มือกุมหน้าเอาไว้
"ถ้าไม่มีมึง .. ครอบครัวจะเป็นครอบครัวได้อย่างไร" อัศวินตามเข้ามากอด ไม่อยากให้มันใจแข็งแบบนี้เลย เจ็บ เขาเจ็บมากจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว
"ให้โอกาสกูได้ไหม .. แค่เดือนเดียวก็ได้ .. ให้กูพิสูจน์ตัวเองว่าสามารถเป็นสามีที่ดีและพ่อที่ดีของลูกได้ .. นะครับ" อัศวินลูบแก้มเนียน อย่างน้อยให้เขาได้มีโอกาสพิสูจน์ตัวเองบ้าง จะได้ไหม
"หนึ่งอาทิตย์ .. อึ่ก"
"แค่หนึ่งอาทิตย์ หลังจากนั้นผมจะไปจากที่นี่" จอมขวัญเอ่ยเด็ดขาด และอัศวินก็ยิ้มได้
"ขอบคุณ แค่หนึ่งอาทิตย์ก็ยังดี ดีกว่าต้องเสียมึงไปตอนนี้ ขอบคุณจอมขวัญ" อัศวินอยากต่อรองมากกว่านี้ แต่ถ้าเทียบกับที่เขาเคยทำร้ายมัน นี่ก็ถือว่าสมควรจะได้รับแล้ว เขาโอบกอดมันไว้อย่างหวงแหน พร่ำจูบ พร่ำหอมอย่างรักใคร่ จากนี้จะเป็นหนึ่งอาทิตย์ที่เขาจะมีเวลาอยู่กับมันเป็นครั้งสุดท้าย
"ขอบคุณที่ยังให้โอกาสกัน"
.....
"แม่ดีใจนะที่วินคิดได้แล้วจริงๆ" อำพรเอ่ยเมื่อลูกชายมาส่งเข้าเกท "หนึ่งอาทิตย์ที่เหลือใช้มันให้คุ้มค่า น้องน่ะเจ็บมามาก เขาไม่มีทางจะให้อภัยเราง่ายๆหรอกนะ แม่ช่วยได้แค่กระตุ้นเรา ให้เราทำอะไรสักอย่าง จากนี้ถ้าทำดีที่สุดแล้วน้องยังยืนยันว่าจะไป ขอให้วินยอมรับการตัดสินใจของน้อง อย่างไรน้องก็ยังมาอยู่กับแม่ กับยัยอัจ น้องไม่มีใครอีกแล้ว เราเองจะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้"
"ครับแม่ ผมเข้าใจ" อัศวินยอมรับ "อีกหนึ่งอาทิตย์ถ้าขวัญมันจะไป ผมจะไปส่งมันด้วยตัวเอง แม่ไม่ต้องห่วง"
"ครับลูก แม่รักเรามากนะ อยากเห็นเรามีความสุขเสียที" อำพรกอดลูกชาย "เรื่องที่ผ่านมาถือไว้เป็นบทเรียน"
"ขอบคุณครับ ผมก็รักแม่นะ" อัศวินหอมแก้มมารดาก่อนจะผละออก
"จอมขวัญ แม่อยากให้หนูเข้มแข็งนะคะ อยู่เพื่อตัวเองและลูก แม่พร้อมเคียงข้างหนูเสมอ" อำพรกอดลูกชายอีกคน
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญกอดกลับ ช่างอุ่นใจเหลือเกิน
"พี่ไปแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย" อัจฉรากอดลาน้องอีกครั้ง
"สวัสดีครับ" จอมขวัญไหว้ทั้งสอง ก่อนจะยืนรอจนคนตรงหน้าเดินหายเข้าเกทไป
"เหนื่อยหรือเปล่า" อัศวินคว้ามือเล็กมากุม จอมขวัญสะดุ้งก่อนจะพยายามแกะมือหนาออกแต่ไม่ได้ผล
"คุณ! คนมองกันเต็มเลยนะ" จอมขวัญไม่ชอบอะไรประเจิดประเจ้อ แค่รู้ว่าตัวเองท้องได้ก็ประหลาดเกินพอแล้ว
"ช่างประไร ก็นี่เมีย จะให้เดินจูงมือใครล่ะ ไปเถอะ หิวแล้ว เดี๋ยวจะพาไปทานของอร่อย" อัศวินไม่สนใจ เขาเอ่ยกระชับพลางสอดประสานกับนิ้วเรียวทั้งห้า พาให้เดินตาม
จอมขวัญฟึดฟัดแต่ก็ต้องยอมให้คนตรงหน้าจูงมือมาจนถึงรถ จะให้มาโวยวายกลางสนามบิน เขาเองก็อายเหมือนกัน
"น้อย ไปภัตตาคารเจ้าประจำเลย" เมื่อขึ้นรถมาได้อัศวินก็สั่งคนขับรถ
"รับทราบครับ" น้อยเอ่ย ยิ้มให้กับภาพที่เห็น คนนึงพยายามเข้าใกล้ อีกคนก็หน้านิ่วพลางถอยห่าง เสือติดเมียมันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ
มาถึงภัตตาคารน้อยก็ส่งทั้งสองคนลงก่อนจะขอตัวไปทำธุระ อัศวินพาจอมขวัญเข้ามาในร้าน ที่นี่เป็นภัตตาคารชั้นหรู ต้อนรับแขกอย่างดี
"เอาอาหารบำรุงคนท้องมาให้หมด" อัศวินสั่งแค่นั้น และพนักงานก็ฉลาดพอที่จะเข้าใจ
"เป็นอะไรหน้ายุ่งเหลือเกิน มันไม่ดีต่อลูกเรานะ" อัศวินเชยคางมน จอมขวัญสะบัดหน้าออกจากมือ
"ลูกผมคนเดียวต่างหาก" เขาไม่ชอบคำว่าลูกเราเลย แม้มันจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่อยากจะยอมรับหรือได้ยิน
"ถ้าไม่มีพ่อ ลูกจะเกิดมาได้ไง หืม" อัศวินกระซิบหยอก แตะปากที่แก้มเร็วๆก่อนจะผละออก
"คุณ! เลิกทำอะไรบ้าๆสักที!" จอมขวัญยิ่งโมโห อยากจะเอาถ้วยกระเบื้องฟาดคนหน้าด้านให้ตายคามือ ติดที่ว่าไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นฆาตรกร
"ไม่แกล้งแล้ว นะ ใจเย็นหน่อย" อัศวินยกมือยอมแพ้ เขาแค่อยากเล่นกับมันบ้าง รู้ว่ามันเกลียดเขา แต่เขาก็จะพยายามทำให้มันผ่อนคลาย
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ อัศวินพยายามทำหน้าที่สามีและพ่อที่ดี เขาตักอาหารชั้นดีที่ช่วยบำรุงครรภ์ให้จอมขวัญทานตลอด จอมขวัญแทบไม่ต้องทำอะไรเลย จะเช็ดปาก ดื่มน้ำ ทำช้อนตก อะไรต่างๆอีกมากมาย จนกลายเป็นว่ามันเกินกว่าการเป็นคนท้อง
"คุณทำเหมือนผมเป็นง่อย!" จอมขวัญบ่นเมื่อมาอยู่ในรถ เขาพยายามไม่ออกอาการเพราะมีคนยืนคอยบริการอยู่ ไม่อยากทำให้ขายขี้หน้าไปมากกว่านี้
"เปล่านี่ ก็แค่เป็นห่วง ไม่อยากให้ขยับมาก" อัศวินทำหน้าทำตาไม่รู้เรื่อง และจอมขวัญก็หมั่นไส้
"ช่างเถอะ" จอมขวัญว่า เถียงไปก็เท่านั้น
"ถ้าไม่ชอบ ต่อไปจะไม่ทำ โอเคไหม" อัศวินอ้อน เอื้อมมือไปจับมือเล็กมาลูบ จอมขวัญไม่ตอบ แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะชักมือกลับ จึงปล่อยให้คนข้างๆทำอะไรตามใจต้องการ
.....
ใช้เวลาไม่นานมากนักทั้งสามก็ขึ้นเรือส่วนตัวกลับมาถึงบ้าน น้อยขับรถมาส่งเจ้านายกับจอมขวัญที่บ้านก่อนจะขอตัวกลับ
"จะอาบน้ำเลยไหม" อัศวินถามแม่แมวที่พุ่งเข้าไปหาลูกแมวก่อนเป็นอันดับแรก
จอมขวัญส่ายหัว
"งั้นจะเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้นะ" อัศวินบอก จอมขวัญไม่ได้ตอบอะไร อยากทำอะไรก็ทำเถอะ เขาห้ามไม่ได้อยู่แล้ว
"ลิขิตหิวยัง ขวัญซื้ออาหารรสใหม่มาด้วยนะ" จอมขวัญแกะถุงอาหารใส่ชามข้าวให้ลิขิต
เหมียว
เจ้าแมวน้อยดมๆ ทำท่าทางตื่นเต้นกับอาหารรสใหม่จนจอมขวัญยิ้มในความน่ารักของมัน
"ขวัญอยากพาลิขิตไปด้วยจังเลย" จอมขวัญลูบหัวแมวน้อย เขาผูกพันธ์กับมันแล้วจะทิ้งได้อย่างไร
เล่นกับเจ้าลิขิตสักพักจอมขวัญก็เริ่มเหนียวตัว เจอทั้งลมทะเลเอย ควันรถเอย เหม็นจะแย่ เขาเดินเข้ามาอาบน้ำ แล้วก็ต้องตกใจที่หน้ากระจกมีทั้งเสื้อผ้าที่จะใส่นอน ผ้าขนหนู หรือแม้กระทั่งกางเกงชั้นใน คนคนนั้นก็เตรียมไว้ให้ จอมขวัญสะบัดไล่ความคิดก่อนจะรีบอาบน้ำ เขาสระผม ตอนที่มองตัวเองในกระจก ดูเหมือนตรงท้องน้อยจะนูนขึ้นมานิดนึง แต่แค่นิดเดียวแหละ
จอมขวัญเดินออกมา ตากผ้าขนหนูเสร็จกะว่าจะเข้าห้อง แต่ห้องเขาดันล็อค
"คุณ ผมเข้าห้องไม่ได้" จอมขวัญเดินมาถามคนที่อยู่อีกห้อง
"นอนด้วยกันนี่แหละ จะได้ไม่ลำบาก" อัศวินว่า เขานี่แหละที่เป็นคนไปล็อคห้องไว้เอง
"ไม่!" จอมขวัญเริ่มอารมณ์เสีย
"จอมขวัญ ไหนว่าจะให้โอกาสไง อาทิตย์เดียวเอง นอนด้วยกัน กูจะได้ดูแลมึงได้" อัศวินเดินมาอ้อนวอน เขารู้ว่ามันรังเกียจ ไม่อยากนอนข้างเขา แต่ขอเถอะ แค่อาทิตย์เดียว
"ห้ามทำอะไรผมนะ!" จอมขวัญชั่งใจ เอาเถอะ แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น
"ครับ ไม่ทำ มาเถอะ เดี๋ยวเป่าผมให้" อัศวินไม่บ่นแล้ว เขารู้ว่าจอมขวัญชอบสระผมตอนกลางคืน เขาจึงยอมเปลี่ยนตัวเองแทน จากที่เคยบ่น ก็เปลี่ยนมาเป็นเป่าผมให้ จะได้แห้งเร็วๆ มันจะได้รีบพักผ่อน
เป่าผมจนแห้ง จอมขวัญก็เริ่มตาปรือ อัศวินเก็บของให้เรียบร้อย เดินออกไปปิดไฟ ก่อนจะเข้ามาและพบว่าเด็กน้อยของเขามันนอนหลับไปแล้ว
เขาเปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะแทรกตัวเข้าในผ้าห่มผืนเดียวกับมัน หยัดแขนนอนมองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเมียก่อนจะต้องยิ้มออกมา จอมขวัญน่ารัก ใครเห็นก็ต้องหลง มีแต่เขาที่มัวแต่โง่งมจนตัวเองต้องเจ็บ
"รักมึงนะ" เขากระซิบก่อนจะหอมแก้มนิ่ม คลอเคลียอยู่นานจนพอใจ มือหนาโอบกอดลูบหน้าท้องที่มีลูกเขาอยู่ถึงสองคน ถึงแม้มันจะเป็นความผิดพลาด แต่เขาดีใจที่ได้มีลูกกับมัน
"กูจะเป็นพ่อที่ดีของลูกและสามีที่ดีของมึงให้ได้จอมขวัญ"
กดจมูกลงบนกระหม่อมบางก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟ เขากระชับอ้อมกอดกับร่างเล็ก มีโอกาสแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นและเขาจะไม่ยอมเสียมันไป จากนี้ก็ขึ้นอยู่กับมัน ว่าจะยกโทษให้เขาได้หรือไม่ หรือทั้งชีวิตจะเกลียดกันแบบนี้ไปจนตาย
TBC.
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 725494 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก