รอยชัง ๒๗
"เอาอย่างไรดีคะคุณแม่" อัจฉราเริ่มคิดหนัก เธอยังจำได้ดีเรื่องที่เคยคุยกับโสภณไว้ก่อนหน้า
"เอาแบบนี้" อำพรเอ่ยกับลูกสาว "แม่ว่าพาน้องขึ้นไปอยู่บนห้องก่อน เดี๋ยวแม่รับหน้าเอง ไปลูก ไม่ต้องห่วงนะ" ก่อนจะหันไปลูบหัวลูกชายข้างๆ
"ค่ะ ไปขวัญ"
อัจฉราทำตามที่มารดาสั่ง เธอพาน้องขึ้นมาบนห้อง ให้จอมขวัญเช็ดหน้าเช็ดตาและนอนพัก อาการคลื่นเหียนเวลามันกำเริบ คนที่เป็นก็มักจะไม่มีแรงมากนัก
ทางด้านอำพร เธอจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะให้ลำดวนไปเชิญแขกที่ว่าเข้ามาในบ้าน พอทั้งสองคนเข้ามาถึง อำพรก็กล่าวต้อนรับ
"สวัสดีค่ะ" เธอเอ่ย มองผู้ชายและผู้หญิงผิวขาวที่อายุน่าจะน้อยกว่าเธอสักห้าหกปีได้ การแต่งกายก็ดูจะเป็นผู้ดีมีฐานะ หน้าตาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
"สวัสดีครับ ผมอนุสรณ์ ส่วนนี่พัชรินทร์ภรรยาผม"
"สวัสดีค่ะ" พัชรินทร์เอ่ย
"เราสองคนเป็นญาติของจอมขวัญครับ" ผู้ชายตรงหน้าแนะนำตัวให้ฟัง อำพรตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้กระโตกกระตากออกไป
"จอมขวัญ?" อำพรแสร้งถามอย่างสงสัย
"ครับ จอมขวัญ พิริยะสกุล ลูกชายของพี่ชายผม นายห้าง จอมพล พิริยะสกุล ที่ผมมาที่นี่เพราะผมให้คนค้นหาและไปเจอประวัติผู้ป่วยที่โรงพยาบาลในตัวเมืองเข้า ขอบอกตามตรงนะครับว่าผมใช้เส้นสายเพื่อให้ได้ข้อมูลของบ้านคุณหญิงมา ผมตามหาหลานชายผมมานานถึงสิบแปดปี วันนี้ผมคงต้องขออนุญาตเจอเขา" ผู้ชายตรงหน้าที่เพิ่งแนะนำตัวว่าเป็นอาหรือน้าชายของจอมขวัญเอ่ย อำพรพยายามไม่แสดงท่าทีประหลาดๆออกไป ทั้งที่ในใจก็อดตื่นเต้นไม่น้อยที่รู้ว่าอย่างน้อยๆจอมขวัญก็ยังมีญาติออกตามหา
"ถ้าเกิดเป็นจอมขวัญเดียวกัน ตอนนี้พวกคุณคงจะมาไม่ทันแล้วล่ะค่ะ เขาขึ้นเครื่องไปสุราษฏร์ตั้งแต่เช้าแล้ว" อำพรโกหกไปเพื่อความปลอดภัยของจอมขวัญ ยอมรับว่าเห็นแก่ตัว แต่เธอไม่อยากเสียจอมขวัญกับหลานไปจริงๆ
"เหรอครับ แบบนั้นชาตินี้ผมคงไม่มีโอกาสได้เจอเขาจริงๆ" อนุสรณ์ทำหน้าเศร้า
"พอจะบอกได้ไหมคะว่าเขาไปที่ไหน พอดีพวกเราต้องการให้เขากลับไปอยู่บ้านกับพวกเรา อนุสรณ์เขาเป็นอาแท้ๆของจอมขวัญ เขาอยากเห็นหลานเขาได้ในสิ่งที่ตนได้ค่ะ" พัชรินทร์ว่า
และอำพรก็ชั่งใจก่อนจะเอ่ย
"เอาเป็นว่าทิ้งนามบัตรไว้แล้วกันค่ะ ถ้าจอมขวัญกลับมาดิฉันจะติดต่อไป" อำพรไม่กล้าบอก กลัวว่าเรื่องมันจะยุ่งไปมากกว่านี้
"นี่ครับ ผมขอโทษที่บุกมาโดยไม่ได้บอกกล่าว เพราะเรารีบร้อนเกินไปเลยไม่ได้ถามให้แน่ชัด" ผู้ชายตรงหน้าเอ่ย
"เอาเป็นว่าถ้าหากจอมขวัญเขากลับมา รบกวนด้วยนะครับ ผมอยากเจอหน้าหลานจริงๆ" เขาเอ่ยขอร้องอีกรอบ
"ได้ค่ะ แล้วดิฉันจะบอกให้" อำพรไม่ได้จะถามเรื่องราวลึกซึ้งให้มากความ และคิดว่าคนตรงหน้าก็คงพอรู้ว่าหล่อนเองก็คงจะทราบเรื่องมาบ้าง
แขกทั้งสองเอ่ยลาก่อนที่จะขึ้นรถกลับ อำพรยืนส่งอยู่ไม่นานก็ถึงขั้นต้องถอนหายใจ
"คงต้องหาทางติดต่อโสภณให้ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจอมขวัญคงแย่แน่ๆ"
.....
"นายครับ ตรงนี้แทนที่จะรื้อทิ้ง ผมว่าเราใช้เป็นพื้นที่เก็บของชั่วคราวดีกว่าไหมครับ" น้อยยืนถือสมุดจดบันทึกยืนคุยกับเจ้านายที่เป็นคนสั่งให้เขามาดูโกดังเก่าเป็นเพื่อน
"........................" แต่ทว่าก็ไร้เสียงตอบรับ ทั้งๆที่ยืนห่างกันไม่ไกลนัก
"นายครับ!" เขาย้ำอีกที ออกจะตะโกนด้วยซ้ำ
"เออ" อัศวินเงยหน้าขึ้นมอง ไม่เข้าใจว่าจะตะโกนทำไมหนักหนา
"ผมบอกว่าเรา .."
"ตามนั้น"
น้อยยืนอ้าปากค้างเพราะยังไม่ทันพูดจบ นายก็ตัดบทดื้อๆแล้วเดินหนีเขาไปนั่งตรงม้าหิน ก่อนจะคว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"นาย! ทำไมใจลอยขนาดนี้วะ" น้อยอดจะพูดจาหยาบโลนไม่ได้ "ถ้าคิดถึงก็ไปหา ถ้าไม่อยากให้มันไป ก็ไม่น่าปล่อยมันไปแต่แรก"
น้อยอยากจะบ้าตาย นายเขาเป็นคนปล่อยมันไปเองแท้ๆ แล้วก็มานั่งใจลอยคิดถึงมันแบบนี้ มันใช่เหรอวะ
ไร้เสียงตอบรับ อัศวินทำเพียงพ่นลมหายใจเข้าออกไปเรื่อยๆ
"จอมขวัญมันก็ท้องสองเดือนกว่าแล้ว อีกไม่นานผมว่าหมอคงรู้ว่าเด็กเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย" น้อยเองก็คิดถึงจอมขวัญ คิดถึงเจ้าเด็กขี้แยแถมยังขี้อ้อนไม่มีใครเกินเหมือนกันกับนาย
"จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อกูไม่มีค่าแม้แต่จะได้ใช้คำว่าพ่อ" อัศวินเอ่ย เจ็บที่ต้องยอมปล่อยคนที่รักไป เจ็บเพราะการกระทำของตนมันส่งผลมาถึงตอนนี้
"ไม่มีใครหนีความจริงได้หรอกครับ อย่างไรซะ นายก็คือพ่อของเด็กในท้องจอมขวัญ มันขึ้นอยู่กับว่านายจะพยายามตั้งใจทำความดี ชดใช้ให้กับความผิดที่ผ่านมาหรือเปล่า ผมอยากให้นายมีความสุข และผมก็อยากให้จอมขวัญมีความสุขด้วยเช่นกัน" น้อยรักทั้งคู่ คนนึงผิดแล้วยอมรับ แต่อีกคนก็เจ็บแล้วจำ พยายามผลักไส แม้แต่คำว่าโอกาสนายก็ไม่ได้จากมัน
"กูพยายามแล้วน้อย แต่ในเมื่อสิ่งที่จอมขวัญมันอยากได้คือการที่ไม่มีกูอยู่ในชีวิต กูเองก็ยอม ยอมที่จะออกมาจากชีวิตมัน" อัศวินไม่มีทางเลือก
"แต่ยิ่งทำแบบนี้ สุดท้ายคนที่ต้องเจ็บปวดก็คือลูกตาดำๆทั้งสอง ผมไม่เคยสนับสนุนให้คนผิดได้รับการอภัยง่ายๆ แต่ถ้าสำนึกแล้วจริงๆ ผมเองก็อยากให้เด็กๆได้มีครอบครัวที่เพียบพร้อมและอบอุ่น" น้อยเอ่ยอย่างเสียดาย หากว่านายไม่ทำเรื่องแย่ๆ ป่านนี้เขาอาจจะได้เห็นครอบครัวที่น่ารักอีกครอบครัวหนึ่ง
"กูรักมันน้อย รักมันมากขนาดชีวิตกูก็ยอมให้ได้ หวังแค่ว่าสักวันมันจะเห็นใจและให้อภัยกันบ้าง ตอนนี้กรรมที่กูได้รับมันยังไม่เท่ากับที่กูทำกับมันเลย แม้จะต้องให้ชดใช้กันด้วยชีวิต กูก็ยอม" อัศวินขอน้อมรับผลจากการกระทำทั้งหมดด้วยชีวิต ตอนนี้ที่เขาพอจะทำได้ ก็คือการปล่อยให้จอมขวัญได้อยู่อย่างสบายใจไปก่อน ถึงวันที่เขาพร้อมสู้หน้าเมื่อไหร่ เมื่อนั้นเขาจะไปขอหัวใจของมันมาอยู่กับเขาอีกครั้ง
.....
หนึ่งเดือนผ่านไป"อ้วกกกกก .. อุแหวะ .. อ่อกก .. แหวะ" จอมขวัญวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ไม่คิดเลยว่ายิ่งท้องเริ่มโต เขาก็ยิ่งแพ้ท้องขึ้นมากเรื่อยๆ จากที่เคยอาเจียนเช้าเย็น ตอนนี้เขาอาเจียนไม่ต่ำกว่าวันละห้ารอบ ลำดวนต้องมานอนเป็นเพื่อนจอมขวัญทุกคืน เพราะอำพรเป็นห่วง ตอนนี้จอมขวัญเองก็ท้องได้เกือบสามเดือนแล้ว ท้องก็เริ่มนูนออกมาเด่นชัด
"ไหวไหมคะ วันนี้พี่เห็นเราอาเจียนไปหกเจ็ดรอบแล้วนะ" ลำดวนส่งยาดมให้ ของกินก็เริ่มทานยากเข้าไปทุกที จะทานอะไร เจ้าตัวเล็กทั้งสองก็ไม่รับทั้งหมด
"ไหวครับ ขวัญไหว" จอมขวัญฝืนตัวเอง
"ไม่ไหวค่ะพี่ว่า แบบนี้ต้องไปหาหมอนะคะ ไม่มีแรงเลย แถมซีดเซียว ทานอะไรก็ไม่ได้ พี่ว่าเราแพ้หนักไปแล้วค่ะ" ลำดวนพยุงคนท้องมานั่งที่เตียง เธอรู้ว่าจอมขวัญไม่อยากทำให้คุณท่านเป็นห่วง แต่แบบนี้มันจะยิ่งแย่
"นอนพักก่อนนะคะ พี่จะไปเอาน้ำกับของเปรี้ยวๆมาให้" ลำดวนว่า อันที่จริงเธอจะออกมาบอกคุณท่านนั่นแหละ แต่ถ้าพูดตรงๆคงจะโดนห้าม
ลำดวนรีบออกจากห้องแล้วลงมารายงานคุณท่าน ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คุณหมอก็มาอยู่ที่บ้านเรียบร้อย
"จากการตรวจนะครับ หมอว่าคุณจอมขวัญมีอาการแพ้ท้องระดับรุนแรง หรือ Hyperemesis Gravidarum
เป็นอาการแพ้ท้องของคุณแม่ที่มีอาการรุนแรง ซึ่งโดยทั่วๆไป จะพบได้เพียง 0.3-2 เปอร์เซ็นต์ของคุณแม่ตั้งครรภ์ทั้งหมด ซึ่งกลุ่มนี้จะมี อาการแพ้ท้องเร็วกว่าและ ยาวนานกว่า คุณแม่โดยทั่วไปโดยจะมีอาการอาเจียนมาก จนกินอะไรไม่ได้เลย บางรายอาเจียนจนคออักเสบ เลือดจากเยื่อบุลำคอผสมออกมากับอาเจียน จนถึงเลือดออกใต้เยื่อบุตา อาเจียนมากจนทำให้ร่างกายขาดน้ำและอาหาร จนอ่อนเพลียมาก ผู้ที่มีอาการแพ้ท้องระดับนี้ ต้องพบแพทย์และอยู่ใต้การดูแลของแพทย์อย่างใกล้ชิดเลยนะครับ" หมอเอ่ยทันทีที่ตรวจร่างกายจอมขวัญเสร็จ
"แบบนี้อันตรายไหมคะ" อำพรเป็นห่วง เธอไม่อยากให้หลานเธอเป็นอะไรไป
"คงเป็นเพราะคุณจอมขวัญเป็นผู้ชาย แถมยังท้องแฝด ร่างกายมันเลยปรับเปลี่ยนฮอร์โมนไม่ทัน ช่วงนี้คุณแม่ส่วนใหญ่จะอ่อนเพลีย อารมณ์รุนแรงและเอาแต่ใจมาก ส่วนเรื่องที่ว่าอันตรายไหม ก็พอควรครับ ขึ้นอยู่กับการดูแลด้วย แต่หมอแนะนำให้ช่วงนี้คุณจอมขวัญแอดมิทนะครับ พ้นช่วงนี้ไปก็จะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง" คุณหมอท่านแนะนำ
"ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ดิฉันจะพาลูกไปแอดมิทเลยค่ะ รบกวนด้วยนะคะ" อำพรเอ่ยอย่างร้อนรน
"ยินดีครับ ถ้าอย่างไรหมอต้องขอตัว"
"ขอบคุณค่ะคุณหมอ"
จากนั้นอำพรก็ให้คนรถขับรถไปส่งคุณหมอที่โรงพยาบาล พอรู้ว่าจะต้องจัดการอย่างไร เธอก็อุ่นใจขึ้นมาหน่อย
"พรุ่งนี้แม่จะพาหนูไปหาหมอนะคะ ไม่ต้องกังวลนะ ทำจิตใจให้ผ่อนคลาย" อำพรก้มลงหอมหน้าผากลูกชายคนใหม่ ยิ่งอยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งผูกพันธ์ขึ้นมากเท่านั้น
"นอนพักผ่อนนะ ลำดวน ฉันฝากด้วย" อำพรฝากฝังไว้กับสาวใช้ก่อนจะพาอัจฉราเดินออกมา
"คุณแม่จะบอกพี่วินไหมคะ" อัจฉราถาม
"แม่ว่า .. เห้อ .. ก็คงต้องบอกล่ะ นั่นสามีและพ่อของหลานแม่นี่นา ตาวินควรมีสิทธิ์รู้และเป็นห่วงลูกและเมียนะ" อำพรไม่อยากทำบาปทำกรรมมากไปกว่านี้ ให้มันเป็นเรื่องของคนสองคนเถิด
"ดีแล้วค่ะ หนูเองก็ไม่อยากเห็นพี่วินเศร้าสร้อยไปมากกว่านี้" อัจฉราว่า "แค่ที่ทำไปก็คงพอแล้ว จากนี้ก็ขึ้นอยู่กับจอมขวัญว่าจะยอมให้อภัยพี่วินไหม"
.. ทุกคนต่างมีกรรมเป็นของตัวเอง และทุกคนก็ต่างมีทางเดินของใครของมัน ..
.....
แกร๊ก
"พี่ลำดวนครับ ขวัญขอน้ำหน่อย" จอมขวัญได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา คงจะเป็นพี่ลำดวนที่ขอตัวลงไปซื้อข้าว
ตั้งแต่มาอยู่โรงพยาบาล วันนี้เป็นวันที่สองที่เขามีอาการอยากอาเจียนอยู่ตลอดเวลา จนลำคอแห้งผาด
"ช่วยปรับเบาะให้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ" จอมขวัญเอ่ยทั้งๆที่ปิดตา เมื่อครู่เขากระเด้งตัวขึ้นมาอ้วก ตอนนี้ยังมึนหัวไม่หาย
"ได้อาหารมาไหมครับ ลงไปแค่แปปเดียวเอง" จอมขวัญรับน้ำมาดื่ม พอได้น้ำ ก็รู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นหน่อย
ไม่มีเสียงตอบรับ จอมขวัญอดสงสัยไม่ได้จึงค่อยๆลืมตาขึ้น
แต่แทนที่คนข้างๆจะเป็นผู้หญิงเหนือผิวขาว แต่คนที่ยืนอยู่กลับเป็นคนที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาเกือบสองเดือน
"คุณ .." จอมขวัญชะงัก อดตกใจไม่ได้ที่เห็นว่าคนข้างๆเป็นใคร
"ดื่มน้ำให้หมดเถอะ อีกเดี๋ยวลำดวนคงขึ้นมา เดินสวนกันเขาจะไปทานข้าว ฉันเลยให้เขาไปพัก" อัศวินเอ่ยเสียงอ่อนโยน เขามาถึงได้ไม่นาน ลงจากเครื่องปุ๊บก็ตรงมาที่โรงพยาบาลทันที
"แล้วคุณแม่ .." จอมขวัญเอ่ย ชะเง้อออกไปนอกห้อง
"คุณแม่กับยัยอัจมีงาน วันนี้คงไม่ได้เข้ามา" อัศวินรับแก้วน้ำมาวาง เขายืนอยู่ข้างเตียงไม่คิดไปไหน
"แล้ว .. คุณ" จอมขวัญอยากจะถามว่า แล้วคุณมาทำไม
"ฉันเผอิญขึ้นมาดูงาน ได้ข่าวว่าแพ้ท้องหนักเลยแวะมาเยี่ยม" อัศวินโกหก เขายอมทิ้งงานทุกอย่างเพื่อบินมาหามันทันทีที่แม่โทรไปบอกข่าว เพิ่งรู้เมื่อคืน พอเช้ามาเขาก็บินไฟลท์แรกสุด
"ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก" จอมขวัญหันหน้าหนี ยอมรับว่ารู้สึกแปลกๆที่ได้ยินว่าคนข้างๆแค่เผอิญแวะมา ไม่ได้ตั้งใจมาหากัน
"ถ้าไม่ได้เป็นอะไรมาก คงไม่ได้มาแอดมิทแบบนี้" อัศวินเผลอยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมให้คนตัวเล็ก
"อย่ามาแตะต้องตัวผม! คุณไม่มีสิทธิ์!" จอมขวัญตวาดกร้าว เขาปัดมือหนาออก พลางจ้องมองด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจ ในดวงตามีน้ำใสๆคลออยู่
"ฉันขอโทษ จะไม่ทำอีก" อัศวินยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้คนตรงหน้าใจเย็นกว่านี้ แบบนี้ทั้งจอมขวัญและลูกจะแย่เอาได้
"คุณกลับไปได้แล้ว" จอมขวัญหันหน้าหนี ไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก
"อย่าไล่กันเลย ขอนั่งอยู่ข้างๆ จะไม่ขวางหูขวางตา สัญญา" อัศวินยอมเดินไปนั่งด้านข้าง คว้าหนังสือพิมพ์มาเปิดกาง จะได้ไม่เป็นที่รำคาญสายตาของมัน
จอมขวัญทำได้แค่กอดอกหน้าบึ้ง คนคนนี้จะไล่เท่าไหร่ก็คงไม่ยอมไป รู้ว่าสักวันจะต้องเจอ แต่นี่มันเร็วไปไหม เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว
"อื้อออ .." ยังไม่ทันไร คลื่นอาเจียนก็ตีขึ้นมาอีกลูก จอมขวัญยกมือปิดปาก
แต่ไม่ทัน
"จอมขวัญ!" อัศวินที่คอยฟังเสียงอยู่รีบลุกเข้าไปหา คว้ากระโถนมาให้ แต่ไม่ทัน จอมขวัญอาเจียนใส่มือเขาเต็มไปหมด และอัศวินก็ทำเพียงใช้อีกมือลูบหลังให้จอมขวัญอาเจียนออกมา
"ไม่เป็นไร อ้วกเถอะ" อัศวินเอ่ย เห็นสายตาของคนตรงหน้าติดกังวลที่อาเจียนเต็มมือเขา แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจ
"อ่อกกก .. ฮือออ" จอมขวัญอยากจะร้องไห้ เขาอาเจียนจนแสบคอไปหมดแล้ว
"เอาออกมาให้หมด ใจเย็นๆ" อัศวินลูบหัวคนรัก แค่เห็นจอมขวัญต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด ผิดที่ปล่อยให้จอมขวัญต้องเผชิญปัญหาคนเดียว เขาน่าจะต้องช่วยกันดูแลคนรักสิ
"นอนพักซะคนดี นอนซะ" อัศวินค่อยๆดันร่างคนรักลงช้าๆ เขาจูบซับหน้าผากอีกที ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำล้างมือไม้ เดี๋ยวคงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ จะให้ติดอาเจียนแบบนั้นคงไม่ไหว
จอมขวัญหลับตาหอบอย่างเหนื่อยกาย สัมผัสที่ได้รับเมื่อครู่มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่น เหมือนได้รับความรักในระหว่างที่เขาต้องเผชิญกับการดูแลลูกในท้องคนเดียว
จริงอย่างที่คุณหมอว่า ภรรยาที่กำลังตั้งท้อง ต้องการทั้งกำลังใจและความรักความอบอุ่นจากสามี และจอมขวัญเองก็เพิ่งจะเข้าใจ แม้คุณแม่หรือพี่อัจจะคอยอยู่เคียงข้าง แต่มันก็ไม่รู้สึกอุ่นใจเท่าคนคนนี้
"ฉันขออนุญาตเปลี่ยนเสื้อและเช็ดตัวให้" อัศวินว่า กลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่พอใจ หากเขาลงมือทำโดยพละการ
"อืม" จอมขวัญไม่มีแรงโต้เถียง เขาเองก็ทนไม่ไหวที่ต้องนอนจมกองอ้วกแบบนี้
อัศวินค่อยๆถอดเสื้อคนไข้ออก เขายิ้มเล็กน้อยที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของคนตรงหน้า หน้าท้องที่เคยเรียบแบน ตอนนี้มันเริ่มพองนูนออกมาเล็กน้อย ผิวที่เคยเรียบเนียนติดจะแห้ง อัศวินเช็ดตัวให้จอมขวัญทั้งที่ตัวเองน้ำตาคลอ ดีใจ ดีใจที่ได้ทำอะไรให้คนรักบ้าง
เช็ดเนื้อตัวคนรักเสร็จ เขาก็บีบโลชั่นบำรุงผิวบนหัวเตียงใส่มือ ก่อนจะชะโลมที่ผิวท้องของจอมขวัญอย่างเบามือ
"ทำอะไร!" จอมขวัญสะดุ้ง ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะทำมากกว่าแค่เช็ดตัว
"ผิวนายแห้ง ฉันเลยทาครีมให้" อัศวินชูมือให้ดู และจอมขวัญก็ขมวดคิ้ว
"รีบทา รีบใส่เสื้อให้ผมได้แล้ว มันหนาว" จอมขวัญหลับตาพูด
"ครับๆ" อัศวินรับคำ ก่อนจะรีบทาให้ทั่ว แล้วใส่เสื้อให้คนรัก เขาเก็บกะละมังให้เรียบร้อย ก่อนจะออกมาปรับเตียงลงให้จอมขวัญได้นอนสบายๆ
"ถ้าไม่มีอะไรคุณก็กลับไปได้แล้ว" จอมขวัญเอ่ยทั้งๆที่หลับตา เขาอยากพักผ่อนเต็มทน
"คืนนี้ฉันจะนอนเฝ้านายเอง .." อัศวินว่า
"ไม่ต้อง! ผมไม่ต้องการ! พี่ลำดวนก็อยู่!" จอมขวัญเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ
"แต่ลำดวนไม่ได้พักเลยตั้งแต่นายแพ้หนัก นายไม่สงสารลำดวนหรือ" อัศวินถาม ยกความเห็นใจที่ลำดวนต้องลำบากเพราะคนที่นอนอยู่ขึ้นมาพูด
ได้ผล
เด็กดื้อของเขาพูดไม่ออก
"เอาเป็นว่าคืนนี้ฉันจะเฝ้านายเอง นอนเถอะ ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ" อัศวินตัดสินใจให้ เขาเห็นแล้วว่าจอมขวัญเองก็คงจะเริ่มไม่อยากต่อล้อต่อเถียง
จอมขวัญค่อยๆหลับตาลง ถึงแม้จะไม่ค่อยวางใจให้คนตรงหน้าเฝ้า แต่ในเมื่อเขาเองก็ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะลุก ถึงจะดื้อดึงอย่างไรก็คงไร้ความหมาย
อัศวินนั่งมองร่างเล็กที่หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เขาคิดถึงจอมขวัญไม่เป็นอันกินอันนอนมาหลายเดือน ทั้งกินเหล้า ทำตัวไร้ค่า จนคิดว่าตัวเองจะต้องสิ้นหวังเสียแล้ว แต่พอได้รู้ข่าวว่าจอมขวัญแพ้ท้องอย่างหนัก สติเขาก็กลับมา เขายังมีเมียและลูกที่จะต้องคอยปกป้องดูแล แม้ว่าจะไม่ได้รับการยอมรับ แต่เขาก็พร้อมจะทำให้ด้วยความจริงใจ
"เป็นไงครับลูก คิดถึงพ่อไหม หืม" อัศวินนอนลูบท้องคนที่กำลังหลับ พลางกระซิบคุยกับเจ้าตัวเล็กเบาๆ
"พ่อคิดถึงลูกกับแม่เขาเหลือเกิน คิดถึงมากจนอยากจะผิดสัญญา" เขาก้มลงบรรจงจูบที่หน้าท้อง หวังว่าความคิดถึงของเขาจะส่งไปถึงลูกๆทั้งสอง
"คืนนี้มาฟังนิทานก่อนนอนกันนะครับ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ..."
เสียงผู้ชายตัวใหญ่ที่นอนซบเตียงผู้ป่วยพลางใช้มือสากลูบแผ่นท้องคนรักอย่างแผ่วเบาทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงนอนฟังนิทานที่เขาเล่าด้วยความเจ็บปวด จอมขวัญน้ำตาไหลพลางกลั้นสะอื้น เขาไม่เคยอยากมารับรู้อะไรแบบนี้เลย เขาพยายามปิดหูปิดตากีดกันความรู้สึกของคนที่พยายามส่งมาให้ ไม่อยากรู้สึกดีหรือให้อภัยคนที่เคยทำร้าย แต่ยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งใกล้ ยิ่งไล่ก็เหมือนยิ่งโหยหา
"จบแล้วครับ เอาไว้พรุ่งนี้พ่อจะมาเล่าเรื่องใหม่นะ อย่าดื้อกับแม่นะลูก สงสารเขาบ้าง รักลูกครับ" อัศวินจูบท้องคนรักอยู่เนิ่นนานก่อนจะผละออก เขาอยากจะกอดจอมขวัญไว้ทั้งคืนแต่ก็ไม่อยากทำอะไรที่มันขัดใจคนรัก แค่นี้เขาเองก็มีความสุขมากแล้ว
จอมขวัญกลั้นสะอื้นจนสัมผัสจากคนคนนั้นหายไป เขาค่อยๆพลิกตัวตะแคงหนีแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาชำระล้างจิตใจที่สับสน หัวใจมันตีกันจนเขาเจ็บปวดไปหมด ไม่ชอบเลยความรู้สึกแบบนี้
.. ความรู้สึกเกลียดชัง ..
ที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับ
.. ความรู้สึกอบอุ่นใจ ..
TBC.
Talk: ช่วงนี้อาจจะมาวันเว้นวันนะคะ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณข้อมูล: http://www.rakjung.com/healthy-no176.html 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 725584 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก